Из "Gaziety Kulturalej", 12. 2011.


Dorota Ryst
Siejba      Посев

сей. когда возьмёшь зерно, рука будет знать,
как попасть в борозду. не спрашивай,
кто испечёт хлеб, на чьём языке
птиалин расщепит его на простые сахара. чья
кровь распределит его по клеткам. столько людей 
умрёт
при твоей жизни и столько языков.
моавитский  шуадит йерева. твой
может быть следующим. однако сей,
тебе осталось верить в воскресение
слова.



Oliwia Betcher
turn the visuals off

выключить изображение

мы тоже не стояли в очередях
за идеологией instant, не играли в бунт,
ведь мы должны были быть лучшими, иметь дом и веру 
в то, что язык  живой и не ведёт в никуда.
человеку
не требуется мира
чтобы удостовериться в существовании, и граница не
нарушается
только потому что установлена.
сейчас мы заперты
в тесных телах и сознаём,
что когда-то будет хуже, это очевидно,
как и тот факт, что мы не знаем, что делать с историей,
ибо мир, свободный 
от культуры, только лишь намеревается победить
инстинкт самосохранения.
 "я" причина того что  мир существует .
порой сожалеем, что можем отвечать
лишь только наперекор ожиданиям. это
неудобно
иметь собственное мнение и  творить     
идентичность благодаря запрету, а не через
подобие,
чувство протяжённости и  идентификацию.
Я  спрашиваю, но нет ответа, почему
женщина должна быть символом
раздора и негативного нелада.
никто не верит в тело как в контекст
культурный. оно трактуется как предмет
вожделения поставленный между обществом
и  независимым от мира "Я".

Elżbieta               
Bielska-Kajzer

* * *                                        
Магистр Отдаления отодвинул меня
на расстояния в пространстве и времени
мне до этого неизвестные
не пугайся шепчет  
жизнь ещё успеет тебя догнать
ещё здесь ты со всем  успеешь  
я не могу убедить тебя больше ничем
кроме как биением твоего сердца   
достучаться до Живого   
я не мог сильнее тронуть тебя ничем
потому что  ты должна была это пережить
и засвидетельствовать 


* * *                                               
это уже миновало
запри  на три оборота дверь 
опусти милосердно завесы
не оглядывайся
поставь новую точку над новым i
не всматривайся уже в окна
за которыми всё ещё слишком много тебя
пойманной с поличным на поступке
своей любви
ты чувствуешь себя всё хуже
и тогда приходит мысль
что это надо преодолеть
надо выйти из этого без урона
туда  где  мне особенно не хочется быть
где меня больше  всего 


* * *                                                    
я видела любовь возле окна
в трамвае
у неё было уже несколько морщинок
она была без макияжа
и меня поразило их взаимное внимание
которое так трудно подделать
и не было никаких дешёвых признаков его
родом из цветных рекламных обложек
и я поверила
в правду их спокойных рук глаз
и неторопливого обмена словами

***


Dorota Ryst 
 
siejba 
 
siej. jeśli weźmiesz ziarno dłoń będzie wiedzieć 
jak ma trafić w skiby. nie pytaj 
kto upiecze chleb, na czyim języku 
ptyalina rozłoży go na cukry proste. czyja 
 
krew rozprowadzi je po komórkach. tylu 
umrze 
za twojego życia i tyle języków. 
moabicki szuadit aka-jeru. twój 
może być następny. więc siej 
 
została ci wiara w zmartwychwstanie 
słowa. 

===

Oliwia Betcher 
 
turn the visuals off 
 
my też nie staliśmy w kolejkach 
po ideologię instant nie bawiliśmy się w bunt 
przecież mieliśmy być lepsi mieć dom i wiarę 
 
że język jest żywy i nie prowadzi donikąd  
człowiek  
nie potrzebuje świata  
by udowodnić że istnieje a granic nie  
przekracza się 
tylko dlatego że stoją 
 
teraz jesteśmy zamknięci  
w ciasnych ciałach mamy świadomość 
że kiedyś będzie gorzej to oczywiste 
jak fakt że nie wiemy co robić z historią 
bo świat wolny 
od kultury dopiero zamierza zwalczać 
 
instynkt samozachowawczy  
 
 
'ja' powoduje że świat istnieje 
 
czasem żałuję, że potrafię odpowiadać  
jedynie odwrotnie do oczekiwań. to  
niewygodne 
mieć własne zdanie i tworzyć 
tożsamość dzięki zaprzeczeniu, a nie przez 
podobieństwo,  
poczucie ciągłości i identyfikację.  
 
pytam, ale nie ma odpowiedzi, dlaczego 
kobieta ma być symbolem 
niezgody i negatywnego nieładu. 
 
nikt nie wierzy w ciało jako kontekst 
kulturowy. traktuje się je jak przedmiot 
pożądania postawiony pomiędzy społecznością 
a  'ja', które nie zależy od świata.  
 = ====


Elżbieta 
Bielska-Kajzer 
 
* * * 
 
Mistrz Dystansu odsunął mnie 
na odległość przestrzeni i czasu 
jakich nie znałam wcześniej 
 
nie martw się szepcze 
życie cię jeszcze zdąży dogonić 
 
jeszcze tutaj ze wszystkim zdążysz 
 
nie mogę przekonać cię bardziej 
niż biciem twojego serca 
dotykać do Żywego 
 
nie mogłem dotknąć cię bardziej 
gdyż miałaś przeżyć 
 
i zaświadczyć 
 
* * * 
 
tamto już minęło 
zamknij na trzy spusty te drzwi 
spuść litościwą zasłonę 
nie oglądaj się 
postaw nową kropkę nad nowym i 
nie wpatruj się już w okna 
za którymi wciąż za dużo ciebie 
 
przyłapana na gorącym uczynku 
miłości własnej 
czujesz się coraz gorzej 
i wtedy przychodzi myśl 
trzeba to przeskoczyć 
trzeba z tego wyjść obronną ręką 
 
tam gdzie najbardziej nie chcę być 
jest mnie najwięcej 
 
 
* * * 
 
widziałam miłość przy oknie 
w tramwaju 
miała już trochę zmarszczek 
była bez makijażu 
a olśniła mnie uwagą wzajemną 
której tak trudno doznać 
 
i nie było żadnych tandetnych znamion 
rodem z reklam kolorowych okładek 
 
a uwierzyłam 
 
w prawdę ich spokojnych dłoni oczu 
i niespiesznej wymiany słów