Рыбаченко Олег Павлович : другие произведения.

Galaktiaj Terrorismoj

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  • Аннотация:
    Flugo inter galaksioj en la homa historio . Kvar mutaciulknabinoj komencis malimpliki misteran krimon. Sed ju pli longe la esploro daŭras, des pli da misteroj kaj malpli da respondoj estas. Survoje, la mutaciulknabinoj vizitas diversajn, plej mirindajn mondojn.
  GALAKTIAJ TERRORISMOJ
  KONOTACIO
  flugo inter galaksioj en la homa historio . Kvar mutaciulknabinoj komencis malimpliki misteran krimon. Sed ju pli longe la esploro daŭras, des pli da misteroj kaj malpli da respondoj estas. Survoje, la mutaciulknabinoj vizitas diversajn, plej mirindajn mondojn.
  PROLOGO
  La kosma estonteco, la homaro jam regis la plej grandan parton de la galaksio, okupante neloĝatajn planedojn kaj establante komercajn rilatojn kun inteligentaj mondoj. Ĉi tio sole ne sufiĉas por homoj. Kaj nun ili prepariĝas por flugi al najbara galaksio. La plej potenca kosmoŝipo, funkciigita de la plej nova termopreona motoro, estas lanĉota de la Luno kaj porti la unuajn homojn al mirinda distanco de ducent mil lumjaroj kaj reveni reen.
  Ĉi tiu estas la plej granda evento, kiu devus eniri la historion de la homaro kiel kolosa atingo de racio kaj scienco.
  Sed laŭvorte antaŭ la komenco de la komenco, io nekredebla okazis. La raketo, malgraŭ forta sekureco, neatendite ekflugis per si mem kaj lanĉis de la surfaco de la Luno. Kaj ŝi forkuris, plirapidigante. Neniu homa stelŝipo iam havis motoron bazitan sur la procezo de kunfandiĝo de preonoj - ultra-elementaj partikloj kiuj konsistigas kvarkojn. Kaj neniu povis atingi ĉi tiun mirindan aŭton.
  Ŝi rapidis, akirante rapidecon, kaj tiam tuj malaperis, kvazaŭ dissolviĝante en vakuo.
  Kaj ĝi havis efikon kiel supernova eksplodo.
  Samtempe montriĝis, ke iu alia ŝtelis dek mil tunojn da hiperoro el la bordo de la Luno - la plej valora metalo kun valoro de duilionoj da galaksiaj unuoj. Kaj ankaŭ ĉi tio fariĝis tia frakasa bato.
  Sed oni kredis, ke la homaro antaŭ longe forigis organizitan krimon. Sed kiel evidentiĝis, ne tute.
  Ĉiuj spacaj polictrupoj estis senditaj por serĉi la rabistojn.
  Sed specialaj esperoj estis metitaj sur la legendajn kvar mutaciulojn. Tre belaj kaj fortaj militistoj havis multajn kapablojn, inkluzive de magio. Samtempe ili portis sufiĉe normalajn inajn nomojn. Krome, ili ĉiuj komencis kun
  E - Elizabeto, Jekaterina, Elena, Euphrosyne. La famaj kvar mutaciantaj belulinoj prenis la enketon.
  Kaj tiel ili direktiĝis al la Luno...
  Elizaveta estas alta, larĝŝultra, tre muskolforta knabino en mallonga jupo kaj T-ĉemizo, kun blua hararo. La ekstreme skulptitaj muskoloj de la belulino ruliĝis kiel pilkoj sub sunbrunigita bronza haŭto. Ŝi estas la neoficiala gvidanto de la kvar, kvankam, esence, ĉiuj ĉi tie estas preskaŭ egalaj.
  Kreskis ankaŭ Jekaterina, larĝŝultra kaj tre muskola knabino, ankaŭ en jupo kaj ĉemizo, kun flava hararo kiel printempa leontodo. Kaj ĝi ne estas malsupera al la unua en muskoloreco.
  Elena estas knabino kun kolosa forto kaj kuproruĝa hararo. La plej temperamenta kaj deprava el ĉi tiuj kvar, kaj ankaŭ kun elstaraj kaj potencaj muskoloj. Ŝi amas miskonduti, kaj ofte agas je sia propra danĝero kaj risko.
  Kaj kompreneble Efrosinya estas knabino kun haroj blankaj kiel neĝo, kaj same kiel ĉiuj aliaj en jupo kaj ĉemizo, sed kun maksimume evoluintaj muskoloj.
  Ĉiuj kvar knabinoj ankaŭ havas tre lertajn, lertajn kaj tenajn krurojn. Kaj ili estas pretaj montri sian plej altan aerakrobatikon.
  Precipe en ĉi tiu mondo, kie homoj ne kutimas militojn, krimojn kaj aliajn problemojn.
  . ĈAPITRO N-ro 1.
  Elizabeto ĵetis akran ponardon per la nudaj piedfingroj de sia dekstra piedo. Ĝi transflugis kaj trapikis la ĝenan insekton ŝvebantan super la celo. Ĝi estis tranĉita precize en duono, kaj la ponardo trapikis ĝuste ĉe la numero sep.
  Catherine ĉirpetis:
  - Amindaj!
  Elena malestime snufis:
  - Ponardo, tio estas bona, sed kontraŭ fortokampo kaj mortiga hiperlasero, ĝi similas infanan petardon.
  Euphrosyne deklaris:
  - Lazeraj radioj, laseraj radioj,
  Pli bona batalanto silentu, bonŝance trovu la ŝlosilojn!
  Elizabeto kontraŭis:
  - Povas esti cirkonstancoj kiam fizika forto kaj batalkapabloj decidas ĉion. Do ne malstreĉu, knabinoj!
  La kosmoŝipo alteriĝis sur la lunon ĉe la Luna kosmohaveno. La iam senviva, kraterita planedo estis loĝita kaj igita prospera metropolo. Grandegaj, belaj konstruaĵoj de diversaj formoj punktis la surfacon.
  Rapidvojoj fluis tra la stratoj. Sed plej multaj homoj preferis veturi per aviadilo. Artefarita gravito kaj fortokampoj tenis la atmosferon. Kaj la ĉielo, eĉ dumtage, estis kovrita de helaj steloj. Kiu kreis unikan lunan pejzaĝon.
  Preskaŭ kompleta idilio regis en la kosma, homa imperio. Ĉiuj homoj estis por ĉiam junaj kaj belaj. Estis plurfoje pli da knabinoj ol da knaboj.
  Viro kun barbo fariĝis tre malofta afero. Kaj fakte, virinoj fariĝis la pli forta sekso, regante la imperion.
  Cetere, ankoraŭ ne estis odoro de milito. Estas tiom da mirindaĵoj sur la Luno. Ekzemple, grandegaj diamantoj de la grandeco de trietaĝa domo estas simple miraklo, ĝojo. Kaj kolosgrandaj fontanoj, kovritaj per ora folio, arĝento, plateno kaj, precipe valoraj, faritaj el la plej maldika tavolo de hiperoro.
  Ĉi-lasta estas multe pli hela kaj bela, kaj brilas per ĉiuj koloroj de la ĉielarko sur la tri sunoj - ĝi ne povas esti komparita kun ordinara oro.
  Kaj la jetoj atingas altecon de ĝis kilometro kaj venas kun diversaj kontraŭlumoj kaj nuancoj. Kaj kiel mirinde ĉio estas.
  Kelkaj statuoj estas en la formo de fremdaj bestoj, kiel miksaĵo de melongeno, polpo kaj papilio. Aŭ kruco inter heliko, rinocero kaj aglo.
  Ekzistas ankaŭ statuoj de nudaj, muskolfortaj knabinoj kaj knaboj. Kaj ĝi ankaŭ aspektas belega.
  La luno fariĝis mirinda loko. Kaj paca kaj, samtempe, gaja. Kaj kiom da diversaj specoj de amuzaj, preskaŭ senpagaj, altiroj ekzistas!
  Teknike ne ekzistas senlaboreco sur la Tero, sed la granda plimulto de homoj ricevas salajron por tia laboro kiel unufoje monate por premi butonon. Ĉie estas robotoj, multe da elektroniko.
  Kaj estas ĝenerala abundo da varoj, kaj per la Hypernet oni povas eĉ manĝi senpage senprobleme. Cetere, ne nur kiel, sed manĝaĵo de restoracio kun milionoj da diversaj pladoj.
  Aliaj varoj kostas monerojn kaj konstante malkaras. Eĉ tiaj antikvaj, duonforgesitaj moneroj jam aperis, kiel denaro - duona penco, polushka - kvarono de penco.
  La knabinoj elflugis el la ventro de la kosmoŝipo kaj flugis super la surfacon de la Luno.
  Kutime ĉiuj preferis veturi per aero. Vi povas flugi kun la helpo de nanobotoj. Kaj ĉi tio estas vere progreso. Homoj malofte promenis sur la stratoj, ĉu nur infanoj, ĉu maloftaj turistoj el aliaj mondoj.
  Kaj eĉ se ili ne eliris la aeron, ĝi estis pli pro timo renkonti homojn.
  Estis multaj knabinoj flugantaj. Kiel mirinde estas kiam estas tiom da knabinoj, kaj belaj knaboj estas pli maloftaj.
  Fabela mondo de regado de la bela sekso. Beboj estas kreskigitaj en koviloj por ke virinoj ne havas siajn ventrojn malbeligitaj. Kiu faras la mondon eĉ pli fabele bela.
  Kaj la odoro de la plej multekostaj kaj delikataj parfumoj estas en la aero. Ĉirkaŭe estas tiaj mirindaj knabinoj. Kaj la figuro, kaj la korpoj, kaj la reliefaj muskoloj.
  Tamen, eĉ kontraŭ ilia fono la kvar elstaras. Unue, iliaj muskoloj estas pli grandaj kaj pli akre desegnitaj, kaj laŭvorte ŝvelas. Kaj la knabinoj mem estas pli altaj kaj larĝŝultraj ol la ceteraj.
  Cetere, se estas malmultaj viroj inter homoj, tiam inter robotoj, inkluzive de biologiaj, estas ĉirkaŭ kvindek ĝis kvindek da ili. Tamen viraj robotoj estas plejparte same junaj kaj belaj. Virinoj ankaŭ iomete malkutimiĝas al barboj kaj amantoj de harplenaj maskloj.
  Robotoj kostas pencojn kaj povas esti luitaj. Kelkaj el ili ofertas varojn. Tamen, nur turistoj aĉetas dubindan blesh. Plej multaj homoj mendis ĉion per la Hypernet. Ĝi estas pli malmultekosta kaj havas elekton por ĉiuj gustoj.
  Multaj knabinoj laŭvorte pendigis sin per altvaloraj juveloj.
  Unu el ili flugis al la kvar kaj knaris:
  - Mi vidis vin ie!
  Elizabeto kapjesis:
  - Ni estas teamo de mutaciuloj E-4!
  La knabino pepis:
  - Ve, la akvo brulas!
  Elena murmuris:
  - Intergalaksia kosmoŝipo estis forkaptita de la Luno, kion oni scias pri ĝi?
  La knabino tordis ĉirkaŭen, fulmis valorajn ŝtonojn kaj respondis, montrante siajn perlajn dentojn:
  - Pri tio ĉiuj parolas! Kaj la hiperoro ankaŭ estis ŝtelita. Kio, ĉu vi kaptos krimulojn?
  Catherine kantis:
  - Neniu povas kaŝiĝi de ni,
  Ni eĉ kaptos neŭtrinojn...
  Ni enŝovos palison en vian gorĝon,
  Kaj ni ne rapidu pretere!
  Elizabeto kapjesis kaj ellasis fajreron per siaj fingroj, kiu flugis kaj fariĝis neĝblanka kolombo, kiu svingis la flugilojn.
  La knabino kun blua hararo notis:
  - Kiu ajn estas la krimulo, ni devas lin trovi!
  Junulo kaj du knabinoj alflugis al ili. Ĉiuj tri portis juvelaĵojn el valoraj ŝtonoj.
  La junulo diris kun ĝojo:
  - Kiel sana vi estas, same kiel la plej bonaj bubaloj!
  Elena kaptis la nazon de la ulo per siaj piedfingroj kaj premis tiel forte ke li kriegis.
  La ruĝhara vulpino notis:
  - Ni estas pli fortaj ol iu ajn bubalo!
  Euphrosyne kapjesis konsente:
  - Viroj estas pli malgrandaj hodiaŭ! Kaj ni memoras la tempon...
  La knabino surprizite demandis:
  - Ĉu vi vere estas pli ol miljara?
  Elizabeto ridis kaj respondis:
  - Ni estas tiom maljunaj, ke neniu kredas, ke tio eblas. Sed ni batalis en la Dua Mondmilito. Vere, tiam ni estis ordinaraj knabinoj. Kaj ili fariĝis mutaciuloj iom poste. Kaj kion ni ne vidis!
  La knabino pepis:
  - Tio signifas, ke vi jam aĝas pli ol du mil jarojn! Ĉi tio estas vere bonega!
  La junulo murmuris pro timo:
  - Ve, ili estas tiel maljunaj! Tio estas terura!
  Elena klakis siajn nudajn piedfingrojn, kaj fajropulsaro elflugis el ŝia nuda kalkano. Li trafis la malprudentan ulon en la frunton. Li, ricevinte disbatan baton, flugis malsupren kiel faligita batalanto, postlasante purpuran fumkolonon.
  Kaj la junulo preskaŭ mortis, sed paro da robotoj sukcesis starigi fortokampon.
  Elena tweetis:
  - Surprizo, surprizo,
  Vivu surprizo!
  Elizabeto ridetis kaj respondis:
  - Jes, ĉi tie ne estas surprizo! Via tuta konduto estas tre antaŭvidebla.
  Elena eksaltis:
  - Mi estos punita pro mia malmodesteco! Nu, ĉu ni estas maljunulinoj?
  Euphrosyne tweetis:
  - Ni estas eterne junaj!
  Catherine knaris:
  - La kontraŭuloj ĉiuj tremas,
  Hiperplasmo super la rando...
  Se virinoj batalas
  Pli bone ne eniri batalon!
  Elizabeto bojis:
  - Ĉiu, kiu estas kontraŭ ni, estas malfeliĉaj estaĵoj. Veraj mutaciuloj atendas ilin!
  Kaj la tuta kvaropo kantis ĥore:
  Sur stelŝipoj ni rapidas trans la ondojn,
  Kvarkoj ŝaŭmas en la etervorticoj...
  Kion mi transdonos al mia planedo,
  Al la infanoj de la senfina spaco de la mondo!
  Pluraj robotoj alflugis al la knabinoj kaj tre ĝentile demandis:
  - Ne mortigu aŭ kripligu iun ajn. Vi estas servantoj de bono.
  Elena kantis responde, skuante la rufa hararon:
  - Anĝeloj de bono, du blankaj flugiloj,
  Du blankaj flugiloj super la mondo!
  Catherine skuis siajn orajn harojn, murmurante:
  - Aŭ eble super la universo!
  La knabinoj ridis. Ili estis mirindaj belulinoj kaj tre spritaj. Neniu armeo povas rezisti tiajn knabinojn.
  La militistoj flugis plu. La ĉefa afero estas inspekti la lokon de la kosmodromo, de kie la stelŝipo estis forkaptita. Vere, konsiderante la nezorgemon de homoj, tio ne estis surpriza.
  Red Elena rimarkis:
  - Ili povus ŝteli la tutan Lunon ĉi tie. Ĝi tute ne surprizus min.
  Blonda Euphrosyne tweetis:
  - Mi povas per mia lerta mano,
  Atingu la Lunon de la ĉielo...
  Mi faros elefanton el talpo,
  Kaj mi ne palpebrumos!
  Kaj la knabinoj nur ridos kaj ridos. Kvankam ilia ridado estis sen kialo kaj kun signo de stulteco.
  Kaj jen la kosmodromo de kie la intergalaksia raketo devis lanĉi.
  Li estis tre bela rigardebla. Ĉirkaŭ ĝi estas tuta kaskado da fontanoj. Krome, fontanoj kun tre ellaboritaj statuoj. Kaj la floroj kreskas tre helaj - la grandeco de tuta kaleŝo.
  Catherine kantis ridetante:
  - Ĉio brilas kiel fulmo,
  Multe da nenecesa beleco...
  Sed diru al mi, reĝino,
  Ĉu vi ŝanĝis vian horloĝon?
  La kosmodromo estis kovrita per oro, kaj tio donis al ĝi ne tute realan aspekton. Ĝenerale, kaj oro kaj hiperoro estis amitaj sur la Luno. En la centro mem, kie staris la intergalaksia raketo, estis ankaŭ spegula surfaco. Tre glata kaj brila.
  Koncerne la sekurecon, ili estis robotoj. Kelkaj el ili aspektis kiel grandaj mevoj kun laserpafiloj. Kaj ili ŝpinadis.
  Elizabeto notis:
  - Estas multe da pompo kaj rekta kaoso ĉi tie.
  Catherine knaris:
  - Ja ni havas nur unu Patrujon en niaj koroj,
  Etendiĝanta al multaj galaksioj...
  Mia lando estu fama dum jarcentoj,
  Ili sonĝis pri ŝi dum vagado ĉirkaŭ la mondoj!
  Elena tweetis:
  - Ni manĝis iomete, sed multe kantis!
  La knabinoj montris enirpermesilojn sur siaj manplatoj kaj eniris la teritorion mem de la kosmodromo. Ĉi tie staris pluraj pliaj stelŝipoj. Ili estis hele koloraj kaj aspektis kiel belaj fiŝoj. Ili estis fanditaj per diversaj valoraj ŝtonoj kaj metaloj.
  Eŭfrosino siblis:
  - Kaj kiel ili sukcesis kaperi raketon, kiam estas tiom da homoj ĉirkaŭe?
  Kvar knabinoj en makulitaj kostumoj kaj ŝultrorimenoj alflugis al ili. Ili portis botojn, kiuj parolis pri publika servo.
  Unu el ili en la uniformo de kolonelo kuis:
  - Saluton, teamo kvar E. Mi vidas, ke vi pretas fari enketon kaj konduki la krimulojn al pura hidrogeno.
  Elizabeto komentis kun rido:
  - Ni bezonas indikojn. Precipe, ĉu ekzistas videoregistraĵo pri la forkapto de intergalaksia stelŝipo?
  La knabina kolonelo respondis ĝemante:
  - Bedaŭrinde, neniu videoregistraĵo estas konservita. Sufiĉe strange, ĉiuj gvidsistemoj kaj sekurecaj robotoj estis tuŝitaj de hipervirusoj. Kaj ĝi montriĝis ege danĝera. Ili malfunkciigis ĉiujn sistemojn.
  Elena fajfis:
  - Ŭaŭ! Ĝi estas kvazaro!
  Euphrosyne korektis:
  - Prefere, eĉ kontraŭpulsaro!
  La knabina kolonelo kapjesis kun senkulpa rideto:
  - La situacio, kompreneble, estis tia blokiĝo. Ni jam faris esploron. Nur kelkaj knabinoj kaj knaboj povis fari notojn sur siaj saĝtelefonoj. Kaj ĝi estis iel malklara. Kaj la nanobotoj difektiĝis!
  Elizabeto komentis kun malica rideto:
  - Estas klare! Ĉi tie funkcias ia organizo. Kaj la organizo estas potenca.
  Elena esprimis sian version:
  - Kio pri la spionservoj de eksterteranoj? Ĉu ili povus ankaŭ esti implikitaj en ĉi tio?
  La knabina kolonelo kapjesis:
  - Ankaŭ tion ni ne ekskludas. Sed en nia galaksio ne ekzistas eĉ unu eksterterana potenco, kiu estas teknologie pli alta ol homoj. Mi eĉ diros, ke, krome, neniu el la eksterteraj civilizacioj eĉ proksimiĝas al homoj laŭ teknologio.
  Catherine ĉirpetis:
  - La homaro havas feran teknologion,
  Certe necesa kaj tre utila...
  Sed la nudpiedaj knabinoj estas en boksado,
  Post ĉio, la grandaj eldonoj en batalo daŭras!
  Euphrosyne finis kanti:
  Mi kredas, ke homoj ne adiaŭas fabelon,
  Kaj ili restos veraj amikoj por ĉiam!
  La ina kolonelo ŝaltis la hologramon. Aperis bildo de la silueto de intergalaksia kosmoŝipo fluganta super la Luno. Tiam li tute malaperis, kvazaŭ per magio.
  Elizabeto ridetis, sed ŝiaj safiraj okuloj estis malĝojaj, kaj ŝia voĉo sonis arĝente:
  - Vakuo, kompreneble! Ŝajne, ni traktas teknologiojn superajn ol tiuj sur la Tero. Kiu povus aranĝi ĉi tion?
  Elena sugestis:
  - Iu progresinta civilizacio el najbara galaksio. Ne ĉiuj volas vidi siajn konkurantojn laŭ inteligenteco!
  Catherine fajfis:
  - Se tiel estas, tiam ni mem devos esti transportitaj al najbara galaksio. Ĉi tio estas tre interesa, sed la demando estas, kiel ni atingos ĝin?
  Euphrosyne sugestis:
  - Ni faru nian propran raketon per termopreona fandado, nur ne tiom granda, ni povas flugi al alta rapideco.
  La knabina kolonelo kapjesis:
  - Mi spektis bildstriojn pri viaj kvar. Estas eĉ ludoj kun via partopreno. Diru al mi, ĉu vi timiĝis almenaŭ unufoje en via vivo?
  Elizabeto respondis honeste:
  - Ĝi okazis pli ol unufoje! Precipe mi sukcesis esti en faŝisma kaptiteco, kaj ĉi tio ne estas nur timo, ĝi estas eĉ, eble, pli!
  Elena diris fanfarone:
  - Kaj mi ankaŭ pasigis tempon en la tendaroj de Stalin, precipe en junulara kolonio. Kaj la esploristoj timigis kaj batis min. Ŝi ne nur batalis, sed ankaŭ tretis la zonon. Do jen mi la plej progresinta!
  Catherine protestis:
  - Ankaŭ mi estis en infana kolonio, kaj mi estis en la zono, kaj se Elena havis gepatrojn, tiam mi ĝenerale estis orfejo! Do oni ne scias, kiu el ni estas pli malvarmeta.
  Euphrosyne ridis kaj rimarkis:
  - Sed mi estas la plej maljuna el vi. Kaj ŝi sukcesis batali en la interna milito. Kaj ĉi tio, iel, estas eĉ pli malvarmeta ol la Granda Patriota Milito. Almenaŭ diversaj ŝtatoj kaj popoloj batalis tie. Dum la interna milito: frato iris kontraŭ frato, patro kontraŭ filo. Kaj ĉi tio estas eĉ pli malbona.
  La knabina kolonelo demandis:
  - Kial vi havas neoficialan gvidanton, Elizabeto?
  Elena respondis honeste:
  "Ŝi komprenas teknologion pli bone ol ni ĉiuj." Tamen, dum du mil jaroj, ni ĉiuj lernis multon. Sed ŝi ankoraŭ estas geniulo en ĉi tiu afero.
  Euphrosyne kantis:
  - Ni ĉiuj lernis iomete, ion kaj iel.
  La mutaciantaj knabinoj zorge ĉirkaŭrigardis. Kaj ili lumigis la robotgardistojn per siaj propraj okuloj. La knabinoj eĉ povis vidi en la gama gamo. Sed ni vidis, ke la robotoj, ĝenerale, estis en bona funkciado, sufiĉe moveblaj kaj modernaj. Aparte, procesoroj estis overclocked uzante sub-fotonoj, kiuj, komparite kun konvenciaj fotonoj, havis kelkajn avantaĝojn en efikeco kaj produktiveco.
  Elizabeto tamen rimarkis:
  - Ultrafotona procesoro estus multe pli efika kaj pli rapida!
  La knabina kolonelo demandis:
  - Kio, ĉu vi povas fari ion tian?
  La knabino ridis kaj respondis:
  - Ĉio neebla estas ebla en la universo, ne nur vivi kun senŝanĝa revo!
  Elena knaris:
  - Nia inventinto interŝanĝos sin kontraŭ nikeloj. Ni kantu pli bone!
  Catherine malestime snufis:
  - Ni kantos, kiam ni kaptos la krimulojn!
  Euphrosyne sprite notis:
  - Instruu min kanti, instruu min kanti,
  Kaj la urso prenos vin je la gorĝo!
  Elizabeto rimarkis:
  - Mi vidas ion. Paro da robotoj portis komputilajn virusojn. Kaj ekstreme aktiva.
  La knabina kolonelo demandis:
  - Kaj kion tio signifas?
  Elizabeto flustris:
  - Ĉi tio eble ne estas la sola atako. Kaj la fakto, ke la krimulo scias multon pri homa teknologio.
  Ekaterina notis:
  - Sed ĉi tio faciligas nian laboron. Pli precize, la serĉo de la kidnapintoj.
  Elena rikanis:
  - Ĉu vi pensas, ke ĉi tiuj ne estas gastoj el najbara galaksio? Kaj mi tre ĝojus promeni.
  Euphrosyne kantis:
  Galaksio, galaksio, galaksio,
  Ĉio estas matematiko,
  Kaj la am-afero estos bonega!
  Elizabeto murmuris:
  - Estas tro frue por tiri konkludojn!
  La ina kolonelo prenis kaj transdonis malgrandan pecon da hiperoro al la teamo. Ĝi ekbrilis per ĉiuj koloroj de la ĉielarko. Metalo, kiu ne havas egalon en beleco.
  Kaj ridetante ŝi diris:
  - Hiperoro havas sian propran energion, kaj tia granda amasiĝo de valormetalo ne povas ne esti detektita de ultragravio-radaroj. Mi pensas, ke ĉi tio specife helpos vin trovi la kidnapintojn.
  Elizabeto demandis:
  - Kio, skanante la spacon donis nenion?
  La knabina kolonelo kontraŭvole respondis:
  - Ne, ankoraŭ nenio!
  Elena rimarkis kun rido:
  - Estas iom strange. Ni devus almenaŭ malkovri ion! Post ĉio, hiperoro estas tia metalo... Ĝi havas specialan specon de teknomagio.
  Unu el la inaj oficiroj rimarkis:
  - La kidnapintoj estas tiel teknologie progresintaj, ke, sincere, mi iom timas ilin. Kio se ili ree batus la planedon Tero, kaj, ĝenerale, ili provos detrui la homaron!?
  Euphrosyne notis kun suspiro:
  - La vira principo malaperas el la homaro. Maskloj ĉesas reproduktiĝi, kaj tiuj, kiuj ekzistas, tute ne plu povas esti nomataj viroj. Ili estas infanecaj, kiel infanoj.
  Elena kapjesis kaj grumblis:
  - Pli aŭ malpli frue, ĉi tio kondukos al la morto de la homaro! Tamen, knabinoj, ĉi tio estas mirinda, sed la gvida, batalforto ankoraŭ estis la masklo!
  La knabina kolonelo balancis la kapon:
  - En antikvaj tempoj, maskloj batis knabinojn, mokis ilin, kaj estis simple sadistoj. Kaj nun plena harmonio stariĝis. Kaj ĉu vi mem ne ŝatas ĝin!?
  Elizabeto respondis:
  - Nia juneco pasis en aliaj tempoj. La unuaj cent jaroj de vivo metis alian ideon pri kiaj homoj devus esti! Kaj eble mi ŝajnos malnovmoda, sed ino ne bezonas malfortan kaj malvolan masklon!
  Elena kantis fervore:
  - Mi diros al neniu,
  Ke mi amas roboton
  Mi amas roboton!
  Kaj mi dronigos la homon viva!
  Jes, efektive, tia prezentado estis amuza.
  Tamen, Elizabeto kaj ŝia teamo daŭre esploris la kosmohavenon. Antaŭ ĉio, negrave kiuj estis la kidnapintoj, ili devis postlasi spurojn. Kaj la knabinoj rigardis por la ŝablono de spaco. Kaj ili provis senti la streĉiĝon de la fortolinioj.
  Elena, tamen, komencis kanti eksterloke:
  Mi estas genia detektivo
  Mi ne bezonas helpon...
  Mi eĉ povas trovi aknon
  Sur la korpo de elefanto!
  Pli lerta ol makako
  Pli hardita ol bovo...
  Kaj la flarsento estas kiel tiu de hundo,
  Kaj la okulo similas al aglo!
  Elizabeto rimarkis:
  - Kompare kun ni, la aglo estas preskaŭ blinda, kaj la hundo... Estas io ĉi tie. La kidnapintoj preskaŭ ne lasis spurojn, sed la aero odoras de infanaĝo!
  Catherine kapjesis:
  - Eble! Sed infanoj ne povas fari ion tian. Plej verŝajne, ĉi tiuj estas tre progresintaj eksterteranoj. Estas malfacile kredi, ke tia teknologie progresinta kaj sekreta organizo povus ekzisti inter homoj.
  Elizabeto kontraŭis:
  - Tia organizo jam ekzistis, kaj ni batalis kontraŭ ĝi. Ĉu vi memoras "Spectre"?
  Elena ridis kaj rimarkis:
  - Estas tiuj, kiuj ŝtelis termokvarkbombojn? Kaj ili volis eksplodigi la superan kunordiganton? Jes, estis interese!
  Euphrosyne rimarkis:
  "Kaj por mi persone, la plej interesa afero estis kiam mi lernis, dum tiu milito, ĵeti grenadojn al la germanoj per miaj nudaj piedoj. Kaj ĝi simple ŝokis la virojn!
  Elizabeto kapjesis konsente:
  - Jes, vi povas ĵeti per la piedo multe pli for kaj pli precize ol per la mano! Ĉi tio estas tre forta kaj longa muskolo. Kio, ĉu vi povus fari ĉi tion eĉ antaŭ la mutacio?
  Euphrosyne kapjesis:
  - Mi provis ĝin! Ĝenerale, ni unue batalis malsame. Kaj tiam ni renkontiĝis en la tanko. Dum kelka tempo ni estis unuopa ŝipanaro, ĝis ni denove disiĝis.
  La knabina kolonelo demandis:
  - Bonvolu rakonti al ni pli detale, kiel vi batalis? Ĝi estas tiel interesa!
  Elena murmuris:
  - Spektu filmon! Tie ĉio estas montrata bunte kaj kun nia partopreno.
  Efrosinya notis:
  - Nia mondo, mi devas diri, estas tiel trankvila, kaj tiel malmultaj seriozaj krimoj estas faritaj en ĝi, ke niaj heroaĵoj en filmoj kaj en virtualaj ludoj estas milionoble pli grandaj ol en la realo! Ni estas ikonecaj, ni fariĝis kiel bildstrioj, kiel ninja testudoj!
  Elena ridis kaj notis:
  - Jes, en filmo pri ni. Kaj tamen, ne ĉiuj rekonas ilin surstrate.
  La knabina kolonelo respondis:
  - El miliardo da homoj nur unu okupiĝas pri serioza laboro. Kaj tiel, kontinua distro kaj plezuro, kaj preskaŭ kompleta foresto de veraj viroj. La knabinoj freneziĝas pro senlaboreco.
  Catherine kantis:
  - Knabinoj, knabinoj,
  Maltrankvila sorto...
  Sed kial, por esti pli forta,
  Ni bezonas problemojn!
  Elizabeto notis:
  - Ĉi tio estas nur la komenco de granda ludo. Unu afero, kiun mi ne komprenas, estas de kie venas la odoro de infanaĝo? Eble, fakte, ĉi tiuj estas iaj mirindaĵoj?
  Euphrosyne sugestis:
  - Kaj se ili uzus tempomaŝinon!?
  Elizabeto diris ne tro memfide:
  - Tempovojaĝado estas malpermesita de la naturaj leĝoj!
  Ekaterina notis:
  - Sed ankaŭ ŝteli raketon en plena taglumo, lasante neniujn spurojn, kontraŭ ĉiuj leĝoj de la naturo. Krome, multaj sciencistoj kredis, ke estis neeble kaŭzi la procezon de preonfandado. Sed la faktoj diras, ke ekzistas ankaŭ bipreonoj, kaj eble multaj pliaj malkovroj atendas nin.
  Elena kantis kun ĝojo;
  Ho, kiom da mirindaj malkovroj ni faris,
  Subite alportas momenton de kleriĝo...
  Kaj sperto, filo de malfacilaj eraroj,
  Kaj genio estas amiko de paradoksoj!
  . ĈAPITRO N-ro 2.
  La knabinoj daŭrigis la esploron. Pluraj pliaj belulinoj en policaj uniformoj kaj unu junulo alflugis al ili. Vere, li havis junan, teneran vizaĝon, sen unu hararo, kaj li estis preskaŭ nedistingebla de la knabinoj, precipe kun siaj longaj, blondaj haroj. Homaj maskloj tute perdis sian virecon. Ne volante razi sin, ili fariĝis kiel adoleskantoj laŭ aspekto kaj infanecaj laŭ spirito. Tamen, se vi rigardas atente, ankaŭ estas diferenco en la figuro. La knaboj estas sufiĉe bone konstruitaj kaj muskolaj - ankaŭ belaj.
  Sen pripensi dufoje, Elizabeto mendis tagmanĝon. Kaj vi povas manĝi senpage en la Hypernet mendante bioplasman manĝaĵon de tie. Kiu estas tre bongusta, sana kaj alta en kalorioj. Kaj ŝi ankaŭ aspektis tre bela.
  La mutaciantaj knabinoj sidiĝis ĉe la tabloj. La manĝilaro estis brilanta oro, liverita tra la ultramatricaj kanaloj kune kun la manĝaĵo.
  Elizabeto notis, prenante la forkon per siaj fingroj kaj pikante ĝin en tranĉaĵon de freŝa kakto diplodocus viando:
  - Estas tiel agrable kiam manĝaĵo estas senpaga!
  La knabina kolonelo rimarkis:
  - Ne ĉiuj. Iuj pladoj, precipe tiuj faritaj el naturaj, maloftaj varioj de viando, estas venditaj kontraŭ mono.
  Elena ridis, rimarkante:
  - Precipe natura drako sango de la konstelacio Sagitario! Ĝi havas fortan ebriigan efikon. Kaj ĝi trafas la cerbon!
  Catherine ĉirpetis:
  - La Patrujo ne kredas je larmoj,
  Ni frapu la malbonan drakon!
  Elizabeto rimarkis:
  - Kvankam Ŝerloko Holmso diris, ke ne indas proponi hipotezon pri la specifa efektivigo de la krimo, ankoraŭ ne estas sufiĉe da faktoj. Do, en ĉi tiu kazo, la enketisto komencas alĝustigi la faktojn al sia hipotezo. Sed, tamen, eble ni povas esprimi pliajn pensojn?
  Euphrosyne levis la ŝultrojn kaj diris:
  - Unuavide, ŝajnas, ke ni traktas civilizacion, kiu en sia evoluo superas la teran, aŭ pli precize, homan. Sed ĉi tio povas esti nur falsa spuro.
  La knabina kolonelo notis:
  - Civilizo pli alta ol tiu de la Tero, en sia teknologia avantaĝo, povas esti terura kontraŭulo. Estas timige eĉ pensi pri tio!
  La juna oficiro knaris:
  - Niaj aferoj estas nigraj!
  Elizabeto respondis ĝemante:
  - Ĉiukaze, ni devas pli atente studi ĉiujn filmetojn de la forkapto. Kaj ankaŭ skani la Hypernet-nubon. Kaj ĉi tio ankaŭ estos tre malfacila kaj realisma decido. Sed tie povas esti spuroj de la raketŝtelistoj.
  Elena demandis:
  - Ĉu vi pensas, ke homoj faris tion finfine?
  Elizabeto kapjesis:
  - Plej verŝajne, homoj!
  Kaj mi pensis, ke ne ĉiuj surteraj individuoj povas esti nomataj homoj. Ekzemple, unu knabo, proksimume dektrijara, havis liajn kalkanojn bruligitaj per torĉo fare de polico dum tiu longe antaŭ Dua Mondmilito. Kaj tiam ili ankaŭ aplikis ruĝvarman ferpecon en formo de kvinpinta stelo al la nuda brusto de la infano.
  Ili fakte savis la knabon. Sed la stelforma brulvundo sur lia brusto restis. Ili ankaŭ sukcesis rompi plurajn el liaj nudaj piedfingroj per varmaj teniloj. Sed feliĉe ili kreskis kune. Sed kiel dolora ĝi estis!
  Sed ĉi tio estas malproksime de la sola kazo.
  Unu knabino de ĉirkaŭ dekkvar jaroj estis pelita nudpiede tra la malvarmo. Kaj tiam ili metis siajn nudajn kalkanojn sur varman fornon.
  Elena dume mendis mirindan supon de testudo kun diamanta ŝelo kaj hibrido de ananaso, brasiko, persiko kaj ĉokolada benkulo super la Hypernet - kiu estas tre bongusta.
  La ruĝa mutaciulknabino kantis:
  - Ni unue rigardos la manĝaĵon en la okulojn,
  Kaj tiam, kun granda ĝojo, ni manĝos ĉion!
  Ekaterina notis:
  - Do mi pensas, ĉu eble la kosmoŝipo estis ŝtelita de robotoj?
  Elizabeto demandis:
  - Kial robotoj?
  La knabino kun flavaj haroj kantis:
  Se homo estas malsupren,
  Se homo atingis la finon de sia ŝnuro,
  Fariĝis denove sovaĝulo
  La nova Boss-roboto aperis!
  Euphrosyne kapjesis:
  - Kun viroj kiel la niaj, estas mirinde, ke robotoj kaptis potencon!
  La junulo knaris:
  - Kaj kial viroj estas malbonaj?
  Elizabeto kantis:
  - Ĉiuj viroj estas malfortuloj,
  Ili ĉiuj estas kiel infanoj...
  La knabino ne povas trakti ilin,
  Estas enue sur la planedo!
  La knabina kolonelo kontraŭstaris:
  - Ne necesas ofendi Serjoĵan! Li sola povas servi du aŭ tri dekduojn da virinoj nokte - li provas, kvankam ĝi ne estas facila por li!
  Elena ridis kaj rimarkis:
  - En ĉi tiu kazo, estas pli bone kun vibrilo kaj bioroboto!
  Kaj la knabinoj kantis ĥore:
  Kiom malproksimen venis la progreso?
  Sed senprecedencaj mirakloj,
  La galaksioj atingis la randojn,
  Ne forkurante malglatan praktikon!
  Serioĵka forte suspiris kaj ĝemis:
  - Ili vere frenezigis min! Pli bone estus, ja, kun biorobotoj!
  La knabinoj ridis. Kaj ili karesis la junulon de ĉiuj flankoj, kaj eĉ pinĉis lian muskolfortan korpon.
  Jes, interesa mondo. Ŝajnas paradizo por viroj, sed por viroj estas tia streĉiĝo, kaj ili estas laŭvorte elĉerpitaj.
  Catherine esprimis sian version:
  - Aŭ eble viroj vere faris ĝin? Tiujn, kiujn ni transveturigis kaj turmentis? Por eskapi de tia trostreĉo, ili nur prenis ĝin kaj forkuris!?
  Elena ridis kaj kuis.
  - Mirinda versio! Nu, ĝi aspektas sufiĉe mojosa! Viroj forkuras de knabinoj!
  Kaj la knabino fajfis tra siaj naztruoj, kiuj aspektis tre malvarmeta kiam ŝi faris ĝin.
  Euphrosyne deklaris:
  Estas neeble vivi en la mondo sen virino, ne,
  En ili estas la suno de majo, en ili estas la tagiĝo de amo...
  La knabina kolonelo notis, elmontrante la dentojn:
  - Ĉu eblas sen viroj?
  Elizabeto ridis:
  - Iel ni sukcesas sen ili. Sed estas tempo, ke ni ĉesu bavi pro la pli forta sekso.
  La knabinoj ridis. Kaj ili komencis manĝi, tio estas labori per la makzeloj pli energie. La mondo ĉirkaŭ ili ŝajnis bela. Elizabeto pensis ke, ekzemple, kiam temas pri seksa reasignado, ial pli da viroj volis fariĝi virino, kaj ne inverse? Kvankam ŝajnis esti multe pli bone esti viro. Ekzemple, ne necesas naski kaj naski infanojn, kaj estas multe malpli da mastrumado por zorgi. Kaj ĝenerale, estas tiel malfacile esti virino, kaj iliaj salajroj kaj pensioj estas pli malaltaj ol viroj. Ĉi tiuj estas vere mirakloj, kiuj okazis en la dudekunua jarcento. Kaj tiam la vira sekso preskaŭ tute estingiĝis.
  Kaj Catherine pensis: "Kiu efektive faris tian krimon?" Kaj kial ili flaris infanaĝon? Kion ĉi tio rilatas?
  Krome, oni sentis ion alian, sed ĝi ne estis tute klara kaj, samtempe, konata.
  La knabino derompis pecon da banana kapreolo kaj maĉis ĝin, gustumante la sukan viandon kun frukta gusto.
  Tiam ŝi kantis:
  Mi fidas vin sole
  Sherlock Holmes...
  Kvankam vi ne povas kalkuli la perdojn,
  Ŝerloko Holmso!
  Elizabeto rimarkis ridetante:
  - Ĉu vi volas kredi ĝin aŭ ne, la malantaŭo iros al la malamiko por tagmanĝi!
  Kaj la knabinoj ridis, elmontrante la dentojn. Kaj ili estas perlaj kaj brilantaj, kiel poluritaj speguloj. Ĉi tiuj estas vere knabinoj, kiuj montros sian klason.
  La knabina kolonelo demandis:
  - Kion vi faros nun?
  Elena sugestis:
  - Ni intervjuu la atestantojn! Ĉi tio estos sufiĉe mojosa.
  Elizabeto notis:
  - Ĝi prenos tro da tempo. Ĉu vi ne povas proponi ion pli signifan kaj efikan?
  Euphrosyne tweetis:
  - La plej bona afero estas flugi al Jupitero. La plej granda planedo en la Sunsistemo, kaj do amuziĝu!
  Elena kantis:
  - Jupitero estas la reĝa planedo,
  Ŝi faligas sunradion...
  Glorita de granda heroaĵo,
  Estu radianta kun ni!
  La mutaciulknabinoj kantis en refrenkoruso:
  - La vivo estas ridinda eraro,
  La araneo estis disbatita...
  Estas vojo el la labirinto
  De ajna sakstrato!
  Ni eĉ rompos kvarkojn,
  Eĉ la pastro ne estos savita...
  Knabinoj ne evitos batalojn,
  Ni estas legio de beluloj!
  Elizabeto pepis, montrante siajn perlajn dentojn, kvazaŭ ili estus poluritaj kaj venintaj el la fundo de la maro:
  - Ni povas trovi ĉiujn,
  Ĉe la fundo de la maro...
  Ne pli ol dudek
  Aspektas kiel heroo!
  Kaj la militistoj ekridis!
  Post tio, ili denove komencis energie labori per siaj makzeloj.
  La knabino Elena memoris, kiel ŝi praktikis lutado en infana kolonio. Prefere ol porti lignajn ŝuojn eldonitaj de la registaro, estas pli bone iri nudpiede. Krome, eĉ vintre, kiam ili alkutimiĝas, infanaj piedoj apenaŭ frostas. La manĝaĵo en la kolonio estis ankoraŭ deca, pli bona ol por plenkreskaj kaptitoj. Sed ili laboris kiel plenkreskuloj - dek du horojn tage, kaj eĉ studis dum kvar horoj. Tio estas, tute ne estis libera tempo. Vere, laborante, la knabinoj provis eskapi. Kelkfoje pluvis. Kaj ili ludis per memfaritaj kartoj por lutado.
  Ruĝhara Elena rapide lernis trompi kaj bati siajn amikojn. Do ŝi havis sufiĉe da manĝaĵo. Foje eĉ dum ferioj, infankaptitoj ricevis dolĉaĵojn kaj dolĉaĵojn.
  Kaj dum la milito ankaŭ la usonanoj sendis manĝaĵojn. Kaj estis ankaŭ enlatigitaj varoj kaj dolĉaĵoj kaj ĉokolado. Ili ankaŭ liveris krudaĵojn, ekipaĵon, kaj aŭtojn.
  De la amerikaj aviadiloj, la Airacobra estis konsiderita la plej bona. Ĝi estis armita per kvar maŝinpafiloj kaj potenca 37-mm aerkanono. Sed unu piloto ricevis dek jarojn en la tendaroj nur por diri ke la amerika Airacobra estis pli bona ol la sovetia jako. Kvankam, jen kiel ĝi estas.
  Ankaŭ Elena ne estas retenita en sia lango, kaj dum la milito ŝi estis arestita, translokigita al punĉeloj, kaj batita sur la kalkanoj per bastonoj. Kaj la nazioj turmentis min en kaptiteco.
  Jes, ili havis riĉan vivon en la pasinteco. Krom la Granda Patriota Milito, ili batalis en Koreio, Vjetnamio, Kubo, Afganio, Irako, Ĉeĉenio kaj Sirio. Sed ili principe rifuzis batali en Ukrainio. Dirinte tion, ne estos frata sango sur ili.
  La knabinoj spertis multon en la vivo. Kaj, sincere, ili ne precipe volis ekscitajn aventurojn. Vere, la lastaj jardekoj estis tro trankvilaj.
  En la estonteco, ĝenerale, precipe kiam estas tiom da virinoj, la vivo fariĝis trankvila.
  Sed ekzistis, ekzemple, kosmopiratoj. Aparte, ili iam atakis karavanon el oro kaj hiperoro. La knabinoj persekutis ilin. La plej multaj el la piratoj estis moskitaj akaroj. Eble unu el la malmultaj rasoj en la universo, kiu estas pli agresema ol homoj. Ili eĉ detruis sian propran planedon per atommilito.
  Moskitaj iksodoj estis la nura grava problemo kiun homoj havis. Feliĉe, estis malmultaj el ili, kaj ili preferis piratadon. Nu, foje ili ankaŭ lanĉis hacker atakojn. Ĉi tie la gnomoj helpis ilin. Ĉi tiu raso, ĝenerale, estas pacama kaj malgranda en nombro, sed vere amas monon.
  Estas ankaŭ elfoj en la universo. Sed ankaŭ estas malmultaj el ili, kaj ili estas blokitaj en la Mezepoko. Elfoj estas kompreneble belaj, ne maljuniĝantaj - kun eterne junaj korpoj tamen ne senmortaj - tricent aŭ kvarcent jaroj kaj la fino. Unuavide ili ne estas stultaj, ili havas bonan memoron, ili kalkulas kaj skribas rapide. Sed tiel neinventema. Ili eĉ ne pensis pri vapormaŝino - ili velis sur velŝipoj kaj uzis tiajn primitivajn armilojn dum pafado, ke la ĉefaj ankoraŭ estis pafarkoj, aŭ, en la plej bona kazo, arbalestoj.
  Ilia nivelo estis, en la plej bona kazo, deksesa jarcento inter homoj. Sed elfoj estas multe pli aĝaj ol la homaro, same kiel gnomoj.
  Ial, homoj havas eksterordinaran talenton por teknologio. Kaj eĉ la formorto de homoj ne malhelpis progreson.
  La mutaciulknabinoj finis diversajn bongustaĵojn, inkluzive de hibrido de biciklo, traktoro kaj akvomelono, kaj ĉokoladkovrita kalmaro.
  La manĝaĵo estis tre bongusta, la knabinoj eĉ kantis:
  Feliĉa estas tiu, kiu estas en la spaco,
  En feliĉa angulo...
  Ne pensas pri funebro -
  Kun kulero da vino en la mano!
  Kompreneble, ili ankaŭ trinkis vinon. Tre dolĉa, plaĉa al la gusto, kiu vigligis, sed ne ebriigis.
  La mutaciulmilitistoj ekis kaj iris reen de la kosmohaveno. Ili komencis skani la HyperInterreton kaj subaŭskulti inteligentajn telefonojn.
  Elena notis:
  - Estas milionoj da saĝtelefonoj, aŭ, pli precize, miliardoj! Lasu la programon kontroli ilin pli bone!
  Elizabeto kapjesis:
  - Ĉi tio estas tre racia ideo. Kvankam la programo ne povas anstataŭigi vian okulon, eĉ se ĝi estas la plej progresinta.
  Ekaterina notis:
  - Robotoj estas tio, kio anstataŭigis homojn en ĉio. Sed ili ankoraŭ ne lernis inventi.
  Euphrosyne diris serioze:
  - Sed se vi lernos, ĝi estos la fino de biologia civilizacio.
  La knabinoj lanĉis serĉilon programon en hiperplasma formo sur la Hypernet. Kaj ni komencis kaŝaŭskulti saĝtelefonojn kaj aliajn aparatojn.
  Elena sugestis lanĉi almenaŭ dekduon pli da tiaj programoj kaj testi ankaŭ nanobotojn.
  La ideo ne estis la plej stulta. La militistoj komencis kombi la virtualan spacon. Kaj aliaj tipoj.
  Elena pensis, kiu povus esti la kulpulo. Eble kiu ajn evoluigis ĉi tiun Stelŝipon estis iel implikita en la kidnapo. Kaj kio? Eble, ial, estis deziro flugi al aliaj galaksioj, aŭ estis ĵaluzo kaj envio de la dezajnisto.
  Cetere, ni devas kontroli la informojn pri kiu laboris pri tio.
  La knabino ŝaltis la skanilon kaj komencis teleaŭskulti la datumojn. Ĉio ĝis nun montris, ke, efektive, la forkapto estas nevidebla kaj sen konkretaj spuroj.
  Ekzistis kelkaj dekduoj da dezajnoj de tiu intergalaksia raketo. El tiuj, proksimume kvinono estas viroj. Ili ankoraŭ havas menson pli inklinan al matematiko kaj inĝenieristiko ol virinoj. Ilia procento inter sciencistoj estas multe pli alta ol en la vivo. Kaj inter grandaj sciencistoj ĝi estas eĉ pli alta.
  Tial virinoj zorgas, ke maskloj malaperas. En la lito ili estos anstataŭigitaj per bioroboto aŭ vibrilo, sed robotoj ankoraŭ ne estas fortaj en scienco. Krom se ludoj ankoraŭ povas esti inventitaj, aŭ io malgranda. Sed homoj faras seriozajn malkovrojn.
  Elena, diveninte siajn pensojn, komentis:
  - Kelkfoje mi bedaŭras, ke mi ne naskiĝis viro!
  Elizabeto ridis kaj respondis:
  - Jes, ankaŭ mi estas. Mi povus havi milionojn da infanoj. Kaj ĉi tio estus nova, supera raso.
  Catherine ĵetis moneron per siaj nudaj piedfingroj kaj kaptis ĝin. Kaj tiam ŝi denove ĵetis ĝin, faligante muŝon dumfluge. Post tio, ŝi ĉirpetis:
  - Se pasero estas proksima,
  Ni celas la pafilon...
  Se estas muŝo, batu la muŝon,
  Prenu ŝin per armila forto!
  Elena malestime snufis:
  - Pafi paserojn per kanonoj estas tro malŝpare!
  Euphrosyne kapjesis:
  "Kaj ne utilas pafi buleton al elefanto!"
  La knabinoj prenis ĝin kaj kantis:
  Estas malbone kiam vi estas sola, kiel snobo
  Vi estas sola, kaj viaj malamikoj estas legio...
  Eĉ elefanto povas esti manĝata de cimo,
  Se estas pli ol unu miliono da litcimoj!
  Kaj tiel la knabinoj lanĉis plurajn pliajn serĉajn programojn en la Hiperreto. Kaj ĝi estis sufiĉe interesa.
  Post tio, ili forflugis al distanco de la Luno. Ni rigardis la planedon de la spaco.
  La plej granda parto de ĝi jam estis konstruita. Kaj fabelaj, belaj arboj kreskis. Kaj sur la arboj estas grandaj, multkoloraj burĝonoj. Virinoj ĝenerale vere amas florojn kiam ili estas brilaj kaj plenaj de koloroj. Sur kelkaj burĝonoj la petaloj havis sian propran individuan ŝablonon.
  Elena kantis kun ĝojo:
  - Kiel bela estas la planedo Luno,
  Kiel perloj, kronoj de rubenoj...
  Ne premu nin knabinojn ĉe la angulo,
  Ni estas tiel fortaj militistoj!
  Kaj la ruĝhara reĝino turniĝis kiel supro en la vakuo. La knabinoj havis specialajn vestokompletojn, kiuj permesis al ili flugi inter planedoj. Krome, mutaciuloj ne timis esti en spaco kaj vakuo sen protekto.
  Ili ne estas ordinaraj homoj.
  Elena rememoris, kiel ili unue ŝmiris la nudajn plandojn de ŝiaj piedoj per oleo, kaj poste fritis ŝiajn nudajn kalkanojn per brazo. Kiel dolora ĝi estas. Por ne krii, ŝi imagis sin batalante nudpiede en la dezerto. Kaj, ekzemple, li savas Julian la Apostaton.
  Efektive, se Juliano estus vivinta sepdek jarojn, kristanismo eble formortus por ĉiam. Krome, ĉi tiu kredo estas paradoksa. Konsideru la malfeliĉulon krucumitan sur la kruco kiel Ĉiopova Dio.
  Dum progreso disvolviĝis, la granda plimulto de homoj komencis konsideri la homon kiel la ĉefan Dion. Kiel, homoj en la universo estas la mesio.
  Kaj la tempo venos, la sekreto de la tempo ankaŭ estos malkaŝita. Kaj tiam la mortintoj releviĝos.
  Elena fajfis. Ŝi havis koramikon dum la dua mondmilito, kaj ŝi tre amis lin. Ĝi estis forta amo, tia, kiu daŭras eterne. Kaj li mortis dum sturmis la Reichstag. Estas domaĝe, kompreneble.
  Elena revis revivigi lin. Tiam, efektive, la mutaciulknabino trovos absolutan ĝojon kaj feliĉon.
  Sed la scienco ankoraŭ ne atingis ĉi tiun punkton. Sed pasos du mil jaroj, kaj tiam eblos relevigi la mortintojn.
  Nun, ekzemple, ĉiuj knabinoj kaj knaboj estas por ĉiam junaj. La junuloj eĉ fariĝas tro junaj. Sed iam barbo ordonis respekton.
  Elena rigardis la skanilon. La programo raportis ĝeneralajn datumojn. Vi ankoraŭ ne vidos kaj digestos ĉion.
  Estas tiom da informoj, ke via kapo turniĝas.
  Elizabeto notis:
  - Ni nenion atingis!
  Ekaterina ridetis:
  - Ĉi tiuj estas la plej teknologie progresintaj krimuloj, kiujn ni iam renkontis. Kaj vi ne devus kalkuli je tro rapidaj rezultoj!
  Euphrosyne knaris:
  - Ju pli trankvila vi iros, des pli malproksimen vi iros.
  Elena sugestis:
  - Aŭ eble ni flugu al la Tero. Unue ni pridemandi la ĉefprojektiston de la intergalaksia raketo, Vishu Aran. Li estas, ŝajne, tre bela viro.
  Elizabeto levis la ŝultrojn:
  "Mi ne scias, kion ĉi tio donos al ni, sed ne damaĝos pridemandi Visha." Ni bezonas almenaŭ la plej etan indicon!
  Elena tweetis:
  - Dum la pridemandado, la malbona masklo demandis:
  Kiu estas la ulo, kiu batis min...
  Li respondas, la oblikva,
  Kio ordonis la pridemandadon -
  La diablo mem faligis vin, la ĉeffilon mem!
  Kaj la knabinoj denove ridis.
  La knabinoj flugis al la Tero. La planedo estis bela, kaj samtempe, tiom da aferoj flugis ĉirkaŭ ĝi. Estis ankaŭ knabinoj en kosmovestoj kun ultragravitaj motoroj. Ili flugis supren al la mutaciuloj kaj proponis aĉeti tiun aŭ alian produkton.
  Samtempe ili kantis:
  Super la tero la ĉielo sulkiĝas,
  Ĉiuj timas troigi ĝin...
  Ulo kisas knabinon -
  Li petas plialtigi la prezon!
  Elena prenis ĝin kaj klakis siajn nudajn piedfingrojn, liberigante grandan, mortigan pulsaron ĉe la knabino. Li flugis kaj trafis la belulinon. Ŝi estis envolvita per fajreroj, ŝpinis kaj kantis:
  - La pulso de la Tero batas maltrankvile inter la steloj,
  La kampoj estis irigaciitaj per kristala roso...
  Ĉiuj homoj, konas unu familion nun,
  Ili vivas en feliĉa feliĉo, eterna paco!
  Kaj Elena ridetis reen kun sia tre radianta kaj mirinda rideto de pura perlo.
  Catherine kantis responde:
  Ni deziras al vi feliĉon,
  Feliĉo en ĉi tiu granda mondo...
  Kiel la suno matene
  Li eniru en la domon!
  La knabinoj svingis la manon kaj oponis:
  - Ne al la domo, sed al la tuta universo!
  Elena kantis:
  - La universo estas plena de fabelaj surprizoj,
  Ŝi estas magia kaj eksterordinara...
  La steloj nun estas nur ŝtonĵeto de la tero, kalkulu per via mano,
  Estu do knabo en batalo, malmola en amo!
  Kaj la knabinoj kantis ĥore:
  Estu bonega ulo!
  Estu bonega ulo!
  Akiru barbon baldaŭ!
  Estu bonega ulo!
  Estu bonega ulo!
  Edziĝu kun nudpieda knabino kiel eble plej baldaŭ!
  La militistoj, oni devas diri, ja estas de elstara klaso. Kaj se ili muĝas kaj komencas ridi, tiam ĉi tio estos elstara malvarmeto.
  La tero aspektas tre impona de la aero. Unue, krom la Suno, ĝi ankaŭ havas kvar pliajn lumaĵojn. Ĉe la suda poluso kreskas kokosoj, bananoj, ananasoj kaj multaj antaŭe neviditaj fruktoj.
  Preskaŭ ne estas nokto - eterna tago kaj eterna somero
  La ina regno estas vera paradizo. Kaj ĉie estas tiom da floroj, grandaj kaj helaj. Kaj kiom da fontanoj kaj statuoj estas. Precipe belaj estas la statuoj kovritaj per maldika tavolo de hiperora folio. Ĝi brilas per ĉiuj koloroj de la ĉielarko, ĝi estas hiperoro, kio faras ĝin unika en beleco.
  Kaj kiom da diversaj juveloj estas. Precipe diamantoj, kelkaj la grandeco de bona domo, kaj brilas en la radioj de pluraj lumaĵoj.
  Kaj kiom da knabinoj estas, sunbrunigitaj, muskolfortaj kun abs kiel ĉokoladaj brikoj.
  La knaboj, kiuj estas miloble pli malgrandaj, ankaŭ estas tre belaj, kaj kutime portas pantalonon.
  Oni devas diri, ke ili ankaŭ estas malsamaj. Nur malgranda nombro da homoj portas uniformojn. Estas varme ĉi tie kaj vera paradizo.
  Multaj homoj malaperas de tempo al tempo, plonĝante en la Hypernet-matricon. Ĝuste sur la stratoj, knabinoj kisas ulojn kaj karesas ilin. Foje kun robotoj. Vere, ĝi ankoraŭ ne atingis la punkton de malferma publika sekso. Sed en la Hipermatrico ĉio eblas.
  Ekzemple, vi povas preskaŭ akiri preskaŭ ajnan korpon sur la Hypernet. Eĉ fariĝi vere Kingkongo, aŭ papilio. Kaj la cerbo ne sentos la diferencon.
  Kaj tie, en la ludoj de Hypermatrix, vi povas batali. Cetere, kiel vi volas. Elena, ekzemple, amis pafi laserajn radiojn el siaj skarlataj cicoj kaj bruligi tutajn regimentojn de malamikoj. Precipe orkoj.
  Jes, ankaŭ estas orkoj en la reala universo. Nur ili estas eĉ pli postiĝintaj ol la elfoj, sovaĝaj, kaj preskaŭ ne parolas.
  Tamen, kiel la orkoj sukcesis viziti la Teron, lasante legendojn pri si mem, donante fabelojn.
  Elfoj en antikvaj tempoj povis moviĝi helpe de magiaj medaljonoj. Kaj estis specialaj, potencaj sorĉoj kiuj translokiĝis de planedo al planedo.
  Sed tiam iel la sekreto estis perdita. Ŝajnas ke ili estis tre potencaj sorĉistoj, sed tiam ili aŭ degeneris aŭ moviĝis al alia galaksio.
  Jen Elizabeto denove pensis:
  - Ĉu ĉi tiuj ne estas sorĉistoj? Ili eble havas siajn proprajn kialojn por ŝteli intergalaksian stelŝipon kiel ĉi tiu!
  Kaj la knabino kantis:
  Vivo ne estas facila por niaj belulinoj,
  Kaj ŝi rapidas kiel printempa balancilo...
  Lasu nian sonĝon realiĝi,
  Ni flugis al la rando de la universo!
  . ĈAPITRO N-ro 3.
  Survoje al la Tero, la mutaciulknabinoj sidiĝis en unu el la restoracioj, kie por mono vi povas akiri ekzotikajn aferojn, kiuj ne haveblas senpage de la Hypernet. Aparte, Elena ordonis la sangon de hibrido de tiranosaŭro kaj kakto. Post tio, la knabinoj englutis ĝin kun plezuro.
  Ili rememoris sian gloran pasintecon kaj komencis kanti kun granda entuziasmo;
  Ni estas knabinoj el la lando de Sovetunio,
  Kiu estas torĉo por la tuta mondo...
  Ni montru, vi scias, ekzemplon de grandeco,
  Jen la heroaj agoj kantataj!
  
  Knabinoj naskiĝis sub la ruĝa flago,
  Kaj nudpiede ili rapidas tra la frosto...
  Filinoj kaj filoj batalas por Rus',
  Foje la novedzino donas al la ulo rozon!
  
  Estos ruĝa flago super la universo,
  Brilu tiel hele, kiel torĉo-flamo...
  Post ĉio, heroe, konu nian svingon,
  Kaj nia standardo brilas kiel ruĝa!
  
  Ne kredu, la malbenita faŝisto ne pasos,
  Kaj la rusa spirito neniam malaperos...
  Venkoj malfermos senfinan konton,
  Ni diru saluton kaj saluton al iu ajn!
  
  Rusio estas mirinda lando,
  Vi donis komunismon al la popoloj...
  Donita eterne de Dio malavare,
  Por la Patrujo, por feliĉo kaj libereco!
  
  La malamiko ne povos venki la Patrujon,
  Kaj kiom ajn kruela kaj insida li estis...
  Nia nevenkebla rusa urso,
  La rusa soldato estas tiel glora pro sia venko!
  
  Bela sovetia lando,
  La knabinoj en ĝi estas fieraj ke ili estas belaj...
  Ŝi estis donita al ni per naskiĝo por ĉiam,
  Kaj ni komsomolanoj estu justaj!
  
  Ni batalas ĉe la periferio de Moskvo,
  Neĝoŝtormo, neĝblovoj, kaj la knabinoj estas nudpiedaj...
  Ni ne fordonos nian Patrujon al Satano,
  eĉ niaj falĉiloj pafas precize!
  
  Do en kolerego la knabinoj estas fervoraj batali,
  Kaj per la nuda kalkano ili ĵetas eksplod-pakaĵon...
  Faŝisto, li nur aspektas mojosa,
  Fakte, nur malbona Kain!
  
  Malamikoj ne povas venki knabinojn,
  Ili naskiĝis sub tia stelo...
  Nia nevenkebla monstro estas la urso,
  Kiu faris la Patrujon sian edzinon!
  
  Ni rusaj knabinoj estas bonaj
  Ni ne timas torturon kaj froston...
  Kaj ni forpuŝos, kredu la atakon de la malbona hordo,
  La malamiko freneziĝos pro la dozo!
  
  Ili povis forpuŝi la malamikon de Moskvo,
  Kvankam li estas plena de enorma potenco...
  Ni knabinoj estas tiom fieraj pri ni mem,
  Kontraŭuloj ĉiuj malaperos en siajn tombojn!
  
  Ne kredu ĝin, malamikoj ne povas venki Rus',
  Ĉar ĉiu kavaliro venas de vindotukoj...
  La ĉasisto ŝajne fariĝis ludo,
  Kaj la kontraŭulo estas ankoraŭ nur infano!
  
  Sed la rusa spirito, bonega, kredu la spiriton,
  Vi scias, estas kaŝitaj potencoj en ĝi...
  La malamiko estos tute disbatita,
  Post ĉio, kavaliroj estas nevenkeblaj en batalo!
  
  Forĵetu viajn dubojn, knabinoj,
  Ni estas la plej kuraĝaj en la mondo...
  Ni ĵetu la hordojn de Satano en la inferon,
  Ni trempu ĉiujn kontraŭulojn en la necesejo!
  
  La sankta milito finiĝos
  Paco kaj mateno venos super la planedo...
  Ŝi estas eterne kun la suno, sciu ĉi tion,
  Somero flamu eterne!
  
  Kaj komunismo eterna en gloro,
  Kaj Lenin kaj la granda Stalino estas kun ni...
  En sanga kinejo nur nun estas faŝismo,
  Kaj nia volo estas kredi pli forte ol ŝtalo!
  
  Mia Rusio regas dum jarcentoj,
  Kaj donis feliĉon al la tuta universo...
  Vi bezonas la forton de ŝtala pugno,
  Kaj aŭdaca, sed en racia maniero!
  La knabinoj kantis kun granda entuziasmo kaj sento. Sed post tio, mi devis reveni al la realo. Kaj streĉu viajn inteligentajn kaj brilajn, en la laŭvorta signifo de la vorto, kapojn. Fakte, kion ili faru kaj kiel trovi la krimulojn.
  Informoj amasiĝis senkompate en grandaj kvantoj. Kaj necesis izoli ion. Sed ĝis nun ne estis kondukoj.
  La mutaciulknabinoj trinkis pli da sango. Poste ni reiris al la Hiperreto. Sed estas tiom da miksita ĉi tie. Ĉi tio ne estas la Interreto de la dudekunua jarcento, kie vi ne povas trovi ĉion, kion vi volas, eĉ inter libroj. Kaj ĉi tio estas tuta virtuala energio kun la energio de termokvarka fandado, kaj jam la unuaj termopreon-elsendiloj. Kaj jam estas tiom da fantaziaj aferoj ĉi tie.
  Kaj ne nur surtera. Estas io, kio penetras el aliaj galaksioj, kiuj ankoraŭ estas neatingeblaj por homoj.
  Elena kukis:
  - Kiel tio! Eĉ ne estas klare kial homoj ricevis kapojn? Verŝajne nur por turmento!
  Catherine kantis kun ekscito:
  - Kial homoj bezonas kapojn?
  Ĝi fendetiĝas, okazas...
  Ili ne hakas lignon per siaj kapoj,
  Ne forgesu najlojn!
  Euphrosyne ekprenis:
  Almenaŭ por iuj ĝi estas malplena,
  Aliaj trompas ŝin...
  Sed ĉiuj ne estas facile videblaj,
  Li ne volas perdi ŝin!
  Elizabeto frapis sian piedon kolere kaj grumblis:
  - Jen infanaj kantoj! Ni pli bone, knabinoj, kantu ion pli gajan, fortan kaj esprimplenan. Alie, vere, niaj pilkoj baldaŭ iros malantaŭ la rulpremiloj!
  Kaj ili estis mutaciantaj militistoj kaj, samtempe, esploristoj, kiujn ili tute ne ŝatis, precipe labori kun siaj kapoj. Movu vian nudan kalkanon en vian nazon, mi petas. Sed uzu vian kapon - Dio gardu!
  Tamen ili bone kantas - iliaj gorĝoj estas sanaj, kaj iliaj kantoj vigligas;
  Mi aliĝis al la Komsomolo ludante,
  Bela sonĝa knabino...
  Mi pensis, ke la mondo estos eterna majo,
  Ĉiu tago estas la naskiĝo de printempo!
  
  Sed ial ĝi ne funkciis,
  Iel mi ne povas enamiĝi...
  Nu, bonvolu diri al mi, infanoj,
  La vivo estas tre forta remilo!
  
  Subite la milito subite tondris,
  Kaj uragano de morto rapidis...
  Kaj miaj knabinoj havas fortan korpon,
  Vi povas tuj ataki vin!
  
  Kredu min, mi ne volas rezigni,
  Batalu por la Patrujo ĝis la fino...
  Ni portas obusojn en forta tornistro,
  Stalino anstataŭis sian patron en la koroj!
  
  Grandaj militistoj de Rusio.
  Ni povas protekti pacon kaj ordon...
  La steloj de la ĉielo akvumis la veluro,
  Kaj la ĉasisto fariĝis ludo!
  
  Mi, nudpieda knabino, batalas
  Plena de tento kaj amo...
  Estos, mi konas lokon en ĉi tiu paradizo,
  Vi ne povas konstrui feliĉon sur sango!
  
  Grandaj militistoj de la Patrujo,
  Ni firme batalos proksime de Moskvo...
  Kaj tiam la sonĝo sub komunismo,
  Kontraŭ la submondo kun Satano!
  
  Kuraĝaj rusaj infanoj,
  Ke ili batalas honeste ĝis la fino...
  Ili pafas per maŝinpafilo,
  Se vi bezonas oran kronon!
  
  Eĉ kuglo ne povas haltigi nin
  Jesuo la granda Dio releviĝis...
  La tagoj de la rabanta drako finiĝis,
  Fariĝis eĉ pli hele de la ĉielo!
  
  Mi amas vin, kara Lada,
  La plej alta Dio Svarog estos en gloro...
  Ni devas batali por Rusio,
  La plej bona Blanka Dio estas kun ni!
  
  Ne genuigu la rusojn,
  Kredu min, nia karno ne povas esti bridita...
  Stalino kaj la granda Lenin estas kun ni,
  Ankaŭ vi devas trapasi ĉi tiun ekzamenon!
  
  La doloro de la Patrujo estas ankaŭ en niaj koroj,
  Ni kredas je ŝia grandeco...
  Ni rapide malfermas la pordon al spaco,
  Estos tre dolĉa vivo!
  
  Ni estas nudpiedaj belaj knabinoj,
  Ni kuras tiel vigle tra la neĝblovoj...
  Ni ne bezonas ĉi tiun amaran vodkon,
  La kerubo etendas siajn flugilojn!
  
  Ni knabinoj staros por la Patrujo,
  Kaj ni respondos al la malbonaj Krauts, ne,
  La infera Kain estos detruita,
  Kaj saluton al Kristo la Savanto!
  
  Estos epoko - ĝi ne povus esti pli bona,
  La mortintoj leviĝos por ĉiam...
  La universo fariĝos vera paradizo,
  La revo de ĉiuj realiĝos!
  La knabinoj kantis kun granda entuziasmo. Kaj iliaj voĉoj estas tre irizecaj kaj fortaj samtempe.
  Post tio, ili forlasis la restoracion kaj flugis al la Tero. Ili havis bonegan recenzon. Ĉi tie, precipe, Moskvo. Kremlo estas videbla - tre granda. La muroj estas dek kilometroj altaj, kaj la turoj estas dek kvin ĝis dek sep kilometroj altaj. Jes, estas io por vidi ĉi tie. La Kremlo mem estis vasta, tiel ke tuta metropolo estiĝis ene de ĝi. Kaj ĉi tio estas tre impona vidaĵo. Kaj anstataŭ steloj sur la turoj estas malsamaj signoj de la zodiako el hiperoro.
  Kompreneble, la iama nomo Moskvo ne plu estas uzata. Ĝi nomiĝas New Rus'-Jork. Tia moderna nomo. Kaj kompreneble, Rusio restas en la malproksima pasinteco. Nun ekzistas ununura imperio sur la Tero, kiu etendiĝas super la plej granda parto de la galaksio.
  Kaj la vivo estas bona tia. Kaj kiom da belaj knabinoj en helaj sundressoj. Kiel bela ĝi estas - tiom da duonnudaj, muskolaj inaj korpoj.
  Sur la Tero en la malproksima estonteco estas simple Paradizo. Kaj la regno de la bela sekso. Verŝajne tiel knabinmalsataj viroj imagas Edenon. Ili sentas sin bone en ĉi tiu mondo.
  Mirinda fabelo en kiu virinoj mem prizorgas la ulojn kaj batalas por ili. Mondo en kiu viroj estas devigitaj streĉi por kontentigi multajn knabinojn. Kaj ĝi estas bona por ili kaj, samtempe, ĝi ne estas facila.
  Iuj knabinoj tamen portas altajn kalkanojn. Kvankam ili ne estas komfortaj por la kruro. Sed ĝi estas moda kaj bela. La ŝuoj mem povas esti faritaj el solida peco de diamanto, sen kaŝi sian gracian formon.
  Iuj knabinoj metas tiom da juvelaĵoj sur sin, ke ĝi estas en malbona gusto.
  Homoj havas bonajn muskolojn. Sed kutime la volumoj estas malgrandaj por oportuno kaj beleco, sed la reliefo estas bonega. La junuloj tre similas al junuloj, inkluzive de preskaŭ neniuj grandaj korpoj videblaj inter ili, kaj ilia haŭto estas glata, pura, polurita. Efektive, la maskloj fariĝis infanecaj.
  Kvankam, feliĉe, ankoraŭ ne ĉio. Kaj inter ili estas ankaŭ tiuj kiel Vishy, kiu gvidis la grupon, kiu desegnis la unuan intergalaksian stelŝipon. Kaj estis interese paroli kun li. Eĉ se li aspektas kiel preskaŭ ĉiuj viroj. Eble la frunto estas iomete pli alta kaj pli larĝa ol tiu de normaj maskloj.
  Ĝenerale, homoj fariĝas stultaj pro senlaboreco. Ili studas laŭ testoj, preskaŭ la tutan tempon ili amuziĝas kaj ĝuas. Nu, same kiel en la fama karikaturo: "Mi ne volas." Jes, ĝi montriĝis tiel mirinda mondo. Estas tro malmultaj problemoj por homoj en ĝi. Ĝi estas precipe bona por viroj, ĉar virinoj zorgas pri ili kiel malgrandaj infanoj.
  Estas ankaŭ miraklo, ke intelektaj gigantoj pluvivis inter la maskloj.
  La knabinoj, aliflanke, ne trovis Vishy modloko. Montriĝas, ke li jam forlasis la Teron. Sed restis du deputitoj: knabinoj kun rango de generaloj.
  Elena notis:
  - La inoj jam malsanigas min! Estas klara manko de viroj ĉi tie!
  Catherine ridis:
  - Kaj en la kolonio?
  Elena klakis:
  - En la kolonio estas gardistoj konsistitaj el viroj, kaj estas ankaŭ edukistoj. Kaj kiam vi estas knabino, vi ne bezonas ilin. Ni estas ĉi tie de pli ol du mil jaroj. Estas neniu pli aĝa ol ni sur la Tero.
  Euphrosyne kapjesis:
  - Mi ankoraŭ memoras la carajn tempojn. Jes, ni vere estas knabinoj, kiuj multon spertis kaj multe provis. Sed veraj viroj degeneris. Nur la eternaj junuloj restis. Estas eĉ naŭze kiam viro havas vizaĝon de knabino, sen unu hararo sur siaj rozkoloraj vangoj. Kaj neniu, eble, krom la gigolobioroboto, pikos vin per stoplo!
  Elizabeto kapjesis:
  - Jes, ne estas facile en ĉi tiu mondo. Sed kio okazus se estus inverse? Kiam estas mil viroj por unu virino.
  Elena lekis siajn lipojn:
  - Nu, ino kiel mi estus tute feliĉa kun tia mondo!
  Efrosinya notis:
  - Sed por viroj estus timige! Kaj kiom da bataloj estus. Tamen, ni virinoj malofte uzas niajn pugnojn en la batalo por maskloj. Kaj ĉi tio estus koŝmara mondo!
  Catherine kantis:
  -Knabinoj estas malsamaj
  Blanka, nigra, ruĝa...
  Sed ĉiuj ŝatas la amon de ulo,
  Belaj virinoj amas virojn!
  Elizabeto sugestis:
  - Ni kantu ion alian el nia glora pasinteco. Kiam, kompreneble, estis sufiĉe da realaj, kuraĝaj reprezentantoj de la pli forta sekso!
  Elena kapjesis:
  - Kanti estas bona ideo! Kvankam ekzistas saĝa proverbo, aŭ pli ĝuste diro: simple ne kantu ĝis via morto! Aŭ, se vi volas kanti, sciu kiel turniĝi!
  Kaj la militistoj-enketistoj komencis kanti;
  Belulinoj atakas nudpiede,
  Tiaj belaj knabinoj kuras...
  Se vi bezonas bati la Fritz per via pugno,
  Aŭ ili tranĉos lin per maŝinpafilo!
  
  Knabinoj ne povas permesi dubi
  Ili enterigos la mortintojn de la nazioj...
  Kaj ili forte piedbatos lin de liaj piedoj,
  Kaj ie lupoj karnovore hurlas!
  
  Rusio, ĉi tio estas vorto por soldatoj,
  Kiam, kredu min, ĝi ne malvarmiĝas...
  Kvankam foje la situacio estas malgaja,
  Kie la malbona nigra Kaino triumfas!
  
  Ne kredu, komsomolanoj ne forkuras,
  Kaj se ili kuras, tiam nur por ataki...
  Kaj ĉiuj nazioj tuj estos mortigitaj,
  Kaj la Fuhrer estos levita al la hakbloko!
  
  Rusujo, jen mia patrujo,
  Ŝi estas radianta, simple bela...
  Kiu estas malkuraĝulo, ne valoras eĉ rublon,
  Kaj, vi scias, kvereli kun militisto estas danĝere!
  
  Sed sciu, ke ni venkos la faŝistojn,
  Malbono ne regos sur la trono...
  Super ni estas orflugila kerubo,
  Kaj Dio Svarog kun grandeco en la krono!
  
  Kiu estas malkuraĝulo, kredu min, estas malforta sklavo,
  Lia destino estas unu - elteni insultojn...
  Hodiaŭ vi estas mekanikisto, morgaŭ vi estas skipestro,
  Kaj vi mem povas bati la dorson de aliaj homoj!
  
  Knabinoj havas forton, simple vulkanon,
  Foje ŝi potence malkonstruas montojn...
  La milito furiozas kun malbona uragano,
  Kaj la morto sincere falĉas la homan genton!
  
  Mi diros al vi honeste, kavaliroj,
  Ni estas fortaj kiam ni rusoj estas unuigitaj...
  Bezonas manĝeton por iri kun via forko kaj tranĉilo,
  Ni estas kavaliroj nevenkeblaj en bataloj!
  
  Kio estas nia fido al la Sinjoro Kristo,
  Kvankam ni ankaŭ respektas Lada...
  Kamarado Stalin estas kiel nia patro,
  Kaj estos loko de paradiza komunismo!
  
  Tiu, kiu iam estis mortinta, reviviĝos
  Kaj ni fariĝos pli belaj, pli saĝaj...
  Kaj la viro, kompreneble, estas tre fiera,
  Kvankam foje li parolas sensencaĵojn!
  
  En amo, nia patrujo estas kiel stelo,
  Kredu min, ĝi neniam estingiĝos...
  Granda sonĝo realiĝos
  Estos paco kaj feliĉo en la tuta universo!
  
  Mi amas Maria, mi honoras Lada sankte,
  Svarog estas bela kaj Perun estas bonega...
  Mi amas Jesuon kaj Stalinon,
  Sanktaj vizaĝoj de ikonoj estas al mi karaj!
  
  Kiam estos vera paradizo?
  Kredu min, ĉiuj viaj esperoj realiĝos...
  Donu vian koron al via Patrujo,
  Ĉio estos bona, pli forta ol antaŭe!
  Post tia kanto, la humoro altiĝas je grandordo, aŭ eĉ du. La knabinoj finfine flugis en unu el la turoj. Ni decidis paroli kun la deputitoj. Ekde Vishy, laŭ la plej novaj datumoj, flugis al unu el la planedoj de Siriuso. Kaj ĉi tio estas flugo ne inter planedoj, sed inter steloj. La distancoj estas multe pli grandaj, kaj vi devos suriri stelŝipon. Vi simple ne plu povas flugi tiel.
  La mutaciantaj knabinoj eniris, nudpiede, kiel ĉiam. Nu, vi vidos neniun kun ĉi tio. Preskaŭ ĉiuj ĉi tie estas tiaj.
  Sed la inaj sciencistoj estas vestitaj pli impone. Ili havis mallongajn jupojn, kaj iliaj torsoj estis nudaj, sed tiel dike pendis de juvelaĵoj, ke eĉ ne unu nuda haŭtmakulo estis videbla. Kaj ĉio estas tiel bela ĉi tie. Kaj ŝiaj piedoj estas en altvaloraj kalkanumaj ŝuoj. Kaj ĉi tio, mi devas diri, estas tre mojosa.
  Elizabeto etendis al ili la manon, mallaŭte skuis ilin kaj demandis:
  - Kion vi pensas pri ĉi tiu forrabo?
  La knabino, la dekstra klerulo, respondis:
  - Vi povas pensi ion ajn! Sed ni estas homoj de scienco kaj kutimas funkcii per faktoj. Kaj la faktoj diras, ke ĉi tiu estas iu tre teknologie progresinta. Kaj ĉi tie vi ne povas argumenti kontraŭ la fakto, ke la malamiko estas tre saĝa kaj havas inteligentecon!
  Elena eksaltis:
  - Ĉu ĉi tio estas menso el alia galaksio?
  La knabino, la sciencisto de la maldekstra mano, rimarkis:
  - Teorie, ĝi povus eĉ esti menso el alia universo. Estas universoj preter nia universo. Estas nur cent seksmilionoj da steloj en nia universo. Kaj ĝi havas proksimume dudek ĝis dudek kvin lumjarojn en diametro. Ĉi tio signifas, ke ekzistas aliaj universoj preter ĝi. Kaj ni povas viziti ilin. Estis pruvite ke eblas flugi je rapidoj pli altaj ol la rapido de fotono. Pli precize, praktiko montris tion. Ĉi tio signifas, ke vi povas flugi pli rapide ol gravitono, kiu estas dek duilionoj da fojoj pli rapide ol fotono. - La knabino stampis sian altan kalkanon kaj aldonis. - Jam estas ultragravitonoj kaj ultrafotonoj. La ultrafotono estis akirita kiel rezulto de termokvarka reago. Termopreona reago povas malfermi la vojon al hiperfotono, aŭ pli ĝuste, ĝi jam malfermis ĝin. Kaj kiam hipergravito aperas, kosmoŝipoj akiros tiajn rapidecojn...
  Catherine kapjesis:
  - Estos mirinda! Kaj tre mojosa!
  Elena grumblis agreseme:
  - Ne estas malutile sonĝi! Kion donos al ni tie praktiko?
  La knabino, la sciencisto de la dekstra mano, rimarkis:
  - Eble oni uzis ĉi tie hipergravitonojn. Ili povus ŝteli stelŝipon de ĉi tiu grandeco kaj potenco preskaŭ nerimarkite kaj malaperigi ĝin. Ĉi tio signifas, ke eĉ pli potenca bipreona sintezo povus esti implikita! Kaj tio montras la teorian eblon de sintezo, kiu el unu gramo da materio donos energion kompareblan al la eksplodo de supernovao, pli granda ol la suno!
  Euphrosyne fajfis kaj notis:
  - Estus tre kruele kaj stulte ne uzi tian energion por kreivaj celoj!
  Elena demandis:
  - Kaj kiam vi lernos revivigi homojn?
  La knabino, klerulo de la maldekstra mano, respondis ridetante:
  - Ni ne laboras laŭ ĉi tiu profilo. Sed mi pensas, ke ankaŭ tion ni baldaŭ lernos. Ni havas multajn malplenajn planedojn. Kaj multaj planedoj ankoraŭ povas esti faritaj uzante la materion de steloj. Estas multaj milionoj da planedoj nur en nia galaksio. Kaj vi ankaŭ povas fari ilin por tiuj steloj, kie ne estas planedoj. Do... Ne suriru sur la ĉevalon, knabinoj! Venos la tempo, kaj vi ankaŭ komunikiĝos kun Napoleono ne nur en virtuala ludo!
  Eŭfrozino ridis kaj respondis:
  - Gloro al la scienco, gloro al ni,
  Li batalos al la timo de siaj malamikoj!
  Elizabeto notis:
  - Ĉi tio estas, kompreneble, mirinda! Sed ĝis nun ni nenion kaptis. Krom la odoro de infanaĝo.
  La dekstra klerulo demandis:
  - Kies infanaĝo?
  Elena ridis:
  - La sentoj ĉi tie estas tro malklaraj!
  La maldekstramana sciencista knabino demandis:
  - Kaj vi mem, kiam vi naskiĝis? En bildstrioj ili montras vin reen en la Dua Mondmilito!
  Elizabeto kapjesis:
  - Ĉi tio ne estas troigo! Ni estas, fakte, el tiu fora pasinteco.
  La knabino, la dekstra klerulo, demandis:
  - Kiel vi sukcesis vivi ĝis la tempo, kiam Terscienco konkeris maljunecon?
  Elena ridis kaj respondis:
  - Ni ne estas tute el ĉi tiu mondo... Ni suferis mutacion. Pli precize, serio de mutacioj kiuj faris nin superhomoj.
  La knabino, la klerulo de la maldekstra mano, kantis:
  - Ĉio neebla estas ebla en nia mondo,
  Sed kial, ĉio ĉiam estas nur en la aero!
  Elizabeto rimarkis:
  - Ni vivas pli ol du mil jarojn. Estas malfacile, sincere, por la psiko. Multaj memoroj. Kaj ĝi estas laciga.
  La knabino, la dekstra akademiulo, sugestis:
  - Forigu kelkajn el viaj memoroj. Kaj vi sentos vin pli bone.
  Elena kontraŭstaris:
  - Ne! Kiel la nazioj fritis miajn nudajn kalkanojn, mi ne volas forlavi ilin. Precipe pri tio, kio plifortigis nin!
  La knabino, maldekstramana akademiulo, rimarkis:
  - Kiam vi fariĝos dekmiljara, vi devos forviŝi parton de via memoro, alie estos troŝarĝo. Kvankam, vi ne bezonas memori multon.
  Elena kantis:
  Kio okazis al mia memoro?
  Mi memoras ĉion, kio okazis sur la tero...
  Malbono foriros, kredu min, de la piedestalo,
  Ni ricevos parton de la sorto!
  La knabino ridetis sian perlan rideton, kiu tiel bone konvenis al ŝiaj ruĝharoj.
  Elizabeto notis:
  - Mi pensas, ke ĝis ĉi tiu tempo ili elpensos ion, kio perfektigos la psikon, memoron kaj cerbon. Cetere, mi pensas, ke nia cerbo jam kapablas elteni multe pli grandajn volumojn ol tiuj de ordinaraj homoj, ni ja estas mutaciuloj!
  Euphrosyne tweetis:
  Kredu min, ni povas fari ion ajn
  Eĉ naĝi trans la maron...
  Se la mumio ekbrulas,
  Kaj la ĉasisto fariĝis ludo!
  La knabino, la sciencisto de la dekstra mano, rimarkis:
  - Ĉu estis tempo, kiam vi kredis je Dio?
  Elena respondis memfide:
  - Mi persone neniam kredis ĝin! Ĉar ŝi estis pioniro... Kaj en la kolonio oni tre bone klarigis al ni, kiel oni gajnas monon kaj politikon per fido, kaj uzas Dion kiel bogulon por la ekspluatantaj klasoj!
  Euphrosyne kapjesis:
  - Jes, ni estis edukitaj kiel ateistoj. Kaj samtempe estis momentoj, kiam mi volis preĝi. Sed ni forpuŝis ĝin de ni mem.
  Catherine kapjesis:
  - Fidu je Dio, sed ne eraru mem!
  . ĈAPITRO N-ro 4.
  La knabino, la maldekstramana klerulo, kapjesis kaj subite diris:
  - Eble nia universo havas inteligentan kreinton, aŭ kreintojn. Iuj esploraj pruvoj montras tion.
  Elena malfermis siajn smeraldajn okulojn kaj, fajfante, demandis:
  - De kie venis tia interesa konkludo?
  La knabino, la dekstra klerulo, respondis:
  - Tre simpla, kaj eĉ elementa. Fakte, kiel tiaj kompleksaj organikoj, inkluzive de homoj, povus eliri el neorganikoj? Vivo simple ne povas ekesti de molekuloj kaj atomoj! Ĉi tio signifas, ke estas io komence racia kaj firmiĝanta. Ekzemple, ajna supercivilizacio, kiu atingis tian evolunivelon, ke ĝi kreis nian civilizacion.
  Elizabeto logike kontraŭis:
  - Se jes, kiu supercivilizacio kreis la supercivilizacion, kiu kreis nin? Estos kiel en la fabelo pri la blanka virbovo!
  La knabino, maldekstramana akademiulo, rimarkis:
  - En antikvaj tempoj, ĉi tiu problemo estis solvita simple. Estis Dio kaj Li ĉiam ekzistis! Kaj do, nekomprenebla mistero. Kial Li ne kreis pli frue estas ankaŭ mistero, precipe ĉar estis tempo, kiam ne estis tempo. Kaj ĉi tio devis esti akceptita per fido.
  La knabino, la dekstra klerulo, aldonis:
  - Aliflanke, la scienco ankoraŭ ne kapablis fidinde kaj konvinke klarigi la aperon de homo kaj vivo sur la planedo Tero kaj aliaj mondoj sen Dio. Ĉiukaze, ekzistas mistero de nia Memo, kaj ĉi tiu mistero estas ankoraŭ nekomprenebla. En la sama maniero, estas ankoraŭ ne klare kie la identeco de la persono estas kaŝita. En kiu molekulo, aŭ aro de molekuloj? Aŭ male, ĉu la animo ekzistas?
  Elena notis:
  - Bioplasmo, aŭ en komuna aŭro, estis malkovrita antaŭ longe. La animo povas ekzisti ankaŭ en la formo de aro de malsamaj kampoj, kiuj estas kiel speciala speco de materio.
  Elizabeto kapjesis:
  - Kaj ni scias kiel fari ĝin. Nome nia animo, aŭ speciala substanco farita el evitema materio, pli malvarmeta ol neŭtrinoj, kapablas forlasi la korpon. Kaj ni povas, kaj ĉi tio estas reala, penetri iujn sekretajn lokojn per nia spirito!
  La knabino, la maldekstra klerulo, demandis:
  - Kaj kiel tio okazas? Jen la unua fojo, ke ni aŭdas pri tia superpotenco!
  Catherine denove kapjesis kun rideto:
  - Ho, ĉi tio estas speciala praktiko por la animo forlasi la korpon. Kaj ni povas fari tion dum relative mallonga tempo - ne pli ol unu horo. La pli danĝera afero estas, ke vi eble ne revenos. Dum ĉi tiu tempo, ni faras skoltojn, se necese. Cetere, eĉ la plej sentema hundo ne povas flari la animon. Do ĉi tiu estas la perfekta spiono!
  Efrosinya aldonis:
  "Krome, la animo povas trairi ajnan kirason!" Ĉi tio estas ŝia posedaĵo. En ĉi tiu kazo - perfekteco mem!
  La knabino, la dekstra klerulo, surprizite demandis:
  - Se vi tiel precize scias, ke la animo ekzistas, kial do vi dubas pri la ekzisto de Dio la Kreinto?
  Elizabeto respondis honeste:
  - Ĉar... mi vidis tro da ĉagreno, sufero kaj larmoj. Kaj se Dio tion permesas, kia Dio li estas? Ja ne helpi konscie suferantan homon signifas, ke vi devas esti monstro!
  Elena ridetis kaj rimarkis:
  - Jen ĝi! Kiam la knabinoj estis seksperfortitaj, kie estis la Ĉiopova? Aŭ Dio estas malforta, permesante malbonon kaj arbitrecon, aŭ li estas malbona, aŭ li ne ekzistas!
  La knabino, maldekstramana akademiulo, rimarkis:
  - Sed nun ĉio estas en ordo. Ni vivas en mondo de absoluta feliĉo. Ĉu ĉi tio ne estas la providenco de Dio?
  Elizabeto levis la ŝultrojn kaj rimarkis:
  Vi bone vidas, ke la mondo estas plena de mirakloj!
  Nur ĉi tiujn miraklojn kreis homoj mem!
  Elena palpebrumis kaj notis:
  - Kiel tio! Dio kaj homo estas unu! Ni povis refuti la vortojn de la Biblio: "Estu iliaj tagoj cent dudek jaroj." Ni povis flugi inter la steloj. Kaj venos la tempo, ni povos revivigi delonge mortintojn.
  La knabino, la sciencisto de la maldekstra mano, kapjesis:
  - Jam estas progreso rilate la lasta. Malkovro de individua rivero de tempo por ĉiu homa korpo. Se ni lernas inversigi
  Se ni renversas ĉi tion, tiam ni povas reguligi ĝin, kaj eĉ rezultos, ke ni kreos ion, por ke neniu mortu. Kaj ĉi tio montriĝos eĉ pli bona ol la ideo de biblia senmorteco!
  Elena konsentis:
  - Kompreneble, estas pli bone! En la revelacio de Johano estas skribite, ke la resurektitaj justuloj gloros la Sinjoron kaj servos al Li. Sed ne estas skribite ĉu ili havos ian amuziĝon. Kio se ili eĉ ne lasos min spekti la filmon?
  Catherine ridetis:
  - Nu, plus dek ok, ĝi estas nepre malpermesita en Paradizo! Kaj ĉi tio estos ekstreme enuiga.
  Elizabeto ridis kaj notis:
  - Jes, en la Ĉielo, kompreneble, estas iom enuiga... Kaj en la Infero? Estas absolute plorado kaj grincado de dentoj!
  La knabino, la sciencisto de la dekstra mano, rimarkis:
  - Ĉi tio sugestas, ke ne necesas esti fanatikuloj. Ĉi-rilate, estas neeble preni ĉion laŭvorte.
  Elena prenis ĝin kaj komencis kanti per sia plenvoĉa voĉo;
  Kion la Sinjoro volis diri?
  Li, vivanta en terura distanco...
  Kiam la ordono estis donita labori,
  Por ke ni ne restu en sonĝo.
  
  Kvankam la reĝa vesto estas grandioza,
  Sed ne ekzistas pli avara persono...
  Malriĉeco pafas plene -
  Nia mondo de sufero estas epopea!
  
  Kaj Adamo ne kulpas pri tio -
  Simpla sovetia, rusa ulo...
  Mi iradis nuda, ne kaŝante mian honton,
  Kiel proleto sub carismo!
  
  Dio donis al li manĝaĵon - la limon,
  Paŝtejo, sen koni la forkojn...
  Se vi volas pli, vi estos batata!
  Kaj trinku per la manplato sen boteloj.
  
  Adamo suferis tian sorton,
  En iu timiga, enuiga paradizo!
  Sed la serpento flugis sur flugiloj,
  Li komprenis: homo suferas...
  
  Estas maniero eliri el la densejo,
  Konstruu urbon, nasku!
  Por ne longe vagi ĉirkaŭ la arbareto,
  Kelkfoje perfido estas necesa.
  
  Mi ŝtelis la magian ŝlosilon el la ĉielo,
  Por forlasi la Edenon de rutino...
  Tie vi trovos la junulinon de viaj sonĝoj,
  Almenaŭ vi povas perei en la submondo!
  
  Jes, kompreneble estas risko, knabo
  Ĉi tiu planedo ne estas donaco...
  Sed vi rekonos konsciencon, honoron,
  Kaj vi trovos la vian, konu vian matĉon!
  
  Adamo ricevis ĉi tiun ŝlosilon -
  Li malfermis la pordegojn kaj forlasis la ĉielon.
  La pekulo elspezis multe da energio,
  Promenante sur la ŝtonoj de grandaj montoj...
  
  Jen li denove vidas la pordegon -
  Kaj denove aperis la flugilhava serpento...
  Li diris: Mi estas bona Satano -
  La riglilo malfermiĝis per si mem...
  
  Adamo eniris kaj li vidis -
  Tia pentrita miraklo...
  Nuda junulino malantaŭ la monteto,
  Frotas porcelanan oran pladon.
  
  Sed kiom bona ĝi estas?
  Adam la knabo ne povis reteni!
  Kaj kisu ŝiajn lipojn
  Ĝi montriĝis pli dolĉa ol mielo!
  
  Ŝi respondis al li -
  La korpoj kunfandiĝis en ŝtorma ekstazo...
  Ne, ne malbenu Satanon -
  La uloj aperis en peko!
  
  Dio forpelis ilin el la paradizo, sed...
  La planedo fariĝis ilia hejmo.
  Kvankam homoj havas nur unu sunon,
  Sed estas miloj da idoj!
  
  Jes, estis tre malfacile -
  Inundoj, sekecoj kaj vintroj.
  Sed la menso estas potenca remilo,
  Homo fariĝis forta kreaĵo!
  
  Kiel anĝelo povas flugi?
  Kiel la demono de montoj detruas la reliefon!
  Kreu vojon kie estas vojo -
  Atingu ajnan punkton surtere.
  
  Kaj necesas, estas multe da spaco -
  Ni ankaŭ povos konkeri.
  Do, nia peko ne estas frazo,
  Ne, ne parolu stultaĵojn!
  
  Sen peko, ne estas progreso,
  Movoj de penso generas!
  Estas nur unu respondo al la prediko:
  Ni ne bezonas alies paradizon!
  La knabino, la dekstra klerulo, aplaŭdis la manojn kaj pepis:
  - Amindaj! Nun estas tempo por manĝi kukon!
  Kvar robotknabinoj aperis portantaj nur tunikojn, kaj estis tre muskolaj, nedistingeblaj de realaj knabinoj. Sen plia agado ili prenis kaj metis grandan kuirartan produkton en formo de luksa palaco kun statuoj kaj fontanoj. Estis klare, ke la knabinoj estas la vera idealo de militistoj. Kvankam ili estas biorobotoj. Ili vangofrapis siajn nudajn, graciajn piedojn kaj riverencis. Ĉi tiuj knabinoj estas pura ĉarmo. Kaj ŝiaj haroj briletas per ora folio.
  Ses homaj belulinoj sidiĝis ĉe la tablo. Kaj ili komencis detrui la kukon kun granda entuziasmo. Kaj ĝi estis tiel bonodora, tiel dolĉa kun multaj tavoloj.
  La knabinoj uzis hiperorajn manĝilaĵojn dum manĝado. Kaj vi ne povas mendi ĉi tiujn tiel facile en la Hypernet. Ĉi tio ŝajnis tre riĉa kaj malvarmeta.
  La mutaciulknabinoj eĉ komencis kanti:
  Ni estas lacaj de batali
  Batalu por kupra penco...
  Mi volas riĉiĝi tiel malbone
  Kaj naĝu en lukso,
  Kiom da feliĉo povas doni la vivo,
  Riĉeco!
  Kaj la belulinoj palpebrumis unu al la alia. Kvankam ili jam vidis trezorojn, kiuj tute ne estis malfortaj. Ili atingis multon kaj povis kompreni. Ĉi tiuj knabinoj estas superklasaj.
  La knabinoj ekridis. Kiel ridinde kaj stulte ĉio aspektis. Kaj ambaŭ mutaciantaj knabinoj elsendis fulmon el siaj okuloj. Ili trafis unu la alian, kaj tuta fasko da fajreroj pluvis.
  Catherine rimarkis ridante,
  Viroj kiam ili batalas
  Ilia krueleco estas preter la limoj,
  Nu, kio se virinoj batalas,
  Pli bone ne eniri batalon!
  La knabinoj daŭre manĝis la kukon, kiu estis tre bongusta kaj havis fortan, spican kaj ekzotikan aromon. Ĉio ĉi tie estis tiel bela kaj bongusta.
  Elizabeto rimarkis ridetante:
  - Mi pensas, ke plej verŝajne la krimuloj uzis ion kiel krono-hiperondojn. Ili bone povus havi similan, ege murdan efikon. Aŭ pli ĝuste, ne murdema, sed kaŝanta materion milono de sekundo antaŭen, aŭ malantaŭen, kio faras ĝin praktike nerimarkebla!
  La knabino, la sciencisto de la dekstra mano, rimarkis:
  - Ĉi tio estas tute ebla, la plej inteligenta el la saĝuloj! Sed en ĉi tiu kazo, alia hipotezo donas al ni nenion!
  Elena kantis responde:
  - Kaj ili diras al ni ke la kruro
  Resume, la hipotenuzo...
  Mi diras, ke vi havis sufiĉe
  Mi estas laca de ĉi tiu ŝarĝo!
  Catherine ridis kaj pepis:
  - Ĉu ĉiuj karuseloj vere brulis?
  Euphrosyne murmuris:
  - Kial vi diras ĉi tion?
  Elena esprimis sian opinion:
  - Mi kredas, ke la krimuloj estas tre progresintaj mutaciuloj kiel ni. Eble eĉ iliaj kapabloj estas tute nekompreneblaj por nia civilizacio. Aŭ inverse, ili estas proksimaj kaj karaj al ni.
  Efrosinya notis:
  - La versio, ke ĉi tiuj estas mutaciuloj kiel ni, estas tre interesa!
  La knabino, la sciencisto kun sia dekstra mano, demandis:
  - Ĉu ĝi estas kiel ninja testudoj?
  Elizabeto murmuris:
  - La ninja testudoj aperas nur en bildstrioj!
  La knabino, maldekstramana akademiulo, rimarkis:
  - Kio pri la versio, ke ĉio, kio ekzistas en la homa imago, ekzistas en paralela realo?!
  Elena kantis:
  Koŝmaro-Fabriko
  La Kuirejo de Satano...
  Potencaj batoj -
  Sonĝoj perfiditaj!
  Ekaterina konsentis:
  - Se penso estas materia, tiam estas tro da sensencaĵo rampanta ĉirkaŭ la universo kaj paralelaj mondoj!
  La knabino, la dekstra klerulo, mordis la kukon kaj muĝis:
  - Ni naskiĝis por realigi fabelon!
  Elena ridis kaj pepis responde, samtempe ĵetante sian forkon per la nudaj piedfingroj:
  - La fabelo estas mensogo, sed estas sugesto en ĝi,
  Leciono por bonaj knabinoj.
  La knabino, la dekstra klerulo, ekkriis:
  - Vi estas superklasa militisto! Kaj vi havas tiom da ĉarmo!
  Elizabeto tweetis:
  - Ni kuraĝe iros en batalon,
  Por la potenco de knabinoj...
  Kaj nudpiede
  Ni rompu la barelon!
  Post tio, la knabinoj surdige ridis, kvazaŭ iliaj voĉoj estus en kaskado. Kaj ili palpebrumis per siaj safiroj kaj smeraldaj okuloj. Ĉi tiuj estas la knabinoj ĉi tie finfine. Kaj iliaj piedoj koliziis kun siaj nudaj, rondaj kalkanoj kaj elbatis fajrerojn.
  Ĉi tio estas vere tiel bonega.
  Elena kantis:
  Ie sur Kama,
  Ni ne konas nin mem...
  Ie sur Kama,
  Patrino Rivero!
  Ne povas atingi per viaj manoj
  Ne povas atingi per viaj piedoj
  Nudaj piedoj!
  Knabinoj antaŭen!
  Kaj ŝiaj smeraldaj okuloj ekbrilis. La knabino finiĝis sur alta noto, prenante la sonon.
  Post tio, ili denove komencis labori per siaj makzeloj, finante la delikatecon.
  Tiam la knabinoj donis la manon adiaŭ kaj forlasis la laboratorion. Bona kompanio, sed ili estas iom lacaj pro tio. La mutaciulmilitistoj kantis en refrenkoruso:
  - Ni tute ne lacas pri tio.
  Trinku, promeni kaj enamiĝi malbone....
  Kaj frapu la vizaĝojn por la kaŭzo,
  Kaj ruliĝi en knokaŭto,
  Kaj ruliĝi en knokaŭto!
  Naturaj mutaciuloj
  Ni disŝiros niajn malamikojn!
  Naturaj mutaciuloj!
  Kaj neniuj falantoj!
  Kaj la knabino denove kaptos unu la alian kaj trafos unu la alian per la nudaj, rondaj kalkanoj de siaj fortaj kruroj.
  Post tio, ili denove flugis. Ĉi-foje ni decidis viziti Venuson.
  Kial ne? Ankaŭ tre bela planedo. La knabinoj estas sur granda kresko. Kaj vi ankoraŭ povas flugi al Venuso uzante individuajn gravitajn pakojn.
  La knabinoj flugis, kaj iliaj safiraj kaj smeraldaj okuloj larĝiĝis. Ili kuregis tra la vakuo kaj kantis:
  Estas multaj malsamaj pordoj en la spaco,
  Malbona hiperplasmo furiozas riveretoj!
  Scio donis multajn indicojn,
  Ni estis homoj, kaj nun ni estas dioj!
    
  Sur stelŝipoj ni rapidas laŭ la ondoj,
  Kvarkoj ŝaŭmas en la etervorticoj!
  Kion mi transdonos al miaj posteuloj?
  Infanoj de alia, ŝtorma mondo!
    
  La vakuo estas varma, varmigas korojn,
  La steloj ĉirkaŭe estas kiel vizaĝoj de amantoj!
  Ni servas al progreso, ne estas fino,
  Kaj sur la Tero la aceroj susuras milde!
    
  Kie ni paŝas, tie la floroj de Rus,
  La tondro de bataloj, la muziko de la vivo!
  Ni kuraĝe ekiru novan kampanjon,
  Ni sankte servu la eternan Patrujon!
    
  Jes, estos viktimoj, spaco estas severa,
  Multaj diversaj specioj kaj rasoj!
  La abismo de la mondoj estas tro vasta,
  Amiko vespere, sed perfidulo matene!
    
  Sed por Rusio, ne ekzistas baroj,
  Ĉiu scias: la rusa spirito estas forto!
  Nek Gehena nek Infero vin timigos,
  Morto-la-tombo ne malliberigos vin!
    
  Nur karno povas esti neniigita,
  Nu, la animo fidele servas la Patrujon!
  Problemoj kaj malĝojoj, venku ĉion,
  Ni devas streĉi nian zonon!
    
  Do ni venkis la malamikojn,
  Ni estas la homaro - la umbiliko de la universo!
  La abomenaĵo enŝovos sin, renkontos la baton,
  Mildeco, malĝojo kaj singulto ne konvenas al ni!
    
  La spaco fariĝis por ni kiel korto,
  Rapida flugo inter la steloj estas kiel promeno!
  Kvankam la ĉiela tapiŝo estas senlima,
  Ni povas transformi ĝin - ne ŝerco!
  La knabinoj vere povas kanti tre bone kaj mirinde. Kaj iliaj voĉoj estas nur mielo.
  Estas ankaŭ multaj diversaj specoj de stacioj, restoracioj, distraj centroj kaj komputilejoj ĉirkaŭ Venuso. La planedo mem estas nur iomete pli malgranda ol la Tero. Kaj tre varma, proksime al la suno.
  Kaj ĝi estas plena de duonnudaj knabinoj, apenaŭ kovritaj per fadenoj de ŝtofo. Kaj ili rapidas trans la surfacon, briletante per siaj nudaj, rozkoloraj kalkanoj.
  Ĉi tiuj estas la mirindaj knabinoj ĉi tie. Ili estas pli malhelaj ol surtere, kun ĉokolada haŭto, sed preskaŭ ĉiuj estas ankaŭ blondaj.
  Kaj maloftaj uloj kiuj aspektas kiel junuloj. Ili estas ankaŭ tre malhelhaŭtaj, sed helharaj kaj tre belaj, kun delikataj vizaĝaj trajtoj, kiel tiuj de knabinoj.
  Kaj Venuso mem havas multe da oro, kio estas sufiĉe malmultekosta por la futurisma epoko. Kaj ĉi tiu oro estas ĉie. Kaj ekbrilas en la granda suno.
  Kaj ankoraŭ pendas ĉirkaŭe speguloj, kaj estas konstanta, eterna tago sur Venuso. Kaj tre hela kaj eventoplena tago.
  Kaj kiom da statuoj kaj fontanoj kun knabinoj. Kaj ankaŭ brilanta per oro. Kaj kiel mirinda estas ĉi tiu mondo. Ĉio pri li estas tiel hela, mirinda, kaj iel juneca.
  Kaj multe pli krom oro kaj rubenoj. Ili estas plejparte artefaritaj kaj tre grandaj. Individuaj rubenoj estas la grandeco de futbalkampo. Kaj infanoj ludas sur ili, plejparte ankaŭ knabinoj.
  Estas mirinde, kiel iliaj nudaj piedoj ne varmiĝas. Kaj ĉio estas bonega kaj mirinda.
  Kaj kompreneble multaj floroj. Kelkaj el ili ankaŭ estas grandegaj. Kaj multaj domoj estas aŭ kiel burĝonoj aŭ floroj starantaj unu sur la alia. La koloroj ankaŭ estas plejparte flavaj, ruĝaj kaj oranĝaj.
  Kaj eĉ en vakuo vi povas odori mirindajn aromojn.
  Ĉio ĉi tie estas tiel grandioza, ĝi estas nur kapturna.
  Elizabeto kantis kun ĝojo:
  Venuso, vi estas bela planedo,
  Estas varme, mirindaj floroj kreskas...
  La agoj de heroeco estu kantitaj,
  Ĉie estas ordo kaj komforto!
  La knabino vere estas tiel belega kun siaj bluaj haroj. Kaj ŝi havas ilin longaj kaj ondulaj. Kaj viroj ofte konfuziĝas en ili. Kaj la militisto mem estas tre temperamenta, kaj amas esti karesata kaj esti karesata mem.
  La militistoj rondiris super Venuso. Ili vidis ĝiajn malgrandajn, varmajn marojn kaj riverojn. Mankis akvo sur la planedo, sed tio estis rapide kompensita per hidrogeno, kiu estis kombinita kun oksigeno, kaj akvo estis akirita.
  Krome, iom da humideco estis liverita de Jupitero. Male, estis troo de ĝi.
  Venuso estas bona loko, tro varma, sed ĝia atmosfero estas desegnita tiel, ke ĝi forigas troan varmon.
  Kvar mutaciantaj knabinoj konektiĝis al la informkampo kaj komencis aŭskulti ĝin. Ĉu ekzistas fonto de informoj pri la ŝtelo de intergalaksia stelŝipo?
  Ekaterina rimarkis kun rideto:
  - Niaj oreloj estas ĝuste super niaj kapoj!
  Kaj ŝiaj perlaj dentoj ekbrilis. La knabinoj daŭrigis skanadon kaj hiperskanadon. Principe ĉi tio ne estas tute logika.
  La kidnapinto ne flugos al la Suno. Ĉi tio estus ekstreme riska ago.
  Kvankam Elizabeto notis:
  - Kaŝi intergalaksian stelŝipon en la profundo de la Suno estus tre originala!
  Elena ridis kaj rimarkis:
  - Ni povas krei ĉion,
  Eĉ trovi stelŝipon...
  Estis ĉasisto, estos ĉasaĵo,
  Kalkulu ĝis dek!
  Kaj la knabino prenis ĝin kaj palpebrumis per siaj smeraldaj okuloj. Kaj responde, Elizabeto palpebrumis al ŝi per safiroj. Ili mutaciantaj knabinoj amas palpebrumi. Tiel ili interŝanĝas energifluojn inter si. Kio estas sufiĉe mojosa.
  Sur Venuso estas monumento al la unuaj du kosmonaŭtoj: ulo kaj knabino, kiuj metis piedon sur ĝian surfacon. Ili estas montritaj kiel junegaj kaj kovritaj per hiperoro. Ĝi estas pli multekosta ol nur oro, sed ĝi estas pli hela kaj brilas en fabela gamo.
  Ĉio ĉi tie estas tiel grandioza kaj bunta.
  El la manplatoj de juna viro kaj knabino ŝtormaj, radiantaj fontanoj pafas en la ĉielon kaj ŝvebas en la altojn.
  Venuso estas ĝenerale grandioza planedo. Ĝi havas mirindan aeron kaj mirindajn pejzaĝojn.
  Kaj nun infanoj marŝas apud la monumento. Ili estas malhelhaŭtaj, en mallongaj jupoj kaj maloftaj knaboj en pantaloneto. Ili tenas flagojn en siaj manoj, kaj de tempo al tempo ili reproduktas surskribojn kun ili.
  Elena malestime snufis:
  - Ĉi tio estas primitiva! Vi povas uzi bagatela komputila grafiko!
  Elizabeto komentis kun rideto:
  - Kial ekzistas altiroj Vi povas reprodukti ĉion pli malvarme en la hipermatrico. Sed tamen homoj estas allotaj al naturaj aferoj. Same kiel ĉe vera masklo, ĝi estas multe pli agrabla kaj amuza ol kun la plej lerta bioroboto!
  Elena kantis ludeme:
  Kaj mi diros al neniu
  Ke mi amas la roboton!
  Mi amas roboton!
  Kaj mi mortigos la masklon!
  Catherine ridis kaj pepis:
  Roboto ne anstataŭigos homon,
  Nek en lito, nek en scienco, sciu...
  La viro, kredu min, ne estas kriplulo,
  Kaj li konstruos veran paradizon!
  Efrosinya notis:
  - Kaj tamen homoj, kaj precipe maskloj, tro falis en infanaĝon. Kaj se estas granda spacmilito, ĝi havos efikon!
  Elizabeto kantis:
  - Estas paco en la mondo, ne necesas milito,
  Estos amo kaj amikeco!
  . ĈAPITRO N-ro 5.
  La knabinoj alteriĝis en la ĉefurbo de Venuso, Afrodito. Ĝi estis tuta metropolo. Estas tiom da oro en ĝi, ke ĝi eĉ briligas viajn okulojn. Knabinoj kaj knaboj, kvankam malpeze vestitaj, pendas sur si ankaŭ ĉenojn, braceletojn, horloĝojn, serpentojn kaj orelringojn el valormetalo.
  Multaj junuloj ankaŭ ŝatas porti orelringojn. Ĉi tio estas tia modo. Kaj lokaj loĝantoj ankaŭ trapikas ringojn en siajn naztruojn.
  Ĉi tio estas vere la distra industrio.
  Kaj la aromo de tre forta, agrable odora parfumo disvastiĝas tra la aero. Kaj kiom da belecoj estas de malsamaj harkoloroj.
  Elizabeto notis:
  - Ĉi tiu planedo estas rava, sed tro bunta. Ĝi iel havas tro multe de ĉio, suno kaj oro.
  Catherine komentis kun rido:
  - Kaj kion ni povas trovi ĉi tie?
  Elena tweetis:
  Kiu kutimas batali por venko,
  Lasu lin kanti kun ni...
  Kiu estas gaja ridas
  Kiu volos atingos ĝin
  Kiu serĉas ĉiam trovos!
  Kaj ŝi montris sian akran, grandan bicepson. Memorigante:
  - En Afganio, mi iam disigis tutan bandon. Kaj ŝi kaptis de ili tri kamelojn kun oro!
  Kaj la ruĝharulo ridis. Ŝi memoris, kiel ŝi surgenuigis talibanajn gvidantojn kaj devigis ilin kisi ŝiajn nudajn, polvajn, muskolfortajn krurojn.
  Jes, ŝi amis humiligi virojn. Kaj tio estas bonega.
  Catherine kapjesis:
  - Dum la milito inter Rusio kaj la talibano, ni batalis bonege. Ŝi principe rifuzis enmiksiĝi en la disputon inter la slavoj. Sed batali kontraŭ talibano estas sankta afero.
  Kaj la knabinoj tiam mortigis multajn Mujahideen.
  Ĝenerale, ili perdis la unuan militon en Afganio ĝuste ĉar la mutaciulknabinoj ricevis ordonojn de pli altaj potencoj ne iri sur furiozado tie.
  Ili diras ke ĉiu lando havas sian propran vojon al kaj libereco kaj sklavigo kaj ĝi devus esti sekvita. Kaj en la dudekunua jarcento, Rusio estis regata de prezidento, kiu faris multajn erarojn.
  Sed ĉio pasis, kaj ĝi fariĝis multe pli bona. Homoj finfine lernis vivi pace, kio estis faciligita per malkresko de la nombro de maskloj. Kaj, efektive, viroj estas agresemaj, kaj virinoj estas pacfarantoj.
  Elena tweetis:
  Ne ekzistas vivo en la universo sen virinoj,
  En ili estas la suno de majo, en ili estas la tagiĝo de amo...
  Kaj malbonaj homoj estas kiel minoj...
  Nur knabinoj donas helan lumon!
  Elizabeto ridetis kaj rimarkis, montrante siajn perlajn dentojn:
  - Ne malestimu la pli fortan sekson tiel! Estas kelkaj utilaj aferoj ankaŭ pri viroj.
  Elena kapjesis.
  Kaj ŝi palpebrumis al sia amiko. La animo de la knabinoj rimarkeble leviĝis. Kaj ili flugis super la surfacon de Venuso, akirante rapidecon. Estas, kompreneble, pli malfacile akceli en la atmosfero ol en vakuo. Sed ĉio ekbrilas tiel ĉarme kaj rapide.
  Estas multaj aviadiloj, ankaŭ orkovritaj aŭ platenaj. Kiel mirindaj ili estas.
  Elena malrapidiĝis, kaptis per siaj manoj unu el la aviadiloj, sur kiu estis knabo ĉirkaŭ dek trijara, kaj kantis:
  - Mia knabeto,
  Ĉu vi volas ricevi iom da shish?
  La infano responde elŝovis sian langon. Kaj li plenrapide premis ĝin per la kubuto.
  Lia aŭto skuis kaj forĵetis Elenan. La knabino turniĝis ĉirkaŭe. Kaj ŝi kaptis la miregigpafilon de sia zono. Kaj ŝi celis kun sovaĝa frenezo la malgrandan diablon.
  Li grincas, rapidigante.
  Catherine kaptis la manon de sia kunulo kaj kriis:
  - Ne indas! Ĉi tio estas infano.
  Elena siblis:
  - La baptopatro venis, la baptopatro venis,
  Kaj la suno komencis turniĝi...
  Foriru knabo, vi estas tre ebria
  Kaj japanoj ne savos vin!
  Elizabeto respondis severe:
  -Nu, vi kantas sensencaĵon!
  Euphrosyne pepis kaj siblis:
  - Mi ne estas kompatinda cimo,
  Eĉ ne helika rapideco!
  Jekaterina, knabino kun haroj koloro de ora folio, prenis ĝin kaj diris:
  - Knabinoj estas malsamaj
  Kaj foje danĝera en batalo!
  Sed ili ĉiuj volas ulon,
  Sendu al la hundejo!
  La militisto estis grandioza, kaj la knabinoj, ĉiuj kvar, komencis turniĝi en la aero. Ili estas tiel bonegaj kaj mirindaj, ni diru, knabinoj. Kaj iliaj kalkanoj estas tre rozkoloraj kaj nudaj.
  Elizabeto prenis ĝin kaj kantis, saltante supren kaj malsupren:
  Mi estas la plej forta knabino en la mondo
  Miaj amikoj ankaŭ estas tre fortaj...
  Ni konkeras la vastecon de la etero,
  Kaj keruboj estas vere egalaj!
  Ĉi tiuj estas la knabinoj ĉi tie - tre belaj, kaj kiajn fortajn kaj muskolaj kruroj ili havas. Buloj de muskolo ruliĝas sub bronza haŭto.
  Elena prenis ĝin kaj kuris la kudrilon per siaj nudaj piedfingroj. Ĝi transflugis kaj trapikis ĝuste tra la vespo, najlante ĝin al la palmarbo.
  La ruĝa harpio prenis ĝin kaj kantis:
  - Mia bato premas,
  Mi estas tia knabino, kredu min, mi estas mojosa...
  La voĉo de la belulino estas alloga,
  Eĉ en la malvarmo mi iras nudpiede!
  Kaj denove la militisto prenos ĝin kaj ŝpinos. Kaj ŝi ŝajnis kiel ŝpinilo. Ĉi tiu estas knabino de mirinda komponado.
  Ŝi estas supera en sia kolosa, militema furiozo.
  Elena klakis siajn nudajn piedfingrojn pro agreso kaj ellasis fulmon. Ŝi alflugis kaj trafis la petalon de granda floro. Kaj la tuta, grandega burĝono ekbrilis per ĉiuj koloroj de la spektro.
  Tio estis ege mojosa.
  Elizabeto notis:
  - Estas bone, ke vi ne bruligis la floron! Sed necesas io pli konstruiva. Ekzemple, trovu la krimulojn, kiuj ŝtelis intergalaksian raketon!
  La ruĝa harpio kantis, elmontrante la dentojn:
  - Bomboj kaj raketoj flugas,
  Napalmo falas de la ĉielo...
  Kiel kometoj furiozantaj,
  Venas uragano de morto!
  Jes, ĝi estis mirinda.
  La knabinoj sentis enuon. Ili vere volis batali kaj montri sian lertecon.
  Jen Catherine sugestis:
  - Ni saltu en la Ultramatrix de la Hiperreto kaj iom tumultu tie!
  Elena kapjesis, ruĝa kiel proleta standardo:
  - Ĉi tio estos bonega! Kia mortiga flugo de fantazio!
  Kaj la knabinoj prenis ĝin kaj, sen pripensi dufoje, ŝaltis la skaniloj kaj ensaltis
  Hiperreto.
  Kaj estas tiom da ludoj tie kaj, krome, ili estas tute senpagaj. Reproduktiĝas virtuala realaĵo, kiu ne povas esti distingita de la reala.
  Nun la knabinoj prenis ĝin kaj, sen plia antaŭparolo, eniris la spacan batalon.
  Ili ĉiu kontrolis batalan stelŝipon de la misila krozŝipo.
  Estas plurcent pafiloj sur ĝi, sed ili estas ŝarĝitaj, kontrolitaj kaj servataj per maŝinpafiloj.
  Kaj la knabinoj nun eniris la batalon.
  Elena premis la stirstangbutonojn per siaj nudaj piedfingroj. Pafis mortigan misilon. Ili tiris vakuon kaj trafis la malamikan krozŝipon. Kaj ĝi estis kiel supernova eksplodo.
  La knabino prenis ĝin kaj kantis kun ĝojo:
  - Frapu kaj fikita,
  Mi estas vera ŝarko!
  Kaj la militisto palpebrumis per siaj smeraldaj okuloj.
  Elizabeto regis la drednought. Kaj ĉi tiu kosmoŝipo havas kolosan frappovon.
  Kaj ĝi turniĝas kiel facile regebla aŭto.
  La knabino kun blua hararo elmontris sian skarlatan cicon. Ŝi premis ĝin sur la stirstanga butono. Liberigis la mortigan forton de la donaco de neniigo. Ĝi preterbaladis kiel fajra ventego. Post tio Elizabeto prenis ĝin kaj kantis:
  Mi firme kredas je mia Patrujo,
  Ŝi konsideras la tutan planedon...
  Ĉu mi havu multajn amikojn
  Kaj lumtorentoj flugos!
  Kaj la knabino kun blua hararo denove sendis donacon de detrua potenco, eksplodigante la malamikan stelŝipon.
  Ĉi tio efektive estis tre mojosa.
  Elizabeto pepis kaj kantis:
  - Mi kredas, ke la tuta mondo vekiĝos,
  La orkoj perdos la militon...
  Kaj la suno brilos
  La mondo estos eterna majo!
  Kaj la knabino skuos siajn harojn, kiuj estas kiel la koloro de la somera ĉielo.
  Ekaterina ankaŭ estas sur la krozŝipo. Ŝi pafas uzante siajn nudajn, rondajn kalkanojn. Ŝi havas ilin tre allogaj. Kaj nun ankaŭ ŝi malkonstruas malamikan stelŝipon kun fluo de energio.
  Kaj knabino kun haroj la koloro de ora folio kantas:
  Ke ĉiam estu sunbrilo
  Ĉiam estu ĉielo...
  Estu ĉiam patrino
  Estu ĉiam mi!
  Kaj la militisto nudigis siajn mamojn kaj denove pafis, premante la butonon per sia fraga cico, brilanta kiel juvelo.
  Ĉi tio estas vere beleco.
  Sed Efrosinya batalas - ŝi ankaŭ estas tre bela kaj muskolforta knabino. Kaj ŝi uzas siajn harojn kiam ŝi pafas al la malamiko. Kaj ili estas blankaj, kiel freŝa neĝo. Centprocenta natura blondulo.
  Do, oni povus diri, mirinda kaj grandioza. Nur miraklo.
  Euphrosyne pafas de sia batalŝipo plenigita per la plej modernaj armiloj kaj robotoj, kantante:
  - Vulkano de milito ekflamis en la universo,
  Inter la steloj, kiel uragano, furiozas ondoj...
  Ŝajnis kvazaŭ la servantoj de Satano atakus,
  Sed la rigardo de la knabinoj ne estingiĝos, sciu la fierulon!
  Ĉi tiuj estas la mutaciantaj knabinoj ĉi tie. Kaj ili havas amuziĝon indan je superherooj.
  Do ili komencis detrui la malamikan floton. Kaj ili tiom fikas orkojn, ke ili regas kosmoŝipojn.
  Kaj samtempe la knabinoj kantas:
  Ni estas belaj knabinoj
  Ni batas la orkojn per ĉiuj niaj fortoj...
  La voĉo, kompreneble, estas sonora,
  Ni certe venkos!
  Estas precipe belege kiam militistoj pafas uzante siajn skarlatajn brustcicojn. Ili estas tiel helaj, kiel rozburĝonoj. Kaj vi povas vidi, ke la korpoj de la knabinoj brilas kvazaŭ oleitaj. Ili estas mirindaj kaj unikaj. Kaj la linioj de la korpo estas tiel graciaj. Kaj kiom da ĉarmo kaj perfekteco ili havas.
  Nur fizike oni sentas ĉi tiujn knabinojn, kvazaŭ ili estus sovaĝaj panteroj.
  Elizabeto rememoris, ke ŝi ne ĉiam estas tiel timinda. Ke estis ankaŭ la kvardek-unua jaro kiam ŝi spertis tion...
  Kaj rememoroj ekbrilis antaŭ ŝi kiel uragano;
  Elizaveta Petrova, juna leŭtenanto de la landlimaj trupoj, surpriziĝis. Onidiroj pri ebla milito eksplodis jam de du monatoj. Sed iel mi ne povis kredi tion... Estante saĝa knabino, Elizabeto ne kunhavis la pretendan forton de la oficiala doktrino - ke la Ruĝa Armeo estas pli forta ol ĉiuj aliaj. Ŝia onklo batalis en la finna milito, estis vundita kaj tre pasie parolis pri ĝia progreso.
  - Niaj tankoj fluis malrapide, kiel ĵeleo el pato. Antaŭeniris la enormaj SMK-oj, kun du muzeloj, po sesdek tunoj. Speco de ŝafo por rompi defendojn. Kaj kiel ili bruas! La sono de tondro estas kiel la grincado de muso kompare kun la muĝado de taŭro. Kaj estas truoj sub la spuroj. Antaŭ kelkaj tagoj okazis degelo, la nigra tero estis kovrita de glaciŝelo. La tankoj moviĝas pli kaj pli malrapide, kaj la kavalerio atingas ilin. Miloj da rajdantoj, ili devas esti retenitaj por ne esti preterpasitaj de tankoj. Kaj antaŭen, la finnoj metis minojn kaj enterigis barelojn da oleo. Multaj el niaj tankoj brulis kiel kandeloj. Terura vidaĵo, precipe en frua polusa nokto, benzino kaj petrolo disverŝiĝis kaj miksiĝis kun degelanta akvo. La ĉevaloj ektimis kaj furioze hekis, ili brulis, kaj viva lavango kuregis al la infanterio. La spektaklo estis simple terura la tankoj ne povis halti nek turni sin. Kaj la ordono malpermesis al ni halti.
  Se vi iros, do nur antaŭen, rompante la malamikon. Kaj la tankoj eksplodis kaj brulis, la kavalerio tretis sian propran infanterion. La ofensivo ŝprucis, ŝajnis kvazaŭ la steloj falis de la ĉielo.
  La ulo tusis sangon kaj paŭzis. Mi trinkis cent gramojn kaj daŭrigis.
  - Tiel ni blokiĝis sen rekono, sen aerkovro. Ili batalis la tutan vintron kaj duonon de marto, ili trarompis la fortikaĵojn, sed ducent mil niaj soldatoj neniam ĝojos pri venko. La lumo mallumiĝis por ili por ĉiam.
  La knabino surprizite demandis:
  - Ĉu vere estas tiom?
  La onklo kapjesis:
  - Mi kredas, ke neniu scias precize, sed la kadavroj estis transportitaj en trajnoj. Estis timige. Ni estis devigitaj sturmi la defendon, kaj la finnoj falĉis niajn vicojn. Nur sovaĝa frenezo.
  Elena demandis, balbutante:
  - Kio do, ni ne estas tiom fortaj?
  La onklo respondis:
  - La forto de tanko ne estas en sia kiraso, sed en sia kapo!
  La knabino kapjesis:
  - Tio, kion vi diris, estas mirinda!
  Elizabeto longe memoris ĉi tiun konversacion. Ŝi demandis kiajn tankojn havas la germanoj kaj finnoj. Finnlando, aliflanke, havis neniujn tankojn, krom dekduo malpezaj tri-tunaj kojnoj. Kaj mia onklo sciis pri germanaj tankoj lia kuzo, kiu iris al Germanujo, rakontis pri ili; Ĝenerale, la nazioj ne estis imponitaj kun lia tekniko.
  - Tanko T-1, pezas nur kvin tunojn kaj duonon, rapide 57 kilometrojn hore. La kiraso estas kuglorezista, la armilaro estas tri maŝinpafiloj. Nu, ĝi iros kontraŭ infanterio, sed la maŝino estas sufiĉe malforta.
  - Sed ŝi ne estas la sola kun ili? - demandis la knabino maltrankvile.
  - Estas ankaŭ T-2, T-3, T-4, kaj T-5!
  Elizabeto ridetis:
  - Kiu estas la plej forta?
  - T-5! Ĝi havas du kanonojn, 75 mm kaj 37 mm, kaj kvar maŝinpafilojn. Jes, ĉi tiu tanko estas bela, la germanoj nomas ĝin "Homlupo". - La ulo etendis la brakojn kaj svingis ilin kiel muelejo.
  "Kion pri la rapideco?" demandis la knabino.
  - Kvindek kilometroj sur la ŝoseo, ĝenerale, sufiĉas. Ĝenerale, la tanko estas interesa, la gvattureto estas flulinia. La plej bona el la kreaĵoj de faŝisma tankokonstruaĵo. - onklo suspiris. - Vere, nia T-28 kaj, precipe, T-34 ne estas pli malbonaj, kaj la pafiloj de niaj tankoj estas eĉ pli potencaj.
  La knabino sugestis:
  - Kaj se ni kreus novajn tankojn, pli malvarmetajn?
  La onklo respondis:
  - Estas nenio pli malvarmeta ol la KV-2, ĝi estas tiel potenca, sed ekzistas ankaŭ la KV-3, kaj la KV-4, kaj precipe la KV-5. La plej nova monstro pezas cent dudek tunojn, kaj tuj eniros amasproduktadon. Tiam la germanoj estos draŝataj kiel ĉeno da milio.
  La knabino pruve oscedis:
  - Se vi volas enuigi knabinon, parolu pri armiloj, sed se vi volas disiĝi por ĉiam, parolu pri sovetiaj armiloj!
  La onklo ofendiĝis:
  - Kion ni havas, malbona teknologio?
  La knabino ŝercis:
  - Sed la datumoj pri ĝi estas klasifikitaj. Ili diras, ke vi povas ricevi malliberejon por nur mencii la kalibron de la pafilo de tanko.
  La onklo negative balancis la kapon:
  - Ne vere! Neniu estas malliberigita pro tia bagatelo!
  La knabino ekmovis:
  - Kiel diri! Kaj tio ne okazis.
  La onklo rimarkis:
  - Mi diros al vi, la T-34 havas armilan kalibron de 76 mm. Kaj la kiraso estas 52 mm, se vi interesiĝas.
  La knabino malestime snufis:
  - Mi ŝatus vidi ĉi tiun miraklon. Ĉu vi montros al mi?
  La onklo kontraŭvole respondis:
  - Mi montros al vi, se vi volas. Tamen, Voroshilov nomis tiun tankon monstraĵo. Dankon al marŝalo Kulik pro insistado pri ĝia efektivigo. Jes, Stalino persone aprezis ĉi tiun tankon. Antaŭ la komenco de kvardek tri, estas planite ekipi cent dek du tanksekciojn per ĝi.
  La knabino estis surprizita:
  - Unu tanko?
  - Ne! Ankaŭ KV kaj T-80, kvankam ĉi tiu tanko estas malpeza, mi volas diri, T-80. Vere, li scipovas naĝi!
  La knabino estis surprizita:
  - Naĝi? Ĉi tio estas interesa!
  - Ni havas tri mil tricent amfibiajn tankojn. - La onklo diris tion kun fiero, poste malaltigis la voĉon al flustro. - Nur ne diru ĉi tion al iu ajn, ĝi estas grandega sekreto. Se vi verŝas la fabojn, vi povus finiĝi malantaŭ kradoj. Rigardu, nenio pli mallongigas la vivon ol longa lango.
  Elizabeto tuj eksilentis. Antaŭ du tagoj, sufiĉe malagrabla okazaĵo okazis al ŝia bona amiko. La sekvanta okazis. Okazis teatra vespero, ĉiuj multe amuziĝis, kaj kompreneble ili trinkis. Trompetoj ludis, knabinoj kaj knaboj dancis. Do Jaŝka Klopov, gaja ulo, estis la estro, kiel ĉiam li volis ŝerci. Li kuris al la muro, kie pendis portreto de Stalin. Fortika portreto, kovranta la tutan muron, hela, kovrita per mozaikoj. Stalino aspektis juna, ne pli ol tridek kvinjara, bela. Eĉ la frunto ne estis tiel malalta kaj dekliva kiel la originalo. Jaŝka ludis la buŝharmonikon, poste ĵetis ĝin en la halon.
  - Ho, yuli, yuli, yuli! Jen la kanto "Matuli"!
  Iu demandis moke:
  - Kial vi kantas pri via patrino, se via patro estas antaŭ vi?
  Jaŝka ridetis responde kaj kantis:
  - Mia freneza patro estis senposedigita en la vilaĝo! Mia patro, la patro de la popolo, regas en la sankta Kremlo!
  Ĉiuj ridis, manfrapante kaj fajfante. Jaŝka, dume, prenis reganton de sia zono kaj, ridante, deklaris:
  - Mi volus mezuri la nazon de la patro de la nacioj!
  La publiko demandis unuvoĉe:
  - Kial?
  Jaŝka, ludante per reganto, ronronis:
  - Ĉar Stalin havas grandan koron! La plej granda en la mondo! Ĉi tio signifas, ke la nazo devas esti la plej granda!
  Responde, amikeca ridado kaj fajfado:
  Jaŝka ekstaris sur la piedpintoj, metis regulon kaj turnis ĝin kelkajn fojojn. Kaj, ridante, li diris:
  - Kvindek tri centimetrojn! Tio estas mojosa! Li vere estas la plej granda!
  Ĉiuj denove ridis kaj montris fingrojn. Entute, la vespero estis granda sukceso. Elizabeto ĉagrenis la kapon, forpelante la memorojn. Jaŝka estis forportita ĉe tagiĝo, survoje al nigra kratero, homoj en ledaj jakoj batis lin per bastonoj kaj pugnoj. La iam juna, gaja vizaĝo fariĝis sanga malordo. Elizabeto vidis tion, ĉar ili ĉiuj estis speciale venigitaj por observi la areston. Tiam la politika oficisto parolis, multe kriis kaj faris minacojn. Kvin pli estis arestitaj surloke neniu kuraĝis rezisti; Elizabeto rememoris tion, ŝia arda amo al la festo skuiĝis.
  Tamen, eĉ nun, se la malamiko estus farinta provon kontraŭ la vivo de Stalin, ŝi, senhezite, proponus siajn mamojn!
  La knabino demandis la ulon:
  - Ĉu Francio estas forta lando?
  Li respondis:
  - Jes, forta! Kune kun Britio, ili kontrolas pli ol trionon de la mondo. Konsiderante la koloniojn, la loĝantaro de Francio ne estas pli malalta ol Sovetunio.
  Elizabeto fajfis:
  - Kaj tia potenco perdis!
  La onklo gratis la kalviĝan supron de sia kapo:
  - Jes, mi perdis! En nur monato kaj duono, kvar eŭropaj potencoj estis venkitaj. Eĉ Napoleono kaj Aleksandro la Granda ne havis tiajn venkojn kiel Hitler.
  Elizabeto demandis flustre:
  - Kia li estas, Hitler?
  Onklo levis la ŝultrojn:
  - Mi ne vidis lin! En la portretoj, vi mem vidis lin. Oni diras, ke li estas meza alteco, nervoza, manĝas homan karnon, kaj precipe ŝatas fortranĉi la mamojn de virinoj.
  Elizabeto balancis la kapon:
  - Ne fajfu! Hitler estas vegetarano.
  La onklo ne konsentis:
  - En spirito, li estas tipa kanibalo! Li ordonis al sia plej bona amiko Rema tranĉi en du partojn per pikdrato. Kia karnovora monstro! Post la kapitulaco de Francio, li ordonis la forbruligon vivanta de cent mil judoj vivantaj en kaj ĉirkaŭ Parizo. Kiel rezulto, estis terura fetoro. Krome, la nazioj ne indulgis eĉ malgrandajn infanojn. Post la forbruligo, la SS-uloj demonstre urinis en la cindro. Ili diras, ke Hitler persone partoprenis torturon kaj torturon,
  Elizabeto rimarkis:
  - La reganto de tiuj, kiuj prenas panon de la ekzekutisto, kolektas salon sur lia azeno!
  La ulo balancis la kapon, elprenis cigaredon kaj trenis. Li sciis fumi tre interese, elblovante fumon per ringoj. Lia rigardo fariĝis pli gaja:
  - Ĉu vi scias, kion mi timas?
  La knabino respondis per maldika voĉo:
  - Mi pensas, ke ĝi estas en ordo.
  La frato de mia patro kontraŭis, farante mallongajn pufojn:
  - Nur frostmorduloj ion ajn timas! Por normala homo tute ne estas hontinda sperti timon. Precipe se li estas racia, kaj ne tiom por si mem kiel por aliaj.
  La knabino decide kapjesis:
  - Mi konsentas ĉi tie!
  La ulo ĉesis fumi kaj balancis la kapon, kvazaŭ streĉante la kolon:
  - Sciu, estas onidiroj, ke la nazioj kreas novajn terurajn armilojn. Bombo kapabla pulverigi tutajn urbojn en toksan polvon. Krome, ne estos savo de li.
  Elizabeto malestime snufis:
  - Tipa blufo de la propagando de Goebbel!
  La ulo profunde suspiris, kiel rosmaro sub akvo:
  - Ho ne! Ĉi tio estas scienco! La armilo, diras sciencistoj, estas sufiĉe reala. Ili eĉ elpensis nomon por ĝi - la atombombo. Do, mi kredas, ke estas plej bone, sen atendi, ke tia monstra armilo falos en la manojn de la nazioj, unue ataki Germanion.
  Elizabeto ektremis kvazaŭ pro elektra ŝoko:
  - Sed estas malhonorinde malobservi la pacinterkonsenton. Ni havas ne-agresan pakton kun Germanio, traktaton de amikeco kaj landlimoj!
  La onklo sarkasme rimarkis:
  -Ĉu la nazioj iam respektis interkonsentojn? Ni rememoru, ekzemple, Pollandon, aŭ Belgion kaj Nederlandon. Hitler eĉ diris tion: - Honesteco estas tipa ofero sur la altaro de oportuneco!
  La knabino respondis fervore:
  - Stalino ne estas Hitler!
  La ulo konsentis, sed diris la diametre malon:
  - Kompreneble, kaj tial li devas unue bati! Posteuloj ne pardonos lin pro lia prokrasto. La atako triobligas la forton, la defendo duonigas ĝin!
  Elena notis:
  - Nia armeo fariĝos la plej ofensiva en la mondo se la malamiko batos! - Kaj tiam ŝi ripetis ĝin eĉ pli laŭte. - Sed nur se la malamiko trafas!
  La onklo ruze mallarĝigis la okulojn:
  - Kapon tranĉita de klingo nomiĝas ĝardenkapo, el ĝi ŝprucas la vinberoj de la venĝo! Ne, mi pensas, ke Hitlero devus esti finita eĉ kiam liaj hordoj rapidis al Parizo.
  La knabino frapis per la piedo kaj respondis:
  - Eble vi pravas!
  Elizabeto longe memoris ĉi tiun konversacion. Onidiroj pri la koncentriĝo de naziaj trupoj, precipe en Pollando, konstantaj malobservoj de la sovetia limo de germanaj aviadiloj, kaj kreskantaj arestoj inter la trupoj kreis nervozan situacion. Samtempe, politikaj instruistoj aktive inspiris: ne estos milito! Tamen, kromaj fortoj, precipe kirasaj, estis tiritaj supren al la limo. Aparte, Elizabeto unue vidis la plej novan KV-3-tankon, kun du pafiloj kaj pezanta sepdek kvin tunojn. Ĝi estis eksperimenta modelo, kiu, kiel iu flustris, devis esti elprovita en bataloj. La knabino, tamen, ne tute ŝatis la tankon, ĝi estis tro peza, ĝi havis malaltan manovreblon, rompis pontojn, kaj la gvattureto turniĝis malrapide. Krome, pro la granda kalibro de la pafiloj, la rapideco de fajro suferis kaj la precizeco estis relative malalta! Tamen tia potenca tanko inspiris konfidon. La dizelmotoro de 850 ĉevaloj terure bruis, ĝi sonis kiel vulkana erupcio, kontraŭe, estis pli trankvilaj; La knabino rigardis la monstron kun skeptika mieno kaj turnis sin sur la kalkanon...
  La mateno de la dudek-dua de junio fariĝis terura evento, grandaj fortoj de faŝismo estis ĵetitaj kontraŭ Sovetunio. Elizabeto tamen ne sentis sin ŝokita komence. Krome, la vortoj de la ulo pri la atombombo kreita de la nazioj estis profunde gravuritaj en mia memoro. Eble eĉ pli bone estas, ke Hitler atakis nun, kiam la kreado de superarmilo estas ankoraŭ malproksime! Pli bone estas disbati tigron, kiam ĝi ankoraŭ ne kreskis dentegojn. Kvankam, kia Fuhrer estas tigro, prefere ŝakalo. Sed la pli malĝoja estos la fino de la faŝismo.
  Elizabeto estis levita de sia lito, kaj ŝi rapide vestis sin kaj aliĝis al la ceteraj kamaradoj kaj fratoj en armiloj.
  La nazioj donis la ĉefan baton al la malantaŭo de la Bjalistoka grupo. Potencaj kirasaj kaj mekanizitaj kolonoj avancis kvardek kilometrojn ene de du horoj. Kaj kiel la sorto volus, eĉ la tranĉeoj ne estis fositaj.
  Ne estis liveritaj artileriaj obusoj, kaj la knabinoj estis devigitaj renkonti la naziojn per fusiloj kaj obusoj. Tiam aperis la tankoj kaj kirasaj trupveturiloj de Hitler. Antaŭeniris T-3s, armitaj per tri maŝinpafiloj kaj 50-mm kalibro kanono. Iom pli malgranda ol la T-4, kun eksplodemaj fragmentiĝokonkoj.
  Elizabeto tuj sentis senhelpa. Kion ŝi povas fari, armita nur per Mosin-fusilo kaj paro da kontraŭpersonaj grenadoj? Germanaj tankoj pluvas maŝinpafadon sur la sovetia infanterio, obusoj eksplodas. Sangaj knabinoj kaj knaboj falas proksime. Unu ulo, ankoraŭ senbarba, havis siajn krurojn forblovitajn. Li krias kaj etendas la manon al Elizabeto, al kiuj mankas fingroj. Denove estas eksplodoj, kaj germanaj Messers aperas en la aero. De malproksime ili ne tre timigas kaj similas al muŝoj, sed kiam ili flugas pli proksime, ili iĝas vulturoj.
  Germanaj tankoj pli kaj pli proksimiĝas, serpentoj kun svastikoj ŝvebas super ili. Samtempe sonas la grandioza simfonio de Wagner. Ĉio aspektas nekutime minaca, eĉ la tankoj, kiuj cetere ne estas tro grandaj, estas pentritaj tiel, ke ili similas al predbestoj. Estas precipe multaj ridantaj vizaĝoj. Elizabeto sentas bestan teruron, ŝi volas kuri, ŝiaj kruroj estas sensentaj, sed...
  Kiel ruso (Kaj belorusoj kaj rusoj estas unu sama popolo) povas perfidi kaj timi?
  Elizabeto ĵetas obuson. Ŝi, havante fortan manon, ĵetas ĝin malproksimen kaj trafas T-3. La tanko frostiĝas por momento kaj tuj respondas. Aŭdiĝas surdiga eksplodo, la knabino estas ĵetita en la aeron, kaj ondo de mallumo kovras ŝian konscion...
  . ĈAPITRO N-ro 6.
  Elizabeto rememoris tion per freneza paŝo, kvazaŭ ventegoj kurus tra ŝia kapo.
  Kaj post tio, la knabinoj, plenigitaj de la spaca batalo, komencis batali, sed iomete alimaniere.
  Aparte, ili decidis kontraŭbatali la monstron Generous kaj lian batalantan paron de mutaciuloj.
  Ili fakte planis fajrodetrui tutan grandurbon uzante gravitpumpitajn laserajn armilojn.
  Nu, ĉi tio ankaŭ estas interesa aventuro. Krome, la monstro Malavara ankaŭ alvokis ŝtalsoldatojn de la nula dimensio.
  Elizabeto eksaltis kaj frapis sian nudan kalkanon en la stomakon de la ŝtala soldato. La trafo frapis la feron.
  La brutulo kliniĝis, sed tuj rektiĝis kaj ridis:
  - Sensignifa, tera virino!
  Elena movis sian tibion en la ingvenon de sia ekvivalento. Sed mi renkontis solidan, alojitan metalon, kiu sonoris. Kaj ŝi eĉ sentis iom da doloro.
  La ruĝhara reĝino kukis:
  - Ĉi tiu estas viro kun pilkoj el ŝtalo!
  Catherine ankaŭ piedbatis la kirasan monstron en la kapo per sia nuda piedo. Kaj ŝi ne povis depreni ĝin, ŝi forflugis, jelmante:
  - Homo estas pli malmola ol roko!
  Euphrosyne ankaŭ movis la ŝtalmilitiston, tiu tempon elfarante svingon. La brutulo kolapsis kun kraŝo, sed tiam tuj eksaltis. Kaj la batalo daŭris kun nova, freneza, uraganforto.
  La knabino prenis ĝin kaj kantis:
  - Jes, ni scias kiel batali,
  Sed ni ne volas, ke ĝi okazu denove...
  La knabinoj falis en batalo,
  Kaj ili plenigis la sulkon!
  Elizabeto respondis lerte forsaltante, kaj la du ŝtalaj batalistoj koliziis kapojn, tiom ke fajreroj flugis ĉiudirekten.
  La knabino kun blua hararo pepis:
  - Metalo ankaŭ povas esti elmetita al elektro.
  Kaj ŝi prenis ĝin kaj lanĉis la ponardon en la dratojn per sia dekstra mano... Elena faris same. Kaj tiam la elektraj cirkvitoj falis sur la ŝtalajn militistojn, kaj agresema, ŝoksenŝargiĝo trabalis ilin. Kaj la ŝtalaj monstroj komencis ruĝe varmegi.
  Poste ili trapasis fendojn kaj frostiĝis kiel polvo.
  Catherine notis, ĵetante sian bumerangon al la dratoj. Kaŭzante ilin fali kaj friti monstrojn:
  - Ni malŝaltas danĝerajn batalantojn!
  Euphrosyne kuis:
  - Por elstaraj atingoj en kosmobatalo!
  Kaj li ankaŭ ĵetos sian donacon sur siajn malamikojn.
  Ĉiukaze, la militistoj de ŝtalo estis finitaj. Kaj la militistoj denove savas la mondon.
  La ĉefa malamiko jam prepariĝis por pafi mortigan kuirilaron per speciala generatoro, kiu funkciis absorbante gravitonojn de la Tero kaj de aliaj planedoj.
  Kaj kiel la mortiga malŝarĝo turniĝos. Kaj la atmosfero komencis oscili, kaj la aero fariĝis multe pli varma. Kaj estis kvazaŭ tra ĝi trakurus fendoj, plenigitaj de radianta lumo.
  Elizabeto kukis:
  - Kiel tio! Ni batalu uloj!
  Granda mutaciulo aperis antaŭ ŝi, aspektanta kiel gorilo, kun dentega vizaĝo. Li alkuris la knabinon, kaj tre rapide kaj lerte. Elizabeto retrosaltis, stumblante ŝin. Kaj la gorilo kolapsis, sterniĝis sur la surfaco.
  La knabino kun blua hararo kraĉis, kaj ŝia mutacianta salivo igis la gorilon, kiu leviĝis, denove fali malsupren. Kaj krome lia kapo ĵus finiĝis en la rubujo.
  Alia mutacianta besto, pli precize, miksaĵo de homo kaj besto, havis kapon de lupo. Kaj li provis ataki Elena. La knabino kun rufa hararo falis sur la dorson kaj ĵetis la monstron sur sin. Li alflugis kaj trafis en lampfoston. Kaj hurlis kiel batita hundo.
  Euphrosyne trafis la mutaciullupon sur la kapon per briko. Ĝi disiĝis.
  La knabino pepis:
  - Brikoj, brikoj!
  Vi ne estas la hurlado de lupo - pli bone silentu!
  Catherine notis kun rido kiam la mutaciulo-gorilo provis stariĝi. Ŝi moviĝis inter liaj gamboj, igante lin salti. Kaj tiam ŝi renversis sian kontraŭulon.
  Post tio, ili, kune kun Elizabeto, tiklis la kalkanojn de la mutaciulbesto per ponardoj.
  Kaj la besto ridos kaj ridos. Kaj ĝi estis laŭvorte cementita ene de la rubujo.
  La knabinoj kaptis la lupon je la kolo kaj ĵetis ĝin al la gorilo. Denove ili koliziis kaj turniĝis. Ĉiuj kvar belulinoj aldonis nudajn kalkanojn. Kaj paro da mutaciuloj ruliĝis rapide kaj falis en la riveron.
  Elena kantis:
  - Tuj kiam mi batos vin en la frunton, vi iros al la fundo!
  Kaj la knabinoj rapidis plu. Kaj jen li estas la ĉefa fiulo Ŝĉedrij. Li tenas pezan eksplodilon en siaj manoj. Kaj de ĝi, kvazaŭ krevigita de energifluo. Krome, Shchedry mem estas en kirasa kiraso, same kiel en masko kaj kiraso.
  La knabinoj, saltante kaj evitante, evitas la mortigajn radiojn. Kaj iliaj nudaj, rondaj, rozkoloraj kalkanoj tiom ekbrilas.
  Elizabeto ĵetis bumerangon al la malamiko. Li pafis al li. Sed la armilo iris flanken kaj trafis semaforon. La stango estis tranĉita, kaj la triokula aparato montranta vojtrafikon trafis la Malavara sur la kapo, kovrita per kasko.
  Elena, vidante ke la malamiko estas miregigita, ĵetis la ŝnuron torditan en lazo kaj kaptis la eksplodilon. Ŝi akre tiris kaj elŝiris ĝin el sia piedo.
  Post kio ŝi kantis:
  - De la piedoj de la knabinoj,
  Kruelaj piedoj...
  Estas neeble foriri, kredu min,
  Batu la nikelon
  Batu la nikelon!
  Ne estas malfacile enlitigi viron!
  La malavara estis senarmigita. La Ŝinoboknabinoj prenis ĝin kaj batis ĝin per siaj nudaj piedfingroj. Kaj ili laŭvorte faligis la krimulon kun sia kvarteto. Post tio, ni saltis al la generatoro. Elizabeto provis malŝalti ĝin kiam la fluo trafis ŝin. Kaj la mutaciulknabino retrosaltis kaj pepis:
  - Gloro al la Ŝinoboknabinoj,
  Gloro al la batalherooj!
  Elena ĵetis ŝlosilon al la generatoro, reprenante ĝin de la asfalto. Ĝi preterflugis, trafis kaj kaŭzis fuŝkontakton.
  La knabino kun rufa hararo pepis:
  - Mi solvas la problemon ne simple, sed tre simple!
  La aertemperaturo ne plu estis tiel varma. Dume, la knabinoj denove komencis ludi.
  Jen alia misio. Grava kontraŭulo aperis antaŭ robotmonstro. Kaj ĉi tiu monstro estas tre danĝera. Li prenis la bildon de ĉasaviadilo, kaj ni uzu laserajn radiojn por trafi unu el la grandaj, virtualaj urboj, malkonstruante nubskrapulojn.
  Ĉi tie fluo de energio detruas grandan, pluretaĝan konstruaĵon, malkonstruante kaj betonon kaj metalon.
  Elena rimarkis, rigardante tion kun admiro:
  - Kiom da energio li havas!
  Elizabeto respondis ĝemante:
  - Nun ni mem bezonas akiri ion kontraŭ li!
  Catherine ridis kaj eltiris tre seriozan militan armilon el la nuaero:
  - Ĉi tio estas hiperlasera maŝino! Batu la malamikon uzante la energion de quark-fuzio!
  Euphrosyne kapjesis:
  - Ĉi tio estas ĝuste! Venu, ni prenu la malamikon kaj mortigu lin!
  Elizabeto kapjesis, kaj tre malvarme sofistika pafilo aperis en ŝiaj manoj. La mutaciulknabino kukis:
  - Ĉi tio estas trabokanono, kun hipernuklea pumpado!
  La aliaj du knabinoj ankaŭ akiris trunkojn. Kaj kiam ili prenos la roboton, kiu detruas la urbon, ili batos vin.
  Ili faris ĝin, kompreneble. Sed io neatendita okazis. La batalradiado trafis la roboton, sed tuj estis reflektita per iu tre forta protekta bariero.
  Kaj la knabinoj sentis sin premataj de intensa varmo.
  Elena kantis:
  - Jen la protekto kiu venis,
  Kiel venki la paraziton?!
  Elizabeto respondis ridetante:
  - Mi pensas, ke mi scias kiel tiu roboto defendas sin. En ĉi tiu kazo, ĉi tio estas unu-kaj-duon-dimensia dimensio kiu ne povas esti penetrita tiel facile!
  Ekaterina sugestis:
  - Kaj se ni uzas termopreon-pumpitan hiperblastilon?
  Euphrosyne kapjesis:
  - Estos mortiga potenco!
  Elizabeto kontraŭis:
  - Ne! Vi ne povas facile aldoni energion ĉi tie. La esenco de ĉi tiu mezurado estas, ke ĉiuj fluoj de energio kaj partikloj iras en la sama direkto!
  Kaj tiam, en respondo, hiperlasera radio trafis ilin. La knabinoj apenaŭ havis tempon por salti flanken. Ili eĉ sentis sin nudpiede, kun gracia kurbo de la kalkano.
  Ĉiuj kvar el ili tuj estis lekataj de hiperfajro sur siaj nudaj, kalaj plandoj.
  La knabinoj eĉ kriegis kaj pepis je la supro de siaj pulmoj:
  - Glora estas mia sankta tero,
  Ŝtormo de ŝtormoj en la flamoj de venkoj...
  Vi estas la sola tia sur la tuta Tero,
  Kaj ne ekzistas en la mondo pli altvalora ol vi!
  Post tio, la belulinoj prenis ĝin kaj kraĉis kun sia tuta kolero al la roboto. Kaj la salivo de mutaciantaj knabinoj estas venena ultra-acida. Ŝi trarapidos kaj trarompos la kampon. Kaj la batalroboto ricevis kvar severajn vundojn. Lia kiraso estis manĝita for, formante imponajn kavojn kiuj fumis.
  Kaj la batalveturilo komencis perdi rapidecon.
  Elena kantis moke:
  La Tero brue alproksimiĝas.
  Mia fotono ne aŭskultas la stirilon...
  Mi kliniĝas super la vido,
  Kaj la misiloj rapidas al la celo...
  Ni ne komencas la batalon de nulo!
  Kaj la batalroboto respondis kaj batis la knabinojn helpe de hiperplasma makulo. Ŝi flugis for el la batalpafiloj kaj rapidis post la mutaciulknabinoj.
  Elizabeto prenis kaj elmontris la skarlatajn cicojn de siaj mamoj. Ŝiaj samteamanoj sekvis eblemon.
  La ruĝa harpio kantis:
  Rusio estas globo kun siaj mamoj,
  Ŝi kovris kaj savis homojn de problemoj...
  Sed la infero leviĝis kun sia ruĝa skorio,
  Iun ĝenis nia venkmuĝo!
  Kaj la militistoj prenis kaj sinkrone liberigis hipersonajn ondojn el siaj cicoj, la koloron de tromaturaj fragoj.
  Ili preterflugis kiel cunamo. Kaj ili trafis la hiperplasman makulon. Ŝi, ricevinte preman baton, vibris kaj rapidis en la kontraŭa direkto. Post tio, ŝi prenis kaj kovris la roboton, kiu jam brulis kaj fumis. Kaj tiel la mekanika monstro implikiĝis en fajra reto kaj ekbrulis kiel kandelo.
  Elizabeto kantis ridante:
  Knabinoj regos la universon
  Kvankam napalmo pluvas el la ĉielo...
  Servi la Patrujon estas nia neŝanĝebla devo,
  La sankta fajro brulis en mia koro!
  Kaj la militistoj denove prenos ĝin de siaj rubenaj cicoj kaj batos ilin per fulmo.
  Ĉi tiuj estas vere skribitaj belaĵoj. Kaj iliaj korpoj estas tiel muskolaj, fortaj, skulptitaj, energiaj.
  La murdisto-roboto finfine diseriĝis en spacan polvon. Kaj ĝi montriĝis vere mortiga efiko de la mamoj de tiaj grandiozaj belulinoj.
  Elena kantis:
  Ni alportos lumon al la tuta mondo, kredu min,
  Ni mortu kaj savu la planedon...
  Kvankam la sorto estas terura, malbona morto venis,
  Ne mortu vane, ĉar nia Patrujo vivas!
  Elizabeto kontraŭis:
  - Ne, estas pli bone pluvivi kaj venki!
  La knabinoj, ĝenerale, montris sian konsiderindan batalnivelon. Sed tiam denove aperis la Malavara. Ĉi tio estas pumpita, muskolforta viro en masko kaj kiraso, en ĉi tiu kazo, kune kun du aliaj partneroj, li portis armilon, kiu kaŭzis batalan korodon de ŝtonoj. Kaj li batis domojn per ĝi. Ili malfiksiĝis, kiel sablo, kaj diseriĝis. Kaj la belaj knabinoj, kiuj loĝis en ili, fuĝis de la militoj.
  Ekaterina notis:
  - Detruo estas pasio,
  Malbona potenco regas la ripozejon...
  Tiu, kiu malavare trinkas la sangon de aliaj homoj,
  Ni ĵetu la atuton donante amon!
  La knabinoj prenis ĝin kaj tuj, tuj kiam ili fajfis. Kaj pluraj pezaj vulturoj forflugis de la tegmentoj. Ili falis sur la kapojn de la mutaciuloj - miksaĵo de homo kaj apro kaj alia evidenta rinocero. Kaj la bekoj de la vulturoj plenigis iliajn kraniojn per pezaj tuberoj, igante ilin fali frapitaj.
  Kaj alia beko trafos la Malavara inter la kruroj en la ingveno.
  Kaj li eksaltos kaj kantos per maldika voĉo:
  Mi saltas sur la scenejo, mi saltas sur la scenejo
  Mi fariĝos eŭnuko en haremo!
  Mi fariĝos eŭnuko en haremo!
  Kaj la voĉo fariĝis tiel maldika, kiel tiu de malgranda infano.
  Kaj la kanono mem saltis pli alte kaj turniĝis. Elizabeto eksaltis. Ŝi kaptis ĝin per siaj nudaj piedfingroj kaj alidirektis ĝin per rapidaj movoj.
  Kaj la domoj, kiuj estis detruitaj, komencis esti restarigitaj. Inkluzive de tiuj, kiuj estis bruligitaj de la murdintoroboto.
  Elena kaj Ekaterina saltis al la mutaciulmonstroj, kiuj komencis rekonsciiĝi. La knabinoj falis sur la dorson kaj ĵetis ambaŭ monstrojn supren per siaj fortaj kruroj.
  Ili flugis supren kaj turniĝis en sia vagado. Kaj iliaj kapoj finiĝis en rubujoj kun malsamaj cigaredstumoj.
  Kaj kiel ili prenis ĝin kaj hurlis pro doloro.
  Elena pepis, montrante la dentojn:
  - Lasu min iri al Himalajo,
  Lasu min iri tute...
  Alie mi hurlos, aŭ mi bojos,
  Alie mi manĝos iun!
  Kaj la militisto kun haroj ruĝaj, kiel la koloro de la standardo de Lenin, prenis ĝin kaj kraĉis en la azenon de la mutaciulo enŝovita en la rubujon. Li, ricevinte elfluon de kruela, brulanta ultra-venena suko, saltos, ruliĝos, muĝos kaj siblos, kun sovaĝa hurlado.
  Efrosinya kaj Ekaterina piedbatis la malamikon per siaj nudaj piedoj, sendante lin en infera flugo al unu poento.
  Li forrapidos kiel negvidita raketo. Kaj li trafos la Malavaran, dispremante la lastan ŝelon.
  Kaj tiam la rinocerulo flugis tien, koliziante kun sia posedanto.
  Elena prenis ĝin kaj kantis ĝoje:
  - Kvankam mi venas el modesta vilaĝo,
  Kie ni estis instruitaj vivi laŭ Iljiĉ...
  Mi ne volas esti senproblema ido,
  Kaj mi ne volas fariĝi lakta bovino!
  Kaj ĉiuj kvar knabinoj prenis ĝin kaj per siaj nudaj, muskolaj gamboj komencis ĵeti la mutaciulojn kune kun sia posedanto, igante ilin laŭvorte turniĝi.
  Samtempe la belulinoj kantis:
  mi vi li ŝi,
  La tuta lando kune
  Kune amika familio
  En la vorto ni estas cent mil mi!
  Kaj la militistoj, kiel ĉefligaj futbalistoj, prenis kaj batis la tri fiulojn rekte en grandan betonmiksilon. Post tio, Elena ŝaltis la motoron je plena potenco.
  Kaj ĉi tiuj monstroj komencis turniĝi.
  Elizabeto notis, prenis la speciale dizajnitan kanonon en sia mano denove, reestigante la detruitajn konstruaĵojn:
  - Ni, kiel ĉiam, venkas...
  Elena, kun rido, kiu ŝajnis timiga, pepis:
  Sed por esti honesta,
  Mi gajnas ĉion!
  La ĉasisto fariĝis la ludo
  Malfermu konton, do, kompreneble!
  Plene kunmiksinte siajn kontraŭulojn, la knabinoj prenis ĝin, kaj sen plia difino, ili estis lanĉitaj. Kaj tiam grandega betona kubo elflugis, falis kaj frostiĝis en la hela virtuala suno!
  Ekaterina notis:
  - Alia konflikto en nia favoro!
  Elena klarigis:
  -Virtuala konflikto!
  Kaj ŝi klakis per la nudaj piedfingroj. Kio estigis fajran, irizecan vezikon. Li flugis pli alte en la aeron, disetendiĝante dum li iris kaj scintilis per ĉiuj koloroj de la ĉielarko. Ĉi tio estis artaĵo.
  La ruĝhara knabino pepis:
  - La universo estas plena de fabelaj surprizoj,
  Kaj la knabino, kiu estas tre valora en batalo...
  Ĉu mi povas piedbati la malbonulon en la ingvenon per mia nuda piedo,
  Tamen mi preferas esti mi mem!
  Estu vi mem! Estu vi mem!
  Tia knabino, sovaĝa, groma!
  Elizabeto diris kun rideto:
  - Daŭrigu ĝin!
  Elena, disbatante la monstron, murmuris ion nekompreneblan.
  Euphrosyne prenis kaj detiris sian mamzonon, trafante la kristalan kontraŭulon, kiu subite aperis antaŭ ŝi kiel pulsaroj. Ili preterflugis kaj falis sur la brilan surfacon. Kaj ili donis grandan, mortigan baton.
  Knabino kun haroj blankaj kiel neĝo pepis:
  - La knabino plenigas la teron per siaj mamoj,
  Kovris kaj savis la tutan mondon de problemoj...
  Ni ne eltrovis ĝin, ŝajne la knabinoj havas la esencon,
  Kiam najbaro iris tute-en por ludi!
  Jekaterina, knabino kun ora hararo, prenis ĝin kaj piedbatis ĝin sur la surfacon per sia nuda kalkano. Unu el la elstarantaj pipoj krevis de la cerbokomocio, kaj la progresantaj malamiksoldatoj estis fakte superverŝitaj per vaporfluo.
  Knabino kun haroj, kiuj aspektis kiel leontodo, nur pli volumena, prenis ĝin kaj kantis:
  - Banu, bano, bano, bano,
  Infuzaĵo de kverko kaj betulo...
  Banu, bano, bano, bano,
  Moŝta piedbato de nudpieda knabino!
  Kaj ŝiaj perlaj dentoj ekbrilos kiel spegulo. Ĉi tiuj estas Terminator-knabinoj.
  Vere, neniu armeo de virtualaj estaĵoj povas stari kontraŭ homoj kiel ili. Kaj eĉ ne provu.
  Elena subite vidis grandegan neĝan monton super la urbo. Kaj kelkaj homoj en vikingaj kostumoj muelis proksime. Ili estis altaj kaj multe pli grandaj ol ordinaraj reprezentantoj de la homaro.
  La ruĝhara knabino kriis:
  - Neniu kompato, neniu kompato, neniu kompato por la malamiko,
  Sciu, malbona vikingo, sciu, malbona vikingo manĝos kuiraĵon el vi!
  Elizabeto ĵetis moneron per siaj nudaj piedfingroj. Ĝi turniĝis kaj trafis la korvon, kiu flugis tra la aero. Krome, ĉi tiu griza estaĵo estis la grandeco de granda albatroso. Kaj ĝi trafis ŝin ĝuste en la krono. La korniko perdis la konscion kaj kuris malsupren kiel meteorito. Kaj ŝi postlasis fumantan voston.
  La knabino kun blua hararo kantis:
  - Amo estas kiel monta rivereto,
  Kio falas teren kiel hajlo...
  Kaj ŝaltante ĝin, donante elektran ŝokon al la kontraŭulo,
  La knabino ŝarĝas la maŝinpafilon!
  La korvo trafis la batalroboton per sia beko dum sia sovaĝa falo. Mallonga cirkvito okazis. Kaj la grandega ciborgo eksplodas. Post kio la monto tremis.
  Kaj neĝo falis sur la kuraĝajn kvar knabinojn.
  Catherine notis, kantante:
  Neĝado, neĝado,
  Ne montru mian hararon...
  Rezulto, rezulto -
  Knabinoj ĉiam estas nudpiedaj!
  Kaj la militisto prenis ĝin kaj turnis ŝiajn orajn harojn, kvazaŭ ŝi estus pinto. Kaj tuj leviĝis hela brilo, kaj fluoj de fajraj radioj elverŝis. Kaj anstataŭ neĝo ekfalis pluvo. Kaj ĉio estis tre bela, kaj la gutetoj brilis en la virtuala suno kiel diamantoj.
  Elizabeto rimarkis ridante:
  - Ni devus montri niajn talentojn en komerco,
  La plej bona amiko de knabino estas diamantoj!
  Euphrosyne ridis kaj, montrante la monton, kie skandinavaj militistoj svarmis en la neĝo, rimarkis:
  - Ĉi tiuj uloj faras ion malbonan!
  Elena sugestis:
  - Ni liberigu mortigajn radiojn de morto el niaj skarlataj cicoj.
  Kaj la ruĝhara vulpino ridis, elmontrante siajn perlajn dentojn.
  Elizabeto sugestis:
  - Ni iru, knabinoj, unue, ni surterigu trupojn!
  Katerina kantis kun ĝojo:
  - Kiel la varmo de iliaj koroj helpas la alteriĝantajn trupojn,
  Kiel la varmo de iliaj koroj helpas la paraŝutistojn,
  Ventbalaitaj trupoj!
  Kaj la militistoj prenis ĝin, akcelis kaj per ĉiuj fortoj, kvazaŭ ili prenus ĝin kaj saltus.
  Kaj la batalantaj, agresemaj kvar belulinoj flugos rekte en batalon. Kaj estas klare, ke ili estas pretaj movi montojn tuj.
  Elena prenis ĝin en ĝojo kaj kantis:
  Mi estos la absoluta mondĉampiono
  Kaj mi trabalaos kiel brilanta uragano...
  Pli malvarme, ĉi tiuj estas ĉiuj verkoj de Ŝekspiro,
  Mi nur saltos en la Pacifikon!
  Elizabeto levis, kantante:
  - Impulsaj atletoj estas fervoraj batali,
  Ĉiuj fervore kredas je venko!
  Eŭfrozino aldonis, elmontrante la dentojn:
  - Ja ni povas havi ajnan maron, la maro estas ĝisgenue,
  Post ĉio, ĉiuj montoj dependas de ni!
  Kaj tiel la knabinoj fakte grimpis la monton en virtuala ludo. Ili estas celkonsciaj doni batalon al la vikingoj. Eĉ se ili estas gigantoj trioble homa alteco.
  Elena eniris la batalon. Ŝi prizorgis la muelejon per siaj glavoj. Kaj ŝi detranĉis la kapon de la vikingo, kantante:
  Ne necesas perdi la kapon
  Ne rapidu...
  Ne necesas perdi la kapon
  Kio se ĝi konvenas?
  Skribu ĝin en vian kajeron,
  Sur ĉiu paĝo!
  Ne perdu la kapon!
  Ne perdu la kapon!
  Pli bone forkuri rapide!
  Elizabeto ĵetis plurajn kudrilojn per siaj nudaj piedfingroj. Ili transflugis kaj trafis la vulturojn flugantajn super la vikingoj. Grandaj rabobirdoj, perdinte sian orientiĝon, flugis kaj ramis per siaj bekoj en la kraniojn de la vikingaj militistoj. Ili trapikis ilin, devigante ilin liberigi sangofontojn.
  Catherine piedbatis la plej proksiman vikingon per sia nuda, sunbrunigita piedo en la ingveno. Farigis lin salti kaj ruliĝi pro la bato.
  Post tio, la knabino diris:
  - Vi vidas eklipso sur la ĉielo,
  Ĉi tio estas armeo de malamikoj...
  Signo de infero venos,
  Ne plu bezonas vortojn!
  Kaj la knabino prenis ĝin kaj ŝiaj perlaj okuloj ekbrilis. Ĉi tio estas vere ŝtelo, vere ŝtelo!
  Euphrosyne prenis ĝin kaj fajfis. Paro da pinoj skuiĝis de la fajfilo, kvazaŭ bambuaj bastonoj estus falintaj sur ilin. Kaj pezaj konusoj flugis malsupren. Ili trafis la kapojn de la vikingoj, trarompante ilin kune kun siaj kaskoj.
  La blonda knabino rimarkis:
  - Mi lasis miajn malamikojn malŝpari,
  Mia unua movo, lasta movo!
  Kaj nun restis nur la plej granda, larĝŝultra vikingestro en ora kiraso.
  Kaj li muĝis je la supro de siaj pulmoj:
  - Vi ne havas ŝancon! Mi havas la hakilon de Toro!
  La vikinga brutulo svingiĝis kaj sendis cunamondon de sia hakilo.
  La knabinoj estis iomete kovritaj de neĝo.
  Sed ili rapide ekstaris.
  Elena komprenis la korbon faligitan de la giganta militisto kaj bojis:
  - Nu, enigu vian kontraŭulon en vian monujon!
  Kaj ŝi prenis ĝin kaj skuis ĝin.
  Elizabeto kantis kun dolĉa rideto:
  - Mia knabo, mia bebo,
  En ĉi tiu horo vi ne dormas,
  Kaj en kia nekonata lando,
  Viaj pensoj estos pri mi!
  La vikinga giganto denove svingiĝis. Kaj en tiu sama sekundo li sentis distordon de la spaco. Kaj li, kiel cigna plumo, estis suĉita de potenca polvosuĉilo.
  Kaj la giganto platiĝis en la korbo, fariĝante la grandeco de papavsemo.
  Elena ridetis kaj rimarkis:
  - Ĉi tio estas vere transformo!
  Catherine kantis ridetante:
  - Estos devigita traktado, kaj amuzaj transformoj!
  Elizabeto rigardis supren la monton kun alarmo kaj komentis:
  - Estas bombo kaŝita sub la neĝo!
  Elena knaris:
  - Nuklea?
  La knabino kun blua hararo murmuris:
  -Prenu vian fratinon pli alten - termopreono!
  La ruĝhara militisto larĝigis la okulojn kaj demandis:
  - Kaj kiel ni neŭtraligas ĝin?
  Euphrosyne ridis kaj kuis:
  - Por fari tion, ni devas liberigi infrasonon el niaj skarlataj cicoj. Ni, knabinoj, ĉiuj kvar, faru ĉi tion unuvoĉe!
  Kaj la militistoj prenis kaj fikis per fluoj de enorma energio el siaj rubenaj cicoj.
  Thermopreon-bombo gruntis kaj malŝaltis. Post tio komencis ludi solena marŝo.
  Elena tweetis:
  - Kiu volas bombon, tiu ricevos ĝin en la frunton!
  . ĈAPITRO N-ro 7.
  La knabinoj eliris el virtuala realeco. Ili jam sufiĉe ludis, sed komerco venas unue.
  Catherine komentis post la aventuroj de Wirth:
  - Do vi ne devas pagi ion ajn. Kaj kiel alie homoj iras al la vidindaĵoj?
  Elena komentis kun rideto:
  - Plej surprizas, ke ankoraŭ ekzistas individuoj, kiuj legas librojn. Kaj ĉi tio tute ne taŭgas en iujn pordegojn.
  Elizabeto rimarkis:
  - Mi ankaŭ foje legas librojn, kaj foje eĉ skribas ilin! Do ni ne konsideru ĉi tion strangaĵo.
  Euphrosyne tweetis:
  Estas multaj nekonataĵoj en fremda lando,
  Vi povas konfuziĝi kaj perdiĝi...
  Eĉ ansera ŝnuro trairas vian spinon -
  Se vi imagas, kio povus okazi!
  Post tio, ĉiuj kvar knabinoj prenis ĝin kaj turniĝis kiel ŝpinilo ĉirkaŭ ĝia akso. Kaj ili eĉ komencis leviĝi en la aeron. Ili estas belulinoj, oni devas diri, ke ili estas de kosma klaso.
  Tiam la knabinoj frostiĝis en la aero, post kio Elizabeto notis:
  - Ni jam estas tro distritaj de la serĉado de la ŝtelistoj de la intergalaksia raketo. Anstataŭ serĉi krimulojn, kvar mutaciantaj knabinoj ludas la malsaĝulon aŭ amuziĝas kun diversaj senutilaj virtualaj ludoj!
  Elena kontraŭstaris:
  - Virtualrealaj ludoj multe disvolvas inteligentecon. Ĉi tio ne estu forgesita.
  Ekaterina aldonis:
  - Kaj ankaŭ inteligenteco!
  Euphrosyne kapjesis:
  - Ne estas sufiĉe da aventuroj en la vivo, do ni prenas ilin en virtuala realeco!
  Elizabeto kapjesis:
  - Ĉi tio estas vera, sed ni ne forgesu pri la ĉefa afero. Do ni skanu la informojn el la Hiperreto.
  Kaj la tutaj kvar prenis ĝin kaj kantis:
  -Ni estas superklasaj sanghundaj knabinoj,
  Ni trovos iujn falintajn hararon...
  Lasu la ronĝantan hundon rompi siajn dentojn,
  Ni havas tre laŭtan voĉon!
  La knabinoj komencis rigardi informojn el la Hiperreto. Sed estis tiom multe, ke ĝi laŭvorte blindigis viajn okulojn. Kaj nenio signifa estis trovita. Io, al kiu vi vere povus alkroĉiĝi. Ĝis nun, nenio krom la odoro de infanaĝo.
  Elena sugestis:
  - Kaj se ĉiuj infanĝardenoj estus kontrolitaj?
  Katerino respondis ridante:
  - Mi aprezas vian humuron!
  Euphrosyne ridis kaj notis, ankaŭ kun rido:
  - Jes, eble ni ankaŭ povas ekzameni frenezulejojn?
  Elizabeto subite kapjesis:
  - Sed estas io en ĉi tiu ideo. Ne estas tiom da frenezuloj, danke al plibonigita genetiko. Sed frenezo kaj genio iras unu apud la alia kaj man en mano!
  Elena notis ĉi tie:
  "Eble ankaŭ ni estas iom frenezaj." Ili vivis pli ol du mil jarojn, sed ankoraŭ ne disiĝis de infanaĝo. Almenaŭ mi estas. Same kiel mi estis, mi ankoraŭ imagas min kiel nudpieda knabino el infana kolonio.
  Catherine kapjesis:
  - Jes tio pravas! Ni, ambaŭ diabloj, piedpremis la zonon! La ceteraj ne scias ĉi tion, kaj tio estas kio diferencas ilin de ni.
  Elizabeto kontraŭis:
  - Mi vizitis germanan kaptitecon kaj la antaŭprocesan arestejon de Stalin. Do mi scias kio estas malliberejo. Kaj mi devis esti en plenkreska gardado en la tendaro.
  Euphrosyne kapjesis:
  - Ni ne estis en la juna zono, sed ni ĉiuj kvar devis viziti la plenkreskan zonon. Ĉu vi memoras, kiel ni libervole fariĝis kaptitoj en usona virina malliberejo, plenumante unu interesan taskon?
  Elena kapjesis kun rido:
  - Mi memoras ĉi tion. Jes, estas bonege, kiam la matrono tuŝas vin kaj eniras ĉiujn viajn truojn. Estas tia diboĉo en Usono, kaj tiom da diversaj lesbaninoj. Ĉi tio estas nur bonega!
  Catherine kolere rimarkis:
  - Eble! Sed ĉi tio ne estas la ĉefa afero.
  Elizabeto rimarkis kun tre serioza rigardo:
  - Jes, ni devas studi ĉiujn historiojn de mensa malsano. Precipe paranoja skizofrenio. Foje tia malsano faras homon tre talenta kaj, samtempe, malsocia. Ĉi tie troviĝas la ŝlosilo por solvi kompleksan enigmon.
  Euphrosyne kapjesis kun rideto:
  - Jen ĝi. Nur la spaca potenco estas granda, ĝi havas bilionojn da homoj, kaj ne estas tiom malmultaj mensmalsanuloj el ili. Kaj kion ĉi tio donos al ni? Ĉu vi vere pensas, ke klinika skizofreniulo faris tion?
  Elena memoris:
  - Hitler havis signojn de vera, klinika skizofreniulo. Unuflanke, li eĉ kompatis la ŝafojn, kiuj estis buĉitaj por viando. Sed samtempe, li estis kruela en realaj agoj kontraŭ homoj, precipe kontraŭ judoj.
  Ekaterina notis:
  - Plej verŝajne, eĉ ne Hitler mem, sed liaj fervoraj dungosoldatoj. Kial tamen ne estas pli facila. Sed ĉiuokaze, serĉo inter mensmalsanuloj, almenaŭ ian indicon!
  Euphrosyne kantis:
  La mondo ripozas sur frenezo,
  Frenezo disvastiĝas en granda maniero...
  La streĉiĝo estas supera,
  Aperas kun doloro kaj timo,
  Nur timo donos al ni amikojn,
  Nur doloro instigas vin labori,
  Ĉar mi volas ĉion pli kaj pli.
  Eksplodu hiperplasmon en la homamason!
  Elena ridis, rimarkante:
  - Jen la vera menso de la blondulo!
  Elizabeto prenis ĝin kaj ĵetis la kudrilon per siaj nudaj piedfingroj. Ĝi alflugis kaj trafis la taionon, alpinglante la insekton al la palmarbo. Kaj la knabino rimarkis kun tre kontenta rigardo:
  - Kiel vi vidas, mi povas! Kaj ni povas fari ĉion, eĉ se ni aĝas dumil jarojn!
  Elena kantis, elmontrante la dentojn:
  Dumiljara milito
  Milito sen raciaj kialoj...
  La knabino ne estas sola en batalo,
  Almenaŭ restas malmultaj viroj!
  Post tio, la knabinoj, sen diri eĉ vorton, iris sur la Hiperreton por kolekti informojn pri mensmalsanuloj. Ili vere volis ĉi tion. Pli precize, Elena, la ruĝhara vulpino, estis tre scivolema. Sed la resto de la teamo ne precipe volis provi ĝin por si mem.
  Elizabeto trarigardis la informojn sovaĝe.
  Ekzemple, mensmalsanaj homoj de Venuso. Kiel atendite, estis nur kvar pacientoj kun paranoja skizofrenio: tri knabinoj kaj unu knabo. Ne multe por granda planedo. Ekzistis ankaŭ aliaj formoj de la malsano. Ankaŭ ne multe.
  Elena rimarkis kun rideto:
  - Ni kontrolu la psikojn, aŭ kio?
  Catherine aldonis kun rido:
  - Tio estus tre bona ideo. Mi delonge ne vidis frenezulojn.
  Elizabeto sugestis:
  - Vi povas kontakti ilin per la Hiperreto. Faru kontakton.
  Euphrosyne kapjesis:
  - Bonege! Bonvenon.
  La knabino kun blua hararo tuj kontaktis la unuan pacienton. Ekstere ŝi estis tute normala knabino, eble bela, kiel ĉiuj reprezentantoj de la homa raso. Ŝi palpebrumis al Elena kaj demandis:
  - Ĉu vi amas min?
  La knabino kun blua hararo respondis ridetante:
  - Certe!
  Do ŝi turnis sin kaj kukis:
  - Do amu al mi!
  Elizabeto ridis kaj respondis:
  - Ni iru rekte al virtuala!
  Kaj la korpoj de la knabinoj estis elmontritaj kaj interplektitaj en pilko. Kaj Elena komencis skani ilin. Kaj antaŭ ĉio, ŝi laŭtlegis emociojn kaj sentojn, kaj ankaŭ sondis la memoron de la skizofrenia knabino. Kaj ĉi tio estis interesa siamaniere, kvankam la memoro pri la mensmalsana knabino estis unika. Kaj foje ĝi alprenis ekzotikajn formojn.
  Elizabeto ankaŭ estis feliĉa kaj laboranta. Ĝis nun la kontakto donis nenion valoran.
  Kaj ĝenerale, logiko kaj intuicio sugestis, ke tio ne estis la plej bona maniero. Krome, eĉ se la gvidanto estas skizofrenia, estas neverŝajne, ke li aŭ ŝi nur sidos sur la planedo kaj atendos ĝis ili estos kaptitaj kaj renversitaj.
  La skizofrenia knabino demandis:
  - Vi estas tiel varma... Verŝajne tre juna?
  Elizabeto aŭtomate eksaltis:
  - Ne! Mi estas dumiljara.
  La skizofrenia knabino muĝis:
  - Do vi estas maljuna! Kaj vi delogas junajn junulinojn! Foriru de ĉi tie!
  Elizabeto kapjesis:
  - Bonan liberiĝon!
  Kaj ŝi disiĝis de ŝi. Ĉiuokaze, mi skanis mian tutan memoron kaj trovis nenion krom sensencaĵo. Kvankam, foje la sensencaĵo estis bizara kaj vekis intereson per sia bunteco.
  Post tio, la eterna knabino malkonektis.
  Elena sugestis:
  - Venu nun!
  Kaj la militisto kun rufa hararo prenis ĝin kaj saltis tra la virtuala al la skizofrenia junulo. Li estis ĉarma rigardi, sed li ĝemis pro timo kiam li vidis la ruĝharulon kaj murmuris:
  - Sorĉistino!
  Elena ridis kaj rimarkis kun rido:
  Sorĉistino, sorĉistino, sorĉistino,
  Diablo...
  Kaj de kie venis la sorĉistino?
  Sorĉistino, sorĉistino, sorĉistino,
  Mi estas eterne bela
  Ĉio alia estas kompleta fiaĵo!
  Kaj la ruĝhara knabino palpebrumis per siaj tre helaj smeraldaj okuloj.
  La junulo moliĝis kaj kapjesis:
  - Ĉu vi volas amori kun ni? Ni ne ĝenas!
  Elena ridis kaj pepis:
  - Kaj ankaŭ ni ne ĝenas!
  Post tio iliaj korpoj interplektiĝis en pilkon. Havi sekson per la Hypernet estas bonega. Kaj ĝi estas bela, kaj ne estas infekto.
  Kompreneble, la knabinoj skanis la konscion, subkonscion kaj memoron de la knabo. Skizofreniuloj havas multajn interesajn kaj buntajn aferojn kaŝitajn en siaj kapoj.
  Kaj ĉi tie vi povas fari multon kaj multe amuziĝi. Eĉ kiam ĉio estis elŝutita, Elena ne volis disiĝi de la junulo, kaj ŝi estis forŝirita de li malfacile.
  Tiam estis du pliaj knabinoj. Ĉi tie Eŭfrozino kaj Katarina prizorgis ilin. Cetere, samtempe. Kaj ĉi tio ankaŭ estas bonega amuza, kaj vi ricevas multajn edukajn aferojn. Kaj la knabinoj, ni nur diru, estas tre bonegaj kaj mirindaj.
  Kaj ili eĉ povas kanti tre bunte. Sed ili ne faros ĝin sen kialo.
  Ĉiukaze, mutaciulenketistoj kontrolis la unuajn kvar paranojajn skizofreniulojn, sed ne trovis iujn ajn signifajn kondukojn.
  Elena notis:
  - La procezo mem estas agrabla, sed estas nenio grava pri ĝi!
  Catherine ĉirpetis:
  - Trovi kidnapintojn uzante ĉi tiun metodon estas kiel traserĉi fojnamason serĉante kudrilon.
  Euphrosyne deklaris:
  - Kompreneble, estas malproksime de la plej bona ideo serĉi tiel! Sed ĝi estas agrabla procezo.
  Kaj la knabinoj kantis ĥore;
  Unu du tri -
  Disŝiru la spionojn
  Kvar, ok, kvin -
  Mortigu la banditojn!
  Elizabeto, post tio, rememoris sian gloran pasintecon sur la frontoj de la dua mondmilito, kaj la fatalan, teruran kvardekunuan jaron;
  Elizabeto sentis sin plonĝi en profundan lageton, senespere nigran, kaj nur en la altaĵoj la brulantaj okuloj de la steloj flagris malbonaŭgure. Dum vi plonĝas, la premo sur via brusto plifortiĝas, sledmarteloj batas en via kapo, kaj ĉiu bato fariĝas pli dolora kaj peza. Fine, ŝia korpo tuŝas la fundon, la dorso de ŝia kapo sentas malvarmon, la knabino volas salti kaj ne povas moviĝi. Ĉi tie, ĉirkaŭe, samtempe, de ĉiuj flankoj oni aŭdas grincadon, susurantaj iuj malgrandaj estaĵoj. Elizabeto sentas, ke ŝia koro batas sovaĝe en ŝia brusto. Ratoj, grandaj kiel kunikloj kaj multkoloraj, kun superrega sanga nuanco, alkuras ŝin. Ili rapidas kaj komencas ŝiri. Elizabeto krias kaj... Rekonsciiĝas.
  Du germanaj soldatoj palpas la knabinon, poste subite levas ŝin je ŝiaj haroj:
  - Schnell! Leviĝu, hundino!
  Elizabeto ekstaras kaj estas malfirma. La knabino turnas la kapon, ĝi estas peza. Ŭaŭ! Sed ĉio ŝajnas esti sendifekta.
  La germanoj konstruas kolonojn de kaptitoj, viroj kaj virinoj aparte. Elena eĉ surpriziĝis, ke tiom multaj rezignis. Kelkaj virinoj, pli ol kvindek, ne estas videblaj, la vunditoj ŝajnas esti simple finitaj de la nazioj. Instigante la knabinojn kun fusilpugoj (preskaŭ ĉiuj soldatinoj estis junaj kaj ĵus rekrutitaj), ni veturis plu. Estis sufiĉe varme, iuj virinoj havis siajn tunikojn forŝiritaj kaj "ĉirkaŭpaŝis" en siaj ĉemizoj.
  Elizabeto demandis kapitanon Valentina Sinitsa, kiu havis kelkajn imponajn kontuziĝojn sur ŝia vizaĝo:
  - Kio do nun, Valja?
  La kapitano, dudek ok-jara, sufiĉe bela ruĝhara knabino, respondis:
  - Estas bone, se la nokto estas malluma, ni forkuros!
  Elizabeto rigardis sin:
  - Mi pensas jes! Kaptiteco ne estas por sovetiaj homoj. Ŝajnas, ke ne estas damaĝo, la fragmentoj kompatis mian korpon. Estas nur bruo en mia kapo.
  Valentina respondis:
  - Ŝajnas, ke vi estis konsternita. Brr! Sed mi mem ne komprenas, kiel mi finiĝis en kaptiteco. La mitraleto blokiĝis, kaj la aliaj knabinoj rezignis. Kiel rezulto, mi estis kaptita kiel la lasta malsaĝulo.
  Elizabeto kapjesis:
  - Jes, bonan komencon al la milito. Antaŭ ol ŝi eĉ havis tempon mortigi unu germanon, ŝi estis kaptita. Sovaĝa hororo! Kio se ni ne havas tempon por eskapi?
  Valentina respondis:
  - Sciu, vi estas nekutime bela. Orahara, kun perfekta figuro. Mi neniam vidis pli belan knabinon ol vi!
  Elizabeto svingis ĝin for:
  - Kial mi bezonas ĉi tiujn komplimentojn? Kaj vi ne estas ulo.
  La kapitano rimarkis:
  - Vi povus simple esti seksperfortita.
  Elizabeto estis konfuzita:
  - Kion signifas seksperforti?
  Valentina estis sincere surprizita:
  - Ĉu vi ne scias?
  Elizabeto palpebrumis per siaj okuloj:
  - Teorie, kompreneble, mi scias, sed...
  Valentina mallarĝigis la okulojn:
  -Ĉu vi neniam provis ĝin kun ulo?
  Elizabeto skuis la kapon negative:
  - Kompreneble ne! Ĝenerale, komunisto ne devas iĝi morale korupta kaj amori ekster geedzeco!
  Valentina levis la ŝultrojn:
  - Kiel diri! Laŭ mi, ĉi tio estas persona afero por ĉiuj. Krome, viroj estas ĉiuj malsamaj, kaj vi ricevas plezuron de ili laŭ via propra maniero. Ne estas tiel facile diveni, sed mia edzo rapide enuiĝas.
  La komsomola knabino, kiu iris dekstre, kontraŭis:
  - Por homo, la ĉefa afero estas spirita komunikado, kaj ne bestaj instinktoj.
  Valentina levis sian fingron supren:
  - Ni ne parolu pri maldecaj temoj. Eble estas pli bone paroli pri la partio kaj la konstruado de komunismo?
  Elizabeto volis ion diri, kiam venis la ordono, ke la kolono haltu.
  Ili trovis sin rekte antaŭ betona areo, al kiu alproksimiĝis paro da kamionoj kaj aŭto. Samtempe aperis alia rubriko de persekutitaj virinoj. Juĝante laŭ siaj vestaĵoj, ili estis civiluloj.
  Obeza germano elrampis el kakikolora germana aŭtomobilo. Li havis malagrablan, malbone razitan vizaĝon kun triobla mentono, kaj strangan dutuban maŝinpafilon ĵetitan sur liaj ŝultroj. Sed la ĉapo, sur kiu brilis la emblemo - du fulmoj, malkaŝis SS-ulo. La faŝisto eliris antaŭ la knabinoj kaj ordonis en rompita rusa lingvo:
  - Egale! Atentu!
  La knabinoj aŭtomate ekstaris, ilia milita trejnado faris sian paspagon. Unu el la knabinoj tamen hezitis kaj ricevis postaĵon sur la pugo.
  La SS-oficiro kontente gruntis, rigardis la krurojn de la virino kaj ordonis:
  - Ĉiuj demetu siajn botojn!
  La knabinoj ektremis, kaj bruego balais tra la vicoj. La dika germano pruve oscedis kaj senforte murmuris:
  - Kiu malobeos, estos pendigita! - Kaj tiam subite minaca krio. - Schnell! Schnell!
  La knabinoj komencis demeti siajn ŝuojn. Elizabeto sentis ŝiajn manojn moviĝi aŭtomate. Ĝi sentas kiel submetiĝi al faŝismaj monstroj estas kutima por ŝi. Ŝi demetis unu boton, sentante la agrablan varmon de la betona surfaco per sia nuda piedo. Tiam la dua, zorge surmetu novajn, ĵus eldonitajn ledajn botojn (tolo aperos nur fine de la milito). Tiam krioj aŭdiĝis. Juna knabino, ne pli ol deksesjara, elsaltis kaj kriis:
  - Mi ne fotos, idiotoj! Estus pli bone, se ili faligus min morta!
  La germana porko faris signon, du altaj SS-uloj kaptis la knabinon kaj trenis ŝin al antaŭpreparita pendumilo.
  La knabinoj-kaptitoj de milito eligis ĝemon, sed neniu kuraĝis kontraŭi, ŝajne la ŝoko de kaptiteco efikis.
  - Hoku ŝin! - kriis la dika faŝisto. - Ne lasu lin morti tuj! La diablo scios rezisti.
  La vestaĵoj de la juna knabino estis deŝiritaj, kaj la SS-ulo eĉ enŝovis cigaron en la rozkoloran cicon de la belulino. La knabino kriis kaj kriis:
  - Memoru, mia nomo estas Tanya! Morto al la nazioj!
  La SS-oficiro muĝis:
  - Elŝiru ŝian langon!
  Mordovorano saltis al la knabino kun ĉifita malpura antaŭtuko kaj pinĉilo en la manoj. Alia nazio premis la vangojn de la knabino, malfermante la buŝon. Ŝi provis rezisti. sed la fortoj estas tro neegalaj. Sango elverŝis el la buŝo de la knabino, kaj ŝi mem svenis pro la dolora ŝoko. La faŝisma monstro ĵetis sian elŝiritan langon kaj piedpremis ĝin per sia boto. La nazioj rapide pendigis la pendantan nudan knabinon rande sur akra ŝiphoko. Ŝi eligis malfortan krion kaj tremis, resenigita de la plia doloro. Sur la vizaĝoj de la faŝistoj estis skribita Feliĉo, tiu nekredebla sento de sadisma kontento kiam vi kaŭzas doloron al viaj kunhomoj. Eĉ se ĝi estas bela knabino kun blonda hararo. Ĉi tie seksa elemento miksiĝas kun sadismo.
  Elizabeto fermis la okulojn por ne vidi tian arbitrecon. Dume, kolono da kaptitoj, civilulinoj, alproksimiĝis al ili. La nazioj ankaŭ devigis ilin demeti siajn ŝuojn. La elektitaj virinoj estis junaj, neniu el ili aspektis pli ol tridek kvin aŭ malpli ol dek ses. Fortaj belorusaj virinoj, plejparte helharaj, bluokulaj, agrablaj rigardeblaj, sango kaj lakto.
  La dika oficiro denove ordonis:
  - Demetu viajn ekstervestojn!
  Elizabeto subite ruĝiĝis, kaj se la nazioj lasus ŝin tute nuda? Kaj miaj fingroj jam malbutonumas mian tunikon. Civilaj virinoj ploras kaj ĝemas kvazaŭ ili iros al ekzekuto. Unu el ili havas bebon en ŝiaj manoj. La nazio forprenas ĝin el siaj manoj. La patrinvirino rapidas kaj estas ponardita en la stomako per bajoneto. Li falas, krevante en korŝiran krion. La SS-oficiro kuras al la bebo, ĵetas lin sub liajn piedojn kaj komencas piedpremi lin. Krome, li zorgas, ke li ne tuj mortu, rompante siajn delikatajn brakojn kaj krurojn.
  La patrino hurlas kaj estas trenita al la pendumiloj, por esti pendigita sur hoko dum ankoraŭ viva. Survoje ili disŝiras niajn vestaĵojn kaj trafas nin per fusilpugoj. Poste, je la fino, ili skuas la mutilitan virinon, gaje ridante, kvazaŭ ŝtonigitaj sur mariĥuano.
  Elizabeto flustris:
  - Kaj ĉu estas limo al ilia abomenaĵo? Kiu naskis ilin, virinon aŭ lupinon?
  Valentina diris kun pasio:
  - Ni neniam pardonos kaj forgesos ĉi tion. La faŝistoj pagos centoble por ĉiu el siaj abomenaĵoj.
  Elizabeto respondis:
  - La tuta Germanujo ne sufiĉas por tio.
  Valentina ŝercis:
  - Kio restas iros al Japanio!
  La ĉefa nazio ankoraŭ ne trankviliĝis, frenezo brulis en liaj obtuzaj okuloj, lia malgranda buŝo estis krispigita:
  - Nun, mi avertas vin! Ni kondukos vin al germana teritorio. Tiuj, kiuj bone kondutas, havos bonan lokon, manĝaĵon, kaj estonte, honoran civitanecon de Granda Germanio. Sed se iu eskapos, tiam por ĉiu fuĝinto mi ordonos forbruligi vivajn dudek ostaĝojn. Ĉu vi komprenas min? - La muĝado de la kanajlo plifortiĝis. - Kaj nun, vi klare vidos, kion signifas malobei la Fuhrer.
  La nazioj rapidis en kolono de civilaj virinoj kaj elektis dek el la plej malbelaj por rigardi. Ili estis senceremonie trenitaj per la haroj kaj frapitaj en amason. Post tio, la SS-uloj komencis tordi la virinojn per pikdrato. Ili kriegis malespere kaj provis eskapi. En respondo ili ricevis fusilpugojn al la ŝultroj kaj brusto.
  La dika oficiro kontente ridetis:
  - Nu, nun torĉo por ili! Lasu ilin "ĝui" la doloron!
  Kaj denove la idiotaj ridoj de faŝismaj bestoj. Tri SS-uloj kun degeneritaj vizaĝoj eltiris la benzinujon kaj malŝraŭbis la kovrilon. Malgraŭ la distanco, la abomena odoro de fuelo atingis Elizabeton. Ĝi ŝajnas estinti malalt-oktana benzino produktita per la hidrolizo de karbo. La Fuhrer ne havis sufiĉe da natura oleo por ĉiuj siaj multnombraj ekipaĵoj, eĉ konsiderante provizojn de Sovetunio, do la fizikistoj de la Tria Reich montris eltrovemon. Ĉi tiu benzino havis la proprecon de pli malalta brula temperaturo ol kutime, kaj ankaŭ la fakton, ke ĝi komencis frosti jam je naŭ gradoj sub nulo. En konvena tempo, tio influos la kurson de la milito. La virinoj, tordite per metala pikdrato, senespere svingis la brakojn (tiuj kiuj havis ilin liberaj). La nazioj ridetis kaj kriis ion en la germana.
  Elizabeto senespere demandis:
  - Ĉu ili vere estos ekbruligitaj?
  Valentina respondis kolere:
  - Ne, ili lasos vin! Ili ankaŭ donos al vi kukojn por la vojaĝo!
  Elizabeto ekploris:
  - Kaj ĝi estas ankoraŭ tiel kruela! Bone, viroj, sed kial virinoj tiom suferu!
  Valentina sugestis:
  - La germanoj bezonas slavojn nur kiel sklavojn. Kaj la sklavo devas timi kaj obei. Ĉi tio estas diktaturo bazita sur timo. Kaj por timigi, vi devas kaŭzi doloron.
  Elizabeto ekbrilis siajn bluajn okulojn:
  - Kaj por kolerigi vin, necesas dolori!
  Flamo eksplodis, la fajro ne disvastiĝis tiel rapide kiel kun ordinara benzino, la virinoj ŝiris, penante rompi la draton, sango gutis el iliaj korpoj, tranĉitaj per kudriloj.
  Al Elizabeto ŝajnis, ke la tempo surprize malrapide rampas, kiel serpento, blovis freŝa vento, kaj ŝia korpo, apenaŭ kovrita de malpeza ĉemizo, sentis malvarmon.
  La flamoj fine englutis ĉiujn inajn martirojn, kaj iliaj krioj fariĝis multe pli laŭtaj. La haŭto vezikiĝis kaj senŝeliĝis antaŭ miaj okuloj. La odoro de brulado fariĝis pli kaj pli forta. Li sentis sin malsana, kaj larmoj fluis el la okuloj de la knabinoj. La ĉefa faŝisto kriis kun malica rido:
  - Se iu forkuros, mi bruligos vin ĉiujn! Heil! Heil Hitler, plej granda reganto de la universo!
  La faŝistaj soldatoj elprenis buŝharmonikojn el siaj zonoj kaj gaje ludis ilin. Cetere, estas klare, ke la nazioj ne suferis pro kompleta manko de aŭdado. Sed tio igis la muzikon ŝajni eĉ pli malbonaŭgura.
  La dika oficiro blekis en la rusa lingvo:
  - Muziko fluas, muziko, muziko! Foje malĝoja, jen spirante timeme! Kiu dancas gaje je la melodio de pipo, kiu heligas la animon! Muziko fluas, muziko, muziko, for de malĝojo, ĉesu ĝeni la germanojn! Senfina, eterna, juna, kiu tiel multe volas vivi!
  Lia asistanto, ruĝhara oficiro, kriis:
  - Dancu ĉiuj! Nu, hundinoj, dancu, aŭ mi bruligos vin ĉiujn!
  La knabinoj komencis timeme movi siajn nudajn piedojn. La ĉefa faŝisto laŭte kriis, svingante la brakojn:
  - Vivu! Venu, hundinoj kaj putinoj, venu!
  La knabinoj ekmoviĝis multe pli rapide en malkonkordo, sed ĝi malmulte memoris pri kultura danco, sed prefere sovaĝa danco de la Papuoj, la marbordo de Paragvajo!
  La faŝistoj alkuris al la virinoj kaj batis ilin en la vizaĝon per la pugno, kriante kaj gruntante ion korŝiran.
  La ĉefa faŝisto faris geston. Knabo en la uniformo de Hitler Jugent alportis al li botelon da konjako. La dika porko tiris rekte el lia gorĝo, la kvardekgrada likvaĵo varmigis lian stomakon. Borov demandis la knabon bonorde:
  - Vi jam estas dekkvarjara, mi donas al vi permeson pafi iun malcxastistinon!
  Estis seniluziiĝo sur la vizaĝo de la knabo:
  - Kaj nur pafi? Ĝi estas tro mola! - li ekkriis.
  La dika bastardo gruntis:
  - Kion vi volas fari al ŝi?
  La knabo klakis:
  - Mortu lin kaj poste ekbruligu lin!
  - Bone, venu! Nur rapidu, ĉi tiuj idoj ankoraŭ devas esti venigitaj al Germanio ĝustatempe.
  La knabo, brilanta per siaj brilegaj, alte poluritaj botoj, moviĝis laŭ la vico de virinoj. Li ridetis rabe kaj kruele ridetis. De tempo al tempo, la juna nazio haltis kaj piedbatis tian aŭ alian virinon en la stomakon, sed faris neniun elekton.
  Elizabeto preĝis al iu nekonata, sed ne al mi! Sed la junulo nur haltis antaŭ ŝi kaj montris sian fingron:
  - Ĉi tiu putistino estas mia!
  Elizabeto frostiĝis, tremis perfide, kaj ŝia sunbrunigita vizaĝo paliĝis. La ĉefa faŝisto neatendite kontraŭis:
  - Nain!
  La faŝisma knabo ofendiĝis:
  - Kaj kial tio estas?
  Borov respondis:
  - Ŝi estas tro bela! Nur mirinda knabino, vi povas doni ŝin al iu generalo kaj ricevi multe da mono.
  La juna nazio kontraŭvole konsentis:
  - BONE! Nur pro tio, ke vi rifuzis mian unuan peton, mi torturos du putininojn!
  . ĈAPITRO N-ro 8.
  La knabo turnis sin, rapide ĉirkaŭkuris kaj elektis du pli junajn knabinojn. Ĉi-foje li hastis, timante, ke lia laŭleĝa predo povus esti forkaptita.
  La knabinoj elkuris sur la placon memstare, eble ili esperis, ke la bela knabo kompatos ilin, se ili estos obeemaj. La junulo malestime snufis:
  - Surgenuiĝu kaj kisu miajn botojn!
  La knabinoj kolapsis kaj rampis. Ili memfide kisis la polurita haŭton, sentante la fortan odoron de multekosta nigriĝo. La filo de Hitler Jugent subite kaptis la knabinojn je la haroj kaj levis ilin perforte:
  - Kio, hundinoj! - Siblis la knabo en la rusa. - Tedas vivi? Nun demetu viajn vestojn tuj!
  La knabinoj febre demetis siajn vestojn, lasante ilin nur en sia kalsoneto. La juna sadisto ordonis:
  - Kuŝiĝu sur la krampoj.
  La knabinoj obeeme kuŝiĝis, kaj la SS-asistantoj sekurigis siajn brakojn kaj krurojn en specialaj stokoj. La knabo trakuris la fingrojn sur la allogaj rozkoloraj kalkanoj de la knabinoj, kiuj ankoraŭ ne havis tempon por kolekti polvon. Li subite sentis fortan eksciton kaj kriis korŝire:
  - Donu al mi pezan vipon!
  La dungosoldatoj transdonis la vipon. Ĝi ne estis simpla, sed konsistis el ruĝe varma drato kun akraj steloj. Trafoj de tia armilo estas multe pli sentemaj.
  Elizabeto sentis febron dum ŝi pensis pri tio, kio ŝin atendas. Jen la monstra rido de faŝismo, kiam homoj fariĝas bestoj. Kaj ĉi tiuj inferaj turmentoj de monstroj, kiuj perdis bazajn homajn sentojn.
  La vipo malbonaŭgure fajfas kaj falas sur la nudajn dorson de la knabinoj. La bato al la osto tratranĉas la haŭton kaj viandon. La juna faŝisto kontente ronronis li sentis sin vera Dio; Jes, ĝi estis diaĵo de malbona kaj nedetruebla volo, sen la plej eta sento de kompato. Tamen, la Hitler Jugent instruis ke kompato estas malforteco! Kompato, malbona sento, ne estas inda je vera arjo. Ne sufiĉas mortigi la malamikon, oni devas igi lin suferi kaj humiligi en la plej malbona maniero. La slavoj estas malsupera nacio kiel la judoj, kaj mortigi slavon estas kiel mortigi frenezan hundon. Kio estas konscienco? Infera kaptilo de la animo, elpensita de judoj kaj rusaj filozofoj. Vera arjo konas neniun penton, nur unu afero kaŭzas al li ĝenon, ke li mortigis malmultajn malamikojn. Sed kruele torturi virinon aŭ infanon estas la plej alta manifestiĝo de arja braveco.
  La kalsonoj krevis sub la batoj de la varma drato kaj falis de la postaĵo. La knabinoj kriegis komence, sed la knabo estis forta preter siaj jaroj, kaj ili rapide eksilentis, perdante konscion pro terura ŝoko. Tamen, la ekzekutistoj de Hitler ne estis ĉe perdo, ili malsuprenportis antaŭpreparitajn sitelojn da glaciakvo (uzante tendaran fridujon) sur la kapojn de la junaj belulinoj; Dume, la juna sadisto denove varmigis la draton sur la fajro kaj demetis ĝin sur la nudajn piedojn de la knabino. Kaj denove teruraj krioj, krioj en kiuj estis nenio homa.
  Elizabeto apenaŭ povis stari sur siaj piedoj, ŝajnis de kie povus veni la forto por elteni ĉi tion. Ĝi estis io sen la plej eta signifo, multe preter la limoj de la homaro. Estas strange, kiel tia dolĉaspekta knabo, preskaŭ infano, povus fari tion. Estas simple nekredeble kiom multe da faŝismo deformas animojn, eĉ infanajn. Do kripligu la percepton de tuta generacio!
  La knabinoj denove eksilentis, kaj akvo denove estis verŝita sur ilin. Tamen, malgraŭ ĉiuj klopodoj, la krioj de la torturoj fariĝis pli kaj pli kvietaj. De la ŝultroj ĝis la piedoj, al la malfeliĉaj martiroj ne restis loĝloko. Fine, la knabo laciĝis, viŝis la ŝviton de la frunto kaj kraĉis tra la dentoj direkte al la kolono de malfeliĉaj virinoj.
  - Laca de tio! Ĉu vi povas bruligi ilin?
  La ŝiriĝintaj knabinoj ne plu moviĝis, verŝajne la sufero superis certan mezuron. La nazioj alkuris al la malfeliĉuloj, ne precipe malavare gutante benzinon, kaj ekbruligis ilin. La knabinoj eĉ ne moviĝis, kvankam la fajro malrapide formanĝis ilian karnon kun ĝojo.
  Ĝis tiu tempo, ankaŭ kvietiĝis la kriegoj de la mizeraj estaĵoj vivbruligitaj, kies tuta kulpo estis nur en tio, ke ili devis fariĝi klara pruvo de la necedema volo de naziismo!
  La dika bastardo svingis sian kurban pugnon.
  - Nu, putinoj? Mi esperas, ke vi komprenas, kion valoras funto! Kaj nun viciĝu kaj marŝu paŝon post paŝo al via nova destino.
  La virinoj staris senmove, same ŝokitaj de la krueleco kaj koŝmara spektaklo.
  La faŝisma knabo, senhezite, kaptis pistolon kaj, rabe ridetante, pafis la knabinon en la kruron:
  - Vi aŭdis, ili diris al vi, marŝu!
  La pafo vekis la virinojn, Elizabeto sentis la mildajn manojn de Valentina sur ŝiaj ŝultroj.
  - Ni iru, mia fidela kamarado, por venĝi, vi bezonas vivi!
  La knabino kuraĝe respondis:
  - Kaj mi ĵuras, ke mi pluvivos!
  Dume, la juna bastardo pafis al la tordiĝanta, falinta knabino. Samtempe, li provis rompi ambaŭ ŝiajn brakojn kaj krurojn. Mi ne volis tuj fini la knabinon, ĉar aŭskulti dolorkriojn estas multe pli agrabla ol ridado.
  La grave vundita knabino restis kuŝanta sur la vojo, la juna faŝisto ne finis ŝin, kaj ili kaptis ŝin per hoko ĉe la ripo kaj trenis ŝin al la pendumilo.
  La dika SS-ulo frapetis la knabon sur la kapon:
  - Mia kara amiko! Vi estas ekzakte kiel la Fuhrer kiel infano! Sciu, la granda Adolfo kverelis kun knabino jam en la unua klaso. Do li kaj liaj du amikoj atakis ŝin survoje hejmen. Ili kaptis ŝin kaj ligis ŝin kaj komencis fitrakti ŝin. Ili bruligis ŝin per fajro, rompis ŝiajn ostojn, eltranĉis ŝiajn okulojn, kaj tiam juna Adik verŝis sulfuran acidon en ŝian gorĝon, prenitan el kemiaj lecionoj. Tiam Hitler havis nur sep jarojn, kaj li jam kapablis kuraĝan agon indan je arja edzo.
  La juna nazio, grimacante, demandis:
  - Ĉu la knabino estis juda?
  - Ne, slavo! Aŭstrio-Hungario kolapsis ĉar la germanoj estis perfiditaj de la slavoj, do la Fuhrer ĵuris detrui ilin! - Borov pasigis la manon sur lian gorĝon. - Ĝenerale, simioj meritas mildecon, sed slavoj ne!
  La SS-uloj unuvoĉe levis siajn piedojn:
  - Heil Hitler!
  Junaj, nudpiedaj, duonvestitaj virinoj rapide marŝis laŭ la vojo. La nazioj veturis per specialaj kvarradaj eskortaj bicikloj (por ne malŝpari benzinon per eskortado de subhomoj). Elizabeto, ŝokita de la kruelaĵoj kaj evidenta malmoraleco de la nazioj, silentis dum la unuaj du horoj, ŝi eĉ ne pensis pri io ajn, sed iradis duondorme. La aliaj knabinoj, ŝajnis, ankaŭ ne estis en humoro por paroli, almenaŭ pri sekularaj temoj.
  Dum la nudpiedaj knabinoj promenis sur la glata asfalto dismetita sur sovetia grundo, iliaj piedoj sentis sin pli-malpli komfortaj. Sed preterpasinte la detruitan limpostenon, ili troviĝis en pola teritorio... La vojo montriĝis kovrita per fajna gruzo kaj akra dispremita ŝtono, fosante en la nudaj piedoj de la knabinoj. Elizabeto, en la lastaj jaroj, ne ofte povis pagi nudpiede promenojn, kaj baldaŭ sentis, kiel ŝiaj nudaj kalkanoj komencis senkompate ŝiri kaj bruli. Por distri sin, ŝi parolis al Valentina:
  - Kion do ni devas fari nun?
  La kapitano trankvile respondis post paŭzo:
  - Ni ne povas kuri, alie ĉiuj knabinoj estos mortigitaj! Samtempe ankaŭ ne ekzistas forto por elteni tion!
  Elizabeto sugestis:
  - Kaj se ni aranĝos fuĝon por ĉiuj?
  Valentina kapjesis:
  - Ĝuste pri tio mi pensas. Estas simple teknike malfacile fari ion tian. Rigardu kiom da gardistoj estas ĉirkaŭe.
  Elizabeto eldiris la frazon de Suvorov:
  - Ili hurlas ne en nombro, sed en lerteco!
  Valentina respondis:
  - Unu el la ĉefaj kialoj de la venkoj de Suvorov estis la pli bona batala trejnado kaj fizika trejnado de la rusaj trupoj. Precipe, la turkaj trupoj ne estis instruitaj bajoneto kaj mal-al-mana batalo, tiel ke ili rapide disfalis. Sed ĉe la francoj ĝi estis pli malfacila, precipe ĉar la bajoneto estis inventita en Francio.
  Elizabeto respondis decide:
  - Sed ni venkis!
  - Jes, ni venkis. Sed honeste, ĝi ne estas tiel facila kiel oni diras en lernolibroj. - Valentina suspiris. - La prezo de venko estas tro alta, ĝi povas malplivalorigi la valoron de trofeoj.
  Elizabeto murmuris:
  - Ni ne parolas pri trofeoj. La plej granda trofeo en milito estas vivo savita. Ĝenerale, kiel Stalin diris: "Soldato ne havas sekson."
  Valentina sugestis:
  - Tiam fariĝu knabo, kaj fariĝos pli facile por vi.
  Elizabeto ekmovis:
  "Ne ĝenus min fariĝi knabo mem, knaboj estas multe pli liberaj."
  Valentina fajfis:
  - Kial?
  "Ĉar iliaj piedoj estas pli malglataj, kaj mi sentas, ke mi marŝas sur karboj." - Elizabeto knaris.
  Valentina respondis:
  "Kaj mi sentas, ke mi estis batita sur miaj kalkanoj per bastonoj dum longa tempo, sed mi devas elteni ĝin." Eblas, ke nia kaptiteco daŭras, kaj tio ne okazos. Mi aŭdis, ke virinoj en koncentrejoj ricevas ŝuojn nur kiam neĝo falas, kaj eĉ tiam ili estas faritaj el ligno.
  Elizabeto ektremis:
  - Lignaj ŝuoj por la piedoj de knabino estas simple torturo iam, kiam mi estis ankoraŭ lernejano, mi surmetis ilin en muzeon kaj promenis laŭ la koridoro; Ili estas tiel malkomfortaj kaj daŭre defalas.
  Valentina korektis:
  - Kaj ili terure frotas viajn piedojn, kaj vintre varmigas vin tre malbone. Bastaj ŝuoj estas multe pli bonaj, ili estas pli varmaj kaj molaj.
  La virinoj el la vilaĝo estis pli spertaj kaj ne plendis, sed inter la urbaj virinoj jam komencis aperi gutetoj da sango, surpremante sur la gruzon la spurojn de graciaj, junaj piedoj.
  Aro da batalantoj ME-109 flugis trans la ĉielon, ili flugis en relative malalta altitudo, kaj oni eĉ povis vidi la svastikon sur la flugiloj.
  Elizabeto rimarkis:
  - Mi scivolas, kie estas niaj gloraj Migi?
  Valentina kontraŭvole respondis:
  - Mi pensas, ke ili restas neplenigitaj. Ĝenerale, la germanoj havas interesan novan produkton, miniaturajn bombojn, ili eĉ povas esti penditaj de la flugiloj de ĉasaviadiloj. Ili falas teren kiel hajloj. Ĝi ne prenos tankon, sed ĝi estas sufiĉe efika kontraŭ infanterio aŭ aviadiloj, precipe malpezaj kiel la IL-16.
  Elizabeto rimarkis:
  - En nia lando, ŝajnas, ankaŭ tiaj "etaĵoj" estis produktataj. Ni iom malfrue. Ĝenerale, la peza heredaĵo de la cara sistemo, la restrukturado de industrio de kapitalisma al socialisma.
  Valentina aldonis:
  - Plie, interna milito. En la dudek-unua jaro, industria produktado malpliiĝis sep fojojn kompare kun la dektria jaro. Milionoj da homoj mortis, la lando estis ruinigita kaj, male al la cara registaro, neniu donis al ni pruntojn. Kompreneble, ni ne havis tempon por fari multon. Hitler kaptis nin en momento, kiam la armeo ĵus komencis rearmadon.
  Elizabeto konsentis:
  - Vi estas ĝuste ĉi tie. Ni faris multon, sed ni ne havis tempon fari multon. La tuta Eŭropo laboras por la Germana Armeo. Eŭropo! Kaj cara Rusio estis perdanta la militon, malgraŭ tio, ke Germanio havis siajn ĉefajn fortojn en Okcidento. Nun ni trovas nin en aĉa situacio.
  Kaj kiam niaj tankoj alvenos en Eŭropon?
  Valentina respondis:
  - Mi volis, ke ĝi baldaŭ okazu! Sed mi batalis ankaŭ en Finnlando, tial, mi ne estas tiel plena de optimismo, nia armeo ne estas tute preta por milito.
  Juna knabino kun ŝultrorimenoj de subserĝento eniris la konversacion:
  - Mi pensas, ke post du semajnoj niaj tankoj liberigos Varsovion, kaj post unu monato Berlinon.
  Valentina balancis la kapon, etendante sian ruĝan kolhararon:
  - Tion mi ŝatus kredi, sed... La nazioj okupis dek kvar eŭropajn landojn en tre mallonga tempo. Ĉi tio parolas pri la tre granda forto de la Germana Armeo, kaj dum tri monatoj kaj duono ni estis okupitaj kun la eta finna armeo. Mi scias propramane kio estas milito. Ne, ĉi-kaze, la malamiko estas multe pli forta ol ni!
  La juna knabino estis konfuzita:
  - Do, ĉu ni povas perdi?
  Valentina respondis:
  - Principe jes, sed...
  La knabino knaris:
  - Kio sed...
  Valentina respondis:
  - La nazioj fariĝos siaj propraj tombistoj. Rigardu kiel ili faras abomenaĵojn. Ĉiuj de maro ĝis maro baldaŭ leviĝos kontraŭ ili. Eĉ la pioniroj batalos kontraŭ la faŝismo, la tero brulos sub la piedoj de la okupantoj. La nazioj sufokos en sia propra sango. Ilia decido ataki Sovetujon estus mortiga eraro. Aŭ pli ĝuste, katastrofo, kaj faŝismo estos forviŝita de la vizaĝo de la planedo.
  Elizabeto konsentis:
  - Ne, la vampiro Hitlero ne povas eskapi de la tremolo. Sed kiom da niaj urboj estos detruitaj kaj vilaĝoj forbruligitaj. Kaj ni estas malsaĝuloj, sciante pri la baldaŭa atako, ni eĉ ne fosis tranĉeojn.
  Valentina kapjesis konsente:
  - Mi pensas, ke Pavlov estos pafita.
  Elizabeto svingis ĝin for:
  - Ne temas pri Pavlov. Ĝenerale, la ordono alporti la armeon al plena batalpreteco devis esti donita persone fare de Stalin.
  Valentina kapjesis:
  - Certe, vi pravas. Sed ŝajne la ĉefo volis prokrasti la komencon de la milito ĝis la lasta minuto, precipe ĉar la Germana Armeo ne estis preta por vintro, kaj se ni estus venkintaj almenaŭ unu monaton, la Germana Armeo ne estus preta. Kaj antaŭ 1942 nia armeo fariĝus multe pli forta. Kio maltrankviligas min estas la pozicio de Churchill kaj Roosevelt. Ili povas fari honorindan pacon kun Germanio, kaj eĉ ricevi parton de sovetia teritorio. Krome, Japanio eble provos venĝi pro la malvenko en Manĉurio. Kaj tiam ni trovos nin en ringo de izolado.
  Elizabeto anhelis, kiam ŝi paŝis sur akran ŝtoneton, ŝia piedo tuj komencis sangi, kaj ŝiaj kontuzitaj piedfingroj komencis dolori eĉ pli. Ŝi pensis, ke la faŝistoj, eble, ne bezonas ilin, eĉ se ili bezonas novajn kaj bonajn ŝuojn, sed prefere deziron humiligi kaj kaŭzi doloron. Ja en Rus', nudaj piedoj estis konsiderataj signo de malriĉeco, ne senkaŭze estis esprimo vagabo, tio estas almozulo; Nun restas vidi, ĉu ŝi povos atingi la halton. Kaj se ŝi falos, kio okazos al ŝi?
  Kvazaŭ unisone kun ŝiaj vortoj, unu el la junaj knabinoj, kun sangaj, rompitaj kruroj, kriis:
  - Jen, mi ne povas plu elteni!
  Kaj ŝi sidiĝis, etendante antaŭen siajn longsuferajn krurojn. La nazioj veturis al ŝi, kaj benzino verŝis sur la kapon de la knabino. Ŝi akre eksaltis, sed estis tro malfrue, la forlasita fajrilo ekflamis, kaj la malfeliĉa virino estis englutita de brulanta flamo.
  La knabino, longe kriante, kuris, la aliaj kaptitoj disiĝis flanken. Superinte la kolonon, la martiro falis, perdante la konscion, flamfluoj bruligis la pulmojn de la malfeliĉa virino, kaj ŝia morto estis terura. Sekvis minaca krio:
  - Schnell! Schnell! Morto al tiuj postrestintoj!
  La knabinoj malespere rapidigis sian paŝon. Elizabeto ĝemis kviete kaj lamis, ŝiaj piedoj eksplodis pro doloro, kvazaŭ pro la tuŝo de varma fero. Sed ŝi, kiel aliaj knabinoj, persistis.
  Por distri sin iom, Elizabeto diris:
  - Eble ni povas kanti la Internacian?
  Valentina balancis la kapon:
  - Ĉi tiuj monstroj pafos nin ĉiujn. Paciencu! Nudaj piedoj, precipe tiuj de junuloj kiel ni, rapide fariĝas malglataj. Ni eltenos kaj pluvivos. Venko estos por la Ruĝa Armeo. Eĉ se ĉiuj kapitalistoj prenas la armilojn kontraŭ ni. Ja de la tajgo ĝis la britaj maroj, la Ruĝa Armeo estas la plej forta!
  Elizabeto kunpremis siajn pugnojn:
  - Sed ne ekzistas pli forta rusa spirito,
  Ni revivigos nin el la ruinoj!
  Rusa militisto, prenu vian glavon rapide,
  Ni staros kaj venkos denove!
  Post tio, ĝi iel plifaciliĝis, kaj eĉ la brula doloro en miaj sangaj kruroj malfortiĝis.
  La suno malleviĝis, la nazioj pli kaj pli nervoziĝis kaj instigis la knabinojn plu.
  Ĝi fariĝis pli freŝa, la venteto agrable blovis trans la ŝvitajn vizaĝojn. Elizabeto rimarkis:
  - Ŝajnas, ke eĉ la suno estas ĉe nia flanko!
  Valentina ridetis forte:
  - La suno de komunismo ĉiam estas por ni!
  La ombroj sur la vojo plilongiĝis kaj fariĝis pli kaj pli malhelaj. La nazioj lumigis lanternojn, kiuj multe pli mistera faris la aspekton de siaj bicikloj; Elizabeto jam imagis, ke ĉi tiuj ne estas nazioj, sed teruraj monstroj. Speco de multvizaĝa Viy, aŭ ghouls. Sufiĉe strange, tio igis la naziojn ne timigaj, sed ŝajne nerealaj. Elizabeto komencis zumi kanton:
  - Tie, sur nekonataj vojoj, dancas diabloj en sandaloj! Nu, Koschey manĝis tro multe da brasiksupo!
  Valentina ridetis:
  - Vi, kiel ĉiam, estas neimiteblaj!
  Fine aperis en la malproksimo signalturo, kaj videbliĝis senkurentigaj domoj. Ĉi tio signifas, ke ilia vojaĝo jam estas proksima al la fino. La plej multaj el la knabinoj jam estis elĉerpitaj, estis ĉe la lasta punkto de fizika elĉerpiĝo kaj tenis nur la instinkto de postvivado.
  Elizabeto demandis Valentina, kvazaŭ ŝi devus scii ĉi tion:
  - Ĉu ili nutros nin?
  La kapitano ŝerce, kvankam al ŝi estis malfacile, respondis:
  "Por la germanoj, ni estas kiel brutaro, kaj neniu promesis nutri la brutojn survoje."
  Elizabeto komentis kolere:
  "Do mi elŝiros la gorĝon de Hitler!"
  Kelkaj centoj da pliaj doloraj paŝoj, kaj la knabinoj komencis esti kondukataj al speciala tendaro. Ŝajnis, ke ĝi estis antaŭpreparita por militkaptitoj en la mallumo oni povis vidi lignajn kazernojn, kaj ankaŭ turojn kaj barilon kun pikdrato; Ili komencis apartigi la virinojn en barakojn, provante loki civilulojn kaj militistojn aparte. Tamen la kaptitoj estis tiel lacaj, ke ili eĉ ne pensis pri eskapo. Ili simple kolapsis sur malglatajn lignajn litetojn. Elizabeto, marŝante kun siaj rompitaj, sangaj piedoj sur la piedpremita herbo, spertis feliĉegan senton. Fine, ŝi povos perdi sin en dormo. Sed kiam ŝi jam eniris la kazernon, du SS-uloj saltis al ŝi kaj senceremonie tordis siajn manojn.
  - Por kio? - la knabino kriis.
  - Ruse, Schwein! Sekvu kie oni diras al vi!
  Elizabeto estis elkondukita el la tendaro, kaj ili preterpasis la turojn kaj ferajn pordegojn. Komence la knabino pensis, ke ili volas pafi ŝin, sed poste ŝi timis, ke torturo atendas ŝin. Kaj se la faŝistoj opinias, ke la knabino havas gravan sekreton?
  Ŝi estis kondukita al domego ornamita per bareliefo de leonoj. Strange, la vido de la riĉa bieno trankviligis Elizabeton, ke ĝi ne estis kiel la malgajaj torturkeloj de la Mezepoko; Tamen, ĉi tiuj monstroj povas torturi kaj turmenti ie ajn, kaj tiel longe kiel ili volas.
  Ŝi estis kondukita en la konstruaĵon, la nudaj piedoj de la knabino tuŝis la abundan, veluran tapiŝon kaj enprofundiĝis en ĝin.
  Brila elektra lumo ekbrilis. Viro en livreo aperis, ĵetis hazarde rigardon al la knabino kaj ordonis:
  - Lavu ŝiajn piedojn!
  Elizabeto sidis sur seĝo, kaj servistino bonorde vestita en blanka alportis arĝentan pelvon da akvo. La servistino estis belorusa polo denaske kaj sciis la rusan. Trempante siajn dolorajn piedojn en pelvon da varma akvo, ŝi komencis milde froti ilin. La knabinecaj piedoj de Elizabeto estis kompatinda vidaĵo. Sur ili estis laŭvorte neniu loĝloko, la fingroj estis forigitaj. Kaj tamen, la kruroj de la belorusa belulino estis belaj, kaj indaj je princino aŭ greka diino.
  La servistino zorge forlavis la polvon kaj sangon kaj viŝis ĉiun fingron. Tiam, kun simpatio en sia voĉo, ŝi demandis:
  - Ŝajnas, ke vi tre malbone komprenis, karulo?
  Elizabeto respondis:
  - Aliaj plimalbonigis. Mi havas nenion por plendi pri sorto.
  La pola virino kapjesis:
  - Mi kredas, ke ĉio finiĝos bone por la lando de sovetianoj.
  La SS-anoj interrompis la interparolon kaj, preninte Elizavetan, trenis ŝin en lukse meblitan salonon. La knabino malforte rezistis, ili ĵetis ŝin, klakbatante la pordon, kaj tiam, kiel fantomo, aperis dika apro. Jam ĝis koliko en mia cerbo, konata voĉo raŝis:
  - Nu, birdeto, ĉu vi estos submetiĝema?
  Elizabeto provis salti for, sed la ŝajne mallerta nazio montriĝis pli lerta. Li subite saltis al la knabino kaj ŝiris ŝian ĉemizon, malkaŝante sufiĉe grandajn, firmajn mamojn kun cicoj indikante supren. La knabino genuigis lin en la ingveno, sed la faŝisto finfine atendis tion, ne malfortuloj servas en la SS, kaj li malhelpis la atakon;
  - Rezistu, estos eĉ pli amuza.
  La dika porko denove alkuris ŝin, deŝirante la restaĵojn de ŝiaj vestaĵoj, ĉefe la pantalonon, sed subite hurlis korŝire:
  - Jes, vi ankoraŭ mordas, hundino.
  Duonnuda Elizabeto liberiĝis kaj kuris al la kontraŭa pordo, ŝi esperis, ke eble tie ne estos soldatoj. Ŝi malfermis ĝin kaj tuj ricevis fortan baton al la mentono. Muskola adoleskanto kun nuda torso aperis antaŭ ŝi. En li, je sia teruro, ŝi rekonis la junan sadistulon el Hitler Jugent. Li ridetis rabe per neĝe blankaj dentoj:
  - Kaj vi estas temperamenta!
  La dika SS-ulo knaris:
  - Mi permesas al vi uzi ĝin kun mi. Vi jam estas plenkreskulo, kaj estas tempo provi la inan korpon.
  La juna hitlerano respondis:
  - Mi ankoraŭ ne seksperfortis rusojn.
  Elizabeto sentis sin malsana ke ŝi povus esti seksperfortita kaj senigita je sia honoro fare de adoleskanto. Ŝi, en la aĝo de dudek unu jaroj, konservis sian senkulpecon, kaj nun ŝi devas disiĝi kun sankteco ne kun sia amata sovetia ulo, sed kun tiaj degeneruloj, kiajn la mondo neniam vidis. La knabino korŝire kriegis, sed la granda faŝisto kaj la ne tiom malgranda ulo tuj atakis ŝin. La porko pezis almenaŭ unu kaj duonon da centonoj, kaj laca Elizabeto sentis, kiel rapide velkas ŝia restanta forto.
  Samtempe, la juna sadisto premis ŝiajn manojn kaj pinĉis ŝiajn mamojn. Fine ŝi falis, kaj la monstro prenis ŝin krude, kun la delikateco de apro varmega. Elizabeto spertis teruran doloron, plonĝante en plenan inferon.
  Jes, ŝi havis la plej fortajn impresojn de ĉi tio. Neniam estos forgesita.
  Dum la paŭzo, Elena ankaŭ plonĝis en memorojn.
  Ŝi fuĝis rekte de la kolonio al la fronto. Nudpieda adoleskulino, en la tumulto de 1941, trovis sin en okupata teritorio kaj komence agis en partia stilo.
  La unua germano, kiun ŝi kaptis, montriĝis sufiĉe bela junulo. Elena eĉ amoris kun li. Tiam, ne sciante kion fari kun li, ŝi strangolis lin per ŝnuro. Kaj ĉi tio estis ŝia unua fajrobapto.
  La junulo sufokiĝis en la maŝo. Kaj Elena strangolis lin kaj kantis:
  - Ni unue rigardos vin en la okulojn,
  Kaj tiam ni fritos vin kaj manĝos vin!
  La ruĝhara vulpino malbone ridis. Jes, la germanoj tute ne timis. Kaj estis domaĝe mortigi ilin. Ĝis Elena vidis bruligitajn kabanoj kaj detruitajn domojn.
  Kaj post tio, ŝi prenis unu el la kaptitaj germanoj kaj ligis lin renverse per la brakoj kaj kruroj. Kio, mi devas diri, estas tre mojosa de ŝi. La knabino estas, ni diru, ekstreme agresema kaj batalema.
  Dum ankoraŭ en la infankolonio, Elena lernis ĵeti diversajn detruajn objektojn per siaj nudaj piedfingroj. Ŝi sukcesis fari tion majstre. Kaj ŝi eĉ faligis insektojn per konusoj kaj pingloj. Vere, ĉi tiu nivelo de lerteco venis al ŝi post la mutacio. Antaŭ tio, ŝi nur ĵetis grenadojn per siaj piedoj.
  La milito iris malbone por Sovetunio komence. Estis multaj kialoj. Unu el ili estas, ke la trupoj ne estis instruitaj por defendi sin, sed nur por ataki. Kaj ĉi tio, kompreneble, havis efikon en la reala milito.
  Elena renkontis knabinon Lara en la arbaro, ankaŭ ruĝharan kaj rifuĝinton. Male al la hardita Elena, Lara sangis sur siaj nudaj piedoj kaj marŝis tre malfacile.
  Elena lavis siajn plandojn kaj bandaĝis ilin. Ĉar la knabino povus infektiĝi. Kaj li levis ŝin sur ŝiajn ŝultrojn kaj portis ŝin.
  Lara komentis larmoplene:
  "La germanoj vipis mian patrinon tiel forte, ke ŝi forrampis sur siaj manoj kaj genuoj." Kaj nur ĉar ŝi estis komsomolano, kvankam ŝi ne aliĝis al la partio.
  Elena ridetis:
  - Vipita? Ĝi ankoraŭ ne estas tiom timiga. Ili povintus pendigi lin.
  La knabino kantis:
  Se, dum longa tempo, dum longa tempo,
  Se ĝi estas longa, laŭ la vojo,
  Kuru, premu kaj kuru,
  Sed verŝajne, tiam verŝajne
  Eblas, eblas, eblas,
  Vi povas iri al Afriko!
  Elena ridis kaj kantis responde kun granda entuziasmo;
  Ni estas en la ĝangalo en la lando de sovaĝaj simioj,
  Kie la bananoj estas verdaj, estas amasoj da kanibaloj!
  Ni devis venki la oceanon,
  Kun tia ekscita energio!
  
  Rusio ordonis al ni iri -
  Atingu kie la ekvatora fosaĵo!
  Nu, Dio estas Unu kaj ne Unu,
  Kaj do ni havas pli ol unu granaton
  
  Ili sendis junajn pionirojn en batalon,
  Ili diris, ke ĝi estas nur staĝo!
  Por ke ĉiuj estu aŭdaca knabo,
  La energio de grandaj raketoj akcelas!
  
  Mi pafas per maŝinpafilo rekte al la celo -
  Mi mortigis la batalantojn per kakia farbo!
  Ili ne povos transpreni nian Patrujon,
  Pindos kaj aliaj ĉikanantoj!
  Tia patrujo estas furioza ordo -
  Lernu, knabo, batali kiel feroca leono!
  Kaj se la ruĝa gvidanto donus la ordonon,
  Ne estu patosa klaŭno!
  
  La obuso forte bruligis mian vangon,
  Ŝi ankoraŭ ne havas rigidajn stoplojn!
  Sed kredu min, mi delonge servas mian Patrujon,
  Ne pensu, vi malfortaj adoleskantoj!
  
  La nia estis ĉirkaŭita de la tribo Mau-Mam,
  Ili ne havas lancojn, sed ĵetgrenadojn!
  Responde ni batos per ŝtalo,
  Rusaj pilotoj helpos de la ĉielo!
  
  En Rusujo, ĉiu militisto estas el staltrogo,
  La bebo atingas la pafilon!
  Kaj venku la armeon de invadantoj,
  La poemojn kantis la bardo pri la heroaĵoj!
  . ĈAPITRO N-ro 9.
  La knabinoj rekomencis la esploron. Kaj ili ekiris de Venuso al Merkuro. La planedo plej proksima al la Suno estas kovrita per protekta fortokampo, kaj estas multaj industriaj instalaĵoj sur ĝi. Merkuro havas grandegajn rezervojn de valoraj metaloj, kaj la proksimeco de la suno permesas al ĝi ricevi fluojn de energio por fandado de diversaj metaloj.
  Tial ĉi tiu planedo estas malsama. Ĝi havas kaj ĝardenurbon kaj industrian metropolon, kie robotoj ĉefe laboras.
  Elena rimarkis dum la flugo:
  - Merkuro estas eble la plej enuiga planedo en la universo. Aŭ, almenaŭ, en la sunsistemo.
  Elizabeto notis:
  - Sed ne estas la tuta tempo ludi spillikins. Ni devas fari ion pli seriozan.
  Catherine rimarkis dube:
  - Kiel helpos vizito al Merkuro el la vidpunkto de la esploro?!
  Euphrosyne tweetis:
  - Sed pro avideco Kva-Kva-Kva,
  Kaj pro stulteco...
  Sed de la malnobleco de Kva, Kva, Kva,
  Kaj de avareco!
  Kaj ankaŭ de fanfaronado,
  Kwa, kwa, kwa! Kwa, kwa, kwa!
  Merkuro ne povas fari ĝin por ni
  Ni sekigis ĉi tiun maston!
  Kaj ĉiuj kvar knabinoj ridos kiel frenezuloj. Ĉi tiuj estas vere bonegaj virinoj.
  Ili flugas en siaj batalkostumoj al Merkuro kaj survoje, samtempe, falis en la kafejon.
  Tie ili senpage aĉetis buntajn kukojn en la Hypernet kune kun koktelo kaj io alia bongusta por lavi ĝin.
  Kaj ili komencis amuziĝin, flugante kaj saltante, kvazaŭ sub ili estus viglaj ĉevaloj.
  Elizabeto rimarkis kun tre kontenta rigardo:
  - Ni foje ŝatas brui,
  Batalu unu por la alia!
  Catherine kapjesis kun plezuro:
  - Jes, ni laŭvorte movos montojn unu por la alia!
  Elena ridis kaj pepis:
  - Niaj akraj dentegoj,
  Ungegoj, dentoj, pugnoj...
  Do ili antaŭĝojas pri bona batalo!
  Forkuru rapide
  Grandaj bestoj kaj malgrandaj,
  Kiu estas pli forta ol ĉiuj bestoj?
  Ni estas mutaciantaj knabinoj!
  Euphrosyne notis kun rido:
  - Kaj multe, mi devas diri, pli forta! Ni prenu la krokodilon kaj disŝiru ĝin!
  La knabinoj flugis kaj jam de proksime vidis la ruĝan planedon de unu flanko. Plejparto de ĝi estas dezerto kun industriaj konstruaĵoj kaj robotoj. Sed ekzistas ankaŭ oazoj kun ĉielaj lokoj. Kiuj estas tre belaj. Kaj kiel kutime estas kutime inter homoj dominataj de knabinoj, ekzistas statuoj kun fontanoj.
  Ĉio ĉi, ni diru, estas bonega!
  Elizabeto rimarkis:
  - Io estas en niaj kapoj, tro ofte ekbrilas la vorto super! Estas kvazaŭ ni estas adoleskulinoj.
  Catherine kapjesis kun rideto:
  - Jes, jen kio ni estas... Kion vi atendas de profesiaj militistoj? Ni mortigis tiom da homoj en militoj, ke kelkfoje eĉ ni mem timiĝas.
  Elena kapjesis kaj kantis:
  - Ĉiu, kiu estas homa, naskiĝas militisto,
  Kvankam estas granda peko mortigi antaŭ Dio...
  Sed iam estis romia legio...
  Kaj nun estas multe da hiperplasmo en la batalo!
  Euphrosyne logike rimarkis:
  - Kaj tamen, ĝis nun ni ne havas seriozajn kondukojn! Cetere, tute ne estas pacientoj kun paranoja skizofrenio sur Merkuro. Estas tamen unu psikopato. Kaj ŝi tre bone desegnas mane!
  Elizabeto ridis:
  - Ĉu ŝi pentras per peniko?
  La blonda knabino kontraŭstaris:
  - Ne! Feltpintoj, sed ĝi faras ĝin tre bone.
  Elena notis:
  - Jes, estas malofta agado desegni mane. Tamen, rigardu, la knabino legas paperan libron. Ĉi tio estas malofta okazo, sed foje ĝi okazas.
  La knabino kun blua hararo demandis:
  - Ĉu vi, ruĝharulo, legis librojn?
  Elena kapjesis:
  - Jes! En pasinta vivo. Ĝis la Interreto aperis, kaj la kapablo spekti ajnajn filmojn per inteligenta telefono. Tiam iĝis neinterese legi.
  Catherine kapjesis:
  - Jes! La libro estas eĉ malsupera al kino, kaj eĉ pli al komputilaj ludoj en virtuala realeco. Eble ni prefere amuziĝu? Alie, vizito al psikopato ne inspiras min.
  Elizabeto kontraŭis:
  - Ni havas ĉefan celon: trovi kaperitan intergalaksian stelŝipon. Kaj ne nur vagi ĉirkaŭ aliaj mondoj, aŭ detruu virtualajn monstrojn. Ni kontrolu la psikopaton kaj revenu al la Tero. Estas multe pli da malsamaj psikoj tie.
  Elena notis:
  - La loĝantaro sur la Tero estas pli granda. Kvankam mi dubas, ke ĉi tio donos ion ajn. Pli bone estus flugi al Siriuso kaj kapti Vishy!
  Catherine fariĝis singarda:
  - Ĉu vi opinias, ke la ĉefprojektisto konfuzas kun la kidnapintoj?
  La ruĝa harpio balancis la kapon.
  - Estas neverŝajne, sed ni eble trovos neatenditajn indicojn. Krome, eble li povas diri al vi kie kaŝi ĉi tiun kosmoŝipon!?
  Euphrosyne sarkasme demandis:
  - Vorto dufoje en unu frazo - eble?! Ĉi tio estas simbola kaj diras ion.
  Elizabeto deklaris:
  - Kaj ni vizitos la psikopaton. Ŝi faru niajn portretojn per feltkrajonoj, kaj intertempe ni skanos ŝiajn cerbon kaj subkonscion.
  Elena kapjesis konsente:
  - Ĉi tio estas bona afero!
  La knabinoj iris al unu el la oazoj. Ĉio pri ĝi estis tre grandioza kaj solena.
  Kaj grandega fontano pafis en la ĉielon. Ĝi estis en formo de grifo kovrita per hiperoro, kiun tenis ĉe etenditaj brakoj kvar muskolfortaj knabinoj, ankaŭ en altvalora metalo, kun nuda torso kaj mallongaj jupoj.
  Kaj la fontano jetis alte en la ĉielon, ĉirkaŭ unu mejlon alta.
  Elizabeto notis:
  - Bela loko!
  Elena kapjesis kaj kantis:
  - Knabinoj rondiras super Merkuro,
  Ili estas potencaj en sia forto...
  Jen belulino ĵetanta granaton,
  Mortigu la monstron de la infero rapide!
  Ĉi-foje, la knabinoj decidis komuniki kun la mensmalsana virino ne per la Hiperreto, sed rekte.
  Ili alproksimiĝis, aŭ pli ĝuste, flugis supren al la domo, kiu konsistis el serio de sep rozkoloraj elefantoj starantaj unu sur la alia. Homoj kun mensaj handikapoj vivis kaj amuziĝis en ĉi tiu bela establaĵo.
  La knabinoj kontaktis la psikopaton kaj tre ĝentile petis desegni portreton.
  La knabino kun mensa malordo estis bela, sed ŝia hararanĝo sur ŝia kapo estis io superreala. Nur Picasso povus skribi ĉi tion fuminte multe da herbo. Tre pretendema. Kaj ankaŭ estas tatuoj sur la vizaĝo kaj korpo. Kaj ankaŭ ege arta, inkluzive de hibridoj de plantoj, bestoj, miksaĵo de biciklo, aglo, bask-kamiono, kamelo kaj kukurbo. Kaj multe pli. La knabino estis preskaŭ nuda, portanta nur maldikajn kalsonojn, sed ŝi estis prezentita tiel, ke ĝi estis simple timiga.
  Tuj evidentiĝas: ŝi estas psikopato.
  Kaj kiam ŝi ridetis, oni povis vidi, ke ŝiaj dentoj estis kolorigitaj kiel markiloj. Ĉi tiu estas la knabino.
  Ŝi respondis severe:
  - Mi desegnos vin, sed ĝi kostos multe!
  Elizabeto kapjesis:
  - Bone! Ni estas riĉaj.
  Elena kontraŭstaris:
  - Forĵeti monon dum la enketa procezo ne estas produktiva!
  Catherine kapjesis:
  - Ankaŭ mi pensas tiel. Tamen, estas pli bone ricevi monon ol elspezi ĝin.
  Elizabeto kukis:
  - Ĉu vi scias, ni estas la famaj kvar knabinoj, kiuj fariĝis mutaciuloj!
  Psikoknabino demandis:
  - Nu, kio do?
  Elizabeto notis:
  - Mi povas desegni vian portreton dum vi desegnas nin! Cetere, ne per feltplumoj, sed per oleo sur kanvaso. Ĉu vi volas ĝin tiel?!
  La psikopatia knabino kapjesis:
  - Jes... Sed kiom ĝi kostos?
  La knabino kun blua hararo respondis:
  - Vi faros skizon por ni, kaj ni faros ĝin por vi!
  La knabino, tute avangarda en aspekto, kapjesis:
  - Kvazaro! Tiam mi vin desegnas, kaj vi desegnas min, kaj neniu ŝuldas al iu ajn!
  Elena ridis kaj notis:
  Ne estas mia kulpo, ne estas mia kulpo,
  Tiu Miĉjo Muso estas parenca al mi!
  La psikopatia knabino donis al ili la permeson viziti sian hejmon.
  La interno estas sufiĉe vasta kaj plena de desegnaĵoj. Vere, en aspekto ili estas la deliro de skizofreniulo. Tiel nekutima kaj arta.
  La knabino mem estas tre bona figuro, sed ŝi estas terure pentrita. Sed samtempe, bela. Kaj ŝi palpebrumis al la mutaciantaj knabinoj.
  Mi prenis pentpintojn kaj komencis desegni. Krome, ne nur per manoj, sed ankaŭ kun nudaj piedfingroj. Krome, estas kvar desegnaĵoj samtempe.
  Elizabeto ankaŭ ne malviglas, kaj ŝi preparis la penikojn, ordigante kaj farbojn kaj kanvasojn de la Hiperreto. Kaj ŝi ankaŭ uzis siajn nudajn, ĉizitajn piedojn.
  Aliaj mutaciulmilitistoj komencis skani la cerbon de la psikopato. Kaj ili faris tion tre energie, sed samtempe, nerimarkeble.
  Kiel Elizabeto atendis, la psikopatia knabino komencis desegni ilin kvar en tre pretenda kaj ekstreme ekstravaganca maniero.
  Elena, vidante tion, ankaŭ komencis helpi sian bluharan kunulon per siaj nudaj piedfingroj.
  Jes, la knabinoj estis sufiĉe sovaĝaj. Ili aspektas kiel belulinoj, sed ili estas faritaj de la manoj kaj nudaj piedoj de psikopato, kiu scias kio.
  Catherine ĉirpetis:
  En skatolo da krajonoj
  La cirko estas kutime plena...
  Klaŭno marŝas sur ŝnuro
  Ĵonglaj ringoj!
  Euphrosyne ridis kaj rimarkis kun rideto:
  - Jes, estas bele kiam ili bildigas nin tiel!
  Elizabeto kantis:
  Mi desegnas, mi desegnas por vi,
  Diversa bildo, staranta ĉe la fenestro...
  mi sopiras vin, mi sopiras vin,
  Bonegaj knabinoj - vi estas la sola, kiun ni havas!
  La psikoknabino ridis:
  - Bonege! Eble vi amigos min?
  Elizabeto ridetis kaj respondis:
  - Unue, finu desegni nin, kaj ni desegnos vin!
  Elena kapjesis kaj murmuris:
  - Kaj por fari ĝin pli amuza por vi, mi pensas, ke mi kantos!
  Kaj la ruĝhara reĝino komencis fari ion ekstravagancan kaj, samtempe, patriotan, kaj tre konatan al la knabinoj;
  Ni estas knabinoj, aliĝantaj al la Komsomolo,
  Ili ĵuris esti fidelaj al la Patrujo...
  Por ke furioza malvenko atendas la naziojn,
  Nu, ni vivu en Rusio sub komunismo!
  
  Post ĉio, Lenin estas kun ni, kiel metalo,
  Farita el bronzo, kiu estas pli forta ol iu ajn ŝtalo...
  Mi revis renversi mondojn,
  Kiel testamentis la granda geniulo Stalino!
  
  Ni faros la Patrujon pli malvarmeta,
  Kaj ni levos la Patrujon super la steloj...
  Sukcesu kun la komsomolaj membroj,
  Kvankam niaj piedetoj estas tute nudaj!
  
  La faŝisto atakis mian patrujon,
  Samurajoj senĝene venas de la oriento...
  Mi amas Jesuon kaj Stalinon,
  Kaj, mi kredas, ni disŝiros la kontraŭulon!
  
  Post ĉio, la fama Dio Svarog estas kun ni,
  Kiu, ŝerce, konstruos komunismon...
  Plej forta el ĉiuj en la universo estas la glora Familio,
  Ĝi aldonos al ni konscion kaj volon!
  
  Mi kredas, ke ni neniam rezignos,
  La Patrujo ne povas esti surgenuigita...
  Kamarado Stalin, hela stelo,
  Kaj nia instruisto estas la saĝa geniulo Lenin!
  
  Ni faros nian patrujon,
  Pli bela kaj radianta sur la planedo...
  Kaj vi scias, estos mortiga pafilo,
  Lasu plenkreskulojn kaj infanojn amuziĝi!
  
  Brulu Svarog, ne brulu en via koro,
  Vi estas la patronsanktulo de ĉiuj glavoj en Rusio...
  Ni konstruos baldaŭ, mi kredas, fortan paradizon,
  Jesuo venos, sankta misio!
  
  Ne fidu la bandon de Hitler, amikojn,
  Ke ŝi venkos facile kaj minace...
  Ni ĉiuj estas unu familio -
  Kaj kredu min, ne estas tro malfrue por ami vian Patrujon!
  
  La Sinjoro Ĉiopova protektos nin ĉiujn,
  Levos la trikoloran flagon super la grundo...
  Kaj la malbona predanto iĝos ludo,
  Ni ankaŭ povas elteni Satanon!
  
  Mi amas la Grandan Patrujon,
  En la tuta universo ne estas pli bela vi,
  Ni ne vendos Rusion por rublo,
  Ni konstruu pacon kaj feliĉon en la universo!
  
  En la nomo de nia Patrujo, sonĝo,
  Granda Rusio leviĝos...
  Ĉio alia estas nur vantaĵo
  Kaj nova mesio estos kun ni!
  
  Ho Lada, mia ĉiopova,
  Vi donos amon kaj pacon al la ruso...
  Mi turnas min al vi, petegante,
  Kaj se necese, batu per fulmo!
  
  Maria, Patrino de Dio de la ĉielo,
  La universo donis Jesuon...
  Pro vi leviĝis la granda Dio,
  Homoj ne vere perdis sian guston!
  
  Bonvolu noti, ke Komsomol-anoj estas tiaj:
  La dioj de Rusio estas tre respektataj...
  Ni estas grandaj filoj de la Patrujo,
  Rusoj ĉiam venkas!
  
  Ni devas preĝi al la Patrujo, amikoj,
  Perun, Yarilo, kaj Svarog estas potencaj ...
  Ni estos tre fortaj edzoj,
  Kaj ni forblovos eĉ la nubojn en la ĉielo!
  
  Nun la malamiko jam estis forpelita de Moskvo,
  Vi multe vundis la naziojn...
  Ni estas fidelaj al Jesuo kaj Stalino,
  Kaj estos multe da tankoj kun pafiloj!
  
  Ne, la malamiko ne povos bridi la rusojn,
  Ĉar niaj militistoj estas ĉiopovaj...
  Trapasante ekzamenojn, nur kvin,
  Por ke ĉiu knabo estus tre forta!
  
  Kredu min, Stalingrado estos glora,
  Kaj ni gardos lin de la atako...
  Venos la venka vicigo de la kavaliroj,
  Kvankam sango fluas en neregebla fluo!
  
  Knabinoj nudpiede en la malvarmo,
  Ili kuras, iliaj kalkanoj brilas...
  Kaj ili batos la faŝistojn per siaj pugnoj,
  La malsocietema Kain estos platigita!
  
  Ĉio estos en ordo, homoj scias,
  Ni malkovros konstelaciojn en la spaco...
  Ja estas peko dubi pri braveco,
  Kaj estos homo sur la trono de Dio!
  
  Ni baldaŭ revivigos mortintojn per scienco,
  Ni povas fariĝi pli junaj kaj pli belaj...
  Super ni estas orflugila kerubo,
  Mia bela patrino Rusujo!
  Dum la knabinoj kantis, la laboro daŭris. Kaj nun kvar desegnaĵoj estis pretaj. Ili bildigis, prefere, ian simiojn, kiuj anstataŭ korpo havis horloĝon kun manetoj, okulojn kiel subtasojn, flugilojn kiel abelon, kaj florojn anstataŭ orelojn.
  Tamen Elizabeto ne restis en ŝuldo. Ŝi eĉ ne devis distordi ion ajn. En realeco, la psikopatia knabino aspektis freneza.
  Sed nenio, la knabino kun perturbita psiko estis feliĉa. Kaj ŝi eĉ kisis Elizabeton. Kaj ŝi invitis ŝin amori.
  La knabino kun blua hararo respondis:
  - Ni rapidas, ni havas urĝajn aferojn, eble alian fojon!
  Elena notis:
  - Mi povas fari ĝin kun ŝi. Mi amas knabinojn, precipe kun tatuoj!
  La psikopato palpebrumis:
  - Ni!
  Elizabeto kontraŭis:
  - Aŭ ni ĉiuj kune faras, aŭ ni foriras!
  Ekaterina sugestis:
  - Ni havu kvin por kvaronhoro. Ĉiuokaze, ne estas hasto!
  Euphrosyne kapjesis:
  - La korpo brulas, mi sopiras la korinklinon.
  Euphrosyne kapjesis:
  - BONE! Ni!
  Kaj ĉiuj kvin knabinoj prenis ĝin tuj kaj interplektiĝis en pilkon.
  Post kvaronhoro, tiu ĉi ĉiela plezuro finiĝis. Kaj la knabinoj denove iris sian apartan vojon.
  La kvar, prenante la desegnaĵojn, elflugis en la straton. Elena notis:
  - Ĝi montriĝis bonega aventuro!
  Elizabeto konsentis:
  - Ne povus esti pli bone.
  Catherine ĉirpetis:
  La mondo flugas kiel uragano
  En fabeloj de knabinoj...
  piedbatita -
  Estis ŝoko!
  Catherine kuĝis:
  - Ni per unu bato forbalaos la malamikon,
  Ni konfirmos Gloron per ŝtala glavo...
  Kredu min, ne senkaŭze la knabinoj batis ĉiujn,
  Se necese, ni mortigos ĝin kiel cimojn!
  Kaj la militistoj denove estas en la ekscito de atako. La energio en ili estas tre granda.
  Post tio, Elena sugestis:
  - Ni manĝu. Kaj ni mendos lokan jerboon en ultra-ĉokolada saŭco.
  Catherine kapjesis:
  - Jes! Ĉi tiu besto povas esti formanĝita nur senpage ĉe la loka kafejo. Kostas multe da mono mendi en Hypernet.
  Elizabeto ridetis kaj dubis:
  - Ĉu vi certas, ke ĝi estas tute senpaga ĉi tie?
  Euphrosyne diris kun la mieno de spertulo:
  - Se vi rakontas interesan historion, ĝi estas senpaga. Se vi estas tro maldiligenta por rakonti kaj ne havas tempon, tiam por mono!
  Elena grimacis:
  - Fi! Rakontu pli por la amuzo de la homamaso!
  Elizabeto serioze kontraŭis:
  - Kaj mi persone ne ĝenas trejni mian menson! Kaj efektive, mi prenos ĝin kaj rakontos al ili ion interesan.
  La knabino kun flavaj haroj pepis:
  - Kaj kio? Ni provu. Estos bonega!
  Kaj la knabinoj translokiĝis al la kafejo, kie ili vendas lokajn jerboojn en speciala saŭco.
  La militistoj marŝis kaj ĉantis:
  Niaj belulinoj batas kiel ŝafo,
  Rompas spinojn kaj ripojn...
  Ni traflugos kiel uragano
  Kaj, kredu min, ĝi estos tre timiga por vi!
  La knabinoj, kompreneble, sciis multon pri si mem. Elena batalis vintre, nudpiede en la malvarmo, kaj samtempe sukcesis fari miraklojn. Ŝiaj piedsignoj en la neĝo estis tre graciaj kaj belaj. La knabino eĉ unufoje provis fari komercon. Ŝi trempis siajn nudajn piedojn en farbo kaj faris presaĵojn sur blanka papero. Kaj poste vendis ĝin por mono. Kaj estis aĉetantoj.
  Kaj nun vi devas verki ian rakonton por manĝaĵo. Ili ne estas tiom malriĉaj por malŝpari sian imagon en infanrakontoj.
  La knabinoj trovis sin en tre luksa kafejo. Por malhelpi la spektantaron enuiĝi dum la rakontoj, grandiozaj karikaturoj estis montritaj sur hologramo.
  En ĉi tiu kazo, pri la Ŝinobo Goosebumps. Kaj ĝi estis ege bela kaj amuza. Do la Ŝinobo Goosebumps prenis ĝin kaj frapis sian piedon sur la asfalton, ĝi krakis, kaj la fiulo, kiu aspektis kiel ŝarko kun homa korpo, trafalis kaj blokiĝis. Kiel li krios pro doloro. Kaj ankaŭ, du piranoj kun la korpoj de ursoj estis superŝutitaj per faruno el sakoj kiuj estis disŝiritaj per la ĉakra ĵeto.
  Ili estis ŝutitaj de la kapo ĝis la piedoj, kaj ili komencis terni, levante nubon da blanka polvo.
  Elena saltis al la roboto, kiu disdonis lokajn jerboojn en tre multekosta ultra-ĉokolada saŭco, kaj pepis:
  - Por ni ĉiuj kvar en formo de shishkebabo!
  La venda roboto kapjesis:
  - Ĉu vi pagos per karto, kontante, aŭ fordonos vian rakonton!?
  Elizabeto respondis ridetante:
  - Pli bona rakonto! Ni amas skribi kaj rakonti ĉion. Niaj lingvoj estas tiom longaj.
  Catherine diris per fajfo:
  - Kaj pensante, alternative, talenta.
  Robok demandis:
  - Kiu diros? Aŭ ĉu vi ĉiuj kune estas samtempe?
  Elena muĝis:
  - Mi diru al vi pli bone!
  Catherine kapjesis:
  - Ĝi estu ruĝa! Ŝi denove diros ion amuzan pri la Dua Mondmilito. Kaj belaj knabinoj.
  Elizabeto tweetis:
  - Jes, ĉi-rilate, ni knabinoj estas tre mojosaj! Kaj la ruĝharulo? Jes, ŝi povas!
  Elena malfermis sian ĉarman buŝon kaj komencis teksi rakonton;
  Estas multaj dimensioj en la universo. En unu el ili, Adolf Hitler iĝis la viktimo de unu el la multaj aŭtobomboj. Nur la 20-an de aprilo 1941. Dum la naskiĝtago de la Fuhrer, anglaj spionoj sukcesis eksplodigi la nazian numeron unu.
  Kaj ĉi tio ŝanĝis, kaj signife, la kurson de la historio. La posteulo de la Fuhrer estis Hermann Goering. Li rifuzis ataki Sovetujon. Ĝenerale, nazia numero du kredis ke estis maleble batali sur du frontoj ĝis Britio estis finita. Krome, la 1-an de majo parado havis novajn sovetiajn KV-2-tankojn. Kaj la nazioj estis alarmitaj de siaj 152-mm-pafiloj. Jes, la T-34 estas danĝera maŝino.
  Goering daŭrigis la militon en la okcidento. Post la kapto de Kreto, germanaj aviadiloj donis gigantan baton al Malto. Goering, estante malpli sentimentala ol Hitler, deklaris totalan militon kaj enkondukis universalan laboristan devigan militservon en la okupitaj teritorioj.
  La germanoj plifortikigis la trupojn de Rommel kaj prenis Tolbuk per ŝtormo. Tiam ili lanĉis ofensivon kontraŭ Egiptujo. Malto falis, sukcesa surteriĝo okazis. Tiam Franco konsentis, post la germana ultimato, sturmi Ĝibraltaron.
  La falo de tiu ĉi fortikaĵo ebligis bloki la aliron de la angla floto al Mediteranea Maro. Kaj la germanoj komencis translokigi soldatojn al Maroko sur la plej mallonga distanco.
  Rezulte, jam en la dua duono de kvardek unu, la faŝistoj kaptis la tutan nordon de Afriko, kaj, grave, la Mezorienton.
  Tiam la milito daŭris. Stalin aliĝis al amika neŭtraleco. Japanio deklaris militon al Britio. Kaj Usono, kiel estas tipa por ili, trovis sin en la pozicio: mia kabano estas sur la rando.
  La germanoj kaptis la reston de Afriko, kaj ilia ĉefa problemo ne estis la britaj trupoj, sed la distanco, manko de vojoj kaj streĉitaj komunikadoj. Krome, ekzistis sukcesa kampanjo kontraŭ Hindio. Post tio, la germanaj trupoj renkontiĝis kun la japanoj.
  Kaj en la somero de '42, la surteriĝo en Britio finfine okazis. Anglio, antaŭ tiu tempo, estis malfortigita per submara militado kaj masiva bombado. Krome, la aera ofensivo, post la konkero de Afriko kaj Azio, same kiel tuta milito, iris pli sukcese. Yu-188, Do-217, kaj Focke-Wulf traktis iliajn taskojn sufiĉe sukcese.
  Kaj ili premis Brition...
  La surteriĝo okazis en aŭgusto, kaj en multaj lokoj samtempe. La modernigita T-4 kaj la Tiger-tanko unuafoje partoprenis en la bataloj. Britio estis venkita en dek ok tagoj.
  Kaj en septembro, kune kun la japanoj, ili kaptis Aŭstralion. Tute renversante la britan kolonian sistemon.
  Tiel finiĝis alia milita kampanjo de la Tria Regno. Venka kaj kun enormaj konkeroj. Sed kompreneble, ĝi ne finiĝis tie. La nazioj havas la potencan Sovetujon ĉe sia flanko, kiu havas la samajn tutmondajn ambiciojn kiel la nazioj.
  Kaj Hermann Goering komencis prepariĝi por milito. La ĉefa veto estis farita sur la plej novaj tankoj: "Pantero", "Tigro", "Leono", "Muso". Plie modernigitaj T-4 kaj diversaj memveturaj pafiloj. Inkluzive de la timindaj "Strumtigers", "Ferdinandoj", "Bumblebee", "Rhino" kaj aliaj.
  Krome, en junio komencis aperi la Tiger-2, kiu en praktikaj terminoj estas bona tankdestrojero.
  Sed ankaŭ Stalino havas ion por respondi. KV-3, pezanta sesdek ok tunojn per 107-milimetra kanono, kaj komenca kuglorapideco de 800 metroj je sekundo. KV-5 kun du kanonoj de 107 kaj 76 mm kaj frontala kiraso de 170 mm. Kaj la KV-4 pezanta cent sep tunojn kaj frontan kirason de 180 milimetroj. Tuta idaro da pezaj kaj superpezaj tankoj.
  Speco de konkurado kun la germanoj por vidi kiu lanĉos pli pezajn veturilojn en produktadon.
  Plie la evoluo de pli pezaj maŝinoj. Sed ankoraŭ en la projekto.
  En aviado, la germanoj lanĉis la produktadon de ME-309 kaj Yu-288, la novan Do-317, kaj HE-177, HE-129, la modernigitan Focke-Wulf-familion. Kaj plej grave, jeta aviado. Unue, la batalanto ME-262. Ĝis nun, tamen, ĝi estas neperfekta.
  Sovetunio ankaŭ havis Yaki, Migi, Laggy, PE-2, TU-3, IL-2, PE-8 en servo. Kaj multaj malmodernaj aŭtoj.
  Germanaj batalantoj, eble, estis superaj ol la sovetiaj en armilaro kaj rapideco, sed estis iom malsuperaj en manovebleco, sed nur horizontale, havante avantaĝon en la vertikalo.
  Ĝenerale, oni devas konfesi, ke, havante la rimedojn de grava parto de la mondo, la germanoj multfoje pligrandigis la produktadon de maŝinoj. Kaj ili estis pretaj por seriozaj misuzoj.
  Sovetunio havis proksimume tridek triajn mil tankojn kontraŭ la Tria Reich, la plej granda parto de ili malpezaj. La T-34 estis tre populara, sed la T-50, pli malpeza veturilo, ankaŭ estis produktita multe.
  La germanoj preskaŭ limigis la produktadon de malpezaj kirasaj veturiloj, fidante je pli pezaj veturiloj. La plej populara tanko laŭsupoze estis la Pantero. Sed eĉ kun dekoj da milionoj da sklavoj, la nazioj ne havis tempon por kompletigi sian tankfloton.
  Kaj mankis al ili aŭtoj, precipe la plej novaj. Krome, konsiderindaj problemoj ekestis kun la transportado de la Maus kaj la Lion-tanko. Kiu ankaŭ tute ne estas mielo.
  Oni devas diri, ke la sturmpafilo MP-44 ankaŭ ĵus komencis eniri la trupojn de Goering. La germana armeo estas multnombra, sed ne tute rearmita.
  Ŝi ne havas sufiĉe da tempo. Kaj vi ankaŭ ne povas tro longe prokrasti la operacion - aŭtuno kaj vintro estas antaŭen. Kaj Goering riskis bati unue. Malgraŭ tio, ke la nazioj ne havas sufiĉe da tankoj, ili havas nur iom pli ol dudek kvin mil. En aviado estas iom pli bona proporcio: pilotoj pliiĝis. Sovetunio havas iom pli ol kvardek mil aviadilojn, Germanio havas pli ol kvindek mil, kaj preskaŭ ĉiuj estas de la plej novaj markoj.
  La plej grava afero estas la supereco de la Wehrmacht en infanterio. Rekrutis multajn Hiwi kaj eksterlandajn sekciojn, la germanoj deplojis pli ol dudek milionojn da soldatoj.
  Sovetunio, eĉ konsiderante mobilizadon, povis starigi ne pli ol dek du milionojn. Krome, vi ankoraŭ bezonas teni la armeon en la Malproksima Oriento por forpuŝi Japanion.
  La samurajo ankaŭ deplojis dek du milionojn da soldatoj, dek milionoj el ili rekte kontraŭ Sovetunio.
  Krome, grava nombro da malpezaj kaj mezaj tankoj. Kaj ankaŭ, estas tute ne malforta aviado kaj forta mararmeo.
  . ĈAPITRO N-ro 10.
  Do ne estis facila por Rusio. Goering decidis ne prokrasti la militon ĝis stato de plena batalpreteco, sed tuj striki. Kaj liaj hordoj iris sur la ofensivon la 22-an de junio 1943. Kiel evidentiĝis en la unuaj tagoj, Sovetrusio tute ne estis preta por defenda milito. La trupoj estis instruitaj bati la malamikon sur sia propra teritorio, kaj ne defendi sin. Kaj ne ekzistas defendoplanoj, kaj la trupoj ne estas sufiĉe ekipitaj kun oficiroj, kaj multaj defendaj strukturoj ne estas finitaj. Ĝi rezultis, mallonge, iel malbona.
  Efektive, la Ruĝa Armeo estas ofenda armeo, kaj ne tre kapabla sidi en la tranĉeoj. Kaj la nazioj komencis sufiĉe rapide antaŭeniri en la profundon de la sovetia defendo. Ili trarompis la defendojn de la sovetiaj trupoj. Kaj jam la 30-an de junio ili prenis Minskon. Kaj ni pluiris. La Ruĝa Armeo ne estis tre sukcesa en provado kontraŭataki.
  Sed estis malmulte da senco... La 20-an de julio la nazioj enpenetris en Smolensk. Kaj komenciĝis bataloj por la fortikaĵurbo. La nazioj urĝe provis antaŭeniri plu, sed venis sub kontraŭatakojn. Kaj japanoj venis el oriento.
  Plie, la turkoj, portugaloj, hispanoj, brazilanoj, argentinanoj kaj aliaj eniris la militon kontraŭ Sovetunio. Tia sovaĝa premo estiĝis.
  Sub terura premo, Sovetunio kolapsis. Kaj tiam Kievo falis, tiam Donbaso, Leningrado estis ĉirkaŭita. Kaj la decida atako kontraŭ Moskvo komenciĝis. "Musoj" kaj aliaj metaloj grimpis en batalon.
  Jen kvin belaj germanaj knabinoj batalantaj sur la Muso. Gerda, Charlotte, Christina, Magda kaj Frida.
  Ili batalas en la plej peza veturilo de la Germana Armeo. Kio estas "Muso"? Cent okdek ok tunoj malplenaj. Kaj 185 mm da flanka kiraso, kaj 240 mm da fronta kiraso. Kun du pafiloj.
  Sed samtempe la tanko apenaŭ moviĝas pro sia granda maso. La knabinoj ene estas preskaŭ nudaj, portante nur tre malkaŝantan bikinon. Kaj tre kurba kaj bela.
  Gerda, frapante sian nudan piedon, malfermas fajron el 128-mm kanono. Charlotte kaj Eva servas la ŝelon. La knabinoj estas preskaŭ nudaj kaj muskolaj. El la kofro eksplodas donaco de morto pezanta dudek ok kilogramojn. Kaj ĝi rapidas je 930 metroj je sekundo. Ĉi tio estas kolosa detrua forto.
  Ĝi trafas sovetian KV-3, ramante sian kirason de malproksime. La militistoj unuvoĉe ekkrias:
  - Ve, la golfeto ŝanceliĝas!
  Kaj ili portis siajn perlajn dentojn. La beleco de la knabinoj estas impona. Ili estas simple la magio de la naturo.
  Gerda denove celas la kontraŭaviadilan kaj rapidpafan pafilon, dirante:
  - En ĉi tiu krio estas soifo je ŝtormo...
  Christina pafas 75mm kanonon, dirante:
  - La potenco de kolero, la flamo de pasio!
  Charlotte kaj Christina pafas kune. Ili frakasas la sovetian KV-2 kaj ĉirpetis:
  - La kavaliro aŭdas la tutan konfidon je venko en ĉi tiu krio!
  Kaj la militistoj palpebrumas unu al la alia.
  Eva pafis al la sovetia infanterio per 75-milimetra kuglo. Finigis dekduon da soldatoj. Kaj ŝi ridis, frapante la nudajn piedojn sur la kirason:
  - Mi senpripense pafas kaj mortigas!
  "Muso" funkciis ritme, detruante tankojn. Li ne rapide moviĝis, sed obstine. Kaj li moviĝis malrapide, disbatante malamikojn.
  Ĝenerale, en la reala historio ĉi tiu tanko neniam havis tempon batali. Anstataŭe, la elekto falis sur la pli progresinta modelo E-100. La lasta veturilo havis la karakterizaĵojn de la E-serio: pli malalta silueto, pli densa aranĝo kaj pli grandaj kirasaj anguloj. La E-100-tanko havis frontan kirason, kiel tiu de la Muso, 240 mm, sed kun granda angulo de racia deklivo de la tuko. La flankoj de la E-100 estis 170 milimetrojn longaj, kune kun ĉarnirumitaj folioj, sed laŭ angulo de inklino. Ĝenerale, la nova tanko montriĝis egala en armilaro al la Maus, pli bone protektita kaj pli malpeza. Ĝia rapideco sur la ŝoseo estis 40 kilometroj hore, kontraŭ 20 por la Muso. Sed la pli progresinta kaj malpeza modelo ne havis tempon por eniri la serion. Kaj la milito jam tiam estis perdita.
  Nun la knabinoj regis "Muson" kaj pafis.
  Gerda lekas siajn lipojn per la lango.
  Kaj nun ŝi pafas el la potenca Muskanono. La pafiloj kapablas penetri ĉiujn rusajn KV-serioveturilojn.
  Ĝenerale, la superpeza germana tanko pruvis esti ne rapida, sed tre mortiga maŝino. Kiu disbatas ajnan kirason, restante nepenetrebla.
  Gerda prenis ĝin kaj kantis kun aplomo:
  - Kaj li regas la bordon tra la griza nebulo...
  Charlotte kroĉis la pezan ĵetaĵon per sia nuda piedo kaj kantis, elmontrante siajn perlajn dentojn, kvazaŭ ili estus ĵus prenitaj el la fundo de la maro:
  - La ŝipo de la dezerto estas impeta kapitano!
  Eva ankaŭ estas tre bela knabino. Blonda kaj maldika talio. Tia seksa virino.
  Kaj denove la militistoj pafas. Ĉi-foje ilia viktimo estis la KV-5, tanko kun 170 mm de frontala kiraso, kvankam sen racia deklivo de la platoj.
  Ĝi estis trafita per germana ŝelo kaj rompita.
  Charlotte prenis ĝin kaj, eksaltante, kantis:
  - Nudpieda sonĝo - tia beleco!
  Kaj la militisto skuas siajn abundajn koksojn.
  Jes, ĝi aspektas bela. La knabinoj estas mirindaj. Ili batos vin per obusoj kaj batos vin.
  Gerda prenis la tridek kvar kaj grakis:
  - Mi faros banzai!
  Kaj Muso aŭskultas ŝin. Knabinoj dispremas rusojn. La Muso estas nekapabla penetri ajnan sovetian tankon fronte. Ĉiuj konkoj laŭvorte resaltas de la kiraso. Kaj la militistoj elmontris la dentojn kaj muĝas:
  - Ve ŭ ŭ ŭ ! Ni batos...
  "Muso" pufoj kaj rigardoj...
  Resume, la atako kontraŭ Moskvo montriĝis iom pli sukcesa por la germanoj kaj iliaj hordoj ol en 1941. Kaj la vintro ne estis tiel severa.
  La Krauts kaj iliaj satelitoj ĉirkaŭis la ĉefurbon. Kaj en decembro komenciĝis la sturmo kontraŭ la plej granda urbo.
  Stalin, kompreneble, translokiĝis al Kuibyshev. Sed Ĵukov restis en la urbo mem. Ĉi tiu komandanto decidis stari ĝis la fino. Kaj la nazioj komencis sian vintran atakon. Ĝi okazis en pluraj etapoj. Dum la batalado, la nazioj uzis "Sturmtiger" kaj "Sturmlev", kun potencaj bombĵetistoj. Kaj ili detruis la ĉefurbon. Ili igis ŝin cindro.
  Ĵukov ordonis batali ĝismorte. La batalado daŭris ĝis la fino de marto. Sed fine Moskvo falis. La nazioj suferis kolosajn perdojn, sed venkis.
  La Fuhrer aljuĝis al Mainstein la Grandkrucon de la Kavalira Kruco por la kapto de Moskvo. La kvardek-kvara jaro pasis en preskaŭ unuflanka nazia ofensivo laŭ Volgo, kaj plu al Uralo. La sovetiaj trupoj retiriĝis, estis multaj dizertintoj kaj kapitulacis. Dum la somero, la germanoj kaptis la tutan Volgan regionon kaj Kaŭkazon.
  Aŭtune ni atingis Sverdlovsk-on kaj haltis, antaŭ frostoj kaj la severa siberia vintro.
  Stalino provis rezisti iom da tempo. La rusoj kontraŭatakis en la regiono Uralo. Ili faris partizanajn atakojn. Sed en 1945, la nazioj finfine, kune kun la japanoj, kaptis grandajn urbojn en Rusio. Stalino rifuzis kapitulaci kaj iris en unu el la siberiaj bunkroj.
  La milito eniris la partian fazon. La nazioj kaj la japanoj digestis Rusion dum iom da tempo kaj ĉasis partizanojn. Sed Usono, dume, sukcesis krei atombombon.
  Goering ne kuraĝis batali eksterlande. En 1948, Stalin estis finfine mortigita, kaj la partia milito komencis malkreski. Rusio baldaŭ trovis sin absorbita fare de la Tria Reich. Iom post iom la imperio digestis siajn havaĵojn.
  Goering okazigis referendumon kaj iĝis imperiestro. Lia potenco plifortiĝis kaj fortiĝis. Usono ankaŭ akrigis siajn pugnojn. Kvankam la Dua Mondmilito finiĝis, komenciĝis vetarmado. La militeco daŭris senhalte, kaj nukleaj armiloj akumuliĝis.
  La Malvarma Milito daŭris longe. Ĝis, finfine, en 1975, kreiĝis radiado, kiu neŭtraligis nukleajn ŝargojn. En 1985, jam filo de imperiestro Goering, Adolf Germanovich komencis militon kun Usono.
  La Tria Regno, precipe havanta, kune kun Japanio, avantaĝon en homaj rimedoj, komencis invadon de Usono.
  La nazioj moviĝis tra Alasko, uzante siajn pli progresintajn piramidtankojn, kontraŭ la Ambrams. Kaj tiam la legenda skipo de Gerda partoprenis en la ofensivo.
  La knabinoj ankoraŭ estas junaj - do ili estas sorĉistinoj kaj genetike ŝanĝitaj hundinoj, kiuj tenas la sekreton de eterna juneco. Ili ekloĝis duope, en tankojn faritajn el plurtavola kiraso kaj per specialaj pafiloj.
  La germanoj uzas specialajn armilojn, funkciigitajn per elektromagneta propulso. La tanko estas ekstere sufiĉe malgranda kaj havas kalibron de 88 mililitroj. Sed la kiras-penetra potenco estas multe pli alta ol tiu de la 120-mm Ambamsa kanono. Kaj samtempe la germana tanko estas nepenetrebla de ĉiuj anguloj.
  Gerda pafas kaj ridas:
  - Ni konkeru Amerikon!
  Charlotte ankaŭ pafas, premante la stirstangon per sia nuda fingro kaj muĝas:
  - La nevenkita heroo Fuhrer-bastardo!
  Nudpiedaj, eterne junaj belulinoj en bikinoj ankaŭ rajdas sur alia tanko kaj pepas:
  - Nevenkita ĉiam!
  Christina premas la butonon per sia nuda fingro kaj flustras:
  - Bonega lando!
  Kaj usona tanko eksplodas...
  Magda ridetante rimarkas:
  - Kaj la tempo ne havas potencon super ni. Ni batalas pli ol kvardek jarojn kaj tute ne ŝanĝiĝis!
  Gerda el alia tanko respondis, antaŭe detruinte la usonan aŭton:
  - Ĉar ni estas sorĉistinoj!
  Charlotte premis la stirstangon butonon per sia nuda piedfingro. Ŝi batis senkonscie usonan memveturan pafilon kaj bojis:
  - Kaj la plej belaj sorĉistinoj!
  Eternaj knabinoj profitas pro esti en bikino. Ili estas tiel seksaj kaj malvarmetaj en ĝi. Kiel figuroj ĉizitaj kaj orumitaj. Ĉi tiuj knabinoj estas nur seksaj simboloj.
  Gerda sprite rimarkis, pafante kaj uzante sian nudan, ĉizitan piedon:
  - Mi petas vin ne surpriziĝi...
  Charlotte ankaŭ frapis, zumante entuziasme kaj fleksante siajn fortajn muskolojn:
  - Se magio okazas!
  Kristina, ĉi tiu orruĝa hundino, fikis, premante la stirstangon butonon per siaj fingroj. Ŝi frakasis usonan tankon kaj piedbatis:
  - Kaj kiu estis tre malbone forblovita!
  Magda, ne tute rime, pafis al la M-60 kaj, skuante la nudan piedon, maldike ekkriis:
  - De la boato, kiun ni veturis, restas nur remilo!
  Gerda respondis responde:
  - Rapidu! Estu kapabla atingi vian vokon!
  Kaj ankaŭ la nuda kalkano premos.
  Kaj li skuas siajn densajn harojn, blankajn kiel neĝo. Kvankam la knabinoj estas jam pli ol sesdekjara, ili estas tiel junaj kaj freŝaj. Eĉ eĉ unu sulko, eĉ ne unu maŝo, eĉ ne unu sugeston de aĝo. La korpoj estas muskolaj kaj ne eĉ guto da graso en ili.
  Charlotte, kun sia kuproruĝa hararo, skuas kaj samtempe kriegas:
  - Vere banzai!
  Kaj kio? La plej bela knabino...
  Kaj Kristina? Kia knabino! Kvazaŭ ĉio plenigita per freŝa suko. Ŝi havas tian neimiteblan belecon. Kaj la militisto pretas ŝiri kaj ĵeti ĉiujn.
  Ŝi frakasis usonan tankon kaj kriis:
  -Ni estas lupoj kun rido!
  Magda estas modesta knabino. Kaj sorĉistino, kaj samtempe kredanto! Ŝiaj nudaj piedoj premas la butonojn de stirstango. Ĉi tiu knabino estas bonega! Kiel bati la usonan mastodoton kaj frakasi ĝin en pecojn.
  Sed la germana piramida tanko estas multe pli malpeza ol la usona. Kaj la knabinoj mem estas tiel belaj.
  Magda krias:
  - Por la gloro de la Sankta Patrujo!
  Christina subtenas similan impulson kaj diras:
  - Ni donos niajn animojn kaj korojn! Ni estas nia sankta patrujo...
  Post kio la knabino sendis donacon de detruo.
  Gerda, responde, ŝi povas aŭdi ĉion perfekte bone en la sekva tanko, sendas ŝelon kaj krias:
  - Ni staros kaj venkos!
  Charlotte premis la butonon per siaj nudaj fingroj kaj bojis:
  - Kaj ni ne bedaŭros niajn vivojn!
  Christina kriis dum ŝi disfaligis usonan tankon:
  - Virino, kiu mortigos!
  La militistoj tuj bojis. Ili disbatis la tankojn per siaj pafoj kaj siblis kiel la enkorpiĝo de mastodontoj.
  - Ni malŝarĝos ĉion en ĉerko, konsideru vin trankvila!
  La knabinoj tiam ridos kaj sendos sunradiojn per siaj dentoj.
  Gerda pepis dum ŝi pafis, uzante sian delikatan, nudan piedon por terenbati tankon:
  - Mi estas ankoraŭ knabino kun vera kapo...
  Charlotte komentis entuziasme, sendante ekbrilojn el siaj okuloj. Ŝi frapis la kapon per la kalkano, siblante:
  - Mi kopulos kun Satano!
  Christina pafos ĉe la Ambrams, frakasos ĝian kirason, kaj poste krios ĉe la supro de siaj pulmoj:
  - Kaj mi pafos sagon!
  Magda premis la butonon per siaj nudaj fingroj. Ŝi sendis ŝelon kaj entuziasme deklaris:
  - La buljono estas malvarmeta!
  Sprita kaj kun perla hararo, Gerda ridos kun rido:
  - Sed ne blua!
  Kaj li sendos kaskadon de radiado per siaj okuloj. Ĉi tiu virino estas klare mojosa. Kaj ĝi krevos alian usonan aŭton en fosaĵon. Kaj tie ili ankaŭ dispremos ĝin en rezervajn partojn.
  Charlotte, pafante, premis sian nudan kalkanon sur la klavaron. Ŝi sendis la amerikan mastodonton al siaj prapatroj kaj kantis:
  - Rompu, detruu kaj disŝiru en pecojn!
  Kristina, ĉi tiu knabino kun haroj - miksaĵo de oro kaj kupro, sendos donacon de neniigo kaj siblo:
  - Jen la vivo! Ĉi tio estas feliĉo!
  Kaj li ridegos sian belan vizaĝon! Kaj ĝi trafas usonajn tankojn.
  Kaj Magda, ĉi tiu formado de beleco kaj speciala bonkoreco, kriis:
  - Kaj malbona vetero ne venos al ni!
  Gerda prenis ĝin kaj siblis, montrante siajn perlajn, ponardemajn dentegojn, muĝante:
  - Ĉi tio estas tumulto!
  Charlotte respondis, premante la pedalon per sia nuda piedo, kaj siblis, nudigante siajn dentegojn:
  - Kaj Holivudo!
  Nudigante siajn dentojn, Kristina kun sovaĝa frenezo sendis ĵetaĵon en la ŝtalon kaj prenis ĝin kaj kantis:
  - Kiaj homoj estas en Holivudo!
  Kun eĉ pli granda ekscito, Magda elĵetis misilon de detruo kaj pepis kun aplomo:
  - Ili ĉiuj estas steloj, ne homoj!
  Gerda ridis kaj kriis, fleksante la muskolojn. Kaj samtempe ŝi sendis akrajn pinglojn per sia nuda kalkano, kiuj trapikas usonajn tankojn.
  - Kaj Reagan estos kaput!
  Charlotte cedis kun granda ĝojo, siajn belajn krurojn, kaj eligis mortigan abson:
  - Ni estas invititaj al Holivudo!
  Christina tweetis entuziasme:
  - Jes al ĉi tiu stranga Holivudo!
  Magda pafis, premante la stirstangon butonon per siaj nudaj fingroj kaj agreseme pepis:
  - Holivudo estu en gloro!
  La germanoj malsukcesis la amerikajn defendojn. Ene de ses monatoj, ili kaptis ne nur Alaskon, sed ankaŭ la plej grandan parton de Kanado, atakante la okcidentan marbordon de Usono.
  Kiel evidentiĝis, germanaj tankoj estas pli fortaj ol la pli pezaj usonaj en ĉiuj aspektoj. Kaj kiu havas multe pli bonan aviadon por la Tria Regno? Kaj diskotekoj ĝenerale ne havas egalan kontraŭulon. Kaj ĉi tio, kompreneble, estas klara seniluziiĝo por la arogantaj jankioj.
  Reagan deklaris sanktan militon. Sed Usono ankaŭ estis atakita de la sudo. Brazilo, Argentino, Venezuelo, Ĉilio deklaris militon al Ameriko. Kaj kune kun la japanoj, la Krauts avancis tra Meksiko. Kaj ili alproksimiĝis al la usonaj limoj de la sudo.
  En 1986, batalado komenciĝis rekte sur amerika grundo. Kaj Germanio kaj Japanio venkis la malamikon. Tri monatoj pasis kaj meze de aprilo pli ol duono de la usona teritorio estis okupita de japanoj kaj germanoj.
  Kaj tiam Reagan proponis kapitulacon. La milito finiĝis ĵus la 20-an de aprilo 1986.
  Usono estis dividita. Kaj ĉio estus en ordo, sed... Adolf estis la unua, kiu atakis Japanion. Li lanĉis veran militon kontraŭ ŝi, kaj la situacio vere eskaladis.
  Denove en la batalo estas Gerda, Charlotte, Christina kaj Magda. Ĉi tiuj knabinoj estas veraj sorĉistinoj kaj ne maljuniĝas. Ili estas eterne junaj, freŝaj kaj ili ĉiuj batalas nur nudpiede kaj en bikino.
  En ĉi tiu kazo, ili estas sur du tankoj kiuj funkcias per elektro kaj estas formitaj kiel piramidoj. Ĉi tiuj aŭtoj havas atombateriojn kaj akcelas ĝis tricent kilometroj hore. Provu kontrasti ĉi tiun maŝinon kun ĉi tiu. Kaj ili estas armitaj per elektromagnetaj pafiloj - kun malgrandaj sed tre mortigaj konkoj kun graviuraniaj kernoj.
  Ĉi tio estas vere la armilo de la estonteco. La knabinoj batalas du en ĉiu tanko, kaj ekranoj sur la muroj donas al ili absolutan superrigardon.
  La knabinoj demetis siajn mamzonojn kaj tute elmontris siajn muskolajn torsojn.
  Gerda premis la butonojn de la stirstango per la nudaj piedfingroj, batis la japanan aŭton, tute trafrapante ĝin kaj kantis:
  Kiel infano li sonĝis en sia naskiĝa rivero,
  Pri mondpotenco, nevenkebla batalanto....
  Sed la knabino aperis kvazaŭ en sonĝo,
  Kaj ne plu estas loko por vi sur la Tero!
  Post tio la radianta blondulino prenis ĝin kaj premis la butonon kun la skarlata cico de sia brusto. La obuso de la samurajo estis renversita per ŝelo fluganta for el la barelo. Ĉi tiu knabino estas sorĉistino kaj superulo.
  Charlotte ankaŭ estas knabino kiu estas forlasita en nur she kalsonon kaj furioze batalas kun samurajo. Kaj li laŭvorte montras miraklojn de kuraĝo.
  Li faras tion kun granda entuziasmo. Kaj ŝiaj nudaj piedfingroj estas nekutime flekseblaj kaj lertaj.
  Kaj kvazaŭ sur pianoklavaro oni ludas la stirstangajn butonojn, kiujn ili majstre faras.
  Kaj tiam la japana ĉiuterena veturilo trapikis kiel varma kudrilo tra skuilo:
  Charlotte frapis siajn lipojn kaj kantis:
  - Kiel la knabinoj en la Tria Reich,
  Vi scias, infano, ne drivu kun ili!
  Ĉu vi povas bati min forte?
  Vi malkovros ŝtorman vojon al gloro!
  Pli precize, eĉ la ĝusta vojo!
  Kaj la knabino prenos kaj premos la stirstangan butonon per sia purpura cico. Kaj denove io ekstreme agresema kaj mortiga funkcios. Kaj nun la japana raketlanĉilo flugas en la aeron.
  Kaj la ruĝhara reĝino kantas:
  Por ĉiam junaj knabinoj
  La voĉoj de la knabinoj sonoras...
  Kaj iliaj nudaj brustoj,
  Ili povas fleksi ĉiujn en cirklon!
  Kristina ankaŭ batalas kiel batalanta frambo. Ŝi estas juna kaj bela. Preskaŭ nuda en maldika kalsoneto. Kaj ŝiaj abdomenaj muskoloj estas tiel difinitaj, kiel ĉokoladaj brikoj. Ĉi tiuj estas vere grandiozaj kaj ravaj ŝteloj.
  Ili havas tiom da beleco kaj graco. Kiel bela estas knabino, kies korpo konsistas el skulptitaj muskoloj. Kiu ruliĝas sub sunbrunigita haŭto.
  Kaj ŝi ankaŭ prenos ĝin kaj piedbatos vin per siaj nudaj piedfingroj. Kaj la granda, alta japana tanko, ricevinte trafon, ekbrulis.
  Kristina ĉirpetis:
  La mondo devus estimi nin kaj timi nin,
  La heroaĵoj de la knabinoj estas sennombraj...
  Ni batalos ĝis venko,
  Kaj la amo de la belulino estas pura!
  Kaj tiel ŝi premas la butonon per sia rubena cico kaj pafas sukcesan kaj tre mortigan pafon. Kaj ĝi trafos la municioskatolon tiel precize, ke ĝi tuj elĵetos tutan baterion da japanaj pafiloj kaj ĵetos fajran fontanon en la aeron.
  La knabino diris:
  Amo kaj morto, bono kaj malbono,
  Kio estas sankta, kio estas peka! Ni mortigu ĉiujn!
  Kaj jen Magda, ankaŭ tre bela knabino kun leontokoloraj haroj kaj elstaraj muskoloj, nuda ĝis la talio, kaj surhavanta nur tre maldikan, blankan kalsonon.
  Ŝi pafas premante la butonon per sia nuda kalkano. Trafos la malamikon kaj montros:
  Mi estas tre milda knabino
  Ĉiam nudpiede en batalo...
  Voĉo arĝenta sonorilo,
  Se necese, mi dispremos la flavajn!
  Kaj la militisto ridos per sia radianta voĉo.
  Kaj tiam ankaŭ ŝia fraga cico premos. Kaj en ĉi tiu kazo, la kanono sendis obus ĉe granda japana bombisto. Ŝi prenis ĝin kaj ŝiris lian ventron, kaj donacoj de neniigo falis sur la kapojn de la samurajo. Laŭvorte disbatante ilin kaj detruante ilin... Kaj du tutaj batalionoj de japana infanterio estis detruitaj.
  Magda kantis kun ĝojo:
  Tiu, kiu estas senigita de koro kaj amo,
  Ne kalkulu je ĝi, ĉar la vivo ne estas sonĝo!
  La malbona malamiko estos solvita,
  Kaj dispremita de potenca potenco!
  Estas klare, ke Japanio ne povas rezisti tiajn knabinojn. Kaj la sekreto de ilia lerteco estas, ke ili batalas preskaŭ sen vestaĵoj, kio donas al ili senprecedencan, fenomenan, kosman potencon.
  Kaj tiam estas inaj pilotoj, kiuj batalas nur en siaj kalsonoj. Kaj ili ankaŭ tute mortigas la samurajon sur la ĉielo.
  Do Helga prenis ĝin kaj premis la stirstangon butonon per siaj nudaj piedfingroj kaj estis kvazaŭ freneza.
  Kaj kolosa lanĉo de raketoj eksplodos.
  La knabino skuis la mamojn per skarlataj cicoj kaj komencis kanti;
  Malriĉeco, ve, estas al mi konata ĝis larmoj;
  Kiel la vilaĝa domo kliniĝis!
  Eĉ la pajlo sur la tegmento putris,
  Severa neĝo sub la fenestro!
    
  Estis tempo de teruraj katastrofoj,
  Grandaj streĉiĝoj de rusaj fortoj!
  Mia gaja kaj suferanta infanaĝo,
  Kiam la malvarmo fariĝas blua!
    
  Kurante nudpiede en la malvarmo;
  Ĝi brulas ĝis la ostoj!
  Kie mi povas trovi rozon de feliĉo,
  Kiel forĵeti la kaskadon de ĉenoj de malriĉeco?!
    
  Mi ne konas feliĉon kaj pacon;
  Pena laboro estas tiel konata al mi!
  Mi kovros la fenestron per sakaĵo,
  Kaj sur la verandon kun hakilo!
    
  Ni devas nur travivi la vintron,
  Por ke via familio ne malvarmumu!
  Printempe la ĉerizoj floras en rubenoj,
  Kaj kolektu mirtelan fadenon!
    
  Kaj nun la kruroj de la knabinoj,
  Ili tiom brulas pro la infera malvarmo!
  Kiel malfacile estas esti nudpieda por ĉiam
  Metu ŝtipojn en vico en la neĝo!
    
  Sed printempo bele venis,
  Blanka velura neĝo fluis!
  Kaj mi aŭdas sonoran voĉon,
  Ja jen kiel kantas la riveretoj!
    
  Jen ĝardeno de safiro koloro en makuloj;
  Kaj somero fluas kiel torento!
  Ho, la tilio odoris en mielplenaj piedoj -
  Ĝoju pri birda rubo!
    
  Ni starigas lignan barilon,
  La knabo venis al la savo!
  Kaj la sentoj iĝis strangaj
  Estis kvazaŭ la suko de la animo fluus!
    
  Nun la pluvo malleviĝas, la pluvego estas laŭta;
  Kaŝas la perlan larmon de knabino!
  Mi konstruos brikan domon -
  Mi elkondukos vin el la abismo!
    
  Mi estis kajutisto, sciu, mi vidis landojn;
  Dezerta sablo, turkmenaj donacoj!
  Palacoj, moskeoj de Samarkando,
  Iuj homoj estas tiel afablaj!
    
  Mi konas ankaŭ eŭropajn landojn -
  Estis longa vojaĝo sur la maro!
  Sed la rando de la arbaretoj estas pli proksima al la koro,
  Mi volas turni mian birdon al li!
    
  Li min kisas, karesas;
  Jam kapturna!
  Li promesas lokon en la ĉielo
  Kaj li mem estas bela kiel Satano!
    
  Ni havis pli modestan geedziĝon;
  Nun mi loĝas en la urbo!
  Vortoj de amo ne estas sensencaĵo -
  La pliiĝo estas bona afero!
    
  Sed kiam dormo ekas,
  Kie estas la sonĝoj en la blua ĉielo...
  Mi revas pri mola pajlo,
  Mia malnova vilaĝa domo!
  Resume, Japanio kapitulacis sub serio da frakasaj batoj de nudpiedaj kaj duonnudaj knabinoj. Kaj estiĝis ununura mondo,
  Imperio de la Tria Reich. Ili komencis efektivigi specialan politikon por certigi ekvilibron en la familio. Kaj kiel rezulto, dekduoble pli da knabinoj naskiĝis ol knaboj. Kaj samtempe komenciĝis grandskala spaca ekspansio.
  Kaj nun Gerda, Charlotte, Christina kaj Magda batalas en la spaco. Ili havas unu-lokajn batalantojn kun tre potencaj armiloj.
  Ĉi-foje ili batalas kun miksaĵo de cimoj kaj blatoj, kiuj ankaŭ spiras fluoridon.
  Kaj la knabinoj estas denove en sia pantaloneto, kaj uzas siajn skarlatajn brustcicojn kaj nudajn piedfingrojn kiam ili pafas. Kiu donas kolosan efikon de ruiniĝo.
  Kaj la batalistinoj kantas;
  Ni knabinoj fariĝis pli malvarmetaj,
  Ni impete dispremas insektojn...
  Nia armeo estas farita el ŝtalo
  Estos trankvile tre baldaŭ!
  . ĈAPITRO N-ro 11.
  Kiam la ruĝharulo interrompis ŝian rakonton, Catherine murmuris:
  - Ni povintus fari ĝin pli mallonga!
  Elizabeto kapjesis:
  - Koncizeco estas la animo de spriteco!
  Euphrosyne tweetis:
  - Jes! Ĝi estas preskaŭ kvazaŭ rakonto! Kaj por esti honesta, vi laciĝas pri priskribi nudajn piedfingrojn kaj skarlatajn cicojn!
  Elena ridis kaj notis:
  - Mi nur iomete portis min! Sed vi devas konfesi, ĉi tio estas bonega!
  Elizabeto kapjesis:
  - Eble! Sed ĝi rezultis kontraŭ-pulsaro! Nun, ni manĝu la jerboon.
  Kaj la knabinoj komencis manĝi ion tre bongustan kaj apetitigan per oraj forkoj.
  Elena, kiu havis maltrankvilan emon, ne povis rezisti kaj komencis kanti per sia mirinda kaj forta voĉo;
  Terura novaĵo en kruela milito,
  La knabino, kiun mi eterne amis!
  Ĵetita en la buŝon de la monstro Satano,
  Kie estas la Sinjoro, justeco kaj kompato?!
    
  Virgulino Nataŝa iris nudpiede,
  Piedoj klakis laŭ la polvaj vojetoj!
  Ja pro la pekoj, kiuj fluis kiel fonto,
  Ŝi havis ŝancon marŝi eksterlande!
    
  En frua printempo mi trafis la vojon,
  Miaj piedoj estas tiel bluaj pro la malvarmo!
  Vi ne povas mordi ero da viando,
  Ili nur kapjesas en la froston de la piceoj!
    
  Do sur vojo plena de ŝtonoj,
  La piedoj de la knabino sangis!
  Kaj tra Rusio pasintaj homoj,
  Al la urbo de la reĝoj de Jerusalem!
    
  Kaŭkazaj Montoj, krestoj kovritaj per neĝo,
  Akraj ŝtonoj pikas viajn plandojn!
  Sed vi nutris per la potenco de la tero,
  Elektante malfacilan hajjon al la urbo de Dio!
    
  Somero, dezerto, kolera suno,
  Kiel kruroj de knabino en pato!
  La sankta urbo ne estas malproksime,
  Ĉiuj portas senfinan ŝarĝon!
    
  Tie ĉe la tombo de Dio-Kristo,
  La virgulino klinis siajn genuojn en preĝo!
  Kie, granda, estas la mezuro de peko,
  De kie mi ĉerpas forton en justeco?
    
  Dio diris al ŝi, kuntirinte la brovojn,
  Preĝo sole ne povas ŝanĝi ĉi tiun mondon!
  Rusio estas destinita regi dum jarcentoj,
  Ĝuste, servu ŝin sen peti monon!
    
  La virgulino kapjesis: Mi kredas je Kristo,
  Vi elektis Rus' kiel la savanton de la mondo!
  Mi diskonigos la veron pri ĉi tio al ĉiuj,
  La mesaĝo de Jesuo: Dio la idolo!
    
  La reveno estis facila kaj rapida,
  Nudaj piedoj fariĝis fortaj!
  Dio etendis Sian manon kun graco,
  Muskoloj kaj volo, kvazaŭ el ŝtalo!
    
  Kaj vi aliĝis al la armeo,
  Fariĝis piloto, batalis kontraŭ la Luftwaffe!
  Tie ŝi montris la altecon de beleco,
  La germana destrojero eksplodis sur terminejo!
    
  Militisto estas impeta, kuraĝa batalanto,
  Sindone al la partio - al la afero de la sovetianoj!
  Mi kredas je venka fino kontraŭ ŝaŭmo,
  Mi veturigos la demonan pakaĵon al la muro, al la respondo!
    
  Nu, kial la batalanto estis pafita?
  Vi ne havis tempon por liberigi la rimenojn!
  Kaj la ŝildo montriĝis misa,
  Kaj malbona faŝismo interfratiĝis kun la jankioj!
    
  La milito fariĝis neegala kaj kruela,
  Mi ne estas viro: mi ploras amare!
  Kvazaŭ en problemoj ni povas plonĝi al la fundo,
  Ja la sorto malaperis el la Patrujo!
    
  Mia krio al Dio: Ĉiopova, por kio?
  Vi apartigis min de mia amata fraŭlino!
  Eĉ en la malvarmo mi ne portis mantelon,
  Kaj ŝi batis por tri kontraŭuloj!
    
  Ĉu ŝi ne meritas ĝin?
  Renkontu min kun floroj por venko!
  Baku malavarajn tortojn por la ferio,
  Kaj mi kaj Nataŝa venos al la parado!
    
  La severa Sinjoro respondis morne:
  Kiu estas feliĉa en la mondo, kiu fartas bone?
  La karno suferos kaj ĝemos pro doloro,
  Ja la homaro estas malnobla kaj peka!
    
  Nu, do, kiam mi venos en gloro,
  Mi jxetos en Gehenan tiun, kiun ne estas inda vivi!
  Mi relevigos vian virgulinon kaj vin,
  La plej bona tiam ne volos interŝanĝi!
  Dum la prezento de ĉi tiu balado, aliaj knabinoj eĉ komencis kanti kune kun energio.
  Ekaterina rimarkis kun rideto:
  - La kanto helpas nin konstrui kaj vivi,
  Kaj per ĉi tiu liro ni ekflugas...
  Kaj kiu trairas la vivon kantante,
  Li neniam malaperos ie ajn!
  Elizabeto konsentis:
  - Ja la kanto estas bona!
  Post tio, la knabinoj finis la bongustaĵon. Kaj ili sentis, ke ili estas ebriaj. Muziko komencis soni en iliaj kapoj. Kial jerboa viando estas tiel aprezita? Ĝi kaŭzas intensan eŭforion kaj ĝi faras vin senti bone.
  La knabinoj sentis forton kaj komencis danci. Ili komencis salti supren, svingante siajn nudajn, ĉizitajn, graciajn kaj tre delogajn krurojn.
  Kaj samtempe, kompreneble, ili ekkantis;
  Vi estas la Sankta Patrino de Dio, surtera,
  Sendu al ni vian ĉielan gracon!
  Lasu la riversurfacon ekbrili kiel safiro,
  La vastaĵoj de Patrino Tero, mia plej ŝatata!
    
  Lasu inspiron flui en via koro,
  En fajra eksplodo de animoj de knabinoj!
  Kun senzorga broso de plezuro,
  Skribu al mi amikon de viaj koro kaj revoj!
    
  Konservu belecon en ĉarma senkulpeco,
  Ne estas nia sorto - ni riskas perdi ĉion!
  Kvankam foje, kredu min, honeste,
  La armeo revas pri la brakumoj de junaj reĝoj!
    
  Estas rubandoj de kugloj volvitaj ĉirkaŭ la talio,
  Estas dorsosako sur iliaj dorsoj, kaj ĵetgrenado en iliaj manoj!
  Malamikoj estas kiel grasaj ŝafoj, kredu min,
  Ilia armeo de kuraĝaj amazonoj disŝiros ilin!
    
  Nokto, nigra veluro, ĉielkovrilo,
  Kaj mia brusto premita pro ekscito!
  Kvazaŭ pelta litkovrilo premas,
  Estas tiel malfacile eĉ diri vorton kaj spiri!
    
  Ĉi tiuj estas la ŝarĝoj de malhonora amo,
  En ĉi tiu aĉa milito!
  Sed mi kredas, ke mi iĝos feliĉa
  Kaj mi servos al mia naskiĝlando!
    
  La knabinoj piedbatis siajn botojn
  Kurante tra la neĝo nudpiede!
  Kruroj ruĝiĝas en la malvarmo,
  Estas kvazaŭ ili estas bruligitaj per bolanta akvo!
    
  Sed la rapideco nur pliiĝas
  La reduto flagras antaŭen,
  La maŝinpafilo kraĉas plumbon!
  Ni ne serĉas lokon en la ĉielo,
  Ĵetu kien la Sinjoro sendas!
    
  Ekbrilantaj nudpiedaj kalkanoj,
  Ni rapidas laŭ la pikdratoj!
  La knabinoj estas rusaj, simplaj;
  Ni certe venkos!
    
  Ĉi tie la reduto estas prenita, ĉiuj kadavroj,
  Fiera, ruĝa flago leviĝis!
  La ambicioj de la malbonaj orkoj estas malŝveligitaj,
  Ni, kiel agloj, ŝvebas en poezio!
  La kanto estas vere alloga. Sed knabinoj volas ion pli. Ili estas plenaj de energio kaj deziro montri sian fenomenan kosman potencon de mutaciuloj.
  Elena frapis sian nudan piedon tiel forte ke la kaheloj krakis kaj grumblis:
  - Mi volas batali! Energio bolas en mi!
  Ĉi tie la robotvendisto tweetis:
  -Vi kantas tre kvazare! Kantu ion alian kaj vi ricevos bonan monon!
  Elizabeto korektis:
  - Ne bona! Kaj kvazaŭa mono!
  La roboto kapjesis:
  - Mi konektos vin al la Hiperreto, kaj se vi faros ion bonegan, tiam vi ricevos grandajn financajn translokojn!
  Elena murmuris:
  - Ĉu vere? Ĝi estos hiperkvazaro!
  Ekaterina notis:
  - Ni kantu pri la amo inter knabo kaj knabino. Kaj ĝi estos ege, bonega.
  Euphrosyne kapjesis kun sia neĝblanka kaj tre bela kapo kun abunda hararo:
  - Jen ĝi! Tiaj kantoj estas grandega sukceso!
  La ruĝhara vulpino aldonis, montrante la dentojn:
  - Ne gravas al mi, kion kanti, kondiĉe ke la mono estas translokigita pli energie! Ĉi tio estas la ĉefa afero!
  Kaj la kvar knabinoj kun granda entuziasmo kantis grandiozan, kvankam iom malnovmodan romancon, kiu montriĝis tuta balado;
  Kio okazis al la tenera novedzino,
  Mi suferas kun nigra animo!
  Memorante ŝian belan vizaĝon,
  Kion mi konservas kiam mi iras en batalon?
    
  Mi memoras, kiel ni malrapide marŝis laŭ la pado,
  Tra pacaj vilaĝoj, dezertejoj!
  Vi portas elegantajn vestaĵojn,
  La paŝo al la monaĥejoj estas facila!
    
  Kaj la ora herbo maturiĝas sur la kampo,
  La venteto forigis la tutan nebulon!
  Ortodokseco estos en eterna gloro,
  Lumo de espero en la preĝoj de kristanoj!
    
  Nudaj piedoj sur la vojoj,
  La knabino kaj mi pentas pri niaj pekoj!
  Adoru kaj kredu la Sanktan Dion,
  Li pezos vian vivon sur la pesilo!
    
  Kaj kiam bruis la voĉo de la trono,
  Vi ne estas inda eniri Mian paradizon!
  Ĉar la sankteco de la ĉielo,
  Ne disponebla, eĉ ne sonĝu!
    
  Al vi pekuloj en malaltaj, malpuraj mizeroj,
  Oni devas resti kaj resti dum jarcentoj!
  Nur kuraĝo en venkoj estas taksita,
  Kiel alojo, la rusa armeo estas unuigita!
    
  Nia soldato ne iras al tavernoj,
  Trinki vodkon estas abomena por li - malbona!
  Li estas la plej forta militisto - la fulmotondro de la mondo!
  Kiu grimpas en Rus, tiu estos forviŝita en fekon!
    
  La paŝo de mia knabino laŭ la vojo,
  Ŝirita sako malantaŭ mi!
  Ŝi prizorgas siajn botojn
  Mi donis ĉion al la grenejoj de Dio!
    
  Kaj li jam povas flari la nigran brulodoron,
  Hordo trabalais la vilaĝojn!
  La tuta lando estis disŝirita,
  En la cindro kaj ruinoj de la urbo!
    
  Jen kiam la knabino indigniĝis,
  Ne, ne temas pri kaŝado en la kelo!
  Kaj kun mia tuta pasio mi petis iri al la fronto,
  Ĉar Jesuo vokis!
    
  Ili donis al ŝi aviadilon por bati la naziojn,
  Por ke ŝi povu flugi, glorante Kriston!
  Por varmegi en la klara ĉielo,
  Ke la ĉielo proksime al la Krauts!
    
  Jes, ŝi batalis per ĉiuj fortoj
  Kaj ŝi preĝis malbone antaŭ la ikono!
  Mi ne volis esti kaptita de la tombo,
  Ŝi ekstermis sennombrajn reptiliojn!
    
  Sed la lasta batalo rezultis malbone,
  Ial la benzinujo krevis!
  Kompatu, mi preĝas al Dio krianta,
  Estas domaĝe, se la knabinoj brulas!
    
  Jesuo respondis al mi severe,
  Mi suferis pro vi, mi suferis!
  Kaj nun, kredu min, ne estas ĉerko,
  La Ĉiopova revivigis ĉiujn, kiuj falis!
    
  Kaj nun via fianĉino estas en la ĉielo,
  Bone por ŝi, mi mem viŝis larmon!
  Kredu min, estas loko ankaŭ por vi,
  Vi realigos vian malnovan sonĝon!
    
  Nur sciu - servo al Rusio,
  Jen la maniero plaĉi al Dio!
  Kio igas la tutan planedon pli feliĉa?
  Ni devas servi nian Patrujon per ĉiuj niaj fortoj!
    
  La ĉefa peko estas deturni sin de la Patrujo,
  Ne militu, kuŝu en la arbustoj!
  Preferu la rolon de patosa klaŭno,
  Sen koni la belecon de la Sinjoro!
    
  Do iru kaj venĝu kontraŭ la faŝistoj,
  Jesuo ordonis tiel minace!
  La fumo malaperos en la bonodora aero,
  Estos tempo por pacaj aferoj!
    
  Neĝaj perloj el la maro, brilas hele,
  La neĝoŝtormo kirlos la buklojn de la ŝafidoj...
  Nia patrujo estas granita kredo,
  Verdire, la Krauts ne estas timigaj!
    
  La sonorado de metalo, la knarado de ruliloj -
  Tankoj rampas tra la limoj de Rusio!
  Ni konstruu kreston de akraj bajonetoj,
  Kun krio de "Hura", ni atakis!
    
  Kravato sur la kolo la koloro de tagiĝo,
  Ni estis inspiritaj en batalon de ideo.
  Estas nur unu elekto - venki aŭ morti,
  Jen la skarlata flago flugas super la reduto!
    
  Palaj lipoj, blovas neĝoŝtormo,
  La manoj de la kaptita knabino estis ligitaj...
  Ho, kiel senkompata estas la sorto,
  En la amara malvarmo, nudpiede al la eŝafodo!
    
  Sed mi ne volis fini en buklo,
  Ŝi kolektis fortojn kaj kaptis la germanon.
  Estas neniu pli forta ol ni sur la Tero,
  Ni ne bezonas vian malnoblan kompaton!
    
  Kaj tiel ŝi mortis, ronĝante sian gorĝon,
  Rusa knabino, Tanya Krasnova.
  Sed la vojo kondukos nin al Berlino,
  Ni konstruu mondon sen perforto, novan!
    
  Kiom da miaj fratoj mortis,
  Ĉiuj volontuloj, nur knaboj.
  Por la pioniroj de la malriĉuloj, nudpiedaj -
  Krusto por matenmanĝo, ŝvelaĵoj por vespermanĝo!
    
  Ni estas proksime de Berlino, triumfo baldaŭ venos,
  La Komsomol-signo lumigas vian bruston!
  Kvankam la botoj estas tro streĉaj ĉar mi ne kutimas ilin,
  Sed la koloro de feliĉo en majo inspiras!
    
  La Fuhrer estas en la infero, la uragano estingiĝis -
  Venis ĝojo, aŭdiĝas infana rido!
  La kavo dormas en la cindro de la submondo,
  Kaj super la Patrujo - la Ruĝa Suno!
  La knabinoj kantis kun granda entuziasmo. Kaj efektive, ili tuj ricevis milionojn da ŝatoj. Kaj kun mono ĝi estas iom pli malbona, sed ĝi ankaŭ iras bone. Do knabinoj havas nenion por plendi.
  Elena kapjesis:
  - Ni iru, knabinoj! Mi estas en voĉo nun. Kaj se mi komencos trinki, ĝi estos tiel, ke neniu trovos ĝin sufiĉe.
  Kaj la mutaciantaj militistoj kaj enketistoj denove komencis kanti;
  La fluo de la ondo estas marborda kristalo,
  La venteto estas freŝa, milda, groza!
  Kaj la neĝo falas tiel neĝe blanka,
  Super Patrino Tero, griza!
    
  La radioj origis la neĝblovojn,
  Kaj la flokoj falis kiel lanugo!
  Rapide forĵetu la pezojn el via animo,
  Por ke la entuziasmo ne estingu tuj!
    
  Mi estas nudpieda knabino
  Nun malbona gerila venĝanto!
  Ĉifona jupo en flikaĵoj,
  La faŝisto atakis la patrujon!
    
  Nun sateco enkuris en la abismon,
  Malfreŝa biskvito por tagmanĝo!
  La faŝistoj, mi kredas, estos batitaj,
  Kaj la heroaĵo de la knabinoj estas glorata!
    
  Ŝi metis eksplodaĵojn en la relojn,
  Kvankam la nokto estis malvarma!
  La pluvo verŝis senkompate,
  La problemo ŝajnis atingi la fundon!
    
  Sed la trajno kun la germanoj estis krevigita,
  Faŝismaj tankoj ne povas pasi!
  Kvankam ne ekzistas idealo en la mondo,
  Mi tenas la motivon de amo en miaj koroj!
    
  La vojo estas tre longa, mi perdis miajn krurojn,
  Sed mi kolektis ĉion pri la germanoj!
  Hitler, mi kredas, ricevos ĝin en la muzelon,
  Pro via senleĝeco!
    
  Heroismo ne konas aĝon,
  Ne estas limoj - morto scias ne!
  Ni eliros en senliman spacon,
  Por tuj forviŝi la larmojn de malĝojo!
    
  Ni atingu novan grandecon
  Ruĝa flago super la tuta planedo!
  Kaj vi faras vian kontribuon: emocian, personan,
  Portu ĝin en prozo kaj poezio!
    
  Krome, ne pro senutila parolado,
  Ja la vorto estas martelo, akra rikoltilo!
  Sen malnobla adorado de relikvoj,
  Kaj kun la kreado de la rusa blazono!
    
  Ili konkeris duonon de Eŭropo,
  Kompreneble, ni bezonas novan mondon!
  Fluoj de kavalerio, infanterio,
  Ni konkeru la vastecon de la Universo!
    
  Kaj estas tempo por vi servi Rusion,
  Miaj karaj posteuloj!
  Por ke la ferio estu sub la blua ĉielo,
  Por ke la kolomboj pafu supren!
  La knabinoj liberigis iom de sia freneza energio. Kaj ili estis lacaj de kantado. Cetere, delonge ne ekzistas Rusio. La homaro estas ununura potenco. Ĝi havas eĉ du superajn kunordigantojn: laŭ tradicio, viro kaj virino. Ili estas elektitaj ĉiujn tri jarojn sur la Hypernet. Krome, ne pli ol unu termino. Kaj vi povas reveni por dua oficperiodo nur post tridek jaroj. Ĉi tio estas por eviti la uzurpon de potenco kaj la starigon de aŭtoritata reĝimo. Fakte, post tri jaroj la superaj kunordigantoj ne havos tempon sufiĉe plifortigi sin por fariĝi diktatoroj, kaj la tradicio de demokratio rolas.
  En Usono, eĉ unu prezidanto neniam fariĝis diktatoro, kaj Roosevelt restas escepto. En Rusio ĉi-rilate estas pli malbona. Unu reganto faris multajn erarojn kaj etendis siajn potencojn. Sed post ĝi, la sistemo iel fariĝis pli demokratia. La potencoj de la prezidanto estis reduktitaj al kvin jaroj kaj du esprimoj. Kaj iel ni alkutimiĝis.
  Ĝis, fine, ĉiuj landoj de la mondo unuiĝis. Unue kreiĝis hegemonio de Rusio, Usono kaj Ĉinio. Kaj aliaj landoj aliĝis al ĝi.
  Monda integriĝo estis faciligita, sufiĉe strange, per la malkresko de preskaŭ ĉiuj mondreligioj. Homoj pli saĝiĝis kaj komprenis, ke ĉio ĉi estas fabeloj kaj pure homaj ideoj pri Dio la Kreinto, kaj eĉ pli pri aliaj Dioj. Fakte, ĉio estas multe pli komplika kaj pli simpla. Sed ne unu homa libro estas la vero, ne cent estas tute malvera.
  Ĉiuj religioj estas kaj lumo kaj la deziro al bono, sed denove, homaj. Kaj fantazioj el la mondo kaj naturo de homoj kaj la psiko. Homoj ekkomprenis tion, kaj ekestis modo por nova kredo: pri la ĉiopovo de la homa Racio. Post tio, la landoj malaperis kaj unueco okazis.
  Krome, la malpliiĝo de la nombro de viroj ankaŭ kontribuis al unueco. Viroj estas pli agresemaj, dum virinoj, male, estas afablaj. Kaj pro tio, fariĝis pli facile por homoj konsenti. Kaj ne tiel virinoj volas disiĝi.
  Tial la homaro fariĝis ununura potenco kaj demokratia respubliko, en kiu preskaŭ ne ekzistis separismo. Nu, preskaŭ, ĉar estis kelkaj provoj. Kaj la mutaciulknabinoj ankaŭ luktis kun ĉi tio. Do separismo povus konduki al novaj, jam stelmilitoj inter homoj.
  Estas pli bone havi unuiĝintan demokration. Krome, ĉi tio estas unueco en diverseco. Kaj ne la deziro al unuiĝo. Samtempe, praktike la tuta loĝantaro havas ununuran religion: Arĥhomoteismo - kredo je la ĉiopovo de la Homa Menso, kaj ĉi tio unuigas ĉiujn. Sed samtempe, kompreneble, ankoraŭ ekzistas diversaj specoj de sektoj, kvankam malofte. Iuj estas kristanaj, aliaj estas budhanaj, ekzistas islamanoj kaj la plej novaj formacioj. Ili estas malmultaj en nombro kaj kutime ne danĝeraj.
  Sed okazis ankaŭ teroristaj atakoj pro religiaj kialoj, sed ankaŭ tre malofte.
  La mondo de homoj, en kiu estas multoble pli da knabinoj ol viroj, distingiĝis per stabila progresema evoluo, paco kaj trankvilo, preskaŭ sen krimo.
  Sed samtempe mankis al li io. Ekzemple, aventuroj kaj la batalo kontraŭ malbono.
  Kvankam en virtuala realeco tio estas tute ebla.
  Kaj aranĝu por vi aventurojn ĉiutage.
  Kaj nun, la knabinoj klare volas salti en virtualajn mondojn anstataŭe de enketo de sakstrato.
  Tiaj aventuroj tie atendas.
  Elizabeto rememoris, kiel ŝi batalis vintre apud Moskvo. Estis terure malvarme tiam. Kaj la germanoj tiam kaptis du pionirajn knabojn. Ili serĉis ilin kaj senvestigis ilin ĝis siaj kalsono. Poste ili elpelis nin en la neĝon, preskaŭ nudaj.
  Infanoj, proksimume dekdujaraj, promenis nudpiede sur la glacia, tre brulanta neĝo. Estis tre dolora. Iliaj piedoj fariĝis skarlataj, kiel piedoj de anseroj. Poste ili estis pelitaj en varman kabanon, permesitaj varmiĝi, kaj poste denove en la malvarmon.
  La pioniroj spertis teruran doloron kaj ĝemis. Tamen ili ne donis al la germanoj ajnajn informojn.
  Tiam eĉ pli kruela metodo, infanoj estis metitaj sur flamantaj karbofajroj kun siaj nudaj piedoj. Kaj ĝi estas tiel dolora, precipe post la frosto, kaj la odoro ŝvebas tra la aero, kvazaŭ ili rostas ŝafidon. Kaj germanaj militistaj knabinoj karnovore lekas siajn lipojn.
  Jen la krueleco, kiu estis montrita. Unu ulo ne povis elteni kaj rompiĝis.
  Li diris, ke li scias, kie la sovetiaj trupoj atakos. Nu, kompreneble ĝi estis gago. Sed la knabo hazarde divenis. Kaj efektive, la germanoj povis regrupiĝi kaj fermi la sukceson.
  La nazioj elkondukis unu el la knaboj duonnudan kaj nudpiede en la neĝon. Kaj tie ili lasis lin en la amara malvarmo, ĝis li fariĝis glacio. Kaj al la knabo, kiu rompiĝis, oni diris, ke ne ekzistas por li returniĝo ĉiukaze, kaj ili proponis al li aŭ esti elspezita aŭ plu servi al Germanujo.
  Li elektis servon. Tamen, kaptinte la momenton, li povis eskapi.
  Tiam, post la milito, kiel plenkreskulo, li konfesis ke li perdis koron al Elizabeto.
  Ŝi respondis kun ĝemo:
  - Se ili estus vi, tro da homoj rompiĝus. Mi ne devas juĝi!
  Fakte, nur en libroj herooj restas firmaj sub torturo. Ĉio en la vivo estas multe pli komplika.
  Kvankam en ĉi tiu universo, la milito estis venkita. Sed ekzistas paralelaj universoj, kie aferoj okazis multe pli malbonaj ol iliaj.
  Kaj rakonto povus esti skribita pri tio.
  . ĈAPITRO N-ro 12.
  La knabinoj rapidis en sia rapida flugo al la planedo Tero. Ĝi havas tre grandan populacion kaj verŝajne la plej grandan nombron da mensaj pacientoj. Nur sur ĝi vi povas trovi almenaŭ iun indicon en la serĉo de misteraj krimuloj. Kaj eble vi povos enkroĉi.
  Elizabeto, estante mediumo, rememoris unu el la paralelaj mondoj, kie ĝi estis eĉ pli malbona ol en la Granda Patriota Milito.
  En januaro 1943, la germanoj akiris mutaciulason. Li ankaŭ spertis modifon kiel juna viro kaj akiris superpotencojn. Komence li batalis sur la mediteranea fronto kun la britoj kaj amerikanoj. Li iĝis la unua Luftwaffe-piloto se temas pri malflugigi ducent aviadilojn, ricevante la Krucon de la Kavaliro de la Fera Kruco kun arĝentaj kverkfolioj, glavoj kaj diamantoj.
  Post malflugiĝo de tricent aviadiloj, li estis la unua en la Tria Regno se temas pri ricevi la Armea Merito-Krucon en oro kaj diamantoj. Post kio li estis translokigita al la orienta fronto.
  Tie li partoprenis en la eposa Batalo de Kursk. Mutaciulo junulo, blonda knabo, kiu aspektis kiel knabo, kiu eĉ ne havis liphararon aŭ barbon, aspektis kiel adoleskanto de proksimume dek kvar jaroj, ĝis tiu tempo fariĝis nekredeble forta aerbatalanto. Kaj ili ne povis bati lin, sed li mem intuicie sentis aretojn da malamikaj aviadiloj.
  Kaj liaj instinktoj kaj precizeco fariĝis supernaturaj. Kaj li tiel fame batis sovetiajn aviadilojn, ke li ricevis la kromnomon Blanka Diablo, kaj li timis lin kiel fajron.
  Krome, li ricevis unikan eksperimentan batalanton ME-309, kiu havis sep pafpunktojn samtempe - tri aerkanonojn kaj kvar maŝinpafilojn, kaj neniu povis rezisti ĝin.
  Knabo nomita Wolf, kiu postvivis la mutacion, rapide amasigis fakturojn. Kaj li malflugigis ĉirkaŭ kvincent aviadilojn en du monatoj de la Kurska Ardeno. Kaj aliaj germanaj pilotoj sekvis lin. La nazioj retenis sian aersuperecon. Kaj ili povis eviti malvenkon surtere. Vere, ne estis venko. La nazioj retiriĝis al siaj originaj linioj kaj akiris piedtenejon tie. La frontlinio montriĝis stabila.
  La perdoj de Sovetunio montriĝis pli altaj ol en la reala historio. Cetere, la aliancanoj ankaŭ prokrastis la surteriĝon en Sicilio. Ili timis translokigi la bataladon al la kontinento. Kaj Wolf Rommel, tio estis la nomo de la mutaciulpiloto, ensorbigis timon en ili.
  Krome, Wolf sukcesis malflugigi aviadilon portantan Montgomery mem dum sia mediteranea flugkariero. La plej talenta angla komandanto mortis. Kaj pro tio, la britoj prokrastis la surteriĝon en Sicilio. Kaj tiam ili tute forlasis ĝin. Kaj Roosevelt estis ankaŭ pli interesita venki Japanion ol eniri Eŭropon.
  Do Wolf Rommel sukcese batalis kaj malkonstruis USSR-aviadilojn kun granda ĝojo. Ne vane li estas mutaciulo.
  La bombado de la Tria Regno kaj ĝiaj fabrikoj ankaŭ malpliiĝis. Tio permesis al la germanoj lanĉi la novan Panther-2-tankon, kun pli potencaj armiloj kaj kiraso, en produktadon reen en septembro 1943. La tanko havis bonan fruntan protekton: la kareno estis 100 mm dika, kaj la gvattureto estis 120 mm dika. Kaj la flankoj estas 60 mm. Kaj ĉio estas sur deklivoj. Tio permesis al Panther-2 elteni atakojn de pli malgrandaj sovetiaj pafiloj. Krome estas ankaŭ 88-mm pafilo en la 71EL, tre potenca kaj rapida pafado, penetranta sovetiajn veturilojn de longa distanco. Samtempe, la veturado de la Panther 2 ne estis malbona. Pezante 53 tunojn, ĝi havis motoron de 900 ĉevalfortoj. Tio signifas, ke ĝi povus moviĝi ne pli malbone ol la sovetia tridek kvar. Krome, Tiger 2 eniris amasproduktadon pli frue.
  La germanoj kontrolis la plej grandan baŭksitdeponejon en Zaporozhye, kaj tial iliaj tankoj havis bonkvalitan kirason.
  En la aŭtuno, sovetiaj trupoj provis malsukcese antaŭeniri en Ukrainio kaj en la centro.
  Wolf Rommel ricevis novan premion por la kvincent malflugigitaj sovetiaj aviadiloj: la Kavalira Kruco de la Fera Kruco kun oraj kverkfolioj, glavoj kaj diamantoj. Kaj por sepcent kvindek aviadiloj unika premio estas la Kavalira Kruco de la Fera Kruco kun platenaj kverkfolioj, glavoj kaj diamantoj. Kaj pro mil aviadiloj faligitaj, Hitler aprobis specialan premion: la Stelo de la Kavalira Kruco de la Fera Kruco kun arĝentaj kverkfolioj, glavoj kaj diamantoj.
  Kaj kiam la mutaciulo-piloto superis unu kaj duonon da miloj da faligitaj aviadiloj antaŭ la Novjaro, li ricevis alian premion: la Stelo de la Kavalira Kruco de la Fera Kruco kun oraj kverkaj folioj glavoj kaj diamantoj.
  Do la kontoj aktive amasiĝis, kvazaŭ en fabelo.
  Wolf Rommel iĝis fenomeno kiun aliaj Luftwaffe-pilotoj rigardis supren al.
  En januaro, la Ruĝa Armeo provis avanci proksime de Leningrado, sed estis nekapabla trarompi la defendojn. Kaj en Ukrainio, sovetiaj trupoj ne sukcesis. Krome, germanaj tankoj estis produktitaj en grandaj kvantoj. Kaj precipe "Pantero" estis tre bona en defendo.
  Ene de du monatoj, Wolf Rommel malflugigis pli ol kvincent pliajn sovetiajn aviadilojn.
  La vintro finiĝis. La germanoj amasigis fortojn por novaj ofensivoj. Ili havis perfektan helicmovitan, plurrolan atakaviadilon, la TA-152, pli bonan ol sovetiaj aviadiloj. Kaj reagaviadiloj.
  Do Stalin decidis trakti ĝin specife. La frontlinio daŭre estis la sama kiel en la somero de '43.
  Sed la germanoj amasigis fortojn por ofensivo. La nombro da "Panteroj"-2 pliiĝis, kaj ili povis iri sur decidan ofensivon.
  Hitler multe kalkulis pri tio.
  Stalin, dume, negocis kun Churchill kaj Roosevelt. Ili deklaris ke alteriĝo en Francio estis malebla kaj havis neniun sencon. La soldatoj mortos nur vane.
  Kiel, la germanoj ankoraŭ estas fortaj. Malfacilaĵoj ankaŭ ekestis koncerne Lend-Lease. Hitler iom mildigis sian politikon al judoj, kaj sugestis ke li povus tute forlasi antisemitismon se la Okcidento pacigis kun li kaj helpis.
  Stalin komprenis, ke li estas en malfacila pozicio. La lando estas elĉerpita kaj trostreĉita. La germanoj konservis sin de malvenko en la vintro, kaj en la malfrua printempo kaj somero ili povas preni siajn venkojn. Do estas pli bone ne enmiksiĝi kontraŭ ili.
  Estis, kompreneble, espero por nova teknologio. Tankoj T-34-85 kaj IS-2. Sed ili, kompreneble, ne estas tiel fortaj kiel "Panther"-2 kaj "Tiger"-2. Jes, la IS-2 estas malsupera en armilaro, kvalito de konkoj kaj fronta kiraso. Estas nur ke la novaj tankoj estas almenaŭ io pli bona ol la malnovaj. Precipe la T-34-76, kiu eĉ ne povis penetri la flankon de la Tiger-2.
  Stalin kolektis sian plej proksiman rondon. La bunkro estis subtera en Kremlo.
  Ĝis nun la germanoj ne aktive bombardis Moskvon. Sed ili havis FAA-misilojn evoluantajn, kaj, kompreneble, timindajn jetajn bombaviadilojn, kontraŭ kiuj la aviado kaj aerdefendo de Sovetunio ankoraŭ estis senpovaj.
  Krome, la nazioj jam ricevis novajn aviadilojn en produktadon. Kaj la TA-152, kiu povis porti ĝis du tunojn da bomboj. Kaj la bombaviadilo Yu-288, jam portanta ĝis ses tunojn, kaj kun pli granda atingo, rapideco kaj defendaj armiloj. Kaj ĉi tiuj estas tiuj en la serio. Kaj estas evoluoj. Ĉi tio estas ĉefe kvarmotora Yu-488, kun rapido de ĝis sepcent kilometroj hore, kio estas tre por bombisto, kaj povus porti ĝis dek tunojn da pezo. Kaj la eĉ pli timinda sesmotora TA-400. Ĝi portis pli da bomboj kaj estis protektita per dek tri aerkanonoj. Plie ĝi ankaŭ povus havi jetmotorojn.
  Do estas klare, ke la ĉefurbo ne longe estos trankvila. La germanoj ankaŭ lanĉis la sturmpafilon MP-44, kiu estis la plej bona en la mondo en tiu tempo. Kaj ili jam havis la serion "E" survoje, kiu ne havis egalon.
  Do estis klare, ke Sovetunio povus tre bone perdi ĉi tiun militon. Krome, la tuta Eŭropo laboris por Hitler. Kaj eksterlandanoj estis rekrutitaj en la infanterion, kaj en fabrikojn, ktp. Rilate homajn rimedojn, konsiderante la okupatajn teritoriojn, la Tria Regno havas gravan avantaĝon. Kaj la kvalito de armiloj verŝajne estas eĉ pli alta.
  Kvankam la ME-262 ankoraŭ ne estas perfekta, kaj estas tro frue por lanĉi ĝin en produktadon. Sed ekzistas TA-152 kaj ME-309, kiuj jam estas en la serio, kaj batalas bone. Kaj ilia rapideco kaj armiloj estas plej bone. Vere, la aŭtoj pezas multe, kio influas manovran kapablon. Sed potencaj armiloj ebligas pafi unufoje, kaj la rapideco dum plonĝo foriras kiam la Yak, ekzemple, venas en la voston. Kaj en vertikala manovrado, germanaj aviadiloj estas pli fortaj kaj havas pli altan rapidecon.
  Jakovlev informis Stalin pri la Yak-3, kiu estis en evoluo, pli malpeza kaj pli manovra ol la Yak-9.
  Stalino aŭskultis tion, rigardante la portreton de Aleksandro Suvorov. Tiu ĉi komandanto de cara Rusio estis unika, kaj vivis preskaŭ sepdek jarojn, estante nevenkebla. Kvankam li ne ricevis grandajn armeojn. Kaj la plej laŭtaj venkoj super la francoj ne alportis al Rusio eĉ unu colo da tero. Sed li sciis venki per ciferoj.
  Nun la germanoj komencis formi legiojn el preskaŭ la tuta Eŭropo. Hitler ĉesigis teruron kontraŭ judoj, kaj ili eĉ komencis varbi batalionojn de volontuloj de ili.
  La Pola Liberiga Armeo ankaŭ aperis, kiel kontraŭpezo al la pola armeo.
  La francoj, nederlandanoj, belgoj, danoj kaj aliaj eŭropanoj estis rekrutitaj en la Trian Reich, precipe en la SS-unuojn. Kaj belorusaj kaj ukrainaj sekcioj aperis en Sovetunio. La germanoj iĝis pli inteligentaj kaj pli flekseblaj dum la milito progresis. Kaj nun ekzistis centra Rada en Belorusio, kaj lokaj fortoj estis uzitaj kontraŭ la partizanoj. Formale, Belorusio ricevis aŭtonomion, kaj ŝajno de memregado aperis. Same kiel en Ukrainio. Kie Bandera estis liberigita de malliberejo. Kaj novaj naciismaj dividoj komencis formiĝi.
  Do Sovetunio ne havis avantaĝon en laborforto. Kaj rilate teknologion, la avantaĝo pasis al la germanoj.
  Stalino notis:
  - Fabriki la Yak-3 postulas grandan kvanton da altkvalita duralumino. Kaj ĝiaj provizoj el Usono kaj Britio ege malpliiĝis. Kaj la aliancanoj jam senhezite postulas, ke ni pagu por tio per oro!
  Jakovlev respondis ĝemante:
  - Jes, nun la Yak-9 restas la ĉefa batalanto! Kaj ĝia produktado devus esti pliigita.
  Ilyushin diris:
  - La produktado de aviadiloj atingis cent tage, inkluzive de kvardek batalantoj. Sed ilia kvalito malpliiĝis. Multaj aŭtoj pezas tricent aŭ kvarcent kilogramojn pli pezaj ol la normaj, kaj pro tio ili estas pli malaltaj ol la germanoj eĉ en manovro!
  La aerkomandanto kapjesis:
  - Ni simple havas katastrofan rilatumon de perdoj en aerbataloj - unu ĝis dek favore al la germanoj. Kaj la pilotoj estas malbone trejnitaj. La aliancanoj ĉesis liveri aviadan benzinon, kaj ne sufiĉas propra. Kaj sovetiaj aŭtoj ne diferencas laŭ kvalito. Krome, la germanoj havas tutan galaksion de bonegaj asoj. Ekzistas ankaŭ inaj pilotoj. Ekzemple, Albina kaj Alvina, du novaj steloj, jam ricevis Kavalirajn Krucojn kun arĝentaj kverkfolioj, glavoj kaj diamantoj, faligante po pli ol tricent aviadilojn.
  Kaj ĉi tio en mallonga tempo!
  Stalino kapjesis kaj rimarkis:
  - Lupo, ĉi tiu terminatorpiloto ne estas sola!
  La komandanto kapjesis:
  - Se nur estus unu!
  La ĉefkomandanto demandis:
  - Kion diros Ĵukov?
  Sovetunia marŝalo respondis kun malgaja rigardo:
  - Ni bezonas novajn armilojn. La tanko T-34-85 ne estas sufiĉe potenca. Ĝia kanono ankoraŭ ne penetras nek la Panther-2 nek la Tiger-2 en la frunto. La germanoj evoluigis pli progresintan Panther-3, kiu devus havi la kirason de la Tiger-2, kun malpli pezo kaj pli potenca motoro. Se tia tanko ekproduktiĝos, ni tute ruiniĝos!
  Stalino murmuris:
  - Kio pri la IS-2?
  Ĵukov honeste respondis:
  - La fronta kiraso de la turo estas sufiĉe malforta. Eĉ simpla "Pantero" povas facile preni ĝin de distanco de kilometro, kaj eĉ pli kun sub-barela ŝelo!
  La Supera notis:
  - Kial lia frunta kiraso ne estis farita 160 milimetrojn?
  Ĵukov honeste respondis:
  - Ĉar potenca pafilo jam pezas. Kaj la transdono simple blokiĝos.
  Ni estis devigitaj forlasi ĉi tion kaj limigi nin al 100 milimetroj en la frunto.
  Stalin rikanis kaj aspektis nebonkora. Tiam li demandis:
  - Kio se ni reduktos la flankan kirason de la IS-2 de naŭdek milimetroj al kvindek, kaj tiel fortigu la frunton?
  Ĵukov kapjesis:
  - Ĉi tio estas tute ebla, kamarado Stalin. Sed necesas tempo por evoluigi novan turon kaj meti ĝin en produktadon!
  Marŝalo Vasilevsky notis:
  - La germanoj, ĉi-kaze, povos pugnobati la IS-2-gvattureton en la flankon per bazukoj kaj faustpatrono, kaj pli malpezaj pafiloj. Do ĉi tio estas polemika decido!
  La Supera Unu grumblis:
  - Ne gravas kien vi ĵetas ĝin, ĉie estas kojno!
  Jakovlev notis:
  - Ni devus disvolvi jetaviadon! La germanoj jam havas ME-262-ojn batalantajn sur la ĉielo. Vere, ili ne estas tre efikaj, sed la tempo pasas, kaj la nazioj verŝajne havos ion pli bonan.
  Beria kapjesis kaj diris:
  - Laŭ la plej novaj datumoj, la germanoj disvolvas ĉasaviadilon ME-1100, kiu povus ekflugi en la aero ĉi-aŭtune. Ĝi havas kelkajn originalajn ideojn. Kaj la ME-262 X ankaŭ estas disvolvita, kiu devus esti pli potenca kaj pli bona ol antaŭaj modeloj kaj esti preta por bataluzo.
  Stalino demandis:
  - Kio estas la detaloj?
  La Popola Komisaro pri Internaj Aferoj respondis ĝemante:
  - Ili estas sekretaj kaj ni laboras! Sed laŭ onidiroj, la ME-262 devus havi rapidecon de pli ol 1,100 kilometroj hore.
  Surprizite fajfis la akompanantaro de Stalin.
  La Superulo kapjesis:
  - Ŭaŭ! Tiam ni certe estas fiŝitaj! Kion diros Molotov?
  La Popola Komisaro pri Eksteraj Aferoj respondis ĝemante:
  - La okcidentaj aliancanoj bremsis la militon. Ili ŝajne formale ankoraŭ batalas, sed fakte ili ne faras bataloperaciojn. La germanoj ankaŭ ĉesis produkti submarŝipojn kaj koncentriĝis pri tankoj kaj aviadiloj. Krome, anstataŭ FAA-misiloj, fabrikoj produktos la plej novajn jetajn bombaviadilojn. Kaj tio signifas, ke ni estos bombarditaj sen kompato. Ni simple ne povos daŭrigi kun reagaviadiloj!
  Stalino murmuris:
  - Ĉi tio estas malbona! Ĉi tio signifas, ke ne estas loko por atendi helpon.
  Marŝalo Vasilevskij respondis:
  - Rusio havas nur du aliancanojn: la armeon kaj la mararmeon!
  La Ĉefkomandanto kapjesis:
  - Jes, estas vero! Tamen tion diris la ne tre bona caro Aleksandro la Tria!
  Beria notis:
  - Se caro Aleksandro la Tria estus vivinta pli longe, li eble estus bonega. Li bone povus gajni la militon kun Japanio!
  Ĵukov rikanis kaj respondis:
  - Se mi estus Kuropatkin, mi batus la japanojn. Kaj nenio haltigus min!
  Stalino murmuris:
  - Ĉesu paroli sensencaĵojn! Ni ne havas AI por eltrovi aferojn ĉi tie! Ni devas savi nian patrujon. Baldaŭ Hitler piedpremos nin per sia tuta forto, kaj ĝi ne ŝajnos multe. Kaj ni bezonas specifajn ideojn!
  Marŝalo Vasilevsky, kiu laŭdire estis granda strategiisto, sugestis:
  - Ni fidu profunde je defendo. Ni bezonas kiel eble plej multajn pafilojn, inkluzive de kontraŭtankaj. Kiel ni fartas kun ilia liberigo?
  Nikolao Voznesenskij memfide respondis:
  - Tre bona! Ni produktas ekzakte tiom da artilerio kiom la militistaro postulas. Sed ĝi ne plu indas, ne estos sufiĉe da homoj por la pafilteamoj!
  Marŝalo Vasilevsky notis:
  - Ni bezonas pli, precipe kontraŭaviadilaj kanonoj. Ĉi-lasta povas esti uzata kaj kontraŭ aviadiloj kaj surteraj celoj!
  Stalino kapjesis sian grizecan kapon:
  - Ni devas produkti pli da 100-mm kontraŭaviadilaj kanonoj. Ili povas penetri la Panther-2 fronte, kaj eĉ la Tiger-2 plene, kaj samtempe malkonstrui trudemajn germanajn aviadilojn.
  Voznesensky notis:
  - Por la 100-mm-kanono, ni ankoraŭ bezonas fari la necesan ĵetaĵon. Kaj do, ekzistas ideo por memvetura pafilo bazita sur la tridek kvar ĉasio. Faru la SU-100, kiu estos pli facile produktebla ol la T-34-85, sed multe pli potenca en armilaro.
  La Ĉefkomandanto kapjesis kontente:
  - Nu, vi estas Voznesenskij kaj la kapo! Nun ni kantu!
  Kaj la homamaso kantis ĥore:
  En la vasteco de la mirinda Patrujo,
  Hardita en batalo kaj laboro...
  Ni komponis ĝojan kanton,
  Pri granda amiko kaj gvidanto!
  
  Stalin, ĉi tio estas milita gloro,
  Stalin, jen la flugo de juneco...
  Batalante kaj venkante per kantoj,
  Nia popolo sekvas Stalin!
  
  Batalante kaj venkante per kantoj,
  Nia popolo sekvas Stalin!
  Nu, la Ruĝa Imperio kolektas fortojn por forpuŝi la atakon. Sed aliflanke, Hitler preparas ofensivon. Armilproduktado en Germanio kreskas. "Pantero"-2 fariĝis pli bone protektita en la gvatturetfrunto, pro 150-mm pafilmantelo laŭ angulo, kaj 100-mm karena frunto kun angulo de 45 gradoj. Ĉi tio sufiĉas, ke la T-34-85 ne penetru fronte en germanan veturilon. Sed ŝi povas penetri ĝin de tri kilometroj kaj duono.
  Tiel, "Panther"-2 iĝis la ĉefa tanko, kaj simplaj "Panteroj" jam estas ĉesigitaj. Kiel la T-4. Sed ili ankoraŭ estas produktataj por ne kolapsigi produktadvolumojn. Kiel "Tiger", malgraŭ la liberigo de "Tiger"-2, ĝi daŭre estas produktita.
  Ne eblas tuj rekonstrui la tutan produktadon al Panther-2. Kvankam ĉi tiu tanko estas tre bona. Kaj en rapideco, kaj kiraso, kaj precipe en armiloj, kie ĝi ne havas egalon.
  Komence de marto, dum la vojoj daŭre estis malsekaj, la germanoj faris sian unuan provon ataki. Kaj ili frapis en la direkto de Voroŝilovgrad kaj Krasnodonsk. Kaj ankaŭ Donecko.
  Tiuj partoj de Ukrainio estis rekaptitaj fare de la Ruĝa Armeo dum la Stalingrada krizo, kaj la germanoj ne havis tempon resendi ilin. La nazioj sukcesis atingi taktikan surprizon.
  Do ili disvastigis misinformon, ke ili volas ĉirkaŭi la sovetian militon sur la Kurska Ardeno. Sed ili trafis en alia direkto, kie ili ne estis atenditaj!
  Potencaj tankoj de la nazioj partoprenis en la bataloj, kaj "Tiger"-2, kiu, kompare kun reala historio, havis pli potencan motoron de 1000 ĉevalfortoj, kio signifas, ke ĝi moviĝis pli rapide kaj povus servi kiel bona trarompa tanko.
  La germanoj rapide avancis komence. Ili kaptis Voroshilovgrad, Krasnodonsk, kaj Doneckon, sed tiam la neĝo degelis kaj la pezaj germanaj tankoj blokiĝis en la koto. Tamen, la Krauts povis tute preni kontrolon de la tuta Ukrainio. Kaj ili anoncis sian novan venkon.
  La unuaj germanaj tankoj de la E-serio ankaŭ partoprenis en la bataloj Precipe la E-10 memvetura pafilo. Ĉi tiu maŝino havis tre altnivelajn trajtojn. Unue, ĝia alteco estis nur 1.2 metroj. Kaj la ŝipanaro estas nur du homoj kuŝantaj. La motoro kaj dissendo estis kune kaj laŭlarĝe. Kaj la memvetura pafilo mem estas malgranda en grandeco, sed kun motoro de kvarcent ĉevalforto. Kaj je dek tunoj eblis ĝustigi 82 mm da fronta kiraso laŭ granda angulo de racia deklivo, kaj 52 mm da flanka kiraso, plus rulpremilojn.
  E-10 estas maŝino kiu estas preskaŭ perfekta. Rapidante ĝis cent kilometroj sur la ŝoseo, kaj sepdek sur la ŝoseo, ĝi estas malfacile trafi kaj estas facile kamuflita.
  Samtempe, ĝi estas malmultekosta kaj facile produkti. La sola malavantaĝo estas, ke la pafilo estas la sama kiel en la T-4 75 mm 48 EL barelo longo. Sed ĝi penetras en sovetiajn tankojn rekte, kvankam de mallonga distanco. Kaj ŝi povas elteni la batojn de la T-45-85 al la frunto, kaj estas preskaŭ neeble bati ŝin.
  Kaj la skipo ankaŭ estas nekutima - du lupknabinoj de la SS. Gerda kaj Charlotte.
  Ili estas pretaj batali kiel monstroj. Kaj ili havas kolosan, detruan potencon.
  Kaj ili montris sian batalan majstran klason kun precipe nudaj piedoj kaj nur kalsonon.
  Sed, kompreneble, ni ne devas paroli pri ili tiel detale. Aliflanke nudpiedaj sovetiaj komsomolaj knabinoj en nur bikino batalas.
  Kaj ili montras sian agreseman kaj malvarmetan karakteron. Ili pafas precize, ĵetas donacojn de neniigo per la nudaj piedfingroj de siaj sunbrunaj, fortaj, muskolaj kruroj kaj kantas samtempe;
  Ni estas filinoj de la kara Patrujo,
  Landoj de sovetianoj sub la ruĝa standardo!
  Kamarado Stalin, aŭdaca falko,
  Kiu beligos la tutan mondon!
  
  Mia Patrujo kaj mi naskiĝis en feliĉo,
  Por kultivi grenon kaj tekstilan linon...
  Vi scias, ĉi tiuj estas la filoj de Rusio,
  Tiu homo estos ĉiopova!
  
  Tondras fulmotondro - faŝismo invadis nin,
  Armadoj de enormaj tankoj frapis...
  Sed pli bone batu vian kontraŭulon en la okulon,
  Ni ne estas beboj, kiuj rondiras semolon!
  
  La Führer trarompiĝis al Moskvo sur ĉevalo,
  Sur blanka kaj el ŝtalo kiu estas polurita...
  Adolf Hitler vendis sin al Satano,
  Mi pensis, ke kugloj ne povas malhelpi lin!
  
  Kamarado Stalin, la aŭdaca kavaliro,
  Li koliziis kun Hitler en la listoj...
  Kaj montriĝis, ke la Fuhrer ne estas mojosa,
  La pugno de la ĉefo enŝoviĝis en lian Adaman pomon!
  
  Nun la faŝisto tremas kiel folio,
  Do Stalino grave kripligis lin...
  Li preferus ludi whist ĉe la cirko,
  Nu, nun Adolfo estas nur sunbrunulo!
  
  Koŝmaro de la nazioj de la mondo, Stalingrado,
  Ĉar niaj uloj fariĝis pli fortaj...
  La soldato de la lando de la sovetianoj estas tre feliĉa,
  Ni vangofrapis ĉiujn kontraŭulojn sur la kornojn!
  
  Berlino kolapsos ĉe la piedoj de la knabinoj, vi scias,
  La knabinoj ĉirkaŭpromenos nudpiede...
  Ni baldaŭ konstruos paradizon sur la planedo,
  Kaj estos tre ĝoje kaj trankvile!
  
  Ĉio estos bona en la universo,
  La knabinoj ricevos mantelon faritan el diamantoj...
  Kelkfoje estas tro malfacile
  Sed ni estas lando pli malnova ol la atlantanoj!
  
  En Rusio estas pioniro kaj tiu titano,
  En la Patrujo, ĉiu militisto estas de vindotukoj...
  Adolfo, vi estas malgajninto kaj tirano,
  Vi ricevis nigran okulon de la piedoj de la knabinoj!
  
  Kiam komunismo estas super la universo,
  La vualo, kiel la Dipatrino disvastiĝos...
  Tiam ĉiu venĝo estos enkaĝigita,
  Kaj Jesuo Dio de Lumo Nomo!
  Efektive, la Pioniraj Knaboj estas ja titanoj.
  Kaj ili batalas kun nekredebla kaj sovaĝa furiozo. Ĉi tiuj estas vere infanaj herooj. Kiu ne fleksos nek rompiĝos, kvankam la kruroj estas nudaj, ruĝaj pro la malvarmo kaj la knaboj portas nur pantalonon kun nudaj, muskolaj, sunbrunaj torsoj.
  Kaj samtempe, kompreneble, ili montras karakteron ne pli malbona ol la Razins.
  La pioniroj kantas kun granda entuziasmo;
  Ni estas pioniroj, infanoj de komunismo -
  Fajro, tendo kaj sonoranta korno!
  La invado de la malbenita faŝismo -
  Kiu atendas furiozan malvenkon!
  
  Kion ni perdis en ĉi tiuj bataloj?
  Kion vi gajnis en bataloj kun la malamiko?
  Ni antaŭe estis nur infanoj de la mondo -
  Kaj nun la militistoj de la Patrujo!
  
  Sed Hitler faris paŝon al nia ĉefurbo,
  La akvofalo faligis sennombrajn bombojn!
  Mia patrujo estas eĉ pli bela ol la ĉielo -
  Nun venis la sanga sunsubiro!
  
  Ni respondos al agreso severe -
  Kvankam ili mem estas, ve, malgrandaj laŭ staturo!
  Sed la glavo estas en la manoj de delikata adoleskanto -
  Pli fortaj ol la legioj de Satano!
  
  Lasu la tankojn rapidi lavangon post lavango,
  Kaj ni dividas la fusilon inter tri!
  Lasu la policanon celi la dorson,
  Sed la Sankta Dio feroce punos ilin!
  
  Kion ni decidis? Farante la laboron de paco -
  Kaj por tio, ve, mi devis pafi!
  La trankvilo jam estas malaminda.
  Estas ankaŭ perforto kaj graco!
  
  La knabino kaj mi kuras nudpiede kune -
  Kvankam neĝo falis, ĝi bruligas neĝblovon kiel karbo!
  Sed ili ne timas, vi scias, infanoj -
  La faŝisto estos pelita en la ĉerkon per kuglo!
  
  Do ili mortigis malnoblan kompanion de Krauts,
  Kaj la ceteraj malkuraĝuloj kuras!
  Ni detruas infanterion kiel falĉilon en batalo -
  Junaj someroj ne estas malhelpo por ni!
  
  Venko estos atingita en majo,
  Nun, neĝoŝtormo, pika, malmola neĝo!
  La knabo estas nudpieda, lia fratino estas nudpieda,
  Infanoj renkontis la tagiĝon en ĉifonoj!
  
  De kie ĉi tiuj fortoj venas en ni?
  Elteni doloron, kaj malvarmon, kaj bezonon!
  Kiam amiko mezuris la fundon de la tombo,
  Kiam amiko ĝemas, mi mortas!
  
  Kristo benis nin pioniroj,
  Li diris: La Patrujo estas donita al vi de Dio!
  Ĉi tiu estas la unua fido de ĉiuj,
  Sovetia, sankta lando!
  . ĈAPITRO N-ro 13.
  Nu, finfine, ili flugis supren al la planedo Tero. Luliloj de homa civilizacio. Kaj la planedo estas sendube riĉa kaj malavara, kaj en talento kaj en frenezuloj.
  Catherine ankoraŭ dormis, kaj ĉi tiu knabino sonĝis pri tiu glora tempo, kiam ili batalis kontraŭ la talibano. Mi revis, kio vere okazis;
  En majo 2023, la talibano, kompletiginte ĉiujn preparojn kaj atendante ke ĉiuj montpasejoj malfermiĝu kaj pli varmaj temperaturoj, frapis Taĝikio'n. Fakte, dum Rusio estas blokita en Ukrainio kaj tie elspezas enormajn rimedojn, batalante, fakte, kun la tuta okcidenta mondo, ne estas peko profiti la momenton kaj bati la sudan subventron de la CIS.
  Cetere Usono instigas ĝin. Kiel, venu Mujahideen, atako, ni subtenos vin.
  Krome, kompreneble, internaj problemoj. La vivo en materiaj terminoj fariĝis pli malbona ol sub la por-usona reĝimo, sed laŭ politika libereco kaj homaj rajtoj, estas nenio por diri.
  Do la talibano komencis serĉi eliron en ekstera ekspansio. Post la longedaŭra milito, la Mujahideen havis tempon por ripozi, dormi kaj fari infanojn por si. Kaj denove ili komencis maltrafi batalojn.
  Krome, ili ŝajnis esti gajninta la militon kun Ameriko kaj, kompreneble, estis tiritaj al novaj heroaĵoj. En Afganio mem, precipe en la nordo, estas multaj taĝikoj kaj, kompreneble, estas deziro al unuiĝo. Krome, Taĝikio estas regata de diktatoro Raĥmonov dum preskaŭ tridek jaroj. Kaj estas tempo liberigi la taĝikojn de ĉi tiu idolo kaj subigi ilin al la volo de Alaho. Cetere, en la talibano mem, ĝia prezidanto ne estas orienta despoto, kolektiva regado regas. Kaj en ĉio, Alaho kaj Ŝario, kaj striktaj islamaj leĝoj.
  Kaj, kompreneble, nun ili ne plu tiom timas Rusion. Kaj grandega talibana armeo marŝis en Taĝikio.
  La filo de mulao Omar kaj la estro de la armea alo de la talibano precipe volis militon.
  Kompreneble, pro sia juneco, li jukas kaj havas militsoifon. Krome, kompreneble, la deziro gvidi la tutan Afganion. Sed la lando ne estas malgranda, kaj ĝia loĝantaro estas preskaŭ kvardek milionoj da homoj, kaj sufiĉe juna, aŭ pli ĝuste, la averaĝa aĝo pro la alta naskokvanto estas tia, ke la deziro batali ankoraŭ ne foriris.
  Do kio okazis estis praktike neevitebla. Taĝikia armeo de duonmiliono atakis Taĝikio. Nu, kiel multaj antaŭdiris, la taĝika rezisto montriĝis malforta. Multaj el ili kapitulacis, multaj fuĝis, kaj kelkaj transiris al la talibana flanko. Kaj la rusa bazo en Taĝikio estis tute ĉirkaŭita. Kaj ili komencis pafi kaj bati ŝin kun granda intenseco.
  Rusaj aviadiloj provis bombi la talibanon, sed sen granda sukceso.
  Ni devis eniri la militon sur du frontoj. Uzbekio ĝis nun konservis neŭtralecon.
  La militisto iris kun granda amareco. Kaj pli kaj pli da rusaj trupoj estis translokigitaj suden.
  Nu, kompreneble, la grandiozaj kvar ne povis maltrafi ĉi tion, enirinte en furiozan batalon kun la malamiko.
  En Taĝikio, eĉ vintre preskaŭ ne estas neĝo, kaj somere estas doloro batali en ŝuoj - viaj piedoj ŝvelas, precipe se oni kuras multe. Kaj la knabinoj atakas, elmontrante siajn nudajn, rozkolorajn kalkanojn. Malpuraĵo ne algluiĝas al iliaj plandoj, kiuj estas malmolaj kiel kamelhufoj.
  Elizabeto pafas de maŝinpafilo, samtempe, per siaj nudaj piedfingroj, ĵetante detruan donacon de morto.
  La korpoj de la talibano, disŝiritaj en pecetojn, eksaltas.
  La militisto ekkrias:
  - Por niaj belaj infanoj!
  Alia militisto, Catherine, ankaŭ pafas de mitraleto. Li skribaĉas kun granda precizeco, mortigante Mujahideen. Ili falas kiel falĉitaj garboj de tritiko.
  Kaj ĉarma knabino kun oraj haroj ĵetis pizon de morto per sia nuda kalkano kaj kukis:
  - Rus' defendis la landon per si mem,
  De la invadoj de inferaj akridoj...
  Kaj kovris ĝin per ŝiaj mamoj -
  Ĉiuj popoloj de Patrino Tero!
  Kaj la militisto ridis, montrante sian buŝon plenan de dentoj.
  Elena, alia knabino el inter tiuj, kiuj montras aerakrobatikon kaj falĉas la talibanojn en vicoj, kuĝis:
  - Pomoj en la neĝo,
  Ĉi tiuj estas mamoj de knabinoj...
  Mi helpos vin,
  Estos bonegaj juĝistoj!
  Kaj la militisto denove ĵetis al ŝiaj nudaj piedfingroj la murdan donacon de neniigo. Kaj ŝi disĵetis multajn talibanojn en malsamaj direktoj, deŝirante iliajn kapojn kaj membrojn.
  Efrosinya ankaŭ falĉas la Mujahideen, kaj faras ĝin kun granda entuziasmo. Ĉi tiu knabino havas tiom da veturado kaj freneza energio. Ŝi ĵetas per la nudaj piedfingroj donacon de morto de granda detrua forto.
  Kaj tiam li kantas:
  - Ho knabinoj, nudpiede, nudpiede, nudpiede...
  Ni svingas plektas, plektas, plektas!
  La militistaj knabinoj atakis la talibanon tiom multe, ke la kalkanoj de la belulinoj brilas.
  Ja rusa virino estas granda forto. Kaj ŝi falĉas malamikojn kiel falĉilon per motoro. Kaj ĝi vere pelas vin en ĉerkojn, aŭ eĉ en la teron.
  La militistoj montras sian furiozan temperamenton kaj muĝas:
  Ni estas komsomolaj knabinoj
  Ni amas eskimon...
  La voĉo de belulinoj estas klara,
  Estos nova filmo!
  Kaj la militistoj prenis ĝin kaj montris siajn tre longajn kaj tre ludemajn langojn.
  Batali kontraŭ talibanoj kompreneble ne estas facila tasko. Kaj rusaj uloj mortas en konsiderinda nombro. Kaj ni devas transporti ducent kargon el Taĝikio.
  Kompreneble, en Rusio mem oni komencas ribeli - kial la milito kun Ukrainio estis necesa? Ĉu Rusio devus pagi per la vivo de siaj filoj kaj filinoj en la milito en Taĝikio? La demandoj estas, kompreneble, tute naturaj. Fakte, ĉu la ludo valoras la kandelon? Por la diktatoro Raĥmonov, perdu la vivojn de soldatoj, kaj elspezu novajn duilionojn da rubloj por milito kun malamiko, kiu estas fanatika kaj multnombra kiel akridoj.
  Krome, prezoj altiĝas, sed ne estas signo de venko. Kaj tiam Zjuganov suferis apopleksion, kaj la poŝoopoziciulo estis paralizita. Dum kiom da tempo, obeema al la aŭtoritatoj, li gvidis la marĝenulojn en rondoj kaj imitis kvazaŭ opozicion. Kaj nun malsaniĝis la estro de la plej multnombra kaj popola opozicio, la plej oportuna por la aŭtoritatoj. Sed sankta loko neniam estas malplena. Venis aliaj, pli junaj kaj multe pli agresemaj.
  Kaj la trono skuiĝis...
  Sed nuntempe estas milito kun la talibano. Jen knabinoj el inter la atakaj aviadpilotoj batalantaj en la ĉielo.
  Anastasia Witchakova estas unu el la famaj ruĝharaj militistoj. Ŝi rifuzis batali kontraŭ frata Ukrainio, sed detrui la talibanon, mi petas.
  Kompreneble, multaj inaj militistoj azenoj ne volis mortigi siajn slavajn fratojn.
  Sed trakti la Mujahideen estas sankta afero por la ortodoksuloj.
  Anastazio pafis al la talibano uzante siajn nudajn piedfingrojn. Ŝi sendis raketon al la afganoj kaj kantis:
  Kiel ni vivis, batalante,
  Kaj morto, sen timo...
  Ĉi tio estas donaco por la nudpieda piloto!
  Alia aso-militisto, ankaŭ bela, nur ĉi-foje ankaŭ la blondulino Akulina Orlova batalas kun la duŝmanoj. Jes, la talibanoj estas nomitaj, kiel en la unua milito kun la afganoj, duŝmanoj aŭ spiritoj. La malamiko tamen estas forta kaj grandnombra. Sed la talibano kaj aerdefendo havas sian propran. Inkluzive de tiuj kaptitaj de la antaŭa registararmeo.
  Akulina Orlova turniĝas kun sia aviadilo kaj malproksimiĝas de la misilo Stinger, post kio la knabino kantis:
  - Malica spirito rampas laŭ la rokoj,
  Vi bruligas ĝin per napalmo...
  Nu, kio se la talibano,
  Uzu trompon en batalo!
  Alia knabino, Margarita Magnetic. Ŝiaj haroj estas kiel ora folio. Tre bela knabino. Kaj ŝi ankaŭ kategorie rifuzis batali kun Ukrainio. Ĉar li ne prenos armilojn kontraŭ siaj slavaj fratoj. Kiu kaŭzis aprobon de multaj. Kaj la talibanoj estas religiaj fanatikuloj, kaj iam ili helpis la ĉeĉenajn separistojn. Krome, la talibano estis la sola ŝtato en la mondo kiu rekonis la sendependecon de Ĉeĉenio. Kaj ĉi tio, kompreneble, lasis spuron sur la rilatoj kun Rusio dum multaj jaroj.
  Margarita Magnetic estas preta batali. Ŝiaj nudaj piedfingroj premas la butonojn. Kaj raketoj de kolosa, detrua potenco flugas ĉe la talibano. Kaj ili venkas la barbajn afganojn.
  Margarita kantis:
  - Eh, Patrujo, ili kriu, malbela afero,
  Kaj ni ŝatas ŝin, eĉ se ŝi ne estas belulino!
  Bastardoj, naivuloj,
  Se la sekureca oficisto regas,
  Do estos faŝismo,
  Abomenaĵo de la homaro!
  La unua degelinta peceto,
  la entombigo de Stalin -
  Rus' ne estos Kaino,
  Kvankam ŝi estas vundita!
  Kaj la militistoj unuvoĉe prenis ĝin kaj pepis:
  - La slavoj ne povas toleri humiligon,
  Ni ĉiuj estas por nia Patrujo...
  Ni ne toleros plu insultojn,
  La kapo de Kain estas en la naĝejo!
  Knabinoj sur atakaviadiloj trafis la talibanojn, kaj venkas kaj mortigas ĉi tiujn Mujahideen.
  Jen ili flugas por draŝi la spiritojn. Sed zinkaj ĉerkoj kun mortigitaj rusaj soldatoj kaj oficiroj estas elprenitaj el Taĝikio.
  Unu el tiuj soldatoj restis sen kruro. Kaj li kantas malgaje kaj kun larmoj en la okuloj:
  - Iel ili veturis en la ĉerkon,
  Kaj la plej potenca demonio,
  Mi enpremis ĉion en kaj eksteren,
  Kaj kompaktigis ĝin firme!
  Ankaŭ estas knabinoj sur tankoj. Tre interesa rusa aŭto "Urso". Mutaciulknabinoj denove ekloĝis, provante sin en malsama formo. Ĉi tio estas tre peza tanko, pli ol cent tunoj, eksperimenta modelo. Kompreneble, ĝi ankaŭ havas specialan skipon: kvar knabinoj. Kaj ĉiuj havas nomojn komencantajn per E!
  Ekzemple, Elizabeto premas la stirstangbutonojn per siaj nudaj piedfingroj kaj trafas la bunkron kun la talibano, kaj muĝas:
  - Gloro al komunismo!
  Catherine, daŭre pafante de maŝinpafiloj kaj premante la butonojn per sia skarlata cico, muĝas:
  - Kaj sen Zjuganov! Kalva kaj ebria!
  Elena knaris, premante sian nudan kalkanon sur la pedalon:
  - Por vojaĝoj al la Hinda Oceano!
  Ankaŭ Eŭfrozino pafis, ĉi-foje helpe de sia ludema lango, kaj grincis:
  - Por venkoj en atakbataloj!
  Kaj la knabinoj ridis. Ili pluvas plumbon sur talibanajn batalantojn. Kaj ili faras ĝin tre bone.
  Elizabeto, pafante al la malamiko, pensis. Fakte, se homo havas cerbon, li komprenas, ke iu ajn religio estas fabelo kaj homa fantazio!
  Sed kial diversaj specoj de religioj disvastiĝis tra la tuta mondo? Cetere, multaj kontraŭe al la komuna prudento? Fakte, prenu la plej popularan religion: kristanismo. Kredi je Dio krucumita sur la kruco estas stulta kaj absurda. Fakte, se vi kredas je la Biblio, tiam Dio fariĝas iel stranga kaj nekomprenebla.
  Tiam li dronas preskaŭ la tutan homaron per akvo, milionoj da homoj mortas, kaj nur ok homoj estas savitaj. Tiam, male, sur la kruco li preĝas por la ekzekutistoj.
  Vi eble rimarkos: la Dio de la Malnova Testamento estas tre kruela, sed en la Nova Testamento Kristo estas ege bonkora. Kaj ĉi tie videblas okulfrapa kontraŭdiro. Fakte, se Jesuo estus Dio la Filo, li devus forbruligi Sodomon kaj Gomoran. Sed tie estis plenkreskuloj, infanoj kaj virinoj. Ĉu ĉi tio ne estas kruela?
  Kaj multaj aliaj ekzemploj de krueleco povas esti listigitaj, por tre longa tempo. La murdo de infanoj fare de Eliŝa sole ion valoras.
  Do pensu pri tio, kion homoj kredas. Kaj la registaro ankaŭ trudas religion. Kaj nun ili batalas kontraŭ la religiaj fanatikuloj la talibanoj.
  Sed ili avertis - ne estu feliĉa, ke Usono forlasas Afganion, nur pli malbone estos por Rusio.
  La talibano, iom ripozinte kaj profitante la fakton, ke la manoj de Rusio estis ligitaj per la milito kun Ukrainio, ekagis kaj batis. Kaj ĉi tio estis antaŭvidita de multaj. Kaj Rusio devis aliĝi. Kaj, kompreneble, kontraŭ sia volo, tro multaj rusaj soldatoj mortis en la bazo en Taĝikio. Do Rusio trovis sin implikita en ankoraŭ alia milito. Kaj la humoro, kompreneble, en la socio fariĝis multe pli malamika kontraŭ la nuna prezidanto. La amo de homoj estas tre ŝanĝebla. Kaj la talibano kompreneble kalkulis ĉion ĝuste. Cetere Usono, ĉi-kaze, estas feliĉa - ĝi metis siajn malamikojn unu kontraŭ la alia. Kaj ili komencis diri pri sia prezidanto: saĝa maljunulo. Kiel, kiel lerte li ĉion aranĝis.
  Fakte, aĝo ne estas baro al kaj sporto kaj saĝo!
  Elizabeto denove pafas, kaj denove, kompreneble, kun siaj nudaj piedfingroj. Estas sufiĉe varme en la tanko eĉ vintre. Kaj somere estas vere varmege en Taĝikio.
  La knabino prenis ĝin kaj kantis:
  - Se ĝi estas longa, longa, longa,
  Batalu, detruu la talibanojn...
  Se ĝi estas longa, longa, longa,
  Kuru malsupren en batalo!
  Eblas, eblas
  Tio kompreneble estas vera, vera...
  Kvankam foje ĝi sentas
  Ni povas atingi Afrikon!
  Kaj en Afriko prezoj estas tiel altaj
  Kaj en Afriko mono estas tiel larĝa!
  Hipopotamoj perdis pezon
  Kaĉalotoj malgrasiĝis...
  Kaj la homoj, kiel papago,
  Iru rekte al la ĉielo!
  Ekaterina notis kun rido, premante per si la stirstangon butonon de la tanko
  skarlata cico:
  - Estas io ne sufiĉe da optimismo en vi!
  Elizabeto respondis kolere:
  - Se la reganto estas morala kriplulo kaj fripono, kian do ĝojon povas havi liaj regatoj!
  Elena kapjesis:
  - Jes! Oni diras, ke problemo ĵus komenciĝis! Sed ĝuste lia troa bonŝanco igis lin tro memfida!
  Elizabeto kapjesis sian bluan nuancan kapon:
  - Jes, mi ĉiam pensis, ke tiom da sorto ne povas doni al unu homo, li surgrimpas blankan ĉevalon, en la senco, li komencas kredi, ke la maro estas ĝisgenue al li. Kaj tiam, kiel la maljunulino, kiu volis fariĝi Dio, ŝi finiĝas kun nenio!
  Catherine konsentis kun tio:
  - Jes! Estis tro da sorto kaj ĝi dorlotis lin. Kiel siatempe la fortuno amis Napoleonon, Hitleron, Ivanon la Teruran, Ludovikon la Dekkvara, kaj poste forturnis sin de ili.
  Euphrosyne rimarkis:
  - Nikolao la 2-a estis tre malbonŝanca, sed samtempe bonkora kaj deca reĝo. Ekzemple, vi pensas, ke li estus almenaŭ iom bonŝanca en la milito kun Japanio. Ekzemple, se admiralo Makarov ne estus mortinta, ĉio povus esti malsama. Kaj admiralo Makarov mortis pro tuta serio da neverŝajnaj koincidoj. Ial, li ne ordonis mian balaadon per destrojeroj, kaj neniu el liaj subuloj donis tian ordon. Kaj la mino, plej verŝajne, estis rusa, kaj la granda batalŝipo ne devus esti sinki de unu mino. Kaj eĉ en ĉi tiu kazo, admiralo Makarov povus esti savita, kiel, ekzemple, Kirill Romanov estis savita.
  Elizabeto konsentis:
  - Jes, iom da sorto por Nikolao la 2-a povus doni al Rusio multe pli ol multe da sorto por aliaj regantoj. Mi substrekas, precipe al la nuna prezidanto, kiu, ricevante la donacojn de la Fortuno kvazaŭ el kornukopio, ĵetis ilin en la sablon. Ĝis, finfine, la sorto de la iama estro de la sekreta polico komencis elĉerpiĝi. Sed iom da bonŝanco al la plej afabla Nikolao la 2-a! Ekzemple, admiralo Makarov povus venki la japanojn surmare kun malmulte da sangoverŝado, kaj tiam la milito kun la samurajo ne estus kostinta multe da ofero. Kaj se la cara Rusio estus gajninta la militon kun Japanio, la unua mondmilito plej verŝajne ne estus okazinta. Do la aŭtoritato de la imperiestra armeo estus tro alta, kaj la germanoj ne kuraĝus deklari militon!
  Elena kapjesis:
  - Eble! Kvankam Makarov sole ne elĉerpas la nombron da fiaskoj kaj malbonŝanco en la milito kun Japanio. Kvankam, mi devas konfesi, la malamiko estis forta. Sed aliflanke, se la ŝirmita Oslyabi ne tiel rapide subakviĝus, eĉ dum la batalo de Tsuŝima, la eskadro povus facile trarompiĝi al Vladivostok! Kaj tiel, la milito kun Japanio montriĝis tiel malsukcesa.
  Euphrosyne rimarkis:
  - Sed la milito en 1945 kun Japanio montriĝis surprize facila kaj sukcesa. Kvazaŭ Japanio estus elĉerpita. Tamen, ho ve, la venko de Stalin kondukis al la komunistoj venanta al potenco super Ĉinio kaj la apero de tre forta kaj danĝera imperio, kiu preskaŭ atakis Sovetujon sub Breĵnev. Kaj eĉ nun Ĉinio nur ŝajnigas sin amiko. Kaj li mem volas forhaki teron de ni ĝis Uralo.
  Catherine kapjesis:
  - Jes! Se la japanoj estus venkitaj tiam, ekzistus Flava Rusio anstataŭ norda Ĉinio, kaj ortodokseco estus veninta al la Ĉiela Imperio. Kio okazis kiel rezulto de la facila venko de Stalin super la japanoj? La naskiĝo de ateisma imperio, kaj potenca monstro ĉe la limoj kun Rusio!
  Elizabeto notis, elmontrante siajn dentojn:
  - Do kredu je la kristana Dio. Venko super Japanio donus novajn dekojn da milionoj da ortodoksaj kredantoj. Sed anstataŭe, agresema ateisma reĝimo ekregis en Rusio. Kaj tiam la sanga stalinisma reĝimo alportis ateismon al Ĉinio. Kaj aperis la kruela imperio de Mao. Mi vere ne komprenas, kion Dio volis!
  Elena notis:
  - Aŭ tute ne ekzistas Dio, aŭ Satano estas multe pli forta ol la Biblio diras, aŭ la planoj de la Ĉiopova estas por ni nekompreneblaj!
  Euphrosyne rimarkis:
  - Kutime, kruelaj reĝoj estas pli sukcesaj! La sola escepto estis, eble, Aleksandro la Unua. La caro estas inteligenta, afabla, liberala, sinjoro, kaj ne vundus muŝon. Kaj samtempe, sukcesa!
  Elizabeto rimarkis:
  - Kaj Katarina la Dua ne estis konsiderata kiel kruela kaj malbona reganto, kaj ankaŭ estis tre sukcesa. Vere, ŝi estis malĉastino, kaj ĝenerale, ne tre bona homo. Ŝi malpermesis al la kamparanoj plendi pri siaj mastroj. Estas eĉ strange, ke tiom da sorto estis donita al tia malnobla homo.
  Elena kapjesis:
  - Jes, kaj tiam kredu je la kristana Dio! Kiam la malbonaj kaj malnoblaj estas la plej sukcesaj!
  Katerina kantis kun kolero:
  La mondo ripozas sur perforto
  La vulkano de kolerego elŝprucas en granda maniero...
  La streĉiĝo estas supera,
  Vekiĝas kun doloro kaj timo,
  Nur timo donos al ni amikojn,
  Nur doloro instigas vin labori,
  Tial mi volas ĝin pli kaj pli
  Eksplodu hiperplasmon en la homamason!
  Elizabeto rimarkis ĝemante:
  - Jes, Ĝingis-Ĥano estis malĝentila pagano. Li ne sciis legi nek skribi, sed li transprenis duonon de la mondo. Kaj islamanoj kaj kristanoj perdis en batalo kun li. Kaj la demando estas, kie estis la Ĉiopova Dio en ĉi tiu tempo? Kaj kial la paganismo de la mongoloj venkis la monoteismon: islamo kaj kristanismo?
  Euphrosyne rimarkis ridetante:
  - Sammaniere oni povas demandi: kie estis la Ĉiopova Dio, kiam Kaino mortigis Abelon? Kial li permesis la unuan fraticidan militon en la homa historio?
  Elena ridetis kaj resumis:
  - Jes, vi povas senfine argumenti, sed vi neniam pruvos nek ke Dio ekzistas, nek ke Li ne ekzistas.
  Ekaterina notis:
  - Mi forte dubas pri Jesuo Kristo. La malfeliĉaj, premitaj judoj povus bone preni fortan, talentan hipnotiganton, kiel Anatoly Kashpirovsky, por mesio kaj diigis lin. Se vi rigardas la statistikojn de la mirakloj de Anatolij Miĥajloviĉ, li estas pli malvarmeta ol Kristo.
  Euphrosyne ridis kaj kantis:
  - Dio gardu, malfermu la okulojn de blinduloj,
  Kaj rektigu la dorson de la ĝibuloj...
  Jes Dio, estu Dio, almenaŭ iomete,
  Sed vi ne povas esti iomete krucumita!
  Kaj la knabinoj denove alfrontis la talibanojn. Premante la stirstangbutonojn per siaj nudaj piedfingroj, ili falĉis multajn Mujahideen kaj laŭvorte kuŝigis ilin en aroj. Barbaj talibano mortis sub maŝinpafado kaj eksplodemaj fragmentiĝokonkoj. Sekvis serioza amuzo, kun amasa ekstermado de religiaj fanatikuloj.
  Kaj jen Alenka kun sia bataliono de belaj knabinoj, kiuj malgraŭ la malvarmeta vintra vetero de Taĝikio atakas la talibanon nudpiede.
  Ili estas, aliflanke, en mallongaj jupoj, kaj iliaj korpoj estas kovritaj per kirasplatoj faritaj el Kevlaro.
  La belulinoj kuras al la atako kaj kantas:
  - La malbona talibano rampas laŭ la rokoj,
  Sed la knabinoj estas la plej belaj...
  Batu lin per napalmo
  Ni festos sukceson!
  Kaj la knabinoj ekbrilos per perlaj dentoj.
  Kaj tiam Anyuta, kun siaj nudaj piedfingroj, ĵetos pizon kun eksplodaĵoj al la Mujahideen. Kaj ŝi disĵetos la talibanojn en malsamaj direktoj, kiel katidoj.
  La knabino prenis ĝin kaj kantis:
  - Gloro al la Patrujo, gloro,
  Tankoj rapidas antaŭen...
  Sekcioj de knabinoj en bikinoj,
  Saluton al la rusa popolo!
  Ruĝhara Alla ankaŭ pafas al barbaj malamikoj, falĉas ilin kaj kantas:
  - Rus' ridis pri ĉi tiu talibano,
  En ĉiuj epokoj, tial ĝi estas Rus'!
  Kaj la knabino ankaŭ prenos ĝin, kaj ĵetos mortigan citronon al la Muĝahidinoj per siaj nudaj piedfingroj. Kaj disĵetas malamikojn en ĉiuj malsamaj direktoj.
  Kaj kiel li fajfas je la supro de siaj pulmoj.
  Pluraj dekoj da korvoj estis miregigitaj. Suferinte koratakon, ili falis sur la kapojn de la razitaj kapoj de la talibano kaj estis trapafitaj. Post tio, la militisto pepis:
  - La afero estas tre polemika ĉi tie,
  Mi kredas, ke ĝi estos simple altklasa!
  Talibano, mi scias, ke ni venkos,
  Ja estas super ni fiera kerubo!
  Maria, alia el la bikininoj, prenis ĝin kaj fajfis. Kaj per siaj nudaj piedfingroj ŝi ĵetis enorman murdan forton al la malamiko, tre detrua donaco de morto. Ŝi pecetigis la talibanajn batalantojn kaj kukis, elmontrante la dentojn:
  - Estas grandega nebulo ĉirkaŭ Rusio,
  Kaj la talibana batalanto rapidas al la Patrujo!
  Olimpikoj, vere heroa knabino. Ŝi estas granda kaj, samtempe, ŝiaj haroj estas helbrunaj. La militisto havas luksajn koksojn kaj fortajn abdominalojn, kiuj estas kovritaj per ĉokoladaj brikoj. Nu, neniu vere povas rezisti al tia besta knabino.
  Kaj tiel ŝi, per siaj potencaj, muskolaj, nudaj piedoj, levis tutan barelon da eksplodaĵoj kaj ĵetis ĝin al la talibano. Kaj ĉi tiu barelo rapidis kun granda, mortiga rapideco. Kaj kiel ĝi frakasos en la Mujahideen, laŭvorte disŝirante ilin.
  La militisto-heroo prenis ĝin en ĝojo kaj kantis:
  Kaj super Murom la ĉielo sulkiĝas,
  La tagiĝo de lumo leviĝas...
  Ni, kiel la filinoj de Ilja Muromets,
  Ne vane ili fanfaronis pri sia forto!
  Efektive, estas multe pli agrable batali kaj mortigi la talibanojn ol batali kontraŭ la slavoj. Ĉi tie mi pensas, ke ĉiuj konsentos, ke estas peko mortigi fratojn.
  Olimpio kantis kolere:
  Nu, kiom da fratoj vi povas mortigi?
  Ja, kredu min, homo naskiĝas por feliĉo...
  La patrino ne lasas sian filon iri al la fronto,
  Kaj eĉ somere estas malbona vetero dum la milito!
  Post tio, la heroa knabino prenos profundan aeron en siajn pulmojn kaj fajfos. Multaj centoj da korvoj tuj havas koratakon kaj svenas. Kaj iliaj akraj bekoj flugas malsupren kaj trapikas la kraniojn de la talibanoj, kiuj premas la poziciojn de la rusaj trupoj.
  Olimpio, faligante la kornikojn per fajfoj kaj igante ilin fali konsternite, prenis ĝin kaj pepis:
  Ta, ta, ta - la hufoj frapas,
  Jen, jen, jen - la maŝinpafilo trafis!
  La talibana armeo estas tute venkita,
  Kaj neniu povas venki la armeon de knabinoj!
  Marusya ankaŭ pafas ĉe la progresantaj talibanaj soldatoj. Montras sian humoron kaj la plej altan klason. Ŝia maŝinpafilo falĉas tutajn vicojn da Muĝahidinoj.
  La knabino ĵetas mortigan donacon de morto per siaj nudaj piedfingroj. Batas ekstere multajn talibanajn batalantojn, kaj grincas:
  - Klasikaĵoj de milito,
  Ĉi tio estas por knabino esti nudpieda...
  Filinoj kaj filoj,
  Ni transformu ĉiujn en ludon!
  La militistoj estas vere belaj.
  Matryona, pafante al la talibano kaj ĵetante donacojn de detruo per siaj nudaj piedfingroj, pepis:
  - Gloro al la knabinoj en bikinoj,
  Ili batis la Mujahideen...
  La knabinoj havas tranĉilojn nudpiede,
  Ili atakas tiel por tagmanĝo!
  Knabino kun maldika talio kaj luksaj koksoj pafas al la proksimiĝanta talibano. Li faras tion tre lerte kaj precize. Li falĉas ilin kiel gazontondilon kaj kantas:
  - La knabino dancis polkon,
  Sur la gazono en la fruaj horoj...
  Vosto maldekstren, vosto dekstren,
  Ĉi tio estas polko Karabas!
  Kaj nun la militisto denove ĵetos mortiginton ĉe la malamiko per siaj nudaj piedfingroj. Kaj li mortigos multajn talibanojn.
  Ĉi tie Viktorio kaj Veroniko batalas. Ambaŭ knabinoj estas tre bonegaj. Kaj ili pafas ege precize.
  Viktorio ĵetis la donacon de neniigo per sia nuda kalkano kun mortiga forto. Ŝi ŝiris multajn duŝmanojn kaj knaris:
  - La mono fandiĝas en la monujo,
  Ĉefurboj fandiĝas...
  Kaj en la rusa -
  Mono signifas manaon!
  Alia knabino premis butonon per sia skarlata cico, kiu ŝaltis surdigan ultrasonon, kaj sendis ĝin tra la aero. Kaj jam miloj da korvoj falis sur la razitajn kapojn de la talibano. Kaj ni pugnopu ilin.
  La ruĝhara knabino kantis:
  Rusio estas atakata de la Mujahideen,
  Estas multaj el ili en Afganio...
  Jes, niaj avoj batalis en Afganio tiam,
  Nun la timinda talibano levis sian glavon!
  
  Sed nudpiedaj knabinoj ne rezignas,
  Ili montros simple la plej altan klason...
  Ili vigle batalas kun la talibana flotego,
  Kaj ili trafis la spiriton rekte en la okulon!
  Kaj la militisto kun siaj nudaj piedfingroj ĵetos la donacon de neniigo kun murda forto. Kaj ĉiu ricevas ĝin de li.
  Alice kaj Angelica pafas ĉe la talibano per kaŝpafiloj. Kaj ili faras ĝin ege precize. Kaj ili pafas kun tia precizeco.
  Alico prenis ĝin kaj kantis:
  Estos ĉerko por la dushman,
  Restu sana por...
  Knabinoj ĉirkaŭkuras nudaj vintre!
  Kaj ili rompas la dorson kun la Mujahideen!
  Kaj tiam Alico pafis, uzante skarlatan brustan cicon kiam ŝi premis la butonon. Kaj batis dekduon da talibanoj.
  Alicio prenis ĝin kaj pepis, montrante la dentojn:
  - Por la patrujo kaj libereco ĝis la fino,
  Nudpiedaj knabinoj en bikinoj
  Vi estas tiaj heroinoj...
  Farante korojn bati unuvoĉe!
  Angelica konfirmis:
  - Frapu unuvoĉe! Ĉi tio estas bonega!
  . ĈAPITRO N-ro 14.
  Bone, ili vekis Catherine. Dume, Elizabeto elektis sian venontan viktimon, aŭ klienton, por esplordemandado. Ĝis nun ili ne trovis signifajn indicojn.
  Sed en ĉi tiu kazo, la knabino Marianna ŝajnis la plej interesa. Ŝi estas ne nur mensmalsana, sed ankaŭ havas teknikan edukadon, kaj ŝajnis montri konsiderindajn kapablojn en elektroniko kiel infano.
  Elena, ĉi tiu ruĝhara reĝino, notis:
  - Se estas io por komenci, tio estas kun ŝi!
  Eŭfrozino diris kun rideto:
  - Ĉi tio ne estas la plej malbona ideo, sed... Mi havas intuician senton, ke ni ne fosas en la ĝusta loko!
  Elizabeto logike kontraŭis:
  - Intuicio ne anstataŭu informojn kaj analizon. Krome, Marianna estas tre saĝa knabino. Kaj samtempe, ŝi havas severan formon de skizofrenio. Kaj vi ne povas argumenti kontraŭ ĉi tio!
  Katerino, elmontrante la dentojn, kantis:
  -Ni ĉiuj amas fari vizaĝojn,
  Prenante la facilan vojon
  Kaj samtempe ili estas tiel similaj,
  Iom freneza!
  La mutaciulknabinoj tamen ne eniris la profundan ĝangalon. Kaj ili prenis ĝin kaj flugis ĉirkaŭ la metropolo de la Tero.
  Ĉirkaŭ ili ekbrilis la riĉaj kaj ornamitaj ĉielskrapantoj de la planedo, kiuj laŭvorte scintilis per oro kaj amaso da lerte ĉizitaj ŝtonoj, kaj multaj aliaj belaĵoj.
  La floroj aspektis precipe mirindaj, la grandeco de bona stadiono, kaj homoj ankaŭ vivis sur ili.
  Kaj ankaŭ multaj infanoj kuris kaj saltis. Krome, multaj el ili estas iamaj plenkreskuloj.
  Jen kiel homoj falas en infanaĝon kaj ricevas korpojn en kiuj estas multe da amuzo, kaj vi konstante volas ridi kaj salti.
  Elizabeto rimarkis:
  - Kaj kial Marianne estas skizofrenia? Ĉi tie estas miliardoj da tiaj frenezuloj, se ne pli malbonaj!
  Catherine kapjesis:
  - Jes, sincere... Ni havos verajn problemojn, se ni ne edukas ilin. Pli precize, por la tuta homaro.
  Elena, skuante la ruĝajn harojn, konsentis:
  - Estas totala degradado. Kaj ju pli ĝi iras, des pli malbona ĝi fariĝas.
  Multnombraj infanoj fulmis siajn nudajn kalkanojn, kiuj estis rozkoloraj kaj molaspektaj, kvankam ili estis batataj sur sufiĉe malmola surfaco, inkluzive de stratoj kaj muroj de domoj superŝutitaj per diamantoj.
  Jes, ĉi tie estis tre bonega komponaĵo.
  Euphrosyne, knabino kun blanka hararo, kantis:
  - Ho, infanaĝo, infanaĝo, kie vi rapidas?
  Ho, infaneco, infaneco, kien vi kuras!
  Mi ne volas nur fariĝi plenkreskulo,
  Mi volas esti knabino denove!
  Elizabeto notis:
  - Amo por ĉiuj aĝoj. Sed estos stulte, se ni ankaŭ komencos imiti frenezulojn. Ja ni trapasis la Duan Mondmiliton - tio estis malmoliĝo kaj testado!
  Catherine rimarkis kun rido:
  - Kaj la milito kun la talibano estis eĉ pli malbona. Pli precize, se ne pli malvarmeta, tiam almenaŭ pli spirite agrabla. Ekzemple, iuj germanaj knaboj, precipe tiuj kun blondaj haroj, estas tiel belaj, ke estas malagrable kaj abomena mortigi ilin!
  Elena komentis kun rideto:
  - Sed afganaj knaboj, eĉ se ili havas nigrajn harojn, kiam ili ankoraŭ ne havas barbon, estas sufiĉe belaj kaj agrablaj. Sed estas multaj adoleskantoj en la talibana armeo, kaj estas iel abomene pafi al ili, kaj eĉ pli, fortranĉi iliajn kapojn per glavoj.
  Euphrosyne, ridante, rimarkis:
  - Afganaj senbarbaj knaboj preferas batali nudpiede por savi siajn ŝuojn kaj esti pli lertaj. Ĉiukaze, ĝis frosto. Kaj en tiu zono, frostoj kutime okazas nur en la montoj vintre. Sed la klimato estas malagrabla, iom malvarma nokte, varma tage - sed seka! Ĉi tie en Barato la klimato estas tre humida kaj tiel varma kaj milda.
  Elizabeto kapjesis:
  - Jes, en Barato. Tie oni povas dormi sub ponto, eĉ vintre, kaj en Bombay, ekzemple, oni ne frostos eĉ nuda. Sed ankoraŭ estas humida kaj estas multaj insektoj. Do en antikvaj tempoj ne estis ĉielo ie ajn sur la Tero!
  Catherine kantis:
  Mi kondukos vin al malproksima loko,
  La vivo estos paradizo...
  Nur kompatu min
  Fariĝu mia edzino!
  Marianna loĝis en speciala domo, kiu aspektis kiel frago. Kaj en la momento, kiam la knabinoj aperis, ŝi amoris kun la gigolo-roboto. Kaj la bela blondulo laŭvorte tremis pro plezuro.
  Elizabeto notis:
  - Ne! Ŝajnas, ke ni estas kompletaj idiotoj.
  Ekaterina sugestis:
  - Ni ne ĝenu ilin. Ni atendu iomete.
  Euphrosyne rimarkis:
  - Roboto ne estas homa knabo, sed virinoj povas amori tre longe!
  Elena la ruĝhara knabino sugestis:
  - Ni ludu.
  Elizabeto demandis:
  - Kio?
  La fajra belulino respondis:
  - Ni eldiros aforismojn. Kiu estas pli sprita kaj pli malvarmeta?
  Catherine kapjesis:
  - Estas logike, venu, mi iros unue!
  Euphrosyne murmuris:
  - Komencu!
  La knabino kun flava hararo diris:
  - Kiu ne havas oran koron, ne valoras kupran, rompitan denaron!
  Elizabeto tweetis:
  - Se vi estas ĝardenestro, vi ne povos uzi la rikolton!
  Elena daŭrigis:
  - Se vi ne scipovas kunpremi viajn pugnojn, tiam vi certe estos fiŝita!
  
  Euphrosyne pri gorgo:
  - La malfortoj de virinoj faras potenculojn senpovaj!
  Catherine siblis:
  - La lango estas la plej fidinda reto por kapti insektojn kun inteligenteco!
  Elizabeto sprite aldonis:
  - La nuda kalkano de knabino helpos vin trovi luksajn novajn vestojn kaj surmeti virajn ŝuojn kiel klabon!
  Elena tweetis responde:
  - Vulpovirino povas igi leonon en blekan virŝafon, malfiksi sur ŝafa felo!
  Euphrosyne knaris, montrante la dentojn:
  - Pli bone estas esti nudpieda knabo por ĉiam ol ŝuita maljunulo dum kelka tempo!
  Catherine notis kun rido:
  - Pli bone estas por knabino esti nudpieda ol krucokula!
  Kaj la militistoj ekridis. Tio estis ilia afero.
  Ruĝhara Elena komentis kun tre kontenta mieno:
  - Jes, nia esploro similas, sincere, al klaŭno. Ni eĉ ne markas tempon, sed rampas en rondoj. Nun, anstataŭ fari seriozan komercon, ni aŭskultas la voluptajn suspirojn kaj kriojn de iu freneza sinjorino. Kaj ni aspektas kiel tute malsaĝuloj!
  Euphrosyne sarkasme notis:
  - Estas prave! Sed kion precize vi sugestas, ke ni faru?
  Elizabeto, mutaciulknabino kun blua hararo, kiu estis la neesprimita gvidanto de ĉi tiuj kvar, sugestis:
  - Ni kantu!
  Catherine ridis kaj demandis:
  -Ĉu vi seriozas?
  La knabino kun bluaj haroj kapjesis kaj aldonis:
  - Tute! Krome, iuj popularaj aforismoj ne venas al la menso.
  Euphrosyne frapis sian nudan piedon kaj knaris:
  - Kompreneble, ni prenos ĝin kaj kantos! La kanto helpas nin konstrui kaj vivi.
  Kaj ili kantis ĥore;
  Nia bela Rus' estas fama,
  Mezuro de la kosma glora Patrujo...
  Ne lasu malĝojon ĝeni la knabon,
  Ni vivos sub sankta komunismo!
    
  Nia patrujo, la kordludoj,
  Ĝi estos mirinda por ĉiuj sur la planedo...
  Nia Rusio estas sankta lando,
  Kie ridas feliĉaj infanoj!
    
  Ne ekzistas patrujo - pli bona ol lando,
  Tiu, kiu revivigis grandan potencon...
  Ni estas nur homoj, konas la aglojn,
  Ni batu la Wehrmacht en la vizaĝon!
    
  Nia Patrujo estas potenca kostumo,
  Ni lerte prenos bonegajn kartojn...
  Ne, Rusio ne povos malaperi,
  Se ni ludas la ĉefan sledon!
    
  Rusa kredo - potenca Svarog,
  Tiu de kosma furioza forto...
  Ni preĝu, ke Rod helpu nin,
  Flugiloj de oro flirtas super la mondo!
    
  Gloro al la kosma potenco de la Tero,
  Tiu potenco naskis la fenomenon...
  Homoj de la nova rusa familio,
  La rusa armeo estas terura forto!
    
  Kredu nin, ni naskiĝis por spaco,
  Ni igu rusojn supernacio...
  Ni fariĝos filoj de grandaj generacioj,
  La malamiko estos kiel senŝeligitaj ovoj!
    
  Ĉi tiu estas la plej bonega por Rusio,
  Vi estas pioniro, kvankam vi estas infano dum jaroj...
  La knabino piedbatos per sia nuda piedo,
  Vi estas bonega militisto, kalkulu el vindotukoj!
    
  La patrujo loĝas en la koro de la knabo,
  Tiu, kiu estis kreita rapide por spaco...
  Vi iras rekte promeni,
  Mi kredas, ke ni konstruos palacon de komunismo!
    
  Ĉi tie fariĝos nia mondo por Rusio,
  La plej kosma, mirinde bela...
  Vi estas nia Lada idolo de feliĉo,
  Kaj estas danĝere batali kontraŭ Svarog!
    
  Vera forto, nia lando,
  Tiu, kiu naskiĝis en feliĉo por ni,
  Kvankam Satano atakas Rus,
  La grandeco de potenco estos idolo!
    
  Ĉi tio estas glora bato por la Patrujo,
  La knabino batos vin per sia nuda genuo...
  Ni ricevos ĝojan donacon,
  Kaj ni metos Hitleron kontraŭ la muro!
    
  La rusa armeo estas agloj,
  Tiuj, kiuj detruos la Kraut-armeon...
  La tagoj de la Hordo, vi scias, estas kalkulitaj,
  Kaj vi hundoj, sciu ne kontraŭbatali!
    
  Eterna gloro por malvarmigi Rus',
  Ni estos fidelaj al la standardo de la Familio...
  Ni povas savi nian patrujon,
  Por la granda feliĉo de la homoj!
    
  Rusio fariĝos kiel la torĉo de la Tero,
  Kio lumigas la vojon al la universo...
  Pro la granda rusa familio,
  Kaj ni daŭre moviĝas al kreado!
    
  La plej bona ekzemplo por pioniro estas
  Ĉi tio estas batalo, kie ĉio estas bonega...
  Eble ankaŭ sinjoro volos venki,
  Diskuti kun ni, kredu min, estas danĝere!
    
  Mi kredas, ke ni ĉiuj flugos en la spacon,
  Ni faru amuzajn ŝercojn pri la mondo...
  Ien la kerubo mem alkuris,
  Estu geniulo prefere ol idioto!
    
  Jen pri kio temas, paco por spaco,
  Eterne bela, kiel ludilo...
  Ie estas furioza festeno,
  Kaj la mensa malsanulejo ploras pro Adolf!
    
  Mi kredas, ke Rus' belege floros,
  Ke ni konstruos domegojn sur Marso...
  Ni povas savi nian landon, mi scias,
  Ĉio estos bonega, kredu min, ĝi estos bonega!
    
  Eterna Patrujo, nia lando,
  La plej forta, detruas bele...
  Kial vi atakas nin, Satano?
  Estos bonega, homoj miros!
    
  Jen kion nia raso kreis por la kosmo,
  Fidela al la spaco, malvarmeta epoko....
  Ie bunkro estis detruita de konkoj,
  Niaj aferoj, homoj scias, ne estas malbonaj!
    
  Jen kion Rusio alportas al la universo,
  La plej bonaj donacoj en la mondo...
  Vi estos honorita kiel Komsomola membro,
  Kaj la plej varma kiso de la knabino!
    
  Jen urbo konstruita sur Venuso,
  Tre grandega kaj tre bela...
  Kaj la pioniro estas feliĉa pri ĉio pli bona,
  Li estas predikisto de la lando de la kolektivo!
    
  Ĉi tio estas la plej bona kostumo por spaco,
  Jen kiam vi rapidas super tuberoj...
  Kaj ni ne lasos la Patrujon malaperi,
  Ĉio estas simpla, konu la florojn!
    
  Dio estas la patrono de nia Rus',
  Tiu, kiu aperis en la sunaj radioj...
  Do knabino, ne malĝoju
  Kaj la pioniroj batis per la pugno!
    
  Niaj knabinoj estas la plej belaj
  Ili povas falĉi la tutan herbon per maŝinpafilo...
  La Fuhrer kuras - ataku lin,
  Ni faru vojaĝon al la logaĵo!
    
  Se ni devos, ni forbalaos montojn,
  La nuda kalkano de la knabinoj estas kiel sledmartelo....
  Ni savu la teron de la svarmo de napalmo,
  Nu, estas maŝo sur la koloj de la Hordo!
    
  Knabino, ĉi tiu estas bela batalanto,
  Povas falĉi linion per unu svingo...
  Vi estas knabo, vi scias, bone farita,
  Kvankam li estas pioniro, ekzistas infano, kiu ne estas malriĉa!
    
  Nun ni jam atakas Berlinon,
  Ĝi estas kovrita per potencaj ŝildoj...
  Kaj en nia subteno, konu la kerubon,
  Glavoj brilantaj kiel diamantoj!
    
  Ĉi tio estas spaco, nia Tero,
  Ni povas flugi, kredu min, per kvazaro...
  Nia plej bona familio
  Ĝi dispremas ĉion per fanfaronita bato!
    
  Ĉi tio estas la koro de la infanoj por la Patrujo,
  La plej bonega loko en la universo...
  La plej belaj knabinoj en la mondo,
  Kun granda potenco en nepereema spaco!
  Marianne estas finfine laca de amorado kun la cibernetika gigolo. Kaj kvar mutaciantaj militistoj eniris ŝian ĉambron.
  Marianne havis multkoloran hararanĝon kaj aspektis juneca kaj, eble, eĉ infaneca.
  Vidante la heroajn knabinojn, ŝi ridis kaj elŝovis la langon, grumblante:
  - Ĉu vi venis por servi min?
  Elizabeto muĝis:
  - Vi estas danĝera krimulo, kaj vi devas respondi serion de niaj tre malfacilaj demandoj, alie vi estos sendita en malliberejon!
  Marianne ridis kaj kuraĝe respondis:
  - Ili ne sendos min en malliberejon. Kaj la hospitalo ne estas malbona. Ĝi ankaŭ estas plena de diversaj specoj de distro kaj la manĝaĵo estas bona.
  Elena notis per severa tono:
  - Ne ŝajnigu esti stulta. Ĉu vi estas tiu, kiu forkaptis la intergalaksian ŝipon?
  Marianne denove ridis kaj respondis:
  - Jes mi! Mi eksplodigis alian universon kaj englutis alian.
  Catherine rimarkis kun rido:
  - Ne estas klare de vi, ke vi glutis universojn!
  La freneza knabino nudigis la dentojn kaj muĝis:
  - Nun mi volas ridi
  Kaj mi nur englutos vin!
  Mi ĝin englutos! Mi ĝin englutos!
  Mi ne kompatos!
  Elizabeto palpebrumis al ŝi kaj kantis:
  Frenezulejo en fajro
  Sanatorio de Satano...
  Estos vipo sur via dorso,
  Ni estas fidelaj al la Sinjoro!
  Marianne subite ĉesis tiriĝi, ŝiaj bluaj okuloj alprenis signifoplenan esprimon. Kaj la knabino kun ĝenata psiko demandis:
  - Ĉu vi hazarde estas la samaj kvar - E-4, knabinoj kun blua, flava, ruĝa kaj blanka hararo?
  Elena demandis:
  - Kaj se jes, kio do?
  Marianna ridetante kantis:
  - Kvar knabinoj kun nudaj piedoj,
  Vi havas ponardojn, vi ankaŭ havas glavojn...
  Vi vigle kuras laŭ la vojetoj,
  Kaj se vi bezonas ion, vi fistulo!
  Kaj denove li komencas ridi. Nu, ŝi certe estas freneze freneza. Sed samtempe, oni devas diri, ŝi estas bela.
  La knabinoj rigardis unu la alian. Kaj Euphrosyne notis:
  - Do, ĉu ni daŭre ludos malsaĝuloj, aŭ kio? Fakte, ĉu ŝi eĉ kapablas fari ion ajn?
  Marianna tuj vigliĝis, turnis la kapon kaj murmuris:
  - Ĉu vi scias, ke mi inventis porĉiaman movan maŝinon?
  Elizabeto kapjesis:
  - Jes mi scias! Ĉi tio ja, la graviomagneta principo de hiperindukto estas uzata. Ĝi nur havas malmulte da praktika uzo. La aparato estas dika kaj produktas malmulte da elektro. Estas multe pli facile uzi tradician, kontrolitan kaj tute sekuran termokvarkan sintezon, kiu el unu gramo da sablo produktas la saman energion kiel el bruligado de kvar miliardoj da tunoj da karbo. Kiel fari tiajn kompleksajn aparatojn, kiuj, en la plej bona kazo, povas ŝargi super-smartphone.
  Marianne bojis:
  - Sed ŝi povis refuti la leĝon pri konservado de energio!
  Catherine kapjesis kaj aldonis:
  - La leĝo pri konservado de energio jam estis refutita per termokvarka fandado. Kaj per termoprena sintezo oni ĉerpas energion el unu gramo da sablo, kiel kiam oni bruligas ok kvarilionojn da tunoj da karbo! Kaj ĉiuj energiproblemoj de la homaro nun estas solvitaj por ĉiam!
  La freneza knabino piedbatis siajn nudajn, sunbrunigitajn, muskolfortajn krurojn kaj kantis:
  Nerivelitaj sekretoj por ni, estas tempo malkaŝi ilin,
  La sekretoj de la naturo kuŝas kiel en ŝparujo...
  Ni elŝiros la potencon de la galaksio, la energion de la kerno,
  La potenco de la feino en la botelo forvelkos!
  Elizabeto aplaŭdis la manojn kaj notis:
  - Nu, vi estas aminda! Mi kredas, ke vi donos frapantan baton al la malamiko.
  Marianne denove ridis, kaj ŝiaj dentoj, brilantaj kiel perloj, ekbrilis.
  Catherine demandis per severa tono:
  - Ĉu vi havas alibion?
  Marianne ridis kaj respondis:
  - Ne, mi ne havas tian malsanon.
  Elena notis, farinte peton al la Hiperreto anticipe:
  - Ne! Ŝajnas, ke ŝi ludis ĉi tie. Mi ankaŭ flugis al Venuso. Kaj ĝi estis ege bonega, por ŝi, kompreneble.
  Euphrosyne kantis:
  Por revi pri aliaj mondoj,
  Flugu al la steloj en la nubojn...
  Kreu magian mondon
  Kiu, knabino, estas via idolo?
  Marianne ridis kaj sugestis:
  - Ni amoru anstataŭe. Ĉi tio estos la plej bona faro.
  Elizabeto rapidis ŝanĝi la temon de konversacio:
  -Ĉu vi jam provis ion inventi?
  La mense ĝenita knabino gratis la supron de sia kapo per sia nuda, ĉizita piedo kaj respondis:
  - Mi provis krei tempomaŝinon. Ĉi tio, vi vidas, estas bonega. Precipe se vi flugas en la estontecon. Jes, kaj en la pasinteco estus eble, ekzemple, mortigi Hitleron. Kaj ŝanĝi la kurson de la monda historio.
  Elena logike notis:
  - Tiam ĉi tiu mondo, se la historio estas ŝanĝita, povas malaperi. Kiel la antikva filmo: "La Papilia Efekto". Kaj tiam mortigi Hitleron tute ne estas papilio!
  Elizabeto kapjesis konsente:
  - Jes, detrui Hitleron ne nepre farus la mondon pli bona loko. Unue, iu pli saĝa, ruza kaj fleksebla povus fariĝi la nazia gvidanto, kiu ne estus sendinta judojn al la forno, sed agus pli subtile. Kaj tre eble li estus konkerinta la mondon. Aŭ estus eĉ pli da viktimoj. Krome, Stalino povintus transpreni la tutan Eŭropon sen Hitler, kaj poste aliaj landoj. Kaj ne estas fakto, ke ĝi estis bona!
  Marianne kontraŭis:
  - Se la komunistoj estus unuigintaj la tutan mondon jam en la dudeka jarcento, tiam eble ni jam konkerus la tutan universon!
  Ekaterina respondis:
  - Ne estas fakto. La fakto estas, ke en planekonomio de la stalinisma tipo, ne ekzistas tia instigo por disvolvi teknologion kiel en kapitalisma konkuro, precipe inter diversaj landoj. Se la tuta mondo estus sub la regado de stalina, planekonomio kaj nur de la publika sektoro, tiam ne estus instigo enkonduki elektronikon kaj aliajn plibonigojn. Kaj povus esti stagnado de progreso.
  Elena kapjesis sian kapon, kiu estis ruĝa kaj kupra, kiel pionira kravato:
  - Jen ĝi! Estas kelkaj inteligentaj homoj, kiuj diras: eble estus pli bone, se Hitler venkus? Efektive, en la Tria Reich, en dek du jaroj, milita tekniko progresis praktike de nulo al altnivelaj pozicioj, kaj sub la lerta administrado de la germanoj, ideala ordo kaj disciplino, la homaro vere konkerus ne nur sian propran universon, sed ankaŭ aliajn!
  Marianne knaris, rulis la koksojn kaj demandis:
  - Nu, ĉu ne tiel?
  Elizabeto respondis:
  - Nu, se en la Tria Regno estus egaleco de ĉiuj nacioj, kaj estus normalaj gvidantoj, io bona povus okazi. Sed se la sklava sistemo revenus, kia instigo estus do disvolvi teknologion? Post ĉio, estas sklavoj ĉiuokaze! Kaj ili faras la tutan malpuran laboron por la majstroj!
  Ekaterina konfirmis:
  - Jes! Unuigita imperio ŝajnas esti ne malbona. Sed se ĝi estiĝas sur nesana bazo, kiam la homaro ankoraŭ ne maturiĝis, tiam nenio bona povas eliri el ĝi. Kaj tiel, homoj travivis ĉion, verŝis multe da sango kaj freneziĝis!
  Efrosinya aldonis ridetante:
  - Kaj ni travivis fratmortigan militon, sed ni konstatis, ke tio ne estas la ĝusta metodo. Kvankam pli ol miliono da homoj mortis. Tamen eĉ pli mortis en la dua mondmilito, kaj oni ne povas diri, ke tio ion instruis al homoj.
  Catherine komentis kun rideto:
  - La ĝenerala eduka nivelo inter homoj altiĝis. Precipe danke al la Hypernet. Kiam homoj saĝiĝis, ili komprenis, ke estas stulte surgenuiĝi kvin fojojn ĉiutage, kaj konsideri diktatorojn kiel diaĵojn, kaj ke esti malamiko unu al la alia pro la koloro de via haŭto estas abomenaĵo, kaj tiel on. Kaj la landoj komencis kuniĝi. Kaj tute ne danke al la nova Ĝingis-Ĥano!
  Marianne ridis kaj notis:
  - Kaj mi volis iri malsupren en la pasintecon. Batu Ĝingis-Ĥanon per eksplodilo, bruligu lin kaj prenu la lokon de reganto de la universo!
  Elizabeto rimarkis ridetante:
  - Kelkfoje ankaŭ mi volis ĉi tion. Do vi pensas, kial providenco donis bonŝancon al Ĝingis-Ĥano? Post ĉio, lia imperio disfalis rapide kaj senspuro. Kvankam, aliflanke, ĉi tio ankaŭ havas filozofian signifon.
  Euphrosyne sugestis:
  - Eble estas pli bone, se ni ne iras en la sovaĝejon kaj manĝas?
  Marianne murmuris:
  - Mi ne traktos vin. Estas pli bone mendi vin per Hypernet. Ĝi estas tiel simpla. Vi povas manĝi senpage ion kiu gustumas nedistingebla de reĝa manĝaĵo.
  Elizabeto ridis kaj kantis:
  Senpaga manĝaĵo kaj kremo,
  En kafejo nomata San Remo!
  Elena logike konkludis:
  "Ni certe ne trovos ion ĉi tie." Ni kontrolu la aliajn anstataŭe. Alie, vi malŝparus tiom da tempo por ĉiu freneza homo.
  Marianne grumblis:
  - Mi ne estas freneza, mi estas geniulo!
  Elizabeto vigle kapjesis:
  - Ni ĉiuj estas vere geniuloj! Ĉu ne?
  Catherine ĉirpetis:
  - Ĉio estas sprita, koncentrita...
  Sed tiam la knabino kun flava hararo elpensis nenion inteligentan aŭ spritatan.
  Kaj ruĝhara Alla rimarkis:
  - Jen, knabinoj, ni iru! Estas ankoraŭ kelkaj tre suspektindaj adresoj ĉi tie!
  Kaj la militistoj-enketistoj elsaltis el la domo, kie loĝis la amuza kaj, laŭ sia maniero, brila freneza knabino.
  Elizabeto skuis hajlon de ŝvito de siaj bluaj haroj kaj notis:
  - Alia falsa spuro. Ĝenerale, ni verŝajne ne atingos ion ajn.
  Euphrosyne sugestis:
  - Eble ni povas preni paŭzon kaj mediti? Ĉiukaze necesas iuj gravaj indicoj. Ekzemple, io rilata al infanaĝo. Aŭ eble ĉi tio tute ne estas infanismo, io tute alia!?
  Elena vigle kapjesis kaj konsentis:
  - Jes, meditado! Ĉi tio verŝajne pruvos esti la ideala elekto kaj konkludo.
  Kaj ĉiuj kvar mutaciantaj knabinoj, elektinte trankvilan, komfortan lokon, sidiĝis en la lotusa pozicio. Kaj ni komencis mediti. Esperante, ke tiu inspiro venos al ili pli aŭ malpli frue.
  Kaj eterna tago regis sur la Tero.
  . ĈAPITRO N-ro 15.
  
  Dum meditado, la knabinoj denove ekmemoris sian gloran, kaj ege turbulan kaj riĉan pasintecon. En kiu, ili batalis kun malsamaj specoj de armeoj. Inkluzive en la militoj de la turbula dudekunua jarcento. Somero 2023 - milito en la suda CIS. Kie la kvar, male al la milito en Ukrainio, decidis batali plenforte.
  La milito inter la talibano kaj Rusio daŭris. Afganio havas grandan loĝantaron, multajn junulojn, kiuj estas malsataj, koleraj kaj agresemaj.
  Kaj ili batalas en Taĝikio dum la manoj de Rusio estas ligitaj kun la milito en Ukrainio, kiu estas subtenata de la plej granda parto de la mondo.
  Kaj la talibano profitas de tio.
  Sed tre nudpiedaj kaj belaj knabinoj en nur bikinoj batalas ĉe la rusa flanko. La bataloj venas en ondoj.
  Elizabeto pafas ĉe la ribeluloj. Ŝi uzas potencan drak-specan maŝinpafilon. Kaj pluvas kuglojn sur la talibanon.
  Kaj ili falas, premante la knabinon. Rusa helikoptero pafita de memfarita kontraŭaviadila pafilo falos. Li estis pafita fare de la talibano. Vere, ne estas knabinoj sur la helikoptero, sed viroj, kaj vi ne precipe kompatas ilin.
  Kaj Elizabeto, la knabino estas nudpieda kaj en bikino. Kaj kiam vi estas preskaŭ nuda, tiam neniu retenos vin aŭ haltigos vin.
  La milito en la sudo tamen daŭras. Somero jam pasis. Kaj tiam aŭtuno - malseka kaj pluva. Afganio havas grandan loĝantaron, krome islamaj volontuloj el la tuta islama mondo alvenas tie. Kaj nun alvenis vintro, kaj la milito ankoraŭ daŭras. Elizabeto ĵetis la donacon de neniigo per siaj nudaj piedfingroj de ĉizitaj kruroj kun murda forto. Ŝi disĵetis la talibanojn en malsamaj direktoj kaj kantis, elmontrante siajn perlajn dentojn:
  Jen estas vintro, vintro, vintro,
  Ĝi komenciĝis subite...
  Balaas furioze, balaas -
  Estos pli bone morgaŭ
  Morgaŭ, morgaŭ, morgaŭ!
  Kaj nun estas nova jaro!
  Efektive, neĝo falis en Taĝikio la novjaron 2024. Kaj nun rusaj knabinoj lasas nudpiede, ĉizelitajn piedsignojn en la neĝo, kaj ĝi aspektas tre bela.
  Zoja prenis ĝin kaj kantis:
  Unu du tri -
  Forviŝu viajn procesorojn!
  Kvar, ok kvin,
  Ni iru ludi laptan!
  Kaj la knabino, kun siaj nudaj piedfingroj, lanĉas la donacon de morto kun mortiga forto.
  Catherine prenis ĝin kaj kantis, elmontrante la dentojn:
  Unu du tri kvar kvin,
  La kunikleto eliris promeni...
  Jen knabino elkuras
  Mortigas Mujahid!
  Sed Elena ankaŭ gvidas la fajron. La speco de knabino kiu ne povus esti pli malvarmeta. Kaj li skribas kun mortiga aplomo. Falĉas la Muĝahidinon sen nenecesa ceremonio. Post tio, li komencas kanti;
  Se la malantaŭo estas senutila -
  Milita ardo ne helpos...
  Nu, se ne estas ardo,
  La malantaŭo estos la tagmanĝo de la malamiko!
  Kaj ruĝhara Elena, ambaŭ prenante kaj ĵetante la donacon de neniigo per siaj nudaj piedfingroj. Kaj fakte ĝi disŝiros tiom da duŝmanoj, ke ĝi estas simple terura.
  Elena, kompreneble, ne maltrafis la okazon kanti:
  Mi estis nuda
  Ŝi tiel saltis ĉirkaŭ la kampo!
  Mi saltis ĉirkaŭ la kampo...
  Kunkantis Kulatskij!
  Kaj la knabino prenos siajn okulojn, kiuj brilas per safiroj kaj ekbriloj. Kaj ŝiaj okuloj estas belaj. Kaj la lingvo estas tre malica. Kaj tiel lerta, kaj tiel groza. Nu, same kiel ĝi estas ia suka oranĝo.
  Euphrosyne ankaŭ batalas. Kaj per la nudaj piedfingroj li ĵetas donacojn de neniigo. Kiuj estas tiel mortigaj kaj detruaj.
  Kaj proksime la talibano prenis kaj batis rusan tankon. Kaj la rusa armea veturilo komencis disŝiri en pecojn, kaj la batalkompleto eksplodis. Kaj denove viroj mortas.
  Sed Euphrosyne ne bezonas virojn. Ili devas esti torturitaj. Kaj la knabino prenis ĝin kaj kantis:
  Viroj, viroj, viroj,
  Vi estas nur grandaj brutuloj
  Kiam knabinoj vin mortigas
  Ili tiom purigas la teron!
  Efektive, la talibano estas bestoj.
  Ili iam kaptis belan skoltinon. Nu, por komenci, ili prenis ŝin kaj tiris ŝin supren sur la rako. Ili tordis la artikojn el miaj brakoj, kio estis tre dolora.
  Poste ili metis truojn sur la nudajn piedojn de la knabino, kiuj katenis ŝiajn maleolojn. Kaj post tio, ili prenis kaj bruligis fajron sub ŝiaj nudaj, gracie kurbaj plandumoj.
  La rusa knabino havis grandan doloron. La talibano, antaŭ friti ŝiajn kalkanojn, prenis kaj lubrikis ŝiajn piedojn per oleo. Kaj tial, la plando brulis malrapide, kaj ĝi estis terure dolora. Kaj la knabino ĝemis kaj muĝis. Kaj la talibano ankaŭ batis ŝin sur la dorso kaj flankoj per vipo. Tiam ili decidis intensigi la torturon. Ni elprenis varman draton kaj komencis bati la belulinon sur la dorso kaj brusto.
  Kaj kiel dolora ĝi estas. Precipe kiam la talibano komencis tordi la skarlatajn cicojn de la rusa knabino per ruĝe varmaj teniloj. Kaj ŝi tiom ploris.
  Kaj la ĉefa gvidanto de la talibana taĉmento estis simple freneza pro la torturo. Kaj li malkovris siajn orajn dentojn.
  La rusa knabino responde kraĉis. Post tio, ili komencis rompi ŝiajn nudajn piedfingrojn. Kio estas tre dolora. Kaj la knabino svenis pro la terura, neeltenebla doloro.
  Sed la talibano daŭre torturis. Unue, ili rekonsciigis la knabinon elverŝante sitelon da glaciakvo. Kaj tiam ili instalis sensilojn kaj elektrodojn sur ŝia korpo.
  Post tio, du knaboj komencis pedali la dinamon. La fluo ekfluis, kaj la knabino ekmovis pro infera doloro. Kaj efektive, kiam la korpo
  elektraj malŝarĝoj trapasas, estas timige, la vorto estas, ke gregoj da ĉevaloj rapidas. Kaj efektive ĉiu knabino ĉi tie hurlos.
  Kaj la knaboj pedalas, kaj la nuda knabino hurlas kiel sovaĝa lupo. Kaj ĝi vere doloras ŝin.
  Kaj krom la ŝoko, la talibano ankaŭ fritas la kalkanojn de la rusa knabino, kiuj jam estas kovritaj per grandaj veziketoj. Ili ankaŭ batis min sur la dorson per varma drato. Kaj ili trafis kun furiozo kaj prokrasto.
  Kaj samtempe ili pliigis la farunon. Ili komencis streĉi la knabinon kaj pendigi pli kaj pli da pezoj sur la bloko por tute tordi ŝiajn artikojn.
  La ĉefa talibana bandito kantis:
  Kia doloro, kia doloro
  La matĉopoentaro estos: kvin - nulo!
  Nu, kion vi povas preni de sovaĝuloj? Ili turmentis la knabinon tre kruele, sed ne aparte sofistikaj.
  La talibano estas barbaroj. Do, per la mono, kiun ili ricevis de drogoj, ili aĉetis tutan armadon da tankoj el Ĉinio. Efektive, Ĉinio estas kaliko-aliano kaj amiko de Rusio.
  Kaj la talibano atakis la malamikon per siaj tankoj.
  Sed kontraŭ ili estas kvar rusaj mutaciulknabinoj, ĉi-foje sur la plej nova T-95. Ili estas, kompreneble, nudpiedaj kaj en bikinoj.
  Kaj kio?
  Elizabeto pafis al la Muĝahidino per siaj nudaj piedfingroj kaj pepis:
  - Gloro al la Patrujo de Elefantoj!
  Catherine ankaŭ batis la talibanon, uzante sian nudan, rondan kalkanon, kaj demandis:
  - Kio estas la patrujo de elefantoj?
  Elizabeto, elmontrante la dentojn, respondis:
  -Kompreneble, Rusio!
  Catherine ridis kaj respondis:
  - Mi pensis, ke estas Barato!
  Elena batis la duŝmanojn helpe de la skarlata cico de sia brusto, unue depreninte sian mamzonon, kaj knaris:
  - Mi pensis, ke la patrujo de elefantoj estas Afriko!
  Euphrosyne premis la pedalojn per siaj nudaj, rondaj kalkanoj kaj kantis:
  - Malgrandaj infanoj,
  Neniel...
  Ne iru al Afriko promeni...
  En Afriko estas ŝarkoj, en Afriko estas goriloj,
  Estas grandaj krokodiloj en Afriko!
  Kaj ĉiuj kvar nudpiedaj knabinoj kantis:
  Ili mordos vin
  Batu kaj ofendi...
  Infanoj ne promenas en Afriko!
  Estas rabisto en Afriko
  Estas fiulo en Afriko
  En Afriko estas terura Barmaley!
  Ĝi mordos vin
  Batu kaj ofendi...
  Infanoj ne iras al Afriko promeni,
  Estas koŝmaro en Afriko,
  Freneza fiulo
  Barmaley subite aperis en ĝi!
  Li kuras ĉirkaŭ Afriko kaj manĝas infanojn!
  Jes infanoj! Jes infanoj!
  Ridado estas rido, sed kiam la talibano kaptis rusan knabon de proksimume dek kvar jaroj, ili prenis lin grave. Unue ili senvestigis lin kaj laĉis lin sur la rako.
  Tiam la duŝulo en turbano kaj kun barbo komencis kaŭterigi la nudan muskolan korpon de la adoleskanto per vergo kun varma fero.
  Tiam la talibana ekzekutisto alportis ruĝvarman feran stelon al la nuda brusto de la knabo kaj premis ĝin al ĝi.
  La knabo kriegis pro terura doloro kaj perdis la konscion. Post tio, la knabo rekonsciiĝis. Kaj ili premis liajn nudajn, preskaŭ infanajn piedojn en stokojn. Kaj ili komencis pendigi pezojn sur hokoj en la bloko. Kaj ĝi estis tre dolora. La juna korpo de la knabo estis multe streĉita, kaj la knabo laŭvorte ĝemis pro doloro.
  La rusa knabo daŭre estis torturita. Ni ŝmiris la nudajn plandojn de niaj piedoj per oleo. Kaj tiam ili bruligis fajron sub ili.
  Kaj kiel la knabo sovaĝe kriegis post tio. Jes, ĝi estis ege dolora.
  La knabo daŭre kriegis, kaj la talibano batis lin per vipo.
  Tiam ili prenis la knabon kaj kroĉis lin je la ripoj. Kaj denove ili tute turnis ĝin enen eksteren.
  Post tio, la talibano kantis:
  Ni detruos ĉiujn malfidelulojn,
  Ili estu adoleskantoj...
  Jen kerubo super ni,
  Ni metos ĉiujn sur la tabulon!
  Post tio, knabo el Rusio havis ĉiujn piedfingrojn sur la nudaj piedoj rompitaj per varmaj teniloj. Kaj la talibano faris tion malrapide, por kaŭzi kiel eble plej multe da doloro al la bela knabo. Kaj tiam ili komencis rompi la ripojn de la juna militisto per blanke varmaj teniloj.
  Do ili rompis ilin por li, por ke al la knabo ne restis eĉ unu tuta ripo. Kaj la knabo mortis pro dolora ŝoko.
  Dume, Anastazio, uzante la Sorĉiston, atakis la talibanon de atakaviadilo. Samtempe ŝi uzis raketojn. Ŝi premis la stirstangbutonojn per siaj nudaj piedfingroj kaj kantis:
  Pli kaj pli alta kaj pli alta
  La Fuhrer levis la nazon...
  Foje niaj tegmentoj estas forblovataj,
  Tamen la talibano ne maturiĝis!
  Akulina Orlova ankaŭ batas sian kontraŭulon. Li faras tion tre precize kaj uzas sian skarlatan brustcicon por premi la butonon. Kaj rusa atakaviadilo eksplodas proksime. Ĝi estis trafita per murddona donaco de la talibano. Eble io farita en Ĉinio. Kaj ĝi tute malbonigos vin.
  Akulina kantis:
  - Se ĝi estas viro, iru rekte al la ĉerko,
  Savante vivojn tiel...
  Estu nudpiedaj knabinoj!
  Kaj la militisto ridos kaj ridos. La kruroj de la knabino, kompreneble, malgraŭ la vintro, ne konas ŝuojn. Kaj ŝiaj kalkanoj estas rondaj kaj laŭvorte brilas. Ĉi tiu knabino estas simple bonega.
  Kaj la cicoj de ŝiaj mamoj estas skarlataj kaj brilas kiel la suproj de preĝejoj. Ĉi tiu estas batalanta knabino, por tiel diri.
  Jes, ŝi ne ŝatas virojn. Kvankam li feliĉe uzas ilin por plezuro. Por fari ĝin bonega.
  Akulina prenis ĝin kaj kantis:
  Pri ĉi tiu nudpieda knabino
  Mi ne povis forgesi...
  Ĝi ŝajnis kiel la trotuaraj ŝtonoj
  Ili turmentas la haŭton de teneraj piedoj!
  Kaj Akulina, kiel ŝi prenos kaj ruligos siajn safirajn okulojn.
  Ĉi tie ŝi estas knabino de la plej alta nivelo kaj klaso.
  Kaj Margarita Magnitnaya ankaŭ estas piloto.
  Nu, intertempe, Margarita batas la Mujahideen kun granda mortiga forto.
  Post kio li kantos:
  Ho, kiaj kruroj!
  Kiel bone...
  Ne timu, bebo
  Skribu vian telefonnumeron!
  Kaj Margarita prenos ĝin kaj montros sian langon. Ŝi estas ekstreme batalema knabino.
  Kaj ŝiaj nudaj piedfingroj sendas mortigajn donacojn de morto.
  Akulina Orlova ridante kantis:
  - Margarita, la fenestro estas malfermita,
  Margarita, vi memoras, kiel ĉio okazis!
  Anastasia Witchakova kapjesis:
  - Jes, virinoj! Ni povas fari ĉion, kaj ni plene forviŝos niajn malamikojn!
  Kaj la knabinoj kantis ĥore:
  Nia armeo estas forta
  Ŝi protektas la mondon...
  Lasu la talibanon antaŭeniri
  Iliaj knabinoj mortigas ilin!
  Ekzemple, Fedora ankaŭ batalas. Ŝi pafas morteron ĉe la ribeluloj. Kaj se li fikas, ĝi ne ŝajnos multe al iu ajn. Eĉ se la talibano havas longan barbon kaj razitan kapon.
  Fedora stampas siajn nudajn piedojn en la koto kaj kantas:
  Ĉu vi vidas eklipso sur la ĉielo?
  Formida simbolo de la surfo...
  Nigraj flugiloj super la mondo
  Aroj de kosma hurlado!
  Kaj alia knabino, Serafim, ĵetis mortigan bombon per siaj nudaj piedfingroj, disŝiris la amason da talibano kaj diris:
  Talibano - la malbeno leviĝas,
  Talibano - tuta morto...
  Talibanoj kaj mortintaj regimentoj!
  La talibano gvidas la frenezulon!
  Talibano!
  Kaj Seraphima prenos en la buŝon fajfilon kaj kiel ĝi blovos, ke la korvoj svenos kaj trapikos la kapojn de la Mujahideen per siaj bekoj.
  La knabinoj, mi devas diri, estas tiel bonegaj kaj belaj.
  Kaj nun vi povas vidi kiel la talibano ekbrulis rusan municiponejon. Ĝi komencis bruli, kaj la obusoj eksplodis kun mortiga forto. La talibanoj muĝas kaj ĝojas.
  Sed la knabinoj de la ĉielo fikas kun la Mujahideen. Kaj vi povas vidi kiel Albina kaj Alvina aperis sur la ĉielo.
  Ambaŭ knabinoj estas simple mirindaj blonduloj. Kaj mirinde bela. Kaj, kompreneble, nudpiede, kaj nur en maldikaj kalsonoj.
  Ĉi tiuj estas virinoj de la plej alta, ni diru, ordo. Kaj kion ili kapablas fari, ne ĉiuj kapablas ripeti.
  Kaj la militistoj, efektive, se ili komencos mortigi, vi ne povos malhelpi ilin.
  Albina pafis raketon de kolosa detrua potenco de la aviadilo. Kaj ŝi frakasis la talibanan armean bunkron, post kio ŝi kantis:
  - Mi estas la plej forta en la mondo,
  Eĉ nudaj piedoj, nudaj cicoj...
  Ni trempu la talibanojn en la necesejo,
  Ni ne povas pagi esti malfortaj!
  Alvina daŭre sendas, kun la helpo de siaj nudaj piedfingroj, donacojn de morto. Kaj mortigu la Mujahideen, ŝi prenis ĝin kaj kantis:
  - Ni havas belajn knabinojn,
  Ili nur diras, beleco...
  La voĉo de la komsomolanoj sonoras,
  Venas ŝtorma printempo!
  Kaj ambaŭ knabinoj prenos ĝin kaj kantos plene:
  Lasu min iri al Himalajo
  Lasu min iri definitive
  Alie mi hurlos, aŭ alie mi bojos,
  Alie mi manĝos iun!
  Kaj la knabino nur komencos krii. Kaj ŝi opinias, ke ĝi estas tre mojosa kaj ĉarma. Kaj kiam vi krias - Kukareku - estas vere timige.
  La knabinoj, dume, prenis supren kaj komencis pafi de pezaj pafiloj, kio faras impreson. Kaj ili pafas tiel precize.
  La knabino Viola komencis kanti, rikanante la dentojn kaj precize pafante al siaj malamikoj:
  - Mi estas la plej forta knabino en la mondo,
  Mi amas kisi virojn...
  La soldatoj ne scias bonegan elsendon,
  Kie la knabino forgesis iom danci!
  Kaj la militisto ridos. Jes, belulinoj scias kiel strangoli duŝmanojn.
  Kaj por esti honesta, ili kapablas derompi la kornojn kaj trajtojn de kalva homo.
  Do provu iri kontraŭ tiaj belulinoj.
  Nicoletta ankaŭ parolas pri la talibano. Ŝi estas tre batalema kaj agresema knabino. Kaj kiam ŝi ridas, ĝi ŝajnas kiel la rido de frenezulino.
  Nicoletta nudas siajn dentojn kaj muĝas:
  Ni estas, ve, rabistoj,
  Rabistoj, rabistoj!
  Bang, bang kaj vi estas morta,
  Mortinta, mortinta!
  Nicoletta ridis kaj pepis:
  - Gloro al spacaj piratoj!
  Knabinoj en aliaj lokoj ankaŭ estis furiozaj. Kaj tiam raketoj falis sur la talibanajn poziciojn. Aŭrora liberigis ĝin uzante la skarlatajn cicojn de siaj mamoj, kiuj estis uzataj por premi la butonojn.
  Kaj la raketoj flugis. Kaj la Mujahideen muĝas.
  Jen alia komsomola membro torturata. Senhezite oni enmetis inter ŝiajn nudajn piedfingrojn kotonon ŝmiritan per benzino. Kaj ili prenis ĝin sen pli da tempo kaj ekbruligis ĝin.
  La vato ekbrulis. Kaj la knabino prenos ĝin kaj muĝos. Kaj tiam ili prenis ŝin kaj enŝovis ruĝvarman bastonon en ŝian bruston, rekte en ŝian skarlatan cicon. Kaj la knabino laŭvorte eksplodis pro doloro.
  Kaj la talibanoj ridas. Kompreneble, ili ankaŭ amas rompi piedfingrojn. Unu el la Mujahideen eĉ prenis la nudan rondan kalkanon de la knabino kaj bruligis ĝin per ferblankaĵo pro la varmego. Kaj ĝi funkciis. La knabino ekkrios pro sovaĝa hororo.
  Alicio vidis tion per kaŝpafisto. Mi rigardis pli atente. Mi prenis ĝin kaj starigis ĝin, kaj ĝi estis kvazaŭ freneza. Kaj la mortiga kuglo trafus la ekzekutiston ĝuste en la stomakon. Kaj li kriegis pro sovaĝa doloro kaj komencis tordiĝi. Kaj la knabino prenis ĝin kaj kantis:
  Anĝeloj de bono,
  Du blankaj flugiloj super la mondo
  Estas lando ie
  Kie Svarog mem fariĝis idolo!
  Angelica ankaŭ pafis, kaj tre precize, trafante la torturiston en la skroto. Ankaŭ li krios de bone celita bato. Tiel ricevis la ekzekutistoj.
  Kaj la knabinoj kantis:
  Vi malbonaj ekzekutistoj,
  Kruela puno atendas...
  Ni havas multajn kandelojn
  La grandaj homoj atakas!
  Kaj la knabinoj komencis pafi furioze kaj precize. Kaj frapu la talibanojn. La diablo ne povus rezisti tiajn knabinojn.
  Alico zumas dum ŝi pafas al la malamiko:
  Via sorto estas en la ekvilibro,
  La malamikoj estas plenaj de kuraĝo...
  Sed, dank' al Dio, estas amikoj
  Sed, dank' al Dio, estas amikoj!
  Kaj, dank' al Dio, amikoj havas glavojn!
  Kaj Angelica, daŭre pafante al la talibano kaj mortigante ilin, ĉirpetis:
  - Kiam via amiko sangas,
  Tretita ĝis la fino...
  Ne nomu min amiko
  Nek malkuraĝulo, nek mensogulo!
  Tiam la knabino prenis kaj ĵetis obuson per siaj nudaj piedfingroj kun mortiga forto. Kaj ŝi frakasis la talibanojn. La distranĉitaj kapoj de la Mujahideen ruliĝis.
  Angeliko prenis ĝin kaj kantis:
  Tage kaj nokte ili bombas senĉese,
  Ne konante kompaton, nek honton...
  Ĉar iu agas strange
  La tuta lando mortas!
  Alico, pafante al la talibanoj kaj trafrapante ilin, prenis ĝin kaj notis, kraĉante polvon:
  - Estas tia mirinda momento en ĉi tiu Rusio,
  Kio ne estas facile diveni estas kiu estas la pajaco kaj kiu estas la prezidanto!
  La ruĝhara militisto ridis kaj notis:
  - Tiel okazas - estas tre stulte havi spionon kiel prezidanto!
  Kaj ambaŭ knabinoj denove pluvis laŭ fajrofluoj sur la talibano. Kaj ili faris ĝin ege precize. Kaj iliaj pafoj trafis la Mujahideen.
  Kaj en alia loko batalis aliaj knabinoj. Kaj ankaŭ, kompreneble, nudpiede kaj preskaŭ nuda.
  Alenka, ekzemple, pafis bazukon uzante sian skarlatan brustcicon. Ŝi trapikis talibanan batalanton kaj plurajn da liaj partneroj.
  Post tio, ŝi ĉirpetis:
  - Nun ni denove estas ĉe la parado,
  Ni ne estas sur la sama vojo kun la bandito
  Ni estas brigado de nudpiedaj knabinoj,
  La lumo de Lada estas kun ni antaŭen!
  Kaj la militisto, kun sia nuda kalkano, ĵetos donacon de neniigo. Kaj ĝi disŝiros amason da Mujahideen.
  La virinoj ĉi tie estas bonegaj. Olga ankaŭ pafas kontraŭ la talibano. Ĉi tiuj estas la Mujahideen progresantaj. Ili atakas en dikaj ĉenoj. Kaj la knabinoj falĉas ilin sen ceremonio.
  Olga pafis raketlanĉilon uzante sian fragan cicon. Ŝi batis senkonscie multajn talibanojn kaj kantis:
  - Ni donos nian animon, nian koron,
  Ni estas nia sankta patrujo...
  Ni staros kaj venkos -
  Kaj ni ne bedaŭros niajn vivojn!
  Kaj la knabino ĵetos la donacon de neniigo al la Mujahideen per siaj nudaj piedfingroj de murda forto.
  Kaj kiel bonega ĝi estas por knabinoj. Kiel ili venkis la talibanojn.
  Veroniko ankaŭ batalas. La knabino uzas rubenajn brustajn cicojn dum pafado.
  Kaj la amaso da duŝmanoj, kiel rezulto, estis detruita. Kaj la militisto krias je la supro de siaj pulmoj:
  - Mi estas la plej forta en la mondo,
  Mi povas strangoli la talibanon...
  Mortigu la dushmanojn en la necesejo,
  Ni faros ilin aspekti kiel ludo!
  Kaj Veroniko, kiel ŝi prenos ĝin kaj fikos ĝin...
  Warrior Anna estas kun ŝi. Kaj li ekstermas la Mujahideen. Kompreneble, la knabino portas nur kalsonon. Ĝi estas praktika. Kaj la kalsonoj estas tiel maldikaj kaj ili fakte kaŝas nenion.
  Warrior Anna pafas, falĉante siajn kontraŭulojn. Ŝia hararo estas ruĝa, kaj la knabinoj mem estas simple la plej alta lumo de la kosmo.
  Kaj Anna, kun la nudaj piedfingroj, ĵetas donacojn de morto, kiuj venkas la talibanon surloke.
  La militistoj krias je la supro de siaj pulmoj:
  - La Muĝahidoj estas furiozaj,
  La malamiko movis la regimenton antaŭen...
  Knabinoj portas, konas venkon,
  La talibano estos renkontita kun malamikeco!
  
  Ili manĝos la haŭton de porko,
  La malamiko estos venkita...
  Nudpiedaj knabinoj batalas
  La pugno de la belulinoj estas forta!
  Kaj la militisto prenos kaj batos vin, uzante la skarlatan cicon de sia brusto en batalo.
  Kaj ĉi tio, ni diru, estas tre mojosa!
  Bela ruĝhara knabino. Kaj ŝi amas virojn.
  Do Anna prenis ĝin kaj muĝis je la supro de siaj pulmoj:
  - Oni ordonis eldetrui la vilaĝon al la tero,
  Grad-salvoj detruas montojn...
  La Fuhrer kun kalva kapo blovis sur Afganion,
  Kaj ni ĉesu paroli al la infero!
  Kaj la knabino ridos kaj ridos. Kaj ŝia ridado estas kiel sonoriloj.
  La knabinoj estas plenaj de ekscito. Malvina ankaŭ batalas. Kompreneble, la knabino ne ĝenas uzi la skarlatan cicon. Kaj samtempe ankaŭ la belulino kantas
  Kaj ĉi tio okazis -
  Kion la soldato ne petis!
  Malbona tribo eniris,
  Multaj inferaj, malhelaj fortoj!
  
  Nigraj diabloj estas malprudentaj,
  Eskapu el ĉi tiu marĉo!
  Jen ili havas ponardojn en siaj manoj -
  Kantoj hurlas - ne najtingalo!
  
  La maŝinpafilo disbatis la infanterion -
  Fumo el rompitaj pistujoj!
  Ili tuj demetis kompanion,
  la kiraso de la kiraso ne helpis!
  
  La aro ne volas morti,
  Infero, kredu min, ne estas feriejo!
  Kaj la konkoj detruas bunkrojn,
  Ilia arkianĝelo trafas ilin de supre!
  
  Demonoj tuj knaras en siajn truojn,
  Ni bruligas ilin per napalmo kaj sulfuro!
  Eĉ la montoj fandiĝas,
  Ni detruas ĉion ĉirkaŭe!
  
  Sed ne nur pensu
  Kia malamiko estas kiel akvo!
  Giganta, pinto de kresko,
  Reĝo de la Universo, Satano!
  
  Jen lia fajra spiro,
  La kerubo tuj brulas!
  Kaj la standardo de Dio falis,
  Sed ni kredas, ni venkos!
  
  Ni iom supreniris la monteton
  Kaj ni baptiĝu!
  Gruntis sur la pado,
  Filoj de la saĝa Dio!
  
  Kaj nun ni kuras al la atako,
  Kriu-hura, tondrofrapoj!
  Kiom vi povas aŭdi, tamen, ĵuri,
  Sed al la diablo kun la kajutoj, detruo!
  . ĈAPITRO N-ro 16.
  La knabinoj daŭrigis sian meditadon. Tamen ne ekzistas interesaj pensoj, kaj la ideoj, sincere, forvaporiĝis. Kaj ili neniam havis tian kompleksan kaj, sincere parolante, nekredeble glitigan komercon.
  Kaj ĉi tie, efektive, oni povas memori la grandajn heroaĵojn de la legendaj kvar, nevenkeblaj mutaciantaj knabinoj.
  La virina kaŝpafista bataliono sub la komando de kapitano Elizaveta, kiu ankoraŭ ne estas mutaciulo, sed jam malmola kaj forta knabino, prenis defendan pozicion en la ruinoj de la strato Volodarsky. Knabinoj kun maŝinpafiloj kaj ĉaspafiloj, ligitaj per pakaĵoj da obusoj, kaŝis sin malantaŭ la ruinoj.
  Elizabeto mem portas makulitan tunikon super sia nuda korpo kaj mallonga pantalono. Bela kaj kurba knabino, kun fortaj koksoj, maldika talio, kaj mallonga bob-harartondado. La vizaĝo estas tre esprimplena, kun vira mentono kaj larĝe fiksitaj bluaj okuloj. Brunaj haroj griziĝis pro polvo, alta brusto, malmola aspekto. Kapitano Elizabeto batalas pli ol du jarojn kaj, malgraŭ sia juneco, multe vidis. La kruroj de la knabino estas kovritaj de abrazioj kaj kontuziĝoj. Estas pli facile por knabino movi nudpiede ol en malglataj kaj mallertaj botoj.
  La nuda plando sentas la plej etan vibradon de la grundo, avertas pri la proksimeco de mino, kaj patrino tero mem aldonas eltenemon. La piedoj de la knabino, unuflanke, fariĝis malglataj, kaj ne timas varman metalon aŭ la akrajn rubojn de ruinoj, sed aliflanke, ili ne perdis sentemon kaj flekseblecon, avertante per la muĝado de la movado de tankoj. .
  Dolĉa Elizabeto tenas obuson kun eksplodpakaĵo fiksita en ŝiaj manoj. Vi devas rampi al la timinda germana Lion-tanko, kiu ŝprucas la stratojn per maŝinpafiloj.
  Ekaterina rampas apud ŝi. Ankaŭ nudpiede, ĉar ĉiuj knabinoj de la bataliono rifuzis botojn, imitante sian komandanton. Ŝiaj polvaj plandumoj elstaras dum la knabino rampas kvarpiede. La flavaj haroj de Catherine estas malpuraj kaj longaj... Iomete buklaj. La knabino mem estas svelta, maldika kaj malalta. Ŝi eĉ povus esti konfuzita kun knabino kun mallarĝaj ŝultroj kaj ŝajne granda kapo.
  Sed Catherine jam spertis multon. Ŝi ankaŭ sukcesis esti en faŝisma kaptiteco, travivinte kruelan torturon kaj la minojn, de kie, per ia nekomprenebla miraklo, ŝi sukcesis eskapi. Sed rigardante ŝian infanecan, mildan vizaĝon, oni neniam dirus, ke ŝi estas batata sur la kalkanoj per kaŭĉukaj bastonoj kaj elektra kurento trapasis ŝian korpon.
  Catherine pafas... Tria Reich-soldato, ĉi-kaze arabo, falas senvive, piedbatante sablon kaj rubon per sia muzelo.
  Elizaveta glitas amason da obusoj sub amason da rubo. Nun naŭdek-tuna "Leono" rampos ĉi tien, kaj ĝi estos eksplodigita. La bluaj okuloj de la knabino brilas kiel safiroj sur ŝia vizaĝo, malhelaj pro sunbruno kaj polvo.
  Sperto sugestas, ke bone protektita tanko nun ŝanĝos pozicion. "Leono" havas 100 mm de flanka kiraso, kaj eĉ laŭ angulo. Tridek kvar ne povas penetri ĝin nur peza Keveŝki havas ŝancon. Sed raŭpoj estas la celo. La ĉefa afero estas senigi la aŭton je movebleco...
  Efrosinya pafas eksplodon de maŝinpafilo... Soldato de nekonata nacieco falas. La germanoj, konkerinte, eĉ se nur morale plejparte, la plej grandan parton de la orienta hemisfero, flegas arjan sangon kaj ĵetas koloniajn trupojn de araboj, afrikanoj, indianoj, diversaj azianoj kaj eŭropanoj en batalon. Pliiĝis ankaŭ la nombro de poloj, kiujn oni de la lulilo instruis malami la bolŝevikan Rusion. Ĉi tie batalas ukrainaj naciistoj, Don-kozakoj, ĉeĉenoj kaj la tuta kaŭkaza Kaganato. Hitlero kreskigis tutan internacion.
  Estas multaj malamikoj...
  Efrosinya lerte evitas la maŝinpafadon. La kuglo preskaŭ disfendis la rondan kalkanon de la knabino, nigritan de polvo. La bela kapitano eĉ sentis tiklon pro kiom proksime flugis la grandkalibra donaco. La knabino krucsignis sin, flustrinte:
  "Eĉ kuglo ne povas malhelpi nin!"
  Efrosinya repafas... Alia knabino, Angelica, estas tre ruĝhara, super meza alteco kaj muskolforta, malgraŭ siaj magraj porcioj. Ŝi ankaŭ estas tre bela knabino, kun luksaj koksoj, streĉita talio, nevirinecaj larĝaj ŝultroj kaj altaj mamoj.
  Elena batalas en nur siaj kalsonoj, ŝia tuniko estis disŝirita kaj diseriĝis en polvon, kaj novaj uniformoj ne estas liveritaj tra la Volgo. Dio donu, ke ni liveru iom pli da municio kaj iom da manĝaĵo por la elĉerpitaj sovetiaj trupoj.
  Do Eŭfrozino estas preskaŭ nuda, ŝiaj kruroj estas gratitaj, precipe ŝiaj genuoj. Ŝrapnelo trafis la plandon de mia dekstra piedo, kaj ĝi doloras kaj estas malfacile marŝi.
  Ruĝhara, polvokovrita Angeliko tordas sian belan, sed samtempe, malmolan vizaĝon. La knabino, pafante, diras:
  - La Sinjoro estas super ni, Moskvo kaj Stalin!
  Kaj ŝi fortranĉas la atakantajn naziojn, apenaŭ havante tempon por retroiri.
  La ruinoj kaj mallarĝaj stratoj malfaciligas la minacajn germanajn tankojn turniĝi. La preskaŭ ducent tunaj Musoj tute ne povas pasi.
  Kiel atendis Euphrosyne, la "Leono" veturis iomete kaj kuris en amason da rubo. Okazis eksplodo. La raŭpo krevis kaj paro da difektitaj ruliloj forflugis.
  La vundita tanko haltis kaj obuso elflugis el sia barelo...
  Ĝi bruis ie en la malproksimo, malaperante en ruinojn. Blonda Svetlana, kiel serpento, siblis:
  - Jen mia kalkulo! Ni malfermis konton.
  La knabina kapitano estas devigita forrampi denove. La germanoj kaj iliaj satelitoj ne povas uzi sian teknikan superecon en la rubo. Dank' al la obstina Hitlero, la hordoj de la Tria Regno enŝlosiĝis en poziciaj bataloj en sufiĉe granda kaj bone fortika urbo.
  Jekaterina ĵetas obuson. Devigante la pafmortigitajn germanojn aŭ arabojn fari kapriolaĵojn, renversante. La mano de unu el la batalantoj de Hitler estas forŝirita, kaj angla horloĝo kun kompaso pendas sur ĝi.
  Ekaterina diras ridetante:
  - Kio, la kompaso montras al vi la vojon al infero?
  Kaj bela knabino skuas pecon da algluita ceramiko de sia polva kalkano.
  Elena ankaŭ forskuas la polvon de siaj firmaj, plenaj mamoj. La cicoj estas preskaŭ nigraj pro malpuraĵo kaj jukoj. Provu lavi vin. Denove vi devas enterigi vin kiam germanaj maŝinpafiloj pafas. Kaj rampu sur viajn ventrojn.
  La bataliono de la knabinoj tenas sian pozicion, kvankam ekzistas senŝeligado. Kaj pezaj obusoj eksplodas, kaj bomboj falas el la ĉielo... Sed nenio rompos la kuraĝon de sovetiaj heroinoj.
  Nun Euphrosyne vidas la Panteron rampi. Nu, ĉi tiu tanko ne plu estas tiom timiga.
  Vi povas trui ĝin en la flankon. La knabino ternis kaj kraĉis la polvon, kiu falis en ŝian elegantan buŝon. Ŝi prenis obuson en la manon, pezigitan per eksplodpakaĵo. Vi devas rampi nerimarkite. Sed estas tiom da fumo ĉirkaŭe.
  Elena komencis grimpi supren, apogante siajn nudajn piedfingrojn kaj kubutojn sur la gazono. Ŝi similis katon persekutantan muson. La knabino rememoris la militon el tiu terura somero de kvardek unu, kiam la Germana Armeo perfide invadis la vastajn vastaĵojn de Sovetunio. Ĉu la knabino, preskaŭ knabino, timis? Unue jes, sed poste oni alkutimiĝas. Kaj vi jam perceptas la konstantajn eksplodojn de konkoj kiel ordinaran bruon.
  Kaj nun ĝi eksplodis tre proksime. La knabino vangofrapas sur sian stomakon. De supre, fragmentoj preterflugas kiel aro da sovaĝaj abeloj. Elena flustras kun krakitaj lipoj:
  - En la nomo de justeco, Sinjoro.
  La knabino akcelas sian rampadon, kaj tiam, kun kuranta ekkuro, ŝi ĵetas obuson kun alfiksita eksplodaĵpakaĵo. La donaco flugas en arko. Estas eksplodo kaj la pli maldika flankkiraso de la Pantero cedas. La germana tanko komencas bruli kaj la batalkompleto detonacias.
  Euphrosyne flustras kun rideto:
  - Dankon, ho ĉiopova Jesuo. Mi fidas vin sole. Mi preĝas al vi sola.
  La pantero estas detruita. La forŝirita longa trunko estas entombigita en la rubo. La alfronta kiraso, apartigita de la flanka kiraso, similas ŝovon.
  Euphrosyne, kies okuloj brilas kiel maizfloroj sur ŝia vizaĝo brunaj pro polvo kaj sunbruno, diras:
  - Ju pli da kverkoj havas la malamiko, des pli forta nia defendo!
  Elena estas tre sekseca, kun sia nigra kalsoneto kaj nuda, polva, forta korpo. La knabino estas tre lerta. Ŝi povas ĵeti vitropecetojn per siaj nudaj piedfingroj.
  Nun ŝi ĵetis per sia gracia piedo akran objekton, kovritan per tavolo da polvo. Kaj ĝi iris rekte en la gorĝon de la faŝisto. Bela Elena balbutis:
  - Kaj mi estas seksa simbolo, kaj simbolo de morto.
  La knabino tiam rampis denove, pafante. Euphrosyne ankaŭ pafis.
  La bela kapitano, Elizabeto, tranĉinte la faŝiston, ĉirpetis:
  - La vivo estas ĉeno, kaj malgrandaj aferoj estas la ligiloj en ĝi.
  Catherine pafis, tranĉis la kapon de Fritz kaj aldonis:
  - Ne eblas ne atribui gravecon al la ligilo.
  Efrosinya, denove precize pafante, raspis:
  - Sed vi ne povas obskiĝi pri etaj aferoj...
  Jekaterina, kvazaŭ pafante, aldonis:
  - Alie la ĉeno envolvos vin.
  Alia knabino, Olympiada, ankaŭ tre bela, kune kun la pioniro Serioĵka, preparis minon sur la drato. Ili du puŝis ĝin... Insida bugo rampis en la raŭpon Tiger-2. Kaj kiel ĉi tiu longtuba germana maŝino eksplodos.
  La blonda knabo Sergej ekkriis:
  - Nia Rusio, paraŝao por vi!
  Kaj li apenaŭ havis tempon por forsalti, fulmante siajn nigrajn, faligitajn kalkanojn, de la falanta tegmento.
  Olimpio karesis la kolon de la knabo kaj diris:
  - Vi estas tre saĝa.
  La pioniro faris sian vojon al la fronto kaj aliĝis al la virina bataliono. La knabo estas eĉ tre inventema. Ekzemple, li faris aviadilojn por malflugi faŝismajn atakaviadilojn. Kiam la Focke-Wulfs, aŭ TA-152s, leviĝas, nekredeble surdiga muĝado aŭdiĝas.
  La germanoj strikas kun la akompano de Wagner-simfonio. Tia majesta melodio.
  Olimpiko diras kun ĝeno:
  - Ili ankoraŭ klopodas timigi nin.
  La pionira knabo kantis kun patoso:
  - La rusa militisto ne timas morton,
  Morto sub la stela ĉielo ne prenos nin!
  Li luktos forte por la sankta Rus',
  Mi ŝarĝis la potencan maŝinpafilon!
  Olympias, alta, muskolforta knabino kun larĝaj koksoj kaj ŝultroj, tipa kamparanino. La vestoj estis disŝiritaj en ĉifonojn dum la bataloj, la fortaj kruroj estis nudaj, la hararo estis plektita en du plektaĵojn kaj estis tre polva.
  Seryozhka aĝas nur dek unu jarojn, maldika pro subnutrado, gratita kaj malpura knabo portanta nur pantalonon. La nature blankaj haroj de la knabo griziĝis, kaj liaj ripoj estas videblaj tra lia maldika, sunbrunigita kaj malpura haŭto. Miaj kruroj estis terure rompitaj kaj kovritaj de brulvundoj, kontuziĝoj kaj veziketoj. Vere, la sorto protektis la infanon de gravaj vundoj.
  Kompare kun li, la Olimpikoj ŝajnas grandaj kaj dikaj, kvankam la knabino tute ne estas dika, sed kun forta, trejnita viando sur la ostoj. Cetere, malsato ŝajnis tute ne influi ŝian kortegan kaj grandan figuron.
  Knabino pafas pezan kontraŭtankan fusilon. Vi ne povas penetri germanajn veturilojn fronte, sed estas ŝanco trafi la spurojn.
  Kaj la forta "Leono", ricevinte pezan eksplodaĵon en la ĉasio, komencis blovi fumon kiel peza fumanto.
  Serioĵka kantis sarkasme:
  - Fetora Fritz, sen pripenso, ekbruligis cigaredon ĉe la enirejo! Li, kompreneble, havis grandajn problemojn!
  Olympias, fulmante siajn muskolfortajn, sunbrunigitajn bovidojn, faris klakdancon per siaj nudaj, belaj piedoj. La knabino kantis:
  - La vizaĝoj de rusaj sanktuloj ekbrilas de la ikono... Dio donu, vi mortigas almenaŭ mil kraŭtojn! Kaj se iu mortigos pli ol la nazioj, neniu, kredu min, kondamnos vin pro tio!
  Post tio, ŝi reŝargis la kontraŭtankan fusilon kaj denove ekpafis. La germana transportilo denove ellasis fumfluon.
  La bataliono de la knabinoj kaŭzis signifan difekton al la Krauts. Sed li mem suferis perdojn. Unu knabino estis disŝirita en duonon, kaj ŝia vizaĝo fariĝis tiel pala, malgraŭ la polvo.
  Elizabeto kolere frapis sian nudan piedon tiel, ke plaŭdoj flugis kaj kuis:
  - Ni kuraĝe batalos niajn malamikojn tiel,
  Ĉar batalantoj povas batali feroce!
  Plejparto de Stalingrado jam estis kaptita de la nazioj, sed kio restas de la urbo ne volas cedi kaj kapitulaci.
  Efrosinya, dume, provas trarompi la Tigron. La potenca germana veturilo estis trafita en la flanko per obuso, sed ne cedis. Turniĝas por pafi la kanonon. La knabino devas entombigi sin en la tero kaj rubo por ke la liberigita donaco ne estas dispremita per la eksplodondo.
  Euphrosyne kviete flustras:
  - Panjo, paĉjo, mi bedaŭras!
  Catherine ĵetis obuson al la Tigro, kiu eksplodis sur ĝia frunto. La knabino siblis:
  - Pri tio, ke la lumo estas la instruo vintre printempe... Mi ripetas senescepte, ke Hitler estas pesta bastardo!
  Elena, rompante la celon de la faŝistoj kaj ŝprucante ilin per fajroeksplodo, murmuris:
  - Mi nun vidis la Fuhrer en la ĉerko! Kaj ŝi piedbatis la mizerulon rekte en la okulon!
  La ruĝhara knabino efektive ĵetis obuson en la tankon per siaj nudaj fingroj. Ĝi trafis la barelon... Sekvis eksplodo, kaj la muzelo de la Tigro estis distordita.
  La malkuraĝa germano prenis ĝin kaj retiriĝis.
  Euphrosyne ĝemis tra ŝiaj naztruoj:
  - La nia ne cedos al la via!
  Catherine tranĉis la dungiton de Hitler per kuglo kaj kantis:
  - Sed la fiulo ne ŝercas! Manoj, piedoj, li tordas rusajn ŝnurojn! Ĝi enprofundigas la dentojn en la koron mem... Ĝi trinkas la Patrujon ĝis la feĉo!
  Euphrosyne, ridante, bojis:
  - La Fuhrer sovaĝe krias, streĉante sin!
  Ekaterina ekpafis kaj aldonis:
  - Nu, la morto blovas kaj ridas!
  Nun eĉ pli danĝera "Shtumrtiger" aperis. Ĝi detruas tutajn konstruaĵojn kaj bunkrojn. Krome, ĝi ne alproksimiĝas al la pozicioj de sovetiaj trupoj. La aŭto estas konservita sub kovro fare de germanaj maŝinpafistoj.
  Efrosinya vidas ke estas neeble proksimiĝi al la Kraut-pozicioj. Sed estas Focke-Wulfs sur la ĉielo. Unu el ĉi tiuj veturiloj flugas pli proksime al sovetiaj pozicioj. La knabinoj malfermas fajron sur ŝi.
  Elena ĵetas obuson kaj diras furioze:
  - En la profunda morto ne ekzistas pardono!
  Post tio, la knabino pafas eksplodon de maŝinpafilo. Reiru rapide. Relative nova germana tanko "Panther"-2 kun malgranda gvattureto kaj pli malalta silueto rapide alproksimiĝas.
  Pluraj knabinoj ĵetas obusojn al germana aŭto. Ŝi, ricevinte la donacojn, frostiĝas kaj estas nekapabla turniĝi.
  Elena fajfis kaj siblis:
  - Ĉi tio estas nova malfeliĉo. Ni disŝiros ŝiajn makzelojn!
  Panther 2 grumblis kaj pafis sian pli potencan armilon.
  La fajra kolono disfendis la aeron kaj tuj varmigis kaj elektrigis la atmosferon.
  Elena ridis dum la konkoj preterflugis la duonnudan knabinon. La senhonta ruĝharulo skuis la koksojn kaj skribis:
  - Kaj Neŭtono venkis siajn malamikojn, forĵetis la jugon de la trono! Li dekretis sian Neŭtonan leĝon al la Fritz!
  Stalingrado estis tute englutita de fajroj, kiam ŝajnis, ke langoj de fajro lekas la ĉielon kaj kraketas fajreroj purpuraj, oranĝaj kaj skarlataj. Kaj ĉiu fajrero estas kiel fantomo eskapanta el infera kastelo.
  Eŭfrozino, terenbatinte germanan batalanton, ekbrilis siajn bluajn okulojn kaj kantis:
  - Kial vi ĝemas, vi stulta maljunulino? Kredu min, ĝi estas nur frenezulo, kiu ploras por vi!
  Catherine ĉantis dum ŝi pafis al la nazioj:
  - Kiel agrable estas kuŝi sur la herbo kaj bati la Krauts en la kapon! Donu al la Fuhrer kataplasmon kaj pafu kuglojn de maŝinpafilo!
  La knabino sovaĝe ridis kaj ruliĝis de la stomako al la dorso. Mi faris biciklon per miaj piedoj. Obuso flugis supren. La fluganta Focke-Wulf, ricevinte ŝrapnelon sub sia ventro, rapide ŝvebis pli alte. Ŝajne akraj fragmentoj vundis lin. La faŝisma estaĵo ekbrulis kaj komencis perdi pecojn de siaj rompitaj flugiloj.
  Euphrosyne, vidante kiel Focke perdas altecon, grakis:
  - Ĉi tio estas semaforo. Hakilo pendas surŝipe.
  La germana aviadilo eksplodis, disĵetante derompaĵojn en ĉiujn malproksimajn angulojn de la ĉielo. Kaj kien iris la faŝisma aso? Faris mian lastan turnon. La ekzekutisto iris al kadukiĝo, ne la piloto.
  Catherine ternis, disigante la polvon, kaj diris:
  - Esti aŭ ne esti? Ne estas demando!
  Elena denove ĵetis vitropecon per sia piedo, tiel ke ĝi trafis la okulon de la Fritz kaj eliris tra la dorso de la kapo de la Fritz:
  - Mi estas tanka armeo! Kaj vi bezonas kuracadon!
  La germanoj kaj iliaj satelitoj provis antaŭeniri ĵetante obusojn antaŭ ili. Tiaj taktikoj ne funkciis kontraŭ knabinoj. Tiel Seryozhka deplojis la katapulton kaj atakis la malamikon en respondo.
  La pionira knabo muĝis:
  - Patro Kristnasko disŝirante la makzelojn de Hitler!
  La katapulta ŝargo, trapikanta la amason da faŝistoj, igis ilin disflugi kaj, samtempe, renversiĝi en la aero. La Fritzoj falis kaj estis rompitaj kontraŭ la rubo de la muroj.
  La Tiger-2-tanko, perdis sian ekvilibron, koliziis kun la Leono. Eh, Leva, kie estas via timinda nomo?
  Eŭfrozino ridetis kaj respondis:
  - Nu, Serioĵka estas bonega!
  La knabo bojis agreseme:
  - La pioniro estas ĉiam preta!
  La knabino responde skuis sian nudan piedon.
  La knabina kapitano denove komencis najli. Kaj la Olimpikoj tiklis la mallarĝan piedon de Serjoĵka, kiel malfacile ĝi estas! Ne mirinde, ke la knabo ne timas kuri tra fajroj.
  Catherine diris per ĉanto:
  -Juneco estas bona - maljuneco estas malbona!
  Elena, ĉi tiu gaja ruĝharulo, konsentis:
  - Estas nenio pli malbona ol maljuneco. Ĉi tio estas, fakte, la plej naŭza stato el ĉiuj eblaj!
  Kaj la knabino faris salton. Dum momento ŝi imagis la maljunulinojn. Ne, oni ne povas kompari maljunulinon kun knabino. Kaj kia beleco estas en sveltaj korpoj.
  Elena prenis ĝin kaj kantis:
  - Jaro post jaro fluas kiel karavano,
  Maljunulino muelas hennaon en pistujo...
  Kaj kio pri mia svelta figuro?
  Mi ne komprenas, kiel mia juneco malaperis!
  Efrosinya ekbrilis per siaj okuloj, frapis la germanon per la ingveno kaj rimarkis:
  - Ne! Tamen, ekzistas tia ĉarmo en milito - resti por ĉiam juna! Ĉiam ebria!
  La Olimpikoj metis novan ŝargon en la katapulton. Ĉi tio estas io kiel bona pistujo. La knabino siblis:
  - Ne pasu, sed pasu!
  Serioĵka ŝovis sian maldikan sed facilmovan piedon kaj bojis:
  - Fritsam vizaĝo!
  Kaj la granato, kune kun la eksplodpakaĵo, flugis plenrapide al la naziaj pozicioj.
  Jes, Stalingrado ne estis donita al ili. La sturmo daŭras tri monatojn ekde la fino de junio, sed la urbo ne estas kaptita. La nazioj atingis sukceson en aliaj sektoroj de la fronto, sed ne en ĉi tiu.
  Euphrosyne pafis pistolon kaj grumblis:
  - Ĉio estas neebla, sed ĝi okazas ebla. Ne necesas fari la universon tre komplika.
  Kaj ĝi trafis la benzinujon de la motorciklo. La aŭto eksplodis, kaj fajraj ventegoj lumigis la fuman pejzaĝon. Kaj la germano estis disŝirita de fajra piedo.
  La knabina kapitano kriis:
  - Mi amas mortigi malbonon! Kaj ĉi tio estas la plej alta bono!
  Katarina trafis la germanojn per eksplodo kaj siblis:
  - Ni ludu histrikon!
  Elena malfermis fajron, pli precize. Pluraj nigruloj restis kuŝantaj sur la fulgokovrita rubo:
  - Mortigu la malamikon! - flustris la knabino.
  Catherine kantis ludeme:
  - Pentrinte Hitler per lipruĝo, Mainstein per harspray, la demonoj trenos vin en kaptitecon, via fidela hundo ronĝos vin!
  Euphrosyne, pafante, siblis:
  - Venu vespere, Adolfo pendigos sin... Ĉesu petoliĝi! Venu vespere, flugu kiel girfalko por forte bati la naziojn!
  Catherine diris kolere, deŝovante la kaskon de la kapo de la ŝtormsoldato:
  - Ni povas! Kaj ni faros!
  Knabinoj de la Lenin-bataliono haltigis la antaŭeniĝon de la fremda armeo. La Fritz antaŭeniris, laŭvorte ŝutante la spacon per kadavroj. La Lion-tanko, sur kiu estis fiksitaj esperoj, ankaŭ ne helpis. Jen modifo de la veturilo kun 150 mm kanono.
  Elena frapas for ŝtonon algluitan al sia nuda cico. La knabino havas tiel belajn kaj plenajn mamojn. La knabino ĵetas obuson per la piedo. La kruro estas pli forta ol la brako, kaj la ĵeto vojaĝas plu.
  "Leono" ricevis interspacon en la trako kaj ĉesis. Pafite el lia potenca buŝo. Bruu kaj kolapso.
  Elena kraĉante diras:
  - Rusa militisto ne ĝemas pro doloro!
  Kaj denove la knabino pafas. Kaj li faras ĝin ege precize. La faŝisto klinita el la turo retrofalas.
  Ruĝhara, preskaŭ nuda knabino diras:
  - Vane la malamiko kredas, ke li sukcesis rompi la rusojn! Kiu estas kuraĝa atakos en batalo, ni feroce venkos niajn malamikojn!
  Kaj Elena elrulas siajn abdomenajn muskolojn, kiujn ŝi tre skulptis.
  Ho, kiel belaj estas la knabinoj! Mi vere ne volas, ke iu el ili mortu.
  Stalenida preterkuris... Tre bela knabino kun lanugaj blankaj haroj. Ŝi iel sukcesas ŝmiri ilin per ia pocio, por ke ili ne malpuriĝu.
  La knabino estas tre bela, kun la figuro de Venuso, nur pli tonigita kaj skulptita. Ŝi portas nur mamzonon kaj kalsonon. Ĉio alia jam disŝiriĝis. Sed kiel graciaj estas la kruroj! Ĉi tio ne estas knabino, sed sigelo de perfekteco, krono de beleco.
  Ŝi moviĝas laŭ speciala maniero, kiel sciuro. Kaj nudaj piedoj simple flagras, kaj la kalkanoj surprize restas puraj. Stalenida pafas, kaj la faŝisto ricevas ulceron en la brusto.
  La knabino diras:
  - Lojaleco al la Patrujo estas la plej alta vorto!
  Elena rimarkis kun rido:
  - Demetu vian mamzonon kaj restu en via kalsoneto, kiel mi!
  Stalenida negative balancis la kapon:
  - Ĉi tio ne taŭgas!
  Elena skuis siajn koksojn, precize pafis kaj kantis:
  - Iel, komsomolano fariĝis nekutima! Ĉirkaŭpaŝi nudbruste tiel estas tre maldeca!
  Stalenida ridis kaj rimarkis:
  - Kial alporti ĝojon al la Krauts rigardante nian belecon!
  Angeliko decide respondis:
  - Nia beleco estas mortiga!
  La ŝtalknabino ridis kaj pafis al la TA-200. La aŭto de la nazioj ekbrulis. Kaj la bela blondulino ekkriis:
  - Morto al malbono!
  Elena ridis:
  - Kaj la vivo estas bona!
  Stalenida, vidante, ke la germano falas, grumblis:
  - Ĉi tio estas la plej alta valoro! Ne pensu, faŝistoj, ke vi venkis!
  Elena kantos:
  - Venko atendas! Venko atendas... Tiuj, kiuj volas rompi la katenojn! Venko atendas! Venko atendas! Ni povos venki la naziojn!
  Bela knabino, kaj ŝiaj nudaj mamoj tremas. Estas bone kun nuda torso en la varmego, kiu estas plifortigita de fajroj.
  Euphrosyne nun aspektis multe pli decidita. Ŝi pafis al la Fritzes per maŝinpafilo kaj bojis:
  - Mi kastros vin!
  Kaj efektive, la nazioj ricevis mortigajn donacojn kaj ĉerkojn! Kaj la knabino montris al ili sian figuron montrante siajn nudajn piedfingrojn. Kaj ŝi fajfis kiel rabista najtingalo. Krome, tra la fingroj de la malsuperaj ekstremaĵoj.
  La knabina kapitano estas tre saĝa. Kaj brilanta. Kaj tute ne kruela. Ankaŭ ŝi foje kompatas malamikajn soldatojn, kiuj eble havas infanojn, kiuj ploros pro siaj murditaj patroj.
  Euphrosyne tamen forpelas de si tiajn pensojn, ili igas ŝin plori. Sed ne estis la rusoj, kiuj venis al la germanoj por rabi kaj mortigi. Ne, ĉi tiuj estas la germanoj kaj tuta agresema aro da eksterlandanoj el la tuta mondo eksplodis en rusajn spacojn.
  Efrosinya krucsignis sin kaj pafis al la Fritz, kiu provis nerimarkite proksimiĝi al la rusaj pozicioj. Liaj okulo kaj cerbo, batitaj de kuglo, elfluis.
  La knabina kapitano ridetis kaj sprite diris:
  - Rekte okulo al okulo, kapo al kapo!
  Efrosinya precize pafis kaj trafis motorciklon per kromĉaro. La aŭto komencis disŝiri, kaj la maŝinpafilo forflugis kaj turniĝis plurfoje. Tiam lia muzelo trapikis la rubon.
  La knabino frotis sian nudan, polvan plandon sur la rubon. Kaj ŝi denove celis. Ŝia gaja, juna vizaĝo kontente rikanis. La knabino kantis:
  "Ne," ni diris al la faŝistoj, nia popolo ne toleros rusan bonodoran panon nomatan "brod!"
  Catherine faris tre precizan pafon, kiu ekbrulis la Focke-Wulf, kaj pepis:
  Por kanajlo, kompreneble, la elekto estas klara,
  Li estas preta perfidi Rus' por dolaroj...
  Sed la rusa viro estas tiel mirinda -
  Mi estas preta doni mian vivon por mia Patrujo!
  La knabino faris kapriolon kaj montris al la nazioj kuketon, kaj turniĝis, kaj la kugloj ne trafis la belulinon.
  Aperis Katarina, ĉi tiu belulino, preskaŭ nuda kaj malpura, kiel diablo, ĵetis obusojn per ambaŭ kruroj samtempe. Kaj ŝi kontrolis:
  - Kion mi havas estas... Al la Fritz en la akra flanko!
  La Olimpikoj korektis Elena:
  - Akra flanken, ne flanken!
  La knabino ridis kaj skuis siajn akvomelonajn mamojn, kaj lanĉis obuson uzante obuson kun eksplodpakaĵo. "Tigro" estis trafita en la barelo, kaj ĉi tiu kurba artaĵo evitis.
  Post tio, la estaĵo de Hitler retiriĝis. Ŝi komencis rampi, kiel testudo kaptita en fajro.
  Eŭfrozino kantis, gaje palpebrumante:
  - Kaj la Tigro retiriĝas kaj la germanoj kaŝas sin!
  La bataliono de la knabinoj manovris sub aeratakoj kaj pezaj pafiloj. Tiam la raketlanĉiloj trafis, rompitaj, varmaj klifoj leviĝis en la ĉielon. Kaj la ŝtonoj ekbrulis. Feliĉe, neniu el la knabinoj mortis, sed la viroj iris al la venonta mondo. Kaj la animoj flugas - unuj al la ĉielo, kaj aliaj al la infero! Kie la diabloj kun forkegoj jam atendas tiujn, kiuj ne kredis al Jesuo.
  Elena, la plej seksa el la militistoj, estas furioza: ĉu la nazioj, per sia Sturmtiger, povas pafi al la pozicioj de la sovetiaj trupoj kaj mortigi la ruĝajn militistojn?
  Kaj la knabino kaptis obuson per la nudaj piedoj kaj turniĝis en kaskadoj de kaprioloj. Kaj ĝi turniĝis pli kaj pli rapide. Kaj tiam, per sia tuta forto, ŝi ĵetis la donacon de morto en la larĝan barelon de la Sturmtiger. La nudaj, sunbrunigitaj kruroj de la belulino ekbrilis, kaj obuso flugis en la larĝan barelon. Kaj la potenca aŭto unue sufokiĝis kaj poste eksplodis. La du "Reĝaj Tigroj" kiuj staris sur la flankoj de la "Sturmtiger" estis ĵetitaj supren kaj disigitaj en malsamaj direktoj. La ruliloj estis deŝiritaj de ili, kaj ili falis, flugante kiel la rompita kolĉeno de la reĝino.
  La eksplodondo ĵetis Elena supren, kaj la knabino flugis renverse. Kaj ŝi estis renversita, skuita kaj ĵetita. Sed la belulino ankoraŭ alteriĝis, akraj ruboj kaj dispremitaj ŝtonoj fosis en ŝiajn nudajn plandojn. La knabino suferis, kaj eĉ tra ŝia kaloza piedo trapikis akra pinto.
  Sed Elena trovis la forton por ekstari kaj krii:
  - Vi faŝistoj estos en cindro!
  Efrosinya kaj la aliaj knabinoj estis ĵetitaj supren per la eksplodondo, kaj eĉ iomete dispremitaj. Sed neniu el la belaj militistoj mortis. La knabinoj renkontiĝis kun uragano kaj bone celita fajro. Subpremado de la elsaltita nazioj kaj aliaj agresemaj insektoj sieĝantaj Sovetunio.
  Catherine kantis kun granda entuziasmo:
  - Kaj kiam la trumpeto de la Sinjoro blovos nin en batalon, ni estos amikoj kune kun la Komsomolo! Kaj laux la volo de la Eternulo mi estos cxe la cxiela nomata voko!
  Elena, forskuante la polvon de siaj sangaj, rompitaj plandumoj, kantis:
  - Lenin, partio, Komsomolo! Ni sendas la Fuhrer al la frenezulejo!
  La knabinoj komencis surdige ridi, kaj Serjoĵka diris kun alarmo kaj ĝeno:
  - Kaj mia katapulto ne estas tiel preciza kiel ĉi tiuj nudaj kaj fortaj, sunbrunigitaj kruroj de Elena!
  Olimpio, fleksante siajn brakmuskolojn, diris:
  - Tio estas en ordo! Vi elpensos ion pli malvarmetan!
  . ĈAPITRO N-ro 17.
  La knabinoj vere volis lerni ion novan pri ĉi tiu kazo kaj havi almenaŭ la plej etan indicon. Sed ĝis nun, kiel fiŝoj en la koto, ili flirtis, pendis kaj ne povis alkroĉi sin al iu specifa celo.
  En ĉi tiuj kondiĉoj, estas pli bone memori viajn tre interesajn kaj, laŭ ilia propra maniero, unikajn heroaĵojn.
  Elizaveta kaj ŝia teamo, tiel estis en la historio de iliaj aventuroj, forpuŝis la antaŭeniĝon de la Fritz en Voronezh.
  La germanoj movis siajn tankojn sub la neĝadon kaj provis trarompi de la flankoj.
  La militistoj, kiel ĉiam en bikinoj kaj nudpiede, batalis en la malvarmo. Ili enterigis sin en neĝblovoj kaj pafis de tie kaj ĵetis grenadojn kaj eksplodaĵpakaĵojn per siaj nudaj piedoj.
  Tre belaj, seksaj kaj perfekte tonaj knabinoj. Sunbrunigita, nudkrura.
  Elizabeto detranĉis la Krauts kaj knaris:
  - Ni knabinoj estas tre fieraj pri ni mem!
  Catherine ankaŭ fajfis kaj grumblis:
  - Ni strebas nur por esti en la unuaj vicoj!
  Elena, ĉi tiu ruĝa diablo, kantis:
  - Ni estas nur primanoj kaj baletistinoj!
  Post tio, ŝi lanĉis obuson per sia nuda piedo.
  Euphrosyne prenis ĝin kaj pafis. Ŝi ĵetis citronon:
  - Ni batalu pure! Ni ne havas klaŭnan menson!
  La knabinoj faris bonegan laboron. Ili pafis kaj ĵetis obusojn per siaj tre delogaj kruroj. Kio pri la Fuhrer...
  Elizabeto nudigis siajn mamojn kaj donis al la granato sian skarlatan cicon. Ĝi transflugis kaj falis en la vicojn de la nazioj. Ŝi knaris:
  - Estu granda juĝotago!
  Catherine ĉirpetis:
  - Kaj venos Svarog la Granda Dio!
  Kaj same li lanĉas grenadon per siaj nudaj fingroj.
  Elena ridis kaj notis:
  - Ankoraŭ interesa. Kristanoj havas pacifiston Jesuon. Kaj ni havas bonegan pafiliston Svarog! Vi povas vidi la diferencon!
  Kaj li ankaŭ ĵetos eksplodan pakon per sia nuda kalkano.
  Tiam Euphrosyne trafos la malamikon per greato per sia nuda piedo. Kaj li kantos, montrante la dentojn:
  - Nia Dio estas la Dio de Milito! Ne pacifismo!
  Post tio, la knabinoj ĵetis neĝbulon unu al la alia. Elizabeto ridis kaj rimarkis:
  - Estas bone, ke Vladimiro estis sufiĉe lerta por ne konvertiĝi al judismo. Tamen mi pensas, ke estus pli bone evoluigi nian propran. Nu, kial ni bezonas la kredojn de aliaj homoj?
  La knabino prenis kaj lanĉis obuson per sia nuda piedo. Kaj disĵetis la faŝistojn.
  Catherine, pafante, aldonis:
  - Ne, fakte, pacifigu la kredon. Sed vi povas elpensi vian propran Iriy.
  Kaj ankaŭ kun nudaj piedfingroj, ĉar li lanĉas la donacon de morto kaj frakasas kelkajn dekojn da faŝistoj.
  Ĉi tie Elena ankaŭ atakis la naziojn. Kaj denove, kun siaj nudaj piedoj, ŝi cedis al la eksplodaj pakoj.
  Ŝi disĵetis la faŝistojn kaj knaris:
  - Malnova fabelo en nova maniero!
  Kaj montris sian langon!
  Efrosinya pafis linion. Ŝi falĉis la Fritzojn kaj knaris:
  - Kaj grandaj ŝanĝoj por la estonteco!
  Kaj ŝi lanĉis ĝin per sia nuda kalkano, rompante la dorson de la Fuhrers.
  Elizabeto prenis ĝin kaj muĝis kun malespera mieno:
  - Mi estas la plej mojosa knabino! Mi tuj forbalaos ĉiujn!
  Kaj nudaj piedfingroj ĵetas morton kaj kaoson.
  Ankaŭ Jekaterina trafis. Pafis aron da faŝistoj.
  Kaj ŝi bojis:
  - Por honoro kaj Patrujo!
  Post tio, denove ŝia nuda piedo komencos ion.
  Jen Elena prenos ĝin kaj fikos ĝin varme. Premos la faŝistojn. Ĝi diserigos ilin en pecojn.
  Tiam li prenos ĝin kaj kantos:
  - Gloro al la Patrujo kaj Honoro!
  Euphrosyne ankaŭ lanĉos la donacon de morto kaj blamado:
  - Kaj ni estos kune!
  Kaj nudaj kruroj, kiel ili lanĉos detruon.
  Ankaŭ Elizabeto nur iros kaj najlos... Ŝi falĉos la Kraŭtojn.
  Tiam li prenos ĝin kaj donos al ĝi turnon.
  Ŝi kantis, ridetante per la buŝo:
  - Mi ne estas ordinara knabino! Ora hararo!
  Elizabeto, kompreneble, estas knabino memstare. Ŝi povas fari ĉion kaj estas preta por io ajn. Vi simple admiros kiel ĝi pafas. Kaj falĉas malamikojn kiel kultivisto.
  Kaj grincas:
  - Amo kondukas al morto!
  Jekaterina ankaŭ pafas. Li tuŝas la obuson per sia nuda piedo kaj siblas:
  - Brila akordo!
  Kaj li aldonas:
  - Ĉiuj faŝistoj foriris!
  Elena ankaŭ pafas ĉe la malamiko. Ekstermas la Krauts. Falĉas la naziojn kaj grincas:
  - Iom pli kaj ni ĉiuj fariĝos pli fortaj!
  Kaj la nudaj piedoj de la belulino denove ĵetas la aferon, kiu alportas morton.
  Euphrosyne ankaŭ pafas ĉe la nazioj. Kaj lanĉas obuson uzante la piedfingrojn de siaj nudaj piedoj. Kaj tweets:
  - Ni ne konis problemojn, sed venis najbaro!
  Kaj ankaŭ li ridas.
  La knabinoj estas tiel mirindaj. Kaj bustilaj. Kaj ili amas ĝin kiam oni tiras siajn matojn.
  Ĉi tiuj estas belaĵoj. Ĉi tio estas la plej alta aerakrobato de amo kaj poezio! Estu festi la belajn knabinojn. Jes, estu tre bone kun ili.
  Elizabeto batis la faŝistojn per plumba fluo kaj knaris:
  - Aŭ pli ĝuste ni, kredu min, ne!
  Kaj per la nuda piedo li denove lanĉos ion mortigan!
  Kaj jen venas Jekaterina, kiel tombulo. Li faligos la faŝistojn. Kaj ĝi grincas:
  - Ne ekzistas registaro por ni!
  Ankaŭ Elena piedbatas per la nudaj piedfingroj, elfrapas multajn Kraŭtojn kaj knaras:
  - Kaj la venonta jarcento fariĝos nia!
  Post tio, ŝiaj dentoj ekbrilos kiel spegulo!
  Efrosinya ankaŭ prenis kaj lanĉis obuson per sia nuda piedo. Pafis la faŝistojn. Kaj ŝi fluis kun aplomo:
  - Eterna venko! Svarog estas kun ni!
  Elizabeto trakuris vitropecon tra la nudaj piedfingroj. Ŝi tranĉis la gorĝojn de la Krauts kaj knaris:
  - Kaj Jesuo estos kun ni!
  Post kio ŝi aldonis:
  - Kiel la Rusa Blanka Dio!
  Ankaŭ Jekaterina transdonis la obuson kaj kriis:
  - Gloro al Granda Rusujo!
  Kaj per sia nuda kalkano li ĵetos supren la pakaĵon en eksplodo.
  Elena skuis sian fragforman cicon. Ŝi pafis linion al la faŝistoj.
  Tiam ŝi ĵetis la morton al la Fritz per sia nuda piedo kaj blekis:
  - Jes, ni ne havu problemojn!
  Kaj ŝi montris sian langon.
  Efrosinya ankaŭ pafis linion. Ŝi disŝiris la faŝistojn... Kaj tiam flugas la granato lanĉita de ŝia nuda piedo.
  Blonda knabino krias:
  - La forto de la Familio estu kun ni!
  Kaj ĉiuj kvar knabinoj kriis:
  - Gloro al la Ĉiopova, Ĉieestanta, Ĉioscia, Eterna kaj Eterna Familio!
  Nu, ĉi tiuj ankoraŭ estas floroj. Mutaciulknabinoj havis eĉ pli malvarmajn misiojn.
  Kaj aliaj belaĵoj en paralela universo faras mirindaĵojn.
  La militistoj denove estas alfrontitaj kun speciala tasko. Vi devas penetri la kastelon de la magia plasmo-sorĉisto. Kaj ĉi tie vi ne povas preni ĝin per viaj nudaj piedoj nur ĵetante damaĝajn objektojn. Io malsama estas postulata.
  Elizabeto skuis siajn plenajn mamojn. Ĉiuj kvar militistoj estis tre muskolaj, kurbaj, portantaj nur unu maldikan bikinon. Kaj iliaj nudaj piedoj estis bone adaptitaj al ŝirado kaj ĵetado de mortigaj aferoj.
  Belaj kaj nevelkantaj kvar.
  Estas multaj batalrobotoj situantaj ĉirkaŭ la kastelo. Kelkaj el la ŝtalaj mastodontoj aspektis kiel homoj en kiraso kaj ŝarĝitaj per armiloj. La alia parto havas aspekton de skorpioj, kun lanĉiloj akriĝantaj de siaj pikoj. Ankoraŭ aliaj aspektas kiel malbelaj, ŝtalaj birdoj. Estas ankaŭ tankoj, kiuj aspektas kiel piramidoj.
  Tiel, la knabinoj havas multajn malamikojn. Sed la knabinoj ne sentas timon. Tamen, ĉi tio estas alia ludo de nano-hobitoj - civilizacio kiu falis en eternan infanaĝon.
  La Premiprinco aperis antaŭ la knabinoj sen iuj plibonigoj. Ordinara knabo portanta kronon, T-ĉemizon ornamitan per refotoj, pantaloneto kaj nudpieda. Preskaŭ normala infano, nur muskola, tre bela, aspektanta dek unu aŭ dekdujara. Sed fakte, ĝi longe pasis sian duan milionon da jaroj. Krome, la jaroj en ĉi tiu universo estas pli longaj ol homaj jaroj. Do, estas malfacile imagi, kiom longe vivis ĉi tiu eterna knabo.
  Kaj nun la bela knabo, kune kun la knabinoj, ridante diras:
  - Nu? Eble ni povas fari sukceson kune?
  Elizabeto decide vangofrapis sian nudan piedon kaj kantis:
  - La ventegoj de Avadon estas super ni!
  Catherine prenis la neĝbulon per sia nuda, elasta plandumo, eksaltis kaj kantis kun furioza konfido:
  - Fluoj de hiperplasmo malantaŭe!
  Fajra Elena, kun abunda, flamanta hararo, ankaŭ rastis la neĝblovon per sia nuda kalkano kaj pepis:
  - Kamarado Stalin, via plej mojosa Koba..
  Eŭfrozino rapide rulis neĝbulon per siaj nudaj fingroj kaj kukis:
  - Li povos elteni la furiozan hordon!
  La knabinoj rigardis Bounty... Nu, tipa infano. Ĝenerale, en la mondo de elfoj ili iel malkutimiĝis al plenkreskaj viroj. Ĉiuj reprezentantoj de la ŝikaj homoj aspektas kiel adoleskantoj, sen lipharoj kaj barboj, kun belaj knabinoj vizaĝoj. Elfoj, samtempe, estas muskolaj, elstaraj, kun grandaj perfektecoj, kaj tre amemaj. Ili scias kiel ŝalti virinon, kaj ili estas simple idealaj amantoj. Ili ĉiam bele odoras, ilia haŭto estas perfekte pura kun egala sunbruno, kaj hararo kreskas nur sur la kapo. La elfo, kompreneble, estas bela, sed... Knabinoj enuas pri tio, kaj ili volas viron kun barbo, kiu odoras je forta ŝvito, kaj ne je floroj kaj virina parfumo.
  Elizabeto demandis al Bounty:
  - Vi povas preni pli estimindan bildon. Kial vi aspektas kiel neevoluinta knabo?
  La princo respondis kun radianta rideto:
  - Kiel mi sentas, kiel mi aspektas! Mi estas nanohobito kvadrata, kaj mia infanaĝo estas senfina!
  Catherine, nudigante siajn perlajn dentojn kaj ĵetante neĝbulojn per siaj nudaj fingroj, rimarkis kun subrido:
  - Nu, vi estas nur Peter Pan!
  Bounty respondis kun rido:
  - Ne! Peter Pan ne estis nanohobito. Estas nur, ke niaj infanoj, amuziĝante, donis al la knabo eternan infanaĝon kaj la kapablon flugi.
  Fajra Elena fajfis kaj surprizite rimarkis:
  - Do, Peter Pan vere ekzistas?
  La princo mem tre lerte rulis neĝbulon per la nudaj piedfingroj de siaj lertaj piedoj kaj lanĉis ĝin al Elena, sprite pepante:
  - Ho, infaneco, infaneco, kie vi hastas! Ho, infaneco, infaneco, kien vi flugas!
  La knabino ankaŭ rulis neĝbulon per siaj nudaj fingroj kaj liberigis ĝin ĉe la knabo. Kaj grumblis:
  - Akiru faŝisman obuson! Kantu serenadon por memori!
  Bounty respondis ŝargante tutan kaskadon da neĝbuloj. Ili trafis Elena, defrapis la knabinon de ŝiaj piedoj, kaj deŝiris ŝian mamzonon. La ruĝharulo turniĝis sub la hajlo de neĝbuloj, kverante:
  - Nu, vi estas aĉulo!
  Kaj ŝi laŭvorte enterigis sin en neĝblovo. Ŝi rampis, elfosante la koridoron.
  Bounty diris kun rido:
  - Peter Pan estis tre ĉagrenita pro la morto de sia avino - ĉi tiu malagrabla malkovro: ke homoj, rezultas, mortas. Kaj la knabo preĝis al la dioj, ke ili fariĝu senmorta. Nu, nia ludema Ephriala donis al li senmortecon kaj flugkapablon, lasante la infanon tamen por ĉiam knabo... - La princo lekis siajn plenajn lipojn kaj daŭrigis. - Kio tamen estis kio haltigis lin!
  Jekaterina, tiu ĉi melodia ludema knabino, prenis ĝin kaj kantis, samtempe desegnante ornamaĵon en la neĝo per siaj nudaj fingroj:
  - La ekbrilado de tagoj kaj jaroj ne estas timiga... Li estas la sola en la tuta mondo! Estas bone esti tia aŭ ne. - La knabino nudigis siajn mamojn dum dancado, scintilis per rubenaj cicoj, kaj daŭrigis. - Ĉu estas bone esti tia aŭ ne! Estas neverŝajne, ke iu respondos.
  La Premiprinco ĉesigis la bombadon kaj, elmontrante la dentojn, grumblis:
  - Nu, tio sufiĉas! Nun mi persone kondukos vin al la sturmo.
  Kvin: la militistaj knabinoj kaj la knabo viciĝis. Kaj ili moviĝis al la malamikoj.
  Bounty la unua malfermis fajron, sendante pinglojn laŭ siaj sunbrunaj, knabecaj kruroj per siaj nudaj piedfingroj, muĝante:
  - Ni iras al ŝtormo! Estos tre mojosa!
  Elizabeto cedis kun sia nuda kalkano, elĵetis parton de la mortportantaj akuzoj, jelmante:
  - Ni frakasos vin! Vi estos Malyuta!
  Kaj la robotoj diseriĝis en multkolorajn bulojn. La metalo krakis.
  Katarina pepis, montrante siajn altvalorajn dentojn. Ŝi piedbatis kelkajn irizajn pilkojn per sia nuda kalkano kaj kantis:
  - Pri kio knabinoj foje sonĝas...
  Kaj la pilkoj banale frakasis la robotojn en fanditajn partojn.
  Elena ankaŭ lanĉis fajropinglojn per siaj nudaj piedoj. Mi disbatis tiom da mastodontoj. Tiuj, ricevinte akuzojn, disiĝis kaj cindroj.
  Elena kantis entuziasme:
  - Nokte la steloj kaskadas! Estos aŭtomata maŝino!
  Poste, Euphrosyne elĵetis la donacojn de morto kaj kompleta detruo per siaj nudaj fingroj. La knabino diris entuziasme:
  - Kaj estos cibor en la ĉerko! Ni sendu hakilon al via tempio!
  Degelinta polvo falis de la robotoj...
  La militistoj kuniĝis.
  La Premiprinco ne malproksimiĝis. La knabo estis tre feliĉa, ke li povas petoladi.
  Elizabeto ankaŭ ricevis pagendaĵon de la mastodonto, kaj elmontris ŝiajn mamojn. Fulmo deflugis de ŝia skarlata cico kaj trafis la robotojn. Ili prenis ĝin kaj diseriĝis en pecojn.
  La knabino siblis entuziasme:
  - La blanka cikonio flugas!
  Kaj post ŝi, Jekaterina lanĉis siajn nudajn mamojn. Vezikoj flugis el ŝia skarlata cico, kaj ŝiaj nudaj, seksaj piedoj eltiris fajran ponardon. Tia belega knabino. Kaj la robotoj disflugas kiel boŭlpingloj pro frakasa bato de glavo.
  La militisto pepis entuziasme:
  - Kaj la malamika grego flugis al la tero! Sub la premo de ŝtalo kaj fajro!
  Post tio, la belulino denove liberigis kaskadon de detruo el siaj nudaj mamoj.
  Ankaŭ la fajra Elena prenis ĝin kaj trafis la robotojn per kaskado de nudaj mamoj. Ili disiĝis kaj flugis en la aeron. La militisto siblis:
  - Mi ŝiras la streĉŝnuron per mia nuda brusto!
  Euphrosyne ankaŭ uzis fragajn cicojn por fari armeajn operaciojn. Ŝi estas vere varma knabino. Kaj ŝi ankaŭ tre efike uzis siajn nudajn piedojn. Ŝi komencis tranĉi ĉiujn kaj transformi ilin en cindron kaj fajran fumon, similan al ruĝaj kobroj.
  Post tio, la militisto pepis:
  - Ribelo signifas morton, kaj morto estas ribelo!
  Kaj ĉiuj kvar belulinoj ridas tiom, kiom ili volas. Ili vere estas tio, kion ili diras - super!
  Bounty, ĉi tiu eterna knabo ĉifris:
  - Levu la barelojn da benzino kiel fajrojn!
  Kaj kiel li ridos kaj nudos siajn blankajn dentojn.
  Elizabeto, agreseme ridetante kaj montrante la premon de altfluga militisto, prenis ĝin kaj siblis:
  - Lenin estas kun ni en oktobro!
  Kaj tre peza fulmo forflugis el ŝia rubena cico. Ŝi trafis la aŭtojn, komencis ŝiri ilin kaj renversi ilin. Kiel piramideca tanko ĵetita de la brusto per fulmo, ĝi trafis en la roboton, rompante ĝin en pecojn.
  Jekaterina ankaŭ agreseme ĵetis multkolorajn vezikojn el sia skarlata cico kaj siblis kun aplomo. Kaj ŝiaj mamoj etendiĝis en ondoj:
  - Mi estas knabino kun kuglo en la kapo!
  Kaj tiam, dum li lanĉas la donacon de neniigo per sia nuda piedo.
  Elena ankaŭ batis min per siaj nudaj mamoj. Ŝi estas tia knabino kun sento de pliigita agresemo, kaj samtempe bonkoreco. Kaj kiel li disĵetas fajroglobojn ĉien.
  Kaj tiam li cedos per siaj sunbrunaj, nudaj piedoj. Kia miraklo, kia miraklo!
  La maro forte ŝveliĝos!
  Kaj Elena kantos:
  - Mi estas altklasa knabino!
  Euphrosyne ankaŭ liberigis hele brilantan fulmon de siaj ekstreme nudaj mamoj. Kaj kiel viaj nudaj kalkanoj flamos. Kiel turniĝos la plej helaj vorticoj.
  Kaj kiel el ŝiaj nudaj fingroj disiĝos la portantaj riveretoj de la morto. Kaj li pepas:
  - Histriko estos kuirita!
  Elizabeto estas tiel belega ido. Kaj ŝiaj mamoj, nu, laŭvorte delogus ajnan sanktulon. Kaj multkoloraj fulmoj forflugas de la purpuraj cicoj kaj batas la robotojn.
  Kaj nudaj piedoj elĵetas tion, kion ili detruas, kaj sen prokrasto bolas en cindron.
  Elizabeto ronronas pro ĝojo:
  - Mi ŝraŭbos vin ĉiujn aĉulojn! Kaj baldaŭ mi dispremos vin en pecojn!
  Catherine ankaŭ pepis, malkovris la dentojn kaj elĵetis el siaj cicoj, ruĝajn kiel papavoj, misilojn de detruo kaj ruiniĝo. Ili forbalais ĉion kaj fandis ĝin. Kaj kiel ruĝe ardaj fadenoj de detruo eliris el nudaj fingroj... Ĉi tio ĝenerale estas la plej malvarmeta fluo.
  Catherine ĉirpetis:
  - En la herbo brulis akrido!
  Ankaŭ la fajra Elena cedis per siaj nudaj piedoj. Ĝi eligis kaskadon de freneza, furioza morto. Tiam ŝi sendis lumkolonojn, kiel laserojn, el la fragaj cicoj. Forbalais kelkajn el la progresantaj robotoj en hiperplasman polvon kaj siblis:
  - Li estis verda!
  Kaj tiam Eŭfrozino ekflamis, eligante brilajn radiojn per siaj nudaj kalkanoj kaj nudaj piedfingroj. Kaj tiam, kvazaŭ el la cicoj, detruaj kaj metal-fandantaj ŝargoj flosus tra la aero.
  Euphrosyne tweetis:
  - Kaj li surterigis ĉiujn en la ĉerkon!
  Post tio, ĉiuj kvar militistoj komencis ridi intense kaj tre agreseme. Kaj el ili tiel helaj kvazaŭarradioj de morto diverĝas.
  Elizabeto kantis, elmontrante siajn grandajn neĝajn dentojn. Realaj, frapantaj serpentoj kaj fulmoĵetoj forflugis de ŝiaj nudaj kalkanoj. Ŝi estas nur hiper.
  - La plej alta mezuro estas kiel ĥimero...
  Post tio, la knabino prenis ĝin kaj ridis. Kaj el la skarlataj cicoj venis plu, pli ol mortigaj elfluoj. Ili laŭvorte balais ĉion per magia plasmobalailo.
  Jekaterina, kriante kaj ludante per siaj nudaj mamoj, el kiuj faladis hiperplasmaj kugloj, prenis ĝin kaj siblis:
  - Aerobatis - ni metas la skipon en kancero!
  Kaj post kiam li pereis per siaj nudaj piedoj, li eligas pereon el siaj nudaj mamoj. Kaj denove la robotoj falas en la malsimetrion de la plurdimensiaj pordegoj de la cibernetika infero. Kaj ĉio siblas...Kaj la neĝo bolas, bobelas per bolanta akvo, kaj vaporo alfluas.
  Kaj tiam estas Elena, kiu prenos ĝin kaj akcelos ĝin. Kaj li ankaŭ elĵetos per siaj nudaj kalkanoj tion, kion li detruas. Kaj tiam li sendos donacojn kun siaj nudaj mamoj.
  Kaj ĝi donos:
  - Ŝanĝi la terminojn ne ŝanĝas la sumon!
  La Premiprinco ridis kaj sprite rimarkis, montrante siajn dentojn brilantaj kiel steloj en koŝmaro, kaj samtempe infaneca rideto:
  - Vi estas miaj ĝojoj!
  Elizabeto denove lanĉis parton de ekstermado per siaj nudaj piedoj. Aldonita detrua ŝargo kun nuda cico. Kaj humura kaj laŭ sia propra brila maniero notis:
  - Ni estas klaŭnoj kun malbonaj hakiloj!
  Kaj ĉio falis de la robotoj, kiel rustaj kaj, samtempe, flamantaj razadoj.
  La origina Catherine, tiu ĉi militisto kun nudaj piedoj, el kiu elfluas riveretoj de morto kaj detruo. Do ŝi prenis ĝin kaj siblis, sendante fulmojn el siaj skarlataj cicoj. Kaj ĉiu fulmo trafis sian celon, platigis ĝin, gravuris ĝin kaj ŝmiris ĝin.
  Katerino prenis ĝin kaj, brile ridetante, skuante la mamojn, el kiuj eliras brilantaj rubenoj de cicoj kaj tio, kio portas neniigon, ŝi diris:
  - Hakiloj kreskas malantaŭ la monteto, perfortaj kapoj por vipi!
  Kaj la knabino montris sian akran kaj rozkoloran langon. Kaj ĉio, kio restis de la robotoj, estis ruĝaj fritoj.
  Fiery Elena ankaŭ ne estas malsaĝulo. Ŝi prenis ĝin kaj siblis, skuante siajn skarlatajn cicojn, kaj minacante forbalai ĉiujn kaj platigi ilin:
  - Sed la alilandulo ricevos de ni, knabinoj, ĉapelo!
  Kaj la militisto sendis el ŝiaj cicoj tian energian kirlon de malvenko kaj la fajran paletron de la morto. Kaj la cicoj de la knabino estas tiel helaj, kaj tio, kio el ili eliras, estas tiel mortiga, ke vi simple miras, kiel vi povas principe rezisti ion tian.
  Kaj tiam estas la knabino, kiu cedos per siaj ĉizitaj, nudaj piedoj. Kaj tia detruo, ke ĝi laŭvorte nazigas. Kaj el la robotoj estas dissekitaj tavoloj.
  Kaj Elizabeto? Ŝi fakte estas bonega knabino! Fakte, ĉio estas submetita al ŝi, inkluzive de tio, kio ŝajnas tute nereala. Do la robotoj, ricevinte elfluon de Katyusha de la nudaj piedoj de la knabinoj, komencas fumi kaj kraki. Kaj ili iros en la fluon de princeps-plasmo.
  Elizabeto kantos, malfermante sian buŝon per skarlataj lipoj:
  - Kaj en la alteco de la steloj, mi bojas al la sekigilo!
  Kaj tiam la knabino prenos ĝin kaj robote batos vin per siaj skarlataj cicoj. Kaj ĝi liberigos ion, kiu ruliĝas metalon en sekigitajn tubojn. Kaj ĉi tiu knabino estas laŭvorte kuko.
  Elizabeto denove strikas, sendante donacojn kun fragaj cicoj, detruante la robotojn. Kaj la nudaj piedoj de la knabino eltiras pikan detruon. Kaj la knabino krias:
  - Kaj la bonŝanco, je Dio, ne havas tempon por vi!
  Elizabeto donis siajn nudajn plandojn al siaj allogaj, muskolaj kruroj. Tiam ŝi forskuis la donacojn de detruo kaj muelado de substancoj el siaj mamoj. Kaj ŝi bruligis tutan vicon da robotoj.
  Tiam ŝi kantis:
  - Dum en ĉi tiu mondo...
  Elena ankaŭ liberigis fluojn de neniigo per siaj nudaj piedfingroj. Tiam ŝi liberigis multkolorajn vezikojn de digesto kaj detruo el siaj rubenaj cicoj. Ŝi forbruligis ilin kaj vaporiĝis...
  Tiam ŝi kantis:
  - Dum en ĉi tiu mondo...
  Ĉi tie Catherine sendis sian kulturan profilon nudpiede, kiu pelas mekanikajn mastodontojn en la ĉerkon. Aŭ pli ĝuste, en neĝkovritajn tombojn.
  Donis ĝin per fulmo. Tiam de la fragaj cicoj, kiel brilantaj buloj. Kiel martelo sur amboso.
  Kaj ŝi pepis:
  - Dum en ĉi tiu mondo, estas Gaskonio!
  Kaj la militisto nudigis ŝiajn virtualajn, sed tre realajn dentegojn.
  Elizabeto komentis sprite, sendante per siaj nudaj piedfingroj tion, kion ŝi viŝas en bagatelan pulvoron.
  - La vorto malkuraĝulo ne estas konata en Rusio!
  Kaj la militisto elĵetos fulmon el si, aŭ pli ĝuste, el ŝia nuda brusto. Kaj ĝi brilos per ĉiu fibro de la animo. Kaj ŝi montriĝas tiel malvarmeta kaj kaskada virino.
  Jekaterina cedis ankaŭ al la robottondilo per siaj nudaj piedoj. Ŝi detruis multajn, renversis kelkajn. Kaj kiel li sendas kolonojn de intensa morto al sia nuda brusto - vi ĝin admiros!
  Kaj tiam li kantos:
  - Mi ne konas la kuglon, se vi eraras!
  Elena ankaŭ lanĉis siajn nudajn fingrojn, alportante detruon, diserigante la robotojn. Post tio, ŝi pepis, samtempe liberigante magiajn plasmo-eksplodojn de siaj skarlataj cicoj:
  - Ni rusoj havas la plej bonan guston en la mondo...
  Euphrosyne fleksis siajn graciajn piedfingrojn sur la nudaj piedoj, poste eltiris mirindan mordon el sia brusto, kaj poste siblis:
  - Ni ŝatas nenion krom famo!
  Elizabeto ridis. Ŝi prenis ĝin kaj mallevis la varman fluon de fajra lafo el siaj nudaj kalkanoj. Mi forigis ĉiujn partojn de la robotoj. Kaj sprite, elmontrante la dentojn, ŝi pepis:
  - Via mano estas forta!
  Kaj el la nuda brusto li denove sendos ion, kio alportas kompletan malvenkon, kaj la Anschluss kun la malkresko de robotiko.
  Catherine ankaŭ kantis, uzante siajn tre fortajn kaj belajn nudajn piedojn por pafi. Kaj sendante tion, kion la morto alportas kun garantio. Samtempe, ĉirpeti:
  - Tio estas la ĝusta linio...
  Kaj radioj estis denove senditaj el la nudaj mamoj, bruligante ĉion al cindro kaj la plej altan kaskadon.
  Duonnuda Elena ankaŭ ne staras flanken. Ŝi sendas donacojn de neniigo per siaj ĉizitaj nudaj piedoj. Forigas robotojn. Tiam ŝi elĵetas el sia brusto kuglojn de magoplasmo, kiuj fritas la metalan armeon kaj la knabino kantas:
  - Rusa rafinita stilo!
  La grandioza Catherine subtenas ĉi tiun agreseman aplomon. Unue, sendante el la fragaj mamoj, kio ĝuste detruas. Kaj poste, eldonante donacojn el nudaj piedoj. Kio ankaŭ estas mortiga por robotoj. Nudigante siajn neĝblankajn dentojn kaj pepado:
  - Mi estis same aŭdaca!
  Elizabeto ankaŭ sendis ion, kio forbalaos la magi-plasman sorĉistinon per sia balailo ĉe la malamiko de ŝiaj nudaj piedoj. La mamoj eligis intensan lezon. Kaj disbatis aron da robotoj. Mi prenis ĉi tiun rustajn cindron...
  Tiam ŝi kantis:
  - Moskvo rekonis la knabinon...
  Catherine sendis ion detruan al la malamiko el siaj nudaj kruroj. Tiam ŝi cedis al siaj skarlataj cicoj kaj siblis akre kaj surde:
  - Tre forta!
  Elena, balancante sian korpon kaj elsendante ion kun garantio de granda morteco kaj brulanta per la skarlataj cicoj de siaj mamoj, pepis:
  - Finnlando, Hispanio, aŭ potenca Honduro...
  Catherine trafis la malamikon per fuzeo de brula magoplasmo eliranta el siaj nudaj, knabinecaj kalkanoj. Ŝi ellasis fulmon el siaj fragaj cicoj kaj, surde ridante, kantis:
  - Kaj ankaŭ estas fajro en viaj vejnoj...
  Elizabeto, pafinte plurajn atakojn de sia nuda kalkano laŭ damtabulo, pepis, rikanante:
  - Dio donu, ke ĉi tiu kanto ankaŭ temas pri vi...
  Kaj el la brulantaj cicoj flugis la knabinoj, fulmante per ĉiuj koloroj de la ĉielarko kaj fulmo. La robotoj simple fariĝis rubo.
  Elena, fajre ridetante, cedis, montrante siajn dentegdentojn. Sed ŝi estas knabino, ni konfesu ĝin, bona. Kaj kun nudaj piedoj li lanĉos pilkfulmon, detruante mekanikajn kontraŭulojn.
  Kaj kiel elfluo pafas el nuda brusto. Jes, li bruligos kaj blindigos ĉiujn! Kaj ĝi bruligos vin ĝis la ostoj.
  La militisto kantis:
  - Kie estas fido, estas batalo....
  Elena apogis la kanton, dirante:
  - Du vortoj kaj ganto!
  Post kio, kiel li povas fari tian aferon kun nudaj piedoj? Ke eĉ Makar ne veturis la bovidojn tien. Kaj el la rubenaj cicoj, fajrogloboj elflugos, portante kompletan eksplodon.
  Catherine, intense klakante kun fulmo kiu eliras el ŝia brusto, pafante ĉiun kaj fandante robotojn en puton el metalo. Kaj kun nudaj piedoj kaj tute farantaj miraklojn, ŝi diris:
  - Dum la amo ankoraŭ vivas!
  Kaj la knabinoj unuvoĉe ekridis. Kaj ili komencis nudi la dentojn, eligante sunradiojn el ili.
  Elizabeto, sendante per siaj nudaj fingroj la sekvajn donacojn de neniigo, ekstermante tre strangajn malamikojn, prenis ĝin kaj siblis:
  - Efeso pli ofte, varmigu ĝin sur via manplato!
  Kaj el siaj brustoj ŝi sendis tutan fluon da vezikoj, kiuj dispremis ĉion vivantan kaj senvivan.
  Orhara Katarina denove ĵetis la donacon de la morto per siaj nudaj piedoj. Mi disĵetis la terminatorojn por rezervaj partoj. Tiam fulmo pafis el la cicoj kaj eĉ brilus skarlata.
  Kaj kukoj:
  - Ne tuŝu la nudan knabinon!
  Do ankaŭ Elena kun siaj nudaj mamoj lanĉis tion, kio estas donaco de neniigo. Kaj kun siaj nudaj piedoj, la knabino, tuj kiam ŝi prenos ĝin, sendos multkolorajn vezikojn. Kaj ili flugos de viaj kalkanoj, turniĝos kaj tondros kiel atombomboj.
  La ruĝhara knabino kantis:
  - Nur ne tuŝu la sendefendan!
  Kaj tiam Catherine alvenis ĝustatempe. Kaj kiel ĝi komencas muĝi kaj krii. Metalaj, fanditaj pecetoj forflugas de ŝia voĉo. Kaj la knabinoj sendas siajn nudajn plandojn, kaj en ili estas ardaĵoj de detruo.
  Kaj la knabino prenis kaj kun skarlataj cicoj sendis ion, kio kapablis terenbati kaj segi tra la tonsiloj de batalveturilo.
  Kaj ŝi pepis:
  - Mortigu la malamikon!
  Elizabeto prenis ĝin kaj laŭte ridis. Ŝia voĉo estas kiel la sonorado de printempaj glaciaĵoj en la radioj de la plej hela suno en la mondo. Kaj tiam ŝi prenis ĝin kaj sendis tutan bombon per sia nuda piedo, kun helaj kaskadoj de morto. Kaj tiam tia fulmo erupciis el skarlata cico, ke eĉ la neĝo estis pentrita en la reflektoj de la brilo de la flamantaj robotoj.
  La knabino prenis ĝin kaj pepis laŭte:
  - Ho, la vosto estas skvamoj! Mi estas bela porko!
  Fajra en sia ora beleco, la militistino Elena, elmontrante la dentojn, prenis ĝin kaj siblis:
  - Bu Bu Bu!
  La knabino sendis donacon de neniigo per siaj nudaj piedoj, kiuj mortigis tutan aron da robotoj. Kaj tiam, dum ĝi krias kaj elsendas reflektojn de inferaj flamoj kun siaj skarlataj cicoj.
  Post kio, ĝi siblas:
  - Mi estas kiel brasiko!
  Militisto kun majuskla litero, Elena, palpebrumante pro konfuzo kaj sendante la plej teneran rideton, diris:
  - Ni ludu Pinokjon!
  Kaj la ruĝhara diablo prenos kaj sendos al la malamiko, kun siaj sunbrunaj, nudaj piedoj, veran miregigan pafilon. Kaj ĝi frapos el la skarlataj cicoj per fajra fulmo.
  Kaj tiam Jekaterina enŝovis la kapon. Ŝi svingis siajn nudajn piedojn kaj eligis vezikojn de rimarkinda morto. Tiam fluas fluoj da fajra likvaĵo el la fragaj cicoj. Kaj la kontraŭulo ekflamas. Ĝi brulos per kandelo de multdimensia kalibro.
  Catherine prenis ĝin kaj diris:
  - Mi amas Trufaldinon el la krajonujo!
  Elizabeto prenis ĝin kaj frapis sian nudan piedon sur la neĝon. Grandega breĉo trapasis, la robotoj falis en ĝin. Kaj tiam tre ŝtormaj akvoj el fandita metalo eliranta el grandaj vezikoj elverŝis el la purpuraj cicoj.
  La knabino eksaltis:
  - Eh, krajonujo, krajonujo, ne punu min!
  Orhara Elena prenis ĝin kaj pepis sur la violono:
  - Ho, virbovoj!
  Kaj ankaŭ kun nudaj piedoj li kaŭzas akrajn kirlojn en la neĝblovoj. Kaj ili leviĝas, kaj la robotoj estas puŝitaj unu kontraŭ la alian. Kaj ili disiĝis en pecojn. Estis tre interese kiam la knabino prenis ĝin kaj sendis magian atomŝargon kun siaj skarlataj cicoj, uzante ĝin por detrui tutan armadon de robotoj.
  Sed la fajra Elena ankaŭ sendis per siaj nudaj, ĉizitaj kruroj tutan kaskadon de detruo de elektronikaj aktivuloj. Kaj tiam, la ruĝhara knabino prenis kaj trafis potencan kolonon per siaj rubenaj cicoj, muelante ĉiujn metalojn kaj tre malvarmeta.
  Elena kontrolis:
  - La potenco de la terminatoro estos bati la vizaĝon!
  Jekaterina prenis kaj sendis fajran diskon kun siaj nudaj piedfingroj, kiu laŭvorte bruligis multajn robotojn kaj malmuntis ilin por partoj. Kaj tiam ŝi sendis ultra-gravitan ondon el la fragaj cicoj de siaj mamoj, disbatante kaj malmuntante la mekanikajn mastodontojn por partoj.
  La Premiprinco fajfis kaj siblis:
  - Vi havas tumulton de intelekto! Ni forbalaos vin!
  Elizabeto brile montris sian rideton per perlaj kaj brilantaj dentoj per siblo. Kaj antaŭ tio ankaŭ ŝi lanĉis tre agreseman brilon per siaj nudaj, ĉizitaj piedoj. Kaj ŝi tordis siajn koksojn, kaj el la skarlataj cicoj de siaj brustoj ŝi eligis la pereon de la morto.
  - Ni brutale mortigos! Kaj por kvin!
  Orhara Elena ankaŭ agis tre agreseme. Do ŝi prenis ĝin kaj sendis pilkfulmojn per siaj nudaj fingroj. Ŝi trapasis ciborgajn batalantojn. Kaj tiaj detruaj elementoj venis el la rubenaj cicoj. Kaj la neĝo siblas kaj ionizas.
  La knabino diris agreseme, maĉante metalajn estaĵojn malproksime:
  - Kvin ne estas nur nombro, sed mia animo!
  La fajra Elena diris sprite kaj kun rido sur la lipoj:
  - Via animo strebas supren! Vi naskiĝos denove kun sonĝo...
  Kaj la ruĝhara militisto sendis al ŝi elfluojn de detruo kaj platiĝo per siaj nudaj piedoj. Kaj akraj kaj ruĝvarmaj retoj de neniigo erupciis el la roboto.
  Post tio venis fulmo el la fragaj cicoj, kaj ili pluvis kiel fajra hajlo.
  Kaj tiam Jekaterina ŝaltis ĝin. Ŝi tiel forte frapis siajn nudajn piedojn, ke ghouloj kaj severaj irituloj forflugis. Kaj tiam vulkanoj erupciis el skarlataj cicoj. Kaj do ili prenis ĉiujn kaj forbruligis ilin. Tiuj ĉi robotoj disiĝis, la fragmentoj saltis kiel ranoj en la neĝblovoj.
  Catherine kantis admire:
  - Sed se vi savis, vi porko, vi restos porko!
  Kaj la knabinoj samtempe tuŝis siajn kalkanojn, tiel ke fajreroj falis. Kaj tiam ili kunligis kun skarlataj cicoj. Kaj ankaŭ arda fulmo komencis aperi. Kaj la spuroj fandiĝis... Ili etendiĝis al la kastelo. Kaj ĉi tiu konstruaĵo tremis.
  Princo Bounty saltis kaj ankaŭ frapis la kalkanon de la knabo, aliĝante al la knabinoj. Kaj tiam li ekkriis:
  - Knabinoj, ĉu vi devas demeti viajn kalsonojn?
  La militistoj respondis deŝirante la restaĵojn de siaj vestaĵoj. Kaj tio multfoje aldonis al ili forton. La knabinoj reŝargis. Kaj ili komencis elŝuti senfinan energion. Kaj ili havis tiom da senlima potenco. Precipe multe da brilantaj fulmoj erupcias el la utero de Venuso. Kaj tiel furiozaj, ruliĝantaj riveretoj, ke ili bruligas kaj forbruligas la plej multajn regimentojn.
  Kaj eĉ la nigra kastelo mem forbrulas. Ĝi eliras en fendoj kaj fluoj de ruĝaj flamoj. Kaj la riveretoj ŝanceliĝas, kiel danco de serpentoj, kaj ne sub la pipo de fakiro, sed de tuta orkestro. Kaj ĉi tiu kastelo estas bruligita, turniĝante en varmajn cindrojn.
  La militistoj estis en ĥoro, frapante siajn nudajn, tre graciajn piedojn, kaj rompante ĉiujn obstaklojn sur la vojo per magia plasmoenergio. Kaj la rubenaj cicoj levis fluojn de hiperplasmo kaj vorticojn de sovaĝa potenco. Sed la plej grava megahiperplasmo erupciis el la utero de Venuso de belaj kaj ravaj militistaj knabinoj. Iliaj korpoj estas tiel belegaj. Nigra aŭ inka kastelo. Kaj kiel mirindaj estas la knabinoj, kion ni povas diri, militistoj, la plej alta superklaso. Kaj ili faris ĉi tion.
  La kastelo eksplodis kiel atombombo kaj falis ĝis la tonsiloj mem en la neĝblovojn. Restis nur nigra truo.
  . ĈAPITRO N-ro 18.
  La mutaciulknabinoj neniam povis trovi ajnajn indicojn en sia serĉo por la ŝtelistoj de la intergalaksia stelŝipo. En ĉi tiuj kondiĉoj, restis nur unu afero por fari, memori almenaŭ ion el la glora pasinteco. Kaj estis ĉi tio...
  La knabinoj nun estis en batalo, batalante en unu-sidlokaj batalantoj. Ankoraŭ duonnudaj, portante nur ruĝajn, tre maldikajn kalsonojn, la belulinoj veturis la aŭtojn kun la nudaj piedoj kaj skarlataj mamoj.
  Elizabeto premis la butonojn per siaj nudaj fingroj. Ŝi pafis al flulinia batalanto kiu aspektis kiel orcino. Sed la fronta kiraso eltenis. Elizabeto devis manovri. Kaj provu veni malantaŭ la malamiko. La blonda knabino estis tre lerta. Ŝiaj nudaj fingroj moviĝis trans la skanilon kaj elektis celojn. Ne mirinde, ke ŝi trapasis bonegan batallernejon.
  Komencante de junio kvardek-unu, kaj finiĝante kun RPG-ludoj kun nanohobitoj. Ŝi vere volis eliri. La malamiko tamen volis veni malantaŭ li.
  Estis varme en la kabano, kaj la sunbrunigita korpo de la militisto fariĝis brila, kvazaŭ ĝi estus ŝmirita per olivoleo. Kiel bele estas kiam la ŝtalaj kaheloj de la abs estas brunaj kaj teksturitaj, kiel ĉokolado, kaj la talio glate mallarĝiĝas. Kaj la femuroj de la knabino estas tre muskolaj, ŝtalaj dratoj de muskoloj ruliĝantaj sub maldika sed daŭrema bronza haŭto.
  Elizabeto, ĉi tio estas simple la formado de besta forto kaj erotismo. Kaj kiam ŝiaj skarlataj cicoj moviĝas trans la skanilon, fluoj de magoplasmo erupcias.
  La knabino tamen estas devigita fari manovreblan batalon. Kiu kreas certajn problemojn por ŝi.
  Sed jen Ekaterina, ĉi tiu knabino kun haroj la koloro de ora folio. Simple grandioza ekzemplo de militisto. Ŝi estas kombinaĵo de beleco kaj sekseco. Tipa Hollywood-heroino, kaj ŝi batalas kun vera aso.
  Multkoloraj fluoj de magoplasmo trafis la frunton de ŝia batalanto. Ĉi tio varmegas. Perlo de ŝvito falas el la glata frunto de la knabino. Ŝi preterpasis bronz-rozkoloran vangon kaj falis sur la skanan ekranon. Ĝi siblis iomete.
  Ekaterina esprimis:
  - Same kiel virbovo, unue sub la hakilo kaj poste rostita!
  Kaj la militisto malkovris ŝiajn tre akrajn, perlajn dentojn. Ŝi havas tiom da entuziasmo. Kaj simple netera beleco. Kiel vi ne povas ami tian knabinon? Ŝi havas ĉarmon.
  Kaj la nudaj, rondaj kalkanoj estas tiel delogaj kaj seksaj. Precipe kiam ŝi uzas ilin por desegni okojn sur la skanilo. Kaj li tordas la batalanton, provante veni malantaŭ ĝi.
  La militisto, kompreneble, ŝajnas esti farita el muskoloj. Energio vezikoj ene de ŝi, kvazaŭ de erupcia vulkano.
  Sed ĝis nun venko ne estis donita al Catherine. Ŝi provas manovri, sed ŝia kontraŭulo ankaŭ ne estas saĝa. La militisto nervoze tuŝas ŝiajn nudajn piedfingrojn kaj siblas:
  "Vi ne iros ien, vi harplena pediko."
  Vere, ĝi ne estas pediko ĉe la stirilo, sed dika kotleto kun kruroj kiel blato. Jes, la nanohobitoj kreis tian nekredeblan kulinaran miraklon.
  Nu, estas bone, pli aŭ malpli frue la malamiko venos al sia fino.
  Fiery Elena estas ankaŭ en ŝia repertuaro. Tiel movebla, nudkrura, kun maldika, fleksebla kaj tre muskola talio. Tia knabino ne lasos neniun malsupren.
  Kio pri ŝiaj muskoloj? Buloj de muskolo ruliĝas sub bronza haŭto. Ĉi tio estas ina terminatoro. Sed samtempe, tenera kaj seksa. Kvankam tiel forta. Kaj li amas amori.
  Li montras siajn eburajn dentojn kaj, fajfante, diras:
  - En la epoko de spaco kaj matematiko estos romantikuloj!
  Post tio, svingante siajn nudajn piedfingrojn, li provas veni malantaŭ la malantaŭo de potenca malamikbatalanto. Kaj li elĵetas furiozajn, frenezajn fluojn de magia plasmo kaj mortigajn impulsojn.
  Elena fariĝas ruĝa pro la sukcesoj kaj estas vaporita. Kaj ŝvitoj fluas laŭ la polurita haŭto de la knabino. Kian agrablan odoron ŝi devas havi kaj, ŝajne, ŝi estas apetitiga knabino. Kaj tia ruĝharulo. La haroj briletas kiel flamo de torĉo.
  Elena, turnante la koksojn, prenis ĝin kaj pepis:
  - Muso venkas elefanton, sed ruzo venkas forton! Nur ruzo ne venas kun musaj cerboj!
  Terminatora knabino aldonis:
  - La ruzo de la vulpo naskas helan venkon, bonegan pelton por trofeo!
  Kaj denove, dum li turnas siajn nudajn, ĉizitajn krurojn. Nun tio estas knabino. Vera ruĝhara heroa virino. Kaj ŝi havas tiom da seksa energio. Elstara tipo, kapabla transformi ajnan vizaĝon en brikon.
  Kaj kiel Elena turniĝos kaj skuos siajn nudajn mamojn. Kaj fajreroj flugos el la skarlataj cicoj. Kaj ŝia batalanto ŝpinios kiel horloĝmekanismo ŝpinilo.
  Kaj Elena kantos, montrante siajn dentojn brilajn kiel spegulo de frizisto:
  - Ne, la montoj ne estos oraj, Angeliko trapasos la celon! Kaj li ŝovos spronojn en la flankojn de Adolfo - li donos al Hitler plenan krediton!
  Post tio, la ruĝharulo ridos! Kaj ŝia ridado estas kiel tiu de Baba Jaga, kiu ŝtelis la samogudian harpon de Ivanuŝka la Malsaĝulo.
  Ankaŭ al Efrosinya ne ĝenas grincado kaj batado. Uzante siajn nudajn piedojn, li turnas la batalanton ĉirkaŭ ĝia akso. Turnas ĝin en malsamaj paraleloj. Kaj li ne forgesas preni ĝin kaj tweeti:
  - Skolopendra! Mi eliras por hurli!
  Efrosinya, ŝi estas nur ĉarmulino. Ne knabino, sed vera giganto de alternativa kreivo de neniigo. Kiel ĝi turniĝos kaj kiel ĝi trafos la malamikon per virŝafo de magia plasmojeto. Jes, ĉi tiu estas knabino, kiu estas aŭtenta antimateria skorpio.
  La militisto diras:
  - Jen mia imperio! Ni ĵetu ĉiujn superstiĉojn en la abismon!
  Kaj tamen, Efrosinya estas tia virino, ke ŝi efektive povas bati la nuan kapon per fero. Kaj ĝi ne pliboniĝos de ŝi. Ŝi estas militisto, naskita en iu speciala mallumo. Krepusko plena de lumo. Provu eltrovi ĝin per ĉi tiu.
  Sed la knabino ankoraŭ faras la manovron kaj provas veni malantaŭ la sagaca malamiko.
  Kaj li tre rapide evitas. Vi ne povas kapti lin en viaj kruchaloj.
  Euphrosyne grumblas:
  - Kia glitiga ulo!
  Elizabeto ankaŭ provas kapti la malamikon. Kaj li sufiĉe rapide pikas ŝin. Kaj ne iru en la vundeblan malantaŭon. La knabino memoris la batalon kun la T-4, kiu havis longforman barelon. Kiel malfacile estas proksimiĝi. Sed la batalo montriĝis sufiĉe amuza. Eh, la militistoj ne devis batali kontraŭ ŝtalaj katoj. Kaj ili mordas specife.
  Elizabeto klakis siajn nudajn plandojn kaj knaris:
  - Ha, kontraŭkoncipado... Ne gravas kun nanohobitoj.
  Kaj denove la knabino montriĝas sia batalanto. Kvankam ĝi ŝajnas esti kaptinta la malamikon. Ŝajnas, ke la kotleto estis fritita.
  Elizabeto flustris al si:
  - Kio pri spacdolĉaĵoj kun cepoj aŭ ajlo?
  Kaj la knabino sentis fortan malsaton. Kaj ŝi estas knabino kun la rido de leopardo.
  La skarlataj cicoj de la mamoj estos turnitaj sur la skanilo. Kaj la aerkanonoj bruos. Kaj ni draŝu en la vakuo. Kaj boru truojn en la malpleno, plenigante ilin per hiperplasmo.
  Elizabeto nun aspektas ege sekseca en maldika kalsoneto, kirliĝanta antaŭ la skaniloj.
  Sed Catherine aspektas tre bone, estante preskaŭ sen vestaĵoj. Ŝi aspektas tiel heroa kaj sekseca. Ĉi tiu estas la Terminator-knabino. Kaj samtempe ŝiaj haroj estas la koloro de ora folio, kaj ŝiaj nudaj piedoj estas tiel lertaj. Kaj la fingroj moviĝas, ludante entuziasman melodion.
  Iasence, Ekaterina estas unika. Kvankam ĉiuj kvar knabinoj ĉi tie estas militistoj de la plej alta kaj megaplasma klaso.
  Catherine kriis:
  - Mi havas forton kaj premon kontraŭ la malamiko... Sed mi estas en haŭto de taŭro, jen la tuta konversacio!
  Kaj ambaŭ nudaj plandoj de la knabino kolizias kaj pafas fajrerojn. Kiel plurkoloraj jetoj kaj kaskadoj de fulmo fluos.
  La knabino prenis ĝin kaj eĉ elŝovis sian langon. Kaj nuboj da fumo elflugis el malantaŭ la plej malmola militisto. Kaj la nudaj piedoj prenis ĝin kaj turniĝis kiel helico.
  Ĉi tiu estas aktiva sinjorino. Kaj kiun ŝi bezonas? Reĝo Ludoviko la Dek-kvara, aŭ kio?
  Catherine skuis siajn fragajn cicojn. Kaj mi pensis, ke apenaŭ iu rememorus la reĝon Ludoviko la Dek-kvara se ne Dumaso. Jes, Francio iam havis tian personecon.
  Kaj li havis pranepon, Ludoviko la Dekkvina. Li ankaŭ estas tre elstara personeco. Kvankam, multe malpli fama en Rusio ol la Suna Reĝo. Kaj efektive, Ludoviko la Dekkvina montriĝis fiasko. Perdis la militon al Britio por Kanado. Li ankaŭ ne estis tre sukcesa en aliaj bataloj.
  Catherine ridis kaj skuis sian fingron al si. Ŝi estis iom distrita, kaj ŝi estis jam kovrita de magia plasmondo. Kaj tiel varmegis. Catherine estas laŭvorte ruĝa kaj bronza.
  Ruĝiĝis, ŝi fariĝis eĉ pli seksa kaj malvarmeta, kaptante la okulojn de viroj. Sed kiajn virojn ŝi havis? Estas nur infanaj nanohobitoj kaj diversaj specoj de monstroj. La knabino mem ne ĝenas dormi kun ĉi-lasta. Aŭ kun elfoj.
  Catherine balbutis:
  - Mia karesema kaj milda elfo! Mi tiom amas vin, ne drivu! Mia afa kaj milda elfo!
  Kaj la militisto prenis ĝin kaj skuis ŝiajn orajn harojn. Kaj ŝiaj fadenoj estas tiel altvaloraj. Imagu, kiel bela estas la plej pura ora folio.
  Kaj jen venas la fajra Elena. Tia mojosa knabino. Kaj ŝiaj cicoj estas frambokoloraj. Brilas, reflektante la lumon de la steloj. Kaj kiam ŝiaj nudaj piedfingroj moviĝas, kaj ili ĵetas ombrojn de la skanilo, kaj tranĉas cirklojn trans la kampoj de la skanilo.
  Elena denove provas veni malantaŭ la malamikbatalanto. Ŝia propra aŭto ŝajnas esti ĵetita ĉirkaŭe kiel lignopeco en ŝtormo. Jes, la ruĝhara belulino malfacilas. Kiel azeno dispremita de ŝtonoj.
  Elena, levinte la nudajn piedojn, kantis:
  - Ho, sub la oceano! Eh, sub velo!
  Ŝi batis unu el siaj rondaj kalkanoj kontraŭ la alian kaj daŭrigis:
  - Ho, estas fabela por ni rigardi riĉaĵon...
  Kaj ĉiuj kvar knabinoj eksonis per arĝentaj voĉoj:
  - Domaĝe, ke neniu scias! Kaj ni ne konas nin mem! Kiom da oro ni bezonas! Eh ma, kiom ni volas!
  Ruĝa Elena, en ĉi tiu kazo, konsideris sin la plej bonega ŝtelo. Kaj ŝiaj ruĝaj haroj similis al la flamoj de fajro. Kaj la fajro estas tre varma. El kiu venas la varmo.
  La knabino, plaŭdante siajn nudajn piedojn, grincis:
  - La vivo estas nur momento, inter la pasinteco kaj la estonteco!
  Kaj ŝi tordis siajn koksojn. La knabino prenis ĝin, turniĝis kaj provis turni sian batalanton. Sed la malamiko retiriĝis. Kaj poste li turnis sin kaj starigis blokojn. La vakuo ŝanĝiĝis kaj duonspacaj dimensioj krakis.
  Elena estis furioza knabino, kaj ŝi faris la Messer-buklon. Sed la malamiko denove sukcesis devojiĝi. Kaj li elglitis. Kiel lindro el reto.
  Elena prenis ĝin kaj demandis:
  - Ho, ŝaŭmotanko!
  Sed la ruĝhara virino estis malĝoja nur en la sonĝoj de la vulturoj de Hitler. Sed la kotletoj ne povis malekvilibrigi ŝin.
  Elena prenis ĝin kaj ekbalbutis:
  - Ho, tiom da ŝarkoj! Kaj eĉ Friedrich forblovis la batalon de Rusio!
  Kaj ŝi prenis ĝin tuj kiam ŝi muĝis...
  Efrosinya estas tre mojosa, ŝi nudas la dentojn. Kaj ŝi skuas siajn rubenajn cicojn. Kaj la cicoj brilas, kaj el ili venas fulmo. La knabino prenos ĝin kaj krios:
  - Zono, ho zono! Mi volas esti en virina malliberejo! Estas multe da tumultpolico tie, kaj bastono al la kapo!
  Eŭfrozino imagis tion, ŝiaj nudaj piedoj ektremis. Kaj la korpo sentis feliĉon. Ĉi tio estas vere emocio. Aŭ eble eĉ ĉio tiel magia kaj kosma.
  Kaj jen vi batalas kun kotletoj, tiel grasaj kaj trempitaj en saŭco. Nuntempe, Efrosinya decidis uzi la surŝipan komputilon por vidi el kio estas faritaj ŝiaj kontraŭuloj. Tamen, ĝi estas ankoraŭ bongusta. Kaj ĉi tiuj kotletoj estas bongustaj kaj kriskaj.
  Jen kiel hologramo aperis en koloro, kaj ĝi listigis la karakterizaĵojn de ellaboritaj kuirartaj produktoj. Kaj ĉi tie estas tiaj odoroj, ĉio estas tiel bongusta.
  Kaj tiel, hibrido de struto, oranĝa kaj karso-karpo. Ĉi tiu estas la konsisto de la kotleto, kiu batalas kontraŭ la blonda kaj muskola Euphrosyne. Jes, estas klare, ke ĉi tio estas problema specio de vivanta estaĵo. Vi ne povas vere batali kun ŝi.
  Eŭfrozino kantis kun ĝojo:
  - Ni faras kotletojn el la Krautoj! Kaj ili blokis la Jenisejon!
  Tia sprita knabino. Ŝi havas tian forton, energiprovizon. Kaj ŝiaj kruroj estas tiel mirindaj kaj tre seksaj. Kontraŭ tia knabino, iu kotleto estos senpova. Aŭ vi eĉ povas fari tranĉaĵon.
  Efrosinya faris la vulpserpentan manovron, pafis akumulan senŝargiĝon kaj blasfemis:
  - Ili faras kotletojn el abomenaj knabinoj!
  Kaj denove kun nudaj kalkanoj, tuj kiam ĝi trafas.
  Elizabeto pli kaj pli koleriĝis. La malamiko, kiel evitema lindro, forglitis. Kaj ŝi similis mallertan pelikanon. Kiu provas kapti per sia reto, sed ĉiuj maltrafas.
  Elizabeto siblis kolere:
  - Ho, ĉi tiu afero... Kaj mi mem ne kredas je ĉi tiuj superstiĉoj!
  Jekaterina, kiu ankaŭ ne povis kapti sian celon, demandis sian kunulon en la radio:
  - Kio vi estas, sorĉistino?
  Elizabeto vangofrapis ŝiajn nudajn, sunbrunigitajn genuojn kaj respondis:
  - Ni ĉiuj estas virinoj sorĉistinoj!
  La knabino estis klare nervoza. Ŝiaj kruroj tremis pro ekscito.
  Kaj kiajn skarlatajn lipojn havas Elizabeto, la granda militisto, kiel sukeraj lipoj. Ŝi, perfekteco mem, estas la formado de erotismo. Estas malfacile por viro, kiu ĉiam malsatas pri sekso, demeti siajn okulojn de tiaj mamoj. De cicoj brilantaj kiel skarlataj papavoj. Ho, kiel bela estas ĉi tiu knabino, ŝi havas tiom da harmonio kaj estas plena de freŝa matureco.
  Sed la militisto ne povis fendi tian nukson kontraŭ tre forta kontraŭulo. La malamiko konstante batis ŝian batalanton. Nu, kiel eblas, ke la kotleto tiel majstre batalu?
  Elizabeto estis ege kolera kontraŭ la nano-hobitoj. Ĉi tiuj senmortaj, sed senfine infanecaj estaĵoj, elvokis sukan frititan viandon, kapablan batali ĝismorte.
  Kaj ili vere batalis, kaj lerte kaj rapide, moviĝante kaj turniĝante ĝustatempe.
  Elizabeto respondis kun profunda ĝemo:
  - Ho, mia afero... Vi brulas kiel nitroglicerina kandelo!
  Jes, estis io por timi ĉi tie.
  Ankaŭ Catherine ne faris tre bone. La knabino kun oraj haroj draŝis siajn krurojn kaj sibilis:
  - Pentrinte miajn lipojn per ŝupoluro, mi eliras sur la promenon... Vi Hitlera malnobla brutulo, mi sendos vin en la inferon!
  La knabino krucis siajn graciajn nudajn krurojn. Ili distingiĝis per sia perfekteco de formo, forto kaj harmonio.
  Iam, ĉi tiuj kruroj tretis laŭ la vojoj de la Granda Patriota Milito. Ni travivis tre multajn malfacilaĵojn. Kaj kiam oni marŝas nudpiede, ĝi ne estas tiel agrable, ĉiu branĉeto, ĉiu bato, ĉiu bato estas sentata. Ili pikas la nudajn plandojn de la knabino.
  Catherine flustris kun la rideto de belulino, kiu ne dormas:
  - Ho, miaj piedoj... Miaj nudaj piedoj! En la malvarmo per via kalkano, plaŭdu! Oraj plektaĵoj!
  La knabino estas vere la formado de netera beleco, pura anĝelo. Kiajn okulharojn ŝi havas? Imagu orajn harojn kaj nigrajn brovojn. Jen kio estas beleco.
  Kaj serĉas kapti la malamikan batalanton. Li tamen ne volas cedi. Estas kvazaŭ vi kaptas papilion per reto. Katerina pepas pro ĝojo, saltante supren kaj malsupren:
  - Kaj mi ŝatas vin! Mi ŝatas vin! Mi ŝatas vin!
  Kaj ŝi skuas siajn plenajn, sunbrunigitajn mamojn, kiel maturajn grandajn abrikotojn. Kaj kantas kune:
  - Kaj por mi ne ekzistas pli bona amiko en la mondo!
  Ekaterina, kompreneble, estas knabino de la plej alta flugo kaj kvalito. Neniu povas kompari kun ŝi laŭ ĉarmo kaj ora harkoloro. Tia deloga kaj mirinda knabino, kiu trapasis la fandujon de pli ol unu milito.
  Sed ĝis nun li ne povas venki la malamikon. Estas kiel laso, kiu glitas de la kolo de bovo.
  Jekaterina skuas siajn fragajn cicojn kaj kantas:
  - Kion ni bezonas Billy? Sep futojn sub la kilo!
  La knabino jam estas laca de postkuri kotleton kun blatoj kruroj. Kvankam ĉi tiu manĝaĵo estas suka. Sed mi volas ion alian. Kaj ne nur ĉi tiu evidenta stultaĵo.
  Nanohobitoj estas malsanaj de ĝi. Ili estas tiaj estaĵoj, ke ili povas fari preskaŭ ĉion, kion la homa imago povas imagi. Sed tiaj estaĵoj, kompreneble, kun sia fenomena potenco, interŝanĝis ĉiopovon kontraŭ moneroj.
  Fajra Elena prenis kaj turnis sian batalanton. Ŝi eĉ iris por virŝafo, sed maltrafis. La malamiko resaltis kiel bilardglobo de signalvorto.
  La ruĝhara diablo krucis ŝiajn nudajn krurojn kaj skuis siajn fajrajn buklojn. Elena pensis, ke ŝi havas amuzan prototipon. Nur ĉi tiu knabino estis malbonŝanca amori kun elfoj. Kaj ŝi multe maltrafis. Sed la ruĝhara diablo povis lerni multajn el la misteroj de pasio. Kaj ŝia forta, muskola korpo, kapabla elteni multajn problemojn kaj malfacilaĵojn. Kaj elportu ĉion kun rideto.
  Elena rigardis al la ĉielo. Kiom da steloj. Ili disiris kiel rubenoj, topazoj, ametistoj, safiroj, smeraldoj, diamantoj. Kaj ĉiuj ĉi tiuj hele brilantaj juveloj sur la nigra, velura tapiŝo de la vakuo de la spaco.
  La ruĝhara diablo pepis:
  - Dekstre estas la maro, maldekstre la montoj! Musko antaŭ, ho malantaŭe!
  Kaj denove la knabino moviĝis kun la malamiko por proksimiĝi. Ŝi flirtis kiel papilio kaptanta lanugan polenon. Kaj la diablo, sincere parolante, estas de la maksimuma nivelo.
  Elena grakis:
  - Steloj, ha, steloj! Steloj estu kun mi!
  Kaj la militisto montris ŝian longan kaj tre lertan langon. Ĉi tio efektive estas tia afero, batalo. Jen kiam ŝi sidis en embusko kaj ĉasis germanon, pri kio ŝi pensis. Do ŝi ne kaptas! Pli precize, ili ne detektis la unuan. Sed ĝenerale, kial Elena ne estas vulpo? Kaptas Krauts-leporojn en embusko. Ĝenerale, la tridek kvar estas relative malgranda tanko, kaj estas oportune kamufli ĝin.
  Eh, la ruĝharulo diris:
  - Niaj tankoj ne timas malpuraĵon! Rusoj ĉiam sciis batali!
  Sed kion ni povas diri pri Euphrosyne? Kvar knabinoj estas kiel kvar kartkompletoj. Kaj ĉiu estas bela kaj unika laŭ sia maniero. Kaj ĉi tiuj knabinoj havas tre evoluintajn militinstinktojn.
  Euphrosyne prenis ĝin kaj kantis:
  - Ni amu knabinojn!
  La militistoj estas tre belaj: la kvar atutoj. Kaj tre bustina kaj muskola. Knabinoj kun muskoloj kiuj estas difinitaj kiel drato. Ili tordas kaj turniĝas, sed ili ne povas bati la kotletojn!
  Euphrosyne diras amare:
  - Ju pli malgranda estas la celo, des pli malfacilas trafi, des pli granda estas la ambicio, des pli facile estas kaptiĝi!
  Elizabeto, agla knabino kun blanka sed blu-nuanca hararo, pafis al la malamiko. Ŝi vangofrapis siajn nudajn piedojn kaj pepis, elmontrante la dentojn:
  - Kiu interŝanĝas sin kontraŭ nikeloj, tiu restas senmona!
  Post tio, ŝi sendis brilajn, dikajn akvofalajn fajrerojn el siaj skarlataj cicoj.
  La knabino finfine sukcesis kapti la malamikan batalanton, kaj la ujo, en kiu flosis la kotleto, ekbrulis.
  Elizabeto respondis sprite:
  - Ne interŝanĝu vian vivon kontraŭ denaroj, vi malplivalorigos vian ekziston al la sekva denaro!
  La suna belulino Ekaterina ankaŭ deplojis sian batalanton. Liberigis mortigan senŝargiĝon. Ŝi iomete terenbatis la malamikon kaj diris:
  - Kiu vendas por penco, tiu ricevas nikelon!
  Kaj la bela Katarina vangofrapis siajn nudajn piedojn sur la skanila ekrano. Ŝi movis siajn lertajn fingrojn. Jes, ĉi tiu knabino estas simple nerezistebla en sia gracia maniero batali.
  La germanoj estis trafitaj en la vizaĝo fare de ŝi, kaj suferspertis kolosan difekton de la knabinbatalionoj.
  Catherine sprite deklaris:
  - Promesoj de montoj de oro ne valoras eĉ denaron!
  Kaj lasu ŝiajn rondajn, nudajn kalkanojn moviĝi kiel knabino. Ŝi estas simple la plej bela el belulinoj.
  Ĉi tiuj estas la knabinoj kiuj faras historion! Ŝi havas la forton de dekduo da herooj, kaj eĉ Emmanuel ne povas kompari en sia kapablo delogi.
  Tia militisto atingos ĉevalon per nudpiedaj paŝoj, kaj eniros la brulantan kabanon, sentime plaŭdante ŝiajn nudajn plandojn!
  Kaj la fajra Elena estas absolute ĉarma knabino. La enkorpiĝo de peka beleco kaj delogo. Do, ŝi havas abismon de spriteco.
  La ruĝhara diablo pepis:
  - Aĉetinte la promesojn de ormontoj, vi restas senmona kaj kun rompita denaro!
  La ruĝharulo parolis sprite. Kaj per siaj nudaj piedoj ŝi faris okon. Kaj skuis ŝiajn luksajn koksojn. Jen knabino, pri kiu Lermontov volonte verkus tutan poemon. Brila kaj samtempe sovaĝa! Simple bela kaj ĉefverko de ruĝa koloro!
  Ĝi enhavas fajran poezion kaj elementojn. Do la belulino trovis manieron kaj elbatis la aŭton, en kiu manovris la kotleto. Kaj ŝi faris ĝin tre lerte, post kio ŝi kuris por fini.
  Sprite rimarkante:
  - La Oraj Montoj estas la plej neatingebla el la pintoj!
  Kaj el la fragaj cicoj ĝi sendos dikan kaj longan fajreron. Post tio, ŝi agreseme deklaris:
  - Montoj da oro estas minitaj per ŝtalo klingo sub la ordono de tiu, kiu ne interŝanĝas sian opinion kontraŭ denaroj!
  Sed Efrosinya, ankaŭ knabino, ne faras facilajn decidojn. Ŝi liberigis vezikon kun iriza koncentriĝo de magoplasmo el sia rubena cico kaj diris:
  - Se la menso ne valoras eĉ denaron, la buŝo elĵetas ormontojn!
  Kaj la beleco de la knabino, sincere parolante, estas mirinda! Kaj la figuro estas tiel bona, kaj la koksoj estas lukse fortaj. Kaj la piedfingroj de nudaj piedoj estas tre lertaj kaj rapidaj. Ĉi tiu estas knabino, kiu povas rearanĝi la stelojn en la galaksio.
  Kaj la lango elĵetas aforismojn:
  - Unue politikistoj promesas montojn da oro, poste mi sendas vin morti pro moneroj!
  Kaj kiu diros, ke la knabino Terminator eraras? Ŝi estas natura blondulino. Haroj blankaj kiel neĝo. Kaj ĝi emanas freŝecon kaj vintran aromon.
  Kaj samtempe, la knabino estas tre, tre varma. Jen li denove diras tre sprite:
  - Politikisto, kiu promesas montojn da oro, ne alportas orajn ovojn!
  Kaj li skuas kaj klakdancas sur la skanilo per siaj nudaj piedoj. Kaj la etikedoj ludas, kaj la moviĝantaj pulsaroj disiĝas.
  Euphrosyne diras:
  - Politikisto amas promesi la lunon, sed li garantias ke li ricevos la vivon de hundo senpage!
  Elizaveta, ankaŭ knabino kun Terminator-maniero, tre lerte sendis magiajn plasmovezikojn per sia nuda, sunbrunigita genuo. Tiam ŝi parolis, fulmante per siaj perlaj dentoj:
  - Ne promesu al politikisto orajn montojn, kaj oni transdonos vin por kupra penco!
  Kiajn krurojn ŝi havas? Tre malhela sur la fono de blanka, kun blua hararo. Kiel seksalloga kaj bela ĝi estas. Estas eĉ nur mirinda kiam ŝiaj nudaj piedfingroj moviĝas kaj ludas.
  Kaj el la lipoj venas:
  - Se vi volas ne esti vendata por nikelo, ne promesu montojn da oro!
  Kaj la lipoj de la knabino estas bonodoraj kaj pli dolĉaj ol matura akvomelono. Fine, la aŭto veturita de la kotleto lumiĝis per blua lumo. Kaj ĝi komencis disfali. Kaj pecoj kaj bruligitaj partoj forflugis de ĝi ĉiudirekten.
  Kaj la kotleto mem estis tre bruligita, kaj ĝi grimpis, kvazaŭ el freŝa kebabo rostita super fajro.
  Elizabeto sentis ŝokojn rapidantajn tra ŝiaj nudaj kalkanoj. La knabino knaris:
  - Sur viaj piedoj, kiel sur asfalto!
  Kaj fine finis la restaĵojn de la batalanto per fluoj de magoplasmo. Ŝi estas militisto de la plej impeta speco.
  Kaj la mamoj... Kie alie vi povas trovi cicojn tiel skarlatajn kaj ardantajn pro varmego? Ili brulas kiel ardaĵoj. Kaj ili bruligas la imagon de homoj. Plie, flamigante ilin al la plej alta punkto.
  Sed Catherine denove venis malantaŭ la malamikon. Kaj mi fine prenis ĉi tiun kanibalon. Kaj ĝi ekbrulis, eligante oranĝajn flamojn. La knabino sentis sin kiel peco, kiu matas la reĝon, kaj kantis:
  - Peono estas promociita al reĝino, politikisto ne pasas sen la promeso de kariero, konsiderante vin peono!
  La orhara beleco, kiel ĉiam, simple ne povas esti sen spriteco. Samtempe, beleco de malofta brilo estas kombinita kun tre movebla kaj fleksebla korpo. Tia militisto simple ne povas ne esti la unua. Sed kion fari, kiam viaj tri partneroj ne estas malpli grandiozaj?
  Tamen, Catherine daŭre sukcesas terenbati sian agreseman kontraŭulon. Kaj la kotleto brulis. Kaj la knabino diris:
  - En politiko, kiel en ŝako, estas nur temppremo ekde la komenco, kaj konstante aŭdiĝas mato!
  La orhara knabino estis tre kontenta. Fine solvis la problemon.
  La fajra Elena ankaŭ premis. Ŝi estas knabino kun karaktero. Kaj ŝia koloro estas tiel ruĝa kaj tiel brilanta. Kaj la hararo aspektas kuproruĝa. Kaj la piedoj estas nudaj kaj tre lertaj. Ili havas vejnojn kiel ŝtalo. Ĉi tiu knabino estas estetike alloga. Kaj ĝi distingiĝas per elstaraj muskoloj.
  Ŝi havas multe da brila militista talento.
  Elena tweetis:
  -Se vi enamiĝos al la parolo de tiuj, kiuj promesas ormontojn, vi bezonos orajn dentojn!
  Kaj li premos per sia nuda kalkano. Kaj turnu la batalanton. Kaj ĝi iros por totala proksimiĝo. Kaj la malamiko jam pretas. Ĝi brulas kiel pionira fajro. Kaj el la kotleto grasaj, flamaj plaŭdoj forflugas.
  Elena parolis en la maniero de ruĝa harpio:
  - Oro estas valora metalo ĝis ĝi estas translokigita al montoj de promesoj!
  Kaj ŝiaj mamoj kun fragaj cicoj moviĝis kiel buoj sur la surfo. Ĝi turniĝis kaj sago el magoplasmo elflugis. Ĝi trafis la skanilon kaj iomete fandis la travideblan surfacon.
  Elena respondis ĝemante:
  - Kiom ofte homoj estas allogataj ne de vera koro de oro, sed de imagaj montoj de oro!
  Kun sia rufa hararo, la knabino similis la formadon de demona potenco. Kaj la kotleto, eligante bongustan odoron, disfalis.
  Euphrosyne ankaŭ estas sur ŝia tre rapida batalanto. Mi ekbrulis la skribmaŝinon kaj notis:
  - La ora promeso estas nefidinda seĝo!
  La militisto finis la gratitan kaj brulantan kotleton. Minacita per virŝafo.
  Kaj ŝi lerte regis la batalanton per siaj nudaj, ĉizitaj piedoj.
  En la sama tempo, Euphrosyne eldonis alian, tre kaŭstikan aforismon:
  - Oro estas tro mola metalo por promesi montojn konstrui fundamenton por prospero!
  Kaj ŝi montris sian tre longan, vipsimilan langon. Kaj la kotleto, ĉi tiu mallerta kreaĵo de la imago de la nanohobitoj, forvaporiĝis.
  Do aperis la hologramo de la Premiprinco. La eterna knabo muĝis:
  - Kaj vi povas batali per levita voĉo! La kontraŭuloj estis bonegaj.
  Elizabeto volonte konsentis pri tio:
  - Tute! Mi eĉ ektimiĝis!
  La knabo, kiu interŝanĝis sian duan milionon da jaroj, levis la brovojn pro ĝojo kaj kantis:
  -Estas nur la komenco! Estas nur la komenco! Estas nur la komenco! Ho ho ho!
  . ĈAPITRO N-ro 19.
  La knabinoj neniam trovis ion ajn, flosante en la mensaj tavoloj de la atmosfero.
  Elizabeto svingis sian nudan, ĉizitan piedon kaj sugestis:
  - Ni spektu pli bone filmon pri niaj heroaĵoj en la milito kun la talibano!
  Catherine kapjesis kun rideto:
  - Kaj plej grave, ĉi tie ne estas troigoj. Kvankam estas tuta teamo de batalantoj montrita tie.
  Elena, premante la stirstangon butonon per siaj nudaj piedfingroj, ŝaltis grandegan, tridimensian hologramon, kaj fantazie bela kaj dinamika bildo aperis;
  Kaj nudpiedaj knabinoj en bikinoj batalas kun furiozo.
  La famaj kvar batalas proksime de la vilaĝo de Mezoriento.
  Elizabeto pafas eksplodon kaj ĵetas obuson per siaj nudaj piedfingroj.
  Larmoj disigas la afganojn kaj grincas:
  - Gloro al la epoko de komunismo!
  Ekaterina ankaŭ pafas al la malamiko. Li falĉas siajn malamikojn, ĵetas mortigajn obusojn per la nudaj piedoj kaj knaras:
  - Por nia Patrujo!
  Elena falĉis vicon da afganoj kun eksplodo de maŝinpafilo. Ŝi ĵetis detruan citronon per sia nuda kalkano kaj bojis:
  - Por USSR!
  Catherine ankaŭ trafis la malamikon, fortranĉis amason da islamaj militistoj kaj kriis:
  - Por la mondo de la komunismo!
  Kaj ankaŭ kiel la piedfingroj de liaj nudaj piedoj ĵetas la donacon de morto kun detrua kaj nemezurebla forto. Kaj ĝisfunde disŝiris ŝiajn malamikojn.
  Ĉi tiuj knabinoj estas nur bonegaj...
  Elizabeto komentis dum ŝi falĉis la progresantajn afganojn:
  - Ili estas laŭvorte kiel akridoj!
  Kaj la knabino denove ĵetis obuson al la malamiko per sia nuda kalkano. Kaj ŝi disŝiris sufiĉe multajn malamikojn.
  Catherine ankaŭ trafas la islamajn soldatojn per bone celita eksplodo. Li plene falĉas ilin kaj kukas:
  - Por Rusujo!
  Kaj denove la mortiga donaco de morto estos ĵetita per nudaj piedfingroj.
  Elena, pafante al la malamiko kaj laŭvorte falĉante la afganojn, detranĉante ilin kvazaŭ per kultivisto, grincis:
  - Por la Patrujo!
  Euphrosyne, detranĉante la malamikojn kaj efektive falĉante la militistojn de la islama imperio de la talibano, kaj batante ilin per tumuloj, diris:
  - Por la Patrujo kaj novaj venkoj!
  Kaj denove, dum li ĵetas obuson kun mortiga forto per la piedfingroj de siaj nudaj, ĉizitaj piedoj.
  La knabinoj tute disiĝis. Kaj ili venkis la talibanajn armeojn kun superaj nombroj. Kaj ili venis en grandaj riveretoj.
  Ĉi tiu senmorta ŝipanaro de Elizabeto batalas sur tanko kun knabinoj, kiuj estas mutaciuloj, kaj en 2024, batalas kontraŭ la talibanoj, eĉ pli junaj kaj freŝaj ol antaŭ okdek jaroj, kiam ili kontraŭbatalis la naziojn dum la Dua Mondmilito.
  La knabinoj ĉi tie ankaŭ estas en nur bikinoj kaj nudpiedaj. Kaj samtempe ili bone batalas. La tankoj de Afganio estas malmodernaj kaj de pli malbona kvalito ol la rusaj, sed ili estas sufiĉe multe.
  La metiistoj de la Islama Imperio faris kelkajn maŝinojn el ligno. Kiu, mi devas diri, estas tre progresema.
  Elizabeto, uzante ŝiajn nudajn piedfingrojn, pafas pafon kaj trarompas afganan tankon, post kiu ŝi grumblas:
  - Mi estas la plej mojosa virino en la mondo!
  Ekaterina ankaŭ piedbatos, uzante sian nudan kalkanon, frakasos la malamikon kaj krios:
  - Por USSR!
  Elena, sen pensi dufoje, pafos al la malamiko. Ĝi disŝiros ĝin kaj grinaros:
  - Por komunismo!
  Ankaŭ Euphrosyne trafos la malamikon. Li frakasos la afganan tankon kaj blamos:
  - Por la Patrujo ĝis la fino!
  Kaj ĉi tiuj estas la knabinoj, ili estas nur bonegaj. Neniuj fortoj povas stari kontraŭ tiaj homoj. Kaj ili, militistoj, estas vere la plej mojosaj kaj plej leporhundoj. Kaj neniu povas kontraŭstari ilin.
  Kaj se ili komencus batali, tiam ĝi estus nur batalo de hiperhomoj.
  Kaj Elizabeto denove pafos per siaj nudaj piedfingroj kaj knaris:
  - Por la nova USSR!
  Catherine ankaŭ laŭvice pafis al la malamiko kaj deklaris:
  - Jes, prezidanto, gvidanto, milde, ne tre bone! Ni estas en milito kun Ukrainio kaj kun la talibano, multaj homoj jam mortis sub li.
  Kaj la knabino turnis sian nudan, rondan kalkanon.
  Elena daŭre draŝis la afganojn kaj pepis:
  - Por granda komunismo en USSR!
  Kaj per la nudaj piedfingroj ŝi aldonis specife detruan kaj murdan!
  Kaj tiam, kiel batas la knabino Efrosinia. Kaj li frakasos la malamikon kaj krios:
  - Por la Diino Lada!
  Ĉi tio estas ilia milita ofensivo.
  Kaj la militistoj, kiel ili komencis falĉi siajn kontraŭulojn, kaj kiel ili ne kompatis al ili, ekstermante la afganojn.
  Elizabeto ankaŭ pafis al la malamiko, kaj ankaŭ uzis sian nudan kalkanon kaj kukis:
  - Por komunismo en la lando de la sovetianoj!
  Kaj jen ŝi, kia batalema kaj militema virino.
  Nun la afganoj estas draŝataj de la ĉielo.
  Anastasia Witchakova estas tre varma en batalo. Kaj detruas ĉiujn. Kaj ĝi malflugigas afganajn aviadilojn en la ĉielo, kaj ankaŭ frapas surtere. Ĉi tiu knabino estas tiel agresema.
  Kaj ŝi kantis ridante:
  - Por la patrujo de nia patrino, mortigu ĉiujn talibanojn!
  Akulina Orlova konfirmis, elmontrante siajn dentojn:
  - Fakte, la spirito estas demono, ĝi atakis USSR!
  Kaj la militisto pafis alian afganan aviadilon.
  Mirabela Magnetic, la vrako de la militistoj de la Islama Talibana Imperio sur la ĉielo kaj surtere, uzante ŝiajn nudajn piedfingrojn, blasfemis:
  - Por nia Patrujo!
  Ĉi tiu estas la triado batalanta sur la ĉielo. Kaj ŝi draŝas la afganojn kun granda intenseco. Kaj li tute faligas siajn malamikojn.
  Akulina Orlova premis la butonojn per sia nuda kalkano kaj ekbalbutis:
  - Por nia granda lando!
  Kaj kiel li palpebrumas al siaj partneroj.
  Kaj denove li pafas la afganojn. Kaj ĉi tiuj estas tre agresemaj movoj inter knabinoj.
  Anastazio pepis ridetante, elmontrante la dentojn, pafigante la afganajn pilotojn:
  - Ni estas militistoj, kiuj povas venki ajnan armeon!
  Kaj denove ŝi trafis afganan aŭton.
  Jes, la knabinoj ĉi tie prenis la kompletan ekstermon de la militistoj de la Islama Imperio. Kaj ili detruas...
  Alenka ankaŭ batalas urĝe kaj montras sian plej bonan efikecon. Kaj terenbatas malamikojn kvazaŭ ili estus idiotoj.
  Kaj la talibano daŭre venas kaj iras. Kaj ili estas mortigitaj en kolosaj nombroj.
  Alenka ĵetis siajn nudajn piedfingrojn ion mortigan kaj kantis:
  - Ni estas blankaj lupoj!
  Anyuta konsentis kun tio, falĉante siajn kontraŭulojn sen ceremonio:
  - Kaj ni estas la plej bonaj en la mondo!
  Kaj ankaŭ ŝi cedis al la granato kun sia nuda kalkano.
  Kaj nun Alla ankaŭ pafas el maŝinpafilo. Kaj li batas multe da afganoj kaj muĝas:
  - Gloro al la epoko de komunismo!
  Maria ankaŭ tre precize pafas al la afganoj. Kaj batas ilin plene. Kaj li ankaŭ ĵetas obusojn uzante siajn nudajn piedfingrojn. Kaj krias:
  - Gloro al Svarog!
  La Olimpikoj ankaŭ trafas la malamikon per terura, mortiga forto. Falĉas malamikojn de la Islama Imperio kaj grincas:
  - Por la tuta, tuta mondo en la epoko de komunismo!
  Kaj denove la knabino elmontras la dentojn kaj precize pafas al la malamiko.
  Kaj Marusya ankaŭ skribas pri la afganoj. Kaj per skarlata cico li premas la bazukan butonon, kaj batas kontraŭulojn, kaj grincas:
  - Por Granda Rus'!
  Ĉi tiuj estas la knabinoj ĉi tie.
  Sed Matryona, kvazaŭ batante la afganojn, uzante siajn nudajn piedfingrojn, dispremas la talibanan malamikon kaj krias:
  - Por la Patrujo kaj libereco ĝis la fino!
  Ĉi tiuj knabinoj iris, kaj la maniero kiel la afganoj estas draŝitaj estas simple terura. Kaj estas laŭvorte tuta kaj ĝenerala ekstermado de ili. Ŝajne, tre malbonaj tagoj venis por la afganoj.
  Alenka notis, pafante al la afganoj kaj falĉante ilin:
  - Jen mia patrujo!
  Kaj kun nuda kalkano, kiel cedas la murda donaco de neniigo.
  Ĉi tiuj knabinoj estas, ni nur, bonegaj.
  Anyuta agreseme notis, pafante al la afganoj:
  - Gloro al komunismo!
  Batalante Alla, pafante kaj premante sian skarlatan cicon sur la butonojn de la bazuko, grincis:
  - Gloro al herooj!
  Kaj Maria, fikante la malamikon per murda forto, kuis:
  - Gloro al la plej mojosa Patrujo!
  La Olimpikoj aldonis, disbatante la malamikojn kaj montrante pliigitan rapidecon:
  - Granda gloro al la plej prospera lando!
  Matryona, fikante la malamikon kaj uzante siajn nudajn piedfingrojn dum pafado, prenis ĝin kaj grincis:
  - Kaj al la plej mojosaj militistoj, gloro!
  Marusya, ankaŭ skribaĉante ĉe la malamikoj kaj laŭvorte falĉis ilin, surdige kuĝis:
  - Kaj USSR ankaŭ estas granda gloro dum jarcentoj!
  Kaj la knabinoj kantis ĥore:
  - Homoj estos feliĉaj
  Feliĉo por ĉiam...
  En sovetia potenco -
  La potenco estas granda!
  Kaj la militistoj plene ridos. Kaj ili nudigis la dentojn.
  Alenka rimarkis kun rideto:
  - Ni donos niajn korojn por nia Patrujo!
  Anyuta furioze daŭrigis:
  - Ni staros kaj ni venkos!
  Ĉi tiuj estas, sincere parolante, mirindaj knabinoj. Kaj ili tre ŝatas batali plenforte.
  Kaj jen Oleg Rybakov kaj Margarita Korshunova en batalo.
  Knabo kaj knabino, kiuj aspektas kiel infanoj de ĉirkaŭ dek du jaroj, sed fakte estas senmortaj viktimoj, tiel agreseme batalas. Ke nenio povas stari kontraŭ ili.
  Alenka, elmontrante la dentojn kaj tranĉante siajn talibanajn kontraŭulojn, ridetante kantis:
  - Ni batalos por pli hela morgaŭ!
  Anyuta, pafante kaj ĵetante bombojn per siaj nudaj piedfingroj, aldonis:
  - Kaj nia kirasa trajno sukcesis akceli!
  Kaj ruĝhara Alla, saltante kaj tordiĝante, aldonis palpebrumante:
  - Ni kisu!
  Oleg Ribakov prizorgis muelejon kun glavoj, detranĉante la kapojn de afganoj, kaj grincis:
  - Gloro al nia Patrujo!
  Kaj la knabo lanĉis la murdan donacon de morto per siaj nudaj piedfingroj.
  La knabino ankaŭ uzis siajn glavojn por tranĉi tra la papilia tekniko. Ŝi detranĉis la malamikon kaj knaris:
  - Gloro al la sovetia sistemo!
  Kaj li ankaŭ ĵetos donacojn de neniigo per siaj nudaj piedfingroj, detruante siajn malamikojn.
  Kaj la infanoj, disbatante la malamikon, kantis ĥore:
  - Mi kredas, ke la tuta mondo vekiĝos,
  Estos fino al la talibano...
  La suno brilos hele,
  Ni disŝiros ĉiujn malbonajn malamikojn!
  Infanoj ja estas tre malmolaj batalantoj. Ili ankaŭ fajfas, faligante tutan nubon de miregigitaj kaj ebriaj korvoj sur la malamikon. Kaj ĉi tio estas ege mojosa.
  Oleg, hakante la afganojn, rimarkis ridetante:
  - La junularo de la tuta planedo estas kun ni,
  Nia tutmonda konstruteamo!
  Kaj la knabo donis la detruan donacon de morto per sia nuda kalkano.
  Margarita Magnetic, disbatante la islamajn militistojn, ankaŭ pepis, elmontrante la dentojn:
  - La popolo de la tuta lando marŝas al komunismo!
  Kaj same kiel li hakas ĉe la islamaj rangoj. Kaj ĉi tio, mi devas diri, estas tre kruela kaj malvarmeta.
  Dume, la talibano kaptis knabon de proksimume dek kvar. Ili senvestigis lin kaj ligis lin al arbo. Post tio, ili unue skurĝis lin, nudigante la haŭton ĝis ĝi sangis.
  Poste ili aspergis salon sur la vundojn de la adoleskanto. Kaj ĝi estis tiel kruela. Kaj finfine ili torturis la knabon ĝis morto.
  Kaj denove estas furiozaj bataloj...
  Kaj rusaj atakaviadiloj atakas talibanajn poziciojn per aviadiloj. Kaj tiam la afganoj kaj misiloj trafas ilin. Kaj ili daŭre grimpas kaj grimpas, kiel bufo sur krampo.
  Kaj ili postlasas tutajn amasojn da kadavroj.
  Margarita kantis kun rideto:
  - Ni batalos por pli hela morgaŭ!
  Kaj Oleg, hakante la afganojn, bojis:
  - Ni povis eltrovi ĝin!
  Kaj la knabo denove, kun la nudaj piedfingroj, ĵetas obuson kun mortiga forto.
  Kaj ĉi tiuj afganoj estas batataj tiel memfide kaj fame.
  Ĉi tiuj infanoj estas veraj monstroj.
  Kaj la senmortaj estaĵoj batalas nudpiede, kaj tre aktive detruas siajn kontraŭulojn.
  Sed tanko el Germanio ankaŭ eniras la batalon.
  Gerda kaj ŝia skipo eniras la batalon kun la afganoj.
  Kaj la knabino pafas per siaj nudaj piedfingroj kaj kukoj:
  - Gloro al la ideoj de komunismo!
  Charlotte, kiu pafas post ŝi, konfirmas:
  - Gloro al la ideoj de la sovetia sistemo!
  Kristina, pafante al la malamiko per siaj nudaj piedfingroj, kriegas:
  - Por novaj helaj idealoj!
  Kaj ĝi ankaŭ trafas la malamikon tre precize.
  Kaj la afganoj akiras ĝin ĝisfunde.
  Kaj Magda pafas al la malamiko kaj kriegas, montrante la dentojn:
  - Gloro al nia Patrujo!
  Kaj same li batas la malamikon per siaj nudaj piedfingroj.
  Ĉi tiuj estas, ni alfrontu ĝin, batalantaj knabinoj.
  Gerda, pafante al la malamiko, pepis:
  - Por Rusio kaj venko ĝis la fino!
  Kaj li denove batos vin, ĉi-foje uzante skarlatan cicon kiam premas la stirstangon-butonon.
  Ĉi tiuj estas la knabinoj ĉi tie. Ili estas dentecaj kaj dentegoj, kaj povas rekte ŝiri iun ajn.
  Charlotte prenis ĝin kaj kantis agreseme, elmontrante siajn dentojn:
  - Afriko estas terura, jes, jes. Jes!
  Afriko estas danĝera, jes, jes, jes!
  Ne iru knabinoj - promenu en Afriko!
  Christina, elmontrante la dentojn kaj trafante sian kontraŭulon, diris:
  - Knabinoj, ne iru nudpiede tra la mallumo!
  Kaj kun sia nuda kalkano, kvazaŭ li cedus al la malamiko.
  Ĉi tiuj estas virinoj - virinoj al ĉiuj virinoj!
  Kaj la afganoj estas pafitaj kaj detruitaj sen kompato.
  Magda, pafante al la malamiko kaj laŭvorte forbalaante lin, agreseme diris:
  - Mi estas la plej forta en la mondo!
  Kaj same li frapas vin per siaj nudaj piedfingroj. Ĉi tiu estas la knabino.
  Mi devas diri, ke ĝi estas simple ultra!
  Ĉi tiuj knabinoj, kiel ili alfrontis la talibanojn, batas ilin per pikmarteloj.
  Kaj la talibano torturis rusan komsomolan membron. Unue, nudigita. Tiam ili komencis verŝi akvon. Unue varma - bolanta akvo, poste malvarma. Tiam ili komencis bati min per varma drato.
  Kaj ĝi estis tiel kruela. Kaj poste denove turmentas kaj pafas al la nudaj kalkanoj de la knabino. Kaj ili turmentis ŝin tre kruele. Kaj tiam ili komencis verŝi acidon, kio faris ĝin eĉ pli dolora.
  Kaj la knabino ankaŭ estis torturita ĝis morto.
  Kaj tiam ili prenis ŝian skeleton kaj kovris ĝin per oro, kaj pendigis ĝin por ke ĉiuj povu vidi. Kaj ĝi estis ege kruela.
  Ĉi tiu estas la speco de potenco kiun la talibano pruvis. Kaj provu konkuri kun tia lando. Sed knabinoj volas havi infanojn. Kaj iliaj ventroj estas tranĉitaj. Kaj ili kondutas tre kruele.
  La bataloj, cetere, brulas kiel la flamoj de la infero.
  Oleg Rybakov, hakante la malamikon, kantis:
  - Gloro al la epoko de komunismo!
  Kaj la knabo denove kun la nudaj piedfingroj, dum li ĵetas la murdan donacon de la morto
  Margarita Korshunova, faligante la afganojn, grincis:
  - Por USSR!
  Kaj li forĵetos per siaj nudaj piedfingroj tion, kio alportas amasan morton. Jes, neniu povas rezisti tiajn knabinojn.
  La knabo kaj knabino estas en plena kaj furioza ekscito kaj batalŝarĝo.
  Oleg, hakante la afganojn per glavoj, kantis:
  - Ĝi forportis min, ĝi forportis min,
  Ĝi forportis min!
  Mi nur sidiĝos sur la ĉevalo
  Kaj la sorto atendas min!
  Kaj la knabo ridos kaj denove prenos kaj tranĉos la malamikon.
  Kaj jen ili, kune kun Margarita, kiam ili fajfas. Kaj amaso da konsternitaj korvoj falos sur la kapojn de la afganoj. Ni diru, ke ĉi tio estas vere bonega.
  Margarita Korshunova ĉirpetis:
  - Mi estas la plej forta en la mondo, mi pereigos miajn malamikojn en la necesejo!
  Kaj palpebrumas al sia kunulo.
  Kaj la superaj fortoj de la afganoj komencis elĉerpiĝi.
  Oleg Rybakov fine premis la ŝaltilon per sia nuda kalkano. Kaj la fluo frapis, tuj igante amason da talibanaj soldatoj en skeletojn. Kaj ĉi tio devus esti notita - murdinto.
  Terminator Boy kantis:
  -Nia Tero estu glorata!
  Kaj kiel li fajfas, elmontrante la dentojn.
  Ĉi tiu estas la knabo. Kaj vere sufiĉe batalema.
  Kaj tiam sovetiaj misiloj trafas la afganojn. Kaj ili estas plene mirigitaj. Kaj multaj batalantoj estas mortigitaj.
  Tamara kaj Veronica celas murdmisilojn per pingloj kaj pilkoj, ili eksplodas. Kaj multaj afganoj estas tuj mortigitaj. Kaj ĝi estas tiel kruela.
  La knabinoj estas nuntempe en la bunkro, piedpremante la betonajn platojn per siaj nudaj piedoj. Kaj ili pafas mortigajn atakojn al la malamiko, tute detruante ilin.
  Ĉi tiuj knabinoj estas nur bonegaj.
  Tamara pafas kaj muĝas:
  - La granda USSR kaj ĝia gvidanto Stalin estas kun ni!
  Veroniko ankaŭ konfirmas tion:
  - Ni piedbatu la azenon de la talibano!
  Kaj same ĝi pafas al la malamiko. Kaj ĝi faros ĝin tre severe. Knabinoj amas mortigi - ĉi tiuj estas knabinoj.
  Veroniko iam faris demandon:
  - Kio estas duoble du, - kvin?
  Tamara respondis ridante:
  - Kvar kaj duono!
  Kaj ĝi montriĝis tre sprita deklaro.
  La knabinoj ĉi tie estas tiel streĉaj.
  Natasha kaj ŝia teamo ankaŭ pafas al la afganoj. Ili estas amase mortigitaj kaj muĝas:
  - Oni celebru komunismon!
  Kaj tiam ankaŭ kun sia nuda kalkano, kiel li prenos ĝin kaj specife cedos.
  Ĉi tio estas knabino, knabino por ĉiuj knabinoj.
  Kaj timinda ekstermezure.
  Svetlana kun kolero kantis, skribaĉante ĉe la afganoj.
  Kaj en la stelaj altaĵoj, monta silento,
  En la mara ondo kaj furioza fajro,
  Kaj en furioza kaj furioza fajro!
  Kaj tiam Zoya pafas malespere al la malamiko.
  Ĉi tiuj knabinoj estas tre gajaj.
  Kaj Aŭgusteno dispremas siajn kontraŭulojn kaj muĝas je la supro de siaj pulmoj:
  - Por nia Patrujo, por la gloro de Sovetunio!
  Kaj tiam, kompreneble, vi ne povas rezisti tian teamon.
  Kaj la knabinoj, kompreneble, estas tre impetaj kaj lertaj.
  Ne unu tekniko funkcios kontraŭ ili.
  Nataŝa, falĉinte alian vicon da afganoj, kuĝis:
  - Mi estas la plej forta en la mondo, kaj mi ĵetos vin ĉiujn en la necesejon!
  Kaj denove, kun liaj nudaj piedfingroj, eksploda pakaĵo estos ĵetita kun mortiga forto.
  Augustine, tiu knabino de batalpovo, pepis:
  - Gloro al la tempoj de komunismo!
  Kaj li ankaŭ palpebrumos per siaj smeraldaj okuloj.
  Svetlana estas tre agresema en batalo. Detruas afganojn kaj pepas:
  - Gloro al la tempoj de komunisma venko!
  Ĉi tiuj estas la knabinoj...
  Kaj Stalenida ekstermas la afganojn sen nenecesa ceremonio.
  Kaj falĉas ilin kvazaŭ ŝi havus veran falĉilon kun ĉasaviadilo.
  Ĉi tio estas knabino, knabino por ĉiuj knabinoj!
  Stalenida, disbatante la afganojn kaj ĵetante murdajn donacojn de morto per siaj nudaj piedfingroj, kuĝis:
  - Gloro al nia Patrujo - Sovetunio!
  Kaj denove la knabino frapas la malamikon per sovaĝa forto. Jen ŝi, kiel batalema kaj militema ŝi estas.
  Viktorio, pafante al malamikoj, diras ridetante:
  - Granda gloro atendas USSR!
  Stalenida kapjesis:
  - Jes, li atendas!
  Kaj dum pafo, mi pensis. Iasence tio rememorigas la Patriotan Militon, krom ke la malamiko ne estis surprizita. Kaj la veto pri subita atako ne pagis.
  Sed estas tiom da afganoj. Ili antaŭeniras, laŭvorte duŝante rusajn poziciojn per kadavroj. Kaj ĉi tio estas ilia furioza kaj sovaĝa taktiko. Kaj ili ne konsideras siajn perdojn,
  Kaj homoj praktike ne estas prizorgataj. Do provu ĝin, vi povas interkonsenti kun ĉi tiuj uloj.
  Stalenida ĵetis la obuson per sia nuda kalkano kaj pepis:
  - En la nomo de USSR!
  Kaj ŝi montris siajn tre akrajn dentojn.
  Viktorio konsentis kun ŝi:
  - Gvidantoj venas kaj iras, sed Sovetunio restas!
  Stalenida kukriis pro ekscito:
  - Sovetunio estas kun ni por ĉiam!
  Serafmoj, pafante al malamikoj, kukus kaj, terenbatante la malamikon, eligos:
  - Ni estos klasika forto!
  Kaj ankaŭ la knabino, kiel nuda piedo, lanĉos donacon de kompleta detruo.
  Viktorio kantis:
  -Gloro al mia lando de komunismo!
  Seraphima volonte konfirmis tion:
  - Komunismo estas lumo kaj prospero!
  Kaj ni denove detruu la afganojn.
  Gerda ankaŭ batalas tre agreseme. Kaj li montras sian plej altan klason.
  Sed kontraŭ Gerda, ne ekzistas veraj ruzoj.
  Ĉi tiu estas knabino, kiu donas sonĝon al la tuta universo.
  Kaj ŝi prenos ĝin kaj kantos:
  - Gloro al mia Tero, kaj ni en la tuta universo!
  Kaj denove, kun ŝiaj nudaj piedfingroj, la belulino liberigos la murdan donacon de morto kaj neniigo. Ĉi tio estas, ni alfrontu ĝin, la knabino, kiun vi bezonas.
  Gerda pafis sian tutan batalkompleton kaj nun revenas.
  La fama germana kvar, mortiginte multajn afganojn, konservas sekretojn.
  Nu, ili ankaŭ ludas kartojn.
  Charlotte, tenante karton per siaj nudaj piedfingroj, severe komentis:
  - Nun ni batalas kontraŭ la talibano, sed iam ni batalis kun la rusoj!
  Gerda kapjesis konsente kaj energie:
  - Jes, estis tia tempo. Kaj tiam ni ne povis venki! Kristina, ĉu vi konsentas?
  Christina memfide deklaris, ĵetante la karton per siaj nudaj piedfingroj:
  - Estas la viroj kulpo! Ili ne montris iujn ajn batalajn kvalitojn!
  Magda konfirmis:
  - Jes, viroj! Se pli da virinoj batalus, ni havus veran ŝancon sukcesi!
  Gerda kapjesis konsente:
  - Nudpieda knabino, kaj eĉ kun skarlataj cicoj - ĉi tio estas bonega!
  Charlotte logike konsentis kun ĉi tio:
  - Jes, nudpiedaj knabinoj, ĉi tio estas io kolosa!
  Kaj la militistoj daŭre ĵetis kartojn.
  Stalenida komentis ofensive kiam ŝi pafis al la afganoj:
  - Ni certe trafos la malamikojn!
  Kaj kun la nudaj piedfingroj la knabino ĵetus grenadon. Kaj ĝi estas murdinto.
  Viktorio diris memfide:
  - Kvankam unuflanke ne ekzistas Dio, aliflanke, Li estas kun ni!
  Aldviolono pafis al la afganoj, falĉis ilin kaj konfirmis:
  - Jes, Dio estas kun ni! Kaj kolosaj potencoj!
  Kaj la knabinoj ridos kaj elŝos la langon.
  Alina ankaŭ trafos la malamikon, falĉos lin kolose kaj krios:
  - Mi estas la plej batalema reĝino!
  Kaj ankaŭ per la nudaj piedfingroj, kiel murda forto, li prenos ĝin kaj lanĉos ĝin.
  Ĉi tiuj estas knabinoj, kiuj amas mortigi. Ili havas tiom da superhoma forto.
  Stalenida kantis kun agresemo:
  - Nia forto estas en komunismo,
  Ni donos niajn vivojn kaj korojn,
  Ni estas nia sankta patrujo,
  Ni staros kaj venkos!
  Ŝi estis tia batalema knabino. Ni diru nur - ŝi estas nur bonega. Kaj tre batalema.
  Viktorio tweetis:
  - Por USSR, kiu havas saĝan reĝon!
  Kaj la militisto elŝovis sian langon kaj palpebrumis al siaj kontraŭuloj.
  Ĉi tiuj estas la knabinoj...
  Alenka ankaŭ memfide kontraŭbatalas ŝiajn malamikojn kaj montras nekredeblajn saltojn.
  Kaj samtempe la knabino muĝas je la supro de siaj pulmoj:
  - Mi estas bonega sinjorino!
  Kaj elmontras siajn perlajn dentojn.
  Anyuta pafas al la malamiko, dispremas lin per mortiga forto, disŝiras lin kaj muĝas:
  - Mi estas hiperknabino!
  Kaj ŝiaj nudaj piedfingroj ĵetas la ŝokan donacon de morto!
  Kaj la batalanta Alla ankaŭ estas en batalo. Kaj tiel ŝi draŝas la afganojn.
  Kaj samtempe ankaŭ la knabino krias:
  - Gloro al la tempoj de komunismo!
  Kaj denove, estas kvazaŭ li lanĉos ion vere mortigan ĉe la malamiko.
  Kaj multaj afganoj disŝiros.
  Maria, skribante pri la militistoj de la islama imperio, prenis ĝin kaj notis:
  -Kiun ni trovos en la arbaro?
  Kaj kiel li batos vin per donaco de maŝinpafilo. Jen ŝi, kia batalema kaj bela militisto ŝi estas.
  Olimpikoj pafas al la malamiko. Kaj li faras ĝin ege precize.
  Kaj li elmontras la dentojn kaj muĝas:
  - Gloro al la tempoj de komunismo!
  Marusya agreseme rimarkis, disbatante malamikojn kaj ĵetante murdemajn obusojn per siaj nudaj piedfingroj:
  - Gloro al la nova Ĝenerala Sekretario!
  Matryona batis la afganojn kaj diris:
  -Se ĝi nur ne estus samseksema!
  Alenka, pafante al la malamikoj, prenis ĝin kaj pepis:
  - Por granda komunismo!
  Kaj denove, dum li trafas la afganojn per murda eksplodo. Nu, ŝi estas batalema belulino. Kaj ŝi havas tiom da ĉarmo.
  Anyuta, ankaŭ pafante al la malamiko kaj falĉanta lin, grincis:
  - Por Rusujo!
  Kaj kun nuda kalkano, kvazaŭ li cedus al la talibano. Ĉi tiu knabino estas vere bonega.
  Ruĝhara Alla dispremas siajn kontraŭulojn kaj muĝas je la supro de siaj pulmoj:
  - Mi estas hipersinjorino!
  Kaj per siaj nudaj piedfingroj, li ĵetos mortigan morton al la malamiko.
  Ĉi tio estas knabino, ni diru, ultra!
  La tre bela Maria, pafante al la malamiko, kuis:
  - Mi estas megaklaso!
  Kaj denove li trafos la malamikon per sia nuda, tre ronda, rozkolora kalkano.
  La Olimpikoj festitaj dehakante afganojn kaj amasigante monton da kadavroj de la talibanaj militistoj de la Islama Imperio, kukante:
  - Mi estas la plej alta klaso!
  Kaj li ankaŭ ĵetos siajn nudajn piedfingrojn, ion tute kaj unike murdan. Ĉi tio estas knabino, ĉiuj knabinoj, knabino!
  Marusya ankaŭ frakasas kaj ĉirpetas, mortigante afganojn:
  - Mi detruos la malamikojn! Ĝi estos vera frenezulejo!
  Kaj la knabino ridos kaj ridos.
  Kaj la skarlata cico, dum li premas la stirstangon butonon. Kaj li tranĉas siajn kontraŭulojn per io tiel mortiga.
  Matryona ankaŭ komencis marteli ĉe la afganoj kaj kuĉis:
  - Gloro al la tagiĝo de komunismo!
  Kaj ŝia nuda kalkano mortigos ĉiujn kiel malamikon. Kia bela knabino ŝi estas. Kaj ili estas knabinoj, ni diru, superklaso.
  Aŭ eble Giga, aŭ eĉ TETRA!
  Ĉi tiuj estas la knabinoj, kiuj tute batas afganojn. Kaj ĉi tio estas, ĝenerale, superklaso.
  Alenka prenis ĝin kaj kantis, elmontrante la dentojn:
  - Mi estas la plej forta en la mondo! Kaj du plus du estas kvar!
  Kaj kiel li trafas la malamikon tre precize. Kaj li disrompos la venontajn talibanojn.
  Kaj ĉi tiu knabino havas tiajn fantaziojn. Sed la talibanoj faras ion.
  Knabino estas torturata. Kaj kiel oni traktas ĝin per vipoj. Kaj poste pikdrato. Kaj tiam ili bruligos ŝiajn kalkanojn per varma fero. Kaj la knabino estas tre kontenta.
  Kaj ŝi volas esti bela virino.
  Alenka kantis:
  - Por la granda komunismo de la plej mojosa USSR!
  Kaj denove li ĵetos grenadon per siaj nudaj piedfingroj al la malamiko.
  Kaj ĝi estas vere mojosa.
  Anjuta, pafante al la malamiko, ankaŭ muĝas:
  - Kiel granda estas komunismo!
  Kaj per bone celita eksplodo li falĉas la afganojn. Ĉi tiu estas knabino de granda beleco.
  Kaj ŝia nuda kalkano cedis lokon al la nuno de neniigo.
  Kaj ruĝhara Alla ankaŭ estas tre agresema en bataloj. Kaj kiel li premos siajn malamikojn per sovaĝa furiozo. Kaj li skribaĉas al si kun grandega agado.
  Kaj per siaj nudaj piedfingroj li ĵetas mortdonacojn kun mortiga forto.
  Ĉi tiu knabino estas simple bonega!
  Ĉio ĉi estas nudpieda armeo de knabinoj, kapablaj je tre grandaj heroaĵoj.
  Maria, skribante pri la afganoj, notis:
  -Nia plej granda forto estas nia plej alta klaso!
  Post tio, la militisto palpebrumis.
  Kaj per sia skarlata cico ŝi premis la bazukon. Kaj ĉi tio estas ĝiaj plej altaj pilotoj kaj la reala konstruado de la sumo de kvadratoj de la kruroj.
  Olimpio, disbatante la malamikon, kuis:
  - Por la plej bonaj venkoj en la universo!
  Kaj per siaj nudaj piedfingroj, li lanĉos la donacon de neniigo ĉe la malamiko. Kaj ĝi vere fariĝas simpla, kiel ago preter via forto!
  La knabinoj, mi devas diri, ege batalas. Kaj se ili faras ion, tiam homoj estos feliĉaj por ĉiam. Kaj estas tiom da ĝojo kaj vera kosma brilo en ili.
  Ĉi tiuj estas inaj militistoj de la plej alta aerakrobato.
  Marusja, disbatante la afganojn, prenis ĝin kaj blasfemis:
  - Pacon al via hejmo!
  Kaj denove ŝi ĵetis per la piedfingroj la murdan donacon de la morto, disŝirante la malamikojn.
  Matryona ankaŭ trafis la afganajn soldatojn. Ŝi ŝiris la talibanojn kaj blasfemis:
  - Por la plej granda socialismo sur la tuta planedo!
  Kaj ŝiaj okuloj eligos ekbrilojn.
  Jes, ĉi tio estas la plej alta senŝeligado de pozicioj okazantaj.
  Kaj la afganoj suferas kolosan damaĝon, sed tamen ili daŭre grimpas kaj grimpas. Kaj ili havas enormajn homajn rimedojn. Kiuj ŝajnas neniam finiĝi.
  Kaj ĉio fluas en ondo kaj daŭra fluo.
  Alenka, kun granda rideto kaj nuditaj dentoj, kantis:
  - Gloro al la epoko de komunismo kaj rusaj caroj!
  Kaj per la nudaj piedfingroj ŝi denove ĵetis la murdan donacon de morto kaj detruo.
  Kaj la knabino surdege, nudigante la dentojn (jes, oni povas surdegi la dentojn!), prenis ĝin kaj kriis:
  - Forta suvereno,
  Reĝu kun gloro
  Al nia gloro...
  Reĝu al la timo de viaj malamikoj,
  Ortodoksa caro,
  Reĝu por gloro, por nia gloro!
  Anyuta rimarkis kun rideto:
  - Vi maltrafis la vortojn: Dio savu la reĝon!
  Alenka volonte konsentis pri tio:
  - Jes, mi maltrafis! Sed ĉi tio, bedaŭrinde, estas donita!
  Maria, kun la rideto de tre malvarmeta knabino, komentis:
  - La caro-patro foriris, kaj anstataux li estas la laboro de Lenin!
  Ruĝhara Alla pepis, falĉante la afganojn:
  - La afero de Lenin vivas, kvankam Lenin mortis!
  La Olimpikoj logike respondis al tio:
  - Lenin estas senmorta!
  Kaj ŝi palpebrumis per siaj smeraldaj okuloj.
  Do vi povas tuj vidi, ke ĉi tie estas mirindaj knabinoj, kiuj kapablas specife batali kontraŭ la talibano. Kaj ĝenerale, ilia potenco, oni devas rimarki, estas kolosa kosma forto.
  Marusya rimarkis ridetante, pafante al malamikoj:
  - La caro revenos, kaj Lenin vivos!
  Matryona tute konsentis pri tio:
  - Kompreneble jes! Gloro al Lenin!
  Alenka daŭrigis kun rideto:
  -Kaj caro Nikolao la 2-a! Granda gloro al ĉiuj herooj!
  Anyuta tute konsentis kun ĉi tio:
  - Ja gloro al ĉiuj herooj!
  Kaj la knabinoj kantis ĥore:
  - Gloro al Rusio, gloro...
  Tankoj rapidas antaŭen....
  Trupoj sub la ruĝa flago
  Saluton al la rusa popolo!
  . ĈAPITRO N-ro 20.
  Ne eblis trovi ion signifan. La knabinoj malespere bekis la nazon kaj ekdormis. Jam, ili estas ĝisfunde elĉerpitaj pro ĉi tiu tuta malhonoro. Kaj do eble almenaŭ io elkoviĝos. Kaj ili sonĝis...
  Unu el la alternativaj realaĵoj, en kiuj la asopiloto Olimpikoj, elfa militisto, aperis en la Tria Reich. Tiu ĉi sensacia blondulo faris tiel neforviŝeblan impreson sur Goering mem, ke li persvadis Adolf Hitler sendi la militiston al la fronto. Komence, la knabino batalis kun granda efiko en 1943 ĉe la mediteranea teatro de aera batalo. Kaj en mallonga tempo ŝi malflugigis pli ol tricent aliancanajn aviadilojn. Post tio la Fuhrer ordonis al la nevenkebla knabino, aljuĝita al la Kavalira Kruco de la Fera Kruco kun kverkfolioj, glavoj kaj diamantoj, esti sendita al la Kursk Ardeno. Kaj tie devis okazi la vera fajrobapto de la nevenkebla militisto, kies batalanto neniam estis eĉ skrapita.
  Sed ĉi-foje, la elfo ricevis eksperimentan imponan ME-309, kiu havis tri tridek-milimetrajn aerkanonojn kaj kvar maŝinpafilojn.
  Ĉi tiu maŝino ne havis egalulon laŭ pafforto. Kaj ĝia rapideco estas alta por helic-ĉasisto, preskaŭ sepcent kvardek kilometrojn hore. Jes, ĉi tio estas bonega kaj bonega.
  Kaj la elfo mem, kutime, batalis nudpiede kaj en bikino, kiu apenaŭ kovris ŝian muskolfortan, sunbrunigitan korpon.
  Havante neniun egalan en lerteco, la militisto ankaŭ amis esti masaĝita kaj karesata de fortaj kaj muskolfortaj uloj. Kaj ŝi tre ŝatis ĝin.
  La nomo de la elfo estis Olympias - universala nomo por iu ajn eŭropa raso. Sed ŝi estis konsiderata germana. Kvankam ŝia genealogio estis nekonata, tia sensacia blondulo povis esti nur arja.
  Nu, ŝi prepariĝis por sia unua batalo kun rusaj aviadiloj. Ĝuste matene komenciĝis Operacio Citadelo, ĝuste la 5-an de julio 1943. La knabino faris testflugon kaj malflugis sovetian U-2-noktan bombaviadilon, kiu ankaŭ kaŭzis problemojn por la germanoj. Olimpio frakasis ŝin per unu premo de la nuda fingro de ŝia gracia, knabineca piedo.
  Kion la militisto tre ŝatis, kaj ŝi respondis:
  - Morgaŭ mi aranĝos Armagedonon por miaj malamikoj!
  Kaj nun morgaŭ venis. Kaj ĝia potenca Me-309-batalanto ekis de la startleno kaj rapidis en batalon. Estis klare, ke ĉi tiu knabino nun komencos ŝiri la varmakvobotelon, kaj tio estus en ordo.
  La Olimpikoj kantis:
  Fariĝis tre varme en la ĉielo,
  Ĉi tio estas elfa knabina muŝo...
  bastono atendas ŝin,
  Se la ulo ne forflugas!
  La knabino vidis rusan skolaviadilon sur la ĉielo kaj pafis ĝin per mitrala eksplodo por ne malŝpari aerkonkojn.
  Tiam aperis pluraj sovetiaj Yak-9-batalantoj. Nu, la militisto estas plej bone kiel ĉiam.
  Pafado de 30mm germanaj aerkanonoj. Kaj la ME-309 havas tri el ili. Kaj tiam tuj ses sovetiaj aŭtoj ekflamas kiel torĉoj, lasante fajrajn vostojn kaj falante. Alia sepa PE-2-aviadilo, kaj ĝi ankaŭ estis malkonstruita, tiel ke la sovetia maŝino estis laŭvorte disŝirita.
  La Olimpikoj diras kun ĝojo:
  - Mi estas la plej mojosa kaj agresema knabino en la mondo! Simple bonega! Ne vane mi estas konata kiel fortulo - sep per unu bato!
  La militisto skuis ŝiajn nudajn, ĉizitajn, sunbrunigitajn krurojn.
  Kaj li flugas plu sur la ME-309. Antaŭe estas tuta dekduo da sovetiaj batalantoj.
  La nuda kalkano de la elfa knabino premas la ellasilon. Kaj denove multaj faligitaj aviadiloj, dek Jakoj kaj du Lagg-5 estis detruitaj. Tiel la elfo funkcias fenomene - ŝi batas bagatele de longa distanco, kaj ŝi faras tion tre bone. Nu, kio alia povas kompari kun tia knabino?
  Malsupre vi povas vidi plurajn sovetiajn Katyushas. La Olimpikoj iom malaltiĝas. Kaj pafas el ĝiaj tridek-milimetraj aerkanonoj. Kaj sovetiaj Katyushas eksplodas. Kaj grave vunditaj kaj mortigitaj rusaj soldatoj forflugas en malsamaj direktoj. Ĉi tio estas vere bonega.
  Sed denove estas sovetiaj aŭtoj en la aero. Ĉi-foje estas eĉ tridek el ili.
  Olimpio karnovore rikanis kaj pepis:
  - Nu, ju pli da malamikoj, des pli interesa estas la milito!
  Kaj la knabino pafis mortigan eksplodon el la aerkanonoj, uzante siajn nudajn piedfingrojn. Kaj ĝi vere rezultis esti super-nivela efiko. Kaj dek ses sovetiaj jakoj, dek Laggoj, tri Pe-2 kaj unu IL-2 estis eksplodigitaj kaj detruitaj tuj.
  La Olimpikoj ĉifris kun ĝojo:
  - Ŭaŭ! Ŭaŭ! Mi konas la knabinon Satano!
  Kaj li ridas... Efektive, ĉi tiu estas malĝoja tago por la sovetiaj trupoj. Jen ŝi, elfo, kiu ekaperas kaj trafas siajn malamikojn tre furioze.
  Kial ne ŝanĝi al sovetiaj tankoj? La knabino iomete malaltiĝis, kaj ni pafu al la sovetiaj aŭtoj. Pluraj tridek kvaroj kaj du KV-tankoj ekbrulis. Same kiel tri SA-76 memveturaj pafiloj. Tiam la knabino batis eksteren alian municipon kaj ok pafilojn, kio estis tre efika.
  Post tio la knabino prenis ĝin kaj ŝanĝis reen al aerceloj. Ĉi-foje ŝi akceptis IL-2 atakaviadilojn, malflugigante dek ok el ili, kvar Jakojn, kvin Laggs, tri PE-2, kaj unu Tu-3-bombaviadilon.
  Jen kiel la terminatora knabino faris tre impetan laboron. Kaj nun vi povas vidi kiel novaj aŭtoj moviĝas malsupren. En ĉi tiu kazo, tridek kvar.
  La Olimpikoj pafis alian fluon de neniigo el la aerkanonoj. Batis senkonscie dudek kvin sovetiajn veturilojn.
  Post kio ŝi elĉerpigis aerkonkojn. Kaj la militisto returnis sin. Por ŝanĝi la batalkompleton kaj benzinumi. La ME-309 havas rapidecon de ĝis 740 kilometroj hore - ili ne atingos!
  La Olimpikoj eĉ kantis:
  - Herooj rapidas el la ĉasado! Fremdulo eniris kaj ne atingos!
  La ME-309, jam bruligita kaj ekipita, atendis la knabinon. La germanoj nuntempe havas nur kvar tiajn aviadilojn. Kaj du el ili estas asignitaj al la Olimpikoj. Kiu batalas preskaŭ seninterrompe kaj draŝas sovetiajn trupojn.
  Ĉi tie denove la ME-309, troŝarĝita kun municio, estas peze ŝirita de la startleno. Ĉi tiu batalanto havas sep pafpunktojn kaj tri aerkanonojn po 30 mm - kolosa potenco. Nu, provu elteni.
  La Olimpikoj kantas kun entuziasmo:
  Mi disŝiros vin Stalin
  Vi devintus vane iri al Wehrmacht...
  Mi havos la plej altan feliĉon
  Pruvu, ke vi estas liphara kapro!
  Kaj nun la knabino vidas novajn celojn. Do ĉi tiuj estas IL-2, akompanataj de jakoj, rapidantaj al germanaj pozicioj. La elfa knabino pafas per siaj nudaj piedfingroj. Ŝi estas preskaŭ nuda en nur maldikaj kalsono.
  Ŝi eĉ demetis sian mamzonon, por ke ŝiaj altaj mamoj estu pli liberaj kaj ŝi povu spiri pli facile.
  Jen knabino, kiu tre precize pafas. Dek sep IL-2 kaj ok jakoj estis malflugigitaj per unu eksplodo de tri aerkanonoj.
  La Olimpikoj eĉ pensis pri forigo de la maŝinpafiloj entute. Aerkanonoj permesas vin pafi sur longa distanco. Kaj 30-mm-ŝelo permesas al vi pafi sovetian veturilon per unu bato.
  Do la elfa knabino sentas sin tre memfida. Kaj maŝinpafiloj taŭgas nur por proksima batalo. Vere, la elfo havas talismanon sur sia kolo, ĝi deturnas kuglojn kaj obusojn de sia aviadilo, do ŝi ne nur neniam estis pafita, sed eĉ ne gratita. Sed tamen, estas pli bone bati malamikojn de malproksime.
  Ĉi tie vi povas vidi la sovetian PE-2 aŭ ili ankaŭ nomiĝas peonoj. La knabino pafas per siaj nudaj piedoj. Naŭ PE-2 kaj tri LAGG-5 estis malflugigitaj. Jen tia knabino li estas. Kaj germanaj trupoj jam progresas. La timindaj "Tigroj" kaj "Ferdinandoj" rapidas en batalon. La plej nova veturilo estas iom modernigita - kun la motoro kaj transdono situantaj en unu unuo antaŭ la veturilo, kaj la gvattureto mem kun potenca pafilo ĉe la malantaŭo.
  Kaj ĉi tio ebligis redukti la pezon de la memvetura pafilo al kvindek tunoj, kaj ĝi fariĝis multe pli rapida kaj manovebla, kaj ĝia batalefikeco akre pliiĝis.
  Kaj la gamo de detruo de malproksime estis kolosa. Kaj sovetiaj veturiloj estis atakitaj de tempo al tempo.
  La Olimpikoj disbatis Katyushas kaj kantis:
  -Stalin, Stalin, Stalin,
  Mi mem estas farita el ŝtalo!
  Kaj la militisto ekbruligas malamikajn veturilojn. Kaj rusaj multoblaj lanĉaj raketsistemoj eksplodas.
  Tiel la Olimpikoj aktive draŝas ilin kaj premas butonojn per la nudaj piedfingroj.
  La knabino kantas:
  Mi forbruligos ĉiujn miajn malamikojn ĝis la tero,
  Mi estas satana knabino!
  Kaj la sovetiaj Katjuŝaj eksplodas, disĵetante malproksimen en pecojn. Precipe se trafo de aviadila ĵetaĵo kaŭzas la detonacion de la batalkompleto. Kaj la brakoj kaj kruroj kaj kapoj de sovetiaj soldatoj estas deŝiritaj.
  La elfa knabino tre precize kaj majstre alteriĝis en la municiodeponejo. Kaj ĝi eksplodis per tre granda forto. Kaj rompita KV-10-tanko kun du bareloj flugis supren. Li ankaŭ prenis kaj deŝiris la kapon de unu el la sovetiaj generaloj.
  Olimpio prenis ĝin kaj lekis ŝiajn skarlatajn lipojn kaj kantis:
  Ne necesas perdi la kapon
  Ne rapidu...
  Ne necesas perdi la kapon
  Kio se ĝi konvenas!
  Skribu ĝin en vian kajeron,
  Sur ĉiu paĝo!
  Malbonaj orkoj devas esti mortigitaj!
  Malbonaj orkoj devas esti mortigitaj!
  Kaj kaptu la ĉefurbon!
  Tiel disiĝis tiu terura kaj tre agresema elfa knabino, tre spektakla blondulino.
  Kaj tiam ŝi pafis ankoraŭ dekduon da sovetiaj jakovoj kaj returniĝis. Kaj ŝi amuziĝis. Jen ŝi, kiel bela kaj kruela samtempe.
  La knabino rememoris la torturon de la pioniroj.
  Blonda, sunbrunigita knabo de ĉirkaŭ dek tri jaroj estis senvestigita de la knabinoj kaj pendigita sur rako. Kaj kverkaj trunkoj estis ŝraŭbitaj al liaj nudaj piedoj, kiuj etendis la junan pioniron.
  La muskola, nervoza korpo de la knabo streĉiĝis. Kaj tiam Olimpio prenis kaj alportis torĉon al siaj flankoj. La sunbrunigita haŭto komencis kovriĝi de brulvundoj, kaj estis klare, ke la knabo doloras.
  Sed la pioniro, kunpreminte la dentojn kaj spirante peze, restis silenta. Kaj oni povis vidi gutetojn da ŝvito flui sur la infana kaj samtempe kuraĝa vizaĝo.
  La Olimpikoj rikanis. Du aliaj torturknabinoj metis faskojn da arbustaro sub la nudaj piedoj de la knabo. Kaj ili ekbruligis ilin. Jes, do la fajro ekbrulis. Kaj la flamoj rabe lekis la kalkanojn de la infanoj de la knabo, malglatigitaj pro nudpieda marŝado dum longa tempo.
  Li eĉ hurlis pro sovaĝa doloro, sed denove mordis sian lipon. Responde, la germanaj knabinoj prenis varman draton de la kameno kaj komencis vipi per ĝi la pioniron.
  Malgraŭ la doloro, la knabo ne nur ne ploris kaj ne petis kompaton, sed eĉ kantis:
  Vi malbona faŝisto transiris ĉiujn limojn,
  Via Hitlero estas posedita malsana kadavro!
  Super la malfeliĉa, grizhara Patrujo,
  Nia aglo, kara Stalin, flugas!
    
  Estas brutala hororo en la maŝo, mi dolore sufokas,
  Mi ne preferus sofon ol suferon!
  Disvastiĝanta tra la urbo kiel fumo,
  Fajro - Mi neniam antaŭe vidis ion tian!
    
  Serpento rampas tra la urboj de Rusio,
  Certe la teruro nur pasos!
  La nazioj akvumis la kampojn per sango,
  Kruela kvardekunua, terura jaro!
    
  Kaj mi pensas, ke eble ĝi estas sonĝo,
  Realo estas neeble kompreni tuj!
  La providenco de Dio savas la Patrujon,
  Kiel delikata estas la mondo, ĝi estas maldika - silka fadeno!
    
  La lando estas sub fera kalkano,
  Kaj la benzinujoj, rusta sonoro!
  Sed mi kovros la koron de la Patrujo per miaj mamoj,
  Por ke la torĉo de komunismo ne estingiĝu!
    
  Morti por la Patrujo estas braveco,
  Sed estas pli bone pluvivi kaj kreskigi infanojn!
  Nia konscienco estas neforgesebla gardisto,
  Kaj la vorto ne estas aĉa pasero!
    
  Mi memoras la okulojn de Jesuo,
  Li estas bonkora, kompatema, hela Dio!
  Mi preĝas al Kristo, ke niaj tagoj kaj noktoj,
  Por la Krauts ili estis morto: la Fuhrer mortis!
    
  En libereco estas ĝojo en ĉiu movado,
  Libereco estas io, kion oni ne povas forpreni!
  Ne necesas maldiligento, ŝlima plezuro,
  Ja laboro estas via patro kaj patrino!
    
  Ni venkos, mi klare vidas
  Ili kapjesas, ili kredas je la vero - ĥoro de kverkaj arbaroj!
  Rusio fariĝos tiel bela
  Ni ĉiuj ĝojos, ke ni forpelis niajn malamikojn!
    
  Kaj ni ne estos kiel silentaj sklavoj,
  Ne tretu per la herbo de la mondo!
  La trupoj venas kiel furiozaj ondoj,
  Ili estas gviditaj de geniulo - kara Stalin!
    
  Ankaŭ ni estos indaj je Stalin,
  Ni povos savi Rus' de la ŝaŭmo!
  Venos la tempo, kiam ili pereos en la abismo de milito,
  Socialismo ne iros laŭ la vojo!
    
  Nun mi sentas min malbone, mi mortas en agonio,
  Sed ni trovu senmortecon en niaj koroj!
  Venko venos, mi kredas, en varma majo,
  Kaj la memoro pri la herooj daŭros eterne!
  Olympida tiam prenis varmajn pinĉilojn de la fajro kaj komencis rompi la nudajn piedfingrojn de la infano. Ĉi tiu elfa knabino kaj bonega super aso komencis per sia etfingro. La knabo ektremis kaj la osto krakis.
  La infana vizaĝo de la pioniro tordis pro terura doloro.
  Kaj la elfo Olimpio daŭre rompis la ostojn de la infano. Do, kun kraketo, ŝi derompis unu fingron post la alia per varmaj teniloj.
  La lasta afero, kiun ŝi rompis, estis la plej granda dika piedfingro de la pioniro. La knabo fariĝis tre pala kaj perdis la konscion pro la ŝoko de doloro.
  Tamen, Olimpio, kiu, estante elfo, konis ĉiujn nervnodojn kaj punktojn sur la korpo de homoj, kaj precipe de infanoj, pikis la infanon en la kolon per kudrilo kaj devigis lin rekonsciiĝi.
  Tiam ŝi ĉirpetis:
  - Vi ne iros ien - pioniro estas kiel pediko!
  Kaj la piloto, uzante ruĝvarmajn pinĉilojn, premis la pilkojn de la knabo. Li denove hurlis, kaj ĉi-foje li longe svenis. Ve, ĝi doloras tiom multe.
  Unu el la torturknabinoj rimarkis:
  - Eble ni forlasu lin? Ankoraŭ nenion diros!
  Alia aldonis:
  - Ni torturos la infanon ĝismorte tiel!
  Olimpio ridis kaj rimarkis:
  - Vi ŝajnas tiel kompatinda, kvazaŭ esti ekzekutistoj ne estas via tasko. Sed mi estas asopiloto kaj mi ne konas la plej etan domaĝon!
  La torturistino sugestis:
  - Eble ni povas provi alian fluon?
  Olimpio kapjesis aprobe:
  - Ĉi tio vere estas la kazo! Elektro estas simbolo de progreso!
  Pluraj ekzekutistknabinoj tiris la dinamon. Ĉi tio estas fakte tre bona maniero por generi elektran energion. Kaj samtempe forigu la doloron de precipe obstinaj knaboj kaj knabinoj.
  La nuda knabo estis denove forskuita kaj resanigita. Tiam dratoj kaj elektrodoj estis fiksitaj al ĉiuj sentemaj areoj. Kaj la lango, kaj la kvina punkto, kaj la radiko de vivo, kaj la cicoj, kaj la dorso de la kapo, same kiel la jam bruligitaj kalkanoj kaj palmoj.
  Tiel ili tute kovris la junan pioniran heroon. Post kio la Olimpikoj, ĉi tiu ina aso kaj samtempe ekzekutisto komencis turni la ŝaltilon, reguligante la provizon de elektro. Elektraj malŝarĝoj trakuris la elĉerpitan, batitan, sangantan kaj nudan knabon, kiel ĉevaloj galopantaj kaj kun brilantaj hufoj.
  Kaj la juna pioniro eligis trapikan krion, kun simple nehoma doloro. La Olimpikoj prenis ĝin kaj plifortigis la kategorion. Lumoj kaj fajreroj ekbrilis tra la nuda korpo de la knabo, eĉ la ripoj fariĝis videblaj, kvazaŭ sur radiografio, ili estis videblaj tra la viando kaj la turmentita haŭto de la knabo, kovritaj de abrazioj kaj brulvundoj.
  Ŝajnis, ke neniu povas elteni tian torturon. Sed la pionirknabo denove kantis kun granda kuraĝo kaj sento, tute trapikita de la kalkanoj ĝis la dorso de la kapo per elektraj malŝarĝoj:
  Mi estas pioniro kaj ĉi tiu vorto estas ĉio,
  Ĝi brulas en mia juna koro...
  En Sovetunio, ĉio estas bela, kredu min,
  Ni eĉ malfermas la pordon al la spaco!
  
  mi ĵuris al Iljiĉ,
  Kiam mi staris sub la standardo de la sovetianoj...
  Kamarado Stalin estas simple ideala,
  Sciu , ke heroaj agoj estas kantataj!
  
  Ni neniam silentos, sciu
  Kaj ni diros la vorton kaj sur la rako de vero...
  Sovetunia granda stelo,
  Kredu min, ni pruvos al la tuta planedo!
  
  Ĉi tie en la juna koro la lulilo kantas,
  Kaj la knabo kantas la himnon de libereco...
  La venkoj malfermis senfinan konton,
  Sciu, ke homoj ne povas esti pli malvarmetaj!
  
  Ni defendis junan Moskvon,
  En la malvarmo la knaboj estas nudpiedaj kaj portas pantalonon...
  Mi ne komprenas, de kie venas tiom da potenco,
  Kaj tuj ni sendas Adolfon al la infero!
  
  Jes, la pioniroj ne povas esti venkitaj,
  Ili naskiĝis kun flamo brulanta en la koro...
  Mia teamo estas amika familio,
  Ni levas la standardon de komunismo!
  
  Post ĉio, vi estas knabo kaj tial heroo,
  Batalante por la libereco de la tuta planedo...
  Kaj la kalva Fuhrer kun bruego,
  Kiel la avoj testamentis en milita gloro!
  
  Hitler, ne atendu kompaton de ni,
  Ni estas pioniroj, gigantaj infanoj...
  La suno brilas kaj la pluvo falas,
  Kaj ni estas por ĉiam unuigitaj kun nia Patrujo!
  
  Kristo kaj Stalin, Lenin kaj Svarog,
  Kunigitaj en la koro de juna infano...
  plenumos sian gloran devon,
  Knabo kaj knabino batalos!
  
  La knabo nun estas malbonŝanca,
  Li estis kaptita de la faŝismaj fanatikuloj...
  Kaj en ĉi tiu ŝtormo la remilo rompiĝis,
  Sed estu la knabo fervora pioniro!
  
  Unue oni batis lin per vipo ĝis li sangis,
  Tiam ili fritis la kalkanojn de la knabo...
  La Krauts havas nulojn en sia konscienco,
  Sinjorino portas ruĝajn gantojn!
  
  La plandoj de la ruĝa knabo brulis per fajro,
  Tiam ili rompis la fingrojn de la knabo...
  Kiel la faŝistoj malbonodoras,
  Kaj en la pensoj de komunismo oni donis la sunon!
  
  Flamo estis alportita en la bruston de la infano,
  La haŭto estis bruligita kaj ruĝa...
  La hundoj bruligis duonon de la korpo de la pioniro,
  Ne sciante la suferon de malleĝeco!
  
  Tiam la malbonaj Krauts komencis la fluon,
  Elektronoj flugis tra la vejnoj...
  Kapabla perdi nin,
  Por ke vi infanoj ne restu en vintrodormo!
  
  Sed la pionira knabo ne rompis,
  Kvankam li estis torturita kiel titano...
  La juna knabo kuraĝe kantis kantojn,
  Por disbati la faŝistan tiranon!
  
  Kaj tiel li tenis Lenin en sia koro,
  La lipoj de la infano diris la veron...
  Super la pioniro estas glora kerubo,
  La knaboj de la mondo fariĝis herooj!
  Nu, kio ricevas tion, kio ne ĉiam okazas kaj la ekzekutisto restas la gajnanto. La Olimpikoj estas fervoraj batali denove. Kaj nun ŝia ME-309 rapidas en batalon. La elfa knabino premas la stirstangon butonon per siaj nudaj piedfingroj. Kaj aerkanonoj kaj maŝinpafiloj funkcias. Pafitaj kaj brulantaj sovetiaj aviadiloj falas.
  Tiel la Olimpikoj alfrontis la rusojn kaj donis al ili totalan malvenkon, mortigon kaj purigon. Kiom da sovetiaj aviadiloj estis mortigitaj per paro da salvoj? Ĉi tie la knabino tuj terenbatis dek ses jakojn, dek malfruojn kaj kvar peonojn. Jen kiel okazis la mortiga konflikto. Tridek aviadiloj en du eksplodoj.
  Vere, la Me-309 havas eĉ sep pafpunktojn: tri aerkanonojn de tridek milimetroj en kalibro kaj kapablaj malflugi sovetian aviadilon per unu trafo. Nu, kvar maŝinpafiloj - ankaŭ ne malfortaj, dek kvar milimetroj en kalibro.
  Ĉi tiu elfa knabino detruis sovetiajn aviadilojn per sia tuta stulteco.
  Kaj tiam ŝi ŝanĝis al teraj celoj kaj prenis ilin kaj trafis la tankojn. Ĝiaj aerkanonoj trapikis la tegmentojn de sovetiaj tridek kvar tre trankvile kaj serioze. Jen kia estis tiu ĉi militisto Olimpio. Ŝi faris tian murdan konflikton.
  Kaj kiam ŝi pafis, ŝi uzis kaj siajn nudajn piedfingrojn kaj la skarlatajn cicojn de siaj mamoj, premante ilin sur la stirstangobutonoj. Kaj ĝi estis mortiga efiko.
  De la horizontala aviadilo, la Olimpikoj detruis dudek T-34-tankojn, dek SU-76 memveturajn pafilojn kaj kvar Katyushas. Post kio ŝi turnis sian aviadilon por replenigi sian batalkompleton. Ŝi estas knabino de la plej alta klaso kaj marko.
  Pluraj sovetiaj batalantoj postkuris ŝin. Sed la elfa militisto ne timis. Ŝi prenis ĝin kaj batis ĝin per maŝinpafiloj. Kaj ses sovetiaj jakoj kaj unu La-5 eksplodis pro rekta trafo sur la kanopeo.
  La Olimpikoj muĝis:
  Ni estas la plej fortaj en la mondo
  Ni trempu ĉiujn niajn malamikojn en la necesejo!
  Kaj denove la belulino prenis kaj turnis sian batalanton en buklo.
  Post tio mi sekure atingis la flughavenon.
  Kaj jam estis knabaj servistoj, kiuj, portante nur pantalonon kaj nudaj ĝis la talio, fulmante per siaj nudaj kalkanoj, komencis benzinumi la aviadilon kaj replenigi la batalkompleton.
  Do estis tia saltego. Adoleskaj knaboj laboris.
  La Olimpikoj suriris alian aviadilon, jam benzinumitan kaj ekipita per batalkompleto, kaj ekis. La Me-309 ekis iom peze de la startleno. Ĝi estis tro plena de batalkompleto. Kaj li kuris orienten.
  La Olimpikoj nudigis siajn dentojn. Ŝi estis muskolforta knabino en bikino. Kaj ŝiaj nudaj piedoj ne estas kaprico, sed ilo de laboro. La elfo mem estas malhela bronzo de sunbruno, kaj ŝia hararo estas brila kaj blonda. Ekzempla Arjano, oni povus diri.
  Kaj nun ŝi vidas denove sovetiajn aviadilojn veni antaŭen. Kaj la plej popularaj estas, kompreneble, Yaks-batalantoj. Precipe la Yak-9. Mi ne povas diri, ke ĉi tiu maŝino estas precipe bonega, sed ĝi estas sufiĉe simpla por produkti kaj tial disvastigita. Sed la armilaro estas tiel averaĝa, nur unu aerkanono kaj maŝinpafilo.
  La Olimpikoj malfermas fajron de malproksime kun la ME-309. Kaj ŝi havas tre precizajn trafojn. Sovetiaj veturiloj komencas bruligi kaj eksplodi. Tridek-milimetraj aerkanonoj estas precipe mortigaj. Do ili batis tiel.
  La unuaj du dekduoj sovetiaj aviadiloj estis malflugigitaj per la unua eksplodo.
  La Olimpikoj muĝis:
  - Kaj ni tenas ion en nia sino,
  Venu al ni, alie ni mortigos vin!
  Kaj tiam la elfa knabino pafis alian eksplodon kaj eksplodis dek ses jakoj kaj ok LA-5, kio estas ekstreme mortiga efiko.
  Post kio la knabinpiloto turnas sian aviadilon denove kaj lanĉas ŝiajn mortigajn aerkonkojn al grundaj celoj. Ili eksplodas kaj kaŭzas kolosan ruiniĝon kiam ili trafas municiodeponejon de la sovetarmeo. Kaj ankaŭ tankoj. Ĉi tiuj Olimpikoj estas nur monstra knabino.
  Kaj se li fikas, ĝi ne ŝajnos multe al iu ajn. Tia ruiniga efiko ĉi tie.
  La Katyusha eksplodis, same kiel la misildeponejo, kiu komencis eksplodi tiel ke fragmentoj disiĝis tra la tuta perimetro kaj mortigis sovetiajn soldatojn.
  La Olimpikoj muĝis:
  Mi estas demona batalanto,
  Ne estos pliaj konsiloj por vi...
  Restu kun Stalin, infanoj,
  Ne estos loko por vi sur ĉi tiu planedo!
  Kaj la militisto nur montros siajn dentegdentojn. Kaj tiam li prenos ĝin kaj grumblos!
  Jes, ĉi tio estas vere tre mojosa kaj iomete amuza samtempe.
  Alia knabino, Helga, kiu batalas sur Focke-Wulf, krias:
  - Kia bravo - ĵeto dekstren!
  Kaj per sia nuda kalkano li premas la ellasilon kaj trafas terajn celojn. La Focke-Wulf estas tre deca atakaviadilo laŭ armilaro kaj kiraso.
  Ĉi tio estas vere knabino pri kiu vi povas diri: monstro. Pli precize, la monstro estas la Olimpikoj, kaj Helga, kiel vi povas diri, estas monstro. Sed ĉi tiuj nudpiedaj militistoj en bikinoj estas grava ĝeno por la sovetia armeo.
  Nun la knabino denove premas la ellasilon per sia nuda kalkano, kaj la magazeno kun sovetia municio flugas en la aeron.
  Kaj tiam ŝi ridas kaj diras:
  - Ni disŝiros Stalinon kaj stalinismon!
  Post bombado, la knabinoj revenas. Kaj surtere la nazioj progresas. Ili havas sufiĉe fortajn tankojn - Tigrojn, Panterojn, T-4s kaj la potencajn Ferdinand-memveturajn pafilojn. Ĉi-lasta ne havas egalulon en la mondo kaj laŭ la potenco de sia pafilo kaj la dikeco de sia fronta kiraso. Formidable trarompa maŝino. Kaj la germanoj premas la Ruĝan Armeon.
  Ŝajnis, ke unu elfo, eĉ piloto de tia alta klaso, ne kapablas renversi la tajdon de milito, en kiu partoprenis multaj miloj da tankoj kaj aviadiloj. Kaj ĉi tie montriĝas, ke ĝi eblas. Kaj la nazioj komencas venki. Krome, temas ne nur pri la mortigo de sovetiaj trupoj, sed ankaŭ pri la morala efiko. Kaj ĉi tiu finita knabino Olimpikoj havas gravan efikon. La Ruĝa Armeo estas superforta, sed la Wehrmacht estas kuraĝiga!
  Tiam subite montriĝas, ke la Tigro estas tre malmola tanko, kiu estas malfacile manipulebla. Kaj la germanaj trupoj daŭre grimpas kaj grimpas.
  Olimpikoj denove ekas en la ME-309 kaj pafas ion ekstreme mortigan de sia batalanto. Kaj denove sovetiaj aviadiloj eksplodas kaj disiĝas.
  La elfa knabino ridas kaj grincas:
  - Mi estas supervirino!
  Helga blovas al ŝi kison kaj konfirmas:
  - Eĉ hiper!
  Kaj nun ankoraŭ deko da rusaj aviadiloj eksplodas kaj disiĝas en la aero. Ĉi tio estas vere la laboro de aspilotoj. Kiuj havas kaj reagon kaj rapidecon, kaj aviadilojn de mortiga potenco.
  Dume, la pioniroj en ruĝaj kravatoj fosas kampofortikaĵojn. La infanoj estas nudpiedaj, la knaboj ĝenerale portas nur pantalonon. La korpoj de la infanoj, kaj adoleskantoj kaj tre junaj, estis kovritaj per ĉokoladbruno en la suno. Kaj ili laboras kaj laboras kiel junaj titanoj.
  La nudaj piedoj de la infanoj premas sur la ŝoveliloj kaj aŭdiĝas kanto:
  Por pioniro ne ekzistas vorto por malkuraĝulo,
  Li batalas kuraĝe kun la Germana Armeo...
  Por kartoj, unu ferdeko estas aso,
  Ni kutimas batali en man-al-mana batalo!
  Kial ili ne kantu? Ili eĉ alportis knabojn el la junula kolonio. Ili portas nigrajn pantalonetojn kaj grizajn rulkolokojn. Kiam ili demetis siajn nudajn kolojn, la torsoj de la knabkaptitoj estis elmontritaj. Multaj homoj havas tatuojn sur siaj korpoj. Kaj kapoj tonditaj kalvaj. Samtempe, la knaboj aspektas sufiĉe bone nutritaj. Ĉar en la junula kolonio, la prizonaj porcioj por junaj kaptitoj estas eĉ pli bonaj ol tiuj de dependaj lernejanoj en natura medio. Tio estas, tia paradokso - junaj krimuloj estas nutrataj eĉ pli bone ol normalaj infanoj.
  Kaj ili laboras tre maldiligente. Se liberaj pioniroj laboras kun entuziasmo, kaj eĉ kantas kantojn:
  La patrujo de la pioniro de Sovetunio,
  Ni batalos por ĝi eterne...
  Kvankam okazas kaoso,
  Ni batalos kuraĝe!
  La junaj kaptitoj ridas responde. Ili estas sufiĉe normalaj knaboj, nur kun siaj haroj tranĉitaj kaj multaj kun tatuoj. Kelkaj el la pioniroj ankaŭ havas hararojn kiuj aspektas kiel nulo. Tiel estas malpli risko akiri pedikojn aŭ io alia malbona. Unu el la junaj kaptitoj, Volodka, ridis. Mi rememoris kiel, dum lia aresto, flegistino en blanka surtuto palpadis lin. Kaj ĝi estis samtempe humiliga kaj agrabla. Kaj la manoj de la knabino en blanka robo estis en maldikaj kaŭĉukaj gantoj, kaj la tuŝoj estis tiel amemaj kaj mildaj, ke la vira perfekteco de adoleskanto leviĝas.
  Kaj poste estas la pioniraj knabinoj en mallongaj jupoj kaj nudaj sunbrunigitaj kruroj. Kaj kiel vi ne povas fari ludemajn ŝercojn? En la aĝo de dek kvar, hormonoj ankoraŭ ludas.
  Volodka kantis:
  Ho, kiaj kruroj!
  Kiel bone...
  Ne timu, bebo
  Skribu vian telefonnumeron!
  . EPILOGO.
  Dum la esploro daŭras, okazas ankaŭ aliaj eventoj, kiuj ankaŭ ne estas seninteresaj.
  Aparte, Alice estis prenita kaj arestita. La juna knabino apenaŭ fariĝis dek ok, kaj la policanoj elkuris el la enirejo por mankateni ŝin.
  La knabino korŝire kriis:
  - Ne necesas! Mi estas senkulpa!
  La polico gruntis responde:
  - Ĝuste malĉastulino! Vi ja ĉiuj estas senkulpaj.
  La ago okazas en la moderna Moskvo en la dudekunua jarcento. Kaj la knabino estas trenita al antaŭprocesa arestejo kaj kiu scias kial.
  La polico tordis ŝiajn manojn, kaj mankatenis ŝin de malantaŭe, kio doloris.
  La knabino kriis responde:
  - Estu damnita la faŝisma diktatoro Putin! Donu pacon kun Ukrainio kaj Okcidento!
  En respondo, la knabino estis trafita per bastono. Kaj ŝi skuiĝis. Ili krias al ŝi:
  - Vi estas spiono! Ni mortigos vin!
  Bela blonda knabino estis kondukita al la policejo. Tie oni kondukis ŝin al persona serĉĉambro. Aperis tri policistinoj en blankaj manteloj. Ili tiris kaŭĉukajn gantojn sur la manojn. Alicio tremis, kontuziĝoj restis sur ŝia korpo.
  Kaj la gardistoj simple deŝiris ŝian robon sen pliaj demandoj. Kaj ankaŭ ŝuoj kaj kalsonoj. Poste mamzonon kaj kalsonon. Kaj ili ĉiuj faris tion malĝentile, ŝirante siajn vestojn. Tiam ili prenis ĝin kaj komencis palpi la knabinon. Manoj en kaŭĉukaj gantoj atingis la buŝon de Alico, palpitaj sub ŝiaj vangoj, sub ŝia lango, tiel ke la bela blondulino preskaŭ vomis. Tiam ili rigardis en ŝiajn naztruojn, briligante la aparaton kaj en ŝiajn orelojn.
  Malglataj manoj knedis la mamojn, kontrolante pri silikono aŭ drogoj. Kaj tiam la fingro de la plej granda matrono premis la umbilikon. Sed tio ne estas ĉio - la hararo de Alico estis kombitaj, kaj ĝi estis mirinda, blanka kun eta flava nuanco. Kaj ili kontrolis ĉiun hararon. Kaj ankaŭ inter la fingroj.
  Sed la plej humiliga afero estis kiam la plej granda gardisto metis sian piedon en la Sinon de Venuso. Alico respondis mordante la virinon en blanka robo sur la mano kaj forrompante. Ŝi estas juna kaj forta. Tri gardistoj kaptis ŝin, sed ne povis teni ŝian nudan, sunbrunigitan korpon.
  Tiam unu el ili premis la butonon.
  La viraj gardistoj eksplodis. Kvar fortuloj kaptis Alicion je la brakoj kaj kruroj kaj tiris ilin disigitaj. Kaj la matrono en blanka robo kaj granda piedo en kaŭĉuka ganto enpuŝis ĝin en la sinon de Venuso. Kaj tiam montriĝis, ke Alico ankoraŭ estas virgulino, sed tio ne ĝenis la monstran virinon. Ŝi ŝiris la himenon, igante sangon flui, kaj la knabino estanta traserĉita kriegis obscenaĵojn. Kaj ŝi sentis ĝin ĝis la utero. Kaj ŝi faris ĝin tre malĝentile kaj dolore.
  Tiam ŝia piedo atingis la malantaŭan koridoron. Ŝi eĉ ne aplikis vazelinon, do ĝi estis tre dolora, kaj sango denove eliris. Kaj la piedoj de la matrono estas tre grandaj.
  Kaj persona serĉo aspektis pli kiel torturo ol maniero detekti malpermesitajn erojn. Poste, la piedoj kaj piedfingroj de la knabino inter ŝiaj kruroj estis ekzamenitaj, kaj poste liberigitaj.
  Sed ili ne lasis min vestiĝi. Ili nur ŝprucis lin per malvarma akvo por forlavi la sangon. Kaj ili kondukis min al la apuda ĉambro.
  Tie, Alicio, nuda kaj senhelpa, estis kondukita al blanka muro kaj donis tablon kun nombro en siaj manoj. Ili fotis la profilon, kaj de la fronto, kaj duonflanka, kaj de la malantaŭo. Kaj tiam en plena kresko - nuda. Kaj ankaŭ de la flanko, duonflanka, antaŭ kaj malantaŭe.
  Poste, la knabino komencis noti ĉiujn siajn signojn. Krome, estis kaj viroj kaj virinoj en blankaj manteloj. Kaj ili faris tion malrapide kaj singarde. Ili devigis min turniĝi, levi miajn krurojn kaj brakojn, kaj rigardi sub miajn akselojn. Kaj ili eĉ denove eniris sian buŝon.
  Ekzemple, virino en blanka robo igis min meti mian kapon sur kvadraton kaj enŝovis miajn fingrojn en mian mentonon. Poste ŝi metis la fingrojn en la buŝon, sen gantoj.
  Alico liberiĝis kaj kriis denove:
  - Mi ne scias, kion ŝi faris per tiuj fingroj, ĝi ne estas sterila, ŝi surmetu gantojn, kaj poste enŝovu ĝin!
  La juna virino en blanka palto ne kverelis. Ŝi metis medicinajn gantojn el maldika kaŭĉuko sur siajn manojn, kaj denove malfermis la buŝon. Kaj ŝi serĉis, ŝajne atendante trovi obusojn, kaj serĉis plenigaĵojn en siaj dentoj.
  Nu, la dentoj de Alico estas tute blankaj, senmankaj, puraj, eĉ ne unu makulo, des malpli plenigaĵo.
  Post kio ŝia alteco estis mezurita kaj pesita sur pesilo. Nu, ĝi estas ofta. Alico estis sufiĉe alta, unu metron okdek, kaj pezis sepdek du kilogramojn. Tiam ili mezuris ŝian brakspacon, la longon de ŝiaj piedoj, manplatoj, kubutoj, kaj la volumenon de ŝiaj bicepsoj, bovidoj kaj kolo. Kaj ankaŭ la grandeco de la kapo, ktp.
  Ĉi tio, kompreneble, ne doloras, sed ĝi estas humiliga, precipe ĉar ĉirkaŭe estas multaj homoj, kaj kelkaj el ili estas viroj.
  Venis virino en blanka robo, tenante elektran hartondilon en la manoj. Alico paliĝis. Ŝajnis al ŝi, ke ili prenos ŝin kaj tuj razos ŝiajn mirindajn harojn de la kapo. Sed la juna kaj bela virino ridetis kaj kuis:
  - Ili nur razos vian kukon!
  Ŝi komencis forigi la blankajn, buklajn harojn el la utero de Venuso. Ĝi estis tikla kaj eĉ agrabla. Krome, ĝi ankoraŭ doloris post la malglata serĉado kaj ŝirado de la himeno, kaj ĉi tiu agrabla tiklado distrita de la sufero kaj ĝemado en la juna utero.
  Post tio oni ŝprucis ŝin per neinfekta likvaĵo, kaj tiel oni kondukis ŝin nuda al la apuda ĉambro.
  Tie, ili unue rulis la manplatojn en nigra farbo kaj lasis ĉiujn fingrojn kaj la tutan manplaton aparte. Ĉi tio estas ĝenerale normala, kaj Alice vidis ĝin en la filmoj.
  Sed tiam ili ŝmiris nigran farbon sur ŝian nudan piedon. Kaj ili ankaŭ faris tajperarojn, unue entute, kaj poste sur ĉiu fingro individue. Unue de la kruro de la maldekstra knabino, kaj poste de la dekstra. Sed Alicio neniam vidis ion tian en filmo kaj miris. Tamen, ĝi ne estas dolora, sed estas humiliga, denove ili montras, ke vi estas arestita kaj ke vi estas neniu kaj nenio.
  Kvankam, kiam rulilo kun nigra farbo pasas super nuda plando, ĝi tiklas.
  Estas hontige, ke ŝi estas tute nuda, kaj viro en uniformo demetas ŝin. Sed estas virinoj apud li. Kaj ili ridetas.
  Alicio tamen ne estas precipe embarasita. Ŝi estas tre bela kaj kurba. Kaj ŝi estis virgulino ĉar ŝi volis vendi ŝin ĉe aŭkcio kaj akiri multe da mono. Sed por fari tion, vi unue devis fariĝi plenkreskulo. Kaj ŝi simple ne havis tempon por fari ĝin.
  Sed ŝi tute ne estas tiom da monaĥino. Sufiĉe moderna kaj evoluinta knabino.
  Sed ili komencis ŝmiri ŝiajn lipojn per rulo da nigra farbo. Kaj ĉi tio jam estas malagrabla. La farbo mem havas amaran guston. Estas klare, ke ŝi eble lasos lipmarkojn sur la kruĉo aŭ ie aliloke, sed ĝi estas ankoraŭ abomena.
  Do ili premis ŝiajn lipojn al blanka paperfolio kaj faris ĉi tiun impreson.
  Poste estas la dentaj ĵetaĵoj. Nu, ankaŭ ĉi tio ĝenerale estas komprenebla. Ŝi devas demordi la plastilon kaj stari tiel dum iom da tempo, por ke la dentpresaĵoj estu klaraj.
  Alicio opiniis, ke tio estas la fino, sed ili ankaŭ ŝmiris ŝiajn orelojn, kaj dekstren kaj maldekstren, kaj ankaŭ presis ilin sur blanka papero.
  Kaj la knabino estis sufiĉe malpura. Ŝi plej deziris, ke ĉi tio rapide finiĝu kaj ke ŝi estu kondukata al la duŝo.
  Sed tio montriĝis ne sufiĉa. La majoro notis:
  "Ili ofte estas nudaj en malliberejo, do ni prenos presaĵojn de iliaj pugoj."
  Post tio la viro komencis ruli rulilon kun nigra farbo sur ŝiajn postaĵojn.
  Kaj ĉi tio estas tre hontinda, reprezentanto de la pli forta sekso tro proksimigas sian vizaĝon al siaj privataj partoj. Kaj ŝia rulilo frotas. La koksoj de Alico estas larĝaj. Kaj plurfoje la viro trempis la rulilon en farbon por apliki ĝin denove sur la luksaj ĉarmoj de la knabino.
  Tiam ŝi ankaŭ sidis sur pluraj littukoj, kaj premsignoj de senmanka haŭto estis prenitaj aparte de ĉiu parto de la femuroj. Kaj ĝi estis tiel humiliga, estante en kompleta nudeco.
  Sed finfine, ankaŭ ĉi tio finiĝis, kvankam ĝi ŝajnis daŭri por ĉiam.
  Poste ili kondukis ŝin al la sekva oficejo kaj faris rentgenradion de ŝiaj stomako, brakoj kaj kruroj, ankaŭ nudaj. Ĝi ankaŭ ne doloras, sed ĝi estas iel abomena, kaj vi ne volas ricevi radiadon.
  Ŝi tiam estis kondukita al la duŝĉambro. Krome, ili kondukis ŝin nuda tiel, kaj ŝiaj manoj estis mankatenitaj de malantaŭe. Kaj ĉi tio ankaŭ estas alia humiligo. La nudaj piedoj de Alico batas. Kaj survoje, mi unue renkontis kaptiton, sufiĉe junan, kaj ŝi komencis montri fingrojn kaj fari ruzajn ŝercojn - dirante, kiel bonege ili amos vin en malliberejo.
  Kaj tiam la vira kaptito, liaj okuloj larĝiĝis kaj li formanĝis la nudan knabinon per sia rigardo, kaj lia pantalono laŭvorte ŝvelis.
  Fine, Alico atingis la duŝon. Ĝi estis malplena interne nur du uniformitaj gardistoj staris kaj rigardis ŝin lavi; Kaj feliĉe la akvo estis varma, nu, la ŝtato ankoraŭ ne tiom malriĉiĝis. Sub la riveretoj, Alicio sentis preskaŭ feliĉo en sia animo, sed estis malagrable, ke la gardistoj tiel fiksrigardis ŝin. Nu, ili donis al mi alian pecon da lavotavo. Alico estis lavinta la nigran farbon. Kaj ili farigxis puraj.
  Malgraŭ ĉiuj problemoj, unu el la gardistoj ankoraŭ atingis ŝian buŝon, kaj la alia palpis ŝiajn nudajn mamojn per siaj gantaj piedoj. Alicio eltenis ankoraŭ alian humiligon sen argumenti.
  La gardistoj sekigis ŝin, ne tro seka, per registar-eldonita mantuko kaj prenis ŝin el la duŝo. Ŝajne ili kondukis min al punkto kie registaraj vestaĵoj estis eldonitaj.
  Ŝajne kaptito suspektita pri spionado estas malpermesita porti sian.
  Kaj denove humiligo, kaj ridado de viroj kaj virinoj.
  En la registaraj ejoj, ni ankoraŭ devis stari en vico de pluraj nudaj virinoj. Ili estis junaj kaj sufiĉe belaj, multaj kun tatuoj. Kaj ili ankaŭ komencis ŝerci pri Alicio. Precipe konsiderante ŝian razitan pubon kaj belecon.
  Kaj unu el la pli maljunaj kaptitoj eĉ komencis palpi la mamojn de Alico. La knabino estis mankatenita de malantaŭe, sed ŝiaj kruroj estis liberaj. Kaj li puŝas sian genuon en ŝian sunplekson. Ŝi kraŝis.
  La polico atakis Alicion. Ili batis ŝin serio da batoj, preskaŭ ĝis ŝi perdis la konscion. Kaj tiam, tiel, ili trenis min nuda en la punĉelon.
  La knabino estis senhezite palpata dum krucado. Kaj Alicio denove spertis doloron kaj humiligon.
  Ŝi estis ĵetita nuda kaj mankatenita de malantaŭe en malvarman, malluman ĉambron kaj la pordoj estis fermitaj. La knabino trovis sin nuda, senhelpa kaj katenita en la mallumo. Kaj ŝi estis tre muta, malvarma, timigita. Plie estis ratoj ĉirkaŭkurantaj en la punĉelo kaj estis forta odoro de kloakaĵo.
  Alicio prenis ĝin kaj ekploris, sed larmoj ne povas helpi ŝian malĝojon. Kaj ŝi rapide komprenis tion, precipe post kiam rato mordis ŝin sur la nuda piedo.
  La knabino disbatis la krimulon per siaj nudaj piedfingroj kaj kantis kun kolero, montrante forton de spirito:
  Estis simpla knabino - la militisto Jeanne,
  Nudpieda kaj ĉifone ŝi paŝtis la bovinojn...
  Sed Dio la Plejpotenca de granda piedestalo,
  Sendis sennombran svarmon da donacoj al la belulino!
  
  Kaj simpla knabino fariĝis militisto,
  La franca popolo estas brava, kuniĝinte...
  Kaj demandis Brition per kamparana bato,
  Potenca teamo amasiĝis ĉirkaŭ ŝi!
  
  La militisto, en kolerego, forbalais siajn malamikojn per sia glavo,
  Por demonstracioj mi elektis tre kuraĝan aspekton...
  Nu, kiel potenca Zhanna ŝajnis al homoj,
  Kredu min, la sango de la plej kuraĝaj kavaliroj bolos en ĝi!
  
  Jen ŝi, kuraĝa knabino batalanta,
  Rompante la furiozajn damaskajn hordojn per via glavo,
  Kaj la voĉo de la belulino jam sonas...
  Ŝi eĉ povas ĵeti brikon en la vizaĝon!
  
  Venko post venko, ĝi jam estas en Parizo,
  Kaj ŝajnas super Francio, ke la stelo brulas per fajro...
  Zhanna nudpiede flugis pli alte ol la suno,
  La longtempa revo de la knabinoj realiĝis!
  
  Sed la nekonstanta diino estas fortuno,
  Kaj la granda knabino falis en ies reton...
  Ili vipas ŝin kaj nomas ŝin malsaĝulo,
  Certe la kuraĝa Jeanne devas tuj morti?
  
  Ili tiris Jeanne sur la rako kaj ekbruligis la flamojn,
  La fajro lekas ŝiajn kalkanojn, kaj la ĉenoj estas sur ŝiaj manoj...
  Sed ĵus la reĝo konfidis al ŝi la standardon,
  Kaj ili ŝlosis la belaĵojn ĉiujn en ŝtonmuroj!
  
  Sub torturo, la knabino ne faris sonon,
  Kvankam la varma pinĉilo bruligis mian nudan bruston...
  La "Sankta Inkvizicio" donis al ŝi turmenton,
  Sed ili eĉ ne povis eltiri ĝemon de la knabino!
  
  Tiam ili konstruis fajron, kaj la knabino estis nudpieda,
  Kaj en ĉifonoj, ĉiuj batitaj, la ekzekutisto kondukas al ekzekuto...
  Ho karega Jeanne, mi sopiras vin,
  La karna potenco de la infero ĵetis vin en Gehenon!
  
  Ŝi brulas, belulino, nuda en hela flamo,
  Sed altvalora krio, sen iam eldiri...
  Por ŝia senmorta morto, ni donis tiom multe al la malamiko,
  Batalante kun sovaĝa malamiko, kaj sen perfidi Jeanne!
  
  Kaj nun la knabino batalas kun la nazioj,
  Preskaŭ nuda, nudpieda, estis granda frosto...
  Nun vi estas Zhanna Ruso, mi vidas, ke vi penas pro la varmego,
  Ĉar ŝia pika avo frostigis ŝian nazon!
  
  Sed kun gaja preĝo, sankta pioniro,
  Kredu min, ni revivigos ĉi tiun malsanan knabinon!
  Kaj kun nia aŭdaca kanto, kvankam tute infaneca,
  Kredu min, ni tuj naskos novan movadon!
  
  Venko super la faŝistoj venos, vi scias,
  Kaj Germanio estos konkerita, kredu min...
  Dum la batalo daŭras, kaj vi vundas vian korpon,
  Faŝismo estas tiel furioza - ĝi estas potenca besto!
  
  Sed tiam venis radia printempo, kaj ĉio degelis,
  La herbo fariĝas lanuga, kaj baldaŭ estos glora majo...
  Vi estas kuraĝa en Berlino, tiam vi promenos bele,
  Kaj la tuta juna planedo tuj fariĝos paradizo!
  Post kio la knabino iel sidiĝis sur la fera stallito. Estas bone, ke ankoraŭ estas somero, kaj kvankam estas malvarme en la punĉelo, ĝi estas ankoraŭ tolerebla. Kio okazas tie vintre? Vi povas simple ruinigi vian sanon.
  Alicio forte suspiris kaj provis imagi ion por distri sin.
  Ekzemple, la Makarenko infanlaborkolonio. Kaj la knabo Aljoŝa estis sendita al ĝi. Nur por transsalti klasojn. Kaj la knabo eniris reedukadon en la aĝo de dek du jaroj. Ĉi tio eĉ povas esti dirita sen krima rekordo. Li estis sendita de komisiono al la legenda kolonio. Jam estas la tridekaj jaroj, homoj ja ne ŝajnas esti tiom malriĉaj. Tial, la knabo estis ŝokita.
  Ili razis lian kapon kiel kaptito kaj prenis fingrospurojn de liaj brakoj kaj kruroj.
  Poste, en la unua mateno je la kvina, kiam estis ankoraŭ mallume, en aprilo oni forpelis min sur la peronon kune kun la aliaj knaboj. Kaj la infanoj estas nudaj, portante nur kalsonon, nudpiede. Kaj estas froste malvarme. La klarionoj ankaŭ estas nudpiedaj en pantaloneto, sed almenaŭ en ĉemizoj kaj ruĝaj kravatoj.
  La knaboj staras tiel sur la linio, tiam komencas fari ekzercojn. La kapo de Leshka doloras, li volas dormi, sed li devas movi, alie vi ricevos vangofrapon de la aliaj uloj.
  Kaj tiel ĉiutage. La manĝaĵo estas malbona, plejparte paŝtejo, estas multe da laboro, krome studado. Ne estas tempo por distro. Knaboj marŝas de frosto al frosto portante nur pantalonon kaj nudan torson. Jen la somera uniformo ĉi tie. De la unua de aprilo ĝis la oka de novembro, ajnaj ŝuoj estas malpermesitaj. Nu, ili povas doni al vi maksimume nudajn kolojn. La knaboj estas malmoligitaj, maldikaj, maldikaj, kaj pro konstanta laborego iliaj muskoloj estas plenigitaj de peza maĉado. Nu, ĝenerale, estas sufiĉe da manĝaĵo por kreski kaj labori - porcioj por infanoj estas kalkulitaj science.
  En la unuaj tagoj, la nudaj plandoj de Leshka estis kovritaj de veziketoj kaj abrazioj, kaj ĉiu paŝo estis dolora, sed la haŭto de infanoj tre rapide fariĝas malglata kaj kaloza. Kaj fariĝas komforte promeni nudpiede, kaj viaj piedoj kutimiĝas al la printempa malvarmeto kaj ne plu frostiĝas. Kaj en Ukrainio, printempo venas rapide, kaj jam estas varma. Kaj kiam varmiĝas, vi eĉ sentas vin komforta laborante kaj marŝante en pantaloneto.
  Leshka havis sian kapon razita dufoje semajne kaj baniĝis unufoje semajne. Kaj antaŭ ol enlitiĝi, ili ĉiutage verŝis sur ĝin malvarman akvon. En la unuaj tagoj, la muskoloj de la knabo, nekutimiĝintaj al malfacila laboro, estis tre doloraj. La doloro estis ĉie, eĉ ne sango aŭ vejno restis netuŝita de doloro. Sed la knabo daŭre laboris per forto, uzante fortvolajn kvalitojn.
  Tiam la doloro malfortiĝis. Kaj la muskoloj fariĝis sekaj kaj elstaraj, vejnoj kaj vejnoj aperis sur la korpo. Kaj Leŝka ne plu estis tiel laca. Kaj tuj kuŝante sur la liteto en la kazerno de infanoj, li ekdormis.
  La fakto ke la kolonio estis ekzempla havis siajn avantaĝojn. Ne estis senleĝeco de ŝtelistoj, humiliga registrado kaj seksperforto, kaj preterlasoj. Ĉio estis laŭ la regularo, kaj la taĉmentestroj batalis nur por la afero.
  Leshka kreskis kaj fariĝis pli forta dum la printempo, somero kaj aŭtuno. Kaj kiam venis vintro, li ricevis ŝuojn eldonitajn de la registaro kaj pli varmajn vestaĵojn. Kaj li jam studis pli kaj laboris malpli. Kaj la aktivuloj forte batis min pro malbonaj notoj. Sed Leshka, kapabla knabo, baldaŭ iĝis bonega studento.
  Tio estas ĝis la printempo denove venos. Kaj denove la knaboj plaŭdas per siaj nudaj piedoj kaj pantaloneto sur la ankoraŭ nefandiĝintajn neĝojn kaj flakojn.
  Leshka ridetas, liaj dentoj estas blankaj, do la uloj regule brosas ilin per pulvoro. Kaj la korpo de la knabo estas muskola, muskola kaj sana, kvankam malgrasa kun malgrasaj muskoloj. Do li jam estas en ia aŭtoritato en la infana kolonio. Kvankam, kompreneble, ili multe laboras, ili ankaŭ multe kantas, kaj la nudpiedaj, marŝantaj pioniroj kantas tiajn kantojn:
  Kion volas la pionira knabo?
  Kiam li ĉiam estas nudpieda en la malvarmo?
  Kaj donu ekzemplon por aliaj batalantoj,
  Pioniraj knabinoj tranĉis siajn plektaĵojn!
  
  Stalino donis al ni la kredon de komunismo,
  Por gvidi homojn al la supro...
  La faŝistoj pluvu napalmon sur nin,
  Ni venkis en la pasinteco kaj ankoraŭ faras!
  
  Kiam okazis mortbatalo kun Mamai,
  Kuraĝe batalante, ni defendis Rus...
  La Patrujo estas kun vi por ĉiam en mia koro,
  Ni vidos komunismon, mi kredas!
  
  Ivan Vasilev - ortodoksa caro,
  Kazan estis konkerita de la kontraŭuloj,
  Post ĉio, en la vasteco de Patrino Tero,
  Ne, la soldatoj estas pli fortaj en spirito ol la rusoj!
  
  Kaj Petro la Granda estas militisto kaj siliko,
  Rusio konstruis potencan floton...
  Venis tre glora tago en la bataloj,
  Kiam la Granda fariĝis la granda mesio!
  
  Petersburg estis konstruita sur ostoj,
  Sed la ĉefurbo de Rusio estas glora...
  La fiera rusa flago flugas sur la maro,
  Kaj ni feliĉigos la Patrujon!
  
  Suvorov la turko marteladis pro kolero,
  Kaj li donis ekzemplon sur la Nigra Maro...
  Ni havis sufiĉe da forto kun la malfidelulo,
  Kvankam foje okazis ankaŭ ĉagreno!
  
  Vladimir la gvidanto - malfermis la vojon al komunismo,
  Por ke la kamparano, la proleto fariĝu feliĉa...
  Kaj nun faŝismo estas sur la ofensivo,
  Sed ni kantu kvin mil, bravajn ariojn!
  
  La standardo estu ruĝa por ĉiam,
  Rusujo flori en gloro...
  Venos helaj jaroj, mi kredas,
  La planedo fariĝos komunisma paradizo!
  
  Nu, dume, la pionira knabo,
  Mezuras neĝblovojn per nudaj piedoj...
  Kaj la Fuhrer rapidas kun fanatika rido,
  Nia Rusio estas piedpremita!
  
  Sed mi kredas, ke venos sankta paco,
  Estos paco kaj feliĉo tra la tuta Rusio...
  Kaj ni festos sanktan, ŝtorman festenon,
  En ruĝkolora Berlino!
  Leshka fariĝis dek tri jarojn maljuna en malliberejo. Li estas knabo kun proksime tonda kapo, nudpieda, sed jam pli longa en staturo. En la infana kolonio estas multe da legomoj kaj fruktoj, kaj Leshka radias sanon, eĉ neniam ternante, malgraŭ tio, ke li marŝas nur en pantaloneto, kiel aliaj knaboj. Foje ili estas ĉikanitaj, iliaj litoj estas traserĉataj, kaj ili estas devigitaj fari kaŭri nudaj. Krome, ĉi tion faras virinoj en blankaj manteloj, kvazaŭ ĉi tio ne estas infana malliberejo, sed medicina institucio.
  Tiam la knaboj denove forkuras labori. Ili manĝas tri fojojn tage, kio estas normala. Estas ankaŭ fiŝoj, sufiĉe ofte, kaj viando nur feriaj. Sed la uloj estas pli-malpli bone nutrataj kaj sanaj. Kaj la teamo estas bona, kvankam estas ŝtelistoj, ekzistas ankaŭ rabistoj kaj aliaj krimuloj. Sed poste ili trankviliĝis. Ĝi ne estas malbona kolonio, kaj ja la infanoj estas esence reedukitaj. Ili restas ĉi tie ĝis dekses jaroj. Tiam ili aŭ transdonos vin al pli maljunaj plenkreskuloj aŭ liberigos vin. Pli ofte, cetere, ĝi estas laŭplaĉe.
  Al Leshka ankaŭ estis promesita provliberigo kaj reveno al siaj gepatroj en normala lernejo. Krome, li eĉ ne estis per juĝa juĝa puno en infanlaborkolonio.
  Kaj la knabo, en la baldaŭa antaŭvido de libereco, kune kun aliaj knaboj, promenas nudaj piedoj kaj kantas:
   Esti pioniro estas honoro,
  Kaj estas multe da varmo en ĉi tiu vorto...
  Kvankam la knabo havas sennombrajn problemojn,
  Li alvokos la Krautojn, kredu min!
  
  La knabo nudpiede marŝas tra la neĝblovoj,
  Li kuras sen rimarki, ke la neĝoŝtormo kirlas...
  Mi faris ĝin rekte tra la malvarmo,
  Kaj li frakasas la naziojn impete kaj malvarme!
  
  Por pioniro ne ekzistas vorto por malkuraĝulo,
  Kaj ne estas vorto, li neniam diros...
  Kvankam la faŝisma reptilio kaŭzis mordon,
  Ni kaptu la Krauts en banala ŝtelo!
  
  Ni plifortigos la Patrujon por ĉiuj,
  Lasu la volon de la pioniro pli forta...
  Kaj la Fuhrer estis detruita de la malamik-fiulo,
  Kaj la ceteraj havos pli facilan tempon!
  
  Faŝismo montris sangan ridon,
  Sed niaj vejnoj estos pli fortaj ol ŝtalo...
  Post ĉio, la volo de la rusoj estas pli forta ol metalo,
  Al la gloro de la legenda militisto Stalin!
  
  Ni estas pioniroj - filoj de Lenin,
  La knabo volas batali kontraŭ la Reich...
  Ni estas fidelaj al la preskriboj de komunismo,
  Por ni, ajna komerco - ne tro kredu ĝin!
  
  Por la gloro de nia sankta Patrujo,
  Tre junaj soldatoj batalas...
  Mi estas knabo nudpieda en la neĝblovoj,
  Mitraloj pafas al mi kiel pluvo!
  
  Sed la pioniroj forgesis timon,
  Kiel la suno hele brulas en la koro...
  Kaj batis Hitler per granato en la krono,
  La malamatan Kainon ricevu ĝin!
  
  Por la gloro de nia sankta Patrujo,
  Kaj knaboj kaj knabinoj batalas...
  La maljunulino ne premos nin per falĉilo,
  Via voĉo estu tre klara!
  Do la knaboj marŝas en nur pantaloneto kaj kun la torso nuda, kaj jen infanoj de dek ĝis dek kvin jaroj.
  Alicio forte suspiris. Mi pensis, ke esti infano estas samtempe bona kaj malbona. Sed estas ankoraŭ pli da bono - la korpo estas juna, sana, la kapo malpeza, kaj la ĉefa afero estas, ke ĉio estas antaŭen. Kaj ne estas timo pri la estonteco, ĉar ĝi aspektas hela kaj agrabla. Sed ĝi estas tre malbona por la maljunuloj. Krome, al ne ĉiuj estas promesitaj Paradizo. Kaj ĉu ekzistas eĉ tia paradizo? Kio se nenio aŭ io pli malbona kuŝas antaŭen.
  Alice memoris televidprogramon kiam ili fosis tunelon for subtere. Kaj ŝajnis, ke io hurlas kaj muĝas tie. Do ili sugestis, ke eblas, ke la animoj de mortintoj tiel hurlas. Sed ĝi ne evidentiĝas el bona vivo.
  Tamen, hurlado povas esti pro multaj kialoj.
  Alico decidis ŝanĝi siajn pensojn kaj la temon de pensado.
  Jen, ekzemple, ĉi tiu versio de la rakonto:
  En marto 1943, kontraŭ la suspendo de la programo de ekstermado de judoj, la aliancanoj deklaris paŭzon kun la Tria Reich kaj komencis intertraktadojn. La trupoj de Rommel estis retiritaj de Afriko kaj militkaptitoj estis interŝanĝitaj. Pro la ĉesigo de bombado, la armilproduktado de Germanio estis pli granda ol en reala historio. Kaj pli da Panteroj kaj Tigroj estis produktitaj, same kiel T-4-tankoj en modernigita versio.
  Sed la batalo sur la Kurska Ardeno neniam komenciĝis. La Fuhrer denove prokrastis la ofensivon por provi eĉ pli pezajn tankojn ĉe la fronto: Tigro 2, Leono kaj Muso.
  Kaj la unuan de aŭgusto sovetiaj trupoj iris sur la ofensivon sur la Orjola kornico kaj en la direkto de Belgorodo kaj Ĥarkov. La batalado iĝis longedaŭra kaj furioza. Sur la suda flanko, la pli forta Mainstein-grupo tenis la frontlinion. Estis kojno sur la orjola kornico, sed ankaŭ ne eblis detranĉi ĝin.
  La bataloj montris la forton de la Panther-tanko en defendo. Kaj ili trenis ĝis malfrua aŭtuno. La pli potenca "Panther"-2 eniris la serion en septembro 1943, kaj eĉ pli frue "Tiger"-2, "Mouse" kaj "Lion". Kaj ĝi estis tre mojosa.
  Kaj tiel la nazioj provis kontraŭataki. Furiozaj kaj sangaj bataloj disvolviĝis.
  La komsomolaj knabinoj batalis kun kolero kaj honoro, montrante senekzemplan heroecon:
  Ni estas komsomolaj militistoj de Kristo,
  Kaj Lenin kaj Kamarado Stalin estas kun ni...
  Kvankam estas sennombraj nombroj da faŝistoj ĉi tie,
  Sed nia volo estas pli forta ol milita ŝtalo!
  
  Ni kredas certe: ni scias, ke ni venkos,
  Ni levos nian patrujon super aliaj landoj...
  Estu baldaŭ paco en komunismo,
  Al la gloro de Patrino Sankta Rusujo!
  
  Kvankam estas malfacile por komsomolaj membroj nun,
  Estante nuda en la malvarmo...
  Sed mi nudpiede levos la remilon,
  Kaj Hitler malsukcesos en stulta pozo!
  
  Ni estas gajaj kavaliroj kiel ĉiam,
  Ni efektive mortigas faŝistojn per maŝinpafilo...
  Ĉio alia estas nur sensencaĵo
  Kredu min, venos al ili repago pro iliaj pekoj!
  
  Kial la kontraŭulo venis al la Patrujo?
  Li ŝatas rusajn sklavojn...
  Kio estos la rezulto?
  La knabinoj falĉas ĉiujn Kraŭtojn nudpiede!
  
  Ili estas gajaj knabinoj, kredu min,
  Por ili plej gravas nur la maŝinpafilo...
  Kaj baldaŭ la besto de faŝismo eniros la ĉerkon,
  Kaj ni fariĝos pli fortaj ol ĉiuj malamikoj samtempe!
  
  Kial la knabino batalas?
  Ŝi volas trovi bonegan ulon...
  Por ke li aspektu ne pli aĝa ol dudek,
  Kaj li sukcesis tuj disigi la hundejon!
  
  Kaj estas bone promeni nudpiede tra la neĝblovoj,
  La frosto agrable pikas la kalkanojn de la knabino...
  La militisto postulas unu aferon,
  La kiso de la knabo estu la plej varma!
  
  Kaj mi kredas, ke ni atingos Berlinon,
  La Nomo de Jesuo brilas ĉie...
  Ni frakasos ĉiujn kontraŭulojn samtempe,
  Ni estas knabinoj duonnudaj, nudpiedaj!
  
  Neniu povas haltigi nin
  Kiel mojosas ni knabinoj...
  Kaj ni forte batos ĉiujn faŝistojn,
  Ili jam estas sufiĉe malbonaj!
  
  Ni falĉas kaj ekstermas ĉiujn,
  Vi ne povas venigi knabinon al ŝiaj genuoj...
  Kaj la komunistoj scios sukceson,
  Stalino kaj la granda Lenin estas malantaŭ ni!
  
  La mamoj de la knabino nun estas nudaj,
  Sed la neĝoŝtormo furioze blovas neĝon...
  Kelkfoje estas malfacile eĉ spiri,
  La neĝblovo blankiĝas inside, furioze!
  
  Skuujoj eĉ batis faŝistojn en peltaj manteloj,
  Kaj la knabino promenas preskaŭ nuda...
  Ni ne bezonas malĝojajn pensojn pri ĉi tio,
  Ŝi estas bela - nuda, nudpieda!
  
  Ni tuj buĉas la komsomolojn de la Krauts,
  Kaj la bela knabino ridas...
  La Fuhrer ricevos pugnon sub la okulon,
  Kaj la Suno ĉiam brilas super la Patrujo!
  
  Ni estas grandaj kavaliroj ĉie,
  Kaj ni servas Rusion tre fidele...
  Ni malfermu la vojon al neebla sonĝo -
  Kvankam la virinoj ploris pro ĉagreno!
  
  Sciu, ke Stalino kondukos nin al venko,
  Ni liberigu Berlinon, Parizon kaj Londonon...
  La komunistoj estu honoritaj de ĉiuj,
  Kaj super la universo estas fiera sovetia flago!
  En batalo, la knabinoj estas, kompreneble, vere agloj. Ili ĵetas obusojn per siaj nudaj, ĉizitaj piedoj. Kaj ili batalas kiel leoninoj.
  Mirabela batalis precipe feroce.
  Kiel iliaj vizaĝoj estis distorditaj, eluzitaj kun evidentaj spuroj de degenero. Kvar nazioj falis, sed la kvina ulo sukcesis eviti kaj bati la elĉerpitan kadeton en la templo per la pugo. Mirabela svenis.
  La knabino vekiĝis nokte, ŝia tempio dolore doloris, kaj ŝi mem estis ligita al arbo. Mirabela mallevis la okulojn kaj embarasiĝis, ŝi estis preskaŭ nuda, nur en kalsoneto. La nazioj sidis apud la fajro, trinkante kaj ridante malnoble. La ĉefoficiro, ŝajne, grumblis en la germana:
  "Estas domaĝe, ke la viro, kiu estis kun ĉi tiu virino, mortis, li estus torturita antaŭ ŝiaj okuloj."
  Alia faŝisto murmuris:
  - Sed ora hararo estas ĉe ni, estas iu kun kiu amuziĝu!
  Mirabela kriis:
  - Vi mensogas, Nikolao vivas!
  Oficiroj kun la emblemo de fulmo, kiu signifis la SS, stariĝis kiel la haroj sur la kapo de la lasta malkuraĝulo. Hurlis:
  - Ve, rigardu, la reĝo vekiĝis!
  - Kia malĉastulino, ŝi jam volas germanan krenon!
  La du ĉefoficiroj alproksimiĝis al Mirabelle kaj demandis:
  - Vi konas nian sanktan germanan lingvon!
  La knabino fiere respondis germane:
  - Mi bone konas la rusan lingvon, kaj via parolo estas kvakado de rano kaj blekado de azeno. Estas eĉ naŭze por mi profanigi miajn lipojn per ĉi tiu babilado.
  La suboficiro eltiris ponardon kaj svingis ĝin, sed la altranga oficiro retenis lin:
  - Ne! Ĉu vi ne komprenas, ĉi tiu ruso volas nur instigi nin al murdo. Post ĉio, en ĉi tiu kazo, ŝia morto estos rapida kaj facila. Kaj do ni laŭvorte disigos ŝin, pecon post peco, laŭ ĉiuj reguloj de la ekzekutisto.
  La germanoj ekkriis:
  - Ni rapidu, ni tuj ordigu la putinon!
  La ĉefoficiro, SS-majoro kapjesis:
  - Ni iom timigu la papagon, sed ŝi ne mortos hodiaŭ! Tiel multaj el la plej bonaj arjaj uloj estis mortigitaj de la komisaro. Li mortos malrapide kaj dolore.
  Suboficiro, SS-leŭtenanto, demandis:
  - De kie ni komencu?
  La majoro sugestis:
  - Braziloj! Kaj kun graso, kiel ĝi devus esti kun kotletoj.
  La germanoj ridis kaj komencis montri la fingrojn obscene:
  - Aŭ eble ŝi ankaŭ povas fari tion!
  La majoro negative balancis la kapon:
  - Ŝi estas virino de malsupera raso, por ni SS-elito, ĉi tio estas maldeca.
  La leŭtenanto alproksimiĝis al la ligita knabino kaj komencis ŝmiri ŝiajn kalkanojn per graso. Mirabela grumblis:
  - Forigu la manojn! Vi estas germana kadavro!
  La leŭtenanto ridetis iroze:
  - Nun vi ne kantos tiel! Nuntempe ĝuu la tuŝojn de vera arjo, sur la hufoj de besto kiel vi.
  Mirabela spertis maloftan kaj abomenan senton de abomeno eĉ la tuŝo de venena kobro ne estis tiel naŭza; Sed tio estis nur la komenco. Ili komencis konstrui malgrandan fajron sub la piedoj de la bela knabino. Tiam la knabino subite komprenis, kion faras la bastardaj faŝistoj, kaj ŝi ektimis. Ja fajro estigas teruran, teruran, neelteneblan doloron, eĉ kun la plej mildaj brulvundoj. Kaj ili klare intencis friti ŝiajn nudajn kalkanojn. Mirabela ektremis, kaj la majoro nudigis la dentojn:
  - Nun vi ĉion rakontus al ni, se vi scius almenaŭ ion valoran. Nur ni povas ekscii de la neplenaĝa kadeto. Do vi devos amuzi nin per viaj kriegoj.
  Responde, Mirabela prenis ĝin kaj kuraĝe kantis:
  Mi estas militisto de nia Patrino Rusio,
  Simpla knabino, ĉiam nudpieda...
  Kelkfoje la korvoj kriis malnoble,
  Sed mi kredas, ke la revo realiĝos!
  
  Mi aliĝis al la komsomolo malsata,
  Preskaŭ nuda perlo en la malvarmo...
  Sed mi forĵetos la faŝiston de lia piedestalo,
  Donu al Adolf sian longan nazon!
  
  Ne fidu la komsomolan knabinon,
  Ne povos bridi la universon...
  Kaj klara voĉo aŭdiĝas ĉi tie,
  Nia armeo altiĝis ĝis la supro de nia Patrujo!
  
  Por la Patrujo Granda Rusio,
  Batalu, mi petas, pioniru sen timo...
  Kvankam vi scias, ke la kampoj estas akvumitaj per sango,
  Sed montru al mi, ke vi estas ekzemplo de braveco!
  
  Por komsomolanoj, la ĉielo estas feliĉo,
  Ne estas zorgoj por la knabino...
  Ĉio estos en ŝia fiera, glora potenco,
  Kaj la Fuhrer venos al la sorto de aborto!
  
  Sed la tempo estas malfacila - Hitler venas,
  Li eĉ povas venki la teruran...
  Li ĵetas raketojn tiel malavare kiel bomboj,
  Kapabla transformi ĉiujn soldatojn en ludon!
  
  Sed kredu min, knabinoj ne konas timon,
  Ĵetante obuson per via nuda piedo...
  Ŝi estas nuda - ŝia ĉemizo estas bruligita,
  Batalante kontraŭ nekonscia hordo!
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"