Аннотация: Вось зноѓ прынцэса-эльфiйка ѓ паходзе на крылатых караблях. I ёй даводзiцца мець справу з рознымi ворагамi. I вампiрамi, i нават з легендарным Змеем Гарынычам.
ПРЫНЦЭСА-ЭЛЬФIЙКА i ЗМЕЙ-ГАРЫНЫЧ
АНАТАЦЫЯ
Вось зноѓ прынцэса-эльфiйка ѓ паходзе на крылатых караблях. I ёй даводзiцца мець справу з рознымi ворагамi. I вампiрамi, i нават з легендарным Змеем Гарынычам.
. РАЗДЗЕЛ Љ1
Вось яна зноѓ са сваёй армiяй з крылатых караблёѓ, з экiпажамi з ледзь прыкрытых упрыгожваннямi i вузкiмi палоскамi тканiн, галаногiх дзяѓчынак. I адзiны мужчына, з выгляду хлопчык гадоѓ дванаццацi-трынаццацi прынц Эдуард. У найсвятлейшай асобы ѓсё адзенне адны толькi шорты. Але затое на светлавалосай галаве прынца вянок з камянёѓ, што зiхацяць ярчэй алмазаѓ, а на шчыкалатках босых ног i запясцях, моцных з кулакамi, што вытыркаюць косткамi, залатыя з каменьчыкамi бранзалеты.
А вось перад ёй завiс вампiр з чарадзейнай палачкай у руках. Апрануты ён вельмi цывiльна, i ѓ ботах, а на галаве цылiндр. Твар бледны, а з рота тырчаць доѓгiя, але тонкiя iклы.
Мiнулы раз яны расталiся на самым цiкавым месцы. А зараз iдзе працяг.
Вампiр, якi мае тытул, вымавiѓ:
- Першае маё такое пытанне: - Чаму засох какос?
Элiфа, якая адзiная была ѓ гэтым гламурным войску ѓ каштоѓным абутку i раскошным адзеннi, адказала з усмешкай:
- Дух дажджлiвы не дарос, таму засох какос!
Вампiр заторгаѓ сваёй чароѓнай палачкай. Дзяѓчыны-ваяѓнiцы ѓзялi яго на прыцэл, навёѓшы завадныя арбалеты з нiтамi i лукi са стрэламi.
Iх мускулiстыя целы вельмi апетытна выглядалi.
Вампiр уздрыгнуѓ, яго белы твар ад прыкрасцi пасiнеѓ. I ён прашыпеѓ:
- Хутка ж ты адказала!
Элiфа, ганарлiва выпрастаѓшы табар, адказала:
- Iмгненне - дае перамогу!
Вампiр хiхiкнуѓ i адзначыѓ:
- У вас такая выдатная каманда. Гэтулькi дзяѓчынак, i яны так павеюць!
Сапраѓды, моцна пахла пахошчамi, водарамi дарагiх духоѓ, чыстымi, мускулiстымi целамi здаровых i юных дзяѓчынак. I ад гэтага лiтаральна кружылася галава.
Элiфа строгiм тонам вымавiла:
- Ты нам зубы не загаворвай! Давай сюды другую загадку!
Хлопчык-прынц Эдзiк кiнуѓ босымi пальцамi ног маленькую iголку, i тая прабiла адразу чатыры мухi, перакруцiлася i вярнулася назад да юнага ваяѓнiка.
Пацан-тэрмiнатар праспяваѓ:
- Жарты ѓ бок, вампiр,
А iнакш будзе труна...
Спляшам i зробiм баль,
Каб монстар з лысiнай здох!
Элiфа засмяялася, падмiргнула хлапчуку i прачырыкала:
- Ну чаму,
Вампiр навёѓ на нас нуду!
Хлопчык-прынц буркнуѓ, i заѓважыѓ:
- Добра! У мяне ёсць адчуванне, што нам трывiяльна зубы загаворваюць. А вампiр проста жадае выйграць час!
Крывасмокт-саноѓнiк заѓважыѓ:
- Не я стаѓ песнi разводзiць, а вы! Хаця мог бы, i праспяваць сам!
Элiфа зарагатала i адзначыла, зiхоцячы, як дыяментамi зубкамi:
- Былi б рады паслухаць тваю песню, салаѓушка!
Вампiр узяѓ i заспяваѓ:
Змярканне насунулася на горад,
У ценi пекла заплылi дамы...
Зацягнуѓшы тужэй смерцi молат,
Па вулiцах крочыць сатана!
Сячэ ён людзей бязбожных,
Эльфам таксама выстаѓляе рахунак...
Тыя, хто хоча проста жыць прыгожа,
Атрымалася ѓсё наадварот!
Д'ябал тут, Д'ябал там,
Жыццё, як сон, суцэльны падман...
Д'ябал тут, Д'ябал там,
Жыццё, як сон, суцэльны падман!
Эдзiк засмяяѓся i, перапынiѓшы песню вампiра, тупнуѓшы босай нагой, цалкам лагiчна адзначыѓ:
- З гэтым не паспрачаешся! Што Д'ябал тут, i Д'ябал там!
Элiфа жорстка вымавiла:
- Хопiць гэтых песень! Давай наступную загадку i хутчэй!
Вампiр прашыпеѓ, выскалiѓшы зубы i рыкаючы:
- Загадка нумар два: - Дзе насяляе Сатана!
Элiфа ѓсмiхнулася i спытала:
- А хто гэты Сатана?
Хлопчык-прынц упэѓнена адказаѓ:
- Гэта той, каго лiчаць дыяметральнай супрацьлегласцю Усявышняму, i дакладней, Стваральнаму пачатку Мегагiперсусвету. Свайго роду тое, што разбуральнае ѓ нашым i iншых светабудовах. - Юны свавольнiк-ваяѓнiк пстрыкнуѓ босымi пальцамi загарэлых ног i дадаѓ. - Ёсць яшчэ i iншыя версii - маѓляѓ, гэта загiнулы анёл. Тыпа таго, што наймацнейшы i дасканалы з анёлаѓ узяѓ i заганарыѓся, i пайшоѓ супраць Усявышняга Бога. Ёсць i iншыя версii. Маѓляѓ, быццам Сатана, гэта пакорны слуга Усявышняга i выконвае функцыi ката. Або, нават тыпу таго, што Д'ябал кiраѓнiк лiберальнай апазiцыi супраць кансерватара i дэспата Бога.
Вампiр прарычэѓ, яго iклы падаѓжэлi:
- Хопiць балбатаць. Давай адказ!
Элiфа хiхiкнула i праспявала:
У мяне просты адказ -
Эгаiзм крынiца бед!
У эгаiзме Сатана -
Плён ён нашага розуму!
Дзяѓчаты ѓ адказ запляскалi сваiмi босымi, з ружовымi падэшвамi, хупавымi, точанымi, панадлiвымi нагамi. Вось гэта прыгожыя ваяѓнiцы.
Эдзiк прачырыкаѓ з мiлай усмешкай:
Людзi гiнуць за метал, за метал!
Людзi гiнуць за метал, за метал!
Сатана там кiруе баль!
Сатана там кiруе баль!
Элiфа пакiвала галавой:
- А чаму Сатана кiруе баль там, а не тут? Бо зло iснуе ва ѓсiх мiрах i планетах.
Хлопчык-прынц кiѓнуѓ сваёй светлай, крыху залацiстай галавой:
- Так! Хаця, ёсць i розныя ѓзроѓнi дабра i зла! Дакладна таксама i iх размеркаванне па светах. На некаторых планетах, дакладней, зорных iмперыях рэальна пануе рай. I тамака касмiчны камунiзм.
Элiфа расцягнуѓшы пунсовыя вусны ва ѓсмешцы i, блiснуѓшы зубамi, прабуркавала:
- А што такое камунiзм?
Эдуард растлумачыѓ:
- Камунiзм - гэта тыпу Эдэма, або Вiрыя, але не створанага Багамi, а атрыманага ѓ вынiку развiцця навукi i тэхналогiй!
Дзяѓчына-каралева засмяялася i прачырыкала:
- Велiч эльфаѓ прызнала планета,
Ударам мяча скрышаны Аркшынiзм...
Нас любяць i шануюць усе нацыi свету
I войска дзяѓчынак iдзе ѓ камунiзм!
Прыгажунi зноѓ запляскалi сваiмi босымi, точанымi, хупавымi ножкамi. I ад гэтага хадзiлi самыя сапраѓдныя хвалi, якiя ѓздымалiся, нiбы цунамi.
Эдзiк прачырыкаѓ, выскалiѓшы зубкi:
На прасторах Радзiмы цудоѓнай,
Гартуючыся ѓ бiтве i працы...
Мы пабудуем хутка рай нябесны,
Каб людзi не былi ѓ галечы!
Дзяѓчынкi захiхiкалi, i iх галасы былi такiя прыгожыя i пералiвiстыя. Нiбы граѓ аркестр з самымi вытанчанымi i перадавымi музычнымi iнструментамi!
Элiфа хруснула косткамi кулака i прашыпела:
- Ну, а цяпер давай сваю трэцюю, апошнюю загадку, вампiр! I мы будзем кiраваць казачнай краiнай!
Вампiр агрызнуѓся i зароѓ:
- Занадта ты шмат хочаш! Усяго тры куплеты прачытаць i кiраваць цэлай дзяржавай! Не, вы будзеце ваяваць. Я перадумаѓ!
Эдуард, хлопчык-прынц, весела праспяваѓ:
- Мы мiрныя людзi, але наш бронецягнiк,
На палiве кваркаѓ паспеѓ разагнацца...
За светлае заѓтра мы будзем змагацца -
Дзяѓчынкi хутчэй пайшлi цалавацца!
Элiфа буркнула:
- Не смешна! Ты хочаш, каб мы вас забiвалi?
Вампiр адказаѓ:
- I мы вас таксама будзем забiваць!
Эдзiк пiскнуѓ:
- А мы гэта таксама можам! I крута рабiць! I забiваць оркаѓ!
Дзяѓчаты-ваяѓнiцы прачырыкалi хорам:
- Калi ты нам дасi загад, мы ѓсеем яго стрэламi, як вожыка iголкамi!
Дзяѓчына-каралева адказала з усмешкай:
- Амбасадараѓ не забiваюць! Ляцi да сваiх, i перадай iм:
- Хто з мячом да нас прыйдзе, той ад мяча i загiне!
Вампiр кiѓнуѓ i адзначыѓ:
- Праз некалькi гадзiн тыя з вас, хто застанецца ѓ жывых, будзе зайздросцiць мёртвым!
I махнуѓшы чароѓнай палачкай, засвяцiѓся, нiбы метэарыт, i iрвануѓ, пакiдаючы за сабой дымавы шлейф.
Хлопчык-прынц падскочыѓ i з энтузiязмам прабуркаваѓ:
Адгрукаталi разрывы,
Скончылася мiлата!
Хопiць паказваць спiны -
Час ворагаѓ забiваць!
Элiфа пераклала з адной рукi ѓ iншую меч i адзначыла:
- Час бы i мне пераапрануцца. У гэтым раскошным уборы я выглядаю занадта ѓжо нязграбна, а дарагi абутак будзе мяшаць выкарыстоѓваць ногi падчас загавораѓ.
Эдзiк, з усмешкай вечнага хлапчука, якi, пры гэтым, вельмi бывалы, кiѓнуѓ i адказаѓ:
- Так, гэта сапраѓды не парадак!
Юны ваяѓнiк страсянуѓ сваёй босай нагой, на мезе блiснуѓ пярсцёнак. I нешта Эдуард сказаѓ.
Загарэлася выблiскам блiц. I Элiфа змянiлася. Цяпер яна была басаногая, але на кожным пальчыку ззяла па пярсцёнку, акрамя вузкай палоскi на грудзях i сцёгнах, усё мускулiстае, загарэлае цела аголена, акрамя бранзалетаѓ на руках i шчыкалатках. На галаве застаѓся вянок, нiбы сатканы з зорак. А ѓ адной руцэ ѓ дзяѓчыны меч, у другой чароѓная палачка.
Грыва з сусальнага золата развяваецца па ветры, зубы зiхацяць жэмчугам, вочы гараць сумессю iзумруду i сапфiру, мускулы вельмi рэльефныя i выразныя калышуцца, нiбы рабiзна на вадзе. А на лбе таксама гарыць зорка.
Вось гэта сапраѓды краля - вышэйшы гатунак.
Эдзiк, з цяжкасцю стрымлiваючы смяшкi, вымавiѓ:
За морам царэѓна ёсць,
Што нельга вачэй адвесцi...
Iзумрудныя вочы,
I з золата каса...
Месяц пад касой блiшчыць
А на лбе зорка гарыць!
А сама тое велiчная,
Апiсаць, i слоѓ-то мала,
Калi гаворка i казаць,
Ручаек ключом звiнiць!
Элiфа страсянула мячом i чароѓнай палачкай. Хлопчык-прынц зноѓ ужыѓ чараѓнiцтва, на гэты раз чароѓнай палачкай. I нешта блiснула на яе кончыку.
I за плячыма прыгажунi-каралевы ѓзнiкла вельмi прасунутая сумесь арбалета i кулямёта. Вось гэта была зброя.
Эдзiк усклiкнуѓ:
- Шварцэнэгер у бiкiнi i самка-варвар!
Элiфа ѓхмыльнулася i спытала:
- А хто такi Шварцэнэгер?
Хлопчык-прынц з усмешкай адказаѓ:
- Гэта такi хлопец, якi мог бы табе скласцi годную пару!
Дзяѓчына-каралева, хiхiкнула, праспявала:
У нас тэрыторыi мала,
Гуляла сумна гiтара...
Магу атрымаць мужа дарма,
Ды толькi Шварц-варвар не пара!
Эдзiк з усмешкай вымавiѓ:
- Так, нажаль, у гэтым плане... Хоць Арнi само абаянне!
Адна з дзяѓчынак-ваяѓнiц падказала:
- Геракла ёй трэба!
Элiфа засмяялася i адзначыла:
- Вы мне цэлую кодлу мужчын на сваталi. А я сабе лепш абяру мужыка сама!
Эдзiк спытаѓ з усмешкай:
- Па каханнi, цi па разлiку?
Дзяѓчына-каралева ѓпэѓнена адказала:
- Па каханнi!
Эдзiк заѓважыѓ сур'ёзным тонам:
- А хiба iнтарэсы iмперыi не перш за ѓсё?
Элiфа з уздыхам адказала:
- Так, а што я не гаспадыня сабе?
Хлопчык-прынц адказаѓ строгiм тонам:
- Не! Прынцэса i нават каралева - гэта ѓсяго толькi ганаровая рабыня!
Элiфа ѓ адказ праспявала:
Можа лепш жыць у вёсцы,
Нам законам забараняецца кахаць...
У прынцэс ёсць адзiн звычай старажытны -
Па разлiку трэба замуж выходзiць!
I дзяѓчынка-каралева пачала падскокваць, i разам з ёй iншыя галаногiя i фiгурыстыя, мускулiстыя ваяѓнiцы.
А я не хачу, не хачу па разлiку,
А я па каханнi, па каханнi жадаю...
Свабоду, свабоду, мне дайце свабоду,
Я птушкай увысь палячу!
Я буду парыць над планетай арлiцай,
I оркаѓ кiпцюрамi касматых ганяць...
I рэальна сусвету царыцай -
Прыйдзе для кахання мiлата!
Але спяваць далей было ѓжо некалi. Наперадзе ѓ небе з'явiѓся першы супернiк - вельмi буйны, трохгаловы Змей-Гарыныч.
Чым ён адрознiваецца ад дракона? На першы погляд рознiца невялiкая. Але Змей-Гарыныч цяжэйшы, буйнейшы i ѓкормлены, чым звычайны цмок. I з iм бiцца няпроста. I агню ён можа вылiваць куды больш, чым звычайны крылаты прадстаѓнiк гэтага вiду.
Вось зараз ягоныя пашчы раскрылiся i ён, як лупне вогненным патокам прама з дыстанцыi.
Элiфа i Эдзiк разам страсянулi артэфактамi, i вывяржэнне з пашчаѓ дракона павярнулася i абрынулася на самога монстра.
Змей Гарыныч атрымаѓ сваё вогненнае мерсi i зароѓ:
- Вось нядобрыя дзяѓчынкi! Вас пакаранне чакае!
Эдзiк згодна кiѓнуѓ:
- Для цябе яны не падарунак. Але пазмагацца табе давядзецца з адной.
Змей Гарыныч зароѓ:
- Падайце мне на шашлык вашу каралеву!
Хлопчык-прынц кiѓнуѓ:
- Мерсi! Ваша чарга Элiфа!
Дзяѓчына-манарх прачырыкала:
Люта рвуцца ѓ бiтву эльфiйкi,
Кожная верыць у праѓду горача!
Змей Гарыныч у адказ праспяваѓ:
А мне любое мора, мора па калена,
А мне любыя горы па плячо!
Элiфа ѓ адказ падскочыла i завiсла ѓ паветры. Эдзiк кiѓнуѓ:
- Правiльна! Ты можаш лятаць. Атакуй супернiка i зрэж яму галаву!
Дзяѓчына-маркiза па правую руку ад каралевы паправiла:
- Тры галавы!
Эдзiк засмяяѓся i прашыпеѓ:
- А калi тры ѓ адным?
Элiфа крутанулася i зачапiла плячом мачту свайго крылатага флагмана i балюча выцялася.
Ахнуѓшы, прыгажуня прачырыкала:
- Так, вядома, мiлата,
Навучылася я лятаць...
Як убачу нешта, хоп -
I цiкаць!
Эдзiк ѓхмыльнуѓся i заѓважыѓ:
- У цябе няма вопыту змагацца ѓ паветры. Але нiчога, я думаю, ты навучышся!
Элiфа хiхiкнула i праспявала:
- Буду бiцца я прыстойна,
Дзiвячы змяя ѓ вока ...
I вучыцца на выдатна,
Паказаѓшы прыстойны клас!
Вось дзяѓчынкi натапырылiся сваiмi лукамi i арбалетамi, i нават гарпуннымi гарматамi.
Хлопчык-прынц упэѓнена вымавiѓ:
- Не, са змеем Гарынычам ты павiнна бiцца адзiн на адзiн!
Элiфа выскалiлiся i паднялася ѓ паветра, i там лiтаральна завiсла i закруцiлася турком.
Эдзiк сам падскочыѓ, i апынуѓся побач з ёй. Схапiѓ дзяѓчынку за босую нагу i крыкнуѓ:
- Думай аб добрым!
Элiфа засмяялася. I нага выслiзнула з рук хлопчыка. Дзяѓчына-каралева праспявала:
Рабiць тое, што зусiм не належыць -
Гэта саладзей, чым нават марожанае!
Эдзiк ѓхмыльнуѓся i пiскнуѓ:
- Давай, у бой красуня! У цябе ѓсё атрымаецца!
Элiфа зароѓ:
- Ты мне не тыкай! Я ѓсё ж каралева, а ты прынц!
Хлапчук-тэрмiнатар хiхiкнуѓ i адказаѓ:
- Калi б ты ведала, колькi мне гадоѓ, то жахнулася б!
У адказ, дзяѓчынка-каралева праспявала:
Хоць галава мая седа,
Зiмы мне няма чаго палохацца...
Не толькi сум, мае гады,
Мае гады, маё багацце!
Эдзiк упэѓнена заявiѓ:
- Твае валасы нiколi не пасiвеюць, ты будзеш вечна малады, вечна босы!
Элiфа зарагатала i паказала пацану-свавольнiку мову.
Змей Гарыныч зароѓ:
- Ну, цi хутка вы там? А вось цяжка такую тушу, як маю, у паветры трымаць!
Эдзiк зноѓ прачырыкаѓ:
Паспрабуй адолець такога злодзея,
Ёсць, праѓда, гiпербластэр на руках...
Я веру, пералом наступiць хутка,
Гарыныч, ты не схаваешся ѓ гарах!
Элiфа разрагаталася ѓ чарговы па лiку разоѓ, у яе было вельмi гуллiвы настрой. Але што ж у бой, дык у бой. Не на забой усё ж!