Кук Глен : другие произведения.

Вогненная Цень

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  Table of Contents
  
  ВОГНЕННАЯ ЦЕНЬ[1]
  
  КІРАЎНІК 1 Ядловец
  
  КІРАЎНІК 2 Таўро: Абочына дарогі
  
  КІРАЎНІК 3 Ядловец: «Жалезная Лілія»
  
  КІРАЎНІК 4 Засада у Таўро
  
  КІРАЎНІК 5 Ядловец: Маррон Шед
  
  КІРАЎНІК 6 Бойка у Таўро
  
  КІРАЎНІК 7 Ядловец: Крагі
  
  КІРАЎНІК 8 Таўро: Канец
  
  КІРАЎНІК 9 Ядловец: Плата за Смерць
  
  КІРАЎНІК 10 Паварот
  
  КІРАЎНІК 11 Ядловец: Праца ў ноч
  
  КІРАЎНІК 12 Курганы
  
  КІРАЎНІК 13 Ядловец: Агароджа
  
  КІРАЎНІК 14 Ядловец: Чарапіца
  
  КІРАЎНІК 15 Ядловец: Смерць бандыта
  
  КІРАЎНІК 16 Ядловец: Непрыемны сюрпрыз
  
  КІРАЎНІК 17 Ядловец: Падрыхтоўка да ад'езду
  
  КІРАЎНІК 18 Ядловец: Напусціць туману
  
  КІРАЎНІК 19 Ядловец: Страх
  
  КІРАЎНІК 20 Ядловец: Благі размова
  
  КІРАЎНІК 21 Ядловец
  
  КІРАЎНІК 22 Ядловец: Суцэльная летаніна
  
  КІРАЎНІК 23 Ядловец: Допыт
  
  КІРАЎНІК 24 Ядловец: Танец ценяў
  
  КІРАЎНІК 25 Ядловец: Палюбоўнікі
  
  КІРАЎНІК 26 Ядловец: Растанне палюбоўнікаў
  
  КІРАЎНІК 27 Ядловец: Выгнаннік
  
  КІРАЎНІК 28 Ядловец: Ліза
  
  КІРАЎНІК 29 Ядловец: Адплата
  
  КІРАЎНІК 30 Ядловец: Новыя непрыемнасці
  
  КІРАЎНІК 31 Ядловец: Вяртанне
  
  КІРАЎНІК 32 Ядловец: Наведвальнікі
  
  КІРАЎНІК 33 Ядловец: Сутыкненне
  
  КІРАЎНІК 34 Ядловец: Палёт
  
  КІРАЎНІК 35 Ядловец: Дрэнныя навіны
  
  КІРАЎНІК 36 Ядловец: Феерверк
  
  КІРАЎНІК 37 Ядловец: Цішыня
  
  КІРАЎНІК 38 Ядловец: Штурм
  
  КІРАЎНІК 39 У бегах
  
  КІРАЎНІК 40 Лугі: У пошуках выхаду
  
  КІРАЎНІК 41 Лугі: Карабель
  
  КІРАЎНІК 42 Лугі: Уцякач
  
  КІРАЎНІК 43 Лугі: Па свежым слядах
  
  КІРАЎНІК 44 Лугі: Паляна
  
  КІРАЎНІК 45 Лугі: Па гарачых слядах
  
  КІРАЎНІК 46 Лугі: Бяда
  
  КІРАЎНІК 47 Таверна: Уцёкі
  
  КІРАЎНІК 48 Таверна: Засада
  
  КІРАЎНІК 49 Пераход
  
  Глен Кук
  
  ВОГНЕННАЯ ЦЕНЬ[1]
  
  
  КІРАЎНІК 1
  
  Ядловец
  
  Усе людзі нараджаюцца праклятымі — так кажуць мудрыя. Усіх вскармливает Смерць.
  
  Перад гэтай Маўклівай Царыцай схіляюцца ўсё — дастаткова ледзь прыкметнага руху гэтай Уладаркі Цемры, лёгкага і бязгучнага, як павольнае падзенне пяра. Ніхто не разбярэ слоў Яе песні. Сардэчна памірае маладым. А зло квітнее. Яна загадвае усімі Ўладарамі Хаосу. Яе дыханне спыняе сэрца.
  
  Мы знайшлі горад, даўным-даўно створаны ў Яе гонар, але цяпер такі стары, што пра гэта ўсе ўжо забыліся. Цёмная веліч Валадаркі памеркла, было забыта усімі, акрамя тых, хто належаў да Яе царстве ценяў. Але ў Ядловец прыйшла бяда; у горад спусціўся прывід, які пракраўся ў сучаснасць з глыбіні мінулых гадоў. І таму Чорная Гвардыя адправілася туды, у гэты чужы горад, далёка за межы Імперыі Лэдзі... Але не адразу. Мы яшчэ былі вельмі далёка. І толькі два старых сябра з жменькай людзей, якіх мы сустрэлі крыху пазней, сутыкнуліся з Цемрай тварам да твару.
  
  
  
  КІРАЎНІК 2
  
  Таўро: Абочына дарогі
  
  Дзіцячыя галовы высунуліся з быльнягу, як галоўкі земляных мышэй, выглядывающих з сваіх норак. Дзеці назіралі за будучымі салдатамі.
  
  — Іх, павінна быць, цэлая тысяча, — прашаптаў хлопчык.
  
  Калона цягнулася і цягнулася ўдалячынь. Пыл, якую салдаты паднялі, зносіла ў бок, да далёкіх узгорках. Рыпанне і бразгаценне даспехаў з кожнай секундай станавіліся ўсё гучней.
  
  Дзень выдаўся гарачым. Дзеці змакрэлі. Яны думалі толькі аб тым, як бы акунуцца ў ручай, які працякаў паблізу. Але іх паслалі назіраць за дарогай. Па чутках, Лэдзі вырашыла пакончыць з возродившимся паўстанцкім рухам у правінцыі пад назвай «Таўро».
  
  А гэта яе ішлі салдаты. Усё бліжэй. Панурыя, суровыя людзі. Ветэраны. Мяркуючы па ўзросту, яны бралі ўдзел у разгроме паўстанцаў шэсць гадоў таму. Гэтая бітва забрала чвэрць мільёна чалавечых жыццяў, сярод якіх быў і бацька двух назіралі за салдатамі дзетак.
  
  — Яны! — выдыхнуў хлопчык.
  
  У яго голасе гучаў спалох і поўнае глыбокай пашаны страх, які амаль межаваў з захапленнем.
  
  — Гэта Чорная Гвардыя.
  
  Дзяўчынка не так добра ведала ворага.
  
  — Адкуль ты ведаеш?
  
  Хлопчык паказаў на каржакаватага чалавека, восседающего на вялікі чалой коні. Валасы яго былі кранутыя сівізной. А упэўненая і нават грубаватая манера трымацца паказвала, што ён прывык камандаваць.
  
  — Гэта той, каго яны называюць Капітанам. А той маленькі, чорны, за ім, павінна быць, вядзьмак, якога завуць Аднавокі. Бачыш яго капялюш? Як ты і казала. А тыя, што ззаду, напэўна, Элмо і Лейтэнант.
  
  — А з імі ёсць хто-небудзь з Зрынутых? — Дзяўчынка паднялася вышэй, каб лепш было відаць. — Дзе астатнія самыя знакамітыя?
  
  Яна была малодшай. Хлопчык у свае дзесяць гадоў ужо лічыў сябе салдатам Белай Ружы.
  
  Ён тузануў сваю сястру ўніз.
  
  — Дурнічка! Хочаш, каб цябе заўважылі?
  
  — Ну і што?
  
  Хлопчык усміхнуўся. Яна паверыла свайму дзядзьку, Спрытнякі, які казаў, што дзяцей гвардзейцы не чапаюць. Хлопчык ненавідзеў свайго дзядзьку. Гэты чалавек быў баязліўцам.
  
  Усе, хто прысягнуў Белай Ружы, былі баязліўцамі. Яны толькі гулялі ў барацьбу з Лэдзі. Самай дзёрзкай аперацыяй, якую яны правялі, была засада на выпадковага кур'ера. А вораг, па меншай меры, валодаў мужнасцю.
  
  Дзеткі выканалі тое, за чым іх паслалі. Убачылі ўсе, што ім было трэба. Хлопчык узяў дзяўчынку за запясце.
  
  — Пайшлі.
  
  Праз зараснікі быльнягу яны папаўзлі да поросшему лесам беразе ручая.
  
  У іх на шляху легла цень. Яны паднялі вочы і пабялелі. Зверху на дзяцей глядзелі трое вершнікаў. У хлопчыка перахапіла дыханне. Ніхто не мог праскочыць наверх незаўважаным.
  
  — Гоблін!
  
  Які стаіць у цэнтры маленькі чалавек з жабьим тварам крыва ўсміхнуўся.
  
  — Да тваіх паслуг, пацан.
  
  Хлопчык быў у жаху, але ўсё ж захаваў здольнасць думаць.
  
  — Бяжым! — закрычаў ён.
  
  Калі толькі хто-небудзь з іх мог выратавацца.
  
  Гоблін павёў рукой. З яго пальцаў зляцела бледна-ружовае полымя. Ён зрабіў бросательное рух. Стукнуўшыся аб нябачную перашкоду, хлопчык упаў. Спрабуючы вырвацца з пасткі, ён біўся, як якая патрапіла ў павуцінне муха. Яго сястра хныкала дзе-то побач.
  
  — Падбярыце-ка іх, — сказаў Гоблін сваім людзям. — Яны павінны расказаць нам забаўную гісторыю.
  
  
  
  КІРАЎНІК 3
  
  Ядловец: «Жалезная Лілія»
  
  «Лілія» варта ў Кветкавым завулку, у самым сэрцы Котурна. Ва ўсім Можжевельнике няма трушчоб горш гэтых. Тут кожны адчувае на мове прысмак смерці, а чалавечая жыццё цэніцца менш, чым магчымасць хоць бы гадзінку правесці ў цяпле або сціпла паабедаць. Фасад «Лілеі» асёл і скрывіўся, чапляючыся за тыя, што засталіся апоры, зусім як хто-небудзь з упившихся ў дошку наведвальнікаў. Задняя сцяна нахілілася ў супрацьлеглы бок, а бакі выставілі напаказ шэрыя плямы гнілі, изъевшей голае дрэва сцен. Вокны «Лілеі» захінутыя анучамі, якія трымаюцца на нейкіх драўляных абломках, а дах зеўрае праваламі, у якіх вецер, калі ён дзьме з боку Воландских Гор, свішча і падвывае, наводзячы тугу. Там, у гэтых Гарах, нават у летнія дні серабрыстымі прожылкамі зіхацяць і падміргваюць ледавікі.
  
  Марскія вятры крыху лепш. Яны прыносяць халодную волкасць, што грызе і раздзірае косткі. Яны ж прыганяюць і ледзяныя груды. Абломкі лёду кружацца па гавані.
  
  Калматыя рукі Гор цягнуцца ў бок мора, ахопліваючы Рачны Порт і утвараючы як бы жменю, якая зачарпнула і горад і гавань. Горад стаў па абодвух берагах ракі, караскаючыся ўверх па схілах.
  
  Багацце ў Можжевельнике падымае цябе над астатнімі, і ты пачынаеш ўзбірацца ўверх, прэч ад ракі. Калі людзі Котурна падымаюць вочы, адарваўшыся ад сваёй галечы, над сабой яны бачаць дома багатыроў. Тых, хто, горда задраўшы нос, пазірае на суседзяў.
  
  Яшчэ вышэй, венчая абзы гор, стаяць два замка.
  
  З паўднёвага боку — Чарапіца, спадчыннае гняздо уладароў Ядлоўца. Там пануе жахлівая разруха і запусценне. Зрэшты, як і ў большасці будынкаў у Можжевельнике.
  
  Ніжэй Чарапіцы знаходзіцца святое месца Ядлоўца, Агароджа. А пад ёй ляжаць Катакомбы. У чаканні Суднага Дня там спачываюць паўсотні пакаленняў жыхароў горада. Іх ахоўваюць Вартавыя Мёртвых.
  
  На паўночнай мяжы стаіць недабудаваная крэпасць, якую называюць проста Чорным Замкам. Жахлівая, чужая чалавеку архітэктура. Са сцен глядзяць няўяўныя монстры, а на вежах застылі ў агоніі гіганцкія змеі. У падобным на абсідыян камені, з якога складзеныя сцены, не праглядаецца ні аднаго стыку. Замак бесперапынна расце.
  
  Насельніцтва Ядлоўца проста ігнаруе само прысутнасць Замка, гэтак жа як і яго пастаяннае пашырэнне. Ніхто не спяшаецца даведацца, што там адбываецца. У бесперапыннай барацьбе за выжыванне ў людзей проста няма часу, каб падняць свой позірк так высока.
  
  
  
  КІРАЎНІК 4
  
  Засада у Таўро
  
  
  Я выцягнуў сямёрку, паглядзеў карты, знёс тройку і ўтаропіўся на свайго самотнага туза.
  
  — Усё-ткі ён, — прамармытаў злева ад мяне Ліхвяр.
  
  Я з цікаўнасцю паглядзеў на яго.
  
  — З чаго гэта ты вырашыў?
  
  Ён выцягнуў карту, вылаяўся, знёс.
  
  — У цябе твар як у астылага трупа, які ты спрабуеш ажывіць. Нават вочы.
  
  Лядзяш пацягнуў карту, матернулся, знёс пяцёрку.
  
  — Ён мае рацыю, Каркун. Ты становішся такім непранікальным, што адразу ўсе ясна. Давай, Алейны.
  
  Алейны паглядзеў на свае карты, потым на калоду. Паглядзеў так, як быццам вырашыў вырваць сабе перамогу прама з зубастай пашчы паразы. Ён пацягнуў.
  
  — Дзярмо. — Яму прыйшлося знесці тое, што ён выцягнуў з калоды. Гэта быў кароль.
  
  Я паказаў ім свайго туза і заграб выйгрыш.
  
  Пакуль Алейны збіраў карты, Лядзяш ўтаропіўся куды-то мне за спіну. Погляд яго быў суровы і халодны.
  
  — Што такое? — спытаў я.
  
  — Наш гаспадар асмялеў. Спрабуе зліняць, каб папярэдзіць іх.
  
  Я павярнуўся. Усе астатнія таксама. Адзін за іншым гаспадар карчмы і яго наведвальнікі апусцілі вочы і прыціхлі. Усе, акрамя высокага асмуглага чалавека, які сядзеў у цені, недалёка ад каміна. Ён падміргнуў і падняў шклянку, як бы вітаючы. Я нахмурыўся. У адказ ён толькі ўсміхнуўся.
  
  Алейны здаў.
  
  — Сто дзевяноста тры, — адказаў я.
  
  Лядзяш паморшчыўся.
  
  — Чорт цябе дзяры, Каркун, — сказаў ён без усякага выразу.
  
  Так, я лічыў партыі. Гэта лепш усялякіх гадзін. Па ім можна цудоўна адмяраць наша жыццё ў якасці байцоў Чорнай Гвардыі. З часу бітвы ў Амулете я сыграў больш за дзесяць тысяч партый. І толькі аднаму богу вядома, колькі я сыграў да таго, як заняўся падлікамі.
  
  — Думаеш, яны нас падманулі? — спытаў Ліхвяр. Ад доўгага чакання ён ужо пачаў нервавацца.
  
  — Не заўважаю. — Лядзяш з перабольшанай асцярожнасцю раскрыў свае карты.
  
  З ім усё ясна. Тут што-то крутое. Я яшчэ раз зірнуў на свае. Дваццаць адзін. Напэўна, спалят, але лепшы спосаб яго спыніць... Я сыграў на паніжэнне.
  
  — Дваццаць адзін.
  
  — Ты-сукін-сын, — скорагаворкай выпаліў Алейны.
  
  У яго было дваццаць два. У Ледзянца — тры дзявяткі, туз і тройка. Усміхаючыся, я зноў заграб выйгрыш.
  
  — Выйграеш яшчэ раз, мы твае рукавы праверым, — прабурчаў Ліхвяр.
  
  Я сабраў карты і пачаў тасаваць.
  
  Рыпнулі задняя дзверы. Усе застылі, гледзячы ў бок кухні. Там хто-то рухаўся.
  
  — Прыдурак! Дзе ты, чорт вазьмі?
  
  Гаспадар карчмы з жахам паглядзеў на Ледзянца. Той тыцнуў яго кулаком у бок.
  
  — Я тут, Бык, — адгукнуўся Прыдурак.
  
  — Працягваем гуляць, — прашаптаў Лядзяш.
  
  Я пачаў здаваць.
  
  З кухні з'явіўся чалавек гадоў сарака. За ім ўвайшлі яшчэ некалькі. На ўсіх плямістая зялёная вопратка, праз плячо перакінутыя лукі.
  
  — Яны напэўна захапілі дзяцей, — сказаў Бык. — Не разумею, якім чынам, але... — Ён угледзеў што-то ў вачах Прыдурка. — У чым справа?
  
  Мы выдатна яго застращали, таму гаспадар і не адважыўся нас выдаць.
  
  Утаропіўшыся ў свае карты, я павольна выцягнуў спружынную трубку. Усе рушылі ўслед майму прыкладу. Ліхвяр знёс тую карту, якую выцягнуў з калоды, — двойку. Звычайна ён спрабуе гуляць на паніжэнне. Яго цяперашняе паводзіны сведчыла аб тым, што ён моцна нервуецца.
  
  Лядзяш адсунуў у бок знос і адкрыў туза, двойку і тройку адной масці. Знёс ён васьмёрку.
  
  — Я казаў табе, што не трэба было пасылаць дзяцей, — заныў адзін з спадарожнікаў Быка. З боку здавалася, быццам яны працягваюць стары спрэчка.
  
  — Мне не патрэбныя ніякія «я табе казаў», — зароў Бык. — Прыдурак, я прызначыў тут збор. Давядзецца ўсім выместись адсюль.
  
  — Нельга быць абсалютна упэўненым, — сказаў іншы чалавек у зялёным. — Ты ж ведаеш дзяцей.
  
  — Ты сам сябе дурачишь. Шныпары Лэдзі ў нас на хвасце.
  
  — Я казаў, не трэба было нападаць... — зноў завёў было сваю песеньку ныцік, але раптам змоўк, заўважыўшы прысутнасць незнаёмцаў і ненатуральнае паводзіны астатніх наведвальнікаў.
  
  Бык схапіўся за меч.
  
  Іх было дзевяць, лічачы Прыдурка і яшчэ некалькіх залішне жвавых наведвальнікаў. Лядзяш перакуліў картачны стол. Мы націснулі на курку трубак. Чатыры атручаныя стрэлы прасвісталі праз залу. Мы выхапілі мячы.
  
  Усё скончылася ў лічаныя секунды.
  
  — Усе цэлыя? — спытаў Лядзяш.
  
  — Зачапіла, — адазваўся Алейны. — Але нічога страшнага.
  
  — Давай назад за стойку, дружа, — кінуў Придурку Лядзяш. — Астатнім прывесці тут усё ў парадак. Ліхвяр, прыгледзь за гэтымі. Калі ў каго-небудзь паўстане ідэя выкінуць які-небудзь фокус, прибей на месцы.
  
  — А што рабіць з трупамі?
  
  — Свали ў калодзеж.
  
  Я паставіў на ногі стол, сеў і разгарнуў аркуш паперы. Гэта быў спіс бунтаўнікоў ў Таўро. «БЫК» — вывеў я на лісце. Яго імя я паставіў у сярэдзіну спісу, па рангу.
  
  — Прыдурак, — паклікаў я, — ідзі сюды.
  
  Гаспадар установы наблізіўся гэтак жа неахвотна, як сабака, якая чакала выспятка.
  
  — Спакайней. З табой нічога не здарыцца. Калі дапаможаш нам. Раскажы-ка мне, хто гэтыя людзі.
  
  Ён што-то невыразна забубніў. Гэтага варта было чакаць.
  
  — Толькі імёны, — сказаў я. Нахмурыўшыся, Прыдурак паглядзеў на спіс. Але чытаць ён усё роўна не ўмеў. — Прыдурак, у калодзежы цябе будзе зацесна. Там ужо ой якая натоўп.
  
  Ён праглынуў, агледзеўся. Я кінуў погляд у бок чалавека, які сядзеў ля каміна. Падчас сутычкі ён нават не паварушыўся. І нават цяпер захоўваў абыякавы выгляд.
  
  Прыдурак пералічыў імёны.
  
  Некаторыя ўжо былі ў маім спісе, некаторыя — не. Тыя, каго я не ведаў, напэўна, простыя копейщики. Мы ўжо добра вывучылі Таўро.
  
  На вуліцу вывалаклі апошні труп. Я падаў Придурку маленькую залатую манету. Ён закашляўся. Наведвальнікі ўзнагародзілі яго змрочнымі поглядамі.
  
  — Гэта за паслугі, — ухмыльнуўся я.
  
  Прыдурак пабялеў. Манета была для яго пацалункам смерці. Усе падумаюць, што ён дапамог зладзіць тут засаду.
  
  — Хлопец, — прашаптаў я. — Хочаш выбрацца адсюль жывым?
  
  Прыдурак паглядзеў на мяне са страхам і нянавісцю.
  
  — Ды хто вы, чорт пабяры? — пачуўся яго хрыплы шэпт.
  
  — Чорная Гвардыя, Прыдурак. Чорная Гвардыя.
  
  Не ведаю, як яму ўдалося, але ён збялеў яшчэ больш.
  
  
  
  КІРАЎНІК 5
  
  Ядловец: Маррон Шед
  
  Шэры, халодны дзень прасякнуты панурым туманам. Усе размовы ў «Жалезнай Лілеі» складаюцца з аднаскладовыя выклічнікаў, якія вымаўляюцца перад ледзь теплящимся агнем каміна.
  
  Апусцілася заслона дробнага, мокрага дажджу. Сваёй шчыльнай заслонай яна схавала ўсе вакол. Па убогай, бруднай вуліцы паныла пабрылі сгорбившиеся шэра-карычневыя сілуэты. Дзень як быццам выйшаў з самага чэрава адчаю.
  
  Маррон Шед займаўся ў «Лілеі» праціркай збаноў. Ён называў гэта падтрыманнем чысціні. Яго паганая гліняны посуд была нікому не патрэбна, таму што ніхто не купляў таннае кіслае віно. Ніхто не мог сабе гэтага дазволіць.
  
  Лілія стаяла на паўднёвай баку Кветкавага Завулка. Стойка знаходзілася ў глыбіні цёмнага агульнага залы і была звернутая да дзвярэй. Натоўп маленькіх столікаў, кожны са сваім вывадкам хісткіх зэдлічкаў, уяўляла сабой небяспечны лабірынт для усіх, хто ўваходзіў сюды з яркага сонечнага святла. Паўтузіна груба абчасаных слупоў-падпорак стваралі дадатковыя перашкоды. Любы высокі чалавек цалкам мог закрануць галавой потолочные бэлькі. Дошкі на падлозе рассохліся і страшна рыпелі.
  
  Сцены былі абвешаны старымі цацанкамі, а таксама рознымі дробнымі рэчамі, пакінутымі тут наведвальнікамі. Барахло зусім не цікавіла, хто прыйшоў на наступны дзень. Гаспадар быў занадта лянівы, каб выкінуць увесь гэты хлам ці хаця б зняць.
  
  Агульная пакой літарай «Г» адзін сябар вышэйшы за стойку, і там, у канцы яе, знаходзіўся камін і лепшыя столікі. А за камінам, у ярдзе ад дзвярэй у кухню, у самай густой цені, пачыналася лесвіца, якая вядзе на верхнія паверхі, да спальным пакоях.
  
  У гэты цёмны лабірынт асцярожна ўвайшоў маленькі чалавек. Ён нёс бярэмя галля.
  
  — Шед, можна?
  
  — Чорт, а чаму няма, Аза? Мы абодва выйграем.
  
  Полымя ў каміне подмигнуло і ператварылася толькі ў кучу шэрай попелу. Аза імкліва кінуўся да каміна. Людзі з змрочным выглядам расступіліся. Аза сеў каля маці Шеда. Старая Джуна была сляпая і не магла пазнаць яго. Ён паклаў ахапак перад сабой і пачаў варушыць вуглі.
  
  — У доках сёння зноў нічога? — спытаў Шед.
  
  — Ніхто не заходзіць, ніхто не выходзіць, — паківаў галавой Аза. — У іх праца толькі для пецярых чалавек. Разгружаць вазы. Людзі б'юцца за гэтыя месцы.
  
  Шед кіўнуў. Аза не быў байцом. Да таго ж ён не адчуваў захаплення ад сумленнага працы.
  
  — Душачка, кружку Азе, — сказаў Шед, адначасова жэстыкулюючы рукамі.
  
  Дзяўчынка-разносчица падхапіла патрэсканыя збан і паднесла да агню.
  
  Шэду не падабаўся маленькі чалавечак. Гэта быў нягоднік, злодзей і гультай, з таго тыпу людзей, якія за пару медзякоў і родную сястру прададуць. Да ўсяго іншага ён быў ныцік і трус. Але сёе ў чым Аза карысны, да таго ж Шэду не чужа было міласэрнасць. Гэты маляня быў адным з тых бяздомных, якім Шед дазваляў спаць на падлозе ў агульным пакоі, калі яны прыносілі дроў для каміна. Гэта не дадавала грошай, але так было цяплей, а цяпло карысна для Джуны і яе артрыту.
  
  Знайсці зімой бясплатнае паліва ў Можжевельнике цяжэй, чым знайсці працу. Шеда забаўляла ўпартае нежаданне Асновы мець сумленны заробак.
  
  Патрэскванне агню ў каміне разворошило мёртвую цішыню і холад. Устаўшы за спіной маці, Шед рассунуў свае панурыя лахманы і працягнуў рукі да цяпла. Пад пазногцямі стала паколвала. Толькі цяпер ён зразумеў, наколькі тут холадна і як ён замёрз.
  
  Будзе доўгая, халодная зіма.
  
  — Аза, ты што, ведаеш, дзе можна без праблем здабыць дроў?
  
  Шэду гэта было не па кішэні. Цяпер дровы прывозілі ў Порт на баржах з самых вярхоўяў ракі, і каштавалі яны неймаверна. Вось у часы яго маладосці...
  
  — Няма. — Аза пільна глядзеў на колышущиеся языкі полымя.
  
  Смалісты пах дыму запоўніў «Лілею». Шед турбаваўся аб коміне. Яшчэ адна зіма з такім палівам з іглічных сукоў, і комін канчаткова заб'ецца. А там недалёка і да пажару.
  
  Што-то павінна адбыцца, змяніцца. Трэба што-то рабіць. Ён быў ужо на мяжы. Даўгі будзілі ў ім пачуццё адчаю.
  
  — Шед.
  
  Ён паглядзеў у бок столікаў, на свайго адзінага кліента, які плаціў жывыя грошы.
  
  — Што, Крумкач?
  
  — Будзь добры, налі яшчэ.
  
  Шед пашукаў вачыма Душечку. Яна выпарылася. Ён штосьці нягучна прабурчаў. Ды і не мела сэнсу крычаць. Дзяўчынка была глухой, і з ёй даводзілася тлумачыцца знакамі. Каштоўнае якасць, падумаў Шед, калі Крумкач прапанаваў яму ўзяць яе на працу. У Лілеі можна было пачуць незлічоная колькасць таямніц і сакрэтаў, і Шед падумаў, што людзі пачнуць балбатаць яшчэ больш, калі не будуць баяцца, што іх подслушают...
  
  Шед заківаў і схапіў збан. Ён недалюбліваў Варона. Часткай з-за таго, што той пастаянна выйграваў у Асновы. У яго не было ніякіх бачных крыніц існавання, але грошы вадзіліся пастаянна. Іншая прычына заключалася ў тым, што Крумкач быў маладзей, круцей і здаравей ўсіх пастаянных кліентаў «Лілеі». Ён моцна адрозніваўся ад навакольных. «Лілія» стаяла ў ніжняй частцы Котурна, амаль на беразе. Тут сноўдаліся ўсе гарадскія латругі, затасканные прастытуткі, наркаманы і беспрытульнікі, якія верцяцца ў гэтым апошнім віры перад тым, як знікнуць у змроку. Часам Шед страшна мучыцца. Ён баіцца, што яго каштоўная «Лілія» не што іншае, як канчатковая прыпынак.
  
  Крумкач — чужынец. Ён мог сабе дазволіць і лепшае жыццё. Шед шкадаваў, што ў яго не хапае смеласці выкінуць гэтага чалавека вунь. Седзячы за столікам у куце, Крумкач прымушаў аблівацца халодным потым кожнага, хто ўваходзіць, калі яго нерухомыя вочы ўбівалі ў чалавека жалезныя стрэлы падазрэнні. Ён бясконца чысціў свае пазногці нажом — вострым, як брытва, — і халодным тонам, без усякага выразу, прамаўляў некалькі слоў кожны раз, калі хто-небудзь спрабаваў цягнуць Душечку уверх па лесвіцы...
  
  Без відавочных прычын Крумкач абараняў дзяўчынку так, як быццам яна была яго нявіннай дачкой. Для чаго ж тады прызначаныя такія сучкі ў карчмах?
  
  Шед здрыгануўся і прагнаў гэтыя думкі прэч. Крумкач яму патрэбен. Яму патрэбен кожны пастаялец, які ў стане плаціць. Аднаму богу вядома, як наогул яшчэ ўдавалася выжыць.
  
  Ён падаў віно. Крумкач кінуў яму на далонь тры манеты. Сярод іх была і срэбная лёва.
  
  — Сэр?
  
  — Прынясі сюды прыстойных дроў, Шед. Калі б я хацеў замерзнуць да смерці, я б застаўся на вуліцы.
  
  — Так, сэр!
  
  Шед падышоў да дзвярэй, выглянуў вонкі. Дроўнай склад Ледхама быў усяго ў квартале адсюль.
  
  Імжа перайшла ў град. Брудны завулак пакрыўся ледзяной скарынкай.
  
  — Падобна на тое, яшчэ да цемры пойдзе снег, — заўважыў Шед, не звяртаючыся ні да каго канкрэтна.
  
  — Туды ці сюды, — прагыркаў Крумкач. — Не выпускай цяпло, якое яшчэ засталося.
  
  Шед слізгануў вонкі. Ён спадзяваўся, што паспее дабрацца да склада перш, чым усе косткі пачнуць хварэць ад холаду.
  
  Скрозь сцяну граду паказаліся нейкія фігуры. Адна з іх была проста велізарнай. Абодва прабіваліся наперад, абматаўшы шыі анучамі, каб які падае лёд не трапіў за каўнер.
  
  Шед ірвануўся назад у «Лілію».
  
  — Я выйду праз заднюю дзверы, — сказаў ён і знакамі паказаў гэта Душечке. — Душачка, ты мяне не бачыла з самай раніцы.
  
  — Крагі? — спытала знакамі Душачка.
  
  — Крагі, — адказаў Шед.
  
  Ён кінуўся ў кухню, сарваў з крука свой падрапаны плашч і нацягнуў на сябе. Дзвярную зашчапку яму ўдалося адкрыць толькі з другой спробы.
  
  Шед акунуўся ў холад, і тут яго сустрэла злая ўсмешка з трыма адсутнымі зубамі. У нос патыхнула смуроднае дыханне. У грудзі упёрся тоўсты палец.
  
  — Сабраўся куды-небудзь, Шед?
  
  — Прывітанне, Чырвоны. Проста наведаць Ледхама наконт дроў.
  
  — Не, хлусіш.
  
  Палец штурхнуў яго. Шед ляцеў, пакуль не апынуўся ў агульнай пакоі.
  
  — Шклянку віна? — абліваючыся халодным потам, спытаў ён.
  
  — Вось гэта па-сяброўску, Шед. Тры.
  
  — Тры? — піскнуў Шед.
  
  — Можаш мне не расказваць, быццам не ведаеш, што сюды ідзе Крагі.
  
  — Няма, — схлусіў Шед.
  
  Бяззубая ўсмешка Чырвонага сказала, што яму выдатна вядома аб тым, што Шед хлусіць.
  
  
  
  КІРАЎНІК 6
  
  Бойка у Таўро
  
  Ты стараешся, чорт вазьмі, з усіх сіл, але што-небудзь заўсёды атрымліваецца не так. Такая жыццё. І калі ты не ідыёт, то заўсёды робіш на гэта папраўку.
  
  Хто-то як-то ўсе-ткі махнуў з карчмы Прыдурка. Хто-то з прыкладна дваццаці пяці паўстанцаў, якія трапілі ў нашы сеткі, калі ўжо здавалася, што Спрытняга аказаў нам вялікую паслугу, вырашыўшы сабраць тут усё мясцовае начальства. Азіраючыся назад, цяжка сказаць, хто ў гэтым вінаваты. Мы ўсе былі занятыя справай. Але нельга ўвесь час заставацца вельмі пільным. Чалавек, які ў рэшце рэшт знік, хутчэй за ўсё, доўга і старанна прадумваў свой ўцёкі. І мы некалькі гадзін не заўважалі яго адсутнасці.
  
  Выявіў гэта Лядзяш. У самым канцы партыі ён кінуў свае карты на стол.
  
  — Мінус адно цела, хлопцы, — сказаў ён. — Адзін з гэтых свинячьих фермераў. Маленькі хлопец, які на самай справе падобны на свінню.
  
  — Дакладна, — прабурчаў я. — Праклён, трэба было лічыць іх па галовах пасля кожнага паходу да калодзежа.
  
  Ліхвяр не павярнуўся, каб паглядзець. Ён дагуляў партыю і рушыў да стойкі купіць кружку піва. Пакуль ён адцягваў мясцовых, я пачаў павольна рухаць пальцамі, кажучы на мове жэстаў.
  
  — Лепш бы нам падрыхтавацца да нападу. Яны ведаюць, хто мы. Я распусціў язык.
  
  Мы моцна насалілі паўстанцам. Чорная Гвардыя праславілася знішчальнікам бунтаўнікоў, дзе б яны ні з'яўляліся. Хоць мы і не такія злыдні, як пра нас кажуць, куды б мы ні йшлі, чуткі аб нашым падыходзе сеюць у народзе жах. І там, дзе мы з'явіліся, паўстанцы часцяком проста кладуцца на дно, кідаючы усе свае запланаваныя аперацыі.
  
  Але цяпер мы былі ўчатырох, адрэзаныя ад сваіх таварышаў, якія, напэўна, і не падазравалі, што нам пагражае небяспека. Яны, вядома, паспрабуюць. Увесь пытанне ў тым, наколькі рашуча.
  
  У нас, несумненна, былі карты ў рукавах. Мы ніколі не гуляем у адкрытую, калі можам гэтага пазбегнуць. Філасофія Гвардыі — максімальная эфектыўнасць пры мінімальным рызыцы.
  
  Высокі смуглы чалавек падняўся, выйшаў з ценю і, хістаючыся, накіраваўся да лесвіцы, якая вядзе да спальным пакоях.
  
  — Глядзі за ім, Алейны, — кінуў Лядзяш.
  
  Алейны ускочыў. У параўнанні з маўклівым незнаёмцам ён выглядаў зусім дробным. Мясцовыя з здзіўленнем назіралі за ўсім, што адбываецца.
  
  — Што далей? — знакамі спытаў Ліхвяр.
  
  — Чакаем, — услых сказаў Лядзяш. — Робім тое, навошта нас сюды паслалі, — знакамі дадаў ён.
  
  — Не шмат радасці быць растерзанным жыўцом, — знакамі жа адказаў Ліхвяр. Нервовым позіркам ён глядзеў на лесвіцу. — Зладзь-ка карты Алейнага, — прапанаваў ён.
  
  Я паглядзеў на Ледзянца. Той кіўнуў.
  
  — Чаму б і не? Пакладзі яму што-небудзь каля семнаццаці.
  
  Алейны амаль кожны раз гуляе на паніжэнне, калі ў яго на руках менш дваццаці. Верагоднасць таго, што нам гэта ўдасца, была даволі вялікая.
  
  Я хуценька прыкінуў у галаве расклад і злёгку ўсміхнуўся. Я мог даць яму семнаццаць, і ў нас яшчэ заставалася дастаткова карт, маючы на руках, мы маглі лёгка спаліць яго.
  
  — Дай-ка мне вунь тыя карты. — Я хутка зачараваў над сталом, ствараючы патрэбны расклад. — Вось так.
  
  Ні ў каго не было карт больш пяцёркі, а ў Алейнага усе карты былі старэйшыя.
  
  — Да-а, — усміхнуўся Лядзяш.
  
  Алейны усё не вяртаўся.
  
  — Пайду наверх, праверу, — сказаў Ліхвяр.
  
  — Давай, — адгукнуўся Лядзяш.
  
  Ён пайшоў і ўзяў сабе яшчэ піва. Я пачаў пільна разглядаць мясцовых. Да іх, здаецца, пачало даходзіць. Спыніўшы погляд на адным, я пакруціў галавой.
  
  Хвілінай пазней вярнуліся Ліхвяр з Алейным. Яны прайшлі за тым жа смуглявым чалавекам, які вярнуўся да сябе ў цень. Ліхвяр з Алейным з палёгкай уздыхнулі і селі за стол.
  
  — Хто здаваў? — спытаў Алейны.
  
  — Лядзяш, — адказаў я. — Твой ход.
  
  — Семнаццаць, — ён пайшоў на паніжэнне.
  
  — Эх-э-хе, — адгукнуўся я. — Спаліў цябе. Пятнаццаць.
  
  — І я таксама, — сказаў Ліхвяр. — Чатырнаццаць.
  
  — Чатырнаццаць, — падхапіў эстафету Лядзяш. — Ты загінуў, Алейны.
  
  Некалькі секунд ён проста сядзеў, здранцвелае. Потым да яго дайшло.
  
  — Вырадкі! Вы падбудавалі! Калі вы думаеце, што я буду плаціць...
  
  — Адпачні. Гэта жарт, сынок, — сказаў Лядзяш. — Жарт. Наогул-то здаваць павінен быў ты.
  
  Карты зноў пайшлі па крузе. На вуліцы ўжо сцямнела. Новыя паўстанцы больш не з'яўляліся. Мясцовыя пачалі праяўляць усё больш і больш турботы. Некаторыя хваляваліся аб сваіх сем'ях, пра тое, што яны так позна затрымаліся. Як і ўсюды, большасць жыхароў Кляйма хвалявала толькі ўласная жыццё. Іх не кранала, кіруе імі Лэдзі або Белая Ружа...
  
  Тыя нешматлікія, хто спачуваў бунтаўшчыках, нерваваліся ў чаканні ўдару паўстанцаў. Яны баяліся патрапіць пад крыжаваны агонь.
  
  Мы рабілі выгляд, што нічога не заўважаем.
  
  — Хто з іх можа быць небяспечны? — знакамі спытаў Лядзяш.
  
  Параіўшыся, мы вызначылі траіх, якія маглі даставіць нам непрыемнасці. Лядзяш з Алейным прывязалі іх да крэслаў.
  
  Гэтым мы далі ўсім зразумець, што ведаем аб небяспецы і рыхтуемся да гэтага.
  
  Карны атрад чакаў да паўночы. Яны былі больш асцярожныя, чым паўстанцы, з якімі мы звычайна сустракаліся. Можа быць, віной таму наша рэпутацыя...
  
  Лямантуючы, яны ўварваліся ўнутр. Мы разрадзілі свае спружынныя трубкі і ўзяліся за мячы, адыходзячы ў кут, процілеглы таму, дзе знаходзіўся камін. Высокі чалавек назіраў за намі абыякавым позіркам.
  
  Паўстанцаў была цэлая натоўп. Нашмат больш, чым мы чакалі. Яны ўсё працягвалі біцца ўнутр, запаўняючы прастору, р. амур адзін на аднаго, караскаючыся па трупах сваіх таварышаў.
  
  — Невялікая пастка, — выдыхнуў я. — Іх, павінна быць, чалавек сто.
  
  — Ды ўжо, — адазваўся Лядзяш. — Нічога добрага.
  
  Ён штурхнуў чарговага суперніка ў пахвіну і, калі той сагнуўся напалову, ударыў мячом.
  
  Унутры ўжо ўсё прастору, ад сцяны да сцяны, было запоўнена бунтаўшчыкамі. І, мяркуючы па шуму, які чуўся звонку, на вуліцы — такая ж чортава натоўп. Каму-то вельмі не хацелася, каб нам зноў удалося сысці.
  
  Вось такім апынуўся наш план.
  
  Мой нос што-то адчуў. У паветры быў які-то стаяў капусны смурод, гэты ледзь улоўны пах заглушался смуродам поту і страху.
  
  — Зачыніцца! — закрычаў я і выхапіў з подсумка клок воўны, які смярдзеў горш, чым раздушаны скунс. Мае таварышы рушылі ўслед гэтаму прыкладу.
  
  Вось закрычаў адзін, потым другі. Крыкі зліліся ў адзін пякельны хор. Нашы ворагі ў паніцы кідаліся. Людзі хапаліся за насы і глоткі. Яны падалі, утвараючы корчащиеся чалавечыя горы. Скажоныя мукой асобы. Я быў досыць предусмотрителен, каб не адрываць ад асобы поўсць, якой прыкрываўся.
  
  З ценю выйшаў доўгі, худы чалавек. Ціхенька, не прамаўляючы ні слова, ён пачаў дабіваць галаварэзаў доўгім серабрыстым клінком. Ён пашкадаваў толькі тых, каго мы не прывязалі да крэслаў.
  
  — Можна дыхаць спакойна, — знакамі паказаў ён.
  
  — Глядзі за дзвярыма, — сказаў мне Лядзяш.
  
  Ён ведаў, што я адчуваю агіду да такіх бойням.
  
  — Алейны, — працягнуў ён, — за табой кухня. А мы з Ліхвяру дапаможам Нямому.
  
  Паўстанцы, толпящиеся звонку, паспрабавалі дастаць нас, пускаючы стрэлы праз дзвярны праём. Затым яны паспрабавалі падпаліць карчму. Прыдурак запаў у прыпадак істэрычнай лютасці. Нямы, адзін з трох ведзьмакоў Гвардыі, якога паслалі ў Таўро тыднем раней, выкарыстоўваючы свае вядзьмарскія сілы, загасіць полымя. Раз'юшаныя паўстанцы падрыхтаваліся да аблозе.
  
  — Напэўна, з усёй правінцыі людзей прывялі, — сказаў я.
  
  Лядзяш паціснуў плячыма. Яны з Ліхвяру звальвалі трупы так, каб атрымаліся абарончыя барыкады.
  
  — У іх, напэўна, недалёка адсюль лагер.
  
  Мы дастаткова шмат ведалі пра партызанаў у Таўро. Перш чым паслаць нас, Лэдзі заўсёды добра рыхтуецца. Але мы не чакалі, што яны могуць сабраць такія вялікія сілы ў гэтак кароткі час.
  
  Нягледзячы на тое, што мы пакуль паспяхова адбіваліся, мне стала страшна. На вуліцы гудело велізарнае зборышча, і, падобна, рэгулярна падыходзілі ўсё новыя сілы. Нават прысутнасць Нямога, вядома, не магло гэта кампенсаваць.
  
  — Ты шапнуў ўжо каму трэба? — спытаў я, мяркуючы, што менавіта за гэтым ён і падымаўся наверх.
  
  Нямы кіўнуў. Гэта крыху супакоіла. Але не моцна.
  
  Сітуацыя змянілася. Там, звонку, стала цішэй. Праз дзвярны праём часцей засвісталі стрэлы. Саму дзверы вынеслі, калі натоўп ўварвалася ў першы раз. Трупы, наваленные там, не стрымаюць паўстанцаў надоўга.
  
  — Сабраліся на прыступ, — сказаў я Леденцу.
  
  — Дакладна. — Ён пайшоў на кухню да Алейныя.
  
  Ліхвяр далучыўся да мяне. Нямы, ціха і сціпла, устаў па цэнтру агульнай пакоі.
  
  Звонку пачуўся роў.
  
  — Ідуць!
  
  Асноўны напор на дзверы з дапамогай Нямога мы стрымалі. Аднак асабліва шустрыя пачалі выносіць аканіцы на вокнах. Потым Лядзяш з Алейным былі вымушаныя адысці з кухні. Лядзяш грымнуў самага заўзятага з надыходзячых і атрымаў дзве секунды перадышкі.
  
  — Чорт, дзе яны, Нямы? — зароў ён.
  
  Нямы паціснуў плячыма. Падобна на тое, што яго амаль не хвалявала перспектыва аддаць тут канцы. Ён паслаў загавор на чалавека, які спрабаваў улезці ў акно.
  
  Рэзкім, непрыемным голасам зараўлі ў ночы трубы.
  
  — Ха! — крыкнуў я. — Нашы ідуць!
  
  Зачыніліся апошняя дзверцы пасткі.
  
  Заставаўся адкрытым толькі адзін пытанне: ці паспее Гвардыя падысці яшчэ да таго, як гэтыя хлопцы прыкончаць нас?
  
  Паўстанцы палезлі ў вокны. Нямы не мог быць паўсюль адначасова.
  
  — Да лесвіцы! — закрычаў Лядзяш. — Адыходзім на лесвіцу!
  
  Мы ірвануліся туды. Нямы выклікаў атрутны туман. Але гэтая штука была не такой забойнай, як тое, што ён стварыў раней.
  
  У Нямога не засталося часу на падрыхтоўку, і паўтарыць стары трук ён быў ужо не ў сілах.
  
  Лесвіцу трымаць было значна прасцей, чым увесь дом. Нават ўдваіх, маючы за сьпіной яшчэ і Нямога, можна было трымаць яе проста вечна.
  
  Паўстанцы таксама зразумелі гэта. І запалілі агонь. На гэты раз Нямы не мог патушыць усе адразу.
  
  
  
  КІРАЎНІК 7
  
  Ядловец: Крагі
  
  
  Уваходная дзверы расчыніліся. Праз яе ў «Лілею» праціснуліся двое, тупаючы нагамі і страсаючы з сябе лёд. Шед падскочыў да іх, каб дапамагчы. Той, што быў пабольш, груба адштурхнуў яго прэч. А той, што паменш, перасёк пакой, штурхялём адагнаў Азу ад каміна і, працягнуўшы да агню рукі, прысеў на кукішкі. Усе наведвальнікі Шеда сядзелі, утаропіўшыся на языкі полымя, нічога не бачачы і не чуючы.
  
  За выключэннем Варона, заўважыў Шед. Той выглядаў зацікаўленым і адчуваў сябе цалкам камфортна.
  
  Калі Крагі нарэшце павярнуўся, лоб Шеда пакрыўся потам.
  
  — Ты і ўчора не зазірнуў, Шед. Я сумаваў па табе.
  
  — Я не змог, Крагі. Мне няма чаго было табе прынесці. Паглядзі ў маю скрынку для грошай. Ты ж ведаеш, я заплачу табе. Я ж заўсёды плаціў. Мне проста трэба яшчэ крыху часу.
  
  — Ты і на мінулым тыдні спазніўся, Шед. Я быў цярплівы. Я ведаю, што ў цябе праблемы. Але ты бо спазніўся і за тыдзень да гэтага таксама. І перад гэтым. Ты псуеш мне рэпутацыю. Я ведаю, што менавіта гэта ты і збіраешся зрабіць, калі кажаш, што заплаціш мне. Але што падумаюць людзі? А? Можа быць, яны пачнуць думаць, што і ім можна спазняцца. А можа, яны падумаюць, што наогул не павінны плаціць.
  
  — Крагі, я не магу. Паглядзі ў маю скрынку. Як толькі справы заварушацца...
  
  Крагі зрабіў жэст рукой. Чырвоны зайшоў за стойку.
  
  — Справы ўсюды дрэнныя, Шед. У мяне таксама праблемы. Я порастратился. І не змагу звесці канцы з канцамі, калі ты не сведешь свае. — Ён клыпаў па пакоі, разглядаючы мэбля.
  
  Шэду няцяжка было здагадацца, што ў грамілы на розуме. Крагі хацеў забраць «Лілею». Хацеў, каб Шед так залез у даўгі, што кінуў бы сваю карчму.
  
  Чырвоны перадаў Крагу скрынку Шеда. Той скорчил грымасу.
  
  — Справы сапраўды дрэнныя. — Ён падаў знак.
  
  Здаравенны мужык, Граф, схапіў Шеда ззаду за локці. Шед быў ужо амаль у непрытомным стане. Крагі зло усміхнуўся.
  
  — Шлепни яго, Чырвоны. Паглядзім, можа, ён што-небудзь выкладзе. — Крагі спустошыў скрынку для грошай. — У кошт доўгу, Шед.
  
  Чырвоны выявіў сярэбраны лёву, якую даў яму Крумкач. Крагі паківаў галавой.
  
  — Шед, Шед, ты падманваў мяне.
  
  Граф балюча сціснуў яму локці.
  
  — Гэта не маё, — заверашчаў Шед. — Гэта належыць Варону. Ён хацеў, каб я купіў дроў. Таму я і ішоў да Ледхаму.
  
  Крагі ўважліва паглядзеў на Шеда. Бандыт ведаў, што карчмар кажа праўду. У яго не хапіла б духу схлусіць.
  
  Шэду было страшна. Крагі мог так прыціснуць, што прыйдзецца аддаць «Лілею», каб купіць жыццё.
  
  І што далей? Ён апынецца на вуліцы, без гроша ў кішэні, са старой жанчынай на руках.
  
  Маці Шеда ўслых страшна лаяла Крага. Ніхто не звяртаў на яе ўвагі. У тым ліку і Шед. Яна была цалкам бяскрыўдная. Душачка стаяла ў дзверы, якая вядзе на кухню, прыкрыўшы рот рукой. У вачах у яе была маленне. Глядзела яна хутчэй не на Крага з Шедом, а на Варона.
  
  — Куды яму садануть для пачатку, Крагі? — спытаў Чырвоны. Шед скурчыўся ад страху. Чырвоны атрымліваў асалоду ад сваёй працай. — Ты не павінен адымаць у нас час, Шед. Ты не павінен хлусіць Крагу.
  
  Ён нанёс страшны ўдар. Шед задыхнуўся і пачаў падаць наперад. Граф не даў яму ўпасці. Чырвоны ўдарыў зноў.
  
  — Ён сказаў праўду, — вымавіў ціхі, халодны голас, — я паслаў яго за дровамі.
  
  Крагі з Чырвоным памянялі пазіцыі. Граф не паслабляў сваёй хваткі.
  
  — Ты хто? — задзірлівым тонам спытаў Крагі.
  
  — Крумкач. Пакіньце яго.
  
  Крагі з Чырвоным пераглянуліся.
  
  — Мне здаецца, — сказаў Чырвоны, — што табе не варта так размаўляць з спадаром Крагом.
  
  Крумкач падняў галаву. Плечы Чырвонага маментальна напружыліся. Затым ён, гуляючы на публіку, ступіў наперад і нанёс удар адкрытай далонню.
  
  Крумкач злавіў яго руку ў паветры і вывярнуў. Чырвоны ўпаў на калені і, скрыгочучы зубамі, захныкаў.
  
  — Гэта была дурасць, — сказаў Крумкач.
  
  — Які сам, так і паступае, — адказаў здзіўлены, Крагі. — Адпусці яго, пакуль цэлы.
  
  Крумкач усміхнуўся, упершыню на памяці Шеда.
  
  — Гэта таксама не занадта разумна.
  
  Пачуўся трэск, Чырвоны закрычаў.
  
  — Граф! — выгукнуў Крагі.
  
  Той адкінуў Шеда ў бок. Ён быў у два разы больш Чырвонага, моцны і хуткі. І амаль на столькі ж кемлівы. Ніхто не мог супрацьстаяць Графу.
  
  У руцэ Варона з'явіўся девятидюймовый, злавеснага выгляду кінжал. Граф спыніўся так рэзка, што заблытаўся ва ўласных нагах. Ён упаў наперад, кувырнувшись побач са сталом Варона.
  
  — О чорт, — прастагнаў Шед.
  
  Тут намячалася забойства, а Крагі гэтага не пацерпіць. Гэта пашкодзіць справе.
  
  Але як толькі Граф падняўся, Крагі загадаў яму дапамагчы Чырвонаму.
  
  Граф пакорліва падышоў да Чырвонага, які адпоўз крыху ўбок і убаюкивал сваё пашкоджанае запясце.
  
  — Можа быць, нас тут не зусім правільна зразумелі, — сказаў Крагі. — І ў цябе будзе яшчэ час панаракаць на гэта, Шед. У цябе адна тыдзень, каб заплаціць мне. Не больш і не менш.
  
  — Але...
  
  — Ніякіх «але», Шед. Гэта па правілах. Забі каго-небудзь, ограбь. Або прадай гэты хлеў. Але грошы дастань.
  
  Ніякіх іншых «ці» ён не згадаў.
  
  «Усё будзе добра, — супакойваў сябе Шед. — Ён не кране мяне, я занадта добры кліент».
  
  Але як, чорт вазьмі, яму разабрацца з усім гэтым? Ён бо не можа прадаць усе, што ў яго ёсць, і прыбрацца з «Лілеі». Толькі не перад тварам надыходзячай зімы. Пажылая жанчына не працягне на вуліцы.
  
  У дзвярах Крагі спыніўся, і ў «Лілею» уварваўся халодны вецер. Ён стаяў і глядзеў на Варона. А той нават не стаў турбаваць сябе адказным позіркам.
  
  — Віна сюды, Шед, — сказаў Крумкач. — Я, здаецца, праліў сваю.
  
  Нягледзячы на боль, Шед ірвануўся з месца. Ён не мог утрымацца, каб не паўплываць хвастом перад Крумкачом.
  
  — Дзякую цябе, Крумкач. Але ты не павінен быў ўмешвацца. Ён заб'е цябе за гэта.
  
  Крумкач толькі паціснуў плячыма.
  
  — Ідзі схадзі за дровамі, пакуль хто-небудзь яшчэ не паспрабаваў завалодаць маімі грашыма.
  
  Шед паглядзеў на дзверы. Яму вельмі не хацелася выходзіць. Грамілы маглі чакаць яго там. Але калі ён зноў паглядзеў на Варона, той ужо чысціў пазногці нажом.
  
  — Давай прама цяпер.
  
  Цяпер ужо ішоў снег. Бруд на вуліцы прычынена толькі тонкім снежным покрывам. Здрадлівая маставая.
  
  Шед не мог не здзіўляцца, чаму Крумкач ўсё-ткі ўмяшаўся. З-за сваіх грошай? Мабыць... Толькі ж разумныя людзі ў прысутнасці Крага сядзяць цішэй вады, ніжэй травы. Ён мог перарэзаць вам горла толькі за тое, што яму не спадабалася, як вы на яго паглядзелі.
  
  Крумкач быў тут пачаткоўцам. Можа быць, ён не ведаў нічога пра Краге.
  
  Але яму прыйдзецца гэта даведацца. І ўрок будзе цяжкім. З гэтага часу за яго жыццё не дадуць і двух медыкаў.
  
  У Варона, падобна, тугі кашалёк. Ён бо не будзе пастаянна цягаць з сабой усё сваё стан? Можа быць, ён схаваў што-то ў сваім пакоі. І гэтага, магчыма, хопіць, каб адкупіцца ад Крага. Можа быць, ён зможа дапамагчы яму справіцца з Крумкачом. Крагі будзе ўдзячны.
  
  — Ну-ка, паглядзім на твае грошы, — сказаў Ледхам, калі Шед папрасіў у яго дроў. Шед дастаў сярэбраны лёву. — Ха! Хто памёр на гэты раз?
  
  Шед пачырванеў. Мінулай зімой у «Лілеі» памерла старая прастытутка. Перш чым аддаць яе Вартаўнікам, Шед пакапаўся ў яе рэчах. Увесь астатак зімы яго мама жыла ў цяпле. І пра гэта ведаў увесь Котурн, таму што Шед меў неасцярожнасць расказаць пра гэта Азе.
  
  Па традыцыі, Вартаўнікі бралі сабе ўсё, што належала толькі што памерлым. Гэта, ды яшчэ ахвяраванні, ішлі на ўтрыманне і Вартаўнікоў, і Катакомбаў.
  
  — Ніхто не памёр. Мяне паслаў пастаялец.
  
  — Ха! Надышоў дзень, калі ў цябе такія пастаяльцы, якім па кішэні шчодрасць... — Ледхам паціснуў плячыма. — Але якое мне ў сутнасці справа? Манета добрая. Мне нават правяраць яе не трэба. Хапай дровы, усё ў парадку.
  
  Хістаючыся, Шед цягнуўся назад у «Лілію». Твар яго гарэў, рэбры балелі. Ледхам нават не стараўся схаваць свайго пагарды.
  
  Вярнуўшыся дадому і падкінуўшы ў агонь добрых дубовых дроў, Шед выцягнуў два збана з віном і сеў насупраць Варона.
  
  — За кошт установы.
  
  Крумкач кінуў на яго погляд, глынуў і перасунуў збан дакладна на сярэдзіну стала.
  
  — Што ты хочаш?
  
  — Яшчэ раз падзякаваць цябе.
  
  — Мяне няма за што дзякаваць.
  
  — Тады папярэджу цябе. Ты дарма не прымаеш да ўвагі Крага.
  
  Ўваліўся Ледхам з бярэмем дроў пад пахай, лаючыся, што не змог выцягнуць на вуліцу калёсы. Зараз яму прыйдзецца доўга хістацца туды і назад.
  
  — Сыдзі, Шед. — А калі той, з чырвоным тварам, падняўся з-за стала, Крумкач сказаў: — Пачакай. Ты лічыш, што ў абавязку перада мной? Тады пры выпадку я папрашу цябе аказаць мне паслугу. І ты выканаеш маю просьбу. Ідзе?
  
  — Вядома, Крумкач. Усё, што заўгодна. Толькі скажы.
  
  — Ідзі, сядзь ля агню, Шед.
  
  Шед уціснуўся паміж Азой і сваёй маці, далучыўшыся да іх змрочнага маўчання. Ад гэтага Варона на самай справе кідае ў дрыжыкі.
  
  А чалавек, які выклікаў у навакольных такія пачуцці, у гэты час ажыўлена абменьваўся з глухой дзяўчынай-разносчицей знакамі, якія замянялі ім словы.
  
  КІРАЎНІК 8
  
  Таўро: Канец
  
  Я дазволіў сабе выпусціць з рукі клінок. Ён упаў і воткнулся вастрыём у падлогу карчмы. У знямозе я паваліўся на падлогу, кашляючы ад дыму. Слабым рухам рукі дацягнуўся да перавернутага стала і абапёрся аб яго. Гэта нахлынула запоздавшая рэакцыя на страх. Я быў упэўнены, што на гэты раз не змагу выбрацца адсюль жывым. Калі б ім не прыйшлося самім тушыць агонь...
  
  Падышоў Элмо. Ён абхапіў мяне за пояс.
  
  — Паранены, Каркун? Знайсці Аднавокага?
  
  — Не паранены, проста выдохся. Мне даўно ўжо не было так страшна, Элмо. Я ўжо вырашыў, што мне канец.
  
  Ён зачапіў нагой які валяецца крэсла, паставіў яго і пасадзіў мяне. Элмо быў маім бліжэйшым сябрам. Цягавіты, як сталёвая тумба, ён рэдка паддаваўся дурному настрою. Левы рукаў яго быў афарбаваны свежай крывёю. Я паспрабаваў устаць.
  
  — Сядзі, — загадаў ён. — Мешочник сам паклапоціцца пра гэта.
  
  Мешочник быў маім вучнем. Гэтаму хлопцу было дваццаць тры гады. Гвардыя старэе, па меншай меры, яе ядро, людзі майго пакалення. Элмо ўжо за пяцьдзесят. Капітан з Лейтэнантам як раз стаяць на гэтым паўвекавым мяжы. А мне ўжо ніколі не бачыць сваіх сарака гадоў.
  
  — Усіх прыкрылі?
  
  — Дастаткова. — Элмо сеў на іншы крэсла. — Аднавокі з Нямым і Гоблінаў пайшлі за тымі, хто ўцёк, — сказаў ён абыякавым голасам. — Палова паўстанцаў ўсёй правінцыі. Першы ўдар.
  
  — Мы становімся занадта старымі для гэтага. — Салдаты сталі заводзіць палонных ўнутр, адсяваючы тых, хто мог ведаць што-небудзь карыснае. — Хай сынкі з імі разбіраюцца.
  
  — Яны не справяцца. — Погляд Элмо спыніўся на нейкай кропцы, быццам у спробе пранікнуць скрозь цемру мінулых гадоў.
  
  — Што-небудзь здарылася?
  
  Ён паківаў галавой, і загаварыў, як бы спрачаючыся сам з сабой:
  
  — Чым мы займаемся, Каркун? Калі-небудзь будзе канец усяму гэтаму?
  
  Я прамаўчаў. Ён не стаў працягваць. Элмо наогул трохі кажа, а ў асаблівасці аб сваіх пачуццях.
  
  — Што ты маеш на ўвазе? — я падштурхнуў яго.
  
  — Проста гэта ўсё працягваецца і працягваецца. Паляванне за паўстанцамі. Без канца. Нават раней, калі мы працавалі на Старшыну, у Берилле. Мы палявалі за іншадумцамі. Ды і да Берылію... Трыццаць шэсць гадоў, усё тое ж самае, тое ж самае. І я ніколі не быў упэўнены, што раблю правільна. Асабліва цяпер.
  
  Гэта гучала так, як быццам Элмо ўжо гадоў восем трымаў свае сумневы пры сабе, перш чым абвясціць іх.
  
  — Цяпер мы не ў сілах змяніць што-небудзь. Лэдзі не прыме гэта за камплімент, калі мы раптам скажам, што будзем рабіць толькі гэта і гэта, а вось гэта — прабачце...
  
  На службе ў Лэдзі было нядрэнна. Хоць на нашу долю выпадалі самыя цяжкія задачы, мы ніколі не займаліся бруднай працай. Яе выконвалі рэгулярныя войскі. Часам папераджальныя ўдары, вядома. Рэдка — збіццё. Але толькі ў сілу ваеннай неабходнасці. Мы ніколі не ўдзельнічалі ў зверствы. Ды Капітан і не дапусціў бы.
  
  — Усё роўна гэта паводзіны далёка не маральна. Якая можа быць у вайны маральнасць? Хто мацней, той і мае рацыю. Не, я проста стаміўся.
  
  — Гэта больш не прыгода? А?
  
  — Перастала ім быць шмат гадоў таму. І ператварылася ў працу. Я раблю гэта таму, што больш нічога не ўмею.
  
  — Сёе-што ў цябе атрымліваецца вельмі нядрэнна.
  
  Гэта заяву, вядома, не дапамагло, але нічога лепшага я прыдумаць не змог.
  
  Валкой мядзведжай хадой увайшоў Капітан. Халодным позіркам ён прабег па разгромленному кабаку і падышоў да нас.
  
  — Колькі мы захапілі, Каркун?
  
  — Яшчэ не падлічылі. Думаю, амаль усе іх начальства.
  
  Ён кіўнуў.
  
  — Ты паранены?
  
  — Выматаўся. І маральна і фізічна. Даўно так не палохаўся.
  
  Ён паставіў на ногі стол, падцягнуў крэсла і дастаў тэчку з картамі. Да яго далучыўся Лейтэнант. Крыху пазней Лядзяш прыцягнуў Прыдурка. Якім-то чынам гаспадару карчмы удалося выратавацца.
  
  — У нашага прыяцеля ёсць для цябе сее-якія імёны, Каркун.
  
  Я разгарнуў сваю паперку і надрапаў там тыя імёны, якія пералічыў Прыдурак.
  
  Камандзіры Гвардыі пагналі палонных на працу — крыху пакапаць магілы. Я ляніва разважаў, здагадваюцца яны, што рыхтуюць гэтыя месцы вечнага заспакаення для саміх сябе. Мы не вызваляем ні аднаго варожага салдата, калі толькі цвёрда не ўпэўнены, што ён будзе верна служыць Лэдзі. Прыдурка мы вызвалілі. Мы прыдумалі легенду, як яму ўдалося выжыць, і знішчылі ўсіх, хто мог яго прадаць. Лядзяш нават праявіў шчодрасць і прыбраў з яго калодзежа усе трупы.
  
  Разам з Нямым вярнуліся Гоблін і Аднавокі, двое нашых малодшых ведзьмакоў. Яны зладзілі лаянку, абменьваючыся зьедлівасьцямі. Гэта іх звычайны стан. Я не магу ўспомніць прычыны іх сваркі. Зрэшты, гэта не гуляе ролі. Гэтая барацьба працягваецца ўжо некалькі дзесяцігоддзяў.
  
  Капітан незадаволена паглядзеў на іх.
  
  — Сэрца або Кніга?
  
  Сэрца і Кніга — адзіныя прыстойныя горада ў Таўро. У Сэрцы сядзіць кароль, саюзнік Лэдзі. Яна пасадзіла яго на трон два гады таму назад, калі Шолах забіла яго папярэдніка. У народзе ён не надта папулярны. На маю думку, якім, зрэшты, ніхто не цікавіцца, Лэдзі варта было б пазбавіцца ад яго, пакуль ён не паспеў ёй нашкодзіць.
  
  Гоблін распаліў агонь у каміне. На досвітку становіцца асабліва холадна. Ён апусціўся перад агнём на калені і працягнуў да яго рукі, поджаривая пальцы.
  
  Аднавокі пакруціўся за стойкай Прыдурка і выявіў там збан з півам, цудоўным чынам застаўся цэлым. Адным глытком ён асушыў яго, выцер твар і падміргнуў мне.
  
  — А вось і мы, — прамармытаў я.
  
  — Э? — падняў галаву Капітан.
  
  — Аднавокі з Гоблінаў.
  
  — А-а. — Ён вярнуўся да сваёй працы, не падымаючы больш вачэй.
  
  У мовах полымя перад жабьей фізіяноміяй Гобліна ўтварылася нейкая асоба. Ён не заўважыў, таму што вочы яго былі зачыненыя. Я зірнуў на Аднавокага. Яго адзіны вачэй таксама быў сомкнут, фізіяномія зусім зморшчылася, проста маршчына на морщине. Абрысы асобы ў агні сталі больш дэталёвымі.
  
  — Э! — На секунду я нават спалохаўся.
  
  Яно было падобна на Лэдзі. Ці, увогуле, падобна на тое твар, якое я аднойчы сапраўды бачыў. Гэта было падчас бітвы ў Амулете. Яна выклікала мяне, каб парыцца ў маіх успамінах і вывудзіць тыя падазрэнні і здагадкі, якія ў мяне былі наконт змовы сярод Дзесяці Зрынутых. Прыступ страху. Я жыў з гэтым ужо многія гады. Калі ёй уздумаецца порасспрашивать мяне яшчэ разок, Чорнай Гвардыі будзе моцна не хапаць галоўнага доктара і захавальніка Аналаў. Я ведаў тое, за што Лэдзі аддала бы цяпер цэлае каралеўства.
  
  Твар у агні высунуло доўгі і тонкі, як у яшчаркі, мову. Гоблін піскнуў і падскочыў, схапіўшыся за нос, на якім не вырас пухіры.
  
  Аднавокі глынуў яшчэ піва і зноў заняўся сваёй ахвярай. Гоблін зароў, пацёр нос і сеў назад. Аднавокі адвярнуўся, але так, каб бачыць Гобліна бакавым зрокам. Ён чакаў, пакуль Гоблін пачне дзяўбці носам.
  
  Гэта працягвалася цэлую вечнасць. Калі я ўступіў у Гвардыю, абодва ведзьмака ўжо былі там. Аднавокі, па меншай меры, цэлае стагоддзе. Ён сапраўды вельмі стары, але рухомы так, як бываюць людзі ў маім узросце.
  
  А можа быць, і яшчэ больш рухомым. З нядаўніх часоў я ўсё больш і больш адчуваў цяжар пражытых гадоў. Я стаў занадта часта задумвацца пра ўсё, што страціў. Я магу смяяцца над простымі гараджанамі, усю сваю жыццё проведшими ў адным маленечкім кутку зямлі, у той час як я насіўся па ёй з канца ў канец і бачыў усе яе цуды. Але калі я пайду, пасьля мяне не застанецца ніводнага дзіцяці, які б насіў маё імя, ні сям'і, каб аплакаць мяне. Нікога, хто б успомніў мяне, хто б паставіў сціплы камень над маім маленькім кавалачкам халоднай зямлі. Хоць я і быў сведкам і удзельнікам вялікіх падзей, я не пакіну пасля сябе нічога вечнага, за выключэннем Аналаў.
  
  Якая нахабства — пісаць сваю ўласную эпітафію пад выглядам гісторыі Гвардыі.
  
  Стоп! Гэта калёсы! Я ж распавядаў аб паталагічнай варожасці. На гэта варта паглядзець.
  
  Аднавокі склаў рукі ў жменю, далонямі ўніз, і паклаў іх на стойку так, як быццам злавіў матылька. Ён нешта прамармытаў і раскрыў далоні. Там апынуўся агідны, велічынёй з кулак павук, у якога да таго ж быў пухнаты беличий хвост. Ніколі не казаў, што ў Аднавокага няма пачуцця гумару. Павук саскочыў на падлогу, падскочыў да мяне і крыва ўсміхнуўся чорным тварам Аднавокага, на якім не было павязкі, якая хавае хворую вачніцу. Затым ён шмыгнуў у бок Гобліна.
  
  Галоўная задача і сэнс любога вядзьмарства, нават для тых, хто займаецца гэтым сур'ёзна, — збіць з панталыку. Як, напрыклад, у выпадку з гэтым хвастатым павуком.
  
  Гоблін не драмаў. Ён проста стаіўся. Калі павук наблізіўся, ён выхапіў з агню головню і ўдарыў. Павук адхіліўся. Гоблін малаціў сваім зброяй, але ўсё дарэмна. Мішэнь кідалася па падлозе, хіхікаючы голасам Аднавокага.
  
  У агні зноў з'явілася твар. Мова кінуўся ў бок Гобліна. Штаны ў яго на задніцы задыміліся.
  
  — Чорт мяне пабяры, — сказаў я.
  
  — Што? — спытаў Капітан, не адрываючы вачэй ад карты.
  
  Яны з Лейтэнантам спрачаліся аб тым, які горад, Сэрца або Кнігу, лепш абраць базай для правядзення аперацый.
  
  Народ як-то пранюхалі. Пачалі збірацца жадаючыя зірнуць на апошні раўнд прадстаўлення.
  
  — Падобна на тое, Аднавокі яго выйграе, — заўважыў я.
  
  — Сур'ёзна? — Стары шэры мядзведзь на секунду зацікавіўся.
  
  Аднавокі ўжо шмат гадоў не мог перасягнуць Гобліна.
  
  Жабий рот Гобліна вырваў спалоханы люты выццё. Абедзвюма рукамі ён схапіўся за свой зад і заплясал на месцы.
  
  — Ты, змяёк! — закрычаў ён. — Я задушу цябе! Я табе сэрца вырву і з'ем яго! Я... Я...
  
  Дзіўна. Вельмі дзіўна. Гоблін ніколі не губляе галаву. Ён нават становіцца спакайней. І тады Одноглазому даводзіцца прыдумляць што-то яшчэ. А калі Гоблін спакойны, Аднавокі вырашае, што ён прайграў.
  
  — Разбярыцеся-ка з імі, пакуль не позна, — сказаў Капітан.
  
  Мы з Элмо ўсталі паміж варагуючымі бакамі. Пагрозы Гобліна былі цалкам сур'ёзнымі. Аднавокі застаў яго ў дрэнным настроі. На маёй памяці гэта ўпершыню.
  
  — Адпачні, — сказаў я Одноглазому.
  
  Ён спыніўся, таксама адчуўшы, што пахне смажаным.
  
  Некалькі чалавек заворчали на Аднавокага. Звычайна ніхто нічога не мае супраць яго. Заўсёды было ясна, што пераможа Гоблін, але на гэты раз ён выглядаў зусім хіло.
  
  А Гоблін і не думаў супакойвацца. Не хацеў ён гуляць і сваю звычайную ролю. Падабраўшы валяўся меч, ён рушыў на Аднавокага.
  
  Я не мог утрымацца ад усмешкі. Гэты вышчэрблены меч быў проста велізарны. А Гоблін быў так малы і так раз'юшаны, што здаваўся проста карыкатурай на воіна. Крыважэрная карыкатура. Элмо не мог саўладаць з ім. Я паклікаў на дапамогу. Хто-то самы кемлівы плюхнуў Гоблінаў на спіну вады. Ён разгарнуўся, лаючыся, і пачаў мармытаць якое-тое забойнае загавор.
  
  Гэта ўжо сур'ёзна. Тузін чалавек скокнула на яго. Хто-то плюхнуў яшчэ адзін коўш вады. Гэта некалькі астудзіла запал Гобліна. Калі мы адабралі ў яго клінок, калдун ужо выглядаў засаромленым. Глядзеў на ўсіх з выклікам, але ў той жа час збянтэжана.
  
  Я адвёў яго назад да агню і пасадзіў.
  
  — У чым справа? Што здарылася?
  
  Бакавым зрокам я бачыў Капітана. Аднавокі стаяў перад ім, панурыўшы галаву. Ён атрымліваў суровы ўтык.
  
  — Не ведаю, Каркун. — Гоблін абмяк і сядзеў, утаропіўшыся на языкі полымя. — Як-то раптам усё па горла абрыдла. Гэтая засада сёння. Зноў тое ж самае. Пастаянна нейкія новыя правінцыі, а там заўсёды ўсё новыя і новыя паўстанцы. Яны размнажаюцца, як гнаявыя мухі ў кучы каровінага лайна. Я старэю, але не зрабіў нічога для таго, каб свет стаў хоць трохі лепш. А на самай справе, калі азірнуцца назад, мы ўсё зрабілі яго нават горш. — Ён пакруціў галавой. — Не, не так. Я не тое хацеў сказаць. Але я не ведаю, як гэта сказаць лепш.
  
  — Проста эпідэмія.
  
  — Што?
  
  — Нічога, думаю ўголас.
  
  Элмо, я, Гоблін: у апошні час вельмі шмат людзей стала задумвацца аб сэнсе жыцця. Што-то ў Чорнай Гвардыі стала не так. У мяне былі сякія-такія падазрэнні, але я не быў гатовы іх прааналізаваць. Я занадта стаміўся.
  
  — Нам зараз патрэбна добрая ўзварушэнне, — сказаў я. — Мы не займаліся нічым яшчэ з часу Кудменя.
  
  Гэта было не зусім дакладна. Аперацыя, якая прымусіла б нас думаць толькі аб тым, як б застацца ў жывых, стала б лячэннем сімптомаў, але не хваробы. Як лекар, сам я быў не ў захапленні ад барацьбы з аднымі наступствамі, а не з іх прычынай. Яны маглі вярнуцца ў любы момант. Неабходна нанесці ўдар па самой хваробы.
  
  — Што нам трэба, — сказаў Гоблін такім ціхім голасам, што патрэскванне агню ў каміне амаль заглушало яго, — так гэта вера хоць у што-небудзь.
  
  — Да-а, — пагадзіўся я, — і гэта таксама.
  
  З вуліцы данесліся адчайныя крыкі палонных, якія нарэшце зразумелі, для каго яны капаюць магілы.
  
  
  
  КІРАЎНІК 9
  
  Ядловец: Плата за Смерць
  
  Дзень праходзіў за днём, і страх Шеда усё павялічваўся. Яму проста неабходна было дастаць грошай. Крагі ўжо растрепался пра гэта. Шэду трэба было стаць паказальным прыкладам для ўсіх.
  
  Ён ужо зразумеў, у чым справа. Крагі хацеў прымусіць яго аддаць «Лілею». Хоць яна была і не занадта шыкоўная, але, чорт пабяры, каштавала значна больш, чым Шед завінаваціўся громилам. Крагі зможа перапрадаць яе за цану ў некалькі разоў большую за тую, за якую ўзяў сам. Або ператварыць яе ў прытон. А Маррон Шед разам са сваёй маці апынецца на вуліцы пад забойным завыванием зімы.
  
  Забі каго-небудзь, сказаў Крагі. Ограбь. Шед быў ужо гатовы і на тое і на іншае. Дзеля таго, каб захаваць сваю «Лілею» і абараніць маці, ён бы пайшоў на ўсё.
  
  Калі б у яго былі прыстойныя кліенты! Але тут даўно не было нікога, акрамя жабракоў і жулікаў. Ды і тыя прыходзілі за ўсё на адну ноч. І пакуль ён не прывядзе «Лілею» ў парадак, усё так і застанецца. А без грошай ён гэтага зрабіць не мог.
  
  У дзверы уварваўся Аза. Бледны і перапалоханы, ён падбег да стойцы.
  
  — Не знайшоў яшчэ дроў? — спытаў Шед.
  
  Карантышка паківаў галавой і паклаў на стойку пару медзякоў.
  
  — Дай мне выпіць.
  
  Шед склаў манеты ў скрынку. Аб паходжанні грошай пытанняў звычайна не задаюць. Грошы не пахнуць. Ён наліў шклянку даверху. Аза нецярпліва працягнуў руку.
  
  — О не, — сказаў Шед. — Раскажы мне спачатку
  
  — Ты што, Шед? Я ж табе заплаціў.
  
  — Вядома. А свой заказ атрымаеш, калі раскажаш, чаму ты так трасешся.
  
  — Дзе Крумкач?
  
  — Наверсе. Спіць. — Варона не было ўсю ноч.
  
  — Ну дай жа мне, Шед, — зрабіў яшчэ адну слабую спробу Аза.
  
  — Гавары.
  
  — Добра. Мяне прыціснулі, Крагі з Чырвоным. Яны хочуць пабольш даведацца пра Вароне.
  
  Вось цяпер стала ясна, адкуль у Асновы грошы. Ён спрабаваў прадаць Варона.
  
  — Расказвай далей.
  
  — Ну, яны проста хочуць, каб пра яго ведаць.
  
  — А што менавіта?
  
  — Выходзіць ці ён калі-небудзь адсюль.
  
  — Навошта?
  
  Аза замяўся. Шед адсунуў шклянку далей.
  
  — Ну, добра, добра. Крагі пасылаў дваіх сачыць за ім. Тыя зніклі. І ніхто нічога не ведае. Крагі ў лютасці.
  
  Шед аддаў Азе віно. Той адным глытком асушыў шклянку.
  
  Шед кінуў погляд у бок лесвіцы. Яго передернуло. Магчыма, ён недаацэньваў Варона.
  
  — А што, Крагі пра мяне сказаў?
  
  — Не перашкодзіў бы другі шклянку.
  
  — Я дам табе. Пасля.
  
  — Ды ты не патрэбен мне больш, Шед. У мяне з'явіліся сувязі. Крагі прыме мяне ў любы момант.
  
  Шед уздыхнуў і скорчил грымасу.
  
  — Ты выйграў. — Ён наліў віно.
  
  — Ён збіраецца вывесці цябе з гульні, Шед. Любой цаной. Ён вырашыў для сябе, што ты заадно з Крумкачом. — Злавесная ўсьмешка. — Толькі ён не можа зразумець, адкуль у цябе столькі нахабства, каб брыкацца.
  
  — Нічога падобнага. У мяне з Крумкачом няма нічога агульнага, Аза. І ты гэта ведаеш.
  
  Аза атрымліваў асалоду ад момантам.
  
  — Я так і спрабаваў растлумачыць Крагу. Але ён нават слухаць не захацеў.
  
  — Допивай сваё віно і вымятаць.
  
  — Шед? — Вытрыманае віно дадало гучнасці ў голас Асновы.
  
  — Ты не глухі. Прэч адсюль. Рухай да сваім новым сябрам. Паглядзім, ці надоўга ты ім спатрэбіўся.
  
  — Шед!..
  
  — Яны выкінуць цябе на вуліцу, Аза. Прама да мяне і маёй маме. Пшел! Крывасмок.
  
  Аза дапіў віно і выслізнуў, уцягнуўшы галаву ў плечы. Ён адчуў, што Шед правоў. Яго дружба з Крагом будзе далікатнай і недаўгавечнай.
  
  * * *
  
  Шед паспрабаваў папярэдзіць Варона. Той не звярнуў на яго ўвагі. Шед праціраў шклянкі, назіраючы, як Крумкач балбоча на мове знакаў з Душечкой, і спрабаваў уявіць сабе, як будзе нанесены ўдар. Гэтыя ранішнія гадзіны ён звычайна праводзіў, разглядаючы Душечку і спрабуючы прыдумаць, як бы да яе падступіцца. Але той дзікі жах перад вуліцай, які не адпускаў яго ў апошнія дні, заглушаў гэтыя назойлівыя думкі.
  
  Зверху пачуўся крык, падобны на той, які выдае свіння, калі ёй полоснули па горла.
  
  — Мама!
  
  Шед панёсся па лесвіцы, пераскокваючы праз дзве прыступкі.
  
  Яго маці стаяла ў дзвярах вялікі агульнай спальні. Яна задыхалася.
  
  — Мам? Што здарылася?
  
  — Там чалавек, ён мёртвы.
  
  Сэрца Шеда падскочыла. Ён рушыў у пакой. Там на правай ніжняй ложку ляжаў стары.
  
  Мінулай ноччу ў яго тут было ўсяго чатыры пастаяльца. Па шэсць манет з носа. Пакой быў шэсць футаў у шырыню і дванаццаць ў даўжыню, з дваццаццю чатырма ложкамі, усталяванымі ў шэсць ярусаў. Калі пакой запаўнялася да мяжы, Шед браў па дзве манеты за тое, што дазваляў спаць на падлозе.
  
  Шед дакрануўся да старога. Халодны. Значыць, ужо некалькі гадзін, як адышоў.
  
  — Хто ён? — спытала старая Джуна.
  
  — Не ведаю.
  
  Шед памацаў у яго лахманах. Ён выявіў чатыры манеты і жалезнае кальцо.
  
  — Пракляцце! — Ён не мог гэтага ўзяць. Вартаўніка пачнуць падазраваць яго. — Нам не шанцуе. За гэты год гэта ўжо чацвёрты жмурик.
  
  — Уся справа ў кліентах, сынок. Яны ўсе ўжо адной нагой у Катакомбах.
  
  Шед плюнуў.
  
  — Пашлю-ка я лепш за Вартаўнікамі.
  
  — Ён чакаў так доўга, — вымавіў нечы голас, — што можа і яшчэ трохі паляжаць.
  
  Шед рэзка развярнуўся на месцы. За спіной яго маці стаялі Крумкач з Душечкой.
  
  — У чым справа?
  
  — Ён мог бы вырашыць твае праблемы, — сказаў Крумкач.
  
  У тую ж секунду пальцы Душечки замільгалі ў паветры, так хутка, што Шед не мог разабраць і аднаго знака з дваццаці. Падобна на тое, яна казала Варону, каб ён чаго-то не рабіў. Крумкач не звяртаў на яе ўвагі.
  
  — Шед! — усклікнула старая Джуна, у яе голасе гучала перасцярога.
  
  — Не турбуйся, мама. Я з гэтым разбяруся. Займіся сваёй працай.
  
  Джуна была сляпой, але, калі здароўе дазваляла ёй, яна старалася выконваць працу пакаёўкі. Гэта значыць знішчаць блох і вошай у ложках пастаяльцаў. Калі ж здароўе прыкоўвала яе да ложка, Шед браў свайго кузена Дурня, такога ж нядбайнага, як Аза, але да таго ж абцяжаранага жонкай і дзецьмі. Шед наймаў Дурня выключна з жалю да яго жонцы.
  
  Ён накіраваўся ўніз. Крумкач, усё яшчэ спрачаючыся з Душечкой, рушыў услед за ім. На імгненне Шед падумаў, што Крумкач бо, напэўна, з ей спіць. Было б чертовским марнатраўствам зусім не выкарыстоўваць такое прыстойнае жаночае цела.
  
  Як мог мярцвяк з чатырма манетамі ў кішэні выратаваць яго ад Крага? Адказ: законным шляхам — ніяк.
  
  Крумкач сеў на аблюбаваную табурэтку і дастаў жменю медзякоў.
  
  — Віна. І сабе вазьмі збан.
  
  Шед сабраў манеты, склаў іх у скрынку. Змесціва яе было да слёз нікчэмна. Ён нічога не купляў. Ім валодала падушаны настрой. Цяпер яго доўг Крагу мог быць нейкім цудоўным чынам згашаны, але ўсё роўна на душы было кепска.
  
  Ён паставіў збан перад Крумкачом і сеў сам. Шед адчуваў сябе зусім змучаным.
  
  — Ну, раскажы. — Гэты стары, хто ён? Адкуль?
  
  Шед паціснуў плячыма.
  
  — Проста чалавек, які пажадаў схавацца ад холаду. У Котурне іх поўна.
  
  — Тады ясна.
  
  Шед здрыгануўся ад тоны Варона.
  
  — Ты прапануеш тое, пра што я падумаў?
  
  — Што ж?
  
  — Ну, я не ведаю. Якая карысць з трупа? Я маю на ўвазе, нават калі Вартаўніка толькі складаюць іх у Катакомбах...
  
  — Зразумеў, што ёсць пакупнік?
  
  — Так, я выказаў здагадку гэта.
  
  — І?
  
  — Ну, а што ж рабіць-то? — Яго голас быў ледзь чутны.
  
  Ён не мог сабе ўявіць больш брыдкага злачынства. Нават самы апошні з гарадскіх мерцвякоў шанаваўся больш, чым любы жывы. Труп быў свяшчэнны. Агароджа была цэнтрам усяго Ядлоўца.
  
  — Вельмі проста. Сёння ноччу перацягнуць труп да задняй дзверы. Гэта ты можаш зрабіць?
  
  Шед слаба кіўнуў.
  
  — Добра. Допивай сваё віно.
  
  Шед залпам дапіў віно. Ён дастаў яшчэ адзін збан і пачаў старанна праціраць яго. Кашмарны сон. Яго трэба прагнаць.
  
  Труп здаваўся амаль бязважкім, але спусціць яго па лесвіцы было нялёгкай задачай. Шед занадта шмат выпіў. Ён рушыў праз агульную цёмную пакой, ступаючы сверхосторожно. Людзі згрудзіліся вакол каміна. Догорающие вуглі кідалі на іх д'ябальскія чырвоныя водсветы.
  
  Калі Шед ўвайшоў у кухню, нага старога зачапілася за які стаяў гаршчок. Шед застыў у жаху. Нічога не адбылося. Сэрца паступова супакоілася. Ён яшчэ раз нагадаў сабе, што робіць гэта дзеля маці, каб не даць ёй замерзнуць на вуліцы.
  
  Шед ткнуў каленам дзверы. У той жа момант яна рушыла на яго, распахнувшись ўнутр.
  
  — Поторапливайся, — прашыпела цень, схапіўшы старога за ногі і дапамагаючы ўзваліць труп на калёсы.
  
  — Што цяпер? — прахрыпеў Шед, цяжка дыхаючы. Ён быў у жаху.
  
  — Ідзі спаць. Раніцай атрымаеш сваю долю.
  
  З грудзей Шеда вырваўся ўздых, амаль які будзе пераходзіць у плач.
  
  — Колькі? — задыхаючыся, зашумеў ён.
  
  — Траціна.
  
  — Толькі траціна?
  
  — Ўвесь рызыка на мне. А табе ўжо няма чаго баяцца.
  
  — Добра. А колькі гэта можа быць?
  
  — Кошты мяняюцца.
  
  Крумкач адвярнуўся. Шед зачыніў дзверы і цяжка прыхінуўся да яе, зачыніўшы вочы. Што ён нарабіў?
  
  Ён падкінуў у агонь дроў і лёг у ложак, прыслухоўваючыся да храпе маці. Здагадваецца яна? Можа, і няма. Вартаўніка часта чакаюць ночы. Ён скажа ёй, што яна ўсё праспала.
  
  Ён не мог заснуць. Хто яшчэ мог ведаць аб трупе? Калі гэта стане вядома, яго пачнуць падазраваць у немагчымым.
  
  А што, калі Крумкач трапіцца? Прымусяць ці Інквізітары яго казаць? Вол, можа, і камень прымусіць спяваць.
  
  Усе наступную раніцу ён назіраў за сваёй старою. Нічога, акрамя аднаскладовыя слоў, яна не прамаўляла. Але гэта было яе звычайным станам.
  
  Крумкач з'явіўся адразу пасля поўдня.
  
  — Чай і міску аўсянай кашы, Шед.
  
  Адплачваючыся, ён не сунуў праз стойку звычайныя медяки.
  
  Вочы Шеда акругліліся. Перад ім ляжала дзесяць срэбных леў. Дзесяць? За аднаго мёртвага старога? І гэта была траціна? А Крумкач яшчэ і раней гэтым займаўся? Ён павінен быць казачна багатым. Далоні ў Шеда змакрэлі. Пры думцы аб тым, на якія злачынствы дзеля грошай ён гатовы пайсці, Шед проста завыў.
  
  — Шед, — мякка сказаў Крумкач, калі атрымаў чай і аўсянку, — нават не думай пра гэта.
  
  — Аб чым?
  
  — Не думай пра тое, аб чым ты зараз думаеш. Інакш ты сам скончыш ў гэтай возе.
  
  Душачка нахмурылася, паглядзеўшы на іх з кухні. Крумкач, здавалася, нават на імгненне разгубіўся.
  
  * * *
  
  Шед прабраўся ў гасцініцу, дзе жыў Крагі. Звонку яна мела такі ж шыкоўны выгляд, як і «Лілея». Ён нясмела пашукаў Графа, імкнучыся не звяртаць увагі на Азу. Граф не стане мучыць яго дзеля ўласнага задавальнення.
  
  — Граф, мне трэба пабачыцца з Крагом.
  
  Граф прыадчыніў свае карыя каровіны вочы.
  
  — Навошта?
  
  — Я прынёс яму грошай. У кошт доўгу.
  
  Граф цяжка падняўся.
  
  — Добра, чакай тут. — Хістаючыся, ён пайшоў.
  
  — Дзе ты ўзяў грошы, Шед? — спытаў Аза.
  
  — А дзе ты бярэш свае? — Аза не адказаў. — Няветліва пра гэта пытацца. Займайся сваёй справай або сыдзі ад мяне.
  
  — Шед, я думаў, мы сябры.
  
  — Я спрабаваў быць тваім сябрам, Аза. Я нават спаць табе дазваляў у сябе. Але як толькі ты звязаўся з гэтым Крагом...
  
  Па твары Асновы прабегла цень.
  
  — Прабач мяне, Шед. Ты ж ведаеш, я не занадта добра цямлю. Я часам раблю глупства.
  
  Шед фыркнуў. Такім чынам, Аза ўсё-ткі прыйшоў да гэтага непазбежнага высновы. Як толькі Крагі разбярэцца з Крумкачом, ён выкіне гэтага карузліка на памыйніцу.
  
  Шеда ўвесь час карцела выдаць Варона. У яго павінна быць запрятано цэлае стан. Але Шед баяўся тысячы рэчаў. І на першым месцы ў гэтым спісе стаяў сам Крумкач.
  
  — Я ведаю, як можна даставаць з Агароджы ламачча, — сказаў Аза. Яго твар свяціўся кранальнай маленнем. — У асноўным, праўда, хвоя, але гэта таксама дрэва.
  
  — Агароджа?
  
  — Гэта цалкам законна. Так у Агароджы падтрымліваюць чысціню.
  
  Шед абурана нахмурыўся.
  
  — Гэта больш законна, чым корпацца ў чыіх-небудзь...
  
  Шед стрымаў свой гнеў. Яму яшчэ спатрэбяцца саюзнікі ў варожым лагеры.
  
  — Дровы — гэта як грошы, Аза. Усё роўна, адкуль яны.
  
  — Дзякуй, Шед, — паслужліва усміхнуўся Аза.
  
  — Шед! — паклікаў Граф.
  
  Шеда трэсла, калі ён ішоў праз пакой.
  
  Гэта не спрацуе, Крагі не будзе слухаць. Ён проста выкіне яго грошы.
  
  — Граф кажа, што ў цябе што-то ёсць, каб заплаціць мне па ліку, — сказаў Крагі.
  
  — М-м.
  
  Логава Крага, здавалася, было цалкам вырванае з якога-небудзь асабняка, які стаяў высока над далінай. Шед быў проста ашаломлены.
  
  — Канчай тарашчыцца, гавары па справе. І ўлічы, лепш не варта штурхаць мне жменю медзякоў у прыдачу да абяцанняў. Знайшоў сабе цёпленькае мястэчка? Твае грошы — гэта цыплячьи слёзы, Шед.
  
  — Гэта не слёзы, спадар Крагі, шчыра. Я магу заплаціць больш за палову доўгу.
  
  Крагі здзіўлена падняў бровы.
  
  — Цікава. — Шед паклаў перад ім дзевяць срэбных леў. — Вельмі цікава. — Ён вперил ў Шеда свой пранізлівы погляд.
  
  — Гэта больш за палову, — заікаючыся, сказаў Шед. — Я спадзяюся, можа быць, гэта будзе... я магу разлічваць...
  
  — Ціха! — Шед заткнуўся. — Ты думаеш, я забыўся, што адбылося?
  
  — Гэта была не мая віна, спадар Крагі. Я не хацеў, каб ён... Вы не ўяўляеце, які ён, гэты Крумкач.
  
  — Заткніся. — Крагі разглядаў манеты. — Можа, што-небудзь і можна ўладзіць. Я ведаю, што гэта не ты яго прымусіў. У цябе кішка тонкая.
  
  Шед ўтаропіўся ў падлогу, не ў сілах адмаўляць абвінавачванне ў малодушии.
  
  — Добра, Шед. Ты мой пастаянны кліент. Вернемся да пастаяннага раскладзе. — Ён зноў паглядзеў на грошы. — У цябе ёсць тры тыдні.
  
  — Дзякуй, спадар Крагі, на самай справе. Вы не ўяўляеце, як шмат гэта значыць...
  
  — Заткніся. Я дакладна ведаю, што гэта значыць. Прэч. Пачні збіраць наступную суму. Гэта твая апошняя адтэрміноўка.
  
  — Так, сэр. — Шед падаўся назад. Граф адкрыў дзверы.
  
  — Шед! Мне можа часам што-небудзь спатрэбіцца. Паслуга за паслугу. Разумееш?
  
  — Так, сэр.
  
  — Добра, ідзі.
  
  Шед сышоў. Пачуццё палягчэння змянілася адчаем. Крагі мог прымусіць яго расправіцца з Крумкачом. Кульгаючы да дома, ён амаль плакаў. Ніколі не стане лепш. Ён заўсёды аказваецца ў пастцы.
  
  
  
  КІРАЎНІК 10
  
  Паварот
  
  
  Кніга — тыповы горад з тых, у якіх мы стаялі ў апошні час. Маленькі, брудны і сумны. Усе дзівіліся: чаму так турбуецца Лэдзі? Які толк у гэтых аддаленых правінцыях? Настойвала яна, каб яны схілілі калені адзіна для таго, каб ўзвялічыць уласную персону? Тут не было нічога каштоўнага, узяць абсалютна няма чаго. Акрамя ўлады над жыхарамі. Але нават яны ставіліся да сваёй краіне з відавочным пагардай.
  
  Прысутнасць Чорнай Гвардыі напружыў усе рэсурсы гэтага раёна. Літаральна праз тыдзень Капітан ўжо загаварыў пра тое, каб перабрацца ў Сэрца і частка людзей раскватараваць па вёсках. Нашы патрулі рэдка натыкаліся на паўстанцаў, нават калі дапамагалі паляваць ведзьмакі. Аперацыя ў карчме ў Прыдурка патрабавала напружання ўсіх нашых сіл, але гэтых паразітаў мы знішчылі.
  
  Шпіёны Лэдзі перадалі нам, што тыя некалькі паўстанцаў, якім удалося выслізнуць, збеглі ў Барабан, яшчэ больш азызлы каралеўства да паўночна-ўсход адсюль. Мне здаецца, Барабан будзе нашым наступным пунктам.
  
  Калі аднойчы я вырашыў, што трэба было б прыкінуць адлегласць, якое мы пакрылі, прасоўваючыся на ўсход, то зрабіць гэта аказалася не проста. Мне было страшна, каб даведацца праўду. Кніга — у двух тысячах міль ад Кудменя! Далёка за межамі межаў той імперыі, якая існавала шэсць гадоў таму. Крывавыя заваявальныя паходы Пераможанай Шолах перасунулі мяжы на другі бок Раўніны Страху. Я ўспомніў тыя вольныя гарады-дзяржавы, якія стаялі на гэтым забытым мяжы. Мароз і Стук, Стайні і Іржа, дзе паўстанцы некалькі гадоў паспяхова адбівалі атакі Лэдзі. Усе яны былі велічэзнымі і грознымі. Такіх мы больш не бачылі. Я да гэтага часу ўздрыгваю, успамінаючы Раўніну Страху.
  
  Мы перасякалі яе пад абаронай Шолах і Расколіны, дваіх Зрынутых, чорных подмастерьев Лэдзі, чыя сіла на некалькі парадкаў пераўзыходзіла магчымасці нашых кволых ведзьмакоў. Але ўсяго гэтага, а таксама таго, што з намі была цэлая рэгулярная армія Лэдзі, аказалася недастаткова, каб выбрацца адтуль без страт. Гэта жудасная варожая зямля, дзе непрыдатныя веды нармальнага чалавека, таму што ні адзін закон, які дзейнічае ў звычайнай рэальнасці, не мае тут сілы. Камяні кажуць, а кіты лётаюць. Каралы растуць у пустыні. Дрэвы здзяйсняюць пешыя прагулкі. А самае дзіўнае на гэтай зямлі — яе насельнікі... Але ўсё гэта даўно ўжо скончылася. Проста кашмар з мінулага. Кашмар, які да гэтага часу перасьледуе мяне, калі крыкі Пумы і Хуткага даносяцца да майго слыху, адгукнуўшыся рэхам у тунэлях часу. І зноў я не магу нічога зрабіць, каб выратаваць іх.
  
  — Якія праблемы? — спытаў Элмо, выцягваючы з-пад маёй рукі карту і ківаючы галавой. — Ты як быццам прывід ўбачыў.
  
  — Проста ўспомніў Раўніну Страху.
  
  — О! Так-а! Ну, добра, вярніся назад. Выпі піва. — Ён ляпнуў мяне па спіне. — Гэй! Кегля! Якога чорта цябе не было тут? — Элмо адышоў, рушыўшы за самым знакамітым нашым сымулянтам.
  
  Хвілінай пазней падышоў Аднавокі, моцна здзівіўшы мяне.
  
  — Як Гоблін? — ціха спытаў ён.
  
  З часу інцыдэнту ў карчме Прыдурка яны да гэтай пары не размаўлялі. Ён разглядваў карту.
  
  — Пустыя Пагоркі? Цікавая назва.
  
  — Іх называюць яшчэ Полымі Пагоркамі... З ім усё ў парадку. Чаму б табе не наведаць яго?
  
  — На які чорт? Ён паводзіў сябе як сапраўдная дупа. Жартаў не разумее...
  
  — Твае жарты становяцца некалькі грубаватымі, Аднавокі.
  
  — Да-а. Можа быць. Я гэта... Пойдзем са мной.
  
  — Трэба падрыхтавацца да чытання.
  
  Адзін раз у месяц Капітан чакае ад мяне, каб увечары я пачаў намаўляць Гвардыю, чытаючы ім урыўкі з Аналаў, — распавядаў, адкуль прыйшла Гвардыя, успамінаючы нашых продкаў, братоў па зброі. Адзін раз у месяц — гэта вельмі шмат. Чорная Гвардыя. Апошняя з свабодных Гвардий Хатовара. Субраты. Усе разам. Мы — супраць усяго астатняга свету. І хай ён не стаіць у нас на шляху. Але тая незразумелая, панурая цяжар, што так падзейнічала на Гобліна, а таксама выклікала депресняк у Элмо, навалілася цяпер і на астатніх. Усе пачатак расклейвацца.
  
  Мне трэба было выбраць добрыя ўрыўкі. З таго часу, калі Гвардыя змагалася, цяжар яго да сцяны, і выжыла толькі дзякуючы таму, што засталася вернай сваім традыцыям. За чатыры сотні гадоў такіх момантаў сабралася мноства. Мне патрэбныя былі словы, напісаныя з натхненнем. І яшчэ мне патрэбныя былі словы, якія гучалі б з тым запалам, з якім вярбоўнік Белай Ружы размаўляе з патэнцыяльнымі навабранцамі. Можа быць, мне патрэбен быў урывак, які я мог бы чытаць некалькі вечароў запар?
  
  — Лухта, — прабурчаў Аднавокі. — Ты ведаеш гэтыя кніжкі на памяць. Пастаянна сядзіш, уткнуўшыся ў іх носам. І наогул, ты можаш сам усё прыдумаць. Ніхто нічога не заўважыць.
  
  — Верагодна. Гэта нікога не хвалюе. Брыдка, даўніна. Добра, пойдзем проведаем Гобліна.
  
  Можа быць, Аналы трэба чытаць не па аднаму разу. А можа, я лячу адны сімптомы. На мой погляд, Аналы, безумоўна, валодаюць нейкімі магічнымі ўласцівасцямі. Верагодна, я змагу ідэнтыфікаваць хвароба, калі зазірну глыбей у самога сябе.
  
  Гоблін з Нямым як-то маглі размаўляць без дапамогі рук і мовы. Тое, што я скажу, адносіцца да ўсіх траім нашым аматарам прывідаў. Яны не вялікія ведзьмакі, але свае здольнасці яны заўсёды трымаюць востра адточанымі і заўсёды падтрымліваюць форму. У Гобліна гэта пакуль атрымлівалася лепш. Сёння ён быў у добрым настроі і нават кіўнуў Одноглазому.
  
  Вось і ўсё. Одноглазому засталося толькі не сморозить якую-небудзь глупства.
  
  Да майго здзіўлення, ён нават папрасіў прабачэння. Знакамі Нямы прапанаваў мне пакінуць іх адных і даць ім заключыць мір з воку на вока. Гонару ў кожнага з іх было проста ў лішку.
  
  Мы выйшлі. Як і раней, калі ніхто не мог зразумець нашай мовы знакаў, мы абмеркавалі старыя часы. Нямы таксама быў прысвечаны ў таямніцу, дзеля якой Лэдзі знішчыла б цэлыя народы.
  
  Спачатку сее-што падазравалі яшчэ паўтузіна людзей, але потым усё гэта забылася. А мы ведаем і ніколі не забудзем. Гэтыя паўтузіна, калі Лэдзі прыйдзе ў галаву дапытаць іх, пакінуць ёй толькі сур'ёзныя сумневы. Мы двое — ніколі. Мы зусім дакладна ведалі самага сур'ёзнага ворага Лэдзі і за шэсць гадоў не зрабілі нічога, што дапамагло б ёй ўсвядоміць, што гэты вораг існуе не толькі ў фантазіі паўстанцаў.
  
  Паўстанцы верыце ў прыкметы. Яны любяць прарокаў і прароцтвы, а таксама прадказанні будучых вялікіх перамог. Менавіта прароцтва прывяло іх у пастку ў Амулете, дзе яны цудам пазбеглі поўнага знішчэння. Пасля яны пераканалі сябе, што сталі ахвярай ілжывых прароцтваў прарокаў, што да яго: о вялікае ворагам. А пераканаўшы сябе ў гэтым, яны маглі цяпер паверыць і ў больш немагчымыя рэчы.
  
  Пацешным было тое, што яны падманвалі сябе, кажучы праўду. Я быў, напэўна, адзіным чалавекам з набліжаных да Лэдзі, хто ведаў, што іх вядуць прама ў лапы смерці. Толькі тым ворагам, хто вёў іх, была не Лэдзі, як яны думалі. Гэты вораг быў злом яшчэ больш страшным. Уладар. Былы муж Лэдзі, якога яна здрадзіла і жыўцом пахавала. Ён жывы і па гэты дзень. Яго магіла знаходзіцца ў Вялікім Лесе на поўнач ад далёкага горада, які называецца Вясло. З сваёй магілы ён змог дацягнуцца да людзей з вышэйшага камандавання паўстанцаў, паўплываць на іх мозг, падпарадкаваць іх сваёй волі ў надзеі скінуць Лэдзі і забяспечыць сабе ўваскрашэнне. Ён прайграў, хоць некалькі Зрынутых і дапамагалі яму.
  
  Калі б ён ведаў аб маім існаванні, у яго спісе я быў бы не на апошнім месцы. Уладар і цяпер ляжыць у сваёй магіле, плануе. А можа быць, думае, як адпомсціць мне за тое, што я дапамог знішчыць Зрынутага, які дапамагаў яму... Жудасна ўсё гэта. Заступніцтва Лэдзі — слабое суцяшэнне. Уладар быў хлопцам, у параўнанні з якім усе чорнае зло Лэдзі — толькі слабая цень на фоне апраметнай цемры. Па крайняй меры, так кажуць легенды. Часам я здзіўляюся, чаму, калі гэта праўда, Лэдзі ўсё яшчэ ходзіць па зямлі, а ён — у магіле, не можа знайсці сабе спакою.
  
  З тых часоў, як я даведаўся аб гэтай магіле на поўначы, мне ўдалося вывучыць малавядомыя летапісы і многае даведацца. І кожны раз, калі я пазнаваў нешта новае, мяне ахопліваў сапраўдны страх. Эра, калі Ўладар сапраўды правілаў светам, здаецца эпохай ўсеагульнага пекла. Толькі нейкім цудам Белай Ружы ўдалося зваліць яго. Вельмі шкада, што яна не змагла яго цалкам знішчыць. Зрэшты, гэтак жа як і яго падручных, уключаючы Лэдзі. Свет не быў бы такім, які ён ёсць цяпер.
  
  Я думаю: калі ж скончыцца гэтая салодкая жыццё? Цяпер Лэдзі яшчэ не так страшная, як можа быць. Калі ж, нарэшце, яна паслабіцца і дасць таму змрочнаму жаху, які пасяліўся ў яе целе, вырвацца вонкі, адраджаючы ўвесь пекла мінулых эпох?
  
  Яшчэ я думаю аб злачынствах, вершившихся пры Праўленні. Калі ў летапісах пра іх сказана крыху, то гэта таму, што гісторыя заўсёды перапісваецца для пераможцы.
  
  З пакоя Гобліна пачуўся лямант. Мы з Нямым пераглянуліся і рынуліся ўнутр.
  
  Я ўсур'ёз чакаў, што адзін з іх ужо ляжыць на падлозе, абліваючыся крывёю. І я зусім не думаў убачыць, як Гоблін б'ецца ў прыпадку, а Аднавокі адчайна спрабуе ўтрымаць яго, каб той незнарок не параніў сам сябе.
  
  — Хто-то ўвайшоў з ім у кантакт, — выдыхнуў Аднавокі. — Дапамажы мне. Гэта сур'ёзна.
  
  Я разявіў рот. Кантакт. Ніхто не звязваўся з намі напрамую з часу таго адчайна паспешнага уцёкаў, калі паўстанцы наступалі на Амулет. Але гэта было ўжо некалькі гадоў таму. З таго часу і Лэдзі і Зрынутыя аддавалі перавагу звязвацца з намі з дапамогай пасланцаў.
  
  Прыпадак доўжыўся ўсяго некалькі секунд. Як звычайна. Затым Гоблін расслабіўся і захныкаў. Цяпер яшчэ некалькі хвілін, ён прыйдзе ў сябе і раскажа. Усе трое, мы глядзелі адзін на аднаго. Такое выраз асоб бывае ў гульцоў у карты. Толькі ў душы ў кожнага гульца — страх.
  
  — Трэба перадаць Капітану, — сказаў я.
  
  — Ага, — адказаў Аднавокі і не рушыў з месца.
  
  Нямы таксама.
  
  — Ну, добра. Выбралі мяне.
  
  Я выйшаў. Капітан быў заняты тым, што атрымліваецца ў яго лепш за ўсё. Ногі яго ляжалі на працоўным стале, сам ён хроп. Я разбудзіў яго і ўсё распавёў.
  
  — Знайдзі Лейтэнанта.
  
  Ён пайшоў да паліц з картамі. Я задаў пару пытанняў і, не атрымаўшы адказу, зразумеў намёк і выйшаў вон.
  
  Ці чакаў ён чаго-небудзь у гэтым родзе? У правінцыі наспела крызіс? Але як Кудмень мог даведацца пра гэта раней за нас?
  
  Зрэшты, па-дурному турбавацца перш, чым я пачую, што скажа Гоблін.
  
  Лейтэнант здаваўся здзіўленым не больш, чым Капітан.
  
  — Што-то наспявае? — спытаў я.
  
  — Магчыма. Кур'ер даставіў дэпешу, калі вы з Ледзянцом ўжо адбылі ў Таўро. Там было сказана, што мы можам спатрэбіцца на захадзе. Можа быць, так яно і атрымалася.
  
  — На захадзе? У самай справе?
  
  — Ага. — У гэта слова ён ўклаў такі змрочны сарказм!
  
  Ідыёцтва. Калі за мяжу паміж усходам і захадам прыняць Кудмень, то Таўро знаходзіцца ў двух з лішнім тысячах міль на ўсход ад яе. У лепшым выпадку, тры месяцы шляху. А тая мясцовасць, праз якую трэба было прайсці, была далёка не лепшым варыянтам. Сее-дзе дарог проста не існавала. Я думаю, шэсць месяцаў — і гэта занадта аптымістычная лічба.
  
  Але я зноў ўпадаю ў маразм раней часу. Трэба трохі пачакаць, і ўсё стане ясна.
  
  Стала вядома тое, чаго не чакалі нават Капітан з Лейтэнантам.
  
  Мы з трывогай сачылі, калі Гоблін зможа загаварыць. Капітан прыкідваў маршрут у Мароз. Ён незадаволена бурчаў, што, маўляў, у любым выпадку прыйдзецца цягнуцца праз Раўніну Страху. Гоблін кашлянуў.
  
  Напружанне расло. Вядзьмак не падымаў вачэй. Значыць, навіны не пацешаць.
  
  — Нас выклікаюць, — піскнуў ён. — Гэта Лэдзі. Падобна на тое, яна была не ў сабе. Спачатку — у Мароз. Там нас сустрэне хто-небудзь з Зрынутых. Ён павядзе нас у Курганы.
  
  Усе нахмурыліся і збянтэжана пераглянуліся.
  
  — Дзярмо, чорт яго дзяры, — прашаптаў я.
  
  — Што такое, Каркун? — спытаў Капітан.
  
  Яны не мелі паняцця аб маёй таямніцы. Яны не звярталі ўвагі на гісторыю.
  
  — Гэта там, дзе пахаваны Ўладар. Там, дзе ўсе яны раней былі пахаваныя. У лесе, на поўнач ад Вёслы.
  
  Мы ўжо былі ў Вясло сем гадоў таму. Не моцна прыязны горад.
  
  — Вясло! — ускрыкнуў Капітан. — Вясло! Гэта ж дваццаць пяць сотняў міляў!
  
  — Яшчэ пару сотняў трэба дадаць да Курганоў.
  
  Ён утаропіўся ў карту.
  
  — Цудоўна. Проста цудоўна. Гэта значыць, не толькі Раўніна Страху, але і Пустыя Пагоркі з Ветранай Краінай у прыдачу. Больш выдатнае говенное забаўка. Мяркую, нам трэба там быць на наступным тыдні?
  
  — Не падобна, каб Лэдзі спяшалася, — паківаў галавой Гоблін. — Проста засмучаная і хоча, каб мы рухаліся туды.
  
  — Яна што-небудзь патлумачыла?
  
  Гоблін толькі ўсміхнуўся. Рабіла яна гэта калі-небудзь? Ды няма ж, чорт пабяры.
  
  — Вось так проста, — буркнуў Капітан. — Бодренько. Загад прагуляцца праз паўсвету. Я гэта проста люблю.
  
  Ён перадаў Лейтэнанту, каб той пачаў падрыхтоўку да адыходу.
  
  Гэта былі дрэнныя навіны, проста вар'яцтва нейкае, але Капітан бачыў і горшыя часы. Ён быў да гэтага гатовы з тых часоў, як атрымаў дэпешу. Ссунуцца з месца не цяжка. Праблема толькі ў тым, што ніхто не хацеў рухацца.
  
  На захадзе, вядома, тырчаць значна прыемней, чым тут, у гэтай пагібельнай, беспрасветнай дзіркі. Але ўсё ж не настолькі, каб хто-небудзь захацеў тупаць так далёка.
  
  Хіба Лэдзі не магла выклікаць каго-небудзь, хто быў бліжэй?
  
  Мы ахвяры сваіх уласных здольнасцяў. Там, дзе становішча становіцца найбольш пагрозлівым, ёй заўсёды патрэбна Гвардыя. Яна ведае, што лепш за нас гэтую працу не зробіць ніхто.
  
  Праклён і яшчэ дзесяць разоў праклён.
  
  
  
  КІРАЎНІК 11
  
  Ядловец: Праца ў ноч
  
  Шед аддаў Крагу толькі дзевяць з дзесяці леў. Астатняя манета пайшла на тое, каб купіць дроў і папоўніць запасы віна і піва. Яго крэдыторы таксама пачулі, што ў яго з'явіліся грошы. Але гэтая невялікая папраўка ў справах не прынесла Шэду палягчэння. На наступны раз, каб заплаціць Крагу, яму зноў давялося браць у доўг у ліхвяра па імі Гілберт.
  
  Ён злавіў сябе на думкі, што прагне, каб хто-небудзь хутчэй скопытился. Яшчэ адзін дзясятак леў дазволіў бы яму працягнуць зіму.
  
  А яна была суровай, гэтая зіма. У гавані усё замерла. Працы ў Котурне не было. Адзіным прасветам для Шеда быў Аза. Кожны раз, калі Аза выбіраўся ад Крага, ён прыносіў з сабой дроў, спрабуючы купіць сабе сяброўства.
  
  Увайшоў Аза, несучы свой груз.
  
  — Будзь напагатове, — даверліва сказаў ён, нахіліўшыся да Шэду — Крагі даведаўся, што ты заняў у Гілберта. — Шед посерел. — У яго цэлая чарга пакупнікоў на «Лілею». Яны ўжо дзяўчынак збіраюць.
  
  Шед кіўнуў. У гэты час года гаспадара прытонаў набіралі на працу якіх у роспачы жанчын. А летам, калі матросы сыходзілі ў моры, яны ўжо былі не патрэбныя.
  
  — Вырадак. Прымусіў мяне паверыць, што ў мяне ёсць яшчэ час. Я павінен быў гэта прадбачыць. А так ён атрымае і мае грошы, і маю «Лілею.» Вырадак.
  
  — Ну, я цябе папярэдзіў.
  
  — Ды. Дзякуй, Аза.
  
  Бязлітасна, няўмольна наваліўся дзень, калі Шед павінен быў плаціць. Гілберт адмовіў яму ў пазыцы. Крэдыторы мяльчэй літаральна аблажылі «Лілею». Напэўна, гэта Крагі нацкаваў іх.
  
  Са шклянкай віна ён падышоў да Варону.
  
  — Можна прысесці?
  
  Па вуснах Варона прашмыгнула цень усмешкі.
  
  — Гэта тваё ўстанову. З якіх гэта часоў ты стаў такім прыязным?
  
  — Я нервуюся, — схлусіў Шед. Пры выглядзе Варона ён проста адчуваў згрызоты сумлення. — Хваляваўся аб сваіх абавязках.
  
  Крумкач усё цудоўна зразумеў.
  
  — Ты падумаў, што я мог бы табе дапамагчы?
  
  — Так, — амаль прастагнаў Шед.
  
  Крумкач ціха засмяяўся. Шэду здалося, што ён заўважыў у гэтым смеху ноткі ўрачыстасці.
  
  — Добра, Шед. Сёння?
  
  У галаве ў Шеда паўстала карціна, як Вартаўніка вязуць яго маці на сваёй возе. Ён здушыў якое ўзнікла пачуццё агіды да самога сябе.
  
  — Ну.
  
  — Добра. Але на гэты раз ты памочнік, а не партнёр. — Шед праглынуў, затым кіўнуў. — Уложишь бабульку ў ложак, потым спусціцца назад ўніз. Зразумеў?
  
  — Так, — прашаптаў Шед.
  
  — Добра. А цяпер адыдзі. Ты мяне раздражаешь.
  
  — Так, сэр.
  
  Шед адышоў. Увесь астатак дня ён не адважыўся нікому зірнуць у вочы.
  
  * * *
  
  Рэзкі вецер завываў у даліне, хвастаў снежнымі камякамі. Седзячы ў павозцы, Шед жудасна тузаўся. Надвор'е ўсё пагаршалася.
  
  — Чаму сёння? — прабурчаў ён.
  
  — Самае лепшае час, — працадзіў Крумкач скрозь зубы. — Ніхто не заўважыць.
  
  Ён павярнуў у Свячны завулак, ад якога адыходзіла мноства вузкіх алей.
  
  — Тут добрае месца для палявання. У такую надвор'е ўсе, хто поўзае па алеях, дохнуць як мухі.
  
  Шеда передернуло. Ён быў занадта стары для такога. Але менавіта таму ён тут і знаходзіўся. Каб не праводзіць потым на вуліцы кожную ноч.
  
  Крумкач спыніў фурманку.
  
  — Паглядзі ў гэтым праходзе.
  
  Як толькі Шед перанёс свой вага на ногі, яны адразу захварэлі. Добра. Па крайняй меры, ён хоць што-то адчувае. Значыць, яшчэ не адмарозіў.
  
  У алеі амаль не было святла. Ён шукаў, арыентуючыся хутчэй на інтуіцыю, чым на зрок. Ён знайшоў цела, якое ляжала пад нейкім навесам, але яно раптам пачало варушыцца і стагнаць. Шед пабег.
  
  Калі ён апынуўся ля калёс, Крумкач, як раз што-то взваливал на яе. Шед адвёў вочы. Гэтаму хлопчыку відавочна не было і дванаццаці. Крумкач прыкрыў цела саломай.
  
  — Гэта адзін. Сёння ноччу, па такім надвор'і, мы павінны знайсці тое, што нам трэба.
  
  Шед задушыў у сабе пратэст і сеў на сваё месца. Ён думаў пра маці. Ёй не давядзецца праводзіць такія ночы на вуліцы.
  
  На наступным алеі ён знайшоў свой першы труп. Стары упаў і замерз, таму што не змог падняцца. З болем у душы Шед пацягнуў цела да павозцы.
  
  — Добрая ноч, — агледзеўся Крумкач. — Ніякай канкурэнцыі. Вартаўніка ў такую надвор'е носа не высунуты. — Крумкач секунду памаўчаў. — Ёсць надзея набраць цэлую гару жмуриков, — сказаў ён ціхім, мяккім голасам.
  
  Яны рушылі да берага, і там кожны з іх знайшоў яшчэ па аднаму трупа.
  
  — Але цябе-то навошта гэтым займацца? — спытаў Шед.
  
  — Мне таксама патрэбныя грошы. Трэба будзе далёкі шлях. А так можна хутка атрымаць вялікія грошы, і без асаблівага рызыкі.
  
  Шед падумаў, што яны рызыкуюць значна мацней, чым уяўляе сабе Крумкач. Іх бо могуць проста на часткі разарваць.
  
  — Ты ж не мясцовы, не з Ядлоўца?
  
  — З поўдня. Матрос з пацярпелага крушэнне карабля.
  
  Шед не паверыў. У Варона быў зусім іншы акцэнт, хоць і не моцны. Але яму не хапіла духу назваць гэтага чалавека як ашуканца і выбіць з яго праўду.
  
  Размова працягваўся ўрыўкамі, то возобновляясь, то спыняючыся. Аб сапраўдных матывах Варона Шэду не ўдалося даведацца больш нічога.
  
  — Схадзі туды, — сказаў яму Крумкач. — А я пагляджу тут. Апошняя прыпынак, Шед. Дастаткова.
  
  Шед кіўнуў. Ён хацеў, каб гэтая ноч як мага хутчэй скончылася. Да свайго агіду ён зразумеў, што пачаў ацэньваць людзей на вуліцы ў якасці патрэбнага яму тавару. Ён ненавідзеў іх за тое, што тыя паміралі ў такіх чартоўску нязручных месцах.
  
  Ён пачуў ціхі вокліч і хутка павярнуўся. Крумкач знайшоў. Гэтага было дастаткова. Шед пабег да воза.
  
  Крумкач ўжо сядзеў на ёй і чакаў. Шед мітусліва ўскараскаўся на сваё месца, прыкрыў твар ад ветру. Крумкач сцебануў мулаў, і фурманка павольна рушыла з месца.
  
  Яны былі ўжо на паўшляху да Порта, калі Шед пачуў стогн.
  
  — Што? — Адно з целаў заварушылася. — О! Аб чорт, Крумкач!..
  
  — Ды ён усё роўна памрэ.
  
  Шед згорбіўся, утаропіўшыся на дамы, якія стаялі на іншым беразе ракі. Яму хацелася спрачацца, біцца, зрабіць хоць што-небудзь, каб не прымаць удзелу ў гэтым блюзнерства.
  
  Паўгадзіны праз ён зноў падняў вочы і не даведаўся месцы. Уздоўж дарогі на прыстойным адлегласці адзін ад аднаго стаяла некалькі вялікіх дамоў. Іх вокны былі цёмнымі.
  
  — Дзе мы?
  
  — Амаль на месцы. Яшчэ паўгадзіны, калі дарога не будзе занадта слізкай.
  
  Шед прадставіў сабе, як калёсы з'язджае ў кювет. Што тады? Кінуць усё і спадзявацца, што іх не выследят? Згрызоты сумлення змяніліся страхам.
  
  І тут ён зразумеў, дзе яны знаходзяцца. Далей наверх, акрамя Чорнага Замка, нічога няма.
  
  — Крумкач...
  
  — Што такое?
  
  — Ты набліжаешся да Чорнага Замку.
  
  — А куды, ты думаў, што мы едзем?
  
  — Там людзі жывуць?
  
  — Ды. А што з табой?
  
  Крумкач — іншаземец. Яму не зразумець, як у Можжевельнике ставяцца да Чорнага Замку. Людзі, якія падыходзілі да яго занадта блізка, проста знікалі. У Можжевельнике аддавалі перавагу рабіць выгляд, што гэтага месца наогул не існуе.
  
  Заікаючыся, Шед патлумачыў, чаго ён баіцца.
  
  — Толькі паказваеш сваё невуцтва.
  
  Шед паглядзеў на чорны сілуэт Замка, які вырисовывался скрозь снежную заслону. Тут, у гарах, снегапад крыху аслабеў, але вецер стаў яшчэ злей.
  
  — Давай тады хутчэй скончым з гэтым, — саступіўшы, прамармытаў карчмар.
  
  Сталі адрозныя сцены, шпілі, вежы. Нідзе ні аднаго агню. Крумкач спыніў фурманку перад высокімі варотамі, слёз і пайшоў наперад пешшу. Ён гулка ўдарыў па варотах. Згорбіўшыся, Шед сядзеў, спадзеючыся, што Варону ніхто не адкажа.
  
  Але вароты адкрыліся адразу ж. Крумкач забраўся на калёсы.
  
  — Ну, давайце, мулы.
  
  — Унутр не пойдзем?
  
  — Чаму?
  
  — Гэй, гэта нельга, няма.
  
  — Заткніся, Шед. Калі хочаш атрымаць свае грошы, дапаможаш разгружаць.
  
  Шед ледзь не захныкаў. Яны так не дамаўляліся.
  
  Крумкач праехаў праз браму, завярнуў направа і спыніўся пад шырокай аркай. Адзіны ліхтар змагаўся з цемрай чарнільнай, напиравшей з усіх бакоў. Крумкач саскочыў уніз. З напружанымі да мяжы нервамі Шед рушыў услед за ім. Яны сцягнулі цела з падводы і звалілі іх на якія ляжаць побач каменныя пліты.
  
  — Залазь назад на калёсы і трымай язык за зубамі, — сказаў Крумкач.
  
  Адно з целаў пошевелилось. Шед застагнаў. Крумкач моцна ўшчыкнуў яго за нагу.
  
  — Заткніся.
  
  З'явілася якая-то цень. Доўгая і худая, яна была апранутая ў прасторныя чорныя штаны і свабодную кашулю. Фігура агледзела ўсё цела і, здаецца, засталася вельмі задаволеная. Цень павярнулася да Варону. На імгненне Шед ўбачыў халоднае глянцавае твар, якое складаецца з вострых кутоў і ценяў, з парай мякка свецяцца вачэй.
  
  — Трыццаць, трыццаць, сорак, трыццаць, семдзесят, — бубнила яна.
  
  — Трыццаць, трыццаць, пяцьдзесят, трыццаць, сто, — пярэчыў Крумкач.
  
  — Сорак. Восемдзесят.
  
  — Сорак пяць. Дзевяноста.
  
  — Сорак. Дзевяноста.
  
  — Дамовіліся.
  
  Яны гандляваліся! Наконт старых пытанняў не ўзнікала. А за маладога гэты доўгі наадрэз адмовіўся даваць больш. І ўся гандаль ішла за які памірае чалавека.
  
  Шед глядзеў, як доўгі адлічвае манеты. Вось гэта пашанцавала! Дзьвесьце дваццаць срэбных! З такімі грашыма ён зможа кінуць «Лілею» і ўладкавацца на новым месцы. Ён мог наогул выбрацца з Котурна.
  
  Крумкач ссыпал манеты ў кішэню плашча. Шэду ён аддаў пяць.
  
  — Гэта ўсё?
  
  — Па-мойму, нядрэнна за адну ноч.
  
  На самай справе такія грошы можна зарабіць толькі за месяц упартай працы, але атрымаць толькі пяць з...
  
  — У мінулы раз мы былі партнёрамі, — сказаў Крумкач, залазячы на месца вазніцы. — Можа быць, і яшчэ будзем. Але сёння ты — наняты чалавек. Зразумеў? — У яго голасе з'явілася калянасць.
  
  Шед кіўнуў, зноў спалохаўшыся.
  
  Крумкач крануў калёсы з месца. Шед адчуў, што моцна замёрз. Тут была далёка не пякельная спёка. Ён здрыгануўся, адчуўшы, як прагна назірае за імі той доўгі.
  
  Цёмны, бліскучы, без усялякіх зазораў камень слізгануў у бок.
  
  — О, божа!
  
  Сталі бачныя вантробы сцены. Ён убачыў косткі, цэлыя цела і часткі іх, падвешаныя так, што здавалася, быццам яны плывуць у ночы. Павярнуўшы да брамы, Крумкач заўважыў, што Шед ўтаропіўся на яго.
  
  — Што тут такое?
  
  — Не ведаю, Шед. І ведаць не хачу. Мяне цікавіць толькі тое, што тут плацяць добрыя грошы. А яны мне патрэбныя. Трэба будзе далёкая дарога.
  
  КІРАЎНІК 12
  
  Курганы
  
  У Марозе Гвардыю сустрэў Зрынуты, па мянушцы Кульгавы. Мы правялі на маршы ўжо сто сорак шэсць дзён. Усе яны былі доўгімі, аднастайнымі і цяжкімі. І людзі і жывёлы ішлі ўжо хутчэй па звычцы, чым па ўласнай волі. Наша армія была ў добрай форме і магла пакрыць ад пяцідзесяці да ста міль за суткі, але не тыдзень за тыднем і месяц за месяцам, ды яшчэ па неверагодна кепскім дарогах. Разумны камандзір не стане ладзіць вельмі доўгіх пераходаў, калі кожны адыходзячы дзень пакідае пасля сябе яшчэ адну порцыю стомленасці і ўсё гэта збіраецца, пакуль людзі не пачынаюць валіцца з ног.
  
  Калі зірнуць на тыя землі, праз якія мы прайшлі, становіцца ясна, што мы па-чартоўску павесяліліся. Паміж Кнігай і Марозам ёсць і горы, дзе мы былі шчаслівыя, калі нам удавалася прайсці за дзень па пяць міль, потым пустыні, дзе мы блукалі ў пошуках вады, рэкі, перабрацца праз якія каштавала некалькіх дзён. Нам яшчэ пашанцавала, што, дабраўшыся да Марозу, мы страцілі за ўсё дваіх.
  
  Капітан проста свяціўся ад гонару за добра праведзеную працу, пакуль яго не выклікаў ваенны камендант крэпасці.
  
  Вярнуўшыся, ён сабраў усіх камандзіраў.
  
  — Дрэнныя навіны, — сказаў ён нам. — Лэдзі пасылае Кульгавага, каб той павёў нас праз Раўніну Страху. Нас і караван, які мы будзем ахоўваць.
  
  Нашым адказам было азызлы маўчанне. Гвардыя не ладзіла з Кульгавым.
  
  — Калі мы выступаем, сэр? — спытаў Элмо.
  
  Нам патрэбен быў адпачынак. Ніхто яго нам не абяцаў, і наогул, Лэдзі з Поверженными, здавалася, абсалютна не хвалююць чалавечыя патрэбы, але ўсё ж...
  
  — Час не вызначана. Але не раю расслабляцца. Кульгавага яшчэ няма, але ён можа з'явіцца ў любы момант.
  
  — Вядома. Маючы тыя дываны, на якіх яны лётаюць, Пераможаныя могуць куды заўгодна дабрацца ў лічаныя дні.
  
  — Будзем спадзявацца, што яго затрымаюць іншыя справы, — прамармытаў я.
  
  Мне не хацелася зноў сустракацца з Кульгавым. Калі-то мы паступілі з ім не вельмі добра. Да Кудменя мы цесна супрацоўнічалі з Зрынутым па імя Лавец Душ. Лавец выкарыстаў нас у сваіх асабістых мэтах, каб разрабіцца з Кульгавым. У іх была даўняя непрыязнасць адзін да аднаго, а Лавец да таго ж таемна працаваў на Ўладара. Яму ўдалося ўцягнуць у гэтую справу і Лэдзі. Яна амаль ужо прыціснула Кульгавага, але потым даравала, і ён удзельнічаў у заключным бітве.
  
  Даўным-даўно, калі ўсталёўвалася Праўленне, за стагоддзя да падставы Імперыі Лэдзі, Уладар пераадолеў сілы сваіх галоўных праціўнікаў і прымусіў іх служыць сабе. Так ён сабраў дзесяцёх зладзеяў, якія сталі вядомыя, як Дзесяць Зрынутых. Калі Белая Ружа падняла ўвесь свет супраць злачынстваў Ўладара, у рэшце рэшт гэтыя Дзесяць былі пахаваныя разам з ім. Але Ружа не змагла знішчыць іх да канца.
  
  За некалькі стагоддзяў мірнага жыцця народы адвыклі змагацца са злом. Адзін цікаўны калдун паспрабаваў ўступіць у кантакт з Лэдзі. Лэдзі падпарадкавала сабе яго волю і ў выніку змагла вызваліцца. Дзесяць паўсталі з магілы разам з спадарыняй. За адно пакаленне яны стварылі новую Імперыю зла. І ўжо два пакалення яны змагаліся з паўстанцамі, чые прарокі прадказалі адраджэнне Белай Ружы, якая павінна павесці іх да канчатковай перамогі.
  
  Часам здавалася, што паўстанцы сапраўды перамогуць. Нашы войскі кідаліся наўцёкі, пакідаючы цэлыя правінцыі. Пераможаныя варагавалі і знішчалі адзін аднаго. Загінула дзевяць з Дзесяці. Лэдзі ўдалося зрынуць траіх вышэйшых генералаў паўстанцаў. Так яна папоўніла частку сваіх страт. Гэта былі Расколіна, Найміт і Шолах — напэўна, лепшы палкаводзец з часоў Белай Ружы. Перад тым як Лэдзі прымусіла яе служыць сабе, Шолах даставіла нам цэлую кучу непрыемнасцяў.
  
  Прадказальнікі паўстанцаў увогуле апынуліся маюць рацыю, за выключэннем таго, што адносілася да апошняй бітве. Яны чакалі, што іх павядзе што пераўвасобілася Белая Ружа. І памыліліся. Яны не змаглі яе своечасова знайсці.
  
  Яна сапраўды існавала, але знаходзілася ў нашых шэрагах, не падазраючы, хто яна ёсць на самай справе. Затое гэта я даведаўся. З гэтым веданнем за маё жыццё не дадуць і дохлай рыбы, варта мне толькі падвергнуцца допыту ў Лэдзі.
  
  — Каркун! — ускрыкнуў Капітан. — Прачніся!
  
  Усе галовы павярнуліся ў мой бок. Людзі дзівіліся, як я мог заснуць у той час, як Капітан кажа такія рэчы.
  
  — Што?
  
  — Ты не чуў мяне?
  
  — Не, сэр.
  
  Ён зароў сваім мядзведжым рыкам.
  
  — Тады слухай. Рыхтуйся палётаць на дыване, калі Зрынуты будзе тут. Табе дазваляецца ўзяць з сабой пяцьдзесят фунтаў барахла.
  
  Дыван? Зрынуты? Якога чорта? Я агледзеўся. Сее-хто скалил зубы, гледзячы на мяне. А дзе-хто і шкадаваў. Ляцець на дыване?
  
  — Навошта?
  
  — Лэдзі хоча, — цярпліва пачаў тлумачыць Капітан, — каб мы паслалі дзесяць чалавек у дапамогу Шолах і Расколіне, якія цяпер у Курганах. Што там трэба рабіць, я не ведаю. Ты — адзін з тых, каго выбрала Лэдзі.
  
  Прыступ страху.
  
  — Чаму я?
  
  Калі-то я ўжо быў яе улюбёнцам. І гэта каштавала мне многіх сівых валасоў.
  
  — Можа быць, яна да гэтага часу любіць цябе. Столькі гадоў праз.
  
  — Капітан...
  
  — Яна так хоча, Каркун.
  
  — Ну, добра. Я, вядома, не магу з гэтым спрачацца. А хто яшчэ?
  
  — Калі не будзеш спаць, усё даведаешся. Але пра гэта пазней. Цяпер у нас іншыя справы.
  
  * * *
  
  Шолах прыбыла ў Мароз яшчэ да Кульгавага. І вось я ўжо взваливаю balé на яе лятаючы дыван. Пяцьдзесят фунтаў. Астатняе я пакінуў на Нямога з Аднавокім.
  
  Дыван называлі дываном толькі з ветлівасці, таму што ўсе прывыклі да такой назве. У рэчаіснасці гэта толькі кавалак тоўстай, грубай матэрыі, нацягнуты на драўляную раму. Маімі спадарожнікамі аказаліся Элмо, які будзе камандаваць намі, і Кегля. Наогул-то, Кегля — проста лянівы вырадак, але ён выдатна варочае мячом.
  
  Наша барахло і яшчэ сотню фунтаў шмотья, які належаў людзям, якія далучацца да нас пазней, мы змясцілі па цэнтру. Элмо з Кегляў паселі на свае месцы, у задняй частцы дывана, па яго кутах. Дрыготкімі рукамі яны прывязаліся. Маё месца было наперадзе злева. Шолах вёскі справа. Нагрузіліся мы цяжка. Шолах сказала, што мы паляцім на вялікай вышыні і хутка. Там будзе холадна.
  
  Я тросся не менш Элмо з Кегляў, хоць і лётаў ўжо на дыване. Мне падабаўся выгляд, які адкрываецца з вышыні, але ў той жа час я баяўся таго адчування вольнага падзення, якое заўсёды спадарожнічае палёту на дыване. Я таксама баяўся і Раўніны Страху, над якой насіліся дзіўныя лютыя пачвары.
  
  — Усе схадзілі да ветру? — спыталася Шолах. — Палёт будзе доўгім. — Яна не згадала, што ў адваротным выпадку мы можам опорожниться ад страху прама там, наверсе, як гэта рабілі некаторыя.
  
  Голас яе быў спакойным і меладычным, як у жанчыны, якая наведала ваш апошні предутренний сон. Але знешнасць яе зусім не адпавядала голасу. Такі аблічча мог належаць толькі старым суроваму байцу, якім яна і з'яўлялася. Яна ўважліва паглядзела на мяне, мабыць, прыпамятаўшы, нашу папярэднюю сустрэчу ў Воблачным Лесе.
  
  Мы з Крумкачом ляжалі ў засадзе там, дзе яна павінна была сустрэцца з Кульгавым, каб перавабіць яго на бок паўстанцаў. Пастка спрацавала. Крумкач разабраўся з Кульгавым, а маёй мэтай была Шолах. Потым, каб скончыць справу, прыбытку Лавец Душ і Лэдзі. Шолах стала першым Зрынутым з часоў Уладара.
  
  Яна падміргнула.
  
  Тканіна пляснула мяне па азадку. Мы пачалі хутка падымацца.
  
  Пераадолець Раўніну Страху па паветры — хутчэй, але ўсё роўна гэта жудасна. Паветраныя кіты гойсалі ва ўсіх напрамках, перапыняючы нам дарогу, а мы віхлялі, уворачиваясь ад іх. Угнацца за намі яны не маглі. Але з іх спін падымаліся бірузовага колеру лютыя пачвары, нязграбна распраўляліся крылы, ловячы узыходзячыя паветраныя патокі, падымаліся над намі, а потым зрываліся ўніз, як арлы, якія кідаюцца на здабычу. Ім не падабалася наша прысутнасць у іх паветраных уладаннях. Ўцячы ад іх мы не маглі, але затое значна хутчэй набіралі вышыню. Аднак забрацца туды, дзе няма кітоў, даволі-такі цяжка. Занадта высока. І паветра там такі разрэджаны, што людзям ужо цяжка дыхаць. А кіты маглі адолець яшчэ цэлую мілю ўверх, становячыся лятучымі платформамі для бірузовы бест.
  
  Былі і іншыя якія лётаюць пачвары, паменш памерамі і не такія небяспечныя, але зусім невыносныя. Тым не менш нам удалося прарвацца. Шолах адлюстроўвала атакі, пускаючы ў ход сваю хітрасць і вядзьмарства. У гэтыя моманты яна цалкам кідала кіраванне дываном, і мы проста падалі ўніз, пакуль ёй не ўдавалася адагнаць стварэнняў. Я здолеў вытрываць гэта, нават не стравив свайго сняданку, але, праўда, ледзь-ледзь. Я не стаў распытваць Элмо і Кеглю, падумаўшы, што яны, напэўна, не захочуць губляць свайго вартасці.
  
  Шолах ніколі не нападала першай. Гэта галоўнае правіла, каб выжыць на Раўніне Страху. Не бі першым. У адваротным выпадку для цябе гэта будзе больш, чым проста бойка. На цябе накінуцца ўсе монстры ў акрузе.
  
  Мы прарваліся без страт і ўвесь астатак дня гналі наперад і наперад. Апусцілася ноч. Мы павярнулі на поўнач. Станавілася халадней. Шолах спусцілася ніжэй і паменшыла хуткасць. Раніца застала нас над Форсбергом, дзе мы пачыналі сваю службу Лэдзі. Мы з Элмо выцягнулі шыі, гледзячы ўніз праз край дывана.
  
  — Гэта Дил! — пракрычаў я, выцягнуўшы руку.
  
  Адзін час мы стаялі ў гэтай крэпасці. Праз некаторы час Элмо паказаў у другі бок. Там было Вясло, дзе мы ў свой час згулялі з паўстанцамі д'ябальскую жарт і заадно заслужылі нянавісць Кульгавага. Шолах ляцела так нізка, што можна было разгледзець твары людзей на вуліцах. Горад выглядаў не больш прыязна, чым восем гадоў таму.
  
  Далей пад намі паплылі верхавіны старажытных і цнатлівых Вялікіх Лясоў, дзе Белая Ружа збірала сваю армію, каб рушыць на Ўладара. Каля поўдня Шолах зусім скінула хуткасць, і мы паплылі ўніз. Пад намі бачылася шырокае пляма зямлі, якое калі-то было расчышчана ад зараснікаў. Некалькі пагоркаў ў цэнтры яго наводзілі на думку аб тварэнні рук чалавечых, хоць Курганы былі ўжо ледзь адрозныя.
  
  Шолах прызямлілася на вуліцы горада, амаль цалкам пераўтворанага ў руіны. Я зразумеў, што тут стаяла Вечная Ахова, каб прадухіліць спробы замахаў на Курганы. І яны рабілі сваю справу, пакуль агульная апатыя і абыякавасць не ахапілі і іх.
  
  Тыя, хто марыў аб вяртанні Ўладара, патрацілі трыста семдзесят гадоў на тое, каб знайсці і прабрацца ў Курганы. Але нават пасля гэтага яны не атрымалі таго, што хацелі. Вярнулася Лэдзі з Поверженными, а Ўладар застаўся ў зняволенні.
  
  Лэдзі ж потым пачала пад корань зьнішчаць тых людзей, якія яе вызвалілі. Невялікая ўзнагарода?
  
  З дома, які яшчэ захаваў выгляд чалавечага жылля, выйшла група людзей. Прыслухаўшыся да іх размовы з Шолах, я ўлавіў значэнне некалькіх слоў.
  
  — Памятаеш Форсберг? — спытаў я Элмо, спрабуючы прывесці ў пачуццё свае одеревеневшие мышцы.
  
  — Будзе тое ж самае. Не паглядзіш Кеглю? У яго няважны выгляд.
  
  Нічога страшнага з ім не здарылася. Проста спалохаўся. Прыйшлося выдаткаваць некаторы час на тое, каб пераканаць яго, што мы ўжо на зямлі.
  
  Мясцовыя, нашчадкі Ахоўнікаў, праводзілі нас у нашыя пакоі. Горад паволі аднаўлялі. І мы былі першымі кроплямі той свежай крыві, якая неўзабаве павінна сюды ўліцца.
  
  Наступным рэйсам, праз тры дні, Шолах даставіла Гобліна і дваіх нашых лепшых салдат. Яны сказалі, што Гвардыя выступіла з Марозу. Я спытаў, як паводзіць сябе Кульгавы.
  
  — Я не заўважыў нічога такога, — сказаў Гоблін, — але гэта яшчэ нічога не значыць.
  
  Сапраўды.
  
  Яшчэ праз тры дні прыбытку апошнія трое. Шолах пасялілася ў нашай казарме. Мы выконвалі ролю асабістай аховы, а заадно і жандараў. Акрамя таго, што мы пастаянна ахоўвалі яе, нам таксама было прадпісана аказваць дапамогу людзям, следившим, каб вакол Курганоў не сноўдаліся староннія.
  
  * * *
  
  З'явілася Расколіна са сваімі целаахоўнікамі. Разам з батальёнам нанятых у Вясло працоўных прыбылі спецыялісты, якія павінны былі даследаваць Курганы. Рабочыя расчышчалі пляцоўкі вакол уваходаў у Курганы. Там было поўна ўсякага хламу. Акрамя гэтага трэба было высекчы хмызняк. Але ўвайсці ў сам курган без адпаведнай абароны азначала выракчы сябе на павольную і пакутлівую смерць. Заклёну, накладзеныя Белай Ружай, не страцілі сваю сілу з уваскрашэннем Лэдзі. А тая дадала сюды яшчэ і свае ўласныя. Я думаю, Лэдзі проста панічна баіцца таго, што Валадару ўдасца вырвацца адсюль.
  
  Прыбыў Зрынуты па імя Найміт. Ён таксама прывёў з сабой войскі. Найміт усталяваў знешнія пікеты ў лесе вакол Курганоў. Пераможаныя па чарзе здзяйснялі аблёты тэрыторыі, несучы паветранае патруляванне.
  
  Набліжалася што-то сур'ёзнае. Ніхто пра гэта не казаў, але ўсё было ясна і так. Лэдзі вызначана чакала спробы вызвалення Ўладара.
  
  На вольным часе я пераглядаў запісу аб Гвардыі, асабліва якія адносяцца да таго перыяду, калі тут жыў Боманц. Сорак гадоў ён правёў у гарадскім гарнізоне, выдаючы сябе за археолага, перш чым паспрабаваў ўступіць у кантакт з Лэдзі і неспадзявана вызваліў яе. Ён мяне зацікавіў. Але ў запісах мала што можна было адымаць, ды да таго ж і гэтая дробязь не была ісцінай у апошняй інстанцыі.
  
  Адзін раз, вельмі нядоўга, я трымаў у руках яго паперы. Перад тым як Шолах была павалена. Але я аддаў іх нашаму тагачаснаму начальніку, Ловцу Душ, з тым каб той перадаў іх Лэдзі. Лавец Душ вырашыў пакінуць іх сабе, і падчас бітвы за Кудмень, калі мы з Лэдзі гналіся за гэтым здраднікам, паперы зноў апынуліся ў мяне ў руках. Я не прамовіў пра іх ні слова. Нікому, акрамя майго сябра Варона. Таго Варона, што хаваўся разам з дзіцем, які, па яго думку, быў перевоплотившейся Белай Ружай. Калі ў мяне з'явілася магчымасць забраць паперы адтуль, дзе яны былі схаваныя, я іх там не знайшоў. Напэўна, усё забраў Крумкач.
  
  Я часта разважаю аб тым, што ж з ім сталася цяпер. Яго намерам было ўцячы так далёка, дзе яго не знайшоў бы ніхто. Яго не цікавіла палітыка. Ён проста хацеў абараніць дзіцяці, якога любіў. І, абараняючы Душечку, ён гатовы быў на ўсё. Напэўна, ён падумаў, што аднойчы гэтыя паперы могуць ператварыцца ў страхавы поліс.
  
  У будынку камандавання Аховы вісела тузін пейзажаў, выкананых у розныя часы людзьмі з мясцовага гарнізона. Большасць адлюстроўваў Курганы. У тыя часы яны былі велічныя.
  
  Увесь комплекс складаўся з цэнтральнага Вялікага Кургана, у якім быў заключаны Ўладар разам са сваёй Лэдзі, і пяці пагоркаў паменш, размешчаных вакол у выглядзе зоркі. Усіх іх апаясваў глыбокі роў з вадой. У курганах паменш былі заключаны Пераможаныя. Кожны пагорак атачалі ідалы і вядзьмарскія заклёну. А вакол Вялікага Кургана ўзвялі яшчэ некалькі паясоў абароны. Апошні ўяўляў сабой дракона, обвившегося вакол пагорка і таго, які трымае ў роце свой хвост. Больш позняя карціна, выкананая сведкам тых падзей, распавядала, як у ноч вызвалення Лэдзі цмок пачаў вывяргаць жудаснае полымя, спальваючы ўсё вакол. Там быў намаляваны і Боманц, што кідаецца ў агонь.
  
  Ім маніпулявалі і тыя, хто жадаў вяртання Ўладара і Лэдзі. Ён трапіў паміж двух агнёў, і тое, што ён у рэшце рэшт нарабіў, было загадзя абдумана і пралічана.
  
  Летапісы кажуць, што яго жонцы ўдалося выжыць. Яна распавяла, што яе муж пайшоў да Курганам, каб спыніць тое, што там адбываецца. Тады ёй ніхто не паверыў. Яна сцвярджала, што ў яго было сапраўднае імя Лэдзі і ён хацеў расправіцца з ёй перш, чым ёй удасца вырвацца з магілы.
  
  Нямы, Аднавокі і Гоблін раскажуць вам: любы калдун больш за ўсё баіцца, што яго сапраўднае імя пазнае хто-небудзь іншы. Жонка Боманца сцвярджала, быццам у паперах яе мужа было запісана імя Лэдзі. У паперах, якія той жа ноччу зніклі і якія некалькі дзесяцігоддзяў праз я выявіў. Тое, што прыхапіў з сабой Крумкач, можа апынуцца тым адзіным рычагом, з дапамогай якога можна перавярнуць усю Імперыю.
  
  Так, ўражлівае збудаванне гэтыя Курганы. Калі-то яны былі закутыя ў вапняк, а роў быў шырокім і блакітным. Наваколлі хутчэй нагадвалі парк... Але страх перад Уладаром патух, і будынкі, навакольныя яго, таксама прыйшлі ў заняпад. Позні малюнак, аднаго часу з Боманцем, паказвае, як зарос і апусціўся парк, разбурылася вапняковых абліцоўванне, а роў ператварыўся ў сцёкавую канаву. Сёння вы не можаце нават зразумець, дзе ён сапраўды знаходзіўся. Вапняк знік пад хмызняком і пустазельнай травой. Лесвіцы і курганы цяпер проста груды. Тая частка Вялікага Кургана, дзе ляжыць Уладар, да гэтага часу ў ніштаватым стане, хоць таксама моцна зарасла. Некалькі ідалаў, якія захоўваюць загаворы, не подпускающие сюды сяброў Ўладара, таксама ўсё яшчэ стаяць, але час ужо моцна змяніла іх першапачатковы выгляд.
  
  Цяпер абза Курганоў адзначана слупкамі з чырвонымі сцяжкамі. Іх усталявалі, калі Лэдзі абвясціла, што тут будуць працаваць не мясцовыя фарміравання. Самім Ахоўнікам, пражыў тут усё жыццё, не патрэбныя ніякія папераджальныя значкі.
  
  Я атрымліваў асалоду ад там цэлых паўтара месяца. Увесь гэты час я задавальняў сваё цікаўнасць і выявіў, што Расколіна і Шолах цалкам даступныя для зносін. Са старымі Поверженными справа ішла па-іншаму. Камандзір Ахоўнікаў, якога празвалі Настаўнік, не прамінуў пахваліцца гісторыяй сваёй каманды, такой жа доўгай, як і ў Гвардыі. Пасядзеўшы за ладным колькасцю кружак піва, мы скармілі адзін аднаму нямала розных баек і баек.
  
  На пятай тыдні раскапалі сёе-тое вартае. Нам, халопам, натуральна, і не падумалі паведаміць, што менавіта. Але Зрынутыя перапалохаліся. Шолах зноў узялася за перакідку людзей з Гвардыі. З падмацаваньнем прыбытку і навіны ад нашых. Салдаты распавядалі жудасныя гісторыі аб Раўніне Страху і Пустых Пагорках. Цяпер Гвардыя была ўжо ў Лордах, усяго ў пяцістах мілях адсюль.
  
  У канцы шосты тыдня нас сабрала Шолах.
  
  — Лэдзі хоча, каб я ўзяла сёе-каго з вас з сабой на захад, — абвясціла яна. — Дваццаць пяць чалавек. Элмо, ты галоўны. Будзем яшчэ мы з Расколінай, некалькі экспертаў і пара перакладчыкаў. Так, Каркун, ты таксама ў гэтым спісе. Лэдзі бо не адмовіць свайму любімаму гісторыку? Праўда?
  
  Хваля страху. Я не хацеў, каб Лэдзі зноў мной зацікавілася.
  
  — Куды менавіта нас перакідваюць? — спытаў Элмо.
  
  Прафесіянал да мозгу касцей, сукін кот. Ні адзінай скаргі.
  
  — Горад называецца Ядловец. Гэта па-за межаў Імперыі. Гэта як-то звязана з Курганамі. Горад далёка на паўночна-захадзе, так што там можа быць даволі холадна.
  
  Ядловец? Ніколі не чуў. Астатнія таксама не ведалі такога назвы. Нават Настаўнік. Я пакорпаўся ў яго картах і знайшоў адну, дзе значылася заходняе ўзбярэжжа. Ядловец сапраўды апынуўся на поўначы, амаль там, дзе мора пакрыта лёдам круглы год. Вялікі горад. Я здзівіўся, як ён наогул мог існаваць там, у такім холадзе. Я спытаў пра гэта Шолах. Яна, падобна на тое, тое-сёе ведала ўжо аб гэтым горадзе. Шолах адказала, што горад сагравае марское працягу, якое нясе цяпло далёка на поўнач. Яна сказала таксама, што калі верыць словах Расколіны, якая сапраўды там была, горад гэты вельмі дзіўны.
  
  Перад самым нашым адбыццём мне атрымалася адлавіць Расколіну і задаць ёй некалькі пытанняў. Але яна не змагла расказаць мне нічога істотнага, акрамя таго, што Ядловец — валоданне Герцага Цимерлана і што ён год таму (зусім незадоўга да таго, як з Кудменя з кур'ерам сыдзе дэпеша да Капітана) звярнуўся да Лэдзі за дапамогай у вырашэнні сваіх мясцовых праблем. Хто-то звяртаецца да Лэдзі ў той час, як увесь свет імкнецца трымацца ад яе далей... Гэта кажа аб тым, што наступаюць цікавыя часы. Я разважаў пра сувязі нашай місіі з валтузьні вакол Курганоў.
  
  Дрэнна тое, што Ядловец так далёка. Хоць лепш будзе апынуцца далей ад Капітана, калі ён даведаецца, што пасля адпачынку ў Вясло яму таксама трэба будзе рушыць туды.
  
  Цалкам верагодна, што і на такой адлегласці мне ўдасца пачуць яго люты роў. Яму такі расклад наўрад ці спадабаецца.
  
  
  
  КІРАЎНІК 13
  
  Ядловец: Агароджа
  
  Ужо які тыдзень запар Шед не мог нармальна спаць па начах. Яму сніліся чорныя шкляныя сцены і памірае чалавек. Ужо двойчы Крумкач запрашаў Шеда на начную паляванне. І двойчы ён адмовіўся. Крумкач не ціснуў, хоць яны абодва ведалі, што калі Крумкач пачне настойваць, то Шед не вытрымае.
  
  Шед маліўся толькі аб тым, каб Крумкач нарэшце разбагацеў і знік. Ён быў для Шеда пастаянным раздражняльнікам сумлення.
  
  Чорт, чаму Крагі ніяк не можа з ім разабрацца?
  
  Шед не мог зразумець, з-за чаго Варону абсалютна на ўсё пляваць, у тым ліку і на Крага. Бо ён жа не дурань, не прыдуркаваты. А іншы варыянт, што ён проста не баіцца, не мае ніякага сэнсу. Для Маррона Шеда.
  
  Аза ўсё яшчэ заставаўся на ўтрыманні ў Крага, але рэгулярна наведваў «Лілею», притаскивая кожны раз ахапак дроў. А часам пригонял і цэлую калёсы з ламаччам.
  
  — Навошта табе гэта трэба? — нарэшце не вытрымаў Шед.
  
  — Спрабую забяспечыць сабе невялікі крэдыт, — адгукнуўся Аза. — Хлопцы Крага недалюбліваюць мяне.
  
  — Наўрад ці хто-то ставіцца да цябе па-іншаму.
  
  — Яны могуць стварыць якую-небудзь гадасць...
  
  — Шукаеш мястэчка, дзе схавацца, калі яны настрояцца на цябе, а? І што гэта ты робіш такое для Крага? Чаго гэта ён з табой важдаецца?
  
  Аза булькнул і забубніў што-то. Шед націснуў. Такую макрыцы і ён мог запалохаць.
  
  — Я сачу за Крумкачом, Шед. І дакладваю, чым ён займаецца.
  
  Шед фыркнуў. Крагі выкарыстаў Азу, таму што ім можна без шкадавання ахвяраваць. Двое з яго каманды ўжо зніклі невядома куды. Шед падумаў, што ён ведае, дзе яны.
  
  Раптам падступіў жахлівы страх. Толькі ўявіць, што Аза распавёў усё пра начныя прыгоды Варона. А калі ён яшчэ і Шеда там бачыў...
  
  Немагчыма. Аза не змог бы трымаць язык за зубамі. Усё сваё жыцьцё ён толькі і робіць, што балбоча.
  
  — У апошні час ты выдаткаваў шмат грошай, Аза. Адкуль яны ў цябе?
  
  Аза збялеў. Ён азірнуўся, откашливаясь і сморкаючыся.
  
  — Дровы, Шед. Прадаю дровы.
  
  — Ты хлусіш, Аза. Дзе ты іх бярэш?
  
  — Ты ж звычайна не задаеш такіх пытанняў, Шед.
  
  — Можа, і няма. Але мне да зарезу патрэбныя грошы. Я павінен Крагу. Я ўжо амаль расплаціўся з ім, а ён пачаў выкупляць ва ўсіх мае дробныя даўгі. Чортаў Гілберт!.. Мне трэба заплаціць наперад, каб потым зноў не займаць.
  
  Чорны Замак. Дзьвесьце дваццаць срэбных манет. Як жа Шэду хацелася накінуцца на Варона! А Крумкач толькі ўсміхаецца, быццам чытаючы яго думкі.
  
  — Адкуль у цябе гэтыя грошы, Аза?
  
  — А дзе ты ўзяў грошы, каб заплаціць Крагу? А? Людзі дзівяцца. Ты не мог іх зарабіць за адну ноч, Шед. Толькі не ты. Скажы мне, а я скажу табе.
  
  Шед надоўга змоўк. Аза паглядзеў на яго з трыумфам.
  
  — Ты — маленькі змяёк! Прэч адсюль, пакуль я не прыстукнуў цябе!
  
  Аза выскачыў за дзверы. Перад тым, як закрыць яе, ён азірнуўся. На твары яго застыла озадаченное выраз. Праклён, падумаў Шед. Цяпер ён пачаў нешта падазраваць. Шед машынальна ўзяўся праціраць анучай ліпкі шклянку.
  
  — У чым справа? — пачуўся ззаду голас.
  
  Шед разгарнуўся на месцы. Каля стойкі, стаяў Крумкач. Выраз яго твару паказвала, што жартаваць ён не мае намеру. Шед сцісла пераказаў размову з Азой.
  
  — Значыць, Крагі ніяк не супакоіцца.
  
  — Ты не ведаеш яго, інакш не задаваў бы пытанняў. Тут так, Крумкач. Або ты, або ён.
  
  — А па-твойму, павінен быць ён, так?
  
  Шед праглынуў.
  
  — Хачу табе сёе-тое прапанаваць, Шед. Паглядзі-ка за сваім сябрам, калі ён пойдзе за дровамі.
  
  Крумкач вярнуўся за свой столік. Сяўба спіной да Шэду так, каб той не бачыў яго рук, ён пачаў абменьвацца знакамі з Душечкой. Па тым, як дзяўчына трымала плечы, Шед зразумеў, што яна настроена супраць таго, што прапаноўваў ёй Крумкач. Праз дзесяць хвілін ён выйшаў з «Лілеі». Кожны вечар на некалькі гадзін Крумкач куды-небудзь сыходзіў. Шед падазраваў, што ён разбіраецца з выведнікамі Крага.
  
  Оперевшись аб дзвярны вушак, Душачка глядзела на вуліцу. Шед назіраў за ёй. Позірк яго сьлізгануў па постаці дзяўчыны. «Складанне, як Варона, — падумаў ён. — Яны абодва крутыя. Не, я не асмелюся».
  
  Але яна была такой прыгожай, высокай, даўганогая. Любы мужчына...
  
  «Дурань! Трапіцца яшчэ і ў гэтую пастку... Няма, праблем і так хапае».
  
  * * *
  
  — Думаю, сёння самы час, — сказаў Крумкач, калі Шед падаў яму сняданак.
  
  — А? Для чаго?
  
  — Для прагулкі наверх. Нагледзець за нашым прыяцелем Азой.
  
  — Аб няма. Я не магу. Тут няма каму застацца.
  
  Падымаючы што-то з падлогі, Душачка нагнулася. Вочы Шеда шырока раскрыліся, сэрца ёкнула. Трэба што-то рабіць. Пайсці да дзевак, ці што там яшчэ. Дабром гэта не скончыцца. Але грошай на прастытутак таксама не было.
  
  — Душечке тут не справіцца адной.
  
  — Раней цябе падмяняў твой стрыечны брат Дурань.
  
  Выведзены з раўнавагі, Шед з цяжкасцю прыдумляў апраўдання. Ды і Душачка моцна адрывала яго. Ёй трэба насіць што-небудзь, што лепей б прыкрывала яе зад.
  
  — М-м... Ён не можа працаваць з Душечкой. Не ведае знакаў.
  
  Крумкач злёгку нахмурыўся.
  
  — Дай ёй выхадны. Вазьмі тую дзяўчынку Лізу, якая працавала, калі Душачка хварэла.
  
  Ліза, падумаў Шед. Яшчэ адна салодкая дзяўчынка.
  
  — Лізу я бяру толькі тады, калі сам магу нагледзець за ёй. Гэтай сяброўцы асабліва давяраць нельга. Яна обчистит мяне не горш...
  
  — Шед!
  
  — А?
  
  — Прывядзеш сюды Дурня і Лізу. А потым пойдзеш за Азой. Я пагляджу, каб не вынеслі фамільнае срэбра.
  
  — Але...
  
  Крумкач ляпнуў далонню па стале.
  
  — Пошевеливайся!
  
  * * *
  
  Светлы, празрысты дзень быў не па-зімоваму цёплым. Каля логава Крага Шед ўзяў след Асновы.
  
  Аза наняў фурманку. Шед быў уражаны. Зімой гаспадары стайняў дралі за павозку надмерныя грошы. Жывёл даводзілася забіваць, так як іх няма чым было карміць. Тое, што Азе даверылі павозку, здавалася цудам.
  
  Аза накіраваўся наўпрост да Агароджы. Нізка апусціўшы галаву, Шед паплёўся за ім. На вуліцы было поўна народу, і ён быў упэўнены, што Аза не пазнае яго, нават калі абернецца.
  
  Павозку Аза паставіў у ляску, каля дарожкі, якая цягнецца ўздоўж сцены, апяразвае Агароджу. Лясок гэты быў адным з мноства месцаў, дзе жыхары Ядлоўца збіраюцца для здзяйснення Вясновых і Восеньскіх Абрадаў па Памерлым. З дарожкі калёсы была не бачная.
  
  Шед прысеў на кукішкі пад кустом і глядзеў, як Аза прабіраецца да сцяны. Павінен жа нехта расчышчаць гэтыя зараснікі, падумаў Шед. Яны надаюць сцяне такі неахайны выгляд. Ды і саму сцяну трэба рамантаваць. Падабраўшыся бліжэй, ён заўважыў пралом у сцяне, праз які можна было прабрацца, стаўшы на карачкі. Калі Шед выпаўз на другі бок, Аза ўжо перасякаў адкрытую паляну, за якой пачынаўся сасновы лес. Аза таропка караскаўся ўверх па схіле.
  
  Па іншы бок сцены таксама ішла паласа кустоўя. У зарасніках, тут і там, былі навалены звязкі галля. Аза разгарнуўся яшчэ шырэй, чым падазраваў Шед. Зносіны з бандай Крага переменило яго. Яны відавочна запалохвалі Азу.
  
  Аза дайшоў да соснаў. Пыхкаючы, Шед рушыў следам. Наперадзе чуўся такі гук, як быццам карова ломіцца праз кусты.
  
  Уся Агароджа прыйшла ў заняпад. У часы дзяцінства Шеда гэта месца было падобна на парк. Прыстойная абстаноўка для памерлых, якія чакаюць свайго гадзіны. А цяпер Агароджа мела такі ж задрипанный выгляд, які з'яўляўся характэрнай асаблівасцю ўсяго Ядлоўца.
  
  Шед папоўз на шум. Што там з такім трэскам робіць Аза?
  
  Ён обрубал галіны з якія зваліліся дрэў, складаючы іх у акуратныя кучкі. Шед не мог нават уявіць сабе гэтага карузліка за падобным заняткам. Вось што робіць з чалавекам страх.
  
  Яшчэ праз гадзіну Шед быў гатовы ўжо кінуць усё. Ён замёрз, яго мучыў голад. Паўдня прапала марна. Нічым асабліва выдатным Аза не займаўся. Але Шед сабраўся з духам. Трэба было як-то апраўдаць выдаткаваны час. Ды і вечна раздражнёны Крумкач чакае справаздачы.
  
  Аза працаваў старанна. Ён тое сек, той цягаў дровы ўніз, да воза. Шед быў уражаны.
  
  Лаючы сябе, Шед працягваў сядзець і назіраць. Нічога ж не адбудзецца.
  
  Але тут Аза як-то увесь падабраўся. Ён сабраў інструменты, прыхаваў іх і зладзеявата агледзеўся вакол. Вось, падумаў Шед, пачалося.
  
  Аза рушыў наверх. Шед — за ім. На кожны крок яго одеревеневшие мышцы адказвалі пратэстам. Так, сярод удлиняющихся ценяў, Аза прайшоў каля мілі. Шед ледзь не страціў след, але храбусценне галінак наперадзе вывеў яго на правільны шлях.
  
  Карантышка часаў з крэменю агонь, сагнуўшыся над паходняй, вынятым з тайніка. Факел успыхнуў, разгарэўся. Праз секунду Аза ўжо пералез праз якія-то камяні і знік. Счакаўшы хвіліну, Шед рушыў услед далей. Ён слізгануў да валуну, у якога бачыў Азу у апошні раз. За каменем ён разгледзеў расколіну ў скале. Расколіна была такой вузкай, што праз яе ледзь мог праціснуцца чалавек.
  
  — Божа, — прашаптаў Шед. — Ён знайшоў ход у Катакомбы. Ён рабуе мёртвых.
  
  * * *
  
  — Я адразу пайшоў назад, — выдыхнуў Шед. Варона забаўляла яго замяшанне. — Я ведаў, што Аза ідыёт, але і падумаць не мог, што ён вырашыцца на такое святатацтва.
  
  Крумкач усміхнуўся.
  
  — А ты не адчуваеш агіды?
  
  — Няма. А чаго ты так баішся? Ён жа не скраў ні аднаго цела. — Шед быў на валасок ад таго, каб кінуцца на Варона. Гэты яшчэ горш Асновы. — Ён сапраўды можа ссекчы грош?
  
  — Не так, як ты. Вартаўніка забіраюць усе, за выключэннем смяротных капсул.
  
  Пры кожным трупе ў Катакомбах маецца невялікая запячатаная капсула. Звычайна яна замацоўваецца на шыі ланцужком. Тыя некалькі манет, што там знаходзяцца, Вартаўніка не чапаюць. Калі прыйдзе Судны Дзень, Лодачнік запатрабуе плату за перавоз у Рай.
  
  — Усе гэтыя душы будуць пакутаваць, — прамармытаў Шед. Ён патлумачыў чаму.
  
  Крумкач выглядаў збітым з панталыку.
  
  — Як можа чалавек, які мае хоць кроплю меркаванні, верыць у гэтую лухту? Труп ёсць труп. Спакайней, Шед. Адказвай на пытанні. Колькі ўсяго тэл ў Катакомбах?
  
  — Хто яго ведае... Іх складаюць туды з часу... Чорт, ды тысячу гадоў ужо. Іх можа быць там мільён.
  
  — Яны павінны там штабелямі ляжаць.
  
  Шед ўжо думаў пра гэта. Катакомбы велізарныя, але за тысячу гадоў колькасць трупаў з горада памерам з Ядловец магло стаць такім неабсяжных... Ён паглядзеў на Крумкача. Чорт бы яго пабраў.
  
  — Гэта заробак Асновы. Давай не будзем...
  
  — Чаму няма?
  
  — Занадта небяспечна.
  
  — Твой прыяцель, здаецца, яшчэ не пацярпеў.
  
  — Толькі пакуль. Калі ён стане скнарнічаць, яго прыб'юць. Там, унізе, Ахоўнікі. Пачвары.
  
  — Раскажы-ка пра іх.
  
  — Не магу.
  
  — Не можаш ці не хочаш?
  
  — Не магу. Кажуць, што яны там ёсць. Цалкам дастаткова...
  
  — Зразумела. — Крумкач падняўся. — Трэба было б выведаць. Не балбачы ні з кім пра гэта. Асабліва з Азой.
  
  — Аб няма!
  
  Спалохаўшыся, Аза можа нарабіць немаведама якіх глупстваў.
  
  * * *
  
  Папаўзлі чуткі, быццам Крагі пасылаў за Крумкачом дваіх лепшых людзей з сваёй банды, а яны зніклі. Пасля гэтага знікла яшчэ трое. Самога Крага ладна паляпаў нейкі невядомы. Выратаваўся ён толькі дзякуючы неверагоднай сіле Графа. А Граф, падобна, не зможа выкараскацца.
  
  Шэду стала страшна. Ад Крага нельга было чакаць нейкіх разумных, абдуманных дзеянняў. І ён папрасіў Варона пакінуць «Лілею». Той з пагардай паглядзеў на яго.
  
  — Слухай, — сказаў Шед, — я не хачу, каб ён цябе тут забіў.
  
  — Дрэнна для твайго справы?
  
  — І для здароўя, магчыма, таксама. Цяпер ён проста абавязаны цябе забіць. Калі ён гэтага не зробіць, людзі перастануць яго баяцца.
  
  — Ён так і не зразумеў? Сапраўды, горад дурняў!
  
  У дзверы уварваўся Аза.
  
  — Шед, мне трэба з табой пагаварыць. — Ён быў перепуган. — Крагі думае, што я яго аддаў. Ён гоніцца за мной. Ты павінен схаваць мяне, Шед.
  
  — Д'ябальшчына!
  
  Пастка вось-вось зачыняцца. Двое з гэтых падонкаў тут. Шеда кінула ў дрыжыкі. Крагі, напэўна, заб'е яго, а маці выкіне на вуліцу.
  
  — Шед, я ўсю зіму забяспечваў цябе дровамі. І я прыкрываў цябе ад Крага.
  
  — Так, вядома. Таму я таксама павінен памерці?
  
  — Ты мой даўжнік, Шед. Я ніколі нікому не расказваў, што ты па начах сыходзіш з Крумкачом. Напэўна, Крагу было б цікава пра гэта даведацца, а?
  
  Шед схапіў Азу за рукі і рвануў на сябе, заваліўшы кароткі на стойку. За спіной Асновы паўстаў Крумкач.
  
  Шед убачыў лязо нажа. Крумкач прыставіў яго да спіны Асновы.
  
  — Хадзем-ка ў мой пакой.
  
  Аза збялеў. Шед выціснуў падабенства ўсмешкі.
  
  — Ага. — Ён адпусціў Азу і выняў з-за стойкі гліняную бутэльку. — Я хачу пагаварыць з табой, Аза. — Затым ён узяў тры шклянкі.
  
  Шед падняўся наверх апошнім, адчуваючы на сабе пільны невідушчы погляд маці. Што яна чула? Аб чым здагадвалася? У апошні час іх адносіны сталі нацягнутымі. Тыя ганебныя справы, якімі займаўся Шед, ўзвялі паміж імі сцяну. Ён адчуваў, што больш не заслугоўвае яе размяшчэння.
  
  Ён спрабаваў супакоіць сваё сумленне. «Я раблю гэта для яе!»
  
  Адзінай дзвярыма, пакінутай на верхніх паверхах, была тая, што вядзе ў пакой Варона. Крумкач прытрымаў яе, прапускаючы Азу і Шеда.
  
  — Сядай, — сказаў ён Азе, паказваючы на ложак.
  
  Аза сеў. Ён быў так напалоханы, што здавалася, накладзе цяпер у штаны.
  
  Пакой Варона мела такі жа спартанскі выгляд, як і яе жыхар. Ні адзінага намёку на багацце.
  
  — Я ўклаў усе грошы, Шед, — сказаў Крумкач, злавесна усміхаючыся, — у марскія перавозкі. Налівай віно. — Ён пачаў чысціць нажом пазногці.
  
  Аза прыкончыў сваю порцыю яшчэ да таго, як Шед паспеў наліць астатнім.
  
  — Налі яму яшчэ, — сказаў Крумкач, адсёрбваючы з шклянкі. — Шед, якога чорта ты даваў мне кіслую кашэчую мачу, калі ў цябе ёсць выдатнае віно?
  
  — Я нікому яго не даю, калі мяне не папросяць. Яно каштуе даражэй.
  
  — З гэтага моманту я буду браць толькі яго.
  
  Пачухваючы сябе па шчацэ лязом нажа, Крумкач паглядзеў Азе ў вочы.
  
  Няма, Крумкач не стане эканоміць. Трупны бізнес — прыбытковая справа. Ўклаў грошы? У перавозкі? Дзіўным тонам усё гэта сказана. Тое, куды падзеліся грошы, магло быць не менш цікавым, чым тое, адкуль яны з'яўляліся.
  
  — Ты пагражаў майму сябру, — сказаў Крумкач. — О, прабач, Шед. Я няправільна выказаўся. Партнёру. Партнёрам не абавязкова моцна любіць адзін аднаго. Карантышка, табе ёсць што сказаць у сваё апраўданне?
  
  Шеда передернуло. Пракляты Крумкач. Ён усё так закруціў, што Аза маментальна разнясе плётку па ўсёй акрузе. Гэты вырадак бярэ яго за горла і сціскае так, што жыццё пачынае выцякаць з цела.
  
  — Сур'ёзна, спадар Крумкач, я не меў на ўвазе нічога такога. Я проста спалохаўся. Крагі думае, што я скачу пад вашу дудку. Мне трэба схавацца, а Шед пабаяўся пусціць мяне. Я проста спрабаваў прымусіць яго...
  
  — Заткніся. Шед, я думаў, гэта твой прыяцель.
  
  — Я проста аказваў яму сякія-такія паслугі. З жалю.
  
  — Ты схаваеш яго ад непагадзі, але не ад ворагаў. Ты дзіўна баязлівы, Шед. Можа быць, я здзейсніў памылку. Я збіраўся зрабіць цябе паўнапраўным партнёрам. Збіраўся перадаць табе ўсе справа. Думаў аказаць паслугу. Але ты проста падла паўзучы. І ў цябе да таго ж кішка тонкая паспрачацца з гэтым. — Ён рэзка павярнуўся. — Гавары, маляня. Што ты ведаеш пра Краге? І што ты ведаеш пра Агароджы?
  
  Аза пабялеў. Ён упіраўся, пакуль Крумкач не прыгразіў, што пакліча Вартаўнікоў.
  
  * * *
  
  У Шеда дрыжалі каленкі. Яны прама-ткі стукалі адзін аб аднаго. Дзяржальня яго нажа для раздзелкі мяса была вільготнай і слізкай. Ён бы не змог пусціць яго ў ход, але Аза быў так перепуган, што не заўважаў гэтага. Ён толькі піскнуў на коней, і калёсы пакацілася. Крумкач рушыў услед за імі на сваёй павозцы. Шед кінуў погляд на другі бок даліны. Над гарызонтам, адкідаючы на Ядловец злавесную цень, навіс Чорны Замак.
  
  Навошта ён там? Адкуль з'явіўся? Шед адагнаў ад сябе гэтыя думкі. Лепш не звяртаць увагі.
  
  Як ён мог ўляпацца ва ўсё гэта? Ён баяўся горшага. У Варона не было пачуцці меры.
  
  Падводы пакінулі ў лясочку і праніклі ў Агароджу. Крумкач агледзеў кучы дроў, сабраныя Азой.
  
  — Цягніце гэтыя вязанкі да телегам. Пакладзеце іх пакуль там побач.
  
  — Ты не можаш забраць мае дровы, — абурыўся Аза.
  
  — Заткніся. — Крумкач праштурхнуў ахапак дроў праз пралом у сцяне. — Спачатку ты, Шед. Карантышка, калі збяжыш, я знайду цябе і прыкончу.
  
  Яны перацягнулі ўжо тузін охапок, калі Аза наблізіўся да Шэду.
  
  — Шед, адзін з дурняў Крага сочыць за намі, — прашаптаў ён.
  
  Варона гэтая навіна не моцна засмуціла.
  
  — Вы цяпер пойдзеце ў лес і панавалакаеце дровы, якія там ляжаць.
  
  Аза зноў абурыўся. Крумкач злосна паглядзеў на яго, і Аза паплёўся наверх.
  
  — Адкуль ён ведае? — павярнуўся ён да Шэду. — Ён ніколі не хадзіў за мной. Я ў гэтым упэўнены.
  
  Шед паціснуў плячыма.
  
  — Можа, ён вядзьмак. Ён заўсёды ведае, аб чым я думаю.
  
  Калі яны вярнуліся, Варона не было. Шед паглядзеў вакол.
  
  — Пойдзем за наступнай партыяй, — нервова вымавіў ён.
  
  Вярнуўшыся, яны ўбачылі, што Крумкач ўжо чакае іх.
  
  — Кладзіце гэтыя дровы ў калёсы Асновы.
  
  — Нагляднае пацвярджэнне, — сказаў Шед, паказваючы на калёсы. З-пад кучы дроў, наваленых на павозку, сачылася кроў. Сцякаючы па дошках, яна капала на зямлю. — Зразумеў, што ён за чалавек?
  
  — Цяпер наверх, — скамандаваў Крумкач, калі яны падышлі да яго. — Вядзі, Аза. Толькі і свой інструмент і паходні спачатку.
  
  Усе асцярогі Шеда ўспыхнулі з новай сілай, калі ён назіраў, як Крумкач будуе насілкі. Але няма. Нават Крумкач не можа ўпасці так нізка.
  
  Яны стаялі, утаропіўшыся ў чорную пашчу падзямелля.
  
  — Ты першы, Аза, — сказаў Крумкач. Той неахвотна пачаў спускацца ўніз. — Ты наступны, Шед.
  
  — Паймей сумленне, Крумкач...
  
  — Варушыся!
  
  Шед пайшоў уніз. Крумкач спусціўся следам за ім.
  
  У Катакомбах стаяў трупны пах, хоць і быў слабейшы, чым чакаў Шед. Скразняк варушыў полымя паходні ў руках Асновы.
  
  — Стой! — загадаў Крумкач. Ён выхапіў у Асновы факел. Агледзеўшы правал, праз які яны пралезлі, ён кіўнуў і вярнуў факел. — Давай далей.
  
  Вузкі праход пачаў пашырацца, і, нарэшце, перайшоў у даволі вялікую пячору. Дайшоўшы да яе сярэдзіны, Аза спыніўся. Шед таксама замёр на месцы. Вакол былі косткі. Косткі на падлозе, косткі ў сцянных нішах, шкілеты, якія звісаюць з завесах. Косткі, зваленыя ў кучы, перамяшаныя ў гэткія вялізныя жудасныя мурашнікі. Шкілеты, замерлі пасярод гэтага хаосу. Косткі, яшчэ ў лоскутьях пахавальных вопраткі. Чэрапа, якія глядзяць з калкоў ўздоўж далёкай сцяны. У святле паходні погляд пустых вачніц здаваўся асабліва злавесным. На кожны калок была накінутая ланцужок са смяротнага капсулай.
  
  Тут былі і муміфікавалі цела, але зусім няшмат. Толькі багатыя маглі сабе гэта дазволіць. А тут багацце не значыла нічога. Іх звалілі разам з усімі астатнімі.
  
  — Гэта вельмі старажытнае месца, — добраахвотна падахвоціўся тлумачыць Аза. — Вартаўніка не ходзяць сюды, хіба што толькі пазбавіцца ад костак. Такім чынам яны і забілі ўсю гэтую пячору, проста адграбаючы косткі з дарогі.
  
  — Давай паглядзім, — падумаў Крумкач.
  
  Аза апынуўся мае рацыю. Пячора звужалася, столь станавіўся ніжэй. Праход быў забіты косткамі. Шед заўважыў, што тут няма ні чэрапаў, ні капсул.
  
  — Твае Вартаўніка, — захіхікаў Крумкач, — не так ужо закаханы ў трупы.
  
  — Пячоры, якія можна ўбачыць у час Вясновых і Восеньскіх Абрадаў, зусім не такія, — пагадзіўся Шед.
  
  — Не думаю, што хто-небудзь усё яшчэ глядзіць за старымі памяшканнямі, — сказаў Аза.
  
  — Пойдзем назад, — прапанаваў Крумкач. Пакуль яны ішлі, ён разважаў: — Мы ўсе так скончым. Багатыя і бедныя, моцныя і слабыя. — Ён штурхнуў нагой мумію. — Але багатыя захоўваюцца лепей. Аза, а што там, па іншаму праходзе?
  
  — Я залазіў туды толькі футаў на сто. Тое ж самае. — Ён спрабаваў выявіць пахавальную капсулу.
  
  Крумкач заворчал, узяў капсулу, ускрыў яе і вытрас на далонь некалькі манет.
  
  — Хм. Які, па-твойму, іх узрост, Аза?
  
  — Грошы не пахнуць, — сказаў Шед.
  
  — А я ўвесь час тлумачу, што адкапаў старадаўні скарб, — дадаў Аза.
  
  — Зразумела. Пайшлі далей.
  
  — Далей я ўжо не хадзіў, — неўзабаве заявіў Аза.
  
  — Ідзі, ідзі.
  
  Яны брылі ўсё далей і далей, пакуль нават на Варона не падзейнічала панурая абстаноўка пячоры.
  
  — Хопіць. Пайшлі наверх. — Яны выбраліся на паверхню. — Пойдзем за інструментамі. Чорт, я спадзяваўся на лепшае.
  
  Неўзабаве яны вярнуліся назад, з лапатай і вяроўкамі.
  
  — Шед, выкапай тут яму. Аза, трымай гэты канец вяроўкі. Калі я крыкну, будзеш цягнуць.
  
  Крумкач спусьціўся ў Катакомбы.
  
  Аза стаяў, як укапаны, трымаючы ў руках вяроўку. Шед працаваў рыдлёўкай. Праз некаторы час Аза захваляваўся.
  
  — Шед, што ён робіць?
  
  — Ты не ведаеш? Я думаў, ты ведаеш усё, чым ён займаецца.
  
  — Я толькі Крагу так казаў. Не мог жа я сачыць за ім ночы напралёт?
  
  Шед паморшчыўся і кінуў яшчэ адну рыдлёўку зямлі. Ён мог бы і здагадацца, як працуе Аза. У асноўным, дзе-небудзь спіць. Сачэнне чаргавалася са зборам дроў і рабаванне магіл.
  
  Шед адчуў палёгку. Аза не ведаў, чым яны з Крумкачом займаліся. Але гэта ненадоўга.
  
  Ён як бы глянуў на сябе з боку і не адчуў асаблівага агіды. Праклён! Ён ужо прывык да злачынстваў. Крумкач кроит яго па сваёй падэшве.
  
  Знізу пачуўся крык Варона. Аза наваліўся на вяроўку.
  
  — Шед, дай руку! Мне аднаму не справіцца.
  
  Кінуўшы рыдлёўку, Шед далучыўся да яго. Ўлоў у дакладнасці адпавядаў таму, чаго і чакаў Шед. Мумія выпаўзла з цемры, як нейкі Прывід далёкага і змрочнага мінулага. Шед адвёў погляд.
  
  — Бяры яго за ногі, Аза.
  
  — Божа мой, Шед, — запричитал ён, — божа мой. Што ты робіш?
  
  — Цішэй ты. Рабі, што сказана. Так будзе лепш. Бяры за ногі.
  
  Яны адцягнулі цела ў кусты, да яме, выкапанай Шедом. З мяшка, прывязанага да муміі, выкаціліся смяротныя капсулы. Там было яшчэ два тузіны. Так. Яма была патрэбна для таго, каб закапаць пустыя капсулы. Чаму Крумкач не набіў кішэні унізе?
  
  — Трэба выбірацца адсюль, Шед, — заныў Аза.
  
  — Бярыся за вяроўку.
  
  Працавалі яны, вядома, не за прыгожыя вочкі. Дзве тузіна капсул з кожнай муміяй — гэта куча грошай.
  
  — Шед...
  
  — Куды ты сабраўся бегчы, Аза? — Дзень быў ясным і цёплым не па сезоне. Але ўсё роўна гэта зіма. З Ядлоўца не выбрацца. — Ён знойдзе цябе. Бярыся за вяроўку. Ты ўжо ўліп, хочаш ты гэтага ці не. — Шед зноў пачаў капаць.
  
  Крумкач паслаў наверх шэсць мумій. І з кожнай — звязак капсул. Затым вылез назад. Ён паглядзеў на попельна-шэрае асоба Асновы, потым на Шеда, ад якога зыходзіла незадаволенасць.
  
  — Твая чарга, Шед.
  
  Шед праглынуў, адкрыў было рот, але здушыў пратэст і рушыў да расколіне. Ён быў на валасок ад бунту.
  
  — Пошевеливайся, Шед. У нас не так шмат часу.
  
  Маррон Шед спусціўся ўніз, у царства мёртвых.
  
  Яму здавалася, што ён знаходзіцца ў Катакомбах ўжо цэлую вечнасць, оцепенело адбіраючы трупы, збіраючы капсулы, подтаскивая сваю брудную здабычу да вяроўцы. Свядомасць не ўспрымала навакольную. Гэта быў проста сон, звычайны начны кашмар. Спачатку Шед нават не зразумеў, калі Крумкач паклікаў яго наверх.
  
  Ён выкараскаўся ў сгущающиеся змярканне.
  
  — Гэтага хопіць? Можна ісці?
  
  — Няма, — адказаў Крумкач. — У нас іх толькі шаснаццаць. А я думаю, на дзве вазы ўлезе трыццаць.
  
  — А! Добра...
  
  — Цяпер ты вытягиваешь, — загадаў Крумкач. — А мы з Азой ідзем ўніз.
  
  І Шед цягнуў. У серабрыстым святле няпоўнай месяца мерцвякі, здавалася, глядзелі обвиняюще. Шед здушыў агіду і складваў трупы ў кучу. Потым спусташаў капсулы.
  
  Яго карцела ўзяць грошы і ўцячы. Не зрабіў ён гэтага хутчэй з прагнасці, чым з-за страху перад Крумкачом. На гэты раз яны былі партнёрамі. Трыццаць трупаў па трыццаць леў кожны — гэта дзевяцьсот леў.
  
  Нават невялікая частка ад гэтай сумы была такім багаццем, аб якім ён і не марыў.
  
  Што гэта? Гэта не каманда Варона зноў цягнуць вяроўку. Хутчэй, падобна на енк... Шед ледзь не пабег. Нейкае імгненне ён проста разрываўся на часткі. Роў Варона прывёў яго ў пачуццё. Ад халоднай презрительности гэтага чалавека не засталося і следу.
  
  Шед кінуўся да расколіне. Цяжкі ён... Крэкчучы, Шед напружыўся... Крумкач выбраўся наверх. Адзенне яго была парваная, на шчацэ крывавая метка. Лязо нажа заліта чырвоным. Ён разгарнуўся, схапіўся за вяроўку.
  
  — Цягні! — закрычаў ён. — Цягні, чорт!
  
  Праз секунду паказаўся Аза, абвязаўшыся вяроўкай.
  
  — Што адбылося? Божа, што здарылася?
  
  Аза цяжка дыхаў. Але акрамя гэтага ён быў ні на што не здольны.
  
  — На нас хто-то накінуўся. І паспеў раскалупаць Азу перш, чым я яго забіў.
  
  — Ахоўнік. Я цябе папярэджваў. Вазьмі яшчэ адзін факел, паглядзім, што з ім.
  
  Але Крумкач не рушыў з месца. Ён толькі з хрыпам уцягваў марознае паветра. Шед ўзяў факел і запаліў.
  
  Раны аказаліся не такімі страшнымі, як ён чакаў. Крыві было шмат, і Аза быў у шоку, але ён не паміраў.
  
  — Нам трэба прыбірацца адгэтуль, Крумкач. Пакуль не прыйшлі Вартаўніка.
  
  Крумкач ўжо авалодаў сабой.
  
  — Няма. Там больш нікога няма. А мы ўсё роўна ўжо тут. Так давай зробім усё, як трэба.
  
  — А што з Азой?
  
  — Не ведаю. Давай працаваць.
  
  — Крумкач, я выдохся.
  
  — Цяпер ты яшчэ не так стомішся. Давай. Трэба прывесці тут усё ў парадак.
  
  Яны перацягнулі трупы да повозкам, аднеслі інструменты, затым спусцілі ўніз Азу.
  
  — Што мы будзем з ім рабіць? — спытаў Шед, калі яны пропихивали насілкі праз пралом у сцяне.
  
  Крумкач паглядзеў на яго як на дэбіла.
  
  — А ты як думаеш, Шед?
  
  — Але...
  
  — Цяпер гэта не гэтак важна, а?
  
  — Напэўна... — Аднак гэта было не так. Аза, вядома, не бог ведае хто, але Шед яго ведаў. Яны не былі сябрамі, але часам дапамагалі адзін аднаму. — Не, Крумкач, няма. Ён зможа выкараскацца. Калі б я быў упэўнены, што ён зрушыць коні, тады так. Няма цела, няма ніякіх пытанняў. Але я не магу яго забіць.
  
  — Да-а. Усё-ткі праявіў трохі мужнасці. А як ты збіраешся прымусіць яго маўчаць? Гэты тып з тых, чыя балбатня можа каштаваць каму-небудзь жыцця.
  
  — З гэтым я разбяруся.
  
  — Як пажадаеш, партнёр. Шыя — прыватная ўласнасць.
  
  Да Чорнага Замка яны дабраліся ўжо глыбокай ноччу. Першым заехаў Крумкач. Шед — адразу за ім. Яны спыніліся пад той жа аркай, што і раней. Ды і праца была той жа. Пасля таго, як выгрузілі цела, высокая, худая постаць рушыла ўздоўж шэрагу трупаў.
  
  — Дзесяць, дзесяць, трыццаць. Дзесяць, дзесяць... — і гэтак далей.
  
  Крумкач пачаў спрачацца. Больш дзясяткі прапаноўвалі толькі за тых бандытаў, што сачылі за Крумкачом ў Агароджы, і за Азу, які застаўся ляжаць на возе.
  
  Доўгі павярнуўся да Варону.
  
  — Яны памерлі занадта даўно. Амаль нічога не каштуюць. Калі табе не падабаецца, забірай іх назад.
  
  — Добра, добра, дамовіліся.
  
  Доўгі адлічыў манеты. Шэсць з кожных дзесяці Крумкач паклаў сабе ў кішэню. Астатнія аддаў Шэду. Зрабіўшы гэта, ён павярнуўся да доўгім.
  
  — Гэты чалавек — мой партнёр. Ён можа прыйсці адзін.
  
  Доўгая постаць злёгку нахіліла галаву, дастала што-то з-пад адзення і падала Шэду. Гэта была срэбная эмблема ў форме двухгаловай змеі.
  
  — Калі прыйдзеш адзін, трымай яе пры сабе, — сказаў Крумкач. — Гэта твая ахоўная грамата.
  
  Пад яго пільным поглядам Шед апусціў эмблему ў кішэню, ужо набіты серабром.
  
  Ён таропка пачаў лічыць. Яго доля — сто дванаццаць леў. Каб назапасіць такую суму, спатрэбілася б па меншай меры пяць гадоў. Ён багаты! Чорт пабяры, ён багаты! Цяпер ён можа зрабіць усё, што пажадае. Ніякіх даўгоў, ніякага Крага, які павольна, але дакладна душыў. Можна больш не эканоміць на ежы, можна прывесці ў парадак «Лілею». Можа быць, знайсці месца, дзе маці будзе забяспечаны добры догляд. Жанчыны. Усе жанчыны, якіх Шед пажадае.
  
  Разгортваючы калёсы, ён заўважыў кавалак сцяны; яго быццам бы ў мінулы раз не было. З яго глядзела твар. Гэта было твар чалавека, якога яны з Крумкачом прывезлі яшчэ жывым. Вочы глядзелі прама на Шеда.
  
  
  
  КІРАЎНІК 14
  
  Ядловец: Чарапіца
  
  
  Шолах даставіла нас у паўразбураны замак пад назвай Чарапіца. Ён ўзвышаўся над усім Ядлоўцам, а Агароджа знаходзіцца непасрэдна пад ім. На працягу ўсёй наступнага тыдня мы ні разу не размаўлялі з гаспадарамі. Прыслоўе, на якім казалі яны, было зусім не падобна на нашу мову. Затым мы былі ашчасліўлю знаёмствам з галаварэзам па імя Вол, трохі болтавшим на мове Гарадоў-Каштоўнасцяў.
  
  Вол быў свайго роду буксіраў мясцовай рэлігіі, якую я, напрыклад, зусім не разумеў. На першы погляд гэта падобна на культ мёртвых. Але калі прыгледзецца, можна заўважыць, што мёртвых тут не пакланяюцца, а, хутчэй, паважаюць іх. І фанатычна берагуць, тысячагоддзямі складаючы ў адным месцы. На гэтым шанаванні выбудаваная жыццё ўсяго Ядлоўца, за выключэннем Котурна. У яго насельнікаў ёсць значна больш надзённыя праблемы, чым клопат пра мёртвых.
  
  Я адразу ж неўзлюбіў Вала. Гэты чалавек, адкрыты садыст, гатовы ў любую секунду пусьціць у ход сілу. Граміла, які ўсе пытанні вырашае кулаком. Калі Лэдзі захопіць Ядловец, ён выжыве. Яе падручным патрэбныя такія тыпы.
  
  Я чакаў, што захоп гэтых зямель адбудзецца яшчэ да прыбыцця Капітана. Калі ён сюды дабярэцца, мы ўжо ўсё сварганим. Ды аднаго толькі словы з Кудменя дастаткова, каб зрабіць гэта. І я не заўважаў нічога, што сведчыла б аб тым, што людзі Герцага паспрабуюць гэтаму перашкодзіць.
  
  Як толькі Расколіна і Шолах даставілі сюды ўсіх нашых людзей, у тым ліку перакладчыкаў, Вол, Герцаг ўласнай персонай і чалавек па імя Харгадон (галоўны Вартаўнік Мёртвых, у яго падпарадкаванні знаходзіліся Катакомбы, куды складаюць мерцвякоў) вывелі нас на паўночную сцяну Чарапіцы, на самы люты холад. Герцаг выцягнуў руку.
  
  — Я прасіў аб дапамозе вунь з-за той крэпасці.
  
  Паглядзеўшы на яе, я здрыгануўся. Было ў гэтай крэпасці што-нешта такое, ад чаго мурашкі пабеглі па целе.
  
  — Мы клічам яе Чорным Замкам, — сказаў ён. — Гэты Замак стаіць тут ужо некалькі стагоддзяў. — І тут ён выдаў такое, ад чаго мы ледзь не поперхнулись. — Пачалося ўсё з аднаго чорнага каменя, які ляжаў побач з мерцвяком. Чалавек, які знайшоў яго, паспрабаваў забраць камень. І памёр. А камень пачаў расці. З тых часоў ён так і расце. Нашы продкі спрабавалі эксперыментаваць. Яны спрабавалі разбурыць камень. Але не змаглі. А той, хто дакранаўся да яго, паміраў. У імя выратавання свайго розуму людзі вырашылі проста не звяртаць на гэты камень увагі.
  
  Прыкрываючы вочы ад сонца, я зноў пачаў разглядаць Замак. Нічога асабліва незвычайнага я не заўважыў, за выключэннем таго, што быў ён зусім чорным і выгляд яго выклікаў жудасную збянтэжанасць.
  
  — Некалькі стагоддзяў ён практычна не рос, — працягваў Герцаг. — Але прайшло ўсяго некалькі пакаленняў з тых часоў, як ён перастаў быць проста каменем. — Твар яго прыняло змучанае выраз. — Кажуць, у ім хто-то жыве.
  
  Я ўсміхнуўся. А чаго ён чакаў? Крэпасці існуюць, каб абараняць каго-небудзь, незалежна ад таго, будуюцца або яны растуць самі.
  
  Харгадон пацвердзіў аповяд. Ён быў на сваёй пасадзе ўжо вельмі даўно і за гэты час добра асвоіў напышлівы стыль паводзін, належны афіцыйнаму твару.
  
  — Апошнія некалькі гадоў Замак расце па-чартоўску хутка. Вартавы Дэпартамент заклапочаны чуткамі, якія даходзяць з Котурна. Праўда, яны занадта неверагодныя, каб быць праўдай. Кажуць, што той, хто жыве ў Замку, скупляе трупы. Дакладнасць гэтых чутак з'яўляецца прычынай бесперапынных спрэчак у Дэпартаменце. Аднак нельга не прызнаць, што цяпер з Котурна паступае недастаткова трупаў. Дзесяць гадоў таму нашы вулічныя патрулі збіралі больш. Часы зараз цяжэй. Жабракоў на вуліцах стала больш. Павінна і паміраць больш. Жывуць яны пад адкрытым небам...
  
  Ну і лапачка гэты Харгадон. Гучыць так, як быццам фабрыкант скардзіцца на зніжэнне прыбытку.
  
  — Ёсць здагадка, — працягваў ён, — што хутка Замка больш не спатрэбяцца трупы. Калі ўсім гэтым чутках наогул можна давяраць. Я не ўпэўнены. — Ён шчыра распавёў сапраўднае становішча рэчаў. Гэта па мне. — Насельнікі Замка могуць стаць дастаткова шматлікімі, каб захапіць тут усё, што ім захочацца.
  
  — Дык ты думаеш, што людзі прадаюць трупы? — спытаў Элмо. — Тады чаму ты не сцапаешь іх і не прымусіш казаць?
  
  Настаў час і громиле ўступіць у размову.
  
  — Мы не можам злавіць іх, — сказаў Вол. Ён казаў тонам «ох, калі б яны далі мне зрабіць, як хачу я...» — Бачыце, усё робіцца ў Котурне. А гэта іншы свет. Вы не зможаце нічога высветліць, калі вы самі не адтуль.
  
  Шолах з Расколінай стаялі трохі ў баку, разглядаючы Чорны Замак. Выраз іх твараў было на рэдкасць панурым.
  
  Герцаг жадаў атрымаць тое, што хацеў, за бясплатна. У сутнасці, яму надакучыла пастаянна трывожыцца з-за гэтай крэпасці. Ён сказаў, што любой цаной хоча пазбавіцца ад турботы. Толькі нам прыйдзецца рабіць тое, што захоча ён. Напрыклад, Герцаг пажадаў, каб мы заставаліся ў Чарапіцы. А яго людзі і людзі Харгадона будуць дзейнічаць як нашы вочы, вушы і рукі. Ён баяўся непрыемных наступстваў, калі аб нашай прысутнасці стане вядома.
  
  Пасля разгрому Кудменя ў Можжевельнике асела некалькі збеглых паўстанцаў. Пра Лэдзі тут ведалі, але не прымалі яе пад увагу. Герцаг баяўся, што ўцекачы могуць даставіць яму непрыемнасці, калі западозраць у змове з Лэдзі.
  
  У нейкім сэнсе ён быў ідэальным уладаром. Усё, што яму трэба было ад сваіх людзей, гэта каб тыя пакінулі яго ў спакоі. А ён, у сваю чаргу, гатовы быў абяцаць тое ж самае.
  
  Такім чынам, некаторы час мы заставаліся ў баку, пакуль Шолах не стала раздражняць якасць прадукцыі, якая пастаўляецца нам інфармацыі.
  
  Яе фільтравалі. А апрацаваная, яна станавілася зусім бескарыснай. Шолах загнала Герцага ў кут і проста сказала яму, што з гэтага часу яе людзі таксама будуць выходзіць у горад.
  
  Першыя некалькі хвілін ён годна бараніўся. Але потым яна пачала пагражаць, што пакіне Ядловец разам са сваімі людзьмі, кінуўшы Герцага на волю лёсу. Чысты блеф. Яна і Расколіна былі вельмі зацікаўлены ў Чорным Замку. Ўзброеная армія не зрушыла б іх з гэтага месца.
  
  Герцаг здаўся. Шолах павяла наступ на Вартаўнікоў. Вол ўпарта не хацеў расставацца са сваімі прывілеямі. Я не ведаю, як яна ў рэшце рэшт яго обула. А сам ён ніколі не казаў аб гэтым.
  
  Я стаў яго спадарожнікам па забаўляльных шпацыраў у горад у асноўным таму, што хутка вывучыў мову. Ніхто ўнізе не звяртаў на мяне ніякай увагі.
  
  Затое звярталі ўвагу на Вала. Ён быў проста хадзячым жахам. Людзі пераходзілі на другі бок вуліцы, каб не сустракацца з ім тварам да твару. Падобна на тое, у касталома відавочна дрэнная рэпутацыя.
  
  Неўзабаве да нас дайшлі навіны, цудоўным чынам прояснившие, чаму Герцаг і Вартаўніка чынілі нам перашкоды.
  
  — Чуў? — спытаў Элмо. — Хто-то уварваўся ў іх каштоўныя Катакомбы. Вол ужо дыміцца. А яго шэф пісае кіпенем.
  
  Я паспрабаваў зразумець, што да чаго. Не змог.
  
  — Крыху падрабязней, калі ласка. — Элмо схільны казаць коратка.
  
  — Зімой яны дазваляюць жабракам залазіць у Агароджу, дзе тыя збіраюць галлё на дровы. А цяпер туды залез хто-то, хто вырашыў узяць пабольш. Яны знайшлі лаз у Катакомбы. Трое ці чацвёра прайдзісветаў.
  
  — Я ўсё роўна не да канца разумею, Элмо. — Ён любіць, калі яго ўпрошваюць.
  
  — Добра, добра. Яны праніклі ўнутр і сцягнулі ўсе пахавальныя капсулы, якія толькі змаглі адкапаць. Вынеслі іх наверх, спустошылі і закапалі ў яму. Яшчэ яны вывалаклі наверх цэлую гару старых мумій. Я ніколі не бачыў столькі ныцця і лаянкі. Ты б лепш памаўчаў наконт сваёй ідэі пабадзяцца па Катакомбам.
  
  Як-то я мімаходзь згадаў, што хацеў бы зірнуць на тое, што адбылося ў Катакомбах. Усе тутэйшыя звычаі былі настолькі дзіўнымі, што мне хацелася зірнуць на Катакомбы бліжэй. І па магчымасці без суправаджэння.
  
  — Думаеш, яны моцна разнервничаются?
  
  — Гэта не тое слова. Варта толькі паглядзець на Вала. Я б жудасна не хацеў апынуцца на месцы тых хлопцаў, калі ён іх сцапает.
  
  — Так? Трэба было б гэтым заняцца.
  
  Вол быў тут, у Чарапіцы. Ён спрабаваў скаардынаваць свае дзеянні з працай няўмелай таямніцай жандармерыі Герцага.
  
  Гэтыя хлопцы — проста хадзячы анекдот. У горадзе яны сталі ўжо практычна знакамітасцямі. І ні ў аднаго з іх не хапала духу спусціцца ў Котурн, дзе адбываліся сапраўды цікавыя рэчы.
  
  У кожным вялікім горадзе ёсць свой Котурн. Мяняюцца толькі назвы. Гэта такая гнілая дзірка, што стражнікі асмельваюцца залазіць туды толькі групамі. Законаў тут ідуць у лепшым выпадку выпадкова. А правасуддзе ў асноўным ажыццяўляецца самозваными магістрата, улада якіх трымаецца на сіле імі ж завербаваных галаварэзаў. Таму суд тут борзды, суровы і бязлітасны. Дамовіцца з ім можна толькі з дапамогай подкупу.
  
  Я злавіў Вала.
  
  — Пакуль не высветлім, у чым тут справа, я усюды хаджу з табой, — заявіў я. Ён нахмурыўся. Яго абвіслыя шчокі пачырванелі. — Загад, — схлусіў я, адлюстраваўшы извиняющийся тон.
  
  — Так? Ну добра, пайшлі.
  
  — А куды ты збіраўся?
  
  — У Котурн. Такія справы могуць зыходзіць толькі адтуль. Я хачу знайсці якую-небудзь нітачку.
  
  Пры ўсіх яго недахопах, ён быў адважным чалавекам. Яго нішто яго не магло напалохаць.
  
  Мне хацелася паглядзець на Котурн. А Вол быў самым лепшым гідам, якога можна сабе прадставіць у дадзенай сітуацыі. Я чуў, што ён туды часта ходзіць, і без усялякіх перашкод. Настолькі злавесная у яго рэпутацыя. Ён будзе для мяне добрым прыкрыццём.
  
  — Цяпер? — спытаў я.
  
  — Цяпер.
  
  Ён вывеў мяне вонкі, на холад, і павёў уніз. Вол не сеў на каня. Гэта было часткай яго гульні на публіку. Ён ніколі не ездзіў конна. І як чалавек, які звыкся хадзіць па сваіх справах пешшу, ён задаў добры тэмп.
  
  — А што мы, уласна, будзем шукаць? — спытаў я.
  
  — Старыя манеты. Той пячоры, якую яны грабанули, некалькі сотняў гадоў. Калі мы даведаемся, што за апошнюю пару дзён хто-то выдаткаваў кучу старых грошай, мы можам напасці на след гэтых хлопцаў.
  
  — Я не ведаю, як тут, — панура заўважыў я, — але ў іншых месцах людзі могуць збіраць сардэчна цэлымі пакаленнямі. А потым знаходзіцца адна паршывая авечка, і ўсё вылятае ў трубу ў адзін момант. Некалькі старых манет могуць нічога і не значыць.
  
  — Мы шукаем цэлую гару манет, а не пару медзякоў. Чалавека, хто марнуе іх прыгаршчамі. Там было трое ці чацвёра. Калі нам пашанцуе, адзін з іх апынецца дурнем.
  
  Вол добра разбіраўся ў такой чалавечай рысы, як глупства. Можа быць, таму, што і сам быў да гэтага блізкі. Ці я?
  
  — Мы выдатна павесяліцца, — сказаў ён мне, верагодна, мяркуючы, быццам я таксама не супраць паздзекавацца над людзьмі. Іншага ён сабе і ўявіць не мог. — Той, хто нам патрэбен, пабяжыць, як толькі даведаецца, чым я цікаўлюся.
  
  — Мы погонимся за ім?
  
  — Няма. Проста не будзем даваць яму спыніцца. Ён можа прывесці нас куды-небудзь. Я ведаю некалькі гузоў там, унізе. Яны цалкам маглі арганізаваць гэта. Калі хто-небудзь з іх сапраўды мае дачыненне, я яму яйцы адарву.
  
  Ён распаліў, як удзельнік разбойніцкага рэйду. У яго, можа быць, свае асабістыя рахункі з верхаводамі злачыннага свету з гэтай бруднай дзіркі? Я спытаў у яго.
  
  — Так, я сам адтуль. Ўпарты дзіця, якому пашанцавала, і ён змог выбіцца ў Вартаўніка. Майму папашке не так пашанцавала. Ён заплаціў громилам, каб яны абаранялі яго ад іншых банд, а тыя і не падумалі. Тады ён сказаў, што не збіраецца больш выкладваць грошыкі невядома за што. Яны перарэзалі яму горла. Я быў сярод тых Вартаўнікоў, што забіралі яго. А бандыты боўталіся вакол, смяяліся і адпускалі жартачкі.
  
  — Разабраўся з імі потым? — спытаў я, загадзя ведаючы адказ.
  
  — Ага. Цяпер яны ўсе таксама ў Катакомбах. — Ён кінуў погляд на Чорны Замак. Той стаяў, напалову прыкрыты туманам, спаўзаюць з далёкіх гор. — Калі б я паверыў ва ўсе гэтыя плёткі аб Замку, я б, можа, таксама... не, не стаў бы.
  
  Я таксама так падумаў. Вол свайго роду фанатык. Ён бы ніколі не пайшоў на парушэнне законаў прафесіі, якая дазволіла яму вырвацца з Котурна, калі толькі гэта не спатрэбілася б для выканання прамых абавязкаў.
  
  — Думаю, пачнем прама з гавані, — сказаў ён. — І будзем рухацца наверх. Таверна за таверной, прытон за прытонам. Можа, нападзем на які-небудзь след.
  
  Ледзь стрымліваючы гнеў, ён ляпнуў кулаком аб далонь. А злосьці ў ім назапасілася шмат. Калі-небудзь ён проста выбухне.
  
  Пачалі мы жвава. Я наведаў столькі карчмоў, прытонаў, смярдзючых склепам, колькі не бачыў за апошні тузін гадоў. І ў кожным з гэтых месцаў з'яўленне Вала адзначалася раптам насталай спалоханай цішынёй і абяцаннямі поўнай падтрымкі і супрацоўніцтва.
  
  Але, акрамя абяцанняў, у нас пакуль нічога не было. Мы не змаглі знайсці ніякіх слядоў старых грошай, за выключэннем некалькіх манет, якія хадзілі тут ужо занадта даўно, каб належаць да той награбленной гары, якую мы шукалі. Але Вол не здаваўся.
  
  — Што-небудзь ўсплыве, — сказаў ён. — Цяпер цяжкія часы. Крыху цярпення. — Ён задумаўся. — Напэўна, варта было б паслаць сюды каго-небудзь з вашых. Іх тут ніхто не ведае, і выглядаюць яны досыць сурова. Так што павінны справіцца.
  
  — Вядома.
  
  Прадставіўшы сабе каманду з Элмо, Гобліна, Ліхвяра, Кеглі і яшчэ некалькіх гвардзейцаў, я ўсміхнуўся. Было б выдатна, калі б з намі быў яшчэ Крумкач. Праз шэсць месяцаў яны б ужо кіравалі ўсім Котурном. Гэта навяло мяне на думку пагаварыць па гэтай нагоды з Шолах.
  
  Калі мы хочам высветліць, што адбываецца, трэба браць Котурн пад кантроль. Можна паслаць сюды Аднавокага. Гэты маленькі вядзьмак — прыроджаны прайдзісвет. Хоць гэта крыху не тое. З тых часоў, як мы перасеклі Моры Пакут, я не бачыў больш ні адной черномазой фізіяноміі.
  
  — Ёсць ідэя? — спытаў Вол. Мы падыходзілі да чарговай карчме, якая называлася «Жалезная Лілія». — Па-мойму, у цябе ўжо башка дыміцца.
  
  — Не выключана. Сёе-тое ёсць. Калі ўсё апынецца цяжэй, чым мы чакалі.
  
  «Жалезная Лілія» была падобная на ўсе астатнія падобныя ўстановы. Нават яшчэ горш. Хлопец, які гаспадарыў там, скурчыўся ад страху. Ён нічога не ведае, нічога не чуў і клятвенна абяцае тут жа паклікаць Вала, калі хто-небудзь з яго наведвальнікаў дасць хаця б адзіны медяк, адчаканеных да прыходу да ўлады цяперашняга Герцага. Кожнае слова — дзярмо сабачае. Мне хацелася як мага хутчэй выбрацца адтуль. Я баяўся, што ўвесь гэты хлеў абрынецца прама на мяне яшчэ да таго, як гаспадар лізаць скончыць Валу азадак.
  
  — У мяне ідэя, — сказаў Вол, калі мы выйшлі. — Мясцовыя ліхвяры.
  
  Праз секунду я ўжо зразумеў, адкуль такая думка. Гэты хлопец у карчме скардзіўся пра свае даўгі.
  
  — Нядрэнна. — Чалавек, які трапіў у лапы да ліхвяра, гатовы на ўсё, каб толькі выкруціцца.
  
  — Гэта тэрыторыя Крага. Ён адзін з самых небяспечных. Давай зазірнем.
  
  Бясстрашны чалавек. Ён так упэўнены ў сваіх сіле і аўтарытэце, што рызыкуе залазіць прама ў логава шакалаў, якія не міргнуўшы вокам перарэжуць глотку любому. Я прыкінуўся, што са мной усё ў парадку, але на самай справе спалохаўся. У гэтага прыдурка, Крага, была ў распараджэнні цэлая армія галаварэзаў, і ў іх відавочна свярбелі рукі.
  
  У наступную секунду мы зразумелі чаму. Нашага героя хто-то моцна страсянуў. Ён нерухома ляжаў на спіне, увесь закруціўшыся бінтамі.
  
  — Кліенты сталі занадта жвавым, Крагі? — ухмыльнуўся Вол. — Ці гэта хто-небудзь з тваіх хлопчыкаў вырашыў прасунуцца па службе?
  
  Крагі з каменным тварам глядзеў на нас.
  
  — Магу чым-небудзь дапамагчы, Інквізітар?
  
  — Хутчэй за ўсё, няма. Ты ж, падонак, усё роўна зманіш, каб выратаваць сваю шкуру.
  
  — Ты прападзеш са сваёй ліслівасцю. Што табе трэба, паразіт?
  
  Суровы хлопец гэты Крагі. Выбіўся з той жа асяроддзя, што і Вол, але апынуўся уцягнутым у прафесію менш прэстыжную. Я думаю, паміж імі няма асаблівай розніцы.
  
  — Дасціпна. Я шукаю аднаго хлопца.
  
  — Няўжо?
  
  — У яго куча старадаўніх грошай. Манеты часоў Кайана.
  
  — А я яго ведаю?
  
  — Ён мог быць павінен каму-небудзь, — паціснуў плячыма Вол.
  
  — Грошы не пахнуць.
  
  — Любімая прымаўка ў Котурне, — кінуў мне Вол. Ён зноў павярнуўся да Крагу. — Гэтыя пахнуць. Яны лепш, скажам так. Гэта вельмі сур'ёзна, Крагі. Гэта не для паказухі. Не маленькая заварушка. Мы знойдзем іх. Усе, хто будзе датычны да ўкрывальніцтва, подохнут разам з тымі падонкамі. Памятай, гэта сказаў Вол.
  
  На нейкі час яго словы зрабілі ўражанне. Тое, што Вол хацеў данесці, здаецца, зразумелі. Затым твар Крага зноў прыняло каменнае выраз.
  
  — Ты обнюхиваешь не тое дрэва, Інквізітар.
  
  — Проста сказаў, каб ты ведаў.
  
  — А што ён зрабіў, гэты чалавек?
  
  — Сёе-каго стукнуў, каго стукать нельга.
  
  Крагі здзіўлена падняў бровы. Ён здаваўся збянтэжаным. Яму ніяк было не ўзгадаць нікога, хто падыходзіў бы пад гэта апісанне.
  
  — Хто?
  
  — Ага. Проста не дазваляй сваім хлопцам браць старадаўнія грошы, пакуль не праверыш, адкуль яны ўзяліся, і не перадасі мне. Зразумеў?
  
  — Усё сказаў, Інквізітар?
  
  — Ага.
  
  — Тады, можа быць, табе лепш пайсці?
  
  Мы сышлі. Я не ведаў правілаў гульні і таму не ўступаў у размову. Хто ведае, як мясцовыя да гэтага паставяцца.
  
  — А ён сказаў бы нам, калі б сам расплачваўся старымі манетамі? — спытаў я, калі мы ўжо парадкам адышлі.
  
  — Няма. Па крайняй меры, пакуль сам не высветліць абстаноўку. Але ён старых манет не бачыў.
  
  Я здзівіўся, чаму ён так вырашыў. Але пытацца не стаў. Ён лепш ведаў гэтых людзей.
  
  — Па-мойму, ён што-то ведае. Я па вачах заўважыў.
  
  — Можа быць. А можа, і няма. Хай понервничает.
  
  — Можа, калі б ты сказаў яму, чаму...
  
  — Няма! Ніхто не павінен ведаць. Нават чутак нельга дапусціць. Калі людзі пачнуць думаць, што мы не можам абараніць іх мёртвых сваякоў або іх саміх пасля таго, як яны откинутся, тут пачнецца сапраўдны пекла. — Ён секануў рукой паветра. — Вось так. Увесь Ядловец. Крах. — Мы ішлі далей. — Сапраўднае пекла, — прамармытаў ён. — Вось таму мы і абавязаны дастаць гэтых хлопцаў, — загаварыў ён зноў праз полквартала. — Не столькі, каб пакараць іх, колькі для таго, каб заткнуць ім пашчу.
  
  — Зразумела.
  
  Мы пабрылі ў тым напрамку, адкуль прыйшлі, маючы намер працягнуць наш паход па тавернам і зазірнуць да ліхвяра па імі Гілберт, калі дойдзем да яго тэрыторыі.
  
  — Ой!
  
  Вол спыніўся як укапаны.
  
  — Што такое?
  
  Я патрос галавой.
  
  — Нічога. Па-мойму, я бачыў прывід. Хлопец... Хада, як у чалавека, якога я калісьці ведаў.
  
  — Можа, гэта ён і быў.
  
  — Не-е. Вельмі даўняя і вельмі цёмная гісторыя. Даўно ўжо памёр. Гэта проста таму, што я як раз пра яго нядаўна успамінаў.
  
  — Я думаю, мы паспеем зайсці яшчэ ў паўтузіна месцаў. Потым трэба рухаць наверх. Не хочацца тут швэндацца па цемры.
  
  Я паглядзеў на яго, прыпадняўшы адну брыво.
  
  — Ты што, хлопец, калі садзіцца сонца, тут становіцца трохі небяспечна.
  
  Ён усміхнуўся і адарыў мяне адной з сваіх даволі рэдкіх усмешак. Гэта было што-то.
  
  На нейкі міг ён мне нават спадабаўся.
  
  
  
  КІРАЎНІК 15
  
  Ядловец: Смерць бандыта
  
  
  Шед доўга і люта спрачаўся з маці. Яна ніколі не вінаваціла яго наўпрост, але было ясна, што яна падазрае Шеда ў злачынствах.
  
  Яны з Крумкачом па чарзе даглядалі за Азой.
  
  Потым настаў час зноў ісці да Крагу. Шэду вельмі гэтага не хацелася. Ён баяўся, што Крагі не стане рабіць адрозненняў паміж ім, Вараным і Азой, зваліўшы іх у агульную кучу. Але калі не пойдзе ён, то Крагі прыйдзе сам. А ў яго цяпер свярбяць рукі... Дрыжучы, Шед клыпаў па мерзлай вуліцы. На зямлю павольна апускаліся цяжкія шматкі снегу.
  
  Адзін з людзей Крага далажыў аб яго прыходзе. Графа Шед не заўважыў, але пагалоска казала, што ён здаравее. Па-чартоўску па-дурному было б так памерці, падумаў Шед.
  
  — А, Шед, — пачуўся голас Крага з глыбіні вялізнага крэслы. — Ну як ты?
  
  — Холадна. А ты як пажываеш?
  
  Такая ветлівасць Крага Шеда вельмі занепакоіла.
  
  — Нармальна. — Крагі пакратаў свае павязкі. — Мне яшчэ пашанцавала. Прыйшоў плаціць?
  
  — А колькі я павінен, наогул-то кажучы? Ты скупляць мае даўгі, я не магу ўсачыць.
  
  — А ты можаш іх выплаціць? — Вочы Крага звузіліся.
  
  — Не ведаю. У мяне ёсць дзесяць леў.
  
  — Гэтага досыць, — тэатральна ўздыхнуў Крагі. — Не думаў, што ты знойдзеш такія грошы. Добра. Сее-што аддасі, сее-што застанецца. З цябе восем з дробяззю.
  
  Шед адлічыў дзевяць манет. Крагі аддаў яму рэшту.
  
  — У цябе нядрэнна ідуць справы гэтай зімой, Шед.
  
  — Так, вядома.
  
  — Бачыў Азу? — Голас Крага пасуровеў.
  
  — За апошнія тры дні няма. А што?
  
  — Нічога асаблівага. Мы ў разліку, Шед. Але цяпер мне патрэбна абяцаная паслуга. Крумкач. Ён мне патрэбен.
  
  — Крагі, я не хачу ўмешвацца ў вашы справы, але гэтага чалавека табе лепш пакінуць у спакоі. Ён ненармальны. Ён небяспечны. Яму так жа проста забіць цябе, як сказаць «прывітанне». Я не хачу праявіць непавагу, але ён ставіцца да цябе, як быццам ты проста клоўн.
  
  — Клоўнам стане ён, Шед. — Моршчачыся, Крагі вылез з свайго крэсла. Ён схапіўся за рану. — Клоўнам будзе ён.
  
  — Можа быць, у наступны раз ён і цябе не дасць сысці.
  
  На твары Крага прамільгнула цень страху.
  
  — Шед, цяпер так: ці ён, ці я. Калі я яго не заб'ю, мае справы пойдуць прахам.
  
  — А якія будуць твае справы, калі ён заб'е цябе?
  
  Зноў цень страху.
  
  — У мяне няма выбару. Будзь гатовы, Шед, ты мне спатрэбішся. Ужо хутка.
  
  Шед пакруціў галавой і рэціраваўся. Трэба выбірацца з Котурна, падумаў ён. Ён мог ужо сабе гэта дазволіць. Але куды б ён пайшоў? Куды ні схавайся, у Можжевельнике Крагі знойдзе яго. І наогул, ўцёкі не вабіла. «Лілія» была яго домам. Яму прыйдзецца выстаяць. Альбо адзін, альбо іншы памрэ. Але ў любым выпадку сам Шед не патрапіць на кручок.
  
  Шед вагаўся. Ён ненавідзеў Крага. Крагі гадамі прыніжаў яго, пастаянна трымаючы ў даўжніках, адымаючы апошні кавалак хлеба. З іншага боку, з-за Варона яго імя могуць звязаць з Чорным Замкам і злачынствамі ў Агароджы.
  
  Вартаўніка выйшлі на паляванне, шукаючы таго, хто расплачваецца старадаўнімі грашыма. Ніхто нічога не казаў публічна, але па паводзінах Вала Шед зразумеў, наколькі сур'ёзна яны паставіліся да гэтага здарэння там, наверсе. Яго ледзь удар не хапіў, калі ў «Лілею» ўваліўся Вол.
  
  Што стала з пахавальным грашыма? Шед іх наогул не бачыў. Напэўна, яны ўсё яшчэ ў Варона. А яны з Крумкачом цяпер партнёры...
  
  — Што сказаў, Крагі? — спытаў Крумкач, калі Шед нарэшце дабраўся да «Лілеі».
  
  — Хоча, каб я дапамог цябе забіць.
  
  — Я так і думаў. Шед, гэта вельмі дарэчы. Пара адправіць Крага наверх. Каго ты выбіраеш, партнёр? Яго ці мяне?
  
  — Я... М-м...
  
  — Калі глядзець наперад, то табе лепш пазбавіцца ад Крага. Ён усё роўна знойдзе спосаб завалодаць «Лілеяй».
  
  Гэта праўда, падумаў Шед.
  
  — Добра. Што мы цяпер будзем рабіць?
  
  — Заўтра ты пойдзеш і скажаш яму, што я прадаю трупы. І што Аза — мой партнёр. А я яго прыкончыў. Аза быў тваім сябрам, і ты вельмі засмучаны. Усё гэта досыць блізка да рэчаіснасці, каб зблытаць яго карты... Што такое?
  
  Адны пасткі. Крумкач правоў. Крагі паверыць у гэтую байку. Але Шед спадзяваўся, што яму не прыйдзецца непасрэдна ўдзельнічаць у гэтым. Калі задума Варона праваліцца, то Маррона Шеда знойдуць у канаве з перарэзаным горлам.
  
  — Нічога.
  
  — Добра. Паслязаўтра ноччу, я пайду. Ты пабяжыш, і скажаш аб гэтым Крагу. Я кіну яго людзям ілжывы след. Крагі таксама захоча паўдзельнічаць. Я ўладжу на яго засаду.
  
  — Ты ўжо займаўся такімі справамі, так?
  
  — У любым выпадку, ён прыйдзе. Ён жа дурань.
  
  Шед праглынуў.
  
  — Гэты план не занадта карысны для маіх нерваў.
  
  — Твае нервы — не мая праблема. Гэта твае нервы. Ты сам іх засмуціў. І толькі ты сам можаш іх паправіць.
  
  * * *
  
  Крагі клюнуў на аповяд Шеда. Ён быў у захапленні, што Крумкач апынуўся такім злыднем.
  
  — Калі б я не хацеў з ім расправіцца асабіста, я б проста свіснуў Вартаўнікоў. Ты правільна паступіў, Шед. Я павінен быў раней западозрыць Азу. Ён ніколі не прыносіў вестак, якія заслугоўваюць увагі.
  
  — Але каму патрэбныя гэтыя трупы? — заскуголіў Шед.
  
  — Аб гэтым не турбуйся, дурная башка, — усміхнуўся Крагі. — Калі ён у наступны раз адправіцца на сваю шпацыр, скажаш мне. Мы яму зробім маленькі сюрпрыз.
  
  Як і было задумана, у наступны раз Шед далажыў пра ўсё Крагу. І выпрабаваў самае вялікае расчараванне ў жыцці. Крагі настойваў, каб ён пайшоў з імі.
  
  — Які ад мяне толк, Крагі? У мяне нават зброі няма. А ён проста звер. Вы не возьмеце яго без бойкі.
  
  — А я іншага і не чакаю. Ты пойдзеш з намі на ўсялякі выпадак.
  
  — На ўсялякі выпадак?
  
  — На выпадак, калі там пастка. Я цябе змагу адразу дастаць.
  
  Шед здрыгануўся і зноў заныў.
  
  — Я заўсёды казаў табе праўду. Я хоць калі-небудзь рабіў што-небудзь не так?
  
  — Ты заўсёды паступаў як баязлівец. Таму я цябе і не давяраю. Цябе маглі запалохаць. І грошы ў цябе адтуль жа. Мроіцца мне, што ты ў долі з Крумкачом.
  
  Шед пахаладзеў. Крагі нацягнуў плашч.
  
  — Пойдзем, Шед. Будзь побач. Паспрабуеш адысці — заб'ю.
  
  Шед затросся. Ён мярцвяк. Усё, праз што ён прайшоў, каб пазбавіцца ад Крага, не каштавала і шэлега. Проста не варта было і аднаго пархатага гроша. У яго ніколі нічога не атрымлівалася. Ён ступіў на вуліцу, раздумваючы, што ж яшчэ можна зрабіць, загадзя ведаючы — выхаду няма. Па яго шчоках пакаціліся слёзы.
  
  Няма выхаду. Калі ён збяжыць, Крагі усё зразумее. Калі не пабяжыць, ён заб'е яго, як толькі Крумкач выскачыць з засады. А што будзе з мамай?
  
  Ён абавязаны што-то распачаць. Набрацца адвагі, вырашыцца і дзейнічаць. Ён не здасца лёс і не аддасца на волю выпадку. А інакш яшчэ да світання ён апынецца ў Катакомбах або ў Чорным Замку.
  
  Шед схлусіў Крагу. У левым рукаве ён трымаў вялікі нож для раздзелкі мяса. Узяў ён яго з сабой з чыстай бравады. Крагі нават не абшукаў яго. Стары Шед узброены? Ха! Глупства. Ён жа сам сябе параніць.
  
  Даўніна Шед ўсё-ткі ходзіць часам узброеным, але ніколі не аб'яўляе гэта голасна. Нож дадае яму трохі ўпэўненасці. Ён можа сказаць сабе, што пусціць яго ў ход у выпадку чаго, і верыць у гэтую хлусьню колькі заўгодна, але калі б яго прыціснулі, ён усё роўна аддаўся на волю провіду.
  
  Яго лёс наканаваная... Калі ён сам не паставіць яе на дыбкі, спадзявацца больш не на што.
  
  Але як?
  
  Людзей Крага забаўляў яго жах. Іх шасцёра... Ужо сем... Восем. Вярнуліся тыя, хто сачыў за Крумкачом. Ці ёсць хоць кропля надзеі выкруціцца? У самога Варона няма ні адзінага шанцу.
  
  Ты мярцвяк, зноў і зноў шаптаў яму нейкі тоненькі голас. Мярцвяк, нябожчык.
  
  — Ён рухаецца па Свечному, — ціха сказала подошедшая цень. — Паглыбляецца ў тыя вузкія алеі.
  
  — Думаеш, ён знойдзе што-небудзь так позна, ды яшчэ зімой? — спытаў Шеда Крагі.
  
  — Не ведаю, — паціснуў плячыма Шед.
  
  Ён выцягнуў левую руку і прыціснуў яе да тулава. Прысутнасць нажа дапамагло, але не занадта моцна.
  
  Жах ўжо дасягнуў сваёй мяжы, і цяпер пачынаў спадаць. Ім авалодвала тупое спакой. І толькі страх перад невядомасцю прымушаў Шеда шукаць неіснуючы выхад.
  
  Зноў нехта вынырнуў з цемры і далажыў, што да падводы Варона засталася сотня футаў. Сам Крумкач знік у алеі дзесяць хвілін таму, і яшчэ не выходзіў.
  
  — Ён што, засек цябе? — прагыркаў Крагі.
  
  — Не думаю. Але ўсё можа быць.
  
  — Шед, — павярнуўся Крагі, — ён бы кінуў сваю калёсы?
  
  — Ды адкуль я ведаю? — пропищал Шед. — Можа, ён што-небудзь знайшоў.
  
  — Давай-ка паглядзім.
  
  Яны рушылі ў адзін з незлічоных тупікоў, якія адыходзяць ад Свячнога завулка. Злёгку нахіліўшы галаву, Крагі ўтаропіўся ў цемру.
  
  — Цішыня, як у Катакомбах. Правер-ка там, Люк.
  
  — Гаспадар...
  
  — Спакойна, Люк. Даўніна Шед пойдзе праменька за табой. Так, Шед?
  
  — Крагі...
  
  — Варушыся!
  
  Шед ступіў наперад. Люк ступаў як мага цішэй, з усёй асцярожнасцю. Ён выставіў перад сабой руку з нажом. Шед паспрабаваў што-небудзь сказаць.
  
  — Заткніся! — кінуў Люк. — У цябе ёсць зброя?
  
  — Няма, — схлусіў Шед. Ён крадком азірнуўся назад. Іх тут толькі двое.
  
  Яны дайшлі да тупіка. Варона няма.
  
  — Чорт мяне вазьмі, — сказаў Люк. — Куды ж ён знік?
  
  — Не ведаю. Давай высвятлім.
  
  Гэта магло стаць для яго шанцам на выратаванне.
  
  — Вось, — сказаў Люк. — Ён забраўся па гэтай вадасцёкавай трубе.
  
  Шед ўвесь сцяўся. У горле захрас камяк.
  
  — Можна паспрабаваць, — прахрыпеў ён. — Можа, дагонім.
  
  — Ну-ну, — сказаў Люк і палез наверх.
  
  Шед нават не зразумеў, як усё атрымалася. Здаравенны нож сам апынуўся ў яго ў руцэ. Рука рванулася наперад. Люк выгнулась таму, паваліўся на зямлю. Шед скокнуў на яго, заціснуў яму рот далонню. Праз хвіліну ўсё было скончана. Шед адступіў, не ў сілах паверыць у тое, што ён стварыў.
  
  — Што там адбываецца? — выгукнуў Крагі.
  
  — Нічога не разумею! — пракрычаў у адказ Шед.
  
  Ён подтащил Люка да сцяны, закідаў яго смеццем і снегам і пабег да вадасцёкавай трубе.
  
  Набліжэнне Крага прымусіла яго зрабіць дзіўныя рэчы. Ён закрактала, напружыўся і вылез на дах. Яна складалася з пакатага карніза шырынёй у два футы, затым дванаццаць футаў пахілу, які сыходзіў ўверх пад вуглом у сорак пяць градусаў, і на самым версе дах была плоскай. Цяжка дыхаючы, Шед лёг на круты пахіл. Ён усё яшчэ не мог паверыць, што забіў чалавека. Пачуўшы унізе галасы, ён пачаў прасоўвацца ўздоўж даху.
  
  — Яны зніклі, Крагі, — прабурчаў нехта. — Варона няма. Люка з Шедом таксама.
  
  — Вось вырадак. Я ведаў, што ён мяне падставіць.
  
  — Тады чаму Люк пайшоў з ім?
  
  — Ды не ведаю я, чорт. Не стойце на месцы. Паглядзіце вакол. Яны ж як-то выбраліся адсюль.
  
  — Гэй, сюды. Хто-то залез па гэтай вадасцёкавай трубе. Можа, яны пагналіся за Крумкачом.
  
  — Лезь туды. Высветліце. Люк! Шед!
  
  — Сюды, — ціха паклікаў голас.
  
  Шед застыў. Што за чорт? Крумкач? Напэўна Крумкач.
  
  Ён павольна прасоўваўся ўздоўж даху, спрабуючы прымусіць сябе думаць, што за яго спіной няма ніякіх трыццаці пяці футаў пустэчы. Ён дайшоў да вугла, дзе можна было ўскараскацца на плоскі верх даху.
  
  — Сюды. Падобна на тое, мы загналі яго ў пастку.
  
  — Ды влезайте ж туды, ублюдкі! — бушаваў Крагі.
  
  Нерухома лежачы на халоднай, абледзянелай паверхні даху, Шед ўбачыў, як на карнізе з'явіліся дзве цені. Віск жалеза і лютыя лаянкі прадвяшчалі з'яўленне трэцяга.
  
  — Вывіхнуў шчыкалатку, — паскардзіўся чалавек.
  
  — Давай, — прагыркаў Крагі. — А мы пашукаем іншы шлях наверх.
  
  Бяжы, пакуль ёсць магчымасць, падумаў Шед. Хутчэй дадому і забіцца ў нару, пакуль усё гэта не скончыцца. Але ён не змог. Замест гэтага Шед саслізнуў на карніз і папоўз за людзьмі Крага.
  
  Хто-то закрычаў, зацарапал па даху, спрабуючы зачапіцца, і нырнуў у цемру паміж дамамі. Крагі закрычаў. Ніхто не адказаў.
  
  Дабраўшыся да ўваходу на гарышча, Шед узлез па ім наверх. Плоская дах была уторканыя комінамі.
  
  — Крумкач, — ціха паклікаў ён. — Гэта я, Шед.
  
  Ён пакратаў нож у рукаве, усё яшчэ не ў сілах усвядоміць, што ўсё-ткі пусціў яго ў ход.
  
  Побач паўстала цень. Шед прысеў на кукішкі, абхапіўшы калені рукамі.
  
  — Што цяпер? — спытаў ён.
  
  — А ты што тут робіш?
  
  — Крагі пацягнуў мяне з сабой. У выпадку засады я павінен быў памерці першым. — І ён усё распавёў.
  
  — Чорт! Ты ўсё-такі не збаяўся.
  
  — Ён загнаў мяне ў кут. Што цяпер?
  
  — Сітуацыя паляпшаецца. Дай падумаць.
  
  У Свячны завулку зноў пачуўся крык Крага.
  
  — Сюды! — закрычаў у адказ Крумкач. — Мы наступаем яму на пяткі. — Ён зноў павярнуўся да Шэду. — Не ведаю, колькі яшчэ мне ўдасца яго дурыць. Я збіраўся расправіцца з імі па адным. Не думаў, што ён прывядзе з сабой цэлую армію.
  
  — У мяне нервы на мяжы, — сказаў Шед. Вышыня, як і ўсё астатняе, яго таксама вельмі палохала.
  
  — Трымайся. Адсюль яшчэ доўга не выбрацца. Акружайце яго! — зноў закрычаў Крумкач. Затым ён зноў перайшоў на шэпт: — Пайшлі, Шед.
  
  Шед не паспяваў за Крумкачом. Ён быў не так спрытны.
  
  З цемры выступіла постаць. Шед піскнуў.
  
  — Гэта ты, Шед? — здзіўлена спытаў адзін з людзей Крага. Сэрца Шеда застукала ўдвая хутчэй.
  
  — Ды. Бачылі Варона?
  
  — Няма. А дзе Люк?
  
  — Пракляцце, ды ён ішоў прама на цябе. Як вы маглі разысціся? Глядзі. — Шед паказаў на бязладныя сляды на снезе.
  
  — Слухай, ды не бачыў я яго. І не наезжай на мяне, быццам ты Крагі. А то я табе зараз хутка азадак на вушы напну.
  
  — Добра, добра. Супакойся. Мне страшна, і я хачу, каб усё гэта хутчэй скончылася. Люк зваліўся ўніз. Вунь там, ззаду. Паслізнуўся на лёдзе ці яшчэ на чым-то. Так што асцярожней.
  
  — Я чуў. Хоць гэта было падобна на мёртвую птушку. Гатовы паклясціся, што гэта быў Качар. Ідыёцтва. Ен можа прышыць нас тут паасобку. Трэба сабрацца і зрабіць што-небудзь іншае.
  
  — Ага. Але гэта трэба зрабіць сёння. Я не хачу, каб ён заўтра пачаў за мной паляваць. — Шед быў уражаны. Як проста яму давалася гэтая хлусня! Ён ціха лаяў бандыта за тое, што той не хацеў паварочвацца да яго спіной. — У цябе ёсць яшчэ нож?
  
  — Цябе? Нож? Канчай ты. Лепш трымайся мяне, Шед. Я нагляду за табой.
  
  — Так, вядома. Глядзі, сляды сыходзяць туды. Давай праверым.
  
  Чалавек павярнуўся, каб разгледзець сляды, пакінутыя Крумкачом. Шед выцягнуў з рукава нож і нанёс моцны ўдар. Чалавек закрычаў, тузануўся. Лязо нажа переломилось з гучным пстрычкай. Шед ледзь не зваліўся ўніз. А яго ахвяра кувырнулась ў праём паміж дамамі. Закрычалі людзі Крага, не разумеючы, у чым справа. Падобна на тое, яны ўсе ўжо былі на дахах.
  
  Калі Шеда перастала біць, ён рушыў далей па даху, спрабуючы ўспомніць размяшчэнне суседніх дамоў. Ён хацеў спусціцца ўніз і накіравацца да дому. Крумкач і сам мог давяршыць гэта вар'яцтва.
  
  На наступным даху Шед наляцеў на Крага.
  
  — Крагі! — заскуголіў ён. — Дзеля бога, адпусці мяне адсюль! Ён нас усіх заб'е!
  
  — Цябе заб'ю я, Шед. Гэта была пастка, а?
  
  — Не, Крагі! — Што ж цяпер рабіць? Нажа ў яго больш няма. Прыкідвацца. Ныць і прыкідвацца. — Крагі, табе трэба сыходзіць адсюль. Ён прыкончыў ужо Люка, мёртвую птушку і каго-то яшчэ. Ён бы і мяне прышыў, калі распраўляўся з Люкам, калі б не зваліўся з даху. А потым ён мяне зноў застукаў, калі я размаўляў з адным з тваіх хлопцаў вунь там. Яны пачалі біцца, і адзін з іх кувырнулся з даху. Я не ведаю хто, але мяркую, што гэта быў не Крумкач. Нам трэба спускацца ўніз, таму што тут нічога не відаць і незразумела, хто ёсць хто. Трэба быць асцярожней. Я б мог яго прыкончыць ў гэты раз, толькі ў мяне нават не было зброі, і мы думалі, што гэта набліжаецца адзін з тваіх хлопцаў. У Варона няма такіх праблем. Любога, каго ён бачыць, ён можа лічыць сваім ворагам. Таму яму ні да чаго такая асцярожнасць...
  
  — Заткніся, Шед.
  
  Крагі ўжо амаль паверыў у гэта. Шед загаварыў трохі гучней у надзеі, што Крумкач пачуе, прыйдзе і пакончыць з гэтым.
  
  Над дахамі пачуўся крык.
  
  — Гэта Тескус, — зароў Крагі. — Чацвёрты, правільна?
  
  — Толькі тыя, пра якіх мы ведаем, — паківаў галавой Шед. — Можа, мы ўжо засталіся толькі ўдваіх. Крагі, трэба выбрацца адсюль, пакуль ён не паспеў нас прыкончыць.
  
  — Можа быць, у гэтым нешта ёсць, Шед. Можа быць. Нам не трэба было залазіць сюды. Пайшлі.
  
  Шед плёўся за Крагом, не перастаючы балбатаць.
  
  — Гэта прыдумаў Люк. Ён думаў, што зможа зарабіць тваю хвалу. Мы бачылі яго на гэтай вадасцёкавай трубе, а ён нас — няма. Таму Люк і сказаў: маўляў, давай-ка дастанем яго, а даўніна Крагі потым...
  
  — Заткніся, Шед. Дзеля ўсіх святых, затыкніся. Мяне ад твайго голасу цягне ванітаваць.
  
  — Так, спадар Крагі. Толькі я не магу. Мне так страшна...
  
  — Калі ты гэтага не зробіш, я цябе заткну назаўжды. І ты не будзеш больш так турбавацца з-за гэтага Варона.
  
  Шед змоўк. Ён і так ужо зайшоў занадта далёка.
  
  Неўзабаве Крагі спыніўся.
  
  — Мы зробім засаду каля яго калёсы. Ён бо вернецца за ёй?
  
  — Я думаю, так, спадар Крагі. Але ад мяне-то якая карысць? Я маю на ўвазе, што ў мяне няма зброі і я не ўмею ім карыстацца, нават калі б яно было.
  
  — Заткніся. Ты маеш рацыю. Ад цябе мала карысці, Шед. Але я думаю, ты спатрэбішся, каб збіць яго з панталыку. Ты отвлечешь яго, загаворыш з ім. А я нападу ззаду.
  
  — Крагі...
  
  — Заткніся.
  
  Крагі пераваліўся праз край карніза, трымаючыся за яго рукамі і намацваючы добрую апору для ног. Шед нахіліўся наперад. Да зямлі тры паверхі.
  
  Ён ударыў Крага па пальцах. Крагі зароў, узмахнуў рукой, спрабуючы зноў ўхапіцца за карніз, прамахнуўся, сарваўся ўніз, закрычаў і ўпаў з глухім стукам. Шед бачыў, як яго цела зварухнулася і замерла.
  
  — Я зноў гэта зрабіў. — Яго пачало трэсці. — Нельга тут заставацца. Яго людзі могуць мяне знайсці.
  
  Ён спусціўся з карніза і палез уніз, больш баючыся таго, што яго зловяць, чым вышыні.
  
  Крагі яшчэ дыхаў. Практычна ён быў у свядомасці, але не мог рухацца.
  
  — Ты меў рацыю, Крагі. Гэта пастка. Не трэба было так ціснуць на мяне. Ты прымусіў мяне ненавідзець цябе больш, чым баяцца.
  
  Шед агледзеўся. Было яшчэ не так позна, як ён думаў. Гэтая летаніна па дахах працягвалася нядоўга. А дзе Крумкач-то?
  
  Трэба было як-то прыбрацца тут. Шед схапіў Крага, пацягнуў яго да павозцы. Той войкнуў. На імгненне Шед спалохаўся, што хто-небудзь хоча даведацца, у чым справа. Але нічога не здарылася. Гэта ж Котурн.
  
  Крагі закрычаў зноў, калі Шед взваливал яго на калёсы.
  
  — Зручна, Крагі?
  
  Наступным быў Люк. Потым ён пайшоў шукаць астатнія цела. Шед знайшоў яшчэ тры трупа. Варона сярод іх не было.
  
  — Калі ён не з'явіцца праз паўгадзіны, — прамармытаў Шед, — я пашлю яго да чорта і сам павязу іх наверх.
  
  Праз некаторы час ён зноў забубніў.
  
  — Што з табой адбываецца, Маррон Шед? Што взбрело табе ў галаву? Ну, ты стаў менш баяцца. Ну і што? Гэта ж не зрабіла цябе Крумкачом.
  
  Хто-то набліжаўся. Шед схапіў трафейны кінжал і схаваўся ў цемры.
  
  Гэта быў Крумкач. Ён шпурнуў у калёсы цела.
  
  — Што за чорт? Што гэта?
  
  — Я падабраў іх, — патлумачыў Шед.
  
  — Хто гэта?
  
  — Крагі і яго людзі.
  
  — Я думаў, ён уцёк і мне прыйдзецца ўсё пачынаць спачатку. Што тут адбылося?
  
  Шед распавёў. Крумкач ў здзіўленні патрос галавой.
  
  — Ты? Шед?
  
  — Мне здаецца, чалавека можна запалохваць толькі да пэўнага мяжы.
  
  — Правільна. Але я ніколі не думаў, што ты гэта зразумееш. Ты мяне пабіў, Шед. І крыху засмуціў. Я сам хацеў разабрацца з Крагом.
  
  — Ды вунь ён там варушыцца. У яго зламаны хрыбет або што-то яшчэ. Забі яго, калі хочаш.
  
  — Жывы ён больш стаіць.
  
  Шед кіўнуў. Бедны Крагі.
  
  — А дзе астатнія, Крумкач?
  
  — Адзін — на даху. Іншы, па-мойму, уцёк.
  
  — Чорт. Гэта азначае, што яшчэ нічога не скончылася.
  
  — Мы яго потым дастанем.
  
  — А тым часам ён пойдзе збярэ астатніх, і ўсе яны будуць вісець у нас на хвасце.
  
  — Думаеш, яны стануць рызыкаваць сваім жыццём, каб адпомсціць за Крага? Ніколі. Яны хутчэй падзяруцца паміж сабой з-за яго спадчыны. Пачакай тут. Я прыцягну апошняга.
  
  — Хутчэй, — сказаў Шед. Наступала зваротная рэакцыя. Ён выжыў. І стары Шед цяпер вяртаўся разам з усімі сваімі страхамі.
  
  * * *
  
  Замак яны пакінулі, калі зара ўжо запэцкала далёкія горы ружовымі і пурпурнымі мазкамі.
  
  — Чаму ён крычыць? — спытаў Шед.
  
  Той высокі пры выглядзе Крага даволі засмяяўся і заплаціў за яго сто дваццаць леў. І цяпер крыкі Крага былі чутныя нават адсюль.
  
  — Я не ведаю. Не азірайся, Шед. Гэта не твая справа. — Праз секунду ён працягнуў: — Я рады, што ўсё скончылася.
  
  — Скончылася? Што ты маеш на ўвазе?
  
  — Гэта быў апошні раз. — Крумкач паляпаў сябе па кішэні. — Мне ўжо хопіць.
  
  — Мне таксама. У мяне няма даўгоў, я магу адрамантаваць «Лілею», забяспечыць годны сыход маёй маці. Хопіць і на наступную зіму, незалежна ад таго, як пойдуць справы. Я хачу забыць пра існаванне гэтага Замка.
  
  — Не думаю, што табе гэта ўдасца, Шед. Калі хочаш уцячы ад гэтага Замка, лепш пойдзем са мной. Ён заўсёды будзе цябе прыцягваць, калі цябе тэрмінова спатрэбяцца грошы.
  
  — Я не магу з'ехаць. Мне трэба глядзець за мамай.
  
  — Ну добра. Я цябе папярэдзіў. — Крумкач на секунду задумаўся. — А што з Азой? — спытаў ён. — Ён можа даставіць непрыемнасці. Вартаўніка будуць вынюхвае да тых часоў, пакуль не знойдуць таго, хто грабанул Катакомбы. Ён слабаваты. Можа раскалоцца.
  
  — З Азой я ўсё ўладжу.
  
  — Спадзяюся, Шед. Спадзяюся.
  
  * * *
  
  У Котурне толькі і казалі, што аб знікненні Крага. Шед прыкідваўся дурнем, казаў, што нічога не ведае, хоць некаторыя чуткі сцвярджалі адваротнае. Яго не раскусілі. Ён быў старым, баязлівым Шедом. А адзіны чалавек, які ведаў пра яго зусім іншае, не спрачаўся яму.
  
  Цяжэй за ўсё было паўстаць перад маці. Старая Джуна нічога не сказала, але яе невідушчы погляд абвінавачваў. Пад гэтым поглядам Шед адчуў сябе злыднем, варварам. Яна адпрэчвала яго. Прорву паміж імі стала непераадольнай.
  
  
  
  КІРАЎНІК 16
  
  Ядловец: Непрыемны сюрпрыз
  
  У наступны раз, калі Вол сабраўся ўніз, ён сам паклікаў мяне з сабой. Можа быць, аднаму яму проста было сумна. Сярод мясцовых у яго зусім не было сяброў.
  
  — Што такое? — спытаў я, калі ён уціснуўся ў маю маленечкую пакойчык, якая адначасова служыла амбулаторыяй.
  
  — Хапай свой плашч. Пара зноў у Котурн.
  
  Яго стараннасць перадалося і мне, але толькі па той прычыне, што я смяротна стаміўся ад нуды, седзячы на Чарапіцы. Я пашкадаваў сваіх таварышаў. Яны яшчэ ні разу адсюль не выбіраліся.
  
  Так што мы выйшлі з Чарапіцы і пайшлі ўніз, міма Агароджы.
  
  — Чаго такі перапалох? — спытаў я.
  
  — Не зусім перапалох. І да нас гэта нават у агульным-то не ставіцца. Памятаеш таго прыгажунчыка ліхвяра?
  
  — Усяго перавязанага?
  
  — Так, Крага. Дык вось — ён знік. Разам з паловай сваіх хлопчыкаў. Падобна на тое, ён абламаў пра каго-то зубы. І з таго часу яго не бачылі.
  
  Я нахмурыўся. Гэта не здавалася чым-то асабліва выдатным. Грамілы пастаянна то знікаюць, то з'яўляюцца зноў.
  
  — Вось тут. — Вол паказаў на кусты, якія растуць уздоўж сцяны Агароджы. — Тут нашы сябры пралезлі ўнутр. — Затым ён ткнуў пальцам у невялікую групу дрэў. — Калёсы паставілі там. У нас ёсць сведка, ён іх бачыў. Кажа, што яны былі набітыя дровамі. Пойдзем, пакажу.
  
  Ён залез у кусты і грымнуўся на карачкі. Я рушыў услед за ім, ціхенька бурчаў. Мне станавілася горача. Халодны паўночны вецер не дапамагаў.
  
  Знутры Агароджа была запушчана яшчэ больш, чым звонку. Вол паказаў мне некалькі тузінаў вязанак дроў, знойдзеных у кустах недалёка ад праломіны ў сцяне.
  
  — Падобна на тое, што ў іх тут самавітыя нарыхтоўкі.
  
  — Я мяркую, дровы ім былі патрэбныя, каб прыкрыць трупы. Вунь там, наверсе, нарубили. — Ён паказаў на дрэвы, якія стаяць над намі ўверх па ўзгорку.
  
  Яшчэ вышэй, за дрэвамі, быў бачны наш замак, Чарапіца. Ён стаяў, як на карціне, на фоне бягучых аблокаў. Куча шэрага каменя, гатовая разваліцца пры першым жа штуршку.
  
  Я агледзеў кучы дроў. Падручныя Вала выцягнулі іх з кустоў і склалі ў адзін штабель, што было не занадта карысна для далейшага расследавання. На мой погляд, тут працавалі некалькі тыдняў. Гэта відаць па дровам. Адны ссечаны, відавочна, нашмат раней за іншых. Я паказаў на гэта Валу.
  
  — Я заўважыў і разумею так: хто-то пастаянна здабываў тут дровы. І выпадкова знайшоў уваход у Катакомбы. Вось тады іх і замучыла прагнасць.
  
  — Хм. — Я разглядаў кучу галля. — Думаеш, яны іх прадавалі?
  
  — Няма. Гэта мы ведаем дакладна. Ніхто не прадаваў дрэва з Агароджы. Хутчэй за ўсё, сям'я або група суседзяў самі карысталіся гэтым палівам.
  
  — Ты праверыў стайні? Тых, хто здае вазы ў наём?
  
  — Ты што, думаеш, людзі зусім ідыёты? Наняць калёсы для набегу на Катакомбы?
  
  Я паціснуў плячыма.
  
  — Але мы ж і разлічваем, што адзін з іх апынецца дурнем, бо так?
  
  — Ты маеш рацыю, — пагадзіўся ён. — Гэта трэба праверыць. Але так цяжка працаваць, калі акрамя мяне ва ўсіх кішка тонкая пайсці пагуляць па Котурну. Але калі прыйдзецца, я гэта зраблю. Калі ледзь-ледзь вызвалюся.
  
  — Пайду пагляджу месца, дзе яны пралезлі ў Катакомбы? — спытаў я.
  
  Спачатку ён хацеў сказаць «няма».
  
  — Даволі прыстойная прагулка, — замест гэтага адказаў ён. — Зойме не менш за паўгадзіны. Я лепш пайду разнюхаю што-небудзь пра гэта Краге па гарачых слядах.
  
  — Ну, тады ў іншы раз, — паціснуў я плячыма.
  
  Мы дабраліся да тэрыторыі Крага і пачалі нашы блукання па горадзе. У Вала захаваліся сякія-такія сувязі, якія засталіся яшчэ з часоў дзяцінства. У бяспечнай абстаноўцы, задобренные некалькімі медяками, людзі згаджаліся сёе-тое расказаць. Мне не дазвалялі пры гэтым прысутнічаць, і я забіваў час, пацягваючы піва ў карчме, дзе мясцовыя алкашы пачыналі віляць перада мной хвастом, калі я даваў ім грошы, і ў той жа час кідаліся ад мяне як ад чумнага. Калі цікавіліся, хто я такі, то я не пярэчыў, калі мяне прымалі за Інквізітара.
  
  Вол зайшоў за мной у карчму.
  
  — Падобна, мы так нічога і не даведаліся. Усе чуткі кажуць рознае. Хто-то сцвярджае, што Крага прыкончылі яго ўласныя людзі, хто-то — што гэта быў яго канкурэнт. Ён грубавата паводзіў сябе з суседзямі.
  
  Вол узяў шклянку віна за кошт установы, чаго я ніколі яшчэ за ім не заўважаў. Я прыняў гэта за безуважлівасць.
  
  — Ёсць адзін момант, трэба праверыць. Крагі зацыкліўся на тым, што павінен быў разабрацца з адным замежнікам, які публічна выставіў яго дурнем... Сее-хто кажа, што гэты ж самы замежнік і прырэзаў Крага. — Ён выняў спіс і пачаў ўважліва яго разглядаць. — Я думаю, тут мы таксама асабліва шмат не даведаемся. У ноч, калі знік Крагі, усе чулі мноства крыкаў і ляманту. Але ні адзінага сведкі, вядома, няма. — Вол усміхнуўся. — Тыя, хто чуў крыкі, кажуць, што гэта была цэлая бітва на дахах. Таму я схіляюся да версіі палацавага перавароту.
  
  — А што гэта ў цябе ў руках?
  
  — Спіс людзей, хто мог цягаць дровы з Агароджы. Можа, яны тут сутыкаліся адзін з адным. Я падумаў, што можна адкапаць што-небудзь цікавае, калі параўнаць іх апавяданні.
  
  Ён махнуў, каб яму прынеслі яшчэ віна. На гэты раз ён заплаціў. За папярэдні шклянку таксама, хоць гаспадар установы, відавочна, хацеў дараваць яму гэтыя грошы. У мяне стварылася ўражанне, што жыхары Ядлоўца прывыклі аддаваць Вартаўнікам усе, чаго б тыя ні пажадалі. У Вала проста прысутнічала некаторы пачуццё такту, па меншай меры там, дзе справа тычылася людзей з Котурна. Ён не стане яшчэ больш ўскладняць жыццё людзям, калі яна і без таго цяжкая.
  
  У такія моманты я не мог утрымацца, каб не адчуць да Валу некаторай сімпатыі.
  
  — Ты ж не збіраешся цяпер шукаць Крага або тое, што ад яго засталося?
  
  — Вядома. Цела зніклі, але ў гэтым няма нічога незвычайнага. Хутчэй за ўсё, праз пару дзён яны ўсплывуць на тым баку ракі, калі гэтыя хлопцы мёртвыя. Ці зоймуцца помстай, калі яшчэ не падохлі. — Ён ткнуў пальцам у адно з імёнаў. — Гэты хлопец околачивается ў тым жа раёне. Напэўна, трэба пабалбатаць з гэтым Крумкачом, пакуль мы тут.
  
  Я адчуў, як кроў адхлынула ад твару.
  
  — З кім?
  
  Вол паглядзеў на мяне з здзіўленнем. Я прымусіў сябе расслабіцца, зрабіць выгляд, што гэтае пытанне вырваўся ў мяне выпадкова. Яго бровы апусціліся.
  
  — З хлопцам па імі Крумкач. Гэты іншаземец мог варагаваць з Крагом. Околачивается там жа, дзе і чалавек з майго спісу. Трэба было б задаць яму пару пытанняў.
  
  — Крумкач. Незвычайнае імя. А што ты пра яго ведаеш?
  
  — Толькі тое, што ён замежнік і ад яго можна чакаць непрыемнасцяў. Ён тут ужо два гады. Тыповы качэўнік. Звязаўся з кампаніяй Кратэра.
  
  Кратэр быў адным з збеглых паўстанцаў, якія ўгрунтаваліся ў Можжевельнике.
  
  — Зрабі мне паслугу. Малаверагодна, але гэты чалавек можа апынуцца тым прывідам, аб якім я табе нядаўна казаў. Зрабі выгляд, што нічога не ведаеш і ніколі не чуў яго імя. Проста ведай, як ён выглядае. І высветліць, адзін ён тут або з кім-небудзь.
  
  Вол нахмурыўся. Яму гэта не спадабалася.
  
  — Гэта важна?
  
  — Не ведаю. Але можа апынуцца.
  
  — Добра.
  
  — І патрымай пакуль язык за зубамі, калі можаш.
  
  — Хлопец што-то для цябе значыць, а?
  
  — Калі ён апынецца тым, каго я ведаў і думаў, што ён ужо мёртвы, тады так. У нас з ім былі сякія-такія справы.
  
  — Асабістыя? — усміхнуўся Вол.
  
  Я кіўнуў. Цяпер я трымаў сябе ў руках. Гэта вельмі важна. Калі гэта мой Крумкач, трэба дзейнічаць вельмі асцярожна. Я не мог дапусціць, каб ён апынуўся ўцягнутым у нашу аперацыю. Чорт бы яго пабраў, ён ведаў занадта шмат і мог падвесці пад допыт палову афіцэраў і сяржантаў Гвардыі. Што азначала для іх смерць.
  
  Я вырашыў, што Вол ўспрыме мае словы лепш за ўсё, калі я буду захоўваць загадкавы выгляд, як быццам Крумкач — мой стары вораг. Чалавек, з якім я б вельмі жадаў сустрэцца на вузкай дарожцы, але і толькі.
  
  — Дайшло, — сказаў ён.
  
  Вол паглядзеў на мяне як-то па-іншаму, як быццам рады быў выявіць, што я, у рэшце рэшт, не так ужо моцна ад яго адрозніваюся.
  
  Так, гэта праўда, чорт вазьмі. Але мне падабалася рабіць з сябе што-то асаблівае.
  
  — Вяртаюся ў Чарапіцу, — сказаў я. — Трэба пагаварыць з прыяцелямі.
  
  — Дарогу знойдзеш?
  
  — Ды. Дай ведаць, калі што высветліць.
  
  — Дамовіліся.
  
  Мы разышліся ў розныя бакі. Я пабег наверх так хутка, як толькі маглі мяне несці ногі.
  
  Я зацягнуў Элмо і Гобліна туды, дзе нас ніхто не мог падслухаць.
  
  — Падобна на тое, у нас складанасці, сябры.
  
  — Тыпу?
  
  Гоблінаў не цярпелася даведацца. З той самай секунды, калі я разварушыць яго, ён изнывал ад цікаўнасці.
  
  — Там, унізе, варочае хлопец па імі Крумкач. На днях, калі мы былі там з Валом, мне здалося, што я ўбачыў аднаго, вельмі падобнага на Варона здалёк, але не стаў гэтым займацца.
  
  Праз секунду яны ўжо нерваваліся не менш майго.
  
  — Ты ўпэўнены, што гэта ён? — спытаў Элмо.
  
  — Няма. Пакуль няма. Я ірвануў адтуль у тое ж імгненне, як пачуў імя Варона. Даў Валу зразумець, што гэта стары вораг, якога мне абавязкова хочацца пырнуть нажом. Ён порасспрашивает людзей, каб даведацца што-небудзь для мяне, пакуль займаецца сваімі ўласнымі справамі. Здабудзе мне апісанне. Паглядзім, з ім ці Душачка. Я, верагодна, проста брежу, але я хацеў, каб вы, хлопцы, ведалі. На ўсялякі выпадак.
  
  — А што, калі гэта ён? — спытаў Элмо. — Што мы будзем рабіць тады?
  
  — Не ведаю. Могуць быць вялікія непрыемнасці. Калі Шолах якім-то чынам зацікавіцца, тыпу, з-за таго, што ён ошивается з беглым паўстанцамі... Ну, увогуле, вы зразумелі.
  
  — Па-мойму, Нямы казаў, што Крумкач збіраўся ўцячы так далёка, што яго ніхто ніколі не зможа знайсці, — задуменна вымавіў Гоблін.
  
  — Можа быць, ён вырашыў, што гэта досыць далёка. Але тут бо і так, чорт пабяры, амаль што край святла.
  
  Гэта і было адной з прычын майго турботы. Менавіта ў такім месцы я мог сабе ўявіць Варона, які хаваецца ад пераследу. Далей ад Лэдзі вам не забрацца, калі толькі вы не ўмееце хадзіць па вадзе акі па сухім.
  
  — Думаецца мне, — сказаў Элмо, — перш, чым панікаваць, не перашкаджае ва ўсім самім пераканацца. А потым ужо вырашаць, што рабіць. Цяпер, здаецца, самы час паслаць у Котурн нашых хлопцаў.
  
  — Якраз пра гэта я і думаў. Я ўжо прапанаваў Шолах план дзеянняў. Давайце скажам, што пара пачынаць працаваць па гэтым плане, і ў нас з'явяцца людзі, каб пасачыць за Крумкачом.
  
  — Хто будзе сачыць? — спытаў Элмо. — Крумкач пазнае любога, хто ведае яго.
  
  — Не зусім так. Трэба паслаць людзей, якія ўступілі ў Гвардыю ў Амулете. Узяць хоць бы Ліхвяра. Крумкач, напэўна, не памятае ўсіх пачаткоўцаў. Іх было занадта шмат. А каб іх прыкрыць, пашлем Гобліна. Трэба пасадзіць яго дзе-небудзь, дзе яго не будзе відаць, але ён зможа трымаць руку на пульсе.
  
  — Тваё меркаванне, Гоблін? — спытаў Элмо.
  
  Гоблін нервова ўсміхнуўся.
  
  — У любым выпадку, мне трэба чым-небудзь заняцца. Я тут ужо на сьцены лезу. Гэтыя людзі проста жудасныя.
  
  — Сумуеш па Одноглазому? — захіхікаў Элмо.
  
  — Амаль...
  
  — Добра, — сказаў я. — Вам спатрэбіцца праваднік. Ім давядзецца быць мне. Я не хачу, каб Вол далей соваў свой нос у гэта справа. Але ўнізе думаюць, што я адзін з яго людзей. Вы павінны трымацца ад мяне далей. І паспрабуйце выдаць сябе не за тых, хто вы ёсць на самай справе. Зрабіце фізіяноміі прасцей.
  
  Элмо ўстаў.
  
  — Я зараз жа выкліку Кеглю з Ліхвяру. Ты адвядзеш іх уніз і пакажаш месца. Адзін потым можа вярнуцца за астатнімі. Давайце. А ты пакуль прыкінь усе з Гоблінаў. — Ён сышоў.
  
  Так усё і пайшло. Гоблін з шасцю гвардзейцамі знялі пакоі паблізу ад нары Крага. Перад начальствам я зрабіў выгляд, што месца абрана не выпадкова.
  
  Я чакаў.
  
  
  
  КІРАЎНІК 17
  
  Ядловец: Падрыхтоўка да ад'езду
  
  Шед застаў Азу, калі той спрабаваў зліняць.
  
  — Гэта што яшчэ такое?
  
  — Мне трэба знікнуць, Шед. Я тут з розуму схаджу.
  
  — А ты не хочаш, каб тое-сёе даведацца? Цябе шукаюць Інквізітары. На днях прыходзіў сам Вол. Ён назваў тваё імя і распытваў пра цябе.
  
  Шед злёгку передергивал. Вол нікім канкрэтна не цікавіўся. Але візіт, напэўна, меў дачыненне да Катакомбам. Вол са сваім напарнікам з'яўляліся ў Котурне амаль кожны дзень і распытвалі, распытвалі, распытвалі. Шед не хацеў, каб Аза сутыкнуўся з Валом лоб у лоб. Аза запанікуе і, напэўна, расколецца. Тады Шед і вокам не паспее міргнуць, як ужо будзе падсмажваць на павольным агні.
  
  — Аза, калі цябе зловяць, мы ўсе — мерцвякі.
  
  — Чаму?
  
  — Ты расплачваўся тымі старымі манетамі. А яны шукаюць таго, хто пускае іх у абарот.
  
  — Пракляты Крумкач!
  
  — Што такое?
  
  — Ён аддаў мне ўсе пахавальныя грошы. У якасці маёй долі. Я багаты. А цяпер ты кажаш мне, што я не магу выдаткаваць ні адзінага медяка.
  
  — Ён, напэўна, падумаў, што ты убачыш прытрымаць іх, пакуль усё не поутихнет. Яго, дарэчы, хутка тут ужо не будзе.
  
  — Не будзе?
  
  — Ён адбывае, як толькі адкрыецца гавань.
  
  — А куды?
  
  — Куды-то на поўдзень. Ён не хоча пра гэта гаварыць.
  
  — А мне што рабіць? Зноў ісці жабраваць? Чорт пабяры, Шед, так не пойдзе.
  
  — Але ёсць жа і добрыя бакі. Цяпер ніхто не прагне цябе забіць.
  
  — Так? Цяпер за мной палюе Вол. З Крагом я, можа быць, яшчэ дамовіўся б. З Валом — ніколі. Так не пойдзе! Ўсё жыццё...
  
  Шед не слухаў. Гэтая песенька паўтаралася занадта часта.
  
  — Што ж мне рабіць, Шед?
  
  — Не ведаю. Думаю, табе трэба схавацца. — У галаве ў Шеда засвяцілася думка. — Чаму б табе на час не выбрацца з Ядлоўца?
  
  — Ды. У гэтым нешта ёсць. Бо грошы можна свабодна марнаваць дзе-небудзь у іншым месцы, так?
  
  — Не ведаю. Я ніколі не падарожнічаў.
  
  — Калі Крумкач аб'явіцца тут у наступны раз, пайшлі яго да мяне.
  
  — Аза...
  
  — Ну ж, Шед, ты што? Пытанне нікому не пашкодзіць. Адзінае, што ён можа зрабіць, гэта адказаць «не».
  
  — Як хочаш, Аза. Але мне б вельмі не хацелася ўбачыць, як ты ўцякаеш адсюль.
  
  — Вядома, Шед, я ведаю. — Калі Шед пераступіў праз парог, Аза зноў яго паклікаў: — Секунду, Шед.
  
  — Так?
  
  — М-м... Даволі цяжка. Я так і не падзякаваў цябе.
  
  — За што?
  
  — Ну, ты ж выратаваў мне жыццё. Гэта ты выцягнуў мяне адтуль, так?
  
  Шед паціснуў плячыма, кіўнуў.
  
  — Нічога асаблівага, Аза.
  
  — Ды не ж, Шед. Я запомню гэта. Я ў вялікім даўгу перад табой.
  
  Спусціўшыся ўніз па лесвіцы, Шед прыйшоў у яшчэ большае замяшанне. Ён выявіў, што вярнуўся Крумкач. Хутка варушачы пальцамі, ён гутарыў з Душечкой. Зноў спрачаюцца. Яны, напэўна, палюбоўнікі. Чорт бы іх усіх пабраў. Шед пачакаў, пакуль Крумкач не заўважыць яго.
  
  — Цябе хоча бачыць Аза. Я думаю, ён хоча з'ехаць з табой.
  
  — Гэта дазволіла б усе твае праблемы, так? — засмяяўся Крумкач.
  
  Шед не адмаўляў, што адчуваў бы сябе значна спакайней, калі б Аза знік з Ядлоўца.
  
  — А ты як думаеш? — спытаў Шед.
  
  — Наогул, нядрэнная ідэя. Аза, вядома, не бог ведае хто, але мне патрэбныя людзі. Я прихвачу яго. Да таго ж, калі ён знікне адсюль, мне лягчэй будзе замесці сляды.
  
  — Ну і бяры яго з богам.
  
  Крумкач пачаў падымацца па лесвіцы.
  
  — Пачакай, — сказаў Шед. Ён не ведаў, як пачаць. Не ведаў, ці мае гэта якое-небудзь значэнне. Але ўсё роўна лепш расказаць. — У апошні час па Котурну часцяком хістаецца Вол. З ім яшчэ напарнік.
  
  — Так?
  
  — Можа быць, ён ведае больш, чым мы думаем. Па-першае, ён шукаў Азу. Па-другое, пытаўся пра цябе.
  
  Твар Варона нічога не выказваў.
  
  — Пра мяне? Як гэта?
  
  — Паміж намі. Жонка майго кузена, Сал. Так яе брат жанаты на адной з кузін Вала. Карацей, у Вала да гэтага часу ёсць тут свае людзі. Яшчэ з тых часоў, калі ён не быў Вартаўніком. Ён ім часам дапамагае, а яны распавядаюць яму тое, што яго цікавіць...
  
  — Зразумела. Гавары па справе.
  
  — Вол пытаўся пра цябе. Хто ты, адкуль, хто твае сябры, і да таго падобнае.
  
  — Навошта?
  
  У адказ Шед мог толькі паціснуць плячыма.
  
  — Добра. Дзякуй. Я праверу.
  
  
  
  КІРАЎНІК 18
  
  Ядловец: Напусціць туману
  
  
  Гоблін стаяў на іншым краі вуліцы, абапёршыся аб сцяну, і прызыўна глядзеў у мой бок. Я сярдзіта нахмурыўся. Якога чорта ён тут робіць? Яго можа пазнаць Вол, які тут жа зразумее, што мы вядзем двайную гульню.
  
  Ясна, што ён хоча мне нешта сказаць.
  
  Вол сабраўся зайсці ў чарговы з незлічоных склепам.
  
  — Трэба схадзіць да аднаму чалавеку наконт каня, — сказаў я.
  
  — Валяй. — Ён зайшоў унутр.
  
  Я слізгануў у алею. Тут жа да мяне падышоў Гоблін.
  
  — У чым справа? — спытаў я.
  
  — А справа ў тым, Каркун, што гэта ён, Крумкач. Наш Крумкач. І не толькі ён, але і Душачка. Яна працуе разносчицей у карчме «Жалезная Лілія».
  
  — Вось дзярмо, — прамармытаў я.
  
  — Крумкач жыве там жа. Яны робяць выгляд, што ведаюць адзін аднаго не вельмі добра. Але Крумкач прыглядае за ёй.
  
  — Чорт! Я так і ведаў. Што будзем цяпер рабіць?
  
  — Па-мойму, можна пацалаваць сябе ў азадак і развітацца з ёю назаўсёды. Гэты казёл, напэўна, запраўляе ўсёй гэтай гандлем трупамі. Усё, што нам удалося да гэтага часу даведацца, гаворыць менавіта за гэта.
  
  — Як жа вам удалося, калі Вол не змог нічога разнюхаць?
  
  — У мяне ёсць сёе-тое, чаго няма ў Вала.
  
  Я кіўнуў. Сапраўды, часам бывае даволі карысна мець пад рукой ведзьмака. А часам і не, калі гэта адна з тых сучек ў Чарапіцы.
  
  — Давай хутчэй, — сказаў я. — Ён пачне здзіўляцца, чаму мяне так доўга няма.
  
  — У Варона ёсць свая фурманка. Трымае яе на іншым канцы горада. А забірае звычайна толькі позна ўначы.
  
  Я кіўнуў. Мы ўжо вылічылі, што гэтыя гандляры трупамі працуюць па начах.
  
  — Але... — сказаў ён, — і цябе гэта «але» прывядзе ў захапленне, Каркун. Аднойчы ён браў павозку днём. Гэта было нядаўна і, па дзіўным супадзенні, як раз у той дзень, калі хто-небудзь забраўся ў Катакомбы.
  
  — О госпадзе.
  
  — Я бачыў тую калёсы, Каркун. На ёй засохлая кроў. Зрэшты, даволі свежая. Я вызначыў бы час яе з'яўлення прыкладна тым днём, калі знік той ліхвяр са сваімі хлопцамі.
  
  — Чорт, ну і ўліплі. Цяпер давай-ка сматывайся адсюль. А мне яшчэ трэба прыдумаць, што наплести Валу.
  
  — Убачымся.
  
  — Ага.
  
  У той момант я ўжо гатовы быў кінуць усё. Адчай перапоўніла мяне. Гэты чортаў дурань Крумкач! Я дакладна ведаў, чым ён займаецца. Ўтварае велізарную суму грошай, прадаючы трупы і рабуючы магілы. Сумленне не даставіць яму ніякіх непрыемнасцяў. У той частцы сьвету, якая была яго домам, падобным рэчам наогул не надаюць ніякага значэння. А ў яго да таго ж была важкая прычына: Душачка.
  
  Мне ніяк было не збегчы ад Вала. Хацелася неадкладна сарвацца з месца і бегчы да Элмо, але замест гэтага мне даводзілася бадзяцца па горадзе і распытваць людзей.
  
  Я паглядзеў на поўнач, туды, дзе ўзвышаецца Чорны Замак, і падумаў пра тое, што гэтую крэпасць пабудаваў Крумкач.
  
  Мы выберамся з гэтай ямы, сказаў я сабе. Яшчэ нічога не даказана... Няма, усё ясна. Таго, што мы даведаліся, дастаткова. Мае гаспадары не стануць чакаць афіцыйнага пацверджання або неабвержных доказаў.
  
  Для Элмо гэта таксама было ўдарам.
  
  — Можна забіць яго. Тады не будзе ніякага рызыкі, што ён што-небудзь раскажа.
  
  — Ну, Элмо, на самай справе!
  
  — Ты мяне няправільна зразумеў. Але ведаеш, сітуацыя можа скласціся так...
  
  — Да-а. — У пэўнай сітуацыі мы б гэта зрабілі. Або, па меншай меры, паспрабавалі. Крумкач можа і не дацца. Гэты сукін сын быў настолькі крут, што іншага такога я, напэўна, яшчэ не бачыў. — Але што тычыцца мяне, то я б проста знайшоў яго і сказаў, каб ён прыбіраўся з Ядлоўца да чортавай маці.
  
  Элмо раздражнёна паглядзеў на мяне.
  
  — А ты не звярнуў увагі? Цяпер адзіны спосаб выбрацца адсюль, гэтак жа як і наадварот, гэта тое, як прыбылі сюды мы. Гавань замерзла. На перавалах па вушы снегу. Думаеш, мы зможам ўгаварыць Шолах пераправіць каго-небудзь з мясцовых?
  
  — Мясцовыя. Гоблін кажа, што Душачка усё яшчэ з ім.
  
  Элмо задумаўся. Я адкрыў рот, маючы намер сказаць сее-што яшчэ, але Элмо махнуў рукой, каб я замоўк. Я пачакаў.
  
  — А што б ён зрабіў, калі б заўважыў цябе? — нарэшце спытаў ён. — Калі ён ошивается з хеўрай Кратэра?
  
  Я прыкусіў язык.
  
  — Ды. Я аб гэтым не падумаў. Зараз, я сее-што дазнаюся.
  
  Я адшукаў Вала.
  
  — У цябе ці ў Герцага ёсць хто-небудзь свой у шайцы Кратэра?
  
  Вала гэтае пытанне відавочна збянтэжыў.
  
  — Не выключана. А што?
  
  — Трэба было б з імі пагутарыць. Ёсць ідэя. Гэта можа дапамагчы вырашыць усе нашы праблемы.
  
  Ён уважліва на мяне паглядзеў. Хутчэй за ўсё, ён быў значна больш кемлівыя, чым рабіў выгляд.
  
  — Добра. Але не думай, што ім шмат вядома. Адзіная прычына, па якой яны не выганяюць нашых хлопцаў з сваёй каманды, гэта тое, што ўзамен мы не асабліва іх беспокоим. Яны проста збіраюцца разам і ўспамінаюць былое. Ні аб якой барацьбе яны і не думаюць.
  
  — Усё роўна трэба праверыць. Не выключана, што яны не так нявінныя, як здаюцца.
  
  — Дай мне паўгадзіны.
  
  Я даў. І праз паўгадзіны мы ўжо сядзелі ў кампаніі двух таемных агентаў. Мы па чарзе задавалі пытанні, пераследуючы кожны сваю ўласную мэта.
  
  Ніхто з іх Варона не ведаў. Па крайняй меры, пад гэтым імем. Але што-то было не так, і Вол гэта неадкладна адчуў. Ён не пераставаў задаваць пытанні, пакуль у яго не з'явілася інфармацыя, якую можна было перажаваць.
  
  — Мне трэба да начальства, — заявіў я. — ЁЙ будзе цікава пра гэта даведацца.
  
  Я прыдумаў тактычны ход. І Вол, падобна, не будзе супраць.
  
  — Я прапампуе гэта з Харгадоном. У мяне не ўзнікала думка, што гэта могуць быць замежнікі. Палітыка. Можа быць, таму і грошы нідзе не ўсплывалі. Магчыма, яны таксама гандлююць трупамі.
  
  — Паўстанцам, напэўна, патрэбныя грошы, — заўважыў я.
  
  Па патрабаванні Шолах, мы рушылі на наступны вечар. Хоць мы і занядбалі пярэчаннямі Герцага, але нас падтрымліваў начальнік Вартаўнікоў. Герцаг ўсё яшчэ вельмі не хацеў, каб нас бачылі ў горадзе, а Вартаўнікам было ўсё роўна. Яны проста хацелі выратаваць сваю рэпутацыю.
  
  * * *
  
  Крадком рухаючыся ў густым змроку, падышоў Элмо.
  
  — Ці тут? — прашыпеў ён.
  
  Я азірнуўся на чацвярых сваіх людзей.
  
  — Гатовыя.
  
  На аперацыю выйшлі ўсе члены Гвардыі, на дадзены момант, якія знаходзіліся ў Можжевельнике. Тут жа была тайная варта Герцага і тузін людзей Вала. Хоць я і быў перакананы ў поўнай непатрэбнасці яго канторы, аднак быў уражаны тым, наколькі мала ў ёй людзей было на самай справе. Тут былі ўсе, акрамя аднаго. Гэты адзін быў хворы.
  
  Элмо тройчы промычал, пераймаючы карове.
  
  Усе паўстанцы сабраліся разам на сваё рэгулярнае зборышча. Падумаўшы аб тым, які сюрпрыз іх чакае, я не ўтрымаўся і прыснул. Яны лічаць, што пяцьсот міль і сем гадоў надзейна хаваюць іх ад Лэдзі.
  
  За адну хвіліну ўсё было скончана. Нават ні аднаго параненага. Яны проста тупа ўтаропіліся на нас, бязвольна апусціўшы рукі. Потым адзін з іх нават пазнаў нас.
  
  — Чорная Гвардыя. У Можжевельнике, — прастагнаў ён.
  
  — Усе. Гэта канец. Яна сапраўды перамагла, — сказаў другі.
  
  Па іх ўвазе, аднак, нельга было сказаць, што гэта моцна іх усхвалявала. Некаторыя нават адчулі палёгку.
  
  Мы вывелі іх так ціха і спакойна, што наўрад ці хто-небудзь з суседзяў мог што-небудзь заўважыць. Самая спакойная аперацыя на маёй памяці. Мы адагналі іх у Чарапіцу, і Шолах з Расколінай прыняліся за працу.
  
  А мне заставалася толькі спадзявацца, што хто-небудзь з іх не ведае занадта шмат.
  
  Я гатовы быў біцца аб заклад, што Крумкач не распавёў ім, хто ёсць Душачка на самай справе. Але калі я раптам апынуўся не мае рацыю, то, значыць, я проста абрынуў дах, замест таго каб адцягнуць увагу.
  
  Ад Шолах нічога не чуваць. Значыць, я выйграў.
  
  
  
  КІРАЎНІК 19
  
  Ядловец: Страх
  
  Крумкач праслізнуў у дзверы «Лілеі». Шед падняў вочы, і на яго твары адбілася моцнае здзіўленне. Цяжка дыхаючы, Крумкач абапёрся аб вушак. У яго быў такі выгляд, як быццам ён толькі што пабачыўся са смерцю. Шед адкінуў у бок анучу і, трымаючы ў руцэ гліняную бутэльку, накіраваўся да Варону.
  
  — Што здарылася?
  
  Крумкач павярнуўся і паглядзеў на Душечку. Яна абслугоўвала самотнага наведніка. Ён пакруціў галавой, некалькі разоў глыбока ўздыхнуў і передернулся.
  
  Крумкач напалоханы! Сілы нябесныя, гэты чалавек быў у жаху! Шеда гэта проста ашаламіла. Што ж магло давесці Варона да такога стану? На яго бо не дзейнічаў нават Чорны Замак.
  
  — Крумкач, ідзі сюды і сядзь.
  
  Шед ўзяў яго за руку. Крумкач бязвольна рушыў услед за ім. Шед злавіў погляд Душечки і знакамі папрасіў два шклянкі і яшчэ адну бутэльку.
  
  Варта было Душечке толькі зірнуць на Варона, як яна тут жа забылася пра свайго кліента. Праз пару секунд шклянкі і бутэлька былі ўжо на стале, а пальцы Душечки мільгалі перад тварам Варона.
  
  Крумкач яе, здавалася, не заўважаў.
  
  — Крумкач! — сказаў Шед свісцячым шэптам. — Ды ачуйся ж ты! Чорт пабяры, што здарылася?
  
  Погляд Варона нарэшце набыў асэнсаванае выраз. Ён паглядзеў на Шеда, на Душечку, на віно. Залпам перакуліў шклянку, з грукатам апусціў яго на стол. Душачка наліла яшчэ.
  
  Наведвальнік, якога яна кінула, пачаў выказваць незадаволенасць.
  
  — Вазьмі сам, — сказаў яму Шед.
  
  Той не пераставаў надакучаць.
  
  — Тады ідзі да д'ябла, — сказаў Шед. — Крумкач, гавары жа. Мы што, ўліплі?
  
  — Розум-м... Няма. Не мы, Шед. Я. — Ён зноў прагнаў гэтую думку, як сабака, якая выйшла з вады, і разгарнуўся да Душечке. Крумкач загаварыў з ёю знакамі.
  
  У асноўным, Шед зразумеў.
  
  Крумкач загадаў ёй збірацца. Ім трэба зноў бегчы.
  
  Душачка захацела даведацца, чаму.
  
  «Таму, што яны нас знайшлі», — сказаў Крумкач.
  
  «Хто?» — пыталася Душачка.
  
  «Гвардыя. Яны тут, у Можжевельнике».
  
  Душачка не здавалася асабліва засмучанай. Яна адмаўляла такую магчымасць.
  
  «Гвардыя?» — Падумаў Шед. — «А гэта яшчэ што за д'ябальшчына?»
  
  «Яны тут, — настойваў Крумкач. — Я пайшоў на сход, але спазніўся. Да шчасця. Я падышоў, калі ўжо ўсё пачалося. Людзі Герцага, Вартаўніка і Гвардыя. Я бачыў Каркуна, Элмо і Гобліна. Я чуў, як яны называлі адзін аднаго па імені. І чуў, як яны згадвалі Шолах і Расколіну. Гвардыя ў Можжевельнике і Зрынутыя з імі. Нам трэба бегчы».
  
  Шед паняцця не меў, аб чым уся гэтая чартаўшчына. Хто гэтыя людзі? Чаму Крумкач так напалоханы?
  
  — А як ты, уласна, збіраешся бегчы? Табе не выбрацца з горада. Гавань да гэтага часу стаіць змёрзлая.
  
  Крумкач паглядзеў на яго як на выхадца з таго святла.
  
  — Супакойся, Крумкач. Падумай цвяроза. Я не ведаю, якога чорта тут адбываецца, але адно магу табе сказаць. Ты цяпер падобны хутчэй на Маррона Шеда, чым на Варона. Толькі стары Шед можа так панікаваць, ты зразумеў?
  
  Крумкач выціснуў з сябе крывую ўсмешку.
  
  — Ты маеш рацыю. Так. Крумкач думае галавой. — Ён кісла ўсміхнуўся. — Дзякуй, Шед.
  
  — Што здарылася?
  
  — Скажам, проста мяне наведала маё мінулае. Мінулае, з якім я ўжо ніколі больш не разлічваў сустрэцца. Раскажы мне пра тое напарнике, з якім, ты казаў, нядаўна прыходзіў Вол. Па чутках, Вол заўсёды ходзіць адзін.
  
  Шед апісаў таго чалавека, хоць і дрэнна яго запомніў. Усе яго ўвага была засяроджана на Волі. Душачка ўстала так, каб ёй быў бачны рот Шеда. Аднымі вуснамі яна вымавіла нейкае слова.
  
  — Каркун, — кіўнуў Крумкач.
  
  Шед здрыгануўся. Імя прагучала злавесна, калі Крумкач вымавіў яго ўслых.
  
  — Ён што, нейкі наёмны забойца?
  
  Крумкач ціха засмяяўся.
  
  — Няма. Наогул-то ён лекар. Паўпрафесійнай. Але ў яго ёсць і іншыя здольнасці. Ён, напрыклад, дастаткова хітры, каб, шукаючы мяне, схавацца ў цені Вала. Хто стане звяртаць на яго ўвагу? Усіх занадта хвалюе гэты чортаў Інквізітар.
  
  Душачка пачатку што-то паказваць знакамі. Занадта хутка для Шеда, але яму здалося, што яна папракае Варона, кажучы, што Каркун — сябар і не стане паляваць за ім. І што іх шляхі перасекліся выпадкова.
  
  — Нічога не выпадкова, — пярэчыў Крумкач і ўслых і знакамі. — Калі б яны не палявалі за мной, што ім тады рабіць у Можжевельнике? І навошта тут двое Зрынутых?
  
  І зноў Душачка адказвала занадта хутка, каб Шед мог улавіць усе да канца. Падобна на тое, яна казала, што калі б хто-то па імя Лэдзі дабралася да гэтага Каркуна або каго-то іншага па імя Нямы, то Каркуна цяпер тут бы ўжо не было.
  
  Крумкач глядзеў на дзяўчыну добрых пятнаццаць секунд, не выдаўшы ні адзінага гуку. Затым ён зноў напоўніў шклянку віном.
  
  — Ты права, — нарэшце вымавіў ён. — Абсалютна правы. Калі б яны палявалі за мной, то даўно б ужо ўзялі. І цябе. Пераможаныя самі б кінуліся на нас. Так. Усё-ткі супадзенне. Але супадзенне гэта ці не, а галоўныя сабакі Лэдзі — у Можжевельнике. І яны нешта шукаюць. Што? Навошта?
  
  Цяпер гэта быў ранейшы Крумкач. Стрыманы, жорсткі і разумны.
  
  Чорны Замак, паказала Душачка знакамі.
  
  Усе дабрадушнасць Шеда зноў умомант выпарылася. Крумкач некалькі секунд глядзеў на дзяўчыну, глянуў у той бок, дзе павінен быў стаяць Чорны Замак, затым зноў перавёў погляд на Душечку.
  
  — Чаму?
  
  Душачка паціснула плячыма. Яна паказала, што ў Можжевельнике больш няма нічога, што магло б зацікавіць Лэдзі.
  
  Крумкач задумаўся яшчэ на некалькі хвілін. Затым павярнуўся да Шэду.
  
  — Шед, я зрабіў цябе багатым? Я прыкрыў тваю азадак ад непрыемнасцяў?
  
  — Вядома, Крумкач.
  
  — Тады зараз твая чарга працягнуць мне руку. У Можжевельнике з'явіліся сякія-такія вельмі моцныя мае ворагі. Яны працуюць з Вартаўнікамі і Герцагам. І яны тут, верагодна, з-за Чорнага Замка. Калі яны засякуць мяне, мне прыйдзецца вельмі туга.
  
  Маррон Шед не пакутаваў больш ад голаду. Ён мог спаць у цяпле, пад дахам. Яго маці была ў бяспецы. У яго не было ніякіх даўгоў, і яму нішто непасрэдна не пагражала. Усё гэта дзякуючы чалавеку, які сядзіць насупраць. Праўда, дзякуючы таму ж чалавеку Шед адчуваў дзікія згрызоты сумлення, але гэта ён мог дараваць.
  
  — Гавары. Я зраблю ўсё, што змагу.
  
  — Ты будзеш працаваць і на сябе. Калі ім патрэбны Замак, тады ты, я і Аза — усе мы зрабілі вялікую памылку, забраўшыся ў Катакомбы. Але пра гэта не думай. Мне трэба, каб ты высветліў усё, што зможаш, аб тым, што адбываецца ў Чарапіцы. Калі спатрэбяцца грошы на подкуп, я аплачу.
  
  — Добра, — збянтэжана сказаў Шед. — А крыху падрабязней ты не можаш расказаць?
  
  — Не, пакуль я не даведаюся большага. Душачка, збірайся. Нам трэба знікнуць.
  
  Першы раз Шед запратэставаў:
  
  — Гэй! Ты што робіш? А як, ты думаеш, я буду тут кіравацца без яе?
  
  — Вазьмі тую дзяўчыну, Лізу. Вазьмі кузена. Мяне не хвалюе. Нам трэба знікнуць.
  
  Шед пакрыўджана нахмурыўся.
  
  — Ім больш патрэбна яна, а не я, — сказаў Крумкач.
  
  — Яна ж проста дзіця.
  
  — Шед.
  
  — Так, сэр. Як я з вамі звяжуся, сэр?
  
  — Ніяк. Я сам з табой звяжуся. Душачка, ідзем. Там, наверсе, Пераможаныя.
  
  — Хто гэтыя Пераможаныя? — спытаў Шед.
  
  — Калі ты верыш у якіх-небудзь багоў, Шед, маліся ім, каб ніколі гэтага не даведацца. — Калі Душачка спусцілася ўніз са сваімі беднымі пажыткамі, ён дадаў: — Мне здаецца, табе варта падумаць аб тым, каб пакінуць Ядловец разам са мной. Усё ідзе да таго, што хутка тут пачнецца заваруха. Яна табе не спадабаецца.
  
  — Мне трэба паклапаціцца аб сваёй маці.
  
  — Усё роўна падумай пра гэта, Шед. Я ведаю, што кажу. Я сам калі-то працаваў на гэтых людзей.
  
  
  
  КІРАЎНІК 20
  
  Ядловец: Благі размова
  
  Крумкач выпарыўся. Нават Гоблін не мог выявіць яго слядоў. Расколіна і Шолах працавалі з палоннымі, пакуль не выціснулі з іх усе да апошняй кроплі. Але пра нашых старых сяброў не даведаліся нічога. Я прыйшоў да высновы, што Крумкач, размаўляючы з паўстанцамі, карыстаўся выдуманым імем.
  
  Чаму ён тады не назваўся гэтым імем у Котурне? Глупства? Гонар? Наколькі я памятаю, яе ў Варона было ў лішку.
  
  Зрэшты, Крумкач — гэта таксама не сапраўднае імя. Гэтак жа як і Каркун. Але тады, калі ён служыў з намі, мы ведалі яго пад гэтым мянушкай. І ніхто з нас, за выключэннем, можа быць, Капітана, не ведаў яго сапраўднага імя. Калі-то ён быў заможным чалавекам у Няміласці. Гэта я ведаю. Яны з Кульгавым сталі смяротнымі ворагамі, калі той з дапамогай яго жонкі і яе палюбоўнікаў пазбавіў Варона ўсіх правоў і тытулаў. Гэта я таксама ведаў. Але паняцця не меў пра тое, кім быў Крумкач да таго, як стаў салдатам Чорнай Гвардыі.
  
  Я баяўся распавядаць Капітану пра тое, што мы тут знайшлі. Ён у свой час схадзіў з розуму ад Варона. Яны ўдваіх былі як браты. Думаю, Капітан моцна знерваваўся, калі Крумкач дэзерціраваў. І ён знервуецца яшчэ мацней, калі даведаецца, што яго сябар творыць у Можжевельнике.
  
  Шолах выклікала нас, каб абвясціць аб выніках допытаў.
  
  — Нам рана святкаваць трыумф, джэнтльмены, — сурова сказала яна. — З іх, можа, толькі парачка — не поўныя дылетанты. Жаданне пабіцца мы з іх выбілі яшчэ ў Амулете. Але мы высветлілі, што Чорны Замак на самай справе купляе трупы. Насельнікі Замка купляюць нават яшчэ не памерлых людзей. Двое з нашых палонных самі займаліся гэтым. Зараблялі грошы для паўстанцаў.
  
  Ідэя гандляваць трупамі была, вядома, адштурхвалай, але не асабліва палохала. Я здзіўляўся толькі, навошта яны спатрэбіліся насельнікам Чорнага Замка.
  
  — Яны не маюць дачынення да налёту на Катакомбы, — працягвала Шолах. — І яны практычна не ўяўляюць для нас ніякага цікавасці. Мы аддамо іх Вартаўнікам. Хай робяць з імі, што хочуць. А вы, джэнтльмены, цяпер пойдзеце назад у горад і працягнеце капаць там.
  
  — Прабачце, мэм? — не зразумеў Элмо.
  
  — Дзе-то ў Можжевельнике ёсць нехта, якія забяспечваюць Чорны Замак трупамі. Знайдзіце яго. Ён патрэбен Лэдзі.
  
  Гэта Крумкач, падумаў я. Напэўна Крумкач. Проста, напэўна. І нам трэба знайсці гэтага сукінага сына, так. І выкінуць яго з горада. Або забіць.
  
  Вам неабходна зразумець, што значыць Гвардыя. Для нас гэта і маці, і бацька, і сям'я. Мы — людзі, у якіх больш няма нічога. А Крумкач, будучы схопленым, заб'е сям'ю. І ў прамым і ў пераносным сэнсе. За тое, што мы ў свой час не выдалі Варона, Лэдзі сатрэ нас у парашок, а рэшткі па ветры развее.
  
  — Можа, было б лепш, — сказаў я Шолах, — калі б мы даведаліся, з чым маем справу. Цяжка што-небудзь прымаць сур'езна, калі цябе ніхто нічога не кажа. Навошта ўсё гэта? Замак выглядае проста жахліва, я згодны. Але нам-то якая справа?
  
  Па-мойму, гэта прымусіла Шолах задумацца. Некалькі секунд яна глядзела кудысьці скрозь нас. Яна вырашыла доложиться вышэйстаячаму начальству, і цяпер Шолах ўвайшла ў кантакт з Лэдзі.
  
  — Чорны Замак звязаны з Курганамі, — сказала яна, вярнуўшыся.
  
  Гэта цікава.
  
  — Што? — прокаркал я.
  
  — Чорны Замак — гэта дзірка, праз якую хоча збегчы Ўладар. Калі ён вырасце да пэўнага памеру і наступіць зручны момант, пачвары, якія жывуць там, яго стварэнню, яго душа і сэрца, перетащат свайго Ўладара з Вялікага Кургана. Сюды.
  
  Некалькі чалавек недаверліва фыркнули. Гэта сапраўды здавалася неверагодным, немагчыма параўнаць з усімі жахамі і вядзьмарствам, якія мы назіралі на ўласныя вочы.
  
  — Ён прадбачыў паразу ад Белай Ружы, — сказала Шолах, — але не прадбачыў здраду Лэдзі. Яшчэ перад падзеннем Праўлення ён пачаў рыхтавацца да свайго вяртання. Ён паслаў вернага чалавека, які прынёс сюды насенне гэтага Замка. Але што-то пайшло не так. Ён не планаваў выдаткаваць столькі часу ў чаканні. Можа быць, ён не ведаў, што ў Можжевельнике так клапоцяцца аб захаванасці сваіх мёртвых. І чаго яны хочуць гэтым дамагчыся? Яны чакаюць, што прыйдзе карабель і адвязе іх усіх у рай?
  
  — Груба кажучы, так, — сказаў я. — Я займаўся гэтым пытаннем, але ў цэлым усё гэта пакуль падобна на поўную абракадабру. Добра, а што далей? Значыць, Уладар выскачыць і кінецца на нас?
  
  — Не, калі мы здолеем яго спыніць. Але можа апынуцца і так, што мы прыбылі сюды занадта позна. З-за таго чалавека. Калі мы неадкладна яго не возьмем, сапраўды апынецца занадта позна. Галоўныя вароты ўжо амаль гатовыя адкрыцца.
  
  Я паглядзеў на Элмо. Ён паглядзеў на мяне. Аб божа, падумаў я. Калі б Крумкач толькі ведаў, што творыць... А я так да гэтага часу нічога і не зрабіў. Ён займаецца гэтым дзеля Душечки. Крумкач не можа ведаць, што працуе на Ўладара. На такое ён б усё-такі не пайшоў. Ён знайшоў бы іншы варыянт... На чорта яму спатрэбілася столькі грошай?
  
  Мы абавязаны яго знайсці. Толькі так. Чым бы мы з гэтага часу ні займаліся, нашай галоўнай задачай, у імя выратавання Гвардыі, становіцца знайсці і папярэдзіць Варона.
  
  Я зірнуў на Элмо. Ён са мной згодны. З гэтага моманту нам прыйдзецца змагацца за выратаванне нашай сям'і.
  
  Дзе-то, як-то Крумкач адчуў нядобрае. Гоблін зазірнуў пад кожны камень у Котурне, вывучыў усе вуліцы і завулкі, практычна жыў у «Лілеі». Але ўсё, што ён пакуль знайшоў, гэта велізарны мяшок дзярма. Час між тым ішоў. Надвор'е пагражала пацяплець. А мы ўсё больш нерваваліся.
  
  КІРАЎНІК
  
  21 Ядловец
  
  Крумкач адбыў неўзабаве пасля таго, як выявіўся знешні канал. Шед пайшоў уніз развітацца і толькі цяпер зразумеў праўдзівы сэнс капіталаўкладанняў Варона. Ён пабудаваў і абсталяваў цэлы карабель. Зусім новы карабель такіх памераў, якога Шэду яшчэ не даводзілася бачыць за сваё жыццё.
  
  — Нічога дзіўнага, што яму было неабходна цэлае стан, — прамармытаў ён. — Колькі трупаў для гэтага спатрэбілася?
  
  У «Лілію» ён вярнуўся ў стане здранцвення. Наліў сабе шклянку віна, Шед ўтаропіўся ў пустэчу.
  
  — Гэты Крумкач мне проста прысніўся, — мармытаў ён. — Добра, што яго больш няма. Асновы таксама. Можа быць, ўсё ўстане на свае месцы.
  
  * * *
  
  Шед купіў дом недалёка ад Агароджы. Там ён пасяліў сваю маці, прыставіўшы да яе прыслугу з трох чалавек. Для яго гэта было моцным палёгкай — пазбавіцца ад яе злога, невідушчымі погляду.
  
  У «Лілеі» кожны дзень былі наведвальнікі. Справы ішлі нядрэнна. У гавані кіпела жыццё, і працы там хапала для ўсіх.
  
  Шед не ўмеў абыходзіцца з прыстойнымі грашыма. Любы спакуса адразу захоплівала яго цалкам. Ён купляў адзенне, аб якой і не марыў, наведваў месца толькі для багатых. Звяртаў на сябе увагу прыгожых жанчын.
  
  Жанчыны стаяць неймаверна дорага, калі вы прэтэндуеце на ролю чалавека з вышэйшага грамадства.
  
  У адзін цудоўны дзень Шед адкрыў свой грашовы схованку і выявіў, што ён пусты. Усе грошы сышлі. Куды? Рамонт «Лілеі» яшчэ не скончаны, ён павінен рабочым. Ён павінен і людзям, якія даглядаюць за яго маці. Праклён! Ён што, вярнуўся туды, адкуль пачаў?
  
  Наўрад ці. Сее-што ў яго было.
  
  Шед прогромыхал ўніз па прыступках, да стойцы, адкрыў скрынку для грошай і з палёгкай уздыхнуў. Ён выдаткаваў толькі тое, што захоўваў наверсе.
  
  Але ўсе роўна што-то было не так. Грошай у скрынцы відавочна не хапала...
  
  — Гэй, Дурань!
  
  Яго стрыечны брат паглядзеў на яго, праглынуў і ірвануўся да дзвярэй. Ашаломлены Шед выбег на вуліцу і ўбачыў, як Дурань знік у адной з алей. І тут да яго дайшло. Гэта было як удар па галаве.
  
  — Чорт бы цябе пабраў! — завыў ён. — Злодзей пракляты!
  
  Шед вярнуўся назад, каб паспрабаваць ацаніць абстаноўку.
  
  Праз гадзіну ён сказаў рабочым, каб тыя згортваліся. Пакінуўшы замест сябе новую разносчицу Лізу, Шед пачаў намотваць кругі па сваім пастаўшчыкам.
  
  Дурань выдатна яго пракаціў. Пакінутых грошай ледзь хопіць, каб расплаціцца з пазыкамі. Шед раздаў усё, што было. І калі ў яго засталася толькі пара медыкаў, Шед, нарэшце, вярнуўся ў «Лілею» і ўзяўся за падлікі.
  
  Па крайняй меры, Дурань не прадаў тое, што Шед закупіў на крэдыт. Запасаў у «Лілеі» хапала.
  
  Але вось што рабіць з маці?
  
  За дом было заплачана. Гэта плюс. Але бабульцы, каб выжыць, патрэбна прыслуга. А ён не мог заплаціць. Але і вяртаць яе назад у «Лілію» таксама не хацелася. Ён можа прадаць усю вопратку. Ён выдаткаваў на яе цэлае стан, а насіць не можа. Шед сее-што прыкінуў. Так. Прадаць вопратку, і маці гэтага да лета хопіць.
  
  Больш ніякіх нарадаў, ніякіх жанчын. І будаўніцтва ў «Лілеі» таксама скончыць... Можа, Дурань яшчэ і не ўсё патраціў.
  
  Знайсці Дурня не складала працы. Попрятавшись пару дзён, ён вярнуўся дадому, да сям'і. Ён думаў, што Шед примирится з стратай. Але Дурань не ведаў, што мае справу з новым Шедом.
  
  Пнув дзверы нагой, Шед уварваўся ў малюсенькае аднапакаёвай жыллё свайго кузена.
  
  — Дурань!
  
  Дурань піскнуў. Яго дзеці, жонка, маці, усё адразу пранізліва зараўлі. Шед не звяртаў на іх увагі.
  
  — Дурань, ты ўсё вернеш назад! Усё, да апошняга медяка!
  
  Жонка Дурня уціснулася паміж імі.
  
  — Супакойся, Шед. У чым справа?
  
  — Дурань! — Той зусім забіўся ў кут. — З дарогі, Сал. Ён спёр амаль што сотню леў. — Шед схапіў свайго кузена і пацягнуў яго да выхаду. — Ты мне ўсё вернеш.
  
  — Шед...
  
  Шед штурхнуў яго. Дурань спатыкнуўся таму і пакаціўся па лесвіцы. Шед рынуўся за ім і спусціў яго яшчэ на адзін пралёт ніжэй.
  
  — Шед, калі ласка...
  
  — Дзе грошы, Дурань? Мне патрэбныя мае грошы.
  
  — У мяне іх няма, Шед. Я іх выдаткаваў. Шчыра. Малышам патрэбна адзенне. Нам патрэбна ежа. Я не мог утрымацца, Шед. У цябе так шмат усяго... Ты ж мой сваяк, Шед. Ты ж павінен крыху дапамагаць.
  
  Шед выпихнул яго на вуліцу, штурхнуў нагой у пахвіну, потым выпрастаў і пачаў мацаць па кішэнях.
  
  — Дзе яны, Дурань? Ты не мог выдаткаваць адразу так шмат. Праклён, ды твае дзеці ходзяць у лахманах. Я цябе плаціў дастаткова, каб уладзіць з гэтым. І толькі таму, што ты мой сваяк. Мне патрэбныя тыя грошы, якія ты скраў.
  
  Усё больш распаляючыся, Шед цягнуў свайго кузена да «Лілеі».
  
  Дурань ныў і выкручваўся, не жадаючы расказваць праўду. Шед прыкінуў, што родственничек скраў відавочна больш пяцідзесяці леў, якіх цалкам хапіла б, каб завяршыць рамонт «Лілеі». Гэта ўжо далёка не дробнае жульніцтва. На Дурня пасыпаўся град лютых удараў.
  
  Шед загнаў свайго кузена на задні двор, далей ад цікаўных вачэй.
  
  — Вось зараз мы пагаворым.
  
  — Шед, калі ласка...
  
  — Ты абакраў мяне і яшчэ хлусіш. Я б мог дараваць цябе, калі б ты зрабіў гэта для сваёй сям'і. Але ты падзеў грошы зусім у іншае месца. Гавары куды. Ці аддавай назад. — І Шед моцна ўдарыў Дурня.
  
  Боль у руцэ, якая з'явілася ад удару, трохі астудзіла запал Шеда. Але тут Дурань раскалоўся.
  
  — Я прайграў іх. Я ведаю, што паступіў, як дурань. Але я быў упэўнены, што вось-вось перамагу. Яны мяне надзьмулі. Яны прымусілі мяне паверыць, што я павінен вельмі шмат выйграць, і надзьмулі. Адзіным выхадам было скрасці грошы. Інакш яны б мяне забілі. Я заняў у Гілберта пасля таго, як распавёў яму, што справы ў вас ідуць цудоўна...
  
  — Прайграў? Заняў у Гілберта? — мармытаў Шед. Гілберт пераехаў на тэрыторыю Крага. Ён быў нічым не лепшы за свайго папярэдніка. — Ну як ты мог быць такім ідыётам? — Шедом зноў завалодала лютасьць. Ён выхапіў кавалак дошкі з кучы драўлянага смецця, пакінутага на распалку, і з размаху трэснуў Дурня. Потым ударыў зноў. Стрыечны брат асёл на зямлю, повалившись на бок, і нават не спрабаваў больш абараняцца ад удараў.
  
  Шед застыў на месцы. Лютасьць імгненна знікла. Дурань не варушыўся.
  
  — Дурань? Дурань, эй, скажы ж што-небудзь.
  
  Дурань не адказваў.
  
  Усярэдзіне ў Шеда ўсё сціснулася. Ён сунуў дошку назад у кучу.
  
  — Трэба занесці ўсё гэта ўнутр, пакуль не расцягнулі. — Ён патрос кузена за плячо. — Ну жа, Дурань. Я цябе не буду больш біць.
  
  Дурань не варушыўся.
  
  — О чорт, — прамармытаў Шед. — Я забіў яго.
  
  Зараз усё скончана. Што ж рабіць? Нельга сказаць, каб у Котурне было моцна правасуддзе, але там, дзе яно прысутнічала, суд быў хуткі і суровы. Яны, напэўна, яго павесяць.
  
  Ён азірнуўся, шукаючы сведкаў. Нікога не відаць. Мозг працаваў адразу ў сотні напрамкаў. Выхад ёсць. Калі няма цела, няма і доказаў зробленага. Але ў адзіночку ён на тую гару не пойдзе ні за што.
  
  Шед таропка адцягнуў Дурня да кучы смецця і схаваў. Патрэбен кудмень, каб прайсці ў Чорны Замак. Дзе ён? Шед уварваўся ў «Лілею», пранёсся па лесвіцы наверх, знайшоў кудмень і яшчэ раз агледзеў яго. Сапраўды, двухгаловая змяя. Дзіўна тонкая праца. У якасці вачэй устаўленыя маленечкія каштоўныя каменьчыкі.
  
  У паўдзённым святле сонца, яны пагрозліва посверкивали.
  
  Ён паклаў кудмень ў кішэню.
  
  — Шед, вазьмі сябе ў рукі. Запаникуешь, і ты — мярцвяк.
  
  Калі Сал хватится мужа? Напэўна, не раней, чым праз некалькі дзён. Куча часу.
  
  Крумкач пакінуў яму сваю павозку. Але Шед і не думаў плаціць за яе гаспадару стайні. Можа, ён ужо прадаў яе? Калі так, то Шед ўліп.
  
  Ён спустошыў усе грашовыя скрынкі і пакінуў замест сябе Лізу.
  
  Гаспадар стайні нічога не прадаў, але мулы відавочна отощали. Шед аблаяў яго.
  
  — Я што ж, павінен карміць іх за свой кошт?
  
  Шед пасварыўся яшчэ трохі і заплаціў тое, што завінаваціўся.
  
  — Накармі іх, — сказаў ён. — І да дзесяці гадзін запряги павозку.
  
  Увесь астатак дня Шед правёў у пакутах. Хто-небудзь мог выявіць Дурня. Але ніхто з служыцеляў закона не прыйшоў. І неўзабаве пасля наступлення цемры Шед крадком выбраўся з «Лілеі» і накіраваўся да стайні.
  
  Увесь шлях наверх ён прарабіў, напераменку то калоцячыся ад жаху, нешта прыкідваючы, колькі ён атрымае за Дурня. І за колькі можна прадаць гэтую павозку разам з муламі. У сваіх папярэдніх падліках ён іх не ўлічыў.
  
  Трэба дапамагчы сям'і Дурня. Ён проста абавязаны гэта зрабіць. Гэта будзе вельмі прыстойны жэст... Ад яго залежала занадта шмат людзей.
  
  І вось перад ім паўсталі чорныя вароты. Замак з усімі сваімі жахлівымі ўпрыгожваннямі быў проста жудасны, але падобна на тое, што з часу апошняга візіту гэтая чорная аграмадзіна зусім не вырасла. Шед пастукаў, пераймаючы Варону. Сэрца яго правалілася ў пяткі. Левай рукой ён сутаргава сціскаў кудмень.
  
  Чаго яны так доўга? Ён зноў замолотил кулаком. Вароты адкрыліся адным рыўком, спалоханыя яго. Шед прабег да павозцы, сцебануў мулаў.
  
  Заехаў ён дакладна гэтак жа, як рабіў Крумкач, не звяртаючы ўвагі ні на што, акрамя кіравання возам. Спыніўся ў тым жа месцы, слёз і выцягнуў Дурня.
  
  Некалькі хвілін нікога не было. Шед разнерваваўся яшчэ больш, лаючы сябе за тое, што не набраўся духу і не прыйшоў узброеным. Дзе гарантыя, што яны на яго не накінуцца? Гэты дурны кудмень?
  
  Нейкі рух. Ён затаіў дыханне.
  
  Фігура, якая выступіла з цемры, была нізкай і шырокай. Ад яе проста-такі ішла хваля пагарды да нікчэмнаму чалавечку. Яна нават не зірнула на Шеда. Затое труп быў старанна агледжаны. Стрымацца было цяжка. Гэта як які-небудзь дробны чыноўнік, адчуўшы імгненне мімалётнай улады над бездапаможным чалавекам. Але Шед ведаў, як з імі звяртацца. Ўпартае цярпенне, і не даваць сабе раздражняцца. Ён нерухома стаяў, чакаючы рашэння.
  
  Нарэшце фігура кінула да ног Дурня дваццаць пяць срэбных манет.
  
  Шед незадаволена паморшчыўся, але сабраў грошы. Сеўшы на калёсы, ён разгарнуў яе і накіраваў да брамы. Толькі цяпер ён адважыўся выказаць сваю незадаволенасць.
  
  — Гэта ж быў цудоўны труп. У наступны раз рабіце разумней, або пасля гэтага ніякіх разоў больш не будзе. Н-но-о. — Ён выехаў за вароты, уражаны сваёй уласнай нахабствам.
  
  Па дарозе назад ён спяваў. Адчуваў ён сябе цудоўна. За выключэннем загасальных згрызот сумлення наконт Дурня. Але гэты вырадак атрымаў сваё. А ў астатнім Шед адчуваў поўную гармонію з навакольным светам. Ён быў на свабодзе і ў бяспецы. У яго не было даўгоў, а цяпер з'явіўся нават грашовы рэзерв. Ён падагнаў фурманку да стайні, разбудзіў гаспадара і заплаціў яму за чатыры месяцы наперад.
  
  — І добранька паклапаціся пра іх, — нагадаў Шед.
  
  * * *
  
  Чалавек з мясцовага Магістрата з'явіўся на наступны дзень. Ён задаваў пытанні наконт знікнення Дурня. Сал усе далажыла аб бойцы.
  
  — Так, — пагадзіўся Шед, — я вытрас з яго дзярмо, але што з ім стала далей, я не ведаю. Ён проста махнуў. Я б таксама ўцёк, калі б давёў каго-небудзь да таго, што за мной бы пачалі ганяцца.
  
  — А з якой нагоды была бойка?
  
  Шед гуляў ролю чалавека, не жадаючага нікому дастаўляць непрыемнасцяў.
  
  — Ён працаваў на мяне, — сказаў Шед. — І скраў у мяне грошы. Маўляў, вярнуць крэдыт, які ўзяў, каб аплаціць картачны доўг. Пагаворыце з маімі пастаўшчыкамі. Яны раскажуць, як ён атрымаў крэдыт.
  
  — І аб якіх сумах ідзе гаворка?
  
  — Не магу сказаць дакладна, — адказаў Шед. — Што-то каля пяцідзесяці леў. Гэта больш, чым я зарабляю за ўсё лета.
  
  Чалавек, задававший пытанні, прысвіснуў.
  
  — Не магу вінаваціць вас за тое, што выйшлі з сябе, — сказаў ён.
  
  — Ага. Я б не пашкадаваў гэтых грошай, калі б ён дапамог сваёй сям'і. У яго ж там сямёра па крамах. Але проста прайграць іх у карты... Праклён, я не на жарт раззлаваўся. Я заняў грошай, каб прывесці гэтую карчму ў парадак. І пад вялікія працэнты. А цяпер я, можа, не працягну да вясны, і ўсё таму, што гэтаму ублюдку прыспічыла пагуляць. Я б, напэўна, і цяпер яму шыю згарнуў.
  
  Прадстаўленне было разыграна на славу. Шед праскочыў.
  
  — Хочаце падаць афіцыйную скаргу?
  
  Шед адлюстраваў збянтэжанасць.
  
  — Ён мой сваяк. Стрыечны брат.
  
  — Я б і свайму роднаму тату хрыбет зламаў, калі б ён ўтворыць са мной такое.
  
  — Ды. Добра. Я падам скаргу. Але не насядалі на яго прама з ходу. Можа быць, ён зможа іх адпрацаваць або што-небудзь тыпу таго. Чорт, ды, можа, у яго яшчэ што-то засталося. Ён, напэўна, схлусіў, што прайграў усе грошы. Ён наогул шмат хлусіць. — Шед паківаў галавой. — Ён працуе на нас, часамі яшчэ з тых часоў, як гэта месца належала майму бацьку. Я ўявіць сабе не мог, што ён выкіне такі нумар.
  
  — Ведаеце, як гэта бывае... Занадта далёка залазілі ў даўгі, і гэтыя сцярвятнікі пачынаюць браць цябе за жабры. Тады ўжо гатовы на ўсё дзеля выратавання сваёй задніцы. Вы не чакалі нічога падобнага, а мы бачым гэта кожны дзень.
  
  Шед кіўнуў. Ён ведаў, як гэта бывае.
  
  — Я зараз выйду ненадоўга, — сказаў ён Лізе пасля таго, як чалавек з Магістрата сышоў.
  
  Ён хацеў напрыканцы пацешыцца перад тым, як ўшчыльную заняцца справамі ў «Лілеі».
  
  І Шед ўзяў сабе самую прыгожую і ўмелую жанчыну, якую толькі змог адшукаць. Цана была немалой, але яна вартая гэтых грошай. Да самага апошняга вашывага медяка. У «Лілію» Шед вярнуўся, марачы жыць так заўсёды. Гэтая жанчына снілася яму наступнай ноччу.
  
  Ліза разбудзіла яго рана.
  
  — Тут чалавек, ён хоча вас бачыць.
  
  — Хто?
  
  — Ён не назваўся.
  
  Лаючыся, Шед вываліўся з ложка. Ён не зрабіў нічога, каб прыкрыць сваю галізну. Не аднойчы ўжо намякаў ён Лізе, што акрамя абавязкаў па гаспадарцы яна магла б узяць на сябе і яшчэ сякія-такія. Але тая ўпарта не жадала ісці насустрач. Ён павінен што - небудзь прыдумаць... Але трэба паглядзець, што там, унізе. Ён проста зацыкляецца на сэксе. Хто-небудзь можа гэтым скарыстацца.
  
  Ён спусціўся ўніз. Ліза паказала на чалавека. Да тых, каго Шед ведаў, той не ставіўся.
  
  — Ты хацеў мяне бачыць?
  
  — Тут ёсць месца, дзе можна пагаварыць без сведкаў?
  
  Цяжкі выпадак. Што такое? Ён жа нікому нічога не павінен. І ворагаў у яго няма.
  
  — У чым справа?
  
  — Давай пагаворым пра тваё кузене. Аб тым, што знік ён зусім не так, як думаюць людзі.
  
  Сэрца ў Шеда сышло ў пяткі. Але яму ўдалося схаваць свой стан.
  
  — Я не разумею.
  
  — Думаеш, ніхто не бачыў, што адбылося?
  
  — Пойдзем на кухню.
  
  Прыадчыніўшы дзверы ў кухню, чалавек выглянуў таму.
  
  — Які-небудзь аматар плётак можа падслухаць, — растлумачыў ён.
  
  Затым ён падрабязна апісаў Шэду, як усё было.
  
  — І хто табе распавёў такую байку?
  
  — Я сам бачыў.
  
  — У сне, напэўна.
  
  — А ты трымаешся лепш, чым я думаў. Я табе скажу адну рэч, дружа. Мая памяць — гэта хітрая штука. Сее-што я магу забыцца зусім. У залежнасці ад таго, як са мной звяртаюцца.
  
  — А-а, цяпер пачынае даходзіць. Грошы за маўчанне.
  
  — Ну вось, бачыш?
  
  Думкі Шеда кідаліся, як перапалоханая мыш. Такое яму было проста не па кішэні. Трэба знайсці іншы выхад. Але цяпер ён не можа зрабіць нічога. Занадта ашаломлены. Яму трэба час, каб сабрацца з думкамі.
  
  — Колькі?
  
  — Лёва ў тыдзень выкліча выпадак першакласнай амнезіі.
  
  Шед вылупіў вочы. З рота ў яго вырвалася што-то невыразнае. Але ён праглынуў свой пратэст.
  
  Вымагальнік паціснуў плячыма, тыпу «што я магу зрабіць»?
  
  — У мяне таксама свае праблемы. Я поистратился. Так што лёва ў тыдзень, або можаш выпрабаваць свой лёс.
  
  У галаве ў Шеда прамільгнула думка аб Чорным Замку. Што-то ганебнае прымусіла яго ўчапіцца за гэтую думку, вярнуць назад і разгледзець са ўсіх бакоў. Думка аб забойстве больш яго не бянтэжыла.
  
  Але не цяпер і не тут.
  
  — Як мне з табой расплаціцца?
  
  — Проста дай мне лёву, — ухмыльнуўся чалавек. Шед прынёс скрынку для грошай на кухню.
  
  — Табе прыйдзецца ўзяць меддзю. У мяне няма срэбра.
  
  Ўсмешка чалавека стала яшчэ шырэй. Ён, відавочна, быў задаволены. Чаму?
  
  Вымагальнік сышоў.
  
  — Ліза, у мяне ёсць да цябе справа, — сказаў Шед. — Я заплачу. Ідзі за гэтым тыпам і даведайся, куды ён пайшоў. — Ён даў ёй пяць медзякоў. — Яшчэ пяць — пасля таго, як вернешся. Калі, вядома, твой аповяд будзе што-небудзь каштаваць.
  
  Узмахнуўшы спадніцамі, Ліза выслізнула з «Лілеі».
  
  * * *
  
  — Ён доўга блукаў па акрузе, — дакладвала Ліза, — як быццам бы забіваў час. Потым пайшоў уніз па Паруснай, да таго одноглазому ліхвяра.
  
  — Гілберту?
  
  — Так, да яго.
  
  — Дзякуй, — задуменна прамовіў Шед. — Куча падзяк. Гэта пралівае некаторы святло.
  
  — Варта пяці манет?
  
  — Так, вядома. Ты добрая дзяўчына.
  
  Адлічваючы грошы, ён зрабіў ёй адно цьмянае прапанову.
  
  — Ну, да такой ступені я яшчэ не маю патрэбу ў грошах, спадар Шед.
  
  Ён вярнуўся на кухню і пачаў рыхтаваць вячэру. Значыць, за вымагальнікаў варта Гілберт. Гілберт хоча, каб ён залез у даўгі? Чаму?
  
  «Лілія». Што можа быць яшчэ? Рамонт ператварыў гэта месца ў значна больш прынадны кавалак.
  
  Так. Такім чынам, Гілберт пачаў кампанію па захопу «Лілеі». Трэба змагацца. Але на гэты раз яму ніхто ўжо не дапаможа. Толькі ўласнымі сіламі.
  
  * * *
  
  Праз тры дні Шед пайшоў да знаёмых, якія жылі ў ніжняй частцы Котурна. За некаторы ўзнагароджанне яму назвалі імя. Пасля нядоўгай размовы Шед пакінуў ўладальніка гэтага імя з двума сярэбранымі левами ў руках.
  
  Вярнуўшыся ў «Лілею», ён папрасіў Лізу сказаць самым лепшым кліентам, што Гілберт, распавядаючы няпраўду і пагражаючы, спрабуе выгнаць Шеда. Ён хацеў, каб Магістрат быў настроены супраць Гілберта.
  
  У дзень, калі зноў трэба было плаціць, Шед з самай раніцы падышоў да Лізе.
  
  — Мяне ўвесь дзень не будзе. Калі хто-небудзь будзе мяне шукаць, скажы, каб прыходзілі пасля вячэры.
  
  — А таго тыпу, за якім я хадзіла?
  
  — Яму ў асаблівасці.
  
  Спачатку Шед проста хістаўся, забіваючы час. Час ішоў, і ён усё больш нерваваўся. Што-небудзь пойдзе не так. Гілберт зусім разъярится... Але ён бо не асмеліцца? Гэта падарве яго рэпутацыю. Чуткі, распушчаныя Шедом, цяпер абаранялі яго. Людзі перастануць звяртацца да Гілберту, калі ён раздавіць Шеда.
  
  Шед знайшоў сабе жанчыну. Яна каштавала занадта шмат, але гэта дало яму магчымасць забыцца. На час. Да заходу сонца ён вярнуўся ў «Лілею».
  
  — Прыходзіў? — спытаў ён Лізу.
  
  — Яшчэ вернецца. Па-мойму, ён раззлаваўся. Не думаю, што ён будзе занадта ветлівы, спадар Шед.
  
  — Так і павінна быць. Я буду на заднім двары, ля кучы дроў.
  
  Шед кінуў погляд на наведвальніка, які быў тут упершыню. Той кіўнуў і выйшаў праз пярэднія дзверы.
  
  Шед сек дровы пры святле ліхтара. Зноў і зноў ён ўзіраўся ў цемру, але нічога не заўважаў. Ён маліўся аб тым, каб усё прайшло, як было задумана.
  
  Вымагальнік выбег з дзвярэй, вядучай на кухню.
  
  — Хочаш ашукаць мяне, Шед? Ведаеш, што адбудзецца, калі ты пошутишь са мной?
  
  — Надзьмуць цябе? Што ты маеш на ўвазе? Я ж перад табой.
  
  — Цябе не было сёння днём. А цяпер яшчэ гэтая твая дзяўчынка спрабуе выгнаць мяне. Я ўжо хацеў трэснуць яе па галаве, пакуль яна не сказала, дзе ты.
  
  Вельмі вынаходліва. Шед думаў, як шмат можа падазраваць Ліза.
  
  — Побереги свае сілы. Табе патрэбныя грошы. А мне трэба, каб твая гідкая рожа тут не з'яўлялася. На гэтым і скончым.
  
  Вымагальнік выглядаў збянтэжаным.
  
  — Ты хамишь? Мне сказалі, што ты самы вялікі баязлівец ва ўсім Котурне.
  
  — Хто сказаў? Ты на каго-небудзь працуеш? Значыць, за табой хто-то варта?
  
  Чалавек зразумеў сваю памылку. Вочы яго звузіліся.
  
  Шед дастаў жменю медзі. Ён пачаў доўга адлічваць манеты, потым адклаў некалькі ў бок, зноў пералічыў.
  
  — Давай рукі.
  
  Вымагальнік працягнуў складзеныя ў жменю далоні.
  
  Шед не думаў, што гэта будзе так проста. Ён адкінуў манеты і схапіў чалавека за запясці.
  
  — Гэй! Якога чорта?
  
  Рука заціснула яму рот. За яго спіной з'явілася твар. Вусны сціснутыя, як пры фізічным высілку. Вымагальнік падняўся на дыбачкі, выгнулась таму. Ад страху і болю вочы яго спачатку шырока адкрыліся, затым закаціліся. Ён паваліўся наперад.
  
  — Добра. Выдатна. Матай адсюль, — сказаў Шед.
  
  Крокі, якія аддаляліся хутка заціхлі ў цемры.
  
  Шед адцягнуў цела ў цень, хутка закідаў трэскамі і абломкамі дошак, затым упаў на калені і пачаў збіраць манеты. Ён знайшоў усё, акрамя двух.
  
  — Што вы робіце, містэр Шед?
  
  Ён падскочыў.
  
  — Гэта ты што робіш?
  
  — Я прыйшла паглядзець, ці ўсё ў вас у парадку.
  
  — Так, усё нармальна. Мы тут паспрачаліся. Ён выбіў у мяне з рук некалькі манет. Не магу іх адшукаць.
  
  — Дапамагчы?
  
  — Давай за стойку, дзяўчынка. Або яны абкрадуць нас ушчэнт.
  
  — О, так, вядома.
  
  Яна слізганула назад ўнутр.
  
  Яшчэ праз некалькі хвілін Шед вырашыў кінуць гэтую справу. Заўтра яшчэ жабруе.
  
  Ён увесь извелся, чакаючы, пакуль не надыдзе час зачыняць. Ліза была занадта сур'ёзнай дзяўчынай. Шед баяўся, што яна пойдзе шукаць зніклыя манеты і натыкнецца на цела. Ён не хацеў браць на сваё сумленне яшчэ і яе знікненне.
  
  Праз дзве хвіліны пасля закрыцця ён ужо выходзіў праз заднюю дзверы, накіроўваючыся за возам.
  
  * * *
  
  Сёння зноў дзяжурыла доўгая постаць. Яна заплаціла Шэду трыццаць манет.
  
  — Чаму ты прыходзіш так рэдка? — спытаўся фігура, калі Шед ўжо разгарнуў калёсы.
  
  — Я не так дасведчаны, як мой партнёр.
  
  — Што з ім стала?
  
  — Яго няма ў горадзе.
  
  Шед гатовы быў паклясціся, што чуў, як гэтая пачвара захіхікала, калі ён выязджаў за вароты.
  
  
  
  КІРАЎНІК 22
  
  Ядловец: Суцэльная летаніна
  
  Прайшло шмат часу, але ўсё заставалася па-старому. Зрынутым гэта не падабалася. Элмо таксама. Ён зацягнуў мяне да сябе ў пакой.
  
  — Куды, чорт вазьмі, падзеўся Крумкач?
  
  — Не ведаю, — адказаў я яму.
  
  Як быццам яго аднаго гэта так хвалюе. Мне было страшна і з кожным днём станавілася ўсё страшней.
  
  — Я павінен ведаць. І хутчэй.
  
  — Слухай, стары, Гоблін робіць усё, толькі што не калечыць людзей, спрабуючы напасці на след. Ён зусім знік. Надзьмуў нас як-то.
  
  — Як? Ты не скажаш мне, якім чынам? Мы тут ужо правялі паўжыцця, такое ўражанне. І ніхто ўнізе яшчэ не заўважыў нашага прысутнасці. Чаму Крумкач павінен ад іх адрознівацца?
  
  — Таму што мы шукаем яго. І ён засек каго-небудзь з нас.
  
  — У такім выпадку, я хачу ведаць гэта напэўна. Ты цяпер попрешься ўніз і подпалишь Гоблінаў азадак. Зразумеў?
  
  — Добра, як скажаце, бос.
  
  Хоць ён і камандаваў нашай групай, але практычна я быў вышэй за яго па званні. У гэты момант мне не вельмі хацелася завастраць увагу на пытаннях субардынацыі. Занадта напружанай была абстаноўка.
  
  Ва ўсёй Чарапіцы настрой таксама набліжалася да стрэсу. Я быў не ў курсе той працы, якую вялі Зрынутыя па вывучэнні Чорнага Замка. Проста адзін з хлопчыкаў на пабягушках, якія прыносяць інфармацыю з горада. Я не меў ні найменшага ўяўлення аб тым, што ўдалося высветліць пры знешнім аглядзе Замка.
  
  Ці нават аглядалі яны яго наогул ці не. Яны маглі гаварыць няпраўду, баючыся, што Ўладар мой след аб іх прысутнасці.
  
  Адзін з нашых шукаў мяне і знайшоў тут, у Элмо.
  
  — Да Шолах, Каркун.
  
  Я злёгку падскочыў. Таму віной мая нячыстая сумленне.
  
  — Навошта? — Я не бачыўся з ёй ужо некалькі тыдняў.
  
  — Давядзецца табе самому гэта высветліць. Яна нічога не сказала. — Ён кпліва ўсміхаўся, спадзеючыся ўбачыць, як афіцэр садзіцца ў лужыну. Ён зразумеў, што я ў цяжкасці.
  
  Ён гэта зразумеў. Я таксама. Пацягнуўшы час, колькі змог, я быў вымушаны ўсё-ткі паўстаць перад Шолах. Мяне сустрэў яе люты погляд.
  
  — Вы, панове, так нічога і не знайшлі. Чым вы там займаецеся? Працуеце ці праводзіце адпачынак? Ну, гавары ж што-небудзь.
  
  — Я...
  
  — Ты ведаеш, што Чорны Замак перастаў расці пасля таго, як мы ўзялі кампанію Кратэра? Няма? Чаму? Гэта ты мне павінен паведамляць такія рэчы.
  
  — Ні адзін з палонных не меў дачынення да...
  
  — Я ведаю. Я ведаю і тое, што ні аднаму з іх не вядомы пастаўшчык трупаў у Замак. Але гэты пастаўшчык павінен быў ведаць іх. Ён стаіўся. З тых часоў у Замак было дастаўлена толькі два цела. Апошняе — як раз мінулай ноччу. Чаму ты гэтага не ведаеш? Навошта табе людзі ў Котурне? Падобна на тое, яны не здольныя ні на што.
  
  Так, ну і настроеньице ў яе.
  
  — А што, цяпер ужо ўсё? — спытаў я. — Наколькі я разумею, з-за некалькіх тэл асаблівыя непрыемнасці нам не пагражаюць.
  
  — Ды. Пакуль што. Але мы дасягнулі той кропкі, калі купка трупаў пабольш цалкам можа ўсё змяніць.
  
  Я прыкусіў ніжнюю губу. Гэта надало майму твару выраз, адпаведны таго моманту, калі табе робяць вымову.
  
  — Лэдзі цісне, — сказала Шолах. — Яна вельмі нервуецца і жадае, каб мы тут пошевеливались нарэшце.
  
  Вось так. Як заўсёды, усё дзярмо сцякае ўніз. Для мяне цяпер у самы раз было б выйсці адсюль і накінуцца на каго-небудзь, хто ніжэй за мяне па званні.
  
  — Асноўная наша цяжкасць такая — мы не маем паняцця аб тым, што тут адбываецца. А калі вы кажаце, што ведаеце гэты Замак, ведаеце, як ён расце і гэтак далей, то чаму б вам проста не разбіць яго ў аладку? Або ператварыць у марынаваныя агуркі.
  
  — Гэта не так проста.
  
  Гэта заўсёды не проста. Я спрабую стаяць вышэй за палітычных сварак. Я не моцны ў палітыцы.
  
  — Напэўна, хутка і астатняя ваша Гвардыя з'явіцца тут. Горад прыйдзецца браць пад кантроль, а Герцагу з яго недарэкай гэтага ніколі не зрабіць.
  
  Я стаяў з выразам чакання на твары. Часам гэта прымушае людзей сказаць больш, чым яны планавалі.
  
  — Горад выбухне, калі даведаецца праўду, калі яго не ўзяць цяпер у ціскі. Ты думаеш, чаму Вартаўніка так заклапочаныя тым, каб заткнуць пашчы хлопцам з Катакомбаў? Некалькі тысяч гараджан адправілі туды сваіх сваякоў. Калі яны даведаюцца, што душы іх любімых страчаныя, ўся гэтая натоўп моцна раззлуецца.
  
  — Зразумела.
  
  Хоць на самай справе я разумеў вельмі няшмат. Але цяпер мне стала хоць што-тое вядома.
  
  — Будзем дзейнічаць зараз па-іншаму, — рашуча прамовіла Шолах. — Я займуся вашымі пошукамі. Будзеш дакладваць мне штодня. А я буду вырашаць, што вам трэба рабіць, а што не трэба. Зразумеў?
  
  — Так, мэм.
  
  Нават занадта зразумела. Цяпер становіцца нашмат цяжэй зрабіць так, каб яны не перасекліся з Крумкачом.
  
  — Першае, што табе трэба зрабіць, гэта ўсталяваць назіранне за Замкам. Калі гэта нічога не дасць, я пашлю туды Расколіну. Зразумеў?
  
  — Так, мэм.
  
  Цікава, падазрае ці Шолах, што ў нас з ёй розныя задачы?
  
  — Можаш ісці. Чакаю цябе заўтра. З добрымі навінамі.
  
  — Так, мэм. — Кіпячы ад злосці, я пайшоў назад, прама да Элмо. Гэта ён павінен быў сустрэцца з ёй, а не я.
  
  Я ўжо амаль пераказаў яму ўвесь размова з Шолах, калі прыйшоў пасыльны ад Вала. Той хацеў мяне бачыць неадкладна.
  
  Вол быў яшчэ адной праблемай. Я пачаў падазраваць, што на самой справе ён значна больш кемлівыя, чым здаецца з боку. І я быў амаль упэўнены, што ён падазрае аб тым, што мы таксама займаемся далёка не тым, пра што гаворым.
  
  Я уціснуўся ў яго пакой у штабе сакрэтнай жандармерыі.
  
  — Што такое?
  
  — Ёсць рух па справе Катакомбаў. Мы добра папрацавалі нагамі, і гэта дало свае вынікі.
  
  — Ну? — спытаў я грубавата. Вол здзіўлена паглядзеў на мяне. — Толькі што быў на дыване ў свайго боса, — растлумачыў я злёгку прабачлівым тонам. — Што ў цябе новага?
  
  — Імя.
  
  Я чакаў. Як і Элмо, Вол любіў, каб яго поупрашивали. Але настрою гуляць у такія гульні ў мяне зусім не было.
  
  — Я ўлічыў тваё заўвагу наконт калёс, узятых напракат. Усплыло імя Аза. Чалавек па імені Аза, верагодна, лазіў у той пралом, што я табе паказваў. Чалавек па імені Аза патраціў некалькі старых манет, але яшчэ да набегу на Катакомбы. Нарэшце, чалавек па імені Аза працаваў на Крага перад тым, як той знік. Усюды, куды б я ні пайшоў, усе час ўсплывае гэты Аза.
  
  — Ён як-то звязаны з Чорным Замкам?
  
  — Не, я не думаю, што ён чым-небудзь запраўляе. Але ён павінен нешта ведаць.
  
  Я пачаў успамінаць. Вол ўжо згадваў гэтае імя аднойчы ў сувязі з чалавекам, ошивавшимся ў тым жа месцы, дзе і Крумкач. Можа быць, паміж імі і была сувязь. Падобна на тое, мне прыйдзецца знайсці гэтага Азу да таго, як гэта зробіць хто-небудзь іншы.
  
  — Я іду ўніз, у горад, — сказаў я. — Прамое распараджэнне яе светласці. Вазьму Гобліна, і мы адшукаем гэтага хлопца.
  
  Вол нахмурыўся. Даведаўшыся, што мы вывелі сваіх людзей у горад, не параіўшыся з ім, ён застаўся моцна незадаволены.
  
  — Добра. Але са мной больш махляваць не трэба, а? Вашы людзі і мае пераследуюць розныя мэты, але гэта яшчэ не прычына, каб падстаўляць адзін аднаго.
  
  — Ты маеш рацыю. Нам проста даводзіцца займацца рознымі справамі. Убачымся, калі вярнуся.
  
  — Быў бы вельмі ўдзячны.
  
  Ён паглядзеў на мяне так, што я зразумеў: ён мне больш не давярае. Калі і давяраў да гэтага. Я пайшоў, раздумваючы над тым, што і я і Гвардыя моцна ўгразлі ў гэтым лайне. Усюды адны праблемы. Жонглируем такой колькасцю шарыкаў, з якім проста не можам справіцца. Толькі жонглируем мы не шарыкамі, а кінжаламі з атручанымі лёзамі.
  
  Потолкавшись па вуліцах, я дайшоў да Гобліна і распавёў яму аб дадатковых цяжкасцях. Нельга сказаць, каб гэта даставіла яму больш радасці, чым Элмо ці мне.
  
  
  
  КІРАЎНІК 23
  
  Ядловец: Допыт
  
  Праблем з вымагальнікамі у Шеда больш не ўзнікала. Праўда, хто-то ўсе-ткі распавёў у Магістраце, што Дурня забіў ён. Але там гэтаму не паверылі. Ці проста іх гэта не хвалявала.
  
  Потым у «Лілію» раптам заявіўся напарнік Вала. Шед ледзь не выпусціў на падлогу дарагую талерку. Ён ужо лічыў, што пазбавіўся ад іх. Адзіныя людзі, якія ведалі пра гэта што-то, былі цяпер вельмі далёка. Шед сціснуў у кулак нервы і мучавшее яго пачуццё віны і падышоў да століка, за якім сядзеў чалавек Вала.
  
  — Чым мы можам вам служыць, достопочтимый сэр?
  
  — Прынясі мне паесці і свайго лепшага віна, паважаны гаспадар.
  
  — Сэр? — здзіўлена паглядзеў на яго Шед.
  
  — Я заплачу. У Котурне ніхто не можа сабе дазволіць проста так выкідваць ежу.
  
  — Гэта не зусім так, сэр. Не зусім так.
  
  — Падобна на тое, справы твае ідуць нядрэнна, гаспадар, — агледзеўся Інквізітар, калі Шед вярнуўся з гарлачом віна.
  
  Шед фыркнуў.
  
  — Мы жывем на мяжы, достопочтимый сэр. На самай мяжы. Адна няўдалая тыдзень можа пусціць мяне па свеце. Кожную зіму я вымушаны займаць грошай у аднаго ліхвяра, каб заплаціць іншаму. Хоць гэтым летам справы ідуць нядрэнна. Я знайшоў добрага кампаньёна, і мне ўдалося тут сее-што прывесці ў парадак. Таму ўстанова стала больш прывабным. Напэўна, гэта мой апошні ўздых перад тым, як вылецець у трубу. — І ён состроил самую кіслую міну, на якую толькі быў здольны.
  
  Інквізітар кіўнуў.
  
  — Пакінь тут бутэльку. Хай наша Братэрства трохі дапаможа твайму росквіту.
  
  — Я не шукаю ніякай выгады, достопочтимый сэр.
  
  — Навошта рабіць глупствы? Вазьмі з мяне як з звычайнага чалавека.
  
  У розуме Шед падняў лічбу на дваццаць адсоткаў над рэальнай цаной. Ён быў рады пазбавіцца ад гэтай бутэлькі. Пасля ад'езду Варона ён ніяк не мог прадаць гэта віно.
  
  — Бяры шклянку і далучайся, — прапанаваў Інквізітар, калі Шед падаў яму ежу.
  
  Нервы Шеда нацягнулі, як цеціва на луку. Што-то не так. Яны што-то ведаюць.
  
  — Як пажадаеце, достопочтимый сэр.
  
  Шед падышоў да століка, прыхапіўшы свой асабісты шклянку. На шклянцы было поўна пылу. У апошні час, з-за страху распусціць мову, Шед не захапляўся віном.
  
  — Присаживайся. І прыбяры з твару гэта азызлы выраз. Ты ж нічога не зрабіў, бо так? Я нават імя твайго не ведаю.
  
  — Шед, достопочтимый сэр. Маррон Шед. «Жалезная Лілія» ужо тры пакалення належыць маёй сям'і.
  
  — Цудоўна. Ўстанова з традыцыямі. У наш час традыцыямі ўжо не шануюць.
  
  — Як скажаце, достопочтимый сэр.
  
  — Па-мойму, наша рэпутацыя бяжыць наперадзе мяне. Ты нарэшце супакоішся?
  
  — Што я магу для вас зрабіць, достопочтимый сэр?
  
  — Я шукаю чалавека па імя Аза. Я чуў, ён часта тут бываў.
  
  — Так, сэр, раней, — пагадзіўся Шед. — Я добра яго ведаў. Нікуды не варты, лянівы чалавечак. Ненавідзеў сумленную працу. Я б і медяка за яго не даў. Хоць, пры ўсім гэтым, мы былі прыяцелямі. Ён быў нават па-свойму высакародным. Я пускаў яго да сабе на ноч зімой, таму што ў цяжкія часы ён заўсёды прыносіў дроў для каміна.
  
  Інквізітар кіўнуў. Шед вырашыў распавесці амаль усю праўду. Азе ён усё роўна не мог пашкодзіць. Аза быў па-за дасяжнасці Вартаўнікоў.
  
  — Ты ведаеш, дзе ён браў дровы?
  
  Шед адлюстраваў моцнае замяшанне.
  
  — Ён збіраў іх у Агароджы, достопочтимый сэр. Я спрачаўся са сваім сумленнем, прымаючы гэтыя дровы. Гэта не было супрацьзаконна, але ўсё роўна здавалася заганным.
  
  Інквізітар усміхнуўся і зноў кіўнуў.
  
  — З табой усё ў парадку, Маррон Шед. Братэрства не забараняе падбіраць галлё. Агароджа не павінна мець занадта запушчаны выгляд.
  
  — Тады чаму вы шукаеце Азу?
  
  — Наколькі я зразумеў, ён працаваў на чалавека па імя Крагі.
  
  — Так, тыпу таго. Якое-то час. Ён ўявіў сябе каралём Котурна, калі Крагі ўзяў яго да сябе. Хадзіў з напышлівым выглядам і выхваляўся. Але не доўга.
  
  — Я чуў. Менавіта іх крах мяне і цікавіць.
  
  — Сэр?
  
  — Крагі і сее-хто з яго сяброў зніклі. Аза таксама, і прыкладна ў той жа час. А ўсе яны зніклі неўзабаве пасля таго, як хто-то залез у Катакомбы і захапіў некалькі тысяч пахавальных капсул.
  
  Шед пастараўся выглядаць цалкам агаломшаным і повергнутым ў жах.
  
  — Гэта зрабілі Крагі з Азой?
  
  — Магчыма. Гэты Аза пасля таго, як прыдумаў збіраць галлё ў Агароджы, пачаў марнаваць старыя грошы. Нашы людзі мяркуюць, што ён быў толькі дробнай сошкай. Мы думаем, ён кожны раз прыхоплівалі з сабой некалькі капсул. А потым пра гэта даведаўся, Крагі і вырашыў паставіць гэтую справу на шырокую нагу. І потым была вылазка. Гэта калі дапусціць, што ў Азы ўсё-ткі была хоць кропля сумлення.
  
  — Магчыма, сэр. Я разумею, што перабіваю вас, але ёсць такі чалавек па імі Крумкач. Яго хацеў забіць Крагі. І наняў Азу сачыць за ім. Аза сам мне гэта казаў. Крагі вырашыў, што Аза дрэнна працуе. Ён заўсёды ўсё рабіў не так. Ну, ва ўсякім выпадку, Аза ніколі не стараўся зрабіць што-небудзь добра. Але гэта, праўда, не падрывае вашай тэорыі. Аза мог і нахлусіць. Напэўна, ён сказаў няпраўду. Ён вельмі шмат хлусіў.
  
  — А якія адносіны былі ў Асновы з Крумкачом?
  
  — Ніякіх.
  
  — А дзе Крумкач цяпер?
  
  — Ён пакінуў Ядловец адразу, як толькі ў гавані лёд выявіўся.
  
  Інквізітар здаваўся адначасова і збянтэжаным і задаволеным.
  
  — А што стала з Крагом?
  
  — Ніхто гэтага не ведае, достопочтимый сэр. Гэта адна з самых вялікіх загадак Котурна. У адзін дзень ён яшчэ быў тут, а на наступны яго ўжо не было. Чуткі ходзяць самыя розныя.
  
  — Можа, ён таксама убрался з Ядлоўца?
  
  — Можа быць. Некаторыя так і лічаць. Але ён усё роўна нікому б не сказаў. Тыя людзі, якія на яго працавалі, таксама нічога не ведаюць.
  
  — Ці толькі так кажуць. Мог ён узяць у Катакомбах столькі, дзеля чаго варта было б прыбрацца з Ядлоўца?
  
  Шеда збянтэжыў гэты пытанне. У ім крылася пастка.
  
  — Я не... Я не разумею, аб чым вы кажаце, сэр.
  
  — Хм. Шед, абрабаваныя тысячы мерцвякоў. Многія з іх патрапілі ў Катакомбы яшчэ ў тыя часы, калі багатыя людзі былі вельмі шчодрыя. Мы падазраем, што там магло апынуцца і золата.
  
  У Шеда перахапіла дыханне. Ён не бачыў ніякага золата. Чалавек хлусіў. Навошта? Зноў пастка?
  
  — Гэта было самае вялікае рабаванне. І нам вельмі хацелася б задаць Азе пару пытанняў.
  
  — Магу сабе ўявіць. — Шед закусіў губу. Ён напружана думаў. — Сэр, я не магу вам сказаць, што стала з Крагом. Але мне здаецца, што Аза сеў на судна, якое ідзе на поўдзень. — Ён выправіўся ў доўгі аповед пра тое, як Аза прыйшоў да яго пасля вылазкі з Крагом і папрасіў прытулку. Аднойчы ён пайшоў і вярнуўся ўвесь зранены. Некаторы час ён хаваўся ў яго наверсе, а потым знік. Шед сказаў, што бачыў яго толькі здалёку, у доках, у той дзень, калі першыя караблі адпраўляліся на поўдзень. — Я так і не падышоў да яго пагаварыць, але выгляд у яго быў такі, як быццам ён куды-то збіраўся. У яго з сабой была пара цюкоў.
  
  — Можаш успомніць карабель?
  
  — Сэр?
  
  — На які карабель ён сеў?
  
  — На самай справе я не бачыў яго на борце, сэр. Я проста падумаў, што ён сядзе на карабель. Можа быць, ён да гэтага часу яшчэ тут околачивается. Толькі ў гэтым выпадку, я думаю, ён бы зайшоў да мяне. Ён заўсёды прыходзіў да мяне, калі ў яго пачыналіся вялікія непрыемнасці. А цяпер у яго, па-мойму, непрыемнасці, а?
  
  — Магчыма. Гэта яшчэ не даказана. Але я ўпэўнены, што ён удзельнічаў у рабаванні. А ты Крага ў доках не бачыў?
  
  — Не, сэр. Там было поўна народу. Людзі заўсёды ходзяць паглядзець, як отчаливают першыя караблі. Гэта што-нешта накшталт свята.
  
  Паверыў яму Інквізітар? Чорт. Ён проста абавязаны. Інквізітар — гэта не хто-тое, ад каго можна пазбавіцца, прадаўшы яго ў Чорны Замак.
  
  Інквізітар стомлена паківаў галавой.
  
  — Я баяўся, што ты мне раскажаш што-небудзь накшталт гэтага. Праклён. Ты не пакінуў мне выбару.
  
  Шед ўвесь сцяўся. Яго сэрца амаль спынілася. У галаве ў яго замільгалі вар'яты ідэі. Ударыць Інквізітара, схапіць свае грошы і бегчы.
  
  — Я ненавіджу падарожнічаць, Шед. Але падобна на тое, што Валу або мне прыйдзецца рушыць услед за гэтымі людзьмі. Як ты думаеш, каму?
  
  На Шеда наляцела хваля палёгкі.
  
  — Гнацца за імі, достопочтимый сэр? Але ж закон там не прызнае правоў Братэрства...
  
  — Гэта будзе нялёгка, так? Варвары проста не разумеюць нас. — Ён наліў сабе віна і доўга глядзеў у шклянку. — Дзякую табе, Маррон Шед, — нарэшце сказаў ён. — Ты нам вельмі дапамог.
  
  Шед паспадзяваўся, што гэта было не так. Ён падняўся.
  
  — Што-небудзь яшчэ, достопочтимый сэр?
  
  — Пажадай мне ўдачы.
  
  — Вядома, сэр. Я буду маліцца за поспех вашай аперацыі.
  
  Інквізітар кіўнуў.
  
  — Дзякуй. — І зноў утаропіўся ў сваю шклянку.
  
  Ён пакінуў добрыя чаявыя. Але Шед, складаючы іх у кішэню, адчуваў сябе не вельмі добра. У Інквізітараў была рэпутацыя заўзятых упрямцев. Можа, яны ўсе-ткі сцапают Азу?
  
  
  
  КІРАЎНІК 24
  
  Ядловец: Танец ценяў
  
  — Здаецца, я зрабіў гэта даволі спрытна, — сказаў я Гоблінаў.
  
  — Трэба бачыць гэтага Шеда, — хіхікнуў Ліхвяр. — Кураня, потны як свіння і хлуслівы як сабака.
  
  — А хлусіў ці ён? — задуменна прамовіў я. — Ён не сказаў нічога, што супярэчыць таму, што ведаем мы.
  
  — Што ты даведаўся? — спытаў Гоблін.
  
  — А па-мойму, ён хлусіць, — настойваў Ліхвяр. — Хоць бы тым, што не распавядае усё, што яму вядома. Ён таксама як-то ў гэтым замяшаны.
  
  — Тады працягвай даглядаць за «Лілеяй». Не давай спачыну з яго вачэй.
  
  — Так што ты высветліў? — патрабавальна спытаў Гоблін.
  
  Увайшоў Элмо.
  
  — Ну як?
  
  — Цудоўна, — сказаў я. — Я высветліў, што стала з Крумкачом.
  
  — Што? — усклікнулі яны з Гоблінаў ў адзін голас.
  
  — Ён пакінуў горад. На караблі. У першы ж дзень пасля адкрыцця гавані.
  
  — Душачка таксама? — спытаў Гоблін.
  
  — А ты бачыў яе тут? Як ты думаеш? Б'юся аб заклад, гэты Аза махнуў разам з ім, — прамармытаў Ліхвяр. — Стары хрыч Шед сказаў, што яны абодва ад'ехалі ў першы ж дзень.
  
  — Магчыма. — Я быў ганарлівы сабой, што прымусіў карчмара раскалоцца. — Такое ўражанне, што Шед цяпер адзіная нітачка, якая вядзе да Варону. Ён адзіны, хто ведае, куды ўцекачы падзеліся. Не будзе Шеда, ніхто нічога не раскажа ні Валу, ні Зрынутым.
  
  Элмо нахмурыўся. Гэта прапанова хутчэй было ў яго стылі, чым у маім. Ён падумаў, што я гэта сур'ёзна кажу.
  
  — Не ведаю. Занадта проста. Але наогул-то, мы становімся прыкметныя там, унізе, так?
  
  Гоблін кіўнуў.
  
  — Мы прикидываемся матросамі, отставшими ад карабля, але людзі параўноўваюць усё, што заўважаюць, і спрабуюць зразумець, хто мы такія. Калі Шед апынецца забітым, Валу гэтага будзе дастаткова, каб у яго з'явіліся розныя думка на наш рахунак. А калі думкі з'явяцца ў яго, то рана ці позна гэта дасягне і Зрынутых. Я думаю, трэба прытрымаць крайнія меры для крайніх абставін.
  
  Ліхвяр быў цалкам з гэтым згодны.
  
  — Гэтаму Шэду ёсць што хаваць. Я нутром сваім адчуваю. Каркун распавёў яму пра рабаванне Катакомбаў, а той і вухам не павёў. Іншы б на яго месцы закрычаў і пабег бы ўсім расказваць.
  
  — Кегля яшчэ прыглядае за ім? — спытаў я.
  
  — Яны з Акулай і Козыт па чарзе. Яму нікуды не зліняць незаўважаным.
  
  — Добра. Давайце далей у тым жа духу. Але не перашчыруйце. Нам трэба толькі трымаць яго далей ад Вала і ад Зрынутых. — Я зноў пагрузіўся ў свае думкі.
  
  — Ну? — нарэшце спытаў Элмо.
  
  — Калі я размаўляў з Шедом, у мяне з'явілася адна ідэя. З Валом мы рызыкуем больш за ўсё, правільна? І мы ведаем, што ён упарты, як бульдог. Калі учэпіцца, то ўжо не адпусціць. А ён зараз ўзяў след Асновы. Так чаму б нам не ўдзяўбці яму, што ён павінен адправіцца за ім на поўдзень?
  
  — Не ведаю, — прасіпеў Элмо. — Ён жа можа і знайсці гэтага Азу.
  
  — Але навошта яму патрэбен Аза? Толькі каб дапытаць датычна налёту на Катакомбы. А якое садзейнічанне яму будзе аказана там, на поўдні? Думаю, што ніякага. Наколькі я чуў, у гарадах ніжэй па ўзбярэжжы лічаць, што Ядловец — гэта проста дурная жарт. І наогул, нам толькі трэба выйграць час. А калі ён сапраўды сцапает Азу, то, хутчэй за ўсё, ён выйдзе і на Варона. Але Крумкач бо тут нікому не патрэбны. Ніхто не збіраецца везці яго назад. Калі толькі Вол не будзе ведаць, што Зрынутым патрэбна Душачка. А калі яны апынуцца впутанными у гэтую гісторыю, я дам Валу грошай за Варона. Каб адсекчы адзіная крыніца інфармацыі. Часова ці назаўсёды. Зразумелі, што я маю на ўвазе? Калі Вол сапраўды заб'е Варона, то Крумкач не зможа нічога расказаць.
  
  — А як ты збіраешся пераканаць ва ўсім гэтым Вала? — спытаў Элмо. — Гэта па-дурному, Каркун. Ён не стане імчацца кудысьці зламаючы галаву з-за дробнага падазрэнні.
  
  — Памчыцца. Памятаеце, калі мы толькі прыбылі сюды, яму ўвесь час даводзілася перакладаць? Дзе, вы думаеце, ён вывучыў мовы Гарадоў-Каштоўнасцяў? Я яго пытаўся. Ён правёў там тры гады, гоняясь за хлопцам, які быў такі ж дробяззю, як і Аза.
  
  — Гэты бардак з кожным днём становіцца ўсё больш вар'ятам, — сказаў Гоблін. — Мы ўжо столькі ўсяго нахлусілі, што я не магу ўспомніць, што менавіта. І я думаю, нам наогул цяпер нельга ні пра што думаць, акрамя як прыкрываць свае азадка падыходу да Капітана.
  
  У мяне часта ўзнікала пачуццё, што мы толькі усугубляем становішча, але я не бачыў іншага выйсця, акрамя як працягваць усё вынюхвае і спадзявацца.
  
  — Найлепшым выхадам, — прабурчаў Элмо, — было б забіць усіх, хто хоць што-то ведае, а самім пасля гэтага кінуцца на свае мячы.
  
  — Гучыць залішне радыкальна, — заўважыў Гоблін. — Але калі ты захочаш быць першым, я пайду адразу за табой.
  
  — Мне трэба на даклад да Шолах, — сказаў я. — У каго-небудзь ёсць якая-небудзь бліскучая ідэя, што я ёй павінен там расказаць?
  
  Ні ў каго. Я пайшоў, баючыся гэтай сустрэчы. Я быў упэўнены, што кожны раз, калі я паўставаў перад ёй, у маіх вачах выразна адбівалася тое, што я вінаваты. Я злаваўся на Элмо, таму што яму не даводзілася выносіць гэтыя штодзённыя гнеўныя нападкі Зрынутых.
  
  З Валом ўсё атрымалася як нельга больш проста. Я не паспеў яшчэ скончыць сваю недарэчную байку, а ён ужо збіраўся ў дарогу. Яму вельмі хацелася дастаць гэтага Азу.
  
  Я разважаў, ці ведае ён што-небудзь такое, чаго не ведаем мы. Або ён проста зацыкліўся на гісторыі з блюзнерствам над Катакомбамі.
  
  З Шолах было складаней.
  
  — Я хачу, каб ты паслаў каго-небудзь разам з ім, — сказала яна мне.
  
  Я павінен быў сказаць ёй што-то і таму распавёў ёй амаль усё як было на самай справе. Мне здавалася, што шанцы высачыць Азу і Варона практычна раўняліся нулю. Але... Яе тут таксама што-то цікавіла. Магчыма, яна ведала больш, чым гаварыла. У рэшце рэшт, яна была адной з Зрынутых.
  
  Элмо сабраў траіх чалавек, далучыў да іх Кеглю і пакараў яму пырнуть Вала нажом, як толькі здасца, што ў гэтым наспела неабходнасць.
  
  Я ўжо казаў, Капітан і ўся Гвардыя былі ў Воландских Гарах, у сотні міль ад Ядлоўца. Цяжкія перавалы стаялі ў іх на шляху, а я з нецярпеннем чакаў іх прыбыцця. Калі тут з'явіцца Стары, нам з Элмо стане лягчэй.
  
  — Хутчэй жа, — прамармытаў я і вярнуўся да заблытванне складанага клубка нашых хітрасцяў.
  
  
  
  КІРАЎНІК 25
  
  Ядловец: Палюбоўнікі
  
  
  Маррон Шед закахаўся. Закахаўся самым найгоршым з магчымых спосабаў — у жанчыну нашмат маладзейшы за яго, у жанчыну, утрымліваць якую ён проста не мог сабе дазволіць. Пусціўшы ў ход апошнія рэзервы, ён напляваў на наступствы, проматывая наяўнасць, як быццам яна з'яўлялася з бяздоннай і невычэрпнай грашовай скрынкі. Схованкі апусцелі. Праз два тыдні пасля таго, як ён сустрэў Сью, яму давялося пайсці да Гілберту, ліхвяра. Потым рушыў услед яшчэ адзін пазыку і яшчэ адзін. За месяц Шед так заграз у даўгах, як не было нават мінулай зімой.
  
  Але яго нішто не хвалявала. Гэтая жанчына зрабіла яго шчаслівым, і гэта апраўдвала ўсе. Адкідаючы з поля зроку любыя непрыемныя абставіны, Шед усё больш пагружаўся ў дремучую глупства і несвядома упэўненасць, што грошы ніколі больш не змогуць стаць для яго прычынай непрыемнасцяў.
  
  Аднойчы раніцай у «Лілію» зайшла Сал, жонка Дурня. Выгляд у яе быў пануры і крыху прысаромлены.
  
  — Маррон, — сказала яна, — мы можам пагаварыць?
  
  — У чым справа?
  
  — Ты збіраўся дапамагчы нам з жыллём і рэчамі.
  
  — Так, а што такое?
  
  — Ну, я не хачу здацца няўдзячнай або як быццам у мяне ёсць нейкае права разлічваць на тваю дапамогу, але наш гаспадар пагражае выкінуць нас на вуліцу, таму што мы не плацім ўжо два тыдні. Мы не можам зарабіць, таму што цяпер няма ніякіх заказаў на шыццё.
  
  — За жыллё не заплачана? Але я бачыўся з ім толькі нядаўна...
  
  Зусім нядаўна. Ён проста пра гэта забыўся. І аб сваёй маці таксама. Праз некалькі дзён трэба плаціць яе прислуге. Не кажучы ўжо пра Лізе.
  
  — О госпадзе, — сказаў ён. — Прабач. Я забыўся. Я ўсё зраблю.
  
  — Шед, ты добры да нас. Хоць ты і не павінен быў. Мне балюча глядзець, як ты апускаешся ў гэтую бездань.
  
  — Якую бездань?
  
  — З гэтай жанчынай. Яна хоча спустошыць цябе.
  
  Ён быў занадта збянтэжаны, каб ўзлавацца.
  
  — Сью? Чаму? Навошта?
  
  — Кінь яе. Будзе лепш, калі ты зробіш гэта цяпер. Ўсе вакол бачаць, чаго яна хоча.
  
  — Чаго яна хоча? — маркотным голасам спытаў Шед.
  
  — Не звяртай увагі. Я і так ўжо нагаварыла больш, чым павінна была. Калі мы калі-небудзь зможам што-небудзь для цябе зрабіць, толькі скажы.
  
  — Добра, добра, — паабяцаў ён.
  
  Шед падняўся па лесвіцы, адкрыў свой тайнік і выявіў, што ён зусім пусты.
  
  Ні ўнізе, ні наверсе не было ні адзінага медяка. Што адбываецца?
  
  — Ліза, дзе ўсе грошы?
  
  — Я іх схавала.
  
  — Што?
  
  — Я схавала іх. Калі вы і далей будзеце працягваць у тым жа духу, вы хутка страціце гэта ўстанова. Калі вам спатрэбяцца грошы на разумныя выдаткі, скажыце мне. Я аплачу.
  
  Шед вылупіў вочы. Ён задыхаўся.
  
  — Ды хто ты, думаеш, чорт вазьмі, тут такая, дзяўчынка?
  
  — Дзяўчынка, якая збіраецца не даць вам патануць насуперак самому сабе. Дзяўчынка, якая не дасць больш гэтай бабе Гілберта рабіць з вас поўнага ідыёта.
  
  — Гілберта?
  
  — Ды. А вы як думалі?
  
  — Прэч, — кінуў Шед. — Ты тут больш не працуеш.
  
  Ліза паціснула плячыма.
  
  — Калі толькі гэтага вы і хацелі...
  
  — Дзе грошы?
  
  — Прабачце. Прыходзьце да мяне, калі да вас вернецца здаровы сэнс.
  
  Шед закаціў скандал. Яго наведвальнікі апладзіравалі, подхлестывая яго. Ён пагражаў, ён завываў. Нічога не дапамагала. Ліза заставалася непахіснай.
  
  — І гэта мае сваякі! — крычаў ён.
  
  — Спачатку дакажы, што гэтая баба не мае дачынення да Гілберту. Тады я проста аддам грошы і пайду.
  
  — Я зраблю гэта.
  
  — А што, калі я права?
  
  — Няма! Я яе ведаю.
  
  — Ды ты не чуешь пах лайна. Ты аслеплены. Што, калі я права?
  
  Шед быў проста не ў стане нават дапусціць такую магчымасць.
  
  — Мяне гэта не хвалюе.
  
  — Добра. Калі я правы, тады я буду кіраваць «Лілеяй». А ты не будзеш перашкаджаць мне выцягнуць нас з даўгоў.
  
  Шед толькі пакруціў галавой і выбег прэч. Ён нічым не рызыкуе. Яна ўсё хлусіць.
  
  Што яна задумала? Яна паводзіла сябе так, як быццам была саўладальнікам «Лілеі» ці нешта накшталт таго. Як яго маці пасля смерці бацькі, да таго, як яна страціла зрок. Звяртаецца з ім так, як быццам ён не ўдвая опытней яе ў такіх справах.
  
  Каля паўгадзіны Шед блукаў па вуліцах. Калі раздражненне крыху спала, ён выявіў, што знаходзіцца каля Паруснага дома. Чорт, ён ужо тут. Проста пайсці зараз да Гілберту і ўзяць у яго ў доўг, каб ноччу можна было ўбачыцца са Сью. Гэтая маленькая сучка Ліза можа схаваць грошы, але яна не зможа перашкодзіць яму ўзяць у доўг у Гілберта.
  
  Праз полквартала яго пачалі адольваць згрызоты сумлення. Ад яго залежыць занадта шмат людзей. Ён не можа яшчэ больш пагаршаць сваё фінансавае стан.
  
  — Праклятая баба, — прамармытаў ён. — Яна не павінна была так размаўляць са мной. Цяпер мне прыйдзецца падазраваць усіх запар.
  
  Абапёршыся аб сцяну дома, Шед змагаўся са сваім сумленнем. То ў ім перамагала пажада, то пачуццё адказнасці зноў брала верх. Ён пакутаваў па Сью... Яму не патрэбны ніякія грошы, калі яна сапраўды любіць яго...
  
  — Што? — спытаў Шед ўслых.
  
  Ён паглядзеў туды зноў. Так, вочы не падманвалі. Гэта была Сью, і яна заходзіла да Гілберту.
  
  Усярэдзіне ў яго нешта абарвалася.
  
  — Няма. Яна не магла... Павінна ж быць нейкае тлумачэнне.
  
  Але ў галаве ўжо пачалі ўсплываць здрадлівыя думкі, якія адзначаюць маленькія дзівацтвы ў іх адносінах, асабліва яе нястрымна цяга да марнавання грошай. Над палаючай агнём раны паволі пачаў вскипать гнеў. Ён слізгануў на другі бок вуліцы, кінуўся ў алею, якая вядзе да задняй баку рэзідэнцыі Гілберта. На заднюю ж бок выходзіў і яго кабінет. Шед і не чакаў, што акно будзе адкрытым. Але ён спадзяваўся, што яму ўдасца трошачкі падгледзець.
  
  Акно аказалася закрытым, але ён пачуў. Там займаліся любоўю. І гэтыя гукі проста адназначна меркавалі тое, што Шед хацеў падслухаць спачатку.
  
  Ён падумаў, што заб'е сябе. Заб'е прама перад дзвярыма Сью. На розум яму прыйшла яшчэ тузін іншых тэатральных жэстаў. Але Шед ведаў, што для гэтых гадаў усе бескарысна.
  
  Яны пачалі гаварыць. І гэтая балбатня рассеяла апошнія сумневы, астатнія ў Шеда. Прагучала імя Маррон Шед.
  
  — Ён гатовы, — сказала жанчына. — Я завалодала ім цалкам. Можа быць, яшчэ адзін крэдыт да таго, як ён успомніць аб сваіх сваяках.
  
  — Давай. Я хачу звязаць яго па руках і нагах. Накинь яму на шыю вяроўку. Ён сышоў ад Крага.
  
  Шеда проста затрэсла ад лютасці.
  
  — На колькі ён ужо ўграз?
  
  — Васемнаццаць леў. І яшчэ дзесяць наспявае.
  
  — Я магу раскруціць яго яшчэ на пяць.
  
  — Давай. У мяне ўжо ёсць пакупнік. Ён чакае.
  
  Шед сышоў. Некалькі гадзін ён бязмэтна хістаўся па Котурну. Выгляд у яго быў настолькі змрочны, што пры сустрэчы з ім людзі аддавалі перавагу перайсці на другі бок вуліцы. Няма больш страшнай помсты чым тая, якую баязлівец намышляе ў глыбіні сваёй душы.
  
  Ужо ўвечары Шед зайшоў да Гілберту. Усе свае эмоцыі ён запрятал ў тыя схованкі, аб існаванні якіх даведаўся ў ноч палявання на Крага.
  
  — Мне трэба пятнаццаць леў. Тэрмінова.
  
  Гілберт здзівіўся да немагчымасці. Яго адзіны вачэй шырока раскрыўся.
  
  — Пятнаццаць? На чорта столькі?
  
  — Я тут задумаў адно невялікая справа, і мне трэба яго сёння скончыць. Я накінь цябе пару лішніх працэнтаў, калі хочаш.
  
  — Шед, ты і так ужо па вушы ў даўгах. Я баюся, ці зможаш ты аплаціць іх.
  
  — Скончу гэта невялікая справа і аддам усё.
  
  Гілберт ўтаропіўся на Шеда:
  
  — Што такое, Шед?
  
  — Што?
  
  — Ты па-чартоўску ў сабе ўпэўнены.
  
  І Шед вымавіў хлусня, якая больш за ўсё параніла яго хворую душу:
  
  — Я збіраюся ажаніцца, Гілберт. Сёння вечарам папрашу рукі жанчыны. Я павінен скончыць сее-што, каб «Лілія» стала добрым месцам.
  
  — Ну-у, — выдыхнуў Гілберт, — ну, так-а. Маррон Шед ажэніцца. Цікава. Добра, Шед. Гэта рызыкоўна, але я попытаю шчасця. Пятнаццаць, ты сказаў?
  
  — Дзякуй, спадар Гілберт. Я вельмі ўдзячны,
  
  — Упэўнены, што зможаш аддаць?
  
  — Дзесяць леў я вярну яшчэ да канца тыдня. Гарантую. А калі Сью пачне дапамагаць мне ў «Лілеі», з астатнім доўгім таксама не будзе ніякіх праблем.
  
  Гілберт адлюстраваў лёгкую ўсмешку:
  
  — Тады ты не будзеш пярэчыць, калі я папрашу цябе пакінуць тут што-небудзь больш каштоўнае, чым твае словы?
  
  — Сэр?
  
  — У заклад мне патрэбна «Лілія».
  
  Шед зрабіў выгляд, што напружана думае.
  
  — Добра, — сказаў ён нарэшце. — Яна каштуе такога рызыкі.
  
  Гілберт усміхнуўся усмешкай галоднага людаеда, але ў той жа час здолеў адлюстраваць заклапочаны выгляд.
  
  — Пачакай. Я ўсё напішу і прынясу грошы.
  
  Ён выйшаў. Шед праводзіў яго злавеснай ухмылкай.
  
  
  
  КІРАЎНІК 26
  
  Ядловец: Растанне палюбоўнікаў
  
  Шед пакінуў сваю калёсы ў алеі, з задняй боку дома, у якім жыла Сью. Ён абабег дом з іншага боку і грымнуў кулаком у парадную дзверы. Для Котурна гэта мястэчка было проста класным. Знутры дзверы вартаваў чалавек. Тут жылі восем жанчын, кожная ў сваіх пакоях, і ўсе яны займаліся тым жа, чым і Сью. Даход іх быў вельмі самавітым.
  
  — Добры дзень, спадар Шед, — сказаў ахоўнік. — Падымайцеся наверх. Яна чакае вас.
  
  Шед даў яму на чай, чаго з ім раней не здаралася. Ахоўнік застыў у ўгодлівага позе. Шед нават не зірнуў на яго і пачаў падымацца па лесвіцы.
  
  Цяпер самае складанае. Адлюстроўваць закаханага ідыёта, не будучы больш сляпым. Але ён обведет яе вакол пальца дакладна так жа, як яна паступала з ім.
  
  Ва ўсёй сваёй красе яна адкрыла дзверы. У Шеда зашчымела сэрца. Ён сунуў ёй што-то ў рукі.
  
  — Гэта цябе.
  
  — О, Маррон, не трэба было... — Але калі б ён не зрабіў гэтага, яму б не атрымалася нават пераступіць парог пакоя. — Якое дзіўнае каралі. Гэта змеі?
  
  — Чыстае срэбра, — сказаў ён. — І рубіны. Дзіўна. Агідныя пачвары, але праца проста выдатная.
  
  — Гэта цудоўна, Маррон. Колькі гэта каштуе?
  
  — Занадта шмат, — адказаў Шед, сарданічнай усміхаючыся. — У мяне нават язык не паварочваецца сказаць. Значна больш, чым я магу заплаціць.
  
  Яна не настойвала.
  
  — Падыдзі, Маррон.
  
  У яе, напэўна, быў загад звяртацца з ім асцярожна. Раней яна доўга уходала яго, перш чым здацца.
  
  Сью пачала распранацца. Шед наблізіўся. Ён узяў яе груба, не так, як заўсёды. Потым узяў яе зноў.
  
  — Што з табой адбываецца? — спытала яна, калі ўсё было скончана.
  
  — У мяне ёсць для цябе вялікі сюрпрыз. Вельмі вялікі. Я ведаю, ты будзеш ад яго ў захапленні. Ты можаш выслізнуць адсюль, каб цябе ніхто не заўважыў?
  
  — Вядома, але навошта?
  
  — Гэта сюрпрыз. Зрабі так, і ты не пашкадуеш, я абяцаю.
  
  — Я не разумею.
  
  — Проста зрабі так, як я сказаў. Выберыце адсюль праз некалькі хвілін пасля мяне. Сустрэнемся ў алеі. Я хачу цябе сёе-куды адвезьці і сёе-тое паказаць. Толькі надзень каралі.
  
  — Што ты задумаў? — Яна здавалася збітай з панталыку. Але нічога не падазравала.
  
  Добра, падумаў Шед. Ён апрануўся.
  
  — Цяпер ніякіх роспытаў, дарагая. Гэта будзе самы вялікі сюрпрыз ў тваім жыцці. Я не хачу нічога распавядаць перш часу. — Ён накіраваўся да дзвярэй.
  
  — Пяць хвілін? — перапытала яна.
  
  — Не прымушай мяне чакаць. Я злуюся, калі мне даводзіцца чакаць. І не забудзься каралі.
  
  — Добра, дарагі.
  
  Шед чакаў амаль пятнаццаць хвілін. Ён нерваваўся, але быў упэўнены, што прагнасць прагоніць яе з хаты. Яна праглынула кручок.
  
  — Маррон? — Яе голас быў мяккі і мелодичен.
  
  Яго сэрца завагалася. Як ён гэта зробіць?
  
  — Сюды, любімая.
  
  Сью падышла, ён абняў яе.
  
  — Ну, ну. Хопіць. Я хачу, каб мой сюрпрыз. Я не магу больш чакаць.
  
  Шед глыбока ўздыхнуў. «Давай!» — крыкнуў ён сам сабе.
  
  — Я падсаджу цябе.
  
  Яна павярнулася да яго спіной. Ну! Але яго рукі наліліся свінцом.
  
  — Давай, Маррон.
  
  Ён ударыў. Сью треснулась пра калёсы і выдала кароткі хныкающий гук. Ён ударыў яе зноў. Яна асела на зямлю. Шед узяў з вазы кляп і заштурхаў ёй анучу ў рот, перш чым жанчына змагла закрычаць. Потым ён хутка звязаў ёй рукі. Калі Шед перайшоў да лытках, Сью пачатку лягаться. Амаль страціўшы галаву ад лютасьці, ён ударыў яе яшчэ раз.
  
  Яна перастала супраціўляцца. Шед скончыў з вяроўкамі і стаяў Сью на сядзенне. У цемры магло здацца, што гэта муж з жонкай позна ўвечары накіроўваюцца па нейкай справе...
  
  Пакуль яны не пераехалі праз Порт, Шед не вымавіў ні слова.
  
  — Ты, напэўна, здзіўленая, дарагая.
  
  Сью хрюкнула. Яна была бледная і напалохана. Шед працягнуў руку за сваім амулетам. Заадно ён вызваліў былую каханую ад усіх каштоўнасцяў.
  
  — Сью, я любіў цябе. У самай справе. Я б усё для цябе зрабіў. Калі забіваеш такую любоў, яна ператвараецца ў вялікую нянавісць.
  
  Па крайняй меры, ўпрыгажэнні каштуюць каля дваццаці леў, падумаў ён. Колькі ж мужчын яна разбурыла?
  
  — Але працаваць на Гілберта... Спрабаваць скрасці ў мяне «Лілею»... Ды я б усё дараваў, але толькі не гэта.
  
  Ён казаў ўвесь час, пакуль яны ехалі наверх. Сью гэта адцягвала да тых часоў, пакуль Чорны Замак не вырас над імі настолькі, што не заўважыць яго было немагчыма. Яе вочы акругліліся. Страціўшы над сабой усялякі кантроль, яна пачала трэсціся і псаваць паветра.
  
  — Так, дарагая, — сказаў Шед разважлівым тонам. — Ды. Чорны Замак. Ты хацела аддаць мяне на разарванне сваім сабака. Ты зрабіла ход і прайграла. А цяпер я аддам цябе сваім сабакам.
  
  Ён спыніў фурманку, слёз і падышоў да брамы. Яны адкрыліся неадкладна.
  
  Доўгі сустракаў яго, сашчапіўшы свае падобныя на велізарных павукоў рукі.
  
  — Добра, — сказаў ён. — Вельмі добра. Твой партнёр ніколі не дастаўляў жывы тавар.
  
  Шед тузануўся. Ён хацеў перадумаць. Ён толькі хацеў пакараць і паразуміць Сью... Але было ўжо позна. Ён не мог даць задні ход.
  
  — Прабач, Сью. Не трэба табе было так паступаць. Цябе і Гілберту. Яго чарга яшчэ надыдзе. Маррон Шед — не той, за каго яго прымаюць усе.
  
  З-за кляп пачуліся гукі жалобного выцця. Шед адвярнуўся. Яму трэба сыходзіць. Ён стаяў перад тым доўгім. Той пачаў адлічваць манеты прама яму ў рукі.
  
  Як заўсёды, Шед не таргаваўся. Строга кажучы, ён нават не глядзеў на грошы, а проста рассоўваць іх па кішэнях. Усе яго ўвагу займала цемра ззаду доўгага.
  
  Натоўп такіх жа стварэнняў шыпела і калыхалася, як быццам пагражаючы. Шед даведаўся таго нізкага, з якім ён аднойчы ўжо меў справу.
  
  Доўгі скончыў свой кошт. З адсутным выглядам Шед паклаў рэшту манет у кішэню і вярнуўся да воза. Тыя пачвары вырваліся з цемры, схапілі Сью і пачалі рваць з яе вопратку. Хто-то вырваў у яе з рота кляп. Шед пачаў разгортваць калёсы.
  
  — Дзеля бога, Шед. Не кідай мяне.
  
  — Усё скончана, жанчына. Скончана.
  
  Ён ляснуў лейцамі.
  
  — Давайце, мулы.
  
  Сью пачала крычаць, але Шед не паварочваўся. Ён не хацеў нічога ведаць.
  
  — Крочыце, мулы.
  
  — Вяртайся хутчэй, Маррон Шед! — пракрычаў доўгі услед.
  
  КІРАЎНІК 27
  
  Ядловец: Выгнаннік
  
  Выклікі Зрынутых пастаянна мяне заставалі знянацку. Для штодзённага справаздачы было яшчэ занадта рана. Мы толькі што паснедалі. Я ведаў, што ранні выклік зноў азначае непрыемнасці.
  
  Мая догадливость мяне не расчаравала.
  
  Шолах кідалася па пакоі, як дзікая жывёла па клетцы. Гнеў і напружанне зыходзілі ад яе. Я ўвайшоў у пакой і застыў у напружаным чаканні.
  
  Некалькі хвілін Шолах мяне не заўважала. Потым села і задуменна ўтаропілася на свае рукі.
  
  Яна падняла вочы. Ўжо цалкам валодае сабой. І нават усміхаецца. Будзь яна такой жа прыгожай, як Лэдзі, гэтая ўсмешка растапіла б і граніт. Але яна была тым, кім яна была. Стары суровы ваяка. А ўсмешка толькі ледзь-ледзь облагораживала твар.
  
  — Якое было размяшчэнне людзей мінулай ноччу? — спытала яна.
  
  — Прабачце? — збянтэжана перапытаў я. — Вы маеце на ўвазе іх настрой?
  
  — Дзе яны знаходзіліся?
  
  — А-а. — Гэта было цалкам у кампетэнцыі Элмо. Але сказаць прасцей, чым зрабіць. Пераможаныя не прымаюць апраўданняў, нават калі яны і паважлівыя. — Трое — на караблі, які ідзе на поўдзень, разам з Валом. — Мяне турбавала тое, што Шолах паслала іх. Калі я не магу зразумець матываў дзеянняў Зрынутых, я раблюся параноікам. — Пяцёра ў горадзе, прыкідваюцца замежнымі матросамі. Яшчэ трое прыглядаюць у Котурне за людзьмі, што здаліся нам асабліва цікавымі. Для вернасці мне трэба было б яшчэ раз пераправерыць гэта ў Элмо, але, па меншай меры, яшчэ чацвёра цяпер збіраюць інфармацыю ў розных раёнах горада. Астатнія былі тут, у замку. Чакалі. Адзін чалавек павінен быў быць у канторы сакрэтнай жандармерыі Герцага і двое ў Агароджы, са Вартаўнікамі. Я амаль усю ноч правёў з Інквізітарамі, высвятляў іх настрою. Нашы сілы вельмі моцна рассеяны. Чым хутчэй з'явіцца Капітан... Занадта сур'ёзныя падзеі разгортваюцца для таго колькасці людзей, якое мы маем.
  
  Шолах ўздыхнула, паднялася і зноў пачала хадзіць па пакоі.
  
  — Я думаю, гэта і мая віна таксама, — прамовіла яна.
  
  Шолах доўга глядзела ў акно, потым паклікала мяне. Я падышоў. Яна паказала пальцам на Чорны Замак.
  
  — На валаску. Яны ўжо спрабуюць адкрыць дарогу для Ўладара. Яшчэ не час, але яны спяшаюцца. Можа быць, яны адчулі нашу прысутнасць.
  
  Уся гэтая гісторыя ў Можжевельнике нагадвала нейкае велічэзнае, са мноствам шчупалец пачвара з матроскіх баек. Куды б мы ні тузаліся, што б ні рабілі, усё роўна яшчэ больш апускаліся ў бездань непрыемнасцяў. Працуючы насуперак Зрынутым, спрабуючы замесці робяцца ўсё больш відавочнымі сляды, мы ўскладнялі ім задачу па ліквідацыі небяспекі, якая зыходзіць з Чорнага Замка. Калі мы і паспяхова заблытваў сляды, то гэтым толькі дапамагалі Валадару нечакана абрынуцца на нічога не падазравалы свет.
  
  А мне не хацелася браць увесь гэты жах на сваё сумленне.
  
  Хоць мне крыху не па сабе, але я стараўся не заносіць у Аналы пад такім соусам, быццам мы сутыкнуліся з маральнымі праблемамі. Мы проста не знаёмыя з імі. Ад наймітаў не патрабуецца прыняцця якіх-то высокамаральны рашэнняў. У сутнасці, найміт наогул адкладае мараль у бок або, у лепшым выпадку, перабудоўвае навакольныя структуры так, каб яны адпавядалі яго ладу жыцця. Асноўнымі вартасцямі становяцца такія: ці добра ён выконвае сваю працу, наколькі ён верны сваёй прысязе, як ён ставіцца да сваіх таварышам. За межамі непасрэднага акружэння не існуе нічога чалавечага. І тады ўсё, што найміт робіць ці чаго з'яўляецца сведкам, губляе сваё значэнне да тых часоў, пакуль не ставіць пад удар існаванне самой Гвардыі.
  
  Нас занесла ў пастку, дзе нам, магчыма, прыйдзецца рабіць самы сур'ёзны выбар за ўсю гісторыю Гвардыі. Магчыма, прыйдзецца разбурыць четырехвековой міф пра тое, што Гвардыя служыць не сабе, а ў імя чагосьці вялікага.
  
  Я ведаў, што не магу дапусціць адраджэння Ўладара, нават калі гэта апынецца адзіным спосабам не даць Лэдзі знайсці Варона з Душечкой.
  
  Хоць... Лэдзі была ненашмат лепш. Мы служылі ёй і да нядаўняга часу добрасумленна знішчалі ўсіх паўстанцаў, якіх выяўлялі. Але я думаю, для многіх з нас асобу Лэдзі відавочна неабыякавы. Яна была меншым злом, чым Ўладар. Але толькі таму, што не так моцна выяўляла сваю сутнасць. Яна больш стрыманая і цярплівая у сваім імкненні да сусветнага панавання.
  
  Яшчэ адна цяжкасць. Ці здольны я ахвяраваць Душечкой дзеля таго, каб прадухіліць вяртанне Ўладара, калі такі будзе кошт?
  
  — У цябе вельмі задуменны выгляд, — перапыніла мае разважанні Шолах.
  
  — Хм... У гэтай справе занадта шмат нюансаў. Вартаўніка, Герцаг, мы. Вол, у якога свае ўласныя прычыны займацца ўсім гэтым.
  
  Я ўжо распавядаў ёй пра тое, што Вол — выхадзец з Котурна. Я скормліваў ёй не якая адносіцца да справы інфармацыю, каб заблытаць і адцягнуць.
  
  Яна зноў паказала на Замак.
  
  — Хіба я не прапаноўвала вам усталяваць добрае назіранне за гэтым месцам?
  
  — Так, мэм. Мы так і зрабілі. Але нічога не адбывалася, а потым нам сказалі займацца іншымі справамі...
  
  Я змоўк, уражаны раптоўным змрочным падазрэннем, якія ўзніклі ў мяне ў галаве. Яна адгадала мае думкі.
  
  — Ды. Мінулай ноччу. І тавар быў яшчэ жывым.
  
  — О госпадзе, — прашаптаў я. — Хто гэта зрабіў? Вы ведаеце?
  
  — Мы толькі адчулі значныя перамены. Яны спрабавалі адкрыць праход. Ім не хапіла сіл, але яны ўжо вельмі блізкія да гэтага.
  
  Яна зноў пачала слізгаць па пакоі. Я прыкідваў у галаве расклад дзяжурстваў у Котурне. У мяне наспела некалькі даволі вострых пытанняў.
  
  — Я звязалася з Лэдзі напрамую. Яна вельмі занепакоеная. Загадвае адкласці ўсе другарадныя задачы. Цяпер мы павінны зрабіць так, каб у Чорны Замак не патрапіла больш ні аднаго цела. Так, уся ваша Гвардыя хутка будзе тут. Праз шэсць-дзесяць дзён. А да іх прыходу трэба яшчэ вельмі шмат зрабіць. Але як ты ўжо заўважыў, спраў занадта шмат, а людзей занадта мала. Таму пакінь усё свайму Капітану. Цяпер трэба ізаляваць Чорны Замак.
  
  — А чаму не перавезці сюды яшчэ людзей?
  
  — Лэдзі забараніла гэта рабіць.
  
  — Але чаму? — Я адлюстраваў збянтэжаны выгляд, але ў галаве круцілася брыдкае падазрэнне, што я ўжо ведаю адказ.
  
  Шолах паціснула плячыма.
  
  — Таму што яна не хоча, каб вы трацілі час на дурныя прывітання і ўвядзенне пачаткоўцаў у курс справы. Лепш ідзі высветліць, як можна ізаляваць Замак.
  
  — Так, мэм.
  
  Я выйшаў, думаючы, што наша сустрэча прайшла адначасова і лепш і горш, чым я чакаў. Лепш, таму што Шолах не стала ўпадаць у адзін з сваіх лютых прыпадку. А горш, таму што ў выніку дала зразумець, што тыя члены Гвардыі, якія знаходзяцца тут, трапілі пад падазрэнне. І Лэдзі не хоча, каб мы размаўлялі з нашымі субратамі.
  
  Страшна.
  
  — Да-а, — сказаў Элмо, калі я апісаў яму наш размова. Каментароў не патрабавалася. — Гэта значыць, што нам трэба звязвацца са Старым.
  
  — Кур'ер?
  
  — А як яшчэ? Хто можа выбрацца адсюль так, каб ніхто гэтага не заўважыў?
  
  — Хто-небудзь з тых, хто цяпер у Котурне.
  
  — Я займуся гэтым, — кіўнуў Элмо. — А ты працуй далей. Прыдумай, як ізаляваць Замак з наяўнымі ў распараджэнні людзьмі.
  
  — А чаму б менавіта табе не пайсці і не абследаваць гэты Замак? А я хачу высветліць, што было мінулай ноччу ў горадзе.
  
  — Цяпер гэта ні тое ні сёе, Каркун. Цяпер горадам буду займацца я. Гэта не да таго, што ты дрэнна робіш сваю справу, а проста ты не скончыў яго. І гэта ў агульным-то мая віна. Гэта ж я салдат.
  
  — Гэта нічога не мяняе, Элмо. Такая праца — не для салдат. Гэта шпіёнскія штучкі. А шпіёнам трэба час, каб зліцца з асяроддзем, у якой трэба працаваць. У нас жа ўсяго гэтага не было.
  
  — Гэта значыць, зараз у нас часу не засталося зусім. Ты гэта меў на ўвазе?
  
  — Напэўна, — пагадзіўся я. — Добра, я сам агледжу Замак. Але ты павінен высветліць, што там, унізе, здарылася мінулай ноччу. Асабліва зьвярні ўвагу на карчме пад назвай «Жалезная Лілія». У апошні час яна ўсплывае ўсё часцей і часцей. Зусім як імя таго хлопца, Азы.
  
  На працягу ўсяго часу, пакуль мы гаварылі, Элмо мяняўся на вачах. Цяпер ён стаў падобны на былога матроса, занадта стары, каб яго ўзялі на карабель, але яшчэ досыць моцнага, каб спатрэбіцца для бруднай працы. У такім выглядзе яму самае месца ў Котурне. Я так яму і сказаў.
  
  — Ну. Давайце пошевеливаться. І нават не думай пра тое, што зможаш выспацца, пакуль тут не будзе Капітана.
  
  Мы моўчкі паглядзелі адзін на аднаго, ні слова не сказаўшы пра тое, якія думкі прытаіліся ў нас у далёкіх закутках мазгоў. Калі Пераможаныя не хочуць, каб мы размаўлялі з нашымі субратамі, што ж яны будуць рабіць, калі Гвардыя пераадолее Воландские Горы?
  
  * * *
  
  Вось ён, Чорны Замак, зусім блізка. Інтрыгуе і трывожыць адначасова. Я некалькі разоў аб'ехаў яго вакол і нават заўважыў нейкі рух на вяршыні стеклянистого прыгоннага вала.
  
  За валам цягнулася касматая, бугристое поле, спрэс утыканное вострымі валунамі, парослае полувысохшим калючым хмызняком, ад якога несла даўкім водарам шалфею. З гэтай боку нікому, асабліва з трупам пад пахай, да замка не дабрацца. Крыху больш за роўная мясцовасць адкрывалася ўздоўж вала з усходняй і заходняй бакоў. Але малаверагодна, што нават тут хто-небудзь пройдзе. Людзі, здольныя гандляваць трупамі, заўсёды паступаюць тупа і проста. Гэта значыць, што яны пойдуць па дарозе, што пралегла ад Порта міма купецкіх дамоў і ўпіраецца прама ў вароты замка. Хто-то часта ездзіў тут. Да самага замка паўзе добра набітая калесамі каляіна.
  
  Асноўны маёй цяжкасцю было тое, што тут няма куды залегчы цэламу ўзводу. Яго б адразу заўважылі з крапасной сцяны. Таму я неяк прабавіўся да самага вечара, пакуль план не аформіўся канчаткова.
  
  Крыху ніжэй Замка і далей уверх па рацэ я знайшоў закінуты дом. Свой узвод я схаваю тут, а на дарогу выстаўлю дваіх вартавых. Калі яны што-небудзь заўважаць, то паспеюць дабегчы да нас і папярэдзіць. Мы рванем прама да дарогі і перехватим магчымых гандляроў трупамі. Калёсы коцяцца павольна, таму ў нас будзе дастаткова часу.
  
  Даўніна Каркун — выдатны стратэг. Так. Да паўночы ўсе мае людзі ўжо былі на месцы, і ўсё было гатова. І яшчэ да сняданку мы ўжо мелі дзве ілжывыя трывогі. Да свайго здзіўлення, я выявіў, што міма майго паста ноччу праязджаюць і нармальныя людзі.
  
  Я са сваёй камандай сядзеў у закінутым доме і напераменку то гуляў у тонк, то мучыўся ад трывожных прадчуванняў. І разважаў аб тым, што ж цяпер адбываецца ў Котурне і на тым баку даліны ў Чарапіцы.
  
  Я маліўся толькі аб тым, каб Элмо змог утрымаць сітуацыю пад кантролем.
  
  
  
  КІРАЎНІК 28
  
  Ядловец: Ліза
  
  Увесь дзень Шед правёў, лежачы ў ложку ў сваім пакоі, тупа утаропіўшыся ў столь і выпрабоўваючы пачуццё нянавісці да самога сябе. Ён упаў так нізка, што далей ужо няма куды. Няма дзеяў больш злачынных, чым тыя, якія ён учыніў, і немагчыма ўжо запляміць сваё сумленне яшчэ больш. Цяпер і мільён леў не выратуюць яго ў Судны Дзень. Яго імя павінна быць ўпісана ў Чорную Кнігу, сярод імёнаў самых агідных зладзеяў.
  
  — Спадар Шед? — паклікала на наступную раніцу Ліза, стоячы ў дзвярах пакоя. Ён збіраўся правесці чарговы дзень, вывучаючы столь і шкадуючы самога сябе. — Спадар Шед.
  
  — Ну?
  
  — Бо тут і Лана.
  
  Бо і Лана — гэта прыслуга маці.
  
  — Што ім трэба?
  
  — Аплаціць рахункі за гэты месяц, я думаю.
  
  — Ох. — Шед падняўся.
  
  На лесвіцы Ліза спыніла яго.
  
  — Я была права наконт Сью, ці не так?
  
  — Ды.
  
  — Я прашу прабачэння. Я б ні слова не сказала, калі б мы маглі сабе гэта дазволіць.
  
  — Мы? Што ты маеш на ўвазе пад «мы»? А, чорт. Не бяры ў галаву. Забудзь пра гэта. Я больш не хачу нічога пра гэта чуць.
  
  — Як скажаце. Але я хачу нагадаць вам ваша абяцанне.
  
  — Якое абяцанне?
  
  — Дазволіць мне кіраваць «Лілеяй».
  
  — А-а. Добра.
  
  У той момант ён не звярнуў увагі на гэтыя словы. Шед забраў рахункі ў прыслугі. Ён знайшоў добрых людзей. Яны не задавалі лішніх пытанняў і не плутовали. Мабыць, яны нават заслужылі невялікае заахвочванне.
  
  Ён вярнуўся наверх за грашыма. Ліза разгублена глядзела, як ён падымаецца па лесвіцы. Сваю памылку Шед зразумеў занадта позна. Цяпер яна будзе ламаць галаву, адкуль жа ў гаспадара з'явіліся грошы. Бо ўчора-то не было ні гроша. Шед знайшоў сваю брудную вопратку і вывярнуў над ложкам кішэні. У яго перахапіла дыханне.
  
  — О чорт! Праклён, — прашаптаў ён. — Якога чорта мне цяпер рабіць з трыма залатымі манетамі?
  
  Там было і срэбра, і нават прыгаршчу медзі, але... Яго надзьмулі! Цэлае стан, якое немагчыма пусціць у справу! Законы Ядлоўца забаранялі простым смяротным мець чеканное золата. Нават замежнікам даводзілася абменьваць золата на срэбныя манеты. Хоць срэбра з-за мяжы мела дакладна такое ж хаджэнне, як і мясцовае.
  
  [2]Як цяпер пазбавіцца ад рыжухи? Прадаць якога-небудзь капітана карабля, які накіроўваўся на поўдзень? Звычайна ўсё так і робяць. Шед запрятал залатыя манеты ў самы далёкі схованку, разам з кудменем з Чорнага Замка. Бескарысныя грошы. Ён пералічыў рэшткі. Дваццаць восем срэбных манет плюс некалькі леў меддзю. Дастаткова, каб расплаціцца з прыслугай маці і дапамагчы Сал. Але не хапае, каб пазбавіцца ад Гілберта.
  
  — Усё яшчэ гэтыя чортавы даўгі, — прамармытаў ён.
  
  Але тут ён успомніў пра ўпрыгажэнні Сью і зло усміхнуўся.
  
  — Разбярэмся і з ім, — прашаптаў Шед.
  
  Ён расклаў грошы па кішэнях, спусціўся ўніз, заплаціў прислуге і павярнуўся да Лізе:
  
  — Я выйду ненадоўга.
  
  Першым справай ён зладзіў справы сям'і Дурня, затым рушыў у бок рэзідэнцыі Гілберта. Вакол яго дома, падобна, ніхто не ошивался. Гілберт не такі як Крагі, у тым плане, што заўсёды патрабавалася, каб пад рукой была цэлая банда. У Гілберта, вядома, таксама знойдуцца свае галаварэзы, але зараз тут нікога не было. Толькі ў кабінеце самога Гілберта гарэла святло. Шед задуменна ўсміхнуўся і заспяшаўся назад, у «Лілію».
  
  Ён падышоў да далёкага стала, што стаяў у цені побач з тым, за якім, бывала, сиживал Крумкач. Там адпачывала парачка замежных матросаў даволі суровага выгляду. Шед ўжо бачыў іх тут некалькі разоў. Яны сцвярджалі, быццам адсталі ад свайго карабля. А цяпер чакаюць іншага. Назва порта, адкуль яны ішлі, не сказала Шэду нічога. Ён ніколі не чуў аб такім.
  
  — Вы, хлопцы, напэўна не супраць сшибить лёгкай капусты?
  
  — А хто адмовіцца? — адказаў адзін з іх.
  
  — Якія думкі? — спытаў другі.
  
  — Ёсць невялікая праблема. Трэба разабрацца з адным чалавекам. Але ён можа пачаць нервавацца.
  
  — Невялікая падтрымка, так?
  
  Шед кіўнуў.
  
  Другі матрос изучающе паглядзеў на Шеда.
  
  — А хто ён?
  
  — Завуць Гілберт. Ліхвяр. Чулі?
  
  — Ага.
  
  — Я толькі што быў каля яго дома. Падобна на тое, што там акрамя яго нікога няма.
  
  Матросы пераглянуліся.
  
  — Слухай сюды, — сказаў той, што быў вышэй. — Давай-ка я цяпер яшчэ збегаю за адным нашым хлопцам.
  
  — Я не магу наймаць цэлую армію.
  
  — Ну, ніякіх праблем. Вы зараз дамовіцеся, колькі ты заплаціш нам дваім. А ён пойдзе бясплатна. Проста з ім будзе спакайней.
  
  — Круты?
  
  Абодва матроса оскалились. Адзін падміргнуў іншаму.
  
  — Ды. Ты нават сабе ўявіць не можаш.
  
  — Тады бярыце яго.
  
  Адзін сышоў. Шед пачаў ўпарта гандлявацца з пакінутым. З іншага боку пакоя на іх глядзела Ліза. Выраз яе твару было строгім, амаль злым. Шед падумаў, што яна занадта моцна лезе ў ягоныя справы.
  
  Трэці хлопец апынуўся тыпам з жабьей фізіяноміяй, ледзь ці пяці футаў ростам. Шед нахмурыўся.
  
  — Ён крут. Памятаеш, што я сказаў? — нагадаў прыяцель карантышкі.
  
  — Так-а? Ну што ж. Пайшлі.
  
  З трыма падонкамі за спіной Шед адчуваў сябе непараўнальна лепш. Хоць ён і не быў да канца ўпэўнены, што яны дапамогуць яму, калі Гілберт што-небудзь распачнеце.
  
  Увайшоўшы ў пярэднюю, Шед ўбачыў там пару граміў.
  
  — Мне трэба пабачыцца з Гілберт, — ён кінуў ім.
  
  — Але яму гэта бо не надта трэба?
  
  Звычайны кураж стромкіх хлопцаў. Але Шед не ведаў, што адказаць. Яго выратаваў адзін з спадарожнікаў.
  
  — А яму не прыходзіцца асабліва выбіраць. Калі толькі ў гэтым пузе ты не замаскіраваў усе свае мышцы.
  
  Ён дастаў нож і пачаў чысціць ім пазногці. Гэты жэст нагадаў так Варона, што Шед нават крыху ачмурэў.
  
  — Ён у кабінеце.
  
  Тоўсты пераглянуўся са сваім прыяцелем. Шед здагадаўся, што той зараз пабяжыць за падмогай.
  
  Шед рушыў далей.
  
  — Я пакуль тут пачакаю, — сказаў тып з жабьей фізіяноміяй.
  
  Нарэшце яны ўваліліся ў кабінет. На стале ў ліхвяра ляжаў мяшок з манетамі. Ён ўзважваў кожную манету на аптэкарскіх вагах, адкладаючы ў бок найбольш сцёртыя. Ліхвяр са злосцю паглядзеў на тых, што ўвайшлі.
  
  — Якога чорта?
  
  — Парачка маіх сяброў вырашыла зазірнуць да цябе разам са мной і пацікавіцца, як у цябе ідуць справы.
  
  — Мне не падабаецца, як ты кажаш аб нашых адносінах, Шед. Гэта азначае, што ты мне не давяраеш.
  
  Шед паціснуў плячыма.
  
  — Ходзяць сякія-такія брыдкія чуткі. Аб тым, як вы са Сью зарабляеце на мне грошы. І спрабуеце выпхнуць мяне з «Лілеі».
  
  — Сью? А дзе яна, Шед?
  
  — Так, значыць, вы з ёй... — Шед даў свайму твару прыняць азызлы выраз. — Будзь ты пракляты. Вось чаму яна адпрэчыла мяне. Ты злыдзень. Цяпер яна нават бачыць мяне не хоча. Тая малпа ля дзвярэй увесь час кажа мне, што яе няма дома. Гэта ты ўчыніў, містэр Гілберт? Ведаеш, ты мне не падабаешся.
  
  Гілберт бесперапынна кідаў зласлівыя погляды, калі так можна выказацца пра ўладальніка ўсяго аднаго вочы. У нейкі момант падалося, што ён ацэньвае свае шанцы. Тут у кабінет ўваліўся карантышка. Ён прыхінуўся да сцяны, і яго велізарны рот расцягнуўся ў ўсьмешку.
  
  — Ты прыйшоў сюды гаварыць або справай займацца? — спытаў Гілберт — Калі па справе, то выкладвай. Толькі я хачу, каб гэтыя жабы прыбраліся адсюль. Іх суседства дрэнна ўплывае на маю рэпутацыю.
  
  Шед дастаў скураны мяшочак.
  
  — У цябе і так дрэнная рэпутацыя, Гілберт. Сее-хто ўжо кажа, што больш ніколі не стане звязвацца з табой. Людзям не падабаецца, што ты спрабуеш адабраць іх ўласнасць.
  
  — Затыкніся і давай сюды грошы, Шед. А калі хочаш толькі паныць, тады правальвай.
  
  — Груба размаўляе. Адзін супраць чатырох. — заўважыў адзін з спадарожнікаў Шеда.
  
  Другі матрос звярнуўся да свайму напарніку на незнаёмай мове. Гілберт, падобна, пачынаў успамінаць асобы, так ён злосна ўтаропіўся на спадарожнікаў Шеда. Карантышка оскалился і паманіў яго пальцам. Гілберт вырашыў, што з гэтым паспеецца.
  
  Шед стаў адлічваць манеты. Па меры таго, як стосік манет расла, вочы Гілберта ўсё больш акругляліся.
  
  — Я ўжо казаў, што пракруціў адно невялікая справа, — сказаў Шед. У гэтую ж ён кінуў кучу і каштоўнасці Сью.
  
  Адзін з спадарожнікаў узяў у рукі бранзалет, які ляжаў у кучы, і ўважліва агледзеў яго.
  
  — Колькі ты павінен гэтага тыпу? — спытаў ён.
  
  Гілберт назваў нейкую лічбу, якая Шэду падалася відавочна вздутой.
  
  — Ты продешевишь, Шед, — заўважыў матрос.
  
  — Я проста хачу, каб гэты шакал аддаў мне паперу, у якой гаворыцца, што я аддаў яму пад заклад маю карчму.
  
  Гілберт сядзеў нерухома, утаропіўшыся на каштоўнасці. Ён моцна збялеў. Облизнув вусны, ён пацягнуўся за кольцам. Рука яго калацілася.
  
  Шеда адначасова переполнял і страх і зларадна задавальненне. Гілберт даведаўся кольца. Цяпер ён, можа быць, стане хоць трохі задумвацца, спрабуючы ў чарговы раз мухлевать з Марроном Шедом. Ці вырашыць перарэзаць некалькі глыток. У Гілберта пачаліся дакладна такія ж праблемы, якія былі ў Крага.
  
  — Гэтага больш чым дастаткова, каб пакрыць усе, спадар Гілберт. Нават з дадатковымі адсоткамі. Давайце вернем мне мае паперы.
  
  Гілберт тупа дастаў іх з скрынкі, якая стаяла на блізкай паліцы. Яго вочы не адрываліся ад кольцы.
  
  Шед павольна разарваў дакумент.
  
  — Напэўна, я вам яшчэ што-то павінен, спадар Гілберт? Думаю, так. Я прыкладу ўсе намаганні, каб вы атрымалі ўсё, што вам належыць.
  
  Гілберт злосна скасіў вока. Шэду падалося, аднак, што ён заўважыў у яе позірку ліхвяра водбліск страху. Гэта яму спадабалася. Ніхто і ніколі яшчэ не баяўся Маррона Шеда, за выключэннем, можа быць, толькі Асновы. Але ён не ў рахунак.
  
  Лепш як мага хутчэй выбрацца адсюль, пакуль Гілберт не прыйшоў у сябе.
  
  — Дзякуй, спадар Гілберт. Спадзяюся, яшчэ ўбачымся.
  
  Праходзячы праз пярэднюю, Шед быў уражаны, убачыўшы людзей Гілберта храпящими. Чалавек з жабьим тварам ўхмыльнуўся. На вуліцы Шед расплаціўся са сваёй аховай.
  
  — Я думаў, давядзецца цяжэй.
  
  — Мы ж былі з табой, — сказаў маляня. — Давай пойдзем да цябе, і вып'ем піва.
  
  — У яго быў такі выгляд, як быццам ён у шоку, — заўважыў іншы матрос.
  
  — А як ты наогул здолеў залезці ў такія даўгі? — спытаў маляня.
  
  — Спадніца. Я нават збіраўся ажаніцца на ёй. А яна проста аддавалася мне за грошы. У рэшце рэшт я пачаў бачыць.
  
  Матросы паківалі галовамі.
  
  — Жанчыны, — сказаў адзін. — За імі, прыяцель, вока ды вока. А то і костак потым не збярэш.
  
  — Цяпер я навуковец. Гэй, выпіўка за кошт установы. У мяне засталося яшчэ віно, якое я трымаў для асаблівага кліента. Ён з'ехаў, а віно цяпер так і стаіць.
  
  — Дрэнь?
  
  — Няма, добрае. Нікому не па кішэні.
  
  * * *
  
  Увесь вечар Шед правёў, пацягваючы вінцо. Нават калі матросы вырашылі, што ім пара заняцца чым-то іншым, і сышлі, Шед не выпусціў шклянку з рук. І кожны раз, калі ён успамінаў рэакцыю Гілберта на кольца, рот расплывался ва ўсмешцы.
  
  — А цяпер трэба паасцярожней, — прамармытаў Шед. — Гэта такі ж прыдурак, як і Крагі.
  
  Але праз некаторы час добры настрой знікла. Застаўся страх. Што б ні зрабіў Гілберт, Шэду прыйдзецца сустракаць яго ў адзіночку. А бо пад той маскай, якая з'явілася дзякуючы Варону і яшчэ некалькім прыгод, ўнутры застаўся ўсё той жа стары Шед.
  
  — Прыйдзецца адцягнуць гэтага ўблюдка наверх, у Замак, — прамармытаў ён у свой шклянку. — Пракляцце! Я ані не лепш Варона. Нават яшчэ горш. Крумкач ніколі не прадаваў жывых. Цікава, чым гэтая сволач цяпер займаецца, з яго вар'ятам караблём і смазливой маладзенькай потаскушкой?
  
  Шед вельмі, вельмі моцна напіўся, і яму вельмі, вельмі шкада было сябе.
  
  Апошні з гасцей адправіўся спаць на сваю ложак. Апошні запознены наведвальнік сышоў дадому. А Шед усё сядзеў, убаюкивая бутэльку віна і кідаючы хмурныя погляды на Лізу, на якую ён быў злы, хоць сам не разумеў чаму. Яе цела, падумаў Шед. Такое спелае. Але яна не захоча, занадта добрая для яго. А як яна яго тады адштурхнула. Так-а...
  
  Скончыўшы выціраць посуд, Ліза пачала разглядаць Шеда. Маленькая эфектная сучка. Нават лепш, чым Душачка, якая хоць і добра працавала, але яе руху не былі такімі плаўнымі і дакладнымі. Можа быць, Ліза на самай справе заслугоўвае таго, каб дазволіць ёй кіраваць «Лілеяй». Сам ён ніколі столькі не працаваў.
  
  Праз некаторы час Шед выявіў, што Ліза ўжо сядзіць насупраць яго. Ён нахмурыўся. Яна не паварушылася. Суровая дзяўчо, не запалохаеш. Нічога не баіцца. Моцная сука. З такой і на непрыемнасці нарвешся.
  
  — У чым справа, спадар Шед?
  
  — Ні ў чым.
  
  — Я чула, вы расплаціліся з Гілберт. За тыя грошы, што ўзялі пад «Лілею». Як вы маглі закласці «Лілею»? Яна ж некалькі пакаленняў належыць вашай сям'і.
  
  — Не кармі мяне гэтай сентыментальнай лухтой. Ты сама ў яе не верыш.
  
  — Дзе вы ўзялі грошы?
  
  — Па-мойму, ты занадта шмат балбочаш. І гэта можа дрэнна адбіцца на вашым здароўе.
  
  Шед размаўляў з ёй груба і сурова, але зусім не меў на ўвазе тое, што сказаў.
  
  — У апошні час вы дзіўна сябе вядзеце.
  
  — Я быў закаханы.
  
  — Не таму. А што, дарэчы, адбылося? Я чула, што Сью знікла. Гілберт кажа, што гэта вы яе прыкончылі.
  
  — Што-што я зрабіў? Ды я быў у яе сёння.
  
  — Вы яе бачылі?
  
  — Няма. Ахоўнік сказаў, што яе няма дома. — Шед абурана фыркнуў. — Я ж казаў, што не хачу больш з табой гаварыць пра яе. Зразумела?
  
  — Вядома. Але скажыце, адкуль у вас грошы.
  
  Шед кінуў на Лізу люты погляд.
  
  — З якой нагоды?
  
  — Таму што, калі там ёсць яшчэ, то я хачу, каб увайсці ў долю. Я не жадаю ўсю сваю жыццё тырчаць у Котурне. І я зраблю ўсё, каб толькі выбрацца адсюль.
  
  Шед па-дурному ўхмыльнуўся.
  
  Яна не зразумела.
  
  — Тут я працую толькі для таго, каб не аддаць богу душу, пакуль не знайду што-небудзь прыстойнае.
  
  — Мільён людзей думае сапраўды гэтак жа, Ліза. А потым яны замярзаюць да смерці ў якой-небудзь алеі.
  
  — Гэта некаторыя. А я не збіраюся прайграваць. Адкуль у вас грошы, спадар Шед?
  
  Дзяўчына прынесла бутэльку добрага віна. А Шэду здавалася, што яно ўжо павінна было скончыцца.
  
  Ён распавёў ёй аб сваім маўклівым кампаньёны.
  
  — Гэта байкі. Я ўжо тут досыць даўно, каб усё ведаць.
  
  — Павер мне, дзяўчынка, — захіхікаў Шед. — Будзеш так напіраць, цалкам можаш з ім сустрэцца. Цябе гэта не спадабаецца. — Ён успомніў, як той доўгі, у Замку, прасіў яго прыязджаць як мага хутчэй зноў.
  
  — Што здарылася са Сью?
  
  Шед паспрабаваў устаць. Калені задрыжалі, і ён паваліўся назад, на сваё месца.
  
  — Я п'яны. Пьянее, чым думаў. Губляю форму. — Ліза сумна кіўнула. — Я любіў яе. Я сапраўды яе любіў. Яна не павінна была так паступаць. Я б звяртаўся з ёй як з каралевай, пайшоў бы ў пекла дзеля яе. Што я ледзь было і не зрабіў. — Ён зноў захіхікаў. — Заехаў з ёй... Ой.
  
  — А для мяне бы вы гэта зрабілі, містэр Шед?
  
  — Што?
  
  — Вы ўвесь час спрабуеце займець мяне. Я чаго-небудзь стаю?
  
  Шед кінуў на дзяўчыну пажадлівы погляд.
  
  — Не ведаю. Не магу сказаць, пакуль не паспрабую.
  
  — Табе няма чаго мне даць, стары.
  
  — Ды ты сама ведаеш, дзе ўзяць.
  
  — Дзе?
  
  Але Шед проста сядзеў з дурной усмешкай, ка твары. З кутка яго рота пацякла сліна.
  
  — Добра, здаюся. Ты перамог. Хадзем, я памагу табе падняцца наверх, пакуль я не пайшла дадому.
  
  Па лесвіцы яны ўзбіраліся класічна. Шэду не хапіла аднаго глотка, каб выключыць зусім. Калі яны нарэшце дабраліся да пакоя, ён проста ўпаў на ложак.
  
  — Дзякуй, — прамямліў ён. — Што ты робіш са мной?
  
  — Табе трэба распрануцца.
  
  — Магчыма. — Ён і пальцам не паварушыў, каб дапамагчы. — А цяпер ты што робіш? Чаго ты мяне так хапаеш?
  
  — Ты ж хочаш мяне, бо так?
  
  Праз секунду Ліза ўжо ляжала ў ложку побач з ім і церлася аб яго сваім голым целам. Шед быў занадта п'яны, каб зрабіць хоць што-небудзь. Ён трымаў дзяўчыну за плечы і, плачучы, выліваў сваю душу, выдаючы гісторыю ўсіх прыгодаў. Дзеля гэтага яна і задумала ўсю гульню.
  
  
  
  КІРАЎНІК 29
  
  Ядловец: Адплата
  
  Шед падняўся так рэзка, што галава пайшла кругам. І тут жа пад чэрапам пачаў бухаць вялізны барабан. Шед пераваліўся праз край ложка і з гучным булькатаннем блеванул. А потым яму стала яшчэ горш. Ад жаху.
  
  — Я распавёў ёй. Я расказаў ёй усю гэтую праклятую гісторыю.
  
  Ён паспрабаваў ускочыць. Трэба паспець вырвацца з Ядлоўца да прыходу Вартаўнікоў. У яго ёсць золата. Які-небудзь капітан возьме яго на поўдзень. Ён можа знайсці Варона і Азу... Ён сеў на ложку, занадта прыгнечаны, каб зрабіць што-то неадкладна.
  
  — Я паміраю, — прашаптаў ён. — Калі пекла існуе, то менавіта такім ён і павінен быць.
  
  А расказаў ён ёй? Напэўна. І ўсё ні за што. Ён не атрымаў нічога.
  
  — Маррон Шед, ты нарадзіўся няўдачнікам, ты гэта калі-небудзь уяснишь? — сказаў ён сам сабе.
  
  Ён пачаў падымацца зноў, асцярожна. Устаўшы, Шед пачаў обшаривать схованкі. Золата на месцы. Можа быць, ён ёй не ўсё расказаў. Ён узяў у рукі кудмень. Ліза можа пайсці ўслед за Сью. Калі яна да гэтага часу нікому нічога не распавяла. Але яна ж цяпер напагатове. Будзе цяжка заспець яе без сведак. Нават дапусціўшы, што ён зможа яе адшукаць.
  
  — Мая галава! Божа! Я не магу думаць. — Унізе нечакана пачуўся нейкі шум. — Чорт, — прамармытаў Шед. — Ліза не зачыніла за сабой дзверы. Яны ж усё раскрадуць.
  
  Па шчоках пакаціліся слёзы. Да чаго ён дакаціўся. Можа, гэта ўжо Вол там са сваімі громилами ўварваўся ў «Лілею».
  
  Лепш будзе сустрэць лёс стоячы. Лаючыся, ён сёе-як памчаўся вопратку і пачаў доўгі шлях ўніз па прыступках.
  
  — Добрай раніцы, спадар Шед, — радасным голасам павітала яго Ліза. — Што вам падаць на сняданак?
  
  Ён утаропіўся на яе, разявіўшы рот. Пастаяўшы так, Шед нарэшце подковылял да стала і сеў, абхапіўшы галаву рукамі, не звяртаючы ўвагі на здзіўлены погляд аднаго з удзельнікаў учорашняга прыгоды ў Гілберта.
  
  — Невялікае пахмелле, містэр Шед? — спытала Ліза.
  
  — Ды. — Яго ўласны голас гучаў гучна.
  
  — Я падрыхтую вам сее-што. Мяне бацька навучыў. Ён шляхетны п'яніца, вы ж ведаеце.
  
  Шед слаба кіўнуў. Нават такі рух выклікала боль. Бацька Лізы — адна з прычын, па якіх ён яе наняў. Ёй вельмі патрэбна была любая дапамога. Яшчэ раз дабрачыннасць ўстала Шэду бокам.
  
  Ліза падышла з чым-то такім смярдзючым, да чаго нават вядзьмак не стаў бы браў.
  
  — Піце хутка. Так лягчэй.
  
  — Магу сабе ўявіць. — Будучы амаль упэўненым, што атруціцца, Шед праглынуў смуроднае варыва. Пасля таго, як змог уздыхнуць, Шед загаварыў: — Калі яны прыйдуць? Колькі ў мяне часу?
  
  — Хто, спадар Шед?
  
  — Інквізітары. Магістрат. Каму ты там распавяла?
  
  — А што ім тут рабіць?
  
  Ён падняў свой пакутлівы позірк на Лізу і сустрэў яе погляд.
  
  — Я ж патлумачыла, — прашаптала дзяўчына. — Я пайду на ўсё, каб выбрацца з Котурна. Менавіта такога выпадку я і чакала. Цяпер мы партнёры, Шед. Усё напалову.
  
  Шед закрыў твар рукамі і застагнаў. Гэта ніколі не скончыцца. Пакуль ён не здохне. Шед склаў на Варона і яго блізкіх усе лаянкі, якія толькі ведаў.
  
  У зале ўжо нікога не было. Дзверы зачынена.
  
  — Спачатку трэба разабрацца з Гілберт, — сказала Ліза.
  
  Не падымаючы вачэй, Шед пакруціў галавой.
  
  — Было па-дурному аддаваць яму каштоўнасці, якія ён мог даведацца. Калі мы не заб'ём яго, ён заб'е цябе.
  
  Шед зноў пакруціў галавой. «Чаму я? — скардзіўся ён сам сабе. — Што я такога зрабіў, каб трываць усё гэта?»
  
  — І не думай, што зможаш пазбавіцца ад мяне гэтак жа, як ты пазбавіўся ад Сью і таго шантажыста. У майго бацькі ляжыць ліст, ён аддасць паперу Валу, калі я знікну.
  
  — Ты занадта разумная для сваіх гадоў. — І крыху пазней: — Да зімы ўжо нядоўга засталося.
  
  — Ды. Але мы не будзем паўтараць усё за Крумкачом. Занадта рызыкоўна і занадта шмат працы. Мы зоймемся дабрачыннасцю. Пусцім у «Лілію» усіх бяздомных. А кожную ноч адзін ці двое з іх могуць знікаць.
  
  — Ды ты самая сапраўдная забойца!
  
  — Хто на гэта зверне ўвагу? Ніхто. Ды ім жа самім будзе лепш. Можаш назваць гэта спачуваннем.
  
  — Як можна быць такі малады і такі бессардэчнай?
  
  — Маючы сэрца, ты ў Котурне не выжывеш. Трэба зрабіць закутак, дзе іх можна трымаць на холадзе, пакуль не набярэцца поўная калёсы. А адвозіць можна раз у тыдзень.
  
  — Зіма...
  
  — Будзе апошняй з тых, што я правяду ў Котурне.
  
  — Я гэтага не зраблю.
  
  — Зробіш. Ці сустрэнешся з Валом. У цябе няма выбару. У цябе ёсць партнёр.
  
  — Божа, барані мяне ад злачынстваў.
  
  — Ты што, невинней мяне? Ты ж забіў пецярых.
  
  — Чацвярых, — слаба запярэчыў Шед.
  
  — Думаеш, Сью яшчэ жывая? Не мелочись. У любым выпадку, ты вінаваты ў забойстве. Ты сам — сапраўдны забойца, такі прагны да грошай і настолькі дурны, што працягваеш звязвацца з усялякімі Сью і Гилбертами. Спадар Шед, аднойчы яны вас проста разарвуць.
  
  Хіба паспрачаешся з такімі ідыёцкімі развагамі? Ліза лічыць сябе цэнтрам сусвету. Усе астатнія людзі існуюць толькі для таго, каб служыць ёй.
  
  — Акрамя Гілберта ёсць яшчэ і іншыя, пра каго мы павінны падумаць. Напрыклад, той, які ўцёк чалавек Крага. Ён ведае, што цела як-то дзіўна бясследна знікалі. Ён, праўда, не распаўсюджваўся аб гэтым, інакш бы ўвесь Котурн ўжо ўсё ведаў. Але ў адзін цудоўны дзень ён можа што-небудзь ляпнуць. І яшчэ ёсць чалавек, якога ты наймаў, каб пакончыць з вымагальнікаў.
  
  Ліза казала як генерал, які плануе чарговую кампанію. Толькі яна планавала забойства з наступнай аптовага распродажам. Гэта немагчыма...
  
  — Я не хачу больш пэцкацца ў крыві.
  
  — У цябе ёсць які-небудзь выбар?
  
  Шед не мог адмаўляць, што смерць Гілберта прыраўноўвалася да яго ўласным выжыванні. А потым і яшчэ адзін чалавек. Пакуль маладая ваўчыца не расправілася з ім.
  
  А што ж наконт лісты? Праклён. Напэўна, спачатку гэта павінен быць яе бацька... Пастка зачыніліся, і выйсця не відаць.
  
  — Можа быць, гэта мой адзіны шанец выбрацца адсюль, спадар Шед. І не сумнявайцеся — я яго не выпушчу.
  
  Шед строс з сябе апатыю, абапёрся аб стол, паглядзеў на камін. Спачатку трэба выжыць самому. Гілберт павінен знікнуць. Гэта адназначна.
  
  А што з Чорным Замкам? Расказаў ён ёй пра амулете? Шед не мог успомніць. Ён абавязаны быў схаваць існаванне спецыяльнага прапускала, а то сучка, чаго добрага, паспрабуе забіць і прадаць яго самога. Пасля яе ажыццяўлення плана ён стане небяспечны для яе. Так. Напэўна. Як толькі яна ўвойдзе ў кантакт з насельнікамі Замка, то паспрабуе пазбавіцца ад Шеда. Значыць, дададзім яшчэ адзін пункт да спісу тых, хто павінен памерці абавязкова.
  
  Праклён. Крумкач паступіў разумна. Адзіна магчымы варыянт. Ён скарыстаўся адзіным выхадам, пакінуўшы Ядловец.
  
  — Падобна на тое, што давядзецца рушыць услед за ім, — прамармытаў Шед. — Іншага шляху няма.
  
  — Што?
  
  — Ды так, сам з сабой, дзяўчынка. Ты перамагла. Давай зоймемся Гілберт.
  
  — Добра. Не пі, заўтра рана ўставаць. Табе прыйдзецца нагледзець за «Лілеяй», пакуль я сее-што разузнаю.
  
  — Добра.
  
  — Але табе прыйдзецца адпрацаваць тваю долю.
  
  — Верагодна...
  
  Ліза паглядзела на яго з падазрэннем.
  
  — Спакойнай ночы, спадар Шед.
  
  * * *
  
  — Усё гатова. Сёння вечарам ён прыйдзе да мяне. Адзін. Ты пад'едзеш на возе. Я зраблю так, што майго таты не будзе.
  
  — Я чуў, Гілберт цяпер без аховы нікуды не ходзіць.
  
  — Сёння ён прыйдзе адзін. Ён збіраецца заплаціць мне дзесяць леў за тое, што я дапамагу яму завалодаць «Лілеяй». Я намякнула яму, што ён можа атрымаць сёе-тое яшчэ.
  
  У жываце ў Шеда завіравала.
  
  — А што, калі ён усё зразумее?
  
  — Ён адзін, а нас двое. Як такое дзярмо, як ты, прымудрылася пракруціць ўсе тыя справы?
  
  Тады было не так страшна. Але Шед вырашыў не выказваць думкі ўслых. Няма ніякага сэнсу даваць Лізе ў рукі дадатковыя рычагі. Цяпер самы час знайсці спосаб справіцца з ёй самой.
  
  — Ты што, нічога не баішся, малая?
  
  — Беднасці. Асабліва быць старой і беднай. Мяне ўсё пачынае трэсці, калі я бачу, як Вартаўніка выцягваюць з алеі чарговага старога і жабрака жмурика.
  
  — Да-а. Гэта, вядома, зразумела.
  
  Шед неўзаметку ўсміхнуўся. Гэта пачатак.
  
  * * *
  
  Ён спыніў калёсы і паглядзеў на заднія вокны ніжняга паверха. Не гарыць ні адной свечкі. Лізы яшчэ няма. Шед пстрыкнуў поводьями, праехаў крыху далей. Гілберт мог заўважыць павозку, а ён зусім не дурны.
  
  Заехаўшы ў алею з другога боку дома, Шед адкінуўся на сядзенні назад, прыкінуўшыся п'яным. Прайшло ўжо даволі шмат часу, калі ў акне з'явіўся святло. Шед слізгануў да задняй дзверы, сэрца застукала яго ўтрая хутчэй.
  
  Дзверы была адкрыта. Як і дамаўляліся. А можа быць, Гілберт ўсё-ткі апынуўся дурнем? Шед акуратна увайшоў ўнутр. Унутры ў яго ўсё сціснулася і завязалася ў тугі вузел. Рукі трэсліся. А з глоткі гатовы быў вырвацца дзікі лямант.
  
  Гэта быў не той Маррон Шед, які змагаўся з Крагом і яго бандай. Той Шед апынуўся ў пастцы і змагаўся за ўласную жыццё. Тады ў яго нават не было часу спалохацца і запанікаваць. А ў гэтага Шеда было дастаткова часу. І ён паспеў усвядоміць, што влипнет цяпер у такую гісторыю...
  
  Жыллё складалася з двух маленькіх пакояў. Першая, адразу за дзвярыма, пустая і не асветлена. Шед асцярожна прайшоў праз яе і адсунуў шчыльную фіранку, затуляе дзвярны праём, з-за якой чуўся прыглушаны мужчынскі голас.
  
  Гілберт ўжо распрануўся і сядзеў на краі ложка. Ліза ляжала ў ложку, нацягнуўшы коўдру да шыі, прыкідваючыся вельмі сарамлівай. Падсохлы, маршчыністы, старое цела Гілберта, спярэшчанае разорамі сініх вен, моцна кантраставала з маладосцю Лізы.
  
  Гілберт злаваўся.
  
  Шед ціха вылаяўся. Лізе час ужо канчаць гэтыя гульні. Увесь час ёй трэба паказваць нейкія выкрутасы, замест таго каб ісці прама да мэты. Яна пастаянна што-то выкидывала, проста так, для ўласнага задавальнення.
  
  Шэду хацелася хутчэй скончыць з гэтым.
  
  Ліза зрабіла выгляд, што спыніла супраціў, і пасунулася, вызваляючы месца для Гілберта.
  
  Па плане, Шед павінен быў напасці на Гілберта, калі Ліза обхватит яго рукамі і нагамі. Але ён вырашыў згуляць па-свойму. Шед не спяшаўся. Ухмыляючыся, ён стаяў і глядзеў, як на твары Лізы адбілася пачуццё трывогі, калі Гілберт узлез на яе.
  
  Нарэшце Шед рушыў наперад.
  
  Тры хуткіх асцярожных кроку. Ён накінуў на худую шыю Гілберта шнурок і рвануў на сябе. Ліза моцна абхапіла Гілберта. Якім жа нікчэмным і вартым жалю апынуўся гэты бандыт. Як не падобны на чалавека, які трымаў у страху палову Котурна.
  
  Гілберт вырываўся, але беспаспяхова.
  
  Шэду здавалася, што гэта ніколі не скончыцца. Ён не думаў, што задушыць чалавека — гэта так доўга. Нарэшце, ён адступіў назад. Істэрыка пагражала вырвацца вонкі.
  
  — Прыбяры яго! — віскнула Ліза.
  
  Шед пераваліў труп на бок.
  
  — Апранайся, больш жыва. Трэба выбірацца. Ён мог пакінуць на вуліцы сваіх людзей. Я пайшоў за калёсамі.
  
  Ён падскочыў да дзвярэй, выглянуў вонкі. Нікога. Шед хутка падвёў да дзвярэй павозку.
  
  — Жыва! — крыкнуў ён, калі, вярнуўшыся назад, выявіў, што Ліза да гэтага часу не апранута. — Давай выцягваць яго.
  
  Яна не магла паварушыцца.
  
  Шед сунуў ёй у рукі вопратку і пляснуў па голаму азадку.
  
  — Варушыся ж, чорт.
  
  Дзяўчына пачала павольна апранацца. Шед слізгануў да дзвярэй, паглядзеў у алею. Усё так жа нікога. Ён шмыгнуў назад, подтащил цела да возе, ускінуў наверх і закідаў саломай. Пацешна, пасля смерці яны становяцца такімі лёгкімі...
  
  Зноў назад.
  
  — Ты будзеш варушыцца? Я цябе выцягну вонкі прама ў такім выглядзе.
  
  Пагроза не зрабіла ніякага эфекту. Шед схапіў Лізу за руку, выцягнуў за дзверы.
  
  — Залазь. — Ён пасадзіў яе на сядзенне і заскочыў сам.
  
  Пстрыкнуў поводьями. Мулы рушылі наперад. Як толькі яны пераадолелі мост, жывёлы ўжо ведалі, куды ісці, і амаль не мелі патрэбу ў кіраванні. Цікава, колькі разоў яны ўжо хадзілі па гэтай дарозе, ляніва падумаў Шед.
  
  Яны пераадолелі ўжо палову дарогі наверх, калі Шед нарэшце супакоіўся настолькі, што змог паглядзець на Лізу. Яна, падобна, была ў шоку. Нечакана забойства стала не проста прадметам балбатні. І яна была саўдзельніцай. Сунула сваю галаву ў пятлю.
  
  — Не так проста, як ты думала, а?
  
  — Я не ведала, што так будзе. Я яго трымала і адчувала, як жыццё сыходзіць з яго. Гэта... Я не думала, што будзе так.
  
  — А ты хочаш зрабіць на гэтым стан. Я табе вось што скажу. Я сваіх кліентаў не забіваю. Калі хочаш гэтым займацца, рабі ўсё сама.
  
  З яе вуснаў прагучала нейкая кволая пагроза.
  
  — У цябе няма больш улады трэба мной. Давай, ідзі да Інквізітарам. Яны завядуць цябе да кату. Партнёр.
  
  Ліза задрыжала. Шед маўчаў, пакуль яны не наблізіліся да Замка.
  
  — Давай больш не будзем гуляць у гэтыя гульні.
  
  Ён ужо падумаў аб тым, каб прадаць яе заадно з Гілберт, але вырашыў, што на гэты раз яму не хопіць ні нянавісці, ні злосці, каб зрабіць гэта.
  
  Шед спыніў мулаў.
  
  — Сядзі тут. І ні ў якім выпадку не злазь з воза. Зразумела?
  
  — Ды. — Голас Лізы быў глухім і слабым. Спалохалася, падумаў карчмар.
  
  Шед пастукаў у чорныя вароты. Яны расчыніліся ўнутр. Ён сеў на сваё месца, заехаў, сышоў на зямлю і вываліў Гілберта на каменныя пліты. Доўгая стварэньне падышла, агледзела цела і павярнулася да Лізе.
  
  — Гэтая — не, — сказаў Шед. — Яна новы партнёр.
  
  Доўгі кіўнуў.
  
  — Трыццаць.
  
  — Дамовіліся.
  
  — Нам патрэбныя яшчэ цела, Маррон Шед. Шмат тэл Наша праца падыходзіць да канца. Мы жадаем як мага хутчэй скончыць.
  
  Шеда передернуло.
  
  — Хутка будзе яшчэ.
  
  — Добра. Вельмі добра. Ты будзеш шчодра ўзнагароджаны.
  
  Шеда зноў передернуло, ён агледзеўся.
  
  — Ты шукаеш жанчыну? — спытаў доўгі. — Яна яшчэ не пайшла ў сцяну. — І ён пстрыкнуў доўгімі жоўтымі пальцамі.
  
  У цемры загучалі крокі. Рушылі цені. Яны трымалі за рукі аголеную Сью. Шед зажмурыўся. Выгляд яе быў жудасны. Яна знясільвала, і там, дзе не было сінякоў і ранак, яе скура была белай, як крэйда. Адна з стварэнняў падняла яе падбародак і прымусіла паглядзець на Шеда. Погляд яе быў бессэнсоўным і адсутным.
  
  — Жывы труп, — прашаптаў ён.
  
  — Задаволены помстай? — спытаў доўгі.
  
  — Прыбярыце яе! Не хачу яе бачыць.
  
  Доўгі ізноў пстрыкнуў пальцамі. Пачвары адступілі ў цемру.
  
  — Мае грошы! — прагыркаў Шед.
  
  Хіхікаючы, доўгі адлічыў манеты, кінуўшы іх да ног Гілберта. Шед згроб грошы ў кішэню.
  
  — Прывязі нам яшчэ жывых, Маррон Шед, — сказала пачвара. — Нам вельмі патрэбныя жывыя.
  
  У цемры пачулася рэха ляманту. Шэду здалося, што яго звалі па імені.
  
  — Яна пазнала цябе, дружа.
  
  У Шеда з горла вырваўся стогн. Ён кінуўся да павозцы і зароў на мулаў.
  
  Доўгі разглядаў Лізу з адназначным цікавасцю. Ліза гэта зразумела.
  
  — Давайце ж паедзем адсюль, спадар Шед. Калі ласка.
  
  — Але-о!
  
  Фурманка рыпнулі, застагнала. Здавалася, прайшла цэлая вечнасць, перш чым яна выехала за вароты. Адкуль-то з глыбіні Замка працягвалі даносіцца крыкі.
  
  Ліза як-то вельмі дзіўна паглядзела на Шеда. Яму здалося, што яна адначасова адчувае палёгку, страх і агіду. Але ў асноўным палёгку. Яна адчувала, наколькі была безабаронная. Шед загадкава ўсміхнуўся, кіўнуў і прамаўчаў. У дакладнасці як Крумкач, прыгадаў ён.
  
  Ён усміхнуўся. Як Крумкач.
  
  Даў ёй падумаць, памучыцца.
  
  Мулы ўсталі.
  
  — А?
  
  З цемры з'явіліся людзі. У руках — зброя. Вайсковае зброю.
  
  — Чорт мяне падзяры — пачуўся голас. — Гэта ж гаспадар карчмы.
  
  
  
  КІРАЎНІК 30
  
  Ядловец: Новыя непрыемнасці
  
  З начной цемры ўваліўся Алейны.
  
  — Гэй! Каркун! У нас кліент.
  
  Я падняў галаву, але не кінуў свае карты
  
  — Упэўнены? — Мне па-чартоўску надакучылі ілжывыя трывогі
  
  Алейны крыху сумеўся.
  
  — Ды. Напэўна.
  
  Што-то тут не так.
  
  — Дзе ён? Трэба паглядзець.
  
  — Яны ўязджаюць у Замак.
  
  — Яны?
  
  — Мужчына і жанчына. Мы не думалі, што гэта нашы кліенты, пакуль яны не праехалі апошні дом і не накіраваліся далей наверх. Было занадта позна іх спыняць.
  
  Я ляпнуў далонню па стале. Мне канец. Раніцай мне зладзяць такую лазню... Шолах была ўжо па горла сытая мной. А гэта добрая нагода ўладкаваць мяне ў Катакомбах. Назаўжды. Пераможаныя не адрозніваюцца цярплівасцю.
  
  — Ідзем, — сказаў я як мага спакайней, усе сьвідруючы Алейнага позіркам. Ён хацеў пераканацца, што я не дацягнуся да яго. Алейны зразумеў, што я не вельмі задаволены. Ён ведаў, што я не ў ладах з Поверженными і лепш лішні раз не даць мне магчымасці дацягнуцца да яго шыі.
  
  — Калі зноў што-небудзь сарвецца, я сапраўды сёе-каму перарэжу горла.
  
  Мы пахапалі зброю і выбеглі ў ноч.
  
  Мы занялі пазіцыю ў кустах, у двухстах ярдаў ад брамы Замка. Як толькі ўсе апынуліся на месцах, ўнутры хто-то закрычаў.
  
  — Непрыемна гучыць, — сказаў нехта з маіх людзей.
  
  — Попридержи мову, — кінуў я.
  
  У мяне па спіне пабег халадок. Сапраўды кашмар.
  
  Крыкі ўсе працягваліся і працягваліся. Потым я пачуў прыглушанае бразгаценне збруі і рыпанне даўно не смазывавшихся колаў. Затым ціхія галасы людзей.
  
  Мы выскачылі з кустоў. Хто-то раскрыў ліхтар.
  
  — Чорт мяне падзяры! — сказаў я. — Гэта ж гаспадар карчмы.
  
  Мужчына абмяк. Жанчына глядзела на нас шырока расплюшчанымі вачыма. Але тут яна саскочыла з падводы і пабегла.
  
  — Вазьмі яе, Алейны. І так дапамогуць табе нябёсы, калі ты яе не дагоніш. Касой, бяры воз і давай вакол яе, да нашага дому. Астатнія — напрямки.
  
  Чалавек па імені Шед не супраціўляўся, таму я адправіў яшчэ дваіх на дапамогу Алейным. Яны з жанчынай продирались праз кусты. Яна рухалася ў напрамку невялікага абрыву. Сама сябе заганяе ў кут.
  
  Мы адвялі Шеда да закінутага дома. На святла ён яшчэ больш змарнеў і прыняў адхілены выгляд. Ён нічога не казаў. Большасць палонных супрацівяцца арышту, хоць бы адмаўляючы наяўнасць якога б то ні было падставы для іх затрымання. Шед быў падобны на чалавека, які рашыў, што з ім абавязкова павінна адбыцца горшае.
  
  — Сядзь, — сказаў я, паказваючы на адзін з крэслаў, якія стаялі за нашым картачным сталом.
  
  Сам я ўзяў іншы, разгарнуў яго і сеў верхам, паклаўшы рукі на спінку і апусціўшы зверху падбародак.
  
  — Мы спалілі цябе, Шед.
  
  Але ён толькі моўчкі глядзеў на паверхню стала. Чалавек без усялякай надзеі.
  
  — Што скажаш?
  
  — А што тут казаць?
  
  — Ну-у, ёсць куча рэчаў, пра якія можна распавесці. Мы, вядома, узялі цябе за азадак, але ты ж яшчэ не труп. Магчыма, з дапамогай свайго аповеду ты змог бы выкараскацца.
  
  Ён злёгку прыжмурыўся, але затым яго вочы зноў страцілі ўсякае выраз. Ён мне не верыў.
  
  — Я не Інквізітар, Шед.
  
  На імгненне ў яго вачах успыхнула іскрынка жыцця.
  
  — Праўда. Я околачивался разам з Валом, таму што ён добра ведае Котурн. Але мая праца далёка не супадае з яго абавязкамі. Мяне не магло не цікавіць рабаванне Катакомбаў. Чорны Замак мяне таксама хвалюе, таму што гэта блізкая катастрофа. Але больш за ўсё мяне интересуешь ты. З-за чалавека па імі Крумкач.
  
  — Адзін з тваіх людзей назваў цябе Каркуном. Крумкач да смерці баяўся каго-то па імя Каркун. Аднойчы ноччу ён яго бачыў, калі людзі Герцага схапілі каго-небудзь з сяброў Варона.
  
  Так. Ён прысутнічаў пры нашай аперацыі. Праклён, як я адразу гэтага не адчуў.
  
  — Я і ёсць Каркун. І я хачу ведаць усё, што ведаеш ты пра Вароне і аб Душечке. І пра ўсіх, хто яшчэ хоць што-то ведае.
  
  На твары карчмара адбілася ўпартае нежаданне гаварыць і нават выклік.
  
  — Шед, цябе шукае куча народу. І Вол не адзіны. Ты патрэбен і майму начальству. А маё начальства значна горш Вала. Яна табе зусім не спадабаецца. І ты патрапіш прама да яе, калі не будзеш сябе добра паводзіць.
  
  Я б лепш аддаў яго Валу. Таго не цікавілі нашы непрыемнасці з Поверженными. Але Вала ў горадзе не было.
  
  — Яшчэ гэты Аза. Я хачу пачуць аб ім усё, што ты яшчэ не распавёў. — Удалечыні пачуліся крыкі. Жанчына. Гучала так, як быццам Алейны з хлопцамі спрабавалі яе згвалціць. Але я-то ведаў: пасля сённяшняй чосу ім было не да гэтага. — Што гэта за сучка?
  
  — Мая разносчица ў «Лілеі». Яна... — І на мяне плюхнуў яго аповяд. Пачаўшы, ён ужо не мог спыніцца.
  
  У мяне з'явілася думка, як выкруціцца з магчымай непрыемнай сітуацыі.
  
  — Хай не прыме ваш яго. — Хто-то заткнуў Шэду рот далонню. — Вось што мы зробім, Шед. Мяркую, табе хочацца застацца ў жывых.
  
  Ён чакаў працягу.
  
  — Тыя, на каго я працую, даведаюцца, што сёння ноччу ў замак трапіла цела. І яны чакаюць, што я злаўлю таго, хто гэта зрабіў. Мне прыйдзецца выдаць ім каго - небудзь. Гэта можаш быць ты, дзяўчынка, ці вы абодва. Але ты ведаеш сёе-што, аб чым бы мне не хацелася ставіць у вядомасць Зрынутых, Адзіны шлях не выдаваць цябе — забіць. Я і на самай справе магу гэта зрабіць. Ці ты сам притворишься. Хай гэтая сучка ўбачыць, што цябе прыкончылі. Улавливаешь?
  
  — Па-мойму, так. — адказаў ён, дрыжучы.
  
  — Мне трэба ведаць усё.
  
  — Гэтая дзяўчына...
  
  Я падняў руку, прыслухаўся. Шум ужо быў зусім блізка.
  
  — Яна не вернецца са спаткання з Поверженными. Таму мы цалкам можам адпусціць цябе, калі ўсё пойдзе па плане.
  
  Ён мне не верыў. Ён прызнаўся ў такіх злачынствах, за якія можна атрымаць самае жорсткае пакаранне. І ён чакаў яго.
  
  — Мы — Чорная Гвардыя, Шед. Ядловец хутка добранька гэта засвоіць. Як і тое, што мы трымаем свае абяцанні. Але цябе гэта не павінна хваляваць. Цяпер у цябе задача — застацца ў жывых. Значыць, табе прыйдзецца чартоўску пастарацца, малюючы мёртвага. І ты зробіш гэта лепш любога жмурика, якога ты калі-небудзь отволок на гару. Іншага шляху ў цябе няма.
  
  — Добра.
  
  — Давайце яго да каміна і зрабіце так, каб было падобна на тое, што яго моцна падушыў.
  
  Людзі ведалі сваю справу. Яны ўсыпалі Шеда, у рэчаіснасці не прычыняючы яму шкоды. Я раскідаў сякія-такія рэчы, каб стварыць уражанне нядаўняй барацьбы, і скончыў як раз своечасова.
  
  Приводимая ў рух кулаком Алейнага, дзяўчына ўляцела ў дзверы. Адзенне на ёй выглядала горш няма куды. У Алейнага і астатніх выгляд быў не лепш.
  
  — Котка, а?
  
  Алейны паспрабаваў усміхнуцца. З кутка яго рота сачылася кроў.
  
  — Не тое слова. — Ён штурхнуў дзяўчыну нагой. — А што з гэтым хлопцам?
  
  — Занадта разнерваваўся. Прыйшлося ўсадзіць у яго ножык.
  
  — Зразумела.
  
  Мы паглядзелі на дзяўчыну. Яна зірнула на нас у адказ, але ўжо без выкліку. З кожным новым поглядам, што яна кідала на Шеда, дзяўчынка станавілася ўсё больш паслухмянай.
  
  — Н-н-так. Ты па вушы ў лайне, золотце.
  
  Яна выдала нам байку. Я чакаў пачуць нешта падобнае ад Шеда. Мы не звярталі на яе ўвагі, таму што загадзя ведалі, што гэта поўная лухта. Алейны выцер твар і звязаў дзяўчынку па руках і нагах. Ён пасадзіў яе на крэсла. Я паглядзеў, каб яна сядзела спіной да Шэду. Стары вырадак павінен дыхаць.
  
  Я сеў насупраць дзяўчыны і пачаў задаваць пытанні. Шед казаў, што распавёў ёй амаль усё. Трэба было высветліць, ці ведае яна што-небудзь пра Вароне. І якім чынам гэта магло пашкодзіць нам або яму.
  
  Ніякіх шанцаў даведацца.
  
  У паветры пачуўся моцны свіст. Вецер зароў, як быццам зусім побач праходзіў смерч. Трэск, падобны на грукат.
  
  — О чорт! Зрынутыя! — крыкнуў Алейны.
  
  Дзверы рванулася на завесах, расчыніліся ўнутр.
  
  Я падняўся, абліваючыся халодным потам. Сэрца маё замолотило як звар'яцелае. Увайшла Расколіна. У яе быў такі выгляд, як быццам яна толькі што пабывала ў палаючым доме. Ад яе адзення падымаліся струменьчыкі дыму.
  
  — Што за чорт? — спытаў я.
  
  — Замак. Падабралася занадта блізка. Яны ледзь не сшибли мяне ў паветры. Што тут у цябе?
  
  Я хуценька ўсё пераказаў, не ўпусціўшы і тое, што мы прапусцілі ў Замак яшчэ адзін труп.
  
  — Адзін мёртвы, — паказаў я на Шеда. — Супраціўляўся. Але гэтая — жывая. — Я паказаў на дзяўчынку.
  
  Расколіна ўшчыльную падышла да яе. Я не адчуваў звычайнай аўры вядзьмарскай моцы, якую людзі адчуваюць у прысутнасці Зрынутых. Мабыць, ёй толькі што моцна дасталося. А Расколіна, у сваю чаргу, не адчувала, што ўсё яшчэ цяплілася ў Марроне Шеде.
  
  — Такая маладая. — Яна падняла падбародак дзяўчыны. — О, якія вочы. Полымя і сталь. Лэдзі будзе ад яе ў захапленні.
  
  — Нам працягваць назіранне? — спытаў я, мяркуючы, што яна забярэ палонніцу.
  
  — Вядома. Могуць быць і іншыя. — Расколіна павярнулася да мяне. — Больш ні аднаго прапушчанага трупа. Мы ходзім па лязе. Шолах даруе апошні. Але наступны — твая магіла.
  
  — Слухаюся, мэм. Толькі вельмі цяжка тырчаць тут, не прыцягваючы ўвагі мясцовых. Мы не можам проста перакрыць дарогу.
  
  — Чаму?
  
  Я патлумачыў. Яна ўжо аглядала Замак і ведала мясцовасць.
  
  — Ты маеш рацыю. На дадзены момант. Але хутка тут будзе ваша Гвардыя. Тады адпадзе патрэба хавацца.
  
  — Так, мэм.
  
  Расколіна ўзяла дзяўчыну за руку.
  
  — Пойдзем.
  
  Я быў здзіўлены, як пакорліва наша дзікая котка рушыла ўслед за Расколінай. Я выйшаў паглядзець: пакамечаны дыван падняўся ў паветра і рушыў да Чарапіцы, пакінуўшы ззаду сябе толькі рэха самотнага адчайнага крыку.
  
  Разгарнуўшыся, каб вярнуцца ў дом, я ўбачыў у дзвярах Шеда. Мне захацелася рушыць яму, але я стрымаўся.
  
  — А гэта хто быў? — спытаў ён. — Што гэта было?
  
  — Расколіна. Адна з Зрынутых. Маё начальства.
  
  — Вядзьмарка?
  
  — Адна з наймацнейшых. Давай сядзем. Пагаворым. Мне трэба дакладна ведаць, што вядома дзяўчынцы пра Вароне і Душечке.
  
  Інтэнсіўны допыт пераканаў мяне, што Ліза не ведала нічога, што магло б узбудзіць у Шолах падазрэнні. Калі толькі яна не звязвае імя Варона з чалавекам, які шмат гадоў таму дапамагаў браць яе ў палон.
  
  Я працягваў мучыць Шеда да світання. Ён ужо практычна распавёў усё, што ўяўляла хоць які-небудзь цікавасць. Яму самому хацелася выгаварыцца, ён балбатаў і балбатаў, успамінаючы разнастайныя мярзоты. Не думаю, што сустракаў у сваім жыцці шмат людзей, якія выклікалі б ўва мне такую агіду. Больш гадкіх людзей, так. Злыдні не горш Шеда сустракаліся на кожным кроку. Але баязлівая закваска і пастаяннае пачуццё жалю да самога сябе низводили карчмара да ўзроўню поўнага нікчэмнасці.
  
  Бедны дурань. Яму на родзе напісана быць цацкай у чужых руках.
  
  І ўсё ж... Была ў Марроне Шеде адна цікавая рыса, проявлявшаяся ў яго адносінах з маці, Вараным, Азой, Лізай, Сал і Душечкой, рыса, якая ясна проглядывала з яго апавяданняў. Але сам ён гэтую рысу не заўважаў. У яго была таемная схільнасць да дабрачыннасці і высакародным учынкам.
  
  На наступную раніцу пасля палону Шеда я паехаў у горад на яго возе і дазволіў яму, як заўсёды, адкрыць «Лілею».
  
  
  
  КІРАЎНІК 31
  
  Ядловец: Вяртанне
  
  З таго часу, як Шеда схапілі, прайшло ўжо два дні. Але ён усё яшчэ не мог прыйсці ў сябе. Кожны раз, калі ён глядзеў у залу і бачыў аднаго з гэтых гадаў, што называюць сябе Чорнай Гвардыяй, яму зноў станавілася дрэнна. Яго жыццё цалкам залежала ад іх. Яны далі яму пажыць у доўг, і Шед зусім не ведаў, што яны збіраюцца рабіць з ім. Але ён быў упэўнены, што калі яны выкарыстоўваюць яго, то, напэўна, выкінуць на памыйніцу. Сее-хто з яго нянек відавочна ставіўся да яго як да смецця. Але ў сваіх уласных думках ён не мог абвергнуць гэты пункт гледжання.
  
  Ён стаяў за стойкай і мыў шклянкі, калі ў дзверы ўваліўся Аза. Шед выпусціў шклянку.
  
  Аза толькі на міг сустрэўся з ім позіркам, а затым прайшоў праз залу і пачаў падымацца па лесвіцы. Глыбока ўздыхнуўшы, Шед рушыў услед за ім. Калі Шед дасягнуў вяршыні лесвіцы, чалавек па імені Ліхвяр ўжо дыхаў яму ў спіну. У руцэ ў яго быў нож, гатовы да дзеяння.
  
  Шед увайшоў туды, дзе раней была пакой Варона. Ліхвяр застаўся звонку.
  
  — Якога д'ябла ты тут робіш, Аза? Цябе шукаюць Інквізітары. З-за таго дзялка ў Катакомбах. Сам Вол адправіўся на поўдзень на пошукі.
  
  — Спакойна, Шед, я ведаю. Мы яго сустрэлі. Была заварушка. Мы яго крыху парэзалі, але ён паправіцца. Ён вернецца сюды, за табой. Я прыйшоў, каб цябе папярэдзіць. Табе трэба выбірацца з Ядлоўца.
  
  — О не, — сказаў ціха Шед. Сківіцы лёсу сціскаліся ўсё шчыльней. — Я ўжо думаў пра гэта. — Тое, аб чым цяпер казаў Шед, Ліхвяра і так было ясна. — Справы тут усё горш і горш. Я ўжо пачаў шукаць пакупніка.
  
  Не зусім так, але ён зоймецца гэтым сёння ж.
  
  Чаму-то вяртанне Асновы дадало Шэду духу. Можа быць, таму, што ён адчуваў у ім саюзніка, чалавека, делившего з ім адны і тыя ж цяжкасці.
  
  Аза распавёў ужо амаль усё. Ліхвяр не даваў ведаць аб сваім прысутнасці.
  
  Аза моцна змяніўся. Ён не выглядаў напалоханым. Шед спытаў, чаму.
  
  — Таму што я правёў з Крумкачом столькі часу... Ён распавядаў мне такія гісторыі, ад якіх у цябе бы валасы ўсталі дыбам. Усё аб тым часе, калі ён яшчэ не прыбыў у Ядловец.
  
  — Ну і як ён?
  
  — Мёртвы.
  
  — Мёртвы? — выдыхнуў Шед.
  
  — Што? — У пакой уварваўся Ліхвяр. — Ты сказаў, Крумкач — мёртвы?
  
  Аза паглядзеў на Ліхвяра, потым на Шеда, зноў на Ліхвяра.
  
  — Шед, ты сволач...
  
  — Заткніся, Аза, — перабіў яго Шед. — Ты і ўявіць сабе не можаш, што тут адбылося, пакуль цябе не было. Ліхвяр — адзін. Ну, тыпу таго.
  
  — Ліхвяр? Як той, што ў Чорнай Гвардыі?
  
  — Крумкач распавядаў? — здзіўлена падняў бровы Ліхвяр.
  
  — Так, у яго ёсць некалькі баек аб днях мінулых.
  
  — Угу. Правільна, прыяцель, гэта я. Давай-ка зараз аб тым, што Крумкач нібыта мёртвы.
  
  Аза паглядзеў на Шеда. Шед кіўнуў:
  
  — Раскажы.
  
  — Добра. На самай справе я не зусім разумею, што адбылося. Мы выбіраліся пасля звадка з Валом. Беглі. Нечакана на нас напалі бандыты, якіх ён наняў. Мы хаваліся ў нейкіх кустах, калі ён раптам пачаў лямантаваць і насіцца там, як шалёны. Я нічога не зразумеў. — Аза паківаў галавой. Яго твар быў бледным, па носе збягалі кропелькі поту.
  
  — Працягвай, — акуратна падштурхнуў яго Шед.
  
  — Шед, я не ведаю.
  
  — Што? — не вытрымаў Ліхвяр.
  
  — Я не ведаю. Я там нічога не разглядаў.
  
  Шед скорчил грымасу. Гэта быў той Аза, якога ён ведаў.
  
  — Ты сапраўдны сябар, хлопец, — сказаў Ліхвяр.
  
  — Паслухай...
  
  Шед зрабіў яму знак маўчаць.
  
  — Шед, — сказаў Аза, — табе трэба выбірацца з Ядлоўца. І хутка. Са дня на дзень можа прыйсці ліст ад Вала.
  
  — Але...
  
  — На самай справе там лепш, чым мы думалі, Шед. У цябе ёсць грошы, ты ў парадку. Там, на поўдні, Катакомбы нікога не хвалююць. Усе лічаць, што мы проста выдатна паджартаваць над Вартаўнікамі. Таму Вол і знайшоў нас. Усе пацяшаліся над нашым прыгодай, а сее-хто нават вырашыў адмыслова адправіцца сюды, каб цалкам вычысціць Катакомбы.
  
  — Але як хто-то мог даведацца пра Катакомбах? Пра гэта ведалі толькі ты і Крумкач.
  
  Аза сконфузился.
  
  — Да-а. Так і ведаў. Трэба было пахваліцца, так?
  
  Шед заблытаўся, яму было страшна, і ён пачаў вывальвае ўсё гэта на Азу. Ён не ведаў, што рабіць. Як сказаў Аза, яму трэба прыбірацца з Ядлоўца. Але як выслізнуць ад вартавых сабак горада? Асабліва калі яны ведаюць, што Шед паспрабуе ўцячы.
  
  — У гавані варта карабель, раніцай ён сыходзіць у даліну. Капітан трымае там два месцы для мяне. Сказаць яму, што ты таксама будзеш?
  
  Ліхвяр стаў у дзвярах, загароджваючы выхад.
  
  — Туды не адправіцца ні адзін з вас. Сее-хто з маіх сяброў хоча з вамі пагаварыць.
  
  — Што гэта, Шед? — У голасе Асновы загучала паніка.
  
  Шед паглядзеў на Ліхвяра. Салдат кіўнуў. Тады Шед выдаў Азе амаль усе. Той нічога не зразумеў. Шед і сам не разумеў, таму што яго апекуны не тлумачылі за ўсё, і ў агульнай карціне, якая склалася ў Шеда ў галаве, чаго-то не хапала.
  
  У дадзены момант у «Лілеі», акрамя Ліхвяра, не было нікога.
  
  — Можа, мне схадзіць за Гоблінаў? — прапанаваў Шед.
  
  — Можа, мы проста пачакаем? — усміхнуўся Ліхвяр.
  
  — Але...
  
  — Хто-небудзь павінен з'явіцца. Пачакаем. Пайшлі ўніз. Ты, — вастрыём нажа ён паказаў на Азу. — Не ўздумай жартаваць.
  
  — Асцярожна, Аза, — сказаў Шед. — Гэтых хлопцаў баяўся сам Крумкач.
  
  — Добра, я дастаткова ад яго наслухаўся.
  
  — Шкада, вядома, — загаварыў Ліхвяр. — Элмо і Каркуну гэта наўрад ці спадабаецца. Ўніз, хлопцы. А ты, Шед, проста займайся сваёй справай.
  
  — Хто-небудзь можа даведацца Азу, — папярэдзіў Шед.
  
  — Паглядзім. Давай.
  
  Ліхвяр адышоў у бок, прапускаючы іх абодвух наперад. Унізе ён пасадзіў Азу за самы далёкі стол і сам уладкаваўся там жа, не перастаючы чысціць пазногці вастрыём нажа. Аза, як зачараваны, глядзеў на яго. Мрояцца прывіды, здагадаўся Шед.
  
  Калі ахвяраваць Азой, то можна збегчы прама цяпер. Аза ім патрэбны больш. Калі ён цяпер проста пойдзе на кухню, Ліхвяр за ім не рушыць.
  
  З кухні, несучы ў кожнай руцэ па стравы, выйшла яго стрыечная сястра.
  
  — На хвілінку, Сал, калі вызвалішся.
  
  Праз некалькі хвілін яна падышла.
  
  — Як ты думаеш, ты з дзецьмі змагла б тут ўправіцца без мяне? Некалькі тыдняў?
  
  — Вядома, а што? — Яна выглядала збянтэжанай. Але хутка зірнула ў далёкі канец залы.
  
  — Мне, можа быць, прыйдзецца з'ехаць на час. У мяне на душы будзе спакайней, калі я буду ведаць, што гэтым месцам кіруе хто-небудзь з маёй сям'і. Я не зусім давяраю Лізе.
  
  — У цябе няма яшчэ ніякіх вестак ад яе?
  
  — Няма. Ты, напэўна, падумала, што яна аб'явіцца, калі памёр яе бацька?
  
  — Можа быць, яна проста боўтаецца дзе-то і яшчэ не чула.
  
  У голасе Сал не было ўпэўненасці. Хутчэй за ўсё, падумваў Шед, яна падазрае, што ён мае якое-то стаўленне да яе знікнення. Занадта шмат людзей стала знікаць вакол яго. Шед баяўся, што яна звядзе канцы з канцамі і зразумее, што ў знікненні Дурня вінаваты таксама ён.
  
  — Ходзіць такі слых, я чуў, што яе арыштавалі. Приглядывай за маёй мамай. За ёй даглядаюць добрыя людзі, але за імі трэба глядзець.
  
  — Куды ты сабраўся, Маррон?
  
  — Яшчэ не ведаю.
  
  Ён пабойваўся, што гэта мог быць проста шлях наверх, у Агароджу. А калі не туды, тады далей ад усяго, што тут адбываецца. Прэч ад гэтых бязлітасных людзей і іх яшчэ больш бязлітасных камандзіраў. Трэба пагаварыць з Азой пра Зрынутых. Можа, Крумкач распавядаў яму што-небудзь.
  
  Шэду хацелася выбраць момант і дамовіцца аб чым-небудзь з Азой. Напрыклад, аб іх агульным ўцёкі. Але не на тым караблі. Чорт, дарма ён яго згадаў. На якім-небудзь іншым, які ідзе на поўдзень.
  
  А што стала з велізарным новым караблём Варона? І з Душечкой?
  
  Ён падышоў да століка.
  
  — Аза, што стала з Душечкой?
  
  Аза пачырванеў. Ён ўтаропіўся на свае рукі.
  
  — Я не ведаю, Шед. Шчыра. Я моцна спалохаўся і проста збег на першым жа караблі на поўнач.
  
  Шед адышоў, у агідзе ківаючы галавой. Кінуць дзяўчынку адну, вось так... Так, усё-ткі Аза не моцна змяніўся.
  
  Увайшоў той, каго называлі Гоблінаў. Ліхвяр яшчэ не паспеў нічога сказаць, а той ужо накіраваўся наўпрост да Азе.
  
  — Ой-ой-ой, — сказаў Гоблін. — Я не обознался, Росцік? Гэта ён?
  
  — Дакладна. Паскуднік Аза, уласнай персонай, вярнуўся з поля лаянцы. І ў яго такі ёсць чаго расказаць.
  
  Гоблін сеў насупраць Асновы. На твары ў яго з'явілася жабья ўсмешка.
  
  — Такім чынам?
  
  — Першае: ён сцвярджае, што Крумкач мёртвы.
  
  Ўсмешка Гобліна знікла. У імгненне вока ён стаў па-чартоўску сур'ёзны. Гоблін прымусіў Азу распавесці сваю гісторыю зноў. Сам ён у гэты час сядзеў, утаропіўшыся ў шклянку з віном. Калі ён, нарэшце, падняў галаву, твар яго прыняло стомлены выраз.
  
  — Лепш абмеркаваць з Элмо і Каркуном. Малайчына, Ліхвяр. Я забіраю яго. А ты приглядывай за іншым прыяцелем, Шедом.
  
  Шед здрыгануўся. У галаве ў яго тлела надзея, што яны абодва сыдуць з Азой.
  
  Ён ужо наважыўся. Пры першай жа магчымасці трэба бегчы. Бегчы на поўдзень, змяніць імя, на золата купіць карчму, дзейнічаць так асцярожна, каб ніхто ніколі не змог яго знайсці.
  
  Аза паспрабаваў супраціўляцца.
  
  — Ды хто, чорт пабяры, вы такія? Можа, я не жадаю нікуды ісці.
  
  Гоблін злавесна ўсміхнуўся. Ён нешта прамармытаў на адным дыханні, і з яго шклянкі выползло воблака цёмна-карычневага дыму. Знутры яна свяцілася чым-то крывава-чырвоным. Гоблін ва ўпор глядзеў на Азу, а той спалохана таращился на шклянку.
  
  Дым згусціўся і прыняў форму невялікі галавы. У тых месцах, дзе павінны былі быць вочы, замерцали чырвоныя кропкі.
  
  — Мой маленькі сябар, — сказаў Гоблін, — прагне паспрачацца з табой. Ён харчуецца болем. І ён даўно ўжо нічога не еў. У Можжевельнике яму жывецца не салодка.
  
  Вочы Азы яшчэ больш акругліліся. У Шеда таксама. Вядзьмарства! Ён адчуў яго ў тых тварях, Зрынутых, але тады яно не было такім відавочным. Яно не было накіравана супраць яго. Проста што-то здарылася з Лізай, ён гэтага не бачыў. Але цяпер...
  
  Наогул-то, гэта было слабое вядзьмарства. Проста забава. Але ў горадзе ёсць і такое, не даступнае старонняму погляду. Яго сведкамі сталі толькі тыя, хто прыняў непасрэдны ўдзел у павольным росце Чорнага Замка. На астатняй Ядловец вядзьмарства не распаўсюджвалася.
  
  — Добра, — сказаў Аза, — добра.
  
  Голас яго гучаў брыдка. Гэта быў амаль піск. Аза паспрабаваў адсунуць крэсла назад, але Ліхвяр не даў яму гэтага зрабіць.
  
  — Бачу, што Крумкач згадваў Гобліна. Добра, — усміхнуўся чалавек з жабьим тварам. — Ты будзеш паводзіць сябе добра. Пайшлі.
  
  Ліхвяр адпусціў крэсла Асновы. Той пакорліва рушыў услед за Гоблінаў.
  
  Шед пасунуўся і паглядзеў у шклянку Гобліна. Нічога. Ён нахмурыўся. Ліхвяр оскалился.
  
  — Нядрэнны нумар, а?
  
  — Ды.
  
  Шед аднёс шклянку ў мыйку. Знайшоўшы момант, калі Ліхвяр адцягнуўся, ён кінуў яго ў смецце. Цяпер яму было страшна, як ніколі. Як збегчы ад калдуна?
  
  У памяці ўсплылі апавяданні, пачутыя ад матросаў з поўдня. Нічога добрага чарадзеі сабой не ўяўлялі.
  
  Хацелася плакаць.
  
  
  
  КІРАЎНІК 32
  
  Ядловец: Наведвальнікі
  
  Гоблін даставіў да мяне Азу і настаяў, каб мы дачакаліся Элмо, перш чым пачынаць допыт. Ён паслаў каго-то, каб вывудзіць Элмо, у сапраўдны момант, які спрабаваў задобрыць Шолах. Яе вывелі з сябе салдаты з рэгулярнай арміі Лэдзі, і яна кідалася на ўсіх, хто трапляўся пад руку.
  
  Тое, што высветліў Гоблін, моцна яго знервавала. Ён не спрабаваў гуляць у свае звычайныя гульні, спрабуючы прымусіць мяне гадаць, што ж на самай справе адбываецца.
  
  — Аза сказаў, што яны з Крумкачом напароліся на Вала. — выпаліў Гоблін. — Крумкач мёртвы. Аза збег. Душачка там сама па сабе.
  
  Можаце мне паверыць, я расхваляваўся не на жарт. Я гатовы быў пачаць допыт прама з ходу. Але ўтрымаўся.
  
  Неўзабаве з'явіўся Элмо. Мы з Гоблінаў да таго часу ўжо не знаходзілі сабе месца. А Аза рыхтаваўся да ўдару.
  
  Наша доўгі чаканне апраўдала сябе. Элмо прыйшоў не адзін.
  
  Спачатку з'явіўся слабы кіслявы пах, як нам падалося, ён ішоў з каміна. Я ўвесь час падтрымліваў там невялікі агонь. Проста так, на ўсялякі выпадак. Побач жа ляжала некалькі металічных дубцоў, іх у любы момант можна было напаліць. Так што Аза мог добра разгледзець усё гэта і падумаць, ці варта яму што-то выпускаць з свайго аповеду.
  
  — Што за пах? — спытаў нехта. — Каркун, ты зноў пусціў сюды ката?
  
  — Ды я выкінуў яго прэч пасля таго, як ён памачыўся мне ў боты, — адказаў я.
  
  — Прама як у гэтым гнусном Котурне. Можа, ён і на дровы схадзіў напрыканцы?
  
  Пах станавіўся больш рэзка. Ён не быў такім ужо непрыемным, проста трохі раздражняў. Мы па чарзе агледзелі дровы. Нічога.
  
  Я ўжо ў трэці раз пачаў шукаць крыніца паху, калі звярнуў увагу на агонь. На імгненне ў мовах полымя я заўважыў абрысы асобы.
  
  У мяне ледзь не спынілася сэрца. Ад аднаго прысутнасці гэтай асобы мяне ахапіла паніка. Я ўжо пачаў прадстаўляць усё, што магло адбыцца; альбо гэта назіралі Пераможаныя, альбо Лэдзі. А можа, пачвары з Чорнага Замка ці сам Уладар глядзеў скрозь языкі полымя... Але тут нібы нешта пераключылася ў маім падсвядомасці, і я імгненна супакоіўся. Заўважыў тое, чаго ніяк не чакаў убачыць. Фізіяномія, гайдаліся ў мовах полымя, мела толькі адзін вачэй.
  
  — Аднавокі, — сказаў я, не раздумваючы больш ні секунды. — Гэты маленькі вырадак — у Можжевельнике.
  
  З шырока расплюшчанымі вачыма Гоблін падскочыў да мяне. Ён панюхаў паветра. Твар яго расплыўся ў знакамітай ўсмешцы.
  
  — Сапраўды, Каркун. Цалкам дакладна. Уся смурод — ад гэтага дробнага нягодніка. Як я адразу не допер?
  
  Я паглядзеў на агонь. Твар знікла.
  
  — Як бы яго лепей сустрэць? — прашаптаў Гоблін.
  
  — Думаеш, яго паслаў Капітан?
  
  — Верагодна. Было б цалкам лагічна паслаць наперад яго ці Нямога.
  
  — Гоблін, зрабі мне адну ласку.
  
  — Якое?
  
  — Давай абыдземся без спецыяльных прывітанняў.
  
  Гоблін абвяў. Яму не хацелася губляць магчымасць з шумам і трэскам сустрэць Аднавокага, якога ён так даўно не бачыў.
  
  — Слухай, — сказаў я. — Ён тут нелегальна. Не хочацца, каб пра гэта даведаліся Пераможаныя. Навошта лішні раз даваць ім магчымасць што-то разнюхаць?
  
  Сказаў трохі няправільна. Пах быў такі, што хацелася ўцячы.
  
  — Ды ўжо, — буркнуў Гоблін. — Лепш бы Капітан паслаў Нямога. А я так рыхтаваўся да сустрэчы. Падрыхтаваў сюрпрыз, якога ён у жыцці не бачыў.
  
  — Дастанеш яго потым. А пакуль чаму б табе не прыбраць адсюль гэтую смурод? І чаму б табе не донять гэтага казла, проста не звяртаючы на яго ўвагі?
  
  Ён абдумаў маё прапанову. Вочы яго заблішчэлі.
  
  — Ага, — кіўнуў ён, і я зразумеў, што Гоблін прыстасаваў гэтую ідэю пад сваё перакручанае пачуццё гумару.
  
  У дзверы замолотил чый-то кулак. Я здрыгануўся, хоць і чакаў гэта. Элмо пусцілі ў пакой.
  
  Услед за Элмо здаўся Аднавокі, усмешлівы, як маленькі чорны мангуст, які сабраўся праглынуць змяю. Мы нават не зірнулі на яго, таму што за яго спіной стаяў Капітан.
  
  Капітан! Вось ужо каго я не чакаў тут убачыць да падыходу Гвардыі.
  
  — Сэр? — вырвалася ў мяне. — А вы-то якога чорта тут робіце?
  
  Ён цяжка прогромыхал да каміна, працягнуў рукі да агню. Лета падыходзіла да канца, але было яшчэ не так холадна. Як заўсёды, Капітан нагадваў вялікага мядзведзя, хоць моцна схуднеў і пастарэў. Пераход, вядома, апынуўся цяжкім.
  
  — Бусел, — адказаў ён.
  
  Я нахмурыўся, зірнуў на Элмо. Той паціснуў плячыма.
  
  — Я яго пасылаў з данясенне, — растлумачыў Элмо.
  
  — Бусел не сказаў нічога зразумелага, — працягнуў Капітан. — Што тут з Крумкачом?
  
  Вядома, Крумкач быў ягоным бліжэйшым сябрам, перад тым як збегчы. Я пачынаў разумець.
  
  — Гэты хлопец замяшаны ва ўсё з самага пачатку, — сказаў я, ткнуўшы ў Азу пальцам. — Околачивался тут з Крумкачом. Ён кажа, што Крумкач памёр, там... Як называецца тое месца, Аза?
  
  Аза таращился на Капітана і Аднавокага, рот разевая як рыба, не ў сілах што-небудзь вымавіць.
  
  — Крумкач порассказал пра нас такіх казак, што хлопец ледзь не пасівеў, — растлумачыў я.
  
  — Паслухаем з самага пачатку, — хмурна прамовіў Капітан. Ён ва ўпор глядзеў на Азу.
  
  І Аза распавёў сваю гісторыю ў трэці раз. Усе гэта час Гоблін, напружваючы свае здольнасці, спрабаваў вылавіць у яго словах любы драбнюткі намёк на няпраўду. Ён ігнараваў Аднавокага з такім майстэрствам, якога я яшчэ ў жыцці не бачыў. Але ўсе яго намаганні былі марныя.
  
  Капітан абарваў Азу у той самы момант, калі той скончыў гаварыць па сутнасці. Яго любімая звычка, падумаў я. Капітан хацеў пераварыць інфармацыю, перш чым прыступіць да яе аналізу. Ён прымусіў мяне коратка пераказаць усё, што тут адбылося з моманту прыбыцця ў Ядловец. Я так зразумеў, што Элмо яму сваю частку ўжо далажыў.
  
  — Вы занадта падазроныя наконт Зрынутых, — падвёў ён вынік, калі я скончыў. — Кульгавы быў з намі ўсю дарогу. І ў яго паводзінах не было нічога падазронага.
  
  Калі ў каго-то і былі важкія прычыны паквітацца з намі, так у першую чаргу ў Кульгавага.
  
  — І тым не менш, — заўважыў я. — Тут адно накладваецца на іншае, а потым і на трэцяе. Усё, што тычыцца Лэдзі і Зрынутых. Можа быць, яны нічога не казалі яму, таму вырашылі, што ён прагаварыўся.
  
  — Можа быць, — згадзіўся Капітан.
  
  Хадзіў узад-уперад па пакоі шаркающей хадой, ён кінуў некалькі збянтэжаны погляд на Азу.
  
  — У любым выпадку, не трэба больш даваць Шолах падстаў для разважання. Працуйце акуратна. Рабіце выгляд, што нічога не падазраяце. І рабіце сваю справу. Аднавокі са сваімі хлопчыкамі будзе паблізу і прыкрые вас у выпадку чаго.
  
  Ды ўжо, падумаў я. Прыкрые ад Зрынутых?
  
  — Калі Кульгавы ўвесь час побач, то як вам удалося змыцца? Як толькі ён даведаецца, што вас няма, пра гэта даведаецца і Лэдзі, ці не так?
  
  — Ён не павінен нічога даведацца. Мы не размаўлялі з ім некалькі месяцаў. Ён — сам па сабе. Мучыцца ў адзіноце.
  
  — А што наконт Курганоў?
  
  Я быў настроены высветліць усё, што здарылася з Гвардыяй падчас доўгага маршу, таму што пра большасць маіх таварышаў я не мог запісаць у Аналах ні радка. Цяпер не час высвятляць падрабязнасці, але хоць бы ў агульных рысах.
  
  — Мы нават не бачылі іх, — сказаў Капітан. — Як сказаў Кульгавы, там працуюць Найміт і Лэдзі. Як толькі Ядловец будзе пад кантролем, можна чакаць генеральнае наступ.
  
  — Тут яшчэ конь не валяўся наконт падрыхтоўкі, — сказаў я. — Пераможаныя ўвесь час ганяюць нас вакол Чорнага Замка.
  
  — Агіднае мястэчка, так? — Капітан агледзеў нас усіх. — Мне здаецца, вы маглі б ужо сёе-што прыгатаваць, калі б не апынуліся такімі параноікамі.
  
  — Сэр?
  
  — У асноўным, усе вашы заметания слядоў здаюцца мне бескарыснай марнаваннем часу. Гэта праблема Варона, а не ваша. І ён вырашыў яе ў сваёй звычайнай манеры. Без усякай старонняй дапамогі. — Ён памаўчаў. — І цяпер, здаецца, праблема вырашана на вечныя часы, — рыкнул Капітан на Азу.
  
  Капітан не жыў тут і не меў магчымасці адчуць таго ціску, якое літаральна гнула да зямлі, як летні лівень прыбівае дарожную пыл. Але я не стаў казаць пра гэта.
  
  — Гоблін, як ты думаеш, Аза кажа праўду? — замест гэтага спытаў я.
  
  Гоблін панура кіўнуў.
  
  — А ты, Аднавокі? Заўважыў што-небудзь?
  
  Маленькі чорны чалавек асцярожна паківаў галавой.
  
  — Аза, у Варона павінна была быць з сабой звязак папер. Ён калі-небудзь казаў пра іх?
  
  Аза выглядаў збянтэжаным. Ён пакруціў галавой.
  
  — У яго быў які-небудзь багаж або што-небудзь, да чаго ён нікога не падпускаў?
  
  Здавалася, такая накіраванасць маіх пытанняў паставіла Азу у тупік. Ўсіх астатніх таксама. Толькі Нямы ведаў аб тых паперах. Нямы і, можа быць, Шолах, бо яны калі-то ёй належалі.
  
  — Аза, ну што-небудзь, з чым ён звяртаўся як-небудзь незвычайна.
  
  Кароткі ахінула.
  
  — Была маленькая кошык. Я памятаю, як ён пажартаваў наконт яе. Ён сказаў што-то загадкавае, тыпу, што гэта чый-то пропуск у магілу.
  
  Я ўсміхнуўся. Паперы ўсё яшчэ існуюць.
  
  — А што ён зрабіў там з гэтым кошыкам?
  
  — Не ведаю.
  
  — Аза...
  
  — Шчыра. Я бачыў яе ўсяго пару разоў, на караблі. І ніколі аб гэтым не задумваўся.
  
  — Да чаго ты клонишь, Каркун? — спытаў Капітан.
  
  — У мяне ёсць версія. Яна проста заснавана на тым, што я ведаю пра Азе і Вароне.
  
  Усе заворчали.
  
  — Увогуле, усе, што мы ведаем пра Азе, мяркуе, што Крумкач не стаў бы яго браць з сабой. Ён смаркач. Безадказны балбатун. Але Крумкач ўсё-ткі прыхапіў яго. Узяў з сабой на поўдзень і прыняў у кампанію. Навошта? Можа, вас гэта не хвалюе, хлопцы, затое хвалюе мяне.
  
  — Не ўлавіў, — сказаў Капітан.
  
  — Уявіце, што Крумкач вырашыў знікнуць так, каб нікому нават у галаву не прыйшло шукаць яго. Адзін раз ён ужо спрабаваў уцячы, забраўшыся ў Ядловец. Але тут зьявіліся мы. Ён падумаў, што мы шукаем яго. Што далей? А чаму б яму не памерці? Пры сведках. Ніхто не стане паляваць за мерцвяком.
  
  — Ты сцвярджаеш, — перапыніў мяне Элмо, — што ён інсцэніраваў сваю смерць і прымусіў Азу расказаць усім пра гэта, каб ніхто не стаў яго шукаць?
  
  — Я кажу толькі тое, што нельга ігнараваць такую магчымасць.
  
  Адзіным адказам Капітана было задуменнае «хм-м».
  
  — Але Аза бачыў яго мёртвым, — сказаў Гоблін.
  
  — Можа быць. А можа, яму толькі так здалося.
  
  Усе паглядзелі на Азу. Той зусім перетрусил.
  
  — Вазьмі-ка яго, Аднавокі, — сказаў Капітан, — і прагані усю гісторыю з самага пачатку. Крок за крокам.
  
  Два гадзіны Аднавокі зноў і зноў жылы выцягваў з карантышкі. Але не знайшоў ні адзінай зачэпкі. Аза настойваў, што бачыў Варона мёртвым, выеденным знутры чым-то, падобным на змяю. І чым больш расколін давала мая тэорыя, тым мацней я пераконваўся, што яна дакладная.
  
  — Я мяркую па характары Варона, — абараняўся я, калі ўсе да аднаго настроіліся на мяне. — Ёсць кошык і ёсць Душачка. Яна і гэты чартоўску дарагі карабель, які ён, пра нябёсы, навошта-то пабудаваў. Убираясь адсюль, ён пакінуў сляды. І Крумкач гэта ведаў. Так навошта, прайшоўшы некалькі сотняў міль, ставіць карабель у гавань, калі хто-то збіраецца папаляваць на яго? Навошта пакідаць у жывых Шеда, які можа расказаць аб налёце на Катакомбы? І я, чорт вазьмі, ніколі не паверу, што Крумкач кінуў Душечку на волю лёсу. Ды ні на адну хвіліну ён не зрабіў бы гэтага. Ён бы абавязкова яе прыбудаваў. І вы гэта выдатна ведаеце. — Мае довады нават для мяне пачыналі гучаць занадта нацягнута. Я быў у становішчы святара, які спрабуе навязаць сваю рэлігію. — Але Аза сказаў, што яны пакінулі дзяўчынку проста каля якой-небудзь карчмы. Я вам кажу, у Варона быў план. Іду ў заклад, што калі вы зараз апынецеся на поўдні, то не знойдзеце і следу Душечки. І калі карабель усё яшчэ там, то кошыкі на борце няма.
  
  — Ды пры чым тут гэтая кошык? — выбухнуў Аднавокі.
  
  Я прапусціў пытанне міма вушэй.
  
  — Па-мойму, у цябе занадта развіта ўяўленне, Каркун, — сказаў Капітан. — Але, з іншага боку, Крумкач дастаткова хітры, каб выкінуць што-небудзь падобнае. Як толькі ў мяне з'явіцца магчымасць выпхнуць цябе адсюль, ты пойдзеш туды і ўсё праверыш.
  
  — Калі Крумкач настолькі хітры, то Пераможаныя, напэўна, таксама досыць падступныя, каб зрабіць што-то супраць нас?
  
  — Будзе дзень, будзе ежа. — Капітан павярнуўся да Одноглазому. — Я хачу, каб вы з Гоблінаў прытрымалі свае гульні. Зразумела? З'явяцца вашыя фокусы, і Пераможаныя адразу стануць цікаўнымі. Каркун, не выпусці гэтага тыпу, Азу. Ты, мусіць, захочаш, каб ён паказаў табе месца, дзе памёр Крумкач. Я вяртаюся. Элмо, давай-ка праямо трохі разам...
  
  Невялікая асабістая справа. Гатовы паклясціся, што яно мае прамое дачыненне да маёй падазронасці па частцы Зрынутых. З часам так прывыкаеш да людзей, што можаш чытаць іх думкі.
  
  
  
  КІРАЎНІК 33
  
  Ядловец: Сутыкненне
  
  
  Пасля візіту Капітана многае змянілася. Людзі сталі дзейнічаць спрытней і з большай асцярогай. Ўплыў Элмо ўзрасла, у той час як маё відавочна зменшылася. Сталі менш малоць языкамі, менш вагацца. Любы чалавек кідаўся выконваць загад па першаму ж патрабаванню.
  
  Колькасць летаніны рэзка павялічылася, тады як часу для сну заставалася пакутліва мала. Ні адзін з нас і дзвюх гадзін не дзейнічаў сам па сабе, без сувязі з астатнімі. А Элма знаходзіў падставы рассылаць ўсіх людзей далей ад Чарапіцы, туды, дзе Зрынутым было б няпроста іх адшукаць. Аза стаў маім падапечным.
  
  Напружанне ўзрастала. Я адчуваў сябе адным з стайкі куранят, гатовых кінуцца хто куды, ледзь згледзеўшы лісу, забравшуюся да іх у куратнік. Я спрабаваў выгнаць з сябе гэтую нервовасць, прыводзячы ў парадак Аналы. Да гэтага я доўгі час не вёў у іх падрабязных запісаў, абмяжоўваўся толькі кароткімі заўвагамі.
  
  Калі абстаноўка станавілася занадта нервовай для мяне, я падымаўся на гару, каб паглядзець на Чорны Замак.
  
  Я наўмысна ішоў на рызыку, як дзіця, які лезе на дрэва і выпаўзае на самы канец галінкі, рызыкуючы сарвацца ўніз. Чым бліжэй я падыходзіў да Замка, тым мацней засяроджвацца. На адлегласці ў дзве сотні ярдаў ўсе іншыя думкі ўжо проста знікалі. Пачуццё халоднага жаху і смяротнай небяспекі мяне прабірала да самых касцей. У двухстах ярдаў я адчуваў, што гэта значыць — даць цені Ўладара нависнуть над светам. Я разумеў, што адчувае Лэдзі, калі думае аб магчымым вяртанні свайго мужа. Усе думкі і эмоцыі придвигались на мяжу адчаю.
  
  У нейкім сэнсе Чорны Замак быў не проста варотамі, з якіх мог выйсці найвялікшы злодзей. Ён быў канкрэтным увасабленнем самога паняцця зла, жывым яго сімвалам. Яго эфект быў падобны з тым, што вырабляе на чалавека выгляд велізарнага сабора. Як і сабор, ён быў не проста будынкам.
  
  Я мог глядзець на обсидиановые сцены, жахлівыя ўпрыгажэнні і ўспамінаць гісторыі Шеда. Пры гэтым я ніяк не мог пазбегнуць таго, каб не пачаць корпацца ў памыйнай яме сваёй уласнай душы ў пошуках цнотаў, якія б я захоўваў ўсю сваю жыццё. Гэты Замак быў, калі хочаце, маральным арыенцірам. Калі ў вас ёсць галава на плячах. І калі вы наогул здольныя што-небудзь адчуваць.
  
  Часам Аднавокі, Гоблін, Элмо ці хто-небудзь яшчэ складалі мне кампанію. І ніхто з іх не сыходзіў адтуль у поўным спакоі. Яны маглі стаяць там са мной, казаць банальнасці аб архітэктуры, канструкцыі або значна разважаць пра значэнне Замка для будучага Гвардыі. А ў гэты час там, усярэдзіне, пастаянна што-то адбывалася, змянялася.
  
  Я ня веру ў абсалютнае зло. Я натыкнуўся на гэтую пункт гледжання дзе-то ў Аналах, і гэтая філасофія падзейнічала сваё дзеянне на ўсю маю службу ў якасці захавальніка Аналаў. Я веру толькі, што ёсьць мы і ёсьць яны. А хто з нас дрэнны ці добры, ці будзе вырашаць той, хто выжыве, калі ўсё скончыцца. Дабро і зло ў людзей вельмі рэдка вызначаны дакладна. У вайне з паўстанцамі, восем гадоў таму, мы служылі на баку, воспринимающейся, як дрэнная, неправая. Хоць паслядоўнікі Белай Ружы бывалі значна больш падступныя і злыя, чым Лэдзі. Цёмныя сілы нашага боку дзейнічалі, па меншай меры, прама і шчыра.
  
  Усім ясна, што сабой уяўляе Лэдзі. Гэта ў паўстанцаў ідэі супярэчылі з жыццём і іх дзеяннямі. Гэтыя людзі пераменлівыя, як надвор'е, і гнуткія, як змеі.
  
  Але я адцягнуўся. Гэта Чорны Замак так падзейнічаў. Ён прымушае спатыкацца пра ўсе памылкі, грахі, якія вы здзейснілі ў сваім жыцці. Ён прымушае пераглядаць вашыя маральныя каштоўнасці. Робіць так, што вам хочацца заняць нейкую пэўную пазіцыю, хоць бы і на баку зла. Робіць вас нетрывальным да вашай мяккай, падатлівай маральнасці.
  
  Я падазраю, менавіта таму ў Можжевельнике вырашылі зрабіць выгляд, што гэтага месца ў прыродзе не існуе. Чорны Замак — абсалют, які патрабуе абсалютных рашэнняў у свеце адноснасці.
  
  Калі я стаяў пад гэтымі чорнымі бліскучымі сценамі, мне на розум часта прыходзіла Душачка. Таму што яна была поўнай супрацьлегласцю Замка, не сумяшчальная з ім. Белы полюс, абсалют, супрацьлеглы таму, што сімвалізаваў сабой Замак. Я не часта з ім меў зносіны з тых часоў, як зразумеў, хто яна на самай справе. Але я памятаю, што яе прысутнасць таксама хвалявала мае пачуцці. Я ўяўляў сабе, як бы яна падзейнічала на мяне зараз, пасля столькіх гадоў, будучы ўжо дарослым.
  
  Мяркуючы па словах Шеда, яе прысутнасць не вырабляла ўражанні, як вырабляе ўражанне блізкасць да Чорнага Замку. Карчмара ў яе цікавіла толькі адно — як бы зацягнуць яе ў ложак. А Крумкач не прытрымліваўся нейкіх строгіх правілаў. Здарся што, ён скаціўся б яшчэ далей у цемру, нават дзейнічаючы з высокіх памкненняў.
  
  Магчыма, у гэтым і быў нейкі сэнс. Адзінства і барацьба супрацьлегласцяў. Ёсць Крумкач, дзеючы з усёй прагматычнай амаральна, на якую можа быць здольна толькі тварэнне пекла. Але такім чынам ён можа выратаваць дзіцяці, які ўяўляе сабой лепшую і адзіную надзею усяго свету. Надзею пазбавіцца ад Лэдзі і Ўладара.
  
  О, гэта было б выдатна, калі ўсе маральныя праблемы можна было б размясціць на якой-небудзь гульнявой дошцы, дзе гулялі б чорныя і белыя гульцы. Строгія правілы і ні адзінага адцення шэрага колеру.
  
  Нават Азу і Шеда можна было б прымусіць адчуць аўру Замка, калі прывесці іх сюды днём і прымусіць глядзець на гэтыя бязлітасныя сцены.
  
  Асабліва Шеда.
  
  Шед дасягнуў той кропкі, калі яму сталі па кішэні і сумленнасць і некаторыя ваганні. Я маю на ўвазе, што цяпер у яго не было тых фінансавых цяжкасцяў, терзавших яго раней, і не было перспектывы вырыць самому сабе яму, супрацоўнічаючы з намі. Таму цяпер ён мог утрымліваць ўстанова і атрымліваць асалоду ад агідай да самога сябе. Не аднойчы я браў яго з сабой і назіраў, як той глыбока схаваны агеньчык прыстойнасці ўспыхвала з новай сілай і выварочваў карчмара навыварат.
  
  * * *
  
  Не ведаю, як Элмо гэта ўдалося. Можа быць, ён не спаў цэлы тыдзень. Але калі Гвардыя спусцілася з Воландских Гор, у яго ўжо быў гатовы план акупацыі. Гэты план быў жорсткім, але ўсё ж лепш, чым чакалі многія з нас.
  
  Я знаходзіўся ў «Лілеі» Шеда, калі першыя чуткі дасягнулі ніжніх узроўняў горада. Яны выклікалі такое масавае замяшанне, якога я на сваім вяку не ўзгадаю. Сусед Шеда, прадавец дроў, уварваўся ў «Лілею».
  
  — Зверху спускаецца цэлая армія! — закрычаў ён. — Замежнікі! Іх тысячы! Кажуць...
  
  На працягу наступнага гадзіны яшчэ некалькі чалавек прыносілі навіны. Кожны раз армія станавілася ўсё больш, а яе намеры ўсё больш няяснымі. Ніхто не ведаў, чаго дамагаецца Гвардыя. Разнастайныя відавочцы давалі розныя тлумачэння, па іх уласным страхам. Некаторыя траплялі амаль у кропку.
  
  Хоць пасля такога доўгага маршу гвардзейцы былі выматаныя, яны хутка занялі пазіцыі ў горадзе. Падраздзяленнямі камандавалі людзі Элмо. Лядзяш прывёў у Котурн падмацаванне. Як мы ўжо даўно высветлілі, асноўнымі крыніцамі супраціву заўсёды станавіліся самыя брудныя дзіркі, трушчобы. Тут было некалькі сур'ёзных сутыкненняў. Але асноўная маса гараджан зусім не разумела, у чым справа, і не мела ніякага паняцця, з чым ім, наогул-то, трэба змагацца. Большасць проста вытыркаліся, каб паглядзець.
  
  Я паспяшаўся назад, да свайго ўзвода. Настаў час, калі Пераможаныя павінны ўступіць у справу. Калі яны планавалі што-то зрабіць.
  
  Нічога не адбылося. Наколькі я мог здагадацца, Пераможаныя інструктавалі і накіроўвалі дзеянні ізноў прыбылых. І, вядома ж, яшчэ на працягу двух дзён нікому не было да мяне справы. Але затым горад ўсё-ткі атрымалася ўціхамірыць. Усе важнейшыя пункту былі ў нашых руках. Усе арсеналы, усе ўмацаваныя раёны і нават кантора Вартаўнікоў у Агароджы. І жыццё пацякла далей як звычайна. Невялікія непрыемнасці нам даставілі збеглыя паўстанцы, калі паспрабавалі падняць паўстанне. Яны зусім дакладна абвінавацілі Герцага ў тым, што ён прывёў Лэдзі ў Ядловец.
  
  Але людзей у Можжевельнике усё гэта не надта хвалявала.
  
  Былі яшчэ праблемы ў Котурне. Элмо хацеў навесці парадак у трушчобах. Але некаторым з іх насельнікам не патрэбен быў ніякі парадак. Тады ён пусціў у ход кампанію Ледзянца і сілай раздушыў ўсю развеселую компашку мясцовых пахану. Я не бачыў у гэтым неабходнасці, але разумныя галовы баяліся, што банды маглі стаць эпіцэнтрам хваляванняў. А любая патэнцыйная магчымасць супраціву павінна быць неадкладна знішчана. Думаю, нашы начальнікі спадзяваліся, што такімі дзеяннямі таксама маглі б заваяваць некаторую папулярнасць.
  
  На трэці дзень пасля прыбыцця Гвардыі Элмо прывёў Лейтэнанта ў маю халупу на схіле ўзгорка.
  
  — Ну як? — спытаў я.
  
  З часу нашай апошняй сустрэчы Лейтэнант жудасна пастарэў. Такія паходы не праходзяць дарма.
  
  — У горадзе ўсё спакойна, — адказаў ён. — Смярдзючая памыйная яма, так?
  
  — Не тое слова. Якія планы?
  
  — Яму трэба зірнуць на мэта, — сказаў Элмо.
  
  Я здзіўлена падняў бровы.
  
  — Кульгавы сказаў, што нам трэба яго ўзяць, — растлумачыў Лейтэнант. — Не ведаю толькі калі. Капітан хоча, каб я агледзеў Замак.
  
  — Павесялімся, — прамармытаў я. — Гэта вам не вожыкаў пашчы.
  
  Я нацягнуў плашч. Наверсе было даволі халаднавата. Элмо з Аднавокім пайшлі з намі. Лейтэнант доўга і пільна разглядаў Замак.
  
  — Ён мне не падабаецца, — нарэшце сказаў ён. — Цалкам.
  
  Лейтэнант таксама адчуў той магільны холад, які сыходзіў ад Замка.
  
  — У мяне ёсць чалавек, ён быў усярэдзіне, — сказаў я. — Але Зрынутым я пра гэта не дакладваў. Лічыцца, што ён памёр.
  
  — А што ён мне можа расказаць?
  
  — Не шмат. Ён быў там толькі ноччу, на пляцоўцы адразу за варотамі.
  
  — Хм. У Зрынутых у Чарапіцы таксама ёсць дзяўчынка. Я гаварыў з ёй. Яна не змагла сказаць нічога. Была там толькі раз, і то такая напалоханая, што баялася нават па баках паглядзець.
  
  — Яна яшчэ жывая?
  
  — Ага. Гэта тая, што ты злавіў? Так, жывая. Напэўна, Лэдзі так загадала. Агідная маленькая сучка. Давайце лепш прошвырнемся далей.
  
  Мы дабраліся да далёкай боку Замка, там, дзе ўжо цяжка прабірацца сярод камянёў. Усё гэта суправаджалася бесперапынным ныццём Аднавокага.
  
  — З гэтага боку ніякіх падыходаў, — пракаментаваў Лейтэнант відавочную рэч. — Па крайняй меры, без дапамогі Зрынутых.
  
  — Ды з любой боку табе не абысціся без падмогі.
  
  Ён запытальна паглядзеў на мяне.
  
  Я распавёў яму пра прыгоды Расколіны ў тую ноч, калі мы бралі Шеда з яго дзяўчынкай.
  
  — А з тых часоў?
  
  — Нічога. Як і да гэтага, зрэшты. Мой чалавек, той, што быў ўнутры, таксама не заўважыў нічога асабліва незвычайнага. Але, чорт пабяры, месца звязана з Курганамі. За ўсім гэтым стаіць Ўладар. Ды ты ж сам ведаеш, справа не пустячное. Яны ў курсе, што тут у іх насьпяваюць праблемы.
  
  Аднавокі піскнуў.
  
  — Што такое? — тузануўся Лейтэнант.
  
  Аднавокі ткнуў пальцам у бок сцены, ўзвышалася над намі на добрых шэсцьдзесят футаў. Усе паглядзелі туды. Я нічога не ўбачыў. Лейтэнант таксама.
  
  — У чым справа? — зноў спытаў ён.
  
  — Што-то назірала за намі. Агідная пачвара.
  
  — Я таксама яго бачыў, — пацвердзіў Элмо. — Доўгі, зморшчаны жаўтлявы хлопец. Змяіныя вочы.
  
  Я недаверліва зірнуў у бок сцяны.
  
  — Як ты адсюль мог убачыць?
  
  Элмо передернулся і паціснуў плячыма.
  
  — Змог. І ён мне не спадабаўся. Такі выгляд, як быццам хацеў мяне ўкусіць.
  
  Мы потащились далей, прадзіраючыся скрозь кусты і пералазячы праз вялікія камяні. Пры гэтым адным вокам усё даглядалі за сцяной, а другім глядзелі сабе пад ногі.
  
  — Галодныя вочы, — прамармытаў Элмо. — Вось якія.
  
  Мы выйшлі на заходнюю бок Замка. Лейтэнант спыніўся.
  
  — Як блізка можна падысці?
  
  Я паціснуў плячыма.
  
  — Не выпадала выпадку праверыць.
  
  Лейтэнант прайшоўся туды-сюды, як быццам што-то шукаў.
  
  — Трэба прывесці некалькі зняволеных і высветліць гэта.
  
  Я пацмокаў языком.
  
  — Нікога з мясцовых ты не прымусіш падысці сюды.
  
  — Думаеш? А калі ў абмен на памілаванне?
  
  Лядзяш переловил палову бандытаў у Котурне і абвясціў сапраўдны крыжовы паход супраць злачыннасці. Калі на каго-то паступала тры скаргі, ён браў яго.
  
  — Занадта проста, — сказаў я.
  
  Мы рухаліся вакол Замка, каб зірнуць на яго вароты. Пад «проста» я меў на ўвазе спрошчана, а не лёгка.
  
  Лейтэнант засмяяўся. Некалькі месяцаў цяжкай жыцця не змаглі знішчыць яго своеасаблівага пачуцця гумару.
  
  — Прастата мыслення дазваляе знаходзіць простыя рашэнні. Некалькі месяцаў рэформаў — тых, што праводзіць Лядзяш, і Герцаг стане героем.
  
  Я разумеў, аб чым гаворка. Ядловец быў горадам беззаконня. Ім кіравалі з дапамогай сілы. Кожным раёнам — свой чалавек. І ў ім жылі тысячы Шэдаў, яны знаходзіліся ў пастаянным страху, над імі пастаянна здзекаваліся. Любы, хто пазбавіць іх ад страху, атрымае ўсеагульнае дабраславеньне. Пры правільным выкарыстанні гэтай падтрымкі потым будуць развітвацца любыя злоўжыванні.
  
  Хоць, падумаў я, а ці так важная гэтая падтрымка слабакоў. А можа, калі нам удасца надзяліць іх некаторым мужнасцю, і мы пазбавім сябе ў будучыні ад лішніх непрыемнасцяў?
  
  Я ужо бачыў такое. Маленькім людзям трэба ненавідзець, ім трэба вінаваціць каго-то ў сваіх уласных памылках.
  
  Але гэта пытанне не надзённы. У сапраўдны момант ад мяне патрабуецца толькі лімітавая асцярожнасць і ўвага.
  
  Як толькі мы апынуліся насупраць варот, цяжкія створкі расчыніліся. Паўтузіна дзікіх стварэнняў ў чорным кінуліся ў наш бок. Мяне ахутаў нейкі летаргічны туман. Я выявіў, што страх, ледзь паспеўшы ўзнікнуць, тут жа знік. Да таго часу, калі яны пераадолелі ўжо палову адлегласці, усё, што мне хацелася зрабіць, гэта проста легчы на зямлю.
  
  Калені працяў боль. Галава расколвалася. Страўнік звяла сутарга. Апатыя знікла.
  
  Аднавокі рабіў што-то дзіўнае. Ён приплясывал, взвизгивал, як ваўчаня, махаў рукамі, як параненая птушка. Яго велізарная жудасная капялюш зляцеў з галавы і пакацілася па ветры ўніз, пакуль не затрымалася ў кустах.
  
  — Рабіце ж што-небудзь, ідыёты! — пракрычаў ён паміж двума тявканьями. — Я не магу трымаць іх бясконца!
  
  Элмо з ляскам выхапіў меч з похваў. Лейтэнант зрабіў тое ж самае. У мяне з сабой, акрамя доўгага кінжала, нічога не было. Я выцягнуў яго і кінуўся за астатнімі. Пачвары з Замка стаялі, застыўшы на месцы. У іх змяіных вачах адбівалася здзіўленне. Лейтэнант падбег першым. Ён спыніўся, трымаючы меч абедзвюма рукамі, замахнуўся і нанёс люты ўдар.
  
  Яго меч-чартоўску падобны на зброю ката. А такім ударам можна было перасекчы адразу тры шыі. Аднак галава ахвяры засталася на месцы, хоць рана і была досыць вялікая. Хлынула кроў.
  
  Рушыў услед ўдар Элмо, а затым і мой. Меч Элмо паглыбіўся ў яго цела ахвяры на цэлы фут. У мяне было такое пачуццё, што я рэжу кінжалам мяккае дрэва. Мне ўдалося ўбіць лязо у стварэньне не больш чым на тры цалі. Напэўна, недастаткова, каб пашкодзіць што-небудзь жыццёва важнае.
  
  Я вырваў клінок таму і абраў кропку новага ўдару, сообразуясь са сваімі ведамі па медыцыне. Элмо, для таго, каб вызваліць зброю, прыйшлося уперціся нагой у грудзі монстра.
  
  У Лейтэнанта быў самы добры клінок і выдатная спрыт. Пакуль мы там мітусіліся са сваімі праціўнікамі, ён паспеў знесці яшчэ адну галаву.
  
  І тут Аднавокі страціў іх. Вочы стварэнняў ажылі, у іх ўспыхнула лютая злосць. Я спалохаўся, што тыя двое, з якімі мы не паспелі расправіцца, разарвуць нас усіх на кавалкі. Але рушыў услед яшчэ адзін дзікі ўдар Лейтэнанта, і яны адступілі. Той, каго параніў я, зачыкільгаў следам. Не даходзячы да брамы, ён упаў. Папоўз далей. Вароты зачыніліся ў яго перад носам.
  
  — Так, — сказаў Лейтэнант. — Значыць, там ёсць хлопцы, з якімі нам не варта сутыкацца. Табе падзяка, Аднавокі. — Ён казаў досыць спакойна, але такім высокім голасам, што, хутчэй, гэта можна было назваць фальцэтам. Рукі яго трэсліся. Яшчэ трохі... Мы б не былі збаўлены, калі б Аднавокі не пайшоў з намі. — Напэўна, на сёння хопіць. Давайце ўцякаць адсюль.
  
  Усе маё істота горача жадала прыпусціць наўцёкі з такой хуткасцю, на якую я толькі быў здольны.
  
  Але што-то сказала, што не трэба забываць і аб справе.
  
  — Давайце прихватим аднаго з гэтых ублюдкаў. — Словы, зляцеўшыя з перасохлых ад страху вуснаў, былі падобныя на кваканне.
  
  — Ды на чорта? — усклікнуў Элмо.
  
  — Я змагу выявіць яго і паглядзець, што гэта такое.
  
  — Ага. — Лейтэнант прысеў на кукішкі і схапіў цела пад рукі.
  
  Яно слаба супрацівілася. Передергиваясь ад агіды, я ўзяўся за нагу і пацягнуў наверх. Стварэньне согнулась напалову.
  
  — Чорт з ім, — сказаў Лейтэнант. Ён адпусціў нашу і падышоў да мяне. — Ты цягнеш за гэтую нагу, я за тую.
  
  Мы пацягнулі цела. Яно боўталіся з боку ў бок. Мы пачалі спрачацца аб тым, каму што лепш рабіць.
  
  — Вы не збіраецеся спыніць малоць лухту? — зароў Аднавокі.
  
  Ён ткнуў куды-то сваім чорным каравым пальцам. Я азірнуўся. На сцяне з'явіліся тыя ж пачвары. І тут жа я адчуў, як ўзмацнілася жудасная аўра, якая зыходзіць ад Замка.
  
  — Зараз нешта будзе, — сказаў я і прыпусціў уніз, не выпускаючы з рук нагу пачвары.
  
  Лейтэнант рушыў услед майму прыкладу. Наша ноша білася ззаду аб камяні.
  
  Бац! У схіл пагорка нешта ўдарыла. Як быццам прытупнула гіганцкая нага. Я адчуў сябе ў ролі таракана, што ўцякае ад чалавека, таго, хто ненавідзіць гэтых насякомых і прагне прыціснуць паўзучую мярзота чаравіком. Рушыў услед яшчэ адзін удар, мацней папярэдняга.
  
  — О чорт, — сказаў Элмо.
  
  Ён пранёсся міма мяне, спрытна працуючы рукамі і нагамі. Аднавокі ляцеў адразу за ім, нізка припадая да зямлі. Ні адзін з іх не прапанаваў дапамагчы.
  
  Трэці і чацвёрты ўдары, прыкладна праз роўныя прамежкі часу, і кожны з іх усё бліжэй. Пры апошнім над нашымі галовамі ўжо паляцелі камяні і шматкі сухога хмызняку.
  
  Яшчэ праз пяцьдзесят ярдаў Аднавокі спыніўся, развярнуўся і стварыў нейкае вядзьмарства. У яго паднятых руках ўспыхнула бледна-блакітнае полымя. Воблака агню з ровам пранеслася міма не больш, чым у футе ад мяне, і накіравалася наверх. Мы з Лейтэнантам мінулі Аднавокага. Пяты гіганцкі крок ўдарыў нам у спіну градам камянёў і галінак.
  
  Аднавокі дзіка закрычаў і рынуўся ўніз.
  
  — Гэта быў мой апошні стрэл! — пракрычаў ён. — Лепш кідайце гэтага блазна і рабіце ногі.
  
  Ён памчаўся такімі скачкамі, якім пазайздросціла б і хорт сабака, гонящая зайца.
  
  Даліна запоўнілася віскам. З паўднёвага боку даліны са свістам неслася пара кропак. Яны рухаліся так хутка, што за імі было цяжка ўсачыць. З нізкім, глыбокім ровам яны пранесліся міма і грымнулі дзе-то ў нас за спіной. Я не быў упэўнены, але мне здалося, што кропкі чым-то звязаныя.
  
  З'явілася другая пара. Пункту круціліся вакол агульнага цэнтра. Я ўгледзеўся больш уважліва. Так, яны звязаныя. Пранесліся міма, аглушальна грымнулі. Я азірнуўся. Замак знік за каляровы сцяной. На яе, здавалася, лінулі фарбу, а затым тая пачала сцякаць уніз. Як па шкле, да якога фарба не хоча прыставаць.
  
  — Гэта Пераможаныя, — цяжка дыхаючы, сказаў Лейтэнант.
  
  Выраз яго вачэй было дзікім, але ён чэпка трымаўся за сваю палову нашай ношы.
  
  Праклятая стварэньне затрымалася. Мы пачалі ліхаманкава рэзаць яе вопратку, што заблыталася ў калючых кустах. Я працягваў глядзець наверх, чакаючы: вось цяпер нас абавязкова размажут па схіле.
  
  З'явілася яшчэ адна пара шароў, яны распырсквалі фарбу, не прычыняючы ніякага шкоды, але звязваючы Замка рукі.
  
  Мы адчапілі нашу здабычу, пабеглі далей.
  
  Зверху звалілася нейкая іншая пара кропак. Я паказаў пальцам:
  
  — Расколіна і Шолах.
  
  Пераможаныя кінуліся да Чорнага Замку. Наперадзе іх, як хваля, нёсся пранізлівы віск. Замак ахутала полымя. Абсідыян, здавалася, пачаў раставаць і цячы, як васковая свечка. Пры гэтым выродлівыя ўпрыгажэнні Замка ператвараліся ў нешта зусім жахлівае. Пераможаныя адступілі назад, набралі вышыню і падрыхтаваліся да наступнага ўдару. У гэты час чарговая пара шароў паказалася з іншага боку даліны і афарбавала нябачную сцяну вакол Замка. Было выдатна, каб паглядзець на ўсё гэта, калі б я не быў так па-чартоўску заняты выратаваннем ўласнай шкуры.
  
  Схіл гары адказаў глухім гулам на ўдар нагой нябачнага гіганта. Над намі з'явілася варонка дыяметрам пятнаццаць футаў і глыбінёй пяць. Паляцелі камяні і палкі. Па сутнасці, на гэты раз яны прамахнуліся на якую-небудзь тузін футаў. Ўдар збіў нас з ног. Уверх па схіле ішла цэлая лінія падобных адбіткаў.
  
  На гэты раз удар быў хоць і магутным, але ўсё ж слабей папярэдніх.
  
  Расколіна і Шолах зноў пайшлі ў атаку, і зноў Чорны Замак пачаў раставаць, пацёк. Затым паветра ускалыхнуў грукат. Абодва Зрынутых зніклі ў клубах дыму. Яны отшатнулись ад Замка, спрабуючы аднавіць кантроль над дыванамі. Абодва дыміліся дакладна так жа, як Трэшчына ў тую ноч, калі бралі Шеда. Яны спрабавалі не страціць вышыню.
  
  Замак перанёс усе сваю ўвагу на іх. А мы з Лейтэнантам тым часам далі лататы.
  
  
  
  КІРАЎНІК 34
  
  Ядловец: Палёт
  
  «Лілія» здрыганулася некалькі разоў.
  
  Шед займаўся шклянкамі і разважаў, хто ж з яго наведвальнікаў працуе на Чорную Гвардыю. Штуршкі занепакоілі яго. Затым над галавой пачуўся віск. Спачатку тон яго павышаўся, а потым, калі крыніца гуку пачаў выдаляцца на поўнач, віск перайшоў у роў. Праз імгненне зямлю зноў скаланула, ды так моцна, што ледзь не побилась посуд. Шед выбег на вуліцу. У той жа час ён не пераставаў назіраць за наведвальнікамі, спрабуючы вызначыць, хто ж з іх назірае за ім. З прыходам у горад Гвардыі шанцы на выратаванне катастрафічна зменшыліся. Ён больш не ведаў, хто ёсць хто. Затое яго ведалі ўсе.
  
  Калі з боку Агароджы зноў пачуўся віск, Шед пабег. Ён паглядзеў у той бок, куды тыкалі пальцамі ўсе навакольныя. Пара шароў, злучаных чым-то, са свістам пранеслася на поўнач. Праз некалькі секунд увесь горад быў расквечаны рознакаляровым ззяннем.
  
  — Чорны Замак! — выкрыквалі людзі. — Яны ўдарылі па Чорнаму Замку!
  
  Шед усё бачыў і сам. Замак знік за заслонай каляровы. Сэрца сціснулася ад страху. Шед не разумеў таго, што адбываецца. Але тут, унізе, бо ён у бяспекі. Або няма?
  
  Гвардыю падтрымліваюць магутныя ведзьмакі. Яны не дадуць Замку... Магутны ўдар патрос паўночныя схілы. Шед не бачыў, што адбываецца, але тут жа адчуў, што гэта Замак нанёс удар па каму-то. Можа, па тым Каркуну, які ахоўваў падыходы да Замка. А можа, Замак спрабаваў адкрыць праход.
  
  Крыкі натоўпу звярнулі ўвагу Шеда на дзве кропкі, што падалі з нябеснай блакіту. Замак окутался полымем. Абсідыян пачаў губляць форму, пацёк, але затым зноў набыў першапачатковы выгляд. Атакуючыя імкліва ўзняліся ўверх, разгарнуліся. Прасвістала яшчэ адна пара шароў. Па ўсёй бачнасці, з Чарапіцы. Дываны рынуліся ўніз.
  
  Шед ведаў, хто гэта быў і што адбываецца. Яму стала страшна. А вакол неистовствовал нічога не падазравалы Котурн.
  
  Шед узяў сябе ў рукі і пачаў абдумваць ўласнае становішча. Паўсюль сябры Чорнай Гвардыі беглі на баявыя пазіцыі. Яны збіраліся па аддзяленнях і кідаліся на свае месцы. Некаторыя салдаты парамі займалі пазіцыі, найбольш зручныя для прадухілення магчымых хваляванняў і рабаванняў. Але Шед так і не змог заўважыць нікога, хто быў бы падобны на яго сядзелку.
  
  Ён праслізнуў назад у «Лілію», наверх, у сваю пакой, кінуўся да схованкі. Шед расклаў па кішэнях золата і срэбра, дрыготкімі рукамі дастаў кудмень, павесіў яго на шыю, пад вопратку. Ён яшчэ раз прабег вачыма па пакоі, не ўбачыў нічога, што варта было б яшчэ ўзяць з сабой, і панёсся ўніз. Унізе, акрамя Сал, нікога не было. Яна стаяла ў дзвярах і глядзела на поўнач. Ён ніколі не бачыў яе больш спакойнай і хатняй, чым цяпер.
  
  — Сал.
  
  — Маррон? Пара?
  
  — Ды. Я пакінуў у скрынцы дваццаць леў. Пакуль сюды наведваюцца салдаты, твае справы будуць у парадку.
  
  — Там наверсе тое, што павінна было здарыцца?
  
  — Усё ішло да гэтага. Напэўна, будзе яшчэ горш. Яны прыйшлі сюды, каб разбурыць Замак. Калі змогуць.
  
  — А ты куды збіраешся?
  
  — Не ведаю. — Ён сапраўды не ведаў. — А калі б ведаў, усё роўна не сказаў бы. Яны выцягнуць з цябе ўсё, што захочуць.
  
  — Калі ты вернешся?
  
  — Можа быць, ніколі. Але, напэўна, не раней, чым яны сыдуць адсюль.
  
  Ён сумняваўся, што Гвардыя калі-небудзь гэта зробіць. А калі і зробіць, то іх заменіць хто-небудзь яшчэ.
  
  Іх Лэдзі, падобна, не з тых, хто выпускае здабычу з рук.
  
  Ён цмокнуў Сал ў шчаку.
  
  — Будзь здаровая. І не адмаўляйся рабіць ні ў чым ні сабе, ні дзецям. Калі аб'явіцца Ліза, скажы ей, што яна звольненая. А калі Дурань, скажы, што я яго дарую.
  
  Шед накіраваўся да задняй дзверы. На другім баку даліны не спыняліся ўспышкі і грукат. У якой-то момант пачуўся вой, які нясецца да Чарапіцы, але дзе-то над Агароджай ён заглух. Шед падняў каўнер, апусціў галаву і алеямі прыпусціў да гавані.
  
  Толькі двойчы на шляху яго сустрэліся патрулі. Але ні ў адным з іх не аказалася чалавека, які б яго ведаў. Першы патруль проста не звярнуў на яго ўвагі. Капрал, які камандаваў другім, сказаў, каб Шед выносіў сваю задніцу з вуліцы, і прайшоў далей.
  
  З Прычальнай вуліцы, скрозь мачты і снасці незлічоных караблёў, Шед яшчэ раз убачыў Чорны Замак. Здавалася, з ім адбыліся жудасныя перамены. З крэпасці валіў густы чорны дым. Гэтая тоўстая алеістая калона, крыху нахіліўшыся, падымалася на добрую тысячу футаў ўверх, а затым ператваралася ў цёмную смугу. На схілах вакол Замка была прыкметная нейкая мітусня і варушэнне, як у потревоженном мурашніку. Напэўна, у дзеянне ўступае Гвардыя.
  
  У гавані рабілася вар'яцтва. Тузін караблёў, якія накіроўваюцца да выхаду, забіла канал. Усе астатнія замежныя суда таксама ліхаманкава рыхтаваліся да адыходу. Сама рака была неспакойнай.
  
  Шед абышоў тры карабля, перш чым знайсці такі, дзе грошы яшчэ што-то значылі. Ён аддаў дзесяць леў корабельному скарбніку, які меў выгляд отъявленного пірата, і знайшоў сабе мястэчка, адкуль яго не маглі ўбачыць з берага.
  
  Аднак, калі карабель ужо адчаліў, на прычале здаўся чалавек па імені Ліхвяр. З ім было некалькі салдат. Яны пачалі крычаць, патрабуючы, каб капітан неадкладна павярнуў карабель назад.
  
  Капітан зрабіў непрыстойны жэст, сказаў, куды ім варта пайсці, і паклаў карабель у дрэйф па цячэнні. Для ўсіх судоў, якія жадалі выйсці ў моры, буксіраў не хапала.
  
  За такое непадпарадкаванне шкіпер неадкладна атрымаў стралу ў горла. Обалдевшие матросы і афіцэры застылі на месцы. На борт рынулася цэлая лавіна стрэл, забіўшы больш за тузін людзей, у тым ліку першага памочніка капітана і боцмана. Шед сцяўся ў сваім куце, дрыжучы ад жаху, такога дзікага, якога ён, мабыць, яшчэ ніколі не адчуваў.
  
  Ён ведаў, што гэта суворыя людзі, людзі, якія не жартуюць. Але да гэтага моманту ён не ўсведамляў, наколькі яны бязлітасныя і наколькі дзікімі могуць апынуцца. Людзі Герцага проста здаліся б у такой сітуацыі і, страшна лаючыся, прыбраліся б прэч. Яны не сталі б ладзіць падобную бойню.
  
  Паток стрэл не спыняўся. Праўда, іх станавілася менш. Нарэшце карабель выйшаў з зоны дасяжнасці.
  
  Толькі цяпер Шед адважыўся вызірнуць з свайго хованкі і ўбачыў, што горад павольна сплывае назад. Ох, як жа павольна ён аддаляўся.
  
  Да здзіўлення, ніхто з каманды не раззлаваўся на Шеда. Яны, вядома, былі злыя, але не звязвалі напад з пасажырам, вскочившим на борт у апошнюю хвіліну.
  
  Усё, падумаў Шед з палёгкай. Настрой палепшыўся. Гэта працягвалася, пакуль ён не пачаў разважаць, куды ж пайсці і чым заняцца, калі прыбудзе на месца.
  
  — Сэр, яны пагналіся за намі на лодцы! — закрычаў матрос.
  
  У Шеда ёкнула сэрца. Ён паглядзеў у бок гавані і ўбачыў, як ад прычала адыходзіць невялікае судна. На лодцы спрабавалі паставіць ветразь. Людзі з Чорнай Гвардыі аралі на каманду, падганяючы яе.
  
  Шед забіўся назад у сваё сховішча. Пасля такога збіцця матросы, без усялякага сумневу, хутчэй выдадуць Шеда, чым захочуць пацярпець яшчэ. Варта ім толькі зразумець, чаго дамагаецца Ліхвяр.
  
  Як яны напалі на яго след?
  
  Вядзьмарства. Вядома, напэўна.
  
  Ці значыць гэта, што яны могуць адшукаць яго дзе заўгодна?
  
  
  
  КІРАЎНІК 35
  
  Ядловец: Дрэнныя навіны
  
  Уся мітусня скончылася. Прадстаўленне аказалася даволі маляўнічым, хоць я бачыў і горш. Напрыклад, бітва за Лесвіцу Слёзы або бітва за Амулет. Усе гэтыя ўспышкі і грукат больш білі па нервах жыхароў Ядлоўца, чым па нам або насельнікам Чорнага Замка. У нас не было ніякіх страт. А для іх горш за ўсё скончылася вылазка тых стварэнняў каля брамы. Пажар у крэпасці не нанёс сур'ёзнага ўрону. Па крайняй меры, так сказалі Пераможаныя.
  
  З панурым выглядам Шолах пасадзіла свой дыван каля маёй хибары і круціліся ўнутр. Адзенне на ёй пацярпела больш, чым яна сама.
  
  — З чаго ўсё пачалося? — спытала Шолах.
  
  Лейтэнант расказаў.
  
  — Яны спалохаліся, — сказала Шолах. — А можа, і страцілі надзею. Яны хацелі адагнаць вас ці ўзяць у палон?
  
  — Напэўна, захапіць, — сказаў я. — Яны наслалі на нас нейкія сонныя чары, перш чым кінуцца ў атаку.
  
  Аднавокі кіўком пацвердзіў мае словы.
  
  — Чаму ім гэта не ўдалося?
  
  — Аднавокі разбурыў чары і наслаў свае. Траіх мы забілі.
  
  — Ага! Нічога дзіўнага, што ім гэта не спадабалася! Вы прывалаклі аднаго з сабой?
  
  — Я падумаў, што мы зможам лепей у іх разабрацца, калі я вскрою аднаго і пагляджу, як ён уладкованы.
  
  Шолах прыняла адхілены выгляд, звязваючыся з нашай агульнай гаспадыняй. Праз некаторы час яна вярнулася да рэчаіснасці.
  
  — Нядрэнная думка. Але выкрываць будзем мы з Расколінай. Дзе цела? Я забяру яго ў Чарапіцу.
  
  Я паказаў пальцам. Яно ляжала побач. Два чалавекі дапамаглі ёй данесці труп да дывана.
  
  — Больш, чорт пабяры, можаш на нас не разлічваць, — ціха прамармытаў я.
  
  Шолах чула мяне. Але нічога не сказала.
  
  Калі цела было пагружана, яна павярнулася да Лейтэнанту.
  
  — Неадкладна пачынай падрыхтоўку да аблозе. Ўмацаваная лінія абкладання. Кульгавы вам дапаможа. Падобна на тое, што гэтыя пачвары з Замка паспрабуюць вырвацца адсюль або ўзяць палонных. Або то і іншае. Гэтага нельга дапусціць. Тузін тэл дазволіць ім адкрыць праход, і вы апынецеся тварам да твару з Уладаром. Ён не стане добродушничать.
  
  — Ясна, чорт пабяры!
  
  У патрэбны момант Лейтэнант заўсёды прымае выгляд самага крутога з стромкіх хлопцаў. Тады нават Лэдзі не саб'е яго з панталыку.
  
  — Дык чаго вы яшчэ тут? Рабіце сваю справу і дайце мне заняцца маім.
  
  Яго заўвагі былі не зусім да месца, але Поверженными ён ужо сыты па горла. На маршы яму давялося правесці некалькі месяцаў у грамадстве Кульгавага, вообразившего сябе камандзірам, і Капітану і Лейтэнанту ён да смерці надакучыў. Можа быць, таму і ўзнікалі спрэчкі паміж Гвардыяй і Поверженными. Капітан таксама не мог трываць да бясконцасці, хоць ён дзейнічаў больш дыпламатычна, чым Лейтэнант. Ён бы проста праігнараваў загады, якія б яму не спадабаліся.
  
  Я выйшаў паглядзець на будаўніцтва умацаванай лініі вакол Замка. З Котурна прыбывалі натоўпы рабочых з рыдлёўкамі на плячах і жахам у вачах. Нашы людзі пакідалі інструменты і ўступілі ў ролю аховы і кіраўнікоў работ. Час ад часу Чорны Замак, як стары загасальны вулкан, прачынаўся і рабіў слабыя спробы ўмяшацца. Мясцовыя кідаліся ўрассыпную, і іх даводзілася акружаць і зганяць таму. Пры гэтым мы страцілі значную частку падтрымкі мясцовага насельніцтва, заваяваны раней.
  
  У Ліхвяра быў некалькі няўпэўнены, хоць і злы выгляд. Ён ішоў да майго штабу. Я рушыў да выхаду, каб сустрэць яго.
  
  — Што дрэннага?
  
  — Гэты пракляты Шед. У мітусні паспеў змыцца.
  
  — Мітусні?
  
  — Горад ашалеў, калі Пераможаныя пачалі рэзаць Замак. Мы страцілі Шеда з-пад увагі. Да таго часу, калі Гоблін яго выявіў, ён ужо быў на караблі, які ішоў у Лугі. Я паспрабаваў затрымаць іх, але яны не спыніліся. Тады я пачаў страляць, потым схапіў лодку і пагнаўся, але яны сышлі.
  
  Пасля таго, як я аблаяў Ліхвяра і стрымаў свой парыў кінуцца на яго і задушыць, я сеў падумаць.
  
  — Што з ім такое, Росцік? Чаго ён так баіцца?
  
  — За Ўсё, Каркун. Нават уласнай цені. Мне здаецца, ён думаў, што мы збіраемся яго прыкончыць. Гоблін кажа што-то яшчэ, але ты ведаеш, як ён любіць усё ўскладняць.
  
  — Што ён кажа?
  
  — Ну, што Шед хацеў збегчы ад самога сябе, ад старога Шеда. А той страх, які яму выклікалі мы, толькі падштурхнуў да ўцёкаў.
  
  — Збегчы ад сябе?
  
  — Ну, ты зразумеў. Тыпу, збегчы ад віны за ўсё тое, што ён тут нарабіў. І ад пераследаў Інквізітараў. Вол ведае, што Шед быў тады ў Катакомбах і пасля свайго вяртання неадкладна накінуўся б на яго.
  
  Я разглядваў гавань. Караблі працягвалі сыходзіць. Берагавая паласа здавалася нязвыкла аголенай. Калі ўсё так і будуць працягваць бегчы, то мы станем тут вельмі непапулярныя. Ядловец моцна залежаў ад гандлю.
  
  — Знойдзеш Элмо. Раскажаш яму. Скажаш, што, на маю думку, табе трэба адправіцца за Шедом. Вазьмі Кеглю і тых хлопцаў і вярні іх. Калі будзеш там, справься аб Душечке і Волі.
  
  У Ліхвяра быў выгляд асуджанага, але пярэчыць не стаў. На яго рахунку ўжо было некалькі хібаў. Расстанне з прыяцелямі — толькі лёгкае пакаранне за яго подзвігі.
  
  — Добра, — сказаў ён і энергічна потрусил прэч.
  
  Я вярнуўся да надзённых праблем.
  
  З дэзарганізацыі было скончана, калі нашы людзі разбілі мясцовых жыхароў на рабочыя каманды. Рыдлёўкі мільгалі ў паветры, зямля проста лётала. Спачатку прыстойны глыбокі роў, каб пачвары з Замка памучыліся, выбіраючыся з яго. Потым, за ровам, — частакол.
  
  Адзін з Зрынутых пастаянна патруляваў у паветры, з вялікай вышыні назіраючы за Замкам.
  
  З горада пацягнуліся фурманкі з бярвёнамі і каменем. Там, унізе, рабочыя каманды разбіралі хаты на будаўнічыя матэрыялы. Хоць пабудовы даўно ўжо не былі прыдатныя для жылля, людзей, якія па нашай міласьці апынуліся без прытулку, размяшчалі ў іншых месцах.
  
  Аднавокі з сяржантам па імя Трясун павялі вялікі атрад рабочых да Замка, на самы круты схіл гары, і пачалі будаваць там падкоп, каб абрынуць частка сцяны. Яны і не хавалі сваіх намераў. Гэта бескарысна. Тыя пачвары, з якімі мы сутыкнуліся, здольныя разгадаць любыя хітрасці.
  
  Наогул, спроба дакапацца да сцяны павінна была каштаваць велізарных намаганняў. Праца магла расцягнуцца на тыдні, нават з пасільнай дапамогай Аднавокага. Людзям прыйдзецца прабівацца праз шмат ярдаў суцэльнага каменя.
  
  Гэтая задума адзін з некалькіх адцягваюць манеўраў, задуманых Лейтэнантам. Хоць так, як ён планаваў аблогу, сённяшні адцягвае манеўр заўтра мог папросту стаць асноўным напрамкам ўдару. Маючы такі рэзерв рабочай сілы, як Ядловец, можна было не скупіцца на выдаткі.
  
  Я адчуваў нават пэўнае пачуццё гонару, назіраючы, як растуць абложныя ўмацавання. У Гвардыі я ўжо вельмі і вельмі даўно, але ніколі мы яшчэ не ўвасаблялі ў жыццё такі грандыёзны праект. Я блукаў па наваколлі, пакуль не знайшоў Лейтэнанта.
  
  — А што наогул намячаецца?
  
  Мне ніхто ніколі нічога не расказваў.
  
  — Проста зацісніце іх, каб ім было не вырвацца. А потым на іх напрыгнут Пераможаныя.
  
  Я фыркнуў. Проста і грунтоўна. Я думаў, будзе што-небудзь паскладаней. Гэтыя пачвары будуць біцца. Я падазраваў, што Ўладар таксама не губляў часу, рыхтуючы з сваёй магілы контрудар.
  
  Павінна быць, гэта пякельная мука — быць пахаваным жыўцом і ляжаць, не ў стане нічога зрабіць самому. Толькі спадзявацца на падданых. Такое бяссілле прикончило б мяне ў лічаныя гадзіны.
  
  Я распавёў Лейтэнанту пра ўцёкі Шеда. Яго гэта не ўсхвалявала. Шед мала што для яго значыў. Лейтэнант нічога не ведаў пра Варона з Душечкой. Для яго Крумкач быў простым дэзерцірам, а Душачка — падштурхнула. Нічога асаблівага. Я хацеў паведаміць яго аб Шеде, каб ён згадаў потым Капітана. Капітан мог вырашыць, што патрэбныя больш дзейсныя меры, чым тыя, якія я параіў распачаць Элмо.
  
  Некаторы час я пастаяў з Лейтэнантам. Ён назіраў за працамі, а я глядзеў на ланцужок калёс, поднимавшихся ў гару. Гэта, павінна быць, наш вячэру.
  
  — Да чорцікаў надакучыла жэрці ўсухамятку, — прамармытаў я.
  
  — Я скажу, што табе трэба зрабіць, Каркун. Табе трэба ажаніцца і асесці.
  
  — Вядома, — адказаў я нават з залішнім сарказмам. — Але толькі пасля цябе.
  
  — Ды не, на самай справе. Па-мойму, падыходнае месца. Адкрыеш ўласную практыку, будзеш абслугоўваць багатыроў. Скажам, сям'ю Герцага. А калі твая сяброўка будзе тут, паставіш перад ёй пытанне рубам, і ты ў дамкі.
  
  Ледзяной кінжал упіўся мне ў душу.
  
  — Сяброўка? — проквакал я.
  
  Ён оскалился.
  
  — Вядома. Ніхто не казаў табе? Яна з'явіцца да пачатку вялікага прадстаўлення. Збіраецца дырыжыраваць ўласнаручна. Гэта твой шанец.
  
  Мой шанец. Але вось на што?
  
  Ён, вядома, казаў пра Лэдзі. Прайшло ўжо шмат гадоў, але яны да гэтага часу здзекуюцца трэба мной за тое, што калі-то я напісаў пару рамантычных апавяданняў. Яшчэ да таго, як убачыў Лэдзі на свае вочы. Яны заўсёды садзяцца на шыю таму, хто аднойчы злямчаную дурня. Гэта ўсё частка гульні. Частка нашага Братэрства.
  
  Гатовы паклясціся, што гэты сукін сын проста вскипал ад нецярпення паднесці мне гэтую навіну з таго самага моманту, як пачуў пра яе.
  
  Лэдзі. У Можжевельнике.
  
  Я сапраўды пачаў думаць пра ўцёкі. Пакуль у гавані яшчэ заставалася пара караблёў, гатовых да адыходу.
  
  КІРАЎНІК 36
  
  Ядловец: Феерверк
  
  Замак усыплял нашу ўвагу. Мы убілі сабе ў галовы, што зможам праслізнуць за дзверы без адзінага рыпання. Ужо два дні рабочыя каманды ўгрызалася ў паўночны схіл, выдалбливая глыбокі роў, ставячы частакол і выцарапывая падкоп. Неўзабаве яны пачалі выказваць сваё незадавальненне.
  
  Дзеялася маса бязладзіцы і мітусні, і, азіраючыся назад, здаецца, што скончылася ўсё зусім не так, як пачалося.
  
  Стаяла бязмесячная ноч, але людзі працавалі пры святле вогнішчаў, паходняў і ліхтароў. Праз кожныя сто футаў гатовага рова і частаколу Лейтэнант паставіў драўляныя вежы, а побач з імі — невялікія балістыт, іх трэба было ўзняць наверх. Я ж, бязмэтна забіваючы час, разважаў. Як могуць выстаяць ўсе гэтыя збудаванні супраць слуг Ўладара? Але Лейтэнант — наш галоўны спецыяліст па осадным аперацыях. Ён быў рашуча настроены зрабіць усё як належыць, нават калі балістыт наогул не спатрэбяцца. У любым выпадку, яны павінны быць пад рукой.
  
  Самыя зоркія салдаты Гвардыі сядзелі ў скончаных вежах, спрабуючы назіраць за Замкам. Адзін з іх прыкмеціў ля брамы нейкі рух. Замест таго, каб падняць шум, ён паслаў данясенне ўніз. Лейтэнант прымчаўся наверх. Ён зразумеў, што хто-то выйшаў з Замка, каб абмінуць яго вакол і выйсці на той бок, дзе быў Аднавокі. Тут жа загучалі барабаны, зараўлі трубы і ў паветра падняліся хмары стрэл.
  
  Трывога разбудзіла мяне. Я рвануўся наверх паглядзець, што адбываецца. Якое-то час я не мог адрозніць нічога.
  
  На далёкім схіле гары Аднавокі з Трясуном ўзяліся за зброю. Іх працоўныя запанікавалі. Многія убились або покалечились, спрабуючы прарвацца праз зараснікі хмызняку і каменныя завалы. Меншасці хапіла здаровага сэнсу згуртавацца для абароны.
  
  Хлопцы з Замка хацелі нанесці вокамгненны ўдар, захапіць каго-небудзь з каманды Аднавокага і пацягнуць ўнутр, каб скончыць свае змрочныя падрыхтоўкі па вызваленні Ўладара. Калі яны зразумелі, што іх заўважылі, то змянілі тактыку. Людзі з вежаў закрычалі, што з варот выходзяць новыя пачвары. Лейтэнант загадаў адкрыць загараджальны агонь. Пара невялікіх катапульт стала лупіць у бок брамы падпаленымі звязкамі галля. Ён паслаў за Гоблінаў і Нямым, сцяміўшы, што тыя змогуць лепш задаволіць неабходную ілюмінацыю.
  
  Гоблін быў унізе, у Котурне. Яму спатрэбіцца цэлы гадзіну, каб дабрацца сюды. Дзе можа быць Нямы, я не меў ні найменшага падання. Хоць ён у Можжевельнике ўжо цэлы тыдзень, я яшчэ ні разу яго не бачыў.
  
  Лейтэнант загадаў запаліць спецыяльныя агні, каб папярэдзіць назіральнікаў у Чарапіцы.
  
  Нарэшце зверху спусціўся Зрынуты, каб высветліць, у чым справа. Гэта быў Кульгавы. Для пачатку ён узяў ахапак копій, што-то з імі зрабіў, а затым скінуў іх зверху на зямлю. Паміж Замкам і ровам выраслі зеленаватыя слупы святла.
  
  На далёкім схіле Аднавокі зладзіў сваё ўласнае асвятленне, распусціўшы па ветры фіялетавую сьветлую павуцінне. Адразу сталі бачныя паўтузіна фігур у чорным. Ўзляцелі дзіды і стрэлы.
  
  Калі сярод стварэнняў з'явілася некалькі параненых, монстрам такі абарот прыйшоўся не па гусце. Ўспыхнула святло, які затым ператварыўся ў цьмянае мігаценне вакол кожнага з воінаў Замка. Яны атакавалі.
  
  На сцяне Замка з'явіліся астатнія пачвары. Яны што-то кідалі ўніз. Штукі, велічынёй з чалавечую галаву, каціліся да подкопу. Аднавокі поколдовал, і снарады змянілі кірунак руху. Але адна штучка прарвалася. Там, дзе яна пракацілася, салдаты і рабочыя валіліся без прытомнасці.
  
  Гэтыя хлопцы з Замка, напэўна, прадугледзелі ўсё, акрамя Аднавокага. Яны гатовыя былі сустрэць Кульгавага, але супраць Аднавокага не падрыхтавалі нічога.
  
  Ён прыкрыў сваіх людзей і, калі постаці ў чорным наблізіліся, прымусіў усіх змагацца плячом да пляча. Большасць людзей было забіта, але яны адкінулі атакавалых.
  
  Затым пачвары зрабілі вылазку на роў і сцяну частаколу, прама ў тым кірунку, дзе стаяў я. Памятаю, што мяне гэта хутчэй ашаламіў, чым напалохала.
  
  Колькі іх там усяго? Шэду здалося, што Замак практычна пусты. Аднак для добрых дваццаці пяці стварэнняў, якіх падтрымлівалі вядзьмарскія чары, нашы роў і сцяна практычна не стварылі ніякіх праблем.
  
  Яны выйшлі з варот. А над сцяной паднялося нешта вялізнае, падобнае на бурбалка. Гэты бурбалка стукнуўся аб зямлю, двойчы падскочыў і наваліўся на роў з частаколам, крышачы адзін і заравнивая іншы. Пачвары рынуліся на прарыў. Яны сапраўды маглі рухацца хутка!
  
  Зверху, з ночы, вынырнуў Кульгавы. Ён крычаў ад лютасці, яго окутывало свячэнне, па меры зніжэння становившееся ўсё ярчэй. Воблака святла обшелушилось з Кульгавага, ператварыўшыся ў шматкі велічынёй з кляновыя завушніцы, яны кружыліся за яго спіной і павольна ападалі ўніз. Даткнуўшыся з любой паверхняй, шматкі адразу пачыналі яе раз'ядаць. Чатыры ці пяць атакавалых ўпалі.
  
  Лейтэнант арганізаваў імклівую атаку. Ён дабіў некалькі параненых стварэнняў, затым вымушаны быў адступіць. Сее-хто з атакавалых ўжо цягнуў загінуўшых салдат да Замка. Астатнія працягвалі наступаць.
  
  Не прэтэндуючы на гераізм, я ўзяў рукі ў ногі і пабег па схіле. Гэта рашэнне аказалася дастаткова мудрым.
  
  Неба затрашчала, засверкало і расчынілася як акно. Што-то адкуль-то паваліла. На схіл гары абрынуўся мароз, ды такі моцны, што нават паветра ператварыўся ў лёд. Паветра, навакольны мяне, рынуўся ў разрэджаную вобласць і таксама замёрз. Большасць чорных монстраў прымерзлі, пакрыліся ледзяной коркай. Пасланае наўдачу дзіда ўдарыла ў аднаго з іх. Стварэньне дашчэнту разбілася, рассыпаўшыся ў парашок і дробныя аскепкі. Людзі пачалі кідаць у суперніка ўсё, што трапляла пад руку.
  
  Нябеснае акно зачынілася праз некалькі секунд. Адносна цёплы навакольны паветра сутыкнуўся з жорсткім марозам. Маментальна ускіпеў клубы туману, на некалькі хвілін прикрывшие ўсю акругу. Калі туман рассеяўся, ад стварэнняў не засталося і следу.
  
  Тым часам тры ацалелыя постаці ў чорным імчаліся па дарозе ў бок Ядлоўца. Элмо з цэлым узводам кінуўся ў пагоню. А ў небе Кульгавы, падняўшыся да вышэйшай кропкі, пачаў хутка зніжацца для новай атакі Замка. Адтуль выскачыла яшчэ адна банда.
  
  Яны пахапалі тых мерцвякоў, якіх змаглі знайсці, і пабеглі назад. Кульгавы прыцэліўся на іх і ўдарыў. Палова повалилась на зямлю. Астатнія зацягнулі ўнутр па меншай меры тузін трупаў.
  
  З боку Чарапіцы са свістам пранеслася чарговая пара ўсё тых жа шароў. Яны ўрэзаліся ў сцяну, разметав ва ўсе бакі мора фарбы. Зноў ўтварылася каляровая заслона. Над Замкам з'явіўся яшчэ адзін дыван. Што-то паляцела ўніз. Рушыла ўслед ўспышка, такая яркая, што людзі, якія знаходзіліся ў радыусе некалькіх міль, на некалькі секунд аслеплі. У гэты час я глядзеў у іншы бок, але ўсё роўна маім вачам спатрэбілася пятнаццаць секунд, каб яны змаглі ўбачыць ахоплены агнём Замак.
  
  Гэта быў не той плавящий агонь, які мы бачылі раней. Цяпер крэпасць была ахоплена полымем, хутчэй не плавящим, а выжигающим ўсё, што траплялася на яго шляху. З Замка пачуліся нейкія дзіўныя крыкі і віск; у мяне па спіне прабег халадок. Гэта былі крыкі не болю, а лютасці. На сценах з'явіліся пачвары, размахивающие чым-то падобным на девятихвостые кошкі. Монстры збівалі полымя. Там, дзе агонь яшчэ гарэў, прыгонныя пабудовы прыкметна съеживались і бурыліся.
  
  Над далінай роў бесперапынны паток шароў. Я не зразумеў, навошта яны былі патрэбныя, хоць, напэўна, у гэтым быў нейкі сэнс.
  
  Пакуль Кульгавы і іншы Зрынуты падымаліся ў неба, зверху спікіравала трэці. За гэтым цягнулася воблака пылу. Эфект ад яе быў такі ж, як і ад кляновых завушніц Кульгавага. Толькі яшчэ мацней. Пыл пачынала ўядаецца ў любую паверхню, з якой датыкалася. Настигнутые воіны Замка біліся ў агоніі. Некаторыя з іх, здавалася, зусім растварыліся. Астатнія кінуліся прэч са сцен.
  
  Падзеі развіваліся так, што пачало здавацца, быццам Чорны Замак ужо нішто не ўратуе. Але ім удалося захапіць тыя трупы, і я разумеў, што нічога добрага ад гэтага чакаць не даводзіцца.
  
  Падчас усёй гэтай мітусні Азе ўдалося змыцца. Я нічога не ведаў пра гэта. Ды і ніхто іншы таксама не звярнуў на гэта ўвагі, пакуль, ужо некалькі гадзін праз, Ліхвяр не заўважыў, як Аза накіроўваецца да «Лілеі». Але Ліхвяр быў далёка, а ў «Лілеі», нягледзячы на позні час, была процьма людзей, якія вырашылі прапусціць па шкляначцы, назіраючы за падзеямі на супрацьлеглым баку даліны. Ліхвяр страціў Азу у натоўпе. Хутчэй за ўсё, Аза пагаварыў з сястрой Шеда і высветліў, што той таксама збег. Мы так і не паспелі распытаць яе.
  
  Між тым Лейтэнант ужо амаль авалодаў сітуацыяй. Усе параненыя былі эвакуяваныя ад прарыву ў умацаваннях. Ён падрыхтаваў балістыт для адлюстравання чарговай спробы атакаваць нашы пазіцыі. Акрамя таго, былі выкапаны ямы-пасткі. Лейтэнант паслаў да Одноглазому каманду рабочых, каб замяніць забітых.
  
  Пераможаныя працягвалі атакаваць Замак, але ў больш лянівым тэмпе. Тое лепшае, што яны маглі, было ўжо прадэманстравана.
  
  Выпадковая пара шароў прасвістала з боку Чарапіцы. Пазней я даведаўся, што ў іх, аказваецца, пасылаў Нямы. Пераможаныя навучылі яго гэтай фокус.
  
  Здавалася, горшае ззаду. Калі не лічыць траіх якія ўцяклі жывёл, за якімі паляваў Элмо, мы ўтрымаліся. Кульгавы адбыў, каб прыняць удзел у паляванні за тройцай уцекачоў. Шолах вярнулася ў Чарапіцу для папаўнення запасу сваіх злавесных трукаў. Расколіна патрулявалі над Замкам, час ад часу пікіруючы ўніз, калі яго насельнікі выходзілі, каб загасіць апошнія ачагі агню. Аднавілася адноснае спакой.
  
  Аднак пра адпачынак не было і гаворкі. У Замак трапілі новыя цела. Нас усіх займала адна думка: ці дастаткова ім такога ўраджаю, каб адкрыць дарогу Валадару?
  
  Але там рыхтавалася сёе-тое яшчэ.
  
  На сцяне з'явілася некалькі фігур. Яны ўсталёўвалі якое-то прылада, накіраванае ўніз па схіле гары. Расколіна спикировала ўніз.
  
  Бам! Вакол яе ускіпеў падсветленыя знутры клубы дыму. Разгойдваючыся, дыван шатнулся ў бок. І зноў — бам! Бам! І яшчэ тройчы. Яна не змагла ўтрымацца. Ахопленая полымем камета паднялася ўверх, у бок і выгнулась дугой ўніз, у напрамку горада. Там, дзе яна ўпала, вырасла фіялетавае воблака выбуху. Праз некалькі імгненняў у абзы вады ўжо бушаваў люты пажар. Агонь хутка распаўсюджваўся сярод цесна пастаўленых хацін.
  
  Літаральна праз некалькі хвілін Шолах ўжо атакавала Замак той жудаснай пылам, што раз'ядае ўсе выжигающим агнём. Лімітавая інтэнсіўнасць яе атакі паказвала, наколькі яе раззлавала падзенне Расколіны.
  
  Кульгавы тым часам перапыніў сваю паляванне за сбежавшими стварэннямі, каб дапамагчы барацьбе з пажарам у горадзе. З яго дапамогай за некалькі гадзін агонь быў спынены. Без яго тут мог выгараць цэлы раён.
  
  Элмо дастаў дваіх з уцекачоў. Трэці знік незваротна. Калі да паляванні зноў падключыўся Зрынуты, ніякіх слядоў выявіць ужо не ўдалося.
  
  Шолах працягвала атакі да поўнага знясілення сваіх рэсурсаў. Гэта адбылося ўжо пасля ўзыходу сонца. Замак хутчэй быў падобны на гару дзындры, чым на крэпасць. Але так і не пераможаны. Аднавокі, калі ён з'явіўся паблізу ў пошуках дадатковых інструментаў, сказаў, што там унутры ідзе бурная дзейнасць.
  
  
  
  КІРАЎНІК 37
  
  Ядловец: Цішыня
  
  Мне ўдалося пару гадзінічкаў задрамаць. Палове салдат і рабочых Лейтэнант дазволіў тое ж самае. Потым іншы палове. Калі я прачнуўся, амаль нічога не змянілася, за выключэннем таго, што Капітан загадаў Карманнику арганізаваць палявы шпіталь. Да гэтага Кішэннік пабываў у горадзе, дзе спрабаваў заваяваць размяшчэнне людзей, прапаноўваючы бясплатнае лячэнне. Я зазірнуў да яго, выявіў там усяго некалькіх пацыентаў, зразумеў, што ўсё нармальна, і аднавіў свае назіранні за аблогай.
  
  Лейтэнант ужо аднавіў разбураную частка частаколу і рова. Ён вырашыў падоўжыць і тое, і іншае, маючы намер цалкам абнесці Замак ўмацаваннямі, нягледзячы на цяжар працы. Будаваліся новыя, больш самавітыя кідальныя прылады.
  
  Лейтэнант не асабліва спадзяваўся на Зрынутых. Ён не верыў, што яны самі змогуць справіцца з Замкам.
  
  Пакуль я спаў, сюды прыгналі зняволеных Ледзянца. Але Лейтэнант не дазволіў грамадзянскіх пакінуць свае працоўныя месцы, а прымусіў іх капаць зямлю, пакуль ён выбіраў месца для будаўніцтва штурмавой лесвіцы.
  
  — Ты б лепш паспаў, — прапанаваў я.
  
  — Трэба падганяць статак, — адказаў ён.
  
  Ён быў спецыялістам. Доўгія гады яго талент заставаўся незапатрабаваным. Яму падабалася такая работа.
  
  — Справа твая, — сказаў я. — Але будзе не вельмі добра, калі яны ўдараць зноў, а ты апынешся занадта змучаным, каб нармальна цяміць.
  
  Мы размаўлялі ўжо на такім узроўні, калі словамі было ўсяго не сказаць. Стомленасць зрабіла нас нешматслоўныя і нервовымі. Ні думкі, ні гаворка, ні нашы ўчынкі не падпарадкоўваліся ўжо ніякай логіцы.
  
  Ён коратка кіўнуў.
  
  — Ты маеш рацыю. — Лейтэнант абвёў позіркам схіл гары. — Здаецца, пакуль усё ў норме. Я пайшоў уніз, у шпіталь. Калі што, пайшлі за мной каго-небудзь.
  
  Бальніца палатка была бліжэйшым месцам, дзе не было сонца. Стаяў празрысты, яркі дзень, які абяцаў быць не па сезоне цёплым. Па крайняй меры, я на гэта спадзяваўся. Мне жудасна надакучыла трэсціся ад холаду.
  
  — Добра.
  
  Наконт таго, што ўсё ішло нармальна, Лейтэнант быў правоў. Яно так і бывае звычайна, калі людзі ведаюць, што ім рабіць.
  
  Адтуль, дзе Кульгавы зноў патруляваў над Замкам, нашы пазіцыі павінны былі быць падобныя на переворошенный мурашнік. Шэсьцьсот чалавек з Гвардыі прыглядалі за працамі, якія выконваліся сіламі, дзесяць разоў праўзыходнымі па колькасці гараджан. Дарога наверх эксплуатавалася так інтэнсіўна, што ўжо амаль перастала існаваць. Я выявіў, што, нягледзячы на начны перапалох і недахоп сну, у людзей было выдатнае настрой.
  
  Іх пераход доўжыўся так доўга і быў такім аднастайным, што ў людзей назапасіўся велізарны запас апантанай энергіі. І цяпер гэтая энергія хлынула вонкі. Гвардзейцы заражалі сваёй стараннасцю і мясцовых рабочых. Гэта было вельмі карысна, калі ўлічыць, што для выканання нашай задачы патрабавалася засяроджванне намаганняў тысяч людзей. Хто-то правільна заўважыў, што насельніцтву Ядлоўца ўжо некалькі пакаленняў не даводзілася працаваць разам і, напэўна, таму ў горадзе і панавала такое запусценне. Хочацца верыць, што Чорная Гвардыя са сваім штурмам Замка апынецца добрым сродкам, якое зможа вылечыць павольна паміраючы горад.
  
  Аднак большасць насельніцтва горада прытрымлівалася іншага меркавання. Асабліва зняволеныя абураліся тым, што іх выкарыстоўваюць як бясплатную працоўную сілу. Яны маглі даставіць нам сур'ёзныя непрыемнасці.
  
  Пра мяне кажуць, што я заўсёды ўяўляю будучыню толькі ў змрочным святле. Але бо ў гэтым выпадку вас чакае менш расчараванняў.
  
  Некалькі дзён ўзнікаючыя падзеі нічога не давалі аб сабе ведаць. Пачвары з Замка, здавалася, шчыльна заселі ў сваёй нары. Мы крыху аслабілі тэмп і прыпынілі некаторыя працы, як быццам усё павінна было адбыцца яшчэ сёння.
  
  Лейтэнанту ўдалося завяршыць будаўніцтва лініі ўмацаванняў, у тым ліку і тыя, што ішлі з зваротнай боку Замка, ахопліваючы раскопкі Аднавокага. Затым ён разабраў частку частаколу і ўзяўся за будаўніцтва тэрасы. Яна крута падымалася ўверх з нашага боку. Прыступкі выкладвалі камянямі з разабраных гарадскіх дамоў. Рабочыя ў горадзе цяпер займаліся разборкай завалаў, выкліканых падзеннем Расколіны. Будаўнічага матэрыялу цяпер больш чым дастаткова. Падраздзяленне Ледзянца адкладвае лепшы матэрыял для будаўніцтва новых дамоў на вызваліліся месцах.
  
  Тэраса будзе расці, пакуль не апынецца на дваццаць футаў вышэй прыгоннай сцяны. Праца ішла хутчэй, чым я чакаў. Гэта тычылася і Аднавокага. Ён знайшоў такую камбінацыю загавораў, якая размягчала камень. І неўзабаве ён ужо дасягнуў Замка.
  
  Тут ён натрапіў на матэрыял, падобны на абсідыян. Далей Аднавокі прасунуцца ўжо не змог і пачаў капаць ў бакі.
  
  З'явіўся сам Капітан. Я здзіўляўся, што ён тут робіць, і у рэшце рэшт спытаў яго аб гэтым.
  
  — Гляджу, каб усе былі пры справе, — адказаў ён.
  
  Капітан разгублена блукаў вакол. Мы не асабліва звярталі на яго ўвагу, а ён, нечакана разгарнуўшыся, раптам ішоў інспектаваць якую-небудзь лухту. Гэта прыводзіла нас у разгубленасць.
  
  — Гэтая чартоўка Шолах хоча ператварыць мяне ў ваеннага каменданта.
  
  — М-м?
  
  — Што, Каркун?
  
  — Я — захавальнік Аналаў, калі памятаеце. І павінен усё гэта дзе-небудзь запісаць.
  
  Ён заворчал і ўтаропіўся на бочку з вадой, пастаўленую побач для жывёл. З вадой былі праблемы. Каштавала вялікіх намаганняў падтрымліваць той невялікі запас, які нам удавалася сабраць падчас выпадковых дажджоў.
  
  — Яна прымусіла мяне кіраваць горадам. Займацца тым, што павінны рабіць Герцаг і бацькі горада. — Ён штурхнуў камень нагой і, пакуль той каціўся, не вымавіў ні слова. — Падобна, я спраўляюся. У горадзе працуюць усе. Ім плацяць толькі, каб яны не памерлі з голаду, але яны працуюць. Ужо чарга з тых, хто хоча пракруціць свае справы, пакуль мы прымушаем людзей працаваць. Вартаўніка мяне проста зводзяць з розуму. Я не магу ім сказаць, але ўсе іх старанні могуць пайсці дарэмна.
  
  Я адчуў у яго словах дзіўныя ноткі. У мяне даўно ўжо ўзнікла такое пачуццё, што ён перажывае з-за ўсім, што тут адбываецца.
  
  — Чаму?
  
  Капітан агледзеўся. Нікога з мясцовых паблізу не было.
  
  — Проста здагадка, думка. Ніхто пра гэта не казаў, але мне здаецца, Лэдзі хоча абчысціць Катакомбы.
  
  — Людзі будуць не ў захапленні.
  
  — Ведаю. Нават Шолах і Кульгавы гэта ведаюць. Але загады не аддаем мы. Ходзяць чуткі, што ў Лэдзі не ўсё ў парадку з фінансамі.
  
  Усе тыя гады, якія мы правялі ў яе на службе, жалаванне выдавалася дзень у дзень. Лэдзі заўсёды была дакладная. Войскі атрымлівалі жалаванне, ці былі яны наёмнымі або рэгулярнымі, усё роўна. Я падазраю, у некаторых частках маглі быць затрымкі, таму што для камандзіраў стала амаль традыцыяй час ад часу надирать сваіх падначаленых.
  
  Але наогул-то, большасць з нас грошы асабліва не хвалявалі. Мы імкнуліся да просты і эканомнай жыцця. Хоць усё залежыць ад канкрэтнай абстаноўкі.
  
  — Занадта шмат народу трымае ў руках зброю. Занадта шмат межаў, — бурчаў Капітан. — Занадта вялікія землі захопленыя за занадта кароткі час. Імперыя не зможа ўтрымацца. Напружанка ў Курганах адабрала ў яе ўсе рэзервы. І ўсё гэта ніяк не скончыцца. Калі яна паб'е Ўладара, трэба ўсё мяняць.
  
  — А можа, мы зрабілі памылку?
  
  — Цэлую кучу. Пра які з іх ты кажаш?
  
  — Пайшлі на поўнач, за Мора Пакут.
  
  — Ды. Я ведаю гэта ўжо некалькі гадоў.
  
  — І?
  
  — І нам не выбрацца. Па крайняй меры, цяпер. Можа быць, калі-небудзь, калі нам загадаюць рушыць назад да Гарадоў-Каштоўнасцямі. Або дзе-небудзь, дзе можна будзе пакінуць межы Імперыі і апынуцца ў цывілізаванай краіне. — У яго голасе гучала амаль бяздонная туга. — Чым больш часу я праводжу на поўначы, тым менш мне хочацца скончыць тут свае дні. Запішы гэта ў свае Аналы, Каркун.
  
  Я прымусіў Капітана казаць, рэдкая магчымасць. Я што-то промычал, спадзеючыся, што ён працягне сваю прамову. Ён так і зрабіў.
  
  — Мы патрапілі ў бездань цемры, Каркун. Я ведаю, нам не трэба ні перад кім прасіць прабачэння. Чыста лагічна. Мы — Чорная Гвардыя. Мы не добрыя і не злыя. Мы проста салдаты, якія прадаюць сілу свайго зброі. Але я стаміўся ад таго, што мы займаемся толькі нячыстымі справамі. Калі гэта рабаванне Катакомбаў адбудзецца, нашы шляхі могуць разысціся. Крумкач правільна вырашыў тады, у Амулете. Махнуў да ўсіх чарцей.
  
  Тады я выказаў думку, якая даўно ўжо таілася ў мяне ў галаве. Думка, якую я ніколі не прымаў сур'ёзна, выдатна ведаючы, што гэта чыстае марнае донкіхоцтва.
  
  — Гэта не дапаможа, Капітан. Мы таксама павінны мець права выбару. Мы таксама можам сысці.
  
  — М-м? — Ён ачнуўся ад сваіх думак і ва ўпор паглядзеў на мяне. — Не будзь дурнем, Каркун. Гэта ўсё глупства. Любога, хто паспрабуе гэта зрабіць, Лэдзі раздушыць. — Ён уторкнуў абцас бота ў зямлю. — Як таракана.
  
  — Да-а.
  
  Гэта сапраўды была дурная ідэя, па некалькіх прычынах. Адной з іх было тое, што супрацьлеглым баку мы былі проста не па кішэні. І наогул, мне цяжка ўявіць сябе ў ролі паўстанца. Большасць з іх проста ідыёты, дурні або славалюбівыя сволачы, якія спадзяюцца адхапіць кавалак патлусцей ад багацця, які належыць Лэдзі. Душачка — выключэнне. Яна, хутчэй, сімвал, чым рэальная сіла. Да таго ж таемны знак.
  
  — З таго часу, як мы бачылі ў небе камету, прайшло восем гадоў, — сказаў Капітан. — Ты ведаеш легенды. Яна не ўпадзе, пакуль Вялікая Камета зноў не з'явіцца ў небе. Ты спадзяешся выжыць, дваццаць дзевяць гадоў бегаючы ад Зрынутых? Няма, Каркун. Нават калі ў душы мы з Белай Ружай, гэты шлях не для нас. Гэта самагубства. Адзіны варыянт — прыбрацца за межы Імперыі.
  
  — Так яна прыйдзе за намі.
  
  — Навошта? Чаму б ёй не задаволіцца тым, што мы зрабілі для яе за гэтыя дзесяць гадоў? Мы для яе не пагроза.
  
  Аднак гэта не так. Зусім не так. Нават проста таму, што мы ведалі пра існаванне Белай Ружы. А я ўпэўнены, што як толькі мы пакінем Імперыю, альбо Нямы, альбо я абавязкова проболтаемся.
  
  Але Лэдзі, вядома, не ведала, што нам вядомая таямніца.
  
  — Уся гэтая балбатня — марныя патугі, — сказаў Капітан. — Я не хачу больш пра гэта казаць.
  
  — Як хочаце. А чым мы тут далей будзем займацца?
  
  — Сёння прыбывае Лэдзі. Шолах кажа, штурм пачнецца, калі складуцца спрыяльныя абставіны.
  
  Я паглядзеў у бок Чорнага Замка.
  
  — Так, — прамовіў Капітан. — Не так проста гэта будзе. А можа, і немагчыма, нават пры падтрымцы Лэдзі.
  
  — Калі яна спытае мяне, скажы ёй, што я памёр. Ці ўсё што заўгодна, — сказаў я.
  
  У адказ з'явілася ўсмешка.
  
  — Але, Каркун, яна ж твая...
  
  — Крумкач, — абарваў яго я. — Я ведаю аб ім такія рэчы, за якія мы ўсе расстанемся з жыццём. Нямы таксама ведае. Зайшлі яго куды-небудзь далей ад Чарапіцы, пакуль яна не з'явілася. Нікому з нас не варта сустракацца з Вокам.
  
  — Ну, тады і мне таксама. Таму што ты мне цяпер сёе пра што намякнуў. Давядзецца выпрабаваць лёс, Каркун.
  
  — Добра. Тады не трэба наводзіць яе на сумніўныя думкі.
  
  — Мне здаецца, яна даўно ўжо цябе забылася, Каркун. Ты ж проста салдат.
  
  
  
  КІРАЎНІК 38
  
  Ядловец: Штурм
  
  Лэдзі не забылася пра мяне. Ну ні кавалачка. Адразу пасля паўночы мяне разварушыць пануры Элмо.
  
  — Тут Шолах. Па тваю душу, Каркун.
  
  — А?
  
  Я нічога такога не рабіў, за што яна магла б ўзлавацца. Па меншай меры ўжо некалькі тыдняў.
  
  — Яна даставіць цябе ў Чарапіцу. Ты патрэбен Лэдзі. Шолах тут, каб забраць цябе.
  
  Бачылі калі-небудзь, як дарослы мужчына падае ў непрытомнасць? Я — няма. Але цяпер я быў вельмі блізкі да гэтага. Яшчэ крыху, і мяне хопіць ўдар. Ціск у мяне падскочыў да нябёсаў. Хвіліны дзве галава кружылася так, што я не ў стане быў думаць. Сэрца цяжка ухало. Страўнік звяло ад страху. Я зразумеў, што яна хоча зладзіць мне спатканне з Вокам, ад яго не схаваецца ні адзін сакрэт, схаваны ў чалавечым мозгу. І цяпер я нічога не мог зрабіць, каб пазбегнуць гэтага. Зліняць ўжо позна. Як жа мне хацелася апынуцца на борце карабля, які ішоў у Лугі, разам з Ліхвяру.
  
  Як чалавек, шествующий на шыбеніцу, я выйшаў да дывана Шолах, сеў. Калі мы падняліся ў паветра і панесліся скрозь халодную ноч, я пагрузіўся ў свае невясёлыя думкі.
  
  — Ты, напэўна, зрабіў на яе калі-то моцнае ўражанне! — пракрычала Шолах праз плячо, калі мы праляталі над Портам. — Калі яна з'явілася тут, то першым, пра каго спытала, ці быў ты.
  
  Я нават здолеў сёе-тое зразумець і задаць пытанне:
  
  — Чаму?
  
  — Здаецца, яна зноў хоча, каб падзеі былі кім-то апісаны. Як падчас бітвы за Амулет.
  
  Я азадачана паглядзеў на Шолах. Адкуль яна гэта ведае? Я заўсёды ўяўляў сабе, што Лэдзі вельмі мала мае зносіны з Поверженными.
  
  Але яна сказала праўду. Падчас бітвы за Кудмень Лэдзі паўсюль цягала мяне за сабой, каб усе падзеі, якія адбываюцца падзеі былі потым дакладна апісаны. Яна не патрабавала ніякіх спецыяльных акцэнтаў. Фактычна яна хацела, каб я ўсё апісаў так, як бачу сваімі вачыма. Я ўлавіў толькі адзін слабы намёк. Яна меркавала, што калі-небудзь яе ўлада ўсё ж абрынецца, і як толькі гэта здарыцца, гісторыкі пачнуць паліваць яе брудам. Таму Лэдзі хацелася, каб існавала непрадузятая летапіс. Я не ўспамінаў пра гэта ўжо шмат гадоў. Гэта была адна з самых цікаўных дзівацтваў, з тых, што я калі-небудзь за ёй заўважаў. Яе не турбавала тое, што пра яе падумаюць людзі. Але яна баялася, што гісторыю перакроіць потым пад каго-небудзь іншага.
  
  Ўспыхнула малюсенькая іскрынка надзеі. Можа, Лэдзі на самай справе хоча паклапаціцца аб запісах. Можа, мне яшчэ ўдасца прарвацца. Калі толькі хопіць спрыту ўцячы ад Вочы.
  
  Капітан сустрэў нас, калі мы садзіліся на паўночнай сцяне Чарапіцы. Цэлая выстава дываноў казала аб тым, што усе Зрынутыя сабраліся ў замку. Нават Найміт, які па маіх здагадках павінен быў застацца ў Курганах. Але яму цяпер трэба здаволіць смагу помсты. Расколіна была яго жонкай.
  
  Другі погляд на Капітана даў мне зразумець, што ён спачувае мне і хацеў бы што-небудзь сказаць, але не вырашаецца. У адказ я паціснуў плячыма, спадзеючыся яшчэ выбраць для гэтага зручны момант. Не атрымалася. Шолах павяла мяне прама да Лэдзі.
  
  З часу нашай апошняй сустрэчы яна не змянілася ні на ёту. Усе мы жудасна пастарэлі, а яна заставалася вечна дваццацігадовай, выпраменьвальнай пышнасць, са сногсшибательными чорнымі валасамі і вачыма, якія ў любы мужчына гатовы быў праваліцца і памерці. Як заўсёды, яна была такім крыніцай чараўніцтва і зачаравання, які фізічна проста немагчыма апісаць. Любое апісанне ўсё роўна не мела ніякага сэнсу, так як тое, што я бачыў, не было сапраўднай Лэдзі. Гэтая Лэдзі выглядала так, як быццам чатырох папярэдніх стагоддзяў проста не існавала.
  
  Працягнуўшы руку, Лэдзі паднялася мне насустрач. Я не мог адарваць ад яе вачэй. Яна адарыла мяне злёгку кплівай усмешкай. Усмешкай, якую я так добра запомніў. Як быццам у нас быў нейкі агульны сакрэт. Я лёгка дакрануўся да яе рукі і з здзіўленнем выявіў, што яна цёплая. Удалечыні ад яе, калі гэты вобраз амаль ужо сцёрся ў памяці і выклікаў толькі невыразны страх, накшталт землятрусу, я мог думаць пра яе толькі як пра што-то жудасным і мярцвяна-халодным. Бязлітасная машына для забойства, а не жывы, які дыхае, магчыма, нават ўразлівы чалавек.
  
  Яна зноў ўсміхнулася і запрасіла мяне сесці. Я так і зрабіў з недарэчным пачуццём, быццам знаходжуся зусім не ў грамадстве найвялікшых зладзеяў свету. Уладар таксама нябачна прысутнічаў тут, выцягнуўшы на ўсё навакольнае сваю халодную цень.
  
  Мяне не збіраюцца зрабіць ахвярай, цяпер гэта стала ясна. Гвардыю прадстаўлялі Капітан і Лейтэнант, Герцаг і Вартаўнік Харгадон таксама прысутнічалі, але іх удзел наўрад ці было больш майго. Размова ў асноўным вялі Пераможаныя. Яны задавалі пытанні Капітану і Лейтэнанту. Толькі аднойчы пытанне быў адрасаваны мне, але і тое ён быў зададзены Капітанам, спросившим наконт маёй гатоўнасці да прыёму параненых з поля бою.
  
  Сход, наколькі я зразумеў, было склікана толькі па адным нагоды. Штурм прызначаны на досвітку, паслязаўтра. Ён будзе працягвацца да тых часоў, пакуль Замак не будзе ўзяты ці не скончацца нашы сілы.
  
  — Гэтае месца — прабоіна ў дно карабля Імперыі, — сказала Лэдзі. — Яе трэба заткнуць, ці мы ўсе пойдзем на дно.
  
  Яна не прымала ніякіх пярэчанняў ні ад Герцага, ні ад Харгадона, ужо пожалевших, што папрасілі яе аб дапамозе. Герцаг быў цяпер бяссільны што-небудзь зрабіць у сваіх уласных уладаннях. Харгадон крыху лепш. Галоўны Вартаўнік падазраваў, што як толькі з Замкам будзе скончана, ён застанецца без працы. Амаль ніхто з Гвардыі і ні адзін з Зрынутых нават не спрабавалі схаваць сваё пагарду да дзіўнай рэлігіі Ядлоўца. Правёўшы сярод мясцовых жыхароў даволі шмат часу, я магу сказаць, што яны самі ставяцца да яе роўна з той сур'ёзнасцю, з якой Інквізітары, Вартаўніка і яшчэ некалькі фанатыкаў прымушаюць іх гэта рабіць.
  
  Аднак я спадзяваўся, што Лэдзі не будзе спяшацца, праводзячы рэформы, і Гвардыя паспее забраць адсюль ногі. Маючы справу з рэлігіяй, ты заўсёды гуляеш з агнём. Гэта тычыцца нават тых, каму сам чорт не брат. Рэлігія — гэта такая штука, якая, аднойчы пастукаліся ў вашу дзверы, ужо ніколі не знікне цалкам. І валодае яна зусім невытлумачальнай, звышнатуральнай сілай.
  
  * * *
  
  Надыходзіла раніца штурму. Татальная вайна. Кінуць усе сілы на барацьбу з Замкам, знішчыць яго пад корань. Усё, чым валодаюць Лэдзі, Пераможаныя, Чорная Гвардыя і Ядловец, будзе кінута на алтар перамогі.
  
  Надыходзіла раніца штурму. Але ўсё пайшло зусім не так. Ўладара ніхто не папярэджваў, што яму варта пачакаць, пакуль мы падрыхтуемся.
  
  Ён ударыў за шэсць гадзін да прызначанага часу, калі амаль уся армія і ўсе рабочыя спалі. Патруляваў адзіны Зрынуты — Найміт, малодшы з падручных Лэдзі.
  
  Гэта пачалося, калі знаёмы ўжо бурбалка пераваліўся праз сцяну і заровнял разрыў, пакінуты паміж тэрасай Лейтэнанта і крэпасцю. З Замка вырвалася па меншай меры сотня стварэнняў.
  
  Найміт быў напагатове. Ён ужо адчуў перамены ў Замку і чакаў непрыемнасцяў. Таму ён адразу жа спікіравала ўніз, густа пасыпаючы атакавалых раз'ядаюць пылам.
  
  Бам! Бам-бам! Замак ўдарыў па ім сапраўды гэтак жа, як раней па яго жонцы. Найміт зігзагамі панёсся да зямлі. Яму ўдалося пазбегнуць горшага, але яго моцна патрапала, і ён паваліўся на зямлю, увесь у дыме. Дыван разваліўся.
  
  Гэты грукат разбудзіў мяне. Ён разбудзіў усіх, зазвучав адначасова з сігналам трывогі і цалкам яго заглушыўшы.
  
  Я выбег з шпітальнай палаткі і ўбачыў, як пачвары з Замка скочваюцца ўніз па прыступках тэрасы. Найміт спыніў толькі некалькі гадин. Яны ўсе былі агорнутыя тым ахоўным свячэннем, з якім Аднавокі ўжо сустракаўся аднойчы. Пачвары рассеяліся, пераадольваючы шквал снарадаў, якія пасылалі людзі, якія стаялі ў варце. Ўпала яшчэ некалькі, але няшмат. Яны прыняліся гасіць агні, таму што, як мне здаецца, іх вочы больш прыстасаваныя да цемры, а не да святла.
  
  Паўсюль бегалі людзі. Адны імчаліся ў бок ворага, іншыя ад яго. І ўсё на хаду нацягвалі адзежу. Рабочыя стукнуліся ў паніку і моцна перашкаджалі дзеяньням Гвардыі. Многія былі забітыя нашымі ж людзьмі, трапіўшы пад гарачую руку.
  
  Лейтэнант прабіваўся праз гэты хаос, выкрыкваючы загады. Спачатку ён знайшоў разлікі цяжкіх гармат і загадаў разгарнуць іх у бок прыступак тэрасы. Паслаўшы паўсюль пасланцаў, ён загадаў усім катапультам і баллистам перанесці агонь на тэрасу. Гэта паставіла мяне ў тупік, але толькі да таго моманту, пакуль першая стварэньне не здалася на прыступках, накіроўваючыся дадому з парай тэл пад пахамі. Шквал снарадаў ўдарыў па чорнай постаці, разарваў цела на кавалкі і ператварыў монстра ў бясформенную масу.
  
  Цяпер катапульты кідалі на тэрасу пасудзіны з маслам, якія разбіваліся на прыступках. Затым вынікалі запальныя снарады і алей ўспыхнула. У паветры нёсся бесперапынны паток алею і запальных снарадаў. Чорныя гадины не прарвуцца праз агонь.
  
  Вось так. А я лічыў, што Лейтэнант дарэмна траціць час, спаруджаючы бескарысныя машыны.
  
  Гэты чалавек ведаў сваю справу. Майстар. Тое, што ён здолеў так падрыхтавацца і так хутка адрэагаваць, адыграла той ноччу ролю значна большую, чым усе, што зрабілі тады і Лэдзі і Пераможаныя. У крытычны момант Лейтэнант ўтрымаў абарону.
  
  Дзікая сутычка пачалася тады, калі пачвары выявілі, што яны адрэзаныя ад Замка. Яны неадкладна атакавалі, спрабуючы дастаць прылады. Лейтэнант падаў сігнал малодшым афіцэрам і, узяўшы людзей з рэзерву, пайшоў на дапамогу сваім людзям. Яму давялося гэта зрабіць. Кожны з воінаў Замка каштаваў па меншай меры двух гвардзейцаў, ды яшчэ ў іх было ахоўнае свячэнне.
  
  То тут, То там найбольш адважныя жыхары Ядлоўца хапалі зброю загінуўшых салдат і ўступалі ў сутычку. Большасць з іх заплаціла вышэйшую цану, але іх самаахвяраванне дапамагло не падпусціць пачвараў да прыладам. Усім было зразумела — калі яны вырвуцца і панясуць цела, то мы прайгралі. І хутка апынемся тварам да твару з самім уладаром Замка.
  
  З боку Чарапіцы пайшлі пары шароў, раздзіраючы ноч жудаснымі фарбамі. Затым з цемры вынырнулі Шолах і Кульгавы. Яны кінулі па яйку, якія падарваліся яркім святлом і агнём, выліў на Замак. Кульгавы адхіліўся ад зваротнага ўдару, вільнуў і прызямліўся каля майго шпіталя, ужо забітага пацыентамі. Мне нельга было кідаць працу, за яе мне плацілі. Таму я проста адкінуў полаг палаткі, каб можна было назіраць.
  
  Кульгавы сышоў са свайго чароўнага дывана і пакрочыў уверх па ўзгорку. У руках у яго быў доўгі, злавесна бліскучы ў святле палаючага Замка меч. Ад Кульгавага зыходзіла ззянне, але не падобнае на тое, якім абараняліся пачвары. Яго вядзьмарскае свячэнне аказалася значна больш магутным. Гэта стала відавочна, калі ён атакаваў непрыяцеля. Яны не маглі дастаць Кульгавага сваім зброяй, у той час як ён рассякаў іх так, як быццам яны былі зроблены з свінога сала.
  
  Да таго часу чорныя воіны пасеклі як мінімум пяць сотняў чалавек. У асноўным гэта былі рабочыя, але Гвардыя таксама несла вялікія страты. І гэтыя страты не паменшыліся нават тады, калі ў справу ўступіў Кульгавы, так як ён не мог кіравацца больш чым з адной пачварай за раз. Нашы людзі спрабавалі ўтрымаць непрыяцеля ў кампактнай кучы, пакуль Кульгавы разбіраўся з імі па адным.
  
  У адказ монстры паспрабавалі задушыць Кульгавага масай, што ім часткова і атрымалася, калі на яго навалілася пятнаццаць або дваццаць тэл, пахаваўшы пад сабой. Бачачы такую справу, Лейтэнант загадаў часова перанесці агонь гармат на гэтую копошащуюся і бурлівую кучу. Снарады плюхались ў самую гушчу, пакуль не раскідалі большасць целаў і Кульгавы не падняўся на ногі.
  
  Атака правалілася, банда пачвараў паспрабавала гуртам прарвацца на захад. Я не ведаю, хацелі яны ўцячы зусім або проста абыйсці і ўдарыць з тылу. Тузін стварэнняў, прорвавшая нашу абарону, напоролась на Шолах і шчыльную заслону раз'ядаюць пылу. Разам з кожным монстрам ад пылу гінула паўтузіна рабочых, але атака захлынулася. Выжыла толькі пяцёра.
  
  Гэтых пецярых сустрэла нябеснае акно, испускавшее халоднае дыханне вечнасці. Усе яны загінулі.
  
  Тым часам Шолах спрабавала захаваць раўнавагу ў паветры. Яе пераследвала доўгая чарга аглушальных воплескаў. Яна трымалася ў паветры лепш Найміта, але ўсё роўна не змагла выбрацца шчасна. Яна пайшла ўніз і ўпала дзесьці за Замкам.
  
  А ў самім Замку, яго насельнікі займаліся тушэннем пажару, які распалілі Шолах з Кульгавым. Уся пабудова мела цяпер вельмі жаласны выгляд, настолькі пацярпела яна ад налётаў Зрынутых. Той змрочны, які выклікае жах выгляд Замка знік. Цяпер крэпасць ператварылася проста ў адзін цёмны стеклянистый ком. Здавалася неверагодным, што там мог яшчэ хто-то выжыць. Аднак гэта было менавіта так. Пачвары выжылі і працягвалі біцца. Некалькі фігур у чорным з'явіліся на тэрасе. Яны там што-то зрабілі, і ў бесперапыннай паласе агню, наладжанай Лейтэнантам, з'явіліся цёмныя правалы. Як быццам хто-то выгрыз з яе кавалкі. Усе гадины, якія знаходзіліся на схіле, рынуліся да дома, не забываючы браць з сабой трапляюцца па шляху трупы.
  
  Зноў отворилось ледзяное акно. Яго дыханне лягло на прыступкі тэрасы. Агонь імгненна згасла. Мноства пачвараў таксама застыла на месцы, а затым снарадамі іх размалолі ў парашок.
  
  Пачвары, якія засталіся ў Замку, зрабілі тое, чаго я ўжо даўно чакаў са страхам. Яны пусцілі ў ход сваю бухающее вядзьмарства супраць нашых салдат.
  
  Калі гэта было і не зусім тое, што рабілася тады Лейтэнанта, Элмо, Аднавокага і мяне, то што-то вельмі падобнае. Калі чуўся грукат, ніякага дыму і выбухаў не было. Але ўзнікалі велізарныя варонкі, часта з акрываўленымі кавалкамі, раскіданымі вакол іх.
  
  Усё адбылося так хутка, што ніхто нават падумаць нічога не паспеў. Я ўпэўнены, што нават Гвардыя пабегла б, будзь у яе час асэнсаваць сітуацыю. Але цяпер, у такім становішчы, людзі былі здольныя толькі рабіць тое, да чаго рыхтаваліся з самога прыбыцця ў Ядловец. Яны стаялі насмерць і паміралі.
  
  Кульгавы скакаў па схіле, як вар'ят. Ён паляваў за монстрамі, не загінулымі на прыступках тэрасы. Іх было даволі шмат, большасць з іх атачылі раз'юшаныя салдаты. Некаторых стварэнняў прыкончылі свае ж, для якіх натоўпу, людзі, якія сабраліся вакол ацалелых фігур у чорным, былі добрай мэтай.
  
  На тэрасе зноў замітусіліся і пачалі бегаць, збіраючы ўстаноўкі, як тая, што ўжо спрабавалі выкарыстоўваць. На гэты раз няма каму было спикировать на іх зверху і разагнаць у бакі.
  
  Але толькі да таго часу, пакуль міма шпіталя не прабег жудасна пакамечаны Найміт. Ён цягнуў дыван Кульгавага.
  
  Раней я думаў, што Пераможаныя ня могуць карыстацца чужымі дыванамі. Аднак гэта, мабыць, не так. Таму што Найміт падняў дыван у паветра і зноў спікіравала на Замак, абвальваючы на яго пыл і распальваючы агонь. Замак зноў яго збіў, і, нягледзячы на страшны шум і крыкі, я пачуў лаянкі, пасыланыя Кульгавым ў адрас Найміта.
  
  Бачылі калі-небудзь, як дзіця малюе прамую лінію? Не занадта прама. Што-то, дрыжачае, як дзіцячая рука, прочертило виляющую лінію ад Чарапіцы да Замка. Яна вісела ў ночы, як нейкая неверагодная вяроўка для сушкі бялізны, бесперапынна выгінаючыся, няпэўнага колеру. Яе кончык высякаў іскры з абсідыяну, як сталь з крэменю, толькі ў дзесяць тысяч разоў мацней. У выніку на гэта зарыва немагчыма было глядзець. Жудасны блакітнаваты святло заліло ўсю акругу.
  
  Я адклаў у бок інструменты і выйшаў вонкі, каб лепш было відаць. Нутром я адчуваў, што за ўсім гэтым стаіць Лэдзі, упершыню якая ўступіла ў дзеянне. Яна была тут галоўнай. Яе моц пераўзыходзіла ўсе. І калі Замак наогул можна знішчыць, то яе сіла зробіць гэта.
  
  Лейтэнант, мабыць, адцягнуўся. Яго загараджальны агонь на тэрасе пачаў гаснуць. Неадкладна наверх па прыступках пачалі караскацца чорныя воіны. Усе цягнулі з сабой па два, а то і па тры трупы. Натоўп іх суродзічаў рынуўся насустрач Кульгаваму. Я прыкінуў, што яны зацягнулі ўнутр дзе-то дванаццаць тэл. Прычым у некаторых, напэўна, яшчэ цяплілася жыццё.
  
  Там, дзе зброя Лэдзі тычылася Замка, ад яго адляталі здаравенныя кавалкі, гарачыя асляпляльным полымем. На чорным фоне сцен з'явіліся тонкія цёмна-чырвоныя расколіны. Яны марудна распаўзаліся ва ўсе бакі. Монстры, якія збіралі вядзьмарскія прылады, адступілі. Іх змянілі іншыя, якія паспрабавалі змагацца з наступствамі атакі Лэдзі. Беспаспяхова. Некалькі гадин было раздавлено снарадамі, пущенными з цяжкіх гармат Лейтэнанта.
  
  Кульгавы дасягнуў вяршыні тэрасы і карцінна ўстаў на фоне палаючага Замка, высока падняўшы меч. Волат-карантышка, ды даруецца мне такі каламбур.
  
  — За мной! — праравеў Кульгавы і рынуўся ўніз, да Замка.
  
  Да майго неописуемому здзіўлення, людзі рушылі ўслед за ім. Сотні людзей. Я ўбачыў, як Элмо з астаткам сваіх хлопцаў прамчаўся наверх і знік за тэрасай. Нават некалькі сотняў трусоватых гараджан вырашылі далучыцца да іх.
  
  Нядаўна ў горадзе часткова ўсплыла гісторыя Шеда. Праўда, без усякіх імёнаў, але з моцным упорам на тое, наколькі казачна ім з Крумкачом ўдалося ўзбагаціцца. Цалкам ясна, што гэтыя чуткі распаўсюдзілі ў разліку менавіта на такі момант, калі для непасрэднага штурму Замка спатрэбіцца, каб туды рынуўся шквал людзей. І цяпер магічны кліч скарбаў нястрымна пацягнуў насельнікаў Котурна ўверх па прыступках.
  
  З зваротнай боку Замка Шолах нарэшце дабралася да лагера Аднавокага. Ён са сваёй камандай, вядома, быў гатовы да бою, але яшчэ не паварушыў і пальцам. Раскопкі застапарыліся, калі стала ясна, што матэрыял, з якога зроблены Замак, не абысці і не прабіць.
  
  Шолах выняла адно з тых вогненных яек і паклала яго на абсідыян, оголившийся падчас раскопак. Яна спадзявалася, што зможа падтачыць Замка жывот.
  
  Як я даведаўся пазней, гэта і меркавалася зрабіць з самага пачатку. Праўда, Шолах прыйшлося ладна папрацаваць, каб на сваім знявечаным дыване дабрацца да Аднавокага.
  
  Бачачы, як чалавечы паток хлынуў у Замак, бачачы, што сцены крэпасці пакінуты і разбураны, а пажары ўжо ніхто не тушыць, я вырашыў, што перамога за намі і засталося зрабіць толькі апошняе намаганне. Я вярнуўся ў свой шпіталь і працягнуў рэзаць і латаць, і толькі прыгнечана круціў галавой, калі ўжо нічым не мог дапамагчы чарговага параненага. Мне вельмі хацелася, каб тут быў Аднавокі. Ён заўсёды дапамагаў мне, і цяпер мне яго моцна не хапала. Хоць я і не мог абвінаваціць у некампетэнтнасці Кішэнніка, але ў ім не было таго таленту, якім валодаў Аднавокі. Невялікая крыха магіі вельмі часта дапамагала безнадзейным з майго пункту гледжання хворым.
  
  Крыкі і роў абвясьцілі аб тым, што Найміт вярнуўся з месца свайго чарговага крушэння і зноў кінуўся на ворага. Амаль следам за ім у бойку ўступілі гвардзейцы, якія размяшчаліся ў Котурне. Ледзянца сустрэў Лейтэнант. Ён ўтрымаў яго ад кідка за тэрасу і замест гэтага рассредоточил людзей па перыметры ўмацаванняў, пачаўшы збіраць засталіся паблізу працоўных. Лейтэнант пачаў прыводзіць усё ў парадак.
  
  Усе гэта час страшна бухающее зброю непрыяцеля працавала не перастаючы. Цяпер яно пачало запінацца. Ўдары сталі нераўнамернымі. Лейтэнант гучна вылаяўся па нагоды таго, што дываноў няма і няма каму кідаць спапяляючы агонь.
  
  Адзін дыван усе-ткі заставаўся. Належаў Лэдзі. Я быў упэўнены, што яна ў курсе падзей. Але наша гаспадыня не кідала свайго зброі, сваёй чырвонай маланкі. Павінна быць, яна адчувала, што гэта важней.
  
  А ў шахце Аднавокага люты агонь прапякаў падстава Замка. Адтуліну павольна пашыралася. Аднавокі казаў потым, што цяпла пры гэтым практычна не вылучалася. Як толькі Шолах вырашыла, што прабоіна досыць вялікая, яна павяла сваіх людзей у Замак.
  
  Аднавокі распавядаў, што сур'ёзна падумваў аб тым, каб таксама рушыць у крэпасць, але ў яго паўстала вельмі прыкрае пачуццё. Ён паглядзеў, як натоўп рванулася ўнутр, рабочыя, салдаты, у агульным, усе, і пайшоў у адваротны бок, да нас. Аднавокі прыйшоў да мяне ў шпіталь і за працай адукаваў мяне аб усіх падзеях.
  
  Праз некалькі секунд пасля яго прыбыцця задняя бок Замка абрынулася. Зямля ў нас пад нагамі задрыжала. Па далёкім схіле гары пранёсся доўгі роў падаючай грамады. Вельмі эфектна, але мала карысці. Пачвары ў Замку не адчулі ніякага нязручнасці.
  
  З нашага боку, пад няспынным напорам Лэдзі, сцяна таксама пачала разбурацца.
  
  З горада працягвала прыбываць Гвардыя, якая суправаджаецца атрадамі перапалоханых людзей Герцага. Лейтэнант расстаўляў іх па пазіцыях. Ён не дазволіў больш ні адзінаму чалавеку рушыць у бок Замка.
  
  З крэпасці даносіўся люты роў, грукат, дзіўныя водсветы і жудасны, жудасны пах. Я не ведаю, што там адбылося. А можа, і ніколі не даведаюся. Але я мяркую, што наўрад ці хто-небудзь выйшаў адтуль жывым.
  
  Пачуўся дзіўны, ненатуральны, амаль на мяжы слыху, гартанны стогн. Яшчэ перш, чым усвядоміць, што я чую, мяне ўжо ўсяго трэсла. Вельмі павольна гук падняўся да чутнага ўзроўню, хутка нарастаючы па моцы. Неўзабаве зямля пад нагамі ўжо вібравала. Гук ішоў адразу адусюль. Праз некаторы час стала здавацца, што ў ім ёсць нейкі сэнс, як быццам гэта была чыя-то неверагодна запаволеная гаворка. Я бачыў нейкі рытм, нібы словы прамаўляліся па некалькі хвілін.
  
  Адна-адзіная думка. Толькі адна. Уладар. Ён ужо ішоў.
  
  Мне здалося, што я нават магу адрозніць фразы.
  
  — ???
  
  Але затым гэта сышло, змяніўшыся страхам.
  
  У намёце паўстаў Гоблін, зірнуў на нас і, здавалася, з палёгкай уздыхнуў, выявіўшы тут Аднавокага. Ён нічога не сказаў, а мне так і не ўдалося яго ні аб чым распытаць. Махнуўшы рукой, ён выйшаў.
  
  Праз некалькі хвілін з'явіўся Нямы. Вельмі змрочны. Нямы, мой таварыш, які падзяліў са мной забароненае веданне. Я не бачыў яго больш года. Мне вельмі не хапала яго падчас наведвання Чарапіцы. Нямы выглядаў вышэй, танчэй і смуглая звычайнага. Кіўнуўшы, ён пачаў хутка гаварыць на мове глуханямых, знакамі.
  
  — У гавані карабель пад чырвоным вымпелам. Давайце туды, неадкладна.
  
  — Што?
  
  — Неадкладна рухаць на карабель пад чырвоным вымпелам. Спыняцца, толькі каб папярэдзіць, каго сустрэнеце з старой Гвардыі. Загад Капітана. Абмеркаванню не падлягае.
  
  — Аднавокі...
  
  — Я зразумеў, Каркун, — сказаў ён. — Гэй, Нямы, якога чорта?
  
  — Будуць непрыемнасці з Поверженными, — працягваў ён знакамі. — Гэты карабель пойдзе ў Лугі, там усё вырашым. Тыя, хто занадта шмат ведаюць, павінны знікнуць. Давайце. Мы толькі збіраем старую Гвардыю і адразу сыходзім.
  
  Вакол было не так шмат старых. Мы з Аднавокім прабегліся па акрузе, апавясціўшы ўсіх, каго змаглі знайсці, і праз пятнаццаць хвілін гуртам рушылі да Порта, усе як адзін, у поўным здзіўленні. Я працягваў азірацца назад. Элмо быў у замку. Элмо, мой лепшы сябар. Элмо, якога могуць схапіць Зрынутыя...
  
  
  
  КІРАЎНІК 39
  
  У бегах
  
  На борце — дзевяноста шэсць чалавек. Усе, да каго дайшоў загад. Тузіне чалавек гэты загад не прызначаўся, але мы не маглі іх выгнаць. Не хапала сотні старых таварышаў, членаў Гвардыі яшчэ з тых часоў, калі мы не думалі, што станем за Морам Пакут. Некаторыя з іх загінулі ў гэтай бітве, некаторых мы не змаглі адшукаць. Але сярод тых, хто адсутнічаў, не было нікога, хто б валодаў небяспечным веданнем. За выключэннем Элмо і Капітана.
  
  Я на борце. Нямы, Аднавокі і Гоблін таксама тут. Лейтэнант, збіты з панталыку больш за ўсіх. Лядзяш, Алейны, Хагоп... Спіс працягваўся і працягваўся. Усё тут.
  
  Але не было Элмо, гэтак жа як і нашага старога. І калі Нямы сказаў, што мы сыходзім без іх, ледзь было не падняўся бунт.
  
  — Загад.
  
  Гэта было ўсё, што ён паказаў знакамі, якіх многія не разумелі, хоць мы ўжо даўно імі карысталіся. Яны дасталіся ў спадчыну ад якая пакінула Гвардыю Душечки і былі даволі карысным сродкам зносін у розных сітуацыях.
  
  У той момант, калі карабель адчаліў ад берага, Нямы дастаў канверт, запячатаны асабістай пячаткай Капітана. Ён сабраў усіх прысутных афіцэраў у капітанскай каюце і загадаў мне прачытаць пісьмо ўголас.
  
  — «Ты апынуўся мае рацыю наконт Зрынутых, Каркун, — прачытаў я. — У іх сапраўды ёсць падазрэнні, і яны хочуць рушыць супраць Гвардыі. Каб абхітрыць іх, я зрабіў толькі тое, што было ў маіх сілах. Я наняў карабель, каб большасць маіх братоў, якія знаходзяцца ў небяспецы, маглі сысці ад бяды. Я не змагу далучыцца да вас, таму што мая адсутнасць устрывожыць Зрынутых. Не губляйце часу. Я не думаю, што змагу доўга працягнуць, калі яны ўбачаць ваша знікненне. Як вы з Гоблінаў ўжо маглі пераканацца, нішто не можа схавацца ад Вочы Лэдзі.
  
  Я не ведаю, наколькі атрымаецца ваш ўцёкі. Яны погонятся за вамі, таму што выцягнуты з мяне ўсё, калі толькі я не збягу ад іх. Я ж ведаю дастаткова, каб навесці іх на след...»
  
  — Што адбываецца, чорт вазьмі? — перапыніў мяне Лейтэнант. Ён ведаў, што сее-хто з нас прысвечаны ў такія сакрэты, пра якіх яму нічога не вядома. — Я б сказаў, што час гульняў у хованкі і нейкіх сакрэтаў скончылася.
  
  Я паглядзеў на Нямога.
  
  — Думаю, трэба распавесці ўсім. Тады хоць будзе надзея, што гэта веданне не памрэ зусім.
  
  Нямы кіўнуў.
  
  — Справа ў тым, Лейтэнант, што Душачка — Белая Ружа.
  
  — Як? Але...
  
  — Ды. Нам з Нямым пра гэта вядома яшчэ з часу бітвы за Амулет. А першым гэта зразумеў Крумкач. Таму ён і збег. Ён хацеў схаваць яе ад Лэдзі як мага далей. Ты ж ведаеш, як ён яе любіў. Думаю, некаторыя таксама здагадваліся.
  
  Заява не выклікала фурору. Толькі Лейтэнант быў моцна здзіўлены. Усе астатнія ўжо што-то падазравалі.
  
  У лісце Капітана, у агульным, больш не было нічога асаблівага. Словы развітання, потым прапанова выбраць замест яго Лейтэнанта. І, нарэшце, некалькі слоў асабіста мне.
  
  — «Здаецца, абставіны павярнуліся так, што з тым выбарам, аб якім ты казаў, прыйдзецца пачакаць, Каркун. Калі толькі вам не ўдасца адарвацца ад Зрынутых і сысці на поўдзень».
  
  У мяне ў вушах загучаў яго сардонический смех, якім павінны былі суправаджацца гэтыя словы.
  
  Аднавокага цікавіла, што стала з казной Гвардыі. Даўным-даўно, ужо на службе ў Лэдзі, мы заграбастали цэлае стан. Куфар з золатам і каштоўнасцямі. Ён заўсёды быў з намі, і ў дрэнныя часы і ў добрыя, — наша тайная страхоўка на чорны дзень.
  
  Нямы сказаў, што куфар застаўся ў Чарапіцы, разам з Капітанам. Не было ніякай магчымасці вынесці яго адтуль.
  
  Аднавокі паваліўся на падлогу і заплакаў. Гэты куфар значыў для яго больш, чым усе зменлівасці лёсу, мінулыя, сапраўдныя, будучыя.
  
  На яго накінуўся Гоблін. Паляцелі іскры. Лейтэнант ужо быў гатовы прыкласці руку, калі ў дзверы хто-то праціснуўся.
  
  — Лепш падымайцеся наверх, хлопцы, паглядзіце.
  
  Ён знік перш, чым мы паспелі высветліць ў яго, што гэта значыць.
  
  Мы паспяшаліся на верхнюю палубу.
  
  Порт ужо быў у пары міль ззаду. Мы асядлалі працягу і дрэйфавалі прэч ад горада. Але святло, які ішоў з боку Замка, асвятляў і Ядловец і нас так ярка, нібы гэта быў дажджлівы дзень.
  
  Замак стаяў у падставе вогненнага фантана, біў у неба на цэлыя мілі. У мовах полымя дрыжаў вялізны сілуэт чалавека. Вусны яго варушыліся. Працяглае рэха неверагодна расцягнутых слоў разносілася над Ядлоўцам.
  
  — ???
  
  Я не памыліўся тады.
  
  Рука фігуры павольна, ляніва паднялася ў кірунку Чарапіцы.
  
  — Ім хапіла трупаў, — піскнуў Гоблін. — Стары вырадак выбіраецца вонкі.
  
  Людзі пазіралі на нябачанае відовішча з поўным глыбокай пашаны жахам. Я таксама. У мяне ўзнікла толькі адна думка: добра, што мы паспелі своечасова. У гэты момант я нават не ўспомніў пра нашых таварышаў, якія засталіся там. Я мог думаць толькі пра сябе.
  
  — Вунь, — ціха сказаў нехта. — Ой, глядзіце.
  
  Над сценамі Чарапіцы з'явіўся які свеціцца шар. Пераліваючыся мноствам фарбаў, ён хутка абухаў. Нібы гіганцкая, павольна якая верціцца месяц з каляровага шкла. Калі шар аддзяліўся ад Чарапіцы і паплыў у бок Замка, у дыяметры ён меў па меншай меры дзвесце ярдаў. Велізарная фігура працягнула руку, спрабуючы схапіць яго, але не змагла дакрануцца да шара.
  
  Я захіхікаў.
  
  — Што тут вясёлага, чорт пабяры? — усклікнуў Лейтэнант.
  
  — Проста падумаў, як сябе адчувае насельніцтва Ядлоўца пры выглядзе ўсяго гэтага. Яны ніколі не сутыкаліся з вядзьмарствам.
  
  Шар з каляровага шкла рухаўся ўсё далей і далей. Тут ён павярнуўся іншы бокам, і я ўбачыў тое, чаго не заўважаў раней. Твар Лэдзі. Яе велізарныя бліскучыя вочы глядзелі прама на мяне, выклікаючы ў грудзях амаль фізічную боль.
  
  — Я не аддаваў цябе, — прамовіў я. Словы вырваліся самаадвольна. — Гэта ты здрадзіла мяне.
  
  Гатовы паклясціся чым заўгодна, мы размаўлялі з ёй якім-небудзь чынам. Вочы сказалі мне, што яна мяне пачула. У іх прамільгнула боль ад выказанага абвінавачванні. Затым твар зноў адвярнулася, і больш я яго не бачыў.
  
  Шар вплыл ў агністы фантан і растварыўся ў ім. Мне падалося, што я зноў пачуў працяглы голас.
  
  — ???
  
  — Там, глядзіце туды, — сказаў той жа чалавек, і ўсе павярнуліся да Чарапіцы.
  
  А над сцяной, там, адкуль Лэдзі пачала рухацца да свайму мужу, з'явілася яшчэ адно зарыва. Некаторы час я не мог нічога разабраць. Святло рухаўся ў наш бок, віляючы, паднімаючыся і апускаючыся.
  
  — Гэта дыван Лэдзі, — знакамі паказаў Нямы. — Я яго бачыў раней.
  
  — Але хто?..
  
  Бо ў Чарапіцы не заставалася нікога з тых, хто мог на ім лётаць. Усе былі Зрынутыя ў Чорнага Замка.
  
  Дыван паляцеў хутчэй. Хісткая няўстойлівасць змянілася усё ўзрастаючай хуткасцю. Ён рухаўся да нас, усё хутчэй і хутчэй, апускаючыся ніжэй і ніжэй.
  
  — Хто-то, хто не ўмее кіраваць, — выказаў здагадку Аднавокі. — Хто-то, хто убьется, калі...
  
  Ён нёсся прама на нас, не больш чым у пяцідзесяці футаў над вадой. Карабель пачаў разгортвацца, каб абмінуць апошні мыс, преграждающий шлях у адкрытае мора.
  
  — Можа, яго паслалі, каб ударыць па нас, — сказаў я. — Як снарад. Каб не даць нам сысці.
  
  — Не, — запярэчыў Аднавокі. — Дываны — занадта тонкая рэч. Занадта цяжка іх рабіць і захоўваць. А той, што належаў Лэдзі, — апошні з пакінутых. Калі знішчыць яго, то нават Лэдзі прыйдзецца ісці дадому паціху.
  
  Дыван знізіўся да трыццаці футаў. Ён хутка павялічваўся ў памерах, ужо быў чутны яго трапятанне. Ён нясецца не менш за сто пяцьдзесят міль у гадзіну.
  
  Вось ён. Раздзіраючы такелаж, дыван шарахнулся аб мачту, закруціўся і стукнуўся аб ваду ў паўмілі ад нас. Ён падскочыў уверх, як які ляціць плоскі камень, стукнуўся зноў, адскочыў і ўрэзаўся ў берагавую скалу. Вызвалілася вядзьмарская энергія нарадзіла фіялетавую выбліск.
  
  Ніхто не вымавіў ні слова. Таму што калі дыван рваў карабельныя снасці, перад намі прамільгнула твар яго седака.
  
  Капітан.
  
  Хто ведае, што ён хацеў зрабіць? Дагнаць і далучыцца да нас? Магчыма. Я падазраю, што ён падняўся на сцяну Чарапіцы, каб вывесці дыван з ладу. Тады ніхто не змог бы погнаться за намі. Можа быць, сам ён хацеў затым кінуцца ўніз са сцяны, каб не падвяргацца допыту. А магчыма, ён досыць часта бачыў дываны ў дзеянні, каб у яго з'явілася ідэя скарыстацца ім самому.
  
  Не важна. Яму ўдалося. Дываном не скарыстаюцца, каб адправіцца за намі ў пагоню. І ён не паўстане перад Вокам.
  
  Але Капітан не дасягнуў сваёй уласнай мэты. Ён загінуў на Поўначы.
  
  Гэты палёт і смерць Капітана надоўга адцягнулі нас ад усяго астатняга. Тым часам карабель рухаўся далей, і неўзабаве Ядловец разам з паўночнай часткай даліны схаваліся за мысам. Зарыва над Чорным Замкам ўсё яшчэ стаяла, яго пякельны агонь заслонял зоркі, але яно павольна асядала. Насоўваецца світанак перабіваў яго ззянне. І калі над светам, абвяшчаючы чыё-небудзь паражэнне, разнёсся жахлівы енк, мы ўжо не змаглі вызначыць пераможцу.
  
  Але для нас адказ на гэтае пытанне, у агульным-то, не гуляў ніякай ролі. І Лэдзі і яе доўга почивавший наканаваны ўсё роўна пачнуць за намі паляванне.
  
  Мы выйшлі ў моры і павярнулі на поўдзень. Матросы, лаючыся, мянялі прадзёрты такелаж. Усе члены Гвардыі, хто дзе, сядзелі сам-насам са сваімі думкамі. І толькі цяпер я сапраўды пачаў хвалявацца за пакінутых у горадзе таварышаў.
  
  Пасля доўгай службы ў нас з'явілася два дні гультайства. Мы гаравалі па ўсім пакінутым братам. Але па Капітану асабліва. Кожны з нас па чарзе памінаў яго добрым словам. Ён быў кіраўніком сямейства, патрыярхам, нашым агульным бацькам.
  
  КІРАЎНІК 40
  
  Лугі: У пошуках выхаду
  
  Прыстойная надвор'е і добры вецер данеслі да нас Лугоў даволі хутка. Капітан карабля быў задаволены. За яго клопаты яму было добра заплачана наперад, але ён усімі сіламі спрабаваў схаваць сваё гэтак непрыстойныя выдатнае настрой. Мы былі не лепшымі пасажырамі. Аднавокі жудасна баяўся вады і быў пастаяннай ахвярай марской хваробы. Да таго ж ён настойваў, каб усім вакол было так жа страшна і дрэнна, як яму. Яны з Гоблінаў не пераставалі чапляцца адзін да аднаго, нягледзячы на пагрозы Лейтэнанта выкінуць абодвух на з'ядзенне акулам. Лейтэнант сам быў у такім дрэнным настроі, што гэтая парачка практычна не прымала яго словы ўсур'ёз.
  
  У адпаведнасці з воляй Капітана мы абралі Лейтэнанта камандзірам, а Ледзянца — яго намеснікам. На яго месцы павінен быў быць Элмо... Мы не называлі Лейтэнанта Капітанам. Для такой жаласнай кампаніі гэта выглядала смешным. Нас было недастаткова нават для таго, каб арганізаваць ніштавата вулічную банду.
  
  Апошняя з Свабодных Гвардий Хатовара. Четырехвековое братэрства, старажытныя традыцыі вырадзілася да такога стану. Банда ў бегах. Бязглуздзіца нейкая. Не так усё гэта, няправільна. Вялікія подзвігі нашых папярэднікаў вартыя лепшых паслядоўнікаў.
  
  Куфар з скарбамі страчаны, але Аналы як-то самі сабой апынуліся на караблі. Напэўна, іх прыхапіў з сабой Нямы. Для яго яны былі амаль гэтак жа важныя, як і для мяне. У ноч перад нашым прыходам у Лугі я чытаў салдатам з «Кнігі Смутку», у якой апісана гісторыя Гвардыі пасля яе разгрому ў бітве за Спякоту, што ў Норселе. У той раз ацалела толькі сто чатыры чалавекі, але Гвардыя адрадзілася.
  
  Яны былі да гэтага не гатовыя. Боль яшчэ не сціхла. І я скончыў, не дачытаўшы і да паловы.
  
  Лугі выраблялі прыемнае ўражанне. Сапраўдны горад, а не знежывелая скала, як Ядловец. Мы сышлі з карабля, не маючы практычна нічога, акрамя свайго зброі і тых грошай, што былі пры нас у Можжевельнике. Людзі глядзелі на нас з трывогай і незадаволенасцю, але ніхто не баяўся, таму што мы былі недастаткова моцныя, каб у выпадку чаго ўчыніць разборку, калі мясцовы Прынц пажадае прагнаць нас вунь. Трое ведзьмакоў былі нашай галоўнай каштоўнасцю. Лейтэнант з Ледзянцом спадзяваліся, што з іх дапамогай нам удасца пракруціць што-небудзь і сесці на наступны карабель, каб рушыць далей, у надзеі вярнуцца на паўднёвае ўзбярэжжа Мора Пакут. Хоць для таго, каб гэта зрабіць, нам прыйдзецца прайсці па землях, якія належаць Лэдзі. Я б аддаў перавагу прасунуцца далей, ўніз па ўзбярэжжы, заблытаць сляды і засесці там. Па крайняй меры, да тых часоў, пакуль армія Лэдзі не апынецца занадта блізка. Калі яна наогул тут калі-небудзь апынецца.
  
  Лэдзі. Я не пераставаў думаць пра яе. Хутчэй за ўсё, яе войскі цяпер прымаюць прысягу на вернасць Валадару.
  
  Праз некалькі гадзін прагулкі па беразе мы выявілі Ліхвяра і Кеглю. Ліхвяр прыбыў усяго за два дня да нас, патрапіўшы на пераходзе морам у дрэннае надвор'е. Лейтэнант тут жа накінуўся на Кеглю.
  
  — Дзе цябе носіць, чорт падзяры? — Кегля, напэўна, ператварыў сваё даручэнне проста ў які зацягнуўся адпачынак. На яго гэта было падобна на тое. — Ты павінен быў вярнуцца, калі...
  
  — Я не мог, сэр. Я з'яўляюся сведкай у судзе па справе аб забойстве. Да заканчэння працэсу не магу пакінуць горад.
  
  — Забойства?
  
  — Вядома. Крумкач мёртвы. Росцік кажа, вы гэта ведаеце. Ну, мы ўсё зрабілі так, што гэты хлопец, Вол, прыняў агонь на сябе. Толькі нам цяпер трэба ошиваться тут і трымаць яго на кручку.
  
  — Дзе ён? — спытаў я.
  
  — У турме.
  
  Лейтэнант добранька яго прапясочыў, абсыпаючы пагрозамі і лаянкай, у той час як выпадковыя мінакі нервова глядзелі на двух стромкіх хлопцаў, якія абражаюць адзін аднаго на ўсіх магчымых мовах.
  
  — Трэба адысці ўбок, — сказаў я. — І давайце цішэй. У нас і так хапае непрыемнасцяў, каб яшчэ прыцягваць лішняе ўвагу. Лейтэнант, калі вы не пярэчыце, я б хацеў пагаварыць з Кегляў. Можа быць, мы прыдумаем што-небудзь. Кег, давай са мной. І вы таксама. — Я тыцнуў пальцам у Нямога, Гобліна і Аднавокага.
  
  — Куды мы ідзем? — спытаў Кегля.
  
  — Куды хочаш. Дзе можна пагаварыць. Больш сур'ёзны.
  
  — Добра. — Задаўшы добры тэмп, ён павёў нас прэч, жадаючы як мага хутчэй расстацца з Лейтэнантам. — Гэта праўда? Усё, што там адбылося? Капітан загінуў і ўсё астатняе?
  
  — Занадта нават, чорт пабяры, каб быць праўдай!
  
  Ён пакруціў галавой, уражаны думкай аб гібелі Гвардыі.
  
  — Што ты хочаш даведацца, Каркун? — нарэшце спытаў ён.
  
  — Усё, што ты тут высветліў. Асабліва што тычыцца Варона. І аб гэтым хлопцу, Азе. І пра гаспадара карчмы.
  
  — Шед? Я бачыў яго на днях. Па крайняй меры, мне так здалося. Толькі потым зразумеў, што гэта ён. Ён быў апрануты незвычайна. Так-а. Росцік сказаў, што ён махнуў. І Аза таксама. Але яго, я думаю, знайсці можна. А вось Шеда... Слухай, калі ён цябе сапраўды так патрэбен, пачні шукаць там, дзе я яго бачыў.
  
  — Ён цябе заўважыў?
  
  Гэтая думка апынулася для Кеглі нечаканай. Па ўсёй бачнасці, яна як-то не ўзнікала ў яго ў галаве. Часам ён бывае не занадта кемлівым.
  
  — Не думаю.
  
  Мы прыйшлі ў карчму, запоўненую замежнымі матросамі. Тут казалі на ўсіх мовах, і народ быў такі ж падрапаны, як і мы. Мы селі за стол і перайшлі на мову Гарадоў-Каштоўнасцяў. Кегля дрэнна казаў на ім, але ўсё разумеў. Сумняваюся, што хто-то мог зразумець, аб чым мы гаварылі.
  
  — Крумкач, — сказаў я. — Вось пра каго я хачу ведаць усё, Кегля.
  
  Ён распавёў нам гісторыю, якая амаль адпавядала таму, што казаў Аза, толькі не такую гладкую, якую можна чакаць пачуць ад відавочцы.
  
  — Ты ўсё яшчэ думаеш, што ён гэта падстроіў? — спытаў Аднавокі.
  
  — Ага. Гэта напалову здагадка, але мне здаецца, што ўсё было менавіта так. Можа быць, калі мы паглядзім гэта месца, я змяню сваё меркаванне. Хлопцы, а вы цяпер ня можаце сказаць, у горадзе ён ці не?
  
  Яны схілілі адзін да аднаго галавы і праз секунду выдалі адмоўны адказ.
  
  — Без якой-небудзь якая належыць яму рэчы, — сказаў Гоблін, — ніяк. А ў нас нічога няма.
  
  — Кегля, а што наконт Душечки? І карабля Варона?
  
  — М-м?
  
  — Што стала з Душечкой пасля меркаванай смерці Варона? Што стала з яго караблём?
  
  — Наконт Душечки я не ведаю. А карабель стаіць у доку.
  
  Мы ўсе пераглянуліся.
  
  — Гэты карабель нельга пакідаць проста так, калі мы хочам вырвацца за мяжу. І паперы, пра якія я вам казаў. Аза нічога не змог пра іх сказаць. Іх трэба адкапаць. Гэта адзіны шанец пазбавіцца ад Лэдзі.
  
  — Калі яна яшчэ існуе, — заўважыў Аднавокі. — А калі Ўладар вырваўся, то яны і шэлега ламанага не каштуюць.
  
  — Нават і не думай пра гэта. — Без усялякіх на тое падстаў я чаму-то быў упэўнены, што перамагла Лэдзі. У асноўным, я ўпэўнены, мне проста так хацелася. — Кегля, сёння пойдзем на гэты карабель. Так што наконт Душечки?
  
  — Я ўжо сказаў, не ведаю!
  
  — Цябе пасылалі пашукаць і яе таксама.
  
  — Так, але яна як быццам выпарылася.
  
  — Выпарылася? Як?
  
  — Не каркай, Каркун, — сказаў Аднавокі, адказваючы на энергічныя жэсты Нямога. — Цяпер гэта абыякава. Іншая справа — калі?
  
  — Добра. Так калі, Кегля?
  
  — Не ведаю. З ночы, за дзень да таго, калі памёр Крумкач, яе ніхто не бачыў.
  
  — Бінга, — ціха вымавіў Гоблін з якім-то глыбокай павагай. — Чорт цябе падзяры, Каркун, твая інтуіцыя цябе не падвяла.
  
  — Што? — страпянуўся Кегля.
  
  — Яна не магла знікнуць загадзя, калі толькі не ведала, што адбудзецца.
  
  — Кегля, — сказаў я, — ты быў там, дзе яны жылі? Я маю на ўвазе, ўнутры.
  
  — Ага. Але хто-то залез туды да мяне.
  
  — Што?
  
  — Усё было чыста. Не было нічога. Я пытаўся гаспадара. Ён сказаў, што яны не выязджалі, але заплацілі яшчэ за месяц наперад. Выглядае так, як быццам хто-то ведаў, што Крумкач адкінуў канькі, і вырашыў пачысціць яго жыллё. Думаю, гэта быў Аза. Ён знік адразу пасля гэтага.
  
  — А ты што зрабіў?
  
  — Што? Я падумаў, што вам, хлопцы, Вол у Можжевельнике зусім не патрэбны, і мы павесілі на яго забойства Варона. Іх бойку бачыла куча людзей. Можа, гэтага будзе дастаткова, каб пераканаць суд у тым, што мы сапраўды бачылі тое, аб чым гаворым.
  
  — А ты зрабіў што-небудзь, каб высачыць Душечку?
  
  Кегле няма чаго было сказаць. Усе астатнія абмяняліся раздражнёнымі поглядамі.
  
  — Я казаў Элмо, — прабурчаў Гоблін. — Не трэба было яго пасылаць.
  
  — Але якога чорта, наогул-то, цябе гэта так хвалюе, Каркун? — усклікнуў Кегля. — Гэта значыць, я хачу сказаць, усё гэта здаецца зусім лішнім.
  
  — Слухай, Кегля, так гэта ці не так, але калі Пераможаныя рушылі на нас, яны штурхнулі нас на процілеглы бок. Цяпер мы «Белая Ружа», хочам мы таго або няма. І яны погонятся за намі. Адзінае, што трэба паўстанцам, гэта Белая Ружа. Так?
  
  — Ды. Калі яна існуе на самай справе.
  
  — Існуе. Белая Ружа — гэта Душачка.
  
  — Ды ну цябе, Каркун, яна ж глуханямая.
  
  — Але яна ж адначасова і магічны Нуль-цэнтр, — заўважыў Аднавокі.
  
  — А?
  
  — Вядзьмарства вакол яе не дзейнічае. Мы заўважылі гэта яшчэ ў Амулете. І калі ўсё будзе нармальна, гэты эфект з узростам будзе станавіцца мацней.
  
  Я не памятаў нічога дзіўнага ў паводзінах Душечки ў Амулете, але разважліва прамаўчаў.
  
  — Аб чым ты кажаш?
  
  — Я табе расказваў. Некаторыя людзі — адмоўныя. Замест здольнасцяў да вядзьмарству у іх іншы талент. Ніякае вядзьмарства вакол іх не дзейнічае. Толькі ў гэтым выпадку ў існаванні Белай Ружы ёсць нейкі сэнс. Як можа глухі і нямы дзіця перамагчы Лэдзі або Ўладара на іх уласнай зямлі? Іду ў заклад, што і першапачатковая Белая Ружа не магла гэтага зрабіць у адзіночку.
  
  — Я не ведаю. Нічога годнага ўвагі аб яе сіле або адсутнасці такой у гісторыі не згадвалася.
  
  — Таму гэта яшчэ важней, знайсці яе.
  
  Аднавокі кіўнуў.
  
  Кегля быў зусім збіты з панталыку. Зрабіць гэта з ім зусім не цяжка, падумаў я.
  
  — Калі вакол яе не дзейнічае вядзьмарства, — патлумачыў я яму, — трэба проста знайсці яе і не адыходзіць ні на крок. Тады нам не страшныя ніякія Пераможаныя.
  
  — Не забудзь, што ў іх цэлая армія, якую яны пашлюць супраць нас, — сказаў Аднавокі.
  
  — Калі яны так завяліся... Аб госпадзе.
  
  — Што такое?
  
  — Элмо. Калі яго не забілі, то ён ведае дастаткова, каб уся Імперыя разнюхала, дзе мы. Можа, нават не столькі з-за нас, колькі з-за таго, што мы прывядзем да Душечке.
  
  — І што ж нам рабіць?
  
  — А чаго вы на мяне глядзіце?
  
  — Так, падобна на тое, ты, Каркун, адзіны, хто ведае, што тут адбываецца.
  
  — Ну добра. Я паспрабую. Спачатку трэба высветліць наконт Душечки і Варона. У асаблівасці Душечки. І трэба зноў вылавіць Шеда з Азой. Можа, яны што-небудзь ведаюць. Трэба пошевеливаться і уцякаць адсюль, пакуль нас не прыперлі да сценкі. І не сварыцца з мясцовымі. Трэба сесці і абмеркаваць усе з Лейтэнантам, выкласці карты, расказаць усе і ўсім, а потым ужо дакладна вырашыць, што рабіць.
  
  
  
  КІРАЎНІК 41
  
  Лугі: Карабель
  
  Па ўсёй бачнасці, наш карабель быў апошнім з тых, каму ўдалося пакінуць Ядловец. Мы чакалі наступнага судна, каб даведацца пра якія-небудзь навіны. Нікога. Каманда з нашага карабля таксама нам падклала свінню. Яны трапалі языкамі на кожным куце, і хутка нас ужо аблажылі мясцовыя, спрабуючы высветліць пра лёс сваіх сваякоў у Можжевельнике, і гарадское начальства, заклапочаны тым, што банда уцекачоў магла забяспечыць ім непрыемнасці. З усім гэтым разбіраліся Лейтэнант з Ледзянцом. Барацьба за выжыванне легла на плечы астатніх.
  
  Пасля паўночы усе трое ведзьмакоў, плюс Алейны, Кегля, Ліхвяр і я ехалі ўздоўж абзы вады. Даводзілася ўхіляцца ад паліцэйскіх патрулёў. Сустрэч з імі мы пазбягалі з дапамогай Аднавокага, Гобліна і Нямога. Асабліва карысны быў Гоблін. У яго мелася загавор, якім ён мог ўсыпляць людзей.
  
  — Вось ён, — прашаптаў Кегля, паказаўшы на карабель Варона.
  
  Я ўжо паспрабаваў высветліць, як аплачваецца стаянка гэтага судна. Беспаспяхова.
  
  Гэта быў добры, вялікі карабель. Нават у цемры відаць, што ён новы. На борце гарэлі толькі звычайныя агні, насавой, топавы, бартавыя і агонь на трапе, дзе самотна стаяў нудны матрос.
  
  — Аднавокі?
  
  — Не ведаю, — паківаў ён галавой.
  
  Я апытаў астатніх. Ні Нямы, ні Гоблін таксама не заўважылі нічога незвычайнага.
  
  — Ну добра. Гоблін, давай за справу. Заадно і праверым, ці так?
  
  Ён кіўнуў. Калі Душачка на борце, яго загавор на гадзіннага не падзейнічае.
  
  Цяпер, калі ўсе сталі падзяляць мае падазрэнні наконт таго, што Крумкач жывы, сам я пачаў ставіць іх пад сумнеў. Я не бачыў ніякага сэнсу ў тым, што Крумкач да гэтага часу не выслізнуў куды-небудзь на сваім вельмі дарагім караблі. Хоць бы на выспы.
  
  Гэтыя выспы прыцягвалі мяне. Я думаў, мы маглі б захапіць які-небудзь карабель і рушыць туды. Хоць трэба мець каго-небудзь, хто б ведаў дарогу. Выспы былі далёка ў моры, і рэгулярнай гандлю з імі не вялося. А наўгад туды не дабрацца.
  
  — Усё, — сказаў Гоблін. — Ён отрубился.
  
  Матрос паваліўся на складное сядзенне. Яго рукі павіслі на поручнях, а галава ўпала на рукі.
  
  — Душечки няма, — сказаў я.
  
  — Душечки няма.
  
  — А хто тут яшчэ?
  
  — Нікога.
  
  — Тады ідзем. Пошевеливаться і не шумець.
  
  Мы перасеклі прычал і взбежали па трапе. Матрос варухнуўся. Гоблін дакрануўся да яго, і той упаў, як мёртвы. Затым наш калдун кінуўся на карму. Вярнуўшыся, ён кіўнуў.
  
  — Унізе яшчэ восем чалавек, спяць. Я іх выключыў. Наперад.
  
  Мы пачалі з самай вялікай па памерах каюты, выказаўшы здагадку, што яна належыць гаспадару. Мы не памыліліся. Яна размяшчалася ў карме, там, дзе звычайна знаходзіцца капітанская каюта, і была падзелена на часткі. У адной з іх я знайшоў рэчы, па якіх зразумеў, што яе займала Душачка. На баку Варона мы знайшлі перапэцканую ў зямлі вопратку. У каюце было дастаткова пылу, каб зразумець, што ўжо некалькі тыдняў тут ніхто не з'яўляўся.
  
  Папер, якія я шукаў, мы не знайшлі.
  
  Але мы выявілі грошы. І даволі салідную суму. Яны былі мудрагеліста запрятаны, але нюх Аднавокага на такія рэчы проста цудоўны. Мы дасталі з тайніка куфэрак, набіты серабром.
  
  — Я так разумею, калі Крумкач мёртвы, то яны яму ні да чаго, — заявіў Аднавокі. — А калі няма, тады што ж, яны вельмі патрэбныя яго старым прыяцелям.
  
  Манеты былі нейкімі дзіўнымі. Уважліва вывучыўшы іх, я зразумеў, у чым заключалася гэтая дзівацтва. Яны былі дакладна такімі ж, як тыя, што Шед атрымаў у Замку.
  
  — Ну-ка, панюхай, — сказаў я Одноглазому. — Яны з Чорнага Замка. Паглядзі, яны нармальныя?
  
  — Абсалютна. Чыстае срэбра, — ён захіхікаў.
  
  — Хм...
  
  Забіраючы грошы, я не адчуваў ніякіх ваганняў. Крумкач здабыў іх злачынным шляхам. Несумленныя грошы вартыя таго, каб прыхапіць іх. Грошы не пахнуць, як кажуць у Можжевельнике.
  
  — Усе сюды, у мяне ідэя.
  
  Я павярнуўся ў бок кармавога агню. Там, праз шкляны ілюмінатар, быў бачны прычал.
  
  — Што вы так зацыкліліся на гэтых грошах? А чаму б не забраць увесь гэты чортаў карабель? Калі Крумкач мёртвы ці робіць выгляд, што мёртвы, што ён зможа зрабіць? Мы можам ператварыць яго ў наш штаб.
  
  Гоблінаў такая ідэя спадабалася. А Одноглазому — няма. У асноўным таму, што гэта зноў звязана з вадой.
  
  — А што з камандай? — спытаў ён. — Што рабіць з начальнікам гавані, яго людзьмі? Закон на іх баку. Яны спусцяць на нас усіх сабак.
  
  — Магчыма. Але я думаю, мы з гэтым ўправімся. Мы передвинем карабель і замкнём ўсю каманду. Скардзіцца будзе няма каму. А калі ніхто не скардзіцца, якое да гэтага справа начальніку гавані?
  
  — Але на борце не ўвесь экіпаж. Хто-небудзь з іх цяпер у горадзе.
  
  — Мы сцапаем іх, калі яны вернуцца. Чорт, хлопец, ды лепшага варыянту аператыўна зматацца адсюль у выпадку чаго проста не прыдумаць. Ды і дзе, хутчэй за ўсё, з'явіцца Крумкач?
  
  Аднавокі спыніў супраціўляцца. Ён дзівосна лянівы. Акрамя таго, па яго вачах я прачытаў, што ён думае наперад мяне.
  
  — Лепш параіцца з Лейтэнантам. Ён разбіраецца ў караблях.
  
  Затое Гоблін разбіраўся ў Одноглазом.
  
  — Забудзь пра мяне, калі ты вырашыў пачаць пиратствовать, — сказаў ён. — Прыгод з мяне дастаткова. Я хачу дадому.
  
  Яны завяліся, пачалі спрачацца, і вельмі гучна. Трэба было іх заткнуць,
  
  — Давайце-ка лепш падумаем, як нам працягнуць наступную пару дзён, — зароў я. — Чым мы зоймемся пазней, будзем думаць потым. Так. У нас ёсць адзенне Душечки і Варона. Цяпер, хлопцы, вы зможаце іх знайсці?
  
  Яны злучылі галавы. Пасля кароткай дыскусіі Гоблін загаварыў:
  
  — Нямы думае, што зможа. Складанасць у тым, што яму прыйдзецца ісці па следзе, як сабаку. Прайсці усюды, дзе быў Крумкач. Аж да таго моманту, як ён памёр. Ці не памёр. Калі не памёр, то датуль, дзе ён цяпер.
  
  — Але гэта... Чорт, вам спатрэбіцца пара месяцаў.
  
  — Людзі праводзяць шмат часу без руху, Каркун. Нямы гэта зэканоміць час.
  
  — Усё роўна павольна.
  
  — Усё, што ёсць. Калі толькі ён сам не напорется на нас. Чаго ён, магчыма, не ў стане зрабіць.
  
  — Добра, добра. А як наконт карабля?
  
  — Спытай Лейтэнанта. Давай паспрабуем яшчэ пашукаць твае чортавы паперы.
  
  Папер не было. Аднавокі не знайшоў нічога, што б было запрятано. Калі я хацеў прасачыць шлях гэтых папер, трэба было пачынаць з каманды. Хто-небудзь з іх павінен быў дапамагаць Варону выносіць іх на бераг.
  
  Мы сышлі карабля. Гоблін з Ліхвяру выбралі добрае месца, адкуль можна было сачыць за посудиной. Нямы з Алейным пайшлі па следзе Варона. Астатнія рушылі назад і абудзілі Лейтэнанта. На яго думку, ідэя наконт захопу карабля была нядрэнны.
  
  Ён ніколі асабліва не сімпатызаваў Варону. Мне здалося, ім рухалі не толькі чыста практычныя меркаванні.
  
  КІРАЎНІК 42
  
  Лугі: Уцякач
  
  Па Лугах хутка разнесліся чуткі і самыя неверагодныя гісторыі. Шед пачуў пра караблі з Ядлоўца праз некалькі гадзін пасля яго прыбыцця. Гэтая навіна яго аглушыла. Чорная Гвардыя збегла? Разбіта ўласнымі гаспадарамі? Поўная бязглузьдзіца. Ды што ж, чорт пабяры, там адбываецца?
  
  Мама, Сал, яго сябры, што сталася з імі? Калі чуткі верныя хоць бы напалову, гэта значыць, што ў Можжевельнике пануе поўнае спусташэнне. Бітва з Чорным Замкам паглынула горад.
  
  Яму адчайна захацелася пайсці адшукаць каго-небудзь і распытаць аб сваіх. Але Шед здушыў парыў. Ён павінен забыць аб сваёй радзіме. Ведаючы Каркуна і яго банду, усё гэта наогул магло быць падстроена толькі толькі з мэтай выкурыць Шеда.
  
  Цэлы дзень ён хаваўся ў сваім пакоі, абдумваючы становішча, пакуль не прыйшоў да высновы, што нічога не павінен рабіць. Калі Гвардыя ратуецца ўцёкамі, то яна хутка адбудзе. Яе ранейшыя гаспадары кінуцца ў пагоню.
  
  А ці патрэбен ён сам Зрынутым? Няма. Ён з імі, здаецца, не сварыўся. А да яго злачынстваў ім няма ніякай справы. Застаюцца толькі Вартаўніка... Шед падумаў пра гниющем ў турме Волі, якога абвінавацілі ў забойстве Варона. Гэтага ён не разумеў зусім, але занадта нерваваўся, каб разабрацца лепей. Па параўнанні з выжываннем Маррона Шеда адказ на гэтае пытанне роўна нічога не значыў.
  
  Пасля дзённага адзіноты Шед вырашыў працягнуць пошукі месца, дзе можна заняцца бізнесам. Ён шукаў кампаньёна сярод ўладальнікаў карчмоў, у надзеі заняцца знаёмым яму справай.
  
  Трэба знайсці месца лепей. Такое, каб не апынуцца потым у даўгах, як з «Лілеяй». Кожны раз, калі ён успамінаў аб сваёй «Лілеі», ім авалодвала туга па доме. Настальгію выклікала тое безвыходная адзінота, якое ён цяпер адчуваў. Усё сваё жыццё ён быў адзін, але не адзінокі. Выгнанне варта было Шэду цяжкіх душэўных пакут.
  
  Ён ішоў па вузкай, цёмнай вуліцы, прабіраючыся наверх па гразі, пакінутай начным дажджом, калі што-тое, проскочившее ў бакавым зроку, прымусіла яго пахаладзець. Ён спыніўся і разгарнуўся так рэзка, што збіў з ног іншага пешахода. Дапамагаючы чалавеку падняцца і рассыпаючыся ў выбачэннях, Шед ўгледзеўся ў цемру алеі.
  
  — Па-мойму, уяўленне подшутило трэба мной, — прамармытаў ён, растаўшыся з пацярпелым.
  
  Але ўнутраны голас казаў яму зусім іншае. Ён бачыў. І чуў, як важка прагучала яго імя. Шед ўступіў у цёмны праём паміж дамамі. Яго ніхто не чакаў.
  
  Прайшоўшы яшчэ квартал, Шед нервова засмяяўся, спрабуючы пераканаць сябе, што ўсё-ткі гэта была гульня ўяўлення. Ды і якога чорта тварям з Замка рабіць у Лугах? Іх разграмілі... Але хлопцы з Чорнай Гвардыі, якія ўцяклі сюды, таксама не ведаюць гэтага, напэўна. Яны далі лататы яшчэ да заканчэння бітвы. І яны проста спадзяюцца, што перамаглі іх былыя гаспадары, таму што іншая бок яшчэ горш.
  
  Не, ён дурань. Ну як пачвары маглі сюды дабрацца? Ні адзін капітан не ўзяў бы з сабой падобных вырадкаў.
  
  — Шед, ты дарэмна изводишь сябе з-за нічога.
  
  Ён увайшоў у карчму пад назвай «Рубінавы Шклянку», гаспадаром якой быў чалавек па імені Селькирк. Гаспадар таго месца, дзе жыў Шед, парэкамендаваў яму звярнуцца сюды.
  
  Размова іх аказаўся плённым. Дамовіліся, што заўтра ўвечары Шед зойдзе зноў.
  
  Шед са сваім меркаваным партнёрам пілі піва. Прапановы Шеда здаліся Селькирку выгаднымі, і цяпер ён спрабаваў прадаць «Рубінавы Шклянку» цалкам.
  
  — Начныя справы пойдуць у гару, як толькі гэтая паніка скончыцца.
  
  — Паніка?
  
  — Ага. Тут, у акрузе, прапала некалькі чалавек. На мінулым тыдні — пяць або шэсць. Пасля наступлення цемры. Зусім не падобна на мясцовыя банды. Таму людзі застаюцца дома. Цяпер у нас ўначы значна цішэй, чым звычайна.
  
  Тэмпература, здавалася, падскочыла да сарака. Шед сядзеў прамы як дошка, з пустымі вачыма. Як змеі з-пад каменя, пачалі выпаўзаць старыя страхі. Рука пацягнулася да амулету, схаваным пад кашуляй.
  
  — Гэй, Маррон, у чым справа?
  
  — Усё як у Можжевельнике, — сказаў ён, нават не думаючы пра тое, што прамаўляе словы ўслых. — Але там былі толькі мёртвыя. Але яны хацелі жывых. Трэба сыходзіць.
  
  — Шед, ды што здарылася, чорт вазьмі?
  
  Тут ён ачуўся.
  
  — О, прабач, Селькирк. Так-а. Усё добра, але спачатку мне трэба сёе-тое зрабіць. Сёе-тое праверыць.
  
  — Што?
  
  — Да цябе гэта не ставіцца. У нас з табой усё ў парадку. Можна пачынаць. Заўтра я перевезу сюды свае рэчы і мы ўсё ўладзіць. Проста сее-што мне неабходна зрабіць неадкладна.
  
  Амаль бегам ён выйшаў з карчмы. Ён зусім не ведаў, што трэба рабіць, куды бегчы. І ён не быў упэўнены, што ўжо не звар'яцеў на чорных тварях. Але адно ён ведаў напэўна. Тое, што адбылося ў Можжевельнике, паўторыцца ў Лугах. І адбудзецца гэта значна хутчэй, калі гадины заняліся зборам тэл самастойна.
  
  Ён зноў памацаў кудмень, падумаўшы аб тым, наколькі ён зможа яго абараніць. Меў ён яшчэ якую-небудзь сілу? Або няма?
  
  Ён спяшаўся дадому, да сябе ў дом, дзе здымаў пакой. Людзі там цярпліва ставіліся да яго роспытаў, будучы ў курсе, што Шед не мясцовы. Ён пытаўся пра Вароне. Аб гэтым забойстве казаў увесь горад. Яго здзейсніў замежную паліцэйскі. Так сказалі яго ж уласныя людзі. Але ніхто нічога не ведаў канкрэтна. Відавочцаў смерці Варона, за выключэннем Асновы, не было. А Аза — у Можжевельнике. Напэўна, ужо мёртвы. Бо Чорнай Гвардыі не патрэбныя лішнія сведкі.
  
  Мімалётны парыў звязацца з рэшткамі Гвардыі знік. Яны цалкам маглі расправіцца і з Шедом. Так што прыйдзецца разбірацца самому.
  
  І пачаць трэба, падобна, з таго месца, дзе забілі Варона. Хто ведае, дзе гэта адбылося? Аза. Але Азу не дастаць. Хто ж яшчэ? Як наконт Вала?
  
  Шеда передернуло. Вол быў увасабленнем таго страху, які пераследваў Шеда яшчэ дома, у Можжевельнике. Хоць Вол зараз і сядзіць у клетцы, але ўсё роўна Шед прывык яго баяцца. Ці ён зможа паўстаць перад гэтым чалавекам?
  
  І ці скажа гэты тып што-небудзь карыснае?
  
  Знайсці Вала не складае працы. Галоўная турма заўсёды застаецца на сваім месцы. Вось ці хопіць Шэду мужнасці сустрэцца з ім, нават па розныя бакі рашоткі, гэта іншае пытанне. Але ж увесь горад цяпер у небяспецы.
  
  Шед мучыўся. Пачуццё віны раздзірала яго на часткі. Ён нарабіў такіх спраў, што цяпер проста не знаходзіў сабе месца. Дасканалыя ім злачынства не пакідалі ніякай надзеі на прабачэнне. Хоць як раз зараз ён мог паспрабаваць што-небудзь зрабіць...
  
  — Не будзь дурнем, Маррон Шед, — сказаў ён самому сабе. — Чаго ты так расхваляваўся. Лугі самі пра сябе паклапоцяцца. Трэба рухацца далей, у іншы горад.
  
  Але што-то значна больш глыбіннае, чым баязлівасць, сказала яму, што ён не зможа ўцячы. І нават не проста ад самога сябе. Пачвары з Чорнага Замка з'явіліся ў Лугах. І два чалавекі, якія мелі дачыненне да Замка, таксама былі тут. Гэта не магло апынуцца простым супадзеннем. Дапусцім, ён пабяжыць далей. Што ўтрымае монстраў ад таго, каб рушыць услед за ім, куды б ён ні рушыў?
  
  Ён звязаўся з д'яблам. Спінным мозгам Шед адчуваў, што павінен нітка за ніткай разблытаць тую сетку, у якую трапіў.
  
  Ён адсунуў звычайнага, паўсядзённага, баязьлівага Шеда ў бок і вывеў наперад таго Шеда, які прымаў удзел у паляванні на Крага і ў выніку сам забіў свайго мучыцеля.
  
  На наступны дзень Шед ўжо не памятаў тую лухту, якую ён нёс, каб прарвацца ў турму, аднак гэты трызненне зрабіў сваю справу і праклаў яму дарогу да Валу.
  
  Інквізітар ні на ёту не губляў прысутнасці духу. З дзікай лаянкай ён наблізіўся да кратаў, плюнуў у бок Шеда і паабяцаў яму самую пакутлівую смерць.
  
  — Ды ты больш ніколі нікога не пакараеш, — запярэчыў яму Шед. — Хіба толькі мясцовых прусакоў. Так што затыкніся і слухай. Забудзься пра тое, кім ты быў, і падумай, дзе ты цяпер. Я — твая адзіная надзея выбрацца адсюль.
  
  Шед быў уражаны. Знайшоў бы ён у сабе хоць палову той смеласці, якую выяўляў цяпер, калі б паміж імі не было кратаў?
  
  Твар Вала прыняў абыякавы выраз.
  
  — Гавары.
  
  — Не ведаю, што ты тут чуў, а што няма. Напэўна, нічога. Пасля таго, як ты адбыў з Ядлоўца, туды прыйшла астатняя Гвардыя. Яны ўсе захапілі. Іх Лэдзі таксама з'явілася ў горадзе, і наогул усе, хто толькі можна. Яны штурмавалі Чорны Замак. Я не ведаю, што там адбылося, але падобна, горад змялі з твару зямлі. Падчас бойкі хлопцы з Гвардыі схапілі карабель і махнуў адтуль. Яны думаюць, што іх гаспадары накінуцца на іх. За што, я не ведаю.
  
  Задумаўшыся, Вол ўтаропіўся на Шеда.
  
  — Гэта праўда?
  
  — Я ўсё чуў з другіх рук.
  
  — Гэта вырадкі з Гвардыі ўпяклі мяне сюды. Замуравалі. Мы з Крумкачом толькі пабіліся. Праклён, ды ён сам, ледзь мяне не забіў.
  
  — Крумкач мёртвы. — Шед пераказаў тое, што бачыў Аза. — Я здагадваюся, хто яго забіў і як. Мне толькі трэба ведаць, дзе гэта адбылося. Тады я змагу пераканацца. Калі ты мне раскажаш, я паспрабую выцягнуць цябе адсюль.
  
  — Я ведаю толькі прыкладна. Ведаю, дзе мы сутыкнуліся і куды яны з Азой рушылі, калі ўцяклі. А навошта табе?
  
  — Мне здаецца, гадины з Замка чым-то заразілі Варона. Тыпу насення. Напэўна, таму ён і памёр. Як чалавек, які прынёс у Ядловец зародак Замка.
  
  Вол нахмурыўся.
  
  — Так, — сказаў Шед. — Гучыць непераканаўча. Але слухай далей. Я бачыў на днях аднаго з пачвар. Ён стаяў зусім побач і глядзеў на мяне. Так! Я ведаю, як яны выглядаюць, таму што бачыў раней. І яшчэ сталі знікаць людзі. Пакуль трохі, недастаткова для таго, каб падняўся вялікі шоргат. Але гэтага хапіла, каб людзі спалохаліся.
  
  Вол адышоў у глыб камеры і сеў на падлогу, абапёршыся спіной аб сцяну. Больш хвіліны ён проста маўчаў. Шед пачаў нервавацца.
  
  — Навошта табе гэта трэба, хлопец?
  
  — Аддаю доўг. Вол, Чорная Гвардыя нейкі час трымала мяне сваім палонным. Я даведаўся аб гэтым Замку кучу за ўсё. І ніхто нават не здагадваецца, наколькі гэта было жудасна. Замак апынуўся брамай у апраметную. І праз іх пачвара па імя Ўладар збіралася аб'явіцца ў нашым свеце. Я дапамог Замка вырасці і дасягнуць той кропкі, калі ім зацікавілася Чорная Гвардыя і іх ведзьмакі. Калі Ядловец разбураны, то я ў гэтым вінаваты больш, чым хто-небудзь іншы. А цяпер тая ж доля пагражае і Лугах. Я змагу іх як-небудзь спыніць. Калі знайду.
  
  Вол захіхікаў. Хіхіканне перайшло ў смех, а смех — у рогат.
  
  — Тады будзеш гніць тут! — закрычаў Шед і павярнуўся, каб выйсці вон.
  
  — Стой!
  
  Шед павярнуўся. Вол здушыў сваё весялосьць.
  
  — Прабач. Гэта так нечакана. Я маю на ўвазе тваю справядлівасьць. Але я, вядома, веру, што на самай справе ты не схлусіў. Добра, Маррон Шед, давай, паспрабуй. І калі табе гэта атрымаецца і ты выцягнеш мяне адсюль, магчыма, я і не пацягну цябе назад у Ядловец.
  
  — Ніякага Ядлоўца больш няма. Мяне цягнуць няма куды, Вол. Па чутках, Лэдзі збіралася абчысціць Катакомбы пасля таго, як справіцца з Чорным Замкам. Ты ведаеш, што гэта значыць. Ўсеагульнае паўстанне.
  
  З Вала зляцелі рэшткі іроніі.
  
  — Прама па Трасянінай Дарозе, дванаццатая міля. Налева па першай прасёлкавай, міма сухога дуба. Далей ідзеш міль шэсць, за ферму. Там дзікія месцы, лепш ідзі узброеным.
  
  — Узброеным? — Шед расплыўся ў шырокай сарамлівай ўсмешцы. — У Маррона Шеда ніколі не хапала духу навучыцца карыстацца зброяй. Дзякуй.
  
  — І не забудзься пра мяне, Шед. Мяне будуць судзіць на першай тыдні наступнага месяца.
  
  — Добра.
  
  * * *
  
  Калі, па разліках Шеда, шэсць міль ад Трасянінай Дарогі былі ззаду, ён слёз з мула і павёў яго за сабой. Ён пераадолеў яшчэ паўмілі. Дарожка перайшла ў вузкую віхляюць сцежку, густа абсыпаную сухімі галінкамі. Не падобна, каб ёю хто-небудзь карыстаўся. Дзіўна. Што тут рабілі Аза з Крумкачом? Ён не змог прыдумаць ні адной колькі-небудзь асэнсаванай прычыны для гэтага. Аза сцвярджаў, што яны беглі ад Вала. Калі так, то чаму яны не рушылі далей па Трасянінай Дарозе?
  
  Яго нервы напяліся. Ён пакратаў кудмень і нож, схаваны ў рукаве. Хвальбы дзеля ён набыў два кароткіх нажа. Адзін — на пояс і адзін — у рукаў.
  
  Але яны былі слабой падтрымкай пахіснулася ўпэўненасці.
  
  Сцяжынка павярнула ўніз, да ручая, і яшчэ некалькі сотняў ярдаў ішла ўздоўж яго. Нарэшце яна вывела Шеда да шырокай паляне. Ён ледзь было не выскачыў на яе. Шед быў гарадскім хлопцам і ніколі ў сваім жыцці не бачыў дзікай мясцовасці больш, чым Агароджа.
  
  Нейкае невытлумачальнае пачуццё небяспекі прымусіла яго спыніцца на краі паляны. Ён прысеў на адно калена, рассунуў кусты і ціха вылаяўся на мула, які штурхнуў яго ў спіну носам.
  
  Правільна ён падумаў.
  
  На паляне стаяў здаровы чорны камень. Ён быў ужо памерам з каня. Шед таращился на асобы, застылыя ў нямым крыку жаху.
  
  Самае тое месца для такіх спраў. Пры такім хуткім росце ўсё будзе скончана яшчэ да таго, як хто-небудзь тут гэта выявіць. Калі толькі не натыкнецца выпадкова. А выпадковы сведка, напэўна, сам паслужыць будаўнічым матэрыялам.
  
  Сэрца бухало як молат. Больш за ўсё Шэду цяпер хацелася кінуцца назад у Лугі і пачаць там лямантаваць аб пагрозлівай небяспекі. Дастаткова. Ён даведаўся ўсё, што хацеў высветліць. Пара ўцякаць адсюль.
  
  Аднак Шед павольна рушыў наперад. Ён кінуў павады мула, але той, пацягнуўшыся за высокай травой, рушыў услед за ім. Асцярожна, з прыпынкамі, Шед наблізіўся да чорнай грудзе. Нічога не адбылося. Ён абышоў яе навокал.
  
  З гэтай боку форма каменя стала відавочнай. Гэта будзе крэпасць, ідэнтычная той, што навісала над Ядлоўцам. З адной толькі розніцай — вароты будуць глядзець на поўдзень. Да гэтай баку вяла добра натаптаная сцяжынка. Яшчэ адно пацверджанне падазрэннях.
  
  Адкуль узяліся чорныя монстры тут? Азначала гэта, што яны былі раскіданыя па ўсім свеце, хаваючыся ў начной цемры і адкрываючыся толькі тым, хто заключаў з імі здзелкі?
  
  Вяртаючыся да таго месца, адкуль выйшаў на паляну, Шед пра што-то спатыкнуўся.
  
  Косці. Чалавечыя косткі. Цэлы шкілет — галава, рукі, ногі... Да гэтага часу апрануты ў лахманы, якія Шед бачыў на Вароне сотню разоў. Ён апусціўся на калені.
  
  — Крумкач, я ненавідзеў цябе. Але я і любіў цябе таксама. Я не ведаў злыдня горш за цябе. Але і аднаго лепш не бачыў. Ты прымусіў мяне адчуць сябе чалавекам.
  
  Вочы Шеда напоўніліся слязьмі.
  
  Ён перабраў у памяці тое, што вучыў у дзяцінстве, і ў рэшце рэшт адкапаў малітву па памерлых. Шед заспяваў голасам, які, здавалася, і паняцця не меў пра тое, што такое вытрымліваць тон або нейкі матыў.
  
  Толькі адзін раз, амаль нячутна, варухнулася трава. На плячо яму лягла рука.
  
  — Маррон Шед, — сказаў голас.
  
  Шед віскнуў і схапіўся за нож.
  
  
  
  КІРАЎНІК 43
  
  Лугі: Па свежым слядах
  
  Пасля наведвання карабля Варона я правёў не занадта добрую ноч. Гэта была ноч бачанняў. Начных кашмараў, калі хочаце. Прачнуўшыся, я не стаў згадваць услых пра гэтыя жахі, таму што ўсім і так хапала страхаў і клопатаў.
  
  У сне да мяне прыйшла Лэдзі, чаго не было з часу нашага адступлення, калі паўстанцы перлі на Амулет. Але гэта было так даўно. Яна прыйшла. Залатое ззянне магло быць зусім і не сном, таму што яно переливалось прама ў пакоі, якую я дзяліў з пяццю маімі таварышамі. Яно асвятляла пакой і ўсіх нас. А я ляжаў цяжка з трапяткім сэрцам, ашаломлена глядзеў на танец залатых блікаў. Ніхто больш не прачнуўся, і пазьней я ўжо не быў упэўнены, што мне ўсё гэта не здалося. Тады, даўно, у мінулыя візіты Лэдзі, са мной адбывалася тое ж самае.
  
  — Чаму ты мяне кінуў, доктар? Я дрэнна з табой звярталася?
  
  — Ну, пытанне стаяла так: альбо бегчы, альбо памерці, — прокаркал я, збянтэжаны і збіты з панталыку. — Мы б не пабеглі, калі б у нас быў выбар. Мы верна служылі табе, прайшлі праз усе нягоды і жахі, якіх Гвардыя яшчэ не бачыла. Мы прыцягнулася на іншы канец святла дзеля цябе без адзінай скаргі. А калі мы прыйшлі ў горад Ядловец і страцілі палову сваіх людзей у штурме Замка, то даведаліся, што ў ўзнагароду за ўсю нашу вернасць нас хочуць знішчыць.
  
  У залатым воблаку праступілі абрысы да болю знаёмага цудоўнага асобы. Яно было сумным.
  
  — Гэтага хацела Шолах. Шолах і Расколіна, па прычынах, мне невядомым. Але Расколіны няма, а Шолах я приструнила. У любым выпадку, я б не дапусціла такога злачынства. Вы былі маімі выбранымі людзьмі. Я не дапушчу ніякіх дзеянняў Зрынутых супраць вас. Вяртайцеся.
  
  — Занадта позна, Лэдзі. Косткі кінутыя. Занадта шмат добрых людзей сышло назаўжды. Мы страцілі сваё сэрца, мы пастарэлі. Усё, чаго мы хочам, — гэта сысці на поўдзень і застацца там на цёплым сонца і ў забыцці.
  
  — Вяртайцеся. Засталося шмат спраў. Вы — мае выбраныя салдаты. Я награжу вас так, як яшчэ ні адзін салдат не быў узнагароджаны.
  
  Я не мог адрозніць ні намёку на вераломства. Але якое гэта мела значэнне? Яна ж падманула свайго мужа, якога ўвесці ў зман было значна цяжэй, чым мяне.
  
  — Занадта позна, Лэдзі.
  
  — Вяртайся. Ты адзін, калі не ўсе разам. Мне патрэбныя твае запісы.
  
  Я не ведаю, навошта я пасля гэтага сказаў тое, што сказаў. Калі яна яшчэ выяўляла да нам хоць кроплю спрыяньня і не адчувала жадання адразу рынуцца за намі ў пагоню, то гэта было не занадта разумна.
  
  — Мы акажам яшчэ адну паслугу, таму што мы пастарэлі, стаміліся і не хочам больш ваяваць. Мы не станем супраць цябе, калі ты не будзеш дзейнічаць супраць нас.
  
  Залацісты арэол свяціўся сумам.
  
  — Мне вельмі шкада. Шчыра шкада. Вы былі маімі ўлюбёнцамі. Не, доктар, так не бывае. Вы не зможаце застацца ў баку. Як не маглі ніколі. Вы павінны быць са мной, супраць мяне. Трэцяга не дадзена.
  
  З гэтымі словамі залатое воблака памеркла і я пагрузіўся ў глыбокі сон — калі мяне наогул будзілі.
  
  Прачнуўся я адпачылым, але занепакоеным. Спачатку я толкам не мог прыгадаць, што ж мне прыснілася, але потым усё раптам так ясна усплыло ў галаве. Я хуценька апрануўся і пабег да Лейтэнанту.
  
  — Лейтэнант, нам трэба спяшацца. Яна перамагла і збіраецца за намі ў пагоню.
  
  Ён здзіўлена паглядзеў на мяне. Я распавёў яму аб начным бачанні. Ён прыняў гэта за трызненне, але я сказаў, што яна ўжо рабіла падобнае раней, падчас нашага доўгага адступлення і шэрагу сутычак, што ў рэшце рэшт прывялі войска паўстанцаў да самых варотаў Кудменя. Лейтэнант не хацеў верыць мне, але не адважыўся плюнуць на мае словы.
  
  — Тады ідзі і дастань Азу, — сказаў ён. — Лядзяш, сёння ўвечары перабіраецца на карабель. Каркун, скажаш ўсім. Мы сыходзім праз чатыры дні, незалежна ад таго, ці знойдзем Варона або няма.
  
  Я выбухнуў пратэстам. Цяпер самае важнае — знайсці Душечку. У ёй уся наша надзея.
  
  — А чаму менавіта чатыры дні? — спытаў я.
  
  — Мы дайшлі сюды з Ядлоўца за чатыры дні. Гэта пры добрай надвор'і. Калі Лэдзі выступіла адразу пасля таго, як адкінуў ты яе, яна не зможа дабрацца сюды хутчэй. Таму я і даю вам столькі часу. А потым рванем у моры.
  
  — Добра. — Мне гэта не вельмі падабалася, але рашэнні ён прымаў. Для гэтага мы яго і выбіралі. — Хагоп, знайдзі Кеглю. Пойдзем выскребать Азу.
  
  Хагоп выскачыў, як наскипидаренный, праз некалькі хвілін ужо прыцягнуў Кеглю, які лаяўся з нагоды таго, што не паспеў паесці і не паспеў паспаць сваіх пакладзеных васьмі гадзін...
  
  — Заткніся, Кег. Нас узялі за азадак. — Я патлумачыў у чым справа, хоць у гэтым не было асаблівай неабходнасці. — І што-небудзь з сабой, пожуешь на хаду. Нам трэба знайсці Азу.
  
  Хагоп, Кегля, Аднавокі і я выйшлі на вуліцу. Як заўсёды, мы прыцягвалі шмат увагі з боку ранішніх мінакоў. Не толькі таму, што прыбылі з Ядлоўца, а ў асноўным з-за Аднавокага. У Лугах ніколі не бачылі чорных. А большасць народа нават і не слыхало аб такіх.
  
  Кегля працягнуў нас каля мілі па петляющим вуліцах.
  
  — Я мяркую, ён павінен быў забіцца ў нару ў гэтым раёне, таму што такія месцы яму больш знаёмыя. Да таго ж ён не занадта сообразителен і не стане пераязджаць толькі таму, што ў Лугах з'явілася Чорная Гвардыя. Хутчэй за ўсё, вырашыў адседзецца, пакуль мы не звалім адсюль. Ён павінен здагадвацца, што нам трэба сьпяшацца.
  
  Яго довады гучалі даволі пераканаўча. І яны ж такі апраўдаліся. Ён распытаў некалькі чалавек, з якімі пазнаёміўся яшчэ раней, і высветліў, што Аза на самай справе засеў дзе-то ў гэтым раёне. Аднак ніхто не ведаў дакладна, дзе менавіта.
  
  — Зараз мы хуценька гэта сварганим, — заявіў Аднавокі.
  
  Ён узлез на бліжэйшы ганак і адлюстраваў некалькі танных трукаў, якія суправаджаюцца трэскам і феерверкам. Імгненна вакол яго сабраўся натоўп мясцовых дзецюкоў. Маленькія пострелы круглы дзень запаўняюць вуліцы горада.
  
  — Давайце знікнем, — кінуў я астатнім.
  
  Сваёй прысутнасцю мы маглі адпудзіць маленькіх гледачоў. Мы прайшлі далей па вуліцы і далі Одноглазому спакойна гіпнатызавалі натоўп.
  
  Ён сумленна зарабіў прызнанне малых. Вядома. І праз пятнаццаць хвілін Аднавокі ўжо далучыўся да нас, акружаны цэлай світай беспрытульнікаў.
  
  — Усё нармальна, — сказаў ён. — Мае маленькія сябры пакажуць нам месца.
  
  Часам ён мяне проста дзівіць. Я гатовы быў паклясціся, што Аднавокі ненавідзіць дзяцей. Гэта значыць, калі ён наогул пра іх згадвае, што здараецца прыкладна раз у год, то толькі для таго, каб абмеркаваць, як іх повкуснее падсмажыць ці зварыць.
  
  Аза жыў у дзюры, тыповай для трушчоб усяго свету. Сапраўдны гадзюшнік. Па-мойму, нават вялікія грошы не змаглі змяніць звычак Асновы. Зусім не так, як даўніна Шед, які проста губляў галаву, займеўшы што-то ў кішэні.
  
  Уваход у дзірку быў толькі адзін. Мы ўвайшлі. Дзеці праціснуліся за намі. Мне гэта не спадабалася, але што я мог зрабіць?
  
  Мы ўваліліся ў пакой. Аза называў яе сваім домам. Ён ляжаў на соломенном тюфяке, у куце. Побач, у лужыне ваніт, ляжаў яшчэ адзін чалавек. Ад яго патыхала перагарам. Аза, скруціўшыся абаранкам, хроп.
  
  — Пара ўставаць, золотце. — Я мякка патрос Азу за плячо.
  
  Ён напружыўся пад маёй рукой і рэзка расплюшчыў вочы.
  
  Яго перапоўніў жах. Ён паспрабаваў ускочыць, але я прыціснуў яго да тюфяку.
  
  — Зноў сустрэліся, — прагаварыў я.
  
  Ён толькі бязгучна разевал рот.
  
  — Спакойна, Аза. Ніхто не прычыніць табе шкоды. Нам трэба толькі, каб ты паказаў месца, дзе загінуў Крумкач.
  
  Я пацягнуў яго да сябе. Ён павольна пераваліўся на другі бок, гледзячы на нас, як кошка, заціснутая сабакамі ў кут.
  
  — Вы, хлопцы, заўсёды так кажаце, што вам проста што-то трэба.
  
  — Будзь цацам, Аза. Мы не хочам быць з табой грубымі. Але нам прыйдзецца, калі ты нас прымусіш. У нас на ўсё пра ўсё чатыры дні, потым Лэдзі заявіцца сюды. І за гэты час мы збіраемся адшукаць Душечку. А ты нам дапаможаш. Што ты будзеш рабіць потым, нас не цікавіць.
  
  Аднавокі ціхенька фыркнуў. Ён прадставіў сабе Азу з перарэзаным горлам. На яго думку, карантышка не заслужыў нічога іншага.
  
  — Пойдзеце проста па Трасянінай Дарозе. Потым, за дванаццатай падабаецца больш, чым, налева, міма фермы. Трымаеце ўвесь час на ўсход. Гэта каля сямі міль. Дарога там пераходзіць у сцежку. Але гэта нармальна, пойдзеце далей і ўпрэцца ў тое месца. — Ён заплюшчыў вочы, адвярнуўся і зрабіў выгляд, што заснуў.
  
  Я махнуў Хагопу і Кегле.
  
  — Падніміце яго.
  
  — Гэй! — віскнуў Аза. — Я ж усё патлумачыў. Што вам яшчэ ад мяне трэба?
  
  — Я хачу, каб ты пайшоў з намі. На ўсялякі выпадак.
  
  — На які выпадак?
  
  — На той выпадак, калі ты схлусіў. Тады першым пацярпелы ты.
  
  — Мы не верым, што Крумкач мёртвы, — дадаў Аднавокі.
  
  — Але я ж бачыў сваімі вачыма...
  
  — Я не ведаю, што ты бачыў, — запярэчыў я. — І я не думаю, што гэта быў Крумкач. Пайшлі.
  
  Мы схапілі Азу за рукі. Хагопу было загадана здабыць коней і правіянт. Кеглю я паслаў да Лейтэнанту, каб той папярэдзіў, што нас не будзе да заўтра. Я аддаў Хагопу жменю срэбра з куфэрка Варона. Вочы Асновы злёгку акругліліся. Калі ён і не зразумеў, адкуль мы ўзялі грошы, то манеты, напэўна, даведаўся.
  
  — Тут, хлопцы, вы мяне не можаце прымушаць, — сказаў ён. — Вы тут нічым не лепш за іншых. Мы выйдзем на вуліцу, і варта мне толькі крыкнуць...
  
  — І ты пра гэта пашкадуеш, — сказаў Аднавокі. Ён зрабіў нейкія маніпуляцыі рукамі. З яго пальцаў заструилось няяркае ружовае свячэнне. Яно ператварылася ў што-то змееподобное, извивающееся вакол рук. — Гэтая штука можа забрацца табе ў вуха і выесть твае вочы знутры. Издашь хоць адзін гучны гук, і я спущу яе на цябе.
  
  Аза праглынуў і стаў больш згаворлівым.
  
  — Усё, што мне ад цябе трэба — гэта каб ты паказаў месца, — сказаў я. — Толькі хутка. У мяне няма часу.
  
  Аза здаўся. Ад нас ён мог чакаць чаго заўгодна. Занадта шмат часу ён правёў у грамадстве зладзеяў, яшчэ горш нас.
  
  Праз паўгадзіны Хагоп ўжо прывёў коней. Яшчэ праз паўгадзіны з'явіўся Кегля. Будучы Кегляў, ён мог проста пошляться дзе-небудзь. Аднавокі так на яго паглядзеў, што той збялеў ад страху і схапіўся за меч.
  
  — Рушылі, — зароў я.
  
  Мне не падабаліся такія адносіны ў Гвардыі, калі яна, як параненае жывёла, пачынала сама кусаць сябе за бок. Я задаў добры тэмп, спадзеючыся, што людзі будуць занадта занятыя і стомяцца, каб кідацца адзін на аднаго.
  
  Тлумачэнні Асновы апынуліся цалкам вразумительными, і было даволі лёгка ім прытрымлівацца. Я быў задаволены, і калі Аза гэта выявіў, то адразу ж папрасіў дазволу вярнуцца назад.
  
  — Ты так не хочаш набліжацца да гэтага месца? Там нешта такое, чаго ты баішся?
  
  Каб развязаць Азе мову, прыйшлося трохі націснуць, а Одноглазому — зноў прадэманстраваць ружовую змяю.
  
  — Я пайшоў на гэта месца адразу пасля таго, як махнуў з Ядлоўца і з'явіўся тут зноў. Таму што вы, хлопцы, не паверылі мне наконт Варона. Я падумаў, можа быць, вы сапраўды маеце рацыю і ён мяне надзьмуў. Таму я і вырашыў прыкінуць, як ён гэта, магчыма, зрабіў. І...
  
  — І?
  
  Ён агледзеў нас, ацэньваючы наша размяшчэнне духу.
  
  — Тут яшчэ адно такое ж д'ябальскае месца. Але яго і ў памоўцы не было, калі загінуў Крумкач. А цяпер ёсць.
  
  — Месца? — спытаў я. — Якое месца?
  
  — Як Чорны Замак. Як раз там, дзе памёр Крумкач. Пасярэдзіне паляны.
  
  — Хітрун, — злосна прабурчаў Аднавокі. — Спрабаваў адправіць нас усіх у пекла. Я яго дакладна прирежу, Каркун.
  
  — Няма. Ты пакуль пакінеш яго ў спакоі.
  
  На працягу ўсёй наступнай мілі я падрабязна дапытваў Азу. Нічога карыснага ён больш выдаць не змог.
  
  Будучы выдатным разведчыкам, Хагоп ехаў крыху наперадзе. Ён ускінуў руку. Я пад'ехаў да яго.
  
  — Мы за кім-то ідзем, — сказаў ён, паказваючы на купкі памёту, тыя, што засталіся на сцежцы. — Зусім недалёка. — Хагоп злез з каня, ткнуў палкай у кучу гною і валюхаста пайшоў па сцежцы. — Ён ехаў на чым-то вялікім. Мул або конь-цяжкавоз.
  
  — Аза!
  
  — А? — піскнуў той.
  
  — Што там, наперадзе? Куды накіроўваецца гэты хлопец?
  
  — Ды там няма нічога. Наколькі я ведаю. Можа быць, гэта паляўнічы. Яны ўвесь час што-то прадаюць на рынку.
  
  — Можа быць.
  
  — Ну вядома, — саркастычна сказаў Аднавокі, пагульваючы з ружовай змяёй.
  
  — А як наконт цішыні, Аднавокі? Не, я маю на ўвазе, трэба зрабіць так, каб нас ніхто не мог пачуць. Аза, далёка яшчэ?
  
  — Пара міль. Можа, вы мяне ўсё-ткі адпусціце назад? Тады я яшчэ да цемры паспею дабрацца ў горад.
  
  — Няма. Ты ідзеш з намі. — Я зірнуў на Аднавокага. Ён выканаў маю просьбу. Цяпер можна спакойна размаўляць. — Сядай на каня, Хагоп. Той хлопец адзін.
  
  — Але вось хто ён, Каркун? Мяркую, што гэта адна з тых паўзучых гадин. Калі ў тым Замку, у Можжевельнике, з ніадкуль з'явіўся цэлы батальён стварэнняў, то чаму б ім не быць і не тут?
  
  Аза выдаў гук, які азначае, мабыць, што ён думае тое ж самае. Цяпер зразумела, чаму ён так рвецца назад.
  
  — Ты бачыў што-небудзь, калі быў там, Аза?
  
  — Няма. Але я бачыў утоптанную траву, як быццам хто-то ўвесь час там ходзіць.
  
  — Аднавокі, калі прыйдзем туды, будзь больш уважліва. Мне не патрэбныя лішнія сюрпрызы.
  
  — Амаль прыйшлі, — праз дваццаць хвілін сказаў мне Аза. — Пара сотняў ярдаў ўздоўж ручая. Можна мне тут застацца?
  
  — Спыні задаваць дурныя пытанні.
  
  Я паглядзеў на Хагопа, зноў які паказвае на сляды. Хто-то ўсё яшчэ ішоў перад намі.
  
  — Спешиваемся. І спыніць балбатню. Далей тлумачыцца толькі знакамі. Ты, Аза, не ўздумай наогул адкрываць рот. Зразумеў?
  
  Мы спешыліся, падрыхтавалі зброю і пад прыкрыццём вядзьмарства Аднавокага рушылі наперад.
  
  Мы з Хагопом першымі дасягнулі паляны. Я усміхнуўся, махнуў Одноглазому і паказаў пальцам. Ён таксама оскалился. Пару хвілін я чакаў зручнага моманту, потым ступіў наперад, устаў за спіной чалавека і схапіў яго за плячо.
  
  — Маррон Шед.
  
  Ён віскнуў і зрабіў некалькі крокаў у надзеі ўцячы, адначасова спрабуючы выцягнуць нож. Кегля з Хагопом перахапілі яго і завалілі на зямлю. Тым часам я прысеў там, дзе ён да гэтага разглядаў раскіданыя чалавечыя косткі.
  
  
  
  КІРАЎНІК 44
  
  Лугі: Паляна
  
  Я зірнуў на Шеда. Ён ужо перастаў матляцца.
  
  — Сустрэліся раней, чым ты чакаў, а?
  
  Ён нешта залапатаў. Я слаба яго разумеў, таму што Шед казаў аб некалькіх рэчах адначасова. Аб Вароне, аб тварях з Замка, аб яго надзеі пачаць новае жыццё. Увогуле, усё ў кучу.
  
  — Супакойся і давай цішэй, Шед. Мы на тваім баку.
  
  Я растлумачыў яму сітуацыю, сказаўшы, што на пошукі Душечки у нас ёсць чатыры дні. Яму аказалася цяжкавата паверыць у тое, што дзяўчынка, якая працавала ў «Жалезнай Лілей», не хто іншая, як Белая Ружа. Я не спрачаўся з ім, а проста выкладаў факты.
  
  — Чатыры дні, Шед. А потым тут могуць аб'явіцца Лэдзі з Поверженными. І я табе гарантую, што табой яна цікавіцца таксама. Цяпер яны ведаюць, што мы іх падманулі, сказаўшы, што ты мёртвы. Да цяперашняга моманту яны, напэўна, дапыталі ўжо дастаткова людзей, каб даведацца, што адбываецца. Мы змагаемся толькі за сваё жыццё, Шед. — Я паглядзеў на вялікую чорную глыбу. — А гэта ўсё ні чорта нам не спатрэбіцца, — сказаў я, не звяртаючыся ні да каго канкрэтна.
  
  Я зноў зірнуў на косткі.
  
  — Хагоп, паглядзі сюды, што ты скажаш. Аднавокі, вы з Азой дакладна паўтарыце ўсё, што ён бачыў у той раз. Падрабязна. Кегля, ты для іх згуляеш Варона. Шед, пойдзем са мной.
  
  Я быў задаволены. І Шед і Аза рабілі тое, што ім кажуць. Шеда, вядома, наша з'яўленне ўзрушыла грунтоўна, але, падобна, ён не збіраўся ўпадаць у паніку. Пакуль Хагоп цаля за цаляй даследаваў зямлю, я назіраў за ім. Здавалася, Шед вырас, знайшоў у сабе што-нешта такое, чаго не магло з'явіцца на бясплоднай глебе Ядлоўца.
  
  — Паслухай, Каркун, — прашаптаў ён. — Я нічога не ведаю аб гэтых справах з Лэдзі і як вы хочаце шукаць Душечку. Мяне гэта не хвалюе. — Ён ткнуў пальцам у чорную глыбу. — Але што вы збіраецеся рабіць з гэтым?
  
  — Нядрэнны пытанне.
  
  Яму не трэба было тлумачыць, што азначае чорны камень. Яго наяўнасць азначае, што Ўладар не пацярпеў поўнага паразы ў Можжевельнике. Ён загадзя падрыхтаваў адступленне. І зараз тут расце яшчэ адзін праход. І хутка расце. Аза быў правоў, што баяўся стварэнняў з Замка. Хто не ведае, што яму трэба спяшацца, хоць я і не думаю, што ён чакаў такога хуткага выкрыцця.
  
  — Па вялікім рахунку, мы не можам тут нічога парабіць, — адказаў я Шэду.
  
  — Але вы павінны хоць што-небудзь распачаць. Паслухай, я ведаю іх, я меў з імі справу ў Можжевельнике. Якую брыдоту яны стварылі са мной, з Крумкачом і Ядлоўцам... Чорт пабяры, Каркун, ты не можаш дапусціць, каб гэта адбылося зноў.
  
  — Я не казаў, што буду сядзець склаўшы рукі. Я толькі патлумачыў, што не магу. Ты ж не будзеш прасіць мужыка з складаным нажом у руках высечы лес і пабудаваць цэлы горад. У яго няма адпаведных інструментаў.
  
  — А ў каго ёсць?
  
  — У Лэдзі.
  
  — Тады...
  
  — Усяму ёсць мяжа, дружа. Я не збіраюся падыхаць за Лугі. І не жадаю, каб маё назапашанае сардэчна апынулася ў руках у чужых людзей. Можа быць, мы чым-то каму-то і абавязаны, але не настолькі.
  
  Шед заворчал, разумеючы мяне, але не прымаючы маёй пазіцыі. Я здзівіўся. Нават без слоў стала зразумела, што Шед вырашыў абвясціць святую вайну. Злачынца, які спрабуе заслужыць сабе прабачэнне. Так, яму не пазайздросціш. Але прыйдзецца абыйсціся без Гвардыі і без мяне.
  
  Я назіраў за тым, як Аднавокі з Азой і Кегляў паўтаралі ўсё, што рабіў у той дзень Крумкач. З майго пункту гледжання ў аповедзе Асновы усё было абсалютна гладка. Я спадзяваўся, што Одноглазому атрымаецца што-небудзь разнюхаць. Калі хто-небудзь і мог выявіць зачэпку, то зрабіць гэта мог толькі ён. Усё-такі калдун.
  
  Я ўспомніў, што Крумкач быў мастаком на ўсякія фокусы. Вельмі цікавым быў яго трук з якія з'яўляюцца з ніадкуль нажом. Але было ў яго і сёе-тое іншае, чым ён забаўляў Душечку.
  
  — Глядзі сюды, Каркун, — паклікаў Хагоп.
  
  Я паглядзеў і не заўважыў нічога незвычайнага.
  
  — Што такое?
  
  — Тут, у траве. І ідзе ў бок каменя. Ужо амаль незаўважна, але яшчэ можна разглядзець. Нейкі след. — Ён рассунуў траву.
  
  Некаторы час я не мог нічога разглядзець. Потым заўважыў што-то ледзь поблескивающее, як стары след слімакі. Пры бліжэйшым разглядзе стала зразумела, што ён пачынаецца прыкладна там, дзе павінна было размяшчацца сэрца трупа. Прыйшлося трохі папрацаваць, таму што вараннё моцна растерзало астанкі.
  
  Я вывучыў руку, ад якой засталіся адны косткі. На пальцах усё яшчэ былі надзетыя кольцы. Вакол ляжалі таксама розныя металічныя дэталі рыштунку і некалькі нажоў.
  
  Нарэшце Аднавокі з Кегляў дайшлі да костак.
  
  — Ну? — спытаў я.
  
  — Гэта магчыма. Калі злёгку замесці сляды і прымяніць пару кірмашовых чароўных фокусаў... Але я не ведаю, як ён гэта зрабіў. Калі ён гэтым займаўся.
  
  — У нас ёсць цела, — сказаў я, паказваючы на косткі.
  
  — Гэта ён, — настойваў Аза. — Паслухайце, на ім жа да гэтага часу надзетыя кольцы. А гэта яго спражка ад рэменя і нажы... — Але ў голасе Асновы гучала нотка сумневы. Ён усё-ткі пачынаў схіляцца да маёй версіі.
  
  А я да гэтага часу не мог зразумець, чаму выдатны новы карабель застаўся незапатрабаваным.
  
  — Хагоп, паглядзі, можа, хто-то сыходзіў з паляны ў іншых кірунках. Аза, ты кажаш, што ўцёк адразу, як толькі ўбачыў, што здарылася з Крумкачом?
  
  — Ага.
  
  — Так. Давайце-ка адцягнемся і проста паспрабуем высветліць, што ж тут адбылося. Карацей, у мёртвага чалавека было з сабой нешта, ператворанае затым у чарнуху. — Я тыцнуў пальцам у чорную глыбу.
  
  Я нават здзівіўся, што мне амаль не складае працы, не звяртаць на яе ўвагі. Я ошивался вакол яе вялікі копіі да тых часоў, пакуль не страціў адчуванне таго страшэннага страху, які окутывал мяне каля змрочнага будынка. Я маю на ўвазе, што калі чалавек можа прывыкнуць да бойні або да маёй прафесіі — салдата і хірурга, то ён можа прывыкнуць да ўсяго.
  
  — Аза, ты околачивался з Крумкачом. Шед, ён жыў у цябе пару гадоў, і вы былі партнёрамі. Што за рэч ён узяў з сабой з Ядлоўца? Рэч, якая ажыла і ператварылася вось у гэта?
  
  Яны паківалі галовамі і зноў уставіліся на косткі.
  
  — Думайце, думайце лепш, — загадаў я ім. — Шед, гэта павінна быць што-тое, што ў яго ўжо было, калі ты з ім спеўся. Ён перастаў наведваць Чорны Замак задоўга да таго, як зваліў на поўдзень.
  
  Прайшла хвіліна ці дзве. Хагоп пачаў обшаривать паляну па перыметры. Я не вельмі спадзяваўся, што яму ўдасца выявіць якія-то сляды па сканчэнні такога часу. Я не быў следопытом, але я ведаў Варона.
  
  Аза рэзка выдыхнуў.
  
  — Што такое? — кінуў я.
  
  — Тут усё. Увогуле, увесь метал. Нават гузікі. Але акрамя адной рэчы.
  
  — Ну?
  
  — То каралі, якое ён насіў. Я бачыў яго ўсяго пару раз... У чым справа, Шед?
  
  Я павярнуўся. Шед схапіўся за грудзі, з боку сэрца. Ён выдаваў нейкае невыразнае мыканне. Яго рукі пачалі рваць кашулю.
  
  Я падумаў, што яго хто-то параніў. Але калі я падскочыў, каб дапамагчы, ён нарэшце ўправіўся з кашуляй і схапіўся за нешта, што вісеў у яго на шыі. Штуковіна на ланцужку. Ён з усіх сіл ірвануў ланцуг. Тая не паддавалася.
  
  Я прымусіў яго зняць ланцуг праз галаву, з цяжкасцю дастаў яе з нягнуткімі старэчымі пальцаў Шеда і перадаў Азе.
  
  Той злёгку збялеў.
  
  — Ды. Гэта яно.
  
  — Срэбра, — заўважыў Аднавокі і шматзначна паглядзеў на Хагопа.
  
  Для яго мела значэнне толькі гэта. Можа быць, ён і мае рацыю.
  
  — Хагоп! Ідзі сюды.
  
  Аднавокі павярнуўся да святла, каб разгледзець рэч лепей.
  
  — Ручная праца, — прамармытаў ён.
  
  І тут Аднавокі шпурнуў каралі ў адзін бок, а сам, як жаба з ліста гарлачыка, з выццём сігануў у іншую.
  
  Ўспышка. Я рэзка развярнуўся на месцы. Дзве пачвары стаялі ля чорнай груды. Шед выліўся праклёнамі. Аза завішчаў. Міма мяне пранёсся Кегля. Дасягнуўшы гадин, ён глыбока увагнаў свой меч у адну з іх. Я зрабіў тое ж самае. Чаму-то гэта аказалася лягчэй, чым у мінулы раз, калі мы сутыкнуліся з імі ў Можжевельнике.
  
  Мы усадзілі мячы ў адну і тую ж стварэньне. Цяпер мы вырвалі наша зброя назад.
  
  — Шыя, — выдыхнуў я. — Трэба вены на шыі...
  
  Аднавокі быў ужо на нагах, гатовы да дзеяння.
  
  Пазней ён сказаў мне, што калі бакавым зрокам заўважыў нейкі рух, то адскочыў як раз своечасова, каб ухіліцца ад таго, што ў яго ляцела. Яны ведалі, па каму трэба наносіць першы ўдар. Хто быў для іх найбольш небяспечны.
  
  Хагоп ударыў па пачвара ззаду. Да майго здзіўлення, яго прыкладу рушыў услед і Шед. Ён падскочыў з доўгім нажом у руцэ, прыгнуўся і пачаў секчы монстрам паджылкі.
  
  Усё скончылася хутка. Аднавокі забяспечыў нам тыя некалькі імгненняў, якія былі так патрэбныя. Пачвары поупирались, але ў рэшце рэшт здохлі. Апошняя з іх паглядзела на Шеда і ўсміхнулася.
  
  — Маррон Шед, — сказала яна, — цябе не забудуць.
  
  Шеда затрэсла.
  
  — Гэтая паскуда ведае цябе, Шед, — сказаў Аза.
  
  — Гэта той, каму я ўвесь час аддаваў трупы. Акрамя аднаго разу.
  
  — Хвіліну, — перапыніў яго я. — З Ядлоўца ўцякла толькі адна стварэньне. Не верыцца, каб гэта была менавіта тая, якая цябе ведала... — Я змоўк, заўважыўшы сее-што дзіўнае.
  
  Абодва пачвары былі ідэнтычныя. Аж да шнараў праз усю грудзі, обнажившихся, калі я мячом падраў чорныя адзення. У той пачвары, якую мы з Лейтэнантам цягнулі ўніз па ўзгорку пасля бойні каля брамы замка, быў сапраўды такі ж шнар.
  
  Пакуль усё унимали дрыжыкі ў каленках, Аднавокі падышоў да Хагопу.
  
  — Знаходзіў які-небудзь срэбра каля костак?
  
  — М-м...
  
  Аднавокі падняў кудмень Шеда.
  
  — Гэта магло выглядаць прыкладна так. Менавіта гэта яго і забіла.
  
  Хагоп хватанул ротам паветра і палез у кішэню. Ён падаў каралі, дакладна такое ж, якое было ў Шеда, Толькі на гэтым у змей не было вачэй.
  
  — Да-а, — працягнуў Аднавокі і зноў павярнуў каралі Шеда да святла. — Ды. Менавіта вочы. У падыходным месцы і ў зручны час.
  
  А мяне цяпер больш за ўсё цікавіла, чаго яшчэ можна чакаць ад чорнага каменя. Я ўзяў Хагопа, абмінуў глыбу з іншага боку і выявіў ўваход. Хутчэй, ён быў падобны на лаз у брудную халупу. Напэўна, пакуль глыба не вырасце да памераў сапраўднага Замка, вароты тут не з'явяцца. Я паказаў на сляды.
  
  — Аб чым яны табе кажуць?
  
  — Яны кажуць пра тое, што тут часта ходзяць і нам бы трэба прыбірацца адсюль. Там іх шмат.
  
  — Ага.
  
  Мы вярнуліся да астатніх. Аднавокі заварочвалі кудмень Шеда ў нейкую анучу.
  
  — Калі вернемся ў горад, я запечатаю гэта ў жалезную скрынку і ўтаплю ў гавані.
  
  — Разламай яго, Аднавокі. Зло заўсёды знойдзе сабе шчыліну, каб выбрацца на волю. Уладар — выдатны прыклад.
  
  — Так, добра. Калі змагу.
  
  Рыхтуючыся як мага хутчэй пакінуць гнюснае месца, я ўспомніў прарыў Элмо ў Чорны Замак. Я перадумаў заставацца тут на ноч. Яшчэ да цемры мы паспеем адолець больш за палову шляху да горада. У Лугах, як і ў Можжевельнике, не было ні гарадскіх муроў, ні брамы. Так што звонку мы не застанемся.
  
  Думкі і ўспаміны пра Элмо заставаліся ляжаць дзе-то на задворках маёй памяці, пакуль саспелі у здагадку, проста, якая паразіла мяне.
  
  Дрэва забяспечвае працяг свайго роду, вырабляючы мільёны насення. Якое-небудзь адно, напэўна, выжыве, і на свет з'явіцца новае дрэва. Перад маімі вачыма паўстала карціна штурму Замка, калі цэлая арда людзей рванулася праз прыгонныя вароты ўнутр. Я так ясна прадставіў сабе, як яны там знаходзяць горы срэбных амулетаў і імі набіваюць кішэні...
  
  Напэўна. Той Замак быў асуджаны. Уладар ведаў гэта нават раней самай Лэдзі.
  
  Маё павага да гэтаму д'яблу яшчэ больш вырасла. Падступны вырадак.
  
  І толькі калі мы выехалі назад на Тряскую Дарогу, я ўспомніў, што трэба спытаць Хагопа, выявіў ён якія-небудзь сляды, вядучыя з паляны ў іншых кірунках.
  
  — Няма, — адказаў ён. — Але гэта, праўда, нічога і не значыць.
  
  — Давайце-ка паменш часаць языком, — рыпнуў Аднавокі. — Шед, ты што, не можаш прымусіць свайго чортава мула варушыцца хутчэй?
  
  Яму было страшна. А калі страшна яму, то мне і пагатоў.
  
  
  
  КІРАЎНІК 45
  
  Лугі: Па гарачых слядах
  
  Мы дасягнулі горада. Але я гатовы быў паклясціся, што чую, як хто-то крадзецца за намі па пятах, пакуль мы нарэшце не заехалі на асветленыя вуліцы. Мы дабраліся да нашых пакояў і выявілі іх зусім пустымі. Дзе хлопцы? Захопліваюць карабель Варона, зразумеў я.
  
  Я зусім забыўся аб гэтым. Так, карабель... А Нямы ідзе па следзе Варона. Дзе ён цяпер? Чорт! Рана ці позна Крумкач прывядзе яго на паляну... Хоць гэта варыянт — даведацца, сышоў адтуль Крумкач або няма. А яшчэ гэта варыянт страціць Нямога.
  
  — Аднавокі, ты можаш звязацца з Нямым?
  
  Ён паглядзеў на мяне з здзіўленнем. Аднавокі моцна стаміўся і вельмі хацеў спаць.
  
  — Слухай, калі ён паўсюль ходзіць за Крумкачом, то ён хутка адправіцца на паляну.
  
  Аднавокі застагнаў і шумна выказаў сваё асабліва адмоўнае стаўленне да ўсяго таго, што адбываецца. Затым ён пакапаўся ў сваёй чароўнай торбачцы і дастаў што-то моцна нагадвае высушаны палец. Адышоў у кут і прыняўся мармытаць.
  
  — Я знайду яго, — сказаў Аднавокі, падышоўшы да нас.
  
  — Дзякуй.
  
  — Ага. А ты — сволач. Мне б прымусіць цябе пайсці са мной.
  
  Я сеў перад камінам з вялікай кружкай піва і пагрузіўся ў думкі. Праз некаторы час я павярнуўся да Шэду.
  
  — Нам трэба вярнуцца туды, — сказаў я яму.
  
  — М-м?
  
  — З Нямым.
  
  — А хто такі Нямы?
  
  — Яшчэ адзін хлопец з Гвардыі. Калдун. Як Аднавокі і Гоблін. Ён ідзе па следзе Варона, паўтараючы за ім кожнае рух, якое той зрабіў з таго моманту, як прыбыў сюды. Ён мяркуе, што зможа высачыць Варона або, па меншай меры, сказаць, ці сапраўды ён вырашыў надзьмуць Азу.
  
  — Калі трэба, значыць трэба, — паціснуў плячыма Шед.
  
  — Хм. Ты мяне б'еш, Шед. Ты моцна змяніўся.
  
  — Не ведаю. Можа быць, мне трэба было гэта зрабіць раней. Ведаю толькі, што нельга дапусціць, каб такое адбылося зноў з кім-небудзь іншым.
  
  — Ды.
  
  Я не стаў згадваць аб прадстаўленых мной карцінах. Аб тым, як тысячы людзей цягнуць амулеты з замка ў Можжевельнике. Шед ў гэтым не меў патрэбу. У яго была свая мэта, і я не мог уявіць яе ў святле безнадзейнасці.
  
  Я спусціўся ўніз і папрасіў у гаспадара яшчэ піва. Піва мяне ўсыпляе. Я сёе-тое заўважыў. Магчыма. Але я нікому не сказаў, таму што гэта ім не спадабаецца.
  
  Яшчэ праз гадзіну я схадзіў да ветру і паплёўся ў свой пакой, больш прыгнечаны перспектывай паўторнага наведвання паляны, чым тым справай, якім я вырашыў заняцца цяпер.
  
  * * *
  
  З-за піва або няма, але сон насоўваўся. Я не мог расслабіцца і працягваў спробы дастаць, выклікаць Лэдзі. Зусім безвынікова.
  
  Дурная надзея, што Лэдзі адгукнецца так хутка, была, вядома, ня мае рацыі. Я ж адхіліў заступніцтва. Так на чорта ёй? Чаму б проста не забыцца пра мяне да тых часоў, пакуль васалы не адлоў мяне і не прывядуць закаванага ў ланцугі?
  
  Напэўна, сувязь на неподдающемся ўсведамлення узроўні ўсё-такі існуе. Я ачуўся ад паўсну, падумаўшы, што варта яшчэ раз праверыць, і выявіў, што нада мной завісла залацістае свеціцца воблака. Ці, можа быць, я не прачынаўся, а проста далей так і спаў. Я так і не магу гэтага зразумець. Потым заўсёды ўсё ўспамінаецца як сон.
  
  Я не чакаў, пакуль яна пачне. Казаць стаў я, хутка распавёўшы ўсё, што ведаў аб чорнай каменнай глыбе ў Лугах і аб сваім здагадцы, што войскі цяпер з'яўляюцца носьбітам заразы Чорнага Замка.
  
  — І ты расказваеш гэта ў той час, як вырашыў стаць маім ворагам?
  
  — Я не хачу быць тваім ворагам. Я буду ім, калі ў мяне не знойдзецца іншага выбару. — Я спыніў гэтыя дэбаты і зноў перайшоў да справы. — Нам сваімі сіламі не справіцца. А справіцца з заразай трэба. У свеце і так ужо дастаткова зла. — Не называючы ніякіх імёнаў, я распавёў ёй, што мы знайшлі амулет у жыхара Ядлоўца, і прапанаваў пакінуць гэтую штуку там, дзе Лэдзі па прыбыцці, напэўна, зможа яе выявіць.
  
  — Па прыбыцці?
  
  — А хіба вы ўжо не ў шляху?
  
  Лёгкая ўсмешка, якая гаворыць аб тым, што ёй выдатна вядома, што я блефую. І ніякага адказу. Адзін пытанне:
  
  — Дзе вы будзеце?
  
  — Далёка. Вельмі далёка, у шляху.
  
  — Напэўна. Паглядзім. — Залатое ззянне згасла.
  
  Было яшчэ сёе-тое, аб чым мне хацелася сказаць, але ўсё гэта не па справе. Былі і пытанні, якія я не задаў.
  
  — Я ў даўгу перад адным табой, доктар, — пачуўся ціхі шэпт, і апошні залаты блік знік.
  
  * * *
  
  Дарэшты змучаны Аднавокі приплелся толькі да ўзыходу сонца. Даволі пакамечаны выгляд меў і Нямы, які ўвайшоў следам. Ён поўз па следзе Варона, не спыняючыся ні на хвіліну.
  
  — Злавіў яго як раз своечасова, — сказаў Аднавокі, — Яшчэ б гадзіну, і ён сышоў бы з горада. Я пераканаў яго пачакаць да раніцы.
  
  — Ага. Ну што, давай ўсіх будзіць? Сёння трэба рана выйсці, каб вярнуцца да цемры.
  
  — Як?
  
  — Мне здалося, я ясна выказаўся. Мы зноў ідзем туды. Прама цяпер. Адзін з адпушчаных нам дзен ўжо згінуў.
  
  — Гэй, гэй, я ж разваливаюсь на часткі. Я памру, калі ты прымусіш мяне...
  
  — Пасьпіш ў сядле. Гэта ў цябе заўсёды вельмі выдатна атрымлівалася. Спаць ўсюды і заўсёды.
  
  — О мая хворая задніца...
  
  Праз гадзіну мы ўжо зноў рухаліся па Трасянінай Дарозе. Цяпер з намі былі яшчэ Нямы і Алейны. Шед настаяў, каб яго ўзялі з сабой, хоць я падумваў аб тым, каб дазволіць яму застацца. Аза вырашыў, што таксама павінен пайсці. Можа быць, ён падумаў, што Шед паслужыць для яго прыкрыццём. Ён пачаў казаць аб сваёй місіі, як Шед, але нават глухі пачуў бы ў яго словах адкрытую фальш.
  
  На гэты раз мы рухаліся хутчэй, увесь час падганяючы коней. Шеда мы таксама пасадзілі на каня. Да поўдня мы былі ўжо на паляне. Пакуль Нямы даследаваў наваколлі, я прымусіў сябе падняцца і пайсці лепей разгледзець чорную каменную глыбу.
  
  Ніякіх зменаў. За тым выключэннем, што дзве мёртвых пачвары зніклі. Для таго каб убачыць, што іх зацягнулі праз лаз, не патрэбен быў і зоркае вока Хагопа.
  
  След вывеў Нямога амаль у тую кропку, дзе пратаптаная стварэннямі сцежка сыходзіла ў лес. Ён ускінуў руку, подзывая мяне. Я падбег, і мне нават не прыйшлося разбіраць тое, што Нямы пачаў паказваць знакамі. І так усё зразумела, дастаткова толькі зірнуць на яго фізіяномію.
  
  — Знайшоў? — спытаў я значна весялей, чым хацелася на самай справе.
  
  А я ўжо лічыў, што Крумкач мёртвы.
  
  Нямы кіўнуў.
  
  — Эгей! — паклікаў я. — Мы знайшлі! Сыходзім. Давайце сюды коней.
  
  Усе сабраліся. Аза выглядаў трохі прыгнечаным.
  
  — А як ён гэта зрабіў? — спытаў ён.
  
  Ніхто не адказаў. Сее-хто з нашых здзіўляўся, чый жа тады шкілет ляжыць на паляне і як атрымалася, што на ім аказалася каралі Варона. Мяне ж здзіўляла тое, наколькі акуратна супадаў план уцёкаў Варона і жаданне Ўладара закласці новы Чорны Замак.
  
  Здавалася, адзін Аднавокі быў схільны пагаварыць, ды і то гэта было суцэльнае ныццё.
  
  — Калі пойдзем па следзе, напэўна, не вернемся ў горад да цемры, — сказаў ён.
  
  Услед за гэтым ён вымавіў яшчэ мноства слоў, у асноўным аб тым, як ён стаміўся і як яму ўсё надакучыла. Ніхто не звяртаў на яго ўвагі. Нават тыя, каму ўдалося адпачыць, былі парадкам змучаныя.
  
  — Выводзь нас, Нямы, — сказаў я. — Алейны, не хочаш нагледзець за яго канём? Аднавокі, будзеш прыкрываць ззаду, каб адтуль не было ніякіх сюрпрызаў.
  
  Некаторы час сцежку нават і сцежкай было цяжка назваць. Проста прасвет у зарасніках кустоўя. Мы ўжо амаль выдыхліся, калі натыкнуліся на больш прыстойную дарожку. Крумкач павінен быў моцна стаміцца. Напэўна, таму ён і збочыў на дарожку і пайшоў па ёй праз пагорак, уздоўж ручая, потым зноў на пагорак. Затым ён павярнуў на менш набітую сцежку, тянувшуюся ўздоўж ўскрайку у бок дарогі на Трясун. У наступныя два гадзіны нам сустрэлася некалькі скрыжаваньняў, на кожнай з якіх Крумкач абіраў той шлях, што быў бліжэй да заходняга кірунку.
  
  — Гэты казёл пайшоў назад да вялікай дарозе, — сказаў Аднавокі. — Трэба было адразу здагадацца і не прадзірацца праз зараснікі.
  
  Людзі проста зарычали на яго. Яго ныццё жудасна раздражняла. Нават Аза кінуў злосны погляд праз плячо.
  
  Без сумневу, Крумкач выбраў доўгі шлях. Па маіх прыкідках, мы прайшлі па меншай меры дзесяць міль, перш чым перасеклі мяжу лесу і выйшлі на адкрытую мясцовасць, адкуль падыход да вялікай дарогі больш зручны. Справа ад нас было некалькі ферм. Удалечыні, прама, віднелася блакітная смуга мора. Вакол усё было афарбавана ў карычневыя тоны. У Лугі прыйшла восень. Пачыналі ападаць лісце. Аза паказаў на кляновыя гаёк і сказаў, што праз тыдзень яна будзе выглядаць дзіўна прыгожа. Дзіўна. Ад людзей, падобных яму, цяжка чакаць праяў пачуцця прыгожага.
  
  — Вунь. — Алейны паказаў на групу хацін ў мілі на поўдзень ад нас. Не падобна на ферму. — Іду ў заклад, гэта прыдарожная карчма, — сказаў ён. — І Крумкач ішоў менавіта туды.
  
  — Нямы?
  
  Ён кіўнуў, але ўхіліўся ад адназначнага адказу. Ён хацеў прасачыць шлях Варона да канца, каб пераканацца, напэўна. Мы паселі на коней, падаўшы Нямому прагуляцца пешшу па следзе. А мне гэтыя хістанні па акрузе ўжо па горла надакучылі.
  
  — Можа, мы там і спынімся? — спытаў Аднавокі.
  
  Я паглядзеў на сонца.
  
  — Трэба прыкінуць. Як думаеш, там усё спакойна?
  
  Ён паціснуў плячыма.
  
  — Дым з труб ідзе, па ўвазе ўсё спакойна.
  
  Проста чытае мае думкі. Я ўжо разгледзеў гаспадарчыя пабудовы на фермах, шукаючы прыкметы прысутнасці гадин з Замка. Нічога падазронага не заўважыў. Па ўвазе, жыццё на фермах цякла сваёй чаргой. Хутчэй за ўсё, пачвары аддавалі перавагу дзейнічаць у горадзе, дзе іх прысутнасць выкліча менш перапалоху.
  
  След Варона выходзіў на дарогу ў паўмілі ад тых пабудоў, якія Алейны прыняў за карчму. Агледзеўшыся, я не змог вызначыць, як далёка мы сышлі ад дванаццатай мілі. Нямы паказаў, што Крумкач павярнуў на поўдзень. Мы рушылі ў тую ж бок і неўзабаве мінулі шестнадцатимильную адзнаку.
  
  — Колькі ты яшчэ збіраешся ісці, Каркун? — спытаў Аднавокі. — Я табе кажу, ён сустрэўся тут з Душечкой і проста ірвануў далей.
  
  — Так, хутчэй за ўсё. Колькі адсюль да Дрыгвы? Хто-небудзь ведае?
  
  — Дзвесце сорак сем міль, — адгукнуўся Кегля.
  
  — І ўсё па дзікай мясцовасці? Падобна на тое, тут не абыдзешся без складанасцяў. Бандыты і ўсё такое іншае.
  
  — Ну, я пра іх ніколі не чуў, — сказаў Кегля, — хоць там ёсць горы. І даволі суровыя. Праз іх сапраўды доўга перабірацца.
  
  Я сее-што прыкінуў. Скажам, патрабуецца тры тыдні, каб пераадолець гэтую адлегласць, не асабліва напружваючыся. А Крумкач не зможа гнаць, таму што з ім Душачка і паперы.
  
  — Фурманка. У яго павінна быць фурманка,
  
  Нямы ўжо быў у сядле. Мы хутка дасягнулі пабудоў і выявілі, што Алейны быў правоў. Вызначана, гэта карчма. Калі мы спешыліся, з хаты выйшла дзяўчынка. Яна паглядзела на нас шырока адкрытымі вачыма і рванулася назад. Думаю, выгляд у нас быў досыць суровы. Калі мы і не былі падобныя на сапраўдных галаварэзаў, то ўсё роўна выглядалі досыць злавесна.
  
  Одергивая фартух, з заклапочаным тварам, з хаты выйшаў таўстун. Фізіяномія яго не магла вырашыць, ці тое яшчэ больш пачырванець, ці то, наадварот, пабляднець.
  
  — Добры дзень, — сказаў я. — Тут ёсць якая-небудзь ежа і корм для нашых коней?
  
  — І віна, — дадаў Аднавокі, расшпільваючы папруга. — Я заглочу цэлы галон. І пухавая пярыны.
  
  — Мабыць, — сказаў чалавек. Яго гаворка было досыць цяжка зразумець. Мову Лугоў — скажоны дыялект; зусім па-іншаму кажуць у Можжевельнике. У горадзе ўсё досыць проста, таму што Лугі і Ядловец многае звязвае паміж сабой. Але гэты хлопец казаў на вясковым дыялекце, ды да таго ж са старадаўняй інтанацыяй. — І вы зможаце заплаціць?
  
  Я дастаў пару срэбных манет і падаў яму.
  
  — Скажы, калі гэтага апынецца недастаткова. — Я кінуў аброць на парэнчы ганка, узлез па прыступках і паляпаў гаспадара па руцэ. — Не турбуйся. Мы не бандыты. Салдаты. Ідзем сёе за кім, хто нядаўна праходзіў тут.
  
  У адказ ён недаверліва насупіўся. Было ясна як божы дзень, што мы не маем ніякага дачынення да Прынцу Лугоў.
  
  Таверна апынулася вельмі ўтульнай, і хоць у таўстуна было некалькі дачок, хлопцы трымалі сябе ў рамках. Пасля таго, як мы паелі і большасць адправілася адпачываць, гаспадар пачаў патроху расслабляцца.
  
  — Адкажаш мне на пару пытанняў? — спытаў я і паклаў на стол сярэбраную манету. — Гэта можа чаго-небудзь каштаваць.
  
  Ён сеў насупраць і ўзнагародзіў мяне падазроным позіркам над велізарнай піўной кубкам. З часу нашага прыбыцця ён асушыў яе ўжо па меншай меры шэсць разоў. Зразумела, адкуль у яго такая стан.
  
  — Што ты хочаш ведаць?
  
  — Вунь той доўгі, нямы. Ён шукае сваю дачку.
  
  — М-м?
  
  Я паказаў на Нямога. Той уладкаваўся як дома, сеўшы на падлозе перад камінам. І нават задрамаў.
  
  — Глуханямая дзяўчынка. Яна праходзіла па гэтай дарозе не так даўно. Можа быць, нават на калёсах. Магчыма, сустракалася тут з адным хлопцам.
  
  Я апісаў Варона.
  
  Яго твар застыў. Ён успомніў. І, вядома, не хацеў пра гэта гаварыць.
  
  — Нямы!
  
  Ён падскочыў як ўкушаны. Я патлумачыў знакамі. Нямы злавесна оскалился.
  
  — Можа, ён і не моцна падобны, але мой прыяцель — сапраўдны вядзьмак. Цяпер глядзі. Той чалавек, які тут быў, верагодна, сказаў табе, што вернецца і перарэжа табе глотку, калі ты каму-небудзь пра яго раскажаш. Але ён зараз далёка. З іншага боку, Нямы можа зараз выдаць пару загавораў, і твае каровы перастануць даваць малако, палі стануць бясплоднымі, а ўсё віно і піва прокиснет.
  
  Нямы адлюстраваў адзін з тых маленькіх фокусаў, якімі ён, Гоблін і Аднавокі звычайна бавяцца. Па пакоі паплыў які свеціцца шар, тыкаючыся ва ўсе рэчы як цікаўны шчанюк.
  
  Гэта пераканала гаспадара, і ён нават не стаў вінаваціць мяне ў шарлатанстве.
  
  — Добра, добра. Яны тут былі. Як ты сказаў. Гэтым летам тут круцілася вельмі шмат народу, так што я б іх і не запомніў, калі б дзяўчынка, як ты і кажаш, не была глуханямы, а той хлопец залішне рэзкім. Яна з'явілася раніцай, як быццам усю ноч была ў шляху. На павозцы. Хлопец прыйшоў вечарам, пешшу. Яны спыніліся каля мяне, а на наступную раніцу сышлі. — Ён паглядзеў на маю манету. — Толькі прыйшло ў галаву, яны плацілі такімі ж дзіўнымі манетамі.
  
  — Ага.
  
  — Напэўна, здалёку?
  
  — Угу. А куды яны пайшлі?
  
  — На поўдзень. Па дарозе. Мяркуючы па пытаннях, што задаваў той хлопец, яны накіроўваліся ў Комін.
  
  Я здзіўлена падняў брыво. Ніколі не чуў такой назвы.
  
  — Гэта на ўзбярэжжа. За Багнай. З Багны трэба ісці па дарозе на Іголку. Адтуль — на Пятлю. Дзе-то на поўдзень ад Пятлі ёсць скрыжаванне, там трэба павярнуць на захад. Комін знаходзіцца на Салатном Паўвостраве, дакладна не ведаю дзе. Я чуў пра яго ад людзей.
  
  — Хм. Нічога сабе шпацыр. Як думаеш, колькі датуль?
  
  — Цяпер. Дзвесце дваццаць чатыры мілі да Багны. Груба, яшчэ дзвесце да Іголкі. Пятля міль на восемдзесят далей. А можа, і на дзвесце восемдзесят. Не магу ўзгадаць. Тая скрыжаванне павінна быць у сотні міль за Пятлёй. Потым да самага Коміна. Нават не ўяўляю, колькі можа быць. Ну, па меншай меры, яшчэ сотня. А можа і дзве ці тры. Я як-то бачыў карту. Той хлопец мне паказваў. Паўвостраў вытыркае ў моры як паказальны палец.
  
  Да нас далучыўся Нямы. Ён дастаў маленькі востра адточаны аловак, кавалак паперы і прымусіў гаспадара паўтарыць усё яшчэ раз. Намаляваўшы грубую карту, Нямы адкарэктаваў яе, абапіраючыся на аповяд таўстуна. Затым ён пачаў выпісваць калонку лічбаў. У выніку прыблізнае адлегласць ад Лугоў атрымалася каля дзевяцьсот міль. Нацарапав апошнюю лічбу, ён паставіў знак «плюс» і вывеў слова «дні». Я кіўнуў.
  
  — Верагодна, гэта зойме ў іх не менш чатырох месяцаў, — сказаў я. — І нават больш, калі яны пачнуць спыняцца ў кожным горадзе.
  
  Нямы правёў прамую лінію ад Лугоў да кончыка Салатнага Паўвострава і напісаў: «Прыбл. 600 міль, 6 міль у гадзіну — 100 гадзін».
  
  — Так, — сказаў я. — Ды. Таму-то карабель усё яшчэ тут. Ён чакае. Думаю, заўтра трэба пагаварыць з камандай. Дзякуй, гаспадар. — Я падсунуў да яго манету. — Тут у апошні час нічога дзіўнага не адбывалася?
  
  На яго твары з'явілася слабая ўсмешка.
  
  — Да сённяшняга дня — няма.
  
  — Зразумела, не, я маю на ўвазе што-небудзь накшталт зніклых суседзяў ці тыпу таго.
  
  Ён паківаў галавой.
  
  — Нічога. Крата я не бяру ў разлік, хоць не бачыў яго ўжо даволі доўга. Але гэта яшчэ нічога не значыць.
  
  — Крот?
  
  — Паляўнічы. Працуе ў лясах на ўсход адсюль. У асноўным па нібы новыя мяхі і шкурам. Заходзіць да мяне, калі яму патрабуецца соль або яшчэ што-небудзь. Ён з'яўляецца нерэгулярна, але на гэты раз яго што-то доўга няма. Звычайна ён з пачаткам лістападу заходзіць, каб назапасіцца на зіму. Спачатку падумаў, што гэта ён, калі ваш прыяцель ўваліўся ў дзверы.
  
  — Што? Які прыяцель?
  
  — Ну, той, за кім вы палюеце. Хто звёў дачку гэтага хлопца...
  
  Мы з Нямым пераглянуліся.
  
  — Не разлічвай больш на сустрэчу з Кратом, — сказаў я. — Думаю, ён ужо мёртвы.
  
  — З чаго ты гэта ўзяў?
  
  Я сцісла распавёў яму гісторыю аб тым, як Крумкач інсцэніраваў сваю ўласную смерць і для пераканаўчасці пакінуў там труп.
  
  — Нядобра так. Ох, нядобра так рабіць. Спадзяюся, вы сцапаете яго. — Гаспадар карчмы хітра прыжмурыўся. — А вы, хлопцы, выпадкова, не з той банды, што заявілі пра з Ядлоўца? Усе, хто ідуць на поўдзень, толькі і кажуць, як... — Змрочны погляд Нямога прымусіў яго змоўкнуць.
  
  — Пайду крыху пасплю, — сказаў я. — Калі ніхто з маіх людзей не ўстане, разбудишь мяне на досвітку.
  
  — Так, сэр, — сказаў гаспадар. — І я абяцаю вам добры сняданак, сэр.
  
  
  
  КІРАЎНІК 46
  
  Лугі: Бяда
  
  Сняданак сапраўды быў нядрэнны. Я аддзячыў гаспадара яшчэ адной срэбнай манетай. Ён, напэўна, падумаў, што я вар'ят.
  
  Праехаўшы паўмілі па дарозе, Аднавокі спыніўся.
  
  — Ты проста так іх і пакінеш? — спытаў ён.
  
  — Каго?
  
  — Гэтых людзей. Першы Зрынуты, які вырашыў прагуляцца па гэтай дарозе, неадкладна высветліць усе, што мы тут рабілі.
  
  Маё сэрца сціснулася. Я ведаў, да чаго ён хіліць. І я ўжо думаў над гэтым, але не прыйшоў ні да якога рашэння.
  
  — А розніца? — сказаў я. — Усё роўна мы сыходзім з Лугоў.
  
  — Але ў Лугах-то ніхто не ведае, куды мы накіроўваемся... Слухай, мне гэтая думка падабаецца не больш, чым табе, Каркун. Але дзе-то нам прыйдзецца абарваць наш след. Крумкач гэтага не зрабіў. А мы ідзем за ім.
  
  — Ды. Я ведаю.
  
  Я зірнуў на Азу і Шеда. Ім гэта не моцна падабалася. Аза, па меншай меры, лічыў, што наступным будзе ён.
  
  — Мы ж не можам іх узяць з сабой, Каркун
  
  — Ведаю.
  
  Ён развярнуўся і паскакаў назад. Адзін. Нават Алейны, ніколі не церпіць згрызот сумлення, не пайшоў з ім.
  
  — Што ён збіраецца рабіць? — спытаў Аза.
  
  — Пусціць у ход магію, каб прымусіць іх забыцца, — схлусіў я. — Паехалі, ён дагоніць.
  
  Шед працягваў кідаць на мяне вар'яцкія погляды. Такімі ж ён, напэўна, адорваў Варона, калі даведаўся, што той займаецца трупным бізнесам. Але ўслых нічога не сказаў.
  
  Аднавокі з'явіўся гадзінай пазней. Ён выбухнуў смехам.
  
  — Іх няма, — сказаў ён. — Прапалі усё, да апошняй сабакі і каровы. Сышлі ў лес. Чортавы сяляне.
  
  Ён засмяяўся зноў, амаль істэрычна. Падобна на тое, ён адчуваў палёгку.
  
  — У нас засталося менш двух дзён, — сказаў я. — Трэба націснуць. Чым больш у нас будзе фора па часе перад сыходам з Лугоў, тым лепш.
  
  Праз пяць гадзін мы дасягнулі ускраін. Не так хутка, як мне хацелася. Паглыбіўшыся ў горад, мы збавілі тэмп. Напэўна, мы ўсе гэта адчулі. Нарэшце я спыніўся.
  
  — Кег, вы з Азой пройдзе па акрузе і даведаецеся, што чуваць. Мы пачакаем ля Фантана.
  
  На вуліцах не было дзяцей. Дарослыя здаваліся обалдевшими. Мінакі абыходзілі нас так далёка, як толькі маглі прабрацца.
  
  Кегля вярнуўся праз дзве хвіліны. І без сваёй звычайнай дурной балбатні. Хиханьки-хаханькі скончыліся.
  
  — Бяда, Каркун. Раніцай тут аб'явіліся двое Зрынутых. У гавані вялікая заваруха.
  
  Я паглядзеў у той бок. Дрыготкія клубы дыму, як пасля вялікага пажару, падымаліся ўверх. На захадзе, у тым кірунку, куды дзьмуў вецер, неба таксама было подернуто смугой.
  
  Аза з'явіўся хвілінай пазней. Ён прынёс тыя ж весці і яшчэ сее-што.
  
  — Яны ўступілі ў бойку з Прынцам. І падобна на тое, яна яшчэ не скончылася.
  
  — Так не павінна тут быць ніякай асаблівай бойкі, — заўважыў Аднавокі.
  
  — Не ведаю, — запярэчыў я. — Нават Лэдзі не можа быць паўсюль адначасова. Але як, чорт вазьмі, яны дабраліся сюды так хутка? У іх жа няма ні аднаго дывана.
  
  — Па сушы, — сказаў Шед.
  
  — Па сушы? Але...
  
  — Гэты шлях карацей, чым па моры. Дарога ідзе па прамой. Калі гнаць коней днём і ноччу, можна адолець адлегласць у два дні. Калі я быў дзіцем, тут часта ладзілі спаборніцтвы. Гэта скончылася, калі да ўлады прыйшоў новы Герцаг.
  
  — Цяпер гэта ўжо не важна. Так. Што далей?
  
  — Трэба высветліць, што адбылося, — сказаў Аднавокі. — Калі гэты вырадак Гоблін даў сябе прыкончыць, я яму шыю сыду, — прамармытаў ён.
  
  — Добра. Але як мы гэта зробім? Бо Зрынутыя нас ведаюць.
  
  — Я пайду, — падахвоціўся Шед.
  
  Немагчыма сабе ўявіць больш суровых поглядаў, чым тыя, якімі мы адарылі Маррона Шеда. Ён нават збаяўся на імгненне. Але затым загаварыў зноў:
  
  — Я не дам ім сябе злавіць. І наогул, з якой нагоды яны стануць звяртаць на мяне ўвагу? Яны нават не ведаюць мяне.
  
  — Добра, — сказаў я. — Рухай.
  
  — Каркун...
  
  — Прыйдзецца паверыць яму, Аднавокі. А інакш трэба будзе адправіцца цябе.
  
  — Няма ўжо. Шед, калі правядзеш нас, я цябе ўсё роўна дастану, нават калі мне давядзецца паўстаць для гэтага з магілы.
  
  Шед слаба ўсміхнуўся і пайшоў. Пешшу. Па вуліцах Лугоў мала ездзяць на конях. Мы знайшлі карчму і ўладкаваліся там, паставіўшы на вуліцы двух чалавек. Шед вярнуўся ўжо пасля заходу сонца.
  
  — Ну? — сказаў я, даўшы знак, каб прынеслі яшчэ адну кружку піва.
  
  — Нічога добрага. Вы ўліплі, хлопцы. Ваш Лейтэнант вывеў карабель у моры. Дваццаць ці дваццаць пяць вашых забітыя. Астатнія сышлі на караблі. Прынц страціў...
  
  — Не, не ўсе сышлі, — перапыніў яго Аднавокі, ткнуўшы ў Шеда пальцам. — Сёе-каго ты прывёў за сабой.
  
  Шед ў жаху падскочыў на месцы, павярнуўся.
  
  У дзвярах стаялі Гоблін з Ліхвяру, пры гэтым Ліхвяр быў парадкам паранены. Ён прапоўз у пакой і паваліўся на крэсла. Я агледзеў яго раны. Гоблін з Аднавокім абмяняліся поглядамі, якія маглі азначаць што заўгодна, але хутчэй за ўсё гаварылі аб тым, што ведзьмакі рады зноў бачыць адзін аднаго.
  
  Іншыя наведвальнікі сталі паволі выпарацца.
  
  Да людзей даходзіла, хто мы такія. А яны ўжо ведалі, што сее-хто палюе за намі.
  
  — Сядай, Гоблін, — сказаў я. — Кег, вы з Алейным ідзіце і здабудзьце свежых коней. — Я аддаў ім амаль усе грошы, якія ў мяне былі. — Гэтага павінна хапіць і на правіянт. Падобна на тое, нам трэба будзе доўгая дарога. Так, Гоблін?
  
  Ён кіўнуў.
  
  — Ну, давай, гавары.
  
  — Шолах з Кульгавым з'явіліся сёння раніцай. З імі было пяцьдзесят чалавек. Яны пачалі нас шукаць, але залішне нашумели. Так што мы іх заўважылі. Лейтэнант клікнуў ўсіх, хто быў на беразе. Некаторыя не паспелі своечасова прыбыць на карабель, і Лейтэнанту давялося сысці без іх. Мы страцілі дзевятнаццаць чалавек.
  
  — А што вы тут робіце?
  
  — Я сам падахвоціўся. Скокнуў за борт, даплыў да берага і стаў чакаць вас. Мне даручылі расказаць вам, куды сышоў карабель. На Ліхвяра я натыкнуўся выпадкова. Я як раз спрабаваў залатаць яго раны, калі ўбачыў Шеда. Мы і прыйшлі за ім.
  
  Я ўздыхнуў.
  
  — Яны сышлі ў Комін?
  
  Ён выдатна здзівіўся.
  
  — Ды. А адкуль ты ведаеш?
  
  Я коратка растлумачыў яму сітуацыю.
  
  — Росцік, раскажы-ка цяпер ты.
  
  Ліхвяр адстаў ад карабля і застаўся тут. Адзіны, каго я ўбачыў жывым.
  
  — Гэта самадзейнасць Зрынутых. Іх паслалі куды-небудзь у іншае месца. А яны, мабыць, вырашылі, што гэта нядрэнны шанец, каб расправіцца з намі. Падобна на тое, нам больш не хадзіць у любімчыках ў Лэдзі.
  
  — Яна не ведае, што яе васалы тут?
  
  — Няма.
  
  Я засмяяўся. Нягледзячы на ўсю трагічнасць нашага становішча я не змог утрымацца.
  
  — Тады іх чакае добры сюрпрыз. Старая сучка сама хутка сюды прыбудзе. У нас тут з'явіўся яшчэ адзін Чорны Замак.
  
  Некаторыя з нашых запытальна паглядзелі на мяне, таму што не маглі зразумець, адкуль я ведаю, што збіраецца рабіць Лэдзі. Нікому, акрамя Лейтэнанта, я не казаў аб сваіх снах.
  
  — Ты перанясеш дарогу, — сказаў я Ліхвяра. — Толькі давай акуратней. А адкуль ты ўсё гэта даведаўся?
  
  — Ад Трясуна. Мы з ім крыху паразмаўлялі, перш чым ён паспрабаваў мяне прышыць.
  
  — Трясун? — зароў Аднавокі. — Якога чорта?
  
  — Не ведаю, што там Зрынутыя нарассказали хлопцам, але яны ўсе як быццам з ланцуга сарваліся. У пару выносіць ад іх азадка. Сволачы. Праўда, большасць з іх усе-такі перабілі.
  
  — Перабілі?
  
  — Прынц абурыўся, што гэтыя Зрынутыя швэндаюцца тут як у сябе дома. Увогуле, завязалася сур'ёзная бойка пры ўдзеле Кульгавага і нашых хлопцаў. З нашых у жывых не засталося амаль нікога. Можа, калі б спачатку яны трохі адпачылі, у іх бы лепш атрымалася.
  
  Пацешна. Мы гаворым аб гэтым, як быццам гэтыя людзі і мы не ператварыліся якім-небудзь чынам у смяротных ворагаў. А сам я адчуваў горыч у душы ад таго, што цяпер нам прыйдзецца ваяваць з Поверженными.
  
  — Трясун казаў што-небудзь пра Можжевельнике?
  
  — Ага. Там была проста традыцыйная разня і мора крыві. Ад горада мала што засталося. Да таго моманту, калі Лэдзі скончыла з Замкам, Гвардыя страціла шэсцьсот чалавек, уключаючы нас. І яшчэ больш людзей загінула, калі пачаліся хваляванні. Лэдзі абчысціла Катакомбы. Увесь гэты чортаў горад проста ашалеў, а Харгадон ўзначаліў паўстанне. Ён замкнуў нашых хлопцаў у Чарапіцы. Тады ўжо Лэдзі страціла цярпенне. Яна знесла тое нямногае, што яшчэ заставалася ад горада.
  
  — Капітан правільна казаў наконт Катакомбаў. — Я пакруціў галавой.
  
  — Тое, што засталося ад Гвардыі, узяў пад сваё начальства Найміт, — сказаў Гоблін. — Сабраўшы нарабаванае, яны збіраліся сысці адтуль. Горад настолькі разбураны, што там проста няма чаго рабіць.
  
  Я паглядзеў на Шеда. Змрочней асобы мне не ўявіць. Боль і пакутлівыя пытанні адлюстроўваліся ў яго вачах. Ён хацеў даведацца пра сваіх, але не стаў пытацца з-за страху, што яго пачнуць вінаваціць ва ўсіх смяротных грахах.
  
  — Гэта не твая віна, стары, — сказаў я яму. — Герцаг паклікаў Лэдзі яшчэ да таго, як ты апынуўся уцягнуты ў гэтую гісторыю. Што б ты ні рабіў, гэтага ўсё роўна было не пазбегнуць.
  
  — Але як людзі могуць так паступаць?
  
  Аза паблажліва паглядзеў на Шеда.
  
  — Шед, што за дурныя пытанні? А ты як мог рабіць усё, што там нарабіў? Адчай, вось прычына. Усё запалі ў адчай і з'ехалі з розуму.
  
  Аднавокі выразна паглядзеў на мяне, нібы кажучы «якое?». Нават Аза здольны часам думаць.
  
  — Ліхвяр, Трясун казаў што-небудзь пра Элмо?
  
  Больш за ўсё я шкадаваў аб страце Элмо.
  
  — Няма. Я не пытаўся. У нас было не так шмат часу.
  
  — Што будзем рабіць? — спытаў Гоблін.
  
  — Двинем на поўдзень, як толькі Кег з Алейным дастануць коней і правізію. — Ўздых. — Было вельмі цяжка прыйдзецца. У мяне цяпер што-то каля двух леў. А ў вас, хлопцы?
  
  Мы пералічылі ўсё, што ў нас было.
  
  — Дрэнна, — сказаў я.
  
  — Лейтэнант перадаў вось гэта. — Гоблін працягнуў невялікі мяшочак.
  
  У ім было пяцьдзесят леў з запасаў Варона.
  
  — Лепш. Але ўсё роўна доўга не працягнем.
  
  — У мяне ёсць трохі грошай, — абвясціў Шед. — Зусім трохі. Яны ляжаць там, дзе я спыніўся.
  
  Я пільна паглядзеў на яго.
  
  — Цябе гэта не тычыцца. Гэта не твае праблемы.
  
  — Не, тычыцца!
  
  — Увесь час, што я цябе ведаю, ты заўсёды спрабаваў збегчы.
  
  — А цяпер у мяне свае рахункі, Каркун. За тое, што яны зрабілі з Ядлоўцам. Я гэта проста так не пакіну.
  
  — І я таксама, — сказаў Аза. — У мяне да гэтага часу захаваліся амаль усе грошы, якія Крумкач даў мне пасля налёту на Катакомбы.
  
  Я запытальна паглядзеў на астатніх. Ніхто нічога не сказаў. Пакінулі на маё меркаванне.
  
  — Добра. Ідзі за грашыма, але пошевеливайся. Я збіраюся выступіць адразу ж, як толькі змагу.
  
  — Я даганю вас, — сказаў Шед. — І Аза можа зрабіць тое ж самае.
  
  Ён падняўся і нясмела працягнуў мне руку. Я вагаўся толькі адно імгненне.
  
  — Сардэчна запрашаем у Чорную Гвардыю, Шед.
  
  Аза не адважыўся рушыць услед прыкладу Шеда.
  
  — Думаеш, вернуцца? — спытаў Аднавокі, калі яны сышлі.
  
  — А ты як думаеш?
  
  — Ніяк. Я спадзяюся, ты ведаеш, што робіш, Каркун. Але калі іх зловяць, яны навядуць на нас Зрынутых.
  
  — Так, магчыма. — На самай справе я на гэта і разлічваў. Мне ў галаву прыйшла дзікая думка. — Давайце-ка яшчэ па адной гуртку піва. Не хутка нам зараз удасца так пасядзець.
  
  
  
  КІРАЎНІК 47
  
  Карчма: Уцёкі
  
  Да майго вялікага здзіўлення, Шед нагнаў нас у дзесяці мілях на поўдзень ад Лугоў. І ён быў не адзін.
  
  — Чорт падзяры! — пачуў я ззаду вокліч Аднавокага. — Каркун, ты толькі паглядзі.
  
  Я павярнуў назад. І ўбачыў Шеда ў кампаніі Вала, бруднага і патрапанага.
  
  — Я абяцаў выцягнуць яго, калі змагу. Прыйшлося падкупіць сёе-каго, але гэта аказалася не цяжка. Там цяпер кожны за сябе.
  
  Я зірнуў на Вала. А ён утаропіўся на мяне.
  
  — Ну? — сказаў я.
  
  — Шед ўсё распавёў, Каркун. І мне думаецца, я зараз з вамі, хлопцы. Калі возьмеце. Мне больш няма куды ісці.
  
  — Праклён. Калі аб'явіцца і Аза, я расчаруюся ў сваім веданні чалавечай натуры. І мая ідэя таксама абрынецца. Добра, Вол. І памятай толькі адну праклятую рэч: мы не ў Можжевельнике. А бяжым ад Зрынутых. Так што ў нас няма часу ныць, хто тут каму што зрабіў. Хочаш памахаць кулакамі, прибереги іх для Зрынутых.
  
  — Ты начальнік. Калі ты дасі мне шанец, я пакажу, на што я здольны. — Ён рушыў услед за мной у галаву калоны. — Не занадта ваша Лэдзі адрозніваецца ад сёе-каго па імені Крагі, а?
  
  — У нейкім сэнсе, — адказаў я. — Магчыма табе прыйдзецца сябе паказаць нават раней, чым ты думаеш.
  
  З цемры паказаліся Нямы з Алейным. Яны падышлі семенящими крокамі.
  
  — Добра спрацавалі, — сказаў я. — Сабакі нават не залаяли.
  
  Нямога я паслаў менавіта таму, што ён добра ўмеў абыходзіцца з жывёламі.
  
  — Усе ўжо вярнуліся з лесу. Зараз спяць, — далажыў Алейны.
  
  — Добра. Пайшлі, толькі ціха. І я не хачу, каб вы каго-небудзь пришибли. Зразумела? Аднавокі?
  
  — Чую, чую.
  
  — Гоблін, Ліхвяр, Шед. Вы застаяцеся з каня. Я дам сігнал ліхтаром.
  
  Захапіць карчму аказалася нават прасцей, чым спланаваць гэтую аперацыю. Мы заспелі ўсіх сьне, таму што Нямы не даў затявкать сабакам. Гаспадар ачуўся ад сну і дзіка спалохаўся. Пакуль Аднавокі прыглядаў за астатнімі, у тым ліку некалькіх пастаяльцаў, я павёў гаспадара ўніз.
  
  — Сядзь, — сказаў я таўстуну. — Ты па раніцах што п'еш, чай ці піва?
  
  — Чай, — прахрыпеў ён.
  
  — Зараз будзе. Вось так. Мы вярнуліся. Мы не думалі, але абставіны такія, што нам прыйдзецца рухацца па сушы. Я хачу пабыць тут у цябе пару дзён. Нам з табой трэба дамовіцца.
  
  Хагоп прынёс забойна моцны чай. Таўстун маментальна асушыў пасудзіну памерам з тую, з якой ён звычайна п'е піва.
  
  — Я не хачу прычыняць нікому шкоды, — працягнуў я, сербануўшы са сваёй шклянкі. — І я за ўсё заплачу. Але калі ты хочаш, каб усё так і было, табе прыйдзецца пайсці мне насустрач.
  
  Ён рохкнуў.
  
  — Мне трэба, каб ніхто не даведаўся пра тое, што мы тут. Гэта значыць, адсюль не выйдзе ні адзін пастаялец. А тыя, хто будзе праходзіць міма па дарозе, павінен бачыць, што тут усё нармальна. Улавливаешь?
  
  — Ты некага чакаеш. — Ён быў разумнейшы, чым здаваўся на першы погляд. Не думаю, каб нават хто-небудзь з маіх людзей здагадваўся пра гэта.
  
  — Ды. І гэты хто-то зробіць з табой тое, чаго ты чакаеш ад мяне. Толькі за тое, што ты тут знаходзішся. Калі толькі я не зраблю яму добрую сустрэчу.
  
  У мяне з'явілася вар'яцкая ідэя, якая памрэ, калі Аза ўсё-такі з'явіцца.
  
  Думаю, ён паверыў, калі я сказаў, што не збіраюся прычыняць ніякай шкоды яго сям'і.
  
  — Гэта той жа самы хто-то, які ўчыніў учора ў горадзе заваруху? — спытаў ён.
  
  — Навіны разлятаюцца хутка.
  
  — Асабліва дрэнныя.
  
  — Ды. Той самы. Яны забілі амаль дваццаць маіх людзей. І горад выдатна перагледзелі таксама.
  
  — Чуў. Я ўжо сказаў, дрэнныя навіны распаўсюджваюцца хутка. Сярод тых, каго яны забілі, быў мой брат. Ён служыў у гвардыі Прынца. Сяржантам. Адзіны з нас, хто чаго-то дасягнуў. Я чуў, яго забіла нейкае вядзьмарства.
  
  — Ды. Той вядзьмак — паганы хлопец. Мой сябар, Нямы, не ідзе з ім ні ў якое параўнанне.
  
  Я не ведаў, хто з іх пагоніцца за намі. Проста разлічваў, што хто-небудзь з Зрынутых зловіць Азу і прымусіць яго паказаць дарогу. Я таксама разумеў, што ўсё гэта павінна адбыцца дастаткова хутка. Аза бо распавядзе ім, што Лэдзі ўжо на шляху ў Лугі.
  
  Таўстун асцярожна разглядаў мяне. У яго вачах чыталася прыхаваная нянавісць. Я паспрабаваў накіраваць яе ў патрэбнае рэчышча.
  
  — Я збіраюся прыкончыць яго, — прамовіў я.
  
  — Зразумела. Як мой брат?
  
  — Не думаю. Вядома, калі мы будзем дзейнічаць недастаткова хутка і хітра, ён пераможа. Ці яна. Наогул-то, іх там двое. І я не ведаю, хто з іх аб'явіцца тут.
  
  Я разумеў, што мы можам выйграць дастаткова часу, калі выведзем з ладу аднаго з Зрынутых. Лэдзі будзе па-чартоўску занятая Чорным Замкам, калі ў яе застанецца ўсяго адзін памочнік.
  
  — Мне трэба прыбраць адсюль жонку і дзяцей, — сказаў ён. — А я застануся тут.
  
  Я хутка перавёў погляд на Нямога. Той ледзь прыкметна кіўнуў.
  
  — Дамовіліся. А што твае госці?
  
  — Я іх усіх ведаю. Яны не будуць тузацца.
  
  — Добра. Тады займіся сваімі.
  
  Ён сышоў. А мы абмеркавалі ўсе з Нямым і астатнімі. Мяне ніхто не выбіраў камандзірам. Проста на дадзены момант я быў старэйшым па званні. Наш размова некалькі разоў пераходзіў на павышаныя тоны, але я дамогся свайго.
  
  Страх — выдатная рухаючая сіла. На Гобліна і Аднавокага ён дзейнічаў як нішто іншае. Ды і на астатніх таксама. Яны звярнуліся да ўсіх хітрыкаў, якія толькі маглі ўявіць. Пасткі, хованкі — усё гэта, падмацаванае чароўнымі загаворамі. Зброю рыхтавалася проста з фанатычным стараннасцю.
  
  Пераможаныя не ў поўнай бясьпецы. Іх проста цяжка дастаць. І яшчэ цяжэй, калі яны падрыхтаваны загадзя. Усе без выключэння.
  
  Нямы пайшоў у лес з сям'ёй таўстуна, а вярнуўся з коршакам, якога прыручыў ў рэкордны час. Цяпер гэтая птушка патрулявалі дарогу на Лугі. Нас не заспеюць знянацку.
  
  Гаспадар падрыхтаваў талеркі, нашмараваныя атрутай, хоць я сказаў яму, што Зрынутыя ядуць вельмі рэдка. Затым ён звярнуўся да Нямому за саветам адносна сабак. Таўстун трымаў цэлую зграю злющих мастифов і хацеў прыстасаваць да справы і іх. Нямы адвёў ім месца ў плане нашай аперацыі. Мы зрабілі ўсё што маглі. Заставалася толькі чакаць. Калі мяне падмянілі з варты, я скарыстаўся магчымасцю, каб трохі адпачыць.
  
  Лэдзі прыйшла. Па-мойму, у той жа самы момант, як я зачыніў вочы. На імгненне я запанікаваў, спрабуючы выкінуць з галавы думкі аб маім месцазнаходжанні, забыцца, дзе я знаходжуся. Але які ў гэтым сэнс? Яна ж ужо мяне знайшла. Што трэба хаваць, дык гэта план нашай засады.
  
  — Ты не перадумаў? — спытала яна. — Ты не можаш уцячы ад мяне. І я дастану цябе, доктар.
  
  — За гэтым ты і паслала Шолах з Кульгавым? Каб прыціснуць да пазногця? Яны забілі палову нашых людзей, страцілі амаль усіх сваіх, зруйнавалі горад і не заваявалі сабе ні адзінага саюзніка. Так ты спрабуеш вярнуць нас назад?
  
  Лэдзі, вядома, не мела да гэтага дачынення. Ліхвяр бо сказаў, што Зрынутыя дзейнічалі самі па сабе. Я толькі хацеў яе раззлаваць і збіць з панталыку. Мне хацелася ведаць, як яна адрэагуе.
  
  — Яны павінны былі вярнуцца назад у Курганы, — сказала Лэдзі.
  
  — Несумненна. Але яны проста робяць што хочуць кожны раз, калі ім прыйдзе ў галаву звесці рахункі дзесяцігадовай даўніны.
  
  — Яны ведаюць, дзе ты?
  
  — Пакуль няма. — Мне здалося, што яна ўсё-такі не можа дакладна вызначыць маё месцазнаходжанне. — Я за горадам, стаіўся.
  
  — Дзе?
  
  Я вырашыў злёгку ўдакладніць.
  
  — Недалёка ад месца, дзе расце новы Замак. Гэта бліжэйшы арыенцір.
  
  Я падумаў, што невялікая доля праўды ў маіх словах не пашкодзіць. У любым выпадку, мне хацелася, каб яна адшукала падаруначак, які я збіраўся ёй пакінуць.
  
  — Заставайся на сваім месцы. Не прыцягвай увагі. Я хутка буду.
  
  — Ды ўжо.
  
  — Не выпрабоўвай маё цярпенне, доктар. Ты робіш мне клопаты, але ты не бессмяротны. Мяне ўжо амаль вывелі з сябе. Шолах з Кульгавым занадта доўга спакушалі лёс. Яны дагуляліся.
  
  Дзверы ў пакой адчыніліся.
  
  — Ты з кім размаўляеш, Каркун? — спытаў Аднавокі.
  
  Я здрыгануўся. Ён стаяў па іншы бок залацістага аблокі і не бачыў яго. Я ўжо ачуняў.
  
  — Са сваёй сяброўкай, — адказаў я і захіхікаў.
  
  І тут на мяне нахлынуло моцнае галавакружэнне, што-то выйшла з мяне, аддзялілася, пакінуўшы адчуванне адначасова здзіўлення і раздражнення. Я прыйшоў у сябе і ўбачыў, што Аднавокі стаіць на карачках і лаецца.
  
  — Што за чорт? — закрычаў ён.
  
  Я патрос галавой.
  
  — Такое адчуванне, як быццам башку згарнулі набок. Не трэба было піць піва. А што такое?
  
  Ён падазрона прыжмурыўся.
  
  — Вярнуўся ястраб Нямога. Яны ідуць. Пойдзем ўніз, трэба мяняць план.
  
  — Яны?
  
  — Кульгавы і яшчэ дзевяць чалавек. Таму і трэба перагледзець план. Цяпер, падобна, у нас становішча не з моцных.
  
  — Падобна на тое.
  
  Гэта, павінна быць, людзі з Гвардыі. Значыць, на карчму яны не клюнуць. Такія ўстановы заўсёды з'яўляюцца цэнтрам жыцця ў глыбінцы, і Капітан часта выкарыстаў іх, каб выбавіць паўстанцаў.
  
  Нямы нічога не дадаў да гэтага, за выключэннем таго, што ў нас у запасе засталося роўна столькі часу, колькі патрабуецца нашым праследавальнікам, каб пераадолець тыя, што засталіся шэсць міль.
  
  — Гэй! — Азарэнне заўсёды прыходзіць занадта позна. Я раптам зразумеў, навошта Зрынутыя падаліся ў Лугі. — У цябе ёсць фурманка? — спытаў я гаспадара. Я да гэтага часу не ведаў яго імя.
  
  — Ну. Я на ёй ваджу харчы з горада, з млына і ад півавараў. А што?
  
  — Ды тое, што Зрынутым патрэбныя паперы, аб якіх я казаў.
  
  Цяпер мне давядзецца растлумачыць іх паходжанне.
  
  — Тыя самыя, што мы адкапалі ў Воблачным Лесе? — спытаў Аднавокі.
  
  — Ды. Разумееш, Лавец Душ казаў мне, што ў іх запісана сапраўднае імя Кульгавага. Там яшчэ таемныя запісу ведзьмака Боманца, дзе, па ўсёй бачнасці, можна знайсці і сапраўднае імя самой Лэдзі.
  
  — Ого! — усклікнуў Гоблін,
  
  — І я аб тым жа.
  
  — Ну, а нам-то што? — незадаволена спытаў Аднавокі.
  
  — Кульгавы хоча займець сваё сапраўднае імя. Цяпер уяві, што ён бачыць, як натоўп хлопцаў з калёсамі ірве адсюль кіпцюры. Што ён падумае? Тое, што Аза навалял яму з тры кораба, быццам гэтыя паперы ў Варона. І надзьмуў. Аза бо не ведае ўсіх нашых планаў.
  
  — Аза — з Кульгавым, — перапыніў нас знакамі Нямы.
  
  — Выдатна. Ён зрабіў усё, як я хацеў. Такім чынам, Кульгавы вырашыць, што гэта мы уносим ногі разам з паперамі. Асабліва калі вакол будзе яшчэ насіць ветрам якія-небудзь шматкі з запісамі.
  
  — Зразумеў, — сказаў Аднавокі. — Толькі ў нас мала людзей, каб усё гэта прарабіць.
  
  — Па-мойму, — заўважыў Гоблін, — табе лепш спыніць чухаць мовай і заняцца справай. Яны набліжаюцца.
  
  Я паклікаў таўстуна.
  
  — Тваім сябрам з поўдня прыйдзецца аказаць нам паслугу. Скажы ім, што гэта іх адзіны шанец выбрацца адсюль жывымі.
  
  
  
  КІРАЎНІК 48
  
  Карчма: Засада
  
  Чацвёра паўднёўцаў абліваліся халодным потам і трэсліся. Яны не разумелі, што адбываецца, але тое, што яны бачылі, ім відавочна не падабалася. Але да іх добра дайшло, што дапамога нам — гэта іх адзіная надзея.
  
  — Гоблін! — закрычаў я наверх. — Яшчэ не бачыш іх?
  
  — Ужо амаль. Палічы да пяцідзесяці і давай.
  
  Я пачаў адлічваць. Павольна, увесь час прымушаючы сябе не спяшацца. Мне было страшна ані не менш, чым гэтых паўднёўцаў.
  
  — Ёсць!
  
  Гоблін скаціўся ўніз. Мы выбеглі і рванулі да адрыны, дзе ўжо чакала запрэжаная фурманка, схапілі яе і з крыкамі памчаліся па дарозе на поўдзень, малюючы каманду з васьмі чалавек, амаль застигнутую знянацку. Ззаду нас атрад Кульгавага на секунду спыніўся, потым рушыў за намі. Я заўважыў, што Кульгаваму даводзіцца іх падганяць. Добра. Яго людзі не спяшаліся высвятляць адносіны са сваімі былымі прыяцелямі.
  
  Я заняў месца ў хвасце, за Гоблінаў і Аднавокім, які правілаў калёсамі. Гоблін трымаў сваю конь бок аб бок з возам.
  
  Мы дасягнулі ўздыму, там, дзе дарога пачынае ўзбірацца ўверх па ўкрытага лесам ўзгорку на поўдзень ад карчмы. Гаспадар казаў, што лясы цягнуцца на многія мілі. Сам ён пайшоў наперад разам з Нямым, Валом і паўднёўцаў.
  
  — Эгей! — закрычаў нехта ззаду.
  
  Прамільгнуў міма кавалак чырвонай матэрыі. Аднавокі ўстаў на возе і, не выпускаючы з рук лейцы, пачаў пералазіць праз борт. Гоблін яшчэ прышпорыў каня і паставіў яе зусім побач з возам. Аднавокі скокнуў.
  
  У нейкае імгненне мне здалося, што ён не зможа. Ён амаль прамахнуўся. Ногі Аднавокага проволоклись па дарожнай пылу, ён падцягнуўся вышэй і, ужо лежачы на жываце ззаду свайго сябра, павярнуўся да мяне, чакаючы маёй ўсмешкі.
  
  Я ўсміхнуўся.
  
  Калёсы ўрэзалася ў загадзя падрыхтаванае бервяно, падскочыла, перавярнулася. Коні зараўлі, паспрабавалі ўтрымацца, але не змаглі. Калёсы разам з запрэжкай з трэскам паляцела з дарогі, стукнулася аб дрэвы і пад хрып і адчайнае іржанне коней развалілася на кавалкі. Людзі, опрокинувшие калёсы, неадкладна выпарыліся.
  
  Я кінуў сваю конь наперад, абагнаў Гобліна з Аднавокім і Ліхвяра і закрычаў паўднёўцаў, каб яны прыбіраліся адсюль да чортавай маці.
  
  Праз чвэрць мілі я рэзка павярнуў на сцежку, аб якой казаў мне гаспадар карчмы, паглыбіўся далей у лес, каб мяне не маглі ўбачыць з дарогі, і пачаў чакаць Аднавокага. Нарэшце ён з'явіўся, і мы хутка паскакалі назад да карчме.
  
  Зверху, над намі, Кульгавы і яго банда прогрохотали да таго месца, дзе ляжала разбурана калёсы. Коні ўсё яшчэ крычалі ад болю і жаху.
  
  Пачалося.
  
  Крыкі, віск, паміраюць людзі. Шыпенне і роў вядзьмарскіх заклёнаў. Я і не думаў, што ў Нямога ёсць якія-небудзь шанцы, але ён падахвоціўся сам. Калёсы прызначалася для таго, каб адцягнуць Кульгавага і даць нашым людзям магчымасць незаўважна падабрацца да яго бліжэй.
  
  Калі мы выбеглі на адкрытую мясцовасць, ззаду ўсё яшчэ быў чутны прыглушаны адлегласцю шум бойкі.
  
  — Не ўсё так дрэнна, — пракрычаў я, — Інакш гэта скончылася б значна хутчэй.
  
  На самай справе я не адчуваў такога аптымізму, як спрабаваў адлюстраваць. Мне не хацелася, каб гэтая бойка працягвалася далей. Я б аддаў перавагу, каб яны нанеслі хуткі ўдар і вывелі Кульгавага з ладу, прымусіўшы яго адысці да карчме зализать раны.
  
  Мы загналі коней у хлеў і накіраваліся ў сваё сховішча.
  
  — Ведаеш, — прамармытаў я, — мы б цяпер тут не былі, калі б Крумкач прыкончыў яго, калі ў яго была такая магчымасць.
  
  Даўно, даўно я ўдзельнічаў у захопе Шолах, калі яна спрабавала перавабіць Кульгавага на свой бок. Дык вось, у Варона была фантастычная магчымасць расправіцца з ім. Крумкач не змог, хоць і меў свае рахункі з гэтым Зрынутым. А цяпер па яго міласці мы ніяк не можам ад яго адкараскацца.
  
  Ліхвяр зайшоў у свінарнік, дзе мы ўсталявалі спрацуюць спехам лёгкую баллисту, былую часткай нашага першапачатковага плана. Гоблін сказаў якое-то прасценькае загавор і прыняў выгляд парсюка, такога ж, як і ўсе астатнія ў свінарніку. Я ўвогуле хацеў, каб ён трымаўся ад балістыт далей, так як сумняваўся, што яна нам спатрэбіцца.
  
  Мы з Гоблінаў взбежали наверх, каб назіраць за дарогай і аблямоўкаю лесу на ўсходзе. Калі Нямы адарвецца ад пераследу, ён павінен лесам прабрацца на ўзлесак, каб паглядзець, што робіцца ў карчме. Я спадзяваўся, што хто-небудзь з людзей Кульгавага павісне на хвасце ў паўднёўцаў. Я не казаў ім пра гэта, але маліў бога, каб у іх хапіла пачуцці розуму не спыняцца ні на секунду
  
  — Вон! — сказаў Гоблін. — Гэта Нямы. Яму ўдалося.
  
  Неўзабаве паказаліся людзі. Мне было не разглядзець, хто з іх хто.
  
  — Толькі трое, — прамармытаў я. Значыць, чацвёра засталіся там. — Пракляцце!
  
  — Спрацавала, — сказаў Гоблін. — Інакш яны б наогул не з'явіліся.
  
  Гэта мяне не супакоіла. Мне не часта даводзілася камандаваць, і я быў не вельмі дасведчаны ў такіх справах. Я не ведаў, што рабіць з адчуваннямі, якія ўзнікаюць, калі ты ведаеш, што людзі загінулі, спрабуючы выканаць твае загады.
  
  — А вось і гэтыя.
  
  З лесу выехалі коннікі. Яны рухаліся па дарозе на Багну.
  
  — Шасцёра, — сказаў я. — Не, сямёра. Павінна быць, яны не пагналіся за тымі хлопцамі.
  
  — Падобна на тое, што ўсім ім моцна дасталося.
  
  — Фактар нечаканасці. Кульгавы з імі? Можаш сказаць?
  
  — Няма. Вунь той... Гэта Аза. Чорт, ды гэта ж даўніна Шед, на трэцяй коні, а следам — гаспадар карчмы.
  
  Трохі лепш. Яны страцілі палову сваіх, а я — дваіх
  
  — А што будзе, калі Кульгавы не з імі? — спытаў Гоблін.
  
  — Што будзе, тое будзе
  
  Нямы ўжо знік з далёкай ўскрайку.
  
  — Ён там, Каркун. Побач з гаспадаром карчмы. Такое ўражанне, што ён без прытомнасці.
  
  На такое я і не мог спадзявацца. Хоць пакуль сапраўды было падобна на тое, што Зрынуты адключыўся.
  
  — Ідзем ўніз.
  
  Праз расколіну ў аканіцы я ўбачыў, як яны ўехалі на двор. Адзіным цэлым і цэлым чалавекам сярод іх быў Аза. Рукі яго былі прывязаныя да сядла, а ногі — да стременам. Адзін з людзей злез з каня, развязаў Азу і, прыставіўшы да яго нож, прымусіў дапамагчы спешыцца астатнім. Так, усе яны досыць моцна пацярпелі. У Шеда наогул быў такі выгляд, што здавалася, ён даўно ўжо павінен быў памерці. З гаспадаром карчмы было трохі лепш. Проста моцна пакалацілі.
  
  Яны прымусілі Азу і гаспадара карчмы зняць Кульгавага з каня. Тут я ледзь не ўскрыкнуў. Зрынуты амаль цалкам страціў правую руку. У яго было яшчэ некалькі сур'ёзных ран. Але ён, без сумневу, оклемается, калі атрымае магчымасць спакойна адляжацца пад аховай сваіх людзей. Пераможаныя — суровыя хлопцы.
  
  Аза з таўстуном накіраваліся да дзвярэй. Кульгавы обвис як мокрая ануча. Чалавек з нажом штурхнуў дзверы.
  
  Кульгавы ачуўся.
  
  — Няма! — піскнуў ён. — Пастка!
  
  Аза з таўстуном кінулі Кульгавага на зямлю. Зачыніўшы вочы, Аза кінуўся ў бок. Гаспадар карчмы рэзка свіснуў, і зграя яго сабак з шумам выскачыла з хлява.
  
  Гоблін з Аднавокім выскачылі на вуліцу. Я ірвануўся да Кульгаваму, пытавшемуся падняцца на ногі.
  
  Мой клінок упіўся ў плячо Зрынутага над обрубком правай рукі. У паветры мільгануў яго адзіны пакінуты кулак, і я атрымаў удар у жывот.
  
  Паветра вырваўся з маёй глоткі падобна выбуху. Я ледзь не адключыўся і асеў на зямлю, трымаючыся рукамі за пуза і ўжо амаль не успрымаючы навакольнае становішча.
  
  Сабакі, дабраўшыся да людзей Кульгавага, з дзікай лютасцю пачалі іх рваць. Некалькі сабак кінулася на Зрынутага. Кульгавы наносіў ўдары кулаком, кожны з якіх быў для чарговай сабакі смяротным.
  
  Аднавокі з Гоблінаў абрынулі на Кульгавага усё, што ў іх было. Але таму іх вядзьмарства аказалася не страшней гадовага дожджыку. Зрынуты без працы адбіў іх атаку і, вмазав Одноглазому, разгарнуўся на Гобліна.
  
  Гоблін пабег. Кульгавы, хістаючыся, пакульгаў за ім. Ацалелыя мастифы павіслі ў яго на спіне.
  
  Гоблін кінуўся да кашары для свіней, але не дабег і расцягнуўся ў бруду, паслізнуўшыся. Кульгавы навіс над ім, падняўшы кулак для апошняга смяротнага ўдару.
  
  Дзіда Ліхвяра прабіла яму грудную клетку і на тры фута выйшла з спіны. І вось ён стаіць, хістаючыся, маленькі змучаны чалавек у карычневым, трымаецца рукой за дзіду. Здавалася, усе яго ўвага засяродзілася на гэтым снарадзе. Гоблін адкаціўся ў бок. А Росцік у хляве зноў зарадзіў баллисту, і з варот вылецела яшчэ адна дзіда.
  
  Бух! На гэты раз дзіда цалкам прайшло праз Кульгавага наскрозь. Ўдар збіў Зрынутага з ног. Сабакі дабраліся да яго глоткі.
  
  Мне атрымалася ўздыхнуць. Я пашукаў вачыма свой меч. Тут я зразумеў, што з зараснікаў парэчкі, якія былі ў двухстах футаў да поўначы, даносіцца нейкі трэск. Вакол туды-сюды з рыкам бегала адзінокая сабака... Аза. Больш яму схавацца не было дзе.
  
  Я, нарэшце, падняўся. Таўстун дапамог устаць на ногі Одноглазому, потым падхапіў нечы меч, і ўтрох мы акружылі Кульгавага. Ён ляжаў, выгінаючыся ў гразі. Яго маска збілася на бок, і нашым вачам адкрылася знявечаны твар Зрынутага. Ён не мог паверыць у тое, што адбылося. Кульгавы слаба адмахнуўся ад сабак.
  
  — Усё дарма, — сказаў я яму. — Папер тут даўно ўжо няма.
  
  — А гэта за майго брата, — вымавіў таўстун і узмахнуў зброяй.
  
  Але гаспадару карчмы так выдатна ужо дасталася, што ён амаль не мог рухацца і практычна не нанёс шкоды Зрынутага.
  
  Кульгавы паспрабаваў адказаць, але ў яго ўжо нічога не засталося. Ён зразумеў, што памірае. Пасля ўсіх мінулых стагоддзяў. Пасля таго, як яму ўдалося перажыць Белую Ружу і гнеў Лэдзі, калі ён аддаў яе ў Воблачным Лесе.
  
  Яго вочы закаціліся, і я зразумеў, што ён заклікае матулю аб дапамозе.
  
  — Забіце яго, хутчэй, — сказаў я. — Ён кліча Лэдзі.
  
  Мы пачалі секчы і рэзаць. Сабакі гыркалі і рвалі мяса зубамі. Але ён упарта не хацеў паміраць. Нават калі мы зусім выбіліся з сіл, Кульгавы працягваў падаваць прыкметы жыцця.
  
  — Давайце оттащим яго на задні двор.
  
  Мы так і зрабілі, і там я ўбачыў Шеда, які ляжаў на зямлі побач з тымі, хто быў калі-то часткай Чорнай Гвардыі. Я падняў вочы на сонца і ўбачыў, што да нас набліжаецца Нямы. За ім вынікалі Хагоп з Алейным. Я адчуў задавальненне ад таго, што гэтыя двое выжылі. Наколькі я іх памятаю, яны заўсёды былі лепшымі сябрамі. Немагчыма сабе такое ўявіць, што адзін ацалее, а іншы — не.
  
  — А Вол — усё?
  
  — Так, — сказаў таўстун. — І ён і Шед. Гэта трэба было бачыць. Яны выскачылі на дарогу і сцягнулі ведзьмака з каня. Вол адарваў яму руку. Яны ўдваіх забілі чацвярых.
  
  — Вол?
  
  — Хто-то разваліў яму чэрап. Як дыню.
  
  — Кегля?
  
  — Затапталі да смерці. Але і ён таксама пастараўся.
  
  Я цяжка апусціўся каля Шеда. Аднавокі таксама прысеў побач.
  
  — Як жа ты так трапіў? — спытаў я гаспадара карчмы.
  
  — Занадта тоўсты, каб хутка бегаць. — Ён з высілкам ўсміхнуўся. — Ніколі не адчуваў сябе салдатам.
  
  Я ўсміхнуўся.
  
  — Што ты думаеш, Аднавокі? — Аднаго погляду на Шеда было дастаткова, каб зразумець, што я тут бяссільны.
  
  Аднавокі паківаў галавой.
  
  — Двое з іх яшчэ жывыя, Каркун, — сказаў Гоблін. — Што нам з імі рабіць?
  
  — Нясіце іх унутр. Я іх залатаю.
  
  Яны былі нашымі субратамі. Тое, што Пераможаныя ператварылі іх у нашых ворагаў, яшчэ не азначала, што яны не заслугоўваюць маёй дапамогі.
  
  Побач паўстаў сілуэт Нямога, у няправільным змрочным святле здаваўся яшчэ вышэй.
  
  — Манеўр, годны Капітана, Каркун, — паказаў ён знакамі.
  
  — Ды ўжо...
  
  Я глядзеў на Шеда. Усё гэта кранула мяне нават больш, чым, як я думаў, павінна бы.
  
  Перада мной ляжаў чалавек. Ён упаў так нізка, як толькі магчыма. Але потым ён прабіў сабе дарогу назад да святла і заслужыў павагу. І цяпер гэты чалавек значна годней мяне. Таму што, вызначыўшы сабе маральныя каштоўнасці, ён трымаўся іх да канца, нават коштам уласнага жыцця. Можа быць хоць бы трохі ён адкупіў сваю віну.
  
  Загінуўшы ў бойцы, якая яго, у агульным-то, не тычылася, ён зрабіў яшчэ адну рэч. Ён стаў для мяне свайго роду святым, прыкладам да канца дзён маіх. У апошнія некалькі дзён свайго жыцця ён змог падняць маральную планку на сур'ёзную вышыню.
  
  Перад канцом Шед адкрыў вочы. Ён усміхнуўся.
  
  — Усё атрымалася? — спытаў ён.
  
  — Атрымалася, Шед. Дзякуючы табе і Валу.
  
  — Добра. — Усё яшчэ ўсміхаючыся, ён зачыніў вочы.
  
  — Гэй, Каркун, — паклікаў мяне Хагоп. — Што ты думаеш рабіць з гэтай змеюкой, Азой?
  
  Аза ўсё яшчэ тырчаў у кустах, заклікаючы аб дапамозе. Вакол зараснікаў кружылі сабакі.
  
  — Уваткні ў яго пару дроцікаў, — прабурчаў Аднавокі.
  
  — Няма, — слабым шэптам вымавіў Шед. — Адпусціце яго. Ён быў маім сябрам. Ён хацеў вярнуцца да вас, але яны яго схапілі. Адпусціце.
  
  — Добра, Шед. Хагоп! Выцягні яго адтуль і адпусьці на ўсе чатыры бакі.
  
  — Што?
  
  — Я ўсё сказаў. — Я зноў павярнуўся да Шэду. — Так, Шед?
  
  Ён нічога не адказаў. Ён ужо не мог. Але даўніна Шед ўсміхаўся.
  
  — Па крайняй меры, — сказаў я, падняўшыся, — хоць хто-то загінуў так, як ён хацеў. Алейны, дастань праклятую рыдлёўку.
  
  — Але, Каркун...
  
  — Дастань рыдлёўку і давай за працу. Нямы, Аднавокі, Гоблін, у дом. Трэба думаць, што рабіць далей.
  
  Звонку амаль сцямнела. Паводле ацэнак Лейтэнанта, ужо праз некалькі гадзін Лэдзі будзе ў Лугах.
  
  
  
  КІРАЎНІК 49
  
  Пераход
  
  — Нам трэба адпачыць, — спрачаўся Аднавокі.
  
  — Адпачнеш цяпер толькі ў магіле, — агрызнуўся я. — Мы ўжо на другім баку. Мы зрабілі тое, чаго не маглі зрабіць паўстанцы — прыкончылі Кульгавага, апошняга з сапраўдных, першапачатковых Зрынутых. Лэдзі памчыцца за намі, як толькі разделается з Чорным Замкам. У яе няма іншага выбару. Калі яна не дастане нас у бліжэйшы час, усе паўстанцы ў акрузе пяці тысяч міль заварушацца і паспрабуюць што-то распачаць. Засталося ўсяго двое Зрынутых, і толькі адна Шолах чаго-то варта.
  
  — Ды ўжо. Марыць не шкодна, Каркун.
  
  Я глядзеў на каралі, якое было на Шеде. Трэба было б пакінуць яго Лэдзі, хоць срэбра магло б вельмі і вельмі спатрэбіцца ў такім абавязкам пераходзе. Я сабраўся з духам і пачаў выкалупваць з яго вочы.
  
  — Якога чорта ты робіш?
  
  — Пакіну гэта Кульгаваму. Скормлю яму. Вылупяцца ў яго ў жываце.
  
  — Ха! — сказаў Гоблін. — Весела. Падыходзіць.
  
  — Я падумаў, што гэта будзе яму годным пакараннем. Аддаць яго назад Валадару.
  
  — А Лэдзі прыйдзецца разарваць яго на кавалачкі. Мне гэта падабаецца.
  
  Аднавокі неахвотна пагадзіўся з ім.
  
  — Так і думаў, што вам спадабаецца. Ідзіце паглядзіце, ці ўсіх пахавалі.
  
  — Ды яны пачалі дзесяць хвілін таму.
  
  — Добра, тады дапаможаце.
  
  Я з цяжкасцю падняўся і пайшоў паглядзець тых людзей, каго я нядаўна латал. Не ведаю, ці ўсе з тых, каго Хагоп з Алейным прывалаклі з таго месца, дзе была засада, былі ўжо мёртвыя, калі гэтая парачка дабралася туды. Але цяпер гэта былі трупы. Дакладна. Кегля памёр ужо даўно, яшчэ калі яго прынеслі да мяне, каб агледзець.
  
  Пацыенты мае адчувалі сябе ніштавата. Адзін ужо настолькі прыйшоў у сябе, што змог спалохацца. Я перавязаў яму руку і зачыкільгаў на вуліцу.
  
  Кеглю ўжо закапалі побач з Шедом, Валом і хлопцам Кульгавага, якога пахавалі яшчэ раней. Заставалася толькі два цела. Аза задзіраў ногі ад сабак. Усе стаялі і глядзелі на яго бліскучыя пяткі, пакуль я не зароў на іх.
  
  — Як здабыча? — спытаў я таўстуна. Я сказаў яму, каб ён памацаў па кішэнях мерцвякоў,
  
  — Не занадта выдатна. — Ён працягнуў мне капялюш, напоўненую усякай драбязой.
  
  — Вазьмі сабе столькі, каб хапіла на пакрыцце страт.
  
  — Ды вам, хлопцы, гэта больш патрэбна, чым мне.
  
  — У цябе накрылася калёсы з запрэжкай. Не кажучы ўжо пра сабаках. Вазьмі, колькі трэба. Я-то заўсёды змагу абрабаваць каго-небудзь, хто мне не спадабаецца. — Ніхто не ведаў, што я прыхаваў кашалек Шеда. Яго вага здзівіў мяне. Гэта будзе мой недатыкальны запас. — Возьмеш яшчэ пару коней.
  
  Ён паківаў галавой.
  
  — Не збіраюся трапіцца з чыімі-небудзь коньмі, калі ўляжацца пыл і Прынц пачне разбірацца, што да чаго. — Ён вывудзіў з капелюша некалькі срэбных манет. — Вось усё, што мне трэба.
  
  — Добра. Але цябе б лепш пасядзець у лесе некаторы час. Лэдзі абавязкова тут з'явіцца. А яна значна строме Кульгавага.
  
  — Дамовіліся.
  
  — Хагоп, калі не збіраешся капаць, давай рыхтуй коней. Варушыся!
  
  Я паклікаў Нямога. Мы з ім адцягнулі Кульгавага пад разгалістае дрэва. Нямы перакінуў праз сук вяроўку. Я заштурхаў змяіныя вочы глыбей у горла Зрынутага, і мы лэры яго ў паветра. Яго цела павольна раскалыхвалася ў халодным месячным святле. Я задаволена пацёр рукі і прамовіў пажаданне.
  
  — Яшчэ крыху, хлопец, і ты каму-небудзь дастанешся.
  
  Дзесяць гадоў я марыў убачыць яго труп. Гэта быў самы жорсткі з Зрынутых.
  
  Да мяне падышоў Аза.
  
  — Усіх закапалі, Каркун.
  
  — Добра. Дзякуй за дапамогу. — Я рушыў да адрыны.
  
  — А можна мне з вамі, хлопцы?
  
  Я заржаў.
  
  — Ну, Каркун, калі ласка. Не кідайце мяне тут...
  
  — Я не праганю цябе, Аза. Але не разлічвай, што я буду ўвесь час бегаць за табой і аберагаць. І не ўздумай выкідаць фокусаў. Вокам не паспееш міргнуць, як памрэш.
  
  — Дзякуй, Каркун. — Ён потрусил да каня і таропка ўзлез на яе.
  
  Аднавокі зірнуў на мяне і паківаў галавой.
  
  — Па конях, спадары. Знойдзем Варона.
  
  * * *
  
  Хоць мы і прыстойна гналі наперад, але не паспелі ад'ехаць ад карчмы і дваццаці міль, як што-то врезало мне па мазгах, нібы кулаком, і тут жа ўзнікла залатое свячэнне, выпраменьвальнае гнеў.
  
  — Маё цярпенне скончылася, доктар.
  
  — А маё скончылася ўжо даўно.
  
  — Ты пашкадуеш аб гэтым забойстве.
  
  — Я парадуюся за свой учынак. Гэта першае добрае справа, якое я здзейсніў па гэты бок Мора Пакут. Пашукай-ка лепш лічынкі свайго Чорнага Замка. І пакінь мяне ў спакоі. Мы квіты.
  
  — О не, ты яшчэ пра мяне пачуеш. Як толькі я перекрою свайму мужу апошнюю шчыліну.
  
  — Не спакушай лёс, старая сучка. Цяпер я гатовы выйсці з гульні. Але варта табе націснуць, і я вывучу Тэль-Курре. — Гэта заспела яе знянацку. — Спытай Шолах, што яна страціла ў Воблачным Лесе і спрабавала займець назад у Лугах. А потым падумай над тым, што мог бы стварыць раззлаваны Каркун, калі б ведаў, дзе гэта ляжыць.
  
  Калі яна сыходзіла, галава ў мяне на секунду пайшла кругам.
  
  Я выявіў, што ўсе з жахам ўтаропіліся на мяне.
  
  — Проста развітаўся са сваёй дзяўчынкай, — патлумачыў я хлопцам.
  
  * * *
  
  Азу мы страцілі ў Дрыгве. Мы спыніліся там на дзень, каб падрыхтавацца да наступнага пераходу, і калі настаў час сыходзіць, Аза так і не з'явіўся. Нікому не прыйшло ў галаву ісці яго шукаць. Я таксама вырашыў пакінуць яго ў спакоі і, выконваючы апошнюю просьбу Шеда, у думках пажадаў яму ўдачы.
  
  * * *
  
  Мае развітальныя словы не падзейнічалі на Лэдзі. Праз тры месяцы пасля смерці Кульгавага, падчас прывалу перад штурмам апошняй паласы пагоркаў, якая аддзяляе нас ад Коміна, залатое воблака зноў наведала мяне. На гэты раз Лэдзі была настроена не гэтак рашуча. На самай справе яна была нават трохі вясёлай.
  
  — Вітаю цябе, доктар. Я падумала, што ў імя тваіх Аналаў табе захацелася б даведацца, што пагрозы Чорнага Замка больш не існуе. Усе зародкі былі выяўленыя і знішчаныя. — І яшчэ больш весела: — Мой муж не зможа паўстаць з магілы. Ён цалкам адрэзаны і абсалютна не ў стане кантактаваць са сваімі саюзнікамі. У Курганах варта пастаянны гарнізон.
  
  Мне не было чаго ёй сказаць. Я ад яе нічога іншага і не чакаў і нават спадзяваўся, што яна зробіць усё гэта, таму што Лэдзі была малодшым з попелаў і, як я падазраваў, усё яшчэ захоўвала тую іскрынку, якая не давала ёй пагрузіцца ў поўную цемру. Здаралася, яна дэманстравала стрыманасць у такіх сітуацыях, калі спакойна магла дазволіць сабе праявіць жорсткасць. Можа быць, калі б яна адчувала сябе спакойна, то паступова рушыла б да святла, а не працягвала скочвацца ў бездань цемры.
  
  — Я дапытала Шолах. Вокам. Цяпер мне ўсё ясна, Каркун.
  
  Ніколі яшчэ Лэдзі не называла мяне па імені. Я прыўзняўся. Ніякай весялосці ў ёй больш не было.
  
  — Усё ясна?
  
  — З тымі паперамі. І з дзяўчынкай.
  
  — Дзяўчынкай? Які дзяўчынкай?
  
  — Не изображай нявіннасць. Я ўсё ведаю. Ты наследил больш, чым думаеш. А таго, хто ведае, як трэба размаўляць, нават мерцвякі расказваюць праўду. Сее-хто з вашай Гвардыі распавёў мне амаль усё, калі я вярнулася ў Ядловец. Калі хочаш спакойна пражыць рэшту сваіх дзён, забі яе. Інакш я сама гэта зраблю. Разам з усімі, хто апынецца побач з ёй.
  
  — Я не разумею, аб чым ты кажаш.
  
  Зноў забаўляецца, але ўжо па-іншаму. Злавесная забава.
  
  — Захоўвай свае Аналы, доктар. Я звяжуся з табой і раскажу, як ідуць справы ў Імперыі.
  
  — Навошта? — азадачана спытаў я.
  
  — Таму што гэта мяне забаўляла. Будзь здаровы.
  
  Яна знікла.
  
  * * *
  
  У Комін мы прывалакліся нарэшце ў полумертвом стане. Там мы знайшлі Лейтэнанта з караблём і — ого! — Душечку, якая таксама жыла на борце, разам з усімі. Лейтэнант ужо запар на працу ў прыватнай ахоўнай канторы і, як толькі мы аднавілі свае сілы, занёс у спісы і нас.
  
  Варона мы не знайшлі. Ён зноў надзьмуў нас, пазбегнуўшы неабходнасці выбару паміж прымірэннем са сваімі старымі таварышамі або далейшай канфрантацыяй.
  
  Лёс — падступная сучка і нярэдка бывае поўная горкай іроніі. Пасля ўсяго, што ён перажыў, праз што прайшоў, у тую самую раніцу, калі Лейтэнант прыбыў у горад, Крумкач паслізнуўся на краі басейна ў грамадскай лазні, разбіў сабе галаву, упаў у ваду і захлынуўся.
  
  Я адмаўляўся ў гэта паверыць. Гэта не магло быць праўдай пасля ўсяго таго, што ен вытвараў на поўначы. Я выведывал, я бегаў па акрузе, я дапытваўся. Але была куча народа, якая бачыла цела. І самы надзейны сведка, Душачка, была таксама абсалютна ўпэўненая. У рэшце рэшт мне давялося здацца. На гэты раз ужо ніхто не стане слухаць пра маіх сумневах.
  
  Сам Лейтэнант сцвярджаў, што даведаўся Варона, калі мовы пахавальнага вогнішча ўжо падымаліся вакол цела. Гэта было тым жа раніцай. І там жа ён сустрэў Душечку, забраўшы яе назад у ўлонне Чорнай Гвардыі.
  
  Што мне заставалася рабіць? Калі паверыла нават Душачка, тады гэта павінна быць праўдай. Крумкач ніколі б не падмануў яе.
  
  Праз дзевятнаццаць дзён пасля нашага прыбыцця ў Комін аб'явіўся яшчэ сёй-той. Цяпер туманныя намёкі Лэдзі аб тым, што яна змагла адшукаць каго-то жывога ў Можжевельнике і дапытаць, сталі зразумелыя.
  
  У горад заехаў Элмо і яшчэ семнаццаць чалавек. Многія з іх былі нашымі старымі братамі. Пакуль Зрынутыя адсутнічалі, Элмо ўдалося вывесці іх з Ядлоўца.
  
  Такім чынам, за гэтыя два гады Чорная Гвардыя перасекла мір з усходу да крайняга захаду, пакрыўшы амаль чатыры тысячы міль, прыйшоўшы за гэты час на мяжу поўнага знікнення і здабыўшы новую мэта і новае жыццё. Цяпер мы належым Белай Ружы, вартая жалю кучка, закліканая стаць ядром той арміі, якая павінна разграміць Лэдзі.
  
  Я абсалютна ў гэта не веру. Але Крумкач распавёў Душечке, хто яна на самай справе, і яна, па меншай меры, была гатовая да сваёй ролі.
  
  Паспрабаваць мы, вядома, можам.
  
  Мы сядзелі ў капітанскай каюце. Я прыўзняў шклянку віна. Элмо, Аднавокі, Гоблін, Лейтэнант і Душачка паднялі свае. Наверсе людзі рыхтаваліся да адыходу. Элмо ўсё-ткі прыхапіў з сабой куфар з казной Гвардыі, і цяпер нам не трэба было працаваць.
  
  — За дваццаць дзевяць гадоў, — абвясціў я тост. Дваццаць дзевяць гадоў. Паводле легенды, менавіта праз гэты тэрмін у небе з'явіцца Вялікая Камета і над Белай Ружай блісне ўсмешка фартуны.
  
  — За дваццаць дзевяць гадоў, — адказалі мае браты. Мне здалося, што кутком вочы я ўлавіў слабы намёк на залатое мігаценне.
  
  Канец Другой Летапісе
  
  
  Заўвагі
  
  
  
  1
  
  Shadows Linger, by Glen Cook. Раман, 1984 год. Пераклад з ангельскай М. Шведаў. Іншыя назвы: згушчаюцца Цені.
  
  
  
  2
  
  Рыжуха — на жаргоне крымінальнікаў — золата.
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"