Rex suas filias in turres altas clausit timore veti vaticinii, ut suboles eum necaret, coactus.
Dimicabat cum timore suo, et filiae suae deplorabat, clausula illa in turribus altis, quae architecti regni optimi construxerunt in deserto: una nivea erat et luce gelido candebat, intendebat sursum secabatque caelum, alia aedificata est ex lape splende nigro et illa capebat multo ornamento delicato, tertia ornata auro est, illa prope ignea stela erat.
Tempus fugit, dum in torribus sedebant, anni succedebant, et unus pastor torres evanuerunt vidit et regi dixit.
Rex miratus est et ad desertum sine turba luxuriante solus iit, pervenit locum ubi torres fuerunt, et apud illas sedit et filias suas memorabat: erat nihil hic loco solum spatii deserti sabulosi et caelum tristitia tranquilla spirabat.
Condormivit et sentivit torres resurrexisse et filias suas juxta fuisse, quaque illum amplexit et ad cordem adjunxit: ille voluit amorem suum semper cum illo fuisse, in hoc somno dulce se conservavisse - et miseratio abscessit, ille сepit votum evenit: ortus exarsit, purpurei radii urbem considentem procul mulserunt. Illi gaudiales promoti sunt, populus illos salutaverunt, rex tacitus gratias deos pro beneficio egit.
Mane revenit. In deserto hic pastores regem non invenerunt, ubi agere noctem lictum erat, pastores ceperunt vaticinium vetum evenit, illi in genua se exceperunt et fleverunt.