Рыбаченко Олег Павлович : другие произведения.

Spionaj Ludoj - Destruo De Rusion

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  • Аннотация:
    Ĉiaj operacioj estas faritaj de specialaj servoj, ĉefe la CIA, NSA, MI, MOSSAD, kaj aliaj kreas specialan situacion en la tuta mondo, kiu ofte fariĝas neantaŭvidebla. Estas lukto kontraŭ terorismo kaj por influkampoj. Tre interesaj romanoj estas dediĉitaj al tio, same kiel al la perfido de Miĥail Gorbaĉov.
  SPIONAJ LUDOJ - DESTRUO DE RUSION
  KONOTACIO
  Ĉiaj operacioj estas faritaj de specialaj servoj, ĉefe la CIA, NSA, MI, MOSSAD, kaj aliaj kreas specialan situacion en la tuta mondo, kiu ofte fariĝas neantaŭvidebla. Estas lukto kontraŭ terorismo kaj por influkampoj. Tre interesaj romanoj estas dediĉitaj al tio, same kiel al la perfido de Miĥail Gorbaĉov.
  
  ĈAPITRO UNUA
  
  
  La malamo en lia koro brulis pli hele ol fandita ŝtalo.
  
  Matt Drake ekstaris, grimpis trans la muron, kaj alteriĝis silente. Li kaŭris inter la balanciĝantaj arbustoj, aŭskultante, sed ne sentis ŝanĝon en la silento ĉirkaŭ si. Li haltis por momento kaj kontrolis la Glock-subkompakton ankoraŭ unu fojon.
  
  Ĉio estis preta. La sbiroj de la Sango-Reĝo havos malfacilan tempon ĉi-vespere.
  
  La domo antaŭ li estis en krepusko. La kuirejo kaj salono sur la teretaĝo estis englutitaj de flamoj. La resto de la loko estis plonĝita en mallumon. Li hezitis ankoraŭ sekundon, zorge reviziante la diagramon, kiun li ricevis de la antaŭa, nun mortinta dungosoldato, antaŭ ol silente antaŭeniri.
  
  Lia malnova instruado bone servis al li kaj denove bobelis tra liaj vejnoj, nun li havis pure personan kialon kaj postulon pri tio. Tri el la helpantoj de la Blood King mortis terurajn mortojn en tri semajnoj.
  
  Ne grave kion li diris al li, Rodriguez estus numero kvar.
  
  Drake alvenis al la malantaŭa pordo kaj kontrolis la seruron. Post kelkaj minutoj, li turnis la tenilon kaj englitis. Li aŭdis eksplodon de la televido kaj obtuziajn huraojn. Rodriguez, Dio benu la maljunan amasmurdiston, rigardis la ludon.
  
  Li paŝis la kuirejon, ne bezonante la lumon de sia kompakta poŝlampo pro la brilo venanta de la ĉefa ĉambro antaŭe. Li haltis en la koridoro por atente aŭskulti.
  
  Ĉu estis pli ol unu ulo? Estas malfacile distingi pro la bruo de la malbenita televido. Ne gravas. Li estus mortiginta ilin ĉiujn.
  
  La malespero, kiun li sentis dum la lastaj tri semajnoj post la morto de Kennedy, preskaŭ superfortis lin. Li postlasis siajn amikojn kun nur du koncedoj. Li unue vokis Thorsten Dahl por averti la svedon pri la vendetto de la Blood King kaj konsili lin ricevi sian familion al sekureco. Kaj due, li petis la helpon de siaj maljunaj SAS-amikoj. Li fidis ke ili prizorgu la familion de Ben Blake ĉar li ne povis.
  
  Nun Drake batalis sola.
  
  Li malofte parolis. Li trinkis. Perforto kaj mallumo estis liaj nuraj amikoj. Neniu espero aŭ kompato restis en lia koro
  
  Li moviĝis silente laŭ la koridoro. La loko odoris al malsekeco, ŝvito kaj fritita manĝaĵo. Biera fumo estis preskaŭ videbla. Drake faris malmolan vizaĝon.
  
  Estas pli facile por mi.
  
  Lia informo diris ke ununura persono vivis ĉi tie, persono kiu helpis kidnapi almenaŭ tri el la fifamaj "kaptitoj" de la Blood King.' Post la kraŝo de lia ŝipo kaj la ŝajne bone planita fuĝo de la viro, almenaŭ dekduo de altrangaj figuroj singarde kaj diskrete paŝis antaŭen por klarigi, ke membro de iliaj familioj estas tenata de submondaj figuroj. La sanga reĝo manipulis la decidojn kaj agojn de Usono, profitante la amon kaj kompaton de ilia frontfiguro.
  
  Lia plano estis vere bonega. Ne unu homo sciis, ke la karuloj de aliaj homoj estas en danĝero, kaj la Sango-Reĝo tuŝis ilin ĉiujn per vergo el fero kaj sango. Ĉio, kio estis bezonata. Kio ajn funkciis.
  
  Drake supozis ke ili eĉ ne tuŝis tiun kiu estis kidnapita ankoraŭ. Ili ne povis kompreni kiom malproksimen efektive iris la malica kontrolo de la Sango-Reĝo.
  
  Pordo maldekstre malfermiĝis kaj dika, nerazita viro elpaŝis. Drake agis tuj kaj kun mortiga forto. Li atakis la viron, eltiris tranĉilon kaj enigis ĝin profunde en lian stomakon, poste puŝis lin el la malfermita pordo en la salonon.
  
  La okuloj de la dikulo ŝvelis pro nekredemo kaj ŝoko. Drake tenis ĝin firme, larĝa, krianta ŝildo, forte fosante en la klingo antaŭ liberigi ĝin kaj tirar la Glock.
  
  Rodriguez agis rapide malgraŭ la ŝoko de la aspekto de Drake. Li jam ruliĝis de la malleviĝanta kanapo sur la plankon, ludante per sia zono. Sed estis la tria viro en la ĉambro kiu kaptis la atenton de Drake.
  
  Fortika, longhara viro estis okupata en la angulo kun grandaj nigraj aŭdiloj premitaj al siaj oreloj. Sed eĉ dum li streĉiĝis, eĉ dum li frapis la himnon per siaj malpurkukitaj fingroj, li etendis manon al la segita ĉaspafilo.
  
  Drake faris sin malgranda. La mortiga pafo disŝiris la dikulon. Drake flankenpuŝis sian konvulsiantan korpon kaj leviĝis, pafante. Tri pafoj deprenis la plej grandan parton de la kapo de la muzikisto kaj ĵetis lian korpon kontraŭ la muron. La aŭdiloj flugis memstare, arkante tra la aero, kaj alteriĝis sur grandega televidilo, bele pendanta de la rando.
  
  Sango fluis laŭ la plata ekrano.
  
  Rodriguez ankoraŭ rampis sur la planko. Forĵetitaj fritoj kaj biero resaltis kaj ŝprucis ĉirkaŭ li. Drake estis apud li en la palpebrumo de okulo kaj forte pikis la Glock en la ĉielon de sia buŝo.
  
  "Bongusta?"
  
  Rodriguez sufokiĝis, sed ankoraŭ atingis sian zonon por malgranda tranĉilo. Drake rigardis kun malestimo, kaj kiam la akolito de la Blood King donis al ili brutalan baton, la eks-SAS-soldato kaptis lin kaj pelis lin forte en la bicepson de la atakanto.
  
  "Ne estu idioto".
  
  Rodriguez parolis kiel porko buĉata. Drake turnis lin kaj apogis sian dorson al la kanapo. Li renkontis la okulojn de la viro, nubigitaj pro doloro.
  
  "Rakontu al mi ĉion, kion vi scias," Drake flustris, "pri la Sango-Reĝo." Li eltiris Glock sed konservis ĝin en klara vido.
  
  "En kio?" La akĉento de Rodriguez estis forta, malfacile deĉifrebla pro lia vetkuro kaj doloro.
  
  Drake forte frapis la Glock en la buŝon de Rodriguez. Almenaŭ unu dento estis batita.
  
  "Ne moku min." La veneno en lia voĉo perfidis ion pli ol nur malamon kaj malespero. Tio igis la viron de la Sango-Reĝo ekkompreni ke brutala morto estis efektive neevitebla.
  
  "Bona bona. Mi scias pri Boudreau. Ĉu vi volas, ke mi rakontu al vi pri Boudreau? Ĉi tion mi povas fari."
  
  Drake frapis la muzelon de la Glock leĝere kontraŭ la frunto de la viro. "Ni povas komenci per tio, se vi volas."
  
  "Bone. Restu trankvila ". Rodriguez daŭrigis tra la evidenta doloro. Sango fluis sur lia mentono el rompitaj dentoj. "Boudreau estas fika frenezulo, viro. Ĉu vi scias la solan kialon, kial la Sango-Reĝo lasis lin vivi?"
  
  Drake direktis la pafilon al la okulo de la viro. "Ĉu mi aspektas kiel homo, kiu respondas demandojn?" Lia voĉo raŝis kiel ŝtalo sur ŝtalo. "Ĉu mi devus?"
  
  "Jes. Bona bona. Estas multaj pli da mortoj antaŭen. Tion diris la Sango-Reĝo, viro. Estas multaj mortoj antaŭen, kaj Boudreau ĝojos esti en la dika. "
  
  "Do li uzas Boudreau por purigi. Ne surprize. Li verŝajne detruas la tutan ranĉon."
  
  Rodriguez palpebrumis. "Ĉu vi scias pri la ranĉo?"
  
  "Kie li estas?" Drake sentis malamo leviĝi tra li. "Kie?" Mi demandis. La venontan sekundon, li estis ronde klaki kaj komenci bati Rodriguez duonon al morto.
  
  Ne estas perdoj. La fekaĵo ĉiukaze nenion scias. Same kiel ĉiuj aliaj. Se io povus diri pri la Sango-Reĝo, tio estis kiom bone li kaŝis siajn spurojn.
  
  En tiu momento, fajrero ekbrilis en la okuloj de Rodriguez. Drake ruliĝis kiam io peza pasis kie lia kapo ĵus estis.
  
  Kvara viro, verŝajne sveninta en la apuda ĉambro kaj vekita de la bruo, atakis.
  
  Drake turniĝis ĉirkaŭe, piedbatante sian gambon kaj preskaŭ senkapigante sian novan kontraŭulon. Dum la viro kolapsis al la tero, Drake rapide kalkulis lin-pezaj okuloj, tramreloj sur ambaŭ brakoj, malpura T-ĉemizo-kaj pafis lin dufoje en la kapon.
  
  La okuloj de Rodriguez ŝvelis. "Ne!"
  
  Drake pafis lin en la brakon. "Vi ne estis helpema al mi."
  
  Unu plia pafo. Lia genuo eksplodis.
  
  "Vi scias nenion".
  
  Tria kuglo. Rodriguez duobliĝis, tenante sian stomakon.
  
  "Kiel ĉiuj ceteraj."
  
  La lasta pafo. Ĝuste inter la okuloj.
  
  Drake esploris la morton ĉirkaŭ li, absorbante ĝin, permesante al sia animo trinki la nektaron de venĝo por nur momento.
  
  Li postlasis la domon, eskapinte tra la ĝardeno, lasante la profundan mallumon konsumi lin.
  
  
  ĈAPITRO DU
  
  
  Drake vekiĝis meze de la nokto, kovrita de ŝvito. Ŝiaj okuloj estis fermitaj pro parte verŝitaj larmoj. La sonĝo ĉiam estis la sama.
  
  Li estis la viro, kiu ĉiam savis ilin. La persono kiu ĉiam diras la vortojn "fidu min" unue. Sed tiam nenio rezultis el ĝi.
  
  Malsukcesis ilin ambaŭ.
  
  Jam dufoje. Alison unue. Nun Kennedy.
  
  Li elglitis el la lito, etendante la botelon, kiun li tenis apud la pafilo sur la noktostango. Li trinkis el la malfermita botelo. La malmultekosta viskio bruligis sian vojon laŭ lia gorĝo kaj en liajn intestojn. Medicino por la malfortuloj kaj damnitoj.
  
  Kiam kulpo minacis revenigi lin sur la genuojn, li faris tri rapidajn vokojn. Unue en Islando. Li parolis mallonge al Torsten Dahl kaj aŭdis la simpation en la voĉo de la granda svedo, eĉ kiam li diris al li ke li ĉesu voki ĉiunokte, ke liaj edzino kaj infanoj estas sekuraj kaj ne estos damaĝitaj.
  
  La dua estis por Joe Shepard, viro kun kiu li batalis en multaj bataloj dum sia tempo en la maljuna regimento. Shepard ĝentile skizis la saman scenaron kiel Dahl, sed faris neniun komenton pri la malklaraj vortoj de Drake aŭ la malglata grako en lia voĉo. Li certigis Drake ke la familio de Ben Blake estas bone gardita kaj ke li kaj kelkaj el liaj amikoj sidis en la ombro, lerte gardante la gardistojn.
  
  Drake fermis la okulojn kiam li faris la lastan vokon. Li sentis kapturnon kaj liaj internoj brulis kiel la plej malalta nivelo de infero. Ĉio ĉi estis dezirinda. Io ajn por forpreni lian atenton de Kennedy Moore.
  
  Vi eĉ maltrafis ŝian aĉan entombigon...
  
  "Saluton?" La voĉo de Alicia estis trankvila kaj memfida. Ankaŭ ŝi lastatempe perdis iun proksiman al ŝi, kvankam ŝi ne montris eksterajn signojn.
  
  "Estas mi. Kiel ili estas?"
  
  "Ĉio estas en ordo. Hayden fartas bone. Kelkajn pliajn semajnojn kaj ŝi revenos al sia sankta CIA-bildo. Blake fartas bone, sed vin sopiras al li. Lia fratino ĵus aperis. Vera familia kunveno. Majo estas AWOL, dankon al Dio. Mi observas ilin, Drake. Kie diable vi estas?"
  
  Drake tusis kaj viŝis siajn okulojn. "Dankon," li sukcesis diri antaŭ detranĉi la konekton. Estas amuze, ke ŝi menciis inferon.
  
  Li sentis, ke li starigis tendaron ekster ĉi tiu sama pordego.
  
  
  ĈAPITRO TRI
  
  
  Hayden Jay rigardis la sunon leviĝi super Atlantiko. Ĝi estis ŝia plej ŝatata parto de la tago, kiun ŝi amis pasigi sole. Ŝi singarde glitis el la lito, svingante pro la doloro en sia femuro, kaj singarde marŝis al la fenestro.
  
  Relativa trankvilo falis sur ŝin. Rampa fajro tuŝis la ondojn, kaj dum kelkaj minutoj ĉiuj ŝiaj doloroj kaj zorgoj degelis. La tempo haltis kaj ŝi estis senmorta, kaj tiam la pordo malantaŭ ŝi malfermiĝis.
  
  la voĉo de Ben. "Bela vido".
  
  Ŝi kapjesis al la sunleviĝo kaj poste turnis sin por vidi lin rigardi ŝin. "Vi ne bezonas freŝiĝi, Ben Blake. Sufiĉe da kafo kaj bakaĵo kun butero."
  
  Ŝia koramiko svingis skatolon da trinkaĵoj kaj papersakon kiel armilon. "Renkontu min sur la lito."
  
  Hayden lastan rigardon al Nova Tagiĝo kaj poste malrapide marŝis al la lito. Ben metis la kafon kaj bagelojn facile atingebla kaj donis al ŝiaj hundecaj okuloj.
  
  "Kiel-"
  
  "Same kiel hieraŭ nokte," Hayden diris rapide. "Post ok horoj, lameco ne foriros." Poste ŝi iom moliĝis. "Ĉu vorto de Drake?"
  
  Ben apogis sin sur la liton kaj balancis la kapon. "Ne. Mi parolis kun mia patro kaj ili ĉiuj fartas bone. Neniu signo-" Li ŝanceliĝis. "De..."
  
  "Niaj familioj estas sekuraj." Hayden metis sian manon sur sian genuon. "La Sango-Reĝo malsukcesis tie. Nun ĉio, kion ni devas fari, estas trovi lin kaj nuligi la vendetton."
  
  "Malsukcesis?" Ben eĥis. "Kiel vi povas diri tion?"
  
  Hayden profunde enspiris. "Vi scias, kion mi volis diri."
  
  "Kennedy mortis. Kaj Drake... li eĉ ne iris al ŝia entombigo.
  
  "Mi scias".
  
  "Li foriris, vi scias." Ben fiksrigardis sian bakaĵon kvazaŭ ĝi estus sibla serpento. "Li ne revenos".
  
  "Donu al li tempon."
  
  "Li havis tri semajnojn."
  
  "Do donu al li tri pliajn."
  
  "Kion vi opinias, ke li faras?"
  
  Hayden ridetis iomete. "Laŭ kion mi scias pri Drake... Kovru nian dorson unue. Tiam li provos trovi Dmitrij Kovalenkon."
  
  "La Sango-Reĝo eble neniam aperos denove." La humoro de Ben estis tiel malĝojiga, ke eĉ la hela promeso de nova mateno malaperis.
  
  "Li faros." Hayden ekrigardis la junulon. "Li havas planon, ĉu vi memoras? Ĝi ne surteriĝos kiel antaŭe. Tempovojaĝaj aparatoj estis nur la komenco. Kovalenko havas multe pli grandan ludon planita."
  
  "Infera Pordego?" Ben pripensis. "Ĉu vi kredas ĉi tiun merdon?"
  
  "Ne gravas. Li kredas je ĝi. Ĉio, kion la CIA devas fari, estas eltrovi ĝin."
  
  Ben prenis longan gluton da kafo. "Tio estas bone?"
  
  "Nu..." Hayden ridetis al li ruze. "Nun niaj geekpovoj estas duobligitaj."
  
  "Karin estas cerbo," Ben konfesis. "Sed Drake rompus Boudreau post minuto."
  
  "Ne estu tro certa. Kinimaka ne faris. Kaj li ne estas tute pudelo."
  
  Ben haltis kiam oni frapis la pordon. Liaj okuloj perfidis teruron.
  
  Hayden prenis momenton por trankviligi lin. "Ni estas ene de sekura CIA-hospitalo, Ben. La niveloj de sekureco ĉirkaŭ ĉi tiu loko hontigus prezidentan inaŭguran paradon. Malvarmiĝi."
  
  La kuracisto enŝovis la kapon en la pordon. "Ĉio estas en ordo?" Li eniris la ĉambron kaj daŭrigis kontroli la diagramojn kaj esencajn signojn de Hayden.
  
  Dum li fermis la elirpordon, Ben denove parolis. "Ĉu vi pensas, ke la Sango-Reĝo provos denove ekkapti la aparatojn?"
  
  Hayden levis la ŝultrojn. "Vi sugestas, ke li ne ricevis la unuan aferon, kiun mi perdis. Ĝi verŝajne faris. Pri la dua, kiun ni trovis el lia boato?" Ŝi ridetis. "najlita malsupren."
  
  "Ne estu memkontenta."
  
  "La CIA ne ripozas sur siaj laŭroj, Ben," Hayden diris tuj. "Ne plu. Ni estas pretaj renkonti lin."
  
  "Kion pri la kidnapviktimoj?"
  
  "Kion pri ili?"
  
  "Ili estas sendube alta profilo. La fratino de Harrison. Aliajn, kiujn vi menciis. Li uzos ilin."
  
  "Kompreneble li faros. Kaj ni estas pretaj renkonti lin."
  
  Ben finis sian bagel kaj lekis liajn fingrojn. "Mi ankoraŭ ne povas kredi ke la tuta grupo devis iri subtere," li diris sopire. "Ĝuste kiam ni komencis famiĝi."
  
  Hayden ridis diplomatie. "Jes. Tragika."
  
  "Nu, eble ĝi faros nin pli fifamaj."
  
  Estis alia mallaŭta frapo, kaj Karin kaj Kinimaka eniris la ĉambron. La havajano aspektis deprimita.
  
  "Tiu bastardo ne krios. Ne gravas, kion ni faros, li eĉ ne fajfos al ni."
  
  Ben apogis sian mentonon sur siaj genuoj kaj faris mornan vizaĝon. "Diable, mi dezirus ke Matt estu ĉi tie."
  
  
  ĈAPITRO KVARA
  
  
  La viro el Hereford atente rigardis. De lia vidpunkto sur herba monteto dekstre de la dikaj arboj, li povis uzi la teleskopan vidon muntitan sur sia fusilo por indiki la membrojn de la familio de Ben Blake. La arme-grada amplekso inkludis prilumitan retiklon, opcion kiu enkalkulis ĝeneraligitan uzon en malfavoraj lumkondiĉoj kaj inkludis BDC (Bullet Drop Compensation).
  
  Verdire, la fusilo estis ekipita ĝis la tenilo per ĉiu altteknologia kaŝpafisto imagebla, sed la viro malantaŭ la amplekso certe ne bezonis ilin. Li estis trejnita al la plej alta normo. Nun li rigardis kiel la patro de Ben Blake iris al la televidilo kaj ŝaltis ĝin. Post iom da alĝustigo, li vidis la patrinon de Ben Blake gesti al sia patro per malgranda teleregilo. La kruchalo de lia vido ne ekmoviĝis eĉ milimetron.
  
  Kun ekzercita movo, li ĉirkaŭiris la areon ĉirkaŭantan la domon. Ĝi estis malantaŭen de la vojo, kaŝita de arboj kaj alta muro, kaj la Herefordulo daŭre silente kalkulis la gardistojn kaŝantajn inter la arbustoj.
  
  Unu du tri. Ĉio estas konsiderata. Li sciis, ke estas kvar aliaj en la domo, kaj du pliaj estas tute kaŝitaj. Por ĉiuj iliaj pekoj, la CIA faris bonegan laboron protektante la Blakes.
  
  La viro sulkigis la brovojn. Li rimarkis movon. Mallumo, pli nigra ol nokto, disvastiĝis laŭ la bazo de la alta muro. Tro granda por esti besto. Tro sekretema por esti senkulpa.
  
  Ĉu la homoj trovis la Blake Blood King? Kaj se jes, kiom bonaj ili estis?
  
  Leĝera venteto blovis de maldekstre, rekte el Maniko, kunportante la salan guston de la maro. La Hereford-ulo mense kompensis por la ŝanĝita trajektorio de la kuglo kaj zomis iom pli proksimen.
  
  La viro estis vestita tute nigre, sed la ekipaĵo evidente estis memfarita. Ĉi tiu ulo ne estis profesiulo, nur soldulo.
  
  Kuglo nutrado.
  
  La fingro de la viro streĉis momenton, poste ellasis. Kompreneble, la vera demando estis kiom da li kunportis?
  
  Sen liberigi la celon de la kruchaloj, li rapide taksis la domon kaj ĝian ĉirkaŭaĵon. Sekundo poste, li estis certa. La ĉirkaŭaĵo estis pura. Tiu ĉi nigra viro agis sole, la viro el Hereford estis certa pri si.
  
  Soldulo kiu mortigas pro salajro.
  
  Apenaŭ valoras kuglon.
  
  Li milde premis la ellasilon kaj sorbis la regreson. La sono de kuglo fluganta el la barelo estas apenaŭ aŭdebla. Li vidis la soldulon fali sen ia tumulto, disfali inter la superkreskitaj arbustoj.
  
  La gardistoj de la familio Blake nenion rimarkis. Post kelkaj minutoj, li sekrete vokus la CIA, informante al ili ke ilia nova sekurdomo estis enrompita.
  
  La Hereford-ulo, maljuna SAS-kamarado de Matt Drake, daŭre gardis la gardistojn.
  
  
  ĈAPITRO KVIN
  
  
  Matt Drake malŝtopis freŝan botelon da Morgan's Spiced kaj markis rapidan cifernumeron sur sia poŝtelefono.
  
  La voĉo de May sonis ekscitita dum ŝi respondis. "Drake? Kion vi volas?"
  
  Drake prenis gluton el la botelo, sulkigante la brovojn. Montri emociojn estis proksimume tiel eksterkaraktera por majo kiel ĝi estas por politikisto konservi siajn balotpromesojn. "Ĉu vi estas bone?"
  
  "Kompreneble mi fartas bone. Kial mi ne devus esti? Kio estas ĉi tio?"
  
  Li prenis alian longan gluton kaj daŭrigis. "La aparato, kiun mi donis al vi. Ĉu estas sekura?"
  
  Estis momenta hezito. "Mi ne havas ĝin. Sed ĝi estas sekura, mia amiko." La trankviligaj intonacioj de Mai revenis. "Ĝi estas tiel sekura kiel ĝi atingas." Drake prenis alian gluton. Mai demandis, "Ĉu tio estas ĉio?"
  
  "Ne. Mi supozas, ke mi preskaŭ elĉerpis miajn kondukojn ĉi-fine. Sed mi havas alian ideon. Oni estas pli proksime al... hejme."
  
  La silento klakis kaj krakis dum ŝi atendis. Ĉi tio ne estis ordinara majo. Eble ŝi estis kun iu.
  
  "Mi bezonas, ke vi uzu viajn japanajn kontaktojn. Kaj la ĉinoj. Kaj precipe la rusoj. Mi volas scii ĉu Kovalenko havas familion."
  
  Estis akra spiro. "Ĉu vi seriozas?"
  
  "Kompreneble mi estas serioza." Li diris tion pli abrupte ol li intencis, sed ne pardonpetis. "Kaj mi ankaŭ volas scii pri Boudreau. Kaj lia familio."
  
  Mai prenis plenan minuton por respondi. "Bone, Drake. Mi faros mian plejeblon."
  
  Drake profunde spiris kiam la rilato finiĝis. Post minuto li rigardis la botelon da spicita rumo. Ial ĝi estis duone malplena. Li rigardis supren al la fenestro kaj provis vidi la urbon Miamo, sed la vitro estis tiel malpura, ke li apenaŭ povis vidi la vitron.
  
  Lia koro doloris.
  
  Li denove renversis la botelon. Sen plia pripensado, li ekagis kaj premis alian rapidan numeron. En ago, li trovis manieron flankenmeti funebron. En ago, li trovis manieron antaŭeniri.
  
  La poŝtelefono sonoris kaj sonoris. Fine la voĉo respondis. "Fiku Drake! Kio?"
  
  "Golba parolo, hundino," li tiris, poste paŭzis. "Kiel... kiel fartas la teamo?"
  
  "Teamo? Kristo. Bone, vi volas dian piedpilkan analogion? La sola persono, kiun vi povas racie uzi kiel strikisto nuntempe, estas Kinimaka. Hayden, Blake kaj lia fratino eĉ ne irus al la benko." Ŝi paŭzis. "Ne estas fokuso. Via kulpo."
  
  Li faris paŭzon. "Mi? Ĉu vi diras, ke se oni farus atencon kontraŭ ili, ĝi sukcesus?" Lia kapo, iomete nebuligita, komencis pulsadi. "Ĉar provo estos farita."
  
  "La hospitalo estas bone gardata. La gardistoj estas sufiĉe kompetentaj. Sed estas bone, ke vi petis min resti. Kaj estas bone, ke mi diris jes.
  
  "Kaj Boudreau? Kio pri ĉi tiu bastardo?"
  
  "Proksimume same amuza kiel fritita ovo. Li ne rompiĝos. Sed memoru, Drake, la tuta usona registaro laboras pri tio ĝuste nun. Ne nur ni."
  
  "Ne memorigu min." Drake ekmovis. "Registaro kiu estas tre kompromitita. Informoj vojaĝas supren kaj laŭ la registaraj linioj, Alicia. Necesas nur unu grava bloko por plenigi ĉion."
  
  Alicia restis silenta.
  
  Drake sidis kaj pensis pri tio. Ĝis la Sango-Reĝo estis fizike lokalizita, ajnaj informoj ili devis esti konsideritaj nefidindaj. Tio inkludis Hellgate-informojn, la Havajan ligon, kaj iujn ajn frandaĵojn kiujn li kolektis de la kvar mortaj dungosoldatoj.
  
  Eble unu plia helpus.
  
  "Mi havas alian kondukon. Kaj majo kontrolas la familiajn rilatojn de Kovalenko kaj Boudreau. Eble vi povus peti Hayden fari same?"
  
  "Mi estas ĉi tie kiel favoro, Drake. Mi ne estas via malbenita ŝafhundo."
  
  Ĉi-foje Drake restis silenta.
  
  Alicia suspiris. "Vidu, mi mencios ĝin. Kaj koncerne Mei, ne fidu al tiu freneza feino tiom kiom vi povas ĵeti ŝin."
  
  Drake ridetis kiam li aŭdis la ligon al la videoludo. "Mi konsentos pri tio kiam vi diros al mi, kiu el vi frenezaj hundinoj mortigis Wells. Kaj kial."
  
  Li atendis longan silenton kaj ricevis ĝin. Li profitis por preni ankoraŭ kelkajn glutojn de la sukcena medikamento.
  
  "Mi parolos kun Hayden," fine flustris Alicia. "Se Boudreau aŭ Kovalenko havas familion, ni trovos ilin."
  
  La konekto estis interrompita. En la subita silento, la kapo de Drake pulsadis kiel pikmartelo. Iun tagon ili diros al li la veron. Sed nuntempe, sufiĉis, ke li perdis Kennedy.
  
  Sufiĉis, ke li iam kredis je io, kio nun estis same malproksime kiel la luno, hela estonteco cindro. La malespero en li tordis lian koron. La botelo falis de liaj malfortigitaj fingroj, ne rompinte, sed ŝprucante sian fajran enhavon sur la malpuran plankon.
  
  Dum momento, Drake pripensis verŝi ĝin en glason. La disverŝita likvaĵo memorigis lin pri la promesoj, kiujn li faris, promesoj kaj certigoj, kiuj forvaporiĝis en unu sekundo, lasante vivojn malŝparitaj kaj ruinigitaj kiel tiom da akvo verŝita sur la plankon.
  
  Kiel li povus fari ĝin denove? Promesu konservi siajn amikojn sekuraj. Ĉio, kion li povis fari nun, estis mortigi tiom da malamikoj kiom li povis.
  
  Venku la mondon de malbono kaj lasu la bonon daŭre vivi.
  
  Li sidis sur la rando de la lito. Rompita. Nenio restis. Ĉio krom la morto mortis en li, kaj la rompita ŝelo kiu restis deziris nenion pli de ĉi tiu mondo.
  
  
  ĈAPITRO SESA
  
  
  Hayden atendis ĝis Ben kaj Karin retiriĝis al unu el la servoĉambroj. La gefrata teamo esploris Havajon, Diamond Head, Hell's Gate, kaj aliajn legendojn asociitajn kun la Blood King, esperante kunmeti iun teorion.
  
  Kiam la situacio klariĝis, Hayden surmetis freŝajn vestaĵojn kaj iris al malgranda oficejo kie Mano Kinimaka instalis malgrandan laborstacion. La granda havajano batadis for ĉe la ŝlosiloj, aspektante iom senĝene.
  
  "Ĉu ankoraŭ kaptas du ŝlosilojn samtempe per viaj kolbasaj fingroj?" Hayden demandis senĝene, kaj Kinimaka turnis sin kun rideto.
  
  "Aloha nani wahain," li diris, kaj tiam preskaŭ ruĝiĝis dum ŝi montris scion pri la signifo de la vortoj.
  
  "Ĉu vi pensas, ke mi estas bela? Ĉu pro tio, ke mi estis mortpikita de frenezulo?"
  
  "Ĉar mi ĝojas. Mi tre ĝojas, ke vi ankoraŭ estas kun ni."
  
  Hayden metis manon sur la ŝultron de Kinimaki. "Dankon, Mano." Ŝi atendis kelkajn momentojn, poste diris: "Sed nun ĉe Boudreau ni havas kaj ŝancon kaj dilemon. Ni devas scii, kion li scias. Sed kiel ni povas rompi ĝin?"
  
  "Ĉu vi pensas, ke ĉi tiu freneza bastardo scias, kie kaŝas la Sango-Reĝo?" Ĉu iu tiel singarda kiel Kovalenko vere dirus al li?"
  
  "Boudreau estas la plej malbona speco de frenezulo. Saĝa viro. Mi supozas, ke li scias ion."
  
  Sardona voĉo aŭdiĝis de malantaŭ Hayden. "Drakey opinias, ke ni devus torturi sian familion." Hayden turnis sin. Alicia donis al ŝi cinikan rideton. "Ĉu tio konvenas al vi, CIA?"
  
  "Ĉu vi denove parolis kun Matt?" Hayden diris. "Kiel li fartas?"
  
  "Aspektas kiel la malnova memo," Alicia diris kun ironio, kiun ŝi evidente ne volis diri. "Kiel mi antaŭe ŝatis lin."
  
  "Senespera? Ebria? Unu?" Hayden ne povis kaŝi la malestimon en ŝia voĉo.
  
  Alicia levis la ŝultrojn. "Nerva. Malfacile. Mortiga." Ŝi faris vidan kontakton kun la CIA-agento. "Fidu min, karulo, jen kiel devus esti. Nur tiel li eliros viva el ĉi tiu kazo. Kaj..." Ŝi paŭzis, kvazaŭ pripensante ĉu daŭrigi aŭ ne. "Kaj... eble ĝi estas nur la nura maniero kiel vi ĉiuj eliros el ĉi tio vivantaj kaj kun viaj familioj sendifektaj."
  
  "Mi vidos ĉu Boudreau havas familion." Hayden turnis sin al Kinimake. "Sed la CIA, damne, certe neniun torturos."
  
  "Ĉu via objekto-pasilo funkcias?" Kinimaka rigardis la iaman britan armesoldaton.
  
  "Donu aŭ prenu, granda knabo." Alicia fulmis petolan rideton kaj intence puŝis preter Hayden en malgrandan ĉambron okupitan plejparte de la korpo de Kinimaki. "Kion vi faras?"
  
  "Ijobo". Kinimaka malŝaltis la ekranon kaj kunpremis sin en angulo, kiel eble plej malproksime de Alicia.
  
  Hayden venis al lia helpo. "Vi estis soldato kiam vi estis homa, Alicia. Ĉu vi havas sugestojn, kiuj povus helpi nin rompi Boudreau?"
  
  Alicia turnis sin al Hayden kun spitemo en siaj okuloj. "Kial ni ne iras paroli kun li?"
  
  Hayden ridetis. "Mi ĵus estis tuj."
  
  
  * * *
  
  
  Hayden kondukis nin malsupren al la tenejo. La kvinminuta promenado kaj la lifta veturo ne kaŭzis al ŝi doloron, kvankam ŝi eltenis ĝin trankvile kaj ŝia humoro pliboniĝis. Ŝi ekkomprenis, ke esti pikita estis relative simila al iu ajn alia malsano, kiu malhelpis vin forturniĝi de laboro. Pli aŭ malpli frue vi nur enuiĝis kiel infero kaj volis treni Inferon denove en la batalon.
  
  La antaŭprocesa arestejo konsistis el du vicoj de ĉeloj. Ili marŝis trans la zorge polurita planko ĝis ili atingis la nuran ĉelon enhavantan kaptiton, la lastan ĉelon maldekstre. La antaŭo de la ĉambro estis larĝe malfermita, kaj ĝia loĝanto estis ĉirkaŭita de vicoj da stangoj, kiuj etendiĝis de planko ĝis plafono.
  
  La aero pleniĝis de la odoro de blanko. Hayden kapjesis al la armitaj gardistoj ekster la ĉelo de Boudreau, kiam ŝi renkontis la viron, kiu provis mortigi ŝin plurajn fojojn tri semajnojn pli frue.
  
  Ed Boudreau kolapsis sur sia liteto. Li ridetis kiam li vidis ŝin. "Kiel fartas la femuro, blondulino?"
  
  "Kio?" Hayden sciis, ke ŝi ne devus provoki lin, sed ŝi ne povis deteni sin. "Via voĉo sonas iom raŭke. Strangolita lastatempe?" Tri semajnoj da lameco kaj pikvundo lasis ŝin malzorgema.
  
  Kinimaka proksimiĝis al ŝi de malantaŭe, ridetante. Boudreau renkontis lian rigardon kun furioza malsato. "Foje," li flustris. "Ni renversu la tablon."
  
  Kinimaka kvadratis siajn grandajn ŝultrojn sen respondi. Alicia tiam ĉirkaŭiris la korpon de la grandulo kaj iris rekte ĝis la trinkejoj. "Ĉu tiu magra bastardo ŝvelis vian kalsonon?" Ŝi celis rikanon al Hayden, sed ne deprenis la okulojn de Boudreau. "Ĝi ne bezonus pli ol unu minuton."
  
  Boudreau leviĝis de la lito kaj iris al la trinkejoj. "Belaj okuloj," li diris. "Malpura buŝo. Ĉu vi ne estas tiu, kiu fikis tiun dikulon per la barbo? Tiun, kiun mia popolo mortigis?"
  
  "Estas mi".
  
  Boudreau kroĉiĝis al la kradoj. "Kion vi sentas pri ĉi tio?"
  
  Hayden sentis, ke la gardistoj komencas nervoziĝi. Ĉi tiu speco de alfronta pesado atingis ilin nenien.
  
  Kinimaka jam provis igi la soldulon paroli en dekduo da malsamaj manieroj, do Hayden petis ion simplan. "Kion vi volas, Boudreau? Kio konvinkos vin diri al ni, kion vi scias pri Kovalenko?"
  
  "Monda Organizaĵo pri Sano?" Boudreau ne deprenis la okulojn de Alicia. Ili estis apartigitaj per la larĝo de la krado inter ili.
  
  "Vi scias, kiun mi celas. Sanga Reĝo."
  
  "Ho, li. Li estas nur mito. Mi pensis, ke la CIA devus scii tion."
  
  "Nomu vian prezon."
  
  Boudreau finfine rompis vidan kontakton kun Alicia. "Malespero estas la angla maniero." En la vortoj de Pink Floyd."
  
  "Ni venas nenien," Hayden malkomforte rememoris pri la konkuro de petoloj de Drake kaj Ben de Dinoroc, kaj li esperis ke Boudreau nur faras sencelajn rimarkojn. "Ni-"
  
  "Mi prenos ŝin," subite siblis Boudreau. Hayden turnis sin por vidi lin stari vizaĝon kontraŭ vizaĝo kun Alicia denove. "Unu kontraŭ unu. Se ŝi batos min, mi parolos."
  
  "Farita". Alicia preskaŭ premis sin tra la kradoj. La gardistoj alkuris antaŭen. Hayden sentis ŝian sangon boli.
  
  "Haltu!" Ŝi etendis la manon kaj tiris Alicion reen. "Ĉu vi estas freneza? Ĉi tiu pugaĵo neniam parolos. Ĝi ne valoras la riskon."
  
  "Neniu risko," flustris Alicia. "Tute neniu risko."
  
  "Ni foriras," diris Hayden. "Sed-" Ŝi pensis pri tio, kion Drake demandis. "Ni revenos baldaŭ".
  
  
  * * *
  
  
  Ben Blake kliniĝis malantaŭen kaj rigardis sian fratinon labori facile sur la modifita CIA-komputilo. Ne daŭris longe por ŝi alkutimiĝi al la speciala operaciumo postulata de la registara agentejo, sed tiam ŝi estis la cerbo de la familio.
  
  Karin estis impertinenta, nigra zono, striptiztrinkejo maldiligenta, kiu estis batita de la vivo en la aĝo de ses jaroj en siaj malfruaj adoleskojaroj, ŝi plenigis sian cerbon kaj siajn gradojn kaj faros absolute nenion. Ŝia celo estis vundi kaj malami la vivon pro tio, kion ŝi faris al ĝi. Malŝpari ŝiajn donacojn estis unu maniero montri ke ŝi ne plu zorgas.
  
  Ŝi turnis sin por rigardi lin nun. "Vidu kaj adoru la potencon de la Blake-virino. Ĉion, kion vi iam volis scii pri Diamond Head en unu rapida legado."
  
  Ben reviziis la informojn. Ili faris tion dum pluraj tagoj - esplorante Havajon kaj Diamond Head - la faman vulkanon Oahu - kaj legis pri la vojaĝoj de kapitano Cook - la legenda eltrovinto de la Havajaj Insuloj en 1778. Gravis, ke ili ambaŭ skanis kaj konservis kiel eble plej multe da informoj, ĉar kiam la sukceso okazis, la aŭtoritatoj atendis, ke aferoj efektive tre rapide moviĝos.
  
  Tamen, la referenco de la Blood King al la Pordegoj de Infero restis mistero, precipe kiam aplikite al Havajo. Plej multaj havajanoj eĉ ne ŝajnis kredi je la tradicia versio de infero.
  
  La Diamanto-Kapo mem estis parto de malsimpla serio de konusoj kaj ellastruoj konataj kiel la Honolulu Vulkana Serio, ĉeno de okazaĵoj kiuj formis la plej fifamajn famaĵojn de Oahuo. Verŝajne la plej fama vidaĵo, Diamond Head mem erupciis nur unufoje, antaŭ ĉirkaŭ 150 000 jaroj, sed kun tia unufoja eksploda forto, ke ĝi sukcesis konservi sian nekredeble simetrian konuson.
  
  Ben iomete ridetis ĉe la sekva komento. Estas kredite ke Diamond Head neniam erupcios denove. Hm...
  
  "Ĉu vi memoris, ke la parto pri la Diamanta Kapo estas serio de konusoj kaj truoj?" La akĉento de Karin estis obscene Yorkshire. Ŝi jam multe amuziĝis kun la lokaj CIA-agentoj en Miamo pro tio, kaj sendube ĉagrenis pli ol unu.
  
  Ne ke Karin zorgis. "Ĉu vi estas surda, kamarado?"
  
  "Ne nomu min kamarado," li ĝemis. "Tiel la viroj nomas aliajn virojn. Knabinoj ne devus paroli tiel. Precipe mia fratino."
  
  "Bone, buljono. Armistico, nuntempe. Sed ĉu vi scias, kion signifas ventoj? Almenaŭ en via mondo?"
  
  Ben sentis, ke li revenis en la lernejon. "Laftuboj?"
  
  "Komprenita. He, vi ne estas stulta kiel pordotenilo kiel paĉjo kutimis diri."
  
  "Paĉjo neniam diris-"
  
  "Silentu, hundino. Simple dirite, laftuboj signifas tunelojn. Ĉie en Oahuo."
  
  Ben balancis la kapon, rigardante ŝin. "Mi scias tion. Ĉu vi diras, ke la Sango-Reĝo kaŝas sin malantaŭ unu el ili?"
  
  "Kiu scias? Sed ni estas ĉi tie por esplori, ĉu?" Ŝi frapetis la klavojn sur la propra CIA-komputilo de Ben. "Aliru ĝin."
  
  Ben suspiris kaj forturnis sin de ŝi. Kiel la resto de lia familio, li sopiris ilin dum ili estis disaj, sed post unu horo da kaptado, la malnovaj neruloj revenis. Tamen ŝi multe iris por helpi.
  
  Li malfermis serĉon por "The Legend of Captain Cook (La Legendo de Kapitano Cook)" kaj klinis sin al sia seĝo por vidi kio aperis, liaj pensoj estis tre similaj al tiuj de Matt Drake kaj lia plej bona amiko. Mensa stato.
  
  
  ĈAPITRO SEP
  
  
  La Sango-Reĝo esploris sian teritorion tra planklonga spegula fenestro, dizajnita por la nura celo krei panoraman vidon de la abunda, ruliĝanta valo, paradizo kie neniu viro iam metis piedon krom la sia propra.
  
  Lia menso, kutime firma kaj koncentrita, balais multajn temojn hodiaŭ. La perdo de lia ŝipo - lia hejmo dum jardekoj - kvankam atendite, plimalbonigis ĝin. Eble estis la subita naturo de la ŝipo sinkigo. Li ne havis tempon por adiaŭi. Sed tiam, adiaŭoj neniam antaŭe estis gravaj aŭ sentimentalaj por li.
  
  Li estis hardita, nesentema viro, kiu kreskis en kelkaj el la plej malfacilaj tempoj de Rusio kaj en multaj el la plej severaj partoj de la lando. Malgraŭ tio, li prosperis kun relativa facileco, konstruis imperion de sango, morto kaj vodko, kaj faris miliardojn.
  
  Li sciis tre bone kial la perdo de Ŝtormvokisto indignigis lin. Li konsideris sin netuŝebla, reĝo inter la popolo. Esti insultita kaj seniluziigita tiamaniere de la eta usona registaro estis nenio alia ol muŝo en lia okulo. Sed ĝi ankoraŭ doloris.
  
  La eks-soldato, Drake, estis aparta dorno en lia flanko. Kovalenko sentis, ke la anglo persone provis malsukcesigi siajn bone pripensitajn planojn, kiuj estis ekmovitaj de kelkaj jaroj, kaj prenis la partoprenon de la viro kiel personan ofendon.
  
  Tial la Sanga Vendetto. Lia persona aliro devis trakti la amatinon de Drake unue; li lasos la reston de la larvoj al siaj tutmondaj soldulligoj. Li jam antaŭĝojis la unuan telefonvokon. Alia mortos baldaŭ.
  
  Trans la rando de la valo, staranta malantaŭ malproksima verda monteto, staris unu el liaj tri ranĉoj. Li povis distingi nur la kamuflitajn tegmentojn, videblajn por li nur ĉar li sciis precize kien rigardi. La ranĉo sur ĉi tiu insulo estis la plej granda. La aliaj du estis sur apartaj insuloj, pli malgrandaj kaj bone defenditaj, kreitaj sole por dividi la malamikan atakon en tri direktojn, se ĝi iam venos.
  
  La valoro de metado de la ostaĝoj en malsamaj lokoj estis ke la malamiko devus disfendi iliajn fortojn por savi ĉiun el ili vivanta.
  
  La Sango-Reĝo havis dekduon da malsamaj manieroj lasi ĉi tiun insulon nerimarkita, sed se ĉio estus irinta laŭplane, li ne irus ien. Li trovus tion, kion Cook trovis preter la Pordegoj de Infero, kaj la revelacioj certe turnus la reĝon en dion.
  
  La pordego sola sufiĉis por fari ĝin, li meditis.
  
  Sed ĉiu penso pri la pordego neeviteble kondukis al memoroj kiuj brulis profunde-la perdo de ambaŭ transportaparatoj, aŭdaco por esti venĝita. Lia reto rapide lokalizis unu aparaton, unu en CIA-gardo. Li jam sciis la kieon de la alia.
  
  Estas tempo revenigi ilin ambaŭ.
  
  Li ĝojis en la vido lastminute. La densa foliaro balanciĝis en tempo kun la tropika venteto. La profunda paco de sereneco kaptis lian atenton dum momento, sed ne kortuŝis lin. Kion li neniam havis, li neniam maltrafos.
  
  Kvazaŭ indiko, oni singarde frapis sur lia oficejo pordo. La Sango-Reĝo turnis sin kaj diris: "Ni iru." Lia voĉo eĥis kiel la sono de tanko veturanta super gruzejo.
  
  Pordo malfermiĝis. Eniris du gardistoj, trenante kun si timigitan sed bonkondutan japanan knabinon. "Chica Kitano," raspis la Sango-Reĝo. "Mi esperas, ke vi estis prizorgita?"
  
  La knabino obstine rigardis la teron, ne kuraĝante levi la okulojn. La Sango-Reĝo aprobis. "Ĉu vi atendas mian permeson?" Li ne konsentis. "Oni diris al mi, ke via fratino estas la plej danĝera kontraŭulo, Chica," li daŭrigis. "Kaj nun ŝi estas nur alia rimedo por mi, kiel Patrino Tero. Diru al mi... ĉu ŝi amas vin, Ĉika, vian fratinon, Mai?"
  
  La knabino eĉ ne spiris. Unu el la gardistoj demande rigardis la Sango-Reĝon, sed li ignoris la viron. "Ne necesas paroli. Mi komprenas ĉi tion pli ol vi iam povas imagi. Estas nur komerco por mi komerci vin. Kaj mi tre bone scias la valoron de zorgema silento dum komerca transakcio."
  
  Li svingis satelitan telefonon. "Via fratino - Mai - ŝi kontaktis min. Tre lerta, kaj en la senco de neparolita minaco. Ŝi estas danĝera, via fratino." Li diris tion duan fojon, preskaŭ ĝuante la perspektivon renkonti vizaĝon kontraŭ vizaĝo.
  
  Sed tio simple ne povis okazi. Ne nun, kiam li estis tiel proksima al la celo de sia vivo.
  
  "Ŝi proponis interŝanĝon por via vivo. Vi vidas, ŝi havas mian trezoron. Tre speciala aparato, kiun ŝi anstataŭigos por vi. Ĉi tio estas bona. Ĝi montras vian valoron en mondo, kiu rekompencas senkompatajn homojn kiel mi."
  
  La japana knabino timeme levis la okulojn. La Sango-Reĝo tordis sian buŝon en kio aspektis kiel rideto. "Nun ni vidas, kion ŝi volas oferi por vi."
  
  Li markis la numeron. La telefono sonoris unufoje kaj estis respondita de trankvila virina voĉo.
  
  "Jes?"
  
  "Mai Kitano. Ĉu vi scias, kiu ĝi estas. Vi scias, ke ne ekzistas maniero spuri ĉi tiun vokon, ĉu ne?"
  
  "Mi ne provos."
  
  "Tre bona". Li suspiris. "Ha, se ni havus pli da tempo, vi kaj mi. Sed ne gravas. Via bela fratino, Chica, estas ĉi tie." La Sango-Reĝo gestis por ke la gardistoj konduku ŝin antaŭen. "Saluton al via fratino, Chica."
  
  La voĉo de Mei eĥis tra la telefono. "Ĉiĥa? Kiel vi fartas?" Rezervita. Montrante nenion pri la timo kaj kolerego, kiujn la Sango-Reĝo sciis, devas boli sub la surfaco.
  
  Daŭris momenton, sed Ĉika finfine diris, "Konniĉiwa, shimai."
  
  La Sango-Reĝo ridis. "Estas mirinde al mi, ke la japanoj iam kreis tian brutalan batalmaŝinon kiel vi, Mai Kitano. Via raso ne konas malfeliĉon kiel la mia. Vi ĉiuj estas tiel diable rezervitaj. "
  
  "Nia kolerego kaj pasio venas de ĉio, kio sentas nin," Mai diris mallaŭte. "Kaj el tio, kio estas farita al ni."
  
  "Ne pensu prediki al mi. Aŭ ĉu vi minacas min?"
  
  "Ankaŭ mi ne bezonas fari. Estos kiel ĝi estos."
  
  "Do mi diru al vi, kiel ĝi estos. Vi renkontos mian popolon morgaŭ nokte ĉe Coconut Grove ĉe la Kokomarŝo. Je la oka vespere ili estos ene de la restoracio, en la homamaso. Vi transdonas la aparaton kaj foriras."
  
  "Kiel ili rekonas min?"
  
  "Ili konos vin, Mai Kitano, same kiel mi. Jen ĉio, kion vi bezonas scii. Oka vespere, estus saĝe de vi ne malfrui."
  
  Estis subita animacio en la voĉo de Mei, kiu igis la Sango-Reĝon rideti. "Mia fratino. Kio pri ŝi?
  
  "Kiam ili havos la aparaton, mia popolo donos al vi instrukciojn." La Sango-Reĝo finis la defion kaj ĝuis sian venkon por momento. Ĉiuj liaj planoj kongruas.
  
  "Preparu la knabinon por la vojaĝo," li diris al siaj viroj per senbrida voĉo. "Kaj altigu la intereson por Kitano. Mi volas amuziĝon. Mi volas vidi kiom bona ĉi tiu legenda batalanto vere estas."
  
  
  ĈAPITRO OKO
  
  
  Mai Kitano rigardis la malplenan telefonon en ŝiaj manoj kaj rimarkis, ke ŝia celo estas malproksime de esti atingita. Dmitry Kovalenko ne estis unu el tiuj, kiuj facile disiĝas de la aferoj, kiujn li posedas.
  
  Ŝia fratino, Chika, estis kidnapita de Tokia loĝejo semajnoj antaŭ ol Matt Drake unue kontaktis ŝin kun siaj sovaĝaj teorioj pri la Bermuda Triangulo kaj mita submondfiguro nomita la Sango-Reĝo. Tiam Mai jam lernis sufiĉe por scii, ke ĉi tiu viro estas tre reala kaj tre, tre mortiga.
  
  Sed ŝi devis kaŝi siajn verajn intencojn kaj konservi siajn sekretojn por si. Verdire, ĉi tio ne estas malfacila tasko por japana virino, sed ĝi fariĝas pli malfacila pro la ŝajna lojaleco de Matt Drake kaj lia neŝancelebla konvinko protekti liajn amikojn.
  
  Multfoje ŝi preskaŭ diris al li.
  
  Sed Chica estis ŝia prioritato. Eĉ ŝia propra registaro ne sciis kie majo estis.
  
  Ŝi eliris la strateton en Miamo kie ŝi akceptis la vokon kaj iris trans la trafikata vojo al sia plej ŝatata Starbucks. Komforta malgranda loko kie ili prenis la tempon por skribi vian nomon sur la tasoj kaj ĉiam memoris vian plej ŝatatan trinkaĵon. Ŝi sidis dum momento. Ŝi bone konis CocoWalk, sed ŝi ankoraŭ intencis baldaŭ saluti fiakron tie.
  
  Kial promeni duone?
  
  Grandega nombro da homoj, kaj lokaj kaj turistoj, laboros kaj por ŝi kaj kontraŭ ŝi. Sed ju pli ŝi pensis pri tio, des pli ŝi kredis, ke la Sango-Reĝo faris tre saĝan decidon. Fine ĉio dependis de kiu venkus.
  
  Kovalenko faris ĉar li konservis sian fratinon Majo.
  
  Do, meze de la homamaso, ne ŝajnus malloke por ŝi transdoni la sakon al kelkaj uloj. Sed se ŝi tiam defius tiujn ulojn kaj devigus ilin paroli pri sia fratino, ĝi altirus atenton.
  
  Kaj ankoraŭ unu afero - ŝi sentis, ke nun ŝi iom pli bone konas Kovalenkon. Li sciis, en kiu direkto funkcias lia menso.
  
  Li rigardus.
  
  
  * * *
  
  
  Poste tiun tagon, Hayden Jay faris privatan telefonvokon al ŝia estro, Jonathan Gates. Ŝi tuj sciis, ke li estas sur rando.
  
  "Jes. Kio okazis, Hayden?
  
  "Sinjoro?" Ilia profesia rilato estis tiel bona, ke foje ŝi povis igi ĝin persona. "Ĉio estas en ordo?"
  
  Estis hezito ĉe la alia fino de la linio, io alia nekarakteriza por Gates. "Ĉi tio estas tiel bona kiel vi povus atendi," finfine murmuris la Sekretario pri Defendo. "Kiel fartas via kruro?"
  
  "Jes sinjoro. Resaniĝo iras bone." Hayden malhelpis sin demandi la demandon, kiun ŝi volis demandi. Subite nervoza, ŝi flankeniris la temon. "Kaj Harrison, sinjoro? Kio estas lia statuso?
  
  "Harrison iros en malliberejon, kiel ĉiuj informantoj de Kovalenko. Manipulata aŭ ne. Ĉu tio estas ĉio, fraŭlino Jay?"
  
  Vundita de la malvarmaj tonoj, Hayden kolapsis sur seĝon kaj firme fermis la okulojn. "Ne, sinjoro. Mi devas demandi al vi ion. Ĝi eble jam estis kovrita de la CIA aŭ alia agentejo, sed mi vere bezonas scii..." Ŝi paŭzis.
  
  "Bonvolu, Hayden, nur demandu."
  
  "Ĉu Boudreau havas familion, sinjoro?"
  
  "Kion diable tio signifas?"
  
  Hayden suspiris. "Ĝi signifas ĝuste kion vi pensas, sinjoro sekretario. Ni venas nenien ĉi tie, kaj la tempo finiĝas. Boudreau scias ion."
  
  "Diablo, Jay, ni estas la usona registaro kaj vi estas la CIA, ne la Mossad. Vi devus scii pli bone ol paroli tiel malkaŝe."
  
  Hayden sciis pli bone. Sed malespero rompis ŝin. "Matt Drake povus fari ĝin," ŝi diris mallaŭte.
  
  "Agento. Ĉi tio ne funkcios." La sekretario silentis iom, kaj poste parolis. "Agente Jay, vi ricevis vortan riproĉon. Mia konsilo estas teni vian kapon mallevita por iom da tempo."
  
  La konekto estis interrompita.
  
  Hayden rigardis al la muro, sed ĝi estis kiel rigardi malplenan tolon por inspiro. Post iom da tempo, ŝi turnis sin kaj rigardis la sunsubiron malsupreniri super Miamo.
  
  
  * * *
  
  
  La longa prokrasto korodis la animon de majo. Decida kaj aktiva virino, ajna periodo de neaktiveco incitis ŝin, sed kiam la vivo de ŝia fratino estis en la ekvilibro, ĝi preskaŭ disŝiris ŝian spiriton.
  
  Sed nun la atendado finiĝis. Mai Kitano alproksimiĝis al la kokosa vojo en Coconut Grove kaj rapide moviĝis al la vidpunkto, kiun ŝi markis la antaŭan tagon. Ĉar la interŝanĝo ankoraŭ estis horojn for, Mai ekloĝis en la malklare lumigitan drinkejon ĉe la Fromaĝkuko kaj metis sian tornistron plenan de aparatoj sur la vendotablo antaŭ ŝi.
  
  Rekte super ŝia kapo bruis serio da televidekranoj dissendante diversajn sportkanalojn. La trinkejo estis brua kaj hektika, sed tio estis nenio kompare kun la pandemonio, kiu plenigis la restoracion enirejon kaj ricevon. Ŝi neniam vidis restoracion tiel furioze populara.
  
  La drinkejisto venis kaj metis buŝtukon sur la trinkejon. "Saluton denove," li diris kun brileto en la okulo. "Alia rondo?"
  
  Sama ulo kiel hieraŭ vespere. Mai ne bezonis esti distrita. "Konservu ĝin. Mi prenos botelan akvon kaj teon. Vi ne daŭrus tri minutojn kun mi, amiko."
  
  Ignorante la rigardon de la drinkejisto, ŝi daŭre esploris la enirejon. Proksime studi dekojn da homoj samtempe neniam estis malfacila por ŝi. Homoj estas estaĵoj de kutimo. Ili emas resti ene de sia rondo. Ĉi tiuj estis novaj alvenoj, kiujn ŝi devis konstante revizii.
  
  Mai trinkis sian teon kaj rigardis. Estis feliĉa etoso kaj bongusta odoro de bongustaj pladoj. Ĉiufoje, kiam kelnero preterpasis kun grandega ovala pleto plenplena kun grandegaj teleroj kaj trinkaĵoj, ŝi malfacile retenis sian atenton sur la pordoj. Ridado plenigis la ĉambron.
  
  Pasis horo. Ĉe la fino de la drinkejo, maljunulo sidis sola, kun la kapo malsupren kaj trinkante pintan bieron. Soleco ĉirkaŭis lin kiel tavolo de porkinoj, avertante ĉiujn pri la danĝero. Li estis la sola infekto en ĉi tiu tuta loko. Tuj malantaŭ li, kvazaŭ por emfazi lian proprecon, brita paro petis preterpasantan kelneron, ke li fotu ilin sidante kune, brakumante. Mai aŭdis la ekscititan voĉon de la viro, "Ni ĵus eksciis, ke ni estas gravedaj."
  
  Ŝiaj okuloj ne ĉesis vagi. La drinkejisto plurfoje alproksimiĝis al ŝi, sed nenion plu alportis. Ia futbala matĉo estis ludita sur la televidekranoj.
  
  Mai forte tenis sian dorsosakon. Kiam la indikilo sur ŝia telefono montris la okan, ŝi vidis tri virojn en malhelaj kostumoj eniri la restoracion. Ili elstaris kiel marsoldatoj en preĝejo. Granda, larĝŝultra. Tatuoj sur la kolo. Razitaj kapoj. Malmolaj, senridetaj vizaĝoj.
  
  La homoj de Kovalenko estis ĉi tie.
  
  Mai rigardis ilin moviĝi, aprezante ilian lertecon. Ĉiuj estis kompetentaj, sed kelkajn leŭgojn malantaŭ ŝi. Ŝi prenis la lastan gluton de sia teo, fiksis la vizaĝon de Ĉika firme en sian menson, kaj glitis de la drinkejtabureto. Kun nesuperebla facileco, ŝi ŝteliris malantaŭ ili, kroĉante sian dorsosakon al siaj kruroj.
  
  Ŝi atendis.
  
  Sekundo poste, unu el ili ekvidis ŝin. La ŝoko sur lia vizaĝo estis konsola. Ili konis ŝian reputacion.
  
  "Kie estas mia fratino?"
  
  Ili bezonis momenton por reakiri sian malmolan konduton. Unu demandis: "Ĉu vi havas aparaton?"
  
  Ili devis laŭte paroli por aŭdi unu la alian super la bruo de homoj venantaj kaj irantaj, vokitaj por preni siajn tablojn.
  
  "Jes, mi havas ĝin. Montru al mi mian fratinon."
  
  Nun unu el la kondamnitoj sukcesis rideti. "Nun tion," li ridetis, "mi povas fari."
  
  Provante resti en la homamaso, unu el la brutuloj de Kovalenko elkaptis tute novan iPhone kaj markis numeron. Mai sentis, ke la aliaj du rigardis ŝin dum ŝi rigardis, plej verŝajne taksante kian formon povas preni ŝia reago.
  
  Se ili vundus Ĉikan, ŝi ne zorgus pri la homamaso.
  
  La streĉaj momentoj finiĝis. Mai vidis belan junan knabinon feliĉe rapidi al granda elmontro de fromaĝkukoj, sekvita rapide kaj same feliĉe de ŝiaj gepatroj. Kiom proksime ili estis al morto kaj kaoso, ili simple ne povis scii, kaj Mai ne volis montri ilin.
  
  iPhone ekviviĝis kun eksplodo. Ŝi streĉiĝis por vidi la malgrandan ekranon. Ĝi estis malfokusa. Post kelkaj sekundoj, la malklara bildo kuniĝis por montri deproksiman planon de la vizaĝo de ŝia fratino. Chica estis vivanta kaj spiranta, sed ŝi aspektis timigita el sia saĝeco.
  
  "Se iu el vi aĉuloj vundos ŝin..."
  
  "Nur daŭre rigardu."
  
  La bildo daŭre malaperis. La tuta korpo de Ĉika aperis, tiel forte ligita al la masiva kverka seĝo ke ŝi apenaŭ povis moviĝi. Mai kunpremis siajn dentojn. La fotilo daŭre retiriĝis. La uzanto foriris de Ĉika tra granda, bone lumigita magazeno. Iam, ili haltis ĉe la fenestro kaj montris al ŝi la vidon de ekstere. Ŝi tuj rekonis unu el la plej ikonecaj konstruaĵoj de Miamo - la Miama Turo - trietaĝa nubskrapulo konata pro ĝia ĉiam ŝanĝiĝanta kolora ekrano. Kelkajn pliajn sekundojn poste, la telefono revenis al ŝia fratino, kaj la posedanto denove komencis retiriĝi ĝis ĝi finfine ĉesis.
  
  "Li estas ĉe la pordo", diris al ŝi Kovalenko, la pli parolema el la homoj. "Kiam vi donos al ni la aparaton, ĝi eliros. Tiam vi povas vidi ĝuste kie ĝi estas."
  
  Mai studis la iPhone. La voko devas esti daŭra. Ŝi ne pensis, ke ĝi estas registrado. Krome, ŝi vidis kiel li markis la numeron. Kaj ŝia fratino certe estis en Miamo.
  
  Kompreneble, ili povus esti mortiginta ŝin kaj eskapi antaŭ ol Mai povis foriri de Kokoshnik.
  
  "Aparato, fraŭlino Kitano." La voĉo de la bandito, kvankam severa, enhavis multe da respekto.
  
  Kiel ĝi devus esti.
  
  Mai Kitano estis sagaca agento, unu el la plej bona japana inteligenteco devis oferti. Ŝi devis scivoli kiom Kovalenko deziris la aparaton. Ĉu ĝi estis tiel forta kiel ŝi deziris sian fratinon reen?
  
  Vi ne ludas ruleton kun via familio. Vi reakiros ilin kaj ricevos pli poste.
  
  Mai prenis sian dorsosakon. "Mi donos ĝin al vi kiam li eliros la pordon."
  
  Se ĝi estus iu alia, ili eble provos forpreni lin. Ili povus moki ŝin iom pli. Sed ili taksis siajn vivojn, tiujn brutulojn, kaj ili ĉiuj kapjesis kiel unu.
  
  Tiu kun la iPhone parolis en la mikrofonon. "Faru tion. Venu eksteren."
  
  Mai atente rigardis kiel la bildo saltis ĉirkaŭe, deturnante atenton for de sia fratino, ĝis frakasita metala pordokadro aperis. Poste, ekster mizera aspektanta magazeno ie bezonata de farbolaboro kaj ladolaboristo.
  
  La fotilo retiriĝis eĉ pli. Eksterstrataj parkumejoj kaj granda blanka ŝildo, kiu tekstis "Garage", aperis. Ruĝa makulo de aŭto preterpasis. Mai sentis, ke ŝia malpacienco ekbolis, kaj tiam la fotilo subite zomis reen en fokuson sur la konstruaĵon, kaj precipe, dekstren de la pordo por malkaŝi difektitan malnovan plakedon.
  
  La konstruaĵnumero, sekvata de la vortoj: Sudorienta 1-a Strato.Ŝi havis sian adreson.
  
  Mai faligis sian dorsosakon kaj forkuris kiel malsata gepardo. La homamaso fandiĝis antaŭ ŝi. Fojo ekstere, ŝi kuris al la plej proksima rulŝtuparo, transsaltis la balustradon kaj alteriĝis kun stabila piedo proksimume duonvoje malsupren. Ŝi kriegis kaj homoj saltis flanken. Ŝi rapidis ĝis grundnivelo kaj atingis la aŭton, kiun ŝi zorge parkumis sur Granda Avenuo.
  
  Turnis la ŝaltilon. Mi ŝanĝis la manan ŝanĝon en rapidon kaj premis la akcelilon al la planko. Bruligis kaŭĉukon en la trafiko sur Tigervosta Avenuo kaj ne hezitis riski. Turninte la stirilon, ŝi turnis tri kvaronojn de sia atento al la retnavilo, tajpante la adreson, la koro batante.
  
  La navigisto alportis ŝin al la 27-a glitado. Estis rekta vojo antaŭ ŝi, indikanta norden, kaj ŝi laŭvorte premis la pedalon en la tapiŝon. Ŝi estis tiel koncentrita, ke ŝi eĉ ne pensis pri tio, kion ŝi faros, kiam ŝi venos al la magazeno. La aŭtomobilo antaŭen ne ŝatis ŝiajn petolaĵojn. Li eltiris antaŭ ŝi, ekbruligante siajn postlampoj. Mai trafis la malantaŭan ŝirmilon, igante la ŝoforon perdi kontrolon kaj sendi sian aŭton en vicon de parkumitaj motorcikloj. Bicikloj, kaskoj kaj metalaj pecetoj disĵetitaj en ĉiuj direktoj.
  
  Mai malvastigis sian fokuson. Butikfasadoj kaj aŭtoj preterpasis kiel neklaraj muroj de tunela vizio. Preterpasantoj kriis al ŝi. La motorciklo estis tiel ŝokita de ŝiaj altrapidaj manovroj, ke li ŝanceliĝis kaj falis ĉe trafiklumo.
  
  La navigisto prenis ŝin orienten al Flagler. La indikilo diris al ŝi, ke ŝi estos tie post kvin minutoj. La fiŝmerkato estis en nebuleto de koloro maldekstre. Rapida paŭzostreko kaj ŝi vidis ŝildon kiu diris "SW1st Street".
  
  Kvindek sekundojn poste, la irlanda akĉento de la navigisto anoncis, ke vi atingis vian celon.
  
  
  * * *
  
  
  Eĉ nun, Mai ne prenis seriozajn antaŭzorgojn. Ŝi memoris ŝlosi la aŭton kaj lasi la ŝlosilojn malantaŭ la antaŭa rado ĉe la pasaĝerflanko. Ŝi transiris la vojon kaj trovis la ŝildon, kiun ŝi vidis antaŭ iom da tempo, sur la tremanta fotilo.
  
  Nun ŝi enspiris por malmoliĝi kontraŭ tio, kion ŝi povus trovi. Ŝi fermis la okulojn, reakiris sian ekvilibron kaj trankviligis siajn timon kaj koleregon.
  
  La tenilo libere turniĝis. Ŝi trapasis la sojlon kaj rapide glitis maldekstren. Nenio ŝanĝiĝis. La spaco estis ĉirkaŭ kvindek futojn de la pordo ĝis la malantaŭa muro kaj ĉirkaŭ tridek futojn larĝa. Ne estis mebloj tie. Neniuj bildoj sur la muroj. Ne estas kurtenoj sur la fenestroj. Super ĝi estis pluraj helaj, inkandeskaj vicoj de lumoj.
  
  Chica estis ankoraŭ ligita al seĝo ĉe la malantaŭo de la ĉambro, ŝiaj okuloj larĝaj kaj provante moviĝi. Kaj baraktis, estis klare diri ion al Mai.
  
  Sed la japana spionagento sciis kion serĉi. Ŝi rimarkis duon dekduon da sekurecaj fotiloj situantaj ĉie en la loko kaj tuj sciis, kiu rigardas.
  
  Kovalenko.
  
  Kion ŝi ne sciis estis kial? Ĉu li atendis ian spektaklon? Kio ajn ĝi estis, ŝi konis la reputacion de la Sango-Reĝo. Ĝi ne estus rapida aŭ facila, kiu ne inkluzivis kaŝitan bombon aŭ gasbotelon.
  
  La piedo de la hundo ĉe la fino de la ĉambro, ĝuste antaŭ la seĝo de ŝia fratino, sendube kaŝis kelkajn surprizojn.
  
  Mai antaŭeniris malrapide, trankviligita ke Chica ankoraŭ vivas, sed sen iluzioj pri kiom longa Kovalenko intencis ke ĝi estu.
  
  Kvazaŭ responde, voĉo bruis el kaŝitaj parolantoj. "Mai Kitano! Via reputacio estas senekzempla." Estis Kovalenko. "Ni vidu ĉu ĝi estas meritita."
  
  Kvar figuroj elglitis el malantaŭ blinda hunda kruro. Mai rigardis por sekundo, apenaŭ kapabla kredi ŝiajn okulojn, sed tiam ŝi estis devigita en sintenon kiam la unua el la insidmurdistoj rapidis al ŝi.
  
  Li rapide kuris, prepariĝante por fluga piedbato, ĝis Mai facile glitis flanken kaj elfaris perfektan turniĝantan piedbaton. La unua batalanto kolapsis al la grundo, ŝokita. La ridado de la Sango-Reĝo bruis el la parolantoj.
  
  Nun dua batalanto saltis sur ŝin, donante al ŝi neniun ŝancon fini la unuan. La viro turnis ĉakramon-ŝtala ringo kun razilo-akra ekstera rando-sur sia fingropinto kaj ridetis kiam li alproksimiĝis.
  
  Majo paŭzis. Ĉi tiu viro estis adepto. Mortiga. La kapablo uzi tian danĝeran armilon kun memcerta facileco parolis pri jaroj da malfacila praktiko. Li povis ĵeti la chakramon per simpla movo de sia pojno. Ŝi rapide ebenigis la probablecon.
  
  Ŝi kuris al li, fermante la distancon de lia ago. Kiam ŝi vidis lian pojnon tiriĝi, ŝi plonĝis en gliti, glitante sub la arko de la armilo, ĵetante sian kapon kiel eble plej malproksimen kiel la malbonaj klingoj tratranĉis la aero super ŝi.
  
  Fadeno de ŝia hararo falis sur la plankon.
  
  Mai unue frapis siajn piedojn en la adepton, piedbatante liajn genuojn per sia tuta forto. Nun ne estis tempo por kapti kaptitojn. Kun krakado, kiun ŝi aŭdis kaj sentis samtempe, la genuoj de la viro kliniĝis. Lia krio antaŭis la falon sur la teron.
  
  Tiom da jaroj da trejnado perdiĝis en momento.
  
  La okuloj de ĉi tiu viro perfidis multe pli ol personan doloron. Mai pensis momenton, kion Kovalenko povus havi super li, sed tiam tria batalanto eniris la batalon, kaj ŝi sentis, ke la unua jam stariĝis.
  
  La tria estis granda viro. Li paŝis trans la plankon al ŝi kiel granda urso persekutanta sian predon, nudaj piedoj frapante la betonon. La Sango-Reĝo ĝojigis lin kun serio de gruntoj kaj tiam eksplodis en ridon, maniulo en sia elemento.
  
  Mai rigardis lin rekte en la okulojn. "Vi ne devas fari ĉi tion. Ni estas proksime de kapti Kovalenko'n. Kaj la liberigo de la ostaĝoj.
  
  La viro dum momento hezitis. Kovalenko snufis alte super sia kapo. "Vi tremigas min, Mai Kitano, tremi pro timo. Dum dudek jaroj mi estis nur mito, kaj nun mi rompas mian silenton laŭ miaj propraj kondiĉoj. Kiel vi povus..." Li paŭzis. "Aŭ ĉu iu kiel vi iam egalis min?"
  
  Mai daŭre rigardis en la okulojn de la granda batalanto. Ŝi sentis, ke ankaŭ tiu malantaŭ ŝi haltis, kvazaŭ atendante la rezulton de la mensa lukto.
  
  "Batalu!" la Sango-Reĝo subite kriis. "Batalu aŭ mi havos viajn amatojn senhaŭtigitaj vivaj kaj nutritaj al la ŝarkoj!"
  
  La minaco estis reala. Eĉ Mai povis vidi ĝin. La granda viro ekagis, kurante al ŝi kun etenditaj brakoj. Mai reviziis la strategion. Batu kaj kuru, batu rapide kaj devasge forte, tiam foriru. Se eble, uzu lian grandecon kontraŭ li. Mai permesis al li alproksimiĝi, sciante ke li atendus ian eviteman movon de ŝi. Kiam li atingis ŝin kaj kaptis ŝian korpon, ŝi estis en lia atingo kaj ĉirkaŭvolvis liajn krurojn.
  
  La sono de ĝi trafante la plankon dronigis eĉ la frenezan ridon de la Sango-Reĝo.
  
  Nun la unua batalanto forte trafis ŝin, celante la malsupron de ŝia dorso, kaj donis doloran baton antaŭ ol Mai tordis kaj ruliĝis, alvenante malantaŭ la faligita viro kaj liberigante al si iom da spaco.
  
  Nun la Sango-Reĝo eligis krion. "Dehaku la fikan kapon de ŝia fratino!"
  
  Nun aperis kvara viro, armita per samuraja glavo. Li direktiĝis rekte al Ĉika, ses paŝojn for de fino de ŝia vivo.
  
  Kaj Mai Kitano sciis, ke nun estas la tempo ludi la plej bonan teatraĵon de ŝia vivo. Ŝia tuta preparo, ŝia tuta sperto kuniĝis en lasta malespera provo savi ŝian fratinon - afero de vivo kaj morto.
  
  Dek sekundoj da mortiga graco kaj beleco, aŭ vivdaŭro de brula bedaŭro.
  
  Mai saltis sur la heleman dorson de la grandulo, uzante lin kiel saltotablon por surterigi flugan piedbaton sur la unua batalanto. Li apenaŭ sentis ŝokon kiam la ĉefkruro de Mei rompis plurajn ostojn en lia vizaĝo, sed li kolapsis kiel morta pezo. Mai tuj ensuĉis sian kapon kaj ruliĝis, forte alteriĝante sur ŝian spinon, sed la impeto de ŝia salto portis ŝin malproksimen trans la betonan plankon en minimuma tempo.
  
  Ŝi alteriĝis pli for de sia fratino kaj la viro kun la glavo.
  
  Sed tuj apud la ĉakrano.
  
  En milisekunda paŭzo, ŝi enfokusigis sian estaĵon, trankviligis sian animon kaj turnis sin, liberigante sian mortigan armilon. Ĝi striis tra la aero, ĝia mortiga klingo flamanta, jam striita ruĝe per la propra sango de Mei.
  
  Chakran frapis en la kolon de la skermisto, tremante. La viro senbrue kolapsis, tute nenion sentante. Li neniam komprenis, kio frapis lin. La glavo klakis al la planko.
  
  La grandulo estis la nura batalanto kiu povis teni sin kontraŭ ŝi nun, sed lia kruro daŭre ŝancelis dum li provis leviĝi. Ŝi verŝajne difektis unu aŭ du tendenojn. Larmoj de agonio kaj senpoveco fluis sur lia vizaĝo, ne por li mem, sed por siaj amatoj. Mai rigardis al Ĉika kaj devigis sin kuri al sia fratino.
  
  Ŝi uzis sian glavon por tranĉi la ŝnurojn, kunpremante la dentojn ĉe la purpuraj pojnoj kaj sangaj abrazioj kaŭzitaj de la konstanta lukto. Fine, ŝi eltiris la gagon el la buŝo de sia fratino.
  
  "Malrapidiĝu. mi portos vin."
  
  La Sango-Reĝo ĉesis ridi. "Haltu ŝin!" Li kriis al la granda batalanto. "Faru tion. Aŭ mi mortigos vian edzinon per miaj propraj manoj!"
  
  La grandulo kriegis, penante rampi al ŝi, brakoj etenditaj. Mai haltis apud li. "Venu kun ni," ŝi diris. "Aliĝu al ni. Helpu nin detrui ĉi tiun monstron."
  
  Dum momento, la vizaĝo de la viro lumiĝis pro espero. Li palpebrumis kaj aspektis kvazaŭ la pezo de la mondo estis levita de liaj ŝultroj.
  
  "Vi iras kun ili kaj ŝi mortas," la Sango-Reĝo gratis.
  
  Mai balancis la kapon. "Ŝi estas ĉiuokaze morta, amiko. La nura venĝo, kiun vi ricevos, estas sekvante min."
  
  La okuloj de la viro petegis. Dum momento, Mai pensis, ke li efektive eltiros sin kun ŝi, sed tiam la nuboj de dubo revenis kaj lia rigardo falis.
  
  "Mi ne povas. Dum ŝi ankoraŭ vivas. Mi simple ne povas".
  
  Mai forturnis sin, lasante lin kuŝanta tie. Ŝi havis siajn proprajn militojn por batali.
  
  La Sango-Reĝo sendis al ŝi disan pafon. "Forkuru, Mai Kitano. Mia milito estas deklarota. Kaj la pordegoj atendas min."
  
  
  ĈAPITRO NAU
  
  
  La manoj de la Sango-Reĝo kuris al lia tranĉilo. La armilo estis fiksita punkto unue en la tablon antaŭ li. Li proksimigis ĝin al siaj okuloj, ekzamenante la sangtrempitan klingon. Kiom da vivoj li finis per tiu tranĉilo?
  
  Unu po unu, ĉiun duan tagon, dum dudek kvin jaroj. Almenaŭ.
  
  Se nur por konservi la legendon, respektu kaj timon freŝaj.
  
  Tia inda kontraŭulo, li diris al si. "Mi ŝatus havi tempon por sperti ĝin denove." Li stariĝis, malrapide turnante la tranĉilon, ĝia klingo reflektante lumon dum li marŝis.
  
  "Sed mia tempo por agi estas preskaŭ ĉi tie."
  
  Li haltis ĉe la kontraŭa fino de la tablo, kie virino kun malhela hararo estis ligita al seĝo. Ŝi jam perdis la paciencon. Li naŭzis rigardi ŝiajn ruĝajn okulojn, helemantan korpon kaj tremantajn lipojn.
  
  La Sango-Reĝo levis la ŝultrojn. "Ne maltrankviliĝu. Nun mi havas mian unuan aparaton, kvankam mi maltrafis la Kitano. Via edzo devus liveri la duan aparaton ĉirkaŭe nun. Se ĝi pasos, vi eliros libera."
  
  "Kiel-kiel ni povas fidi vin?"
  
  "Mi estas honora homo. Jen kiel mi travivis mian junecon. Kaj se honoro estus pridubita..." Li montris al ŝi la makulitan klingon. "Ĉiam estis pli da sango."
  
  Sufokita pengo venis de lia komputila ekrano. Li aliris kaj premis kelkajn butonojn. La vizaĝo de lia komandanta oficiro de Washington, D.C. ekaperis.
  
  "Ni estas en pozicio, sinjoro. La celo estos preta post dek minutoj."
  
  "La aparato estas prioritato. Super ĉio alia. Memoru ĉi tion".
  
  "Sinjoro". La vizaĝo retiriĝis, malkaŝante vidon de la estrado. Ili rigardis malsupren al la parkejo, kovrita de rubo kaj preskaŭ forlasita. La grajneca bildo montris vaganton moviĝantan trans la supro de la ekrano, kaj bluan Nissan elirantan tra paro da aŭtomataj pordegoj.
  
  "Forigu ĉi tiun enuon. Li povus esti la Polico."
  
  "Ni kontrolis lin, sinjoro. Li estas nur vaganto."
  
  La Sango-Reĝo sentis lian koleregon malrapide kreski en li. "Forigu lin. Demandu min denove kaj mi enterigos vian familion viva."
  
  Ĉi tiu viro nur laboris por li. Sed ĉi tiu viro sciis, kion kapablas Dmitrij Kovalenko. Ne dirinte alian vorton, li celis kaj terenbatis la vagabon per pafo en la kapo. La Sango-Reĝo ridetis kiam li vidis malhelan makulon komenci disvastiĝi trans la malglatan betonon.
  
  "Kvin minutoj restas ĝis la marko."
  
  La Sango-Reĝo ĵetis rigardon al la virino. Ŝi estis lia gasto dum pluraj monatoj. La edzino de la sekretario de defendo estis ne malgranda premio. Jonathan Gates estis pagi multe por ŝia sekureco.
  
  "Sinjoro, Gates superis la limdaton."
  
  En iu alia situacio, la Sango-Reĝo nun uzus la tranĉilon. Neniu paŭzo. Sed la dua aparato estis grava por liaj planoj, kvankam ne esenca. Li prenis la satelitan telefonon kiu kuŝis apud la komputilo kaj markis numeron.
  
  Aŭdis ĝin sonori kaj sonori. "Via edzo ŝajne ne zorgas pri via sekureco, sinjorino Gates." La Sango-Reĝo kurbigis siajn lipojn en kio aspektis kiel rideto. "Aŭ eble li jam anstataŭigis vin, hmm? Ĉi tiuj usonaj politikistoj..."
  
  Klako, kaj timigita voĉo finfine respondis. "Jes?"
  
  "Mi esperas, ke vi estas proksima kaj ke vi havas la aparaton, mia amiko. Alie..."
  
  La voĉo de la ministro pri defendo estis streĉita ĝis la limo. "Usono ne kliniĝas antaŭ tiranoj," li diris, kaj tiuj vortoj klare kostis al li multe de lia koro kaj animo. "Viaj postuloj ne estos plenumitaj."
  
  La Sango-Reĝo pensis pri la Pordegoj de Infero kaj kio kuŝas pretere. "Do aŭskultu vian edzinon mortantan en agonio, Gates. Mi ne bezonas duan aparaton por kie mi iras."
  
  Certigante ke la kanalo restu malfermita, la Sango-Reĝo levis sian tranĉilon kaj komencis plenumi sian ĉiun murdan fantazion.
  
  
  ĈAPITRO DEK
  
  
  Hayden Jay paŝis for de sia komputilo kiam ŝia poŝtelefono sonoris. Ben kaj Karin estis okupataj revivigante la marvojaĝojn de kapitano Cook, kaj precipe tiujn implikantajn la Havajajn Insulojn. Cooke, kvankam vaste konata kiel fama esploristo, estis viro kun multaj talentoj, ŝajnis. Li ankaŭ estis fama navigisto kaj plenumebla kartografo. La viro kiu mapis ĉion, li notis la terojn de Nov-Zelando ĝis Havajo kaj, kiel estis pli vaste konata, unue alteriĝis en Havajo - loko kiun li nomis la Sandviĉo-Insuloj. La statuo daŭre staras en la grandurbo de Waimea, sur Kaŭajo, kiel signo de la loko kiun li unue renkontis en 1778.
  
  Hayden retiriĝis kiam ŝi vidis ke la alvokanto estis ŝia estro, Jonathan Gates.
  
  "Jes sinjoro?"
  
  De la alia fino venis nur ĉifona spirado. Ŝi iris al la fenestro. "Ĉu vi povas aŭdi min? Sinjoro?"
  
  Ili ne parolis de kiam li vorte riproĉis ŝin. Hayden sentis sin iom nesekura.
  
  Fine venis la voĉo de Gates. "Ili mortigis ŝin. Tiuj bastardoj mortigis ŝin."
  
  Hayden rigardis tra la fenestro, vidante nenion. "Kion ili faris?"
  
  Malantaŭ ŝi, Ben kaj Karin, alarmitaj de ŝia tono, turniĝis.
  
  "Ili prenis mian edzinon, Hayden. Monatoj antaŭ. Kaj hieraŭ nokte ili mortigis ŝin. Ĉar mi ne sekvus iliajn ordonojn."
  
  "Ne. Ĝi ne povus-"
  
  "Jes". La voĉo de Gates krakis, kiam lia viski-elektita adrenalina ekfluo klare komencis disipi. "Ne estas via afero, Jay, mia edzino. Mi - mi ĉiam estis patrioto, do la prezidanto eksciis kelkajn horojn post kiam ŝi estis forrabita. Mi restas..." Li balbutis. "Patrioto".
  
  Hayden apenaŭ sciis kion diri. "Kial diri al mi nun?"
  
  "Por klarigi miajn sekvajn paŝojn."
  
  "Ne!" Hayden kriegis, frapante la fenestron pro subita hororo. "Vi ne povas fari ĉi tion! Bonvolu!"
  
  "Malstreĉiĝi. Mi ne intencas mortigi min. Unue, mi helpos venĝi Saran. Ironie, ĉu ne?"
  
  "Kio?"
  
  "Nun mi scias kiel Matt Drake sentas."
  
  Hayden fermis la okulojn, sed larmoj ankoraŭ ruliĝis sur ŝia vizaĝo. La memoro pri Kennedy jam forvelkis el la mondo, la koro, iam tiel plena de fajro, nun turniĝis en eternan nokton.
  
  "Kial diri al mi nun?" Hayden fine ripetis.
  
  "Por klarigi ĝin." Gates paŭzis, poste diris, "Ed Boudreau havas pli junan fratinon. Mi sendas al vi la detalojn. Faru tion-"
  
  Hayden estis tiel ŝokita ke ŝi interrompis la sekretarion antaŭ ol li povis daŭrigi. "Ĉu vi estas certa?"
  
  "Faru ĉion en via povo por fini ĉi tiun bastardon."
  
  La linio estas rompita. Hayden aŭdis retpoŝtan bipon sur ŝia telefono. Sen ĉesi, ŝi subite turniĝis kaj forlasis la ĉambron, ignorante la maltrankvilajn rigardojn de Ben Blake kaj lia fratino. Ŝi marŝis al la malgranda ŝranko de Kinimaki kaj trovis lin kuiranta kokidon kun ĉorizosaŭco.
  
  "Kie estas Alicia?"
  
  "Hieraŭ ŝia enirpermesilo estis nuligita." La vortoj de la granda havajano estis fuŝaj.
  
  Hayden klinis sin pli proksimen. "Ne estu fika idioto. Ni ambaŭ scias, ke ŝi ne bezonas enirpermesilon. Do kie estas Alicia?"
  
  La okuloj de Kinimaki larĝiĝis dum ili fiksrigardis la telerojn. "Hmm, unu minuton. Mi trovos ŝin. Ne, ŝi estas tro prudenta por tio. Mi-"
  
  "Nur voku ŝin." La stomako de Hayden kunpremiĝis tuj kiam ŝi diris tiujn vortojn, kaj nigreco ĉirkaŭvolvis ŝian animon. "Diru al ŝi kontakti Drake. Li ricevis tion, kion li petis. Ni damaĝos senkulpan homon por ricevi informojn."
  
  - Fratino Boudreau? Kinimaka ŝajnis pli akra ol kutime. "Ĉu li vere havas tian? Kaj Gates subskribis ĝin?"
  
  "Ankaŭ vi farus," Hayden sekigis ŝiajn okulojn, "se iu nur torturus kaj mortigis vian edzinon."
  
  Kinimaka silente digestis tion. "Kaj ĉi tio permesas al la CIA fari la samon al usona civitano?"
  
  "Momente ĝi estas," diris Hayden. "Ni estas en milito."
  
  
  ĈAPITRO DEK UNUA
  
  
  Matt Drake komencis kun multekostaj aferoj. La botelo da Johnnie Walker Black estis invitanta kaj ne aspektis tro misforta.
  
  Eble io pli bona rapide forigus la memoron pri ŝia vizaĝo? Ĉi-foje, en sia sonĝo, ĉu li vere savus ŝin, kiel li ĉiam promesis?
  
  La serĉado daŭris.
  
  Viskio brulis. Li tuj drenis la glason. Li plenigis denove. Li luktis por koncentriĝi. Li estis viro kiu helpis aliajn, kiu gajnis ilian fidon, kiu eltenis sian lokon por esti kalkulita, kaj neniam lasis iun ajn malsupren.
  
  Sed li malsukcesis Kennedy Moore. Kaj antaŭ tio, li lasis Alison malsupren. Kaj li malsukcesis ilian nenaskitan infanon, bebon kiu mortis antaŭ ol li eĉ havis ŝancon vivi.
  
  Johnnie Walker, kiel ĉiu alia botelo kiun li antaŭe gustumis, profundigis la malespero. Li sciis, ke ĝi faros. Li volis, ke ĝi doloru. Li volis, ke ĝi tranĉu pecon de agonio el lia animo.
  
  Doloro estis lia pento.
  
  Li rigardis tra la fenestro. Ĝi rigardis malantaŭen, malplena kaj nevidebla kaj nesentebla - nigre makulita, same kiel li. Ĝisdatigoj de majo kaj Alicia iĝis malpli kaj malpli oftaj. Vokoj de liaj amikoj ĉe SAS ankoraŭ alvenis ĝustatempe.
  
  La Sango-Reĝo faris provon kontraŭ la gepatroj de Ben antaŭ kelkaj tagoj. Ili estis sekuraj. Ili neniam estis konsciaj pri la danĝero, kaj Ben neniam scius kiom proksime ili venis al iĝi viktimo de la vendetto de la Blood King.
  
  Kaj ankaŭ la agentoj de CIA, kiuj gardis la Blake, ne sciis. La SAS ne bezonis rekonon aŭ frapeton sur la dorso. Ili ĵus kompletigis la taskon kaj pluiris al la sekva.
  
  Ludita hanta melodio. La kanto estis same kortuŝa kiel bela - 'My Immortal' de Evanescence - kaj ĝi rememorigis lin pri ĉio, kion li iam perdis.
  
  Ĝi estis lia ringtono. Li traserĉis la littukojn iom konfuzite, sed fine trapasis telefone.
  
  "Jes?"
  
  "Jen Hayden, Matt."
  
  Li eksidis iom pli rekte. Hayden estis konscia pri siaj lastatempaj heroaĵoj sed elektis ignori ilin. Alicia estis ilia peranto. "Kio okazis? Ben-?" Li eĉ ne povis decidi sin diri tiujn vortojn.
  
  "Li estas en ordo. Ni fartas bone. Sed io okazis."
  
  "Ĉu vi trovis Kovalenkon?" Malpacienco tratranĉis la alkoholan nebulon kiel hela spotlumo.
  
  "Ne, ne ankoraŭ. Sed Ed Boudreau ja havas fratinon. Kaj ni ricevis permeson alporti ŝin ĉi tien."
  
  Drake sidiĝis, viskio forgesita. Malamo kaj infera fajro bruligis du spurojn en lian koron. "Mi scias precize kion fari."
  
  
  ĈAPITRO DEK DU
  
  
  Hayden preparis sin por kio venos. Ŝia tuta CIA-kariero ne preparis ŝin por ĉi tiu situacio. La edzino de la ministro pri defendo estas mortigita. Internacia teroristo ostaĝanta nekonatan nombron da parencoj de influaj homoj.
  
  Ĉu la registaro konsciis pri la identecoj de ĉiuj partoprenantoj? Neniam. Sed vi povus esti damne certa, ke ili sciis multe pli ol ili iam lasis.
  
  Ŝajnis multe pli facile kiam ŝi unue eniris. Eble la aferoj estis pli simplaj tiam, ĝis la 11-a de septembro. Eble en la tempo de ŝia patro, James Jay, la legenda agento, kiun ŝi deziris imiti, ĉio estis nigra kaj blanka.
  
  Kaj senkompata.
  
  Ĝi estis akra rando. La milito kontraŭ la Sango-Reĝo estis batalita sur multaj niveloj, sed ŝia eble ankoraŭ estas la plej terura kaj sukcesa ĝis nun.
  
  La diversaj personecoj de la homoj, kiuj estis apud ŝi, donis al ŝi avantaĝon. Gates unue rimarkis ĝin. Tial li permesis al ili fari sian propran enketon en la misteron ĉirkaŭ la Bermuda Triangulo. Gates estis pli saĝa ol ŝi iam pensis pri li. Li tuj vidis la avantaĝon de tiaj kontrastaj personecoj kiel Matt Drake, Ben Blake, May Kitano kaj Alicia Miles. Li vidis la potencialon de ŝia teamo. Kaj li kunvenigis ilin ĉiujn.
  
  Brila.
  
  Teamo de la estonteco?
  
  Nun la viro, kiu perdis ĉion, deziris justecon al la viro, kiu tiel brutale murdis sian edzinon.
  
  Hayden iris al la ĉelo de Boudreau. La silentema soldulo maldiligente rigardis ŝin super siaj kunmetitaj manoj.
  
  "Ĉu mi povas helpi vin, agento Jay?"
  
  Hayden neniam pardonus al si, se ŝi ne provus denove. "Donu al ni la kieon de Kovalenko, Boudreau. Nur fordonu ĝin kaj ĉio estos finita." Ŝi etendis la manojn. "Mi volas diri, ke ĝi ne ŝajnas ke li zorgas pri vi."
  
  "Eble li scias." Boudreau turnis sian korpon kaj glitis de la liteto. "Eble li ne scias. Eble estas tro frue por diri, ĉu?"
  
  "Kiuj estas liaj planoj? Kio estas ĉi tiu Pordego de la Infero?"
  
  "Se mi scius..." La vizaĝo de Boudreau estis kiel la rideto de festenanta ŝarko.
  
  "Vi vere scias." Hayden restis tre reala. "Mi donas al vi ĉi tiun lastan ŝancon."
  
  "Lasta ŝanco? Ĉu vi pafos min? Ĉu la CIA finfine komprenis, kiajn malhelajn pekojn ili devas fari por resti en la ludo?"
  
  Hayden levis la ŝultrojn. "Estas tempo kaj loko por ĉi tio."
  
  "Certe. Mi povus nomi kelkajn lokojn." Boudreau mokincis ŝin, frenezo montriĝanta tra la ŝprucaĵo de salivo. "Nenio vi povas fari al mi, Agento Jay, tio igus min perfidi potencan viron kiel la Sango-Reĝo."
  
  "Nu..." Hayden devigis sin rideti. "Jen kio pensigis nin, Ed." Ŝi faris sian voĉon gaja. "Vi havas nenion ĉi tie, ulo. Nenio. Kaj tamen vi ne disverŝos. Vi sidas tie, langante, volonte akceptante la konkludon. Kiel kompleta bastardo. Kiel perdinto. Kiel peco da feko el la Sudo." Hayden tute ekstermis.
  
  La buŝo de Boudreau streĉiĝis en streĉa blanka linio.
  
  "Vi estas viro kiu rezignis. Loafer. Ofero. Impotenta."
  
  Boudreau moviĝis al ŝi.
  
  Hayden premis ŝian vizaĝon kontraŭ la kradoj, incitetante lin. "Fika flaska koko."
  
  Boudreau donis pugnon, sed Hayden retropaŝis pli rapide, ankoraŭ devigante sin rideti. La sono de lia pugno frapanta la ŝtalon estis kiel malseka vangofrapo.
  
  "Do ni scivolis. Kio igas homon kiel vi, soldato, fariĝi lama membro?"
  
  Boudreau nun rigardis ŝin per malrapide komprenantaj okuloj.
  
  "Tio estas ĉio". Hayden imitis lin. "Vi alvenis tie, ĉu ne? Ŝi nomiĝas Maria, ĉu ne?
  
  Boudreau brue fermis la kradon pro nedirebla furiozo.
  
  Estis la vico de Hayden ridi. "Kiel mi jam diris. Impotenta."
  
  Ŝi deturnis sin. La semoj estas semitaj. Temis pri rapideco kaj brutaleco. Ed Boudreau neniam krevus sub normalaj cirkonstancoj. Sed nun...
  
  Kinimaka kunvolvis la televidilon, kiun ili ligis al seĝo, kie la soldulo povis vidi ĝin. La maltrankvilo en la voĉo de la viro estis evidenta, kvankam li provis kaŝi ĝin.
  
  "Kion diable vi provas fari?"
  
  "Daŭre rigardu, aĉulo." Hayden igis ŝian voĉon soni kvazaŭ ŝi simple ne plu zorgis. Kinimaka ŝaltis la televidilon.
  
  Boudreau larĝigis la okulojn. "Ne," li diris mallaŭte kun siaj lipoj sole. "Ho ne".
  
  Hayden renkontis sian rigardon kun tute kredebla rido. "Ni estas en milito, Boudreau. Ĉu vi ankoraŭ ne volas paroli? Elektu fikan alpendaĵon."
  
  
  * * *
  
  
  Matt Drake certigis, ke la fotilo estis sekure ŝlosita en pozicio antaŭ ol li eniris la kadron. La nigra balaclavo estis tirita malsupren super lia vizaĝo pli por efiko ol masko, sed la kuglorezista veŝto, kiun li portis, kaj la armilo, kiun li portis, substrekis la gravecon de la pozicio de la knabino, certe.
  
  La okuloj de la knabino estis lagoj de malespero, timo. Ŝi tute ne sciis, kion ŝi faris. Mi tute ne scias kial ili bezonis ĝin. Ŝi ne sciis, kion ŝia frato faras por vivteni.
  
  Maria Fedak estis senkulpa, Drake pensis, se iu estas senkulpa en ĉi tiuj tagoj. Kaptita hazarde, kaptita de malfeliĉo en reto disvastigita tra la tuta mondo, kiu siblis kaj krakis pro morto, senkora kaj malamo.
  
  Drake haltis apud ŝi, svingante tranĉilon en sia dekstra mano, la alia malpeze apogante sin sur la pafilo. Ne plu gravis al li, ke ŝi estas senkulpa. Ĝi estis venĝo, nenio malpli. Vivo por vivo.
  
  Li pacience atendis.
  
  
  * * *
  
  
  "Maria Fedak," diris Hayden. "Ŝi estas via fratino, edziĝinta, sinjoro Boudreau. Via fratino, forgesema, sinjoro soldulo. Via fratino estas terurita, sinjoro Murdinto. Ŝi ne scias kiu estas ŝia frato aŭ kion li faras regule. Sed ŝi vere konas vin. Ŝi konas aman fraton, kiu vizitas ŝin unu aŭ dufoje jare kun falsaj rakontoj kaj pripensemaj donacoj por siaj infanoj. Diru al mi, Ed, ĉu vi volas, ke ili kresku sen patrino?"
  
  La okuloj de Boudreau ŝvelis. Lia nuda timo estis tiel forta ke Hayden fakte kompatis lin. Sed nun ne estis la tempo. La vivo de lia fratino ja estis en la ekvilibro. Tial ili elektis Matt Drake, unu, kiel la gastiganton.
  
  "Maria". La vorto eskapis de li, patosa kaj senespera.
  
  
  * * *
  
  
  Drake apenaŭ vidis la timigitan knabinon. Li vidis Kennedy morta en siaj brakoj. Li vidis la sangajn manojn de Ben. Li vidis la kulpan vizaĝon de Harrison.
  
  Sed ĉefe li vidis Kovalenkon. La Sango-Reĝo, la plancerbo, viro tiel malplena kaj sensenca ke li povus esti nenio pli ol revivigita kadavro. Zombio. Li vidis la vizaĝon de ĉi tiu viro kaj volis strangoli la vivon en ĉio, kio ĉirkaŭis lin.
  
  Liaj manoj etendiĝis al la knabino kaj fermiĝis ĉirkaŭ ŝia gorĝo.
  
  
  * * *
  
  
  Hayden palpebrumis ĉe la ekrano. Drake rapidigis aferojn. Boudreau apenaŭ havis tempon por malseveriĝi. Kinimaka faris paŝon al ŝi, ĉiam afabla intermedio, sed Alicia Miles tiris lin reen.
  
  "Neniel, granda ulo. Lasu tiujn bastardojn ŝviti. Ili havas nenion sur siaj manoj krom morto."
  
  Hayden devigis sin mokinci Boudreau la maniero kiel ŝi memoris sian mokincon kiam li ordonis ke ŝiaj homoj estu mortigitaj.
  
  "Ĉu vi krios, Ed, aŭ ĉu vi volas scii kiel oni faras sushion en Britio?"
  
  Boudreau rigardis ŝin kun murdema rigardo. Maldika salivo gutis el la angulo de lia buŝo. Liaj emocioj pliboniĝis sur li, same kiel kiam li sentis proksiman mortigon. Hayden ne volis, ke li kaŝu sin de ŝi.
  
  Alicia jam estis proksime al la trinkejoj. "Vi ordonis la ekzekuton de mia koramiko. Vi devus ĝoji, ke Drake ĵetas kaj ne mi. Mi igus tiun hundinon suferi duoble pli longe."
  
  Boudreau rigardis de unu al la alia. "Vi du pli bone certiĝu, ke mi neniam foriros de ĉi tie. Mi ĵuras, ke mi tranĉos vin ambaŭ en pecojn."
  
  "Konservu ĝin." Hayden rigardis Drake premi la kolon de Maria Fedak. "Ŝi ne havas multe da tempo."
  
  Boudreau estis malmola viro kaj lia vizaĝo estis rezervita. "La CIA ne damaĝos mian fratinon. Ŝi estas civitano de Usono."
  
  Nun Hayden vere kredis, ke la frenezulo vere ne ricevis ĝin. "Aŭskultu min, vi freneza aĉulo," ŝi siblis. "Ni estas en milito. La sanga reĝo mortigis amerikanojn sur amerika grundo. Li ŝtelis dekojn. Dekoj Li volas teni ĉi tiun landon por elaĉetomono. Li ne zorgas pri vi aŭ pri via malbonodora fratino!"
  
  Alicia murmuris ion en sian aŭdilon. Hayden aŭdis la instrukciojn. Kinimaka faris same.
  
  Same kiel Drake.
  
  Li ellasis la kolo de la virino kaj eltiris la pistolon el ĝia pistolujo.
  
  Hayden kunpremis siajn dentojn tiel forte ke la nervoj ĉirkaŭ ŝia kranio hurlis. Instinkto preskaŭ igis ŝin krii kaj ordoni al li ĉesi. Dum sekundo, ŝia atento malklariĝis, sed tiam ŝia trejnado ekis, dirante al ŝi, ke tio estas la plej bona ŝanco, kiun ili havis por elspuri Kovalenkon.
  
  Unu vivo por savi centojn aŭ pli.
  
  Boudreau rimarkis la ludadon de emocioj sur ŝia vizaĝo kaj subite trovis sin ĉe la trinkejoj, konvinkita, etendante la manon kaj grumblante.
  
  "Ne faru tion. Ne faru tion al mia fratineto!"
  
  La vizaĝo de Hayden estis ŝtonmasko. "Lasta ŝanco, murdisto."
  
  "La Sango-Reĝo estas fantomo. Kion ajn mi scias, ĉi tio povus esti ruĝa haringo. Li amas tian aferon."
  
  "Komprenita. Provu nin."
  
  Sed Boudreau estis tro longe soldulo, insidmurdisto tro longe. Kaj lia malamo al aŭtoritatuloj blindigis lian juĝon. "Iru al la infero, hundino."
  
  La koro de Hayden malleviĝis kiam ŝi frapetis la mikrofonan ekranon sur sia pojno. "Pafu ŝin."
  
  Drake levis la pafilon kaj metis ĝin al ŝia tempio. Lia fingro premis la ellasilon.
  
  Boudreau ekkriis terurite. "Ne! Sanga Reĝo en-"
  
  Drake lasis la teruran sonon de interpafado sufoki ĉiujn aliajn sonojn. Li rigardis kiel sango ŝprucis el la flanko de la kapo de Maria Fedak.
  
  "Norda Oahuo!" Boudreau finis. "Lia plej granda ranĉo estas tie..." Liaj vortoj malaperis dum li malleviĝis sur la plankon, rigardante sian mortintan fratinon lami en ŝia seĝo kaj fiksrigardante la sangoŝprucitan muron malantaŭ ŝi. Li rigardis en ŝoko, kiel la balaclavovestita figuro alproksimiĝis al la ekrano ĝis ĝi estis tute plenigita. Poste li demetis sian maskon.
  
  La vizaĝo de Matt Drake estis malvarma, malproksima, la vizaĝo de ekzekutisto, kiu amis sian laboron.
  
  Hayden ekmovis.
  
  
  ĈAPITRO DEK-TRI
  
  
  Matt Drake eliris el la taksio kaj fermis la okulojn por studi la altan konstruaĵon kiu turis antaŭ li. Griza kaj nepriskribebla, ĝi estis la perfekta kovrilo por sekreta operacio de CIA. La lokaj agentoj devis infiltri la subteran garaĝon, pasante tra multaj niveloj de sekureco. Ĉiuj aliaj, ĉu ili agentoj aŭ civiluloj, eniris tra la ĉefpordo, intence prezentante sin kiel facilan predon.
  
  Li profunde enspiris, preskaŭ sobra unuafoje en sia vivo, kaj puŝis la turniĝantan unupersonan pordon. Almenaŭ, ĉi tiu aranĝo ŝajnis preni sian sekurecon serioze. Antaŭ li estis simpla tablo, ĉe kiu sidis duon deko da severaspektaj viroj. Sendube multaj pli spektis.
  
  Li marŝis trans la polurita kahelizita planko. "Hayden Jay antaŭĝojas renkonti min."
  
  "Kio estas via nomo?"
  
  "Drako".
  
  "Matt Drake?" La stoika aspekto de la gardisto iomete ŝanceliĝis.
  
  "Certe".
  
  La viro donis al li tian aspekton, kiun viro povus uzi kiam li vidas famulon aŭ kaptiton. Poste li vokis. Sekundo poste, li eskortis Drake al diskreta lifto. Li enigis la ŝlosilon kaj premis la butonon.
  
  Drake sentis la lifton leviĝi kvazaŭ sur kuseno da aero. Li decidis ne tro pensi pri tio, kio okazos, li lasis la eventojn zorgi pri si mem. Kiam la pordo malfermiĝis, li trovis sin alfrontanta la koridoron.
  
  Ĉe la fino de la koridoro staris lia kunvena komitato.
  
  Ben Blake kaj lia fratino Karin. Hayden. Kinimaka. Ie malantaŭe staris Alicia Miles. Li ne vidis Mei, sed tiam li ankaŭ ne atendis tro multe.
  
  Kvankam la sceno estis malĝusta. Ĉi tio devis inkludi Kennedy. Ĉio aspektis strange sen ŝi. Li elpaŝis el la lifto kaj provis memori, ke ili certe sentis la samon. Sed ĉu ili kuŝis en la lito ĉiunokte, rigardante per ŝiaj okuloj, scivolante kial Drake ne estis tie por savi ŝin?
  
  Tiam Ben estis antaŭ li, kaj Drake, sen diri ion ajn, prenis la junan ulon en liajn brakojn. Karin ridetis timeme trans la ŝultron de sia frato, kaj Hayden aliris por meti manon sur la ŝultron de sia frato.
  
  "Vi sopiris al ni".
  
  Li tenis senespere. "Dankon".
  
  "Vi ne devas esti sola," diris Ben.
  
  Drake faris paŝon malantaŭen. "Aŭskultu," li diris, "gravas klarigi unu aferon. Mi estas ŝanĝita homo. Vi ne plu povas fidi al mi, precipe vi, Ben. Se vi komprenas ĉi tion, vi ĉiuj, tiam estas ŝanco ke ni povas kunlabori."
  
  "Ĝi ne estis via-" Ben ekkomprenis la problemon, same kiel Drake atendis lin. Karin, surprize, estis la mano de racio. Ŝi kaptis lin kaj trenis lin flanken, lasante Drake klaran vojon al la oficejo malantaŭ ili.
  
  Li trapasis ilin, kapjesante al Kinimake dum li iris. Alicia Miles rigardis lin per seriozaj okuloj. Ŝi ankaŭ suferis la perdon de iu kara al ŝi.
  
  Drake haltis. "Tio ĉi ne estas la fino, Alicia, neniel. Tiu ĉi bastardo devas esti forigita. Se ne, li povas bruligi la mondon ĝis la grundo."
  
  "Kovalenko mortos kriante."
  
  "Haleluja".
  
  Drake preterpasis ŝin en la ĉambron. Du grandaj komputiloj staris dekstre de li, malmolaj diskoj bruis kaj klakante dum ili serĉis kaj elŝutis datumojn. Antaŭ li estis paro da planko-altaj kuglorezistaj fenestroj preteratentantaj Miami Beach. Li estis subite trafita per la bildo de Wells ŝajniganta esti perversulo kaj petante kaŝpafisto por vidi la sunbrunigitajn korpojn tie malsupre.
  
  Ĉi tiu penso pensigis lin. Estis la unua fojo, ke li pensis pri Wells en kohera maniero ekde kiam Kennedy estis murdita. Wells mortis terura morto ĉe la manoj de Alicia aŭ May. Li ne sciis kiuj, kaj li ne sciis kial.
  
  Li aŭdis la aliajn enveni post li. "Do..." Li koncentriĝis sur la vidon kiu malfermiĝis. "Kiam ni iros al Havajo?"
  
  "Matene," diris Hayden. "Multaj el niaj valoraĵoj nun koncentriĝas al Oahuo. Ni kontrolas ankaŭ aliajn insulojn, ĉar oni scias, ke Kovalenko havas pli ol unu ranĉon. Kompreneble, nun estas ankaŭ sciate, ke li estas mastro de trompo, do ni daŭre kontrolas aliajn versiojn en malsamaj regionoj de la mondo."
  
  "Bone. Mi memoras la referencon al "Kapitano Cook", "Diamond Head" kaj "Hell's Gate". Ĉu vi celis ĝin?"
  
  Ben prenis ĝin. "Grande, jes. Sed Cook alteriĝis sur Kaŭajo, ne Oahuo. Lia-" La monologo abrupte finiĝis. "Hmm, resume. Ni trovis nenion eksterordinaran. Adiaŭ."
  
  "Ne estas rektaj ligoj inter Cook kaj Diamond Head?"
  
  "Ni laboras pri ĝi". Karin parolis iom defende.
  
  "Sed li naskiĝis en Yorkshire," aldonis Ben, provante la novan baron de Drake. "Vi scias, Lando de Dio."
  
  Drake eĉ ne ŝajnis aŭdi kion lia amiko diris. "Kiom longe li pasigis en Havajo?"
  
  "Monatoj," diris Karin. "Li reiris tien almenaŭ dufoje."
  
  "Eble tiam li vizitis ĉiun insulon. Kion vi devus fari estas kontroli liajn protokolojn, ne lian historion aŭ atingojn. Ni devas scii pri la aferoj por kiuj li ne estas fama."
  
  "Estas..." Karin paŭzis. "Ĝi vere havas sencon."
  
  Ben diris nenion. Karin ne finis. "Kion ni scias estas ĉi tio: la havaja dio de fajro, fulmo kaj vulkanoj estas virino nomata Pele. Ŝi estas populara figuro en multaj antikvaj rakontoj de Havajo. Ŝia hejmo laŭdire estas sur unu el la plej aktivaj vulkanoj de la mondo, sed tio estas sur la Granda Insulo, ne Oahuo."
  
  "Ĉi tio estas ĉio?" Drake demandis mallonge.
  
  "Ne. Dum la plej multaj el la rakontoj temas pri ŝiaj fratinoj, kelkaj legendoj temas pri la Pordego de Pele. La pordego kondukas al la fajro kaj la koro de la vulkano-ĉu tio sonas al vi kiel Infero?"
  
  "Eble ĝi estas metaforo," Kinimaka diris senpensi, poste ruĝiĝis. "Nu, povus esti. Vi scias..."
  
  Alicia estis la unua, kiu ridis. "Dank' al Dio, almenaŭ iu alia havas senton de humuro." Ŝi ronkis, poste aldonis "Neniu ofendo" per voĉo kiu montris ke ŝi ne vere zorgas kiel homoj sentis pri ŝi.
  
  Pele's Gate povus esti utila, Drake diris. "Daŭrigu la bonan laboron. Ĝis revido matene".
  
  "Ĉu vi ne restas?" Ben ekbalbutis, evidente esperante, ke li havos ŝancon paroli kun sia amiko.
  
  "Ne". Drake rigardis tra la fenestro kiam la suno komencis subiri super la oceano. "Mi devas esti ie ĉi-vespere."
  
  
  ĈAPITRO DEK KVAR
  
  
  Drake forlasis la ĉambron sen retrorigardi. Kiel atendite, Hayden atingis lin ĝuste kiam li estis enironta la lifton.
  
  "Drake, malrapidu. Ŝi fartas bone?"
  
  "Vi scias, ke ŝi fartas bone. Vi vidis ŝin en la videofluo."
  
  Hayden kaptis lian manon. "Vi scias, kion mi volas diri."
  
  "Ŝi pliboniĝos. Ĝi devis aspekti bone, vi scias tion. Boudreau verŝajne pensis, ke ĝi estis vera."
  
  "Jes".
  
  "Mi dezirus vidi lin rompiĝi."
  
  "Nu, mi estis tiu, kiun li ponardis, do mi ĝuis ĝin danke al vi."
  
  Drake premis la butonon por la unua etaĝo. "Lia fratino jam devus esti kun viaj agentoj. Ili kondukos ŝin al la hospitalo kaj riparos ŝin. Falsa sango estas la diablo zorganta pri siaj propraj aferoj, sciu."
  
  "Boudreau ĵus freneziĝis, se eble. Kiam lia fratino leviĝis, viva-" Hayden skuis la kapon. " Fina kolapso " .
  
  "La plano funkciis. La ideo estis bona," Drake diris al ŝi. "Ni ricevis informojn. Ĝi valoris ĝin".
  
  Hayden kapjesis. "Mi scias. Mi nur ĝojas, ke la maniulo estas malantaŭ kradoj."
  
  Drake eniris la lifton kaj atendis ke la pordoj fermiĝos. "Se dependus de mi," li diris dum Hayden malaperis de vido. "Mi pafus la bastardon en lia ĉelo."
  
  
  * * *
  
  
  Drake prenis taksion al Biscayne Boulevard kaj direktiĝis al la Bayside Foirejo. La viro kiu vokis lin, sonante obtuza, necerta, kaj tute eksterkaraktera, volis renkontiĝi ekster la Buba Gumpo. Drake havis momenton de humuro kaj sugestis Hooters, loko verŝajne pli taŭga por ili, sed Mae agis kvazaŭ ŝi eĉ ne aŭdis lin.
  
  Drake aliĝis al la homamaso, aŭskultis la bruan amuzon ĉirkaŭe kaj sentis sin tute ekster sia elemento. Kiel ĉi tiuj homoj povus esti tiel feliĉaj, kiam li perdis ion tiom altvaloran? Kiel ili povus ne zorgi?
  
  Lia gorĝo estis seka, liaj lipoj kreviĝis. La drinkejo ĉe Bubba Gump estis invitanta. Eble li povus sinki kelkajn antaŭ ol ŝi alvenos. Tamen, li ne havis iluziojn; ĝi devis ĉesi. Se li iris al Havajo por elspuri la murdinton de la virino, kiun li amis, se li venĝos anstataŭ esti viktimo, ĝi devis esti la lasta fojo.
  
  Devintus esti.
  
  Li estis puŝonta la pordon, kiam Mai kriis al li. Ŝi estis ĝuste tie, apogita kontraŭ kolono malpli ol ses futojn de mi. Se ŝi estus la malamiko, li estus morta nun.
  
  Lia persistemo por krueleco kaj venĝo estis senvalora sen fokuso kaj sperto.
  
  Mai iris al la restoracio, Drake sekvis ŝin. Ili prenis sidlokojn ĉe la drinkejo kaj mendis "Lavajn Fluojn" en honoro de sia venonta vojaĝo al Havajo.
  
  Drake restis silenta. Li neniam antaŭe vidis Mai Kitanon nervoza. Li neniam antaŭe vidis ŝin timigita. Li ne povis imagi scenaron, kiu kolerigis ŝin.
  
  Kaj tiam lia mondo denove kolapsis.
  
  "Kovalenko forrabis mian fratinon, Ĉika, el Tokio. Multaj monatoj pasis. De tiam li tenas ŝin kaptita." Mai profunde enspiris.
  
  "Mi komprenas. Mi komprenas kion vi faris," Drake diris flustre. Estis evidente. Familio ĉiam venis unue.
  
  "Li havas aparaton."
  
  "Jes".
  
  "Mi venis al Usono por trovi ŝin. Trovi Kovalenko'n. Sed mi malsukcesis ĝis vi kaj viaj amikoj kontaktis min. mi ŝuldas al vi".
  
  "Ni ne savis ŝin. Vi faris."
  
  "Vi donis al mi esperon, faris min parto de la teamo."
  
  "Vi ankoraŭ estas parto de la teamo. Kaj ne forgesu, ke la registaro havas alian rimedon. Ili ne rezignos."
  
  "Krom se unu el ili havis amaton en kaptiteco."
  
  Drake sciis kio okazis al la edzino de Gates, sed diris nenion. "Ni bezonos vin en Havajo, Mai. Se ni volas venki ĉi tiun viron, ni bezonas la plej bonan. La registaro scias ĉi tion. Tial vi, Alicia kaj la ceteraj rajtis foriri."
  
  "Kaj vi?"
  
  "Kaj mi".
  
  "Kion pri viaj amatoj, Drake? Ĉu la Sango-Reĝo provis plenumi sian vendetton?"
  
  Drake levis la ŝultrojn. "Li malsukcesis."
  
  "Kaj tamen li daŭre provos."
  
  "Ĉu via fratino estas sekura?" Ĉu ŝi bezonas kroman protekton? Mi konas kelkajn homojn-"
  
  "Tio estas prizorgita, dankon."
  
  Drake studis la netuŝitan trinkaĵon. "Tiam ĉio finiĝos en Havajo," li diris. "Kaj nun, kiam ni preskaŭ trovis ĝin, ĝi estos baldaŭ."
  
  Mai prenis longan gluton de sia trinkaĵo. "Li estos preta, Drake. Li planas ĉi tion dum jardeko."
  
  "Ĉi tio estas lando de fajro," li diris. "Aldonu Kovalenko'n kaj ni ĉiujn al tiu ekvacio kaj ĉi tiu tuta loko povus nur eksplodi."
  
  
  * * *
  
  
  Li rigardis Majon iri al la parkejo kaj iris al kie li pensis, ke eble estos taksio. Miama nokta vivo estis en plena svingo. Alkoholo ne estis la nura ebriigaĵo disponebla, kaj la kombinaĵo de senfinaj, agrablaj noktoj, belaj viroj kaj virinoj, kaj rapidaj melodioj multe laboris por plifortigi eĉ lian ŝanceliĝantan moralon.
  
  Li rondiris angulon kaj la jaĥtejo malfermiĝis antaŭ li, jaĥtoj erkis por okupi la fieron, homamaso plenigante la stratojn, subĉiela restoracio plenigita de belaj homoj, kiuj ne povis zorgi malpli.
  
  Plejparte danke al homoj kiel Matt Drake.
  
  Li returnis sin. Lia poŝtelefono sonoris per tiu hanta, melodia melodio.
  
  Rapida butono premu. "Jes?"
  
  "Mat? Bonan posttagmezon. Saluton." La bona tono de Oksforda edukado surprizis lin.
  
  "Malproksime?" - li diris. Torsten Dahl?
  
  "Certe. Kiu alia sonas same bone?"
  
  Drake panikiĝis. "Ĉio estas en ordo?"
  
  "Ne maltrankviliĝu, kamarado. Ĉio estas bone ĉi-flanke de la mondo. Islando estas bonega. La infanoj estas mirindaj. Edzino estas ... edzino. Kiel fartas la aferoj kun Kovalenko?"
  
  "Ni trovis lin," Drake diris kun rideto. "Preskaŭ. Ni scias kien rigardi. Estas iu mobilizado nun kaj morgaŭ ni devus esti en Havajo."
  
  "Perfekta. Nu, la kialo, kiun mi vokas, eble aŭ ne utilos al vi. Vi povas decidi mem. Kiel vi scias, esplorado de la Tombo de la Dioj daŭras singarde. Ĉu vi memoras, kiel en la kastelo de Frey mi staris ĉe la rando de la tombo de Odino kun mia lango pendanta? Ĉu vi memoras, kion ni trovis?"
  
  Drake rememoris sian tujan respekton. "Certe".
  
  "Kredu min, kiam mi diras, ke preskaŭ ĉiutage ni trovas trezorojn egalajn aŭ eĉ pli grandajn ol ĉi tio. Sed io pli banala kaptis mian atenton ĉi-matene, ĉefe ĉar ĝi memorigis min pri vi."
  
  Drake paŝis en la mallarĝan strateton, por ke li pli bone aŭdu la svedon. "Ĉu vi memorigas pri mi? Ĉu vi trovis Heraklon?"
  
  "Ne. Sed ni trovis signojn sur la muroj de ĉiu niĉo de la tombo. Ili estis kaŝitaj malantaŭ trezoroj, do ili komence ne estis videblaj."
  
  Drake tusis. "Markoj?"
  
  "Ili kongruis kun la foto, kiun vi sendis al mi."
  
  Drake bezonis momenton, kaj tiam fulmo trafis lian koron. "Atendu. Ĉu vi volas diri ĝuste kiel la bildo, kiun mi sendis? La kirlbildon, kiun ni trovis sur la tempovojaĝaj aparatoj?"
  
  "Mi pensis, ke ĝi mordigos vin, mia amiko. Jes, tiuj markoj - aŭ kirloj, kiel vi diras."
  
  Drake estis momente senvorta. Se la markoj en la Tombo de la Dioj kongruis kun la markoj kiujn ili trovis sur la antikvaj vojaĝaparatoj, tio signifis ke ili estis de la sama epoko.
  
  Drake parolis tra seka buŝo. "Ĝi signifas-"
  
  Sed Thorsten Dahl jam pensis pri ĉio. "Ke la dioj kreis aparatojn por la tempovojaĝado. Se vi pensas pri tio, ĝi havas sencon. De tio, kion ni trovis en la tombo de Odino, ni scias, ke ili ekzistis. Nun ni scias kiel ili manipulis la paso de la tempo."
  
  
  ĈAPITRO DEK KVIN
  
  
  La Sango-Reĝo staris ĉe la rando de sia ĉasrezervejo, rigardante plurajn el siaj bengalaj tigroj postkuri malgrandan cervon kiu estis liberigita por ili. Liaj emocioj estis disŝiritaj. Unuflanke, estis plezuro posedi kaj laŭplaĉe rigardi unu el la plej grandaj mortigaj maŝinoj iam kreitaj sur la planedo. Aliflanke, estis okulfrapa honto, ke ili estis tenitaj kaptitaj. Ili meritis pli.
  
  Ne kiel liaj homaj kaptitoj. Ili meritis tion, kion ili ricevos.
  
  Boudreau.
  
  La Sango-Reĝo turnis sin kiam li aŭdis plurajn homojn marŝi tra la herbo. "Sinjoro Boudreau," li raspis. "Kiel estis la aresto de CIA?"
  
  La viro haltis kelkajn metrojn for, donante al li la postulatan respekton, sed rigardante lin sen timo. "Pli malfacila ol mi imagis," li konfesis. "Dankon pro la trankvila eltiro."
  
  La Sango-Reĝo paŭzis. Li sentis la tigrojn ĉe sia dorso, postkurante la timigan cervon. La cervo ekkriis kaj forkuris, terurita, ne povante alfronti sian propran morton. Boudreau ne estis tia. La Sango-Reĝo montris al li certan gradon da respekto.
  
  "Matt Drake superis vin?"
  
  "La CIA montriĝis pli eltrovema ol mi pensis. Tio estas ĉio".
  
  "Vi scias, ke se mi havus la pafilon, la morto de via fratino ne estus enscenigita."
  
  La silento de Boudreau montris, ke li komprenas.
  
  "Nun estas la tempo por agi," diris la Sango-Reĝo. "Mi bezonas iun por detrui la aliajn ranĉojn. Tiuj sur Kaŭajo kaj la Granda Insulo. Ĉu vi povas fari ĉi tion por mi?"
  
  La viro, kiun li ordonis esti savita de vivprizono, subite trovis esperon. "Tion mi povas fari."
  
  "Vi devas mortigi ĉiun ostaĝon. Ĉiu viro, virino kaj infano. Vi povas fari ĝin?"
  
  "Jes sinjoro".
  
  La Sango-Reĝo klinis sin antaŭen. "Ĉu vi estas certa?"
  
  "Mi faros ĉion, kion vi petos de mi."
  
  La Sango-Reĝo montris neniun eksteran emocion, sed estis kontenta. Boudreau estis sia plej kompetenta batalanto kaj komandanto. Estas bone, ke li restis tiel dediĉita.
  
  "Do iru pretiĝu. Mi atendas viajn instrukciojn."
  
  Liaj viroj forkondukis la usonanon, kaj la Sango-Reĝo signis ke unu viro atendu malantaŭ li. Ĝi estis Claude prizorganta sian ranĉon en Oahuo.
  
  "Kiel mi diris, Claude, la tempo venis. Ĉu vi pretas, ĉu?"
  
  "Ĉio estas preta. Kiom longe ni devas elteni?"
  
  "Vi tenos ĝis vi mortos," grakis la Sanga Reĝo. "Tiam via ŝuldo al mi estos pagita. Vi estas parto de la distro. Kompreneble, ĉi tio estas nur malgranda parto, sed via ofero valoras ĝin."
  
  Lia Oahu-kontrolisto restis silenta.
  
  "Ĉu ĝi ĝenas vin?"
  
  "Ne. Ne sinjoro."
  
  "Ĉi tio estas bona. Kaj tuj kiam ni enfokusigas ilian atenton sur la ranĉo, vi malkaŝos lokajn insulajn ĉelojn. Estas mi, kiu trairos la Pordegojn de la Infero, sed Havajo brulos."
  
  
  ĈAPITRO DEK SESA
  
  
  La privata jeto de CIA flugis je tridek naŭ mil futoj. Matt Drake skuis la glacion en sia malplena glaso kaj malfermis la kovrilon por alia miniatura viskio. Li poziciigis sin sole en la vostosekcio de la aviadilo en la espero ke ili respektus lian solecon. Sed konstantaj flankaj rigardoj kaj furiozaj flustroj diris al li, ke la kamioneto "bonvena reen" baldaŭ aliĝos apud li.
  
  Kaj la viskio eĉ ne komencis eksciti miajn nervojn ankoraŭ.
  
  Hayden sidis trans la koridoro de li, Kinimaka apud ŝi. Malgraŭ la naturo de sia misio, la havajano ŝajnis sufiĉe gaja pri revenado al sia patrujo. Lia familio estis proksime gardata, sed la eterne optimisma giganto ŝajnis tute certa, ke li ankoraŭ havos ŝancon vidi ilin.
  
  Hayden parolis kun Jonathan Gates per satelita telefono. "Tri pli? Dudek unu kaptitoj entute, sinjoro. Nu, jes, mi certas, ke estas pli ol tio. Kaj ankoraŭ neniu loko. Dankon".
  
  Hayden tranĉis la ligilon kaj mallevis la kapon. "Mi ne plu povas paroli kun li. Kiel oni parolas kun viro, kies edzino ĵus estas mortigita? Kion vi diros?"
  
  Drake rigardis ŝin. Daŭris momenton, sed poste ŝi rigardis lin kun hantita rigardo. "Pardonu, Matt. Mi ne kredas. Okazas tiom multe."
  
  Drake kapjesis kaj elfluis sian glason. "Ĉu Gates ne faru ferion?"
  
  "La situacio estas tro malstabila." Hayden premis la telefonon al sia genuo. "En milito, neniu povas preni malantaŭan seĝon."
  
  Drake ridetis ironie. "Mi ne pensis, ke Havajo estas tiom granda."
  
  "Vi volas diri kial ili ankoraŭ ne trovis almenaŭ unu el liaj ranĉoj? Nu, ne estas granda afero. Sed estas terura amaso da nepenetreblaj arbaroj, montetoj kaj valoj. La ranĉoj verŝajne estas ankaŭ kamuflitaj. Kaj la Sango-Reĝo estas preta por ni. Vaŝingtono ŝajnas pensi, ke la lokuloj helpos nin pli ol la regula laborantaro."
  
  Drake levis brovon. "Mirinde, ili verŝajne pravas. Ĉi tie venas nia amika giganto."
  
  Mano donis al li larĝan, facilan rideton. "Mi ja konas la plej multajn el la homoj de Honolulu."
  
  Neklaro aperis, kaj Ben Blake estis subite apud ĝi. Drake fiksrigardis la junulon. Estis la unua fojo, ke ili vere vidis unu la alian de kiam Kennedy mortis. Ondo de emocio ŝprucis tra lin, kiun li rapide subpremis kaj kovris per alia gluto.
  
  "Ĉio okazis tiel rapide, amiko. Mi ne povis eviti ĝin. Ŝi savis min, sed... sed mi ne povis savi ŝin."
  
  "Mi ne kulpigas vin. Ne estis via kulpo."
  
  "Sed vi foriris."
  
  Drake rigardis Karin, la fratinon de Ben, kiu rigardis sian fraton kun koleraj okuloj. Ili ŝajne diskutis pri la malzorgema ago de Ben, kaj li iris kontraŭ la akno. Drake ŝprucis alian viskion kaj klinis sin al sia seĝo, la rigardo fiksita. "Antaŭ ĉirkaŭ mil jaroj mi aliĝis al la SAS. La plej bona batalforto en la mondo. Estas kialo, ke ili estas la plej bonaj, Ben. Interalie tio estas ĉar ili estas kruelaj homoj. Senkompata. La murdintoj. Ili ne aspektas kiel la Matt Drake, kiun vi konas. Aŭ eĉ kiel Matt Drake serĉante la ostojn de Odino. Ĉi tiu Matt Drake ne estis en la SAS. Li estis civilulo."
  
  "Kaj nun?"
  
  "Tiel longe kiel la Sango-Reĝo vivas kaj Vendetta ankoraŭ ekzistas, mi ne povas esti civilulo. Ne gravas kiom multe mi volas esti."
  
  Ben rigardis for. "Mi komprenas ĝin".
  
  Drake estis surprizita. Li duonturnis sin kiam Ben leviĝis kaj reiris al sia sidloko. Eble la juna ulo komencis kreski.
  
  Se la lastaj tri monatoj ne akcelus ĉi tiun procezon, nenio iam akcelus.
  
  Hayden observis lin. "Li estis kun ŝi, sciu. Kiam ŝi mortis. Estis malfacile ankaŭ por li."
  
  Drake glutis kaj diris nenion. Lia gorĝo kuntiriĝis, kaj tio estis ĉio, kion li povis fari por ne ekplori. Iu viro de la SAS. Viskio lasis varman spuron en la malsupra ventro. Post momento li demandis: "Kiel fartas la kruro?"
  
  "Doloras. Mi povas marŝi kaj eĉ kuri. Tamen ne volus batali kontraŭ Boudreau dum kelkaj pliaj semajnoj."
  
  "Tiel longe kiel li estos en malliberejo, vi ne devos."
  
  Bruado kaptis lian atenton. Mai kaj Alicia sidis kelkajn vicojn antaŭe kaj trans la koridoro unu de la alia. Rilatoj inter la du virinoj neniam estis pli ol malvarmaj, sed io incitis ilin ambaŭ.
  
  "Vi kompromitis nin!" Alicia ekkriis. "Por savi vian propran malbenitan fratinon. Kiel alie ili povus trovi hotelon?"
  
  Drake glitis el sia sidloko kaj ekiris tra la koridoro. La lasta afero dum la flugo estis batalo inter la du plej mortigaj virinoj, kiujn li iam konis.
  
  "Hudson mortis en tiu hotelo," grumblis Alicia. "Ili pafis lin dum... dum..." Ŝi balancis la kapon. "Ĉu tio estis via informo, Kitano? Mi instigas vin diri la veron."
  
  Alicia paŝis en la koridoron. Mai leviĝis por rigardi ŝin en la vizaĝon. La du virinoj estis preskaŭ nazo al nazo. Mai retropaŝis por fari lokon por si. Nesperta observanto povus pensi, ke tio estas signo de malforteco de la japana knabino.
  
  Drake sciis, ke ĝi estas mortiga signo.
  
  Li rapidis antaŭen. "Haltu!"
  
  "Mia fratino valoras dek Hudsonojn."
  
  Alicia grumblis. "Nun mi ricevos iom da Majtempo!"
  
  Drake sciis ke majo ne retiriĝos. Estintus pli facile diri al Alicia tion, kion ŝi jam sciis-ke Hudson fordonis sin-sed la fiereco de Mai Kitano ne lasus ŝin cedi. Alicia batis. May rebatis. Alicia moviĝis flanken por fari pli da loko por si. Mai saltis sur ŝin.
  
  Drake kuris al ili.
  
  Alicia falsis piedbaton, paŝis antaŭen kaj kubutis May en la vizaĝon. La japana militisto ne moviĝis, sed iomete turnis la kapon, lasante la baton fajfi milimetron for de ŝi.
  
  Mai forte trafis Alicion en la ripojn. Aŭdiĝis alta fajfo de eskapa spiro, kaj Alicia ŝanceliĝis malantaŭen kontraŭ la fakmuro. Majo antaŭeniris.
  
  Hayden eksaltis, kriante. Ben kaj Karin ankaŭ estis sur siaj piedoj, ambaŭ scivolemaj pri kiu gajnus la batalon. Drake enkuris kun forto, puŝante May en la sidlokon apud ŝi kaj tratranĉante la gorĝon de Alicia per sia mano.
  
  "Haltu." Lia voĉo estis kvieta kiel tombo, sed plena de minaco. "Via mortinta fika koramiko havas nenion komunan kun ĝi. Kaj ankaŭ via fratino." Li ĵetis rigardon al Mei. "Kovalenko estas malamiko. Post kiam tiu bastardo fariĝos FUBAR, vi povas batali ĉion, kion vi volas, sed ĝis tiam konservu ĝin."
  
  Alicia tordis sian brakon. "Tiu hundino devus morti pro tio, kion ŝi faris."
  
  Mai ne palpebrumis. "Vi faris multe pli malbone, Alicia."
  
  Drake vidis la fajron ekflami denove en la okuloj de Alicia. Li eksaltis la nuran aferon, kiu venis en lian kapon. "Anstataŭ disputi, eble vi povus klarigi al mi, kiu el vi efektive mortigis Wells. Kaj kial."
  
  La batalo preterpasis ilin.
  
  Hayden estis tuj malantaŭ li. "Hudson estis spurita per altteknologia spura aparato, Miles. Vi scias ĝin. Neniu ĉi tie estas feliĉa pri la maniero, kiel Mai fordonis la aparaton." Estis ŝtalo en ŝia voĉo. "Sen ne mencii kiel ŝi ricevis ĝin. Sed eĉ mi komprenas kial ŝi faris tion. Iuj altrangaj registaraj oficistoj nuntempe travivas la samon. Kovalenko jam ludas sian finan ludon, kaj ni apenaŭ atingis la duan bazon. Kaj se la likoj ne estas sigelitaj-"
  
  Alicia grumblis kaj revenis al sia sidloko. Drake trovis alian pakon da miniaturoj kaj reiris laŭ la koridoro al sia. Li rigardis rekte antaŭen, ne volante komenci ajnan konversacion kun sia plej bona amiko ankoraŭ.
  
  Sed survoje, Ben klinis sin al li. "FUBAR?"
  
  "Fikita preter rekono."
  
  
  ĈAPITRO DEK SEP
  
  
  Antaŭ ol ili alteriĝis, Hayden ricevis telefonvokon informantan al li ke Ed Boudreau eskapis de CIA-malliberejo. La Sango-Reĝo uzis la internan kaj, kontraŭ siaj propraj deziroj, eltiris Boudreau en modera, senĝena operacio.
  
  "Vi homoj neniam lernas ion ajn," Drake diris al ŝi kaj ne estis surprizita kiam ŝi havis nenion por diri kontraŭe.
  
  La flughaveno de Honolulu malklariĝis, same kiel rapida veturado en la urbon. La lastan fojon kiam ili estis en Havajo, ili atakis la domegon de Davor Babich kaj estis metitaj en la liston de suspektatoj fare de lia filo Blanca. Tiutempe ĝi ŝajnis serioza.
  
  Tiam aperis Dmitrij Kovalenko.
  
  Honolulu estis okupata grandurbo, ne male al la plej multaj amerikaj aŭ eŭropaj grandurboj. Sed iel, la nura penso, ke Vaikiki Beach estas ne pli ol dudek minutojn for, mildigis eĉ la malgajajn pensojn de Drake.
  
  Estis frua vespero kaj ili ĉiuj estis lacaj. Sed Ben kaj Karin insistis, ke ili iru rekte al la CIA-konstruaĵo kaj konektiĝu al la loka reto. Ili ambaŭ estis fervoraj komenci fosi en la restadejon de la ĵurnaloj de kapitano Cook. Drake preskaŭ ridetis kiam li aŭdis tion. Ben ĉiam amis enigmojn.
  
  Hayden plirapidigis la paperon, kaj ili baldaŭ trovis sin en alia eta oficejo, simila al tiu, kiun ili forlasis en Miamo. La nura diferenco estis, ke de la fenestro oni povis vidi la altajn hotelojn de Vaikiki, la faman turniĝantan restoracion Top of Waikiki, kaj, en la malproksimo, la plej grandan allogaĵon de Oahuo, la longe formortinta vulkano konata kiel Diamond Head.
  
  "Dio, mi volas loĝi ĉi tie," diris Karin ĝemante.
  
  "Mi kredas," Kinimaka murmuris. "Kvankam mi certas, ke la plej multaj feriantoj pasigas pli da tempo ĉi tie ol mi."
  
  "He, vi estis en Everglades antaŭ ne tro longe," ŝercis Hayden dum ŝi ŝtopis la komputilojn de Ben kaj Karin en privilegian sistemon. "Kaj renkontis unu el la lokuloj."
  
  Kinimaka aspektis konfuzita dum momento, poste subridis. "Ĉu vi volas diri aligatoro? Estis tre amuze, jes."
  
  Hayden finis tion, kion ŝi faris kaj ĉirkaŭrigardis. "Kion pri rapida vespermanĝo kaj frua lito? Ni komencas labori ĉe tagiĝo."
  
  Estis kapjesoj kaj murmuroj de interkonsento. Kiam majo konsentis, Alicia foriris. Drake prizorgis ŝin antaŭ ol turni sin al siaj kolegoj. "Vi ĉiuj devus scii ion, kion mi lernis hodiaŭ. Mi sentas, ke ĉi tio povus esti unu el la plej gravaj informoj, kiujn ni iam malkaŝos." Li faris paŭzon. "Dal kontaktis min hieraŭ."
  
  Torsten? Ben ekbalbutis. "Kiel fartas la freneza svedo? Lastan fojon mi vidis lin, li rigardis la ostojn de Odino."
  
  Drake ŝajnigis ke neniu interrompis lin. "Dum esplorante la Tombon de la Dioj, ili trovis markojn, kiuj kongruas kun la volvlibroj, kiujn ni trovis sur la translokigaj aparatoj."
  
  "Konstante?" eĥis Hayden. "Kiel konsekvenca?"
  
  "Ili estas ekzakte samaj."
  
  La cerbo de Ben piedbatis en plenan ilaron. "Ĉi tio signifas, ke la samaj homoj, kiuj konstruis la Tombon, ankaŭ kreis la aparatojn. Ĉi tio estas frenezo. La teorio estas ke la dioj konstruis siajn proprajn tombojn kaj laŭvorte kuŝis por morti plilongigante vivon per amasa formorto. Nun vi diras, ke ili ankaŭ kreis tempovojaĝajn aparatojn?" Ben paŭzis. "Efektive, ĝi havas sencon-"
  
  Karin balancis la kapon, rigardante lin. "Malsaĝulo. Kompreneble, ĉi tio havas sencon. Tiel ili vojaĝis tra la tempo, manipulis eventojn kaj kreis la destinojn de homoj."
  
  Matt Drake silente forturnis sin. "Mi revidos vin matene."
  
  
  * * *
  
  
  La nokta aero estis bonodora, tropike varma, kaj iomete Pacifika. Drake vagis sur la stratoj ĝis li trovis malferman trinkejon. La klientaro devas esti malsama ol aliaj trinkejoj en aliaj landoj, ĉu ne?, li pensis. Post ĉio, ĝi estis ĉielo. Do kial la vivvivantoj ankoraŭ ludis bilardon, aspektante kvazaŭ la loko estis ilia? Kial estis ebriulo kun la kapo reĵetita ĉe la fino de la drinkejo? Kial la eterna paro sidis aparte, perdita en siaj propraj etaj mondoj, kune sed sole?
  
  Nu, iuj aferoj estis malsamaj. Alicia Miles estis ĉe la drinkejo finante sian duoblan trinkaĵon. Drake pensis pri foriro. Estis aliaj trinkejoj, en kiuj li povus rifuĝi de siaj malĝojoj, kaj se la plej multaj el ili aspektus tiel, li sentus sin hejme.
  
  Sed eble la alvoko iom ŝanĝis lian vidpunkton. Li iris al ŝi kaj sidiĝis. Ŝi eĉ ne suprenrigardis.
  
  "Fiku vin, Drake." Ŝi puŝis sian malplenan glason al li. "Aĉetu al mi trinkaĵon."
  
  "Lasu la botelon," Drake ordonis al la drinkejisto, kaj verŝis al si duonan glason da Bacardi Kverkoko. Li levis sian glason en tosto. Alicia Miles. Jardeka longa rilato, kiu iris nenien, ĉu? Kaj jen ni estas en la paradizo, ebriiĝas en drinkejo.
  
  "Vivo havas manieron fuŝi kun vi."
  
  "Ne. SRT faris ĝin."
  
  "Ĝi certe ne helpis."
  
  Drake rigardis flanken al ŝi. "Ĉu ĉi tio estas propono de honesteco? De vi? Kiom da ili vi mallevis?"
  
  "Sufiĉe por forigi la premon. Ne tiom kiom mi bezonas."
  
  "Kaj tamen vi faris nenion por helpi tiujn homojn. En tiu vilaĝo. Ĉu vi eĉ memoras? Vi lasis niajn proprajn soldatojn pridemandi ilin."
  
  "Mi estis soldato, same kiel ili. Mi havis ordonon."
  
  "Kaj tiam vi cedis al la plej alta proponanto."
  
  "Mi plenumis mian devon, Drake." Alicia plenigis sian rumon kaj forte frapis la botelon sur la tablon. "Estas tempo rikolti la rekompencojn."
  
  "Kaj rigardu kien ĝi venigis vin."
  
  "Vi volas diri, rigardu kien ĉi tio kondukis nin, ĉu?"
  
  Drake restis silenta. Ni povas diri, ke li elektis la grandan vojon. Oni povas ankaŭ diri, ke ŝi elektis la malaltan vojon. Ne gravis. Ili alvenis en la sama loko kun la samaj perdoj kaj la sama estonteco.
  
  "Unue, ni traktos la Sangan Vendeton. kaj Kovalenko. Tiam ni vidos kie ni estas." Alicia sidis rigardante en la malproksimon. Drake scivolis ĉu ŝiaj pensoj rondiras ĉirkaŭ Tim Hudson.
  
  "Ni ankoraŭ devas paroli pri Wells. Li estis mia amiko."
  
  Alicia ridis, sonante same kiel antaŭe. "Tiu maljuna perversulo? Li neniel estis via amiko, Drake, kaj vi konas ĝin. Ni parolos pri putoj. Sed je la fino. Tio estas kiam ĝi okazos."
  
  "Kial?"
  
  Milda voĉo flosis super lia ŝultro. "Ĉar tio estas kiam ĝi devas okazi, Matt." Ĉi tiuj estis la mildaj tonoj de majo. Ŝi aliris al ili sensona facileco. "Ĉar ni bezonas unu la alian por trapasi ĉi tion unue."
  
  Drake provis kaŝi sian surprizon kiam li vidis ŝin. "Ĉu la vero pri Wells estas tiel terura?"
  
  Ilia silento parolis pri kio ĝi estis.
  
  May paŝis inter ili. "Mi estas ĉi tie ĉar mi havas antaŭecon."
  
  "Hoko? El kiu? Mi pensis, ke la japanoj ŝanĝis vin."
  
  "Oficiale, ili faris ĝin." La voĉo de Mai havis gajan noton. "Neoficiale, ili intertraktas kun la usonanoj. Ili scias, kiel gravas kapti Kovalenkon. Ne pensu, ke mia registaro ne havas okulojn por vidi."
  
  "Mi eĉ ne sonĝis pri ĝi." Alicia snufis. "Mi volas nur scii kiel vi trovis nin." Ŝi skuis sian jakon kvazaŭ ŝi volus restarigi la signostangon.
  
  "Mi estas pli bona ol vi," Mai diris kaj nun ridis. "Kaj ĝi estas la sola trinkejo sur tri blokoj."
  
  "Ĉi tio estas vera?" Drake palpebrumis. "Kia ironio."
  
  "Mi havas antaŭecon," Mai ripetis. "Ĉu vi volas akompani min nun kaj kontroli ĝin aŭ ĉu vi ambaŭ estas tro ebriaj por zorgi?"
  
  Drake saltis de sia seĝo sekundon poste kaj Alicia turniĝis ĉirkaŭe. "Montru al mi la vojon, elfo."
  
  
  * * *
  
  
  Mallonga taksioveturo poste, ili amasiĝis ĉe la angulo de trafikata strato, aŭskultante Mai ĝisdatigi ilin.
  
  "Ĉi tio venas rekte de iu, kiun mi fidas al la Inteligenteco. La ranĉo Kovalenko estas administrata de kelkaj homoj, kiujn li fidas. Ĉiam estis tiel, kvankam nun ĝi helpas lin pli ol iam kiam li bezonas tempon por... nu, fari tion, kion li planas fari. Ĉiukaze, lia ranĉo en Oahuo estas prizorgita fare de viro nomita Claude."
  
  Mai altiris ilian atenton al la vico de junuloj trairantaj la arkaĵan kaj hele lumigitan enirejon de la luksa klubo. "Claude posedas ĉi tiun klubon," ŝi diris. La intermitlumoj reklamis "Live DJs, Friday Signature Bottles and Special Guests". Drake ĉirkaŭrigardis la homamason kun dronanta sento. Ĝi prezentis ĉirkaŭ mil el la plej belaj junuloj en Havajo en diversaj statoj de senvestiĝo.
  
  "Ni povus iomete elstari," li diris.
  
  "Nun mi scias, ke vi estas tute lavitaj." Alicia rikanis al li. "Jara Drake starus apud la du varmaj virinoj kun kiuj li nun estas, metus ambaŭ manojn sur iliajn vangojn kaj puŝus nin tien."
  
  Drake frotis siajn okulojn, sciante ke ŝi mirinde pravas. "La mez-tridekaj ŝanĝas homon," li administris, subite sentante la pezon de la perdo de Alison, la murdo de Kennedy, konstanta ebrio. Li sukcesis fiksi ŝtalan rigardon al ili ambaŭ.
  
  "La serĉado de Claude komenciĝas ĉi tie."
  
  Ili preterpasis la portistojn, ridetante, kaj trovis sin en mallarĝa tunelo plena de flagrantaj lumoj kaj falsa fumo. Drake estis momente konfuzita kaj skribis ĝin for kiel semajnoj da ebrio. Liaj pensprocezoj estis malklaraj, liaj reagoj eĉ pli. Li devis rapide moviĝi.
  
  Malantaŭ la tunelo estis larĝa balkono kun birdovido de la dancejo. Korpoj moviĝis unuvoĉe kun profundaj basritmoj. La muro dekstre tenis milojn da alkoholaĵboteloj kaj reflektis lumon en brilantaj prismoj. Dekduo da drinkejkunlaborantaro laboris pri la ludantoj per liplegado, donante ŝanĝon kaj servante la malĝustajn trinkaĵojn al indiferentaj klubpatronoj.
  
  Same kiel en iu ajn alia trinkejo. Drake ridis kun ioma ironio. "Malantaŭ". Li montris, ne bezonante kaŝi sin en la homamaso. "Ŝnure barita areo. Kaj malantaŭ ili - kurtenoj.
  
  "Privataj festoj," Alicia diris. "Mi scias, kio okazas tie malantaŭe."
  
  "Kompreneble vi scias." Mai estis okupata ĉirkaŭrigardante tiom multe da la loko kiel ŝi povis. "Ĉu estas malantaŭa ĉambro en kiu vi neniam estis, Miles?"
  
  "Eĉ ne iru tien, hundino. Mi scias pri viaj heroaĵoj en Tajlando. Eĉ mi ne provus ion ajn el tio."
  
  "Kion vi aŭdis estis tre subkomprenata." Mai komencis malsupreniri la larĝan ŝtuparon sen retrorigardi. "Kredu min".
  
  Drake sulkigis la brovojn al Alicia kaj kapjesis al la dancejo. Alicia aspektis surprizita, sed tiam ŝi komprenis, ke li intencas preni ŝparvojon kaj iri al privata areo. La anglino levis la ŝultrojn. "Vi gvidas, Drake. Mi sekvos vin."
  
  Drake sentis subitan, neracian sangfluon. Estis ŝanco alproksimiĝi al iu, kiu eble konos la lokon de Dmitrij Kovalenko. La sango, kiun li ĝis nun verŝis, estis nur guto en la oceano kompare kun tio, kion li volis verŝi.
  
  Dum ili trairis la ridantajn, ŝvitajn korpojn sur la dancejo, unu el la uloj sukcesis turni Alicion. "Hej," li vokis al sia amiko, lia voĉo apenaŭ aŭdebla super la pulsanta ritmo. "Mi estis nur bonŝanca".
  
  Alicia enpuŝis siajn sensentajn fingrojn en lian sunplekson. "Vi neniam estis bonŝanca, filo. Nur rigardu vian vizaĝon."
  
  Ili rapide iris antaŭen, ignorante la bruantan muzikon, la balanciĝantajn korpojn, la drinkejkunlaborantaron moviĝantan tien kaj reen en la homamaso kun pletoj malfortike balancitaj super siaj kapoj. La geedzoj laŭte kverelis, la viro premis sin kontraŭ la kolono, kaj la virino kriegis en lian orelon. Grupo da mezaĝaj virinoj ŝvitis kaj pufiĝis, sidante ronde kun vodkoĵeleo kaj malgrandaj bluaj kuleroj en la manoj. Ĉie sur la planko estis malaltaj tabloj, la plej multaj plenigitaj de sengustaj trinkaĵoj sub ombreloj. Neniu estis sola. Multaj el la viroj faris duoblan prenon kiam Mai kaj Alicia forpasis, multe al la ĝeno de iliaj amatinoj. Mai prudente ignoris la atenton. Alicia kaŭzis ĝin.
  
  Ili venis al ŝnurigita areo, kiu konsistis el dika ora plektaĵo etendita inter du dikaj latunaj ŝnurfostoj. La establado ŝajnis supozi ke neniu fakte defius la du brutulojn situantajn ambaŭflanke.
  
  Nun unu el ili paŝis antaŭen, etendante sian manplaton, kaj ĝentile petis Mai retropaŝi.
  
  La japana knabino rapide ridetis. "Claude sendis nin por vidi..." Ŝi paŭzis, kvazaŭ pripensante.
  
  "Pilipo?" La alia brutulo rapide parolis. "Mi povas kompreni kial, sed kiu estas ĉi tiu ulo?"
  
  "Korpgardisto".
  
  La du grandaj viroj rigardis Drake kiel katoj angulantaj muson. Drake larĝe ridetis al ili. Li nenion diris, se lia angla akĉento vekis suspekton. Alicia ne havis tiajn timojn.
  
  "Do, ĉi tiu Pilipo. Kia li estas? Ĉu ni amuziĝos, aŭ kio?"
  
  "Ho, li estas la plej bona," diris la unua pordisto kun malklara rideto. "La Perfekta Sinjoro"
  
  La dua pordisto rigardis iliajn vestaĵojn. "Vi ne estas tute - vestita - por la okazo. Ĉu vi certas, ke Claude sendis vin?"
  
  Ne estis spuro de moko en la voĉo de Mai kiam ŝi diris, "Tute certe."
  
  Drake uzis la borson por taksi kaŝitajn niĉojn. Mallonga ŝtuparo kondukis supren al platformo, sur kiu staris granda tablo. Ĉirkaŭ dekduo da homoj estis ĉirkaŭ la tablo, el kiuj la plimulto aspektis sufiĉe entuziasma por sugesti, ke ili lastatempe flaris seriozan pulvoron. La ceteraj nur aspektis timigitaj kaj malĝojaj, junaj virinoj kaj paro da uloj, evidente ne membroj de la partia grupo.
  
  "Hej Pilipo!" kriis la dua pordisto. "Freŝa viando por vi!"
  
  Drake sekvis la knabinojn supren laŭ mallonga ŝtuparo. Ĉi tie supre estis multe pli trankvile. Ĝis nun, li nombris dek du nekonfuzeble malbonulojn, kiuj ĉiuj verŝajne havis pafilojn. Sed kiam li komparis la dek du lokajn devigistojn kun majo, Alicia, kaj sin, li ne maltrankviliĝis.
  
  Li restis malantaŭ ili, penante kiel eble plej ne atentigi pri si. La celo estis Pilipo, kaj nun ili estis je kelkaj futoj de li. Ĉi tiu noktoklubo estis vere komenci skui.
  
  Pilipo fiksrigardis la knabinojn. La sono de lia seka klako en lia gorĝo indikis lian intereson. Drake malklare vidis sian manon atingi la trinkaĵon kaj renversi ĝin.
  
  "Klaude sendis vin?"
  
  Pilipo estis malalta, maldika viro. Liaj larĝaj, esprimplenaj okuloj tuj diris al Drake, ke ĉi tiu viro ne estas la amiko de Claude. Ni eĉ ne konis unu la alian. Li estis pli de marioneto, nominala estro de la klubo. Konsumebla.
  
  "Ne vere". Ankaŭ Mai komprenis tion kaj en palpebrumo de okulo ŝi transformiĝis de pasiva virino en mirindan mortiginton. Senĝenaj fingroj fosis en la gorĝojn de la du plej proksimaj viroj, kaj profunda bato de la fronto sendis la trian senkonscion, falante de lia seĝo. Alicia saltis sur la tablon apud si, surteriĝis sur la pugon kun la kruroj altaj, kaj frapis la kalkanon en la vizaĝon de la viro kun fluantaj kolaj tatuoj. Li kraŝis kontraŭ la gorilo apud li, frapante ilin ambaŭ de iliaj piedoj. Alicia saltis al la tria.
  
  Drake estis malrapida kompare, sed multe pli detrua. La longhara aziano rebatis lin unue kaj antaŭeniris per piko kaj fronta pugnokombinaĵo. Drake paŝis flanken, kaptis la kruron kaj turniĝis kun granda, subita forto ĝis la viro kriegis kaj kolapsis en plorsingultan pilkon.
  
  La sekva viro eltiris tranĉilon. Drake ridetis. La klingo saltis antaŭen. Drake kaptis la pojnon, rompis ĝin kaj enŝovis la armilon profunde en la ventron de ĝia posedanto.
  
  Drake pluiris.
  
  La malfeliĉaj pendumuloj forkuris de la tablo. Ne gravis. Ili scius nenion pri Claude. La sola homo, kiu povis, kiel oni atendus, kiel eble plej profunde kunpremiĝi en sia luda leda seĝo, la okulojn larĝe pro timo, la lipoj silente moviĝantaj.
  
  "Pilipo". Mai proksimiĝis al li kaj metis sian manon sur lian femuron. "Unue vi volas nian kompanion. Nun vi ne faras. Tio estas malglata. Kio necesas por esti mia amiko?"
  
  "Mi... mi havas virojn." Pilipo sovaĝe gestis, liaj fingroj tremante kiel tiuj de viro ĉe la rando de alkoholdependiĝo. "Ĉie".
  
  Drake renkontis du pordistojn kiuj preskaŭ atingis la supron de la ŝtuparo. Alicia estis balaanta la malfruulojn dekstren. Peza danca muziko bruis de malsupre. Korpoj en diversaj stadioj de ebrio estis disigitaj ĉie en la dancejo. La diskisto miksis kaj gruntis por la allogita publiko.
  
  "Claude ne sendis vin," spiris la dua pordisto, klare konsternita. Drake uzis la ŝtupojn de la ŝtupetaro por svingi antaŭen kaj planti ambaŭ piedojn sur la brusto de la viro, sendante lin renversi reen en la bruan kavon.
  
  Alia viro transsaltis la lastan ŝtupon kaj atakis Drake, svingante la brakojn. La anglo ricevis baton al la ripoj, kiu faligus pli malfortan viron. Doloris. Lia kontraŭulo paŭzis, atendante la efikon.
  
  Sed Drake nur suspiris kaj alteriĝis proksiman supran tranĉaĵon, svingante de la plandoj de siaj piedoj. La pordisto estis levita de la tero, li tuj perdis konscion. La bruo, per kiu li trafis la teron, rimarkeble saltadis Pilipon.
  
  "Ĉu vi diris ion?" Mai trakuris perfekte prizorgitan ungon trans la stoplitan vangon de la havajano. "Pri viaj viroj?"
  
  "Ĉu vi estas freneza? Ĉu vi eĉ scias, kiu posedas ĉi tiun klubon?"
  
  Mai ridetis. Alicia alproksimiĝis al ili ambaŭ, neĝenata post kiam ŝi traktis la kvar korpogardistojn. "Estas amuze, ke vi diras tion." Ŝi metis la piedon sur la koron de Pilipo kaj forte premis. "Ĉi tiu ulo, Claude. Kie li estas?"
  
  La okuloj de Pilipo ĉirkaŭflugis kiel kaptitaj fulgoroj. "Mi... mi ne scias. Li neniam venas ĉi tien. Mi administras ĉi tiun lokon, sed mi... mi ne konas Claude."
  
  "Bedaŭrinde." Alicia piedbatis Pilipon en la koron. "Por vi".
  
  Drake bezonis momenton por skani ilian perimetron. Ĉio ŝajnis sekura. Li kliniĝis malsupren ĝis li estis nazal nazo kun la posedanto de la klubo.
  
  "Ni ricevis ĝin. Vi estas senvalora servisto. Mi eĉ konsentas, ke vi ne konas Claude. Sed vi estas diable certa, ke vi konas iun, kiu konas lin. Homo, kiu vizitas de tempo al tempo. La viro, kiu certigas, ke vi tenas vin en linio. Nun-" Drake kaptis Pilipon je la gorĝo, lia furiozo apenaŭ kaŝita. "Vi diros al mi la nomon de ĉi tiu viro. Aŭ mi fortordos vian fikan kapon."
  
  La flustro de Pilipo estis neaŭdita eĉ ĉi tie supre, kie la bruantaj frapoj estis sufokataj de la pezaj akustikaj muroj. Drake balancis la kapon tiel, kiel tigro skuas la kapon de mortinta gazelo.
  
  "Kio?"
  
  "Buchanan. La nomo de ĉi tiu viro estas Buchanan."
  
  Drake premis pli forte kiam la kolerego komencis transpreni. "Diru al mi kiel vi kontaktas lin." La bildoj de Kennedy plenigis lian vizion. Li apenaŭ sentis Mai kaj Alicia treni lin for de la forvelkanta klubposedanto.
  
  
  ĈAPITRO DEK OKO
  
  
  Havaja nokto ankoraŭ estis en plena svingo. Estis apenaŭ preter noktomezo kiam Drake, Mae, kaj Alicia deglitis el la klubo kaj salutis parkumitan taksion. Alicia kovris ilian eskapan vojon, ĝoje alproksimiĝante al la diskisto, kaptante lian mikrofonon kaj donante sian plej bonan rokstelulimpreson. "Saluton Honolulu! Kiel diable vi fartas? Tiel ĝojas esti ĉi tie ĉi-vespere. Vi infanoj estas belegaj!" Tiam ŝi forglitis, postlasante mil sugestojn sur mil lipoj.
  
  Nun ili libere parolis kun la taksiisto. "Kiom longe vi pensas antaŭ ol Pilipo avertos Buchanan?" Alicia demandis.
  
  "Kun bonŝanco, ili eble ne trovos lin dum kelka tempo. Li estas bone konektita. Sed se ili faros-"
  
  "Li ne parolos," Drake diris. "Li estas malkuraĝulo. Li ne atentigus la fakton, ke li ĉagrenis la viron de Claude. Mi metus mian hipotekon sur ĝi."
  
  "Bodistoj povas paroli." Mai diris mallaŭte.
  
  "Plejmulto el ili estas senkonsciaj." Alicia ridis, poste diris pli serioze. "Sed la sprite pravas. Kiam ili denove povos marŝi kaj paroli, ili krios kiel porkoj."
  
  Drake klakis sian langon. "Diablo, vi ambaŭ pravas. Tiam ni devas fari ĝin rapide. Ĉi-nokte. Ne estas alia elekto."
  
  "Norda Kukuy Strato," Mai diris al la taksiisto. "Vi povas demeti nin ĉe la kadavrodeponejo."
  
  La taksiisto donis al ŝi rapidan rigardon. "Vere?"
  
  Alicia kaptis lian atenton kun impertinenta rideto. "Silentu, kvin-o. Nur veturi."
  
  La taksiisto murmuris ion kiel "Feka haole", sed rigardis malsupren al la vojo kaj eksilentis. Drake pensis pri kien ili iras. "Se ĉi tio ja estas la oficejo de Buchanan, li verŝajne ne estos tie ĉi-momente."
  
  Alicia snufis. "Drakes, Drakes, vi simple ne sufiĉe atente aŭskultas. Kiam ni finfine komprenis, ke la stulta viro, Pilipo, havis sian gorĝon tiel forte premita en viaj manoj, ke ĝi fariĝis purpura, ni komencis savi lian ridindan vivon, kaj li diris al ni, ke Buchanan havas hejmon."
  
  "Domo?" Drake grimacis.
  
  "Pri komerco. Vi konas ĉi tiujn komercistojn. Ili loĝas kaj manĝas tie, ludas tie, organizas siajn lokajn laborojn de tie. Subtenas ordon. Li eĉ gardos sian popolon ĉirkaŭe. Ĝi estas senĉesa malfacila festo, viro."
  
  "Kio helpos konservi la eventojn en la noktoklubo kaŝitaj nuntempe." Mai diris dum la taksio haltis ekster la kadavrodeponejo. "Ĉu vi memoras, kiam ni enrompis la oficejon de tiu livera magneto en Honkongo? Ni eniras rapide, ni eliras rapide. Jen kiel ĝi devus esti."
  
  "Ĝuste kiel kiam ni alvenis al tiu loko en Zuriko." Alicia diris laŭte al Drake. "Ne ĉio temas pri vi, Kitano. Ĝi ne estas tiom for."
  
  
  * * *
  
  
  Hayden eniris la loĝejon kiun ŝi estis asignita en la CIA-konstruaĵo en Honolulu kaj ĉesis senvive. Ben atendis ŝin, sidanta sur la lito kaj pendigante la krurojn.
  
  La junulo aspektis laca. Liaj okuloj estis sangaj pro rigardado al komputila ekrano dum tagoj, kaj lia frunto aspektis iom sulkiĝinta pro tia intensa koncentriĝo. Hayden ĝojis vidi lin.
  
  Ŝi defie ĉirkaŭrigardis la ĉambron. "Ĉu vi kaj Karin finfine tranĉis la umbilikan ŝnuron?"
  
  "Har, har. Ŝi estas familio." Li diris ĝin kvazaŭ ilia proksimeco estus la plej evidenta afero. "Kaj ŝi certe scias multon pri komputiloj."
  
  "Geniula IQ helpos vin pri tio." Hayden demetis siajn ŝuojn. La dika tapiŝo sentis kiel ŝaŭma kuseno sub ŝiaj dolorantaj piedoj. "Mi estas tute certa, ke morgaŭ vi trovos tion, kion ni bezonas en la revuoj de Cook."
  
  "Se ni povas trovi ilin."
  
  "Ĉio estas en la reto. Vi nur bezonas scii kien serĉi."
  
  Ben sulkigis la brovojn al ŝi. "Ĉu estas... ĉu estas sento, ke ni estas manipulataj ĉi tie? Unue mi trovas la Tombon de la Dioj, kaj poste la movajn aparatojn. Nun ni malkovras, ke ĉi tiuj du fenomenoj estas ligitaj. Kaj-" Li paŭzis.
  
  "Kaj kio?" Hayden sidis apud li sur la lito.
  
  "La aparatoj povus esti konektitaj iel al la Pordegoj de Infero," li rezonis. "Se Kovalenko volas ilin, ili devas esti."
  
  "Ĝi ne estas vera". Hayden klinis sin pli proksimen. "Kovalenko estas freneza. Ni ne povas pretendi kompreni lian pensadon."
  
  La okuloj de Ben montris, ke li rapide perdas siajn pensojn kaj flirtas kun aliaj. Li kisis Hayden dum ŝi klinis sian kapon al la lia. Ŝi retiriĝis, kiam li komencis palpadi ion en sia poŝo.
  
  "Mi estas pli komforta kiam ĝi eliras tra la zipo, Ben."
  
  "Eh? Ne. Mi volis ĝin." Li elprenis sian poŝtelefonon, ŝanĝis la ekranon al MP3-ludilo kaj elektis albumon.
  
  Fleetwood Mac komencis kanti "Second Hand News" de la klasika klaĉo.
  
  Hayden palpebrumis pro surprizo. "Dinoroko? Ĉu vere?"
  
  Ben ĵetis ŝin sur ŝian dorson. "Iom el ĉi tio estas pli bona ol vi pensas."
  
  Hayden ne maltrafis la penetran malgajon en la tono de sia koramiko. Ŝi ne maltrafis la temon de la kanto, evidenta en la titolo. Pro la samaj kialoj Ben faris, ĝi pensigis ŝin pri Kennedy Moore kaj Drake kaj ĉio, kion ili perdis. Ne nur ili ambaŭ perdis grandan amikon en Kennedy, sed ŝia perforta morto transformis ĉiujn amikojn de Drake en nuran fonan bruon.
  
  Sed kiam Lindsey Buckingham komencis kanti pri la alta herbo kaj fari sian aferon, la humoro baldaŭ ŝanĝiĝis.
  
  
  * * *
  
  
  Mai petis la taksiiston atendi, sed la viro ne aŭskultis. Tuj kiam ili eliris el la aŭto, li ekfunkciigis la motoron kaj tiris for, ŝprucante gruzon.
  
  Alicia prizorgis lin. "Serkulo".
  
  Mai montris al la vojkruciĝo antaŭ ili. "La domo de Buchanan maldekstre."
  
  Ili marŝis en agrabla silento. Antaŭ kelkaj monatoj, Drake sciis, ke tio neniam estus okazinta. Hodiaŭ ili havis komunan malamikon. Ili ĉiuj estis tuŝitaj de la frenezo de la Sango-Reĝo. Kaj, se li rajtas resti libere, li ankoraŭ povas fari al ili kruelan malbonon.
  
  Kune ili estis unu el la plej bonaj teamoj en la mondo.
  
  Ili transiris la intersekciĝon kaj malrapidiĝis kiam la posedaĵo de Buchanan venis en vidon. La loko estis plena de lumo. La kurtenoj estas malsupren. La pordoj estis malfermitaj por lasi la muzikon flui tra la areo. La batado de rep-muziko aŭdiĝis eĉ trans la strato.
  
  "Ezempla najbaro," komentis Alicia. "Iu tia - mi nur devus proksimiĝi kaj frakasi ilian malbenitan muzikcentron en pecetojn."
  
  "Sed la plej multaj homoj ne estas kiel vi," Drake diris. "Pro tio ĉi tiuj homoj prosperas. Profunde ili estas ĉikanantoj. En la reala vivo, ili portas ĉaspafilojn kaj havas neniun kompaton aŭ konsciencon."
  
  Alicia ridis al li. "Tiam ili ne atendos plenskalan atakon."
  
  Majo konsentis. "Rapide eniru, rapide eliru."
  
  Drake pensis pri kiel la Sango-Reĝo ordonis mortigi tiom da naivuloj. "Ni iru fiki ilin."
  
  
  * * *
  
  
  Hayden estis nuda kaj ŝvita kiam ŝia poŝtelefono sonoris. Se ĝi ne estus ŝia estro, la subskriba sonortono de Jonathan Gates, ŝi estus blokinta ĝin.
  
  Anstataŭe, ŝi ĝemis, forpuŝis Ben, kaj pikis la respondbutonon. "Jes?"
  
  Gates eĉ ne rimarkis, ke ŝi estas senspira. "Hayden, mi pardonpetas pro la malfrua horo. Ĉu vi povas paroli?"
  
  Hayden tuj revenis al la realo. La pordego meritis ŝian atenton. La teruro, kiun li eltenis pro sia lando, multe preterpasis senton de devo.
  
  "Kompreneble, sinjoro."
  
  "Dmitry Kovalenko tenas kaptitajn familianojn de ok usonaj senatanoj, dek kvar reprezentantoj kaj unu urbestro. Ĉi tiu monstro estos tenita respondeca, Jay, per ajna rimedo necesa. Vi havas ĉiujn rimedojn."
  
  La konekto estis interrompita.
  
  Hayden sidis fiksrigardante en la duonmallumon, ŝia ardo tute estingita. Ŝiaj pensoj estis kun la kaptitoj. La senkulpulo denove suferis. Ŝi scivolis kiom da pliaj homoj suferus antaŭ ol la Sango-Reĝo estos alportita al justeco.
  
  Ben rampis trans la liton al ŝi kaj nur brakumis ŝin kiel ŝi volis.
  
  
  * * *
  
  
  Drake unue eniris kaj trovis sin en longa koridoro kun du pordoj malfermiĝantaj maldekstre kaj malfermita kuirejo ĉe la fino. La viro iris laŭ la ŝtuparo, liaj okuloj subite pleniĝis de ŝoko kiam li vidis Drake eniri la domon.
  
  "Kio la-?"
  
  La mano de Mai moviĝis pli rapide ol la okulo povis vidi. Unu sekundon la viro peze spiradis por krii averton, kaj la sekvan li falis malsupren laŭ la ŝtuparo kun eta ponardo en la gorĝo. Kiam ĝi atingis la fundon, Mai finis sian laboron kaj prenis sian ponardon. Drake moviĝis laŭ la koridoro. Ili turnis maldekstren en la unuan ĉambron. Kvar paroj da okuloj suprenrigardis el la simplaj skatoloj, en kiuj ili pakis la eksplodaĵojn.
  
  Eksplodaĵoj?
  
  Drake tuj rekonis C4, sed ne havis tempon pensi dum la viroj kaptis la hazarde ĵetitan armilon. Mai kaj Alicia dancis ĉirkaŭ Drake.
  
  "Jen!" Drake montris al la plej rapida. Alicia terenbatis lin per malafabla piedbato al la ingveno. Li falis, murmurante ion. La viro antaŭ Drake rapide alproksimiĝis al li, saltante super la tablo por pliigi la altecon kaj potencon de sia atako. Drake turnis sian korpon sub la flugo de la viro, kaj dum li alteriĝis, elbatis ambaŭ siajn genuojn de malantaŭe. La viro ekkriis pro kolero, kaj salivo elflugis el lia buŝo. Drake donis disbatantan hakilon sur la pinton de sia kapo, kun ĉiu kruda forto kaj potenco.
  
  La viro senbrue kolapsis.
  
  Maldekstren, Mai ricevis du stampilojn en rapida sinsekvo. Ambaŭ estis duobligitaj kun vundoj en la stomako, surprizo skribita sur iliaj vizaĝoj. Drake rapide uzis strangolan tenon por senkapabligi unu dum Mai batis senkonscie la alian.
  
  "Foriru". Drake siblis. Ili eble ne scias ĝin, sed ili ankoraŭ estis la homoj de la Sango-Reĝo. Ili estis bonŝancaj ke Drake hastis.
  
  Ili revenis al la koridoro kaj malsupreniris al alia ĉambro. Dum ili englitis, Drake vidis la kuirejon. Ĝi estis plena de viroj, ĉiuj fiksrigardantaj ion sur malalta tablo. La sonoj de repo venantaj de interne estis tiel laŭtaj, ke Drake preskaŭ atendis, ke ili eliru renkonte al li. Majo rapidis antaŭen. Kiam Drake eniris la ĉambron, ŝi jam kuŝigis unu viron kaj pluiris al la sekva. Ulo kun densa barbo renkontis Drake, jam kun revolvero en la mano.
  
  "Kion vi faris-?"
  
  Trejnado estis ĉio en la arto de batalo, kaj Drake revenis pli rapide ol politikisto povus eviti ŝlosilan aferon. Tuj li levis la kruron, elfrapis la revolveron el la manoj de la viro, poste paŝis antaŭen kaj kaptis lin en la aero.
  
  Li renversis la armilon.
  
  "Vivu per la glavo." Li pafis. La viro de Buchanan falis malantaŭen en arta ekesto. Mai kaj Alicia tuj prenis alian forlasitan pafilon kiam iu vokis el la kuirejo. "Hej malsaĝuloj! Kion diable vi faras?"
  
  Drake ridetis. Ŝajnas, ke pafado per pafilo ne estis neaŭdita en ĉi tiu domo. Bone. Li iris al la pordo.
  
  "Du," Li flustris, indikante ke la spaco apud la pordo havigis al nur du el ili spacon por manovri. Mai moviĝis malantaŭen.
  
  "Ni subigu ĉi tiujn hundojn." Drake kaj Alicia eliris pafante, celante la arbaron de gamboj, kiu ĉirkaŭis la tablon.
  
  Sango ŝprucis kaj korpoj falis sur la plankon. Drake kaj Alicia antaŭeniris, sciante ke ŝoko kaj respekto konfuzus kaj timigus iliajn kontraŭulojn. Unu el la gardistoj de Buchanan saltis super malalta tablo kaj frapis Alicia, flankenpuŝante ŝin. Mai paŝis en la breĉon, defendante sin kiam la gardisto dufoje pikis fingron al ŝi. Mai kaptis ĉiun baton sur ŝia antaŭbrako antaŭ ol frapi sian pafilon forte trans la ponton de lia nazo.
  
  Alicia denove ekbatalis. "Li estis kun mi."
  
  "Ho, mi certas, ke vi faris, karulo."
  
  "Suĉu min." Alicia direktis sian pafilon al la ĝemantaj, plorantaj viroj. "Ĉu iu alia volas provi? Hm?"
  
  Drake rigardis la malaltan tablon kaj ĝian enhavon. Amasoj da C4 punktis la surfacon en diversaj stadioj de preparado.
  
  Kion diable planis la Blood King?
  
  "Kiu el vi estas Buchanan?"
  
  Neniu respondis.
  
  "Mi havas interkonsenton por Buchanan." Drake levis la ŝultrojn. "Sed se li ne estas ĉi tie, tiam mi supozas, ke ni devos pafi vin ĉiujn." Li pafis la plej proksiman viron en la stomakon.
  
  Bruo plenigis la ĉambron. Eĉ Mai mire rigardis lin. "Mat-"
  
  Li grumblis al ŝi. "Neniu nomoj."
  
  "Mi estas Buchanan." La viro, kiu apogis sin al la granda fridujo, anhelis, kiam li forte premis la kuglovundon. "Venu, ulo. Ni ne damaĝis vin."
  
  La fingro de Drake streĉiĝis sur la ellasilon. Necesis grandega kvanto da memregado por ne pafi. "Vi ne vundis min?" Li saltis antaŭen kaj intence genuiĝis sur la sangantan vundon. "Vi ne vundis min?"
  
  Sangovoluo plenigis lian vizion. Nekonsolebla ĉagreno trapikis lian cerbon kaj koron. "Diru al mi," li diris raŭke. "Diru al mi kie estas Claude, aŭ Dio helpu min, mi krevos vian cerbon ĉie en ĉi tiu fika fridujo."
  
  La okuloj de Buchanan ne mensogis. La timo de morto igis lian nescion travidebla. "Mi konas la amikojn de Claude," li ĝemis. "Sed mi ne konas Claude. Mi povus nomi vin liaj amikoj. Jes, mi povas doni ilin al vi."
  
  Drake aŭskultis dum li donis du nomojn kaj ilian restadejon. Scarberry kaj Peterson. Nur kiam ĉi tiu informo estis plene eltirita, li montris al tabelo plena de C4.
  
  "Kion vi faras ĉi tie? Ĉu vi pretas komenci militon?"
  
  La respondo mirigis lin. "Nu, jes. La batalo por Havajo estas komenconta, viro."
  
  
  ĈAPITRO DEK NAU
  
  
  Ben Blake eniris la etan oficejon, kiun li kunhavis kun sia fratino kaj trovis Karin starantan apud la fenestro. "Saluton fratino".
  
  "Saluton. Nur rigardu ĉi tion, Ben. Sunleviĝo en Havajo.
  
  "Ni devus esti sur la strando. Ĉiuj iras tien ĉe sunleviĝo kaj sunsubiro."
  
  "Ho ĉu vere? Karin rigardis sian fraton kun iom sarkasmo. "Vi serĉis ĝin en la Interreto, ĉu ne?"
  
  "Nu, nun kiam ni estas ĉi tie, mi ŝatus eliri el ĉi tiu sufoka loko kaj renkonti la lokulojn."
  
  "Por kio?"
  
  "Mi neniam renkontis havajanon."
  
  "Mano estas fika havajano, dumbo. Dio, foje mi scivolas, ĉu mi ricevis ambaŭ niajn cerbajn ĉelojn."
  
  Ben sciis ke estas senutile komenci batalon de saĝeco kun sia fratino. Li rigardis la grandiozan vidadon dum kelkaj minutoj antaŭ ol iri al la pordo por verŝi kafon por ili ambaŭ. Kiam li revenis, Karin jam ekŝaltis iliajn komputilojn.
  
  Ben metis la mugojn apud iliaj klavaroj. "Vi scias, mi antaŭĝojas ĝin." Li frotis la manojn. "Mi volas diri, serĉi la ŝtipojn de Kapitano Cook. Ĉi tio estas vera detektiva laboro ĉar ni serĉas kio estas kaŝita kaj ne kio estas evidenta."
  
  "Ni scias certe, ke ne ekzistas ligiloj en la Interreto, kiuj ligus Cook al Diamond Head aŭ Leahy al la havajanoj. Ni scias, ke Diamond Head estas nur unu el serioj de konusoj, ellastruoj, tuneloj kaj laftuboj kiuj kuras sub Oahuo."
  
  Ben prenis gluton da varma kafo. "Ni ankaŭ scias, ke Cook alteriĝis sur Kauai, en la urbo Waimea. Atentu Waimea - estas kanjono sufiĉe mirinda por rivali kun la Granda Kanjono. La lokuloj de Kaŭajo elpensis la frazon la origina loko por viziti Havajon kiel impertinenta moko de Oahuo. La statuo de Cook staras en Waimea apud tre malgranda muzeo."
  
  "Alia afero ni scias," Karin respondis. "Ĉu la ŝtipoj de Kapitano Cook estas ĝuste ĉi tie." Ŝi frapetis sian komputilon. "Enreta".
  
  Ben suspiris kaj komencis foliumi la unuan el la ampleksaj revuoj. "Lasu la amuzon komenci." Li ŝtopis siajn aŭdilojn kaj klinis sin al sia seĝo.
  
  Karin fikse rigardis lin. "Malŝaltu ĝin. Ĉu ĉi tio estas la Muro de Dormo? Kaj alia kovrilo? Iam, frateto, vi devos registri ĉi tiujn novajn trakojn kaj ĉesi malŝpari viajn kvin minutojn da famo."
  
  "Ne diru al mi, ke vi malŝparas vian tempon, fratino. Ni ĉiuj scias, ke vi estas majstro pri tio."
  
  "Ĉu vi reprenos ĝin? Nun?"
  
  "Estas kvin jaroj." Ben altigis la muzikon kaj koncentriĝis pri sia komputilo. "Kvin jaroj da ruiniĝo. Ne lasu, kio okazis, tiam ruinigi la venontajn dek."
  
  
  * * *
  
  
  Laborante sen dormo kaj kun minimuma ripozo, Drake, Mae kaj Alicia decidis preni mallongan paŭzon. Drake ricevis vokon de Hayden kaj Kinimaka proksimume horon post sunleviĝo. La silentbutono baldaŭ solvis ĉi tiun problemon.
  
  Ili luis ĉambron en Vaikiki. Ĝi estis granda hotelo sur radoj, plenplena de turistoj, donante al ili altan nivelon de anonimeco. Ili havis rapidan manĝon en la loka Denny's Cafe, poste reiris al sia hotelo, kie ili prenis la lifton al sia ĉambro sur la oka etaĝo.
  
  Fojo interne, Drake malstreĉis. Li sciis la avantaĝojn de nutrado per manĝaĵo kaj ripozo. Li kurbiĝis en facilseĝo apud la fenestro, ĝuante la klaran havajan sunon, kiu superfluas lin tra la francaj fenestroj.
  
  "Vi du povas batali pri la lito," li murmuris sen turniĝi. "Iu starigis la alarmon por la dua."
  
  Dirinte tion, li lasis vagi siajn pensojn, konsolite pro la scio, ke ili havas la adreson de du viroj, kiuj estis kiel eble plej proksimaj al Claude. La trankvilo scii ke Claude kondukis rekte al la Sango-Reĝo.
  
  Trankvile pro la konstato, ke nur kelkaj horoj restis antaŭ la sanga venĝo.
  
  
  * * *
  
  
  Hayden kaj Kinimaka pasigis la matenon ĉe la loka Honolulu Police Department. La novaĵo estis ke kelkaj el la "komplicoj" de Claude estis eliminitaj dum la nokto, sed ekzistis neniu reala novaĵo. La mastro de la klubo, nomata Pilipo, parolis tre malmulte. Pluraj el liaj pordistoj alvenis en la hospitalo. Ŝajnis ankaŭ, ke lia videofluo mirakle malkonektas kiam viro kaj du virinoj atakis lin ĵus antaŭ noktomezo.
  
  Aldonu al tio sangan interpafadon ie en la urbocentro, kiu implikis pli multajn konatajn komplicojn de Claude. Kiam armitaj oficiroj alvenis sur la scenon, ĉio, kion ili trovis, estis malplena domo. Neniuj viroj. Tel n-ro. Nur sango sur la planko kaj sur la kuireja tablo, sur kiu oni trovis spurojn de C4 dum polvigado.
  
  Hayden provis Drake. Ŝi provis voki Alicia. Ŝi tiris Manon flanken kaj furioze flustris al lia orelo. "Diablo ilin! Ili ne scias, ke ni havas la subtenon por agi laŭeble. Ili devas scii."
  
  Kinimaka levis la ŝultrojn, liaj grandaj ŝultroj leviĝis kaj mallevis. "Eble Drake ne volas scii. Li faros ĝin laŭ sia maniero, kun aŭ sen registara subteno."
  
  "Nun li estas ŝarĝo."
  
  "Aŭ venena sago fluganta rekte al la koro." Kinimaka ridetis dum lia estro rigardis lin.
  
  Hayden estis momente surprizita. "Kio? Ĉu ĉi tiuj kantotekstoj estas de kanto aŭ io simila?"
  
  Kinimaka aspektis ofendita. "Mi ne pensas, estro. Do," li ĵetis rigardon al la kunvenintaj policanoj, "kion la polico scias pri Claude?"
  
  Hayden profunde enspiris. "Nesurprize, tre malmultaj. Claude estas la ombra posedanto de pluraj kluboj kiuj eble aŭ eble ne estas implikitaj en kontraŭleĝaj agadoj. Ili ne estas ĉe la supro de la polica atentlisto. Tial ilia silenta posedanto restas anonima."
  
  "Kun ĉio, kio, sendube, estis desegnita de Kovalenko."
  
  "Sen dubo. Ĉiam estas utile por krimulo esti plurfoje forigita de la reala mondo."
  
  "Eble Drake progresas. Se ne estus, mi pensas, ke li estus kun ni."
  
  Hayden kapjesis. "Ni esperu tion. Intertempe, ni devas ŝoki kelkajn lokanojn. Kaj vi devus kontakti ĉiujn, kiujn vi konas, kiuj povus helpi nin. Kovalenko jam enscenigis sangobanon. Mi malamas pensi, kiel ĉio povus finiĝi."
  
  
  * * *
  
  
  Ben luktis por konservi sian fokuson alta. Liaj emocioj estis en tumulto. Pasis pluraj monatoj de kiam lia vivo estis normala. Antaŭ la Odin-afero, lia ideo esti aventurema estis konservi sian nuntempan rok-grupon The Wall of Sleep sekrete de siaj panjo kaj paĉjo. Li estis familioviro, bonkora nerdo kun talento por ĉio teknika.
  
  Nun li vidis la batalon. Li vidis homojn esti mortigitaj. Li batalis por sia vivo. La amatino de lia plej bona amiko mortis en liaj brakoj.
  
  La transiro inter mondoj disŝiris lin.
  
  Aldonu al tio la premon de lia nova fianĉino, usona agento de la CIA, kaj li tute ne surpriziĝis trovi sin ŝanceliĝanta.
  
  Ne ke li iam diris al siaj amikoj. Lia familio, jes, li povus diri al ili. Sed Karin ankoraŭ ne estis preta por tio. Kaj ŝi havis siajn proprajn problemojn. Li ĵus diris al ŝi, ke post kvin jaroj, ŝi devintus pluiri, sed li sciis, ke se la sama afero iam okazos al li, tio ruinigos la reston de lia vivo.
  
  Kaj la resto de la Muro de Dormo konstante tekstis al li. Kie diable vi estas, Blakey? Ĉu ni kunvenu ĉi-vespere? Almenaŭ mesaĝon al mi reen, idioto! Ili havis novajn trakojn pretajn por esti registritaj. Estis lia fika sonĝo!
  
  Nun la afero mem, kiu donis al li lian grandan sukceson, estas en ludo.
  
  Li pensis pri Hayden. Kiam la mondo disfalis, li ĉiam povis ŝanĝi siajn pensojn al ŝi kaj aferoj fariĝos iom pli facilaj. Lia menso vagis. Li daŭre rulumis tra la paĝoj de reta libro, kiun iu transskribis el la propraj doodles de Cook.
  
  Li preskaŭ maltrafis ĝin.
  
  Ĉar subite, ĝuste tie, inter la veterraportoj, la longitudaj kaj latitudaj nomoj, kaj la mallongaj detaloj pri kiu estis punita pro rifuzo de ilia ĉiutaga bovaĵoporcio kaj kiu estis trovita morta en la rigilaro, estis mallonga referenco al Pele's Gate.
  
  "Fratino". Ben spiris. "Ŝajnas, ke mi trovis ion." Li legis mallongan paragrafon. "Ve, jen la rakonto de la viro pri ilia vojaĝo. Ĉu vi pretas por ĉi tio?"
  
  
  * * *
  
  
  Drake iris de malpeza dormo al maldormo en la tempo necesa por malfermi la okulojn. Mai paŝis tien kaj reen malantaŭ li. Sonis kvazaŭ Alicia estis en la duŝo.
  
  "Kiom longe ni estis ekstere?"
  
  "Donu aŭ prenu naŭdek minutojn. Jen, kontrolu ĝin." Mai ĵetis al li unu el la pistoloj kiujn ili prenis de Buchanan kaj liaj viroj.
  
  "Kio estas la poentaro?"
  
  "Kvin revolveroj. Ĉio estas en ordo. Du .38s kaj tri .45s. Ĉiuj kun revuoj tri kvaronoj plenaj."
  
  "Pli ol sufiĉe". Drake ekstaris kaj etendis sin. Ili decidis ke ili verŝajne alfrontos pli seriozan kontraŭulon - homojn proksimajn al Claude - do porti armilojn estis deviga.
  
  Alicia eliris el la banĉambro kun malseka hararo, tirante sian jakon. "Ĉu pretas translokiĝi?"
  
  La informoj kiujn ili ricevis de Buchanan estis ke kaj Scarberry kaj Peterson posedis ekzotikan aŭtokoncesion sur la periferio de Waikiki. Nomita Exoticars, ĝi estis kaj podetala butiko kaj riparejo. Li ankaŭ luis la plej multajn specojn de altkvalitaj aŭtoj.
  
  Tre enspeziga fronto, Drake pensis. Sendube desegnita por helpi kaŝi ĉiajn krimajn agadojn. Scarberry kaj Peterson estis sendube proksimaj al la pinto de la nutroĉeno. Claude estus la sekva.
  
  Ili eniris taksion kaj donis al la ŝoforo la adreson de la koncesio. Estis proksimume dudek minutojn for.
  
  
  * * *
  
  
  Ben kaj Karin estas surprizitaj por legi la ĵurnalon de kapitano Cook.
  
  Vidi per la okuloj de alia persono la eventojn, kiuj okazis al la fama ŝipestro antaŭ pli ol ducent jaroj, estis sufiĉe rimarkinda. Sed legi la rakonton pri la registrita sed ankoraŭ tre sekreta vojaĝo de Cook sub la plej fama vulkano de Havajo estis preskaŭ superforta.
  
  "Ĝi estas mirinda". Karin foliumis sian kopion sur la komputila ekrano. "La nura afero, kiun vi ne rimarkas, estas la brila antaŭvidemo de Cook. Li kunportis homojn el ĉiuj areoj por noti siajn eltrovaĵojn. Sciencistoj. Botaniko. Artistoj. Rigardu-" Ŝi frapetis la ekranon.
  
  Ben klinis sin por vidi la delikate faritan desegnon de la planto. "Malvarmeta".
  
  Karin ruligis la okulojn. "Ĉi tio estas bonega. Ĉi tiuj plantoj ne estis malkovritaj aŭ dokumentitaj ĝis Cooke kaj lia teamo registris ilin kaj revenis al Anglio kun ĉi tiuj mirindaj desegnaĵoj kaj priskriboj. Ili mapis nian mondon, ĉi tiuj homoj, ili desegnis pejzaĝojn kaj marbordojn tiel, kiel ni nur fotus hodiaŭ. Pensu pri ĝi".
  
  La voĉo de Ben perfidis lian eksciton. "Mi scias. Mi scias. Sed aŭskultu ĉi tion-"
  
  "Ŭaŭ". Karin estis konsumita de sia propra rakonto. "Ĉu vi sciis, ke unu el la teamo de Cook estis William Bly? La viro kiu fariĝis la kapitano de la Premio? Kaj ke la tiama usona prezidento, Benjamin Franklin, sendis mesaĝon al ĉiuj siaj ŝipestroj por lasi Cook trankvila, malgraŭ tio, ke la usonanoj tiam militis kontraŭ la britoj. Franklin nomis lin "la komuna amiko de la homaro".
  
  "Fratino". Ben siblis. "Mi trovis ion. Aŭskultu-la alteriĝo okazis ĉe Ouhihi, Havajo, proksime de la plej alta punkto de la insulo. 21 gradoj 15 minutoj norda latitudo, 147 gradoj norda longitudo, 48 minutoj okcidente. Alteco 762 futoj. Ni estis devigitaj ankri proksime de Likhi kaj iri marborden. La indiĝenoj, kiujn ni dungis, aspektis kvazaŭ ili pretas ŝiri la ĉifonojn de niaj dorsoj por botelo da rumo, sed fakte ili estis kaj tolereblaj kaj scipovaj."
  
  "Donu al mi la mallongigitan version," bojis Karin. "En la angla".
  
  Ben grumblis al ŝi. "Dio, knabino, kie estas via Indiana Jones?" Via Luke Skywalker? Vi simple ne havas aventuron. Do nia rakontanto, viro nomita Hawksworth, ekiris kun Cook, ses aliaj maristoj, kaj manpleno da indiĝenoj al esploru tion, kion la indiĝenoj nomis Pordego de Pele. "Ĉi tio estis farita sen la scio de la loka reĝo kaj kun granda risko. Se tio estus sciata, la reĝo mortigintus ilin ĉiujn. La havajanoj veneris la Pordegon de Pele. La indiĝenaj gvidistoj postulis grandajn rekompencojn. ."
  
  "La Pele-Pordego certe kaŭzis gravan eksciton en Cook, ĉar li prenis tian riskon," diris Karin.
  
  "Nu, Pele estis la dio de fajro, fulmo, vento kaj vulkanoj. Eble la plej populara havaja diaĵo. Ŝi estis granda novaĵo. Multo de la legendo pri ŝi centris ĉirkaŭ ŝia regado de la oceanoj. La maniero, kiel la havajanoj verŝajne parolis pri ŝi, verŝajne vekis la intereson de Cook. Kaj supozeble li estis aroganta viro en granda eltrovvojaĝo. Li ne timus ĝeni la lokan reĝon."
  
  "Viro kiel Cook ne timus multon."
  
  "Ĝuste. Laŭ Hawksworth, la lokuloj gvidis ilin tra malhela trairejo sub la profundan koron de la vulkano. Tuj kiam la lumoj ekbrulis kaj, kiel Golumo dirus, pluraj malfacilaj turnoj estis preterpasitaj, ili ĉiuj haltis kaj mire rigardis la Pordegon de Pele.
  
  "Stranga. Ĉu estas desegnaĵo?
  
  "Ne. La artisto restis malantaŭe pro ĉi tiu vojaĝo. Sed Hawksworth priskribas kion ili vidis. Grandega arko, kiu ŝvebis tiel alte, ke ĝi pintis super la plej supra rondo de niaj flamoj. Manfarita kadro inkrustita kun etaj simboloj. Noĉoj sur ĉiu flanko, mankas du pli malgrandaj eroj. Ĉi tiu miraklo forprenis nian spiron, kaj ni vere rigardis ĝis la malluma centro komencis altiri niajn okulojn."
  
  "Do, en la spirito de ĉiuj homoj, kion li volas diri estas, ke ili trovis tion, kion ili serĉis, sed tiam rimarkis, ke ili volas pli." Karin balancis la kapon.
  
  Ben ruligis la okulojn al ŝi. "Mi pensas, ke vi volas diri, en la spirito de ĉiuj aventuristoj, ili volis pli. Sed vi pravas. La pordegoj de Pele estis ĝuste tio. Pordego. Ĝi devis konduki ien."
  
  Karin tiris sian seĝon. "Nun mi interesiĝas. Kien ĝi kondukis?
  
  En tiu momento sonoris la poŝtelefono de Ben. Li rigardis la ekranon kaj rulis la okulojn. "Panjo kaj Paĉjo".
  
  
  ĈAPITRO DUDEK
  
  
  Mano Kinimaka amis la koron de Waikiki. Naskita kaj levita en Havajo, li pasigis sian fruan infanaĝon sur Kuhio Beach antaŭ ol lia familio akiris financon kaj moviĝis al la pli trankvila norda marbordo. La surfado tie estis mondklasa, la manĝaĵo estas aŭtentika eĉ kiam vi manĝas ekstere, la vivo estas tiel libera kiel vi povus imagi.
  
  Sed liaj neforviŝeblaj fruaj memoroj estis pri Kuhio: belega strando kaj libera luaus, dimanĉa strando-barbekuado, malpeza surfo, bonhumora lokuloj, kaj la nokta grandiozeco de la subiranta suno.
  
  Nun, dum li veturis laŭ Kuhio-avenuo kaj poste Kalakaua, li rimarkis malnovajn, kortuŝajn aferojn. Ne turistoj kun freŝaj vizaĝoj. Ne lokuloj portantaj sian matenan jumban sukon. Ne estas eĉ glaciaĵvendisto proksime de Royal Hawaiian. Estis la longaj nigraj torĉoj kiujn ili lumigis ĉiunokte, la nun preskaŭ malplena butikcentro kie li iam ploris, ridante pro la simpla A-forma avertosigno blokanta unu el la koridoroj, kiu tekstas: Se vi ne estas Spider-Man, la ponto. estas fermita.Tiel simple. Do havajano.
  
  Li preterpasis la malnovan butikon de Lassen, kie li iam rigardis iliajn grandiozajn pentraĵojn kaj mirindajn aŭtojn. Nun ĝi malaperis. Lia frua infanaĝo finiĝis. Li preterpasis la butikcentron King's Village, kiun lia patrino iam rakontis al li estis la antaŭa loĝejo de King Kalākaua. Li preterpasis la plej favoran policejon en la mondo, tiu situanta ĝuste sur Waikiki Beach en la ombro de centoj da surfotabuloj. Kaj li preterpasis la nerompeblan statuon de Duko Kahanamoku, kovritan kiel ĉiam per freŝaj leĝoj, la saman, kiun li rigardis kiam li estis knabeto kun miliono da sonĝoj turniĝantaj en la kapo.
  
  Lia familio nun estis gardata ĉirkaŭ la horloĝo. Ili estis prizorgataj fare de altnivelaj usonaj marŝaloj kaj elektitaj marsoldatoj. La familia hejmo estis malplena, estante uzata kiel logilo por insidmurdistoj. Li mem estis fama persono.
  
  Hayden Jay, lia plej bona amiko kaj estro, sidis apud li en la pasaĝera sidloko, eble vidante ion en lia mieno, ĉar ŝi nenion diris. Ŝi estis ponardita per tranĉilo, sed nun estas preskaŭ reakirita. La homoj ĉirkaŭ li estis mortigitaj. Kolegoj. Novaj amikoj.
  
  Kaj jen li estas, reen en sia hejmo, la loko de sia infanaĝo. Rememoroj plenigis lin kiel longe perditajn amikojn sopirantajn repreni lian konaton. Memoroj amasiĝis sur li de ĉiu stratangulo.
  
  La beleco de Havajo estis, ke ĝi vivis en vi por ĉiam. Ne gravis ĉu vi pasigis tie semajnon aŭ dudek jarojn. Lia karaktero estis eterna.
  
  Hayden finfine difektis la humoron. "Ĉi tiu ulo, ĉi tiu Capua. Ĉu li vere vendas dispremitan glacion el la kamioneto?"
  
  "Estas bona komerco ĉi tie. Ĉiuj amas dispremitan glacion."
  
  "Sufiĉe juste".
  
  Mano ridetis. "Vi vidos".
  
  Dum ili veturis tra la belaĵoj de Kuhio kaj Waikiki, la strandoj periode malfermiĝis dekstre. La maro brilis, kaj la blankaj ompiloj invite balanciĝis. Mano vidis plurajn balancilojn esti preparitaj sur la strando. Iam, li estis parto de outrigger-teamo kiu gajnis trofeojn.
  
  "Ni estas ĉi tie". Li tiris en kurban parkejon kun balustrado ĉe unu fino kiu preteratentis la Pacifikon. La Capua kamioneto estis ĉe la fino mem, en ĉefa loko. Mano tuj rimarkis sian malnovan amikon, sed haltis momenton.
  
  Hayden ridetis al li. "Malnovaj memoroj?"
  
  "Mirindaj memoroj. Ion, kion vi ne volas difekti, reimagante ion novan, ĉu vi scias?"
  
  "Mi scias".
  
  Ne estis fido en ŝia voĉo. Mano longe rigardis sian estron. Ŝi estis bona homo - rekta, justa, malmola. Ĉu vi sciis, kiu flanko estas Hayden Jay, kaj kiu dungito povus postuli pli de sia estro? Ekde kiam ili unue renkontis, li bone konis ŝin. Ŝia patro, James Jay, estis potenca stelo, vera legendo, kaj ĝi valoris ĝin. La celo de Hayden ĉiam estis plenumi sian promeson, lian heredaĵon. Ĉi tio estis ŝia mova forto.
  
  Tiel multe ke Mano estis miregigita kiam ŝi sciigis kiom serioza ŝi estis pri juna nerdo Ben Blake. Li pensis, ke pasus longa, longa tempo antaŭ ol Hayden ĉesos devigi sin fari paŝon antaŭen por vivi ĝis la heredaĵo, kiun Mano sentis, ke ŝi jam transcendis. Komence, li pensis, ke la distanco estingos la flamon, sed poste la paro estis denove kune. Kaj nun ili ŝajnis pli fortaj ol iam. Ĉu la geek donos al ŝi novan celon, novan direkton en la vivo? Nur la venontaj monatoj diros.
  
  "Iru". Hayden kapjesis al la kamioneto. Mano malfermis la pordon kaj profunde enspiris pura loka aero. Maldekstre de li leviĝis la Diamanta Kapo, okulfrapa figuro, elstaranta kontraŭ la horizonto, ĉiam ĉeestanta.
  
  Por Mano, ĝi ĉiam estis tie. Ne surprizis lin, ke ĝi povus esti super iu granda miraklo.
  
  Kune ili marŝis al la glacitranĉa kamioneto. Capua kliniĝis eksteren, fiksrigardante ilin. Lia vizaĝo kuntiriĝis pro surprizo, kaj poste vera ĝojo.
  
  "Mano? Homo! Hej!"
  
  Capua malaperis. Sekundo poste li elkuris de malantaŭ la kamioneto. Li estis larĝŝultra, taŭga viro kun malhela hararo kaj malhela vizaĝkoloro. Eĉ unuavide, Hayden povis konstati, ke li pasigis almenaŭ du horojn ĉiutage sur la surfotabulo.
  
  "Capua". Mano brakumis sian malnovan amikon. "Estis kelkaj, frato."
  
  Capua retropaŝis. "Kion vi faris? Ĉu vi povas diri al mi, kiel venas la hardroko-kolekto?"
  
  Mano balancis la kapon kaj levis la ŝultrojn. "Ha, iom bla bla, kaj eĉ pli. Vi scias. Vi?"
  
  "Ĝuste. Kiu estas Howli?"
  
  "Haole..." Mano ŝanĝis reen al simpla usonano, multe al la helpo de Hayden. "... ĉi tiu estas mia estro. Renkontu Hayden Jay."
  
  La loka viro rektiĝis. "Plezurigite renkonti vin," li diris. "Ĉu vi estas la estro de Mano? Ŭaŭ. Bonŝanca Mano, mi diras."
  
  "Ĉu vi ne havas virinon, Capua?" Mano faris sian eblon por kaŝi la etan insulton.
  
  "Mi aĉetis al mi poi-hundon. Ŝi, unu varma havaja-ĉina filipinano, haole, igis min starigi tendon la tutan nokton, viro." La plej multaj havajanoj estis de miksraso.
  
  Mano enspiris. Poi Dog estis miksrasa persono. Haole estis vizitanto, kaj ne nepre malestima esprimo.
  
  Antaŭ ol li povis diri ion ajn, Hayden turnis sin al li kaj dolĉe demandis: "Ĉu meti tendon?"
  
  Mano ektiris. Hayden sciis tute bone kio estas Capua, kaj ĝi havis nenion komunan kun tendaro. "Ĉi tio estas bonega. Ŝi sonas bele. Aŭskultu, Capua, mi devas demandi al vi kelkajn demandojn."
  
  "Pafistoj".
  
  "Ĉu vi iam aŭdis pri grava figuro en la submondo, kiu estas konata kiel Kovalenko? Aŭ la Sango-Reĝo?"
  
  "Ĉio, kion mi aŭdas, estas kio estas en la novaĵoj, frato. Ĉu li estas sur Oahuo?"
  
  "Eble. Kio pri Claude?
  
  "Ne. Nomu Howley tian nomon, mi memorus. Capua hezitis.
  
  Hayden vidis ĝin. "Sed vi ja scias ion."
  
  "Eble estro. Eble mi scias. Sed viaj amikoj estas tie," li skuis la kapon al la policejo de Waikiki Beach, "ili ne volas scii. Mi jam diris al ili. Ili faris nenion."
  
  "Provu min." Hayden tenis la rigardon de la viro.
  
  "Mi aŭdas ion, estro. Tial Mano venis al mi, ĉu ne? Nu, la nova mono lastatempe disdonas kelkajn grasajn pakaĵojn, viro. Novaj ludantoj ĉie en la sceno aranĝante festojn, kiujn ili neniam vidos la venontsemajne."
  
  - Nova mono? - Eĥis Mano. "Kie?" Mi demandis.
  
  "Nenie," diris Capua serioze. "Mi volas diri, ĝuste ĉi tie, ulo. Ĉi tie. Ili ĉiam estis marĝenigitaj, sed nun ili estas riĉaj homoj."
  
  Hayden trakuris manon tra ŝiaj haroj. "Kion tio diras al vi?"
  
  "Mi ne estas implikita en ĉi tiu sceno, sed mi scias ĝin. Io okazas aŭ okazos. Multaj homoj ricevis multe da mono. Kiam tio okazas, vi lernas teni vian kapon malsupren ĝis ĉiuj malbonaĵoj forpasos."
  
  Mano rigardis la briletan oceanon. "Ĉu vi certas ke vi nenion scias, Capua?"
  
  "Mi ĵuras sur mia poithundo."
  
  Capua prenis sian poi serioze. Hayden montris al la kamioneto. "Kial vi ne faras nin paro, Capua."
  
  "Certe".
  
  Hayden faris vizaĝon ĉe Mano kiam Capua piediris foren. "Mi pensas, ke ĝi indas provi. Ĉu vi havas ideon pri kio li parolas?"
  
  "Mi ne ŝatas la sonon de kio okazos en mia hejmurbo," Mano diris, kaj etendis sian manon por razi glacion. "Kapua. Donu al mi nomon, frato. Kiu povus scii ion?
  
  "Estas loka ulo, Danny, loĝas tie sur la monteto." Liaj okuloj direktis sin al Diamanta Kapo. "Riĉa. Liaj gepatroj, ili kreskigas lin kiel Howley." Li ridetis al Hayden. "Diru ĝin kiel usonano. Mi pensas, ke estas io malbona pri tio. Sed li estas pli serioza kun ŝaŭmo. Li ĝuas scii merdon, ĉu vi komprenas min?"
  
  Mano uzis kuleron kaj elfosis grandan pecon da ĉielark-kolora glacio. "Ĉu ulo ŝatas ŝajnigi, ke li estas granda pafo?"
  
  Capua kapjesis. "Sed ne estas. Li estas nur knabo ludanta viran ludon."
  
  Hayden tuŝis la manon de Mano. "Ni faros al tiu Danny viziton. Se estas iu nova minaco, ni ankaŭ devas scii tion."
  
  Capua kapjesis al la glacikonusoj. "Ili estas koste de la institucio. Sed vi ne konas min. Vi neniam venis vidi min."
  
  Mano kapjesis al sia malnova amiko. "Kompreneble, frato."
  
  
  * * *
  
  
  Capua donis al ili adreson, kiun ili programis en la navigilon de la aŭto. Post dek kvin minutoj ili alvenis al nigra fera pordego. La ejo deklivis reen malsupren al la oceano, tiel ke ili povis nur vidi la supraetaĝajn fenestrojn de la granda domo.
  
  Ili eliris el la aŭto, risortoj kriante de la direkto de Mano. Mano metis sian manon sur la grandan pordegon kaj puŝis. La ĝardeno antaŭ la domo igis Hayden halti kaj rigardi.
  
  Staru por surfotabuloj. Tute nova malferma karoza kamiono. Hamako etendiĝis inter du palmarboj.
  
  "Ho mia Dio, Mano. Ĉu ĉiuj havajaj ĝardenoj estas tiaj?"
  
  Mano ektiris. "Vere ne, ne."
  
  Kiam ili estis sonorontaj, ili aŭdis bruon venantan de malantaŭe. Ili ĉirkaŭiris la domon, tenante la manojn proksime al siaj armiloj. Kiam ili ĉirkaŭiris la lastan angulon, ili vidis junan viron petoladi en la lageto kun pli maljuna virino.
  
  "Pardonu min!" Hayden kriegis. "Ni estas de la Honolulu Police. Por kelkaj vortoj? Apenaŭ aŭdebla, ŝi flustris: "Mi esperas, ke ĝi ne estas lia patrino."
  
  Mano sufokiĝis. Li ne kutimas, ke sia estro klaku ŝercojn. Tiam li vidis ŝian vizaĝon. Ŝi estis mortige serioza. "Kial vi-?"
  
  "Kion diable vi volas?" La junulo paŝis al ili, sovaĝe gestante. Kiam li alproksimiĝis, Mano vidis liajn okulojn.
  
  "Ni havas problemon," Mano diris. "Li estas sur rando."
  
  Mano permesis al la knabo sovaĝe svingi. Pluraj grandaj fojnkampoj kaj li sufokis, lia pantaloneto komencis gliti. Li ne montris konscion pri sia malfacilaĵo.
  
  Tiam la maljunulino kuris al ili. Hayden palpebrumis nekredeme. La virino saltis sur la dorson de Kinimake kaj komencis rajdi lin kiel virĉevalo.
  
  Kion diable ili faras ĉi tie?
  
  Hayden lasis Kinimake prizorgi sin. Ŝi ĉirkaŭrigardis la domon kaj terenon. Ne estis signo, ke iu alia estas hejme.
  
  Finfine, Mano sukcesis forskui la monstron. Ŝi alteriĝis per malseka vangofrapo sur la gruzon, kiu ĉirkaŭis la lageton kaj komencis hurli kiel banŝio.
  
  Danny, se ĝi estis Danny, rigardis ŝian malfermitan buŝon, pantaloneto nun malleviĝinta sub liaj genuoj.
  
  Hayden havis sufiĉe. "Danny!" ŝi kriis en lian vizaĝon. "Ni devas paroli kun vi!"
  
  
  Ŝi repuŝis lin sur la ferdekon. Dio, se nur ŝia patro povus vidi ŝin nun. Ŝi turnis sin kaj malplenigis la koktelojn, poste plenigis ilin ambaŭ per akvo el la naĝejo.
  
  Ŝi ŝprucis akvon en la vizaĝon de Danny kaj malpeze vangofrapis lin. Li tuj komencis rideti. "He, bebo, vi scias, ke mi ŝatas-"
  
  Hayden retropaŝis. Kun la ĝusta uzado, ĉi tio povas turniĝi al ilia favoro. "Ĉu vi estas sola, Danny?" Ŝi iomete ridetis.
  
  "Tina estas ĉi tie. Ie." Li parolis per mallongaj, spiraj frazoj, kvazaŭ lia koro forte batus por subteni viron kvinoble lia grandeco. "Mia knabino".
  
  Hayden interne spiris trankvile. "Bone. Nun, mi aŭdis, ke vi estas la ĝusta persono por scii ĉu mi bezonas informojn."
  
  "Estas mi". La egoo de Danny brilis tra la nebuleto dum sekundo. "Mi estas tiu persono."
  
  "Rakontu al mi pri Claude."
  
  La stuporo denove kaptis lin, igante liajn okulojn aspekti pezaj. "Klaŭdo? La nigrulo, kiu laboras ĉe Frenezaj Ĉemizoj?"
  
  "Ne". Hayden kunpremis la dentojn. "Claude, la ulo kiu posedas klubojn kaj ranĉojn ĉie en Oahuo."
  
  "Mi ne konas ĉi tiun Claude." Honesteco verŝajne ne estis unu el la fortoj de Danny, sed Hayden dubis ke li falsas ĝin nun.
  
  "Kion pri Kovalenko? Ĉu vi aŭdis pri li?"
  
  Nenio flagris en la okuloj de Danny. Neniuj signoj aŭ indikoj de konscio.
  
  Malantaŭ ŝi, Hayden povis aŭdi Mano provi trankviligi la amatinon de Danny, Tina. Ŝi decidis ke ne malutilos provi alian aliron. "Bone, ni provu ion alian. Estas freŝa mono en Honolulu. Ĉi tio estas multe. De kie ĉi tio venas, Danny, kaj kial?"
  
  La okuloj de la infano largxigxis, subite eklumigxis pro tia teruro, ke Hayden preskaux atingis sian pafilon.
  
  "Ĝi povus okazi en ajna momento!" li ekkriis. "Vi vidas? Kiam ajn! Nur... nur restu hejme. Restu hejme, knabo." Lia voĉo sonis maltrankvila, kvazaŭ li ripetas ion, kio estis dirita al li.
  
  Hayden sentis profundan malvarmon trairi ŝian spinon, malgraŭ la ĉiela varmo varmiganta ŝian dorson. "Io, kio povus okazi baldaŭ, Danny. Venu, vi povas diri al mi."
  
  "Atako," diris Danny obtuze. "Ĝi ne povas esti nuligita ĉar ĝi estis aĉetita kaj pagita." Danny kaptis ŝian brakon, subite aspektante timige sobra.
  
  "Teroristoj venas, Fraŭlino Policano. Nur faru vian malbenitan laboron kaj ne lasu tiujn aĉulojn veni ĉi tien."
  
  
  ĈAPITRO DUDEKUNU
  
  
  Ben Blake citis enskribojn en la ĵurnaloj de kapitano Cook kaj lia kunulo Hawkesworth priskribante la plej danĝeran vojaĝon iam faritan fare de viro.
  
  "Ili trapasis la Pordegon de Pele," diris Ben surprizite, "en plenan mallumon. Ĉe tiu tempo, Cook daŭre nomas la arkaĵan enirejon Pele's Gate. Ĝi estas nur post kiam li travivas kio kuŝas preter - ĝi diras ĉi tie - ke li poste ŝanĝas la referencon al la Pordegoj de Infero."
  
  Karin turnis sin al Ben kun larĝaj okuloj. "Kio povus igi homon kiel kapitano Cook esprimi tian nekaŝitan timon?"
  
  "Preskaŭ nenio," diris Ben. "Cook malkovris kanibalismon. homa ofero. Li ekvojaĝis en tute nekonatajn akvojn."
  
  Karin montris al la ekrano. "Legu tiun malbenitan aferon."
  
  "Preter la Nigra Pordego kuŝas la plej damnitaj vojoj konataj de la homo..."
  
  "Ne diru," klakis Karin. "Resumu."
  
  "Mi ne povas"
  
  "Kio? Kial?"
  
  "Ĉar ĝi diras ĉi tie, la sekva teksto estis forigita de ĉi tiu transformo pro duboj pri ĝia aŭtentikeco."
  
  "Kio?"
  
  Ben penseme sulkigis la brovojn al la komputilo. "Mi pensas, ke se ĝi estus malfermita al publiko, tiam iu jam provus esplori."
  
  "Aŭ eble ili faris kaj mortis. Eble la aŭtoritatoj decidis, ke la scio estas tro danĝera por komuniki al la publiko."
  
  "Sed kiel ni rigardas forigitan dokumenton?" Ben hazarde pikis kelkajn klavojn. Ne estis kaŝitaj ligiloj sur la paĝo. Nenio riproĉinda. Li Guglos la nomon de la verkinto kaj trovis plurajn paĝojn kiuj menciis Cook's Chronicler, sed neniun alian mencion de Hellgate, Pele, aŭ eĉ Diamond Head.
  
  Karin turnis sin por rigardi la koron de Vaikiki. "Do, la vojaĝo de Cook tra la pordegoj de la infero estis forviŝita el la historio. Ni povus daŭre provi." Ŝi mansvingis al la komputiloj.
  
  "Sed ĝi estos senutila," diris Ben en sia plej bona Yoda sperto. "Ni ne devus malŝpari nian tempon."
  
  "Kion Hayden vidis en vi, mi neniam scios." Karin balancis la kapon antaŭ ol malrapide turni sin. "La problemo estas, ke ni ne havas manieron scii kion ni trovos tie malsupre. Ni blinde irus al la infero."
  
  
  * * *
  
  
  Hayden kaj Kinimaka sukcesis elpremi kelkajn pliajn ofertojn el Danny antaŭ ol ili decidis ke estis saĝe postlasi la du el ili ĉe sia drogfesto. Kun ia bonŝanco, ili ambaŭ pensos, ke la vizito de CIA estis malbona sonĝo.
  
  Kinimaka regrimpis en la aŭton, metante sian manon sur la molan ledan stirilon. "Terorisma atako?" li ripetis. "Al Vaikiki? Mi ne kredas je ĉi tio".
  
  Hayden jam vokis la numeron de sia estro. La pordego tuj respondis. Ŝi citis en kelkaj mallongaj frazoj la informojn, kiujn ili kolektis de Danny.
  
  Mano aŭskultis la respondon de Gates per la laŭtparolilo. "Hayden, mi venas. Ankoraŭ kelkaj horoj kaj mi estos tie. La polico tre dependas de ĉiuj konataj krimuloj por malkovri la lokon de la ranĉo. Ni baldaŭ havos ĝin. Mi atentigos la taŭgajn aŭtoritatojn pri ĉi tiu supozata atako, sed daŭre fosu."
  
  La linio estas rompita. Hayden elspiris trankvila surprizo. "Ĉu li venas ĉi tien? Li malfacilas elteni ĝin. Kion bonon li faros?
  
  "Eble laboro helpos lin elteni."
  
  "Ni esperu. Ili opinias, ke ili baldaŭ ricevos la lokon de la ranĉo. Ni spuras teroristojn. Nun ni bezonas pozitivajn, rektajn homojn. He Mano, ĉu vi pensas, ke ĉi tiu terorista rakonto estas parto de la intrigo de la Sango-Reĝo?"
  
  Mano kapjesis. "Ĝi trairis mian kapon." Liaj okuloj kaptis la impresan vidon kvazaŭ ili tenus ĝin por helpi batali la invadan mallumon.
  
  "Parolante pri honestuloj, Drake kaj du el liaj amikoj ankoraŭ ne respondis al miaj mesaĝoj. Kaj ankaŭ la polico ne scias."
  
  Ŝia poŝtelefono sonoris, surprizigante ŝin. Ĝi estis la Pordego. "Sinjoro?"
  
  "Ĉi tiu afero ĵus freneziĝis," li vokis, klare alarmite. "Honolulu Police ĵus ricevis tri pliajn legitimajn terorismajn minacojn. Ĉio en Vaikiki. Ĉio okazos baldaŭ. Ligoj estis establitaj kun Kovalenko."
  
  "Tri!"
  
  La pordego subite fermiĝis por sekundo. Hayden glutis, sentante ŝian stomakon tordi. La timo en la okuloj de Mano ŝvitis ŝin.
  
  Gates estas denove en kontakto. "Estu kvar. Alia informo ĵus estis aŭtentikigita. Kontaktu Drake. Vi estas en la batalo de via vivo, Hayden. Estu mobilizita."
  
  
  * * *
  
  
  La Sango-Reĝo staris sur la levita ferdeko, malvarma rideto flagris sur lia vizaĝo, pluraj el liaj fidindaj leŭtenantoj starantaj antaŭ kaj sub li. "La tempo venis," li diris simple. "Jen kion ni atendis, por kio ni laboris. Ĉi tio estas la rezulto de ĉiuj miaj klopodoj kaj ĉiuj viaj oferoj. Pri tio, - li faris spektaklan paŭzon, "ĉio finiĝas."
  
  Li skanis la vizaĝojn por ajna signo de timo. Estis neniuj. Efektive, Boudreau aspektis preskaŭ ravita esti permesita reen en la sangan batalon.
  
  "Claude, detruu la ranĉon. Mortigu ĉiujn kaptitojn. Kaj..." Li rikanis. "Liberigu la tigrojn. Ili devus preni potencon por momento. Boudreau, nur faru tion, kion vi faras, sed pli brutale. Mi invitas vin plenumi iun ajn el viaj deziroj. Mi invitas vin imponi min. Ne, ŝoku min. Faru ĝin, Boudreau. Iru al Kaŭajo kaj fermu la ranĉon tie."
  
  La Sango-Reĝo prenis lastan rigardon al siaj malmultaj ceteraj viroj. "Koncerne vin... iru liberigi inferon en Havajo."
  
  Li deturnis sin, flankenpuŝante ilin, kaj la lastan kritikan rigardon al sia transportilo kaj la zorge elektitajn virojn kiuj devis eskorti lin en la mortigajn profundojn sub Diamanta Kapo.
  
  "Neniu faris tion ekde Cook kaj vivis por rakonti pri tio. Ne unu homo rigardis preter la kvina nivelo de la infero. Neniu viro iam malkovris, kion la kaptilsistemo estis konstruita por kaŝi. Ni faros ĝin."
  
  Morto kaj ruiniĝo estis kaj malantaŭ li kaj antaŭ li. La komenco de kaoso estis neevitebla. La sanga reĝo estis feliĉa.
  
  
  * * *
  
  
  Matt Drake promenis tra la parkejo antaŭ la Exoticars, brako en brako kun sia "amatino", Alicia Miles. La sola aŭto parkumita tie estis luaŭto de la Basic Dodge, kiu verŝajne apartenis al paro da turistoj, kiuj luis unu el la novaj Lamborghini dum unu horo. Antaŭ la tempo Drake kaj Alicia eniris la modekspoziciejon, fortika viro kun skiptranĉo jam estis antaŭ ili.
  
  "Bonan posttagmezon. Ĉu mi povas helpi vin?"
  
  "Kiuj estas la plej rapidaj?" Drake faris malpaciencan vizaĝon. "Ni havas Nissan hejme kaj mia amatino volas sperti realan rapidecon." Drake palpebrumis. "Eble ricevos al mi kelkajn bonus poentojn se vi scias, kion mi volas diri."
  
  Alicia dolĉe ridetis.
  
  Drake esperis ke Mai nun preterpasas la malantaŭon de la granda ekspoziciejo, tenante for de la vido de la malantaŭa garaĝo kaj direktante sin al la barita flanka komplekso. Ŝi provos eniri de la alia flanko. Drake kaj Alicia havis proksimume ses minutojn.
  
  La rideto de la viro estis larĝa kaj, ne surprize, falsa. "Nu, plej multaj homoj elektas la novan Ferrari 458 aŭ Lamborghini Aventador, kiuj ambaŭ estas bonegaj aŭtoj." La rideto efektive pligrandiĝis kiam la vendisto montris al la koncernaj veturiloj, kiuj ambaŭ estis poziciigitaj antaŭ la plenlongaj ekspoziciejoj fenestroj. "Sed laŭ legendaj atingoj, se tion vi serĉas, mi povus rekomendi la Ferrari Daytona aŭ la McLaren F1." Li svingis la manon al la malantaŭo de la ekspoziciejo.
  
  Malantaŭ tie kaj dekstre estis oficejoj. Maldekstre estis vico da izolaj budoj kie kreditkartdetaloj estis kolektitaj kaj ŝlosiloj transdonitaj. Ne estis fenestroj en la oficejo, sed Drake povis aŭdi figurojn moviĝi ĉirkaŭe.
  
  Li kalkulis la sekundojn. Mai devis aperi post kvar minutoj.
  
  "Ĉu vi estas sinjoro Scarberry aŭ sinjoro Petersen?" li demandis ridetante. "Mi vidis iliajn nomojn sur la ŝildo ekstere."
  
  "Mi estas Jakobo. S-ro Scarberry kaj S-ro Petersen estas la posedantoj. Ili estas en la postkorto."
  
  "PRI". Drake prezentis spektaklon rigardante Ferrari-ojn kaj Lamborghini-ojn. La ekspoziciejo-klimatizilo kolapsis sur lia dorso. Ne aŭdiĝis sono el la malproksima oficejo. Alicia konservis sin, pozante kiel la bonhumora edzino kreante spacon samtempe.
  
  Unu minuton antaŭ ol Mai devis eliri tra la flankaj pordoj.
  
  Drake pretiĝis.
  
  
  * * *
  
  
  Tempo preterflugis ilin kun alarma rapideco, sed Ben esperis, ke la freneza ideo de Karin donos fruktojn. La unua paŝo estis eltrovi kie la originaj ĵurnaloj de kapitano Cook estis konservitaj. Ĝi montriĝis facila tasko. La dokumentoj estis konservitaj ĉe la Nacia Arkivo, proksime de Londono, en registarkonstruaĵo, sed ne same sekuraj kiel la Banko de Anglio.
  
  Ĝis nun tiel bone.
  
  La sekva paŝo estis alporti Hayden. Necesis longa tempo por transigi ilian punkton. Komence, Hayden ŝajnis ekstreme distrita sen esti malĝentila, sed kiam Karin, instigita de Ben, prezentis ilian planon, la CIA-agento silentiĝis.
  
  "Kion vi volas?" ŝi subite demandis.
  
  "Ni volas, ke vi sendu mondklasan ŝteliston al la Nacia Arkivo en Kew por foti, ne ŝteli, kaj poste retpoŝtu al mi kopion de la koncerna parto de la ĵurnaloj de Cook. La parto kiu mankas."
  
  "Ĉu vi estis ebria, Ben? Serioze -"
  
  "La plej malfacila parto," Ben insistis, "ne estos ŝtelado. Mi estos certa, ke la ŝtelisto trovos kaj sendos al mi la ĝustan parton."
  
  "Kaj se li estos kaptita?" Hayden senpense eldiris la demandon.
  
  "Tial li devas esti mondklasa ŝtelisto kiun la CIA povus posedi danke al ĉi tiu interkonsento. Kaj kial, ideale, li jam estu en malliberejo. Ho, kaj, Hayden, ĉio ĉi devus esti farita en la venontaj kelkaj horoj. Ĝi vere ne povas atendi."
  
  "Mi konscias pri tio," Hayden klakis, sed tiam ŝia tono mildiĝis. "Rigardu, Ben, mi scias, ke vi du estis ŝovis en ĉi tiun malgrandan oficejon, sed vi eble volas elŝovi vian kapon tra la pordo por la plej novaj informoj. Vi devas esti preta en la okazo..."
  
  Ben maltrankvile rigardis al Karin. "En kazo de kio? Vi parolas kvazaŭ la mondo finiĝos."
  
  La silento de Hayden rakontis al li ĉion, kion li bezonas scii.
  
  Momentojn poste, lia fianĉino denove parolis, "Kiom malbone vi bezonas ĉi tiujn diskojn, ĉi tiujn revuojn? Ĉu indas kolerigi la britojn?"
  
  "Se la Sango-Reĝo atingos la Pordegojn de Infero kaj ni devos iri post li," diris Ben, "ili verŝajne estos nia sola fonto de navigacio. Kaj ni ĉiuj scias kiom bona Cook estis kun siaj kartoj. Ili povus savi niajn vivojn."
  
  
  * * *
  
  
  Hayden metis sian telefonon sur la kapuĉon de sia aŭto kaj provis trankviligi ŝiajn maltrankvilajn pensojn. Ŝiaj okuloj renkontis tiujn de Mano Kinimaki tra la antaŭa glaco, kaj ŝi klare sentis la hororon bolantan en lia kapo. Ili ĵus ricevis la plej teruran novaĵon, denove de Jonathan Gates.
  
  Ne estas kvazaŭ la teroristoj trafos plurajn celojn sur Oahuo.
  
  Nun ili sciis, ke ĝi estas multe pli malbona ol tio.
  
  Mano elgrimpis, klare tremante. "Kiu estis tio?"
  
  Ben. Li diras, ke ni devas eniri la Naciajn Arkivojn en Anglio por ricevi al li kopion de la loglibroj de kapitano Cook."
  
  Mano sulkigis la brovojn. "Faru tion. Simple faru tion. Ĉi tiu fika Kovalenko provas detrui ĉion, kion ni amas, Hayden. Vi faras ĉion en via povo por protekti tion, kion vi amas."
  
  "Brita-"
  
  "Lasu ilin iri." Mano perdis sin en sia streĉo. Hayden ne ĝenis. "Se la ŝtipoj helpas nin mortigi ĉi tiun bastardon, prenu ilin."
  
  Hayden ordigis ŝiajn pensojn. Ŝi provis malbari sian menson. Necesus kelkaj vokoj al la oficejoj de CIA en Londono kaj laŭta kriado de ŝia estro Gates, sed ŝi pensis, ke ŝi verŝajne povus fari la laboron. Precipe en lumo de tio, kion Gates ĵus diris al ŝi.
  
  Kaj ŝi bone sciis, ke estas aparte ĉarma CIA-agento en Londono, kiu povas fari la laboron sen ŝviti.
  
  Mano ankoraŭ rigardis ŝin, ankoraŭ ŝokita. "Ĉu vi povas kredi ĉi tiun vokon? Ĉu vi povas kredi, kion Kovalenko faros nur por distri homojn?"
  
  Hayden ne povis ne silenti, ankoraŭ preparante sian paroladon por Gates kaj la Londona oficejo. Post kelkaj minutoj, ŝi estis preta.
  
  "Nu, ni daŭrigu unu el la plej malbonaj vokoj de niaj vivoj per unu kiu helpos nin ŝanĝi rolojn," ŝi diris, kaj markis rapidan numeron.
  
  Eĉ kiam ŝi parolis al sia estro kaj aranĝis eksterlandan helpon eniri la Britan Nacian Arkivojn, antaŭaj vortoj de Jonathan Gates bruligis ŝian menson.
  
  Ĝi ne estas nur Oahuo. La teroristoj de la Blood King tuj batos plurajn insulojn samtempe.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK DU
  
  
  Drake reprenis sian spiron kiam Mai glitis tra la flanka pordo en plena vido de la komizo.
  
  "Kio la-"
  
  Drake ridetis. "Estas tempo por majo," li flustris, kaj tiam rompis la makzelon de la viro kun fojnisto. Sen sono, la vendisto turnis sin kaj trafis la teron. Alicia preterpasis la Lamborghini, pretigante sian armilon. Drake saltis super la senmova vendisto. Mai moviĝis rapide laŭ la malantaŭa muro, pasante malantaŭ netuŝita McLaren F1.
  
  Ili estis ĉe la oficeja muro en sekundoj. La foresto de fenestroj funkciis kaj por ili kaj kontraŭ ili. Sed ekzistus sekurecfotiloj. Estis nur demando-
  
  Iu enkuris de la malantaŭa pordo, supertuto striita de oleo, longaj nigraj haroj religitaj per verda bandano. Drake premis sian vangon kontraŭ la maldika lamenligna vando, aŭskultante la sonojn venantajn el interne de la oficejo dum May ekzercis la movojn de la mekanikisto.
  
  Ili ankoraŭ ne faris sonon.
  
  Sed tiam pli da homoj eksplodis tra la pordo, kaj iu en la oficejo eligis krion. Drake sciis, ke la ludo finiĝis.
  
  "Lasu ilin havi ĝin."
  
  Alicia grumblis "Fuck yeah" kaj piedbatis la oficejopordon kiam ĝi malfermiĝis, igante ĝin frapi la kapon de la viro kun krako. Alia viro elpaŝis de tie, liaj okuloj larĝiĝis pro ŝoko dum ili rigardis belan virinon kun pafilo kaj la sinteno de batalanto atendanta lin. Li levis la ĉaspafilon. Alicia pafis lin en la stomakon.
  
  Li kolapsis en la pordo. Pliaj kriegoj venis el la oficejo. La ŝoko komencis transformiĝi en komprenon. Baldaŭ ili rimarkos, ke estus saĝe voki kelkajn amikojn.
  
  Drake pafis al unu el la mekanikistoj, trafante lin en la mezo de la femuro kaj terenbatante lin. La viro glitis al sia plena alteco laŭ la McLaren, lasante sangospuron en sia maldormo. Eĉ Drake ekmovis. Mai dungis la duan viron kaj Drake turnis reen al Alicia.
  
  "Ni devas eniri."
  
  Alicia moviĝis pli proksimen ĝis ŝi havis bonan vidon de la interno. Drake ŝteliris trans la plankon ĝis li atingis la pordon. Je lia kapjeso, Alicia pafis plurajn pafojn. Drake preskaŭ plonĝis tra la pordejo, sed en tiu momento duondekduo da homoj elsaltis de tie kun armiloj pretaj kaj malfermis furiozan fajron.
  
  Alicia turnis sin, kaŝante malantaŭ la Lamborghini. Kugloj fajfis laŭ liaj flankoj. La antaŭa glaco frakasiĝis en pecetojn. Drake rapide forglitis. Li povis vidi la doloron en la okuloj de la viro dum li pafis al la superaŭtoj.
  
  Ankaŭ la alia vidis ĝin. Drake malfermis fajron frakcion de sekundo antaŭ li kaj vidis lin fali peze, trenante unu el siaj kolegoj kun li.
  
  Alicia eliris de malantaŭ la Lamborghini kaj surterigis kelkajn kovrilpafojn. Drake kuris al la Ferrari, kliniĝante malantaŭ ĝiaj grandegaj pneŭoj. Nun ĉiu kuglo validas. Li povis vidi Mei, kaŝitan de malklaraj okuloj ĉe la angulo de la oficeja muro, rigardante en la malantaŭon, de kie venis la mekanikistoj.
  
  Tri el ili kuŝis ĉe ŝiaj piedoj.
  
  Drake sukcesis rideti. Ŝi ankoraŭ estis la perfekta mortiga maŝino. Dum momento, li maltrankviliĝis pri la neevitebla renkontiĝo de majo kaj Alicia kaj la rekompenco por la morto de Wells, sed tiam li ŝlosis sian zorgon en la sama malproksima angulo kiel la amo kiun li sentis por Ben, Hayden, kaj ĉiuj liaj aliaj amikoj.
  
  Ne estis loko, kie oni povis doni liberan bridon al siaj civitanaj emocioj.
  
  La kuglo trafis la Ferrari, flugis eksteren la pordon kaj eksteren la alian flankon. Kun surdiga kraŝo, la antaŭa fenestro eksplodis, faligante la vitron en mini-akvofalo. Drake profitis la amuzon por salti eksteren kaj pafi alian viron kiu amasiĝis ĉe la oficejo pordo.
  
  Amantoj, kompreneble.
  
  Tiam li vidis du severajn aspektantajn virojn elirantajn el la oficejo kun maŝinpafiloj en la manoj. La koro de Drake eksaltis. Li havis fulmon de bildo de du pliaj viroj malantaŭ ili-preskaŭ certe Scarberry kaj Petersen, protektitaj de dungitaj solduloj-antaŭ ol li faris sian korpon kiel eble plej malgranda malantaŭ la masiva pneŭo.
  
  La sono de flugantaj kugloj eksplodigis liajn timpanojn. Tiam tio estus ilia strategio. Konservu Alicia kaj lin sub hejmaresto ĝis la du posedantoj eskapas tra la malantaŭa pordo.
  
  Sed ili ne planis por majo.
  
  La japana agento prenis paron da forĵetitaj pistoloj kaj venis ĉirkaŭ la angulo, pafante al la viroj per mitraletoj. Oni flugis malantaŭen kvazaŭ ĝi estus trafita de aŭto, pafante sian pistolon sovaĝe kaj disĵetinte konfetojn sur la plafonon dum ĝi falis. Alia pelis siajn estrojn malantaŭ sia propra kadavro kaj ŝanĝis siajn vidojn al Mai.
  
  Alicia rapidis supren kaj pafis ununuran pafon kiu iris tra la vango de la korpogardisto, tuj terenbatante lin.
  
  Scarberry kaj Petersen nun tiris siajn proprajn armilojn. Drake malbenis. Li bezonis ilin vivantaj. En tiu momento, du pliaj viroj eniris tra la malantaŭaj kaj flankaj pordoj, devigante Mai preni kovron malantaŭ la McLaren denove.
  
  La kuglo trapikis la korpon de la altvalora aŭtomobilo.
  
  Drake aŭdis unu el la posedantoj krianta kiel havaja Kalua porko.La malmultaj ceteraj viroj kolektiĝis ĉirkaŭ siaj estroj kaj, pafante al la aŭtoj kaj sekve al la atakantoj, kuris rapidege al la malantaŭa garaĝo.
  
  Drake estis momente surprizita. Mai mortigis du korpogardistojn, sed Scarberry kaj Petersen rapide malaperis tra la malantaŭa pordo sub hajlo de kovra fajro.
  
  Drake leviĝis kaj pafis, antaŭenpaŝante. Dum la tuta tempo antaŭeniris, li kliniĝis por preni du pliajn armilojn. Unu el la gardistoj ĉe la malantaŭa pordo falis, tenante lian ŝultron. La alia retropaŝis en inundo da sango.
  
  Drake kuris al la pordo, Mai kaj Alicia estis apud lia flanko. May pafis dum Drake prenis kelkajn rapidajn rigardojn, provante taksi la lokon de la kromkonstruaĵoj kaj garaĝo.
  
  "Nur granda malferma spaco," li diris. "Sed estas unu granda problemo."
  
  Alicia kaŭris apud li. "Kio?"
  
  "Ili havas Shelby Cobra en la malantaŭo."
  
  Mai turnis siajn okulojn al li. "Kial ĉi tio estas problemo?"
  
  "Kion ajn vi faros, ne pafu ĝin."
  
  "Ĉu ĝi estas ŝarĝita per eksplodaĵoj?"
  
  "Ne".
  
  "Do kial mi ne povas demeti ĝin?"
  
  "Ĉar ĝi estas Shelby Cobra!"
  
  "Ni ĵus pafis ekspoziciejon plenan de stultaj superaŭtoj." Alicia kubutis lin flanken. "Se vi ne havas la kuraĝon fari ĝin, retiriĝu."
  
  "Feraĵo". Drake saltis al ŝi. La kuglo fajfis preter lia frunto kaj trapikis la gipsitan muron, superverŝante liajn okulojn per gipsraĵoj. Kiel li atendis, la malbonuloj pafis dum ili kuris. Se ili trafos ion, ĝi estos blinda sorto.
  
  Drake celis, profunde spiris kaj kuŝigis la virojn ambaŭflanke de la du estroj. Ĉar iliaj lastaj ceteraj korpogardistoj falis, kaj Scarberry kaj Petersen ŝajnis ekkompreni ke ili elluktis malprofitan batalon. Ili haltis, armiloj pendantaj ĉe iliaj flankoj. Drake kuris al ili, sia fingro jam sur la ellasilon.
  
  "Claude," li diris. "Ni bezonas Claude, ne vin. Kie li estas?"
  
  De proksime, la du estroj estis strange similaj. Ili ambaŭ havis lacajn vizaĝojn, kovritajn per malmolaj linioj naskitaj de jaroj da senkompata decidado. Iliaj okuloj estis malvarmaj, la okuloj de festenantaj piranoj. Iliaj manoj, ankoraŭ tenantaj la pistolojn, singarde fleksiĝis.
  
  Mai montris al la armilo. "Faligi ilin."
  
  Alicia larĝe svingis sian ventumilon, igante la celon pli malfacila. Drake preskaŭ povis vidi malvenkon en la okuloj de la estroj. La pistoloj klakis al la planko preskaŭ samtempe.
  
  "Diable," murmuris Alicia. "Ili aspektas same kaj agas same. Ĉu ĝi igas vin malbonuloj en la ĉielo klonojn? Kaj ĉar mi parolas pri tio - kial iu ĉi tie fariĝus malbonulo? Ĉi tiu loko estas pli bona ol ferio en la sepa ĉielo."
  
  "Kiu el vi Scarberry?" Majo demandis, facile ekkomprenante.
  
  "Mi," diris tiu kun la blonda hararo. "Ĉu vi serĉis Claude tra la tuta urbo?"
  
  "Estas ni," Drake flustris. "Kaj ĉi tio estas nia lasta halto."
  
  Malforta klako eĥis tra la silento. Drake turnis sin, sciante ke Alicia, kiel ĉiam, trafos la markon. La garaĝo aspektis malplena, la silento subite peza kiel monto.
  
  Scarberry donis al ili flavecan rideton. "Ni estas en la laborejo. Foje ĉio disfalas."
  
  Drake ne rigardis Alicion, sed donis al ŝi signon, ke li estu konstante atente. Io estis malĝusta. Li enpaŝis, kaptis Scarberry. Kun rapida movo de la judoko, Drake levis lin kaj ĵetis lin trans lian ŝultron, forte frapante la viron kontraŭ la betono. Kiam la doloro en la okuloj de Scarberry pasis, Drake havis pafilon al sia mentono.
  
  "Kie estas Claude?" Mi demandis.
  
  "Neniam aŭdis-"
  
  Drake rompis la nazon de la viro. "Vi havas ankoraŭ unu ŝancon."
  
  La spirado de Scarberry estis rapida. Lia vizaĝo estis malmola kiel granito, sed liaj kolmuskoloj forte laboris, montrante nervozecon kaj timon.
  
  "Ni komencu forpafi la pecojn." La malpeza voĉo de Mai atingis ilin. "Mi enuas".
  
  "Sufiĉe juste". Drake forpuŝis, flankenpaŝis kaj ektiris la ellasilon.
  
  "NOOO!"
  
  La kriego de Scarberry haltigis lin en la lasta ebla momento. "Klaude loĝas sur ranĉo! enlanden de la norda marbordo. Mi povas doni al vi la koordinatojn."
  
  Drake ridetis. "Do iru antaŭen."
  
  Alia klako. Drake vidis la plej etan movon kaj lia koro sinkis.
  
  Ho ne.
  
  Alicia pafis. Ŝia kuglo mortigis la lastan malbonulon tuj. Li kaŝis sin en la kofro de la Shelby.
  
  Drake ekrigardis ŝin. Ŝi ridetis reen kun tuŝo de malnova petolo. Drake vidis, ke ŝi almenaŭ retrovos sin. Ŝi havis fortan karakteron, kapablan elteni la perdon.
  
  Li ne estis tiel certa pri si mem. Li puŝis Scarberry por rapidi. "Rapidu. Via amiko Claude atendas grandan surprizon."
  
  
  ĈAPITRO DUDEKTRI
  
  
  Hayden kaj Kinimaka eĉ ne havis tempon ekfunkciigi la motoron de la aŭto kiam la voko de Drake envenis. Ŝi vidis lian numeron sur sia ekrano kaj spiris trankvile.
  
  "Drake. Kie vi estas-"
  
  "Ne estas tempo. Mi havas la lokon de Claude."
  
  "Jes, ankaŭ ni pensas tiel, inteligenta ulo. Estas mirinde, kion rezignas iuj krimuloj por pli trankvila vivo."
  
  "Kiom longe vi scias? Kie vi estas?" Drake pafis demandojn kiel borserĝento donanta ordojn.
  
  "Malrapidu, tigro. Ni ricevis la novaĵon antaŭ nur minuto. Rigardu, ni prepariĝas por tuja striko. Kaj mi volas diri ĝuste nun. Ĉu vi ludas?"
  
  "Mi damne pravas. Ni ĉiuj estas tiaj. Ĉi tiu bastardo estas unu paŝon malantaŭ Kovalenko."
  
  Hayden rakontis al li pri la teroristaj avertoj kiam ŝi signalis Kinimaka por veturi. Kiam ŝi finis, Drake eksilentis.
  
  Post momento, li diris: "Ni renkontos vin en la sidejo."
  
  Hayden rapide markis la numeron de Ben Blake. "Via operacio estis sukcesa. Ni esperas, ke nia agento en Londono ricevos al vi tion, kion vi bezonas en la venontaj horoj, post kio li sendos kopiojn rekte al vi. Mi esperas, ke ĉi tio estas kion vi bezonas, Ben."
  
  "Mi esperas, ke ĝi vere estas tie." La voĉo de Ben sonis tiel nervoza kiel ŝi iam aŭdis de li. "Ĝi estas sana diveno, sed ĝi estas ankoraŭ diveno."
  
  "Ankaŭ mi esperas".
  
  Hayden faligis sian telefonon sur la instrumentpanelo kaj rigardis malklare sur la stratoj de Vaikiki dum Kinimaka veturis reen al ĉefsidejo. "Gates opinias, ke se ni povas rapide trakti Claude, ni povas ĉesigi la atakojn. Ili esperas, ke Kovalenko eĉ eble estos tie."
  
  Mano kunpremis la dentojn. "Ĉiuj faras ĝin, estro. Loka polico, specialaj fortoj. Ĉio ŝrumpas ĝis ĝi krevas. La problemo estas, ke la malbonuloj jam estas en loko. Ili devus esti. Devas esti preskaŭ neeble ĉesigi ajnan baldaŭan atakon, des malpli duonan dekduon da atakoj sur tri malsamaj insuloj."
  
  Ĉiuj en potenco estis konvinkita, ke Kovalenko vere ordonis multajn atakojn por teni ĉiujn okupitajn dum li iris serĉante sian sonĝon - vojaĝon al kiu li dediĉis la lastan parton de sia vivo.
  
  Sekvu la paŝojn de kapitano Cook. Iru unu pli bone. Esploru preter la pordegoj de la infero.
  
  Hayden turniĝis ĉirkaŭe kiam la ĉefsidejo minacis ekstere. Estas tempo por agi.
  
  
  * * *
  
  
  Drake kondukis majon kaj Alicia al la CIA-konstruaĵo kaj ili tuj estis eskortitaj supren. Ili estis enkondukitaj en ĉambron kie agado estis en plena svingo. Ĉe la malproksima fino, Hayden kaj Kinimaka staris inter amaso da polico kaj militistaro. Drake povis vidi SWAT kaj la HPD-krakteamon. Li povis vidi uniformojn kiuj sendube apartenis al CIA-specialoperaciaj teamoj. Eble eĉ iu Delta apude.
  
  La Diablo estas sendube sur la vosto de la Sango-Reĝo ĝuste nun kaj serĉas sangon.
  
  "Ĉu vi memoras kiam la Sango-Reĝo sendis sian popolon por ataki tiun Destrojeron por ŝteli la aparaton?" Li diris. "Kaj ili provis forrabi Kinimaku samtempe? Mi vetas, ke ĝi estis hazarda kapto. Ili nur volis koni Kinimaki-havajanon."
  
  Drake tiam memoris ke nek majo nek Alicia estis ĉirkaŭe kiam la viroj de Kovalenko alkroĉis la destrojeron. Li balancis la kapon. "Ne gravas".
  
  Drake ekvidis Ben kaj Karin parkumitajn apud la fenestro. Ĉiu el ili havis glason en la mano, kaj ili aspektis kiel manrulitaj cigaredoj en lerneja diskoteko.
  
  Drake pensis pri perdiĝo en la homamaso. Estus facile. La perdo de Kennedy ankoraŭ bolis en lia sango, igante ĝin malebla ke li diskutus. Ben estis tie. Ben tenis ŝin dum ŝi mortis.
  
  Ĝi devus esti Drake. Ne nur ĉi tio. Drake devis malhelpi ŝian morton. Tion li faris. La tempo malklariĝis kaj dum momento li estis hejme en Jorko kun Kennedy kaj ili kuiris ion en la kuirejo. Kennedy ŝprucis malhelan rumon en la paton kaj rigardis supren dum ĝi siblis. Drake marinis la bifstekon en ajla oleo. Ĝi estis ordinara. Estis amuza. La mondo revenis al normalo.
  
  La steloj ekbrilis antaŭ liaj okuloj kiel malsukcesa artfajraĵo. La mondo subite revenis, kaj voĉoj sonis ĉirkaŭ li. Iu puŝis lin per kubuto. Alia viro verŝis varman kafon sur unu el siaj superuloj kaj kuris al la banĉambro kiel vesperto el infero.
  
  Alicia rigardis lin atente. "Kio okazas, Drakes?"
  
  Li puŝis tra la homamaso ĝis li venis vizaĝo al vizaĝo kun Ben Blake. Estis la perfekta momento por mallonga komento de Dinorock. Drake sciis ĉi tion. Ben verŝajne sciis ĉi tion. Sed ili ambaŭ silentis. Lumo enfluis tra la fenestro malantaŭ Ben; Honolulu estis enkadrigita de sunlumo, brilbluaj ĉieloj, kaj kelkaj krestnuboj ekstere.
  
  Drake finfine trovis sian voĉon. "Ĉu ĉi tiuj CIA-komputiloj montriĝis utilaj?"
  
  "Ni esperas". Ben rakontis la rakonton de la vojaĝo de kapitano Cook sub Diamond Head kaj finiĝis kun la revelacio ke la CIA uzis britan agenton por prirabi la Ŝtatarkivon.
  
  Alicia malrapide antaŭeniris post aŭdi la novaĵojn de la juna ulo. "Brita superŝtelisto? Kio estas lia nomo?"
  
  Ben palpebrumis pro la subita atento. "Hayden neniam diris al mi."
  
  Alicia ĵetis rigardon al la CIA-agento, poste ridetis impertinentan. "Ho, mi vetas, ke ŝi ne faris."
  
  "Kion ĝi signifas?" Karin ekparolis.
  
  La rideto de Alicia fariĝis iom malbona. "Mi ne estas precipe konata pro mia diplomatio. Ne alklaku ĝin."
  
  Drake tusis. "Nur alia internacia krimulo, kiun Alicia fikis. La lertaĵo ĉiam estis trovi tion, kion ŝi ne havas."
  
  "Tio estas vera," Alicia diris kun rido. "Mi ĉiam estis populara."
  
  "Nu, se tio estas la agento pri kiu mi pensas," Mai interrompis, "li estas konata de japana inteligenteco. Li estas... ludanto. Kaj tre, tre bona agento."
  
  "Do li plej verŝajne zorgos pri sia fino." Drake studis la feliĉon de la Pacifika urbo disvastiĝinta antaŭ li kaj sopiris al iom da paco mem.
  
  "Neniam estis problemo por li," diris Alicia. "Kaj jes, li liveros viajn revuojn."
  
  Ben ankoraŭ rigardis de Alicia al Hayden, sed tenis la langon. Diskreteco estis la plej bona parto de malkaŝado en ĉi tiu etapo. "Ĝi estas ankoraŭ klera diveno," li diris. "Sed se ni vere atingos la Pordegojn de Infero, mi certas, ke ĉi tiuj registradoj povus savi niajn vivojn."
  
  "Espereble." Drake turnis sin kaj esploris la kaoson. "Ne venos al tio. La Sango-Reĝo daŭre estos ĉe la ranĉo. Sed se tiuj ĉi puguloj ne rapidas, Kovalenko kuros por ĝi."
  
  "Kovalenko". Alicia lekis siajn lipojn dum ŝi diris ĝin, gustumante sian venĝon. "Mortu pro tio, kio okazis al Hudson. Kaj Boudreau? Li estas alia, kiu estas vere konata." Ankaŭ ŝi ĉirkaŭrigardis la bruan homamason. "Ĉiuokaze, kiu estras ĉi tie?"
  
  Kvazaŭ en respondo, voĉo venis de la amaso da oficiroj ĉirkaŭantaj Hayden Jay. Kiam la bruo malpliiĝis kaj la viro estis videbla, Drake ĝojis vidi Jonathan Gates. Li ŝatis la senatanon. Kaj funebris kun li.
  
  "Kiel vi scias, ni havas la lokon de la Ranĉo Kovalenko en Oahuo," diris Gates. "Sekve, nia misio devus konsisti el kvar partoj. Unue, sekurigu ĉiujn ostaĝojn. Due, kolektu informojn pri suspektataj terorismaj atakoj. Trie, trovu ĉi tiun viron, Claude kaj Kovalenko'n. Kaj kvare, trovu la lokon de la aliaj du ranĉoj."
  
  Gates paŭzis por pripensi ĝin, kaj tiam iel sukcesis pensigi ĉiun viro kaj virino en la ĉambro, ke li rigardas ilin per unu movo de siaj okuloj. "Ĉi tio devas esti farita per ajna rimedo necesa. Kovalenko volonte endanĝerigis multajn vivojn en sia freneza serĉado. Ĝi finiĝos hodiaŭ."
  
  La pordegoj estis forturnitaj. Subite, la kaoso en la ĉambro ĉesis, kaj ĉiuj komencis rapide disiĝi al siaj lokoj. La detaloj estis zorge pripensitaj.
  
  Drake kaptis la okulon de Hayden. Ŝi svingis la manon al li, invitante lin veni.
  
  "Pretiĝu kaj selu viajn ĉevalojn, uloj. Ni venos al la ranĉo de Claude post tridek minutoj."
  
  
  ĈAPITRO DUDEK KVARA
  
  
  Drake sidis kun siaj amikoj en unu el la malpezaj helikopteroj de la Havaja Policejo kaj provis malbari sian kapon dum ili flugis rapide al la ranĉo de Claude. La ĉielo estis kovrita de similaj helikopteroj kaj pli pezaj armeaj. Centoj da homoj estis en la aero. Aliaj estis survoje transtere, moviĝante kiel eble plej rapide. La plej granda parto de la polico kaj militistaro estis devigita resti en Honolulu kaj la Waikiki-areo en kazo la teroraj atakoj fakte realiĝis.
  
  La Sango-Reĝo disigis iliajn fortojn.
  
  La satelita bildo montris multe da movado sur la ranĉo, sed multe de ĝi estis maskita tiel ke estis maleble rakonti kio vere okazas.
  
  Drake estis celkonscia suspendi siajn sentojn por Kovalenko. Gates pravis. La ostaĝoj kaj ilia sekureco estis la decidaj punktoj ĉi tie. Kelkaj el la plej mirindaj vidindaĵoj kiujn li iam vidis malfermiĝis sub kaj ĉirkaŭ li dum ili flugis al la Norda Marbordo, sed Drake uzis ĉiun uncon da sia volo por koncentriĝi. Li estis la soldato, kiun li iam estis.
  
  Li ne povus esti iu alia.
  
  Maldekstre de li, Mai parolis nelonge al sia fratino, Ĉika, duoble kontrolante ŝian sekurecon kaj interŝanĝante kelkajn trankvilajn vortojn dum ili povis. Ne estis sekreto por iu ajn , ke ili povis komenci plenskalan militon aŭ iri en pretan militzonon.
  
  Dekstre de Drake, Alicia pasigis sian tempon kontrolante kaj rekontrolante siajn armilojn kaj ekipaĵon. Ŝi ne bezonis ion klarigi. Drake ne dubis, ke ŝi plenumos sian venĝon.
  
  Hayden kaj Kinimaka sidis unu fronte al la alia, konstante premante siajn mikrofonojn kaj balbute aŭ ricevante ĝisdatigojn kaj mendojn. La bona novaĵo estis, ke nenio okazis sur Oahuo aŭ iu ajn alia insulo. La malbona novaĵo estis ke la Sango-Reĝo havis jarojn por prepari por tio. Ili tute ne sciis, kion ili eniras.
  
  Ben kaj Karin estis lasitaj en ĉefsidejo. Ili estis ordonitaj atendi la retpoŝton de la agento kaj poste prepari sin por la iom timiga ebleco ke ili eble devos iri sub Diamond Head kaj eventuale trarompi la Inferan Pordegon.
  
  Metala voĉo venis el la sonsistemo Choppers. "Kvin minutojn por celi."
  
  Ŝatu aŭ ne, Drake pensis. Ni estas en ĝi nun.
  
  La helikoptero malaltiĝis super profunda valo, nekredebla vidaĵo dum ĝi flugis meze de dekoj da aliaj helikopteroj. Tio estis la unua ondo, konsistante el fakistaj rotoj. Ĉiu dua usona armea korsaro estis preta helpi. Aerarmeon. Mararmeo. Armeo.
  
  La voĉo denove venis. "Celo".
  
  Ili leviĝis kiel unu.
  
  
  * * *
  
  
  La botoj de Drake tuŝis la molan herbon kaj li tuj estis sub fajro. Li estis la antaŭlasta persono, kiu eliris la pordon. La malbonŝanca marsoldato, daŭre batalanta reen, prenis plenan eksplodon al la brusto kaj mortis antaŭ ol li trafis la grundon.
  
  Drake sternis sur la teron. Kugloj fajfis super lia kapo. Mallaŭtaj frapoj trafis la ŝtipojn apud li. Li faris salvon. La viroj ambaŭflanke de li rampis trans la herbon, uzante la naturan montetan terenon kiel kovrilon.
  
  Antaŭe li vidis domon, duetaĝan brikan strukturon, nenion specialan, sed sendube taŭgan por la lokaj bezonoj de Kovalenko. Maldekstren, li ekvidis la ranĉareon. Kio la...?
  
  Timigitaj, senarmaj figuroj kuris al li. Ili kuris maldekstren kaj dekstren, en ĉiuj direktoj. Li aŭdis sibladon en sia aŭdilo
  
  "Amikaj Matĉoj"
  
  Li glitis antaŭen. Majo kaj Alicia estis malproksimen dekstre de li. Finfine, la marsoldatoj tiris sin kune kaj komencis anonci kunordigitan padronon de fajro. Drake komencis movi pli rapide. La homoj antaŭ ili komencis retiriĝi, elirante el sia kaŝejo kaj rapidante al la domo.
  
  Facilaj celoj
  
  Drake nun estis supren kun atakpotencoj kaj mortigante homojn dum la kuro kun sia pistolo levita. Li vidis la kaptiton, kiu saltis sur la herbo, direkti sin al la domo. Ili ne sciis, ke la bonuloj venos.
  
  La kaptito subite tordis kaj falis. La viroj de la Sango-Reĝo pafis fiherbon al ili. Drake grumblis, celis la pafiston kaj forblovis la kapon de la bastardo. Li periode pafis, aŭ alpinglante homojn al la grundo aŭ direktante homojn tiel ke aliaj povus fini ilin for.
  
  Li serĉis Claude. Antaŭ ol ili forlasis la helikopteron, al ili ĉiuj estis montritaj bildon de la vickomandanto de la Blood King. Drake sciis ke li reĝisoros okazaĵojn de malantaŭ la scenoj, elpensante fuĝplanon. Verŝajne de hejme.
  
  Drake kuris, ankoraŭ ekzamenante la areon, pafante de tempo al tempo. Unu el la malbonuloj leviĝis de malantaŭ la monteto kaj atakis lin per maĉeto. Drake simple mallevis sian ŝultron, permesante al la impeto de sia kontraŭulo porti lin rekte sur sin, kaj li kolapsis al la grundo. La viro ridis. La boto de Drake dispremis lian makzelon. La alia boto de Drake paŝis sur la manon tenantan la maĉeton.
  
  La antaŭa SAS-oficiro celis sian pafilon kaj pafis. Kaj tiam ni pluiris.
  
  Li ne rigardis malantaŭen. La domo estis antaŭen, ĝi ŝajnis grandega, la pordo iomete malfermita, kvazaŭ invitanta eniron. Evidente, ĉi tio ne estas la vojo. Drake elblovis la fenestrojn dum li kuris, celante alte. Vitro eksplodis en la domo.
  
  Nun pli kaj pli da kaptitoj amasiĝis el la ranĉo. Kelkaj staris en la alta herbo, nur kriegante aŭ aspektante ŝelŝokita. Kiam Drake rigardis ilin, li rimarkis ke la plej multaj el ili kuras laŭpaŝe, flugante antaŭen kvazaŭ ili kurus de io.
  
  Kaj tiam li vidis ĝin, kaj lia sango fariĝis glacio.
  
  La kapo, la neeble grandega kapo de bengala tigro, balais tra la herbo en facila postkuro. Drake ne povis lasi la tigrojn kapti sian predon. Li kuris al ili.
  
  Mi premis la aŭdilon. " Tigroj en la Herbo " .
  
  Estis babilado reage. Aliaj ankaŭ rimarkis la bestojn. Drake rigardis kiel unu el la bestoj saltis sur la dorson de la kuranta viro. La estaĵo estis grandega, sovaĝa, kaj dumfluge estis la perfekta bildo de kaoso kaj buĉado. Drake devigis siajn krurojn iri pli rapide.
  
  Alia giganta kapo trabatis la herbon kelkajn metrojn antaŭe. La tigro saltis al li, lia muzelo fariĝis grandega grumblado, liaj dentoj nudigitaj kaj jam makulitaj per sango. Drake falis sur la ferdekon kaj ruliĝis, ĉiu nervo en sia korpo viva kaj kriante. Neniam antaŭe li glitkuris tiel perfekte. Neniam antaŭe li leviĝis tiel rapide kaj precize. Estis kvazaŭ pli feroca kontraŭulo vekis en li pli bonan militiston.
  
  Li eltiris sian pistolon, turnis sin kaj pafis kuglon en la kapon de la tigro. La besto tuj falis, pafis tra la cerbo.
  
  Drake ne enspiris. Li rapide saltis super la herbo por helpi la viron, kiun li vidis venkita sekundojn pli frue. La tigro minacis super li, grumblante, ĝiaj grandegaj muskoloj streĉiĝis kaj ondetis dum ĝi klinis sian kapon por mordi.
  
  Drake pafis lin en la dorson, atendis ke li turniĝos, kaj tiam pafis lin inter la okulojn. Ĝi alteriĝis, ĉiuj kvincent funtoj, sur la personon, kiun ĝi estis manĝonta.
  
  Ne bone, Drake pensis. Sed estas pli bone ol esti disŝirita kaj manĝata viva.
  
  En lia aŭdilo aŭdiĝis kriegoj. "Fiku min, tiuj bastardoj estas grandegaj!" "Alia unu, Jacko! Unu pli al viaj ses!"
  
  Li studis la medion. Neniu signo de tigroj, nur teruritaj kaptitoj kaj teruritaj trupoj. Drake kuregis reen trans la herbon, preta preni kovron se li vidis ajnan kontraŭulon, sed post sekundoj li estis reen en la domo.
  
  La antaŭaj fenestroj estis rompitaj. La marsoldatoj estis interne. Drake sekvis lin, lia Bluetooth sendrata signalo markante lin kiel amika. Dum li paŝis super la rompita fenestrobreto, li demandis sin kie Claude mem povus esti. Kie li estus nun?
  
  La voĉo flustris en lian orelon. "Pensis ke vi forlasis la feston frue, Drakes." Silkecaj tonoj de Alicia. "Por viaj du."
  
  Li vidis ŝin. Parte kaŝite de la ŝranko ŝi traserĉis. Dio, ĉu ŝi trarigardis lian DVD-kolekton?
  
  Mai estis malantaŭ ŝi kun pafilo en la mano. Drake rigardis kiel la japana virino levis sian armilon kaj celis ĝin al la kapo de Alicia.
  
  "Mai!" Lia malespera voĉo kriis en iliaj oreloj.
  
  Alicia eksaltis. La vizaĝo de Mei tordis en eta rideto. "Ĝi estis gesto, Drake. Mi montris la signalan interfacon, ne Alicia. Ankoraŭ ne ".
  
  "Maltrankvilo?" Drake ridis. "Ni jam estas interne."
  
  "La gruntoj ŝajnas pensi, ke ĝi ankaŭ rilatas al la granda magazeno en la malantaŭa korto."
  
  Alicia retropaŝis kaj celis per sia pistolo. "Diable se mi scias." Ŝi pafis salvon al la ŝranko. Sparkoj flugis.
  
  Alicia levis la ŝultrojn. "Tio devus sufiĉi."
  
  Hayden, proksime sekvita fare de Kinimaka, revenis al la ĉambro. "La garbejo estas firme fermita. Signoj de paŝkaptiloj. La teknikaj uloj laboras pri ĝi nun."
  
  Drake sentis la eraron de ĉio. "Kaj tamen ni tiel facile eniras ĉi tien? Ĉi-"
  
  En tiu momento, estis tumulto ĉe la supro de la ŝtuparo kaj la sono de iu malsupreniranta. Rapide. Drake levis sian pafilon kaj rigardis supren.
  
  Kaj ŝi frostiĝis pro ŝoko.
  
  Unu el la viroj de Claude malrapide malsupreniris la ŝtuparon, unu mano kroĉante la gorĝon de la kaptito. En la alia mano ŝi tenis la Dezertan Aglon montritan al sia kapo.
  
  Sed tio ne estis la plena amplekso de la ŝoko de Drake. Malsaniga sento ekestis kiam li rekonis la virinon. Ĝi estis Kate Harrison, la filino de iama asistanto de Gates. La viro kiu estis parte kulpa por la morto de Kennedy.
  
  Estis lia filino. Ankoraŭ vivaj.
  
  La viro de Claude premis la pafilon forte kontraŭ ŝia tempio, igante ŝin fermi la okulojn pro doloro. Sed ŝi ne kriegis. Drake, kune kun dekduo da aliaj en la ĉambro, direktis siajn armilojn al la viro.
  
  Kaj tamen Drake sentis, ke ĝi estas malĝusta. Kial diable ĉi tiu ulo estis supre kun unu kaptito? Ŝajnis kvazaŭ-
  
  "Revenu!" la viro kriis, sovaĝe ĵetante la okulojn ĉiudirekten. Ŝvito gutis de li en grandaj gutoj. La maniero kiel li duone portis, duonpuŝis la virinon signifis, ke lia tuta pezo estis sur lia malantaŭa kruro. La virino, laŭ ŝia merito, ne faciligis al li.
  
  Drake kalkulis, ke la premo sur la ellasilo jam estas duonvoje al la celo. "Paŝi malantaŭen! Lasu nin eliri!" La viro puŝis ŝin malsupren alian ŝtupon. La spetsnazaj soldatoj retiriĝis normale, sed nur al iomete pli avantaĝaj pozicioj.
  
  "Mi avertas vin malsaĝuloj." La ŝvitulo spiradis peze. "Foriru de la fika vojo."
  
  Kaj ĉi-foje Drake povis vidi, ke li serioze. Estis malespero en liaj okuloj, io Drake rekonis. Ĉi tiu viro perdis ĉion. Kion ajn li faris, kion ajn li faris, ĝi estis farita sub terura devigo.
  
  "Reen!" la viro denove kriegis kaj malglate puŝis la virinon malsupren alian ŝtupon. La brako ĉirkaŭ ŝia kolo estis kiel fera bastono. Li tenis ĉiun parton de sia korpo malantaŭ ŝi por ne prezenti celon. Iam li estis soldato, plej verŝajne bona.
  
  Drake kaj liaj kolegoj vidis la saĝecon de retiriĝo. Ili donis al la persono iom pli da spaco. Li malsupreniris kelkajn pliajn ŝtupojn. Drake kaptis la atenton de May. Ŝi iomete balancis la kapon. Ŝi ankaŭ sciis. Estis malĝuste. Ĝi estis...
  
  Distra manovro. La plej terura speco. Claude, sendube laŭ ordono de Kovalenko, uzis ĉi tiun viron por distri ilin. Arketipa konduto de la Sango-Reĝo. Eble estas bombo en la domo. La vera rekompenco, Claude, estis verŝajne bonŝanca fuĝo el la garbejo.
  
  Drake atendis, perfekte ekvilibra. Ĉiu nervo en lia korpo frostiĝis. Li egaligis la baton. Lia spirado ĉesis. Lia menso malpleniĝis. Estis nenio nun, ne la streĉita ĉambro plena de soldatoj, ne la terurita ostaĝo, eĉ ne la domo kaj la servistoj, kiuj ĉirkaŭis lin.
  
  Nur milimetro. Celu kruchalon. La celo estas malpli ol colo. Unu movo. Tion li bezonis. Kaj silento estis ĉio, kion li sciis. La viro tiam puŝis Kate Harrison malsupren alian paŝon, kaj en tiu frakcio de sekundo de movado, lia maldekstra okulo elrigardis el malantaŭ la kranio de la virino.
  
  Drake disblovis lin per unu pafo.
  
  La viro retrosaltis, koliziis kun la muro, kaj glitis preter la krianta virino. Li alteriĝis kun bruego, kapo unue, pafiloj sonorantaj malantaŭ li, kaj tiam ili vidis lian veŝton, lian ventron.
  
  Kate Harrison kriis, "Li havas bombon sur li!"
  
  Drake saltis antaŭen, sed Mai kaj la granda maristo jam saltis trans la rando de la ŝtuparo. Marsoldato kaptis Kate Harrison. Mai saltis super la mortinta soldulo. Ŝia kapo turniĝis al la veŝto, al la indikilo.
  
  "Ok sekundoj!"
  
  Ĉiuj kuris al la fenestro. Ĉiuj krom Drake. La anglo alkuris en la domon, kurante laŭ la mallarĝa koridoro al la kuirejo, preĝante, ke iu lasu la malantaŭan pordon malfermita. Tiel li estus pli proksima al Claude kiam la bombo eksplodis. Do li havis ŝancon.
  
  Tra la koridoro. Tri sekundoj pasis. Al la kuirejo. Rapida ĉirkaŭrigardo. Du pliaj sekundoj. La malantaŭa pordo estas fermita.
  
  La tempo finiĝis.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK KVIN
  
  
  Drake malfermis fajron tuj kiam li aŭdis la komencan eksplodon. Necesus unu aŭ du sekundoj por atingi lin. La kuireja pordo frakasiĝis pro multoblaj batoj. Drake kuris rekte al li, pafante la tutan tempon. Li ne malrapidiĝis, nur batis lin per la ŝultro kaj falis en la aeron.
  
  La eksplodo preterpasis lin kiel ŝarganta serpento. Lango de flamo erupciis el la pordo kaj fenestroj, pafante supren en la ĉielon. Drake ruliĝis. La fajrospiro tuŝis lin dum momento kaj poste retiriĝis.
  
  Sen malrapidiĝi, li denove eksaltis kaj kuris. Tute kontuzita kaj batita, sed terure decidita, li kuris al la granda garbejo. La unua afero, kiun li vidis, estis kadavroj. Estas kvar el ili. Teknikoj kiujn Hayden postlasis por aliri. Li haltis apud ili, kontrolis ĉiun por vivsignoj.
  
  Neniu pulso, neniuj kuglovundoj. Ĉu tiuj malbenitaj muroj estis elektrigitaj?
  
  Post alia momento, tio ne plu gravis. La fronto de la ŝedo eksplodis, splitita ligno kaj flamoj eksplodis en sensacia detonacio. Drake falis sur la ferdekon. Li aŭdis la muĝadon de la motoro kaj rigardis supren ĝuste ĝustatempe por vidi la flavan makulon krevi tra la frakasitaj pordoj kaj eksplodi laŭ la improvizita enveturejo.
  
  Drake eksaltis. Verŝajne li direktiĝis al kaŝita helikoptero aŭ aviadilo aŭ iu alia damnita paŝkaptilo. Li ne povis atendi plifortikigojn. Li kuris en la kadukan grenejon kaj ĉirkaŭrigardis. Li skuis la kapon nekredeme. La profunda brilo de tre polurita superaŭto brilis ĉiudirekten.
  
  Elektante la plej proksiman, Drake pasigis altvalorajn sekundojn serĉante la ŝlosilon kaj tiam vidis aron da ili pendantaj ekster la interna oficejo. La Aston Martin Vanquish ekis kun ŝlosil-kaj-potenca kombinaĵo kiu, kvankam nekonate al Drake, spronis lian adrenalinon dum la motoro muĝis freneze.
  
  La Aston Martin kriegis el la ŝedo. Drake direktis lin en la direkto de kio li esperis estis la rapidanta aŭto de Claude. Se tio estis alia rondo de malorientiĝo, Drake mortis. Kiel, eble, kaj la tuta Havajo. Ili urĝe bezonis kapti la vickomandanton de la Blood King.
  
  El la angulo de la okulo, Drake vidis Alicia halti abrupte. Li ne atendis. En la retrospegulo, li vidis ŝin celkonscie kuri en la ŝedo. Dio, ĉi tio povus enhavi problemojn.
  
  La flava punkto antaŭe komencis aspekti kiel altkvalita superaŭto, iom rememoriga pri la malnovaj Porsche Le Mans kupeoj kiuj venkis en la vetkuro. Proksime al la tero, li brakumis la kurbojn de la vojo, saltante kvazaŭ kurante sur risortoj. Netaŭga por malglata tereno, sed tiam la improvizita vojo iĝis tute pavimita plurajn mejlojn pli alte.
  
  Drake ekpafis al la Vankisto, metinte la armilon zorge sur la sidlokon malantaŭ li kaj aŭskultante la Bluetooth-sonojn resaltantajn ĉirkaŭe en lia cerbo. La ranĉoperacio daŭre estis en plena svingo. La ostaĝoj estis liberigitaj. Kelkaj estis mortaj. Pluraj grupoj de la viroj de Claude daŭre estis kaŝitaj supren en strategiaj pozicioj, premante la aŭtoritatojn al la grundo. Kaj estis ankoraŭ duon dekduo da tigroj ĉirkaŭvagantaj kaŭzante ĥaoson.
  
  La interspaco inter Aston Martin kaj Porsche mallarĝiĝis al nulo. La angla aŭto estis multe pli bona sur la malebena vojo. Drake tiris supren rekte malantaŭ li, intencante tiri enen apud li kiam li vidis en la retrospegulo ke alia superaŭto venas al li.
  
  Alicia veturanta malnovan Dodge Viper. Fidu ŝin, ŝi faros ion al la muskoloj.
  
  La tri aŭtoj kuregis trans la malglatan terenon, laŭvice kaj turniĝante sur longaj rektaĵoj. Gruzo kaj malpuraĵo flugis ĉirkaŭ kaj malantaŭ ili. Drake vidis la alproksimiĝantan pavimitan vojon kaj faris decidon. Ili volis vivigi Claude, sed unue ili devis kapti lin. Li tre zorgis daŭrigi aŭskulti la babiladon sur siaj aŭdiloj en la okazo ke iu elsendis ke ili kaptis Claude, sed ju pli longe daŭris ĉi tiu ĉasado, des pli memfida Drake fariĝis ke la viro antaŭe estas la dua de la Sango-Reĝo.
  
  Drake levis sian pafilon kaj frakasis la antaŭan glacon de la Aston. Post momento da danĝera glitado, li reakiris kontrolon kaj pafis duan eksplodon ĉe la fuĝanta Porsche. La kugloj trapikis lian dorson.
  
  La aŭto apenaŭ malrapidiĝis. Li ekiris sur novan vojon. Drake malfermis fajron kiam la vetveturilo de Le Mans akcelis, kugloj disiĝis sur la leda sidloko apud li. Estas tempo celi la pneŭojn.
  
  Sed ĝuste en tiu momento, unu el la helikopteroj preterpasis ilin ĉiujn, du figuroj kliniĝis el la malfermitaj pordoj. La helikoptero turniĝis antaŭ la Porsche kaj ŝvebis flanken. Avertaj pafoj elblovis pecojn el la vojo antaŭ li. Drake skuis la kapon nekredeme kiam mano eliris el la fenestro de la ŝoforo kaj komencis pafi al la helikoptero.
  
  Tuj, samtempe, li deprenis la piedon de la akcelilo kaj la manojn de la stirilo, celis kaj deĉenigis eksplodon de ambicio, lerteco kaj malzorgemo. La Vipuro de Alicia trafis en sian propran aŭton. Drake reakiris kontrolon, sed vidis la pafilon flugi tra la antaŭa glaco.
  
  Sed lia freneza pafo funkciis. Li pafis la forkurantan ŝoforon en la kubuton, kaj nun la aŭto malrapidiĝis. Haltu. Drake abrupte haltigis la Aston, elsaltis kaj rapide kuris al la pasaĝerpordo de la Porsche, haltante por levi sian pafilon kaj tenante kruchalon sur la kapo de la figuro la tutan tempon.
  
  "Faligi viajn armilojn! Faru tion!"
  
  "Mi ne povas," venis la respondo. "Vi pafis min en la brakon por fiki min, vi stulta apro."
  
  La helikoptero ŝvebis antaŭen, rotoroj muĝis dum ĝia tondra motoro skuis la grundon mem.
  
  Alicia alproksimiĝis kaj ekpafis en la flankan spegulon de la Porsche. Kiel teamo, ili turnis maldekstren kaj dekstren, ambaŭ kovrante la viron malantaŭ la rado.
  
  Malgraŭ la mieno de agonio sur la vizaĝo de la viro, Drake rekonis lin de la foto. Estis Claude.
  
  Estas tempo pagi.
  
  
  * * *
  
  
  Ben Blake eksaltis en ŝoko kiam lia poŝtelefono sonoris. En imito de Drake, li ankaŭ ŝanĝis al Evanescence. La timiga kanto de Amy Lee en la trako "Lost in Paradise" plene kongruis kun la humoro de ĉiuj en tiu momento.
  
  Sur la ekrano aperis International.La voko ne estus de membro de lia familio. Sed, en lumo de la laboro de la Naciaj Arkivoj, ĝi povus esti de ajna nombro da registaraj agentejoj.
  
  "Jes?"
  
  "Ben Blake?"
  
  La timo gratis lian spinon per akraj fingroj. "Kiu estas ĉi tiu?"
  
  "Diru al mi". La voĉo estis klera, angla kaj tute memfida. "Ĝuste nun. Ĉu mi parolu kun Ben Blake?"
  
  Karin iris al li, legante la teruron sur lia vizaĝo. "Jes".
  
  "Bone. Bone farita. Ĉu estis tiel malfacile? Mi nomiĝas Daniel Belmonte."
  
  Ben preskaŭ faligis sian telefonon. "Kio? Kiel diable vi fartas..."
  
  Torento de delikata ridado haltigis lin. "Malstreĉiĝi. Nur malstreĉu mian amikon. Mi miras almenaŭ diri ke Alicia Miles kaj via amiko ne menciis mian... lertecon."
  
  Ben malfermis la buŝon, ne povante eldiri vorton. Karin buŝigis la vortojn, ŝtelisto? De Londono? Ĉu li estas?
  
  La vizaĝo de Ben diris ĉion.
  
  "Ĉu la kato mordis vian langon, sinjoro Blake? Eble vi devus vesti vian belan fratinon. Kiel fartas Karin?
  
  La mencio de la nomo de lia fratino iom ĝojigis lin. "De kie vi ricevis mian numeron?"
  
  "Vi ne devas trakti min ademe. Ĉu vi vere pensas, ke necesus du horoj por plenumi la simplan operacion, kiun vi petis de mi? Aŭ ĉu mi pasigis la lastajn kvardek minutojn lerni iom pri miaj... bonfarantoj? Hm? Prenu vian tempon kun ĝi, Blakey."
  
  "Mi scias nenion pri vi," diris Ben defendante. "Mi konsilis al vi-" Li paŭzis. "Tra-"
  
  "Via koramikino? Mi certas, ke ekzistis. Ŝi sufiĉe bone konas min."
  
  "Kaj Alicia?" Karin kriegis, penante malekvilibrigi la viron. Ili ambaŭ estis tiel surprizitaj kaj tiel nespertaj, ke eĉ ne venis al ili en la kapon atentigi la CIA.
  
  Estis silento dum momento. "Ĉi tiu knabino efektive timigas min, sincere."
  
  La cerbo de Ben ŝajnis ekfunkcii. "Sinjoro Belmonte, la objekto, kiun vi petis kopii, estas tre valora. Tiel altvalora-"
  
  "Mi komprenas ĝin. Ĝi estis skribita fare de kapitano Cook kaj unu el liaj viroj. En siaj tri vojaĝoj, Cook faris pli da malkovroj ol iu ajn alia persono en la historio."
  
  "Mi ne volas diri historian valoron," klakis Ben. "Mi volas diri, ke ĝi povus savi vivojn. Nun. Hodiaŭ."
  
  "Ĉu vere?" Belmonte ŝajnis vere interesita. "Bonvolu diri al mi".
  
  "Mi ne povas". Ben komencis senti sin iom malespera. "Bonvolu. Helpu nin".
  
  "Ĝi jam estas en via retpoŝto," diris Belmonte. "Sed mi ne estus tia, kia mi estas, se mi ne montrus al vi, kion mi valoras, ĉu ne? Ĝuu."
  
  Belmonte finis la konversacion. Ben faligis sian poŝtelefonon sur la tablon kaj klakis sur la komputilo dum kelkaj sekundoj.
  
  La mankantaj paĝoj el la revuoj de la kuiristo aperis en plena, belega koloro.
  
  "Niveloj de Infero," Ben laŭtlegis. "Kuiristo nur atingis la kvinan nivelon kaj poste revenis. Dio mia, ĉu vi aŭdas tion, Karin? Eĉ kapitano Cook ne preterpasis la kvinan nivelon. Ĉi tio... ĉi..."
  
  "Bonega kaptilsistemo." Karin legis rapide super sia ŝultro, fotografia memoro laboranta kromlaboron. "La plej granda kaj freneza kaptilsistemo iam imagita."
  
  "Kaj se ĝi estas tiel granda kaj danĝera kaj kompleksa..." Ben turnis sin al ŝi. "Imagu la grandiozecon kaj signifon de la miraklo al kiu tio kondukas."
  
  "Nekredeble," diris Karin kaj legis plu.
  
  
  * * *
  
  
  Drake tiris Claude el la trafita aŭto kaj malglate ĵetis lin sur la vojon. Liaj dolorkrioj traŝiras la aeron, dronante eĉ la muĝadon de la helikoptero.
  
  "Malsaĝuloj! Vi neniam ĉesos ĉi tion. Li ĉiam venkas. Damne, mia brako doloras, vi bastardo!"
  
  Drake alportis sian maŝinpafilon al braklongo kaj genuiĝis sur la brusto de Claude. "Nur kelkaj demandoj, amiko. Tiam la kuracistoj drogos vin per ia vere bongusta merdo. Kie estas Kovalenko? Li estas ĉi tie?"
  
  Claude donis al li ŝtonan vizaĝon, preskaŭ ĝenita.
  
  "Bone, ni provu ion pli simplan. Ed Boudreau. Kie li estas?"
  
  "Li prenis la viki-vikian navedon reen al Vaikiki."
  
  Drake kapjesis. "Kie estas la aliaj du ranĉoj?"
  
  "Malaperis." La vizaĝo de Claude ekridetis. "Ĉio estas perdita".
  
  "Sufiĉas". Alicia aŭskultis trans la ŝultro de Drake. Ŝi ĉirkaŭpaŝis, direktante la pafilon al la vizaĝo de Claude, kaj zorge metis sian boton sur la frakasitan kubuton de Claude. Momenta kriego disfendis la aeron.
  
  "Ni povas preni ĉi tion kiom vi volas," flustris Drake. "Neniu ĉi tie estas ĉe via flanko, amiko. Ni scias pri terorismaj atakoj. Aŭ parolu aŭ kriu. Ne gravas al mi."
  
  "Haltu!" La vortoj de Claude estis preskaŭ nekompreneblaj. "Puh... mi petas."
  
  "Tio estas pli bona". Alicia iomete malstreĉis la premon.
  
  "Mi... estas kun la Sango-Reĝo dum multaj, multaj jaroj." Claude kraĉis. "Sed nun li forlasas min. Li lasas min morti. Putrado en porka tero. Por kovri vian azenon. Eble ne." Claude provis eksidi. "Feraĵo".
  
  Ĉiuj alarmitaj, Drake eltiris pafilon kaj celis la kranion de Claude. "Trankvile".
  
  "Li bedaŭros tion." Claude praktike bruis pro kolero. "Mi ne plu zorgas pri lia terura venĝo." Sarkasmo fluis en lian tonon. "Mi ne zorgas. Nun ne plu ekzistas vivo por mi."
  
  "Ni ricevis ĝin." Alicia suspiris. "Vi malamas vian fian koramikon. Nur respondu al la seksaj soldatdemandoj."
  
  En la aŭdilo de Drake aŭdiĝis bipo. Metala voĉo diris: "La unua portalaparato estis trovita. Ŝajnas, ke Kovalenko postlasis tion."
  
  Drake palpebrumis kaj ĵetis rigardon al Alicia. Kial la Sango-Reĝo forlasus portalan aparaton en tia tempo?
  
  Simpla respondo. Li ne bezonis ĝin.
  
  "Kovalenko estras Diamond Head, ĉu ne? Al la Pordegoj de Pele, aŭ Infero, aŭ kio ajn. Jen lia fina celo, ĉu ne?"
  
  Claude ŝraŭbis sian vizaĝon. "Ĉi tiu legendo, kiun li trovis, fariĝis obsedo. Homo riĉa preter sonĝoj. Homo, kiu povas ricevi kion ajn li volas. Kion li faras?
  
  "Obsedita de tio, kion li neniam havos?" Alicia sugestis.
  
  "Viro tiel saĝa, tiel eltrovema, transformiĝis en neŭroza idioto subite. Li scias, ke estas io sub tiu malbenita vulkano. Li ĉiam murmuris, ke li estas la plej bona kuiristo. Tiu ĉi Kuiristo vere turnis sin pro timo. Sed ne Dmitrij Kovalenko, ne la Sanga Reĝo; li estus irinta plu."
  
  Eĉ Drake sentis ondadon de antaŭsento. "Cook returnis sin? Kio diable estas tie malsupre?"
  
  Claude levis la ŝultrojn, poste ĝemis pro doloro. "Neniu scias. Sed mi supozas, ke Kovalenko estos la unua, kiu scios. Li nun iras tien."
  
  La koro de Drake eksaltis pro ĉi tiu informo. Nun li estas survoje tien. Estis tempo.
  
  Antaŭ tiu tempo, Mai kaj duon dekduo da soldatoj alproksimiĝis al ili. Ĉiuj aŭskultis kun fervora atento.
  
  Drake rememoris la venontan kazon. "Ni bezonas ranĉajn lokojn. Kaj ni volas Ed Boudreau."
  
  Claude elsendis la informon. Du pliaj ranĉoj, unu sur Kaŭajo, la alia sur la Granda Insulo. Boudreau estis survoje al Kaŭajo.
  
  "Kaj la terorismaj atakoj?" Mai demandis mallaŭte. "Ĉu ĉi tio estas nur alia artifiko?"
  
  Kaj nun la vizaĝo de Claude estis efektive etendita kun tia malespero kaj angoro, ke la stomako de Drake falis tra la planko.
  
  "Ne". Claude ĝemis. "Ili estas realaj. Ili povas malfermiĝi en ajna momento."
  
  
  ĈAPITRO DUDEK SESA
  
  
  Ben kaj Karin iris al la fenestro, ĉiu tenante kopion de la sekretaj ĵurnaloj de kapitano Cook. Dum ili legis kaj relegis la frenezon kiun ĝi enhavis, Ben pridubis sian fratinon pri la stranga konduto de la Blood King.
  
  "Kovalenko certe estis komenconta ĉi tiun vojaĝon kiam porteblaj aparatoj estis trovitaj. Li estas tro bone preparita por organizi ĉion en la lastaj kelkaj semajnoj."
  
  "Jaroj," Karin murmuris. "Jaroj da planado, praktiko kaj lubrikado de la ĝustaj radoj. Sed kial li riskus ĉi tiun grandiozan operacion por vojaĝi al Bermuda?
  
  Ben skuis la kapon pro unu el la fragmentoj, kiujn li legis. "Frenezaĵoj. Nur freneza. Nur unu afero povus igi lin fari tion, fratino."
  
  Karin rigardis la malproksiman oceanon. "Li vidis ion pri la aparatoj, kiuj rilatas al Diamond Head."
  
  "Jes, sed kio?"
  
  "Nu, finfine, ĝi estas evidente nenio tre grava." Ili sekvis la balanciĝantajn kapojn - la fotilfluoj estis de la ranĉo de la Blood King. Ili sciis, ke la megalomano postlasis la portalaparaton. "Li ne bezonas ĝin."
  
  "Aŭ li kredas, ke li povas simple repreni ĝin laŭplaĉe."
  
  Malantaŭ ili, sur la funkcia suprenligo, ili aŭdis Drake krii la informojn, kiujn li ĉerpis de Claude tiel longe.
  
  Ben palpebrumis al Karin. "Li diras, ke la Sango-Reĝo jam estas ĉe Diamond Head. Ĝi signifas-"
  
  Sed la neatendita kriego de Karin frostigis la sekvajn vortojn en lia gorĝo. Li sekvis ŝian rigardon, mallarĝigis la okulojn kaj sentis, ke lia mondo diseriĝas.
  
  Nigra fumo de multoblaj eksplodoj ŝvelis el hotelfenestroj laŭ Waikiki Beach.
  
  Ignorante la bruon venantan de la oficejoj ĉirkaŭ li, Ben kuris al la muro kaj ŝaltis la televidilon.
  
  Lia poŝtelefono sonoris. Ĉi-foje ĝi estis lia patro. Ili ankaŭ devas spekti televidon.
  
  
  * * *
  
  
  Drake kaj la soldatoj, kiuj ne estis okupataj preni ostaĝojn aŭ dispremi la malmultajn ceterajn poŝojn de rezisto, vidis la elsendon sur siaj iPhonoj. Ilia unuokomandanto, viro nomita Johnson, hakis armeajn Android-aparatojn kaj kontaktis moveblan komandejon en Honolulu rekte kiam okazaĵoj disvolviĝis.
  
  "Bomboj eksplodis en tri hoteloj en Vaikiki," ripetis la komandanto. "Mi ripetas. Tri. Ni velas okcidenten de la marbordo. Kalakuau Waikiki. Mangu al Ohana." La komandanto aŭskultis dum minuto. "Ili ŝajnas esti eksplodinta en la malplenaj ĉambroj, kaŭzante panikon... evakuadon... preskaŭ... kaoso. Honolulu-akutservoj laboras ĝis la limo."
  
  "Ĉi tio estas ĉio?" Drake ja sentis iom da trankviliĝo. Ĝi povus esti multe pli malbona.
  
  "Atendu-" La vizaĝo de la komandanto falis. "Ho ne".
  
  
  * * *
  
  
  Ben kaj Karin rigardis terurite kiel scenoj ŝaltis la televidekranon. La hoteloj estis rapide evakuitaj. Viroj kaj virinoj kuris, puŝis kaj falis. Ili kriegis, defendis siajn amatojn kaj ploris forte brakumante siajn infanojn. La hotelpersonaro venis post, aspektante severa kaj timigita sed en kontrolo. Polico kaj fajrobrigadistoj eniris kaj eliris vestiblojn kaj hotelĉambrojn, kaj ilia ĉeesto estis sentita antaŭ ĉiu hotelo. La televidbildo paliĝis dum la helikoptero enflugis, rivelante grandiozan vidon de Vaikiki kaj la disvastiĝantaj montetoj pretere, la majesto de Diamond Head Volcano kaj la mondfama Kuhio Beach, nun difektita de mirindaj vidoj de altaj hoteloj ruktantaj fumon kaj flamojn. de iliaj ruinigitaj muroj kaj fenestroj.
  
  La televida ekrano denove klakis. Ben anhelis, kaj la koro de Karin eksaltis. Ili eĉ ne povis paroli unu kun la alia.
  
  La kvara hotelo, en plena vido de la mondo, estis transprenita de maskitaj teroristoj. Ĉiu, kiu eniris ilian vojon, estis pafita sur la trotuaro. La lasta viro turnis sin kaj skuis sian pugnon al la ŝvebanta helikoptero. Antaŭ ol eniri la hotelon kaj ŝlosi la pordon malantaŭ li, li pafis kaj mortigis civilulon, kiu kaŭris apud parkumita taksio.
  
  "Ho mia Dio". La voĉo de Karin estis kvieta. "Kion pri la malriĉaj homoj ene?"
  
  
  * * *
  
  
  "Reĝino Ala Moana estis invadita de pafantoj," la komandanto diris al ili. "Decidita. En masko. Mi ne timas mortigi." Li rigardis murde al Claude. "Kiom da pliaj atakoj, malica bastardo?"
  
  Claude aspektis timigita. "Neniu," li diris. "Sur Oahuo."
  
  Drake forturnis sin. Li devus pensi. Li devis refokusigi. Estis tio, kion Kovalenko volis distri ilin ĉiujn. La fakto estis ke Kovalenko sciis ke io miregiga estas kaŝita profunde sub la Diamanta Kapo, kaj estis survoje al postuli ĝin.
  
  Io, kio eĉ povus ombri la hororon de ĉi tiuj atakoj.
  
  Lia fokuso revenis. Ĉi tie nenio ŝanĝiĝis. La atakoj estis tempigitaj perfekte. Ili samtempe malfunkciigis la soldatojn, la armeon kaj la krizservojn. Sed nenio ŝanĝiĝis. Ili ne trovis la Sango-Reĝon, do-
  
  Plano B estis metita en agon.
  
  Drake signalis al majo kaj Alicia. Hayden kaj Kinimaka jam estis proksimaj. La granda havajano aspektis ŝelŝokita. Drake turnis sin al li, "Ĉu vi estas preta por ĉi tio, Mano?"
  
  Kinimaka preskaŭ grumblis. "Mi damne pravas."
  
  "Plano B," Drake diris. "Kovalenko ne estas ĉi tie, do ni restas al ĝi. La ceteraj soldatoj komprenos ĉi tion post minuto. Hayden kaj May, vi aliĝas al la atako kontraŭ Kaŭajo. Mano kaj Alicia, vi aliĝas al la sturmo sur la Granda Insulo. Iru al tiuj ranĉoj. Konservu tiom da kiom vi povas. Kaj Alicia..." Lia vizaĝo fariĝis ĉizita glacio. "Mi atendas ke vi faros murdon. Lasu tiun bastardon Boudreau morti kruelan morton."
  
  Alicia kapjesis. Estis la ideo de Drake konservi Mai kaj Alicia dise kiam ili ekkomprenis ke ili devus apartigi sian teamon. Li ne volis, ke la morto kaj aliaj sekretoj de Wells venu inter savado de vivoj kaj maldaŭrigo de la malamiko.
  
  La alta voĉo de Claude kaptis la atenton de Drake. "Kovalenko financis atakojn kontraŭ Oahuo, Kaŭajo kaj la Granda Insulo nur por atentigi vian atenton. Dividu kaj konkeru vin. Vi ne povas venki ĉi tiun viron. Li prepariĝis dum jaroj."
  
  Matt Drake levis sian armilon. "Tial mi sekvos lin tra la Pordegoj de Infero kaj nutros lin al la fika diablo." Li direktiĝis al la kargohelikoptero. "Venu homoj. Elŝutu."
  
  
  * * *
  
  
  Ben rapide turnis sin kiam lia poŝtelefono sonoris. Ĝi estis Drake
  
  "Preta?"
  
  "Saluton Matt. Ĉu vi estas certa? Ĉu ni vere foriras?"
  
  "Ni vere foriras. Ĝuste nun. Ĉu vi ricevis tion, kion vi bezonis de Daniel Belmonte?"
  
  "Jes. Sed li estas iom malforta-"
  
  "Bone. Ĉu vi precizigis la plej proksiman laftuban enirejon?"
  
  "Jes. Estas fermita komplekso proksimume du mejlojn de Diamond Head. La havaja registaro simile blokis ĉiun konatan enirejon. Plejofte, ĉi tio ne malhelpas eĉ celkonscian infanon eniri."
  
  "Nenio helpas. Aŭskultu, Ben. Kaptu Karin kaj igu iun konduki vin al tiu laftubo. Sendu al mi la koordinatojn. Faru tion nun ".
  
  "Ĉu vi seriozas? Ni ne havas ideon, kio estas tie malsupre. Kaj ĉi tiu kaptilsistemo? Ĝi estas preter krueleco."
  
  "Estu gaja, Ben. Aŭ, kiel diris Def Leppard, ni luku. "
  
  Ben metis sian telefonon sur la tablon kaj profunde enspiris. Karin metis sian manon sur lian ŝultron. Ili ambaŭ rigardis la televidilon. La voĉo de la gastiganto estis streĉa.
  
  "... ĉi tio estas terorismo sur skalo neniam antaŭe vidita."
  
  "Drake pravas," diris Ben. "Ni estas en milito. Ni devas faligi la ĉefkomandanton de niaj malamikoj."
  
  
  ĈAPITRO DUDEKSEP
  
  
  Drake kolektis ok membrojn de la Delta Teamo, kiuj estis asignitaj al li en kazo li bezonis esplori profundajn kavernojn. Ili estis relativaj veteranoj de la departemento, la plej spertaj, kaj ĉiu unufoje, en iu forlasita loko, faris sian propran operacion.
  
  Antaŭ ol ili suriris la helikopteron, Drake elpaŝis kun siaj amikoj por momento. La Sango-Reĝo jam apartigis la havajajn kaj registarajn fortojn, kaj nun li disigos ilin.
  
  "Esti sekuraj." Drake rigardis ĉiujn en la okulojn laŭvice. Hayden. Mai. Alicia. Kinimaka. "Ni devos pasigi ankoraŭ unu nokton en la infero, sed morgaŭ ni ĉiuj estos liberaj."
  
  Estis kapjesoj kaj gruntoj de Mano.
  
  "Kredu," Drake diris kaj etendis sian manon. Kvar pliaj manoj frapis lin. "Nur restu vivantaj uloj."
  
  Dirinte tion, li turnis sin kaj kuris al la atendanta helikoptero. Delta Squad finis sian ekipaĵon kaj nun prenis iliajn lokojn dum ili suriris. "Saluton al ĉiuj". Li havis fortan Yorkshire-akĉenton. "Ĉu vi pretas disŝiri ĉi tiun vodko-trempitan porkon?"
  
  "Aĉetu!"
  
  "Fiku." Drake mansvingis al la piloto, kiu levis ilin en la aeron. Li retrorigardis al la ranĉo lastan fojon kaj vidis, ke liaj amikoj ankoraŭ staras en la sama rondo, sekvante lin per siaj okuloj.
  
  Ĉu li iam revidos ilin ĉiujn vivantajn?
  
  Se li estus farinta tion, li estus devinta serioze pagi. Li devus fari kelkajn pardonpetojn. Kelkajn terurajn realaĵojn li devos interkonsenti. Sed kun la morto de Kovalenko, estus pli facile. Kennedy estus venĝita se ne savita. Kaj nun kiam li estis firme sur la spuro de la Sango-Reĝo, lia humoro jam ŝvebis iom pli alte.
  
  Sed la fina kompromiso inter majo kaj Alicia povus tre bone renversi la tuton. Estis io grandega inter ili, io terura. Kaj kio ajn ĝi estas, Drake estas implikita. Kaj putoj.
  
  La helikoptero ne daŭris longe por alveni al la koordinatoj de Ben. La piloto surterigis ilin sur ebenan grundon ĉirkaŭ cent metrojn de la eta komplekso. Drake vidis, ke Ben kaj Karin jam sidas kun la dorso kontraŭ la alta barilo. Iliaj vizaĝoj estis tute blankaj pro streĉiteco.
  
  Li bezonis esti maljuna Drake dum kelka tempo. Tiu ĉi misio bezonis Ben Blake ĉe sia plej bona, en sia plej malvarmsanga formo, kaj se Ben pafis sur ĉiujn kvar flankojn, tiam Karin manĝis je ĝi. La sukceso de la misio dependis de la fakto ke ili ĉiuj estis en la plej bona formo de siaj vivoj.
  
  Drake signalis al la Delta soldatoj, eliris el la helikoptero, ĉirkaŭita de furiozaj ekblovoj, kaj kuris al Ben kaj Karin. "Ĉio estas en ordo?" li kriis. "Ĉu vi alportis la ŝtipojn?"
  
  Ben kapjesis, ankoraŭ iom necerta kiel senti pri sia malnova amiko. Karin komencis ligi siajn harojn ĉe la dorso de la kapo. "Ni estas plene ŝarĝitaj, Drake. Mi esperas, ke vi alportis ion diable bonan reen."
  
  La Delta soldatoj amasiĝis ĉirkaŭ ili. Drake frapetis unu viron, grandan, barban individuon kun tatuoj sur la kolo kaj brakoj kiel tiuj de biciklanto. "Ĉi tiu estas mia nova amiko, veksignalo estas Komodo, kaj ĉi tiu estas lia teamo. Teamo, renkontu miajn malnovajn amikojn, Ben kaj Karin Blake."
  
  Ĉie aŭdiĝis kapjesoj kaj gruntoj. Du soldatoj estis okupataj elektante simbolan pendseruron kiu malhelpis homojn descendi unu el la famaj laftuboj de Havajo. Post kelkaj minutoj, ili retiriĝis, kaj la pordego restis malfermita.
  
  Drake eniris la kunmetaĵon. Betona platformo kondukis al metala pordo, kiu estis sekure ŝlosita. Dekstre estis alta rako, super kiu turnanta sekurkamerao pririgardis la areon. Komodo svingis la samajn du soldatojn antaŭen por zorgi pri la pordo.
  
  "Ĉu vi havas iujn indicojn pri tio, en kio mia popolo kaj mi eniros nin?" La raŭka voĉo de Komodo tremigis Ben.
  
  "Laŭ la vortoj de Robert Baden-Powell," diris Ben. "Estu preta".
  
  Karin aldonis, "Por io ajn."
  
  Ben diris: "Tio estas la moto de la Skoltoj."
  
  Komodo skuis la kapon kaj subspire murmuris "Gekoj".
  
  Ben moviĝis malantaŭ la malaspekta soldato. "Ĉiuokaze, kial oni nomas vin Komodo? Ĉu via mordo estas venena?"
  
  Drake interrompis antaŭ ol la Delta kapitano povis respondi. "Ili povus nomi ĝin laftubo, sed ĝi estas ankoraŭ nur simpla malnovmoda tunelo. Mi ne insultos vin per la kutimaj protokoloj, sed ĉi tion mi diros al vi. Atentu paŝkaptilojn. Bloody King temas pri grandaj demonstraĵoj kaj disfendaj teknikoj. Se li povas izoli nin, ni estas mortaj."
  
  Drake gvidis la manieron, gestante ke Ben sekvu kaj Karin sekvu Komodon. La malgranda gardejo estis nenio krom paro da grandaj ŝrankoj kaj polva telefono. La odoro de ŝimo kaj malsekeco resonis kun la profunda, netuŝita silento, kiu pendis en la aero antaŭe. Drake iris antaŭen kaj baldaŭ eksciis kial.
  
  La enirejo al la laftubo estis ĉe iliaj piedoj, grandega truo kondukanta malsupren en rampantan mallumon.
  
  "Kiom longe ĝi estas?" Komodo paŝis antaŭen kaj ĵetis brilan bastonon. La aparato flagris kaj ruliĝis dum kelkaj sekundoj antaŭ ol trafi malmolan rokon. "Proksime. Riparu kelkajn ŝnurojn uloj. Rapidu."
  
  Dum la soldatoj laboris, Drake aŭskultis kiel eble plej bone. Neniu sono venis el la inka mallumo. Li supozis, ke ili estas plurajn horojn malantaŭ Kovalenko, sed intencis rapide atingi.
  
  Post kiam ili estis malsupren kaj iliaj piedoj firme plantitaj sur la glata planko de la laftubo, Drake ekorientiĝis kaj direktiĝis al Diamond Head. La pipo mallarĝiĝis, malleviĝis kaj fleksiĝis. Eĉ la Delta-skipo foje perdis sian ekvilibron aŭ gratis siajn kapojn pro la neantaŭvidebleco de la vulkana ondego. Dufoje ŝi turnis sin akre, igante Drake panikiĝi ĝis li ekkomprenis ke la milda kurbo ĉiam estas en la direkto de Diamond Head.
  
  Li ne deprenis la okulojn de la telemezurilo. Subtera mallumo fermiĝis super ili de ĉiuj flankoj. "Lumo antaŭen," Drake subite diris kaj haltis.
  
  Io saltis el la mallumo. Ekblovo de malvarma aero de malsupre. Li haltis kaj studis la gigantan truon antaŭe. Komodo aliris kaj ĵetis alian brilan bastonon.
  
  Ĉi-foje li falis ĉirkaŭ dek kvin futojn.
  
  "Bone. Komodo, vi kaj via teamo pretiĝu. Ben, Karin, ni rigardu ĉi tiujn revuojn."
  
  Ĉar la Delta-teamo starigis fortikan tripiedon super la dentita truo, Drake rapide legis la piednotojn. Liaj okuloj larĝiĝis eĉ antaŭ ol li finis la unuan paĝon, kaj li profunde enspiris.
  
  "Sanga infero. Mi pensas, ke ni bezonas pli da armiloj."
  
  Ben levis brovon. "Tie malsupre, ni ne bezonas kuglojn. Ĝi estas cerboj."
  
  "Nu, feliĉe, mi havas ambaŭ." Drake levis sian pafilon. "Mi pensas, ke se ni bezonos aŭskulti iun aĉan muzikon survoje, ni turnos nin al vi."
  
  "Ovoj. Mi nun havas Fleetwood Mac sur mia iPod."
  
  "Mi estas ŝokita. Kiu versio?
  
  "Ĉu estas pli ol unu?"
  
  Drake balancis la kapon. "Mi pensas, ke ĉiuj infanoj devus komenci sian edukadon ie." Li palpebrumis al Karin. "Kiel ni fartas, Komodo?"
  
  "Farita".
  
  Drake paŝis antaŭen, kaptis la ŝnuron fiksitan al la tripiedo, kaj puŝis malsupren la strange brilantan tubon. Tuj kiam liaj botoj tuŝis la fundon, li tiris, kaj la aliaj glitis malsupren unu post la alia. Karin, trejnita atleto, traktis la descendon facile. Ben iom baraktis, sed li estis juna kaj kapabla kaj fine alteriĝis sen ŝviti.
  
  "Antaŭen". Drake marŝis rapide en la direkto de Diamond Head. "Gardu vian dorson. Ni proksimiĝas."
  
  La pasejo komencis malsupreniri. Drake momente scivolis kiel laftubo povus devii de sia natura fluo, sed tiam ekkomprenis ke la magmo mem krevigus sian vojon tra la vojo de malplej rezista kun infera potenco ĉe sia dorso. Lafo povis preni ajnan angulon kiun ĝi volis.
  
  Kelkaj pliaj minutoj pasis, kaj Drake denove haltis. Antaŭe, estis alia truo en la planko, ĉi-foje pli malgranda kaj perfekte rondeta. Kiam Komodo faligis la brilan bastonon, ili supozis, ke la ŝakto estas proksimume tridek futojn profunda.
  
  "Eĉ pli danĝera," diris Drake. "Zorgu vin, vi du."
  
  Li tiam rimarkis ke la lumo de la lumbastono ne estis reflektita per iuj el la ŝtonmuroj. Ĝia oranĝa lumo estis absorbita de la ĉirkaŭa mallumo. Sub ili estis granda kamero.
  
  Li signis por silento. Ĉiuj kiel unu, ili zorge aŭskultis ajnajn sonojn venantajn de malsupre. Post minuto da kompleta silento, Drake kaptis la rapelŝnuron kaj saltis trans la malplenan ŝakton. Li rapide glitis laŭ ĝia longo ĝis li estis sub la plafono.
  
  Ankoraŭ neniu bruo. Li rompis plian duondekduon da lumbastonetoj kaj ĵetis ilin en la suban ĉambron. Iom post iom, nenatura lumo ekfloris.
  
  Kaj Matt Drake finfine vidis tion, kion malmultaj homoj vidis antaŭ li. Granda rektangula ĉambro longa ĉirkaŭ kvindek metroj. Perfekte glata planko. Tri kurbaj muroj gravuritaj per kelkaj antikvaj signoj, nedistingeblaj je ĉi tiu distanco.
  
  Kaj reganta unu muron estas la kurba arĉpordego, kiu tiel fascinis kapitanon Cook. La pordo en li, kiu tiel posedis la Sango-Reĝon. Kaj la hororoj kaj mirindaĵoj kiuj povus kuŝi malantaŭ ili plenigis Matt Drake kaj liajn kunulojn per tia hororo.
  
  Ili trovis la Pordegojn de Infero.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK OKO
  
  
  Hayden tenis forte dum la helikoptero bankis tra la ĉielo, rapide ŝanĝante direkton. Ŝia lasta vido de Kinimaki estis la ĉiam ludema Alicia Miles puŝanta lin en alian helikoptero. La vido igis ŝin ŝanceli, sed ŝia praktika flanko sciis ke kiam temas pri batalo, Mano havis la plej bonan subtenon en la komerco en la formo de freneza anglino.
  
  Kiel estas Hayden. Mai sidis apud ŝi, kvieta kaj trankvila, kvazaŭ ili irus al la Napali-marbordo por mondklasaj vidindaĵoj. La resto de la sidlokoj estis prenitaj fare de kraksoldatoj. Kauai estis proksimume dudek minutojn for. Gates ĵus kontaktis ŝin por raporti teroran atakon ĉe la subĉiela Kukui Grove-butikcentro en Kaŭajo. La viro ĉenis sin al balustrado ekstere de la Jamba Juice/Starbucks komuna establado sur la norda flanko de la komplekso. Iu kun pecoj de jamtex ligitaj al sia korpo kaj fingro sur la ellasilo de primitiva detonaciilo.
  
  La viro ankaŭ havis du aŭtomatajn armilojn kaj Bluetooth-aŭdilon, kaj li ne permesis al neniu el la patronoj de la restoracio iri libera.
  
  En la propraj vortoj de Gates. "Ĉi tiu stultulo klare rezistos tiel longe kiel li povas, tiam kiam la aŭtoritatoj faros sian movon, li eksplodos. La plej granda parto de la Kaŭaja polictrupo estis sendita al la sceno, for de vi."
  
  "Ni sekurigos la ranĉon, sinjoro," Hayden certigis al li. "Ni atendis ĉi tion."
  
  "Tion ni faris, fraŭlino Jay. Mi pensas, ke ni vidos, kiajn planojn Kovalenko havas por la Granda Insulo poste."
  
  Hayden fermis la okulojn. Kovelenko planis ĉi tiun atakon dum jaroj, sed demandoj restis. Kial forlasi la portalaparaton? Kial foriri kun tia bruego? Ĉu ĉi tio povus esti lia plano B? Tio malgraŭ la fakto ke la aŭtoritatoj rapide elmontris ĉiujn liajn klopodojn kaj instigis sangan vendetton kontraŭ Drake, liaj amikoj kaj familioj, li elektis ĉi tiun vojon por akiri la plej fifamecon.
  
  Aŭ, ŝi pensis, eble li uzis la malnovan-malnovan strategion krei sufiĉe grandan resonon ĉi tie, ke viaj faroj povu resti nerimarkitaj tie.
  
  Ne gravas, ŝi pensis. Ŝiaj pensoj estis pri Ben kaj la danĝera tasko kiun li entreprenis. Ŝi neniam dirus tion deĵorante, sed ŝi komencis pasie ami lin. La ŝuldo, kiun ŝi sentis al sia patro, ne malaperis, sed ĝi iĝis malpli urĝa post la terura morto de Kennedy Moore. La reala vivo iam ajn superis la malnovajn promesojn.
  
  Dum la helikoptero pafis tra la hele blua havaja ĉielo, Hayden proponis preĝon por Ben Blake.
  
  Tiam sonoris ŝia poŝtelefono. Kiam ŝi ekrigardis la ekranon, ŝiaj brovoj surprizite leviĝis.
  
  "Saluton," ŝi tuj respondis. "Kiel vi fartas?"
  
  "Bonege, dankon, sed ĉi tiu tomba esplorkomerco havas unu gravan kromefikon. Mia sunbruno preskaŭ malaperis."
  
  Hayden ridetis. "Nu, Torsten, estas salonoj por tiaspecaj aferoj."
  
  "Inter la komandejo kaj la tombo? Ne vere."
  
  "Kompreneble, mi ŝatus babili, Thorsten, sed vi svedoj elektas la momentojn mem."
  
  "Komprenita. Mi unue provis voki Drake, sed ĝi iris rekte al voĉpoŝto. Li estas en ordo?"
  
  "Pli bona ol li estis, jes." Hayden vidis la konturon de Kaŭajo minaci dekstren. "Aŭskultu-"
  
  "Mi estos rapida. La operacio ĉi tie bone iris. Nenio riproĉinda. Ĉio kiel atendite kaj ĝustatempe. Sed..." Thorsten paŭzis, kaj Hayden aŭdis lin respiriĝi. "Hodiaŭ io okazis. Mi dirus, ke io ŝajnas "malĝusta". Vi usonanoj povus nomi ĝin io alia."
  
  "Jes?"
  
  "Mi ricevis vokon de mia registaro. De mia peranto al la ministro de ŝtato. Altnivela voko. Mi-" Alia hezitema paŭzo, tute ne simila al Dahl.
  
  La kruda bordo de Kaŭajo balais sub ili. La voko venis per la radio. "Ok minutojn al la celo."
  
  "Oni diris al mi, ke nia operacio - nia skandinava operacio - estis transprenota de nova agentejo. Komuna specialtrupo konsistigita de altrangaj sed nenomitaj membroj de la usona CIA, DIA, kaj NSA. Do, Hayden, mi estas soldato kaj mi sekvos la ordonojn de mia superulo, sed ĉu tio sonas ĝuste al vi?"
  
  Hayden estis ŝokita malgraŭ si. "Ĝi sonas kiel kompleta sensencaĵo al mi. Kio estas la nomo de la ĉefa persono? Tiu, al kiu vi transdonas vin en la manojn."
  
  Russell Cayman. Ĉu vi konas lin?"
  
  Hayden traserĉis ŝian memoron. "Mi konas la nomon, sed mi scias tre malmulte pri ĝi. Mi certas, ke li estas de la DIA, la Defenda Inteligenta Agentejo, sed ili ĉefe okupiĝas pri la akiro de armilsistemoj. Kion diable volas ĉi tiu Russell Cayman de vi kaj la Tombo?"
  
  "Vi legas mian menson".
  
  El la okulangulo, Hayden vidis la kapon de May skuiĝi kvazaŭ ŝi estus pafita tra la kranio. Sed kiam Hayden turnis sin al ŝi demande, la japana agento forrigardis.
  
  Hayden pensis kelkajn sekundojn kaj poste demandis mallaŭte: "Ĉu vi fidas ĉiujn viajn homojn, Thorsten?"
  
  Tro longa paŭzo Dahl respondis ŝian demandon.
  
  "Se la DIA estis avertita pri io, tiam ili havas tre grandan kovradon. Ilia prioritato eĉ povas superi tiun de la CIA. Marŝu singarde, kamarado. Ĉi tiu ulo, Kajmano, li estas nenio krom fantomo. Troubleshooter por nigraj operacioj, Gitmo, la 11-an de septembro. Se io serioza kaj delikata misfunkcias, li estas la persono, al kiu vi turnas vin."
  
  "Fiku min. Mi dezirus, ke mi ne demandis."
  
  "Mi devas foriri nun, Thorsten. Sed mi promesas al vi, ke mi parolos kun Jonatano pri ĉi tiu aĉo kiel eble plej baldaŭ. Pensu tie."
  
  Thorsten subskribis la kontrakton kun la laca suspiro de profesia soldato, kiu jam ĉion vidis kaj kiu malamis esti asignita kiel iu lakeo al usona parvenuo. Hayden simpatiis kun li. Ŝi turnis sin al Mai, por demandi kion ŝi scias.
  
  Sed la voko "Celo" aŭdiĝis en la radio.
  
  Kampoj brulis antaŭe kaj malsupre. Dum la helikoptero malsupreniris, etaj figuroj estis viditaj kurantaj nekonstante en ĉiuj direktoj. Ŝnuroj etendiĝis de la kajuto, kaj homoj saltis post ili, rapide glitante al la bruligita pejzaĝo malsupre. Hayden kaj May atendis sian vicon, la esprimo de May malplena kiam ili aŭdis siajn proprajn virojn malfermi fajron.
  
  Hayden kontrolis sian Glock la trian fojon kaj diris, "Boudreau estas tie malsupre."
  
  "Ne maltrankviliĝu," diris la japanino. "Li ekscios, kion vere signifas Maytime."
  
  La du virinoj rapelis kune, alteriĝante samtempe, kaj foriris en klasika unu-du kovromovo. Ĉi tiu praktiko postulis absolutan fidon unu al la alia, ĉar dum unu persono kuris, la alia observis siajn ekstercentrajn. Unu, du, kiel en saltego. Konstruo. Sed ĝi estis rapida kaj detrua maniero antaŭeniri.
  
  Hayden skanis la areon dum ŝi kuris. Pluraj mildaj montetoj finiĝis en barita komplekso, sur kiu staris grandega domo kaj pluraj grandaj kromkonstruaĵoj. Ĉi tio estus la dua ranĉo de Kovalenko. Juĝante laŭ la fajro kaj kaoso, Boudreau alvenis baldaŭ antaŭ ili.
  
  Aŭ, pli verŝajne, li sadisme prenis sian tempon kun ĉio.
  
  Hayden fuĝis, pafante ŝian pruntitan marsoldatan M16 sturmpafilon ĉe buŝekbriloj kaj viroj kiujn ŝi vidis en kovro. Du minutojn poste estis ŝia vico kaj ŝi kriis, "Reŝargu!" kaj prenis ankoraŭ kelkajn sekundojn por enmeti novan revuon en ŝian armilon. Ili malofte resendis fajron, kaj kiam ili faris, ĝi estis tiel malorganizita ke ili maltrafis je pluraj futoj.
  
  Sur same flankoj, bonegaj teamoj de marsoldatoj avancis ĉe la sama rapideco. Nun la barilo minacis antaŭen, la pordegoj restis malfermitaj invite, sed la teamoj moviĝis maldekstren. Bone metita obuso detruis la barilfostojn, lasante la skipon senbrida eniro al la ranĉo.
  
  La kugloj nun danĝere fajfis proksime.
  
  Hayden prenis kovron malantaŭ la generatorkonstruaĵo. Sparkoj resaltis de la masonaĵo kiel Mai-kolombo por kovro. Argilo kaj metalaj pecetoj disiĝis ĉie.
  
  Mai viŝis sangofluon de sia vango. "La soldatoj de Boudreau estis trejnitaj en viaj infanĝardenoj."
  
  Hayden respiris momenton, poste rapide rigardis la domon. "Dek du futoj. Ĉu vi pretas?"
  
  "Jes".
  
  Hayden eskapis. Mai paŝis antaŭen kaj starigis muron el plumbo, devigante ilian malamikon kliniĝi por kovrilo. Hayden atingis la angulon de la domo kaj apogis sin al la muro. Ŝi ĵetis miregigan obuson al la fenestro kaj poste kovris Mai.
  
  Sed en tiu momento, ŝanceliĝanta kvanto da babilado eksonis en ŝia aŭdilo. La gvidanto de la grupo instigis la homojn iri al la malproksima magazeno. Io terura devis tie okazis. Dum Hayden aŭskultis, ŝi sukcesis senti ke la viroj de Boudreau duone ĉirkaŭis la konstruaĵon kaj estis malfermontaj fajron kontraŭ kio ajn povus esti interne.
  
  Sendube, kaptitoj. Ostaĝoj.
  
  Hayden kuregis post majo, elkurante en la maldensejon kaj pafante kune. Aliaj soldatoj aliĝis al ili, ventumis ambaŭflanke, formante mortigan atakan muron de kuraĝo kaj morto.
  
  La sensenca masakro kiu estis okazonta estis la vizitkarto de Boudreau. Li estus tie.
  
  La fuĝantaj soldatoj ne ĉesis pafi. Kugloj tratranĉis la aero, klakis de muroj kaj maŝinaro, kaj trovis almenaŭ duon dekduon de malamikaj celoj. La viroj de Boudreau retiriĝis kaj retiriĝis en ŝoko kaj timo. Ĉar la soldatoj preterpasis siajn kaŝejojn, ili provis malzorge pafi de la flanko, sed la marsoldatoj estis pretaj kaj bombadis ilin per obusoj.
  
  Eksplodoj pafis alte en la aeron ambaŭflanke de la kuristoj. Ŝrapnelo flugis de la eksplodoj; langoj de fajro disvastigis varmegan morton tiel rapide, ke la okulo apenaŭ povis sekvi. Kriantaj homoj kuŝas sur sia vojo.
  
  Hayden vidis grenejon antaŭe. Ŝia koro kunpremiĝis pro absoluta teruro. Estis vero. Almenaŭ dek kvin el la viroj de Boudreau staris ĉirkaŭ la ŝlosita garbejo, celante siajn armilojn al la papere maldikaj muroj, kaj kiam Hayden celis la unuan viron, ili ĉiuj malfermis fajron.
  
  
  * * *
  
  
  Alicia Miles prenis al siaj kalkanoj kaj malfermis fajron kiam havajaj trupoj kaj iliaj aliancanoj lanĉis atakon sur la ranĉo de Kovalenko sur la Granda Insulo. La tereno estis malebena. Ĉiuj profundaj kanjonoj, altaj montetoj kaj arbarkovritaj ebenaĵoj. Antaŭ ol ili eĉ alproksimiĝis al la ranĉo, obuslanĉilo estis lanĉita ĉe unu el la atakhelikopteroj, kiu hokis ĝin sed ne detruis ĝin, devigante ilin ĉiujn fari fruan alteriĝon.
  
  Nun ili rapidis kiel teamo, tra densa arbaro kaj malebenaj montoflankoj. Ili jam perdis unu viron pro paŝkaptilo. La ofensivon preparis la homoj de la Blood King. RPG-oj sencele flugis tra la arboj.
  
  Solduloj amuziĝas.
  
  Sed la marsoldatoj antaŭenpuŝis, nun nur ĉirkaŭ tridek futojn de la barilo kaj lasta kruta valo. Alicia povis distingi la ridantajn vizaĝojn de iliaj malamikoj. Ŝia sango ekbolis. Apud ŝi, sufiĉe lerte por giganto, estis grava CIA-agento, Kinimaka. Li montriĝis tre helpema.
  
  Komunikaj aparatoj en iliaj oreloj elsendis novaĵon pri venontaj abomenaĵoj. La Ala Moana Queen Hotel sur Oahuo estis fermita. La turisto estis ĵetita al morto de fenestro de deka etaĝo. Grenadoj estis ĵetitaj en la straton. La SWAT-teamo prepariĝis por operacio kiu verŝajne ricevus la verdan lumon baldaŭ pro la mortoj kaj kaoso kaŭzitaj de la solduloj. Sur Kaŭajo, sola suicidbombisto pafis plurajn kuglojn al la kamionetoj kie la ĵurnalistoj kolektis, vundante raportiston. Kaj nun, sur la Granda Insulo, oni ŝtelis buson kun turistoj, kaj oni metis bombon en ilia ŝipanaro. Ili estis ŝlositaj enen dum iliaj kaptitoj sidis ekstere en sunaj seĝoj, trinkante bieron kaj kartludante. Oni ne sciis, kiu el ili havis la detonaciilon, nek kiom da estis.
  
  Alicia saltis laŭ la flanko de la valo. RPG eksplodis antaŭ ŝi, ĵetante koton kaj ŝtonojn alte en la aeron. Ŝi saltis super ili ridante kaj turniĝis kiam ŝi sentis la heziton de Kinimaki.
  
  "Venu, dika knabo," ŝi diris, la lipoj lude kurbiĝantaj. "Restu kun mi. Ĉi tie aferoj estas vere senordaj."
  
  
  * * *
  
  
  Hayden pafis denove kaj denove, provante resti trankvila kaj tiel konservi ŝian precizecon. Tri kapoj eksplodis en ŝia vidkampo. Mai ankoraŭ kuris apud ŝi, nenion dirante. La aliaj soldatoj falis sur unu genuon, evitante la pafojn kaj batante senkonscie la soldulojn antaŭ ol ili povis turni sin.
  
  Tiam Hayden estis inter ili. Unu viro turnis sin kaj ŝi frapis lin trans la ponton de la nazo per sia fusilo. Li falis kun kriego, sed piedbatis ŝiajn gambojn, igante ŝin al kapo super li.
  
  Ŝi rapide grimpis supren, sed lia korpo falis sur ŝi, alpinglante ŝin al la tero. Kiam ŝi rigardis supren, ŝi rigardis rekte en liajn malamplenajn, dolortrempajn okulojn. Kun urĝa grumblado, li pugnobatis ŝin kaj kunpremis siajn dikan brakojn ĉirkaŭ ŝian gorĝon.
  
  Tuj ŝi vidis la stelojn, sed ne provis haltigi lin. Anstataŭe, ŝiaj du liberaj manoj trovis la armilon mem. Dekstre estas ŝia Glock. Maldekstre estas ŝia tranĉilo. Ŝi enŝovis la kanon de sia pafilo en liajn ripojn, lasante lin senti ĝin.
  
  Lia teno malstreĉiĝis, liaj okuloj larĝiĝis.
  
  Hayden pafis tri silentajn pafojn. La viro ruliĝis de ŝi. Dum la vido super ŝi malbariĝis, aperis la vizaĝo de alia soldulo. Hayden pafis lin en la nazon, vidis la viron resalti kaj malaperi.
  
  Ŝi sidiĝis kaj vidis Mai. La lasta restanta soldulo alfrontas ŝin. Hayden palpebrumis. Ĉi tiu viro estis vrako. Lia vizaĝo aspektis kvazaŭ ĝi estis ruĝe pentrita. La dentoj mankis. Lia makzelo aspektis malstreĉita. Unu brako estis dislokigita, la alia estis rompita ĉe la kubuto. Li staris sur tremantaj kruroj kaj poste kolapsis sur la genuojn en la sanga koto.
  
  "Vi elektis malĝustan personon por defii," Mai diris kun dolĉa rideto, celis per sia pruntita Glock kaj forblovis lian kapon.
  
  Hayden englutis nevole. Estis serioza virino.
  
  La garbejpordo estis malfermita fare de marsoldatoj, kriante ilian ĉeeston. La koro de Hayden sinkis pro la nombro da truoj en la falsitaj muroj. Ni esperu, ke la ostaĝoj eskapis.
  
  Inter ŝiaj rapide klariĝantaj pensoj, io evidentiĝis antaŭ ĉio. Boudreau ne estis ĉi tie. Ŝi rerigardis al la domo. Ĝi estis la lasta loko, kiun ŝi atendus, ke li kaŝos sin, sed tamen-
  
  Subita ekscito kaptis ŝian atenton. La marsoldatoj stumblis el la garbejo, unu tenante sur lian ŝultron kvazaŭ li estus ponardita.
  
  Tiam Boudreau kaj hordo da solduloj elverŝis el la garbejo, pafante siajn pafilojn kaj kriante kiel demonoj. Ĉu tio signifis, ke aliaj solduloj donis sian vivon por esti forlogaĵoj? Ĉu ili pafis blankaĵojn aŭ el certa pozicio?
  
  La realo trafis ŝin kiel nuklea armilo. La viroj de la Sango-Reĝo nun estis inter la marsoldatoj, batalantaj, kaj Boudreau rapidis al Hayden, tranĉilo levita spite.
  
  
  * * *
  
  
  Alicia spronis la teamon kun sia eltrovemo kaj spirito sub fajro. Kelkajn minutojn poste ili atingis la supron de la lasta grimpado kaj deĉenigis fajron aŭreolon sur la fortikigitajn defendantojn. Alicia rimarkis grandan domon, grandan garbejon kaj duaŭtan garaĝon. La posedaĵo preteratentis larĝan riveron, kiu sendube servis kiel eskapo, kaj apud la ŝedo estis helipunkto kun unu difektita helikoptero.
  
  Ŝi rigardis malantaŭen. " Grenadlanĉiloj " .
  
  La grupestro sulkigis la brovojn. "Jam faras ĝin."
  
  Alicia montris al la malamikaj pozicioj. "Estas malalta muro. Malantaŭa flanko de la domo. Por Rolls-Royce. Dekstre de la fontano."
  
  La gvidanto de la grupo lekis liajn lipojn. "Forigu la bastardojn."
  
  Pluraj eksplodoj igis la grundon tremi. La atakantoj lanĉis tri obusojn kaj tiam ŝargis antaŭen en unu-du formacio, daŭre pafante kiel unu, sed ventumis en mortiga arko.
  
  Kun giganta brutaleco, ili krevis en la ranĉon de la Blood King.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK NAU
  
  
  La botitaj piedoj de Drake tuŝis la plankon de la ĉelo. Antaŭ ol la aliaj komencis malsupreniri, li starigis fluoreskan ekbrilon por lumigi ilian vojon. Tuj la muroj ekviviĝis, iliaj gravuraĵoj nun klare videblaj por la ŝokitaj okuloj de Drake.
  
  Bukloj similaj al tiuj sur du porteblaj aparatoj. Nun estas konfirmite, ke ili estas ekzakte la samaj kiel tiuj trovitaj de Torsten Dahl kaj lia teamo ĉe la Tombo de la Dioj en Islando.
  
  Kian antikvan civilizacion ili trafis lastatempe? Kaj kiel ĉio finiĝus?
  
  Ben, Karin kaj la resto de la Delta-teamo forpuŝis la devenŝnuron ĝis ili ĉiuj amasiĝis ĉirkaŭ la grandega arko de la Pele Pordego. Drake faris sian eblon por ne tro profunde rigardi la inkecan nigrecon malantaŭ ili.
  
  Ben kaj Karin falis sur la genuojn. La arko mem estis farita el ia brosita metalo, perfekte glata kaj simetria. La metalsurfaco estis gravurita kun la samaj etaj markoj kiel la resto de la kaverno.
  
  "Ĉi tiuj markoj," Karin singarde tuŝis ilin, "ne estas hazardaj. Rigardu. Mi vidas la saman buklon ripetantan denove kaj denove. Kaj la cetero de la kaverno..." Ŝi ĉirkaŭrigardis. "Estas la sama".
  
  Ben palpadis por sia telefono. "Jen la foto, kiun Dahl sendis al ni." Li alportis ĝin al la lumo. Drake klinis sin antaŭen, certa ke Delta Teamo serĉos entrudiĝintojn.
  
  Do la Tombo de la Dioj havas ian rilaton kun la Pordegoj de Infero, Drake pensis laŭte. "Sed kion signifas bukloj?"
  
  "Ripetaj ŝablonoj," Karin diris mallaŭte. "Diru al mi. Kiaj signoj, antikvaj aŭ
  
  Moderna, konsistanta el multaj ripetaj ŝablonoj?"
  
  "Pli facila." La granda Komodo kaŭris apud ili. "Lingvo".
  
  "Estas prave. Do, se temas pri lingvo-" Ŝi montris al la muroj de la ĉelo. "Tiam ili rakontas la tutan historion."
  
  "Kiel tiuj kiujn Dahl trovis." Drake kapjesis. "Sed ni ne havas tempon analizi ĝin nun. Kovalenko trapasis ĉi tiujn pordegojn."
  
  "Atendu". Ben kaptis la ponton de sia nazo. "Ĉi tiuj signoj..." Li tuŝis la arĉpordon. "Ĝuste same kiel ĉe la aparatoj. Por mi, ĉi tio sugestas, ke ĉi tiu pordego estas flikita versio de la sama aparato. Tempovojaĝa maŝino. Ni jam konkludis, ke la dioj eble uzis porteblajn aparatojn por vojaĝi tra la tempo kaj influi la sorton. Eble ĉi tiu afero estas la ĉefa sistemo."
  
  "Rigardu," Drake diris mallaŭte, "ĉi tio estas bonega. Vi komprenos ĝin. Sed preter tiu pordego-" Li montris al la peĉa mallumo. "Sanga Reĝo. La viro respondeca por la morto de Kennedy, inter centoj da aliaj. Estas tempo ĉesi paroli kaj ekmarŝi. Iru".
  
  Ben kapjesis kaj ekstaris, aspektante iom kulpa dum li senpolvigis sin. Ĉiuj en la ĉambro profunde enspiris. Estis io alia malantaŭ la pordego, kiun neniu el ili volis mencii:
  
  La kialo kial kapitano Cook ŝanĝis la titolon de la arko de "Pele's Gate" al "Hell's Gate".
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK
  
  
  La stato Havajo tremis pro la kompato de la frenezulo.
  
  Se helikoptero povus esti fluginta, kapabla disponigi larĝan panoraman vidon de la malgajaj, malmoralaj okazaĵoj kiuj disvolviĝis sur la insuloj, ĝi unue flugus super Oahuo por kapti la sieĝitan Ala Moana Queen Hotel, kie spertaj membroj de pluraj specialtrupoj teamoj ĵus komencis agi kontraŭ forte armitaj, motivitaj solduloj, kiuj tenis ĉiujn altaĵojn kaj sennombrajn ostaĝojn. Li preterkuris, evitante la inferajn nubojn de nigra fumo, kiuj ŝvelis el almenaŭ dekduo da rompitaj fenestroj, zorge indikante aperturojn, kie oni povis vidi maskitajn virojn kun fusiloj kaj ĵetgrenatoj, kiuj paŝtis senhelpajn virojn, virinojn kaj infanojn en grupojn, kiuj estis pli facile detrueblaj. .
  
  Kaj tiam ĝi ruliĝus for, supren kaj dekstren en granda arko, unue al la suno, tiu dika flava pilko malrapide irante al sia vojo al necerta kaj eble kataklisma estonteco, kaj poste plonĝante malsupren kaj maldekstren dum sia terura vojaĝo. de malkovro al Kaŭajo. Li pasos proksime de Diamond Head, ignorante heroojn kaj fiulojn, kiuj serĉas sekretojn kaj plagas koŝmarojn en la plej malhelaj kaj danĝeraj subteraj kavernoj de formortinta vulkano.
  
  Sur Kaŭajo, li kurus por ŝvitmalsekigita viro kiu ĉenis sin al la kafbutiko-barilo, kaptante patronojn interne kaj klare elmontrante veŝton plenigitan kun dinamito kaj tremantan manon tenantan la detonacian aparaton de mortinto. Se vi zomis sur la bildon, vi povus vidi la malespero en la okuloj de la viro. Ĉi tio klare montrus la fakton, ke li eble ne povis elteni longe. Kaj tiam ĝi ŝvebis alte, denove leviĝante super la tegmentoj por sekvi la gracian kurbon de la ekzotika marbordo. Al la brulanta ranĉo kie Hayden Jay ĵus alfrontis Ed Boudreau dum Mai Kitano kaj la resto de la marsoldatoj batalis en kora batalo kun dekduoj da la solduloj de Boudreau. Inter la terura bruo de morto kaj batalo, la vunditaj ostaĝoj ploris.
  
  Kaj iru antaŭen. Pasinteco kaj estonteco jam koliziis. Antikvaj kaj avangardo baraktis en konflikto.
  
  Hodiaŭ estis la tago, kiam la dioj povis morti kaj novaj herooj povis ekflori kaj leviĝi.
  
  La helikoptero faros sian lastan flugon, prenante en la kontrastajn pejzaĝojn kaj dinamikajn ekosistemojn kiuj konsistigas la Grandan Insulon. Kurante trans ankoraŭ alian ranĉon, dum kelkaj momentoj oni povis koncentriĝi sur Alicia Miles, Mano Kinimaka, kaj ilia teamo de marsoldatoj sturmi forte defenditan kunmetaĵon kie ostaĝoj, solduloj, kaj viroj kun dinamitkolĉenoj konverĝis en unu ĉiopova kolizio. Potencaj maŝinoj komencis funkcii ĉe la randoj de la batalo, pretaj evakui la virojn de la Blood King per tero, aero, kaj akvo. La fotilo komencis zomi dum Alicia kaj Kinimaka suprenrigardis, konsciaj pri la fuĝintoj kaj jam planante vojon por kapti kaj detrui ilin.
  
  Kaj fine, la helikoptero deflankiĝis, nur maŝino, sed ankoraŭ maŝino, plena de bildoj de homa stulteco, la kuraĝo, kiun ili povas montri kaj malkovri, kaj la plej malbonan malbonon, kiun ili povas fari.
  
  
  ĈAPITRO TRIEDEKUNU
  
  
  Drake eniris sub la arĉpordeton kiun Kapitano Cook sinkronigis la Pordegojn de Infero, kaj trovis sin en malglate hakita mallarĝa trairejo. Li ŝaltis la lanternon de la fusilo kaj alfiksis ĝin al la barelo. Li ankaŭ alfiksis lanternon al sia ŝultro kaj alĝustigis ĝin por lumigi la murojn. Dum kelka tempo estis multe da lumo kaj neniu evidenta danĝero.
  
  Dum ili transiris la serpentuman koridoron, Drake diris super sia ŝultro, "Rakontu al mi, Ben, pri la ĵurnaloj de Cook."
  
  Ben elspiris rapide. "Ĉi tio estas nenio pli ol superrigardo de ĉi tiu grandega kaptilsistemo. Cook nomis ĝin "La Pordegoj de Infero" pro la naturo de la kaptiloj. Li eĉ ne vidis, kio okazos ĉe la fino."
  
  "Do kiu konstruis la kaptilojn?" Drake demandis. "Kaj kial?"
  
  "Neniu scias. La signoj, kiujn ni trovis ekstere kaj tiuj en la Tombo de la Dioj, ne estas sur ĉi tiuj internaj muroj." Li tusis kaj aldonis: "Adiaŭ."
  
  La voĉo de Komodo bruis de malantaŭ ili. "Kial Cook ne vidis la finon?"
  
  "Li eskapis," Karin diris mallaŭte. "En timo".
  
  "Ho merdo."
  
  Drake paŭzis momenton. "Do ĉar mi estas nur stulta soldato kaj vi du estas la cerboj malantaŭ ĉi tiu operacio, lasu min klarigi aferojn. Esence, la ŝtipoj estas la ŝlosilo al la kaptilsistemo. Kaj vi du havas kopiojn kun vi."
  
  "Ni havas unu kopion," diris Ben. "Karin havas malsaman menson."
  
  "Do ni havas unu ekzempleron," grumblis Komodo.
  
  "Ne..." Ben komencis, sed Drake haltigis lin. "Li volas diri, ke se ŝi mortos, ni havos unu kopion, infano. Fotografia memoro ne estas tre utila kiam vi estas morta."
  
  "Mi ne... Jes, bone, pardonu, ni ne pensas kiel soldatoj."
  
  Drake rimarkis, ke la tunelo komencis larĝiĝi. La plej malpeza venteto blovis sur lian vizaĝon. Li levis la manon por haltigi ilin, poste ŝovis la kapon ĉirkaŭ la angulo.
  
  Kontemplu mirindan vidon.
  
  Li estis ĉe la enirejo de grandega ĉambro, oblonga laŭ formo, kun plafono perdita en mallumo. Malforta lumo venis de lumbastonetoj kiuj verŝajne estis postlasitaj de la homoj de la Sango-Reĝo. Rekte antaŭ li, gardante la tunelon, kiu daŭris en la profundon de la monto, estis la vido, kiu igis lian koron salti baton.
  
  Giganta vizaĝo estis ĉizita en la roko mem super la tunelo. Kun oblikvaj okuloj, hokforma nazo, kaj kio povus esti priskribita nur kiel kornoj elstarantaj de lia kapo, Drake tuj konkludis ke ĝi estis la vizaĝo de diablo aŭ demono.
  
  Ignorante la vizaĝon por la momento, li skanis la areon. La muroj estis kurbaj, iliaj bazoj kovritaj en mallumo. Ili bezonis aldoni iom da kroma lumo ĉi tie.
  
  Li malrapide mansignis la aliajn antaŭen.
  
  Kaj tiam, subite, bruo eĥis tra la kaverno, kiel cent flamĵetiloj samtempe pafantaj, aŭ, kiel Ben diris, "sonas kiel dia Batmobile."
  
  La fajro eksplodis tra la nazotruoj de la ĉizado, kreante fornon ĉirkaŭ la ŝtonplanko. Du apartaj flamjetoj erupciis el ĉiu nazotruo, kaj poste, kelkajn sekundojn poste, unu el ĉiu okulo.
  
  Drake studis tion kun zorgo. "Eble ni ekfunkciigas iun mekanismon. Premo-sentema ŝaltilo aŭ io simila." Li turnis sin al Ben. "Mi esperas ke vi estas preta, kamarado, ĉar kiel unu el miaj plej ŝatataj Dinorock-grupoj, Poison, kutimis diri, ĝi estas nenio krom bona tempo."
  
  La lipoj de Ben kurbiĝis en pasema rideto dum li kontrolis siajn notojn. "Ĉi tio estas la unua nivelo de infero. Laŭ la verkisto de la skripto, viro nomita Hawksworth, ili nomis ĉi tiun nivelon Kolero. Mi pensas, ke la kialo estas evidenta. Poste ili komparis lin kun la diablo, Amon, la demono de kolero."
  
  "Dankon pro la leciono, infano." Komodo grumblis. "Ĉu ĝi hazarde mencias la vojon al la pasinteco?"
  
  Ben metis la tekston sur la plankon kaj glatigis ĝin. "Rigardu. Mi jam vidis ĝin sed ne komprenis ĝin. Eble tio estas indico."
  
  Drake kaŭris apud sia juna amiko. La kopiitaj revuoj estis zorge desegnitaj kaj ilustritaj, sed la fingro de Ben atentigis lin pri stranga tekstolinio.
  
  1 (||) - salti al 2(||||) - salti al 3 (||) - salti al 4 (|||||/)
  
  Kaj la sola surskribo kiu sekvis ĝin: "Kun kolero, paciencu. Singarda homo planos sian itineron se estas navigaj linioj antaŭ li.
  
  "Cook estis la plej granda navigisto de ĉiuj tempoj," diris Ben. "Ĉi tiu linio diras al ni du aferojn. Ĉi tiu Kuiristo mapis itineron preter la demono kaj ke la vojo tra ĝi postulas zorgan planadon."
  
  Karin rigardis la fajrobrilojn. "Mi nombris kvar," ŝi diris penseme. "Kvar erupcioj de flamo. Tiom kiom-"
  
  Pafo eksonis, kiu skuis la silenton. Kuglo reboĉis de la muro apud la kapo de Drake, sendante akrajn pecetojn de roko tranĉantaj tra la aero. En milisekundo, Drake levis sian pafilon kaj pafis, kaj en alia milisekundo, li ekkomprenis ke se li plonĝis reen en la trairejon, la kaŝpafisto povus reteni ilin alpinglitaj al la muro senfine.
  
  Kun ĉi tiu penso, li kuris, pafante al la fotilo. Komodo, ŝajne venante al la sama konkludo, sekvis lin. La kombinita fajro elbatis fajrerojn de la ĉirkaŭa muro. La kaŝanto kliniĝis pro ŝoko, sed tamen sukcesis pafi alian kuglon, kiu fajfis inter Drake kaj Komodo.
  
  Drake falis sur unu genuon, celante.
  
  La viro saltis el sia kaŝejo, armilo levita alte, sed Komodo unue pafis - la eksplodondo reĵetis la atakanton. Aŭdiĝis trapika kriego, kaj la viro alteriĝis implikita, la fusilo klakante al la planko. Komodo alproksimiĝis kaj certigis, ke la viro estas morta.
  
  Drake malbenis. "Kiel mi pensis, Kovalenko lasis la kaŝpafistojn por bremsi nin."
  
  "Kaj por maldikigi nin," aldonis Komodo.
  
  Karin ŝovis la kapon ĉirkaŭ la angulon, ŝiaj blondaj haroj falis en ŝiajn okulojn. "Se mi pravas, tiam la stranga frazo estas la serurtruo, kaj la vorto 'pacienco' estas la ŝlosilo. Tiuj du tramlinioj, kiuj aspektas kiel du I-oj? En muziko, poezio kaj malnova literaturo, ili povas signifi paŭzon. Tial pacienco signifas 'paŭzi'.
  
  Drake rigardis la oferton kiam la Delta teamo ventumis eksteren en la kavernon, instigita fare de Komodo kaj celkonscia ne fari pliajn erarojn.
  
  Komodo kriis: "Kaj la homoj? Gardu vin kontraŭ naivkaptiloj. Mi ne lasus tiun rusan idioton starigi ion ajn por la ĵurio."
  
  Drake frotis sian ŝvitan manplaton kontraŭ la malglata muro, palpante la dentitan ŝtonon sub sia mano, malvarman kiel la internon de fridujo. "Do estas: 'Atendu la unuan eksplodon, poste paŭzu por du kaj pluiru al du. Post la dua eksplodo, paŭzu la kvaran kaj transiru al la tria. Post la tria eksplodo, paŭzu por du kaj pluiru al kvar. Kaj post la kvara eksplodo, paŭzu la sesan fojon kaj poste eliru."
  
  "Pli facila." Ben palpebrumis. "Sed kiom longa estas la paŭzo?"
  
  Karin levis la ŝultrojn. "Mallonga periodo"
  
  "Ho, tio estas utila, fratino."
  
  "Kaj kiel vi kalkulas eksplodojn?"
  
  "Mi supozas, ke tiu, kiu unue atingas la plej malproksiman lokon, estas numero unu, kaj numero kvar estas la plej mallonga."
  
  "Nu, tio havas iom da senco, mi supozas. Sed tute egalas-"
  
  "Tio estas ĉio". Drake havis sufiĉen. "Mia pacienco jam estis provita aŭskultante ĉi tiun debaton. Mi iros unue. Ni faru tion antaŭ ol mia kafeino finiĝos."
  
  Li preterpasis la Komodo-teamon, haltante kelkajn metrojn de la plej longa flamo. Li sentis, ke ĉiu viro turniĝas por rigardi. Li sentis la zorgon de Ben. Li fermis la okulojn, sentante sian temperaturon plialtiĝi dum alia supervarmigita elfluo fritis la aeron antaŭ li.
  
  La vizaĝo de Kennedy flosis antaŭ la okulo de lia menso. Li vidis ŝin tia, kia ŝi estis antaŭe. Strikta zorgo en ŝiaj haroj, neesprimeblaj pantalonkostumoj - unu por ĉiu tago de la semajno. Konscia klopodo distri ĉion de la fakto, ke ŝi estis virino.
  
  Kaj tiam Kennedy lasis ŝiajn harojn malsupren, kaj li rememoris la virinon kun kiu li pasigis du ĝojajn monatojn. La virino kiu komencis helpi lin pluiri post la giganta morto de lia edzino, Alison, kaj la doloro kaŭzita de tiu mortiga aŭtoakcidento antaŭ jaroj.
  
  Ŝiaj okuloj ekbrilis rekte en lian koron.
  
  Fajro brulis antaŭ li.
  
  Li atendis ke la varmego de la flamo trankviliĝu kaj poste paŭzis du sekundojn. Dum li atendis, li rimarkis, ke la fajrobrilo de la dua okulo jam fulmis malsupren. Sed post du sekundoj, li atingis tiun punkton, kvankam ĉiu fibro de lia estaĵo kriis ke li ne devus.
  
  La fajro detruis lin
  
  Sed ĝi frostiĝis en la momento, kiam li finis sian movon. La aero ĉirkaŭ li estis ankoraŭ varma, sed eltenebla. Drake spiris, ŝvito fluis de li en ondoj. Ne povante malstreĉiĝi eĉ por sekundo, li rekomencis la retronombradon.
  
  Kvar sekundoj.
  
  Flamoj kraketis apud li, penante ekbruligi la lokon mem, kiun li estis prenonta.
  
  Drake faris sian movon. La fajro estas estingita. Lia buŝo sentis kiel sala kuko. Ambaŭ liaj okulgloboj brulis, kvazaŭ ili estus trakuritaj per sablopapero.
  
  Kvankam, mi pensas. Pensu, ĉiam pensu. Ankoraŭ du sekundoj kaj ni iras. Ni pasas al la lasta manovro. Nun li havas konfidon.
  
  Paŭzu ses sekundojn kaj poste-
  
  Je la sesa li moviĝis, sed la fajro ne kvietiĝis! Liaj brovoj brulis. Li falis sur la genuojn, reĵetis sian korpon. Ben vokis sian nomon. La varmo fariĝis tiel intensa, ke li provis krii. Sed en tiu momento ĝi subite malaperis. Li malrapide ekkonsciis, ke liaj manoj kaj genuoj skrapas kontraŭ la malglata ŝtonplanko. Levante la kapon, li rapide rampis tra la tunelo ĉe la malantaŭo de la ĉelo.
  
  Post momento, li turnis sin kaj kriis al la aliaj, "Pli bone prenu lastan paŭzon de sep sekundoj, infanoj. "La lasta afero, kiun vi volas scii, estas kia estas Kentukia rostaĵo."
  
  Estis obtuza rido. Komodo tuj alproksimiĝis kaj demandis Karin kaj Ben, kiam ili ŝatus fari sian vicon. Ben preferis havi kelkajn pliajn soldatojn antaŭ li, sed Karin estis preta sekvi Drake. Necesis Komodo mem por preni ŝin flanken kaj paroli kviete pri diskreteco por certigi, ke Drake ne estis nur bonŝanca kun la tempoj antaŭ ol ili riskis perdi unu el la cerboj de sia operacio.
  
  Drake vidis Karin mildiĝi kaj eĉ rideti iomete. Estis agrable vidi iun havi trankviligan efikon al la sovaĝa infano de la familio Blake. Li kontrolis la tunelon ĉirkaŭ si kaj ĵetis la brilan bastonon en la ombrojn. Ĝia pligrandiĝanta sukcena nuanco lumigis nenion krom eĉ pli elhakita tunelo, velkanta en nigrecon.
  
  La unua Delta soldato falis apud li, sekvita baldaŭ de la dua. Drake ne perdis tempon sendi ilin en la tunelon por esplori. Kiam li turnis reen al la Ĉambro de Kolerego, li vidis Ben Blake fari sian movon.
  
  Ben kaptis sian sakon preskaŭ kiel lernejano, certigis, ke liaj longaj haroj estas kovritaj sub la supro de lia T-ĉemizo, kaj paŝis antaŭen. Drake rigardis siajn lipojn moviĝi dum li nombris la sekundojn. Montrante neniun eksteran signon de emocio, la koro de Drake laŭvorte saltis el lia buŝo kaj restis tie ĝis lia amiko kolapsis ĉe liaj piedoj, anhelante.
  
  Drake proponis sian manon. Ben rigardis supren, "Kion vi diros, idioto? Se vi ne povas elteni la varmegon?"
  
  "Mi ne citas Bucks Fizz," Drake diris per ĝenita tono. "Se vi volas-ne, atendu-"
  
  Drake ekvidis Karin alproksimiĝantan al la unua fajrojeto. La buŝo de Ben tuj fermiĝis kaj liaj okuloj sekvis ĉiun movon de liaj fratinoj. Dum ŝi ŝanceliĝis, la dentoj de Ben grincis tiel forte ke Drake sentis kvazaŭ tektonaj platoj mueliĝas unu kontraŭ la alia. Kaj dum ŝi glitis inter unu sekura rifuĝejo kaj la sekva, Drake devis forte kapti Ben por malhelpi lin elkuri por kapti ŝin.
  
  "Atendu! Vi ne povas savi ŝin"
  
  Karin balbutis. Ŝia falo tute malorientiĝis. Ŝi aspektis malĝuste dum ĉirkaŭ du sekundoj antaŭ ol alia erupcio forbruligis ŝin.
  
  Ben luktis kun Drake, kiu malglate kaptis la malantaŭon de la kapo de la ulo kaj uzis sian korpon por ŝirmi sian amikon de atestado de la venonta terura okazaĵo.
  
  Karin fermis la okulojn.
  
  Tiam Komodo, la gvidanto de la Delta-teamo, kaptis ŝin per unu granda mano, lerte saltetante inter paŭzoj. Li ne rompis la ritmon, nur ĵetis Karinon sur lian ŝultron, kapon unue, kaj milde mallevis ŝin sur la teron apud ŝia kolera frato.
  
  Ben genuiĝis apud ŝi, murmurante, tenante ŝin proksime. Karin rigardis trans la ŝultron de Ben rekte al Komodo kaj buŝigis du vortojn. "Dankon".
  
  Komodo kapjesis morne. Kelkajn minutojn poste, la resto de liaj viroj alvenis sekure, dum la du kiujn Drake sendis en la tunelon revenis.
  
  Unu el ili alparolis kaj Drake kaj Komodon samtempe. "Alia kaptilo, sinjoro, proksimume kilometron antaŭe. Neniuj klaraj signoj de kaŝpafistoj aŭ paŝkaptiloj, sed ni ne ĉesis por duoble kontroli. Mi pensis, ke ni revenu ĉi tien."
  
  Karin senpolvigis sin kaj ekstaris. "Kia aspektas kaptilo?"
  
  "Fraŭlino, ĉi tio aspektas kiel unu granda bastardo."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK DU
  
  
  Ili kuris laŭ la mallarĝa koridoro, spronitaj de la perfortaj agoj, kiuj povus okazi en la mondo super ili, kaj la malbonvola intenco de la viro, kiu ŝteliris antaŭ ili tra la subtera mallumo.
  
  Malglata arko kondukis ilin en la sekvan kavernon. Denove la lumbastonetoj lumigis parton de la vasta spaco, kaj freŝa kaj malrapide forvelkanta, sed Drake rapide pafis du sukcenajn fulmojn al la malproksima muro.
  
  La spaco antaŭ ili estis superforta. La vojetoj estis formitaj kiel tridento. La ĉefa ŝakto estis trairejo sufiĉe larĝa por gastigi tri homojn apude. Ĝi finiĝis ĉe la malproksima muro en alia elira arko. Disbranĉiĝante de la ĉefa ŝakto kaj formante du aliajn pingojn de la tridento, estis du pliaj trairejoj, nur tiuj estis multe pli mallarĝaj, iom pli ol kornicoj. Tiuj kornicoj finiĝis ĉe larĝa kurbo en la kavernmuro.
  
  La spacoj inter la vojoj de la tridento estis plenigitaj de profunda, insida mallumo. Kiam Komodo ĵetis la rokon en la proksima foresto de lumo, ili neniam aŭdis ĝin trafi la fundon.
  
  Atentu, ili malrapide antaŭeniris. Iliaj ŝultroj streĉiĝis pro la streĉiĝo, kaj iliaj nervoj komencis malsukcesi. Drake sentis maldikan ŝviton ruliĝi laŭlonge de sia spino, jukanta tute malsupren. Ĉiu paro da okuloj en la grupo ĉirkaŭrigardis kaj serĉis ĉiun ombron, ĉiun angulon ĝis Ben finfine trovis sian voĉon.
  
  "Atendu," li diris per apenaŭ aŭdebla voĉo, poste klarigis sian gorĝon kaj vokis: "Atendu."
  
  "Kio estas ĉi tio?" Drake frostiĝis, ankoraŭ levante la piedon en la aeron.
  
  "Ni devus unue kontroli la protokolojn de Cook, por la okazo."
  
  "Vi elektas viajn malbenitajn tempojn."
  
  Karin ekparolis. "Ili nomis ĝin Avideco, la dua mortiga peko. La demono asociita kun avideco estas Mammon, unu el la sep princoj de infero. Li estis menciita en Milton's Paradise Lost kaj eĉ estis nomita la Ambasadoro de Infero al Anglio."
  
  Drake ekrigardis ŝin. "Ĝi ne estas amuza".
  
  "Ĉi tio ne estis intencita okazi. Jen kion mi iam legis kaj konservis. La nura indico kiun Hawksworth donas ĉi tie estas ĉi tiu frazo: Kontraŭa avideco sidas kompato. Lasu la sekvan homon ricevi tion, kion vi volas."
  
  Drake esploris la malvarman, malsekan kavernon. "Ne estas multe ĉi tie, kion mi ŝatus, krom eble Crispy Krems."
  
  "Ĝi estas rekta vojo al la elirejo." Komodo haltigis unu el siaj viroj dum li preterpasis. "Nenio estas iam tiel facila. Hej! Kia diable, ulo-"
  
  Drake turnis sin por vidi la Deltan viron flankenpuŝi Komodon kaj marŝi rekte preter sia komandanto.
  
  "Valis! Tenu vian azenon en linio, soldato."
  
  Drake rimarkis la okulojn de la viro kiam li alproksimiĝis. Glazurita. Riparita ĉe la punkto dekstre. Drake sekvis lian rigardon.
  
  Kaj tuj vidis niĉojn. Amuze kiel li ne rimarkis ilin antaŭe. Ĉe la fino de la dekstra pingo, kie ĝi renkontis la kavernan muron, Drake nun vidis tri profundajn niĉojn ĉizitajn en la nigran rokon. Ene de ĉiu niĉo, io ekbrilis. Io altvalora, farita el oro, safiroj kaj smeraldoj. La objekto kaptis la malfortan kaj disĵetitan lumon kiu flagris trans la kaverno kaj redonis ĝin dekoble. Estis kiel rigardi en la koron de brila disko-buleto farita el dek karatoj da diamantoj.
  
  Karin flustris: "Estas malplena pordego ĉe la alia flanko."
  
  Drake sentis la tiron de la promesita riĉaĵo. Ju pli proksime li rigardis, des pli klaraj objektoj fariĝis kaj des pli li volis ilin. Necesis momento por la komento de Karin atingi lin, sed kiam ĝi atingis, li rigardis la malplenan niĉon kun envio kaj respekto. Eble iu bonŝanca animo enriskiĝis sur la kornicon kaj foriris kun la rabaĵo? Aŭ ĉu li kaptis ĝin dum li sinkis kriegante en la nekalkuleblajn profundojn malsupre?
  
  Unu maniero por ekscii.
  
  Drake metis unu piedon antaŭ la alian kaj poste haltigis sin. Crap . La logilo super la kornicoj estis forta. Sed lia postkuro de Kovalenko altiris pli. Li klakis reen al realeco, scivolante kiel aro de lumoj povus esti tiel hipnotiga. En tiu momento, Komodo preterkuris lin, kaj Drake etendis sian manon por haltigi lin.
  
  Sed la komandanto de la grupo Delta ĵus falis sur sian kolegon kaj terenbatis lin. Drake turnis sin por vidi la reston de la teamo surgenuiĝi, frotante siajn okulojn aŭ tute evitante tenton. Ben kaj Karin staris sorĉitaj, sed la rapida menso de Karin baldaŭ liberiĝis.
  
  Ŝi rapide turnis sin al sia frato. "Ĉu vi estas bone? Ben?"
  
  Drake zorge rigardis en la okulojn de la juna ulo. "Ni eble havas problemojn. Li havas la saman brilan aspekton kiam Taylor Momsen eniras la scenejon."
  
  Karin balancis la kapon. "Knaboj," ŝi murmuris, kaj forte vangofrapis sian fraton.
  
  Ben palpebrumis kaj levis la manon al sia vango. "Ho!"
  
  "Ĉu vi estas bone?"
  
  "Ne, diable ne! Vi ĵus preskaŭ rompis mian makzelon."
  
  "Ĉesu esti malforta. Diru al panjo kaj paĉjo kiam ili poste vokos."
  
  "Diable ĝuste, mi faros ĝin. Kial diable vi eĉ batis min?"
  
  Drake skuis lin je la ŝultro dum Komodo levis sian viron de la planko kaj ĵetis lin reen en la vicon. "Novulo".
  
  Karin rigardis admire.
  
  Drake diris: "Ĉu vi ne memoras? Belaj lumoj? Ili preskaŭ kaptis vin, amiko."
  
  "Mi memoras..." la rigardo de Ben subite revenis al la ŝtonmuro kaj ĝiaj komplikaj niĉoj. "Ho, kia emocio. Oro, diamantoj kaj riĉaĵoj. Mi memoras ĝin."
  
  Drake vidis, ke la brilantaj objektoj komenciĝas reakiri sian graviton. "Ni moviĝu," li diris. "Dufoje. Mi povas vidi kion faras ĉi tiu kaverno kaj ju pli rapide ni trapasas ĝin des pli bone."
  
  Li malproksimiĝis rapide, la mano sur la ŝultro de Ben kaj kapjesante al Karin. Komodo sekvis ilin silente, atentante siajn virojn dum ili pasis proksime al la kornicoj, kiuj etendiĝis ambaŭflanke.
  
  Dum ili pasis pli proksime al la niĉoj, Drake riskis rapidan rigardon. En ĉiu niĉo staris malgranda bovforma objekto, kies surfaco estis inkrustita per valoraj ŝtonoj. Sed tio sole ne sufiĉis por krei mirindan lumspektaklon, kiu estis tiel okulfrapa. Malantaŭ ĉiu bovlo, la malglataj muroj de la niĉoj mem estis kovritaj per rubenoj, smeraldoj, safiroj, diamantoj, kaj sennombraj aliaj gemoj.
  
  La bovloj povis kosti riĉaĵon, sed la niĉoj mem estis de netaksebla valoro.
  
  Drake haltis kiam li alproksimiĝis al la elira arĉpordego. Malvarma venteto blovis sur lin de maldekstre kaj dekstre. La tuta loko odoris je antikva mistero kaj kaŝitaj sekretoj. Ie akvo elfluis, eta flueto, sed sufiĉe por pliigi la grandecon de la kaverna sistemo, kiun ili esploris.
  
  Drake rigardis ĉiujn atente. La kaptilo estas venkita. Li turnis sin por iri tra la elira arkaĵo.
  
  Kaj ies voĉo kriis: "Haltu!"
  
  Li tuj frostiĝis. Lia fido al kriado kaj la instinkto naskita de lia malnova SAS-trejnado savis lian vivon. Lia dekstra piedo apenaŭ tuŝis la maldikan draton, sed unu plia puŝo povus estigi paŝkaptilon.
  
  Ĉi-foje, Kovalenko ne forlasis kaŝpafiston. Li ĝuste juĝis, ke la grupo malantaŭ li trenus sian azenon tra la Halo de Avideco. La streĉado kondukis al kaŝita M18 Claymore-minejo, tiu kun la vortoj "Front to the Enemy" sur ĝi.
  
  La antaŭa finaĵo montris al Drake kaj krevigis lin per ŝtalaj globlagroj kune kun Ben kaj Karin se Komodo ne krius averton.
  
  Drake ĉesis kaj rapide malŝaltis la aparaton. Li transdonis ĝin al Komodo. "Multan dankon, kamarado. Tenu ĝin mane kaj ni poste ŝovos ĝin sur la pugon de Kovalenko."
  
  
  ĈAPITRO TRIED-TRI
  
  
  La sekva transiro estis mallonga kaj rapide descendis malsupren. Drake kaj la aliaj devis piediri en kalkanoj, klinante siajn korpojn reen por resti vertikalaj. Drake pensis, ke iam ajn li povus gliti kaj gliti senhelpe malsupren, Dio nur scias, kian teruran sorton atendas malsupre.
  
  Sed nur kelkajn minutojn poste ili vidis konatan arkpordon. Drake preparis brilan bastonon kaj haltis ĉe la enirejo. Atendante la kaŝpafistojn, li rapide klinis la kapon kaj foriris.
  
  "Ho, ovoj," li spiris al si. "Ĝi plimalboniĝas."
  
  "Ne diru al mi," diris Ben. "Giganta betona pilko pendis super niaj kapoj."
  
  Drake ekrigardis lin. "La vivo ne estas filmo, Blakey. Dio, vi estas frenezulo."
  
  Li profunde enspiris kaj kondukis ilin en la trian gigantan kavernon. La mirinda loko, kiun ili vidis, haltigis ĉiun el ili duonvoje. La buŝoj malfermiĝis. Se la Sango-Reĝo povis elekti ajnan punkton en ilia ĝis nun por meti kaptilon, tiam ĉi tio estis, Drake pensis kelkajn minutojn poste, la perfekta ŝanco. Sed, feliĉe por la bonuloj, nenio atendas. Eble estis bona kialo por tio...
  
  Eĉ Komodo malfermis la buŝon pro timo kaj nekredemo, sed sukcesis elpremi kelkajn vortojn. "Do mi pensas, ke ĝi estas volupto."
  
  Tuso kaj muĝado estis lia sola respondo.
  
  La pado antaŭ ili sekvis ununuran rektan linion al elira arĉpordego. La malhelpo estis ke la pado estis vicigita ambaŭflanke kun mallongaj piedestaloj pintitaj kun statuoj kaj altaj piedestaloj pintitaj kun pentraĵoj. Ĉiu statuo kaj ĉiu pentraĵo reprezentis plurajn erotikajn formojn, intervalante de mirinde bongusta ĝis rekte obscena. Krome, rokaj pentraĵoj plenigis ĉiun disponeblan colo de la kavernmuroj, sed ne la primitivajn bildojn, kiuj ofte troviĝas en antikvaj kavernoj - ili estis mirindaj bildoj, facile egaleblaj de iu ajn renesanca aŭ moderna artisto.
  
  La temo estis ŝoka alimaniere. La bildoj prezentis unu masivan orgion, ĉiu viro kaj virino desegnitaj en angora detalo, farante ĉiun voluptan pekon konatan de viro... kaj pli.
  
  Entute, ĝi estis impresa bato al la sensoj, bato kiu ne ĉesis dum pli kaj pli dramaj scenoj disvolviĝis por blindigi la homajn okulon kaj menson.
  
  Drake preskaŭ verŝis krokodilan larmon por sia malnova amiko Wells. Tiu ĉi maljuna perversulo estus ĉi tie en sia elemento. Precipe se li malkovris ĝin kun Mei.
  
  La penso pri Mei, lia plej maljuna vivanta amiko, helpis forigi lian menson de la pornografia sensa troŝarĝo ĉirkaŭ li. Li rerigardis al la grupo.
  
  "Knaboj. Knaboj! Ĉi tio ne povas esti ĉio. Devas ekzisti ia kaptilsistemo ĉi tie. Tenu viajn orelojn malfermitaj." Li tusis. "Kaj mi celas por kaptiloj."
  
  La vojo daŭris. Drake nun rimarkis, ke eĉ fiksrigardi la teron ne helpos vin. Ankaŭ tie tordis bele detalaj figuroj. Sed ĉio ĉi estis sendube ruĝa haringo.
  
  Drake profunde enspiris kaj paŝis antaŭen. Li rimarkis, ke estas kvarcola levita rando ambaŭflanke de la pado dum ĉirkaŭ cent jardoj.
  
  Samtempe ekparolis Komodo. "Vidu ĉi tion, Drake? Povus esti nenio."
  
  "Aŭ io alia." Drake singarde movis unu piedon antaŭ la alian. Ben sekvis paŝon malantaŭe, poste kelkajn soldatojn, kaj poste Karin, atente observita de Komodo. Drake aŭdis la grandan, fortan Komodon flustri la kvietajn pardonpetojn de Karin pro la maldelikataj bildoj kaj la malĝentileco de siaj rigardantaj homoj, kaj subpremis rideton.
  
  En la momento, kiam lia gvida piedo tuŝis la teron ĉe la komenco de la levitaj krestoj, profunda bruanta sono plenigis la aeron. Rekte antaŭ li, la planko ekmoviĝis.
  
  "Saluton". Lia larĝa Yorkshire-stilo aperis en tempoj de streso. "Atendu infanoj."
  
  La pado estis dividita en serion de larĝaj horizontalaj ŝtonbretoj. Malrapide, ĉiu breto ekmoviĝis flanken, tiel ke ĉiu, kiu staris sur ĝi, povus fali, se ili ne paŝas sur la sekvan. La sinsekvo estis sufiĉe malrapida, sed Drake supozis ke ili nun trovis la kaŭzon de la aŭdacaj haringoj de Chambers.
  
  "Paŝu singarde," li diris. "Duope. Kaj deprenu vian menson de la malpuraĵo kaj antaŭeniru, 'krom se vi volas provi ĉi tiun novan sporton de 'plonĝado en la abismon'."
  
  Ben aliĝis al li sur la unua moviĝanta breto. "Estas tiel malfacile koncentriĝi," li ĝemis.
  
  "Pensu pri Hayden," Drake diris al li. "Ĝi helpos vin trapasi."
  
  "Mi pensas pri Hayden." Ben palpebrumis ĉe la plej proksima statuo, tordiĝanta triopo de interplektitaj kapoj, brakoj kaj kruroj. "Tie kuŝas la problemo."
  
  "Kun mi". Drake singarde paŝis sur la duan eltiran breton, jam taksante la movon de la tria kaj kvara. "Vi scias, mi tiom ĝojas, ke mi finfine pasigis ĉiujn tiujn horojn ludante Tomb Raider."
  
  "Neniam pensis, ke mi finos esti sprite en la ludo," Ben murmuris responde, kaj tiam pensis pri Mei. Granda parto de la japana spionkomunumo komparis ŝin kun videoludfiguro. "Hej Matt, vi ne pensas, ke ni efektive dormas, ĉu? Kaj ĉi tio ĉio estas sonĝo?
  
  Drake rigardis sian amikon paŝi singarde sur la trian breton. "Mi neniam havis tian viglan sonĝon." Li ne bezonis kapjesi al sia ĉirkaŭaĵo por esprimi sian punkton.
  
  Nun, malantaŭ ili, la dua kaj tria homgrupoj komencis sian penigan vojaĝon. Drake kalkulis dudek bretojn antaŭ ol li atingis la finon kaj feliĉe saltis malsupren al solida tero. Dankon al Dio, lia batanta koro povis preni spiron. Li rigardis la eliran arkaĵon dum minuto, poste, certigante ke ili estas solaj, li turnis sin por kontroli la progreson de la aliaj.
  
  Ĝuste ĝustatempe por vidi unu el la Deltaj viroj forrigardi de la gaje pentrita plafono-
  
  Kaj sopiras la breton, sur kiu li estis paŝinta. Li malaperis en unu sekundo, la nura rememorigilo ke li iam estis tie estis la surprizita kriego kiu sekvis lian falon.
  
  La tuta kompanio haltis, kaj la aero tremis pro ŝoko kaj timo. Komodo donis al ili ĉiujn minuton kaj poste antaŭenpuŝis ilin. Ili ĉiuj sciis kiel trapasi ĝin. La falinta soldato estis malsaĝulo por si mem.
  
  Denove, kaj ĉi-foje pli singarde, ili ĉiuj ekmoviĝis. Dum momento, Drake pensis, ke li ankoraŭ povas aŭdi la kriojn de la soldatoj falantaj por ĉiam en tiun senliman abismon, sed li malakceptis ĝin kiel halucinon. Li denove koncentriĝis al la homoj ĝuste ĝustatempe por vidi la grandan Komodon suferi la saman falon.
  
  Estis unu malespera momento de braksvingado, unu kolera krio de bedaŭro pro lia terura perdo de koncentriĝo, kaj la gvidanto de Teamo Granda Delto glitis de la rando de la breto. Drake jelpetis, preskaŭ preta rapidi al lia helpo, sed lamente certa ke li ne povis fari tion ĝustatempe. Ben kriegis kiel knabino-
  
  Sed tio estis ĉar Karin ĵus plonĝis por la grandulo!
  
  Senhezite, Karin Blake forlasis la tutan tre trejnitan Delta-teamon por rigardi ŝin iri kaj ŝargi kape ĉe Komodo. Ŝi estis antaŭ li, do ŝia impeto devus helpi puŝi lin reen sur la betonan slabon. Sed Komodo estis granda viro, kaj peza, kaj la senkonscia salto de Karin apenaŭ movis lin.
  
  Sed ŝi ja iomete tuŝis lin. Kaj tio sufiĉis por helpi. Komodo sukcesis turni sin kiam Karin donis al li pliajn du sekundojn da elsendotempo, kaj kaptis la randon de la betono per viz-similaj fingroj. Li alkroĉiĝis, senespera, ne povante tiri sin supren.
  
  Kaj la glita breto dolore malrapide moviĝis al sia maldekstra perimetro, post kio ĝi malaperis, kunportante la estron de la Delta grupo.
  
  Karin firme kaptis la maldekstran pojnon de Komodo. Fine, la aliaj membroj de lia teamo reagis kaj kaptis lian alian brakon. Kun granda peno, ili tiris lin supren kaj trans la slabon ĝuste kiam ĝi malaperis en la kaŝita koridoro.
  
  Komodo balancis la kapon al la polva betono. "Karin," li diris. "Mi neniam plu rigardos alian virinon."
  
  La blonda geniulo iama ĉesstudanto ridetis. "Vi infanoj, kun viaj vagantaj okuloj, vi neniam lernos."
  
  Kaj tra la admiro de Drake trarompis la konstato, ke tiu ĉi tria nivelo de "infero", tiu ĉi ĉambro nomata volupto, estis nenio alia ol bildo de la eterna sufero de viro kun vaganta okulo. Kliŝo é pri kio se viro sidus en kafejo & # 233; kun sia edzino aŭ amatino, kaj alia paro da belaj kruroj preterpasis - li preskaŭ certe estus aspektinta.
  
  Krom ĉi tie malsupre, se li rigardis, li estis morta.
  
  Kelkaj virinoj ne havus problemon pri tio, Drake meditis. Kaj ne senracie, krome. Sed Karin savis Komodon, kaj nun la paro estis ebena. Necesis ankoraŭ kvin minutoj da maltrankvila atendado, sed finfine la resto de la teamo trapasis la glitajn bretojn.
  
  Ili ĉiuj prenis spiron. Ĉiu viro en la kompanio sentis, ke estas lia devo manpremi Karin kaj esprimi sian dankemon pro ŝia braveco. Eĉ Ben.
  
  Tiam pafo eksonis. Unu el la Delta soldatoj falis sur la genuojn, tenante sian stomakon. Subite ili estis atakitaj. Duondekduo da viroj de la Sango-Reĝo elverŝis el la arĉpordego, armiloj pretaj. Kugloj bruis tra la aero.
  
  Jam surgenue, Drake kaj lia skipo trafis la ferdekon, kaptante siajn armilojn. La viro kiu estis trafita restis sur siaj genuoj kaj ricevis kvar pliajn kuglojn en la brusto kaj kapo. En malpli ol du sekundoj, li estis morta, alia viktimo de la celo de la Blood King.
  
  Drake levis sian pruntitan M16 sturmpafilon kaj pafis. Dekstre de li, unu el la statuoj estis truita per plumbo, pecetoj el alabastro disĵetitaj en la aero. Drake kliniĝis.
  
  Alia kuglo fajfis preter lia kapo.
  
  La tuta teamo estis senmova, trankvila kaj kapabla celi singarde, tenante siajn fusilojn sur la tero. Kiam ili ekpafis, estis masakro, dekoj da kugloj truis la fuĝantajn virojn de Kovalenko kaj igis ilin danci kiel sangaj marionetoj. Unu viro buldozis sian vojon, mirakle nedifektita, ĝis li renkontis Matt Drake.
  
  La antaŭa SAS-oficiro ŝargis direkte al li, liverante gigantan kappupon kaj rapidan serion de tranĉiltranĉoj al la ripoj. La lasta el la popolo de Kovalenko glitis en la lokon, kie finiĝis ĉiuj malbonaj homoj.
  
  Infero.
  
  Drake gestis por ke ili pasu, ĵetante bedaŭron al la falinta membro de la Delta teamo. Ili prenos lian korpon dum la reveno.
  
  "Ni devas esti kaptanta la bastardon."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK KVAR
  
  
  Hayden venis vizaĝo al vizaĝo kun Ed Boudreau kaj la mondo degelis.
  
  "Ĝojas mortigi vin," Boudreau ripetis la vortojn, kiujn li diris al ŝi antaŭe. "Denove".
  
  "Vi malsukcesis la lastan fojon, psiko. Vi denove malsukcesos."
  
  Boudreau malsupren rigardis ŝian kruron. "Kiel fartas la femuro?" Mi demandis.
  
  "Des pli bone". Hayden staris sur la piedpintoj, atendante la fulman atakon. Ŝi provis direkti la usonanon tiel, ke lia azeno estis premita kontraŭ la garbeja muro, sed li estis tro ruza por tio.
  
  "Vi estas la sango." Boudreau ŝajnigis leki sian tranĉilon. "Ĝi estis bongusta. Mi pensas, ke mia etulo volas pli."
  
  "Malsame al via fratino," Hayden grumblis. "Ŝi vere ne povis plu elteni."
  
  Boudreau rapidis al ŝi. Hayden atendis tion kaj singarde evitis, metante sian klingon sub la baton de lia vango. "Unua sango," ŝi diris.
  
  "Preludo". Boudreau saltis kaj paŝis malantaŭen, poste donis plurajn mallongajn batojn al ŝi. Hayden detenis ilin ĉiujn kaj finis kun manplato ĝis la nazo. Boudreau ŝanceliĝis, larmoj fluis en liaj okuloj.
  
  Hayden tuj profitis pikante per sia tranĉilo. Ŝi alpinglis Boudreau kontraŭ la muron, poste retropaŝis unu baton-
  
  Boudreau eksaltis.
  
  Hayden kliniĝis malsupren kaj ponardis la tranĉilon en lian femuron. Ŝi retiriĝis dum li kriis, ne povante enhavi la ruzan ridon, kiu aperis en ŝiaj okuloj.
  
  "Ĉu vi povas senti ĝin, idioto?"
  
  "Hundino!" Boudreau freneziĝis. Sed ĝi estis la frenezo de batalanto, pensulo, sperta militisto. Li repuŝis ŝin per bato post bato, freneze riskante, sed konservante nur sufiĉe da forto kaj rapideco por pensigi ŝin dufoje antaŭ interveni. Kaj nun, kiam ili retiriĝis, ili koliziis kun aliaj grupoj de batalantoj, kaj Hayden perdis ŝian ekvilibron.
  
  Ŝi falis, grimpante trans la genuon de la falinta viro, ruliĝis kaj ekstaris, tranĉilo preta.
  
  Boudreau fandiĝis en la homamason, la rideto sur lia vizaĝo fariĝis rideto dum li gustumis sian propran sangon kaj svingis sian tranĉilon.
  
  "Ĝis revido," li kriis super la bruo. "Mi scias kie vi loĝas, Fraŭlino Jay."
  
  Hayden forĵetis unu el la viroj de la Blood King, rompante la kruron de la viro kiel branĉeto dum ŝi malbaris padon al Boudreau. El la okulangulo, ŝi vidis Mai, kiu sendube estis ludŝanĝanto en ĉi tiu batalo, batalanta senarme kontraŭ viroj per akraj armiloj, la batalo estis tro proksima por fajrobatalo, kaj ŝi lasis ilin en amaso ĉe siaj piedoj. Hayden rigardis la mortintojn kaj mortantojn, kiuj ektremis ĉirkaŭ ŝi.
  
  Ŝi rimarkis, ke eĉ Boudreau repensis la situacion, kiam li sekvis la rigardon de Hayden kaj vidis la legendan japanan agenton en agado.
  
  May fikse rigardis Hayden. "Ĝuste malantaŭ vi."
  
  Hayden atakis Boudreau.
  
  La kapo psiko de la Sango-Reĝo ekflugis kvazaŭ havaja mungoto estis sur liaj kalkanoj. Hayden kaj majo persekutis. Preterpasante, May donis frapantan baton al alia el la viroj de Kovalenko, tiel ŝparante la vivon de alia soldato.
  
  Malantaŭ la garbejo estis malferma kampo, heliporto kun helikoptero, kaj mallarĝa ĝeto kie estis ankritaj pluraj boatoj. Boudreau kuregis preter la helikoptero, direktante sin al la granda rapidboato, kaj eĉ ne rompis sian paŝon, kiam li saltis surŝipe, falante tra la aero. Antaŭ ol Hayden povis preterpasi la helikopton, la granda boato foriris kaj moviĝis unu colo antaŭen.
  
  Majo komencis malrapidiĝi. "Ĉi tio estas Baha. Tre rapide, kaj tri viroj jam atendas interne. Kompare kun ili, aliaj boatoj ŝajnas trankvilaj." Ŝiaj okuloj fiksiĝis sur la helikoptero. "Nun tion ni bezonas."
  
  Hayden kliniĝis dum la kuglo pasis preter ili, apenaŭ rimarkante. "Ĉu vi povas kontroli ĝin?"
  
  Mai donacis al ŝi demandon, 'Ĉu vi vere faras al mi tiun demandon?' rigardu antaŭ ol vi paŝas sur la glitilon kaj ensalti. Antaŭ ol Hayden alvenis tien, Mai jam startigis la ĉefrotoron, kaj la boato de Boudreau muĝis laŭ la rivero kun forta muĝado.
  
  "Havu fidon," Mai diris mallaŭte, montrante la legendan paciencon pro kiu ŝi estis konata kiam Hayden kunpremis siajn dentojn pro frustriĝo. Minuton poste la aŭto estis preta por flugi. May plibonigis la teamon. La sledo leviĝis de la tero. La kuglo trafis la kolonon apud la kapo de Hayden.
  
  Ŝi retiriĝis, poste turniĝis por vidi la lastajn virojn de la Sango-Reĝo fali sub fajro. Unu el la havajaj Specialaj rotoj-soldatoj donis al ili dikfingrojn supren kiam la helikoptero komencis descendi kaj turniĝi, preta persekuti la boaton. Hayden mansignis reen.
  
  Nur alia freneza tago en ŝia vivo.
  
  Sed ŝi ankoraŭ estis ĉi tie. Ankoraŭ pluvivante. La malnova moto de Jay reaperis en ŝia kapo. Vivu alian tagon. Nur vivu.Eĉ en tiaj momentoj, ŝi tre sopiris sian patron.
  
  Minuton poste, la helikoptero ŝanceliĝis kaj rapidis post varma postkuro. La stomako de Hayden restis ie en la tendaro, kaj ŝi kaptis la balustradon tiel ke ŝiaj fingroartikoj doloris. Mai eĉ ne maltrafis.
  
  "Ne demetu viajn pantalonojn."
  
  Hayden provis depreni sian menson de la kapturna veturo kontrolante la staton de sia armilo. Ŝia tranĉilo revenis al sia tenilo. Ŝia nura pistolo restanta estis la norma Glock, ne la Kaspia kiun ŝi preferis lastatempe. Sed kio diable, pafilo estas pafilo, ĉu ne?
  
  Mai flugis sufiĉe malalte por plaŭdi sur la antaŭan glacon. Granda flava boato moviĝis laŭ la larĝa rivero antaŭe. Hayden vidis figurojn stari malantaŭ li, rigardante ilin alproksimiĝi. Sendube ili estis armitaj.
  
  Mai mallevis la kapon kaj poste ekrigardis Hayden. "Kuraĝo kaj Gloro"
  
  Hayden kapjesis. "Por fini".
  
  Majo trafis la teamon, sendante la helikopteron en furiozan plonĝon, sur kontraŭkurson al la flava Baye. Kiel estis atendite, la homoj ĉe la flankoj retiriĝis en ŝoko. Hayden klinis sin tra la fenestro kaj pafis. La kuglo iris senespere malproksimen.
  
  Mai donis al ŝi la duonmalplenan M9. "Igu ilin kalkuli."
  
  Hayden denove ekpafis. Unu el la viroj de Boudreau pafis reen, la kuglo resaltis de la kanopeo de la helikoptero. Mai faris zigzagan cirklon tra la kolektivo, sendante la kapon de Hayden frakasi kontraŭ subtenfosto. Tiam Mai denove plonĝis, agreseme, montrante nenian kompaton. Hayden malŝarĝis tranĉeton en ŝia Glock kaj vidis unu el la viroj de Boudreau iri eksterŝipen en ŝprucaĵo da sango.
  
  La helikoptero tiam estis trafita per alia kuglo, sekvita per ekblovo de aliaj. La granda aŭto estis granda celo. Hayden vidis Boudreau ĉe la rado de la boato, tranĉilo firme inter siaj dentoj, pafante mitraleton al ili.
  
  "Ho," la krio de Mei estis malklara, ĉar nigra fumo subite elverŝis el la helikoptero, kaj la sono de la motoro abrupte ŝanĝiĝis de muĝado al hurlado. Sen gvidado, la helikoptero komencis ŝanceli kaj svingiĝi.
  
  May palpebrumis ĉe Hayden.
  
  Hayden atendis ĝis ili estos super la boato de Boudreau kaj malfermis ĝian pordon dum la helikoptero malsupreniris.
  
  Ŝi rigardis en la blankaĵojn de la okuloj de Boudreau, diris: "Al diablo kun tio", kaj saltis el la falanta helikoptero.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK KVIN
  
  
  La libera falo de Hayden estis mallongdaŭra. La boato de Boudreau ne estis malproksime, sed survoje ŝi donis al la viro rigardan baton antaŭ ol kolapsi sur la ferdekon. La aero estis brue forpelita el ŝia korpo. La malnova vundo sur ŝia femuro doloris. Ŝi vidis la stelojn.
  
  La helikoptero spiralis malsupren en la fluantan riveron proksimume tridek futojn maldekstren, la surdiga sono de sia morto dronis ĉiujn koherajn pensojn kaj sendis gigantan ondon super la pruo de la boato.
  
  Ondo sufiĉe potenca por ŝanĝi la direkton de la boato mem.
  
  La ŝipo perdis rapidecon, sendante ĉiujn flugi antaŭen, kaj komencis listigi. Tiam, ĉe la fino de sia antaŭenmovo, ĝi ruliĝis kaj surteriĝis ventro supren en la blankan akvon.
  
  Hayden tenis dum la boato kliniĝis. Dum ŝi iris subakve, ŝi forte piedbatis, celante rekte malsupren, kaj poste piedbatis direkte al la plej proksima bordo. La malvarma akvo donis al ŝi kapdoloron, sed ĝi iomete trankviligis ŝiajn dolorajn membrojn. La alsturmo de la fluo igis ŝin kompreni kiel laca ŝi estas.
  
  Kiam ŝi ekaperis, ŝi trovis sin proksime al marbordo, sed vizaĝo al vizaĝo kun Ed Boudreau. Li ankoraŭ tenis la tranĉilon inter la dentoj kaj grumblis kiam li vidis ŝin.
  
  Malantaŭ li, la vrakaĵo de la fumanta helikoptero komencis sinki en la riveron. Hayden vidis majon postkuri la du ceterajn virojn de Boudreau direkte al la ŝlima marbordo. Sciante, ke ŝi ne travivos la batalon sur la akvo, ŝi rapidis preter la frenezulo kaj ne haltis ĝis ŝi trafis la bordon. Dika koto disvastiĝis ĉirkaŭ ŝi.
  
  Apud ŝi aŭdiĝis laŭta plaŭdo. Boudreau, senspira. "Haltu. Fikado. Eskapu." Li spiradis peze.
  
  "Vi trafis," Hayden kolektis kaj ĵetis amason da malpuraĵo en lian vizaĝon kaj grimpis sur la bordon. Koto algluiĝis ĉirkaŭ ŝi, provis treni ŝin malsupren. Kio devus esti facila elrampado sur sekan teron alportis ŝin nur kelkajn futojn super la riverlinio.
  
  Ŝi turniĝis kaj frapis sian malpuran kalkanon en la vizaĝon de Boudreau. Ŝi vidis la tranĉilon, kiun li tenis inter siaj dentoj, tranĉita profunde en liajn vangojn, eligante rideton pli larĝan ol tiu de la Ĵokero. Kun kriego kaj ŝprucaĵo de sango kaj gluaĵo, li frapis sian ventron en ŝiajn krurojn, uzante ŝian rimenon kiel rimedon por tiri sin supren ŝian korpon. Hayden atakis sian senprotektan kapon, sed ŝiaj batoj havis malmulte da efiko.
  
  Tiam ŝi rememoris sian tranĉilon.
  
  Per la alia mano, ŝi glitis brakon sub si, puŝante, streĉante, levante la korpon unu centimetron dum la koto kvietiĝis kaj provis teni ŝin.
  
  Ŝiaj fingroj fermiĝis ĉirkaŭ la tenilo. Boudreau praktike deŝiris ŝian pantalonon kiam li denove ekmoviĝis, alteriĝante rekte sur ŝian dorson, kapon kaj lipojn subite tuj apud ŝia orelo.
  
  "Bonega fika provo." Ŝi sentis sangon guti de lia vizaĝo sur ŝian vangon. "Vi sentos ĝin. Ĝi okazas bele kaj malrapide."
  
  Li apogis sin per sia tuta pezo sur ŝian tutan korpon, puŝante ŝin pli profunde en la koton. Per unu mano, li enigis ŝian vizaĝon en la ŝlimon, ĉesigante ŝian spiradon. Hayden luktis malespere, piedbatante kaj ruliĝante kiel eble plej bone. Ĉiufoje kiam ŝi levis sian vizaĝon kovritan per glueca koto, ŝi vidis Mei antaŭ si, batalantan sole kontraŭ du el la dungosoldatoj de Boudreau.
  
  Unu falis en la tri sekundoj, kiujn ili tenis la vizaĝon de Hayden. La alia retropaŝis, plilongigante la agonion. Kiam la vizaĝo de Hayden leviĝis por anheli la kvaran fojon, Majo finfine anguligis lin kaj estis rompi lian dorson sur falinta arbo.
  
  La restanta forto de Hayden estis preskaŭ elĉerpita.
  
  La tranĉilo de Boudreau trapikis ŝian haŭton ĉirkaŭ ŝia tria ripo. Per dolore malrapida kaj mezurita puŝo, la klingo komencis gliti pli profunden. Hayden leviĝis kaj piedbatis, sed estis nekapabla forĵeti ŝian atakanton.
  
  "Nenien iri." La malbona flustro de Boudreau invadis ŝian kapon.
  
  Kaj li pravis, Hayden subite komprenis. Ŝi devas ĉesi batali kaj lasi ĝin okazi. Nur kuŝu tie. Donu al vi tempon
  
  La klingo sinkis pli profunden, ŝtalo muelanta kontraŭ osto. La rido de Boudreau estis la voko de la Falanĉo, la voko de la demono mokincita ŝin.
  
  La tranĉilo sub ŝia korpo liberigis kun peza mordsono. Per unu movo, ŝi turnis la glavon en sia mano kaj forte puŝis ĝin malantaŭ la dorso en la ripojn de Boudreau.
  
  La frenezulo stumblis reen kriegante, la tenilo de la tranĉilo elstaris el lia brusto. Eĉ tiam, Hayden ne povis moviĝi. Ŝi estis enprofundigita tro profunde en la koton, ŝia tuta korpo estis tirita malsupren. Ŝi eĉ ne povis movi sian alian manon.
  
  Boudreau sibilis kaj sufokiĝis pro ŝi. Tiam ŝi sentis, ke oni tiras grandan tranĉilon. Tiam estis ekzakte tiel. Li mortigus ŝin nun. Unu malmola bato al la dorso de ŝia kolo aŭ al ŝia spino. Boudreau batis ŝin.
  
  Hayden larĝe malfermis la okulojn, decidinte vidi la sunlumon lastan fojon. Ŝiaj pensoj estis pri Ben, kaj ŝi pensis: Juĝu min laŭ kiel mi vivis, ne laŭ kiel mi mortis.
  
  Denove.
  
  Tiam, grandega kaj timiga kiel ŝarganta leono, Mai Kitano eksplodis. Proksimume tri futojn for de Hayden, ŝi piedbatis la grundon, metante ĉiun uncon da impeto en sian flugan piedbaton. Sekundo poste, kaj tiu tuta forto frakasis la supran torson de Boudreau, rompante ostojn kaj organojn, disĵetante pecetojn de dentoj kaj ŝprucaĵon de sango en larĝa arko.
  
  La pezo estis levita de la dorso de Hayden.
  
  Iu levis ŝin el la koto kun ŝajna facileco. Iu portis ŝin, kuŝigis ŝin milde sur la herban bordon kaj kliniĝis super ŝi.
  
  Tiu iu estis Mai Kitano. "Trankviliĝu," ŝi diris malpeze. "Li estas morta. Ni venkis".
  
  Hayden ne povis moviĝi aŭ paroli. Ŝi nur rigardis la bluan ĉielon, la balanciĝantajn arbojn, kaj la ridetantan vizaĝon de May.
  
  Kaj post iom da tempo, ŝi diris: "Rememorigu, ke mi neniam koleru vin. Vere, se vi ne estas la plej bona, kiun vi iam estis, mi..." Ŝiaj pensoj ankoraŭ estis plejparte kun Ben, do ŝi finis diri kion li povis diri. "Mi montros mian azenon en Asda."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK SESA
  
  
  La Sango-Reĝo puŝis sian popolon al ilia absoluta limo.
  
  La fakto ke iliaj persekutantoj preskaŭ fermis la interspacon indignigis lin. Ĝi estis tro granda kontingento de homoj malrapidigantaj lin. Ĝi estis ilia malklara gvidisto, daŭranta super detaloj, kiam ili povus progresi. La nombro da homoj kiuj mortis serĉante ĉi tiun premion ne gravis. La Sango-Reĝo postulis kaj atendis ilian oferon. Li atendis, ke ili ĉiuj kuŝos kaj mortu por li. Iliaj familioj estus prizorgataj. Aŭ almenaŭ ili ne estus torturitaj.
  
  Ĉio estis premio.
  
  Lia gvidisto, viro nomita Tomaso, murmuris ion pri tio, ke tio estas nivelo, kiun iu alia idioto nomita Hawksworth nomis envio. Ĝi estis la kvara ĉambro, la Sango-Reĝo bolanta de kolero. Nur la kvara. La norma legendo parolis pri sep niveloj de infero. Ĉu vere povas esti tri pli post ĉi tio?
  
  Kaj kiel Hawksworth sciis? Skribisto kaj Cook turniĝis kaj kuris, iliaj ovoj ŝrumpis ĝis la grandeco de arakidoj kiam ili vidis la kaptilsistemon post la kvina nivelo. Dmitrij Kovalenko, li pensis, kompreneble, ne.
  
  "Kion vi atendas?" li grumblis al Tomaso. "Ni moviĝos. Nun."
  
  "Mi ne tute eltrovis la kaptilsistemon, sinjoro," Thomas komencis diri.
  
  "Al diablo kun la kaptilsistemo. Sendu homojn enen. Ili trovos ĝin pli rapide." La Sango-Reĝo kunpremis siajn lipojn pro amuzo dum li studis la ĉambron.
  
  Male al la antaŭaj tri, ĉi tiu kamero descendis al centra malprofunda depresio kiu aspektis kvazaŭ ĝi estus ĉizita en la roko mem. Pluraj dikaj metalaj subtenoj elstaris el la malmola planko, preskaŭ kiel ŝtupoj. La muroj de la kamero mallarĝiĝis dum ili antaŭeniris, ĝis post la lageto ili denove komencis larĝiĝi.
  
  La naĝejo ŝajnas estinti "botelokolo".
  
  Envio?, pensis la Sango-Reĝo. Kiel tia peko transiris en la realan vivon, en ĉi tiun submondon, kie ombroj povas ne nur protekti sed ankaŭ mortigi vin? Li rigardis kiel Tomaso donis la ordonon antaŭeniri. Komence ĉio iris bone. La Sango-Reĝo rerigardis al kie ili venis kiam li aŭdis la malproksimajn sonojn de interpafado. Damn Drake kaj lia malgranda armeo. Post kiam li estas for de ĉi tie, li persone zorgos, ke la sanga vendetto realigu sian kruelan celon.
  
  La pafado revivigis lin. "Movu!" li kriis, ĝuste kiam la ĉefo paŝis sur iun kaŝitan preman punkton. Estis krako kiel falanta ŝtono, aerfajfo, kaj subite la kapo de la gvidanto trafis la ŝtonplankon antaŭ ol ruliĝi laŭ la kruta deklivo kiel futbala pilko. La senkapa korpo kolapsis en amaso da sango.
  
  Eĉ la Sango-Reĝo gapis. Sed li ne sentis timon. Li nur volis vidi kio kaŭzis lian ĉefan aktoron esti tiel traŭmata. Tomaso kriegis apud li. La Sango-Reĝo puŝis lin antaŭen, sekvante liajn paŝojn, tre plezure pro la timo de la viro. Fine, apud la svingiĝanta korpo, li haltis.
  
  Ĉirkaŭita de timigitaj homoj, la Sango-Reĝo studis la antikvan mekanismon. Razile maldika drato estis laĉita ĉe kapalteco inter du metalaj fostoj, kiuj devis esti tenataj per ia streĉilo. Dum lia viro tiris la ellasilon, la poloj malstreĉis kaj la drato turniĝis kun ili, detranĉante la kapon de lia viro ĉe la kolo.
  
  Brila. Bonega malkuraĝigo, li pensis, kaj demandis sin ĉu li povus uzi tian aparaton en la servistaj kvartaloj de sia nova hejmo.
  
  "Kion vi atendas?" li kriis al la ceteraj homoj. "Movu!"
  
  Tri viroj saltis antaŭen, deko da pliaj sekvantaj. La Sango-Reĝo opiniis prudente lasi duonan dekduon pli malantaŭ si, se Drake rapide atingus.
  
  "Nun rapide," li diris. "Se ni iros pli rapide, ni alvenos tien pli rapide, ĉu?"
  
  Liaj viroj fuĝis, decidante ke ili ne vere havis elekton kaj ekzistis malgranda ŝanco ke ilia konfuzita estro pravas. Alia kaptilo eksplodis, kaj la dua kapo ruliĝis laŭ la deklivo. La korpo falis kaj la viro malantaŭ ĝi stumblis super ĝi, konsiderante sin bonŝanca kiam alia ŝtopiĝinta drato tranĉis tra la aero tuj super lia kapo.
  
  Ĉar la dua grupo komencis descendi, la Sango-Reĝo aliĝis al ili. Novaj kaptiloj estis metitaj. Pli da kapoj kaj skalpoj pluvis. Tiam estis tondra popo kiu eĥis tra la kaverno. Speguloj aperis ambaŭflanke de la mallarĝiĝanta trairejo, poziciigitaj por reflekti la personon antaŭe.
  
  Samtempe aŭdiĝis bruo de rapida akvo, kaj la lageto ĉe la piedo de la deklivo komencis pleniĝi.
  
  Nur ĉi tiu akvo ne estis nur akvo. Ne juĝante laŭ la maniero li fumis.
  
  Tomaso kriis dum ili kuris al ili. "Ĝin nutras acida lago. Ĝuste tiam la gasa sulfura dioksido solvas en akvo kaj formas sulfatan acidon. Vi certe ne volas tuŝi ĉi tion!"
  
  "Ne ĉesu," muĝis la Sango-Reĝo dum li vidis la homojn komenci malrapidiĝi. "Uzu metalajn stangojn, idiotoj."
  
  La tuta teamo rapidis laŭ la deklivo amase. Maldekstren kaj dekstren, hazardaj kaptiloj malfermiĝis kun sono kiel sagopafo. Senkapaj korpoj falis kaj kapoj ruliĝis kiel forĵetitaj ananasoj inter la viroj, kelkaj stumblis, aliaj hazarde piedbatis. La Sango-Reĝo frue rimarkis, ke estas tro da homoj por la nombro da stangoj kaj ekkomprenis, ke la pak-menso senpense saltus la malpli saĝajn el ili.
  
  Ili meritus sian sorton. Ĉiam pli bone estis por idioto morti.
  
  La Sango-Reĝo malrapidiĝis kaj retenis Tomason. Pluraj aliaj viroj bremsis ankaŭ, konfirmante la kredon de la Blood King ke nur la plej brilaj kaj plej bonaj pluvivus. La gvidanto de la tornistro saltis sur la unuan metalan foston kaj tiam komencis salti de stango al poluso super la rapidanta akvo. Komence li iom progresis, sed poste venena ondo trafis liajn krurojn. Kie la acida akvo tuŝis, liaj vestaĵoj kaj haŭto brulis.
  
  Kiam liaj piedoj tuŝis la sekvan kolonon, la doloro igis lin duobliĝi kaj li falis, faligante rekte en la superfluan lageton. Furiozaj, angoraj krioj eĥis tra la halo.
  
  Alia viro falis de la vendotablo kaj enfalis. Tria viro haltis ĉe la rando de la lageto, malfrue ekkomprenante ke ekzistis neniu libera stando por li por salti, kaj estis puŝita enen kiam alia viro klakbatis blinde en lian dorson.
  
  La speguloj reflektis la personon antaŭan. Ĉu vi envius la viron antaŭ vi?
  
  La sanga reĝo vidis la celon de la speguloj kaj la detruon de la kaptilo. "Rigardi malsupren!" Tomaso ekkriis samtempe. "Rigardu viajn piedojn, ne la personon antaŭan. Ĉi tiu simpla ekzerco helpos vin transiri la rakojn sekure."
  
  La Sango-Reĝo haltis ĉe la rando de lastatempe formita lago. Juĝante laŭ la fakto, ke la akvo ankoraŭ altiĝas, li povis vidi, ke la suproj de la apogoj baldaŭ estos sub la bolanta surfaco. Li puŝis la viron antaŭ si kaj kuntrenis Tomason. La kaptilo eksplodis neatingebla, tiel proksime ke li sentis la venton, kiam la metala stango flugis preter lia ŝultro.
  
  Ekstere sur la stangoj kaj rapida hazarda danco. Mallonga paŭzo dum la akvo ŝprucis antaŭen. Alia stango, kaj la viro antaŭ ĝi stumblis. Kriante, li faris miraklojn, sukcesante ĉesigi sian falon per surteriĝo sur alian polon. La acida akvo ŝprucis ĉirkaŭ li sed ne tuŝis lin.
  
  Adiaŭ.
  
  La sanga reĝo vidis sian ŝancon. Sen pensi nek halti, li paŝis sur la sternitan korpon de la viro, uzante ĝin kiel ponton por transiri kaj atingi la sekurecon de la malproksima bordo. Ĝia pezo puŝis la viron eĉ pli malalte, plonĝante lian bruston en la acidon.
  
  En la venonta sekundo, li estis perdita en la ventego.
  
  La Sango-Reĝo rigardis post li. "Malsaĝulo".
  
  Tomaso alteriĝis apud li. Pli da homoj lerte saltis inter la metalaj stangoj al sekureco. La Sango-Reĝo rigardis antaŭen al la arkaĵa elirejo.
  
  "Kaj tiel plu ĝis la kvina nivelo," li diris kontenteme. "Kie mi imitos ĉi tiun vermon, Cook. Kaj kie, finfine," li grumblis. "Mi detruos Matt Drake."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK SEP
  
  
  La Granda Insulo de Havajo estas tiel nomita por eviti konfuzon. Ĝia vera nomo estas Havajo, aŭ la insulo Havajo, kaj ĝi estas la plej granda insulo en Usono. Ĝi estas hejmo de unu el la plej famaj vulkanoj en la mondo, Kilauea, monto kiu senĉese erupcias ekde 1983.
  
  Hodiaŭ, sur la pli malaltaj deklivoj de la fratina vulkano de Mauna Loa, Mano Kinimaka kaj Alicia Miles, kune kun teamo de usonaj marsoldatoj, komencis ekzorci paraziton kiu infiltris la mensojn de la loĝantoj de la insulo.
  
  Ili trarompis la eksteran perimetron, pafis dekduojn da la viroj de la Sango-Reĝo, kaj enrompis la grandan aneksaĵon ĝuste kiam la gardistoj liberigis ĉiujn ostaĝojn. En la sama momento, aŭdiĝis raŭka muĝado de aŭtoj akcelantaj malantaŭ la konstruaĵo. Alicia kaj Kinimaka ne perdis tempon ĉirkaŭkurante.
  
  Alicia konfuzite haltis. "Diable, la puguloj kuras." La kvar kvaropoj forkuregis, saltante sur siaj grandegaj pneŭoj.
  
  Kinimaka levis sian fusilon kaj celis. "Ne longe." Li pafis. Alicia rigardis kiel la lasta persono falis kaj la kvaropo rapide haltis.
  
  "Ve, granda ulo, ne malbone por policano. Ni."
  
  "Mi estas de la CIA." Kinimaka ĉiam prenis la logilon, tre al la ĝojo de Alicia.
  
  "La nuraj triliteraj mallongigoj kiuj gravas estas tiuj de la britoj. Memoru ĉi tion".
  
  Kinimaka ion murmuris kiam Alicia alproksimiĝis al la ATV. Li ankoraŭ laboris. Samtempe, ili ambaŭ provis preni la antaŭan sidlokon. Alicia balancis la kapon kaj montris al la dorso.
  
  "Mi preferas miajn homojn malantaŭ mi, kamarado, se ili ne estas malsupren."
  
  Alicia ekfunkciigis la motoron kaj tiris for. La kvaropo estis granda malbela besto, sed ĝi moviĝis glate kaj komforte resaltis super tuberoj. La granda havajano metis siajn brakojn ĉirkaŭ ŝian talion por teni ŝin, ne ke li bezonis. Estis plumoj kie li sidis. Alicia ridis kaj diris nenion.
  
  Antaŭe, la fuĝantaj homoj rimarkis, ke ili estas persekutitaj. La pasaĝeroj de du el ili turnis sin kaj pafis. Alicia sulkigis la brovojn, sciante, ke estas tute neeble bati ion ajn tiel. Amatoroj, ŝi pensis. Ĉiam ŝajnas, ke mi batalas amatorojn.La lasta vera batalo kiun ŝi batalis estis kontraŭ Drake en la fortikejo de Abel Frey. Kaj eĉ tiam ĉi tiu viro estis rusta, malhelpita de la kaptadoj de sep jaroj da ĝentileco.
  
  Nun li eble havas alian perspektivon.
  
  Alicia veturis saĝe prefere ol rapide. En mallonga tempo, ŝi alportis ilian kvaropon al akceptebla pafdistanco. Kinimaka kriis en ŝian orelon. "Mi tuj pafos!"
  
  Li trafis. Alia soldulo kriegis kaj forte resaltis en la koton. "Tio estas du el du," Alicia ekkriis. "Unu pli kaj vi ricevas blo-"
  
  Ilia ATV trafis en kaŝita monteto kaj freneze deturniĝis maldekstren. Dum momento ili estis sur du radoj, renversante, sed la veturilo sukcesis konservi sian ekvilibron kaj kraŝi reen al la tero. Alicia ne perdis tempon malfermante la akcelilon por rapidi antaŭen.
  
  Kinimaka vidis la ĉirkaŭfosaĵon antaŭ ol ŝi. "Ferĉaĵo!" Li kriis "Hestu!"
  
  Alicia devis nur pliigi sian rapidecon dum la larĝa, profunda fosaĵo rapide alproksimiĝis. La ATV flugis super la abismon, ĝiaj radoj turniĝantaj kaj ĝia motoro muĝante, kaj sinkis sur la alian flankon, provante resti surloke. Alicia batis la kapon sur la mola stango. Kinimaka tenis ŝin tiel forte ke li ne lasos ilin ambaŭ turniĝi, kaj kiam la polvo ekloĝis, ili ekkomprenis ke ili estas subite meze de malamikoj.
  
  Apud ili, nigra ATV turniĝis en la koto, malbone alteriĝante kaj nun provante rektiĝi. Kinimaka senpense saltis, direktante rekte al la ŝoforo kaj frapante lin kaj lian pasaĝeron el la aŭto en la vipitan koton.
  
  Alicia viŝis la polvon el siaj okuloj. La unu-loĝanta kvaropo akcelis rapidecon antaŭ ŝi, sed daŭre estis ene de intervalo. Ŝi prenis sian fusilon, celis kaj pafis, poste, sen bezoni kontroli, movis la ligilon tien, kie ŝia havaja partnero luktis en la koto.
  
  Kinimaka trenis unu personon tra la koto. "Jen mia hejmo!" Alicia aŭdis lin grumbli antaŭ tordi kaj rompi la brakon de sia kontraŭulo. Dum la dua viro atakis lin, Alicia ridis kaj mallevis sian fusilon. Kinimake ne bezonis ŝian helpon. La dua viro resaltis de li kiel instrukcioj resaltas de kvarjarulo sen efiko. La viro falis teren, kaj Kinimaka finis lin per pugnobato al la vizaĝo.
  
  Alicia kapjesis al li. "Ni finigu ĉi tion."
  
  La lasta kvaropo malfacile antaŭeniris. Lia ŝoforo certe estis vundita dum ĉiuj tiuj saltoj. Alicia rapide komencis gajni terenon, nun iom seniluziigita pro la facileco kun kiu ili reprenis la ranĉon. Sed almenaŭ ili savis ĉiujn ostaĝojn.
  
  Se io ajn ŝi sciis pri la Sango-Reĝo, tio estis la fakto, ke ĉi tiuj homoj ĉi tie, tiuj tiel nomataj solduloj, estis la skorio de lia teamo, sendita ĉi tien por enmiksiĝi kaj distri la aŭtoritatojn. Dividu kaj regu.
  
  Ŝi malrapidiĝis kiam ŝi alproksimiĝis al la lasta ATV. Sen paŭzo, eĉ sen teniĝi al la stirkolono, ŝi pafis du pafojn, kaj du viroj falis.
  
  La batalo, kiu apenaŭ komenciĝis, finiĝis. Alicia rigardis en la malproksimon dum momento. Se ĉio iras laŭ plano, se majo kaj Hayden, Drake kaj la aliaj postvivas siajn partojn de la batalo, tiam la venonta batalo eble tre bone estos ŝia plej dura kaj lasta.
  
  Ĉar tio estus kontraŭ Mai Kitano. Kaj ŝi devus rakonti al Drake ke majo mortigis Wells.
  
  Malvarme.
  
  Kinimaka frapetis ŝian ŝultron. "Estas tempo, ke ni reiru."
  
  "Ha, donu ripozon al la knabino," ŝi murmuris. "Ni estas en Havajo. Lasu min rigardi la sunsubiron."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK OKO
  
  
  "Do jen kiel aspektas ĵaluzo?"
  
  Drake kaj lia teamo eniris la kvaran kameron, prenante ĉiun antaŭzorgon. Eĉ tiam necesis kelkaj momentoj por plene kompreni la scenon, kiu kuŝis antaŭ ili. Senkapaj korpoj kuŝis ĉie. Sango estis ŝprucita trans la plankon kaj ankoraŭ dense fluis kelkloke. La kapoj mem estis disŝutitaj sur la plankon kiel forĵetitaj ludiloj.
  
  Risortaj kaptiloj staris ambaŭflanke de la mallarĝa pasejo. Drake rigardis la razmaldikan draton kaj divenis kio okazis. Komodo fajfis nekredeme.
  
  "Iam, ĉi tiuj kaptiloj povus funkcii," diris Ben. "Ni devas movi."
  
  Karin faris sonon de abomeno.
  
  "Ni devas movi rapide kaj resti en la centro de aferoj," diris Drake. "Ne, atendu".
  
  Nun, malantaŭ la kaptiloj, li vidis larĝan lageton plenan de akvo, bobelantan kaj ŝaŭmantan. Akvo ŝprucis kaj superfluis laŭ la randoj de la lageto.
  
  "Tio povus esti problemo. Vidu la metalajn stangojn?
  
  "Mi vetas, ke la homoj de la Sango-Reĝo uzis ilin kiel paŝoŝtonojn," diris Ben kripte. "Nion ni devas fari estas atendi ke la akvo trankviliĝos."
  
  "Kial ne simple trarigardi ilin." Eĉ kiam Komodo diris tiujn vortojn, dubo estis evidenta sur lia vizaĝo.
  
  "Ĉi tiu naĝejo povus esti nutrita de iu acida lago aŭ puto," Karin klarigis. "La gasoj povas transformi akvon en sulfatan acidon ene aŭ proksime de vulkano. Eĉ longe for."
  
  "Ĉu la acido ne korodus la metalajn rakojn?" Drake montris.
  
  Ben kapjesis. "Certe".
  
  Ili rigardis la kirantan akvon dum kelkaj minutoj. Dum ili rigardis, aŭdiĝis malbonaŭgura klaksono. Drake rapide levis sian pistolon. La ses pluvivaj Delta batalantoj ripetis liajn agojn frakcion de sekundo poste.
  
  Nenio moviĝis.
  
  Tiam la sono denove venis. Peza klako. La sono de garaĝpordkablo pasanta tra metalaj reloj. Nur ĝi ne estis garaĝa pordo.
  
  Malrapide, antaŭ la okuloj de Drake, unu el la kaptiloj komencis mordi reen en la muron. Provizora prokrasto? Sed tia teknologio ne estis disponebla por la antikvaj rasoj. Aŭ ĉu ĉi tiu pensmaniero estis simila al la frenezo de homo deklaranta ke ne ekzistas alia inteligenta vivo en la universo?
  
  Kia aroganteco.
  
  Kiu sciis, kiuj civilizoj ekzistis antaŭ ol la rekordoj estis faritaj? Drake ne devus pensi pri tio nun. Estas tempo por agi.
  
  "La akvo retiriĝas," li diris. Ben. Ĉu iuj surprizoj?
  
  Ben kontrolis siajn notojn, kaj Karin espereble trakuris ĝin en sia menso. "Hawksworth ne multe diras." Ben miksis la paperojn. "Eble la kompatindulo estis en ŝoko. Memoru, ili tiam ne povis atendi ion tian."
  
  "Do nivelo kvin devas esti vera ŝtormo de merdo," Komodo diris raŭke. "Ĉar jen kiam Cook returniĝis."
  
  Ben kunpremis la lipojn. "Hawksworth diras, ke ĝuste tio, kion Cook vidis post la kvina nivelo, igis lin returni sin. Ne la ĉambro mem."
  
  "Jes, plej verŝajne la sesa kaj sepa niveloj," diris unu el la Delta soldatoj kviete.
  
  "Ne forgesu la spegulojn." Karin montris al ili. "Ili indikas antaŭen, evidente al la antaŭulo. Ĝi plej verŝajne estas averto."
  
  "Kiel daŭrigi kun la Joneses." Drake kapjesis. "Komprenita. Do, en la spirito de Dinorock kaj David Coverdale precipe, mi demandos la komencan demandon, kiun mi ĉiam aŭdis de li ĉe ĉiu koncerto, al kiu mi iam iris. Ĉu vi pretas?"
  
  Drake gvidis la vojon. La resto de la teamo viciĝis kiel ili kutimis. Enirante la centran lenon, Drake ne atendis iujn ajn malfacilaĵojn kun kaptiloj kaj ne renkontis iun ajn, kvankam li gajnis kelkajn elspezitajn prempunktojn. Kiam ili alvenis al la rando de la lageto, la akvo rapide elfluis.
  
  "La poloj aspektas normale," li diris. "Gardu vian dorson. Kaj ne rigardu malsupren. Ĉirkaŭe flosas iuj malbonaj aferoj."
  
  Drake iris la unua, singarda kaj preciza. La tuta teamo facile transiris ilin ene de kelkaj minutoj kaj direktiĝis al la elira arko.
  
  "Estas agrable de la Sango-Reĝo ke li starigis ĉiujn kaptilojn por ni." Ben ridetis iomete.
  
  "Nun ni ne povas malproksimiĝi malantaŭ la bastardo." Drake sentis siajn manojn kunpremiĝi en pugnojn, lia kapo batadis pro la perspektivo renkonti vizaĝon kontraŭ la plej timita submondfiguro en lastatempa historio.
  
  
  * * *
  
  
  La sekva arko malfermiĝis en grandegan kavernon. La plej proksima vojo kondukis laŭ la deklivo, kaj poste laŭ larĝa vojo sub alta roka kornico.
  
  Sed estis grava obstaklo, kiu tute baris ilian vojon.
  
  Drake ruligis la okulojn. "Sanga infero"
  
  Li neniam eĉ revis pri io tia. La blokado estis fakte grandega figuro ĉizita el vivanta roko. Li kuŝis ripoze, kun la dorso kontraŭ la maldekstra muro, lia grandega ventro elstaranta trans la pado. Skulptaĵoj de manĝaĵo kuŝis amase sur lia stomako, same disĵetitaj trans liaj kruroj kaj amasiĝis sur la piedvojo.
  
  Malbonaŭgura figuro kuŝis ĉe la piedoj de la skulptaĵo. Mortinta homa korpo. La torso ŝajnis esti tordita, kvazaŭ en ekstrema agonio.
  
  "Ĝi estas glutemo," diris Ben respekte. "La demono asociita kun glutemo estas Beelzebub."
  
  La okulo de Drake ekmoviĝis. "Vi volas diri kiel en Beelzebub el Bohemian Rhapsody?"
  
  Ben suspiris. "Ne ĉio temas pri rokenrolo, Matt. Mi volas diri la demonon Beelzebub. la dekstra mano de Satano."
  
  "Mi aŭdis, ke la dekstra mano de Satano estas tro laborigita." Drake rigardis la grandegan malhelpon. "Kaj dum mi respektas vian cerbon, Blakey, ĉesu paroli sensencaĵojn. Kompreneble, ĉio rilatas al rokenrolo."
  
  Karin malligis siajn longajn blondajn harojn kaj poste komencis denove ligi ĝin, eĉ pli strikte. Pluraj Delta soldatoj observis ŝin, Komodo estis inter ili. Ŝi rimarkis, ke Hawksworth donis kelkajn interesajn detalojn pri ĉi tiu aparta kaverno en siaj notoj. Dum ŝi parolis, Drake lasis siajn okulojn travagi la ĉambron.
  
  Malantaŭ la grandega figuro, li nun rimarkis la foreston de elira arkaĵo. Anstataŭe, larĝa kornico kuris laŭ la malantaŭa muro, kurbiĝante direkte al la alta plafono ĝis ĝi finiĝis sur alta roka altebenaĵo. Kiam Drake rigardis la altebenaĵon, li vidis kio ŝajnis esti balkono ĉe ĝia malproksima fino, preskaŭ kiel observferdeko kiu preteratentis... la lastajn du nivelojn?
  
  La pensoj de Drake estis interrompitaj kiam pafo sonoris. La kuglo rikoltis super iliaj kapoj. Drake falis sur la plankon, sed tiam Komodo silente montris en la direkton de la sama roka altebenaĵo, kiun li ĵus rigardis, kaj vidis pli ol dekduon da figuroj kuri al li de kurbiĝema kornico.
  
  Kovalenko homoj.
  
  Kion ĝi signifis...
  
  "Trovu manieron ĉirkaŭ tiu bastardo," Drake siblis al Ben, kapjesante al la masiva skulptaĵo blokanta ilian vojon antaŭen, poste koncentris sian plenan atenton al la roka kornico.
  
  Tre akcentita voĉo bruis, aroganta kaj malhumila. "Matt Drake! Mia nova ĵurita malamiko! Do vi denove provas haltigi min, ĉu ne? Mi! Ĉu vi homoj neniam lernas ion ajn?"
  
  "Kion vi provas atingi, Kovalenko? Kion ĉio ĉi signifas?"
  
  "Kion signifas ĉio ĉi? Temas pri serĉado de la tuta vivo. Pri mi batado de Cook. Pri kiel mi lernis kaj trejniĝis mortigante viron ĉiutage dum dudek jaroj. Mi ne estas kiel aliaj viroj. Mi superis ĝin antaŭ ol mi gajnis mian unuan miliardon."
  
  "Vi jam venkis Cook," Drake komentis trankvile. "Kial vi ne revenas ĉi tien? Ni parolos, vi kaj mi."
  
  "Ĉu vi volas mortigi min? Mi ne havus alian elekton. Eĉ mia popolo volas mortigi min."
  
  "Verŝajne estas ĉar vi estas granda fajngustulo."
  
  Kovalenko sulkigis la brovojn, sed tiom forportiĝis de sia memjusta diatribo, ke la insulto eĉ ne estis ĝuste prenita. "Mi mortigus milojn por atingi miajn celojn. Eble mi jam faris ĝin. Kiu ĝenas kalkuli? Sed memoru ĝin, Drake, kaj memoru ĝin bone. Vi kaj viaj amikoj estos parto de ĉi tiu statistiko. Mi forviŝos viajn memorojn de sur la tero."
  
  "Ĉesu esti tiel melodrama," Drake kriis reen. "Aliru ĉi tien kaj pruvu, ke vi havas la ilaron, maljunulo." Li vidis Karin kaj Ben proksime, atente interkonsiliĝantajn, kaj nun ambaŭ komencis vigle kapjesi kiam io ekkomprenis ilin.
  
  "Ne pensu, ke mi mortos tiel facile eĉ se ni renkontos hazarde. Mi kreskis sur la plej malglataj stratoj de la plej malglata urbo en Patrino Rusio. Kaj mi libere promenis tra ili. Ili apartenis al mi. La britoj kaj amerikanoj scias nenion pri reala luktado." La severaspekta viro kraĉis sur la teron.
  
  La okuloj de Drake estis mortigaj. "Ho, mi elkore esperas, ke vi ne mortos facile."
  
  "Mi vidos vin baldaŭ Brit. Mi vidos vin bruli dum mi postulas mian trezoron. Mi vidos vin krii dum mi prenos alian el viaj virinoj. Mi vidos vin putri dum mi fariĝos dio."
  
  "Pro la ĉielo". Komodo estas laca de aŭskulti la tumulton de tiranoj. Li lanĉis salvon direkte al la ŝtonkornico, ĵetante la virojn de la Blood King en panikon. Eĉ nun, Drake vidis, naŭ el dek viroj daŭre kuras por helpi lin.
  
  Revenpafoj tuj sonoris. Kugloj bruis de la proksimaj ŝtonmuroj.
  
  Ben kriis, "Ni devas nur transgrimpi la dikulon. Ne tro malfacile..."
  
  Drake sentis la alproksimiĝon de sed. Li levis brovon dum la ŝtonpecetoj alteriĝis sur lian ŝultron.
  
  "Sed," diris Karin, ŝia simileco al Ben iĝas pli ŝajna ju pli longe Drake pasigis tempon kun ŝi. "La kaptaĵo estas en la manĝaĵo. Iuj el ĉi tio estas malplena. Kaj plenigita per ia gaso."
  
  "Mi supozas, ke ĝi ne estas ridgaso." Drake rigardis la senforman kadavron.
  
  Komodo lanĉis konservativan salvon por konservi la virojn de la Blood King ĉe golfo. "Se tio estas la kazo, tiam ĝi estas vere, vere bona aĵo."
  
  "Pretaj pulvoroj," diris Karin. "Liberigita per tirado de la ellasiloj. Eble similaj al tiuj kiuj mortigis la plej multajn el la arkeologoj kiuj malkovris la tombon de Tutanĥameno. Vi scias pri la supozebla malbeno, ĉu ne? Nu, plej multaj homoj kredas, ke certaj pocioj aŭ gasoj lasitaj por ni en la tombo de antikvaj egiptaj pastroj estas nur intencitaj mortigi tomborabistojn."
  
  "Kiu estas la sekura vojo?" Drake demandis.
  
  "Ni ne scias, sed se ni kuras rapide, unu post unu, se iu liberigas iom da pulvoro malantaŭ si, ĝi devas esti eta kvanto kiu rapide vaporiĝas. La kaptilo estas ĉi tie ĉefe por malhelpi ĉiun, kiu grimpas la skulptaĵon &# 184; , ne transpasu ĝin."
  
  "Laŭ Hawksworth," Karin diris kun devigita rideto.
  
  Drake taksis la situacion. Por li, ĝi aspektis kiel turnopunkto. Se tie supre estis rigarda balkono, ili certe estis proksime al la fino. Li imagis, ke de tie estos rekta vojo al la sesa kaj sepa ĉambroj, kaj poste al la legenda "trezoro." Li prenis momenton por taksi la teamon.
  
  "Tien ni iras por ĉi tio," li diris. "Ĉio aŭ nenio. Tie supre," li kolere svingis la pugnon al Kovalenko, "blindulo pafante kuglojn al la mondo. Kaj, Ben, por via informo, ĉi tio estas vera dinorok. Sed tien ni iras por ĝi. Ĉio aŭ nenio. Ĉu vi pretas por ĉi tio?"
  
  Li estis salutita kun surda muĝado.
  
  Matt Drake estis dum la kuro, kondukante siajn virojn al la pli malaltaj niveloj de Infero, la fina etapo de sia propra serĉo por venĝi la virinon kiun li amis kaj forigi la mondon de la plej malbona viro kiun li iam konis.
  
  Tempo por ekbruligi.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK NAU
  
  
  Drake saltis sur la gigantan skulptaĵon, provante resti sur siaj piedoj kaj ekkaptante la ĉizitan manĝaĵon por tiri sin supren. La skulptaĵo sentiĝis malvarma kaj malglata kaj fremda sub liaj fingroj, kiel tuŝado de fremda ovo. Li retenis la spiron dum li tiris kiel eble plej forte por konservi sian ekvilibron, sed la fruktoj, panbulkoj kaj porkaj ŝinkoj tenis.
  
  Sub ĝi kaj dekstre kuŝis la korpo de viro, kiu ne estis tiel bonŝanca.
  
  Kugloj fajfis ĉirkaŭ li. Komodo kaj alia membro de Delta Team malfermis kovrilan fajron.
  
  Sen malŝpari sekundon, Drake saltis super la ĉefparto de la muldita figuro kaj malsupreniris la alian flankon. Kiam liaj piedoj tuŝis la ŝtonplankon, li turniĝis kaj donis dikfingrojn al la sekva persono en la vico.
  
  Kaj tiam ankaŭ li malfermis fajron, mortigante unu el la viroj de la Sango-Reĝo per la unua pafo. La viro ruliĝis de la klifo, surteriĝante apud la korpo de sia jam mortinta kamarado kun terura krakado.
  
  La dua persono en vico faris ĝin.
  
  Ben estis la sekva.
  
  
  * * *
  
  
  Kvin minutojn poste, la tuta teamo estis sekure kaŝita en la ombro de Gluttony. Nur unu peco da manĝaĵo estis disbatita. Drake rigardis kiel la pulvorblovo leviĝis en la aeron, spiraliĝante kiel la korpo de mortiga, sorĉita serpento, sed post kelkaj sekundoj ĝi malaperis sen eĉ tuŝi la botojn de la fuĝanta krimulo.
  
  "Elstaraĵo".
  
  Drake dufoje gvidis la vojon al mallonga deklivo kiu formis la komencon de kornico. De ĉi tiu vidpunkto, ili vidis ĝin kurbi gracie supren laŭ la muro antaŭ ol atingi ŝtonan altebenaĵon.
  
  La viroj de la Blood King retiriĝis. Ĝi estis vetkuro kontraŭ tempo.
  
  Ili krevis supren, unufile. La kornico estis sufiĉe larĝa por pardoni kelkajn erarojn. Drake pafis dum la kuro, mortigante alian de la viroj de Kovalenko kiam ili malaperis sub la arĉpordego de la venonta elirejo. Kiam ili atingis la supron de la kornico kaj vidis vastan vastaĵon de ŝtona kornico, Drake vidis ion alian kaŝatendi en embusko.
  
  "Granato!"
  
  Dum plena kuro, li ĵetis sin kapunue al la planko, uzante sian impeton por tordi sian korpon dum ĝi glitis trans la glatan ŝtonon, kaj ĵetis la obuson flanken.
  
  Ĝi falis de la altebenaĵo, eksplodante kelkajn sekundojn poste. La eksplodo skuis la ĉambron.
  
  Komodo helpis lin leviĝi. "Ni povus uzi vin en nia futbala teamo, viro."
  
  "La jankioj ne scias kiel ludi piedpilkon." Drake kuris al la balkono, fervora vidi kio estas malantaŭ li kaj atingi Kovalenkon. "Neniu ofendo".
  
  "Hm. Mi ne vidas la anglan teamon alporti hejmen multajn trofeojn."
  
  "Ni alportos hejmen la oron." Drake alportis la usonanon en ordo. "Ĉe la Olimpikoj. Beckham faros diferencon."
  
  Ben kaptis ilin. "Li pravas. La teamo ludos por li. La homamaso leviĝos por li."
  
  Karin eligis ĉagrenitan krion de malantaŭe. "Ĉu estas loko kie viro ne parolos pri fika piedpilko!"
  
  Drake atingis la balkonon kaj metis sian manon sur la malaltan ruinitan ŝtonmuron. Liaj kruroj cedis ĉe la vido, li ŝanceliĝis, forgesis ĉiujn siajn malĝojojn, kaj denove scivolis, kia estaĵo efektive konstruis ĉi tiun teruran lokon.
  
  La vido, kiun ili vidis, plenigis iliajn korojn per timo kaj timo.
  
  La balkono estis ĉirkaŭ kvarono de la alteco de vere giganta kaverno. Sen dubo, la plej granda, kiun iu el ili iam vidis. La lumo venis de la sennombraj malhelaj sukcenaj ekbriloj, kiujn la homoj de la Sango-Reĝo liberigis antaŭ ol ili eniris la sesan nivelon. Eĉ tiam, multe de la kaverno kaj ĝiaj danĝeroj ankoraŭ kaŝatendis en mallumo kaj ombro.
  
  Maldekstre de ili, kaj kondukante de la elira arko, kovrita zigzaga ŝtuparo kondukis malsupren ĉirkaŭ cent futojn. De la profundo de ĉi tiu ŝtuparo, Drake kaj lia teamo aŭdis pezan tonantan sonon, sekvitan de kriegoj kiuj igis iliajn korojn krispiĝi en pugnojn pro hororo.
  
  Ben enspiris. "Kaj, mi ne ŝatas kiel tio sonas."
  
  "Jes. Sonas kiel enkonduko al unu el viaj kantoj." Drake provis malhelpi la spiritojn fali tro malproksimen, sed estis ankoraŭ malfacile eltiri sian makzelon de la tero.
  
  La ŝtuparo finiĝis en mallarĝa kornico. Trans ĉi tiu kornico, la kaverno malfermiĝis en grandecon. Li povis vidi mallarĝan, serpentuman padon alkroĉiĝantan al la dekstra muro, kurante ŝparvojon en kavernon super senfinaj profundoj, kaj similan, kiu poste daŭris maldekstre, sed ne estis ponto aŭ alia rimedo por ligi ilin trans la granda abismo.
  
  Ĉe la malproksima fino de la kaverno staris grandega nigra, dentita roko. Kiam Drake strabigis la okulojn, li pensis, ke li eble povos distingi formon ĉirkaŭ duono de la roko, ion grandan, sed la distanco kaj mallumo malhelpis.
  
  Nuntempe.
  
  "Lasta puŝo," li diris, esperante, ke ĝi estas vera. "Sekvu min".
  
  Unufoje soldato ĉiam estas soldato. Jen kion Alison diris al li. Ĝuste antaŭ ol ŝi forlasis lin. Ĝuste antaŭ ŝi...
  
  Li forpuŝis la memorojn. Li nun ne povis batali kontraŭ ili. Sed ŝi pravis. Timige vera. Se ŝi estus viva, ĉio povus esti alia, sed nun la sango de soldato, militisto, fluis en li; vera karaktero neniam forlasis lin.
  
  Ili eniris la mallarĝan trairejon: du civiluloj, ses Delta soldatoj, kaj Matt Drake. Komence la tunelo aspektis iom diferenca de la antaŭaj, sed poste, en la lumo de la sukcenaj ekbriloj ili daŭre pafis antaŭen, Drake vidis la trairejon subite disiĝi kaj larĝiĝi al larĝo de du aŭtoj, kaj rimarkis ke kanalo estis estinta. tratranĉis la ŝtonplankon.
  
  Gvida kanalo?
  
  "Atentu tiujn, kiuj rompas maleolojn." Drake rimarkis malbonaŭguran truon antaŭe, situantan ĝuste kie viro povis meti sian piedon. "Ĝi ne devus esti tro malfacile eviti ĉi-rapide."
  
  "Ne!" Ben ekkriis sen spuro de humuro. "Vi fika soldato. Vi devus scii pli bone ol diri tiajn aferojn."
  
  Kvazaŭ por konfirmi, estis potenca eksplodo, kaj la tero tremis sub ili. Sonis kvazaŭ io granda kaj peza falis en la koridoron, kiu apartigis tiun, tra kiu ili iris. Ili povas returni sin kaj esti blokitaj aŭ-
  
  "Kuri!" Drake kriis. "Nur kuru, diablo!"
  
  Profunda tondro komencis plenigi la koridoron, kvazaŭ io peza irus al ili. Ili ekflugis, Drake pafis flamlumojn dum li kuris, esperante malespere ke nek Ben nek Karin paŝis en iujn el la malnoblaj kaptiloj.
  
  Je ĉi tiu rapido...
  
  La muĝado plifortiĝis.
  
  Ili daŭre kuris, ne kuraĝante rigardi malantaŭen, tenante sin dekstre de la larĝa kanalo kaj esperante ke Drake ne elĉerpis flamlumojn. Minuton poste ili aŭdis duan malbonaŭguran grumblon venantan de ie antaŭe.
  
  "Jesuo!"
  
  Drake ne malrapidiĝis. Se li farus, ili estus mortaj. Li kuregis preter larĝa aperturo en la muro dekstre de ili. La bruo venis de supre. Li riskis rapidan rigardon.
  
  NE!
  
  Blakey pravis, la freneza aĉulo. La Rolling Stones bruis al ili, kaj ne en Dinorock-maniere. Ili estis grandaj sferaj ŝtongloboj liberigitaj per antikvaj mekanismoj kaj kontrolitaj per malkaŝaj kaj kaŝitaj kanaloj. Tiu dekstre atakis Drake.
  
  Li akiris grandan rapidecon. "Kuru!" Li turnis sin, kriante. "Ho mia Dio".
  
  Ben aliĝis al li. Du Delta soldatoj, Karin kaj Komodo, kuregis preter la malfermaĵo kun colo por ŝpari. Du pliaj soldatoj preterpremis, stumblante pro siaj propraj piedoj kaj kraŝante kontraŭ Komodo kaj Karin, finiĝante en ĝema pilko.
  
  Sed la lasta viro el la Delto estis malpli bonŝanca. Ĝi malaperis sen sono kiam la grandega pilko pafis el la transirejo, trafis ĝin kun la forto de Mack-kamiono, kaj frakasis en la tunelmuron kun bruego. Okazis alia kraŝo kiam la pilko kiu postkuris ilin trafis en tiu kiu blokis ilian eskapan vojon.
  
  La vizaĝo de Komodo parolis por si mem. "Se ni rapidas," li grumblis, "ni povus ĉirkaŭiri la ceterajn kaptilojn antaŭ ol ili eksplodos."
  
  Ili denove ekflugis. Ili preterpasis tri pliajn intersekciĝojn, kie la maŝinaro de grandega maŝinaro bruis, krakis kaj bruis. La Delta gvidanto pravis. Drake atente aŭskultis, sed aŭdis neniun sonon de Kovalenko aŭ liaj viroj antaŭen.
  
  Tiam ili trafis la malhelpon, pri kiu li tiom timis. Unu el la grandegaj ŝtonoj turis antaŭen, barante la vojon antaŭen. Ili kunpremis sin, scivolante, ĉu estas eble, ke ĉi tiu afero tuj komenciĝos rekomenciĝos.
  
  "Eble ĝi estas rompita," diris Ben. "Mi volas diri kaptilon."
  
  "Aŭ eble..." Karin falis sur la genuojn kaj rampis kelkajn futojn antaŭen. "Eble ĝi devus esti ĉi tie."
  
  Drake falis apud ŝi. Tie, sub grandega roko, estis malgranda spaco por grimpi. Estis sufiĉe da loko por ke viro premu sub li.
  
  "Ne bona". Komodo ankaŭ kaŭris. "Mi jam perdis unu homon pro ĉi tiu aĉa kaptilo. Trovu alian vojon, Drake."
  
  "Se mi pravas," Drake diris, rigardante super sia ŝultro, "post kiam ĉi tiuj kaptiloj rekomenciĝos, ili denove eksplodos. Ili devas funkcii la saman preman sistemon kiel la aliaj. Ni estos kaptitaj ĉi tie." Li renkontis la okulojn de Komodo kun malmola rigardo. "Ni ne havas elekton."
  
  Ne atendante respondon, li glitis sub la pilkon. La resto de la teamo kunpremis malantaŭ li, ne volante esti lasta en linio, sed la Delta viroj konservis disciplinon kaj poziciigis sin kie ilia komandanto indikis. Drake sentis familiaran deziron leviĝi en sia brusto, deziro diri: Ne maltrankviliĝu, fidu min. Mi gvidos vin tra ĝi, sed li sciis, ke li neniam plu diros ĝin.
  
  Ne post la sensenca morto de Kennedy.
  
  Post momenta tordiĝo, li trovis sin gliti kapunue laŭ kruta deklivo, kaj tuj aŭdis la aliajn sekvi lin. La fundo ne estis malproksime, sed ĝi lasis sufiĉe da loko por ke li stariĝu rekte sub la masiva ŝtonglobo. Ĉiuj aliaj amasiĝis malantaŭ li. Pensinte, li ne kuraĝis movi eĉ unu muskolon. Se ĉi tiu afero falis, li volis, ke ĉiuj estu egalaj.
  
  Sed tiam la konata ĝema sono de muelanta maŝinaro skuis la silenton, kaj la pilko moviĝis. Drake elflugis kiel vesperto el infero, kriante, ke ĉiuj sekvu lin. Li malrapidiĝis kaj helpis al Ben piediri, sentante ke eĉ juna studento havis fizikajn limigojn kaj malhavis la eltenemon de soldato. Li sciis ke Komodo helpus Karin, kvankam ĉar ŝi estis eksperto en luktosporto, ŝia fizika taŭgeco povus bone esti egala al tiu de viro.
  
  Kiel grupo, ili kuris laŭ la ĉizita pasejo sub la mortiga ruliĝanta pilko, provante ekspluati ĝian malrapidan komencon, ĉar antaŭ ili ili povus renkonti krutan deklivon kiu devigus ilin alfronti ĝin denove.
  
  Drake rimarkis rompitan maleolon kaj kriegis averton. Li saltis super la diable metita truo, preskaŭ trenante Ben kun si. Poste li trafis en deklivon.
  
  Ĝi estis severa. Li tunelis, kapo malsupren, piedoj batante, dekstra brako ĉirkaŭvolvita ĉirkaŭ la talio de Ben, helemante ĉiupaŝe. En la fino, li trafis la pilkon por iom da distanco, sed tiam li devis doni ŝancon al ĉiuj kiuj estis malantaŭ li.
  
  Li ne rezignis, nur moviĝis antaŭen por doni al la aliaj iom da ĉambro kaj pafis kelkajn pliajn flamlumojn antaŭen.
  
  Ili resaltis de solida ŝtonmuro!
  
  Grandega ŝtono bruis al ili. La tuta teamo administris ĝin, sed nun ili estas en sakstrato. Laŭvorte.
  
  La okuloj de Drake rimarkis pli profundan nigrecon inter la helaj ekbriloj de "Estas truo. Truo en la tero."
  
  Rapide, kun implikitaj kruroj kaj nervoj disŝiritaj de malespero, ili kuregis al la truo. Ĝi estis malgranda, ĉirkaŭ la grandeco de viro, kaj tute nigra interne.
  
  "Salto de fido," Karin diris. "Estas kiel kredi je Dio."
  
  La peza bruado de la ŝtona pilko plifortiĝis. Estis ene de minuto de dispremi ilin.
  
  "Brilo," Komodo diris per streĉita voĉo.
  
  "Nenia tempo". Drake rompis la brilan bastonon kaj saltis en la truon per unu rapida movo. La falo ŝajnis senfina. La nigreco brilis, kiam ĝi ŝajnis etendi siajn torditajn fingrojn. Ene de sekundoj, li trafis la fundon, lasis siajn krurojn buki kaj forte batis sian kapon sur la malmola roko. La steloj naĝis antaŭ liaj okuloj. Sango fluis sur lia frunto. Atendante tiujn, kiuj devintus sekvi lin, li lasis la brilan bastonon surloke kaj rampis ekstere de la atingo.
  
  Iu alia alteriĝis kun kraŝo. Tiam Ben estis apud li. "Mat. Matt! Ĉu vi estas bone?"
  
  "Ho jes, mi estas diable bona." Li sidiĝis, tenante la tempiojn. "Ĉu vi havas aspirinon?"
  
  "Ili putros viajn internaĵojn."
  
  "Polinezia Mai Tai? Havaja laffluo?
  
  "Dio, ne menciu la vorton "L" ĉi tie, amiko."
  
  "Kion pri alia stulta ŝerco?"
  
  "Neniam elĉerpas ilin. Restu trankvila."
  
  Ben kontrolis sian vundon. Antaŭ tiu tempo, la resto de la teamo alteriĝis sekure kaj amasiĝis ĉirkaŭe. Drake mansignis la junan knabon for kaj ekstaris. Ĉio ŝajnis funkcii. Komodo pafis paron da flamlumoj kiuj trafis la tegmenton kaj resaltis laŭ la kruta deklivo.
  
  Kaj ili ree kaj ree falis ĝis ili eliris tra la arkaĵo malsupre.
  
  "Jen ĝi," diris Drake. "Mi pensas, ke ĉi tiu estas la lasta nivelo."
  
  
  Kvardek ĈAPITRO
  
  
  Drake kaj Delta Team eliris el la tunelo, pafante peze. Ne estis elekto. Se ili haltigos Kovalenkon, tiam rapideco estis esenca. Drake tuj rigardis dekstren, rememorante la aranĝon de la kaverno, kaj vidis ke la viroj de la Sango-Reĝo saltis al la unua S-forma kornico kaj kolektiĝis ĉirkaŭ ĝia plej malproksima pinto. La komenco de la dua S-forma kornico komenciĝis kelkajn paŝojn antaŭ ili, sed ĉe la alia flanko de giganta kaverno, oscedante abismo de nekonata profundo disigis ilin. Nun kiam li estis pli proksima, kaj ĉar la viroj de la Sango-Reĝo ŝajnis ellasi kelkajn pliajn sukcenajn flamlumojn, li fine bone rigardis la malproksiman finon de la kaverno.
  
  Grandega roka altebenaĵo elstaris el la malantaŭa muro samnivele kiel ambaŭ S-formaj kornicoj. Ĉizita en la plej malantaŭan muron estis kruta ŝtuparo, kiu ŝajnis tiel proksima al vertikalo, ke eĉ nekonformisto estus kapturninta.
  
  Granda nigra figuro kliniĝis eksteren ĉe la supro de la ŝtuparo. Drake havis nur sekundon, ekrigardon, sed... ĉu ĝi estis kolosa seĝo farita el ŝtono? Eble neprobabla, nekutima trono?
  
  Kugloj trapikis la aeron. Drake falis sur unu genuon, forĵetante la viron kaj aŭdante lian teruran krion kiam li falis en la abismon. Ili kuris por la nura kovrilo kiun ili povis vidi, frakasita amaso da ŝtonegoj, kiuj verŝajne falis de la balkono supre. Dum ili rigardis, unu el la viroj de Kovalenko pafis laŭtparolan pafilon kiu pafis tion, kio aspektis kiel dika ŝtala sageto tra la breĉo. Ĝi trafis la malproksiman muron per laŭta krako kaj enŝoviĝis en la ŝtono.
  
  Kiam la sageto flugis, dika ŝnuro malimplikis malantaŭ ĝi.
  
  Tiam la alia fino de la linio estis enigita en la saman armilon kaj lanĉita en la plej proksiman muron, trapikante kelkajn futojn super la unua. La ŝnuro estis rapide streĉita.
  
  Ili starigis poŝtlinion.
  
  Drake pensis rapide. "Se ni haltigos lin, ni bezonas ĉi tiun linion," li diris. "Estus tro longe por krei nian propran. Do ne pafu ĝin. Sed ni ankaŭ devas haltigi ilin kiam ili transpasas la limon."
  
  "Pensu pli kiel la Sango-Reĝo," Karin diris abomenite. "Pensu pri kiel li tranĉas la linion kiam la lastaj kelkaj el liaj viroj ankoraŭ estas sur ĝi."
  
  "Ni ne ĉesas," diris Drake. "Neniam".
  
  Li elsaltis el malantaŭ kovrilo kaj malfermis fajron. Maldekstren kaj dekstren, Delta Force-batalantoj kuris, pafante singarde sed precize.
  
  La unua el la viroj de Kovalenko transbalais la abismon, akirante rapidecon dum li iris, kaj lerte surteriĝis sur la alia flanko. Li rapide turnis sin kaj komencis starigi muron de kovrila fajro sur plena aŭtomobilo.
  
  La Delta soldato estis ĵetita flanken, disŝirita. Lia korpo kolapsis antaŭ Drake, sed la anglo transsaltis sen bremsi. Kiam li alproksimiĝis al la unua S-forma kornico, larĝa abismo de nenieco malfermiĝis antaŭ li. Ili devus salti sur ĝin!
  
  Daŭre pafante, li saltis super la abismon. La dua el la viroj de Kovalenko flugis laŭ la linio. La rokoj estis ĵetitaj de la plej proksima kavernmuro kiam la kugloj trafis kun giganta forto.
  
  La teamo de Drake kuris kaj saltis post li.
  
  La tria peco saltis sur tre streĉitan linion. Kovalenko. La cerbo de Drake kriegis al li por pafi. Prenu la ŝancon! Forigu tiun bastardon tuj.
  
  Sed tro multaj aferoj povas misfunkcii. Li povus rompi la linion kaj Kovalenko ankoraŭ povus esti sekura. Li povas nur vundi la bastardon. Kaj - plej grave - ili bezonis rusan pugaĵon vivantan por ĉesigi la sangan vendeton.
  
  Kovalenko alteriĝis sekure. Tri pliaj el liaj viroj sukcesis transiri ilin. Drake faligis tri pli kiam la du fortoj kuniĝis. Tri pafoj proksime. Tri mortigoj.
  
  Tiam la fusilo flugis al lia kapo. Li kliniĝis, ĵetis sian atakanton sur sian ŝultron kaj forpuŝis lin de la kornico en la mallumon. Li turnis sin kaj pafis de la kokso. Alia persono falis. Komodo estis siaflanke. La tranĉilo estis eltirita. Sango ŝprucis sur la kavernan muron. La viroj de Kovalenko malrapide retiriĝis, pelitaj al la klifo malantaŭ ili.
  
  La ceteraj kvar Delta soldatoj genuiĝis ĉe la rando de la krutaĵo, singarde pafante al iu el la viroj de Kovalenko, kiuj restadis proksime de la linio. Tamen, estis nur demando de tempo antaŭ ol ĉiu el ili pensis retiriĝi kaj komenci fari potpafojn.
  
  Rapido estis ĉio, kion ili havis.
  
  Du pliaj viroj de la Sango-Reĝo grimpis sur la ziplinon kaj nun forpuŝis. Drake vidis alian komenci grimpi la krenelon kaj pafis, forĵetante ĝin kiel frapita muŝo. La viro ĵetis sin al li kun la kapo malsupren, kriante, sendube vidante, ke li estis fortranĉita. Drake retropaŝis kontraŭ la muron. Komodo tiris la viron de la kornico.
  
  "Supren!"
  
  Drake pasigis altvalorajn sekundojn ĉirkaŭrigardante. Kion diable ili uzis por teni tiun malbenitan linion?Tiam li vidis. Ĉiu viro devas esti donita malgranda speciala bloko, kiel la profesiuloj uzas. Ĉirkaŭe kuŝis pluraj. La Sango-Reĝo venis preta por ĉio neatendita.
  
  Same kiel Drake. Ili portis profesian speleologian ekipaĵon en siaj dorsosakoj. Drake rapide eltiris la blokon kaj fiksis la jungilaron al sia dorso.
  
  Ben!
  
  Dum la junulo proksimiĝis, Drake turnis sin al Komodo. "Ĉu vi venigos Karin?"
  
  "Certe". Malglata vizaĝo, kun malmola vizaĝo kaj batalcikatroj, la grandulo ankoraŭ ne povis kaŝi la fakton, ke li jam estis mortigita.
  
  De ĉiuj lokoj...
  
  Fidante ke la Delta viroj tenas la brutulojn de Kovalenko ĉe golfo, Drake pliigis la premon, rapide alkroĉante sian pulion al la malloza kablo. Ben alligis sin en sian sekurzonon kaj Drake donis al li la fusilon.
  
  "Pafu kvazaŭ niaj vivoj dependas de ĝi, Blakey!"
  
  Kriante, ili forpuŝis kaj kuregis laŭ la ziplinio. De tiu ĉi alteco kaj je ĉi tiu rapido, la distanco ŝajnis pli granda, kaj la malproksima kornico ŝajnis retiriĝi. Ben malfermis fajron, liaj pafoj flugadis alte kaj larĝe, kaj pecoj da ŝtono pluvis sur la virojn de la Sango-Reĝo malsupre.
  
  Sed ne gravis. Estis la bruo kaj la rapido kaj la minaco necesaj. Akirante rapidecon, Drake levis siajn krurojn dum la aero preterkuris kaj vasta, senfunda abismo malfermiĝis malsupre. Teruro kaj ekscito igis lian koron sovaĝe bati. La sono de metala pulio, kiun oni tiras super dratmaŝo, laŭte siblis en liaj oreloj.
  
  Pluraj kugloj preterpasis, tratranĉante la aeron ĉirkaŭ la rapidanta paro. Drake aŭdis revenpafadon de Delta Team. Unu el la viroj de Kovalenko brue faldis. Ben muĝis kaj tenis sian fingron sur la ellasilon.
  
  Ju pli ili alproksimiĝis, des pli danĝera ĝi fariĝis. Estis Dia beno, ke la viroj de Kovalenko ne havis kovron, kaj la konstanta bombardo de kugloj venantaj de la Delta-teamo estis neeltenebla. Eĉ kun ĉi tiu rapideco, Drake povis senti la malvarmon trairi liajn piedojn. Jarcentoj da nigreco moviĝis sub li, bolante, muĝante, kaj eble etendantaj fantomajn fingrojn por provi deŝiri lin en eternan brakumon.
  
  La kornico kuris al li. Je la lasta minuto, la Sango-Reĝo ordonis al siaj viroj retiriĝi kaj Drake ellasis la blokon. Li surteriĝis sur siaj piedoj, sed lia impeto ne sufiĉis por konservi la ekvilibron inter antaŭenpuŝo kaj pezo reen.
  
  Alivorte, la pezo de Blakey rebatis ilin. Al la abismo
  
  Drake intence falis flanken, ĵetante sian tutan korpon en mallertan manovron. Ben senespere kroĉis la obstinan ŝtonon, sed tamen kuraĝe tenis la fusilon. Drake aŭdis la subitan sonon de la ziplino tiranta supren kaj ekkomprenis ke Komodo kaj Karin jam estas sur ĝi, alproksimiĝante al li rapide.
  
  La viroj de la Sango-Reĝo faris sian vojon laŭ la kornico ĝis la malantaŭo de la halo, preskaŭ kapablaj fari sian lastan salton al la vasta roka altebenaĵo kie la mistera ŝtuparo komenciĝis. La bona novaĵo estis, ke restis nur dekduo da li.
  
  Drake rampis trans la kornicon antaŭ ol malligi Ben, poste permesis al si kelkajn sekundojn da ripozo antaŭ sidiĝi. En palpebrumo Komodo kaj Karin pasis antaŭ liaj okuloj, la paro alteriĝis gracie kaj ne sen eta ruza rideto.
  
  "La ulo surmetis iom da pezo." Drake montris al Ben. "Tro da plenaj matenmanĝoj. Ne sufiĉe da dancado."
  
  "La bando ne dancas." Ben tuj rebatis dum Drake taksis ilian sekvan movon. Atendu la reston de la teamo aŭ ĉasi?
  
  "Hayden diras, kiam vi dancas, vi aspektas kiel Pixie Lott."
  
  "Puraĵo".
  
  Komodo ankaŭ prizorgis la homojn de Kovalenko. La kablo denove streĉiĝis, kaj ili ĉiuj premis la muron. Du pliaj Delta-soldatoj alvenis en rapida sinsekvo, iliaj botoj brue muelis sur la sablo dum ili malrapidiĝis al rapida halto.
  
  "Daŭre moviĝu." Drake faris decidon. "Estas pli bone ne doni al ili tempon por pensi."
  
  Ili kuregis laŭ la kornico, la armiloj pretaj. La antaŭeniĝo de la Sango-Reĝo estis momente kaŝita de la vido per la kurbo de la ŝtona muro, sed kiam Drake kaj lia teamo preterpasis la kurbon, ili vidis Kovalenkon kaj la ceterajn siajn virojn jam sur la roka altebenaĵo.
  
  Li perdis du pliajn homojn ie.
  
  Kaj nun, ŝajnis, oni ordonis al ili preni ekstremajn rimedojn. Pluraj homoj elprenis porteblajn RPG-lanĉilojn.
  
  "Diable, ili estas muzelŝarĝitaj!" Drake kriegis, poste haltis kaj turnis sin, lia koro subite sinkis en la teron. "Ho ne-"
  
  Estis la unua popo kaj la fajfilo de granato pafitaj el la muzelo. La lastaj du Delta-soldatoj rapidis laŭ la ziplinio, celante la kornicon kiam ĝi estis trafita per misilo. Li trafis en la muron super la ziplinaj ankroj kaj detruis ilin per eksplodo de ŝtonoj, polvo kaj ardezargilo.
  
  La linio malleviĝis. La soldatoj flugis malsupren en nigran forgeson sen eĉ fari sonon. Kiel ajn, ĝi estis eĉ pli malbona.
  
  Komodo malbenis, kolero tordante liajn trajtojn. Ili estis bonaj homoj, kun kiuj li trejnis kaj batalis dum jaroj. Nun estis nur tri fortaj homoj en la Delta teamo, kaj plie Drake, Ben kaj Karin.
  
  Drake kriis kaj pelis ilin laŭ la kornico, freneza pro la scio ke novaj RPG-oj estis lanĉiĝotaj. La pluvivantoj kuregis laŭ la kornico, gviditaj de la lumbastonetoj kaj la abundo de sukcenaj ekbriloj. Ĉiu paŝo proksimigis ilin al roka altebenaĵo, stranga ŝtuparo kaj la mistera sed nekredebla vido de giganta trono elstaranta el rokmuro.
  
  Dua RPG-pafo estis lanĉita. Tiu ĉi eksplodis sur kornico malantaŭ la kuristoj, damaĝante sed ne detruante la padon. Eĉ dum li kuris, elpremante la plej bonan el siaj streĉitaj muskoloj, Drake povis aŭdi Kovalenko'n krii al siaj viroj, ke li estu singardaj - la kornico eble estos ilia sola elirejo.
  
  Nun Drake venis al la piedo de la kornico kaj vidis la abismon kiun li devis transsalti por atingi la rokan altebenaĵon kaj alfronti la virojn de la Sango-Reĝo.
  
  Ĝi estis grandioza.
  
  Tiel granda, fakte, ke li preskaŭ ŝanceliĝis. Preskaŭ haltis. Ne por mi mem, sed por Ben kaj Karin. Unuavide, li ne pensis, ke ili faros la salton. Sed tiam li malmoligis sian koron. Ili devis. Kaj ne povus esti malrapidiĝo, neniu returniĝo. Ili estis la nuraj homoj kapablaj je maldaŭrigi la Sango-Reĝon kaj meti finon al lia freneza plano. La solaj homoj kapablaj forigi la gvidanton de internacia terorismo kaj certigi, ke li neniam ricevu ŝancon vundi iun ajn denove.
  
  Sed li ankoraŭ duonturnis sin dum li kuris. "Ne ĉesu," li vokis al Ben. "Kredas. Vi povas fari ĝin".
  
  Ben kapjesis, adrenalino transprenis liajn krurojn kaj muskolojn kaj plenigante ilin per volforto, majesto kaj potenco. Drake trafis la breĉon unue, saltante kun siaj brakoj etenditaj kaj daŭre svingante siajn gambojn, arkante super la interspaco kiel olimpikulo.
  
  Venis Ben poste, brako etendita, kapo ĵetita ĉiudirekten, kaj lia ekvilibro traflugis la nervojn. Sed li surteriĝis aliflanke kun kelkaj coloj por ŝpari.
  
  "Jes!" li ekkriis, kaj Drake rikanis al li. "Jessica Ennis nenion povas fari al vi, amiko."
  
  Komodo tiam alteriĝis forte, preskaŭ tordante sian korpon enen eksteren kiam li tuj turniĝis kaj rigardis Karin. Ŝia salto estis mirinda. La kruroj estas levitaj alte, la dorso estas arka, la maso de movado antaŭen.
  
  Kaj la perfekta surteriĝo. La resto de la Delta teamo sekvis lin.
  
  Drake turnis sin por alfronti la plej ŝokan vidaĵon, kiun li iam vidis.
  
  La Sango-Reĝo kaj liaj viroj, kriante kaj ĝemante, plej kovritaj de sango kaj gapantaj vundoj, ĉiuj atakis rekte al ili kaj svingis siajn armilojn kiel demonoj el infero.
  
  Estas tempo por la fina batalo.
  
  
  ĈAPITRO KVARDEKUNU
  
  
  Matt Drake persistis kaj alfrontis la Sango-Reĝon vizaĝon kontraŭ vizaĝo.
  
  Liaj viroj alvenis unue, kriegoj dum fusiloj sonoris kaj tranĉiloj klakis kaj ekbrilis kiel glavoj, reflektante sukcenan lumon kaj projekciante sian fajron en pluraj direktoj. Pluraj pafoj estis pafitaj, sed ĉe ĉi tiu distanco kaj en ĉi tiu maelstrom de testosterona kaj timo, neniu estis ĝuste celita. Tamen malantaŭ Drake aŭdiĝis akra krio, alia falinta Delta soldato.
  
  La muskoloj de Drake doloris kvazaŭ li batalus kontraŭ tricent-funta gorilo. Sango kaj malpuraĵo kovris lian vizaĝon. Naŭ homoj atakis lin, ilin, sed li venkis ilin ĉiujn, ĉar la Sango-Reĝo estis malantaŭ ili, kaj nenio malhelpus lin deklari sian venĝon.
  
  La maljuna soldato estis reen, la civila vizaĝo nun malgrandiĝis, kaj li estis tie reen, en la pintaj vicoj, kun la plej malmolaj fikaj soldatoj vivantaj.
  
  Li pafis tri virojn rekte en la koron. En la kvara, li eniris renversante la pafilon, tute dispremante la nazon de la viro kaj samtempe rompante parton de lia vango. Tri sekundoj pasis . Li sentis la Delta-skipon malantaŭeniri for de li preskaŭ pro timo, donante al li lokon por labori. Li lasis ilin kontraŭbatali tri soldulojn dum li moviĝis sur unu viron kaj Kovalenko mem.
  
  Komodo kapbatis la viron kaj ponardis la duan per unu movo. Karin estis apud lia flanko kaj ne retiriĝis. Eĉ ne unu sekundo. Ŝi uzis sian vizaĝpalmon por ĵeti la viron kiu estis ponardita malantaŭen, kaj kombinaĵo de pugnobatoj sekvis. Kiam la soldulo grumblis kaj provis tiri sin kune, ŝi intervenis kaj uzis tekvondoteknikon por ĵeti lin super she ŝultron.
  
  Al la rando.
  
  La viro glitis, kriegante, forportita de la abismo. Karin fikse rigardis Komodon, subite konsciante, kion ŝi faris. La gvidanto de granda teamo pensis rapide kaj donis al ŝi dankemon, tuj aprezante ŝiajn agojn kaj igante ilin gravaj.
  
  Karin profunde enspiris.
  
  Drake renkontis la Sango-Reĝon.
  
  Fine.
  
  La lasta viro eltenis la mallongan lukton kaj nun kuŝis tordante ĉe siaj piedoj kun sia spira tubo dispremita kaj ambaŭ pojnoj rompitaj. Kovalenko donis al la viro malestiman rigardon.
  
  "Malsaĝulo. Kaj malforta."
  
  "Ĉiuj malfortaj homoj kaŝas sin malantaŭ sia riĉaĵo kaj la aspekto de potenco kiun ĝi alportas al ili."
  
  "Simileco?" Kovalenko eltiris pistolon kaj pafis en la vizaĝon al la tordiĝanta viro. "Ĉu tio ne estas forto? Ĉu vi pensis, ke ĝi estas simila? Mi mortigas homon en malvarma sango ĉiutage ĉar mi povas. Ĉu ĉi tio estas ia potenco?"
  
  "Kiel vi ordonis la murdon de Kennedy Moore? Kio pri la familioj de miaj amikoj? Eble iu parto de la mondo naskis vin, Kovalenko, sed ne la parto estis prudenta."
  
  Ili moviĝis rapide kaj samtempe. Du armiloj, pistolo kaj fusilo, klakas samtempe.
  
  Ambaŭ estas malplenaj. Duobla klako.
  
  "Ne!" La krio de Kovalenko estis plena de infana kolero. Li estis rifuzita.
  
  Drake ponardis per sia tranĉilo. La Sango-Reĝo montris sian stratinteligentecon kliniĝante flanken. Drake ĵetis fusilon al li. Kovalenko prenis la baton sur la frunto sen ektimi, kaj samtempe eltiris la tranĉilon mem.
  
  "Se mi mem devas mortigi vin, Drake..."
  
  "Ho jes, vi faros," diris la anglo. "Mi vidas neniun alian ĉirkaŭe. Vi ne havas eĉ unu fikan ŝilingon, kamarado."
  
  Kovalenko eksaltis. Drake vidis ĝin okazi malrapide. Kovalenko povus pensi, ke li kreskis forte, eĉ povus pensi, ke li tre trejnis, sed lia trejnado estis nenio kompare kun la rigoroj kaj suferoj kiujn la brita SAS estis submetita.
  
  Drake eniris de la flanko kun rapida genuo, kiu provizore paralizis Kovalenkon kaj rompis plurajn ripojn. La ĝemo, kiu eskapis la buŝon de la ruso, estis tuj subpremita. Li retiriĝis.
  
  Drake falsis rapidan atakon, atendis la reagon de la Sango-Reĝo, kaj tuj kaptis la dekstran brakon de la viro per sia propra. Rapida malsuprenturniĝo kaj la pojno de Kovalenko rompiĝis. Kaj denove la ruso nur siblis.
  
  Ili estis observitaj fare de Komodo, Karin, Ben kaj la restanta Delta soldato.
  
  La Sango-Reĝo rigardis ilin. "Vi ne povas mortigi min. Vi ĉiuj. Vi ne povas mortigi min. Mi estas Dio!"
  
  Komodo grumblis. "Ni ne povas mortigi vin, idioto. Vi devos krii. Sed mi certas, ke mi antaŭĝojas helpi vin elekti en kiu infero vi pasigos la reston de via vivo."
  
  "Malliberejo." La Sango-Reĝo kraĉis. "Neniu malliberejo tenos min. Mi posedos ĝin ene de semajno."
  
  La buŝo de Komodo ekridetis. "Pluraj malliberejoj," li diris kviete. "Ili eĉ ne ekzistas."
  
  Kovalenko aspektis surprizita dum momento, sed poste aroganta vualo denove kovris lian vizaĝon, kaj li turnis sin al Drake. "Kaj vi?" - li demandis. "Vi povus same esti morta, se mi ne devus persekuti vin duonvoje tra la mondo."
  
  - Mortinta? Drake eĥis. "Estas diversaj specoj de mortintoj. Vi devus scii ĝin."
  
  Drake piedbatis lin trans sian malvarman, mortan koron. Kovalenko ŝanceliĝis. Sango fluis el lia buŝo. Kun plenda krio, li falis sur la genuojn. Hontinda fino por la Sango-Reĝo.
  
  Drake ridis pri li. "Li finis. Ligu liajn manojn kaj ni iru."
  
  Ben parolis. "Mi notis liajn parolmanierojn." Li diris mallaŭte, prenante sian telefonon. "Ni povas uzi specialan programaron por reprodukti lian voĉon. Matt, ni ne vere bezonas lin vivanta."
  
  La momento estis tiel streĉa kiel la lasta sekundo antaŭ la eksplodo. La mieno de Drake ŝanĝiĝis de rezigno al pura malamo. Komodo hezitis interveni, ne pro timo, sed pro pene gajnita respekto, la sola respekto kiun soldato povas rekoni. Karin terure larĝigis la okulojn.
  
  Drake levis sian fusilon kaj frapis malmolan ŝtalon kontraŭ la frunto de Kovalenko.
  
  "Ĉu vi estas certa?"
  
  "Pozitive. Mi vidis ŝin morti. Mi estis tie. Li ordonis pri teroristaj atakoj al Havajo.Ben rigardis ĉirkaŭ la ĉambro. "Eĉ Infero elkraĉos ĝin."
  
  "Tien vi apartenas." La rideto de Drake estis malvarma kaj morna, kiel la animo de la Sango-Reĝo. "Preter la pordegoj de la infero. Ĉi tie vi devas resti kaj ĉi tie vi devas morti."
  
  La makzelo de Kovalenko forte kunpremis, kvardek jarojn da morto, senigo kaj sanga malkresko staris malantaŭ tio. "Vi neniam timigas min."
  
  Drake studis la falinton. Li pravis. La morto ne damaĝus lin. Estis nenio sur la tero, kio povus timigi ĉi tiun homon.
  
  Sed estis unu afero, kiu rompus lin.
  
  "Do ni ligas vin ĉi tie." Li mallevis sian fusilon, multe al la krizhelpo de Komodo. "Kaj ni daŭre postulas la trezoron. Ĝi estis la serĉo por via vivo kaj vi neniam scios kio ĝi estis. Sed atentu miajn vortojn, Kovalenko, mi tion faros. "
  
  "Ne!" La kriado de la ruso estis tuja. "Viaj asertoj? Ne! Neniam. Ĝi estas la mia. Ĝi ĉiam estis mia."
  
  Kun malespera muĝado, la Sango-Reĝo faris lastan malesperan puŝon. Lia vizaĝo estis tordita pro doloro. Sango fluis el liaj vizaĝo kaj manoj. Li leviĝis kaj metis ĉiun uncon da volo kaj vivo de malamo kaj murdo en sian salton.
  
  La okuloj de Drake ekbrilis, lia vizaĝo malmola kiel granito. Li lasis la Sango-Reĝon trafi lin, starante firme dum la freneza ruso eluzis ĉiun lastan uncon da sia energio per deko da pugnobatoj, malfacile komence sed rapide forvelkanta.
  
  Tiam Drake ridis, sono preter malgaja, sono sen amo kaj perdita, fiksiĝinta duonvoje inter purgatorio kaj infero. Kiam la lasta el la energio de la Sango-Reĝo estis eluzita, Drake puŝis lin per sia manplato kaj staris sur lia brusto.
  
  "Ĉio estis vane, Kovalenko. Vi perdas".
  
  Komodo rapidis al la ruso kaj ligis lin antaŭ ol Drake povis ŝanĝi opinion. Karin helpis malatentigi lin indikante la preskaŭ vertikalan ŝtuparon kaj la mirindan vidon de la nigra trono elstaranta. De ĉi tie ĝi estis eĉ pli mirinda. La estaĵo estis grandega kaj perfekte skulptita, pendis cent futojn super iliaj kapoj.
  
  "Post vi".
  
  Drake aprezis la sekvan malhelpon. La ŝtuparo leviĝis iom angula sur ĉirkaŭ cent futojn. La malsupra flanko de la trono estis mergita en profunda nigra, malgraŭ la multaj sukcenaj kulminaĵoj disigitaj ĉirkaŭe.
  
  "Mi devas iri unue," diris Komodo. "Mi havas iom da sperto pri grimpado. Ni devas grimpi plurajn ŝtupojn samtempe, enigante karabenojn survoje, kaj poste etendi la sekureclinion al nia teamo."
  
  Drake lasis lin gvidi. La kolero ankoraŭ estis forta en lia cerbo, preskaŭ superforta. Lia fingro ankoraŭ sentis bone sur la ellasilo de la M16. Sed mortigi Kovalenkon nun signifus veneni lian animon por ĉiam, planti mallumon, kiu neniam disiĝos.
  
  Kiel Ben Blake povus diri, ĝi turnus lin al la malluma flanko.
  
  Li komencis surgrimpi la muron post Komodo, bezonante distraĵon kiam la senĉesa deziro al venĝo konstruis kaj provis preni kontrolon de li. La akra leviĝo tuj fokusigis lian menson. La kriegoj kaj ĝemoj de la Sango-Reĝo forvelkis dum la trono pliproksimiĝis kaj la ŝtuparo pli malfacilaj.
  
  Ili supreniris, Komodo gvidis la vojon, zorge sekurigante ĉiun karabenon antaŭ kontroli ĝian pezon, poste kurante sekurecŝnuron kaj faligante ĝin al sia teamo malsupre. Ju pli alte ili grimpis, des pli mallumiĝis. Ĉiu ŝtupo de la ŝtuparo estis ĉizita en la vivantan rokon. Drake komencis senti respekton dum li leviĝis. Iu nekredebla trezoro atendis ilin; li sentis ĝin en sia intesto.
  
  Sed la trono?
  
  Sentante absolutan malplenon malantaŭ si, li haltis, kolektis sian kuraĝon kaj rigardis malsupren. Ben baraktis, liaj okuloj larĝaj kaj timigitaj. Drake sentis pliiĝon de simpatio kaj amo por sia juna amiko kiu ne estis vidita ekde la morto de Kennedy. Li vidis la restantan Delta-soldaton provi helpi Karin kaj ridetis kiam ŝi mansvingis lin for. Li etendis helpan manon al Ben.
  
  "Ĉesu fari ĝin el vi mem, Blakey. Ni."
  
  Ben rigardis lin, kaj artfajraĵoj eksplodis en lia menso. Io en la okuloj de Drake, aŭ en la tono de lia voĉo, ekscitis lin, kaj mieno de espero aperis sur lia vizaĝo.
  
  "Dank' al Dio, ke vi revenis."
  
  Kun la helpo de Drake, Ben grimpis pli rapide. La mortiga malpleno malantaŭ ili estis forgesita, kaj ĉiu paŝo fariĝis paŝo al malkovro, ne danĝero. La malsupra flanko de la trono pli kaj pli proksimiĝis ĝis ĝi estis en tuŝa distanco.
  
  Komodo zorge malsupreniris la ŝtuparon kaj grimpis sur la tronon mem.
  
  Minuton poste, lia mallaŭta usona akĉento kaptis ilian atenton. "Ho mia Dio, vi ne kredos ĉi tion."
  
  
  ĈAPITRO Kvardek DU
  
  
  Drake saltis super malgrandan breĉon kaj alteriĝis ĝuste sur la larĝan ŝtonegon, kiu formis la piedon de la trono. Li atendis ke Ben, Karin, kaj la lasta el la Delta soldatoj alvenus antaŭ ol rigardi Komodon.
  
  "Kion vi havas tie supre?"
  
  La gvidanto de Delta Team grimpis sur la sidlokon de la trono. Nun li iris al la rando kaj rigardis ilin malsupren
  
  "Kiu konstruis ĉi tiun tronon disponigis ne tiom sekretan trairejon. Ĉi tie, malantaŭ la dorso de la trono, estas malantaŭa pordo. Kaj ili estis malfermitaj."
  
  "Ne proksimiĝu al ĉi tio," Drake diris rapide, pensante pri la kaptilsistemoj kiujn ili preterpasis. "Laŭ ni scias, ĝi ŝaltas ŝaltilon, kiu sendas ĉi tiun tronon rekte malsupren."
  
  Komodo aspektis kulpa. "Bona voko. La problemo estas, ke mi jam havas. La bona novaĵo estas..." Li ridetis. "Neniu kaptiloj."
  
  Drake etendis sian manon. "Helpu min leviĝi."
  
  Unu post la alia, ili grimpis sur la sidlokon de la obsidiana trono. Drake prenis momenton por turni sin kaj rigardi la vidon de la abismo.
  
  Rekte kontraŭe, trans grandega abismo, li vidis la saman ŝtonan balkonon, kiun ili antaŭe okupis. La balkono de kiu kapitano Cook foriris. La balkono kie la Sango-Reĝo plej verŝajne perdis la lastajn spurojn de prudento kiun li posedis. Ŝajnis, ke ili estas proksime, sed ĝi estis trompa mejlo.
  
  Drake grimacis. "Ĉi tiu trono," li diris mallaŭte. "Ĝi estis konstruita por-"
  
  La krio de Ben interrompis lin. "Mat! Sanga infero. Vi ne kredos ĝin."
  
  Ne estis la ŝoko en la voĉo de lia amiko kiu sendis timon tra la nervofinaĵoj de Drake, sed sento de antaŭsento. Antaŭsento.
  
  "Kio estas ĉi tio?"
  
  Li turnis sin. Li vidis tion, kion vidis Ben.
  
  "Fiku min."
  
  Karin elpuŝis ilin. "Kio estas ĉi tio?" Tiam ŝi ankaŭ vidis ĝin. "Neniam".
  
  Ili rigardis la malantaŭon de la trono, la altan sintenon, sur kiu iu povus apogi sin, kaj la parton kiu formis la malantaŭan pordon.
  
  Ĝi estis kovrita per nun konataj kirloj - antikvaj simboloj kiuj ŝajnis esti iu formo de skribo - kaj la samaj simboloj kiuj estis surskribitaj sur ambaŭ tempovojaĝaj aparatoj, same kiel sur la granda arĉpordego sub Diamanto-Kapo, kiun Cook nomis. la Pordegoj de Infero.
  
  La simbolojn mem Thorsten Dahl ĵus malkovris en la tombo de la dioj, malproksime en Islando.
  
  Drake fermis la okulojn. "Kiel ĉi tio povas okazi? De kiam ni unue aŭdis pri la naŭ sangaj pecetoj de Odino, mi sentas, ke mi vivas en sonĝo. Aŭ koŝmaro."
  
  "Mi vetas, ke ni ankoraŭ ne finis kun naŭ partoj," diris Ben. "Ĝi devas esti manipulado. Supera ordo. Kvazaŭ ni estis elektitaj aŭ io."
  
  "Pli kiel malbenita." Drake grumblis. "Kaj ĉesu kun la merdo de Stelmilito."
  
  "Mi pensis iom malpli pri Skywalker, iom pli pri Chuck Bartowski," diris Ben kun eta rideto. "Ĉar ni estas geeks kaj ĉio."
  
  Komodo malpacience rigardis la sekretan pordon. "Ĉu ni daŭrigu? Miaj homoj donis sian vivon por helpi nin atingi ĉi tien. Ĉio, kion ni povas fari kontraŭe, estas trovi finon al ĉi tiu infera truo."
  
  "Komodo," Drake diris. "Jen la fino. Devas esti."
  
  Li premis preter la granda grupestro kaj en la gigantan trairejon. La spaco jam estis pli granda ol la pordo, kiu kondukis en ĝin, kaj se tio eblis, Drake sentis, ke la koridoro larĝiĝas, la muroj kaj plafono retiriĝas pli kaj pli, ĝis-
  
  Malvarma, akra venteto karesis lian vizaĝon.
  
  Li haltis kaj faligis la brilan bastonon. En la malforta lumo, li pafis ambran raketon. Li flugis supren, supren, supren, poste pli kaj pli malsupren, trovante nenian subtenon. Ne trovante plafonon, kornicon aŭ eĉ plankon.
  
  Li pafis duan flamlumon, ĉi-foje dekstren. Kaj denove, la sukcena infuzaĵo malaperis sen spuro. Li rompis plurajn brilajn bastonojn kaj ĵetis ilin antaŭen por lumigi ilian vojon.
  
  La pura rando de la klifo finiĝis ses futojn antaŭ ili.
  
  Drake sentis sin tre kapturna, sed devigis sin daŭrigi. Ankoraŭ kelkaj paŝoj kaj li estis vizaĝ-al-vide kun la malpleno.
  
  "Mi vidas nenion. Fiĉaĵo".
  
  "Ni ne povus veni ĉi tien sen ke la malbenita mallumo malhelpu la vojon." Karin voĉigis ĉies pensojn. "Provu denove, Drake."
  
  Li sendis trian ekbrilon en la malplenon. Dum ĝi flugis, ĉi tiu pafo elstarigis kelkajn malfortajn lumaĵojn. Estis io aliflanke de la abismo. Grandega konstruaĵo.
  
  "Kio estis tio?" Ben ĝemis pro timo.
  
  La fulmo forvelkis rapide, mallonga fajrero de vivo por ĉiam perdita en la mallumo.
  
  "Atendu tie," diris la lasta restanta Delta soldato, viro kun la veksignalo Merlin. "Kiom da sukcenaj fulmoj restas al ni?"
  
  Drake kontrolis siajn rimenojn kaj tornistron. Komodo faris same. La nombro, kiun ili elpensis, estis proksimume tridek.
  
  "Mi scias, kion vi pensas," diris Komodo. "Artfajraĵo, ĉu?"
  
  "Iufoje," diris Merlin, la armilsperta de la teamo, morne. "Eltrovu, pri kio ni traktas kaj poste rekonduku ĝin al loko, kie ni povas voki subtenon."
  
  Drake kapjesis. "Konsenti". Li flankenmetis dekduon da flamlumoj por la reveturo, kaj poste preparis sin. Komodo kaj Merlin venis kaj staris apud li sur la rando.
  
  "Preta?"
  
  Unu post la alia, en rapida sinsekvo, ili pafis raketon post raketo alte en la aeron. Sukcena lumo hele ekbrilis ĉe sia plej alta punkto kaj elsendis brilegan brilon, kiu dispelis la mallumon.
  
  Por la unua fojo en la historio, taglumo venis en la eternan mallumon.
  
  La piroteknika agado ekvalidis. Ĉar ekbrilo post ekbrilo daŭre pafiĝis kaj eksplodis antaŭ malrapide malsupreniri, la grandega strukturo ĉe la alia fino de la giganta kaverno lumiĝis.
  
  Ben anhelis. Karin ridis. "Brile".
  
  Dum ili mirigite rigardis, la pecmallumo ekbrulis kaj ekestis mirinda strukturo. Unue vico da arkoj ĉizis en la malantaŭan muron, poste duan vicon sub ili. Tiam evidentiĝis, ke la arkoj fakte estas malgrandaj ĉambroj - niĉoj.
  
  Sub la dua vico, ili vidis trian, poste kvaran, kaj poste vicon post vico, kiam blindigaj lumoj glitis malsupren de la granda muro. Kaj en ĉiu niĉo, grandegaj brilantaj trezoroj reflektis la momentan gloron de la drivanta sukcena infero.
  
  Ben estis miregigita. "Ĉi tio... ĉi tio estas..."
  
  Drake kaj Delta Team daŭre lanĉis misilon post misilo. Ŝajnis, ke pro ili, la masiva ĉambro ekflamis. Granda fajro eksplodis kaj furiozis antaŭ iliaj okuloj.
  
  Finfine, Drake lanĉis la lastan flamlumon. Li tiam prenis momenton por aprezi la mirindan revelacion.
  
  Ben balbutis. "Ĝi estas grandega... ĝi estas..."
  
  "Alia tombo de la dioj." Drake finis kun pli da zorgo en sia voĉo ol surprizo. "Almenaŭ trioble pli ol en Islando. Jesuo Kristo, Ben, kio diable okazas?"
  
  
  * * *
  
  
  La reveturo, kvankam ankoraŭ plena de danĝero, prenis duonon de la tempo kaj duono de la peno. La nura grava obstaklo estis granda abismo kie ili devis instali alian zipolinion por reiri trans, kvankam la Volupta Ĉambro ĉiam estis problemo por la uloj kiel Karin indikis kun flankenrigardo al Komodo.
  
  Reen tra la Hellgate arĉpordego de la Cook, ili tretis laŭ la laftubo reen al la surfaco.
  
  Drake rompis longan silenton. "Ve, ĉi tiu estas la plej bona odoro en la mondo nun. Fine iom da freŝa aero."
  
  La voĉo de Mano Kinimaki venis el la ĉirkaŭa mallumo. "Prenu tiun havajan enspiron de freŝa aero, viro, kaj vi estos pli proksima al via celo."
  
  Homoj kaj vizaĝoj eliris el la duonmallumo. Generatoro estis lanĉita, ŝaltante haste starigitan aron de kordlumoj. La kampotablo estis starigita. Komodo raportis ilian lokon tuj kiam ili komencis grimpi la laftubon. La signalo de Ben revenis, kaj lia poŝtelefono bipis kvarfoje per respondilo. Karin faris same. Gepatroj rajtis telefoni.
  
  "Nur kvar fojojn?" Drake demandis kun rido. "Ili certe forgesis vin."
  
  Nun Hayden marŝis al ili, mizera, lacaspekta Hayden. Sed ŝi ridetis kaj timeme brakumis Ben. Alicia sekvis ŝin, rigardante Drake per murdemaj okuloj. Kaj en la ombro, Drake vidis Mei, teruran streĉon sur ŝia vizaĝo.
  
  Estis preskaŭ tempo por ilia kalkulo. La japanoj, ne la angloj, ŝajnis la plej embarasitaj pri tio.
  
  Drake forskuis malhelan nubon de depresio de siaj ŝultroj. Li kompletigis ĉion ĵetante la ligitan, buŝoŝtopitan figuron de la Sango-Reĝo sur la malebenan grundon ĉe iliaj piedoj.
  
  " Dmitry Kovalenko " . Li grumblis. "Reĝo de la sonorila fino. La plej deprava de sia speco. Ĉu iu volas kelkajn piedbatojn?"
  
  En tiu momento, la figuro de Jonathan Gates realiĝis el la kreskanta bruo ĉirkaŭ la provizora tendaro. Drake mallarĝigis la okulojn. Li sciis ke Kovalenko propre mortigis la edzinon de Gates. Gates havis pli da kialo damaĝi la ruson ol eĉ Drake kaj Alicia.
  
  "Provu". Drake siblis. "Baĉulo ĉiukaze ne bezonos ĉiujn siajn brakojn kaj krurojn en malliberejo."
  
  Li vidis Ben kaj Karin ektiriĝi kaj deturniĝi. En tiu momento, li ekvidis la homon, kiun li fariĝis. Li vidis la amarecon, la venĝeman koleron, la spiralon de malamo kaj rankoro, kiuj kondukos, ke li fariĝos io simila al Kovalenko mem, kaj li sciis, ke ĉiuj tiuj emocioj manĝos lin kaj fine ŝanĝos lin, transformos lin en alian homon. Ĝi estis fino, kiun neniu el ili volis...
  
  ... Tio estas, Alison aŭ Kennedy.
  
  Li ankaŭ deturnis sin kaj metis sian brakon ĉirkaŭ ĉiun el la ŝultroj de la Blake. Ili rigardis orienten, preter vico de balanciĝantaj palmoj, al malproksimaj brilantaj lumoj kaj ondetanta oceano.
  
  "Tia vido povas ŝanĝi homon," diris Drake. "Povas doni al li novan esperon. Tempo estas donita."
  
  Ben parolis sen turni sin. "Mi scias, ke vi volas nun citaĵon de Dinoroc, sed mi ne donos ĝin al vi. Anstataŭe, mi povus citi kelkajn koncernajn liniojn el "Haunted". Kio pri ĉi tio?
  
  "Ĉu vi citas Taylor Swift nun? Kio misfunkciis tie?"
  
  "Ĉi tiu aŭtoveturejo estas same bona kiel iu ajn el viaj Dinorokoj. Kaj vi scias ĝin".
  
  Sed Drake neniam konfesus ĝin. Anstataŭe, li aŭskultis la babiladon venantan tien kaj reen malantaŭ ili. La terorismaj intrigoj estis malsukcesigitaj lerte kaj rapide, sed estis ankoraŭ kelkaj viktimoj. Neevitebla sekvo kiam oni traktas fanatikulojn kaj frenezulojn. La lando estis en funebro. La Prezidanto estis survoje kaj jam promesis alian kompletan revizion de Usono. spionsistemo, kvankam estis ankoraŭ neklare kiel iu ajn povus malhelpi Kovalenko efektivigi planon kiu estis evoluigita dum dudek jaroj, kiam dum ĉi tiu tempo li estis konsiderita nur mita figuro.
  
  Tre simila al la dioj kaj iliaj restaĵoj, kiujn ili trovis nun.
  
  Tamen, lecionoj estis lernitaj, kaj Usono kaj aliaj landoj estis deciditaj konsideri ĉion ĉi.
  
  La temo de akuzoj alportitaj kontraŭ tiuj homoj en potenco, kiuj agis sub devigo kaj pro timo por la bonfarto de siaj amatoj, ligos la juĝistaron dum jaroj.
  
  Sed la kaptitoj de la Blood King estis liberigitaj kaj reunuigitaj kun siaj amatoj. Gates promesis ke Kovalenko estus devigita forlasi la sangan vendetton, unu maniero aŭ alia. Harrison estis reunuigita kun sia filino, kvankam nelonge, kaj la novaĵoj nur malĝojigis Drake.
  
  Se lia propra filino estus naskita kaj amata kaj poste kidnapita, ĉu li farus la samon kiel Harrison?
  
  Kompreneble li farus. Ĉiu patro movus ĉielon kaj teron kaj ĉion intere por savi sian infanon.
  
  Hayden, Gates, kaj Kinimaka moviĝis foren de la bruo ĝis ili estis plej proksime al Drake kaj lia grupo. Li ĝojis vidi Komodon kaj la pluvivan Delta-soldaton, Merlin, kun ili ankaŭ. La ligiloj forĝitaj en kuneco kaj ago estis eternaj.
  
  Hayden demandis Gates pri iu ulo nomita Russell Cayman. Ĉi tiu viro ŝajnis anstataŭigi Thorsten Dahl kiel estron de la islanda operacio, liaj ordonoj venis de la plej supro... kaj eble eĉ de nebula kaj malproksima loko super ĝi. Kajmano ŝajnis esti malmola viro kaj senkompata. Li estis kutime en pagendaĵo de sekretaj operacioj kaj disvastiĝis por esti eĉ pli sekretaj kaj fajnaj operacioj kaj hejme kaj eksterlande.
  
  "Kajmano estas problemo-solvanto," Gates diris. "Sed ne nur tio. Vi vidas, neniu ŝajnas scii, kies problemoj li estas.Lia permeso superas la plej altan nivelon. Lia aliro estas tuja kaj senkondiĉa. Sed, kiam oni puŝas ĉirkaŭen, neniu scias por kiu diable li efektive laboras."
  
  La poŝtelefono de Drake sonoris kaj pendigis. Li kontrolis la ekranon kaj vidis kun kontento, ke la alvokanto estas Torsten Dahl.
  
  "He, ĝi estas freneza svedo! Kiel vi fartas, kamarado? Ĉu vi ankoraŭ parolas kiel idioto?"
  
  "Ŝajnus tiel. Mi provas kontakti iun dum horoj, kaj mi ricevis vin. La sorto ne estas afabla al mi."
  
  "Vi bonŝancas, ke vi ricevis unu el ni," diris Drake. "Estis malfacilaj kelkaj tagoj."
  
  "Nu, ĝi estas eĉ pli malglata." Dahl revenis.
  
  "Mi dubas ke-"
  
  "Aŭskultu. Ni trovis desegnaĵon. Mapo por esti pli preciza. Ni sukcesis deĉifri la plej grandan parton de ĝi antaŭ ol tiu kajmana idioto klasifikis ĝin kiel plej altan sekurecan problemon. Cetere, ĉu Hayden aŭ Gates sciis ion pri li?"
  
  Drake palpebrumis pro konfuzo. " Kajmano? Kiu diable estas ĉi tiu Kajmano? Kaj kion scias Hayden kaj Gates?"
  
  "Ne gravas. Mi ne havas multe da tempo." Unuafoje Drake konsciis, ke lia amiko flustras kaj haste. "Rigardu. La mapo, kiun ni trovis, almenaŭ montras la lokon de tri tomboj. Ĉu vi komprenis ĝin? Estas tri tomboj de la dioj."
  
  "Ni ĵus trovis duan." Drake sentis, ke la spiro forfalis el li. "Ĝi estas grandega."
  
  "Mi pensis tion. Tiam la mapo ŝajnas esti preciza. Sed, Drake, vi devas aŭdi ĉi tion, la tria tombo estas la plej granda el ĉiuj, kaj ĝi estas la plej malbona."
  
  "Pli malbona?"
  
  "Plenigita de la plej teruraj dioj. Vere malnobla. Malbonaj estaĵoj. La tria tombo estis io kiel malliberejo, kie morto estis devigita prefere ol akceptita. Kaj Drake..."
  
  "Kio?"
  
  "Se ni pravas, mi pensas, ke ĝi tenas la ŝlosilon al ia finjuĝa armilo."
  
  
  ĈAPITRO Kvardek-TRI
  
  
  Antaŭ la tempo alia mallumo descendis sur Havajon kaj la venontaj stadioj de iu antikva megaplano komenciĝis, Drake, Alicia kaj May metis ĉion malantaŭ ili por fini sian propran krizon iam kaj por ĉiam.
  
  Hazarde, ili elektis la plej draman scenaron el ĉiuj. Waikiki-strando kun varma Pacifika Oceano, hele lumigita de plenluno unuflanke kaj vicoj de flamantaj turismaj hoteloj aliflanke.
  
  Sed ĉi-vespere ĝi estis loko por danĝeraj homoj kaj severaj revelacioj. La tri fortoj de la naturo renkontis en renkontiĝo kiu ŝanĝis la kurson de iliaj vivoj por ĉiam.
  
  Drake parolis unue. "Vi du devas diri al mi. Kiu mortigis Wells kaj kial. Tial ni estas ĉi tie, do ne plu utilas bati ĉirkaŭ la arbusto."
  
  "Tio ne estas la sola kialo, ke ni estas ĉi tie." Alicia fulmis al Mai. "Ĉi tiu elfo helpis mortigi Hudson sen mencii ŝian fratineton. Estas tempo por mi kaj mia viro ricevi iun malmodernan venĝon."
  
  Mai malrapide balancis la kapon. "Ĝi ne estas vera. Via dika, idiota koramiko-"
  
  "Do en la spirito de Wells." Alicia siblis. "Mi ŝatus havi iom da libera tempo!"
  
  Alicia paŝis antaŭen kaj forte batis majon en la vizaĝon. La japanuleto ŝanceliĝis, poste rigardis supren kaj ridetis.
  
  "Vi memoris".
  
  "Kion vi diris al mi, ke la venontan fojon kiam mi batos vin, mi devus bati vin kiel homon? Jes, vi ne emas forgesi ion tian."
  
  Alicia deĉenigis ekblovon da batoj. Mai retropaŝis, kaptante ĉies pojnojn. La sablo kirliĝis ĉirkaŭ ili, frakasiĝis en kaosajn ŝablonojn per iliaj rapidaj piedoj. Drake iam provis interveni, sed bato al lia dekstra orelo pensigis lin dufoje.
  
  "Nur ne mortigu unu la alian."
  
  "Mi povas nenion promesi," Alicia murmuris. Ŝi falis kaj tranĉis la dekstran kruron de Mei. Mai alteriĝis kun grunto, la sablo premis ŝian kapon. Kiam Alicia alproksimiĝis, Mai ĵetis manplenon da sablo en ŝian vizaĝon.
  
  "Hundino".
  
  "Estas tute juste-" Mai elĵetis. La du virinoj renkontis vizaĝon kontraŭ vizaĝo. Alicia kutimis proksimbatalo kaj donis fortajn batojn per siaj kubutoj, pugnoj kaj manplatoj, sed Mai kaptis aŭ evitis ĉiun el ili kaj respondis en speco. Alicia kaptis Majon je la zono kaj provis malekvilibrigi ŝin, sed ŝi faris nur parte ŝiri la supron de la pantalono de Majo.
  
  Kaj lasu la defendojn de Alicia tute malfermitaj.
  
  Drake palpebrumis dum li rigardis la evoluojn. "Nun tio pli similas al la vero." Li retropaŝis. "Daŭrigu".
  
  Mei plene profitis la eraron de Alicia, kaj povis ekzisti nur unu kontraŭ Mei-klaso militisto. Batoj pluvis sur Alicia kaj ŝi retiriĝis, ŝia dekstra brako pendanta malforte en agonio, ŝia sternumo brulanta pro la multoblaj batoj. La plej multaj militistoj estus rezignitaj post du aŭ tri batoj, sed Alicia estis farita el pli malmola materialo, kaj eĉ ĉe la fino ŝi preskaŭ kolektiĝis.
  
  Ŝi reĵetis sin tra la aero, piedbatis kaj miregigis Mai per duobla piedbato al la stomako. Alicia surteriĝis sur la dorso en la sablo kaj rulis sian tutan korpon renverse.
  
  Nur por alfronti planton de la plej kompleksa ordo. Pugnobato al la stomako estus batinta la Hulkon, sed ĝi eĉ ne haltigis Mai. Ŝiaj muskoloj prenis la trafon facile.
  
  Alicia falis, la lumo preskaŭ estingiĝis. La steloj naĝis antaŭ ŝiaj okuloj, kaj ne tiuj, kiuj briletis en la nokta ĉielo. Ŝi ĝemis. "Diable bona pafo."
  
  Sed Mae jam turnis sin al Drake.
  
  "Mi mortigis Wells, Drake. mi faris".
  
  "Mi eltrovis ĝin antaŭe," li diris. "Vi certe havis kialon. Kio estis tio?"
  
  "Vi ne dirus tion, se mi mortigus la maljunan bastardon." Alicia ĝemis sub ili. "Vi nomus min nuksa hundino."
  
  Drake ignoris ŝin. Mai skuis sablon de siaj haroj. Post minuto, ŝi profunde enspiris kaj rigardis en liajn okulojn.
  
  "Kio estas ĉi tio?"
  
  "Du kialoj. Unue, li eksciis pri la kidnapo de Ĉika kaj minacis diri al vi."
  
  "Sed ni povus paroli pri-"
  
  "Mi scias. Ĉi tio estas nur malgranda parto."
  
  Nur malgranda parto, li pensis. Ĉu la kidnapo de la fratino de Mai estis malgranda parto?
  
  Nun Alicia pene leviĝis. Ŝi ankaŭ turnis sin por alfronti Drake, nekarakteriza timo en ŝiaj okuloj.
  
  "Mi scias," May komencis, tiam montris ankaŭ al Alicia. "Ni scias ion multe pli malbonan. Io terura..."
  
  "Dio, se vi ne afiŝas ĉi tion, mi pafos al vi ambaŭ en la kapon, diablo."
  
  "Unue, vi devas scii ke Wells neniam dirus al vi la veron. Li estis S.A.S. Li estis oficiro. Kaj li laboris por eta organizo tiel alte sur la nutroĉeno ke ĝi administras la registaron."
  
  "Ĉu vere? Pri kio?" La sango de Drake subite frostiĝis en liaj vejnoj.
  
  "Ke via edzino - Alison - estis mortigita."
  
  Lia buŝo moviĝis sed ne faris sonon.
  
  "Vi tro proksimas al iu. Ili bezonis, ke vi forlasu ĉi tiun regimenton. Kaj ŝia morto igis vin rezigni."
  
  "Sed mi estis forironta. Mi forlasos SAS por ŝi!"
  
  "Neniu sciis tion," Mai diris mallaŭte. "Eĉ ŝi ne sciis tion."
  
  Drake palpebrumis, kiam li sentis subitan malsekecon ĉe la anguloj de siaj okuloj. "Ŝi havis nian infanon."
  
  Mai rigardis lin kun griza vizaĝo. Alicia forturnis sin.
  
  "Mi neniam antaŭe diris al iu ajn," li diris. "Neniam".
  
  La havaja nokto ĝemis ĉirkaŭ ili, la alta surfo flustris longe forgesitajn kantojn de la antikvuloj, la steloj kaj la luno rigardis malsupren tiel senpasie kiel ĉiam, konservante sekretojn kaj atentante la promesojn, kiujn homo ofte povas fari.
  
  "Kaj estas io alia," Mai diris en la mallumon. "Mi pasigis multan tempon kun Wells kiam ni turneis Miamon. Dum ni estis en tiu hotelo, sciu, tiu, kiu estis disrompita, mi aŭdis lin telefone almenaŭ duon dekduon da fojoj kun viro...
  
  "Kiu persono?" Drake diris rapide.
  
  "La nomo de la viro estis Kajmano. Russell Cayman."
  
  
  FINO
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  David Leadbeater
  Ĉe la kvar anguloj de la tero
  
  
  ĈAPITRO UNUA
  
  
  Defendsekretario Kimberly Crowe eksidis kun kreskanta sento de maltrankvilo en sia jam batanta koro. Ŝi certe ne daŭris longe en la laboro, sed ŝi sciis, ke ne ĉiutage kvarstela armea generalo kaj altranga CIA-oficisto postulas aŭdiencon kun iu en ŝia pozicio.
  
  Ĝi estis malgranda, duonmalluma sed ornamita ĉambro en hotelo en la centro de Vaŝingtono; la loko, al kiu ŝi kutimis, kiam aferoj bezonis iom pli da takto ol kutime. Malforta lumo reflektis malforte la centojn da oraj kaj solidaj kverkaj pecoj, donante al la ĉambro pli hazardan aeron kaj elstarigante la trajtojn kaj ĉiam ŝanĝiĝantajn esprimojn de tiuj, kiuj renkontis ĉi tie. Crowe atendis ke la unua el ili parolos.
  
  Mark Digby, la CIA-ulo, iris rekte al la punkto. "Via teamo estas eksterordinara, Kimberly," li diris, lia tono tratranĉante la atmosferon kiel acida metalo. "Skribas sian propran bileton."
  
  Crowe, kiu atendis ĉi tiun mordan atakon, malamis iri sur la defensivan, sed li ne vere havis elekton. Eĉ dum ŝi parolis, ŝi sciis, ke ĝuste tion Digby volis. "Ili vokis al tribunalo. En kampo. Mi eble ne ŝatas ĝin, Mark, sed mi restas kun ĝi."
  
  "Kaj nun ni estas malantaŭe," grumblis generalo George Gleason malkontente. Nova engaĝiĝo estis ĉio pri kio li zorgis.
  
  "En la kuro por tiel nomataj 'ripozlokoj'? Rajdantoj? Bonvolu. Niaj plej bonaj mensoj ankoraŭ ne elrompis la kodon."
  
  "Restu kun ĝi, ĉu?" Digby daŭrigis kvazaŭ Gleason ne interrompus. "Kion pri ilia decido mortigi civilulon?"
  
  Korvo malfermis la buŝon sed diris nenion. Pli bone ne fari ĝin. Digby klare sciis pli ol ŝi kaj uzos ĉiun lastan pecon de ĝi.
  
  Li rigardis rekte al ŝi. "Kion pri tio, Kimberly?"
  
  Ŝi fiksrigardis lin, nenion dirante, la aero nun kraketas inter ili. Estis klare, ke Digby rompiĝos unue. La viro praktike tordiĝis en sia bezono kundividi, elverŝi sian animon kaj formi ĝin laŭ sia pensmaniero.
  
  "Viro nomita Joshua Vidal helpis ilin en la enketo. Mia kampoteamo ne sciis kial ili serĉis lin, aŭ kial ili malŝaltis ĉiujn fotilojn en la gvatĉambro," li paŭzis, "ĝis ili poste kontrolis kaj trovis..." Li skuis la kapon, ŝajnigante seniluziiĝon pli malbona ol la plimulto. sapopersteluloj.
  
  Crowe legis inter la linioj, sentante la multajn tavolojn de merdo. "Ĉu vi havas plenan raporton?"
  
  "Mi kredas". Digby decide kapjesis. "Ĝi estos sur via tablo ĝis ĉi-vespere."
  
  Crowe restis silenta pri ĉio, kion ŝi sciis pri la lasta misio. La SPEAR-teamo konservis kontakton - apenaŭ - sed ili sciis malmulte pri kio okazis. Tamen, la murdo de ĉi tiu Joshua Vidal, se iu ajn vera, havos profundajn kaj ampleksajn sekvojn por la teamo. Aldonu al tio Mark Digby, kiu estis unu el tiuj homoj, kiuj feliĉe korektis ajnan eraron, kiu antaŭenigis liajn proprajn celojn, kaj la teamo de Hayden facile povus esti nomata malhonoro al Usono. Ili povas esti dissolvitaj, klasifikitaj kiel fuĝantoj arestotaj, aŭ... pli malbone.
  
  Ĉio dependis de la plano de Digby.
  
  Crowe devis esti tre singarda, atenta pri sia propra sufiĉe malfacila kariero. Iri ĉi tien, atingi ĉi tien, ne estis sen ĝiaj danĝeroj-kaj kelkaj ankoraŭ kaŝatendis malantaŭ ŝi.
  
  Generalo Gleason ridis. "Ĝi nenion antaŭeniras. Precipe tiuj uloj kiuj laboras en la kampo."
  
  Crowe kapjesis al la generalo. "Mi konsentas, Georgo. Sed SPEAR havis kaj ankoraŭ havas unu el niaj plej efikaj teamoj, kune kun teamoj SEAL 6 kaj 7. Ili estas... unikaj en multaj manieroj. Mi volas diri, laŭvorte, ne ekzistas alia teamo kiel ili en la mondo."
  
  La rigardo de Digby estis malmola. "Mi vidas ĉi tion kiel tre malfortika pozicio prefere ol supera. Ĉi tiuj SWAT-teamoj bezonas pli mallongajn ŝnurojn, ne pli malstriktajn ĉenojn."
  
  Crowe sentis ke la atmosfero plimalboniĝas kaj li sciis ke aferoj plimalboniĝos. "Via teamo foriris. Ili havas internajn problemojn. Eksteraj sekretoj, kiuj eble ankoraŭ venos por mordi nin ĉiujn en la azeno..." Li paŭzis.
  
  Generalo Gleason denove gruntis. "La lasta afero, kiun ni bezonas, estas ke teamo de friponaj multnaciaj dungitaj de Usono freneziĝu eksterlande kreante alian aĉan ŝtormon. Pli bone tranĉu ligilojn dum ni povas."
  
  Crowe ne povis kaŝi sian surprizon. "Pri kio vi parolas?"
  
  "Ni diras nenion." Digby rigardis la murojn kvazaŭ li atendus vidi la orelojn de Dumbo.
  
  "Ĉu vi diras, ke ili estu arestitaj?" ŝi premis.
  
  Digby kapneis preskaŭ nerimarkeble; apenaŭ rimarkebla, sed movo kiu sonis kiel avertaj sonoriloj profunde en la animo de Korvo. Ŝi ne ŝatis ĝin, eĉ eĉ ne, sed la sola maniero por malpezigi la teruran streĉon en la ĉambro kaj foriri estis pluiri.
  
  "Enŝovu pinglon en ĉi tion," ŝi diris per tiel leĝera voĉo kiel ŝi povis distingi. "Kaj ni diskutu alian kialon, kial ni estas ĉi tie. Ĉe la kvar anguloj de la tero."
  
  "Ni estu rektaj," diris la generalo. "Kaj rigardu faktojn, ne fabelojn. La faktoj estas, ke kelkaj frenezuloj trovis 30-jarajn manuskriptojn, kiuj estis verkitaj de militkrimuloj kaŝantaj en Kubo. La faktoj estas, ke ĉi tiu aro da psikouloj antaŭeniris kaj fikado likis ilin en la malbenitan reton, kio estas tute natura por ĉi tiu grupo. Ĉi tiuj estas la faktoj."
  
  Crowe estis konscia pri la abomeno de la generalo por arkeologia folkloro kaj lia totala manko de fantazio. "Mi kredas ke jes, Georgo."
  
  "Ĉu vi ŝatus pli?"
  
  "Nu, mi estas sufiĉe certa, ke ni aŭdos ilin."
  
  "Ĉiu freneza sciencisto, ĉiu fika ŝatanto de Indiana Jones, kaj entreprenema krimulo en la mondo nun havas aliron al la samaj informoj, kiujn ni havas. Ĉiu registaro, ĉiu SWAT-teamo, ĉiu nigra operacia unuo vidis ĝin. Eĉ tiuj, kiuj ne ekzistas. Kaj nun... ili ĉiuj havas sian plej malpuran atenton en unu loko."
  
  Crowe ne estis certa, ke ŝi ŝatas lian analogion, sed demandis, "Kiu?"
  
  "Plano de la ordo de la Lasta Juĝo. Finjuĝoplano."
  
  "Nun tio sonas iom dramece venante de vi, Generalo."
  
  "Mi legis ĝin laŭvorte, jen ĉio."
  
  "Ni ĉiuj legis ĝin. Ĉio tio," enmetis Digby. "Kompreneble, ĉi tio devas esti prenita serioze ĝis ĝi povas esti rabatita. La ĉefdokumento kiun ili nomas "The Doomsday Order" rilatas al la Rajdantoj kaj, ni kredas, al la ordo en kiu ili estas serĉotaj."
  
  "Sed-" Gleason klare ne povis deteni sin. "Kvar anguloj. Estas tute mallogike."
  
  Korvo helpis lin antaŭeniri. "Mi supozas, ke ĝi estas intence kodita, Georgo. Por kompliki la decidon. Aŭ disponigu ĝin nur al tiuj elektitaj de la Ordo."
  
  "Mi ne ŝatas ĝin". Gleason aspektis kvazaŭ lia tegmento estis forblovita.
  
  "Mi certas". Crowe frapis sur la tablon antaŭ ŝi. "Sed rigardu - la manuskripto levas multajn demandojn, kiuj ĉiuj estas ankoraŭ neresponditaj. Esence, kie ili estas nun... La Ordo?"
  
  "Ĉi tio neniel estas la plej granda mistero, kiun ni alfrontas," Digby malkonsentis. "Ĉi tiu plano estas al kio ni devas turni sin kun ĉiu hasto."
  
  Crowe ĝuis gajni ĉi tiun apartan manipuladon. "LANCOJ estas jam en Egiptio," ŝi konfirmis. "Konsiderante la manuskripton laŭvalore kaj supozante, ke niaj fruaj interpretoj estas ĝustaj, tie ni devus esti."
  
  Digby mordis sian malsupran lipon. "Tio estas tute bona," li diris, "sed ĝi ankaŭ alportas al ni plenan rondon al kie ni volas esti. Decido nun devas esti farita, Kimberly."
  
  "Nun?" Ŝi estis vere surprizita. "Ili ne iras ien kaj estus eraro forigi ilin de la kampo. Mi supozas, ke vi komprenas la manuskripton? Kvar rajdistoj? La lastaj kvar armiloj? Milito, konkero, malsato, morto. Se ĉi tio estas valida aserto, ni bezonas ke ili faru tion, kion ili plej bone faras."
  
  " Kimberly ". Digby frotis siajn okulojn. "Vi kaj mi havas tute malsamajn vidojn pri kio ĝi estas."
  
  "Certe vi ne povas kontesti iliajn antaŭajn sukcesojn?"
  
  "Kiel vi difinas sukceson?" Digby etendis siajn manojn en skandale kontenta maniero. "Jes, ili neŭtraligis kelkajn minacojn, sed la SEALoj, la Gardistoj, la Speciala Aktiveca Divido de la CIA, SOG, la Martrupo-Rabatakantoj povus fari la samon..." Li paŭzis. "Vidu kien mi iras?"
  
  "Vi diras, ke ni ne bezonas SPIR."
  
  Digby intence ruligis la okulojn. "Ĝi neniam okazis".
  
  Crowe bezonis pli ol sekundon por pripensi la intencan insulton. Ŝi ĵetis rigardon de Digby al Gleason, sed la generalo respondis nur per senpasia, stoika rigardo, sendube la ekstera esprimo de sia krea sinsekvo. Estis klare al ŝi, kie SPIR sukcesis. Gleason sincere ne komprenis tion, kaj Digby traktis alian celon.
  
  "Ĝis nun," ŝi diris, "ni havas nur vortojn kaj raportojn, plejparte onidirojn. Ĉi tiu teamo riskis siajn vivojn, perdis siajn homojn kaj oferis denove kaj denove por ĉi tiu lando. Ili havas la rajton elparoli."
  
  Digby grimacis sed diris nenion. Crowe klinis sin en sia seĝo, trinkante en la trankvila etoso kiu ankoraŭ regis en la kvar anguloj de la ĉambro, penante resti koncentrita. Oni postulis koncentriĝon kaj trankvilon kiam oni traktas venenajn serpentojn.
  
  "Mi proponas sendi homojn al TerraLeaks por ĉesigi ĉi tiun fluon de informoj," ŝi diris. "Ĝis la aŭtentikeco de ĉi tiu Ordo estos establita. Kio baldaŭ okazos," ŝi aldonis. "Ni esploras la kuban bunkron kie ĝi estis trovita. Kaj ni lasis Team SPEAR fari sian laboron. Neniu faros ĝin pli rapide."
  
  Generalo Gleason konsente kapjesis. "Ili estas en loko," li bruis.
  
  Tiam Digby donis al ŝi grandan rideton, aludante la katon, kiu ricevis la kremon. "Mi akceptas ĉiujn viajn proponojn," li diris. "Mi volas registri, ke mi ne konsentas kun ili, sed mi faros. Kaj kontraŭe mi volas, ke vi akceptu mian etan proponon."
  
  Kara Dio, ne. "Kiu el ili?"
  
  "Ni sendas duan teamon. Por kovri ilin kaj eble helpi ilin."
  
  Crowe sciis, kion li diras. "Kovri" signifis observi, kaj "helpi" tre eble signifis ekzekuti.
  
  "Kiu teamo?"
  
  "Foka Teamo 7. Ili estas proksimaj."
  
  "Nekredeble." Crowe balancis la kapon. "Ni havas du el niaj ĉefaj teamoj en la sama areo samtempe. Kiel ĝi okazis?
  
  Digby sukcesis resti senpasia. "Pura koincido. Sed vi devas konsenti, ke du estas pli bone ol unu."
  
  "Bone". Crowe sciis ke ŝi havis neniun elekton ol konsenti. "Sed sub neniuj cirkonstancoj du teamoj renkontiĝas. Ne pro ia kialo. Ĉio klara?"
  
  "Nur se la mondo dependas de ĝi." Digby ridetis, evitante la demandon kaj ĝemante Gleason.
  
  "Restu profesia," diris Gleason. "Mi povas havi sep en la ĝusta areo en kelkaj horoj. Kondiĉe ke ni finigos ĉi tion sufiĉe baldaŭ."
  
  "Konsideru ĝin ĉie." Crowe sindetenis de rakonti al la paro ne lasi la pordon trafi iliajn azenojn sur ilia elirejo. Por SPEAR, ĉi tio apenaŭ povus esti pli serioza. Por la viro kiu mortigis Joshua Vidal, ĝi estis brutala. Por ŝi, ĝi povus esti iu el la supre kaj eĉ pli malbona. Sed unue, ni savu la mondon, ŝi pensis.
  
  Denove.
  
  
  ĈAPITRO DU
  
  
  Aleksandrio etendiĝis en sia tuta moderna gloro malantaŭ spegula fenestro; flora betona metropolo franĝita de brilanta maro, vicita per palmoj kaj hoteloj, kurba marbordo kaj la nekredeble impona Biblioteko de Aleksandrio.
  
  La sekurdomo de CIA preteratentis ses lenojn de trafiko kiuj malrapide ĉirkaŭiris la pruon de la marbordo. Ĉiu aliro al la malfortika altano ekstere estis limigita per peza vitro kaj stangoj. Nur la ĉefa salono proponis ian signon de komforto; la kuirejo estis malgranda kaj memfarita, du el la dormoĉambroj jam delonge estis transformitaj en ŝtalkaĝojn. Estis nur unu persono kiu prizorgis la sekurdomon plentempe, kaj li klare estis ekster sia komfortzono.
  
  Alicia mendis kafon. "He viro, tio estas kvar nigraj, du kun lakto, tri kun kremo, kaj unu kun cinama gusto. Komprenita?"
  
  "Mi ne..." Viro tridekjara kun maldikrandaj okulvitroj kaj tufaj brovoj furioze palpebrumis. "Mi ne... faras kafon. Ĉu vi komprenas ĉi tion?
  
  "Vi ne komprenas? Nu, kion diable vi faras ĉi tie?"
  
  "Konekto. Loka kontakto. Domservistino. mi-"
  
  Alicia forte mallarĝigis la okulojn. - Domzorgisto?
  
  "Jes. Sed ne tiel. Mi-"
  
  Alicia forturnis sin. "Fiku, ulo. Vi ne faras litojn. Vi ne faras kafon. Por kio diable ni pagas al vi?"
  
  Drake faris sian plej bonan por ignori la anglinon, anstataŭe temigante la renkontiĝon inter Smith kaj Lauren. La Novjorkano estis preta kaj flugis al Egiptujo en tempo kiam la nova minaco iris de esti iom ĝena al iĝi prioritato. Starante en la centro de la ĉambro kun ŝia hararo fluanta kaj ŝia ludema esprimo sur ŝia vizaĝo, ŝi estis preta renovigi la teamon, sed kiam Smith alproksimiĝis al Lauren, tuta gamo da emocioj rapidis tra ŝia kapo.
  
  "Ne nun," ŝi tuj respondis.
  
  "Mi vivas," Smith grumblis. "Mi pensis, ke vi eble interesiĝos."
  
  Anstataŭ klaki reen, Lauren profunde spiris. "Mi zorgas pri vi ĉiutage, ĉiuminute. Mi kredas. Ĉu vi ŝatas ĝin, Smith?
  
  La soldato malfermis la buŝon por protesti, sed Alicia lerte intervenis. "Diable, ĉu vi ne aŭdis? Lia nomo estas Lanceloto. Li preferas ĉi tion ol Smith. Nun ni ĉiuj nomas lin tiel."
  
  Lauren estis kaptita sengarda por la dua fojo en minuto. "Lanco-kio? Ĉu tio ne estas la nomo de maljuna kavaliro?"
  
  "Kompreneble," Alicia diris feliĉe. "La sama ulo, kiu faris malfidelecon kun la edzino de la reĝo."
  
  "Ĉu vi diras, ke mi devus esti maltrankvila? Aŭ ĉu vi zorgas?
  
  Alicia fiksrigardis Smith. "Ne. Se li perdos vin, la plej bona afero, kiun li ricevos, estas paviano, kaj ne ekzistas ruĝvizaĝaj simioj en Egiptujo." Ŝi ĉirkaŭrigardis en la ĉambro demande. "Almenaŭ ne ekster ĉi tiu ĉambro."
  
  Mai nun staris apud Lauren, flankenpaŝante post duoble kontroli la sekursistemon de la sekurdomo. "Ĉu ni atingu la operacion? Mi supozas, ke tial Lauren estas ĉi tie?"
  
  "Jes Jes". La novjorkanino rapide reakiris sian trankvilon. "Ĉu vi ĉiuj ne volas sidiĝi? Ĝi povas preni iom da tempo".
  
  Jorgi trovis malplenan sidlokon. Drake sidis sur la brako de la seĝo, zorge ĉirkaŭrigardante la ĉambron. Li povis vidi de malproksime kiel Dal kaj Kenzi interligiĝis, kiel Hayden eskapis Kinimaki, kaj feliĉe kiel Alicia kaj May nun ŝajnis pli akceptantaj la ĉeeston de unu la alian. Drake estis tre trankviligita de ĉi tiu rezulto, sed la sekva granda evento estis krevi. Jorgi preskaŭ tute silentis ekde sia revelacio antaŭ nur tri tagoj.
  
  Mi estas tiu, kiu mortigis miajn gepatrojn en malvarma sango.
  
  Jes, ĝi subfosis la feston, sed neniu premis la rusojn. Li vere iris malproksimen por konfesi tion, kion li faris; nun li bezonis tempon por traduki la memoron en efektivajn vortojn.
  
  Lauren aspektis iom malkomforta ĉe la kapo de la ĉambro, sed kiam Smith retropaŝis, ŝi komencis paroli. "Unue, ni eble havos antaŭecon pri la loko de la kaŝejo de Tyler Webb. Memoru - li promesis ke pli da sekretoj estos malkaŝitaj?"
  
  Drake bone memoris ĝin. Ekde tiam, ili maltrankviliĝis pri la eblaj sekvoj. Aŭ almenaŭ du aŭ tri estis.
  
  "Sed ni ne havas tempon por tio nun. Poste, mi esperas, ke ni ĉiuj povos ekskursi. Sed ĉi tio... ĉi tiu nova minaco komenciĝis kiam la organizo TerraLeaks metis tutan amason da dokumentoj en la Interreton." Ŝi ekmovis. "Pli kiel fizika bombo faligita sur ciferecan fundamenton. Ĉiuj dokumentoj estis verkitaj mane, evidente bigotaj kaj ege memgrandigaj. Simpla malnova rubo. TerraLeaks-dungitoj trovis ilin en malnova bunkro en Kubo, io postlasita de antaŭ jardekoj. Ŝajnas, ke la bunkro antaŭe estis la ĉefsidejo de grupo de frenezuloj kiuj nomis sin la Ordo de Finjuĝo."
  
  "Sonas kiel multaj ridoj," diris Drake.
  
  "Kompreneble ĝi estis. Sed verdire, aferoj multe plimalboniĝas. Ĉiuj tiuj homoj estis militkrimuloj, kiuj fuĝis de Nazia Germanio kaj kaŝis sin en Kubo. Nun, kiel vi ĉiuj scias, estas pli facile fari liston de strangaj fekaĵoj, pri kiuj la nazioj ne interesiĝis, ol liston de tio, kio ili estis. Ĉi tiu ordo estis kreita por transdoni aferojn al estontaj generacioj. Se ili estus kaptitaj aŭ mortigitaj, ili ŝatus havi ian gloran resonon ie en la estonteco."
  
  "Kaj vi diras, ke ili havas ĝin?" Hayden demandis.
  
  "Nu, ankoraŭ ne. Nenio estas pruvita. La ordo konsistis el du generaloj, du influaj registarfiguroj kaj du riĉaj komercistoj. Kune ili uzus konsiderindan potencon kaj resursojn."
  
  "Kiel ni scias ĉi tion?" Mai demandis.
  
  "Ho, ili kaŝis nenion. Nomoj, eventoj, lokoj. Ĉio ĉi estas en la dokumentoj. Kaj TerraLeaks sekvis la ekzemplon," Lauren skuis la kapon, "same kiel ili faras."
  
  "Ĉu vi diras, ke ĉiuj scias?" Drake diris mallaŭte. "Ĉiu sanga organizo en la mondo? Feĉo." Li turnis la kapon al la fenestro, kvazaŭ kontemplante la tutan mondon ekstere, kuniĝantan.
  
  "La koncerna dokumento ne estas tute finita," komencis Lauren.
  
  Alicia snufis. "Krom se, kompreneble, ĉi tio ne estas la kazo."
  
  "Do ni ne havas ĉiujn informojn. Ni povas nur supozi, ke ĉi tiuj militkrimuloj, kiuj malaperis de la tero antaŭ ĉirkaŭ dudek sep jaroj, ne havis ŝancon plenumi sian laboron."
  
  - Ĉu malaperis? Dahl murmuris, iomete moviĝante de piedo al piedo. "Ĝi kutime signifas la sekretan policon. Aŭ SWAT. Havas sencon ĉar ili estis militkrimuloj."
  
  Lauren kapjesis. "Ĉi tio estas la konsento. Sed tiu, kiu "malaperis" ne pensis serĉi la sekretan bunkron."
  
  "Do verŝajne SAS." Dahl rigardis Drake. " Dikaj Bastardoj " .
  
  "Almenaŭ niaj specialaj fortoj ne estas nomitaj "ABBA."
  
  Kinimaka iris al la fenestro por rigardi. "Sonas kiel la patrino de ĉiuj eraroj," li bruis en la glason. "Mi permesas, ke ĉi tiuj informoj estu libere distribuataj. Kiom da registaroj ĉasos ĉi tion samtempe?"
  
  "Almenaŭ ses," Lauren diris. "Pri kiu ni scias. Ĝis nun eble estos pli ol tio. La vetkuro komenciĝis kiam vi finiĝis en Peruo."
  
  "Ĉu fini?" Smith ripetis. "Ni savis vivojn."
  
  Lauren levis la ŝultrojn. "Neniu kulpigas vin pri tio ĉi."
  
  Drake klare memoris la ripetajn petojn de Smith por rapidigi la inferon en la lasta misio. Sed nun ne estis la tempo por levi la aferon. Anstataŭe, li kviete kaptis la atenton de la novjorkano.
  
  "Do," li diris. "Kial vi ne diras al ni precize kion ĉi tiu Finjuĝa Ordo planis kaj kiel ĝi detruos la mondon?"
  
  Lauren profunde enspiris. "Do estas en ordo. Mi esperas, ke vi estas preta por ĝi."
  
  
  ĈAPITRO TRI
  
  
  "Per spionaj satelitoj, sekretaj agentoj kaj fotiloj, virabeloj, la NSA... vi nomu ĝin, ni scias, ke almenaŭ ses aliaj landoj rapidas por esti la unuaj trovi la kvar angulojn de la tero. Usonanoj..." ŝi paŭzis, pensante, "nu... estante usonanoj... vi volas atingi tien antaŭ la aliaj. Ne nur pro prestiĝo, sed ankaŭ ĉar ni simple ne povas diri kion iu alia faros kun tio, kion ili trovas. La sento estas... kio se Israelo trovos sekretan murdiston el la lando? Kio se Ĉinio trovos ĉiujn kvar?"
  
  "Do ĉi tiuj estas la konfirmitaj landoj partoprenantaj en la projekto?" Trankvile demandis Kenzi. - Israelo?
  
  "Jes. Krome Ĉinio, Francio, Svedio, Rusio kaj Britio."
  
  Drake opiniis ke eble li konas kelkajn el la homoj implikitaj. Estis malĝuste, ke li devis labori kontraŭ ili.
  
  "Ruza," li diris. "Kiuj estas la precizaj ordonoj?"
  
  Lauren kontrolis sian tekkomputilon por certigi. "Ili enhavas terure multe da 'ne fiasko' kaj 'ĉiakoste'."
  
  "Ili vidas ĉi tion kiel tutmonda minaco," diris Hayden. "Kial ne? La venonta apokalipso ĉiam estas nur kelkaj tagoj for."
  
  "Kaj tamen," diris Drake, "esence, ni ĉiuj estas sur la sama flanko."
  
  Hayden palpebrumis al li. "Ŭaŭ. Forigu la drogojn, ulo."
  
  "Ne, mi volis diri-"
  
  "Tro multaj batoj tute frenezigis lin." Dahl ridis.
  
  Drake ruligis la okulojn. "Fermu vian buŝon." Li faris paŭzon. "Ĉu vi demandis pri via Jorkŝiro? Ĉiukaze, mi volis diri, ke ni ĉiuj estas specialaj fortoj. Tranĉu el la sama ŝtofo. Ni fikado ne devus persekuti unu la alian tra la tuta mondo."
  
  "Konsentite," diris Hayden sen emocio. "Do kun kiu vi diskutos ĉi tion?"
  
  Drake etendis la manojn. - Prezidanto Coburn?
  
  "Unue vi devus preterpasi la Ministron pri Defendo. Kaj aliaj. Cole estas ĉirkaŭita de pli ol fizikaj muroj, kaj kelkaj el ili ne estas sen kreneloj."
  
  "Ne ĉiuj teamoj ludos amikajn matĉojn," aldonis Kenzi memfide.
  
  "Certe". Drake rezignis kaj sidiĝis. "Pardonu Lauren. Daŭrigu."
  
  "Ĝuste. Do ĉiuj legis la likitajn dokumentojn. Plej multaj el ili estas naziaj sensencaĵoj, por esti honestaj. Kaj mi legas ĝin laŭvorte. La paĝo nomita laŭ ĉi tiu malfeliĉa grupo, titolita "La Finjuĝo-Ordo", klare montras al la tielnomitaj "ripozlokoj" de la Kvar Rajdantoj: Milito, Konkero, Malsato kaj Morto.
  
  "El la Libro de Revelacio?" Hayden demandis. "Tiuj kvar rajdistoj?"
  
  "Jes." Lauren kapjesis, ankoraŭ trapasante la multajn notojn konfirmitajn de kelkaj el la plej bonaj geeks de Usono. "La Ŝafido de Dio malfermas la unuajn kvar el la sep sigeloj, kiuj vokas kvar estaĵojn rajdantajn blankajn, ruĝajn, nigrajn kaj palavizaĝajn ĉevalojn. Kompreneble, dum la jaroj ili estis ligitaj al ĉio kaj reimagitaj en popola kulturo. Ili eĉ estis priskribitaj kiel simbolo de la Romia Imperio kaj ĝia posta historio. Sed, he, la nazioj povus ŝpini ĝin kiel ili volas, ĉu ne? Nun, eble estus pli bone, se mi distribuos ĉi tion. Ŝi elprenis amason da paperoj el sia teko, aspektante pli afereca ol Drake iam vidis ŝin. Interesa ŝanĝo por Lauren, kaj ŝi ŝajnas esti preninta ĝin al koro. Li rapide ekrigardis la paperon.
  
  "Ĉu tio estas la afero, kiu sunbrunigis ĉiujn? Ordo?
  
  "Jes, legu ĉi tion."
  
  Dahl laŭtlegis ĝin dum la aliaj prenis ĝin.
  
  "Ĉe la kvar anguloj de la Tero ni trovis la Kvar Rajdantojn kaj skizis al ili la planon de la Ordeno de la Lasta Juĝo. Tiuj, kiuj postvivas la Juĝan Krucmiliton kaj ĝiajn sekvojn, prave regos supere. Se vi legas ĉi tion, ni estas perditaj, do legu kaj sekvu zorge. Niaj lastaj jaroj estis pasigitaj por kunmeti la lastajn kvar armilojn de la mondaj revolucioj: Milito, Konkero, Malsato kaj Morto. Kune ili detruos ĉiujn registarojn kaj malfermos novan estontecon. Estu preta. Trovu ilin. Vojaĝu al la kvar anguloj de la Tero. Trovu la ripozlokojn de la Patro de Strategio, kaj tiam la Khagan; la plej malbona indiano kiu iam vivis, kaj tiam la Plago de Dio. Sed ne ĉio estas kio ŝajnas. Ni vizitis la Khagan en 1960, kvin jarojn post kompletigo, metante la Konkeron en lian ĉerkon. Ni trovis la Plagon, kiu gardas la veran finjuĝon. Kaj la nura mortiga kodo estas kiam la Rajdantoj aperis. Ne estas identigaj signoj sur la ostoj de la Patro. La hindo estas ĉirkaŭita de armiloj. La ordo de la Lasta Juĝo nun vivas tra vi kaj por ĉiam regos supere."
  
  Drake absorbis ĉion. Multaj indicoj, multaj veroj. Multe da laboro. Tamen, Dahl antaŭis lin kun la unua komento. "Vestis? Ĉu ili ne leviĝos?
  
  "Jes, io ŝajnas esti malĝusta." Lauren konsentis. "Sed tio ne estas tajperaro."
  
  Mai komentis, "Ĝi aspektas kiel ĝi montras la ordon en kiu spekti, kvankam subtile."
  
  Lauren kapjesis konsente. "Ĉi tio estas vera. Sed ĉu vi ankaŭ komprenas, kial oni nomas ĝin 'ripozlokoj'? Ne tomboj aŭ entombigoj aŭ kio ajn?"
  
  "Aferoj ne estas kiaj ili ŝajnas," Dahl laŭtlegis.
  
  "Jes. Klare, tuno pli da esplorado estas necesa."
  
  "La indiano estas ĉirkaŭita de armiloj," Alicia laŭtlegis. "Kion diable tio signifas?"
  
  "Ni ne iru tro malproksimen antaŭ ni mem," diris Hayden.
  
  "Scio pri ĉiuj ĉi tiuj finaj ripozlokoj verŝajne mortis kun la nazia ordo." Lauren diris. "Eble ili planis registri ion. Eble ĝi estas kodigo. Aŭ la transdono de scio al aliaj generacioj. Ni ne scias certe, sed ni scias, ke ĉi tio estas ĉio, kion ni bezonas daŭrigi," ŝi levis la ŝultrojn, "kaj ĉiuj estas en la sama boato. Ŝi fiksrigardis Drake. "Boato. Floso por postvivado. Vi ricevis la ideon."
  
  La Yorkshireman fiere kapjesis. "Kompreneble mi volas. SAS povas flosi rokon."
  
  "Nu, kiun ajn ni renkontas, ili havas la samajn indicojn, kiujn ni havas," diris Hayden. "Kion pri ni komencu?"
  
  Kinimaka forturnis sin de la fenestro. "Ĉe la kvar anguloj de la tero?" li demandis. "Kie ili troviĝas?"
  
  La ĉambro aspektis malplena. "Estas malfacile diri," diris Dahl. "Kiam la tero estas ronda"
  
  "Bone, kiel pri la unua Rajdisto, kiun ili aludis. Ĉi tiu estas la patro de strategio." Kinimaka eniris la ĉambron, blokante la tutan lumon de la fenestro malantaŭ li. "Kiajn ligilojn ni havas al li?"
  
  "Kiel vi povus atendi," Lauren frapetis la ekranon, "pensujoj hejme ankaŭ faras ĉi tion..." Ŝi prenis momenton por legi.
  
  Drake prenis la saman momenton por pensi. La mencio de Lauren de "pensfabriko reen hejme" nur klarigis kio ne estis tie.
  
  Karin Blake.
  
  Kompreneble, la tempo forflugis kiam vi estis parto de la SPEAR-teamo, sed la tago kaj eĉ la semajno, kiam Karin devis esti en kontakto, jam forpasis. Ĉiufoje, kiam li decidis kontakti ŝin, io haltigis lin - ĉu ĝi estas amaso da malamikoj, ĉu tutmonda krizo, ĉu sia propra postulo ne ĝeni. Karin bezonis sian spacon, sed-
  
  Kie diable ŝi estas?
  
  Lauren ekparolis, kaj denove pensoj pri Karin devis esti flankenmetite.
  
  "Ŝajnas, ke la historia figuro estis konata kiel la Patro de Strategio. Hanibalo."
  
  Smith aspektis necerta. "Kiu el ili?"
  
  Alicia kunpremis la lipojn. "Se ĝi estas ulo de Anthony Hopkins, mi ne forlasos ĉi tiun ĉambron."
  
  "Hannibal Barca estis legenda militestro de Kartago. Naskita en 247 a.K., li estis viro kiu gvidis tutan armeon, inkluzive de militelefantoj, tra la Pireneoj kaj la Alpoj al Italio. Li havis la kapablon determini siajn proprajn fortojn kaj la malfortojn de siaj malamikoj, kaj venkis multajn el la aliancanoj de Romo. La nura maniero kiel li finis esti venkita estis kiam iu ulo lernis siajn proprajn brilajn taktikojn kaj evoluigis manieron uzi ilin kontraŭ li. Ĝi estis en Kartago."
  
  "Do ĉi tiu ulo estas la Patro de Strategio?" Smith demandis. "Ĉi tiu Hanibalo?"
  
  "Konsiderita unu el la plej grandaj armeaj strategiistoj en la historio kaj unu el la plej elstaraj generaloj de la antikveco, kune kun Aleksandro la Granda kaj Cezaro. Li estis nomita la Patro de Strategio ĉar lia plej malbona malamiko, Romo, finis uzi siajn armeajn taktikojn en siaj propraj planoj."
  
  "Ĉi tio estas venko," Dahl diris, "se iam estis unu."
  
  Lauren kapjesis. "Pli bone. Hanibalo estis konsiderita tia koŝmaro por Romo ke ili uzis la diron kiam ajn ekzistis ia katastrofo. Tradukite, ĝi signifas Hanibalo ĉe la pordego! La latina frazo fariĝis ofta kaj estas ankoraŭ uzata hodiaŭ."
  
  "Reen al ordon," Hayden diris al ili. "Kiel ĝi taŭgas?"
  
  "Nu, ni povas certe diri ke Hanibalo estas unu el la Kvar Rajdantoj. Aldone al ŝajne rajdado sur ĉevalo, li estis referita dum historio kiel la Patro de Strategio. Do Li estas Milito, la unua Rajdanto. Li certe alportis militon al la Romia Imperio."
  
  Drake skanis la tekston. "Do, ĝi diras ĉi tie ke la plano de la Ordo de Finjuĝo estis aranĝita de la Rajdantoj. Ĉu ni supozu, ke la Ordeno enterigis detruan armilon en la tombo de Hanibalo? Lasu ĝin por la venonta generacio?"
  
  Lauren kapjesis. "Ĝi estas ĝenerala sento. Armiloj en ĉiu tombo. Tombo en ĉiu angulo de la tero."
  
  Kinimaka levis brovon. "Kio denove havas tiom da senco kiel herba jupo."
  
  Hayden svingis lin por halti. "Forgesu ĝin," ŝi diris. "Nuntempe. Certe homo kiel Hanibalo havu tombon aŭ maŭzoleon?"
  
  Lauren kliniĝis malantaŭen en sia seĝo. "Jes, ĉi tie aferoj fariĝas malfacilaj. Kompatinda maljuna Hanibalo estis ekzilita kaj mortis mizera morto, verŝajne pro veneno. Li estis entombigita en nemarkita tombo."
  
  Drake ruligis la okulojn. "Puraĵo".
  
  "Tio pensigas vin, ĉu ne?"
  
  "Ĉu ni havas lokon?" May demandis.
  
  "Ho jes". Lauren ridetis. "Afriko".
  
  
  ĈAPITRO KVARA
  
  
  Alicia iris al flanka kabineto kaj ricevis botelon da akvo el la minifridujo supre. Komenci novan operacion ĉiam estis streĉa. Batali estis ŝia forto; tamen ĉi-foje ili klare bezonis planon. Hayden jam aliĝis al Lauren por la tekokomputilo, kaj Smith provis aspekti interesita, sendube ĉar la novjorkano provis alian rolon. Ho jes, kaj ĉar ŝi ne estas en malliberejo vizitante frenezan teroriston.
  
  Alicia havis sian propran opinion, sed estis malfacile por ŝi kompreni la logikon de la pensado de Lauren. Tamen, ne estis ŝia loko por juĝi, ne laŭ la vivo, kiun ŝi jam kondukis. Lauren Fox estis sufiĉe saĝa kaj sagaca por antaŭvidi kio okazos.
  
  Esperas. Alicia trinkis duonon de la botelo, poste turnis sin al Drake. La Yorkshireman staris nuntempe apud Dahl kaj Kenzi. Ŝi estis enironta, kiam estis ia movo apud ŝi.
  
  "Ho, saluton Jogulo. Kiel fartas la aferoj tie?"
  
  "Bone". La rusa ŝtelisto estas subpremita ekde kiam li estis subite malkaŝita. "Ĉu vi pensas, ke ili malamas min nun?"
  
  "Monda Organizaĵo pri Sano? Ili? Ĉu vi ŝercas? Neniu juĝas vin, precipe mi. Ŝi ridis kaj ĉirkaŭrigardis. "Aŭ majo. Aŭ Drake. Kaj precipe ne Kenzi. La hundino verŝajne havas karceron plenan de aĉaj sekretoj."
  
  "PRI".
  
  "Ne ĝuste via aĉa sekreto." Feĉo! "He, mi ankoraŭ provas ŝanĝi ĉi tie. Mi ne scias kiel ĝoji malbenitan aferon."
  
  "Mi vidas ĝin".
  
  Ŝi etendis la manon: "Venu ĉi tien!" - kaj kuregis al lia kapo kiam li forglitis, penante kapti lian kapon. Jorgi saltis al la malantaŭo de la ĉambro, liaj kruroj malpezaj. Alicia vidis la vanecon de la ĉasado.
  
  "Venontfoje, knabo."
  
  Drake rigardis ŝian alproksimiĝon. "Vi scias, li timas vin."
  
  "Mi ne pensis, ke la infano timas ion. Ne post pasigi tempon en ĉi tiu rusa malliberejo kaj konstrui murojn. Tiam vi scios, ke li timas ĝin." Ŝi frapis sin sur la kapon.
  
  "La plej potenca armilo el ĉiuj," diris Dahl. "Nur demandu Hanibalon."
  
  "Ho, Torsti estas saĝema. Ni ĉiuj rigardu la kalendaron. Tamen serioze," aldonis Alicia. "La infano bezonas paroli. Mi ne estas la plej kvalifikita."
  
  Kenzi bojis. "Ĉu vere? mi estas mirigita".
  
  "Ĉu vi estis menciita en la deklaro de Webb? Ho jes, mi pensas ke jes."
  
  La israelano levis la ŝultrojn. "Mi malfacilas dormi nokte. Do kio?"
  
  "Tial," diris Alicia. "Ne kio."
  
  "Mi supozas pro la sama kialo kiel vi."
  
  Estis profunda silento. Dahl renkontis la rigardon de Drake super la kapoj de la virinoj kaj iomete riverencis. Drake rapide forrigardis, ne malgrandigante la virinojn, sed ankaŭ ne volante esti trenita en la puton de mizero. Alicia levis la okulojn dum Hayden komencis paroli.
  
  "Bone," diris ilia estro. "Ĉi tio estas pli bona ol Lauren origine pensis. Kiu estas favora iri al la Helesponto?"
  
  Alicia suspiris. "Sonas perfekta por ĉi tiu malbenita teamo. Enskribu min."
  
  
  * * *
  
  
  Unue per helikopteroj kaj poste per rapidboatoj, la SPEAR-teamo alproksimiĝis al Dardaneloj. La suno jam malleviĝis al la horizonto, la lumo transformiĝis de hela bulo en panoraman bendon en la fono kaj horizontala oblikvo. Drake trovis sin apenaŭ ŝanĝanta de unu transportmaniero al alia dum la malebena veturo, kaj prenis la tempon por scivoli kiel la pilotoj trapasis la tagon. Alicia, estante apud li sur la helikoptero, iom klarigis siajn sentojn.
  
  "Hej homoj, ĉu vi pensas, ke ĉi tiu ulo provas mortigi nin?"
  
  Kinimaka, firme rimenita kaj alkroĉita al tiom da rezervaj zonoj kiom li povis teni, diris tra kunpremitaj dentoj: "Mi estas sufiĉe certa, ke li pensas, ke ili resaltas."
  
  Komunikaj instalaĵoj estis plene funkciaj kaj malfermitaj. Silento plenigis la aeron kiam ilia teamo kontrolis la armilojn liveritajn fare de la CIA. Drake trovis la kutimajn suspektatojn, kiuj inkludis Glocks, HKS, bataltranĉilojn, kaj sortimenton de obusoj. Noktvidaparatoj ankaŭ estis disponigitaj. Post nur kelkaj minutoj, Hayden komencis paroli per la komunikilo.
  
  "Do uloj, estas tempo pripensi alian pli personan aspekton de ĉi tiu misio. konkurantaj teamoj. La CIA ankoraŭ diras, ke estas ses el ili, do ni estu dankemaj, ke ĝi ne estas multe pli. La Aleksandria ĉelo konstante ricevas informojn gutante de CIA-ĉeloj tra la mondo, de la NSA kaj inkognitaj agentoj. Ili transdonas al mi iujn ajn koncernajn faktojn-"
  
  "Se tio estas en ilia intereso," enmetis Kenzi.
  
  Hayden tusis. "Mi komprenas, ke vi havis malbonajn spertojn kun registaraj agentejoj kaj la CIA estas vere malbona en la gazetaro, sed mi laboris por ili. Kaj almenaŭ mi faris mian laboron ĝuste. Ili devas protekti la tutan nacion. Estu trankvila, mi transdonos la faktojn al vi."
  
  "Mi scivolas kio levas ŝian jupon," Alicia flustris super la komunikilo. "Mi certas, ke ĝi ne estas diable bona afero."
  
  Kenzi fiksrigardis ŝin. "Kio povas esti bona, kio altigas vian jupon?"
  
  "Mi ne scias". Alicia palpebrumis rapide. "La buŝon de Johnny Depp?"
  
  Hayden klarigis sian gorĝon kaj daŭrigis. "Ses specialfortaj teamoj. Estas malfacile diri, kiu estas simpatia kaj kiu estas malkaŝe malamika. Ne supozu. Ni devas trakti ĉiujn kiel malamikon. Neniu el la landoj, kiujn ni konas, partoprenas en ĉi tio, rekonas tion. Mi komprenas, ke vi eble konas kelkajn el ĉi tiuj uloj, sed la kanto restas la sama."
  
  Kiam Hayden paŭzis, Drake pensis pri la brita kontingento. La SAS havis nemalmultajn regimentojn kaj forestis dum multaj jaroj, sed ankoraŭ la mondo de ultra-elita soldatoj ne estis ĝuste granda. Hayden pravis paroli pri eblaj konfrontiĝoj kaj rezervadoj nun, anstataŭ esti kaptita de ili sur la batalkampo. Dahl povis demandi pri la sveda kontingento, kaj Kensi - la israela. Bona laboro, tie ne estis tradicia usona ĉeesto.
  
  "Mi ne povas imagi, ke Ĉinio estas amika," li diris. "Nek Rusio".
  
  "Je ĉi tiu rapideco," Mai diris, rigardante tra la fenestro. "Ili estos konturoj en la mallumo."
  
  "Ĉu ni havas ideon pri la nuna stato de ĉiu lando?" demandis Dahl.
  
  "Jes, ĝuste tion mi celis. Kiom ni povas diri, la svedoj estas kelkaj horoj for. La francoj estas ankoraŭ hejme. La Mossad estas plej proksima, tre proksima."
  
  "Kompreneble," diris Dahl. "Neniu vere scias kien ili iras."
  
  Drake tusis iomete. "Ĉu provi pravigi la malsukcesan provon de Svedio?"
  
  "Nun vi sonas kiel Eurovision. Kaj neniu menciis Brition. Kie ili troviĝas? Ĉu vi ankoraŭ faras teon?" Dahl levis imagan tason, kaj etfingro elstaris laŭ angulo.
  
  Ĝi estis justa rimarko. "Nu, Svedio verŝajne komencis malantaŭen."
  
  "Almenaŭ ili komencis."
  
  "Knaboj," Hayden interrompis. "Ne forgesu, ke ankaŭ ni estas parto de ĉi tio. Kaj Vaŝingtono atendas ke ni venku."
  
  Drake ridis. Dahl rikanis. Smith levis la okulojn dum Lauren komencis paroli.
  
  "Interesa aldono al ĉio ĉi estas, ke kelkaj el ĉi tiuj landoj impete protestas kontraŭ ajna interveno. Kompreneble, la nivelo de aĉaĵo ĉiam estas alta, sed ni povus trakti ankaŭ kelkajn malhonestajn elementojn."
  
  "Neoficiale? Forrompiĝaj grupoj? Kinimaka demandis.
  
  "Ĝi estas ebla."
  
  "Ĝi nur revenigas nin al la bazoj," diris Hayden. "Ĉiuj estas malamikaj."
  
  Drake scivolis kion Smith povus pensi pri ŝia deklaro. Reen en Kusko, Josuo estis malamika, sed ĉar lia morto ne estis sankciita de la registaro, kaj ilia restado en la lando konstante ŝanĝiĝis, disputita, neniu sciis kio okazos. La morto de la viro estis akcidento, sed kaŭzita de neatentemo kaj troa fervoro. Jes, li estis parazito kaj murdinto, sed la cirkonstancoj estis aliaj.
  
  Post la helikoptero ili plenigis la boatojn. Nigre vestitaj, iliaj vizaĝoj vualitaj, glate saltantaj trans la akvoj de la Helesponto, la nokto estis finfine plenigita de mallumo. La vojo, kiun ili prenis estis malplena, lumoj flagris preter la malproksima bordo. La Helesponto estis grava kanalo kiu formas parton de la limo inter Eŭropo kaj Azio. Mallarĝa markolo, Gallipoli estis sur ĝiaj nordaj marbordoj, dum la plej multaj el ĝiaj aliaj limoj estis relative malabunde loĝitaj. Dum ili glitis trans la akvon, Hayden kaj Lauren uzis la komunikilon.
  
  "Anibalo neniam havis tombon, eĉ ne tomboŝtonon. Post brila kariero, ĉi tiu legenda generalo mortis preskaŭ sola, venenita en progresinta aĝo. Kiel do vi trovas nemarkitan tombon?"
  
  Drake rigardis supren dum Lauren paŭzis. Ĉu ŝi demandis ilin?
  
  Smith kuraĝe ekiris serĉi solvon. - Sonaro?
  
  "Estas eble, sed vi devus havi sufiĉe bonan ideon pri kie serĉi," Dahl respondis.
  
  "Ili trovis malmulte konatan dokumenton, jes, registreblan dokumenton, sed perditan en la tempo", diris Hayden. "La sorto de Hanibalo ĉiam incitis tiujn, kiuj amis la heroon, kiu kontraŭbatalis romian imperiismon. Unu tia persono estis la prezidanto de Tunizio, kiu vizitis Istanbulon en la sesdekaj jaroj. Dum tiu ĉi vizito, la nura aĵo kiun li deziris estis povi kunporti la restaĵojn de Hanibalo al Tunizo. Nenio alia gravis. La turkoj finfine iom malseveriĝis kaj kunportis lin etan vojaĝon."
  
  "Sesdekaj?" diris Dahl. "Ĉu ne tiam la militkrimuloj komencis ellabori sian malnoblan planon?"
  
  "Pli verŝajna". Hayden diris. "Post kiam ili ekloĝis en Kubo kaj komencis novan vivon. Tiam ilia nova ordo daŭris preskaŭ dudek jarojn."
  
  "Multe da tempo por ekkompreni ĝin," Alicia diris.
  
  "Kaj elektu la Kvar Rajdantojn por ili," Mai aldonis. "Hannibal la Ĉevalisto de Milito? Ĝi havas sencon. Sed kiuj diable estas Konkero, Malsato kaj Morto? Kaj kial Dardaneloj en Afriko estas unu el la kvar kardinalaj punktoj?"
  
  "Bona punkto," Alicia kuraĝigis majon, igante Drake duobligi siajn klopodojn. "Vi devas remeti tiun pensan ĉapon, Foxy."
  
  Lauren ridetis. Drake povis konstati laŭ la tono de ŝia voĉo. "Do la turkoj, precipe embarasitaj pro sia propra malrespekto al Hanibalo, prenis la tunizian prezidanton al loko ĉe la Helesponto. Ĝi diras 'sur monteto kie estas kaduka konstruaĵo'. Ĉi tio estas la fama ripozejo de Hanibal Barca."
  
  Drake atendis, sed ne estis pliaj informoj. "Kaj tamen," li diris, "tio estis antaŭ tridek jaroj."
  
  "Ĝi staras tiel longe," Lauren diris, "kaj la turkoj, sendube, starigis ian honoran gardadon."
  
  Drake aspektis dubema. "Vere, ĝi povus esti nur honora tombo."
  
  "Ili prenis la Prezidanton de Tunizio tien, Matt. Li eĉ prenis fiolojn da sablo atestita fare de siaj korpogardistoj, nomante ilin "sablo de la tombo de Hanibalo" post sia reveno hejmen. En tiu situacio, en tiu jaro, ĉu la turkoj vere trompus la Prezidanton de Tunizio?"
  
  Drake kapjesis antaŭen, al la proksimiĝanta malhela kurbo de la marbordo. "Ni tuj ekscios."
  
  
  ĈAPITRO KVIN
  
  
  Drake helpis eltiri zibelkoloran motorboaton el la akvo, alligante ĝin al la plej proksima areto de malnovaj radikoj kaj instalante eksterbordan motoron. Majo, Alicia kaj Smith rapidis por starigi antaŭpostenon. Kinimaka levis la pezajn pakojn kun la helpo de Dahl. Drake palpis la sablon sub siaj botoj. La aero odoris je tero. La ondoj forte kuregis sur la bordon maldekstre de ĝi, donita la impulson de la boatoj. Neniu alia sono rompis la silenton dum la lancistoj faris kalkulon.
  
  Hayden tenis porteblan GPS-navigilon en siaj manoj. "Bone. Mi programis la koordinatojn. Ĉu ni pretas iri?"
  
  "Preta," anhelis pluraj voĉoj responde.
  
  Hayden moviĝis antaŭen, kaj Drake moviĝis malantaŭen, venkante la moveblan sablon sub la piedoj. Ili konstante skanis la areon, sed neniuj aliaj lumfontoj estis videblaj. Eble ili finfine alvenis ĉi tien unue. Eble la aliaj teamoj retenis sin, lasante iun alian fari la tutan malfacilan laboron. Eble eĉ nun oni observis ilin.
  
  La eblecoj estis senfinaj. Drake kapjesis al Alicia dum ili preterpasis, kaj la anglino enviciĝis. "Majo oscilas de flanko al flanko."
  
  "Kaj Smith?" Mi demandis.
  
  "Mi estas ĉi tie. La vojo estas klara".
  
  Ho jes, sed ni iras enlanden, Drake pensis, sed diris nenion. La mola sablo cedis lokon al malmolplena tero, kaj poste ili grimpis la riverdigon. Nur kelkajn futojn altaj kaj kun deklivaj suproj, ili baldaŭ transiris la randon de la dezerto kaj trovis sin sur plata terpeco. Hayden gvidis la vojon, kaj ili transiris la dezertan dezerton. Nun ne necesas agordi gardostarantojn. Ili povis vidi por mejloj, sed May kaj Smith restis pli malproksime, pliigante sian vidlinion.
  
  La ekrano de GPS flagris silente, gvidante ilin pli proksime al ilia celo, kaj la malhela arko de nokto etendiĝis majeste super ili. Kun tia granda spaco, la ĉielo estis grandega; la steloj estas apenaŭ videblaj, kaj la luno estas eta strio. Dek minutoj fariĝis dudek kaj poste tridek, kaj ili ankoraŭ promenis solaj. Hayden konservis kontakton per komunikilo, kaj kun la teamo kaj kun Aleksandrio. Drake permesis al la medio enprofundiĝi, spirante la neegalan ritmon de la naturo. La sonoj de bestoj, la spiro de la brizo, la susuro de la tero - ĉio estis tie, sed nenio malkonvena. Li komprenis, ke la teamoj, kiujn li alfrontis, povus esti same bonaj kiel la iliaj, sed li fidis siajn proprajn kapablojn kaj tiujn de siaj amikoj.
  
  "Antaŭe," Hayden flustris. "GPS montras, ke la tereno pliiĝas je ĉirkaŭ kvardek futoj. Ĉi tio eble estas la monteto, kiun ni serĉas. Levu viajn okulojn."
  
  Monteto malrapide eliris el la mallumo, senĉese altiĝanta teramaso kun implikitaj radikoj kaj ŝtonegoj punktante la sekan grundon, kaj ili tranĉis stabilan vojon tra obstakloj. Drake kaj Alicia prenis momenton por halti kaj rigardi malantaŭen, rimarkante la glatan nigrecon, kiu etendiĝis ĝis la kirliĝanta maro. Kaj multe preter tio, la brilantaj havenlumoj, tute alia ekzistado.
  
  "Iun tagon?" Alicia demandis surprizite.
  
  Drake esperis tion. "Ni alvenos tien," li diris.
  
  "Ĝi devus esti facila."
  
  "Kaj amo. Kiel biciklo. Sed vi falas kaj estas tranĉita kaj kontuzita kaj skrapita longe antaŭ ol vi trovas vian ekvilibron."
  
  "Do ni jam estas duonvoje." Ŝi mallonge tuŝis lin kaj poste daŭrigis supren laŭ la monteto.
  
  Drake silente sekvis ŝin. La estonteco ja tenis novan riĉecon da eblecoj nun kiam Alicia Miles eliris el la ciklo de memdetruo. Ili nur devis venki alian grupon da frenezuloj kaj megalomanuloj inferencitaj por suferigi la homojn de la mondo.
  
  Kaj tial soldatoj kiel li metis ĉion sur la linion. Por Adrian najbara kaj Graham trans la strato. Por Chloe, kiu luktis ĉiutage por atingi ĝustatempe ŝiajn du infanojn al lernejo. Por la paroj, kiuj ĝemis kaj ĝemis survoje al la superbazaro. Por la profito de tiuj, kiuj bonkore sidis en trafikŝtopiĝo sur la ringa vojo, kaj de tiuj, kiuj transsaltis la liniojn. Ne por la defluilo, kiu grimpis en vian kamioneton aŭ garaĝon post mallumo, kurante kun ĉio, kion ili povis. Ne por povo-avidaj huliganoj kaj tiuj, kiuj pikas en la dorson. Oni zorgu pri tiuj, kiuj forte batalis por respekto, amo kaj zorgo. Tiuj, kiuj batalis por la estonteco de siaj infanoj, estu certaj pri ĝia sekureco. Lasu tiujn, kiuj helpis aliajn, estu helpataj.
  
  Hayden kaptis lian atenton per mallaŭta grunto. "Ĉi tio povus esti la ĝusta loko. La GPS diras, ke ĝi estas, kaj mi povas vidi forlasitan strukturon antaŭen."
  
  Li vidis kolorajn punktojn interkovrantajn unu la alian. Tiam ĝi estis la epicentro de eventoj. Nun mankis tempo por subtilecoj. Ili povus same estigi artfajraĵon en sia serĉado de la tombo de Hanibalo, se nun, kiam ili estis ĉi tie, ili povus trovi ĝin pli rapide. Ĉar Drake estis certa ke se ili povus trovi ĝin, tiam ankaŭ ĉiuj aliaj teamoj povus.
  
  Hayden markis la proksimuman areon. Kinimaka kaj Dahl mallevis siajn pezajn dorsosakojn teren. May kaj Smith estis en la plej bona pozicio por observado. Drake kaj Alicia moviĝis pli proksimen al Hayden por helpi. Nur Yorgy restis malantaŭe, montrante necertecon dum li atendis ke oni diru kion fari.
  
  Kinimaka kaj Dahl kreis kelkajn bonegajn lanternojn muntante la triopon sur karbonfibraj standoj kaj disdonante pli. Ĉi tiuj ne estis nur helaj ampoloj, ili estis faritaj por imiti sunlumon kiel eble plej precize. Verdire, eĉ la ampleksaj kapabloj de la CIA estis limigitaj en Egiptujo, sed Drake opiniis, ke la aparato ne aspektis tro malbona. Kinimaka uzis lampon muntitan sur stando por lumigi grandan areon, kaj tiam Hayden kaj Dahl iris por esplori la grundon.
  
  "Nun atentu," Hayden diris al ili. "La Ordo de la Lasta Juĝo asertas, ke la armiloj estis entombigitaj ĉi tie longe post la morto de Hanibalo. Ĝi estas nemarkita tombo, ne tomboŝtono. Do ni serĉas perturbitan grundon, ne ostojn, blokojn aŭ kolonojn. Ni serĉas ĵus entombigitajn erojn, ne antikvajn restaĵojn. Ĝi ne devus esti tro malfacila-"
  
  "Ne diru tion!" Dahl grumblis. "Vi malbonigos ĉion, diablo."
  
  "Mi nur diras, ke ni ne devas serĉi Hanibalon. Nur armiloj."
  
  "Bona punkto." Kinimaka iom alĝustigis la lumon ĉirkaŭ la perimetro.
  
  Hayden markis tri lokojn sur la tero. Ĉio aspektis kvazaŭ io ŝanĝiĝis en ili, kaj eĉ ne unu lastatempe. Yorgi singarde alproksimiĝis, ŝovelilo en mano. Drake kaj Alicia aliĝis al li, kaj tiam Kinimaka.
  
  "Nur fosu," diris Hayden. "Rapidu".
  
  "Kaj se estas naivkaptilo?" Alicia demandis.
  
  Drake rigardis la kadukan konstruaĵon. La muroj malgaje pendis, pendis, kvazaŭ tenante la pezon de la mondo. Unu flanko estis distranĉita en duono kiel giganta tranĉilo, la blokoj nun elstaris de ambaŭ flankoj kiel dentitaj dentoj. La tegmento disfalis antaŭ longe, kaj ne estis pordoj aŭ fenestroj. "Nu, ŝajnas ke ni ne povas trovi ŝirmejon tie."
  
  "Dankon".
  
  "Ne maltrankviliĝu, amo. Kapon supren."
  
  Drake ignoris la brilon kaj eklaboris. "Do kia estas la signifo de la Kvar Rajdantoj?" li demandis al Hayden en la komuniko.
  
  "La plej bona supozo de la pensfabriko? Ili kongruas kun la historiaj figuroj, kiujn ni serĉas kaj kun la armiloj, kiujn ni esperas trovi. Do, Hanibalo, levita por malami la romanojn, deĉenigis preskaŭ senfinan militon en Romo, ĉu ne? Ĝuste ĉi tie ni trovos la armilojn de milito."
  
  "Povus ankaŭ esti, ke ili estas rajdantoj," diris Kinimaka. "Mi volas diri, Hanibalo estis."
  
  "Jes, iom tro malklara, Mano."
  
  "Do ĝi havas nenion komunan kun la Biblio?" Drake elfosis alian tumulon da tero. "Ĉar ni bezonas neniun el tiuj stultaj kodoj."
  
  "Nu, ili aperis en Revelacio kaj..."
  
  "Ŭaŭ!" Alicia subite kriis. "Ŝajnas, ke mi trafis ion!"
  
  "Kaj atento," la voĉo de May flustris super la komumo. "Estas novaj lumoj sur la akvo, ili rapide alproksimiĝas."
  
  
  ĈAPITRO SESA
  
  
  Drake faligis la ŝovelilon sur la plankon kaj iris por rigardi Alicion. Jorgi jam estis tie, helpante ŝin fosi. Kinimaka ankaŭ rapide progresis.
  
  "Kiom da tempo ni havas?" Hayden demandis urĝe.
  
  "Juĝante laŭ ilia rapideco, maksimume tridek minutojn," Smith respondis.
  
  Dahl fiksrigardis. "Ĉu indikoj?"
  
  "Verŝajne la Mossad," respondis Kenzi. "Ili estis la plej proksimaj."
  
  Drake malbenis. "La nura fojo, kiam mi deziris, ke la malbenitaj svedoj venu unue."
  
  Alicia estis ĝisgenue en la truo, fosis la randon de sia ŝovelilo en la molan teron, penante liberigi la objekton. Ŝi baraktis, tirante la neklarajn randojn sen ĝojo. Kinimaka malbaris la grundon de supre kiam Yorgi aliĝis al Alicia en ĉiam pligrandiĝanta vundo en la grundo.
  
  "Kio estas ĉi tio?" Mi demandis. Drake demandis.
  
  Hayden kaŭris kun la manoj sur la genuoj. "Mi ankoraŭ ne povas diri certe."
  
  "Prenu, Alicia." Drake ridetis.
  
  Ekbrilo kaj levita fingro estis lia sola respondo. La koncerna objekto estis kovrita de koto kaj tero ĉiuflanke, sed ĝi havis formon. Longigita, mezurante ĉirkaŭ du metrojn je unu metro, ĝi havis certan formon de skatolo kaj moviĝas facile, montrante, ke ĝi tute ne estas peza. La problemo estis, ke ĝi estis ĉirkaŭita kaj plenplena de malmola tero kaj radikoj. Drake rigardis de la skatolo al la maro, rigardante la lumojn proksimiĝi kaj scivolante kiel diable tia malgranda, malpeza ujo povis stoki detruan militarmilon.
  
  "Dek kvin minutojn," raportis Smith. "Neniu alia signo de veno."
  
  Alicia luktis kun la grundo, malbenante kaj ricevante nenien komence, sed poste ŝi elingigis la objekton kaj lasis Yorgi eltiri ĝin. Eĉ tiam, superkreskitaj vitoj kaj implikitaj radikoj alkroĉiĝis al li, ŝajne feliĉe, malmola, tordita fasko, kiu rifuzis ellasi. Nun ili estis ĝis talio en koto, forbrosante siajn vestojn kaj apogante sin sur ŝoveliloj. Drake sindetenis de la evidenta "Viroj ĉe laboro" kaj kliniĝis por helpi preni ĝin. Dahl ankaŭ kliniĝis, kaj kune ili sukcesis trovi subtenon flanke de la objekto kaj eltiri ĝin. La radikoj protestis, rompiĝante kaj malimplikiĝante. Iuj tenis karan vivon. Drake premis kaj sentis ŝin rampi supren laŭ la truo kaj trans la rando. Riveroj de forlokita grundo fluis de supre. Tiam li kaj Dahl stariĝis kune kaj rigardis malsupren al Alicia kaj Jorgi. Ambaŭ ruĝiĝis kaj peze spiris.
  
  "Kio?" Mi demandis. Drake demandis. "Ĉu vi du planas fari tepaŭzon? Foriru el ĉi tie diable."
  
  Alicia kaj Yorgi duoble kontrolis la fundon de la fosaĵo, serĉante pli da kestoj aŭ eventuale malnovajn ostojn. Nenio estis trovita. Momenton poste, la juna ruso kuris laŭ la rando de la fosaĵo, trovante piedtenejon kie ŝajnis esti neniu, por resalti supren laŭ la deklivo kaj super la rando de la fosaĵo. Alicia konsternite rigardis, kaj poste iom mallerte saltis sur la balustradon. Drake kaptis ŝin je la brako, tiris ŝin supren.
  
  Li gakis. "Vi forgesis vian ŝovelilon."
  
  "Ĉu vi volas iri por? Mi proponas unue la kapon."
  
  "Restraint, reteno."
  
  Hayden daŭre rigardis malsupren en la truon. "Mi pensis, ke nun estus bona tempo por preni momenton por kompatinda maljuna Hanibal Barke. Ni ne volas malrespekti kunsoldaton."
  
  Drake kapjesis konsente. "Legendo".
  
  "Se li estas tie malsupre."
  
  "La nazioj faris sian esploron," diris Hayden. "Kaj, kontraŭvole, ili faris ĝin bone. Hanibalo atingis elteneman famon simple ĉar li estis bonkapabla pri sia tasko. Lia vojaĝo tra la Alpoj daŭre estas unu el la plej elstaraj armeaj atingoj de la fruaj militoj. Li enkondukis armeajn strategiojn, kiuj ankoraŭ hodiaŭ estas laŭditaj."
  
  Post momento ili suprenrigardis. Dahl estis kun ili. Kinimaka svingis la objekton por riveli fortikan skatolon el malhela ligno. Estis malgranda blazono supre, kaj la havajano provis fanfaroni.
  
  Hayden klinis min al mi. "Tio estas ĉio. Ilia memfarita emblemo. Ordo de la Lasta Juĝo".
  
  Drake studis ĝin, enmemorigante la simbolon. Ĝi aspektis kiel malgranda centra cirklo kun kvar kirliĝantaj plektaĵoj aranĝitaj ĉirkaŭ ĝi ĉe malsamaj punktoj sur la kompaso. La cirklo estis simbolo de senfineco.
  
  "Falĉiloj estas armiloj," diris Hayden. "Ĉu protektas vian internan mondon?" Ŝi levis la ŝultrojn. "Ni traktos ĉi tion poste se necese. Ni."
  
  Ne plu estis lumoj en la maro, kio signifis ke la Mossad, se ĝi estis kiu ajn estis plej proksima, atingis solidan grundon kaj estis malpli ol dek kvin minutojn for plenrapide. Drake denove scivolis kiel la konfrontiĝo finiĝos. La LANCO estis ordonita sekurigi ĉiujn kvar armilojn ĉiakoste, sed ordoj malofte estis plenumitaj perfekte sur la batalkampo. Li vidis la nervajn esprimojn sur aliaj vizaĝoj kaj sciis ke ili sentis la saman manieron, eĉ Hayden, kiu estis plej proksima al la komanda strukturo.
  
  Ili prepariĝis por foriri.
  
  "Provu eviti konfrontiĝon," diris Hayden. "Evidente".
  
  "Kaj se ni ne povas?" demandis Dahl.
  
  "Nu, se ĝi estas la Mossad, eble ni povas paroli."
  
  "Mi dubas, ke ili havos ID-vestojn," Alicia murmuris. "Ĉi tio ne estas polica spektaklo."
  
  Hayden ŝanĝis sian komunikilon al la malŝaltita por momento. "Se ili pafas al ni, ni batalas," ŝi diris. "Kion alian ni povas fari?"
  
  Drake vidis tion kiel la plej bona kompromiso. En ideala mondo, ili preterpasintus la proksimiĝantajn soldatojn kaj revenintus al sia transporto nedifektitaj kaj nerimarkitaj. Kompreneble, SPEAR ne ekzistus en ideala mondo. Li denove kontrolis siajn armilojn dum la teamo prepariĝis por translokiĝi.
  
  "Prenu la longan vojon," Hayden sugestis. "Ili ne faros".
  
  Ĉiuj antaŭzorgoj. Ĉiuj lertaĵoj por eviti konflikton.
  
  La voĉo de Lauren estis dorno en lia orelo. "Ĵus ricevis informon, uloj. Ankaŭ la svedoj venas."
  
  
  ĈAPITRO SEP
  
  
  Drake gvidis la vojon, unue preterirante la kadukan konstruaĵon kaj poste direktante malsupren la deklivon. Mallumo ankoraŭ kovris la teron, sed tagiĝo ne estis malproksime. Drake priskribis sian vojon en neegala buklo ĝis li estis en la kontraŭa direkto al la maro.
  
  Sentoj gardas, kapoj leviĝas, la teamo sekvis nin.
  
  Dahl ekposedis la skatolon, zorge tenante la kovrilon sub la brako. Kenzi kuris al li de la flanko, helpante lin navigi. La skipo portis noktajn okulvitrojn, ĉiuj krom Smith, kiu preferis esti plene konscia pri sia ĉirkaŭaĵo. Ĝi estis bona kombinaĵo. Flank-al-flanke kaj unufile ili kuris ĝis ili atingis la piedon de monteto kaj plata ebenaĵo kie ne estis kovrilo. Drake tenis sian buklon, gvidante ilin en la ĝenerala direkto de la boatoj. Eĉ ne vorto estis dirita - ĉiu uzis siajn sentojn por kontroli la medion.
  
  Ili sciis kiom mortigaj estas iliaj malamikoj. Neniuj duoninteresitaj solduloj ĉi-foje. Hodiaŭ, kaj la sekva, kaj la sekva, kontraŭis ilin soldatoj, kiuj ne estis malsuperaj al ili.
  
  Preskaŭ.
  
  Drake malrapidiĝis ĉar li sentis ke ili moviĝas iom tro rapide. La tereno ne estis en ilia favoro. Pala brilo ŝteliris al la orienta horizonto. Baldaŭ ne estos kovrilo. Smith staris dekstre kaj Mai maldekstre. La teamo restis malalta. La monteto kun la duonruinita konstruaĵo ĉe ĝia pinto ŝrumpis malantaŭ ili. Antaŭ li estis vico da arbustoj kovritaj de kelkaj arboj, kaj Drake sentis sin iom trankviligita. Ili estis tre nordoriente de kie ili devis esti, sed la fina rezulto valoris ĝin.
  
  La plej bona scenaro? Neniuj bataloj.
  
  Li pluiris, serĉante danĝeron kaj tenante sian korpan lingvon neŭtrala. Komunikado restis trankvila. Kiam ili alproksimiĝis al la kaŝejo, ili malrapidiĝis, se iu jam atendis tie. Estante specialaj fortoj, ili povis atendi averton, sed nenio pri ĉi tiu misio povus esti prenita por koncedita.
  
  Drake vidis grandan areon kovritan per kelkaj arboj kaj malabundaj arbustoj kaj haltis, signalante al la aliaj preni paŭzon. Enketo de la pejzaĝo malkaŝis nenion. La supro de la monteto estis senhoma kiom li povis vidi. Maldekstre de ili, maldensa kovrilo kondukis supren al plata ebenaĵo, kaj poste al la marbordoj de la maro. Li sugestis, ke iliaj boatoj eble estas je dek kvin minutoj promenaj de ĉi tie. Li trankvile ŝaltis la ligilon.
  
  "Lauren, ĉu novaĵo pri la svedoj?"
  
  "Ne. Sed ili devas esti proksimaj."
  
  "Aliaj teamoj?"
  
  "Rusio estas en la aero." Ŝi ŝajnis embarasita. "Ne povas doni al vi pozicion."
  
  "Ĉi tiu loko fariĝos varma zono," diris Smith. "Ni devas movi."
  
  Drake konsentis. "Ni elmoviĝu."
  
  Li ekstaris kaj aŭdis krion tiel ŝokan kiel ajnan kuglon.
  
  "Haltu! Ni bezonas skatolon. Ne moviĝu."
  
  Drake ne hezitis, sed falis rapide, ambaŭ dankemaj pro la averto kaj ŝokitaj ke ili ne ekvidis la malamikon. Dahl rigardis lin, kaj Alicia aspektis konfuzita. Eĉ Mai montris surprizon.
  
  Kenzi klakis sian langon. "Ĝi devas esti la Mossad."
  
  "Ĉu vi celis ilin?" Hayden demandis.
  
  "Jes," Drake diris. "La parolanto estas rekte antaŭen kaj verŝajne havas asistantojn flanke. Ĝuste kie ni volas esti."
  
  "Ni ne povas antaŭeniri," diris Mai. "Ni iras reen. En tiu direkto." Ŝi montris al la oriento. "Estas ŝirmejo kaj vojo, kelkaj bienoj. La urbo ne estas tro malproksime. Ni povas voki evakuadon."
  
  Drake ĵetis rigardon al Hayden. Ilia estro ŝajnis pesi la elekton inter iri norden laŭ la marbordo, orienten al civilizo, aŭ alfronti batalon.
  
  "Nenio bona okazos se ni restos ĉi tie," diris Dahl. "Batali kontraŭ unu elita malamiko ne estus facila, sed ni scias ke pli estas survoje."
  
  Drake jam sciis, ke majo pravas. La Nordo ofertis neniun eskapan vojon. Ili kurus laŭ la Helesponto sen kovro kaj fidus je pura bonŝanco por ke ili trafu ian transportilon. Vojaĝado orienten garantiita ŝanco.
  
  Krome, aliaj teamoj apenaŭ venus de iu urbo.
  
  Hayden nomis ĝin kaj tiam turnis orienten, taksante la terenon kaj la eblecojn de rapida fuĝo. En tiu momento, la voĉo denove sonis.
  
  "Restu ĝuste tie!"
  
  "Fek," spiris Alicia. "Ĉi tiu ulo estas psikisto."
  
  "Mi nur havas bonan vidon," Smith diris, rilatante al vida teknologio. "Kaŝiĝu malantaŭ io solida. Ni prenos la fajron."
  
  La teamo ekiris, direktante orienten. La israelanoj ekpafis, la kugloj super la kapoj de la lancistoj frapis en la trunkojn de la arboj kaj inter la branĉoj. Folioj pluvis. Drake grimpis rapide, sciante ke la pafoj estas intence celitaj alte, kaj scivolante en kian diable novan militon ili enriskiĝas ĉi tie.
  
  "Ĝuste kiel fika armea ekzerco," Alicia diris.
  
  "Mi vere esperas, ke ili uzas kaŭĉukkuglojn," Dahl respondis.
  
  Ili grimpis kaj improvizis, antaŭeniris orienten, atingante pli fortikajn arbojn kaj kaptante rigardon. Drake pafis reen, intence alte. Li ne vidis movosignojn.
  
  "Ruzaj bastardoj."
  
  "Malgranda teamo," diris Kenzi. "Atente. Aŭtomatoj. Ili atendos decidon."
  
  Drake volis plene profiti. La teamo zorge direktis sin orienten, rekte en la palan tagiĝon, kiu ankoraŭ minacis la malproksiman horizonton. Kiam li atingis alian maldensejon, Drake aŭdis kaj preskaŭ sentis la fajfilon de kuglo.
  
  "Feraĵo". Li plonĝis por kovrilo. "Li estis proksima."
  
  Pli da interpafado, pli da plumboeksplodoj en kovrilo. Hayden rigardis Drake en la okulojn. "Iliaj ordonoj ŝanĝiĝis."
  
  Drake profunde enspiris, apenaŭ kredante. La israelanoj pafis furioze kaj sendube progresis singarde sed je profita rapideco. Alia kuglo deŝiris pecon de ŝelo de arbo ĵus malantaŭ la kapo de Yorga, igante la ruson furioze ektimi.
  
  "Ne bone," furioze grumblis Kenzi. "Tute ne bona".
  
  La okuloj de Drake estis kiel siliko. "Hayden, kontaktu Lauren. Petu ŝin konfirmi al Crowe, ke ni resendas fajron!"
  
  "Ni devas reveni fajron," Kenzi kriis. "Vi infanoj neniam antaŭe kontrolis."
  
  "Ne! Tiuj estas dungitaj soldatoj, elitaj trupoj trejnitaj kaj sekvantaj ordojn. Ili estas fikaj aliancanoj, eblaj amikoj. Rigardu ĝin, Hayden. Kontrolu nun! "
  
  Novaj kugloj trapikis la subkreskaĵon. La malamiko restis nevidebla, neaŭdebla, SPIR sciis pri ilia progreso nur el sia propra sperto. Drake rigardis kiel Hayden klakis la ligan butonon kaj parolis al Lauren, poste preĝis por rapida respondo.
  
  La Mossad-soldatoj moviĝis pli proksimen.
  
  "Konfirmu nian staton." Eĉ la voĉo de Dahl sonis streĉite. "Laŭreno! Ĉu vi faras decidon? Ĉu ni batalos? "
  
  
  * * *
  
  
  La SPEAR-teamo, jam forpelita de siaj boatoj, estis devigita movi pli orienten. Ili havis malfacilan tempon sub fajro. Nevolaj kontraŭbatali konatajn aliancanojn, ili estis kape en danĝero.
  
  Grimpante, gratitaj kaj sangaj, ili uzis ĉiun lertaĵon en sia arsenalo, ĉiun lertaĵon por meti pli da distanco inter si kaj la Mossad. La reveno de Lauren daŭris nur kelkajn minutojn, sed tiuj minutoj trenis pli longe ol la disko de Justin Bieber.
  
  "Korvo estas malfeliĉa. Diras, ke vi ricevis mendon. Konservu viajn armilojn ĉiakoste. Ĉiuj kvar."
  
  "Kaj estas ĉio?" Drake demandis. "Ĉu vi diris al ŝi, kun kiu ni traktas?"
  
  "Certe. Ŝi ŝajnis furioza. Mi pensas, ke ni kolerigis ŝin."
  
  Drake balancis la kapon. Ne havas sencon. Ni devas labori pri tio kune.
  
  Dahl donis sian opinion. "Ni vere kontraŭis ŝiajn ordonojn en Peruo. Eble ĝi estas repago."
  
  Drake ne kredis ĝin. "Ne. Estus eta. Ŝi ne estas tia politikisto. Ni estas kontraŭbatalitaj de aliancanoj. Crap. "
  
  "Ni havas ordonon," diris Hayden. "Ni pluvivu hodiaŭ kaj disputu morgaŭ."
  
  Drake sciis, ke ŝi pravas, sed li ne povis ne pensi, ke la israelanoj verŝajne diris la samon. Tiel komenciĝis la antikvaj plendoj. Nun, kiel teamo, ili tranĉis padon en la oriento, restante ene de sia arbarŝildo, kaj organizis ariergardon, ne tro agreseman, sed sufiĉe por bremsi la israelanojn. Smith, Kinimaka kaj Mai estis elstaraj en montrado ke ili nun estas seriozaj, ŝancelitaj super siaj kontraŭuloj ĉe ĉiu turno.
  
  Ĝi venis de malantaŭ ili dum Drake flirtis tra la arboj. La helikoptero bruis superkape, poste ruliĝis kaj venis por surteriĝi en iu nerimarkebla maldensejo. Hayden ne devis diri eĉ unu vorton.
  
  "Svedoj? rusoj? Dio, ĉi tio estas nur aĉa, infanoj!"
  
  Drake tuj aŭdis pafojn de tiu direkto. Tiu, kiu ĵus eliris el la helikoptero, estis pafita sur, kaj ne de la Mossad.
  
  Tio signifis ke kvar SWAT-teamoj nun estis en batalo.
  
  Antaŭe, la arbaro finiĝis, kaj malantaŭ larĝa kampo borderita de ŝtonmuroj, malfermiĝis malnova farmdomo.
  
  "Donu al vi iom da tempo," li vokis. "Agu forte kaj rapide. Ni povas regrupiĝi tie."
  
  La teamo kuris kvazaŭ inferhundoj postkurus ilin.
  
  
  * * *
  
  
  Moviĝante je plena sed kontrolita rapideco, la teamo elkuris hazarde el kovro kaj rapidis al la loĝdomo. La muroj kaj fenestraj aperturoj estis preskaŭ same mizeraj kiel la domo sur la monteto, indikante mankon de homa ĉeesto. Tri SWAT-teamoj kuŝis malantaŭ ili, sed kiom proksime?
  
  Drake ne sciis. Li trotadis peze trans la sulkan grundon, deprenante sian noktan vizion kaj uzante la heliĝantan ĉielon por marki sian vojon. Duono de la teamo rigardis antaŭen, duono malantaŭe. Mai flustris, ke ŝi vidis la Mossad-teamon atingi la randon de la arbaro, sed tiam Drake atingis la unuan malaltan muron, kaj Mai kaj Smith malfermis malgrandan subpreman fajron.
  
  Ili kune kunpremis sin malantaŭ ŝtonmuro.
  
  La farmdomo estis ankoraŭ dudek paŝojn antaŭe. Drake sciis, ke ĝi ne utilus al ili, se la israelanoj kaj aliaj rajtus ekloĝi kaj establi perfektajn vidliniojn. Krome, aliaj teamoj nun estus singardaj unu de la alia. Li parolis en la komunikilon.
  
  "Plej bone movu viajn pugojn, infanoj."
  
  Alicia turnis sin por rigardi lin. "Ĉu tio estas via plej bona usona akĉento?"
  
  Drake aspektis maltrankvila. "Fek. Mi finfine turnis min." Tiam li vidis Dahl. "Sed, he, ĝi povus esti pli malbona, mi supozas."
  
  Kiel unu ili trarompis la kovrilon. Mai kaj Smith denove malfermis tenante fajron kaj ricevis nur du pafojn en respondo. Neniuj aliaj sonoj estis aŭditaj. Drake trovis solidan muron kaj haltis. Hayden tuj metis majon, Smith, kaj Kinimaku sur perimetran sekurecon, tiam rapidis por interligi la aliajn.
  
  "Ni fartas bone dum kelkaj minutoj. Kion ni havas?"
  
  Dahl jam disfaldis la mapon, kiam la voĉo de Lauren plenigis iliajn orelojn.
  
  "Plano B ankoraŭ eblas. Kapo enlanden. Se vi estas rapida, vi ne bezonos transporton."
  
  "Planu fikadon B." Drake balancis la kapon. "Ĉiam planu B."
  
  La patrolo ĉirkaŭ la perimetro raportis, ke ĉio estas klara.
  
  Hayden montris al la skatolo kiun Dal portis. "Ni devas preni respondecon ĉi tie. Se vi perdos ĝin, ni ne scias, kio estas ene. Kaj se vi perdos ĝin al la malamiko..." Ŝi ne bezonis daŭrigi. La svedo metis la skatolon sur la teron kaj genuiĝis apud ŝi.
  
  Hayden tuŝis la simbolon gravuritan sur la kovrilo. La turniĝantaj klingoj ĵetis malbonaŭguran averton. Dahl zorge malfermis la kovrilon.
  
  Drake retenis la spiron. Nenio okazis. Ĉiam estis riske, sed ili ne povis vidi ajnajn kaŝitajn serurojn aŭ mekanismojn. Dahl nun plene levis la kovrilon kaj rigardis en la spacon interne.
  
  Kenzi ridis. "Kio estas tio? Armilo de milito? Ligita al Hanibalo kaj kaŝita de la ordo? Ĉio, kion mi vidas, estas amaso da papero."
  
  Dahl kliniĝis malantaŭen sur siaj hanboj. "Milito ankaŭ povas esti batalita per vortoj."
  
  Hayden zorge eltiris plurajn foliojn kaj trarigardis la tekston. "Mi ne scias," ŝi konfesis. "Ŝajnas kiel studdosiero kaj... rekordo de..." Ŝi paŭzis. "Provoj? Provo?" Ŝi foliumis kelkajn pliajn paĝojn. Asembleaj Specifoj.
  
  Drake sulkigis la brovojn. "Nun tio sonas malbone. Ili nomas ĝin la Babylon Project, Lauren. Ni vidu kion vi povas elfosi pri tio."
  
  "Komprenite," diris la novjorkano. "Ĉu io alia?"
  
  "Mi ĵus komencas kompreni ĉi tiujn trajtojn," komencis Dahl. "Ĝi estas giganta-"
  
  "Malsupren!" Smith kriegis. "Venante."
  
  La teamo malrapidiĝis kaj pretiĝis. Malantaŭ la ŝtonmuroj, aŭtomata salvo tondris, akra kaj surda. Smith resendis fajron de dekstre, celante de niĉo en la muro. Hayden balancis la kapon.
  
  "Ni devos fini ĉi tion. Foriru de ĉi tie".
  
  "Ĉu trenu vian azenon?" Drake demandis.
  
  "Prenu vian azenon."
  
  "Plano B," Alicia diris.
  
  Restante sekuraj, ili moviĝis de muro al muro al la malantaŭo de la farmdomo. La planko estis sternita per derompaĵoj, kaj pecoj de masonaĵo kaj konstruligno markis kie la tegmento kolapsis. Mai, Smith kaj Kinimaka kovris la malantaŭon. Drake haltis kiam ili alproksimiĝis al la malantaŭaj fenestroj kaj ekrigardis la vojon antaŭe.
  
  "Ĝi povas nur fariĝi pli malfacila," li diris.
  
  La leviĝanta suno glitis super la horizonto en krevo de koloro.
  
  
  ĈAPITRO OKO
  
  
  La vetkuro daŭris, sed nun la ŝancoj malpliiĝis. Ĉar Drake kaj Alicia, kiuj estis en la antaŭeco, forlasis kovron kaj iris enlanden, provante konservi la loĝdomon inter ili kaj iliaj persekutantoj, la Mossad-teamo finfine eliris el la arbaro. Vestitaj ĉiuj en nigraj kaj portantaj maskoj, ili alproksimiĝis malalte kaj singarde, la armiloj levitaj kaj pafante. Mai kaj Smith rapide kaŝis sin malantaŭ la loĝdomo. Hayden rapidis antaŭen.
  
  "Movu!"
  
  Drake kontraŭbatalis la instinkton leviĝi kaj batali; Dal maldekstre klare luktis ankaŭ kun tio. Kutime ili batalis kaj superruzis siajn kontraŭulojn - foje temis pri kruda forto kaj nombro. Sed ofte temas pri la stulteco de iliaj kontraŭuloj. La plej multaj el la solduloj kiuj estis pagitaj estis malrapidaj kaj malklaraj, fidante je sia grandeco, sovaĝeco kaj manko de moralo por fari la taskon.
  
  Ne hodiaŭ.
  
  Drake akre konsciis pri la bezono protekti la premion. Dahl portis la skatolon kaj konservis ĝin kiel eble plej sekure. Jorgi nun moviĝis antaŭen, provante la grundon kaj provante trovi la padojn kun la plej kovro. Ili transiris ruliĝantan kampon kaj poste malsupreniris tra malgranda, maldensa arbareto. La israelanoj ĉesis fajron por tempeto, eble sentante aliajn komandojn kaj ne volante komuniki sian pozicion.
  
  Multaj taktikoj nun estis pruvitaj.
  
  Sed por Drake, Alicia resumis ĝin plej bone. "Pro Dio, Jogulo. Mallevu vian rusan kapon kaj kuru!"
  
  Lauren spuris ilian progreson sur la GPS kaj sciigis ke la Plan B-rendevupunkto estas super la venonta horizonto.
  
  Drake spiris iom pli facile. La arbareto finiĝis, kaj Yorgi estis la unua se temas pri surgrimpi la malgrandan monteton, Kinimaka sekvante proksime malantaŭe. La pantalono de la havajano estis kovrita de koto kie li falis-trifoje. Alicia ĵetis rigardon al May dum ŝi lerte moviĝis inter la terfaldoj.
  
  "Malbenita Sprite. Ĝi aspektas kiel ŝafido printempe, petolanta en la sovaĝejo."
  
  "Kion ajn ŝi faras, ŝi faras ĝin bone," Drake konsentis.
  
  Alicia glitis sur la ardezargilo, sed ŝi sukcesis resti surpiede. "Ni ĉiuj faras ĝin bone."
  
  "Jes, sed kelkaj el ni estas pli kiel kaproj."
  
  Alicia levis sian armilon. "Mi esperas, ke vi ne volas diri min, Drakes." Estis noto de averto en ŝia voĉo.
  
  "Ho, kompreneble ne, kara. Evidente mi celis la svedon."
  
  - Multekosta?
  
  Pafoj sonoris de malantaŭe, fortranĉante la linion de Dahl antaŭ ol ĝi eĉ komenciĝis. Sperto rakontis al Drake ke la pafoj ne estis destinitaj por ili kaj konsistis el du malsamaj notoj. La Mossad kunlaboris aŭ kun la rusoj aŭ kun la svedoj.
  
  La svedoj, li pensis, verŝajne kuris kapantaŭen en la Mossad.
  
  Li ne povis ne rideti.
  
  Dahl ĉirkaŭrigardis kvazaŭ indignita. Drake donis senkulpan rigardon. Ili grimpis sur malgrandan monteton kaj glitis malsupren la alian flankon.
  
  "Transporto venas," Lauren diris.
  
  "Kiel tio!" Hayden montris al la ĉielo, malproksime, malproksime, kie moviĝis la nigra makulo. Drake skanis la areon kaj trenis Yorgi malsupren ekzakte kiam la kuglo fajfis super la pinto de la monteto. Iu subite pli interesiĝis pri ili.
  
  "Al la valo," diris Kinimaka. "Se ni povas atingi tiujn arbojn..."
  
  La teamo prepariĝis por la fina spurto. Drake rerigardis al la proksimiĝanta makulo. Dum sekundo li pensis, ke li eble vidas ombron, sed poste li vidis la veron.
  
  "Homoj, ĉi tio estas alia helikoptero."
  
  Kinimaka atente rigardis lin. "Feko".
  
  "Kaj tie". Mai montris maldekstren, alte en la direkto de la nuba bordo. "Tria".
  
  "Lauren," Hayden insistis. "Lauren, parolu kun ni!"
  
  "Mi nur ricevas konfirmon." La trankvila voĉo revenis. "Vi havas la ĉinojn kaj la britojn en la aero. Rusio, svedoj kaj israelanoj sur la tero. Aŭskultu, mi nun metos vin en la babilejon, por ke vi ricevu la informojn de la unua fojo. Iuj el ĝi estas aĉa, sed ĉio povas esti valora."
  
  - Francoj? Kinimaka ial pensis.
  
  "Nenion," Lauren respondis.
  
  "Bona laboro, ili ne ĉiuj similas Bo," Alicia diris kun iom da amareco kaj melankolio. "Mi volas diri la francojn. La ulo estis perfidulo sed diable bone pri sia laboro."
  
  Dahl ŝraŭbis sian vizaĝon. "Se ili aspektas kiel Bo," li diris mallaŭte. "Ili eble jam estas ĉi tie."
  
  Alicia palpebrumis ĉe la vortoj dum ŝi skanis la proksimajn amasojn da malpuraĵo. Nenio moviĝis.
  
  "Ni estas ĉirkaŭitaj," diris Hayden.
  
  "Specialaj Rotoj-teamoj de ĉie," Drake konsentis. " Ratoj en kaptilo " .
  
  "Parolu por vi mem." Mai rapide aprezis ĉion. "Donu al mi du minutojn. Memoru kio estas en tiu skatolo, kiel eble plej bone." Ŝi levis la manojn. "Faru tion".
  
  Drake komprenis la esencon de ĝi. La skatolo, finfine, ne valoris iliajn vivojn. Se la situacio iĝas vere streĉita kaj pli amika teamo venkas ĝin, ne boksado povus simple savi iliajn vivojn. Dahl malfermis la kovrilon kaj la teamo direktiĝis rekte al la proksimiĝantaj helikopteroj.
  
  Li disdonis stakojn da paperoj al ĉiuj.
  
  "Ve, tio estas stranga," Alicia diris.
  
  Kenzi miksis kelkajn littukojn. "Eniri batalon dum legado de tridek-kvindek-jara dokumento skribita de la nazioj kaj kaŝita en la tombo de Hanibal Barca? Kio estas stranga pri tio?"
  
  Drake provis memorigi trairejojn. "Estas signifo en ŝiaj vortoj. Ĉi tio estas la sama kiel la kurso por SPEAR."
  
  Esplorprojekto en alta altitudo, li legis. Origine kreita kun la celo studi reenirbalistikon je pli malalta kosto. Anstataŭ multekostaj raketoj...
  
  "Mi ne scias, kio diable estas."
  
  Lanĉu en la spacon sen uzi raketon. La projekto sugestas, ke tre granda kanono povas esti uzata por pafi celojn al alta rapideco al altaj altitudoj...
  
  "Ho merdo".
  
  La vizaĝoj de Dahl kaj Alicia estis same cindroplenaj. "Ĝi ne povas esti bona."
  
  Hayden montris al la proksimiĝantaj helikopteroj, kiuj nun estis en plena vido. Ili povis vidi individuajn pafilojn pendantajn de la helikopteroj.
  
  "Kaj ankaŭ tio ne estas vera!"
  
  Drake transdonis la paperojn kaj pretigis la armilojn. Tempo por kio li kutimis kaj pri kio li lertas. Babilado pluvis sur lin de Hayden, Mae, kaj Smith, same kiel de la komuniksistemo kiun Lauren riparis.
  
  "La israelanoj eniris en batalon kun la svedoj. Rusio Nekonata..." Tiam venis eksplodoj de interfero kaj rapidaj dissendoj de vivaj elsendoj, kiujn la NSA kaj aliaj organizoj povis aŭskulti.
  
  Franca: "Ni alproksimiĝas al la areo..."
  
  Britoj: "Jes sinjoro, celoj ekviditaj. Ni havas multajn malamikojn sur la batalkampo..."
  
  Ĉinino: "Ĉu vi certas, ke ili havas la skatolon?"
  
  Hayden gvidis la vojon. Ili kuris de la kampo. Ili kuris sen plano. Singarda fajro igis la helikopteroj eviti kaj devigis ilian grundan okupon moviĝi kun ekstrema singardo.
  
  Kaj tiam, ĉar Drake preskaŭ sveniĝis kaj koncentriĝis pri ilia nova eskapa vojo, alia voĉo tratranĉis la statikon.
  
  Nur mallonge.
  
  Parte kaŝita malantaŭ la bruo, malfacile distingebla, profunda daŭra sono tratranĉis liajn orelojn.
  
  Usonano: "Teamo SEAL 7 estas ĉi tie. Nun ni estas vere proksimaj..."
  
  La ŝoko skuis lin ĝis la kerno. Sed ne estis tempo. Ne estas maniero paroli. Ne estas eĉ sekundo por absorbi ĝin.
  
  Tamen liaj okuloj renkontis tiujn de Thorsten Dahl.
  
  Kio la...?
  
  
  ĈAPITRO NAU
  
  
  "Diru al la helikoptero retiriĝi!" Hayden klakis sur la komunikilo. "Ni trovos alian vojon."
  
  "Ĉu vi volas, ke ĝi pendu ie?" Lauren demandis, igante Alicia ridi eĉ dum ŝi kuris por sia vivo.
  
  "Certe. Subiĝu kaj kovriĝu. Ne voku nin, ni vokos vin!"
  
  Drake demandis sin ĉu tiu ĉi tago iam finiĝos, tiam vidis la plenan diskon de la suno pendanta super la horizonto kaj komprenis la ironion. La tereno estis serio de montetoj, ĉiu pli kruta ol la lasta. La LANCO kovris iliajn azenojn kiam ili atingis la supron de la monteto, singarde paŝante, poste kurante plenrapide laŭ la alia flanko.
  
  Pafoj estis periode aŭditaj de la malantaŭo, sed ili ne estis celitaj kontraŭ ili, verŝajne la israelanoj kaj la svedoj interŝanĝis batojn. Maldekstre kaj dekstre aperis kelkaj pli kadukaj konstruaĵoj, la plej multaj el ili konstruitaj en malprofundaj valoj, ĉiuj forlasitaj. Drake ne estis certa, kio igis homojn foriri, sed tio estis antaŭ longa tempo.
  
  Pli da montetoj kaj poste grupo de arboj maldekstre. Propona kovrilo, verdaĵo kaj branĉoj dense kreskis. Hayden direktis la teamon en tiu direkto, kaj Drake spiris iomete pli facile. Ĉiu speco de kaŝado estis pli bona ol neniu. Unue Hayden kaj poste Alicia ĵetiĝis tra la arboj, nun sekvate de Dal, Kenzi kaj Kinimaka. Drake eniris la arbaron, postlasante majon, Yorgi, kaj Smith. Pafoj eksonis, pli proksime nun, igante Drake singarda pri siaj amikoj.
  
  Turninte sin, li vidis, ke Mai stumblis.
  
  Rigardis ŝian vizaĝon resalti de la tero.
  
  "Nu!"
  
  
  * * *
  
  
  Hayden abrupte bremsis kaj turnis sin. En tiu momento, Mai kuŝis senkonscia sur la tero, Drake alproksimiĝis al ŝi, Smith jam kliniĝis. Kugloj trafis en la arbojn en la periferio kun obtuza bruo. Iu estis proksima.
  
  Tiam komenciĝis la arbustaĵo. Figuroj ŝprucis el ili, unu trafante la malsupran korpon de Hayden. Ŝi ŝanceliĝis, sed tenis la piedojn. La arbotrunko trafis ŝin en la spinon. Ŝi ignoris la doloron, levis sian pafilon. Tiam la nigra figuro denove atakis ŝin, batante per kubuto, genuo, tranĉilo...
  
  Hayden tordis en puŝon kaj sentis la klingon preterpasi harlarĝon de ŝia stomako. Ŝi kontraŭbatalis, kubutante sian vizaĝon kaj genuante sian stomakon por plilarĝigi la distancon inter ili. Ŝi vidis Kinimaka kaj Alicia luktanta dekstre, Dal piedbati la pecon kiun li terenbatis.
  
  Drake prenas la laman Mai.
  
  La kugloj flugis inter la arboj, pecetigante foliojn kaj vegetaĵaron. Oni batis la malamikon, sed ne longe. La viro baldaŭ ekstaris, klare portante ian Kevlaron. Tiam, la vizio de Hayden estis plena de sia propra kontraŭulo, Mossad-ulo kies trajtoj estis trempitaj en malglata kaj malica persistemo.
  
  "Haltu," ŝi diris. "Ni estas sur la sama-"
  
  Bato al la makzelo haltigis ŝin. Hayden gustumis la sangon.
  
  "Ordu," venis la malklara respondo.
  
  Ŝi blokis pli da batoj, repuŝante la viron, provante ne levi sian pafilon eĉ dum li uzis la tranĉilon. La klingo gustumis ŝelon, poste malpuraĵon. Hayden piedbatis la viron en la kruroj dum Drake preterpasis, rapidante laŭ la pado kaj en la arbojn. Smith kovris sian dorson, pugnobatante la israelanon en la vizaĝon kaj sendante lin reen en la arbustaĵon. Kenzi estis la sekva, ĉi-foje kun hezitema mieno kaj larĝaj okuloj, kvazaŭ serĉante iun, kiun ŝi konis.
  
  Hayden puŝis sian vojon al Drake.
  
  "Mai?"
  
  "Ŝi estas en ordo. Nur kuglo en la spino kaj ĉio. Nenio sensacia."
  
  Hayden paliĝis. "Kio?" Mi demandis.
  
  "La jako haltigis ĝin. Ŝi falis kaj trafis sian kapon. Nenio speciala".
  
  "PRI".
  
  Alicia evitis brutalan kubutatakon kaj uzis ĵudoĵeton por sendi sian kontraŭulon tra la arboj. Kinimaka buldozis sian vojon tra alia Mossad-soldato. Dum kelkaj momentoj la vojo estis klara kaj la SPEAR-teamo plene profitis.
  
  Ĉiu unco da sperto eniris en ludon kiam ili kuris plenrapide, sen penso pri malrapidiĝo, tra tordiĝado, plonĝado, danĝeraj aretoj da arboj. Estis interspaco inter ili kaj la Mossad-teamo, kaj la densa foliaro estis la perfekta kovrilo.
  
  "Kiel diable ili sukcesis preterpasi nin?" Drake kriegis.
  
  "Devas esti kiam ni haltis por kontroli la skatolon," diris Hayden.
  
  Smith laŭte gruntis. "Ni rigardis."
  
  "Ne batu vin..." Hayden komencis.
  
  "Ne, mia amiko," diris Kenzi. "Ili estas la plej bonaj pri tio, kion ili faras."
  
  Smith ridis, kvazaŭ por diri ke ankaŭ ni faris, sed alie restis silenta. Hayden vidis Kinimaka stumblon, grandegajn piedojn alteriĝantaj en amaso da elasta lomo, kaj moviĝis por helpi, sed Dal jam subtenis la grandulon. La svedo ĵetis la skatolon al sia alia mano, puŝante la havajanon per sia dekstra.
  
  Kaj nun al ĉi tiu miksaĵo aldoniĝis alia danĝero - la nedubebla sono de helikoptero fluganta supre.
  
  Ĉu ili malfermos fajron?
  
  Ĉu ili kombus la arbaron per kugloj?
  
  Hayden ne pensis tiel. Miloj da aferoj povas misfunkcii pro tia nerespondeca ago. Kompreneble, ĉi tiuj uloj sekvis la ordonojn de siaj registaroj, kaj kelkaj el la klaŭnoj sidantaj hejme en siaj varmaj, aerklimatizitaj oficejoj tute ne zorgis pri tio, kio okazas ekster iliaj eburaj turoj.
  
  La sono de helicoj venis de supre. Hayden daŭre kuris. Ŝi jam sciis, ke la Mossad estos ĉenita al ilia teamo, kaj eble la svedoj kaj rusoj malantaŭ ili. Estis bruo maldekstre de ŝi , kaj ŝi pensis, ke ŝi vidas pli da figuroj-ili certe estas rusoj, ŝi pensis.
  
  Aŭ eble la britoj?
  
  Feĉo!
  
  Ili estis tro malfermitaj. Tro nepreparita. Fakte, ĉiuj teamoj tie estis la samaj. Neniu atendis, ke ĉiuj tuj alvenos - kaj tio estis eraro. Sed diru al mi planon, kiu enkalkulus tion?
  
  La Drake Migrovojo - flamanta antaŭen, tute ne bremsita de la pezo de majo. Alicia sekvis proksime post li, ĉirkaŭrigardante. La pado zigzagas sencele, sed ĝenerale direktiĝis al la ĝusta direkto, kaj Hayden dankis lin pro tio. Ŝi aŭdis Smith pafi kuglojn en ilian malantaŭon, malinstigante iliajn persekutantojn. Ŝi aŭdis plurajn kriojn de maldekstre, kvazaŭ du fortoj renkontiĝus.
  
  Damne, ĉi tio estas freneza merdo.
  
  Drake saltis super falinta arbo. Kinimaka traŝiris lin per apenaŭ grunto. La fragmentoj disiĝis en ĉiuj direktoj. La tereno komencis deklivi malsupren, kaj tiam ili vidis la randon de la arbaro. Hayden bojis al la komuniko, ke ili malrapidu-neniu sciis, kio povus atendi sur la tero preter la arbolimo.
  
  Drake nur iomete malrapidiĝis. Alicia preterpasis lin dekstre kaj Dahl trafis maldekstre; kune ili tri rompis kovrilon kaj eniris mallarĝan valon, protektitan ambaŭflanke de krutaj brunaj deklivoj. Kinimaka kaj Kenzi frapetis siajn kalkanojn kune en provo disponigi subtenon, kaj tiam Hayden paŝis for el kaŝejo ankaŭ, nun provante ignori la kreskantan bruladon en ŝia brusto.
  
  Ili kuris pli longe ol ŝi volis pensi.
  
  Kaj la plej proksima urbo estis mejlojn for.
  
  
  ĈAPITRO DEK
  
  
  Drake sentis, ke Mai komencas iomete rezisti. Li donis al ŝi minuton, sciante, ke ŝi rapide resaniĝos. En tiu pasema momento, li rimarkis ion platan kaj grizan kaj sinuan, kiu igis lian batantan koron eksalti.
  
  "Maldekstre!"
  
  La tuta grupo trarompiĝis maldekstren, singarda sed nenecese, kovrante siajn flankojn ĉar iliaj rivaloj estis ankoraŭ nevideblaj. Drake lasis May barakti iom, sed tenis. Sufiĉe baldaŭ ŝi enpuŝis sian pugnon en liajn ripojn.
  
  "Permesu al mi iri".
  
  "Unu sekundo, amo..."
  
  Alicia ekrigardis al li. "Ĉu vi tiel ŝatas ĝin?"
  
  Drake hezitis, poste rikanis. "Ne estas certa respondo al tiu demando, amo."
  
  "Ĉu vere?"
  
  "Nu, pensu pri tio el mia vidpunkto."
  
  Mai solvis lian dilemon uzante sian spinon por forpuŝi kaj ruliĝi sur la plankon. Ŝi bone alteriĝis, sed ŝanceliĝis surloke, tenante la kapon.
  
  "Rigardu," diris Drake. "En mia defendo, ŝi aspektas nesekura."
  
  "Via kapo skuos, se ni ne rapidas." Alicia preterpasis, kaj Drake sekvis ŝin, rigardante Majon iom pli longe ĝis ŝi rektiĝis kaj ekritmis. La grupo kuris supren laŭ la riverdigo al la asfalto.
  
  "La unua konfuzo kun la Mossad." Dahl etendis sin. "Nenio sensacia."
  
  "Ili retenis," diris Kenzi. "Tiel vi estis."
  
  "Dua konfuzo," diris Drake. "Ĉu memoras tiun vilaĝon en Anglio? Antaŭ multaj jaroj."
  
  "Jonkoj?" Mi demandis.
  
  "Jarcentoj".
  
  "PRI". Dahl paŭzis por sekundo, poste diris, "BC aŭ AD?"
  
  "Mi pensas, ke nun ili nomas ĝin BC."
  
  "Puraĵo".
  
  La vojo etendiĝis ambaŭdirekte, senhoma, truita kaj riparebla. Drake aŭdis la flakon de kontraŭaviadila pafilo alproksimiĝanta al la helikoptero, kaj tiam pli da pafoj. Li turnis sin por vidi, ke li estas pafata el la arbaro, pensis, ke li nur surŝutas la areon per kugloj, kaj tiam vidis, ke li akre klinas sin flanken.
  
  "Mi ne povas riski ĝin," diris Dahl. "Mi supozas, ke ĝi devas esti la ĉinoj, kaj ili ne povas aŭdi la babiladon kiel ni."
  
  Drake kapjesis silente. Nenio nova estas malkaŝita en la konversacioj lastatempe. Ekde...
  
  Hayden eligis trankvilan saluton. "Mi vidas veturilon."
  
  Drake kaŭris kaj skanis la areon. "Kion do ni havas malantaŭ ni? Mossad kaj rusoj en la arboj malhelpante unu la alian. Ĉu la svedoj estas ie proksime de la rusoj? SAS? Li balancis la kapon. "Kiu scias? La plej bona supozo estas ĉirkaŭiri la arbaron. Ili ĉiuj scias, ke se ili fordonas sin, ili estas mortaj. Tial ni ankoraŭ vivis."
  
  "La ĉinoj en la helikoptero," diris Smith. "Alteriĝi tie." Li montris serion da malprofundaj depresioj.
  
  - Francan? Yorgy demandis.
  
  Drake balancis la kapon. Ŝercante flanken, la francoj eble eĉ retenis por testi la situacion kaj lasi siajn kontraŭulojn maldikigi ilin. Ruza venko en la lasta momento. Li fiksrigardis la proksimiĝantan kamioneton.
  
  "Armilo Supre"
  
  Smith kaj Kenzi prenis direkton, starante flanke de la vojo kaj direktante siajn armilojn al la aliranta kamioneto. Dahl kaj Drake metis kelkajn pezajn ŝtonegojn sur la vojon. Ĉar la kamioneto malrapidiĝis, la resto de la skipo supreniris de malantaŭ, kovrante la aŭton singarde kaj ordonante al ĝiaj pasaĝeroj eliri.
  
  Alicia puŝis la malantaŭan pordon.
  
  "Ve, kiel malbonodoras ĉi tie!"
  
  Sed ĝi estis malplena. Kaj Drake aŭdis Kensi fari demandon en la turka. Li balancis la kapon dum Dal ridetis triumfe. Ĉi tiu knabino estas plena de surprizoj. "Ĉu estas iu lingvo, kiun ŝi ne povas paroli?"
  
  La svedo ridis. "Venu, ulo. Ne lasu vin tiel malfermita."
  
  "Ha," Drake kapjesis. "Jes. La lingvo de la dioj."
  
  "Leviĝu, amo. Ĉu vi volas esti fikita? Jes, mi nur aŭdas vian dolĉan akĉenton eliri el la lango de Odino."
  
  Drake ignoris tion, temigante la du turkojn kiuj ŝajnis vere timigitaj.
  
  Kaj vere turka.
  
  Hayden puŝis ilin reen en la kamionon, sekvante proksime malantaŭ ili. Dahl denove ridetis kaj sekvis ŝin, gestante ke la aliaj saltu sur la malantaŭan seĝon. Drake komprenis la kialon de sia amuzo momenton poste, poste rerigardis al Alicia.
  
  "Kiom malbona estas tie malantaŭe?"
  
  
  * * *
  
  
  La kamiono saltis kaj ektiris kaj provis detrui sin sur la kaduka vojo.
  
  Alicia faris sian eblon. "Ĉu li provas eniri en sangajn malbonajn ritmojn?"
  
  "Eble," diris Smith mizere, tenante sian nazon kaj malpuran zonon ligitan al rako en la kamioneto. "Mi flaras kaprojn."
  
  Alicia mallarĝigis la okulojn. "Ho jes? Via amiko?"
  
  Kinimaka sidis en la malantaŭo de la kamiono, senespere glutante plenajn pulmojn de freŝa aero tra la interspacoj kie la malantaŭaj pordoj konverĝis. "Devas esti... ĝi estas... farmistoj, mi supozas."
  
  "Aŭ kaproj kontrabandistoj," Alicia aldonis. "Mi neniam povas diri."
  
  Smith kolere grumblis. "Kiam mi diris kaprojn, mi volis diri ĝenerale."
  
  "Jes Jes Jes".
  
  Drake restis for de ĝi, prenante malprofundajn spirojn kaj provante koncentriĝi pri aliaj aferoj. Ili devis fidi Hayden kaj Dahl, kiuj antaŭe prizorgis sian sekurecon kaj trovis la plej bonan lokon por vojaĝi. La ligilo restis silenta, krom fojaj eksplodoj de senmova. Eĉ Lauren silentis, kio ankaŭ helpis siamaniere. Ĉi tio diris al ili, ke ili estas relative sekuraj.
  
  La teamo plendis laŭte ĉirkaŭ li, sian manieron trakti la situacion kaj deprenante siajn mensojn la fetoro de la bestoj. Komparoj al svedaj banejoj, usonaj restoracioj kaj Londonaj hoteloj estis proponitaj ŝerce.
  
  Drake lasis sian menson vagi de la lastatempa kolereksplodo de Yorga kaj la bezono dividi teruran sekreton al nova kompreno inter Alicia kaj May, al aliaj temoj kiuj turmentas la SPEAR-teamon. Hayden kaj Kinimaka restis malsaĝe, same kiel Lauren kaj Smith, kvankam ĉi-lasta dividis pli ol nur diferencojn. Dahl laboris forte kun Johana, sed denove laboro malhelpis.
  
  Io pli urĝa kaj neforgesebla trapikis lian cerbon. La ĝeno de sekretario Crowe ke ili ne sekvis ordojn en Peruo, kaj la memcerta scio ke ekzistis inkognita, sekretega amerika dua teamo ĉi tie. Ie.
  
  Mararmea foka teamo 7.
  
  Estis sennombraj demandoj kaj ili estis neklarigeblaj. Kio estis la respondo? Ĉu Crowe ne plu fidis la SPEAR-teamon? Ĉu ili estis subtenitaj?
  
  Li ne forgesis pri la granda demandosigno ankoraŭ pendanta super la kapo de Smith, sed li ne povis imagi iun alian scenaron. Crowe sendis sep virojn por prizorgi ilin.
  
  Drake subpremis sian koleron. Ŝi havis sian propran laboron por fari. Nigra kaj blanka estis vizio de vivo kunhavita nur de malsaĝuloj kaj frenezuloj. Liaj profundaj pensoj estis interrompitaj fare de Hayden.
  
  "Ĉio estas pura malantaŭa kaj antaŭa. Ŝajnas, ke ni alproksimiĝas al loko nomata &# 199; anakkale, sur la marbordo. Mi atendos ĝis ni trovos lokon antaŭ ol kontakti la helikoptero. Ho, kaj Dahl havis ŝancon disigi tiun skatolon."
  
  La svedo distris ilin de la situacio por tempeto, klarigante kio, ŝajne, ili estis amasoj da papero. Ĝi estis pli ol milito, ĝi estis ĝia propra deklaro. Hanibalo ŝajnis estinti elektita simple kiel simbolo.
  
  
  * * *
  
  
  "Ĉu ekzistas indikoj pri kiel Afriko fariĝis unu el la kvar anguloj de la tero?" Mai demandis.
  
  "Nenio tia. Tial ni ne povas antaŭdiri kie estos la venonta Rajdanto."
  
  "Rigardu en la pasintecon," diris Kenzi. "En mia laboro, en mia malnova laboro, la respondoj ĉiam estis kaŝitaj en la pasinteco. Vi nur bezonas scii kien serĉi."
  
  Tiam Lauren intervenis. "Mi provos ĝin."
  
  Drake baraktis kun la kliniĝo de la kamiono. "Kiom longe estas al Canakkale?"
  
  "Nun ni eniras la periferion. Ne aspektas tro granda. Mi vidas la maron."
  
  "Ho, vi venkis." Drake memoris la ludon, kiun li ludis kiel infano.
  
  "Mi vidis ĝin unue," diris Dahl kun rideto en sia voĉo.
  
  "Jes, ankaŭ ni ludis tion."
  
  La kamiono haltis, kaj baldaŭ la malantaŭaj pordoj malfermiĝis eksteren. La teamo elsaltis kaj prenis plenajn pulmojn de freŝa aero. Alicia plendis ke ŝi ne fartas bone, kaj Kensi ŝajnigis sveni en angla modo. Tio tuj ĝojigis Alicion. Drake trovis sin fiksrigardanta kaj mirega.
  
  "Diablo," li intence murmuris. "Nu, mi estos la onklo de la simio."
  
  Dahl estis tro mirigita por komenti.
  
  Antaŭ ili staris grandega ligna ĉevalo, ial konata, pripensema en malgranda areo ĉirkaŭita de konstruaĵoj. La ŝnuro ŝajnis ligi liajn krurojn kaj estis streĉita ĉirkaŭ lia kapo. Drake opiniis ke ĝi aspektis kirasa kaj majesta, fiera homfarita besto.
  
  "Kio diable?"
  
  Homamasoj kolektiĝis ĉirkaŭ li, gapante, pozante kaj fotante.
  
  Lauren parolis per la komunikilo. "Mi pensas, ke vi ĵus trovis la Trojan Ĉevalon."
  
  Smith ridis. "Ĝi estas malproksime de esti ludilo."
  
  "Ne Trojo. Ĉu vi scias? Brad Pitt?"
  
  Alicia preskaŭ rompis sian kolon ĉirkaŭrigardante. "Kio? Kie?"
  
  "Ŭaŭ". Kenzi ridis. "Mi vidis vipurojn ataki pli malrapide."
  
  Alicia ankoraŭ zorge studis la regionon. "Kie, Lauren? Ĉu li estas en la "ĉevalo"?
  
  La novjorkano eligis ridon. "Nu, li iam estis. Ĉu vi memoras la modernan filmon "Trojo"? Nu, post filmado, ili lasis la ĉevalon ĝuste kie vi staras en Çanakkale."
  
  "Puraĵo". Alicia eligis sentojn. "Mi pensis, ke ĉiuj miaj kristnaskaj ferioj venis samtempe." Ŝi balancis la kapon.
  
  Drake klarigis sian gorĝon. "Mi estas ankoraŭ ĉi tie, amo."
  
  "Ho jes. Mirinda".
  
  "Kaj ne maltrankviliĝu, se Brad Pitt saltas el la azeno de tiu ĉevalo kaj provos forrabi vin, mi savos vin."
  
  "Ĉu vi ne kuraĝas."
  
  La voĉo de Lauren tratranĉis ilian babiladon kiel malmola bato de samuraja glavo. "Venu, infanoj! Multaj malamikoj. Ni proksimiĝas al Canakkale ĝuste nun. Ili devas esti konektitaj al la komunika sistemo, same kiel ni. Movu! "
  
  "Vidu ĉi tion?" Drake montris al la fortikaĵo. "Voku la helikopteron. Se ni povos grimpi la kastelon kaj defendi nin, li povas elkonduki nin el tie."
  
  Hayden retrorigardis al la periferio de Canakkale. "Se ni povas defendi kastelon en turisma urbo de ses SWAT-teamoj."
  
  Dahl levis la skatolon. "Estas nur unu maniero por ekscii."
  
  
  ĈAPITRO DEK UNUA
  
  
  Instinkte, ili moviĝis direkte al la marborda pado, sciante ke ĝi serpentus direkte al la impona fortikaĵo de la grandurbo. Lauren ĉerpis tre malmulte da informoj el la fragmentoj de komunikoj, kaj Drake eĉ malpli aŭdis de la diversaj teamgvidantoj, sed la ĝenerala konsento estis ke ili ĉiuj rapide alproksimiĝis.
  
  La pado kondukis preter multaj blankfrontaj konstruaĵoj: domoj, butikoj, kaj restoracioj preteratentantaj la ondiĝantajn bluajn akvojn de la Helesponto. Maldekstre estis parkumitaj aŭtoj, kaj malantaŭ ili estis pluraj malgrandaj boatoj, super kiuj leviĝis la altaj muroj de sablokolora fortikaĵo. Turismaj busoj preterpasis, malrapide bruante tra la mallarĝaj stratoj. La kornoj sonis. Lokuloj kolektiĝis proksime de la populara kafejo, fumante kaj parolante. La teamo rapidis kiel eble plej rapide sen veki suspekton.
  
  Ne estas facile porti batalekipaĵon, sed por ĉi tiu misio ili estis vestitaj tute nigre kaj povis forigi kaj kaŝi tiujn erojn kiuj povus altiri atenton. Tamen, la grupo de homoj moviĝis dum ili estis turnitaj la kapoj kaj Drake vidis ke pli ol unu telefono malfermiĝis.
  
  "Rapide voku la malbenitan helikopteron," li diris. "Ni elĉerpigis tero kaj fika tempo ĉi tie."
  
  "Survoje. Post dek aŭ dek kvin minutoj."
  
  Li sciis, ke tio estas la epoko de bataloj. Iuj aliaj specialtrupaj teamoj ne hezitus krei inferon en la grandurbo, memfida pri siaj ordoj kaj sia kapablo eskapi, sciante ke la aŭtoritatoj kutime turnus ajnan ekstreme minacan situacion en teroristan.
  
  La sablokoloraj muroj akre leviĝis antaŭ ili. Fortikaĵo Ç anakkale havis du rondetajn marfrontajn murojn kaj centran citadelon, kaj malantaŭ ili larĝan brakon de kreneloj malsuprenirantaj laŭ la deklivo al la maro. Drake sekvis la linion de la unua kurba muro, scivolante kio kuŝas ĉe la krucvojo de ĉi tiu kaj ŝia fratino. Hayden haltis antaŭen kaj rigardis malantaŭen.
  
  "Ni leviĝas."
  
  Aŭdaca decido, sed kun unu Drake konsentis. Leviĝi signifis ke ili estus blokitaj en la fortikaĵo, defenditaj de supre, sed sendefendaj, kaptitaj. La daŭrigo signifis ke ili havis aliajn eblojn krom fuĝi al la maro: ili povis kaŝi en la grandurbo, trovi aŭton, eble kuŝi malalte, aŭ disiĝi por tempeto.
  
  Sed la elekto de Hayden permesis al ili gvidi la ludon. Estis ankaŭ aliaj Rajdantoj tie. Por helikoptero estus pli facile trovi ilin. Iliaj kapabloj estis pli bone uzitaj en taktika batalo.
  
  Malglataj muroj cedis lokon al arkaĵa enirejo kaj poste helikforma ŝtuparo. Hayden iris unue, sekvita fare de Dal kaj Kenzi, tiam la aliaj. Smith supreniris la malantaŭon. La mallumo kreis mantelon por iliaj okuloj, pendanta dika kaj nepenetrebla ĝis ili alkutimiĝis. Tamen ili supreniris, grimpante la ŝtuparon kaj reirante al la lumo. Drake provis filtri ĉiujn koncernajn informojn en sia menso kaj ordigi ĝin.
  
  Hanibalo. Rajdanto de Milito. La Finjuĝo-Ordo kaj ilia plano krei pli bonan mondon por tiuj kiuj pluvivis. La registaroj de la mondo devintus kunlabori por fari tion, sed la senkompataj, avidaj homoj deziris rabaĵon kaj scion por si.
  
  Ĉe la kvar anguloj de la tero? Kiel ĝi funkciis? Kaj kio diable okazis poste?
  
  "Interesa..." En tiu momento, la voĉo de Lauren venis tra la komunikilo. "Ç Anakkale situas sur du kontinentoj kaj estis unu el la deirpunktoj por Gallipoli. Nun la rusoj eniris la urbon, same kiel la israelanoj. Mi ne scias kie. Tamen, loka polica babilado estas ofta. Kelkaj el la civitanoj verŝajne raportis vin kaj nun alvokas novajn alvenojn. Ne daŭros longe antaŭ ol la turkoj vokos siajn proprajn elitajn fortojn."
  
  Drake balancis la kapon. Fiĉaĵo.
  
  "Ĝis tiam ni estos malproksime de ĉi tie." Hayden singarde moviĝis al la supra lumo. "Dek minutoj uloj. Ni."
  
  La matena suno lumigis la larĝe malfermitan, maldensan areon preskaŭ ĉe la supro de la turo. La ronda supro de la turo leviĝis ankoraŭ ok futojn super iliaj kapoj, sed tio estis proksimume tiom alta kiom ili povis iri sen eniri enen. Frakasitaj kreneloj kuŝis ĉie, elstarantaj kiel dentitaj fingroj, kaj polva vojeto dekstren ĉirkaŭis serion da malaltaj montetoj. Drake vidis la multajn defendatajn poziciojn kaj spiris iomete pli facile.
  
  "Ni estas ĉi tie," Hayden diris al Loren. "Diru al la helikoptero prepari sin por alteriĝi en varma postkuro."
  
  "Pli varma ol vi pensas," diris Smith.
  
  La tuta teamo rigardis malsupren.
  
  "Ne malsupren," diris Smith. "Supren. Supre."
  
  Super la kastelo, la grandurbo daŭre estas etendita sur la montetoj. La domoj leviĝis super la kreneloj, kaj altaj kaj dikaj muroj etendiĝis al ili. Ĝuste tra ĉi tiuj muroj trakuris teamo de kvar viroj kun kovritaj vizaĝoj kaj plene eltiritaj armiloj.
  
  Drake rekonis ĉi tiun stilon. "Diablo, ĉi tio estas problemo. SAS."
  
  Dahl estis la unua engaĝinta, sed anstataŭ liberigi sian armilon, li kaŝis ĝin, kaptis la skatolon kaj saltis sur la krenelojn mem. "La britoj havas la ĝustan ideon por ŝanĝo. Rigardu..."
  
  Drake sekvis lian rigardon. La kreneloj etendiĝis en larĝa arko ĝis la strando kaj la malglata maro. Se ili ĝuste tempigis ĝin, la helikisto povus preni ilin tuj de la supro, aŭ ĉe la fino. Drake prenis sur si pafi kelkajn pafojn en la malebenan betonon sub la britaj piedoj, bremsante ilin kaj donante al la teamo tempon grimpi al la pinto de la iomete malfortika fortikaĵo.
  
  Alicia ŝanceliĝis. "Mi ne amas altaĵojn!"
  
  "Ĉu vi iam ĉesos plori?" Kenzi intence puŝis preter ŝi, donante al ŝi etan puŝpelon survoje.
  
  "Ho hundino, vi pagos por ĉi tio." Alicia sonis necerta.
  
  "Ĉu mi povas? Nur certigu, ke vi restu malantaŭ mi. Tiel, kiam vi estos pafita kaj mi aŭdos vin krii, mi scios akceli la ritmon."
  
  Alicia bruis de kolero. Drake subtenis ŝin. "Nur ŝerco pri la Mossad." Li etendis la manojn.
  
  "Ĝuste. Nu, kiam ni malsupreniros de ĉi tie, mi metos ŝian azenon tien."
  
  Drake gvidis ŝiajn unuajn paŝojn. "Ĉu ĉi tio supozeble sonas ekscita?"
  
  "Foriru, Drake."
  
  Li opiniis, ke estas pli bone ne mencii, ke la kreneloj tre malsupre fariĝis interspacigitaj kreneloj, kie ili devos salti de unu al la alia. Dahl estis la unua se temas pri trotadi supren laŭ la tri-futa larĝa muro, gvidante la teamon. Kinimaka anstataŭigis Smith de malantaŭ tiu tempon, observante la britojn. Drake kaj la aliaj tenis siajn okulojn senŝeligitaj por ajna alia signo de la malamiko.
  
  La kuro laŭ la kreneloj komenciĝis. La SAS-soldatoj konservis sian formacion kaj ĉasis, armiloj levitaj sed silentaj. Kompreneble, profesia indulgo povas esti nur unu el la kialoj; krom turistoj, lokanoj preferas sekretecon kaj ordonojn kun alta grado de protekto.
  
  Drake trovis, ke li bezonas plenan koncentriĝon sur siaj kruroj. La guto ĉiuflanke kaj la laŭgrada malsupreniro al la maro ne gravis, nur la sekura zono sub liaj piedoj. Ĝi kurbiĝis iom post iom, gracie egale, en konstanta kurbo. Neniu malrapidiĝis, neniu glitis. Ili estis duonvoje al sia celloko kiam la sono de turniĝantaj helicoj plenigis iliajn orelojn.
  
  Drake malrapidiĝis, rigardis supren al la ĉielo. "Ne nia," li kriis. "Malbenita franca!"
  
  Ĉi tio ne estis la fina konkludo, sed klarigus ilian foreston ĝis nun. Enrompi en la lasta minuto. La SPEAR-teamo estis devigita bremsi. Drake vidis la vizaĝojn de du soldatoj kaŝrigardi el la fenestroj, dum du pliaj pendis de la duonmalfermitaj pordoj, turnante siajn armilojn por fermi la seruron ĝuste.
  
  "Vere estu," diris Dahl senspire. "Eble ĝi ne estis la plej bona ideo. La malbenitaj britaj sonoriloj elĉerpiĝas."
  
  Kiel unu, Drake, Smith, Hayden kaj Majo levis siajn armilojn kaj malfermis fajron. Kugloj reboĉis de la proksimiĝanta helikoptero. Vitro frakasiĝis kaj unu viro falis de sia ŝnuro, forte trafante la teron malsupre. La helikoptero deflankiĝis, persekutita de la kugloj de Hayden.
  
  "La francoj ne estas adorantoj," ŝi diris morne.
  
  "Rakontu al ni ion, kion ni ne scias," Alicia murmuris.
  
  Jorgi lerte atingis Dahl, preterpasante lin sur la ekstera kornico de la muro, kaj etendis la manon malantaŭen por la skatolo. "Jen, donu ĝin al mi," li diris. "Mi fartas pli bone sur la muro, ĉu?"
  
  Dahl aspektis kvazaŭ li volis veti, sed transdonis la keston mezvoje tra la duono. La svedo ne estis nova al parkour, sed Yorgy estis profesiulo. La ruso rapide forkuris, kuregante malsupren de la muro kaj jam alproksimiĝante al la kreneloj.
  
  Alicia rimarkis ilin. "Ho merdo, pafu min nun."
  
  "Ĝi ankoraŭ povas okazi." Drake vidis la francan helikopterbankon kaj enveni por surteriĝo. La problemo estis ke se ili ĉesus por celi, la britoj kaptintus ilin. Se ili kurus por pafi, ili povus fali aŭ facile pafmortigi.
  
  Dahl svingis sian armilon. Kaj li kaj Hayden malfermis fajron sur la helikoptero kiam ĝi revenis por ludi. Ĉi-foje la soldatoj surŝipe pafis. La konkoj trapikis la kastelmurojn en mortiga padrono, trafante sub la rando. La propra fajro de Hayden trafis la pilotejon de la helikoptero, klakante de la metalapogtraboj. Drake vidis la piloton kunpremi la dentojn en miksaĵo de kolero kaj timo. Ultrarapida retrorigardo malkaŝis, ke la SAS-teamo ankaŭ rigardis la helikopteron - ĉu bona signo? Eble ne. Ili volis akiri la armilojn de milito por si.
  
  Aŭ por iu en alta pozicio en sia registaro.
  
  Salvo da pafoj pluvis sur la birdon, igante ĝin plonĝi kaj vagi. Dahl profitis la lastajn cent metrojn de la muro por fali kaj gliti dum li pafis, sed li ne iris malproksimen. La surfaco estis tro malglata. Tamen, liaj agoj sendis alian salvon ĉe la helikoptero, kiu finfine igis la piloton malkuraĝigi kaj forigi la birdon de la sceno.
  
  Alicia sukcesis malforte ekkrii.
  
  "Ankoraŭ ne eliris el ĝi." Drake transsaltis la krenelojn unuope, alteriĝante sekure kaj singarde.
  
  La voĉo de Lauren rompis la silenton, kiu envolvis la ligon. "La helikoptero venas. Tridek sekundoj."
  
  "Ni estas sur la muro," Alicia kriis.
  
  "Jes, mi komprenas vin. La Distrikto de Columbia sendis sateliton al ĉi tiu operacio."
  
  Drake bezonis alian momenton por ŝoki. "Helpi?" li demandis rapide.
  
  "Kial alie?" Hayden tuj reagis.
  
  Drake preskaŭ piedbatis sin antaŭ ol ekkompreni ke ĝi verŝajne estis malbona ideo pro la nuna situacio. Verdire, li ne sciis, kiu alia aŭdis tiujn trankvilajn usonajn tonojn kaj la vortojn de SEAL Teamo 7.
  
  Evidente ne Hayden.
  
  La helikoptero ekvidis antaŭen, nazon malsupren, rapidante super la maro. Jorgi jam atendis ĉe la fino de la kreneloj, kie malgranda ronda turo superrigardis la mallarĝan plaĝon. Dahl baldaŭ atingis lin, kaj poste al Hayden. La helikoptero alproksimiĝis.
  
  Drake liberigis Alicia kaj tiam helpis al Kinimake pasi. Ankoraŭ moviĝante malrapide, li spite etendis sian manon, signalante SAS. Tridek futojn de la turo li haltis.
  
  La SAS ankaŭ haltis, ankoraŭ tridek futojn pli alta.
  
  "Ni ne volas viktimojn," li kriis. "Ne inter ni. Ni estas sur la sama malbenita flanko!"
  
  Pafiloj estas direktitaj al lia korpo. De malsupre, li aŭdis la muĝon de Dahl: "Ĉesu esti..."
  
  Drake malkonektis de li. "Bonvolu," li diris. "Ĝi ne estas ĝusta. Ni ĉiuj estas soldatoj ĉi tie, eĉ la damnitaj francoj."
  
  Ĉi tio kaŭzis anoniman ridon. Fine, profunda voĉo diris: "Ordonu."
  
  "Kamaro, mi scias," diris Drake. "Estis kie vi estas. Ni ricevis la samajn ordonojn, sed ni ne malfermos fajron kontraŭ amikaj specialtrupoj ... krom se ili unue malfermas fajron."
  
  Unu el la kvin figuroj iomete leviĝis. "Kembriĝo," li diris.
  
  "Drake," li respondis. " Matt Drake " .
  
  La silento kiu sekvis rakontis la historion. Drake sciis, ke la alfrontiĝo estis finita... nuntempe. Almenaŭ, li meritis alian trankvilon en la sekva konfrontiĝo, kaj eble eĉ trankvilan konversacion. Ju pli da ĉi tiuj elitaj soldatoj ili povas kunveni, des pli sekura ĝi estos.
  
  Por ĉiuj.
  
  Li kapjesis, turnis sin kaj foriris, etendante la manon, kiu helpis tiri lin enen de la helikoptero.
  
  "Ili estas mojosa?" Alicia demandis.
  
  Drake ekloĝis en komfortan pozicion kiam la helikoptero enbankiĝis for. "Ni ekscios," li respondis. "La venontan fojon ni havos konflikton."
  
  Surprize, Lauren sidis trans li. "Mi alflugis kun helikoptero," ŝi diris kiel klarigo.
  
  "Kio? Kiel vi ŝatas ĝin - opcio?
  
  Ŝi ridetis indulge. "Ne. Mi venis ĉar nia laboro ĉi tie estas finita." La helikoptero leviĝis alte super la sunmalsekaj ondoj. "Ni iras de Afriko al la sekva angulo de la mondo."
  
  "Kiu estas kie?" Drake fiksis sian sekurzonon.
  
  "Ĉinio. Kaj Dio, ni havas multan laboron por fari."
  
  "Alia rajdanto? Kiu ĉi-foje?"
  
  "Eble la plej malbona el ĉiuj. Bukloŝtopu, miaj amikoj. Ni sekvos la paŝojn de Ĝingis-Ĥano."
  
  
  ĈAPITRO DEK DU
  
  
  Lauren diris al la teamo iĝi kiel eble plej komforta en la malantaŭo de granda kargohelikoptero kaj miksis stakon da paperoj. "Unue, ni forigu la militarmilojn kaj Hanibalon de la vojo. Kion vi trovis en la skatolo estas planoj por Project Babylon, 100-metra longa du-tuna superpafilo. Komisiita fare de Saddam Hussein, ĝi estis bazita sur esplorado en la 60-aj jaroj kaj dizajnita en la 80-aj jaroj. Estis Holivudo-spirito en la tuta afero. Superarmiloj kiuj povus sendi utilajn ŝarĝojn en la spacon. Mortigitaj generaloj. Mortigitaj civiluloj. Diversaj aĉetoj el dekduo landoj por konservi ĉi tiun sekreton. Pli postaj diagramoj montras ke tiu spacpafilo eble estis adaptita tiel ke ĝi povis trafi ajnan celon, ie ajn, nur unufoje."
  
  Dahl scivoleme klinis sin antaŭen. "Iun tagon? Kial?"
  
  "Ĝi neniam estis celita esti portebla armilo. Lanĉi ĝin postlasus spuron, kiun diversaj fortoj tuj vidus kaj poste detruus. Sed... la damaĝo eble jam estis farita."
  
  "Depende de la celo." Kenzi kapjesis. "Jes, multaj modeloj estis konstruitaj ĉirkaŭ la ideo de unu-trafa mondmilito. Maniero por devigi nuklean potencon al neevitebla agado. Tamen, kun moderna teknologio, la ideo fariĝas pli kaj pli polemika."
  
  "Bone, bone," sibilis Smith, ankoraŭ fleksante siajn muskolojn kaj kontrolante bruojn de sia longa, malfacila kuro. "Do, en la tombo de la unua rajdanto, skizoj por masiva spacpafilo estis konservitaj. Ni ricevis ĝin. Aliaj landoj ne faris. Kio sekvas?"
  
  Lauren rulis la okulojn. "Unue, la nomo specife diras 'ripozlokoj'. Mi esperas, ke vi memoras, ke Hanibalo estis entombigita en senmarka tombo kaj eble eĉ ne plu estas tie. Rigardi estus malrespekta por multaj. Lasi ĝin senŝanĝa estas montri malrespekton al aliaj."
  
  Hayden suspiris. "Kaj tiel daŭras. Sama rakonto, malsama tagordo tra la mondo."
  
  "Imagu, ĉu informoj falus en la manojn de teroristoj. Mi dirus, ke ĉiuj landoj, kiuj nuntempe persekutas la Rajdantojn, povus facile krei sian propran superpafilon. Sed..."
  
  "Jen al kiuj iuj frakcioj de ĉi tiu registaro vendas la planojn," finis Drake. "Ĉar ni ankoraŭ ne certas, ke ĉiu teamo estas oficiale sankciita." Li ne bezonis aldoni eĉ se ili opinias, ke ĝi estas.
  
  La helikoptero flugis en klara blua ĉielo, sen turbuleco kaj en komforta varmo. Drake trovis sin kapabla malstreĉiĝi por la unua fojo en proksimume tago. Estis malfacile kredi, ke ĝuste hieraŭ nokte li genuiĝis ĉe la ripozejo de la granda Hanibalo.
  
  Lauren pluiris al la sekva dosiero. "Ĉu memoras la ordon de la Lasta Juĝo? Lasu min refreŝigi vin. - Ĉe la kvar anguloj de la Tero ni trovis la Kvar Rajdantojn kaj metis antaŭ ili la planon de la Ordeno de la Lasta Juĝo. Tiuj, kiuj postvivas la Juĝan Krucmiliton kaj ĝiajn sekvojn, prave regos supere. Se vi legas ĉi tion, ni estas perditaj, do legu kaj sekvu zorge. Niaj lastaj jaroj estis pasigitaj por kunmeti la lastajn kvar armilojn de la mondaj revolucioj - Milito, Konkero, Malsato kaj Morto. Kune ili detruos ĉiujn registarojn kaj malfermos novan estontecon. Estu preta. Trovu ilin. Vojaĝu al la kvar anguloj de la Tero. Trovu la ripozlokojn de la Patro de Strategio, kaj tiam la Khagan; la plej malbona indiano kiu iam vivis, kaj tiam la Plago de Dio. Sed ne ĉio estas kio ŝajnas. Ni vizitis la Khagan en 1960, kvin jarojn post kompletigo, metante la Konkeron en lian ĉerkon. Ni trovis la Plagon, kiu gardas la veran finjuĝon. Kaj la nura mortiga kodo estas kiam la Rajdantoj aperis. Ne estas identigaj signoj sur la ostoj de la Patro. La hindo estas ĉirkaŭita de armiloj. La ordo de la Lasta Juĝo nun vivas tra vi kaj por ĉiam regos supere."
  
  Drake provis kunmeti la koncernajn punktojn. "Detrua kodo? Mi vere ne ŝatas la manieron kiel ĝi sonas. Kaj 'vera finjuĝo'. Do eĉ se ni neŭtraligos la unuajn tri, la lasta estos vera humdinger."
  
  "Momente," Lauren diris, rilatante al la studo antaŭ ŝi. "Pensujo Vaŝingtono elpensis kelkajn ideojn."
  
  Drake svenis nur sekundon. Ĉiufoje kiam li aŭdis mencion pri esplorado, ĉiufoje kiam pensfabriko estis menciita, nur du vortoj ekbrilis tra lia menso kiel afiŝtabulo-grandaj ruĝaj neonlumoj.
  
  Karin Blake.
  
  Ŝia longedaŭra foresto ne aŭguris bone. Karin povus tre bone esti ilia venonta misio. Li milde flankenpuŝis la zorgon dum momento.
  
  "... la dua rajdanto estas la Konkerinto. La dua priskribo mencias kaganon. El tio ni konkludas, ke Ĝingis-Ĥano estas la Konkerinto. Ĝingis-Ĥano estis naskita en 1162. Li estas, laŭvorte, konkero. Li konkeris grandan parton de Azio kaj Ĉinio kaj pretere, kaj la Mongola Imperio estis la plej granda apuda imperio en la historio. Kahn estis rikoltisto; li trapasis la plej grandan parton de la antikva mondo, kaj, kiel dirite pli frue, unu el ĉiu ducent homoj vivantaj hodiaŭ estas parenco de Ĝingis-Ĥano."
  
  Majo rikadis. "Ve Alicia, li estas kiel la vira versio de vi."
  
  Drake kapjesis. "Ĉi tiu ulo certe sciis kiel reproduktiĝi."
  
  "La vera nomo de ĉi tiu viro estis Temujin. Ĝingis-Ĥano estas honora titolo. Lia patro estis venenita kiam la knabo estis nur naŭ, lasante ilian patrinon kreskigi iliajn sep filojn sole. Li kaj lia juna edzino ankaŭ estis kidnapitaj kaj ambaŭ pasigis iom da tempon kiel sklavoj. Malgraŭ ĉio ĉi, eĉ en siaj fruaj dudekaj li establis sin kiel ferocan gvidanton. Li personigis la frazon "tenu viajn malamikojn proksime" ĉar la plej multaj el liaj plej grandaj generaloj estis iamaj malamikoj. Li neniam lasis unu konton maltrankviligita kaj supozeble respondecis pri la mortoj de 40 milionoj da homoj, reduktante la mondan loĝantaron je 11 procentoj. Li ampleksis diversajn religiojn kaj kreis la unuan internacian poŝtsistemon uzante poŝtejojn kaj vojstaciojn ĉie en sia imperio."
  
  Drake moviĝis sur sia seĝo. "Estas multe da informoj tie por digesti."
  
  "Li estis la unua Khagan de la Mongola Imperio."
  
  Dahl deturnis sin de pripensado de la fenestro. "Kaj lia ripozejo?"
  
  "Nu, li estis entombigita en Ĉinio. En nemarkita tombo."
  
  Alicia snufis. "Jes, diable, kompreneble li estis!"
  
  "Do unue Afriko kaj nun Ĉinio reprezentas du el la kvar anguloj de la tero," Mai laŭte meditis. "Krom se ĝi estas Azio kaj ni ne parolas pri kontinentoj."
  
  "Estas sep," Smith memorigis al ŝi.
  
  "Ne ĉiam," Lauren respondis kripte. "Sed ni venos al ĉi tio. La demandoj estas: kio estas la armilo de konkero kaj kie estas la ripozejo de Ĝingis?
  
  "Mi supozas, ke unu el la respondoj estas Ĉinio," murmuris Kenzi.
  
  "Ĝengis-Ĥano mortis sub misteraj cirkonstancoj ĉirkaŭ 1227. Marko Polo asertis ke ĝi ŝuldiĝis al infekto, aliaj pro veneno, ankoraŭ aliaj pro la princino estanta prenita kiel militrabaĵo. Post lia morto, lia korpo estus resendita al lia patrujo, en Khentii-aimag, laŭ kutimo. Estas kredite ke li estis entombigita sur Monto Burkhan-Ĥaldun proksime de la Onon Rivero. Tamen, legendo diras ke iu ajn kiu venis en kontakton kun la funebra procesio estis mortigita. Post tio, la rivero estis deturnita super la tombo de Kan, kaj ĉiuj soldatoj kiuj konsistigis la procesion ankaŭ estis mortigitaj." Lauren balancis la kapon. "Vivo kaj vivado havis malmulte da signifo tiam."
  
  "Kiel ĝi estas nun en iuj partoj de la mondo," diris Dahl.
  
  "Do ni denove plonĝas?" Alicia sulkigis la brovojn. "Neniu diris ion denove pri plonĝado. Ĝi ne estas mia plej bona talento."
  
  Mai iel sukcesis engluti la rimarkon, kiu ŝajnis eliri el ŝiaj lipoj, anstataŭe ŝi tusis. "Mi ne plonĝas," ŝi fine diris. "Ĝi povus same esti sur la monto. Ĉu la mongola registaro ne sigelis certan areon dum centoj da jaroj?"
  
  "Absolute, kaj tial ni direktiĝis al Ĉinio," Lauren diris. "Kaj la tombo de Ĝingis-Ĥano. Nun, nur por informi vin, la NSA kaj CIA ankoraŭ uzas dekojn da metodoj por kolekti informojn pri niaj konkurantoj. La francoj vere perdis viron. La britoj foriris samtempe kun ni. La rusoj kaj svedoj poste iĝis engaĝitaj en pli rapida ol atendita turka balaado de la areo. Ni ne certas pri la Mossad aŭ la ĉinoj. La ordonoj restas la samaj. Tamen, estas unu afero... Mi havas sekretarion Crowe sur la linio nun."
  
  Drake sulkigis la brovojn. Neniam venis en la kapon al li, ke Crowe eble subaŭskultas iliajn konversaciojn kun Lauren, sed ĝi devis veni. Ilia teamo, ilia familio, havis sekretojn kiel ĉiuj aliaj. Dum li ĉirkaŭrigardis, evidentiĝis ke la aliaj sentis la saman manieron, kaj ke tio estas la maniero de Lauren sciigi ilin.
  
  Vaŝingtono ĉiam havis sian propran tagordon.
  
  La voĉo de Crowe sonis konvinka. "Mi ne ŝajnigos scii pli ol vi pri ĉi tiu aparta misio. Ne sur la tero. Sed mi scias, ke tio estas politika minkampo, kun intrigoj kaj intrigoj ĉe la plej altaj niveloj de kelkaj el niaj rivalaj nacioj."
  
  Ne mencii Usonon, pensis Drake. Kio neniam!
  
  "Por esti honesta, mi estas surprizita de kelkaj el la administradoj implikitaj," diris Crowe sincere. "Mi pensis, ke ili povus labori kun ni, sed kiel mi menciis, aferoj eble ne estas kiel ili ŝajnas."
  
  Denove, Drake prenis ŝiajn vortojn alimaniere. Ĉu ŝi parolis pri la misio Horseman? Aŭ io pli persona?
  
  "Ĉu estas kialo, sinjorino Sekretario?" Hayden demandis. "Ion ni ne scias?"
  
  "Nu, ne ke mi konsciis. Sed eĉ mi ne nepre scias la tuton. "Neniaj limoj" estas malofta vorto en politiko."
  
  "Do ĝi estas la armilo mem," Hayden diris. "Ĉi tiu estas la unua superpafilo. Se ĝi estus konstruita, se ĝi estus vendita al teroristoj, la tuta mondo povus postuli elaĉetomonon por ĝi."
  
  "Mi scias. Ĉi tio... La Finjuĝa Ordo," ŝi diris abomenite, "klare evoluigis majstran planon, lasante ĝin por estontaj generacioj. Feliĉe, la israelanoj fermis ilin antaŭ longe. Bedaŭrinde, ili ne trovis ĉi tiun apartan planon. Ĉi tiu skemo."
  
  Ĝis nun, Drake ne vidis la signifon en ĉi tiu voko. Li kliniĝis malantaŭen, fermante la okulojn, aŭskultante la konversacion.
  
  "Vi saltas sur iujn aliajn. Nur Israelo kaj Ĉinio estas HIA. Normalaj reguloj validas, sed aliru ĉi tiun armilon kaj ricevu ĝin unue. Ameriko ne povas lasi ĉi tion fali en malĝustajn manojn, iu ajn. Kaj atentu, LANCO. Estas pli en ĉi tio ol ŝajnas al la okulo."
  
  Drake sidiĝis. Dahl klinis sin antaŭen. "Ĉu ĉi tio estas alispeca averto?" li flustris.
  
  Drake studis Hayden, sed ilia estro montris neniujn signojn de maltrankvilo. Ĉu kovri viajn dorsojn? Se li antaŭe ne aŭdis tiun ĉi usonan dialekton, li ankaŭ ne donus gravecon al tiu ĉi frazo. Liaj pensoj turnis sin al la morto de Smith kaj Joŝuo en Peruo. Ĝi mezuris la profundon de ilia spitemo. Kiel ordinara soldato, kun soldata pensmaniero, li ege ĝenus. Sed ili ne plu estis soldatoj - ili estis devigitaj fari malfacilajn elektojn ĉiutage, sur la kampo, sub premo. Ili portis sur siaj ŝultroj la pezon de miloj da vivoj, foje milionoj. Ĝi estis nekutima teamo. Ne plu.
  
  Vi estas nur same bona kiel via lasta eraro. Oni memoras vin nur pro via lasta eraro. Etiko en la laborejo ĉirkaŭ la mondo. Li preferis plu labori, plu batali. Kapo super akvo - ĉar la mondo konstante ĉirkaŭas milionoj da ŝarkoj, kaj se vi starus senmove, vi aŭ dronus aŭ estus disŝirita.
  
  Crowe finis kun streĉa kuraĝiga parolado, kaj tiam Hayden turnis sin al ili. Ŝi tuŝis sian komunikilon kaj grimacis.
  
  "Ne forgesu".
  
  Drake kapjesis. Malfermu kanalon.
  
  "Mi pensas, ke ĝi estos tre malsama ol la kutima tombraider-aĵo." Yorgy parolis. "Ni alfrontas registarajn soldatojn, spertulojn. Nekonataj grupoj, eble perfiduloj. Ni serĉas homojn perditajn en la tempo, naskita kun diferenco en jaroj. Ni sekvas la profetaĵon de iu malnova militkrimulo, ĝuste tiel, kiel li volis, ke ni faru ĝin." Li levis la ŝultrojn. "Ni ne regas la situacion."
  
  "Mi estas kiel eble plej proksima al la tomboraiganto," diris Kenzi kun rideto. "Ĝi estas... tute alia."
  
  Alicia kaj Mai fiksrigardis la israelanon. "Jes, ni emas forgesi pri via malbona krima pasinteco, ĉu ne... Twisty?"
  
  La svedo palpebrumis. "Mi... umm... mi... kio?"
  
  Kenzi intervenis. "Kaj mi supozas, ke cirkonstancoj neniam devigis vin preni iujn ajn kompromisajn poziciojn, ĉu, Alicia?"
  
  La anglino levis la ŝultrojn. "Dependas ĉu ni ankoraŭ parolas pri krimo. Iuj kompromisaj pozicioj estas pli bonaj ol aliaj."
  
  "Se ni ankoraŭ estas gajaj kaj viglaj," Hayden diris, "ĉu ni povus komenci legi pri Ĝingis-Ĥano kaj la loko de lia tombo?" La pensfabriko de Vaŝingtono estas tute bona, sed ni estas ĉi tie kaj ni vidos, kion ili ne faros. Ju pli da informoj vi povas asimili, des pli verŝajne ni trovos duan armilon."
  
  "Kaj eliru viva el ĉi tio," Dahl konsentis.
  
  La tabuletoj estis rondigitaj, apenaŭ sufiĉe por dividi. Alicia estis la unua, kiu vokis por kontroli sian retpoŝton kaj fejsbukan paĝon. Drake sciis, ke ŝi eĉ ne havas retpoŝtadreson, des malpli la unuan sugeston de sociaj amaskomunikiloj, kaj rigardis ŝin.
  
  Ŝi paŭcis. "Serioza tempo?"
  
  "Ĉi tio, aŭ ripozu, amo. Ĉinio certe ne akceptos nin kun malfermitaj brakoj."
  
  "Bona punkto." Hayden suspiris. "Mi kontaktos la lokajn teamojn kaj petos ilin faciligi nian eniron. Ĝis nun, ĉiuj konsentas kun la plano?"
  
  "Nu," diris Dahl senĝene. "Mi neniam pensis, ke mi persekutos Ĝingis-Ĥanon en Ĉinio provante ne batali kontraŭ duon dekduo da rivalaj nacioj. Sed he," li levis la ŝultrojn, "vi scias, kion oni diras pri provi ion alian."
  
  Alicia ĉirkaŭrigardis, poste balancis la kapon. "Sen komentoj. Tro facila."
  
  "Ĝuste nun," Drake diris, "mi preferus ricevi iom pli da informoj."
  
  "Vi kaj mi ambaŭ, Jorkio." Dahl kapjesis. "Vi kaj mi, ambaŭ."
  
  
  ĈAPITRO DEK-TRI
  
  
  La horoj forflugis. La helikoptero estis devigita benzinumi. La manko de novaĵoj pri aliaj teamoj fariĝis frustra. Hayden trovis ke ŝia plej bona procedmaniero devis plonĝi en la abundon da informoj rilatigantaj al la tombo de Genghis, sed trovis malfacila ke ŝi malkovrus ion ajn novan. La aliaj klare provis fari la samon dum kelka tempo, sed kelkaj laciĝis kaj decidis preni paŭzon, dum aliaj trovis pli facile turni sin al siaj personaj problemoj.
  
  En ilia malloza spaco, estis neeble ignori ĝin, kaj verdire, nun la teamo estis sufiĉe proksima kaj konata por preni ĉion por koncedita.
  
  Dahl telefonis hejmen. La infanoj ĝojis aŭdi lin, kio igis Dahl larĝe rideti. Johana demandis, kiam li estos hejme. La streĉiĝo estis evidenta, la rezulto ne estas tiel bonega. Hayden prenis momenton por rigardi Kinimaka kiam la granda havajano svingis sian fingron trans la tablojda ekrano. Ŝi ridetis. La aparato aspektis kiel poŝtkarto en liaj grandaj manoj, kaj ŝi rememoris kiel tiuj manoj tuŝis ŝian korpon. Milda. Ekscitiĝo. Li tiel bone konis ŝin, kaj tio plifortigis ilian proksimecon. Nun ŝi rigardis la difektitan pinton de sia fingro, tiu, kiun ŝi estis devigita gluti dum ilia lasta misio. La ŝoko de la situacio malfermis ŝiajn okulojn. La vivo estis senfine tro mallonga por batali la volon de tiu, kiun vi amis.
  
  Ŝi iomete respiris, ne certa, ĉu ŝi vere kredis ĝin. Damne, vi ne meritas ĉi tion. Ne post ĉio, kion vi diris. Ŝi ne faris senkulpigojn por reiri kaj ne havis ideon de kie komenci. Eble ĝi estis batalo, situacio, laboro. Eble estis tiel en ĉiu momento de ŝia vivohistorio.
  
  Homoj faris erarojn. Ili povus elaĉeti sin.
  
  Alicia faris ĝin.
  
  La penso igis ŝin rigardi en la direkton de la anglino dum la helikoptero faris sian vojon tra la ĉielo. La subita turbuleco igis ŝin kapti la zonon pli firme. Sekundo da libera falo kaj ŝia koro sinkis. Sed ĉio estis en ordo. Ĝi imitis vivon.
  
  La instinktoj de Hayden ĉiam estis gvidi, fari aferojn. Nun ŝi vidis, ke tiuj instinktoj ĝenas aliajn gravajn aspektojn de ŝia vivo. Ŝi vidis malgajan estontecon.
  
  Drake kaj Alicia estis feliĉaj, ridetante, frapetante la komunan tablojdon. Mai pruntedonis al Kenzi sian, kaj la du virinoj laŭvice prenis ŝin. Estis interese, kiel unike malsamaj homoj traktis similajn situaciojn.
  
  Smith moviĝis pli proksimen al Lauren. "Kiel vi fartas?"
  
  "Kiel bonas, vi glata bastardo. Nun ne estas la tempo, Smith."
  
  "Ĉu vi pensas, ke mi ne scias? Sed diru al mi. Kiam venos la tempo?
  
  "Ne nun".
  
  "Neniam," diris Smith morne.
  
  Lauren grumblis. "Serioze? Ni estas en sakstrato, ulo. Vi renkontas brikmuron kaj vi ne povas preterpasi ĝin."
  
  "Muro?"
  
  Lauren snufis. "Jes, ĝi havas nomon."
  
  "Ho. Ĉi tiu muro."
  
  Hayden vidis ilin ambaŭ ĉirkaŭiri la problemon. Ne estis al ŝi juĝi aŭ enmiksiĝi, sed ĝi klare montris, kiel ajna malhelpo povas subfosi ajnan rilaton. Smith kaj Lauren estis, por paroli milde, neortodoksa paro, tiel nekutima ke ili povis bone labori kune.
  
  Tamen la plej netradiciaj obstakloj nun staris sur ilia vojo.
  
  Smith provis malsaman aliron. "Bone, bone, do kion li donis al vi lastatempe?"
  
  "Mi? Nenio. Mi ne iras tien por informoj. Ĉi tio estas la laboro de la CIA, aŭ la FBI, aŭ kio ajn."
  
  "Do pri kio vi parolas?"
  
  Por Smith, ĉi tio estis paŝo antaŭen. Malferma, ne-alfronta demando. Hayden sentis iom da fiero pri la soldato.
  
  Lauren iomete hezitis. "Fek," ŝi diris. "Ni parolas sensencaĵon. Televido. Filmoj. Libroj. Famuloj. Novaĵoj. Li estas konstruanto, do li demandas pri projektoj."
  
  "Kiuj projektoj?"
  
  "El ĉio ĉi, vi faras singardan demandon. Kial ne kiuj famuloj aŭ kiuj filmoj? Ĉu vi interesiĝas pri konstruaĵoj, Lance?"
  
  Hayden volis malŝalti ĝin, sed trovis ke ŝi ne povis. La kabano estis tro malvasta; la afero estas tro serioza; la mencio de la nomo de Smith estas tro alloga.
  
  "Nur se iu volas vundi ilin."
  
  Lauren svingis lin for kaj la konversacio finiĝis. Hayden scivolis ĉu Lauren malobeas iun leĝon ŝtelirante por paroli kun konata teroristo, sed li ne povis tute decidi kiel vortigi la demandon de Lauren. Ĉiukaze, ankoraŭ ne.
  
  "Malpli ol horo restas." La voĉo de la piloto aŭdiĝis en la komunika sistemo.
  
  Drake suprenrigardis. Hayden vidis la decidemon sur sia vizaĝo. Same kun Dal. La teamo estis plene implikita, konstante plibonigante siajn kapablojn. Rigardu, ekzemple, la lastan operacion. Ili ĉiuj travivis tute malsamajn misiojn, alfrontis la enkorpiĝon de malbono kaj ne ricevis eĉ unu grataĵon.
  
  Almenaŭ en la fizika aspekto. La cikatroj de la animo-ŝiaj, precipe-neniam resaniĝos.
  
  Ŝi pasigis minuton trarigardante la ĵurnalojn antaŭ ŝi kaj provante absorbi iom pli el la historio de Ĝingis-Ĥano. Ŝi skanis la tekston de la Ordono, reliefigante la liniojn: Iru al la kvar anguloj de la mondo. Trovu la ripozlokojn de la Patro de Strategio, kaj tiam la Khagan; la plej malbona indiano kiu iam vivis, kaj tiam la Plago de Dio. Sed ne ĉio estas kio ŝajnas. Ni vizitis la Khagan en 1960, kvin jarojn post kompletigo, metante la Konkeron en lian ĉerkon.
  
  Kvar anguloj de la tero? Ankoraŭ restas mistero. Feliĉe, ĝis nun, indicoj pri la identeco de la Rajdantoj estis klaraj. Sed ĉu la Ordeno trovis la tombon de Ĝingis-Ĥano? Tiel ŝajnis.
  
  Dum la helikoptero daŭre tratranĉis la maldikan aeron, Yorgey leviĝis kaj tiam paŝis antaŭen. La vizaĝo de la ŝtelisto aspektis magra, liaj okuloj estis fermitaj, kvazaŭ li ne fermus la okulojn ekde sia eksplodo en Peruo. "Mi diris al vi, ke mi estas parto de la deklaro de Webb, lia heredaĵo," diris la ruso, lia tono perfidanta ke li estas terurigita pro tio, kion li estis dironta. "Mi diris al vi, ke mi estas la plej malbona el ĉiuj menciitaj."
  
  Alicia, kun ĉagrenita grunto, provis forigi la subitan atmosferan dampilon. "Mi ankoraŭ atendas por aŭdi, kiu diable estas tiu lesbanino," ŝi diris gaje. "Por esti honesta, Jogulo, mi esperis, ke ĝi estos vi."
  
  "Kiel..." Jorgi ĉesis meze de la frazo. "Mi estas viro".
  
  "Mi ne estas konvinkita. Tiuj etaj manoj. Ĉi tiu vizaĝo. La maniero kiel vi marŝas."
  
  "Lasu lin paroli," diris Dahl.
  
  "Kaj vi ĉiuj sciu, ke mi estas lesbanino," diris Lauren. "Vi scias, estas nenio malbona aŭ hontinda pri ĝi."
  
  "Mi scias," diris Alicia. "Vi devas esti kiu vi volas esti kaj akcepti ĝin. Mi scias, ke mi scias. Mi nur esperis, ke ĝi estus Jogulo, jen ĉio."
  
  Smith rigardis Lauren kun konfuza sed alie nepenetrebla esprimo. Drake opiniis ke la reago estis rava konsiderante la surprizon.
  
  "Do restas nur unu," diris Kinimaka.
  
  "Iu, kiu mortas," Drake diris, rigardante la plankon.
  
  "Eble ni devus lasi nian amikon paroli?" Dahl insistis.
  
  Jorgi provis rideti. Poste li kunpremis la manojn antaŭ si kaj rigardis supren al la tegmento de la kabano.
  
  "Ĝi ne estas longa rakonto," li diris kun densa akcento. "Sed ĉi tio estas malfacila demando. Mi... Mi mortigis miajn gepatrojn en malvarma sango. Kaj mi estas dankema ĉiutage. Dankema ke mi faris ĝin."
  
  Drake levis la manon por altiri la atenton de sia amiko. "Vi ne bezonas klarigi ion ajn, sciu. Jen ni estas familio. Ĝi ne kaŭzos problemojn."
  
  "Mi komprenas. Sed ĉi tio estas ankaŭ por mi. Vi komprenas?"
  
  La teamo, unu kaj ĉiuj, kapjesis. Ili komprenis.
  
  "Ni loĝis en malgranda vilaĝo. Malvarma vilaĝo. Vintro? Ne estis la sezono, ĝi estis rabo, batado, batado de Dio. Ĝi premis niajn familiojn, eĉ infanojn. Mi estis unu el ses, kaj miaj gepatroj, ili ne povis trakti ĝin. Ili ne povis trinki sufiĉe rapide por plifaciligi la tagojn. Ili ne povis alporti reen la ĝustan kvanton por igi la noktojn traviveblaj. Ili ne povis trovi manieron trakti nin kaj prizorgi nin, do ili trovis manieron ŝanĝi la bildon."
  
  Alicia ne povis reteni siajn sentojn. "Mi esperas, ke ĝi ne estas kiel ĝi sonas."
  
  "Iun posttagmezon ni ĉiuj pakis en aŭtomobilon. Ili diris, ke ili promesas vojaĝon al la urbo. Ni ne vizitis la urbon de jaroj kaj devis demandi, sed..." Li levis la ŝultrojn. "Ni estis infanoj. Ili estis niaj gepatroj. Ili forlasis la vilaĝeton kaj ni neniam revidis ŝin."
  
  Hayden vidis la malproksiman malgajon sur la vizaĝo de May. Ŝia juna vivo eble estis diferenca de tiu de Yorga, sed ĝi havis malĝojan similecon.
  
  "La tago ekster la aŭto fariĝis pli malvarma, pli malhela. Ili veturis kaj veturis kaj ne parolis. Sed ni kutimas. Ili havis nenian amon por la vivo, por ni, aŭ por unu la alian. Mi supozas, ke ni neniam konis amon, ne kiel ĝi devus esti. En la mallumo ili haltis, dirante, ke la aŭto paneis. Ni brakumis unu la alian, iuj ploris. Mia pli juna fratino havis nur tri jarojn. Mi estis naŭ, la plej maljuna. Mi devus havi... devus havi..."
  
  Yorgi rebatis larmojn dum li rigardis la tegmenton kvazaŭ ĝi havus la potencon ŝanĝi la pasintecon. Li etendis firman manon antaŭ ol iu povis leviĝi por alproksimiĝi al li, sed Hayden almenaŭ sciis, ke tio estas io, kion li devas travivi memstare.
  
  "Ili ellogis nin. Ili marŝis dum kelka tempo. La glacio estis tiel malmola kaj malvarma ke potencaj, mortigaj ondoj eliris el ĝi. Mi ne povis kompreni kion ili faras, kaj tiam mi tro malvarmiĝis por pensi rekte. Mi vidis ilin turni nin denove kaj denove. Ni estis perditaj kaj malfortaj, jam mortantaj. Ni estis infanoj. Ni... fidis."
  
  Hayden fermis la okulojn. Ne estis vortoj.
  
  "Evidente ili trovis la aŭton. Ili foriris. Ni... nu, ni mortis... unu post la alia." Jorgi ankoraŭ ne povis klare eldiri la detalojn. Nur la korŝirita sufero, kiu montriĝis sur lia vizaĝo, malkaŝis la veron pri ĝi.
  
  "Mi estis la sola pluvivanto. Mi estis la plej forta. Mi provis. Mi portis, kaj trenis, kaj brakumis, sed nenio rezultis el tio. Mi malsukcesis ilin ĉiujn. Mi vidis vivon forlasi ĉiun el miaj fratoj kaj fratinoj, kaj mi ĵuris pluvivi. Iliaj mortoj donis al mi forton, kvazaŭ iliaj foririntaj animoj aliĝis al la mia. Mi esperas, ke ili faris. Ankoraŭ kredu. Mi kredas, ke ili ankoraŭ estas kun mi. Mi pluvivis en rusa malliberejo. Mi postvivis al Matt Drake," li administris malfortan rideton, "kaj eligis lin de tie."
  
  "Kiel vi sukcesis reveni al la vilaĝo?" Kinimaka volis scii. Hayden kaj Dahl rigardis lin rezerve, sed ankaŭ estis klare, ke Jorgi bezonas paroli.
  
  "Mi portis iliajn vestojn," li siblis per dolore mallaŭta voĉo. "Ĉemizoj. Jakoj. Ŝtrumpetoj. Mi estis varma kaj mi lasis ilin tute solaj en la neĝo kaj glacio kaj mi atingis la vojon."
  
  Hayden ne povis imagi la kordoloron, la perceptitan kulpon, kiu ne devus esti lia.
  
  "Aŭto preterpasanta helpis min. Mi rakontis al ili la historion, revenis al la vilaĝo kelkajn tagojn poste," li profunde enspiris, "kaj lasis ilin vidi la fantomon de la ĉagreno, kiun ili kaŭzis. Lasu ilin vidi kaj senti kiom profunda estis lia kolero. Do jes, mi mortigis miajn gepatrojn en malvarma sango."
  
  Estis silento, kiun oni neniam devas rompi. Hayden sciis ke la korpoj de la gefratoj de Yorga kuŝas kie ili falis ĝuste nun, glaciigitaj por ĉiam, por neniam ripozi.
  
  "Mi fariĝis ŝtelisto." Jorgi malseketigis la korŝiran resonon. "Kaj poste estis kaptita. Sed li neniam estis juĝita pro murdo. Kaj jen ni estas."
  
  La voĉo de la piloto aŭdiĝis super la aero. "Tridek minutojn al ĉina aerspaco, homoj, kaj tiam ni nur divenas."
  
  Hayden estis kontenta kiam Lauren vokis la Vaŝingtonan pensfabrikon ĉe ĉi tiu punkto. La sola vojo antaŭen estis distro.
  
  "Ni estas proksimaj al la celo," ŝi diris dum renkontado. "Ĉu estas io nova?"
  
  "Ni laboras pri la kvar anguloj, referencoj al la naskiĝdatoj de la rajdantoj, Mongolio, la Khagan kaj la Ordeno mem, kion vi volas antaŭ ĉio?"
  
  
  ĈAPITRO DEK KVAR
  
  
  "Ho-ho-ho," Alicia diris ekscitite, farante sian rolon. "Ni aŭdu, kiaj estas la nombroj de la naskiĝdato. Mi simple amas kalkuli nombrojn."
  
  "Morse. Agrable aŭdi tion de batalpiedo." La voĉo daŭrigis ĝoje, levante kelkajn brovojn en la kabano sed feliĉe nekonscia: "Do Hanibalo naskiĝis en 247 a.K., mortis ĉirkaŭ 183 a.K. Ĝingis-Ĥano 1162, mortis 1227-"
  
  "Tio estas tro da nombroj," Alicia diris.
  
  "La problemo estas," diris Dahl. "Vi mankis fingroj kaj piedfingroj."
  
  "Mi ne certas, kion tio signifas," daŭrigis la geek. "Sed ĉi tiuj frenezaj sektoj vere amas siajn numero-ludojn kaj kodojn. Memoru tion."
  
  "Do, Hanibalo naskiĝis 1400 jarojn antaŭ Ĝingis," diris Kenzi. "Ni komprenas tion."
  
  "Vi surprizus pro la nombro da aĉuloj kiuj ne faras," la nerdo diris senĝene. "Ĉiuokaze-"
  
  "Hej amiko?" Drake rapide interrompis, "Ĉu vi iam estis pugnobatita en la vizaĝon?"
  
  "Nu, efektive, jes. Jes mi havas."
  
  Drake klinis sin al sia seĝo. "Bone," li diris. "Nun vi povas plu fiki."
  
  "Kompreneble, ni ankoraŭ ne povas labori kun ĉi tiuj figuroj, ĉar ni ne konas aliajn rajdantojn. Kvankam mi supozas, ke eĉ vi povas eltrovi la kvaran? Ne? Ĉu ne estas kandidatoj? Nu. Do, nuntempe, infanoj, grandega kvanto da pafforto estas sendita al la Mongola Respubliko. Sep, aŭ ĉu ses? Jes, ses teamoj de elitaj soldatoj reprezentantaj ses landojn postkuras la Rajdanton de Konkero. Mi pravas? Hura!"
  
  Drake fikse rigardis Hayden. "Ĉi tiu ulo estas la plej bona reprezentanto en Vaŝingtono?"
  
  Hayden levis la ŝultrojn. "Nu, almenaŭ li ne kaŝas siajn emociojn. Ne kaŝita sub la multaj faldoj de trompa mantelo, kiel multe de Vaŝingtono."
  
  "Antaŭen, al la rajdanto de konkero. Evidente la Ordeno havas sian propran tagordon, do konkero povas esti io ajn de infana ludilo ĝis videoludo... ha ha. Mondregado povas veni en multaj formoj, ĉu mi pravas?"
  
  "Nur daŭrigu informi," diris Hayden.
  
  "Kompreneble kompreneble. Do, ni iru rekte al la ordo, ĉu? Kvankam la israelanoj estis strange malvolontaj doni al ni ajnajn informojn pri la nazia militkrima kulto, kiun ili detruis en Kubo, ni lernis kion ni bezonis scii. Tuj kiam la polvo ekloĝis, la nazioj klare pensis, ke ili estas tiuj, kiuj faris la ruzon kaj elpensis ĉi tiun ellaboritan ideon regi la mondon. Ili kreis la Ordon, kune kun blazono, sekretaj kodoj, simboloj, kaj pli. Ili elpensis planon, plej verŝajne tiun, pri kiu ili laboris dum jaroj sub la Reich. Ili enterigis kvar armilojn kaj elpensis ĉi tiun enigmon. Eble ili volis fari ĝin pli malklara, kiu scias? Sed la Mossad senspure detruis ilin, kaj, laŭ mi, tro rapide. La kaŝita bunkro restis nemalkovrita dum tridek jaroj."
  
  "Dek kvin minutojn," lakone respondis la piloto.
  
  "Kaj ĉi tio estas armilo?" Hayden demandis. "De kie ili akiris ilin?"
  
  "Nu, la nazioj havis proksimume la samajn rilatojn, kiujn ĉiu povas havi. La Granda Pistolo estas malnova dezajno ĝisdatigita por vasteco kaj precizeco. Ili povis absolute meti la manojn sur io ajn de la kvardekaj ĝis la okdekaj. Mono neniam estis malhelpo, sed estis movado. Kaj fidu. Ili ne fidus al iu vivanta animo fari ĝin por ili. Verŝajne bezonis la malgrandaj friponoj jarojn por kaŝi ĉiujn kvar armilojn kaj dekojn da favoroj. Fidfaktoroj ankaŭ estas unu el la kialoj, ke ili unue kaŝis la armilojn. Ili nun ne povus konservi ilin en Kubo, ĉu?" La Vaŝingtono ekridis, poste iel sukcesis sobriĝi.
  
  Alicia rulis la okulojn kaj kunpremis ambaŭ manojn kvazaŭ ili povus ĉirkaŭvolvi la maldikan kolon de ies.
  
  "Ĉiuokaze, ĉu vi ankoraŭ estas kun mi? Mi komprenas, ke tempo estas mallonga kaj vi ne povas atendi por eliri en la ŝliman kampon kaj pafi ion, sed mi havas iom pli da informoj. Ĵus eniris..."
  
  Paŭzo.
  
  "Nun tio estas interesa."
  
  Pli da silento.
  
  "Ĉu vi volas dividi?" Hayden puŝis la viron, rigardante la malmolan flankon de la helikoptero kvazaŭ ŝi povus vidi ilian alteriĝopunkton alproksimiĝi.
  
  "Nu, mi intencis paroli pri la kvar anguloj de la tero - aŭ almenaŭ kiel ni vidas ĝin - sed mi vidas, ke ni mankas tempo. Rigardu, donu al mi kvin, sed kion ajn vi faros," li paŭzis, "ne surteru!"
  
  Komunikado estis abrupte interrompita. Hayden rigardis unue al la planko kaj poste al la interno de la helikoptero.
  
  Drake levis ambaŭ manojn supren. "Ne rigardu min. Mi ne estas kulpa!"
  
  Alicia ridis. "Jes, ankaŭ mi."
  
  "Ne surteriĝi?" Dahl ripetis. "Kion diable tio signifas?"
  
  Alicia klarigis la gorĝon kvazaŭ klarigonta, sed tiam la voĉo de la piloto ekbojis super la laŭtparoliloj. "Du minutojn infanoj."
  
  Hayden turnis sin al maljuna kredanto por helpo. "Mano?" Mi demandis.
  
  "Li estas trankvila, sed ankoraŭ ĉe nia flanko," bruis la granda havajano. "Mi dirus, kredu lian vorton."
  
  "Estas pli bone decidi rapide," diris Smith. "Ni malsupreniras."
  
  La komunika sistemo tuj viviĝis. "Kion mi diris? Ne alteriĝi! "
  
  Drake ekstaris kaj aktivigis la interfonon de la helikoptero. "Foriru, kamarado," li diris. "Nova inteligenteco survoje."
  
  "Sed ni estas en la ĉina aerspaco. Oni ne scias kiom da tempo pasos antaŭ ol ili rimarkos nin."
  
  "Faru kion vi povas, sed ne surteriĝi."
  
  "Hej kamarado, oni diris al mi, ke ĝi estos rapida misio de alveno kaj foriro. Neniu merdo. Vi povas esti certa, se ni restos ĉi tie pli longe ol kelkajn minutojn, ni havos paron da J-20 en la pugo."
  
  Alicia klinis sin al Drake kaj flustris, "Ĉi tio estas malbona-"
  
  La Yorkshireman interrompis ŝin, vidante la urĝecon de la situacio. "Nu, evidente la Vaŝingtona Knobband povas aŭdi nin eĉ kiam la komuniko malfunkcias," li diris, rigardante akre al Dahl. "Ĉu vi aŭdis tion, Nobend? Ni havas ĉirkaŭ sesdek sekundojn."
  
  "Ĝi daŭros pli longe," la viro respondis. "Estu kuraĝaj homoj. Ni estas pri ĉi tiu kazo."
  
  Drake sentis siajn pugnojn kunpremi. Tiu ĉi afabla konduto nur provokis konfrontiĝon. Eble tio estis la intenco? Ekde kiam ili trovis la tombon de Hanibalo, Drake sentis ke io misas kun ĉi tiu misio. Io nerivelita. Ĉu ili estis provitaj? Ĉu ili estis sub kontrolo? Ĉu la usona registaro taksis iliajn agojn? Se jes, ĉio resumiĝis al tio, kio okazis en Peruo. Kaj se jes, Drake ne tro zorgis pri ilia agado.
  
  Li maltrankviliĝis pri konspiroj, intrigoj kaj intrigoj, kiujn aŭskultantoj povus elpensi post recenzo. Ajna lando regata de politikistoj neniam estis tia, kia ĝi ŝajnis, kaj nur tiuj malantaŭ la povantaj homoj sciis kio vere okazas.
  
  "Kvindek sekundoj," li diris laŭte. "Do ni foriru de ĉi tie."
  
  "Provante fari ruzon," la piloto diris al ili. "Ni jam estas tiel malalte, ke vi povus elpaŝi el la pordo en la arbon, sed mi kaŝas la birdon en la monta valo. Se vi aŭdas ion grati laŭlonge de la fundo, ĝi estos aŭ roko aŭ yetio."
  
  Alicia forte glutis. "Mi pensis, ke ili estas tra la tuta Tibeto?"
  
  Dahl levis la ŝultrojn. "Ferioj. Voja vojaĝo. Kiu scias?"
  
  Fine, la ligo reviviĝis. "Bone, homoj. Ĉu ni ankoraŭ vivas? Bona bona. Bonega laboro. Nun...memoru la tutan polemikon pri la ripozejo de Ĝingis-Ĥano? Li propre deziris nemarkitan tombon. Ĉiu, kiu konstruis lian tombon, estis mortigitaj. La tombo estis tretita de ĉevaloj kaj plantita kun arboj. Laŭvorte, ĝi estas neatingebla krom hazarde. Unu rakonto kiun mi trovas kortuŝa ĉar ĝi detruas ĉiujn ĉi tiujn sovaĝajn planojn tiel facile estas ke Kahn estis entombigita kun juna kamelo - kaj la loko estis precizigita kiam la patrino de la kamelo estis trovita ploranta ĉe la tombo de sia ido."
  
  La piloto subite fortranĉis la konekton. "Ni estas preskaŭ ĉe nereveno, kamarado. Tridek sekundojn kaj ni aŭ eliros de ĉi tie kiel eble plej rapide, kvazaŭ ili brulis, aŭ ni sendos infanojn tien."
  
  "Ho," diris la viro el Vaŝingtono. "Forgesis pri vi. Jes, foriru de tie. Mi sendos al vi novan lokon."
  
  Drake ekmovis, dividante la doloron de la piloto, sed ekbalegis, "Jesuo, ulo. Ĉu vi provas kapti aŭ mortigi nin?"
  
  Li nur parte ŝercis.
  
  "He Hej. Trankviliĝu. Rigardu - tiuj ĉi nazioj - la Ordeno de la Lasta Juĝo - serĉis la Rajdantojn - la ripozejon - inter la kvindekaj kaj okdekaj jaroj, ĉu ne? Ŝajne ili trovis ĉiujn. Io diras al mi, ke ili ne trovis la tombon de Ĝingis-Ĥano. Mi ja kredas, ke oni povus diri pli pri tia trovaĵo. Poste sekvas la Ordo mem kaj la vortoj: 'Sed ĉio ne estas tia, kia ĝi ŝajnas. Ni vizitis la Khagan en 1960, kvin jarojn post la kompletigo, metante la Konkeron en lian ĉerkon.' Certe, Kahn ne havis ajnan tombon konstruita en 1955. Sed, plejparte pro manko de tombo, kaj ankaŭ por helpi kredantojn kaj pliigi la turisman fluon, Ĉinio konstruis por li maŭzoleon."
  
  "Ĉu ĝi estas en Ĉinio?" Hayden demandis.
  
  "Kompreneble ĝi estas en Ĉinio. Vi pensas pri ĉi tiu tuta kvarangula rakonto, ĉu ne? Bone, tenu vian grizan materion aktiva. Eble iam eĉ estos laboro ĉi tie por vi."
  
  Hayden glutis la sufokitan sonon. "Nur klarigu vian teorion."
  
  "Ĝuste, mojosa. La maŭzoleo de Ĝingis-Ĥano estis konstruita en 1954. Tio estas granda templo konstruita laŭ rivero en Ejin Horo, sudokcidenta Interna Mongolio. Nun la maŭzoleo efektive estas tomba monumento - ne estas korpo en ĝi. Sed oni diras, ke ĝi enhavas kapvestaĵon kaj aliajn aĵojn kiuj apartenis al Ĝingis. Ĉiam asociita kun la ideo de maŭzoleo prefere ol bonkonata tombo kaj tomboŝtono, Ĝingiso estis origine adorita en ok blankaj jurtoj, la tendaj palacoj kie li origine vivis. Tiuj porteblaj maŭzoleoj estis protektitaj fare de la Darkkhads, la Jin-reĝoj, kaj poste iĝis la simbolo de la mongola nacio. Fine oni decidis abolicii la porteblajn maŭzoleojn kaj transdoni la antikvajn restaĵojn al nova, konstanta. La horaro kongruas perfekte kun la plano de la Ordo. Kian ajn armilon ili elektas konkeri, ĝi estas ene de la ĉerko de Gengis, en tiu maŭzoleo."
  
  Hayden pesis siajn vortojn. "Diablo, stultulo," ŝi diris. "Se vi eraras..."
  
  "Cur?"
  
  "Ĝi estas la plej bona, kiun vi povas akiri."
  
  "La Ordo havis aliron," diris Dahl. "Tio klarigas la linion en la teksto."
  
  Hayden kapjesis malrapide. "Kiom malproksime ni estas de la tero?"
  
  "Dudek sep minutojn."
  
  "Kaj la aliaj teamoj?"
  
  "Mi timas, ke ne ekzistas maniero diri ĉu ili estas same inteligentaj kiel via humila servisto. Ili verŝajne havas altteknologian specialiston konsilantan ilin." Paŭzu por esprimi dankemon.
  
  "Diablo," grumblis Alicia.
  
  "Ne". Hayden retenis sian koleron. "Mi volas diri, kio estas la plej nova pri interna babilado?"
  
  "Ho, pravas. La babilado estas laŭta kaj fiera. Kelkaj teamoj ricevis siajn azenojn piedbatitajn de la estroj. Kelkaj estis komisiitaj por elfosi denove ĉirkaŭ la loko de Hanibalo. Mi scias, ke la rusoj kaj svedoj direktiĝis al Burkhan Ĥaldun, same kiel vi estis origine. La Mossad kaj la ĉinoj estas sufiĉe kvietaj. francoj? Nu, kiu scias, ĉu?"
  
  "Prefere vi pravas pri ĉi tio," Hayden diris per venena voĉo. "Ĉar se vi ne... la mondo suferos."
  
  "Nur iru al ĉi tiu maŭzoleo, fraŭlino Jay. Sed faru ĝin rapide. Aliaj teamoj eble jam estas tie."
  
  
  ĈAPITRO DEK KVIN
  
  
  "La standardo de Ejin Horo," diris la piloto, ankoraŭ nervoza. - Restas ok minutoj.
  
  Aranĝoj estis faritaj por la teamo por alteriĝi ekster la grandurbo kaj iri kampadi. Loka arkeologo estis dungita por helpi ilin, kiu devis preni ilin al la maŭzoleo. Drake sugestis ke ŝi ne havis ideon kio verŝajne okazos tiam.
  
  Tiucele, la helikoptero restus varma kaj preta, malgraŭ la daŭrantaj zorgoj de la piloto ĉirkaŭ ĉinaj kaŝaj ĉasaviadiloj.
  
  Bato kaj malbeno, kaj tiam la helikoptero ĉesis, donante al la teamo tempon forsalti. Ili estis inter la densaĵoj de la arbetaĵo, la densaĵoj de la mortanta arbaro, sed ili facile vidis la vojon antaŭen.
  
  Proksimume unu mejlon laŭ la deklivo kuŝis la periferio de granda urbo. Hayden programis sian satelitan navigilon al la ĝustaj koordinatoj, kaj tiam la teamo faris sin kiel eble plej prezentebla. La ĉinoj bezonis turistojn, do hodiaŭ ili ricevis naŭ pliajn. Lauren estis persvadita resti kun la helikoptero kaj ordigi la senĉesan babiladon.
  
  "Venontan fojon," ŝi vokis dum la teamo rapidis foriri, "Alicia povas fari iom da reto."
  
  La anglino snufis. "Ĉu mi aspektas kiel malbenita sekretario?"
  
  "Mmm, vere?"
  
  Drake puŝetis Alicion per sia kubuto kaj flustris, "Nu, vi faris tion la lastan semajnon, ĉu vi memoras? Por rolludo?
  
  "Ho jes," ŝi radiis, "tio estis amuza. Mi dubas, ke la rolo de Lauren estos la sama."
  
  "Ni esperu ke ne."
  
  La du interŝanĝis varman rideton dum ili forlasis la provizoran ŝirmejon kaj iris malsupren la malrapide rampantan monteton. La maldensa vegetaĵaro kaj dezerto baldaŭ cedis lokon al vojoj kaj konstruaĵoj, kaj kelkaj altaj hoteloj kaj oficejaj konstruaĵoj komencis minaci en la malproksimo. Ruĝecoj, verduloj kaj paŝteloj luktis kontraŭ blua ĉielo kaj palaj nuboj. Drake tuj estis frapita de kiom puraj la stratoj kaj la urbo mem estis, kiom larĝaj estis kelkaj el la aŭtovojoj. Pruvo por la estonteco, ili diris.
  
  Aspektante strange komence, sed ne povante helpi sin, la turistoj direktiĝis al la renkontpunkto, certigante, ke iliaj manoj neniam forlasas siajn superdimensiajn pakaĵojn. La arkeologo salutis ilin en la ombro de granda nigra statuo prezentanta viron sur ĉevalo.
  
  "Konvenas". Dahl kapjesis al la rajdanto.
  
  Antaŭ ili staris maldika, alta virino kun glitmalantaŭaj haroj kaj rekta rigardo. "Ĉu vi estas el vojaĝgrupo?" Ŝi zorge parolis, elektante siajn vortojn. "Pardonu pro mia angla. Ĉi tio ne estas bona". Ŝi ridis, ŝia eta vizaĝo sulkiĝis.
  
  "Ne estas problemo," Dahl diris rapide. "Ĝi estas pli komprenebla ol la versio de Drake."
  
  "Amuza amuza-"
  
  "Vi ne aspektas kiel turistoj," diris la virino, haltigante lin. "Ĉu vi havas sperton?"
  
  "Ho jes," diris Dahl, prenante ŝin je la mano kaj gvidante ŝin per malavara gesto. "Ni vojaĝas tra la mondo serĉante novajn vidindaĵojn kaj urbojn."
  
  "Malĝuste," la virino diris iom afable. "Maŭzoleo en la alia flanko."
  
  "Ho".
  
  Drake ridis. "Pardonu lin," li diris. "Kutime li nur portas pakaĵojn."
  
  La virino iris antaŭe, kun la dorso rekta, kun la haroj religitaj en streĉan ringon. La teamo disvastiĝis kiel eble plej bone, denove ne volante kaŭzi eksciton aŭ postlasi iujn ajn daŭrajn memorojn. Dahl eksciis, ke la virino nomiĝas Altan kaj ke ŝi naskiĝis proksime, forlasis Ĉinion en sia junaĝo, kaj poste revenis antaŭ nur du jaroj. Ŝi gvidis ilin rekte kaj ĝentile, kaj baldaŭ montris, ke ili proksimiĝas al sia celo.
  
  Drake vidis la supron de la maŭzoleo turanta antaŭen, statuojn, ŝtupojn kaj aliajn ikonemajn elementojn ĉirkaŭe. Morto povas kaŝatendi ie ajn. Laborante kune, la teamo bremsis la virinon dum ili kontrolis aliajn teamojn kaj aliajn soldatojn, la tutan tempeton ŝajnigante preni en la vidojn. Smith kaŝrigardanta malantaŭ rubujoj kaj benkoj eble maltrankviligis Altan, sed la priskribo de Drake de li kiel "tre limigita eldono" nur pliigis ŝian scivolemon.
  
  "Ĉu li estas speciala?"
  
  "Ho jes, li estas unu el unu."
  
  "Mi povas aŭdi vin per la fika ligilo," Smith grumblis.
  
  "Kiel?"
  
  "Koncerne aŭtojn, ĉi tiu estas la eldono Pagani Huayra Hermes desegnita por Manny Koshbin de Pagani kaj Hermes."
  
  "Mi bedaŭras. Mi ne scias, kion ĉio signifas."
  
  "Estas klare". Drake suspiris. "Smith estas unuspeca. Sed rakontu al mi pri via plej ŝatata ŝatokupo."
  
  "Mi tre ĝuas migradon. Estas kelkaj belaj lokoj en la dezerto."
  
  "Laŭ tendareo, pensu pri Smith kiel ŝanceliĝema tendostango. Tiu, kiu konstante donas al vi problemojn sed tamen bone funkcias post kiam vi donas al ĝi formon kaj ĉiam, sed ĉiam, sukcesas kolerigi vin."
  
  Smith murmuris ion super la komuniko, kiam li finis sian sciigon. Lauren iris en neregeblan ridon.
  
  Altan suspekteme rigardis la Jorkŝiranon, poste turnis sian rigardon al la resto de la teamo. Mai, precipe, evitis ĉi tiun virinon, kvazaŭ ŝi klopodus kaŝi siajn proprajn originojn. Drake komprenis kion aliaj ne povis. Unu afero kondukis al alia, kaj Mai ne volis diskuti de kie ŝi venis aŭ kiel ŝi alvenis ĉi tie. Altan montris plurajn paŝojn.
  
  "En tiu direkto. La maŭzoleo estas tie supre."
  
  Drake vidis neeble larĝan kaj neeble longan betonan padon kondukantan rekte ĝis longaj, krutaj betonaj ŝtupoj. Ĵus antaŭ la komenco de la ŝtupoj, la pado larĝiĝis en grandegan rondon, en kies centro staris la nedubebla statuo.
  
  "Nu, ĉi tiu ulo certe estis rajdanto," notis Kinimaka.
  
  Ĝingis-Ĥano, rajdante sur galopanta ĉevalo, staris sur grandega ŝtonplato.
  
  "Dua rajdanto," Jorgi diris. "Konkero".
  
  Altan certe aŭdis la lastan linion ĉar ŝi turnis sin kaj diris: "Jes. La Khagan konkeris la plej grandan parton de la konata mondo antaŭ sia morto. Eventuale genocida reĝo, li ankaŭ politike unuigis la Silkvojon dum sia vivo, pliigante komercon kaj komunikadojn ĉie en la okcidenta hemisfero. Li estis sanga, terura gvidanto, sed li traktis siajn lojalajn soldatojn bone kaj inkludis ilin en ĉiuj siaj planoj."
  
  "Ĉu vi povus rakonti al ni iomete pri kio estas en la maŭzoleo?" Drake volis esti preta. En ĉi tiuj misioj, rapideco estis ĉio.
  
  "Nu, ĝi estas nenio alia ol rektangula tombejo ornamita per ekstera dekoracio." Nun Altan parolis kvazaŭ ŝi citus vojaĝgvidiston. "La ĉefpalaco estas okangula kaj enhavas kvinmetran statuon de Ĝingis en blanka jado. Estas kvar ĉambroj kaj du salonoj, kiuj aspektas kiel tri jurtoj. Estas sep ĉerkoj en la Ripoza Palaco. Kang, tri geedzoj, lia kvara filo kaj la edzino de ĉi tiu filo."
  
  "Distra Palaco," diris Smith. "Ankaŭ sonas kiel ripozejo."
  
  "Jes". Altan eltiris ĝin, pacience rigardante Smith kaj ne sciante ion pri la teksto, kiun ili sekvis.
  
  "La maŭzoleo estas gardata de darkhads, privilegiitaj. Ĝi estas ekstreme sankta por multaj mongoloj."
  
  Drake eligis profundan, ekscititan suspiron. Se ili eraris, kaj ĉi tie ne estis la loko, kie estis konservita la dua armilo... Li timis eĉ imagi la sekvojn.
  
  Vivo en ĉina malliberejo estus la plej malgranda el iliaj problemoj.
  
  La longa promenado daŭris, unue la pilgrimado laŭ la larĝa vojo, poste la dissekcio de la sfero, kurta rigardo al la vizaĝo de la antikva generalo, kaj poste la senfina grimpado supren laŭ la ŝtonaj ŝtupoj. La teamo restis en pozicio, malofte rompante paŝegon, kaj konservis konstantan atentemon. Drake ĝojis vidi relative malmultajn vizitantojn hodiaŭ en la maŭzoleo, kio multe helpis ilin.
  
  Fine ekvidis impona strukturo. La teamo ĉesis kiam ili atingis la supran ŝtupon por aprezi ĉion. Altan atendis, verŝajne alkutimiĝinta al turistoj kaptitaj en momentoj de respekto. Drake vidis grandegan konstruaĵon kun relative malgrandaj kupoloj ĉe ĉiu fino kaj multe pli granda en la mezo. Iliaj tegmentoj estis bronzaj, kun ŝablonoj. La fasado de la konstruaĵo havis multajn ruĝajn fenestrojn kaj almenaŭ tri grandajn enirejojn. Malalta ŝtonmuro leviĝis antaŭ la konstruaĵo.
  
  Altan iris antaŭen. Dahl rerigardis al la teamo.
  
  "Rekte al la ĉerko," diris Hayden. "Malfermu ĝin, trovu la skatolon kaj eliru. Feliĉe, ne ekzistas korpo kontraŭ kiu batali. Kiel diras nia piloto, neniu fiaĵo."
  
  Drake aŭskultis dum Lauren konigis la lastajn novaĵojn pri la babilado.
  
  "Mi havas grandan, grasan nulon ĉi tie nun, infanoj. Mi estas tute certa, ke la israelanoj kaj rusoj ne estas si mem, la teksto montris la malĝustan vojon. DC pensas, ke la francoj venas, eble duonhoron malantaŭ vi. Estas multe pli malfacile aŭskulti nun. Ni havas aliajn rimedojn kaj nur kelkajn lertaĵojn, kiujn la NSA neniam malkaŝos. La svedoj, ĉinoj kaj britoj estas nekonataj. Kiel mi diris, ĝi estas batalo."
  
  "Ĉu iu alia?" Drake puŝpelis.
  
  "Amuze vi devus mencii tion. Mi ricevas fantomon statikan de nekonata fonto. Neniuj voĉoj, neniu maniero konfirmi, sed foje ĝi sentas, ke iu alia estas en la sistemo."
  
  "Ne menciu fantomojn," Alicia diris. "Ni havis sufiĉe da hororaj filmoj pri la lasta operacio."
  
  Altan haltis kaj turnis sin. "Ĉu vi pretas? Mi enkondukos vin."
  
  La grupo kapjesis kaj antaŭeniris. Kaj tiam Drake ekvidis ĉinajn soldatojn eliri el la maŭzoleo, unu el ili tenante grandan skatolon sub la brako, inter ili estis arkeologoj.
  
  La ĉinoj kunportis armilojn, kaj nun la foresto de turistoj klare estis favora al ili.
  
  Pasis nur momento antaŭ ol ilia gvidanto turnis ilian atenton al ili.
  
  
  ĈAPITRO DEK SESA
  
  
  Drake vidis Dal kapti Altan kaj tiri ŝin reen, farante longan salton laŭ la ŝtuparo ĝis ili estis protektitaj fare de ĉinaj soldatoj. Li faligis sian dorsosakon teren kaj rapide malfermis la eksteran poŝon. Laborante rapide kaj neniam unufoje rigardante la ĉinojn, li tamen sentis sin sekura. Hayden, Smith kaj May estis armitaj per pistoloj.
  
  Sur la placo antaŭ la maŭzoleo de Ĝingis-Ĥano estis levitaj armiloj, la rivaloj koliziis. La viro portanta la skatolon aspektis konfuzita. La ĉina teamo konsistis el kvin homoj kaj jam flankenpuŝis la pripensemajn arkeologojn. Drake levis sian mitralon kaj atendis. La resto de la teamo disvastiĝis sur lia flanko.
  
  "Ni bezonas nur skatolon," Hayden kriis. "Metu ĝin sur la teron kaj iru."
  
  La gvidanto de la ĉina teamo havis ardezgrizajn okulojn. "Estas al vi iri vian propran vojon dum vi ankoraŭ havas ŝancon."
  
  "Ni volas skatolon," Hayden ripetis. "Kaj ni prenos ĝin."
  
  "Do provu ĝin." La gastiganto tradukis, kaj ĉiuj kvin ĉinoj unuvoĉe antaŭeniris.
  
  "Ŭaŭ. Ni estas sur la sama fika flanko."
  
  "Ha, ŝerco. Amuza. Ameriko kaj Ĉinio neniam estos sur la sama flanko."
  
  "Eble ne," diris Drake. "Sed ni estas soldatoj batalantaj por la homoj. "
  
  Li vidis la necertecon en la irado de la gvidanto, la etan necertecon sur lia vizaĝo. Ĝi certe tuŝis ilin ĉiujn ĉar la ĉina teamo tute ĉesis. Hayden mallevis sian armilon kaj fermis la interspacon eĉ pli.
  
  "Ĉu ni ne povas trovi komunan bazon?"
  
  Kapjesu. "Jes, ni povus. Sed registaraj kaj politikaj gvidantoj, teroristoj kaj tiranoj ĉiam staros en nia vojo."
  
  Drake vidis la malgajon sur la vizaĝo de la viro kaj absolutan fidon al siaj propraj vortoj. Ne unu pafilo, nek unu barelo estis levitaj, ĉar la rivalaj teamoj perforte interbatalis. Ĉio ĉi estis pro respekto.
  
  Drake ekstaris, lasis sian mitraleton en sia tornistro, kaj renkontis la atakon fronte. Pugnoj kuniĝis ĉe lia brusto kaj levis la brakojn. La genuo forte batis lin en la ripojn. Drake sentis la aeron elflui el sia korpo kaj falis sur unu genuon. La atako estis senkompata, genuoj kaj pugnoj forte batantaj kaj pluvegante, sovaĝeco kalkulita por doni al li neniun ŝancon por venĝo aŭ krizhelpo. Li eltenis doloron kaj atendis sian tempon. Aliaj scenoj pasis dum li turniĝis kaj turniĝis. Alicia luktis kun la alta viro; Hayden kaj Kinimaka kontraŭbatalis la gvidanton. Mai sendis sian kontraŭulon trans ŝian ŝultron kaj tiam forte batis lin en la bruston.
  
  Drake vidis ŝancon kaj prenis ĝin. Malantaŭ li li aŭdis Thorsten Dahl aperi, kiel kutime, transsaltante la supran ŝtupon de la ŝtuparo; rimarkinda ĉeesto, kiun oni ne povas ignori. La atakanto de Drake haltis nur momenton.
  
  La iama SAS-soldato grimpis laŭ la tero, svingante la krurojn kaj kaptante sian kontraŭulon de malantaŭe sub la genuo. Li falis antaŭen, falante sur la genuojn. Ĉar li falis al la nivelo de Drake, la Yorkshireman akiris potencan kappupon. Jelpo kaj larĝaj okuloj montris kiom forte li batis. La ĉina komando ŝanceliĝis kaj apogis sin sur unu brako. Drake leviĝis kaj plene pagis, kun genuoj kaj pikoj al la kapo. Estis kontuzoj kaj sango fluanta, sed nenio vivdanĝera.
  
  Dahl preterkuris, celante la kontraŭulon de Alicia. La svedo frapis kiel virbovo, same kiel Alicia batis. La atakanto defalis de siaj piedoj kaj forte batis lin sur la nukon, tremante, miregigita. Ili turnis sin ĝustatempe por vidi Mai senkonscie ŝian kontraŭulon kaj tiam trovi la viron kun la kesto.
  
  "Saluton!" Alicia ploris kiam li vidis ilin kaj ekkuris.
  
  Ili komencis kuri, sed Smith kaj Yorgy jam retiriĝis de la batalo. "Vidu?" Alicia diris. "Nia forto estas en nombroj. Mi sciis, ke ekzistas kialo, kial ni tiom suferis en ĉi tiu malbenita teamo."
  
  Antaŭe, Kensi baris la nuran alian vojon de la viro, reen al la maŭzoleo. Nun kun malgaja rigardo kaj submetiĝema sinteno, li elprenis la armilon, kiun li antaŭe konservis.
  
  Drake kontrolis la areon kaj vidis ke Hayden finfine subigis la gvidanton de la grupo.
  
  "Ne faru tion!" li vokis al la viro. "Vi estas en minoritato, amiko."
  
  Hayden rigardis supren, taksis la situacion, kaj poste viŝis la sangon de ŝia vango. Nun Drake vidis Altan ŝteliri reen supren laŭ la ŝtupoj por rigardi kaj li suspiris al si. Scivolemo...
  
  La pafilo restis senmova, la skatolo ankoraŭ forte tenis, preskaŭ en morta teno. Hayden ekstaris kaj levis la manon, la palmon eksteren. Alta incensujo staris inter ŝi kaj la viro, sed ŝi moviĝis ĝis ŝi vidiĝis.
  
  Kenzi antaŭeniris de la malantaŭo. Smith kaj Kinimaka de la flanko. Ne estis signo de paniko en la okuloj de la soldato, nur rezigno.
  
  "Neniu mortis." Hayden montris al la senkonsciaj kaj ĝemantaj ĉinaj soldatoj. "Neniu estas devigata. Nur lasu la skatolon."
  
  Alicia atentigis lian atenton. "Kaj se vi bezonas vangofrapon, nur por ke ĝi aspektu bone," ŝi diris. "Mi estas ĉi tie".
  
  La pensmaniero de la soldato ne inkludis kapitulacon. Kaj ĉi tiu ulo havis nenien kien iri, neniun elirejon.
  
  "La pafilo," Drake diris, "estas falsa espero. Vi scias, ke ĝi estas."
  
  La komento trafis la celon, la mano kun la pafilo tremis unuafoje. La peza silento daŭris, kaj Drake rimarkis, ke paro da venkitaj viroj ekmoviĝis. "Vi devas decidi, amiko," li diris. "La horloĝo tiktakas."
  
  Preskaŭ tuj, la viro eltiris sian pafilon kaj komencis kuri. Li celis Hayden, kaj poste, proksime de la incensujo, li frapis sian manon sur la kovrilon, esperante renversi ĝin sur ŝin. Bruo kaj ĝemo estis lia sola rekompenco ĉar la objekto estis sekure fiksita, sed li daŭre kuris.
  
  Hayden atendis, tenante sian atenton.
  
  Alicia atakis de la blinda flanko, plonĝis kaj ĉirkaŭvolvis rugbean tenon ĉirkaŭ sia talio. La viro duobliĝis, preskaŭ rompiĝis en duono, lia kapo trafis la ŝultron de Alicia, kaj la skatolo forflugis flanken. Hayden provis kapti lin, kaptante lin antaŭ ol tro multe da damaĝo estis kaŭzita. Rapida rigardo konfirmis la ĉeeston de la blazono de la Ordeno.
  
  Alicia frapetis la senkonscian viron. "Mi diris al vi, ke mi estos apud via flanko."
  
  La teamo aprezis. La ĉinoj jam moviĝis. La francoj devus esti proksimaj. Vorto de Hayden revenigis Lauren al la konversacio.
  
  "Malbonaj novaĵoj uloj. La francoj tenas siajn okulojn al vi, kaj la rusoj tenas siajn okulojn al ili. Movu!"
  
  Fiĉaĵo!
  
  Drake rigardis la tutan vojon reen malsupren de la ŝtupoj kaj laŭ la rekta vojo kiu kondukis al la maŭzoleo. Li vidis homojn kuri, teamon de kvar, kiuj preskaŭ certe certe estis francoj. "Ili estas diable bonaj," li diris. "Efektive, jam dufoje ili alvenis al ni unue."
  
  "Ni devas iri," diris Smith. "Ili estos kun ni post kelkaj minutoj."
  
  "Kien iri?" Alicia demandis. "Ili baris la solan elirejon."
  
  Drake rimarkis la arbojn ĉe la flankoj kaj la gazonojn antaŭe. Fakte, la elekto estis limigita.
  
  "Venu," li diris. "Kaj, Lauren, sendu helikopteron."
  
  "Survoje".
  
  "Faru ĝin rapide," diris Smith. "Ĉi tiuj francoj estas firme sur la piedoj."
  
  Drake rapidis antaŭen, supozante ke la rusoj ne povus esti tro malfrue. Bedaŭrinde, ne daŭris longe antaŭ ol iu ekpafis. Ili fartis bone ĝis nun, vidante la plej bonan en soldato-al-soldato kaj viro-al-viro rilatoj, sed la ŝancoj ke tia delikata paŭzo daŭros longe estis malgrandaj.
  
  Ni alfrontu la faktojn: se tiuj landoj volus kunlabori kaj dividi la rekompencojn, la viroj kaj virinoj en potenco scias bone, ke tio estus la pli facila vojo - kaj tamen ili daŭre batalas.
  
  Li glitis inter la arboj. La teamo rapidis post li, Hayden tenanta brodornamitan skatolon enhavantan ŝian ankoraŭ nemalkovritan sekreton. Dahl malvagis malantaŭe, spurante la antaŭeniĝon de la francoj.
  
  "Kvin minutojn malantaŭ ni. Neniu signo de rusoj. Kaj la ĉinoj vekiĝas. Bone, tio povus prokrasti ilin ĉiujn iomete."
  
  "Helikoptero post dek minutoj," Lauren diris al ili.
  
  "Diru al li, ke li rapidu," diris Alicia. "Ĉi tiu ulo devas esti varma."
  
  "Mi transdonos ĝin."
  
  Drake prenis la plej rektan vojon, esperante je bona kovrilo. Arboj etendiĝis en ĉiuj direktoj, la tero estis mola kaj argila kaj riĉe odoris je tero. Kenzi prenis dikan branĉon, levante la ŝultrojn dum ŝi kuris, kvazaŭ por diri: 'Mi devos fari ĝin.' Unue longa malsupreniro, poste akra grimpado, kaj la vojo malantaŭ ili malaperis. La ĉielo estis apenaŭ videbla kaj ĉiuj sonoj estis obtuzaj.
  
  "Mi nur esperas, ke neniu atendas antaŭ ni," diris Dahl.
  
  Kinimaka gruntis dum li forte premis. "Fidu la aŭskultantojn," li diris, klare reirante al siaj CIA-tagoj. "Ili estas pli bonaj ol vi pensas."
  
  Drake ankaŭ vidis, ke ili ne estas ĉi tie sur la tero, kaj li havis malfortan kampan senton. Li skanis ĉiun horizonton, certa ke Dahl faros la samon de malantaŭe. Post kvar minutoj ili mallonge haltis por aŭskulti.
  
  "Direktotrovo sur ĉi tiu helikoptero?" Hayden flustris al Lauren.
  
  La novjorkano povis vidi iliajn poziciojn kiel palpebrumajn bluajn punktojn sur la skanilo. "Rekte antaŭen. Daŭrigu."
  
  Ĉirkaŭe estis kvieto; ili povus esti la solaj homoj en la mondo. Drake daŭrigis post iom da tempo, zorge elektante siajn paŝojn. Alicia ŝteliris apud li, Hayden unu paŝon malantaŭe. La resto de la teamo nun disvastiĝis por pliigi sian intervalon. La armiloj estis eltiritaj kaj tenitaj libere.
  
  La arboj maldensiĝis antaŭen. Drake haltis proksime de la ekstera perimetro, kontrolante la terenon.
  
  "Mallonga malsupreniro al ebena kampo," li diris. "Perfekte por la helikisto. Diablo, eĉ svedo povas trafi tian grandan celon."
  
  "Tri minutoj ĝis la renkontiĝo," Lauren diris.
  
  Hayden klinis sin pli proksimen al Drake. "Kia ĝi aspektas?"
  
  "Neniu signo de malamikoj." Li levis la ŝultrojn. "Sed konsiderante kun kiu ni traktas, kial ili devus esti?"
  
  Dahl pliproksimiĝis. "Estas same ĉi tie. Ili estas tie ekstere ie, kompreneble, sed bone kaŝitaj."
  
  "Kaj vi povas esti certa, ke ili iras ĉi tiun vojon," Mai diris. "Kial ni atendas?"
  
  Dahl rigardis Drake. "Jorkŝira pudingo bezonas paŭzon."
  
  "Iun tagon," Drake diris, rigardante la lastan regionon. "Vi estas dironta ion vere mirige amuzan, sed ĝis tiam, bonvolu nur diri ĝin kiam vi parolos."
  
  Ili eliris el la arbolimo, laborante laŭ akra, herba deklivo. Varma venteto salutis Drake, agrabla sento post la sukera trokresko de arboj. La tuta areo estis malplena kaj barita ne malproksime de kie ĝi finiĝis en strio de asfalto malproksime antaŭe.
  
  "Moviĝu nun," diris Drake. "Ni povas establi perimetron sur plata tero."
  
  Sed tiam la paco kaj malpleno en la tuta areo estis detruitaj. La SPEAR-teamo kuregis laŭ la deklivo kiam, maldekstre, la rusoj enverŝis de kie ili estis kaŝitaj. Antaŭ ili ambaŭ, ŝirmitaj de malproksima arbareto, ankaŭ la francoj aperis en la vido.
  
  Almenaŭ tio estis la maniero de Drake rigardi aferojn. Ili certe ne havis nometikedojn, sed iliaj vizaĝaj trajtoj kaj manieroj estis okulfrape malsamaj.
  
  En la sama tempo, ilia helikoptero aperis sur la ĉielo super ili.
  
  "Ho merdo".
  
  Maldekstre de li, la ruso genuiĝis kaj ligis la flamlumpafilon al lia ŝultro.
  
  
  ĈAPITRO DEK SEP
  
  
  Drake turniĝis kaj malfermis fajron. Liaj kugloj disŝiris la herbon ĉirkaŭ la elita soldato, sed ne difektis liajn preparojn. La raketlanĉilo neniam ŝanceliĝis; la levilo tenanta ĝin restis firma. Liaj kamaradoj ventumis ĉirkaŭ li, resendante fajron. Drake subite trovis sin en mondo plena de danĝeroj.
  
  La francoj rapidis per ĉiuj fortoj rekte al la surteriĝanta helikoptero. Drake, kune kun Dahl kaj Smith, tenis la rusojn ĉe golfo kaj sur ilia gardisto. La vizaĝo de la piloto estis videbla, koncentrita sur la alteriĝoloko. Alicia kaj May tute ne malrapidiĝis kaj mansvingis por atentigi lian atenton.
  
  Kugloj tranĉas tra la aero.
  
  La flugilo de Drake tuŝis unu el la rusoj, sendante lin sur unu genuon. La voĉo de Hayden sonis super la komuniko.
  
  "Piloto, eskapu! Lauren, diru al li, ke ili havas raketojn!"
  
  Drake, Dahl kaj Smith batis la rusan kontingenton, sed ili restis tro malproksime por viciĝi konvene, precipe moviĝante. La piloto suprenrigardis, lia vizaĝo konsternita.
  
  La RPG pafis, la raketo elflugis kun aerofajfo kaj forta bruo. Drake kaj la aliaj povis nur senhelpe rigardi kiel li, lasante spuron en la aero, nekonfuzeble flugis rekte al la helikoptero. En severa paniko, la piloto faris akran eviteman manovron, enbankigante la helikopteron, sed la preterpasanta misilo estis tro rapida, trafis la malsupran flankon kaj eksplodis en nubo de fumo kaj flamo. La helikoptero bankiĝis kaj falis, pecoj defalis kaj estis forportitaj preter la trajektorio de sia flugo.
  
  Nur kiam li rigardis en nekredemo, malespero kaj severa kolero, li vidis kien kondukos lia terura trajektorio.
  
  La francoj vidis tion veni kaj provis disiĝi, sed la ruinita helikoptero kraŝis al la tero inter ili.
  
  Drake falis teren, enterigante sian kapon en la gazonon. Ruĝaj kaj oranĝaj flamoj ekbrulis supren kaj eksteren, kaj nigra fumo ŝvelis en la ĉielon. La plejparto de la helikoptero alteriĝis sur unu personon; li kaj la piloto estis mortigitaj tuj. La ĉefrotora klingo derompiĝis kaj rekte trapasis la trian perdanton, tiel rapide kaj subite, ke li nenion sciis pri tio. Drake rigardis supren kaj vidis grandegan pecon da brulantaj derompaĵoj trafi la alian. La forto de la trafo forĵetis lin de liaj piedoj kaj ĵetis lin malantaŭen dekduon da paŝoj, post kiuj li haltigis ĉian movon.
  
  Nur du francoj pluvivis; la plejparto de la teamo estis venkita en unu malfeliĉa okazaĵo. Drake vidis unu el ili forrampi de la furioza fajro kun bruligita mano, dum la alia ŝanceliĝis pli proksimen. Iel, la dua sukcesis kapti la armilon kaj samtempe helpi sian kamaradon foriri.
  
  Drake glutis sian koleron kaj daŭre tenis sian koncentriĝon firme. Ilia nura maniero de predo estis detruita. Hayden ankoraŭ tenis la liberan ŝoton, sed nun la rusoj atakis ilin kun absolute evidentaj intencoj. La viro kun la RPG ankoraŭ celis la vrakaĵon, kvazaŭ pripensante duan baton.
  
  Drake leviĝis kaj la teamo leviĝis kun li. Moviĝante for de la rusoj en la direkto de la fajro, ili starigis reton de ŝirmejoj kiuj devigis iliajn malamikojn kuŝi malalte. Drake kaj Dahl ambaŭ pugnobatis la virojn en la veŝtoj, igante ilin etendi sur la tero. Bolantaj flamoj englutis ilin kiam ili alproksimiĝis, akraj popoj kaj pezaj knaroj resonis de interne. Drake sentis ĝin flui super lia vizaĝo kaj poste plonĝis super la blinda flanko. La ceteraj francoj estis jam malproksime, luktante kun siaj vundoj kaj perdoj, kaj klare estis ekster la konflikto por la momento.
  
  Drake turnis sin sur unu genuo, premante la ligilon.
  
  "La helikoptero alteriĝas," li diris por konfirmi tion al Lauren, tiam: "Ni bezonas alian manieron evakui nun."
  
  La respondo estis silentigita. "Sur li".
  
  La teamo daŭre retiriĝis, pliigante la distancon inter la flamanta malhelpo kaj la proksimiĝanta malamiko. Nekredeble kaj senĝene, rusa RPG pafis alian misilon al la jam detruita helikoptero, sendante pli da flamplumoj kaj ŝrapneloj en la aeron.
  
  Drake sentis metalpecon deŝiri lian ŝultron kaj turniĝis pro la trafo. Dahl rerigardis, sed la Jorkŝiro kapjesis, "Mi fartas bone."
  
  Alicia montris ilin al la malproksima barilo. "Ĉi tiu vojo estas la sola eblo. Movu, homoj!"
  
  Hayden ebenigis la keston kaj kuris. Smith kaj Kinimaka restis malantaŭe, konservante fajron inter ili mem kaj la rusoj. Drake skanis la areon antaŭen, ĉiam preta por novaj surprizoj kaj atendante la plej malbonan. La ĉinoj estis ie, kaj la israelanoj, la svedoj kaj la britoj estis rigardantaj.
  
  Ilia rapideco forpuŝis ilin de la persekutantaj rusoj kaj ili atingis la barilon kun multe da tempo por ŝpari. Alicia kaj Mae prenis mallongvojon kaj poste alvenis sur la alia flanko, apud dulena gudrobetono kiu malaperis ambaŭdirekte en kio ŝajnis esti dezerto. Lauren ankoraŭ ne revenis al ili, sed ili lasis ŝin al siaj propraj aparatoj, sciante ke Dc helpus.
  
  Drake ne estis plenigita de granda fido. Li ne kulpigis Lauren-la novjorkano piediris sur pura akvo-sed ĝis nun, nenio pri la misio diris al li, ke la viroj kaj virinoj sidantaj sekure kaj varme en la Kapitolo havis la dorson plene kovrita.
  
  Alicia iris kuri. Ĝi estis ĉiam pli stranga scenaro. Drake sciis, ke la rusoj devas havi ian kovron. Eble ĝi estis survoje.
  
  "Rigardu tien," diris Kenzi.
  
  Proksimume duonmejlon antaŭe, nigra sportkamioneto haltis por preni la rezistantajn francojn. Antaŭ iliaj okuloj, la aŭto rapide akcelis ĝis cent okdek mejlojn hore, ŝarĝis du funkciulojn kaj forrapidis kun kriegado.
  
  "Kompatindaj bastardoj," diris Dahl.
  
  "Ni devas zorgi pri ni mem," diris Smith. "Aŭ ankaŭ ni fariĝos "kompatindaj bastardoj".
  
  "Grumble pravas pri io," Alicia diris, ĉirkaŭrigardante ĉiujn direktojn. "Serioze, ni ne havas kien iri."
  
  "Entombigu la skatolon." Kinimaka montris al arbareto proksime de la vojo. "Revenu por ĉi tio poste. Aŭ petu al Lauren sendi alian teamon."
  
  Drake rigardis Dahl. "Ne devus esti tro malfacila, ĉu?"
  
  "Tro riska," diris Hayden. "Ili eble trovos ĝin. Interkapti la mesaĝon. Ankaŭ ni bezonas ĉi tiun informon. Aliaj teamoj eble jam estas survoje al la tria rajdanto."
  
  Drake palpebrumis. Li ne pensis pri tio. Nodo de streĉiĝo komencis pulsi ĝuste meze de lia frunto.
  
  "Mi neniam pensis, ke mi estos rompita en fika Ĉinio," plendis Alicia.
  
  "Ĉi tiu estas unu el la kvar anguloj de la tero," Dahl diris al ŝi. "Do konsolu pri tio."
  
  "Ho dankon, ulo. Dankon pro tio. Eble mi aĉetos plurdomon."
  
  La rusoj jam estas survoje. Drake povis vidi unu el ili krii en la radion. Tiam lia rigardo moviĝis preter la rusoj kaj provis koncentriĝi sur io moviĝanta en la malproksimo.
  
  "Eble ĝi estas ilia veturilo," diris Dahl, kurante kaj samtempe rigardante malantaŭen.
  
  Jorgi ridis, liaj okuloj aglo. "Mi esperas ke jes. Kaj antaŭ dek jaroj vi eble pravis."
  
  Drake mallarĝigis la okulojn. "He, ĝi estas buso."
  
  "Daŭre kuru," diris Hayden. "Provu ne aspekti interesita."
  
  Alicia ridis. "Nun vi faris ĝin. Mi ne povas ĉesi serĉi. Ĉu vi iam faris ĉi tion? Ĉu vi scias ne rigardi iun kaj trovi, ke vi ne povas difekte rigardi for?"
  
  "Mi ricevas ĝin la tutan tempon," diris Dahl. "Nature".
  
  "Nu, muppeto vestita per ledo estas malofta vidaĵo," Drake enmetis.
  
  La buso estis hele flava kaj moderna kaj preterpasis la rusojn sen bremsi. Drake aprezis sian rapidecon, ŝoforon kaj pasaĝerojn, sed li sciis, ke ili ne havas elekton. Ili estis kelkajn mejlojn de iu ajn grava urbo. Kiam la buso alproksimiĝis kaj la rusoj rigardis ĝin, la SPEAR-teamo baris la vojon.
  
  "Malrapidu," Alicia diris per siaj lipoj.
  
  Smith ridis baldaŭ. "Ĉi tio ne estas Kansaso. Li ne komprenos vin."
  
  "Do universala lingvo." Alicia levis sian armilon malgraŭ la brilego de Hayden.
  
  "Pli rapide," diris Dahl. "Antaŭ ol li saltas sur la radion."
  
  La buso malrapidiĝis kaj iom deturniĝis, la larĝa antaŭa parto glitis eksterflanke. La rusoj jam fuĝis. Drake puŝis malfermi la pordon, geste al la ŝoforo malfermi ĝin. La vizaĝo de la viro ektimis, liaj okuloj larĝe malfermitaj kaj ŝprucantaj inter la soldatoj kaj liaj pasaĝeroj. Drake atendis la pordon malfermiĝi, poste paŝis antaŭen, etendante la manon.
  
  "Ni volas nur rajdi," li diris kiel eble plej trankvilige.
  
  La teamo prenis la mezon de la buso. Dahl estis la lasta se temas pri salti kaj frapetis la ŝoforon sur la brakon.
  
  "Antaŭen!" Li montris laŭ la vojo.
  
  La rusoj estis ne pli ol cent metrojn malantaŭe, la armiloj levitaj, kiam la ŝoforo frapis sian piedon en la plankon. Evidente, li observis siajn flankajn spegulojn. La buso ekmoviĝis, la pasaĝeroj retiriĝis. Drake tenis. Alicia marŝis al la malantaŭo de la buso por taksi la ĉasadon.
  
  "Ili akiras forton"
  
  Drake mansvingis al Dahl. "Diru al Keanu, ke li rapidu, diablo!"
  
  La svedo aspektis iom embarasita, sed parolis al la busŝoforo. La aŭto rapide ekrapidis malrapide. Drake vidis Alicia ekmoviĝi kaj poste rapide turni sin, kriante al la pasaĝeroj en la buso.
  
  "Malsupreniru! Nun!"
  
  Timante la RPG, Drake ankaŭ falis. Feliĉe, la kugloj nur trafis la malantaŭon de la aŭto, ĉio blokita en la ĉasio. Li elspiris trankvile. Estas evidente, ke la rusoj estis avertitaj pri civilaj viktimoj. Almenaŭ estis io.
  
  Denove venis al la menso la politikaj maĥinacioj malantaŭ la planoj de ĉiu elita teamo. Ne ĉiuj teamoj estis sponsoritaj fare de la ŝtato; kaj iuj gvidantoj eĉ ne sciis, kio okazas. Kaj denove liaj pensoj revenis al la francoj - kaj al la mortintaj soldatoj.
  
  Ili faras sian laboron.
  
  La buso disiĝis de la rusoj, akirante rapidecon laŭ la vojo, ĝia tuta kadro tremante. Drake malstreĉis iomete, sciante ke ili direktiĝas reen al Ejin Horo en la direkto kiun ili direktiĝis. La ŝoforo venkis larĝan vastan turniĝon. Drake turnis sin kiam Alicia eligis mallaŭtan krion de la malantaŭa seĝo.
  
  Kaj ili vidis nigran helikopteron, kiu apartenis al la rusoj, svingiĝanta por preni ilin.
  
  La voĉo de Hayden plenigis la rilaton. "Ili ne atakos."
  
  Drake kunpremis la lipojn. "Fluo op. Ordoj ŝanĝiĝas."
  
  "Kaj ili ankoraŭ povas forpuŝi la buson de la vojo," Dahl respondis. "Kiom malproksime al la urbo?"
  
  "Ok minutoj," Lauren respondis.
  
  "Tro longa". Dahl iris laŭ la koridoro ĝis la malantaŭo de la rapidanta aŭto kaj komencis klarigi al la pasaĝeroj, ke ili devas antaŭeniri. Pasis kelkaj momentoj, kaj tiam li aliĝis al Alicia.
  
  "Saluton, Torsti. Kaj mi ĉiam pensis, ke malantaŭaj sidlokoj estas nur por kisi."
  
  La svedo faris sufokan sonon. "Ĉu vi provas malsanigi min pro vojaĝo? Mi scias kie estis tiuj lipoj."
  
  Alicia kisis al li. "Vi ne scias kie ili estis."
  
  Dahl subpremis rideton kaj faris la krucsignon. La rusa helikoptero tuŝis malsupren nelonge kiam la soldatoj suriris, ŝvebante super la startleno. La buso kovris iom da distanco kaj turnis sin inter ili, dum Alicia kaj Dahl skanis la aeron.
  
  Drake rigardis antaŭen por la fuĝantaj francoj, sed li dubis ĉu ili provos ataki. Ili estis malmultaj en nombro kaj luktis kun perdoj. Ili supertaksis. Pli senco estus, se ili saltus rekte al la tria indico.
  
  Tamen li rigardis.
  
  La voĉo de Lauren venis super la komunikilo. "Ses minutoj. Ĉu vi havas tempon por paroli?"
  
  "Pri kio?" Smith grumblis, sed sindetenis de io ajn inflama.
  
  "La Tria Rajdanto estas mistero, iu, kiun la Ordo enĵetis tien por ŝlimigi la akvojn. Famaj indianoj inkluzivas Mahatma Gandhi, Idira Gandhi, Deepak Chopra, sed kiel vi trovas la plej malbonan homon kiu iam vivis? Kaj li estis fama." Ŝi ĝemis. "Ni ankoraŭ kontrolas. Tamen, la pensfabriko en Vaŝingtono ankoraŭ estas en blokiĝo. Mi diris al ili, ke eble ĝi ne estas tiel malbona."
  
  Drake ĝemis trankvile. "Jes, amo. Ne la plej malbona afero, kiu povus okazi," li diris. "Ĝi devus malrapidigi aliajn naciojn."
  
  "Ĝi certe okazos. En aliaj novaĵoj, ni pensas, ke ni fendis la kvar angulojn de la tero."
  
  "Ĉu vi havas?" Majo diris. "Tio estas bona novaĵo."
  
  Drake ŝatis ŝian tipan subkompreniĝon. "Atendu, majo."
  
  "Jes, mi ne volas salti el mia seĝo kun ekscito," Alicia aldonis seke.
  
  Majo ne degnis respondi. Lauren daŭrigis kvazaŭ nenio estus dirita, "Atendu momenton, infanoj. Oni ĵus diris al mi, ke la ĉinoj revenis al ĝi. Almenaŭ du helikopteroj iras vian vojon."
  
  "Ni estas en ĉina buso," Jorgi diris. "Ĉu ni ne estos sekuraj, almenaŭ de ili?"
  
  "Ĝi estas iom naiva," diris Kenzi. "La registaroj ne zorgas."
  
  "Malgraŭ la troĝeneraligo," aldonis Hayden. "Kenzie pravas. Ni ne povas supozi, ke ili ne eniros la buson."
  
  Profetaj vortoj, Drake pensis dum nigra makulo kreskis en la blua ĉielo antaŭ la buso.
  
  Alicia diris: "La rusoj estas ĉi tie."
  
  Ĝi fariĝis multe pli malfacila.
  
  
  ĈAPITRO DEK OKO
  
  
  Helikopteroj flugis antaŭe kaj malantaŭe. Drake rigardis kiel la ĉina birdo plonĝis preskaŭ al la trotuaro antaŭ ebenigi kaj direkti sin rekte al la buso.
  
  "Ili devigas nin kraŝi," li diris, poste montris al la timigita ŝoforo. "Ne ne. Daŭrigu!"
  
  La busmotoro muĝis, pneŭoj klakis al la tero. Pluraj homoj amasiĝintaj antaŭ jam ekkriis. Drake sciis, ke la ĉinoj ne intence frakasos helikopteron, sed estis malfacile transdoni lian scion al la pasaĝeroj.
  
  La ŝoforo forte fermis la okulojn. La buso turniĝis.
  
  Drake ĵuris kaj tiris la viron for de sia ripozejo, kaptante la stirilon. Smith helpis la viron kaj malĝentile elkondukis lin en la koridoron. Drake saltis malantaŭ la rado de la buso, metante sian piedon sur la akcelilon kaj tenante siajn manojn firme sur la rado, tenante ĝin en perfekte rekta linio.
  
  La nazo de la helikoptero direktis rekte al ili, la breĉo rapide fermiĝis.
  
  Krioj eĥis de malantaŭ kaj flanke. Nun Smith devis reteni la ŝoforon. Drake tenis.
  
  La komunikilo krakis. "Venu, mia maldika Keanu," Alicia spiris. "Rusoj preskaŭ ĉe ni-"
  
  "Hundino," klakis Kenzi reen. "Restu trankvila. Ĉu vi rigardis la fasadon?
  
  La kriego de Alicia eĥis tra la buso.
  
  "Pensoj?" Drake demandis je la lasta sekundo.
  
  "Ĝi ne vere estas estrarkunveno!"
  
  Drake tenis firme sian kredon, sian sperton kaj sian stirilon. Laŭtaj protestoj plenigis liajn orelojn. Kadavroj falas sur la plankon de la buso. Eĉ Smith ektimis. En la lasta momento, la ĉina helikoptero kliniĝis dekstren, kaj la rusa helikoptero haltis, la glitiloj preskaŭ trafis la malantaŭon de la buso. Alicia fajfis kaj Dahl klarigis sian gorĝon.
  
  "Mi vere kredas, ke ni gajnis ĉi tiun kokan rondon."
  
  Drake daŭre moviĝis, vidante alian larĝan balaantan turniĝon antaŭen. "Kaj la kromaĵo estas, ke ni ne estas frititaj aŭ kriskaj."
  
  "Ĉesigu ĝin," diris Kinimaka. "Mi jam malsatas."
  
  Alicia tusis. "Ĝi estas nur freneza ĉina helikoptero."
  
  "Ili revenas," diris Hayden.
  
  "Vi infanoj proksimiĝas al la periferio de la urbo nun," diris Lauren. "Sed ankoraŭ tri-minutan veturon de iu deca setlejo."
  
  Drake rapidis al la komunikilo. "Venu homoj! Vi devas timigi ilin!"
  
  Kenzi iris al la malantaŭaj pordoj, kriante, "Ĉu iu ĉi tie havas katanan?"
  
  Ŝiaj vortoj estis renkontitaj per malplenaj rigardoj, du aŭ tri homoj proponis siajn sidlokojn. La larĝaokula maljunulo etendis tremantan manon tenantan sakon da dolĉaĵoj.
  
  Kenzi suspiris. Drake ŝaltis ŝaltilon por malfermi la pordojn. En momento, la israela virino elŝovis sian korpon, kaptis la randon de la fenestro, poste la tegmenton, kaj trenis sin sur la tegmenton de la buso. Drake veturis la aŭton kiel eble plej glate, evitante la grandan truon, profunde spirante, ĉar li komprenis sian respondecon, kiu devenis el la ago de Kensi.
  
  Tiam, en la retrospegulo, li vidis Dal salti por kuniĝi kun ŝi.
  
  Ho merdo.
  
  Kun forta koncentriĝo, li tenis ĝin stabila.
  
  
  * * *
  
  
  Dahl grimpis sur la tegmenton de la buso. Kenzi etendis ŝian manon, sed li kapjesis preter ŝi.
  
  "Pli rapide!"
  
  La rusa helikoptero akiris altecon kaj nun denove plonĝis, ĉi-foje laŭ trikvarona angulo laŭ la fronto. Li povis vidi viron pendantan de ĉiu flanko, celanta armilon, verŝajne celantan la radojn aŭ eĉ la ŝoforon.
  
  Li tuj turnis sin, serĉante ĉinan helikopteron. Estis proksime. Svingante maldekstren, tie estis ankaŭ homoj, celantaj armilojn el la pordoj. La fakto ke la ĉinoj ne pafis peze sur sia propra buso estis komence kuraĝiga, sed estis moderigita per la ekkompreno ke ili bezonis la skatolon kiun Hayden tenis, kaj ili bezonis ĝin sendifekta.
  
  Kenzi sidis sur la tegmento de la buso, aŭskultante la venton kaj trafikon, kaj etendis la genuojn. Ŝi tiam levis sian armilon, temigante la helikoptero. Dahl esperis, ke ŝi eĉ ne provos filmi ĝin, nur fortimigi la pafistojn. La rusoj ne montris tian sindetenon, sed Kenzi senespere volis ŝanĝiĝi.
  
  Dahl taksis la proksimiĝantan helikopteron. Homa, li estis ne nur lerta, sed mortiga. La lasta afero, kiun li volis, estis kaŭzi ajnan specon de akcidento, des malpli unu, kiu povus konduki al kolizio kun buso.
  
  La antaŭaj radoj resaltis super la vojtruo, eltrovante "pardonu min" de Drake. Dal aŭdis nenion alian ol la sonon de rapida aero kaj la muĝadon de helikoptero. La pafo resaltis de la metalo apud lia dekstra kruro. La svedo ignoris tion, celis kaj pafis.
  
  La kuglo certe trafis, ĉar la viro faligis sian pafilon kaj retropaŝis. Dahl ne lasis tion rompi lian koncentriĝon, nur pafis alian pafon tra la malfermita pordo. La helikoptero deturniĝis rekte al li, rapide fermiĝante, kaj ĉi-foje Dahl komprenis, ke ŝajnigi esti malkuraĝulo estas malbona ideo.
  
  Li saltis sur la tegmenton de la buso.
  
  La helikoptero kriis superkape, tratranĉante la spacon, kiun ĝi ĵus forlasis. Li ne havis la manovreblon por turni sin al Kensi, sed li sufiĉe proksimiĝis por ĵeti ŝin flanken.
  
  Al la rando de la tegmento de la buso!
  
  Dahl deglitis kaj rampis antaŭen, penante ĝustatempe atingi ŝin. Kenzi ĉesigis ŝian falon sed perdis kontrolon de ŝia armilo; tamen, impeto sendis ŝin flugi el la rapidanta buso en la senĉesan vojon malproksime malsupre.
  
  La ĉina birdo akre kliniĝis, enirante la rondon. La ruso pafis superkape, devaga kuglo trapikis la metalon apud la dekstra femuro de Dahl. La korpo de Kenzi glitis de la flanko de la buso kaj li ĵetis sian tutan korpon en lastan malesperan salton, brako etendita.
  
  Li sukcesis ĉirkaŭvolvi sian dekstran manon ĉirkaŭ ŝian kuntremantan pojnon; forte premis kaj atendis la neeviteblan skuon.
  
  Ĝi venis, sed li tenis, etendiĝis ĝis la limo. La brila, glata metalo laboris kontraŭ li, lasante lian korpon gliti al la rando, la pezo de Kenzi tiris ilin ambaŭ malsupren.
  
  Estis kriegoj super la ligilo. La teamo povis vidi la piedojn de Kensi draŝi sin malantaŭ unu el la flankaj fenestroj. Dal tenis per ĉiuj fortoj, sed ĉiumomente lia korpo glitis pli kaj pli proksimen al ĉi tiu malmola rando.
  
  Ne estis kluĉilo sur la tegmento de la buso, kaj estis nenio por kapti. Li povis teni sin, li neniam ellasos, sed li ankaŭ ne trovis ajnan subtenon por levi ŝin. La voĉo de Drake aŭdiĝis super la komunikilo.
  
  "Ĉu vi volas, ke mi ĉesu?" Laŭta, necerta, iom maltrankvila.
  
  Dahl bone legis emociojn. Se ili haltus, ili estus forte trafitaj kaj de la rusoj kaj de la ĉinoj. Neniu scias, kia estos la rezulto.
  
  La voĉo de Lauren malaperis. "Pardonu, mi ĵus ricevis mesaĝon, ke la svedoj venas por vi. Nun ĝi disvastiĝas en kvar direktoj, homoj."
  
  Dahl sentis la pezon streĉi siajn muskolojn. Ĉiufoje kiam la buso saltis, alia colo da lia korpo glitis de la rando kaj Kenzi falis iom pli. Li aŭdis la voĉon de israelano de ie malsupre.
  
  "Lasu! Mi povas fari tion!"
  
  Neniam. Ili veturis je sesdek mejloj hore. Kenzi sciis ke li ne lasos ŝin iri kaj ne volis ke ili ambaŭ falu. Dahl sentis eĉ pli da respekto por ŝi. La koro, kiun li sciis profunde enterigita, ĵus leviĝis iom pli proksime al la surfaco.
  
  La sono de ŝiaj botoj tamburantaj kontraŭ la fenestroj igis lian propran koron bati pli rapide.
  
  Ili glitis kune, Kenzi laŭ la flanko kaj Dahl supren laŭ la supro de la buso. Li provis kapti la malglatan randon, kiu kuris laŭlonge de la rando, sed ĝi estis tro malgranda kaj tranĉita tra lia karno. Vidante neniun esperon, li alkroĉiĝis al ŝi kiel eble plej longe, riskante ĉion.
  
  Lia brusto moviĝis al la klifo, glitante senĉese. Liaj okuloj renkontis tiujn de Kensi, kiuj rigardis supren. Ilia interŝanĝo estis senvorta, neesprimebla, sed profunda.
  
  Vi devas lasi min iri.
  
  Neniam.
  
  Li tiris denove, nur por gliti preter la punkto de nereveno.
  
  Fortaj manoj kaptis ambaŭ liajn bovidojn, manoj kiuj povis aparteni nur al Mano Kinimake.
  
  "Ĉu," diris la havajano. "Vi infanoj ne iras ien."
  
  La havajano apogis Dahl kaj tiam malrapide tiris lin reen de sia falo. Dahl forte tenis Kenzi. Kune ili malrapide faris sian vojon al sekureco.
  
  Supre, la helikopteroj plonĝis por la lasta fojo.
  
  
  * * *
  
  
  Drake sciis, ke Kinimaka forte tenas siajn amikojn, sed li tamen ne kuraĝis tro forte turni la buson. La rusoj kaj ĉinoj atakis el diversaj direktoj, sendube sciante, ke tio estos ilia lasta voko.
  
  La sono de fenestroj rompiĝantaj diris al li, ke la aliaj ne estas senlaboremaj. Ili havis planon.
  
  Malantaŭ Alicia, Smith, May, Hayden, kaj Yorgy ĉiu prenis fenestron de ĉiu flanko de la buso kaj frakasis ĝin. Celante la proksimiĝantajn helikopteroj, ili malfermis fortan fajron, kiu devigis ilin rapide deflankiĝi. La arbarlinio finiĝis kaj Drake vidis konstruaĵojn antaŭe.
  
  Voja reto, trafikcirklo. Pafoj eksonis malantaŭ li, plenigante la buson; nigraj helikopteroj iris al la ĉielo.
  
  Li elspiris trankvile.
  
  "Ni pluvivas," li diris. "Batali alian fojon."
  
  Lauren interrompis. "Ankaŭ la svedoj retiriĝis," ŝi diris. "Sed mi ankoraŭ ricevas ion kiel aŭreolo en la signalo. Io inter Vaŝingtono, la kampo kaj mi. Ĉi tio estas stranga. Preskaŭ kvazaŭ... kvazaŭ..."
  
  "Kio?" Mi demandis. Drake demandis.
  
  "Estas kvazaŭ ekzistas malsama aro de komunikadoj. Estas pli al la ludo. Unu pli..." ŝi hezitis.
  
  "Teamo?" Drake finis.
  
  Hayden laŭte grumblis. "Tio sonas ridinde."
  
  "Mi scias," Lauren respondis. "Mi vere amas kaj mi ne estas fakulo. Se nur Karin estus ĉi tie, mi certas, ke ni havus ion pli bonan."
  
  "Ĉu vi povas kapti iun dialogon?" Hayden demandis. "Eĉ la plej malgranda afero?"
  
  Drake memoris pli fruan mencion de SEAL Teamo 7, aŭdita nur fare de Dahl kaj li mem. Denove venis en la kapon al li, ke ĉiuj komunikadoj estas frapetitaj.
  
  "Ĉu ni povas prokrasti ĝin por iom da tempo?" - li demandis. "Kaj ĉu vi trovos pli bonan manieron por ni foriri de ĉi tie?"
  
  Lauren sonis trankvila. "Kompreneble, kompreneble," ŝi diris. "Donu al mi minuton."
  
  
  ĈAPITRO DEK NAU
  
  
  Hayden Jay atendis plurajn horojn ke la teamo estu sekura, kaŝante en malgranda satelitŝirmejo en Tajvano antaŭ forlasado de la malvasta estejo por fari telefonvokon.
  
  Ŝia celo: kontakti Kimberly Crow.
  
  Necesis iom da tempo, sed Hayden persistis. Ŝi trovis trankvilan angulon malantaŭ la domo, kaŭris kaj atendis, penante malhelpi ŝian kapon turniĝi. Estis malfacile trovi ion permanentan en ŝia vivo por alkroĉi ekstere de la teamo. SPIR fariĝis ŝia vivo, la signifo de ŝia vivo, kaj kiel rezulto de tio, ŝi simple havis neniujn personajn ligojn, nenion krom laboro. Ŝi rememoris la kirlon de aventuroj, kiujn ili travivis kune-de Odino kaj la Pordegoj de Infero, ĝis Babilono kaj Pandora, la nuklea eksplodo kiu preskaŭ detruis Novjorkon, ŝia malnova rompo kun Ben Blake, kaj ŝia lastatempa rompo kun Mano Kinimaka. Ŝi estis forta, tro forta. Ŝi ne bezonis esti tiel forta. La plej lastatempa incidento pri inkaa trezoro en Peruo influis ŝin kaj mense kaj fizike. Neniam antaŭe ŝi estis tiel skuita ĝis la kerno.
  
  Nun ŝi trankvile rekonsideris. La pontoj eble estis bruligitaj, kaj tio devus estinti bona. Sed se ŝi vere volis ŝanĝiĝi, se ŝi volis pli en sia vivo, ŝi devis esti damne certa antaŭ ol ŝi ekpaŝis kaj riskis vundi iun denove. Estu ĉi tiu Mano aŭ iu alia.
  
  Mi zorgas. Mi vere volas. Kaj venontfoje, mi devas certigi, ke mi restas fidela al tio, kion mi finfine volas.
  
  De la vivo. Ne sen laboro. La SPEAR-teamo kunvenis kaj faris bonan laboron, sed nenio daŭris eterne. La tempo venos -
  
  "Fraŭlino Jay?" - diris la voĉo de la roboto. "Mi nun helpas vin."
  
  Hayden kunmetis ĉion. La sekva voĉo sur la linio apartenis al la Sekretario de Defendo.
  
  "Kio estas la problemo, agento Jay?" Lakona, trankvila, malproksima. Crowe ŝajnis esti sur rando.
  
  Hayden prenis la tempon por eltrovi kiel enkadrigi sian ĉefan demandon. Ŝi decidis enterigi ĝin en feko kaj vidi kion Korvo kaptis.
  
  "Ni forlasis Ĉinion kaj ricevis duan skatolon. La teamo kontrolas ĝin nun. Raportoj baldaŭ, sendube. Ne estas viktimoj, kvankam estas multaj tranĉoj kaj kontuzoj. Ne ĉiuj kontraŭaj teamoj estas malamikaj..." Ŝi demandis sin por momento, ĉu Korvo mordos, poste daŭrigis: "Kelkaj landoj estas pli agresemaj ol aliaj. La francoj perdis almenaŭ tri. Unu ruso estas vundita. Ĉu povus ekzisti alia, pli sekretema teamo? Ni aŭdis pecetojn de sekreta usona babilado, kiu, kompreneble, pruvas nenion. La britoj estas nianflanke, aŭ tiel ŝajnas, kaj Drake havas iom da influo sur ili. Ni nun estas ĉe la sekurdomo, atendante ke la pensfabriko ekscios la kieon de la tria Rajdanto."
  
  Nun ŝi haltis kaj atendis.
  
  Korvo konservis sian sindetenon. "Ĉu io alia?"
  
  "Mi ne kredas je ĉi tio". Hayden sentis sin seniluziigita kiam ŝiaj klopodoj estis nenio. Ŝi demandis sin ĉu ŝi devus esti pli rekta.
  
  "Mi estas en konstanta kontakto kun homoj de Vaŝingtono," diris Crowe. "Ne necesas informi min."
  
  "Ha, bone. Dankon".
  
  Hayden komencis subskribi. Estis nur tiam ke Crowe sendis ŝajne senkulpan peton laŭ la linio.
  
  "Atendu. Ĉu vi diris, ke vi pensis, ke iu povas personigi usonanojn? Ie sur la kampo?
  
  Hayden diris nenion tian. Sed el ĉiuj ĉi trafaj informoj, Crowe kaptis nur unu. Ŝi devigis ridon. "Ŝajnas, ke ĝi estas. Ni aŭdis ĝin sur la tero." Ŝi ne implikis Lauren en ĉi tio. "Kompreneble ni scias, ke ne ekzistas dua teamo, do ĝi povus esti unu el la aliaj landoj uzantaj eks-amerikajn specialajn fortojn aŭ eĉ soldulojn."
  
  "Negrava elemento de eksterlanda registaro uzanta usonan personaron?" Crowe siblis. "Eble, agento Jay. Eble vi pravas. Kompreneble, - ŝi ridis, "ne estos dua teamo."
  
  Hayden aŭskultis pli ol vortojn. "Kaj kiam ni revenos? Al kio ni revenas?
  
  Crowe restis silenta, kio rakontis al Hayden ke ŝi sciis precize kio estis demandita. "Unu kazon samtempe," ŝi finfine diris. "Unue, la tiel nomataj Rajdantoj de la Ordo devas esti trovitaj kaj neŭtraligitaj."
  
  "Certe". Hayden ankaŭ sciis, ke tio estas ŝia lasta ŝanco paroli rekte kun Crowe, do ŝi decidis iri iom pli. "Kaj se ni aŭdas usonan babiladon denove?"
  
  "Kiu mi estas, kampagento? Pritrakti ĝin."
  
  Crowe interrompis la vokon, lasante Hayden fiksrigardi la ekranon de sia poŝtelefono dum pluraj minutoj, nun retaksi ne nur sin sed ankaŭ la intencojn de sia lando.
  
  
  * * *
  
  
  Drake eluzis la ŝancon ripozi dum Yorgy, Mai, kaj Kinimaka aranĝis la novan keston. La fakto, ke ĝi venis el la maŭzoleo de Ĝingis-Ĥano kaj kuŝis inter la personaj havaĵoj de la legenda figuro, nur aldonis al la respekto kun kiu ili traktis lin. La klara, abomena simbolo ĉe la supro pruvis, ke ĝi iam apartenis al la Ordeno de la Lasta Juĝo.
  
  Kinimaka studis la kastelon. "Mi certas, ke la Ordo iam havis planon disdoni la ŝlosilojn," li diris. "Sed la vivo malhelpis." Li ridetis.
  
  "Morto," Mai diris mallaŭte. "La morto enbaris."
  
  "Ĉu vi volas, ke mi gracie malfermu ĝin?" Yorgy demandis.
  
  "Jes, ni rigardu kelkajn el tiuj ŝtelkapabloj, Jogulo." Alicia parolis de sia dorso kontraŭ la muro apud Drake, botelo da akvo en unu mano, pafilo en la alia.
  
  "Ĝi ne havas sencon". Kinimaka frapis la seruron per vianda piedo. "Ĝi ne estas ĝuste arto."
  
  Kenzi rampis al li dum Mai levis la kovrilon. Ĝi estis stranga scenaro, Drake pensis, la soldatoj ŝlositaj en eta ĉambro sen loko por sidi, neniu loko por paroli aŭ kuiri manĝaĵon. Nur minifridujo plena de akvo kaj kelkaj skatoloj da kuketoj. La fenestroj estis kurtenitaj, la pordo estis peze barita. La tapiŝo estis eluzita kaj muŝa, sed la soldatoj spertis pli malbone. Sufiĉis por iom ripozi.
  
  Smith, kiu gardis la pordon, enlasis Hayden reen, enirante ĝuste kiam majo atingis la keston. Ŝajnis al Drake, ke la estro aspektis elĉerpita kaj maltrankvila, ege. Mi esperas, ke ŝi pliprofundigos sian konversacion poste.
  
  Mai moviĝis de piedo al piedo dum kelkaj sekundoj antaŭ ol eltiri siajn brakojn. Ŝi tenis dikan faskon da paperoj volvitaj en dika ligilo kaj ligita per nodita peco da ŝnuro, kio igis kelkajn el la teamanoj levi la brovojn.
  
  "Ĉu vere?" Kinimaka kliniĝis malantaŭen sur siaj hanboj. "Ĉu ĉi tio estas armilo kiu povas endanĝerigi la mondon?"
  
  "La skriba vorto," Kenzi diris, "povas esti sufiĉe potenca."
  
  "Kio estas ĉi tio?" Mi demandis. Lauren demandis. "Ĉiuj uloj el Vaŝingtono atendas nin."
  
  La tempo daŭre laboris kontraŭ ili. Kiel ĉiam, ĝi estis la ŝlosilo por resti antaŭ la ludo kaj - precipe, la vetkuro. Drake vidis du vojojn antaŭen. "Maj, Hayden kaj Dahl, kial vi ne ekscias, kio ĝi estas? Lauren - kion vi havas sur la tria rajdanto, ĉar ni bezonas direkton en kiu moviĝi?"
  
  Lauren jam diris al ili, ke ŝi renkontos ilin ĉe la tria loko. Nun ŝi laŭte suspiris. "Nu, neniu estas centprocente certa, uloj. Por prezenti al vi bildon, mi prezentos al vi ilian interpreton de la kvar kardinalaj punktoj."
  
  Drake rigardis kiel May kaj la aliaj sulkigis la brovojn dum ili direktiĝis al la konkerarmiloj. "Ni havas tempon".
  
  "Nu, tio estas vere interesa. Ĝis la malkovro de la tiel nomata Nova Mondo en la deksesa jarcento, oni kredis, ke la tero estis dividita en tri partojn - Eŭropo, Azio kaj Afriko. La divido inter ĉi tiuj kontinentoj estis la Helesponto, kiu perfekte kongruas en la plano de la Ordeno, kiun vi sekvis ĝis nun. Do Azio komenciĝis preter la Helesponto, la nekonata lando de ekzotikaj riĉaĵoj, kiujn ili nomis la Oriento. Kompreneble, poste ili trovis Amerikon, kaj tiam ĝi fariĝis la Nova Mondo, dezirinda, nekonata kaj plena de espero. Libro de emblemoj prezentantaj la novajn kvar kardinalojn estis publikigita. Azio, Eŭropo, Afriko kaj Ameriko. Ŝajnas, ke la Ordo decidis injekti ĉi tiun antikvan pensadon en ilian mapon pro nekonataj kialoj - kvankam verŝajne ĉar ili ankoraŭ vidis sin kiel ĉiopovaj patriarkoj ĉasantaj relikvojn." Lauren enspiris.
  
  "Do ĉi tio estas la reedukado de la mondo, kiu denove okazis kiam ili trovis Aŭstralion kaj poste Antarkton?" Kenzi diris.
  
  "Jes, la laŭgrada reedukado tra la jarcentoj, kiun iuj opinias, daŭre okazas. Sed tio estas tute alia historio. Ne ĉio estis feliĉo kaj rozoj. La frazo "kvar anguloj de la tero" eble estis la plej polemika esprimo en historio. En la hebrea, ĝi tradukiĝas kiel "ekstrema". En Nombroj 15:38 ĝi estas la limoj; Jeĥezkel havas angulojn; kaj Ijob havas finojn. Ĝi ankaŭ povas esti tradukita kiel dividoj. Klare la Biblio lasis sin malfermita al mokado ĝuste ĉi tie..."
  
  Drake komprenis tion. "Ĉar ĝi sugestas, ke la mondo estas plata?"
  
  "Jes. Sed la Biblio priskribas ĝin en la libro de Jesaja, nomante ĝin sfero. Do, intencita ligo. La fundo estas, ke ili povus uzi ajnan nombron da vortoj - proksimume dekduo - por priskribi la angulon. Oni kredas, ke la vorto "ekstrema" estis intence uzata por transdoni, nu, ĝuste tion. Kaj neniu judo povus iam misinterpreti la veran signifon, ĉar dum 2 000 jaroj ili eliris antaŭ la urbo Jerusalemo trifoje tage kaj kantis: 'Blovu la grandan trumpeton por nia libereco. Levu standardon, por kolekti niajn ekzilitojn, kaj kunvenigu nin el la kvar anguloj de la tero en nia lando.
  
  "Do ili ne simple elektis frazon hazarde?" Smith demandis.
  
  "Ne. La libro de la profeto Jesaja klarigas kiel la Mesio kolektos sian popolon el la kvar anguloj de la tero. De ĉiuj partoj ili kolektiĝos en Izrael.
  
  Kenzi ne movis eĉ unu muskolon aŭ diris eĉ vorton. Drake havis neniun ideon pri ŝiaj religiaj kredoj, se ŝi entute havis iujn, sed li sciis, ke ĝi neeviteble fariĝos signifa parto de ŝia vivo tamen. Je ĉi tiu punkto, li studis ŝin iom pli dum ili atendis ke Lauren daŭrigos. La kredo de Dahl ke ŝi estas esence bonkora kaj ĉiam revenos al sia morala koro estis pravigita iagrade. Li ankoraŭ vidis la randon en ŝi-la randon de senleĝeco-sed tio ne nepre estis malbona afero.
  
  De tempo al tempo.
  
  Sed vi ne povus havi ĝin ambaŭflanke. Kaj tion li vidis en Kenzi - senkompata mortiganto kiam ŝi estis bezonata, kaj luktanta animo kiam ŝi ne estis bezonata. Por ŝi, ili devis lasi ŝin ŝanĝi.
  
  "Kompreneble ĝi havas sencon," diris Kinimaka. "Unue Afriko, poste Ĉinio. Kio do sekvas?
  
  Lauren respondis tuj. "Jes, ni pensas, ke la signifo de la Biblio estis en la membroj, same kiel la Ordo. Ili malfaciligis la venontan personon. Laŭ la teksto... nu... mi legos la koncernan fragmenton: 'Trovu la ripozlokojn de la Patro de Strategio, kaj poste la Khagan; la plej malbona indiano kiu iam vivis, kaj tiam la Plago de Dio. Sed ne ĉio estas kio ŝajnas. Ni vizitis la Khagan en 1960, kvin jarojn post kompletigo, metante la Konkeron en lian ĉerkon. Ni trovis la Plagon, kiu gardas la veran finjuĝon. Kaj la nura mortiga kodo estas kiam la Rajdantoj aperis. Ne estas identigaj signoj sur la ostoj de la Patro. La hindo estas ĉirkaŭita de armiloj..."
  
  Drake trempis ĝin. "La plej malbona indiano kiu iam vivis? Kaj li estas ĉirkaŭita de armiloj? Kompreneble, ĝi povus esti ie ajn en Barato. Ĉi tio estas lando ĉirkaŭita de armiloj."
  
  "Ĉu kiam la Ordo kaŝis Rajdantojn?"
  
  Drake pensis pri tio. "Nu, jes, mi pensas ke jes. Ĉiukaze, kio estas la tria rajdanto?"
  
  "Malsato".
  
  Li profunde enspiris kaj rigardis al Alicia. "Ĝi ne povus esti la Lanuga Princino, ĉu?"
  
  Alicia svingis la manon tien kaj reen. "Eble. Mi notos tion."
  
  Drake ruligis la okulojn. "Vi estas fike neebla."
  
  "Ĉu ajn preferoj?"
  
  "Por kio?"
  
  "Kiu princino? La knabino devus scii, sciu."
  
  Li studis siajn botojn. "Nu. Mi ĉiam estis partia al Kleopatro. Mi scias, ke ŝi ne estas princino, sed..."
  
  "Reĝino? Do eĉ pli bone".
  
  Lauren ankoraŭ parolis. "Kiel mi diris antaŭe, knaboj kaj knabinoj ankoraŭ taksas al kiu indiano la Ordono povus rilati. Verdire, ĝi estas tro ambigua. Mi volas diri, eĉ metante min en iliajn ŝuojn siatempe, ĝi povus esti unu el dekduo."
  
  "Kaj ili ĉiuj estas ĉirkaŭitaj de armiloj?" Smith demandis.
  
  "Mi loĝas en Barato, jes. Plejparte."
  
  "Nu, almenaŭ ni havas celon," Alicia diris.
  
  Drake rigardis May, Hayden, kaj Dahl, kiuj ordigis la enhavon de la dua skatolo, Konkero.
  
  "Ĉu progreso?"
  
  Hayden movis ŝian manon, indikante ke ili preskaŭ estis tie. Ŝi rigardis supren. "Ŝajnas, ke ĝi estas la skizo por finjuĝa scenaro. Ĉu vi memoras la bastonefikon? Unu malgranda evento kaŭzas alian kaj alian, ĉiu pli granda?"
  
  "Kaoso-teorio," diris Dahl. "Ĉi tio estas konkera armilo, kaj Ĝingis-Ĥano estis profunda pensulo. Per tio, vi povus konkeri la tutan mondon."
  
  Drake renversis sian akvobotelon.
  
  Alicia diris, "Domeno-efektaj armiloj?"
  
  "Tute prave. Kiel la murdo de Franz Ferdinand kondukis al la stelo de 1-a Mondmilito. Eble, ĉi tiu plano de kreskanta kaoso povus komenci la Trian Mondmiliton."
  
  "Ankaŭ," Drake malŝaltis la komunikilon dum momento kaj parolis mallaŭte, "ĝi estas sufiĉe komplika. Al kiu ni donos ĝin?
  
  Ĉiuj gapis. Ĝi estis valida demando. Hayden klarigis, ke li ne plu diru. Li sciis ke Washington kaj la Sekretario de Defendo jam estis malfeliĉaj kun ili, kaj revenis al pensado pri SEAL Teamo 7.
  
  Koincido?
  
  Neniam.
  
  Hayden studis la paperfoliojn dum kelkaj pliaj minutoj, poste metis ilin sub sian jakon. Alparolante la tutan teamon, ŝi levis la ŝultrojn, indikante, ke la decido ankoraŭ ne estis farita kaj absolute io ajn povus okazi kun nesekurigitaj dokumentoj.
  
  laŭte ŝi diris: "Ni traktos ĉi tion kiel eble plej baldaŭ. Ĝuste nun ni bezonas ĉi tiun trian lokon. Lauren?
  
  "Mi aŭdas vin. Ni ankoraŭ atendas".
  
  "Nun atendu momenton," diris Kenzi, la frumo frunta sur ŝia vizaĝo de la lastaj dek minutoj ankoraŭ klara. "Vi diras, ke estas kvar anguloj de la tero, ĉu?"
  
  "Nu, la Biblio mencias ĝin," Lauren diris. "Kaj tia estas la ordo de la Lasta Juĝo."
  
  "Nu, io estas malĝusta. Ĉu vi ne vidas ĉi tion?"
  
  Drake palpebrumis, nun pli konfuzita ol iam ajn. Dahl zorge studis Kensi.
  
  "Eble iu klarigo helpus?"
  
  "Kvar anguloj? Afriko, Azio, Eŭropo kaj Ameriko".
  
  "Certe. Tion ili diras al mi."
  
  Kenzi etendis ambaŭ manojn. "Kie estas Barato?"
  
  Hayden ekstaris. "Diable, Barato estas parto de la azia kontinento."
  
  "Kion ni jam traktis."
  
  Lauren meditis sur siaj piedoj. "Kiu lasas nur Eŭropon kaj Amerikon," ŝi diris. "Hej infanoj, ĉu vi pensas la samon kiel mi?"
  
  "Eble," ĝemis Alicia. "Via azeno ankaŭ estas sensenta pro sidado sur la aĉa planko?"
  
  "Kokido," diris Kinimaka. "Sed tiam mi ĉiam pensas pri kokido."
  
  "La Ordo estas la militkrimuloj de la kvardekaj jaroj. Antaŭ la tempo ili kaŝis la pafilojn, la esprimo "indiĝeno" estis uzita, sed ili ne pensus pri ĝi tiel. Pro Dio, ili naskiĝis en la dudekaj aŭ pli frue."
  
  "Ruĝaj indianoj?" Drake diris. "De la Sovaĝa Okcidento? Damnu ĝin".
  
  "Estas eble," Lauren diris. "Kion la pensfabriko serĉis en la malĝusta loko."
  
  "Do kiu estis la plej malbona homo, kiu iam vivis?" demandis Dahl.
  
  "Lasu min reveni al vi pri ĉi tio. Nuntempe, nur eniru la aviadilon."
  
  Drake ne estis la sola, kiu fiksrigardis Hayden.
  
  Reen al Ameriko?
  
  Crap.
  
  Hayden, precipe, observis Smith. Ili ne havis ideon, kio eble okazis post la okazaĵoj en Peruo, aŭ kion la aŭtoritatoj pensas. La soldato, laŭ lia merito, tuj komencis leviĝi kaj kontroli sian dorsosakon.
  
  Tria rajdanto? Ĉu malsato? Kaj Ameriko? Ĉu niaj rivaloj scias?
  
  Ĉu ŝi iam ricevos momenton de paco por aranĝi sian vivon?
  
  Ne hodia, Hayden, ne hodia.Signante al la aliaj, ke ili formetu iliajn komunikilojn kaj malŝalti ilin, ŝi defie staris meze de ili.
  
  "Ni faras ĝin," ŝi diris. "Kaj ni faras ĝin ĝuste. Kiel ni devus, kiel ni ĉiam faras. Sed uloj, mi havas rezervojn. Mi kredas," ŝi paŭzis, "ke Crowe kaj la usona registaro havas duan teamon en la ludo. La SEAL-teamo estas 7, kaj evidente ili estas sufiĉe bonaj. Ĉi tiu teamo eble ne estas en la ludo, nur por certigi, ke ni ricevas ĉiujn rajdantojn."
  
  Drake sulkigis la brovojn aŭdinte tion. "Pardonu?"
  
  "Nu, ĉu vi pensis, ke eble estos dua scenaro? Kio se ili estas ĉi tie, fakte, por detrui nin?"
  
  
  ĈAPITRO DUDEK
  
  
  Karin Blake sidis kun siaj nigraj ŝuoj sur la tablo, sia poŝtelefono inter la kolo kaj mentono, tajpante la klavaron per siaj liberaj manoj. Ŝi portis ĉifonitan T-ĉemizon kaj ĝinzon, kaj ŝiaj haroj estis ligitaj malantaŭen per dika scrunchie. La voĉo parolanta en ŝian maldekstran orelon preskaŭ estis sufokita de la ridado de Palladino.
  
  "Silentu, Dino!" ŝi turnis sin kaj vokis.
  
  "Jes Jes". La soldato turnis sin kun rideto kaj tiam vidis ŝian vizaĝon. "Bona bona. Dio, kiu diable komisiis vin?"
  
  Karin pardonpetis al la parolanto. "Infanoj estas ĉikanantoj," ŝi diris. "Iom pli kaj ili estos ekstere sur la malica ŝtupo."
  
  La virino mallaŭte ridis. "Ho jes, mi aĉetis al mi du el ĉi tiuj."
  
  Karin rigardis la altan, muskolfortan Dinosaŭron kaj ilian kunbatalanon, la malgrandan, magra Wu. Ambaŭ soldatoj forblovis, tedis esti enfermitaj en dezerta domo dum la pasinta semajno, tajlante diversajn sistemojn. Kion ili bezonis estis ia reala ago.
  
  Karin demandis: "Kaj ili forkuris?"
  
  "Certe. Mi estis parto de la komunika unuo. Ili asignis nin al deĵoroj. La SPEAR-teamo prenis la skatolon de la ĉinoj kaj sukcesis ŝteliri al Tajvano. Parte bonŝanco, parte rezervo flanke de aliaj teamoj, mi supozas."
  
  Karin sciis, ke ĝi estas pli ol nura sorto. Ne estis pli bona teamo en la mondo hodiaŭ ol SPEAR. Iam ŝi estis fiera esti parto de ĝi.
  
  "Tiu rajdanto merdo ne signifas multon por mi," ŝi konfesis. "Mi koncentriĝas pri aliaj aferoj. Sed diru al mi, kien ili iros poste?"
  
  "Nu, mi ankoraŭ ne scias. Ŝajnas Barato. Sed ŝajnas esti iom da malkonsento. Rigardu, mi konsentis helpi iomete pro tio, kio okazis al la malriĉaj gepatroj de Palladino kaj ĉar ni estas samflanke, sed estas limo al tio, kion mi povas diri."
  
  Karin sentis kreskantan suspekton. "Ni ne bezonas multe pli. Nur tio - kiam mi vokas, mi bezonas scii la pozicion de la teamo de Drake. Ĉu estos morgaŭ aŭ post monato. Vi povas fari ĝin?"
  
  La respondo estis konstanta. "Jes, kondiĉe ke mi restos en la sama unuo. Mi kredas."
  
  "Dankon". Karin rapide finis la konversacion antaŭ ol oni povus fari pliajn demandojn. Ŝi prenis momenton por taksi la ĉambron kaj vidi kie ili estas. Ekde kiam ili forprenis la lokon de la nesto de la drogkomercistoj, ili purigis ĝin de ĉio malbona, trovante ekipaĵon en ĉiaj lokoj, de la planktabuloj ĝis sub la domo, same kiel en anguloj tra la subtegmenta spaco. . Bruligi ĉion ĝis la lasta peco estis memindulgemo. Dum ankoraŭ eksterrete, Karin, Dino kaj Wu starigis komputilojn, komunikadojn, gvatajn aparatojn kaj pli. Se la dezerta domo devis esti ilia ĉefkomandejo, ĝi devas esti fortikigita, defendebla, kastelo en sia propra rajto.
  
  Karin pensis, ke ili estas preskaŭ tie.
  
  Nova, angora penso nun eniris ŝian menson.
  
  Ŝi rigardis Dino'n kaj Wu labori sur la komputiloj, ligante dratojn laŭ siaj propraj instrukcioj kaj instalante programaron, fajroŝirmilojn, kaj pli. Ŝi estis vera dinamito ĉe ĉi tia afero antaŭ ol ŝi komencis sian trejnadon. Nun ŝi estis multe pli granda. Jes, al ili ankoraŭ mankis kelkaj aferoj, sed la nunaj financoj sufiĉus nur por tio. Ili bezonis iun fonton de stabila enspezo.
  
  Ne ignoru ĝin. Vi ne povas premi ĝin, enterigi ĝin profunde.
  
  Karin sciis ĉion pri SEAL Teamo 7. Ŝi sciis kial ili estis tie, kio iliaj celoj estis; iliaj fortoj kaj malfortoj; ilia tagordo kaj finaj sekretaj ordonoj. Tiam, efike provizante subtenon, ŝi nun povis averti Matt Drake.
  
  Ĝi agitiĝis, ĝi tordis, ĝi kaŭzis acidon en ŝiaj intestoj.
  
  Ĉiu okazaĵo, kiun ili travivis, altaj punktoj kaj malfacilaj tempoj, tagoj de pura frenezo, tuŝis ŝiajn emociojn kiel birdo bekanta obstinan vermon. Karin jam unufoje estis tiel grave vundita kaj rezignis pri la vivo, nur por trovi ĝin denove en la plej neatenditaj lokoj. Ŝi ricevis novan celon.
  
  Kaj denove, tute neatendite, ŝi spertis ruiniĝon kiam ŝia frato kaj familio mortis, kaj poste amon kiam Komodo enamiĝis al ŝi. Eble tiu tre frua okazaĵo, kiam ŝi estis tiel juna, detruis ŝin kaj metis ŝin sur la vojon de la vivo.
  
  Devastigo.
  
  Nun ĉio, kion ŝi vere volis fari, estis detrui ĉiujn bonajn aferojn, kiujn ŝi havis. Se io iris bone, ŝi volis, ke ĝi malsukcesu. Se io bonega preparus por ŝi, ŝi zorgus, ke ĝi disfalos pro antaŭjuĝo.
  
  Se la nova teamo ekflorus, proksimiĝus, ĝi disŝirus ĝin.
  
  Memdetruo ne estis nova vivmaniero por Karin Blake. Ĉi tio estas mia elektita vivstilo. Mia komforta litkovrilo.Ŝi ĉiam scivolis ĉu ĝi iros plenan rondon, tuj ĉirkaŭe kaj reen al ĝi.
  
  Kaj tie ŝi sidis, malstreĉita, kun informoj, kiujn eĉ la SPEAR-teamo mankis, kiam ili transiris la kvar kardinalojn en sia serĉo akiri siajn manojn sur la kvar koŝmararmilojn. La vojkruciĝo staris larĝe malfermitaj ĉe ŝia pordo.
  
  Unu vojo kondukis al eventuala elaĉeto, al amikoj, kuneco kaj vivodoloro.
  
  La alia vojo detruus ĉi tiun tutan historion, ĉi tiun tutan necertan estontecon, kaj donus al ŝi ĉion, kion ŝi bezonis: kaoso.
  
  Karin kolektis siajn aĵojn kaj eliris sur la verandon. La dezerta aero estis seka kaj polva. Hela orbo fulmis alte en la ĉielo. Ie en la distanco, super-elita usona specialtrupa unuo nomita SEAL Teamo 7 persekutis ŝiajn maljunajn kamaradojn - Matt Drake kaj Alicia Miles, Thorsten Dahl kaj Mae Kitano kaj aliajn - kun intenco mortigi.
  
  Karin pensis pri averti ilin.
  
  Poste ŝi reŝovis la kapon en la pordon. "He, perdantoj, ekfunkciigu viajn azenojn. Ni havas lokojn por iri kaj homojn por vidi. La sekreta restadejo de Tyler Webb ne restos kaŝita eterne."
  
  
  ĈAPITRO DUDEKUNU
  
  
  Karin rajdis la ĉaspafilon, rigardante Dino'n singarde gvidi ilian Dodge Ram tra la serpentumaj serpentoj kiuj formis la aŭtovojojn kaj malantaŭajn stratojn de Los-Anĝeleso.
  
  "Kontenu vian direkton stabila," ŝi diris kiam la juna soldato preterpasis la ruĝan ŝoseon. "Ĉu vi memoras, ke ni estas ĉasataj?"
  
  Dino ridetis al ŝi kun nematura ĝojo. "Nur feliĉa eliri el la domo, panjo. Kiel ajn, vi devus scii, ke mi estas pli bona ol vi. Pli bona ĉiel."
  
  "Do vi daŭre parolas."
  
  "La armeo ne lasos nin iri," Wu diris. "Ĉiufoje kiam ni iras al la surfaco, ni estas vundeblaj."
  
  "Daŭrigu vian tonon, sinjoro Mizero. Dio, vi du povus ludi duoblan rolon."
  
  "Ni vidu kiel feliĉa vi estos, kiam ili metos viajn nuksojn sur la aŭto-baterion."
  
  "Ne estu azeno, Wu. Ĉi tio estas la armeo, ne la CIA."
  
  Karin ĝuis konstantajn panoramajn vidojn ambaŭflanke de la aŭto; Los-Anĝeleso en sia tuta gloro. Momento por malstreĉiĝi kaj ne pensi pri io ajn. Densa verdaĵo kaj betonaj gigantoj batalis por la ĉampioneco, kaj malantaŭ ili - metalaj nubskrapuloj, kiuj ekbrilis sub la brulanta suno. Malpeza nebulo pendis ĉe nuba nivelo, malheligante la tagon, sed ĝi estis apenaŭ rimarkebla. Homoj venis kaj iris, apenaŭ videblaj sur trotuaroj kaj en butikcentroj, zipante tien kaj reen en siaj aŭtoj. La Holivudo-Montetoj pasis malrapide de dekstre, nerimarkite, ĉar en tiu momento Dino rimarkis nigran kaj blankan taĉmentaŭton tirantan en la rapidan vojon kaj li malrapidiĝis kiel la bona knabo, kiu estis, tenante la okulojn sur la vojo, fokusante rekte antaŭen.
  
  Se vi ne rigardus ilin, ili ne rimarkus vin.
  
  Poste la marborda vojo malfermiĝis kaj ili estis survoje al San Francisco.
  
  "Pli bone ol la dezerto." Wu studis la briletantajn, ruliĝantajn ondojn.
  
  Karin analizis la antaŭan taskon. Ili ne vane pasigis sian tempon en ĉefstabejo. Unue, ili instalis komputilojn, du plej altnivelajn Mac-ojn kun tiom da specialaj ludiloj kiom ili povis pagi. La optika fibro-kablo estis la plej malfacila parto, sed post kiam ili tion solvis kaj Karin instalis multajn fajroŝirmilojn, ili estis pretaj iri. Eĉ tiam, eĉ kun Karin ĉe la klavaro kaj uzante ŝian inĝenian intelekton, ili ne havis la kapablon por freneza hakado. Ili estis limigitaj, devigitaj uzi eltrovemon.
  
  Karin sciis pri la sennombraj sekretaj bankkontoj de Tyler Webb. Ŝi observis ilin kiam ŝi laboris por SPIR. Ŝi konsciis pri tio, kion iuj nomis lia heredaĵo; pri la malmultaj sekretoj, kiujn li havis en ŝia malnova teamo. Kaj ŝi konsciis grandegan kaŝejon; io, kion la plej riĉa, ĝisosta kaŝsekvanto de la mondo amasigis kontraŭ centoj da homoj, denove inkluzive de membroj de ŝia malnova skipo.
  
  Plej multaj opiniis, ke ĉar Webb mortis, ili povus trovi lin laŭ sia libertempo.
  
  La problemo estis, ke Karin ne havis tiujn pensojn. Aliro al la kaŝmemoro donintus al ŝi nekalkuleblan potencon-kaj fine de ĉio, potenco estis kie ĉio estis. Tri el ili povus pluiri de tie; ricevi monon, anonimecon, sekurecon kaj influon. Kompreneble, se estus centoj da homoj serĉantaj la kaŝejon de Webb, estus speciale malfacile ŝteli.
  
  Ĝuste nun neniu sciis kie ĝi estas.
  
  Krom Karin Blake.
  
  Almenaŭ tion ŝi pensis. La venontaj kelkaj horoj montros. La internaj informoj estis tre helpemaj. Ŝi sciis ĉion pri Nicholas Bell kaj kiel la denuncanto, sidante en prizonĉelo, ĉion rakontis - nomojn, lokojn, personecojn, ĉion ĉi putran kloakon. Ŝi sciis, kiel Lauren Fox amas viziti. Ŝi konis homojn, kiuj aŭskultis kaj parolis kun Lauren Fox.
  
  Nu, ŝi konis ilin, ili ne nepre konis ŝin.
  
  Eble iom malfrue al la festo-la armea trejnado kaj posta foriro de Karin bezonis iom da tempo-sed ŝi kompensis per iom da altnivela haka talento. La konversacioj de Bell estis frapetitaj. Smith ŝajnis havi la koron regule ricevi kopion de ĉi tiuj konversacioj-malbona knabo-kaj trakti ilin laŭplaĉe. Kiu sciis, kion faris al ili la varmega, facile koleriga soldato? Protektante nacian sekurecon, evidente.
  
  La fundo estis ke Karin povis haki la linion kiu kondukis rekte al la reto de Smith. Ĝi estis relative facila laboro por ŝi. Ŝi prenis la tempon por kolekti riĉan rabaĵon. Tyler Webb siatempe posedis sennombrajn oficejojn, domojn, penthouses kaj eĉ insulon tra la mondo. Loknomoj kiuj resonis kun ŝi inkludis Washington DC, Niagaron, kaj Montekarlon. Bell parolis al Lauren, sed li ankaŭ parolis al sekurgardistoj kaj advokatoj, kaj la notoj de Smith inkludis fragmentojn de ĉiuj el ili.
  
  Smith ne havis la plej brilan estontecon, ŝi pensis.
  
  Kiel ajn vi tordas ĝin, la Perua okazaĵo - aŭ okazaĵoj - plonĝis la SPEAR-teamon en mondon de mizero.
  
  Karin ŝanĝis sian pozicion kiam signo fulmis dirante ke ili estas 130 mejlojn de San Francisco. Bell iĝis sufiĉe elokventa kun Lauren, deklarante faktojn ree kaj denove kiuj eble estis ĝustaj, nomoj, lokoj, bankkontoj. Nuntempe, Karin ne kuraĝis uzi neniun el la kontoj pro timo, ke la aŭtoritatoj povus kaŝe kontroli ilin por vidi kiu aperis. Unue, ili bezonis solidan agadplanon kaj fuĝon.
  
  Tial la vojaĝo al San Francisco.
  
  Se premite, Bell rakontis kiel Webb foje fanfaronis pri tio, kion li sciis. Ĉi tiu viro estis rita kaŝsekvanto, riĉa ombro kun la rimedoj por elmontri, vundi kaj posedi preskaŭ iun ajn en la mondo se ili volis. Webb ĉiam ofertis fajnaĵojn al Bell, starigante lin, sed ankaŭ insinuante kion li nomis "la vejno de patrino."
  
  Ĉi tiu "vejno de patrino" montriĝis speciala oficejo, kie la megalomania frenezulo konservis la tutan malpuraĵon, kiun li iam kolektis sur iu ajn. Kompreneble, li neniam diris al Bell kie ĝi estas.
  
  Karin tamen pripensis ĉion. Ŝi havis la ekskluzivan avantaĝon povi vidi ĉion de interne. Kaj ŝi memoris momentojn, kiam Webb ŝtelis informojn de la plej multaj el la teamanoj kaj sekrete vizitis ilin. Ŝia eideta memoro piedbatis ĝuste tie. Ne estis facile, kompreneble, sed Karin sciis, ke Webb tiam laboris en elstara Vaŝingtona oficejo kaj sukcesis spuri la korespondadon, kiu nun estis registrita.
  
  Grandaj dosieroj estis senditaj al specifa adreso en San Francisco duon dekduo fojojn. Pliaj enketoj rivelis ke aliaj grandaj dosieroj estis akiritaj de aliaj konataj oficoj. Tiel, dum la aŭtoritatoj fosis tra la dika aro da datumoj, Karin povis precize precize kion ŝi bezonis.
  
  Dino kondukis ilin tra trafiko, tra la Ora Pordego kaj preter Fiŝkaptisto. Turistoj plenigis la areon per fotiloj pretaj, elirante sur la vojon sen multe da zorgo por si mem. Dino miksiĝis kun la trafiko, donante al la policanoj neniun kialon rimarki ilin. Kruta monteto kondukis ilin pli en la urbon, kaj baldaŭ ili ĉirkaŭiris Union Square, preterpasante bankojn kaj apotekojn, ŝipojn kaj restoraciojn en sia plej malfacila serĉado ĝis nun - trovi bonan lokon por parki.
  
  "Nur lasu ĝin ĉi tie." Wu montris malgrandan spacon proksime de Walgreens. "La adreso estas kvin minutoj piedire de ĉi tie."
  
  "Kvin minutoj?" Karin diris. "Povus esti eterneco, se Webb postlasus eventualaĵojn."
  
  "Krome," Dino diris kiam li malrapide alproksimiĝis al sia celo, "ĝi estas Dodge Ram. Estus malfacile por mi parki mian pugon en ĉi tiu loko."
  
  "Ĉu vi volas, ke mi faru ĉi tion? Mi povas veturi."
  
  "Ho ĉu vere? Nu, kompreneble, Toretto. Ni vidu kiel vi fartas-"
  
  "Infanoj," Karin spiris. "Silentu la fikon. Ĉu vi vidas ĝin tie?"
  
  "Ni bezonas bonan aliron por rapida foriro. Ni bezonas rapidan aliron. Ni bezonas..." Dino paŭzis. "Diable, ni bezonos garaĝon por la longa vojaĝo, ĉu?"
  
  Karin kapjesis. "Ĉi tie. Se necese, ni kuŝas iom; ni ĉiam povas foriri de ĉi tie alian tagon, kiam la polvo ekloĝos."
  
  "Diable, mi esperas, ke ne," Wu murmuris. "Pasigis sufiĉe da tempo kun vi du ĉi tiujn tagojn."
  
  "Ĉi tio estas problemo?" Karin pensis dum Dino veturigis la Virŝafon al la subtera parkejo.
  
  "Nu, testosterono estas iom alta. Vi du konkuras kiel fratoj kaj fratinoj la tutan tempon. Ĝi fariĝas iom tede foje."
  
  "Ni? Konkuri?" Karin fikse rigardis Dino'n. "Ĉu ni?"
  
  La juna soldato laŭte ridis. "Nur ĉar vi ne volas konfesi, ke mi estas pli bona ol vi."
  
  "Mi ne vidas ĝin." Karin kritike rigardis lin, poste turnis sin al Wu. "Ĉu vi vidas ĉi tion?"
  
  "Lasu min meti ĝin tiel. Se vi du iam ebriiĝos kaj decidos pariĝi, vi devos fari tion starante, ĉar vi ambaŭ volas esti supre."
  
  Karin raŭke ridis, kiam Dino finfine trovis lokon laŭ sia plaĉo. "Kiel ebrie? Diablo, simple ne estas sufiĉe da alkoholo en la mondo por ke tio okazu, ve."
  
  Dino elprenis la ŝlosilojn kaj malfermis la pordon. "Tempo por koncentriĝi. Ĉio ĉi tiu pariĝa fiaĵo ne helpas."
  
  "Vi ne ŝatas knabinojn, Dino?" Karin aliĝis al la du viroj antaŭe. "Estas zoo en San Francisco. Ni ĉiam povas konduki vin tien post kiam ni finos."
  
  Dino ignoris ŝin, elprenis sian poŝtelefonon kaj atendis la adreson, kiun li volis ŝargi. "Tri minutojn," li diris. "Ni pretas?"
  
  Karin enŝovis la ŝultrojn en sian dorsosakon. "Kiel diable."
  
  
  * * *
  
  
  Ĝi estis oficeja konstruaĵo, alta, kaj la oficejo de Webb estis sur la tridek-kvina etaĝo. Karin opiniis, ke tio estas nekutima por li - frenezulo kutime preferis vivi je la plej alta nivelo por malestimi ĉiujn - sed ŝi pensis, ke li povas konservi ĉi tiun adreson kiel eble plej modesta kaj sekreta - tion li zorgis, kaj elita deponejo de lia vivoverko.
  
  Ĉiuj antaŭzorgoj, ŝi pensis.
  
  Kiu faris tion, kion ili estis farontaj eĉ pli...
  
  Stulta? Nova? Smart? Smart?
  
  Ŝi ridetis morne al si mem, kiam ŝi rimarkis, ke la respondo dependas de la rezulto.
  
  La triopo eniris tra la turnpordo sur la teretaĝo, ekvidis plurajn liftojn, kaj iris tien. Viroj kaj virinoj en malhelaj kostumoj vagis tien kaj reen. En la malproksima angulo estis informtablo, ĉe kiu laboris du nigraharaj sekretarioj. La brua nivelo estis malalta, ĉiuj klopodis ne brui. Karin vidis unu tropezan gardiston en la angulo, rigardante la preterpasantan trafikon kaj tri sekurkameraojn. Ŝi kondukis Dino'n al la informtabulo.
  
  "Tridek kvin". Ŝi kapjesis. "La tuta etaĝo estas posedata de unu firmao."
  
  "Havas la signifon".
  
  Wu fiksrigardis la titolon. "Minmac Systems?" li legis. "Estas same, estas same."
  
  La senvizaĝaj korporacioj kiuj regis la mondon.
  
  Karin pluiris, atingante la liftojn kaj rekontrolante. Ne surprizus ŝin, se ŝi trovus la malplenan numeron 35-aŭ la numeron mankanta tute kune-sed jen ĝi estas, blanka kaj brila kiel ĉiuj aliaj. Loĝantoj premis butonojn sur malsamaj etaĝoj, kaj Karin atendis ĝis la lasta, sed nur ŝi premis 35.
  
  Ili ne longe atendis sin. Ŝi demetis sian dorsosakon, ŝajnigante, ke ŝi traserĉas enen serĉante ion. Dino kaj Wu ankaŭ pretiĝis. Kiam la lifto sonoris kaj la pordoj malfermiĝis ĉe la marko 35, la triopo nur atendis kelkajn sekundojn por vidi kion ili alfrontas.
  
  Polurita koridoro forkuris en la malproksimon, kun pordoj kaj fenestroj ambaŭflanke. Ĉe la malproksima fino estis ligna tablo. La muroj estis ornamitaj per pentraĵoj, sengustaj kaj enuigaj. Karin konjektis, ke iu atendis ekde la momento, kiam ŝi premis la butonon, sed nun ili estas ĉi tie. Ili estis pretaj, senpaciencaj, junaj kaj kapablaj.
  
  Ŝi gvidis la vojon, paŝis en strangan mondon, kiu iel ankoraŭ apartenis al la mortintoj. Por tiu afero, tio estis la heredaĵo de Webb. Lia patrina vejno.
  
  Ne estas sekurecaj fotiloj. Neniu protekto. La unua pordo, kiun ŝi provis, ŝancelis tiel forte en ĝia kadro, ke ŝi foriris. Ĝi estis ĉio por spektaklo, nur kovrilo. Ŝi eltiris sian pafilon kaj plenigis siajn poŝojn per revuoj. La veŝto, kiun ŝi portis sub sia mantelo, ŝajnis nefacilebla ĉi tie, sed nun ĝi protektis ŝin. La teamo etendiĝis kiam ili singarde alproksimiĝis al la tablo.
  
  Karin haltis kaj rigardis ambaŭflanken laŭ la du novaj koridoroj. Ŝi estis surprizita kiam la voĉo de la roboto parolis.
  
  "Ĉu mi povas helpi vin?"
  
  Ŝi rimarkis sensilon fiksitan al la antaŭa rando de la tablo. Tamen, ŝi ne vidis iujn ajn fotilojn.
  
  "Saluton? Ĉu estas iu tie?" Mi ludas la malsaĝulon.
  
  Dum ĉi tiu tempo, ŝi pripensis la planon en sia kapo. Ne nur la granda datumfluo de Webb kondukis ŝin al ĉi tiu adreso, ŝi povis precizigi la precizan lokon de la terminalo al kiu li venis uzante la ciferecan framkonstruon de la konstruaĵo. Ŝi sciis, ke ili devas turni maldekstren kaj poste dekstren, sed ŝi scivolis, kion la robotoj povas fari...
  
  "Mi pensas, ke ni estas perditaj." Ŝi levis la ŝultrojn dum ŝi rigardis Dino'n kaj Wu. "Nur atendu, sinjoro Roboto, dum ni provas trovi iun."
  
  Ĝi valoris provi. Karin iris maldekstren, la uloj malantaŭ ŝi. La unua montviro aperis maldekstre kiam li forlasis la oficejon, tenante basbalbatilon forte en unu mano kaj frapante sian kapon en la alia. Antaŭe aperis sekundo, sekvita de tria, kaj poste aperis kvara de maldekstre, ĉi-foje kun martelo.
  
  Wu ridis. "Tri malantaŭe".
  
  Karin svingis sian pafilon. "Venu infanoj, kion mi mankas?"
  
  La unua monto, la kalvulo, ridetis. "Estas radaro, knabino, kaj ni restas sub ĝi."
  
  "Mi vidas. Do, konante Tyler Webb kiel mi konas lin - viro kiu ŝatas brui en la ĝusta tempo kaj en la ĝusta loko - ĉu ĉi tio estas lia ĝardeno de trankvilo? Meditado? Nu, ni verŝajne ne ĝenos lin nun, knaboj, ĉu?"
  
  "Pistolpafo kaj la policanoj estos ĉi tie post dek minutoj," diris la viro. "IMPACT en dudek."
  
  "Kaj konstrui sekurecon?"
  
  La viro ridis. "Ne gravas".
  
  "Dankon pro la informoj".
  
  Karin pafis lin en la brakon sen averto, vidis lin ŝanceliĝi. Ŝi pafis la sekvan, ĉe la stomako, kaj atendis, ke li trafos la plankon antaŭ salti super lian dorson kaj uzi sian spinon por forpuŝi.
  
  Basbalbatilo preterflugis ŝian kapon, maltrafis, kaj kraŝis tra la pordo, rompante la vitron kaj kadron. Ŝi ignoris ĝin. Wu estis malantaŭ ŝi kaj Dino moviĝis en la alia direkto. Tria obezeco baris ŝian vojon. Ŝi pafis du pafojn en la amason, evitis fortan svingon, kaj tiam ŝi ne havis alian elekton ol bati la senmovan mason en la frunto.
  
  Ŝi saltis malantaŭen, ŝokita.
  
  Ŝi tenis sin je la pafilo, kiam ŝi falis sur la dorson. Rigardante supren, ŝi vidis grandegan, rondan vizaĝon rigardantan malsupren al ŝi, sensenta, brutala giganto kun kuglotruoj kiujn li ne povis senti, sangofluoj kiujn li ne povis vidi, kaj la plej granda razimakulita ligna klabo kiun ŝi iam ajn havis. vidis.iam vidis.
  
  "Fika Kavernulo"
  
  Karin ekpafis kiam la klubo falis. Du kugloj iris tra la superpendanta stomako, trafante la plafonon, sed la bastono daŭre malaltiĝis. Karin forturnis la kapon. La frapo alteriĝis apud li, fendis la plankon, fajregante el la brilantaj klingoj. Dum sekundo li kuŝis tie, poste la mano tenanta lin streĉiĝis kaj li komencis levi sin de la planko.
  
  Karin retiriĝis, vidis la teruran vizaĝon kaj rekte pafis al li. Ĉi-foje, la posedanto sentis ĝin kaj tuj ŝanceliĝis, feliĉe falante dekstren kaj rekte super alian kolegon, kaptante la pli malgrandan personon malsupre.
  
  Wu saltis super ŝi, pafante al du pliaj pezaj kolosoj. Ĉi tiuj homoj falis sur la genuojn. La bastono frapis Wu en la bicepson, igante lin jelpi. Karin turnis sin por vidi la unuan viron-la kalvulon, kiun ŝi pafis en la kruro-, persekuti apud ŝi, lasante sangospuron en lia maldormo.
  
  "Vi ĵus fuŝis sufiĉe bone, sinjorino. Por ĉiuj."
  
  "Ho, do nun, kiam mi pafis vin, mi estas sinjorino, ĉu ne? Mi supozas, ke vi scias, por kio ni estas ĉi tie?"
  
  Li etendis manon al sia klabo kaj al la tranĉilo, kiu pendis de lia zono.
  
  "Ĉu vi ŝercas? Estas nur unu afero ĉi tie, vi scias ĝin."
  
  Karin kapjesis. "Certe".
  
  "Sed vi neniam trovos ĝin."
  
  Ŝi rapide rigardis ĉirkaŭ la multajn ĉambrojn plenigitajn de komputilaj terminaloj, ĉiuj sendube funkciante, rulantaj ian programon, kaj ĉiuj same kiel iliaj najbaroj.
  
  Sed ŝi sciis pli bone. "Ho, mi kredas ke mi povus."
  
  Ŝi ankaŭ sciis, ke viro kiel Webb neniam pensus enmeti ŝaltilon. Ne post la tuta laborego, kiun li faris por akiri tiajn aferojn, ne kiam ĉiu dolĉa ĉasado, kiun li iam prenis, okazis ĝuste ĉi tie.
  
  Ŝi evitis la vesperton, ĉesigis la baton per la tranĉilo, kaj lasis duan kuglotruon en la viro. Ŝi eksaltis kaj sekvis Wu, poste rigardis malantaŭen por vidi kiel Dino fartas. Ĉio estis bona. La nura problemo kiun ili renkontis nun estis la polico.
  
  Wu hezitis; la koridoro estis malplena. "Kien vi iras?"
  
  Karin preterkuris, la loko fiksiĝis en ŝia memoro. "Al la kaverno de unu el la plej malbonaj monstroj kiuj iam vivis," ŝi diris. "Do estu malvarme. Ĉi tie, knaboj."
  
  
  ĈAPITRO DUDEK DU
  
  
  La ĉambro mem estis abomena, la lasta spuro de Tyler Webb, plena de eksteraj bildoj, kiuj parolis pri malica interna frenezo. Ili prenis serurojn en sekundoj, vidis enkadrigitajn fotojn sur la muroj - karaj viktimoj kaj persekutoj, antaŭ kaj post la pafadoj - kaj bizaran kolekton de spionaj aparatoj el la tuta mondo aranĝitaj sur tabloj tra la tuta ĉambro.
  
  Karin ignoris ĝin kiel eble plej bone, aŭdante la sirenojn tra la vitraj fenestroj. Wu kaj Dino gardis kiam ŝi kuregis al la terminalo.
  
  Post duobla kontrolo, ŝi konfirmis, ke ĝi estas tiu, kiu ricevas grandegajn fluojn de datumoj konektitaj al specialformata poŝmemoro, kaj rigardis la malgrandan verdan lumon, kiu konfirmos la aŭtomatan ŝarĝon de la enhavo de la terminalo. Karin antaŭvidis, ke granda kvanto da informoj povus esti transdonitaj kaj agordi la poŝmemoron laŭe. Ĝi estis tiel rapida kiel ŝi povis fari ĝin.
  
  "Kiel ni fartas?" Ŝi rigardis supren.
  
  Wu levis la ŝultrojn. "Ĉi tie ĉi estas trankvila."
  
  "Krom ĝemoj," diris Dino. "Tio sufiĉas."
  
  Parto de ilia plano estis postlasi viktimojn. Estus konfuze kaj prokrastus la policon. Karin estis feliĉa, ke ili estas almenaŭ brutuloj kaj meritis sian venontan novan sorton en la vivo. Ŝi rigardis la fulmantan verdan lumon, vidis, ke ĝi fulmas rapide, kaj rimarkis, ke la laboro estas preskaŭ finita.
  
  "Estu preta".
  
  Sirenoj eksonis ekster la fenestro.
  
  La indikilo ĉesis palpebrumi, signalante, ke ĉio estas kompleta. Ŝi elprenis etan diskon kaj metis ĝin en internan zipan poŝon. "Estas tempo por iri".
  
  Tuj, la knaboj antaŭeniris, singarde evitante la falintajn, sangantajn virojn kaj piedbati la du kiuj provis leviĝi. Karin minacis ilin per sia pafilo, sed ŝi ne uzus ĝin. Eble ankoraŭ ekzistas iom da konfuzo pri de kie venis la pafado. Ili jam estus okupataj per sekurecfotiloj kaj demandante multajn demandojn. La ŝlosilo por eskapi estis ne agi rapide, eĉ ne esti singarda.
  
  Ĉi tio devus esti surprizita.
  
  Ili malfermis siajn dorsosakojn, elprenis sian enhavon kaj poste elĵetis la malplenajn sakojn. Rigardante unu la alian, ili kapjesis.
  
  "Oficiro". Wu salutis Dino'n.
  
  "Oficiro". Dino vigle kapjesis al Karin.
  
  "Serĝento," ŝi plifortigis sian britan akĉenton kaj direktiĝis al la servoliftoj.
  
  Ŝi havas en sia poŝo la ŝlosilon al potenco, al registaro kaj reĝa manipulado, al puĉo post puĉo, al financa libereco kaj kontrolo de la leĝo.
  
  Ili nur bezonis sekuran lokon por kuri.
  
  
  ĈAPITRO DUDEKTRI
  
  
  Alia tago, alia flugvojaĝo, kaj Matt Drake sentis gravan jetlag. Ili ekflugis nur unu horon antaŭ ol, kaj ili atingis la tagon en la direkto de Atlantiko, kun direkto al Usono de Ameriko.
  
  Neniu klara ideo pri kie iri.
  
  La Tria Rajdanto - Malsato. Drake timis imagi, kian militon la Ordo elpensis por la malsato. Ili daŭre estis tre okupataj evoluigante la unuan armilon, la spacpafilon, kaj aparte la duan armilon, la kernkodon. Hayden ankoraŭ konservis ĉiujn informojn por si, sed la premo dividi estis grandega. Nur la subita tumulto kaj neklara celo igis ŝian neagadon akceptebla.
  
  La kerna kodo realigis eventojn tra duono de Eŭropo kaj finfine Ameriko por faligi la mondajn ŝtatestrojn, detrui la infrastrukturon de la nacio, ligi iliajn armeojn kaj liberigi la psikoulojn, kiuj volis resendi la Teron en la mallumajn epokojn. Ĝi ŝajnis terure reala kaj terure facila. Iun tagon ĉi tiu unua domeno falis...
  
  Hayden silentis dum ŝi legis ĝis la fino. Drake lasis sian menson trakuri ĉiujn lastatempajn revelaciojn: Team SEAL 7; SWAT-teamoj irantaj en batalon unu kun la alia; Francaj perdoj, plejparte al rusoj; kaj nun asocio kun indianoj. Kompreneble, la indiĝenoj estis bonegaj rajdantoj, eble la plej bonaj kiuj iam vivis. Sed de kie venas malsato en ĉio ĉi?
  
  Alicia mallaŭte ronkis apud li, unu okulon malfermita. Kenzi provis sian plej bonan por kapti la okazaĵon en vidbendo, sed Dahl sukcesis reteni ŝin. Drake rimarkis ke ĝi ne estis milda fizika trankviligo, sed prefere vortoj kiuj igis ŝin ŝanĝi ŝian opinion. Li ne estis certa, ke Dal kaj Kenzi proksimiĝos. Neniu el liaj aferoj, kompreneble, kaj li, fakte, veturis laŭ la samaj fervojaj vojoj, sed...
  
  Drake volis la plej bonan por la Freneza Svedo, kaj tio estis ĝi.
  
  Lauren sidis antaŭe, kun Smith kiel eble plej proksime, do ŝi ne sentis sin tro malkomforta. Jorgi, Kinimaka, kaj Mai parolis mallaŭte ĉe la vosto de la aviadilo; la kargejo, en kiu ili estis, estis malmulte pli ol flua, bruanta altplafona ŝelo. Unufoje, li ŝatus flugi unuan klason. Eĉ la trejnisto superis la pakaĵklason.
  
  Lauren temigis la korespondadon, kiun ili ankoraŭ daŭrigis inter si kaj Vaŝingtono. Ĝuste nun, la konversacio estis malvigla kaj nefokusita, pli de cerbuma sesio ol vera diskuto. Kvankam tiom da geeks?Drake ne dubis, ke ili trovos ĝuste tion, kion ili serĉas.
  
  Horoj pasis, kaj la Ŝtatoj proksimiĝis. Lauren ekinteresiĝis pri diversaj materialoj venantaj el konkurantaj landoj. La israelanoj ŝajne ordigis la usonajn ligojn preskaŭ samtempe kun SPIR. La britoj ankaŭ. La ĉinoj silentis, kaj la francoj, tre eble, eliris el ĝi. Drake sciis ke ili ne aŭdos de la SEALoj. Fakte, kompreneble, ili ne estis tie.
  
  "Estos interese vidi ĉu ili sendas ĉi tiujn teamojn al Ameriko diskrete," diris Dahl. "Aŭ uzu internajn komandojn."
  
  "Ĉu homoj jam infiltris la socion?" Hayden suprenrigardis. "Mi dubas pri tio. Dormantaj agentoj bezonas jarojn por krei."
  
  "Kaj ne estas malfacile flugi nerimarkite," diris Smith. "Drogkomercistoj faras tion dum jardekoj."
  
  "Ĉu kondukoj pri ĉi tiu plej malbona indiano kiu iam vivis?" Mai demandis.
  
  "Ne de Vaŝingtono, kaj se niaj konkurantoj scias, ili konservas ĝin sekrete."
  
  "Puraĵo".
  
  Drake rigardis la tempon kaj rimarkis, ke ili alproksimiĝas al la Ŝtatoj. Li milde skuis Alicion por veki ŝin.
  
  "Ŭaŭ?"
  
  "Tempo por vekiĝi".
  
  Kenzi klinis sin pli proksimen. "Mi pretigis vian botelon, bebo."
  
  Alicia svingis al ŝi la manojn. "Diablo, diablo! Forigu tiun aferon de mi!"
  
  "Estas nur mi!"
  
  Alicia moviĝis tiom malproksimen kiom permesus la fakmuro. "La sanga cirka klaŭno fizzog."
  
  "Kio estas fizz?" Kinimaka aspektis vere interesita.
  
  "Ĝi signifas 'vizaĝo' en la angla," diris Drake. Kaj responde al la ŝajna senkuraĝigo de Kenzi, li diris, "Mi ne konsentas. Vi estas honesta Bobby Dazzler."
  
  "Ĉu vere?" Alicia grumblis.
  
  "Kio? "
  
  "Venifas, ke vi estas bona rigardi, amo."
  
  Kenzi sulkigis la brovojn kiam Alicia komencis grumbli kaj Drake ekkomprenis ke li verŝajne transiris la limon kun ambaŭ virinoj. Nu, almenaŭ kun Kenzi. Li rapide kapjesis al Lauren.
  
  "Neniam. Ĉu vi estas certa? "
  
  La atento turnis sin al la novjorkano.
  
  "Ho jes, mi certas." Lauren estis sufiĉe rapida por kaŝi sian surprizon kaj salti rekte en la novaĵraporton. "Donu ion al mi."
  
  Tuj, kvazaŭ pro volo de la sorto, revenis la bona novaĵo. Lauren metis ĝin sur laŭtparolilon. "Hej homoj, estas bone vidi, ke ni ankoraŭ altiĝas." Sinjoro Obnoxious estas reen sur la linion. "Nu, la bona novaĵo estas, ke dum vi infanoj ricevis vian tranĉon de zi, mi multe laboris pri ruĝeca komputilo. Do, unue la dua rajdanto kaj la konkero. Fraŭlino Jay? Grandaj hundoj bojas."
  
  Hayden balancis la kapon. "Parolu usonan, stultulo, aŭ mi maldungos vin."
  
  Drake ekrigardis trans la tablon, sciante ke ŝi ankoraŭ haltas. Post ĉio, la ŝlosilkodo estis en ilia posedo, kaj la usonanoj sciis ĝin. Tiam penso trafis lin, kaj li signis, ke ŝi aliĝu al li ĉe la malantaŭo de la aviadilo.
  
  Ili trankvile brakumis unu la alian.
  
  "Ĉu eblus nur perdi unu el la folioj?" li demandis. "La plej grava el ili."
  
  Ŝi gapis. "Kompreneble, se vi volas desegni celon sur ni. Ili ne estas tiom stultaj."
  
  Li levis la ŝultrojn. "Mi scias, sed rigardu la alternativon."
  
  Hayden klinis sin al sia seĝo. "Nu, mi pensas, ke ni jam estas fikitaj. Kian damaĝon povas kaŭzi alia ago de malobeo?"
  
  "Ni demandu la teamon SEAL 7 kiam ili alvenos ĉi tien."
  
  La du rigardis unu la alian dum tempeto, ambaŭ scivolante precize kiuj estis la ordoj de la alia teamo. La sekreteco de ĉio maltrankviligis ilin. Hayden aŭdis la abomenan viron komenci paroli denove kaj turnis sin.
  
  "Agente Jay, Vaŝingtono volas scii la precizajn detalojn de la skatolo de konkero."
  
  "Diru al ili, ke mi kontaktos ilin."
  
  "Mmm, ĉu vere? Bone."
  
  "Ĉu vi havas ion novan?"
  
  "Jes, jes, ni volas. Donu al mi sekundon".
  
  Hayden turnis sin al Drake. "Estas tempo por fari decidon, Matt. Ĉu fini?"
  
  Drake balanciĝis sur la kalkanoj kaj ridetis. "Ĉiam".
  
  Hayden tiris paperpecon el amaso.
  
  "Ĉu vi jam trovis la ĝustan folion?"
  
  "Mi pensis pri tio antaŭ du horoj."
  
  "Ho".
  
  Kune, kaj sen kroma sekundo da turmento, ili detruis la plej gravan antaŭecon en la ĉefĉeno. Hayden tiam kunmetis ĉiujn littukojn kaj remetu ilin en la mendskatolon. La resto de la teamo rigardis ambaŭ sen komento.
  
  Kune ili estis kiel unu.
  
  "Bone". La viro el Vaŝingtono revenis. "Nun ni vere kuiras per gaso. Ŝajnas, ke la Finjuĝo-Ordo trafis la markon kun siaj priskriboj de la tria Rajdanto, la Malsatkatastrofo. Plej malbona hindo kiu iam vivis, kaj ke li estas ĉirkaŭita de pafiloj."
  
  "Denaska amerikano?" Kinimaka demandis.
  
  "Ho jes, naskita en 1829; tio estas sepcent jaroj post Ĝingis-Ĥano kaj mil dekkvarcent post Hanibalo. Preskaŭ ekzakte..." Li paŭzis.
  
  "Strange," Kinimaka plenigis la breĉon.
  
  "Eble, eble," diris la botanikisto. "Iu iam diris, ke ne estas koincidoj. Nu, ni vidu. Ĉiuokaze, mi ŝanĝis la itineron de la aviadilo kaj nun vi iras al Oklahomo."
  
  "Ĉu ni scias, kiu povus esti ĉi tiu maljuna rajdanto?" Drake demandis.
  
  "Mi dirus, ke li estas la plej fama indiano el ĉiuj, ne la plej malbona, sed kion mi scias?"
  
  Alicia ekmoviĝis, ankoraŭ duondorme. "Ne multe, diablo."
  
  "Nu, dankon. Nu, Goyaale, kiu signifas "tiu, kiu oscedas", estis fama gvidanto de la Apache-tribo. Ili rezistis Usonon kaj la meksikanojn dum lia vivo, liaj atakoj iĝis terura dorno en la flanko de Ameriko."
  
  "Multaj indianoj faris tion," diris Mai.
  
  "Kompreneble, kaj ĝuste. Sed ĉi tiu viro estis honorita kiel bonega gvidanto kaj strategiisto, la arketipo de trudenirado kaj la milito de venĝo. Ĉu ĉi tio sonas konata?
  
  Drake kapjesis konsente. "La sama kiel Hanibalo kaj Ĝingis-Ĥano."
  
  "Vi ricevis ĝin, bebo. Li kapitulacis tri fojojn kaj tiam eskapis tri fojojn. Ili faris plurajn filmojn pri liaj heroaĵoj. Li tiam estis traktita kiel militkaptito kaj unue proponita al Fort Bowie kune kun multaj aliaj."
  
  "Kaj li denove forkuris?" Alicia aspektis kvazaŭ ŝi ŝatus pensi tiel.
  
  "Ne. Geronimo iĝis famulo en sia maljunaĝo."
  
  "Ha, nun mi komprenas," diris Drake. "Kune kun Sidanta Taŭro kaj Freneza Ĉevalo, li estas verŝajne la plej fama."
  
  "Nu jes, kaj ĉu vi sciis, ke tiuj tri kutimis kunvenis? Ve, ni sidas apud la fajro. Konstrui ĉi tion aŭ tion? Ni parolu pri elektado de via plej ŝatata famulo kun kiu iri por kafo - mi elektus tiujn tri."
  
  Alicia kapjesis. "Estus neforgesebla sperto," ŝi konsentis. "Kompreneble, kondiĉe ke Depp kaj Boreanaz ne estis liberaj."
  
  "En 1850? Verŝajne ne. Sed ĉi tiu ulo, Depp? Ŝajnas, ke li neniam maljuniĝas, do kiu scias? Ĉu vi memoras la historion de la sorĉistoj, kiuj povis movi sian manitou - siajn spiritojn - tra la tempo? Ĉiukaze ... Geronimo aperis ĉe la Universala Ekspozicio de 1904 kaj pluraj aliaj malpli signifaj ekspozicioj. La kompatindulo neniam estis permesita reveni al sia patrujo, kaj li mortis ĉe Fort Sill, daŭre militkaptito, en 1909. Li estas entombigita en Fort Sill Indian Cemetery, ĉirkaŭita de la tomboj de parencoj kaj aliaj apaĉaj militkaptitoj."
  
  "Armilo". diris Dahl. "Bravuloj".
  
  "Jes, kaj, kompreneble, la multaj pafiloj de Fort Sill mem, kiu hodiaŭ funkcias kiel la artileria lernejo de la Usona Armeo. Ĝi restas la nura aktiva suda ebenaĵfortikaĵo kiu ludis rolon en la tielnomitaj Hindaj Militoj kaj estis aktiva en ĉiu grava konflikto ekde 1869." La geek paŭzis antaŭ aldoni, "La Ordo elektis ĉi tiun lokon kaj ĉi tiun rajdanton ial."
  
  "Krom armiloj?" demandis Dahl.
  
  "Kaj ankaŭ fifameco," venis la respondo. "La origina atako en hindan teritorion estis gvidita de ĉi tie fare de Buffalo Bill kaj Wild Bill Hickok. La fortikaĵo inkludis la 10-an Kavaleriregimenton, ankaŭ konatan kiel la Bufalo-Soldatoj."
  
  "Do ni resumu ĝin." Dahl suspiris. "La tombo de Geronimo estas ene de Fort Sill. La Ordo sukcesis konservi sekretajn la planojn por krei la detruan armilon en ĝi antaŭ almenaŭ kvardek jaroj, kaj nun duon dekduo el la plej mortigaj specialfortaj teamoj sur la planedo iras al ĝi."
  
  En profunda silento, la geek diris gaje, "Jes, viro, bonegaj aferoj, ĉu?"
  
  
  ĈAPITRO DUDEK KVARA
  
  
  Ĉar la aviadilo eniris por alteriĝi sur la fina etapo de la flugo al Oklahomo, la skipo diskutis tion, kion ili sciis ĝis nun - la plej multaj el la revelacioj pri la kvar anguloj de la tero, la Rajdantoj, kaj la mortigaj armiloj kiujn naziaj militkrimuloj havis. enterigita en la tomboj de malnovaj militestroj. La intrigo estis vasta, kompleksa, kaj ĝi estis neevitebla - ĉar la Ordeno volis, ke ĝi estu realigebla dum cent jaroj. Kaj eĉ nun, laŭ la teksto, la kvara Rajdanto estis "la vera Lasta Juĝo".
  
  En lumo de la ĝis nun malkovrita armilo, kio diable ĝi povus esti?
  
  Drake pripensis tion. Unue, ili devis atingi Fort Sill kaj malhelpi ĉiujn ricevi siajn manojn sur la armilojn de malsato. Kaj zorgu pri aliaj direktoj rekte al la kvara Rajdanto - la Plago de Dio. Mi volas diri... kia nomo estas tio?
  
  "Ĉu mi povas fari demandon?" li diris, kiam la aviadilo komencis malsupreniri.
  
  "Vi jam faris," la geek ridis, igante Hayden, Alicia kaj May fermi la okulojn, ilia pacienco krakiĝis.
  
  "Kiel Geronimo ricevis sian titolon?"
  
  "Geronimo estis vera batalanto. Eĉ sur lia mortolito, li koncedis ke li bedaŭris sian decidon kapitulaci. Liaj lastaj vortoj estis: 'Mi neniam devus rezigni. Mi devis batali ĝis mi estis la lasta staranta.' Li ankaŭ havis naŭ edzinojn, kelkajn samtempe."
  
  "Sed la plej malbona indiano kiu iam vivis?"
  
  "Dum sia armea kariero, Geronimo estis fama pro siaj aŭdacaj kapricoj kaj sennombraj fuĝoj. Li malaperus en kavernojn el kiuj ne estis elirejo, nur por esti vidita de ekstere poste. Li senescepte venkis, kvankam li ĉiam estis en malplimulto. Estas loko en Nov-Meksiko kiu estas konata ĝis hodiaŭ kiel la Kaverno de Geronimo. Unu el la plej bonegaj rakontoj rakontas pri kiel li gvidis grupeton de tridek ok viroj, virinoj kaj infanoj, kiuj estis terure ĉasitaj de miloj da usonaj kaj meksikaj armeanoj dum pli ol jaro. Tiel, li iĝis la plej fama indiano de ĉiuj tempoj kaj gajnis al si la titolon de "la plej malbona indiano kiu iam vivis" inter la blankaj setlantoj de la tempo. Geronimo estis unu el la plej lastaj militistoj se temas pri ekkonsenti kun la okupo de iliaj teroj de Usono."
  
  "Iam oni nomis min "la plej malbona hundino kiu iam vivis," Alicia memoris sopire. "Mi ne povas memori de kiu."
  
  "Nur unu fojon?" demandis Kenzi. "Ĉi tio estas stranga".
  
  "Tre verŝajne ĝi estis mi." Mai iomete ridetis al ŝi.
  
  "Aŭ mi," Drake diris.
  
  Dahl aspektis kvazaŭ lia cerbo rompiĝis. "Nu, mi kredas, ke mi memoras..."
  
  "Fortikaĵo Sill," diris la piloto. "Dek minutoj restas. Ni havas permeson alteriĝi kaj la areo estas varma."
  
  Drake sulkigis la brovojn dum li prepariĝis. "Varma? Ĉu li legas el redaktita manuskripto aŭ kio?"
  
  "Devas esti okdek homoj tie malsupre." Kinimaka rigardis tra la tre malgranda fenestro.
  
  "Mi pensas, ke li volas diri maltrankvila," Jorgi diris. "Aŭ sub atako."
  
  "Ne, li volas diri sian statuson," Smith diris al ili. "Perfekte preparita."
  
  La aviadilo alteriĝis kaj rapide haltis. Preskaŭ tuj, la malantaŭaj ŝarĝpordoj komencis malfermiĝi. La teamo, jam etendita kaj surpiede, elkuris en la sunlumon, kiu brile reflektiĝis de la asfalto. Helikoptero atendis ilin, kiu kondukis ilin al la teritorio de Fort Sill. Kiam ili alvenis, kolonelo de Fort Sill informis ilin pri la situacio.
  
  "Ni estas ĉi tie en plena batalpreteco. Ĉiuj armiloj preparitaj, ŝarĝitaj kaj celitaj. Ankaŭ la tombo de Geronimo kaj ni estas pretaj pafi."
  
  "Ni restas kvin." Hayden diris. "Mi paŝas forte sur la tombon. Mi certas, ke vi konscias pri ĉiuj eblaj kontraŭuloj."
  
  "Mi estis plene preta, sinjorino. Ĝi estas United States Army instalaĵo, Marine Corps instalaĵo, kaj aerdefendo kaj fajrobrigada bazo. Fidu min, kiam mi diros al vi, ke ni pripensis ĉiujn niajn angulojn."
  
  Hayden senkuriĝis kaj rigardis Fort Sill aperi malsupre. Drake ekzamenis la areon kaj kontrolis siajn armilojn lastan fojon.
  
  Mi esperas ke jes.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK KVIN
  
  
  La etoso estis elektrigita, ĉiu soldato streĉita kaj atendante ian militon. La teamo pasis inter la larĝaj brikaj kolonoj kaj moviĝis inter la multaj tomboŝtonoj, ĉiu el kiuj estis la ripozejo de falinta heroo. La tombo de Geronimo estis ekster la trafika vojo kaj ili prenis multajn kromajn minutojn por atingi ĝin. Hayden gvidis la vojon dum Kinimaka alportis supren la malantaŭon.
  
  Drake aŭskultis, alkutimiĝante al sia ĉirkaŭaĵo. La loko de tiom da artileriaj batalionoj neniam estis kvieta, sed hodiaŭ oni preskaŭ aŭdis foliosuradon en la vento. Ĉie en la bazo homoj atendis. Ili estis pretaj. La ordono estis sendita malsupren de supre por stari firme antaŭ kio venos. La usonanoj ne perdus vizaĝon.
  
  Ili marŝis laŭ la mallarĝa, ardezkovrita pado, kun la botoj krakantaj. Ŝajnis strange resti en alta alarmo ene de tia bazo, sed la nacioj kaj teamoj, kiujn ili kontraŭstaris, estis sendube kapablaj je io ajn.
  
  Drake iris kune kun Lauren, kiu tenis la teamon ĝisdatigita kun iuj novaj informoj.
  
  "La francoj ankoraŭ aktivas. Du el ili nuntempe, kun pli survoje."
  
  "Raportoj pri interpafado en Oklahoma City. Povus esti brita. Nuntempe estas neeble diri."
  
  Kaj la respondo estas: "Jes, ni ja havas konkerarmilojn. Ĝi estas ĝuste ĉi tie. Se vi asignas iun al la bazo, mi certas, ke ni povas pludoni ĝin."
  
  Drake supozis ke ili verŝajne estis sekuraj de la SEAL 7 teamo, almenaŭ ĉi tie interne. La simpla fakto, ke ili estis permesitaj en Usonon kaj poste al armea retejo diris al li, ke io estas grave malĝusta.
  
  Kiu sendis la fokojn?
  
  Kial?
  
  Hayden malrapidiĝis dum ilia gvidisto kondukis ilin laŭ alia eĉ pli mallarĝa vojo. Baldaŭ li haltis antaŭ duondekduo da vojmontriloj.
  
  "Ĉi tiu," li diris, "apartenas al Geronimo."
  
  Kompreneble, ĝi estis plejparte nekonfuzebla. La tomboŝtono ne estis ordinara tomboŝtono, sed ŝtonpiramideto; granda, homfarita amaso de ŝtonoj en la formo de kruda piramido, kun plakedo en la centro portanta la konscie malambigua nomon "Geronimo". Ĝi estis nekredeble antikva loko kaj certe estis impona siatempe. Flankante lin estis la tomboj de lia edzino Zi-ye kaj lia filino Eva Geronimo Godley.
  
  Drake sentis ian spiritan respekton vidante la tombon de la granda militisto, kaj sciis ke aliaj sentas la saman manieron. Ĉi tiu viro estis soldato, kiu batalis plejparte meksikanojn kaj batalis por sia familio, siaj teroj kaj sia vivmaniero. Jes, li perdis, same kiel Cochise, Sitting Bull kaj Freneza Ĉevalo perdis, sed iliaj nomoj vivis tra la jaroj.
  
  La elkavatoro staris preta.
  
  Hayden kapjesis al la bazkomandanto, kiu kapjesis al la elkavatoro. Baldaŭ eklaboris granda elkavatoro, levante grandegajn pecojn da grundo kaj disĵetante ilin sur la teron proksime. Drake ankaŭ estis konscia pri la profanado kaj akuzoj kiuj povus esti faritaj kontraŭ la militistaro, sed havi tiom da soldatoj proksime signifis ke estis neverŝajne iu ajn scius. Ili verŝajne fermus Fort Sill de publiko por tempeto.
  
  Kiel faris tion la Ordo?
  
  Mi scivolas... antaŭ tiom da jaroj? Eble aliro estis pli facila tiam. Hayden diris al la elkavatoro trankvile, sendube memorante la malprofundan tombon de Hanibalo kie ne estis ĉerko. La teamo rigardis kiel la truo iĝis pli profunda kaj la tertumulo pli alta.
  
  Fine la fosmaŝino haltis kaj la du viroj saltis malsupren en la truon por forigi la lastajn pecetojn da tero.
  
  Drake moviĝis malrapide al la rando de la fosaĵo. Alicia ŝtelis kun li. Kiel atendite, Kinimaka retenis sin, ne volante finiĝi ĉe la fundo. Du viroj malbaris la kovrilon de la ĉerko de la tero kaj kriegis por levi ŝnurojn por esti alkroĉitaj al la fosmaŝino sitelo. Baldaŭ la ĉerko komencis malrapide leviĝi, kaj Drake ĉirkaŭrigardis ankoraŭfoje.
  
  Li sciis, ke homoj kun stoikaj vizaĝoj staras ĉie kaj ĉirkaŭas la tendaron. Nun komencis ekkompreni al li, ke ne estos batalo. La ĉerko de Geronimo estis zorge mallevita al la tero, malgrandaj pecoj da ŝtonoj kaj grundo disfalis. Hayden rigardis la bazan komandanton, kiu levis la ŝultrojn.
  
  "Via festo, agento Jay. Mi estas ordonita provizi al vi ĉion, kion vi bezonas."
  
  Hayden antaŭeniris, kiam unu el la fosistoj malfermis la ĉerkkovrilon. La teamo ekgvidis. La kovrilo leviĝis surprize facile. Drake rigardis trans la kadron en la profundon de la skatolo.
  
  Vidu unu el la plej grandaj surprizoj de via vivo.
  
  
  * * *
  
  
  Hayden tiris for, frostigita dum momento; misio forgesita, ŝia vivo forgesita, ŝiaj amikoj subite malaperis, kiam ŝia cerbo fariĝis ŝtona.
  
  Neniam...
  
  Estis neeble. Sendube, estis tiel. Sed ŝi ne kuraĝis forrigardi.
  
  Plej altnivela cifereca ekrano pendis ene de la ĉerko, muntita sur titania krampo, kaj dum ili rigardis, ĝi viviĝis.
  
  Ridado eksplodis el la parolantoj. Hayden kaj la aliaj retiriĝis, konsternite. Ridado artefarite eĥis de la plibonigita ekrano dum ĝi pleniĝis per multaj koloroj, ekbrilo post ekbrilo de steloj kreskantaj kiel fungoj eksteren. La teamo komencis resaniĝi, kaj Drake turnis sin al ŝi.
  
  "Ĉu ĉi tio pravas... mi volas diri... kio la..."
  
  Dahl paŝis pli proksimen por pli bone rigardi. "Kompatinda maljuna Geronimo ankoraŭ ĉi tie?"
  
  Hayden tiris lin for. "Atente! Ĉu vi ne komprenas ĉiujn implicojn de ĉi tio?"
  
  Dahl palpebrumis. "Ĝi signifas, ke iu lasis al ni ekranon anstataŭ skatolon. Ĉu vi pensas, ke ĝi estas armilo?"
  
  "La Ordo ne forlasis ĝin," diris Hayden. "Almenaŭ ne koncerne naziajn militkrimulojn. Ĉi tio signifas, ke la ordo estas-"
  
  Sed tiam la ridado ĉesis.
  
  Hayden frostiĝis, ne certas kion atendi. Ŝi rigardis malsupren, preta por kaŝi sin. Ŝi staris antaŭ Lauren. Ŝi deziris, ke Kinimaka, Drake kaj Dahl ne estu tiom proksimaj. Ŝi...
  
  La emblemo fulmis sur la ekrano, brilruĝa sur nigra, nenio pli ol sanga strio en ŝia menso.
  
  "Ĝi estas la emblemo de la ordo," Alicia diris.
  
  Mi ne komprenas," May konfesis. "Kiel ili povus remeti ĉi tiun ekranon? Kaj kiel ĝi povus ankoraŭ funkcii?"
  
  "Ili ne faris," diris Jorgi.
  
  La emblemo fadis, kaj Hayden elmetis ĉion alian el ŝia menso. La nigra ekrano reaperis, kaj artefarite malaltigita voĉo komencis knari el la laŭtparoliloj.
  
  "Bonvenon al via koŝmaro, knaboj kaj knabinoj," legis la surskribo, kaj tiam estis paŭzo por eksplodo de retenita ridado. "Malsato salutas vin, kaj vi devus scii ke la lastaj du Rajdantoj estas la plej malbonaj el ĉiuj. Se la malsato ne trafos vin, mortos! Ha, ha. Ha, ha, ha."
  
  Hayden prenis momenton por demandi, kia tordita menso kaj tordita imago elpensis ĉi tiun merdon.
  
  "Do rekte al la punkto. La Tria Rajdanto preferus detrui vin ĉiujn ol lasi vin detrui unu la alian. Malsato faras ĝin, ĉu mi pravas? - daŭrigis la guturala voĉo. "Kaj nun kiam vi transiris en la elektronikan epokon, ĝi okazos multe, multe pli rapide. Ĉu vi iam aŭdis pri Strask Labs?"
  
  Hayden sulkigis la brovojn, rapide ĉirkaŭrigardis kaj turnis sin al la bazkomandanto. Li kapjesis kaj estis parolonta, kiam la voĉo daŭris.
  
  "Ĉi tiu estas unu el la plej grandaj konglomeraĵoj, obsedita de la deziro transpreni la mondon. Potenco. Influo. Grandega riĉaĵo, ili volas ĉion kaj komencas moviĝi al la grandaj ligoj. La usona registaro lastatempe metis sian fidon en Strask Labs."
  
  Kion ĝi signifas? Hayden pripensis. Kaj kiel lastatempe?
  
  "En Dallas, Teksaso, ne malproksime de ĉi tie, Strask havas biologian testan laboratorion. Ili produktas medikamentojn, malsanojn, kuracojn kaj armilojn. Ili kovras la tutan gamon. Se estas ie mortiga infekto, mondmortiga viruso, nervgaso, aŭ nova bioarmilo, Strask en Dallas ricevos ĝin. Laŭvorte," li grumblis, "ĝi estas ĝenerala vendejo."
  
  Hayden volis haltigi ĝin ĝuste tie. Ĉio iris en tre malbona direkto.
  
  "La biolaboratorio fariĝis celo. La malsato deĉeniĝos. Viaj kultivaĵoj kaj tiuj ĉirkaŭ la mondo velkos kaj mortos. Ĝi estas homfarita veneno, intence celita al specifa kultivaĵvario, kaj ne ekzistas maniero haltigi ĝin. Ni estas la Ordo de la Lasta Juĝo. Kaj kiel mi diris, ĉi tio estas via koŝmaro."
  
  La registrado ĉesis. Hayden palpebrumis kaj gapis, tute indiferente pri la mondo kaj ŝiaj problemoj. Se la Ordo celis biolaboratorion kiu konstatis la infestiĝon de la rikolto kaj planis detrui ĉiujn akciojn, tiam...
  
  Estis eble. Kaj verŝajna. Sendube la malsano infektus ankaŭ la grundon, tiel ke neniu manĝebla kultivaĵo iam denove kreskus.
  
  Tiam, subite, la ekrano reviviĝis.
  
  "Ho, kaj nun kiam ni vivas en la elektronika epoko, mi diru ĉi tion al vi. Malfermante ĉi tiun ĉerkon, ludante ĉi tiun diskon, vi ekmovis ĉion - elektronike!"
  
  
  ĈAPITRO DUDEK SESA
  
  
  Fort Sill eniris la batalon. La bazkomandanto kriis ke teknikisto venu kaj diskonstruu la glubendon, la ekranon, kaj ĉion alian ili povis trovi ene de la ĉerko. Hayden vidis faskon da malnovaj vestaĵoj kaj ostoj ĉe la fundo kaj devis supozi ke la Ordo simple metis la ekranon interne kaj lasis ĝin por ke iu trovu. Ĉu la signalo konektita al la Wi-Fi de la bazo povus estingiĝi en la momento, kiam ili malfermis la ĉerkon?
  
  Mi devas kredi tion. La printaĵo markis la komencon de la registrado. Plej verŝajne, la sensiloj estis implikitaj. Kiu ajn faris ĉion ĉi, estis teknika. Kiu levis alian demandon.
  
  "Ĉu ni ĵus saltis antaŭ naziaj militkrimuloj aktivaj antaŭ kvindek jaroj, ĝuste nun?"
  
  "Mi ne komprenas," diris Smith.
  
  La teamo moviĝis foren de la tombo de Geronimo por permesi al la aliaj partopreni, kaj nun staris en grupo sub la arboj.
  
  "Mi pensis, ke ĝi estas sufiĉe klara," diris Hayden. "La ulo diris, ke ni estas la Ordo de la Lasta Juĝo. Ili ankoraŭ ekzistas."
  
  La bazkomandanto alvenis. "Do uloj, ni duobligis kaj triobligis niajn perimetrajn kontrolojn. Neniu signo de la ĉeesto de viaj spetsnazaj malamikoj. Ŝajnas, ke ili ĉi-foje maltrafis la markon kaj mi vere kulpigis ilin. Estas multe da pafforto ĉi tie." Li montris al la soldatoj ĉirkaŭ la fortikaĵo.
  
  "Ĉi tio ne signifas, ke la signalo, kiu venis de tiu tombo, ne estis elsendita en aliaj lokoj," diris Lauren. "Ĉiu nombro da homoj povus vidi ĝin en unu formo aŭ alia."
  
  "Kvankam ĉi tio estas vera," la komandanto kapjesis, "estas malmulte ni povas fari pri ĝi. Nun kion ni povas fari estas voki Strask Labs kaj averti ĉi tiujn ulojn, kiel ili diras."
  
  Li montris viron proksime, kiu jam premis la telefonon al sia orelo.
  
  Hayden sciis ke ŝi devus voki Sekretarion Crowe, sed sindetenis kiam la sonorilo de soldato sonoris super la laŭtparolilo, senfina zumilo kiu igis la SPEAR-teamon ĉirkaŭrigardi maltrankvile.
  
  "Ĉi tio estas 24-hora laboratorio kun dungitaro," diris la bazkomandanto. "Alvoke al la armeo kaj la Blanka Domo. Mi ne povas esprimi kiom malbona ĝi estas." Li kulpigis la sonoran telefonon.
  
  "Vi ne bezonas." Hayden diris. "Ĉu vi povas kontakti la lokajn aŭtoritatojn? Sendu ilin al Strask kaj diru al ili, ke ni estas survoje."
  
  "Ĝuste nun, agento Jay."
  
  Hayden kuris al la helikoptero. "Ni devas veni al Dallas! Nun! "
  
  
  ĈAPITRO DUDEKSEP
  
  
  Karin pasigis tion, kio estis grava por ŝi, nemezurebla kvanto da tempo antaŭ eĉ montri la poŝmemoron al la komputila terminalo. Ŝi bone konsciis, ke iu kun la riĉeco kaj influo de Tyler Webb povas instali ajnan teknologion sur sia komputilo - precipe unu kiu enhavis ĉiujn malpurajn sekretojn kiujn li akumulis tra la jaroj.
  
  Kaj do ŝi estis ĉi tie.
  
  Juna virino. Komputilo. Flash-karto.
  
  Kiom da nomoj ili nomis min en la pasinteco? Datuma Knabino. Kapo en retejo. Ĥakaz Delonge, malproksime, sed ankoraŭ grava.
  
  Dino kaj Wu staris kaj rigardis, rigardi la domon jam estis tiel bona kiel ĝi iam povus esti. Ili havis sensilojn ĉe ĉiu aliro kaj planojn kun rezervaj strategioj por malmolaj kaj molaj evakuaj situacioj. Ĉiuj tri soldatoj estis nuntempe en kritika stato - batitaj, kontuzitaj, malrapide resaniĝantaj de promeno en San Francisco. Ili ankaŭ estis varmaj, malsataj kaj mankis financo. Sub la garantio de Karin, ili vetis ĉion je ĝi. De la komenco mem.
  
  "Estas tempo pruvi vian valoron," ŝi diris.
  
  La fruaj jaroj neniam forlasis ŝin, dum longa tempo ŝi havis la dorson turnita al la mondo. Memdetruo estis unu maniero de elaĉeto.
  
  "Ni kredas je vi," diris Dino.
  
  Ŝi ridetis morne dum ŝi enigis sian poŝmemorilon kaj rigardis la grandan ekranon. Ŝi desegnis ĉion por kuri kiel eble plej rapide, kaj nun estis absolute neniu prokrasto kiam ilokonsileto ekbrilis sur la ekrano:
  
  Ĉu daŭrigi?
  
  Damne prave.
  
  Ŝi sidiĝis kaj eklaboris. La klavaro bruis, ŝiaj fingroj flagris, la ekrano flagris. Ŝi ne atendis trovi aŭ eĉ kompreni ĉion samtempe - estis multaj gigabajtoj da informoj - kaj tial ŝi faris ĉion kiel eble plej supersekura antaŭ ol ŝargi la diskon. Ŝi ankaŭ malfermis plurajn eksterlandajn kontojn kaj kelkajn kontojn en Los-Anĝeleso, en kiuj ili eble povos rapide deponi iom da mono. Kompreneble, ŝi rememoris ĉion el sia tempo ĉe SPEAR; ĝi estas kio okazis post la morto de Webb kiu povas kontribui al la kazo.
  
  Ignorante por la momento la sengustajn sed malbonaŭgurajn dokumentojn kaj koncentriĝante pri financo, ŝi turnis siajn fingrojn kaj ekranon en kirlo de informoj. Dino anhelis dum ŝi luktis por daŭrigi.
  
  "Diablo, mi pensis, ke mi estas geniulo ĉe Sonic. Mi vetas, ke vi faras tiun pikan pugaĵon pafi ĉie, ĉu?"
  
  "Ĉu vi konas Sonic? De Master System aŭ Mega Drive? Ĉu ni ĉiuj ne estas tro junaj por ĉi tio?"
  
  Dino aspektis konfuzita. "Playstation, ulo. Kaj retro estas pli bona."
  
  Karin balancis la kapon, devigante sin rideti. "Ho jes, tio estas tute retro, viro."
  
  Fosante en la financan dosieron, ŝi baldaŭ malkovris kontajn nombrojn, ordigajn kodojn kaj ŝlosilkomandojn. Ŝi trovis la fontbankojn, la plej multajn el ili enmare. Ŝi trovis pli ol sepdek kvin malsamajn kontojn.
  
  "Nekredeble."
  
  Dino tiris seĝon. "Jes, estas malfacile por mi konservi trakon de du. Kaj ili ambaŭ estas malplenaj!"
  
  Karin sciis, ke ŝi ne havas tempon kontroli ĉiun konton. Ŝi devis tranĉi ĝin kaj elekti la plej bonan. Lerte, ŝi jam skribis simplan programon, kiu rigardis la dosieron kaj reliefigis la plej altajn numeritajn kontojn. Ŝi liberigis ĝin nun kaj atendis kvin sekundojn.
  
  Tri fulmantaj bluaj strioj aspektis promesplenaj.
  
  "Ni rigardu vin."
  
  La unua konto supreniris. Ĝi estis bazita en Kajmana Insularo, neuzata, kaj montris bilancon de tridek mil dolaroj. Karin palpebrumis. Vi certe ŝercas! Ŝi sciis, ke Webb finfine interrompis ligojn en sia malzorgema serĉado de la trezoroj de Saint Germain - li iris ĝin sola kaj elspezis grandegajn sumojn por resti nerimarkita kaj rekruti armeon al la fino, li pagis milojn por postuli la lastan favoron, - sed ŝi ne faris. ne atendu, ke liaj kontoj estu tiel elĉerpitaj.
  
  Ĉiukaze ŝi senprokraste sendis tridek mil al loka Los-Anĝelesa bankkonto, kiun ŝi jam malfermis.
  
  Riska, sed se ni rapidas, ni povas retiri la monon kaj kunporti ĝin. Se iu sekvis la konton, kiu ŝajnis neprobabla pro ĝia malalta ekvilibro, ili devus povi fari tion antaŭ ol ili scias pri ĝi.
  
  Ŝi transiris al la sekva konto, vidis la bilancon de okdek mil dolaroj kaj estis devigita konfesi, ke ĝi estas la plej bona. Sed nenio kiel la milionoj, kiujn ŝi atendis. Dino restis silenta apud ŝi. Ŝi prenis la monon kaj retenis la spiron dum ŝi premis la lastan bileton.
  
  Damnu ĝin. Dek kvin mil?
  
  Ŝi estis devigita trarigardi la reston de la fakturoj, elaĉetante ĉirkaŭ cent tridek mil dolarojn antaŭ la fino. Ĝi estis bona, sed ĝi ne estis mono kiel dumviva garantio. Necesis tempo, kaj ŝi singardas resti interrete pli longe, sed ĝis nun la malabundeco de manĝaĵoj faris la sekvan paŝon necesa.
  
  "Manĝaĵo por ĉantaĝo," ŝi diris.
  
  "Mi ne ŝatas ĝin," diris Dino.
  
  "Dependas de kiu ĝi estas," Karin notis. "Kaj kion ili faris. Ni povas malkaŝi la vere malbonajn bastardojn - eble per iu nova dediĉita retejo - kaj diskuti kion ni povus fari pri tiuj, kiuj povus perdi kelkajn funtojn."
  
  Wu balancis la kapon. "Kio?" Mi demandis.
  
  "Kelkaj dolaroj. Centarinoj. Wong. Damne, kie ni komencu?"
  
  La nova dosiero enhavis multajn paĝojn de nomoj, ĉiu en grasa tipo, akompanita de foto kaj dato. Karin rulumis laŭ la listo. "Ĝuste, nu, ili estas en alfabeta ordo. Almenaŭ jam estas io. Ajna preferoj?
  
  "Mi konas neniun riĉan ulon," diris Dino. "Ne mencii ĉantaĝi iun."
  
  "Mi rekonas kelkajn el ĉi tiuj nomoj," Wu diris dum Karin memfide rulumis tra la AC-paĝo. "Famuloj. Sportsteluloj. Televidprezentistoj. Dio, kiu estis ĉi tiu ulo Webb?"
  
  "Kiu li estis?" Karin sentis, ke ŝia malamo ekflamis kun renovigita vigleco. "Unu el la plej malbonaj, plej timigaj kaj plej potencaj estaĵoj kiuj iam vivis. Malbono enkarnigita, kapabla influi ajnan vivon sur la planedo."
  
  "Mi povus nomi kelkajn el ili nun," diris Dino.
  
  "Jes, iu ajn povus. Sed ĉi tiuj estas ĝuste la speco de puguloj, kiujn ni volas resti sub iliaj radaroj."
  
  Karin kontrolis la fajroŝirmilojn de sia sistemo, serĉante iujn fruajn avertajn signalojn, ke iu alia ĉirkaŭflaris. Nenio ŝajnis, sed ŝi ne estis sufiĉe fiera por kredi, ke iu tie ekstere ne estas multe pli saĝa ol ŝi.
  
  "Kontrolu la tutan lokon," ŝi diris, eltirinte la poŝmemorilon. "Ni devas konservi trakon de ĉio dum unu tago aŭ pli de la retejo B. Ni vidos tiam."
  
  
  * * *
  
  
  Ĉio estis parto de ŝia zorgema preparado. Se io misfunkcias kaj ili estas vidataj, kaptitaj aŭ mortigitaj, tio ne estos pro manko de preparo. Karin uzis ĉiun trukon en sia konsiderinda arsenalo kaj ĉiun uncon da ŝia vasta inteligenteco por protekti ilin.
  
  Kaj mia plano. Mia eta venĝo.
  
  Dino, Wu kaj ŝi forlasis sian hejmon en la dezerto kaj retiriĝis al malgranda barako, kiun ili trovis en la mezo de nenie. Necesis semajnojn da metoda serĉado, sed unufoje trovita, ĝi montriĝis la perfekta loko por rezerva ŝirmejo. Wu pasigis dudek kvar horojn rigardante la domon per la CCTV-sistemo. Karin kaj Dino veturis al Los-Anĝeleso, elprenis monon kaj metis tion, kio restis aliloken, periode kontrolante ŝiajn retajn fajromurojn, ilian fidindecon kaj la staton en kiu ili estis. Denove kaj denove ŝi vidis neniun signon, ke ĝi estas iel ajn provata.
  
  Metode kaj singarde tamen; estis la nura maniero kiel ili povis resti liberaj.
  
  Plenaj tridek horoj pasis, kiam ili revenis al la domo. Kelkajn pliajn kontrolojn kaj Karin estis preta labori kun la poŝmemoro denove.
  
  "Ĉu vi kontrolis la fotilojn?" ŝi demandis.
  
  "Jes, nur faru ĝin."
  
  Necesis nur kelkaj sekundoj, kaj poste, refoje, ŝi rulumis la liston de nomoj. Post C, kompreneble, venis D.
  
  Matt Drake ne estis en la listo.
  
  Sed estis aparta sekcio por SPEAR. La nomo de Drake estis en la listo. Same estis Alicia Miles. Hayden Jay kaj Mano Kinimaka ŝi atendis. Ŝi vidis Bridget Mackenzie, ne mirinde. Lanceloto Smith? Hmmm. Majo Kitano. Lauren Fox. Jorgy. Interese, ne estis referenco al Thorsten Dahl.
  
  Sed estis referenco al Karin Blake.
  
  Ŝi rigardis lin dum momento, poste decidis ignori lin nuntempe. Aliaj ligiloj ligitaj al la SPEAR-teamo aldonita al la malsupro de la unua paĝo estis de Kimberly Crowe, Sekretario de Defendo; Nicholas Bell, kaptito; kaj tuta submenuo titolita "Familio / Amikoj" .
  
  Damne, ĉi tiu ulo vere rajdis en la urbon per ili.
  
  Bone.
  
  La unua klako devus esti nur sur nomo: Matt Drake.
  
  Ŝia rigardo flagris, flagris, kaj poste komencis larĝiĝi; ŝiaj okuloj larĝiĝis ĝis la grandeco de subtasoj.
  
  "Fiku min," ŝi flustris timeme. "Ho. Fiku. mi."
  
  
  ĈAPITRO DUDEK OKO
  
  
  Matt Drake vidis la Strask Laboratories subskribi longe antaŭ ol ili alvenis tien. Sur la periferion de Dallas, ĝi daŭre estis alta konstruaĵo, kaj ĝia blua kaj blanka stiligita "S" emblemo estis metita ĉe la pinto mem de la strukturo. Tamen, iliaj aŭtoj moviĝis rapide, kaj baldaŭ li vidis ke la tuta areo malfermiĝis antaŭe.
  
  Strask Labs aspektis negrava, malsimpla, radio en la rado, kaj ĝi estis, sendube, ideo. Ĝiaj fenestroj estis nepenetreblaj, sed multaj estis. Lia parkejo estis kovrita per nesto de sekurkameraoj, sed ĝi estis tia mondo. Neniu povis diri kiom progresintaj la fotiloj estis aŭ kiom longe ili etendiĝis. Ne estis pordego, krom malforta baro. Tute ne estas videbla sekureco.
  
  "Ĉu estas ankoraŭ iu respondo?" demandis Dahl.
  
  Hayden pinĉis la ponton de ŝia nazo. "Morta silento," estis ĉio ŝi diris.
  
  Drake studis la pejzaĝon. La parkumadareo estis L-forma ĉirkaŭ la konstruaĵo, antaŭe kaj sur la orienta flanko. Okcidente estis kruta, herba riverdigo. Ne estas barilo. La tuta areo estis malferma plano. Reto de vojoj kuris ĉirkaŭ ĝi, kaj dekduoj da malgrandaj oficejaj konstruaĵoj, magazenoj kaj striptizcentroj formis la tujan perspektivon.
  
  "Polico," diris Dahl.
  
  DPD-oficiroj jam estis tie, parkumis ekster la areo laŭ la flanko de la vojo. Hayden diris al iliaj ŝoforoj parki proksime kaj elsaltis.
  
  Drake rapide sekvis min.
  
  "Ĉu vi vidis ion? Io ajn?" Hayden demandis.
  
  La alta, buŝhara oficiro suprenrigardis. "Kion vi vidas estas tio, kion ni havas, sinjorino. Ni estis ordonitaj rigardi kaj fari neniun agon."
  
  Hayden malbenis. "Do ni ne havas ideon, en kio ni metas nin. Nur freneza promeso, ke ĉio estas tiel malbona kiel ĝi fariĝas."
  
  Alicia levis la ŝultrojn. "He, kio estas nova?"
  
  "Se ili havas bioarmilon aŭ bioaparaton tie, kiu estas specife desegnita por detrui niajn kulturojn, tiam ni ne havas elekton," diris Dahl.
  
  "Kaj kiel vi sugestas, ke ni eniru?"
  
  "Kapon unue," diris Dahl kun rideto. "Ĉu estas alia maniero?"
  
  "Ne por ni," Drake diris. "Ĉu vi pretas?"
  
  "Diable," murmuris Alicia. "Mi vere esperas, ke vi du ne prenos la manojn."
  
  Hayden petis la aĵojn kiujn ili petis kaj disdonis ilin. Drake prenis sian gasmaskon kaj surmetis ĝin. Ne estis risko en la laboratorio.
  
  Tiam Drake glitis de la herba riverdigo kaj saltis super la ravino malsupre en la parkejon. Ĉirkaŭ kvardek aŭtoj estis disĵetitaj sur la tuta loko, ordinaraj kurieroj diversaj aĝoj kaj pureco. Nenio nekutima. Dahl trotadis apud li, Alicia kaj May dekstre. Ili estis plene pretaj kaj armiloj estis pretaj. Drake atendis la plej malbonan, sed ĝis nun ĉio, kio salutis ilin, estis malbonaŭgura silento.
  
  "Ĉu vi pensas, ke la informoj atingis aliajn teamojn?" Kinimaka ĉirkaŭrigardis la perimetron. "Se iuj el ĉi tiuj landoj flaras, ke tiaj biologiaj armiloj estas ĉi tie kaj vundeblaj en ĉi tiu laboratorio, ni eble alfrontos atakon. Kaj Strask estas multe malpli sekura ol Fort Sill."
  
  "Aliaj teamoj?" Lauren suspiris en sian komunikilon. "Mi zorgas, ke la registrado de la Ordono estis elsendita sen limigoj. Kaj ke la merka ŝtormo povus tre bone esti en plena svingo."
  
  La buŝo de Kinimaki turniĝis en grandan rondon. "Oooh."
  
  Drake kaj Dahl pluiris, teksante inter la aŭtoj kaj tenante siajn okulojn sur ĉiuj fenestroj. Nenio moviĝis. Neniuj alarmoj sonis interne. Ili atingis la vojetojn, kiuj kondukis al la ĉefa vestiblo kaj vidis, ke eĉ tiuj malgrandaj fenestroj estas nigraj.
  
  "Se mi liverus ĉi tie," diris Dahl. "Mi tuj supozus, ke ĉi tio ne estas ordinara laboratorio."
  
  "Jes, kamarado. Ĉiam estas pli bone havi belan festeton."
  
  Dahl tiris la pordotenilojn kaj aspektis surprizita. "Malŝlosita".
  
  Drake atendis la ordonon kaj ordonon de Hayden. "Iru."
  
  Portante gasmaskon por bari lian vidon, li rigardis kiel Dal larĝe malfermis la pordojn kaj poste englitis. Drake ĝisdatigis sian novan HK serĉante malamikojn. La unua, kion ili vidis, estis la korpoj kuŝantaj apud la akceptejo kaj en la koridoroj malantaŭe.
  
  "Rapida". Dahl kuris al la unua, ŝirmita de Alicia. Mai kuris al la dua, kovrita de Drake. La svedo rapide kontrolis sian pulson.
  
  "Dankon al Dio," li diris. "Ŝi vivas".
  
  "Kaj ankaŭ ĉi tiu," Mai konfirmis kaj levis la palpebron de la viktimo. "Mi pensas, ke li estis narkotita. Dorma gaso, aŭ kiel ajn ŝika termino ili nomas ĝin."
  
  Hayden kunportis gason, vaporon kaj fumdetektilon. "Estas io tia. Ne venena. Ne fatala. Eble io malpeza por dormi ilin?"
  
  "Vodko fariĝis armilo," diris Alicia, ŝia voĉo distordita de la masko. "Tio sufiĉus."
  
  Kenzi rigardis ŝin, malrapide balancante la kapon.
  
  "Kion vi rigardas, Bridget?"
  
  "Nu, almenaŭ kun ĉi tiu masko, mi povas rigardi vin sen senti vin malsana."
  
  "La gaso devas esti rapida aganta, plena kovrado," diris Hayden. "Kiel diable ili faris tion?"
  
  "Elirtruoj," Lauren diris. "Hejtado, klimatizilo, io tia. Kvankam, eble estas sciencistoj ie, ŝlositaj en siaj laboratorioj. Konsiderante la tipon de ĉi tiu instalaĵo, ne ĉiu laboratorio aŭ stokejo estos konektita al la majstra nodo."
  
  "Bone," diris Hayden. "Do kial ? Kion ili atingis dormigante la tutan personaron?"
  
  Nova voĉo eniris ilian konversacion, ne per la komunika sistemo, sed per ia laŭtparolila sistemo, kiu verŝajne kovris la tutan konstruaĵon.
  
  "Ĉu vi estas ĉi tie? Kaj la ceteraj? Ho bone. Tiam ni povas komenci post ĉirkaŭ dek du sekundoj."
  
  Drake rapide turnis sin, rigardante la pordon. La voĉo de Lauren balais tra la komunikilo kiel tajdo.
  
  "Veno! Mi pensas, ke la israelanoj. Ni trarompas ĝuste nun. Kaj la svedoj!"
  
  "Se iam estus loko kie ne estus interpafado..." Alicia atentigis.
  
  La pafado jam komenciĝis; la Dallas-policanoj estis sendube sur la spuro de la enfiltrintoj. Malgraŭ tio, la atako okazis nekredeble rapide. Drake jam promenis laŭ la koridoro, diskante sian komunikilon, petante kriz-fermkodon kiu malfermus la plej multajn el la internaj pordoj. En tiu momento, malantaŭ la unua vico da pordoj, granda vico da fenestroj eksplodis, grenadoj rapide frakasis la trioblan vitron. Drake vidis la razilo-akrajn fragmentojn eksplodi en mortiga, nehaltigebla ondo, disvastiĝanta tra la ĉambroj. Pecetoj enigitaj en ĉiu surfaco. Internaj vandoj kaj oficejaj fenestroj ankaŭ estas rompitaj aŭ malleviĝantaj. Drake direktis la pafilon al la pordoj.
  
  La voĉo de Lauren: "Du, tri, kvin, ok, sep."
  
  Li rapide enigis la superregan kodon, tiam kuris tra ĝi, sekvita fare de la resto de la teamo. Ĉie estis korpoj, senkonsciaj pro la dormanta gaso.
  
  "Ĉu estas sekure por ni demeti niajn maskojn?" li demandis.
  
  Hayden monitoris aerkvaliton. "Mi ne rekomendas ĝin. Jes, estas klare nun, sed kiu enkondukis la gason, povus fari ĝin denove."
  
  "Kun la plej malbona," aldonis Dahl.
  
  "Damnu ĝin".
  
  Drake malfermis fajron kiam li vidis la maskitajn figurojn eniri. Kvin samtempe, do ili verŝajne estis rusoj, liberiĝantaj de siaj kugloj kaj indiferentaj al kiu ili vundis survoje. Drake trafis unu sur la veŝton, la ceteraj fuĝis.
  
  "Mi pensas, ke ni povas diri kun fido, ke la rusa teamo ne estas sub registaraj sankcioj. Neniu registaro en sia prudento konsentus pri tio."
  
  Kinimaka ridis. "Ni parolas pri rusoj ĉi tie, amiko. Malfacile diri."
  
  "Kaj se ili pensus, ke ili povus sukcesi," diris Kenzi. "Ankaŭ israelanoj."
  
  Drake kovris sin malantaŭ la tablo. La vandomuroj ĉirkaŭ tiu ĉi interna labirinto de oficejoj estis en la plej bona kazo malfortaj. Ili devas daŭre moviĝi.
  
  Li mansvingis al Alicia kaj May dum li preterpasis. "Lauren," li diris. "Ĉu ni scias kie estas la bioarmilo?"
  
  "Ankoraŭ ne. Sed la informoj venas."
  
  Drake grimacis. La sangaj burokratoj verŝajne pesis la koston de vivo kontraŭ enspezoj. Hayden preterpasis. "Iru pli profunden," ŝi diris. "Tiel estu."
  
  La rusoj senŝeligis la internajn oficejojn. La kugloj ŝiris tra la vitrofibrohaŭto, igante la panelojn kolapsi kaj la aluminiaj apogtraboj disiĝi ĉie. Drake ne levis la okulojn. Hayden rampis antaŭen.
  
  Drake rigardis inter la rubojn. "Mi ne povas celi ilin."
  
  Dahl sidis de malsama perspektivo. "Mi povas". Li pafis; la viro falis, sed Dahl malgaje balancis la kapon.
  
  "Vesto. Ankoraŭ kvin estas fortaj."
  
  Lauren malkonektis. "Nur informo, uloj. La komando, kiu liberigis la dormantan agenton, certe venis de ene de la konstruaĵo."
  
  "Komprenita," diris Hayden. "Lauren, kie estas la svedoj?"
  
  Silento do: "Laŭ la vojo, kiel ili eniris, mi dirus de la alia flanko de la konstruaĵo, direktante rekte al vi."
  
  "Diable, tiam ni unue devas atingi la centran punkton. Supozante, ke ĉi tio estas la vojo malsupren al la pli malaltaj niveloj, Lauren?"
  
  "Jes, sed ni ankoraŭ ne scias kie estas la bioarmilo."
  
  "Ĝi estas tie malsupre," diris Hayden. "Ili devas esti malsaĝuloj por konservi ĝin aliloke."
  
  Drake kapjesis al Dahl. "Ĉu vi estas bone?"
  
  "Certe. Sed kiel vi diris pli frue, neniu registaro rajtus ĉi tiun atakon."
  
  "Nun vi pensas, ke la svedoj agas sendepende?"
  
  Dahl sulkigis la brovojn sed diris nenion. En tiu momento, io ajn eblis, kaj la nova revelacio, ke la Ordo ankoraŭ povus esti aktiva, ĝisdatigita al moderna infrastrukturo, ankaŭ metis demandosignojn tra la tuta paĝo. Kiom da paŝoj ili estas antaŭ ni?
  
  Kaj la kvara? Se la malsato ne trafos vin, mortos!
  
  Drake ruliĝis. Kinimaka ŝteliris al la malproksima fino de la oficejo kaj apogis sin al la ekstera muro, sekvita de Smith dum ili konverĝis al la interna centro. Hayden, Mai kaj Yorgy iris rekte tra la mezo. Drake pafis pafon post pafo por alpingli la rusojn al la grundo. Kenzi krabris inter ili, tenante sian pafilon, sed ŝi tamen aspektis morna. Al la kompatindulino mankis ŝia katana.
  
  Drake marŝis al la fino de la malferma oficeja areo. Hayden jam estis tie, pririgardante la liberan spacon, kiu kondukis al la liftobloko kaj alia granda areo de oficejoj pretere. Ie estis svedoj.
  
  "Mi malamas doni al vi malbonajn novaĵojn," Lauren diris al iliaj oreloj. "Sed ankaŭ la israelanoj ĵus faris sukceson. Ĉi tio estas militzono. Vi estas diable bonŝanca esti tie. "
  
  Nun Kenzi revenis. "Mi forte dubas, ke la israelanoj havas la subtenon de la registaro. Sed mi kredas ke ĝi estas la Specialaj Fortoj. Ĉu vi ne havas subtenon?"
  
  "Survoje. Plena boato de ĝi. Mi tute ne scias, kiel ĉi tiuj teamoj atendas eliri tiam."
  
  "Vi ne kredas ĉi tion," diris Kenzi. "Ĉiam estas vojo. Vi devas komenci konservi la viktimojn sekuraj ĉi tie. Donante al ili la helpon, kiun ili bezonas."
  
  Hayden revenis. "Pardonu, mi ankoraŭ ne povas konsenti pri tio. Ni ne scias, kion ni traktas. Ni ne scias ĉu la ordo povas liberigi ion pli mortigan."
  
  "Ĉu tio ne estas kialo por forigi ilin?"
  
  "La Ordo eble volas, ke ni faru ĝuste tion. Malfermu la pordojn."
  
  "Mmm, ulo," Alicia tiris. "Iu idioto jam malfermis la fenestrojn."
  
  Hayden pripensis tion. "Diable, vi pravas, sed tio nur plimalbonigas. Kio se la ruzo de la Ordo estas ellasi ion mortigan ĉie en Dallas?"
  
  Drake fikse rigardis la liftojn. "Ni devas scii kie estas la fika bioarmilo."
  
  La kugloj eksplodis proksime de la rusa kontingento, igante ĝin papermaĉo farita el diversaj paneloj. En la aeron flugis oficejaj provizoj: aro da krajonoj, telefono, tuta amaso da papero.
  
  La teamo alteriĝis.
  
  La voĉo de Lauren estis apenaŭ aŭdebla. "Kvara subnivelo, laboratorio 7. Tie ĝi estas. Rapidu!"
  
  
  ĈAPITRO DUDEK NAU
  
  
  Utiligante serion de liftoj kiel ŝildon kontraŭ la svedoj, la SPEAR-teamo pafis ade ĉe la rusoj kiam ili kuregis direkte al la ŝtalpordoj. Hayden kaj Yorgi estis liberigitaj dum Kinimaka kaj Smith rigardis post la svedoj kaj la resto de la teamo temigis la rusojn.
  
  Hayden premis la butonon etikeditan SL4.
  
  Se la liftoj sonus, la sono perdiĝus pro forta interpafado. Drake kliniĝis, sed la malamiko ankoraŭ sukcesis resendi fajron kaj rampi antaŭen, moviĝante ĉirkaŭ tablo post tablo kaj uzante pli fortajn objektojn por kovri sin malantaŭ ili. Eĉ tiam, unu viro falis kun kuglo tra la kapo. Alia kriegis pro doloro kiam li ricevis flugilojn, kaj alia estis vundita en la kruro. Tamen ili venis.
  
  Lumoj flagris super la metalaj pordoj, poste fajfis malfermitaj. Hayden ensaltis, la resto de la teamo sekvante lin. Ili havis malfacilan tempon, sed ili sukcesis.
  
  Drake estis premita kontraŭ Dahl, la honkonga inter ili.
  
  Alicia apogis sian mentonon sur lia dorso. "Kiu diable estas ĉi tiu post mi? Kun vagantaj fingroj?
  
  "Estas mi". Kenzi blekis dum la malloza spaco premis ilin, lasante neniun lokon por movado dum ĝi akcelis al nivelo kvar. "Sed miaj manoj estas kaptitaj ĉe mia kolo. Surprize, ankaŭ miaj fingroj estas tie." Ŝi mansvingis al ili.
  
  Alicia sentis movon. "Nu, iu ŝovis ion sur mian pugon. Kaj ĝi ne estas banano."
  
  "Ho, devas esti mi," Jorgi diris. "Nu, tio estas mia pafilo."
  
  Alicia levis brovon. "Via pafilo, ĉu?"
  
  "Mia pistolo. Mia pafilo, tion mi volas diri."
  
  "Ĉu ĝi estas plene ŝargita?"
  
  "Alicia..." Drake avertis.
  
  "Mmm, jes, tiel devus esti."
  
  "Do pli bone mi ne moviĝu. Ni ne volas, ke ĝi funkciu en tiom limigita spaco nun, ĉu?"
  
  Feliĉe, ĝuste kiam Kenzi aspektis, ke ŝi tuj donos signifan respondon, la lifto haltis kaj faris alvensonon. La pordoj malfermiĝis kaj la teamo preskaŭ elfalis en la koridoron. Drake skanis la murojn por signo. Kompreneble, tie estis nenio.
  
  "Kie estas Laboratorio 7?"
  
  "Turnu dekstren, trian pordon," diris Lauren.
  
  "Perfekta".
  
  Dahl iris antaŭen, ankoraŭ singarda sed aspektante memfida. La minaco estis sufiĉe pli alta, sed Drake neniam por momento forgesis la kialon, ke ili estis ĉi tie. Ordo de la Lasta Juĝo. Kion alian ili planis?
  
  Jorgi demetis sian maskon, anhelante por aero. Kenzi aliĝis al li en malobeo de la reguloj, kaj tiam Smith sekvis eblemon, ĵetante malplenan rigardon al Hayden kiam ŝi disvastigis siajn brakojn senhelpe.
  
  "Ribeluloj," diris Dahl dum li daŭrigis marŝi.
  
  "Krekuloj, mi dirus," diris Kenzi. "sonas pli bone."
  
  Ŝi staris apud li.
  
  "Se mi ne estus tiel bone disciplinita, mi aliĝus al vi."
  
  "Ne maltrankviliĝu. Ni povas labori pri ĝi."
  
  Drake puŝis ŝin en la dorson. "Vi scias, ke li iris al privata lernejo, ĉu ne, Kenz? Vi neniam rompos lin."
  
  "La Mossad havas siajn proprajn metodojn."
  
  Dahl ekrigardis trans sian ŝultron. "Ĉu vi du silentus? Mi provas koncentriĝi."
  
  "Ĉu vi komprenas, kion mi volas diri?" Drake diris.
  
  "Koncentriĝu pri kio?" Alicia demandis. "Numeroj unu ĝis kvar?"
  
  "Jen ni estas," diris Dahl. "Laboratorio 7".
  
  "Ĉu vi mem kalkulas ĉion, Torsti? Atendu, mi pensas, ke mi havas glumarkon ie."
  
  Hayden antaŭenpuŝis ŝian vojon. "Formacio, homoj. Rerigardi. Rigardu la liftojn, sur ambaŭ bordoj. Mi bezonas Lauren sur la linio por meti min en kontakto kun la bioarmiloj, kaj mi bezonas la laboratorion por esti sekura. Ĉu vi pensas, ke vi povas fari ĝin?"
  
  Sen paŭzo, ili disiĝis kaj alprenis siajn poziciojn. Drake kaj Hayden devis eniri la laboratorion memstare. Unue ili eniris la eksteran oficejon, kovritan de provizoj, ĉiu alirebla surfaco kovrita de ĉiaj iloj. Drake havis neniun ideon, kio ili estas, sed ili aspektis esencaj kaj multekostaj.
  
  Malantaŭ la vitra muro estis interna, sekura ĉambro.
  
  "Lauren," li diris. "Laboratorio 7 konsistas el du ĉambroj. Ekstera kaj interna. La interno verŝajne estas kemia kontrolĉambro, kiu povas esti sigelita kaj liberigita."
  
  Nenio. Komunikado estas malŝaltita.
  
  Drake fikse rigardis Hayden. "Kio la-"
  
  "Pardonu, Matt. Hayden. Laboratorioj ĉiam estas ŝirmataj de frekvencoj tiel signaloj ne povas eniri kaj eliri. Laboratorio 7 estas sur malsama nivelo kompare kun la resto de la instalaĵo kaj ni bezonis tempon por malŝalti la kroman sekurecon."
  
  "Ne maltrankviliĝu," diris Hayden. "Kien iri?"
  
  "Interna ĉambro. Devus esti vitra ŝranko. Ĉu vi vidas ĉi tion?"
  
  Drake marŝis al granda vitra muro. "Jes. Ĝuste en la malproksima angulo."
  
  "Biologiaj armiloj evidente ne aspektas kiel armiloj. Ĝi devus esti stokita en kanistro proksimume de la grandeco de kafa flakono. Ĝi povas esti identigita per kodo PD777. Ĉu vi ricevis?"
  
  "Komprenita". Li iris al la kodbloketo de la pordo kaj enpugnobatis la superregan kodon. "Nenio". Li suspiris. "Ĉu ĉi tiu ĉambro povus havi alian kodon?"
  
  "Lasu min ekscii. La problemo estas, ke ĉiuj estroj, teknikistoj kaj laboratoriohelpantoj estas tie kun vi dormantaj."
  
  "Sen ne paroli pri rusoj, svedoj kaj israelanoj. Rapidu".
  
  Drake aŭskultis kiam Hayden interkonsiliĝis kun la teamo. Ĉio estis kvieta, terure. Smith tiam grumblis tra sia komuniko.
  
  "Movado sur la orienta ŝtuparo. Jen ili iras!"
  
  "Mi detektis trafikon en la okcidento," raportis Mai. "Rapidu".
  
  "Tenu tiujn liftojn," diris Hayden. "Ni bezonos ilin tre baldaŭ."
  
  Drake pripensis pafi al la vitro. Sendube ĝi estus kuglorezista kaj eble danĝera. La ekstera ĉambro ankaŭ enhavis vitroŝrankojn plenigitajn kun provtuboj kaj kanistroj kiuj povis enhavi ajnan nombron da venenoj.
  
  Lauren kriis novan kodon. Drake batis lin per sia pugno. La pordo malfermiĝis. Li kuris al la malproksima fino de la ĉambro, malfermis ŝrankon kaj komencis serĉi la kanistron. Hayden restis malantaŭe. Kovrante iliajn dorsojn, ĉiu grupano tenas la sekvan en vido.
  
  Drake trapasis kanistron post kanistro. Ĉiu havis premsignon de nigraj, grasaj literoj kaj ciferoj, kaj ili ne estis menditaj. Minuto pasis. Smith malfermis fajron supren laŭ la ŝtuparo kaj Mai faris la samon kelkajn sekundojn poste. Ili estis atakitaj, preĝante ke neniu estu sufiĉe idiota por sendi obuson en batalon.
  
  "Komprenita!"
  
  Li prenis la ujon, li bezonis duonsekudon por memori, ke ĝi enhavas biologian armilon, kiu povus almenaŭ detrui Amerikon, kaj metis ĝin sub lian brakon. "Estas tempo por iri".
  
  Kiel unu, kunordigite, ili komencis sian retiriĝon. Majo kaj Smith kovris la ŝtuparon ĝis Drake kaj Hayden atingis la koridoron, tiam Yorgy kaj Dal kovris ilin. Majo kaj Smith rapide retiriĝis kiam Alicia premis la liftbutonon.
  
  La pordoj tuj malfermiĝis.
  
  "Pli rapide!" - kriis Mai, rapide aperante el ĉirkaŭ la angulo. "Ili estas kelkajn sekundojn malantaŭ mi."
  
  Ŝi resendis fajron, alpinglante ilin al la tero.
  
  Smith iris la alian vojon, nun Dal kovris lin, ambaŭ viroj retiriĝis al la pordoj.
  
  Kaj tiam sonis la alarmoj, potenca korno-simila bruado, kiu plenigis la orelojn kaj sendis la sentojn al la limo.
  
  "Kio diable estas tio ĉi?" Drake kriegis.
  
  "Ne. Ho ne!" Lauren kriegis reen. "Foriru de tie. Foriru de tie nun! Ili ĵus liberigis ion en la sistemon." Ŝi paŭzis. "Ho mia dio... tio estas sarino."
  
  Ĝi jam verŝis tra la ellastruoj en la tegmento de la koridoro kaj la flankaj ellastruoj de la lifto.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK
  
  
  Drake subpremis la komencan ekmulton de timo ĉe la mencio de la nomo sarin. Li sciis, ke ĝi estas mortiga. Mi sciis, ke ĝi estas konsiderata kiel amasdetrua armilo. Li sciis, ke Smith, Jorgi kaj Kenzi demetis siajn maskojn.
  
  Kaj li vidis tion, kio laŭdire estis senkolora, senodora likvaĵo tralikiĝanta tra la ellastruoj.
  
  "Mi neniam dubis, ke oni stokis sarinon ĉi tie." Hayden atakis Yorgi. "Sed ĉi tio..." Ŝi kaptis lian maskon.
  
  Drake sciis ke preskaŭ io ajn povus esti manipulita, realigita, aŭ eĉ reimagita. La sola limo estis la imago. La likva nerva agento estis senfine fleksebla. Nun li per ĉiuj fortoj alkuris al Kenzi, sed li vidis, ke Alicia kaj May jam estas tie. La israela virino portis maskon, sed ŝiaj okuloj jam estis fermitaj kaj ŝia korpo estis lama.
  
  Sarin povas mortigi en unu ĝis dek minutoj, depende de la dozo.
  
  "Ne," Drake diris. "Ne ne ne".
  
  Smith glitis laŭ la flanko de la lifto, jam senkonscia, antaŭ ol Dahl sukcesis tiri la maskon plene super sian vizaĝon.
  
  La lifto rapidis supren, reen al la unua etaĝo.
  
  "Kion ni devus fari?" Hayden kriis super la ligilo. "Kiun tempon ili havas?"
  
  "Monda Organizaĵo pri Sano?" Lauren reagis nature. "Kiu vundiĝis?"
  
  "Nur trovu malbenitan laboratorioraton aŭ kuraciston kaj diru al ni kion fari!"
  
  Kinimaka surŝultrigis Smith dum la pordoj malfermiĝis. Drake vidis, ke li estas elkuronta, poste enkuris unue, sciante, ke la havajano verŝajne forgesis pri la atendantaj svedoj, rusoj kaj israelanoj. Li tuj vidis kio aspektis kiel malforta vaporo tralikiĝanta tra ĉiuj altnivelaj ellastruoj. Lia koro malleviĝis. "Ĝi estis liberigita ankaŭ ĉi tie."
  
  "La tuta komplekso," Lauren diris. "Mi havas laboratorian asistanton ĝuste ĉi tie."
  
  "Mi ne bezonas lin," spiris Kinimaka. "Ni bezonas atropinon. Kie estas tiu malbenita atropino?"
  
  Estis nova voĉo sur la linio. "Kiom da homoj infektiĝis? Kaj al kiu nivelo?
  
  Drake esploris la areon, kuris por kovrilo, armilniveligo. Alicia subtenis lin. Movado antaŭen igis ilin ĉesi.
  
  "Damnu ĝin!" Hayden ploris. "Ni havas tri niajn kaj dekojn da homoj jam senkonsciaj en la laboratorio. Vi devas veni ĉi tien kun la antidoto, kaj vi devas fari ĝin nun!"
  
  "Zarin estas mortiga," diris la viro. "Sed ĝi povas daŭri horon por mortigi. Ni estas sur la ĝusta vojo, fidu min. Ni estis pretaj por ĉi tio. Diru al mi, ĉu la viktimoj havas malfacilecon spirante?"
  
  Drake rigardis malantaŭen. Hayden prenis momenton por kontroli. "Jes," ŝi diris kun bulo en la gorĝo. "Jes estas".
  
  Drake vidis Dal marŝi al Kenzi, milde tiri ŝin for de Alicia kaj skui ŝin en siaj brakoj. Li fikse rigardis Kinimaku. Neniu alia. Nenie aliloke. La mondo malaperis, kaj nur unu afero restas sur la konscienco de la svedo.
  
  "Mano. Kion ni devus fari?"
  
  La granda havajano snufis. " Atropino kaj la Aŭtomata Injektilo " .
  
  La voĉo tuj respondis. "Medicinaj kupeoj troviĝas sur ĉiu etaĝo. Ĉiu kupeo enhavas plurajn antidotojn, kaj atropino estas unu el ili. Tie vi trovos ankaŭ aŭtomatajn ajutojn. Nur enigu ĝin en vian femurmuskolon."
  
  "Mi scias kion fari!"
  
  Drake atendis ke la teknikisto dirus al Kinimaka kien iri, kaj tiam iris unue. Neniu ŝteliro supren, neniu elturniĝo ĉe la tabloj; ĉi-foje ili eliris kapojn, subtenante siajn falintajn amikojn, defiante ajnan friponan nacion kiu estis sufiĉe malsaĝa por akcepti ilin. La planko estis ankoraŭ sternita de korpoj, nur nun tiuj dormantaj korpoj kurbiĝis pro doloro, iuj jam ektremis.
  
  La frontpordoj estis detruitaj. Viroj en maskoj kaj kostumoj krevis enen.
  
  Drake piedbatis sian seĝon flanken kaj tiam ekvidis la medicinan golfon en unu el la anguloj de la ĉambro. Li kuris. Dekstre kuŝis la korpo de ruso, vestita per Kevlaro, tiu, kontraŭ kiu ili pafis. Du pliaj kuŝis apud li; ili konvulsiis kaj mortis. Ankaŭ Zarin forte batis ilin. La liberigo de la kemiaĵo efike ĉesigis la batalon kaj SPIRA daŭre havis la biologian armilon.
  
  Hayden rapidis antaŭen, ne tenante armilon, kaj malfermis la pordon al la medicina golfeto. Interne, antaŭ ili staris deko da ampoloj plenigitaj per brila likvaĵo. Ili estis klare markitaj, kaj Kinimaka kriis al la atropino; Mai eltiris aŭtomatan injektilon kaj plenigis ĝin. Kinimaka enŝovis la kudrilon en la vizaĝon de Smith nur sekundojn antaŭ ol Dal faris la samon al Kenzi. Alicia kaj Mai traktis Jorgi, kaj tiam la teamo kaŭriĝis, elĉerpita, sensenta, terurita ke la espero kiu plenigis iliajn korojn nun ŝajnis tiel malespera.
  
  Minutoj pasis. Drake turnis sin al Kinimake. "Kio okazas nun?"
  
  "Nu, atropino blokas la agadon de sarino. Ili devas turni sin."
  
  "Atentu kromefikojn," diris la laboratorioteknikisto. "Plejparte halucinoj. Sed kapturno, naŭzo, neklara vidado..."
  
  "Ne maltrankviliĝu," Alicia diris. "La tuta afero estas nenio pli malbona ol drinkeja tagmanĝo por Team SPEAR."
  
  "Seka buŝo. Rapida pulso..."
  
  "Jes."
  
  Pliaj kelkaj minutoj pasis, kaj Drake rigardis senhelpe la vizaĝon de Yorga, dezirante centfoje sekundon eĉ guton de vivo reen en lin. Hayden demandis al la teknikisto ĉu ili povus eltiri la sarinon el la sistemo kaj lasi ĉiujn demeti siajn maskojn, sed la situacio estis apenaŭ regata. Kiu liberigis sarinon, eble ankoraŭ havas aliajn planojn.
  
  "Nun ni ankaŭ estas en la sistemo," Lauren certigis ilin. "La FBI arestis plurajn altnivelajn komputikistojn, kiuj fosas en ĉi tiu kazo dum iom da tempo."
  
  "Ĉu novaĵo pri aliaj specialfortaj teamoj?" Hayden demandis.
  
  "Ni pensas tiel. Nur ricevas konfirmon. Ĉio estas iom konfuza tie."
  
  Drake frapetis Yorgi sur la vangon, dekstre de sia masko. "Rakontu al mi pri ĝi".
  
  La ruso iomete moviĝis, levante la manojn. Liaj okuloj malfermiĝis kaj li gapis malklare al Drake. Li tusis, provis forigi sian maskon, sed Drake tenis ĝin en la loko. Kun aŭ sen atropino, estas plej bone lasi nenion al hazardo. Smith ankaŭ luktis kaj tiam Kenzi; Dahl eligis longan, klaran suspiron de malpeziĝo. La teamo prenis la ŝancon interŝanĝi mallongan, malfortan rideton.
  
  "Ni levu ilin en la aeron," diris Hayden. "Ni finis ĉi tie por hodiaŭ."
  
  Lauren estas denove en kontakto. "Ĉio estas en ordo kun ili? Ĉiuj ili?" Ŝi ankoraŭ ne havis ideon, kiu estis infektita.
  
  "Ĝis nun bone, amo," diris Drake. "Kvankam kuracisto estus bone kontroli ilin."
  
  "Ni havas dekduon da ili ĉi tie."
  
  "Nun mi venas al vi," diris Hayden.
  
  La teamo rekonstruis kaj helpis unu la alian por iri preter la sojlo. Hayden tenis la bioarmilon al sia brusto, necerta eĉ nun al kiu ŝi povus fidi. Ŝi demandis Lauren pri la ligilo.
  
  "Li devas esti kondukita al sekura loko en Dallas," Lauren diris. "Jen mi havas la detalojn. Ili atendas vin".
  
  Hayden rigardis Drake per lacaj, maskitaj okuloj.
  
  Ĝi neniam finiĝas.
  
  Drake sciis precize kion ŝi pensas. Kiam ili alvenis al la krizĉambro, forigis siajn maskojn kaj trovis Lauren, ili komencis sentiĝi iom ripozitaj. Drake ĝuis havi varman kafon alportita al li, kaj Alicia blekis por botelo da akvo. Mai prenis de ŝi la glason, trinkis, poste invitis ŝin trinki el la uzita botelo.
  
  Kenzi etendis la manon, prenis ĝin de majo kaj suspiris. "Kial mi vidas vin kvar?"
  
  Alicia rericevis sian akvon. "Do vi ankoraŭ vivas? He, ĉu tio kalkulas kiel triopo?"
  
  Drake rigardis. "Ĉu vi scias ion? Mi komprenos, kiam estos tempo forlasi ĉi tiun laboron, kiam vi du ĉesos provi kolerigi unu la alian. Tio estas kiam mi retiriĝos."
  
  Lauren moviĝis foren de Smith por momento kiam bombardo de informoj trafis ŝian centran komunikadsistemon. Ĉi tio inkluzivas mesaĝojn de la abomena ulo en Vaŝingtono, la loka operacio en Dallas, kaj, en pli malgranda mezuro, la sekretario de defendo.
  
  Ŝi svingis la manon, instigante la grupon aŭskulti, antaŭ ol memori, ke ŝi povas uzi la ligilon. "He, ha, nu, saluton. Mi donos al vi adreson en Dallas kaj vi devus esti survoje. Ju pli longe ĉi tiuj bioarmiloj restas en granda kvanto, des pli granda estas la danĝero. Nun ni havas etan klarigon. Ŝajnas, ke la origina dormmedikamento, kiu estis injektita por influi preskaŭ ĉiujn laborantajn en la laboratorio, funkciis kun superflua kodo tuj kiam vi malfermis la ĉerkon de Geronimo. Ili ŝajnas pensi, ke la kulto eble ankoraŭ ne ekzistas nun, sed almenaŭ unu persono eble ankoraŭ laboras por ili. Sarin ankaŭ estis aktivigita de la sama kodo kaj sendube de la sama persono. Internulo? Eble. Sed ne forgesu, ke ni devis forigi la protektajn ekranojn de la laboratorio por ke la signalo eniru."
  
  "Vi devas kontroli ĉu homoj foriras antaŭ ol la dormanta agento faras sian laboron," diris Hayden.
  
  "Sur li. Sed tio ne estas ĉio. La korpoj estis nombritaj." Ŝi enspiris. "Nia laboratorio-kunlaborantaro kaj senkulpaj civiluloj faris bonan laboron. Ili ĉiuj ŝajnas respondi al atropino. Oni supozas, ke ĉar ili dormis sur la planko, ili ricevis nur malfortajn dozojn, kaj helpo venis rapide. Nun ne estas problemo pri identigo, sed ĉar ni konis la poziciojn de la rusoj kaj la svedoj, ni devas supozi, ke ni pravas. Tri rusoj estis mortigitaj, du malaperis. Du svedoj mortis, unu malaperis. Kaj tri israelanoj estis mortigitaj, du malaperis."
  
  "Ili ne ricevis atropinon?" Dahl demandis maltrankvile.
  
  "Kompreneble ili faris ĝin, sed post la civiluloj. Kaj ĝi vere trafis ilin pli agreseme."
  
  Proksime de tiu punkto, Smith, Yorgey, kaj Kenzi estis sur siaj piedoj, aspektante ripozitaj kaj fervoraj por ago. Drake scivolis ĉu ĉi tio povus esti unu el la menciitaj kromefikoj.
  
  "Yorgi," li diris. "Rigardu Alicion. Kion vi vidas?"
  
  La ruso ridetis. "Glaciaĵo kaj varma kapsiketo?"
  
  Drake ridetis. "Li estas en ordo".
  
  Alicia profunde sulkigis la brovojn. "Kion diable tio signifas. Jogulo? Jogulo? Venu kamarado. Vi scias, ke mi amas vin, sed se vi ne diros, mi devos mortigi vin."
  
  Drake tiris ŝin for al la atendantaj aŭtoj. "Bone farita amo, vi ĵus pruvis lian punkton."
  
  
  ĈAPITRO TRIEDEKUNU
  
  
  Rapido estis ilia elekto, ilia savanto, ilia Dio, kaj ilia plej bona maniero resti viva nun.
  
  Ili havis neniujn iluziojn pri tio, kio povus atendi ilin survoje al Dallas. Ne gravis kiom da policanoj helpis; kiom da FBI-kamionetoj kaj SWAT-kamionetoj estis vicigitaj laŭ la itinero, la homoj, kiujn ili devis trakti estis iuj el la plej bonaj en la mondo, kaj ili estus trovintaj eliron.
  
  Depende de kiu ili vere laboris.
  
  Drake vidis la veturilojn per kiuj ili estis ekipitaj por la mallonga vojaĝo ĉirkaŭ Dallas-du ŝtateldonitaj, kvarradaj aŭtoj-kaj forte bremsis.
  
  "Ĝi vere ne funkcios."
  
  Memorante la parkejon kaj ĝian enhavon, li kapjesis al kelkaj parkejoj proksime de la elirejo.
  
  "Ili faros".
  
  Lauren esprimis sian konsenton. "Mi petos la FBI esplori ĉi tion."
  
  "Rapida". Drake jam iris tiun vojon. "Ĉiuj? Ŝarĝu la fikon. Ni baldaŭ bezonos la tutan municion, kiun ni havas."
  
  Kun Hayden en la centro, ili rapidis al la aŭtoj, nigra kaŝa Dodge Challenger kaj helblua Mustango kun du blankaj strioj laŭ la kapuĉo. Dahl kompletigis la Mustangon, kio estis bonega ĉar Drake deziris la Challenger. Policaj aŭtoj ekkriis, prepariĝante por malbari itineron tra la centra Dallas. La helikoptero ŝvebis proksime, avertis, ke ĝi povus esti pafita de SWAT-teamoj pro la alta probableco. Ambaŭ aŭtoj estis sufiĉe novaj por esti enrompitaj - la FBI ne bezonis la ŝlosilojn.
  
  Drake grimpis enen kun Yorgi, kiu prenis la pasaĝerlokon, Hayden, Alicia, kaj majon. Li ekfunkciigis la motoron, ĝoje ridetante.
  
  "Jen," li diris, "estas la sono por kiu mi ellitus antaŭ la sesa matene."
  
  Alicia ignoris tion. Ŝi kutimis al lia infaneco kaj lasis ĉiujn scii ĝin.
  
  Drake ekfunkciigis la motoron. Dahl startigis la Mustangon apud li, kaj la du viroj rikanis tra du vicoj da fenestroj, kune finfine.
  
  Hayden frapetis la kanistron kontraŭ la malantaŭo de sia sidloko. " Biologiaj armiloj " .
  
  "Mmm, jes. Bone."
  
  Li premis sin al la planko, turnis la stirilon kaj stiris la aŭton en la mallarĝan spacon de la parkejo kaj rapidis al la elirejo. La aŭto saltis sur malebena pavimo, la antaŭo leviĝis kaj la malantaŭo forskrapis. Sparkoj flugis.
  
  Malantaŭ Drake, Dahl vidis fajrerojn fulmi trans sia antaŭa glaco, englutante lin en flamoj por sekundo. Evidente li ne estis feliĉa.
  
  "Kinell, Drake. Ĉu vi provis eniri ĝin?"
  
  "Nur iru," Hayden respondis. "La gardata konstruaĵo estas nur naŭ minutojn for."
  
  "Jes, eble sur la kurejo," diris Smith. "Sed ĉi tio estas Dallas kaj ĉi tiuj du ne estas vetveturiloj."
  
  "Ĉu vi volas pafi, Lanceloto?" Drake suspiris. "Grimpu tiun svedon kaj prenu lin."
  
  "Ne gravas".
  
  "Vi estas kolera?" Alicia aliĝis. "Kompreneble ne, Lanceloto."
  
  "Ĉu ni povas-" Hayden provis denove.
  
  La voĉo de Lauren sufokis sian propran. "La malamikoj venas," ŝi diris, tiam, "Ne pafu, Lanceloto."
  
  Drake konservis signifan kvanton de trostirado perfektigante sian stiradon kaj uzante ambaŭ lenojn. Polica aŭto estis antaŭ, malhelpante aliajn ŝoforojn kruci ilian padon. La Challengers kuregis preter la intersekciĝo, nun ĉirkaŭita de altaj konstruaĵoj. La Mustango rapidis preter duonsekundo poste, mallarĝe maltrafante la malantaŭan ŝipon de la Dodge. Drake rigardis en la retrospegulon kaj nur li povis vidi la kunpremitajn dentojn de Dahl.
  
  "Nun mi scias, kia estas esti postkurata de ŝarko."
  
  Ie antaŭe estis la restanta kontingento de rusoj, svedoj, kaj israelanoj, ĉiuj akuzitaj kun la sama tasko de retrovo de biologiaj armiloj specife desegnitaj por detrui la nutraĵprovizojn de Usono.
  
  "Kial ni ne simple detruas ĝin?" Kinimaka diris tenante sin al la balustrado.
  
  "Justa demando," Dahl notis.
  
  "Ĝuste," Lauren diris. "Sed oni ĵus diris al mi, ke ekzistas protokoloj. Proceduroj. Faru ĝin malbone kaj vi povas mortigi vin mem kaj multajn aliajn."
  
  Drake ellasis la gason kiam akra kurbo aperis antaŭen. Denove, la polico blokis ĉiujn aliajn vojojn, kaj li tiris la aŭton gracie ĉirkaŭ la angulon, faligante la pneŭojn kaj kurante tra ruĝa lumo. Dahl estis kelkajn futojn malantaŭ li. Piedantoj vicis sur la stratoj, rigardante, gestante, sed ili estis retenitaj de policanoj per megafonoj. Drake ĉiam akre konsciis, ke iuj eble ne aŭskultos.
  
  "La policanoj ne povas pritrakti ĉion ĉi," diris Hayden. "Malrapidigu infanojn. Restas al ni kvin minutoj."
  
  En tiu momento, ŝarĝaŭto venis fluganta el flanka strato, preskaŭ kontraŭveturante policanon kiu ignoras ĝin. Li deflankiĝis sur ilia vojo kaj poste kaptis ilin. Jorgi jam rulis malsupren sian fenestron, kaj Mai frakasis la vitron en la malantaŭo.
  
  La ŝarĝaŭto, arĝenta F-150, daŭrigis kiam ĝi alproksimiĝis. La ridetanta vizaĝo malantaŭ la rado rigardis ilin, rigardante ilin duoble pli ol rigardante la vojon. Jorgi klinis sin sur sia seĝo.
  
  "Ho ne, ne, ne. Ĉi tio ne estas bona. Mi konas ŝin. Mi konas ŝin. "
  
  Drake rapide rigardis. "Mi pensas, ke li aspektas kiel rusa pezlevisto."
  
  "Ŝi estis ĉe la Olimpikoj," Jorgi diris. "Tio estis antaŭ ol ŝi iĝis armea insidmurdisto, unu el la plej bonaj iam elirintaj el Rusio. Ŝi estas Olga.
  
  Drake malrapidiĝis kiam manpleno da piedirantoj elpaŝis antaŭ rapidantaj aŭtoj, la plej multaj el ili tenante poŝtelefonojn colojn de siaj okuloj.
  
  "Olga?"
  
  "Jes, Olga. Ŝi estas legendo. Ĉu vi neniam aŭdis pri ŝi?"
  
  "Ne en ĉi tiu kunteksto. Ne".
  
  La arĝenta F-150 akre deturniĝis, trafante en la flankon de sia Challenger. Liberigite de la vaganta grego, Drake denove paŝis sur la gason kaj ŝargis antaŭen, la Challenger respondante per kontentiga muĝado. Olga faris alian turnon, celante la malantaŭan trikvaronan flugilon, sed maltrafis je pluraj coloj. Ŝia F-150 transiris al la alia flanko, rekte inter Drake kaj Dahl. La svedo manovris sian Mustangon malantaŭ ŝi.
  
  "Mi ne povas rami ĝin," li diris. "Tro riska."
  
  "Mi ne povas pafi ŝin," Mai diris. "Sama problemo".
  
  "Kiel ŝi atendas eskapi?" Kinimaka pripensis.
  
  "Olga estas nevenkebla," Jorgi certigis ilin. "Kaj ŝi neniam malsukcesas."
  
  "Ĝi estas bonega por ŝi," Alicia diris. "Eble vi ambaŭ povus kaŝi sin sub la sama matraco."
  
  Tri aŭtoj rapidis antaŭen, aliaj veturiloj estis plejparte blokitaj, kaj piedirantoj estis avertitaj per la kontinua plorado de policsirenoj. Drake sekvis la instrukciojn de Hayden, dum Hayden sidis gluita al la ekrano de sia portebla retnavilo.
  
  Drake vidis longan rektan antaŭen.
  
  "Restu kun mi, Dal," li diris. "Puŝu la hundinon en angulon."
  
  Li ekrapidis, tenante sin al la centro de la vojo. La devaga aŭto ja ektiris el la flanka strato, sed ekhaltis kiam la ŝoforo vidis la proksimiĝantan ĉasadon. Drake tenis la martelon malsupren, rigardante Olga kaj Dahl malantaŭ ŝi. Motoroj muĝis, pneŭoj ronronis. Vitraj fenestroj de butikoj kaj oficejaj konstruaĵoj flagris kvazaŭ en nebulo. Piemantoj saltis sur la vojon por foti. La polica aŭto aliĝis al la ĉasado, venante kune kun Olga, tiel ke Drake nun havis du aŭtojn en malantaŭa vido.
  
  "Tri minutojn," diris Hayden.
  
  "Eltiru viajn armilojn, homoj," Alicia diris.
  
  "Ni esperu, ke la rusa hundino ne foriros trankvile," diris Kenzi.
  
  Yorgi forte glutis apud Drake.
  
  Tiam, supre, okazis la plej stranga kaj terura afero. La figuroj elkuris en la mezon de la vojo, falis sur unu genuon kaj malfermis fajron.
  
  Kugloj trapikis la fronton de la Challenger, sonorantaj kontraŭ metalo kaj truante tra rigliloj. Fajreroj flugis en la aeron. Drake veturis la aŭton absolute rekte.
  
  "Frapu la fikan ferdekon!" li kriis.
  
  Pli da pafoj. La polico kuris per sia tuta forto de la trotuaro, penante haltigi la pafistojn. La civiluloj kuĝiĝis por kovrilo. La SWAT-teamo forlasis la kaŝejon kaj kuris kune kun la polico, armiloj celitaj sed ne uzitaj pro la ebleco trafi homojn sur la alia flanko de la vojo.
  
  La antaŭa glaco de Drake eksplodis, pecetoj pluvis sur lian jakon, ŝultrojn kaj sur liajn genuojn. La kuglo trafis la kapapogilon nur kelkajn colojn dekstre de lia orelo. La Yorkshireman atendis pliajn du sekundojn, permesis al la artileriistoj ebenigi denove, kaj tiam deviigis la Challenger kun granda forto.
  
  Postlasante la F-150 de Olga en la fajrolinio.
  
  Ŝi tordis sian propran stirilon, trafante la policanon en la dekstra flanko, sed la kugloj ankoraŭ trafis. La viro sidanta apud ŝi subite malrapidiĝis; ruĝa inundis la internon de la aŭto. Alia ruso mortis, kaj nur unu restas.
  
  Dal subite estis en la rekta linio de fajro.
  
  Sed flank tiam la artileriistoj estis koncentritaj sur la proksimiĝantaj policanoj kaj SWAT, nur du el ili turnis kaj malfermis kovrilan fajron, ronde kuri. Drake vidis la kuglojn trapiki la homamason, vidis la malestimon kun kiu tiuj homoj - supozeble israelanoj - traktis civilulojn.
  
  "Al diablo kun ĉio," li diris. "Ĝi ne toleros."
  
  "Drake!" Hayden avertis. "Du minutoj".
  
  Mai kaptis ŝin je la ŝultro. "Ĝi devas esti farita."
  
  Drake paŝis sur la benzinpedalon kaj englutis la teron inter la aŭto kaj la fuĝantaj pafantoj. Jorgi klinis sin el unu fenestro kaj Mai klinis sin el la alia. Celante siajn armilojn, ili pafis po tri pafojn laŭ la senviva rekta strato, sen ŝanco de aliaj viktimoj, kaj faligis la fuĝantajn virojn.
  
  Drake akre deturnis sin, evitante iliajn falantajn korpojn.
  
  "Bastardoj".
  
  En la retrospegulo, la policanoj kaptis ilin. Tiam Olga kaj Dal revenis, kuregante kiel eble plej rapide, kuregante unu la alian laŭ la centro de la vojo. La aŭto de Olga estis kovrita de sango, la glaco mankis, la flugiloj, flankoj kaj lumturoj estis rompitaj, kaŭĉuko forflugis de unu el la pneŭoj. Sed ŝi venis ĉiuokaze, neplaĝema kiel uragano.
  
  "Naŭdek sekundoj," Hayden laŭtlegis.
  
  "Kie?" Mi demandis. Drake demandis.
  
  Ŝi kriis la adreson. "Turnu akre dekstren, poste maldekstren, kaj la konstruaĵo estos rekte antaŭ vi, barante la vojon."
  
  "En malsama noto," Lauren enmetis. "Estas la israelanoj kiuj retiriĝis de la batalo. Kaj vetkuro."
  
  "Neaŭtorigite," diris Kenzi. "Kiel mi pensis. Ĉi tio neniam okazus se nia registaro estus implikita."
  
  Dal ne deturnis la okulojn de la vojo. "Kio venas de vi surprizas min."
  
  "Ĝi ne devus esti. Mi ne diras, ke ili ne agos, mortigos kaj kripligos sur fremda teritorio. Amika teritorio. Mi diras, ke ili ne farus ĝin tiel malkaŝe."
  
  "Ha, tio havas pli da senco."
  
  Drake malrapidiĝis, forte batante la bremsojn, kaj turnis la muĝanta Challenger akre dekstren. Proksime al la malproksima trotuaro, li ekbrulis la motoron kaj aŭdis la pneŭojn krii serĉante tiradon. En la lasta momento ili kaptis, kraĉis la gruzon kaj helpis antaŭenpuŝi la aŭton. Oni esperis, ke Dal povus puŝi la defendanton de Olga dum ŝi turniĝis, sed la rusino estis tro rapidsprita, malzorge tranĉante angulon kaj ekgvidinte. La rubujo saltis alte malantaŭ ŝi, trafita de la antaŭa finaĵo.
  
  "Tridek sekundoj," diris Hayden.
  
  Tiam ĉio iris al la infero.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK DU
  
  
  Olga riskis ĉion, rapide alproksimiĝante al la kofro de la Challenger.
  
  Drake vidis la maldekstran turniĝon alproksimiĝi rapide kaj prepariĝis turni la aŭton.
  
  En la fundo de lia menso, ĉie, li maltrankviliĝis, ke la lasta restanta svedo estas tie ekstere ie. Sed li neniam aperis.
  
  Ankoraŭ.
  
  Soldato elkuris el la vendejo, sinistra-aspektanta mitraleto per armila forto, lia sanga vizaĝo kuntordita en grimaco de doloro. Li suferis, sed li restis en la misio. Alia neaŭtorizita atako. Alia tria partio uzante SWAT-homojn.
  
  Drake tuj reagis. Kio estis la ebloj? Ŝajnis, ke moviĝante danĝere maldekstren, provante konveni la Challenger perfekte en la novan mallarĝan straton, li povus ĵeti la malantaŭan finon en la atakan svedon. Ĝi estis la nura ludo kiu ne konsideris ĉu viro havas mortigan armilon.
  
  Hayden kaj Yorgy sidis ĉe la alia flanko de la aŭto. La svedo aspektis kvazaŭ li estos ŝprucigi la tutan aŭton, kiam ĝi preterglitis flanken. Lia fingro streĉiĝis. Drake baraktis kun la stirilo, firme tenante ĝin, sia dekstra piedo puŝis la akcelilon ĝuste ĝuste.
  
  La svedo malfermis fajron preskaŭ tute plene - kelkajn sekundojn antaŭ ol la vosto de la aŭto devis flugi en lin.
  
  Kaj tiam la tuta mondo freneziĝis, renversiĝis, kiam Olga per ĉiuj fortoj trafis en la drivantan Challenger. Ŝi ne malrapidigis eĉ unu joton. Ŝi trafis sian aŭton en la flankon de la Dodge, igante ĝin turniĝi, dispremante la svedon kaj forĵetante lian korpon duonvoje trans la vojon. Drake kaptis la stirilon, nekapabla rekte vidi kiel la aŭto turniĝis; du turnojn, poste ŝi trafis altan trotuaron kaj ruliĝis.
  
  Ĝi trafis sur la tegmenton, ankoraŭ glitante, skrapante trans la betonon, ĝis ĝi trafis en la antaŭan parton de la vendejo. La vitro frakasiĝis kaj pluvis. Drake luktis por ekvilibro. Alicia estis miregigita, Yorgi miregigita.
  
  Olga frapis la bremsojn kaj iel sukcesis haltigi la F-150 subite.
  
  Drake vidis ŝin en la renversita flanka spegulo. La fenestroj estis frakasitaj ĉiuflanke, sed la fendoj estis tro malgrandaj por facile trapasi. Li aŭdis, ke Mai luktas kun ŝia sekurzono, forĵetante ĝin. Li sciis, ke ŝi estas facilmova, sed li ne kredis, ke ŝi povas trairi tra la malantaŭa fenestro. Ili ne povis defendi sin.
  
  Olga piedpremis al ili, laborante per grandegaj manoj kaj piedoj, ŝia vizaĝo estis tiel kolera, ke ĝi povis ekbruligi la tutan mondon. Sango kovris ŝiajn trajtojn kaj gutis de ŝia kolo sur ŝiajn fingrojn, gutante sur la plankon. Ŝi tenis maŝinpafilon en unu mano kaj raketlanĉilon en la alia. Drake vidis la rezervan revuon inter ŝiaj dentoj kaj la militklingon ĉe ŝia flanko.
  
  Fermante la breĉon, ŝi estis senĉesa. Alproksimiĝanta al morto. Ŝiaj okuloj neniam palpebrumis. Vaporo, kaj nun fajro, eksplodis el la aŭto malantaŭ ŝi, lekante ŝian formon. Drake tiam vidis bluan fulmon kaj ekkomprenis ke la Mustango alvenis. Li vidis Olgan rideti. Li vidis la teamon salti el alia aŭto en agado.
  
  Olga falis sur unu genuon, direktis la raketlanĉilon al sia grandega ŝultro kaj celis la renversitan Challenger.
  
  Ĉu ĝi tiam detruos biologiajn armilojn?
  
  Ŝi perdis ĝin. Ne estas racia penso malantaŭ ĉi tiu demona vizaĝo.
  
  Ili estis senhelpaj. La virinoj en la malantaŭa sidloko nun vigliĝis, malfiksante sin kaj provante trovi iom da ŝanceliĝo. Ili ne vidis kio venas, kaj Drake ne diris al ili. Ili nenion povis fari pri tio.
  
  Olga ektiris la ellasilon kaj la raketo ekbrulis.
  
  Amikoj, familio, jen kiel ni iras...
  
  Torsten Dahl portis sian vojon kiel terura ŝafo; kurante plenforte, per ĉiuj fortoj, li trafis de malantaŭe kontraŭ Olgan. La raketlanĉilo glitis, ĝia municio devojiĝis kaj pafis en malsama trajektorio. Dahl mem, savante la situacion, certe spertis la plej fortan ŝokon en sia vivo, ĉar Olga ne moviĝis.
  
  La svedo ĵus kuris la unuan kapon en la plej malmolan brikmuron de la mondo.
  
  Dahl falis surdorsen kun rompita nazo, senkonscia.
  
  Olga svingis for la Frenezan Svedon, apenaŭ rimarkante la grandiozan atakon. Ŝi leviĝis kiel nova monto, faligis la raketlanĉilon al la tero kaj levis la maŝinpafilon per unu mano, sango ankoraŭ gutas de malsupre, ŝprucante la plankon.
  
  Drake vidis ĉion, turnis sin por elpuŝi Yorgy, poste Hayden. Lia kapo ankoraŭ turniĝis, sed li sukcesis kapti la okulon de Alicia.
  
  "Ni fartas bone?" Ŝi sciis, ke io estas malĝusta.
  
  "Mi ĵus vidis, ke Dal batis Olgan per sia tuta potenco, resaltis senkonscie, kaj ŝi apenaŭ rimarkis."
  
  Alicia apenaŭ povis repreni la spiron. "Fiku. mi".
  
  "Kaj nun ŝi havas maŝinpafilon."
  
  Hayden eliris. Mai saltis post ŝi, premante sian vojon tra la malgranda breĉo. Drake returnis sin, rigardante la spegulon eĉ dum li provis trapremi siajn proprajn fenetojn de la spaco. Olga ebenigis la pafilon, rikanis ankoraŭfoje, levis la liberan manon kaj eltiris la denton el la buŝo, ĵetante ĝin teren. En tiu momento, la resto de la samteamanoj de Dahl alvenis.
  
  Kaj unu el ili estis Mano Kinimaka.
  
  La havajano, laŭ vera maniero, lanĉis sin plenrapide, piedojn de la tero, brakoj etenditaj, homa kuglo frakasanta bulon de muskolo kaj osto. Li trafis Olgan sur la ŝultrojn, precize, pli bone ol Dal, kaj forte premis. Olga ŝanceliĝis antaŭen ses futojn, kaj tio en si mem estis miraklo.
  
  Kinimaka turnis sin antaŭ la ruso.
  
  La maŝino falis sur la plankon.
  
  Drake legis ŝiajn lipojn.
  
  "Vi devus esti surgenue, vireto."
  
  Kinimaka svingis la fojnfariston, kiun Olga lerte evitis, pli rapide ol Drake povis realigi. Ŝia propra pugno tiam klakbatis profunde en la renojn de Mano, igante la havajanon tuj fali al liaj genuoj kaj anheli por aero.
  
  Kenzi kaj Smith alvenis al la batalkampo. Drake ne povis ne senti, ke ĝi ne sufiĉos.
  
  Li tordiĝis, ĝis la karno ŝiris de lia ventro, ĝis lia pelva osto knaris. Li eliris el la aŭto kaj ignoris la freŝan sangon. Signalante ĉiujn krom Hayden, li komencis lami al la sceno de la batalo kiam sirenoj sonis ĉirkaŭ ili, fulmantaj bluaj lumoj plenigis lian vidkampon, kaj la muĝado de viroj, policanoj kaj soldatoj plenigis la aeron.
  
  Li ŝancelis supren laŭ la strato, alproksimiĝante al Olga. La ruso ignoris Smith, kiam li pafis ŝin en la stomakon; ŝi kaptis Kenzi je la haroj kaj ĵetis ŝin flanken. La brunaj tufoj restis kroĉitaj en la manoj de la rusino, kaj Kenzi, ŝokita, ruliĝis kaj ruliĝis laŭ la fosaĵo, senhaŭtigante sian karnon. Olga tiam klakbatis sian manon sur la pojno de Smith, ĵetante la pafilon al la grundo kaj igante la soldaton krii.
  
  "Ĉu vi pafas al mi? Mi forŝiros vian brakon kaj strangolos vin per la sanga fino."
  
  Drake kolektis sian forton kaj trafis ŝin de malantaŭe, surterigante tri batojn al la renoj kaj brusto. Li uzus sian pafilon, sed perdis ĝin en akcidento. Olga eĉ ne rimarkis la atakon. Estis kiel bati trunkon de arbo. Li ĉirkaŭrigardis por armilo, kion li povus uzi.
  
  Li vidis ĝin.
  
  Mai alkuris, sekvita de Alicia, kaj poste Jorgi, blanka kiel litotuko. Drake levis la raketlanĉilon, tenis ĝin super la kapo kaj malsuprenigis ĝin per ĉiuj fortoj sur la dorson de la ruso.
  
  Ĉi-foje ŝi moviĝis.
  
  Kinimaka retiriĝis flanken kiam la grandega monto falis sur unu genuon. La rezerva revuo falis el ŝiaj dentoj. RPG falis de ŝia zono. Drake faligis sian armilon, peze spirante.
  
  Olga ekstaris, turnis sin, ridetis. "Mi piedpremos vin ĝis vi estos ŝaŭmo sur betono."
  
  Drake ŝanceliĝis for. La pugnobato de Olga tuŝetis lian femuron kaj kaŭzis eksplodon de doloro de unu fino de lia korpo ĝis la alia. Alicia eniris la akvon, sed ŝi estis ĵetita alte en la aeron kaj ĵetita al Kenzi. Kinimaka ekstaris al kappugo kiu sendis lin rekte al la pugo. Smith donis sennombrajn pugnobatojn al la korpo, sekvitaj per tri al la gorĝo kaj nazo, kiuj igis Olga ekridegi.
  
  "Ho, dankon, bebo, tio helpis forigi flegmon. Bonvolu, unu pli."
  
  Ŝi elmontris sian vizaĝon al la bato de Smith.
  
  Alicia helpis Kensi leviĝi. La policanoj kuris al ili. Drake ne povis ne deziri, ke ili restu for. Ĉi tio povus fariĝi sangobano. Li provis leviĝi kaj sukcesis sur unu kruro.
  
  Olga kaptis Smith je la gorĝo kaj ĵetis lin flanken. Kinimaka skuis sian grandegan kapon, nun ĉe la piedoj de Olga, kaj donis duondekduon da nekredeblaj batoj al ŝiaj dikaj femuroj.
  
  Ŝi pugnobatis Kinimaku en la kapo, terenbatante lin. Ŝi malhelpis la sekvan atakon de Drake kaj reĵetis lin, kvankam sango fluis libere el ŝiaj oreloj, dekstra okulo, kaj sennombraj tranĉoj kaj kontuziĝoj sur ŝia frunto. Truo malfermiĝis en ŝia stomako kie Smith pafis ŝin, kaj Drake scivolis ĉu tio eble estos maniero maldaŭrigi ŝin.
  
  Majo altiris la atenton de Olga. "Rigardu min," ŝi diris. "Rigardu min. mi neniam estis venkita."
  
  La esprimo de intereso transiris la sangan minejon. "Sed vi ne estas pli ol unu el miaj ŝvitglandoj. Ĉu vi estas Supergirl? Wonder Woman? Scarlett Johanssen?
  
  "Mi estas Mai Kitano."
  
  Olga pene antaŭenpuŝis Smith kaj la proksimiĝantan Alicion flanken. May kaŭriĝis. Olga saltis. Mai dancis malproksimen, kaj poste montris al la dekstra ŝultro de Olga.
  
  "Kaj dum mi distris vin, mia amiko Jorgi vin detruos."
  
  Olga mirinde rapide turnis sin. "Kio..."
  
  Jorgi ligis la raketlanĉilon al siaj ŝultroj, certigis, ke la lasta obuso estis metita ĝuste, kaj poste pafis rekte al la korpo de Olga.
  
  Drake kliniĝis.
  
  
  ĈAPITRO TRIED-TRI
  
  
  La SPEAR-teamo poste malaperis. Post transdonado de la bioarmiloj, ili estis forportitaj de la krimloko kaj transportitaj tra la koro de nenature trankvila grandurbo al unu el la plej sekuraj FBI-hejmoj en la kamparo. Ĝi estis ranĉo, nepre malgranda por sekureco, sed ranĉo tamen, kun sia propra domo, staloj, kaj koralo. La ĉevaloj estis konservitaj por vendi la iluzion kaj la ranĉmanon por trejni ilin, sed li ankaŭ laboris por la federaloj.
  
  La teamo estis nekredeble feliĉa alveni al la sekurdomo, kaj eĉ pli feliĉa disiĝi kaj fermi la pordojn al la malsamaj ĉambroj. Al homo, ili estis batitaj, turmentitaj, batitaj, kontuzitaj, sangantaj.
  
  Sango trempis ilin ĉiujn, kontuziĝoj kaj vila hararo ankaŭ. Tiuj, kiuj ne svenis, bedaŭris, ke ili ne faris tion; kaj tiuj, kiuj faris, bedaŭris, ke ili ne povas helpi. Drake kaj Alicia eniris sian ĉambron, senvestiĝis kaj direktiĝis rekte al la duŝo. La fluo de varma akvo helpis forlavi ne nur la sangon. Drake helpis al Alicia kaj Alicia helpis Drake kie iliaj brakoj estis tro kontuzitaj por helpi.
  
  La teamo ne estis rompita, sed ili estis iom rompitaj.
  
  "Ĉiam estas iu," Drake anhelis kiam la akvo trafis lin plenforte, "kiu povas demeti vin de viaj piedoj."
  
  "Mi scias". Alicia verŝis plenmanojn da likva sapo en sian manplaton. "Ĉu vi vidis Dalon resalti de ŝi?"
  
  Drake komencis tusi. "Ho ne, mi petas. Ne ridigu min. Bonvolu".
  
  Drake ne trovis strange ke li povis trovi humuron tiel rapide post tio, kion li ĵus atestis. Ĉi tiu viro estis soldato trejnita por trakti traŭmaton kaj kordoloron, morton kaj perforton; li faris tion dum la plej granda parto de sia vivo, kaj la soldatoj faris tion alimaniere. Unu tia maniero estis konservi kamaradecon kun viaj kolegoj; aliaj ĉiam serĉis la helan flankon de la aferoj.
  
  Kiam eblas. Estis kelkaj situacioj, kiuj genuigis eĉ soldaton.
  
  Nun Alicia, muldita el la sama pasto, rememoris la batalon de Kinimaki kun la grandega Olga. "Diable, ĝi estis kiel 'Godzilo bebo' kontraŭ Godzilo. Sanga Mano estis pli ŝokita ol vundita."
  
  "Li certe povas preni kapbaton." Drake ridetis.
  
  "Ne!" Alicia ridis kaj ili kunpremis iom da tempo, volante forigi la doloron.
  
  Poste Drake eliris el la duŝo, surmetis bantukon kaj revenis al la dormoĉambro. Sento de nerealeco trafis lin. Antaŭ unu horo ili estis en la mezo de Infero, mergitaj en unu el la plej malfacilaj kaj sangaj bataloj de sia vivo, kaj nun ili lavis sur ranĉo en Teksaso, ĉirkaŭitaj de sekureco.
  
  Kio sekvas?
  
  Nu, la pozitiva flanko estis, ke ili gajnis tri el la kvar kardinalaj punktoj. Kaj tri el la kvar Rajdistoj. La Ordo kaŝis kvar armilojn, tiel ke laŭ la konstateble iomete malkonsekvencaj, neklaraj kaj tute necertaj kalkuloj de Drake, nur unu restis. Li ridis pri si mem.
  
  Damne, mi esperas, ke mi trafis ĝin.
  
  Paŝoj sonis malantaŭ li kaj li turnis sin.
  
  Alicia staris tie, tute nuda kaj brilanta pro la duŝakvo, la haroj algluiĝis al ŝia kontuzita ŝultro. Drake gapis kaj forgesis pri la tasko.
  
  "Diable," li diris. "Do estas tempoj kiam vidi vin du estas bona."
  
  Ŝi alpaŝis kaj forigis la tukon de li. "Ĉu vi pensas, ke ni havas tempon?"
  
  "Ne maltrankviliĝu," li diris kun rideto en la voĉo. "Ĝi ne bezonas multan tempon".
  
  
  * * *
  
  
  Poste, post trovado kaj evitado de la kontuziĝoj sur iliaj korpoj, Drake kaj Alicia surmetis freŝajn vestaĵojn kaj iris malsupren al la enorma kuirejo. Drake ne estis certa kial ili elektis la kuirejon; ĝi ŝajnis natura kunvenejo. La oblikvaj radioj de la subiranta suno filtris tra la panoramaj fenestroj, donante oran nuancon al la ligna planko kaj kuirejaj aparatoj. La ĉambro estis varma kaj odoris je ĵus bakita pano. Drake sidiĝis sur la drinkejon kaj malstreĉiĝis.
  
  "Mi povus pasigi monaton ĉi tie."
  
  "Alia rajdanto," diris Alicia. "Ĉu ni do faros paŭzon?"
  
  "Ĉu ni povas fari ĝin? Mi volas diri, ne estas kiel fini la vorton "faru paŭzon, amu".
  
  "Nu, ni ankoraŭ devas respondi al Crowe," ŝi levis la ŝultrojn, "pri Peruo. Kaj Smith eble havos problemojn. Ni ne devus iri en misio kiam membro de nia familio havas problemon."
  
  Drake kapjesis. "Jes, mi konsentas. Kaj poste estas SEAL Teamo 7."
  
  "Iam," Alicia suspiris, sidiĝante sur la ripozejon apud li, "venos nia feriado."
  
  "He, rigardu, kion alportis la kato!" Drake vokis kiam li vidis Dahl.
  
  La svedo singarde iris tra la pordo. "Puraĵo, mi provas marŝi, sed ĉio estas duobla antaŭ miaj okuloj."
  
  "Ĉu vi pensas, ke marŝi estas malfacila?" Drake diris. "Ĉu vi volas provi fiki."
  
  Dal palpis sian vojon al la drinkejtabureto. "Iu trinku al mi."
  
  Alicia puŝis botelon da akvo al li. "Mi iros preni pli."
  
  Drake rigardis sian amikon kun zorgo. "Ĉu vi devos travivi ĝin, amiko?"
  
  "Verdire, ĝi pliboniĝas ĉiuminute."
  
  "Ho, ĉar mi memoras, kiel vi eksidis dum kverelo kun Olga."
  
  "Foriru, Drake. Mi neniam volas esti rememorigita pri ĝi."
  
  Drake ridis. "Kiel ni iam lasos vin forgesi pri ĝi."
  
  La cetero de la teamo aperis iom post iom, kaj dudek minutojn poste ili ĉiuj sidis ĉe la drinkejo, formanĝante kafon kaj akvon, fruktojn kaj lardostriojn, kaj pli da vundoj ol ili povis kalkuli. Kinimaka rigardis neniun, kaj Smith nenion povis teni en la dekstra mano. Jorgi estis grandege deprimita. Kenzi ne povis ĉesi plendi. Nur majo, Lauren kaj Hayden ŝajnis esti sin.
  
  "Vi scias," diris Hayden. "Mi ĝojas, ke ni ĉiuj kune travivis ĉi tion. Ĝi povus esti multe pli malbona. Atropino faris sian laboron. Ĉu iuj post-efektaj uloj?"
  
  Yorgy, Smith kaj Kenzi palpebrumis. Kensi parolis por ili ĉiuj. "Mi pensas, ke Olga elstaris post efikoj."
  
  Hayden ridetis. "Bone, ĉar ni ankoraŭ ne finis. Tiuj teamoj kiuj ne vizitis Fort Sill kaj Dallas serĉis la lastan indicon. Feliĉe, la Vaŝingtona pensfabriko kaj la NSA povis observi la ĉefajn ludantojn."
  
  S.A.S.? Drake sugestis.
  
  "Nu, britoj, jes. Sekvos ilin Ĉinio kaj ĉio, kio restos el Francio-"
  
  "Teamo 7 SEALoj?" demandis Dahl.
  
  "Nekonata, neanoncita kaj neaŭtorizita," diris Hayden. "Laŭ Korvo."
  
  "Estas pli altaj strukturoj ol la Ministro pri Defendo," diris Kinimaka.
  
  "Prezidanto Coburn ne pendigus nin por sekiĝi," Drake protestis. "Mi devas kredi, ke li scias nenion pri la fokoj."
  
  "Konsentite," diris Hayden. "Kaj kvankam mi konsentas kun Mano ke ekzistas estaĵoj pli altaj ol Korvo, estas multaj pli insidaj. Tiuj, kiuj venas flanken al vi, el la bluo, kaj lasas al vi malmulte da elekto. Mi devas kredi, ke okazas pli ol ni scias."
  
  "Ĝi ne helpas nian problemon." Smith gruntis kaj malfacile levis sian glason da lakto.
  
  "Ĝuste". Hayden prenis manplenon da fruktoj kaj komfortigis sin. "Do, ni koncentriĝu pri fini ĉi tiun malbonan patrinon kaj iru hejmen. Ni ankoraŭ estas la plej granda teamo kaj la plej bona. Eĉ nun, la britoj havas unutagan antaŭan komencon. La ĉinoj ankaŭ. Nun, ŝajnas, el ĉio cetera, nur la francoj vigliĝis. Ili sendis alian teamon, tri homojn, por kontakti la nuran restantan originalon."
  
  "Tiel estas en la batalo de specialaj operaciaj fortoj," diris Dahl. "Ni estas ĉe la supro."
  
  "Jes, sed ĝi apenaŭ rilatas. Kaj mensogoj. Ĝi ne estas kvazaŭ ni estas man en mano aŭ kune en la dezerto."
  
  "Ĝi estas malglata, neantaŭvidebla batalo," diris Dahl. "Ĝi estas tiel reala kiel ĝi fariĝas."
  
  Hayden kapjesis kaj poste rapide daŭrigis. "Ni resumu la tekston de la Ordono. - Ĉe la kvar anguloj de la Tero ni trovis la Kvar Rajdantojn kaj metis antaŭ ili la planon de la Ordeno de la Lasta Juĝo. Tiuj, kiuj postvivas la Juĝan Krucmiliton kaj ĝiajn sekvojn, prave regos supere. Se vi legas ĉi tion, ni estas perditaj, do legu kaj sekvu zorge. Niaj lastaj jaroj estis pasigitaj por kunmeti la lastajn kvar armilojn de la mondaj revolucioj: Milito, Konkero, Malsato kaj Morto. Kune ili detruos ĉiujn registarojn kaj malfermos novan estontecon. Estu preta. Trovu ilin. Vojaĝu al la kvar anguloj de la Tero. Trovu la ripozlokojn de la Patro de Strategio, kaj tiam la Khagan; la plej malbona indiano kiu iam vivis, kaj tiam la Plago de Dio. Sed ne ĉio estas kio ŝajnas. Ni vizitis la Khagan en 1960, kvin jarojn post kompletigo, metante la Konkeron en lian ĉerkon. Ni trovis la Plagon, kiu gardas la veran finjuĝon. Kaj la nura mortiga kodo estas kiam la Rajdantoj aperis. Ne estas identigaj signoj sur la ostoj de la Patro. La hindo estas ĉirkaŭita de armiloj. La ordo de la Lasta Juĝo nun vivas tra vi kaj por ĉiam regos supere."
  
  Ŝi finis kaj trinkis.
  
  "Ĉio estas en ordo? Mi pensas, ke ĝi havas pli da senco nun. La Ordo estas morta, longe for, sed estas ankoraŭ iom da eta elemento de ili en ĝi. Eble talpo. Unuopa. Eble io alia. Sed li estas sufiĉe bona por haki en Dallas-laboratorion kaj sufiĉe bona por forigi tutan aron da SWAT, do ni ne povas subtaksi tion."
  
  Ŝi paŭzis dum Drake svingis sian manon. "Jes?"
  
  "Ĉu vi scias, kie estas la plej bona loko por li esti?" - li demandis. "Ene de pensfabriko en Vaŝingtono. Aŭ laborante por la NSA."
  
  La okuloj de Hayden larĝiĝis. "Diable, tio estas vere bona punkto. Lasu min pensi pri tio." Ŝi verŝis nigran kafon el vitra kruĉo.
  
  "La tempo flugas, miaj amikoj," diris Mai.
  
  "Jes mi estas kun vi". Hayden plenigis sian buŝon. "Do ni analizu la tekston: la lasta angulo de la tero estas Eŭropo. Ni devas trovi la tombon de la Plago de Dio, kiu estas la Rajdanto de Morto kaj gardas la veran teruran juĝon. Plej malbona de ĉiuj. Kaj la mortiga kodo estis kiam la Rajdantoj aperis? Mi ankoraŭ ne komprenas ĝin, pardonu."
  
  "Mi supozas, ke la pensfabriko faras tion dum kelka tempo?" Yorgy diris.
  
  Nun estis Lauren, kiu apogis sin al la grandega fridujo, kiu parolis. "Kompreneble havas. La antikva gvidanto ricevis iam la dubindan titolon "Flagellum de Dio" fare de la romianoj, kiujn li batalis kaj mortigis.Li estis verŝajne la plej sukcesa el la barbaraj regantoj kaj atakis la orientan kaj okcidentan romiajn imperiojn kiam li vivis ĉirkaŭ 406-453. Li estis la plej malbona malamiko de Romo kaj iam citis: 'Kie mi pasis, la herbo neniam plu kreskos.'
  
  "Alia fama antikva amasmurdisto," diris Dahl.
  
  "Atila la Huno," Loren diris, "mortigis sian fraton en 434 por iĝi sola reganto de la hunoj. Konata pro sia furioza rigardo, Atilo estis konata por ofte ruli la okulojn "kvazaŭ ĝuante la teruron kiun li inspiris", laŭ historiisto Edward Gibbon. Li ankaŭ laŭdire asertis uzi la veran glavon de Marso, la romia dio de milito. Vi povas imagu la timon, kiun tio povus inspiri sur la romia batalkampo."
  
  "Ni eltrovis ĝin," diris Drake. "Attila estis malbona knabo aŭ bona knabo, depende de kiu flanko vi estas. Kaj kiu verkis la historiajn librojn. Kiel kaj kie li mortis?
  
  "Pluraj konfliktantaj kontoj priskribas kiel li mortis. De nazosangado ĝis tranĉilo, ĉe la manoj de lia nova edzino. Kiam ili trovis lian korpon, la viroj, laŭ la maniero de la hunoj, elŝiris la harojn de siaj kapoj kaj kaŭzis profundajn, abomenajn vundojn sur iliaj vizaĝoj. Oni diris, ke Atila, estante tiel terura malamiko, ricevis mesaĝon de la dioj pri sia morto kiel mirinda surprizo. Beno. Lia korpo estis metita en la centron de vasta ebenaĵo, ene de silka tendo, por ke ĉiuj vidu kaj admiru. La plej bonaj rajdantoj de la triboj ĉirkaŭrajdis kaj parolis ĉirkaŭ la bivakfajroj pri liaj grandaj faroj. Estis granda morto. Ĝi daŭriĝas por diri ke festado estis okazigita super lia tombo." Lauren daŭre ripetis la koncernajn punktojn, kiujn la soldato flustris al ŝia orelo. Ne estis senco instali laŭtparolilon.
  
  "Ili sigelis liajn tombojn per oro, arĝento kaj fero, ĉar li havis tri. Kaj ili kredis, ke ĉi tiuj tri materialoj konvenas al la plej granda el ĉiuj reĝoj. Kompreneble, armiloj, riĉaĵoj kaj maloftaj gemoj estis aldonitaj. Kaj, ŝajnas, ankaŭ laŭ kutimo, ili mortigis ĉiujn, kiuj laboris pri lia tombo, por konservi ĝian lokon sekreta."
  
  Alicia ĉirkaŭrigardis al la tablo. "Unu el vi mortos," ŝi diris. "Ne petu min enterigi vin. Neniu fika ŝanco."
  
  "Vi estos kaj malĝoja kaj ĝoja aŭdi ke la Tombo de Atila estas unu el la plej grandaj perditaj tombolejoj en la historio. Kompreneble, de iuj aliaj - la longe perdita korpo de reĝo Rikardo la 3-a, malkovrita sub parkejo en Leicester antaŭ kelkaj jaroj - ni kredas, ke ili ankoraŭ troviĝas. Eble Kleopatro? Sinjoro Francis Drake? Mozart? Ĉiukaze, koncerne Atilon, oni kredas, ke la hunaj inĝenieroj devojigis la riveron Tiso sufiĉe longe por sekigi la ĉefan fluejon. Atila estis enterigita tie en sia grandioza, nepagebla triobla ĉerko. Tiam Tiso estis liberigita, kaŝante Atilon por ĉiam."
  
  En tiu momento, ili aŭdis la sonon de proksimiĝanta helikoptero. Hayden ĉirkaŭrigardis la ĉambron.
  
  "Mi esperas, ke vi estas pretaj por nova batalo, knaboj kaj knabinoj, ĉar ĉi tio estas malproksime de finita."
  
  Drake tiris dolorajn muskolojn. Dahl provis teni sian kapon sur siaj ŝultroj. Kenzi ekmovis, kiam ŝi tuŝis la grataĵon sur ŝia dorso.
  
  "Por esti justa," diris Drake. "Mi ankoraŭ enuiĝis ĉi tie."
  
  Hayden ridetis. Dahl kapjesis kiel eble plej bone. Mai jam estis sur la piedoj. Lauren marŝis al la pordo.
  
  "Venu," ŝi diris. "Ili instruos nin plu laŭ la vojo."
  
  - Eŭropo? Yorgy demandis.
  
  "Jes. Kaj por la lasta Rajdanto de Morto."
  
  Alicia saltis de la drinkejtabureto. "Bonege kuraĝiga babilado," ŝi diris sarkasme. "Ĝi sonas tiel ekscite de viaj lipoj, ke eĉ miaj piedfingroj komencas formi."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK KVAR
  
  
  Alia flugo, alia batalo ĉe la horizonto. Drake ekloĝis en komfortan seĝon kaj aŭskultis kiel Lauren esprimis la juĝon kaj konkludojn de Dc en la kazo Atila la huno. La teamo sidis en diversaj pozicioj, farante sian eblon kaj provante ignori la doloron de la lastatempe nomita "Olga incidento".
  
  "La tombo de Atila estas perdita en la historio," Lauren finis. "Neniam estis trovita, kvankam estis pluraj fikciaj malkovroj. Do," ŝi paŭzis, aŭskultante, "ĉu vi aŭdis pri la gravita anomalio?"
  
  Dahl rigardis malantaŭen. "Ĉi tiu termino havas plurajn signifojn."
  
  "Nu, tio estas nia punkto. Pli lastatempe, sciencistoj malkovris grandegan kaj misteran anomalion entombigitan sub la polusa glacitavolo. Ĉu vi sciis tion? Ĝi estas grandega, 151 mejlojn laŭlarĝe kaj preskaŭ mil metrojn profunda. Detektita de NASA-satelitoj, ĝi estis gravita anomalio, ĉar ŝanĝoj en ĝia najbareco indikis la ĉeeston de grandega objekto situanta en la kratero. Nun, sovaĝaj teorioj flankenmetite, ĉi tiu objekto estas gravita anomalio. Ĝi ne estas poziciigita ĝuste, ne moviĝas kiel ĉio alia ĉirkaŭ ĝi, kaj tial povas esti detektita per potenca radaro."
  
  "Vi parolas pri terpenetra radaro," diris Dahl. "Mia malnova specialaĵo."
  
  La okuloj de Drake larĝiĝis. "Ĉu vi estas certa? Mi pensis, ke ĝi estas vira striptizo ĉe fraŭla festo. Ili nomis vin la Dancanta Vikingo."
  
  Dahl enuigis lin. "Ĉesigu tion".
  
  Alicia klinis min al mi. "Li ŝajnas grumblema," ŝi flustris teatre.
  
  "Resalto de nesuspektinda maljunulino faros ĉi tion al vi."
  
  Surprize, Smith havis larmojn en la okuloj. "Mi devas diri," li anhelis, "mi neniam vidis iun tiel forte resalti de iu sen helpo de trampolino." Li kaŝis sian vizaĝon, penante trankviligi sin.
  
  Kinimaka frapetis lin sur la ŝultron. "Ĉu vi fartas, frato? Mi neniam antaŭe vidis vin ridi, viro. Ĉi tio estas stranga".
  
  Lauren intervenis, savante la svedon de pli da ŝerco. "GPR, sed sur intensa skalo. Mi volas diri, estas stranga objekto sur Google Maps, Antarkto. Vi povas vidi ĝin de via tekkomputilo. Sed trovi ion tiel malgrandan kiel la tombo de Atila? Nu, tio inkluzivas uzi maŝinojn kaj programaron, kiujn NASA eĉ ne agnoskis posedi ankoraŭ."
  
  "Ĉu ili uzas sateliton?" Yorgy demandis.
  
  "Ho jes, ĉiuj bonegaj nacioj havas ĝin."
  
  "Inkluzive de Ĉinio, Britio kaj Francio." Drake montris al ilia listo de kontraŭuloj.
  
  "Certe. El la kosmo, la ĉinoj povis identigi la viron sidantan en sia aŭto, kontroli la interretajn retejojn, kiujn li foliumas, kaj klasifiki la enhavon de la sandviĉo, kiun li manĝas. Ajna homo. Preskaŭ ie ajn."
  
  "Nur viroj?" demandis Kenzi. "Aŭ ankaŭ virinoj?"
  
  Lauren ridis kaj flustris, "Mi havas viron en mia orelo, kiu transdonas ĉi tion. Sonas iom juna, kvazaŭ li ankoraŭ ne malkovris virinojn."
  
  Drake aŭskultis kiel la helikoptero tranĉis la ĉielon inter Ameriko kaj Eŭropo, la tria kaj kvara finoj de la tero.
  
  "Bone, nu, ĉiukaze..." Lauren palpebrumis. "Por kunmeti la malmulte konatan geografion de Piskar, unu teksto diras, ke la fama palaco Atila situis inter Danubo kaj Tiso, sur la Karpataj montetoj, sur la ebenaĵoj de supra Hungario kaj najbara Zhazberin. Multe pli malklara trairejo diras ke la tombo de Atila estis antaŭ lia palaco."
  
  "Sed enterigita sub la rivero," Mai deklaris.
  
  "Jes, Tiso transiras Hungarion de nordo al sudo, estante grandega alfluanto de Danubo mem. La vojo de la rivero helpos niajn sciencistojn. Ni esperu, ke ilia esplorado uzanta geofizikan teknologion kombinos sateliton, magnetojn, MAG kaj teron penetran radaron. Magnetaj enketoj estas kompletigitaj kun GPR-profiloj por elektitaj anomalioj. Ili ankaŭ diras, ke ili povas vidi ĉu la rivero iam estis deturnita." Ŝi levis la ŝultrojn. "Ni parolas pri miloj kaj miloj da bildoj, kiujn la komputilo devas rigardi kaj poste fari decidon."
  
  "Bone, bone, do ni iras al Hungario." Alicia ŝajnigis kapdoloron. "Nur diru ĝin."
  
  La teamo komfortis sin, scivolante kiel fartas iliaj agresemaj kolegoj.
  
  
  * * *
  
  
  Hungario, Danubo kaj Tiso aspektis nokte same nigraj kiel la resto de Eŭropo, sed Drake sciis, ke ĝuste nun ĝi estas multe pli maltrankvila ĉi tie. La plej potenca el la Kvar Ĉevalistoj kuŝas tie - Morto - kaj tiuj, kiuj trovas lin, povas bone determini la estontecon de la mondo.
  
  La teamo alteriĝis, denove ekis, denove alteriĝis, kaj tiam saltis en grandegan nereflektan kamioneton por kompletigi la lastan etapon de sia vojaĝo. La kalkuliloj ankoraŭ ne eltrovis ĝin, la areoj ankoraŭ estis grandaj kaj la celo malgranda, por ne paroli pri malnovaj kaj eble degraditaj. Estus bone ekscii kiel la Ordo mem funkcias, sed iliaj subitaj murdoj, faritaj antaŭ multaj jardekoj, ĉesigas ajnan retiriĝon.
  
  Ili starigis tendaron sur la ebenaĵoj, postenigis gardistojn ekstere kaj ekloĝis interne. Forta vento blovis, skuis la tendojn; la superreala realeco de ĉio, kion ili faris en la lastaj tagoj, ankoraŭ provis komprenigi ĝin.
  
  Ĉu ni vere estas ĉi tie nun, tendare duonvoje al la supro de la hungara monteto? Drake pripensis. Aŭ ĉu Olga ankoraŭ batas nin?
  
  La floranta tolo de la tendo diris la veron, same kiel la tordiĝanta figuro apud ĝi. Alicia, envolvita en sia dormsako kun nur ŝiaj okuloj elrigardantaj.
  
  "Ĉu estas malvarme, amo?"
  
  "Jes, venu ĉi tien kaj varmigu min."
  
  "Bonvolu," Dahl diris de ie sude de la piedoj de Drake, "ne hodiaŭ."
  
  "Konsentite," diris Kenzi el la oriento. "Diru al la hundino, ke vi havas kapdoloron aŭ ion. Kiu scias kie ŝi estis? Nombro de malsanoj kaj tiel plu kaj tiel plu."
  
  "Do la kvar estas ekster la demando?"
  
  "Tiel estas," aldonis Mai, kiu staris ĉe la enirejo de la tendo. "Precipe ĉar estas kvin el ni."
  
  "Freneza, mi forgesis, ke vi estis ĉi tie, Sprite. Mi ankoraŭ ne povas kredi, ke ili ŝlosis nin ĉiujn en la sama malbenita tendo."
  
  "Mi, unu, preferas dormi sur la ebenaĵoj," diris Dahl, stariĝante. "Do eble mi dormos."
  
  Drake rigardis la svedon eliri, supozante ke li kaptus la ŝancon voki Johana. Ilia rilato restis supre en la aero, sed venos la tago, kaj baldaŭ, kiam iu faros konstantan decidon.
  
  Tagiĝos, kaj fakuloj el Vaŝingtono sugestis duon dekduon da retejoj. La teamo disiĝis kaj komencis fosi, elĵetante grandiozajn pejzaĝojn el siaj kapoj kaj koroj: la scintila blua serpento de Tiso, jen larĝa, jen strange mallarĝa kelkloke, la herbaj montetoj de Karpatoj, la senfine klara ĉielo. La malvarmeta venteto blovanta super la larĝaj spacoj estis bonvena, mildigante lacecon kaj trankviligante kontuziĝojn. Drake kaj la aliaj konstante scivolis kie iliaj malamikoj estas. britoj, ĉinoj kaj francoj. Kie? Super la plej proksima monteto? Neniu iam vidis la plej etan sugeston de gvatado. Estis kvazaŭ la aliaj teamoj rezignis.
  
  "Ne via averaĝa relikvoĉaso," iam diris Drake. "Mi apenaŭ scias kie mi alvenos poste."
  
  "Konsentite," diris Dahl. "Iun momenton ni ĉiuj estas en konflikto, la sekvan ĝi estas simpla. Kaj tamen povus esti pli malbona."
  
  La unua tago forflugis rapide, poste la dua. Ili trovis nenion. Komencis pluvi kaj poste blindiga suno. La teamo laŭvice ripozis kaj tiam permesis al kelkaj dungitoj transpreni por tempeto. Viroj kaj virinoj kiuj ne parolis la anglan estis asignitaj de la najbara vilaĝo. Iun tagon, Alicia malkovris malplenon en la tero, eble malnova tunelo, sed la ekscito rapide forvelkis kiam ŝia serĉo haltis.
  
  "Ne utilas," ŝi diris. "Ni povus esti unu metron for de li kaj ankoraŭ ne trovi lin."
  
  "Kiel vi pensas, ke ĝi pasis nerimarkita dum ĉiuj ĉi jaroj?"
  
  Dahl daŭre gratis sian kapon, certe ili ne komprenis ion. "Ĝi turniĝas sur la pinto de mia lango," li ripetis pli ol unufoje.
  
  Drake ne povis deteni sin. "Vi volas diri Olga, ĉu ne? Ĝi estis tre mallonga sperto, amiko."
  
  Dal grumblis, ankoraŭ rigardante.
  
  Alia nokto kaj ankoraŭ kelkaj horoj en la tendo. La plej streĉa el tiuj vesperoj estis kiam Drake alportis supren la temon de la deklaro de Webb, lian heredaĵon, kaj lian sekretan trezorejon de informoj.
  
  "Ni devas koncentriĝi pri tio venontfoje. La sekretoj, kiujn li kolektis, povus esti ruinigaj. Mirega".
  
  "Por kiu?" diris Dahl. "Tiuj, kiuj estis direktitaj kontraŭ ni, ne estis tiel malbonaj."
  
  "Krom unu, kiun ni ankoraŭ ne konas," Mai diris.
  
  "Diable, ĉu ne? Mi forgesis. Kiu ĝi estas?"
  
  La japanino mallaŭtis la voĉon kaj parolis mallaŭte. "Unu el vi mortas."
  
  Estis longa, dolora momento de silento.
  
  Alicia rompis ĝin. "Mi devas konsenti kun Drake. Ĉi tio koncernas ne nur nin. Webb estis kaŝsekvanto kaj mega-riĉa pugaĵo. Li certe havis malpuraĵon sur ĉiuj."
  
  Falsa alarmo igis ilin salti el la tendo, fali en la teron kaj koton, inter la rubo kaj sablo de antikva entombigo. Je ilia profunda ĝeno, montriĝis, ke ĝi ne apartenas al Atila. Almenaŭ ne tiom kiom ili povis diri.
  
  Poste, en la tendo, ili revenis al siaj pensoj.
  
  "Tiom da aferoj por alfronti," diris Hayden. "Eble ĉi tiu serĉo pri la kaŝejo de Webb, kaj kion ni malkovras poste, povus protekti nin kontraŭ tio, kio povus esti venanta."
  
  "La morto de Josuo en Peruo? Nia spitemo? Dubinda juĝo kaj necerta ŝnuro? Ni devas respondeci al iu. Unu kalumnion vi povas eliri. Sed tri? Kvar? Niaj kontoj estas en la ruĝa, homoj, kaj mi ne intencas tro elspezi."
  
  "Do Teamo SEAL 7?" demandis Dahl.
  
  "Eble," Hayden murmuris. "Kiu scias? Sed se ili atakas nin per antaŭjuĝo, mi ĵuras je Dio, ke mi rebatos kun relativa forto. Kaj tiel estos kun vi ĉiuj. Tio estas ordono."
  
  Alia tago venis kaj la ĉaso daŭris. La pluvo malhelpis iliajn klopodojn. La Pensfabriko de Vaŝingtono revenis kun sep pliaj retejoj, por entute dudek tri. La plej multaj el ili donis nenion krom malplenoj aŭ malnovaj fundamentoj, konstruaĵoj longe malaperintaj, skeletoj reduktitaj al ĉifonoj. La plej granda parto de alia tago pasis, kaj la laboretoso de la SPEAR-teamo iris malsupren.
  
  "Ĉu ni entute estas en la ĝusta loko?" demandis Kenzi. "Mi volas diri Hungarion. Antaŭ la palaco de Atila. Antaŭ kiom da tempo naskiĝis ĉi tiu persono? Antaŭ dek sescent jaroj, ĉu ne? Kio estas tio? Dek kvar jarcentojn antaŭ Geronimo. Eble Atila estas la malĝusta 'plago'. Mi supozas, ke la Katolika Eklezio etikedis multajn."
  
  "Ni detektas ampleksan varion de anomalioj," diris Kinimaka. "Estas tiom da, kaj neniu el ili pravas."
  
  Dahl ekrigardis lin. "Ni bezonas manieron malgrandigi la serĉon."
  
  Lauren, ĉiam ŝtopita en la pensfabrikon, rigardis alidirekten. "Jes, ili diras. Jes."
  
  La vento milde blovis la hararon de la svedo, sed lia vizaĝo restis senpasia. "Mi havas nenion".
  
  "Eble denove rigardu Atilon?" May sugestis. "Ĉu io en lia biografio?"
  
  Lauren diris al la Vaŝingtona bando prizorgi ĝin. La teamo ripozis, dormis, serĉis kulpojn kaj trovis neniujn, kaj partoprenis en du pliaj falsaj alarmoj.
  
  Finfine, Drake kunvenis teamon. "Mi pensas, ke ni devos nomi ĝin malsukceso, homoj. La Ordeno diras, ke ili trovis in, eble &# 184; sed se ni ne povas, tiam aliaj landoj ne povos. Eble la kvara Rajdanto estu lasita kie li estis entombigita. Se li ankoraŭ estas tie."
  
  "Eble la tombo estis prirabita," Hayden etendis la manojn, "mallonge post la entombigo. Sed tiam, kompreneble, la restaĵoj aperus. Ŝtofo. Glavo. Gemoj. Aliaj korpoj."
  
  "Estas malfacile lasi tian potencan armilon tie," diris Kenzi kun malplena esprimo sur ŝia vizaĝo. "Mi scias, ke mia registaro ne farus. Ili neniam ĉesus serĉi."
  
  Drake kapjesis konsente. "Vere, sed ni certe havas aliajn krizojn. Ni ne povas resti ĉi tie por ĉiam."
  
  "La sama estis dirita en Peruo," diris Smith.
  
  Drake kapjesis al Lauren. "Ĉu ili havas ion por ni?"
  
  "Ankoraŭ ne, escepte de ok pliaj eblaj retejoj. La indikoj estas la samaj. Nenio solida."
  
  "Sed ĉu ĉi tio ne povus esti ĝuste tio, kion ni serĉas?" Dahl parolis tre trankvile.
  
  Hayden suspiris. "Mi pensas, ke mi eble devos voki ĉi tiun personon kaj kontakti la sekretarion. Ni estas pli bonaj-"
  
  "Atentu," Alicia avertis. "Eble ĉi tio estas la signalo, kiun atendas la fokoj."
  
  Hayden paŭzis, necerteco en la okuloj.
  
  Dahl finfine ricevis ilian atenton. "GPR kiu penetras la teron," li diris. "Serĉante anomaliojn, gravitajn, magnetajn aŭ kio ajn. Nature, li trovas teruran multon, ĉar ĉi tio estas tre malnova planedo. Sed ni povas malvastigi la serĉon. Ni povas. Ho, merdo, kiel ni povus esti tiaj malsaĝuloj?"
  
  Drake kunhavis la maltrankvilan rigardon de Alicia. "Ĉu vi fartas bone, kamarado? Vi ankoraŭ ne sentas la sekvojn de tiu Olga, kiun vi provis forrabi, ĉu?"
  
  "Mi fartas bone. Mi estas perfekta kiel ĉiam. Aŭskultu - memoru tiujn idiotojn, kiuj trovis la tombojn de la dioj?"
  
  Nun la vizaĝo de Drake estis serioza. "Tio estis ni, Torsten. Nu, la plimulto el ni."
  
  "Mi scias tion. Ni trovis la ostojn de Odino, same kiel Toron, Zeŭson kaj Lokion." Li faris paŭzon. "Afrodito, Marso kaj pli. Nu, el kio estis faritaj iliaj armiloj kaj kirasoj? Iuj el iliaj gemoj?"
  
  "Nekonata substanco, kiu poste helpis nin pri alia misio," diris Drake.
  
  "Jes." Dahl ne povis ĉesi ridi. "Kaj kies glavo estis enterigita kun Atila?"
  
  Lauren kaptis ĝin. "Marso!" - ŝi ekkriis. "La romia dio de milito trapikis Atilon per sia glavo tra la skitoj. Ĝi estis nomita la Glavo de la Sankta Milito. Sed se ĝi vere venis el la propra mano de Marso..."
  
  "Vi povas reagordi la GPR por serĉi tiun apartan elementon," diris Dahl. "Kaj nur ĉi tiu nekredeble malofta elemento."
  
  "Kaj bum!" Drake kapjesis al li. "Ĝi estas tiel simpla. La freneza svedo revenis."
  
  Alicia ankoraŭ aspektis afliktita. "Vi ne povis pensi pri tio antaŭ kelkaj tagoj?"
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK KVIN
  
  
  Pliajn ok horojn kaj ili estis pretaj. La DC-teamo restarigis la grundpenetran radaron post kontakto kun islanda arkeologia unuo, kiu ankoraŭ esploris tion, kio restis de la unua tombo de la dioj. Ĝi ĉiam revenas al Odino, Drake pensis dum li atendis. Estas klare, ke la islandanoj konservis la plej multajn detalojn de la trovaĵo kaj ĉiujn specimenojn. Sendi datumojn pri malofta elemento al Vaŝingtono estis demando de minutoj.
  
  Almenaŭ tion ili diris, Drake poste imagis. Li estus ŝokita se la usonanoj ne jam havus ĉi tion en dosiero.
  
  Testo estis farita kaj tiam varma signalo estis sendita. Pingu sur la areo, kiun ili jam preteriris, kaj la Antikva Glavo de Marso iĝis klara punkto sur la mapo.
  
  "Jen ĉio," Mai diris. " Tombo de Atila la Huno " .
  
  La elfosadoj komenciĝis serioze. La vilaĝanoj komencis larĝigi la truon, kiun ili jam fosis. Antaŭ ol ili atingis la malplenon kiu kuris perfekte paralela al la glavo, ili pagis la vilaĝanojn kaj ŝajnigis esti deprimitaj dum ili rigardis ilin foriri.
  
  "La alia flanko de ĝi," Mai diris, "estas grandega kultura trovaĵo."
  
  "Ni ne povas zorgi pri tio nun," diris Hayden. "Ĉi tio estas la armilo de la Morto. Ĉi tio devas esti neŭtraligita antaŭ ol ni anoncos ion ajn."
  
  Smith, Yorgi, kaj Kinimaka saltis enen, atakante la grundon. Dahl ankoraŭ aspektis kaj sentis sin iom svata, kvankam Alicia kaj Kenzi profitis la okazon por nomi lin io ajn, de "mallaborema azeno" ĝis Freneza Bradipo.
  
  Ne bezonis longe por krevi en la malplenon.
  
  Drake rigardis kiel la triopo plilarĝigis la interspacon. Mai kaj Alicia skanis la areon por certigi, ke ne estas surprizoj en la alta herbo kiu estis ŝteliĝanta. Lauren estis resti proksime al la truo; vidlinio inter la du virinoj kaj tiuj malsupre.
  
  "Ĉar ni ne scias kiom malproksimen ni iras malsupren," Drake diris, "komunikado eble estos senutila. Sed mi pensas, ke ni ludos tiel, kiel ni trovas ĝin."
  
  "Ni bezonas nur skatolon," Hayden konfirmis. "Ni ne malŝparas tempon rigardante ion aŭ iun alian. Ĉu vi konsentas?"
  
  Ili kapjesis. Yorgy rajdis unue, estante la plej lerta el la teamo. Poste venis Kinimaka, ankoraŭ flegante la kapvundon, kaj poste Smith. Drake saltis en la truon, sekvita fare de Hayden kaj Dahl. La svedo devis resti ĉe la enirejo. Drake plonĝis sub la malebenan grundon kaj trovis sin ene de malhela tunelo. Unu minuto da rampado kaj premado inter la muroj kondukis al pli larĝa malpleno kie la teamo turnis maldekstren. Jorgi ŝtopis sian glavon en sian porteblan navigilon kaj ĉiujn kelkajn minutojn kriegis la distancon inter ili kaj li.
  
  Drake tenis sian torĉlampon firme, ligante la trabojn al tiuj antaŭaj. La pasejo neniam deviis, sed kurbiĝis ĉirkaŭ la ripozejo de la glavo ĝis ili malrapide moviĝis for de ĝi.
  
  Yorgy haltis antaŭen. "Ni eble devos trarompi."
  
  Drake malbenis. "Ĝi estas solida ŝtono. Ni bezonus multe da ekipaĵo por trairi tie. Ĉu vi vidas, kiel dika ŝi estas?"
  
  Jorgi faris malkontenta sonon. "Doble pli larĝa ol ĉi tiu pasejo."
  
  "Kaj la glavo?" Mi demandis.
  
  "Nur aliflanke."
  
  Drake ricevis la klaran impreson ke ili estis luditaj kun ili. La malnovaj dioj denove amuziĝas. Kelkfoje ŝajnis, ke ili sekvas lin la tutan vojon, tirante lin en tiun aŭ alian aventuron, foje revenante por sentigi sin.
  
  Kiel nun.
  
  Li faris decidon. "Movu antaŭen," li diris. "Ni devas vidi kien ĉi tiu pasejo kondukas."
  
  "Nu, estas unu el la anomalioj antaŭen," sendis Jorgi reen. " Granda Nekonata Formo " .
  
  La voĉo de Alicia kraketis super la komunikilo. "Ĉu ĝi moviĝas?"
  
  Drake sciis kia malbona humuro estas. "Ĉesigu tion".
  
  "Kiom da kruroj li havas?"
  
  "Alicia!"
  
  Ĉiuj kiuj estis subtere eltiris siajn pistolojn. Drake provis tiri sian kolon por rigardi antaŭen, sed Kinimaka blokis lian vidon. La nura afero, kiun li sukcesis fari, estis frapi la kapon kontraŭ la tunelo.
  
  Polvo kribris en la aero. Drake ŝvitis, liaj freŝaj kontuziĝoj pulsadis. La teamo rampis kiel eble plej rapide. Jorgi kondukis ilin malsupren malrapide. Nur tiam haltis la juna ruso.
  
  "Ho! Mi havas ion."
  
  "Kio?" Mi demandis. Estis pluraj voĉoj.
  
  "Atendu. Vi povas veni ĉi tien kun mi."
  
  Baldaŭ Drake ĉirkaŭiris la turniĝon kaj vidis ke la flanko de la koridoro larĝiĝis en ŝtonarkon alta ok futojn kaj larĝa kvar viroj. Ĝi estis flavbruna en koloro, glata, kaj leviĝis super pli mallarĝa aperturo kiu estis ĉizita en la roko mem - malgranda, pordosimila enirejo.
  
  Drake rigardis en la nigrecon de la truo. "Do eble ili iomete pikis la rokon, certigante ke Atilo restu ĉi tie por ĉiam?"
  
  "Sed ne estas rivero super ni," Jorgi diris. "Ĝi estis en mia menso."
  
  "Riveraj kursoj ŝanĝiĝas tra la jaroj," diris Hayden. "Momente ni ne povas diri ĉu la Tiso iam fluis tiel. Estu kiel ajn, ĝi estas nur kelkajn metrojn suden."
  
  Drake marŝis al la mallumo. "Mi estas en la ludo. Ĉu ni vidu?
  
  Yorgy eksaltis, tenante sian pozicion antaŭe. Komence, la nova pordo estis nur konturo de kompleta nigreco, sed kiam ili alproksimiĝis kaj ekbrilis siajn lanternojn, ili vidis sugestojn de pli granda ĉambro ĉe la alia flanko. La ĉambro ne estas pli granda ol deca manĝoĉambro, plena de polvo kaj absoluta silento, kun ĝisgenua piedestalo en la centro.
  
  Sur piedestalo staris ŝtona ĉerko.
  
  "Nekredeble," Jorgi spiris.
  
  "Ĉu vi pensas, ke Atilo estas tie?" demandis Kenzi.
  
  "La glavo estas, mi pensas." Jorgi kontrolis sian GPR. "Tiel diras ĉi tiu afero."
  
  "Ni restas en misio." Hayden eĉ ne rigardis la ĉerkon. Ŝi estis okupita studi sekson. "Kaj ĝi estas ĝuste tie? Tio estas ĉio".
  
  Drake rigardis kien ŝi montris. La teamo pasis tra la enireja arĉpordego kaj alvenis tute ene de la konstruaĵo. La konata ligna skatolo kun la sigelo de la Ordeno sur la kovrilo staris sur la piedestalo mem, ĉe la piedo de la ĉerko. Hayden paŝis al li.
  
  "Pretiĝu," ŝi diris al Lauren per la ligilo. "Ni estas survoje. Diru al Vaŝingtono, ke ni trovis la lastan skatolon."
  
  "Ĉu vi malfermis ĝin?"
  
  "Negativa. Mi pensas, ke ĝi ne estas bona ideo ĉi tie. Ni atendos ĝis ni estos ĉe la supro."
  
  Drake fiksrigardis la ĉerkon. Jogulo moviĝis pli proksimen. Kenzi grimpis sur la piedestalon kaj rigardis malsupren de supre.
  
  "Ĉu iu helpos min?"
  
  "Ne nun," diris Hayden. "Ni devas iri".
  
  "Kial?" Kensi restis pli granda. "Ne estas kiel aliaj teamoj estas ĉi tie. Estas agrable havi momenton sola, ĉu vi ne pensas? Bela ŝanĝo kiam neniu provas reteni min."
  
  Drake ŝaltis la ligilon. "Malproksime? Vi estas bastardo."
  
  "Kio?"
  
  Kenzi suspiris. "Ĝi estas nur ŝtona kovrilo."
  
  Drake vidis ŝin kiel restaĵkontrabandisto, pasio por trezoro. Kompreneble, ĝi neniam trankviliĝos. Ĝi estis parto de ŝi. Li kapjesis al Hayden.
  
  "Ni atingos vin. mi promesas".
  
  Li kuris al la alia flanko de la piedestalo, kaptis la ŝtonon kaj tiris.
  
  Hayden rapidis el la tombo, Jorgi kaj Kinimaka sekvante lin. Smith paŭzis ĉe la pordo. Drake rigardis kiel la trezoroj de la tombo de Atila la Huno estis malkovritaj.
  
  En la poŝlampo liaj okuloj estis blindigitaj; brilantaj verduloj kaj ruĝoj, safirobluoj kaj helaj flavoj; nuancoj de la ĉielarko, irizecaj kaj liberaj unuafoje en preskaŭ mil jaroj. Riĉeco moviĝis, la glavo estas maltrankviligita de ĉi tiu movado. Aliaj klingoj ekbrilis. Kolĉenoj, maleoloj kaj braceletoj kuŝis amase.
  
  Sub ĉio ĉi, ankoraŭ envolvita en kelkaj vestaĵoj, kuŝis la korpo de Atila. Drake tiel kredis. Ĉi tiu loko neniam estis malkovrita de tomborabistoj; tial la riĉeco. La nazioj nur bezonis tion por siaj pli grandaj planoj, kaj atentigi pri monumenta trovaĵo nur atentigus ilin. Retenante la spiron, li saltis al la komunikilo.
  
  "Lauren," li flustris. "Vi devus dungi iun por gardi ĉion ĉi. Vi nur devas fari ĝin okazi. Ĝi estas... nekredebla. La sola afero estas..." Li paŭzis, serĉante.
  
  "Kio estas ĉi tio?" Mi demandis.
  
  "Ne estas glavoj ĉi tie. La glavo de Marso malaperis."
  
  Lauren elspiris. "Ho ne, tio ne estas bona."
  
  La vizaĝo de Drake streĉiĝis. "Post ĉio, kion ni travivis," li diris. "Mi konas tion diable bone."
  
  Kenzi ridis. Drake rigardis malantaŭen. "La glavo de Marso estas ĉi tie."
  
  "Diablo, vi estas bona. Relikvokontrabandisto kaj majstra ŝtelisto. Vi ŝtelis ĝin tuj el sub mia nazo." Li gapis. "Ĝi estas mirinda".
  
  "Vi povas nenion preni." Li vidis ŝin elpreni juvelitan objekton. "Sed mi fidas, ke vi iros por tie la plej valoran varon."
  
  "Pli ol Atila?"
  
  "Jes certa. Vi povas preni ĝin. Sed kion ajn vi faros, gardu la glavon por vi."
  
  Kenzi ridis kaj retiris sian manon, lasante la juvelitan trezoron sed konservante la glavon. "Nun mi ĉion vidis," ŝi diris kun ia respekto. "Ni povas iri."
  
  Drake estis feliĉa ke ŝi montris internan deziron, kaj ke li helpis ŝin plenumi ĝin. "Do estas en ordo. Ni vidu kio estas la Rajdanto de Morto."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK SESA
  
  
  Genuiĝante en rekta sunlumo, la SPEAR-teamo ekzamenis la lastan keston de la Finjuĝo-Ordo.
  
  Kinimaka atendis aprobon kiam Alicia kaj Mai proksimiĝis al la landlimoj, nun kiam amikaj helikopteroj videblis ĉe la horizonto. Hayden montris al Kinimaku.
  
  "Daŭrigu la bonan laboron, Mano. Ni devas vidi kio estas interne antaŭ ol la kompanio alvenos; amiko aŭ malamiko."
  
  La havajano kapjesis kaj klakis la seruron. Drake klinis sin antaŭen kiam la kovrilo leviĝis, kapbatante Dahl.
  
  "Ferĉaĵo!" li kriis palpebrumante.
  
  "Ĉu tio estis via kisprovo, Jorĉjo?"
  
  "Mi kisos vin se vi denove pikos min en la vizaĝon per tiu vila mopo, kiun vi nomas la kapo. Sanga Yorkshire Kiso."
  
  Kompreneble, neniu aŭdis lin. Ili ĉiuj koncentriĝis pri la nova revelacio.
  
  Hayden rigardis internen, kliniĝante super Kenzi. "Sheeit," ŝi diris senĝene. "Mi neniam imagis, ke ĝi estos tiel."
  
  "Kaj ankaŭ mi". Mai staris.
  
  "Vera Lasta Juĝo," Lauren diris, deklamante la tekston denove. "Plej malbone."
  
  "Nu, mi ne scias pri vi," Alicia murmuris. "Sed ĉio, kion mi vidas interne, estas fika papero. Ŝajnas kiel mia aĉetlisto."
  
  May rigardis malantaŭen. "Iel mi ne povas imagi vin ene de la superbazaro."
  
  Alicia ektiris. "Nur unu fojon. Ĉiuj ĉi tiuj troleoj, koridobarieroj kaj elektoj tute forĵetis min." Ŝi sopire studis la proksimiĝantajn atakhelikopterojn. "Estas multe pli bone".
  
  Kinimaka etendis la manon en la skatolon, eltiris paperpecon kaj tenis ĝin kie ĉiuj povis vidi. "Ĝi estas nur amaso da nombroj."
  
  "Hazarde," diris Smith.
  
  Drake sentis koleron. "Do la Finjuĝa Ordo sendis nin tra duono de la mondo por trovi paperpecon en tombo, kiu estis kaŝita dum centoj da jaroj? Lokon, kiun ni eble neniam trovus, se ni ne havus sperton pri la tomboj de la dioj? Mi ne komprenas ĉi tion".
  
  "La nazioj estis relikvoj kaj trezoroj," diris Kenzi. "Ĉu vi scias pri tiu nekredebla maso, kiun ili ĵus malkovris sub la polusa glacio? Iuj diras, ke ĝi estas nazia bazo. Ili prirabis ĉion, de juvelaĵoj ĝis volvlibroj kaj pentraĵoj. Ili provis krei zombiojn, ili serĉis eternan vivon, kaj ili perdis milojn da homoj en danĝera serĉo. Se ili elektis lasi ĝin en la tombo de Atila la Huno prefere ol ŝteli la riĉaĵon, ekzistas terura kialo por tio."
  
  Lauren montris al ŝiaj oreloj. "DC volas scii kio ĝi estas."
  
  Hayden prenis ĝin de Kinimaki. "Do uloj, ĉi tio estas malnova peco de notbloko, sufiĉe dika kaj ŝirita ambaŭflanke. Ĝi flaviĝis kaj ŝajnas sufiĉe fragila. Do, en la mezo estas skriblinio, konsistanta nur el nombroj. Ŝi laŭtlegis ilin: "483794311656..." Ŝi enspiris. "Tio ne estas ĉio..."
  
  " Malseka Geek Sonĝo " . Alicia suspiris. "Sed kion diable ni devas fari?"
  
  "Foriru de ĉi tie," Drake diris, stariĝante dum la helikopteroj tuŝiĝis. "Antaŭ ol la hunoj trovos nin."
  
  La piloto kuris trotante. "Knaboj, ĉu vi pretas? Ni devos observi ĝin."
  
  La teamo eskortis lin reen al la helikopteroj. Hayden finis sian prezenton kaj disdonis paperpecon ĉirkaŭe kiam ili sidiĝis en siaj sidlokoj. "Ĉu ideoj?"
  
  "Vi eĉ ne povas ludi la loterion kun ili," Alicia diris. "Senutila".
  
  "Kaj kion ili rilatas al morto?" Drake diris. "Kaj la kvar rajdistoj? Ĉar nombroj ŝajnas gravaj, ĉu ĝi povus havi ion rilaton kun naskiĝdatoj? Datoj de morto?
  
  "Ni estas tie," diris la voĉo en lian orelon, kaj li rememoris, ke ili estas konektitaj al la tuta mondo, krom se ili malŝaltas la DC por misio, tiukaze ili nur konektiĝis al Lauren.
  
  "Ne nur sur li," diris alia voĉo. "Ni ricevis ĝin."
  
  Drake aŭskultis, kiam la helikopteroj malrapide leviĝis en la aeron.
  
  "Ĉi tiuj nombroj, disrompitaj, estas la koordinatoj. Facile. La nazioj lasis al vi bonegan celon, homoj."
  
  Drake komencis kontroli kaj prepari siajn armilojn. "Celo?" Mi demandis.
  
  "Jes, la unua aro de nombroj montras al Ukrainio. La sinsekvo estas unu longa kontinua nombro, do ni bezonis iom da tempo por deĉifri ĝin."
  
  Alicia rigardis sian horloĝon. "Mi ne vokas kvin minutojn ĉiutage."
  
  "Vi ne havas IQ de cent sesdek."
  
  "Kiel diable vi scias, inteligenta ulo? Mi neniam provis ĝin."
  
  Momento de silento, kaj poste: "Ĉiuokaze. Ni eniris la tutan sinsekvon kaj konektis ĝin al la satelito. Kion ni rigardas nun estas granda industriregiono, eble ok kvadrataj mejloj entute. Plejparte ĝi estas plena de magazenoj, ni nombris pli ol tridek, kaj ili ŝajnas malplenaj. Io el forlasita milita epoko. Ĝi povus estinti malnova stokejo por sovetiaj soldatoj, nun forlasita."
  
  "Kaj la koordinatoj?" Hayden demandis. "Ĉu ili montras ion aparte?"
  
  "Mi ankoraŭ kontrolas." Estis silento sur la linio.
  
  Hayden ne bezonis informi la pilotojn; ili jam estis survoje al Ukrainio. Drake sentis sin malstreĉiĝi iomete; almenaŭ iliaj rivalaj teamoj ne povis venki ilin en ĉi tio. Li rigardis Hayden kaj parolis per siaj lipoj.
  
  Ĉu ni povas malŝalti ĉi tion?
  
  Ŝi grimacis. Ĝi aspektus suspektinda.
  
  Talpo? Li mimis ĝin malrapide, kliniĝante antaŭen.
  
  Ankaŭ Hayden pensis tiel. Estas neniu, kiun ni povas fidi.
  
  Alicia ridis. "Diable, Drake, se vi volas kisi ŝin, simple faru tion."
  
  La Yorkshire-ulo kliniĝis malantaŭen dum la helikoptero tranĉiĝis tra la ĉielo. Estis preskaŭ neeble labori plene, kiam vi ne estis certa, ĉu eĉ viaj propraj superuloj kovros vin. Pezo falis sur lian koron. Se iu komplotis ion kontraŭ ili, ili tuj ekscios.
  
  La komunikilo bipis.
  
  "Ŭaŭ".
  
  Hayden levis la kapon. "Kio?" Mi demandis.
  
  La voĉo de la supergeek el Vaŝingtono sonis timigita. "Ĉu vi certas, Jeff? Mi volas diri, mi ne povas diri al ili ĉi tion kaj tiam malkovri, ke ĉio estas nur supozo."
  
  Silento. Tiam ilia amanto profunde enspiris. "Ho, mi devas diri. Ĉi tio estas malbona. Estas vere malbona. La koordinatoj ŝajnas konduki rekte al la Morta Rajdanto.
  
  Dahl paŭzis meze de ŝargado de la revuo en sian pistolon. "Ĝi havas sencon," li diris. "Sed kio ĝi estas?"
  
  " Nuklea eksplodilo " .
  
  Hayden kunpremis la dentojn. "Ĉu vi povas precize precize tion? Ĉu ĉi tio vivas? Ĉu estas-"
  
  "Atendu," spiris la geek, reprenante sian spiron. "Bonvolu nur atendi. Tio ne estas ĉio. Mi ne celis 'nuklea eksplodilo'."
  
  Hayden sulkigis la brovojn. "Kion do vi volis diri?"
  
  "Estas ses nukleaj kapoj en tri magazenoj. Ni ne povas vidi tra muroj ĉar la konstruaĵoj estas plumbo-liniitaj, sed ni povas vidi tra tegmentoj per niaj satelitoj. La bildoj montras, ke la atombomboj estas de la okdeka epoko, verŝajne valoras riĉaĵon por la ĝusta aĉetanto, kaj tre garditaj. La sekureco estas plejparte interne, foje ili ĉirkaŭiras la malplenan bazon."
  
  "Do, la Finjuĝo-Ordo kaŝis ses nukleajn armilojn en tri magazenoj por posta uzo?" Mai demandis. "Ĝi vere aspektas kiel nazia ago."
  
  "Ankaŭ la armiloj funkcias," diris la geek.
  
  "Kiel vi sciis tion?"
  
  "La komputila sistemo funkcias. Ili povas esti armitaj, direktitaj, liberigitaj."
  
  "Ĉu vi havas precizan lokon?" demandis Kenzi.
  
  "Jes, ni faras. Ĉiuj ses estas ligitaj al la korpoj de platkamionoj ene de la stokejoj. Sufiĉe strange, la agado interne lastatempe duobliĝis. Kompreneble, ankaŭ ili povus esti movitaj."
  
  Drake rigardis Hayden, kiu fiksrigardis lin.
  
  "Talpo," diris Kenzi laŭte.
  
  "Kaj la kontraŭaj teamoj?" demandis Dahl.
  
  "Laŭ la NSA, la nombro da onidiroj pliiĝis. Ĝi ne aspektas bone."
  
  "Mi ŝatus scii, kion ili esperas trovi," diris May. "Ne kalkulas ses malnovajn nukleajn kapojn."
  
  " Glavo de Marso " .
  
  Drake rapide turnis sian kolon. "Kio?" Mi demandis.
  
  "Ĉiuj ricevis la koordinatojn, supozante, ke ĉi tiu talpo funkcias ĉi tie. Ĉiu metis al si la taskon krei sateliton. Nia bildiga programaro estas ekipita per ĉiaj sensiloj, kaj komencante kun la rakonto de Odino kaj postaj misfaroj, ni povas detekti maloftan elementon asociitan kun tomboj kaj dioj. Niaj instrumentoj montras la proksimumajn grandecon kaj formon de la objekto, kaj ĝi kongruas kun la mankanta glavo. Ili ĉiuj scias, ke ni trovis la glavon kaj iras al la atombomboj. Ni devas fari ĝin."
  
  "Lasu la glavon sur la helikoptero." Smith levis la ŝultrojn.
  
  Drake, Dahl kaj Hayden interŝanĝis rigardojn. "Nenia ŝanco en la infero. La glavo restas ĉe ni."
  
  Drake mallevis la kapon. "La sola sanga afero, kiu estas pli valora ol Ĝingis-Ĥano, Atila, Geronimo kaj Hanibalo kunmetitaj," li diris. "Kaj ni estas devigitaj ŝanĝi al nukleaj armiloj."
  
  "Antaŭpenso," Mai diris. "Kaj ili bezonas ĝin pro multaj kialoj. Riĉeco."
  
  "Rekompenco," diris Smith.
  
  "Avideco," diris Kenzi.
  
  "Senprobleme," Hayden diris kun konvinkiĝo. "Pro ĉiuj ĉi kialoj kombinitaj. Kie estas la ses nukleaj ŝargoj?"
  
  "Du en la magazeno 17," diris la geek. "Aliaj nukleaj instalaĵoj estas en la Dekoka kaj Deknaŭa, kaj mi donas al vi ilian precizan lokon ĝuste nun. Ĝi estas granda bazo, kaj ni kalkulas varmo-emisiojn de almenaŭ du dekduoj da korpoj, do atentu."
  
  Drake kliniĝis malantaŭen, rigardante supren al la tegmento. - Denove?
  
  Hayden sciis, kion li pensas. "Ĉu vi kredas, ke ĉio ŝanĝiĝos post ĉi tio?"
  
  Li ridetis malgaje. "Mi kredas".
  
  "Do ni batu kiel eble plej forte," diris Dahl. "Kiel teamo, kiel kolegoj. Ni faru ĉi tion la lastan fojon."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK SEP
  
  
  La SPEAR-teamo malfacilis. La malnova, forlasita bazo estis nur miksaĵo de grandaj, longformaj magazenoj kun reto de ebenaj tervojoj kurantaj inter ili. La vojoj estis tre larĝaj por permesi al grandaj kamionoj pasi. Drake sugestis ke ĝi iam estis ia magazeno, loko kie grandega kvanto da armea ekipaĵo povus esti stokita. La helikopteroj alteriĝis ĉe la periferio, malantaŭ rusta, kaduka barilo, kaj preskaŭ tuj forŝaltis siajn motorojn.
  
  "Teamo preta," Hayden diris en sian komunikon.
  
  "Iru," PC DC diris al ŝi. "Certu, ke la eksplodiloj estas malfunkciigitaj kaj la alia objekto estas sekura."
  
  Dal grumblis al la tero. "Ni parolu pri kiel ŝlosi la pordon de la stalo post kiam la ĉevalo forkuris."
  
  La teamo jam fiksis la lokojn de ĉiuj tri magazenoj en siaj mensoj kaj havis bonan ideon pri la kurbiĝema vojreto. Fakte, ĉio intersekciĝis kun ĉio alia. Ne estis sakstratoj, neniuj ĉirkaŭvojoj, neniuj savvojoj, krom unu. Ĉiuj magazenoj estas ĉirkaŭitaj de densa arbaro laŭ la perimetro, sed la internaj - tri esencaj - situis meze de la aliaj en hazarda ordo.
  
  Ili kuris kune.
  
  "Ni devos disiĝi, neŭtraligi la nukleajn armilojn, poste trovi manieron eliri ilin de ĉi tie al pli bela loko," diris Hayden. "Rumanio ne estas malproksime."
  
  Nun Lauren estis kun ili, plene ligita al Vaŝingtono, kaj pruvante ke ŝi povis pensi sub premo, ili eble bezonos ŝin kiam temas pri uzado de nukleaj armiloj. Stabila kapo kapabla transdoni informojn per kanaloj ne estu subtaksita. Ili moviĝis malalte, rapide, kaj direktiĝis al la magazenoj.
  
  Antaŭ ili malfermiĝis tervojo, senhoma. Preter tio, la tuta areo estis kovrita per nuda tero kaj ardezargilo, kun nur kelkaj tufoj de malabunda bruna herbo. Drake ekzamenis la scenon kaj donis la ordonon antaŭeniri. Ili elkuris eksteren kun armiloj pretaj. La odoro de malpuraĵo kaj oleo trafis liajn sentojn, kaj malvarma venteto trafis lian vizaĝon. Ilia ekipaĵo sonoris, iliaj botoj forte trafis la teron.
  
  Ili venis al la unua muro de la magazeno kaj haltis kun la dorso kontraŭ ĝi. Drake ekrigardis laŭ la linio.
  
  "Preta?" Mi demandis.
  
  "Iru."
  
  Li skanis la sekvan etapon de ilia itinero, sciante ke ili ne havis iujn ajn sekurecfotilojn por zorgi, ĉar la aparatoj ne kaptis iujn ajn signalojn de la bazo krom poŝtelefonoj. La nukleaj ŝargoj mem elsendis malaltfrekvencan zumon. Preter tio, la loko estis senfrukta.
  
  Alia kurado kaj ili renkontis alian magazenon. Ĉiu havis sian numeron skribita trans ĝi per nigra skribaĉo. Ĉiu aspektis mizera, sengusta, kun rustaj toretoj fluantaj de la tegmento ĝis la planko. La defluiloj libere balanciĝis, dentitaj sekcioj montrantaj al la grundo, gutante malpuran akvon.
  
  Nun Drake povis vidi antaŭen la maldekstran angulon de Stokejo 17. "Ni transiras ĉi tiun vojon," li diris. "Ni faras nian vojon laŭ la flanko de ĉi tiu magazeno ĝis ni atingas la finon. Tiel, ni estas nur dudek futojn for de dek sep."
  
  Li pluiris, poste haltis. Sekurecveturilo pasis laŭ la vojo antaŭe, moviĝante laŭ pado kiu transiris ilin. Tamen nenio okazis. Drake ĝemis trankvile.
  
  "Ne estas amikoj ĉi tie," Dahl memorigis ilin. "Ne fidu iun ajn ekster la teamo." Li ne bezonis aldoni "Eĉ al la usonanoj".
  
  Nun Drake moviĝis de sia loko, premis sin kontraŭ la muro de la magazeno kaj antaŭeniris. Stokejo 17 havis du malgrandajn fenestrojn turniĝantajn al la fronto. Drake mallaŭte malbenis, sed komprenis, ke ne ekzistas alia maniero.
  
  "Movu," li diris urĝe. "Movu ĝin nun."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK OKO
  
  
  Ili kuris al la pordoj de la magazeno, dividinte en tri grupojn. Drake, Alicia kaj majo gajnis dek sep poentojn ĉiu; Dahl, Kenzi, kaj Hayden ĉiu gajnis dek ok, forlasante Smith, Lauren, Kinimaka, kaj Yorgi ĉiun kun dek naŭ. Ili frapis la ĉefajn pordojn kiel unu.
  
  Drake piedbatis la pordon, deŝirante ĝin de ĝiaj ĉarniroj. La viro ĵus eliris la oficejon interne. Drake prenis lin sub lian brakon, forte ektiris lin kaj ĵetis lin kontraŭ la kontraŭan muron de la oficejo. La mallarĝa trairejo en kiu ili estis malfermiĝis rekte al la magazeno, do Alicia kaj May ĉirkaŭiris ĝin.
  
  Drake finis la viron, lasis lin en senĝena stato, kaj kontrolis malgrandajn oficejojn antaŭ aliĝi al la virinoj. Mirinda vidaĵo renkontis liajn okulojn. La magazeno estis grandega, longa kaj alta. En ĝia centro, antaŭ vico da rulpordoj, staris longa, malalta platkamiono, fiakro kun granda motoro en la antaŭo. Du nukleaj eksplodiloj kuŝis en la malantaŭo de la kamiono, klaraj kiel la tago, la nazoj turnitaj antaŭen, nigraj rimenoj sekurigante ilin je regulaj intervaloj. La rimenoj donus flekseblecon sen multe da movado-bona ideo por transportado, sugestis Drake, ĉar neniu volis, ke mortiga misilo frakasu kontraŭ nemovebla objekto. Grandega fasko da flankaj kurtenoj kuŝis ĉe la flanko de grandega kamiono, kiun li supozis estis fiksita antaŭ la foriro.
  
  "Neniu sekureco," Mai diris.
  
  Alicia montris alian oficejon dekstre de la kamiono. "Mia sugesto".
  
  "Vi pensus, ke ili devus esti pli maltrankvilaj," Mai diris.
  
  Drake ne povis ne kontroli sekurecajn fotilojn, trovante malfacile fidi tute je grupo de adorantoj sidantaj en klimatizita oficejo. "Nia malnova amiko, memkontento verŝajne funkcias," li diris. "Ili konservis ĝin sekrete dum longa tempo."
  
  Tra la komunikadkanaloj ili aŭdis la sonojn de batalo, aliaj teamoj estis okupataj.
  
  Alicia rapidis al la kamiono. "Sur mi!"
  
  
  * * *
  
  
  Dahl kaptis la plej proksiman viron kaj ĵetis lin kontraŭ la tegmentojn, akirante decan kvanton da aertempo antaŭ ol vidi lin kolapsi mallerte al la grundo. La ostoj estas rompitaj. Sango fluis. Kenzi preterglitis, pafante sian mitraleton, trafante la fuĝantajn virojn, kiuj tiam forte frapis siajn vizaĝojn en la teron. Hayden ŝanĝis flankojn, preferante sian Glock. La grandega kamiono, kiun ili trovis, estis parkumita en la centro de la magazeno, apud tri oficejoj kaj pluraj vicoj da kestoj. Ili tute ne sciis, kio estas interne, sed pensis, ke estus saĝe ekscii.
  
  Hayden marŝis al la kamiono, ŝiaj okuloj skanis la paron da atombomboj muntitaj super ŝia kapo. Damne, ili estis grandegaj en tiu distanco. Monstroj kiuj ne havas alian celon ol detrui. Ili certe estis Morto tiam, kaj klare parto de la kvara Rajdanto. Atila estis la dua plej maljuna el la kvar figuroj, naskita sepcent jarojn post Hanibalo kaj, hazarde, sepcent jarojn antaŭ Ĝingis-Ĥano. Geronimo estis naskita en 1829. Ĉiuj rajdantoj pravas laŭ sia propra maniero. Ĉiuj reĝoj, murdistoj, generaloj, nesuperitaj strategiistoj. Ĉiuj defiis sian supozeblan plej bonan.
  
  Ĉu tio estis la kialo por la Ordono elektis ilin?
  
  Ŝi sciis, ke la talpo el Vaŝingtono mokas ilin lerte.
  
  Ne estas tempo por ŝanĝi ion ajn nun. Ŝi marŝis malantaŭ la platformo, direktante al la kestoj. Kelkaj el la kovriloj estis oblikvaj, aliaj apogis sin al la lignaj muroj. Pajlo kaj aliaj pakmaterialoj likis de supre. Hayden pafis unu viron, tiam interŝanĝis kuglojn kun alia kaj estis devigita plonĝi al la grundo kaj preni kovron.
  
  Ŝi alvenis en la malantaŭo de kamiono kun la vosto de nuklea eksplodilo pendanta super ŝi.
  
  "Kio diable okazas se kuglo trafas unu el tiuj aferoj?"
  
  "Ne maltrankviliĝu, devus esti bona pafo rekte frapi la kuglon aŭ eksplodaĵojn," diris al ŝi la voĉo super la komunikoj. "Sed mi pensas, ke ĉiam estas ŝanco por hazardo."
  
  Hayden kunpremis la dentojn. "Ho dankon kamarado."
  
  "Nedankinde. Ne maltrankviliĝu, verŝajne ne okazos."
  
  Hayden ignoris la molan, senemocian komenton, ruliĝis en la malferman, kaj pafis sian tutan revuon al ŝia kontraŭulo. La viro falis, sangante. Hayden enigis alian revuon, kiam ŝi rapidis al la tirkestoj.
  
  Grandega magazeno ?irka?is ?in, resonante de pafoj, sufi?e grandaj por maltrankviligi, la tegmentoj tiel altaj, ke malamika malamiko povus facile ka?i en ili. Ŝi elrigardis el malantaŭ la skatoloj.
  
  "Mi pensas, ke ni fartas bone," ŝi diris. "Ŝajnas, ke ili faras pli ol unu operacion ĉi tie."
  
  Kenzi alkuris, svingante la Glavon de Marso. "Kio estas ĉi tio?" Mi demandis.
  
  Dahl kaŭris apud la grandega rado de la platformo. "Gardu vian dorson. Ni havas pli ol unu malamikon ĉi tie."
  
  Hayden kribris la pajlon. "Ŝtelitaj varoj," ŝi diris. "Ĝi devas esti vojpunkto. Estas tre diversaj ĉi tie."
  
  Kenzi elprenis oran statueton. "Ili havas teamojn kiuj faras domajn atakojn. Ŝtelo. Ĉi tio estas grandega komerco. Ĉio estas eksportita, vendita aŭ fandita. La nivelo de konscio malantaŭ ĉi tiuj krimoj estas sub nulo."
  
  Dahl flustris, "Maldekstren."
  
  Hayden kliniĝis malantaŭ la kesto, ekvidis ŝian predon, kaj malfermis fajron.
  
  
  * * *
  
  
  Lauren Fox sekvis Mano Kinimakan en la leonkavon. Ŝi vidis kiel Smith traktis la malamikon kaj lasis lin morti. Ŝi vidis Yorgi elekti la seruron sur la oficejo pordo, eniri kaj deklari ĝin malnoviĝinta en malpli ol minuto. Ĉiutage ŝi klopodis senespere daŭrigi. Ĉiutage ŝi maltrankviliĝis, ke ŝi eble perdos sian lokon en la teamo. Ĝi estis parto de kial ŝi svatis Nicholas Bell, kial ŝi konservis kontakton kaj serĉis aliajn manierojn helpi.
  
  Ŝi amis la teamon kaj volis esti parto de ĝi.
  
  Ŝi restis nun malantaŭen, Glock en la mano, esperante ke ŝi ne devos uzi ĝin. La altebenaĵoj okupis la plej grandan parton de ŝia vizio, vasta kaj terura. La eksplodiloj estis obtuza verdeta koloro kiu ne reflektis lumon, sendube unu el la plej minacaj formoj kiujn la moderna homa menso povas imagi. Smith baraktis kun granda gardisto, prenis plurajn trafojn, kaj tiam malfunkciigis la ulon ekzakte kiam Lauren ŝteliris por helpi. Dekstren, Kinimaka pafis du pliajn. La kugloj komencis flugi ĉirkaŭ la stokejo kiam la aliaj ekkomprenis ke ili estis atakitaj.
  
  Malantaŭ ŝi, ŝi vidis plurajn gardistojn trapenetri al la fiakro de la kamiono.
  
  "Atentu," ŝi ŝaltis la ligilon, "mi vidas homojn direktantajn al la fronto. Ho mia dio, ĉu ili provos forpeli ilin de ĉi tie?"
  
  "Ho ne," estis la respondo de la Distrikto de Columbia al ĉiuj. "Vi devas neŭtraligi ĉi tiujn nukleajn ŝargojn. Se ĉi tiuj uloj havas lanĉkodojn, tiam eĉ unu kiu estos liberigita estos katastrofo. Rigardu, ĉiuj ses devas esti neŭtraligitaj. Nun!"
  
  
  * * *
  
  
  "Estas diable facile por vi diri," Alicia murmuris. "Envolvite en via banmantelo kaj trinkante vian ŝaŭman kapuĉinon. Atendu, mi vidas, ke ili ankaŭ iras al taksio ĉi tie."
  
  Drake ŝanĝis direkton, vidante ke li povis kuregi laŭ ĉi tiu flanko de la platformo sen renkonti ajnan reziston. Mangomante al Alicia, li rapide ekiris.
  
  La voĉo de Mai interrompis lian koncentriĝon. "Atentu viajn piedojn!"
  
  Kio...?
  
  Viro en dika nigra leda jako glitis sub la platformon, kruroj etenditaj. Per pura sorto aŭ saĝa dezajno, ili trafis Drake en la tibioj kaj faligis lin. La mitraleto glitis antaŭen. Drake ignoris la novan kontuzon kaj grimpis sub la kamiono ĝuste kiam la gardisto malfermis fajron. Kugloj trapikis la betonon malantaŭ li. La gardisto persekutis lin, tirante sian pafilon.
  
  Drake grimpis ĝuste sub la kamiono, sentante la grandegan armilon super sia kapo. La gardisto kliniĝis, poste sidiĝis. Drake pafis sian Glock kaj tranĉis la frunton de la viro. Malantaŭ li aŭdiĝis klakado de paŝoj, kaj tiam la pezo de alia viro, apogante sin sur li, peze falis sur lin. La mentono de Drake trafis la grundon, igante stelojn kaj nigrecon kirli antaŭ liaj okuloj. Liaj dentoj kunklakis, kreviĝante en etajn pecetojn. Doloro eksplodis ĉie. Li ruliĝis kaj pugnobatis iun en la vizaĝon per sia kubuto. La pistolo leviĝis, pafis; la kugloj maltrafis la kranion de Drake je colo kaj iris rekte supren en la bazon de la atombombo.
  
  Drake sentis pliiĝon de adrenalino. "Estas..." Li kaptis la kapon de la viro kaj frapis ĝin kontraŭ la betonon per ĉiuj fortoj "...fidu. Nuklea. Raketo." Ĉiu vorto estas bato. Fine la kapo falis malantaŭen. Drake elgrimpis reen el sub la kamiono kaj renkontis Alicia kuranta plu.
  
  "Ne estas tempo por dormi, Drakes. Ĉi tio estas serioza fekaĵo."
  
  La Yorkshireman kaptis sian mitraleton kaj provis forskui la sonoradon en siaj oreloj. La voĉo de Alicia helpis.
  
  "Mai? Ĉu vi estas bone?"
  
  "Ne! Alkroĉiĝante unu al la alia."
  
  Muĝado aŭdiĝis de la platformmotoro.
  
  "Kuru pli rapide," diris Drake. "Nur kelkajn pliajn sekundojn kaj tiuj eksplodiloj estos for de ĉi tie!"
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK NAU
  
  
  Drake ekrapidis. Ĉi tiuj tagoj estis nekutime por li rekte vidi, do hodiaŭ ĉio estis kiel kutime. La pordo de la pilotejo antaŭe leviĝis al kapo alteco. Drake etendis la manon, kaptis la tenilon kaj tiris. Alicia celis per sia Glock.
  
  Mangrenato eksaltis.
  
  Drake rigardis lin nekredeme. "Kio vi estas, fika infano..."
  
  Alicia pugnobatis lin en la bruston, ĵetante lin reen kaj ĉirkaŭ la antaŭo de la kamiono. La obuso eksplodis perforte, ŝrapnelo disiĝis en ĉiuj direktoj. Drake rajdis kun Alicia, la du algluiĝis kune. La kamionpordo komencis turni kaj fali antaŭ la veturilo. Kiam Drake rigardis supren, estis nur unu persono en la pilotejo, alte supre, rikanante al li malbone. Li premis la gaspedalon.
  
  Drake sciis, ke ne ekzistas maniero en la mondo, ke veturilo povas moviĝi sufiĉe rapide por trakuri ilin. Li ekrigardis flanken kaj vidis tri pliajn gardistojn rapidantajn al ili. La kamiono muĝis, ĝiaj radoj engaĝiĝis kaj propulsis ĝin antaŭen colo post colo samtempe. La glitpordoj ne ŝanceliĝis, sed tio ne haltus lin.
  
  La komunikilo viviĝis.
  
  "Ili forprenas kamionojn de ĉi tie! Kabanoj estas kuglorezistaj. Kaj diable malfacile akirebla." Ĝi estis la voĉo de Hayden."
  
  "Neniu maniero eniri?" Kinimaka demandis.
  
  "Ne. Ĝi estas sigelita. Kaj mi ne volas uzi tro da forto, se vi scias, kion mi volas diri."
  
  Kaj dum Drake sciis, ke ilia propra kamiono ne plu havas flankan pordon, ankoraŭ estis du pli por zorgi.
  
  "Saltu sur la platformon," li diris. "Komencu dekroĉi tiujn atombombojn. Ili estos devigitaj ĉesi."
  
  "Riska. Damne riska, Drake. Kio se unu el la eksplodiloj malŝaltas?"
  
  Drake elkuris de malantaŭ la pilotejo, pafante al la atakantoj. "Unu malbenita problemo samtempe. Kiuj ni estas geeks?"
  
  Alicia pafis la persekutiston. "Mi timas, ke ili estas pli kiel "dubindaj bastardoj" nuntempe."
  
  Kune ili saltis sur la platformon kaj trovis sin vizaĝo kontraŭ vizaĝo kun atombombo.
  
  
  * * *
  
  
  "Ĝi funkcias sur du frontoj," diris Drake, nun per ligilo. "Ni povas neŭtrigi kaj malkonekti samtempe."
  
  Hayden ridis. "Provu ne paroli pri ĝi tiel kontente."
  
  "Jorkŝiroj ne agas memkontenta, mia amato. Ni faras ĉion nur mirindan kun nur iom da humileco."
  
  "Krom kelkaj miloj da fakaĵoj." La voĉo de Dahl sonis kvazaŭ li kuras. "Jorkŝiraj pudingoj. Terhundoj. Biero. Sportaj teamoj. Kaj ĉi tiu akcento?
  
  Drake sentis, ke la kamiono ekmoviĝas sub li. "Kie estas la kontrolpanelo, homoj?"
  
  La teknikisto tuj respondis. "Vidu, kiel la eksplodilo konsistas el ĉirkaŭ tridek kurbaj paneloj? Ĉi tiu estas la oka de la pintfino."
  
  "Mia stranga lingvo."
  
  Novaj pafoj eksonis. Alicia jam koncentriĝis pri la postkuro. Mai ĵus saltis sur la malantaŭon de la platformo. Ŝi nun rigardis la malantaŭan finon de la atombombo.
  
  "Malbona novaĵo. La britoj estas ĉi tie."
  
  "Mi pensas, ke ni havas ĉinojn," diris Dahl.
  
  "La franca," diris Kinimaka. "Nova teamo".
  
  Drake saltis al la kontrolpanelo. Ĉu ni scias kie estas la Glavo de Marso?"
  
  "Jes, Matt. Sed mi ne povas diri ĝin laŭte nun, ĉu?" - respondis la voĉo.
  
  "Jes," diris Dahl.
  
  Drake grimacis kaj elprenis malgrandan elektran ŝraŭbturnilon per universala ĉizilo. Li rapide malŝraŭbis ok riglilojn kaj lasis ilin elfali. Li trovis sin antaŭ du malgrandaj kontrolpaneloj la grandeco de sat-nav aŭtaj ekranoj, klavaro, kaj multaj palpebrumantaj blankaj simboloj.
  
  "Cirila," li diris. "Kompreneble ĝi estas."
  
  "Ĉu ĉi tiu tago povus plimalboniĝi?" Alicia kriegis tra la mondo.
  
  La Yorkshireman mallevis la kapon. "Ĝi nun okazos."
  
  La kamiono plirapidiĝis, direktante al la glitpordo. La britoj avancis en proksima formacio de la malantaŭo de la stokejo. Gardistoj disvastiĝis ĉirkaŭ ili.
  
  La atombombo ekbrilis, plene aktivigita, atendante la lanĉokodon aŭ mortigan kodon.
  
  Drake sciis, ke ili devas moviĝi. Li sciis, ke ili ne povas ŝanceliĝi. La nura afero, kiun li ne sciis, estis kiu mortos unue?
  
  
  * * *
  
  
  La gardistoj enkuris unue, pafante. Drake estis granda celo, kaj la senmovaj kugloj striis preter Alicia, trafante la eksplodilon. Dum sekundo, la vivo de Drake ekbrilis antaŭ liaj okuloj, tiam Alicia demetis unu gardiston kaj Mai alian. Li vidis, ke pli venas, kvankam li sciis, ke pli venas de ilia blinda flanko. Blankaj signoj ekbrilis, la kursoro palpebrumis kaj atendis.
  
  "Ĉu vi pensas, ke la gardistoj povus eksplodi?" Subite, Smith parolis mallaŭte. "Eble ĉi tio estas ilia ordono?"
  
  "Kial ili devis morti?" demandis Kenzi.
  
  "Ni jam vidis ĉi tion antaŭe," diris Kinimaka. "Familioj ricevantaj grandegajn pagojn bezonis medicinan atenton aŭ malesperan translokadon kiam la estro de sia familio mortis. Se ili apartenas, ekzemple, al la mafio aŭ al la triado. Ĝi estas ebla."
  
  Drake sciis, ke ili ne povas longe resti feliĉaj. Alicia sukcesis malstreĉi la zonon dum la kamiono ruliĝis pluen. Mi esperas, ke la ŝoforo vidos. Sed tiam li ne zorgus? Drake ne vidis alian vojon.
  
  Li kuregis laŭ la platformo al la malantaŭo, sovaĝe svingante la brakojn.
  
  "Atendu! Haltu, haltu. Ne pafu. Mi estas anglo!"
  
  La grumblado de Dahl diris ĉion, neniuj vortoj estis bezonataj.
  
  Drake falis sur la genuojn en la malantaŭo de la kamiono, la vosto de la atombombo maldekstre, manoj en la aero kaj alfrontante la alvenantan kvinpersonan SAS-unuon, tute senarmita.
  
  "Ni bezonas vian helpon," li diris. "Estas tro multe en risko por ke ni povu batali militon."
  
  Li vidis la junulon ŝanĝi al la ligilo, vidis la du pli maljunajn virojn fiksrigardi lian vizaĝon. Eble ili rekonus lin. Eble ili sciis pri Michael Crouch. Li denove parolis.
  
  "Mi estas Matt Drake. Iama SAS-soldato. Iama soldato. Mi laboras por internacia specialforta teamo nomata SPEAR. Mi trejnis en Hereford. mi estis trejnita fare de Crouch."
  
  La nomo estas memorita, ĉio ĉi. Du el la kvin pafiloj estis malaltigitaj. Drake aŭdis la voĉon de Alicia super la ligilo.
  
  "Vi povus ankaŭ mencii mian nomon."
  
  Li iomete svingis. "Eble ne la plej bona ideo, amo."
  
  Mai kaj Alicia tenis la gardistojn ĉe golfeto. Pasis sekundoj. Britaj SAS-soldatoj malfermis fajron sur pli proksimiĝantaj gardistoj kiuj kliniĝis malantaŭ la naftobareloj kiuj plenigis la platan liton. Drake atendis. La viro kun la radio finfine finis.
  
  "Matt Drake? Mi estas el Kembriĝo. Ni renkontis antaŭe. Kion vi bezonas?"
  
  Feliĉan tagon, li pensis. SAS surŝipe.
  
  "Helpu nin sekurigi ĉi tiun magazenon, haltigi ĉi tiun kamionon kaj malŝalti ĉi tiun atombombon," li diris. "En ĉi tiu ordo".
  
  La britoj kaptis ĝin.
  
  Fendetiĝante kaj kurante ambaŭflanke de la platformo, ili elprenis la proksimiĝantajn gardistojn, laborante perfekte kiel teamo. Drake vidis tion kaj ĝojis, rememorante la malnovajn tagojn. La movoj de la teamo havis fluidan gracon, reĝan pozon kaj necedeblan konfidon. Li opiniis ke SPIR estis la plej bona teamo en la mondo, sed nun...
  
  "Drake! Mai ploris. "Atombombo!"
  
  Ho jes . Li rekuris al la regpanelo, fiksrigardante la ekranojn, klavarojn kaj ciferojn.
  
  "Gikoj?" li demandis. "Ĉu ni konas la kodon?"
  
  "Ĝi povus esti laŭvorte io ajn," iu respondis.
  
  "Tio ne helpas, fika idioto."
  
  "Pardonu. Se ni scius la nomojn de la membroj de la Ordeno, ĉu ni povus ekscii iliajn naskiĝtagojn?"
  
  Drake sciis, ke li parolas kun viro, kiu ne zorgis. Ĝi estis la viro, kun kiu ili parolis pli frue, abomena fiulo.
  
  Lauren kriis, "Vi menciis Ordon. Se ili estus ĉi tie, ili verŝajne programis nukleajn armilojn. Mi ne povas kredi ke ili ne lasis noton kun la kodoj."
  
  "Eble ne estas kodo ĉi tie, bebo," diris la pugaĵo. "Ĉu vi memoras la signalon, kiun vi donis kiam vi malfermis la tombon de Geronimo? Ĝi eble okazis ankaŭ ĉi tie, kaj kaŭzis la lanĉon de atomkapoj."
  
  Drake retropaŝis. "Diable, ĉu ili estas armitaj?"
  
  " Plene. La fulmantaj blankaj signoj kiujn vi vidas estas la retronombraj nombroj."
  
  Akra glacia akvo inundis lian korpon, kaj li apenaŭ povis spiri. "Kiel... kiom longe?"
  
  Tuso. "Sesdek kvar sekundoj. Tiam vi kaj viaj ekstergeedzaj fratoj eniros en la historion. La Ordo regos superege eterne! Ili vivas per mi! Mi estas Ordo!"
  
  Estis batalo kaj multe da kriado. Drake konservis trakon de la sekundoj sur sia brakhorloĝo.
  
  "Saluton? Ĉu vi estas tie?" demandis juna voĉo.
  
  "Hej amiko," Drake murmuris. "Ni havas tridek unu sekundojn."
  
  "Mi pensis pri tio. Via amiko Lauren menciis la Ordon. Nu, ili devas havi mortigan kodon. Kaj, ĉar ĉio alia estas parto de la teksto, mi ĵus trarigardis. Ĉu vi memoras? Ĝi diras: 'La nura kodo por mortigi estas kiam la rajdantoj stariĝas'. Ĉu ĉi tio signifas ion por vi?"
  
  Drake tordis sian cerbon sed ne povis pensi pri io ajn krom la retronombrado de sekundoj. "Vestis?" li ripetis. "Ĉu vekiĝis? Resurektita? Pensu kiel pensas la Ordo? Kion volis diri la nazioj? Se la Ĉevalisto aperas, li-"
  
  "Naskita," diris juna voĉo. "Eble temas pri iliaj naskiĝdatoj? Sed ĉi tio ne povas esti. Tiuj okdekaj-epokaj atombomboj kutime havas triciferan mortigan kodon." Estis malespero en lia voĉo.
  
  Dek naŭ sekundoj ĝis detruo.
  
  Kenzi parolis. "Tricifera, vi diras? Kutime?"
  
  "Jes".
  
  Dek ses.
  
  Drake rerigardis al Alicia, vidis ke ŝi kliniĝas super la zonon, provante malligi ĝin kaj pafi la gardiston samtempe. Mi vidis ŝian hararon, ŝian korpon, ŝian mirindan spiriton. Alicia...
  
  Dek sekundoj.
  
  Kenzi tiam kriegis, konfirmante la fidon de Dahl al ŝi. "Mi havas ĝin. Provu sepcent."
  
  "Sep-ho-ho-ho. Kial?"
  
  "Ne demandu. Simple faru tion!"
  
  La juna teknikisto donis al Drake simbolojn de cirilaj nombroj, kaj la Yorkshireman premis la butonojn.
  
  Kvar - tri - du -
  
  "Ĝi ne funkciis," li diris.
  
  
  Kvardek ĈAPITRO
  
  
  "Jes," respondis Kenzi. "Ĝi okazis".
  
  Kompreneble, ŝi senarmigis sian propran, kaj Lauren senarmigis ilin. Drake rigardis de la korpo de la atombombo al Mai, kie ŝi staris antaŭ alia klavaro. Ĉiuj ses atomŝargoj estis kvietigitaj.
  
  Li rigardis sian horloĝon. "Ni restis malpli ol sekundo," li diris.
  
  Ĉie la SAS faris mallongan laboron de la gardistoj. Alicia malligis la duan rimenon, kaj la eksplodilo iomete moviĝis. Drake sentis lin plirapidi kiam li alproksimiĝis al la rulpordoj.
  
  "Ĉu iu jam haltigis sian kamionon?"
  
  "Mi prizorgos ĝin!" Kenzi ekkriis. "Laŭvorte!"
  
  "Neniel," diris Kinimaka. "La francoj estas ĉie, kie ne estas gardistoj. Estas vera tumulto ĉi tie."
  
  Drake rigardis kiel la SAS traktis la gardistojn; Alicia tiras sur la alia zono, kaj Mai ĵetas la protektan kovrilon ĉe la malantaŭa rado de la kamiono.
  
  "Jes, mi scias, kion vi volas diri." La SPEAR-teamo estis nekredeble streĉa.
  
  "Mi vidas ion alian okazantan," komencis la juna teknikisto. "Mi-"
  
  Ilia ligo kun Vaŝingtono estis interrompita.
  
  "Diru denove?" Drake provis.
  
  Malbonaŭgura silento estis lia sola respondo.
  
  "Diable, ĉi tio ne povas esti bona." Drake kombis la tutan magazenon.
  
  La SEAL 7 teamo falis sur ilin kvazaŭ la tuta infero eksplodis.
  
  
  * * *
  
  
  Dahl kuris post la kamiono, kiam ĝi alproksimiĝis al la glitpordoj de Magazeno 18. La Ĉinino kuris trans la antaŭon de la bruanta kamiono al la malproksima flanka pordo. Ili pafis transen dum ili kuris. La gardistoj provis haltigi ilin. Ĉinaj specialtrupoj detruis ilin per kugloj kaj mal-al-mana batalo. Hayden estis sufiĉe malbonŝanca por esti antaŭ la platformo kiam la ago komenciĝis.
  
  Ŝi rompis la kolon de gardisto, tiam uzis lian korpon por kovri sin kiam la ĉinoj sendistinge pafis. La kugloj trapikis ŝian korpon per obtuza bruego, frapante ŝin reen. Ŝia ŝildo kolapsis. Forĵetinte ĝin, ŝi saltis malantaŭ unu el la bruantaj antaŭaj pneŭoj, pasante malantaŭ ŝi dum ŝi ruliĝis antaŭen. La ĉinoj transiris la antaŭon de la kamiono.
  
  Dahl ekbruligis fajron, disĵetante ilin kiel boŭlpingloj. Nekredeble rigardi, ĝi servis kiel pruvo de ilia preskaŭ nehoma reago. Eĉ saltante reen, ili resendis fajron.
  
  Dahl haste kliniĝis malantaŭ la kamiono, poste elrigardis kaj pafis pli da kugloj. La ĉinoj estis momente alpinglitaj al la tero kiam la gardistoj alproksimiĝis al ili de malantaŭe. Dahl rigardis Kensi.
  
  Ne kie ŝi devus esti.
  
  "Kenz? Ĉu vi estas bone?"
  
  "Ho jes, nur prenas malnovan amikon."
  
  Dahl instinkte turnis sin por vidi, ke ŝi traserĉas la tirkestojn, la kapon profunde interne, la stomakon starigitan sur la rando de la kovrilo, la pugon tenita alte.
  
  "Ĝi estas iom malkomforta."
  
  "Kio? Ho, ĉu via edzino mankas al vi? Ŝi eble estas pli varma ol vi, Thorst, sed memoru, tio nur faras vin pli varma ol ŝi."
  
  Li rigardis foren, sentante sin disŝirita. Li vivis en tia stato inter geedziĝo kaj eksedziĝo, kaj tamen li havis ŝancon fari ion pri ĉio. Kion diable li faris ĉi tie?
  
  Mia laboro.
  
  La ĉinoj iris en agon denove, hakante ĉe la proksimiĝantaj gardistoj per maŝinpafado kaj alpinglante Dahl kaj Hayden al la grundo. La svedo turnis sin kaj vidis Kensi elgliti el la ligna skatolo.
  
  "Ho ovoj. Ĉu vere?"
  
  Ŝi tenis novan brilantan katanan antaŭ siaj okuloj, klingon supren. "Mi nur sciis, ke mi trovos unu se mi fosus sufiĉe profunde. Rabistoj ne povas rezisti la glavon."
  
  "Kie estas la sanga Glavo de Marso?"
  
  "Ho, mi ĵetis ĝin en la skatolon."
  
  "Damnu ĝin!"
  
  Ŝi kuris kun glavo en unu mano, mitraleto en la alia, tiam saltis reen sur la malantaŭon de la kamiono, malklaraĵo antaŭ la okuloj de Dahl. Forĵetinte la katanan, ŝi malfermis fajron kontraŭ la fuĝantaj ĉinoj.
  
  "Kien ili iras?"
  
  "Stokejo 17," diris Dahl. "Kaj ni devas sekvi ilin."
  
  
  * * *
  
  
  Lauren vidis la francan kontingentan atakon de la dekstra flanko de Warehouse 19. Kinimaka kaj Smith jam estis en tiu direkto kaj tuj engaĝiĝis. Jorgi kaŭris malantaŭ la bareloj, celante la gardistojn. Lauren sentis ŝian koron flirti dum la kamiono portanta la ĝemelajn atombombojn antaŭeniris.
  
  Memorante ĉion, kio estis dirita, ŝi saltis sur la tegmenton de la kamiono, uzante la radojn kiel apogilon. Tiam ŝi komencis malligi la unuan rimenon. Se ili povus igi la ŝarĝon tre malstabila, la kamionoj estus devigitaj halti. Ŝi rigardis supren, kaŝrigardante el malantaŭ la atombombo, tretante unu el la grandaj kolukoj, kaj vidis Smith pugnobatalon kun unu el la francaj uloj.
  
  La soldato kontaktis. "Ĵus konfirmite de agento en Parizo. Ĉu vi memoras Armand Argenton? Li helpis vin plurfoje dum la jaroj. Nu, li diras, ke la ĉeesto de la franca kontingento ne estas rajtigita. Plene. Eble okazas ia brutala milito interne."
  
  Lauren glutis kaj rigardis kiel Smith falis malantaŭen, falante sur unu genuon. La franco staranta super li kaptis lin je la haroj, tiris la strion de la radikoj kaj ĵetis ĝin flanken. Smith kriegis. Genuo al la nazo igis lin bobeni. La franco saltis de supre. Smith batalis. Lauren rigardis de li al Kinimaku, tiam al Yorgi, la nuklea eksplodilo, kaj la proksimiĝantaj faldpordoj.
  
  Kion mi devus fari?
  
  Faru iom da fika bruo.
  
  Ŝi malŝarĝis la revuon de sia Glock alte super la kapoj de la malamikoj, igante ilin ekmoviĝi kaj anasiĝi.Tio donis al Smith kaj Kinimaka altvalorajn sekundojn.Smito vidis la spacon kaj pafis en lin, terenbatante la atakanton. Kinimaka rompis la kolon de la viro, alian vizaĝon. kaj pafis el rekta distanco en la tria, igante lin ŝanceliĝi kaj fali el la batalo.
  
  Nur unu franco restis.
  
  Lauren falis kiam la kuglo bruis de la korpo de la atombombo. Kiel timige estis, ke ĝi eĉ ne ĝenis ŝin? Kiel ŝi kutimas ĉi tion? Sed ŝi estis parto de tiu teamo kaj estis celkonscia resti kun ŝi tiel longe kiel ili havis ŝin. Ŝi trovis ĉi tiun familion kaj subtenos ĝin.
  
  La grandega kamiono rapide ekrapidis, forte akcelante, ĝuste ĉe la pordo kun rulfermiloj, kraŝis kontraŭ ĝi, igante la antaŭan kajuton iomete resalti, kaj tiam kraŝis rekte tra ĝi.
  
  Lauren ĵetis sin sur la malantaŭon de la kamiono.
  
  
  * * *
  
  
  Drake ektremis kiam la SEALoj engaĝis la SAS kaj LANCO apud la moviĝanta nuklea eksplodilo, scivolante ĉu iu batalo povus esti pli malsimpla aŭ pli mortiga ol ĉi tio. Kelkaj vortoj de la komunikilo diris al li, ke certe eblas.
  
  Ĉiuj tri kamionoj portantaj ses nukleajn armilojn trarompis la rulbulpordojn en la sama tempo. Metalaj ŝrapneloj disiĝis ĉien dum la ŝiritaj pordoj malleviĝis. Kamionoj preterpasis. La viroj saltis sur la kamionojn, saltante internen, sentante, ke ili nur akiros rapidecon. Nun Drake vidis du ĉinajn soldatojn kuri unu apud la alia. Li restis sur la kajo kaj vidis Alicion kaj May iom pli malproksimen, kaŝantajn malantaŭ unu el la lignaj subtenoj. La atombombo estis forigita kiam ili trafis unu el la plej grandaj vojtruoj en la mondo.
  
  Drake ektimis. Se la grandega, peza armilo liberiĝus kaj rompus la rimenojn, ili ĉiuj estus en problemo.
  
  Ili elpaŝis en la taglumon kaj forkuris. Dudek mejlojn hore, poste tridek, tri platvagonoj muĝis dum iliaj ŝoforoj paŝis sur la benzinpedalon. Antaŭe estis larĝa, malfermita vojo, preskaŭ rekte al la elirejo de la bazo, proksimume du mejlojn for. Nun, kun unu la alian apud la alia, Drake povis rigardi de sia kamiono al la kamiono de Dahl, kaj tiam al Kinimaku. La vido de grandegaj nukleaj misiloj moviĝantaj flank-al-flanke, homoj batalantaj flank-al-flanke, pafantaj pistoloj, tranĉiloj kaj pugnoj uzataj, homoj forĵetitaj, neniu kompato donita, la vojo tordante kaj ĉiuj tri kamionoj malsuprenŝanĝantaj en turnon, miregigis lin. ĝis la kerno.. Ĝi estis ĉagreno de avideco kaj perforto, ekvido en Inferon.
  
  Sed nun lia tuta atento koncentriĝis sur la fokoj.
  
  Kvar fortaj, ili atakis la SAS unue, mortigante unu sen problemo. La britoj amasiĝis kaj rebatis, devigante la orlfokojn preni kovron. La kvar viroj kuris post la kamionoj, esperante salti surŝipen. La SAS-komandanto, Kembriĝo, batalis mal-al-mana kun SEAL, ambaŭ estis trafitaj. Mai kaj Alicia estis okupataj kontraŭbatali la gardistojn kaj provante trovi malfermaĵon en la manbatalo.
  
  Drake venis vizaĝo al vizaĝo kun la SEAL-gvidanto. "Kial?" - li demandis.
  
  "Ne faru demandojn," la viro grumblis kaj marŝis al Drake. La stampiloj estis precizaj kaj nekredeble malmolaj, tre similaj al lia propra. Li blokis, sentis la doloron de tiuj blokoj, kaj rebatis. Li forte piedbatis. Tranĉilo aperis en la mano de la alia viro. Drake paradis kun sia propra, ĵetante ambaŭ armilojn flankenmetiten kaj flugante de la kamiono.
  
  "Kial?" li ripetis.
  
  "Vi fuŝis. Vi kaj via teamo."
  
  "Kiel?" Mi demandis. Drake retropaŝis por akiri iom da spaco.
  
  "Kaj kial ĉi tiuj aĉuloj volus mortigi nin?" Alicia demandis, aperante malantaŭ la viro.
  
  Li donis tujan baton, trafante ŝin en la tempion. Drake piedbatis lin en la renojn per sia boto kaj rigardis lin fali. Alicia movis sian piedon en lian vizaĝon. Kune ili ĵetis lin turniĝante eksterŝipen.
  
  La vojo larĝiĝis antaŭen.
  
  Mai sendis du gardistojn. Alia SAS-oficiro estis mortigita, kaj nun la britoj kaj amerikanoj estis egalaj en forto. Tri kontraŭ tri. Drake vidis la du ĉinojn, kiujn li vidis pli frue, rampi kiel araneoj super la atombombo.
  
  "Rigardu ĉi tion!"
  
  Tro malfrue. Ili falis sur lin.
  
  
  * * *
  
  
  Dahl sciis, fakte, ke ili direktiĝas al Rumanio. Ĝi estis bona. Estis duonhora vojaĝo kiu povus esti mortiginta ilin antaŭ ol ili alvenis tien.
  
  Li kontraŭbatalis la ĉinojn kaj la gardistojn, repuŝis ilin kaj trovis ilin salti supren, volante pli. La ĉino flankis siajn defendojn, forte frapante kaj preskaŭ englutante lin dufoje per siaj teruraj klingoj. Pli da gardistoj ĉirkaŭis lin. Hayden frekventis ĵeti ilin de la kamiono ĝis iliaj numeroj malkreskis.
  
  En la malantaŭo, Kenzi traktis la lastan el ŝiaj malamikoj. La maŝinpafilo estis malplena, ruĝa gutis el la katana. Ŝi retropaŝis laŭ la platformo, ŝiaj okuloj nun mallarĝiĝis, dum la du ĉinoj kune atakis ŝin, svingante tranĉilojn. Ŝi paradis, flankenirante. Ili elprenis armilojn. Ŝi ĵetis sin en iliajn vizaĝojn, surprizante ilin. La pafo iris sub ŝian brakon, resaltante de la atombombo. Ŝi estis apud unu el la uloj kun pafilo direktita al ŝia vizaĝo.
  
  "Feko".
  
  La sola vojo estis supren. Ŝi piedbatis la manon, kiu tenis la pafilon, ĵetante ĝin flanken, poste suprengrimpis la subtenon sur la korpo de la nuklea kuglo. Ŝi atingis la supron, trovante ke tie supre ĝi estas nur milda kurbo, sed danĝera ekvilibrigi. Anstataŭe, ŝi sidis sur atombombo kun katana en sia mano.
  
  "Venu kaj prenu min!" ŝi kriegis. "Se vi kuraĝas."
  
  Ili ekflugis rapide, perfekte ekvilibraj. Kenzi staris supre de la eksplodilo, svingante sian glavon dum ili atakis ŝin per tranĉiloj. Trafi kaj svingi. Ŝi paradis, sed ili verŝis sangon. Ŝi trafis la raketon. La kamiono tremis je tridek mejloj hore. La ĉinoj adaptiĝis al la plej alta grado. Kenzi perdis la ekvilibron, glitis kaj refalis sur la raketon.
  
  "Ho".
  
  Ventblovo blovis tra ŝiaj haroj, malvarma kiel frostujo. La tranĉilo falis sur ŝin. Ŝi movis la katanan al sia alia mano, pinĉis sian pojnon inter siaj fingroj, kaj akre tiris ĝin flanken. La pojno rompiĝis, la tranĉilo elfalis. Ŝi ankaŭ tordis la korpon tiamaniere kaj vidis ĝin flugi la kapon el la kamiono. La dua persono jam atakis. Kenzi ĵetis la katanan reen al ŝia dekstra mano kaj lasis ĝin trafi la punkton rekte. Ĝi ŝvebis dum momento ĝis Kensi ĵetis ĝin flanken.
  
  Tiam ŝi rigardis malsupren de sia ripozejo sur la atombombon, la katana klingo gutas sangon sur tiujn batalantajn malsupre.
  
  "Du ĉinoj estis mortigitaj. Restas tri."
  
  Alicia rigardis ŝin de sia gajnita kamiono, rigardante la batalon sur la supro de la eksplodilo. "Ĝi aspektis tiel mojosa," ŝi diris. "Mi vere kredas, ke mi havas erekton."
  
  Dahl observis ŝin de sia propra kamiono. "Ankaŭ mi".
  
  Sed tiam la eksplodilo komencis moviĝi.
  
  
  ĈAPITRO KVARDEKUNU
  
  
  Dahl tuj rimarkis la movon, vidis la du rimenojn, kiujn ili sukcesis malligi flirti en la vento, kaj tiam la tria disiĝis kiel la plej freneza kaŭĉuka rubando de la mondo, furioze frapante la nuklean ŝargon kaj la fundon de la platformo. Ĉe la unua potenca elŝovo, li trafis la gardiston en la stomako, kiu igis lin forflugi, akimbo, rekte de la flanko de la kamiono kaj alteriĝis plene en la malantaŭajn radojn de tiu kiu veturis proksime. Dahl ektimis pro la rezulto.
  
  La atombombo moviĝis denove. Dal sentis ruĝan nebulon malsupreniri sur lin dum Kenzi baraktis de supre kaj Hayden luktis rekte sub sia ombro sen ideo kio venos poste. Li kriegis kaj muĝis, sed vane. La muĝado de pneŭoj, la krioj, la fokuso bezonata por batali; ĉio ĉi malhelpis ilian aŭdon. Li saltis al la komunikilo.
  
  "Movu. La atombombo estas eksplodonta!"
  
  Kenzi rigardis malsupren. "Kien iri? Ĉu vi intencas ekflugi?"
  
  "Nu!"
  
  Ĉe la fino de sia ŝnuro, la svedo kuris kvazaŭ freneza proksime al Hayden kaj premis sian ŝultron kontraŭ la nekredebla maso de la kuglo. "Nuklea bombo falas!"
  
  Hayden ruliĝis rapide, same kiel la gardisto. La eksplodilo moviĝis ankoraŭ unu colo. Dahl levis lin per ĉiu unco da forto kiun li iam kolektis, ĉiu muskolo kriante.
  
  Estis forta frapo apud li.
  
  Merdo.
  
  Sed estis Kenzi, ankoraŭ tenanta la katanan kaj kun sarkasma rideto sur la vizaĝo. "Diablo, vi estas nur freneza fika heroo. Ĉu vi vere pensas, ke vi povas teni ĝin eĉ por sekundo?"
  
  "Mmm, ne. Ne vere."
  
  "Do movu."
  
  La freneza svedo certe plonĝis.
  
  
  * * *
  
  
  Drake kaj Alicia sukcesis kapti sekundon por dividi la spektaklon.
  
  "Kion diable faras Dal?" Alicia demandis. "Ĉu li brakumas malbenitan atombombon?"
  
  "Ne estu malsaĝulo," Drake klakis, balancante la kapon. "Evidente li kisas ŝin."
  
  Drake tiam saltis al la flanko por helpi la SAS-ulojn, kaptis la SIGELO de la juna viro kaj ĵetis ĝin sub la atombombon. La tuta korpo de la viro tremis. Ili interŝanĝis batojn, kaj tiam la SIGLO kuŝis senkonscia, inklina, sed viva. Drake intencis lasi lin tiel.
  
  Alia Navy SEAL estis mortigita, sekvita fare de SAS-soldato, ambaŭ ponarditaj proksime. Kembriĝo kaj la junulo estas ĉio, kio restas. Ili formis teamon kun Drake por kontraŭbatali la lastan SEAL. En la sama tempo, Alicia kaj Majo interligis ilin. La kamiono bruis laŭ la tervojo, unufoje tuŝis la sekvan kaj forlasis la lokon. La kolizio ebligis stabiligi la atombombon de Dahl, sekurigante ĝin sur ĝiaj grandegaj gamboj. Ĉiuj tri aŭtoj, kiel unu, trarompis la elirejpordegon kaj daŭre moviĝis, direktiĝante al Rumanio. Ŝtalo kaj betono estis tute frakasitaj, ŝiritaj tien kaj reen. Antaŭ tiu tempo la helikopteroj estis supre en la aero kaj flugantaj kune kun la kamionoj, viroj kun peza artilerio klinis for el la pordoj kaj temigis la ŝoforojn.
  
  Drake ĉesigis la atakon sur la SIGELO. "Atendu. Vi estas komando. usonanoj. Kial vi provus mortigi nin?"
  
  Verdire, li neniam atendis respondon, sed responde, la viro atakis. Li amorigis Kembriĝon kaj tiam finis Drake. La juna SAS-ulo falis sur sian flankon. La SIGELO estis kruela kaj senkompata, traktante gigantan baton post bato. Sed tiam Mai turnis sin por alfronti lin.
  
  Ok sekundoj pasis kaj la batalo finiĝis. Kaj denove ili lasis lin viva, ĝemante amase, senarmigita.
  
  Drake turnis sin al Kembriĝo. "Mi ne povas esprimi kiom ni aprezas vian helpon, majoro. Mi tre bedaŭras la perdon de via popolo. Sed bonvolu, se vi volas, lasi ĉi tiujn homojn vivantaj, ili nur sekvis ordonojn."
  
  La du pluvivaj fokoj suprenrigardis, surprizitaj kaj eble konfuzitaj.
  
  Kembriĝo kapjesis. "Mi komprenas kaj konsentas kun vi, Drake. Post ĉio, ni ĉiuj estas peonoj."
  
  Drake grimacis. "Nu, ne plu. La usona registaro nur provis mortigi nin. Mi ne vidas vojon reen de ĉi tio."
  
  Kembriĝo levis la ŝultrojn. "Refraku."
  
  Drake ridetis morne. "Viro laŭplaĉe. Estis plezuro renkonti vin, majoro Cambridge."
  
  "Kaj vi, Matt Drake."
  
  Li kapjesis al Mai kaj Alicia, poste singarde direktis sin al la malantaŭo de la kamiono. Drake rigardis lin foriri, kontrolante samtempe la stabilecon de la eksplodilo. Ĉio aspektis bone.
  
  "Ĉu vi scias, ke ili revenos kaj prenos la glavon?" Alicia instigis lin.
  
  "Jes, sed vi scias kion? Mi ne zorgas. La glavo de Marso estas la plej malgranda el niaj problemoj." Li ŝaltis la konekton. "Hayden? Dal? Kiel vi fartas tie?"
  
  "Bone," Hayden respondis. "La lasta el la ĉinoj ĵus forsaltis. Mi iras por la glavo."
  
  Kenzi ridis. "Ne, ili vidis min en agado."
  
  "Ĉu ni ne estas ĉiuj." Drake ridetis. "Mi ne forgesos ĉi tiun vidaĵon dum kelka tempo."
  
  Alicia frapis lin rekte sur la ŝultron. "Silentu, soldato. Venontfoje vi volas, ke mi enŝovu atombombon inter miajn krurojn."
  
  "Ne, ne maltrankviliĝu," Drake diris, deturnante. "Mi faros ĝin por vi poste."
  
  
  * * *
  
  
  Helikopteroj mokis, minacis kaj instigis ŝoforojn bremsi siajn veturilojn. Kompreneble, ĝi unue ne funkciis, sed post kiam iu metis grandan kalibron en unu el la antaŭajn glacojn, homoj, kiuj opiniis sin netuŝeblaj, subite ekhavis dubojn. Tri minutojn poste, la kamionoj malrapidiĝis, manoj elŝoviĝis el la fenestroj, kaj la tuta trafiko ĉesis.
  
  Drake reakiris sian ekvilibron, alkutimiĝinta al konstanta puŝado kaj antaŭenmovo. Li saltis sur la teron, konsciante, ke la komunika sistemo subite reviviĝis, kaj nun tre atentas siajn pilotojn.
  
  Ne estis sono de la komunikilo. Vaŝingtono ĉi-foje silentis.
  
  La teamo rekuniĝis post detruado de siaj aŭdiloj. Ili sidis sur herba monteto preteratentanta la tri raketojn, scivolante kion la mondo kaj ĝiaj pli malbonaj karakteroj povus ĵeti al ili poste.
  
  Drake rigardis la piloton. "Ĉu vi povus veturigi nin per aviadilo al Rumanio?"
  
  La okuloj de la viro neniam ŝanceliĝis. "Kompreneble," li diris. "Mi ne komprenas kial ne. Nukleaj armiloj estas senditaj tien ĉiuokaze por esti stokitaj en la bazo. Ni havos avantaĝon."
  
  Kune ili forlasis alian batalkampon.
  
  Kune ili restis fortaj.
  
  
  * * *
  
  
  Kelkajn horojn poste, la teamo forlasis la rumanan sekurdomon kaj suriris buson al Transsilvanio, alteriĝante proksime de Bran Castle, la kvazaŭa loĝejo de grafo Drakulo. Ĉi tie, inter altaj arboj kaj altaj montoj, ili trovis malhelan, trankvilan gastejon kaj ekloĝis en ĝi. La lumo malfortiĝis. Nun la teamo estis vestita per civilaj vestaĵoj prenitaj de sekurdomo, kaj portis nur la armilojn kaj municion kiujn ili povis porti, same kiel bonan konservaĵon da mono de la monŝranko kiun Yorgi prenis. Ili havis nek pasporton, nek paperojn, nek identajn kartojn.
  
  Ili kolektiĝis en unu ĉambro. Dek homoj, neniu rilato. Dek homoj forkuras de la usona registaro sen ideo al kiu ili povas fidi. Ne estas klara loko por iri. Ne plu LANCO kaj ne plu sekreta bazo. Neniu oficejo en la Pentagono, neniu hejmo en Vaŝingtono. La speco de familioj kiujn ili havis estis preter la limoj de kio estis permesita. Kontaktoj, kiujn ili povus uzi, povus esti kompromititaj.
  
  La tuta mondo ŝanĝiĝis laŭ iu nekonata, nekomprenebla ordo de la ekzekutivo.
  
  "Kio sekvas?" Smith unue alportis la temon, sian voĉon mallaŭtan en la malklare lumigita ĉambro.
  
  "Unue ni kompletigas la mision," diris Hayden. "La Finjuĝo-Ordo serĉis detrui la mondon kaŝante kvar terurajn armilojn. Milito, danke al Hanibalo, kiu estis bonega armilo. Konkero kun la helpo de Ĝingis-Ĥano, kiu estis la ŝlosila kodo, kiun ni detruis. Malsato, tra Geronimo, kiu estis biologia armilo. Kaj finfine, Morto, tra Atila, kiu havis ses nukleajn ŝargojn. Kune, ĉi tiuj armiloj reduktus nian socion, kiel ni konas ĝin, al ruiniĝo kaj kaoso. Mi pensas, ke ni povas sekure diri, ke ni neŭtraligis la minacon."
  
  "Kiel la sola malfiksita estas la Glavo de Marso," Lauren diris. "Nun en la manoj de aŭ la ĉinoj aŭ la britoj."
  
  "Mi vere esperas, ke ĝi estas ni," diris Drake. "La SAS savis nin tie kaj perdis kelkajn bonajn homojn. Mi esperas, ke Kembriĝo ne ricevos riproĉon."
  
  "Antaenen..." Dahl diris. "Eĉ ni ne povas fari ĝin solaj. Unue, kion diable ni faros nun? Kaj due, al kiu ni povas fidi helpi pri tio?"
  
  "Nu, unue ni ekscias, kio igis la usonanojn turni la dorson al ni," diris Hayden. "Mi supozas, ke la operacio en Peruo kaj... aliaj aferoj... tio okazis. Ĉu estas nur kelkaj potencaj homoj kontraŭ ni? Ĉu dividita grupo influanta aliajn? Mi ne povas kredi eĉ unu sekundon, ke Coburn aprobintus ĉi tion."
  
  "Ĉu vi diras, ke ni devus havi sekretan babiladon kun la Prezidanto?" Drake demandis.
  
  Hayden levis la ŝultrojn. "Kial ne?"
  
  "Kaj se ĝi estas dividita grupo," diris Dahl. "Ni detruas ilin."
  
  "Vivanta," diris May. "La sola maniero por postvivi ĉion ĉi estas kapti niajn malamikojn vivantaj."
  
  La teamo sidis en granda ĉambro en diversaj pozoj, la kurtenoj estis forte tiritaj, protektante kontraŭ la nepenetrebla nokto. Profunde en Rumanio ili parolis. Planita. Baldaŭ evidentiĝis, ke ili ja havis rimedojn, sed tiuj rimedoj estis malabundaj. Drake povis kalkuli ilin per la fingroj de unu mano.
  
  "Kien iri?" Kenzi demandis, ankoraŭ tenante sian katanan, lasante la klingon varmiĝi en la malforta lumo.
  
  "Antaŭen," diris Drake. "Ni ĉiam antaŭeniras."
  
  "Se ni iam ĉesos," diris Dahl. "Ni mortas."
  
  Alicia tenis la manon de Drake. "Kaj mi pensis, ke miaj kuradtagoj finiĝis."
  
  "Estas alie," li diris, poste ĝemis. "Kompreneble vi scias tion. Pardonu."
  
  "Ĉio estas en ordo. Stulta sed bela. Fine mi komprenis - jen mia tipo.
  
  "Ĉu ĉi tio signifas, ke ni forkuras?" demandis Kenzi. "Ĉar mi vere volis foriri de ĉio."
  
  "Ni traktos tion". Dahl klinis sin pli proksimen al ŝi. "Mi promesas al vi. Mi ankaŭ havas miajn infanojn, ne forgesu. Mi venkos ion ajn por ili."
  
  "Vi ne menciis vian edzinon."
  
  Dahl gapis, poste klinis sin al sia seĝo, pensante. Drake vidis Kensi moviĝi iom pli proksimen al la granda svedo. Li forigis ĝin de sia menso kaj ĉirkaŭrigardis la ĉambron.
  
  "Morgaŭ estos alia tago," li diris. "Kien vi volas iri unue?"
  
  
  FINO
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  David Leadbeater
  Ĉe la rando de Armagedono
  
  
  ĈAPITRO UNUA
  
  
  Julian Marsh ĉiam estis viro de kontrastaj koloroj. Unu flanko estas nigra, la alia estas griza... ĝis senfine. Sufiĉe, li neniam montris intereson pri kial li evoluis iom alie ol la ceteraj, nur akceptis ĝin, lernis vivi kun ĝi, ĝuis ĝin. Ĉiasence, tio igis lin objekto de intereso; ĝi altiris atenton de la ŝercoj malantaŭ ŝiaj esprimplenaj okuloj kaj sal-piprohararo. La marŝo ĉiam estos elstara-unu maniero aŭ alia.
  
  Interne, li denove estis malsama persono. La interna fokuso enfokusigis lian atenton sur unu kerno. Ĉi-monate ĝi estis la kaŭzo de la Pitianoj, aŭ pli ĝuste kio restis el ili. La stranga grupo kaptis lian atenton kaj poste simple malaperis ĉirkaŭ li. Tyler Webb estis pli de psikopatia mega-kaŝsekvanto ol kabalistgvidanto. Sed Marsh ĝuis la ŝancon iri ĝin sola, kreante personan, ekscentran dezajnon. Al la infero kun Zoe Shears kaj iu ajn alia daŭre aktiva ene de la sekto, kaj al eĉ pli profunda infero kun Nicholas Bell. Ligita, mankatenita kaj akvoplena, sendube la iama konstrulaboristo estus metinta ĉion por ke la aŭtoritatoj ricevu eĉ la plej etan trankviligon.
  
  Por Marsh, la estonteco aspektis hela, kvankam kun iometa nuanco. Ĉiu rakonto havis du flankojn, kaj li estis duflanka persono en multaj manieroj. Post kiam ni bedaŭrinde forlasis la malbonŝancan Ramzes-Bazaron - la pavilonoj kun ĉiuj siaj ofertoj estis tre agrablaj - Marto supreniris al la ĉielo helpe de abismokolora helikoptero. Rapidante for, li rapide koncentriĝis pri la nova aventuro antaŭen.
  
  NOVJORKO.
  
  March testis la aparaton sur ĝia flanko, tirante ĝin pli proksimen, necerta pri tio, kion li vidas, sed certa pri tio, kion ĝi povas fari. Ĉi tiu infano estis la ĉefa marĉanda ilo. Granda paĉjo de absoluta konvinko. Kiu povas diskuti kun atombombo? March lasis la aparaton sola, kontrolante la eksteran tornistron kaj malstreĉante la ŝultrojn por alĝustigi lian fortan konstruon. Kompreneble, li devus provi la aferon kaj konfirmi ĝian aŭtentikecon. Post ĉio, la plej multaj bomboj povas esti faritaj por aspekti kvazaŭ ili ne estis - se la kuiristo estis sufiĉe bona. Nur tiam la Blanka Domo riverencus.
  
  Riska, unu flanko de li diris. Riska.
  
  Sed amuza! la alia insistis. Kaj valoras iom da radia veneniĝo, por tio.
  
  March ridis pri si. Tia fripono. Sed la mini Geiger nombrilo kiun li kunportis estis silenta, instigante lian bravadon.
  
  Sed, por esti tute honesta, flugi ne estis lia forto. Jes, estis ekscito, sed estis ankaŭ la ŝanco ricevi varman morton - kaj ĝuste nun tio ne vere allogis lin. Eble alian fojon. Marsh pasigis multajn dolorajn horojn planante ĉi tiun mision, certigante, ke ĉiuj vojpunktoj estas en loko kaj kiel eble plej sekuraj, kvankam pro la lokoj, ĉe kiuj li haltos, la ideo estis preskaŭ ridinda.
  
  Prenu, ekzemple, ĝuste nun. Ili iris sub baldakeno super la Amazona pluvarbaro survoje al Kolombio. Estis viro atendanta lin-fakte, pli ol unu-kaj Marsh presis sian personecon sur la renkontiĝo insistante ke ili estu en blankaj. Nur malgranda koncesio, sed grava por Pythia.
  
  Ĉu ĉi tio estas ĉio, kion mi nun estas?
  
  Marto laŭte ridis, igante la helikopterpiloton alarmite ĉirkaŭrigardi.
  
  "Ĉio estas en ordo?" demandis la magra, cikatra viro.
  
  "Nu, dependas de via vidpunkto." March ridis. "Kaj kiom da vidpunktoj vi havas. Mi preferas distri pli ol unu. Vi?"
  
  La piloto forturnis sin, murmurante ion nekompreneblan. March balancis la kapon. Se nur la nelavitaj amasoj scius, kiaj fortoj rampas, glitas kaj tordiĝas sub ili, sen zorgi aŭ konsiderante la kaoson, kiun ili kaŭzis.
  
  Marto rigardis la suban pejzaĝon, scivolante por la milionan fojon, ĉu ĉi tiu usona enirpunkto estas la ĝusta vojo. Kiam temas pri tio, estis nur du veraj elektoj - tra Kanado aŭ tra Meksiko. Ĉi-lasta lando estis pli proksima al Amazono kaj truita de korupto; plenplena de homoj, kiujn oni povus pagi por helpi kaj teni la buŝon fermitaj. Kanado ofertis kelkajn sekurajn rifuĝojn por homoj kiel Marsh, sed ili ne sufiĉis, kaj ili eĉ ne alproksimiĝis al la diverseco kiu ekzistas en Sudameriko. Dum la monotona pejzaĝo daŭre disvolviĝis malsupre, March trovis sian menson vagi.
  
  La knabo kreskis en privilegia pozicio kun multe pli ol arĝenta kulero en la buŝo; prefere, solida ora ingoto. La plej bonaj lernejoj kaj la plej bonaj instruistoj-legita "plej bona" kiel "plej multekosta", Marsh ĉiam korektis- provis meti lin sur la ĝustan vojon, sed malsukcesis.Marsh estis kreskigita de servistoj kaj vidis siajn gepatrojn plejparte ĉe manĝoj kaj abundegaj ricevoj kie li estis ordonita ne paroli Ĉiam sub la kritika rigardo de sia patro certigante senriproĉan konduton Kaj lia ĉiam kulpa rideto patrino, kiu sciis, ke ŝia filo kreskis sen amo kaj sola, sed tute nekapabla defii en ajna formo.Kaj tiel Juliano Marsh kreskis, formiĝis kaj fariĝis tion, kion lia patro malkaŝe nomis "stranga knabo".
  
  La piloto parolis, kaj March tute ignoris ĝin. "Diru denove?"
  
  "Ni alproksimiĝas al Kali, sinjoro. Kolombio."
  
  March klinis sin kaj rigardis la novan scenon disvolviĝi malsupre. Cali estis konata kiel unu el la plej perfortaj urboj en la Amerikoj kaj la hejmo de la Cali-kartelo, unu el la plej grandaj provizantoj de kokaino de la mondo. En iu ajn ordinara tago, viro kiel Marsh prenis sian vivon en siajn proprajn manojn, promenante la malantaŭajn stratetojn de la najbareco El Calvario, kie ragamuffins kombis la stratojn por rubo kaj dormis en etaĝdomoj kie lokuloj suferis la etikedon "tolerzono" permesante komercan. konsumo, drogoj kaj sekso floras kun minimuma polica interveno.
  
  Marsh sciis, ke tio estas la loko por li kaj lia atombombo.
  
  Dum li sidiĝis, la piloto montris al griza ŝarĝaŭto, en kiu sidis tri tropezaj viroj kun malvarmaj, mortaj okuloj kaj senesprimaj vizaĝoj. Malkaŝe armitaj per pafiloj, ili enkondukis March en la kamionon kun nur mallonga saluto. Poste ili veturis tra malseketaj, malordaj stratoj, malpuraj konstruaĵoj kaj rustaj ŝedoj, proponante al lia altnivela okulo alian alternativan vidon de la mondo, al loko kie parto de la loĝantaro "ŝvebis" de unu barako al alia sen konstanta hejmo. March retiriĝis iomete, sciante, ke li havas nenion por diri pri kio poste okazis. Tiuj haltoj estis necesaj, tamen, se li sukcese kontrabandus nukleajn armilojn en Usonon, kaj valoras ajnan riskon. Kaj kompreneble, Marsh aspektis kiel eble plej neŭtrale, metante kelkajn lertaĵojn en siajn buntajn manikojn.
  
  La aŭto serpentumis super iuj nebulaj, mildaj montetoj, fine turniĝante al pavimita enveturejo kiu frontis al granda, trankvila domo. La vojaĝo estis farita en silento, sed nun unu el la gardistoj turnis severan vizaĝon al marto.
  
  "Ni estas ĉi tie".
  
  "Evidente. Sed kie estas "ĉi tie"?
  
  Ne tro malrespekta. Ne tro plorema. Konservu ĉion kune.
  
  "Prenu vian tornistron." La gardisto elsaltis kaj malfermis la pordon. "Sinjoro Navarro atendas vin."
  
  March kapjesis. Ĝi estis la ĝusta nomo kaj la ĝusta loko. Li ne restus ĉi tie longe, nur sufiĉe longe por certigi, ke lia venonta transportmaniero kaj fina celloko estas senbara kaj sekura. Li sekvis la gardiston sub malalte pendanta arĉpordego gutante de nebulo, kaj poste en la malluman enirejon de malnova domo. Ne estis lumo ene, kaj la aspekto de malnova fantomo aŭ du ne estus surprizo aŭ tumulto. Marsh ofte vidis maljunajn fantomojn en la mallumo kaj parolis kun ili.
  
  La gardisto montris al la truo dekstre. "Vi pagis por vi privatan ĉambron por maksimume kvar horoj. Venu tuj enen."
  
  March klinis la kapon pro dankemo kaj puŝis la pezan pordon. "Mi ankaŭ petis permeson surterigi la sekvan transportreĝimon. Helikoptero?"
  
  "Jes. Ĝi ankaŭ estas bona. Voku min per la interfono kiam la tempo estos ĝusta kaj mi gvidos vin tra la domo."
  
  March kapjesis kontente. La mono, kiun li pagis krom tio, kio estis postulata, devus havigi pli bonan servon, kaj ĝis nun ĝi havas. Kompreneble, pagi pli ol la postula prezo ankaŭ vekis suspekton, sed tiaj estis la riskoj.
  
  Du flankoj denove, li pensis. Jino kaj jango. Marĉo kaj marĉo. Nigra kaj... nigra kun purpuraj fulmoj trabalaitaj...
  
  En la ĉambro estis luksa. La malproksiman flankon okupis angula sofo el nigra ledo kaj profunda pluŝo. Vitra tablo kun karafo por trinkaĵoj, vino kaj alkoholaĵoj staris apude, dum en alia angulo maŝino proponis kafon kaj teon. Manĝaĵoj estas metitaj sur vitra tablo. March ridetis al ĉio.
  
  Komforta, sed nur por mallonga tempo. Ideala.
  
  Li enverŝis podaĵon de la plej forta kafo kaj atendis iom, ke ĝi fariĝu. Poste li sidiĝis sur la kanapo kaj eltiris sian tekkomputilon, metinte sian dorsosakon bonorde sur la ledan remburaĵon apud li. Neniam atombombo estis tiel dorlotita, li pensis, momente scivolante, ĉu li povus fari sian propran kuiraĵon por ĝi. Kompreneble, por viro kiel Marsh, tio ne estis malfacila, kaj post kelkaj minutoj estis vaporanta taso kaj malgranda kuketo kun glaciaĵo sur la flanko en la dorsosako.
  
  March ridetis. Ĉio estis bona.
  
  Grimpis sur la Interreton; konfirmaj retpoŝtoj diris al li, ke la Forward-helikoptero jam eniras Kolombion. Ankoraŭ neniu flago estis levita ie ajn, sed nur kelkaj horoj li eliris el la bazaro en plena svingo. March finis sian trinkaĵon kaj pakis saketon da sandviĉoj por la sekva flugo, poste premis la interkomunikan butonon.
  
  "Mi estas preta foriri."
  
  Dudek minutojn poste, kaj li denove estis en la aero, la flugo de la nuklea tornistro estis tordita sed komforta. Ili estis survoje al Panamo, kie li finos siajn rapidajn flugojn kaj komencos la tedan etapon de sia tervojaĝo. La piloto faris sian vojon en la aero kaj tra iuj patroloj, la plej bona pri tio, kion li faris, kaj pro tio li estis malavare pagita. Kiam la konturo de Panamo komencis aperi en la maldekstra fenestro, Marsh ekkomprenis kiom pli proksime li jam estas al Usono de Ameriko.
  
  Venas uragano infanoj kaj ne estos facile...
  
  Li ekloĝis en Panamurbo dum kelkaj horoj, ŝanĝis vestaĵojn dufoje kaj duŝis kvarfoje, ĉiufoje per malsama odorita ŝampuo. La odoroj agrable miksiĝis kaj superfortis la malfortan odoron de ŝvito. Li matenmanĝis kaj tagmanĝis, kvankam estis vespermanĝo, kaj trinkis tri glasojn da vino, ĉiu el malsama botelo kaj malsamaj koloroj. La vivo estis bona. La vido ekster la fenestro ne ŝanĝiĝis aŭ inspiris, do March elprenis la skatolon da lipruĝo, kiun li konservis por ĝuste tia okazo kaj pentris la vitron brilruĝe. Ĝi helpis, almenaŭ dum kelka tempo. Marsh tiam komencis imagi, kiel estus purigi tiun panelon, sed en tiu momento la ping de alvenanta mesaĝo interrompis liajn sonĝojn.
  
  Laŭtaksa alventempo estas 15 minutoj.
  
  March grimacis, feliĉa sed samtempe maltrankviligita. Kvardek-hora vojaĝo kuŝis antaŭen sur kelkaj el la plej malbonaj vojoj en la regiono. Estas neverŝajne, ke ĉi tiu penso inspiros. Tamen, post kiam finite, la sekva fazo estus senfine pli interesa. March kolektis siajn havaĵojn, aranĝis la kafkapsojn, vinbotelojn kaj ilojn laŭ ordo de koloro, formo kaj grandeco, kaj poste eliris la pordon.
  
  La SUV atendis, ronronante ĉe la trotujo, aspektante surprize komforta. Marto malkomponis atombombon, fiksis ĝin per sekurzono, kaj poste prizorgis sin. La ŝoforo iom babilis antaŭ ol ekkompreni, ke Marsh ne zorgas pri sia propra aĉa eta vivo, kaj poste ekiris malantaŭ la stirado. La vojo etendiĝis senfine antaŭen.
  
  Horoj pasis. La ĵipo glitis, poste skuiĝis, poste denove glitis, plurfoje haltante por gaso kaj punktokontroloj. La ŝoforo ne riskus esti tirita pro negrava delikto. Ja ĝi estis nur alia veturilo inter multaj, alia vivofajrero vojaĝanta laŭ la eterna ŝoseo al nekonataj cellokoj, kaj se ĝi estus restinta nedistingebla, ĝi estus pasinta nerimarkita.
  
  Kaj tiam antaŭen kuŝis Monterrejo. Marto larĝe ridetis, laca sed kontenta, ĉar la longa vojaĝo estis pli ol duonvoja.
  
  La nuklea teko kuŝis apud li, nun nur kelkajn horojn de la usona landlimo.
  
  
  ĈAPITRO DU
  
  
  March faris la sekvan etapon de sia vojaĝo sub plena mallumo. Ĝi estis loko kie ĉio povus esti gajnita aŭ perdita; nekonata faktoro, levita al netaksebla kvanto fare de la lokaj kartelestroj, estis alportita en la bildon. Kiu povus diveni la pensojn de tiaj homoj? Kiu sciis, kion ili faros poste?
  
  Certe ne ili... aŭ Julian Marsh. Li estis transportita en malhonoro kune kun dekduo da aliaj homoj en la malantaŭo de kamiono ligita al la limo. Ie laŭ la vojo, ĉi tiu kamiono deturniĝis de la aŭtovojo kaj malaperis en la mallumo. Neniuj lumoj, neniuj signoj, la ŝoforo konis ĉi tiun vojon okulblinde - kaj estis bone ke li sciis.
  
  Marsh restis flanke en la malantaŭo de la kamiono, aŭskultante la babiladon kaj malkontenton de la familioj. La amplekso de lia plano minacis antaŭ li. La momento de lia alveno al Novjorko ne povis veni sufiĉe baldaŭ. Dum la kamiono haltis kaj la malantaŭaj pordoj malfermiĝis sur ŝmiritaj ĉarniroj, li unue eliris, serĉante la gvidanton de la pafantoj, kiuj gardis.
  
  "Diablo," li diris, uzante kodvorton, kiu identigis lin kiel VIP-vojaĝanto kaj ke li konsentis pri la pago. La viro kapjesis, sed poste ignoris lin, gregigante ĉiujn en malgrandan amason sub la larĝaj branĉoj de superpendanta arbo.
  
  "Nun estas esenca," li diris en la hispana, "ke vi moviĝu trankvile, diru nenion, kaj faru kiel oni ordonas al vi. Se vi ne faros, mi tratranĉos vian gorĝon. Vi komprenas?"
  
  March rigardis kiel la viro renkontis ĉies rigardon, inkluzive de sia propra. La marŝo komenciĝis momenton poste, laŭ sulkoj de vojo kaj tra densaĵo da arboj. Lunlumo brilis superkape, kaj la gvida meksikano ofte atendis, ke la nuboj masku la brilon antaŭ ol daŭrigi. Tre malmultaj vortoj estis diritaj, kaj tiuj nur de viroj kun armiloj, sed subite March trovis sin deziranta paroli iom da hispana - aŭ eble multe.
  
  Li paŝis antaŭen meze de la vico, ignorante la timigitajn vizaĝojn ĉirkaŭ li. Post unu horo ili malrapidiĝis, kaj marto vidis antaŭ si ruliĝantan, sablan ebenaĵon kovritan de malabundaj arboj, kaktoj kaj kelkaj aliaj plantoj. La tuta grupo kaŭris.
  
  "Ĝis nun bone," flustris la ĉefo. "Sed nun estas la plej malfacila parto. La Lima Patrolo ne povas rigardi la tutan limon la tutan tempon, sed ili faras punktokontrolojn. Tuta tempo. Kaj vi," li kapjesis al Marsh, "petis la Diablo-transirejon. Mi esperas, ke vi estas preta por ĝi."
  
  Marto ridis. Li tute ne sciis, pri kio la etulo parolas. Tamen, homoj baldaŭ komencis malaperi, ĉiu kun grupeto de enmigrintoj, ĝis nur Marsh, la gvidanto, kaj unu gardisto restis.
  
  "Mi estas Gomez," diris la gvidanto. "Ĉi tiu estas Lopez. Ni gvidos vin sekure tra la tunelo."
  
  "Kaj tiuj uloj?" March kapjesis al la forirantaj enmigrintoj, farante sian eblon por falsi usonan akĉenton.
  
  "Ili pagas nur kvin mil kapon." Gomez faris malakceptan geston. "Ili riskas kuglojn. Ne maltrankviliĝu, vi povas fidi nin."
  
  March ektremis, kiam li vidis la ruzan rideton firme fiksitan sur la vizaĝo de sia gvidisto. Kompreneble, la tuta vojaĝo iris tro glate por atendi ĝin daŭri. La demando estis, kiam ili atakus lin?
  
  "Ni iru en la tunelon," li diris. "Mi povas senti ĉi tie scivolemajn rigardojn."
  
  Gomez ne povis eviti la flagreton de maltrankvilo kiu flagris tra lia vizaĝo, kaj Lopez skanis la mallumon ĉirkaŭ li. Kiel unu, la du viroj gvidis lin en orienta direkto, laŭ eta angulo, sed direkte al la limo. La marŝo ŝvelis antaŭen, intence farante malĝustajn paŝojn kaj aspektante neadekvate. Ĉe unu poento, Lopez eĉ etendis helpan manon al li, kiun Marsh katalogis por poste, notante ĝin kiel malforton. Li neniel estis fakulo, sed senfunda bankkonto iam permesis al li multe preter materialaj kaptadoj, la sperton de mondaj batalartaj ĉampionoj kaj iamaj specialaj fortoj inter ili. Marsh sciis kelkajn lertaĵojn, kiom ajn delikataj ili estis.
  
  Ili marŝis iom da tempo, la dezerto etendiĝanta ĉirkaŭ ili, preskaŭ silenta. Kiam la monteto aperis, Marsh estis plene preta komenci grimpi, sed Gomez haltis kaj montris trajton, kiun li neniam vidus alie. Kie sabla grundo renkontis mildaj promontoroj, kelkaj malgrandaj arboj renkontis arbustarojn. Tamen Gomez ne direktis sin al tiu ĉi loko, sed zorge faris tridek paŝojn dekstren, kaj poste dek pli sur la plej kruta deklivo. Post kiam tie, Lopez skanis la areon kun senfina zorgo.
  
  "Pura," li fine diris.
  
  Gomez tiam palpis pecon de entombigita ŝnuro kaj komencis tiri. Marto vidis malgrandan sekcion de la montoflanko leviĝi supren, ŝovante ŝtonojn kaj vepron, rivelante homgrandan truon kiu estis ĉizita en la vivantan ŝtonon. Gomez englitis kaj tiam Lopez direktis la kanon de sia pafilo al Marsh.
  
  "Nun vi. Vi ankaŭ."
  
  Marto sekvis lin, singarde klinante la kapon, serĉante kaptilon, kiun li sciis, ke li estas nur kelkajn paŝojn for de esti klakfermita. Tiam, pripensinte, la viro kun du flankoj interŝanĝis kanalojn, decidante retiriĝi en la mallumon.
  
  Lopez atendis, pafilo levita. Marto glitis, botoj gratante la rokan deklivon. Lopez etendis la manon, faligante la armilon, kaj March, svingante la ses-colan klingon, enigis la pinton en la karotidan arterion de la alia viro. La okuloj de Lopez larĝiĝis kaj li levis la manon por ĉesigi la fluon, sed Marsh ne intencis. Li pugnobatis Lopez inter la okulojn, kaptis la pafilon de li, kaj poste piedbatis la mortantan korpon laŭ la monteto.
  
  Vi iris al la infero.
  
  March faligis la fusilon, sciante ke Gomez eltrovus ĝin pli rapide ol necese, se li vidos ĝin en la mano de March. Li tiam reeniris la tunelon kaj rapide piediris laŭ la origina trairejo. Ĝi estis malglata kaj preta, apogita per skuantaj traboj kaj polvo kaj mortero gutas de la tegmento. Marto plene atendis esti entombigita iam ajn. La voĉo de Gomez atingis liajn streĉitajn orelojn.
  
  "Ne maltrankviliĝu. Estas nur falsa enirejo por timigi iun ajn, kiu povus fali en ĉi tiun tunelon. Eĉ malsupreniru, mia amiko."
  
  Marto sciis precize kio atendos lin "pli malsupre", sed nun li havis etan surprizelementon. La malfacila parto estus malfunkciigi la armilon de Gomez sen serioze vundi lin. Novjorko estis ankoraŭ milojn da mejloj for.
  
  Kaj ĝi ŝajnis multe pli malproksime, kiam li staris kiel li estis sub la meksika dezerto, sentante la malpuraĵon fluantan laŭ lia dorso kaj ĉirkaŭita de la fetoro de ŝvito kaj vegetaĵaro, liaj okuloj pikantaj pro polvo.
  
  Marto riskis antaŭeniri, iam rampante kaj trenante malantaŭ si dorsosakon, kies rimeno estis ĉirkaŭvolvita ĉirkaŭ lia maleolo. Ĝi estas plena de vestaĵoj, li pensis momenton. Nur vestoj kaj eble dentobroso. Bela kolonio. Sako da kafo... li scivolis, kien la usonanoj eble lokis siajn radiomezurajn aparatojn, tiam li komencis zorgi pri la radiado mem. Denove.
  
  Ĉi tio verŝajne estas io, kion vi devus kontroli antaŭ ol foriri.
  
  Nu, vi vivas kaj lernas.
  
  March devigis sin ridi dum li elpaŝis el la mallarĝa tunelo en multe pli grandan tunelon. Gomez klinis sin, etendante la manon por helpi.
  
  "Io amuza?"
  
  "Jes, viaj fikaj dentoj."
  
  Gomez rigardis, ŝokita kaj nekredeme. Ĉi tiu propono ŝajnis esti la lasta afero, kiun li atendis aŭdi en ĉi tiu etapo de ilia vojaĝo. Marsh kalkulis kio povus esti. Dum Gomez provis eltrovi ĝin, March ekstaris, turnis la pafilon en la manoj de Gomez, kaj movis la stokon en la buŝon de la alia viro.
  
  "Nun ĉu vi komprenas, kion mi volas diri?"
  
  Gomez batalis per sia tuta forto, repuŝante Marŝon kaj alportante la barelon al li. Sango ŝprucis el lia buŝo dum li muĝis, kaj liaj dentoj falis sur la plankon. Marto plonĝis sub la longan barelon kaj donis malmolan baton al la makzelo kaj alian al la flanko de la kapo. Gomez ŝanceliĝis, liaj okuloj perfidis, ke li ankoraŭ ne povas kredi, ke ĉi tiu stranga anaso superis lin.
  
  March eltiris la tranĉilon de la glavingo sur la flanko de la meksikano dum ili baraktadis. Gomez forkuris, sciante kio okazos poste. Li frakasis en la ŝtonmuron, dispreminte sian ŝultron kaj kranion per peza ĝemo. Marsh akiris pugnbaton kiu resaltis la meksikanon kaj tiam trafis Roca. Sango elfluis el liaj propraj fingroartikoj. La pafilo denove estis levita, sed March rektiĝis tiel, ke ĝi estis inter liaj kruroj, la komerca parto nun senutila.
  
  Gomez kapbatis lin, ilia sango miksiĝis kaj ŝprucis la murojn. March ŝanceliĝis sed evitis la sekvan baton, poste rememoris la tranĉilon, kiun li ankoraŭ tenis en la maldekstra mano.
  
  Potenca puŝo, kaj la tranĉilo gratis la ripojn de Gomez, sed la meksikano faligis la pafilon kaj metis ambaŭ manojn sur la manon de Marsh per tranĉilo, tiel ĉesigante la forton de la bato kaj ponardante la klingon. Doloro distordis liajn trajtojn, sed la viro sukcesis eviti baldaŭan morton.
  
  Marto tuj koncentriĝis pri sia libera mano, uzante ĝin por bati denove kaj denove, serĉante malfortajn punktojn. Kune, la viroj batalis dento kaj ungo, malrapide moviĝante supren kaj laŭ la tunelo, enpuŝante lignajn trabojn kaj farante sian manieron tra amasoj da koto. Svitogloboj fluis sur la sablo; pezaj gruntoj, kiel rutantaj porkoj, plenigis la artefaritan spacon. Ne estis kompato, sed ankaŭ neniu lando estis atingita. Gomez prenis ĉiun pugnobaton kiel la sperta stratbatalanto li estis, kaj Marsh estis la unua se temas pri malsupreniri.
  
  "Atendante... al mi... tranĉante... tranĉante vin..." Gomez anhelis, liaj okuloj sovaĝaj, liaj lipoj sangaj kaj malstreĉitaj.
  
  Marsh rifuzis morti en tiu ĉi soleca, infera loko. Li ektiris la tranĉilon malantaŭen, tordante ĝin el la korpo de Gomez, poste retropaŝis, donante al la du viroj kelkajn futojn da distanco. La pistolo kuŝis sur la planko, forĵetita.
  
  Gomez atakis lin kiel la diablo, kriante, bruante. March detenis la atakon kiel oni instruis al li, turnante sian ŝultron kaj lasante la propran impeton de Gomez frapi lian kapon en la kontraŭan muron. March tiam piedbatis lin en la spinon. Li ne uzis la tranĉilon denove ĝis la fino estis sigelita. Li ankaŭ estis instruita ke la plej evidenta armilo ne ĉiam estas la plej bona por uzi.
  
  Gomez levis sian korpon de la muro, pendigante la kapon, kaj turnis sin. March rigardis en la sangoruĝan vizaĝon de la demono. Ĝi fascinis lin por momento, la kontrasto de la purpura vizaĝo kaj la blanka kolo, la nigraj truoj kie iam nestis flaviĝintaj dentoj, la palaj oreloj elstarantaj preskaŭ komike ambaŭflanke. Gomez balanciĝis. Marsh estis trafita sur la flanko de la kapo.
  
  Nun Gomez estis larĝe malfermita.
  
  March paŝis antaŭen, kapturna, sed li konservis sufiĉe da konscio por liveri veran pikon per la tranĉilo, celante ĝian klingon al la koro de alia persono. Gomez ekmoviĝis, spiro fajfante el sia rompita buŝo, kaj tiam renkontis la rigardon de Marsh.
  
  "Mi pagis al vi bonfide," March spiris. "Vi devus ĵus preni la monon."
  
  Li sciis, ke tiuj homoj estas perfiduloj laŭ naturo kaj, sendube, ankaŭ laŭ edukado. Perfido estus ilia dua aŭ tria penso de la tago, post "kial estas sango sur miaj manoj?" kaj "kiun diable mi finis mortigi hieraŭ nokte?" Eble estas ankaŭ penso pri la sekvoj de dozo da kokaino. Sed Gomez... li ĵus devus preni la monon.
  
  March rigardis, kiel la viro glitis sur la teron, poste bilancis. Li estis kontuzita, doloranta sed relative nedifektita. Lia kapo batis. Feliĉe, li estis sufiĉe saĝa por meti la paracetamolon en unu el la malgrandaj saketoj en sia tornistro, kiu troviĝis apud la atombombo. Tiel oportune ke. Li ankaŭ havis pakaĵon da bebviŝtukoj tie.
  
  Marto viŝis kaj englutis la pilolojn sekaj. Li forgesis kunporti akvon. Sed ĉiam estas io, ĉu ne?
  
  Sen retrorigardi la kadavron, li mallevis la kapon kaj komencis la longan vojaĝon tra la subtera tunelo en Teksason.
  
  
  * * *
  
  
  La horoj treniĝis. Julian Marsh paŝis sub Ameriko kun atomarmilo ligita al sia dorso. La aparato eble estis pli malgranda ol li atendis-kvankam la pakaĵo estis ankoraŭ ŝvelinta-sed la internaj kupeoj ne estis malpli pezaj. La estaĵo alkroĉiĝis al li kiel nedezirata amiko aŭ frato, tirante lin reen. Ĉiu paŝo estis malfacila.
  
  Mallumo ĉirkaŭis kaj preskaŭ englutis lin, rompita nur de la okaza pendanta lumo. Multaj estis rompitaj, tro multaj. Estis malseke ĉi tie malsupre, hordo da nevideblaj bestoj ĉiam pentrantaj koŝmarajn bildojn en lia menso, kiuj ludis en malbonaŭgura harmonio kun la okaza juko kiu trakuris liajn ŝultrojn kaj laŭ lia spino. La aero estis en limigita provizo, kaj kio estis tie estis de malbona kvalito.
  
  Li komencis sentiĝi ege laca, li komencis haluciniĝi. Unun tagon li estis postkurita fare de Tyler Webb kaj tiam de malbona trolo. Li falis dufoje, senhaŭtigante siajn genuojn kaj kubutojn, sed baraktis leviĝi. La trolo fariĝis koleraj meksikanoj kaj poste en promenantan takon plenigitan per ruĝaj kaj verdaj paprikoj kaj guacamole.
  
  Dum la mejloj iris, li komencis senti, ke li eble ne sukcesos, ke aferoj pliboniĝos, se li nur kuŝiĝos dum iom da tempo. Dormeti. La nura aĵo haltiganta lin estis lia pli hela flanko, la parto kiu iam obstine postvivis lian infanaĝon kiam ĉiuj aliaj volis ke li malaperu.
  
  Fine pli helaj lumoj ekaperis antaŭe kaj li transiris la alian finon de la tunelo kaj poste pasigis multajn minutojn por taksi kian ricevon li povus ricevi. Verdire, li ne atendis ajnan agnoskan komitaton-li neniam estis atendita fari ĝin al la lando de la libera.
  
  Laŭ dezajno, li organizis tute apartan transporton ĉe tiu fino. Marto estis singarda kaj ne malsaĝulo. La helikoptero devus esti afiŝita kelkajn mejlojn for, atendante esti vokita. March forigis unu el la tri forbruligoĉeloj elstarigitaj ĉirkaŭ lia korpo kaj en sia tornistro kaj faris la vokon.
  
  En la kunveno, eĉ unu vorto ne estis dirita, neniu komento estis farita pri la sango kaj malpuraĵo, kiuj kovris la vizaĝon kaj hararon de Marsh. La piloto levis la birdon en la aeron kaj ekis direkte al Corpus Christi, la venonta kaj antaŭlasta halto en la grandioza aventuro de marto. Unu afero estis certa, li havus ion por diri...
  
  Kaj estas neniu por diri al ili. La nura afero, kiun vi ne dividis kun la festo-gastoj, estis kiel vi sukcesis kontrabandi nuklean tekon el Brazilo al la Usona Orienta Marbordo.
  
  Corpus Christi proponis iom da ripozo, longajn pluvojn kaj mallongajn dormetojn. Poste estos veturado de dudek kvar horoj al Novjorko kaj poste...
  
  Armagedono. Aŭ almenaŭ ĝia rando.
  
  March ridetis, kiam li kuŝis vizaĝon sur la liton kaj enterigis sian kapon en la kusenon. Li apenaŭ povis spiri, sed li tre ŝatis la senton. La ruzo estus konvinki la aŭtoritatojn, ke li estas serioza kaj ke la bombo estas aŭtenta. Ne malfacile - unu rigardo al la kanistroj kaj fendebla materialo igus ilin sidiĝi kaj petegi. Post kiam tio estis farita... Marsh imagis la dolarojn ruliĝantajn kiel iu Las Vegas ludmaŝino elĵetanta monon je noda rapideco. Sed ĉio por bona celo. Webb-kazo.
  
  Eble ne. Marsh havis siajn proprajn planojn efektivigi dum la stranga gvidanto de la Pitianoj postkuris ĉielarkojn.
  
  Li glitis de la lito, surteriĝante sur la genuojn antaŭ ol leviĝi. Li surmetis iom da lipruĝo. Li rearanĝis la meblojn de la ĉambro tiel ke ĝi havu sencon. Li eliris kaj prenis la lifton malsupren al la kelo, kie la luo atendis lin.
  
  Chrysler 300. La grandeco kaj koloro de blankigita baleno.
  
  Sekva halto... la urbo kiu neniam dormis.
  
  
  * * *
  
  
  Marsh senpene veturis kiam la mondfama Skyline aperis. Ŝajnis ridinde facile veturi ĉi tiun aŭton al Novjorko, sed tiam kiu sciis, kio estus malsama? Nu, iu povus. Pasis pli ol tri tagoj de kiam li forlasis la Bazaro Ramses. Kio se la novaĵo elfluus? La marŝo nenion ŝanĝis. Li estis nur alia vojaĝanto, serpentumante tra la vivo. Se la ludo finiĝos, li scios pri ĝi tre baldaŭ. Alie... Webb promesis, ke Ramzes disponigos homojn, kiuj volas helpi pri tio. March kalkulis je ili.
  
  Marto veturis la aŭton blinde, ne sciante aŭ zorgante multon pri kio okazos poste. Li estis sufiĉe singarda por halti ĉe la enirejo de la granda urbo, ŝirmiĝante por la nokto ĉe la alia bordo de la rivero, kiam la suno komencis subiri, malfaciligante la hazardan vojon de lia vojaĝo. L-forma motelo sufiĉis, kvankam la litotuko estis grata kaj nekontesteble malpura, kaj la fenestrokadroj kaj plankaj randoj estis kovritaj per coloj da nigra malpuraĵo. Tamen, ĝi estis nerimarkinda, neplanita kaj preskaŭ nerimarkebla.
  
  Tial, ĉirkaŭ noktomezo, li sidiĝis rekte, la koro batante, kiam iu frapis la pordon de lia ĉambro. La pordo malfermiĝis al la parkejo, do vere, ĝi povus esti iu ajn de perdita ebria gasto ĝis petolulo. Sed ĝi ankaŭ povas esti policanoj.
  
  Aŭ la SEAL Teamo Ses.
  
  March elmetis la tranĉilojn, kulerojn kaj glasojn, poste tiris la kurtenon por rigardi eksteren. Tio, kion li vidis, lasis lin senvorta dum momento.
  
  Kio la...?
  
  La frapo denove venis, malpeza kaj freŝa. Marto ne hezitis malfermi la pordon kaj permesi al la viro eniri.
  
  "Vi surprizis min," li diris. "Kaj ĝi ne okazas tro ofte hodiaŭ."
  
  "Mi sentas min bone kiel ĝi estas," diris la vizitanto. "Unu el miaj multaj kvalitoj."
  
  March pensis pri la aliaj, sed li ne bezonis tro malproksimen rigardi por ekvidi almena dekon. "Ni renkontis nur unu fojon antaŭe."
  
  "Jes. Kaj mi tuj sentis rilaton."
  
  March rektiĝis, nun dezirante ke li prenis tiun kvaran duŝon. "Mi pensis, ke ĉiuj Pitianoj estas mortaj aŭ kaptitaj. Krom Webb kaj mi."
  
  "Kiel vi povas vidi," la vizitanto etendis la manojn, "vi eraris."
  
  "Mi estas kontenta." March falsis rideton. "Tre kontenta.
  
  "Ho," ankaŭ lia vizitanto ridetis, "vi estas faronta."
  
  March provis forpuŝi la senton, ke ĉiuj liaj naskiĝtagoj okazis samtempe. Tiu ĉi virino estis stranga, eble same stranga kiel li. Ŝi havis brunajn harojn, tranĉitajn rekte supren; ŝiaj okuloj estis bluverdaj, ekzakte kiel liaj. Kiel timiga ĝi estis? Ŝia kostumo konsistis el verda lana pulovero, klarruĝaj ĝinzo, kaj marbluaj Doc Martins-ŝuoj. En unu mano ŝi tenis glason da lakto, en la alia glason da vino.
  
  Kie ŝi akiris...?
  
  Sed ne vere gravis. Li ŝatis, ke ŝi estas unika, ke ŝi iel komprenas lin. Li ŝatis, ke ŝi aperis de nenie. Li ŝatis, ke ŝi estas tute alia. La fortoj de mallumo puŝis ilin unu kontraŭ la alian. Sanga ruĝa vino kaj blankiga blanka lakto estis miksiĝantaj.
  
  Marto prenis ŝiajn okulvitrojn. "Ĉu vi volas esti supre aŭ malsupre?"
  
  "Ho, mi ne ĝenas. Ni vidu kiel la humoro kondukos nin."
  
  Do Marsh metis la atombombon ĉe la kapo de la lito kie ili ambaŭ povis vidi ĝin, kaj tra la okuloj de Zoe Shears vidis kroman fajreron, kiel kometo. Ĉi tiu virino estis potenca, mortiga kaj tute bizara. Verŝajne freneza. Io, kio konvenis al li senfine.
  
  Dum ŝi demetis siajn vestojn, lia dividita menso vagis por pripensi kio estis okazonta. La penso pri la tuta ekscito promesita por morgaŭ kaj postmorgaŭ, kiam ili genuigos Usonon kaj estos feliĉaj kun atombombo, igis lin tute preta renkonti Zoey dum ŝi demetis lian pantalonon kaj grimpis surŝipe.
  
  "Ne antaŭludo?" li demandis.
  
  "Nu, kiam vi metis tiun dorsosakon ĝuste tiel," ŝi diris, rigardante la atombombon kvazaŭ ŝi povus rigardi ĝin. "Mi komprenis, ke mi ne bezonas ĝin."
  
  March ridetis en feliĉa surprizo. "Ankaŭ mi".
  
  "Ĉu vi vidas, amo?" Zoey sinkis sur lin. "Ni estis faritaj unu por la alia."
  
  Tiam March rimarkis, ke li povas vidi ŝin malrapide moviĝi, ege palan azenon en la spegulo de la spegulo, kiu pendis sur la muro rekte super la malnova komodo, kaj malantaŭ ĝi la dorsosakon mem, nestitan inter la kusenoj de la lito. Li rigardis en ŝian bone sunbrunan vizaĝon.
  
  "Diable," li ekbalbutis. "Ĝi ne bezonas multan tempon".
  
  
  ĈAPITRO TRI
  
  
  Matt Drake prepariĝas por la plej freneza teamveturo de ĉiuj tempoj. Malagrabla naŭza sento streĉiĝis en la malsupra ventro, kaj ĝi havis nenion komunan kun la ŝanceliĝa flugo, nur la rezulto de streĉiĝo, angoro kaj abomeno al homoj, kiuj povis provi fari tiajn terurajn krimojn. Li simpatiis kun la homoj de la mondo, kiuj okupiĝis pri siaj ĉiutagaj aferoj, malkleraj sed kontentaj. Ili estis la homoj por kiuj li batalis.
  
  La helikopteroj estis plenplenaj de soldatoj, kiuj zorgis kaj metis sin en danĝeron pro la homoj, kiuj faris la mondon bona loĝloko. La tuta SPEAR-teamo ĉeestis, kun la escepto de Karin Blake kaj Beauregard Alain kaj Bridget MacKenzie - alinome Kenzie, katan-uzanta, artefakt-kontrabanda eks-Mossad-agento. La teamo tiel haste forlasis la ruinitan "lastan bazaron" de Ramses, ke ili estis devigitaj kunporti ĉiujn.Ne estis momento por perdi, kaj la tuta teamo estis preta, informita kaj preta por trafi la stratojn de Novjorko je kurado.
  
  De vera ĝangalo al konkreta ĝangalo, pensis Drake. Ni neniam fermas.
  
  Ĉirkaŭ li estis la certaj intersekciĝantaj linioj kaj tumultaj ondoj de lia vivo. Alicia kaj Bo, May kaj Kenzi, kaj Thorsten Dahl. En la dua helikoptero estis Smith kaj Lauren, Hayden, Kinimaka kaj Yorgi. La teamo kuregis en Novjorkan aerspacon, jam malbaritan fare de prezidanto Coburn, kaj enbankigis akre kiam ĝi striis tra interspacoj inter nubskrapuloj kaj descendis direkte al la kvadratforma tegmento. La turbuleco batis ilin. La radio bruegis kiam la informoj venis. Drake povis nur imagi la tumulton de la stratoj malsupre, la rapidantaj agentoj kaj la frenezaj SWAT-teamoj, la infera penso pri hasto por savi Novjorkon kaj la Orientan marbordon.
  
  Li profunde enspiris, sentante, ke la sekvaj horoj estos tumultaj.
  
  Dal kaptis lian okulon. "Post tio, mi prenas ferion."
  
  Drake admiris la konfidon de la svedo. "Post tio, ni ĉiuj bezonos unu."
  
  "Nu, vi ne venos kun mi, Jorkio."
  
  "Nedankinde. Mi estas sufiĉe certa, ke Johana estos estranta ĉiukaze."
  
  "Kion diable tio signifas?"
  
  La helikoptero malsupreniris rapide, sendante iliajn stomakojn en la stratosferon.
  
  Alicia ridis. "Nur ke ni scias kiu administras la Daleigh-domon, Torsti. Ni scias".
  
  La svedo grimacis sed ne faris plian komenton. Drake interŝanĝis rideton kun Alicia kaj tiam rimarkis ke Mai observas ilin ambaŭ. Damne, kvazaŭ ni tamen ne havas ion por kio zorgi.
  
  Alicia mansvingis al majo. "Ĉu vi certas, ke vi povas trakti ion tian, Sprite, post kiam vi tranĉis vin razante ĵus?"
  
  La esprimo de Mei ne ŝanĝiĝis, sed ŝi heziteme etendis la manon al la nova cikatro sur sia vizaĝo. "Lastatempaj eventoj igis min multe pli zorgema pri la homoj, kiujn mi fidas. Kaj atentu tiujn, kiuj perfidas."
  
  Drake krakiĝis interne.
  
  Nenio okazis. Ŝi forlasis min, ĉesigante ĉi tion! Nenio estis promesita. .
  
  Emocioj kaj pensoj miksiĝis, turniĝante en acidan galo kiu miksiĝis kun mil aliaj sentoj. Dahl, li rimarkis, malrapide malproksimiĝis de Kenzi, kaj Bo apenaŭ deprenis siajn okulojn de Alicia. Dio, li esperis, ke la pasioj en la dua helikoptero estas iom pli trankvilaj.
  
  Pli da sovaĝa vento trafis ilin dum la sledo de la helikoptero frotis la tegmenton de la konstruaĵo. La birdo sidiĝis, kaj tiam la pordoj svingiĝis, la pasaĝeroj saltis malsupren kaj kuris al la malfermita pordo. Viroj kun armiloj gardis la enirejon, kaj pluraj pliaj homoj estis postenigitaj interne. Drake plonĝis unue, flugante surpiede kaj sentante sin iom nepreparita sen armiloj, sed bone sciante, ke ili baldaŭ estos armitaj. La teamo rapidis malsupren laŭ la mallarĝa ŝtuparo, unu post unu, ĝis ili trovis sin en larĝa koridoro, mallumigita kaj ĉirkaŭita de eĉ pli da gardistoj. Ĉi tie ili paŭzis momenton antaŭ ol esti instrukciitaj daŭrigi.
  
  Ĉio estas klara.
  
  Drake trotadis, ekkomprenante ke ili perdis esencajn tagojn, ricevante informojn de la bazaro, kaj tiam estante esplordemanditaj fare de suspektindaj agentoj, precipe de la CIA. En la fino, Coburn mem intervenis, ordigante la tujan forsendon de la SPEAR-teamo al la plej varma loko sur la planedo.
  
  Urbo de Novjorko.
  
  Nun, laŭ alia ŝtuparo, ili aperis sur balkonon kun la interno-la loka policejo, oni diris al li, ĉe la angulo de 3-a kaj 51-a Stratoj. La ejo, nekonata de la publiko, duobliĝis kiel hejma sekureco oficejo - fakte, ĝi estis unu el du kiuj estis nomitaj la "urbocentro" de la grandurbo, la kerno de ĉiu agenteja agado. Nun Drake rigardis la lokan policanon iri pri siaj ĉiutagaj aferoj, la policdistrikto vigla, laŭta kaj plenplena, ĝis viro en nigra kostumo alproksimiĝis de la malproksima fino.
  
  "Ni moviĝu," li diris. "Ne estas tempo por perdi ĉi tie."
  
  Drake ne povis ne konsenti. Li antaŭenpuŝis Alicion, multe je la ĝeno de la blondulo, ricevante severan rigardon pro siaj problemoj. La ceteraj amasiĝis interne, Hayden provis alproksimiĝi al la novulo, sed li ne havis sufiĉe da tempo, ĉar li malaperis tra la malproksima pordo. Trapasante, ili eniris cirklan ĉambron kun blankkahela planko kaj muroj, kaj seĝoj aranĝitaj en vicoj antaŭ malgranda estrado. La viro ekvidis ilin kiel eble plej rapide.
  
  "Dankon pro veni," li diris senpasie. "Por ke vi sciu, la homoj, kiujn vi kaptis - la trompanton Ramses kaj Robert Price - estis kondukitaj al la ĉeloj sub ni por atendi la rezultojn de nia... homa ĉaso. Ni pensis, ke ili eble enhavas valorajn informojn kaj devus esti proksime."
  
  "Precipe se ni malsukcesos," diris Alicia morne.
  
  "Vere. Kaj ĉi tiuj subteraj prizonĉeloj kun ekstra sekureco ene de la Hejmsekureco-unuo konservos la ĉeeston de Ramses nerimarkita, kiel mi certas, ke vi povas aprezi."
  
  Drake memoris ke lokaj unuoj de Ramses, post kiam ili ŝtelis aŭ perforte forigis atombombon el la manoj de Marsh, estis ordonitaj atendi la permeson de Ramses por detonacii. Ili ne sciis, ke li estis kaptita, aŭ ke li preskaŭ mortis. La novjorkaj ĉeloj de la organizo de Ramses tute nenion sciis.
  
  Almenaŭ tio estis la sola afero, kiu parolis favore al la SPEAR-teamo.
  
  "Li estos utila," diris Hayden. "Mi estas preskaŭ certa."
  
  "Jes," Smith aldonis. "Do provizore, prokrastu instigi la brutaron."
  
  La agento de la Enlanda Ministerio grimacis. "Mia nomo estas Moore. Mi estas la ĉefa kampagento ĉi tie. Ĉiu menso trapasos min. Ni kreas novan specialtrupon por asimilado kaj distribuado de agoj. Ni havas centron kaj nun ni organizas filiojn. Ĉiu agento kaj policano - disponebla aŭ ne - laboras pri ĉi tiu minaco, kaj ni plene konscias pri la sekvoj de malsukceso. Ĝi ne povas..." li iomete ŝanceliĝis, montrante streson pri kiu normale estus neaŭdita. "Ĉi tio ne rajtas okazi ĉi tie."
  
  "Kiu regas sur la tero?" Hayden demandis. "Kiu faras la decidojn ĉi tie, kie ĝi vere gravas?"
  
  Moore hezitis kaj gratis sian mentonon. "Nu, ni scias. Patrujo. Lige kun la Kontraŭ-Terrorismo-Unuo kaj la Minacoj-Unuo."
  
  "Kaj per "ni" vi volas diri vin kaj mi?" Aŭ ĉu vi volas diri nur la Patrujon?"
  
  "Mi pensas, ke tio povus ŝanĝiĝi kiam la situacio postulas ĝin," Moore konfesis.
  
  Hayden aspektis kontenta. "Certu, ke via poŝtelefona baterio estas ŝargita."
  
  Moore ĉirkaŭrigardis la grupon kvazaŭ li sentis ilian insiston kaj ŝatis ĝin. "Kiel vi scias, ni havas mallongan fenestron. Ne daŭros longe, ke tiuj aĉuloj rimarkos, ke Ramzes ne donos tiun ordonon. Do unue, unue. Kiel ni lokalizas terorisman ĉelon?"
  
  Drake rigardis sian horloĝon. "Kaj marŝu. Ĉu marto ne devus esti prioritato ĉar li portas bombon?
  
  "Inteligenteco raportas, ke marto kuniĝos kun lokaj ĉeloj. Ni ne scias kiom da estos. Do ni kompreneble koncentriĝas pri ambaŭ."
  
  Drake memoris la raporton de Bo pri la konversacio inter Marsh kaj Webb. Tiam venis al li en la kapon, ke la glitiga franco, kiun ili unue renkontis, kiam ili estis devigitaj en la turniron de Lasta Viro Staranta, kaj kiu estis sufiĉe ofte batalita ekde tiam, brilis per la lumo de boneco, kiam tio gravas. Brilis kiel stelo. Li vere devus doni al la ulo iom da kroma spira spaco.
  
  Ie laŭ la tibio...
  
  Moore parolis denove. "Estas pluraj manieroj detekti profundan ĉelon aŭ eĉ dorman ĉelon. Ni malvastigas la suspektatojn. Ni esploras konektojn al aliaj konataj ĉeloj, kiuj jam estas gvataj. Rigardu la brulantajn didomojn, kie famaj ĝihadistoj ŝprucas sian venenon. Ni rigardas homojn kiuj lastatempe engaĝiĝis al ritoj - tiuj kiuj subite montras intereson pri religio, retiriĝas de socio aŭ parolas pri virina vestaĵo. La NSA aŭskultas metadatenojn kolektitajn de milionoj da poŝtelefonoj kaj taksas. Sed multe pli efikaj estas la viroj kaj virinoj kiuj riskas ĝin ĉiutage de la semajno - tiuj, kiujn ni enfiltris en populacion, el kiu novaj ĝihadistoj estas regule rekrutitaj."
  
  "Sub kovrilo". Smith kapjesis. "Ĉi tio estas bona".
  
  "Ĉi tio estas vera. Nuntempe, nia informo estas pli maldika ol Barbie de Iggy Pop. Ni provas konfirmi la nombron da homoj en ĉiu ĉelo. Grando de ĉelo. Distriktoj. Kapabloj kaj preteco. Ni revizias ĉiujn lastatempajn telefonajn registrojn. Ĉu vi pensas, ke Ramzes parolos?"
  
  Hayden ne povis atendi eklabori. "Ni provos ĝin."
  
  "La minaco estas baldaŭa," diris Kinimaka. "Ni disvastigu teamojn kaj foriru el ĉi tie."
  
  "Jes, jes, tio estas bona," Moore klarigis. "Sed kien vi iras? Novjorko estas tre granda urbo. Vi nenion atingos per forkuro, se vi ne havas kien iri. Ni eĉ ne scias ĉu la bombo estas reala. Multaj homoj povas fari bombon... rigardu dekstren."
  
  Alicia moviĝis sur sia seĝo. "Mi povas garantii por ĝi."
  
  "Veturiloj pretaj," diris Moore. "Specialaj fortoj veturiloj. Helikopteroj. Rapidaj aŭtoj sen markoj. Kredu aŭ ne, ni havas planojn por ĉi tio, manierojn purigi la stratojn. Oficialuloj kaj iliaj familioj jam estas evakuitaj. Ĉio, kion ni bezonas nun, estas deirpunkto."
  
  Hayden turnis sin al sia teamo. "Do, ni rapide ordigu la grupojn kaj malsupreniru al Ramzes. Kiel tiu persono diris, nia fenestro estas malgranda kaj ĝi jam fermiĝas."
  
  
  ĈAPITRO KVARA
  
  
  Julian Marsh eliris el la motelo sentante sin refreŝita, eĉ ekscitita, sed ankaŭ iom malĝoja. Li estis bone vestita: bluaj ĝinzo kun unu kruro iomete pli malhela ol la alia, pluraj tavoloj de ĉemizoj, kaj ĉapelo puŝita al unu flanko de lia kapo. La vido estis bona kaj li pensis, ke li superis Zoey. La virino eliris el la malgranda banĉambro aspektante iom malorda, kun la hararo nur duone kombita kaj la lipruĝo duone surmetita. Nur post kelkaj minutoj da aprezo Marsh ekkomprenis, ke ŝi intence klopodas imiti lin.
  
  Aŭ omaĝi lin?
  
  Eble ĉi-lasta, sed ĝi vere puŝis Marsh al la rando. La lasta afero, kiun li volis, estis, ke ina versio de si mem limigu sian unikan stilon. Preskaŭ kvazaŭ postpenso, li levis la dorsosakon de la lito, karesante la materialon kaj palpante la konturojn de la vivanta besto ene.
  
  Mia .
  
  La mateno estis bona, freŝa, hela kaj feliĉa. Marto atendis ĝis kvinpersona aŭtomobilo supreniris kaj du viroj elsaltis. Ambaŭ estis brunetaj kaj portis arbustajn barbojn. March parolis la finan pasvorton por la fina vojaĝo kaj permesis al ili malfermi la malantaŭan pordon. Zoe aperis dum li grimpis enen.
  
  "Atendu". Unu el la viroj eltiris pafilon kiam la virino alproksimiĝis. "Devas esti nur unu."
  
  March emis konsenti, sed la alia flanko de li volis eĉ pli bone koni tiun ĉi virinon. "Ŝi estas malfrua aldono. Ŝi estas en ordo".
  
  La mano kun la pafilo ankoraŭ ŝanceliĝis.
  
  "Aŭskultu, mi ne kontaktis de tri tagoj, eble kvar." Marto ne povis precize memori. "Planoj ŝanĝiĝas. Mi donis al vi la pasvorton, nun aŭskultu miajn vortojn. Ŝi estas en ordo. Eĉ helpema."
  
  "Tre bona". Neniu el la viroj aspektis konvinkita.
  
  La aŭto rapide ekflugis, levante kolonon da malpuraĵo el sub la malantaŭaj pneŭoj, kaj turnis sin al la urbo. Marto kliniĝis malantaŭen kiam la nubskrapuloj minacis eĉ pli grandaj kaj la trafiko intensiĝis. Brilaj, reflektaj surfacoj ĉirkaŭis la aŭton, blindigante kelkloke dum ili redirektis artefaritan lumon. Homamasoj plenigis la trotuarojn, kaj konstruaĵoj flamis de informoj. Policaŭtoj veturis tra la stratoj. Marsh ne rimarkis signojn de pliigita polica atento, sed tiam li ne povis vidi super la tegmento de la aŭto. Li menciis ĝin al la ŝoforo.
  
  "Ĉio ŝajnas normala," la viro respondis. "Sed rapideco ankoraŭ gravas. Ĉio disfalos se ni tro malrapide moviĝos."
  
  - Ramzes? March demandis.
  
  "Ni atendas lian vorton."
  
  March sulkigis la brovojn, sentante en sia respondo certan kompatemon. Tiu ĉi plano estis tute lia, kaj la dungosoldatoj de Ramzes devas danci laŭ lia melodio. Post kiam ili alvenis al la loko, kiun Marsh elektis kaj prepariĝis monatojn antaŭ ol ili povis komenci.
  
  "Restu sub la radaro," li diris por aserti kontrolon. "Kaj sub la rapidlimo, ĉu? Ni ne volas esti haltigitaj."
  
  "Ni estas en Novjorko," diris la ŝoforo, kaj tiam ambaŭ viroj ridis dum li kuris ruĝan lumon. March elektis ignori ilin.
  
  "Sed," tiam aldonis la ŝoforo. "Via tornistro? Ĉi tio estas... la enhavo devas esti kontrolita."
  
  "Mi scias tion," siblis Marsh. "Vi pensas, ke mi ne scias tion?"
  
  Kian simio Webb ŝargis sur li?
  
  Eble sentante kreskantan streĉiĝon, Zoe aliris al li. Estis nur atombombo inter ili. Ŝia mano malrapide glitis super la tornistro, po fingropinto, kaj falis sur liajn genuojn, igante lin ekmoviĝi kaj poste rigardi ŝin.
  
  "Ĉu ĉi tio vere taŭgas?"
  
  "Mi ne scias, Julian. Ĉu estas tiel?"
  
  Marto ne estis tute certa, sed la sento estis sufiĉe agrabla, ke li lasis ĝin sola. Dum momento venis al li en la kapon ke Sheers estis iom alloga, potenca kiel Ombra Papo, kaj sendube kapabla alvoki ajnan viran specimenon kiun ŝi postulis.
  
  Kial mi?
  
  La atombombo verŝajne helpis, li sciis. Ĉiu knabino ŝatis viron kun nuklea armilo. Io rilata al potenco... Ho, nu, eble ŝi ŝatis la ideon, ke li estas iom pli timinda ol ŝi. Lia kuriozeco? Kompreneble, kial diable ne? Lia penso disiris dum ili haltis ĉe la trotuaro, la ŝoforo mallonge montrante la konstruaĵon, kiun Marsh elektis dum antaŭa vizito. Ekstere, la tago estis ankoraŭ varma kaj tute neatendita. Marsh imagis grasajn registarajn azenojn, sidantajn firme en siaj luksaj ledaj sidlokoj por ricevi la plej bonan batadon de siaj vivoj.
  
  Nun baldaŭ. Tiel baldaŭ mi apenaŭ povas reteni min.
  
  Li prenis Zoe je la brako kaj preskaŭ saltetis laŭ la trotuaro, lasante la tornistro pendi de lia fleksita kubuto. Pasinte preter la pordisto kaj ricevinte instrukcion iri maldekstren, la kvargrupo prenis la lifton al la kvara etaĝo kaj poste kontrolis la vastan duĉambran loĝejon. Ĉio estis bona. Marto malfermis la balkonajn pordojn kaj denove enspiris la urban aeron.
  
  Mi povus dum mi ankoraŭ povas.
  
  La ironio ridigis lin pri si mem. Ĉi tio neniam okazus. Ĉiuj usonanoj devis fari estis kredi, pagi, kaj tiam li povus detrui la atombombon en la Hudson, kiel planite. Poste, nova plano. Nova vivo. Kaj ekscita estonteco.
  
  Voĉo aŭdiĝis de malantaŭ lia ŝultro. "Estas sendita al ni homo, kiu povas kontroli la enhavon de via tornistro. Ĝi devus alveni ene de la horo."
  
  March kapjesis sen turni sin. "Kiel atendite. Tre bona. Sed estas kelkaj pliaj konsideroj. Mi bezonas specialiston por helpi pri la transdono de mono tuj kiam la Blanka Domo pagos. Mi bezonas helpon organizi ĉasadon por krei distraĵon. Kaj ni devas aktivigi ĉiujn ĉelojn kaj ekbruligi ĉi tiun bombon."
  
  La viro malantaŭ li ekmoviĝis. "Ĉio temas pri planado," li diris. "Ni pretas. Ĉi tiuj aferoj kuniĝos tre baldaŭ."
  
  March turnis sin kaj marŝis reen al la hotelĉambro. Zoey sidis trinkante ĉampanon, ŝiaj sveltaj kruroj levitaj kaj ripozante sur la seĝo. "Do nun ni nur atendas?" li demandis la ulon.
  
  "Ne por longe".
  
  March ridetis al Zoe kaj etendis la manon. "Ni estos en la dormoĉambro."
  
  La paro prenis rimenon de ĉiu tornistro kaj kunportis ilin al la plej granda dormoĉambro. Minuton poste ili ambaŭ estis nudaj kaj tordiĝis unu sur la alia super la littukoj. Marsh provis pruvi ke li havis la eltenemon kiun li bezonis ĉi-foje, sed Zoey estis nur iomete tro ruza. Ŝia larĝa, senmanka vizaĝo faris preskaŭ ĉion al lia libido. Fine estis bone, ke Marsh rapide finis, ĉar baldaŭ oni frapis la pordon de la dormoĉambro.
  
  "Ĉi tiu viro estas ĉi tie."
  
  Ĉu jam? Marsh rapide vestis sin kun Zoe, kaj tiam ili du revenis al la cxambro, ankoraû ru ̧intaj kaj iom ÿvitaj. Marto premis la manon de la novulo, rimarkante liajn maldikajn harojn, palan vizaĝkoloron kaj ĉifitajn vestaĵojn.
  
  "Ĉu vi ne ofte eliras eksteren?"
  
  "Ili tenas min enfermita."
  
  "Ho, nu, kio ajn. Ĉu vi venis por provi mian bombon?"
  
  "Jes sinjoro, mi vidis ĝin."
  
  March metis sian dorsosakon sur la malaltan vitran tablon, kiu okupis la centron de la granda ĉambro. Zoey preterpasis, altirante lian atenton dum li momente memoris ŝian nudan formon de antaŭ nur kelkaj minutoj. Li deturnis la okulojn, alparolante la novulon.
  
  "Kiel vi nomiĝas, knabo?"
  
  "Adamo, sinjoro."
  
  "Nu, Adamo, vi scias, kio ĝi estas kaj kion ĝi povas fari. Ĉu vi estas nervoza?"
  
  "Ne, ne momente."
  
  "Tensa?"
  
  "Mi ne pensas tiel".
  
  "Nerva? emfazita? Eble tro laca?"
  
  Adamo balancis la kapon, rigardante la dorsosakon.
  
  "Se tio estas la kazo, mi certas, ke Zoe povas helpi vin." Li diris ĝin duone ŝerce.
  
  La Pito turnis sin kun ruza rideto. "Estu feliĉa".
  
  Marto palpebrumis, same kiel Adamo, sed antaŭ ol la junulo povis ŝanĝi sian opinion, ilia barba ŝoforo ekparolis. "Rapidu kun ĝi," li diris. "Ni devas esti pretaj por..." li haltis.
  
  Marto levis la ŝultrojn. "Bone, ne necesas komenci piedpremi viajn piedojn. Ni malsupreniru kaj malpuriĝu." Li turnis sin al Adamo. "Mi volas diri, kun bombo."
  
  La junulo fiksis konfuzitan rigardon sur la dorsosakon kaj poste turnis ĝin tiel ke la bukoj alfrontu lin. Li malrapide malligis ilin kaj malfermis la kovrilon. Ene estis la fakta aparato, ĉirkaŭita de pli daŭrema kaj entute supera tornistro.
  
  "Bone," Adam diris. "Do ni ĉiuj scias pri MASINT, protokolo pri mezurado kaj subskriba inteligenteco, kiu skanas datumojn akiritajn de la subskriboj de radiado kaj aliaj fizikaj fenomenoj asociitaj kun nukleaj armiloj. Ĉi tiu aparato, kaj almenaŭ unu simila aparato pri kiu mi konas, estis dizajnitaj por gliti sub ĉi tiun kampon. Nuntempe ekzistas multaj sistemoj por detekti kaj monitori nukleajn aparatojn en la mondo, sed ne ĉiuj estas progresintaj, kaj ne ĉiuj estas plene dungitaj." Li levis la ŝultrojn. "Rigardu la lastatempajn fiaskojn en civilizitaj landoj. Ĉu iu povas vere malhelpi deciditan individuon aŭ unuiĝintan ĉelon agi sole? Kompreneble ne. Necesas nur unu eraro aŭ interna laboro por fari ĝin." Li ridetis. "Malfeliĉa dungito aŭ eĉ morte laca. Esence, ĉi tio postulas monon aŭ levilforton. Ĉi tiuj estas la plej bonaj valutoj de internacia terorismo."
  
  March aŭskultis la rakonton de la junulo, scivolante ĉu unu aŭ du pli seriozaj antaŭzorgoj estis prenitaj dum li klarigis sian vojon al Ramzes kaj Webb. Estus je ilia propra intereso. Li neniam scius, kaj sincere, li ne zorgis. Nun li estis ĝuste ĉi tie kaj malfermonta la pordon al Infero.
  
  "Ĝi estas esence tio, kion ni nomas 'malpura bombo'," diris Adam. "La termino ĉiam ekzistis, sed ankoraŭ aplikeblas. Mi havas alfa scintiladilon, malpurigaĵdetektilon, kaj kelkajn aliajn bonaĵojn. Sed esence, "Adam eltiris ŝraŭbturnilon el sia poŝo, "Mi havas ĉi tion."
  
  Li rapide forigis la fortikan pakaĵon kaj malligis la Velcro-striojn, kiuj malkaŝis malgrandan ekranon kaj mini-klavaron. La panelo estis tenita modloko per kvar ŝraŭboj, kiujn Adamo rapide malŝraŭbis. Ĉar la metala panelo liberiĝis, serio da dratoj malimplikis malantaŭ ĝi, kondukante al la koro de la lastatempe malkovrita aparato.
  
  March retenis la spiron.
  
  Adamo ridetis unuafoje. "Ne maltrankviliĝu. Ĉi tiu afero havas plurajn fuzeojn, kaj ĝi eĉ ne estas armita ankoraŭ. Neniu ĉi tie administros tion."
  
  Marto sentis sin iom malplena.
  
  Adamo rigardis la mekanismon kaj la detalojn en ĝi, enprenante ĉion. Post momento, li kontrolis la porteblan ekranon apud li. "Ĝi likas," li konfesis. "Sed ne tiel malbone."
  
  Marto moviĝis sentrankvile. "Kiel malbona estas ĉio?"
  
  "Mi konsilus al vi neniam havi infanojn," Adam diris sen emocio. "Se vi ankoraŭ povas. Kaj ĝuu la venontajn kelkajn jarojn de via vivo."
  
  March rigardis Zoe dum ŝi levis la ŝultrojn. Ĉiuokaze, li neniam atendis postvivi sian egoisman patron aŭ siajn arogantajn fratojn.
  
  "Nun mi povas protekti ĝin pli bone," Adam diris, eltirinte pakaĵon el la valizo, kiun li kunportis. "Kiel mi farus kun iu ajn tiaspeca aparato."
  
  March rigardis dum momento kaj tiam rimarkis, ke ili preskaŭ finiĝis. Li renkontis la mortajn okulojn de ilia ŝoforo. "Tiuj estas la fotiloj pri kiuj Ramses parolis. Ĉu ili estas pretaj? La ĉasado estas komenconta kaj mi ne volas prokrastojn."
  
  Seka rideto flagris responde. "Ankaŭ ni. Ĉiuj kvin ĉeloj nun estas aktivaj, inkluzive de du neaktivaj ĉeloj pri kiuj la usonanoj eble ne konscias." La viro rigardis sian horloĝon. "Estas 6.45 matene, Ĉio estos preta antaŭ la sepa."
  
  "Mirinda". March sentis lian libidon denove leviĝi kaj pensis, ke li povas profiti de tiu fakto dum li ankoraŭ povas. Sciante Zoey kiel li faris ĝin lastatempe, ili estus finiintaj rapide ĉiuokaze. "Kaj la protokoloj pri montransigo?"
  
  "Adam koncentriĝos pri kompletigo de programo, kiu elsendos nian lokon tra la mondo en senfina buklo. Ili neniam spuros la transakcion."
  
  Marto ne vidis la surprizon sur la vizaĝo de Adamo.
  
  Li estis tro fokusita al Zoey, kaj ŝi al li. Li pasigis aliajn kvin minutojn rigardante Adamon ekfunkciigi la bombon kaj aŭskultante instrukciojn pri kiel malŝalti la malbenitan aferon, kaj tiam certigis, ke la viro faris taŭgajn fotojn de la aparato en funkciado. La fotoj estis kritikaj por konvinki la Blankan Domon pri la aŭtenteco de la aparato kaj en organizado de ĉasado kiu deturnus atenton kaj dividus la fortojn aranĝitajn kontraŭ ĝi. Feliĉa finfine, li turnis sin al Adamo.
  
  "La flava. Ĉu tio estas malarma drato?"
  
  "Hmm, jes sinjoro, ĝi estas."
  
  March ridetis sincere al la ŝoforo. "Do, ĉu ni estas pretaj?"
  
  "Ni pretas".
  
  "Do foriru."
  
  March etendis la manon kaj kondukis Zoey en la dormoĉambron, tirante ŝiajn ĝinzon kaj kalsonon dum li iris, provante subpremi rideton. Inundo de pasio kaj ekscito preskaŭ superfortis lin, kiam li komprenis, ke ĉiuj liaj revoj pri potenco kaj signifo estas realiĝotaj. Se nur lia familio povus vidi lin nun.
  
  
  ĈAPITRO KVIN
  
  
  Kiam Drake rektiĝis, la plena pezo de tio, kio okazis, falis sur lin. Urĝeco trakuris liajn vejnojn, difektitajn nervajn finaĵojn, kaj unu rigardo al liaj samteamanoj diris al li, ke ili sentas la saman manieron-eĉ Kenzi. Li vere opiniis, ke la eks-Mossad-agento jam movis ŝin, sed tiam, vere, pro la ligo inter la soldatoj, li eĉ ne bezonis demandi ŝin, kial ŝi ne faris. En risko estis la samaj senkulpuloj por kiuj ŝi batalis, la samaj civiluloj. Iu ajn kun eĉ duona koro ne lasus tion okazi, kaj Drake suspektis ke eble estos pli al Kensi ol duona koro, negrave kiom profunde ĝi estas kaŝita.
  
  La murhorloĝo montris la sep kvardek kvin, kaj la tuta teamo moviĝis. Maltrankvila ĥaosa trankvilo regis en la policejo, la polico estis komisiita, sed klare sur rando. Novaĵraportoj ekbrilis sur la televidekranoj, sed neniu el ili havis ion ajn rilatan al ili. Moore paŝadis kaj paŝadis, atendante novaĵojn de inkognitaj agentoj, gvatteamoj, aŭ preterpasantaj aŭtoj. Hayden atingis la reston de la teamo.
  
  "Mano kaj mi traktos Ramzes. Ni bezonas du pliajn grupojn, unu por taksi informojn pri nuklea eksplodo kiam ĝi okazas, kaj la alia por serĉi ĉi tiujn ĉelojn. Silentu, sed ne prenu kaptitojn. Hodiaŭ, miaj amikoj, ne estas la tago por petoliĝi. Akiru tion, kion vi bezonas kaj akiru ĝin rapide kaj malfacile. Mensogoj povas kosti nin multe."
  
  Moore kaptis pri kio ŝi parolis kaj ĉirkaŭrigardis. "Hodiaŭ," li diris, "ne estos kompato."
  
  Dahl kapjesis morne, krakante siajn fingroartikojn kvazaŭ li povus malfermi homan kranion. Drake provis malstreĉiĝi. Eĉ Alicia ĉirkaŭpromenis kiel enkaĝigita pantero.
  
  Tiam, je la 8-a matene, komenciĝis la frenezo.
  
  Alvokoj komencis enveni, la dediĉitaj telefonoj sonoris denove kaj denove, ilia bruo plenigis la malgrandan ĉambron. Moore efike rebatis ilin unu de unu, kaj du asistantoj venis kurante al la savo. Eĉ Kinimaka akceptis la defion, kvankam la tablo ĉe kiu li sidis ne ŝajnis aparte feliĉa.
  
  Moore komparis informojn kun la lumrapideco. "Ni estas ĉe la sojlo," li diris. "Ĉiuj teamoj estas pretaj. Inkognitaj agentoj raportis la plej lastatempan babiladon pri sekretaj renkontiĝoj kaj babilado. Movadoj ĉirkaŭ elstaraj moskeoj intensiĝis. Eĉ se ni ne scius kio okazas, ni maltrankviliĝus. Novaj vizaĝoj estis viditaj en normalaj vivejoj, ĉiuj rezolutaj kaj moviĝantaj rapide, celkonscie. El la ĉeloj konataj de ni, du malaperis de la radaro." Moore balancis la kapon. "Estas kvazaŭ ni ne spertis ĉi tion antaŭe. Sed ni havas kondukojn. Unu teamo devus direktiĝi al la haveno - unu el la konataj ĉeloj funkcias de tie."
  
  "Estas ni," Dahl raspis. "Leviĝu, aĉuloj."
  
  "Parolu por vi mem." Kenzi flankeniris al li. "Ho, kaj mi estas kun vi."
  
  "Ha, ĉu vi devas fari ĉi tion?"
  
  "Ĉesu ludi malfacile akiri."
  
  Drake studis la teamojn, kiuj pariĝis sufiĉe interese. Dahl kaj Kenzi havis kamaradojn - Lauren, Smith kaj Yorgi. Li finis resti kun Alicia, May kaj Bo. Ĝi estis recepto por io; estis prave.
  
  "Bonŝancon kamarado," diris Drake.
  
  Dahl turnis sin por diri ion ĝuste kiam Moore levis la manon. "Atendu!" Li kovris la telefonon dum sekundo per sia mano. "Ĉi tio ĵus estis riparita en nia telefonlinio."
  
  Ĉiuj kapoj turniĝis. Moore akceptis alian vokon kaj nun etendis la manon, palpante por la laŭtparolila butono.
  
  "Vi estas en," diris Moore.
  
  Senkorpa krakado plenigis la ĉambron, la vortoj tiel rapide eliris, ke kvazaŭ la piedoj de Drake volus ĉasi. "Ĉi tiu estas Julian Marsh kaj mi scias, ke vi scias preskaŭ ĉion. Jes mi scias. La demando estas, kiel vi ŝatus ludi ĝin?"
  
  Hayden kaptis la iniciaton kiam Moore svingis la manon por daŭrigi. "Ĉesu petoliĝi, Marsh. Kie ĝi estas?"
  
  "Nu, tio estas eksploda demando, ĉu ne? Mi diros al vi kio, mia kara, ĝi estas ĉi tie. En NYC."
  
  Drake ne kuraĝis spiri ĉar iliaj plej malbonaj timoj estis sendube konfirmitaj.
  
  "Do, alia demando estas kion mi volas poste?" La marŝo longe paŭzis.
  
  "Ekcesu al la komerco, stultulo," Smith grumblis.
  
  Alicia sulkigis la brovojn. "Ni ne turnu ĉi tiun idioton kontraŭ ni."
  
  March ridis. "Ni ne, vere. Do, la atombombo estas ŝarĝita, ĉiuj kodoj estas zorge enmetitaj. Kiel oni diras, la horloĝo markas. Nun ĉio, kion vi devas fari, estas certigi, ke ĝi estas reala kaj provizi al vi bankkontan numeron. Mi pravas?"
  
  "Jes," simple diris Hayden.
  
  "Ĉu vi bezonas pruvon? Vi devos multe labori por ĝi."
  
  Drake klinis sin antaŭen. "Kion vi celas?"
  
  "Mi volas diri, ke la ĉasado komenciĝis."
  
  "Ĉu vi baldaŭ atingos la aferon?" Hayden demandis.
  
  "Ha, ni atingos tion. Unue, vi malgrandaj laborformikoj devas plenumi vian laboron. Se mi estus vi, mi forirus de ĉi tie. Ĉu vi vidas... ĉu vi vidas, kiel mi elpensis ĉi tiun rimon? Mi intencis rimi ĉion, sciu, sed finfine... nu, mi rimarkis, ke mi tute ne zorgis pri tio."
  
  Drake balancis la kapon pro malespero. "Diable, kamarado. Parolu ĝustan anglan."
  
  "La unua indico jam estas en la ludo. Konfirmformularo. Vi havas dudek minutojn por atingi la Hotelon Edison, numero 201. Poste estas kvar pliaj indicoj, el kiuj kelkaj temas pri konfirmo, kaj kelkaj temas pri postuloj. Nun vi komprenas min?"
  
  Mai revenis unue. "Frenezo".
  
  "Nu, mi estas viro kun du mensoj. Unu el bezono, unu el malvirto. Eble fajreroj de frenezo flugas ĉe ilia intersekciĝo."
  
  "Dudek minutojn?" Drake rigardis sian horloĝon. "Ĉu ni eĉ povas fari ĝin?"
  
  - Dum ĉiu minuto, kiam vi malfruis, mi ordonis al unu el la ĉeloj de Ramzes mortigi du civilulojn.
  
  Denove ŝoko de kiu la makzelo falas, hororo, kreskanta streĉiĝo. Drake kunpremis siajn pugnojn dum la adrenalino pliiĝis.
  
  "Dudek minutojn," ripetis March. - Ekde... nun.
  
  Drake kuris tra la pordo.
  
  
  * * *
  
  
  Hayden kuris laŭ la ŝtuparo kaj direktiĝis al la kelo de la konstruaĵo, Kinimaka malantaŭ ŝi. Kolerego kaptis ŝin kaj trafis ŝin kiel la flugilojn de diablo. La kolero igis ŝiajn piedojn iri pli rapide kaj preskaŭ igis ŝin stumbli. Ŝia havaja kunulo gruntis, glitis kaj leviĝis preskaŭ sen halto. Ŝi pensis pri siaj amikoj en terura danĝero, kurante ĉirkaŭ la urbo sen ideo, kion atendi, metinte sin en la linion sen demando. Ŝi pensis pri ĉiuj civiluloj tie ekstere kaj kion la Blanka Domo eble pensas nun. Estis bone havi protokolojn, planojn kaj fareblajn formulojn, sed kiam la reala, laboranta mondo fariĝis objekto de ekstrema minaco, ĉiuj vetoj estis forigitaj. Ĉe la fundo de la ŝtuparo, ŝi elkuris en la koridoron kaj kuris. Estis pordoj ambaŭflanke, la plej multaj el ili nelumitaj. Ĉe la malproksima fino, vico da stangoj estis rapide flankenpuŝita por ŝi.
  
  Hayden etendis sian manon. "Pafilo".
  
  La gardisto ektremis, sed poste obeis, la ordono de supre jam atingis liajn orelojn.
  
  Hayden prenis la armilon, kontrolis ĉu ĝi estas ŝarĝita kaj ĉu la sekureco estas malŝaltita, kaj eksplodis en la malgrandan ĉambron.
  
  -Ramzes! ŝi kriegis. "Kion diable vi faris?"
  
  
  ĈAPITRO SESA
  
  
  Drake elkuris el la konstruaĵo, Alicia, May kaj Bo estis ĉe lia flanko. Kvar el ili jam estis trempitaj de ŝvito. Determino eliris el ĉiu poro. Bo elkaptis plej altnivelan GPS-navigilon el sia poŝo kaj precizigis la lokon de la Edison.
  
  "Areo de Times Square," li diris, studante la itineron. "Trairu la trian kaj transiru Lexington Avenue. Iru al la Valdorf Astoria."
  
  Drake eksplodis en densan fluon de aŭtoj. Nenio kompareblas al provi savi la vivon de Novjorka taksiisto, kiam li senespere provis rompi viajn genuojn dum puŝado antaŭen per sia tuta forto. Drake saltis je la lasta sekundo, glitante super la antaŭo de la plej proksima flava fiakro kaj alteriĝante plenrapide. Kornoj muĝis. Ĉiu membro de la teamo sukcesis rekvizicii pistolon dum sia eliro kaj nun svingis ĝin, dezirante havi pli. Sed la tempo jam finiĝis. Drake rigardis sian horloĝon dum li falis sur la pavimon.
  
  Dek sep minutoj.
  
  Ili transiris Lexington kaj poste rapidis laŭ la Valdorf, apenaŭ haltante dum la aŭtoj rampis laŭ Park Avenue. Drake batalis tra la homamaso ĉe la trafiklumoj, finfine venante vizaĝon kontraŭ vizaĝo kun kolera ruĝa vizaĝo.
  
  "Aŭskultu, kamarado, mi unue transiros ĉi tien, eĉ se ĝi mortigos min. La bakaĵoj de la estroj malvarmiĝos, kaj tio estas diable neniel."
  
  Drake ĉirkaŭiris la koleran viron dum Alicia kaj Mae kuregis preter eksteren. La signaloj ŝanĝiĝis kaj la vojo estis klara. Nun, kun siaj armiloj kaŝitaj, ili moviĝis decideme al la sekva ĉefstrato, Madison Avenue. Denove la homamasoj plenigis la pavimon. Bo deglitis en 49-a, teksante inter la aŭtoj kaj akirante avantaĝon. Feliĉe, la trafiko nun estis malrapida, kaj ekzistis libera spaco inter la malantaŭaj bufroj kaj antaŭaj fendroj. La virinoj sekvis Bo kaj tiam Drake enviciĝis.
  
  Ŝoforoj kriis insultojn al ili.
  
  Restas dek du minutoj.
  
  Se ili malfruus, kien batus la terorismaj ĉeloj? Drake imagis ke ĝi estus proksima al Edison. Marsh ŝatus, ke la skipo sciu, ke liaj ordonoj estis ekzakte plenumitaj. Antaŭe, aŭtopordo malfermiĝis-simple ĉar la ŝoforo povis-kaj Bo saltis trans la tegmenton ĝustatempe. Alicia kaptis la randon de la kadro kaj refrapis ĝin en la vizaĝon de la viro.
  
  Nun ili turnas maldekstren, alproksimiĝas al la 5-a Avenuo kaj pli da homamasoj. Bo glitis tra la plej malbona kiel poŝŝtelisto ĉe popkoncerto, sekvita fare de Alicia kaj Mae. Drake ĵus kriis al ĉiuj, la pacienco de lia Jorkŝirano finfine elĉerpiĝis. Kaj viroj kaj virinoj baris lian vojon, viroj kaj virinoj, kiuj ne zorgis, ĉu li hastis savi sian propran vivon, la vivon de unu el liaj infanoj, aŭ eĉ sian propran. Drake trairis sian vojon, lasante unu viron etendita. La virino kun la infano rigardis lin sufiĉe atente por ke li sentiĝu kulpa ĝis li rememoris por kio li kuras.
  
  Vi dankos min poste.
  
  Sed kompreneble ŝi neniam scios. Ne gravas kio okazas.
  
  Nun Beau pafis maldekstren kiam li kuris laŭ la Avenuo de la Amerikoj direkte al 47-a Strato. La Magnolia Bakejo preterveturis dekstren, igante Drake pensi pri Mano kaj poste kion la havajano eble jam lernis de Ramses. Du minutojn poste, kiam ili eksplodis sur la 47-a Strato, Times Square subite aperis maldekstre. Dekstre de ili estis la kutima Starbucks, kie bruego regis kaj vicoj viciĝis ĉe la pordo. Drake rigardis vizaĝojn dum li preterkuris, sed ne atendis renkonti vizaĝon kontraŭ iu ajn el la suspektatoj.
  
  Kvar minutoj.
  
  La tempo pasis pli rapide kaj estis eĉ pli altvalora ol la lastaj momentoj de la mortanta maljunulo. Maldekstre, kontraŭ la trotuaro, estis la griza fasado de la hotelo kun ĝia orumita enirejo, kaj Beau estis la unua, kiu eniris tra la antaŭpordoj. Drake ĉirkaŭiris la pakaĵĉaron kaj la flavan taksion, kiuj danĝere deturnis sin por sekvi Mai enen. Ili estis salutitaj per larĝa vestiblo kun desegnita ruĝa tapiŝo.
  
  Bo kaj Alicia jam premis la vokbutonojn por individuaj liftoj, tenante siajn manojn proksime al siaj kaŝitaj armiloj dum la gardisto observis ilin. Drake pripensis montri la ID de la SPEAR Crew, sed tio nur kondukus al pli da demandoj, kaj la retronombrado jam daŭris ĝis la lastaj tri minutoj. La sonorilo sciigis ke la lifto de Alicia alvenis kaj la skipo suriris ĝin. Drake malhelpis la junulon aliĝi al ili forpuŝante lin per malfermita mano. Dank' al Dio ĝi funkciis ĉar la sekva gesto estus kunpremita pugno.
  
  La kvarpersona teamo kunvenis kiam la veturilo leviĝis, haltigante sian movadon kaj tirante siajn armilojn. Tuj kiam la pordo malfermiĝis, ili elverŝis serĉante ĉambron 201. Tuj, kirlado de pugnoj kaj kruroj leviĝis inter ili, ŝokis eĉ Bo.
  
  Iu atendis.
  
  Drake ektremis kiam la pugno trafis lin super la okulkavo, sed ignoris la doloron. Piedo provis kapti sian propran, sed li flankenpaŝis. La sama figuro retropaŝis kaj ĉirkaŭis Alicion, frapante sian korpon en la gipsitan muron. Mai ĉesigis la pugnobatojn per siaj levitaj brakoj, kaj tiam Bo surterigis rapidan pugnobaton, unu-du, kiu ĉesigis ĉian impeton kaj venigis la atakanton sur siajn genuojn.
  
  Drake eksaltis kaj poste frapis sian pugnon per ĉiuj fortoj. La tempo malkreskis. La figuro, fortika viro en dika jako, ektremis sub la bato de la Yorkshireman, sed iel sukcesis deturni la plej fortan parton de li. Drake falis sur sian flankon, perdante sian ekvilibron.
  
  "Batasako," Mai diris. "Li estas batsako. Poziciita por bremsi nin."
  
  Bo enveturis pli forte ol antaŭe. "Li estas mia. Ĉu vi iras."
  
  Drake saltis super la genuanta figuro, kontrolante la ĉambrajn numerojn. Ili estis nur tri ĉambroj for de sia celo, kaj restis al ili unu minuto. Ili restis en la finaj sekundoj. Drake haltis ekster la ĉambro kaj piedbatis la pordon. Nenio okazis.
  
  Mai flankenpuŝis lin. "Movu."
  
  Unu alta bato - kaj la arbo fendetiĝis, la dua - kaj la kadro kolapsis. Drake tusis. "Ĝi certe malfortigis lin por vi."
  
  Interne, ili etendiĝis, armiloj pretaj kaj serĉado rapide, sed la objekto, kiun ili serĉis, estis terure evidenta. Ĝi estis meze de la lito, brila A4-foto. Alicia marŝis al la lito, ĉirkaŭrigardante.
  
  "La ĉambro estas senmakula," Mai diris. "Mi vetas neniujn kondukojn."
  
  Alicia haltis ĉe la rando de la lito, rigardante malsupren kaj malprofunde spirante. Ŝi balancis la kapon kaj ĝemis kiam Drake aliĝis al ŝi.
  
  "Ho mia Dio. Kio estas tio-"
  
  Li estis interrompita per telefonvoko. Drake ĉirkaŭiris la liton, iris al la noktotablo kaj kaptis la telefonon de la lulilo.
  
  "Jes!"
  
  "Ha, mi vidas, ke vi faris ĝin. Ĝi ne povus esti facila."
  
  "Marto! Vi estas freneza bastardo. Ĉu vi lasis al ni foton de la bombo? Fika foto?"
  
  "Jes. Via unua indico. Kial vi pensis, ke mi lasos vin havi la veran aferon? Tiel stulta. Sendu ĉi tion al viaj gvidantoj kaj ovokapoj. Ili kontrolos la seriajn numerojn kaj ĉiujn aliajn aferojn. Plutoniaj kanistroj E. Fisila materialo. Enuigaj aferoj, vere. La sekva indico estos eĉ pli rimarkinda."
  
  En tiu momento, Bo eniris la ĉambron. Drake esperis ke li trenus la Punĉilon kun li, sed Bo desegnis imagan linion tra sia karotida arterio. "Li memmortigis," diris la franco per konsternita voĉo. "Pilolo por memmortigo."
  
  Crap.
  
  "Vi vidas?" Marto diris. "Ni estas tre seriozaj."
  
  "Bonvolu Marsh," provis Drake. "Nur diru al ni kion vi volas. Ni faros ĝin ĝuste nun, diablo."
  
  "Ho, mi estas certa ke vi farus. Sed ni konservos tion por poste, ĉu ne? Kio pri ĉi tio? Kuru por la indico numero du. Ĉi tiu ĉasado pliboniĝas kaj pli malfacilas. Vi havas dudek minutojn por atingi la restoracion Marea. Cetere, ĉi tio estas itala plado kaj ili faras tre bongustan kalzonon el Nduyu, fidu min. Sed ni ne haltos tie, miaj amikoj, ĉar ĉi tiun spuron vi trovos sub la necesejo. Ĝuu."
  
  "Marĉo" -
  
  "Dudek minutojn".
  
  La linio estas rompita.
  
  Drake ĵuris, turnis sin kaj kuris per ĉiuj fortoj.
  
  
  ĈAPITRO SEP
  
  
  Sen alia elekto, Torsten Dahl kaj lia teamo decidis forlasi la aŭton kaj forveturi. Li volis nenion pli ol teni firme dum Smith ĵetis la potencan sportkamioneton ĉirkaŭ duon dekduon da anguloj, pneŭoj kriante dum objektoj moviĝis, sed Novjorko tiutempe estis nenio pli ol kolera grumbleto de flavaj taksioj, busoj kaj luaŭtoj. Al Dahl venis la vorto "Senstrato", sed ĝi okazis ĉiutage, la plej grandan parton de la tago, kaj la kornoj ankoraŭ bruegis kaj homoj kriegis de la rulitaj fenestroj. Ili kuris per sia tuta forto, sekvante la indikojn. Lauren kaj Yorgi tiris sur siajn kuglorezistajn veŝtojn. Kenzi trotadis apud Dal, paŭzante siajn lipojn.
  
  "Mi multe pli utilus al vi," ŝi diris al Dahl.
  
  "Ne".
  
  "Ho, venu, kiel tio povus dolori?"
  
  "Neniam".
  
  "Ho, Torsti-"
  
  "Kenzi, vi ne rericevas vian malbenitan katanan. Kaj ne nomu min tiel. Tiu freneza virino donas al mi moknomojn estas sufiĉe malbona."
  
  "Ho jes? Same kiel vi kaj Alicia iam... ĉu vi scias?"
  
  Smith grumblis dum ili transiris ankoraŭ alian intersekciĝon, vidante piedirantoj kaj motorciklantoj bloki la verdan lumon, ĉiuj tenante siajn vivojn en siaj manoj sed certe ili ne estis tiuj, kiuj vundiĝus hodiaŭ. Ili rapide kuregis laŭ la sekva strato, la soldatoj apenaŭ sentante la varmegon de la sprinto, kiam ili preterpasis du malrapidajn Priuson, frakasante siajn flankajn spegulojn. La GPS bipis.
  
  "Kvar minutojn al la haveno," Yorgi taksis. "Ni devus malrapidigi."
  
  "Mi malrapidiĝos post tri," Smith klakis. "Ne montru min al mia laboro."
  
  Dahl donis al Kensi Glock kaj Honkongan pistolon, neniu facila tasko, ne facila por fari kaŝe en Novjorko. Li ektremis dum li faris tion. Kontraŭ lia pli bona juĝo, ili estis praktike devigitaj akcepti la helpon de fripona agento. Estis nekutima tago, kaj ĉiuj mezuroj, eĉ malesperaj, estis postulataj. Kaj vere, li ankoraŭ sentis, ke ili povus havi parencecon, ian paralelajn militanojn, kiuj pliigis lian nivelon de fido.
  
  Li kredis ke ili povis savi Bridget Mackenzie, ne grave kiom forte ŝi rezistis.
  
  Nun Smith moviĝis trans du lenojn, surŝultrigante la ekhaltitan F150, sed daŭre moviĝis sen retrorigardi. Sen tempo, ili ne povis pagi ajnajn bonaĵojn, kaj la terura nubo pendanta super ili signifis ke ili estis devigitaj iri tute-en, la tutan tempon.
  
  Dahl martelis la martelon de sia armilo. "La magazeno estas malpli ol unu minuton for," li diris. "Kaj kial diable ili ne ordigas ĉiujn ĉi tiujn truojn?"
  
  Smith simpatiis kun li. La vojoj estis senfinaj, fositaj, danĝeraj etendaĵoj, kie aŭtoj malrapide veturis ĉirkaŭ malebenaj fosaĵoj, kaj vojlaboroj ekestis ĉiumomente, ŝajne indiferentaj al la horo de la tago aŭ al trafikdenseco. Vere estis tiu hundo sur hundo, kaj neniu persono volis helpi al iu alia.
  
  Ili rapide direktiĝis al la GPS kaj celis la sagpinton. La freŝeco de la frua mateno sendis anseron al ilia nuda haŭto, rememorigante al ili ĉiujn, ke estas ankoraŭ frue. Sunlumo filtris tra interspacoj en la nuboj, pentrante la dokojn kaj proksiman riveron pala oro. Tiuj homoj, kiujn Dahl povis vidi, okupiĝis pri siaj kutimaj aferoj. Li imagis la areon de la haveno malhela kaj morna, sed krom la stokejoj, ĝi estis pura kaj ne aparte homplena. Kaj ĝi ne estis okupata, ĉar la ĉefaj ekspedareoj estis trans la golfo en Nov-Ĵerzejo. Tamen, Dahl vidis grandajn, mizerajn ujojn kaj longan, larĝan ŝipon senmovan sur la akvo, kaj grandegajn blu-pentritajn ujgruojn kiuj povis pasi laŭ la fervojaj trakoj laŭ la moleo kaj kolekti siajn ujojn per disvastiloj.
  
  Maldekstre estis magazenoj, kaj ankaŭ korto plena de pli helaj ujoj. Dahl montris al konstruaĵo cent kvindek futojn for.
  
  "Ĉi tiu estas nia knabo. Smith, Kenzi, venu antaŭen. Mi volas, ke Lauren kaj Yorgy estu malantaŭ ni."
  
  Li paŝis malantaŭen, koncentriĝis nun, koncentriĝis kontraŭbatali unu atakon malantaŭ ili antaŭ ol ili pluiris al la sekva... kaj poste la sekvan, ĝis tiu ĉi koŝmaro finiĝos kaj li povis reveni al sia familio. Ĵus pentritaj pordoj vicis la flankon de la konstruaĵo, kaj Dahl rigardis supren por vidi la unuan fenestron.
  
  "Malplena oficejo. Ni provu la sekvan."
  
  Pasis kelkaj minutoj, kiam la grupo rampis laŭ la flanko de la konstruaĵo, la armiloj pretaj, kontrolante fenestron post fenestro, pordon post pordo. Dahl rimarkis kun seniluziiĝo ke ili komencas altiri la atenton de lokaj laboristoj. Li ne volis fortimigi ilian predon.
  
  "Ni".
  
  Ili rapidis antaŭen, fine atingante la kvinan fenestron kaj rapide rigardante. Dahl vidis larĝan spacon plenigitan de kartonaj skatoloj kaj lignaj kestoj, sed apud la fenestro li ankaŭ vidis rektangulan tablon. Kvar viroj sidis ĉirkaŭ la tablo kun la kapo malsupren, kvazaŭ ili parolus kaj planus kaj pripensus. Dahl falis teren kaj kaŭris, apoginte sin al la muro.
  
  "Ni fartas bone?" Smith demandis.
  
  "Eble," diris Dahl. "Povus esti nenio... sed-"
  
  "Mi fidas vin," diris Kenzi kun iom da sarkasmo. "Vi gvidas, mi sekvos," Ŝi tiam balancis la kapon. "Ĉu vi homoj vere estas tiel frenezaj? Nur rapidu tien kaj komencu unue pafi?"
  
  Viro alproksimiĝis, strabante al ili. Dahl levis sian HK kaj la viro frostiĝis kun la manoj en la aero. La decido estis farita ĉefe ĉar la ulo estis en la rekta vidlinio de iu ajn en la magazeno. Pasis malpli ol sekundo antaŭ ol Dal leviĝis, turniĝis kaj frapis sian ŝultron en la eksteran pordon. Smith kaj Kenzi estis kun li, legante lian menson.
  
  Kiam Dahl eniris la vastan magazenon, kvar viroj eksaltis de la tablo. Iliaj armiloj kuŝis kontraŭ iliaj flankoj, kaj nun ili forigis ilin, pafante sendistinge al la proksimiĝantaj fremduloj. Kugloj flugis tra la tuta loko, frakasante la fenestron kaj pugnobatante la turnpordon. Dal plonĝis kapantaŭen, ruliĝante, emerĝante, pafante. La viroj malantaŭ la tablo retiriĝis, pafante malantaŭen, pafante super la ŝultroj kaj eĉ inter la kruroj dum ili kuris. Nenie estis sekura. Hazarda pafado plenigis la kavernan spacon. Dahl apogis sin sur ambaŭ kubutoj ĝis li atingis la tablon kaj turnis ĝin, uzante ĝin kiel ŝildon. Unu fino frakasiĝis kiam granda kalibro kuglo trairis rekte.
  
  "Feraĵo".
  
  "Ĉu vi provas mortigi min?" Kenzi murmuris.
  
  La granda svedo ŝanĝis taktikojn, levis grandegan tablon, kaj poste lanĉis ĝin en la aeron. La falantaj randoj kaptis la maleolojn de unu viro, sendante lin flugi, kaj lia pafilo forflugis flanken. Ĉar Dal rapide alproksimiĝis, la voĉo de Kenzi malrapidigis lin.
  
  "Atentu kun tiuj aĉuloj. Mi laboris ĉie en la Proksima Oriento kaj vidis milojn da ili en veŝtoj."
  
  Dahl hezitis. "Mi ne pensas, ke vi povas simple-"
  
  La eksplodo skuis la murojn de la magazeno. La svedo defalis de siaj piedoj, flugis en la aeron kaj trafis en la jam rompitan fenestron. Blanka bruo plenigis lian kapon, superfortante la zumado en liaj oreloj, kaj dum sekundo li nenion povis vidi. Kiam lia vizio komencis klariĝi, li ekkomprenis ke Kenzi kaŭras antaŭ li, frapetante liajn vangojn.
  
  "Vekiĝu, ulo. Ĝi ne estis la tuta korpo, nur granato."
  
  "Ho. Nu, ĝi plibonigas min."
  
  "Jen nia ŝanco," ŝi diris. "La cerbokomocio demetis ankaŭ liajn kunidiotojn de iliaj piedoj."
  
  Dahl pene leviĝis. Smith estis sur siaj piedoj, sed Lauren kaj Yorgy estis surgenue, fingroj premitaj al iliaj tempioj. Dahl vidis, ke la teroristoj komencas rekonsciiĝi. La urĝeco pikis lin kiel pinglo trapikanta pecon da mola viando. Levante sian pistolon, li denove venis sub fajron, sed sukcesis vundi unu el la altiĝantaj teroristoj kaj rigardis kiel la viro kaŭriĝis kaj falis.
  
  Smith preterkuris. "Kaptis lin."
  
  Dahl ekgvidis. Kenzi elpremis pafojn apud li. La du ceteraj teroristoj ĉirkaŭiris la angulon, kaj Dahl ekkomprenis ke ili direktiĝis al la elirejo. Li malrapidiĝis momente, poste ĉirkaŭiris la saman angulon, singarde pafante, sed liaj kugloj trafis nur malplenan aeron kaj betonon. La pordo estis larĝe malfermita.
  
  La obuso resaltis internen.
  
  Nun la eksplodo estis kompreneble, la SPIR-teamo sin kovris kaj atendis ke la ŝrapnelo preterpasos ilin. La muroj skuiĝis kaj krakis sub la peza trafo. Tiam ili staris sur la piedoj, premante tra la pordo en la ŝirmejo kaj en la helan tagon.
  
  "La unua matene," diris Smith.
  
  Dahl rigardis en la indikitan direkton, vidis du figurojn kuri, kaj malantaŭ ili la Hudson, kondukantan al la Supra Golfeto. "Puraĵo, ili eble havas rapidboatojn."
  
  Kenzi falis sur unu genuon, zorge celante. "Do ni prenos..."
  
  "Ne," Dahl mallevis la kanon de sia armilo malsupren. "Ĉu vi ne vidas la civilulojn tie?"
  
  "Zubi," ŝi ĵuris en la hebrea lingvo, kiun Dahl ne komprenis. Kune, Smith, Kenzi kaj svedo komencis la okupon. La teroristoj agis rapide, ili jam estis preskaŭ ĉe la kajo. Kenzi kompromitis pafante ŝian HK en la aeron, atendante la civilulojn aŭ kuri aŭ kaŝi.
  
  "Vi povas danki min post kiam ni savos la tagon," ŝi bojis.
  
  Dahl vidis, ke vojo de ŝanco malfermiĝis antaŭ li. Ambaŭ teroristoj staris tute alte kontraŭ la akveca fono, bonegaj celoj, kaj la aventura fajro de Kensi liberigis la vojon por ili. Li malrapidiĝis kaj metis la stokon al sia ŝultro, zorge celante. Smith sekvis eblemon apud li.
  
  La teroristoj turniĝis kvazaŭ ekzercantaj telepation, jam pafante. Dahl konservis sian fokuson kiam la antaŭeco fajfis inter la lancistoj. Lia dua kuglo trafis la celon en la brusto, la tria - en la frunto, ĝuste en la centro. La viro ruliĝis, jam mortinta.
  
  "Lasu unu vivanta," la voĉo de Lauren venis tra lia aŭdilo.
  
  Smith ekpafis. La lasta teroristo jam flankensaltis, kuglo tuŝetis lian jakon dum Smith alĝustiĝis. Per rapida movo, la teroristo ĵetis alian obuson - ĉi-foje laŭ la moleo mem.
  
  "Ne!" Dahl pafis senrezulte, lia koro saltis en lian gorĝon.
  
  La malgranda bombo eksplodis per laŭta sono, la eksplodondo eĥis tra la dokoj. Dahl kaŝis sin malantaŭ la ujo por momento kaj poste elsaltis - sed lia impeto ŝanceliĝis, kiam li vidis, ke nun ne nur la restanta teroristo devas zorgi pri tio.
  
  Unu el la kontenergruoj estis difektita en la bazo per la eksplodo kaj renversis danĝere super la rivero. La sonoj de muelanta, ŝiranta metalo anoncis la neeviteblan kolapson. Homoj rigardis supren kaj komencis forkuri de la alta kadro.
  
  La teroristo elprenis alian obuson.
  
  "Ĉi-foje ne, idioto." Smith jam estis surgenue, strabante laŭ la amplekso. Li ektiris la ellasilon, rigardante la lastan teroriston fali antaŭ ol li povis eltiri la pinglon el la granato.
  
  Sed la gruo ne povis esti haltigita. Listo kaj kolapsante laŭ la longo de la kadro, la peza ferskafaldo trafis sur la varfo, frakasante la kadron kaj polvigante la malgrandan kabanon sur kiun ili falis. La ujoj estis difektitaj kaj repuŝitaj plurajn futojn. Stangoj kaj stangoj el metalo flugis malsupren, resaltante de la tero kiel mortigaj alumetoj. Helblua kolono la grandeco de stratlanterno striis inter Smith kaj Dahl-io, kio povus disŝiri ilin en duono se trafite-kaj haltis nur kelkajn futojn de kie Lauren kaj Yorge staris kun la dorso al la magazeno.
  
  "Ne estas movo." Kenzi celis la teroriston, duoble kontrolante. "Li estas tre morta."
  
  Dahl kolektis siajn pensojn kaj rigardis ĉirkaŭ la dokoj. Rapida kontrolo montris, ke, feliĉe, neniu estis vundita de la ujogruo. Li metis sian fingron sur sian gorĝan mikrofonon.
  
  "La fotilo estas malŝaltita," li diris. "Sed ili ĉiuj estas mortaj."
  
  Lauren revenis. "Bone, mi transdonos ĝin."
  
  La mano de Kenzi ripozis sur la ŝultro de Dahl. "Vi devus lasi min fari la pafon. Mi frakasus la genuojn de tiu bastardo; tiam ni igus lin paroli, iel aŭ alie."
  
  "Tro riska." Dahl komprenis kial ŝi ne faris. "Kaj estas dubinde, ke ni povus igi lin paroli en la mallonga tempo, kiun ni havas."
  
  Kenzi ĉagrenite snufis. "Vi parolas nome de Eŭropo kaj Ameriko. mi estas israelano."
  
  Lauren estas reen sur la linion. "Ni devas iri. Estis fotilo tie. Ne bona."
  
  Dahl, Smith, kaj Kenzi kaperis la plej proksiman aŭton, supozante ke se ĝi nur bezonus ilin kvin minutojn pli ol piedirado, la tempoŝparo povus esti pli ol granda.
  
  
  ĈAPITRO OKO
  
  
  Drake trafis en la betonon de 47-a Strato, elĉerpita kun nur dek ok minutoj forlasitaj sur la horloĝo. Ili tuj renkontis problemon.
  
  "Sepa, oka aŭ Broadway?" Mai kriegis.
  
  Beau mansvingis al ŝi la navigiston. "Marea estas proksima al Centra Parko."
  
  "Jes, sed kiu strato kondukas nin tuj preter ĝi?"
  
  Ili pendis sur la trotuaro dum la sekundoj preterpasis, sciante ke Marsh preparis ne nur atombombon, sed teamojn kiuj prenus la vivojn de du civiluloj por ĉiu minuto kiam ili alvenis malfrue por sia venonta rendevuo.
  
  "Ĝi estas ĉiam okupata sur Broadway," diris Drake. "Ni faru la okan."
  
  Alicia fiksrigardis lin. "Kiel diable vi scias?"
  
  "Mi aŭdis pri Broadway. Neniam aŭdis pri Ok."
  
  "Ho, sufiĉe ĝuste. Kie-"
  
  "Ne! Ĝi estas Broadway!" Bo subite jelfis en sia preskaŭ muzika akĉento. "Restoracio estas plej supre... preskaŭ".
  
  "Preskaŭ?"
  
  "Kun mi!"
  
  Bo ekflugis kiel 100-metra sprintulo, saltante super parkumita aŭto kvazaŭ li ne estus tie. Drake, Alicia, kaj May sekvis proksime post li, turnante orienten al Broadway kaj la intersekciĝo, kie Times Square trembris kaj trembris kaj ignoris ĝiajn flagrantajn ekranojn.
  
  Denove la homamaso malfacile disiĝis, kaj denove Bo kondukis ilin laŭlonge de la vojo. Eĉ ĉi tie turistoj kolektiĝus, kliniĝante malantaŭen, rigardante la altajn konstruaĵojn kaj afiŝtabulojn, aŭ penante decidi ĉu riski sian vivon kaj kuri trans la trafikata vojo. Barkers servis la homamasojn, ofertante malmultekostajn biletojn al diversaj Broadway-spektakloj. Langoj de ĉiuj koloroj plenigis la aeron, preskaŭ superforta, kompleksa miksaĵo. La senhejmuloj estis malmultaj, sed tiuj kiuj pledis por ili kampanjis tre laŭte kaj energie por donacoj.
  
  Antaŭe estis Broadway, plenigita de novjorkanoj kaj vizitantoj, kovrita de piedvojoj, rande de buntaj butikoj kaj restoracioj kun iliaj pendantaj, lumigitaj ŝildoj kaj A-tipaj ekranoj. Preterpasantoj estis malklaraĵoj kiam Drake kaj lia parto de la SPEAR-teamo kuregis plu.
  
  Dek kvin minutoj.
  
  Bo rerigardis lin. "La navigisto diras, ke estas dudek du minutoj da promenado, sed la trotuaroj estas tiom plenplenaj, ke ĉiuj marŝas samrapide."
  
  "Do kuru," Alicia instigis lin. "Skuu vian grandegan voston. Eble ĝi igos vin moviĝi pli rapide."
  
  Antaŭ ol Bo povis diri ion ajn, Drake sentis, ke lia jam rapide sinkanta koro eĉ plu sinkis. La vojo antaŭe estis tute barita ambaŭdirekte, kaj plejparte de flavaj taksioj. Estis frakturo en la flugilo, kaj tiuj, kiuj ne provis ĉirkaŭiri ĝin, malrapide movis siajn aŭtojn eksteren por pli bone rigardi. La trotuaro estis plena de homoj ambaŭflanke.
  
  "Sanga infero"
  
  Sed Bo eĉ ne malrapidiĝis. Malpeza salto kondukis lin al la kofro de proksima taksio, kaj tiam li kuris trans ĝian tegmenton, saltis sur la kapuĉon kaj saltis en la sekvan laŭ la kuranta ekkuro. Majo rapide sekvis, sekvita fare de Alicia, postlasante Drake por esti alkriita kaj atakita fare de la veturilposedantoj.
  
  Drake estis devigita koncentriĝi preter normalo. Ne ĉiuj tiuj maŝinoj estis samaj kaj ilia metalo ŝanĝiĝis, kelkaj eĉ malrapide ruliĝis antaŭen. La vetkuro estis malloza, sed ili saltis de aŭto al aŭto, uzante longŝnuron por antaŭeniri. La homamasoj gapis de ambaŭ flankoj. Estis bone, ke neniu ĝenis ilin ĉi tie kaj ili povis vidi la proksimiĝantan intersekciĝon de Broadway kaj 54-a, tiam 57-a stratoj. Kiam la dispremado de aŭtoj malpliiĝis, Bo elruliĝis el la lasta aŭto kaj rekomencis sian kuron laŭ la vojo mem, Mai apud li. Alicia rerigardis al Drake.
  
  "Nur kontrolante ĉu vi falis tra tiu malfermita luko en la malantaŭo."
  
  "Jes, riska elekto. Mi nur dankas, ke tiam ne ekzistis kabrioletoj."
  
  Malantaŭ alia intersekciĝo kaj 57-a Strato, betonmiksiloj, liverkamionetoj, kaj ruĝblankaj barieroj estis vicigitaj. Se la teamo opiniis ke ili estis sukcesaj, aŭ ke tiu kuro estus same rekta antaŭen kiel la antaŭa, iliaj iluzioj estis subite frakasitaj.
  
  Du viroj eliris el malantaŭ liverkamiono, pafiloj direktitaj rekte al la kuristoj. Drake ne maltrafis eĉ unu takton. La konstanta batalo, la jaroj da batalado, altigis liajn sentojn kaj tenis ilin tie, dudek kvar horojn tage. La minacaj formoj tuj manifestiĝis, kaj senhezite, li ŝargis kapalte kontraŭ ili, ĝuste antaŭ la proksimiĝanta cementkamiono. Unu el la pistoloj bruegis flanken, kaj alia blokiĝis sub la korpoj de unu el la viroj. Drake ŝanceliĝis reen kiam la bato alteriĝis sur la flankon de lia kranio. Malantaŭ ili, li aŭdis la mueladon de la radoj de cementkamiono dum ĝi forte bremsis, kaj la malbenon de ĝia ŝoforo...
  
  Li vidis grandegan grizan korpon turni sin al li...
  
  Kaj li aŭdis la timigitan krion de Alicia.
  
  "Mat!"
  
  
  ĈAPITRO NAU
  
  
  Drake povis nur rigardi kiel la neregebla kamiono turniĝis al li. La atakantoj ne retiriĝis eĉ unu sekundo, superverŝante lin per hajlo de batoj, ĉar ilia propra sekureco ne ĝenis ilin. Li estis pugnobatita en la gorĝo, brusto kaj suna plekso. Li rigardis la balanciĝantan korpon kaj piedbatis, kiam ĝi flugis rekte super lia kapo.
  
  La unua teroristo falis malantaŭen, stumblante, kaj estis renversita per unu el la radoj, la efiko rompis lian dorson kaj finante lian minacon. La alia palpebrumis kvazaŭ miregigita de la malmodesteco de Drake, poste turnis sian kapon al la proksimiĝanta kamiona lito.
  
  La malseka vangofrapo sufiĉis. Drake ekkomprenis ke li estis freneza, kaj tiam vidis la kranion de la unua teroristo frakasi sub la glitradoj kiam la malantaŭo de la kamiono turniĝis super li. La kadro estis platigita, li povis nur esperi. La mallumo englutis ĉion dum frakcio de sekundo, eĉ la sonon. La fundo de la kamiono moviĝis super li, malrapidiĝis, malrapidiĝis, kaj poste abrupte haltis.
  
  La mano de Alicia etendis sub li. "Ĉu vi estas bone?"
  
  Drake ruliĝis al ŝi. "Pli bone ol tiuj uloj."
  
  Bo atendis, preskaŭ moviĝante de piedo al piedo, kiam li rigardis sian horloĝon. "Kvar minutoj restas!"
  
  Elĉerpita, kontuzita, gratita kaj batita, Drake devigis sian korpon en agon. Ĉi-foje, Alicia restis kun li, kvazaŭ sentante, ke li povas ricevi iom da distraĵo post proksima maltrafo. Ili preteriris la turisthomasojn, trovante Centra Parko Suda kaj la Marea inter amaso da aliaj restoracioj.
  
  Mae montris signon, relative netrudeman por Novjorko.
  
  Bo kuris antaŭen. Drake kaj la aliaj kaptis lin ĉe la pordo. La kelnerino fikse rigardis ilin, ilian malordan aspekton, iliajn pezajn jakojn kaj retiriĝis. Estis klare el ŝiaj okuloj, ke ŝi antaŭe vidis detruon kaj suferon.
  
  "Ne maltrankviliĝu," diris Drake. "Ni estas angloj."
  
  Mai sendis rigardon al lia direkto. "Japana".
  
  Kaj Bo interrompis sian serĉadon de la vira ĉambro kun levita brovo. "Certe ne la angla."
  
  Drake kuris kiel eble plej gracie tra la ankoraŭ fermita restoracio, frotante seĝon kaj tablon survoje. La vira necesejo estis malgranda, konsistanta el nur du pisejoj kaj necesejo. Li rigardis sub la bovlon.
  
  "Estas nenio ĉi tie," li diris.
  
  Streĉiteco montriĝis sur la vizaĝo de Beauregard. Li frapetis la butonojn de sia horloĝo. "La tempo finiĝis".
  
  La kelnerino apud ŝi saltis dum la telefono sonoris. Drake etendis sian manon al ŝi. "Ne rapidu. Bonvolu preni vian tempon."
  
  Li pensis, ke ŝi povas forkuri, sed interna decido direktis ŝin al la tubo. En tiu momento, Alicia eliris el la virina ĉambro kun maltrankvila mieno sur la vizaĝo. "Li ne estas tie. Ni ne havas tion!"
  
  Drake ektremis kvazaŭ li estus trafita. Li ĉirkaŭrigardis. Ĉu povas esti alia necesejo en ĉi tiu eta restoracio? Eble kabineto por dungitoj? Ili devus denove kontroli, sed la kelnerino jam telefonis. Ŝiaj okuloj direktiĝis al Drake kaj ŝi petis al la alvokanto atendi.
  
  "Ĝi estas viro nomata Marsh. Por vi."
  
  Drake sulkigis la brovojn. "Li nomis min per mia antaŭnomo?"
  
  "Li diris anglo." La kelnerino levis la ŝultrojn. "Jen ĉio li diris."
  
  Bo restadis apud li. "Kaj ĉar vi facile konfuziĝas, mia amiko, tio estas vi."
  
  "Al via sano".
  
  Drake etendis manon al la telefono, unu mano frotante lian vangon dum ondo de laceco kaj streĉo superfluis lin. Kiel ili povus malsukcesi nun? Ili venkis ĉiujn obstaklojn, kaj tamen Marsh eble ankoraŭ iel ludas kun ili.
  
  "Jes?"
  
  "Marŝu ĉi tie. Nun diru al mi, kion vi trovis?"
  
  Drake malfermis sian buŝon, poste rapide fermis ĝin. Kio estis la ĝusta respondo? Eble Marsh atendis la vorton "nenio". Eble...
  
  Li paŭzis, hezitante de respondo al respondo.
  
  "Diru al mi, kion vi trovis, aŭ mi havos la ordonon mortigi du novjorkanojn en la venonta minuto."
  
  Drake malfermis la buŝon. Damnu ĝin! "Ni trovis-"
  
  Mai tiam elkuris el la virina necesejo, glitante sur la malsekaj kaheloj kaj falante sur sian flankon. En ŝia mano estis malgranda blanka koverto. Bo estis ĉe ŝia flanko en unu sekundo, prenis la koverton kaj donis ĝin al Drake. Mai kuŝis sur la planko, peze spirante.
  
  Alicia rigardis ŝin kun la buŝo malfermita. "Kie vi trovis ĉi tion, Sprite?"
  
  "Vi faris tion, kion ili nomas 'knaba aspekto', Taz. Kaj tio ne devus surprizi iun ajn, ĉar vi ĉiukaze estas tri kvaronoj viro."
  
  Alicia buliĝis pro kolero en la silento.
  
  Drake tusis kiam li malfermis la koverton. "Ni... trovis... ĉi tiun... malbenitan poŝmemorilon, Marsh. Damne, ulo, kio estas ĉi tio?"
  
  "Bonega laboro. Bonega laboro. Mi estas iom seniluziigita, sed hej, eble venontfoje. Nun nur rigardu detale USB. Ĉi tiu estas via fina kontrolo, kaj kiel antaŭe, vi eble volas transdoni ĝin al iu kun pli da inteligenteco ol vi aŭ la NYPD."
  
  "Ĉu ĉi tio estas la interno de... kuko?" Drake rimarkis, ke la kelnerino ankoraŭ staras proksime.
  
  Marto laŭte ridis. "Ho, bone, ho, tre bone. Ni ne lasu la katon el la sako, ĉu? Jes estas. Nun aŭskultu, mi donas al vi dek minutojn por sendi la enhavon de la poŝmemoro al tiuj, kiuj estas pli bonaj ol vi, kaj tiam ni rekomencos."
  
  "Ne, ne, ni ne scias." Drake mansvingis al majo, kiu portis malgrandan dorsosakon en kiu ili kaŝis etan tekkomputilon. La japanino levis sin de la tero kaj alproksimiĝis.
  
  "Ni ne persekutos niajn vostojn tra ĉi tiu urbo, Marĉo."
  
  "Um, jes vi faros. Ĉar mi tiel diras. Do la tempo pasas. Ni ekfunkciigu la tekkomputilon kaj ĝuu kio sekvas, ĉu bone? Kvin, kvar..."
  
  Drake frapis sian pugnon sur la tablon kiam la linio estingiĝis. Kolero bolis en lia sango. "Aŭskultu, Marsh-"
  
  La restoraciofenestro eksplodis kiam la antaŭa ŝirmo de la kamioneto trafis en la manĝejon. La vitro frakasiĝis, kaj pecetoj flugis tra la aero. Pecoj da ligno, plasto kaj mortero eksplodis en la ĉambron. La kamioneto ne haltis, frapante en siajn pneŭojn kaj muĝante kiel disĉiplo de morto, kiam ĝi rapidis tra la malgranda ĉambro.
  
  
  ĈAPITRO DEK
  
  
  Julian Marsh sentis akran doloron en sia stomako kiam li ruliĝis dekstren. Pecoj da pico falis sur la plankon kaj bovlo da salato falis sur la kanapon. Li rapide kaptis siajn flankojn, tute ne povante ĉesi ridi.
  
  La malalta tablo kiu staris antaŭ li kaj Zoey tremis kiam sovaĝa piedo hazarde piedbatis ĝin. Zoe etendis la manon por subteni lin, donante al li rapidan frapeton sur la ŝultron kiam alia ekscita evento komencis disvolviĝi. Ĝis nun, ili vidis Drake kaj lian skipon fali el la Edison-observis sufiĉe facile kiel viro vestita kiel turisto filmis la okazaĵon de trans la strato-tiam vidis la frenezan paŭzon supren Broadway-tiu histeria sceno estis pli sporada. , ĉar ne estis multaj gvatkameraoj, kiujn loka teroristo povus haki - kaj poste, kun malspiro, rigardis la atakon, kiu iel disvolviĝis ĉirkaŭ la betonmiksilo.
  
  Ĉio ĉi estas agrable distra. Marsh tenis unu-uzatan poŝtelefonon en unu mano kaj la femuron de Zoe en la alia dum ŝi manĝis kelkajn tranĉaĵojn da ŝinko kaj fungoj kaj tekstis en Fejsbuko.
  
  Antaŭ ili estis tri ekranoj, po dek ok colojn. La paro nun montris grandan atenton kiam Drake kaj Firmao enpenetris en la malgrandan italan restoracion. March kontrolis la horon kaj ekrigardis la buntajn artfajraĵojn.
  
  "Diable, tio estas proksima."
  
  "Ĉu vi estas ekscitita?"
  
  "Jes, ĉu ne?"
  
  "Ĝi estas normala filmo." Zoey paŭcis. "Sed mi esperis pli da sango."
  
  "Nur atendu momenton, mia amato. Pliboniĝante".
  
  La geedzoj sidis kaj ludis en luita apartamento, kiu apartenis al unu el la terorismaj ĉeloj; baza, pensis Marsh. Ekzistis kvar teroristoj, unu el kiuj, laŭ antaŭa peto, starigis rigardejon por marto kiu aspektis kiel kinejo. Dum la Pitia paro ĝuis spekti, la viroj sidis flanke, amasiĝis ĉirkaŭ malgranda televido, kaj skanis dekojn da aliaj kanaloj, serĉante novaĵojn aŭ atendante iun vokon. Marto ne sciis kaj ne zorgis. Li ankaŭ ignoris strangajn kaŝajn rigardojn, bone sciante, ke li estas bela viro kun nekutima personeco, kaj kelkaj homoj - eĉ aliaj viroj - ŝatis aprezi tian personecon.
  
  Zoe montris al li iom pli da aprezo glitante siajn manojn laŭ la antaŭo de siaj boksistoj. Diablo, ŝi havis akrajn ungojn.
  
  Akra kaj tamen iel ... plezuro.
  
  Li rigardis al la atomkazo dum momento-termino kiun li ne povis tute eltiri el sia kapo, kvankam la pli malgranda bombo estis en la granda tornistro-kaj poste ŝtopis iom da kaviaro en lian buŝon. La tablo aranĝo antaŭ ili estis, kompreneble, grandioza, konsistanta el netakseblaj kaj sengustaj produktoj, sed ili ĉiuj estis bongustaj.
  
  Ĉu ĝi estis atombombo krianta lian nomon?
  
  Marsh sciis, ke estas tempo agi kaj vokis, parolante kun ĉarma kelnerino kaj poste kun anglo kun densa akcento. La ulo havis unu el tiuj strangaj sonkoloroj de sia voĉo - io, kio odoris je la kamparanaro - kaj Marsh faris torditajn vizaĝojn, provante distingi la vokalon el la vokalo. Ne facila tasko, kaj ĝi fariĝas iom pli malfacila kiam virinaj manoj premas vian Nuksrompilon.
  
  "Diru al mi, kion vi trovis, aŭ mi havos la ordonon mortigi du novjorkanojn en la venonta minuto." Marsh ridetis dum li diris tion, ignorante la ĝenajn rigardojn ĵetitajn de liaj studentoj trans la ĉambron.
  
  La anglo iom pli hezitis. Marto trovis tranĉaĵon de kukumo, kiu falis el salatobovlo kaj penetris ĝin profunde en la hararon de Zoe. Ne ke ŝi iam rimarkis. Dum la minutoj pasis, Marto parolis tra la forbruliga ĉambro, pli kaj pli ekscitita. Estis malvarma botelo da Bollinger apud li, kaj li pasigis duonminuton verŝante grandan glason. Zoe skuis al li dum ili laboris, kaj ili trinketis el la sama glaso, kun kontraŭaj randoj, kompreneble.
  
  "Kvin," diris March en la telefonon. "Kvar, tri..."
  
  La manoj de Zoe iĝis speciale insistaj.
  
  "Du".
  
  La anglo provis marĉandi kun li, klare demandante, kio diable okazas. March imagis, ke la aŭtomobilo, kiun li aranĝis, frakasi tra la glaco en antaŭfiksita tempo, celante nun, akcelante, alproksimiĝante al la sensuspekta restoracio.
  
  "Unu".
  
  Kaj tiam ĉio eksplodis.
  
  
  ĈAPITRO DEK UNUA
  
  
  Drake kuris al la muro de la restoracio, kaptinte la kelnerinon je la talio kaj trenante ŝin kun si. El lia ruliĝanta korpo falis pecetoj de vitro kaj briko. La aliranta kamioneto kriis por pliigi tiradon kiam ĝiaj pneŭoj trafis la plankon de la restoracio kaj la mezo de la aŭto falis super la fenestrobreton, la dorso nun supren kaj trafis en la lintelon super la vitro. Metalo skrapita. La tabloj kolapsis. Seĝoj amasiĝis kiel rubo antaŭ li.
  
  Alicia ankaŭ reagis senprokraste ĉirkaŭpaŝante la tablon kaj forglitante, ŝia nura vundo estanta malgranda tranĉo sur sia malsupra gambo de rapide fluganta arbopeceto. Mai iel sukcesis ruliĝi super la supro de la moviĝanta tablo sen ajna difekto, kaj Bo iris unu paŝon pli bone, saltante super ŝi kaj saltante de surfaco al surfaco, fine tempigante la salton tiel ke liaj gamboj kaj brakoj trafis la flankan muron. kaj helpis. li surteriĝas sekure.
  
  Drake levis la okulojn, la kelnerino kriegante apud li. Alicia rigardis akuze.
  
  "Do vi kaptis ŝin, ĉu ne?"
  
  "Atentu!"
  
  La kamioneto ankoraŭ moviĝis antaŭen, malrapidiĝante je la sekundo, sed nun la kanono de pistolo elstaris el la mallevita pasaĝerfenestro. Alicia kliniĝis kaj kovris. Mai reruliĝis iom pli. Drake eltiris sian pistolon kaj pafis ses kuglojn en sian senkorpan brakon, la sonoj laŭtaj en la enfermita spaco, konkurante kun la surdiga muĝado de la kamioneto. Bo jam moviĝis, rondirante la malantaŭon de la aŭto. Fine la radoj ĉesis turniĝi kaj haltis. Rompitaj tabloj kaj seĝoj kaskadis de la kapuĉo kaj eĉ de la tegmento. Drake certigis ke la kelnerino estis nedifektita antaŭ antaŭeniri, sed flank tiam, Bo kaj May jam estis ĉe la aŭto.
  
  Bo rompis la fenestron de la ŝoforo kaj luktis kun la figuro. Mai kontrolis la lokon tra la rompita glaco kaj tiam prenis splititan lignopecon.
  
  "Ne," Drake komencis, lia voĉo iom raŭka. "Ni bezonas-"
  
  Sed Mai ne estis en humoro aŭskulti. Anstataŭe, ŝi ĵetis la improvizitan armilon tra la antaŭan glacon kun tia forto, ke ĝi enprofundiĝis en la frunton de la ŝoforo, tremante surloke. La okuloj de la viro returniĝis kaj li ĉesis batali kontraŭ Bo, la franco aspektante miregigita.
  
  "Li vere estis kun mi."
  
  Mai levis la ŝultrojn. "Mi pensis, ke mi devus helpi."
  
  "Helpon?" Drake ripetis. "Ni bezonas vivantan almenaŭ unu el tiuj bastardoj."
  
  "Kaj en tiu noto," diris Alicia. "Mi fartas bone, ta. Estas agrable vidi, ke vi tamen savas la azenon de kelnerino Wendy."
  
  Drake mordis sian langon, sciante je iu profunda nivelo ke Alicia nur mokis lin. Beauregard jam trenis la ŝoforon el la aŭto kaj traserĉis siajn poŝojn. Alicia marŝis al la mirakle netuŝita tekokomputilo. La USB-poŝmemoro finiĝis ŝargi kaj montris amason da bildoj, maltrankviligantajn bildojn de arĝentaj kanistroj, kiuj malvarmigis la sangon de Drake.
  
  "Ĝi aspektas kiel la interno de bombo," li diris, ekzamenante dratojn kaj relajsojn. "Sendu ĉi tion al Moore antaŭ ol io alia okazos."
  
  Alicia kliniĝis super la maŝinon, frapante.
  
  Drake helpis la kelnerinon leviĝi. "Ĉu vi fartas bone, amo?"
  
  "Mi... mi pensas ke jes."
  
  "Mento. Nun kiel vi faru al ni iom da lasagno?"
  
  "La kuiristo... la kuiristo ankoraŭ ne alvenis." Ŝia rigardo balais pro timo ĉe la detruo.
  
  "Diable, mi pensis, ke vi ĵus ĵetis ilin en la mikroondon."
  
  "Ne maltrankviliĝu". Mai aliris kaj metis sian manon sur la ŝultron de la kelnerino. "Ili estos rekonstruitaj. La asekura kompanio devus prizorgi tion."
  
  "Mi esperas ke jes".
  
  Drake denove mordis sian langon, ĉi-foje por ne malbeni. Jes, estis beno, ke ili ankoraŭ spiras, sed Marsh kaj liaj kunuloj ankoraŭ ruinigis la vivojn de homoj. Sen konscienciĝo. Sen etiko kaj sen angoro.
  
  Estis kvazaŭ telefono sonoris super psika konekto. Ĉi-foje Drake respondis la telefonon.
  
  "Ĉu vi ankoraŭ piedbatas?"
  
  La voĉo de Marsh igis lin voli trafi ion, sed li faris tion profesie. "Ni sendis viajn fotojn plu."
  
  "Ho, bonega. Do, tio estas iom traktita. Mi esperas, ke vi prenis ion por manĝi dum vi atendis, ĉar ĉi tiu sekva parto - nu, ĝi povus mortigi vin."
  
  Drake tusis. "Vi scias, ke ni ankoraŭ ne testis vian bombon."
  
  "Kaj aŭdante tion, mi povas vidi, ke vi volas malrapidigi aferojn dum vi provas atingi. Ĝi ne okazos, mia nova amiko. Ĉi tio tute ne okazas. Viaj policanoj kaj agentoj, militistoj kaj fajrobrigadistoj, povas esti parto de bone oleita maŝino, sed ili ankoraŭ estas maŝino, kaj ili bezonas iom da tempo por survoji. Do mi uzas ĉi tiun tempon por disŝiri vin. Estas sufiĉe amuza, fidu min."
  
  "Kion la Pitianoj ricevas el ĉio ĉi?"
  
  Marto rikadis. "Ho, mi pensas, ke vi scias, ke ĉi tiu vana grupo da ragamufoj lastatempe eksplodis. Ĉu iam estis io pli difinita? Ili estis gviditaj fare de seria murdisto, psiko-kaŝsekvanto, megalomania kaj ĵaluza reganto. Ili ĉiuj montriĝis esti la sama persono."
  
  En tiu momento, Alicia klinis sin pli proksimen al Drake. "Do diru al ni - kie estas tiu bastardo?"
  
  "Ho, nova knabino. Ĉu vi estas blonda aŭ aziano? Verŝajne blonda, laŭ la maniero kiel ĝi sonas. Karulo, se mi scius kie li estas, mi lasus vin senhaŭtigi lin viva. Tyler Webb ĉiam volis nur unu aferon. Li forlasis la Pitiojn en la momento, kiam li ekkomprenis kie trovi ilin."
  
  "Kiu estis ĉe la merkato?" Drake demandis, akirante kaj tempon kaj informojn nun.
  
  "Ĉi tiu loko estas vera abelujo, ĉu mi pravas? Imagu ĉiujn interkonsentojn faritajn tie, kiuj influos la mondon dum venontaj jardekoj."
  
  "Ramses vendis ion al li," Drake diris, gustumante.
  
  "Jes. Kaj mi certas, ke la ruza franca kolbasa pateo jam diris al vi, kio estis tiu plado. Aŭ vi ĉiam povas demandi lin nun."
  
  Do ĉi tio konfirmis ĝin. March observis ilin, kvankam li ne havis okulojn en la restoracio. Drake sendis mallongan mesaĝon al Moore. "Kion vi dirus al ni kien Webb iris?"
  
  "Nu, serioze, kiu mi estas, Fox News? Poste vi petos de mi monon."
  
  "Mi kontentiĝos kun tiu pugteroristo."
  
  "Kaj revenu al la nuna laboro." March diris tiujn vortojn, kaj tiam ŝajnis amuziĝi, subite ridante. "Pardonu, persona ŝerco. Sed nun ni finis kun la kontrola parto de la ĉasado. Nun mi volas prezenti miajn postulojn al vi."
  
  "Do nur diru al ni." La voĉo de Alicia sonis laca.
  
  "Kio amuzas pri tio? Ĉi tiu bombo eksplodos, se mi ne estos tute kontenta. Kiu scias, kara, eble mi eĉ decidis posedi vin."
  
  En momento, Alicia ŝajnis esti preta foriri, ŝiaj okuloj kaj mieno brulis, por ke ŝi povu ekbruligi la sekan arbaron.
  
  "Mi ŝatus esti sola kun vi," ŝi flustris.
  
  Marto paŭzis, poste daŭris rapide. "Muzeo de Naturhistorio, dudek minutoj."
  
  Drake starigis sian horloĝon. "Kaj tiam?"
  
  "Hmmm kio?"
  
  "Ĉi tio estas grandioza arkitekturo."
  
  "Ho, nu, se vi venis ĉi tien, mi proponus senvestigi viran sekurgardiston nomitan José Gonzalez. Unu el niaj kunuloj kudris miajn postulojn en la tegaĵon de sia jako hieraŭ nokte. La originala maniero transporti dokumentojn, jes, kaj sen reveni al la sendinto."
  
  Drake ne respondis, ĉefe konfuzita.
  
  "Mi scias, kion vi pensas," diris Marsh, denove elmontrante mirindan inteligentecon. "Kial ne simple retpoŝti la fotojn al vi kaj diri al vi, kion vi volas? Nu, mi estas stranga persono. Ili diris al mi, ke mi havas du flankojn, du mensojn kaj du vizaĝojn, sed mi preferas vidi ĝin kiel du apartajn kvalitojn. Unu parto estas kurba, la alia estas fleksita. Ĉu vi scias, kion mi volas diri?"
  
  Drake tusis. "Mi certe scias, kiu vi estas."
  
  "Bonege, tiam mi scias, ke vi komprenos, ke kiam mi vidos viajn kvar kadavrojn disŝiritaj en ĉirkaŭ dek sep minutoj, mi sentos min kaj surprize feliĉa kaj terure ĝenita. Kun vi. Nun adiaŭ."
  
  La linio estas rompita. Drake klakis sur sia horloĝo.
  
  Dudek minutojn.
  
  
  ĈAPITRO DEK DU
  
  
  Hayden kaj Kinimaka pasigis tempon kun Ramses. La terorista princo ŝajnis eksterloke en sia kvadrata ĉelo de ses futoj: malpura, malorda kaj kvankam evidente elĉerpita, paŝadante tien kaj reen kiel enkaĝigita leono. Hayden surmetis sian korpokirason, kontrolis ŝian Glock kaj rezervan municion, kaj petis al Mano fari la saman. De nun, ne estos ŝanco. Kaj Ramses kaj Marsh estis tro saĝaj por esti subtaksitaj.
  
  Eble la terorista mito estis ĝuste kie ĝi volis esti.
  
  Hayden dubis pri ĝi, forte dubis pri ĝi. La batalo ene de la kastelo kaj la malespera morto de lia korpogardisto montris kiom multe li volis eskapi. Cetere, ĉu lia reputacio estis ruinigita? Ĉu li ne devus esti malespera ripari la damaĝon? Eble, sed la homo ne estis detruita ĝis la punkto, kie li ne povis resaniĝi. Hayden rigardis lin marŝi dum Kinimaka alportis al ili kelkajn plastajn seĝojn.
  
  "Estas nukleaj armiloj en ĉi tiu urbo," diris Hayden. "Kion mi certas ke vi scias ĉar vi faris interkonsenton kun Tyler Webb kaj Julian Marsh. Vi estas en ĉi tiu urbo, kaj se venos la tempo, ni damne certigos, ke vi ne estas subtera. Kompreneble viaj sekvantoj ne scias, ke vi estas kun ni..." Ŝi lasis ĝin pendi ĝuste tie.
  
  Ramzes haltis, fiksrigardante ŝin per lacaj okuloj. "Vi volas diri, kompreneble, trompo kie mia popolo baldaŭ mortigos Marsh, postulos respondecon pri la bombo kaj eksplodigos ĝin. Vi devas scii ĉi tion de Webb kaj lia korpogardisto ĉar ili estas la solaj kiuj sciis. Kaj vi ankaŭ scias, ke ili nur atendas mian ordonon." Li kapjesis kvazaŭ al si mem.
  
  Hayden atendis. Ramzes estis sagaca, sed tio ne signifis, ke li ne stumblos.
  
  "Ili eksplodos," diris Ramzes. "Ili faros sian propran decidon."
  
  "Ni povas fari viajn lastajn horojn preskaŭ neelteneblaj," diris Kinimaka.
  
  "Vi ne igos min nuligi ĉi tion," Ramzes diris. "Eĉ per torturo. Mi ne ĉesos ĉi tiun eksplodon."
  
  "Kion vi volas?" Hayden demandis.
  
  "Estos intertraktadoj."
  
  Ŝi studis lin, atente rigardante la vizaĝon de la nova malamiko de la mondo. Ĉi tiuj homoj ne volis ion rekompence, ili ne volis intertrakti, kaj ili kredis, ke morto estas nur paŝo al ia Paradizo. Kien ĉi tio kondukas nin?
  
  Efektive, kie? Ŝi palpadis por sia armilo. "Persono, kiu volas nenion pli ol fari amasmurdon, estas facile trakti," ŝi diris. "Kun kuglo en la kapo."
  
  Ramzes premis sian vizaĝon kontraŭ la kradojn. "Do iru antaŭen, okcidenta hundino."
  
  Hayden ne bezonis esti fakulo por legi la frenezon kaj fervoron, kiuj brilis en tiuj senanimaj okuloj. Senvorte ŝi ŝanĝis la temon kaj forlasis la ĉambron, zorge ŝlosante la eksteran pordon malantaŭ si.
  
  Neniam estu tro singarda.
  
  En la apuda ĉambro estis la ĉelo de Robert Price. Ŝi ricevis permeson konservi la sekretarion ĉi tie pro la baldaŭa minaco kaj lia ebla rolo en ĝi. Kiam ŝi kaj Kinimaka eniris la ĉambron, Price donis al ŝi arogan rigardon.
  
  "Kion vi scias pri la bombo?" ŝi demandis. "Kaj kial vi estis en Amazono, vizitante la terorisman bazaron?"
  
  Price malleviĝis en sian liteton. "Mi bezonas advokaton. Kaj kion vi volas diri? Bombo?"
  
  "Atombombo," diris Hayden. "Ĉi tie en Novjorko. Helpu vin mem, peco de merdo. Helpu vin nun rakontante al ni kion vi scias."
  
  "Serioze". Price ruligis la okulojn. "Mi scias nenion".
  
  "Vi faris perfidon," diris Kinimaka, movante sian korpon pli proksimen al la fotilo. "Ĉu vi volas esti memorita tiel? Epitafo por viaj nepoj. Aŭ ĉu vi preferus esti konata kiel pentinto, kiu helpis savi Novjorkon?"
  
  "Ne gravas kiom bela vi diras ĝin," la voĉo de Price bruis kiel volvita serpento. "Mi ne estis implikita en iuj intertraktadoj pri la "bombo" kaj mi scias nenion. Nun bonvolu, mia advokato."
  
  "Mi donos al vi iom da tempo," diris Hayden. "Do mi kunigos Ramzeson kaj vin, en la saman ĉelon. Vi povas batali ĝin. Ni vidu, kiu parolas unue. Li preferus morti ol vivi, kaj li volas kunporti ĉiun vivantan animon. Vi? Nur certigu, ke vi ne faru memmortigon."
  
  Price aspektis konfuzita, almenaŭ laŭ kelkaj el ŝiaj vortoj. "Sen advokato?"
  
  Hayden turnis sin. "Fiku vin."
  
  La sekretario prizorgis ŝin. Hayden ŝlosis lin interne kaj tiam turnis sin al Mano. "Ĉu ideoj?"
  
  "Mi scivolas ĉu Webb estas implikita en ĉi tio. Li estis figuro dum ĉi tiu tempo."
  
  "Ĉi-foje ne, Mano. Webb eĉ ne plu sekvas nin. Mi certas, ke ĉio estas Ramses kaj Marsh."
  
  "Do kio sekvas?"
  
  "Mi ne scias kiel alie ni povas helpi Drake kaj la ulojn," diris Hayden. "La teamo jam estas en la mezo de ĉio. Hejmlando prizorgis ĉion alian, de policanoj piedbatantaj pordojn ĝis spionoj kaŝantaj malantaŭ pene gajnita mono, ĝis konstruado de armeo kaj la alveno de NEST, la krizhelpa teamo. La policanoj estas ĉie, kun ĉio, kion ili havas. La ministoj estas en alta gardemo. Ni devas trovi manieron rompi Ramzeson."
  
  "Ĉu vi vidis lin. Kiel rompi homon, kiu ne zorgas, ĉu li vivas aŭ mortas?
  
  Hayden kolere haltis. "Ni devas provi. Aŭ ĉu vi prefere simple rezignu? Ĉiuj havas ellasilon. Ĉi tiu vermo estas sur io. Lia kondiĉo, lia vivstilo, kaŝita familio? Devas esti io, kion ni povas fari por helpi."
  
  Kinimaka deziris ke ili povus uzi la komputilan sperton de Karin Blake, sed la virino daŭre estis suĉita en she Fort Bragg-reĝimon. "Ni iru serĉi laboron."
  
  "Kaj preĝu, ke ni havu tempon."
  
  "Ili atendas, ke Ramzes donu la permeson. Ni havas iom da tempo."
  
  "Vi aŭdis lin same bone kiel mi, Mano. Pli aŭ malpli frue ili mortigos Marsh kaj eksplodigos lin."
  
  
  ĈAPITRO DEK-TRI
  
  
  Dahl aŭskultis konfliktajn komunikadojn kiam Smith veturis ilian aŭton tra la okupataj stratoj de Manhatano. Feliĉe, ili ne devis iri malproksimen, kaj ne ĉiuj betonaj arterioj estis tute ŝtopitaj. Ŝajnis, ke tuta teamo de fajfistoj estis implikita por ĉi tio, de la plej malalta moŝto en la slumoj ĝis la plej riĉa, malhonesta miliardulo kaj ĉiuj intere. Tio kondukis al amaso da konfliktaj mesaĝoj, sed en la patrujo oni faris ĉion eblan por apartigi la fidindajn de la distorditaj.
  
  "Du el la konataj ĉeloj havas proksimajn ligojn al proksima moskeo," Moore diris al Dahl en sian aŭdilon. Li diktis la adreson. "Ni havas inkognitan agenton tie, kvankam li estas sufiĉe nova. Diras, ke ĉi tiu loko estis izolita la tutan tagon."
  
  Dahl neniam estis homo kapabla diveni ion ajn. "Kion ĉi tio fakte signifas en moskea terminologio?"
  
  "Kion ĝi signifas? Tio signifas, do, iru tien kaj purigu almenaŭ unu el la ĉeloj de Ramzes."
  
  "Civila aktivismo?"
  
  "Ne estas multe por paroli. Sed kiu ajn estas tie, estas neverŝajne ke li legas preĝojn. Serĉu ĉiujn servaĵojn kaj subterajn ĉambrojn. Kaj pretiĝu. Mia koramiko ne ofte eraras, kaj mi fidas lian intuicion por tio."
  
  Dal elsendis la informojn kaj enigis la koordinatojn en la GPS. Feliĉe, ili estis preskaŭ ĉe la supro de la moskeo, kaj Smith turnis la stirilon al la trotuaro.
  
  "Providenco," Lauren diris.
  
  "La nomo, kiun mi donis al mia malnova katana." Kenzi suspiris, rememorante.
  
  Dahl streĉis la bukojn de la veŝto. "Ni pretas? La sama konstruo. Ni forte kaj rapide batas, homoj. Ne estos kompato".
  
  Smith malŝaltis la motoron. "Ne estas problemoj kun mi."
  
  Mateno ankoraŭ salutis ilin, kiam ili eliris el la aŭto kaj studis la moskeon trans la vojo. Proksime estis ruĝblanka ellastruo, kiu eligis vaporon. La konstruaĵo, situanta ĉe la vojkruciĝo, kuris laŭ ambaŭ stratoj, ĝiaj buntaj fenestroj kaj longforma fasado parto de la komunumo. Sur la konstruaĵo estis malgranda minareto, stranga kaj preskaŭ krianta kontraŭ la ĉirkaŭaj betonaj fasadoj. La enirejo de la strato estis tra paro da vitraj pordoj.
  
  "Ni eniros," diris Dahl. "Nun movu."
  
  Ili intence transiris la vojon, haltigante la trafikon per etenditaj brakoj. Paŭzo nun povus kosti al ili ĉion.
  
  "Bonega loko," Smith komentis. "Estas malfacile trovi kialigitan grupon tie interne."
  
  Dahl kontaktis Moore. "Ni estas en loko. Ĉu vi havas ion alian por ni?"
  
  "Jes. Mia viro certigas al mi, ke la ĉeloj estas subteraj. Li estas proksima al esti akceptita, sed ne sufiĉe proksima por helpi nin hodiaŭ."
  
  Dahl elsendis la novaĵon kiam ili transiris alian trotuaron kaj puŝis la antaŭajn pordojn de la moskeo. Kun plifortigitaj sentoj, ili moviĝis malrapide enen, iliaj okuloj alĝustigi sin al la iomete pli malhela lumo. La blankaj muroj kaj plafono reflektis lumon, kune kun oraj lampoj kaj ruĝa kaj ora strukturizita tapiŝo. Ĉio ĉi situis malantaŭ la registra areo, kie la viro rigardis ilin kun nekaŝita suspekto.
  
  "Ĉu mi povas helpi vin?"
  
  Dahl prezentis sian SPEAR ID. "Jes amiko, vi povas. Vi povas konduki nin al via sekreta subtera enirejo."
  
  La administranto ŝajnis esti konfuzita. "Kio estas ĉi tio, ŝerco?"
  
  "Flankeniru," Dahl etendis sian manon.
  
  "He, mi ne povas permesi vin-"
  
  Dahl levis la viron je sia ĉemizo kaj metis lin sur la vendotablon. "Mi pensas, ke mi diris flankenmetite."
  
  La teamo rapidis preter kaj eniris la ĉefkonstruaĵon de la moskeo. La areo estis malplena kaj la pordoj malantaŭe estis ŝlositaj. Dahl atendis kovron de Smith kaj Kenzi kaj tiam piedbatis ilin dufoje. La ligno fendetiĝis kaj la paneloj falis sur la plankon. En tiu momento, bruo kaj bruo aŭdiĝis el la vestiblo malantaŭa. La teamo alprenis poziciojn, kovrante la areon. Tri sekundoj pasis, kaj tiam la vizaĝo kaj kasko de la spetsnaza komandanto elŝprucis el malantaŭ la flanka muro.
  
  "Ĉu vi estas Dal?"
  
  La svedo ridis. "Jes?"
  
  "Moore sendis nin. HIT. Ni estas ĉi tie por subteni vian ludon."
  
  "Nia teatraĵo?"
  
  "Jes. Novaj informoj. Vi estas en la malbenita moskeo, kaj ili fosis sufiĉe profunde. Necesus alfronta atako por bati ilin senkonscie. Kaj ni celas la krurojn."
  
  Dahl ne ŝatis ĝin, sed li komprenis la proceduron, la etiketon labori ĉi tie. Ne doloris, ke SWAT jam havis pli bonan lokon.
  
  "Montru al mi la vojon," diris Dahl.
  
  "Ni estas. La ĝusta moskeo estas trans la vojo."
  
  "Al la alia flanko..." Dahl ĵuris. "Malbenita sensencaĵo kun GPS."
  
  "Ili estas sufiĉe proksimaj unu al la alia." La oficiro levis la ŝultrojn. "Kaj tiu angla blasfemo varmigas la animon, sed ĉu ne estas tempo por ni movi niajn malbenitajn azenojn?"
  
  Minutoj pasis kiam la teamoj miksiĝis kaj formis trudeniran partion kiam ili transiris la vojon denove. Post kiam kunvenite, eĉ ne sekundo estis malŝparita. Plenskala atako komenciĝis. La viroj atakis la fasadon de la konstruaĵo, piedbatis la pordojn kaj eksplodis en la vestiblon. La dua ondo trapasis ilin, ventumis serĉante la limŝtonojn pri kiuj ili estis rakontitaj. Tuj kiam la blua pordo estis trovita, la viro metis eksplodaĵon sur ĝin kaj eksplodigis ĝin. Okazis eksplodo, multe pli larĝa ol Dahl atendis, sed kun radiuso, je kiu la specialtrupoj klare kalkulis.
  
  "Butkaptilo," la ĉefo diris al li. "Estos pli da ili."
  
  La svedo spiris iom pli facile, jam sciante la valoron de kaŝaj agentoj kaj nun ne forgesante doni al ili sian ŝuldon. Inkognita laboro estis unu el la plej insida kaj vivŝanĝaj metodoj de la polico. Ĝi estis malofta kaj valora agento kiu povis infiltri la malamikon kaj tiel savi vivojn.
  
  SWAT eniris la preskaŭ detruitan ĉambron, poste turnis sin al la malproksima pordo. Ĝi estis malfermita kaj kovris kio estis klare la enirejo al la kelo. Kiam la unua viro alproksimiĝis, pafoj sonoris de malsupre, kaj la kuglo rikoltis ĉirkaŭ la ĉambro.
  
  Dahl rigardis Kensi. "Ĉu ideoj?"
  
  "Ĉu vi demandas min? Kial?"
  
  "Eble ĉar mi imagas kiel vi mem havos tian ĉambron."
  
  "Ne ĉirkaŭiru la arbuston, diablo, Dal, ĉu bone? Mi ne estas via manlibrokontrabandisto. Mi estas ĉi tie nur ĉar... ĉar-"
  
  "Jes, kial vi estas ĉi tie?"
  
  "Mi vere ŝatus scii. Eble mi foriru..." Ŝi hezitis, poste ĝemis. "Rigardu, eble estas alia vojo enen. Saĝa krimulo ne irus tien malsupren sen sekura eskapa vojo. Sed kun veraj terorismaj ĉeloj? Kiu scias kun ĉi tiuj memmortigaj aĉuloj?"
  
  "Ni ne havas tempon por pensi," diris la spetsnaza komandanto, sidiĝante apud li. "Por ĉi tiuj uloj, ĝi estas rulpilko."
  
  Dahl rigardis kiel la teamo eltiris fulmo-obusojn dum li pripensis la vortojn de Kenzi. Intencite severa, li kredis ke ili tenis zorgeman koron, aŭ almenaŭ la rompitajn restaĵojn de unu. Kenzi bezonis ion por helpi kunmeti la pecojn - sed kiom longe ŝi povus serĉi sen perdi ĉian esperon? Eble ĉi tiu ŝipo jam ruiniĝis.
  
  SWAT signalis ke ili estas pretaj kaj tiam faris frenezan formon de infero per ligna ŝtupetaro. Ĉar la obusoj resaltis malsupren kaj tiam eksplodis, la teamoj ekgvidis, Dahl puŝis la komandanton for el favorpozicio.
  
  Smith preterpasis. "Movu viajn azenojn."
  
  Kurante malsupren, ili tuj estis renkontitaj kun aŭtomata fajro. Dahl ekvidis la malpuran plankon, tablokrurojn, kaj armilkestojn antaŭ ol intence gliti malsupren kvar etaĝojn en vico, tirante sian pistolon kaj resendante fajron. Smith arkiĝis antaŭ li, ruliĝante ĝis la fundo kaj rampante flanken. La spetsnaz-teamo avancis de malantaŭe, kliniĝante kaj ne ektremante en la linio de fajro. Kugloj revenis paf post pafo, mortigaj salvoj trapikis la kelon kaj disŝiris pecojn el la dikaj muroj. Kiam Dahl trafis la grundon ĉe la fundo, li tuj taksis la manuskripton.
  
  Estis kvar membroj de la ĉelo, kiuj kongruis kun tio, kion ili vidis en la antaŭa ĉelo. Tri estis surgenue, sangantaj el la oreloj, manoj premitaj al la fruntoj, dum la kvara ŝajnis nedifektita kaj forte pafis al la atakantoj. Eble la aliaj tri kovris lin, sed Dahl tuj trovis manieron akiri vivantan kaptiton kaj celis la pafanton.
  
  "Ho ne!" La SWAT-gvidanto neklarigeble preterpasis lin.
  
  "Hej!" Dahl vokis. "Kio-"
  
  Meze de la plej malbona speco de infero, nur tiuj, kiuj antaŭe spertis ĝin, povas agi sen paŭzo. La spetsnaza gvidanto klare rimarkis la signon, ion al li konatan, kaj pensis nur pri la vivo de siaj kolegoj. Ĉar Dahl tiris sian propran ellasilon, li vidis la teroriston faligi ŝarĝitan obuson de unu mano forĵetante sian armilon per la alia.
  
  -Por Ramzes! li kriis.
  
  La kelo estis mortkaptilo, malgranda ĉambro kie tiuj estaĵoj logis sian predon. Estas aliaj kaptiloj disigitaj ĉirkaŭ la ĉambro, kaptiloj kiuj eksplodos kiam la ŝrapnelo eksplodos. Dahl pafis la teroriston inter la okulojn, kvankam li sciis, ke la gesto estas pure akademia - ĝi ne savos ilin.
  
  Ne en ĉi tiu eta brikmura ĉambro, malvasta dum la lastaj sekundoj kalkuliĝas antaŭ ol la granato eksplodas.
  
  
  ĈAPITRO DEK KVAR
  
  
  Dahl vidis la mondon plonĝi en mallumon. Li vidis, kiel la tempo malrapidiĝis al rampanta rapideco, kiel la batado de ĉiu vivanta koro mezuris en senfinaj momentoj. Dum la granato resaltis, piedbatante polvon kaj malpuraĵon de la planko en eta fungonubo, ĝia kuglo eniris la kranion de la teroristo, tondrante ĉirkaŭe antaŭ eksplodi el lia dorso kaj trafi la muron en larĝa fontano de sango. La korpo malfortiĝis, la vivo jam foriris. La obuso falis pro sekundo rikolto, kaj Dahl komencis tiri la pafilon for de sia vizaĝo.
  
  Restis altvaloraj sekundoj.
  
  La tri teroristoj estis ankoraŭ surgenue, ĝemante kaj venkitaj, kaj ili ne povis vidi kio venas. La SWAT-uloj provis kontroli sian impulson aŭ suprengrimpi la ŝtupojn.
  
  Smith turnis sian rigardon al Dahl, la lasta vizio de lia vivo.
  
  Dahl sciis ke Kensi, Lauren, kaj Yorgy estas ĉe la supro de la ŝtuparo, kaj dum momento li esperis, ke ili estas sufiĉe for de la nulo.
  
  Kaj tamen, ĉi tio estas ĉio por miaj infanoj...
  
  La obuso eksplodis ĉe la pinto de la dua rikolto, la sono momente la plej laŭta la svedo iam aŭdis. Tiam ĉiuj sonoj subite ĉesis dum la penso malaperis...
  
  Liaj okuloj estis fiksitaj sur la fronto kaj li ne povis kredi tion, kion ili vidis.
  
  La SWAT-gvidanto ekkuris kun sia tuta forto sciante kio venas kaj estis celkonscia savi tiom da homoj kiel li povis, tuj ekkomprenante ke li estis la nura persono kiu povis fari ĝin. Lia kuro levis lin super la obuso, permesante al li fali rekte sur ŝi en la sekundo antaŭ ol ĝi eksplodis. Ĝi detonaciis tra la Kevlaro, karno kaj osto, sed ne trafis tiujn, kiuj staris ĉenitaj al loko en la ĉambro. La eksplodo estis sufokita kaj poste trankviliĝis.
  
  Dahl klarigis sian gorĝon, ne povante kredi siajn proprajn okulojn. La sindonemo de liaj kolegoj ĉiam humiligis lin, sed ĉi tio estis sur alia nivelo.
  
  Mi ne... mi eĉ ne sciis lian nomon.
  
  Tamen la teroristoj genuiĝis antaŭ li.
  
  Dahl kuris malsupren la lastajn ŝtupojn, larmoj plenigis liajn okulojn eĉ kiam li piedbatis la tri virojn sur ilian dorson. Smith ŝiris iliajn jakojn. Ekzistis neniuj eksplodemaj veŝtoj videblaj, sed unu viro ŝaŭmis ĉe la buŝo eĉ kiam Smith genuiĝis apud li. La alia tordiĝis en agonio. La tria estis premita al la tero, senmova. Dal renkontis la polusan ĉapon teruran rigardon de viro kun sia propra malamo. Kenzi alproksimiĝis kaj kaptis la atenton de la svedo rigardante Dahl, ŝiaj glaciaj bluaj okuloj tiel klaraj kaj malvarmaj kaj superplenaj de sento ke ili ŝajnis kiel vasta, degelanta pejzaĝo, kaj buŝigis la nurajn vortojn kiujn ŝi povis administri per siaj lipoj.
  
  "Li savis nin oferante sin. Mi... mi sentas min tiel misa, tiel bedaŭrinda kompare kun li."
  
  Dahl, en ĉiuj siaj tagoj, neniam pruvis nekapabla komenti. Li faris ĝin nun.
  
  Smith serĉis ĉiujn tri virojn, trovante pli da obusoj, kugloj, kaj manpafiloj. La paperoj kaj notoj en liaj poŝoj estis ĉiuj ĉifitaj, do la kunvenintaj viroj komencis traserĉi ilin.
  
  Aliaj alproksimiĝis al sia falinta gvidanto, la kapoj klinitaj. Unu viro genuiĝis kaj etendis la manon por tuŝi la dorson de la oficiro.
  
  La tria teroristo mortis, negrave kian venenon li prenis, nur daŭris pli longe por ke la veneno ekvalidis ol liaj ekvivalentoj. Dahl rigardis senpasie. Kiam lia aŭdilo bipis kaj la voĉo de Moore plenigis lian kapon, li aŭskultis sed ne povis elpensi respondon.
  
  "Kvin fotiloj," Moore diris al li. "Niaj fontoj eksciis, ke Ramses havas nur kvin fotilojn. Vi renkontis du, kio lasas tri ceteraj. Ĉu vi havas novajn informojn por mi, Dal? Saluton? Ĉu vi estas tie? Kio diable okazas?"
  
  La freneza svedo premis la butonon, kiu silentigis Moore. Li volis nur kelkajn sekundojn por pagi sian respekton en silento. Kiel ĉiuj viroj kaj virinoj tie malsupre, li pluvivis nur pro la enorma ofero de unu persono. Ĉi tiu viro neniam plu vidos la lumon de la tago, nek la subirantan sunon, nek sentos la varman venton blovantan super lia vizaĝo. Dahl spertus ĝin por li.
  
  Tiel longe kiel li estis viva.
  
  
  ĈAPITRO DEK KVIN
  
  
  Dek sep minutoj.
  
  Drake sekvis la antaŭecon de Beau, tranĉante maldekstren sur 59-a kaj irante rekte en la kaoson kiu estis Columbus Circle. Flagoj flirtis de la konstruaĵoj maldekstre, verda strio punktita de arboj dekstre de li. Antaŭ ili estis etaĝkonstruaĵo, plejparte vitro, ĝiaj fenestroj brilis en la ankoraŭ leviĝanta suno. Flava fiakro tiris supren al la trotuaro, ĝia ŝoforo atendis vidi kvar bone vestitajn sprintulojn kuregante laŭ la trotuaro malantaŭ li, sed Bo ne donis al la viro duan rigardon. La cirklo estis larĝa konkreta spaco kun akvofaloj, statuoj kaj sidlokoj. Turistoj vagis tien kaj reen, repakante dorsosakojn kaj trinkakvon. Drake tratranĉis la mezon de grupo de ŝvitaj atletoj, poste kuris sub arbojn kiuj disponigis almenaŭ iom da ombro.
  
  For de vido de malklaraj okuloj.
  
  La kontrasto inter la malgajaj, hektaj stratoj kun siaj multaj ekstremoj - grandiozaj, malordaj nubskrapuloj konkurantaj por spaco inter tradiciaj preĝejoj laŭ ununura elektroreto - kaj la absoluta paco kaj sereneco, kiuj regis en la verdaĵo dekstre de li, plenigis Drake per sento de nerealeco. . Kiom freneza estis ĉi tiu loko? Kiel ĝi sentas kiel sonĝo? La diferencoj estis neimageble ekstremaj.
  
  Li scivolis kiom atente Marsh observas ilin, sed li ne tro ĝenis. Ĉi tio povas konduki al la morto de homo. En la Patrujo, eĉ nun ili provis trovi kanalon, por ke ili povu spuri ĝin ĝis la fonto.
  
  La hela globo malrapide turniĝis maldekstren dum la grupo akcelis. Alicia kaj Mae kuris proksime malantaŭe, rigardante sed nekapablaj uzi siajn plenajn potencojn je tiu rapideco. La malamiko povas esti ie ajn, iu ajn. Preterpasanta kabinaŭto kun nuancitaj fenestroj postulis pli proksiman rigardon, sed malaperis en la malproksimo.
  
  Drake kontrolis la horon. Restas dek unu minutoj.
  
  Kaj tamen la momentoj pasis, sekundo post sekundo. Bo malrapidiĝis kiam helgriza konstruaĵo aperis super la vojo, kiun Drake tuj rekonis. Daŭre kurante, li turnis sin al Alicia kaj May. "En la sama konstruaĵo, en kiu ni batalis dum la rakonto de Odino. Damne, ĝi sentas, ke vivdaŭro pasis."
  
  "Ĉu la helikoptero ne trafis en la flankon?" Alicia demandis.
  
  "Ho jes, kaj ni estis atakitaj de Tyrannosaurus Rex."
  
  La Naturhistoria Muzeo ŝajnis relative malgranda el tiu ĉi angulo, iluzio, se ekzistis. Paŝoj leviĝis de la trotuaro ĝis la ĉefpordo, nun plenigita de grupo da turistoj. Miksitaj odoroj de dizelo kaj benzino atakis ilin kiam ili tiris supren al la trotujo. La bruo de la motoroj, la klaksonantaj kornoj kaj la okaza kriado ankoraŭ turmentis iliajn sentojn, sed almenaŭ la trafiko ĉi tie estis vigla.
  
  "Ne ĉesu nun," diris Alicia. "Ni ne havas ideon, kie estos la sekureco."
  
  Drake provis haltigi la trafikon kaj lasi ilin transiri. "Ni esperu, ke li ne diris, ke li estas malsana."
  
  Feliĉe, estis malmulte da trafiko kaj la grupo sukcesis transiri la vojon sufiĉe facile. Unufoje ĉe la piedo de la ŝtupoj de la muzeo, ili komencis grimpi, sed subite haltis, kiam ili aŭdis laŭtan kriadon de pneŭoj malantaŭ si.
  
  Drake pensis: Sep minutoj.
  
  Ili fariĝis sceno de senbrida frenezo. Kvar viroj saltis el la aŭto, fusiloj pretaj. Drake provis eviti, saltante for de la muzeaj pordoj kaj la disiĝantaj vizitantoj. Bo rapide eltiris sian armilon kaj celis la malamikon. Pafoj eksonis. La krioj disŝiris la matenon.
  
  Drake saltis alte kaj alteriĝis malalte, ruliĝante dum li trafis la pavimon, ignorante la doloron kie lia ŝultro prenis la tutan forton de lia korpo. La atakanto saltis sur la kapuĉon de la kabinaŭto kaj jam havis Mai per armila forto. Drake ruliĝis reen al la aŭto kaj poste ekstaris, feliĉe en la brako atingo de la fusilo. Li etendis sian manon, fariĝante pli minaca kaj postulante atenton.
  
  Alicia plonĝis la alian vojon, malbarante la ŝtupojn kaj metante la ĉevalan statuon de Theodore Roosevelt inter si kaj ŝiaj atakantoj. Tamen, ili pafis, la kugloj trafis la bronzan fandadon. Alicia eltiris sian armilon kaj ŝteliris de la alia flanko. La du viroj nun estis super la aŭtoj, farante perfektajn celojn. La civiluloj disiĝis en ĉiuj indikoj, malbarante la areon. Ŝi celis la teroriston, kiu falis sur liajn genuojn, sed la kontinua fluo de lia fajro moviĝis sur ŝin, devigante ŝin kaŝiĝi.
  
  May kaj Bo premis en la malgrandan arkpordejon proksime de la ĉefa enirejo de la muzeo, firme kaŭrante por eviti la torenton da kugloj, kiuj trapikis ilian vojon tra la ŝtonaĵo. Bo staris fronte al la muro, nekapabla moviĝi, sed Mei rigardis eksteren, la dorson al la franco.
  
  "Ĉi tio estas... embarasa," plendis Beauregard.
  
  "Kaj vi estas tre bonŝanca ke vi estas maldika kiel kano," Mai respondis. Ŝi elŝovis la kapon kaj pafis salvon. "Vi scias, kiam ni unue renkontis vin, ŝajnis, ke vi ofte rampas inter la fendoj en la muroj."
  
  "Tio estus helpema nun."
  
  "Kiel fumo." Mai denove kliniĝis eksteren, revenante fajron. La kugloj spuris itineron super ŝia kapo.
  
  "Ĉu ni povas moviĝi?"
  
  "Ne, krom se vi volas esti truita."
  
  Drake ekkomprenis ke li ne havis tempon uzi sian propran armilon, tiel ke li provis kapti la armilon de sia kontraŭulo. Tro malfrue, li rimarkis, ke li ne povas atingi lin - la ulo estis tro alta - kaj tiam li vidis la barelon turni sin en lia direkto.
  
  Nenie iri
  
  Instinkto trapasis lin kiel kuglo. Retropaŝante, li piedbatis la aŭtan fenestron, rompante la vitron, kaj poste plonĝis ĝuste kiam la teroristo ekpafis. Malantaŭ li, la trotuaro ŝancelis. Drake enpremis tra la breĉo en la ŝoforseĝon, la ledo knaris, la formo de la sidlokoj malfaciligis lin trairi. Li sciis, kio venos. La kuglo penetris la tegmenton, sidlokon kaj plankon de la aŭto. Drake movis pli rapide. La centra kupeo konsistis el gantujo kaj du grandaj tasujoj, kiuj donis al li ion por kapti dum li ĵetis sian korpon en la pasaĝerseĝon. Pli da kugloj trapikis la tegmenton senkompate. Drake kriegis, provante akiri tempon. La fluo ĉesis momente, sed poste, kiam Drake kliniĝis malantaŭen kaj ŝargis la fenestron, ĝi rekomencis eĉ pli rapide.
  
  Drake grimpis sur la malantaŭan seĝon, la kuglo bruligis kontuzon meze de lia dorso. Li trovis sin en malordiga amaso, senspira kaj sen ideoj. Momento de prokrasto certe kaŭzis la pafiston halti ankaŭ, kaj tiam la viro venis sub fajron de Alicia. Drake malŝlosis la malantaŭan pordon de interne kaj elglitis, enterigante sian vizaĝon en la betonon kaj ne vidante kien iri.
  
  Krom...
  
  Sub la aŭto. Li ruliĝis, apenaŭ konvenante sub la veturilon. Nun liaj okuloj aperis nigraj kuriloj, tuboj kaj ellassistemo. Alia kuglo pafis de supre, truante interspacon inter la disigitaj V-formaj muskoloj de liaj gamboj. Drake elspiris, mallaŭte fajfante.
  
  Du homoj povas ludi ĉi tiun ludon.
  
  Interŝanĝante siajn gambojn, li devigis sian korpon moviĝi trans la grundon direkte al la antaŭo de la aŭto, tirante sian Glock dum li iris. Tiam, celante tra la antaŭaj kuglotruoj, li proksimume determinis kie la viro devus estinti. Li pafis ses pafojn en vico, ŝanĝante pozicion iomete ĉiufoje, kaj tiam rapide eliris de sub la aŭto.
  
  La teroristo falis apud li, tenante lian stomakon. La fusilo falis apud li. Ĉar li urĝe atingis ĝin, same kiel sian zonon, Drake pafis lin plene. La riskoj estis tro grandaj por riski, la loĝantaro estis tro vundebla. Muskola doloro turmentis lin dum li tiam luktis por rektiĝi, rigardante super la kapoto de la aŭto.
  
  Alicia aperis de malantaŭ la Roosevelt-statuo, pafante plurajn kuglojn antaŭ malaperi denove. Ŝia celo estis ĉe la antaŭa fino de alia aŭto. Du pliaj teroristoj provis celi Mei kaj Bo, kiuj ŝajnis esti iel premitaj kontraŭ la muro, sed la preciza pafado de Mei fortenis la teroristojn.
  
  Drake rigardis sian horloĝon.
  
  Du minutojn.
  
  Ili estis bone kaj vere fikitaj.
  
  
  ĈAPITRO DEK SESA
  
  
  Drake prenis la batalon al la teroristoj. Liberigante sian HK, li temigis la du kiuj ĝenis Bo kaj Mei. Unu tuj falis, lia vivo disverŝiĝis sur la tutan betonon, peza morto por malmoliĝinta koro. La alia turnis sin en la lasta momento, ricevinte kuglon, sed tamen povis resendi fajron. Drake sekvis la viron kun la kugloj, postlasante morton en sia maldormo. En la fino, la viro havis nenie iri kaj ĉesis, tiam sidiĝis kaj pafis la lastan raŭndon direkte al Mei kiam la pafilo de Drake metis finon al lia minaco.
  
  Mei antaŭvidis tion kaj faligis Bo sur la plankon. La franco protestis, surteriĝante en mallerta amaso, sed May tenis lin supren per siaj kubutoj, malhelpante lin moviĝi. Pecoj eliĝis de la muro ĝuste kie estis iliaj kapoj.
  
  Bo rigardis supren. "Kompate, Mai."
  
  "Ki ni sinaide".
  
  Drake jam altiris la atenton de la lasta restanta teroristo, sed nenio el tio gravis. Gravis nur la terura timo en lia animo. Gravis nur la senespera batado de lia koro.
  
  Ili maltrafis la limdaton.
  
  Liaj animoj leviĝis iomete kiam li vidis majon kaj Bo kuri en la muzeon kaj tiam Alicia eliris el kaŝejo por sendi la lastan teroriston en la furiozan inferon kiun li meritis. Alia persono sangas sur la trotuaro. Alia animo estas perdita kaj oferita.
  
  Ili estis senfinaj, ĉi tiuj homoj. Ili estis furioza maro.
  
  Tiam Drake vidis la lastan, supozeble mortintan, teroriston leviĝi kaj ŝanceliĝi for. Drake opiniis, ke li certe portis veŝton. Li celis la balanciĝantajn ŝultrojn kaj pafis, sed la kuglo pasis nur milimetrojn super la celon. Elspirinte malrapide, li celis la duan pafon. Nun la viro falis sur la genuojn kaj poste leviĝis denove, kaj en la sekva momento li eksplodis en amason da homoj, rigardantoj, lokuloj kaj infanoj kun fotiloj, kiuj provis kapti sian faman momenton en Fejsbuko aŭ Instagram.
  
  Drake ŝanceliĝis al Alicia. "Do ĉi tiu estis unu el la ĉeloj de Ramzes?"
  
  "Kvar viroj. Ĝuste kiel Dahl priskribis. Ĉi tiu estos la tria ĉelo, kiun ni alfrontis kiel teamo."
  
  "Kaj ni ankoraŭ ne konas la kondiĉojn de la Marŝo."
  
  Alicia ĉirkaŭrigardis la stratojn, la vojon kaj la haltigitajn, forlasitajn aŭtojn. Ŝi tiam turniĝis kiam la kriego de Mei kaptis ilian atenton.
  
  "Ni havas gardiston!"
  
  Drake rapidis supren laŭ la ŝtupoj, la kapo malsupren, eĉ ne provante demeti sian armilon. Ĝi estis ĉio, ĝi estis ilia tuta mondo. Se Marsh vokus, ili povus-
  
  José Gonzalez donis al li poŝtelefonon. "Ĉu vi estas tiu anglo?"
  
  Drake fermis la okulojn kaj metis la aparaton al sia orelo. "Marĉo. Vi prononcas per-"
  
  La ridado de Pythia interrompis lin. "Nun, nun, ne recurru al banalaj malbenoj. Malbenoj estas por nekleruloj, aŭ tiel oni diris al mi. Aŭ ĉu estas inverse? Sed gratulojn, mia nova amiko, vi vivas!"
  
  "Necesos pli ol kelkaj pugnobatoj por demeti nin."
  
  "Ho, mi estas certa. Ĉu atombombo povas fari tion?"
  
  Drake sentis, ke li povas daŭrigi siajn kolerajn rimarkojn senfine, sed li konscie klopodis kudri sian buŝon fermi. Alicia, May kaj Bo amasiĝis ĉirkaŭ la telefono, dum José Gonzalez rigardis kun timo.
  
  "Kato englutis vian langon? Ho, kaj he, kial diable vi ne resendis la vokojn de Gonzalez?"
  
  Drake mordis sian supran lipon ĝis sango komencis flui. "Mi estas ĝuste ĉi tie."
  
  "Jes, jes, mi vidas ĝin. Sed kie vi estis... mmm... antaŭ kvar minutoj?"
  
  Drake restis silenta.
  
  "Kompatinda maljuna José devis mem respondi la telefonon. Mi tute ne sciis, pri kio mi parolas tie."
  
  Drake provis distri marton. "Ni havas jakon. Kie-"
  
  "Vi ne aŭskultas min, anglo. Vi malfruas. Ĉu vi memoras la punon pro malfruiĝo?"
  
  "Marĉo. Ĉesu trompi. Ĉu vi volas, ke viaj postuloj estu plenumitaj aŭ ne?"
  
  "Miaj postuloj? Nu, kompreneble, ili plenumiĝos, kiam mi decidos, ke mi estas bona kaj preta. Nun, vi tri, estu bonaj soldatoj kaj atendu ĝuste tie. Mi nur mendos kelkajn elportaĵojn."
  
  Drake malbenis. "Ne faru tion. Ĉu vi ne kuraĝas fari tion!"
  
  - Parolu baldaŭ.
  
  La linio estas rompita. Drake rigardis en la tri parojn da hantitaj okuloj kaj ekkomprenis ke ili estas nur reflekto de sia propra. Ili malsukcesis.
  
  Kun giganta peno, li sukcesis malhelpi sin dispremi la telefonon. Alicia prenis sur si raporti la baldaŭan minacon al Patrujo. Mai igis Gonzales depreni sian jakon.
  
  "Ni finu ĉi tion," ŝi diris. "Ni traktas tion, kio estas antaŭen kaj prepariĝas por kio eble venos poste."
  
  Drake studis horizontojn, betonon kaj arbokovritan, menson kaj koron malproksimajn kaj disbatitajn de la ideo mem de la intencoj de Marsh. Senkulpuloj mortus en la venontaj kelkaj minutoj, kaj se li denove malsukcesus, estus pli da ili.
  
  "Marto eksplodos tiun bombon," li diris. "Kion ajn li diris. Se ni ne trovos ĝin, la tuta mondo suferos. Ni staras ĉe la rando..."
  
  
  ĈAPITRO DEK SEP
  
  
  Marsh ridis kaj pendigis la telefonon kun florado. Zoe alkroĉiĝis al li eĉ pli forte. "Vi certe montris al li," ŝi ronronis.
  
  "Ho jes, kaj nun mi montros al li pli."
  
  Marto elprenis alian unu-uzatan ĉelon kaj kontrolis la numeron, kiun li jam konservis en sia memoro. Konvinkita, ke tio estas kion li bezonas, li rapide markis la numeron kaj atendis. La respondanta voĉo, malglata kaj impona, konfirmis liajn atendojn.
  
  "Vi scias kion fari," li diris.
  
  "Unu? Aŭ du?
  
  "Du, kiel ni konsentis. Tiam pluiru, se mi denove bezonos vin."
  
  "Kompreneble, estro. Mi estis ĝisdatigita per la aplikaĵo de mia poŝtelefono. Mi certe ĝuus iom el tiu ago."
  
  Marto snufis. "Ĉu vi estas teroristo, Steven?"
  
  "Nu, ne, mi ne metus min en tiun klason. Ne vere."
  
  "Faru la laboron, por kiu vi estas pagata. Ĝuste nun."
  
  Marsh ŝanĝis unu el la ekranoj al la urba fotilo, nur mini-gvata aparato uzata de proksimaj entreprenoj por observi kiu venis kaj iris sur la trotuaro. Stefano kaŭzus ĥaoson sur tiu aparta strato, kaj Marsh volis rigardi.
  
  Zoey klinis sin por pli bone rigardi. "Do kion alian ni faros hodiaŭ?"
  
  La okuloj de March larĝiĝis. "Tio ne sufiĉas por vi? Kaj vi subite ŝajnas iom mola, iom fleksebla por virino invitita aliĝi al la granda malbona Pythia, Fraŭlino Zoe Shears. Kial ĉi tio estas? Ĉu ĉar vi ŝatas la frenezon en mi?"
  
  "Mi pensas ke jes. Kaj pli ol nur iomete. Eble la ĉampano iris al mia kapo."
  
  "Bone. Nun silentu kaj rigardu."
  
  La sekvaj momentoj disvolviĝis ĝuste kiel Marsh volis. Normalaj viroj kaj virinoj ŝanceliĝis pro tio, kion ili vidis, eĉ malmolaj, sed Marsh kaj Shears rigardis ĝin kun malvarma malligo. Tiam Marsh daŭris nur kvin minutojn por konservi la filmaĵon kaj sendi ĝin al la anglo en videomesaĝo kun alfiksita noto: Sendu ĉi tiun hejmon. Mi kontaktos vin baldaŭ.
  
  Li kaptis Zoe per unu brako. Kune ili studis la sekvan ĉasscenaron, en kiu la anglo kaj liaj tri dungosoldatoj fakte sciis ke ili alvenos tro malfrue antaŭ ol ili eĉ komencis. Perfekta. Kaj la kaoso ĉe la fino... netaksebla.
  
  March rememoris, ke en la ĉambro estas aliaj homoj. La ĉefa ĉelo de Ramses kaj ĝiaj membroj. Ili sidis tiel trankvile en la malproksima angulo de la loĝejo, ke li apenaŭ povis memori iliajn vizaĝojn.
  
  "Hej," li vokis. "La sinjorino estas sen ĉampano. Ĉu iu el vi vagantoj povus ripari ĝin?"
  
  Viro ekstaris, kun la okuloj tiel plenaj de malestimo, ke Marsh ektremis. Sed la esprimo estis rapide kaŝvestita kaj transformiĝis en rapidan kapbalancon. "Certe povas".
  
  "Perfekta. Unu plia botelo devus sufiĉi."
  
  
  ĈAPITRO DEK OKO
  
  
  Drake rigardis kiel Mai malbutonumis la jakon de la gardisto dum ŝi serĉis liston de postuloj. Alicia kaj Bo ĉirkaŭrigardis la kolektiĝantan homamason, preskaŭ certaj ke la lasta restanta membro de la tria ĉelo faros movon. La Patrujo estis survoje, restis nur du minutoj. Proksime, sirenoj blekis dum la policanoj kolektiĝis. Drake sciis, ke ĝis nun la klimaksaj okazaĵoj igos ĉiujn novjorkanojn nervozaj kaj turistos. Eble estus bone, se homoj restus ekster la stratoj, sed kion alian povus fari la Blanka Domo?
  
  Virabeloj kun radiaddetektiloj ĉirkaŭiris la ĉielon. Metaldetektiloj haltigis ĉiujn, kiuj meritis atenton kaj multajn, kiuj ne faris. La armeo kaj la NESTO estis ĉi tie. Estis tiom da agentoj vagantaj sur la stratoj, ke ĝi estis kiel renkontiĝo de veteranoj. Se la Enlanda Ministerio, la FBI, la CIA kaj la NSA estus plenuminta sian laboron ĝuste, marto estus trovita certe.
  
  Drake rigardis sian horloĝon. Pasis iom pli ol unu horo de kiam ĉi tiu koŝmaro komenciĝis.
  
  Ĉi tio estas ĉio?
  
  Alicia puŝetis lin per la kubuto. "Ŝi trovis ion."
  
  Drake rigardis kiel Mai forigis falditan paperpecon de la ruinita jako de Gonzalez.
  
  La novjorkanino grimacis vidante ŝin kaj prenis ĉifonan manikon en ĉiu mano. "Ĉu la urbo kompensos min... kompensos..."
  
  "La urbo povas doni al vi kelkajn konsilojn," Alicia diris firme. "Venontfoje uzu iom da varma oleo. Ne pagu por malbona kompanio."
  
  Gonzales silentis kaj forglitis.
  
  Drake alproksimiĝis al majo. La postuloj de Marsh estis presitaj sur blanka A4-folio en la plej granda ebla tiparo. Ĝenerale, ili estis sufiĉe simplaj.
  
  "Kvincent milionoj da dolaroj," Mai legis. "Kaj nenio pli".
  
  Sub la postulo estis frazo skribita en kontrasta malgranda manskribo.
  
  "Detaloj sekvos baldaŭ."
  
  Drake sciis precize kion tio signifas. "Ni estas sendotaj al alia ĉaso al la neebla."
  
  Beauregard observis la homamason. "Kaj ni, sendube, restas sub viglado. Sendube, ĉi-foje ni denove malsukcesos."
  
  Drake perdis la kalkulon de la poŝtelefonoj levitaj de la kunveninta homamaso, tiam aŭdis la obtuzan zumon de mesaĝo bip sur sia poŝtelefono kaj kontrolis la ekranon. Eĉ antaŭ ol li klakis sur la videoligo, lia skalpo komencis juki pro profunda antaŭsento. "Knaboj," li diris, kaj tenis la aparaton je brako, dum ili amasiĝis ĉirkaŭe.
  
  La pafo estis grajneca kaj nigrablanka, sed la fotilo estis stabila kaj klare montris unu el la plej malbonaj koŝmaroj de Drake. "Estas sencela," li diris. "Mortigu homojn, kiuj ne scias, kio okazas. Ĝi ne estas por timigado, ĝi ne estas por profito. Ĝi estas por..." Li ne povis daŭrigi.
  
  "Bone," Mai spiris. "Ni elfosas pli kaj pli da ĉi tiuj malsupraj manĝiloj ĉiutage. Kaj plej malbone, ili loĝas en la koro mem de niaj komunumoj."
  
  Drake ne malŝparis eĉ unu minuton, sed sendis ligon al Homeland. La fakto, ke Marsh ŝajnis povi eltiri sian poŝtelefonnumeron el la aero, ne estis aparte surpriza pro ĉio, kion li ĝis nun plenumis. La teroristoj helpantaj lin estis klare pli ol foruzeblaj piedsoldatoj.
  
  Drake rigardis la policanojn fari sian laboron. Alicia movis pli proksimen al li, poste tiris supren la kruron de sia pantalono hazarde. "Ĉu vi vidas ĉi tion?" ŝi diris per kantovoĉo. "Kaptis kiam vi provis piedbati mian azenon en la dezerto. Kaj ĝi estas ankoraŭ diable freŝa. Tiel rapide ĉi tiu afero antaŭeniras."
  
  Ŝiaj vortoj faris pli ol unu impreson sur Drake. Estis memoro pri ilia ligo, ilia nova altiro; la konkludo por Mei kaj Bo ke io okazis inter ili; kaj la pli evidenta referenco al sia propra vivo ĝis nun estas kiom rapide ŝi progresis kaj kiel ŝi provis malrapidigi aferojn.
  
  En rekta linio de fajro.
  
  "Se ni postvivos ĉi tion," li diris. "Teamo SPEAR prenas libersemajnon."
  
  "Torsti jam rezervis biletojn al Barbado," diris Alicia.
  
  "Kio okazis en la dezerto?" May pensis.
  
  Drake ĵetis rigardon al sia horloĝo, poste al sia telefono en stranga, superreala momento. Fronte al nenecesa morto kaj kreskanta minaco, kun senfina persekutado kaj brutala batalo, ili nun piedbatis per la kalkanoj kaj devigitaj preni kelkajn minutojn da ripozo. Kompreneble, ili bezonis tempon por ellasi la streĉiĝon, la kreskantan maltrankvilon, kiu eventuale povus kaŭzi ilian forpason... Sed la maniero de Alicia fari tion ĉiam estis iom neortodoksa.
  
  "Bikino. Strando. Bluaj ondoj," diris Alicia. "Estas mi".
  
  "Ĉu vi kunportas vian novan plej bonan amikon?" Mai ridetis. "Kenzie?"
  
  "Vi scias, Alicia, mi ne pensas, ke Dahl mendis teaman ferion," diris Drake, nur duonŝercante. "Pli kiel familia feriado."
  
  Alicia grumblis. "Kia bastardo. Ni estas familio".
  
  "Jes, sed ne kiel li volas. Vi scias, Johana kaj Dahl bezonas iom da tempo."
  
  Sed Alicia nun rigardis al majo. "Kaj responde al tiu komenca mokado, Sprite, ne, mi pensis pri preni la Draketojn. Ĉu ĝi konvenas al vi?"
  
  Drake rapide forrigardis, kunpreminte la lipojn en silenta fajfo. Malantaŭ li, li aŭdis la komenton de Bo.
  
  "Ĉu ĉi tio signifas, ke vi kaj mi finiĝis nun?"
  
  La voĉo de Mei restis trankvila. "Mi pensas, ke ĝi dependas de Matt."
  
  Ho, dankon. Koran dankon, damne.
  
  Ĝi sonis preskaŭ trankviligita kiam lia propra telefono sonoris. "Jes?"
  
  "Marŝu ĉi tie. Ĉu miaj soldatetoj estas pretaj por rapida kurado?"
  
  "Vi mortigis tiujn senkulpajn homojn. Kiam ni renkontiĝos, mi vidos, ke vi respondos pri tio."
  
  "Ne, amiko, estas vi, kiu respondos. Vi legis miajn postulojn, ĉu ne? Kvincent milionoj. Ĉi tio estas sufiĉe bona por urbo plena de viroj, virinoj kaj malgrandaj nerdoj."
  
  Drake fermis la okulojn, kunpreminte la dentojn. "Kio sekvas?"
  
  "Detaloj por pago, kompreneble. Iru al Centra Stacidomo. Ili atendas ene de unu el la centraj kafejoj." Li menciis nomon. "Bone faldita kaj enŝovita en koverton kiun iu afabla animo glubendis al la malsupra flanko de la lasta tablo ĉe la malproksima fino de la drinkejo. Kredu min, vi komprenos kiam vi alvenos tien."
  
  "Kaj se ni ne faros?" Drake ne forgesis pri la eskapinta ĉelmembro, nek pri la ekzisto de almenaŭ du aliaj ĉeloj.
  
  "Tiam mi vokos la sekvan azenon por porti mian ŝarĝon kaj eksplodigi la benkejbutikon. Ĉu ĝi konvenas al vi?"
  
  Drake nelonge fantaziis pri kion li povus fari al Marsh kiam ili ricevis lin. "Kiel longe?"
  
  "Ho, dek minutoj devus sufiĉi."
  
  "Dek minutojn? Ĉi tio estas abomenaĵo, Marsh, kaj vi scias ĝin. Centra Stacidomo estas pli ol dudek minutojn for. Eble duoble pli multe."
  
  "Mi neniam diris, ke vi devus iri."
  
  Drake kunpremis siajn pugnojn. Ili estis preparitaj por fiasko, kaj ili ĉiuj sciis ĝin.
  
  "Mi diros al vi kion," diris Marsh. "Por pruvi ke mi povas esti komplezema, mi ŝanĝos tion al dek du minutoj. Kaj kalkulante..."
  
  Drake ekkuris.
  
  
  ĈAPITRO DEK NAU
  
  
  Drake elkuris en la vojon dum Bo enigis la koordinatojn por Granda Centra Stacio en sian GPS. Alicia kaj May kuris paŝon malantaŭe. Tamen ĉi-foje Drake ne planis fari la vojaĝon sur hufoj. Malgraŭ la nekredeble okupata horaro fiksita de Marsh, la provo devis esti farita. Tri aŭtoj estis forlasitaj ekster la muzeo, du Koroloj kaj Civic. La Yorkshireman ne donis al ili duan rigardon. Kion li deziris estis io...
  
  "Eniru!" Alicia staris ĉe la malfermita pordo de la Civic.
  
  "Ne sufiĉe malvarmeta," li diris.
  
  "Ni ne povas perdi tempon starante ĉi tie atendante-"
  
  "Sufiĉas," Drake vidis super la malrapide moviĝanta ĉevala kaj kaleŝo, kiu ĵus eliris el Centra Parko, al kie potenca ŝarĝaŭto F150 malrapidiĝis ĉe la trotuaro.
  
  Li kuris al li.
  
  Alicia kaj Majo rapidis post ili. "Ĉu li fika ĉikanas?" Alicia furiozis ĉe majo. "Mi neniam rajdos ĉevalon. Neniam!"
  
  Ili preterglitis la beston kaj rapide petis al la ŝoforo pruntedoni al ili sian aŭton. Drake premis la benzinpedalon, bruligante la kaŭĉukon dum li rapidis for de la trotuaro. Bo montris dekstren.
  
  "Rajdu ĝin tra Centra Parko. Ĉi tiu 79-a Strato estas transversa kaj kondukas al Madison Avenue."
  
  "Mi amas ĉi tiun kanton," Alicia klakis. "Kie estas Tiffany?" Mi malsatas."
  
  Bo donis al ŝi strangan rigardon. "Ĉi tio ne estas restoracio, Miles."
  
  "Kaj Madison Avenue estis popgrupo," diris Drake. "Sub la gvidado de Cheney Coates. Kvazaŭ iu ajn povus iam forgesi ŝin." Li glutis, subite rememorante.
  
  Alicia ridis. "Puraĵo. Mi nur ĉesos provi kuraĝiĝi. Ĉu iu kialo por ĉi tio, Drakes? Ĉu ŝi estis malĉastino?
  
  "Hej, tenu!" Li direktis la akcelantan aŭton al 79-a Strato, kio estis ununura larĝa leno ĉirkaŭita de alta muro de superpendantaj arboj. "Eble pinup. Kaj mirinda prezentisto."
  
  "Atentu!"
  
  La averto de majo ŝparis ilian aŭton kiam la Silverado svingis super colo alta centra rezervo kaj provis rami ilin. Drake rimarkis la vizaĝon malantaŭ la rado, la lastan membron de la tria ĉelo. Li premis la benzinpedalon, devigante ĉiujn reen al siaj sidlokoj dum alia aŭto turnis sin kaj ĉasis. Subite, ilia vetkuro tra Centra Parko prenis multe pli mortigan naturon.
  
  La ŝoforo de la Silverado veturis kun malzorgema forlaso. Drake bremsis por eviti plurajn taksiojn, sed ilia persekuto eluzis la ŝancon trafi ilin de malantaŭe. La F150 ekmoviĝis kaj deturniĝis, sed poste rektiĝis senprobleme. "Silverado" trafis taksion, kaŭzante ĝin, turniĝante, flugis en alian ŝoseon, kie ĝi trafis en apogmuron. Drake deturniĝis akre maldekstren, poste dekstren por preterpasi la vicon de taksioj, poste akcelis sur la malferma vojstreĉo.
  
  La teroristo malantaŭ ili kliniĝis el sia fenestro, pistolo en mano.
  
  "Kuŝu!" Drake kriegis.
  
  Kugloj trapikis ĉiun surfacon - aŭton, vojon, murojn kaj arbojn. La viro estis ekster si pro kolero, ekscitiĝo, kaj verŝajne ankaŭ malamo, ne zorgante pri la damaĝo, kiun li kaŭzis. Beau, kiu estis en la malantaŭa sidloko de la F150, eltiris Glock kaj krevigis la malantaŭan fenestron. Malvarma aero enkuris en la kajuton.
  
  Vico de konstruaĵoj aperis maldekstre, kaj poste pluraj piedirantoj promenadis laŭ la trotuaro antaŭe. Drake nun vidis nur la elekton de la Diablo - la hazardan morton de preterpasanto aŭ malfrui al Granda Centra Stacio kaj alfronti la sekvojn.
  
  Restas ok minutoj.
  
  Turninte sur 79-an Straton, Drake rimarkis mallongan tunelon antaŭe, super kiu pendis verdaj branĉoj. Dum ili eniris la momentan mallumon, li frapis la bremspedalon, esperante, ke ilia persekuto trafos kontraŭ la muro, aŭ almenaŭ perdos sian pistolon en la kaoso. Anstataŭe, li veturis ĉirkaŭ ili, veturi forte, pafante de flanka fenestro dum li preterpasis.
  
  Ili ĉiuj kliniĝis dum sia propra fenestro elblovis, la fajfilo de la kuglo preskaŭ mortanta antaŭ ol ili aŭdis ĝin. Nun Alicia mem elŝovis la kapon, celis sian pafilon kaj pafis al la Silverado. Antaŭe, li akcelis kaj poste malrapidiĝis. Drake rapide fermis la interspacon. Alia ponto aperis kaj trafiko nun estis stabila ambaŭflanke de la duoblaj flavaj linioj. Drake fermis la interspacon ĝis ilia propra flugilo preskaŭ tuŝis la malantaŭon de la alia aŭto.
  
  La teroristo turnis sian tutan korpon kaj celis la pafilon super lian ŝultron.
  
  Alicia unue pafis, la kuglo krevigis la malantaŭan fenestron de la Silverado al polvo. La ŝoforo certe ektremis dum lia aŭto deflankiĝis, mallarĝe maltrafante en alirantan trafikon kaj ekigante melodian kornoblovon. Alicia klinis sin eĉ pli.
  
  "Tiu peceto de blonda hararo flugas ĉirkaŭe," diris May. "Nur memorigas min pri io. Kiel ili nomas ilin nun? Ĉu tio estas... kolio?"
  
  Pli da pafoj. La teroristo pafis. Drake uzis la teknikon eviti veturadon kiel eble plej sekure. La trafiko antaŭe maldensiĝis denove, kaj li profitis la ŝancon preterpasi la Silverado, taksiante en la proksimiĝantan vojon. Malantaŭ li, Mae ruliĝis laŭ la fenestro kaj pafis klipon en alian aŭton. Drake kliniĝis malantaŭen kaj studis la malantaŭan vidon.
  
  "Li ankoraŭ venas."
  
  Subite, Centra Parko finiĝis, kaj la okupata Kvina Avenua intersekciĝo ŝajnis salti rekte al ili. Aŭtoj malrapidiĝis, haltis, kaj piedirantoj marŝis ĉe intersekciĝoj kaj viciĝis laŭ la trotuaroj. Drake rapide ĵetis rigardon al la flavkoloraj bremslumoj, kiuj estis nuntempe verdaj.
  
  Ekstrelongaj blankaj busoj vicis ambaŭ flankoj de Kvina Avenuo. Drake akre bremsis, sed la teroristo denove kraŝis kontraŭ iliaj postlampoj. Tra la stiriloj, li sentis la malantaŭan svingon, vidis la potencialon por katastrofo, kaj tordis el spino por reakiri kontrolon. La aŭto ebeniĝis, preterpasante la intersekciĝon, la Silverado nur unu colo malantaŭe.
  
  La buso provis eliri antaŭ ili, lasante al Drake neniun elekton sed veturi la tutan vojon maldekstren kaj en la mezon de la vojo. Metalo kriis kaj vitro frakasiĝis trans liaj genuoj. "Silverado" trafis lin poste.
  
  "Kvin minutojn," diris Bo mallaŭte.
  
  Ne perdante tempon, li ekrapidis. Baldaŭ Madison Avenue venis en vidon, la griza fasado de la Chase Bank kaj la nigra J. Crew plenigante la vidkampon antaŭe.
  
  "Du pli," diris Bo.
  
  Kune, la konkursaŭtoj kuregis de malgranda interspaco al malgranda interspaco, frakasante aŭtojn flanken kaj veturante ĉirkaŭ pli malrapidaj malhelpoj. Drake daŭre klaŭnis sian kornon, dezirante ke li havu ian sirenon, kaj Alicia pafis en la aeron por devigi piedirantojn kaj ŝoforojn rapide fari vojon. La aŭtoj de NYPD jam muĝis, postlasante gigantan spuron. Li jam rimarkis, ke la nuraj veturiloj, kiuj ŝajnis esti traktataj kun respekto, estis la grandaj ruĝaj fajrobrigadoj.
  
  "Antaŭen," diris Bo.
  
  "Komprenite," Drake vidis la pasejon kondukantan al Lexington Avenue kaj kuris al ĝi. Ekfunkciigante la motoron, li turnis la aŭton ĉirkaŭ la angulo. Fumo ŝvelis de la pneŭoj, igante homojn kriegi ĉie sur la trotuaro. Ĉi tie, sur la nova vojo, aŭtomobiloj estis strikte parkumitaj ambaŭflanke, kaj la kaoso de kajoj, kamionetoj kaj unudirektaj stratoj divenigis eĉ la plej bonajn ŝoforojn.
  
  "Ne malproksime nun," diris Bo.
  
  Drake vidis sian ŝancon antaŭen kiam trafiko maldensiĝis. "Majo," li diris. "Ĉu vi memoras Bangkok?"
  
  Glate kiel ŝanĝo de rapidoj en superaŭto, Mai enŝovis la novan revuon en sian Glock kaj malŝlosis sian sekurzonon, ŝanceliĝante en sia sidloko. Alicia rigardis Drake, kaj Drake rigardis en la retrospegulo. La Silverado proksimiĝis per ĉiuj fortoj, penante rami ilin kiam ili alproksimiĝis al Granda Centra Stacio kaj la svarmanta homamaso.
  
  Mai puŝis sin supren sur sia sidloko, kliniĝante el la jam frakasita malantaŭa fenestro kaj ekpuŝante.
  
  Alicia puŝegis Drake per sia kubuto. "Bangkoko?"
  
  "Ne estas tio, kion vi pensas."
  
  "Ho, tio neniam okazas. Vi diros al mi, ke tio, kio okazis en Tajlando, restos en Tajlando plu."
  
  Mai glitis tra la malgranda breĉo, ŝirante ŝiajn vestaĵojn, sed devigante ŝian korpon pluiri. Drake vidis la momenton, kiam la vento blovis super ŝi, kiam la sablo pikis ŝiajn okulojn. Li vidis la momenton, kiam la persekutanta teroristo palpebrumis pro ŝoko.
  
  La Silverado alproksimiĝis, ŝoke proksime.
  
  Mai saltis sur la liton de la kamiono, kruroj etendiĝis, kaj levis sian armilon. Ŝi celis kaj poste pafis de la malantaŭo de la kamiono, la kugloj frakasis la fenestrojn de alia aŭto. Konstruaĵoj, busoj kaj lanternoj malrapide preterpasis. Mai tiris la ellasilon denove kaj denove, ignorante la venton kaj la movon de la aŭto, koncentriĝante nur al la persono kiu alie mortigintus ilin.
  
  Drake tenis la stirilon kiel eble plej stabila, la rapideco restis konstanta. Ĉi-foje antaŭ ili ne pasis eĉ unu aŭto, por kiu li preĝis. Mei staris firme sur siaj piedoj, kaj ŝia koncentriĝo estis neeviteble konsumita de nur unu afero. Drake estis ŝia gvidisto.
  
  "Nun!" li kriis plene.
  
  Alicia turniĝis kiel infano faliganta bombonon de la malantaŭo de seĝo. "Kion ŝi faros?"
  
  Drake tre milde uzis la bremsojn, milimetron samtempe. Mai enigis la duan klipon kaj poste kuris supren laŭ la malantaŭo de la kamiono, rekte al la malantaŭa pordo. La okuloj de la ŝoforo Silverado eĉ pli larĝiĝis, kiam li vidis sovaĝan Ŝinobon kuri rekte ĉe sia rapidanta aŭto de alia!
  
  Mai atingis la malantaŭan pordon kaj saltis en la aeron, piedbatante siajn krurojn kaj svingante la brakojn. Pasis momento antaŭ ol gravito tiris ŝin malsupren, kiam ŝi gracie arkis tra la maldika aero, la epitomo de kaŝemo, lerteco kaj beleco, sed tiam ŝi peze malleviĝis sur la kapuĉon de la aŭto de alia viro. Ŝi tuj duobliĝis, lasante ŝiajn krurojn kaj genuojn preni la baton kaj konservi sian ekvilibron. Alteriĝi sur la obstinan metalon ne estis facila, kaj Mai rapide flugis antaŭen al la denta glaco.
  
  La ŝoforo de la Silverado forte bremsis, sed tamen sukcesis direkti la pafilon al ŝia vizaĝo.
  
  Mai etendis siajn genuojn dum la subita bato trairis ŝin, plifortigante ŝiajn spinon kaj ŝultrojn. Ŝia armilo restis en ŝiaj manoj, jam montrite al la teroristo. Du pafoj kaj li sibilis, la piedo ankoraŭ sur la bremspedalo, sango trempis la antaŭon de lia ĉemizo, kaj li plonĝis antaŭen.
  
  Mai rampis sur la kapuĉon de la aŭto, metis sian manon en la antaŭan glacon kaj eltiris la ŝoforon. Ne estis maniero, ke ŝi permesus al li la ĝentilecon de resaniĝo. Liaj dolorplenaj okuloj renkontis ŝiajn kaj provis fiksi.
  
  "Kiel... kiel vi fartas..."
  
  Mai pugnobatis lin en la vizaĝon. Ŝi tiam tenis dum la aŭto kraŝis en la malantaŭon de la Drake. La anglo intence malrapidiĝis por 'kapti' la memveturantan aŭton antaŭ ol ĝi turniĝis en iu danĝera, hazarda direkto.
  
  "Do ĉi tion vi faris en Bangkok?" Alicia demandis.
  
  "Io simila".
  
  "Kaj kio okazis poste?"
  
  Drake rigardis for. "Mi ne havas ideon, amo."
  
  Ili malfermis la pordojn, parkumante dufoje apud la taksio, kiel eble plej proksime al Centra Stacio. La civiluloj retiriĝis, fiksrigardante ilin. La sentemaj turnis sin por kuri. Dekoj pli elprenis siajn poŝtelefonojn kaj komencis foti. Drake saltis sur la trotuaron kaj tuj ekkuris.
  
  "La tempo finiĝis," Beauregard murmuris apud li.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK
  
  
  Drake eksplodis en la ĉefhalon de la centra stacidomo. Grandega spaco gapis maldekstre kaj dekstre kaj alte supre. Brilaj surfacoj kaj poluritaj plankoj ŝokis la sistemon, la signoj de foriro kaj alveno flagris ĉie, kaj la tumulto de homoj ŝajnis senĉesa. Beau rememorigis al ili la nomon Cafe é kaj montris al ili la etaĝmapon de la terminalo.
  
  "Ĉefa vestiblo," Mai diris. "Turnu dekstren preter la rulŝtuparoj."
  
  Kurante, svingante, farante mirindajn akrobatajn riskagaĵojn, nur por eviti kolizion, la teamo trarompis la stacion. Minutoj pasis. Kafbutikoj, belgaj ĉokoladbutikoj kaj bagelbudoj preterpasis, la kapo de Drake turniĝis pro iliaj miksitaj gustoj. Ili eniris la tielnomitan Lexington Passage kaj komencis malrapidiĝi.
  
  "Kiel tio!"
  
  Alicia kuris plu, premante sian vojon tra la mallarĝa enirejo al unu el la plej malgrandaj kafejoj kiujn Drake iam vidis. Preskaŭ nekonscie, lia menso kalkulis la tablojn. Ne malfacile, estis nur tri el ili.
  
  Alicia flankenpuŝis la viron en la griza mantelo, poste falis sur la genuojn apud la nigra surfaco. La tablosupro estis surŝutita de nenecesaj rubaĵoj, la seĝoj estis senzorge aranĝitaj. Alicia palpis malsupre kaj baldaŭ ekaperis, tenante blankan koverton en la manoj, kun la okuloj plenaj de espero.
  
  Drake rigardis de kelkaj paŝoj for, sed ne la anglino. Anstataŭe, li observis la personaron kaj klientojn, tiujn preterpasantajn ekstere, kaj unu alian lokon aparte.
  
  Pordo al servejo.
  
  Nun ĝi malfermiĝis, kurioza virina figuro elŝovis la kapon. Preskaŭ tuj, ŝi faris vidan kontakton kun la nura viro rigardanta rekte ŝin, Matt Drake.
  
  NE...
  
  Ŝi prenis la porteblan telefonon. Mi pensas, ke ĉi tio estas por vi, ŝi diris per siaj lipoj.
  
  Drake kapjesis, daŭre rigardante la tutan areon. Alicia disŝiris la koverton kaj poste sulkigis la brovojn.
  
  "Ne povas esti."
  
  Mai ruligis la okulojn. "Kio? Kial ne?"
  
  "Ĝi diras bum!"
  
  
  ĈAPITRO DUDEKUNU
  
  
  Drake rapidis al la telefono kaj kaptis ĝin de la virino. "Kion vi ludas?"
  
  Marto ridis ĉe la fino de la vico. "Ĉu vi kontrolis sub la du aliaj tabloj?"
  
  Tiam la linio rompiĝis. Drake sentis ĉion ene de li kolapsi kiam lia animo kaj koro frostiĝis, sed li ne ĉesis moviĝi. "Al la tabloj!" li kriis kaj ekkuris, falante kaj glitante sur la genuoj sub la plej proksima el ili.
  
  Alicia kriis al kunlaborantaro kaj vizitantoj por eliri, evakui. Bo kolapsis sub alia tablo. Drake sendube vidis kopion de tio, kion la franco rimarkis, malgrandan eksplodan aparaton glubendita al la malsupra flanko de la tablo. La grandeco kaj formo de akvobotelo, ĝi estis malglate enpakita en malnova Kristnaska pakpapero. Mesaĝo Ho-ho-ho! Drake ne pasis nerimarkita.
  
  Alicia ekloĝis apud li. "Kiel ni povas neŭtraligi la suĉilon? Kaj, pli grave, ĉu ni povas malŝalti la suĉilon?"
  
  "Vi scias, kion mi scias, Miles. En la armeo, ni kutimis eksplodigi unu bombon post alia. Esence, ĉi tio estas la plej sekura maniero. Sed ĉi tiu ulo sciis, kion li faras. Bone pakita en sendanĝera pakaĵo. Vidu la dratojn? Ili ĉiuj estas samkoloraj. Kapsula detonaciilo. fora fuzeo. Ne malfacila, sed danĝera kiel infero."
  
  "Do kunigu la ilaron kaj ĉesu ke tiu malbenita eksplodiga ĉapo eksplodu."
  
  "Ĉu kreskigi aron? Damne, ni estas tute en ruliĝo ĉi tie." Drake rigardis supren kaj kun nekredantaj okuloj vidis amason da homoj premis siajn vizaĝojn kontraŭ la fenestroj de la kafejo. Iuj eĉ provis trairi la malfermitan pordon. Ordinaraj Android-telefonoj registris kio povus esti la morto de siaj posedantoj en nur kelkaj minutoj.
  
  "Eliri!" li vokis, kaj Alicia aliĝis al li. "Evakuu ĉi tiun konstruaĵon tuj!"
  
  Fine, la timigitaj vizaĝoj deturnis sin kaj la mesaĝo komencis atingi ilin. Drake rememoris la grandecon de la ĉefhalo kaj la amason da homoj ene kaj kunpremis la dentojn ĝis la radikoj doloris.
  
  "Kiom longe vi pensas?" Alicia denove kaŭris apud li.
  
  "Minutoj, se io."
  
  Drake fiksrigardis la aparaton. Verdire, ĝi ne aspektis fantazia, nur simpla bombo intencita timigi prefere ol vundi. Li estis vidinta artfajraĵbombojn de ĉi tiu grandeco kaj verŝajne kun la sama rudimenta detonacia aparato. Lia armea sperto eble iom velkis, sed kiam alfrontite kun ruĝa-drato-blu-drata situacio, li baldaŭ revenis.
  
  Krom ke ĉiuj dratoj estas samkoloraj.
  
  Kaoso ĉirkaŭvolvis ĉion ĉirkaŭ sia memkreita kokono. Kiel perfidema flustro, vorto de la bombo balais tra la grandaj salonoj, kaj la deziro de libereco de unu homo infektis la sekvan kaj la sekvan, ĝis ĉiuj krom la plej harditaj-aŭ plej stultaj-pasaĝeroj direktiĝis al la elirejo. La bruo estis surda, ĝi atingis la altajn tegmentojn kaj refluis laŭ la muroj. Viroj kaj virinoj rapide falis, kaj preterpasantoj helpis ilin surpiediĝi. Kelkaj panikiĝis, dum aliaj restis trankvilaj. La estroj provis konservi siajn dungitojn modloko, sed pravige batalis malprofitan batalon. Homamasoj elverŝis el la elirejoj kaj komencis plenigi la 42-an Straton.
  
  Drake hezitis, ŝvito fluis sur lia frunto. Unu malĝusta movo ĉi tie povas konduki al la perdo de membro, aŭ pli. Kaj pli malbone, ĝi elprenus lin el la batalo por detrui Marsh. Se la Pito sukcesos maldikigi ilin, tiam li havos multe pli bonan ŝancon atingi sian finfinan celon - kiom ajn perversa ĉi tiu infero povas esti.
  
  Tiam Beauregard kaŭris apud li. "Ĉu vi estas bone?"
  
  Drake ruligis la okulojn. "Kion diable... mi volas diri, ĉu vi ne traktu la alian..."
  
  Bo etendis alian aparaton, kiun li jam malfunkciigis. "Ĝi estas simpla mekanismo kaj ĝi daŭris nur kelkajn sekundojn. Ĉu vi bezonas helpon?"
  
  Drake rigardis al la internaj mekanismoj pendantaj antaŭ li, al la eta konfiteco sur la vizaĝo de la franco, kaj diris: "Diablo. Estas pli bone, ke neniu diru al la svedo, ke tio okazis."
  
  Poste li eltiris detonacian ĉapon.
  
  Ĉio restas la sama. Sento de trankviliĝo superfluis lin, kaj li prenis la momenton por halti kaj respiriĝi. Alia krizo malbarita, alia malgranda venko por la bonuloj. Tiam Alicia, sen deturni la okulojn de la kafeja vendotablo, diris kvin tre klarajn vortojn.
  
  "Malbenita telefono denove sonoras."
  
  Kaj ĉie ĉirkaŭ Grand Central, ĉie en Novjorko, en rubujoj kaj sub arboj-eĉ ligitaj al balustrado kaj finfine ĵetite de motorciklantoj-bomboj komencis eksplodi.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK DU
  
  
  Hayden staris antaŭ vico de televidaj ekranoj, Kinimaka apud ŝi. Iliaj pensoj pri rompo de Ramses estis provizore haltigitaj de la ĉasado tra Centra Parko kaj poste de la frenezo ĉe Granda Centra Stacio. Dum ili rigardis, Moore iris al ili kaj komencis komenti ĉiun ekranon, la fotilbildoj estas etikeditaj kaj povas zomi por elstarigi homan hararon sur lentuga brako. La lumigado ne estis tiel ampleksa kiel ĝi devus esti, sed pliboniĝis kiam Drake kaj lia teamo pliproksimiĝis al la fama fervoja stacidomo. Alia monitoro montris Ramzes kaj Price en iliaj ĉeloj, la unua paŝas malpacience kvazaŭ li bezonus esti en lokoj, la dua sidante subigita kvazaŭ ĉio, kion li vere deziris, estus maŝoferto.
  
  La teamo de Moore laboris diligente ĉirkaŭ ili, raportante ekvidojn, intuiciojn, kaj petante policanojn kaj agentojn sur la strato viziti specifajn areojn. La atakoj estis malsukcesigitaj antaŭ Hayden, eĉ kiam Drake kaj Bo kvietigis la bombojn sur Grand Central. La nura maniero de Moore por esti absolute certa ke Midtown estis prizorgita estas praktike malplenigi la tutan multon.
  
  "Ne gravas min ĉu ĝi estas maljuna surda avinjo, kiu ĵus perdis sian katon," li diris. "Almenaŭ konvinki ilin."
  
  "Kiel la fotiloj povus trapasi la bombojn tra la metaldetektiloj ĉe Centra Stacio?" Kinimaka demandis.
  
  "Plasta eksplodaĵo?" Moore kuraĝis.
  
  "Ĉu vi ne havas aliajn aranĝojn por ĉi tio?" Hayden demandis.
  
  "Kompreneble, sed ĉirkaŭrigardu. Naŭdek procentoj de niaj homoj serĉas malbenitan atombombon. Mi neniam vidis ĉi tiun multon tiel malplena."
  
  Hayden scivolis kiom longe Marsh planis tion. Kaj Ramzes? La terorista princo havis ĉirkaŭ kvin ĉelojn en Novjorko, eble pli, kaj kelkaj el ili estis dormĉeloj. Eksplodaĵoj de ajna speco povus esti kontrabanditaj enen iam ajn kaj simple entombigitaj, kaŝitaj en la arbaro aŭ en la kelo dum jaroj se necese. Rigardu la rusojn kaj la pruvitan rakonton pri iliaj mankantaj nukleaj valizoj - estis usonano kiu sugestis, ke la mankanta nombro estas la ĝusta kvanto necesa por detrui Usonon. Estis rusa transfuĝinto kiu konfirmis ke ili jam estis en Ameriko.
  
  Ŝi faris paŝon malantaŭen, penante enpreni la tutan bildon. Dum la plej granda parto de ŝia plenkreskula vivo, Hayden estis policisto; ŝi sentis kvazaŭ ŝi atestis ĉiun imageblan situacion. Sed nun... ĝi estis senprecedenca. Drake jam kuregis de Times Square al Grand Central, ŝparante vivojn minuton post minuto kaj poste perdante du. Dahl malmuntis la fotilojn de Ramses ĉe ĉiu turno. Sed ŝi estis frapita de la absoluta, terura amplekso de tiu ĉi fenomeno.
  
  Kaj la mondo plimalboniĝis. Ŝi konis homojn, kiuj ne plu ĝenis spekti la novaĵojn, homojn, kiuj forigis programojn de siaj telefonoj, ĉar ĉio, kion ili vidis, estis abomena kaj ili sentis, ke ili nenion povas fari pri tio. Neniam estis prenitaj decidoj klaraj kaj evidentaj ekde la komenco, precipe kun la apero de IS, nubigitaj de politiko, gajno kaj avideco, kaj subtaksantaj la profundon de homa sufero. Kion la publiko nun deziris estis honesteco, figuro, kiun ili povis fidi, iu kiu eniris kun tiom da travidebleco kiel ĝi estis sekure administri.
  
  Hayden akceptis ĉion. Ŝia sento de senpoveco estis simila al la emocioj al kiuj Tyler Webb submetis ŝin lastatempe. La sento, ke vi estas tiel lerte persekutata kaj vi estas senpova fari ion ajn pri tio. Ŝi sentis la samajn emociojn nun, rigardante Drake kaj Dahl provi repreni Novjorkon kaj la reston de la mondo de la rando.
  
  "Mi mortigos Ramzeson pro tio," ŝi diris.
  
  Kinimaka metis grandegan piedon sur ŝiajn ŝultrojn. "Lasu min. Mi estas multe malpli bela ol vi kaj mi fartus pli bone en malliberejo."
  
  Moore montris al specifa ekrano. "Rigardu tie uloj. Ili kvietigis la bombon."
  
  Ĝojo trapasis Hayden, kiam ŝi vidis Matt Drake elirantan la kafejon &# 233; kun trankvila kaj triumfa mieno sur la vizaĝo. La kunveninta teamo aplaŭdis kaj tiam subite paŭzis kiam aferoj komencis spirali ekstere de kontrolo.
  
  Sur multoblaj ekranoj, Hayden vidis rubujojn eksplodi, aŭtojn deturniĝantajn por eviti kloakkovrojn erupcii. Ŝi vidis motorciklantojn eniri la vojon kaj ĵeti brikonformajn objektojn al konstruaĵoj kaj fenestroj. Sekundo poste okazis alia eksplodo. Ŝi vidis la aŭton levi plurajn futojn de la planko kiam bombo eksplodis sub ĝi, fumo kaj flamoj ondiĝantaj de la flankoj. Ĉirkaŭ Granda Centra Stacio, inter la fuĝantaj pasaĝeroj, rubujoj ekbrulis. La celo estis teruro, ne viktimoj. Sur du pontoj brulis fajroj, kio kaŭzis tiom pezajn trafikŝtopiĝon, ke eĉ motorcikloj ne povis preterpasi ilin.
  
  Moore gapis, lia vizaĝo malstreĉis nur sekundon antaŭ ol li ekkriis ordonojn. Hayden provis konservi ŝian duran vidpunkton kaj sentis la ŝultron de Mano tuŝi sian propran.
  
  Ni antaŭeniros.
  
  Operacioj daŭris en la operaciocentro, krizservoj estis ekspeditaj, kaj policoj estis redirektitaj al la plej trafitaj areoj. La fajrobrigado kaj ministoj estis implikitaj preter ĉiuj limoj. Moore ordigis helikopterojn esti uzitaj por patroli la stratojn. Kiam alia malgranda aparato trafis Macy's, Hayden ne povis rigardi ĝin plu.
  
  Ŝi deturnis sin, reludante siajn spertojn por ajna indico pri kio fari poste, memorante Havajon kaj Vaŝingtonon en la lastaj jaroj, koncentriĝante... sed tiam terura sono, terura daŭra bruo, revokis ŝian atenton al la ekranoj. .
  
  "Ne!"
  
  
  ĈAPITRO DUDEKTRI
  
  
  Hayden trarompis la homojn ĉirkaŭ ŝi kaj elkuris el la ĉambro. Preskaŭ graŭlante pro kolero, ŝi malsupreniris la ŝtuparon, kun la pugnoj kunpremitaj en malmolajn bulojn el karno kaj osto. Kinimaka kriegis averton, sed Hayden ignoris ĝin. Ŝi estus farinta ĝin, kaj la mondo estus pli bona, pli sekura loko.
  
  Farinte sian vojon laŭ la koridoro, kiu kuris sub la policdistrikto, ŝi finfine atingis la ĉelon de Ramzes. La bastardo ankoraŭ ridis, la sono estis nur terura grumblo de monstro. Iel li sciis, kio okazas. La antaŭplanado estis evidenta, sed la ekstrema malestimo al homa bonfarto ne estis io, kion ŝi povis facile manipuli.
  
  Hayden malfermis la pordon al sia ĉambro. La gardisto saltis kaj tiam pafis eksteren en respondo al ŝia ordo. Hayden iris rekte al la feraj stangoj.
  
  "Diru al mi kio okazas. Diru al mi nun kaj mi estos milda kun vi."
  
  Ramzes ridis. "Kio okazas?" Li falsis usonan akĉenton. "Ĉu vi estas surgenuigitaj. Kaj vi restos tie." La grandulo kliniĝis malalte por rigardi rekte en la okulojn de Hayden de kelkaj milimetroj for. "Kun lango pendanta. Faru ĉion, kion mi ordonas al vi."
  
  Hayden malŝlosis la pordon de la ĉelo. Ramzes, sen malŝpari eĉ sekundon, alkuris ŝin kaj provis terenbati ŝin. La manoj de la viro estis mankatenitaj, sed tio ne malhelpis lin uzi lian masivan grandecon. Hayden lerte evitis kaj rulis lin la kapon unue en unu el la vertikalaj ferstangoj, lia kolo krakiĝis reen pro la trafo. Ŝi tiam forte trafis la renojn kaj spinon, igante lin ekmoviĝi kaj ĝemi.
  
  Ne plu freneza ridado.
  
  Hayden uzis ĝin kiel batsakon, moviĝante ĉirkaŭ sia korpo kaj trafante malsamajn areojn. Dum Ramzes muĝis kaj turniĝis, ŝi kalkulis la unuajn tri batojn - sangantan nazon, kontuzitan makzelon kaj gorĝon. Ramzes komencis sufoki. Hayden ne rezignis eĉ kiam Kinimaka alproksimiĝis al ŝi kaj instigis ŝin esti iom singarda.
  
  "Ĉesu la fikan blekadon, Mano," bojis al li Hayden. "Tie ekstere, homoj mortas."
  
  Ramzes provis ridi, sed la doloro en lia gorĝo haltigis lin. Hayden pintis ĝin per rapida kuniklopiedbato. "Ridu nun."
  
  Kinimaka trenis ŝin for. Hayden turnis sin por alfronti lin, sed tiam la ŝajne difektita Ramzes atakis ilin ambaŭ. Li estis granda viro, eĉ pli alta ol Kinimaki, ilia muskola maso estis proksimume sama, sed la havajano estis pli alta ol la teroristo en unu grava areo.
  
  Batala sperto.
  
  Ramzes koliziis kun Kinimaka kaj poste forte resaltis, ŝanceliĝante reen en sian ĉelon. "El kio diable vi estas farita?" li murmuris.
  
  "La materialo estas pli forta ol vi," diris Kinimaka, frotante la efikejon.
  
  "Ni volas scii kio okazas poste," Hayden insistis, sekvante Ramseson reen al sia ĉelo. "Ni volas scii pri la atombombo. Kie ĝi estas? Kiu regas? Kio estas iliaj ordonoj? Kaj pro Dio, kiaj estas viaj veraj intencoj?"
  
  Ramzes luktis por resti vertikala, klare ne volante fali sur la genuojn. Streĉiteco estis sentita en ĉiu tendeno. Tamen, kiam li ja ekstaris, lia kapo mallevis. Hayden restis tiel singarda kiel ŝi estus kun vundita serpento.
  
  "Vi povas fari nenion. Demandu vian viron, Price. Li jam scias ĝin. Li scias ĉion. Novjorko brulos, sinjorino, kaj mia popolo dancos nian venkgigon meze de la brulanta cindro."
  
  Prezo? Hayden vidis perfidon ĉe ĉiu turno. Iu mensogis kaj tio eĉ pli boligis ŝian koleron. Ne cedante al la veneno kiu gutis el la lipoj de la viro, ŝi etendis sian manon al Mano.
  
  "Iru preni al mi miregigan pafilon."
  
  "Hayden-"
  
  "Simple faru tion!" Ŝi turniĝis, furiozo elfluis el ĉiu poro. "Prenu al mi miregigan pafilon kaj eliru la fikon."
  
  En ŝia pasinteco, Hayden detruis tiujn rilatojn en kiuj ŝi konsideris she partneron esti tro malforta. Precipe tiu kiun ŝi dividis kun Ben Blake, kiu mortis pro la viroj de la Blood King nur kelkajn monatojn poste. Ben, ŝi pensis, estis tro juna, nesperta, iom nematura, sed eĉ kun Kinimaka ŝi nun komencis korekti sian vidpunkton. Ŝi vidis lin malforta, mankanta, kaj certe bezonanta restrukturadon.
  
  "Ne batalu min, Mano. Simple faru tion".
  
  Flustro, sed ĝi perfekte atingis la orelojn de la havajano. La granda viro forkuris, kaŝante sian vizaĝon kaj siajn emociojn de ŝi. Hayden rerigardis al Ramzes.
  
  "Nun vi estas same kiel mi," li diris. "Mi ricevis alian studenton."
  
  "Vi pensas?" Hayden frapis sian genuon en la stomakon de la alia, tiam ŝia kubuto frapis senkompate en la nukon. "Ĉu studento batus la fekon el vi?"
  
  "Se miaj manoj estus liberaj..."
  
  "Ĉu vere?" Hayden estis blinda pro kolero. "Ni vidu, kion vi povas fari, ĉu?"
  
  Dum ŝi etendis manon al la mankatenoj de Ramzes, Kinimaka revenis, kun cigarsimila miregiga pafilo kaptita en lia kunpremita pugno. Li komprenis ŝiajn intencojn kaj retiriĝis.
  
  "Kio?" ŝi kriegis.
  
  "Vi faru tion, kion vi devas fari."
  
  Hayden malbenis la viron kaj tiam eĉ pli laŭte ĵuris en la vizaĝo de Ramzes, profunde seniluziigita pro ne povi rompi lin.
  
  Mallaŭta, trankvila voĉo trarompis ŝian furiozon: Tamen li eble ja donis al vi indikon.
  
  Eble.
  
  Hayden puŝis Ramseson ĝis li falis en sian liteton, nova ideo venis en la menson. Jes, eble estas maniero. Kun rigardo al Kinimaku, ŝi forlasis la ĉelon, ŝlosis ĝin, kaj poste direktiĝis al la ekstera pordo.
  
  "Ĉu io nova okazas supre?"
  
  "Pli da rubbomboj, sed nun estas malpli. Alia motorciklanto, sed ili kaptis lin."
  
  La pensprocezo de Hayden iĝis pli klara. Ŝi eliris en la koridoron kaj poste iris al alia pordo. Sen halti, ŝi puŝis sin tra la homamaso, certa, ke Robert Price aŭdus la bruon venantan el la ĉelo de Ramzes. La rigardo en liaj okuloj diris al ŝi, ke ĝi estas.
  
  "Mi scias nenion," li furiozis. "Bonvolu kredi min. Se li diris al vi, ke mi scias ion, ion ajn pri atombombo, tiam li mensogas."
  
  Hayden atingis la miregigpafilon. "Kiun kredi? Freneza teroristo aŭ perfidulo politikisto. Fakte, ni vidu, kion la miregiga pafilo diros al ni."
  
  "Ne!" Price levis ambaŭ manojn.
  
  Hayden celis. "Vi eble ne scias, kio okazas en Novjorko, Robert, do mi rakontos ĉion al vi. Nur unu fojon. La terorismaj ĉeloj kontrolas nukleajn armilojn, kiujn ni kredas, ke ili povas eksplodi ĉiumomente. Nun la freneza Pythian opinias, ke li efektive regas. Malgrandaj eksplodoj okazas ĉie en Manhatano. La bomboj estis plantitaj ĉe la Centra Stacio. Kaj, Roberto, ĝi ankoraŭ ne finiĝis."
  
  La eks-ŝtatsekretario gapis, tute nekapabla eldiri vorton. En ŝia ĵus trovita klareco, Hayden estis preskaŭ konvinkita ke li diris la veron. Sed tiu unuopa peceto da dubo restis, konstante turmentante ŝin kiel malgrandan infanon.
  
  Ĉi tiu viro estis sukcesa politikisto.
  
  Ŝi pafis miregigan pafilon. Ĝi pafis flanken, maltrafante la viron je colo. Price tremis en siaj botoj.
  
  "La venonta sukceso estos sub la zono," Hayden promesis.
  
  Tiam, kiam Price verŝis larmojn kiam Mano gruntis kaj ŝi memoris la demonan ridon de Ramses dum ŝi pensis pri la tuta hororo kiu nun regas en Manhatano kaj ŝiaj kolegoj meze de ĉio, en la koro de la danĝero, estis Hayden Jay kiu malfunkciis.
  
  Ne plu. Mi ne prenos ĉi tion eĉ unu minuton.
  
  Kaptante Price, ŝi ĵetis lin kontraŭ la muron, faligante lin sur la genuojn pro la forto de la bato. Kinimaka prenis ĝin, donante al ŝi demandan rigardon.
  
  "Nur foriru de mia vojo."
  
  Ŝi denove ĵetis Price, ĉi-foje tra la ekstera pordo. Li retrosaltis, ĝemante dum li falis, kaj tiam ŝi denove kaptis lin, elkondukante lin en la koridoron kaj gvidante lin al la ĉelo de Ramzes. Kiam Price vidis la teroriston ŝlosita en sia ĉelo, li komencis plori, rampi. Hayden puŝis lin antaŭen.
  
  "Bonvolu, bonvolu, vi ne povas fari ĉi tion."
  
  "Efektive," diris Kinimaka. "Tion ni povas fari."
  
  "Nu!"
  
  Hayden ĵetis Price kontraŭ la stangojn kaj malŝlosis la fotilon. Ramzes ne moviĝis, ankoraŭ sidante sur sia lito kaj trarigardante tion, kio okazis el sub fermitaj palpebroj. Kinimaka eltiris sian Glock kaj celis ambaŭ virojn kiam Hayden malligis iliajn ligojn.
  
  "Unu ŝanco," ŝi diris. "Unu prizonĉelo. Du viroj. La unua persono, kiu vokas min por babili, fariĝas pli facile. Vi komprenas?"
  
  Prezo blekis kiel duonmanĝita bovido. Ramzes ankoraŭ ne moviĝis. Al Hayden, la vido de li estis maltrankviliga. La subita ŝanĝo en li estis ridinda. Ŝi foriris kaj ŝlosis la ĉelon, lasante la du virojn kune, kiam ŝia telefono zumis kaj la voĉo de agento Moore venis super la linio.
  
  "Venu ĉi tien, Jay. Vi devas vidi ĝin."
  
  "Kio estas ĉi tio?" Ŝi kuris kun Kinimaka, postkurante iliajn ombrojn el la ĉelblokoj kaj reen supren laŭ la ŝtuparo.
  
  "Pli da bomboj," li diris malĝoje. "Mi sendis ĉiujn por purigi la malordon. Kaj ĉi tiu lasta postulo ne estas tia, kia ni atendis, ke ĝi estu. Ho, kaj via viro Dahl havas antaŭecon sur ĉelo kvar. Li postkuras ĝin nun."
  
  "Ni ekiru la vojon!" Hayden rapidis al la policdistrikta konstruaĵo.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK KVARA
  
  
  Dahl ĵetis sin en la pasaĝeran sidlokon kaj permesis al Smith veturi; Kenzi, Lauren kaj Yorgy denove estas en la malantaŭa sidloko. Eĉ kiam ili faris sian vojon reen al la policdistrikto, ekzistis raportoj ke Drake atakis Grand Central, sed li ne aŭdis ion alian. Moore ĵus ricevis alian konsilon de informanto - kvara terorista ĉelo funkciis en altnivela etaĝkonstruaĵo proksime de Centra Parko, kaj nun kiam Dahl pensis pri tio, estas nedireble ke kelkaj el tiuj ĉeloj estis financitaj alie ol aliaj - ĝi helpis ilin miksi kun la homamaso - sed Dahl scivolis kiel amaso da homoj povus tiel facile ekzisti en aparta socio sen memoro pri sia cerbolava endoktrinigo. Cerbolavado estis speciala arto, kaj li dubis, ke la tipa teroristo ankoraŭ majstris ĝin.
  
  Ne estu tiel naiva.
  
  La agentoj de Moore riskis pli ol malkovron por ricevi ĉi tiujn indicojn. La sekvoj de tiu ĉi tago resonos senfine, kaj li esperis, ke Patrujo scias kiel ĉio eliros. Se inkognita agento estis bruligita hodiaŭ, liaj problemoj ĵus komenciĝis.
  
  La trafikaj policanoj, kiuj ĉiam superregis ĉe intersekciĝoj, faris sian eblon por filtri trafikon, alfrontante grandegajn kaj verŝajne nesupereblajn defiojn, sed konsciaj ambulancoj devus esti prioritatitaj. Dahl vidis plurajn malgrandajn gvatejojn-preskaŭ kiel miniĉerizplukistoj-kie la polico gvidis siajn kolegojn de pli alta vidpunkto, kaj li kapjesis sian dankon kiam ili estis lasitaj trairi.
  
  Dahl kontrolis la GPS de la aŭto. "Ok minutoj," li diris. "Ni pretas?"
  
  "Preta," respondis la tuta teamo.
  
  "Lauren, Yorgy, restu kun la aŭto ĉi-foje. Ni ne plu povas riski vin."
  
  "Mi iros," Lauren diris. "Vi bezonas helpon."
  
  Dahl malakceptis bildojn de la kelo kaj la morto de la spetsnaz-gvidanto. "Ni ne povas riski nenecesajn vivojn. Lauren, Jorgi, vi havas vian propran valoron en malsamaj areoj. Nur rigardu la eksteron. Ni ankaŭ bezonas okulojn tie."
  
  "Vi eble bezonos miajn kapablojn," Jorgi diris.
  
  "Mi dubas, ke ni saltos sur balkonojn, Jorgi. Aŭ uzante drentubojn. Nur..." Li suspiris. "Bonvolu fari kiel mi petas kaj rigardi la sangan aspekton. Ne igu min transformi tion en ordon."
  
  Estis mallerta silento. Ĉiu membro de la teamo prenis la okazaĵojn de la antaŭa atako tute malsame, sed ĉar ĉio okazis antaŭ nur duonhoro, la plej multaj ankoraŭ estis en ŝoko. La vidaĵoj estis senfinaj - kiom proksime ili estis eksplodi. Kiel viro tiel sindoneme oferis sin por savi iliajn vivojn. Kiel malmultekoste ĉi tiuj teroristoj traktis ĉiujn formojn de vivo.
  
  Dahl trovis siajn pensojn reveni al tiu malnova segilo - kiel plenkreskulo povis ensorbigi tiajn malamajn trajtojn en pli juna infano? La plej senkulpa menso? Kiel plenkreskulo, respondeca persono povis kredi, ke estas ĝuste tordi tiajn delikatajn mensojn, por ĉiam ŝanĝi la kurson de promesplena vivo? Anstataŭigi ĝin per... kio?... malamo, malcedemo, bigoteco.
  
  Kiel ajn ni rigardas ĝin, kia ajn estas niaj opinioj pri religio, pensis Dahl, la diablo vere promenas inter ni.
  
  Smith frapis la bremsojn kiam ili tiris supren al la alta konstruaĵo. Necesis sekundoj por prepari kaj eliri el la aŭto, lasante ilin ĉiujn sendefendajn sur la trotuaro. Dahl sentis sin maltrankvila sciante ke la kvara ĉelo preskaŭ certe estas interne kaj kiom kompetentaj ili ŝajnis. Liaj okuloj trafis Lauren kaj Yorgi.
  
  "Kion diable vi faras? Reiru en la aŭton."
  
  Ili alproksimiĝis al la pordisto, montris siajn identigkartojn kaj demandis pri la du loĝejoj en la kvara etaĝo. Ambaŭ apartenis al juna paro, kiu tenis sin kaj ĉiam estis ĝentila. La pordisto neniam eĉ vidis la du parojn kune, sed jes, unu el la apartamentoj ricevis regulajn vizitantojn. Li pensis, ke tio estas ia societa vespero, sed tiam li ne estis pagita pro troa scivolemo.
  
  Dahl milde forpuŝis lin kaj direktiĝis al la ŝtuparo. La pordisto demandis, ĉu ili bezonas ŝlosilon.
  
  Dahl mallaŭte ridetis. "Ne estos necese."
  
  Kvar etaĝoj estis preterpasitaj facile, kaj tiam la tri soldatoj singarde marŝis laŭ la koridoro. Kiam Dal vidis la ĝustan loĝejan numeron veni en vido, lia poŝtelefono komencis vibri.
  
  "Kio?" Smith kaj Kenzi atendis, kovrante ilian periferion.
  
  La laca voĉo de Moore plenigis la kapon de Dahl. "La informo estas malvera. Iu informanto starigas malĝustajn homojn por iom da venĝo. Pardonu, mi ĵus eksciis."
  
  "Mensogoj," spiris Dahl. "Ĉu vi ŝercas min? Ni staris ekster ilia fika pordo kun HK-oj."
  
  "Do foriru. La informanto amas unu el la virinoj. Kio ajn, simple reiru sur la vojon, Dal. La sekvaj informoj estas tre varmaj."
  
  La svedo malbenis kaj vokis sian teamon reen, kaŝis siajn armilojn, kaj poste rapidis preter la surprizita pordisto. Dahl ja pripensis peti al la pordisto fari trankvilan evakuadon antaŭ ol ili supreniris la kvaran etaĝon-sciante kio povus okazi tie-kaj nun scivolis kiel la luantoj povus reagi kiam ili eksciis, ke liaj konsiloj estas fraŭdaj.
  
  Interesa socia demando. Kia homo plendus pri tio, ke ili estas forpelitaj el sia domo dum la polico serĉas teroristojn... se tiu serĉo rezultus finfine bazita sur mensogoj?
  
  Dahl levis la ŝultrojn. Moore ankoraŭ ne estis ĝuste en sia faklisto, sed ĉi tiu viro ŝanceliĝis sur ŝtona grundo. "Ĉi tiu sekva gvido funkcios, ĉu?" Li parolis en la ankoraŭ malfermitan linion.
  
  "Tiel devus esti. La sama ulo, kiu tuŝis la trian fotilon. Nur iru al Times Square kaj rapide."
  
  "Times Square estas minacata? Kiuj sekurecaj taĉmentoj jam aktivas?"
  
  "Ĉiuj ili".
  
  "Bone, restas al ni dek minutoj."
  
  "Estu kvin."
  
  Smith veturis kiel demono, tranĉante angulojn kaj premante, eĉ brosante, inter malbone parkumitaj aŭtoj. Ili forlasis la aŭton sur 50-a Strato kaj kuris, nun en la mezon de homamaso kiu rapidis for de Times Square, funky M&M's World, Hershey's Chocolate World, kaj eĉ la Starbucks sur la stratangulon, nun subfosita per la minacanta minaco. Grandegaj, hom-altecaj afiŝtabuloj lumigis la straton per miloj da buntaj bildoj, ĉiu konkuranta por atento kaj engaĝita en vigla, vibra batalo. La teamo laĉis skafaldan arbaron, ĉar preskaŭ ĉiu alia vendejo ŝajnis sperti ian renovigadon. Dal provis pensi pri maniero reteni Lauren kaj Yorgi sekuraj, sed la ekskurseto kaj fuĝo igis tion preskaŭ malebla. Ŝatus aŭ ne, ili ĉiuj estis soldatoj nun, la teamo plifortigita de sia ĉeesto.
  
  Antaŭe, la polico ĉirkaŭbaris la placon. Novjorkanoj rigardis konfuzite, kaj vizitantoj estis ordonitaj reveni al siaj hoteloj.
  
  "Ĝi estas nur antaŭzorgo, sinjorino," Dahl aŭdis diri unu el la uniformitaj policanoj.
  
  Kaj tiam la mondo denove fariĝis infero. La kvar turistoj kiuj estis fenestrobutikantaj ĉirkaŭ la Levis kaj Bubba Gump faligis siajn pakaĵojn, fosis enen, kaj eltiris aŭtomatajn armilojn. Dahl kliniĝis malantaŭ stratbudo, malkroĉante sian propran armilon.
  
  Pafoj eĥis tra Times Square. Rompaj fenestroj kaj afiŝtabuloj estis kovritaj de sablo, detruitaj ĉar la plej multaj el ili nun estis ekranoj, la plej grandaj en la mondo, kaj la epitomo de kapitalismo. Sur la trotuaro pluvis mortero. Tiuj kiuj restis kaj la sekurecaj taĉmentoj kuregis por kovro. Dahl elŝovis la kapon kaj pafis reen, liaj pafoj ne estis celitaj, sed devigis la teroristojn laŭte ĵuri kaj serĉi sian propran ŝirmejon.
  
  Al vi ĉi-foje, pensis Dahl kun severa kontento. Ne estas espero por vi.
  
  Dahl vidis la kaĝon plonĝi malantaŭ parkumita taksio kaj ekvidis buson parkumitan proksime. Li neniam antaŭe estis en Times Square kaj nur ekvidis ĝin en televido, sed vidi tian ŝajne piedireblan areon tiel malplena estis maltrankviliga. Pli da pafoj eksonis dum la ĉelanoj sendube vidis homojn moviĝi ene de butikoj kaj oficejaj konstruaĵoj. Dahl trankvile eliris en la straton.
  
  Malantaŭ la buso kaj laŭ la malproksima trotuaro, aliaj sekurecaj taĉmentoj prenis siajn lokojn. Pli da SWAT, nigre-taŭgaj agentoj, kaj NYPD-policanoj manovris ĉirkaŭe al iu trankvila, koreograferita ritmo. Dahl signalis al ili viciĝi. Tio, kio ĉi tie preterpasis kiel signo, evidente ne estis tradukita, ĉar neniu atentis la plej malgrandan atenton al la freneza svedo.
  
  "Ĉu ni atendas ĉi tiujn tri-kvar-leterajn kuketojn, aŭ ĉu ni ekbruligos ĉi tiujn bastardojn?" Kenzi frotis sian flankon.
  
  Dahl turnis la dorson al usonaj agentoj. "Mi tre ŝatas vian ekstravagancan terminologion," li diris, ŝtelirante en la ombron de la buso. "Sed ŝpareme."
  
  "Do vi volas, ke mi estu ĉirkaŭe nun. Mi komprenas."
  
  "Mi ne diris tion".
  
  Smith kuŝis plate sur la tero, rigardante sub la aŭtoj. "Mi vidas krurojn."
  
  "Ĉu vi povas esti certa, ke ĉi tiuj estas la kruroj de la teroristoj?" demandis Dahl.
  
  "Mi pensas, ke jes, sed diablo, ĝi ne estas kvazaŭ ili estis etikeditaj."
  
  "Ili estos ĉi tie baldaŭ." Kenzi levis sian fusilon kvazaŭ ĝi estus la glavo kiun ŝi avidis kaj haltis malantaŭ unu el la gigantaj radoj de la buso. La teamo prenis unu kolektivan spiron.
  
  Dahl elrigardis. "Mi vere kredas, ke estas tiu tempo denove."
  
  Kenzi iris la unua, ĉirkaŭirante la malantaŭon de la buso kaj atakante la flavan fiakron. Aŭtomata fajro aŭdiĝis, sed ĝi direktiĝis al fenestroj, bushaltejoj kaj ĉiuj aliaj lokoj, kie, laŭ la teroristoj, povis kaŝiĝi sendefendaj homoj. Dahl dankis sian bonŝancan stelon pro ne poŝtado de observejo, sciante ke rapideco estis ilia aliancano en detruado de la ĉelo, kiu devis esti farita antaŭ ol ili ŝanĝis al obusoj aŭ pli malbone. Ŝi kaj Kenzi ĉirkaŭiris la fiakron, rigardante la kvar virojn, kiuj reagis surprize rapide. Anstataŭe de svingado de siaj armiloj, ili simple atakis, trafante en Dahl kaj Kenzi kaj terenbatante ilin. Kadavroj disŝutitaj trans la vojo. Dahl kaptis malaltiĝantan pugnon kaj deturnis ĝin, kiam li aŭdis, ke liaj fingrobazartikoj forte frapis la pavimon. Tamen la alia mano malsupreniris, ĉi-foje kun la pugo de la fusilo levita. Dahl povis nek kapti ĝin nek rigardi for, do li revenis al la nura ago disponebla por li.
  
  Li mallevis la frunton kaj prenis la baton al sia kranio.
  
  Nigreco tordiĝis antaŭ liaj okuloj, doloro rikoltis de nervo al nervo, sed la svedo ne lasis ion el tio malhelpi lian laboron. La armilo frapis kaj poste retiriĝis, vundebla. Dahl kaptis ĝin kaj tiris ĝin al la viro tenanta ĝin. Sango fluis laŭ ambaŭ flankoj de lia vizaĝo. La viro denove levis sian pugnon, ĉi-foje iom pli timeme, kaj Dahl kaptis ĝin en sia propra pugno kaj komencis premi.
  
  Ĉiu ĉelo de lia estaĵo, ĉiu vejno de ĉiu artiko streĉiĝis.
  
  Ostoj rompiĝis kiel rompantaj branĉoj. La teroristo kriegis kaj provis retiri sian manon, sed Dahl ne volis aŭdi pri tio. Ili devis malŝalti ĉi tiun ĉelon. Rapide. Premante eĉ pli forte, li certigis ke la atento de la viro estas tute absorbita de la superforta doloro en lia pugno, kaj eltiris sian Glock.
  
  Unu estas mortigita.
  
  La pafilo pafis tri kuglojn antaŭ ol la okuloj de la teroristo briliĝis. Dahl ĵetis lin flanken kaj poste leviĝis kiel venĝanta anĝelo, sango elverŝiĝis el lia kranio, rigardo de decidemo distordis liajn trajtojn.
  
  Kenzi batalis kontraŭ granda viro, kun iliaj pistoloj kojnitaj inter siaj korpoj kaj iliaj vizaĝoj preskaŭ kunpremitaj. Smith frapis malsupren sur la tria, alportante la ulon malsupren al siaj genuoj dum li frapis kun preskaŭ perfekta, preciza furiozo. La lasta teroristo akiris la pli bonan ol Lauren, terenbatante ŝin, kaj provis celi kiam Jorgi ĵetis sin antaŭ la barelo.
  
  Dahl respiris.
  
  La pistolo ekpafis. Jorgi kolapsis, trafita per la kuglorezista veŝto. Dahl tiam vidis ke la situacio estis iomete diferenca de kiel li unue legis ĝin. Jorgi ne sporte saltis antaŭ la kuglo, li ramis la pafbrakon de la teroristo per sia tuta korpo.
  
  Malsama sed tamen efika.
  
  Dal rapidis al la helpo de la ruso, trafante la militiston sub la maldekstran brakon kaj deŝirante liajn gambojn de la tero. La svedo konstruis impeton kaj rapidecon, streĉante siajn muskolojn, portante sian ŝarĝon kun feroco naskita de malkontento. Tri futoj, tiam ses, kaj la teroristo estis rapide reĵetita kiam li finfine trafis sian kapon sur la menutabulo de la Hard Rock Cafe é. La plasto krakis, trempis en sango, kiam la demenca impeto de Dahl krevis malfermi la kranion de lia kontraŭulo kaj ŝiris karnon. Eble Kinimake ne ŝatis ĝin, sed la svedo uzis la usonan ikonon por neŭtraligi la teroriston.
  
  Karmo.
  
  La distanco denove turniĝis, sango gutis el liaj oreloj kaj mentono. Kenzi kaj ŝia kontraŭulo daŭre estis ŝlositaj en mortiga batalo, sed Smith sukcesis fermi la interspacon inter li mem kaj la soldato per kelkaj ĵetoj. En la lasta turno, li luktis por turni sian armilon, li estis bonŝanca, kaj finiĝis kun akra pinto direktita rekte al Smith.
  
  Dahl muĝis, saltante antaŭen, sed li povis fari nenion pri la pafo. En palpebrumo de okulo, la teroristo ekpafis, kaj la atakanto Smith ricevis kuglon kiu haltigis lin al morto, sendante lin al liaj genuoj.
  
  Mi alportas lian frunton al la linio de la sekva pafo.
  
  La teroristo ekpremis la ellasilon, sed en tiu momento aperis Dal - bolanta, moviĝanta monto - kaj premis la teroriston inter li kaj la muro. Ostoj krakis kaj grinciĝis unu kontraŭ la alia, sango ŝprucis, kaj la fusilo bruis flanken. Dum la surprizita Dal marŝis al Smith, li vidis kaj aŭdis la koleregan soldaton laŭte ĵuri.
  
  Tiam li estas en ordo.
  
  Savita per Kevlara veŝto, Smith daŭre prenintus kuglon proksime kaj preskaŭ mortus pro kontuzo, sed ilia nova avangarda korpokiraso moligis la baton. Dahl viŝis sian vizaĝon, nun markante la alproksimiĝon de la SWAT-teamo.
  
  Kenzi kontraŭbatalis ŝian kontraŭulon tiel kaj jen, la pli granda viro luktante por egali ŝin en facilmoveco kaj vera muskolo. Dahl retropaŝis kun malforta rideto sur la vizaĝo.
  
  Unu el la uloj de la specialaj fortoj alkuris. "Ĉu ŝi bezonas helpon?"
  
  "Ne, ŝi nur petolas. Lasu ŝin sola".
  
  Kenzi kaptis la interŝanĝon el la okulangulo kaj grincis ŝiajn jam kunpremitajn dentojn. Estis klare, ke la du estis egalaj, sed la svedo provis ŝin, juĝante ŝian dediĉon al la teamo kaj eĉ al ŝi mem. Ĉu ŝi estis inda?
  
  Ŝi tiris sian pistolon kaj tiam lasis iri kiam ŝia kontraŭulo kuntiris reen, igante lin perdi sian ekvilibron, kun genuo al la ripoj kaj kubuto al la nazo. Ŝia venonta frapo estis tranĉo al la pojno, sekvita per fulmokapto. Dum la viro baraktis kaj ĝemis, ŝi forte fleksis sian pojnon reen, aŭdis klakon kaj vidis la pafilon fali sur la plankon. Li ankoraŭ baraktis, tirante sian tranĉilon kaj pikante ĝin en ŝian bruston. Kenzi enpremis ĉion, sentis la klingon tratranĉi la karnon super ŝiaj ripoj, kaj turniĝis, trenante lin kun ŝi. La tranĉilo retiriĝis por dua bato, sed ĉi-foje ŝi estis preta. Ŝi kaptis sian eltiritan brakon, turniĝis sub ĝi kaj tordis ĝin malantaŭ la dorso de la viro. Ŝi senĉese premis ĝis li ankaŭ rompiĝis kaj lasis la teroriston senhelpa. Ŝi rapide plukis du obusojn de lia zono kaj poste metis unu el ili sub lian pantalonon kaj en lian boksiston.
  
  Dahl, rigardante, trovis, ke la kriego ŝiris lian gorĝon. "Nu!"
  
  La fingroj de Kenzi liberigis la tamburiston.
  
  "Ni ne faras tion, vi..."
  
  "Kion vi faros nun," flustris Kenzi de tre proksime, "kun rompitaj brakoj kaj ĉio?" Vi nun vundos neniun, idioto?"
  
  Dahl ne sciis ĉu teni aŭ eviti, kuri aŭ plonĝi kapantaŭen, kapti Kenzi aŭ salti por kovrilo. En la fino, la sekundoj tiktakis kaj nenio eksplodis krom la precipe mallonga fuzeo de Smith.
  
  "Ĉu vi ŝercas min?" li muĝis. "Kio diable-"
  
  "Falsaĵo," Kenzi ĵetis la perkilon al la sanganta kapo de Dahl. "Mi pensis, ke tiuj perfektaj aglokuloj rimarkus la misfunkciadon."
  
  "Mi ne faris ĝin." La svedo eligis profundan malpeziĝon. "Diable, Kenz, vi estas unu aĉa mondklasa ina frenezulo."
  
  "Nur redonu al mi mian katanan. Ĝi ĉiam trankviligas min."
  
  "Ho jes. Mi vetas,"
  
  "Kaj vi diras tion, la Freneza Svedo."
  
  Dahl klinis la kapon. Tuŝu. Sed damne, mi pensas, ke mi renkontis indan kontraŭulon.
  
  Antaŭ tiu tempo SWAT-teamoj kaj kunvenitaj agentoj estis inter ili kaj sekurigis la areojn ĉirkaŭ Times Square. La teamo regrupiĝis kaj prenis kelkajn minutojn por respiriĝi.
  
  "Kvar fotiloj malsupre," Lauren diris. "Nur unu restas."
  
  "Ni pensas," diris Dahl. "Estas plej bone ne antaŭi vin. Kaj memoru, ke ĉi tiu lasta fotilo tenas Marsh sekura kaj verŝajne kontrolas..." Li ne diris la vorton "nuklea bombo" laŭte. Ne ĉi tie. Ĝi estis la koro de Manhatano. Kiu sciis, kiajn parabolajn mikrofonojn oni povas disĵeti ĉirkaŭe?
  
  "Bonega laboro knaboj," li diris simple. "Ĉi tiu infera tago preskaŭ finiĝis."
  
  Sed verdire, ĝi ĵus komenciĝis.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK KVIN
  
  
  Julian Marsh kredis ke, sendube, li estas la plej feliĉa viro en la mondo. Ĝuste antaŭ li kuŝis ŝarĝita, ligita nuklea armilo, sufiĉe proksime por tuŝi, kun li ludi laŭkaprice. Kurbigite maldekstre estis dia, bela virino kun kiu ankaŭ li povis ludi laŭkaprice. Kaj ŝi ludis kun li, kompreneble, kvankam certa areo komencis iomete dolori pro la tuta atento. Eble iom el tiu vipkremo...
  
  Sed daŭrigante sian antaŭan kaj plej gravan penson - la pasiva terorista ĉelo sidis apud la fenestro, kaj denove li ludis kun ĝi laŭkaprice. Kaj tiam estis la usona registaro postkuranta siajn vostojn tra la tuta urbo, kurante timigita kaj blinda por ludi-
  
  "Julian?" Zoe spiris ene de unu harlarĝo de sia maldekstra orelo. "Ĉu vi volas, ke mi denove iru suden?"
  
  "Kompreneble, sed ne enspiru la bastardon kiel la lastan fojon. Donu al li iom da paŭzo, ĉu?"
  
  "Ho, certe".
  
  Marsh lasis ŝin amuziĝi kaj tiam pensis pri kio okazos poste. La mezo de la mateno jam pasis, kaj certaj datoj alproksimiĝis. Estis preskaŭ tempo por li deploji alian unu-uzatan poŝtelefonon kaj voki sian patrujon kun urĝaj postuloj. Kompreneble, li sciis, ke ne estos vera "kaŝmemoro" almenaŭ en la interŝanĝo de kvincent milionoj, sed la principo estis la sama kaj povus esti efektivigita en simila maniero. La marŝo dankis la diojn de peko kaj maljusteco. Kun ĉi tiuj uloj apud via, kio ne povus esti atingita?
  
  Kiel ĉiuj bonaj revoj, ĉi tiu finfine finiĝos, sed Marsh decidis ke li ĝuos ĝin dum ĝi daŭros.
  
  Karesinte la kapon de Zoe, poste ekstarinte, li malligis unu el siaj ŝuŝnuroj kaj iris al la fenestro. Kun du mensoj, du malsamaj vidpunktoj ofte aperis, sed ambaŭ la personecoj de Marsh estis fidelaj al tiu scenaro. Kiel iu el ili povus malsukcesi? Li deprenis unu el la kondomoj de Zoe kaj nun provis meti ĝin sur lian brakon. Fine li rezignis kaj sukcesis per du fingroj. Diablo, ĝi ankoraŭ kontentigis lian internan kuriozecon.
  
  Dum Marsh pripensis kion fari kun la rezerva ŝnuro, la ĉelgvidanto ekstaris kaj rigardis lin kun malplena rideto. Ĝi estis Aligatoro, aŭ, kiel Marsh nomis al si mem, Aligatoro, kaj kvankam li estis trankvila kaj evidente malrapida, li vere sentis sin danĝera. Marsh sugestis ke li estis verŝajne unu el la veŝtportantoj. Peono. La sama elspezebla objekto kiel longa urinado. Marto laŭte ridis, rompante okulkontakton kun la Aligatoro ĝuste en la ĝusta momento.
  
  Zoe sekvis liajn paŝojn, rigardante tra la fenestro.
  
  "Ne multe por vidi," diris Marsh. "Por ke vi ne ĝuu studi la pedikojn de la homaro."
  
  "Ho, ili povas esti amuzaj foje."
  
  Marto ĉirkaŭrigardis por sia ĉapelo, tiu, kiun li ŝatis porti, klinita oblikve. Kompreneble ĝi malaperis, eble eĉ antaŭ ol li alvenis al Novjorko. La pasinta semajno estis malklara por li. La aligatoro alproksimiĝis kaj ĝentile demandis, ĉu li bezonas ion.
  
  "Momente ne. Sed mi baldaŭ vokos ilin kaj donos la detalojn por la montransigo."
  
  "Ĉu vi faros ĉi tion?"
  
  "Jes. Ĉu mi ne provizis al vi homojn vojon?" La demando estis retorika.
  
  "Ho, tiu peco da fekaĵo. Mi uzis ĝin kiel muŝon."
  
  Marto povus esti ekscentra, freneza, kaj sangavido, sed la pli malgranda parto de li ankaŭ estis saĝa, kalkulema kaj tute ŝaltita. Tial li tiel bone travivis, kiel li trapasis la meksikan tunelojn. Post momento, li komprenis, ke li misjuĝis la Aligatoron kaj la situacion. Li ne estris ĉi tie, ili estis.
  
  Kaj estis momento tro malfrue.
  
  Marĉo atakis la Aligatoron, sciante precize kie li lasis la pafilon, tranĉilon, kaj neuzatan miregigilon. Atendante sukceson, li estis surprizita kiam Gator blokis la batojn kaj resendis unu el sia propra. Marto prenis ĝin trankvile, ignorante la doloron, kaj provis denove. Li sciis, ke Zoey rigardas lin kaj li scivolis kial la maldiligenta hundino ne ensaltis por helpi.
  
  La aligatoro detenis sian baton denove facile. Tiam March aŭdis bruon malantaŭ li, la sonon de apartamento pordo malfermiĝanta. Li retrosaltis, surprizite kiam la Aligatoro permesis lin, kaj turnis sin.
  
  Suspiro de ŝoko eskapis lian gorĝon.
  
  Ok viroj eniris la loĝejon, ĉiuj nigre vestitaj, ĉiuj portantaj sakojn kaj aspektantaj tiel malicaj kiel vulpoj en kokejo. March rigardis kaj poste turnis sin al la Aligatoro, liaj okuloj eĉ nun ne tute kredante tion, kion ili vidis.
  
  "Kio okazas?"
  
  "Kio? Ĉu vi pensis, ke ni ĉiuj sidus, dum la riĉuloj je tajloritaj kostumoj financas siajn militojn? Nu, mi havas novaĵojn por vi, grandulo. Ni ne plu atendas vin. Ni financas nian propran."
  
  Marto ŝanceliĝis de la duobla bato al la vizaĝo. Refalante, li kaptis Zoey, atendante ke ŝi tenos lin supren, kaj kiam ŝi ne faris, ili ambaŭ falis sur la plankon. La ŝoko de ĉio superfortis lian korpon, liaj ŝvitglandoj kaj nervofinaĵoj piedbatis en ilaron, kaj ĝena tiko komenciĝis en la angulo de unu okulo. Reportu lin rekte al la malbonaj malnovaj tagoj, kiam li estis knabo kaj neniu zorgis pri li.
  
  La aligatoro paŝis la loĝejon, organizante ĉelon de dek du homoj. Zoe fariĝis kiel eble plej malgranda, preskaŭ meblo, kiam pistoloj kaj aliaj militaj armiloj estis trovitaj - obusoj, pli ol unu RPG, la ĉiam fidinda Kalaŝnikov-sturmpafilo, larmiga gaso, miregigaj bomboj kaj multaj porteblaj ŝtaloj- renversitaj raketoj. Ĉi tio estis iom maltrankviliga.
  
  March klarigis sian gorĝon, ankoraŭ alkroĉiĝante al la lasta spuro de digno kaj egoismo, kiu certigis al li, ke li estas la plej korna satana kapro en ĉi tiu ĉambro.
  
  "Rigardu," li diris. "Forigu viajn malpurajn manojn de mia atombombo. Ĉu vi eĉ scias, kio tio estas, knabo? Aligatoro. Aligatoro! Ni devas plenumi limdatojn."
  
  La kvina ĉelgvidanto finfine ĵetis la tekokomputilon flanken kaj aliris Marsh. Nun sen subteno kaj vere sen gantoj, Aligatoro estis malsama persono. "Ĉu vi pensas, ke mi ŝuldas al vi ion?" La lasta vorto estis kriego. "Miaj manoj estas puraj! Mi havas gluajn botojn! Sed ili baldaŭ estos kovritaj de sango kaj cindro!"
  
  Marto palpebrumis rapide. "Pri kio diable vi parolas?"
  
  "Ne estos elpago. Ne restas mono! Mi laboras por la granda, respektata kaj nura Ramses, kaj ili nomas min la Bombfaristo. Sed hodiaŭ mi estos la iniciatinto. Mi donos al li vivon!"
  
  Marto atendis la neeviteblan kriadon ĉe la fino, sed ĉi-foje ne estis. La aligatoro klare lasis la enfluon de potenco iri al lia kapo, kaj Marsh ankoraŭ ne komprenis kial tiuj homoj manipulas lian bombon. "Knaboj, ĉi tio estas mia atombombo. Mi aĉetis ĉi tion kaj alportis ĝin al vi. Ni atendas bonan pagon. Nun, estu bonaj knaboj kaj metu atombombon sur la tablon."
  
  Nur kiam la Aligatoro batis lin tiel forte, ke li sangis, Marsh vere ekkomprenis, ke io terure misfunkciis ĉi tie. Okazis al li, ke ĉiuj liaj pasintaj agoj kondukis lin al ĉi tiu punkto en lia vivo, ĉiu ĝusta kaj malĝusta, ĉiu bona aŭ malbona vorto kaj komento. La sumo de ĉiuj spertoj venigis lin rekte al ĉi tiu ĉambro en ĉi tiu tempo.
  
  "Kion vi faros kun ĉi tiu bombo?" Teruro malaltigis kaj dikigis lian voĉon, kvazaŭ li estus trudata tra kradilo kiel fromaĝo.
  
  "Ni krevigos vian atombombon tuj kiam ni aŭdos de la granda Ramzes."
  
  Marto suĉis aeron sen spirado. "Sed ĝi mortigos milionojn."
  
  "Kaj tiel komenciĝos nia milito."
  
  "Temis pri la mono," diris Marsh. "Pagu. Iom amuze. Devigante la Unuiĝintajn Azenojn de Ameriko postkuri ilian voston. Temis pri financado, ne pri masakroj."
  
  "Tuuu...u...mortigita!" La fanatika tirado de Aligatoro pliiĝis je noĉo.
  
  "Nu, jes, sed ne multe."
  
  La aligatoro piedbatis lin ĝis li kurbiĝis en senmovan pilkon; ripoj, pulmoj, spino kaj tibioj doloras. "Ni atendas nur novaĵojn de Ramzes. Nun, iu pasigu al mi la telefonon."
  
  
  ĈAPITRO DUDEK SESA
  
  
  Ene de Granda Centra Stacio, la lastaj pecoj de la enigmo de marto komencis viciĝi. Drake ne konsciis antaŭe, sed ĉi tio estis parto de la ĉefplano de ies, iun kiun ili pensis ke ili jam neŭtralis. La malamiko, pri kiu ili ne kalkulis, estis tempo, kaj kiom rapide ĝi pasis ruinigis ilian pensadon.
  
  Ĉar la ejo estis deklarita sekura kaj loĝita plejparte fare de policanoj, Drake kaj lia teamo povis ekzameni la kvaran postulon, kiun ili finfine trovis glubendita al la malsupra flanko de la kafejotablo. Serio de nombroj skribitaj en grandaj limoj, estis neeble eltrovi kio ĝi povus esti krom se vi povus strabi al la titolo, kiu estis kutime skribita en la plej malgranda tiparo havebla.
  
  Kodoj de aktivigo de nukleaj armiloj.
  
  Drake malkredege mallarĝigis la okulojn, denove malekvilibre, kaj poste palpebrumis al Alicia. "Ĉu vere? Kial li sendus al ni ĉi tion?"
  
  "Mi sugestus, ke ĝi estas la kapablo ludi la ludon. Li ĝuas ĝin, Drake. Aliflanke, ili eble estas falsaj."
  
  "Aŭ akcelaj kodoj," aldonis May.
  
  "Aŭ eĉ," Bo plu nebuligis la temon, "kodojn, kiuj povus esti uzataj por lanĉi alian specon de kaŝita armilo."
  
  Drake rigardis la francon dum momento, scivolante kie li ricevis tiajn torditajn pensojn antaŭ ol voki Moore. "Ni havas novan postulon," li diris. "Krom ke anstataŭe ĝi aspektas kvazaŭ ĝi estas aro de malaktivigaj kodoj por nukleaj armiloj."
  
  "Kial?" Moore estis ŝokita. "Kio? Ĝi havas nenian sencon. Ĉu tion li diris al vi?"
  
  Drake komprenis kiel ridinde ĉio sonis. "Sendante nun." Lasu la kostumojn trakti ĉion ĉi.
  
  "Bone. Ni donos al ili taŭgan kontrolon."
  
  Post kiam Drake metis la telefonon en sian poŝon, Alicia senpolvigis sin kaj longe rigardis ĉirkaŭen. "Ni estas bonŝancaj ĉi tie," ŝi diris. "Ne estas viktimoj. Kaj neniu novaĵo de marto, malgraŭ nia malfruo. Do vi pensas, ke tio estis la lasta postulo?"
  
  "Ne certas kiel tio povus esti," diris May. "Li diris al ni, ke li volas monon, sed li ankoraŭ ne diris kiam aŭ kie."
  
  "Do almenaŭ unu pli," diris Drake. "Eble du. Ni devas kontroli la armilon kaj ŝargi ĝin denove. Iel, kun ĉiuj ĉi tiuj mini-bomboj eksplodantaj tra la tuta urbo, mi pensas, ke ni ankoraŭ ne finis kun ĉi tio."
  
  Li pensis pri la celo de malgrandaj bomboj. Ne mortigu aŭ kripligu. Jes, ili batis teruron en la animon mem de la socio, sed pro la atombombo kaj Julian Marsh kaj la fotiloj kiujn ili detruis, li ne povis ne pensi, ke eble ekzistas alia tagordo. Malĉefaj bomboj distritaj, irititaj. La plej granda problemo estis kaŭzita de kelkaj homoj sur motorcikloj kiuj ĵetis memfaritajn artfajraĵbombojn laŭ Wall Street.
  
  Alicia ekvidis kioskon kaŝitan en la malproksima angulo. "Sukermiksaĵo," ŝi diris. "Ĉu iu volas ĉokoladan trinkejon?"
  
  "Alportu al mi du Snickers," Drake suspiris. "Ĉar sesdek kvin gramoj estis nur por la naŭdekaj."
  
  Alicia balancis la kapon. "Vi kaj viaj malbenitaj ĉokoladaj trinkaĵoj."
  
  "Kio sekvas?" Bo alproksimiĝis, la franco malpezigis sian korpon de doloro per kelkaj streĉoj.
  
  "Moore devas plifortigi sian ludon," diris Drake. "Estu iniciatema. Mi, ekzemple, ne dancos laŭ la melodio de Marsh la tutan tagon."
  
  Ĝi estas streĉita, Mai rememorigis al li. "La plej multaj el liaj agentoj kaj policanoj gardas la stratojn."
  
  "Mi scias," spiris Drake. "Mi scias diable bone."
  
  Li ankaŭ sciis ke ne povus esti pli bona subteno por Moore ol Hayden kaj Kinimaka, ambaŭ kun adresoj al la Prezidanto, kiuj ambaŭ spertis la plej grandan parton de tio, kion la mondo devis ĵeti al ili. En ĉi tiu momento de relativa trankvilo, li faris bilancon, pensis pri ilia problemo, kaj poste trovis sin maltrankvila pri la alia teamo, la teamo de Dahl.
  
  Ĉi tiu freneza sveda bastardo verŝajne batalis kontraŭ Marabu-drinkejo dum spektis la plej nudaj momentoj de Alexander Skarsg ård.
  
  Drake kapjesis sian dankon al Alicia kiam ŝi revenis kaj donis al li du pecojn da ĉokolado. Dum momento, la teamo nur frostiĝis, pensante, sensenta. Provante ne pensi pri kio povus okazi poste. Malanta ili estas kafejo &# 233; ĝi staris kiel forlasita malnova komerco, ĝiaj fenestroj frakasitaj, tabloj renversitaj, pordoj splititaj kaj pendantaj de siaj ĉarniroj. Eĉ nun, teamoj traserĉis la areon por novaj aparatoj.
  
  Drake turnis sin al Bo. "Vi renkontis Marsh, ĉu ne? Ĉu vi kredas, ke li finos ĉi tion ĝis la fino?"
  
  La franco faris ellaboritan geston. "Hmm, kiu scias? La marŝo estas stranga, ŝajnas stabila unu momento kaj freneza la sekvan. Eble ĉio estis trompo. Webb ne fidis lin, sed tio ne estas surpriza. Mi sentas, ke se Webb ankoraŭ interesus pri la kazo de Pythia, tiam Marsh eĉ ne rajtus ŝajnigi esti en la kazo."
  
  "Ne pri Marsh ni devas zorgi," Mai ekscitite enmetis. "Ĉi tio..."
  
  Kaj subite ĉio havis sencon.
  
  Drake eltrovis ĝin samtempe, ekkomprenante la nomon de la persono kiun ŝi estis nomonta. Liaj okuloj renkontis ŝiajn kiel varmoserĉajn misilojn, sed dum momento ili nenion povis diri.
  
  Mi pensas pri tio. Taksante. Al terura fino.
  
  "Diable," Drake diris. "Ni estis luditaj de la komenco mem."
  
  Alicia observis ilin. "Normale mi dirus 'akiru ĉambron' sed..."
  
  "Li neniam povus eniri ĉi tiun landon," Mai ĝemis. "Ne sen ni."
  
  "Kaj nun," diris Drake. "Li estas ĝuste kie li volas esti."
  
  Kaj tiam sonoris la telefono.
  
  
  * * *
  
  
  Drake preskaŭ faligis sian sukeraĵan trinkejon pro ŝoko, tiel konsumita li estis kun la alternativa penso. Dum li rigardis la ekranon kaj vidis la nekonatan nombron, piroteknika eksplodo de konfliktantaj pensoj rikoltis ĉirkaŭ lia kapo.
  
  Kion diri?
  
  Verŝajne estis Marsh vokanta de nova unu-uza ĉelo. Ĉu li rezistu al la deziro klarigi al li, ke oni ludas lin, ke oni nur trompis lin en grandioza maniero? Ili volis, ke ĉeloj kaj atombomboj restu neŭtralaj kiel eble plej longe. Donu al ĉiuj almenaŭ alian horon, ŝancon spuri ĉion. Nun tamen... nun la ludo ŝanĝiĝis.
  
  Kion fari?
  
  "Marto?" li respondis post la kvara sonoro.
  
  Nekonata voĉo alparolis lin. "Nu! Ĝi estas Gatorrrr!"
  
  Drake forprenis la telefonon de sia orelo, la kriadon, la tembro altiĝanta fine de ĉiu vorto, insultante siajn timpanojn.
  
  "Kiu estas ĉi tiu? Kie estas marto?
  
  "Mi diris - Gatorrrr! La abomenaĵo jam rampas. Kie li devus esti. Sed mi havas plian postulon por vi, uuu. Unu pli, kaj tiam la bombo aŭ eksplodas aŭ ĝi ne. Ĝi dependas de vi!"
  
  "Fiku min." Drake trovis malfacile koncentriĝi sur la vortoj pro la fojaj krioj. "Vi devas iom trankviliĝi, amiko."
  
  "Kuru, kuniklo, kuru, kuru, kuru. Iru trovi la policejon ĉe la angulo de 3-a kaj 51-a kaj vidu kiajn viandtranĉojn ni restas al vi ooo. Vi komprenos la finan postulon kiam vi alvenos tien."
  
  Drake sulkigis la brovojn, traserĉante la memoron. Io tre konata pri ĉi tiu adreso...
  
  Sed la voĉo denove interrompis lian penson. "Nun kuru! Kuri! Kuniklo, kuru kaj ne rigardu malantaŭen! Ĝi eksplodos post minuto aŭ horo, prr! Kaj tiam komenciĝos nia milito!"
  
  "Marsh nur volis elaĉetomonon. La mono por la bombo estas via."
  
  "Ni ne bezonas vian monon, yyyy! Ĉu vi pensas, ke ne ekzistas organizaĵoj - eĉ ne viaj propraj organizaĵoj - kiuj helpas nin? Ĉu vi pensas, ke ne ekzistas riĉuloj, kiuj helpas nin? Ĉu vi pensas, ke ne ekzistas konspirantoj sekrete financantaj nian aferon? Ha ha, ha ha ha!"
  
  Drake volis etendi la manon kaj tordi la kolon de la frenezulo, sed ĉar li ne povis fari tion - ankoraŭ - li faris la sekvan plej bonan aferon.
  
  Interrompis la vokon.
  
  Kaj fine, lia cerbo prilaboris ĉiun informon. La ceteraj jam sciis. Iliaj vizaĝoj estis blankaj pro timo, iliaj korpoj streĉiĝis pro streĉo.
  
  "Ĉi tio estas nia sorto, ĉu ne?" Drake diris. "Kie nun estas Hayden, Kinimaka kaj Moore?"
  
  "Kaj Ramzes," Mai diris.
  
  Se la bombo eksplodus en tiu sama momento, la teamo ne povintus kuri pli rapide.
  
  
  ĈAPITRO DUDEKSEP
  
  
  Hayden studis la monitorojn. Kun la plej granda parto de la stacio malplena, kaj eĉ agentoj propre ligitaj al Moore senditaj al la stratoj por helpi, la loka hejmsekureccentro sentiĝis superfortita. Okazaĵoj disvolviĝantaj tra la urbo nuntempe havis prioritaton super la reunuiĝo de Ramses kaj Price, sed Hayden rimarkis la mankon de kontakto inter ili kaj scivolis ĉu la du vere havas ion por diri. Ramzes estis informita viro, kiu havis ĉiujn respondojn. Prezo estis nur alia dolaro-ĉasanta fripono.
  
  Kinimaka helpis funkciigi la ekranojn. Hayden trarigardis tion, kio okazis pli frue inter ili, kiam la havajano konsilis ne preni informojn de ambaŭ viroj, kaj nun scivolis pri ŝia reago.
  
  Ĉu ŝi pravis? Ĉu li estis kompatinda?
  
  Io por pensi poste.
  
  Bildoj ekbrilis antaŭ ŝi, ĉiuj malgrandigitaj sur dekoj da kvadrataj ekranoj, en nigra kaj blanka kaj koloro, scenoj de flugiloj faldantaj kaj fajroj, ardantaj ambulancoj kaj teruritaj homamasoj. Paniko inter novjorkanoj estis tenita al absoluta minimumo; kvankam la okazaĵoj de 9-11 daŭre estis freŝa hororo en siaj mensoj kaj influis ĉiun decidon. Por tiom da homoj, kiuj havis historion de postvivado de 9-11, de tiuj, kiuj ne iris labori tiun tagon ĝis tiuj, kiuj malfruis aŭ faris taskojn, timo neniam forlasis iliajn mensojn. La turistoj forkuris terurite, ofte por alfronti la sekvan neatenditan baton. La polico komencis malbari la stratojn serioze, kuraĝante neniujn obĵetojn de la ĉiam koleregaj lokuloj.
  
  Hayden kontrolis la horon... apenaŭ la 11-a. Ĝi sentis poste. La resto de la teamo estis en ŝia menso, ŝia stomako agitiĝis pro timo ke ili eble perdos siajn vivojn hodiaŭ. Kial diable ni daŭre faras ĉi tion? Tagon post tago, semajnon post semajno? La probabloj iĝas malpli kaj malpli favoraj ĉiufoje kiam ni batalas.
  
  Kaj Dahl precipe; kiel ĉi tiu persono restis pri tio? Kun edzino kaj du infanoj, viro devus havi laboretikon de la grandeco de Monto Everest. Ŝia respekto al soldato neniam estis pli alta.
  
  Kinimaka frapetis unu el la ekranoj. "Povus esti malbona."
  
  Hayden ekrigardis lin. "Ĉu tio... ho merdo."
  
  Mirigita, ŝi rigardis kiel Ramses ekiris, alkurante al Price kaj kapbatante lin sur la tero. La Teroristo-Princo tiam staris super la rezista korpo kaj komencis piedbati ĝin senindulge, ĉiu bato kaŭzante kriegon de agonio. Hayden denove hezitis, kaj tiam vidis sangoflakon komenci disvastiĝi sur la planko.
  
  "Mi malsupreniras."
  
  "Ankaŭ mi iros". Kinimaka komencis leviĝi, sed Hayden haltigis lin per gesto.
  
  "Ne. Vi estas bezonata ĉi tie."
  
  Ignorante la rigardojn, ŝi rekuris al la kelo, mansignis al la du gardistoj, starantaj en la koridoro, kaj malfermis la eksteran pordon al la ĉelo de Ramzes. Ili eksplodis kune, armiloj pretaj.
  
  La maldekstra kruro de Ramzes frapis la vangon de Price, rompante la oston.
  
  "Haltu!" Hayden kriegis en kolero. "Vi mortigas lin."
  
  "Vi ne gravas," Ramzes denove pafis sian armilon, disbatante la makzelon de Price. "Kial mi devus? Vi igas min dividi ĉelon kun ĉi tiu ŝaŭmo. Ĉu vi volas, ke ni parolu? Nu, jen kiel mia fera volo estas ekzercita. Eble nun vi scios."
  
  Hayden kuris al la kradoj, enigante la ŝlosilon en la seruron. Ramzes apogis sin kaj poste komencis paŝi sur la kranion kaj ŝultrojn de Price, kvazaŭ serĉante malfortajn punktojn kaj ĝuante la procezon. Price jam ĉesis krii kaj povis nur mallaŭtajn ĝemojn.
  
  Hayden larĝe malfermis la pordon, subtenata de du gardistoj. Ŝi atakis sen ceremonio, trafante Ramseson malantaŭ la orelon per pistolo kaj puŝante lin for de Robert Price. Tiam ŝi falis sur la genuojn apud la plorema viro.
  
  "Vi vivas?" Ŝi certe ne volis ŝajni tro maltrankvila. Homoj kiel li vidis angoron kiel malforto ekspluatada.
  
  "Doloras?" Ŝi premis la ripojn de Price.
  
  Yelp diris al ŝi "jes, ĝi okazis".
  
  "Bone, bone, ĉesu plori. Turnu vin kaj lasu min vidi vin."
  
  Price luktis por ruliĝi, sed kiam li faris, Hayden svingis pro la vido de la masko de sango, rompitaj dentoj kaj ŝiritaj lipoj. Ŝi vidis, ke ŝia orelo ruĝiĝis, kaj ŝia okulo estis tiel ŝvelinta, ke ĝi eble neniam plu funkcios. Kontraŭ ŝiaj plej bonaj deziroj, ŝi ektimis.
  
  "Feraĵo".
  
  Ŝi marŝis al Ramzes. "Kaj, mi eĉ ne devas demandi ĉu vi estas freneza, ĉu ne? Nur malsaĝulo farus tion, kion vi faras. Kial? Motivo? Celo? Mi dubas, ke ĝi eĉ trapasis vian kapon."
  
  Ŝi levis sian Glock, ne vere plene preta pafi. La gardistoj apud ŝi kovris Ramzeson por se li atakus ŝin.
  
  "Pafu," diris Ramzes. "Savu vin de mondo plena de doloro."
  
  "Se ĉi tio estus via lando, via hejmo, vi mortigus min nun, ĉu ne? Vi estus finita kun ĉio ĉi."
  
  "Ne. Kio estas la amuzo mortigi tiel rapide? Unue mi detruus vian dignon senvestigante vin kaj ligante viajn membrojn. Tiam mi rompus vian volon per hazarda metodo, kiu ajn ŝajnis ĝusta tiutempe. Tiam mi eltrovus manieron mortigi vin kaj revenigi vin, ree kaj ree, finfine rezignacie, kiam vi petegis min la centan fojon por fini vian vivon."
  
  Hayden rigardis, vidante la veron en la okuloj de Ramzes kaj ne povante reteni lian tremon. Jen viro, kiu ne hezitus eksplodigi atombombon en Novjorko. Ŝia atento estis tiel absorbita en Ramzes, same kiel ŝiaj gardistoj, ke ili ne reagis al la miksantaj paŝoj kaj ĉifona spirado venanta de malantaŭ ili.
  
  La okuloj de Ramzes ekbrilis. Hayden sciis ke ili estis trompitaj. Ŝi turnis sin, sed ne sufiĉe rapide. Price eble estis sekretario pri defendo, sed li ankaŭ havis eminentan armean karieron kaj nun vivigis tion, kion li memoris pri ŝi. Li frapis ambaŭ manojn sur la etendita brako de la gardisto, igante lian pafilon klaki al la planko, kaj poste frapis sian pugnon en la stomakon de la viro, fleksante ĝin en duono. Farante tion, li falis malsupren, vetante ke Hayden kaj la alia gardisto ne pafus lin, vetante sian pozicion laŭ multoblaj manieroj, kaj falis sur la pafilon.
  
  Kaj li pafis sub la akselo, la kuglo trafis la miregigitan gardiston en la okulon. Hayden flankenpuŝis ŝiajn emociojn kaj direktis sian Glock al Price, sed Ramzes atakis ŝin kiel virbovo sur traktoro, la tuta forto de lia korpo paralizis ŝin, terenbatante ŝin. Ramses kaj Hayden ŝanceliĝis tra la ĉelo, donante al Price la ŝancon doni precizecan baton sur la duan gardiston.
  
  Li profitis tion, uzante la konfuzon al sia avantaĝo. La dua gardisto mortis antaŭ ol la kuglo kiu mortigis lin povis eĥi. Lia korpo trafis la teron ĉe la piedoj de Price, observita per la nura funkcianta okulo de la sekretario. Hayden eltiris sin el sub la grandega korpo de Ramzes, daŭre tenante sian Glock, sovaĝe okule, tenante Price per armila forto.
  
  "Kial?"
  
  "Mi ĝojas morti," diris Price mizere. "Mi volas morti".
  
  "Por helpi savi ĉi tiun pecon da fek?" Ŝi ŝancelis trans la plankon, kontraŭbatali.
  
  "Mi restas ankoraŭ unu peco," Ramzes murmuris.
  
  Hayden sentis, ke la tero tremas sub ŝi, la kelaj muroj tremas kaj elĵetas blovojn da kalikaĵo. La stangoj mem de la kaĝo ektremis. Repoziciante siajn manojn kaj genuojn, ŝi trankviliĝis kaj rigardis supren kaj malsupren, maldekstren kaj dekstren. Hayden rigardis la lumojn dum ili flagris ree kaj ree.
  
  Nun kio? Kio diable estas tio ĉi...
  
  Sed ŝi jam sciis.
  
  La ejo estis sub grundatako.
  
  
  ĈAPITRO DUDEK OKO
  
  
  Hayden anhelis dum la muroj daŭre tremis. Ramzes provis leviĝi, sed la ĉambro balanciĝis ĉirkaŭ li. La teroristo falis sur la genuojn. Price rigardis kun respekto, kiel la angulo mem de la ĉambro moviĝis, juntoj moviĝis kaj rearanĝitaj, deklivoj distorditaj de la dua. Hayden evitis pecon de mortero falanta kiam parto de la plafono kolapsis. Dratoj kaj aertuboj pendis de la tegmento, svingiĝantaj kiel buntaj pendoloj.
  
  Hayden direktis sin al la ĉela pordo, sed Ramses retenis sufiĉe da spriteco por bari ŝian vojon. Pasis momento antaŭ ol ŝi ekkomprenis ke ŝi ankoraŭ tenas la Glock, kaj tiam la plej granda parto de la plafono disfalis kaj la stangoj mem ŝancelis internen, preskaŭ rompiĝis.
  
  "Mi pensas... vi troigis ĝin," diris Price senspire.
  
  "Ĉi tiu tuta malbenita loko kolapsas," Hayden kriis en la vizaĝo de Ramzes.
  
  "Ankoraŭ ne".
  
  La teroristo leviĝis kaj alkuris al la malproksima muro, nuboj da pistujo, pecoj da betono kaj gipso flugantaj kaj falantaj ĉirkaŭ li. La ekstera pordo bukiĝis, poste svingiĝis. Hayden kaptis la trinkejon kaj tiris sin supren, ekatingante la frenezulon, Price ŝancelis malantaŭe. Ili havis homojn supre. Ramzes povis iri nur tiom malproksimen.
  
  Kun tiu penso, Hayden serĉis ŝian telefonon, sed apenaŭ povis daŭrigi kun Ramses. Ĉi tiu viro estis rapida, malmola kaj senkompata. Li tretis supren laŭ la ŝtuparo, forpuŝante vokon de unu policano kaj ĵetante lin kapon al Hayden. Ŝi kaptis la ulon, retenis lin, kaj tiam Ramzes jam premis tra la supra pordo.
  
  Hayden rapidis persekute. La supra pordo staris larĝe malfermita, ĝia vitro krevis kaj la jamboj splitiĝis. Komence, el la monitorĉambro, ŝi povis vidi nur Moore, kiu leviĝis de la planko kaj etendis la manon por rektigi plurajn distorditajn ekranojn. Aliaj estis forblovigitaj de siaj ŝipligejoj, forblovigitaj de la muro, kaj kraŝis surteriĝante. Kinimaka nun ekstaris kun la ekrano de la ŝultroj, vitro kaj plasto fiksitaj en liaj haroj. La aliaj du agentoj en la ĉambro provis trankviliĝi.
  
  "Kio trafis nin?" Moore elkuris el la ĉambro, rimarkante Hayden.
  
  "Kie diable estas Ramzes?" ŝi kriegis. "Ĉu vi ne vidis lin?"
  
  Moore malfermis la buŝon. "Li devus esti en la ĉela bloko."
  
  Kinimaka forpuŝis la vitron kaj aliajn derompaĵojn de siaj ŝultroj. "Mi rigardis... Tiam la tuta infero liberiĝis."
  
  Hayden laŭte ĵuris kiam ŝi rimarkis la ŝtuparon maldekstren, kaj poste la balkonon antaŭe, kiu preteratentis la ĉefan oficejon de la policdistrikto. Ne estis alia vojo el la konstruaĵo krom transiri ĝin. Ŝi kuris al la balustrado, kaptis ĝin kaj studis la malsupran ĉambron. La personaro estis reduktita kiel planite fare de la teroristoj, sed kelkaj laborlokoj en la unua etaĝo estis okupitaj. Kaj viroj kaj virinoj kolektis siajn havaĵojn, sed la plej multaj direktiĝis al la ĉefa enirejo kun armiloj pretaj, kvazaŭ ili atendus atakon. Ramzes ne povis esti inter ili.
  
  Kie do?
  
  Atendo. Mi rigardas. Ĝi ne estis...
  
  "Ĉi tio ne estas la fino!" ŝi kriegis. "Foriru de la fenestroj!"
  
  Tro malfrue. Fulmmilito komenciĝis kun kolosa eksplodo; la antaŭaj fenestroj eksplodis kaj parto de la muro kolapsis. La tuta vidpunkto de Hayden ŝanĝiĝis, la tegmentlinio falis. Derompaĵoj eksplodis ĉie en la stacio kiam la policanoj falis. Kelkaj leviĝis sur la genuojn aŭ forrampis. Aliaj estis vunditaj aŭ trovitaj kaptitaj. La RPG siblis tra la frakasita fasado kaj trafis en la konzolon de la deĵoranto, sendante kolonojn de flamo, fumo kaj derompaĵoj trans la proksiman areon. Hayden tiam vidis kurantajn piedojn kiam multaj maskitaj viroj ekaperis, ĉiuj kun pafiloj ligitaj al siaj ŝultroj. Disvastiĝinte ambaŭflanke, ili celis ĉion, kio moviĝis, kaj poste, post zorge pripensado, malfermis fajron. Hayden, Kinimaka kaj Moore tuj resendis fajron.
  
  Kugloj trapikis la detruitan stacion. Hayden nombris dek unu homojn malsupre antaŭ ol la ligna balkono, kiu protektis ŝin, komencis frakasi. La konkoj tuj trairis. La fragmentoj derompiĝis, iĝante danĝeraj blatoj. Hayden refalis sur ŝin de malantaŭ kaj poste ruliĝis. Ŝia veŝto ricevis du malgrandajn batojn, ne de kugloj, kaj severa doloro en ŝia malsupra bovido rakontis al ŝi ke ligna pikilo trafis ŝian senŝirman karnon. Kinimaka anhelis ankaŭ, kaj Moore ekstaris por demeti sian jakon kaj forbrosi la razojn de sia ŝultro.
  
  Hayden rampis reen sur la balkonon. Tra la interspacoj, ŝi observis la antaŭeniĝon de la atakteamo kaj aŭdis la guturajn gruntojn kiam ili vokis sian gvidanton. Ramzes kuris kiel ĉasleono, ekster la vidlinio de Hayden en malpli ol sekundo. Ŝi elpremis la ŝancon pafi el si, sed ŝi jam sciis, ke la kuglo ne proksimiĝos.
  
  "Ferĉaĵo!"
  
  Hayden ekstaris, ekrigardis Kinimaku kaj kuris al la ŝtuparo. Ili ne povis lasi la teroristan princon eskapi. Laŭ lia vorto, la bombo estintus krevigita. Hayden havis la senton, ke li ne longe atendos.
  
  "Foriru, foriru!" ŝi hurlis al Mano. "Ni devas tuj resendi Ramzeson!"
  
  
  ĈAPITRO DUDEK NAU
  
  
  La intersekciĝo tuj malantaŭ la tereno estis kutime plenigita de homoj, la transirejo estis blokita de piedirantoj, kaj la vojoj bruis al la konstanta ritmo de preterpasantaj aŭtoj. Altaj konstruaĵoj kun multaj fenestroj kutimis reflekti la sonojn de kornoj kaj ridado inter ili, indikante eksplodon de homa interagado, sed hodiaŭ la sceno estis tre malsama.
  
  Fumo kirliĝis trans la vojo kaj leviĝis al la ĉielo. Pecetoj de fenestroj disŝutis la trotuarojn. Sufokataj voĉoj flustris ĉirkaŭ la nabo dum la ŝelŝokitaj kaj vunditoj rekonsciiĝis aŭ eliris el kaŝejo. Sirenoj blekis proksime. La 3-a Avenua flanko de ilia konstruaĵo aspektis kiel giganta muso konfuzis ĝin per peco da griza fromaĝo kaj detranĉis grandegajn pecojn de ĝi.
  
  Hayden ne rimarkis multon de ĝi kiam ŝi elkuris el la stacidomo kaj poste malrapidiĝis dum ŝi ĉirkaŭrigardis por la fuĝintoj. Tuj antaŭe, sur la 51-a Strato, ili estis la solaj kurantaj - dek unu viroj nigre vestitaj, kaj la nekonfuzebla Ramzes super la ceteraj. Hayden rapidis tra la intersekciĝo disŝutita de ruboj, surprizita de la silento, kiu ĉirkaŭis ŝin, la kriego de silento kaj la ondantaj polvonuboj, kiuj provis blindigi ŝin. Supre, en la interspacoj inter la tegmentoj de la oficejaj konstruaĵoj - rektaj betonaj kolonoj markantaj la perpendikularan vojon kiel linioj sur krado - konkuris matena sunlumo. La suno malofte aperis sur la stratoj antaŭ tagmezo, ĝi reflektis sur la fenestroj iom da tempo frue kaj nur lumigis la intersekciĝojn ĝis ĝi leviĝis supre kaj povis trovi sian vojon malsupren inter la konstruaĵoj.
  
  Kinimaka, la fidela maljuna hundo, rapidis apud ŝi. "Estas nur dek du el ili," li diris. "Moore observas nian pozicion. Ni sekvos ilin ĝis ni ricevos plifortikigojn, ĉu bone?"
  
  "Ramzes," ŝi diris. "Ĉi tio estas nia prioritato. Ni resendos ĝin je ajna kosto."
  
  Hayden, Kinimaka preskaŭ koliziis kun parkumita kamioneto. "Vi ne pripensas ĝin. Ramzes ĉion planis. Kaj eĉ se li ne faris - eĉ se lia loko estis iel likita en la kvinan ĉambron - nun ne gravas. Jen la bombo, kiun ni devas trovi."
  
  - Alia kialo por kapti Ramzeson.
  
  "Li neniam diros al ni," diris Kinimaka. "Sed eble unu el liaj studentoj faros."
  
  "Ju pli longe ni povas malekvilibrigi Ramses," diris Hayden. "La pli bona ŝanco havas ĉi tiu urbo por postvivi ĉion."
  
  Ili kuregis laŭ la trotuaro, tenante ene de la malmultaj ombroj ĵetitaj de la ĉielskrapantoj kaj penante ne brui. Ramzes estis en la centro de sia aro, donante ordonojn, kaj nun Hayden memoris, ke tiam, en la bazaro, li nomis tiujn homojn siaj "legianoj". Ĉiu el ili estis mortiga kaj fidela al sia afero, multajn paŝojn super ordinaraj solduloj. Komence, la dek du viroj rapidis sen multe da pripensado, gajnante mallongan distancon inter si kaj la stacidomo, sed post minuto ili komencis malrapidi, kaj du rigardis malantaŭen por vidi ĉu estas persekutantoj.
  
  Hayden malfermis fajron kun kolera bojado de sia Glock. Unu viro falis, kaj la ceteraj turnis sin, pafante reen. Du iamaj CIA-agentoj kliniĝis malantaŭ betona florbedo, kliniĝante. Hayden kaŝrigardis ĉirkaŭ ĝia ronda rando, ne volante perdi de vido sian malamikon. Ramzes estis sur la rando de kolapso, kovrita de sia popolo. Nun ŝi vidis, ke Robert Price estis lasita sin memstare, apenaŭ surpiede, sed tamen sufiĉe bone por batita, maljuniĝanta viro. Ŝia atento turniĝis reen al Ramzes.
  
  "Li estas ĝuste tie, Mano. Ni ĉesigu ĉi tion. Ĉu vi pensas, ke ili ankoraŭ eksplodos se li mortos?"
  
  "Diable, mi ne scias. Preni lin vivanta estus funkciinta pli bone. Eble ni povus elaĉeti lin."
  
  "Jes, bone, unue ni devas sufiĉe proksimen."
  
  La fotilo denove zomis, ĉi-foje kovrante ilian fuĝon. Hayden kuris de florĝardeno al florĝardeno, postkurante ilin laŭ la strato. Kugloj bruis inter la du grupoj, frakasante fenestrojn kaj trafante parkumitajn aŭtojn. Vico da disaj flavaj fiakroj ofertis al Hayden pli bonan kovron kaj ŝancon proksimiĝi, kaj ŝi ne hezitis uzi ĝin.
  
  "Ni!"
  
  Ŝi eniris la unuan fiakron, englitis de la flanko kaj uzis alian lasitan ĉe la vojrando por kovri sin dum ŝi kuris por la sekva. Fenestroj ĉirkaŭ ŝi eksplodis kiam la prizonestroj provis demeti ilin, sed la kovrilo signifis ke la novaj legianoj de Ramses neniam vere sciis kie ili estas. Kvar taksioj poste, kaj ili devigis la kuristojn kaŝi, bremsante ilin.
  
  La aŭdilo de Kinimaki kraketis. "Helpo estas kvin minutoj for."
  
  Sed eĉ tio estis necerta.
  
  Kaj denove, la ĉelo funkciis kiel kompakta grupo. Hayden ĉasis, nekapabla sekure fermi la interspacon kaj ankaŭ devigita konservi municion. Evidentiĝis, ke ankaŭ la ĉelo komencis zorgi pri la ebleco de alveno de plifortikigoj, ĉar iliaj movoj fariĝis pli frenezaj, malpli singardaj. Hayden celis unu el la ariergardoj kaj nur maltrafis ĉar ĝi preterpasis la skulptitan arbon kiam ŝi pafis.
  
  Pura malbonŝanco.
  
  "Mano," ŝi diris subite. "Ĉu ni perdis unu el ili ie?"
  
  "Nombri denove."
  
  Ŝi povis kalkuli nur dek ciferojn!
  
  Li aperis de nenie, stile ruliĝante el sub parkumita aŭto. Lia unua bato alteriĝis sur la dorson de la genuo de Kinimaki, igante la grandulon duobliĝi. Kiam li piedbatis, lia dekstra mano levis malgrandan PPK, kies grandeco igis lin ne malpli mortiga. Hayden ĵetis Kinimaku flanken, ŝian kompare malgrandan korpon same potencan kaj energian kiel ajna mondklasa atleto, sed eĉ tio povis nur iomete movi la grandulon.
  
  La kuglo pasis inter ili, miregiga, miriga, la plej mallonga momento de la infero, kaj tiam la legiano denove moviĝis. Alia bato alteriĝis sur la genuon de Hayden, kaj Mano daŭrigis sian falon, kraŝante brust-unue en la saman parkumitan aŭton kiun ilia malamiko uzis por kovro. Grunto eskapis de li kiam li trovis sin malespere provanta ŝpini sur siaj genuoj.
  
  Hayden sentis doloron en sia genuo kaj, pli grave, subitan perdon de ekvilibro. Ŝi sciis pli pri la fuĝo de Ramzes kaj la koŝmara smorgasmo kiu sekvis ol pri la batalanta legiano, kaj ĉiu parto de ŝia estaĵo volis fini ĝin rapide. Sed ĉi tiu viro estis batalanto, vera batalanto, kaj klare volis pluvivi.
  
  Li denove pafis sian pistolon. Nun Hayden ĝojis, ke ŝi malekvilibriĝis, ĉar ŝi ne estis kie li atendis ŝin. La kuglo tamen tuŝis ŝian ŝultron. Kinimaka atakis la manon per la pistolo, enterigante ĝin sub monto de muskolo.
  
  La legiano tuj forlasis lin, vidante la vanecon batali kontraŭ la havajano. Tiam li eltiris teruran ok-colan klingon kaj atakis Hayden. Ŝi tordis malkomforte, gajnante iom da spaco por eviti la mortigan baton. Kinimaka svingis sian pistolon, sed la legiano antaŭvidis ĝin kaj multe pli rapide svingiĝis, la tranĉilo forte tratranĉis la bruston de la havajano, malgravigita de la veŝto de la viro, sed ankoraŭ repuŝis lin sur la dorsojn.
  
  La interŝanĝo donis al Hayden la ŝancon, kiun ŝi bezonis. Eltirinte sian pistolon, ŝi divenis, kion faros la legiano-turnis sin kaj ĵetos tranĉilon sur la kaŝita-do ŝi flankenpaŝis, premante la ellasilon.
  
  Tri kugloj tratranĉis la bruston de la viro kiam la tranĉilo saltis de la aŭtopordo kaj klakbatis sur la plankon, sendanĝera.
  
  "Prenu lian Walter," Hayden diris al Kinimake. "Ni bezonos ĉiun kuglon."
  
  Leviĝinte, ŝi vidis nekonfuzeblan grupon da armitaj viroj rapidantaj laŭ la strato, kelkajn centojn da metroj for. Ĝi fariĝis pli malfacila nun - grupoj de homoj aperus kaj travagis sur la stratoj, direktante hejmen aŭ kontrolante por difekto, aŭ eĉ starante tute videbla kaj klakante sur siaj Android-aparatoj - sed la vido de la kapo de Ramzes aperanta ĉiujn kelkajn piedojn estis tuj rekonebla. .
  
  "Nun moviĝu," ŝi diris, devigante siajn dolorajn, kontuzitajn membrojn labori preter ilia kapablo.
  
  La fotilo malaperis.
  
  "Kio la-"
  
  Kinimaka ĉirkaŭiris la aŭton, saltante trans la kapuĉo.
  
  "Granda vendejo de sportvaroj," diris la havajano senspire. "Ili plonĝis enen."
  
  "Vojfino, princo Ramzes," Hayden kraĉis la lastajn du vortojn kun malestimo. "Rapidu, Mano. Kiel mi diris, ni devas okupi la bastardon kaj distri lin de ĉi tiu atombombo. Ĉiu minuto, ĉiu sekundo kalkulas."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK
  
  
  Kune ili trairis la ankoraŭ balanciĝantajn antaŭpordojn de la vendejo de sportvaroj kaj en ĝian vastan, silentan internon. Butikfasadoj, bretaroj kaj vestaĵoj estis ĉie, laŭ ĉiu koridoro. La lumo, muntita sur malferma-enkadrigita plafono, estis disponigita per helaj kaheloj. Hayden rigardis la reflektan blankan plankon kaj vidis polvajn piedsignojn kondukantajn en la koron de la butiko. Rapidante, ŝi kontrolis sian butikon kaj alĝustigis sian veŝton. La vizaĝo elrigardanta el sub la vestaĵbreto igis ŝin ektimi, sed la timo gravurita en ŝiaj trajtoj igis ŝin malseveriĝi.
  
  "Ne maltrankviliĝu," ŝi diris. "Malleviĝu kaj silentu."
  
  Ŝi ne devis peti direktojn. Kvankam ili eble sekvas ŝlimajn spurojn, la bruo antaŭen perfidis la poziciojn de siaj celoj. La konstantaj ĝemoj de Price estis plia bonaĵo. Hayden glitis sub metala brakapogilo plena de gamaŝoj kaj premis preter kalva manekeno en Nike-sportkostumo en la sportekipaĵareon. Halterretoj, pezpletoj, trampolinoj kaj tretmueliloj viciĝis en egalaj vicoj. Ĵus pasante en alian sekcion, estis terorista grupo.
  
  Unu viro vidis ŝin, levis la alarmon kaj malfermis fajron. Hayden kuris forte kaj angulo kiam ŝi aŭdis la kuglon resalti de la metala brako de la remisto nur centimetrojn maldekstre. Kinimaka saltis flanken, forte surteriĝante sur la transporta sekcio de la tretmuelilo kaj ruliĝante trans la breĉon. Hayden resendis la komplimenton al la legiano disŝirante truon en la rako da sneutoj super lia kapo.
  
  La viro malrapide paŝis malantaŭen dum liaj kolegoj etendiĝis. Hayden ĵetis rozkoloran saketon en la aeron por kontroli iliajn numerojn kaj grimacis kiam kvar apartaj pafoj forte terenbatis ŝin.
  
  "Eble kovrante la fuĝon de Ramzes," spiris Kinimaka.
  
  "Se ni iam bezonus Torsten Dahl," Hayden spiris.
  
  "Ĉu vi volas, ke mi provu frenezan reĝimon?"
  
  Hayden ne povis ne ridi. "Mi pensas, ke ĝi estas pli de vivstila elekto ol ŝanĝo de ilaro," ŝi diris.
  
  "Kio ajn ĝi estas," diris Kinimaka. "Ni rapidu."
  
  Hayden estis antaŭ li, saltante el kovrilo kaj rapide malfermante fajron. Unu el la figuroj gruntis kaj falis flanken, la ceteraj kliniĝis. Hayden atakis ilin, postlasante malhelpojn sur ilia pado sed fermante la interspacon tiel rapide kiel ŝi povis. La legianoj falis malantaŭen, pafante alte, kaj malaperis malantaŭ plafon-alta rako vendanta sneakers en ĉiu marko kaj koloro disponeblaj. Hayden kaj Kinimaka kaŭris ĉe la alia flanko, paŭzante por sekundo.
  
  "Preta?" Mi demandis. Hayden suspiris dum li liberigis la falintan ĉelmembron de sia armilo.
  
  "Iru," diris Kinimaka.
  
  Dum ili grimpis, mitrala fajro iom dispremis la trejnan rakon super iliaj kapoj. Pecoj da metalo kaj kartono, kanvaso kaj plasto falis sur ilin. Hayden grimpis al la rando eĉ kiam la tuta strukturo balanciĝis.
  
  "Ho..." komencis Kinimaka.
  
  "Ferĉaĵo!" Hayden finis kaj saltis.
  
  La tuta supra duono de la larĝa rako kolapsis, disŝiriĝis kaj falis sur ilin. Grandegan, superpendantan muron de bretoj, ŝi flankenĵetis metalajn apogtrabojn, kartonskatolojn, kaj amasojn da novaj tolaj ŝuoj kiam ili venis. Kinimaka levis la manon kvazaŭ por defendi sin kontraŭ la konstruaĵo kaj daŭre moviĝis memfide, sed pro sia grandeco, li falis malantaŭ la fuĝanta Hayden. Dum ŝi ruliĝis for de la falanta maso, ŝia trenanta piedo kaptita sur metala subteno, Kinimaka metis sian kapon sub liajn brakojn kaj sin fortigis dum ŝi falis sur lin.
  
  Hayden finis la ĵeton, pistolo en mano, kaj rigardis malantaŭen. "Mano!"
  
  Sed ŝiaj problemoj ĵus komenciĝis.
  
  La kvar legianoj alkuris ŝin, piedbatante la pafilon for kaj batante ŝian korpon per la pugoj de siaj fusiloj. Hayden kovris sin kaj poste deturniĝis iom pli. La rako da korbopilkoj renversiĝis, sendante la oranĝajn pilkojn flugantajn ĉiudirekten. Hayden rigardis trans ŝian ŝultron, vidis ombrojn moviĝi, kaj ĉirkaŭrigardis por sia Glock.
  
  Estis pafo. Ŝi aŭdis, ke la kuglo trafis ion proksime de ŝia kapo.
  
  "Haltu ĝuste ĉi tie," diris la voĉo.
  
  Hayden frostiĝis kaj rigardis supren, kiam la ombroj de la viroj de Ramzes malsupreniris sur ŝin.
  
  "Nun vi estas kun ni."
  
  
  ĈAPITRO TRIEDEKUNU
  
  
  Drake eksplodis en la detruita policdistrikto, Alicia estis ĉe lia flanko. La unua movo kiun ili vidis estis de Moore, kiam li turnis sin sur la balkono supre kaj direktis sian pafilon al ili. Duonminuton poste, reliefo montriĝis sur lia vizaĝo.
  
  "Fine," li spiris. "Mi pensas, ke vi unue alvenis ĉi tien."
  
  "Ni ricevis iom antaŭan averton," diris Drake. "Iu klaŭno nomata Aligatoro?"
  
  Moore aspektis konfuzita kaj mansignis ilin supren. "Mi neniam aŭdis pri li. Ĉu li estas la estro de la kvina ĉelo?"
  
  "Ni opinias ke jes, jes. Li estas fika wazok kun azeno plena de feko, sed nun li respondecas pri ĉi tiu atombombo."
  
  Moore rigardis kun la buŝo malfermita.
  
  Alicia tradukis. "La aligatoro sonas pli freneza ol Julian Marsh post dek galonoj da kafo, kaj mi dirus, ke tio estas neebla ĝis mi aŭdos kion li devis diri. Do kie estas Hayden kaj kio okazis ĉi tie?"
  
  Moore aranĝis ĉion por ili, komentante la batalon inter Ramses kaj Price kaj tiam la fuĝon. Drake balancis la kapon pro la stato de la stacio kaj la neadekvata distribuado de agentoj.
  
  "Ĉu li povus plani ĉi tion? Venante la tutan vojon de tiu malbenita kastelo en Peruo? Eĉ kiam ni ĉirkaŭrigardis la bazaron?"
  
  Mai aspektis skeptika. "Sonas iom malproksime eĉ por unu el viaj teorioj."
  
  "Kaj ne gravas," Alicia diris. "Ĉu vere? Mi volas diri, kiu zorgas? Ni devas ĉesi gasi kaj komenci serĉi."
  
  "Ĉi-foje," diris May. "Mi konsentas kun Taz. Eble ŝia lasta amanto vere frapis iom da komuna racio en ŝin." Ŝi ĵetis gracian rigardon al Bo.
  
  Drake ektiris kiam Moore rigardis lin, liaj okuloj nun larĝiĝis. La agento de la Enlanda Ministerio fiksrigardis ilin kvar.
  
  "Sonas kiel bonega festo-uloj."
  
  Drake forbrosis ĝin. "Kien ili iris? Hayden kaj Kinimaka?
  
  Moore atentigis. "51-a. Sekvis Ramzes, dek unu el liaj sekvantoj, kaj tiu skuito Price en la fumon. Mi perdis ilin de vido post nur kelkaj minutoj."
  
  Alicia montris al serio da ekranoj. "Ĉu vi povas trovi ilin?"
  
  "Plejmulto de la kanaloj estas malfunkciigitaj. La ekranoj estis detruitaj. Ni malfacile trovus Battery Park ĝuste nun."
  
  Drake marŝis al la rompita balkona balustrado kaj ĉirkaŭrigardis la stacidomon kaj la straton ekstere. Estis stranga mondo, kiu kuÿis antaû li, kontraû la urbo, kiun li reprezentis, retrofalante sur la kalkanoj, almenaû hodiaû. Li sciis nur unu manieron helpi ĉi tiujn homojn saniĝi.
  
  Konservu ilin sekuraj.
  
  "Ĉu vi havas pliajn novaĵojn?" Moore demandis. "Mi supozas, ke vi parolis kun Marsh kaj ĉi tiu ulo, Aligatoro."
  
  "Ĝuste kion ni diris al vi," Alicia diris. "Ĉu vi kontrolis la malaktivigajn kodojn?"
  
  Moore montris palpebrumantan ikonon kiu ĵus ekpalpebrumis sur unu el la pluvivaj ekranoj. "Ni rigardu".
  
  Drake revenis kiam Bo iris al la akvofridilo por trinki. Moore laŭtlegis la retpoŝton, rapide atingante la punkton kaj konfirmante la aŭtentikecon de la malaktivigaj kodoj.
  
  "Do," atente legis Moore. "La kodoj fakte estas koŝeraj. Mi devas diri, ke ĝi estas mirinda. Ĉu vi pensas, ke Marsh sciis, ke li estos uzurpota?"
  
  "Povus esti multaj kialoj," diris Drake. "Sekureco por vi mem. Ekvilibro sur la rando. La simpla fakto estas, ke la viro estas ses ĉirkaŭvojoj manke de plena klipo. Se ĉi tiu Aligatoro ne sonus tiel kompatinda, mi efektive sentus min pli sekura nun."
  
  "Vaĝa?"
  
  "Nuksoj?" Drake provis. "Mi ne scias. Hayden parolas vian lingvon pli bone ol mi."
  
  "La angla". Moore kapjesis. "Nia lingvo estas la angla."
  
  "Se vi diras tion. Sed estas bona afero knaboj. Veraj malaktivigaj kodoj estas bona afero."
  
  "Ĉu vi rimarkas, ke ni povus kontakti ilin ĉiuokaze, post kiam sciencistoj determinis la originon de la nuklea ŝargo?" Bo diris dum li marŝis reen kaj trinketis el plasta taso.
  
  "Mmm, jes, sed ĝi ankoraŭ ne okazis. Kaj kiom ni scias, ili ŝanĝis la kodojn aŭ aldonis novan ellasilon."
  
  Bo akceptis tion per eta kapjeso.
  
  Drake rigardis sian horloĝon. Ili estis ĉe la stacidomo preskaŭ dek minutojn, kaj ne estis vorto de Hayden aŭ Dahl. Hodiaŭ, dek minutoj estis eterneco.
  
  "Mi vokas Hayden." Li elprenis sian poŝtelefonon.
  
  "Ne maltrankviliĝu," Mai diris. "Ĉu tio ne estas Kinimaka?"
  
  Drake turnis sin abrupte en la direkton, kiun ŝi indikis. La nedubebla figuro de Mano Kinimaki senĉese ŝancelis laŭ la strato, klinite, evidente dolorigita, sed obstine trotis al la loko. Drake englutis dekduon da demandoj kaj anstataŭe kuris rekte al la persono kiu povis respondi ilin. Siatempe ekstere, la teamo kaptis Mano ĉe rub-disŝutita intersekciĝo.
  
  "Kio okazas, kamarado?"
  
  La malpeziĝo de la havajano renkontinte ilin estis ombrita de ia terura kordoloro kaŝatendinta tuj sub la surfaco. "Ili havas Hayden," li flustris. "Ni malkonstruis tri el ili, sed ne proksimiĝis al Ramzes aŭ Price. Kaj tiam ili embuskis nin ĉe la fino. Forprenis min el la ludo, kaj kiam mi eliris el sub tuno da rubo, Hayden estis for."
  
  "Kiel vi scias, ke ili kaptis ŝin?" Bo demandis. "Eble ŝi ankoraŭ persekutas?"
  
  "Eble miaj brakoj kaj kruroj estis vunditaj," diris Kinimaka. "Sed miaj oreloj bone aŭdis. Ili senarmigis ŝin kaj trenis ŝin for. La lasta afero, kiun ili diris, estis..." Kinimaka glutis kun peza koro, ne povante daŭrigi.
  
  Drake kaptis la rigardon de la viro. "Ni savos ŝin. Ni ĉiam faras tion."
  
  Kinimaka ektiris. "Ne ĉiam".
  
  "Kion ili diris al ŝi?" Alicia insistis.
  
  Kinimaka rigardis supren al la ĉielo kvazaŭ serĉante inspiron en la sunlumo. "Ili diris, ke ili rigardos al ŝi pli detale ĉi tiun atombombon. Ili diris, ke ili rimenos ĝin al ŝia dorso."
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK DU
  
  
  Thorsten Dahl forlasis plurajn purigteamojn ĉirkaŭ Times Square kaj gvidis sian teamon profunde en la ombrojn kreitajn per la mallarĝa strateto. Estis trankvila kaj senzorga, la perfekta loko por fari gravan telefonvokon. Li unue telefonis al Hayden, sed kiam ŝi ne respondis, li provis kontakti Drake.
  
  "La distanco estas ĉi tie. Kio estas la plej novaj novaĵoj?
  
  "Ni estas en feko, kamarado-"
  
  "Denove sur la ovoj mem?" Dahl interrompis. "Kio novas?"
  
  "Ĉi-foje, ne ĝis la kolo. Ĉi tiuj frenezaj bastardoj eksplodis, aŭ estis elŝiritaj el siaj ĉeloj. Ramzes kaj Price ne plu estas. La kvina ĉelo konsistas - aŭ estis - el dek du homoj. Mano diras ke ili havas tri."
  
  Dahl kaptis la tonon. "Mano parolas?"
  
  "Jes, kamarado. Ili ricevis Hayden. Ili prenis ŝin kun si."
  
  Dahl fermis la okulojn.
  
  "Sed ni ankoraŭ havas iom da tempo." Drake provis la pozitivan flankon. "Ili tute ne prenus ĝin, se ili volus tuj eksplodigi ĝin."
  
  La Jorkoj pravis, Dahl devis konfesi. Li aŭskultis kiam Drake daŭre klarigis ke Marsh nun estis forigita de lia rolo kiel la Princo de Mallumo kaj provizore anstataŭigita per unu nomita Aligatoro. Homeland ĵus povis identigi ĉi tiun viron kiel usonan subtenanton.
  
  "Ĉu vere?" diris Dahl. "Por kio?"
  
  "Preskaŭ ĉio, kio povas kaŭzi anarkion," diris Drake. "Li estas soldulo, nur ĉi-foje li perdis la paciencon."
  
  "Mi pensis, ke Ramses ĉiam prizorgis sian komercon 'en la domo'".
  
  "La aligatoro estas denaska de Novjorko. Li povus disponigi valoregan loĝistikan scion por la operacio."
  
  "Jes, tio havas sencon." Dahl suspiris kaj frotis siajn okulojn lace. "Do kio sekvas? Ĉu ni havas la koordinatojn de Hayden?"
  
  "Ili prenis ŝian fotilon. Ili certe prenis almenaŭ kelkajn el ŝiaj vestaĵoj ĉar la ĵetono kudrita en ŝian ĉemizon diras, ke ŝi estas sub la tablo ĉe la meksika restoracio Chipotle Grill, kion ni ĵus konfirmis estas abomenaĵo. La sekurecaj fotiloj funkcias, sed la riceviloj ĉe nia flanko estis plejparte malfunkciigitaj en la atako sur la retejo. Ili prenas la pecojn, kiujn ili povas. Kaj ili simple ne havas sufiĉe da laborforto. Aferoj povas iri vere malbone de ĉi tie, amiko."
  
  "Povus?" Dahl ripetis. "Mi dirus, ke ni jam preterpasis la malbonan kaj moviĝas laŭ la strato de la terura, ĉu?"
  
  Drake silentis dum momento, poste diris: "Ni esperas, ke ili daŭre postulas," li diris. "Ĉiu nova postulo donas al ni pli da tempo."
  
  Ne bezonis diri al Dahl, ke ili ankoraŭ ne progresis. La fakto estis memkomprenebla. Ĉi tie ili dependis de Homeland por lokalizi la atombombon, kurante ĉirkaŭe kiel alarmitaj Kristnaskaj meleagroj nur tiel Moore povis precizigi la lokon, sed la tuta projekto malsukcesis.
  
  "Ĉion ni faris estis neŭtraligi kelkajn konsumeblajn," li diris. "Ni eĉ ne alproksimiĝis al la reala plano de Ramses, kaj precipe al lia fino."
  
  "Kial vi ne iras al la stacidomo? Ni povus same esti kune kiam venos la sekva antaŭeco."
  
  "Jes, ni faros ĝin." Dahl mansvingis al la resto de sia teamo kaj determinis la ĝustan direkton por konduki ilin al 3-a Avenuo. "Saluton, kiel Mano tenas?"
  
  "La ulo estis forte batita kontraŭ muro kun bretaro. Ne demandu. Sed li deziras batali, nur atendante ke iu montros lin al celo."
  
  Dahl ekkuris kiam ili finis paroli. Kenzi haltis apud li kaj kapjesis. "Malbona movo?"
  
  "Konsiderante nia situacio, mi supozas, ke ĝi povus esti pli malbona, sed, jes, ĝi estis malbona elekto. Ili kidnapis Hayden. Forkondukis ŝin al kie estas la bombo."
  
  "Nu, tio estas bonega! Mi volas diri, ĉu vi ĉiuj ne havas kaŝitajn signojn?"
  
  "Ni faras. Kaj ili forĵetis ĝin kune kun ŝiaj vestaĵoj."
  
  "La Mossad eniris vian haŭton," diris Kenzi mallaŭte. "Bone por ili, sed ne por mi. Sentis min kvazaŭ mi apartenas."
  
  "Estus". Dahl kapjesis. "Ni ĉiuj devas senti, ke ni regas nian propran destinon kaj ke ĉiu decido estas esence libera. Ĝi ne estas manipulado."
  
  "Ĉi tiuj tagoj," la fingroj de Kenzi kurbiĝis kaj poste kunpremis en pugnojn, "vi manipulas min je via propra danĝero," ŝi tiam ridetis al li. "Krom vi, mia amiko, vi povas manipuli min kiam ajn, kie ajn vi volas."
  
  Dahl rigardis for. Bridget Mackenzie estis nehaltigebla. La virino sciis, ke li estas edziĝinta viro, patro, kaj tamen ŝi ankoraŭ cedis al tento. Kompreneble, iel aŭ alie, ŝi ne restus ĉi tie longe.
  
  Problemo solvita.
  
  Smith kaj Lauren ankaŭ trotadis kune, interŝanĝante trankvilajn komentojn. Jorgi suprenportis la malantaŭon, laca kaj kovrita de ruboj, sed saltetante kun ludema persistemo. Dahl sciis, ke tio estis lia unua reala sperto de furioza, malserena batalo, kaj li opiniis ke li bone traktis ĝin. La stratoj preterpasis, kaj tiam ili turnis maldekstren sur 3-a Avenuo, direktante al la krucvojo kun 51-a.
  
  Estis strangaj kelkaj minutoj por Dahl. Kelkaj areoj de la grandurbo estis netuŝitaj, kaj kvankam multaj butikoj restis malfermitaj kaj homoj eniris kun sento de maltrankvilo, aliaj estis dezertaj, preskaŭ sen vivo. Pluraj stratoj estis baritaj de SWAT-veturiloj kaj 4x4-armeveturiloj disigitaj ĉie. Kelkaj kvartaloj ŝteliĝis pro honto pro la ĉeesto de maroduloj. Plejparte, la homoj, kiujn li vidis, ne sciis kion fari, do li aldonis sian voĉon al tio, kion li opiniis apartenanta al la aŭtoritatoj kaj sugestis, ke ili ŝirmiĝu ie ajn.
  
  Kaj tiam ili alvenis al la loko kie Drake kaj la aliaj atendis kaj esperis kaj planis savi Hayden Jay.
  
  Jam pasis nur kelkaj horoj de kiam la tago komenciĝis. Kaj nun ili senespere serĉis manieron trovi atombombon. Dahl sciis, ke ne estos returniĝo, neniu kurado aŭ kaŝado en bunkroj. La SPEAR-teamo estis en ĝi la tutan vojon. Se la urbo mortos hodiaŭ, tio ne estos pro manko de herooj provantaj savi ĝin.
  
  
  ĈAPITRO TRIED-TRI
  
  
  Hayden restis silenta dum Ramses direktis agon kaj reagon, memorigante siajn virojn kiuj estis en pagendaĵo, testante ilian absolutan lojalecon. Treninte ŝin for de la vendejo de sportvaroj, ili devigis ŝin kuri inter ili laŭ la 3-a Avenuo, poste prenis la tempon por trovi kaj forĵeti ŝian poŝtelefonon kaj forŝiri ŝian kuglorezistan veŝton. Ramzes ŝajnis havi iom da scio pri la spuriloj kaj ilia loko, kaj ordonis al siaj viroj demeti ŝian ĉemizon. La malgranda aparato estis rapide trovita kaj forĵetita, post kio la grupo daŭrigis sian kuron laŭ kio ŝajnis esti tute hazarda itinero.
  
  Hayden havis la impreson, ke tio tute ne estas la kazo.
  
  Necesis iom da tempo. La grupo seniĝis de siaj pli grandaj armiloj kaj nigraj surtutoj, rivelante normalajn vojaĝajn uniformojn sube. Subite ili estis helaj, sendanĝeraj, parto de cent maltrankvilaj homamasoj vagantaj sur la stratoj de la urbo. Policaj kaj armeaj patroloj viciĝis laŭ kelkaj el la itineroj, sed la fotiloj simple turnis malsupren unu malhelan strateton kaj tiam alian ĝis ili estis klaraj. Hayden ricevis rezervan jakon por surmeti. Iam, ili grimpis sur antaŭpreparitajn motorciklojn kaj malrapide veturis el la urbocentro de Manhatano.
  
  Sed ne tro malproksime. Hayden deziris ke ŝi povu transdoni la mesaĝon al iu-iu ajn-nun kiam ŝi sciis la lokon de la bombo. Ne gravis, ke ili povus mortigi ŝin - gravis nur, ke tiuj fanatikuloj estis haltigitaj.
  
  La bicikloj ruliĝis parto de la vojo laŭ la vojo, kaj tiam dek homoj - la ok restantaj legianoj, Ramses kaj Price - sekvis unu la alian tra la rusta metala flanka pordo. Hayden estis meze de ili, predo, kaj kvankam ŝi jam konis sian sorton, ŝi provis kapti ĉiun rigardon, ĉiun ŝanĝon de direkto kaj ĉiun flustritan vorton.
  
  Preter la frakasita ekstera pordo, fetora interna koridoro kondukis al betona ŝtuparo. Jen unu el la viroj turnis sin al Hayden kaj metis sian tranĉilon al ŝia gorĝo.
  
  "Silentu," diris Ramzes sen turni sin. "Mi preferus ne mortigi vin ankoraŭ."
  
  Ili supreniris kvar etaĝojn kaj poste haltis nur por momento antaŭ la pordo de la loĝejo. Kiam ĝi malfermiĝis, la grupo amasiĝis interne, kurante el la koridoro kiel eble plej rapide. Ramzes staris en la centro de la ĉambro, la brakoj etenditaj.
  
  "Kaj jen ni estas," li diris. "Kun miliono da finoj kaj almenaŭ unu komenco. La loĝantoj de ĉi tiu urbo forlasos ĉi tiun vivon sen scii, ke tio estas la komenco de nia nova vojo, nia sankta milito. Ĉi-"
  
  "Ĉu vere?" Seka voĉo interrompis la tiradon. "Parto de mi volas kredi vin, Ramzes, sed la alia, pli malbona parto, ŝi opinias, ke vi estas plena de ĝi."
  
  Hayden unuafoje bone rigardis Julian Marsh. La Pito aspektis strange, tordita, kvazaŭ parto de li faldiĝis en alian. Li portis vestaĵojn kiuj neniam konvenus, negrave la jaro kiam ĝi estis liberigita aŭ la nuna tendenco. Unu okulo nigriĝis, la alia larĝe malfermita kaj ne palpebrumis, dum ĝi falis de unu ŝuo. Sidis dekstre de li okulfrapa brunulino, kiun Hayden ne rekonis, sed laŭ la maniero kiel ili estis premitaj unu kontraŭ la alia, estis klare, ke ili estas ligitaj laŭ pli ol unu maniero.
  
  Do ne aliancano.
  
  Hayden rigardis kun malestimo kiel Ramses reagis al la mokado de Marsh. "Ĉu vi sciis?" demandis la terorista princo. "Ke ni trompis vin eĉ antaŭ ol ni renkontis vin. Eĉ antaŭ ol ni sciis la nomon de la malsaĝulo, kiu portos nian eternan flamon en la koron mem de Ameriko. Eĉ via propra, Tyler Webb, perfidis vin."
  
  "Al diablo kun Webb," diris Marsh. "Kaj vi iris."
  
  Ramzes forturnis sin ridante. "Reen al tio, kion mi diris. Eĉ la homoj, kiuj laboras ĉi tie, malamas ĉi tiun urbon. Ĝi estas tro multekosta, tro da turistoj. Ordinaraj viroj kaj virinoj ne povas havigi loĝi ĉi tie kaj luktas por labori. Ĉu vi povas imagi la amarecon, kiu kreskas kontraŭ la sistemo kaj la homoj, kiuj daŭre subtenas ĝin? Pontoj kaj tuneloj pagas paspagojn. Vi estas nenio se vi ne havas monon. Avideco, avideco, avideco estas ĉie. Kaj ĝi malsanigas min."
  
  Hayden silentis, ankoraŭ kalkulante sian venontan movon, daŭre rigardante la reagon de Marsh.
  
  Ramzes faris paŝon flanken. "Kaj Aligatoro, mia malnova amiko. Mi plaĉas revidi vin."
  
  Hayden rigardis kiel viro nomita Aligatoro brakumis sian estron. Penante resti malgranda, trankvila, kaj eble nerimarkita, ŝi eltrovis kiom da paŝoj necesas por atingi la pordon. Tro multaj nuntempe. Atendu, nur atendu.
  
  Sed kiom longe ŝi povus pagi? Malgraŭ la vortoj de Ramzes, ŝi demandis sin, ĉu li entute volas eviti nuklean eksplodon. La bona novaĵo estis, ke la aŭtoritatoj malpermesis aerspacon, do la viro ne hastis ien ien.
  
  Robert Price ĵetis sin sur seĝon kun ĝemo. Li petis la plej proksiman legianon botelon da aspirino, sed estis spite ignorita. March mallarĝigis la okulojn ĉe la Sekretario de Defendo.
  
  "Ĉu mi konas vin?"
  
  Price premis sin pli profunde en la kusenon.
  
  Hayden ĉirkaŭrigardis la reston de la ĉambro, nur nun rimarkante la manĝotablon, kiu staris ĉe la malproksima kurtenita fenestro.
  
  Damne, kio estas ĉi tio...?
  
  Estis malpli ol ŝi imagis. La tornistro estis pli granda ol la norma modelo, tro granda por konveni en la pakujo de aviadilo, sed ne aspektus tro dika sur la dorso de pli granda persono.
  
  "Mi vendis ĉi tion al vi, Marsh," diris Ramzes. "Espereble vi alportos ĉi tion al Novjorko. Pro tio mi estos eterne dankema. Konsideru ĝin donaco, kiam mi diras al vi, ke vi kaj via amiko rajtos senti la ĉion konsumantan fajron. Ĉi tio estas la plej bona, kiun mi povas proponi al vi, kaj multe pli bona ol tranĉilo trans via gorĝo."
  
  Hayden enmemorigis la atombombon-ĝian grandecon, formon, kaj la aspekton de la tornistro-kaze ŝi iam bezonus tian. Neniel ŝi devus esti morti ĉi tie hodiaŭ.
  
  Ramseso tiam turnis sin al siaj viroj. "Preparu ŝin," li diris. "Kaj ne kompatu la usonan hundinon eĉ unu gramon da doloro."
  
  Hayden konjektis, ke ĝi venos. Ili ne povis ligi ŝiajn manojn survoje ĉi tien, kaj nun ŝi plene profitis tion. Tiom da aferoj dependis de ŝi ĝuste tiam-la sorto de la urbo, la nacio, la plej granda parto de la civilizita mondo. La vazo dekstre de ŝi estis oportuna, ĝia kolo ĝuste la ĝusta larĝo por ŝia mano kaj ĝuste la ĝusta pezo por fari iom da damaĝo. Ĝi frakasiĝis kontraŭ la templo de la plej proksima viro, dentitaj pecoj flugantaj al la planko. Dum li levis sian manon, Hayden kaptis la pafilon, sed vidante ke ĝi estis sekure ĉirkaŭvolvita ĉirkaŭ lia ŝultro, ŝi tuj cedis, anstataŭe uzante sian tenon sur la barelo por plue malekvilibrigi lin. La armiloj estis celitaj, sed Hayden ignoris ilin ĉiujn. Nun ĝi estis pure Lasta Ŝanca salono... ne plu batali por ŝia vivo, pli kiel batalo por la supervivo de la urbo. Kaj ĉu ili ne nur ŝteliris ŝin ĉi tien kaŝe? Ĉi tio diris al ŝi, ke pafiloj estus malaprobitaj.
  
  La aligatoro alproksimiĝis al ŝi de la flanko, sed Ramzes retenis lin. Alia interesa malkovro. La aligatoro estis grava por Ramzes. En la venonta momento, ŝi estis konsumita, nekapabla koncentriĝi preter la brakoj kaj gamboj kiuj batis ŝin. Mi reflektas unu, du batojn, sed ĉiam estis alia. Ĉi tiuj ne estas televidaj fiuloj - ĝentile atendas ke unu estos trafita por ke la alia povu interveni. Ne, ili ĉirkaŭis ŝin kaj atakis ŝin tute samtempe, do kiom ajn ŝi haltis kaj batis, ankoraŭ du trafis ŝin. Doloro eksplodis en pli da lokoj ol ŝi povis kalkuli, sed ŝi profitis sian vojaĝon por preni dentitan pecon da vazo kaj tranĉi la du virojn trans la vizaĝon kaj brakojn. Ili retiriĝis, sangante. Ŝi ruliĝis sur paron da gamboj, sendante ilian posedanton fali. Ŝi provis ĵeti la pezan mugon al la fenestro, pensante, ke ĝi altiros la atenton, sed la damnino flugis ĉirkaŭ duonmetron de la fenestro.
  
  Kion Drake farus?
  
  Ŝi sciis ĝin. Ĝuste ĉi tio. Li batalos ĝis sia lasta spiro. Tra la arbaro de kruroj ŝi serĉis armilojn. Ŝiaj okuloj renkontis tiujn de Marsh kaj la virino, sed ili nur premis pli proksime, trovante konsolon en la stranga kuneco. Hayden piedbatis kaj turniĝis, ĝojis pri ĉiu apenaŭ subpremita kriego, poste trovis la kanapon malantaŭ ŝi. Uzante tion kiel fulkron, ŝi devigis sin sur siajn piedojn.
  
  La pugno frapis ŝian vizaĝon kaj la steloj eksplodis. Hayden skuis la kapon, forskuante la sangon, kaj rebatis, igante ŝian kontraŭulon fali. Alia pugno trafis ŝin je la kapoflanko, kaj tiam la viro kaptis ŝin ĉirkaŭ la talio, deŝovante ŝin de ŝiaj piedoj kaj kuŝigante ŝin dorson sur la kanapon. Hayden ĵetis ĝin super sia dorso uzante sian propran impeton. Post sekundo ŝi estis reen sur la piedoj, la kapo malsupren, frapante ŝiajn ripojn, kolon, ingvenon kaj genuojn, pugno post pugno, piedbato post pugno.
  
  Ŝi vidis Ramzeson paŝi al ili. "Ok homoj!" li kriis. "Ok viroj kaj unu knabineto. Kie estas via fiero?
  
  "La sama loko kiel iliaj pilkoj," Hayden anhelis, vundante ilin, sentante sin laca, vundita pro multoblaj batoj, batala kolero malpliiĝanta. Ĝi ne daŭros eterne, kaj ŝi ne esperis esti savita.
  
  Sed ŝi neniam ĉesis provi. Neniam rezignis. La vivo estis ĉiutaga batalo, ĉu ĝi estis laŭvorta aŭ ne. Ĉar la potenco forlasis ŝiajn stampilojn kaj la energio forlasis ŝiajn membrojn, Hayden daŭre ĵetis stampilojn kvankam ŝiaj stampiloj jam ne estis sufiĉe.
  
  La viroj levis ŝin sur ŝiajn piedojn kaj trenis ŝin trans la ĉambron. Ŝi sentis iom da forto reveni al ŝi, kaj trakuris boton sur sian tibio, kaŭzante kriadon. Manoj streĉiĝis ĉirkaŭ ŝiaj muskoloj, puŝante ŝin al la malproksima fenestro.
  
  Ramzes staris super la tablo, sur kiu kuŝis la nuklea valizo.
  
  "Tiel malgranda," li diris penseme. "Tiel malkonvene. Kaj tamen tiel memorinda. Ĉu vi konsentas?"
  
  Hayden kraĉis sangon el ŝia buŝo. "Mi konsentas, ke vi estas la freneza laboro de la jarcento."
  
  Ramzes ĵetis al ŝi perplektan rigardon. "Vi faras? Vi rimarkas, ke estas Julian Marsh kaj Zoe Shears el Pythia brakumantaj tie malsupre, ĉu ne? Kaj ilia gvidanto - Webb - kie li estas? Mi iras por traserĉi la mondon serĉante antikvan arkeologian trezoron, mi supozas. Mi sekvas la longe mortintan spuron de longe mortinta aristokrato. Sekvas siajn proprajn frenezajn paŝojn dum la mondo brulas. Mi eĉ ne proksimiĝas al la freneza laboro de la jarcento, sinjorino Jay."
  
  Kaj kvankam Hayden interne konfesis, ke li pravas pri io, ŝi restis silenta. Fine de la tago, ĉambro plena de felto devus atendi ilin ĉiujn.
  
  "Kio do sekvas, vi scivolas?" Ramzes demandis ŝin, ridetante. "Nu, ne multe, sincere. Ni ĉiuj estas kie ni volas esti. Vi estas kun atombombo. Mi estas kun Alligator, mia bombeksperto. Miaj homoj estas miaflanke. Nuklea bombo? Ĝi estas preskaŭ preta por..." li paŭzis, "fariĝi unu kun la mondo. Ĉu ni diru... post unu horo?"
  
  La okuloj de Hayden perfidis ŝin.
  
  "Ho haha. Nun vi interesiĝas. Ĉu ĉi tio estas tro da tempo por vi? Do dek minutojn?"
  
  "Ne," spiris Hayden. "Vi ne povas. Bonvolu. Devas esti io, kion vi volas. Io pri kio ni povas konsenti."
  
  Ramzes rigardis ŝin kvazaŭ kontraŭ sia volo li subite kompatis ŝin. "La sumo de ĉio, kion mi volas, estas en ĉi tiu ĉambro. La detruo de la tielnomita Unua Mondo."
  
  "Kiel vi faras interkonsenton kun homoj kiuj nur volas mortigi vin aŭ morti pro provado?" Hayden diris laŭte. "Aŭ ĉesigu ilin sen recurri al sangoverŝado memstare. La fina dilemo por la nova mondo."
  
  Ramzes ridis. "Vi homoj estas tiel stultaj." Li ridis. "La respondo estas: 'Vi ne devas'. Mortigu nin aŭ adoru nin. Haltu nin aŭ rigardu nin transiri viajn limojn. Tio estas via sola dilemo."
  
  Hayden denove luktis kiam la viroj detiris ŝian novan ĉemizon kaj tiam poziciigis la bombon tiel ke ĝi estis ligita al ŝia fronto. Estis la Aligatoro kiu paŝis antaŭen kaj malfaris la tornistronbukon kaj malkonektis plurajn dratojn de interne. Ili devis esti alkroĉitaj al la tempigilo-mekanismo, Hayden estis certa. Eĉ tiaj frenezaj teroristoj ne kuraĝus malkonekti verajn eksplodaĵojn.
  
  Ŝi esperis.
  
  La aligatoro tiris la dratojn kaj poste rigardis Ramzes por permeso daŭrigi. La giganto kapjesis. La viroj kaptis la brakojn de Hayden kaj puŝis ŝin antaŭen trans la tablon, fleksante ŝian korpon ĝis la atombombo trafis ŝian stomakon. Ili tiam tenis ŝin modloko dum Aligatoro bobenis la dratojn unue ĉirkaŭ ŝia dorso kaj brusto, tiam malsupren inter ŝiaj gamboj, kaj finfine supren ĝis ili renkontis ĉe la fundo de ŝia dorso. Hayden sentis ĉiun tiron sur la dratoj, ĉiun movon de la tornistro. Finfine, ili uzis mezfortajn rimenojn kaj glubendon por certigi ke la atombombo estis firme fiksita al ŝia korpo kaj ke ŝi estis ĉirkaŭvolvita ĉirkaŭ li. Hayden kontrolis ŝiajn ligojn kaj trovis ke ŝi povis apenaŭ moviĝi.
  
  Ramzes retropaŝis por admiri la manlaboron de la Aligatoro. "Perfekte," li diris. "La Usona Diablo estas en ideala pozicio por detrui sian landon. Ĝi estas taŭga sanktejo, same kiel ĉi tiu peka urbo por la ceteraj. Nun, Aligatoro, agordu tempigilon kaj donu al ni sufiĉe da tempo por iri al la zoo."
  
  Hayden anhelis ĉe la tablo, unue ŝokita kaj poste konfuzita de la vortoj de la teroristo. "Bonvolu. Vi ne povas fari ĝin. Vi ne povas. Ni scias kie vi estas, kion vi planas fari. Ni ĉiam povas trovi vin, Ramzes."
  
  "Vi volas diri viajn amikojn!" La aligatoro kriis en ŝia orelo, igante ŝin salti kaj skui la atombombon. "Anglo... Hmnnnn! Ne zorgu. Vi vidos lin denove. Marsh ja amuziĝis kun li, mmm, sed ankaŭ ni faros!"
  
  Ramzes klinis sin proksime al ŝia alia orelo. "Mi memoras vin ĉiujn el la merkato. Mi kredas, ke vi detruis ĝin, ruinigante mian reputacion dum almenaŭ du jaroj. Mi scias, ke vi ĉiuj atakis mian kastelon, mortigis mian korpogardiston Akataŝ, mortigis miajn legianojn kaj forprenis min en ĉenoj. Por Ameriko. Lando de malsaĝuloj. Sinjoro Price tie diras al mi, ke vi ĉiuj estas parto de la teamo, sed ne nur tio. Vi nomas vin familio. Nu, ĉu ne decas, ke vi ĉiuj estas kune ĉe la fino?"
  
  "Diable," Hayden spiris en la supron de la tornistro. "Vi. Pugulo."
  
  "Ho ne. estas vi kaj via familio, kiuj vere fuŝis. Nur memoru - Ramzes faris tion. Kaj ke eĉ ĉi tio ne estas mia fino. Mia fidindeco estas eĉ pli impona. Sed sciu ke mi estos ie sekura, ridante dum Ameriko kaj la ceteraj ŝiaj okcidentaj kunuloj eksplodos."
  
  Li kliniĝis tiel, ke lia korpo dispremis kaj ŝin kaj la enhavon de la dorsosakoj. "Nun estas tempo por via lasta vizito al la zoo. Mi donos al Matt Drake la honoron trovi vin," li flustris. "Kiam la bombo eksplodas."
  
  Hayden aŭdis la vortojn, ilian subtekston, sed trovis sin scivoli, kia sekura ago povus esti pli impona ol tio, kion li jam planis.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK KVAR
  
  
  Hayden deglitis kaj kuris en la malantaŭon de malgranda kamiono. La legianoj metis ŝin, ankoraŭ ligitan al la bombo, malantaŭ ili ĉe siaj piedoj dum ili prenis benkojn ambaŭflanke. La plej malfacila parto de la tuta vojaĝo estis eligi ŝin el la etaĝkonstruaĵo. La legianoj ne perdis tempon por kaŝvesti ŝin; ili puŝis ŝin kien ili volis kaj iris kun siaj armiloj pretaj. Ĉiu, kiu vidos ilin, estos mortigita. Feliĉe por ili, plej multaj homoj ŝajnis atenti la avertojn kaj restis hejme antaŭ siaj televidiloj aŭ tekkomputiloj. Ramzes certigis, ke Hayden vidu la kamionon tiri supren al la trotuaro apud malhela strateto, rikanante la tutan tempon.
  
  Nigre kun SWAT-markoj.
  
  Kiu haltigus ilin? Ĉu pridemandi ilin? Eble kun la tempo. Sed tio estis la tuta celo de ĉio, kio okazis ĝis nun. La rapideco kaj ekzekuto de ĉiu parto de la plano testis la respondon de Ameriko al ĝiaj limoj. La reagoj estis atenditaj, kaj la vera problemo estis ke la teroristoj simple ne zorgis. Ilia nura celo estis la detruo de la nacio.
  
  Ili uzis 57-an Straton por iri orienten, evitante patrolojn kaj kordonojn kie ili povis. Estis rubo, stranga forlasita aŭto, kaj grupoj de ĉeestantoj, sed Aligatoro mem estis hejmanto de Novjorko kaj sciis ĉiam pli trankvilajn, ŝajne senfruktajn itinerojn. La elektroprovizsistemo de la grandurbo helpis, permesante al la ŝoforo facile reveni al antaŭplanita itinero. Ili moviĝis malrapide, singarde, sciante, ke la usonanoj ankoraŭ reagas, ankoraŭ atendas, kaj nur post kelkaj horoj konstatis, ke la bombo eble jam estas tie.
  
  Hayden sciis, ke eĉ nun oficialuloj de la Blanka Domo rekomendus singardemon, tute nekapablaj akcepti, ke iliaj limoj estis malobservitaj. Estus aliaj provantaj kapitaligi la situacion. Forigu la Dodge eĉ pli kaj fiku la impostpagantojn. Tamen, ŝi konis Coburn kaj esperis ke liaj plej proksimaj konsilistoj estis same fidindaj kaj rapidspritaj kiel li.
  
  La vojaĝo kontuzis ŝin. La legianoj subtenis ŝin per siaj kruroj. Subitaj haltoj kaj grandaj truoj malsanigis ŝin. La tornistro moviĝis sub ŝi, ĝiaj malmolaj internoj ĉiam maltrankviliĝis. Hayden sciis ĝuste tion kion Ramses deziris-ke ŝiaj finaj momentoj estu plenigitaj de hororo dum la tempigilo tiktaktas malsupren.
  
  Pasis malpli ol duonhoro. La vojoj estis trankvilaj, se ne malplenaj. Hayden ne povis esti certa. En alia nova tordaĵo al lia plano, Ramses havis Gator ligas Marsh kaj Sheers al la bombo, kune kun Hayden. La du plendis, batalis kaj eĉ ekkriis, do Aligatoro glubendis iliajn buŝojn kaj nazojn, sidis ĝis ili trankviliĝis, kaj poste donis al siaj naztruoj ŝancon suĉi iom da aeron. Marsh kaj Shears tiam komencis plori preskaŭ unuvoĉe. Eble ili ŝatis revojn pri liberigo. Marsh kriis kiel novnaskito, kaj Shears snufis kiel knabo kun la vira gripo. Kiel puno por ambaŭ el ili - kaj bedaŭrinde ankaŭ por Hayden - Ramzes aligis ilin nudaj al atombombo, kio kaŭzis ĉiajn problemojn, tordaĵojn kaj eĉ pli snufadon. Hayden bone prenis ĝin, imagante la Lovecraftian hororon kiun ili nun povus esti kaj scivolante kiel diable ili trapasos la zoon.
  
  "Ni finos interne," Aligatoro kritike rigardis la amason. "Maksimume kvin minutoj."
  
  Hayden rimarkis, ke la bombo-faristo parolis bele dum traktado kun sia estro. Eble angoro igis lian voĉon akre altiĝi. Eble ekscito. Ŝi ŝanĝis sian fokuson kiam la kamiono haltis kaj la ŝoforo malŝaltis la motoron dum kelkaj minutoj. Ramzes eliris el la fiakro, kaj Hayden sugestis, ke ili eble estos ĉe la enirejo de la zoo.
  
  Lasta ŝanco.
  
  Ŝi rezistis malespere, provante balanciĝi tien kaj reen kaj skrapi la glubendon de ŝia buŝo. Marsh kaj Shears ĝemis, kaj la legianoj surpaŝis ŝin per siaj botoj, malfaciligante la moviĝadon, sed Hayden rezistis. Necesis nur stranga bruado, netaŭga balanciĝo, kaj la flagoj estus levigitaj.
  
  Unu el la legianoj ĵuris kaj saltis super ŝi, alpinglante ŝin eĉ pli forte kontraŭ la atombombon kaj la malantaŭon de la veturilo. Ŝi ĝemis en la glubendon. Liaj brakoj ĉirkaŭvolvis ŝian korpon, malhelpante ŝin moviĝi, kaj kiam Ramzes revenis, ŝi ne povis spiri.
  
  Kun iometa muĝado de la motoro, la kamiono denove antaŭeniris. La aŭtomobilo veturis malrapide, kaj la legiano foriris. Hayden profunde enspiris, malbenante ŝian bonŝancon kaj la vizaĝojn de ĉiuj tiuj ĉirkaŭ ŝi. Baldaŭ la veturilo haltis kaj la ŝoforo malŝaltis la motoron. Silento regis dum Ramzes, nun vestita per rudimenta SWAT-uniformo, ŝovis la kapon en la malantaŭan sidlokon.
  
  "Celo atingita," li diris senpasie. "Atendu mian signalon kaj estu preta porti ilin inter vi."
  
  Senhelpa, Hayden povis nur spiri kiam la kvin legianoj poziciigis sin ĉirkaŭ la bizara pakaĵo kaj prepariĝis por preni ĝin. Ramzes frapis la pordon, ĉio estas klara, kaj unu persono ĵetis ĝin. Tiam la legianoj levis la pakaĵon en la aeron, elportis ĝin el la vagono kaj kondukis ĝin laŭ la arba vojeto. Hayden palpebrumis kiam la taglumo trafis ŝiajn okulojn kaj tiam ekvidis kie ŝi estas.
  
  Supre estis ligna baldakeno apogita per dikaj brikaj kolonoj, ĉirkaŭita de verdaĵo. Bone meblita kaj pavimita sunkaptilo, ĝi estis nuntempe senhoma, kiel Hayden supozis, la resto de la zoo. Eble kelkaj kuraĝaj turistoj profitis la maldense loĝatajn altirojn, sed Hayden dubis, ke la zoo rajtus akcepti iun ajn dum la sekvaj horoj. Plej verŝajne, Ramses konvinkis la gardistojn de la zoo, ke la specialaj fortoj estas tie por certigi la kompletan sekurecon de la teritorio. Ili estis portitaj laŭ vojeto vicita per arkoj kaj pendanta verdaĵo ĝis flanka pordo haltigis ilin. La aligatoro estis devigita en la ĉambron, kaj tiam ili estis ene de altplafona ĉambro konsistanta el lignaj piedvojoj, pontoj, kaj multe da arboj por helpi kun la humida atmosfero.
  
  "Tropika zono," Ramzes kapjesis. "Nun, Aligatoro, prenu la sakon kaj metu ĝin en la arbustaĵon. Ni ne bezonas fruajn hazardajn observojn."
  
  Hayden kaj la resto de ŝia nefidinda firmao alvenis sur la ligna planko. La aligatoro alĝustigis kelkajn rimenojn, aldonis pli da glubendo por stabileco, kaj tiam muzikis per faketo de ekstra drato ĝis li sciigis ke la detonaciilo estis sekure envolvita ĉirkaŭ la kaptitoj.
  
  "Kaj la rotacia ŝaltilo?" demandis Ramzes.
  
  "Ĉu vi vere volas aldoni ĉi tion?" Aligatoro demandis. "Marsh kaj Shears eble komencos ĉi tion trofrue."
  
  Ramzes penseme kapjesis al la viro. "Vi pravas". Li kaŭris apud la pakaĵo, la tornistro kuŝis sur la planko, Hayden estis rimenita ĝuste supre, kaj tiam Marĉo kaj Zoey estis sur ŝi. La okuloj de Ramzes estis samnivelaj kun la kapo de Julian Marsh.
  
  "Ni aldonos sentemoŝaltilon," li diris kviete. "Giranta aparato kiu, se vi estas levita aŭ farita per iuj grandaj movoj, kaŭzas la bombon eksplodi. Mi konsilas al vi resti kie vi estas kaj atendi la alvenon de la samteamanoj de fraŭlino Jay. Ne maltrankviliĝu, ĝi ne daŭros longe."
  
  De liaj vortoj, anserofulmo trakuris la korpon de Hayden. "Kiel longe?" ŝi sukcesis spiri.
  
  "La tempigilo estos agordita al unu horo," diris Ramzes. "Sufiĉe sufiĉa tempo por lasi la Aligatoron kaj min atingi sekurecon. Miaj homoj restos kun la bombo, lasta surprizo por viaj amikoj se ili sukcesos trovi vin."
  
  Se?
  
  Ramzes ekstaris, rigardante la lastan pakaĵon, kiun li preparis, la homan karnon kaj la fajroŝtormon sub ĝi, la timigitajn mienojn kaj la potencon, kiun li pruvis super ili ĉiuj.
  
  Hayden fermis siajn proprajn okulojn, nun nekapablaj moviĝi, la terura premo premante ŝian bruston en senĉesan bombon kaj malfaciligante la spiron. Eble estis la lastaj momentoj de ŝia vivo, kaj ŝi ne povis eviti tion, kiam ŝi aŭdis Aligatoron ĝoji pri agordo de la sentiveca ŝaltilo, sed ŝi estus damnita se ŝi pasus ĝin en la Central Park Zoo Tropics de Novjorko. Anstataŭe, ŝi estus transportita al la plej bonaj tempoj de sia vivo, al la Manos kaj ilia tempo en Havajo, al la Diamond Head-migrovojoj, la North Beach-surfo, kaj la vulkanaj montoj de Maŭi. Restoracio sur aktiva vulkano. Loki super la nuboj. Ruĝa malpuraĵo malantaŭ la vojoj. La flagrantaj lanternoj laŭ Kapiolani, kaj poste la strando, finiĝanta kun ĉiuj strandoj, ŝaŭmante sub la disvastiĝanta ruĝa fajro de krepusko kaj senzorga, la nura reala loko en la mondo kie ŝi povis forigi ĉiujn streĉojn kaj zorgojn de la vivo.
  
  Hayden iris tien nun kiam la horloĝo tiktakadis.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK KVIN
  
  
  Drake atendis ĉe la policejo, sentante sin tute senhelpa dum ili kroĉiĝis al ĉiu pinto, ĉiu vidaĵo, ĉiu sugesto de Ramses, Hayden aŭ atombombo. La vero estis, ke Novjorko estis tro granda por kombi en kelkaj horoj, kaj la telefonoj sonoris. Ĝiaj loĝantoj estis tro multaj kaj ĝiaj vizitantoj estis tro multaj. La armeo eble daŭros dek minutojn por atingi la Blankan Domon, sed malgraŭ la tuta sekureco kaj gardistoj, kiom da tempo necesus por serĉi ĉi tiun relative malgrandan lokon? Nun, pensis Drake, prenu ĉi tiun skripton al Novjorko kaj kion vi ricevas? Estis malofta okazo, kiam la sekurecaj taĉmentoj kaptis la teroristojn, kiuj efektive plenumis sian teruran agon. En la reala mondo, la teroristoj estis persekutitaj kaj ĉasitaj post la tumultoj.
  
  Dahl finfine alvenis, aspektante senorda kaj laca de vivo, la resto de la SPEAR-teamo malantaŭ li. Kenzi neklarigeble komencis ĉirkaŭrigardi kaj demandis kie estas la pruva trezorejo. Dahl nur turnis siajn okulojn al ŝi kaj diris: "Lasu ŝin foriri aŭ ŝi neniam estos kontenta." La resto de la teamo amasiĝis kaj aŭskultis kion Drake devis diri, kiu, krom zorgi pri Hayden, ne estis multe.
  
  Moore faciligis aferojn. "Homoj konscias pri la terorisma minaco al la urbo. Ni ne povas evakui, kvankam ni ne haltigas tiujn, kiuj provas foriri. Kio okazas se la bombo eksplodas? Mi ne scias, sed ne estas al ni nun pensi pri reciprokaj akuzoj. Niaj sistemoj malfunkcias, sed aliaj agentejoj kaj policdistriktoj havas aliron al aliaj kanaloj. Ni komparas ilin dum ni parolas. Plej multaj sistemoj funkcias. La stratoj de Novjorko estas kvietaj sed ankoraŭ okupataj kompare kun la plej multaj urboj. Ankaŭ vojoj."
  
  "Sed ankoraŭ nenion?" Smith surprizite demandis.
  
  Moore suspiris. "Mia amiko, ni respondas cent vokojn po minuto. Ni traktas ĉiun frenezulon, ĉiun petolaĵon, kaj ĉiun ĵus timigitan bonan civitanon en la urbo. Aerspaco estas fermita al ĉiuj krom ni. Ni intencis malŝalti Wifi, Interreton, kaj eĉ telefonliniojn, sed komprenu, ke ni havas same multe da ŝanco preni paŭzon de ĉi tiu avenuo kiel ni faras de stratpolicano, agento de FBI aŭ pli verŝajne membro. de la publiko."
  
  - Ĉu sub kovrilo? demandis Dahl.
  
  "Kiom ni scias, eĉ ne unu ĉelo restas. Ni povas nur supozi, ke la ĉelo nun protektanta Ramzeson estis varbita nacie kaj loke. Ni ne kredas, ke niaj inkognitaj agentoj povas helpi, sed ili laboras tra ĉiuj eblaj opcioj."
  
  "Do kien ĉi tio kondukas nin?" Lauren demandis. "Ni ne povas trovi la fotilon, Ramses, Price aŭ Hayden. Ni ne trovis atombombon," ŝi studis ĉiun vizaĝon, ankoraŭ civilulo en la koro, levitan en sindikataj spektakloj kie ĉiuj pecoj de la enigmo viciĝis en la fina akto.
  
  "Tiping estas tio, kio kutime faras ĝin," diris Moore. "Iu vidas ion kaj vokas ĝin. Ĉu vi scias, kiel oni nomas serion da varmaj konsiletoj ĉi tie? Du biletoj al ĉielo, post malnova Eddie Money-kanto."
  
  "Do ni atendas vokon?"
  
  Drake kondukis Lauren al la balkono. La sceno malsupre estis freneza, kun kelkaj policanoj kaj pluvivaj agentoj batalantaj kontraŭ ŝelŝoko dum ili iris tra la rubo kaj rompita vitro, respondante al vokoj kaj frapante ŝlosilojn, iuj kun sangaj bandaĝoj ĉirkaŭvolvitaj ĉirkaŭ siaj brakoj kaj kapoj, kaj aliaj kun siaj kruroj supren, grimacante pro doloro.
  
  "Ni devas iri tien malsupren," Lauren diris. "Helpu ilin."
  
  Drake kapjesis. "Ili batalas perdantan batalon kaj ĝi eĉ ne plu estas centro. Ĉi tiuj uloj simple rifuzis foriri. Ĝi signifas por ili pli ol vojaĝo al la hospitalo. Jen kion faras bonaj policanoj kaj la publiko malofte vidas ĝin. La gazetaro eltiras nur malbonajn novaĵojn denove kaj denove, kolorigante la ĝeneralan opinion. Mi diras, ke ni ankaŭ helpos ilin."
  
  Ili direktiĝis al la lifto, kaj tiam Drake turnis sin, surprizite vidi la tutan teamon malantaŭ li. "Kio?" - li demandis. "Mi ne havas monon".
  
  Alicia ridetis lace. Eĉ Bo sukcesis rideti. La SPEAR-teamo travivis multon mem hodiaŭ, sed ili ankoraŭ estis fortaj, pretaj por pli. Drake vidis multajn kontuziĝojn kaj aliajn vundojn, kiuj estis bone kaŝitaj.
  
  "Kial vi ne reŝargas? Kaj kunportu kroman municion. Kiam ni finfine venos tion fini, ni havos malfacilan tempon."
  
  "Mi traktos ĉion ĉi," diris Kinimaka. "Ĝi provizos distraĵon."
  
  "Kaj mi helpos," diris Jorgi. "Eĉ la akĉento de Drake estas malfacile por mi kapti, do li perdiĝus kun usona akĉento."
  
  Dahl ridis dum li aliĝis al Drake ĉe la lifto. "Mia rusa amiko, vi havas ĝin tute malantaŭen."
  
  Drake trafis la svedon, pliigante la nombron da kontuziĝoj, kaj prenis la lifton malsupren al la unua etaĝo. La SPEAR-teamo tiam intervenis kie ili povis, respondante novajn vokojn kaj registrante informojn, parolante kun loĝantoj kaj demandante, deturnante vokojn kiuj havis nenion komunan kun la krizo al aliaj dediĉitaj stacioj. Kaj kvankam ili sciis, ke ili estas bezonataj kaj helpataj, neniu el ili estis feliĉa pri tio simple ĉar Hayden ankoraŭ mankis kaj Ramzes restis libera. Ĝis nun, li venkis ilin.
  
  Kiajn aliajn lertaĵojn li havis en la maniko?
  
  Drake redirektis vokon pri mankanta parenco kaj sendis alian koncerne la malebenan pavimon. La ŝaltpanelo restis aktiva, kaj Moore ankoraŭ kalkulis je konsiletoj, je sia bileto al la ĉielo. Sed baldaŭ evidentiĝis al Drake, ke la tempo finiĝas pli rapide ol lakto elverŝanta el rompita ujo. La sola afero, kiu retenis lin, estis, ke li atendis, ke Ramzes vokos almenaŭ unufoje. Ĉi tiu viro montris sin ĝis nun. Drake dubis, ke li estus preminta la butonon sen almenaŭ iom pli da teatraĵo.
  
  Policistoj prizorgis la policdistrikton, sed la skipo helpis sidante ĉe tabloj kaj relajante mesaĝojn. Dahl foriris por fari kafon. Drake aliĝis al li antaŭ la kaldrono, sentante sin ekstreme senhelpa kaj ekster sia elemento dum ili atendis informojn.
  
  "Ni parolu pri la unua," diris Drake. "Ĉu ĉi tio iam okazis al vi antaŭe?"
  
  "Ne. Mi komprenas, kiel Ramzes sukcesis kaŝi ĉiujn tiujn jarojn. Kaj mi supozas, ke la aparato ne elsendas radiajn subskribojn ĉar ili ankoraŭ ne detektis ĝin. La viro, kiu repakis tiun bombon, certe sciis, kion li faras. Mi supozas, ke iama usona militistaro."
  
  "Sed kial? Estas multaj homoj, kiuj kapablas ŝirmi radiadon."
  
  "Ĉi tio validas ankaŭ por aliaj aferoj. loka scio. La sekretan teamon li kunmetis. Marku miajn vortojn, maljuna Drake, ili estas eks-SEALoj. Speciala operacio."
  
  Drake verŝis akvon dum Dahl kulere en la buletojn. "Fortigu ĝin. Fakte, ĉu vi eĉ scias, kio ĝi estas? Ĉu 'Instant' jam atingis la Nordan Poluson?
  
  Dahl suspiris. "Tuja kafo estas la laboro de la diablo. Kaj mi neniam estis al la norda poluso."
  
  Alicia glitis tra la malfermita pordo de la ĉambro. "Kio estis tio? Aŭdis ion pri la stango kaj nur sciis, ke ĝi havas mian nomon sur ĝi."
  
  Drake ne povis kaŝi sian rideton. "Kiel vi fartas, Alicia?"
  
  "Doloras la kruroj. Mia kapo doloras. Kordoloro. Krom tio, mi fartas bone."
  
  "Mi volas diri-"
  
  La voko de la X-Ambasadoroj sufokis liajn sekvajn vortojn de la parolanto de lia poŝtelefono. Ankoraŭ tenante la tekruĉon, li alportis la aparaton al sia mentono.
  
  "Saluton?"
  
  "Ĉu vi memoras min?"
  
  Drake demetis la kaldrono kun tia forto, ke la freŝe boligita akvo ŝprucis lian manon. Li neniam rimarkis.
  
  "Kie vi estas, aĉulo?"
  
  "Nun. Ĉu via unua demando ne estu "kie estas la atombomboj" aŭ "kiom baldaŭ mi eksplodos"?" Profunde surprizita muĝado trairis la linion.
  
  "Ramses," Drake diris, memorante ŝalti la laŭtparolilon. "Kial ne iri rekte al la afero?"
  
  "Ho, kio estas tiel amuza pri tio? Kaj vi ne diras al mi kion fari. Mi estas princo, posedanto de regnoj. Mi regas multajn jarojn kaj regos multajn pliajn. Longe post kiam vi estas kriska. Pensu pri ĝi".
  
  "Do ĉu vi havas pliajn ringojn tra kiuj ni povas salti?"
  
  "Ĝi ne estis mi. Estis Julian Marsh. Ĉi tiu viro estas freneza por diri almenaŭ, tial mi kontaktis lin kun via agento Jay."
  
  Drake ekmovis, rigardante Dahl. "Ŝi fartas bone?"
  
  "Nuntempe. Kvankam ĝi aspektas iom rigida kaj dolora. Ŝi provas sian eblon resti perfekte kvieta."
  
  Malbona sento tordis la stomakon de Drake. "Kaj kial tio estas?"
  
  "Por ke ŝi, kompreneble, ne difektu la movsensilon."
  
  Dio mia, Drake pensis. "Vi bastardo. Ĉu vi ligis ŝin al la bombo?"
  
  "Ŝi estas la bombo, mia amiko."
  
  "Kie ĝi estas?"
  
  "Ni atingos tion. Sed ĉar vi kaj viaj amikoj ĝuas bonan kuron, kaj ĉar vi jam varmiĝis, mi pensis, kial ne doni al vi ŝancon? Mi esperas, ke vi ĝuos enigmojn."
  
  "Ĉi tio estas frenezo. Vi frenezas ludante kun tiom da vivoj. Enigmoj? Solvu ĝin por mi, idioto. Kiu urinos sur vian korpon, kiam mi ekbruligos ĝin?"
  
  Ramzes silentis momenton, ŝajne pensante. "Do la gantoj estas vere forigitaj. Ĉi tio estas bona. Mi vere havas ien por iri, ĉeesti renkontiĝojn, influi naciojn. Do aŭskultu-"
  
  "Mi vere esperas, ke vi atendos tie," Drake interrompis, rapide elkaptante "Kiam ni alvenos tien."
  
  "Bedaŭrinde ne. Jen kie ni adiaŭas. Kiel vi verŝajne scias, mi uzas vin por fari mian fuĝon. Do, kiel vi homoj diras - dankon pro ĉi tio."
  
  "Uf-"
  
  "Jes Jes. Fiku min, miajn gepatrojn kaj ĉiujn miajn fratojn. Sed estas vi kaj ĉi tiu urbo, kiuj finos fikitaj. Kaj mi, kiu daŭrigos. Do la tempo nun fariĝas problemo. Ĉu vi pretas petegi por via ŝanco, anglo?"
  
  Drake trovis sian profesiecon sciante ke tio estis ilia nura rimedo. "Diru al mi".
  
  "Mia antisepsaĵo purigos la mondon de infekto en la Okcidento. De pluvarbaro ĝis pluvarbaro, tio estas parto de kanopea planko. Tio estas ĉio ".
  
  Drake grimacis. "Kaj estas ĉio?"
  
  "Jes, kaj ĉar ĉio, kion vi faras en la tiel nomata civilizita mondo, estas mezurita en minutoj, horoj, mi agordos la tempigilon al sesdek minutoj. Bela, fama ronda numero por vi."
  
  "Kiel ni povas kvietigi ĉi tion?" Drake esperis ke Marsh ne menciis la malaktivigajn kodojn.
  
  "Ho merdo, ĉu vi ne scias? Do nur memoru ĉi tion - atombombo, precipe atombombo en valizo, estas preciza kaj perfekte ekvilibra mekanismo. Ĉio estas miniaturigita kaj pli preciza, kiel mi certas, ke vi aprezos. Ĉi tio postulos... sofistikecon."
  
  "Sofistikeco?"
  
  "Rafinita. Spektu ĉi tion".
  
  Per ĉi tiuj vortoj, Ramzes malkonektis la vokon, lasante la linion morta. Drake rapidis reen al la oficejo kaj kriis al la tuta stacidomo por halti. Liaj vortoj, lia voĉo igis kapojn, okulojn kaj korpojn turniĝi al li. Telefonoj estis metitaj en standojn, vokoj estis ignoritaj, kaj konversacioj estis forigitaj.
  
  Moore rigardis supren al la vizaĝo de Drakes, tiam diris, "Malŝaltu la telefonojn."
  
  "Mi havas ĝin," vokis Drake. "Sed ni devas havi iom da senco..." Li ripetis la enigmon vorto post vorto. "Rapidu," li diris. -Ramzes donis al ni sesdek minutojn.
  
  Moore klinis sin super la malfortika balkono, kunigita de Kinimaka kaj Yorgi. Ĉiuj aliaj turnis sin por alfronti lin. Kiam liaj vortoj komencis atingi la homojn, ili ekkriis.
  
  "Nu, la antisepsaĵo estas la bombo. Estas evidente".
  
  "Kaj li intencas eksplodigi ĝin," iu flustris. "Ĝi ne estas blufo."
  
  "De pluvarbaro al pluvarbaro?" Majo diris. "Mi ne komprenas".
  
  Drake envolvis ĝin ĉirkaŭ sian kapon. "Ĉi tio estas mesaĝo por ni," li diris. "Ĉio komenciĝis en la Amazona pluvarbaro. Ni unue vidis lin ĉe la merkato. Sed mi ne komprenas kiel ĝi funkcias por Novjorko."
  
  "Sed aliaj?" Smith diris. "Parto de la planko sub baldakeno? Mi ne-"
  
  "Tio estas alia pluvarbara referenco," Moore kriis malsupre. "Ĉu kronoj ne estas tio, kion ili nomas solida arbokovro? La planko estas kovrita de arbustaĵo."
  
  Drake jam estis tie. "Ĉi tio estas vera. Sed se vi akceptas ĝin, tiam li diras al ni, ke la bombo estas kaŝita en la pluvarbaro. En Novjorko," li ektremis. "Ne havas sencon."
  
  En la stacidomo regis silento, tiu silento, kiu povas miregigi homon al senpoveco aŭ elektrigi lin al brilo.
  
  Drake neniam estis tiel akre konscia pri la paso de la tempo, ĉiu sekundo plenigita de la finjuĝa sonorilo de la finjuĝa sonorilo.
  
  "Sed Novjorko ja havas pluvarbaron," Moore finfine diris. "En la Zoo de Centra Parko. Ĝi estas malgranda, ĝi nomiĝas Tropika Zono, sed ĝi estas miniversio de la vera."
  
  "Sub la baldakeno?" Dahl puŝis.
  
  "Jes, estas arboj."
  
  Drake hezitis ankoraŭ sekundon, dolore konsciante, ke eĉ tio povus kosti al ili multajn vivojn. "Ĉu io alia? Ĉu aliaj sugestoj?
  
  Nur silento kaj malplenaj rigardoj renkontis lian demandon.
  
  "Do ni ĉiuj estas enen," li diris. "Neniaj kompromisoj. Neniuj ŝercoj. Estas tempo fini ĉi tiun mitan bastardon. Same kiel ni faris la lastan fojon."
  
  Kinimaka kaj Yorgi rapidis al la ŝtuparo.
  
  Drake gvidis la tutan teamon en la timplenajn stratojn de New York.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK SESA
  
  
  Sekvante la instrukciojn de Moore, la dek-vira teamo pasigis eĉ pli altvalorajn minutojn turniĝantajn en strateton por rekvizicii paron da policaŭtoj. La voko estis farita antaŭ la tempo kiam ili alvenis tien, kaj la policanoj atendis, iliaj strataj klopodoj komencis doni fruktojn. Smith sidis sur unu rado, Dahl sur la alia, la aŭtoj ŝaltis siajn sirenojn kaj fulmojn kaj rapidis ĉirkaŭ la angulo de la 3-a Avenuo, bruligante kaŭĉukon, rekte al la zoo. Konstruaĵoj kaj timigitaj vizaĝoj preterkuris je kvardek, poste kvindek mejlojn hore. Smith ĵetis la forlasitan taksion flanken, trafante la fronton de ĝi, sendante ĝin rekte antaŭen. Estis nur unu polica kordono sur ilia vojo, kaj ili jam ricevis ordonojn lasi ilin trairi. Ili rapidis tra la haste malbarita intersekciĝo, alproksimiĝante al la sesdeka.
  
  Drake preskaŭ ignoris la novan vokon sur sia ĉelo, opiniante ke eble estos Ramzes revokanta por ĝoji. Sed tiam li pensis: eĉ tio povus doni al ni kelkajn indicojn.
  
  "Kio?" li bojis baldaŭ.
  
  "Drake? Ĉi tiu estas prezidanto Coburn. Ĉu vi havas minuton?
  
  La Jorkŝiristo ektremis pro surprizo, poste kontrolis la GPS. "Kvar minutojn, sinjoro."
  
  "Do aŭskultu. Mi scias, ke mi ne bezonas diri al vi, kiom malbonaj aferoj estos se ĉi tiu bombo estos permesita eksplodi. Venĝo estas neevitebla. Kaj ni eĉ ne konas la veran naciecon aŭ politikajn apartenojn de tiu Ramsesa rolulo. Unu el la grandaj problemoj kiuj aperas estas ke alia karaktero - la Aligatoro - vizitis Rusion kvar fojojn ĉi-jare."
  
  La buŝo de Drake fariĝis sablo. "Rusio?"
  
  "Jes. Ĝi ne estas kritika, sed..."
  
  Drake sciis precize kion signifas tiu paŭzo. Nenio devis esti decida en mondo manipulita de novaĵkanaloj kaj sociaj amaskomunikiloj. "Se ĉi tiu informo aperos-"
  
  "Jes. Ni rigardas altnivelan eventon."
  
  Drake, kompreneble, ne volis scii, kion tio signifas. Li sciis, ke estas homoj en la granda mondo nuntempe, ege potencaj homoj, kiuj havas la rimedojn por travivi nuklean militon, kaj ili ofte imagis, kia ĝi estus, se ili povus vivi en tute nova, apenaŭ loĝata mondo. Kelkaj el tiuj homoj jam estis gvidantoj.
  
  "Malŝaltu la bombon se vi devas, Drake. Oni diris al mi, ke NEST survojas, sed ili alvenos post vi. Kiel la aliaj. Ĉiuj. Ĉi tiu estas nia nova plej malhela horo."
  
  "Ni ĉesigos ĉi tion, sinjoro. Ĉi tiu urbo pluvivos por vidi morgaŭ."
  
  Kiam Drake finis paroli, Alicia metis manon sur lian ŝultron. "Do," ŝi diris. "Kiam Moore diris, ke ĝi estas Tropika Zono kaj minipluvarbaro, ĉu li volis diri, ke ankaŭ tie estos serpentoj?"
  
  Drake kovris ŝian manon per la lia. "Ĉiam estas serpentoj, Alicia."
  
  Mai tusis. "Iu pli ol aliaj."
  
  Smith deturnis sian aŭton ĉirkaŭ la trafikŝtopiĝo, rapidis preter brilanta ambulanco kun malfermitaj pordoj kaj sukuristoj laborantaj kun homoj implikitaj en la okazaĵo, kaj premis sian piedon sur la benzinpedalon denove.
  
  "Ĉu vi trovis tion, kion vi serĉis, Mai?" Alicia diris egale kaj ĝentile. "Kiam vi postlasis la teamon?"
  
  Ĉio estis antaŭ tiom da tempo, sed Drake vigle memoris ke Mai Kitano foriris, ŝia kapo superŝutita de kulpo pro la mortoj kiujn ŝi neintence kaŭzis. Post tiu unu okazaĵo dum la serĉado de ŝiaj gepatroj - la murdo de jakuza monlavisto - multe ŝanĝiĝis.
  
  "Miaj gepatroj nun estas sekuraj," diris Mai. "Kiel Grace. Mi venkis la klanon. Ĉika. Donu. Mi trovis multon de tio, kion mi serĉis."
  
  "Do kial vi revenis?"
  
  Drake trovis siajn okulojn fiksitajn sur la vojo kaj liaj oreloj premitaj kontraŭ la malantaŭa sidloko. Estis nekutima tempo diskuti konsekvencojn kaj defii decidojn, sed ĝi estis sufiĉe tipa por Alicia kaj eble estis ilia lasta ŝanco ĝustigi aferojn.
  
  "Kial mi revenis?" - Kio? Mai senĝene ripetis. "Ĉar mi zorgas. Mi zorgas pri ĉi tiu teamo."
  
  Alicia fajfis. "Bona respondo. Ĉi tio estas la sola kialo?"
  
  "Vi demandas ĉu mi revenis por Drake. Se mi atendus, ke vi du konstruos novan rilaton. Se mi estus pensinta dum sekundo, ke li irus plu. Eĉ se li povus doni al mi duan ŝancon. Nu, la respondo estas simpla - mi ne scias."
  
  "Tria ŝanco," Alicia atentigis. "Se li estus sufiĉe stulta por revenigi vin, ĉi tio estus via tria ŝanco."
  
  Drake vidis la enirejon de la zoo alproksimiĝi kaj sentis streĉiĝon kreskantan en la malantaŭa sidloko, akraj kaj nefidindaj emocioj ŝprucigi tra li. Por ĉio ĉi, ili bezonis ĉambron, prefere kun mola remburaĵo.
  
  "Silentu infanoj," li diris. "Ni estas ĉi tie".
  
  "Ĝi ankoraŭ ne estas farita, Sprite. Ĉi tiu Alicia estas nova modelo. Ŝi decidis ne kuri en la sunsubiron denove. Nun ni staras, ni lernas kaj ni trapasas ĝin."
  
  "Mi vidas ĝin kaj admiras ĝin," diris Mai. "Mi tre ŝatas la novan vi, Alicia, malgraŭ tio, kion vi povus pensi."
  
  Drake forturnis sin, plenigita de reciproka respekto kaj tute nekapabla pri kiel ĉi tiu scenaro eventuale okazos. Sed estas tempo formeti ĉion nun, meti ĝin sur la breton, ĉar ili rapide alproksimiĝis al la nova Armagedono, soldatoj, savantoj kaj herooj ĝis la fino.
  
  Kaj se ili rigardus, eble ludante ŝakon, eĉ Dio kaj la Diablo forprenus ilian spiron.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK SEP
  
  
  Smith kriegis siajn pneŭojn ĉe la fina turniĝo, poste frapis sian pezan piedon en la bremspedalon. Drake malfermis la pordon antaŭ ol la aŭto haltis kaj svingis siajn krurojn eksteren. May jam estis ekster la malantaŭa pordo, Alicia paŝon malantaŭe. Smith kapjesis al la atendantaj policanoj.
  
  "Ili diris, ke vi bezonas scii la plej rapidan vojon al la Tropikoj?" demandis unu el la policanoj. "Nu, sekvu ĉi tiun vojon rekte malsupren." Li montris. "Ĝi estos maldekstre."
  
  "Dankon". Smith prenis la gvidmapon kaj montris ĝin al la aliaj. Dahl kuris supren ĉe trotado.
  
  "Ni pretas?"
  
  "Kiel ni povas esti," Alicia diris. "Ho, rigardu," ŝi montris al la mapon. "Ili nomas la donacbutikon surloke zoo."
  
  "Ni do iru."
  
  Drake eniris la zoon kun plifortigitaj sentoj, atendante la plej malbonan kaj sciante ke Ramses havas pli ol unu malbonan ruzon senrilatan al li. La grupo disvastiĝis kaj maldensiĝis, jam moviĝante pli rapide ol ili devis, kaj sen konvena singardo, sed sciante, ke ĉiu sekundo kiu pasis estas nova mortsonorigado. Drake turnis sian atenton al la signoj kaj baldaŭ vidis la Tropikan Zonon antaŭe. Kiam ili alproksimiĝis, la pejzaĝo ĉirkaŭ ili ekmoviĝis.
  
  Ok viroj elkuris el kaŝejo, tirante siajn tranĉilojn laŭ ordono, por igi la lastan batalon de la savantoj dolora kaj ege sanga. Drake plonĝis sub la balancilo kaj ĵetis sian posedanton super sian dorson, tiam renkontis la venontan atakon fronte. Bo kaj Mei venis al la antaŭo, iliaj batalkapabloj hodiaŭ estas bezonataj.
  
  Ĉiuj ok atakantoj portis kuglorezistajn veŝtojn kaj maskojn, kaj ili batalis kun lerteco, kiel Drake atendis. Ramzes neniam plukis el la fundo de la stako. Mai malhelpis rapidan pikon, provis rompi sian brakon, sed trovis ĝin tordita, kun sia propra ekvilibro for. La sekva bato preterpasis ŝian ŝultron, absorbite de ŝia propra veŝto sed donante al ŝi momentan paŭzon. Bo marŝis inter ili ĉiuj, vera ombro de morto. La legianoj de Ramzes retiriĝis aŭ flankensaltis por eviti la francon.
  
  Drake apogis sin al la baro, brakoj levitaj. La barilo malantaŭ li krevis kiam lia kontraŭulo surterigis dupiedan piedbaton de la grundo. Ambaŭ viroj ruliĝis reen sur la alian padon, baraktante dum ili ruliĝis. La anglo batis pugnon post pugno sur la kapon de la legiano, sed sukcesis nur bati la brakon levita por defendo. Li levis la korpon kie li volis, ekstaris sur la genuojn kaj pugnobatis malsupren. La tranĉilo glitis supren kaj pikis en liajn ripojn, ankoraŭ dolorante malgraŭ la protekto. Drake duobligis sian atakon.
  
  Korpa batalo ĉe la enirejo al la Tropika Zono intensiĝis. Mei kaj Bo trovis la vizaĝojn de iliaj kontraŭuloj. Sango ŝprucis la tutan grupon. Legianoj falis kun rompitaj membroj kaj cerbokomocioj, kaj Mano Kinimaka estis la ĉefa krimulo. La grandega havajano buldozis la atakantojn, kvazaŭ li provus defii la ondojn mem, por frakasi ilin. Se legiano staris en lian vojon, Kinimaka faris senriproĉan baton, superhoman mezulon, nehaltigeblan plugilon. Lia vojo estis tute malĝusta, tiel ke kaj Alicia kaj Smith estis sur la rando de plonĝado for de lia vojo. La legianoj surteriĝis apud ili, grumblante, sed ili estis facile fini.
  
  Dahl interŝanĝis batojn de mano al mano kun iom da lerteco. Tranĉilbatoj estis faritaj forte kaj rapide, unue malalte, poste alte, poste al la brusto kaj vizaĝo; la svedo blokis ilin ĉiujn per fulmrapidaj refleksoj kaj malfacile gajnita lerteco. Lia kontraŭulo ne rezignis, klinika en sia agado, rapide sentante, ke li renkontis egalulon kaj li bezonas ŝanĝi ion.
  
  Dahl paŝis flanken kiam la legiano uzis siajn krurojn kaj kubutojn kiel daŭrigon de siaj tranĉilatakoj. La unua kubuto trafis lin sur la tempion, pliigante lian konscion kaj helpante al li antaŭvidi miriadon da atakoj. Li falis sur unu genuon, pikante sub sian brakon ĝuste en la foson kaj nervgrupon tie, igante la legianon faligi sian klingon en agonio. Tamen, finfine, estis la batalema Kinimaka kiu defrapis la batalanton de siaj piedoj, pure ŝargante siajn muskolojn, rompante ostojn kaj disŝirante tendenojn. Mano nigrigis kontuziĝojn laŭ sia makzelo kaj vangostoj kaj lamis, sed nenio povis malhelpi lin. Dahl imagis ke li trarompus la muron de la konstruaĵo kiel la Havaja Koloso se la pordo estus ŝlosita.
  
  Kenzi trovis pli facile skui ĉirkaŭ la randoj de la batalo, damaĝante kiun ajn ŝi povis kaj lamentante la fakton ke ŝi ankoraŭ ne havis sian katanan. Dahl sciis ke ŝi lernis specialan kapablon kaj povis ataki unu legianon post alia, mortigante ĉiun per ununura bato, ŝparante al la teamo valoran tempon. Sed tiu tago preskaŭ finiĝis.
  
  Ĉiuokaze.
  
  Drake trovis ke la pugno de Flerri deviigis la baton. Li falis sur sian flankon, kiam la legiano kaptis lian pojnon kaj tordis ĝin. Doloro distordis liajn trajtojn. Li ruliĝis kun nenormala deklivo, liberigis la premon, kaj trovis sin vizaĝo kontraŭ vizaĝo kun sia kontraŭulo.
  
  "Kial?" li demandis.
  
  "Nur ĉi tie por malrapidigi vin," la legiano rikanis. "Tiktak-tak. Tik-tak."
  
  Drake forte puŝis, nun surpiede. "Ankaŭ vi mortos."
  
  "Ni ĉiuj mortos, stultulo."
  
  Fronte al tia bigoteco, Drake frapis senkompate, rompante la nazon kaj makzelon de la viro same kiel liajn ripojn. Ĉi tiuj homoj sciis ĝuste kion ili faras, kaj tamen ili daŭre batalis. Ne unu homo inter ili meritis alian spiron.
  
  Anhelante, la legiano pikis la tranĉilon al Drake. La Jorkŝiro kaptis ĝin, tordis ĝin kaj turnis ĝin tiel ke la klingo supreniris ĝis la tenilo en la kranion de alia viro. Antaŭ ol la korpo trafis la herbon, Drake aliĝis al la ĉefbatalo.
  
  Estis stranga kaj freneza batalo. Pugno post pugno kaj defendo post defendo, senfina rotacio en pozicion. Sango estis viŝita de la okuloj, kolizioj de kubutoj kaj fingroartikoj estis eliminitaj en la mezo de la batalo, kaj eĉ unu elartikigita ŝultro estis remetita danke al la propra pezo de Smith. Ĝi estis malglata, kiel eble plej reala.
  
  Kaj tiam Kinimaka ĉirkaŭiris ĉion, batante, rapidante enen, detruante kien ajn li povis. Almenaŭ tri el la falintaj, rompitaj legianoj estis lia manlaboro. Bo traktis du pliajn, kaj tiam majo kaj Alicia finis la lastan kune. Dum li falis, ili venis vizaĝ-al-vizaĝe, pugnoj levitaj, batalkolero kaj sangvolupto ekbrilis inter ili, fulmante kiel laseroj en iliaj okuloj, sed estis Bo kiu apartigis ilin.
  
  "Bombo," li diris.
  
  Kaj tiam, subite, ĉiuj vizaĝoj turniĝis al Drake.
  
  "Kiom restas al ni?" demandis Dahl.
  
  Drake eĉ ne sciis. La batalo rabis al mi ĉiujn restaĵojn de koncentriĝo. Nun li rigardis malsupren, timante tion, kion li vidos, retiris sian manikon kaj rigardis sian horloĝon.
  
  "Ni eĉ ne vidis la bombon ankoraŭ," diris Kenzi.
  
  "Dek kvin minutojn," diris Drake.
  
  Kaj tiam sonoris pafoj.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK OKO
  
  
  Kenzi sentis baton kiel misilfrapon. Ĝi terenbatis ŝin, pugnobatis ŝin en la pulmojn, kaj momente elŝiris ĉiun konscion el ŝia menso. Drake vidis la efikon de la kuglo kaj falis sur siajn genuojn, malhelpante sian neeviteblan falon. Ŝi neniam antaŭvidis ĉi tiun venon, sed ankaŭ neniu alia. Smith ankaŭ estis batita. Feliĉe, ambaŭ kugloj trafis la veŝtojn.
  
  Torsten Dahl estis la plej rapida reagi, ankoraŭ kun la vortoj "dek kvin minutoj" bombadis lian cerbon. Dum la du legianoj leviĝis de la tero, la kugloj pafis rapide, kaj nun, kun pli bona celo, li atakis ilin, la brakoj etenditaj, muĝante kiel trajno, portanta perditajn animojn el la sangmalseka profundo de la Infero . Ili surprizite hezitis, kaj tiam la svedo batis ilin, po unu per ĉiu mano, kaj ĵetis ambaŭ malantaŭen kontraŭ la muron de la ligna kabano.
  
  La strukturo frakasiĝis en pecojn ĉirkaŭ la homoj, lignaj lignotabuloj rompiĝis, fendetiĝis kaj faladis en la aero. La viroj falis sur la dorson inter ĝia enhavo, kio montriĝis plej utila al la freneza svedo.
  
  Ĝi estis laborista ŝedo, loko plena de iloj. Dum la legianoj luktis por levi siajn armilojn, unu ĝemante kaj la alia kraĉante dentojn, Dahl levis bone ekzercitan sledmartelon. La falintaj homoj vidis lin eliri el la okulangulo kaj frostiĝis, nekredemo prirabis al ili ilian kuraĝon.
  
  Bo alproksimiĝis al li, vidis ilian reagon. "Finu ilin. Memoru kiuj ili estas."
  
  Kinimaka ankaŭ paŭzis, ridante pri la intrigo, kvazaŭ li volus piedpremi ilin ĝis polvo. "Ili pafis Kenzi. Kaj Smith."
  
  "Mi scias," diris Dahl, flankenĵetante la sledmartelon kaj apogante sin sur ĝia tenilo. "Mi scias tion".
  
  Ambaŭ viroj prenis la paŭzon kiel signon de malforteco kaj atingis siajn armilojn. Dal eklevis la aeron, samtempe levante la sledmartelon, kaj malsuprenigis ĝin dum lia korpo malsupreniris. Unu bato trafis la legianon meze de la frunto, kaj al li restis ankoraŭ sufiĉe da forto kaj lerteco por turni sin, levi la ŝafton kaj frakasi la tempion de la alia viro. Kiam li finis, li ekstaris sur la genuojn, kunpremis la dentojn kaj ĵetis la sledmartelon sur sian ŝultron.
  
  Tiam la alia legiano eksidis, ĝemante, la kapo klinita flanken kvazaŭ en agonio, kaj levis la pistolon tenitan en tremantaj manoj. En tiu sekundo, Kensi reagis la plej rapide kaj metis sin ĉe granda persona risko. Sen paŭzo, ŝi forpuŝis siajn antaŭajn kontuziĝojn, blokis la celon de la viro kaj atakis lin. La pafilo, kiun ŝi tenis en la mano, estis pafita kiel briko, fino post fino, tiel ke ĝi trafis lin en la centron de la vizaĝo. Li pafis, falante malantaŭen, la kuglo pasis super lia kapo. Kiam ŝi alvenis al li, Kenzi prenis sian armilon, sed ne antaŭ ol ŝi malplenigis ĝin en lian bruston.
  
  "Kiel longe?" Dahl peze spiris dum li kuris al la pordo kiu kondukis al la Tropika Zono.
  
  Drake preterkuris.
  
  "Sep minutoj".
  
  Ĉi tio ne sufiĉas por kvietigi nekonatajn nukleajn armilojn.
  
  
  ĈAPITRO TRIDEK NAU
  
  
  Ses minutoj.
  
  Drake rapidis en la Tropikojn, kriante ĝis lia gorĝo doloris, urĝe provante lokalizi la bombon. La mallaŭta kriego, kiu estis la respondo, ne venis de Hayden, sed li sekvis ĝin kiel eble plej bone. Vejnoj ŝvelis sur lia frunto. Liaj manoj kunpremiĝis en pugnojn. Ĉar la tuta teamo eniris la konstruaĵon, alfrontante serpentumajn lignajn padojn kaj arb-liniitan vivejon, ili disvastiĝis por ekspluati siajn numerojn.
  
  "Ferĉaĵo!" Kinimaka ploris, la streĉo preskaŭ detruis lin nun. "Hayden!"
  
  Alia obtuza kriego. Drake levis siajn manojn en plena frustriĝo, nekapabla precizigi la precizan lokon. Pasis sekundoj. Hele kolora papago atakis ilin, igante Alicia preni paŝon malantaŭen. Drake ne povis ne rigardi sian horloĝon denove.
  
  Kvin minutoj.
  
  La Blanka Domo nun radias tian maltrankvilon, ke ĝi estus lavita tuj de Kapitolo-Monteto. La proksimiĝanta NEST-teamo, bomb-taĉmentoj, policanoj, agentoj kaj fajrobrigadistoj kiuj estis en la scio, aŭ kurus ĝis iliaj gamboj cedis aŭ falus sur la genuojn, rigardante supren al la ĉielo kaj preĝante por siaj vivoj. Se iuj mondgvidantoj estus informitaj, ili ankaŭ starus sur siaj piedoj, rigardante siajn horloĝojn kaj preparante kelkajn proponojn.
  
  La mondo tenis potencon.
  
  Drake ekmovis trankvile kiam li aŭdis la krion de Mai, tiam daŭris kelkajn pliajn sekundojn por trovi ĝian fonton. La teamo kunvenis kiel unu, sed kion ili trovis superis ĉiujn siajn atendojn. Yorgy staris malantaŭ Lauren apud li; Bo kaj Kenzi provis eltrovi ĝin de malproksime, dum la resto de la teamo aŭ falis al siaj genuoj aŭ rampis kune kun la maso.
  
  Drake ruligis la okulojn. La unua aĵo, kiun li vidis, estis la korpo de nuda virino, envolvita en glubendo kaj blua drato, kuŝanta dise ĉirkaŭ du metrojn de la tero. Ankoraŭ konfuzita, li vidis, ke sub la plandoj de ŝiaj piedoj elstaris alia piedo, kiu apartenis al viro, se juĝante laŭ la harplenaj kruroj alkroĉitaj al ili.
  
  Hayden estas la bombo, Ramzes diris al li.
  
  Sed... kio diable...
  
  Sub la nuda viro, li nun vidis botojn, kiujn li rekonis. Hayden ŝajnis esti ĉe la fundo mem de tiu amaso.
  
  Do kie diable estas la atombombo?
  
  Alicia levis la okulojn de sia sidloko apud la nekonata virino. "Atente aŭskultu. Zoey diras ke la bombo estas fiksita sub Hayden, ĉe la fundo de tiu trajto. Li estas armita, havas sufiĉe fidindan movsensilon kaj estas protektita per tornistro. Dratoj ĉirkaŭvolvitaj ĉirkaŭ iliaj korpoj estas alkroĉitaj al sanga ellasilo." Ŝi balancis la kapon. "Mi ne vidas eliron. Estas tempo por brilaj ideoj uloj."
  
  Drake fiksrigardis la korpojn, senfinan spuron de dratoj, tute bluaj. Lia unua reago estis konsenti.
  
  "Ĉu ĝi havas kolapsan konturon?" Kinimaka demandis.
  
  "Mia plej bona supozo estas 'ne'," diris Dahl. "Tio estus tro riska, ĉar la homoj asociitaj kun ĝi povus ŝanĝiĝi. tiam tuŝas la bombon, kaj ekaŭdo."
  
  "Ne diru tion". Alicia ektimis.
  
  Drake falis sur la genuojn proksime de kie li opiniis la kapo de Hayden. "Do, laŭ la sama principo, la moviĝ-detektilo estus sufiĉe malfiksa. Denove, por permesi al la kaptitoj moviĝi iomete."
  
  "Jes".
  
  Lia kapo doloris pro la troŝarĝo de tensio. "Ni havas malaktivigajn kodojn," li diris.
  
  "Kiu eble ankoraŭ estas falsa. Kaj por plimalbonigi la aferojn, ni devas tajpi ilin per klavaro ligita al ellasilo sub Hayden."
  
  "Vi infanoj pli bone rapidu," diris Kenzi mallaŭte. "Ni restas tri minutoj."
  
  Drake frotis sian kapon furioze. Nun ne estis tempo por amuzi dubojn. Li interŝanĝis rigardon kun Dahl.
  
  Kio estas poste mia amiko? Ĉu ni finfine alvenis al la fino de la vojo?
  
  Julian Marsh parolis. "Mi vidis kiel ili armis lin," li diris. "Mi povas malŝalti ĝin. Ĉi tio neniam devus okazi. Mono estis la sola celo... Ne tiu milion-dolara-fino-de-la-monda merdo."
  
  "Webb sciis," Lauren diris. "Via estro. Li sciis la tutan tempon."
  
  Marto nur tusis. "Nur eligu min de ĉi tie."
  
  Drake ne moviĝis. Por trovi la bombon, ili devus renversi homan amason. Ili ne havis tempon por tranĉi la tutan glubendon. Sed estis pli rapida maniero malŝalti la bombon, ĉiam ekzistis. Ili ne montris ĝin en televido ĉar ĝi apenaŭ taŭgis por spekti de la rando.
  
  Vi ne tranĉis la draton. Vi nur eltiris ilin ĉiujn.
  
  Sed ĝi estis same riska kiel tranĉi la malĝustan draton. Li genuiĝis tiel, ke liaj okuloj estis samnivelaj kun tiuj de Marsh.
  
  "Juliano. Ĉu vi volas morti?"
  
  "Ne!"
  
  "Mi ne vidas alian manieron," li spiris. "Knaboj, ni movu ilin."
  
  Gvidante la teamon, li malrapide, senhaste, turnis la amason da korpoj ĝis la ventro de Hayden leviĝis de la planko kaj la tornistro estis trovita. Ĝemoj eskapis de Zoey, Marsh, kaj eĉ Hayden dum ili ĉiuj ruliĝis sur siaj flankoj, kaj Kinimaka instigis ilin ĉiujn por resti kie ili estis. Malgraŭ la asertoj de Zoe, neniu sciis kiom sentema la moviĝdetektilo fakte estis, kvankam ŝajnis evidente ke se ĝi estis ŝaltita dum tiel longe, ĝi ne estis agordita al io ajn proksima al ellasilo. Efektive, ĝi devis esti programita por esti preskaŭ nepenetrebla por certigi la alvenon de Drake antaŭ ol ĝi eksplodis.
  
  Necesis malkonekti la dratojn de la korpo de Marsh kaj forigi ilin de la membroj de Zoe, malpura laboro kiun la teamo apenaŭ rimarkis. Tiuj ĉirkaŭvolvitaj ĉirkaŭ la korpo de Hayden defalis facile kiam ŝia vestaĵo malhelpis. Nun obeante ordonojn kaj ankoraŭ tenita de la glubendo, March levis siajn brakojn tiel ke ili ĉirkaŭvolvis la dekstran flankon de Hayden kaj ŝvebis super la tornistro. La Pito fleksis la fingrojn.
  
  "Pingloj kaj pingloj".
  
  Mai metis siajn manojn sur sian tornistron, super la atombombon. Per lertaj fingroj, ŝi malligis la bukojn kaj tiris malantaŭen la supran klapon. Tiam, uzante grandegan kaj lertan forton, ŝi kaptis la randojn de la tornistro kaj tiris la bombon, kune kun la metala skatolo, rekte eksteren.
  
  Li estis ĉirkaŭita de nigra ŝelo. Mai faligis sian dorsosakon kaj turnis la bombon tre malrapide, ŝvitante dum la sekundoj pasis. La okuloj de Hayden brilis dum ŝi rigardis la bombon, kaj Kinimaka jam genuiĝis apud ŝi, kunpremante ŝian manon.
  
  Retronombrada panelo venis en vido, boltita al la ekstero de la bombo per kvar ŝraŭboj. Bluaj dratoj serpentumis sub li en la koron de absoluta katastrofo. March fiksrigardis la dratojn, kvar el ili tordis kaj kunvolviĝis.
  
  "Forigu la panelon. Mi devas vidi kiu estas kiu."
  
  Drake mordis sian langon dum li rigardis sian horloĝon.
  
  Restas sekundoj.
  
  Kvindek naŭ, kvindek ok...
  
  Smith falis sur la genuojn apud ili, la soldato jam tiris sian utilecan klingon. Prenante ĉies vivon en siajn manojn, li prenis respondecon por forigi mankojn. Unu gratvundeto, unu necedema fadeno, unu manko de koncentriĝo, kaj ili aŭ perdos tempon aŭ kaŭzos teruran eksplodon. Drake fermis la okulojn dum momento dum la viro laboris. Malantaŭ li, Dal anhelis, kaj eĉ Kenzi maltrankviliĝis.
  
  Dum Smith laboris pri la lasta ŝraŭbo, Alicia subite kriegis. La tuta grupo ektremis, iliaj koroj saltis en la buŝon.
  
  Drake turnis sin akre. "Kio estas ĉi tio?"
  
  "Serpento! Mi vidis serpenton! Ĝi estis granda flava bastardo."
  
  Smith kolere grumblis dum li prenis la diskon kaj zorge forigis la retronombran panelon kun ĝia fulmanta ruĝa ciferdisko. "Kiu drato?"
  
  Restis al ili tridek sep sekundoj.
  
  March rampis pli proksimen, skanante la implikitan miksaĵon de bluaj dratoj per siaj okuloj, serĉante la punkton, kie li memoris, ke la Aligatoro ŝaltis la aparaton.
  
  "Mi ne vidas ĝin! Mi ne povas vidi ĝin!"
  
  "Jen ĉio," Drake ĵetis lin flanken. "Mi eltiras ĉiujn dratojn!"
  
  "Ne," Dahl alteriĝis peze apud li. "Se vi faros ĉi tion, ĉi tiu bombo eksplodos."
  
  "Kion do ni faru, Torsten? Kion ni devus fari?"
  
  Dudek naŭ... dudek ok... dudek sep...
  
  
  Kvardek ĈAPITRO
  
  
  La memoro de Drake ekbrulis. Ramses intence rakontis al li ke Hayden estas la bombo. Sed kion diable tio vere signifis?
  
  Rigardante nun, li vidis tri dratojn ĉirkaŭvolvitajn ĉirkaŭ ŝi. Kiu kondukis al la operacio? Dahl eltiris paperon el sia poŝo.
  
  "Kodoj," li diris. "Nun ne ekzistas alia maniero."
  
  "Lasu Marsh provi denove. Ramses faris specialan mencion pri Hayden."
  
  "Ni uzas kodojn."
  
  "Ili povas esti diable falsaj! Ilia propra ellasilo!"
  
  March jam rigardis la korpon de Hayden. Drake superis ĝin kaj kaptis la atenton de Kinimaki. "Returnu ŝin."
  
  Hayden faris kion ŝi povis por helpi, muskoloj kaj tendenoj sendube kriegante pro doloro sed ne trankviligita. La horloĝo tiktakadis. La bombo estis preskaŭ finiĝanta. Kaj la mondo atendis.
  
  March klinis sin, sekvante la dratojn ĉirkaŭ ŝia korpo dum Drake levis unu brakon, poste kruron, kaj finfine malbuĉis ŝian zonon kie la du dratoj kruciĝis. Kiam li vidis la nodan paron trairi ŝian sinon denove, li montris al Kinimaku. "Kiel tio".
  
  Suferante de koŝmara ludo de Twister, Hayden rigardis kiel Marsh spuris la padon de ĉiu drato reen al la tempigilo.
  
  "Certe," li diris, forte mallarĝigante la okulojn, unu okulon larĝe malfermita, la alia fermita. "Ĝi estas tiu dekstre."
  
  Drake ekrigardis la nuklean valizon. Kenzi kunigis lin kaj Dahl sur la planko tuj apud li. "Por eksplodigi ĉi tiun aferon, necesas speciala agordo de partoj kaj mekanismoj. Ĝi estas... tiel delikata. Ĉu ni vere fidas la personon kiu alportis ĉi tion en la landon nuntempe?"
  
  Drake prenis la plej profundan spiron de sia vivo.
  
  "Ne Elekto".
  
  Li tiris la draton.
  
  
  ĈAPITRO KVARDEKUNU
  
  
  Drake donis rapidan tiron, kaj la drato ŝiris de lia mano, elmontrante la kupran finon. Ĉe tranĉilo, ĉiuj ĉeestantoj klinis sin antaŭen por kontroli la retronombradon.
  
  Dek du... dek unu... dek...
  
  "Li estas ankoraŭ armita!" Alicia ploris.
  
  Drake falis sur la dorson, miregigita, ankoraŭ tenante la draton kvazaŭ li povus ekbruligi fajreron eĉ nun kaj detrui la bombon. "Ĉi tio... ĉi tio estas..."
  
  "Ankoraŭ tiktaka!" Alicia ploris.
  
  Dahl plonĝis, puŝante la frunton de la Yorkshireman per sia manplato. "Laŭ mi," li diris. "Ni havos bonŝancon, se ni havos tempon nun."
  
  Ok...
  
  Zoe ekploris. Marto ploregis, pardonpetante pro ĉiu eraro, kiun li iam faris. Hayden kaj Kinimaka rigardis la teamon labori sen emocio, iliaj blankigitaj manoj kunplektitaj, koncedante ke ekzistis nenio kion ili povis fari. Smith faligis la tranĉilon el sia mano kaj rigardis Lauren, etendante tremantajn fingrojn por tuŝi ŝin. Yorgy sinkis al la grundo. Drake rigardis Alicion, kaj Alicia fiksrigardis Majon, ne povante forŝiri siajn okulojn. Bo staris inter ili, lia mieno heliĝis dum li rigardis Dahl-on labori.
  
  La svedo enigis la malaktivigajn kodojn sur la panelo. Ĉiu el ili estas registrita per sonsignalo. Pasis sekundoj antaŭ ol li enmetis la finan numeron.
  
  Kvin...
  
  Dahl premis la Enigu butonon kaj ĉesis spiri.
  
  Sed la horloĝo ankoraŭ tiktakis.
  
  Tri du unu...
  
  
  * * *
  
  
  Je la lasta sekundo Thorsten Dahl ne malesperis. Li ne rezignis aŭ forturnis sin por morti. Li havis familion al kiu reveni-edzino kaj du infanoj-kaj nenio malhelpus lin certigi ilian sekurecon ĉi-vespere.
  
  Ĉiam estis plano B. Drake instruis al li tion.
  
  Li estis preta.
  
  Frenezreĝimo piedbatis enen, kalkulita frenezo englutante lin, donante al li potencojn preter normalo. Dum la pasinta horo li aŭskultis unu homon kaj poste alian treti la perfektecon, la precizan kaj nekonfuzeblan ekipaĵon, kiu konsistigis la nuklean tekon. Li aŭdis kiel preciza ĉio estis.
  
  Nu, kaj se ĝi estus iom da frenezo de Dahl. Kiel ĝi funkcius?
  
  Kiam la ekrano montris unu, la svedo jam tenis sledmartelon en la mano. Li malsuprenigis ĝin per lasta spiro, lasta movo, svingante per sia tuta forto. La sledmartelo frapis la koron de la atombombo, kaj eĉ en tiu senfina sekundo li vidis la teruron de Drake, la konsenton de Alicia. Kaj tiam li vidis nenion alian.
  
  horloĝo tiktako
  
  Nulo.
  
  
  ĈAPITRO Kvardek DU
  
  
  La tempo ne haltis por neniu, kaj precipe en ĉi tiu decida horo.
  
  Drake vidis Dahl sternitan super la bombo, kvazaŭ li povus protekti siajn amikojn kaj la mondon kontraŭ terura incendio. Li vidis la fleksitan metalan enfermaĵon, la kaviĝintajn internaĵojn ĉirkaŭantajn la sledmartelon; kaj tiam li vidis la retronombradon.
  
  Algluiĝis ĉe nulo.
  
  "Ho merdo," li diris en la plej elkora maniero ebla. "Ĉu vere."
  
  Unu post alia, la teamo rimarkis. Drake enspiris la freŝan aeron, kiun li neniam atendis gustumi denove. Li rampis al Dahl kaj vangofrapis la svedon sur lian larĝan dorson. "Bona ulo," li diris. "Batu lin per granda martelo. Kial mi ne pensis pri tio?"
  
  "Estante Yorkshireman," Dahl parolis en la kernon de la bombo. "Mi ankaŭ faris al mi ĉi tiun demandon."
  
  Drake tiris lin reen. "Aŭskultu," li diris. "Ĉi tiu afero estas blokita, ĉu ne? Eble rompita interne. Sed kio malhelpas ĝin rekomenci?"
  
  "Ni," diris voĉo de malantaŭe.
  
  Drake turnis sin por vidi la NEST-teamojn kaj la bomb-taĉmenton venantan al ili kun tornistroj kaj malfermitaj tekokomputiloj. "Vi infanoj malfruas," li spiris.
  
  "Jes ulo. Kutime ĝi estas."
  
  Kinimaka, Yorgi, kaj Lauren komencis tordi Hayden el la bizara reto kiun ŝi partumis kun Zoe Shears kaj Julian Marsh. La du Pitioj estis kovritaj kiel eble plej multe, sed ŝajnis ne tro zorgi pri ilia nudeco.
  
  "Mi helpis," Marsh ripetis ree. "Ne forgesu diri al ili, ke mi helpis."
  
  Hayden trovis sin sur siaj genuoj, ruliĝante ĉiun membron por restarigi cirkuladon kaj frotante areojn kie akumuliĝis artikodoloro. Kinimaka donis al ŝi sian jakon, kiun ŝi dankeme akceptis.
  
  Alicia kaptis Drake je la ŝultroj, kun larmoj en la okuloj. "Ni vivas!" ŝi kriegis.
  
  Kaj tiam ŝi tiris lin pli proksimen, trovis siajn lipojn sur liaj, kisante lin kiel eble plej forte. Drake retiriĝis komence, sed tiam ekkomprenis ke li estas ĝuste kie li volis esti. Li kisis ŝin reen. Ŝia lango elstaris kaj trovis lin, kaj ilia streĉiĝo malstreĉiĝis.
  
  "Jen," diris Smith, "ni iras delonge." Mi bedaŭras majo."
  
  "Ho, merdo, mi sopiras mian edzinon," diris Dahl.
  
  Bo rigardis lin, lia vizaĝo ŝtona kiel granito sed alie nepenetrebla.
  
  Mai sukcesis malfortan rideton. "Se la roloj estus inversigitaj, Alicia murmurus ion pri aliĝo nun."
  
  "Ne estu timema". Alicia retiriĝis de Drake kun raka rido. "Mi neniam kisis kinostelon antaŭe."
  
  Smith ruĝiĝis pro la mencio de malnovaj tempoj. "Ha, nun mi ekkonsentis pri tio, ke May ne estas vere la bonega Maggie Q. Pardonu pri ĝi".
  
  "Mi estas pli bona ol Maggie Q," May ridetis.
  
  Smith falis, liaj kruroj ŝancelis. Lauren etendis sian manon por subteni lin.
  
  Alicia klinis la kapon flanken. "Ho atendu, mi kisis filmstelulon. Iu Joĉjo. Aŭ ĉu tio estis lia ekrannomo? Ah, efektive, du. Aŭ eble tri..."
  
  Kenzi moviĝis inter ili. "Bela kiso," ŝi diris. "Vi neniam kisis min tiel."
  
  "Estas nur ĉar vi estas hundino."
  
  "Ho, dankon".
  
  "Atendu," Drake diris. "Ĉu vi kisis Kenzi? Kiam?"
  
  "Malnova rakonto," Alicia diris. "Mi apenaŭ memoras."
  
  Li faris regulon por atingi ŝian tutan atenton per siaj okuloj. "Do estis kiso 'ĝoja, ke ni vivas'? Aŭ io pli?
  
  "Kion vi pensas?" Alicia aspektis singarda.
  
  "Mi pensas, ke mi ŝatus, ke vi faru ĝin denove."
  
  "BONE..."
  
  "Poste".
  
  "Certe. Ĉar ni havas laboron por fari."
  
  Drake rigardis nun Hayden, la gvidanton de ilia teamo. "Ramses kaj Aligatoro ankoraŭ estas tie ekstere ie," li diris. "Ni ne povas lasi ilin eskapi."
  
  "Mmm, pardonu?" - diris unu el la uloj de la minista teamo.
  
  Hayden rigardis Marsh kaj Shears. "Vi du povas gajni kromajn poentojn se vi havas informojn."
  
  "Ramses apenaŭ parolis al mi," Shears diris. "Kaj la Aligatoro estis la plej granda frenezulo, kiun mi iam renkontis. Mi ŝatus scii kie ili estas."
  
  Drake ekrigardis lin. "Aligatoro estis la plej granda frenezulo-"
  
  "Mi bedaŭras. Uloj?" JACK-gvidanto diris.
  
  March ruligis la okulojn. "Ramzes estas skarabo," li diris. "Mi devintus surpaŝi lin kiam mi havis la ŝancon. Ĉio ĉi mono malaperis. Potenco, prestiĝo - malaperis. Kion mi devus fari?"
  
  "Mi esperas, ke mi putros en malliberejo," diris Smith. "En la kompanio de murdisto."
  
  "Aŭskultu!" kriis la homoj el la NESTO.
  
  Hayden rigardis ilin, poste Dahl. Drake rigardis trans la ŝultron de Alicia. La gvidanto de la teamo "NESTO" estis surpiede, kaj lia vizaĝo paliĝis, la koloro de absoluta timo.
  
  "Ĉi tiu bombo estas senutila."
  
  "Kio?"
  
  "Ne estas elektraj detonaciiloj. La lensoj estas fenditaj, mi pensas, ke eble pro bato per martelo. Sed uranio? Dum ni povas ekvidi piedsignojn kiuj diras al ni, ke ĝi iam estis ĉi tie, ĝi estas... ĝi mankas."
  
  "Ne". Drake sentis, ke liaj muskoloj tremas. "Neniel, vi ne povas diri tion al mi. Ĉu vi diras, ke ĉi tiu bombo estis fika falsaĵo?"
  
  "Ne," diris la gvidanto, frapetante sian tekkomputilon. "Mi diras al vi, ke ĉi tio ne estas la bombo. Ĝi fariĝis sendanĝera forigante ĉiujn partojn, kiuj igas ĝin funkcii. Do, ĉi tio estas falsa. Ĉi tiu persono - Ramses - verŝajne havas la veran."
  
  La teamo ne hezitis eĉ sekundon.
  
  Hayden atingis la telefonon kaj markis la numeron de Moore. Drake kriis ke ŝi devus voki la helikopterojn.
  
  "Kiom ni bezonas?"
  
  "Plenigu la fikan ĉielon," li diris.
  
  Sen plendo, ili levis siajn dolorajn korpojn kaj rapidis al la pordo. Hayden parolis rapide dum ŝi kuris, montrante neniujn fizikajn efikojn de ŝia traktado. Ĉi tiuj estis psikaj efikoj, kiuj havis la potencon cikatri ŝin por ĉiam.
  
  "Moore, la bombo en Centra Parko estas falsaĵo. Purigita, fermita. Ni pensas, ke la internaĵoj kaj detonaciiloj estis forigitaj kaj poste enigitaj en alian aparaton."
  
  Drake aŭdis la suspiron de Moore de tri futoj for.
  
  "Kaj ni pensis, ke la koŝmaro finiĝis."
  
  "Tio estis la plano de Ramzes ekde la komenco mem." Hayden eltiris la eksteran pordon de ĝiaj ĉarniroj sen interrompi la paŝon. "Nun li eksplodas en sia propra tempo kaj eskapas. Ĉu estas helikopteroj flugantaj el Novjorko?"
  
  "Armeisto. Police. Speciala operacio, mi supozas."
  
  "Komencu per ĉi tio. Li havas planon, Moore, kaj ni kredas ke Aligatoro estas iama komando. Kiel aspektas sekurecaj fotiloj?
  
  "Ni kolektas ĉiun vizaĝon, ĉiun figuron. Ni estas sur la rando dum horoj nun. Se Ramzes kuros tra la urbo, ni kaptos lin."
  
  Drake saltis super la rubujo, Dahl estis apud li. Helikopteroj bruis supre, du el ili alteriĝis sur la vojon ĉe la enirejo de la zoo. Rigardante supren, Drake vidis oficejajn konstruaĵojn preter la turniĝantaj rotoroj, kie multaj vizaĝoj premis la fenestrojn inter blankaj ŝutroj. Sociaj amaskomunikiloj eksplodus hodiaŭ, kaj se ĝi daŭrus, la rezultoj estus nulaj. Verŝajne tio verŝajne malhelpis iliajn klopodojn.
  
  Hayden kuregis al la plej proksima helikoptero, haltante tuj malantaŭ la rotorlavo. "Ĉi-foje," ŝi diris al Moore. "Ramses ne montros. Ĉio estis ruĝharingo helpi lin pluvivi. Temas pri lia reputacio - la Kronprinco de Teruro reakiras sian statuson kaj pasas en la historion. Li alportas atomarmilon al New York, krevigas ĝin, kaj eskapas senpune. Se vi lasos lin foriri nun, Moore, vi neniam revidos lin. Kaj la ludo finiĝos."
  
  "Mi scias ĝin, agento Jay. Mi scias tion".
  
  Drake ŝvebis super la ŝultro de Hayden, aŭskultante, dum la resto de la teamo ĉagreniĝis ĉirkaŭe. Dahl esploris la ĉirkaŭan regionon, elektante la plej bonajn embuskopunktojn, poste kontrolante ĉiun per siaj kampa okulvitroj. Strange, sed almenaŭ ĝi okupis lin. Drake kubutis lin.
  
  "Kie estas la sledo?"
  
  "Mi postlasis ĝin." Dahl ja aspektis iom mizera. "Ĝi estas diable bona armilo."
  
  Kenzi intervenis. "Mi rememorigis al li, ke mi ankoraŭ ne havas mian plej ŝatatan armilon. Se li ricevas sledmartelon, mi devus ricevi katanan."
  
  Drake rigardis la svedon. "Sonas kiel interkonsento."
  
  "Ho venu, ĉesu doni al ŝi kialon. Kaj kie mi eĉ ricevus katanan ĉi tie?"
  
  Voĉo diris: "Ili estas proksime de Staten-Insulo, Hayden."
  
  La kapo de Drake turniĝis tiel rapide ke li ekpremis. "Kio estis tio?"
  
  Hayden petis al Moore ripeti kaj tiam turnis sin al la teamo. "Ni havas amplekson, infanoj. Civilulo vokis, kiel Moore antaŭdiris, kaj konfirmis sur fotilo. Movu viajn azenojn!"
  
  Kapoj malsupren, la teamo kuris trans la trotuaron al malfermita, barikadita vojo, elsaltis la malfermitajn pordojn de la helikoptero, kaj alligis sin en siajn sidlokojn. Du birdoj ekflugis, rotoroj tranĉantaj foliojn de proksimaj arboj kaj disĵetante derompaĵojn tra la strato. Drake produktis pistolojn kaj fusilon, armean klingon kaj miregigpafilon, kontrolante ke ĉio estas en funkciado kaj plene preta. Dahl kontrolis la komunikon.
  
  La piloto preterpasis la tegmentojn kaj poste turnis sin akre suden, pliigante rapidecon. Alicia testis siajn proprajn armilojn, forĵetante tiun, kiun ŝi prenis de la legiano, kaj konservante la alian. Kinimaka ŝtelis rigardojn ĉe Hayden, kiun ŝi provis ignori dum daŭre ricevante informojn de Moore kaj liaj agentoj. Bo eksilentis, kunpremita en la angulo, kiun li estis de kiam Drake kaj Alicia kisis. Siaflanke Mai sidis serene, kun nepenetreblaj japanaj trajtoj, firme koncentrita al sia celo. La resto de la teamo duoble kontrolis ĉion, ĉion krom Kenzi, kiu plendis pri la helikopterflugo, la mordanta vento, la odoro de ŝvito, kaj la fakto ke ŝi iam vidis la SPEAR-teamon.
  
  "Neniu petis vin resti ĉe ni," Alicia diris mallaŭte.
  
  "Kion alian mi povus fari? Forkuru kiel timigita preĝeja muso?"
  
  "Do ĉi tio estas por pruvi, ke vi estas kuraĝa?"
  
  Kenzi ruligis la okulojn. "Mi ne volas vidi Armagedonon. Kaj vi?"
  
  "Mi jam vidis ĝin. Ben Affleck estas surprize samseksema kaj Bruce Willis estas pli ŝoka ol fia asteroido. Sed damne, ĉu vi provas diri al ni, ke vi vere havas koron?"
  
  Kenzi rigardis tra la fenestro.
  
  "La ŝtelisto de arkeologiaj artefaktoj havas koron. Kiu estus sciinta?
  
  "Mi nur provas reveni al mia komerco en Mezoriento. Unu. Helpi vin malsaĝuloj iros longan vojon por atingi ĉi tion. Al la diablo kun via malbenita koro."
  
  La helikoptero flugis super la tegmentoj de Manhatano kiam Hayden ricevis klarigon ke Ramses kaj Gator ankoraŭ ne forlasis la insulon, ĉar ili estis viditaj proksime de la Staten-Insula pramo.
  
  "Fragmentoj kiuj perdiĝas en traduko povus mortigi nin ĉiujn," Hayden suspiris, kaj Drake agnoskis la veron. De la plej malgranda batalo en la lerneja korto ĝis la milito inter prezidantoj kaj ĉefministroj, nuanco estis ĉio.
  
  Ilia celloko estis pliproksimiĝanta dum konstruaĵoj preterpasis. La piloto plonĝis inter du nubskrapuloj por konservi rapidecon dum li direktiĝis al sia celo. Drake portis sin kun severa decidemo. La bolantaj grizaj akvoj de la golfeto kuŝis antaŭe. Malsupre, ili povis vidi grupon de surteriĝantaj helikopteroj, ĉiuj el ili batalantaj por spaco.
  
  "Kiel tio!" Hayden ploris.
  
  Sed la piloto jam estis en kruta malsupreniro, igante la helikopteron alteriĝi malfacile por preni sian ĉefan pozicion antaŭ vico da florpotoj kaj bushaltejo. Drake sentis sian stomakon tordi tra sia buŝo. Hayden kriegis en sian ĉelon.
  
  "Kompreneble la terminalo estas fermita," ŝi diris. "Se Ramzes estas ĉi tie, kion li esperas fari?"
  
  "Devus esti barilo malantaŭ vi kaj vico da aŭtoj parkumitaj sub la arboj. La policanoj havas virinon tie, kiu estis la lasta persono kiu vidis lin."
  
  "Bonege. Do nun ni-"
  
  "Atendu!" La oreloj de Alicia kaptis la sonojn antaŭ tiuj de iu alia. "Mi aŭdas pafadon."
  
  "Iru."
  
  Post eliri el la aŭto, la teamo iris al la terminalo, kurante laŭ la konstruaĵo. Drake rimarkis ke preter la larĝa kurbo de la ĉefenirejo, longa betona deklivirejo kondukis al la aldokregiono. Pafoj aŭdiĝis de tie, pafitaj tra la libera spaco, ne dronitaj, kvazaŭ de muroj.
  
  "Jen, malantaŭe," li diris. "Ĝi venas de la glitvojo."
  
  Helikopteroj plenigis la ĉielon malantaŭ ili. La ĝema korpo de policisto kuŝis sur ilia vojo, sed li svingis ilin antaŭen, montrante neniun signon de vundo. Pli da pafoj sonoris en la aero. La teamo tiris siajn armilojn, kuris en tandemo, kaj serĉis la areon antaŭe. Alia policisto genuiĝis antaŭ ili, la kapo klinita, tenante la manon.
  
  "Estas en ordo," li diris. "Iru. Nur vundo en la karno. Ni bezonas vin infanoj. Ili... ili foriras."
  
  "Ne hodiaŭ," diris Hayden kaj preterkuris.
  
  Drake rimarkis la finon de la deglitvojo kaj la kornicojn maldekstren, ĉiuj betonaj glitvojoj uzitaj por pramoj. Ondoj plaŭdis ĉe ilia bazo. "Ĉu vi aŭdas ĝin?" li diris, kiam la pafado rekomencis. "Ramzes ricevis aŭtomatan taĉmenton."
  
  Lauren estis la sola, kiu skuis la kapon. "Kiu el ili?"
  
  "Pli da ĉirkaŭvojoj je minuto ol la AK. Tondi de sescent ĝis okcent raŭndoj. Anstataŭaj bareloj, se ĝi tro varmegas. Ne ekzakte preciza, sed timiga kiel diable."
  
  "Mi esperas, ke tiu bastardo fandiĝos en liaj manoj," Alicia diris.
  
  Grupo de policanoj surgenuiĝis antaŭe, konstante kliniĝante por kovro dum JAW kraĉis siajn kuglojn. Vico da kugloj pasis supre. Du policanoj pafis, celante la malproksiman finon de la glitvojo, kie la pramo estis alligita.
  
  "Ne diru al mi..." Dahl diris.
  
  "Ni pensas, ke li eniras la pramon ĝuste tie kun unu el la bontenaj fakturoj," diris unu el la policanoj. "Du knaboj. Unu celis nin, la alia startigis la boaton."
  
  "Li ne povas eskapi tiel," Hayden protestis. "Estas... estas... ludo finita." Ŝiaj okuloj brilis pro teruro.
  
  "Por li," Alicia diris kontenteme.
  
  "Ne, ne," flustris Hayden. "Por ni. Ni ĉion eraris. Ramzes laŭvorte foriras kun bruego. Mi sigelas lian heredaĵon. Uloj, li krevigos tiun atombombon."
  
  "Kiam?"
  
  "Mi ne scias. Plej bona diveno? Li iras al Libereca Insulo kaj la statuo, kaj li afiŝigos ĝin tra la tuta socia amaskomunikilaro. Ho Dio, ho Dio, imagu-" ŝi sufokiĝis. "Mi ne povas... mi simple ne povas..."
  
  Kinimaka tiris ŝin sur la piedojn, la grandulo celkonscie grumblis. "Ni ne lasos ĉi tion okazi. Ni devas fari ion. Nun."
  
  Kaj Drake vidis la ekbrilon de la SAW ĉirkaŭ kvindek futojn for, la letalecon de ĝiaj pafoj, la solan aĵon kiu staris inter ili kaj Ramzes, kaj la atombombon.
  
  "Kiu volas vivi eterne, ĉu?"
  
  "Ne," Alicia diris kviete. "Estus enue kiel infero por ĉiam."
  
  Kaj Dahl prenis lastan rigardon al la teamo. "Mi kondukos."
  
  En tiu lasta frakcio de sekundo, la herooj de Novjorko strekis sin; teamo de SPEARERS, kaj tiam ĉiu policano kaj agento en la atingopovo. Ĉiuj ekstaris, alfrontis la kraĉajn armilojn kaj faris la lastan elekton de sia vivo.
  
  Dahl komencis ĝin. "Atako!"
  
  
  ĈAPITRO Kvardek-TRI
  
  
  Drake kuris en la centro de siaj amikoj, ĝuste kie li volis esti, levante sian pafilon kaj forte pafante. Kugloj estas lanĉitaj de ĉiu kuranta kanono je du mil kvincent futoj je sekundo, multoblaj eksplodoj eĥantaj trans la akcioj. Fenestroj frakasiĝis ĉie en la pramo.
  
  En demando de sekundoj, ili tranĉis la interspacon en duono, daŭrante pafi intense. La uzanto de SAW tuj ŝanĝis la agordojn, ŝokita de la malvirteco de la atako. Ne ke li ĉesis pafi; liaj kugloj spuris spuron sur la akcioj kaj iris al maron dum li tre eble ŝanceliĝis reen. Drake levis la teleskopon al siaj okuloj, metis sian fingron sur la ellasilon, kaj distingis la trajtojn de la viro tenanta la SEGilon.
  
  "Ĝi estas Aligatoro," Hayden diris per la komuniko. "Ne maltrafu."
  
  SAW turnis sin, direktante reen al ili, ankoraŭ kraĉante plumbon. Drake imagis, ke la barelo devus esti tiel varma ĝuste nun ke ĝi estas degelonta, sed ne sufiĉe rapide. La kuglo trafis la policanon en la kuglorezista veŝto, kaj tiam la dua rompis la brakon de alia. En tiu momento, iliaj koroj estis pretaj salti el siaj brustoj, sed ili ne haltigis la atakon nek reduktis sian pafadon. La malsupra dorso de la pramo defalis, frakasiĝis, la malfermita dorso estis tiel truita, ke aspektis kiel fromaĝrapilo. La aligatoro forte svingis la SAW, provante kompensi la situacion. Kugloj trapikis la spacon super iliaj kapoj.
  
  La obtuza sono de la motoro de la pramo fariĝis malrapida muĝado, kaj tio ŝanĝis ĉion. La aligatoro saltis surŝipen, daŭre pafante furioze. La akvo komencis muĝi de malantaŭe, kaj la ŝipo ŝancelis antaŭen. Drake vidis ke ili estas ankoraŭ dudek futojn de la malantaŭo, vidis ŝin turni maldekstren kaj flanken, kaj sciis ke ili neniam alvenos tien ĝustatempe.
  
  Kriante dum li falis, li renversiĝis sur sian flankon, subite haltante. Dahl falis apud li. Hayden ruliĝis, ĉio el tio malfaciligis la celon de la Aligatoro, sed la viro ŝajnis ne zorgi. Oni povis vidi lian figuron retiriĝi, irante pli profunde en la pramon.
  
  Drake signalis al Hayden kaj Hayden postulis helikopteroj.
  
  La nigraj birdoj kuregis al la glitejo, malsuprenfalante kaj ŝvebante tri futojn de la tero kiam la skipo de la LANCO venis surŝipe. Ĉar la policanoj kaj agentoj pafis novan ligon kiu neniam rompiĝus, ili salutis reen kiel eble plej bone, tiam la helikopteroj praktike ekveturis. La pilotoj puŝis la maŝinojn ĝis la limo, postkurante la bruantan pramon kaj baldaŭ supre. Ĝi estis vidaĵo Drake neniam povus imagi: birdoj pendantaj kiel mortigaj nigraj rabobirdoj en la novjorka ĉielo, la fama urbosilueto kiel fono, preparante por la Staten-Insula pramo.
  
  "Trafu ilin forte," Hayden diris en la helikopteran radion. "Kaj rapide".
  
  Descendante, du helikopteroj rapidis al la postaĵo de la pramo. Preskaŭ tuj, la maltrankvila Aligatoro elŝovis la kapon el la flanka fenestro kaj pafis furiozan salvon. Ĝia tria raŭndo trafis en la eksteran haŭton de la helikopteroj, pugnobatante partojn kaj resaltante aliajn. Helikopteroj falis de la ĉielo kiel rokoj. Dahl rompis la pordon kaj resendis fajron, la kugloj preterpasis senespere.
  
  "Pafas kvazaŭ li fikas," grumblis Drake. "Neniam trafas la ĝustan celon."
  
  "Reiru". Dal ĉesis provi bati la Aligatoron kaj preparis sin por kio venos.
  
  Tri sekundoj poste okazis, nur ĝi ne estis trafo, nur subita halto. La unua helikoptero ŝvebis super la supra ferdeko de la pramo, dum la dua ŝvebis al haveno, la resto de la SPIR-skipo estis surŝipe. Ili rapide foriris, botoj klakantaj sur la ferdeko kaj kolektiĝantaj en grupoj. La helikopteroj tiam leviĝis por interligi siajn fratojn en la aero, la spurpramo.
  
  Hayden trovis sin vizaĝo al vizaĝo kun la teamo dum kelkaj sekundoj. "Ni scias kie li estas. Maŝinĉambro. Ni ĉesigu ĉi tion ĝuste nun."
  
  Ili kuris, adrenalino pumpanta preter mezuro, kaj tiam Aligatoro ŝajne ŝanĝis taktikojn sur la ferdeko malsupre.
  
  La RPG fajfis tra la aero, koliziis kun la helikoptero kaj eksplodis. La birdo perdis kontrolon, metalo flugis en ĉiuj direktoj, fajro englutis la nigran karenon, kaj ŝi falis elĉerpita sur la supran ferdekon de la pramo.
  
  Al la komando "kuranta LANCO".
  
  
  ĈAPITRO KVARDEK KVAR
  
  
  Drake aŭdis ŝanĝon en la sono de la motoro de la helikoptero kaj sciis sen kontroli, ke la aŭto rapidas al ili. Se tio ne sufiĉis, tiam la plilongiĝanta preda ombro kiu disvastiĝis tra la ferdeko estis ĝuste en la celo.
  
  Kuru aŭ mortu.
  
  Li frapis sian ŝultron en la eksteran pordon, deŝirante la tutan kadron de ĝiaj ĉarniroj kaj falante en la preteran spacon. Korpoj kuregis post li, ruliĝante, streĉante, grimpante kaj puŝante. La helikoptero alteriĝis peze, la rotoroj fortondis, kaj la metalkareno diseriĝis. Ĉio de pecetoj ĝis brak-longaj lancoj tranĉis tra la aero, distranĉante ĝin. La pramo balanciĝis kaj ĝemis, la akvo ŝaŭmis maldekstre kaj dekstre.
  
  La fajroglobo ekpafis direkte al la aliaj helikopteroj, kiuj tuj faris eviteman agon, pura sorto malhelpante ilin kolizii. Fluoj de fajro lekis ankaŭ la supran ferdekon, kaŭzante novajn fajrojn, karbigante la farbon kaj metalajn polojn, fandante la farbon. La ĉefrotoro kliniĝis kiam ĝi trafis la apogtrabon dekstre de Drake, saltante sur la plankon kun ĉiu impeto subite haltita. Aliaj flugantaj konkoj frakasis fenestrojn kaj trapikis la kadron, unu terura pikilo iris rekte tra la flanko de la boato kaj eliris al la maron. Drake sentis la tuŝon de la flamoj kiam la varmego lavis lin, rigardis super lia ŝultro kaj vidis la tutan teamon kuŝi inklina, eĉ Smith kuŝanta sur Lauren. La eksplodo pasis kaj ili rigardis la ribelon, kaj tiam la Aligatoro movis aferojn al la nivelo de kompleta frenezo.
  
  Frenezo.
  
  La sekva RPG iris tra la boato mem, flugante for el la raketlanĉilo kaj frakasante la ferdekojn dum flugo. La eksplodo bruis kiam ŝelo trapikis la ferdekon, sendante pli da fajroeksplodoj kaj mortigajn derompaĵojn en ilia direkto. Drake ĝemis dum la pecoj trapikis lian kapon kaj ŝultron, trankviligita ke la doloro montris al li ke li ankoraŭ vivas. Prenante momenton por respiriĝi, li kontrolis la novan ĉirkaŭaĵon antaŭen.
  
  Estis ĉifona truo en la ferdeko. Amasoj da ligno kuŝis ĉie. Fumo kaj fajro fluis tra la iam fermita mez-supra ferdeko.
  
  "La vojo estas klara," li diris.
  
  "Nur por vi!" Lauren preskaŭ kriegis.
  
  "Do restu," kraĉis Kenzi, tirante la ŝultron de Dahl. "Ĉu vi fartas bone, Torst?"
  
  "Jes, jes, mi fartas bone. Permesu al mi iri".
  
  Drake iris duonforte, pli singarda ol li povis memori dum sia tuta vivo. La grupo malantaŭ li kunpremis, sciante precize kien li iras. En la lasta momento, kiel li atendis, Dal aperis ĝuste ĉe lia ŝultro.
  
  "Ĉu ni faras ĉi tion, kamarado?"
  
  "Ni estas damne pravaj."
  
  Kaj ili saltis malsupren tra la nova truo, piedoj unue, okuloj serĉantaj malamikojn. Ili forte frapis en la malsupran ferdekon, ruliĝis nedifektitaj kaj leviĝis kun siaj pafiloj trejnitaj.
  
  "Pure!" Drake ploris.
  
  Botoj frapis en la malmola ferdeko malantaŭ ili.
  
  Kenzi alvenis la lasta, kaj Drake vidis, unue, ke ŝi demetis sian pezan internan jakon kaj, due, ke ŝi envolvis ĝin ĉirkaŭ la bazo de la trifuta splitita parto de la helikoptero. Ŝia vizaĝo estis kontenta kiam ŝi turnis sin al la svedo.
  
  "Nun," ŝi diris, "mi havas miajn armilojn."
  
  "La dioj helpu nin."
  
  Ili rompis en la ŝipon kiel unu, prenante la batalon kun Ramses kaj Gator. La pramo plirapidiĝis kun ĉiu momento kiu pasis. Libereca Insulo ankaŭ kreskis, minacante pli kaj pli ĉe la horizonto.
  
  "Ĉu la maniulo ne komprenas, ke li ne atingos la statuon?" Kinimaka spiradis peze.
  
  "Ne diru tion," Hayden klakis reen. "Ne diru ĝin."
  
  "Ho jes, mi komprenas."
  
  "Ili ne mallevos tiun pramon," Dahl certigis ilin. "La golfeto ne estas sufiĉe profunda por engluti... nu, vi scias kion."
  
  Sur la sekva ferdeko malsupren, ili finfine trovis sian predon. La aligatoro gardis la pordon dum Ramzes veturis la pramon. En la spirito de sia jam ŝajna inklino al frenezo, la bombofaristo publikigis RPG, kiun li preparis por ĝuste tia momento. Drake ne povis ne anheli kaj krii por ke ĉiuj sin kovru, kaj tiam la misilo striis kapalte malsupren la centron de la pramo, lasante fumplumon, disigitan de la mania ridado de la Aligatoro.
  
  "Ĉu vi ŝatas tiom? Ĉu vi kaptis ĝin? Ni jam mortas!"
  
  Drake suprenrigardis por trovi la Aligatoron preskaŭ super li, kurante post la raketo, kunportante ĝian raketlanĉilon. La raketo mem flugis tra la pramo kaj eliris el la malantaŭo, eksplodante en la aero. La aligatoro svingis la raketlanĉilon al la kapo de Drake.
  
  La Jorkŝirano kaŭris kiam Ramseso finfine turniĝis, lia mano senĝene ripozis sur la stirilo.
  
  "Vi jam malfruas," li diris.
  
  Drake ponardis la Aligatoron en la stomakon, sed ĝi retiriĝis, ankoraŭ svingante sian dikan armilon. Sincere, ĝi prokrastis la teamon por ekstra momento. Neniu volis esti trafita de tia vianda bastono, sed estis multe da spaco ene de la pramo, kio donis al Dahl kaj al la aliaj pli da manovebleco. La aligatoro grumblis kaj turnis sin, poste kuris rekte al Ramzes, la terorista princo, kiu nun havis duonaŭtomatan pistolon. Drake rimarkis dorsosakon ligitan al la dorso de la Aligatoro.
  
  "Vi nur prokrastas la neeviteblan," ekkantis Ramzes.
  
  Ŝprucante la internon de la vaporo per unu mano, li ŝanĝis iomete la direkton per la alia, celante Liberty Island.
  
  "Ĉu vi iam zorgis pri kiel vivi?" Drake diris de malantaŭ la vendotablo. "Bazaro? Ŝlosu? Ĉu ellaborita fuĝplano? Kio diable estis ĉio tio?"
  
  "Ha, la bazaro estis nur - kiel mi diru - elprena vendo? Savo de ĉiuj miaj mondaj havaĵoj. Kastelo - adiaŭo kaj signifas la finon. Post ĉio, vi veturigis min rekte al Novjorko. Kaj la fuĝplano - jes, iom komplika, mi konfesas. Sed ĉu vi vidas nun? Vi jam malfruas. La horloĝo tiktakas."
  
  Drake ne sciis precize kion Ramses volis diri, sed la implico estis klara. Elirante el kaŝejo, li duŝis kuglojn sur la stirejon kaj kuris post ili, lia teamo estis proksime. Ne plu paroli; ĝi estis lia finludo. Ramzes retiriĝis, sango ŝprucis el lia ŝultro. La aligatoro kriegis kiam la kugloj eniris lian korpon. La vitro kovris ambaŭ teroristojn per dentita ŝprucaĵo.
  
  Drake frakasis tra la pordo kaj tiam deglitis, resaltante de la kadro kaj forte bremsante, malbenante sian bonŝancon. Dahl saltis super lin, Kenzi estis apud li. La du eniris la stirejon kaj levis siajn armilojn por mortigi. Ramzes renkontis ilin kun la tuta forto de sepfuta, muskola frenezulo, ridetanta kiel sovaĝa hundo; li eksplodis kaj provis disĵeti ilin ĉirkaŭe.
  
  Dal toleris nenion el tio, rezistante al krudforto kaj prenante ĉiujn batojn. Kenzi dancis ĉirkaŭ ili ambaŭ, frapante la flankojn de Ramzes kiel danĝera lupo. La radikala princo venkis la svedon. La ŝultrobarĝo ektremis Dahl. Nekredeble fortaj manoj kaptis la svedon je la gorĝo kaj komencis premi. Levante la manojn, Dahl duonvoje malligis sian tenon kaj poste mem prenis unu; ambaŭ viroj balanciĝis kaj premis unu la alian ĝis neniu el ili povis spiri. Ramzes turnis Dahl kaj refrapis lin en la muron, sed la sola reago de la svedo estis larĝa rideto.
  
  Kenzi saltis en la aeron, levante sian kubuton, kiun ŝi faligis kun premanta forto, rekte sur la sangantan kuglovundon de Ramzes. Neniam atendante unu pugnon por fini tian batalon, ŝi tiam ponardis la viron en la gorĝo eĉ kiam li kriegis, igante liajn okulojn ŝveli.
  
  Tiam Ramzes, ŝanceliĝanta, sangokovrita, tiris for, li vomis. Dahl liberigis lin, sentante la finon. La okuloj de la teroristo estis fiksitaj sur tiuj de la svedo, kaj ne estis en ili signoj de malvenko.
  
  "Mi prenos ĉi tiun momenton kiel momenton de venko," li grakis. "Kaj rompi la koron de kapitalismo."
  
  Li etendis la manon kvazaŭ li volus tuŝi la Aligatoron.
  
  Dahl ekpafis. La kuglo trafis Ramseson en la stomakon, repuŝante lin.
  
  La aligatoro saltis kaj falis sur Ramzeson.
  
  La Teroristo-Princo sukcesis kapti la tornistron ligitan al la dorso de la falanta Aligatoro, lia etendita mano kroĉante la senŝirman bluan draton kiam ili ambaŭ kolapsis.
  
  Kenzi ĵetis antaŭen, celante la manon tenantan la draton kun la nura armilo kiun ŝi havis ĉemane, la plej bonan armilon kiun ŝi havis, kruda katana. Ŝia klingo tranĉis rapide, detranĉante la brakon de Ramses ĉe la ŝultro, igante la teroriston aspekti ekstreme surprizita.
  
  La mano trafis la plankon samtempe kun la Aligatoro, sed la fingroj ankoraŭ kaptis la nun malfermitan finon de la blua drato.
  
  - Senprobleme, - tusis Ramzes. "Vi prave atakis min tiel. La horloĝo ne tiktakis. Sed..." Li estis en spasmo, sango fluis rapide el lia stomako, brako kaj maldekstra ŝultro.
  
  "Ĉi tio... okazas... nun."
  
  
  ĈAPITRO KVARDEK KVIN
  
  
  Drake rampis trans la plankon, rulante la Aligatoron sur sian stomakon dum la frenezulo subridis en la sangan ferdekon. Dahl falis apud li, doloro, teruro kaj antaŭsento skribitaj sur lia vizaĝo. La rimeno estis bukita, sed Drake malfaris ĝin tuj, poste liberigis la metalan skatolon de la malglata materialo.
  
  Retronombrado staris antaŭ ili, ĝiaj fulmantaj ruĝaj nombroj tiel malbonaŭguraj kaj teruraj kiel la sango, kiu ŝprucis sur la plankon sub iliaj genuoj.
  
  "Kvardek minutojn," Hayden parolis unua, ŝia voĉo silentigita. "Ne ludu per ĝi, Drake. Senarmu tiun aferon nun."
  
  Drake jam turnis la bombon, same kiel la lastan fojon. Kinimaka donis al li malfermitan utilan tranĉilon, kiun li disprenis, singarde moviĝante, singarda de la multaj naivkaptiloj kiujn bombofaristo kiel Gator povus ekmovigi. Dum li forigis la aparaton de la freneza teroristo, li ĵetis rigardon al Alicia.
  
  "Ne alian vorton," ŝi diris, kaptante la viron sub la akselojn kaj trenante lin for. Ne estus kompato por tia murdinto.
  
  Kun stabila mano, li forigis la antaŭan panelon de la bombo. Faskitaj bluaj dratoj estis alkroĉitaj al ĝi, etendiĝante malkomforte.
  
  "Ĉi tio ne estas fika pipa bombo," flustris Dahl. "Estu singarda".
  
  Drake paŭzis por atente rigardi sian amikon. "Ĉu vi volas fari ĉi tion?"
  
  "Kaj respondeci pri lanĉo de ĝi? Ne vere. Ne."
  
  Drake mordis sian malsupran lipon, plene konscia pri ĉiuj implikitaj faktoroj. La fulmanta retronombrado estis konstanta memorigilo pri kiom malmulte da tempo restis al ili.
  
  Hayden vokis Moore. Kinimaka vokis la ministojn. Iu alia nomis NEST. Dum Drake rigardis la aparaton, ĉiu aspekto estis pripensita kaj informoj rapide enfluis.
  
  "Tiru la dratojn denove," Dahl sugestis.
  
  "Tro riska."
  
  "Mi supozas, ke ĉi-foje ne estas movsensilo, se juĝante laŭ la maniero kiel la Aligatoro kuris."
  
  "Ĝuste. Kaj ni ne povas reuzi vian sledmartelo-ideon."
  
  "Ĉu Kolapsa Cirkvito?"
  
  "Tie kuŝas la problemo. Ili jam uzis ion novan - sekuran drato. Kaj ĉi tiu bastardo estas reala. Se mi eniros ĝin, ĝi eble funkcios."
  
  La aligatoro faris neterajn sonojn el la apuda ĉambro dum Alicia laboris. Post nelonge ŝi enŝovis la kapon tra la rompita pordo. "Li diras, ke la bombo ja havas fuŝŝaltilon." Ŝi levis la ŝultrojn. "Sed tiam mi pensas, ke li estus farinta tion."
  
  "Ne estas tempo," diris Dahl. "Ne estas tempo por ĉi tio, diablo."
  
  Drake ekrigardis la tempigilon. Restis al ili jam tridek kvin minutoj. Li klinis sin dorsen sur siaj hankoj. "Diable, ni ne povas preni tiun riskon. Kiom baldaŭ venos ĉi tien la bombotaĉmento?"
  
  "Maksimume kvin minutojn," diris Kinimaka dum la helikopteroj kraŝis sur la ferdekojn de la pramo kie ajn ili povis. Aliaj ŝvebis iom pli alte kiam la savantoj saltis. "Sed kio se ili ne povas malŝalti ĝin?"
  
  "Kion vi ĵetos ĝin en la golfeton?" Lauren sugestis.
  
  "Bona ideo, sed tro malgranda," Hayden jam demandis al Moore. "Poluita akvo trempus la urbon."
  
  Drake balanciĝis tien kaj reen, pripensante frenezon, kaj tiam kaptis la okulon de Dahl. La svedo havis la saman ideon, li sciis. Per sia rigardo, ili rekte kaj facile komunikis.
  
  Ni povas fari ĝin. Ĉi tio estas la sola maniero.
  
  Ni estus blindaj. La rezulto estas nekonata. Unufoje komencita, ne estas reiro. Ni farus unudirektan vojaĝon.
  
  Do kion diable vi atendas? Leviĝu, fiulo
  
  Drake reagis al la defio en la okuloj de Dahl kaj rektiĝis. Profunde enspirinte, li rimenis sian fusilon, enujon siajn pistolojn kaj eltiris atombombon el sia tornistro. Hayden rigardis lin per larĝaj okuloj, sagaca sulkiĝo.
  
  "Kion diable vi faras?"
  
  "Vi scias precize kion ni faras."
  
  "Sekuraj distancoj eble ne kongruas. Por vi, mi volas diri."
  
  "Do ili ne faros." Drake levis la ŝultrojn. "Sed ni ĉiuj scias, ke ekzistas nur unu maniero savi ĉi tiun urbon."
  
  Drake levis atombombon, kaj Dahl daŭrigis. Alicia haltigis lin por alia altvalora momento.
  
  "Ĉu vi foriras post nur unu kiso? Ne lasu ĉi tio esti la plej mallonga rilato de mia vivo."
  
  "Mi miras, ke vi ne havis pli mallongajn."
  
  "Mi intence rabatas ulon, kiun mi pensis, ke mi ŝatas, kun kiu mi fikis, kaj poste enuiĝis post ĉirkaŭ ok minutoj."
  
  "Ho bone. Ĝis tiam post kelkaj."
  
  Alicia tenis lin per siaj okuloj, tenante la reston de sia korpo tute kvieta. "Revenu baldaŭ".
  
  Hayden puŝis sin inter Drake kaj Dahl, parolante rapide, relajante informojn de Moore, kaj konservante okulon sur tiuj kiuj povis doni unuan helpon.
  
  "Ili diras, ke la bombo havas utilan ŝarĝon de kvin ĝis ok kilotunoj. Konsiderante ĝian volumenon, pezon, kaj la rapidecon je kiu ĝi malleviĝos..." Ŝi paŭzis. "Sekura profundo estas mil okcent futoj..."
  
  Drake obeis, sed supreniris la plej proksiman ŝtuparon al la supra ferdeko. "Ni bezonas la plej rapidan helikopteron, kiun vi havas," li diris al proksimiĝanta piloto. "Malbenita vin mem. Neniu plorado. Nur donu al ni tiujn malbenitajn ŝlosilojn."
  
  "Ni ne estas-"
  
  Hayden interrompis. "Jes, mil okcent futojn por neŭtraligi tiun tutan radiadon, laŭ la komando JACK. Diablo, vi devas esti okdek mejlojn de la bordo."
  
  Drake sentis la metalan skatolon de la bombo iomete gliti tra la ŝvito kiu kovris liajn fingrojn. "Post tridek minutoj? Ĉi tio ne okazos. Kion alian vi havas?"
  
  Hayden paliĝis. "Nenion, Drake. Ili havas nenion."
  
  "Nun ĉi tiu sledmartelo komencas aspekti bone," Dahl komentis.
  
  Drake vidis Alicia preterpasi, direkti sin al la supra ferdeko kaj rigardante super la maron. Kion ŝi serĉis tie ekstere?
  
  La piloto alproksimiĝis, Bluetooth-aparato ekbrilis ĉe la bazo de lia kasko. "Ni havas la plej rapidan malbenitan helikopteron en la armeo," li tiris. "Sonorilo SuperCobra. Ducent mejlojn hore se vi puŝas ĝin."
  
  Drake turnis sin al Hayden. "Ĉu ĝi funkcios?"
  
  "Mi pensas jes". Ŝi faris kelkajn mensajn aritmetikajn kalkulojn en sia kapo. "Atendu, ĉi tio ne povas esti."
  
  Drake kroĉiĝis al la atombombo, la ruĝaj ciferoj ankoraŭ palpebrumis, Dahl estis apud lia flanko. "Ni!"
  
  "Okdek mejlojn," ŝi diris kurante. "Jes, vi povas fari ĝin. Sed tio lasos vin nur... tri minutojn por eliri la inferon el tie. Vi ne eskapos la eksplodzonon!"
  
  Drake alproksimiĝis al la Bonega Kobro sen bremsi, prenante la elegantajn grizajn konturojn, la gvatturetojn, la trioblajn kanonojn, la misilgolkojn kaj la Hellfire-lanĉilojn.
  
  "Sufiĉe," li diris.
  
  "Drake," Hayden haltigis lin. "Eĉ se vi sendas nuklean bombon sekure, la eksplodo detruos vin."
  
  "Do ĉesu perdi nian tempon," diris la Jorkŝiro. "Krom se vi, aŭ Moore, aŭ iu alia en via kapo scias alian manieron?"
  
  Hayden aŭskultis la datenojn, konsilojn kaj inteligentecon, kiujn Moore konstante elsendis. Drake povis senti la pramon balanciĝi sur la ŝprucantaj ondoj, povis vidi la Manhatanan urbosilueton de proksime, eĉ povis distingi la formikan tumulton de homoj jam revenantaj al siaj vivoj. Militŝipoj, rapidboatoj kaj helikopteroj estis ĉie, pilotataj de multaj kiuj donus siajn vivojn por savi la tagon.
  
  Sed ĉio reduktiĝis al nur du.
  
  Drake kaj Dahl suriris la SuperCobra, ricevante kurskurson en kontrolo de la eliranta piloto.
  
  "Bonan sorton," li diris forirante. "Kaj bonŝanco".
  
  
  ĈAPITRO KVARDEK SESA
  
  
  Drake donis la atombombon al Dahl kun eta rideto sur la vizaĝo. "Mi pensis, ke vi eble volas fari la honoron, amiko."
  
  La svedo prenis la bombon kaj grimpis en la malantaŭon de la helikoptero. "Mi ne certas, ke mi povas fidi, ke vi veturas en rekta linio."
  
  "Ĝi ne estas aŭto. Kaj mi vere kredas, ke ni jam konstatis, ke mi povas veturi pli bone ol vi."
  
  "Kial ĉi tio estas? Mi ne memoras ĝin tiel."
  
  "Mi estas anglo. Vi ne estas tia."
  
  "Kaj kion ĝuste nacieco rilatas al ĝi?" Dahl glitis sur seĝon.
  
  "Genealogio," Drake diris. "Stuart. Hamilton. Ĉasado. Butono. Monteto. Kaj multe pli. Svedio venis plej proksime al gajnado de Formulo 1 kiam Finnlando prenis la unuan lokon."
  
  Dahl ridis, rimenis sin, kaj apoginte la nigran metalan skatolon sur la genuojn, fermis la pordon. "Ne parolu tiel laŭte, Drake. La bombo povas esti ekipita per "sensencaĵa" sensilo."
  
  "Do ni jam estas fikataj."
  
  Tirante la ilarstangon, li levis la helikopteron for de la pramo, certigante ke la ĉielo supre estas klara. Sunlumo ekflamis malantaŭ li kaj reflektis la milionojn da reflektaj surfacoj de la urbo, donante al li etan rememorigon pri kial ili faris tion. Vizaĝoj alfrontantaj lin respekte rigardis malsupren de sub la ferdeko, multaj el ili liaj amikoj kaj familio, samteamanoj. Kenzi kaj Mai staris ŝultro kontraŭ ŝultro, iliaj vizaĝoj senesprimaj, sed estis la israelano kiu fine ridetigis lin.
  
  Ŝi frapetis sian horloĝon kaj diris per siaj lipoj: Movu la fikon plu.
  
  Alicia estis nenie videbla, kaj ankaŭ Bo. Drake sendis la armean helikopteron malalte super la ondoj sur rekta kurso trans Atlantikon. La ventoj transiris ilian vojon, kaj sunlumo trembris sur ĉiu ruliĝanta ondego. Horizontoj etendiĝis en ĉiuj direktoj, volboj de palblua ĉielo rivalis kun la timindaj vastaĵoj de la maroj. La eposa horizonto malantaŭ ili malaperis kiam la minutoj kaj sekundoj malrapide alproksimiĝis al nulo.
  
  "Dek kvin minutojn," diris Dahl.
  
  Drake rigardis la odometron. "Ĝuste laŭhoraro."
  
  "Kiom da tempo restos al ni?"
  
  "Tri minutojn," Drake levis la manon. Plus aŭ minus.
  
  "Kiom da mejloj estas tio?"
  
  "Je ducent mejloj hore? Proksimume sep."
  
  Dahl surmetis esperplenan vizaĝon. "Ne malbona".
  
  "En perfekta mondo," Drake levis la ŝultrojn. "Ne inkluzivas turnajn manovrojn, akcelon, ŝarkan atakon. Kion diable ili ĵetis al ni tie enen."
  
  "Ĉu ĉi tiu aĵo havas plenblovegon?" Dahl ĉirkaŭrigardis, liaj fingroj forte tenante la atombombon.
  
  "Se ĝi okazas, mi ne scias kie." Drake rigardis sian horloĝon.
  
  Dek du minutojn antaŭ la eksplodo.
  
  "Estu preta".
  
  "Ĉiam tiel."
  
  "Mi vetas, ke vi ne atendis fari tion kiam vi vekiĝos hodiaŭ."
  
  "Kio? Ĉu ĵeti atombombon en Atlantikon por savi Novjorkon? Aŭ paroli kun vi vizaĝ-al-vizaĝe dum en martrupo helikoptero?"
  
  "Nu, estas ambaŭ."
  
  "La unua parto venis al mia menso."
  
  Drake balancis la kapon, ne povante kaŝi sian rideton. "Kompreneble ĝi okazis. Vi estas Torsten Dahl, la granda heroo."
  
  La svedo malfiksis sian tenon sur la atombombon dum nur sekundo por meti manon sur la ŝultron de Drake. "Kaj vi estas Drake, Matt Drake, la plej zorgema homo, kiun mi iam konis. Ne gravas kiom malfacile vi provas kaŝi ĝin."
  
  "Ĉu vi pretas ĵeti tiun atombombon?"
  
  "Kompreneble, stultulo de la Nordo."
  
  Drake devigis la helikopteron plonĝi, direktante akre nazon unue en la grizan ondegon. Dahl malfermis la malantaŭan pordon, turnante sin por pliboniĝi. Fluo de aero balais tra la SuperCobra. Drake streĉis sian tenon sur la kontrolstango kaj premis la pedalojn, daŭre falante rapide. Dahl movis la atombombon la lastan fojon. La ondoj ŝprucis kaj koliziis kaj sendis nekonstantajn ŝprucojn al ili, fulmantan blankan ŝaŭmon trapikita de brilaj fajreroj de sunlumo. Streĉante ĉiun muskolon, Drake finfine tiris sin forte, platigante sian aŭreolon kaj turnante sian kapon por rigardi Dal ĵetas la metalenkovritan armilon de finfina detruo eksteren la pordon.
  
  Ĝi falis en la ondojn, turniĝantan bombon, kiu facile eniris la akvon pro la malalta altitudo, ĉe kiu ĝi estis liberigita, alia nepra maniero por certigi, ke la kontraŭfrapa sensilo restas neŭtrala. Drake forigis ilin de la vojo tuj, glitante tiel malalte sur la ondoj ke ili superfortis liajn glitojn, ne perdante tempon por grimpado kaj donante al la helikoptero malpli da spaco por fali en kazo de kraŝo.
  
  Dahl kontrolis sian propran horloĝon.
  
  Du minutojn.
  
  "Metu vian piedon malsupren."
  
  Drake preskaŭ ripetis ke li fakte ne veturas, sed anstataŭe koncentriĝis pri igi la birdon kuri kiel eble plej rapide, sciante ke la svedo ĵus deprenas la premon. Nun ĉio reduktiĝis al sekundoj - la tempo antaŭ atomeksplodo, la mejloj ili estis forigitaj de la radiuso de la eksplodo, la daŭro de siaj vivoj.
  
  "Dek ok sekundoj," diris Dahl.
  
  Drake prepariĝis por la infero. "Estis bele, amiko."
  
  Dek... naŭ...
  
  "Ĝis baldaŭ, Jorkio."
  
  Ses... kvin... kvar...
  
  "Ne, se mi vidas vian stultan-"
  
  Nulo.
  
  
  ĈAPITRO KVARDEK SEP
  
  
  Drake kaj Dahl vidis nenion de la komenca subakva eksplodo, sed la grandega akvomuro kiu erupciis el la maro malantaŭ ili estis sufiĉe por igi iliajn korojn flirti. Likva fungonubo, kiu pafas milojn da futoj en la aeron, elstrekante ĉion alian, kurante al la atmosfero kvazaŭ provante dronigi la sunon mem. Kupolo de ŝprucaĵo leviĝis, la antaŭulo de ŝokondoj, sfera nubo, altaj surfacaj ondoj, kaj bazondo kiu leviĝos al alteco de pli ol kvincent metroj.
  
  La eksplodondo ne eblis haltigi, ĝi estis homfarita forto de la naturo, energia putriĝo. Ĝi trafis la malantaŭon de la helikoptero kiel martelbato, donante al Drake la impreson ke li estis premita per la mano de malbona giganto. Preskaŭ tuj, la helikoptero plonĝis, leviĝis, kaj poste turniĝis flanken. La kapo de Drake trafis la metalon. Dal kroĉiĝis kiel ĉifona pupo ĵetita de malica hundo.
  
  La helikoptero skuiĝis kaj ruliĝis, ĝin skuis senfina eksplodo, dinamika ondo. Ĝi turniĝis ree kaj ree, ĝiaj helicoj malrapidiĝis, ĝia kareno balanciĝis. Malantaŭ li, grandega akvokurteno daŭre leviĝis, pelita de titana forto. Drake provis sian eblon resti konscia, cedante ĉian kontrolon super sia destino kaj nur provante teni, resti maldorma kaj tuta.
  
  La tempo ĉesis gravi, kaj ili povis ŝanceliĝi kaj draŝi dum horoj ene de tiu eksplodo, sed nur antaŭ ol ĝi preterpasis kaj ili estis sur ĝia ondo, evidentiĝis la veraj sekvoj de ĝia detrua potenco.
  
  La helikoptero, preskaŭ renversita, rapidis al Atlantiko.
  
  Sen kontrolo, Drake preparis sin por efiko, sciante ke eĉ se ili postvivis la kraŝon, ili havis neniun savfloson, neniujn savvestojn, neniun esperon de savo. Iel retenante sufiĉan konscion por teni per sia tuta forto, li rigardis ilin sinki en la oceanon.
  
  
  ĈAPITRO Kvardek OKO
  
  
  Alicia vidis Drake fari la ligon en sia kapo proksimume tri sekundojn post ŝi. Dal ankaŭ. Uloj estis malrapidaj, sed ŝi neniam dirus. Estis multe pli bone konservi iujn aferojn en rezervo. Ĉar la aliaj eltrovis ĝin, kaj Hayden turnis sin al Moore kaj liaj registaraj akompanantoj por konsiloj, Alicia havis la fatalan scion ke la leĝo de sekuraj distancoj igus ilin ĉiuj multe suferi dum la venonta duonhoro. Dum Drake laboris por meti siajn manojn sur la helikoptero, Alicia movis sian rigardon kaj sian atenton al io alia.
  
  La helikoptero frakasiĝos, ŝi sciis tion, do la evidenta elekto ĉasi ĝin kun alia birdo ne havis neniun sencon. Sed se lia helikoptero flugus je ducent mejloj hore...
  
  Alicia prenis Bo flanken, klarigis sian planon, kaj tiam trovis soldaton kiu prezentis ilin al la Usona Marborda Gardisto.
  
  "Kio estas via plej rapida ŝipo?"
  
  Antaŭ la tempo Drake tiris for, Alicia estis malsupre sub ferdeko kaj saltis sur haste transformitan Defender-unuaklasan tranĉilon, atingante rapidecojn de pli ol okdek mejloj hore. Kiel unu el la ŝafa skipo atestis, ili faris kelkajn ŝanĝojn kiuj eble aŭ eble ne pliigis la rapidecon de la boato al pli ol cent. Kiam Alicia diris al ili nur per kelkaj mallongaj vortoj, kion ŝi volas fari, ĉiu ĉeestanta viro insistis resti kaj helpi.
  
  Kelkajn minutojn poste, la Defendanto muĝis for, tranĉante tra la ondoj per sia rigida kareno, provante transponti la interspacon inter la neevitebla eksplodo kaj la tempo de ilia alveno.
  
  Kiel Alicia diris al ili: "Ni kuras al nuklea eksplodo, infanoj. Tenu vin al viaj prunoj."
  
  Kaj ĉu ili komprenis ĝin aŭ ne, la teamo elpremis maksimuman rapidecon el la boato. Rajdante la ondojn, defiante ilin, la Defender-klasa boato donis ĉion, kion ŝi havis. Alicia, ŝiaj fingroartikoj blankaj kaj ŝia vizaĝo blanka, kroĉis la balustradon ene de la salono, rigardante tra la fenestroj. La GPS planis la kurson de la helikoptero prenante la signalon de sia signalsendilo. La skipo de la ŝipo konstante respondecis pri la tempodiferenco, dirante ke ili reduktis la interspacon al dudek minutoj, tiam al dek ok.
  
  Dek sep.
  
  Ankoraŭ tro longe. Alicia kaptis la balustradon kaj ektremis dum Beau kaptis ŝin je la ŝultro.
  
  "Ĝi funkcios," li diris. "Ni savos la tagon."
  
  La boato kuregis kiel eble plej rapide, postkurante la akcelantan helikopteron, ambaŭ strange persekutante venontan eksplodon kiu ankoraŭ ne okazis. La horizonto estis ĉiam ŝanĝiĝanta linio, neniam rekta linio. La teamo ŝvitis, batalis kaj plonĝis en la profundon de sia scio. La boato estis eniranta neesploritan teritorion, la motoroj tiel potencaj ili ŝajnis vivaj.
  
  Kiam la kapitano turnis sin al Alicia, ŝi jam povis vidi spiralan nubon ĉe la horizonto, ne tro malproksime, sed multe pli for ol la helikoptero de Drake kaj Dahl. La akcelanta Defendanto balais super unu grandan ŝprucon da akvo, vidis la eksplodondon alproksimiĝi, trafis ĝin kaj trarompis, skuante ĉiun riglilon kiu tenis ĝian strukturon. Malproksime videblis grandega ringo da blanka akvo, la vido eĉ forprenis la spiron de Alicia por sekundo.
  
  Sed nur por sekundo.
  
  "Movu," ŝi spiris, konsciante ke Drake kaj Dahl nun preskaŭ certe trafos kontraŭ malamikaj akvoj. "Movu, movu, movu!"
  
  
  * * *
  
  
  Necesis ankoraŭ dek tri minutoj por atingi la kraŝlokon. Alicia estis preta, kun savvesto ligita al la korpo kaj alia en la mano. Beau estis ĉe ŝi kun pli ol duondekduo da ŝipanoj, skanante la akvon per siaj okuloj. La unua peco de derompaĵoj kiujn ili trovis estis flosanta peco de helicklingo, la dua estis plenlonga glitado. Post tio, tiuj partoj, kiuj ne enprofundiĝis, aperis pli ofte, preterpasante en areto.
  
  Sed ne ekzistas Drake aŭ Dahl.
  
  Alicia rigardis la ondojn, starante en la hela suno, sed vivanta en la plej malhela infero. Se la sorto determinis ke ĉi tiuj du herooj povus savi Novjorkon kaj postvivi la eksplodon, nur por perdiĝi en Atlantiko, ŝi ne estis certa ke ŝi povus pritrakti ĝin. Minutoj pasis. Vrakaĵo drivis preter. Neniu parolis vorton aŭ moviĝis eĉ unu colo. Ili restos ĝis la nokto, se necese.
  
  La radio konstante kraketadis. La demanda voĉo de Hayden. Tiam Moore kaj Smith estas sur la alia linio. Eĉ Kensi parolis. Momentoj pasis malrapide de la tumulto, de kreskanta teruro. Ju pli longe tio daŭris...
  
  Bo ekstaris sur la piedpintoj, rimarkante ion venantan sur la flanko de la ondo. Li montris ĝin kaj voĉigis la demandon. Tiam ankaŭ Alicia vidis ĝin, stranga nigra maso moviĝanta malrapide.
  
  "Se ĝi estas la Krakeno," ŝi esence flustris, eĉ ne konsciante kion ŝi diras. "Mi foriras ĉi tie."
  
  La kapitano stiris la boaton en tiu direkto, helpante la formon fokusiĝi. Daŭris kelkajn minutojn kaj iom drivis, sed kiam Alicia strabigis la okulojn, ŝi vidis, ke ili estas du korpoj kunligitaj por ke ili ne malklariĝos, kaj ligitaj al la ankoraŭ flosanta pilota sidloko. La batalo inter paŝi en la akvon kaj sinkigo ŝajnis kliniĝi al ĉi-lasta, do Alicia instigis la Protektanton rapidi.
  
  Kaj saltis eksterŝipen.
  
  Obstine naĝante, ŝi kaptis la saltantan mason kaj skuis ĝin, penante eltrovi ĝin. Vizaĝo turniĝis.
  
  "Dal. Ĉu vi fartas bone? Kie estas Drake?
  
  "Tenante sur la vostoj de mia mantelo. Kiel ĉiam."
  
  Kiam la fluo turnis Dahl en la akvo, videbliĝis dua vizaĝo, apogita al la dorso de la jako de la alia.
  
  "Nu, vi ambaŭ estas diable komfortaj kune," Alicia mokis protestante. "Ne mirinde, ke vi ne vokis helpon. Ĉu ni donu al vi ankoraŭ dek minutojn aŭ pli?"
  
  La tremanta mano de Drake leviĝis el la akvo. "Eĉ ne sole. Mi sentas, ke mi glutis duonon de la oceano de sango."
  
  "Kaj mi pensas, ke ni sinkos," Dahl spiris, momentojn antaŭ ol la piloto sidloko retiriĝis kaj lia kapo malaperis sub la akvo.
  
  La Marborda Gardisto boato alproksimiĝis kiel ĝi kuraĝis. "Ĉio estas en ordo ĉe ili?" voĉoj kriegis.
  
  Alicia svingis la manon. "Ĉio estas en ordo ĉe ili. Bastardoj nur petolas."
  
  Tiam Drake ankaŭ glitis malsupren en la akvon.
  
  "Mmm," Alicia rigardis lin. "Fakte..."
  
  
  ĈAPITRO KVARDEK NAU
  
  
  La mondo poste adaptiĝis, ŝokita de la teruro de tio, kio okazis, sed, bedaŭrinde, ankaŭ alkutimiĝis. Kiel detalis Usono en la 1960-aj jaroj, estis nur demando de tempo antaŭ ol iu teroristo eksplodigis atombombon en unu el la plej grandaj urboj de la mondo. Ili eĉ ellaboris dokumenton kaj respondon al ĝi - National Response Scenario Number One.
  
  Se pli vundita, kontuzita, ploranta kaj plendanta grupo de homoj kunvenis por diskuti la sekvojn kaj superbrili la erarojn de Novjorko, ĝi neniam estus agnoskita. Tamen, ĉi tiu teamo, SPIR kaj pluraj aliaj, estis kontaktitaj fare de la prezidanto, la direktoro de hejma sekureco, kaj la urbestro de Novjorko.
  
  Alicia ĉiam plendos pri tio. "Kaj ĉio, kion mi vere deziris, estis voko de Laŭrenco."
  
  "Fiŝbrulado?" Drake demandis.
  
  "Ne estu stulta. Jennifer, kompreneble."
  
  "Ĉu ŝi povus ŝteli vin de mi?"
  
  Alicia ĝemis. "En la palpebrumo de okulo."
  
  "Nu, ĉiam estas agrable scii de kiu flanko vi estas."
  
  "Se vi volas, mi povus skribi al vi liston de la ĉefaj konkurantoj."
  
  Drake svingis la manon, ankoraŭ provante resaniĝi post la kiso kiun ili kunhavis. Ĝi okazis tuj post momento de granda streĉo, festo de la vivo, sed ĝi vekis en li emociojn, malnovajn emociojn, kiujn li opiniis jam delonge mortaj. Ĉar ĉio estis ĝuste nun, estis multaj aliaj aferoj por pripensi - Mai kaj Bo estis la ĉefaj.
  
  Sed ne nur por vi la vivo malrapidiĝis, li pensis. Kvankam multaj atendis ĉi tion, kaj bonega probableco plejparte falis nur unufoje. Manki ilin kutime signifis vivdaŭron da bedaŭro, neniam sciante. Maltrafita ŝanco neniam estis maltrafita ŝanco.
  
  Pli bone provi kaj malsukcesi ol neniam provi.
  
  Alicia estis tiel kompleksa kiel la sunsistemo, sed eĉ ŝi estis navigebla. Li estigis siajn pensojn por momento, ankoraŭ korpe kaj mense malforta pro la tuta streso de la tago kaj, fakte, de la lastaj semajnoj. Ĉirkaŭ li sidis liaj amikoj, ĝuante manĝon en unu el la plej bonaj italaj restoracioj de Novjorko. Agento Moore luis la tutan spacon je la elspezo de Homeland, kiel dankon al la skipo, kaj enŝlosis ilin.
  
  "Kio ajn okazos," li diris. "Mi ne volas, ke vi rapidu por malhelpi ĝin."
  
  Drake aprezis ĝin.
  
  Kaj la teamo aprezis la bonegan manĝaĵon, malstreĉitan etoson kaj longan paŭzon post tiom da streĉo. La seĝoj estis luksaj, la ĉambro estis varma, la bastono apenaŭ videbla. Dahl portis blankan ĉemizon kaj nigran pantalonon, preskaŭ nerekoneblajn por Drake, kiu kutimis vidi lin en batala ilaro. Sed tiam li estis vestita simile, anstataŭigante sian pantalonon per fidindaj Levis-ĵinzoj.
  
  "Ĝi ne aspektas kiel Bond," Dahl komentis.
  
  "Mi ne estas James Bond."
  
  "Do ĉesu tro pripensi kaj provi esti pli kompleksa ĉiufoje kiam Alicia pasas. Ŝi jam scias, ke vi estas nur ĝemelo de Yorkshire-"
  
  "Mi pensas, ke estas tempo por vi feri ferio, kamarado. Se vi ne povas decidi kien iri, mi volonte invitus vin venontsemajne." Li levis sian pugnon.
  
  "Kaj jen mia danko pro savi vian vivon."
  
  "Mi ne memoras ĝin. Kaj se mi ne memoras ĝin, tiam ĝi neniam okazis."
  
  "Tre simila al kiam vi kreskis."
  
  Bo kaj Mei sidis unu apud la alia, la franco ĝuis sian manĝon kaj parolis, kiam oni parolis kun ili; la japanino aspektis eksterloke, kaptita inter du mondoj. Drake scivolis, kion ŝi vere volas kaj kie estas ŝia vera loko. En kelkaj momentoj li vidis en ŝi fajron, kiu instigis ŝin batali por li, en aliaj - dubo, kiu ŝin silentigis, plonĝante en sin. Kompreneble, ili kvar povis decidi ion ajn en unu tago, sed li povis vidi ion alproksimiĝi, malklarigante la horizonton antaŭen.
  
  Tre simila al la nuklea eksplodo, kiun li atestis hieraŭ.
  
  Smith kaj Lauren nun estis unu. Eble estis la kiso de Drake kaj Alicia kiu puŝis ilin, aŭ eble neniiga renkonto. Ĉiukaze ili ne malŝparis alian tagon pensante. Hayden kaj Kinimaka sidis kune, kaj Drake demandis sin ĉu li vidas pli ol unu metron dise, ion pli signifan. Ĝi havis pli rilaton kun korpa lingvo ol io alia, sed li estis mense elĉerpita tiutempe kaj kretigis ĝin ĝis laceco.
  
  "Morgaŭ," li levis sian glason, "kaj la sekvan batalon."
  
  La trinkaĵoj estis drenitaj kaj la manĝo daŭris. Estis post kiam la ĉefplado estis manĝita kaj la plimulto el ili sidis malantaŭen sur siaj seĝoj, mergitaj en kontentajn dormetojn, kiam Kenzi decidis paroli al la tuta grupo.
  
  "Kio pri mi?" ŝi demandis. "Ĉu mia sorto estas tiel necerta?"
  
  Hayden ŝanĝiĝis, la mantelo de gvidado ĉirkaŭvolvis ŝin denove. "Nu, mi estos honesta kun vi, kion mi certas, ke vi aprezos. Estas nenio, kion mi ŝatus pli ol teni vin ekster via ĉelo, Kenzi, sed mi devas diri - mi ne povas imagi kiel tio okazos."
  
  "Mi povus foriri."
  
  "Mi ne povis malhelpi vin," Hayden konfesis. "Mi ne volus. Sed la krimoj, kiujn vi faris en la Proksima Oriento," ŝi grimacis, "ĉagrenis multajn potencajn homojn por diri almenaŭ. Kelkaj el ili estas amerikanoj."
  
  "Tre verŝajne la samaj viroj kaj virinoj, por kiuj mi aĉetis la aliajn aĵojn."
  
  "Bona punkto. Sed ĝi ne helpis".
  
  "Do mi aliĝos al via teamo. Komencu per pura skribtabulo. Kuru apud blonda gazelo nomata Thorsten Dahl. Mi estas via nun, Hayden, se vi donos al mi ŝancon ellabori mian ŝuldon."
  
  La gvidanto de Team SPEAR palpebrumis rapide kiam la sincera deklaro de Kenzi atingis ŝin. Drake sufokiĝis pro sia akvo, la duan fojon en du tagoj. "Mi neniam pensis pri Dala kiel gazelo. Eĉ pli-"
  
  "Ne diru tion," la svedo avertis, aspektante iomete embarasita.
  
  Alicia atente observis la israelanon. "Mi ne certas, ke mi volas labori kun tiu hundino."
  
  "Ho, mi estos bona al vi, Miles. Konservu vin en bona formo. Mi povus instrui vin kiel ĵeti pugnon kiu vere doloras."
  
  "Eble mi ankaŭ devos resti kun vi dum kelka tempo," diris Bo. "Kun Tyler Webb en la vento kaj kiel tomborabatakanto, mi ne havas alie kie esti."
  
  "Dankon," grumblis Drake. "Ni pripensos ĝin kaj sendos al vi tre mallongan respondleteron."
  
  "Bonaj homoj ĉiam estas bonvenaj en ĉi tiu teamo," Hayden diris al li. "Kondiĉe ke ili bone ludas kun la ceteraj el ni. Mi certas, ke Bo estos bonega valoro."
  
  "Nu, mi, unu, scias, ke li havas grandan avantaĝon," diris Alicia penseme. "Kvankam mi ne certas, ke ĝi ludus bone kun la teamo."
  
  Iuj ridis kaj aliaj ne. La nokto malkreskis kaj poste malkreskis, kaj tamen la soldatoj, kiuj savis Novjorkon, malpremis en bona kompanio kaj bonaj rakontoj. La urbo mem festis kun ili, kvankam la plej multaj el ĝiaj loĝantoj neniam sciis kial. La sento de karnavalo plenigis la aeron. En la mallumo, kaj poste ĉe sunleviĝo, la vivo daŭris.
  
  Ĉar la tago tagiĝis, la teamo disiĝis, revenante al siaj hotelĉambroj kaj jesante renkontiĝi en la posttagmezo.
  
  "Ĉu vi pretas batali alian fojon?" Dahl oscedis al Drake dum ili elpaŝis en la freŝan, novan matenon.
  
  "Apud vi?" Drake pensis pri petoludo al la svedo kaj tiam memoris ĉion, kion ili travivis. Ne nur hodiaŭ, sed ekde la tago, kiam ili renkontis.
  
  "Ĉiam," li diris.
  
  
  FINO
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  David Leadbeater
  Ostoj de Odino
  
  
  DEDICIO
  
  
  Mi ŝatus dediĉi ĉi tiun libron al mia filino,
  
  kira,
  
  promesas konservi
  
  kaj multaj pliaj mejloj por iri...
  
  Kaj al ĉiuj, kiuj iam subtenis min en mia verkado.
  
  
  Parto 1
  Mi neniam volis komenci militon...
  
  
  UNU
  
  
  
  JORKO, Anglujo
  
  
  La mallumo eksplodis.
  
  "Ĉi estas ĝi". Matt Drake movis sian rigardon al la celilo kaj provis ignori la spektaklon kaj kapti la bildon dum la eksterordinare vestita modelo marŝis laŭ la kata vojo al li.
  
  Ne facila. Sed li estis profesiulo, aŭ almenaŭ li provis esti. Neniu iam diris, ke la transiro de SAS-soldato al civilulo estos facila, kaj li luktis dum la pasintaj sep jaroj, sed fotado ŝajnis trafi la ĝustan kordon en li.
  
  Precipe ĉi-vespere. La unua modelo svingis la manon kaj ridetis iomete arogante, kaj poste glate foriris al la muĝado de muziko kaj ĝojkrioj. Drake daŭre klakis la fotilon kiam Ben, lia 20-jaraĝa loĝanto, komencis krii en lia orelo.
  
  "La programo diras, ke ĝi estis Milla Jankovic. Mi pensas, ke mi aŭdis pri ŝi! Citaĵo: 'La ŝika dezajnomodelo de Frey'. Ho, ĉu tio estas Bridget Hall? Malfacile diri, sub tiu tuta vikinga ilaro."
  
  Drake ignoris la komenton kaj daŭrigis kun sia ludo, parte ĉar li ne estis certa, ke lia juna amiko tiras ŝnuron, por tiel diri. Li kaptis vivecajn bildojn de la irado de kato kaj la disigitan lumludon en homamaso. La modeloj estis vestitaj per vikingaj kostumoj, kun glavoj kaj ŝildoj, kaskoj kaj kornoj - retrokostumoj desegnitaj de mondfama dezajnisto Abel Frey, kiu honore al la vespero kompletigis la modon de la nova sezono per skandinava batalkostumo.
  
  Drake turnis sian atenton al la ĉapitro de la kata promenado kaj la objekto de la hodiaŭa festado, ĵus trovita restaĵo, ambicie nomita la "Ŝildo de Odino". La ĵus malkovrita ŝildo, kiu ricevis vastan aklamon tra la mondo, jam estis aklamita kiel la plej granda trovaĵo en la norena mitologio kaj fakte devenas multe antaŭ la komenco de la vikinga historio.
  
  Strange, diris spertuloj.
  
  La rezultinta mistero estis grandega kaj intriga kaj kaptis la atenton de la mondo. La valoro de la Ŝildo nur pliiĝis kiam sciencistoj aliĝis al la diskoniga cirko post kiam neklasigita elemento estis malkovrita en ĝia kunmetaĵo.
  
  Nerdoj malsataj pro siaj dek kvin minutoj da famo, la cinika flanko de lia personeco parolis. Li forskuis ĝin. Kiel ajn li batalis ĝin, la cinikismo, kiu fariĝis parto de li kiam li vidviĝis, ekfloris kiel venena rozo, kiam li mallevis la gardon.
  
  Ben ektiris la brakon de Drake, subite turnante lian artan komponadon en pafon de plenluno.
  
  "Hoj". Li ridis. "Pardonu, Matt. Ĝi estas sufiĉe bongusta. Krom la muziko... ĝi estas aĉa. Ili povus dungi mian grupon por kelkcent pundoj. Ĉu vi povas kredi, ke Jorko sukcesis meti la manojn sur ion tiel mirindan kiel ĉi tio?"
  
  Drake svingis sian fotilon en la aero. "Ĉu sincere? Ne." Li konis la urbodelegitaro de Jorko, kun iliaj koruptaj ideoj. La estonteco estas en la pasinteco, ili diras. "Sed rigardu, Jorko pagas al via luiganto kelkajn pundojn por foti modelojn, ne la ĉielon nokte en septembro. Kaj via grupo estas aĉa. Do malvarmeta."
  
  Ben ruligis la okulojn. "Kaj? La Muro de Dormo eĉ nun pripensas uh... multajn proponojn, mia amiko."
  
  "Nur provas koncentriĝi pri bonaj modeloj." Drake estis fakte temigis la Ŝildon, lumigitan per la lumoj de la promeno de la kato. Ĝi konsistis el du cirkloj, la interna estis kovrita per io simila al antikvaj bestaj bildoj, kaj la ekstera estis miksaĵo de bestaj simboloj.
  
  Tre mistika, li pensis. Bonega por sorĉitaj fruktoj kaj nuksoj.
  
  "Bela," li flustris dum modelo preterpasis, kaj li kaptis la kontraston de juneco kun aĝo sur cifereca filmo.
  
  La kattrako estis rapide instalita apud la fama Jørvik Centro de Jorko - muzeo de vikinga historio - post kiam la Sveda Muzeo de Nacia Antikvaĵoj disponigis mallongan prunton por frua septembro. La graveco de la okazaĵo kreskis eksponente kiam supersteluldizajnisto Abel Frey ofertis financi kat-promenan okazaĵon por festi la malfermon de la spektaklo.
  
  Alia modelo paŝis la improvizitajn kahelojn kun la esprimo de kato serĉanta ŝian noktan bovlon da kremo. Malsaĝulo, la cinikismo denove leviĝis. Ĝi estis la fika paradigmo de stelo, kiu estis destinita aperi en estonta "famulo" realspektaklo kaj esti ĉifrita kaj Facebook de miliono da bier-trinkantaj, dek-tagaj fumantaj idiotoj.
  
  Drake palpebrumis. Ŝi ankoraŭ estis ies filino...
  
  Serĉlumoj kirliĝis kaj striis la noktan ĉielon. La hela lumo resaltis de butikfenestro al fenestro, detruante tiun malgrandan artan aŭron Drake sukcesis krei. La distra danca muziko de Cascada atakis liajn orelojn. Dio, li pensis. Sentoj estis pli facilaj en Bosnio ol en ĉi tiu.
  
  La homamaso kreskis. Malgraŭ sia laboro, li prenis momenton por rigardi la vizaĝojn ĉirkaŭ li. paroj kaj familioj. Rajtaj kaj samseksemaj dizajnistoj esperante ekvidi sian idolon. Homoj en maskeradaj kostumoj, aldonante la etoson de la karnavalo. Li ridetis. Verdire, la deziro esti atente malakriĝis ĉi-tage - la batalpreteco de la armeo malaperis - sed li ankoraŭ sentis kelkajn el la malnovaj sentoj. En perversa signifo, ili akiris forton ĉar Alison, lia edzino, du jarojn pli frue mortis post lasado de li kolera, malĝoja, dirante ke li eble forlasis la SAS, sed la SAS neniam faligos lin. Kion diable tio eĉ signifis?
  
  La tempo apenaŭ tuŝis la doloron.
  
  Kial ŝi kraŝis? Ĉu ĝi estis malbona reflektado sur la vojo? Ĉu malĝusta juĝo? Larmoj en ŝiaj okuloj? Ĉu intence? Respondo, kiu por ĉiam eskapos lin; la teruran veron li neniam scios.
  
  Antikva imperativo alportis Drake reen al la nuntempo. Io estis rememorita el liaj armeaj tagoj - malproksima frapo, longe forgesita ... nun malnovaj memoroj ... frapo ....
  
  Drake forskuis la nebulon kaj koncentriĝis pri la kata promenspektaklo. Du modeloj enscenigis ŝajnigan batalon sub la ŝildo de Odino: nenio impona, nur reklammaterialo. La homamaso ĝojkriis, televidkameraoj zumis, kaj Drake klakis kiel derviŝo.
  
  Kaj tiam li sulkigis la brovojn. Li mallevis la fotilon. La menso de lia soldato, malvigla sed ne malkomponita, kaptis tiun foran frapon, denove frapis, kaj scivolis, kial diable du armeaj helikopteroj alproksimias al la sceno.
  
  "Ben," li diris zorge, demandante la solan demandon, kiu venis en la menson, "dum via esplorado, ĉu vi aŭdis pri surprizaj gastoj ĉi-vespere?"
  
  "Ŭaŭ. Mi ne pensis, ke vi rimarkis ĝin. Nu, estis ĉifrite, ke Kate Moss eble aperos."
  
  "Kate Moss?"
  
  Du helikopteroj, sono, kiun trejnita orelo povas nekonfuzere rekoni. Kaj ne nur helikopteroj. Tiuj estis Apache atakhelikopteroj.
  
  Tiam komenciĝis la vera infero.
  
  Helikopteroj balais supre, faris cirklon kaj komencis ŝvebi sinkrone. La homamaso ĝojkriis entuziasme, atendante ion specialan. Ĉiuj okuloj kaj fotiloj turniĝis al la nokta ĉielo.
  
  Ben ekkriis: "Ve..." Sed tiam sonoris lia poŝtelefono. Liaj gepatroj kaj fratino konstante vokis, kaj li, familiano kun ora koro, ĉiam respondis.
  
  Drake kutimas mallongaj familiaj paŭzoj. Li atente ekzamenis la poziciojn de la helikopteroj, la plenŝarĝitajn misilgolkojn, la 30mm ĉenkanonon klare metitan sub la antaŭa fuzelaĝo de la aviadiloj, kaj taksis la situacion. Feĉo...
  
  La potencialo por totala kaoso. Entuziasma homamaso estis pakita en malgranda placo ĉirkaŭita de butikoj, kun tri mallarĝaj elirejoj. Ben kaj li havis nur unu elekton se... kiam... la amasfuĝo komenciĝis.
  
  Direktu rekte al la kata promenado.
  
  Sen averto, dekduoj da ŝnuroj glitis de la dua helikoptero, pri kiu Drake nun konsciis, ke devas esti Apache-hibrido: maŝino modifita por gastigi plurajn ŝipanojn.
  
  La maskuloj malsupreniris la balanciĝantajn vicojn, malaperante per katecaj paŝoj. Drake rimarkis la armilojn ligitajn al iliaj brustoj kiam singarda silento komencis disvastiĝi tra la homamaso. La lastaj voĉoj estis infanaj, demandante kial, sed baldaŭ eĉ ili formortis.
  
  La plumbo Apache tiam lanĉis Hellfire-misilon ĉe unu el la malplenaj revuoj. Aŭdiĝis siblo, kvazaŭ miliono da galonoj da vaporo eskapata, poste muĝado kiel renkontiĝo inter du dinosaŭroj. Fajro, vitro kaj brikoj flugis alte trans la placon.
  
  Ben faligis sian poŝtelefonon pro ŝoko kaj kuris post ĝi. Drake aŭdis la kriojn leviĝi kiel ondado kaj sentis la mafiinstinkto transpreni la homamason. Sen momenta hezito, li kaptis Ben kaj ĵetis lin trans la balustradon, poste transsaltis sin. Ili alteriĝis apud la kata vojo.
  
  Aŭdiĝis la sono de Apache-ĉainguno, profunda kaj mortiga, ĝiaj pafoj flugantaj super la homamaso sed daŭre kaŭzante puran panikon.
  
  Ben! Restu proksime al mi." Drake kuregis ĉirkaŭ la piedo de la kattrako. Pluraj modeloj klinis sin por helpi. Drake stariĝis kaj rigardis malantaŭen al la bolanta amaso da homoj kurantaj en paniko al la elirejoj. Dekoj da homoj surgrimpis la katan padon, helpate de modeloj kaj personaro. Timigitaj krioj plenigis la aeron, kaŭzante panikon. La fajro lumigis la mallumon, kaj la peza bruo de helikopteraj helicoj dronigis la plej grandan parton de la bruo.
  
  La ĉenpafilo denove eksonis, sendante pezan plumbon en la aeron kun terura sono, kiun neniu civilulo iam aŭdu ie.
  
  Drake turnis sin. La modeloj kliniĝis malantaŭ li. La ŝildo de Odino estis antaŭ li. Sur impulso, li riskis kelkajn pafojn ekzakte kiam soldatoj en kuglorezistaj jakoj eliris el postscenejo. La unua zorgo de Drake estis eniĝi en pozicion inter Ben, la modeloj kaj la soldatoj, sed li daŭre klakis, malvastigante la celilon ... .
  
  Per la alia mano, li forpuŝis sian junan luanton.
  
  "Hej!"
  
  Unu el la soldatoj rigardis lin kaj minace svingis sian maŝinpafilon. Drake subpremis senton de nekredemo. Tia afero ne okazis en Jorko, en ĉi tiu mondo. Jorko estis dorsosakuloj, glaciaĵamantoj kaj usonaj tagvojaĝantoj. Estis leono kiu neniam rajtis muĝi, eĉ kiam Romo regis. Sed ĝi estis sekura kaj ĝi estis prudenta. Ĉi tiu estis la loko kiun Drake elektis por eviti la malbenitan SAS en la unua loko.
  
  Esti kun sia edzino. Por eviti... merdon!
  
  La soldato estis subite antaŭ lia vizaĝo. "Donu tion al mi!" li kriis kun germana akcento. "Donu ĝin al mi!"
  
  La soldato rapidis al la fotilo. Drake tranĉis sian antaŭbrakon kaj tordis sian maŝinpafilon. La vizaĝo de la soldato lumiĝis pro surprizo. Drake trankvile pasis la fotilon al Ben en gesto, pri kiu iu Novjorka majstro fierus. Mi aŭdis lin forkuri rapide.
  
  Drake celis sian maŝinpafilon al la planko dum tri pliaj soldatoj marŝis al li.
  
  "Vi!" Unu el la soldatoj levis sian armilon. Drake duonfermis la okulojn, sed tiam li aŭdis raŭkan krion.
  
  "Atendu! Minimuma perdo, idioto. Ĉu vi vere volas pafi iun en malvarmsango en nacia televido?"
  
  La nova soldato kapjesis al Drake. "Donu al mi la fotilon." Estis maldiligenta nazeco en lia germana prononco.
  
  Drake pensis pri plano B kaj lasis la pafilon klaki al la planko. "Mi ne havas ilin".
  
  La komandanto kapjesis al siaj subuloj. "Rigardu."
  
  "Estis iu alia..." La unua soldato levis sian pistolon, aspektante konfuzita. "Li... li foriris."
  
  La komandanto paŝis rekte en la vizaĝon de Drake. "Malbona movo."
  
  La muzelo premis lian frunton. Lia vizio estis plenigita de kolera germana kaj fluganta salivo. "Rigardu!"
  
  Ĉar ili prirabis lin, li vidis fakorganizitan ŝtelon de la Ŝildo de Odino gvidita fare de ĵus alveninta maskita viro vestita en blanka vestokompleto. Iom demonstre, li svingis la manon kaj gratis sian kapon, sed nenion diris. Post kiam la Ŝildo estis sekure kaŝita, la viro svingis la radion en la direkto de Drake, klare altirante la atenton de la komandanto.
  
  La komandanto metis sian radion al sia orelo, sed Drake tenis siajn okulojn sur la viro en blanka.
  
  "al Parizo," la viro diris per siaj lipoj sole. "Morgaŭ je la sesa."
  
  SAS-trejnado, Drake meditis, ankoraŭ estis utila.
  
  La komandanto diris: "Jes." Li denove alfrontis Drake, svingante siajn kreditkartojn kaj fotografiajn identigilojn. "Bonŝanca Nuksrompilo," li tiris pigre. "La estro diras, ke la perdoj estas minimumaj, do vi vivas. "Sed," li svingis la monujon de Drake, "ni havas vian adreson, kaj se vi lasos ĝin gliti," li aldonis, ridetante pli malvarme ol la skroto de blanka urso, "problemo trovos vin."
  
  
  DU
  
  
  
  JORKO, Anglujo
  
  
  Poste, hejme, Drake regalis Ben per senkafeina filtrila kafo kaj aliĝis al li por spekti raporton pri la okazaĵoj de la nokto.
  
  La ŝildo de Odino estis ŝtelita ĉar la grandurbo de Jorko simple ne estis preta por tia brutala atako. La vera miraklo estis, ke neniu mortis. Helikopteroj brulantaj estis trovitaj mejlojn for, forlasitaj kie tri aŭtovojoj konverĝis, iliaj loĝantoj longe for.
  
  "Difektis la spektaklon de Frey," diris Ben, iom serioze. "La modeloj jam estas pakitaj kaj malaperis."
  
  "Diable, kaj mi ŝanĝis la littukojn. Nu, mi certas ke Frey, Prada kaj Gucci pluvivos."
  
  "La Muro de Dormo ludus tra ĉio."
  
  "Ĉu rekomencis en la familia filmo Titanic?"
  
  "Ĝi rememorigis min - oni fortranĉis mian patron en la mezo de la rivereto."
  
  Drake plenigis sian tason. "Ne maltrankviliĝu. Li revokos post tri minutoj aŭ pli."
  
  "Ĉu ŝercas, Krusty?"
  
  Drake balancis la kapon kaj ridis. "Ne. Vi estas nur tro juna por kompreni."
  
  Ben vivis kun Drake dum ĉirkaŭ naŭ monatoj. Ene de kelkaj monatoj ili fariĝis de fremduloj al bonaj amikoj. Drake subvenciis la lupagon de Ben interŝanĝe de sia scio pri fotarto - la junulo estis survoje al diplomiĝo - kaj Ben helpis dividante ĉion.admiro.
  
  Ben demetis sian tason. "Bonan nokton, kamarado. Mi pensas, ke mi iros voki mian fratinon."
  
  "Nokto".
  
  La pordo fermiĝis kaj Drake rigardis la Ĉielnovaĵojn nevideble dum tempeto. Kiam aperis la bildo de la ŝildo de Odino, li revenis al la nuntempo.
  
  Li prenis sian porvivan fotilon, ŝovis la memorkarton en sian poŝon, intencante revizii la bildojn morgaŭ, kaj poste iris al la zumanta komputilo. Ŝanĝinte sian opinion, li haltis por rekontroli la pordojn kaj fenestrojn. Ĉi tiu domo estis bone protektita antaŭ multaj jaroj kiam li estis ankoraŭ en la armeo. Li ŝatis kredi je la elementa bono de ĉiu homo, sed la milito instruis al vi unu aferon - neniam fidu ion blinde. Ĉiam havu planon kaj rezervan planon B.
  
  Sep jaroj pasis, kaj nun li sciis, ke la soldatpenso neniam forlasos lin.
  
  Li Guglogis "Unu" kaj "La Ŝildo de Odino". Ekster la domo, la vento leviĝis, rapidante super la tegmento kaj hurlante kiel investbankisto kies gratifiko estis limigita je kvar milionoj. Li baldaŭ komprenis ke la Ŝildo estas granda novaĵo. Ĝi estis grava arkeologia trovaĵo, la plej granda Kelkaj el la Indiana Jones-tipoj devojiĝis de la batita por esplori antikvan glacian rivereton.Kelkaj tagoj poste ili elfosis la Ŝildon, sed tiam unu el la plej grandaj vulkanoj de Islando komencis bruegi, kaj plue. esploro devis esti prokrastita.
  
  La sama vulkano, meditis Drake, kiu lastatempe sendis nubon da cindro tra Eŭropo, interrompante aertrafikon kaj popolferiojn.
  
  Drake trinkis sian kafon kaj aŭskultis la hurlon de la vento. La kamenhorloĝo sonis noktomezon. Rigardo al la granda kvanto da informoj provizitaj de la Interreto diris al li, ke Ben pli sencon ol li povus. Ben estis kiel iu ajn studento - kapabla rapide eltrovi la malordon kiu aperis kun teknologio. Li legis ke la ŝildo de Odino estis ornamita kun multaj bizaraj dezajnoj, ĉio studita fare de kelekspertoj, kaj ke J.R.R. Tolkien bazigis sian vagantan sorĉiston Gandalf sur Odino.
  
  Hazarda aĵo. La simboloj aŭ hieroglifoj kiuj ĉirkaŭis la eksteron de la ŝildo laŭsupoze estis maljunega formo de la Malbeno de Odino:
  
  
  Ĉielo kaj Infero estas nur provizora nescio
  
  Estas la Senmorta Animo kiu klinas al Ĝuste aŭ Malĝuste.
  
  
  Ne estis skripto por klarigi la malbenon, sed ĉiuj ankoraŭ kredis, ke ĝi estas reala. Almenaŭ - ĝi estis atribuita al la vikingoj, ne al Odino.
  
  Drake klinis sin al sia seĝo kaj trakuris la eventojn de la nokto.
  
  Unu afero allogis lin, sed samtempe pensigis lin. La blankvestita ulo buŝis, "al Parizo, morgaŭ je la sesa." Se Drake irus tiun vojon, li povus endanĝerigi la vivon de Ben, por ne mencii sian propran.
  
  Civilulo estus maltrafinta ĝin. La soldato estus rezoninta ke li jam estis minacita, ke iliaj vivoj jam estas en danĝero, kaj ke ajna informo estas bona informo.
  
  Li guglis: Unu + Parizo.
  
  Unu aŭdaca enskribo kaptis lian atenton.
  
  La ĉevalo de Odino, Sleipnir, estis ekspoziciita en la Luvro.
  
  Ĉevalo de Odino?Drake gratis la nuan kapon. Por Dio, ĉi tiu ulo asertis iujn tre materiajn aferojn. Drake malfermis la hejmpaĝon de Luvro. Ŝajnis, ke la skulptaĵo de la legenda ĉevalo Odino estis malkovrita antaŭ multaj jaroj en la montoj de Norvegio. Sekvis aliaj rakontoj. Drake baldaŭ iĝis tiel okupita en la multaj rakontoj pri Odino ke li preskaŭ forgesis ke Li estis fakte vikinga dio, nur mito.
  
  Luvro? Drake maĉis ĝin. Li finis sian kafon, sentante sin laca, kaj malproksimiĝis de la komputilo.
  
  La sekvan momenton li dormis.
  
  
  * * *
  
  
  Li vekiĝis pro la sono de kvaka rano. Lia eta gardostaranto. La malamiko eble atendis alarmon aŭ hundon, sed li neniam suspektus la verdan ornamaĵon starantan apud la radrubujo, kaj Drake estis trejnita por esti malpeza dormanto.
  
  Li ekdormis ĉe la komputila skribotablo kun la kapo en la manoj; nun li tuj vekiĝis kaj glitis en la malluman koridoron. La malantaŭa pordo bruis. La vitro rompiĝis. Nur kelkaj sekundoj pasis de kiam la rano kvakis.
  
  Ili estis interne.
  
  Drake kliniĝis sub la nivelo de la okuloj kaj vidis eniri du virojn, tenantaj maŝinpafilojn kompetente, sed iom malzorge. Iliaj movoj estis puraj, sed ne graciaj.
  
  Nedankinde.
  
  Drake atendis en la ombro, esperante, ke la maljuna soldato en li ne lasos lin.
  
  Eniris du, la antaŭa partio. Ĝi montris, ke iu scias, kion ili faras. La ĝenerala strategio de Drake por ĉi tiu situacio estis planita antaŭ multaj jaroj, kiam la pensmaniero de la soldato estis ankoraŭ forta kaj eksperimenta, kaj li simple neniam devis ŝanĝi ĝin. Nun ĝi reorientiĝis en lia menso. Dum la vizaĝo de la unua soldato eliris el la kuirejo, Drake kaptis ĝin, tiris ĝin al li, poste turnis ĝin reen. En la sama tempo, li paŝis direkte al sia kontraŭulo kaj turniĝis ĉirkaŭe, efike ŝrirante sian pafilon kaj alvenante malantaŭ la viro.
  
  La dua soldato estis surprizita. Tio estis ĉio necesa. Drake pafis sen milisekunda paŭzo, tiam turniĝis kaj pafis la unuan soldaton antaŭ ol la dua povis fali sur liajn genuojn.
  
  Kuru! li pensis. Rapido estis ĉio nun.
  
  Li kuris supren laŭ la ŝtuparo, kriante la nomon de Ben, poste pafis aŭtomatan eksplodon super lia ŝultro. Li atingis la altecejon, kriis denove, poste kuris en la pordon de Ben. Ĝi krevis. Ben staris en sia boksisto, poŝtelefono en la mano, aŭtentika hororo skribita sur la tuta vizaĝo.
  
  "Ne maltrankviliĝu," Drake palpebrumis. "Kredu min. Ĉi tio estas mia alia laboro."
  
  Al lia kredito, Ben ne faris demandojn. Drake koncentriĝis per ĉiuj fortoj. Li malfunkciigis la originan subtegmentan lukon en la domo kaj tiam instalis duan en tiu ĉambro. Post tio, li plifortikigis la pordon de la dormoĉambro. Ĝi ne haltigus celkonscian malamikon, sed certe ĝi malrapidigus lin.
  
  Ĉio estas parto de la plano.
  
  Li riglis la pordon, certigante, ke la enkonstruitaj konstrulignoj estas fiksitaj al la plifortikigita kadro, poste mallevis la ŝtupetaron al la subtegmento. Ben unue pafis, Drake sekundon poste. La subtegmenta spaco estis granda kaj tapiŝita. Ben nur staris tie kaj malfermis la buŝon. La tuta muro, de oriento ĝis okcidento, estis okupita de grandaj laŭmezuraj librobretaroj, superplenigitaj de KD-oj kaj malnovaj kasedoj.
  
  "Ĉu ĉi tio estas ĉio via, Matt?"
  
  Drake ne respondis. Li marŝis al amaso da skatoloj, malantaŭ kiuj estis pordo sufiĉe alta por tragrimpi; pordo kiu kondukis al la tegmento.
  
  Drake turnis la skatolon sur la tapiŝo. Elfalis plenplenigita tornistro, kiun li fiksis sur siajn ŝultrojn.
  
  "Ŝtofo?" Ben flustris.
  
  Li frapetis sian dorsosakon. "Kaptis ilin."
  
  Kiam Ben aspektis malplena, Drake rimarkis kiom timigita li estis. Li rimarkis, ke li tro facile fariĝis reen en tiun SAS-ulo. "Ŝtofo. Poŝtelefonoj. Mono. Pasportoj. i-pad. Identigo".
  
  Ne menciis la pafilon. Kugloj. Tranĉilo...
  
  "Kiu faras ĉi tion, Matt?"
  
  De malsupre aŭdiĝis muĝado. Ilia nekonata malamiko frapas sur la dormĉambra pordo de Ben, eble nun ekkomprenante ke ili subtaksis Drake.
  
  "Estas tempo por iri".
  
  Ben turnis sin senesprimo kaj elrampis en la ventan nokton. Drake plonĝis post li, kaj je lasta rigardo al la muroj kovritaj per KD kaj kasedoj, li brue fermis la pordon.
  
  Li adaptis la tegmenton kiel eble plej bone sen altiri la atenton de homoj. Sub la preteksto instali novan defluilon, li instalis tri-futan larĝan piedvojon kiu kuris la tutan longon de lia tegmento. La problemo estus flanke de lia najbaro.
  
  La vento ĵetis ilin per malpaciencaj fingroj, kiam ili transiris la malfortikan tegmenton. Ben paŝis singarde, liaj nudaj piedoj glitis kaj skuis sur la betonaj kaheloj. Drake tenis sian manon firme, dezirante ke ili havis tempon trovi liajn sneukojn.
  
  Tiam forta ventoblovo hurlis super la kamentubo, trafis Ben rekte en la vizaĝon kaj sendis lin stumblante trans la rando. Drake fortiriĝis perforte, aŭdis doloron krion, sed ne malligis sian tenon. Post sekundo, li bridis sian amikon.
  
  "Ne malproksime," li flustris. "Preskaŭ tie, amiko."
  
  Drake povis vidi ke Ben estas terurita. Lia rigardo ĵetiĝis inter la subtegmentopordo kaj la rando de la tegmento, poste al la ĝardeno kaj reen. Paniko tordis liajn trajtojn. Lia spirado plirapidiĝis; je tiu rapido ili neniam farus ĝin.
  
  Drake ŝtelis rigardon al la pordo, detenis sin kaj turnis la dorson al ĝi. Se iu estus preterpasinta, ili unue vidus lin. Li prenis la ŝultrojn de Ben kaj renkontis liajn okulojn.
  
  "Ben, vi devas fidi min. Kredu min. Mi promesas, ke mi helpos vin trapasi ĉi tion."
  
  La okuloj de Ben fokusiĝis kaj li kapjesis, ankoraŭ timigita sed metante sian vivon en la manojn de Drake. Li turnis sin kaj singarde paŝis antaŭen. Drake rimarkis, ke sango gutas el liaj kruroj, drenante en la fosaĵon. Ili transiris la tegmenton de la najbaro, malsupreniris en lian forcejon kaj glitis sur la teron. Ben glitis kaj falis duonvoje, sed Drake estis la unua kaj kusenis la plej grandan parton de sia falo.
  
  Tiam ili estis sur solida tero. En la apuda ĉambro estis lumo, sed neniu estis ĉirkaŭe. Ili certe aŭdis la pafadon. Mi esperas, ke la polico estas survoje.
  
  Drake brakumis Ben je la ŝultroj kaj diris, "Mirindaj aferoj. Daŭrigu la bonan laboron kaj mi ricevos al vi novan grimpkadron. Nun ni iru."
  
  Ĝi estis konstanta ŝerco. Kiam ajn ili devis kuraĝiĝi, Ben turnis sin al Drake kun parolado pri lia aĝo, kaj Drake mokis la junecon de Ben. Amika rivaleco.
  
  Ben snufis. "Kiu diable estas tie supre?"
  
  Drake rigardis la subtegmenton kaj ĝian sekretan pordon. Neniu ankoraŭ eltiris ion el tie.
  
  "germanoj".
  
  "Ĉu? Kiel ponto de la Dua Mondmilito super la rivero Kwai de la germanoj?"
  
  "Mi pensas, ke ĝi estis japanoj. Kaj ne, mi pensas, ke ĝi ne similas al la germanoj de la Dua Mondmilito."
  
  Ili jam estis ĉe la malantaŭo de la ĝardeno de la najbaro. Ili kliniĝis trans la heĝo kaj trapremis la ŝajnsekcion de la barilo kiun Drake konstruis dum unu el la ĉiujaraj festoj de la Swift.
  
  Ni iras rekte al trafikata strato.
  
  Rekte kontraŭ la taksiostacio.
  
  Drake marŝis al la atendantaj aŭtoj kun murdaj pensoj en menso. Lia soldata kompreno reaperis. Kiel Mickey Rourke, kiel Kylie, kiel Havajo Kvin-O... Ĝi nur estis neaktiva, atendante la ĝustan tempon por fari sian gloran revenon.
  
  Li estis certa, ke la nura maniero protekti ilin du estis unue atingi la malbonulon.
  
  
  TRI
  
  
  
  PARISO, FRANCIO
  
  
  La flugo por Charles de Gaulle alteriĝis tuj post la 9-a matene la saman tagon. Drake kaj Ben alteriĝis kun nenio krom tornistro kaj kelkaj eroj el ĝia origina enhavo. Ili portis novajn vestojn, novaj poŝtelefonoj estis pretaj. I-pad estis ŝargita. La plej granda parto de la kontanta mono estis for - ili estis elspezitaj por transporto. La armilo estis forĵetita tuj kiam Drake determinis ĝian celon.
  
  Dum la flugo, Drake informis Ben pri ĉio germanaj kaj vikingoj kaj petis al li helpi kun la esplorado. La sarkasma komento de Ben estis, "Bang bang, tio estas mia grado."
  
  Drake aprobis ĉi tiun sintenon. Grifoj ne rompiĝis, dank' al Dio.
  
  Ili forlasis la flughavenon en malvarma pariza pluveto. Ben trovis fiakron kaj svingis la gvidlibron, kiun li aĉetis. Tuj kiam ili eniris, li diris, "Umm... Ruta... Croix? La hotelo trans la Luvro?"
  
  La taksio ekiris, veturita de viro, kies vizaĝo perfidis, ke nenio kortuŝas lin. La hotelo, kiam li alvenis kvardek minutojn poste, estis freŝige eksterordinara por Parizo. Estis granda vestiblo, liftoj kiuj povis gastigi pli ol unu personon, kaj pluraj koridoroj kun ĉambroj.
  
  Antaŭ ol ili enregistriĝis, Drake uzis ATM en la vestiblo por eltiri la restantan monon, proksimume kvincent eŭrojn. Ben sulkigis la brovojn, sed Drake trankviligis lin per palpebrumo. Li sciis, kion pensas lia saĝa amiko.
  
  Elektronika gvatado kaj monvojoj.
  
  Li pagis unu ĉambron per kreditkarto kaj poste aĉetis la kontraŭan ĉambron per kontanta mono. Post kiam supre, ili ambaŭ eniris la "kontantan" ĉambron kaj Drake starigis gvatadon.
  
  "Nia ŝanco mortigi plurajn birdojn per unu ŝtono," li diris, rigardante Ben ĵetis kritikan okulon ĉirkaŭ la ĉambro.
  
  "A?" Mi demandis.
  
  "Ni vidas kiom bonaj ili estas. Se ili baldaŭ venos, tio estas bona, kaj verŝajne problemo. Se ili ne faras, nu, ankaŭ tion gravas scii. Kaj vi havas ŝancon eltiri vian novan ludilon."
  
  Ben ŝaltis la I-pad. "Ĉu ĉi tio okazos hodiaŭ, je la sesa?"
  
  "Tio estas klera diveno." Drake suspiris. "Sed ĝi kongruas kun la malmultaj faktoj kiujn ni konas."
  
  "Hmm, do flankeniru, Krusty..." Ben spite klakis siajn fingrojn. Lia fido brilis nun, ke li helpis prefere ol esti savita, sed tiam li neniam estis "aga" ulo. Prefere, la speco de persono identigita per sia antaŭnomo aŭ kromnomo - plejparte Blakey - neniam estas sufiĉe dinamika por meriti tiun familian nomon.
  
  Drake rigardis en la okultruon. "Ju pli longe ĝi daŭros," li murmuris. "Ju pli bonan ŝancon ni havas."
  
  Ĝi ne daŭris longe. Dum Ben frapetis ion sur la I-kuseneto, Drake vidis duon dekduon da grandaj uloj kolektitaj ĉe la kontraŭa pordo. La seruro estis rompita kaj la ĉambro estis invadita. Tridek sekundojn poste, la teamo reaperis, ĉirkaŭrigardis kolere, kaj disiĝis.
  
  Drake kunpremis sian makzelon.
  
  Ben diris. "Ĉi tio estas vere interesa, Matt. Estas kredite ke ekzistas fakte naŭ pecoj de la restaĵoj de Odino disigitaj ĉirkaŭ la mondo. La ŝildo estas unu afero, la Ĉevalo estas alia. Mi neniam sciis ĉi tion."
  
  Drake apenaŭ aŭdis lin. Li detruis sian cerbon. Ĉi tie ili havis problemojn.
  
  Senvorte, li retropaŝis de la pordo kaj markis numeron per sia poŝtelefono. La voko estis respondita preskaŭ tuj.
  
  "Jes?"
  
  "Jen Drake."
  
  "Mi estas ŝokita. Longe ne vidas, amiko."
  
  "Mi scias".
  
  "Ĉiam sciis, ke vi vokos."
  
  "Ne kion vi pensas, Wells. Mi bezonas ion."
  
  "Kompreneble vi scias. Rakontu al mi pri Mai."
  
  Damn Wells provis lin per io, kion nur li povis scii. La problemo estis, Mai estis ilia delonga enamiĝo ekde ilia malfunkcio en Tajlando, antaŭ ol li geedziĝis kun Alison - kaj eĉ Ben ne laŭsupoze aŭdis tiujn sordigajn detalojn.
  
  "La meza nomo estas Shiranu. Loko - Phuket. La tipo estas hmm... ekzotika..."
  
  La oreloj de Ben ekmoviĝis. Drake legis ĝin en sia korpa lingvo tiel klare kiel li povis legi la mensogon de politikisto. La malfermita buŝo estis indico...
  
  Drake preskaŭ povis aŭdi la ridon en la voĉo de Wells. "Ekzotika? Ĉu ĉi tio estas la plej bona afero, kiun vi povas fari?"
  
  "Momente, jes."
  
  "Ĉu estas iu tie?"
  
  "Vere ŝatas".
  
  "Mi komprenas. Bone, amiko, kion vi volas?"
  
  "Mi volas la veron, Wells. Mi bezonas krudan informon, kiu estas malpermesita dissendadi en la novaĵoj kaj interreto. Tiu ŝildo de Odino estis ŝtelita. Pri la germanoj, kiuj ŝtelis ĝin. Precipe la germanoj. Veraj informoj pri SAS. Mi devas scii kio vere okazas, kamarado, ne publika liko."
  
  "Ĉu vi havas problemojn?"
  
  "Granda". Vi ne mensogas al via komandanto, iama aŭ ne.
  
  "Helpo necesas?"
  
  "Ankoraŭ ne".
  
  "Vi gajnis manon, Drake. Nur diru la vorton kaj la SAS estas via."
  
  "Mi faros".
  
  "Bone. Donu al mi iom. Kaj cetere, ĉu vi ankoraŭ diras al vi, ke vi estis simple maljuna SAS?"
  
  Drake hezitis. La esprimo "bona malnova SAS" eĉ ne devus ekzisti. "Ĝi estas akceptebla termino por klarigo, jen ĉio."
  
  Drake svenis. Peti lian iaman komandanton helpon ne estis facila, sed la sekureco de Ben venkis ajnan senton de fiereco. Li denove kontrolis la okultruon, vidis malplenan koridoron, kaj poste transiris kaj sidis apud Ben.
  
  "Ĉu vi diras naŭ partojn de Odino? Kion diable tio signifas?"
  
  Ben rapide forlasis la fejsbukan paĝon de sia grupo, murmurante ke ili havas du novajn amikpetojn, nun dek sep.
  
  Li studis Drake dum momento. "Do vi estas iama SAS-kapitano kaj kaseda fanatikulo. Tio estas stranga, amiko, se vi ne ĝenas, kion mi diras."
  
  "Koncentriĝu, Ben. Kion vi havas?"
  
  "Nu... Mi sekvas la spuron de ĉi tiuj naŭ pecoj de Odino. Naŭ ŝajnas esti speciala nombro en la norena mitologio. Oni estis memkrucigita sur io nomata Monda Arbo, naŭ tagojn kaj naŭ noktojn, fastante, kun lanco en la flanko, same kiel Jesuo Kristo, kaj multajn jarojn antaŭ Jesuo. Ĉi tio estas la vera afero, Matt. Veraj sciencistoj katalogis ĝin. Ĝi povas eĉ esti la rakonto kiu inspiris la rakonton de Jesuo Kristo. Estas naŭ partoj de Odino. La lanco estas la tria parto kaj estas ligita al la Monda Arbo, kvankam mi ne povas trovi ajnan mencion pri ĝia loko. La legenda loko de la Arbo estas en Svedio. Loko nomita Apsalla."
  
  "Malrapidu, malrapidu. Ĉu ĝi diras ion pri la ŝildo de Odino aŭ lia ĉevalo?
  
  Ben levis la ŝultrojn. "Nur ke la Ŝildo estis unu el la plej grandaj arkeologiaj trovaĵoj de ĉiuj tempoj. Kaj ke sur ĝia rando estas vortoj: Paradizo kaj Infero estas nur provizora nescio. Estas la Senmorta Animo kiu klinas al Ĝuste aŭ Malĝuste. Ĝi estas evidente la malbeno de Odino, sed neniu en vivanta memoro iam povis eltrovi, kion ĝi celas."
  
  "Eble ĝi estas unu el tiuj malbenoj kie vi nur devas esti tie," Drake ridetis.
  
  Ben ignoris lin. "Ĝi diras ĉi tie, ke la Ĉevalo estas skulptaĵo. Alia skulptaĵo, Lupoj de Odino, nun estas elmontrita en New York.
  
  "Liaj lupoj? Nun?" La cerbo de Drake komencis friti.
  
  "Li rajdis du lupojn en batalon. Evidente."
  
  Drake sulkigis la brovojn. "Ĉu ĉiuj naŭ partoj estis kalkulitaj?"
  
  Ben balancis la kapon. "Kelkaj mankas, sed..."
  
  Drake paŭzis. "Kio?" Mi demandis.
  
  "Nu, ĝi sonas stulte, sed estas fragmentoj de legendo kiu formiĝas. Io pri kombini ĉiujn partojn de Odino kaj komenci ĉenreakcion, kiu kondukos al la fino de la mondo."
  
  "Normaj aferoj," diris Drake. "Ĉiuj ĉi antikvaj dioj havas ian fablon de "fino de la mondo" asociita kun ili."
  
  Ben kapjesis kaj rigardis sian horloĝon. "Ĝuste. Rigardu. Ni interretaj sorĉistoj bezonas manĝaĵon," li pensis momenton. "Kaj mi pensas, mi sentas, ke baldaŭ estos novaj kantotekstoj de la grupo. Kroĉantoj kaj Brie por brunĉo?"
  
  "Kiam en Parizo..."
  
  Drake malfermis la pordon, ĉirkaŭrigardis, poste gestis, ke Ben foriru. Li vidis la rideton sur la vizaĝo de sia amiko, sed li ankaŭ legis la teruran streĉiĝon en liaj okuloj. Ben bone kaŝis ĝin, sed forte ŝanceliĝis.
  
  Drake revenis al la ĉambro kaj metis ĉiujn iliajn posedaĵojn en tornistro. Dum li fiksis la pezan zonon, li aŭdis Ben diri obtuzian saluton kaj sentis, ke lia koro haltas pro timo, nur la duan fojon en sia vivo.
  
  La unua estis kiam Alison forlasis lin, citante ĉi tiun neakordigeblan diferencon - vi estas pli soldato ol diabla armiltenejo.
  
  Tiun nokton. Dum la senfina pluvo plenigis liajn okulojn per larmoj kiel neniam antaŭe.
  
  Li kuris al la pordo, ĉiu muskolo de sia korpo streĉita kaj preta, poste vidis maljunan paron marŝante laŭ la koridoro.
  
  Kaj Ben rimarkis la nuran hororon kiu plenigis la okulojn de Drake antaŭ ol la iama soldato havis ŝancon alivesti lin. Malsaĝa eraro.
  
  "Ne maltrankviliĝu". Ben diris kun pala rideto. "Mi bonfartas".
  
  Drake suspiris kaj kondukis ilin laŭ la ŝtuparo, konstante gardante. Li kontrolis la vestiblon, ne vidis minacon, kaj eliris.
  
  Kie estis la plej proksima restoracio? Li faris supozon kaj direktiĝis al la Luvro.
  
  
  * * *
  
  
  Dikulo el Munkeno kun lertoj de neŭroĥirurgo tuj vidis ilin. Li kontrolis sian fotografan similecon kaj en du korbatoj li rekonis la bone konstruitan, kapablan Jorkŝiranon kaj lian longharan, stultan amikon kaj fiksis ilin en la krucharojn de la skopo.
  
  Li ŝanĝis sian pozon, ne ŝatante la altan vidpunkton aŭ la blankajn pecetojn, kiuj fosis en liajn karnajn membrojn.
  
  Li flustris en ŝultran mikrofonon: "Mi tenas ilin per fadeno."
  
  La respondo estis surprize tuja. "Mortigu ilin nun."
  
  
  KVAR
  
  
  
  PARISO, FRANCIO
  
  
  Tri kugloj estis lanĉitaj en rapida sinsekvo.
  
  La unua kuglo resaltis de la metala pordokadro apud la kapo de Drake, poste reboĉis laŭ la strato, trafante la brakon de la maljunulino. Ŝi tordis kaj falis, ŝprucigante sangon en la aero en formo de demandosigno.
  
  La dua bato starigis la hararon de Ben.
  
  La tria trafis la betonon kie li staris, nanosekundo post kiam Drake kaptis lin malglate ĉirkaŭ la talio. La kuglo resaltis de la trotuaro kaj frakasis la hotelfenestron malantaŭ ili.
  
  Drake ruliĝis kaj malglate marŝis Ben malantaŭ vico da parkumitaj aŭtoj. "Mi tenas vin". Li flustris furioze. "Nur daŭrigu." Kaŭriĝante, li riskis rigardon tra la aŭta fenestro kaj vidis moviĝon sur la tegmento ĝuste kiam la fenestro frakasiĝis.
  
  "Fekpafado!" Lia Jorkŝira akĉento kaj armea slango igis lian voĉon raŭda dum la adrenalino kreskis. Li esploris la areon. Civiluloj kuris, kriis, kaŭzante ĉiajn distraĵojn, sed la problemo estis, ke la pafisto sciis precize kie ili estas.
  
  Kaj li ne estus sola.
  
  Eĉ nun Drake rekonis la tri ulojn, kiujn li vidis pli frue dum la seruro, kiu elpaŝis el la malluma Mondeo kaj celkonscie direktiĝis al ili.
  
  "Tempo por moviĝi."
  
  Drake kondukis ilin en du aŭtoj al kie li jam ekvidis junan virinon plorantan histerie en ŝia aŭto. Je ŝia surprizo, li krakmalfermis ŝian pordon kaj sentis rapidan kulpigon ĉe la vido de ŝia timigita mieno.
  
  Li konservis senpasieman esprimon. "Gajnita."
  
  Ankoraŭ neniuj pafoj. La virino elrampis, timo kaptis ŝiajn muskolojn, igante ilin mortaj slaboj. Ben glitis internen, tenante sian korpan pezon kiel eble plej malalta. Drake rapidis post li kaj poste turnis la ŝlosilon.
  
  Reprenante sian spiron, li moviĝis en reverson, poste rapidis antaŭen el la parkejo. Kaŭĉuko brulis trans la vojo post ili.
  
  Ben kriis, "Rue Richelieu!"
  
  Drake deflankiĝis por atendi la kuglon, aŭdis la metalan tintadon kiam ĝi resaltis de la motoro, poste frapis la akcelilon. Ili preterpasis la surprizitajn rompŝtelistojn sur la trotuaro, vidis ilin rapidantaj reen al sia aŭtomobilo.
  
  Drake turnis la radon dekstren, poste maldekstren, poste maldekstren denove.
  
  "Rue Saint Honoré." Ben vokis, streĉante sian kolon por distingi la nomon de la vojo.
  
  Ili kunfalis en trafikon. Drake rapidis kiel eble plej rapide, turnante la aŭton-kiu, al lia ĝojo, estis Mini Cooper-en kaj eksteren de lenoj, atentante la vidon malantaŭ li.
  
  La tegmentopafisto jam delonge malaperis, sed la Mondeo estis reen tie, tenante.
  
  Li turnis dekstren kaj poste denove dekstren, li bonŝancis ĉe la semaforoj. La Luvro-Muzeo, prenita de la maldekstra flanko. Ĝi estis senutila: la vojoj estis tro homplenaj, la semaforoj estis tro oftaj. Ili bezonis foriri de la centro de Parizo.
  
  "Ruto De Rivoli!"
  
  Drake severe sulkigis la brovojn al Ben. "Kial diable vi daŭre krias stratnomojn?"
  
  Ben rigardis lin. "Mi ne scias! Ili... ili montras ĝin en televido! Ĝi helpas?"
  
  
  * * *
  
  
  "Ne!" li kriis reen super la muĝado de la motoro dum li rapidis laŭ la glitiga vojo for de strato Rivoli.
  
  La kuglo rikoltis de la boto. Drake vidis la spektanton kolapsi en agonio. Estis malbone; ĝi estis serioza. Ĉi tiuj homoj estis sufiĉe arogantaj kaj potencaj por ne zorgi, kiun ili vundis kaj evidente povis vivi kun la sekvoj.
  
  Kial la naŭ partoj de Odino estis tiel gravaj por ili?
  
  Kugloj trapikis betonon kaj metalon kaj lasis padronojn ĉirkaŭ la Mini.
  
  En tiu momento sonoris la poŝtelefono de Ben. Li elfaris kompleksan ŝultrotordan manovron por eltiri ĝin el sia poŝo. "Patrino?"
  
  "Jesuo!" Drake mallaŭte malbenis.
  
  "Mi fartas bone, ta. Vi? Kiel paĉjo?"
  
  La Mondeo trairis sian vojon ĝis la kofro de la Mini. Blindaj antaŭlumoj plenigis la malantaŭan vidon, kune kun la vizaĝoj de tri mokantaj germanoj. La bastardoj amis ĝin.
  
  Ben kapjesis. "Kaj fratino?"
  
  Drake rigardis kiel la germanoj marteladis la instrumentpanelon per siaj kanonoj en freneza ekscito.
  
  "Ne. Nenio speciala. Mmm... kio estas tiu bruo?" Li faris paŭzon. "Ho... Xbox."
  
  Drake premis la akcelilon al la planko. La motoro respondis rapide. La pneŭoj kriegis eĉ je sesdek mejloj hore.
  
  La sekva pafo frakasis la malantaŭan fenestron. Ben malsupreniris en la antaŭan grimpejon sen atendi inviton. Drake permesis al si momenton de aprezo, poste stiris la Mini sur la malplenan trotuaron antaŭ la longa vico da parkumitaj aŭtoj.
  
  Mondeo-loĝantoj pafis malzorge, kugloj frakasis la fenestrojn de parkumitaj aŭtoj, trafante la Mini kaj resaltante de ĝi. Kelkajn sekundojn poste, li frapis la bremsojn, turniĝis ĉirkaŭe kun kriado, ĵetis la aŭtomobilon 180 gradojn, poste rapidis reen la vojon, kiun ili venis.
  
  La pasaĝeroj de la Mondeo bezonis altvalorajn sekundojn por kompreni kio okazis. La 180-grada turniĝo estis malzorgema kaj danĝera, kaj kun terura krakado, ĝi forbalais du parkumitajn aŭtojn. Kie en la nomo de ĉio sankta estis la polico?
  
  Nun ne estas elekto. Drake faris kiel eble plej multajn turnojn. "Estu preta, Ben. Ni kuros."
  
  Se Ben ne estus tie, li starus kaj batalis, sed la sekureco de lia amiko estis la prioritato. Kaj perdiĝi estis la saĝa movo nun.
  
  "Bone panjo, ĝis la revido." Ben fermis sian poŝtelefonon kun ŝultrolevo. "Gepatroj".
  
  Drake tiris la Mini supren al la trotujo denove kaj forte bremsis duonvoje trans la prizorgita gazono. Antaŭ ol la aŭto haltis, ili larĝe ĵetis la pordojn kaj elsaltis, direktante al la proksimaj stratoj. Ili miksiĝis kun la hejmfaritaj parizanoj antaŭ ol la Mondeo eĉ aperis.
  
  Ben sukcesis grunti ion kaj palpebrumis al Drake. "Mia heroo".
  
  
  * * *
  
  
  Ili kaŝis sin en malgranda retkafejo apud loko nomata Harry's New York Bar. Por Drake, ĉi tio estis la plej saĝa movo. Nevidebla kaj malmultekosta, ĝi estis loko kie ili povis daŭrigi sian esploradon kaj decidi kion fari kun la neevitebla invado de la Luvro sen zorgi aŭ interrompi ĝin.
  
  Drake faris kuketojn kaj kafon dum Ben ensalutis. Drake ankoraŭ ne suferis vundon, sed sugestis, ke Ben devas esti iomete maltrankvila. La soldato en li tute ne sciis kiel trakti lin. La amiko sciis, ke ili bezonas paroli. Do li movis manĝaĵon kaj trinkaĵon al la junulo, ekloĝis en komfortan budon kaj tenis sian rigardon.
  
  "Kiel vi fartas kun ĉi tiu tuta fekaĵo?"
  
  "Mi ne scias". Ben diris la veron. "Mi ankoraŭ ne havis tempon por kompreni ĝin."
  
  Drake kapjesis. "Ĉi tio estas bone. Nu, kiam vi faros..." li montris al la komputilo. "Kion vi havas?"
  
  "Mi revenis al la sama retejo kiel antaŭe. Mirinda arkeologia trovaĵo... naŭ fragmentoj... yada, yada, yada... ho jes - mi legis pri la impona konspira teorio de la "fino de la mondo" de Odino."
  
  "Kaj mi diris..."
  
  "Ĝi estis abomenaĵo. Sed ne nepre, Matt. Aŭskultu ĉi tion. Kiel mi diris, estas legendo kaj ĝi estis tradukita en multajn lingvojn. Ne nur skandinavaj. Ĝi ŝajnas sufiĉe universala, kio estas tre nekutima por kamparanoj kiuj studas tian aferon. Ĝi diras ĉi tie ke se la naŭ pecoj de Odino iam estas kolektitaj dum Ragnarok, ili malfermos la vojon al la Tombo de la Dioj. Kaj se ĉi tiu tombo iam malpuriĝos... nu, la sulfuro kaj la tuta Infero, kiu liberiĝis, estas nur la komenco de niaj problemoj. Rimarku, ke mi diris Diojn?"
  
  Drake sulkigis la brovojn. "Ne. Kiel povas esti tombo de la Dioj ĉi tie? Ili neniam ekzistis.Ragnarok neniam ekzistis. Ĝi estis nur norena loko por Armagedono."
  
  "Ĝuste. Kaj kio se ĝi vere ekzistus?"
  
  "Do imagu la valoron de trovo tia."
  
  "Tombo de la dioj? Ĝi estus preter ĉio. Atlantido. Kameloto. Edeno. Ili estus nenio kompare kun ĉi tio. Do vi diras, ke la Ŝildo de Odino estas nur la komenco?"
  
  Ben mordis la supron de sia muffin. "Mi pensas, ke ni vidos. Estas ok pliaj partoj por fari, do se ili komencos forvelki," li paŭzis. "Vi scias, Karin estas la cerbo de la familio kaj fratino ŝatus ordigi ĉi tiun interretan fecon. Ĉio estas en pecoj."
  
  "Ben, mi sentas min sufiĉe kulpa pro tio, ke mi implikis vin. Kaj mi promesas, ke nenio okazos al vi, sed mi ne povas impliki iun alian en ĉi tion. Drake sulkigis la brovojn. "Mi scivolas, kial la malbenitaj germanoj komencis fari ĉi tion ĝuste nun. Sendube, la aliaj ok partoj ekzistas de iom da tempo."
  
  "Malpli piedpilkaj analogioj. Kaj ili havas. Eble la Ŝildo estis io speciala? Io pri ĝi igis ĉion alian valora."
  
  Drake memoris preni deproksimajn pafojn de la Ŝildo, sed ili povus esti prokrastinta tiun enketon ĝis poste. Li frapetis la ekranon. "Ĉi tie ĝi diras, ke la skulptaĵo de Odino la Ĉevalo estis trovita en vikinga longboato, kiu fakte estas la ĉefa ekspoziciaĵo de la Luvro. Plej multaj homoj eĉ ne rimarkus la Ĉevalskulptaĵon mem promenante ĉirkaŭ la Luvro."
  
  "Barkas," Ben laŭtlegis. "Ĝi estas mistero en si mem - ĝi estas konstruita el ŝtipoj kiuj datas de antaŭ la konata historio de la vikingoj."
  
  "Ĝuste kiel Ŝildo," Drake ekkriis.
  
  "Trovita en Danio," Ben legis plu. "Kaj vidu ĉi tie," li montris al la ekrano, "ĉu ĉi tio fokusiĝas al aliaj partoj de Odino, kiujn mi menciis antaŭe? La lupoj estas en Novjorko, kaj la plej bona supozo estas ke la Lanco estas en Upsalo, Svedio, falinte de la korpo de Odino dum li descendis de la Monda Arbo."
  
  "Do tio estas kvin." Drake kliniĝis malantaŭen en sia komforta seĝo kaj trinketis sian kafon. Ĉirkaŭ ili, la retkafejo zumis pro malforta agado. La trotuaroj ekstere estis plenigitaj de homoj zigzagantaj sian vojon tra la vivo.
  
  Ben naskiĝis kun ŝtalo buŝo kaj trinkis duonon de sia varma kafo per unu gluto. "Estas io alia ĉi tie," li monfaris. "Dio, mi ne scias. Ĝi aspektas malfacila. Pri io nomata Volvo. Kion signifas la viziulo. "
  
  "Eble ili nomis la aŭton laŭ ŝi."
  
  "Amuza. Ne, ŝajnas, ke Odino havis specialan Velvan. Atendu - ĉi tio eble daŭros iom da tempo."
  
  Drake estis tiel okupata ŝanĝante sian atenton inter Ben, la komputilo, la fluo de informoj, kaj la okupata trotuaro ekstere, ke li ne rimarkis la alproksimiĝon de la virino ĝis ŝi staris tuj apud ilia tablo.
  
  Antaŭ ol li povis moviĝi, ŝi levis la manon.
  
  "Ne leviĝu, knaboj," ŝi tiris per usona akĉento. "Ni devas paroli".
  
  
  KVIN
  
  
  
  PARISO, FRANCIO
  
  
  Kennedy Moore taksas ĉi tiun paron dum iom da tempo.
  
  Komence ŝi pensis, ke ĝi estas sendanĝera. Post iom da tempo, post analizo de la timigita sed decidita korpa lingvo de la junulo kaj la vigla konduto de la pli maljuna ulo, ŝi venis al la konkludo ke problemoj, cirkonstancoj, kaj la Diablo trenis la du en malsanktan triunuon de danĝeroj.
  
  Ŝi ne estis policisto ĉi tie. Sed ŝi estis policisto en Novjorko, kaj ne estis facile kreski sur ĉi tiu relative malgranda insulo kun ĝiaj grandaj betonaj turoj. Vi havis la vizion de policano eĉ antaŭ ol vi sciis, ke via destino estis aliĝi al la NYPD. Poste vi profundigis kaj kalkulis, sed vi ĉiam havis tiujn okulojn. Tiu malmola, kalkulema rigardo.
  
  Eĉ dum ferio, ŝi pensis amare.
  
  Post unu horo pasigita trinkante kafon kaj sencele surfadon, ŝi ne povis deteni sin. Ŝi eble estis en ferio - kio sonis al ŝi pli bone ol malvola ferio - sed tio ne signifis ke la policano en ŝi ĵus rezignis pli rapide ol la brito prirezignis sian virton dum sia unua nokto en Vega.
  
  Ŝi flankeniris al ilia tablo. Devigita foriro, ŝi pensis denove. Ĉi tio metis ŝian brilan NYPD-karieron en perspektivon.
  
  La pli maljuna ulo rapide taksis ŝin levante siajn antenojn. Li taksis ŝin pli rapide ol usona marsoldato taksus Bangkok-bordelon.
  
  "Ne leviĝu, knaboj," ŝi tiris senarmige. "Ni devas paroli".
  
  "Usonano?" diris la pli maljuna ulo kun iom da surprizo. "Kion vi volas?"
  
  Ŝi ignoris lin. "Ĉu vi fartas bone, bebo?" Ŝi ekbrilis sian ŝildon. "Mi estas policisto. Nun vi estos honesta kun mi."
  
  La pli maljuna ulo tuj klakis kaj ridetis trankvile, kio estis stranga. La alia konfuzite palpebrumis.
  
  "A?" Mi demandis.
  
  La policisto ĉe Kennedy premis la aferon. "Ĉu vi estas ĉi tie memvole?" Estis ĉio pri kio ŝi povis pensi esti proksime de ili.
  
  La juna ulo aspektis afliktita. "Nu, vidindado estas bona, sed malglata sekso ne multe amuzas."
  
  La pli maljuna ulo aspektis surprize dankema. "Kredu min. Ne estas problemoj ĉi tie. Estas bone vidi, ke iuj membroj de la polica komunumo ankoraŭ respektas ĉi tiun laboron. mi estas Matt Drake."
  
  Li etendis sian manon.
  
  Kennedy ignoris tion, ankoraŭ nekonvinkita. Ŝia menso estis hokita je tiu frazo, ankoraŭ respektis la laboron, kaj ruliĝis preter la lasta monato. Haltis kie ili ĉiam haltis. En Kaleb. Super liaj kruelaj viktimoj. Por lia senkondiĉa liberigo.
  
  Se nur.
  
  "Nu... dankon, mi supozas."
  
  "Do, vi estas novjorka policano? La junulo kompletigis la nuancon per levitaj brovoj, kiujn li montris al la pliaĝulo.
  
  "Malbenita ruza." Matt Drake malpeze ridis. Li ŝajnis memfida, kaj kvankam li sidis trankvila, Kennedy povis diri, ke li havas la kompetentecon reagi en sekundo. Kaj la maniero kiel li konstante skanis sian ĉirkaŭaĵon igis ŝin pensi pri policano. Aŭ la armeo.
  
  Ŝi kapjesis, demandante ĉu ŝi proponu al si sidlokon.
  
  Drake montris al malplena sidloko, lasante al li klaran elirejon samtempe. "Kaj ankaŭ ĝentila. Mi aŭdis, ke novjorkanoj estas la plej opiniemaj homoj en la mondo."
  
  "Matt!" La ulo sulkigis la brovojn.
  
  "Se per trofido vi volas diri egoisma kaj aroganta, ankaŭ mi aŭdis tion." Kennedy glitis en la budon, sentante sin iom maltrankvila. "Tiam mi venis Parizon kaj renkontis la francojn."
  
  - Dum ferio?
  
  "Tion ili diris al mi."
  
  La ulo ne insistis, nur denove etendis sian manon. "Mi ankoraŭ estas Matt Drake. Kaj ĉi tiu estas mia loĝanto, Ben."
  
  "Saluton, mi estas Kennedy. Mi hazarde aŭdis tion, kion vi diris, almenaŭ la titolojn, mi timas. Jen kio frapis min. Kaj kio pri la Lupoj en Novjorko?" Ŝi levis la brovojn, imitante Ben.
  
  "Unu". Drake studis ŝin zorge, atendante reagon. "Ĉu vi scias ion pri li?"
  
  "Li estis la patro de Toro, ĉu ne? Vi scias, en Marvel-bildstrioj."
  
  "Li estas ĉie en la novaĵoj." Ben kapjesis al la komputilo.
  
  "Lastatempe, mi provas resti for de la fraptitoloj." La vortoj de Kennedy eliris rapide, streĉitaj pro doloro kaj frustriĝo. Daŭris momenton antaŭ ol ŝi povis daŭrigi. "Do, ne tiom. Sufiĉe."
  
  "Ŝajnas, ke vi kreis plurajn."
  
  "Pli ol bona por mia kariero." Ŝi revenis, kaj poste rigardis tra la malpuraj fenestroj de la kafejo en la straton.
  
  
  * * *
  
  
  Drake sekvis ŝian rigardon, scivolante ĉu li devus puŝpeli ŝin, kaj liaj okuloj renkontis tiujn de unu el la antaŭaj rompŝtelistoj, kiu rigardis tra la vitro.
  
  "Fek. Ĉi tiuj uloj estas pli insistemaj ol hinda telefoncentro."
  
  La vizaĝo de la knabo lumiĝis pro rekono dum Drake moviĝis, sed nun Drake decidis ke li ne volas fiki plu. La gantoj estis vere forigitaj kaj la SAS-kapitano revenis. Li rapide moviĝis, kaptis unu el la seĝoj kaj ĵetis ĝin tra la fenestro kun terura kraŝo. La germano reflugis, frakasante sur la trotuaro kiel morta viando.
  
  Drake svingis Ben flanken. "Venu kun ni aŭ ne," li vokis Kennedy dum ili kuris. "Sed restu ekster mia vojo."
  
  Li marŝis rapide al la pordo, malfermis ĝin kaj haltis, se estus pafado. Ŝokitaj parizanoj staris ĉirkaŭe. Turistoj disiĝis en ĉiuj direktoj. Drake ĵetis serĉan rigardon laŭ la strato.
  
  "Memmortigo". Li plonĝis reen.
  
  "Malantaŭa pordo". Li frapetis Ben sur la ŝultron kaj ili marŝis al la vendotablo. Kennedy ankoraŭ devis moviĝi, sed ne bezonis la analizan menson de policano por scii, ke tiuj homoj estis en reala problemo.
  
  "Mi kovros vin."
  
  Drake preterpasis la timigitan oficiston en malhelan koridoron kovritan per kartonoj da kafo, sukero kaj kiriloj. Ĉe la fino estis fajroŝtuparo. Drake trafis la trinkejon, poste singarde rigardis eksteren. La posttagmeza suno bruligis miajn okulojn, sed la bordo estis klara. Kio signifis al li, ke tie ie estas nur unu malamiko.
  
  Drake gestis ke la aliaj atendu, poste celkonscie moviĝis al la atendanta germano. Li ne evitis la baton de la viro, sed forte prenis ĝin en la sunplekso sen ektimi. La ŝoko sur la vizaĝo de lia kontraŭulo alportis al li tujan kontenton.
  
  "Kinoj celantaj la plekso." li flustris. La sperto instruis al li, ke trejnita persono frapos unu el la evidentaj premopunktoj sur la korpo kaj paŭzos por efiko, do Drake dividis la doloron - kiel oni senfine instruis lin - kaj venkis ĝin. Li rompis la nazon de la ulo, dispremis lian makzelon kaj preskaŭ tordis lian kolon per du batoj, poste lasis lin sternita sur la trotuaro sen malrapidiĝi. Li svingis la aliajn antaŭen.
  
  Ili forlasis la kafejon kaj ĉirkaŭrigardis.
  
  Kennedy diris, "Mia hotelo estas tri blokoj for."
  
  Drake kapjesis. "Diable malvarmeta. Iru."
  
  
  SESO
  
  
  
  PARISO, FRANCIO
  
  
  Minuton poste, Ben diris: "Atendu."
  
  "Ne diru, ke vi devas uzi la banĉambron, kamarado, aŭ ni devos aĉeti al vi vindotukojn."
  
  Kennedy kaŝis rideton kiam Ben ruĝiĝis.
  
  "Mi scias, ke estas tempo por vi dormeti, maljunulo, sed estas preskaŭ tempo por... uh... viziti la Luvron."
  
  Damne Drake perdis la nocion de la tempo. "Puraĵo".
  
  "En la Luvro?"
  
  "Pri la turniĝo." Drake mansvingis al preterpasanta taksio. "Kennedy, mi klarigos."
  
  "Vi fartas pli bone. Mi jam estis hodiaŭ en la Luvro."
  
  "Ne por ĉi tio..." Ben murmuris dum ili eniris la taksion. Drake diris la magian vorton kaj la aŭto rapidis for. La vojaĝo estis entreprenita en silento kaj daŭris dek minutojn tra stratoj plenplenaj de trafiko. La trotuaroj ne estis pli bonaj, ĉar ili tri iris al la muzeo persekutante.
  
  Dum ili piediris, Ben informis Kennedy pri la afero. "Iu trovis la ŝildon de Odino en Islando. Iu ŝtelis ilin de ekspozicio en Jorko, tute ruinigante la mirindan katan promenekspozicion de Frey."
  
  Frey?
  
  "Modelisto. Ĉu vi ne estas el Novjorko?"
  
  "Mi estas el Novjorko, sed mi ne estas granda modfajnulo. Kaj mi ne estas granda ŝatanto esti blinde trenita en ian konflikton. Mi vere ne bezonas novajn problemojn nun."
  
  Drake preskaŭ diris "estas pordo" sed haltigis sin ĉe la lasta sekundo. Policano povas esti helpema ĉi-vespere pro multaj kialoj, precipe el la Ŝtatoj. Kiam ili alproksimiĝis al la vitra piramido, kiu markis la enirejon al la Luvro, li diris: "Kennedy, ĉi tiuj homoj provis mortigi nin almenaŭ tri fojojn. Mi respondecas pri tio, ke tio ne okazas. Nun ni bezonas pli da informoj pri tio, kio diable okazas ĉi tie, kaj ial ili interesiĝas pri tio, kion Ben eltrovis, ke oni nomas "La Naŭ Pecoj de Odino". Ni ne vere scias kial, sed ĉi tie," li montris malantaŭ la vitra piramido, "estas la dua parto."
  
  "Ili ŝtelos ĝin ĉi-vespere," diris Ben, poste aldonis, "Verŝajne."
  
  "Kaj kio estas ĉi tiu Novjorka angulo?"
  
  "Estas alia peco de Odino sur ekrano. Lupoj. En la Muzeo de Naturhistorio."
  
  Drake studis la mapon. "Ŝajnas, ke la Luvro kutime ne montras vikingajn kolektojn. Ĉi tio ankaŭ estas pruntita, kiel kio estis en Jorko. Oni diras ĉi tie, ke la plej interesa estas la vikinga longboato, unu el la plej bonaj iam malkovritaj, kaj ĝia fifameco."
  
  "Kion ĝi signifas?" Kennedy haltis ĉe la supro de la ŝtuparo kiel kano kontraŭ ŝtormo dum multaj paroj da piedoj piedpremis ĉirkaŭ ŝi.
  
  "Anomalio reprezentita de ŝia aĝo. Ĝi datas de antaŭ la historio de la vikingoj."
  
  "Nu, tio estas interesa."
  
  "Mi scias. Ili estas elmontritaj sur la malsupra etaĝo de la Denon-Flugilo, apud iu egipto... kopto... ptolemea... abomenaĵo. .bullshit...kiu ajn. Jen la afero."
  
  La larĝaj, poluritaj koridoroj ekbrilis ĉirkaŭ ili dum ili miksiĝis en la homamason. Lokuloj kaj turistoj de ĉiuj aĝoj plenigis la majestan malnovan spacon kaj vivigis ĝin dum la tuta tago. Oni povis nur konjekti pri ĝia tombosimila, timiga naturo dum la nokto.
  
  En tiu momento, aŭdiĝis surda muĝado, kvazaŭ betona muro disfalus. Ili ĉiuj haltis. Drake turnis sin al Ben.
  
  "Atendu ĉi tie, Ben. Donu al ni duonhoron. Ni trovos vin." Li paŭzis, poste aldonis: "Se ili evakuas, tiam atendu kiel eble plej proksime al la vitra piramido."
  
  Li ne atendis respondon. Ben estis plene konscia pri la danĝero. Drake rigardis kiel li eltiris sian ĉelon kaj diskis rapidan cifernumeron. Ĝi estus panjo, aŭ paĉjo, aŭ fratino. Li signis al Kennedy, kaj ili singarde malsupreniris la helikforman ŝtuparon al la malsupra etaĝo. Dum ili iris al la halo, kiu gastigis la vikingan ekspozicion, homoj ekkuradis. Dika nubo kirliĝis malantaŭ ili.
  
  "Kuri!" La ulo, kiu aspektis kiel la modelo de Hollister, kriegis. "Estas uloj kun pafiloj interne!"
  
  Drake haltis ĉe la pordo kaj riskis enrigardon. Li estis renkontita kun kompleta kaoso. Sceno de Michael Bay batalfilmo, nur pli stranga. Li nombris ok ulojn en kamuflaj uniformoj kun maskoj sur iliaj vizaĝoj kaj maŝinpafiloj grimpantaj en la plej grandan vikingan lanĉon, kiun li iam vidis. Malantaŭ ili, en ago de nekredebla malprudento, fumanta truo estis krevigita en la muron de la muzeo.
  
  Ĉi tiuj uloj estis frenezaj. Kio donis al ili sian avantaĝon estis ke ili havis ŝokan rektecon de bigoteco. Krevigi la enirejojn al konstruaĵoj kaj pafi raketojn al la homamaso ŝajnis esti ilia normo. Ne mirinde, ke ili pli frue sekvis Ben kaj lin tra la tuta Parizo. La aŭtopersekutoj verŝajne estis nur ilia enlitiĝotempo.
  
  Kennedy metis manon sur lian ŝultron kaj ĉirkaŭrigardis. "Dio".
  
  "Pruvas, ke ni estas sur la ĝusta vojo. Nun ni bezonas nur proksimiĝi al ilia komandanto."
  
  "Mi ne proksimiĝos al neniu el tiuj idiotoj. Ŝi ĵuris per surprize bona angla akĉento.
  
  "Bela. Sed mi devas trovi manieron forigi nin de ilia aĉa listo."
  
  Drake rimarkis pli da civiluloj kuri al la elirejo. La germanoj eĉ ne observis ilin, ili simple memfide plenumis sian planon.
  
  "Ni". Drake glitis tra la pordokadro en la ĉambron. Ili uzis la ekspoziciaĵojn ĉirkaŭ la perimetro por kovrilo kaj faris sian vojon tiel proksime al la demandosesioj kiel estis sekure fari tion.
  
  "Batu dih!" iu kriis urĝe.
  
  "Io pri 'pelado'. Drake diris. "La sangaj aĉuloj devos agi rapide. La Luvro devas esti ĉe la supro de la listo de francaj respondoj."
  
  Unu el la germanoj kriegis ion alian kaj levis ŝtonplaton, grandecon de manĝpleto. Ili aspektis pezaj. La soldato mansignis du aliajn por helpi malŝarĝi ĝin de la longboato.
  
  "Certe ne SAS," Drake komentis.
  
  "Aŭ usonano," Kennedy notis. "Mi antaŭe havis marsoldaton, kiu povis meti ĉi tiun aĵeton sub lian prepucion."
  
  Drake ridis iomete. "Bona bildo. Dankon pro la enigo. Rigardu." Li kapjesis al la aperturo en la muro, kie ĵus aperis maskulo tute blanke vestita.
  
  "La sama ulo, kiu prirabis la Ŝildon en Jorko. Verŝajne."
  
  La viro ekrigardis la skulptaĵon, poste kapjesis aprobe kaj turnis sin al sia Komandanto. "Estas tempo por..."
  
  Ekstere estis interpafado. La germanoj frostiĝis dum sekundo, ŝajne konfuze rigardante unu la alian. Tiam la kugloj trapikis la ĉambron kaj ĉiuj kliniĝis por kovrilo.
  
  Pli da maskitaj viroj aperis ĉe la ĵus elblovita enirejo. Nova forto, vestita alimaniere ol la germanoj.
  
  Drake pensis: Franca polico?
  
  "Kanadanoj!" Unu el la germanoj malestime kriis. "Mortigu! Mortigu!"
  
  Drake kovris siajn orelojn dum dekduo da maŝinpafiloj pafis samtempe. Kugloj reboĉis de homa korpo, de ligna ekspoziciaĵo, de gipsita muro. Vitro frakasiĝis, kaj netakseblaj ekspoziciaĵoj estis disŝiritaj kaj falis sur la plankon kun kraŝo. Kennedy laŭte malbenis, kiun Drake ekkomprenis ne estis ĝuste "freŝa grundo" por ŝi. "Kie diable estas tiuj fikaj francoj!"
  
  La kapo de Drake turniĝis. Kanadanoj?En kian tordan inferon ili falis ĉi tie?
  
  La ekspoziciaĵo apud ili frakasiĝis en mil pecojn. Vitro kaj lignopecoj pluvis sur ilian dorson. Drake komencis rampi reen, trenante Kennedy kun li. La lanĉo estis plena de plumbo. Antaŭ tiu tempo la kanadanoj avancis en la ĉambron kaj pluraj germanoj kuŝis mortaj aŭ ektremis. Antaŭ Drake, unu el la kanadanoj pafis germanon plendistance, frakasante lian cerbon en 3,000-jaraĝa egipta terakota vazo.
  
  "Ne ekzistas amo inter frenezaj relikvoĉasistoj." Drake ekmovis. "Kaj la tutan tempon, kiun mi pasigis ludante Tomb Raider - tio neniam okazis."
  
  "Jes," Kennedy brosis la vitropecetojn de ŝiaj haroj. "Sed se vi vere ludus la ludon, anstataŭ rigardi ŝian azenon dum dek sep horoj, vi eble scius kio okazas."
  
  La forta de Ben. Ne mia. Ni ludas ludon, tio estas." Li kuraĝis rigardi supren.
  
  Unu el la germanoj provis eskapi. Li kuris rekte al Drake sen rimarki lin, tiam ektremis pro surprizo kiam lia vojo estis barita. "Bewegen!" Li levis sian pistolon.
  
  "Jes, kaj ankaŭ la via." Drake levis la manojn.
  
  La fingro de la viro streĉiĝis sur la ellasilon.
  
  Kennedy faris subitan flankan movadon, igante la atenton de la germano ŝanceliĝi. Drake alproksimiĝis kaj kubutis lin en la vizaĝon. La pugno svingis la kapon de Drake, sed li paŝis flanken, piedbatante la genuon de la soldato samtempe. La kriego apenaŭ kovris la sonon de rompiĝanta osto. Drake estis sur li post sekundo, liaj genuoj forte premis lian helemantan bruston. Per rapida movo, li deŝiris la maskon de la soldato.
  
  Kaj gruntis. "Uh. Mi ne scias, kion mi vere atendis."
  
  Blonda hararo. Bluaj okuloj. Solidaj trajtoj. Konfuza esprimo.
  
  "Poste". Drake igis lin senkonscia kun sufokado, lasante Kennedy prizorgi siajn kamaradojn. Kiam Drake rigardis supren, la batalo daŭris. En tiu momento, alia germano rondiris ĉirkaŭ la falanta ekspoziciaĵo. Drake surŝultrigis lin flanken, kaj Kennedy genuigis lin en la suna plekso. Ĉi tiu viro rezignis pli rapide ol nova knabobando sur X-faktoro.
  
  Nun unu el la kanadanoj trenis la skulptaĵon de Odino for de la mortaj kaj sangaj fingroj de sia malamiko. Alia germano laŭflankis lin kaj atakis de la flanko, sed la kanadano estis bona, tordante kaj surterigante tri mortigajn batojn, tiam ĵetis la malfortan korpon super lian ŝultron kaj terenbatis lin. La kanadano pafis tri pafojn proksime por pli da persvado, kaj tiam daŭre trenis la skulptaĵon al la elirejo. Eĉ Drake estis impresita. Kiam la kanadano atingis siajn kamaradojn, ili kriegis kaj malfermis fajron ĉe ili antaŭ ol retiriĝi super la ankoraŭ fumanta vrakaĵo.
  
  "Upsalla!" La altnivela kanadano ploris kaj svingis sian pugnon al la postvivantaj germanoj. Drake kaptis la arogantecon, la defion, la eksciton en tiu ununura vorto. Surprize, virina voĉo.
  
  La virino tiam paŭzis kaj forigis sian maskon en gesto de absoluta malestimo. "Upsalla!" Ŝi denove kriis al la germanoj. "Estu tie!"
  
  Drake ŝanceliĝis, se li ne estus jam surgenue. Li pensis, ke kuglo trafis lin, tia estis la ŝoko. Li rekonis ĉi tiun tiel nomatan kanadanon. Li bone konis ŝin. Estis Alicia Miles, la londonano kiu kutimis esti lia egalulo en la SRT.
  
  Sekreta firmao ene de la SAS.
  
  La antaŭa komento de Wells rivelis malnovajn memorojn kiuj devus resti entombigitaj pli profunde ol la elspezhistorio de la politikisto. Vi estis pli ol SAS. Kial vi volas forgesi ĝin?
  
  Pro tio, kion ni faris.
  
  Alicia Miles estis unu el la plej bonaj soldatoj kiujn li iam vidis. La virinoj en spetsnaz devis esti pli bonaj ol la viroj por atingi eĉ duonon tiom malproksimen. Kaj Alicia iris rekte al la supro.
  
  Kion ŝi faris por implikiĝi en ĉio ĉi, kaj soni kiel bigoto, kion li sciis, ke ŝi ne estis ĝuste? Nur unu afero motivis Alicion - mono.
  
  Eble pro tio ŝi laboris por la kanadanoj?
  
  Drake komencis rampi al la vera elirejo de la ĉambro. "Do, anstataŭ derabi nin de la listo de mortintoj kaj malkaŝi niajn malamikojn," li spiris peze, "nun ni havas pli da malamikoj, kaj ni faris nenion krom konfuzi nin eĉ pli."
  
  Kennedy, rampante post li, aldonis, "Mia vivo... en du malbenitaj vortoj."
  
  
  SEP
  
  
  
  PARISO, FRANCIO
  
  
  La hotelĉambro de Kennedy estis iomete pli bona ol tiu en kiu Drake kaj Ben pasigis kelkajn horojn.
  
  "Pensis ke ĉiuj vi policanoj estas rompitaj," Drake grumblis dum li kontrolis la enirajn kaj elirpunktojn.
  
  "Ni estas. Sed kiam via feritempo preskaŭ ne ekzistas dum dek jaroj, tiam mi supozas, ke via ĉekkonto komencas pleniĝi."
  
  "Ĉu ĉi tio estas tekkomputilo?" Ben atingis lin antaŭ ol la retorika demando povus esti respondita. Ili trovis lin kaŝanta proksime de vitra piramido post kiam ili forlasis la muzeon, agante kiel du pliaj timigitaj turistoj, tro timigitaj por memori iujn ajn detalojn.
  
  "Kial ni ne diras al la francoj, kion ni scias?" Kennedy demandis dum Ben malfermis la tekkomputilon.
  
  "Ĉar ili estas francoj," Drake diris ridante, poste serioziĝis kiam neniu alia aliĝis. Li sidis sur la rando de la lito de Kennedy, rigardante sian amikon en la laboro. "Pardonu. La francoj scias nenion. Travivi ĉi tion kun ili nun malrapidigos nin. Kaj mi pensas, ke tempo estas la problemo. Ni devus kontakti la svedojn."
  
  "Ĉu vi konas iun en la sveda sekreta servo?" Kennedy levis al li brovon.
  
  "Ne. Tamen mi devas voki mian maljunan komandanton."
  
  "Kiam vi forlasis SAS?"
  
  "Vi neniam forlasis la SAS." Kiam Ben levis la rigardon, li aldonis, "Figure."
  
  "Tri kapoj devus esti pli bonaj ol du." Ben rigardis Kennedy dum sekundo. "Ĉu tio estas, se vi ankoraŭ estas en komerco?"
  
  Luma kapjeso. La hararo de Kennedy falis en ŝiajn okulojn kaj ŝi prenis minuton por rebrosi ĝin. "Mi komprenas, ke ekzistas naŭ partoj de Odino, do mia unua demando estas kial? La dua demando estas kio ĝi estas?"
  
  "Ni ĵus eltrovis ĝin ĉe la kafejo." Ben furioze frapis la klavaron. "Estas legendo, kiun s-ro Krusty ĉi tie refutas, kiu asertas, ke ekzistas vera Tombo de la Dioj - laŭvorte, la loko kie ĉiuj antikvaj Dioj estas entombigitaj. Kaj ĉi tio ne estas nur malnova legendo; kelkaj fakuloj diskutis ĝin, kaj multaj artikoloj estis publikigitaj tra la jaroj. La problemo estas," diris Ben, frotante la okulojn, "estas malfacile legebla. Akademiuloj ne estas famaj pro sia proza lingvo."
  
  "Prozaika? ripetis Kennedy kun rideto. "Ĉu vi iras al kolegio?"
  
  "Li estas la ĉefkantisto en la grupo," Drake rebatis senpripense.
  
  Kennedy levis brovon. "Do vi havas la Tombon de Dioj, kiu neniam ekzistis. BONE. Do kio?"
  
  "Se ĉi tio iam malpuriĝos, la mondo dronos en fajro... ktp. kaj tiel plu."
  
  "Mi komprenas. Kaj naŭ partoj?
  
  "Nu, kolektite dum Ragnarok, ili montras la vojon al la tombo."
  
  "Kie estas Ragnarok?"
  
  Drake piedbatis la tapiŝon. "Alia ruĝa haringo. Ĉi tio ne estas loko. Fakte, ĉi tio estas serio de eventoj, granda batalo, mondo purigita de fajrofluo. Naturaj katastrofoj. Sufiĉe Armagedono."
  
  Kennedy sulkigis la brovojn. "Do eĉ ĝisostaj vikingoj timis la apokalipso."
  
  Rigardante malsupren, Drake rimarkis freŝan sed malbone difektitan kopion de USA Today sur la planko. Ĝi estis kurbigita ĉirkaŭ la titolo - 'ELIZITA SERIA MURDISTO VOLAS DU PLI'.
  
  Malagrabla, sed ne malofta por gazeta frontpaĝo. Kio igis lin preni alian rigardon, kvazaŭ liaj okuloj estus bruligitaj, estis la foto de Kennedy en policuniformo en la teksto. Kaj pli malgranda bildoteksto apud ŝia foto - Policano ne povas elteni ĝin - SENPAS.
  
  Li faris fraptitolojn kun preskaŭ malplena botelo da vodko sur la toleto, kontraŭdolorigiloj sur la nokta tablo, sen pakaĵoj, sen turismaj mapoj, sen memoraĵoj, sen itinero.
  
  Crap.
  
  Kennedy diris: "Do ĉi tiuj germanoj kaj kanadanoj volas trovi ĉi tiun neekzistantan tombon, eble por gloro? Por la riĉeco, kiun ĝi povas alporti? Kaj por tio ili devas kolekti la naŭ partojn de Odino en loko, kiu ne estas loko. Ĉu pravas?"
  
  Ben grimacis. "Nu, kanto ne estas kanto ĝis ĝi estas premita sur vinilon," kiel mia patro kutimis diri. En la angla, ni ankoraŭ havas multan laboron por fari."
  
  "Ĝi estas streĉo. "
  
  "Ĝi estas pli tia." Ben turnis la tekkomputilon ekranon. "La naŭ figuroj de Odino estas la Okuloj, la Lupoj, la Valkirioj, la Ĉevalo, la ŝildo kaj la lanco."
  
  Drake pripensis. "Estas nur ses el ili, infano."
  
  "Du okuloj. Du lupoj. Du Valkirioj. Jes."
  
  "Kiu estas en Apsalla?" Drake palpebrumis al Kennedy.
  
  Ben rulumis dum iom da tempo, poste diris: "Jen oni diras, ke la Lanco trapikis la flankon de Odino dum li fastis dum pendis sur la Monda Arbo, malkaŝante ĉiujn siajn multajn sekretojn al sia Volva, lia Vizilo. Aŭskultu alian citaĵon: "Apud la Templo Upsalla estas tre granda arbo kun vaste disvastiĝintaj branĉoj, kiu ĉiam estas verda kaj vintre kaj somere. Kia arbo ĉi tiu estas, neniu scias, ĉar neniu alia simila havas. iam estis trovitaj. Ili aĝas centojn da jaroj "La Monda Arbo estas - aŭ estis - en Upsalo kaj estas centra en la norena mitologio. Ĝi diras ke ekzistas naŭ mondoj ĉirkaŭ la Monda Arbo. Yada... yada. Ho, alia referenco estas ' la sankta arbo en Upsalo.Odino kutimis iri tien ofte, apud grandega cindro nomata Yggdrassil, kiun la lokanoj konsideras sankta, sed nun ĝi malaperis.'
  
  Li legis plu: "Gamla Upsalla estas longe rigardata de skandinavaj kronikistoj kiel unu el la plej malnovaj kaj gravaj ejoj en la historio de Norda Eŭropo."
  
  "Kaj ĉio estas tie," diris Kennedy. "Kie iu ajn povus trovi ĝin."
  
  "Nu," diris Ben, "ĉio devas esti kunligita. Ne subtaksu mian kapablon, fraŭlino, mi estas bona pri tio, kion mi faras."
  
  Drake kapjesis dankeme. "Estas, fidu min. Dum la pasintaj ses monatoj, li helpis min malfermi mian vojon en mia fotarta kariero."
  
  "Vi devas kunmeti multajn diversajn poemojn kaj historiajn sagaojn. La sagao estas vikinga poemo de alta aventuro. Ekzistas ankaŭ io nomita la Poezia Edda skribita fare de la posteuloj de homoj kiuj konis homojn kiuj konis la kronikistojn de tiu tempo. Estas multe da informoj tie."
  
  "Kaj ni scias nenion pri la germanoj. Sen mencii la kanadanojn. Aŭ kial Alicia Miles-" sonoris la poŝtelefono de Drake. "Pardonu... jes?"
  
  "mi".
  
  "Saluton Wells."
  
  "Sidiĝu por ĉi tio, Drake." Wells enspiris. "SGG estas la svedaj specialaj trupoj kaj elementoj de la sveda armeo estis retiritaj de la tuta mondo."
  
  Drake estis momente senvorta. "Ĉu vi ŝercas?"
  
  "Mi ne ŝercas pri laboro, Drake. Nur virinoj."
  
  "Ĉu ĉi tio iam okazis antaŭe?"
  
  "Kiom mi memoras, ne."
  
  "Ĉu ili montras kialon?"
  
  "Mi timas, ke ĝi estas nur sensencaĵo. Nenio konkreta."
  
  "Ĉu io alia?"
  
  Estis ĝemo. "Drake, vi vere ŝuldas al mi kelkajn majajn rakontojn, amiko. Ĉu Ben ankoraŭ estas tie?
  
  "Jes, kaj ĉu vi memoras Alicia Miles?"
  
  "Jesuo. Kiu ne farus? Ĉu ŝi estas kun vi?"
  
  "Ne vere. Mi ĵus trovis ĝin ĉe la Luvro antaŭ ĉirkaŭ unu horo."
  
  Dek sekundoj da silento, tiam: "Ŝi estis parto de ĝi? Neeble. Ŝi neniam perfidus ŝin."
  
  "Ni neniam estis "ŝiaj propraj", aŭ tiel ŝajnas."
  
  "Aŭskultu, Drake, ĉu vi diras, ke ŝi helpis prirabi muzeon?"
  
  "Tio estas mi, sinjoro. Estas mi. Drake iris al la fenestro kaj rigardis la flagrantajn aŭtolumojn malsupre. "Malfacile digestebla, ĉu ne? Ŝi eble gajnis monon per sia nova voko."
  
  Malantaŭ li, li povis aŭdi Ben kaj Kennedy preni notojn pri la konataj kaj nekonataj lokoj de la Naŭ Pecoj de Odino.
  
  Wells spiradis peze. "Alicia, fiku Miles! Rajdi kun la malamiko? Neniam. Neniel, Drake."
  
  "Mi vidis ŝian vizaĝon, sinjoro. Estis ŝi."
  
  "Jesuo en rulseĝo. Kio estas via plano?
  
  Drake fermis la okulojn kaj balancis la kapon. "Mi ne plu estas parto de la teamo, Wells. Mi ne havas planon, diablo. Mi ne bezonus planon."
  
  "Mi scias. Mi kunigos teamon, kamarado, kaj komencos esplori ĝin de ĉi tiu fino. Dum eventoj disvolviĝas, ni eble volas evoluigi kelkajn gravajn strategiojn. Daŭrigi la kontakton ".
  
  La linio estas rompita. Drake turnis sin. Kaj Ben kaj Kennedy fiksrigardis lin. "Ne maltrankviliĝu," li diris. "Mi ne freneziĝas. Kion vi havas?"
  
  Kennedy disŝiris plurajn paperfoliojn per kulero, kiujn ŝi skribis en polica stenografio. "Lanco - Upsalla. Lupoj - Novjorko. Post tio, eĉ ne la plej malgrandan indicon."
  
  "Ni ne ĉiuj parolas kvazaŭ ni naskiĝis kun arĝentaj kuleroj en la azenoj," Drake klakis antaŭ ol li povis deteni sin. "Bone bone. Ni povas trakti nur tion, kion ni scias."
  
  Kennedy donis al li strangan rideton. "Mi ŝatas vian stilon".
  
  "Kion ni scias," ripetis Ben, "estas ke Apsalla estas la sekva."
  
  "La demando estas," Drake murmuris, "ĉu mia Ora Karto povas trakti tion?"
  
  
  OKO
  
  
  
  UPSALLA, Svedio
  
  
  Dum la flugo al Stokholmo, Drake decidis ekspluati Kennedy.
  
  Post serio de perfortaj manpremoj inter Drake kaj Ben, la novjorka policano finis sidi apud la fenestro kun Drake apud ŝi. Do malpli verŝajne esti savita.
  
  "Do," li diris dum la aviadilo finfine ebeniĝis kaj Ben malfermis la tekkomputilon de Kennedy. "Mi kaptas certan etoson. Mi ne metas la nazon en aliulajn aferojn, Kennedy, mi nur havas regulon. Mi devas scii pri la homoj kun kiuj mi laboras."
  
  "Mi devintus scii... vi ĉiam devas pagi por fenestra seĝo, ĉu ne? Diru al mi unue, kiel ĉi tiu etoso funkciis kun Alicia Miles?"
  
  "Sufiĉe bone," Drake konfesis.
  
  "Ĉu ĝi povas. Kion vi volas scii?"
  
  "Se temas pri persona afero, damne. Se ĝi funkcias, mallonga recenzo."
  
  "Kaj se ĝi estas ambaŭ?"
  
  "Ferĉaĵo. Mi ne volas meti la nazon en aliulajn aferojn, mi vere ne volas, sed mi devas meti Ben unue. Mi promesis al li, ke ni trapasos ĉi tion, kaj mi dirus la samon al vi. Ni ricevis ordonojn mortigi nin. La nura afero pri kiu vi ne estas stulta estas Kennedy, do vi scias, ke mi devas povi fidi vin por labori kun mi pri tio."
  
  La stevardino klinis sin, proponante paperan tason kiu diris "Ni Fiere Brew Starbucks Kafo".
  
  "Kafeino". Kennedy akceptis tion kun evidenta ĝojo. Ŝi etendis la manon, tuŝante la vangon de Drake en la procezo. Li rimarkis, ke ŝi portas la trian nepriskribeblan pantalonkostumon de kiam li renkontis ŝin. Ĝi diris al li, ke ŝi estas virino, kiun oni atentis pro malĝustaj kialoj; virino, kiu vestas sin modeste por kongrui kun tio, al kio ŝi serioze volis aparteni.
  
  Drake prenis unu por si. Kennedy trinkis dum minuto, poste ŝovis hararon malantaŭ ŝian orelon per milda gesto, kiu kaptis la atenton de Drake. Tiam ŝi turnis sin al li.
  
  "Vere neniu el via fika afero, sed mi... mi finis la malpuran policon. Krimmedicina fakulo. Kaptis lin enpoŝigante manplenon da dolaroj ĉe la krimloko kaj diris al I.A. Kiel rezulto, li ricevis streĉon. Kelkajn jarojn."
  
  "Estas nenio malbona. Ĉu liaj kolegoj zorgis pri vi?"
  
  "Kaj, diable, mi povas trakti ĝin. Mi prenas ĉi tion ekde la aĝo de kvin. Kio malbonas, kio pikas mian cerbon kiel fika borilo, estas la realo pri kiu vi ne pensas - ke ĉiu el la antaŭaj kazoj de tiu ŝtelisto aĉulo estas tiam pridubita. Ĉiu. Soleca. Unu."
  
  "Oficiale? Per kiu?"
  
  "Advokatoj-fekmanĝantoj. Fekmanĝantaj politikistoj. Estontaj urbestroj. Famo-frenezaj reklamantoj, tro blindigitaj de sia propra nescio por distingi bonon de malbono. Burokratoj."
  
  "Ne estas via kulpo".
  
  "Ho jes! Diru tion al la familioj de la plej malbona seria murdisto, kiun Novjork-Ŝtato iam konis. Diru tion al dek tri patrinoj kaj dek tri patroj, kiuj ĉiuj konas ĉiun teruran detalon pri kiel Thomas Caleb mortigis siajn filinetojn ĉar ili ĉeestis dum lia tuta proceso."
  
  Drake kunpremis siajn pugnojn pro kolero. "Ĉu ili liberigos ĉi tiun ulon?"
  
  La okuloj de Kennedy estis malplenaj truoj. "Ili liberigis lin antaŭ du monatoj. Ekde tiam, li denove mortigis kaj nun malaperis."
  
  "Ne".
  
  "Ĉio sur mi."
  
  "Ne, ĝi ne estas. Ĝi estas en la sistemo."
  
  "Mi estas la sistemo. Mi laboras por la sistemo. Ĉi tiu estas mia vivo".
  
  "Do ili sendis vin ferie?"
  
  Kennedy viŝis ŝiajn okulojn. "Devigita foriro. Mia menso ne plu estas... kia ĝi antaŭe estis. La laboro postulas klarecon ĉiun minuton de ĉiu tago. Klareco kiun mi simple ne povas atingi plu."
  
  Ŝi plene montris sian malĝentilan sintenon. "Kaj kio? Ĉu vi feliĉas nun? Ĉu vi povas labori kun mi nun?"
  
  Sed Drake ne respondis. Li konis ŝian doloron.
  
  Ili aŭdis la voĉon de la kapitano klarigante, ke ili estas tridek minutojn de sia celo.
  
  Ben diris, "Freneza. Mi ĵus legis, ke la Valkirioj de Odino estas parto de privata kolekto, kie ne estas konata." Li elprenis kajeron. "Mi komencos registri ĉi tiun tutan merdon."
  
  Drake apenaŭ aŭdis ion el ĝi. La rakonto de Kennedy estis tragika, kaj ne tia, kiun li bezonis aŭdi. Li enterigis siajn dubojn kaj ne hezitis kovri ŝian tremantan manon per la sia.
  
  "Ni bezonas vian helpon pri ĉi tio," li flustris por ke Ben ne aŭdu kaj demandu lin poste. "Mi kredas. Bona subteno estas esenca en ajna operacio."
  
  Kennedy ne povis paroli, sed ŝia mallonga rideto parolis laŭte.
  
  
  * * *
  
  
  Translokiĝante al aviadilo kaj ekspreso poste, ili alproksimiĝis al Apsalla. Drake provis forskui la vojaĝlacon, kiu malklarigis lian menson.
  
  Ekstere, la posttagmeza malvarmo rekonsciigis lin. Ili aklamis taksion kaj grimpis enen. Ben levis la nebulon de laceco dirante:
  
  Gamla Upsalla. Ĉi tiu estas la malnova Upsalla. Ĉi tiu loko," li montris al Upsalla entute, "estis konstruita post kiam la katedralo en Gamla Upsalla forbrulis antaŭ longe. Ĉi tio estas esence nova Upsalla, kvankam ĝi aĝas centojn da jaroj."
  
  "Ve," Kennedy tiris. "Kiom aĝa tio faras maljuna Upsalla?"
  
  "Tute prave."
  
  La taksio ne moviĝis. La ŝoforo nun estas duone turnita. "Ĉuŝoj?"
  
  "Pardonu min?" La voĉo de Kennedy sonis ofendita.
  
  "Vidu la tumulojn? Reĝaj tumuloj? La balbutanta anglo ne helpis.
  
  "Jes". Ben kapjesis. "Reĝaj tumuloj. Ĝi estas en la ĝusta loko."
  
  Kiel rezulto, ili iris sur mini-turneon de Uppsalla. Pozante kiel turisto, Drake ne povis toleri kromvojon. Aliflanke, la Saab estis komforta kaj la urbo impona. En tiuj tagoj, Apsalla estis universitata urbo kaj la vojoj estis plenaj de bicikloj. Foje, ilia parolema sed malfacile deĉifri ŝoforo klarigis, ke la biciklo ne haltos por vi sur la vojo. Ĝi deprenos vin sen duan penson.
  
  "Akcidentoj". Li montris per la manoj al la floroj ornamantaj la trotuarojn. "Multaj akcidentoj."
  
  Ambaŭflanke flosis malnovaj konstruaĵoj. Fine la urbo mildiĝis, kaj la kamparo komencis ŝteliri en la pejzaĝon.
  
  "Bone, do Gamla Apsalla estas malgranda vilaĝo nun, sed ĝi estis granda en fruaj reklamvideoj," diris Ben memore. "Gravaj reĝoj estis entombigitaj tie. Kaj Odino loĝis tie dum kelka tempo."
  
  "Ĉi tiu estas la loko kie li pendigis sin," Drake memoris la legendon.
  
  "Jes. Li oferis sin sur la Monda Arbo dum lia Viziulo rigardis kaj aŭskultis ĉiun sekreton, kiun li iam konservis. Ŝi certe signifis multon por li." Li sulkigis la brovojn dum li pensis: "Ili certe estis nekredeble proksimaj."
  
  "Ĉio sonas kiel kristana konfeso," Drake kuraĝis.
  
  "Sed Odino ne mortis ĉi tie?" Kennedy demandis.
  
  "Ne. Li mortis en Ragnarok kune kun siaj filoj Toro kaj Freyr."
  
  La taksio veturis ĉirkaŭ la larĝa parkejo antaŭ ol halti. Dekstren, batita tervojo kondukis tra malabundaj arboj. "Al la tumuloj," ilia ŝoforo diris.
  
  Ili dankis lin kaj lasis la Saab en helan sunlumon kaj freŝan venton. La ideo de Drake estis esplori la areon kaj la vilaĝon mem por vidi ĉu io aperis el la arbo. Post ĉio, kiam tiom da internaciaj idiotoj metas siajn bone indulgatajn egoojn en tion, kio povas esti priskribita nur kiel tutmonda libereco por ĉiuj, io devas elstari.
  
  Malantaŭ la arboj, la pejzaĝo fariĝis malferma kampo, interrompita nur de dekoj da malgrandaj tumuloj kaj tri grandaj tumuloj, kiuj kuŝis rekte antaŭe. Malantaŭ tio, malproksime, ili rimarkis helan tegmenton kaj alian konstruaĵon dekstre, kiu signis la komencon de la vilaĝo.
  
  Kennedy paŭzis. "Nenie estas arboj, infanoj."
  
  Ben okupiĝis pri sia kajero. "Ili nun ne metos ŝildon, ĉu?"
  
  "Ĉu vi havas ideon?" Drake rigardis la larĝe malfermitajn kampojn por ajnaj signoj de agado.
  
  "Mi memoras legi, ke ĉi tie antaŭe estis ĝis tri mil tumuloj. Hodiaŭ estas kelkcent da ili. Ĉu vi scias, kion ĝi signifas?"
  
  "Ili ne tre bone konstruis ilin?" Kennedy ridetis. Drake rimarkis kun trankviliĝo, ke ŝi ŝajnis esti plene koncentrita pri la nuna laboro.
  
  "Ekzistis multe da subtera agado en antikvaj tempoj. Kaj tiam ĉi tiuj tri "reĝaj" ĉarumoj. En la deknaŭa jarcento, ili estis nomitaj laŭ tri legendaj reĝoj de la Domo de Yngling - Aun, Adil kaj Egil - unu el la plej famaj reĝaj familioj en Skandinavio. Sed..." li paŭzis, ĝuante sin, "ĝi ankaŭ asertas, ke tumuloj jam ekzistis en la plej frua mitologio kaj folkloro-kaj ke ili estis antikva tributo al la plej fruaj-originalaj-tri Reĝoj-aŭ Dioj kiel ni konas ilin.Nun. Ili estas Freyr, Toro kaj Odino."
  
  "Ĉi tio estas hazarda enigo," diris Kennedy. "Sed vi rimarkas kiom da referencoj al bibliaj rakontoj ni daŭre ricevas de ĉiuj ĉi tiuj antikvaj rakontoj."
  
  "Ĉi tiu estas Sagi. Ben korektis ŝin. "Poezio. Akademiaj doodles. Io, kio povus esti grava - estas dekoj da referencoj al la sveda vorto falla alkroĉita al la tumuloj, kaj la mangao fallor - ne certas, kion tio signifas. Kaj, Kennedy, ĉu mi ne legis ie, ke la historio de Kristo tre similas al la rakonto pri Zeŭso?"
  
  Drake kapjesis. "Kaj la egipta dio Horuso estis alia antaŭulo. Ambaŭ estis dioj, kiuj supozeble neniam ekzistis." Drake kapjesis al la tri reĝaj tumuloj kiuj elstaris kontraŭ la plata pejzaĝo. "Freyr, Toro kaj Odino, ĉu? Kiu do estas kiu, Blakey? A?"
  
  "Mi ne havas ideon, amiko."
  
  "Ne maltrankviliĝu, maĉulo. Ni povas torturi informojn el ĉi tiuj vilaĝanoj se necese."
  
  Ili iris preter la tumuloj, ŝajnigante esti tri lacaj migrantoj kiel distraĵo. La suno trafis ilin forte sur iliaj kapoj, kaj Drake vidis Kennedy rompi ŝiajn sunokulvitrojn.
  
  Li balancis la kapon. usonanoj.
  
  Tiam sonoris la telefono de Ben. Kennedy balancis la kapon, jam superfortita de la ofteco de familia kontakto. Drake nur subridis.
  
  "Karin," diris Ben feliĉe. "Kiel fartas mia pli maljuna fratino?"
  
  Kennedy frapetis Drake sur la ŝultron. "Ĉefkantisto en la grupo?" ŝi demandis.
  
  Drake levis la ŝultrojn. "Ora koro, jen ĉio. Li farus ion ajn por vi sen plendo. Kiom da tiaj amikoj aŭ kolegoj vi havas?"
  
  La vilaĝo de Gamla Upsalla estis pitoreska kaj pura, kun kelkaj stratoj vicitaj per alttegmentaj terŝlositaj konstruaĵoj centjaraj, bone konservitaj kaj malabunde loĝitaj. Hazarda vilaĝano rigardis ilin kun scivolemo.
  
  Drake marŝis al la preĝejo. "La lokaj vikarioj ĉiam estas helpemaj."
  
  Kiam ili alproksimiĝis al la verando, maljunulo en klerikalaj roboj preskaŭ renversis ilin. Li surprizite haltis.
  
  "Saluton. Kan jag hjalpa dig?"
  
  "Ne certas pri tio, amiko." Drake surmetis sian plej bonan rideton. "Sed kiu el tiuj ĉi tie ĉi tie apartenas al Odino?"
  
  "En la angla?" La pastro bone parolis pri la mondo, sed luktis por kompreni. "Vad? Kio? Unu?"
  
  Ben paŝis antaŭen kaj altiris la atenton de la vikario al la ĉaroj de la reĝo. "Unu?"
  
  "Vi vidas." La maljunulo kapjesis. "Jes. Hm. Storst..." Li penis trovi vorton. "Granda".
  
  "La plej granda?" Ben larĝe etendis siajn brakojn.
  
  Drake ridetis al li, impresite.
  
  "Figuroj". Kennedy komencis rigardi for, sed Ben havis lastan demandon.
  
  "Falla?" Li diris surprizite kun la solaj lipoj, rigardante la vikarion, kaj troige levis la ŝultrojn. "Aŭ Mangao-falulo?"
  
  Necesis iom da tempo, sed la respondo, kiam ĝi venis, malvarmigis Drake ĝis la osto.
  
  "Kaptiloj... multaj kaptiloj."
  
  
  NAU
  
  
  
  GAMLA UPSALLA, Svedio
  
  
  Drake sekvis Ben kaj Kennedy al la plej granda el la tumuloj de la reĝo, ludante per la rimenoj sur sia tornistro por ke li povu esplori la areon en paco. La sola kovrilo estis ĉirkaŭ unu mejlon malantaŭ la plej malgranda tumulo, kaj dum sekundo li pensis vidi moviĝon tie. Rapida movado. Sed plua studo malkaŝis nenion pli.
  
  Ili haltis ĉe la piedo de la tumulo de Odino. Ben enspiris. "La lasta persono, kiu atingis la pinton, ricevas iom da feko sur mia Facebook-paĝo!" li kriis dum li forrapidis survoje. Drake sekvis lin pli trankvile kaj ridetis al Kennedy, kiu iris iom pli rapide ol li.
  
  Profunde, li komencis iĝi pli kaj pli agitita. Li ne ŝatis ĝin. Ili estis senespere nudaj. Ĉiu nombro da potencaj fusiloj povis sekvi ilin, tenante ilin per armila forto, nur atendante ordonojn. La vento fajfis laŭte kaj batis sur la orelojn, pliigante la senton de malsekureco.
  
  Necesis ĉirkaŭ dudek minutoj por grimpi al la supro de la herba monteto. Kiam Drake atingis lin, Ben jam sidis sur la herbo.
  
  "Kie estas la piknikkorbo, Krusty?"
  
  "Mi lasis ĉi tion en via infanĉaro." Li ĉirkaŭrigardis. De ĉi tie, de alto, malfermiĝis spirbrinda vido: senfinaj verdaj montetaj kampoj, montetoj kaj riveretoj ĉie, kaj malproksime vidiĝis purpuraj montoj. Ili povis vidi la vilaĝon de Gamla Upsalla etendiĝanta al la urbolimoj de New Upsalla.
  
  Kennedy deklaris la evidentan. "Do, mi nur diros ion, kio ĝenas min jam de kelka tempo. Se ĉi tio estas la tumulo de Odino kaj la Monda Arbo estas kaŝita en ĝi - kio estus mortiga malkovro - kial neniu antaŭe trovis ĝin? Kial ni serĉu ĝin nun?"
  
  "Ĝi estas simpla". Ben ordigis siajn neregeblajn serurojn. "Neniu pensis rigardi antaŭe. Ĝis la Ŝildo estis malkovrita antaŭ monato, ĝi estis tute polva legendo. Mito. Kaj ne estis facile asocii la Lancon kun la Monda Arbo, kiu nun estas preskaŭ universale nomata Yggdrasil, kaj poste kun la mallongaj naŭ tagoj de la restado de Odino tie."
  
  Kaj-" Drake interparolis, "tiu arbo ne estus facile trovebla se ĝi ekzistus. Ili ne dezirus, ke iu maljuna bastardo falu pri ĉi tio."
  
  Nun sonoris la poŝtelefono de Drake. Li rigardis Ben kun moka seriozeco dum li eltiris lin el sia tornistro. "Jesuo. Mi komencas senti min kiel vi."
  
  "Putoj?"
  
  "Teamo de dek homoj je via dispono. Nur diru la vorton."
  
  Drake englutis sian surprizon. "Dek homoj. Ĉi tio estas granda teamo." Dek-homa SAS-teamo povus elpreni la prezidanton en sia ovala oficejo kaj ankoraŭ trovi tempon por filmi la novan muzikfilmeton de Lady Gaga antaŭ iri hejmen por teo.
  
  "Grandaj palisoj, mi aŭdis. La situacio pliiĝas je horo."
  
  "Ĉi tio estas vera?"
  
  "La registaroj neniam ŝanĝiĝas, Drake. Ili komencis malrapide, kaj poste ili provis buldozi sian vojon, sed ili timis fini. Se tio estas iu konsolo, ĝi ne estas la plej granda afero okazanta en la mondo nun."
  
  La deklaro de Wells estis intencita esti traktita kiel leono traktas zebron, kaj Drake ne seniluziigis. "Kiel kio?"
  
  "Sciencistoj de NASA ĵus konfirmis la ekziston de nova supervulkano. Kaj..." Wells efektive ŝajnis alarmita, "ĝi estas aktiva."
  
  "Kio?"
  
  "Iomete aktiva. Iomete. Sed pensu, la unua afero pri kiu vi pensas kiam vi mencias supervulkanon estas...
  
  "... la fino de la planedo," finis Drake, lia gorĝo subite seka. Hazarde, Drake nun aŭdis la frazon dufoje en tiom da tagoj. Li rigardis Ben kaj Kennedy rondiri la tumulon, piedbatante la herbon, kaj sentis profunde fiksitan timon, kian li neniam spertis.
  
  "Kie ĝi estas?" li demandis.
  
  Wells ridis. "Ne malproksime, Drake. Ne malproksime de kie ili trovis vian Ŝildon. Ĝi estas en Islando."
  
  Drake estis mordonta duan fojon kiam Ben vokis, "Trovis ion!" per alta voĉo kiu montris lian senkulpecon dum ĝi disvastiĝis ĉie.
  
  "Mi devas iri". Drake kuris al Ben, ĵetante la sorĉon kiel eble plej bone. Kennedy ankaŭ ĉirkaŭrigardis, sed la nura aĵo kiun ili povis vidi estis la vilaĝo.
  
  "Silentu, kamarado. Kion vi havas?"
  
  "Ĉi tiuj". Ben genuiĝis kaj forbrosis la malbrilan herbon, malkaŝante ŝtonslabon proksimume la grandecon de A4-folio. "Ili vicas la tutan perimetron de la tumulo, ĉiujn kelkajn futojn, en vicoj de la supro ĝis proksimume la mezo de la bazo. Devas esti centoj da ili."
  
  Drake rigardis pli detale. La surfaco de la ŝtono estis malbone difektita per la vetero, sed estis parte protektita per superkreskita herbo. Estis kelkaj markoj sur ilia surfaco.
  
  "Runikaj surskriboj, mi pensas, ke ili nomiĝas," diris Ben. " Simboloj de la vikingoj " .
  
  "Kiel diable vi scias?"
  
  Li ridetis. "Sur la aviadilo, mi kontrolis la markojn sur la ŝildo. Ili estas similaj. Nur demandu en Guglo."
  
  "Infano diras, ke estas centoj da ili," Kennedy tiris, rigardante ĉirkaŭ la kruta, herba deklivo. "Do kio? Ne helpas."
  
  "Bebo diras, ke ĝi povus funkcii," diris Ben. "Ni devas trovi runojn rilatajn al tio, kion ni serĉas. Runo reprezentanta lancon. Runo reprezentanta arbon. Kaj runo por -"
  
  "Unu," Kennedy finis.
  
  Drake havis ideon. "Mi vetas, ke ni povas uzi vidlinion. Ni ĉiuj bezonas vidi unu la alian por scii ke ĝi funkciis, ĉu ne?"
  
  "Soldata logiko," Kennedy ridis. "Sed mi pensas, ke ĝi indas provi."
  
  Drake jukis demandi ŝin pri la logiko de la policano, sed la tempo forglitis. Aliaj frakcioj antaŭeniris kaj surprize forestis, eĉ nun. Ili ĉiuj komencis skrapi la herbon de ĉiu ŝtono, bruante ĉirkaŭ la verda monteto. Komence ĝi estis sendanka tasko. Drake distingis la simbolojn, kiuj aspektis kiel ŝildoj, arbalestoj, azeno, longboato, poste lanco!
  
  "Estas unu". Lia mallaŭta voĉo atingis la du aliajn, kaj ne plu. Li sidiĝis kun sia pako kaj metis la provizojn, kiujn ili aĉetis dum la taksia veturo tra Apsalla. Torĉoj, granda torĉlampo, alumetoj, akvo, paro da tranĉiloj, kiujn li diris al Ben, estis destinitaj por purigi rubojn. Li ricevis la retrorigardon.Mi ne estas tiom naiva, sed ilia bezono estis pli urĝa ol la zorgo de Ben nun.
  
  "Arbo". Kennedy falis sur la genuojn, gratante la rokon.
  
  Ben necesis ankoraŭ dek streĉaj minutoj por trovi ion. Li paŭzis, poste ripetis siajn lastajn paŝojn. "Ĉu vi memoras, kion mi diris pri Tolkien, kiu bazis Gandalfon sur Odino?" Li frapis la ŝtonon per sia piedo. "Nu, estas Gandalfo. Li eĉ havas bastonon. Hej!"
  
  
  * * *
  
  
  Drake rigardis lin atente. Li aŭdis knaran sonon, kvazaŭ pezaj ŝutroj krake malfermus.
  
  "Ĉu vi kaŭzis ĝin per paŝado sur ŝtonon?" - Zorge demandis li.
  
  "Mi pensas jes".
  
  Ili ĉiuj rigardis unu la alian, iliaj mienoj ŝanĝiĝis de ekscito al maltrankvilo al timo, kaj tiam, kiel unu, ili paŝis antaŭen.
  
  La ŝtono de Drake iomete cedis. Li aŭdis la saman muelantan sonon. La grundo antaŭ la roko sinkis, kaj tiam la depresio kuris ĉirkaŭ la riverdigo kiel turboŝarĝita serpento.
  
  Ben vokis, "Estas io ĉi tie."
  
  Drake kaj Kennedy marŝis trans la alfundiĝintan teron al kie li staris. Li kaŭris, rigardante en fendon en la tero. "Ia tunelo."
  
  Drake svingis la torĉon. "Estas por kreski paron, homoj," li diris. "Sekvu min".
  
  
  * * *
  
  
  En la momento, kiam ili estis nevideblaj, du radikale malsamaj fortoj komencis mobiliziĝi. La germanoj, kontentaj ĝis nun kuŝi malalte en la dormema urbo Gamla Apsalla, prepariĝis kaj komencis sekvi la paŝojn de Drake.
  
  Alia taĉmento, kontingento de la elitaj trupoj de la sveda armeo - Sarskilda Skyddsgrupen aŭ SSG - daŭre observis la germanojn kaj diskutis pri la stranga komplikaĵo proponita de tri civiluloj, kiuj ĵus malsupreniris en la kavon.
  
  Ili devas esti plene intervjuitaj. Per ajna rimedo necesa.
  
  Tio estas, se ili travivis tion, kio estis okazonta.
  
  
  DEK
  
  
  
  MONDA ARBOFOSO, Svedio
  
  
  Drake klinis sin. La malhela pasejo komenciĝis kiel rampa spaco kaj nun estis malpli ol ses futojn alta. La plafono estis farita el ŝtono kaj malpuraĵo, kaj estis kovrita per grandaj, pendantaj bukloj de superkreskita herbo, kiujn ili devis fortranĉi.
  
  Kiel vadi en la ĝangalon, Drake meditis. Nur subtere.
  
  Li rimarkis, ke kelkaj el la pli fortaj vitoj jam estis dehakitaj. Ondo de angoro trakuris lin.
  
  Ili venis al areo kie la radikoj estis tiel densaj ke ili devis rampi denove. La batalo estis malfacila kaj malpura, sed Drake metis kubuton antaŭ kubuton, genuon antaŭ genuo, kaj instigis la aliajn sekvi lin. Kiam iam eĉ persvado ne helpis Ben, Drake turnis sin al ĉikanado.
  
  "Almenaŭ la temperaturo malpliiĝas," murmuris Kennedy. "Ni devas esti enprofundiĝantaj."
  
  Drake detenis sin de la respondo de la norma soldato, liaj okuloj subite kaptitaj de io rivelita en la lumo de sia torĉo.
  
  "Rigardu ĝin".
  
  Runoj ĉizitaj en la muron. Strangaj simboloj kiuj memorigis Drake pri tiuj kiuj ornamis la ŝildon de Odino. La sufokita voĉo de Ben eĥis laŭ la koridoro.
  
  "Skandinavaj runoj. Bona antaŭsigno."
  
  Drake forturnis sian lumon de ili bedaŭrinde. Se ili nur povus legi ilin. La SAS, li pensis mallonge, havus pli da rimedoj. Eble estis tempo alporti ilin ĉi tien.
  
  Pliaj kvindek futoj kaj ŝvito elverŝis de li. Li aŭdis Kennedy anheladon kaj malbeni pro portado de ŝia plej bona pantalonkostumo. Li tute ne aŭdis de Ben.
  
  "Ĉu vi fartas bone, Ben? Ĉu viaj haroj estas implikitaj ĉe la radiko?"
  
  "Ha, diablo, ha. Daŭrigu, idioto."
  
  Drake daŭre rampis tra la koto. "Unu afero, kiu maltrankviligas min," li anhelis inter spiradoj, "estas tio 'multaj kaptiloj'. La egiptoj konstruis kaptilojn, ellaboritajn, por protekti siajn trezorojn. Kial ne la norenoj?"
  
  "Mi ne povas imagi, ke vikingo tro forte pensas pri kaptilo," Kennedy reblovis.
  
  "Mi ne scias," Ben kriis laŭ la linio. "Sed la vikingoj ankaŭ havis grandajn pensulojn, sciu. Same kiel la grekoj kaj romianoj. Ne ĉiuj estis barbaroj."
  
  Kelkaj turniĝoj, kaj la koridoro komencis larĝiĝi. Pliaj dek futoj kaj la tegmento super ili malaperis. En tiu momento, ili etendis sin kaj enspiris. La torĉo de Drake lumigis la antaŭan pasejon. Kiam li direktis ĝin al Kennedy kaj Ben, li ridis.
  
  "Diable, vi du aspektas kiel vi ĵus leviĝis el la tombo!"
  
  "Kaj mi supozas, ke vi kutimis al ĉi tiu merdo?" Kennedy svingis la manon. "Estante SAS kaj ĉio tio?"
  
  Ne SAS, Drake ne povis forigi la venenigitajn vortojn. "Iam estis." Li diris kaj marŝis antaŭen pli rapide nun.
  
  Alia akra turniĝo, kaj Drake sentis venteton sur lia vizaĝo. Sento de kapturno trafis lin kiel subita ruliĝo de tondro, kaj sekundo pasis antaŭ ol li komprenis, ke li staras sur kornico kun kaverna krutaĵo malsupre.
  
  Nekredebla vidaĵo renkontis liajn okulojn.
  
  Li haltis tiel subite ke Kennedy kaj Ben trafis lin. Tiam ankaŭ ili vidis la vidaĵon.
  
  "OMFG" Ben diktis la titolon de la signaturtrako Muro de Dormo.
  
  La Monda Arbo staris antaŭ ili en sia tuta gloro. Ĝi neniam estis super la tero. La arbo estis renversita, ĝiaj fortaj radikoj leviĝis en la monton de tero super ili, firme tenataj de aĝo kaj la ĉirkaŭaj rokformacioj, ĝiaj branĉoj orbrunaj, ĝiaj folioj plurjaraj verdaj, ĝia trunko atinganta cent futojn malsupren en la profundon de giganta kavo.
  
  Ilia vojo fariĝis mallarĝa ŝtuparo ĉizita en la rokmurojn.
  
  "Kaptiloj," spiris Ben. "Ne forgesu la kaptilojn."
  
  "Al diablo kun kaptiloj," Kennedy esprimis la penson de Drake mem. "De kie diable venas la lumo?"
  
  Ben ĉirkaŭrigardis. "Ĝi estas oranĝa."
  
  "Brilaj bastonoj," Drake diris. "Kristo. Ĉi tiu loko estis preta."
  
  En liaj SAS-tagoj, ili sendis virojn por prepari areon kiel ĉi tio; teamo por taksi la danĝeron kaj neŭtraligi aŭ katalogi ĝin antaŭ reveni al bazo.
  
  "Ni ne havas multe da tempo," li diris. Lia fido al Kennedy ĵus pliiĝis. "Ni".
  
  Ili malsupreniris la eluzitajn kaj diseriĝantajn ŝtupojn, la subita guto ĉiam dekstre. Dek futojn malsupren, kaj la ŝtuparo komencis akre kliniĝi. Drake ĉesis kiam tri-futa interspaco malfermiĝis. Nenio sensacia, sed sufiĉe por pensigi lin-ĉar la malsupra breĉo fariĝis eĉ pli evidenta.
  
  "Feraĵo".
  
  Li saltis. La ŝtona ŝtuparo estis ĉirkaŭ tri futojn larĝa, facile manipulebla, terura kiam iu malĝusta paŝo signifis certan morton.
  
  Li alteriĝis ĝuste kaj turnis tuj, sentante ke Ben estos sur la rando de larmoj. "Ne maltrankviliĝu," li ignoris Kennedy kaj koncentriĝis pri sia amiko. "Fidu min, Ben. Ben. Mi kaptos vin."
  
  Li vidis fidon en la okuloj de Ben. Absoluta, infana konfido. Estis tempo por gajni ĝin denove, kaj kiam Ben saltis kaj poste ŝanceliĝis, Drake subtenis lin kun mano sur sia kubuto.
  
  Drake palpebrumis. "Facile, ĉu?"
  
  Kennedy saltis. Drake rigardis atente, ŝajnigante ne rimarki. Ŝi alteriĝis senprobleme, vidis lian zorgon kaj sulkigis la brovojn.
  
  "Ĝi estas tri futoj, Drake. Ne la Granda Kanjono."
  
  Drake palpebrumis al Ben. "Preta, kamarado?"
  
  Dudek futojn pli, kaj la sekva aperturo en la ŝtuparo estis pli larĝa, tridek futojn ĉi-foje, kaj kovrita per dika lignotabulo kiu balanciĝis dum Drake supreniris ĝin. Kennedy sekvis lin, kaj tiam la kompatinda Ben, devigita de Drake rigardi supren, rigardi antaŭen anstataŭ malsupren, studi lian celon, ne liajn piedojn. La junulo tremis kiam li atingis solidan teron, kaj Drake postulis mallongan paŭzon.
  
  Kiam ili haltis, Drake vidis, ke la Monda Arbo estas tiel larĝe etendita ĉi tie, ke ĝiaj dikaj branĉoj preskaŭ tuŝas la ŝtuparon. Ben respekte etendis manon por karesi la membron, kiu tremis pro lia tuŝo.
  
  "Ĉi tio... ĉi tio estas mirinda," li spiris.
  
  Kennedy uzis ĉi tiun tempon por stiligi ŝian hararon kaj studi la enirejon super ĝi. "Ĝis nun ĉio estas pura," ŝi diris. "Mi devas diri, ke en ĝia nuna formo, certe ne la germanoj preparis ĉi tiun lokon. Ili prirabus ĝin kaj bruligus ĝin ĝis la grundo per flamĵetiloj."
  
  Kelkaj pliaj paŭzoj kaj ili estis malsupren kvindek futojn, preskaŭ duonvoje. Drake finfine permesis al si pensi ke la antikvaj vikingoj ne estis la egalaj de la egiptoj finfine, kaj interspacoj estis la plej bonaj kiujn ili povis fari kiam li paŝis sur ŝtonŝtuparon kiu estis fakte kompleksa sekcio de kanabo, ŝnuro kaj pigmento. . Li falis, vidis la senfinan falon, kaj kaptis sin per la pintoj de la fingroj.
  
  Kennedy tiris lin supren. "Azeno balanciĝanta en la vento, SAS-ulo?"
  
  Li grimpis reen al solida tero kaj etendis siajn kontuzitajn fingrojn. "Dankon".
  
  Ili moviĝis pli singarde, nun pli ol duonvoje. Preter la malplena spaco dekstre, masiva arbo staris por ĉiam, netuŝita de vento kaj sunlumo, forgesita mirindaĵo de la pasinteco.
  
  Ili transdonis pli kaj pli da vikingaj simboloj. Ben divenis strange. "Ĝi estas kiel la origina grafitiomuro," li diris. "Homoj simple fortranĉis siajn nomojn kaj lasis mesaĝojn - fruaj versioj de 'Johano estis ĉi tie!'
  
  "Eble la kreintoj de la kaverno," diris Kennedy.
  
  Drake provis fari alian paŝon, alkroĉiĝante al la malvarma ŝtonmuro, kaj profunda muelanta muĝado eĥis tra la kaverno. Rivero da derompaĵoj falis malsupren de supre.
  
  "Kuri!" Drake kriis. "Nun!"
  
  Ili rapidis laŭ la ŝtuparo, ignorante la aliajn kaptilojn. Giganta roko falis de supre kun forta kraŝo, frakasante pli malnovajn ŝtonojn kiam ĝi falis malsupren. Drake kovris la korpon de Ben per sia propra dum la roko frakasis tra la ŝtuparo sur kiu ili staris, kunportante ĉirkaŭ dudek futojn da altvaloraj ŝtupoj.
  
  Kennedy forskuis la ŝtonpecojn de ŝia ŝultro kaj rigardis Drake kun seka rideto. "Dankon".
  
  "He, mi sciis, ke la virino, kiu savis la azenon de la SAS-ulo, povus preterpasi simplan ŝtonegon. "
  
  "Amuza, ulo. Tiel amuza."
  
  Sed ĝi ankoraŭ ne estis finita. Estis akra sonorado, kaj la maldika sed forta ŝnuro klakis sur la ŝtupo apartiganta Ben kaj Kennedy.
  
  "Phu!" Kennedy kriis. Peco da ŝnuro estis eltirita kun tia forto, ke ĝi facile povis apartigi ŝian maleolon de la resto de ŝia korpo.
  
  Alia klako du ŝtupojn malsupren. Drake dancis surloke. "Feko!"
  
  Alia muĝado de supre signifis la sekvan falon de la ŝtono.
  
  "Ĝi estas ripetiĝanta kaptilo," Ben diris al ili. "La sama afero daŭre okazas denove kaj denove. Ni devas atingi ĉi tiun sekcion."
  
  Drake ne povis diri, kiuj paŝoj estas konfuzaj kaj kiuj ne, do li fidis bonŝancon kaj rapidecon. Ili kuris kapantaŭen malsupren ĉirkaŭ tridek ŝtupojn, penante kiel eble plej longe resti en la aero. La muroj de la ŝtuparo diseriĝis dum ili transiris la antikvan padon en la profundon de la roka kaverno.
  
  La sono de derompaĵoj falantaj al la fundo komencis plifortiĝi.
  
  Ilia flugo estis sekvita per krakado de rigida ŝnuro.
  
  Drake paŝis sur alian falsan ŝtuparon, sed lia impeto portis lin tra mallonga malpleno. Kennedy saltis super lin, gracia kiel gazelo en plena flugo, sed Ben falis malantaŭ ŝi, nun glitante en la abismon.
  
  "Grumoj!" Drake kriegis, tiam falis reen en la malplenon, iĝante la grundo. Malpeziĝo lavis la streĉiĝon de lia cerbo kiam Kennedy remetis siajn piedojn en la loko. Li sentis, ke Ben batis lian korpon kaj poste fali sur lian bruston. Drake enkanaligis la impeton de la ulo per siaj manoj, tiam aldone puŝis lin al solida grundo.
  
  Sidiĝu rapide, kun kraketo.
  
  "Marŝadi!"
  
  La aero estis plenigita de ŝtonpecoj. Unu resaltis de la kapo de Kennedy, lasante tranĉon kaj fontanon de sango. Alia trafis Drake en la maleolo. La agonio igis lin kunpremi la dentojn kaj spronis lin kuri pli rapide.
  
  Kugloj trapikis la muron super iliaj kapoj. Drake kaŭris kaj ĵetis paseman rigardon al la enirejo.
  
  Mi vidis konatan forton kunvenis tie. germanoj.
  
  Nun ili kuris plenrapide, preter malzorgemo. Drake bezonis altvalorajn sekundojn por salti reen al la malantaŭo. Dum alia pavo da kugloj trafis la ŝtonon proksime de lia kapo, li kliniĝis antaŭen, resaltis de la ŝtupoj, faris plenan cirklon kun la brakoj kunmetitaj, kaj rektiĝis ĝis sia plena alteco sen perdi uncon da impeto.
  
  Ha, la bonaj malnovaj tempoj revenis.
  
  Pli da kugloj. Tiam la aliaj kolapsis antaŭ li. Teruro faris truon en lia koro ĝis li komprenis ke ili simple atingis la fundon de la kaverno dum la kurado kaj, nepreparite, kraŝis rekte en la teron.
  
  Drake malrapidiĝis. La fundo de la kaverno estis dika malordo de ŝtono, polvo, kaj lignaj derompaĵoj. Kiam ili ribelis, Kennedy kaj Ben estis vidindaĵo. Ne nur ili estas kovritaj de malpuraĵo, sed nun kovritaj de kukigita polvo kaj folia ŝimo.
  
  "Ha, por mia fidinda fotilo," li ekkantis. "Jaroj da ĉantaĝo staras antaŭ mi."
  
  Drake prenis la brilan bastonon kaj brakumis la kurbon de la kaverno, kiu forkuris de la armitaj viroj. Necesis kvin minutoj por atingi la eksterajn randojn de la arbo. Ili estis konstante en la ombro de lia impona senmoveco.
  
  Drake frapetis Ben sur la ŝultron. "Pli bone ol iu ajn vendreda nokta sesio, ĉu, amiko?"
  
  Kennedy rigardis la junan ulon per novaj okuloj. "Ĉu vi havas adorantojn? Ĉu via grupo havas adorantojn? Ni havos ĉi tiun konversacion tre baldaŭ, frato. Fidu je ĝi".
  
  "Nur du-" Ben komencis balbuti dum ili rondiris parton de la lasta angulo, poste eksilentis pro ŝoko.
  
  Ili ĉiuj haltis.
  
  Antikvaj sonĝoj de miro aperis antaŭ ili, senvortigante ilin, preskaŭ elfermante ilian cerbon dum ĉirkaŭ duonminuto.
  
  "Nun ĉi tio estas... ĉi tio estas..."
  
  "Mirige," spiris Drake.
  
  Vico de la plej grandaj vikingaj longboatoj, kiujn ili iam povis imagi, defluis de ili unuope, starante dorso kontraŭ dorso, kvazaŭ blokitaj en arkaika trafikŝtopiĝo. Iliaj flankoj estis ornamitaj per arĝento kaj oro, la veloj estis ornamitaj per silko kaj altvaloraj ŝtonoj.
  
  "Malaltaj boatoj," Kennedy diris obtuze.
  
  Marŝipoj.Ben ankoraŭ havis la spriton por korekti ŝin. "Diablo, ĉi tiuj aferoj estis konsiderataj la plej grandaj trezoroj de sia tempo. Devas esti... kio? Ĉu estas dudek ĉi tie?
  
  "Sufiĉe mojosa," diris Drake. "Sed ĉi tiu estas la Lanco, por kiu ni venis. Ĉu iuj ideoj?"
  
  Nun Ben rigardis la Mondan Arbon. "Dio, infanoj. Ĉu vi povas imagi? Unu pendis de tiu arbo. Fiku Unu."
  
  "Do vi nun kredas je Dioj, hmm? Ĉu ŝatanto? Kennedy klinis sin flanken al Ben iom spite, igante lin ruĝiĝi.
  
  Drake grimpis sur mallarĝan kornicon kiu etendis la tutan longon de la vosto de la longŝipo. La ŝtono ŝajnis forta. Li kaptis la lignan randon kaj klinis sin. "Ĉi tiuj aferoj estas plenigitaj de rabaĵo. Estas sekure diri, ke neniu iam estis ĉi tie antaŭ hodiaŭ."
  
  Li denove studis la vicon de ŝipoj. Ekspozicio de neimagebla riĉeco, sed kie estis la vera trezoro? Fine? Fino de la ĉielarko? La muroj de la kaverno estis ornamitaj per antikvaj desegnaĵoj. Li vidis la bildon de Odino pendanta sur la Monda Arbo, kaj virinon genuantan antaŭ li.
  
  "Pri kio oni parolas ĉi tie?" Li mansignis al Ben al li. "Venu, rapidu. Tiuj malkuraĝuloj ne ŝtopas kolbasojn en la gorĝon tie supre. Ni moviĝu."
  
  Li montris al kruda buklo de teksto sub la figuro de peteganta virino. Ben balancis la kapon. "Sed teknologio trovos manieron. Li klakis sur sia fidinda I-telefono, kiu feliĉe havis neniun signalon ĉi tie malsupre.
  
  Drake kaptis la momenton por turni kontraŭ Kennedy. "Mia sola ideo estas sekvi ĉi tiujn longboatojn," li diris. "Ĉu ĝi konvenas al vi?"
  
  "Kiel diris la futbalisto, mi estas en la ludo, infanoj. Montru la vojon."
  
  Li antaŭeniris, ekkomprenante ke se tiu bonega tunelo atingos sakstraton, ili estus kaptitaj. La germanoj forte tenus je la vosto, kaj ne ripozus sur siaj laŭroj. Drake dividis tiun penson en partojn, temigante kornicon kiu estis ĉizita en la rokon. De tempo al tempo ili trafis alian brilan bastonon. Drake havis ilin alivestitaj aŭ translokigitaj por krei pli malhelan scenaron en preparo por la venonta batalo. Li senĉese serĉis inter la longŝipoj kaj fine distingis mallarĝan padon serpentumadanta inter ili.
  
  Plano b.
  
  Du, kvar, kaj poste dek longŝipoj preterpasis. La kruroj de Drake komencis dolori pro la peno, per kiu li negocis la mallarĝan vojon.
  
  La malforta bruo de falanta ŝtonego kaj poste pli laŭta kriego eĥis tra la giganta kaverno, kies signifo estis evidenta. Sen sono, ili eĉ pli diligente kliniĝis al sia tasko.
  
  Drake finfine venis al la fino de la vico. Li nombris dudek tri ŝipojn, ĉiu sendifekta kaj ŝarĝita per rabaĵo. Kiam ili alproksimiĝis al la malantaŭo de la tunelo, mallumo komencis profundiĝi.
  
  "Mi ne pensas, ke ili iam alvenis tiom malproksimen," komentis Kennedy.
  
  Drake traserĉis grandan lanternon. "Riska," li diris. "Sed ni bezonas scii."
  
  Li ŝaltis ĝin kaj movis la trabon de flanko al flanko. La pasejo akre mallarĝiĝis ĝis ĝi estis nura arĉpordego antaŭe.
  
  Kaj malantaŭ la arko estis ununura ŝtuparo.
  
  Ben subite subpremis krion, poste en teatra flustro: "Ili estas sur la kornico!"
  
  Tio estis.Drake ekagis. "Ni disiĝis," li diris. "Mi iros al la ŝtuparo. Vi du iru tien malsupren al la ŝipoj kaj reiru la vojon, kiel ni venis."
  
  Kennedy komencis protesti, sed Drake balancis la kapon. "Ne. Faru tion. Ben bezonas protekton, mi ne. Kaj ni bezonas la Lancon."
  
  "Kaj kiam ni atingos la finon de la ŝipoj?"
  
  "Ĝis tiam mi revenos."
  
  Drake retrosaltis sen alia vorto, saltante de la kornico kaj direktante sin al la malantaŭa ŝtuparo. Li rigardis malantaŭen unufoje kaj vidis ombrojn alproksimiĝi super la kornico. Ben sekvis Kennedy laŭ la rubo-disŝutita deklivo ĝis la bazo de la lasta vikingŝipo. Drake proponis preĝon de espero kaj kuris kiel eble plej rapide supren laŭ la ŝtuparo, transsaltante du ŝtupojn samtempe.
  
  Venu." Li grimpis ĝis liaj bovidoj doloris kaj liaj pulmoj ekbrulis. Sed poste li elpaŝis sur larĝan platformon. Malantaŭ ili fluis larĝa rivereto kun furioza fluo, kaj pli malantaŭe leviĝis altaro el krude hakita ŝtono, preskaŭ kiel arkaika kradrostaro.
  
  Sed kio kaptis la atenton de Drake estis masiva simbolo gravurita sur la muro malantaŭ la altaro. Tri trianguloj interkovrantaj unu la alian. Iu mineralo ene de la ĉizado kaptis la artefaritan lumon kaj brilis kiel zekinoj sur nigra robo.
  
  Ne estas tempo por perdi. Li vadeis la rivereton, anhelante por aero, kiam la glacia akvo altiĝis ĝis liaj femuroj. Kiam li alproksimiĝis al la altaro, li vidis objekton kuŝantan sur ĝia surfaco. Mallonga, pinta artefakto, nek surpriza nek impona. Vere sekulara...
  
  ... la lanco de Odino.
  
  Objekto, kiu trapikis la flankon de Dio.
  
  Ondo de ekscito kaj antaŭsento trairis lin. Ĉi tio estis la okazaĵo, kiu faris ĉion reala. Ĝis nun, ĝi estis amaso da spekulado, nur saĝa spekulado. Sed preter tiu momento, ĝi estis timige reala.
  
  Terure reala. Ili staris antaŭ la retronombrado ĝis la fino de la mondo.
  
  
  DEKUNUA
  
  
  
  MONDA ARBOFOSO, Svedio
  
  
  Drake ne staris dum ceremonio. Li kaptis la Lancon kaj reiris la vojon, kiun li venis. Tra la glacia rivereto, malsupren la diseriĝanta ŝtuparo. Li estingis sian poŝlampon duonvoje kaj malrapidiĝis dum peĉa mallumo envolvis lin.
  
  Malfortaj lumradioj lumigis la enirejon malsupre.
  
  Li plu marŝis. Ĝi ankoraŭ ne estis finita. Li lernis antaŭ longe, ke pli ofte, viro kiu pensis tro longe en batalo neniam revenis hejmen.
  
  Li haltis survoje sur la lasta ŝtupo, poste ŝteliris en la pli profundan mallumon de la pasejo. La germanoj jam estis proksime, preskaŭ ĉe la fino de la kornico, sed iliaj poŝlampoj en tia distanco elstarigus ĝin nur kiel alian ombron. Li transsaltis la koridoron, premis sin al la muro kaj direktis sin al la deklivo, kiu kondukis al la bazo de la vikingaj ŝipoj.
  
  Vira voĉo bojis: "Rigardu ĉi tion! Atentu, Stevie Wonder!" La voĉo surprizis lin, kun profunda akcento de la Amerika Sudo.
  
  Diable.La aglookula bastardo vidis lin-aŭ almenaŭ moviĝantan ombron-ion, kion li opiniis ne ebla en ĉi tiu mallumo. Li kuris pli rapide. Pafo eksonis, trafante ŝtonon proksime de kie li ĵus estis.
  
  Super la kornico klinis malhela figuro, verŝajne usonano. "Estas pado tie malsupre inter la ŝipoj. Movu viajn dikojn antaŭ ol mi ŝtopu ilin laŭ viaj maldiligentaj gorĝoj."
  
  Crap. La jankioj vidis la kaŝitan vojon.
  
  Severo, aroganta, malhumila. Unu el la germanoj diris: "Fiku vin, Milo," kaj poste jelpetis kiam li estis malĝentile trenita laŭ la deklivo.
  
  Drake dankis sian bonŝancan stelon. Post sekundo ĝi estis sur la viro, frakasante liajn voĉkordojn kaj tordante lian kolon kun aŭdebla krakado antaŭ ol iu alia povis sekvi lin.
  
  Drake levis la pistolon de la germano - Heckler kaj Koch MG4 - kaj pafis plurajn pafojn. La kapo de unu persono eksplodis.
  
  Ho jes, li pensis. Ankoraŭ pli bone pafi per pistolo ol per fotilo.
  
  "Kanadanoj!" sekvis samtempa serio de sibladoj.
  
  Drake ridetis pro la furioza flustro. Lasu ilin pensi tiel.
  
  Ne plu ĝuante, li kuris laŭ la pado tiel rapide kiel li kuraĝis. Ben kaj Kennedy estis antaŭen kaj bezonis lian protekton. Li ĵuris, ke li forigu ilin vivaj de ĉi tie, kaj li ne malsukcesos ilin.
  
  Malantaŭ li, la germanoj zorge malsupreniris la deklivon. Li pafis kelkajn pafojn por okupi ilin kaj komencis kalkuli la ŝipojn.
  
  Kvar, ses, dek unu.
  
  La vojo fariĝis nefidinda, sed finfine ebeniĝis. Foje ĝi maldensiĝis tiom multe, ke iu ajn pli ol dek kvin ŝtonoj verŝajne rompus ripon premantan inter la ŝtipoj, sed ĝi denove larĝiĝis dum li kalkulis la deksesan ŝipon.
  
  Super li turis vazoj, antikvaj, timigaj, odorantaj je malnova ŝelo kaj milduo. Pasema movo kaptis lian atenton, kaj li rigardis maldekstren por vidi figuron, kiu povus esti nur ĉi tiu novulo Milo, kiu kuras reen supren laŭ mallarĝa kornico, kiun la plej multaj homoj apenaŭ povis trapasi. Drake eĉ ne havis tempon por pafi, la usonano moviĝis tiel rapide.
  
  Damnu ĝin! Kial li devis esti tiel bona? La sola persono kiun Drake konis - krom li mem - kiu povis plenumi tian heroaĵon estis Alicia Miles.
  
  Mi trovis min en la mezo de venonta gladiatora konkurso ĉi tie...
  
  Li saltis antaŭen, preter la ŝipoj nun, uzante sian impeton por salti de paŝo al paŝo, preskaux libere ĵetante de hazardaj tumuloj al profundaj fendetoj kaj saltante laŭ angulo de sablaj muroj. Eĉ uzante la flekseblajn ŝtipojn de la ŝipoj por akiri impeton inter saltoj.
  
  "Atendu!"
  
  Senkorpa voĉo venis de ie antaŭe. Li paŭzis, kiam li vidis la neklaran figuron de Kennedy, trankviligita aŭdi tiun usonan akĉenton. "Sekvu min," li vokis, sciante, ke li ne povas lasi Milon preterpasi lin al la fino de la koridoro. Ili povus esti premitaj dum horoj.
  
  Li preterpasis la lastan ŝipon kapantaŭe, Ben kaj Kennedy falis malantaŭ li, ĝuste kiam Milo saltis de la kornico kaj detranĉis la fronton de la sama ŝipo. Drake ĉirkaŭvolvis siajn brakojn ĉirkaŭ sia talio, certigante ke li alteriĝis peze sur sian sternumon.
  
  Li pasigis sekundon ĵetante la pafilon al Kennedy.
  
  Kun la pafilo ankoraŭ en la aero, Milo tranĉis per la tondilo kaj liberigis sin, ruliĝante sur siajn manojn kaj abrupte alfrontante lin.
  
  Li grumblis, "Matt Drake, la sola. Atendas ĉi tion, kamarado."
  
  Li batis per kubutoj kaj pugnoj. Drake ricevis plurajn batojn al siaj brakoj, svingante dum li retiriĝis. Ĉi tiu ulo konis lin, sed kiu diable li estis? Ĉu malnova senvizaĝa malamiko? Ĉu fantomombro de la malluma pasinteco de la SAS? Milo estis proksima kaj feliĉa resti tie. El la okulangulo, Drake rimarkis la tranĉilon sur la zono de la usonano, nur atendante esti distrita.
  
  Li ricevis brutalan piedbaton al sia propra piedpiedo.
  
  Malantaŭ li li aŭdis la unuajn mallertajn movojn de la antaŭenirantaj germanaj trupoj. Ili estis nur kelkaj ŝipoj reen.
  
  Ben kaj Kennedy rigardis mirigite. Kennedy levis sian maŝinpafilon.
  
  Drake ŝajnigis unu manieron, tiam turniĝis alidirekten, evitante la brutalan piedbaton de Milo al la gambo. Kennedy ekpafis, levante la malpuraĵon colojn de la gambo de Milo.
  
  Drake ridetis kaj foriris, ŝajnigante karesi hundon. "Restu," li diris moke. "Tio estas bona knabo."
  
  Kennedy lanĉis alian avertan pafon. Drake turnis sin kaj kuris preter ili, kaptis la brakon de Ben kaj tiris dum la junulo aŭtomate turnis sin al la disfalanta ŝtuparo.
  
  "Ne!" Drake kriis. "Ili elkondukos nin unu post la alia."
  
  Ben aspektis konsternita. "Kie alie?"
  
  Drake levis la ŝultrojn senarmige. "Kion vi pensis?"
  
  Li direktis sin rekte al la Monda Arbo.
  
  
  DEK DU
  
  
  
  MONDA ARBO, Svedio
  
  
  Kaj ili leviĝis. Drake vetis ke la Monda Arbo estis tiel malnova kaj forta ke ĝiaj branĉoj devis esti multaj kaj fortaj. Unufoje vi akceptis ke vi grimpas arbon kiu estis laŭvorte renversita, fiziko apenaŭ gravis.
  
  "Ĝuste kiel esti knabo denove," Drake instigis Ben plu, instigante lin pli rapide sen kaŭzi panikon. "Ĝi ne devus esti problemo por vi, Blakey. Ĉu vi estas en ordo, Kennedy?"
  
  La novjorkanino grimpis la lasta, tenante sian pistolon sub si. Feliĉe, la vasta simetrio de la branĉoj kaj folioj de la Monda Arbo kaŝis ilian progreson.
  
  "Mi kutimis grimpi kelkajn tigojn en mia tempo," ŝi diris senĝene.
  
  Ben ridis. Bona signo. Drake silente dankis Kennedy, komencante senti eĉ pli bone, ke ŝi estas tie.
  
  Damne, li pensis. Li preskaŭ aldonis: en ĉi tiu misio.Ni revenos al la malnova dialekto post malpli ol unu semajno.
  
  Drake grimpis de branĉo al branĉo, pli kaj pli alten, sidante aŭ starante ĉe unu branĉo dum atingado de la sekva. Progreso estis rapida, kio signifis ke ilia supra korpoforto daŭris pli longe ol atendite. Tamen, proksimume duonvoje, Drake rimarkis ke Ben iĝis pli malforta.
  
  "Tweeny laciĝas?" li demandis, kaj vidis tujan duobligon de peno. De tempo al tempo Kennedy pafis kuglon tra la branĉoj. Dufoje ili povis vidi la ŝtonan ŝtuparon leviĝi apud ili, sed ili vidis neniun signon de siaj persekutantoj.
  
  Voĉoj eĥas tra ili. "La anglo estas Matt Drake." La eks-soldato de SAS iam aŭdis voĉon distordita de dika germana akĉento, kiun lia sesa senco diris al li, ke devis aparteni al viro en blanko. La viro, kiun li vidis dufoje, jam akceptas la ŝtelitajn artefaktojn.
  
  Alian fojon li aŭdis, "SRT estas forigita." La tirtiro estis tiu de Milo, rivelante lian pasintecon, rivelante dividadon kiun ili konservis sekreta eĉ ene de la SAS. Kiu en la nomo de ĉio sankta estis ĉi tiu ulo?
  
  La pafoj disfendis la pezajn branĉojn. Drake paŭzis por alĝustigi la dorsosakon kun la moviĝanta trezoro interne, poste rimarkis larĝan branĉon, kiun li celis. Tiu, kiu atingis preskaŭ la lokon sur la ŝtuparo, kie ili pli frue ripozis.
  
  "Tie," li montris al Ben. "Selu la branĉon kaj movu... rapide!"
  
  Ili estus nudaj dum proksimume du minutoj. Minus la tempo de surprizo kaj reago, kiu ankoraŭ lasis pli ol minuton de ekstrema danĝero.
  
  Ben estis la unua se temas pri forlasi kovron, Drake kaj Kennedy sekundon poste, ĉiuj saltetante kaj kaŭrante la branĉon direkte al la ŝtuparo. Kiam ili estis ekviditaj, Kennedy aĉetis al ili altvalorajn sekundojn pafante eksplodon de plumbo, krevigante truojn en almenaŭ unu malfeliĉa tomborabatakanto.
  
  Kaj nun ili vidis, ke Milo ja sendis la ordonon kuri supren laŭ la ŝtuparo. Kvin viroj. Kaj la teamo estis rapida. Ili atingos la finon de la branĉo antaŭ Ben!
  
  Feĉo! Ili ne havis eĉ unu ŝancon.
  
  Ankaŭ Ben vidis ĝin kaj tremis. Drake kriis en sian orelon, "Neniam rezignu! Neniam!"
  
  Kennedy denove premis la ellasilon. Du viroj falis: unu flugis en la kavon, la alia kaptis lian flankon kaj kriegis. Ŝi denove premis ĝin, kaj tiam Drake aŭdis, ke la revuo finiĝas.
  
  La du germanoj restis, sed nun staris antaŭ ili, la armiloj pretaj. Drake faris severan vizaĝon. Ili perdis la vetkuron.
  
  "Pafu ilin!" La voĉo de Milo eĥis. "Ni serĉos la pecetojn ĉi tie malsupre."
  
  "Nein!" La forta germana akĉento sonis denove. "Der Spear! Der Spear!"
  
  La bareloj de la pistoloj ne ekmoviĝis. Unu el la germanoj mokis: "Rampu, kolombetoj. Venu ĉi tien."
  
  Ben moviĝis malrapide. Drake povis vidi liajn ŝultrojn tremi. "Fidu min," li flustris en la orelon de sia amiko kaj streĉis ĉiun muskolon. Li saltis tuj kiam Ben atingis la finon de la branĉo, lia nura ludo estis ataki kaj uzi sian kapablon.
  
  "Mi ankoraŭ havas la tranĉilon," murmuris Kennedy.
  
  Drake kapjesis.
  
  Ben atingis la finon de la branĉo. La germanoj kviete atendis.
  
  Drake komencis leviĝi.
  
  Tiam, kvazaŭ en nebulo, la germanoj forflugis flanken, kvazaŭ ilin trafis torpedo. Iliaj korpoj, disŝiritaj kaj sangigitaj, forpuŝis la muron kaj, malsekaj, ruliĝis malsupren en la kavon kiel vagono.
  
  Kelkajn metrojn super la branĉo, kie la ŝtuparo kurbiĝis, staris grandega grupo da viroj kun pezaj armiloj. Unu el ili tenis ankoraŭ fumantan sturmpafilon AK-5.
  
  "Svedo," Drake rekonis la armilojn kutime uzatajn de la sveda militistaro.
  
  Pli laŭte, li diris, "Diable ĝustatempe."
  
  
  DEKTRI
  
  
  
  MILITA BAZO, Svedio
  
  
  La ĉambro en kiu ili estis, dekdu-post-dekdua spartana ĉambro kun tablo kaj glaciranda fenestro, prenis Drake reen plurajn jarojn.
  
  "Malstreĉiĝi," li frapetis la blankigitajn finfingrojn de Ben. "Ĉi tiu loko estas norma armea bunkro. Mi vidis pli malbonajn hotelĉambrojn, kamarado, fidu min."
  
  "Mi estis en pli malbonaj apartamentoj." Kennedy ŝajnis trankvila, policano trejnanta sur la tasko.
  
  "La ostojn de la alia ulo?" Drake levis brovon.
  
  "Certe. Kial?"
  
  "Ho, nenio." Drake kalkulis ĝis dek sur siaj fingroj, poste rigardis malsupren kvazaŭ li tuj komencos uzi la piedfingrojn.
  
  Ben sukcesis malfortan rideton.
  
  "Rigardu, Ben, mi konfesas, ke komence ne estis facila, sed vi vidis tiun svedan ulon voki. Ni fartas bone. Ĉiukaze, ni bezonas iomete babili. Ni estas elĉerpitaj."
  
  La pordo malfermiĝis kaj ilia mastro, bone konstruita svedo kun blonda hararo kaj najlomalmola rigardo kiu blankigus eĉ Shrekon, ŝancelis trans la betonan plankon. Kiam ili estis kaptitaj kaj Drake singarde klarigis kiuj ili estis kaj kion ili faris, la viro prezentis sin kiel Thorsten Dahl kaj tiam moviĝis al la malproksima flanko de sia helikoptero por fari kelkajn vokojn.
  
  "Matt Drake," li diris. "Kennedy Moore. Kaj Ben Blake. La sveda registaro ne havas reklamojn kontraŭ vi..."
  
  Drake maltrankviliĝis pro la akcento, kiu tute ne estis sveda. "Ĉu vi iras al unu el tiuj brilaj azenlernejoj, Dal? Eton aŭ io simila?"
  
  - Brila azeno?
  
  "Lernejoj kiuj promocias siajn oficirojn per genealogio, mono kaj edukado. Samtempe, vi iris al la kapabloj, lerteco kaj entuziasmo.
  
  "Mi supozas." La tono de Dahl estis ebena.
  
  "Bonege. Nu... se tio estas ĉio..."
  
  Dahl levis manon dum Ben donis al Drake ofentan rigardon. "Ĉesu esti la propeka kapro, Matt. Nur ĉar vi estas kruda kamparano de Yorkshire, tio ne signifas, ke ĉiuj aliaj estas reĝaj idoj, ĉu?"
  
  Drake ŝokite rigardis sian luanton. Kennedy faris "faligi ĝin" moviĝon. Tiam venis al li en la kapon, ke Ben trovis ion en ĉi tiu misio, kio vere hokis lin, kaj li volis pli.
  
  Dahl diris: "Mi aprezus la interŝanĝon de scio, amikoj. Mi vere farus."
  
  Drake estis ĉio por kundivido, sed kiel oni diras, scio estas potenco kaj li provis eltrovi manieron akiri la subtenon de la sveda registaro ĉi tie.
  
  Ben jam prepariĝis por sia rakonto pri la Naŭ Pecoj de Odino kaj la Tombo de la Dioj kiam Drake interrompis lin.
  
  "Rigardu," li diris. "Mi kaj ĉi tiu ulo, kaj nun eble gronko, ok-colaj titoloj en iu mortigolisto..."
  
  "Mi ne estas gronko, vi angla pugulo." Kennedy duone ekstaris.
  
  "Mi estas impresita, ke vi konas tiun vorton." Drake mallevis la okulojn. "Pardonu. Ĉi tio estas ĵargono. Ĝi neniam forlasas vin." Li rememoris la disajn vortojn de Alison: vi ĉiam estos SAS.
  
  Li studis siajn manojn, ankoraŭ cikatrajn pro batalo kontraŭ Milo kaj grimpado de la Monda Arbo, kaj pensis pri siaj rapidaj kaj certaj reagoj dum la pasintaj tagoj.
  
  Kiel prava ŝi estis.
  
  "Kio estas gronko?" Ben surpriziĝis.
  
  Dahl sidiĝis sur malmola metala seĝo kaj piedpremis siajn pezajn botojn sur la tablo. "Virino kiu ... uh ... 'ĝuas la kompanion de la militistaro'. li respondis diplomatie.
  
  "Mia propra priskribo estus iom pli kruda," Drake ĵetis rigardon al Ben, poste diris, "Murdlisto. La germanoj volas nian morton pro krimoj ne faritaj. Kiel vi povas helpi, Dahl?"
  
  La svedo ne respondis dum kelka tempo, nur fiksrigardante tra la glacia fenestro al la neĝkovrita pejzaĝo kaj pretere, al la diseriĝantaj rokoj, kiuj staris sole kontraŭ la fono de la furioza oceano.
  
  Kennedy diris, "Dal, mi estas policano. Mi ne konis ĉi tiujn du ĝis antaŭ kelkaj tagoj, sed ili havas bonajn korojn. Fidu ilin."
  
  Dahl kapjesis. "Via reputacio antaŭas vin, Drake. Bona kaj malbona en ĝi. Ni helpos vin, sed unue-" li kapjesis al Ben. "Daŭrigu".
  
  Ben daŭrigis kvazaŭ li neniam estus interrompita. Drake ŝtelis rigardon al Kennedy kaj vidis ŝian rideton. Li forrigardis, ŝokita pro du kialoj. Unue, la referenco de Dahl al lia reputacio, kaj due, la sincera aprobo de Kennedy.
  
  Ben finis. Dahl diris: "La germanoj estas nova organizo en ĉio ĉi, kiu ne altiris nian atenton ĝis tiu okazaĵo en Jorko."
  
  "Nova?" Drake diris. "Ili estas bona. Kaj tre bone organizita; regata de timo kaj fera disciplino. Kaj ili havas atuton en la persono de ulo nomita Milo - usonaj specialaj fortoj, ŝajne. Kontrolu la titolon."
  
  "Ni faros. La bona novaĵo estas, ke ni ja havas informojn pri kanadanoj."
  
  "Ĉu vi rigardas?"
  
  "Jes, sed parta, nesperta kaj soleca," Dahl ŝtelis rigardon al Kennedy. "La rilato de la sveda registaro kun via nova Obama reĝimo ne estas tio, kion mi nomus unuaklasa. "
  
  "Pardonu tion," Kennedy falsis rideton, poste defie ĉirkaŭrigardis. "Aŭskultu, ulo, se ni estos ĉi tie dum iom da tempo, ĉu vi pensas, ke ni povus manĝi manĝi?"
  
  "Jam estas preparita de nia subkuiristo," Dahl falsis rideton responde. "Sed serioze, baldaŭ estos hamburgeroj kaj fritoj."
  
  Drake saliviĝis. Li ne povis memori la lastan fojon kiam li manĝis.
  
  "Mi diros al vi, kion mi povas. Kanadanoj komencis vivon kiel sekreta sekto dediĉita al la vikingo Eriko la Ruĝa. Ne ridu, ĉi tiuj aferoj ja ekzistas. Ĉi tiuj homoj per cosplay prezentas eventojn, batalojn kaj eĉ marvojaĝojn regule."
  
  "Ne estas vera damaĝo en tio," Ben sonis iomete defenda. Drake konservis ĉi tiun mirindan nuketon por poste.
  
  "Tute ne, sinjoro Blake. Kospigado estas ofta, uzata de multaj homoj ĉe kongresoj tra la mondo, kaj fariĝis pli ofta tra la jaroj. Sed la vera damaĝo komenciĝas kiam miliardulo komercisto fariĝas la nuntempa gvidanto de ĉi tiu sekto kaj tiam ĵetas milionojn da dolaroj en la ringon."
  
  "Tia senzorga amuzo fariĝas-"
  
  "Obsedo". Dahl finis kiam la pordo malfermiĝis. Drake ĝemis dum la norma hamburgero kaj fritoj estis metitaj antaŭ li. La odoro de cepoj estis dia al lia malsata stomako.
  
  Dahl daŭrigis dum ili manĝis: "Kanada komercisto nomata Colby Taylor dediĉis sian vivon al la fama vikingo Eric la Ruĝa, kiu, kiel vi certas, ke vi scias, alteriĝis en Kanado baldaŭ post la malkovro de Gronlando. El ĉi tiu esplorado naskiĝis mania fascino pri la norena mitologio. Esploroj, elfosadoj, malkovroj. Senfinaj serĉoj. Ĉi tiu viro akiris sian propran bibliotekon kaj provis aĉeti ĉiujn ekzistantajn skandinavajn tekstojn."
  
  "Freneza laboro," diris Kennedy.
  
  "Konsentu. Sed la "frenezulo", kiu financas siajn proprajn "sekurecajn fortojn" - legu ĝin kiel armeon. Kaj ĝi restas sufiĉe fermita por resti ekster la vido de plej multaj homoj. Lia nomo aperis denove kaj denove tra la jaroj lige kun la Naŭ Fragmentoj de Odino, do nature sveda inteligenteco ĉiam markis lin kiel "Persono de Intereso".
  
  "Li ŝtelis la Ĉevalon," diris Drake. "Vi scias tion, ĉu ne?"
  
  La larĝe malfermitaj okuloj de Dahl atestis, ke li ne faris tion. "Nun ni scias."
  
  "Ĉu vi ne povas arestigi lin?" Kennedy demandis. "Ĉu suspekto pri ŝtelo aŭ io simila?"
  
  "Imagu lin kiel unu el viaj... gangsteroj. Viaj gvidantoj de Mafio aŭ Triado. Li estas netuŝebla - la viro ĉe la supro - por la momento."
  
  Drake ŝatis la implican senton. Li rakontis Dahl pri la implikiĝo de Alicia Miles kaj donis al Dahl tiom da fonrakonto kiel li estis permesita riveli.
  
  "Do," li diris kiam li finis. "Ĉu ni estas utilaj aŭ kio?"
  
  "Ne malbone," Dahl konfesis kiam la pordo denove malfermiĝis kaj pli maljuna viro kun rimarkinde dika kolhararo de longa hararo kaj plena barbo eniris. Al Drake, li ŝajnis kiel moderna, maljuniga vikingo.
  
  Dahl kapjesis. "Ha, mi atendis vin, profesoro. Mi prezentu profesoron Roland Parnevik," li ridetis. "Nia Spertulo pri Norda Mitologio."
  
  Drake kapjesis, poste vidis, ke Ben juĝas la novan viron kvazaŭ li estus amrivalo. Nun li komprenis kial Ben sekrete amis ĉi tiun mision. Li frapetis sian junan amikon sur la ŝultron.
  
  "Nu, nia familio ĉi tie eble ne estas profesoro, sed li certe scias multon pri Interreto - speco de moderna medicino kompare kun malnovaj rimedoj, ĉu?"
  
  "Aŭ la plej bona el ambaŭ mondoj," Kennedy montris per forko al ambaŭ koncernataj flankoj.
  
  La cinika flanko de Drake kalkulis ke Kennedy Moore povus enkanaligi ĉi tiun mision en maniero kiel kiu ŝparus lian karieron. Surprize, la pli mola flanko ĝuis rigardi la angulojn de ŝia buŝo leviĝi kiam ŝi ridetis.
  
  Twinkle stumblis en la ĉambron, tenante manplenon da volvlibroj kaj balancante plurajn kajerojn sur la pinto de la amaso. Li ĉirkaŭrigardis, gapis Dahl kvazaŭ li ne memorus la nomon de la soldato, poste li ĵetis sian ŝarĝon sur la tablon.
  
  "Ĝi estas tie," li diris, montrante unu el la volvlibroj. "La unu. La legendo estas reala... same kiel mi diris al vi antaŭ monatoj."
  
  Dahl eltiris la indikitan volvlibron kun florado. "Vi estas kun ni dum unu semajno, profesoro. Nur semajnon."
  
  "Ĉu vi... ĉu vi certas?"
  
  "Ho, mi estas certa." La tono de Dahl transdonis nekredeblan kvanton da pacienco.
  
  Alia soldato venis tra la pordo. "Sinjoro. Ĉi tiu poŝtelefono," li kapjesis al Ben, "senĉese sonoris. Hela tiden... mmm... senhalte." Poste sekvis rideto. "Tio estas lia patrino."
  
  Ben leviĝis sekundon poste kaj premis la butonon pri rapida ciferdisko. Drake ridetis ame, dum Kennedy aspektis malice. "Dio, mi povas pensi pri tiom da manieroj korupti ĉi tiun knabon."
  
  Dahl komencis legi el la volvlibro:
  
  "Mi aŭdis, ke li mortis en Ragnarok, tute konsumita de lia sorto. Wolfman Fenrir - iam turnita de la luno.
  
  Kaj poste Toro kaj Lokio kuŝis malvarme apud li. Grandaj dioj inter sennombraj dioj, niaj rokoj kontraŭ la fluo.
  
  Naŭ pecetoj estas disĵetitaj al la vento laŭ la padoj de la Unu Vera Volva. Ne alportu ĉi tiujn partojn al Ragnarok aŭ risku la finon de la mondo.
  
  Eterne vi timos ĉi tion, aŭskultu min, homidoj, ĉar profanigi la tombon de la dioj estas komenci la Tagon de Juĝo."
  
  Dahl levis la ŝultrojn. "Kaj tiel plu. Kaj tiel plu. Kaj tiel plu. Mi jam ricevis la esencon de la filo de mia patrino tie, la profesoro. Ŝajnas, ke la reto ja estas pli potenca ol la rullibro. Kaj pli rapide."
  
  "Ĉu vi havas? Nu, kiel mi diris... Monatoj, Torsten, monatoj. Kaj mi estis ignorita dum jaroj. Eĉ instituciigita. La tombo ĉiam ekzistis, sciu, ĝi ne nur realiĝis la pasintan monaton. Agnetha donis al mi ĉi tiun skribrulaĵon antaŭ tridek jaroj, kaj kie ni estas nun? Hm? Ĉu ni ie?
  
  Dahl provis sian eblon resti trankvila. Drake intervenis. "Vi parolas pri Ragnarok, profesoro Parnevik. Loko kiu ne ekzistas."
  
  "Ne plu, sinjoro. Sed foje, jes. Ĝi certe ekzistis iam. Alie, kie mortis Odino, Toro kaj ĉiuj aliaj dioj?"
  
  "Ĉu vi kredas, ke ili ekzistis tiam?"
  
  "Kompreneble!" La vaporŝipo preskaŭ kriis.
  
  La voĉo de Dahl fariĝis pli kvieta. "Nun momento," li diris, "ni suspendas nekredemon."
  
  Ben revenis al la tablo, enpoŝigante sian poŝtelefonon. "Do vi scias pri la Valkirioj?" li demandis kripte, rigardante ruze al Drake kaj Kennedy. "Ĉu vi scias, kial ili estas la juvelo en la krono de Odino?"
  
  Dahl nur aspektis ĉagrenita. La ulo palpebrumis kaj balbutis. "Ĉi tiu... ĉi... juvelo en... ĉi... kio?"
  
  
  DEK KVAR
  
  
  
  MILITA BAZO, Svedio
  
  
  Ben ridetis dum la ĉambro trankviliĝis. "Ĉi tio estas nia enirbileto," li diris. "Kaj mia garantio de respekto. Oni diras ree kaj ree en la norena mitologio, ke la valkirioj "iras al la regnoj de la dioj." Rigardu, ĝi estas tie.
  
  Kennedy frapetis sian forkon sur sia telero. "Kion ĝi signifas?"
  
  "Ili montras la vojon," diris Ben. "Vi povas kolekti naŭ partojn de Odino dum Ragnarok dum tuta monato, sed estas la Valkirioj kiuj montras la vojon al la tombo de la dioj."
  
  Drake sulkigis la brovojn. "Kaj vi konservis ĝin por vi, ĉu?"
  
  "Neniu scias kie estas la Valkirioj, Matt. Ili estas en privata kolekto, nur Dio scias kie. Lupoj en Novjorko estas la lastaj pecoj por kiuj ni havas lokon."
  
  Dahl ridetis dum Parnevik preskaŭ saltis sur siajn volvlibrojn. Blankaj tuboj flugis ĉien meze de la murmura ŝtormo. "Valkirioj. Valkirioj. Ne ekzistas. Povas esti. Ah, ĉi tie. Hm."
  
  Drake kaptis la atenton de Dahl. "Kaj la teorio de la Apokalipso? Infera fajro sur la Tero kaj ĉiu vivo estas detruita, ktp. kaj tiel plu."
  
  "Mi povus rakonti al vi similan legendon por preskaŭ ĉiu dio en la panteono. Ŝivao. Zeŭso. Agordu. Sed, Drake, se la kanadanoj trovos ĉi tiun tombon, ili profanigos ĝin, sendepende de la aliaj sekvoj."
  
  Drake revenis al la frenezaj germanoj. "Kiel niaj novaj amikoj," li kapjesis kaj iomete ridetis al Dahl. "Mi ne havas elekton..."
  
  "Ovoj kontraŭ la muro". Dahl finis mallongan armean mantron kaj ili rigardis unu la alian.
  
  Ben klinis sin trans la tablon por atentigi Dahl. "Pardonu, kamarado, sed ni perdas tempon ĉi tie. Donu al mi tekkomputilon. Lasu min navigi. Aŭ pli bone, sendu nin survoje al la Granda Pomo kaj ni surfos en la aero."
  
  Kennedy kapjesis. "Li pravas. Mi povas helpi. La sekva logika celo estas la Nacia Historia Ejo kaj, ni alfrontu ĝin, Usono ne estas preta."
  
  "Familia rakonto," diris Dahl. "La mobilizado jam komenciĝis." Li atente rigardis Ben. "Ĉu vi proponas helpon, junulo?"
  
  Ben malfermis la buŝon, sed poste paŭzis, kvazaŭ sentante la gravecon de lia respondo. "Nu, ni ankoraŭ estas en la nombro de mortintoj, ĉu ne? Kaj Muro de Dormo estas en paŭzo ĉi-monate."
  
  "Panjo trudis elirmalpermeson al nia juna studento?" Drake puŝis.
  
  "Muro de-?" Dahl sulkigis la brovojn. "Ĉu ĉi tio estas klaso pri sendormo?"
  
  "Ne gravas. Rigardu, kion mi jam malkovris. Kaj SAS Matt. Kennedy estas novjorka policano. Ni estas preskaŭ la perfekta teamo!"
  
  La okuloj de Dahl mallarĝiĝis, kvazaŭ pesante lian decidon. Li silente puŝis la poŝtelefonon de Drake trans la tablon kaj montris al la ekrano. "Kie vi fotis la runojn en ĉi tiu bildo?"
  
  "En la Kavo. Apud la longŝipoj estis muro kun centoj da ĉizadoj. Ĉi tiu virino," li frapetis la ekranon, "genuiĝis apud Odino dum li suferis sur la Monda Arbo. Ĉu vi povas traduki la surskribon?
  
  "Pri Jes. Ĝi diras ĉi tie - Odino kaj Velva - Heidi estas konfiditaj kun la sekretoj de Dio. La Profesoro nun esploras ĉi tion...." Dahl ĵetis rigardon al Parnevik dum li provis kolekti ĉiujn siajn volvlibrojn samtempe.
  
  "La Misteroj de Dio" La parneviko turniĝis, kvazaŭ infera ĉashundo alteriĝis sur sian dorson. "Aŭ la sekretoj de la dioj. Ĉu vi aŭdas la nuancon? Ĉu kompreni? Lasu min trairi." Li turnis sin al la malplena pordo kaj malaperis.
  
  "Ni prenos vin," Dahl diris al ili. "Sed sciu ĉi tion. Intertraktadoj kun via registaro ankoraŭ ne komenciĝis. Mi esperas, ke tio estos prizorgata dum nia flugo. Sed nun ni iras al Novjorko kun dekduo da SWAT-soldatoj kaj neniu sekurecpermeso. Ni portas armilojn al la Nacia Historia Muzeo." Li faris paŭzon. "Ankoraŭ volas veni?"
  
  "SAS helpos," diris Drake. "Ili havas teamon starantan."
  
  "Mi pensas, ke mi provos kontakti la sekcian kapitanon, vidu ĉu ni povas ŝmiri kelkajn radojn." La malbona ŝanĝo en la konduto de Kennedy ĉe la penso reveni hejmen estis evidenta. Drake tuj promesis al si, ke li helpos ŝin, se li povos.
  
  Kredu min, li volis diri. Mi helpos vin trapasi tion.Sed la vortoj frostis en lia goro.
  
  Ben fleksis la fingrojn. "Nur donu al mi I-pad aŭ ion. Pli rapide."
  
  
  DEK KVIN
  
  
  
  AERA SPECO
  
  
  Ilia aviadilo estis ekipita per aparato nomita pikoĉelo, poŝtelefonturo kiu permesas al ĉiuj poŝtelefonoj esti uzataj en aviadiloj. Esenca por la registara militistaro, sed duoble esenca por Ben Blake.
  
  "He fratino, mi havas laboron por vi. Ne demandu. Aŭskultu, Karin, aŭskultu! Mi bezonas informojn pri la Nacia Historia Muzeo. Ekspozicioj, aferoj de la vikingoj. Skizoj. Kunlaborantaro. Precipe la estroj. Kaj..." lia voĉo malpliiĝis kelkajn oktavojn, "...telefonnumeroj.
  
  Drake aŭdis kelkajn momentojn de silento, tiam: "Jes, tiu en Novjorko! Kiom estas?... Ho... vere? Bone, fratino. Mi transdonos al vi iom da mono por kovri ĉi tion. Mi amas vin".
  
  Kiam lia amiko malkonektis, Drake demandis, "Ĉu ŝi ankoraŭ sen laboro?"
  
  "Resti hejme la tutan tagon, amiko. Funkcias kiel 'lasta' ĉe dubinda trinkejo. La miraklo de malnova laborista politiko."
  
  Karin luktis por diplomo pri komputila programado dum sep jaroj. Kiam la laboristregistaro eksiĝis ĉe la fino de la permanenta ofico de Blair, ŝi forlasis la Universitaton de Nottingham - memcerta, tre sperta laboristo - por trovi ke neniu deziris ŝin. La recesio venis.
  
  Eliru universitatan vicon - turnu maldekstren en la rubejon, turnu dekstren en gravedecon kaj registaran helpon. Daŭre marŝu rekte laŭ la vojo de rompitaj sonĝoj.
  
  Karin vivis en loĝejo proksime de la centro de Nottingham. Drogomanuloj kaj alkoholuloj luis bienojn ĉirkaŭ ĝi. Ŝi malofte forlasis la domon dumtage kaj prenis fidindan taksion al la drinkejo, kie ŝi laboris en la ok-al-meza deĵoro. La plej teruraj momentoj de ŝia vivo estis kiam ŝi revenis al sia loĝejo, mallumo, malnova ŝvito kaj aliaj malbonaj odoroj ĉirkaŭantaj ŝin, promenanta krimo kiu nur atendis okazi.
  
  En la lando de la damnitaj kaj ignoritaj, la viro kiu vivas en la ombro estas la reĝo.
  
  "Ĉu vi vere bezonas ŝin por ĉi tio?" demandis Dahl, kiu sidis sur la alia flanko de la aviadilo. "Aŭ..."
  
  "Vidu, ĉi tio ne estas karitato, amiko. Mi devas koncentriĝi pri aferoj pri Odino. Karin povas fari muzeajn laborojn. Ĝi havas plenan sencon."
  
  Drake faris sian propran rapidan vokon. "Lasu lin labori, Dal. Kredu min. Ni estas ĉi tie por helpi."
  
  Wells tuj respondis. "Ĉu kaptante zedojn, Drake? Kio diable okazas?"
  
  Drake ĝisdatigis lin.
  
  "Nu, jen peceto da pura oro. Ni registriĝis kun Alicia Miles. Vi scias kio okazas, Matt. Vi neniam vere eliros el la SAS," li paŭzis. "La lasta konata adreso estas Munkeno, Hildegardstrasse 111."
  
  "Germanio? Sed ŝi estis kun la kanadanoj."
  
  "Jes. Tio ne estas ĉio. Ŝi loĝis en Munkeno kun sia koramiko - certa Milo Noxon - sufiĉe malagrabla civitano de Las Vegas, Usono. Kaj li estas iama martrupo skolto. La plej bona kiun la jankioj havas por oferti."
  
  Drake pensis momenton. "Tiel li rekonis min tiam, per Miles. La demando estas, ĉu ŝi ŝanĝis flankojn por ĝeni lin aŭ helpi lin?"
  
  "La respondo estas nekonata. Eble vi povus demandi ŝin."
  
  "Mi provos. Rigardu, ni tenas balojn ĉi tie, Wells. Ĉu vi pensas, ke vi povus konektiĝi kun viaj malnovaj amikoj en Usono? Dahl jam kontaktis la FBI, sed ili bremsas. Ni estas sephora flugo... kaj proksimiĝas blinde."
  
  "Ĉu vi fidas ilin? Ĉi tiuj rapoj? Ĉu vi volas, ke niaj uloj purigu la neeviteblan amasan fikon?"
  
  "Ili estas svedaj. Kaj jes, mi fidas ilin. Kaj jes, mi volas ke niaj infanoj partoprenu."
  
  "Estas klare". Wells ĉesigis la ligon.
  
  Drake ĉirkaŭrigardis. La aviadilo estis malgranda sed ampleksa. Dek unu Spetsnaz-marsoldatoj sidis en la dorso, malstreĉante, dormetante, kutime ĉikanante unu la alian en la sveda. Dahl konstante telefonis trans la koridoro dum la profesoro malvolvis volvlibron post volvlibro antaŭ li, metante ĉiun singarde sur la malantaŭo de sia sidloko, skanante tra la antikvaj distingoj inter fakto kaj fikcio.
  
  Maldekstre de li, Kennedy, denove vestita en ŝia senforma numero unu pantalonkostumo, faris ŝian unuan vokon. "Kapitano Lipkind estas tie?... ah, diru al li, ke ĝi estas Kennedy Moore."
  
  Pasis dek sekundoj, poste: "Ne. Diru al li, ke li ne povas revoki min. Gravas. Diru al li, ke temas pri nacia sekureco, se vi volas, nur voku lin."
  
  Pliaj dek sekundoj, tiam: "Moore!" Drake aŭdis bojadon eĉ de kie li sidis. "Ĉi tio ne povas atendi?"
  
  "Aŭskultu min, kapitano, situacio aperis. Unue, konsultu Oficiron Swain de la FBI. Mi estas ĉi tie kun Torsten Dahl de la sveda SGG kaj oficiro de SAS. La Nacia Historia Muzeo estas sub rekta minaco. Kontrolu la detalojn kaj voku min tuj. Mi bezonas vian helpon."
  
  Kennedy fermis la telefonon kaj profunde enspiris. "Virinoj - kaj mia pensio foriras."
  
  Drake rigardis sian horloĝon. Ses horojn antaŭ surteriĝo.
  
  La poŝtelefono de Ben pepis kaj li kaptis ĝin. "Fratino?"
  
  Profesoro Parnevik klinis sin trans la koridoron, kroĉante falintan skribrulaĵon per nervoza mano. "La infano konas siajn Valkiriojn." Li diris al neniu aparte. "Sed kie ili estas? Kaj la Okuloj - jes, mi trovos la Okulojn."
  
  Ben parolis. "Bonegaj aferoj, Karin. Sendu al mi retpoŝte la desegnaĵojn de la muzeo kaj apartigu ĉi tiun ĉambron por mi. Poste sendu la detalojn de la kuratoro en aparta retpoŝto. Hej fratino, salutu panjon kaj paĉjon. Mi amas vin".
  
  Ben rekomencis klakadon, poste komencis preni kelkajn pliajn notojn. "Havas la numeron de la muzea kuratoro," li vokis. "Malproksime? Ĉu vi volas, ke mi fortimigu lin el la merdo?"
  
  Drake ekridetis nekredeman dum la sveda spionoficiro freneze svingis la manojn Ne!, sen manki eĉ unu vokalon. Estis agrable vidi Ben montrantan tian fidon. La geek moviĝis iom malantaŭen por doni al la persono en iu ĉambro la ŝancon spiri.
  
  La telefono de Kennedy eksplodis en kanto. Ŝi rapide malfermis ĝin, sed ne antaŭ ol regali la tutan aviadilon per iom da la sufiĉe malzorgema ludo de Goin' Down.
  
  Ben ĝustatempe kapjesis. "Bela. Nia sekva kaŝversio certe."
  
  Moore. Kennedy metis sian telefonon sur laŭtparolilon.
  
  "Kio diable okazas? Duondekduo da puguloj baris al mi la vojon, kaj tiam ili diris al mi, ne tre ĝentile, ke mi ne enŝovu mian nazon en la fosaĵon, kie ĝi apartenas. Io igis ĉiujn grandajn hundojn boji, Moore, kaj mi vetas, ke ĝi estas vi." Li paŭzis, poste diris penseme: "Ne la unuan fojon, mi supozas."
  
  Kennedy donis al ĝi mallongigitan version kiu finiĝis kun aviadilo plena de svedaj marsoldatoj kaj nekonata SAS-teamo survoje, nun kvin horojn de usona grundo.
  
  Drake sentis eksciton. Kvin horoj.
  
  En tiu momento, Dahl kriis, "Novaj informoj! Mi ĵus aŭdis, ke ne estis kanadanoj eĉ en Svedio. Ŝajnas, ke ili oferis la Mondan Arbon kaj la Lancon por koncentriĝi sur la Valkirioj." Li sendis dankemon en la direkton de Ben, emfaze esceptante la grimacan profesoron. "Sed... ili revenis kun malplenaj manoj. Ĉi tiu privata kolektanto devas esti vera ermito... Aŭ..." Drake levis la ŝultrojn, "li povus esti krimulo.
  
  "Bona propono. Kiel ajn, viroj estas kie ĝi malbeliĝas. La kanadanoj prepariĝas frapi la muzeon frue matene en Novjorka tempo."
  
  La vizaĝo de Kennedy prenis murdeman aspekton dum ŝi aŭskultis sian estron kaj Dahl samtempe. "Ili uzas la daton," ŝi subite siblis ambaŭflanke kiam ĝi trafis ŝin. "Ĉi tiuj absolutaj bastardoj - kaj la germanoj, sendube - kaŝas siajn realajn intencojn malantaŭ fika rendevuo."
  
  Ben rigardis supren. "Mi perdis la spuron."
  
  Drake eĥis lin. "Kia dato?"
  
  "Kiam ni surteriĝos en Novjorko," Dahl klarigis, "estos ĉirkaŭ la oka matene la 11-an de septembro."
  
  
  DEKSES
  
  
  
  AERA SPECO
  
  
  Restas kvar horoj. La aviadilo daŭre zumis en la nuba ĉielo.
  
  Dahl diris, "Mi provos denove kun la FBI. Sed ĉi tio estas stranga. Mi ne povas pasi ĉi tiun nivelon de konfirmo. Ĝi estas malbenita ŝtonmuro. Ben - voku la kuratoron. Drake estas via maljuna estro. La horloĝo tiktakas, viroj, kaj ni estas nenie. Ĉi tiu horo postulas progreson. Iru."
  
  Kennedy petegis sian estron, "Feku pri Thomas Caleb, Lipkind", ŝi diris. "Ĝi havas nenion komunan kun li, aŭ kun mia fika kariero. Mi diras al vi ion, kion la FBI, CIA kaj ĉiuj aliaj tri-leteraj puguloj ne scias. Mi petas..." ŝi paŭzis, "Mi supozas, ke mi petas vin fidi min.
  
  "Triliteraj ŝercoj," grumblis Ben. "Brile".
  
  Drake volis alproksimiĝi al Kennedy Moore kaj diri kelkajn kuraĝigajn vortojn. La civilulo en li volis brakumi ŝin, sed la soldato devigis lin resti for.
  
  Sed la civila loĝantaro komencis gajni ĉi tiun batalon. Li antaŭe uzis la vorton "gronk" por "malsovaĝigi" ŝin, por batali kontraŭ la kreskanta fajrero de sento, kiun li rekonis, sed ĝi ne funkciis.
  
  Wells respondis sian vokon. "Parolu nun".
  
  "Aŭskultu Taylor denove? Rigardu kie ni estas, kamarado? Ĉu vi jam persvadis nin eniri usonan aerspacon?"
  
  "Nu... jes... kaj ne. Mi renkontas multajn burokratiajn burorojn, Drake, kaj ĝi ne konvenas al mia sino-" Li atendis iom, poste gruntis pro ĉagreno. "Ĝi estis referenco al majo, amiko. Provu daŭrigi."
  
  Drake ridetis nevole. "Malbenita vi, Wells. Aŭskultu, kolektu viajn pensojn por ĉi tiu misio - helpu nin - kaj mi rakontos al vi pri la plej malpura klubo en Honkongo, kie Mai iam laboris kaŝe, nomata "La Ŝpinilo".
  
  "Fiku min, tio sonas intrige. Vi estas en, kamarado. Rigardu, ni estas survoje, ĉio estas preta laŭ ĉiuj reguloj, kaj miaj homoj trans la lageto ne havas problemon pri tio."
  
  Drake sentis 'sed'. "Jes?"
  
  "Iu en povo neas alteriĝajn privilegiojn kaj neniu iam aŭdis pri via aviadilo, kaj tio, mia amiko, odoras je interna korupto."
  
  Drake aŭdis lin. "Bone, tenu min informita." Milde premante la butonon finis la vokon.
  
  Li aŭdis Kennedy diri: "La malalta nivelo estas perfekta, kapitano. Mi subaŭskultas ĉi tie konversaciojn, kiuj parolas pri konspiro. Estu... atentu, Lipkind."
  
  Ŝi fermis sian telefonon. "Nu, li estas pika, sed li prenas min je mia vorto. Li sendas tiom da nigrablankaj roluloj sur la scenejon kiom li povas, diskrete. Kaj li konas iun ĉe la loka oficejo pri hejma sekureco," ŝi diris, glatigante sian molan bluzon. "La faboj diseriĝas."
  
  Dio, Drake pensis. En ĉi tiu muzeo estas multe da pafforto.Sufiĉe por komenci fian militon. Li diris nenion laŭte, sed rigardis sian horloĝon.
  
  Restas tri horoj.
  
  Ben ankoraŭ estis ligita al la kuratoro: "Vidu, ni ne parolas pri gravaj renovigoj ĉi tie, ni nur movas la ekspozicion. Mi ne bezonas diri al vi, kiom granda estas la muzeo, sinjoro. Nur movu ĝin kaj ĉio estos en ordo. Jes... SGG... Svedaj Specialaj Fortoj. La FBI estas informita dum ni parolas... ne ! Ne atendu, ke ili voku. Vi ne povas permesi prokrasti."
  
  Dek kvin sekundoj da silento, do: "Ĉu vi iam aŭdis pri SGG? Gugligu ĝin!" Ben senespere pikis fingron al sia telefono. "Li ekhaltas," diris Ben. "Mi nur scias ĝin. Li parolis eviteme, kvazaŭ li ne povus elpensi sufiĉe da ekskuzoj."
  
  "Alia ruĝa bendo." Drake montris al Dahl. "Ĝi rapide fariĝas fulmo."
  
  Estis peza silento, tiam sonoris la poŝtelefono de Dahl. "Ho mia dio," li diris responde. "Den Statministro."
  
  Drake faris vizaĝon ĉe Kennedy kaj Ben. "Ĉefministro".
  
  Kelkaj respektemaj sed tamen sinceraj vortoj estis diritaj kiuj pliigis la respekton de Drake por Thorsten Dahl. La SWAT-oficiro rakontis al sia estro kio okazis. Drake estis terure konvinkita, ke li fine ŝatus ĉi tiun ulon.
  
  Dahl finis la konversacion kaj tiam prenis momenton por kolekti siajn pensojn. Fine li rigardis supren kaj turnis sin al la aviadilo.
  
  "Rekte de membro de la kabineto de la prezidanto, liaj plej proksimaj konsilistoj," Dahl diris al ili. "Ĉi tiu flugo ne rajtos alteriĝi."
  
  
  * * *
  
  
  Restas tri horoj.
  
  "Ili ne informus la prezidanton," diris Dahl. "Vaŝingtono, DC, kaj Kapitolo-Monteto estas profunde mergitaj en ĉi tio, miaj amikoj. La ministro de ŝtato diras, ke nun ĝi fariĝis tutmonda, internacia komploto, kaj neniu scias, kiu subtenas kiun. Ĉi tio sole," li diris, sulkigante la brovojn, "parolas pri la seriozeco de nia misio."
  
  "Al diablo kun la areto," diris Drake. "Jen tio, kion ni kutimis nomi amasa fiasko."
  
  Ben dume denove provis kontakti la kuratoron de la Nacia Historia Ejo. Li ricevis nur voĉpoŝton. "Malĝuste," li diris. "Li jam devintus kontroli ion." La lertaj fingroj de Ben tuj komencis flugi super la virtuala klavaro.
  
  "Mi havas ideon," li diris laŭte. "Mi preĝas al Dio, ke mi eraras."
  
  Wells tiam vokis reen, klarigante ke lia SAS-teamo faris sekretan alteriĝon ĉe forlasita flughaveno en Nov-Ĵerzejo. La teamo iris al la urbocentro de Novjorko, vojaĝante per kia ajn rimedo necesa.
  
  Drake kontrolis la horon. Du horojn antaŭ enŝipiĝo.
  
  Kaj tiam Ben kriis: "Mi trafis la markon!" Ĉiuj eksaltis. Eĉ la svedaj marsoldatoj donis al li sian plenan atenton.
  
  "Ĝi estas ĉi tie!" li kriis. "Disigite ĉie en la Interreto, se vi havas tempon por rigardi." Li kolere pikis la ekranon.
  
  "Colby Taylor," li diris. "La kanada miliardulo estas la plej granda kontribuanto de la Nacia Historia Muzeo kaj unu el la plej grandaj financistoj de Novjorko. Mi vetas, ke li faris kelkajn vokojn?"
  
  Dahl ektimis. "Ĉi tio estas nia baro," li ĝemis. "La persono, pri kiu ili parolas, posedas pli da homoj ol la mafio." La unuan fojon, la sveda oficiro ŝajnis kliniĝi sur sia seĝo.
  
  Kennedy ne povis kaŝi sian malamon. "Monsakkostumoj denove venkas," ŝi siblis. "Mi vetas, ke tiu aĉulo ankaŭ estas bankisto."
  
  "Eble, eble ne," diris Drake. "Mi ĉiam havas planon B."
  
  Restas unu horo.
  
  
  DEK SEP
  
  
  
  Novjorko, Usono
  
  
  La New York Port Authority Police Department estas eble plej konata pro sia humiliga braveco kaj viktimoj dum la okazaĵoj de 9/11. Kion ŝi estas malpli konata estas la kaŝa uzado de la plej multaj SAS-flugoj forirantaj de Eŭropo. Malgraŭ ne havi diligentan teamon por kontroli ĉi tiun elementon de ilia laboro, la interkontinenta kunlaborantaro implikita estas tiel malgranda malplimulto ke tra la jaroj multaj el ili iĝis proksimaj amikoj.
  
  Drake faris alian vokon. "Estos varme ĉi-vespere," li diris al Jack Schwartz, CAPD-inspektisto. "Ĉu vi mankis min, kamarado?"
  
  "Dio, Drake, estis... kio? Du jaroj?"
  
  "Tri. Silvestro, '07."
  
  "Ĉu via edzino estas en ordo?"
  
  "Alison kaj mi disiĝis, amiko. Ĉu tio sufiĉas por signifi mian identecon?"
  
  "Mi pensis, ke vi forlasis la servon."
  
  "Mi faris. Wells vokis min por la lasta laboro. Ĉu li vokis vin?
  
  "Li faris. Diris, ke vi promesis al li atendi iom."
  
  "Ĉu li nun faris ĝin? Schwartz, aŭskultu min. Jen via voko. Vi devas scii, ke ĉi tiu merdo iros al la fanoj kaj ke nia enkonduko fine kondukos al vi. Mi certas, ke ni ĉiuj estos herooj tiam kaj ĝi estos konsiderata kiel aŭspicia ago, sed..."
  
  "Wells ĝisdatigis min," diris Schwartz, sed Drake aŭdis sugeston de maltrankvilo. "Ne maltrankviliĝu, kamarado. Mi ankoraŭ havas sufiĉe da forto por ricevi permeson surteriĝi."
  
  Ilia aviadilo eniris usonan aerspacon.
  
  
  * * *
  
  
  La aviadilo alteriĝis en malforta taglumo kaj taksis rekte al la malgranda fina konstruaĵo. En la momento, kiam la pordo malfermiĝis, dek du plenŝarĝitaj membroj de la sveda SGG trotadis malsupren laŭ la malfortika metala ŝtuparo kaj ŝarĝis en tri atendantajn aŭtojn. Drake, Ben, Kennedy kaj la Profesoro sekvis lin, Ben preskaŭ pisis sin kiam li vidis ilian transporton.
  
  "Ili aspektas kiel Hummers!"
  
  Minuton poste, la aŭtoj kuregis laŭ la malplena startleno, akirante rapidecon, direktante sin al kaŝita elirejo ĉe la malantaŭo de nerimarkebla flughaveno, kiu, post kelkaj turniĝoj, eniris nerimarkeblan landvojon, kiu kunligis al unu el la ĉefaj alfluantoj de Manhatano.
  
  Novjorko etendiĝis antaŭ ili en sia tuta splendo. Modernaj ĉielskrapantoj, malnovaj pontoj, klasika arkitekturo. Ilia konvojo prenis ŝparvojon rekte al la centro de la grandurbo, riskante ĉiun delikatan ŝparvojon konatan al iliaj lokaj ŝoforoj. Kornoj hurlis al ili, malbenoj plenigis la aeron, borderoj kaj rubujoj estis tranĉitaj. Dum unu okazo, unudirekta strato estis implikita, mallongigante ilian vojaĝon de sep minutoj kaj rezultigante tri flugilfiaskojn.
  
  Ene de la maŝinoj, la ago estis preskaŭ same ekscitita. Dahl finfine ricevis vokon de la Ĉefministro de Svedio, kiu finfine gajnis la bonvolon de la FBI kaj ricevis permeson eniri la muzeon se ili alvenis tien unue.
  
  Dahl turnis sin al ilia ŝoforo. "Pli rapide!"
  
  Ben donis al Dahl mapon de la muzeo montranta la lokon de la Lupoj.
  
  Pliaj informoj filtris. La nigraj kaj blankaj homoj alvenis. Rapidrespondaj teamoj estis sciigitaj.
  
  Drake alvenis al Wells. "Sitch?"
  
  "Ni estas ekstere. La polica kavalerio alvenis antaŭ du minutoj. Vi?"
  
  "Dudek paŝojn for. Kriu al ni se io okazos." Io kaptis lian atenton kaj li dum momento koncentriĝis pri io ekster la fenestro. Forta sento de déj à vu sendis anseron al liaj ripoj, kiam li vidis grandegan afiŝtabulon anoncantan la alvenon de modokreanto Abel Frey en Novjorko kun sia mirinda kato-promenado.
  
  Ĉi tio estas freneza, pensis Drake. Vere freneza.
  
  Ben vekis sian fratinon en Britio kaj, ankoraŭ senspira pro ilia transportmaniero, sukcesis rekruti ŝin en Projekto Valkirio - kiel li nomis ĝin. "Ŝparas tempon," li diris al Dahl. "Ŝi povas daŭrigi sian esploradon dum ni estas tie ekstere savante tiujn lupojn. Ne maltrankviliĝu, ŝi opinias, ke ĝi estas ĉar mi volas foti ilin por mia diplomo."
  
  - Ĉu vi mensogas al via fratino? Drake sulkigis la brovojn.
  
  "Li kreskas." Kennedy frapetis Blake sur la brakon. "Donu al la infano iom da spaco."
  
  La poŝtelefono de Drake pepis. Li ne bezonis kontroli la identigilon de la alvokanto por scii ke ĝi estas Wells. "Ne diru al mi, kamarado. Kanadanoj?
  
  Wells mallaŭte ridis. "Vi deziras."
  
  "A?" Mi demandis.
  
  "Kaj kanadanoj kaj germanoj uzas malsamajn itinerojn. Ĉi tiu milito estas komenconta sen vi."
  
  Dahl diris: "La SWAT-teamo estas tri minutoj for. La ofteco estas 68."
  
  Drake rigardis tra la larĝa fenestro. "Ni estas ĉi tie".
  
  
  * * *
  
  
  "La okcidenta enirejo al Centra Parko," diris Ben dum ili eliris el siaj aŭtoj. "Kondukas al la nuraj du ŝtuparoj kiuj leviĝas de la pli malalta nivelo ĝis la kvara etaĝo."
  
  Kennedy eliris en la matenan varmon. Sur kiu etaĝo loĝas lupoj?
  
  "Kvara".
  
  "Figuroj". Kennedy levis la ŝultrojn kaj frapetis ŝian stomakon. "Mi sciis, ke mi finos bedaŭri tiujn naskiĝtagajn kukojn."
  
  Drake retenis sin kiam la svedaj soldatoj kuris per sia tuta forto supren laŭ la muzeaj ŝtupoj. Post tie, ili komencis forigi siajn armilojn. Dahl haltigis ilin en la ombro de la alta enirejo, la teamo laŭflankita de rondaj kolonoj.
  
  "Twitter estas ŝaltitaj. "
  
  Estis deko da "Ĉekkoj!" "Ni iru unue," li rigardegis Drake. "Vi sekvas. Kaptu ĝin."
  
  Li donis al Drake du cilindrajn objektojn de la grandeco de fajriloj kaj du aŭdiloj. Drake turnis la cilindrajn barelojn al 68 kaj atendis ĝis ambaŭ komencis elsendi verdan lumon de siaj bazoj. Li donis unu al Kennedy kaj konservis la alian por si.
  
  "Twitters," li diris al la malplenaj rigardoj. "Ĉi tio estas la nova amika fajrohelpo. Ĉiuj amikaj matĉoj estas agorditaj al la sama frekvenco. Rigardu kolegon kaj vi havas ĝenan pepadon en via orelo, rigardu malbonulon kaj vi nenion aŭdas..." Li surmetis sian aŭdilon. "Mi scias, ke ĝi ne estas fidinda, sed ĝi helpas en situacioj, kie vi havas multon por fari. Kiel tio."
  
  Ben diris, "Kion se la frekvenco kolizias kun alia?"
  
  "Ĝi ne okazos. Ĉi tio estas la plej nova Bluetooth-teknologio - adapta frekvenco saltado kun disvastigita spektro. La aparatoj 'saltas' super sepdek naŭ hazarde elektitaj frekvencoj en antaŭ-asignitaj bandoj - kune. Havas gamon de ĉirkaŭ ducent futoj."
  
  "Bone," diris Ben. "Kie estas miaj?"
  
  "Vi kaj la profesoro pasigos iom da tempo en Centra Parko," Drake diris al li. "Turisma materialo. Malstreĉiĝu, kamarado, estos embarase."
  
  Sen alia vorto, Drake turnis sin por sekvi la lastan svedan soldaton tra la alta arĉpordego kaj en la malgajan internon de la muzeo. Kennedy sekvis atente.
  
  "Pafilo estus bone," ŝi murmuris.
  
  "Usonanoj," diris Drake, sed poste rapide ridetis. "Malstreĉiĝi. La svedoj devas detrui la kanadanojn, kaj duoble rapide."
  
  Ili atingis grandegan Y-forman ŝtuparon pintitan per arkaj fenestroj kaj volbita plafono, kaj senhalte rapidis supren. Normale ĉi tiu ŝtuparo estus plenplena de larĝ-okulaj turistoj, sed hodiaŭ la tuta loko estis ege kvieta.
  
  Drake paŝis sin kaj restis vigla. Dekoj da danĝeraj homoj rapidis tra ĉi tiu vasta malnova spaco ĝuste nun. Estis nur demando de tempo antaŭ ol ili konverĝis.
  
  Ili kuris supren, iliaj botoj laŭte eĥis de la altaj muroj, sonoj de statiko venanta el iliaj gorĝaj mikrofonoj, resonante kun la natura akustiko de la konstruaĵo. Drake koncentriĝis kiel eble plej forte, memorante siajn ekzercojn, sed li provis atente observi Kennedy sen montri ajnan signon de tio. La civilulo kaj la soldato daŭre interbatalis ene de li.
  
  Alproksimiĝante al la tria etaĝo, Dahl gestis antaŭen-malrapide. Kennedy moviĝis pli proksimen al Drake. "Kie estas viaj SAS-amikoj?"
  
  "Estu klara," diris Drake. "Post ĉio, ni ne volas fari nenecesan mortigon nun, ĉu?"
  
  Kennedy subpremis ridon. "Vi estas komikulo, Drake. Vera amuza ulo."
  
  "Vi devus vidi min en rendevuo."
  
  Kennedy maltrafis takton, tiam diris: "Ne pensu, ke mi konsentos." Ŝia dekstra mano kutime etendis la manon por glatigi la antaŭon de ŝia bluzo.
  
  "Ne kredu, ke mi demandis."
  
  Ili komencis supreniri la lastan ŝtuparon. Kiam la gvida soldato alproksimiĝis al la lasta vico, pafo eksonis kaj peco da gipso eksplodis ene de unu colo da lia kapo.
  
  "Kuŝu!"
  
  Hajlo da pafoj trarompis la murojn. Dal rampis antaŭen sur la stomako, farante serion da manmovoj.
  
  Drake diris, "La Birdotimigilo-metodo."
  
  Unu soldato pafis rapidan salvon por okupi sian malamikon. Alia forigis sian kaskon, alligis sian fusilon al sia zono kaj malrapide movis ĝin antaŭen en la fajrolinion. Ili aŭdis la malfortan susuradon de movo. Tria soldato elsaltis el la kaŝejo sub la ŝtuparo kaj batis la gardostaranton inter la okuloj. La viro falis senvive antaŭ ol li povis pafi.
  
  "Bela," Drake ŝatis la bone planitajn movojn.
  
  Ili grimpis la ŝtuparon, armilojn pretaj, kaj ventumis ĉirkaŭ la arkaĵa enirejo al la kvara etaĝo, poste singarde rigardis en la ĉambron malantaŭ ĝi.
  
  Drake legis la signojn. Ĝi estis la halo de lacertaj dinosaŭroj. Dio, li pensis. Ĉu ne tie estis konservita la malbenita Tyrannosaurus Rex?
  
  Li ŝteliris en la ĉambron. Pluraj profesiaj aspektantaj uloj en civilaj vestaĵoj aspektis okupataj, ĉiuj el ili armitaj per ia peza maŝinpafilo, plej verŝajne Mac-10 "ŝprucigi kaj preĝi". Tamen, la Tyrannosaurus Rex staris antaŭ li, altega en koŝmara majesto, la eltenema formado de la koŝmaro eĉ milionojn da jaroj post ĝia malapero.
  
  Kaj tuj preter li - lerte glitante preter liaj makzeloj - marŝis Alicia Miles, alia mortiga predanto. Ŝi kriis laŭ sia karakteriza maniero: "Konservu la tempon, knaboj! Unu slipo ĉi tie kaj mi persone elprenos vin ĉiujn cimulojn el la ludo! Rapidu!"
  
  "Nun estas sinjorino tie interne," Kennedy flustris moke de milimetro for. Drake sentis ŝian diskretan parfumon kaj malpezan spiron. "Malnova amiko, Drake?"
  
  "Instruis al ŝi ĉion, kion ŝi scias," li diris. "Laŭvorte, komence. Tiam ŝi preterpasis min. Stranga ninja shaolin merdo. Kaj ŝi neniam estis sinjorino, tio estas certa."
  
  "Kvar de maldekstre," raportis la soldato. "Kvin dekstre. Plie virino. La ekspoziciaĵo de Odino devas esti ĉe la malantaŭo de la ĉambro, eble en aparta niĉo, mi ne scias."
  
  Dahl enspiris. "Tempo por moviĝi."
  
  
  DEKOK
  
  
  
  NOVA YORK NACIA HISTORIA MUZEO
  
  
  La svedoj saltas el kaŝejo, pafante precize. Kvar kanadanoj falis, poste alia, tri el ili frakasis en vitra ekspoziciaĵo, kiu, siavice, renversiĝis kaj kraŝis sur la plankon kun bruo kvazaŭ eksplodo.
  
  La ceteraj kanadanoj turnis sin kaj malfermis fajron surloke. Du svedoj kriegis. Unu falis, sangante pro kapvundo. La alia kolapsis en tordiĝanta amaso, tenante lian femuron.
  
  Drake glitis en la ĉambron sur la polurita planko kaj rampis malantaŭ masiva vitra skatolo de gigantaj armadeloj. Kontenta ke Kennedy estas sekura, li levis la kapon por rigardi tra la vitro.
  
  Mi vidis Alicion mortigi du fuĝantajn svedojn per du perfektaj pafoj.
  
  Pro la Tyrannosaurus rex aperis kvar pliaj kanadanoj. Ili certe estis en la niĉo kie la Lupoj estis elmontritaj. Ili havis strangajn ledajn rimenojn ligitajn al la korpo kaj pezajn dorsosakojn sur la dorso.
  
  Kaj ankaŭ Mac-10. Ili bombadis la ĉambron per kugloj.
  
  La svedoj kolombo por kovrilo. Drake falis sur la plankon, certigante ke li metis sian brakon ĉirkaŭ la kapon de Kennedy por teni ĝin kiel eble plej malalta. La vitro super li frakasiĝis, la pecetoj ĉirkaŭflugis kaj pluvis sur ilin. Armadillofosilioj kaj kopioj krevis kaj diseriĝis ĉirkaŭ ili.
  
  "Rapide purigu, ĉu?" Kennedy murmuris. "Jes tio pravas."
  
  Drake skuis sin, disĵetinte pecetojn da vitro ĉie, kaj kontrolis la eksteran flankan muron de la muzeo. Kanadano falis tie, kaj Drake tuj markis lin.
  
  "Jam faras ĝin."
  
  Uzante la rompitan ekranon kiel kovrilon, li alproksimiĝis al la kuŝanta ulo. Li etendis manon al la mitralo, sed la okuloj de la viro subite larĝiĝis!
  
  "Jesuo!" La koro de Drake batis pli rapide ol la manoj de Noaĥo kiam li konstruis la Keston.
  
  La viro ĝemis, liaj okuloj larĝaj pro doloro. Drake rapide rekonsciiĝis, forprenis sian armilon kaj frapis lin en forgeson. " Sanga Zombio " .
  
  Ĝi turniĝis sur unu genuo, preta por bati, sed la kanadanoj retiriĝis malantaŭ la ripa ventro de la T-Rex. Damnu ĝin! Se nur ili ne ŝanĝus lian sintenon lastatempe, igante lin piediri malpli rekte ol antaŭe. Li nur povis vidi kelkajn distranĉitajn krurojn.
  
  Kennedy moviĝis al li, glitante por ĉesi apud li.
  
  "Bonega glitado," li diris, balanciĝante maldekstren kaj dekstren, provante vidi, kion la kanadanoj fartas.
  
  Fine, li vidis moviĝon inter la tri rompitaj ripoj kaj anhelis nekredeme. "Ili havas Lupojn," li spiris. "Kaj ili frakasas ilin!"
  
  Kennedy balancis la kapon. "Ne. Ili rompas ilin en pecojn," ŝi atentigis. "Rigardu. Rigardu dorsosakojn. Neniu diris, ke ĉiuj partoj de Odino devas esti tutaj, ĉu?
  
  "Kaj estas pli facile elpreni ilin popoce," Drake kapjesis.
  
  Li estis pasonta al la kovrilo de la sekva ekspoziciaĵo, kiam la tuta infero liberiĝis. De la malproksima angulo de la ĉambro, tra pordo markita 'Origino de Vertebruloj', ensaltis dekduo kriantaj banŝioj. Ili huŭlis, ili pafis sovaĝe, ili ridis kiel adorantoj superdozantaj je multduobla Yeager dum printempa paŭzo.
  
  "La germanoj estas ĉi tie." Drake diris seke antaŭ ol fali sur la plankon.
  
  La Tyrannosaurus rex sovaĝe skuiĝis dum la plumba kuglo trapikis ĝin. Lia kapo kliniĝis, liaj dentoj grincis, kvazaŭ la perforto ĉirkaŭ li sufiĉe kolerigis lin por revivigi lin. La kanadano reflugis en nubo de sango. Sango ŝprucis la tutan makzelon de la dinosaŭro. La sveda soldato perdis la brakon ĝis la kubuto kaj ĉirkaŭkuris kriante.
  
  La germanoj eniris, frenezaj.
  
  De malantaŭ la plej proksima fenestro al Drake venis la konata bum-bum-bumo de helikopteraj helicklingoj.
  
  Nur ne denove!
  
  El la okulangulo, Drake vidis grupon de nigravestitaj SWAT-figuroj persekutantaj al li. Kiam Drake rigardis tiun vojon, la sondiskantoj en liaj oreloj freneziĝis.
  
  Bonuloj.
  
  La kanadanoj iris por ĝi, kaŭzante kaoson. Ili eksplodis el sub la giganta ventro de la Tyrannosaurus rex, pafante furioze. Drake kaptis Kennedy je la ŝultro.
  
  "Movu!" Ili estis sur la fluglinio. Li forpuŝis Kennedy ĝuste kiam Alicia Miles aperis. Drake levis sian armilon, tiam vidis la masivan germanan Milo proksimiĝantan de maldekstre.
  
  En unu komuna sekundo de paŭzo, ĉiuj tri malaltigis siajn armilojn.
  
  Alicia aspektis surprizita. "Mi sciis, ke vi eniros ĉi tion, Drake, vi maljuna bastardo!"
  
  Milo senhalte haltis. Drake rigardis de unu al la alia. "Devintus resti en Svedio, hunda spiro." Drake provis inciteti la grandulon. "Mankas via hundino, ĉu?"
  
  La kugloj trapikis la aeron ĉirkaŭ ili sen trarompi ilian streĉitan kokonon.
  
  "Via tempo venos," raŭke flustris Milo. "Kiel via etulo tie, kaj lia fratino. Kaj la ostoj de Parnevik."
  
  Kaj tiam la mondo revenis, kaj Drake kliniĝis instinkte milisekundon post kiam Alicia neklarigeble falis sur la teron.
  
  La RPG-misilo trapikis la ventron de la Tyrannosaurus rex, disĵetante ostajn tranĉilojn en ĉiuj direktoj. Ĝi balais trans la halon, ĝuste tra unu el la flankaj fenestroj. Post peza paŭzo, estis giganta eksplodo, kiu skuis la ĉambron, sekvita de la angora sono de kolapsanta metalo kaj la kriado de artikoj.
  
  Metalmorto trafis en la muron de la Nacia Historia Muzeo.
  
  Drake platigis sin sur Kennedy kiam la impeto de la helikoptero igis lin trafi en la muzeomuron, kaŭzante kolapson de pezaj derompaĵoj. La nazo trablovis, ĵetante derompaĵojn antaŭen en ondulaj amasoj. La pilotejo tiam klakbatis en la kolapsan muron preskaŭ vertikale, la piloto estanta vidita tiri la ilarstangon en frenezo de paniko antaŭ esti ŝmirita kiel muŝo sur sia propra antaŭa glaco.
  
  Tiam la helicklingoj trafis... kaj derompiĝis!
  
  La flugaj metalaj lancoj kreis mortigzonon ene de la ĉambro. La ses-futa pikilo faris bruan sonon kiam ĝi flugis al Drake kaj Kennedy. La iama SAS-soldato platigis sin kiel eble plej kaj tiam sentis la supron de sia orelo fortranĉita antaŭ ol la falĉilo detranĉis pecon de la skalpo de Kennedy kaj plonĝis tri futojn en la plej malproksiman muron.
  
  Dum momento li kuŝis konsternita, poste abrupte turnis la kapon. La helikoptero ekhaltis kaj perdis rapidecon. La sekvan momenton li glitis laŭ la muro de la muzeo, kiam Wile E. Coyote glitas laŭ la flanko de la monto kiun li ĵus renkontis.
  
  Drake elkalkulis kvar sekundojn antaŭ ol estis surda krakado de pezmetalo. Li bezonis momenton por ĉirkaŭrigardi la ĉambron. La kanadanoj ne rompis sian paŝegon, eĉ se unu el sia propra estis hakita al pecoj per ĉefa rotorklingo. Ili atingis la flankon de la ĉambro, kvar uloj kun pezaj dorsosakoj, kaj plie Alicia kaj unu kovrila batalanto. Ili deplojis kio aspektis kiel descendaj unuoj.
  
  Teruro estis skribita sur la vizaĝoj de la germanoj, ne kovritaj per maskoj. Drake ne rimarkis la viron en blanka kaj scivolis ĉu ĉi tiu misio estas tro riska por li. Li vidis la specialajn rotojn rapide alproksimiĝi al ili, la svedoj transcedis potencon kiam la amerikanoj alvenis.
  
  La kanadanoj eskapis kun la Lupoj! Drake provis leviĝi sed malfacile levis sian korpon, tre ŝokita de la proksima fraŭlino kaj la mirinda sceno.
  
  Kennedy helpis kubutigante lin forte antaŭ elŝrirante de sub li, sidiĝante kaj viŝante la sangon de ŝia kapo.
  
  "Perversulo". ŝi murmuris en moka kolero.
  
  Drake metis sian manon al sia orelo por ĉesigi la sangadon. Antaŭ liaj okuloj, tri el la kvin ceteraj svedaj fakistaj rotoj provis rebati la kanadanojn kiam la unua uzis sian descendon por salti el la detruita fenestro.
  
  Sed Alicia turnis sin, ludema rideto sur la vizaĝo, kaj Drake krakiĝis interne. Ŝi saltis antaŭen kaj strie tra ili, nigra vidvino de brutala ekzekuto, fleksante tre trejnitajn soldatojn tiel, ke ŝi rompis iliajn ostojn kun senrimela facileco, kaj daŭris al ŝi malpli ol dek du sekundojn por detrui la teamon.
  
  Tiam la tri kanadanoj silente kaj lerte saltis el la konstruaĵo.
  
  La restanta kanada soldato malfermis fajron de kovro.
  
  La New York SWAT-teamo atakis la germanojn, puŝante ilin al la malantaŭo de la ĉambro, lasante ĉiujn krom tri el ili kie ili staris. La ceteraj tri, inkluzive de Milo, faligis siajn armilojn kaj kuris.
  
  Drake ektremis kiam la Tiranosaŭro finfine spiris la lastan kaj kolapsis en amason da malnovaj ostoj kaj polvo.
  
  Kennedy ĵuris kiam la kvara kanadano saltis, sekvita rapide fare de Alicia. La lasta soldato estis pafita en la kranio dum li prepariĝis por salti. Li refalis en la ĉambron kaj sterniĝis inter la brulantaj ruboj, nur plia viktimo de la milito de la frenezulo kaj lia vetkuro al la apokalipso.
  
  
  DEK NAU
  
  
  
  NOVJORKO
  
  
  Preskaŭ tuj, la menso de Drake komencis taksi kaj analizi. Milo faris kelkajn konkludojn pri Ben kaj Profesoro Parnevik.
  
  Li elkaptis sian ĉelon kaj kontrolis ĝin por difekto antaŭ trafi rapidan ciferdiskon.
  
  La telefono sonoris kaj sonoris. Ben ne lasus ĝin tiom longe, ne Ben...
  
  Lia koro malleviĝis. Li provis protekti Ben, promesis al la ulo ke li estos en ordo. Se io...
  
  La voĉo respondis: "Jes?" flustro.
  
  Ben? Ĉu vi estas bone? Kial vi flustras?
  
  "Mat, dankon al Dio. Mia paĉjo vokis min, mi iris por paroli, poste mi rigardis malantaŭen kaj vidis, kiel ĉi tiuj du brutuloj batas la profesoron. Mi kuris al ili kaj ili forveturis per motorcikloj kun kelkaj aliaj."
  
  "Ili prenis la profesoron?"
  
  "Pardonu, kamarado. Mi helpus lin se mi povus. Damne mia patro!"
  
  "Ne! La koro de Drake ankoraŭ resaniĝis. "Ne estas via kulpo, Blakey. Tute ne. Ĉu ĉi tiuj motorciklantoj havis grandajn dorsosakojn ligitajn al la dorso?"
  
  "Kelkaj faris."
  
  "BONE. Restu tie."
  
  Drake profunde enspiris kaj provis trankviligi siajn nervojn. Kanadanoj rapidus. Ben evitis la aĉan pugnobaton danke al sia patro, sed la Profesoro estis en profunda merdo. "Ilia plano estis eliri de ĉi tie sur atendante biciklojn," li diris al Kennedy, poste ĉirkaŭrigardis la ruinitan ĉambron. "Ni devas trovi Dahl. Ni havas problemon."
  
  "Nur unu?"
  
  Drake prienketis la difekton, kiun ili faris al la muzeo. "Ĉi tiu afero ĵus eksplodis perforte."
  
  
  * * *
  
  
  Drake forlasis la muzeon ĉirkaŭita de registarpersonaro. Ili estis starigantaj stacidomon ĉe la okcidenta enirejo al Centra Parko, kiun li intence ignoris kiam li ekvidis Ben sidantan sur la benko kontraŭ li. La infano ploris neregeble. Nun kio? Kennedy kuris apud li trans herbon.
  
  "Ĝi estas Karin," la okuloj de Ben pleniĝis kiel Niagara Akvofalo. "Mi retpoŝtis al ŝi por demandi al ŝi kiel ŝi fartas kun la Valkirioj kaj ricevis... eniris ĉi tiun MPEG... responde."
  
  Li turnis sian tekkomputilon por ke ili povu vidi. Eta videodosiero aperis sur la ekrano, ludanta ripete. La klipo estis proksimume tridek sekundojn longa.
  
  La nigrablanka frostkadro montris neklarajn bildojn de la fratino de Ben, Karin, pendanta malforte en la brakoj de du fortaj maskitaj viroj. Malhelaj makuloj kiuj povus esti nur sango estis ŝmiritaj ĉirkaŭ ŝiaj frunto kaj buŝo. La tria viro levis sian vizaĝon al la fotilo, kriante kun densa germana akĉento.
  
  "Ŝi rezistis, malgrandulo, sed estu certa, ni instruos al ŝi kiom stulta ĉi tio estas dum la venontaj semajnoj!" La viro skuis sian fingron, salivo ŝprucis el lia buŝo. "Ĉesu helpi ilin, knabeto. Ĉesu ataki ilin....ssssss.... Se vi faros tion, vi reakiros ŝin sekura kaj sana" - malagrabla rido. "Pli aŭ malpli".
  
  La fragmento komencis ripeti sin.
  
  "Ŝi estas dua Dan," balbukis Ben. "Volas malfermi sian propran lernejon pri luktosporto. Mi pensis ke neniu povus bati ŝin, mia - mia pli maljuna fratino."
  
  Drake brakumis Ben kiam lia juna amiko rompiĝis. Lia rigardo, vidita de Kennedy sed ne destinita al li, estis plena de malamo sur la batalkampo.
  
  
  DUDEK
  
  
  
  NOVJORKO
  
  
  Abel Frey, internacie fama modokreanto, multmilionulo kaj posedanto de la fifama 24-hora festo Chateau-La Verein, sidis postscenejo ĉe Madison Square Garden kaj rigardis siajn dungosoldatojn skurĝi kiel la libere elŝuteblaj parazitoj ili vere estis.
  
  Dum la solstico aŭ paŭzoperiodoj, li zorgis pri ili ene de la limoj de sia disvastiĝanta hejmo en la Alpoj-ĉio de mondfamaj modeloj, ĝis lumigado kaj sekureca personaro-la festoj ne ĉesis dum semajnoj. Sed kiam la turneo daŭris kaj la nomo de Frey estis en la spoto, ili ekscitis kaj maltrankviliĝis kaj servis ĉiun lian kapricon.
  
  La sceno formiĝis. La kattrako estis duone konstruita. Lia lumdizajnisto laboris kun The Garden-teamo por elpensi reciproke respekteman magian planon: sinkronigita lumigado kaj sonhoraro por du-hora spektaklo.
  
  Frey intencis malami ĝin kaj igi la bastardojn ŝviti kaj rekomenci.
  
  Supermodeloj paŝadis tien kaj reen en diversaj stadioj de senvestado. Postscenejo ĉe modspektaklo estis la malo de sursceneja prezentado-vi volis malpli da materialo, ne pli-kaj ĉi tiuj modeloj-almenaŭ tiuj, kiuj loĝis kun li en La Veraine-sciis, ke li ĉiuokaze vidis ĉion antaŭe.
  
  Li instigis ekspoziciismon. Verdire, li postulis ĝin. La timo bremsis ilin, ĉi tiuj bestoj. Timo, avideco kaj glutemo, kaj ĉiuj aliaj mirindaj komunaj pekoj kiuj ĉenis ordinarajn virojn kaj virinojn al posedantoj de potenco kaj riĉaĵo - de Victoria's Secret sukeraĵvendistoj ĝis orienteŭropaj glaciskulptaĵoj kaj la ceteraj liaj bonŝancaj servistoj - ĉiu unuopa plorkanta sangsuĉulo.
  
  Frey vidis Milon trapiki la geedzecajn korpojn. Mi vidis, kiel la modeloj sin deturnis de la kruela brutulo. Li interne ridetis pro ilia evidenta rakonto.
  
  Milo ne aspektis kontenta. "Jen, malantaŭe!" Li kapjesis al la improvizita movebla oficejo de Frey.
  
  La vizaĝo de Frey malmoliĝis kiam ili estis solaj. "Kio okazis?"
  
  "Kio mankis? Ni perdis la helikopteron. Mi knaris el tie kun du uloj. Ili havis SWAT, SGG, tiun bastardon Drake, kaj iun alian hundinon. Estis infero, viro." La usona intonacio de Milo laŭvorte vundis la pli kleran orelon de Frey. La Besto ĵus nomis lin "viro".
  
  "Splito?"
  
  "Perdite al tiu nuddorsa putino, Miles." Milo rikanis.
  
  "Kanadanoj ricevis ĝin?" Frey kaptis la brakojn de sia seĝo en kolero, igante ilin tordiĝi.
  
  Milo ŝajnigis ne rimarki, perfidante internan maltrankvilon. La egoismo de Frey ŝveligis lian bruston. "Fakaj senutilaj aĉuloj!" Li kriegis tiel laŭte Milo ektremis. "Vi senutilaj aĉuloj perdis al aro da fikaj rajdantoj!"
  
  Salivo gutis el la lipoj de Frey, ŝprucigante la tablon kiu apartigis ilin. "Ĉu vi scias kiom longe mi atendis ĉi tiun momenton? Ĉifoje? Kaj vi?"
  
  Nekapabla regi sin, li pugnobatis amerikan komandon en la vizaĝo. Milo turnis la kapon kaj liaj vangoj ruĝiĝis, sed li ne reagis alimaniere.
  
  Frey devigis superan kokonon de trankvilo envolvi lin. "Mia vivo," li diris kun la plej granda peno, kiun li sciis, ke nur homoj de alta naskiĝo povas fari, "estas dediĉita-ne, dediĉita-al trovi ĉi tiun Tombon... ĉi tiun Tombon de la Dioj. Mi transportos ilin - popoce - al mia kastelo. Mi estas la reganto," li diris, svingante la manon al la pordo, "kaj mi ne celas la reganton de tiuj ĉi idiotoj. Mi povas ricevi kvin supermodelojn por fiki mian plej mallongan sekurgardiston nur ĉar mi havis ideon. Mi povas igi bonulon batali ĝismorte en mia batalareno, sed tio ne igas min reganto. Vi komprenas?"
  
  La voĉo de Frey ŝprucis intelektan superecon. Milo kapjesis, sed liaj okuloj estis malplenaj. Frey prenis ĝin kiel stulteco. Li suspiris.
  
  "Nu, kion alian vi havas por mi?"
  
  "Ĉi tio". Milo ekstaris kaj frapetis la tekkomputilon klavaron de Frey dum kelkaj sekundoj. Ekzistis viva furaĝo temigis la areon plej proksime al la Nacia Historia Ejo.
  
  "Ni havas homojn ŝajnigantajn esti televida skipo. Ili havis sian okulon sur Drake, la virino kaj la knabo, Ben Blake. SWAT kaj ĉiuj ceteraj SGG-oj ankaŭ restas, kaj rigardu, mi kredas, ke ĉi tio estas, - li malpeze frapetis la ekranon, postlasante nedeziratajn ŝvitmakulojn kaj dio scias kio alia, "ĉi tio estas la SAS-teamo".
  
  "Ĉu vi kredas..." Frey diris. "Ĉu vi provas diri al mi, ke ni nun havas multetnan rason en niaj manoj? Kaj ni ne plu havas la plej grandajn rimedojn." Li suspiris. "Ne ke ĝi helpis nin ĝis nun."
  
  Milo dividis sekretan rideton kun sia estro. "Vi scias, ke ĝi estas."
  
  "Jes. Via koramikino. Ŝi estas nia plej bona valoro kaj ŝia tempo alproksimiĝas. Nu, ni esperu, ke ŝi memoras al kiu ŝi raportas."
  
  "Temas pli pri la mono, kiun ŝi memoros," diris Milo kun granda kompreno.
  
  La okuloj de Frey eklumis, kaj malbona brileto aperis en liaj okuloj. "Hm. Mi ne forgesos ĝin."
  
  "Ni ankaŭ havas la fratinon de Ben Blake. Ŝajne sovaĝa kato."
  
  "Bone. Sendu ŝin al la Kastelo. Ni baldaŭ revenos tien." Li faris paŭzon. "Atendu... atendu... Tiu virino kun Drake. Kiu ŝi estas?"
  
  Milo studis la vizaĝon kaj levis la ŝultrojn. "Mi ne havas ideon".
  
  "Nu, eksciu!"
  
  Milo vokis la televidajn homojn."Uzu vizaĝan rekonon ĉe la virino de Drake," li grumblis.
  
  Kvar minutoj da silento poste, li ricevis respondon. "Kennedy Moore," li diris al Frey. " Novjorka Policano " .
  
  "Jes. JES Mi neniam forgesas malvirton. Flankeniru, Milo. Lasu min labori."
  
  Frey guglis la titolon kaj sekvis plurajn ligilojn. Post malpli ol dek minutoj, li sciis ĉion, kaj lia rideto fariĝis larĝa kaj eĉ pli perversa. La ĝermoj de bonega ideo kreskis en lia menso post pubereco.
  
  "Kennedy Moore," li ne povis ne klarigi al la infanteristo, "estis unu el la plej bonaj de Novjorko. Ŝi estas nuntempe en deviga forpermeso. Ŝi arestis la malpuran policano kaj sendis lin al malliberejo. Lia konvinkiĝo kaŭzis la liberigon de kelkaj el la homoj kiujn li helpis kondamni, io rilatanta al la rompita ĉeno de indico." Frey paŭzis. "Kiu postiĝinta lando efektivigus tian sistemon, Milo?"
  
  "Usono." Lia brutulo sciis, kion oni atendas de li.
  
  "Nu, bonega advokato ricevis la liberigon de viro nomita Thomas Caleb - "la plej malbona seria murdisto en la historio de la Norda Usono", kiel ĝi diras ĉi tie. Mia, mia Ĝi estas mirinde malpura. Aŭskultu!
  
  'Caleb malfermas la okulojn de sia viktimo, uzante agrafilon por pafi retenaĵojn tra la palpebro kaj frunto, tiam pelas vivajn insektojn laŭ iliaj gorĝoj, devigante ilin maĉi kaj gluti ĝis ili sufokiĝas al morto.' Frey rigardis Milon per larĝaj okuloj. "Mi dirus iom kiel manĝi ĉe McDonald's."
  
  Milo ne ridetis. "Li estas murdinto de senkulpuloj," li diris. "Komedio ne miksiĝas kun murdo."
  
  Frey ridetis al li. "Vi mortigis senkulpulojn, ĉu ne?"
  
  "Nur kiam mi faras mian laboron. Mi estas soldato."
  
  "Hmm, nu, tio estas fajna linio, ĉu ne? Ne gravas. Ni revenu al nia nuna laboro. Ĉi tiu Caleb mortigis du pliajn naivulojn ekde sia liberigo. Mi dirus klara rezulto de etika doktrino kaj multaj moralaj valoroj, ĉu Milo? Ĉiukaze, ĉi tiu Kaleb nun estas for."
  
  La kapo de Milo klakis al la portebla ekrano, al Kennedy Moore. "Du pli?"
  
  Nun Frey ridis. "Ha, ha. Vi ne estas sufiĉe stulta por ne kompreni ĉi tion, ĉu? Imagu ŝian malĝojon. Imagu ŝian agonio!"
  
  Milo kaptis kaj, kontraŭ sia volo, nudigis siajn dentojn kiel blanka urso disŝirante sian unuan kaptaĵon de la tago.
  
  "Mi havas planon". Frey ridis pro ĝojo. "Ho fek... mi havas planon."
  
  
  DUDEK UNU
  
  
  
  NOVJORKO
  
  
  Kaoso regis en la movebla ĉefsidejo. Drake, Kennedy kaj Ben sekvis Thorsten Dahl kaj la koleran SWAT-komandanton supren laŭ la ŝtupoj kaj preter la tumulto. Ili trapasis du kupeojn antaŭ ol halti en la relativa silento havigita de la niĉo ĉe la fino de la metala ŝedo.
  
  "Ni ricevis vokon," la spetsnaza komandanto faligis sian armilon en kolero. "Ni ricevis malbenitan vokon kaj dek kvin minutojn poste tri el miaj homoj mortis! Kio la...?"
  
  "Nur tri?" demandis Dahl. "Ni perdis ses. Respekto postulas, ke ni prenu tempon..."
  
  "Al diablo kun respekto," la SWAT-ulo estis furioza. "Vi invadis mian teritorion, vi angla idioto. Vi estas tiel malbonaj kiel la damnitaj teroristoj!"
  
  Drake levis la manon. "Efektive, mi estas angla idioto. Ĉi tiu idioto estas svedo."
  
  La usonano aspektis konfuzita. Drake streĉis sian tenon sur la ŝultrojn de Ben. Li povis senti la ulon tremi. "Ni helpis," li diris al la SWAT-ulo. "Ili helpis. Ĝi povus esti multe pli malbona."
  
  Kaj tiam, kiam la sorto mallevis sian ironian martelon, aŭdiĝis ŝoka sono de kugloj pluvantaj sur la ĉefsidejon. Ĉiuj falis sur la plankon. Metala sonoro resaltis de la orienta muro. Antaŭ ol la pafado finiĝis, la SWAT-komandanto ekstaris. "Ĝi estas kuglorezista," li diris iom embarasita.
  
  "Ni devas iri," Drake serĉis Kennedy sed ne povis trovi ŝin.
  
  "Al la fajrolinio?" SWAT-ulo diris. "Kiu diable vi estas?"
  
  "Ne la kompanio aŭ la kugloj maltrankviligas min," diris Drake. "Ĝi estas raketmovita obuso kiu povus sekvi baldaŭ."
  
  La prudento diktis evakuadon. Drake elpaŝis ĝuste ĝustatempe por vidi la nigrajn kaj blankajn kuri kriegante en la direkto de kie venis la kugloj.
  
  Li denove ĉirkaŭrigardis por Kennedy, sed ŝi ŝajnis malaperis.
  
  Tiam nova vizaĝo subite aperis inter ili. La Ĉefo de la Buroo, juĝante laŭ sia tristela insigno kaj kvazaŭ tio ne sufiĉus, puŝante sian vojon malantaŭ si, estis viro portanta la rarajn kvin stelojn de polica komisaro. Drake tuj sciis, ke ĉi tiu estas la ulo kun kiu ili devus paroli. Policaj komisaroj okupiĝis pri la batalo kontraŭ terorismo.
  
  La radio de la spetsnaza komandanto kriis: "Ĉio estas klara. Ĉi tie, sur la tegmento, estas teleregata armilo. Ĝi estas distraĵo."
  
  "Bastardoj!" Drake opiniis ke la kanadanoj kaj germanoj moviĝas pli kaj pli for kun siaj kaptitoj.
  
  Thorsten Dahl alparolis la novulon. "Vi vere devus paroli kun mia Ŝtata Ministro."
  
  "La faro estas farita," diris la komisaro. "Vi foriras de ĉi tie."
  
  "Ne, atendu," komencis Drake, fizike retenante Ben por ke Ben ne ĵetu vin antaŭen. "Vi ne komprenas...."
  
  "Ne, ne," diris la komisaro tra kunpremitaj dentoj. "Mi ne scias. Kaj mi volas diri, ke vi foriras ĉi tie, direktante al Vaŝingtono. Kapitolo-Monteto volas pecon de vi kaj mi esperas, ke ili prenas ĝin en grandaj partoj. "
  
  
  * * *
  
  
  La flugo daŭris naŭdek minutojn. Drake maltrankviliĝis pri la mistera malapero de Kennedy ĝis la momento kiam ŝi reaperis, kio estis ekzakte kiam la aviadilo estis ekflugonta.
  
  Ŝi kuris laŭ la koridoro, senspira.
  
  "Mi pensis, ke ni perdis vin," diris Drake. Li sentis grandan trankviliĝon, sed provis teni ĝin facilanima.
  
  Kennedy ne respondis. Anstataŭe, ŝi sidiĝis apud la fenestro, for de la konversacio. Drake stariĝis por esplori, sed ĉesis kiam ŝi retiriĝis de li, ŝia vizaĝo blanka kiel alabastro.
  
  Kie ŝi estis kaj kio okazis tie?
  
  Dum la flugo, neniuj vokoj aŭ retpoŝtoj estis permesitaj. Neniu televido. Ili flugis en silento; pluraj gardistoj rigardis ilin sen enmiksiĝi.
  
  Drake povis lasi ĝin flui super li. SAS-trejnado postulis horojn, tagojn kaj monatojn da atendado. Por la preparado de. Por observado. Por li, horo povus preterflugi en milisekundo. Foje, oni proponis al ili alkoholon en tiuj etaj plastaj boteloj, kaj Drake hezitis dum pli ol momento.
  
  La viskio brilis, sukcena amuleto de katastrofo, lia elektita armilo la lastan fojon la afero komplikiĝis-kiam Alison foriris. Li rememoris doloron, malespero, kaj tamen lia rigardo restadis sur li.
  
  "Ne ĉi tie, dankon." Ben estis sufiĉe vigla por forsendi la mastrinon. "Ni estas la uloj de Mountain Dew. Alportu ĝin."
  
  Ben eĉ provis eligi Drake el ĉi tiu ŝtato ŝajnigante esti fridulo. Li kliniĝis eksteren en la koridoron, rigardante kiel la gastiganto balanciĝis reen al ŝia sidloko. "En la ĵargono de niaj usonaj fratoj-mi estus trafinta ĝin!"
  
  Lia vizaĝo ruĝiĝis dum la gastigantino surprizite rerigardis lin. Post sekundo, ŝi diris: "Ne estas la elsendo de Hooters, bebo."
  
  Ben malleviĝis reen en sian seĝon. "Feraĵo".
  
  Drake balancis la kapon. "Saluton, kamarado. Via konstanta humiliĝo servas kiel feliĉa rememorigo, ke mi neniam estis via aĝo."
  
  "Puraĵo".
  
  "Serioze, dankon."
  
  "Ne maltrankviliĝu".
  
  "Kaj Karin - ŝi estos en ordo. Mi promesas."
  
  "Kiel vi povas promesi tion, Matt?"
  
  Drake paŭzis. Estis lia denaska engaĝiĝo helpi tiujn en bezono, prefere ol la klara juĝo de soldato, kiu aperis.
  
  "Ili ankoraŭ ne damaĝos ŝin," li diris. "Kaj tre baldaŭ ni havos pli da helpo ol vi povas imagi."
  
  "Kiel vi scias, ke ili ne vundos ŝin?"
  
  Drake suspiris. "Bone, bone, tio estas klera diveno. Se ili volus ŝin mortinta, ili tuj mortigintus ŝin, ĉu ne? Sen dorlotado. Sed ili ne faris. Do..."
  
  "Jes?"
  
  "La germanoj bezonas ŝin por io. Ili tenos ŝin viva." Drake sciis, ke ili povus preni ŝin por aparta pridemandado, aŭ io eĉ pli konvencia, al diktatora estro, kiu ŝatis regi ĉiun eventon. Tra la jaroj, Drake ŝatis ĉi tiun specialan tipon de tirano. Ilia aŭtoritatismo ĉiam donis al la bonuloj duan ŝancon.
  
  Ben devigis malvolan rideton. Drake sentis la aviadilon komenci malsupreniri kaj komencis reludi la faktojn en sia kapo. Ĉar lia malgranda teamo disfalis, li devis interveni kaj protekti ilin eĉ pli.
  
  
  * * *
  
  
  Ene de du minutoj post eliri de la aviadilo, Drake, Ben, Kennedy kaj Dahl estis kondukitaj tra pluraj pordoj, supren laŭ trankvila rulŝtuparo, laŭ ŝika, dika blu-panelita koridoro, kaj finfine tra peza pordo, kiun Drake notis, estis intence ŝlosita. malantaŭ ili.
  
  Ili trovis sin en unuaklasa unuaklasa atendoĉambro, malplena krom por si kaj ok aliaj homoj: kvin armitaj gardistoj kaj tri kostumoj - du virinoj kaj maljunulo.
  
  La viro paŝis antaŭen. "Jonathan Gates," li diris mallaŭte. " Ministro de Defendo " .
  
  Drake sentis subitan panikon. Dio, ĉi tiu ulo estis mega-potenca, eble kvina aŭ sesa en la vico por la prezidanteco. Li suspiris kaj paŝis antaŭen, rimarkante la antaŭenmarŝojn de la gardistoj, poste etendis la brakojn.
  
  "Ĉiuj amikoj estas ĉi tie," li diris. "Almenaŭ... mi pensas ke jes."
  
  "Mi kredas, ke vi pravas." La ministro pri defendo paŝis antaŭen kaj etendis la manon. "Por ŝpari tempon, mi jam estis ĝisdatigita. Usono volas kaj kapablas helpi. Mi estas ĉi tie por... faciligi... ĉi tiun helpon."
  
  Unu el la virinoj proponis al ĉiuj trinki. Ŝi havis nigrajn harojn, sagacan okulon, kaj estis kvindekjara, kun linioj de zorgo sufiĉe dikaj por kaŝi ŝtatajn sekretojn, kaj manieron ignori la gardistojn kiuj parolis pri ŝia malkomforto kun ili.
  
  Trinkaĵoj fandis iom da glacio. Drake kaj Ben restis ĉe Gates, trinkante diettrinkaĵojn. Kennedy iris al la fenestro, ŝprucante sian vinon kaj rigardante la taksiajn aviadilojn, ŝajne enpensigitaj. Torsten Dahl sinkis en komfortan seĝon kun Evian, kies korpa lingvo estis elektita por esti neminaca.
  
  "Mia fratino," diris Ben. "Ĉu vi povas helpi ŝin?"
  
  "La CIA kontaktis Interpol, sed ni ankoraŭ ne havas kondukojn pri la germanoj." Post momento, rimarkante la ĉagrenon de Ben kaj la penon, kiun li bezonis por kontakti kongresanon, la sekretario aldonis, "Ni provas, filo. Ni trovos ilin."
  
  "Miaj gepatroj ankoraŭ ne scias." Ben nevole rigardis malsupren al sia poŝtelefono. "Sed ĝi ne daŭros longe-"
  
  Nun alia virino paŝis antaŭen, vigla, memfida, multe pli juna specimeno, ĉiumaniere rememoriga pri la estonta iama sinjorino ŝtata sekretario, vera predanto aŭ, kiel Drake diris al si, politika versio de Alicia Miles.
  
  "Mia lando estas tute nereala, sinjoro Dahl, sinjoro Drake. Ni scias, ke ni estas multe malantaŭe pri tio, kaj ni scias, kiaj estas la interesoj. Via SAS-teamo estis liberigita por la operacio. SGG ankaŭ. Ni havas Delta-teamon preta helpi. Nur sumigu la nombrojn..." Ŝi svingis la fingrojn. "Koordinatoj".
  
  "Kaj profesoro Parnevik?" Dahl parolis unuafoje. "Kio novaĵoj pri kanadanoj?"
  
  "Mandatoj estas eldonitaj," diris la sekretario, iom rigide. "Ĉi tio estas diplomatia situacio-"
  
  "Ne!" Drake kriis, poste elspiris por trankviligi sin. "Ne, sinjoro. Ĉi tio estas la malĝusta aliro. Tiu ĉi afero lanĉis... kio?... antaŭ tri tagoj? La tempo estas ĉio ĉi tie, precipe nun. La sekvaj tagoj," li diris, "estas kie ni gajnas aŭ perdas."
  
  Sekretario Gates donis al li surprizitan rigardon. "Mi aŭdis, ke vi ankoraŭ havas iom da soldato en vi, Drake. Sed ne pro tia reago."
  
  "Mi ŝanĝas inter soldato kaj civilulo kiam ĝi konvenas," Drake levis la ŝultrojn. "La avantaĝoj de esti iama soldato."
  
  "Jes. Nu, se ĝi plibonigas vin, mandatoj ne helpos. Colby Taylor malaperis de sia kanada domego kune kun la plej multaj el siaj dungitoj. Mi supozas, ke li planis tion dum longa tempo kaj ŝanĝis al ia antaŭaranĝita eventualaĵo. Esence, li estas eksterrete."
  
  Drake fermis la okulojn. "Ĉu estas bona novaĵo?"
  
  La juna virino parolis. "Nu, ni proponas al vi ĉiujn rimedojn de la Biblioteko de la Kongreso por helpi vin en via esplorado." Ŝiaj okuloj ekbrilis. "La plej granda biblioteko en la mondo. Tridek du milionoj da libroj. Maloftaj presaĵoj. Kaj la Monda Cifereca Biblioteko."
  
  Ben rigardis ŝin kvazaŭ ŝi ĵus konsentus konkuri en princino Leia cosplay-konkurso. "Ĉiuj rimedoj? Do - teorie - vi povus eltrovi, kiu germano estas obsedita de la norena mitologio? Vi povus trovi tekstojn pri Odino kaj ĉi tiu tombo de la Dioj. Materialo kiu ne estas en la Interreto?"
  
  "Vi povus, kaj je la premo de butono," diris la virino. "Kaj, alie, ni havas kelkajn tre maljunajn bibliotekistojn."
  
  La okuloj de Ben eklumis pro espero dum li rigardis Matt. "Konduku nin tien."
  
  
  * * *
  
  
  La Biblioteko de Kongreso estis malfermita al ili en la tre fruaj horoj de dimanĉa mateno. La lumoj ŝaltitaj, atentema personaro, la plej granda biblioteko de la mondo certe impresis. Komence, la arkitekturo kaj sento de la loko memorigis Drake pri muzeo, sed dum li ekrigardis la vicojn da librobretoj kaj cirklaj legobalkonoj, li baldaŭ sentis la respekteman etoson de antikva tradicio, kaj lia humoro ŝanĝiĝis por kongrui kun la ĉirkaŭaĵo.
  
  Dum Drake pasigis iom da tempo vagante la koridoroj, Ben ne perdis tempon en esplorado. Li ŝteliris sur la balkonon, ekfunkciigis sian tekokomputilon, kaj sendis ilian svedan specialtrupan komandanton serĉi kafon kaj biskvitojn.
  
  "Bela loko," Drake diris dum li rondiris. "Mi sentas, ke Nicolas Cage povus aperi iun ajn minuton."
  
  Ben kaptis la ponton de sia nazo. "Mi ne scias kie komenci," li konfesis. "Mia kapo estas garbejo, amiko."
  
  Thorsten Dahl frapetis sur la balustrado, kiu ĉirkaŭis la balkonon. "Komencu per tio, kion vi scias," li diris per tiu lernita Oksforda tono. "Komencu per legendo."
  
  "Ĝuste. Nu, ni konas ĉi tiun poemon. Ĉi tie preskaŭ diras, ke kiu ajn profanas la tombon de la dioj, lanĉos inferfajron sur la Tero. Kaj ĝi estas fajro, laŭvorte. Nia planedo brulos. Ni ankaŭ scias, ke ĉi tiu legendo havas unikajn historiajn paralelojn kun aliaj rilataj legendoj skribitaj pri aliaj dioj."
  
  "Kion ni ne scias," Dahl diris, "estas kial? Aŭ kiel?"
  
  "Fajro," Drake diris akre. "La ulo ĵus diris ĝin."
  
  Ben fermis la okulojn. Dahl turnis sin al Drake kun deviga rideto. "Ĝi nomiĝas cerbumado," li diris. "Analizo de faktoj ofte helpas malkaŝi la veron. Mi volis diri kiel okazas katastrofo. Bonvolu aŭ helpi aŭ foriri."
  
  Drake trinkis sian kafon kaj restis silenta. Ambaŭ ĉi tiuj uloj perdis homojn kaj meritis spacon. Li iris al la balustrado kaj ĉirkaŭrigardis, skanante la cirklan ĉambron, notante la poziciojn de la personaro kaj usonaj agentoj. Kennedy sidiĝis du etaĝojn, furioze frapante sian tekkomputilon, izolita de sia propra... kio? demandis Drake. Kulpo? Ĉu timi? Depresio? Li sciis ĉion pri tio, kaj li ne estis komenconta prediki.
  
  "Legendo," diris Ben, "indikas ke unu profaniĝo de la tombo de Odino komencos la fluon de fajraj riveroj. Mi dirus, ke ĉi tio estas same grava scii kiel ĉio alia ĉi tie."
  
  Drake sulkigis la brovojn dum liaj lastatempaj memoroj ekaperis. Riveroj de fajro?Li vidis ĝin.
  
  Sed kie?
  
  "Kial vi diris tion?" li demandis. "Riveroj de Fajro?"
  
  "Ne scias. Eble ĉar mi estas laca de ripeti 'inferfajro erupcias' kaj 'la fino estas proksima'. Mi sentas min kiel Hollywood-filmantaŭfilmo."
  
  "Do vi iris por la fajraj riveroj?" Dahl levis la brovon. "Kiel lafo?"
  
  "Ne, atendu," Drake klakis siajn fingrojn. "Jes! Supervulkano! En... en Islando, ĉu ne?" Li rigardis la svedon por konfirmo.
  
  "Vidu, nur ĉar mi estas skandinavo ne signifas, ke mi estas -"
  
  "Jes". En tiu momento, juniora helpsekretario de defendo realiĝis de malantaŭ proksima librobretaro. "Sur la sudorienta flanko de Islando. La tuta mondo scias pri ĝi. Post legado de nova registara studo, mi pensas, ke ĉi tiu estas la sepa supervulkano ekzistanta."
  
  "La plej fama estas en Yellowstone Park," diris Ben.
  
  "Sed ĉu la Supervulkano prezentas tian minacon?" Drake demandis. "Aŭ ĉu ĉi tio estas nur alia holivuda mito?"
  
  Kaj Ben kaj la helpsekretario kapjesis. "La termino 'specia formorto' ne estas troa en ĉi tiu kunteksto," diris la asistanto. "Esplorado diras al ni, ke la du antaŭaj supervulkanaj erupcioj koincidas kun du el la plej grandaj amasformortaj eventoj iam ajn okazitaj sur nia planedo. La dua, kompreneble, estas dinosaŭroj."
  
  "Kiom da koincido?" Drake demandis.
  
  "Tiel proksime, ke se ĝi okazus unufoje, vi surprizus ĝin. Sed dufoje? Ni..."
  
  "Feraĵo".
  
  Ben levis la manojn en la aero. "Rigardu, ni divagas ĉi tie. Kion ni bezonas estas ŝarĝi Odinon per merdo." Li elstarigis plurajn nomojn sur la ekrano. "Ĉi tio, ĉi tio kaj wow ¸ sendube ĉi tio. Voluspa - kie Odino parolas pri siaj renkontiĝoj kun la Viziulo."
  
  "Vizitoj?" Drake grimacis. "Vikinga porno, ĉu?"
  
  La asistanto klinis sin super Ben kaj premis kelkajn butonojn, enigis pasvorton kaj tajpis ŝnuron. Ŝia pantalonkostumo estis la kontraŭo de la Kennedy-kostumo, bonguste dizajnita por akcenti ŝian figuron prefere ol kaŝi ĝin. La okuloj de Ben larĝiĝis, liaj problemoj momente forgesitaj.
  
  Drake diris per siaj lipoj: "Malŝparita talento."
  
  Ben donis al li la mezan fingron ĝuste kiam la asistanto ekstaris. Feliĉe ŝi ne vidis lin. "Ili estos alportitaj al vi ene de kvin minutoj," ŝi diris.
  
  "Dankon, fraŭlino." Drake hezitis. "Pardonu, mi ne scias vian nomon."
  
  "Voku min Hayden," ŝi diris.
  
  La libroj estis metitaj apud Ben kelkajn minutojn poste, kaj li tuj elektis tiun, nomatan Voluspa.Li foliumis la paojn kiel posedilo; kiel besto, kiu odoras sangon. Dahl elektis alian volumon, Drake trian. Hayden sidis apud Ben, studante la tekston kun li.
  
  Kaj tiam Ben kriis "Eŭreka! Mi havas ĝin! Mankas ligilo. Estas Heidi! Malbenita Heidi! Ĉi tiu libro sekvas - kaj mi citas "la vojaĝojn de la plej ŝatata viziulo de Odino - Heidi".
  
  "Kiel en infanlibro?" Dahl ŝajne memoris siajn lernejajn tagojn.
  
  Drake nur aspektis konfuzita. "A? Mi pli similas al tipo de Heidi Klum."
  
  "Jes, infanlibro! Mi kredas, ke la legendo de Heidi kaj la rakonto pri ŝiaj vojaĝoj certe evoluis tra la jaroj de skandinava sagao ĝis skandinava mito, kaj tiam verkisto el Svislando decidis uzi la rakonton kiel bazon por infanlibro."
  
  "Nu, kion ĝi diras?" Drake sentis sian koron bati pli rapide.
  
  Ben legis dum sekundo. "Ho, tio diras multon," li haste daŭrigis. "Tio diras diable bone ĉion."
  
  
  DUDEK DU
  
  
  
  VAŜINGTONO
  
  
  Kennedy Moore sidis rigardante ŝian komputilan ekranon, ne povante ion vidi, kaj pensis, ke kiam oni muelas la vivon sub via kalkano, ĝi estas esence nur tenispilko, kiun mastro manipulas. Malgranda returniĝo ŝanĝis vian sorton, iu neatendita turniĝo de via flanko sendis vin en spiralon de memdetruo, tiam kelkaj tagoj da rapida vojaĝo revenigis vin en la ludon.
  
  Ŝi sentis sin levita survoje al Novjorko, eĉ pli bone post la muzea frenezo. Ŝi estis kontenta pri si mem kaj eble eĉ iomete kontenta pri Matt Drake.
  
  Kiel perverse, ŝi diris al si. Sed tiam, ĉu iu ne iam diris, ke el granda malfacilo venas granda progreso? Io simila.
  
  La Profesoro tiam estis kidnapita. La fratino de Ben Blake estis kidnapita. Kaj Kennedy paŝis decideme al ĉi tiu movebla ĉefsidejo, la kapo rekte kaj denove plene mergita en la ludon, ŝia menso koncentriĝis pri ordigo de la tumulto.
  
  Tiam, kiam ŝi komencis supreniri la ŝtupojn, Lipkind realiĝis el la homamaso kaj abrupte haltigis ŝin.
  
  "Kapitano?"
  
  "Saluton Moore. Ni devas paroli".
  
  "Envenu," Kennedy mansvingis al la ĉefsidejo, "ni povus uzi vian helpon."
  
  "Uh, uh. Ne. Ne temas pri la muzeo, Moore. La krozŝipo estas tiuflanke."
  
  Li moviĝis tra la homamaso, lia streĉita dorso nun fiksrigardis ŝin kiel silenta akuzo. Kennedy devis rapidi por atingi.
  
  "Kio... kio okazis, kapitano?"
  
  "Eniru."
  
  La krozŝipo estis malplena krom ili du. La bruo de la strato malakriĝis, la mondfrakasaj eventoj ekstere estas nun ŝlositaj pli malproksime ol la virto de la partia sociemulo.
  
  Kennedy duonturnis sin sur sia sidloko por alfronti Lipkind. "Ne diru al mi... bonvolu ne diru al mi..." Bulo en lia gorĝo igis Lipkind perdi sian severan mienon, rakontante al ŝi ĉion antaŭ ol la vortoj forlasis liajn lipojn.
  
  Sed ili falis, kaj ĉiu vorto estis guto da veneno en ŝia jam nigrigita animo.
  
  "Caleb denove batis. Ni havis monatan prokraston - poste hieraŭ posttagmeze ni ricevis vokon. Knabino... ah... knabino el Nevado," lia voĉo fariĝis raŭka. "Nova en la urbo. Studento."
  
  "Ne. Bonvolu..."
  
  "Mi volis, ke vi sciu nun, antaŭ ol vi aŭdos iun ajn ratan pecon."
  
  "Ne".
  
  "Pardonu, Moore."
  
  "Mi volas reveni. Lasu min reveni, Lipkind. Lasu min eniri. "
  
  "Mi bedaŭras".
  
  "Mi povas helpi vin. Ĉi tio estas mia laboro. Mia vivo."
  
  Lipkind mordis sian malsupran lipon, certa signo de streso. "Ankoraŭ ne. Eĉ se mi volus, la aŭtoritatoj ne aprobus. Vi scias ĝin."
  
  "Ĉu mi devus? Ekde kiam mi povas koni la pensojn de politikistoj? Ĉiuj en politiko estas bastardo, Lipkind, kaj ekde kiam ili komencis fari la ĝustan aferon? "
  
  "Vi kaptis min," la grumblado de Lipkind perfidis lian koron. "Sed ordonoj, kiel oni diras, estas ordonoj. Kaj la miaj ne estis ŝanĝitaj."
  
  "Lipkind, ĉi tio... ruinigas min."
  
  Li seke glutis. "Donu al ĝi tempon. Ĉu vi revenos".
  
  "Ne estas mi, kiu zorgas, diablo! Ĉi tiuj estas liaj fikaj viktimoj! Iliaj familioj!"
  
  "Ankaŭ mi pensas tiel, Moore. Kredu min."
  
  Post momento, ŝi demandis: "Kie?" Estis ĉio, kion ŝi povis fari, ĉio, kion ŝi povis peti, ĉio, pri kio ŝi povis pensi.
  
  "Moore. Vi ne devos pagi ajnan pentofaradon ĉi tie. Ne estas via kulpo, ke ĉi tiu psiko estas fika psikomo."
  
  "Kie?" Mi demandis.
  
  Lipkind sciis kion ŝi bezonas kaj diris al ŝi la lokon.
  
  
  * * *
  
  
  Malferma konstruejo. Tri blokoj sude de Ground Zero. Ellaboranto nomata Silke Holdings.
  
  Kennedy trovis la krimlokon en dudek minutoj, rimarkis flirtan glubendon sur la kvara etaĝo de malferma konstruaĵo, kaj forsendis taksion. Ŝi staris antaŭ la konstruaĵo, rigardante supren per senanimaj okuloj. La loko estis senhoma-ankoraŭ aktiva krimloko-sed estis malfrue sabate, kaj la okazaĵo estis pli ol unu tagon.
  
  Kennedy piedbatis la rubon, tiam eliris sur la konstruejon. Ŝi iris supren laŭ la malferma betona ŝtuparo supren laŭ la flankmuro de la konstruaĵo ĝis la kvara etaĝo kaj sur la betonplaton.
  
  Forta vento ruis ŝian malstriktan bluzon. Se ŝia hararo ne estus kombita malantaŭen per forta rubando, ĝi turniĝus kiel viro posedata. Tri vidpunktoj de Novjorko malfermiĝis antaŭ ŝi, kaŭzante kapturnon - staton kiun ŝi havis dum sia tuta vivo, sed, strange, estis memorita nur nun.
  
  Kaj tamen ŝi grimpis Yggdrasil, la Mondan Arbon.
  
  Tiam neniu kapturno.
  
  Ĝi memorigis ŝin pri la Odin-kazo kaj Matt Drake aparte. Ŝi volis reiri al ĝi, al li, sed ŝi ne estis certa, ke ŝi havas la kuraĝon.
  
  Ŝi enriskiĝis trans la polvokovritan slabon, evitante amasojn da rubo kaj ilojn de entreprenistoj. La vento tiris ŝiajn manikojn, ŝian pantalonon, igante ilin ŝveliĝi kun troa materialo. Ŝi haltis ne malproksime de kie Lipkind priskribis la lokon de la korpo. Male al populara televido, la korpoj ne estas markitaj per kreto - ili estas fotitaj, tiam ilia preciza loko estas mezurita el diversaj fikspunktoj.
  
  Kiel ajn, ŝi nur bezonis esti ĉirkaŭe. Klinu, falu sur viajn genuojn, fermu la okulojn kaj preĝu.
  
  Kaj ĉio rapidis reen. Kiel la falo de la diablo el la ĉielo. Kiel la kreado de arkianĝelo, ĉio ekbrilis tra ŝia kapo. En la momento kiam ŝi vidis Chuck Walker enpoŝigi amason da malpura mono. La sono de la martelo de la juĝisto proklamanta lian kulpon. La mortaj rigardoj de ŝiaj kolegoj, la obscenaj desegnaĵoj, kiuj komencis aperi sur ŝia ŝlosfako, alkroĉita al la kapoto de ŝia aŭto, alkroĉita al la pordo de ŝia loĝejo.
  
  Letero kiun ŝi ricevis de seria murdisto dankante ŝin pro sia tuta helpo.
  
  Ŝi devis penti por la nova murdo, kiun ŝi helpis fari Thomas Caleb.
  
  Ŝi devis peti pardonon de la mortintoj kaj funebrantoj.
  
  
  DUDEK TRI
  
  
  
  VAŜINGTONO
  
  
  "Ĉi tiu afero estas pli malkaŝa ol Britney," Ben rapidigis siajn vortojn, retenante sian eksciton. "Ĝi diras ĉi tie-' Dum li estas sur la Monda Arbo, Volva malkaŝas al Odino ke ŝi konas multajn el liaj sekretoj. Ke li oferis sin sur Yggdrasil en okupo de scio. Ke li fastis naŭ tagojn kaj naŭ noktojn por la sama celo. Ŝi rakontas al li ke ŝi scias kie liaj okuloj estas kaŝitaj kaj kiel li fordonis ilin kontraŭ eĉ pli da scio."
  
  "Unu Saĝulo," Dahl interrompis. "Parnevik diris, ke li ĉiam estis konsiderita la plej saĝa el ĉiuj dioj."
  
  Drake murmuris, "Neniam estas saĝe malkaŝi viajn sekretojn al virino."
  
  Ben turnis la okulojn al li. "Oni fastis sur la Monda Arbo naŭ tagojn kaj naŭ noktojn kun lanco trapikita en la flanko, kiel Kristo sur la kruco. Heidi diras ke en sia deliro, Odino rakontis al ŝi kie liaj kunuloj estis kaŝitaj. Kaj kie estis kaŝita lia ŝildo. Kaj ke lia lanco devas resti tie. Kaj ke li volis, ke ŝi disĵetu siajn kunulojn - liajn Partojn - kaj metu lian korpon en la tombon."
  
  Ben rikanis al Drake, larĝe okulojn. "Mi eble ne kompletigis mian serĉon pri la legenda klitoro, mia amiko, sed mia laboro ĉi tie estas finita."
  
  Tiam Ben rememoris kie li estis kaj la virino staranta apud li. Li kaptis la ponton de sia nazo. "Diable kaj abomenaĵo."
  
  Dahl ne batis palpebron. "Laŭ mia scio - kaj tio validas nur por tio, kion mi ĝenis aŭskulti dum la prelego de Parnevik - la Volvoj, kiel la egiptaj faraonoj, estis ĉiam enterigitaj en la plej riĉaj tomboj, apud kiuj estis multaj valoraĵoj. Ĉevaloj, ĉaroj, donacoj el foraj landoj."
  
  Hayden ŝajnis kaŝi rideton. "Se ni sekvas vian tutan historion logike, sinjoro Blake, tiam mi kredas, ke la tiel nomataj vojaĝoj de Heidi estas fakte klarigo pri kie ĉiuj pecoj de Odino estis disĵetitaj... aŭ kaŝitaj."
  
  "Voku min... Ben. Jes, Ben. Kaj jes, vi pravas. Certe."
  
  Drake helpis sian amikon. "Ne ke ĝi gravas nun. Ĉiuj partoj estis trovitaj, krom la Valkirioj kaj..." li paŭzis.
  
  "Okuloj." Ben diris kun streĉa rideto. "Se ni povas trovi la Okulojn, ni povas ĉesigi ĉi tion kaj ricevi iom da ŝanĝo por Karin."
  
  Drake, Dahl, kaj Hayden restis silentaj. Drake finfine diris, "La Valkirioj ankaŭ devas esti tie ie, Blakey. Ĉu vi povas ekscii kie ili estis trovitaj? Devas esti iu malnova gazeta raporto aŭ io simila."
  
  "Heidi inventis la legendon de Ragnarok," Ben ankoraŭ pripensis, perdita en sia esplorado. "Oni certe instruis ŝin antaŭ ol li mortis en Ragnarok."
  
  Drake kapjesis Dahl kaj Hayden flanken. "Valkirioj," li diris al ili. "Ĉu vi memoras la kompletan mankon de informoj kaj, do, la ebla krima aspekto? Ĉu ekzistas ŝanco, ke Interpol kuniĝos kun la CIA kaj donu al ĝi pafon?"
  
  "Mi nun rajtigos ĝin," diris Hayden. "Kaj mi daŭrigos la enketon, kiun niaj IT-specialistoj faris koncerne la germanojn. Kiel via dolĉa amiketo preskaŭ diras - la elektronikaj spuroj devus konduki nin al ili."
  
  "Bela?" Drake ridetis al ŝi. "Li estas pli ol tio. PLONĜI en fotarton. Kantisto en la grupo. Familiaro, kaj..." li levis la ŝultrojn, "jes... mia amiko."
  
  Ŝi klinis sin pli proksimen, diris, "Li povas foti min iam ajn," poste ridis malpeze kaj foriris. Drake sekvis ŝin, perpleksita kaj agrable surprizita samtempe. Li eraris pri ŝi. Dio, ŝi estis pli malfacile legebla ol Kennedy.
  
  Drake estis fiera de sia kapablo kompreni homojn. Ĉu li glitis? Ĉu jaroj da ŝtatservo faris lin mola korpo?
  
  La voĉo parolis en lian orelon, saltigante lian koron. "Kio estas ĉi tio?" Mi demandis.
  
  Kennedy!
  
  "Feko!" Li saltis kaj provis kaŝvesti sian malgrandan salton en la aero kiel normala knedado de la membroj.
  
  La novjorka policano legis ĝin kiel libron. "Mi aŭdis, ke la SAS neniam estis embuskita en malamika teritorio. Mi supozas, ke vi neniam estis parto de ĉi tiu teamo, ĉu ne?"
  
  "Kio estas kio?" Ben distrite demandis, respondante ŝian demandon.
  
  "Ĉi ĉi?" Kennedy klinis sin antaŭen kaj frapetis la flankon de la ekrano, montrante etan ikonon kaŝitan inter la amaso da manuskripto-simboloj.
  
  Ben sulkigis la brovojn. "Ne scias. Aspektas kiel la ikono en la bildo.
  
  Kiam Kennedy rektiĝis, ŝiaj haroj estis liberigitaj de la kravatoj kaj disverŝiĝis sur ŝiajn ŝultrojn. Drake rigardis ilin kaskadi malsupren al la malsupro de lia dorso.
  
  "Ŭaŭ. Tio estas tro da hararo."
  
  "Vi povas fari ĝin, frenezulo."
  
  Ben duoble klakis sur la bildikono. La ekrano turniĝis al teksto, ĝia aŭdaca titolo okulfrapa. Odino kaj la Viziulo, viciĝis dum Ragnarok. Kaj sub tio estas kelkaj malnovaj linioj de klariga teksto.
  
  Tiu pentraĵo, de Lorenzo Bakke en 1795, konfiskita de la privata kolekto de John Dillinger en 1934, verŝajne estas bazita sur pli malnova pentraĵo kaj montras la kunulojn de la norena dio Odino aranĝitaj en speciala ordo sur la loko kie Odino mortis. , la mita batalkampo de Ragnarok . Lia amata Vidinto rigardas tion kaj krias.
  
  Senvorte, Ben denove premis, kaj la bildo realiĝis antaŭ ili.
  
  "Mia Dio!" Ben murmuris. "Bonega laboro."
  
  Kennedy diris, "Ĉi tio estas plano... de kiel aranĝi la pecojn."
  
  
  DUDEK KVAR
  
  
  
  VAŜINGTONO
  
  
  "Ni faru kelkajn kopiojn." La ĉiam singarda Drake faris kelkajn rapidajn pafojn per sia telefono. Ben instruis lin ĉiam teni bonan, laborantan fotilon mane, kaj ĝi estis neatendita malŝparo de mono. "Ĉio ni bezonas nun estas Valkirioj, Okuloj kaj mapo de Ragnarok." Li abrupte haltis, pikita de peceto de memoro.
  
  Ben demandis: "Kio?"
  
  "Ne certas. Crap. Memoro. Eble ion, kion ni vidis en la lastaj tagoj, sed ni vidis tiom multe, ke mi ne povas malgrandigi ĝin."
  
  Dahl diris, "Nu, Drake. Eble vi pravis. Eble la moderna Dillinger havas propran interesan privatan kolekton."
  
  "Rigardu ĉi tien," Ben daŭrigis legi. "Ĝi diras ĉi tie, ke ĉi tiu pentraĵo estas unika, fakto kiu ne estis realigita ĝis la fruaj 1960-aj jaroj, post kiu ĝi estis inkludita en ekspozicio pri norena mitologio kaj sendita sur mallongan mondvojaĝon. Post tio, kaj pro malkreskanta intereso, la pentraĵo estis enfermita en la volbo de la muzeo kaj... nu, forgesita. Ĝis hodiaŭ".
  
  "Estas bona laboro, ke ni kunportis policanon." Drake provis akceli la memfidon de Kennedy, daŭre necerta kie ŝia kapo estis post New York.
  
  Kennedy komencis ligi ŝiajn harojn reen, poste hezitis. Post momento, ŝi enŝovis la manojn en siajn poŝojn, kvazaŭ penante kapti ilin. Drake frapetis ŝian ŝultron. "Do, ĉu vi iru preni ĉi tiun pentraĵon kaj alportu ĝin ĉi tien. Eble estas io tie, kion ni ne vidas en la foto. Mia maljuna amiko Dahl kaj mi esploros la malluman flankon de artkolektado. Skuu kelkajn arbojn." Li paŭzis, ridetante. "Pli da Arboj"
  
  Kennedy ĝemis antaŭ ol foriri.
  
  Dahl rigardis lin per mallarĝigitaj okuloj. "Do. De kie ni komencu?
  
  "Ni komencos kun la Valkirioj," diris Drake. "Post kiam nia amika manĝulo diras al ni kie kaj kiam ili estis trovitaj, ni povas provi elspuri ilin."
  
  "Detektiva laboro?" demandis Dahl. "Sed vi ĵus forsendis nian plej bonan detektivon."
  
  "Ĝuste nun, ŝi devas esti fizike distrita, ne mense. Ŝi estas sufiĉe batita."
  
  Ben ekparolis. "Bona supozo, Matt. Valkirioj estis malkovritaj inter aliaj grandaj trezoroj en la tombo de la vikinga viziulo, Volva, en 1945 en Svedio."
  
  "La tombo de Heidi?" Drake prenis la riskon.
  
  "Ĝi devus esti. Diable bona maniero kaŝi unu el la pecoj. Petu viajn dungosoldatojn enterigi ĉi tion kun vi post kiam vi mortos."
  
  "Donu ĉi tiun artikolon al alia komputilo." Drake kaj Dahl sidis unu apud la alia aspektante mallerte.
  
  Drake sciis, ke la horloĝo ankoraŭ tiktakas. Por Karin. Por Parnevik. Por iliaj malamikoj kaj por la tuta mondo. Li furioze frapis la aŭton, trairante la arkivojn de la muzeo kaj provante eltrovi kiam la Valkirioj malaperis el la stokregistro.
  
  "Ĉu vi suspektas, ke iu laboras de interne?" Dahl tuj komprenis kien li veturas.
  
  "La plej bona supozo estas malaltpaga muzea sekurgardisto aŭ kaptita kuratoro... io tia. Ili atendintus ĝis la valkirioj estus eventuale degraditaj al stokado kaj tiam silente forsendis ilin. Neniu rimarkas tion dum jaroj, se entute."
  
  "Aŭ rabo," Dahl levis la ŝultrojn. "Dio, viro, ni havas pli ol sesdek jarojn por eltrovi ĝin." Li tuŝis la geedziĝan ringon, kiun li remetis de kiam ili eniris la Bibliotekon. Drake paŭzis por sekundo. "Edzino?"
  
  "Kaj infanoj".
  
  "Ĉu vi sopiras ilin?"
  
  "Ĉiu sekundo".
  
  "Bone. Eble vi ne estas tute la idioto, kiun mi pensis, ke vi estas."
  
  "Fiku vin, Drake."
  
  "Pli kiel ĉi tio. Mi ne vidas rabojn. Sed rigardu ĉi tie - La Valkirioj ekvojaĝis en 1991 kadre de kampanjo pri publikaj rilatoj por la Sveda Heredaĵo-Fondaĵo. Ĝis 1992 ili mankis el la Muzea katalogo. Kion tio diras al vi?"
  
  Dahl kunpremis la lipojn. "Ĉu iu ligita al la turneo decidis ŝteli ilin?"
  
  "Aŭ... iu, kiu rigardis ilin dum turneo, eltrovis ĝin!"
  
  "Bone, tio estas pli verŝajne." La kapo de Dahl skuis. "Do kie iris la turneo?" Liaj fingroj frapis la ekranon kvar fojojn. "Anglio. NOVJORKO. Havajo. Aŭstralio."
  
  "Ĝi vere malvastigas aferojn," Drake diris sarkasme. "Feraĵo".
  
  "Ne, atendu," Dahl ekkriis. "Ĉi tio estas vera. La kidnapo de la valkirioj devus esti irinta glate, ĉu ne? Bone planita, bone efektivigita. Ideala. Ĝi ankoraŭ odoras de esti implikita en krimo."
  
  "Se vi estus iom pli inteligenta, ĉu vi..."
  
  "Aŭskultu! En la fruaj 90-aj jaroj, la serba mafio komencis enprofundigi siajn ungegojn en la suban ventron de Svedio. En malpli ol jardeko, ĉantaĝaj krimoj duobliĝis, kaj dekoj da organizitaj bandoj nun funkcias tra la lando. Iuj nomas sin Bandidos. Aliaj, kiel la Hells Angels, estas nur biciklaj bandoj."
  
  "Ĉu vi diras, ke la serba mafio havas valkiriojn?"
  
  "Ne. Mi diras, ke ili planis ŝteli ilin kaj poste vendi ilin kontraŭ mono. Ili estas la solaj kun la ligoj por fari ĉi tion. Ĉi tiuj homoj faras ĉion, ne nur ĉantaĝon. Internacia kontrabando ne estus super ili."
  
  "BONE. Kiel do ni ekscios, al kiu ili vendis ilin?"
  
  Dahl prenis la ricevilon de sia telefono. "Ni ne faras. Sed almenaŭ tri el la altrangaj gvidantoj nun estas malantaŭ kradoj proksime de Oslo." Li retropaŝis por voki.
  
  Drake frotis siajn okulojn kaj kliniĝis malantaŭen. Li rigardis sian horloĝon kaj estis ŝokita vidante, ke estas preskaŭ la 6-a matene.Kiam ili laste dormis? Li ĉirkaŭrigardis kiam Hayden revenis.
  
  La bela helpsekretario pri defendo aspektis deprimita. "Pardonu infanojn. Neniu bonŝanco kun la germanoj."
  
  La kapo de Ben akre turniĝis, la streĉiĝo montriĝis. "Neniu?"
  
  "Ankoraŭ ne. Mi vere bedaŭras."
  
  "Sed kiel? Ĉi tiu ulo devas esti ie." Larmoj plenigis liajn okulojn kaj li direktis ilin al Drake. "Ĉu ne?"
  
  "Jes, amiko, ĝi estas. Fidu min, ni trovos ĝin." Li kaptis sian amikon en ursa brakumo, liaj okuloj petegis Hayden por trarompi. "Ni devas spiriĝi kaj manĝi taŭgan matenmanĝon," li diris, kaj lia Jorkŝira akcento evidentiĝis.
  
  Hayden balancis la kapon, rigardante lin kvazaŭ li ĵus parolis la japanan.
  
  
  DUDEK KVIN
  
  
  
  LAS VEGAS
  
  
  Alicia Miles rigardis multmiliardulon Colby Taylor kiam li sidis sur la vasta planko de unu el la multaj apartamentoj kiujn li posedis, ĉi tiu, dudek du etaĝojn super Las Vegas Boulevard. Unu muro estis tute farita el vitro, ofertante mirindan vidon de la Bellagio-fontanoj kaj la oraj lumoj de la Eiffel-Turo.
  
  Colby Taylor ne donis al ĝi duan signifon. Li estis mergita en sia plej nova akiro, la Lupoj de Odino, kiun li pasigis du horojn pene kunigante pecon post peco. Alicia iris al li, demetis siajn vestojn unu post la alia ĝis ŝi estis nuda, poste genuiĝis kvarpiede ĝis ŝiaj okuloj estis ebenaj kun liaj, piedon de la tero.
  
  Potenco kaj danĝero estis du aferoj, kiuj ŝaltis ŝin. La forto de Colby Taylor - megalomania eksterordinara - kaj la danĝero prezentita de la rava ekkompreno ke ŝia koramiko Milo, tiu granda, potenca Vegas gorilo, fakte amis ŝin.
  
  "Ĉu vi prenos paŭzon, estro?" ŝi demandis senspire. "Mi estas senŝirma. Neniu krompago."
  
  Taylor rigardis ŝin supren kaj malsupren. "Alicia," li diris, eltirinte dek dolarojn el sia monujo. "Ni ambaŭ scias, ke ĝi pli ĉagrenus vin, se mi pagus." Li fiksis la bekon inter ŝiaj dentoj antaŭ ol preni pozicion malantaŭ ŝi.
  
  Alicia levis la kapon alte, preskaŭ salivante, admirante la brilantajn lumojn de la Strio disvastiĝintaj antaŭ si. "Ne rapidu. Se vi povas."
  
  "Kiel fartas la aferoj kun Parnevik?" Taylor enkadrigis sian demandon per grunto.
  
  "Tuj kiam vi finos," Alicia respondis en sia rompita angla. "Mi rompos ĝin en du."
  
  "Informo estas potenco, Miles. Ni... devas scii kion ili scias. ... Lanco. Ĉiuj ceteraj. Nuntempe ni estas antaŭen. Sed la Valkirioj kaj la Okuloj estas... la veraj premioj."
  
  Alicia svenis. Zumado. Grunti. Obsedo. Ŝi vivis por du aferoj - danĝero kaj mono. Ŝi havis la lertecon kaj la ĉarmon preni kion ajn ŝi volis, kion ŝi faris ĉiutage sen duan penson aŭ bedaŭron. Ŝiaj tagoj ĉe la SAS estis nur preparo. Ŝiaj misioj en Afganio kaj Libano estis simplaj hejmtaskoj.
  
  Estis ŝia ludo, ŝiaj rimedoj al memsufiĉo. Ĉi-foje estis amuze kun Colby Taylor kaj lia armeo, sed baldaŭ la germanoj devis oferti pli grandan salajron - Abel Frey reprezentis la realan potencon, ne Colby Taylor. Miksi ĝin kun la kaprica danĝero havi la ĉiam aman Milo'n ĉirkaŭe, kaj ŝi vidis nenion krom fabelaj artfajraĵoj ĉe sia horizonto.
  
  Ŝi ĉirkaŭrigardis la Strion, agnoskante absolutan potencon en tiuj fulmantaj lumoj kaj grandiozaj kazinoj, kaj profitis la malmulte da distro kiun Colby Taylor devis proponi, dum la tuta tempo pensante pri Matt Drake kaj la virino kun kiu ŝi vidis lin.
  
  
  * * *
  
  
  Ŝi iris en la gastĉambron de la loĝejo kaj trovis profesoron Roland Parnevik ligitan sternitan al la lito ĝuste kiel ŝi lasis lin. Kun la varmego de Taylor ankoraŭ flamanta inter ŝiaj femuroj kaj ruĝiĝo sur ŝiaj vangoj, ŝi kriegis Geronimo! kaj saltis sur la matracon, surteriĝante apud la maljunulo.
  
  Ŝi eksaltis sur la genuojn kaj ŝiris la arĝentan glubendon de liaj lipoj. "Vi aŭdis nin, ĉu ne, profesoro? Kompreneble vi faris." Ŝia rigardo ripozis sur lia ingveno. "Ĉu estas ankoraŭ iom da vivo tie malsupre, maljunulo? Helpo necesas?"
  
  Ŝi manie ridis kaj saltis de la lito. La timigitaj okuloj de la profesoro sekvis ŝin ĉiu povo-avida movo, flamigante ŝian egoon, instigante ŝin al eĉ pli sovaĝaj manifestiĝoj. Ŝi dancis, ŝi turniĝis, ŝi fariĝis timema.
  
  Sed fine, ŝi sidiĝis sur la bruston de la maljunulo, anheligante lin, kaj svingis paron da roztranĉaj tondiloj.
  
  "Estas por tranĉi viajn fingrojn," ŝi diris gaje. "Mi ĝuas mian torturon tiom multe kiom mi ĝuas mian sekson, colo post colo. Kaj ju pli longe ĝi daŭras, des pli bone. Serioze, kamarado, mi estas ĉi tie nur por sango kaj kaoso."
  
  "Kion... kion vi volas... scii?" La sveda akĉento de Parnevik estis forta pro timo.
  
  "Rakontu al mi pri Matt Drake kaj la putino kiu helpas lin."
  
  "Drake? Mi... mi ne komprenas... ĉu vi ne volas Odinon?
  
  "Mi tute ne zorgas pri ĉi tiu norvega fekaĵo. Mi estas en ĝi pro la pura furioza ekscito de ĉio." Ŝi rapide klakis la roztranĉan tondilon apud la pinto de lia nazo.
  
  "Umm... Drake - estis - SAS, mi aŭdis. Li okupiĝis pri ĉi tio... hazarde."
  
  Alicia sentis glacian ondon super ŝi. Ŝi singarde grimpis sur la korpon de Parnevik, metante ambaŭ klingojn ĉirkaŭ lian nazon kaj premante ĝis aperis sangoflueto.
  
  "Mi sentas, ke vi ekhaltas, maljunulo."
  
  "Ne! Ne! Bonvolu!" Nun lia akcento estis tiel forta kaj distordita premo sur ŝia nazo, ke ŝi apenaŭ povis distingi la vortojn. Ŝi ridis. "Vi sonas kiel tiu kuiristo de La Muppets. Bla bla bla, bla bla bla, bla bla bla."
  
  "Lia edzino-ŝi forlasis lin. Riproĉu la SAS!" Parnevik ekbalbutis kaj terurigis siajn okulojn. "Lia amiko havas fratinon, kiu helpas nin! La virino estas Kennedy Moore, policisto el Novjorko. Ŝi liberigis serian murdiston!"
  
  Alicia svingis la klingojn brutale. "Pli bone. Multe pli bone, profesoro. Kion alian?"
  
  "Ŝi... ŝi estas en... uh... Festo. Neniuj devigaj ferioj. Vi vidas, seria murdisto - li denove mortigis."
  
  "Dio, prof, vi komencas min eksciti."
  
  "Bonvolu. Mi povas diri, ke Drake estas bona homo!"
  
  Alicia eltiris siajn roztranĉilojn. "Nu, li certe trapasas ĝin. Sed mi renkontis lin en la SRT, ne vin. Mi scias, kio hantas tiun bastardon."
  
  Estis kriego kaj kraŝo, kaj tiam Colby Taylor enŝovis la kapon en la pordon. "Miles! Mi ĵus ricevis vokon de nia aliancano en la sveda registaro. Ili eltrovis kie estas la Valkirioj. Ni devas rapidi. Nun!"
  
  Alicia prenis la roztranĉilojn kaj detranĉis la pinton de la fingro de la maljunulo.
  
  Nur ĉar ŝi povis.
  
  Kaj dum li kriegis kaj tordiĝis, ŝi interkrurigis lian dorson kaj enŝovis jetan injektilon en lin, injektilon sen kudrilo, enigante etan sondilon ĝuste sub lian haŭton.
  
  Plano B, Alicia pensis, ŝia milita trejnado ankoraŭ estas plej bona.
  
  
  DUDEK SESO
  
  
  
  VAŜINGTONO
  
  
  Kiam la poŝtelefono de Thorsten Dahl sonoris, la buŝo de Drake estis plena de mirtelbulkoj. Li lavis ĝin per freŝa kafo, atendante aŭskultante.
  
  "Jes, ŝtatministro." Post ĉi tiu surprizo, la resto de la konversacio de Dahl estis languida, serio de 'mi vidas', asertoj kaj respektema silento. La fino estis "Mi ne lasos vin, sinjoro", kiu sonis iom malbonaŭgura al Drake.
  
  "Nu?" Mi demandis.
  
  "Mia registaro devis promesi al unu el ĉi tiuj serbaj friponoj reduktitan malliberecan punon kontraŭ helpo, sed ni havas konfirmon." Drake povis diri ke sub la konservativa eksteraĵo de Dahl estis viro kiu volis esti feliĉa.
  
  "Kaj kio?"
  
  "Ankoraŭ ne. Ni kunigu ĉiujn." Momentojn poste, Ben estis tirita for de la tekokomputila ekrano, Hayden sidis unu colo de sia kubuto, kaj Kennedy staris atendante apud Drake, lia longa hararo daŭre malfiksas.
  
  Dahl enspiris. "La mallonga versio estas la gvidanto de la sveda serba mafio en la naŭdekaj - viro kiu estas nuntempe en nia gardado," Valkirio donis al sia usona ekvivalento kiel geston de bonvolo. Do, Davor Babich ricevis la Valkiriojn en 1994. En 1999, Davor retiriĝis kiel gvidanto de la mafio kaj transdonis kontrolon al sia filo Blanca, retiriĝante al la loko kiun li amis pli ol io ajn - eĉ sian patrujon."
  
  Dahl paŭzis momenton. " Havajo " .
  
  
  DUDEK SEP
  
  
  
  Novjorko, Usono
  
  
  Abel Frey rigardis malsupren de la fenestro de sia supraetaĝa loĝejo al la milionoj da eta formikoj rapidantaj laŭ la trotuaroj malsupre. Tamen, male al la formikoj, ĉi tiuj homoj estis sensciaj, sencelaj, malhavante la imagopovon por vidi preter siaj mizeraj vivoj. Li sugestis ke la esprimo "senkapa kokido" estis elpensita fare de viro staranta sur tiu sama alteco dum li pririgardis la seniluziigitan putejon kiu estis la homaro.
  
  Frey longe donis liberan bridon al siaj fantazioj. Multe pli juna versio de li rimarkis, ke povi fari ion ajn enuigas ĉion. Vi devis elpensi novajn, pli diversajn kaj amuzajn agadojn.
  
  Tial la batalareno. Tial la moda komerco - origine maniero posedi belajn virinojn, tiam fronton por internacia kontrabanda ringo, kaj nun maniero kaŝi ilian intereson en la Tombo de la Dioj.
  
  La verko de lia vivo.
  
  La ŝildo estis senmakula, vera artaĵo, kaj krom la ĉifrita mapo ĉizita en ĝian levitan surfacon, li ĵus malkovris kriptan frazon enskribitan laŭ ĝia supra rando. Lia plej ŝatata arkeologo multe laboris pri ĝi. Kaj lia plej ŝatata sciencisto provis malimpliki alian lastatempan surprizon - la ŝildo estis farita el kurioza materialo, ne ordinara metalo, sed io pli substanca, sed samtempe surprize malpeza. Frey estis kaj feliĉa kaj seniluziigita malkovri ke ekzistis pli al la sekreto de Odino ol li unue imagis.
  
  Lia seniluziiĝo estis kaŭzita de la manko de tempo por studi ilin. Precipe nun kiam li estis parto de ĉi tiu internacia vetkuro. Kiel li deziris ke li povu resendi ĉiujn al La Veraine, kaj dum la malkonvenaj sociemuloj ĝuis sin, li kaj kelkaj elektitaj aliaj analizus la misterojn de la dioj.
  
  Tiam li ridetis al la malplena ĉambro. Analizo ĉiam devis esti akompanata de kelkaj altvaloraj momentoj de malglata ripozo. Eble metas kelkajn virajn modelojn unu kontraŭ la alia en la areno, proponu al ili eliron. Pli bone, metu kelkajn el liaj kaptitoj unu sur la alian. Ilia nescio kaj malespero estis ĉiam la plej bona spektaklo.
  
  Lia retpoŝto estas pingita. Vidfilmo aperis sur la ekrano montrante la novan knabinon, Karin Blake, sidantan sur ŝia lito en katenoj.
  
  "Fine". Frey unuafoje rigardis ŝin. La Blake-virino markis ĉiun el la tri solduloj kiujn li sendis por kidnapi ŝin, unu sufiĉe brutale. Ŝi estis tre saĝa, vera trovaĵo, kaj ĵus estis enŝlosita en sia malgranda malliberejo ĉe La Vereina, atendante ke Frey alvenos.
  
  Freŝa viando por lia ĝuo. El la sango de la senkulpulo - lia eterna feliĉo. Nun ŝi estis lia posedaĵo. Ŝi havis proksime tonditan blondan hararon, belajn frangojn, kaj paron da larĝe malfermitaj okuloj-kvankam Frey ne povis esti certa pri la koloro pro tiu bildkvalito. Bela korpo ne estas magra kiel modelo; pli deloga, kiu, sendube, estus ŝatinta de la pli bela sekso.
  
  Li tuŝis ŝian ciferecigitan vizaĝon. "Vi baldaŭ estos hejme, mia malgranda..."
  
  En tiu momento, la pordo malfermiĝis kaj malĝentila Milo eniris, svingante poŝtelefonon en unu mano. "Tio estas ŝi," li kriis. "Alicia!" Estis stulta rideto sur lia idiota vizaĝo.
  
  Frey kaŝis siajn emociojn. "Ja? Halo?Jes, diru al mi. Tiu lasta peco en Novjorko, ĝi devus esti mia." Li ne fidis al la angla hundino eĉ unu joton.
  
  Li aŭskultis ŝin, ridetante dum ŝi klarigis kien ili poste iru, sulkante la brovojn kiam li aŭdis, ke la svedoj kaj iliaj kunuloj estas survoje, kaj tiam li ne povis ne radii kiam ŝi promesis, ke li baldaŭ tenos ambaŭ figurojn. de kanadanoj.
  
  Tiam li kapablus deĉifri ĉi tiun strangan surskribon ĉirkaŭ la randoj de la Ŝildo kaj vidi ĉu aliaj partoj estis faritaj el la sama rara materialo. Tiam li havus tri pecojn kaj avantaĝon.
  
  "Almenaŭ vi estas eltrovema," li diris en la telefonon, rigardante Milon. "Mi antaŭĝojas uzi tiun eltrovemon kiam ni baldaŭ renkontiĝos." Li ne trapikis anglan rozon dum sufiĉe da tempo.
  
  Frey interne ridetis dum la okuloj de Milo eklumis pro la penso reunuiĝi kun sia amatino. La respondo de Alicia ankoraŭ eĥis en lia menso.
  
  Laŭplaĉe, sinjoro.
  
  
  DUDEK OK
  
  
  
  OAHU, HAVAJO
  
  
  La 12-an de septembro, la tagmeza suno super Havajo estis malklarigita de malhela pluvo de "meduzoj" paraŝutoj, la signatura paraŝuto de la usona armeo. En unika operacio, Delta komandoj alteriĝis ĉirkaŭitaj de svedaj SGGoj kaj britaj SAS - kaj unu Novjorka policisto - sur malproksima strando sur la norda flanko de la insulo.
  
  Drake kuris al la strando, la sablo mildigis lian surteriĝon, malakceptis de sia paraŝuto, kaj rapide turnis sin por kontroli la progreson de Kennedy. Ŝi alteriĝis inter paro da Delta-uloj, falis sur unu genuon, sed baldaŭ revenis sur la piedojn.
  
  Ben devis resti kun la aviadilo, daŭrigante sian esploradon kun la helpo de Hayden, kiu estis sendita kiel "konsilisto" al Usono en la misio.
  
  Laŭ la sperto de Drake, konsilistoj estis kutime pli edukitaj kopioj de siaj estroj - spionoj en ŝafvestaĵo, por tiel diri.
  
  Ili kuris laŭ la plaĝo en la varmega havaja suno, tridek tre trejnitaj Specialaj rotoj, antaŭ ol atingi mildan deklivon ŝirmitan de kanopeo de arboj.
  
  Ĉi tie Torsten Dahl haltigis ilin. "Vi konas la regulojn. Kvieta kaj firma. La celo estas stokejo. Antaŭen!"
  
  Estis decidite frapi la domegon de la iama gvidanto de la serba mafio kun maksimuma forto. La tempo estis terura kontraŭ ili - iliaj rivaloj eble ankaŭ konos la lokon de la Valkirioj nun, kaj akiri la superecon en ĉi tiu vetkuro estis esenca.
  
  Kaj dum sia regado, Davor Babich ne estis kompatema persono.
  
  Ili venkis la deklivon kaj kuris trans la vojon, rekte al la persona pordego de Babich. Eĉ la venteto ne tuŝis ilin. Atako estis farita, kaj en malpli ol minuto la altaj molferpordegoj estis reduktitaj al metalpecoj. Ili krevis tra la pordego kaj disiĝis ĉie en la areo. Drake kovris sin malantaŭ densa palmarbo, pririgardante la malferman gazonon kiu kondukis supren al la masivaj marmoraj ŝtupoj. Ĉe ilia supro estis la enirejo al la domego de Babiĉ. Ambaŭflanke estis bizaraj statuoj kaj trezoroj de la havaja kulturo, eĉ moai-statueto el Paskinsulo.
  
  Ĝis nun neniu aktiveco.
  
  La emerita serba mafio estis mortiga memfida.
  
  La SAS-ulo, lia vizaĝo duone kaŝita, glitis apud Drake.
  
  "Saluton, malnova amiko. Bela tago, ĉu ne? Mi amas kiam rekta sunlumo falas sur la lensojn. Wells sendas siajn plej bonajn salutojn."
  
  "Kie estas tiu maljuna malsaĝulo?" Drake neniam deprenis siajn okulojn de la ĝardeno.
  
  "Li diras, ke li kontaktos vin poste. Io pri vi ŝuldas al li iom da tempo."
  
  "Malpura maljuna bastardo."
  
  "Kiu estas Mei?" Kennedy demandis. Ŝi denove brosis siajn harojn malantaŭen kaj surmetis senforman armean uniformon super pantalonkostumo. Ŝi havis paron da Glocks.
  
  Drake, kiel kutime, kunportis neniujn armilojn, krom sia speciala celo tranĉilo.
  
  La nova SAS-ulo diris, "Maljuna Drake Flamo estas ĉi tie. Pli grave, kiu vi estas?"
  
  "Venu infanoj. Fokuso sur ĝi. Ni estas lanĉonta unu el la plej grandaj civilaj atakoj en la historio."
  
  "Civila?" Kennedy sulkigis la brovojn. "Se ĉi tiu ulo estas civilulo, tiam mi estas la azeno de Claudia Schiffer."
  
  La teamo Delta jam estis sur la ŝtupoj. Drake eliris el kaŝejo en la momento kiam ili komencis kaj kuregis tra la malferma kamparo. Kiam li estis duonvoje tie, la krioj komenciĝis.
  
  Figuroj aperis ĉe la supro de la ŝtuparo, vestitaj alimaniere en kostumoj, boksisto kaj detranĉitaj T-ĉemizoj.
  
  Ses mallongaj pafoj eksonis. Ses korpoj falis senvivaj de la ŝtupoj. La Delta teamo estis duonvoje supre. Urĝaj krioj nun venis de ie antaŭe, kiam Drake atingis la fundon de la ŝtupoj kaj rampis dekstren, kie la kurba ŝtona balustrado donis iom pli da kovrilo.
  
  Pafo sonoris, laŭte, tio signifas, ke ĝi venis de la serboj. Drake turnis sin por kontroli Kennedy denove, poste faris du paŝojn supren.
  
  Malantaŭ ili, malgranda strio el gruzo kondukis al la enirejo al la domego, kiu estis inter la du duonoj de H-forma konstruaĵo. Armitaj viroj eliris el malfermitaj pordoj kaj klakbatante francajn pordojn ambaŭflanke de la enirejo.
  
  Estas dekoj da ili.
  
  Surprizite - sed rapide regrupiĝi. Eble ja ne tiom kontenta. Drake vidis tion, kio venas kaj kovris sin inter stranga kolekto de statuoj. En la fino, li trenis Kennedy de la Paskinsulo-figuro.
  
  Sekundo poste, maŝinpafado sonoris. La ŝokitaj gardistoj starigis plumbokurtenojn en ĉiuj direktoj. Drake falis sur sian stomakon kiam pluraj kugloj trafis la statuon kun batoj.
  
  La gardistoj kuris antaŭen. Ili estis dungitaj muskoloj, elektitaj pli pro sia muskola stulteco ol sia intelekta lerteco. Ili kuris rekte en la zorgajn pafliniojn de la Delta-knaboj kaj falis, tordiĝante en la sangoverŝado.
  
  Vitro frakasiĝis malantaŭ ili.
  
  Pli da pafoj sonoris el la fenestroj de la domego. La malfeliĉa Delta soldato estis pafita en la kolo kaj tuj falis senvive.
  
  Du gardistoj stumblis sur la statuoj, unu el ili estis iomete vundita. Drake silente tiris sian klingon kaj atendis, ke unu el ili ĉirkaŭpaŝu la statuon.
  
  La lasta aĵo kiun la vundita serbo vidis estis sia propra ŝprucanta sango kiam Drake tratranĉis lian gorĝon. Kennedy pafis al la dua serbo, maltrafis, tiam kliniĝis por kovro dum li levis sian armilon.
  
  La martelo klakis en la malplenan spacon.
  
  Kennedy ekstaris. Malŝarĝita aŭ ne, la kolerega kontraŭulo estis ankoraŭ antaŭ ŝi. La gardisto svingis la fojniston, streĉante la muskolojn.
  
  Kennedy iris for el intervalo, tiam saltis antaŭen kiam lia impeto lasis lin senŝirma. Rapida piedbato al la ingveno kaj kubuto al la nuko sendis lin flugi al la tero. Li ruliĝis, klingo subite en la mano, kaj tranĉis en larĝa arko. Kennedy ektiris malantaŭen nur sufiĉe por lasi la mortigan pinton trapasi ŝian vangon antaŭ ol enŝovi ŝiajn rigidajn fingrojn en lian trakeon.
  
  Ŝi aŭdis la molan kartilagon rompiĝi, aŭdis lin komenci sufoki.
  
  Ŝi deturnis sin. Li estis finita. Ŝi ne volis vidi lin morti.
  
  Drake staris kaj rigardis. "Ne malbona".
  
  "Eble vi ĉesos varti min nun."
  
  "Mi ne farus..." Li haltis abrupte. u li estis?Li kovris sian honton per vira fanfaronado. "Estas nenio pli bona ol rigardi virinon kun pafilo."
  
  "Ne gravas". Kennedy ŝteliris malantaŭ la totemo, alia eksterloka trajto de la domego, kaj mezuris la scenon.
  
  "Ni disiĝas," ŝi diris al li. "Vi tuj trovos stokejon. Mi revenos."
  
  Li faris prudentan laboron kaŝi sian heziton. "Ĉu vi estas certa?"
  
  "Hej viro, mi estas la policano ĉi tie, ĉu vi memoras? Vi estas civilulo. Faru kiel oni ordonas al vi."
  
  
  * * *
  
  
  Drake rigardis kiel Kennedy rampis dekstren, direktante al la malantaŭo de la domego, kie satelita gvatado montris helihavenon kaj plurajn malaltajn konstruaĵojn. La SAS-teamo jam estis deplojita tie kaj devis infiltri tie en ĉi tiu sama momento.
  
  Li trovis sian rigardon restadi sur ŝia figuro, lia cerbo subite dezirante, ke la vestaĵoj, kiujn ŝi portis, montru ŝian azenon.
  
  La ŝoko skuis lin. Humileco kaj malsekureco kombinis fortojn en lia kapo, kaŭzante kirlon de mem-dubo. Du jarojn de kiam Alison foriris, pli ol sepcent tagojn da malstabileco. Nekutimiĝintaj profundoj de konstanta ebrio, sekvita de bankroto, kaj poste malrapida, tre malrapida leviĝo al normaleco.
  
  Ili eĉ ne ekzistas ankoraŭ. Nenie proksime.
  
  Ĉu ĝi estis lia vundebleco?
  
  Plano b.
  
  Laboro ĉemane. Provu reakiri vian militan fokuson kaj forlasu la malbenitajn civilajn aferojn por momento. Li prenis la armilojn de ambaŭ gardistoj kaj ŝteliris inter la statuoj ĝis li haltis ĉe la rando de la gruza enveturejo. Li ekvidis tri celojn en tri malsamaj fenestroj kaj pafis tri pafojn en rapida sinsekvo.
  
  Du krioj kaj kriego. Ne malbona. Ĉar la pluviva kapo aperis reen serĉante sian lokon, Drake turnis ĝin en ruĝan nebuleton.
  
  Li tiam kuris, nur glitante sur siaj genuoj por halti rekte ekster la fronto de la domego, lia kapo trafante la malglatan masonaĵon. Li retrorigardis al la Delta teamo, kiu kuris post li. Li kapjesis al ilia gvidanto.
  
  "Tra". Drake kapjesis al la pordo, poste dekstren. "Deponejo".
  
  Ili eniris, Drake la lasta, premante la kurbon de la muro. Larĝa forĝita ŝtuparo supreniris antaŭ ili al la dua nivelo de la domego.
  
  Dum ili rampis laŭ la muro, pli da serboj aperis sur la balkono de la supra etaĝo, rekte super ili. En momento, la Delta-teamo iĝis facila predo.
  
  Ĉar ne estis kie iri, Drake falis sur la genuojn kaj malfermis fajron.
  
  
  * * *
  
  
  Kennedy kuris al la arbolimo, kiu limis la eksteran muron de la domego kaj komencis moviĝi pli rapide. En palpebrumo, ŝi atingis la malantaŭon de la domo, post kio senvizaĝa SAS-soldato falis sur sian stomakon antaŭ ŝi.
  
  Kiel kuniklo, ŝi staris senmove, hipnotigita de la fusiltubo. Por la unua fojo en monatoj, ĉiuj pensoj pri Thomas Caleb forlasis ŝin.
  
  "Ferĉaĵo!"
  
  "Estas en ordo," diris voĉo apud ŝia dekstra orelo. Ŝi sentis la malvarman klingon nur milimetrojn for de ŝi. "Ĝi estas Drake-birdo."
  
  La komento forpelis ŝian timon. "Drake birdo? Mi estas for!"
  
  La viro iris antaŭ ŝi, ridetante. "Nu, do, laŭ via prezidanto, fraŭlino Moore-ne gravas. Mi preferas ĝuste prezenti min, sed nun ne estas la tempo aŭ loko. Nomu min Wells."
  
  Kennedy rekonis la nomon sed diris nenion pli kiam granda teamo de britaj soldatoj realiĝis ĉirkaŭ ŝi kaj komencis lasi piedsignojn. La dorsa flanko de la posedaĵo de Babić konsistis el enorma korto vestita en hinda ŝtono, olimpik-granda naĝejo ĉirkaŭita de sunaj seĝoj kaj blankaj belvedoj, kaj kelkaj kaŭraj, malbelaj konstruaĵoj el harmonio kun la resto de la dekoracio. Apud la plej granda konstruaĵo estis cirkla helipunkto ekipita per civila helikoptero.
  
  Post jaroj da piedirado sur la stratoj de Novjorko, Kennedy devis demandi ĉu krimo vere pagis. Ĉi tiuj uloj kaj Caleb pagis por ĝi. Chuck Walker pagintus por tio se Kennedy ne vidus lin enpoŝigi tiun pakaĵon.
  
  La sunaj seĝoj estis okupataj. Pluraj duonnudaj viroj kaj virinoj nun staris ĉirkaŭe en ŝoko, kroĉante siajn vestojn kaj penante kovri troan karnon. Kennedy notis ke kelkaj pli maljunaj viroj ne povintuntaj pritrakti hipopotan haŭton, dum la plej multaj pli junaj virinoj povintus pritrakti ĝin kun nur du manoj kaj maldekstra turno.
  
  "Tiuj homoj... ni nomu ilin gastoj... ili verŝajne ne estas parto de serba bando," Welles diris kviete en sian gorĝan mikrofonon. "Formetu ilin," li kapsignis al la tri gvidantoj. "Vi ceteraj iras al la marflanko de ĉi tiuj konstruaĵoj."
  
  Ĉar la grupo komencis disiĝi, pluraj aferoj okazis samtempe. La klingoj de la helikoptero komencis turniĝi; la sonoj de ĝiaj motoroj tuj dronigis la kriojn de la proksimaj. Tiam profunda bruado, kiel sono de ruliĝanta pordo malfermiĝanta, estis antaŭita de la subita muĝado de potenca aŭto. Blanka strio de metalo aperis de malantaŭ la almara flanko de la malbelaj konstruaĵoj - Audi R8 akcelanta plej rapide.
  
  Kiam ŝi atingis la korton, ĝi estis mortiga tuna kuglo. Ĝi trafis en la stuporajn SAS-soldatojn, igante ilin etendi kaj fali en la aero. Alia aŭto haltis malantaŭ li, ĉi-foje nigra kaj pli granda.
  
  La klingoj de la helikoptero komencis turniĝi pli rapide, ĝiaj motoroj ĝemadis. La tuta aŭto skuiĝis dum ĝi prepariĝis por ekflugo.
  
  Kennedy, konfuzita, povis nur aŭskulti kiel Wells kriegis ordonojn. Ŝi ektremis kiam la ceteraj SAS-soldatoj malfermis fajron.
  
  Infero eksplodis en la ĝardeno.
  
  La soldatoj ekpafis sur la rapidanta Audi R8, la kugloj trapikis ĝian metalkorpon, trapikante la flugilhaŭton kaj pordojn. La aŭto kuregis al la angulo de la domo, turniĝante lastminute por fari akran turniĝon.
  
  Gruzo elflugis el sub liaj pneŭoj kiel etaj raketoj.
  
  La kuglo frakasis la antaŭan glacon, detruante ĝin. La aŭto laŭvorte mortis dumfluga, ĝia motoro ekhaltis kiam la ŝoforo sinkis peze malantaŭ la rado.
  
  Kennedy kuris antaŭen, pistolo levita. "Ne movu!"
  
  Antaŭ ol ŝi alvenis al la aŭto, estis evidente ke la ŝoforo estas ŝia sola pasaĝero.
  
  Logaĵo.
  
  La helikoptero estis du futojn super la tero, turnadis malrapide. La SAS-soldato vokis, sed sen iu vera malico en sia voĉo. La dua aŭtomobilo, nigra kvarporda Cadillac, nun kuregis laŭ la vasta lageto, ĝiaj pneŭoj elĵetis akvo-ondojn ĉiudirekten. La fenestroj estis mallumigitaj. Estas neeble determini kiu estis ene.
  
  Gajnis la trian motoron, en la momento ekstere de la vido.
  
  La soldatoj malfermis fajron sur la Cadillac, difektante la pneŭojn kaj la ŝoforon per tri pafoj. La aŭto glitis, kaj ĝia malantaŭo trafis en la naĝejon. Wells kaj tri aliaj soldatoj kuris kriegante al li. Kennedy tenis siajn okulojn sur la helikoptero, sed kiel la Kadio, ĝiaj fenestroj estis maldiafanaj.
  
  Kennedy sugestis ke tio estis ĉio parto de iu kompleksa fuĝplano. Sed kie estis la vera Davor Babich?
  
  La helikoptero komencis leviĝi pli alte. La SAS finfine laciĝis pri la avertoj kaj pafis al la malantaŭa pivotŝraŭbo. La monstra maŝino komencis turniĝi, kaj tiam viro genuiĝis sub ĝi kun grenadilo preta.
  
  Welles alvenis al la Kadio. Du pafoj estis lanĉitaj. Kennedy aŭdis per la mikrofono, ke Babiĉ ankoraŭ estas libera. Nun tria aŭto venis ĉirkaŭ la angulo, la motoro muĝanta kiel ŝoforo de Formulo 1, sed ĝi estis Bentley, granda kaj impertinenta, ĝia ĉeesto kriegante forigu min!
  
  Kennedy saltis en la arbojn. Pluraj soldatoj sekvis ŝin. Wells turniĝis kaj pafis tri rapidajn pafojn kiuj resaltis rekte de la flankaj fenestroj.
  
  Kuglorezista vitro!
  
  "Tio estas stultulo!"
  
  La vortoj estis eldiritaj frakcion de sekundo tro malfrue por savi la helikoptero - la granato estis pafita - ĝia eksplodema ŝargo eksplodis ĉe la fundo de la helikoptero. La helikoptero eksplodis en pecojn, disŝutante metalajn pecojn ĉien. Fuŝita peco de frakasita ŝtalo trafis rekte en la naĝejon, delokigante milojn da galonoj da akvo kun granda forto.
  
  Kennedy atendis ke la monstra Bentley rapidu preter ŝi, poste postkuris. Rapida depreno rakontis al ŝi ke ekzistas nur unu ŝanco kapti la fuĝantan serbon.
  
  Wells vidis tion en la sama tempo kaj moviĝis en agon. La R8 estis tute eluzita, sed la Kadio estis ankoraŭ utila, ĝiaj radoj nur unu colo sub akvo sur la marmoraj ŝtupoj de la naĝejo.
  
  Wells kaj du el liaj soldatoj kuris al Caddy. Kennedy ekiris en varma postkuro, celkonscia preni lian lokon. En tiu momento aŭdiĝis stranga aero siblo, kvazaŭ ventego pasus, kaj subite la angulo de la domo de Babiĉ eksplodis.
  
  "Jesuo!" Wells falis en la koton kiam eĉ lia trankvilo estis frakasita. Derompaĵoj flugis en ĉiuj direktoj, pluvante malsupren en la naĝejon kaj en la korton. Kennedy ŝanceliĝis. Ŝi turnis la kapon al la klifoj.
  
  Nigra helikoptero ŝvebis tie, figuro mansvingis de ĝia malfermita pordo.
  
  "Ĉu vi ĝin ŝatas?"
  
  Wells levis la kapon. "Alicia Miles? Kion vi faras en la nomo de ĉio sankta?"
  
  "Povus eĉ forŝiri viajn etajn pilkojn per tiu pafo, maljuna fiulo. Vi estas en mia ŝuldo. Alicia ridis dum la helikoptero leviĝis por momento antaŭ ol turni sin por postkuro de la Bentley.
  
  La kanadanoj estis ĉi tie.
  
  
  * * *
  
  
  Drake ruliĝis antaŭen momenton antaŭ ol la muro malantaŭ li fariĝis svisa fromaĝo. Almenaŭ unu kuglo flugis sufiĉe proksimen, ke li povis aŭdi ĝian sonan hurlon. Li faris antaŭan kapriolon por atingi la platformon sub la balkono samtempe kun la plej granda parto de la Delta teamo. Post kiam tie, li celis supren kaj malfermis fajron.
  
  Kiel atendite, la balkona planko estis relative delikata. La pafado de supre ĉesis kaj la krioj komenciĝis.
  
  La Delta komandanto svingis manon maldekstren en la direkto de la volbo. Ili rapide kuris tra du bele meblitaj sed malplenaj ĉambroj. La komandanto signis, ke ili haltu proksime de tiu, kiun ilia satelita gvatado avertis ilin, ke ili estu io iom speciala - kaŝita subtera ĉambro.
  
  Miregigaj obusoj estis ĵetitaj enen, sekvitaj fare de amerikaj soldatoj kriantaj freneze por aldoni al la malorientiĝo-efiko. Tamen, ili tuj estis alfrontitaj en mal-al-mana batalo fare de duon dekduo serbaj gardistoj. Drake suspiris kaj enpaŝis. Kaoso kaj konfuzo plenigis la ĉambron de ekstremo ĝis fino. Li palpebrumis kaj trovis sin alfrontita de grandega gardisto, kiu rikanis kaj ruktis, poste ĵetis antaŭen por ursa brakumo.
  
  Drake haste evitis, ponardante la renojn kaj per malmola ponardo manon la sunplekson. La viro-besto eĉ ne ekŝanceliĝis.
  
  Tiam li rememoris la malnovan diron pri trinkejaj bataloj - se via kontraŭulo ricevas baton en la plekso sen ektimi, tiam vi pli bone ekkuru, viro, ĉar vi estas en profunda merdo....
  
  Drake retropaŝis, singarde moviĝante ĉirkaŭ sia senmova malamiko. La serbo estis grandega, kun maldiligenta graso super solida muskolo, kun frunto sufiĉe granda por frakasi ses-colajn betonblokojn. La viro pene antaŭeniris, la brakoj etenditaj. Unu slipo kaj Drake estus mortpremita, premita kaj dispremita kiel vinbero. Li rapide moviĝis flanken, ŝajnigis dekstren kaj antaŭeniris per tri tujaj pikoj.
  
  Okulo. Orelo. Gorĝo.
  
  Ĉiuj tri estas konektitaj. Dum la serbo fermis siajn okulojn pro doloro, Drake faris riskan imitan ĵeton en flugan piedbaton kiu kreis sufiĉe da impeto por defrapi eĉ ĉi tiun brontosaŭron de ĝiaj larĝaj kruroj.
  
  La viro kolapsis sur la plankon kun sono kiel monto disfalanta. Bildoj falis de la muro. La forto kiun li generis de sia propra malantaŭa salto frapis lin senkonscia kiam lia kapo trafis la ferdekon.
  
  Drake enriskiĝis plu en la ĉambron. Du Delta-uloj estis mortigitaj, sed ĉiuj serboj estis neŭtraligitaj. Sekcio de la orienta muro svingiĝis, kaj la plej multaj el la usonanoj staris ĉirkaŭ la aperturo, sed nun ili malrapide retiriĝis, malbenante sian timon.
  
  Drake rapidis interligi ilin, nekapabla imagi kio igus Delta-soldaton panikiĝi. La unua afero, kiun li vidis, estis ŝtonaj ŝtupoj malsuprenirantaj en bone lumigitan subteran ĉambron.
  
  La dua estis nigra Pantero malrapide supreniranta la ŝtupojn, ĝia larĝa buŝo montris vicon da razilo-akraj dentegoj.
  
  "Fuuuuuk..." tiris unu el la usonanoj. Drake ne povis ne konsenti.
  
  La pantero siblis, kliniĝante por bati. Drake retiriĝis dum la besto saltis en la aeron, 100 funtojn da mortiga muskolo en kolerego. Li surteriĝis sur la supran ŝtupon kaj provis pendi, dum la tuta tempo tenante siajn hipnotajn verdajn okulojn sur la retiriĝantaj soldatoj.
  
  "Mi malamas fari ĉi tion," diris la Delta komandanto dum li celis per sia fusilo.
  
  "Atendu!" Drake vidis ion ekbrili en la lumo de la lampoj. "Nur atendu. Ne moviĝu."
  
  La pantero ŝteliris antaŭen. Delta Team tenis lin per armila forto kiam li pasis inter ili kaj snufis malestime ĉe la senkapablaj serbaj gardistoj kiam ili forlasis la ĉambron.
  
  "Kio la- ?" unu el la usonanoj sulkis la frunton al Drake.
  
  "Ĉu vi ne vidis? Li portis kolĉenon penetritan per diamantoj. Mi supozas, ke tia kato, vivanta en domo kiel ĉi tiu, estas trejnita por ataki nur kiam ĝi aŭdas la voĉon de sia posedanto."
  
  "Bona voko. Mi ne volus mortigi tian beston." La komandanto de la Delta mansvingis al la serboj. "Al tiuj ĉi bastardoj, mi pasigus la tutan tagon amuziĝinte."
  
  Ili ekiris laŭ la ŝtuparo, lasante la du virojn en gardo. Drake estis la tria kiu atingis la plankon de la volbo, kaj tio, kion li vidis, igis lin skui la kapon pro miro.
  
  "Kiom perversaj estas ĉi tiuj frenezaj aĉuloj?"
  
  La ĉambro estis plena de tio, kion li nur povis priskribi kiel "trofeojn". Eroj, kiujn Davor Babiĉ konsideris valoraj, ĉar - en siaj perversaĵoj - ili estis valoraj por aliaj homoj.Ĉie estis ŝrankoj, grandaj kaj malgrandaj, aranĝitaj hazarde.
  
  Makzelo de Tyrannosaurus Rex. La surskribo apud ĝi legis "El la Kolekto Edgar Fillion - Dumviva Premio". Krome, malkaŝa foto de la fama aktorino kun la surskribo "Ŝi volis vivi." Apud ĉi tio, sur bronza piedestalo, mumigita mano, identigite kiel "District Attorney No. 3", ripozas surprize sur bronza piedestalo. .
  
  Kaj multe pli. Dum Drake faris sian vojon ĉirkaŭ la fenestroj, provante elteni sian morban enamiĝon kaj fokuson, li finfine ekvidis la mirindajn erojn kiujn ili serĉis.
  
  Valkirioj: paro de neĝblankaj statuoj pliiĝis sur dika rondbloko. Ambaŭ skulptaĵoj estis proksimume kvin futojn altaj, sed estis la okulfrapa detalo en ili kiu forprenis la spiron de Drake. Du fortaj virinoj, nudaj kaj kiel la potencaj amazonoj de la antikveco, ambaŭ kun la kruroj disigitaj, kvazaŭ ili sidus sur io. Verŝajne flugilhava ĉevalo, Drake meditis. Ben deziris ke li sciis pli, sed li memoris ke la Valkirioj uzis ilin por flugi de batalo al batalo. Li atentigis pri la muskolaj membroj, klasikaj trajtoj kaj konfuzaj kornaj kaskoj.
  
  "Ŭaŭ!" ekkriis la ulo el Delta. "Mi ŝatus havi ses pakon kiel ĉi tiu."
  
  Pli rimarkinde, ambaŭ Valkirioj montris supren ion nekonatan per siaj maldekstraj manoj. Montrante, Drake pensis nun, rekte al la Tombo de la Dioj.
  
  Se ili nur povus trovi Ragnarok.
  
  En tiu momento, unu el la soldatoj provis eltiri la objekton el la vitrino. Laŭta sonorilo eksonis, kaj la ŝtala pordego kolapsis ĉe la fundo de la ŝtupoj, barante ilian elirejon.
  
  La usonanoj tuj atingis gasmaskojn. Drake balancis la kapon. "Ne maltrankviliĝu. Io diras al mi, ke Babich estas unu el tiuj friponoj, kiuj preferus vidi la ŝteliston kaptita vivanta kaj piedbatanta."
  
  La Delta komandanto rigardis la ankoraŭ vibrantajn stangojn. "Disrompu ĉi tiujn bastonojn."
  
  
  * * *
  
  
  Kennedy mirigite rigardis post la helikoptero kaj la retiriĝanta Bentley. Wells ŝajnis ankaŭ perdi, rigardante supren al la ĉielo.
  
  "Hundino," Kennedy aŭdis lin spiri. "Mi trejnis ŝin diable bone. Kiel ŝi kuraĝas fariĝi perfidulo?"
  
  "Estas bone, ke ŝi foriris," Kennedy certigis, ke ŝiaj haroj ankoraŭ estas tiritaj reen de ĉiuj tiuj saltoj kaj rigardis foren kiam ŝi rimarkis paron da SAS-uloj grandigante ŝin. "Ŝi havis altnivelan teron. Nun, se Drake kaj Delta Teamo kaptis la Valkiriojn, ni povus kaŝeliri dum Alicia estas okupata de Babich."
  
  Welles aspektis, ke li estis disŝirita inter du signifoplenaj opcioj, sed diris nenion dum ili kuregis ĉirkaŭ la domo al la ĉefa enirejo. Ili vidis la helikopteron turni por kolizii fronte kun la Bentley. Pafoj eksonis, kiuj resaltis de la fuĝanta aŭto. Tiam la aŭto subite forte bremsis kaj haltis en gruza nubo.
  
  Io estis ĵetita el la fenestro.
  
  La helikoptero falis el la ĉielo, ĝia funkciigisto kun preskaŭ supernaturaj sentoj, kiam RPG fajfis supre. Tuj kiam lia sledo tuŝis la teron, la kanadaj solduloj elverŝis el la pordoj. Interpafado eksplodis.
  
  Kennedy opiniis, ke ŝi vidas Alicia Miles - facilmovan figuron vestitan per malloza korpokiraso - saltantan en la batalon kiel la proverba leono. Besto farita por batalo, perdita en la perforto kaj furiozo de ĉio. Malgraŭ si, Kennedy sentis ŝian sangon malvarmiĝi.
  
  Ĉu ĝi estis la timo, kiun ŝi sentis?
  
  Antaŭ ol ŝi povis pensi pri tio, maldika figuro kolapsis de la kontraŭa flanko de la helikoptero. figuron ŝi rekonis tuj.
  
  Profesoro Parnevik!
  
  Li lamis antaŭen, nefirme komence sed poste kun renovigita decidemo, kaj finfine rampis dum la kugloj trapikis la aeron super lia kapo, unu pasante ene de manplato de lia kranio.
  
  Parnevik finfine iĝis sufiĉe proksima por la SAS kaj Kennedy por tiri lin al sekureco, la kanadanoj nekonsciaj, plene okupiĝis pri la batalo.
  
  "Ĝuste," diris Wells, montrante la domon. "Ni finigu ĉi tion."
  
  
  * * *
  
  
  Drake helpis tiri la Valkiriojn antaŭen dum paro da uloj fiksis malgrandan kvanton da eksplodaĵoj al la stangoj. Ili faris sian vojon laŭ la mallarĝa pado inter la teruraj ekspoziciaĵoj, penante ne tro proksime rigardi. Unu el la Delta-uloj revenis de timiga kontrolo antaŭ kelkaj minutoj kaj raportis nigran ĉerkon en la malantaŭo de la ĉambro.
  
  La etoso de antaŭĝojo daŭris dek tutajn sekundojn. Necesis soldatlogiko por haltigi ĝin. Ju malpli vi scias...
  
  Ne plu estas la logiko de Drake. Sed li serioze ne volis scii. Li eĉ ektremis kiel normala civilulo kiam la stangoj estis disblovitaj.
  
  Estis interpafado de supre. La Deltaj Gardistoj klakis malsupren laŭ la ŝtupoj, mortaj en sangaj truoj. En la sekva sekundo, dekduo da viroj armitaj per maŝinpafiloj aperis ĉe la supro de la ŝtuparo.
  
  Flankpasita kaj forpuŝita, kovrita de pli alta panoramejo, Delta Team malsukcesis kaj nun estis vundebla. Drake malrapide direktis sin al la ŝranko kaj ĝia relativa sekureco, provante ne pensi pri la stulteco de esti kaptita tiel kaj ke ĝi ne estus okazinta al la SAS, kaj fidante je bonŝanco ke tiuj novaj malamikoj ne estus tiel. stulta kiel pafi Valkiriojn.
  
  Estis pluraj momentoj de senĉesa streĉiĝo, travivita en sufoka silento, ĝis figuro malsupreniris la ŝtuparon. Figuro vestita en blanka kaj portanta blankan maskon.
  
  Drake tuj rekonis lin. La sama persono kiu ricevis la Ŝildon ĉe la kata promenado en Jorko. La viron, kiun li vidis en Apsalla.
  
  "Mi konas vin," li spiris al si, poste pli laŭte. "Malbenitaj germanoj estas ĉi tie."
  
  La viro levis .45-pistolon kaj svingis ĝin ĉirkaŭe. "Faligi viajn armilojn. Vi ĉiuj. Nun!"
  
  Voĉo aroganta. Voĉo, kiu apartenis al glataj manoj, ĝia posedanto havis la veran potencon, tia, kiu estas skribita sur papero kaj donita en kluboj nur por membroj. Tia homo, kiu ne havis ideon, kio estas vera monda laboro kaj tedo. Eble bankisto naskita en la bankindustrio, aŭ politikisto, filo de politikistoj.
  
  La Delta popolo firme tenis siajn armilojn. Neniu diris vorton. La opozicio minacis.
  
  la viro denove kriegis, lia edukado ne permesis al li scii pri la danĝero.
  
  "Ĉu vi estas surda? mi diris nun!"
  
  La voĉo de la teksasano tiris: "Tio ne okazos, vi bastardo."
  
  "Sed... sed..." la viro balbutis surprizite, poste abrupte deŝiris sian maskon. "Vi faros tion!"
  
  Drake preskaŭ kolapsis. Mi konas vin!Abel Frey, germana modokreanto. La ŝoko trabatis Drake en venena ondo. Estis neeble. Estis kiel vidi Taylor kaj Miley tie supre, ridante pri transprenado de la mondo.
  
  Frey renkontis la rigardon de Drake. "Kaj vi, Matt Drake!" lia mano kun la pafilo tremis. "Vi kostis al mi preskaŭ ĉion! Mi forprenos ŝin de vi. Mi faros ĝin! Kaj ŝi pagos. Ho, kiel ŝi pagos!"
  
  
  Antaŭ ol li povis realigi ĝin, Frey direktis la pafilon inter la okulojn de Drake kaj pafis.
  
  
  * * *
  
  
  Kennedy kuris en la ĉambron kaj vidis la SAS-ulojn fali sur la genuojn, postulante silenton. Ŝi vidis antaŭ si grupon da maskitaj viroj portantaj kuglorezistajn veŝtojn, direktantajn siajn armilojn al tio, kion ŝi nur povis pensi, ke estas la sekreta trezorejo de Davor Babich.
  
  Feliĉe, la viroj ne rimarkis ilin.
  
  Welles rerigardis ŝin kaj demandis per siaj lipoj: "Kiu?"
  
  Kennedy faris konfuzitan vizaĝon. Ŝi povis aŭdi iun rabi, ŝi povis vidi lian profilon de la flanko, .45 li daŭre svingis la brakojn netaŭge. Kiam ŝi aŭdis lin voki la nomon de Matt Drake, ŝi komprenis kaj Wells komprenis, kaj kelkajn sekundojn poste ili malfermis fajron.
  
  Dum la sesdek sekundoj de la rezultinta interpafado, Kennedy vidis ĉion en malrapida moviĝo. La viro en blanka pafas sian .45, ŝia pafo alvenas frakcion de sekundo malfrue kaj tiras ĉe la orlo de sia mantelo kiam ĝi pasas tra la pendanta materialo. Lia ŝokita vizaĝo dum li turniĝis. Ilia diketa, languida moleco.
  
  Dorlotita viro.
  
  Tiam la maskuloj, ŝpinante kaj pafante. SAS-soldatoj forpuŝas bone metitajn strikojn kun precizeco kaj trankvileco. Pli da fajro venas el la trezorejo. Usonaj voĉoj. germanaj voĉoj. Voĉoj en la angla.
  
  Malvigla kaoso, simila al la poeziaj intonacioj de Taylor Swift, miksita kun la arkaika roko de Metallica. Ŝi trafis almenaŭ du germanojn - la ceteraj falis. La ulo en blanko kriis kaj svingis la brakojn, kaj devigis sian teamon haste retiriĝi. Kennedy vidis ilin kovri lin kaj morti en la procezo, elfalante kiel putro de vundo, sed la vundo vivis. Li poste fuĝis al la malantaŭa ĉambro kaj nur kvar el liaj viroj pluvivis.
  
  Kennedy kuris laŭ la koridoro en malespero kun stranga bulo en la gorĝo kaj glacipiko en la koro, eĉ ne konsciante kiom maltrankvila ŝi estis ĝis ŝi vidis Drake vivanta kaj sentis malvarmeta fluo de ĝojo superflui ŝin.
  
  
  * * *
  
  
  Drake leviĝis de la planko, dankema ke la celo de Abel Frey estis same neklara kiel lia teno de realeco. La unua aĵo kiun li vidis estis Kennedy kuranta malsupren la ŝtuparon, la dua estis ŝia vizaĝo kiam ŝi kuris al li.
  
  "Dank' al Dio, ke vi fartas bone!" ŝi ekkriis kaj brakumis lin antaŭ ol ŝi rememoris sian sindetenon.
  
  Drake rigardis en la komprenemajn okulojn de Wells antaŭ ol fermi la siajn. Li tenis ŝin dum momento, sentante ŝian sveltan korpon, ŝian potencan figuron, ŝian delikatan koron batantan apud la lia. Ŝia kapo estis premita kontraŭ lia kolo, la sento sufiĉe bona por formiti en liaj sinapsoj.
  
  "He, mi fartas bone. Vi?"
  
  Ŝi retiriĝis, ridetante.
  
  Wells iris al ili kaj dum momento kaŝis sian ruzan rideton. "Drake. Stranga loko por rendevuo, maljunulo, ne la angula drinkejo Earl's Court, kiun mi pensis. Mi devas diri ion al vi, Matt. Io pri Mai."
  
  Drake estis tuj refrapita. Wells diris la lastan aferon, kiun li atendis. Post sekundo, li rimarkis la forvelkantan rideton de Kennedy kaj tiris sin kune. "Valkirioj," li atentigis. "Venu dum ni ankoraŭ havas ŝancon."
  
  Sed la Delta komandanto jam organizis ĝin kaj vokis ilin. "Ĉi tio ne estas Anglio, infanoj. Ni moviĝu. Mi manĝis preskaŭ ĉiun havajanon, kiun mi povis manipuli dum ĉi tiu ferio."
  
  
  DUDEK NAU
  
  
  
  AERA SPECO
  
  
  Drake, Kennedy, kaj la resto de la atakteamo renkontiĝis supren kun Ben kaj Hayden kelkajn horojn poste en armea bazo proksime de Honolulu.
  
  Dum la tempo pasis. La burokratia ruĝaĵo estas tranĉita. Ŝajnaj vojoj estis glatigitaj. La registaroj kverelis, poste paŭtis, kaj poste fine ekparolis. La ribelaj burokratoj estis kvietigitaj kun la politika ekvivalento de lakto kaj mielo.
  
  Kaj la fino de la mondo estis pli proksima.
  
  Veraj hazardludantoj parolis kaj ĉagreniĝis kaj rezonis kaj dormis en malbone klimatigitaj konstruaĵoj proksime de Pearl Harbor. Drake tuj supozis ke la sopirega saluto de Ben signifis ke ili faris malmulte da progreso por raporti en sia serĉo por la sekva peco de Odino - Liaj Okuloj. Drake kaŝis sian surprizon; li sincere kredis, ke la sperto kaj instigo de Ben nun estus permesintaj al ĉiuj indikoj esti malimplikitaj.
  
  Hayden, la rapidsprita helpsekretario de defendo, helpis lin, sed ili faris malmulte da progreso.
  
  Ilia nura espero estis ke la aliaj membroj de apokalipsa - la kanadanoj kaj la germanoj - fartis iom pli bone.
  
  La atento de Ben estis komence malatentigita per la revelacio de Drake.
  
  "Abel Frey? Germana plancerbo? Perdiĝu, idioto."
  
  "Serioze, kamarado. Ĉu mi mensogus al vi?"
  
  "Ne citu Blankan Serpenton antaŭ mi, Matt. Vi scias, nia grupo havas problemojn ludi sian muzikon kaj ĝi ne estas amuza. Mi simple ne povas kredi... Abel Frey?"
  
  Drake suspiris. "Nu, mi rekomencas. JES. Abel Frey."
  
  Kennedy subtenis lin. "Mi vidis lin kaj mi ankoraŭ volas diri al Drake, ke li ĉesu paroli sensencaĵojn. Ĉi tiu ulo estas ermito. Okazas en la Germanaj Alpoj - "Festa Kastelo'. Supermodeloj. Mono. Superstar Life".
  
  "Vino, virinoj kaj kantoj," diris Drake.
  
  "Ĉesu!" Ben diris. "Iasence," li meditis, "ĝi estas la perfekta kovrilo."
  
  "Estas facile trompi la malklerulon kiam vi estas fama," Drake konsentis. "Vi povas elekti vian celon - kien ajn vi volas iri. Kontrabandado devus esti facila por ĉi tiuj homoj. Nur trovu vian antikvan artefakton, elektu vian diplomatian tekon kaj..."
  
  "...Enmetu ĝin." Kennedy glate finis kaj turnis siajn ridantajn okulojn al Ben.
  
  "Vi du devas..." li murmuris. "... Vi du devus akiri fikan ĉambron."
  
  Wells alvenis en tiu momento. "La afero de Abel Frey... nuntempe, estis decidite konservi ĝin kaŝita. Rigardu kaj atendu. Ni metas armeon ĉirkaŭ lia kastelo, sed donas al li liberan kondukilon, se li lernas ion, kion ni ne scias."
  
  "Sur la surfaco, ĉi tio sonas racie," Drake komencis, "sed..."
  
  "Sed li havas mian fratinon," siblis Ben. Hayden levis la manon por konsoli lin. "Ili pravas, Ben. Karin estas sekura... nuntempe. La mondo ne estas."
  
  Drake mallarĝigis la okulojn sed tenis sian langon. Vi nenion atingos per protestado. Ĝi nur helpus eĉ pli distri lian amikon. Denove, li havis problemojn por kompreni Hayden. Ĉu lia ĵus trovita cinikismo manĝis lin? Ĉu ŝi pensis rapide por Ben, aŭ ĉu ŝi saĝe pensis por sia registaro?
  
  Kiel ajn, la respondo estis la sama. Atendu.
  
  Drake ŝanĝis la temon. Li ponardis alian proksime de la koro de Ben. "Kiel fartas viaj panjo kaj paĉjo?" li demandis singarde. "Ĉu ili jam estas aranĝitaj?"
  
  Ben suspiris pro doloro. "Ne, kamarado. Dum la lasta voko, ili menciis ŝin, sed mi diris, ke ŝi trovis duan laboron. Ĝi helpos, Matt, sed ne longe."
  
  "Mi scias". Drake rigardis Wells kaj Hayden. "Kiel gvidantoj ĉi tie, vi ambaŭ devas helpi." Tiam, ne atendante respondon, li diris: "Kio novaĵo pri Heidi kaj la Okuloj de Odino?"
  
  Ben skuis la kapon abomene. "Multe," li plendis. "Ĉie estas fragmentoj. Jen - aŭskultu ĉi tion: por trinki el la Puto de Mimir - la Fontano de la Saĝo en Valhalo - oni devas fari gravan oferon. Odino donacis siajn okulojn, simbolante sian pretecon ricevi scion pri okazaĵoj kaj nunaj kaj estontaj. Trinkinte, li antaŭvidis ĉiujn provojn, kiuj koncernos homojn kaj Diojn tra la eterneco. Mimir akceptis la Okulojn de Odino, kaj ili kuŝas tie ankoraŭ, simbolo ke eĉ Dio devas pagi por ekvido de pli alta saĝeco."
  
  "Bone," Drake levis la ŝultrojn. "Norma historia materialo, ĉu?"
  
  "Ĝuste. Sed tiel estas. La Poezia Edda, la Flenrich Saga, alia kiun mi tradukis kiel "La multaj vojoj de Heidi." Ili klarigas kio okazis, sed ili ne diras al ni kie la Okuloj nun estas."
  
  "En Valhalo," Kennedy grimacis.
  
  "Ĝi estas la norvega vorto por Ĉielo."
  
  "Do mi ne havos ŝancon iam trovi ilin."
  
  Drake pripensis ĉion ĉi. "Kaj estas nenio alia? Jesuo, kamarado, jen la lasta mordo!"
  
  "Mi sekvis la vojaĝon de Heidi - ŝiajn vojaĝojn. Ŝi vizitas lokojn pri kiuj ni konas kaj poste revenas al sia hejmo. Ĝi ne estas Playstation, amiko. Neniuj kromefikoj, neniuj kaŝitaj atingoj, neniuj alternativaj vojoj, nula.
  
  Kennedy sidiĝis apud Ben kaj elskuis ŝiajn harojn. "Ĉu ŝi povus meti du partojn en unu lokon?"
  
  "Estas eble, sed ĝi ne bone kongruos kun tio, kion ni nun scias. Aliaj indicoj sekvitaj tra la jaroj ĉiuj montris al unu fragmento ĉe ĉiu loko."
  
  "Do vi diras, ke ĉi tio estas nia indico?"
  
  "La ŝlosilo devas esti Valhalo," Drake diris rapide. "Ĉi tiu estas la sola frazo, kiu montras la lokon. Kaj mi memoras, ke vi diris ion pli frue, ke Heidi diris al Odino, ke ŝi scias, kie liaj okuloj estas kaŝitaj, ĉar li fordonis ĉiujn siajn sekretojn kiam li pendis sur la kruco."
  
  "Arbo" - en tiu momento Thorsten Dahl eniris la ĉambron. La svedo aspektis elĉerpita, pli laca de la administra flanko de sia laboro ol de la fizika flanko. "Unu pendis sur la Monda Arbo."
  
  "Ho," Drake murmuris. "La sama rakonto. Ĉu estas kafo?"
  
  "Macadamia," Dahl aspektis kontenta. "La plej bona Havajo havas por proponi."
  
  "Mi pensis, ke ĝi estas spamo," diris Kennedy, montrante sian kompatemon al la novjorkano.
  
  "Spamo estas vaste amata en Havajo," Dahl konsentis. "Sed kafo regas ĉion. Kaj la Kona makadamia nukso estas reĝo."
  
  "Do vi diras, ke Heidi sciis kie estas Valhalo?" Hayden provis sian eblon aspekti pli embarasita ol skeptika dum Drake signis ke iu alportu al ili pli da kafo.
  
  "Jes, sed Heidi estis homo. Ne Dio. Do, kion ŝi spertus, estis monda paradizo?"
  
  "Pardonu, ulo," ŝercis Kennedy. "Vegas ne estis fondita ĝis 1905."
  
  "Norvego." Drake aldonis, penante ne rideti.
  
  Sekvis silento. Drake rigardis kiel Ben mense ekzamenis ĉion, kion li ĝis nun lernis. Kennedy kunpremis la lipojn. Hayden akceptis pleton da kaftasoj. Welles retiriĝis al angulo antaŭ longe, ŝajnigante dormon. Drake rememoris siajn interesajn vortojn - mi bezonas ion diri al vi. Io pri majo.
  
  La tempo por tio poste, se entute.
  
  Ben ridis kaj balancis la kapon. "Ĝi estas simpla. Sinjoro, estas tiel facile. Ĉielo por homo estas... ilia hejmo."
  
  "Ĝuste. La loko kie ŝi loĝis. Ŝia vilaĝo. Ŝia kabano," Drake konfirmis. "Ankaŭ miajn pensojn."
  
  "La puto de Mimir estas ene de la vilaĝo Heidi!" Kennedy ĉirkaŭrigardis, ekscito flamis en ŝiaj okuloj, poste lude pikis Drake per sia pugno. "Ne malbone por infanteriisto."
  
  "Mi kreskigis veran cerbon de kiam mi ĉesis." Drake vidis, ke Wells ektiris iomete. "La plej bona movo de mia vivo."
  
  Thorsten Dahl ekstaris. "Do al Svedio, por la fina parto." Li aspektis kontenta esti reen en sia patrujo. "Mmm... kie estis la domo de Heidi?"
  
  "Ostergotlando," diris Ben sen kontroli. "Ankaŭ la hejmo de Beowulf kaj Grendel estas la loko kie ili ankoraŭ parolas pri la monstroj kiuj travagas la terojn nokte."
  
  
  TRIDEK
  
  
  
  LA VEREIN, GERMANIO
  
  
  La Verein, la Partia Kastelo, situis sude de Munkeno, proksime de la limo kun Bavario.
  
  Kiel fortikaĵo, ĝi leviĝis duonvoje al la supro de milde dekliva monto, ĝiaj muroj estis krenelitaj kaj eĉ punktitaj per sagbukloj diversloke. Rond-pintaj turoj laŭflankitaj de arkaĵpordegoj kaj larĝa enveturejo permesis al multekostaj aŭtoj veturi supren en stilo kaj montri siajn lastajn atingojn, dum mane elektitaj paparazzi surgenuiĝis por foti ilin.
  
  Abel Frey gvidis la feston siavice, gratulante kelkajn el la plej gravaj gastoj kaj certigante, ke liaj modeloj kondutis kiel atendite. Pinĉo ĉi tie, murmuro tie, eĉ la okaza ŝerco igis ilin ĉiujn plenumi liajn atendojn.
  
  En la privataj alkovoj, li ŝajnigis ne rimarki la blankajn stratojn aranĝitajn sur ĝisgenuaj vitraj tabloj, la oficuloj kliniĝis kun pajleroj en la nazotruoj. Modeloj kaj famaj junaj aktorinoj vestitaj per satenaj, silkaj kaj puntaj pupoj. Rozkolora karno, ĝemoj kaj la ebriiga odoro de volupto. Kvindek-colaj plasmaj ekranoj montrantaj MTV kaj ĝisostaj pornaĵoj.
  
  La Chateau plenigita de koncertmuziko, Slash kaj Fergie prezentis "Beautiful Dangerous" sur scenejo for de tiuj dekadencaj haloj - optimisma rok-muziko enspiris eĉ pli da vivo en la jam dinamikan feston de Frey.
  
  La modokreanto foriris, nerimarkite de iu ajn, kaj iris supren laŭ la antaŭa ŝtuparo al trankvila alo de la kastelo. Alia flugo, kaj liaj gardistoj fermis sekuran pordon malantaŭ li, atingeblan nur per kombinaĵo de ŝlosiloj kaj voĉrekono. Li eniris ĉambron plenplenan de komunika ekipaĵo kaj vico da altdifinaj televidekranoj.
  
  Unu el liaj plej fidindaj fanoj diris: "Ĝuste ĝustatempe, sinjoro. Alicia Miles estas sur satelita telefono."
  
  "Bonege, Hudson. Ĉu ĝi estas ĉifrita?
  
  "Kompreneble, sinjoro."
  
  Frey akceptis la aparaton, kunpreminte la lipojn pro esti devigita alporti sian buŝon tiel proksime al kie lia lakeo jam kraĉis.
  
  "Miles, pli bone estu bongusta. Mi bezonas zorgi pri domo plena de gastoj." La oportuna mensogo ne trafis lin kiel trompo. Estis ĝuste tio, kion ĉi tiuj neuloj bezonis aŭdi.
  
  "Inda gratifiko, mi dirus," la bone liverita angla tono sonis ironia. "Mi havas retadreson kaj pasvorton por serĉi Parnevik."
  
  "Ĉio estas parto de la interkonsento, Miles. Kaj vi jam scias, ke ekzistas nur unu maniero ricevi la gratifikon."
  
  "Milo ne estas ĉirkaŭe?" Nun la tono ŝanĝiĝis. Gorĝotranĉilo. Malbonulo...
  
  "Nur mi kaj mia plej bona adoranto."
  
  "Mmm... Invitu ankaŭ lin, se vi volas." Ŝia voĉo ŝanĝiĝis. "Sed, bedaŭrinde, mi devas esti rapida. Ensalutu al www.locatethepro.co.uk kaj enigu la pasvorton minuskle: bonusmyles007, "ridado. "Pensis ke vi aprezus ĝin, Frey. La norma spurformato devus aperi. La vaporĉambro estas programita kiel la kvara. Vi devus povi spuri lin ie ajn."
  
  Abel Frey silente salutis. Alicia Miles estis la plej bona agento kiun li iam uzis. "Sufiĉe bone, Miles. Post kiam viaj okuloj estos sub kontrolo, vi estos senŝnuro. Poste revenu al ni kaj alportu la fragmentojn de la kanadanoj. Tiam ni... parolos."
  
  La linio estas rompita. Frey demetis sian poŝtelefonon, kontenta nuntempe. "Bone, Hudson," li diris. "Startu la aŭton. Sendu ĉiujn al Ostergotlando tuj." La lasta peco estis en lia atingo, kiel estis ĉiuj aliaj pecoj, se ili ludis la finajn ludojn ĝuste. "Milo scias kion fari."
  
  Li studis kelkajn televidajn ekranojn.
  
  "Kiu el ili estas la kaptito 6 - Karin Blake?"
  
  Hudson gratis sian neprizorgitan barbon antaŭ svingi la manon. Frey klinis sin antaŭen por studi la blondan knabinon sidantan en la mezo de sia lito, kruroj tiritaj ĝis ŝia mentono,
  
  Aŭ, pli ĝuste, sidi sur la lito kiu apartenis al Frey. Kaj manĝante la manĝaĵon de Frey en la ŝlosita kaj gardata kabano, kiun Frey mendis. Uzante la elektron, kiun Frey pagis.
  
  Sur la maleolo estas ĉeno, kiun li desegnis.
  
  Nun ŝi apartenis al li.
  
  "Tuj sendu la videon al mia ĉambro - sur la granda ekrano. Tiam diru al la kuiristo servi vespermanĝon tie. Dek minutojn post tio, mi bezonas mian luktosportiston." Li paŭzis, pensante.
  
  "Ken?"
  
  "Jes, tiu. Mi volas, ke li iru tien kaj prenu ŝiajn ŝuojn. Ĝis nun, nenio alia. Mi volas, ke la psikologia torturo estu ĝojige longa ĝis ĉi tiu estos disbatita. Mi atendos tagon kaj poste mi prenos ion pli gravan por ŝi."
  
  "Kaj kaptito 7?"
  
  "Bona Dio, Hudson, traktu lin bone kiel vi traktus vin mem. La plej bona el ĉio. Lia tempo por imponi nin alproksimiĝas...."
  
  
  TRIDEK UNU
  
  
  
  AERSPACO SUPER Svedio
  
  
  La aviadilo enbankiĝis. Kennedy Moore ektremis, vekiĝante kun la trankviliĝo esti vekita de turbuleco, la nova tago forpelante sian propran Chaser of Darkness.
  
  Caleb ekzistis en ŝiaj sonĝoj tiel multo kiel li faris en la reala mondo, sed nokte li plurfoje mortigis ŝin ŝtopante vivajn blatojn laŭ ŝia gorĝo ĝis ŝi sufokiĝis kaj estis devigita maĉi kaj gluti, la nura perfido turmentante ŝin kun hororo en ŝiaj okuloj. , konstanta ĝis la lasta fajrero estingiĝas.
  
  Subite vekiĝinta kaj ŝirita el la suba ventro de la infero, ŝi ĉirkaŭrigardis la kabanon per sovaĝaj okuloj. Estis kviete; civiluloj kaj soldatoj dormetis aŭ parolis kviete. Eĉ Ben Blake ekdormis tenante sian tekkomputilon, la liniojn de maltrankvilo ne glatigitaj de dormo kaj tragedie eksterloke sur lia knabeca vizaĝo.
  
  Tiam ŝi vidis Drake kaj li fiksrigardis ŝin. Nun liaj linioj de zorgo nur plifortigis jam frapantan vizaĝon. Liaj honesteco kaj sindonemo estis evidentaj, neeblaj kaŝeblaj, sed la doloro malantaŭ lia trankvileco igis ŝin konsoli lin... dum la tuta nokto.
  
  Ŝi ridetis al si mem. Pli da dinosaŭraj rok-referencoj. La ŝatokupo de Drake estis tre amuza. Pasis momento antaŭ ol ŝi rimarkis, ke ŝia interna rideto eble tuŝis ŝiajn okulojn, ĉar li ridetis al ŝi.
  
  Kaj tiam, la unuan fojon en ĉiuj jaroj, kiuj pasis de kiam ŝi eniris en la Akademion, ŝi bedaŭris, ke ŝia alvokiĝo postulas de ŝi malseksualigi sian personecon. Ŝi deziris ke ŝi sciu kiel stiligi siajn harojn tiel. Ŝi deziras ke ŝi havu iom pli da Selma Blair kaj iom malpli Sandra Bullock.
  
  Dirinte ĉion tion, estis sufiĉe evidente, ke Drake ŝatas ŝin.
  
  Ŝi ridetis al li, sed en tiu momento la aviadilo denove bankiĝis kaj ĉiuj vekiĝis. La piloto sciigis ke ili estas unu horon for de sia celloko. Ben vekiĝis kaj iris kiel zombio por preni iom da restanta Kona kafo. Thorsten Dahl leviĝis kaj ĉirkaŭrigardis.
  
  "Estas ŝalti la GPR," li diris kun duona rideto.
  
  Ili estis senditaj por flugi super Ostergotland, celante areojn kie profesoro Parnevik kaj Ben opiniis ke la vilaĝo de Heidi situus. La kompatinda profesoro klare doloris pro la distranĉita fingropinto kaj estis profunde ŝokita de kiom senkora lia turmentanto estis, sed ĝojis kiel hundido pro kiel li rakontis al ili pri la mapo gravurita sur la Ŝildo de Odino.
  
  Vojo al Ragnarok.
  
  Supozeble.
  
  Ĝis nun neniu povis traduki ĝin. Ĉu tio estis alia misdirekto de Alicia Miles kaj ŝia konfuzita teamo?
  
  Tuj kiam la aviadilo trarompis la malglatan perimetron de Dahl, li montris al la bildo, kiu aperis sur la televidilo de la aviadilo. Terpenetranta radaro sendis mallongajn pulsojn de radiondoj en la grundon. Kiam ĝi trafis entombigitan objekton, limon aŭ malplenon, ĝi reflektus la bildon en sia revensignalo. Komence estas malfacile distingi ilin, sed kun sperto fariĝas pli facila.
  
  Kennedy kapneis al Dahl. "Ĉu la sveda armeo havas ĉion?"
  
  "Tiaj aferoj estas necesaj," Dahl diris al ŝi serioze. "Ni havas hibridan version de ĉi tiu maŝino, kiu detektas minojn kaj kaŝitajn tubojn. Tre alta teknologio."
  
  Tagiĝos ĉe la horizonto, kaj tiam ĉifonaj grizaj nuboj forpelis ĝin dum Parnevik eligis krion. "Jen! Ĉi tiu bildo aspektas kiel malnova vikinga setlejo. Ĉu vi vidas la rondan eksteran randon - jen la protektaj muroj - kaj la rektangulajn objektojn interne? Ĉi tiuj estas malgrandaj loĝejoj."
  
  "Do, ni difinu la plej grandan domon..." Ben komencis haste.
  
  "Ne," diris Parnevik. "Ĉi tio devas esti komunuma longdomo-loko de renkontiĝo aŭ festeno. Heidi, se ŝi vere estus ĉi tie, havus la duan plej grandan domon."
  
  Dum la aviadilo malrapide malsupreniris, pli klaraj bildoj aperis. Baldaŭ la setlejo estis klare markita plurajn futojn subtere, kaj la dua plej granda domo estis baldaŭ videbla.
  
  "Vi vidas ĝin," Dahl montris al pli profunda koloro, tiel malforta ke ĝi povus esti preteratentita se iu ne serĉus ĝin. "Tio signifas, ke estas malpleno kaj ĝi estas ĝuste sub la domo de Heidi. Damne, li diris, turnante sin. "Ŝi konstruis sian domon ĝuste super la puto de Mimir!"
  
  
  TRIDEK DU
  
  
  
  OSTERGOTLANDO, Svedio
  
  
  Tuj kiam ili estis sur la tero kaj marŝis plurajn mejlojn tra malsekaj herbejoj, Dahl ordonis al ili halti. Drake ĉirkaŭrigardis tion, kion li povis nur priskribi kiel, en la nova Dino-rok-spirito, kiun li kaj Kennedy kunhavis, diversa skipo. La svedoj kaj SGG estis reprezentitaj fare de Torsten Dahl kaj tri el liaj viroj, la SAS de Wells kaj dek soldatoj. Oni restis en Havajo, vundita. La Delta teamo estis reduktita al ses homoj; tiam estis Ben, Parnevik, Kennedy kaj li mem. Hayden restis kun la aviadilo.
  
  Inter ili ne estis unu homo, kiu ne estis ĝenita de la malfacilaĵoj de ilia tasko. La fakto, ke la aviadilo atendis, plene provizita kaj armita, kun la Figuroj surŝipe, pretaj porti ilin ie ajn en la mondo, nur emfazis la gravecon de la situacio eĉ pli.
  
  "Se ĝi helpas," diris Dahl dum ĉiuj rigardis lin atendante, "mi ne vidas kiel ili povas trovi nin ĉi-foje," li atentigis. "Komencu uzante malpezajn eksplodaĵojn por liberigi kelkajn futojn malsupren, tiam estas tempo rasti."
  
  "Atentu," Parnevik tordis siajn manojn. "Ni ne volas kolapson."
  
  "Ne zorgu," diris Dahl gaje. "Inter la diversaj fortoj ĉi tie, mi pensas, ke ni havas spertan teamon, Profesoro."
  
  Estis grumblema ridado. Drake esploris ilian ĉirkaŭaĵon. Ili starigis larĝan perimetron, lasante la virojn sur la pintoj de pluraj montetoj kiuj ĉirkaŭis la ejon kie, laŭ la grundpenetra radarsistemo, iam staris la malnovaj gardejoj. Se ĝi estus sufiĉe bona por vikingoj kaj ĉiuj...
  
  La ebenaĵoj estis herbaj kaj trankvilaj, malpeza venteto apenaŭ movis la arbojn kiuj kreskis oriente de ilia pozicio. Malpeza pluveto komenciĝis kaj poste ĉesis antaŭ provi denove.
  
  La poŝtelefono de Ben sonoris. Liaj okuloj prenis hantitan aspekton. "Paĉjo? Nur okupata. Mi revokos vin ĉe la postaĵo. Li fermis la aparaton, rigardante Drake. "Mi ne havas tempon," li murmuris. "Ili jam scias, ke io okazas, ili simple ne scias kio ĝi estas."
  
  Drake kapjesis kaj rigardis la unuan eksplodon sen ektimi. Herbo, gazono kaj malpuraĵo flugis en la aeron. Tio tuj estis sekvita per alia, iomete pli profunda trafo, kaj dua nubo leviĝis de la tero.
  
  Pluraj viroj klakadis antaŭen, tenante ŝovelilojn tiel, kiel ili tenis armilojn. Superreala sceno.
  
  "Atentu," murmuris Parnevik. "Ni ne dezirus, ke iu ajn malsekigu la piedojn." Li subridis kvazaŭ tio estus la plej granda ŝerco en la historio.
  
  Pli klara superrigardbildo montris truon sub la longdomo de Heidi kiu kondukis en vastan kavernon. Evidente, estis pli ol nur puto kuŝanta tie, kaj la teamo eraris flanke de singardemo. Necesis plia horo da zorgema fosado kaj pluraj paŭzoj dum Parnevik kriis kaj studis la elterigitajn artefaktojn antaŭ ol ili malaperis en la aero.
  
  Drake uzis ĉi tiun tempon por organizi siajn pensojn. Ĝis nun, li sentis, ke li veturas sur rulmontrado sen bremsoj. Eĉ post ĉiuj tiuj jaroj, li ankoraŭ pli kutimis sekvi ordonojn ol sekvi planon, do li bezonis pli da tempo por pensi ol, ekzemple, Ben Blake. Du aferojn li sciis certe - ili ĉiam malfruis, kaj iliaj malamikoj devigis ilin reagi al situacioj prefere ol krei ilin; sendube ĉi tio estas la rezulto de esti enirinta ĉi tiun vetkuron malantaŭ iliaj kontraŭuloj.
  
  Nun estas tempo komenci gajni ĉi tiun vetkuron. Precipe ĉar ili ŝajnis esti la sola frakcio dediĉita al savi la mondon prefere ol riski ĝin.
  
  Do vi kredas je fantomrakontoj?Malnova voo flustris en lia menso.
  
  Ne, li respondis same kiel tiam. Sed mi kredas je hororaj rakontoj...
  
  Dum lia lasta misio kiel membro de la sekreta SRT, speciala unuo de la SAS, li kaj tri aliaj membroj de lia teamo, inkluzive de Alicia Miles, trovis malproksiman vilaĝon en Norda Irako, ĝiaj loĝantoj estis torturitaj, mortigitaj. Supozante la evidentan, ke ili enketas... trovi britajn kaj francajn soldatojn ankoraŭ en la premado de pridemandi ilin.
  
  Kio sekvis mallumigis la reston de la tagoj de Matt Drake sur la Tero. Blindigita de kolerego, li kaj la aliaj du membroj de la teamo ĉesigis la torturon.
  
  Alia "amika fajro" okazaĵo inter multaj.
  
  Alicia Miles staris kaj rigardis, ĉiukaze ne makulante sin per iuj strangaĵoj. Ŝi ne povis ĉesigi la torturon, kaj ŝi ne povis malhelpi la torturojn morti. Sed ŝi ja sekvis la ordonojn de sia komandanto.
  
  Matt Drake.
  
  Post tio, la vivo de soldato finiĝis por li, ĉiuj romantikaj rilatoj kiujn ŝi konservis estis frakasitaj en pecojn. Sed forlasi la servon ne signifis, ke la memoroj forvelkis. Lia edzino vekis lin nokton post nokto kaj poste elglitis el sia ŝvitmalsekigita lito, plorante malsupren kiam li rifuzis konfesi.
  
  Nun li vidis Kennedy stari fronte al li, ridetante kvazaŭ ŝi estus sur aviadilo. Ŝiaj haroj malstreĉis, ŝia vizaĝo fariĝis vigla kaj petola pro ŝia rideto. Okuloj en la centro kaj korpo de Victoria's Secret, kombinitaj kun la deco de instruisto kaj komerca modereco. Sufiĉe miksita.
  
  Li ridis reen. Torsten Dahl kriis: "Enprofundu legadon! Ni bezonas gvidiston por la Devenantoj."
  
  Kiam Ben demandis al li kio estas Descender, li nur subridis. "Rekte el Hollywood-legendo, mia amiko. Memoru kiel la ŝtelisto saltis de la konstruaĵo, kaj lia salto estis alĝustigita al la plej proksima milimetro, post kio lia falo estis ĉesigita? Nu, la Blue Diamond Lander estas la aparato, kiun ili uzas."
  
  "Malvarmeta".
  
  Drake rimarkis sian maljunan Komandanton ĉirkaŭpaŝi malrapide kaj prenis la proponitan kafonbokon. Ĉi tiu babilejo estas preparita de iom da tempo. Drake volis fini ĉi tion.
  
  "Mai?" Li demandis, firme mallevante la lipojn al la tero, por ke neniu komprenu lian demandon.
  
  "Hm?" Mi demandis.
  
  "Nur diru al mi".
  
  "Bona Dio, ulo, post la evidenta manko de informoj, kiujn vi provizas pri via malnova ŝatokupo, mi apenaŭ povas fidi doni senpagajn donacojn nun, ĉu?"
  
  Drake nevole subpremis rideton. "Vi malpura maljunulo, ĉu vi scias tion?"
  
  "Tio estas kio tenas min ĉe la supro de mia ludo. Nun rakontu al mi historion pri unu el ŝiaj kaŝaj misioj-iun ajn el ili."
  
  "Nu... mi povus maltrafi vian ŝancon ĉi tie kaj doni al vi ion malsovaĝan," diris Drake. "Aŭ vi povus atendi ĝis ĉio ĉi finiĝos kaj mi donos al vi la oron... vi konas la solan."
  
  "Tokio Cos-con?"
  
  "Tokio Cos-con. Kiam Mai iĝis inkognita ĉe la plej granda cosplay-kongreso de Japanio por infiltri kaj kapti la Fuchu-triadon, kiuj prizorgis la pornindustrion tiutempe."
  
  Wells aspektis, ke li tuj havos atakon. "Dio, Drake. Vi estas stultulo. Bone do, sed fidu min, vi nun ŝuldas al mi." Li enspiris. "La japanoj ĵus trenis ŝin el Honkongo, ĝuste sub falsa identeco, sen averto, tute detruante la kovrilon, kiun ŝi konstruis dum du jaroj."
  
  Drake donis al li malfermitan, nekredeman rigardon. "Neniam".
  
  "Ankaŭ miajn vortojn."
  
  "Kial?"
  
  "Ankaŭ mia sekva demando. Sed, Drake, ĉu tio ne estas evidenta?"
  
  Drake pensis pri tio. "Nur ke ŝi estas la plej bona, kiun ili havas. La plej bonan ili iam havis. Kaj ili devas esti malesperaj por ŝi."
  
  "Ni ricevis vokojn de ilia Justicministerio kaj Ĉefministroj dum ĉirkaŭ dek kvin horoj, same kiel la jankioj. Ili konfesas ĉion al ni - ili sendis ŝin por esplori La Veraine ĉar tio estas la nura ligo, kiun ili trovis al ĉi tiu malordo, kiu jam fariĝis la plej granda evento okazanta sur la planedo nun. Estas nur demando de horoj antaŭ ol ni estos devigitaj konfesi ilin."
  
  Drake sulkigis la brovojn. "Ĉu estas ia kialo por ne konfesi ĝuste nun? Majo estus mirinda akiro."
  
  "Mi konsentas, amiko, sed registaroj estas registaroj, kaj ĉu la mondo estas en danĝero aŭ ne, ili amas ludi siajn ludojn, ĉu ne?"
  
  Drake montris al truo en la tero. "Ŝajnas, ke ili estas pretaj."
  
  
  * * *
  
  
  La descendrapideco de Drake estis fiksita al 126 futoj. Aparato nomita "rapida muzelo" estis metita en lian manon kaj li ricevis tornistron. Li surmetis kaskon de fajrobrigadisto kun poŝlampo alkroĉita kaj traserĉis sian dorsosakon. Granda torĉlampo, oksigenujo, armiloj, manĝaĵo, akvo, radio, unuahelpo provizoj - ĉio, kion li bezonas por speleo. Li surtiris paron da pezaj gantoj kaj marŝis al la rando de la fosaĵo.
  
  - Geronimo? li petis Kennedy, kiu restis supre kun Ben kaj la Profesoro, ke li helpu observi ilian perimetron.
  
  "Aŭ prenu viajn maleolojn, eligu vian azenon kaj esperu," ŝi diris.
  
  Drake rikanis malbone al ŝi, "Ni revenos al tio poste," li diris kaj saltis en la mallumon.
  
  Li tuj sentis la ruĝ-diamantan ellasilon eksplodi. Lia falrapideco malpliiĝis dum li falis, kaj lia rado tiktakis cent fojojn sekundo. La muroj de la puto - feliĉe nun sekaj - preterflugis en kalejdoskopaj ekbriloj, kiel en malnova nigrablanka filmo. Fine la malsupreniro malrapidiĝis al rampado, kaj Drake sentis, ke liaj botoj milde resaltas de la malmola roko. Li premis la muzelon kaj sentis la ellasilon liberiĝi de la sekurzono. Drake alkutimiĝis al la procezo igi lin supreniranto antaŭ ol iri al kie Dal kaj duon dekduo da viroj staris atendantaj.
  
  La planko kraĉis maltrankvile, sed li atribuis ĝin al la mumiigita vrakaĵo.
  
  "Ĉi tiu kaverno estas strange malgranda kompare kun tio, kion ni vidis sur GPR," diris Dahl. "Li povus esti miskalkulinta. Disvastigu kaj serĉu... tunelon... aŭ ion similan."
  
  La svedo levis la ŝultrojn, amuzite de sia propra nescio. Drake ŝatis ĝin. Li malrapide ĉirkaŭiris la kavernon, studante la malebenajn murojn kaj tremante malgraŭ la dika mantelo donita al li. Miloj da tunoj da ŝtono kaj tero premis lin, kaj jen li, penante penetri pli profunden. Ĝi sonis kiel la vivo de soldato al li.
  
  Dahl komunikis kun Parnevik per dudirekta videotelefono. La profesoro kriis tiom da "sugestoj", ke Dahl malŝaltis la sonon post du minutoj. Soldatoj ĉirkaŭpaŝis la kavernon ĝis unu el la Delta-uloj kriis, "Mi havas ĉi tiujn ĉi ĉizaĵojn. Kvankam eta afero."
  
  Dahl malŝaltis la videotelefonon. La voĉo de Parnevik estis laŭta kaj klara, tiam malaperis kiam Dahl tenis la poŝtelefonon kontraŭ la muro.
  
  "Ĉu vi vidas ĉi tion?"
  
  "Ja! Det ar bra! Bra!" Parnevik perdis sian anglan pro la ekscito. "Valknott.... mmm... fasko da mortigitaj militistoj. Ĝi estas la simbolo de Odino, la triobla triangulo aŭ la Borromea triangulo, asociita kun la ideo de glora morto en batalo.
  
  Drake balancis la kapon. "Sangaj vikingoj"
  
  "Ĉi tiu simbolo ofte troviĝas sur 'bildaj ŝtonoj' kiuj prezentas la morton de heroaj militistoj vojaĝantaj per boato aŭ surĉevale al Valhalo - la palaco de Odino. Ĉi tio plue plifortigas la ideon, ke ni trovis sekularan Valhalon."
  
  "Pardonu ruinigi vian paradon, amiko," diris la honesta SAS-ulo, "sed ĉi tiu muro estas same dika kiel mia bopatrino."
  
  Ili ĉiuj faris paŝon malantaŭen, fulmigante siajn kask-muntitajn lanternojn trans la netuŝitan surfacon.
  
  "Ĉi tio devas esti falsa muro." Parnevik preskaŭ kriegis pro ekscito. "Devas esti!"
  
  "Atendu," Drake aŭdis la junan voĉon de Ben. "Ĝi ankaŭ diras, ke la Valknot ankaŭ estas nomita la Nodo de Morto - simbolo de la sekvantoj de Odino, kiuj havis inklinon al perforta morto. Mi vere kredas, ke tio povus esti averto."
  
  "Puraĵo". La suspiro de Drake estis sincera.
  
  "Jen penso, uloj," aŭdiĝis la voĉo de Kennedy. "Kiel pri pli proksima inspektado de ĉiuj muroj. Se vi ricevas pli da Valknotts sed poste trovos malplenan muron, mi elektus ĉi tiun."
  
  "Facile por vi diri," Drake murmuris. "Esti tie supre kaj ĉio tio."
  
  Ili disiĝis, colo post colo kombante la ŝtonajn murojn. Ili forskrapis antikvan polvon, forbrosis araneaĵojn kaj forpelis ŝimon. En la fino, ili trovis tri pliajn Valknots.
  
  "Bonege," Drake diris. "Ĝi estas kvar muroj, kvar nodaj aferoj. Kion diable ni devas fari nun?"
  
  "Ĉu ili ĉiuj estas identaj?" demandis la profesoro surprizite.
  
  Unu el la soldatoj alportis la bildon de Parnevik al la ekrano de la videotelefono. "Nu, mi ne scias pri vi infanoj, sed mi estas certa, ke mi estas laca de aŭskulti lin. Malbenita svedo estus mortiginta nin antaŭ longe."
  
  "Atendu," diris la voĉo de Ben. "La okuloj estas en la puto de Mimir, ne..." lia voĉo perdiĝis en la siblo de senmova, kaj tiam la ekrano malpleniĝis. Dal skuis ĝin, ŝaltis kaj malŝaltis, sed vane.
  
  "Ferĉaĵo. Kion li provis diri?
  
  Drake estis faronta sugeston kiam la videotelefono reviviĝis kaj la vizaĝo de Ben plenigis la ekranon. "Mi ne scias kio okazis. Sed aŭskultu - la Okuloj estas en la puto de Mimir, ne en la kaverno sub ĝi. Komprenu?"
  
  "Jes. Do ni preterpasis ilin dum la vojo malsupren?"
  
  "Mi pensas jes".
  
  "Sed kial?" demandis Dahl nekredeme. "Do kial necesis entute krei ĉi tiun kavernon? Kaj la grundo penetranta radaro klare montris, ke estas grandega spaco sub ĝi. Kompreneble, la Parto devus esti tie malsupre."
  
  "Se nur-" Drake sentis teruran froston. "Krom se ĉi tiu loko ne estas kaptilo."
  
  Dahl subite aspektis necerta. "Kiel?"
  
  "Ĉu ĉi tiu spaco estas sub ni? Kio se ĝi estas senfunda puto?"
  
  "Tio signifas, ke vi staras sur argila kuseno!" La parneviko timkriis. "Kaptilo! Ĝi povus kolapsi en ajna momento. Foriru de tie nun!"
  
  Ili rigardis unu la alian dum unu senfina momento de malespera morteco. Ili ĉiuj volis vivi tiel malbone. Kaj tiam ĉio ŝanĝiĝis. Kio iam estis fendo en la betona planko nun estas fendita malmola panelo. Tiu ĉi stranga ŝiriĝanta sono ne estis de la movo de la ŝtono, sed de la fakto, ke la planko malrapide fendetiĝis de ekstremo ĝis fino.
  
  Kun senfina kavo sub ili....
  
  La ses viroj perforte atakis la du Ascendentojn. Kiam ili alvenis tien, daŭre vivantaj, Dahl vokis restarigi ordon.
  
  "Vi du, iru unue. Pro Dio, estu severa."
  
  "Kaj survoje," Parnevik komentis, "precipe atentu vian ĉirkaŭaĵon. Ni ne volas maltrafi la artefakton."
  
  "Ne estu idioto, Parnevik." Dahl estis ekster si pro malbonaj antaŭsentoj. Drake neniam antaŭe vidis lin tiel. "La lastaj du el ni eniros dum ni iros," li diris, rigardante Drake. "Estas vi kaj mi".
  
  la videotelefono denove bipis kaj poste malŝaltis. Dahl skuis lin kvazaŭ li klopodus strangoli lin. "Malbenitaj jankioj, sendube."
  
  La unua paro daŭris tri minutojn por atingi grundnivelon. Poste tri pliaj por la dua paro. Drake pensis pri ĉio, kio povus okazi en ses minutoj, vivdaŭro de sperto aŭ tute nenio. Por li, ĝi estis la lasta. Nenio krom la knaro de argilo, la ĝemo de ŝanĝiĝanta ŝtono, la knaro de la hazardo decidanta ĉu rekompenci lin per vivo aŭ morto.
  
  La planko sub la unua simbolo kiun ili trovis kolapsis. Ne estis averto; kvazaŭ la planko simple fordonus sian fantomon kaj falus en forgeson. Drake grimpis laŭeble laŭ la puto. Li balanciĝis sur siaj flankoj, ne sur la delikata planko de la kaverno. Dahl brakumis la alian flankon de la puto, tenante pecon da verda ŝnuro per ambaŭ manoj, la ringo sur sia geedziĝfingro reflektis la lanternon sur la kasko de Drake.
  
  Drake rigardis supren, serĉante iujn fortajn pecojn de ŝnuro, kiujn ili povus alkroĉi al siaj jungilaro. Tiam li aŭdis Dahl krii, "Fek!" kaj rigardis malsupren ĝuste ĝustatempe por vidi la videotelefonon turniĝi tien kaj reen en malbona malrapida moviĝo antaŭ frakasi al la planko de la kaverno.
  
  Malfortigita, la malmola disko cedis, sinkante en nigran truon kiel la malnovaj sonĝoj de Drake fondi familion. Ŝtormo alkuris al ili, liberigante malklaran aeron plenan de nedirebla mallumo de la loko, kie la blindaj estaĵoj kaŝis kaj glitis.
  
  Kaj dum li rigardis malsupren en tiun abismon de sennoma ombro, Drake retrovis sian infanecan kredon je monstroj.
  
  Aŭdiĝis malforta glita sono, kaj ŝnuro malsupreniris kun frapado. Drake kaptis ĝin dankeme kaj fiksis ĝin al sia jungilaro. Dahl faris same, aspektante same blanka, kaj ili ambaŭ premis siajn respektivajn butonojn.
  
  Drake rigardis la altimetron. Li studis sian duonon de la puto dum Dahl kopiis ĝin sur la alia flanko. Plurfoje ili haltis kaj klinis sin antaŭen por pli detale rigardi, sed ĉiufoje ili trovis nenion. Marŝis cent futojn, poste naŭdek. Drake senhaŭtigis siajn manojn en la sango, sed trovis nenion. Ili marŝis plu, kvindek futojn nun, kaj tiam Drake vidis la foreston de lumo, mallumo kiu simple absorbis la lumon kiun li ĵetis al ŝi.
  
  Larĝa lignotabulo, dentita ĉe la randoj, netuŝita de malsekeco aŭ ŝimo. Drake povis vidi la ĉizadojn sur ĝia surfaco kaj li prenis iom da tempo por poziciigi la kaskon ĝuste.
  
  Sed kiam li faris...
  
  Okuloj. Simbola bildo de la okuloj de Odino, ĉizita el ligno kaj lasita ĉi tie de... kiu?
  
  Odino mem? Antaŭ miloj da jaroj? Aŭtoro: Heidi Ĉu ĝi estis pli-malpli kredinda?
  
  Dahl maltrankvile rigardis malsupren. "Por ni ĉiuj, Drake, ne forlasu ĉi tion."
  
  
  TRIDEK TRI
  
  
  
  OSTERGOTLANDO, Svedio
  
  
  Drake elpaŝis el la puto de Mimir tenante la lignan tabuleton alte kiel trofeo. Antaŭ ol li povis eldiri vorton, li estis malĝentile eltirita de sia jungilaro kaj ĵetita sur la teron.
  
  "He, trankviliĝu..." Li rigardis malsupren la kofron de la Hong Kong Dream Machine, unu el la novaj. Li iomete ruliĝis kaj vidis mortintajn kaj mortantajn soldatojn kuŝantajn sur la herbo - Delta, SGG, SAS - kaj malantaŭ ili Kennedy, genuantan kun pafilo al ŝia kapo.
  
  Li vidis, ke Ben estas devigita stari rekte en sufoka teno, la senkompatajn manojn de Alicia Miles forte tenante lian kolon. La koro de Drake preskaŭ rompiĝis, kiam li vidis, ke Ben ankoraŭ tenas sian ĉelon en la mano. kroĉiĝante al la lasta spiro....
  
  "Lasu la briton stari," venis la kanada Colby Taylor al la okulo de Drake. "Li rigardu siajn amikojn morti-pruvo, ke mi povas preni ĉiujn liajn partojn antaŭ ol mi forprenos lian vivon."
  
  Drake lasis la fajron de batalo trapenetri en siajn membrojn. "Vi nur pruvas, ke ĉi tiu loko estas laŭ la asertoj en la malbenita gvidlibro - ke ĉi tiu estas la lando de monstroj."
  
  "Kiel poezie," la miliardulo ridis. "Kaj ĝi estas vera. Donu al mi la Okulojn." Li etendis la manojn kiel infano petante pli. La soldulo transdonis la bildon de la okuloj de Odino. "Bone. Tio sufiĉas. Do, kie estas via aviadilo, Drake? Mi volas viajn pecojn kaj poste eliru el ĉi tiu fektruo."
  
  "Vi atingos nenion sen la Ŝildo," Drake diris... la unua afero, kiu venis en lian kapon. "Kaj tiam eksciu kiel ĝi fariĝas karto por Ragnarok."
  
  "Malsaĝulo," Taylor ridis aĉa. "La nura kialo, ke ni estas ĉi tie hodiaŭ kaj antaŭ ne dudek jaroj, estas ĉar la Ŝildo estis nur ĵus trovita. Mi certas, ke vi jam scias ĉi tion. Ĉu vi provas malrapidigi min? Ĉu vi pensas, ke mi forglitos kaj donos al vi alian ŝancon? Nu, sinjoro Drake, mi diru al vi. Ŝi..." li montris al Alicia, "ŝi ne stumblas. Ŝi. . solida ora azeno, jen kio ŝi estas!"
  
  Drake rigardis kiel sia iama kolego strangolis Ben al morto. "Ŝi vendos vin al la plej alta proponanto."
  
  "Mi proponas la plej altan proponanton, fika peco."
  
  Kaj pro la volo de providenco iu profitis ĉi tiun momenton por pafi kuglon. La pafo laŭte eĥis tra la arbaro. Unu el la solduloj de Taylor kolapsis kun nova tria okulo, mortante tuj.
  
  Colby Taylor aspektis nekredema dum sekundo. Li aspektis kvazaŭ Bryan Adams ĵus saltis el la arbaro kaj ŝaltis Someron de '69. Liaj okuloj fariĝis teleroj. Tiam unu el liaj solduloj trafis lin, terenbatante lin, la soldulo sangis, kriis kaj draŝis, mortanta. Drake estis ĉe ilia flanko en palpebrumeto dum la plumbo ŝiris la aeron super ili.
  
  Ĉio okazis samtempe. Kennedy ĵetis sian korpon supren. La supro de ŝia kranio estis tiel firme en kontakto kun la mentono de la gardisto, kiu kovris ŝin, ke li eĉ ne komprenis kio okazis. Tuja paŭzo.
  
  Flugo da kugloj flugis tien kaj reen; solduloj, kaptitaj en la malferma, estis detruitaj.
  
  Torsten Dahl estis liberigita kiam la soldulo tenanta lin perdis tri kvaronojn de sia kapo de la tria pafo kiu eĥis de la fusilo. La SGG-komandanto kraŝis al Profesoro Parnevik kaj komencis treni la maljunulon al la arbustamaso.
  
  La unua penso de Drake estis pri Ben. Dum li prepariĝis por fari senesperan veton, nekredemo skuis lin kiel mil-vata elektromagneta pulso. Alicia ĵetis la knabon flanken kaj antaŭeniris sur Drake mem. Subite pistolo aperis en ŝia mano; ne gravis kiu. Ŝi estis same mortiga kun ambaŭ.
  
  Ŝi prenis ĝin, fokusante lin.
  
  Drake etendis siajn brakojn flanken en embarasita gesto. Kial?
  
  Ŝia rideto estis jubila, kiel tiu de demono kiu malkovras netuŝitan viandon en kaverno, kiun li pensis estis eluzita antaŭ longe.
  
  Ŝi tiris la ellasilon. Drake ektremis, atendante varmon kaj poste entumecon kaj poste doloron, sed la okulo de lia menso kaptis lian cerbon, kaj li vidis ke ŝi ŝanĝis celon en la lasta momento ... kaj metis tri kuglojn en la soldulon kovrante la indignigitan figuron de Colby Taylor. Ni ne risku.
  
  Du SAS-soldatoj kaj du Delta Marines pluvivis. La SAS kaptis Ben kaj trenis lin for. Kio restis de Delta Team preta pafi reen al la plej proksima arbararo.
  
  Novaj pafoj eksonis. La Delta knabo turnis sin kaj falis. La alia rampis reen sur la stomako al kie Wells falis, aliflanke de la Puto de Mimir. La sternita korpo de Wells ektremis kiam la usonano trenis lin for, pruvo ke li vivas.
  
  La sekvaj minutoj pasis neklare. Alicia kolere kriegis kaj saltis post la usona soldato. Kiam li turnis sin kaj frontis ŝin per siaj pugnoj, ŝi haltis por sekundo.
  
  "Forturnu," Drake aŭdis ŝin diri. "Nur foriru."
  
  "Mi ne lasos ĉi tiun viron malantaŭe."
  
  "Vi usonanoj nur lasu ĝin ripozi," ŝi diris antaŭ ol ellasi inferon. La plej bona ludanto de Ameriko retiriĝis, stumblante en la densa herbo, unue tenante unu brakon, poste ŝanceliĝante, kiam ĝi estis rompita antaŭ ol perdi vidon en unu okulo kaj finfine kolapsi sen eĉ ekmoviĝi.
  
  Drake kriegis dum li kuris al Alicia dum ŝi levis Wells je la kolumo.
  
  "Ĉu vi estas freneza?" li kriis. "Ĉu vi estas tute freneza?"
  
  "Li iras al la puto," la okuloj de Alicia estis murdemaj. "Vi povas aliĝi al li aŭ ne, Drake. Via decido."
  
  "Kial, pro la ĉielo? Kial?"
  
  "Iun tagon, Drake. Iun tagon, se vi travivas ĝin, vi scios."
  
  Drake paŭzis por spiri. Kion ŝi volis diri? Sed perdi la fokuson nun estus inviti la morton tiel certe, kvazaŭ li memmortigus. Li alvokis siajn trejnajn memorojn, sian menson, ĉiujn siajn SAS-kapablojn. Li donis al ŝi rektan boksan baton, pikon, krucon. Ŝi paradis, certigante ĉiun fojon frapi lian pojnon kun prema forto, sed nun li estis tre proksima.
  
  Kie li volis esti.
  
  Li fingropikis ŝian kolon. Ŝi paŝis flanken, rekte en lian leviĝantan genuon, celante rompi kelkajn ripojn kaj malrapidigi ŝian falon.
  
  Sed ŝi ruliĝis inter liaj genuoj ĝis ili estis ŝoke proksimaj, centimetroj dise, okulo al okulo.
  
  Grandegaj okuloj. Mirindaj okuloj.
  
  Ili apartenis al unu el la plej grandaj predantoj en la mondo.
  
  "Vi estas malforta kiel vimenbebo, Matt."
  
  Ŝiaj flustroj malvarmigis liajn ostojn dum ŝi antaŭenpaŝis, etendis sian manon kaj ĵetis lin supren. Li alteriĝis surdorse, senspira. Post malpli ol sekundo ŝi estis super li, ŝiaj genuoj frapis lian sunplekson, lia frunto trafis lian propran, igante lin vidi la stelojn.
  
  Rigardante unu la alian denove en la okulojn, ŝi flustris: "Kuŝu."
  
  Sed li ne devis fari la elekton. Estis ĉio, kion li povis fari por levi sian brakon, ruliĝi flanken por vidi ŝian duonkonscian Wells treni lin al la rando de la senfunda puto konata kiel Puto de Mimir.
  
  Drake kriis, puŝante sin sur la genuojn. Embarasita pro malvenko, ŝokita pro kiom da avantaĝoj li perdis de post aliĝo al la homa raso, li povis nur rigardi.
  
  Alicia rulis Wells super la rando de la puto. La SAS-komandanto eĉ ne kriegis.
  
  Drake balanciĝis dum li ekstaris, kapo kaj korpo kriante. Alicia alproksimiĝis al Colby Taylor, ankoraŭ freŝa kaj lerta kiel printempa ŝafido. Drake, kun la dorso al la germanoj, sentis sin tiel sendefenda kiel maristo sur floso antaŭ prahistoria Krakeno, sed li ne ekŝanceliĝis.
  
  Alicia trenis la korpon de la morta soldulo for de Taylor. La miliardulo eksaltis, larĝ-okula, rigardante de Miles al Drake kaj la arboj.
  
  De malantaŭ la nebulkovritaj trunkoj komencis aperi fantomaj figuroj, ĉiuj hejme en ĉi tiu legenda lando. La iluzio estis frakasita kiam ili alvenis sufiĉe proksime por vidi siajn armilojn.
  
  Drake jam promenis. Li povis vidi homojn alproksimiĝi, sciis, ke ili estas vultursimilaj germanoj venantaj por preni la tutan rabaĵon.
  
  Drake nekrede rigardis la instrumenton de ilia venko. Alicia simple kaptis la kanadan miliardulon je la kruro kaj premis ĝis liaj okuloj elŝprucis. Ŝi ridetis pro lia konfuzo antaŭ ol konduki lin al la puto de Mimir kaj klini lian kapon super la rando.
  
  Drake ekkomprenis ke li havis aliajn prioritatojn. Li flankeniris la agon uzante Alicia kaj Taylor kiel ŝildon. Li atingis la arbetaĵon kaj daŭrigis marŝi, malrapide grimpante malgrandan herban monteton.
  
  Alicia montris en la truon kaj skuis Taylor ĝis li petegis por kompato, "Eble vi trovos ion por kolekti tie, megalomanulo," ŝi siblis, kaj ĵetis lian korpon en la senfinan malplenon. Liaj krioj eĥis dum kelka tempo, poste ĉesis. Drake demandis sin ĉu viro, kiu falis en senfundan kavon, kriis eterne, kaj se neniu ĉirkaŭe aŭdis lin, ĉu tio vere validis?
  
  Antaŭ tiu tempo, Milo atingis sian amatinon. Drake aŭdis lin diri, "Kion diable vi faris? La estro amus tiun pugaĵon viva."
  
  Kaj la respondo de Alicia: "Silentu, Milo. Mi antaŭĝojis renkonti Abel Frey. Ĉu vi pretas iri?"
  
  Milo rikanis malbone al la supro de la monteto. "Ni ne finos ilin?"
  
  "Ne estu azeno. Ili ankoraŭ estas armitaj kaj tenas la altan teron. Ĉu vi havas tion, por kio ni venis?"
  
  "Ĉiuj naŭ partoj de Odino ĉeestas kaj funkcias. Via aviadilo estas fritita!" li kriis. "Amuziĝu nokte sur ĉi tiu morta tero!"
  
  Drake rigardis la germanojn retiriĝi singarde. La mondo ĵus ŝanceliĝis sur la rando. Ili iris ĉi tiun vojon, alportis multajn viktimojn. Ili kraŝis en la teron.
  
  Nur por ĉion perdi al la germanoj ĉe la lasta limo.
  
  "Jes," Ben kaptis lian okulon kun senĝoja rido, kvazaŭ legante lian menson. "Kiel la vivo imitas piedpilkon, ĉu?"
  
  
  TRIDEK KVAR
  
  
  
  OSTERGOTLANDO, Svedio
  
  
  La suno estis malleviĝanta sur klara horizonto kiam la eŭropanoj kaj ilia nura restanta amerika aliancano lamis al alta tero. Malforta, malvarma venteto blovis. Rapida takso montris ke unu el la SAS-soldatoj estis vundita kaj profesoro Parnevik suferis de ŝoko. Ĉi tio ne estas surpriza, konsiderante kion li travivis.
  
  Dahl kontaktis ilian lokon per satelita telefono. Helpo estis ĉirkaŭ du horoj for.
  
  Drake falis sur la teron apud Ben kiam ili haltis en eta arbareto de nudaj arboj kun malferma ebenaĵo ĉirkaŭ ili.
  
  La unuaj vortoj de Ben: "Mi scias, ke aliaj homoj mortis, Matt, sed mi nur esperas, ke Karin kaj Hayden estas en ordo. Mi vere bedaŭras."
  
  Drake hontis konfesi ke li forgesis ke Hayden restis kun la aviadilo. "Ne maltrankviliĝu. Ĝi estas nature. La probabloj estas ekstreme bonaj por Karin, kaj justaj ankaŭ por Hayden," li konfesis, perdante sian kapablon plibeligi ie survoje. "Kiel vi tenas, kamarado?"
  
  Ben prenis sian poŝtelefonon. "Ankoraŭ vivaj".
  
  "Ni faris longan vojon ekde la modspektaklo."
  
  "Mi apenaŭ memoras ĝin," diris Ben serioze. "Matt, mi apenaŭ memoras kia estis mia vivo antaŭ ol tio komenciĝis. Kaj jam pasis... tagoj?"
  
  "Mi povus rememorigi vin se vi ŝatas. Fronta figuro de La Muro de Dormo. Mi svenas pro Taylor Momson. La poŝtelefono estas troŝarĝita. Rento-ŝuldo. Mi svenas super Taylor.
  
  "Ni perdis ĉion."
  
  "Ne estas mensogoj ĉi tie, Ben - ni ne povus atingi ĉi tien sen vi."
  
  "Vi konas min, amiko. Mi helpus iun ajn." Ĝi estis norma respondo, sed Drake povis diri ke li estis kontenta kun la laŭdo. Tion li ne forgesis, kiam Ben superruzis la kostumojn kaj eĉ la skandinavan profesoron.
  
  Sendube tio estis kion Hayden vidis en li. Ŝi vidis la viron ene, komencante travidi. Drake preĝis por ŝia sekureco, sed nenio li povis fari por ŝi nun.
  
  Kennedy falis apud ili. "Mi esperas, ke mi ne ĝenis vin infanoj. Vi aspektas sufiĉe taŭga."
  
  "Ne vi," Drake diris, kaj Ben kapjesis. "Nun vi estas unu el ni."
  
  "Hum, dankon, mi pensas. Ĉu komplimento?"
  
  Drake kuraĝiĝis. "Ĉiu, kiu povas ludi kelkajn dino-rok-ludojn kun mi, estas mia frato porvive."
  
  "La tutan nokton, viro, la tutan nokton."
  
  Ben ĝemis. "Do," li ĉirkaŭrigardis. "Ĵus mallumiĝis."
  
  Drake esploris la senfinajn herbejojn. La lasta karmezina strio ĵus fluis malsupren de la plej malproksima horizonto. "Diable, mi vetas, ke ĉi tie malvarmiĝas nokte."
  
  Dahl iris al ili. "Do ĉi tio estas la fino, viroj? Ĉu ni finis? La mondo bezonas nin."
  
  Trapika vento disŝiris liajn vortojn en pecetojn, disĵetante ilin tra la ebenaĵoj.
  
  Parnevik parolis de kie li ripozis, apogante la dorson al arbo. "Aŭskultu, umm, vi diris al mi, ke vi vidis la nuran konatan bildon de la pecoj en ilia vera loko. Pentraĵo siatempe posedata fare de John Dillinger."
  
  "Jes, sed la afero ekvojaĝis en la 60-aj jaroj," Dahl klarigis. "Ni ne povas esti certaj, ke ĝi ne estis kopiita, precipe de unu el tiuj historiofrenezaj vikingoj."
  
  La profesoro estis sufiĉe sana por murmuri, "Ho. Dankon."
  
  Plena mallumo, kaj miliono da steloj briletas super la kapo. La branĉoj balanciĝis kaj la folioj susuris. Ben instinkte moviĝis pli proksimen al Drake unuflanke. Kennedy faris la samon kun alia.
  
  Kie la femuro de Kennedy tuŝis sian propran, Drake sentis fajron. Estis ĉio, kion li povis fari por koncentriĝi pri tio, kion Dahl diris.
  
  "La ŝildo," diris la svedo, "estas nia lasta espero."
  
  Ĉu ŝi sidas tiel proksime intence? Drake pripensis. Tuŝu....
  
  Dio, jam delonge li sentis tiel. Ĝi rekondukis lin al la tagoj, kiam knabinoj estis knabinoj kaj knaboj estis nervozaj-surmetante T-ĉemizojn en la neĝo kaj kunportante siajn amatinojn ĉirkaŭ la urbon sabate posttagmeze antaŭ ol aĉeti al ili sian plej ŝatatan KD kaj regali sin per pufmaizo kaj pajlo ĉe la. kinejo.
  
  Senkulpaj tagoj forpasis. Longe memorita kaj, bedaŭrinde, perdita.
  
  "Ŝildo?" Li enrompis la konversacion. "Kio?"
  
  Dahl sulkigis lin. "Daŭrigu, dika Jorkŝira bastardo. Ni diris, ke la Ŝildo estas la ĉefa detalo ĉi tie. Nenio povas esti atingita sen ĝi, ĉar ĝi determinas la lokon de Ragnarok. Ĝi ankaŭ estas farita el alia materialo ol la aliaj partoj - kvazaŭ ĝi havus alian rolon por ludi. Celo. "
  
  "Kiel kio?"
  
  "Puuuuuk," diris Dahl en sia plej bona Oksforda akĉento. "Demandu al mi ion pri sporto."
  
  "BONE. Kial diable Leeds United eĉ subskribis Thomas Brolin?
  
  La vizaĝo de Dahl etendiĝis kaj poste turniĝis al ŝtono. Li estis protestonta, kiam stranga bruo rompis la silenton.
  
  Hulu. Ĝemo de la mallumo.
  
  Sono kiu elvokis praan timon. "Kristo vivas," Drake flustris. "Kio- ?"
  
  Ĝi denove okazis. Besta hurlado, sed guturala, kvazaŭ de io granda. Ĝi faris la nokton timiga.
  
  "Ĉu vi memoras?" En nenatura flustro de hororo, Ben diris: "Ĉi tio estas la lando de Grendel. La monstro de Beowulf. Estas ankoraŭ legendoj, ke en ĉi tiuj partoj vivas monstroj."
  
  "La nura afero, kiun mi memoras de Beowulf, estas la azeno de Angelina Jolie," diris Drake ame. "Sed tiam, mi supozas, la samo povas esti dirita pri la plej multaj el ŝiaj filmoj."
  
  "SHSH!" siblis Kennedy. "Kio diable estas tiu bruo?"
  
  La hurlado denove venis, pli proksimen nun. Drake provis malespere distingi ion en la mallumo, imagante nudigitajn dentegojn rapidantajn al li, gutante salivo, striojn da putra karno fiksitaj inter iliaj dentitaj dentoj.
  
  Li levis sian pafilon, ne volante timigi la aliajn, sed tro necerta por riski ĝin.
  
  Thorsten Dahl celis sian propran fusilon. La tirita supren SAS-soldato eltiris sian tranĉilon. Silento katenis la nokton pli ol Gordon Brown katenis la britan ekonomion, sekigante ĝin.
  
  Malforta sono. Clang Io, kio aspektis kiel malpezaj paŝoj....
  
  Sed kio estis tiuj kruroj? Drake pripensis. Homa aŭ...?
  
  Se li estus aŭdinta la klakadon de ungegoj, li eble bone pafis sian tutan revuon terurite.
  
  Damne tiuj malnovaj rakontoj.
  
  La ventrikloj mem en lia koro preskaŭ eksplodis kiam la poŝtelefono de Ben subite viviĝis. Ben surprizite ĵetis lin en la aeron, sed poste laŭdinde kaptis lin dum la malsupreniro.
  
  "Fekaĵo!" li flustris antaŭ ol kompreni, ke li respondis. "Ho, saluton panjo."
  
  Drake provis ĉesigi la batadon de sango en sia cerbo. "Fortranĉu ĝin. Detranĉu ĝin!"
  
  Ben diris, "En la necesejo. Mi vokos vin poste!"
  
  "Bela". La voĉo de Kennedy estis surprize trankvila.
  
  Drake aŭskultis. La ĝemo revenis, maldika kaj dolora. Sekvis malproksima bruo, kvazaŭ la bruo estus ĵetinta ŝtonon. Alia plorkrio kaj poste hurlado....
  
  Ĉi-foje certe homa! Kaj Drake rapidis en batalon. "Estas Wells!" Li kuregis en la mallumon, instinkto kondukis lin rekte al la puto de Mimir kaj haltigis lin ĉe la rando.
  
  "Helpu min," ĝemis Wells, liaj krakitaj kaj sangaj fingroj etendiĝis al la dentita rando de la klifo. "Hokitaj sur unu el la ŝnuroj... sur la vojo malsupren. Preskaŭ rompis mian brakon. Ĉi tiu hundino havas... ion pli por fari por mortigi... min."
  
  Drake prenis sian pezon, savante lin de libera falo reen en la senfinan nokton.
  
  
  * * *
  
  
  Kiam Wells, varme kunvolvita kaj ripozanta, Drake simple kapneis al li.
  
  Wells grakis, "mi neniam volis komenci militon... ene de la SAS."
  
  "Do estas en ordo, ĉar Alicia kaj mi ne plu apartenas al la SAS."
  
  Apud li, Ben pridemandis Parnevikon kvazaŭ nenio okazis. "Ĉu vi pensas, ke la Ŝildo estas ia ŝlosilo?"
  
  "La ŝildo estas ĉio. Ĝi povus esti la ŝlosilo, sed certe estas ĉio, kion ni restas."
  
  "Foriris?" Drake ripetis, levante brovon. Li temigis la I-telefonon de Ben. "Kompreneble ni scias!"
  
  Ben estis unu paŝon antaŭen, gugligante 'Ŝildon de Odino' kun la rapideco de eksplodo. La bildo kiu aperis estis malgranda, sed Ben zomis pli rapide ol Drake eĉ povis pensi. Li provis memori kiel aspektis la Ŝildo. Ronda, kun levita ronda centro, la ekstera rando estas dividita en kvar egalajn partojn.
  
  Ben tenis la I-telefonon ĉe brako, permesante al ĉiuj kunveni ĉirkaŭe.
  
  "Ĝi estas simpla," diris Kennedy. "Ragnarok en Vega. Ĉiuj estas en Vega."
  
  La infano frotis sian mentonon. "La loko de la Ŝildo indikas kvar apartajn partojn ĉirkaŭante la respondon en la centro. Vi vidas? Ni etikedu ilin kiel Norda, Orienta, Suda kaj Okcidenta por ke ni sciu pri kio ni parolas."
  
  "Bonege," diris Ben. "Nu, la Okcidento estas evidenta. Mi vidas Lancon kaj du Okulojn."
  
  "Suda estas Ĉevalo kaj du, u, Lupo, mi pensas." Drake mallarĝigis la okulojn kiel eble plej bone.
  
  "Certe!" La ulo ploris. "Vi pravas. Ĉar devus esti du Valkirioj en la Oriento. Jes? Vi vidas?"
  
  Drake palpebrumis forte por fokusigi, kaj li vidis kio eble estis inaj militistoj surĉevalaj sur paro da flugilhavaj ĉevaloj. "Malbenita Starbucks!" Li malbenis. "Kafejo kun senpaga wifi ie ajn en la mondo krom ĉi tiu!"
  
  "Do..." Kennedy balbutis, "uh, la Ŝildo ne havas Ŝildon sur ĝi?"
  
  "Hmmm...!" La profesoro multe studis, enirante en la vidkampon de Ben kaj ricevante amikan vangofrapon. "Ĉu vi povus pligrandigi la bildon?"
  
  "Ne. Jen lia limo."
  
  "Mi ne vidas aliajn markojn en la Orienta Fino," diris Dahl de sia sidloko. "Sed la Nordo estas sufiĉe interesa."
  
  Drake ŝanĝis sian fokuson kaj sentis ŝokon. "Sinjoro, ĉi tio estas la simbolo de Odino. Tri ligitaj trianguloj. La sama kiel ni vidis en la puto."
  
  "Sed kio ĝi estas. Dahl montris al eta simbolo situanta en la malsupra maldekstra angulo de unu el la trianguloj. Kiam Ben alproksimiĝis, ili ĉiuj ekkriis, "Ĝi estas la Ŝildo!"
  
  Estis embarasita silento. Drake detruis sian cerbon. Kial la Ŝildo-simbolo estis metita ene de la trianguloj? Evidente ĉi tio estas indico, nur ne klara.
  
  "Estus multe pli facile sur la granda ekrano!" La profesoro snufis.
  
  "Ĉesu plori," diris Ben. "Ne lasu ĝin venki vin."
  
  "Jen penso," diris Kennedy. "Ĉu la trianguloj povus stari por io alia ol ĉi tiu 'Odino', aŭ io alia?"
  
  "La sekreta celo de la mistika simbolo asociita kun Dio, kiu antaŭe estis konsiderita nur legendo?" La vaporŝipo ridis. "Kompreneble ne".
  
  Drake frotis siajn ripojn, kie Alicia Miles instruis al li, ke sep jaroj sen trejnado malutilis vian batalnivelon. Ŝi humiligis lin, sed li konsoliĝis pro tio, ke li vivas kaj ili ankoraŭ - ĝuste - en la ludo.
  
  "La helikoptero havos enkonstruitan Interreton," Dahl provis trankviligi ĉiujn. "Post proksimume... ho, tridek minutoj."
  
  "Bone, bone, sed kio pri la centra parto?" Drake faris sian rolon. "Du konturoj, kiuj aspektas kiel infana desegnaĵo kun tri mamoj kaj meduzo."
  
  "Ŝildu denove," Ben zomis sur la okulon de la meduzo. "Sama bildo kiel en la Norda parto. Do, ni havas du bildojn de la Ŝildo sur la Ŝildo mem. La centra parto, konsistanta el du arbitraj formoj, kaj tri unuopaj trianguloj," li diris, kapjesante al Kennedy. "Eble ili tute ne estas trianguloj."
  
  "Nu, almenaŭ ĝi konfirmas mian teorion, ke la Ŝildo estas la ĉefa parto," Parnevik notis.
  
  "Ĉi tiuj konturoj memorigas min pri io," Dahl meditis. "Mi simple ne povas diri tion."
  
  Drake povus esti elpensi kelkajn aĉajn personajn atakojn, sed li tenis sin en kontrolo. Progreso, li pensis. La pompa svedo multe iris kun ili kaj nun gajnis iom da respekto.
  
  "Rigardu!" Ben kriegis, igante ilin ĉiujn salti. "Estas maldika, preskaŭ eksterloka linio, liganta ambaŭ bildojn de la Ŝildo!"
  
  "Kio vere nenion diras al ni," grumblis Parnevik.
  
  "Aŭ..." Drake pensis penseme, rememorante la tagojn kiam li legis armeajn kartojn, "aŭ... por diri tion alimaniere, ni scias ke la Ŝildo estas karto de Ragnarok. Ĉi tiuj du bildoj povus esti la sama fokuso en du malsamaj pafoj... Nur unu vido estas alteco kaj la alia..."
  
  "Ĉu tio estas la plano!" Ben diris.
  
  En tiu momento aŭdiĝis la sono de proksimiĝanta helikoptero. Dahl parolis pri ĝi, montrante sian malnovlernejan dependecon malŝaltante GPRS. Li strabis en la mallumo kune kun ĉiuj aliaj, kiam la granda nigra figuro alproksimiĝis.
  
  "Nu, ni ne havas multe da elekto," li diris duonridete. "Ni devos, u, preni ĉi tiun kazon."
  
  
  * * *
  
  
  Siatempe surŝipe kaj instalita, Dahl ekfunkciigis 20-colan Sony Vaio-tekkomputilon, kiu uzis sian propran porteblan I-telefon-similan modemon. Depende de la poŝtelefona kovrado, ili havus Interretan aliron.
  
  "Ĝi estas mapo," Drake daŭrigis sian penson. "Do ni traktu ĝin tiel. Evidente, la mezo, la centra detalo, estas la planvido. Do, kopiu la ŝablonon, uzu iun georekonan programaron kaj vidu, kio okazas."
  
  "Hmm," Parnevik studis la pligrandigitan vidon dubeme. "Kial inkluzivi alian bildon kiu aspektas kiel madro kiam la ŝildsimbolo estas ŝaltita, uh, Meduzo. "
  
  "Deirpunkto?" Kennedy prenis la riskon.
  
  La helikoptero balanciĝis, pelita de forta vento. La piloto estis ordonita flugi al Oslo ĝis li ricevis pliajn instrukciojn. La dua SGG-teamo atendis ilin tie.
  
  "Provu la programon, Torsten."
  
  "Mi jam havas ĝin, sed mi ne bezonas ĝin," Dahl respondis kun subita surprizo. "Mi sciis, ke ĉi tiuj konturoj ŝajnis konataj. Ĉi tio estas Skandinavio sur la mapo! La mamo estas Norvegio, Svedio kaj Finnlando. Meduzo estas Islando. Nekredebla."
  
  Frakcion de sekundo poste, la tekokomputilo resendis ping kun tri eblaj matĉoj. La algoritmoj de la rekona programaro pezis plej proksime je naŭdek ok procentoj estis Skandinavio.
  
  Drake kapjesis respekteme al Dahl.
  
  "Ragnarok en Islando?" La vaporŝipo pensis. "Sed kial?"
  
  "Donu ĉi tiujn koordinatojn al la piloto," Drake montris al la islanda marbordo kaj la pozicio de la Ŝilda simbolo. "Do. Ni jam post kelkaj horoj postrestis."
  
  "Sed ni ne havas tiujn malbenitajn pecojn," diris Ben plendeme. "Ili apartenas al la germanoj. Kaj nur ili povas trovi la Tombon de la Dioj uzante Breĉetojn."
  
  Kaj nun Torsten Dahl efektive ridis, pensigante Drake. "Ho ne," diris la svedo, kaj lia ridado estis preskaŭ fia. "Mi havas multe pli bonan ideon ol fuŝi kun tiuj malbenitaj pecoj. Ĉiam estis. Lasu ilin resti en saurkraut!"
  
  "Vi faras? Lasu min pensi - ĉu la Ŝildo ne estis trovita en Islando?" Ben demandis, denove imponante Drake per sia klara pensado sub premo.
  
  "Jes, kaj se ĉi tio estas antikva loko de Ragnarok," diris Parnevik, "tio havas sencon. La ŝildo de Odino estus falinta kie li mortis."
  
  "Ho, tio havas sencon nun, Profesoro," Kennedy incitetis lin. "Nun ĉi tiuj uloj decidis ĉion por vi."
  
  "Nu, se ĝi helpas, ni ankoraŭ devas solvi la plej grandan misteron," diris Ben kun eta rideto. "La signifo de la antikva simbolo de Odino - tri trianguloj."
  
  
  TRIDEK KVIN
  
  
  
  Islando
  
  
  La marbordo de Islando estas glacia, indentigita kaj bunta, tranĉita kelkloke de grandegaj glaĉeroj kaj en aliaj glatigita de furiozaj ondoj kaj mordaj ventoj. Estas lafbordoj kaj nigraj klifoj, majestaj glacimontoj kaj, ĝenerale, ia zen-trankvilo. Danĝero kaj beleco iras kune, pretaj trankviligi la viglecon de la neprudenta vojaĝanto kaj konduki lin al malkonvena fino.
  
  Rejkjaviko balais sub ili en minutoj, ĝiaj brilruĝaj tegmentoj, blankaj konstruaĵoj kaj ĉirkaŭaj neĝkovritaj montoj garantiis eksciti eĉ la plej turmentitajn korojn.
  
  Ili haltis nelonge ĉe maldense loĝata armea bazo por benzinumi kaj ŝargi vintrajn vestokompletojn, municion kaj porciojn kaj kion ajn alia povus pensi Dahl en la dek minutoj ili estis stumpitaj.
  
  Sed la homoj sur la nigra armea helikoptero vidis nenion el tio. Ili estis grupigitaj - diskutante la saman celon - sed iliaj internaj pensoj temis pri sia propra morteco kaj la morteco de la mondo - pri kiom timitaj kaj timemaj ili estis, kaj kiel timemaj por aliaj.
  
  Drake maltrankviliĝis. Li ne povis eltrovi kiel konservi ĉiujn en sekureco. Se estis Ragnarok, kiun ili trovis, tiam la legenda Tombo de la Dioj estis la sekva, kaj iliaj vivoj ĵus fariĝis ruleto-ludo - tia, kiun vi ludis en la plej ŝatata alegorio de Kennedy - Vegas - kie la tablo estis rigita.
  
  Trompite en ĉi tiun apartan aludon de la sekretaj planoj de ĉiu sekreta ludanto kaj la nekonataj planoj de iliaj multaj malamikoj.
  
  Kaj nun, krom Ben kaj Kennedy - du personoj, kiujn li estus protektinta per sia vivo - Drake devis pensi pri kaj Hayden kaj Karin.
  
  Ĉu ĉiuj ĉi tiuj timoj malhelpos savi la mondon? Nur la tempo diros.
  
  Finludoj ludis ĉe ĉiu angulo. Abel Frey jam komencis sian. Alicia kaj Milo eble havas sian propran, sed Drake suspektis, ke lia iama SRT-kolego havis murdan surprizon antaŭviditan, kiun eĉ ŝia koramiko ne atendis.
  
  Torsten Dahl kaj Wells malofte parolis per telefono de kiam ili transiris la marbordon de Islando, ricevante ordonojn, sugestojn kaj flustritajn konsilojn de siaj respektivaj registaroj. Finfine, Kennedy respondis la vokon, kiu igis ŝin sidi rekte dum kelkaj minutoj kaj skui la kapon lace pro ŝoko.
  
  Ŝi turnis sin nur al Drake. "Ĉu memoras Hayden? Sekretario? Jes, ŝi nur bone faras sian laboron."
  
  "Kion ĝi signifas?"
  
  "Ŝi estas de la CIA, diablo. Kaj ĝuste kie ŝi volas esti. En la mezo de ĉi tiu tuta merdo."
  
  "Puraĵo". Drake ĵetis maltrankvilan rigardon al Ben, sed tamen supozis, ke ŝi havas malmolan punkton por sia amiko. Ĉu ĝi estis nur la koro de Drake nutris al li romantikajn nociojn, dirante al li ke la sentoj de Hayden estis veraj, aŭ ĉu ŝi estis reala?
  
  "Ĝi estis la sekretario pri defendo," Kennedy daŭrigis kvazaŭ nenio okazis. "Dezirante esti, uh, 'en la scio'."
  
  "Vere". Drake kapjesis al Dahl kaj Wells. "Tie, ĝi estas nur historio ripetanta sin." Li rigardis lace tra la plej proksima fenestro. "Ĉu vi povas kredi, Kennedy, post la pasinta semajno aŭ tiel, ni ankoraŭ estas en la ludo?"
  
  "Ĉu vi povas kredi," diris Kennedy, "ke ĉiuj kredas je la finjuĝa teorio de 'la fajro konsumos nin'?"
  
  Drake estis respondonta kun laca aplombo kiam la fundo falis el lia mondo. La sango frostiĝis en liaj vejnoj kiam io giganta minacis ekster la fenestro.
  
  Io tiel granda...
  
  "Nun mi scias," li siblis per la terurita voĉo de viro subite konscianta, ke ĉio, kion li amis, povus morti hodiaŭ. "Diable... Kennedy... Nun mi scias."
  
  
  * * *
  
  
  Dum li montris sian revelacion kaj Kennedy klinis sin por rigardi, li sentis ŝian tutan korpon streĉita.
  
  "Ho mia Dio!" - ŝi diris. "Ĉi tio..."
  
  "Mi scias," Drake interrompis. "Malproksime! Rigardu ĉi tion. Rigardu!"
  
  La svedo kaptis nekarakterizan montron de timo kaj rapide finis la konversacion. Mallonga rigardo tra la fenestro igis lin sulkigi la brovojn konfuzite. "Ĝi estas nur Eyjafjallajökul. Kaj jes, jes, Drake, mi scias, ke estas facile por mi diri, kaj jes, jes, ĉi tiu estas tiu, kiu faris ĉiujn novaĵojn en 2010..." Li paŭzis, ĉenita, atendante.
  
  La okuloj de Parnevik larĝiĝis. Svedaj malbenoj elflugis el li kiel venenigitaj sagetoj.
  
  Nun Ben moviĝis pli proksimen al la fenestro. "Ŭaŭ. Ĉi tiu estas la plej fama vulkano de Islando kaj ŝajnas ke ĝi ankoraŭ erupcias, kvankam milde."
  
  "Jes!" Drake ploris. "La fajro konsumos nin. Malbenita supervulkano. "
  
  "Sed pli grave," Kennedy nun sukcesis daŭrigi, "rigardu la birdvidon de la Ŝildo, Matt. Rigardu ĝin!"
  
  Nun Parnevik sukcesis trovi sian vidpunkton: "Tri montoj ne estas tri trianguloj, kiel oni ĉiam pensis. La antikvaj sciencistoj eraris. La plej fama simbolo de Odino estis malĝuste deĉifrita. Ho mia Dio!"
  
  Drake rigardis preter la erupcianta vulkano kaj vidis du eĉ pli altajn montojn ambaŭflanke de ĝi, kiuj, se rigardite de supre, tre similis la simbolon de Odino.
  
  "Ho mia Dio," diris Parnevik. "Ĉi tie, niaj okuloj vere trompas nin, ĉar kvankam ĉi tiuj montoj ŝajnas esti proksime de Eyjafjallajocul, ili estas efektive centojn da mejloj for. Sed ili estas parto de la islanda vulkanĉeno. Ĉio estas interligita".
  
  "Do se unu iras supren kun sufiĉe da forto kaj estas rekte ligita al la aliaj du..." Kennedy daŭrigis.
  
  "Vi havas la komencojn de Supervulkano," Drake finis.
  
  "La Tombo de la Dioj," spiris Dahl, "estas ene de erupcia vulkano."
  
  "Kaj forigo de la ostoj de Odino faras ĝin eksplodi!" Kennedy skuis la kapon, ŝiaj malstriktaj hararo flugadis. "Ĉu vi atendus ion malpli?"
  
  "Atendu!" Dahl nun rigardis la satelitan bildon, kiu diris al ili, kiam ili atingos la okulon de la Meduzo. "Ni ankoraŭ bezonas iom da helpo pri direktoj, kaj tio ĉiam estis mia plano B. Estas ĉi tiu grandega monto, kaj Abel Frey montros nin ĝuste tra la ĉefa pordo."
  
  "Kiel?" Oni petis almenaŭ du voĉojn.
  
  Dahl palpebrumis kaj parolis al la piloto. "Prenu nin pli alte."
  
  
  * * *
  
  
  Nun ili estis tiel altaj ke Drake eĉ ne povis vidi la montojn tra la nuboj. Lia ĵus trovita respekto por la SGG-komandanto estis en urĝa bezono de subteno.
  
  "Bone, Torvill, eligu la kamparanojn el ilia mizero, ĉu?"
  
  "Thorsten," Dahl korektis antaŭ ol ekkompreni ke li estis incitetita. "Ho, mi komprenas. Bone, do provu daŭrigi se vi povas. Tio estas mia armea specialaĵo, almenaŭ antaŭ ol mi aliĝis al SGG. Aera fotado, precipe, ortofotoj. "
  
  "Ĝi estas brila," diris Drake. "Mi estas rektigita dum ni parolas. Kio diable estas tio ĉi?"
  
  "Ĉi tiuj estas fotoj prenitaj de 'senfina' distanco, rigardantaj rekte malsupren, kiuj tiam estas geometrie modifitaj por konformiĝi al akceptita mapo-normo. Post kiam la foto estas ŝarĝita, ĉio ni devas fari estas vicigi ĝin al la 'reala mondo' koordinatoj, tiam..." li levis la ŝultrojn.
  
  "Eksplodo!" Kennedy ridis. "Vi volas diri ion kiel Google Earth, ĉu ne? Nur sen 3D?"
  
  "Vere". Drake grimacis. "Espereble ĉi tio funkcios, Dal. Ĉi tiu estas nia sola ŝanco antaŭi la finludon."
  
  "Tiel estu. Kaj ne nur tio, kiam la komputilo kalkulos la koordinatojn, ni scios ĝuste kie troviĝas la enirejo al la Tombo de la Dioj. Eĉ la germanoj, kiuj plene regas ĉiujn naŭ fragmentojn, devos aprezi."
  
  "Kondiĉe ke la germanoj metas ĉiujn pecojn ĝuste," diris Ben kun senĝoja rideto.
  
  "Nu, estas vero. Ni povas nur esperi, ke Abel Frey scias, kion li faras. Li certe havis sufiĉe da tempo por ekzerci."
  
  Drake glitis el sia sidloko kaj ĉirkaŭrigardis por Welles. Mi vidis lin frapi sian poŝtelefonon sur la fenestro en malespero.
  
  "Ĉu novaĵo pri la kastelo de Freja, amiko?"
  
  La SAS-komandanto snufis. "Ĉirkaŭita. Sed kaŝe - Castle ne scias pri sia ĵus trovita atento. Estas germanaj policanoj. Interpol. Reprezentantoj de la plej multaj registaroj en la mondo. Sed ne Mai, ial. Mi ne mensogos al vi Matt, ĝi estos peza roko kiu povas esti rompita sen amasoj da perdo."
  
  Drake kapjesis, pensante pri Karin. Li konis la probablecon, ludis ilin multajn fojojn. "Do, unue ni prizorgos la tombon... Kaj poste ni vidos, kion ni elpensas."
  
  Ĝuste en tiu momento, estis iom da movado en la antaŭo de la malvasta helikoptero. Dahl turnis sin kun ĝoja rideto sur la vizaĝo. "Frey estas tie malsupre nun! Ni kuŝas en pecoj. Se ni turnos ĉi tiun bebon plene kaj pafos je unu kadro sekundo, ni estos en ĉi tiu tombo dum unu horo! "
  
  "Havu iom da respekto," Parnevik spiris respekte. "Jen, malsupre, Ragnarok. Unu el la plej grandaj batalkampoj en konata historio kaj loko de almenaŭ unu Armagedono. La dioj mortis kriante en ĉi tiu glacio. Dioj. "
  
  "Kaj ankaŭ Abel Frey," diris Ben Blake mallaŭte. "Se li damaĝus mian fratinon."
  
  
  
  2-a PARTO
  surmetu vian kirason...
  
  
  TRIDEK SES
  
  
  
  TOMBO DE LA DIO
  
  
  La ludo finiĝis.
  
  Ĉar Drake kaj liaj kunuloj flugis super Ragnarok kaj la skipo de Abel Frey direkte al la fumanta monto, ili sciis ke la germanoj sekvus ilin sur alta vosto. La helikoptero rapide malsupreniris al mola neĝa kavaĵo, forte skuita de hazardaj ventoblovoj kaj plifortigita de trablovo. La piloto gvidis la ŝipanaron ĝis la helikoptero ŝvebis kiel eble plej proksime, ses futojn de la tero, poste kriis al ĉiuj por eliri la inferon de tie.
  
  "La horloĝo markas!" Dahl kriis tuj kiam liaj botoj tuŝis la neĝon. "Ni moviĝu!"
  
  
  * * *
  
  
  Drake etendis manon por subteni Ben antaŭ ol rigardi ĉirkaŭ ilia ĉirkaŭaĵo. La eta depresio ŝajnis kiel la plej bona alteriĝopunkto, estante nur mejlon de la malgranda enirejo kiun ili pririgardis kaj la sola tero en akceptebla distanco kiu ne estis tro ŝtona aŭ ebla magma kamentubo. Plia kromaĵo estis ke tio povis helpi konfuzi Frey kiel al la preciza loko de la Tombo.
  
  Ĝi estis malgaja pejzaĝo, ne malsimila al kiel eble aspektus la fino de la mondo, pensis Drake. Tavoloj de griza cindro, obtuzaj montdeklivoj kaj nigrigitaj lafdeponaĵoj donis al li malmulte da konfido dum li atendis ke Dal montros la enirejon sur sia GPRS-aparato. Li preskaŭ atendis, ke batita hobito rampos el la malklara nebulo, asertante, ke li atingis Mordoron. La vento ne estis forta, sed ĝiaj sporadaj ekblovoj mordis lin en la vizaĝon kiel pitbulo.
  
  "Ĉi tie". Dahl kuris tra la drivoj de cindro. Alte super ili, fungonubo leviĝis en la ĉielon kun serena trankvilo. Dahl celis la densan nigran fendon en la monto antaŭe.
  
  "Kial iu bezonus meti tian gravan kaj sanktan lokon ene de vulkano?" Kennedy demandis, penante kune kun Drake.
  
  "Eble ĉi tio ne estis intencita daŭri eterne," li levis la ŝultrojn. "Islando eksplodas dum jarcentoj. Kiu pensus, ke ĉi tiu vulkano tiel ofte erupcios sen atingi sian plenan kapablon?"
  
  "Krom se... krom se ĝi erupcias ĝuste el la ostoj de Odino. Ĉu ili povus teni ĝin sub kontrolo?"
  
  "Ni esperu ke ne."
  
  La ĉielo supre estis kovrita de neĝo kaj drivanta cindro, aldonante la antaŭtempan krepuskon. La suno ne brilis ĉi tie; estis kvazaŭ Infero starigis sin en la Terregno unuafoje kaj firme tenis ĝin.
  
  Dal faris sian vojon super malebena tero, foje stumblante pro neatendite profundaj drivoj de griza pulvoro. Kiam Dahl atingis la nudajn rokojn, ĉia konversacio en tiu ĉi diverskolora grupo ĉesis - ili estis forpelitaj de la malgaja dezerto.
  
  "Jen, supre," la svedo montris per sia pistolo. "Ĉirkaŭ dudek futoj." Li mallarĝigis la okulojn. "Mi vidas nenion evidentan."
  
  "Nun, se Cook dirus tion ĉe la marbordo de Havajo, ni neniam havus ananaskaĉon," Drake riproĉis mallaŭte, esperante eligi ridon.
  
  "Aŭ Kona kafo." Kennedy lekis ŝiajn lipojn dum ŝi rigardis lin, poste ruĝiĝis akre kiam li palpebrumis reen.
  
  "Post vi," li diris, gestante al tridekgrada deklivo.
  
  "Neniel, perversulo." Nur nun ŝi sukcesis rideti.
  
  "Nu, se vi promesas ne rigardi mian azenon." Drake ĝojis ataki la ŝtonan deklivon, testante ĉiun tenon antaŭ distribui sian pezon kaj atentante Dahl kaj la solan SAS-soldaton super li. Kennedy estis venonta, tiam Ben, kaj finfine la profesoro kaj Wells.
  
  Neniu volis esti forlasita de ĉi tiu aparta misio.
  
  Dum iom da tempo, Dahl bruis antaŭen. Drake rigardis malantaŭen, sed vidis neniun signon de postkuro preter la horizonto, pli sendanĝera ol la parolado de la Ĉefministro. Momenton poste, la voĉo de Dahl penetris la vualon de silento.
  
  "Ve, estas io ĉi tie uloj. Estas roko kornico, poste turnu maldekstren post ĝi..." lia voĉo malaperis. "Vertikala ŝakto kun... jes, ŝtupoj ĉizitaj en la rokon. Tre streĉa. Helwit! Tiuj malnovaj dioj certe estis maldikaj!"
  
  Drake atingis la malkovron kaj glitis malantaŭ ĝi. "Ĉu vi ĵus malbenis, Dahl, kaj ŝercis? Aŭ provu, ĉiukaze. Do eble vi ja estas homo. Damne, kia mallarĝa truo. Mi esperas, ke ni ne rapidas foriri."
  
  Kun tiu maltrankviliga penso, li helpis Dahl sekurigi la sekureclinion antaŭ puŝi la svedon en la nigran truon. Pluraj kontraŭatakoj venis en la menson, sed nun estis nek la tempo nek la loko. Ne povante direkti la torĉon malsupren, la kompatinda Thorsten Dahl malsupreniris blinde, paŝon post paŝo.
  
  "Se vi flaras sulfuron," Drake ne povis ne. "Haltu."
  
  Dahl prenis sian tempon, metinte ĉiun piedon zorge. Post kelkaj minutoj, li estis for, kaj nur Drake povis vidi estis la malforta brilo de la kasko de sia fajrobrigadisto, pli kaj pli malforta.
  
  "Ĉu vi estas bone?"
  
  "Mi atingis la fundon!" La voĉo de Dahl eĥis.
  
  Kennedy ĉirkaŭrigardis. "Ĉu ĉi tio estas alia ŝerco?"
  
  "Nu, ni eliru el ĉi tiu malvarmo," Drake kaptis la nigran ŝtonan kornicon kaj singarde transgrimpis la randon. Uzante siajn krurojn por unue trovi piedtenejon, li singarde mallevis sin danĝere colo post colo. La truo estis tiel malvasta, ke li gratis sian nazon kaj vangojn per ĉiu movo. "Ferĉaĵo! Nur prenu vian tempon," li diris al la aliaj. "Provu movi vian supran korpon kiel eble plej malmulte."
  
  Kelkajn minutojn poste, li aŭdis Dal diri: "Ses futoj", kaj sentis la rokon malantaŭ si turniĝi en malplenan spacon.
  
  "Atentu," Dahl avertis. "Nun ni estas ĉe la rando de abismo. Proksimume du futojn larĝa. Tuta ŝtonmuro dekstre de ni, ordinara senfunda foso maldekstre. Restas nur unu vojo."
  
  Drake uzis sian propran lumon por testi la rezultojn de la svedo dum la aliaj faris siajn longajn devenojn. Post kiam ĉiuj estis avertitaj kaj pretaj, Dahl komencis malrapide moviĝi laŭ la kornico. Ili estis envolvitaj en pecmallumo, lumigitaj nur de la torĉoj sur siaj kaskoj, kiuj dancis kiel fulgoroj en kanalo. La plena malpleno lulis ilin kiel la perfida voko de sireno maldekstre, igante la malmolan rokon dekstren des pli bonvena.
  
  "Ĝi memorigas min pri unu el tiuj malnovaj dinosaŭrofilmoj," diris profesoro Parnevik. "Ĉu vi memoras? Tero forgesita de Tempo, mi supozas? Ili moviĝas tra la kavernoj, ĉirkaŭitaj de mortigaj estaĵoj. Bonega filmo".
  
  "Tiu kun Raquel Welch?" Wells demandis. "Ne? Nu, homoj de mia epoko, ili opinias ke ĝi estas dinosaŭro - ili pensas ke ĝi estas Raquel Welch. Ne gravas."
  
  Drake premis sian dorson kontraŭ la roko kaj paŝis antaŭen, brakoj etenditaj, certigante ke Ben kaj Kennedy sekvas eblemon antaŭ konvene moviĝi foren. Malhela malpleno kuŝis antaŭ ili, kaj nun malforta bruego, profunda kaj malproksima, atingis iliajn orelojn.
  
  "Tio devas esti Eyjafjallajökul, monto kiu milde erupcias," profesoro Parnevik flustris laŭ la linio. "Mia plej bona supozo estas, ke ni estas en flanka ĉambro bone izolita de la magma ĉambro kaj de la tubo kiu nutras la erupciojn. Povus esti dekoj da tavoloj da cindro kaj lafo inter ni kaj la altiĝanta magmo, protektante nin kaj la Tombon. Ni eĉ povas esti ene de roka anomalio, kie ĝi altiĝas laŭ pli kruta angulo ol la flankoj de la monto."
  
  Dahl kriis en la mallumon. "Gelvit! Infero kaj damno! Malalta muro proksimiĝas al ni, transirante nian vojon laŭ naŭdek-grada angulo. Ĝi ne estas alta, do ne maltrankviliĝu, nur estu singarda."
  
  "Ia kaptilo?" La ulo riskis.
  
  Drake vidis la malhelpon kaj pensis la samon. Kun granda zorgo, li sekvis la SGG-komandanton tra la genu-alta bariero. Ili ambaŭ vidis la unuan tombon samtempe.
  
  "Ho," Dahl ne havis sufiĉe da vortoj por kompreni ilin.
  
  Drake nur fajfis, mirigita pro la vido.
  
  Grandega niĉo estis ĉizita en la flankon de la monto, eble cent futojn profunde en la kernon de la vulkano, al la magma ĉambro. Ĝi estis formita en formo de arko, eble cent futojn alta. Kiam ĉiuj kunvenis ĉirkaŭe kaj elprenis siajn super-elektajn torĉlampojn, la mirinda vido de la unua tombo disvolviĝis.
  
  "Ŭaŭ!" Kennedy diris. Ĝia lumo lumigis unu breton post la alia, ĉizita en la rokan medion, ĉiu breto ornamita kaj plenigita per trezoroj: kolĉenoj kaj lancoj, brustkirasoj kaj kaskoj. Glavoj....
  
  "Kiu diable estas ĉi tiu ulo?"
  
  Parnevik, antaŭvideble, studis la malproksiman muron, tiun, kiu alfrontas ilin, fakte la arkaĵan tomboŝtonon de Dio. Estis mirindaj ĉizadoj en klara reliefo, same lertaj kiel iu ajn moderna renesanca viro, eĉ Mikelanĝelo.
  
  "Estas Marso," diris la Profesoro. "Romia Dio de Milito"
  
  Drake vidis muskolfortan figuron en brustkiraso kaj jupo, kiu tenis grandegan lancon sur unu masiva ŝultro, rigardante la alian. Fone staris majesta ĉevalo kaj ronda konstruaĵo, kiu tre similis al la Koloseo en Romo.
  
  "Miregas min kiel ili decidis, kiun enterigi ĉi tie," murmuris Kennedy. "Romiaj dioj. Skandinavaj dioj..."
  
  "Ankaŭ mi," diris Parnevik. "Eble ĝi estis nur kaprico de Zeŭso."
  
  Subite, ĉiuj okuloj direktiĝis al la grandega sarkofago, kiu staris sub la ĉizita fresko. La imago de Drake transprenis. Se ili rigardus enen, ĉu ili trovus la ostojn de Dio?
  
  "Diable, ni ne havas tempon!" La voĉo de Dahl sonis frustrita, elĉerpita kaj elĉerpita. "Ni iru al. Ni ne scias kiom da dioj povas esti entombigitaj ĉi tie."
  
  Kennedy sulkigis la brovojn al Drake kaj rigardis laŭ la kornico dum li malaperis en la mallumo. "Ĝi estas delikata ŝtonvojeto sur kiu ni estas, Matt. Kaj mi pretas veti miajn 401 mil, ke la nombro de Dioj ne estas nur unu aŭ du."
  
  "Nun ni ne povas fidi ion ajn," li diris. "Nur unu la alian. Ni. La germanoj venos baldaŭ."
  
  Ili eliris el la tomboĉambro de Marso, ĉiu viro ŝtelante sopiran rigardon reen al ĝia relativa sekureco kaj nekalkulebla signifo. La malpleno signis denove, kaj nun Drake komencis senti obtuzan doloron en siaj maleoloj kaj genuoj, kromprodukto de ilia malrapida movo laŭ la kornico. Kompatinda profesoro Parnevik kaj juna Ben certe suferis realan doloron.
  
  Alia muĝado skuis la vastan kavernon kaj eĥis tra sia propra. Drake rigardis supren kaj kredis vidi similan kornicon tre super li. Ĉi tiu malbenita afero povas turniĝi la tutan nokton!
  
  Aldone, ili ankoraŭ ne aŭdis signojn de persekuto. Drake supozis ke ili estis bona horo antaŭ la germanoj, sed sciis ke konfrontiĝo estis preskaŭ neevitebla. Li nur esperis, ke ili povus neŭtraligi la tutmondan minacon antaŭ ol tio okazis.
  
  Antaŭe aperis dua kornico, kaj malantaŭ ĝi dua grandioza niĉo, situanta en la profundo de la monto. Ĉi tiu estis ornamita per multaj oraj objektoj, kies flankaj muroj laŭvorte brilis per ora lumo.
  
  "Ho Dio!" Kennedy suspiris. "Mi neniam vidis ion similan. Kiu estas ĉi tiu? Trezori Dion?
  
  Parnevik strabigis la ŝtonajn ĉizadojn, kiuj regis la masivan sarkofagon. Li balancis la kapon dum momento, sulkigante la brovojn. "Atendu, ĉu tiuj plumoj?" Ĉu ĉi tiu dio portas plumojn?"
  
  "Eble Profesoro," Ben jam rigardis preter la niĉo en la amplekson de nigra nokto kiu atendis ilin. "Ĉu gravas? Ĝi ne estas Unu."
  
  Parnevik ignoris lin. "Estas Kecalcoatl! Dio de la aztekoj! Pro kio ĉio ĉi estas..." Li montris al la brilantaj muroj.
  
  "Oro de la aztekoj." Wells ĝemis, mirigita malgraŭ si. "Ŭaŭ".
  
  "Ĉi tiu loko..." Kennedy aerumis la ĉambron preskaŭ tute, "estas la plej granda arkeologia trovaĵo de ĉiuj tempoj. Ĉu vi komprenas tion? Ĉi tie la diaĵo estas ne nur de unu civilizacio, sed de multaj. Kaj ĉiuj tradicioj kaj trezoroj kiuj akompanas ilin. Ĝi estas... miregiga."
  
  Drake forrigardis de la bildo de Kecalcoatl ornamita per plumoj kaj svinganta hakilon. Parnevik diris ke la dio de la aztekoj estis konata - laŭ konvenciaj ekleziaj fontoj - kiel Dio la Reganto, esprimo sugestante ke li estas ja reala.
  
  'Kecalcoatl' signifas 'fluganta reptilio' aŭ 'plumita serpento'.Kio..." Parnevik paŭzis sensacie, poste ŝajnis rimarki, ke ĉiuj aliaj retiriĝis al la kornico, "drako," li diris al si, kontenta.
  
  "Ĉu ĝi havas ion rilaton kun Marso?" demandis sola SAS-soldato nomata Jim Marsters.
  
  Drake rigardis kiel Parnevik paŝis sur la kornicon kun kunpremita lipo. "Hmm," lia sugesto elspiris al ĉiuj sur la kornico. "Nur ke ili povas signifi morton kaj iam havis ĝin."
  
  
  * * *
  
  
  La tria niĉo, kaj ĉi tiu estas same mirinda kiel la antaŭa. Drake trovis sin rigardi mirindan, nudan sinjorinon ĉizitan en ligno.
  
  La muroj estis pendigitaj per statuetoj valorantaj riĉaĵon. Delfenoj, speguloj, cignoj. Kolĉeno de skulptitaj kolomboj sufiĉe granda por ĉirkaŭvolvi la kolo de la Liberecstatuo.
  
  "Nu," diris Drake. "Eĉ mi scias, kiu ĝi estas."
  
  Kennedy grimacis. "Jes, vi farus."
  
  "Vera putino," Parnevik diris akre. "Afrodito".
  
  "Saluton," diris Wells. "Ĉu vi nomas Dion Afrodito malĉastulino? Ĉi tie malsupre? Tiel proksime de ŝia tombo?"
  
  Parnevik daŭrigis kun tipa bazlerneja ĉikanado: "Li povas dormi kun dioj kaj homoj, inkluzive de Adonis. Ofertis Parizon Heleno de Trojo, tiam sigelis la interkonsenton ekbruligante la ardoron de Parizo en la momento kiam li metis okulojn sur ŝi. Naskita proksime de Paphos de lastatempe kastritaj testikoj de Ouranos. Mi devas diri, ke ŝi..."
  
  "Ni ricevis mesaĝon," Drake diris seke, daŭre fiksrigardante la ĉizadon. Li ridetis kiam li rimarkis ke Kennedy balancas la kapon al li.
  
  "Ĉu vi estas ĵaluza, amo?"
  
  "Ĉu tre seniluziigita sekse?" Ŝi puŝis preter li por esti dua en linio malantaŭ Dahl.
  
  Li atente rigardis post ŝi. "Nu, nun kiam vi menciis ĝin..."
  
  "Venu, Matt," ankaŭ Ben preterglitis lin. "Ŭaŭ!"
  
  Lia ekkrio igis ilin ĉiujn salti. Ili turnis sin kaj vidis lin rampi reen kvarpiede, teruro skribita sur lia vizaĝo. Drake scivolis ĉu li ĵus vidis la Diablon Mem, leviĝantan sur demonaj flugiloj rekte el la infera kuirejo.
  
  "Ĉi tiu niĉo-" li spiris. "Ĝi estas sur platformo... flosas en la aero... Estas nenio ĉe la alia flanko! "
  
  Drake sentis, ke lia koro batas. Li rememoris la puton de Mimir kaj ĝian falsan plankon.
  
  Dahl saltis kelkajn fojojn. "Malbenita ŝtono ŝajnas sufiĉe forta. Ĉi tio ne povas esti la fino de la linio."
  
  "Ne faru ĝin!" Ben knaris. "Kaj se ĝi rompas?"
  
  Silento regis. Ĉiuj rigardis unu la alian per larĝaj okuloj. Iuj kuraĝis rigardi malantaŭen sur la vojon, kiun ili veturis, sur la sekuran vojon, kiu inkludis putojn kaj Marsterojn.
  
  En tiu momento, ĉe la plej malproksima aŭddistanco, aŭdiĝis malforta bruanta sono. La sono de ŝtono falanta en puton.
  
  "Ĉi tiuj estas la germanoj," diris Dahl kun konvinkiĝo. "Kontrolante la profundon de la minejo. Nun ni aŭ trovos manieron forlasi ĉi tiun platformon aŭ ni ĉiuokaze mortos."
  
  Drake puŝis Kennedy per sia kubuto. "Rigardu tien," li montris super ili. "Mi tenis miajn orelojn malfermitaj. Mi pensas, ke devas esti alia aro da niĉoj aŭ kavernoj super ni. Sed rigardu... Rigardu, kiel la rando de la roko ŝajnas fleksiĝi.
  
  "Ĝuste". Kennedy rapidis al la rando de la niĉo de Afrodito. Poste, premante la dentan ŝtonon, ŝi kaŝrigardis ĉirkaŭ la angulo. "Estas ia strukturo ĉi tie... Dio! Ho mia Dio."
  
  Drake tenis ŝin je la ŝultroj kaj rigardis en la mallumon. "Mi pensas, ke vi volas diri min fiku!"
  
  Tie, multe preter la atingo de iliaj lumoj, estis maldika kornico, kiu fariĝis eĉ pli maldika spirala ŝtuparo. La ŝtuparo etendiĝis supren super ili, direktiĝante al la sekva nivelo.
  
  "Ni parolu pri kapturno," diris Drake. "Ĝi nur bezonis kuketon kaj ladskatolon."
  
  
  TRIDEK SEP
  
  
  
  TOMBO DE LA DIO
  
  
  La spirala ŝtuparo ŝajnis sufiĉe solida, sed la nura fakto, ke ĝi tordis tra la malpleno super senfina foso, sen mencii, ke ĝiaj arkitektoj ne sukcesis instali balustradojn, igis eĉ la bone trejnitajn nervojn de Drake tremi pli rapide ol pulo sur vibrilo. . .
  
  Unu plena cirklo prenis ilin ĉirkaŭ kvaronon de la vojo al la niĉo de Afrodito, do Drake supozis, ke ili bezonas fari kvar aŭ kvin cirklojn. Li moviĝis paŝon post paŝo, sekvante Ben, provante subpremi lian timon, profunde enspirante kaj ĉiam rigardante antaŭen al ilia celo.
  
  Sesdek futojn supren. Kvindek. Kvardek.
  
  Kiam li alproksimiĝis tridek futojn, li vidis Ben halti kaj sidiĝi por momento. La okuloj de la knabo ŝtoniĝis pro timo. Drake singarde sidiĝis sur la ŝtupo sub li kaj frapetis lian genuon.
  
  "Ho, ne estas tempo por komenci verki novan trakon de Muro de Dormo. Aŭ sonĝado pri Taylor Momson."
  
  Tiam la voĉo de SAS-soldato eĥis de sub ili. "Kio okazas tie supre? Ni mokas nin ĉi tie. Movu."
  
  SAS soldatoj, Drake pensis. Mi faris ilin malsamaj ol antaŭe.
  
  "Prenu paŭzon," li vokis reen. "Estu nur mi."
  
  "Paŭzu! Uf..." Drake aŭdis la mallaŭtan voĉon de Wells, poste silenton. Li sentis Kennedy sidas ĉe siaj piedoj, vidis ŝian devigan rideton kaj sentis ŝian treman korpon inter liaj piedfingroj.
  
  "Kiel fartas la bebo?"
  
  "Forsaltante universitaton," Drake devigis sin ridi. "Grupaj geamikoj. Drinkejoj de Jorko. Senpaga filmo-nokto. KFC. Call of Duty. Vi scias, studentaj aferoj."
  
  Kennedy rigardis pli detale. "Laŭ mia sperto, ĉi tion ne faras knaboj kaj knabinoj kiel studentoj."
  
  Nun Ben malfermis la okulojn kaj provis devigi rideton. Li moviĝis malrapide sur siaj manoj kaj genuoj. Ree turninte la vizaĝon supren, ankoraŭ sur la manoj kaj genuoj, li grimpis unu lacigan paŝon post la alia.
  
  Colon post colo, paŝon post danĝera paŝo, ili leviĝis. Drake sentis sian kapon kaj koron dolori pro la fortostreĉo. Se Ben falus, li volonte blokus la falon de la knabo per sia propra korpo, se nur por savi lin.
  
  Sen demando aŭ hezito.
  
  Alia plena cirklo kaj ili estis proksimume dudek futojn de sia celo, kornico kiu spegulis tiun, kiun ili ĵus transiris. Drake studis lin en la flagranta torĉlumo. Ĝi rekondukis al la enirejo, sed ŝajne unu nivelon pli alta.
  
  Niveli supren?li pensis. Dio, li tro "modernigis" ĝin kun Sonic la malbenita Erinaco.
  
  Super li, li vidis Dahl heziti. La svedo ekstaris tro rapide, perdis la ekvilibron kaj nun metis tro da pezo sur sian malantaŭan piedon. Estis neniuj sonoj, nur silenta lukto. Li povis nur imagi, kia torturo superfortis la menson de Dahl. Spaco malantaŭe, sekureco antaŭen, penso pri longa, dolora falo.
  
  Tiam la svedo alkuris antaŭen, batis la ŝtupojn kaj alkroĉiĝis per ĉiuj fortoj. Drake aŭdis sian pezan spiradon de dek futoj supre.
  
  Pasis kelkaj minutoj, kaj la malfacila grimpado daŭris. Fine Dahl malsupreniris la ŝtuparon sur kornicon, poste rampis antaŭen sur siaj manoj kaj genuoj por fari lokon. Drake baldaŭ sekvis lin, trenante Kennedy kun li, sentante superfortan trankviliĝon ke ili estis reen sur la mallarĝa kornico kiu ankoraŭ lasis ilin nur unu paŝon for de kriado de morto.
  
  Kiam ili ĉiuj estis kalkulitaj, Dahl suspiris. "Ni transiru al la sekva niĉo kaj faru paŭzon," li diris. "Mi, unu, estas tute detruita."
  
  Post aliaj kvin minutoj de miksado de siaj turmentitaj korpoj kaj batalado kontraŭ kreskantaj muskolaj spasmoj, ili stumblis al la kvara niĉo, tiu rekte super la tombo de Afrodito.
  
  Unue neniu vidis konstantan Dion. Ili ĉiuj estis surgenue, ripozante kaj spirante peze. Drake pensis rikanante ke tio estis kio lia civila vivo kondukis, kaj nur suprenrigardis kiam Parnevik eldiris malbenon kiu ŝajnus stranga de iu ajn krom li.
  
  "Vaŭ!"
  
  "Kio?" Mi demandis.
  
  "Vaŭ! Hunda kapo. Ĝi estas Anubo."
  
  "La sama ŝakalo?" Welles klinis sin al sia seĝo kaj tiris siajn genuojn ĝis la brusto. "Nu. Mi....."
  
  "Egipta diaĵo," diris Parnevik. "Kaj ĝi certe rilatas al morto."
  
  Drake rigardis la vicojn de mumioj kaj karbaj ŝakaloj. Orinkrustitaj ĉerkoj kaj smeraldornamitaj anĥoj.Neimponite, li turnis la dorson al la tomboĉambro de Dio kaj ŝtormis en KitKat. Momenton poste, Kennedy sidis apud li.
  
  "Do," ŝi diris, malvolvinte siajn manĝaĵojn kaj trinkaĵojn.
  
  "Diable, vi lertas paroli," Drake ridis. "Mi jam sentas min vigla."
  
  "Aŭskultu, kamarado, se mi volus ŝalti vin, vi estus plastilino en miaj manoj." Kennedy donis al li rideton, kiu estis kaj tromema kaj iritita. "Diable, vi ne povas halti eĉ unu minuton, ĉu?"
  
  "Bone, bone, mi bedaŭras. Nur ludante. Kio okazis?"
  
  Li rigardis Kennedy rigardi en la malplenon. Li vidis ŝiajn okulojn larĝiĝi kiam ŝi kaptis la malfortan sonon de la soldatoj de Frey postkurante ilin. "Ĉi tiu... afero... ni ĉirkaŭbatas la arbuston dum iom da tempo. Ĉu vi pensas, ke ni vere havas ion, Drake?"
  
  "Mi certe pensas, ke Odino estas ĉi tie malsupre."
  
  Kennedy leviĝis por foriri, sed Drake metis manon sur ŝian genuon por maldaŭrigi ŝin. La tuŝo preskaŭ estigis fajrerojn.
  
  "Jen," li diris. "Kion vi pensas?"
  
  "Mi ne pensas, ke mi havos multe da laboro por fari kiam ni revenos," ŝi flustris. "Rilate al seria murdisto Thomas Caleb kaj ĉio alia. Tiu aĉulo denove mortigis, sciu, la tagon antaŭ ol ni alvenis al Manhatano."
  
  "Kio? Ne."
  
  "Jes. Tie mi iris ĉirkaŭ la murdoloko. Kaj pagu viajn respektojn."
  
  "Mi tiom bedaŭras". Drake sindetenis de brakumado, ekkomprenante ke tio estas la lasta afero, kiun ŝi bezonis nun.
  
  "Dankon, mi scias. Vi estas unu el la plej honestaj homoj kiujn mi iam konis, Drake. Kaj la plej sindonema. Eble tial mi tiel ŝatas vin."
  
  "Malgraŭ miaj ĝenaj komentoj?"
  
  "Tre forta, malgraŭ tio."
  
  Drake manĝis la reston de la ĉokolado kaj decidis ne ĵeti la KitKat-envolvaĵon en la malplenon. Konante sian bonŝancon, li povintus ekigi antikvan rubkaptilon aŭ ion.
  
  "Sed neniu laboro signifas neniujn rilatojn," Kennedy daŭrigis. "Mi ne havas verajn amikojn en Novjorko. Neniu familio. Konjektas, ke mi eble bezonos malaperi de la publika okulo ĉiukaze."
  
  "Nu," Drake diris penseme, "mi vidas ke vi estas tenta perspektivo." Li donis al ŝi stultajn okulojn. "Eble vi povus deziri, ke bollocks gajigu la malnovan Parizon kaj venu viziti la gajan malnovan Jorkon."
  
  "Sed kie mi restus?"
  
  Drake aŭdis Dal kunvenantan trupojn. "Nu, ni nur bezonas eltrovi kiel vi povas gajni vian havaĵon." Li atendis ĝis ŝi stariĝis, poste kaptis ŝin je la ŝultroj kaj rigardis en ŝiajn brilantajn okulojn.
  
  "Serioze, Kennedy, la respondo al ĉiuj viaj demandoj estas jes. Sed mi ne povas trakti ĉion ĉi nun. Mi havas mian propran bagaĝon, kiun ni devas diskuti kaj mi do devas resti koncentrita." Li kapjesis al la malpleno. "Tie malsupre, Alicia Miles. Vi eble pensas, ke nia ĝis nun vojaĝo estis danĝera, ke ĉi tiu Tombo estis danĝera, sed fidu min, ili estas nenio kompare kun tiu hundino."
  
  "Li pravas," Wells ekpaŝis kaj kaptis la lastan komenton. "Kaj mi ne vidas alian eliron el ĉi tie, Drake. Ne estas maniero eviti ŝin."
  
  "Kaj ni ne povas fermi la vojon ĉar ni bezonas elirejon," Drake kapjesis. "Jes, mi ankaŭ ekzamenis ĉiujn skriptojn."
  
  "sciis, ke vi faros tion." Welles ridetis kvazaŭ li jam scius ke Drake ankoraŭ estas unu el siaj koramikoj. "Venu, la rapo muĝas."
  
  Drake sekvis sian maljunan estron al la kornico, poste prenis sian lokon malantaŭ Ben kaj Dahl. Unu taksanta rigardo vidis, ke ĉiuj ripozis, sed nervozaj pri tio, kio antaŭ ili kuŝas.
  
  "Kvar mortigitaj," Dahl diris, kaj movis for trans la kornico, la monto malantaŭ li.
  
  La sekva niĉo surprizis kaj donis al ili ĉiujn plifortigan akcelon. Ĝi estis la tombo de Toro, filo de Odino.
  
  Parnevik blekis kvazaŭ li estus trovinta yetion kampatan en Valo de Morto. Kaj, por li, li havis. Profesoro pri norena mitologio malkovris la tombon de Toro, verŝajne la plej fama norena figuro de ĉiuj tempoj, parte danke al Marvel-bildstrioj.
  
  Pura ĝojo.
  
  Kaj por Drake, la ĉeesto de Toro subite faris ĝin des pli reala.
  
  Estis respektema silento. Ĉiuj sciis pri Toro, aŭ almenaŭ iu enkarniĝo de la vikinga dio de tondro kaj fulmo. Parnevik prelegis en Thorsday, aŭ, kiel ni nun konas ĝin, ĵaŭdon. Ĝi rilatas al merkredo - aŭ Tago de la Akvo aŭ Tago de Odino. Toro estis la plej granda militista dio konata de la homo, martel-uzanta fortoturneo disbatanta malamikojn. La pura formado de vikinga vireco.
  
  Estis ĉio, kion ili povis fari por tiri Parnevikon for kaj malhelpi lin provi ekzameni la ostojn de Toro tuj kaj tie. La venonta niĉo, la sesa, enhavis Lokion, la fraton de Toro kaj alian de la filoj de Odino.
  
  "La vojo varmiĝas," diris Dahl, apenaŭ kaŝrigardante en la niĉon antaŭ ol daŭrigi laŭ la kornico, kiu finiĝis ĉe la flanko de la monto, solida nigra maso.
  
  Drake aliĝis al la svedo, Ben kaj Kennedy dum ili movis torĉojn trans la rokon.
  
  "Fulcrum," diris Ben. "Kaj teniloj. Ŝajnas, ke ni supreniras."
  
  Drake etendis sian kolon por rigardi supren. La ŝtona ŝtuparo supreniris en senfinan mallumon, kaj malantaŭ ili estus nenio krom aero.
  
  Unue provo de nervoj, nun kio? Forto? Viebleco?
  
  Denove, Dahl iris unua. Li rapide leviĝis, dudek futojn, antaŭ ol ŝajni malrapidiĝi dum la nigreco englutis lin. Ben decidis iri poste, poste Kennedy.
  
  "Mi pensas, ke vi nun povas rigardi mian azenon," ŝi diris duonridete, "certu, ke ŝi ne preterflugu vin."
  
  Li palpebrumis. "Mi ne povas deturni miajn okulojn de ĉi tio."
  
  Drake iris poste, surterigante tri perfektajn tenojn antaŭ svingi sian kvaran alpendaĵon. Tiel levinte, li malrapide grimpis la krutan krutaon en la vulkanan aeron.
  
  La bruado daŭris ĉirkaŭ ili: la foraj lamentoj de la monto. Drake imagis proksiman magmkameron bolantan, ŝprucante inferfajron tra la muroj, ŝprucante al la malproksima blua islanda ĉielo.
  
  Piedo susuris super li, glitante de ĝia malgranda kornico. Li tenis senmove, sciante, ke li malmulte povas fari, se iu preterpasos lin, sed li estis preta, por la okazo.
  
  La kruro de Kennedy pendis en la spaco proksimume metron super lia kapo.
  
  Li etendis la manon, balanciĝante iom malfirme, sed sukcesis kapti la plandon de ŝia boto kaj tiri ŝin reen sur la kornicon. Mallonga dankemo flustro atingis nin.
  
  Li daŭrigis, bicepsoj brulantaj, fingroj dolorantaj en ĉiu artiko. La pintoj de liaj piedfingroj prenis la pezon de lia korpo kun ĉiu eta grimpado. Ŝvito glitis laŭ lia ĉiu poro.
  
  Li taksis ducent futojn da sekuraj sed teruraj piedtenejoj antaŭ ol ili atingis la komparan sekurecon de alia kornico.
  
  Elĉerpa laboro. Mondfino, apokalipso - posta laboro. Savante la homaron per ĉiu puna paŝo antaŭen.
  
  "Nun kio?" Wells kuŝis surdorse, ĝemante. "Alia sanga kornico promenado?"
  
  "Ne," Dahl eĉ ne havis la forton ŝerci. "Tunelo".
  
  "Ovoj".
  
  Sur la genuoj ili rampis antaŭen. La tunelo kondukis en inkecan mallumon kiu igis Drake kredi ke li sonĝis, antaŭ ol li subite koliziis kun la senmova Kennedy de malantaŭe.
  
  Turnu vin por alfronti antaŭen.
  
  "Ho! Vi povus averti min."
  
  "Estas malfacile kiam la sama sorto trafis min," aŭdiĝis seka voĉo responde. "Mi pensas, ke nur Dahl eliris el ĉi tiu amaso sen rompita nazo."
  
  "Mi maltrankviliĝas pri mia malbenita koro," diris Dahl lace. "La tunelo finiĝas rekte kontraŭ la unua ŝtupo de alia ŝtuparo je, um, mi supozus kvardek kvin-gradan angulon. Nenio maldekstre kaj dekstre, almenaŭ nenio kion mi povas vidi. Preparu."
  
  "Ĉi tiuj aĵoj devas esti alfiksitaj ie," Drake murmuris, rampante sur kontuzitaj genuoj. "Pro Dio, ili ne povas esti nur suspenditaj en la aero."
  
  "Eble ili povas," diris Parnevik. "Pro la ĉielo. Ha ha. Mi ŝercis, sed serioze, mia plej bona supozo estas serio de flugmurapogiloj."
  
  "Kaŝite sub ni," diris Drake. "Certe. Certe necesis multe da laborforto. Aŭ paro da vere fortaj dioj."
  
  "Eble ili petis helpon de Heraklo kaj Atlaso."
  
  Drake paŝis singarde sur la unuan ŝtupon kun surprize timiga sento entrudiĝanta en lian cerbon kaj grimpis sur la malglatan ŝtonon. Ili grimpis dum iom da tempo, finfine elirante en alian niĉon situantan ĉirkaŭ la suspendita platformo.
  
  Dahl salutis lin kun elĉerpita balanco de la kapo. "Pozidono".
  
  "Impona."
  
  Drake denove genuiĝis. Dio, li pensis. Mi esperas, ke la germanoj havas la saman malfacilan tempon. Fine, eble anstataŭ batali, ili povus ordigi ĝin per roko, papero, tondilo.
  
  La greka dio de la maro portis sian kutiman tridenton kaj ĉambron plenan de fabelaj riĉaĵoj. Ĉi tiu estis la sepa Dio, kiun ili preterpasis. La numero naŭ komencis ronĝi lian menson.
  
  Ĉu la numero naŭ ne estis la plej sankta en la vikinga mitologio?
  
  Li menciis tion al Parnevik dum ili ripozis.
  
  "Jes, sed ĉi tiu loko klare ne estas nur nordio," la profesoro pikis fingron direkte al la viro kun la tridento malantaŭ ili. "Eble estas cent el ili."
  
  "Nu, ni evidente ne travivos cent el ili," Kennedy kverelis kun li. "Krom se iu konstruis Ho-Jo-on antaŭe."
  
  "Aŭ pli bone ankoraŭ, lardo sandviĉbutiko," Drake frapis siajn lipojn. "Mi certe povus fini unu el tiuj malbonuloj nun."
  
  "Kruĉa," Ben ridis kaj vangofrapis sian kruron. "Vi parolas pri io dek jarojn malaktuala. Sed ne maltrankviliĝu - vi ankoraŭ havas distran valoron."
  
  Pliaj kvin minutoj pasis antaŭ ol ili sentis sin sufiĉe ripozitaj por daŭrigi. Dahl, Wells, kaj Marsters pasigis plurajn minutojn aŭskultante por siaj persekutantoj, sed neniu sono rompis la eternan nokton.
  
  "Eble ili ĉiuj defalis," Kennedy levis la ŝultrojn. "Ĝi povus okazi. Se ĉi tio estus filmo de Michael Bay, iu jam falus."
  
  "Vere". Dahl kondukis nin supren laŭ alia suspendita ŝtupetaro. Kiel la sorto volus ĝin, estis ĉi tie ke Wells perdis sian tenon kaj glitis laŭ du glitigaj ŝtupoj, trafante sian mentonon sur roko ĉiun fojon.
  
  Sango elfluis tra liaj lipoj el mordita lango.
  
  Drake kaptis lin je la ŝultroj de sia granda mantelo. La viro sub li - Marsters - kaptis liajn koksojn kun superhoma forto.
  
  "Vi ne iros ien, maljunulo. Ankoraŭ ne."
  
  La kvindek kvin-jaraĝa viro estis malĝentile trenita reen supren laŭ la ŝtuparo, Kennedy tenante Drake je la dorso dum Marsters certigis ke li ne glitu sur alian ŝtupon. Antaŭ la tempo ili alvenis al la oka niĉo, Wells estis en bona humoro denove.
  
  "Jes, ili faris ĝin intence, infanoj. Mi nur volis la reston."
  
  Sed li premis la manon de Marsters kaj flustris koran dankon al Drake kiam neniu rigardis.
  
  "Ne maltrankviliĝu, maljunulo. Nur pendigu tie. Vi ankoraŭ ne havis vian majan tempon."
  
  La oka niĉo estis ia manifestacio.
  
  "Ho mia Dio". La miraklo de Parnevik infektis ilin ĉiujn. "Ĉi tiu estas Zeŭso. La patro de homo. Eĉ la dioj alparolas lin kiel diaĵon, patrofiguron. Ĝi estas... preter Odino... multe pli for kaj ĝi venas de skandinavo."
  
  "Ĉu Odino ne estis identigita kiel Zeŭso inter la fruaj ĝermanaj triboj?" Ben demandis, rememorante sian esploron.
  
  "Li estis, knabo, sed mi volas diri, venu. Ĉi tiu estas Zeŭso. "
  
  Ĉi tiu viro pravis. La Dio-Reĝo staris alta kaj nedividita, tenante fulmon en sia masiva mano. Lia niĉo estis plena de brilantaj trezoroj, superplenigitaj de tributo super ĉio, kion unu homo povus kolekti hodiaŭ.
  
  Kaj tiam Drake aŭdis malbenon, laŭtan, en la germana. Ĝi eĥis de malsupre.
  
  "Ili ĵus rompis la tunelon," Dahl fermis la okulojn pro ĝeno. "Estas nur dek kvin minutojn malantaŭ ni. Damne, ni estas fike malbonŝancaj! Sekvu min!"
  
  Alia ŝtuparo signis, ĉi-foje kondukante eksteren kaj super la tombon de Zeŭso antaŭ ol iĝi vertikala sur la lastaj dek ŝtupoj. Ili batalis ĝin kiel eble plej bone, kuraĝon reduktita al cindro de la rampanta mallumo. Estis kvazaŭ la foresto de lumo subpremis la balbutantan spiriton. Timo venis al la voko kaj decidis sidiĝi.
  
  Ni parolu pri kapturno, pensis Drake. Diru al mi pri kiel viaj buloj estas reduktitaj al la grandeco de arakido. Tiuj lastaj dek ŝtupoj, suspenditaj super mallumo, grimpante tra la rampanta nokto, preskaŭ miregigis lin. Li tute ne sciis, kiel la aliaj sukcesis - nur li povis revivi la erarojn de sia pasinteco kaj firme alkroĉiĝi al ili - Alison, la infano, kiun ili neniam havis kaj neniam havus; la SRT-kampanjo en Irako kiu ruinigis ĉion - li metis ĉiun eraron en la antaŭan de sia menso por forigi la intensan timon fali.
  
  Kaj li metis unu manon super la alian. Unu kruro estas pli alta ol la alia. Li leviĝis vertikale, senfine malantaŭ si, ekblovoj de ia sennoma vento ŝprucis liajn vestaĵojn. La malproksima tondra muĝado povus esti la kanto de vulkano, sed ĝi povus esti ankaŭ aliaj aferoj. Hororoj nepriskribeblaj, tiel teruraj, ke ili neniam vidos la lumon de la tago. Teruraj estaĵoj, kiuj glitas super rokoj, koto kaj sterko, elsendante terurajn melodiojn, kiuj elvokas sangruĝajn viziojn de frenezo.
  
  Drake, preskaŭ plorante, rampis super la lasta ŝtona ŝtupo sur la ebenan grundon. La malglata ŝtono gratis liajn skrapantajn manojn. Kun lasta agonia peno, li levis la kapon kaj vidis, ke ĉiuj aliaj estas sternitaj ĉirkaŭ li, sed malantaŭ ili li vidis Thorsten Dahl - la freneza svedo - kiu laŭvorte rampis antaŭen sur la stomako al niĉo pli granda ol ĉio, kion ili vidis. ĝis nun..
  
  Freneza svedo. Sed, Dio, la ulo estis bona.
  
  La niĉo estis suspendita unuflanke, sed alkroĉita al la koro de la monto aliflanke.
  
  "Dank' al Dio," diris Dahl malforte. "Ĝi estas unu. Ni trovis la tombon de Odino."
  
  Tiam li kolapsis elĉerpita.
  
  
  TRIDEK OK
  
  
  
  TOMBO DE LA DIO
  
  
  Kriego eksplodis el lia stuporiĝo.
  
  Ne, kriu. Sanga kriego, kiu parolis pri pura teruro. Drake malfermis la okulojn, sed la roksurfaco estis tro proksima por fokusigi. Li kraĉis sur la teron, ĝemis.
  
  Kaj mi kaptis min pensante: ĝis kiam homo povas fali en senfinecon antaŭ ol li mortas?
  
  La germanoj estis ĉi tie. Unu el iliaj fratoj ĵus falis laŭ la ŝtuparo.
  
  Drake rektiĝis malfacile, ĉiuj muskoloj doloris, sed la adrenalino komencis ekbruligi lian sangon kaj purigi liajn pensojn. Li moviĝis malrapide al Ben. Lia amiko kuŝis vizaĝo malsupren ĉe unu fino de la kajo. Drake trenis lin al la niĉo de Odino. Rapida rigardo malantaŭen diris al li, ke la germanoj ankoraŭ ne alvenis, sed liaj oreloj diris al li, ke ili estas enirdistanco.
  
  Li aŭdis la sonon de Abel Frey malbenanta. La sonorado de protekta ekipaĵo. Milo kriante sangan murdon al unu el la soldatoj.
  
  Ŝanco montri sian kuraĝon, li pensis, memorante unu el la diroj de Wells, kiujn li elektis dum ilia SAS-trejnado.
  
  Li trenis Ben ĉirkaŭen, apogante sian dorson al la granda sarkofago de Odino. La palpebroj de la knabo flirtis. Kennedy stumblis: "Vi estu preta por ili. Mi traktos lin." Ŝi malpeze vangofrapis lin.
  
  Drake paŭzis, renkontante ŝian rigardon dum sekundo. "Poste".
  
  La unua el la germanoj venkis la pinton. Soldato kiu rapide kolapsis elĉerpita, tuj sekvita de sekundo. Drake hezitis pri fari tion, kion li sciis, ke li devas fari, sed Thorsten Dahl preterpasis lin sen montri tian penton. Wells kaj Marsters ankaŭ miksis antaŭen.
  
  Tria malamika batalanto rampis super la supro, ĉi-foje grandega, peza vira kadavro. Bela. Sango, ŝvito kaj veraj larmoj turnis groteskan maskon sur lia jam maltrankvila vizaĝo. Sed li estis sufiĉe dura kaj rapida por transsalti la supron, ruliĝi kaj preni la etan pistolon.
  
  Unu pafo pafis el la barelo. Drake kaj liaj kolegoj kliniĝis instinkte, sed la pafo maltrafis sian celon.
  
  La akra voĉo de Abel Frey rompis la silenton kiu sekvis la pafon. "Neniu armiloj, idioto. Nar! Nar! Aŭskultu min!"
  
  Milo ŝraŭbis sian vizaĝon kaj donis aĉan rideton al Drake. "Fakaj aĉuloj de Fritz. Hej amiko?
  
  La pistolo estis englutita de dika pugno kaj anstataŭigita per segildenta klingo. Drake rekonis ĝin kiel SWAT-tranĉilo. Li flankenpaŝis al la giganto, donante al Dahl la ŝancon piedbati unu el la falintaj soldatoj en la spacon.
  
  La dua soldato baraktis genuiĝi. Marsters donis al li alian rideton, poste flankenĵetis lian laman korpon. Antaŭ tiu tempo, tri pliaj soldatoj estis sur la ebena tero, kaj tiam Alicia elsaltis de malsupre kaj alteriĝis kiel kato, tenante tranĉilon en ĉiu mano. Drake neniam vidis ŝin tiel malgrasan kaj ŝi ankoraŭ aspektis kvazaŭ ŝi povus alfronti la elitan Ŝinobon.
  
  "Ne... armilojn?" Dahl sukcesis paroli inter malvolaj spiroj. "Ĉu vi finfine... kredas je la teorio de Armagedono, Frey?"
  
  Grava germana dezajnisto nun transpaŝis la randon. "Ne estu malsaĝulo, soldatknabo," li anhelis. "Mi simple ne volas marki ĉi tiun ĉerkon. Estas nur loko por perfekteco en mia kolekto."
  
  "Kion vi vidas kiel reflekto de vi mem, mi supozas," diris Dahl, paŭzante dum lia teamo respiris.
  
  Okazis paŭzo, momento de terura streĉo, kiam ĉiu kontraŭulo taksis sian tujan celon. Drake retiriĝis de Milo, moviĝante nevole al la tombo de Odino, kie Ben kaj la Profesoro ankoraŭ sidis unu apud la alia, garditaj nur de Kennedy. Li atendis alian...
  
  ... esperante ...
  
  Kaj tiam sufokita ĝemo venis de malsupren de la ŝtuparo, malforta helpopeto. Frey rigardis malsupren. "Vi estas malforta!" li kraĉis al iu. "Se ne por la Ŝildo, mi..."
  
  Frey montris al Alicia. "Helpu ŝin". La militistino malhumile snufis, poste etendis la manon trans la flankon. Per unu tiro, ŝi transportis Hayden supren. La usona CIA-agento estis elĉerpita pro la longa grimpado, sed des pli ĉar ŝi portis pezan ŝarĝon, kiun la germanoj alligis al ŝia dorso.
  
  Ŝildo de Odino envolvita en kanvaso.
  
  eksonis la voĉo de Parnevik. "Li alportis la Ŝildon! Ĉefa parto! Sed kial?"
  
  "Ĉar tio estas la ĉefa parto, idioto." Frey pafis lin. "Ĉi tiu ĉefa temo ne ekzistus se ĝi ne havus alian celon." La modokreanto malestime balancis la kapon kaj turnis sin al Alicia. "Finu tiujn kompatindajn kretenojn. Mi devas trankviligi Odinon kaj reveni al la festo."
  
  Alicia manie ridis. "Mia vico!" Ŝi kriis, pli mortiga Rivero Tie, kaj ĵetis sian protektan ekipaĵon en la mezon de la roka platformo. En la konfuzo, ŝi rapidis al Wells, montrante neniun surprizon ĉe lia ĉeesto. Drake temigis sian propran batalon, atakante al Milo por surprizi lin, moviĝante al la flanko kun lerta svingo de sia klingo, tiam liverante malmolan kubuton al la makzelo de Milo.
  
  La osto krakis. Drake dancis, balanciĝante kaj restante malpeze sur siaj piedoj. Tio estus tiam lia strategio - bati kaj kuri, frapante la plej malmolajn punktojn de lia korpo, celante rompi ostojn kaj kartilagon. Li estis pli rapida ol Milo, sed ne tiel forta, do se la giganto ekkaptus lin....
  
  Tondro eĥis tra la monto, la grumblemo kaj krakado de altiĝanta magmo kaj ŝanĝiĝanta ŝtono.
  
  Milo tordiĝis en agonio. Drake ekgvidis per duobla flanka piedbato, du tiroj - kion vi povus vidi Van Damme fari en televido estas tute senutila por stratbatalado en la reala vivo. Milo sciis tion kaj forpuŝis la atakon kun grumblo. Sed Drake ankaŭ sciis tion, kaj dum Milo antaŭenĵetis kun sia tuta korpo, Drake surterigis alian malmolan kubuton rekte en la vizaĝon de sia kontraŭulo, frakasante liajn nazon kaj okulkavon, frapante lin forte sur la plankon.
  
  Milo kolapsis teren kiel faligita rinocero. Post kiam perdite kontraŭ kontraŭulo de la kalibro de Drake, ekzistis neniu reveno. Drake paŝis sur sian pojnon kaj genuon, rompante ambaŭ siajn plej gravajn ostojn, tiam siajn pilkojn por igi ĝin pli konvinka, kaj tiam prenis forĵetitan tranĉilon.
  
  Ekzamenis la scenon.
  
  Marsters, SAS-soldato, faris mallongan laboron de du germanoj kaj nun kontraŭbatalis trian. Mortigi tri virojn en kelkaj minutoj estis neniu facila tasko por iu ajn, eĉ SAS-soldato, kaj Marsters estis nur iomete vundita. Wells dancis kun Alicia laŭ la rando de la platformo, pli kurante ol fakte dancante, sed malatentigante ŝin. Lia strategio estis bona. Proksime, ŝi senintestigus lin en sekundo.
  
  Kennedy trenis la malgrasan korpon de Hayden for de la centro de la batalo. Ben alkuris por helpi ŝin. Parnevik ne dormis, studis la tombon de Odino - idioto.
  
  Abel Frey alfrontis Thorsten Dahl. La svedo estis pli alta ol la germano ĉiumaniere, liaj movoj iĝantaj pli fajnaj ĉiun sekundon kiam forto revenis al liaj dolorantaj membroj.
  
  Dio! Drake pripensis. Ni piedbatas pugon ĉi tie! Aŭ en la bona malnova Dino-roka spirito... Lasu min distri vin!
  
  Ne ĝuante la konflikton kun Alicia, li tamen iris al Wells, opiniante la kvindekjarulino bezonanta la plej multe da helpo. Kiam lia iama samteamano vidis lin, ŝi retiriĝis de la batalo.
  
  "Mi jam piedbatis viajn pilkojn unufoje ĉi-semajne, Drake. Ĉu vi estas tiel sadisma, ke vi volas ĉi tion denove?"
  
  "Vi estas bonŝanca, Alicia. Cetere, ĉu vi trejnas vian koramikon?" li kapjesis al la apenaŭ moviĝanta usonano.
  
  "Nur obee." Ŝi suprenĵetis ambaŭ tranĉilojn kaj kaptis ilin per unu movo. "Ni! Mi nur amas triopo!"
  
  Ŝia naturo eble estis sovaĝa, sed ŝiaj agoj estis kontrolitaj kaj kalkulitaj. Ŝi pikis Drake dum ruze provante enkaptiligi Wells kun sia dorso al la senfina malpleno. La komandanto realigis ŝiajn intencojn ĉe la lasta sekundo kaj preterpasis ŝin.
  
  Drake deturnis ambaŭ ŝiajn tranĉilojn, svingante ĉiun klingon de la vojo, zorge ne rompi liajn pojnojn dum li faris tion. Ne estis nur ke ŝi estis bona... estis ke ŝi estis konstante bona.
  
  Abel Frey subite preterpasis ilin. Ŝajnis ke, ne povante superi Dahl, li frekventis eskapi preter la svedo en sia rapida serĉado de la tombo de Odino.
  
  Kaj en tiu frakcio de sekundo, Drake vidis Marsters kaj la lastan germanan soldaton ŝlositan en mortiga batalo ĝuste sur la polva rando de la platformo. Tiam, kun ŝoka subiteco, ambaŭ viroj stumblis kaj simple falis.
  
  Mortkrioj eĥis en la malpleno.
  
  Drake disŝiris ĝin, preĝis por Wells, kaj tiam turnis sian korpon kaj ŝargis post Frey. Li ne povis lasi Ben tie sendefenda. Kennedy blokis la vojon de la dizajnisto, plukante lian kuraĝon, sed dum li rapidis antaŭen, Drake rimarkis malgrandan nigran objekton kroĉita en la mano de Frey.
  
  Radio aŭ poŝtelefono. Ia dissendilo.
  
  Kio diable?
  
  Kio okazis poste estis preterkomprenebla. Sekve de mirinda malzorgemo, la montoflanko subite eksplodis! Estis forta bato, kaj tiam gigantaj rokoj kaj pecoj de roka ardezargilo disiĝis ĉie. Ŝtonoj de ĉiuj formoj kaj grandecoj sagetis kaj fajfis tra la malpleno kiel kugloj.
  
  En la deklivo de la vulkano aperis grandega truo, kvazaŭ maldika gipsoplanko estis trapikita per martelo. Malklara taglumo filtris tra la breĉo. Alia bato, kaj la truo plilarĝiĝis. La monto da rubo kaskadis malsupren en la senfundan kavon en terura, profunda silento.
  
  Drake falis sur la plankon kun la kapo en la manoj. Parto de tiu ĉi eksplodanta ŝtono supozeble difektis aliajn nepageblajn tombojn. Kio diable okazis?
  
  
  TRIDEK NAŬ
  
  
  
  TOMBO DE LA DIO
  
  
  Helikoptero aperis en la nove farita truo, ŝvebanta dum sekundo antaŭ flugi tra ĝi!
  
  Pendis de la bazo de la maŝino estis kvar dikaj kabloj kaj pluraj ŝnuroj.
  
  Estis nekredeble. Abel Frey ĵus ordigis la montoflankdividon. Montodeklivo kiu estis parto de aktiva vulkano kaj kiu eble iel kaŭzis la amasan formorton konatan kiel supervulkano.
  
  Por kompletigi lian kolekton.
  
  Ĉi tiu viro estis same freneza kiel Drake kaj la resto de la homa raso kredis lin esti. Li ridis manie eĉ nun, kaj kiam Drake rigardis supren, li vidis ke Frey ne moviĝis eĉ unu colo, sed staris firme rekte dum la eksplodanta monto siblis ĉirkaŭ li.
  
  Alicia forlasis Wells kaj stumblis al Frey, eĉ ŝia freneza memregado iomete ŝanceliĝis. Malantaŭ ili, profesoro Parnevik, Ben kaj Kennedy estis protektitaj per la muroj de la niĉo de Odino. Hayden estis sternita, senmova. Ĉu ŝi venis ĉi tien por morti en fajra frenezo? Welles surgenuiĝis flanke, tenante sian stomakon.
  
  La helikoptero naĝis pli proksimen, ĝia motoro hurlis. Frey levis sian mitraleton kaj gestis por ke ĉiuj moviĝu for de la masiva sarkofago de Odino. Mallonga eksplodo konfirmis lian peton, kugloj klakis tra la netakseblaj oraj restaĵoj de la vikingoj en formo de ŝildoj, glavoj, brustkirasoj kaj kornaj kaskoj. Oraj moneroj, forigitaj de la ĉeno de eventoj, komencis fali de la bretoj kiel konfetoj en Times Square.
  
  Frey svingis la helikopteron.
  
  Drake surgenuiĝis. "Vi movas ĉi tiun ĉerkon, vi riskas la tutan mondon!" li kriis, lia voĉo apenaŭ aŭdebla super la peza klakado de la helicklingoj.
  
  "Ne estu malforta!" Frey kriis reen, lia vizaĝo kuntordita kiel tiu de malbona klaŭno toksomaniulo al heroino. "Konfesu ĝin, Drake. Mi venkis vin!"
  
  "Ne temas pri venko!" Drake kriis reen, sed nun la helikoptero estis rekte supre kaj li eĉ ne povis aŭdi sian propran voĉon. Li rigardis kiel Frey gvidis lin, ŝprucante kuglojn laŭ kaprico dum li svingis siajn brakojn. Drake preĝis ke liaj amikoj ne prenu hazardan kuglon.
  
  La germano perdis ĝin. Estante tiel proksima al sia dumviva obsedo, li nur rompiĝis.
  
  Dahl estis nun apud lia flanko. Ili rigardis kiel Frey kaj Alicia mallevis la pezajn ĉenojn pli kaj pli malalte ĝis ili finfine lopis ilin ĉirkaŭ ambaŭ finoj de la sarkofago. Frey certigis ke ili estas sekuraj.
  
  La helikoptero prenis la pezon. Nenio okazis.
  
  Frey kriegis en sian telefonricevilon. La helikoptero faris alian provon, ĉi-foje ĝiaj motoroj muĝis kiel kolera dinosaŭro. La ĉenoj ekpeziĝis, kaj aŭdiĝis klara krako, la sono de rompiĝanta ŝtono.
  
  La ĉerko de Odino moviĝis.
  
  "Jen nia lasta ŝanco!" Dal kriis en la orelon de Drake. "Ni iras al la helikoptero! La pafilo de Milo!"
  
  Drake prizorgis la manuskripton. Ili povus esti detruinta la helikopteron kaj savi la Tombon. Sed Ben kaj Kennedy, kune kun Hayden kaj Parnevik, certe mortos.
  
  "Ne estas tempo!" Dal kriis. "Ĉu ĉi tio aŭ la Apokalipso!"
  
  La svedo saltis por la armilo de Milo. Drake fermis la okulojn dum agonio trapasis lian koron. Liaj okuloj trafis Ben kaj Kennedy, kaj la agonio de la decido tordis lin kiel maŝon de interne. Vi perdas per unu mano, vi perdas per la alia. Kaj tiam li decidis, ke li simple ne povas permesi al Dahl fari tion. Ĉu li povus oferi du amikojn por savi la mondon?
  
  Ne.
  
  Li saltis antaŭen kiel rano ĝuste kiam Dahl komencis traserĉi la vestaĵojn de Milo. La svedo retiriĝis pro surprizo dum Milo rektigis sian korpon, la usonano kliniĝis pro agonio sed lerta kaj lamis al la rando de la platformo. Al unu el la linioj de deveno.
  
  Drake haltis pro ŝoko. La motoroj de la helikoptero ankoraŭ hurlis, kaj malsankta krako plenigis la kavernon. En la venonta momento, la grandega sarkofago de Odino ŝanĝiĝis kaj liberiĝis de siaj muntadoj, balanciĝante minace al Drake kaj la rando de la platformo, tuno da balanciĝanta morto.
  
  "Nu!" La krio de Dahl eĥis tiu de Parnevik.
  
  Aŭdiĝis kriego, freneza kriego, kvazaŭ la ellastruo trovarmiĝis, sono kvazaŭ ĉiuj demonoj en Infero estus forbruligitaj vivaj. El la lastatempe malfermita truo sub la tombo de Odino eskapis fluo de sulfura aero.
  
  Frey kaj Alicia forkuris, preskaŭ brulante al morto dum ili grimpis supren laŭ la balanciĝanta ĉerko. Frey kriis, "Ne sekvu nin, Drake! Mi havas asekuron!" tiam mi ŝajnis havi ideon, sekurecan garantion. Li vokis al la kunuloj de Drake, "Nun! Sekvu la ĉerkon aŭ vi mortos!" Frey ĝojigis ilin, svingante sian mitraleton, kaj ili ne havis alian elekton ol ĉirkaŭiri la vaporkolonon.
  
  Dahl turnis sian hantita rigardon al Drake. "Ni devas ĉesigi ĉi tion," li diris peteme. "Por... por miaj infanoj."
  
  Drake havis nenion por diri krom kapjesi. Certe. Li sekvis la SGG-komandanton, singarde evitante la balanciĝantan Sarkofagon kiu flugis super ili, iliaj rikanantaj malamikoj sekure supre dum liaj kamaradoj sekvis lian trajektorion de la alia flanko.
  
  Kovrite per pafiloj kaj la kaprico de maniulo.
  
  Drake atingis la breĉon en la ŝtonplanko. La vaporo estis brulanta, tordiĝanta turo. Netuŝebla. Drake alproksimiĝis kiel eble plej antaŭ ol turni sin por rigardi siajn malamikojn antaŭeniri.
  
  Hayden restis sur la tero, ŝajnigante esti senkonscia. Nun ŝi eksidis kaj forigis la rimenojn, kiuj tenis la ŝildon de Odino al ŝia dorso. "Kion mi povas fari?"
  
  Drake donis al ŝi paseman rigardon. "Ĉu la CIA havas eventualajn planojn por fermi la Supervulkanon?"
  
  La bela 'sekretario' dum momento hezitis antaŭ skui la kapon. "Nur la evidenta. Enmetu la germanon en la vento-tubon." Ŝi faligis la Ŝildon kun krio de trankviliĝo. Ĉiuj tri rigardis kiel ĝi ruliĝis laŭ la rando kiel malmola monero.
  
  Ĉu ili malsukcesis?
  
  La premo eliranta el la pipo pliiĝis kiam la vulkano akiris forton. "Tuj kiam la ĉena reago komenciĝas," diris Dahl. "Ni ne povas fermi ĉi tion. Ni devas fari ĝin nun!"
  
  La rigardo de Drake kaptis la Ŝildon dum momento dum ĝi brue ruliĝis ĉirkaŭ sia rando. Lia rando.La vortoj eskapis al li, kvaza ili estus skribitaj en fajro.
  
  
  Ĉielo kaj Infero estas nur provizora nescio
  
  Estas la Senmorta Animo kiu klinas al Ĝuste aŭ Malĝuste.
  
  
  "Plano B," li diris. "Ĉu vi memoras la malbenon de Odino? Ne ŝajnis taŭga, ĉu? Estas nenie por meti ĝin, ĉu ne? Nu, eble tio estas la punkto."
  
  "La malbeno de Odino estas la maniero savi la mondon?" Dahl dubis.
  
  "Aŭ diable," diris Drake. "Dependas de kiu faras la decidon. Jen la respondo. La persono kiu metas la Ŝildon devas havi puran animon. Ĉi tio estas kaptilo de kaptiloj. Ni nenion plu scias, ĉar ni forigis la tombon. Se ni malsukcesos, la mondo pereos."
  
  "Kiel iris la malbeno?" Hayden, aspektante ne pli malbona ol post esti forte premita de malamikaj manoj, rigardis la ellastruon kvazaŭ ŝi povus manĝi ŝin viva.
  
  Drake malbenis dum li levis la Ŝildon kaj tenis ĝin antaŭ si. Dahl staris kaj rigardis lin dum li marŝis al la sibla aerfluejo. "En la momento, kiam vi tuŝos ĉi tiun vaporon per ĉi tiu Ŝildo, ĝi estos elŝirita tuj el viaj manoj."
  
  Tiam, kun sono kiel muĝado de aro da bestoj kaptitaj en brulanta arbaro, alia vaporo erupciis de malsupre, la trapika kriego de ĝia erupcio estis preskaŭ surda. La sulfura fetoro nun komencis densigi la aeron, igante ĝin toksa miasmo. La malforta bruado de la monto, kiu estis ilia konstanta kunulo dum tiom longe, nun estis pli kiel tondro. Drake sentis kvazaŭ la muroj mem tremus.
  
  "Fontaj novaĵoj, Dal. Plano B en ago. Por estonta referenco, tio signifas, ke mi ne scias, kion diable oni povas fari."
  
  "Vi ne havas estontecon," Dahl staris ĉe la alia flanko de la Ŝildo. "Aŭ mi."
  
  Ili kune marŝis al la ellastruo. La ardezo komencis gliti laŭ la roko apud ili. Kriego kaj muĝado similaj al kiuj Drake neniam aŭdis venis el la senfina profundo de la abismo.
  
  "Supervulkano venas!" Hayden kriegis. "Malŝaltu ĝin!"
  
  
  * * *
  
  
  Nevidite de Drake, Dahl, aŭ eĉ Abel Frey, la fama islanda monto nomata Eyjafjallajokul, kiu ankoraŭ kontentas elsendi mildajn grizajn jetojn kaj teruradi aertrafikon, subite eksplodis ĉe sia rando. Ĝi baldaŭ estus vidita en Sky News kaj en la BBC, kaj poste en You Tube, de miregigitaj milionoj - la fajraj langoj de mil drakoj ekbruligante fajroŝtormon sur la ĉielo. En la sama tempo, du aliaj islandaj vulkanoj eksplodis, iliaj pintoj forflugis kiel premigitaj ĉampanaj korkoj. Oni raportis, iom lange, ke Armagedono alvenis.
  
  Nur kelkaj elektitaj sciis kiom proksime ĝi vere estis.
  
  
  * * *
  
  
  Neviditaj kaj neniam konataj herooj batalis en la malluma profundo de la monto. Drake kaj Dahl atakis la vaporelirejon kun la Ŝildo, uzante rondan objekton por deturni la vaporon en la proksiman malplenon kiam ili poziciigis ĝin rekte super la truo forlasita per la malkonstruo de la tombo de Odino.
  
  "Rapidu!" Dahl luktis por konservi la Ŝildon modloko. Drake sentis siajn manojn tremi dum li venkis la praan forton de la monto. "Mi volas nur scii el kio diable estas farita ĉi tiu afero!"
  
  "Kiu zorgas!" Hayden provis reteni ilin ŝlosante iliajn krurojn kaj puŝante per sia tuta forto. "Nur enmetu la bastardon!"
  
  Dahl eksaltis, saltante la truon. Se la Ŝildo maltrafis, aŭ eĉ iomete moviĝus, ĝi tuj vaporiĝus, sed ilia celo estis ĝusta, kaj la ĉefa parto bonorde eniris la artefaritan breĉon sub la Tombo de Odino.
  
  Ellaborita kaptilo, elpensita antaŭ centoj kaj miloj da jarcentoj. Mi ĵuras al la dioj.
  
  Kaptilo de kaptiloj!
  
  "La plej granda antikva kaptilo kiun la moderna mondo iam konis." Dahl falis sur la genuojn. "Iu, kiu povus ĉesigi ĉi tion."
  
  Drake rigardis kiel la Ŝildo ŝajnis maldensiĝi dum ĝi absorbis la grandegan premon altiĝantan de malsupre. Ĝi platiĝis kaj formiĝis ĉirkaŭ la randoj de la fendeto, prenante obsidiana nuancon. Por ĉiam. Neniam estos forigita.
  
  "Dio benu vin".
  
  Ijob finita, li paŭzis momenton antaŭ ol turni sian atenton reen al Frey. Teruro plenigis lian koron pli ol li povis imagi, eĉ nun.
  
  La helikoptero leviĝis, streĉante por subteni la pezon de la ĉerko de Odino, kiu milde balanciĝis sub ĝi. Kaj Frey kaj Alicia sidis sur la kovrilo de la ĉerko, brakoj firme ĉirkaŭvolvitaj ĉirkaŭ la rimenoj kiuj fiksis ĝin al la helikoptero.
  
  Sed Ben, Kennedy kaj Profesoro Parnevik pendis de tri aliaj ŝnuroj pendantaj de sub la helikoptero, sendube tenitaj tie per armila forto dum Drake batalis por savi la planedon.
  
  Ili ŝvebis super la malpleno, balanciĝante dum la helikoptero grimpis, elprenita rekte el sub la nazo de Drake.
  
  "Nu!"
  
  Kaj, nekredeble, li kuris - soleca viro, kureganta kun energio naskita de kolero, perdo kaj amo - viro kiu ĵetis sin trans senfundan abismon en nigran spacon, postulante tion, kio estis prenita de li, kaj senespere kaptante unu el la svingiĝantaj kabloj. , kiam li falis.
  
  
  KVARDEK
  
  
  
  TOMBO DE LA DIO
  
  
  La mondo de Drake haltis dum li saltis en la mallumon - senfina malpleno supre, senfunda kavo malsupre - tri colojn da svingiĝanta ŝnuro, lia sola eskapo. Lia menso estis serena; li faris ĝin por siaj amikoj. Por neniu alia kialo ol savi ilin.
  
  Sindonema.
  
  Liaj fingroj trafis la ŝnuron kaj ne povis fermiĝi!
  
  Lia korpo, finfine elmontrita al gravito, komencis plonĝi. Je la lasta sekundo, lia svingiĝanta maldekstra brako fermiĝis sur ŝnuro kiu estis pli longa ol la aliaj kaj kunpremita pro refleksa malico.
  
  Lia falo ĉesis, li ĉirkaŭvolvis ambaŭ brakojn kaj fermis la okulojn por trankviligi sian rapide batantan koron. De ie supre aŭdiĝis raŭka aplaŭdo. Alicia elverŝas sian sarkasmon.
  
  "Ĉu tion celis Wells per "montru vian humoron"? Ĉiam scivolis, kion signifas tiu freneza fosilio!"#
  
  Drake rigardis supren, tre konsciante pri la abismo signanta malsupre, sentante kapturnon kiel neniam antaŭe. Sed liaj muskoloj ekbruliĝis per ĵus trovita forto kaj adrenalino, kaj multe de la malnova fajro estis reen en li nun, mortanta por eksplodi.
  
  Li grimpis la ŝnuron, brako super brako, genuoj kunpremante ĝin, rapide moviĝante. Frey svingis sian mitraleton kaj ridis dum li zorge celis, sed tiam Hayden vokis el la tombo de Odino. Drake vidis ŝin stari tie, celanta la pistolon de Wells kontraŭ Frey - la maljuna komandanto falis apud ŝi, sed, dank" al Dio, ankoraŭ spirante.
  
  Hayden duonpintis sian pafilon al Frey. "Li leviĝu!"
  
  La helikoptero ankoraŭ ŝvebis en la aero, ĝia piloto necerta pri liaj ordonoj. Frey hezitis, grumblante, infano disiĝas de sia plej ŝatata ludilo. "BONE. Hundin! Hundino! Mi devintus demeti vin de tiu malbenita aviadilo!"
  
  Drake ridetis kiam li aŭdis la respondon de Hayden. "Jes, mi ofte komprenas tion."
  
  Kennedy, Ben kaj Parnevik gapis larĝe okulojn al kio okazis, apenaŭ kuraĝante spiri.
  
  "Iru kaj prenu ĝin!" Frey tiam kriis al Alicia. "De mano al mano. Prenu ĝin kaj ni iru. Ĉi tiu hundino ne pafos vin. Ŝi estas registara problemo. "
  
  Drake glutis kiam Alicia saltis de la sarkofago kaj kaptis la paralelan ŝnuron de Drake, sed eĉ tiel, li prenis la tempon rigardi Ben, taksante kiel la knabo reagis al la revelacio de la statuso de Hayden.
  
  Ben, pri tio, rigardis ŝin kun pli da tenero.
  
  Alicia glitis laŭ la ŝnuro kiel simio kaj baldaŭ atingis Drake. Ŝi rigardis lin, perfekta vizaĝo plena de malico.
  
  "Mi povas svingi ambaŭdirekten." Ŝi saltis en la aeron, piedojn unue, en gracia arko tra la mallumo, dum momento tute suspendita en la aero. Ŝiaj gamboj tiam ŝlosis firme en la sternumon de Drake kaj ŝi ektiris sian korpon antaŭen, nelonge kroĉante sian propran ŝnuron antaŭ svingi ĝin al la sekva.
  
  "Faka paviano," Drake murmuris, lia brusto brulis, lia teno malstreĉiĝis.
  
  Alicia uzis sian impeton por svingi ĉirkaŭ la ŝnuro, disvastigante siajn gambojn je la brustnivelo, kaj frapis lian stomakon. Drake sukcesis balanciĝi dekstren por mildigi la baton, sed li ankoraŭ sentis kontuzitajn ripojn.
  
  Li grumblis al ŝi, dividis la doloron kaj leviĝis pli alte. En ŝiaj okuloj aperis brilo, kune kun nova respekto.
  
  "Fine," ŝi spiris. "Vi revenis. Nun ni vidos, kiu estas la plej bona."
  
  Ŝi movis supren la ŝnuron, konfido radianta de ŝia ĉiu movo. Per unu salto, ŝi ĉirkaŭiris la propran ŝnuron de Drake kaj uzis sian impeton denove por rebati, celante siajn piedojn ĉi-foje al lia kapo.
  
  Sed Drake revenis kaj li estis preta. Kun supera lerteco li ellasis sian ŝnuron, subpremis grandan vertiĝon kaj kaptis ŝin je du futoj profundo. Alicia flosis sendanĝere super li, konfuzita de lia movo, ankoraŭ svingante la brakojn.
  
  Drake saltis la ŝnuron po unu piedo. Kiam lia kontraŭulo ekkomprenis kion li faris, li estis super ŝi. Li forte paŝis sur ŝian kapon.
  
  Mi vidis ŝiajn fingrojn ellasi la ŝnuron. Ŝi falis, sed nur kelkajn colojn. La malmola nukso en ŝi funkciis, kaj ŝi reakiris sian tenon.
  
  Frey muĝis de supre. "Nenio bona! Mortu, vi angla nekredanto!"
  
  Tiam, en malpli ol palpebrumo, la germano eltiris tranĉilon kaj tranĉis la ŝnuron de Drake!
  
  
  * * *
  
  
  Drake vidis ĉion malrapide. La brilo de la klingo, la malvirta brilo de la tranĉa surfaco. La subita malimplikado de lia savŝnuro, la maniero kiel ĝi komencis ŝveli kaj tordiĝi super li.
  
  Tuja senpezeco de lia korpo. Frosta momento de hororo kaj nekredemo. La scio, ke ĉio, kion li iam sentis, kaj ĉio, kion li povus fari en la estonteco, ĵus estis detruita.
  
  Kaj poste falante... vidante sian nemezon, Alicia, suprenirante sian pugnon por reveni al la pinto de la sarkofago... vidante la buŝon de Ben tordi en kriego... La vizaĝo de Kennedy iĝas masko de morto... kaj tra lia ekstercentra vizio... distanco.. . kio la. ?
  
  Thorsten Dahl, la freneza svedo, kurante, ne, kurante trans la platformon, ligita al sia korpo, laŭvorte ĵetante sin en la nigran truon same kiel Drake mem faris kelkajn minutojn pli frue.
  
  Jungilaro malimplikiĝanta malantaŭ li, fiksita ĉirkaŭ kolono en la niĉo de Odino, forte tenita de Hayden kaj Wells, kiuj strekis sin por maksimuma peno.
  
  La freneza salto de Dahl... alportante lin sufiĉe proksime por kapti la brakojn de Drake kaj teni lin forte.
  
  La espero de Drake forvelkis kiam li kaj Dahl falis kune, la sekureclinio streĉita ... tiam subita, dolora tiro kiam Hayden kaj Wells akceptis la streĉitecon.
  
  Tiam espero. Malrapidaj, doloraj provoj de savo. Drake rigardis en la okulojn de Dahl senvorte, sen unco da emocio dum ili estis trenitaj colo post colo al sekureco.
  
  La helikopterpiloto certe ricevis la ordon ĉar li komencis grimpi ĝis li estis preta pafi trian raketon, ĉi-foje de la monto, dizajnita por larĝigi la interspacon sufiĉe por trapasi la sarkofagon sen risko difekti ĝin.
  
  Post tri minutoj la ĉerko de Odino malaperis. La bruego de helikopterklingoj estas malproksima memoro. Samaj kiel nun, estis Ben, Kennedy kaj Parnevik.
  
  Fine, Dahl kaj Drake estis trenitaj super la ŝtonaj randoj de la abismo. Drake volis ĉasi, sed lia korpo ne reagis. Estis ĉio, kion li povis fari por kuŝi tie, lasante la traŭmaton trempi en li, redirektante la doloron al izolita parto de lia cerbo.
  
  Kaj dum li kuŝis tie, la sono de la helikoptero revenis. Nur ĉi-foje ĝi estis la helikoptero de Dahl. Kaj ĝi estis ambaŭ iliaj rimedoj de savo kaj persekuto.
  
  Drake povis nur rigardi en la turmentitajn okulojn de Thorsten Dahl. "Vi estas Dio, amiko," kaj la signifo de la loko en kiu ili estis ne eskapis de li. "Vera Dio".
  
  
  KVARDEK UNU
  
  
  
  GERMANIO
  
  
  Ĉiufoje kiam Kennedy Moore eĉ turnis sian azenon en la malmola seĝo, la akraj okuloj de Alicia Miles kaptis ĝin. La angla hundino estis Uber-militisto kun la sesa atendado de policisto.
  
  Dum la trihora flugo de Islando al Germanujo ili haltis nur unufoje. En la komenco, nur dek minutojn post kiam ili forlasis la vulkanon, ili levis la ĉerkon sur vinĉo kaj sekurigis ĝin kaj surŝipigis ĉiujn.
  
  Abel Frey tuj iris al la malantaŭa kupeo. Ŝi ne vidis lin de tiam. Verŝajne oleante la radojn de ŝtelo kaj industrio. Alicia praktike ĵetis Kennedy, Ben, kaj Parnewick en iliajn sidlokojn, tiam sidiĝis apud sia koramiko, kiu estis vundita fare de Milo. La fortika usonano ŝajnis kroĉi ĉiun parton de sia korpo, sed plejparte per la pilkoj, fakto kiun Alicia ŝajnis trovi alterne amuza kaj maltrankviliga.
  
  Tri aliaj gardistoj estis en la helikoptero, singarde rigardante de la kaptitoj al la stranga komunikado, kiu ekzistis inter Alicia kaj Milo-alterne malĝojaj, poste signifoplenaj, poste plenaj de kolero.
  
  Kennedy havis neniun ideon kie ili estis kiam la helikoptero komencis malsupreniri. Dum la lasta horo, ŝiaj pensoj vagis, de Drake kaj iliaj aventuroj en Parizo, Svedio, kaj la vulkano, al ŝia iama vivo en la NYPD, kaj de tie, neeviteble, al Thomas Caleb.
  
  Caleb estas seria murdisto kiun ŝi liberigis mortigi denove. Memoroj pri liaj viktimoj atakis ŝin. La krimloko, kiun ŝi trapasis kelkajn tagojn pli frue-lia krimloko-estis tiel freŝa en ŝia menso kiel ĵus verŝita sango. Ŝi komprenis, ke ŝi ne vidis eĉ unu novaĵraporton de tiam.
  
  Eble ili ricevis lin.
  
  En viaj sonĝoj....
  
  Ne. En miaj sonĝoj ili neniam kaptas lin, neniam alproksimiĝas al li. Li mortigas kaj torturas min kaj mia kulpo hantas min kiel diabla demono ĝis mi rezignas ĉion.
  
  La helikoptero malsupreniris rapide, tirante ŝin el la vizio, kiun ŝi ne povis alfronti. La persona kupeo ĉe la malantaŭo de la helikoptero malfermiĝis kaj Abel Frey elpaŝis, donante ordonojn.
  
  "Alicia, Milo, vi estos kun mi. Venigu la kaptitojn. Gardistoj, vi eskortos la ĉerkon al mia ekzamenĉambro. La gardisto tie havas instrukciojn por kontakti min tuj kiam ĉio estas preta por spektado. Kaj mi volas, ke ĝi estu rapida, gardantoj, do ne prokrastu. Odino eble atendis Frey dum miloj da jaroj, sed Frey ne atendas Odinon."
  
  "La tuta mondo scias, kion vi faris, Frey, vi estas freneza," diris Kennedy. "Modelisto, diablo. Kiom longe vi pensas, ke vi restos ekster la malliberejo?"
  
  "Usona memgraveco," Frey klakis. "Kaj la idioteco kredigas vin, ke vi povas paroli laŭte, hmm? La supera menso ĉiam triumfas. Ĉu vi vere pensas, ke viaj amikoj eliris? Ni metis tie kaptilojn, stulta hundino. Ili ne preterpasos Pozidonon."
  
  Kennedy malfermis ŝian buŝon por protesti, sed vidis Ben skui sian kapon nelonge kaj fermi ŝian buŝon abrupte. Lasi. Unue pluvivu, batalu poste.i mense citis Vann Bontu: "Mi preferus havi malsuperecan komplekson kaj esti agrable surprizita ol havi superecon kaj esti malĝentile vekita.
  
  Frey havis neniun manieron scii ke ilia helikoptero restis kaŝita en pli alta altitudo. Kaj fiero konvinkis lin, ke lia intelekto estas pli alta ol ili.
  
  Lasu lin pensi tiel. La surprizo estus eĉ pli dolĉa.
  
  
  * * *
  
  
  La helikoptero alteriĝis kun skuo. Frey paŝis antaŭen kaj desaltis la unua, kriante ordonojn al la homoj sur la tero. Alicia ekstaris kaj faris geston per la montrofingro. "Unue vi tri. Kapoj malsupren. Daŭre moviĝu ĝis mi diros alie."
  
  Kennedy saltis de la helikoptero malantaŭ Ben, elĉerpiĝo doloranta en ĉiu muskolo. Dum ŝi ĉirkaŭrigardis, la mirinda vidaĵo igis ŝin forgesi sian lacecon por momento, fakte, ŝi forprenis la spiron.
  
  Unu rigardo kaj ŝi sciis, ke ĝi estas la kastelo de Frey en Germanujo; dezajnista kaverno de senleĝeco kie la amuzo neniam ĉesas. Ilia alteriĝareo alfrontis la ĉefenirejon, duoblajn kverkpordojn inkrustitajn per orbredvirĉevaloj laŭflankitaj per italaj marmorkolonoj kiuj kondukis en grandan vestiblon. Antaŭ la okuloj de Kennedy supreniris du multekostaj aŭtoj, Lamborghini kaj Maserati, el kiuj elruliĝis kvar entuziasmaj knaboj dudekjaraj kaj ŝanceliĝis supren laŭ la ŝtupoj al la Kastelo. Malantaŭ la pordo venis pezaj ritmoj de danca muziko.
  
  Super la pordoj estis ŝtonvestita fasado pintita per vico de triangulaj gvatturetoj kaj du pli altaj turoj ĉe ambaŭ finoj, donante al la vasta strukturo Neo-Gothic Revival aspekton. Imprese, pensis Kennedy, kaj iom superforta. Ŝi imagis, ke esti invitita al festo ĉe ĉi tiu loko estus la revo de estonta modelo.
  
  Kaj tiel Abel Frey profitis el iliaj revoj.
  
  Ŝi estis puŝita al la pordoj, Alicia atente observis ilin dum ili ĉirkaŭiris la ronronantajn superaŭtojn kaj grimpis la marmorajn ŝtupojn. Tra la pordoj kaj en la eĥan vestiblon. Maldekstre, malfermita, ledkovrita pordego kondukis en noktoklubon plenan de optimisma muziko, buntaj lumoj, kaj budoj kiuj svingiĝis super la homamaso, kie ĉiuj povis pruvi kiom bone ili povas danci. Kennedy tuj haltis kaj kriis.
  
  "Helpu!" Ŝi ploris dum ŝi rekte rigardis la vizitantojn. "Helpu nin!"
  
  Pluraj homoj profitis la momenton por mallevi la duonplenajn glasojn kaj fiksrigardi min. Post sekundo ili komencis ridi. La klasika sveda blondulino levis sian botelon salute, kiam la malhelhaŭta itala viro komencis rigardi ŝin. La ceteraj reiris al sia disko-infero.
  
  Kennedy ĝemis dum Alicia kaptis ŝian hararon kaj trenis ŝin trans la marmora planko. Ben kriegis proteste, sed la vangofrapo preskaŭ renversis lin. Estis eĉ pli da ridado inter la festo-gastoj, akompanate de kelkaj obscenaj komentoj. Alicia ĵetis Kennedy kontraŭ grandan ŝtuparon, forte batante ŝin en la ripojn.
  
  "Stulta ino," ŝi siblis. "Ĉu vi ne vidas, ke ili enamiĝas al sia mastro? Ili neniam pensos malbone pri li. Nun... iru."
  
  Ŝi montris supren per malgranda pistolo, kiu aperis en ŝia mano. Kennedy volis rebati, sed juĝante laŭ kio ĵus okazis, ŝi decidis nur trakti ĝin. Oni kondukis ilin supren laŭ la ŝtuparo kaj maldekstren, en la alian alon de la Kastelo. Tuj kiam ili forlasis la ŝtuparon kaj eniris la longan, nemeblitan koridoron - la ponton inter la flugiloj - la danca muziko ĉesis kaj ili estis eble la solaj homoj vivantaj en tiu momento en la tempo.
  
  Ili iris laŭ la koridoro kaj en kio iam eble estis vasta balsalono. Sed nun la areo estis dividita en duondekduon da apartaj ĉambroj - ĉambroj kun stangoj ekstere anstataŭ muroj.
  
  Ĉeloj.
  
  Kennedy, kune kun Ben kaj Parnevik, estis puŝitaj en proksiman ĉelon. Laŭta sonodo signalis la fermon de la pordo. Alicia svingis la manon. "Vi estas observata. Ĝuu."
  
  En la surdiga silento kiu sekvis, Kennedy trakuris la fingrojn tra ŝiaj longaj nigraj haroj, glatigis sian pantalonkostumon kiel eble plej bone kaj profunde enspiris.
  
  "Nu..." ŝi ekparolis.
  
  "Hej hundinoj!" Abel Frey aperis antaŭ ilia fotilo, ridetante kiel dio de infera fajro. "Bonvenon al mia festokastelo. Mi iel dubas, ke vi ĝuos ĝin same kiel miaj, uh, pli riĉaj gastoj."
  
  Li forpuŝis la proponon antaŭ ol ili respondis. "Ne gravas. Vi ne devas paroli. Viaj vortoj malmulte interesas min. Do," li ŝajnigis pensi, "kiun ni havas... nu, jes, kompreneble, ĝi estas Ben Blake. Mi certas, ke vi ege ĝuos ĝin."
  
  Ben kuris al la krado kaj tiris ĝin kiel eble plej forte. "Kie estas mia fratino, vi bastardo?"
  
  "Hm? Vi volas diri impertinentan blondulon kun..." li sovaĝe piedbatis sian kruron. "Ĉu enkonduki drakon batalstilon? Ĉu vi volas detalojn? Bone, ĉar ĝi estas vi, Ben. La unuan nokton mi sendis tien mian vaganton por preni ŝiajn ŝuojn, vi scias, por iom mildigi ŝin. Ŝi etikedis lin, vundis kelkajn ripojn, sed li ricevis tion, kion mi volis."
  
  Frey kaptis la momenton por kapti teleregilon el la poŝo de la stranga silka robo, kiun li portis. Li ŝanĝis ĝin al portebla televidilo, kiun Kennedy eĉ ne rimarkis. En la aero aperis foto - SKY News - babilas pri la kreskanta publika ŝuldo de Britio.
  
  "Duan nokton?" Frey paŭzis. "Ŝia frato vere volas scii?"
  
  Ben kriegis, guturala sono ŝiris profunde el lia stomako. "Ŝi fartas bone? Ŝi fartas bone?"
  
  Frey denove klakis la teleregilon. La ekrano ŝanĝiĝis al alia, pli grajneca bildo. Kennedy rimarkis, ke ŝi rigardas etan ĉambron kun knabino ligita al lito.
  
  "Kion vi pensas?" Frey kuraĝigis. "Almenaŭ ŝi vivas. Nuntempe."
  
  "Karin!" Ben kuris al la televidilo sed poste haltis, subite venkita. Plorsingultoj skuis lian tutan korpon.
  
  Frey ridis. "Kion alian vi volas?" Li denove ŝajnigis pripensemon, kaj poste ŝanĝis la kanalon denove, ĉi-foje al CNN. Tuj en la novaĵoj aperis mesaĝo pri seria murdisto el Novjorko - Thomas Caleb.
  
  "Skribu ĝin por vi pli frue," diris la frenezulo Kennedy ĝoje. "Pensis ke vi eble volas rigardi."
  
  Ŝi nevole aŭskultis. Aŭdis la teruran novaĵon, ke Caleb daŭre vagadis sur la stratoj de Novjorko, liberigita, fantomo.
  
  "Mi kredas ke vi liberigis lin," Frey diris akre al la dorso de Kennedy. "Bonega laboro. La predanto revenis kie ĝi apartenas, ne plu besto en la urba zookaĝo."
  
  La raporto rulumis tra arkiva filmaĵo de la kazo - norma filmaĵo - ŝia vizaĝo, la vizaĝo de la malpura policano, la vizaĝoj de la viktimoj. Ĉiam la vizaĝoj de la viktimoj.
  
  La samaj, kiuj persekutis ŝin en koŝmaroj ĉiutage.
  
  "Mi vetas, ke vi scias ĉiujn iliajn nomojn, ĉu?" Frey ridis. "Adresoj de iliaj familioj. Maniero... ili mortis."
  
  "Silentu!" Kennedy metis la kapon en la manojn. Ĉesu tion! Bonvolu!
  
  "Kaj vi," ŝi aŭdis Frey flustri. "Profesoro Parnevik," li kraĉis la vortojn kvazaŭ ili estus putra viando en lia buŝo. "Vi devus esti resti laboranta por mi."
  
  Estis pafo. Kennedy kriegis pro ŝoko. En la sekva sekundo, ŝi aŭdis la korpon disfali, kaj, turninte sin, vidis, ke la maljunulo falis teren, truo malfermiĝis en lia brusto, sango elfluis kaj plaŭdis sur la murojn de la ĉelo.
  
  Ŝia makzelo falis, nekredemo fermis ŝian cerbon. Ŝi povis nur rigardi kiel Frey turnis sin al ŝi denove.
  
  "Kaj vi, Kennedy Moore. Via tempo venas. Baldaŭ ni esploros la profundojn, al kiuj vi povas malsupreniri."
  
  Turninte sur la kalkanojn kaj ridetante, li foriris.
  
  
  KVARDEK DU
  
  
  
  LA VEREIN, GERMANIO
  
  
  Abel Frey ridis al si mem dum li iris al sia sekureca fako. Kelkajn inventemajn momentojn, kaj li piedpremis ĉi tiujn idiotojn en la teron. Ili ambaŭ estas rompitaj. Kaj finfine mortigis tiun maljunan idioton Parnevik Ŝtonon al morto.
  
  Mirinda. Nun al eĉ pli ĝuaj agadoj.
  
  Li malfermis la pordon al sia privata loĝejo kaj trovis Milon kaj Alicia sternitajn sur sia kanapo, same kiel li lasis ilin. La granda usonano ankoraŭ suferis vundon, grimacante kun ĉiu movo, danke al tiu svedo, Torsten Dahl.
  
  "Ĉu novaĵo de apuda?" Frey tuj demandis. "Hudson vokis?"
  
  Najbara estis videogvatadkontrolcentro nuntempe sub gvatado de unu el la plej radikalaj subtenantoj de Frey, Tim Hudson. Konata en la kastelo kiel "la viro kun memoro" pro sia vasta scio pri komputiloj, Hudson estis unu el la unuaj studentoj de Frey, viro volanta iri al ajna longeco por sia fanatika estro. Plejparte ili kontrolis la progreson de la instalo de la tombo de Odino, kun Hudson ĉe la stirilo, ĵurante kaj ŝvitante kaj nervoze englutante Yeagers kvazaŭ ĝi estus lakto. Frey estis malpacienca vidi la Tombon starigita en ĝia ĝusta loko, kaj li faris plenajn preparojn por sia unua rimarkinda vizito. Liaj kaptitoj, la estejo de Karin, kaj la ĉeloj de liaj novaj kaptitoj ankaŭ estis inspektitaj.
  
  Kaj festo, kompreneble. Hudson starigis sistemon kiu metis ĉiun colon de la klubo sub iun kontrolon, ĉu ĝi infraruĝa aŭ norma tonalto, kaj ĉiu ago de la elitaj gastoj de Frey estis registrita kaj kontrolita por lia pezo en la levilforto.
  
  Li ekkomprenis, ke potenco ja ne estas scio. Forto estis solida pruvo. Restriktita foto. Alta difino video. La kapto eble estis kontraŭleĝa, sed tio ne doloris se la viktimo estis sufiĉe timigita.
  
  Abel Frey povis aranĝi "renkonstan nokton" kun stelulo aŭ rokido en ajna momento, kiu konvenas al li. Li povis aĉeti pentraĵon aŭ skulptaĵon, akiri frontvicojn ĉe la plej populara spektaklo en la plej ŝika urbo, atingi la neatingebla kiam ajn li volis.
  
  "Ĝis nun, nenio. Hudson certe denove svenis sur la kanapo," Alicia diris, malantaŭen kun la kapo en la manoj kaj la kruroj pendantaj super la rando de lia kanapo. Kiam Frey rigardis ŝin, ŝi iomete disigis siajn genuojn.
  
  Certe. Nature, Frey suspiris al si. Li rigardis kiel Milo ĝemis kaj tenis siajn ripojn. Li sentis, ke la elektra ŝoko plirapidigas lian korbaton dum la penso pri sekso miksiĝis kun danĝero. Li levis brovon al la direkto de Alicia, donante al ŝi la universalan "monan" signon.
  
  Alicia metis la piedojn malsupren. "Pensante pri tio, Milo, kial vi ne iru denove kontroli. Kaj ricevi plenan raporton de tiu idioto Hudson, hmm? Estro," ŝi kapjesis al la arĝenta plado da manĝetoj. "Ĉu io eksterordinara?"
  
  Frey studis la teleron dum Milo, senkonscia pri tio, kio okazis kiel politikisto al lia stulteco, sendis mokrigardon direkte al sia amatino, poste ĝemis kaj lamis el la ĉambro.
  
  Frey diris, "La biskoto aspektas bongusta."
  
  Tuj kiam la pordo klakis al loko, Alicia donis al Frey teleron da biskvitoj kaj grimpis sur lian tablon. Kvarpiede ŝi turnis la kapon al li.
  
  "Ĉu vi volas iom da bongusta angla azeno kun ĉi tiu biskvito?"
  
  Frey premis sekretan butonon sub sia skribotablo. Tuj, la falsa pentraĵo estis flankenpuŝita, rivelante vicon da videekranoj. Li diris, "Ses", kaj unu el la ekranoj ekviviĝis.
  
  Li gustumis la kuketojn dum li rigardis, distrite karesante la rondan postaĵon de Alicia.
  
  "Mia batalareno," li spiris. "Ĝi estas jam preta. Jes?"
  
  Alicia tordiĝis deloge. "Jes".
  
  Frey komencis karesi la indentaĵon inter ŝiaj gamboj. "Do mi havas ĉirkaŭ dek minutojn. Vi devos kontentiĝi kun unu rapida nuntempe."
  
  "Rakonto de mia vivo".
  
  Frey turnis sian atenton al ŝi, ĉiam atentante pri Milo nur dudek futojn malproksime malantaŭ la neŝlosita pordo, sed eĉ kun tio, kaj la malĉasta ĉeesto de Alicia Miles, li ankoraŭ ne povis depreni la okulojn de la luksa ĉelo de unu el liaj ĵuse. akiris kaptitojn. .
  
  Seria murdisto - Thomas Caleb.
  
  La fina konfrontiĝo estis neevitebla.
  
  
  
  Parto 3
  Batalkampo...
  
  
  KVARDEK TRI
  
  
  
  LA VEREIN, GERMANIO
  
  
  Kennedy kuris al la trinkejoj kiam Abel Frey kaj liaj gardistoj aperis ekster sia ĉelo. Ŝi kriis al ili, ke ili forigu la korpon de la profesoro aŭ liberigu ilin, poste eksentis maltrankvilon kiam ili faris ĝuste tion.
  
  Ŝi haltis ĉe la enirejo de la ĉelo, ne certa kion fari. Unu el la gardistoj montris per sia pistolo. Ili piediris pli profunden en la prizonkomplekson, preter pluraj pliaj ĉeloj, ĉiuj neokupitaj. Sed la amplekso de ĉio malvarmigis ŝin ĝis la osto. Ŝi scivolis pri kia deprava maljusteco tiu ulo kapablas.
  
  Estis tiam ke ŝi ekkomprenis ke li povus esti pli malbona ol Kaleb. Pli malbona ol ĉiuj. Ŝi esperis ke Drake, Dal, kaj la plifortikiga armeo estis survoje, sed ŝi devis alfronti tiun dilemon kaj venki ĝin, kredante ke ili estis sur sia propra. Kiel ŝi povis esperi protekti Ben kiel Drake faris? La junulo marŝis apud ŝi. Li ne multe parolis de kiam Parnevik mortis. Fakte, pensis Kennedy, la knabo diris nur kelkajn vortojn de kiam ili estis kaptitaj en la Tombo.
  
  Ĉu li vidis, ke lia ŝanco savi Karin forglitas? Ŝi sciis, ke lia ĉelo estas ankoraŭ sekura en lia poŝo, ekvibri, kaj ankaŭ ke li ricevis duondekduon da vokoj de siaj gepatroj, kiujn li ne respondis.
  
  "Ni estas en la ĝusta loko," Kennedy flustris el la buŝangulo. "Konservu vian menson por vi mem."
  
  "Silentu, usonano!" Frey kraĉis la lastan vorton kvazaŭ ĝi estus malbeno. Por li, kiel ŝajnis al ŝi, plej verŝajne estis. "Vi devus zorgi pri via propra sorto."
  
  Kennedy ekrigardis malantaŭen. "Kion tio supozeble signifas? Ĉu vi igos min porti unu el viaj roboj, kiujn vi faris?" Ŝi imitis tranĉadon kaj kudradon.
  
  La germano levis brovon. "Bela. Ni vidu kiom longe vi restos batalema."
  
  Preter la ĉelkomplekso, ili eniris alian, multe pli malhelan parton de la domo. Nun ili iris laŭ akra angulo malsupren, la ĉambroj kaj koridoroj ĉirkaŭ ŝi en stato de kadukiĝo. Kvankam, konante Frey, ĉio estis ruĝharingo por konfuzi la sanghundojn.
  
  Ili iris laŭ la lasta koridoro, kiu kondukis al arka ligna pordo kun grandaj metalaj ĉarniroj. Unu el la gardistoj markis okciferan numeron sur la sendrata numera klavaro, kaj la pezaj pordoj komencis krake malfermi.
  
  Tuj, ŝi vidis la brust-altajn metalajn balustradojn, kiuj ĉirkaŭis la novan ĉambron. Ĉirkaŭ tridek aŭ kvardek homoj staris ĉirkaŭ li kun trinkaĵoj en la manoj, ridante. Playboys kaj drogestroj, altklasaj viraj kaj inaj prostituitinoj, reĝecaj kaj prezidantoj de Fortuno 500. Vidvinoj kun grandegaj heredaĵoj, naftoriĉaj ŝejkoj kaj filinoj de milionuloj.
  
  Ĉiuj staris ĉirkaŭ la bariero, trinkante Bollinger kaj Romani Conti, mordante bongustaĵojn kaj radiante sian kulturon kaj klason.
  
  Kiam Kennedy eniris, ili ĉiuj haltis kaj rigardis ŝin dum momento. Ŝia frima penso estis aprezi ŝin.Flustroj kuris laŭ la polvaj muroj kaj pikis ŝiajn orelojn.
  
  Tio estas ŝi? Polica oficiro?
  
  Li detruos ŝin post, ho, maksimume, kvar minutoj.
  
  Mi prenos ĝin. Mi levas vin pliajn dek, Pierre. Kion vi diros?
  
  Sep. Mi vetas, ke ŝi estas pli forta ol ŝi aspektas. Kaj, nu, ŝi iom koleros, ĉu ne?
  
  Pri kio diable ili parolis?
  
  Kennedy sentis krudan piedbaton al ŝiaj postaĵoj kaj stumblis en la ĉambron. La asembleo ridis. Frey rapide kuris post ŝi.
  
  "Homoj!" Li ridis. "Miaj amikoj! Ĉi tio estas mirinda propono, ĉu vi ne pensas? Kaj ŝi donos al ni unu bonegan nokton!"
  
  Kennedy ĉirkaŭrigardis, nevole timigita. Pri kio diable ili parolis? Restu pika, ŝi rememoris la plej ŝatatan diron de Kapitano Lipkind. Daŭrigu vian ludon. Ŝi provis koncentriĝi, sed la ŝoko kaj superreala ĉirkaŭaĵo minacis frenezigi ŝin.
  
  "Mi ne koncertos antaŭ vi," ŝi murmuris ĉe la dorso de Frey. "Iel ajn vi atendas."
  
  Frey turnis sin al ŝi, kaj lia komprenema rideto estis surpriza. "Ĉu ne? Por io valora?Mi pensas, ke vi trotaksas vin kaj vian specon. Sed estas normale. Vi eble pensas alie, sed mi pensas, ke vi faros, kara Kennedy. Mi vere pensas, ke vi povas. Venu." Li mansignis ŝin al li.
  
  Kennedy paŝis al la ringa balustrado. Ĉirkaŭ dek du futojn sub ĝi estis cirkla truo, malegale fosita en la teron, ĝia planko kovrita per ŝtonoj kaj ĝiaj muroj kovritaj per malpuraĵo kaj ŝtono.
  
  Malnovmoda gladiatora areno. Batali fosaĵon.
  
  Apud ŝi, metalaj ŝtupetaroj estis trenitaj kaj levitaj laŭ la balustrado en la kavon. Frey indikis ke ŝi devus iri malsupren.
  
  "Neniel," flustris Kennedy. Tri pafiloj estis direktitaj al ŝi kaj Ben.
  
  Frey levis la ŝultrojn. "Mi bezonas vin, sed mi serioze ne bezonas knabon. Ni povus komenci per kuglo en la genuo, poste en la kubuto. Laboru kaj vidu kiom longe necesas al vi plenumi mian peton." Lia infera rideto konvinkis ŝin, ke li volonte subtenis siajn vortojn.
  
  Ŝi kunpremis la dentojn, prenis sekundon glatigante sian pantalonkostumon. La riĉa homamaso rigardis ŝin kun intereso, kiel besto en kaĝo. La glasoj estis malplenaj kaj la apetitigaĵoj manĝitaj. Kelneroj kaj kelneroj flirtis inter ili, nevideblaj por ili, plenigante kaj refreŝigante.
  
  "Kio estas truo?" ŝi interŝanĝis por tempo, vidante neniun elirejon de ĝi kaj provante doni al Drake ĉiun altvaloran kroman sekundon.
  
  "Ĉi tio estas mia batalareno," Frey diris afable. "Vi vivas en glora memoro aŭ mortas en malhonoro. La elekto, mia kara Kennedy, estas en viaj manoj. "
  
  Restu pika.
  
  Unu el la gardistoj puŝpelis ŝin per la muzelo de sia pistolo. Iel ŝi sukcesis meti pozitivan rigardon al Ben kaj etendis manon al la ŝtuparo.
  
  "Atendu," la okuloj de Frey ekbrilis kolere. "Demetu ŝiajn ŝuojn. Ĝi nutros lian sangvolupton iom pli."
  
  Kennedy staris tie, humiligita kaj furioza kaj iom konfuzita, kiam unu el la gardistoj genuiĝis antaŭ ŝi kaj demetis ŝiajn ŝuojn. Ŝi grimpis la ŝtuparon, sentante sin nereala kaj malproksima, kvazaŭ tiu ĉi stranga renkontiĝo estus kun alia Kennedy en fora angulo de la mondo. Ŝi scivolis, kiu vere estas tiu, al kiu ĉiuj daŭre referencas.
  
  Ĝi ne sonis bone. Ŝajnis, ke ŝi devos batali por sia vivo.
  
  Dum ŝi malsupreniris la ŝtuparon, fajfilo venis de la homamaso, kaj potenca ondo de sangavido plenigis la aeron.
  
  Ili kriegis ĉiajn obscenaĵojn. Vetoj estis faritaj, kelkaj ke ŝi mortos en malpli ol minuto, aliaj ke ŝi perdos sian rimenon en malpli ol tridek sekundoj. Unu aŭ du eĉ proponis subteni ŝin. Sed pli riskis, ke li profanos ŝian mortan korpon post pulverigado de ŝi.
  
  La plej riĉa el la riĉuloj, la plej potenca ŝaŭmo sur la tero. Se tio estis kio donis al vi riĉecon kaj potencon, tiam la mondo estis vere detruita.
  
  Tro rapide ŝiaj nudaj piedoj tuŝis la malmolan teron. Ŝi deĉevaliĝis, sentante sin malvarma kaj senprotekta, kaj ĉirkaŭrigardis. Kontraŭ ŝi, truo estis tranĉita en la muron. Nuntempe, ĝi estis fermita per aro da dikaj bastonoj.
  
  La figuro kaptita sur la alia flanko de tiuj stangoj subite saltis antaŭen, trafante ilin kun sangkazega kriego de kolerego. Li tiel forte skuis ilin, ke ili resaltis, lia vizaĝo malmulte pli ol distordita grumblo.
  
  Sed malgraŭ tio, kaj malgraŭ ŝia stranga ĉirkaŭaĵo, Kennedy rekonis lin pli rapide ol necesas por memori lian nomon.
  
  Thomas Caleb, seria murdisto. Ĉi tie en Germanio kun ŝi. Du mortigaj malamikoj eniris la batalarenon.
  
  La plano de Abel Frey, elkovita reen en Novjorko, estas praktikita.
  
  La koro de Kennedy saltis, kaj pura malamo ekpafis de liaj piedfingroj al lia cerbo kaj reen.
  
  "Vi bastardo!" Ŝi ploris, bolanta pro kolero. "Vi estas absoluta bastardo!"
  
  Tiam la stangoj leviĝis kaj Kaleb saltis al ŝi.
  
  
  * * *
  
  
  Drake eliris el la helikoptero antaŭ ol ĝi trafis la teron, ankoraŭ paŝon malantaŭ Thorsten Dahl, kaj kuris al la okupata hotelo, kiu estis transprenita de kombinita koalicio de internaciaj fortoj. La armeo certe estas miksita, sed rezoluta kaj batalpreta.
  
  Ili estis 1.2 mejlojn norde de La Veraine.
  
  Armeaj kaj civilaj veturiloj estis elmontritaj ekstere, motoroj ronronantaj prete.
  
  La vestiblo estis plenplena de agado: komandoj kaj specialaj fortoj, spionaj agentoj kaj soldatoj ĉiuj kolektiĝis, ordigis kaj prepariĝis.
  
  Dahl anoncis sian ĉeeston saltante en la hotelan akceptejon kaj kriante tiel laŭte ĉiuj turnis sin. Estis respektema silento.
  
  Ili jam konis lin kaj Drake kaj la aliajn kaj bone konsciis pri tio, kion ili atingis en Islando. Ĉiu persono ĉi tie estis informita per videoligo elsendo inter la hotelo kaj la helikoptero.
  
  "Ni pretas?" Dahl kriegis. "Por detrui ĉi tiun bastardon?"
  
  "Tekniko estas preta," la Komandanto kriis. Ili ĉiuj respondecis Dahl pri la operacio. "Kaŝpafistoj estas en loko. Ni estas tiel varmaj, ke ni povus rekomenci ĉi tiun vulkanon, sinjoro!"
  
  Dahl kapjesis. "Kion do ni atendas?"
  
  La brua nivelo supreniris cent ŝtupojn. Trupoj eliris la pordojn, vangofrapante unu la alian sur la dorson kaj aranĝante renkontiĝi por biero post la batalo por daŭrigi la bravadon. La motoroj komencis muĝi dum la kunvenitaj veturiloj tiris for.
  
  Drake aliĝis al Dahl en tria kortuŝa veturilo, armea Humvee. Dum la lasta malmultaj horoj da informkunvenoj, li sciis ke ili havis proksimume 500 virojn, sufiĉe por mallevi la malgrandan armeon de Frey de 200, sed la germano estis en pli alta pozicio kaj estis atendita havi multajn trukojn.
  
  Sed la sola afero, kiun li ne havis, estis la elemento de surprizo.
  
  Drake saltis en la antaŭa sidloko, kun fusilo kroĉita, liaj pensoj koncentriĝis al Ben kaj Kennedy. Hayden estis en la sidloko malantaŭ ili, ekipita por milito. Wells estis lasita en la hotelo kun grava stomakvundo.
  
  La konvojo ĉirkaŭis akran kurbiĝon, kaj tiam venis La Vereine, lumigita kiel kristnaska arbo kontraŭ la mallumo, kiu ĉirkaŭis ĝin, kaj antaŭ la nigra krutaĵo de la monto, kiu turis super ĝi. Ĝiaj pordegoj estis larĝe malfermitaj, montrante la senhontan malmodestecon de la viro, kiun ili venis por renversi.
  
  Dahl ŝaltis la mikrofonon. "Lasta voko. Ni komencas varme. Rapido savos vivojn ĉi tie, homoj. Vi konas la celojn, kaj vi scias nian plej bonan divenon pri kie estos la ĉerko de Odino. Ni traktu ĉi tiun PORKO, soldatoj."
  
  La ligo signifis Polite Intelligent Gentleman. Tro da ironio. Drake tenis siajn fingrobazartikojn blankaj dum la Martelo balais tra la loĝejo de Frey kun apenaŭ colo por ŝpari ambaŭflanke. La germanaj gardistoj komencis alarmi de siaj altaj turoj.
  
  La unuaj pafoj eksonis, resaltante de la plumbaj veturiloj. Kiam la konvojo haltis abrupte, Drake malfermis sian pordon kaj forveturis. Ili ne uzis aerhelpon ĉar Frey eble havos RGPS. Ili devis rapide foriri de la aŭtoj pro la sama kialo.
  
  Eniru kaj igu la landon de PORKAJ fabrikon de lardo.
  
  Drake kuris al la densa arbustaro kiu kreskis sub la unuaetaĝa fenestro. La SAS-teamo, kiun ili sendis antaŭ tridek minutoj, devus jam bari la noktoklubon kaj ĝiajn "civilajn" gastojn. Kugloj pafis for el la kastelfenestroj, duŝante la murojn de la enirdometo kiam aŭtoj ŝprucis enen. Koaliciaj fortoj pafis reen kun venĝo, frakasante vitron, trafante karnon kaj oston, kaj turnante la ŝtonan fasadon al kaĉo. Estis kriegoj, krioj kaj vokoj por plifortikigoj.
  
  Kaoso regis ene de la kastelo. RPG-eksplodo venis de supraetaĝa fenestro, trafante en la barako de Frey kaj detruante parton de la muro. Derompaĵoj kaskadis malsupren sur la invadajn soldatojn. Mitrala fajro revenis, kaj unu germana soldulo falis de la supra etaĝo, kriegante kaj falegante, ĝis li trafis la teron per terura krako.
  
  Dahl kaj alia soldato malfermis fajron sur la frontpordoj. Iliaj kugloj aŭ malakceptoj mortigis du homojn. Dahl kuris antaŭen. Hayden estis ie en la batalo malantaŭ li.
  
  "Ni devas eniri ĉi tiun inferan truon! Nun!"
  
  Novaj eksplodoj skuis la nokton. La dua RPG trabatis masivan krateron kelkajn futojn oriente de Drake's Hummer. Pluvo de malpuraĵo kaj ŝtonoj falis en la ĉielon
  
  Drake kuris, kaŭriĝis, restante sub la kruciĝanta ŝablono de kugloj, kiuj trapikis la aeron super lia kapo.
  
  La milito vere komenciĝis.
  
  
  * * *
  
  
  La homamaso montris sian sangovolumon eĉ antaŭ ol Kennedy kaj Caleb tuŝis. Kennedy zorge rondiris, ŝiaj fingroj ektenis la malpuraĵon, ŝiaj piedoj elprovas rokon kaj teron, nekonstante moviĝante por ne esti antaŭvideblaj. Ŝia menso luktis por kompreni ĉion, sed ŝi jam rimarkis malfortecon en sia kontraŭulo, kiel liaj okuloj enprenis la figuron, kiun ŝia senforma pantalonkostumo konserveme kovris.
  
  Do tio estis unu maniero mortigi la murdinton. Ŝi koncentriĝis trovi alian.
  
  Caleb faris la unuan movon. Salivo eskapis de liaj lipoj dum li atakis ŝin, brakoj svingante. Kennedy rebatis lin kaj paŝis flanken. La homamaso estis por sango. Iu verŝis ruĝan vinon sur la teron, simbola gesto de la sango, kiun ili volis verŝi. Ŝi aŭdis Frey, la malsana bastardo, instigi Caleb, la senkora psikopaton, fari tion.
  
  Nun Caleb denove eksaltis. Kennedy trovis ŝin apogita kontraŭ la muro. Ŝi perdis koncentriĝon, distrita de la homamaso.
  
  Tiam Kaleb estis super ŝi, liaj nudaj brakoj ĉirkaŭvolvitaj ĉirkaŭ ŝia kolo-liaj ŝvitaj, abomenaj... nudaj manoj. La brakoj de la murdinto...
  
  ... krueleco kaj morto ...
  
  ...ŝmirante lian putran malpuraĵon sur ŝian haŭton. Avertaj sonoriloj sonoris en ŝia kapo. Vi devas ĉesi pensi tiel! Vi devas koncentriĝi kaj batali! Batalu kontraŭ vera batalanto, ne kontraŭ legendo, kiun vi kreis.
  
  La malpacienca homamaso denove hurlis. Ili frapis botelojn kaj glasojn kontraŭ la barilo, muĝante kiel bestoj intencitaj mortigi.
  
  Kaj Kaleb, tiel proksima post ĉio, kio okazis. Ŝia centro de koncentriĝo estis pafita, krevigita al infero. La monstro pugnobatis ŝin en la flankon, premante ŝian kapon al lia brusto samtempe. Lia malpura, ŝvita nuda brusto. Tiam li denove batis ŝin. Doloro eksplodis en ŝia brusto. Ŝi ŝanceliĝis. Ruĝa vino verŝis sur ŝin, verŝita de supre.
  
  "Jen," Caleb mokincis ŝin. "Iru malsupren, kien vi apartenas."
  
  La homamaso muĝis. Caleb viŝis siajn abomenajn manojn sur ŝiaj longaj haroj kaj ridis kun kvieta, mortiga malico.
  
  "Mi pisos sur via kadavro, hundino."
  
  Kennedy falis sur ŝiajn genuojn, nelonge evitante la tenon de Caleb. Ŝi provis eviti lin, sed li firme tenis ŝian pantalonon. Li tiris ŝin reen al si, ridetante kiel sovaĝulo kun morta kapo. Ŝi ne havis elekton. Ŝi malbutonumis sian pantalonon, sian senforman, figuran brakuman pantalonon, kaj lasis ilin gliti de ŝiaj kruroj. Ŝi profitis lian momentan surprizon por forrampi sur sian pugon. La ŝtonoj gratis ŝian haŭton. La homamaso hurlis. Caleb rapidis antaŭen, enŝovante sian manon en la talion de ŝiaj subvestoj, sed ŝi furioze piedbatis lin en la vizaĝon, subvestoj klakante reen, ĝuste kiam lia nazo, sanga kaj rompita, pendis flanken. Ŝi sidis tie dum momento, rigardante sian nemezon kaj trovinte sin nekapabla depreni la okulojn de liaj sangokovritaj, karnovoraj okuloj.
  
  
  * * *
  
  
  Drake ruliĝis tra bizara pordejo en la masivan vestiblon. La SAS baris la noktokluban areon kaj kovris la antaŭajn ŝtuparojn. La resto de la kastelo ne estus tiel amika.
  
  Dahl frapetis sian brustpoŝon. "La skizoj montras stokejon dekstre de nia kaj en la malproksima orienta alo. Ne dubu ion nun, Drake. Hayden. Ni konsentis ke ĉi tio estis la plej logika loko por Frey, niaj amikoj kaj la Tombo."
  
  "Pri tio eĉ ne sonĝis," Hayden diris emfaze.
  
  Kun grupo de homoj grimpas post li, Drake sekvis Dahl tra la pordo al la orienta alo. Tuj kiam la pordo malfermiĝis, pliaj kugloj trapikis la aeron. Drake ruliĝis kaj leviĝis, pafante.
  
  Kaj subite la homoj de Frey estis inter ili!
  
  Tranĉiloj ekbrilis. Pafitaj pistoloj. Soldatoj descendis de maldekstre kaj dekstre. Drake premis la muzelon de sia pistolo al la templo de unu el la gardistoj de Frey, tiam alportis la armilon en pafpozicion ĝuste ĝustatempe por meti kuglon en la vizaĝon de la atakanto. La gardisto atakis lin de maldekstre. Drake evitis la atakon kaj kubutis la knabon en la vizaĝon. Li kliniĝis super la senkonscia viro, prenis sian tranĉilon kaj enigis la pinton en la kapon de alia, kiu estis tratranĉinta la gorĝon de Delta Commando.
  
  Pistopafo eksonis apud lia orelo; La plej ŝatata armilo de SGG. Hayden uzis Glock kaj tranĉilon. Multnacia forto por multnacia okazaĵo, Drake pensis. Pli da pafoj sonoris ĉe la malproksima fino de la ĉambro. Venigu la italojn.
  
  Drake ruliĝis plata sub la flanka trafo de la malamiko. Li turnis sian tutan korpon, krurojn antaŭen, demetante la ulon de liaj piedoj. Ĉar la viro alteriĝis peze sur sian spinon, Drake faris memmortigon.
  
  La iama SAS-oficiro ekstaris kaj ekvidis Dahl dekduon da paŝoj antaŭe. Iliaj malamikoj estis ĉiam malpli kaj malpli - verŝajne restis nur kelkaj dekoj da martiroj, senditaj por eluzi la invadintojn. La vera armeo estus aliloke.
  
  "Ne malbone por varmigo," la svedo rikanis, sango ĉirkaŭ sia buŝo. "Kaj nun antaŭen!"
  
  Ili iris tra alia pordo, malbaris ĉambron de paŝkaptiloj, tiam alian ĉambron kie la kaŝpafistoj demetis la ses bonajn ulojn antaŭ ol ili estis eliminitaj. En la fino, ili trovis sin antaŭ alta ŝtonmuro kun kaŝpasejoj tra kiuj pafis maŝinpafiloj. En la centro de la ŝtonmuro estis eĉ pli impona ŝtala pordo, rememoriga pri bankvolbo.
  
  "Jen ĝi," diris Dahl, kliniĝante malantaŭen. La Observejo de Frey.
  
  "Ajnas kiel malmola bastardo," Drake diris, kovrante apud li, levante la manon kiam dekoj da soldatoj kuris al li. Li ĉirkaŭrigardis por Hayden, sed ne povis vidi ŝian sveltan figuron inter la viroj. Kien diable ŝi iris? Ho bonvolu, bonvolu ne lasi ŝin kuŝi tie denove... sangante...
  
  "Fortikaĵo Knox estas malmola nukso por fendi," diris la Delta komando, mordante.
  
  Drake kaj Dahl rigardis unu la alian. "Batalantoj!" ili ambaŭ diris samtempe, aliĝante al sia politiko pri "rapideco kaj ne trompi".
  
  Du grandaj pafiloj estis singarde pasigitaj laŭ la linio, la soldatoj rikanante dum ili rigardis. Fortaj ŝtalaj baraktaj hokoj estis alkroĉitaj al la bareloj de potencaj raketlanĉil-similaj kanonoj.
  
  La du soldatoj rekuris la vojon, kiel ili venis, tenante pliajn ŝtalajn kablojn. Ŝtalaj kabloj alkroĉitaj al kava kamero ĉe la malantaŭo de la lanĉiloj.
  
  Dahl duoble klakis sur sia Bluetooth-konekto. "Diru al mi kiam komenci."
  
  Pasis kelkaj sekundoj, poste venis la respondo. "Antaŭen!"
  
  Baraĝo estis starigita. Drake kaj Dahl elpaŝis kun grenadĵetiloj sur siaj ŝultroj, celis kaj tiris la ellasilon.
  
  Du ŝtalaj barakthokoj pafis kun raketrapideco, trapikante profunde en la ŝtonmuron de la trezorejo de Frey antaŭ ŝiri tra la alia flanko. Tuj kiam ili koliziis kun spaco, sensilo aktivigis aparaton kiu deplojis la hokojn mem, igante ilin premi firme kontraŭ la muro sur la alia flanko.
  
  Dahl frapetis sian orelon. "Faru tion".
  
  Kaj eĉ de ĉi tie malsupre, Drake aŭdis la sonon de du Hummers engaĝantaj reverson, kablojn fiksitajn al siaj plifortigitaj bufroj.
  
  La nepenetrebla muro de Frey eksplodis.
  
  
  * * *
  
  
  Kennedy donis avertan piedbaton kiam Caleb ŝancelis direkte al ŝi, kaptante lian genuon kaj igante lin ŝanceliĝi. Ŝi profitis la momentan ripozon por salti sur la piedojn. Kaleb venis denove kaj ŝi vangofrapis lin sur la orelon per la dorso de la mano.
  
  La homamaso super ŝi blekis pro plezuro. Malofta vino kaj bonega viskio valoraj miloj da dolaroj verŝis sur la malpuraĵon de la areno. Paro da virina puntkalsoneto flosis malsupren. Kravato de viroj. Paro de manumbutonoj de Gucci, unu el kiuj resaltas de la harplena dorso de Caleb.
  
  "Mortigu ŝin!" Frey kriegis.
  
  Caleb rapidis al ŝi kiel vartrajno, brakoj etenditaj, guturalaj sonoj venantaj el la profundo de lia ventro. Kennedy provis salti for, sed li kaptis ŝin kaj levis ŝin de la grundo, levante ŝin de la planko.
  
  Dum en la aero, Kennedy povis nur timkrii antaŭ la alteriĝo. Kaj ĝi estis malmola, ŝtono kaj tero trafis ŝian spinon, frapante la aeron el ŝiaj pulmoj. Ŝiaj kruroj ŝanceliĝis, sed Kaleb eniris ilin kaj sidis sur ŝi, kubutojn antaŭen.
  
  "Pli tiel," grumblis la murdinto. "Nun vi krios. Eeeeeee!" Lia voĉo estis mania, kiel la kriado de buĉita porko en ŝiaj oreloj. "Eeeeeeeeeee!"
  
  La brulanta agonio konvulsiigis la korpon de Kennedy. La bastardo estis centimetrojn for de ŝi nun, lia korpo super ŝi, lipoj gutas salivo sur liajn vangojn, okuloj brulantaj kiel diable, lia kruro premita kontraŭ ŝia propra.
  
  Dum momento ŝi estis senhelpa, ankoraŭ penante repreni la spiron. Lia pugno frapis ŝian stomakon. Lia maldekstra mano estis faronta la samon, kiam ĝi haltis. Korbato de penso, kaj tiam ĝi atingis ŝian gorĝon kaj komencis premiĝi.
  
  Kennedy sufokiĝis, anhelante serĉante aeron. Caleb ridis kiel freneza. Li premis pli forte. Li studis ŝiajn okulojn. Li apogis sin al ŝia korpo, premante ŝin per sia pezo.
  
  Ŝi piedbatis per ĉiuj fortoj, flankenĵetante lin. Ŝi bone konsciis, ke ŝi ĵus ricevis enirpermesilon. La perversaj bezonoj de la bastardo savis ŝian vivon.
  
  Ŝi denove forglitis. La homamaso mokis ŝin-ĉe ŝia agado, ĉe ŝiaj malpuraj vestaĵoj, ĉe ŝia gratita azeno, ĉe ŝiaj sangantaj piedoj. Caleb leviĝis kiel Rocky el la rando de la malvenko kaj etendis siajn brakojn ridante.
  
  Kaj tiam ŝi aŭdis voĉon, malfortan sed trapikantan tra la raŭka kakofonio.
  
  La voĉo de Ben: "Drake venas, Kennedy. Li venas. Mi ricevis mesaĝon!"
  
  Damne... li ne estus trovinta ilin ĉi tie. Ŝi ne povis imagi, ke el ĉiuj lokoj en la kastelo, ĉi tiu estus tiu, kiun li serĉos. Lia plej verŝajna celo estus stokado aŭ ĉeloj. Ĝi povus daŭri horojn....
  
  Ben ankoraŭ bezonis ŝin. La viktimoj de Caleb ankoraŭ bezonis ŝin.
  
  Stariĝu kaj kriu kiam ili ne povis.
  
  Caleb alĵetis ŝin, malzorgema en sia egoismo. Kennedy ŝajnigis teruron, poste piedbatis reen kaj kubutis lin rekte en lian proksimiĝantan vizaĝon.
  
  Sango ŝprucis sur ŝian brakon. Caleb haltis kvazaŭ li trafis brikmuron. Kennedy premis ŝian avantaĝon pugnobatante lin en la bruston, pugnobatante lian jam rompitan nazon, piedbatante lin en la genuoj. Ŝi uzis ĉiun eblan metodon por senkapabligi la ekzekutiston.
  
  La muĝado de la homamaso pliiĝis, sed ŝi apenaŭ povis aŭdi ĝin. Unu rapida piedbato al la pilkoj sendis la pugon al liaj genuoj, alia al la mentono turnis lin sur lian dorson. Kennedy falis en la koton apud li, anhelante pro elĉerpiĝo, kaj rigardis en liajn nekredemajn okulojn.
  
  Estis obtuza frapo proksime de ŝia dekstra genuo. Kennedy rigardis malantaŭen kaj vidis rompitan vinbotelon fiksitan renverse en la malpuraĵo. Merloto kiu ankoraŭ ŝprucas likvan ruĝan promeson.
  
  Caleb svingis al ŝi. Ŝi prenis la baton sur la vizaĝon sen ektimi. "Vi devas morti," ŝi siblis. "Por Olivia Dunn," ŝi plukis rompitan botelon de la tero. "Por Selena Tyler," ŝi levis ĝin super lian kapon. "Miranda Drury," ŝi aldonis, "ŝia unua bato frakasis ŝiajn dentojn, kartilagojn kaj ostojn. "Kaj por Emma Silke," ŝia dua bato rabis al li okulon. "Al Emily Jane Winters," ŝia fina bato turnis lian kolon en hakaĵon.
  
  Kaj ŝi genuiĝis tie sur la sanga tero, venka, adrenalino blovanta en ŝiaj vejnoj kaj pulsanta en la cerbo, penante reakiri la homaron, kiu momente forlasis ŝin.
  
  
  KVARDEK KVAR
  
  
  
  LA VEREIN, GERMANIO
  
  
  Kennedy estis ordonita reen supren laŭ la ŝtuparo per armila forto. La korpo de Thomas Caleb estis lasita svingiĝanta kie ĝi devus esti mortinta.
  
  Frey aspektis mizera dum li parolis per sia poŝtelefono. "Vault," li grakis. "Savu la trezorejon ĉiakoste, Hudson. Mi ne plu zorgas, idioto. Foriru de tiu malbenita kanapo kaj faru tion, kion mi pagas al vi!"
  
  Li malkonektis la ligon kaj fiksrigardis Kennedy. "Ŝajnas, ke viaj amikoj eniris mian domon."
  
  Kennedy donis al li ruzan rigardon antaŭ ol turni ĝin al la kunvenita elito. "Ŝajnas, ke vi malsaĝuloj ricevas iom el tio, kion vi meritas."
  
  Aŭdiĝis kvieta rido, tinto de glasoj. Frey aliĝis por momento antaŭ ol diri, "Trinku vian trinkaĵon, miaj amikoj. Tiam foriru laŭ la kutima maniero."
  
  Kennedy surmetis iun bravadon, sufiĉe por palpebrumi al Ben. Damne, se ŝia korpo ne dolorus kiel hundino. Ŝia azeno brulis kaj ŝiaj kruroj pulsadis; lia kapo doloris, kaj liaj manoj estis kovritaj de glueca sango.
  
  Ŝi transdonis ilin al Frey. "Ĉu mi povas purigi ĝin?"
  
  "Uzu vian ĉemizon," li ridis. "Ĉiuokaze, ĝi estas nenio pli ol ĉifono. Sen dubo, ĝi estas spegulo de la resto de via vestaro."
  
  Li svingis la manon en reĝa modo. "Alportu ŝin. Kaj knabo."
  
  Ili forlasis la arenon, Kennedy sentiĝanta laca kaj provanta trankviligi ŝian kapturnan kapon. La konsekvencoj de tio, kion ŝi faris, vivus kun ŝi dum jardekoj, sed nun ne estis la tempo por prizorgi ĝin. Ben estis apud ŝi kaj, se juĝante laŭ la esprimo sur lia vizaĝo, li klare klopodis telepatie kuraĝigi ŝin.
  
  "Dankon, knabo," ŝi diris, ignorante la gardistojn. "Estis kukpromenado."
  
  Sekvante la maldekstran forkon, ili iris laŭ alia koridoro kiu disbranĉiĝis de sia ĉelbloko. Kennedy kolektis ŝiajn pensojn.
  
  Nur pluvivu, ŝi pensis. Nur restu viva.
  
  Frey ricevis alian vokon. "Kio? Ĉu ili estas konservitaj? Idioto! Vi... vi..." li furioze murmuris. "Hudson, vi... sendu la tutan armeon ĉi tien!"
  
  Elektronika kriego detranĉis la konekton abrupte, kiel gilotino detranĉanta la kapon de franca reĝino.
  
  "Prenu ilin!" Frey turnis sin al siaj gardistoj. "Prenu ilin al la loĝbloko. Ŝajnas esti pli da viaj amikoj ol ni unue pensis, kara Kennedy. Mi revenos por trakti viajn vundojn poste."
  
  Kun ĉi tiuj vortoj, la konfuzita germano rapide foriris. Kennedy akre konsciis, ke ŝi kaj Ben nun estas solaj kun kvar gardistoj. "Daŭre marŝu," unu el ili puŝis ŝin al la pordo ĉe la fino de la koridoro.
  
  Dum ili trapasis tion, Kennedy palpebrumis pro surprizo.
  
  Ĉi tiu parto de la kastelo estis tute detruita, nova arkaĵa tegmento estis starigita supre, kaj malgrandaj brikaj "domoj" viciĝis ambaŭflanke de la spaco. Iom pli ol la grandaj ŝedoj, estis proksimume ok el ili. Kennedy tuj komprenis, ke pli ol kelkaj kaptitoj trapasis ĉi tiun lokon samtempe.
  
  Ĉu viro pli malbona ol Thomas Caleb?
  
  Renkontu Abel Frey.
  
  Ŝia situacio plimalboniĝis ĉiun sekundon. La gardistoj puŝis ŝin kaj Ben al unu el la domoj. Unufoje interne, la ludo finiĝis. Vi perdas.
  
  Ŝi povus forigi unu, eble eĉ du. Sed kvar? Ŝi ne havis ŝancon.
  
  Se nur....
  
  Ŝi rerigardis al la plej proksima gardisto kaj rimarkis, ke li rigardas ŝin apreze. "He, ĉu tio estas? Ĉu vi metos nin tien?"
  
  "Jen miaj ordonoj."
  
  "Rigardu. Ĉi tiu ulo estas ĉi tie - li venis ĉi tien por savi sian fratinon. Vi pensas, uh, eble li povus vidi ŝin. Nur unu fojon."
  
  "Ordoj de Frey. Ni ne rajtas."
  
  Kennedy rigardis de unu gardisto al alia. "Kaj kio? Kiu bezonas scii? Malzorgemo estas la spico de la vivo, ĉu?"
  
  La gardisto bojis al ŝi. "Ĉu vi estas blinda? Ĉu vi ne vidis la fotilojn en ĉi tiu malbenita loko?"
  
  "Frey estas okupata batali kontraŭ la armeo," ridetis Kennedy. "Kial vi opinias, ke li forkuris tiel rapide?" Homoj, lasu Ben vidi sian fratinon, tiam eble mi donos al vi iom da indulgo kiam alvenos la novaj estroj."
  
  La gardistoj kaŝe rigardis unu la alian. Kennedy metis pli da konvinko en ŝian voĉon kaj iom pli da flirtemo en ŝian korpan lingvon, kaj baldaŭ ambaŭ el ili malŝlosis la pordon de Karin.
  
  Ŝi estis elkondukita du minutojn poste. Ŝi ŝanceliĝis inter ili, aspektante magra, la blonda hararo malorda kaj la vizaĝo matra.
  
  Sed tiam ŝi vidis Ben, kaj ŝiaj okuloj lumiĝis kiel fulmo en ŝtormo. La potenco ŝajnis esti reveninta al ŝia korpo.
  
  Kennedy kaptis ŝian atenton dum la du grupoj renkontis, provante rapide transdoni la urĝecon, la danĝeron, la lastŝancan scenaron de ŝia freneza ideo, ĉio en unu malespera rigardo.
  
  Karin mallevis la gardistojn kaj grumblis. "Iru kaj prenu kelkajn, aĉuloj. "
  
  
  * * *
  
  
  Thorsten Dahl gvidis la ŝarĝon, pistolo etendita kiel levita glavo, kriante ĉe la supro de siaj pulmoj. Drake estis ĉe sia flanko, kuregante plenrapide antaŭ ol la tuta trezorejo kolapsis. Fumo kaj derompaĵoj disiĝis tra la malgranda spaco. Dum Drake kuris, li sentis la aliajn koaliciajn trupojn ventumi en ambaŭ direktoj. Ili estis rapida falango de morto, antaŭenirante sur siajn malamikojn kun mortiga intenco.
  
  La instinktoj de Drake piedbatis dum la fumo kirliĝis kaj maldensiĝis. Maldekstre staris aro da gardistoj, frostigitaj pro timo, malrapidaj reagi. Li pafis eksplodon en ilian mezon, detruante almenaŭ tri korpojn. Antaŭe estis revenfajro. Soldatoj falis maldekstren kaj dekstren, forte trafante la disfalantan muron per sia impeto.
  
  Sango ŝprucis ĝuste antaŭ liaj okuloj, kiam la kapo de la italo turniĝis al vaporo, la viro ne sufiĉe rapide por eviti la kuglon.
  
  Drake kliniĝis por kovrilo. Akraj ŝtonoj kaj betono ŝiris la karnon de liaj brakoj kiam li falis sur la plankon. Rulante, li pafis plurajn pafojn ĉe la anguloj. Homoj kriegis. La ekspoziciaĵo eksplodis sub intensa fajro. La malnovaj ostoj kirliĝis tra la aero malrapide kiel polveroj.
  
  Pafoj denove eksonis antaŭen, kaj Drake vidis amason da moviĝantaj homoj. Jesuo! La armeo de Frey estis ĝuste tie, vicigita en sia mortiga formado, kaj antaŭenirante pli kaj pli rapide ĉar ili sentis, ke ili havas la avantaĝon.
  
  
  * * *
  
  
  Karin uzis sian luktosporttrejnadon por senkapabligi ŝiajn gardistojn en sekundoj. Kennedy metis akran malantaŭon al la mentono de ŝia gardisto, poste paŝis antaŭen kaj kapbatis lin tiel forte ke steloj ekbrilis antaŭ ŝiaj okuloj. Sekundo poste, ŝi vidis sian duan kontraŭulon, la kvaran kuratoron, salti flanken por krei iom da spaco inter ili.
  
  Ŝia koro malleviĝis. Do la kvara horloĝo estis ponto tro malproksime. Eĉ por du el ili.
  
  La gardisto aspektis ŝtonigita, kiam li levis sian fusilon. Kun tremantaj fingroj, li skanis la areon por helpo. Kennedy etendis siajn manojn, manplatojn eksteren.
  
  "Trankviliĝu, ulo. Nur restu trankvila."
  
  Lia ellasilfingro fleksiĝis pro timo. Pafo eksonis, resaltis de la plafono.
  
  Kennedy ektimis. La streĉiĝo dikigis la aeron, igante ĝin nervoza supo.
  
  Ben preskaŭ kriegis dum lia poŝtelefono ludis rakan melodion tra sia angoro. La bildo de Sizer estis disigita al la maksimumo.
  
  Ankaŭ la gardisto saltis, haltigante alian nevolan pafon. Kennedy sentis la venton de la kuglo blovi preter ŝia kranio. Pura ektimo katenis ŝin al la loko.
  
  Bonvolu, ŝi pensis. Ne estu idioto. Memoru vian lernadon.
  
  Ben tiam ĵetis sian telefonon al la gardisto. Kennedy vidis lin ekmoviĝi kaj rapide fali sur la plankon por krei plian distraĵon. Antaŭ la tempo la gardisto faligis la telefonon kaj ŝanĝis sian fokuson, Kennedy surŝultrigis la armilon de la tria gardisto.
  
  Karin tamen, ŝi loĝis ĉi tie dum kelka tempo. Ŝi vidis kaj spertis malfacilaĵojn. Ŝi tuj pafis. La gardisto retiriĝis, kiam ruĝa nubo krevis el lia jako. Tiam malhela makulo disvastiĝis trans lia ŝultro, kaj li aspektis konfuzita, poste kolera.
  
  Li pafis senprokraste al Ben.
  
  Sed la pafo estis maltrafa, sendube helpita de la fakto, ke lia kapo eksplodis milisekundon antaŭ ol li ekpremis la ellasilon.
  
  Malantaŭ li, enkadrigita de la ŝprucaĵo de lia sango, staris Hayden kun Glock en la mano.
  
  Kennedy rigardis Ben kaj Karin. Mi vidis, kiel ili rigardis unu la alian kun ĝojo, amo kaj malĝojo. Ŝajnis saĝe doni al ili minuton. Tiam Hayden estis apud ŝi, kapjesante trankvile al Ben.
  
  "Kiel li fartas?"
  
  Kennedy palpebrumis. "Nun kiam vi alvenis, li estos pli feliĉa."
  
  Tiam ŝi sobriĝis. "Ni devas savi la aliajn kaptitojn ĉi tie, Hayden. Ni prenu ilin kaj lasu ĉi tiun infertruon."
  
  
  * * *
  
  
  La du armeoj interbatalis, la koaliciaj fortoj pafis surloke siajn kontraŭulojn, la germanoj svingis tranĉilojn kaj provis rapide proksimiĝi.
  
  Dum momento Drake opiniis, ke la tranĉilludo estas senutila, freneza, sed tiam li rememoris, kiu estas ilia estro. Abel Frey. La frenezulo ne dezirus, ke sia propra flanko uzu kuglojn en kazo ili difektos liajn netakseblajn ekspoziciaĵojn.
  
  Inter ili, Drake tranĉis malamikon post malamiko. Soldatoj gruntis kaj ponardis unu la alian tute ĉirkaŭ li, uzante ostorompan forton. Homoj kriegis. La batalo estis tuta mal-al-mana batalo. Supervivo dependis de pura sorto kaj instinkto, ne de ajna kapablo.
  
  Dum li pafis, pugnobatis kaj direktiĝis, li ekvidis figuron antaŭe. Kirliĝanta Derviŝo de Morto.
  
  Alicia Miles farante sian manieron tra la vicoj de la internaciaj supertrupoj.
  
  Drake turnis sin al ŝi. La bruo de batalo kvietiĝis. Ili estis ĉe la malantaŭo de la volbo, la sarkofago de Odino apud ili, nun malfermita, kun rako da serĉlumoj starigitaj super ĝi.
  
  "Nu, nu," ŝi ridis. "Drakester. Kiel vi fartas, kamarado?"
  
  "Same kiel ĉiam."
  
  "Mmm, mi memoras. Kvankam mi ne povas diri, ke ĝi pendis tro longe, ĉu? Cetere, granda kato batalas sur la ŝnuroj. Ne malbone por eks-soldato fariĝinta civilulo."
  
  "Vi ankaŭ. Kie estas via BBF?"
  
  "WWF?"
  
  Du batalantaj soldatoj trafis en Drake. Li forpuŝis ilin kun la helpo de Alicia, ambaŭ de ili ĝuante kio estis venonta.
  
  "Plej bona koramiko por ĉiam? Ĉu vi memoras lin? Bela?"
  
  "Ho jes. Mi devis mortigi lin. La bastardo kaptis Frey kaj min miksantajn en la malantaŭaj stratetoj." Ŝi ridis. "Kolera. Mortis." Ŝi grimacis. "Nur alia morta malsaĝulo."
  
  "Kiu pensis, ke li povus malsovaĝigi vin," Drake kapjesis. "Mi memoras".
  
  "Kial vi devis esti ĉi tie nun, Drake? Mi vere ne volas mortigi vin."
  
  Drake skuis la kapon konsternite. "Estas termino por ĝi - bela mensogulo. Tiuj du vortoj resumas ĉion pri vi, Miles, pli bone ol iu Ŝekspiro povus."
  
  "Kaj kio?" Alicia suprenvolvis la manikojn kun rido kaj piedbatis siajn ŝuojn. "Ĉu vi pretas transdoni viajn pilkojn?"
  
  El la okulangulo, Drake vidis Abel Frey rampi for de ili kaj alkrii iun nomitan Hudson. Evidente, Miles gardis ilin kiam ŝi direktis iliajn fortojn, sed nun ŝi havis aliajn prioritatojn. Thorsten Dahl, ĉiam fidinda, staris antaŭ la freneza germano kaj lanĉis la atakon.
  
  Drake kunpremis siajn pugnojn. "Ĝi ne okazos, Miles"
  
  
  KVARDEK KVIN
  
  
  
  LA VEREIN
  
  
  Alicia ŝokis lin deŝirante sian T-ĉemizon, ĉirkaŭvolvinte ĝin ĝis ĝi estis tiel streĉita kiel ŝnuro, tiam drapirante ĝin ĉirkaŭ lia kolo per ambaŭ manoj. Li baraktis, sed ŝia provizora jungilaro tiris lin enen.
  
  Ĝuste en ŝiajn altiĝantajn genuojn, Muay Thai-stilo. Unu. Du. Tri.
  
  Li turnis sin al la unua. Ni denove returnis nin. La dua krakis sub liaj ripoj. La tria bato trafis lin tute en la pilkojn. Doloro trapasis lian stomakon, igante lin vomi, kaj li falis sur sian dorson.
  
  Alicia staris super li, ridetante. "Kion mi diris? Diru al mi, Drakes, precize kion mi diris." Ŝi faris movon por transdoni ion al li.
  
  "Viaj ovoj"
  
  Ŝi mallevis sian kokson kaj tordis, surterigante flankan piedbaton celitan al lia nazo. Drake levis ambaŭ manojn kaj blokis la baton. Mi sentis unu fingron dislokiĝi. Ŝi turnis sin tiel ke ŝi estis vizaĝ-al-vizaĝe kun li, levante unu kruron alte en arko, poste frapante sian kalkanon malsupren sur lian frunton.
  
  Hakilo bato.
  
  Drake reruliĝis, sed la bato ankoraŭ alteriĝis sur lian bruston. Kaj, kun la tuta forto, kiun Miles povis kolekti, ĝi doloris neelteneble.
  
  Ŝi paŝis sur lian maleolon.
  
  Drake kriegis. Lia korpo estis sisteme rompita, kontuzita kaj mutilita. Ŝi rompis ĝin, pecon post peco. Damataj la civilaj jaroj. Sed tiam - ĉu li eĉ povus kulpigi la maldungon? Ŝi ĉiam estis bona. Ĉu ŝi ĉiam estis tiel bona?
  
  Civilulo rompita aŭ ne, li ankoraŭ estis SAS, kaj ŝi makulis la plankon per sia sango.
  
  Li retropaŝis. Tri batalantoj falis sur lin, rompante ĉion ĉirkaŭe. Drake ĝuis spiron pro kubutado de la germano en la gorĝon. Li aŭdis kraketadon de kartilago kaj sentis sin iom pli bone.
  
  Li ekstaris, konsciante, ke ŝi lasis lin. Ŝi dancis, moviĝante de piedo al piedo, ŝiaj okuloj brilis de interne pro diableco kaj grizo. Malantaŭ ŝi, Dal, Frey, kaj Hudson estis kunpremitaj kune, batalante super la rando de la ĉerko de Odino, iliaj vizaĝoj kuntorditaj pro doloro.
  
  Alicia ĵetis sian T-ĉemizon al li. Ĝi trafis kiel vipo, igante la maldekstran flankon de lia vizaĝo bruli. Ŝi denove frapis kaj li kaptis ŝin. Li tiris kun nekredebla forto. Ŝi stumblis kaj ĵetis sin en liajn brakojn.
  
  "Saluton".
  
  Li pinĉis ambaŭ dikfingrojn tuj sub ŝiaj oreloj, forte premante. Tuj ŝi komencis tordiĝi, ĉia ŝajno de impertinenteco malaperis. Li premis la nervan nodon sufiĉe forte por svenigi ajnan normalan homon.
  
  Miles kliniĝis kiel rodeobovo.
  
  Li premis pli forte. Fine, ŝi kliniĝis reen en lian malmolan brakumon, lasante lin preni sian pezon, malstreĉi, provante dividi la doloron. Poste ŝi abrupte rektiĝis kaj glitis ambaŭ dikfingrojn sub liajn akselojn.
  
  Ĝuste en sian propran nervan centron. Agonio trapikis lian korpon.
  
  Kaj tial ili estis enŝlositaj. Du teruraj malamikoj batalantaj tra ondoj de doloro, apenaŭ moviĝantaj, rigardantaj en la okulojn unu de la alia kiel longe perditaj amantoj ĝis morto ilin disigas.
  
  Drake gruntis, ne povante kaŝi sian angoron. "Freneza... hundino. Kial... kial labori por ĉi tiu... ĉi tiu persono?"
  
  "Rimedo... por... atingi... la finon."
  
  Nek Drake nek Miles retiriĝus. Ĉirkaŭ ili, la batalo komencis finiĝi. Pli da koaliciaj trupoj restis sur siaj piedoj ol la germanoj. Sed ili daŭre batalis. Kaj Drake povis malklare vidi Dal kaj Frey ŝlositajn en simila mortiga brakumo, batalante ĝis la fino.
  
  Ne unu soldato interrompis ilin. La respekto estis tro granda. En soleco kaj senpartieco, ĉi tiuj bataloj estus deciditaj.
  
  Drake falis sur la genuojn, trenante Alicion kun si. Nigraj makuloj dancis antaŭ liaj okuloj. Li komprenis, ke se ŝi trovos manieron rompi lian tenon, li vere estus finita. Energio forlasis lin kun ĉiu sekundo.
  
  Li mallevis. Ŝi premis pli forte, tiu absoluta mortiga instinkto trapenetris ŝin. Liaj dikfingroj glitis. Alicia falis antaŭen, kubutante lin en la mentono. Drake vidis ĝin veni, sed li ne havis la forton por haltigi ĝin.
  
  Fajreroj eksplodis antaŭ liaj okuloj. Li falis plate sur la dorso, fiksrigardante la gotikan plafonon de Frey. Alicia rampis kaj baris lian vidon per sia dolora vizaĝo.
  
  Neniu el la soldatoj ĉirkaŭ ili provis haltigi ŝin. Ĉi tio ne finiĝos ĝis unu el la batalantoj deklaros paŭzon aŭ mortos.
  
  "Ne malbone," ŝi tusis. "Vi ankoraŭ havas ĝin, Drake. Sed mi ankoraŭ estas pli bona ol vi."
  
  Li palpebrumis. "Mi scias".
  
  "Kio?" Mi demandis.
  
  "Vi havas... tiun randon. Ĉi tiu mortiga instinkto. Kolerego de batalo. Ne gravas. Gravas. Estas... tial mi rezignas."
  
  "Kial ĉi tio haltigu vin?"
  
  "Mi maltrankviliĝis pri io ekster laboro," li diris. "Ĝi ŝanĝas ĉion".
  
  Ŝia pugno estis levita, preta dispremi lian gorĝon. Momento pasis. Tiam ŝi diris: "Vivo por vivo?"
  
  Drake komencis senti la energion malrapide reveni al siaj membroj. "Post ĉio, kion mi faris hodiaŭ, mi pensas, ke ili multe ŝuldas al mi."
  
  Alicia retropaŝis kaj etendis la manon por helpi lin surpiediĝi. "Mi ĵetis la Putojn al la ŝnuroj ĉe la puto de Mimir. Mi ne mortigis lin ĉe la tombo de Odino. Mi forprenis la atenton de Frey de Ben Blake. Mi ne estas ĉi tie por detrui la mondon, Drake, mi estas ĉi tie nur por iom amuziĝi."
  
  "Mi konfirmas." Drake reakiris sian ekvilibron ĝuste kiam Torsten Dahl levis la malfortan korpon de Abel Frey de la larĝa rando de la ĉerko de Odino. Ĝi trafis la plankon kun malseka krakado, senvive malleviĝante kontraŭ la italaj marmoraj pavimoj.
  
  Huoj de ĝojo eĥis tra la koaliciaj trupoj.
  
  Dal kunpremis sian pugnon, rigardante enen la ĉerkon.
  
  "Tiu bastardo neniam vidis la premion," li ridis. "La verko de lia vivo. Sinjoro Jesuo, vi devas vidi ĉi tion."
  
  
  KVARDEK SES
  
  
  
  STOKHOLM
  
  
  Tagon poste, Drake sukcesis eskapi de la senfina rondo de pridemandadoj por dormi dum kelkaj horoj en proksima hotelo, unu el la plej malnovaj kaj plej bonaj en Stokholmo.
  
  En la vestiblo, li atendis la lifton kaj scivolis kial ĉiuj liaj pensprocezoj estis filmitaj. Ili freneziĝis pro manko de dormo, konstantaj batadoj kaj intensa premo. Li prenis plurajn tagojn por resaniĝi.
  
  La lifto sonoris. Apud li aperis figuro.
  
  Kennedy, vestita per sia kutima sabata pantalonkostumo, haroj forte tiritaj malantaŭen, studante lin per maldikaj okuloj.
  
  "Saluton".
  
  Vortoj ne sufiĉis. Demandi al ŝi ĉu ŝi fartas bone, estis ne nur malkonvinka, ĝi estis tute stulta.
  
  "Saluton ankaŭ al vi."
  
  "Sur la sama etaĝo?"
  
  "Certe. Ili tenas nin ĉiujn izolitaj sed kune."
  
  Ili eniris. Rigardis ilian rompitan reflekton en la spegulo. Evitita kontakto kun la necesa vidkamerao. Drake premis la deknaŭbutonon.
  
  "Ĉu vi estas same lerta pri ĉi tio kiel mi, Kennedy?"
  
  Ŝi ridis kore. "Freneza semajno, aŭ semajnoj. Ne certas. Frenezigas min, ke mi finis kontraŭbatali mian nemezon kaj purigi mian nomon fine de ĉio."
  
  Drake levis la ŝultrojn. "Kiel mi. Ironia, ĉu ne?
  
  "Kien ŝi iris? Alicia."
  
  "La nokton, kie ĉiuj plej bonaj sekretoj iras, ŝi kaj tiu komputilemulo Hudson," Drake levis la ŝultrojn. "Malaperis antaŭ ol iu ajn, kiu vere volis ion ajn, rimarkis ilin. Verŝajne krevigante unu la alian la cerbon dum ni parolas."
  
  "Vi faris la ĝustan aferon. Ili ne estis la ĉefaj inspirantoj ĉi tie. Alicia estas danĝera, sed ne freneza. Ho, kaj ĉu vi ne volas diri "en la kvieto de la nokto".
  
  Li prenis momenton por pripensi ŝian referencon al Dinosaur Rock. Li ridis. Liaj animoj leviĝis pli rapide ol vivarĝento en suna tago.
  
  "Kaj Hayden?" Kennedy diris dum la pordoj de la lifto fermiĝis kaj la malnova aŭto malrapide komencis leviĝi. "Ĉu vi pensas, ke ŝi restos kun Ben?"
  
  "Mi vere esperas tion. Se ne, tiam almenaŭ mi pensas, ke li amoris nun."
  
  Kennedy pugnobatis lin en la ŝultron. "Ne kalkulu tiujn kokidojn, amiko. Eble li skribos kanton por ŝi."
  
  "Nomu ĝin tri minutoj kaj duono kun vi!"
  
  Ili malrapide flugis preter la sepa etaĝo. "Rememorigas min. Tie, en la tombo de Odino, kion vi diris tie? Io pri mi restado en Jorko kaj, u, vivteni min."
  
  Drake ekrigardis ŝin. Ŝi donis al li allogan rideton.
  
  "Nu... mi... mi..." Li suspiris kaj moliĝis. "Mi senespere ne ekzerciĝas pri tio."
  
  "En kio?" La okuloj de Kennedy ekbrilis pro petolo.
  
  "La malnova dinoroka grupo Heart nomis ĝin senmanka delogo. En Yorkshire ni nur diras 'paroli al birdo'. Ni estas simpla popolo."
  
  Dum la lifto klakis preter la dek-kvara etaĝo, Kennedy malbutonumis ŝian ĉemizon kaj lasis ĝin fali sur la plankon. Sube estis ruĝa travidebla mamzono.
  
  "Kion vi faras?" Drake sentis sian koron salti kvazaŭ li estus elektrokutita.
  
  "Mi perlaboras mian vivon."
  
  Kennedy malbutonumis sian pantalonon kaj lasis ilin fali sur la plankon. Ŝi portis kongruan paron da ruĝaj kalsono. La lifto sonoris kiam ĝi alvenis al ilia planko. Drake sentis sian animon kaj ĉion alian leviĝi. La pordo glitis flanken, malfermiĝante.
  
  La juna paro atendis. La virino ridis. La knabo rikanis al Drake. Kennedy trenis Drake el la lifto kaj en la koridoron, postlasante ŝian pantalonkostumon.
  
  Drake rigardis malantaŭen. "Ĉu ne volas ĉi tion?"
  
  "Mi ne plu bezonas ĝin."
  
  Drake prenis ŝin. "Bona laboro, estas rapida promenado al mia ĉambro."
  
  Kennedy lasis ŝian hararon malsupren.
  
  
  FINO
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"