Усе людзі нараджаюцца праклятымі — так кажуць мудрыя. Усіх вскармливает Смерць.
Перад гэтай Маўклівай Царыцай схіляюцца ўсё — дастаткова ледзь прыкметнага руху гэтай Уладаркі Цемры, лёгкага і бязгучнага, як павольнае падзенне пяра. Ніхто не разбярэ слоў Яе песні. Сардэчна памірае маладым. А зло квітнее. Яна загадвае усімі Ўладарамі Хаосу. Яе дыханне спыняе сэрца.
Мы знайшлі горад, даўным-даўно створаны ў Яе гонар, але цяпер такі стары, што пра гэта ўсе ўжо забыліся. Цёмная веліч Валадаркі памеркла, было забыта усімі, акрамя тых, хто належаў да Яе царстве ценяў. Але ў Ядловец прыйшла бяда; у горад спусціўся прывід, які пракраўся ў сучаснасць з глыбіні мінулых гадоў. І таму Чорная Гвардыя адправілася туды, у гэты чужы горад, далёка за межы Імперыі Лэдзі... Але не адразу. Мы яшчэ былі вельмі далёка. І толькі два старых сябра з жменькай людзей, якіх мы сустрэлі крыху пазней, сутыкнуліся з Цемрай тварам да твару.
КІРАЎНІК 2
Таўро: Абочына дарогі
Дзіцячыя галовы высунуліся з быльнягу, як галоўкі земляных мышэй, выглядывающих з сваіх норак. Дзеці назіралі за будучымі салдатамі.
— Іх, павінна быць, цэлая тысяча, — прашаптаў хлопчык.
Калона цягнулася і цягнулася ўдалячынь. Пыл, якую салдаты паднялі, зносіла ў бок, да далёкіх узгорках. Рыпанне і бразгаценне даспехаў з кожнай секундай станавіліся ўсё гучней.
Дзень выдаўся гарачым. Дзеці змакрэлі. Яны думалі толькі аб тым, як бы акунуцца ў ручай, які працякаў паблізу. Але іх паслалі назіраць за дарогай. Па чутках, Лэдзі вырашыла пакончыць з возродившимся паўстанцкім рухам у правінцыі пад назвай «Таўро».
А гэта яе ішлі салдаты. Усё бліжэй. Панурыя, суровыя людзі. Ветэраны. Мяркуючы па ўзросту, яны бралі ўдзел у разгроме паўстанцаў шэсць гадоў таму. Гэтая бітва забрала чвэрць мільёна чалавечых жыццяў, сярод якіх быў і бацька двух назіралі за салдатамі дзетак.
— Яны! — выдыхнуў хлопчык.
У яго голасе гучаў спалох і поўнае глыбокай пашаны страх, які амаль межаваў з захапленнем.
— Гэта Чорная Гвардыя.
Дзяўчынка не так добра ведала ворага.
— Адкуль ты ведаеш?
Хлопчык паказаў на каржакаватага чалавека, восседающего на вялікі чалой коні. Валасы яго былі кранутыя сівізной. А упэўненая і нават грубаватая манера трымацца паказвала, што ён прывык камандаваць.
— Гэта той, каго яны называюць Капітанам. А той маленькі, чорны, за ім, павінна быць, вядзьмак, якога завуць Аднавокі. Бачыш яго капялюш? Як ты і казала. А тыя, што ззаду, напэўна, Элмо і Лейтэнант.
— А з імі ёсць хто-небудзь з Зрынутых? — Дзяўчынка паднялася вышэй, каб лепш было відаць. — Дзе астатнія самыя знакамітыя?
Яна была малодшай. Хлопчык у свае дзесяць гадоў ужо лічыў сябе салдатам Белай Ружы.
Ён тузануў сваю сястру ўніз.
— Дурнічка! Хочаш, каб цябе заўважылі?
— Ну і што?
Хлопчык усміхнуўся. Яна паверыла свайму дзядзьку, Спрытнякі, які казаў, што дзяцей гвардзейцы не чапаюць. Хлопчык ненавідзеў свайго дзядзьку. Гэты чалавек быў баязліўцам.
Усе, хто прысягнуў Белай Ружы, былі баязліўцамі. Яны толькі гулялі ў барацьбу з Лэдзі. Самай дзёрзкай аперацыяй, якую яны правялі, была засада на выпадковага кур'ера. А вораг, па меншай меры, валодаў мужнасцю.
Дзеткі выканалі тое, за чым іх паслалі. Убачылі ўсе, што ім было трэба. Хлопчык узяў дзяўчынку за запясце.
— Пайшлі.
Праз зараснікі быльнягу яны папаўзлі да поросшему лесам беразе ручая.
У іх на шляху легла цень. Яны паднялі вочы і пабялелі. Зверху на дзяцей глядзелі трое вершнікаў. У хлопчыка перахапіла дыханне. Ніхто не мог праскочыць наверх незаўважаным.
— Гоблін!
Які стаіць у цэнтры маленькі чалавек з жабьим тварам крыва ўсміхнуўся.
— Да тваіх паслуг, пацан.
Хлопчык быў у жаху, але ўсё ж захаваў здольнасць думаць.
— Бяжым! — закрычаў ён.
Калі толькі хто-небудзь з іх мог выратавацца.
Гоблін павёў рукой. З яго пальцаў зляцела бледна-ружовае полымя. Ён зрабіў бросательное рух. Стукнуўшыся аб нябачную перашкоду, хлопчык упаў. Спрабуючы вырвацца з пасткі, ён біўся, як якая патрапіла ў павуцінне муха. Яго сястра хныкала дзе-то побач.
— Падбярыце-ка іх, — сказаў Гоблін сваім людзям. — Яны павінны расказаць нам забаўную гісторыю.
КІРАЎНІК 3
Ядловец: «Жалезная Лілія»
«Лілія» варта ў Кветкавым завулку, у самым сэрцы Котурна. Ва ўсім Можжевельнике няма трушчоб горш гэтых. Тут кожны адчувае на мове прысмак смерці, а чалавечая жыццё цэніцца менш, чым магчымасць хоць бы гадзінку правесці ў цяпле або сціпла паабедаць. Фасад «Лілеі» асёл і скрывіўся, чапляючыся за тыя, што засталіся апоры, зусім як хто-небудзь з упившихся ў дошку наведвальнікаў. Задняя сцяна нахілілася ў супрацьлеглы бок, а бакі выставілі напаказ шэрыя плямы гнілі, изъевшей голае дрэва сцен. Вокны «Лілеі» захінутыя анучамі, якія трымаюцца на нейкіх драўляных абломках, а дах зеўрае праваламі, у якіх вецер, калі ён дзьме з боку Воландских Гор, свішча і падвывае, наводзячы тугу. Там, у гэтых Гарах, нават у летнія дні серабрыстымі прожылкамі зіхацяць і падміргваюць ледавікі.
Марскія вятры крыху лепш. Яны прыносяць халодную волкасць, што грызе і раздзірае косткі. Яны ж прыганяюць і ледзяныя груды. Абломкі лёду кружацца па гавані.
Калматыя рукі Гор цягнуцца ў бок мора, ахопліваючы Рачны Порт і утвараючы як бы жменю, якая зачарпнула і горад і гавань. Горад стаў па абодвух берагах ракі, караскаючыся ўверх па схілах.
Багацце ў Можжевельнике падымае цябе над астатнімі, і ты пачынаеш ўзбірацца ўверх, прэч ад ракі. Калі людзі Котурна падымаюць вочы, адарваўшыся ад сваёй галечы, над сабой яны бачаць дома багатыроў. Тых, хто, горда задраўшы нос, пазірае на суседзяў.
Яшчэ вышэй, венчая абзы гор, стаяць два замка.
З паўднёвага боку — Чарапіца, спадчыннае гняздо уладароў Ядлоўца. Там пануе жахлівая разруха і запусценне. Зрэшты, як і ў большасці будынкаў у Можжевельнике.
Ніжэй Чарапіцы знаходзіцца святое месца Ядлоўца, Агароджа. А пад ёй ляжаць Катакомбы. У чаканні Суднага Дня там спачываюць паўсотні пакаленняў жыхароў горада. Іх ахоўваюць Вартавыя Мёртвых.
На паўночнай мяжы стаіць недабудаваная крэпасць, якую называюць проста Чорным Замкам. Жахлівая, чужая чалавеку архітэктура. Са сцен глядзяць няўяўныя монстры, а на вежах застылі ў агоніі гіганцкія змеі. У падобным на абсідыян камені, з якога складзеныя сцены, не праглядаецца ні аднаго стыку. Замак бесперапынна расце.
Насельніцтва Ядлоўца проста ігнаруе само прысутнасць Замка, гэтак жа як і яго пастаяннае пашырэнне. Ніхто не спяшаецца даведацца, што там адбываецца. У бесперапыннай барацьбе за выжыванне ў людзей проста няма часу, каб падняць свой позірк так высока.
КІРАЎНІК 4
Засада у Таўро
Я выцягнуў сямёрку, паглядзеў карты, знёс тройку і ўтаропіўся на свайго самотнага туза.
— Усё-ткі ён, — прамармытаў злева ад мяне Ліхвяр.
Я з цікаўнасцю паглядзеў на яго.
— З чаго гэта ты вырашыў?
Ён выцягнуў карту, вылаяўся, знёс.
— У цябе твар як у астылага трупа, які ты спрабуеш ажывіць. Нават вочы.
Лядзяш пацягнуў карту, матернулся, знёс пяцёрку.
— Ён мае рацыю, Каркун. Ты становішся такім непранікальным, што адразу ўсе ясна. Давай, Алейны.
Алейны паглядзеў на свае карты, потым на калоду. Паглядзеў так, як быццам вырашыў вырваць сабе перамогу прама з зубастай пашчы паразы. Ён пацягнуў.
— Дзярмо. — Яму прыйшлося знесці тое, што ён выцягнуў з калоды. Гэта быў кароль.
Я паказаў ім свайго туза і заграб выйгрыш.
Пакуль Алейны збіраў карты, Лядзяш ўтаропіўся куды-то мне за спіну. Погляд яго быў суровы і халодны.
— Што такое? — спытаў я.
— Наш гаспадар асмялеў. Спрабуе зліняць, каб папярэдзіць іх.
Я павярнуўся. Усе астатнія таксама. Адзін за іншым гаспадар карчмы і яго наведвальнікі апусцілі вочы і прыціхлі. Усе, акрамя высокага асмуглага чалавека, які сядзеў у цені, недалёка ад каміна. Ён падміргнуў і падняў шклянку, як бы вітаючы. Я нахмурыўся. У адказ ён толькі ўсміхнуўся.
Алейны здаў.
— Сто дзевяноста тры, — адказаў я.
Лядзяш паморшчыўся.
— Чорт цябе дзяры, Каркун, — сказаў ён без усякага выразу.
Так, я лічыў партыі. Гэта лепш усялякіх гадзін. Па ім можна цудоўна адмяраць наша жыццё ў якасці байцоў Чорнай Гвардыі. З часу бітвы ў Амулете я сыграў больш за дзесяць тысяч партый. І толькі аднаму богу вядома, колькі я сыграў да таго, як заняўся падлікамі.