Чаканне. Чаканне было большай часткай яе жыцця. Спачатку, яшчэ ? школе, яна чакала яго погляду. Затым, з замiраннем, кожнага спаткання з iм. Калi ён паступi? у ваенную вучэльню, з нецярпеннем, кожнага яго прыезду. Моцны, упэ?нены, прыгожы. Ён трывала заня? месца ? яе сэрца з юнацкасцi, не пакiну?шы на гэта нiякiх шанца? усiм iншым. З iм яна за?сёды пачувалася спакойна. З iм яна была шчаслiвая. Але за ?сё ? жыццi трэба плацiць. I за шчасце таксама. Яна плацiла. Плацiла бяссоннымi начамi, калi ён бы? на баявых дзяжурствах, плацiла сваiмi перажываннямi, плацiла до?гiм чаканнем сустрэчы. Часам вельмi до?гiм чаканнем. Але ён за?сёды вярта?ся. Вярта?ся з усмешкай i велiзарным букетам колера?. Абня?шы яе i пацалава?шы, каза?: "Я хаты, гэта табе". Гэтыя моманты былi для яе самой вялiкай узнагародай за яе адзiнота. А потым у яе жыцця з'явiлася маленькая, стала якая крычыць, радасць. I адзiнота знiкла. Яго змянiла турботу, стала якая расце, пакутлiвая турбота за жыццё мужа, таму што год, што падары? ёй сына, разам з iм падары? i А?ганiстан. А праз восем месяца? - боль i скруха. У гэты раз па вяртаннi не ён, яму дарылi кветкi. Мо?чкi, сцiсну?шы i гуляючы вужлакамi...
Першыя месяцы пасля пахавання? мiнулi для яе як у смузе. Толькi дзякуючы сыну яна змагла паступова акрыяць ад страты. Дзiця паглына? усё яе час. I толькi начамi, калi ён засыпа?, вярталася адзiнота i душылi слёзы. Але яна навучылася з гэтым дужацца - яна пачатку палiць. Дым, палягчаючы боль, сцiшва?. Шмат начэй ёй правесцi з цыгарэтай i кубкам кавы на пустой кухнi, перш чым да яе iзно? вярнулася чаканнi. Чаканне вечара, калi яна, нарэшце, зможа забраць з садка сына. Затым, з'явiлася чаканне яго вяртання? са школы, чаканне першых спартовых поспеха?. Шмат воды выцякло, перш чым жыццё наладзiлася, i яна перастала праводзiць до?гiя ночы ? гутарках з фатаграфiяй. Усё сваё матчына каханне, усю сваю душу яна аддала сыну. Не, яна не песцiла яго, бо жыццё не песцiла яе. Аднак ён за?сёды адчува? сталы клопат мацi i рос кахаючым, разумным, прыгожым юнаком, цешачы яе сэрца. Яна цвёрда для сябе вырашыла, што ён не стане вайско?цам, але па канчатку iм школы, да яе нетутэйша iзно? чаканне. Чаканне яго прыезда? у адпачынак, прыезда? такога жа прыгожага, упэ?ненага, моцнага, як калiсьцi яго бацька. I кожны раз, сустракаючы яго, яна пра сябе думала, як яму iдзе форма. Кожны раз, вярну?шыся, ён урыва?ся ? хату маладым буяным ветрам, апорным перад сабой велiзарны букет колера? i, цалуючы яе ? шчаку, каза?: "Ма, гэта табе". I яна зно? была шчаслiвая. А пасля кожнага ад'езду зно? яго чакала. Затым у яго з'явiлася тоненькая дзя?чынка, якая сваiм з'я?леннем прынесла ? яе iзно? чаканне. У яе хата iзно? чаканне. Чаканне хуткага вяселля, затым чаканне ?нукам. I так усё жыццё. Чаканне. Чаканне. Чаканне... " Так, мусiць, менавiта так я i скончу гэтую кнiгу. Дзя?чынка, унукi - вельмi добрае, вельмi" - зрабiла запiс ? нататнiку. Сонца ?жо амаль зайшло. Наступi? яшчэ адзiн цёплы, зацiшны, вясновы вечар у яе жыцця. "Ну, што ж, сiтавiна дадому" - падумала яна i, схава?шы пад хустку якая выбiлася сiвую пасму валасо?, паднялася са зэдалькi. У апошнi раз дзелавiта агледзела наведзены парадак i, сказа?шы, бесклапотна ?смешлiваму з фатаграфii маладзенькаму лейтэнанту: "Прыйду праз тыдзень. Да спаткання, сынок" - злёгку горбячыся, павольна накiравалася да вынахаду з могiльнiка, насустрач, якi чакае яе ? уваходных варот, адзiноце.