Рыбаченко Олег Павлович : другие произведения.

Другая Сусветная Вайна - 11

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  • Аннотация:
    Пакуль пануе мiрнае зацiшша, у Трэцiм Рэйху праходзiць рэферэндум i ѓсталёѓваецца манархiчная форма кiравання. Немцы пакуль сябруюць з саюзнiкамi, але таемна рыхтуюцца да новай, вялiкай вайны.
  ДРУГАЯ СУСВЕТНАЯ ВАЙНА - 11
  АНАТАЦЫЯ
  Пакуль пануе мiрнае зацiшша, у Трэцiм Рэйху праходзiць рэферэндум i ѓсталёѓваецца манархiчная форма кiравання. Немцы пакуль сябруюць з саюзнiкамi, але таемна рыхтуюцца да новай, вялiкай вайны.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 1.
  У Трэцiм Рэйху пакуль пануе зацiшша. Заваяваннi я немалыя i Украiна разам з Крымам, i Каѓказ, i межы па Волзе да самога Куйбышава, i нават частка Казахстана па рацэ Уральск прыхапiла немцы. Плюс яшчэ i Карэлiя з Архангельскам, аж ледзь не да Варкуты. I Беларусь, Прыбалтыка, амаль ушчыльную да Ленiнграда. Толькi маленькi калiдор пагадзiлiся даць немцы. Далей мяжа лiтаральна за сто кiламетраѓ ад Масквы. СССР страцiѓ тэрыторыi, на якiх да вайны жыло больш за палову ѓсяго насельнiцтва. Немцы на поѓднi дасягнулi Пензы, i iх валадарствы па самы Ульянаѓск. I Маскву ледзь не ѓзялi. I СССР плацiць велiчэзную данiну.
  Акрамя таго, немцы забралi ѓвесь залаты запас i ѓсё ваеннае абсталяванне сабе.
  Так што рабiць зброю СССР пакуль няма на чым. Так што пакуль вырабяць новае абсталяванне i ѓзброяць войскi: а ѓсе танкi, самалёты, гарматы, кулямёты, рэактыѓныя ѓстаноѓкi залпавага агню, пiсталет-кулямёты i амаль усе стрэльбы перададзены Трэцяму Рэйху.
  Каб выратаваць Маскву i сваю шкуру, Сталiн прыняѓ самыя ганебныя ѓмовы капiтуляцыi. I зараз СССР яшчэ доѓга не зможа ѓдзельнiчаць у вайне.
  Так што з усходу Герынг сябе засцерагаѓ. Трэцi Рэйх з 1937 года амаль у дзесяць разоѓ павялiчыѓ сваю тэрыторыю. Здавалася, бы ѓсё добра для пераемнiка Гiтлера Герынга.
  Гэты дыктатар моцны здароѓем i ѓжо абзавёѓся сынам. Якога назваѓ у гонар лепшага нямецкага i сусветнага аса ѓсiх часоѓ i народаѓ Вольфам. Толькi Герынг не ведаѓ, што рэальны бацька яго сын - гэта Волька-Вольф Бiсмарк-Карасеѓ. Iнакш бы ён лiтаральна палез бы на сцяну. А можа i не. Ва ѓсякiм разе пакуль усё iшло па накатанай каляiне.
  Ужо восень 1944 гады, цi дакладней пакуль восень. Немцы адпачываюць пасля вайны.
  Нашчадак Герынга пакуль яшчэ немаѓля.
  Але хiтры дыктатар ужо мае пляны. У прыватнасцi, правесцi рэферэндум 8 лiстапада 1944 года i заснаваць, па-першае, далучэнне да Трэцяга Рэйху акупаваных тэрыторый, як свабоднае волевыяѓленне грамадзян. Па-другое, пост iмператара са спадчыннай уладай. Каб узаконiць свайго спадчыннiка Вольфа, заадно браць шлюб з былой палюбоѓнiцай Маргарэт. Герынг вырашыѓ, што згуляе пышнае вяселле. I вянчаць яго будзе сам Рымскi тата.
  Гэта павiнна ѓмацаваць i кансалiдаваць велiзарную iмперыю Трэцяга Рэйха.
  Аднак, зразумела, гэта яшчэ не ѓсё. Рознагалоссi тычацца французскiх, бельгiйскiх i галандскiх калонiй i iтальянскiх уладанняѓ у Афрыцы.
  Герын хоча гэта ѓсё ѓключыць у Трэцi Рэйх. Але яму кажуць, што ён i так заваяваѓ звыш меры шмат на ѓсходзе.
  Тут таксама ёсць спрэчкi. Японiя таксама незадаволеная аказалася. Яна ад СССР атрымала толькi Манголiю, Прымор'е, i яшчэ тыя землi на Далёкiм Усходзе, што паспела заваяваць. Але гэтага было самураям мала. Тым больш, што яны страцiлi яшчэ ѓ сорак трэцiм годзе свае заваёвы ѓ Цiхiм акiяне, Iндакiтаi, i паѓднёвым Кiтаi. I натуральна iх гэта не задавальняла. Жадалася дацiснуць СССР да ђрала.
  Але Сталiн змог дамовiцца з Герынгам i коштам каласальных саступак выратаваѓ сваю шкуру, уладу, Маскву, Ленiнград i захаваѓ кантроль над часткай СССР. А Японiя аказалася абдзеленай, як i не атрымаѓшы Сiбiры i прастор да Урала.
  Сталiн вядома ж шмат саступiѓ, але вiдавочна недастаткова для самураяѓ.
  Так што ѓ будучынi магла быць i вайна-рэванш. I Герынг хацеѓ вярнуць тое, што мелi немцы i iтальянцы раней у Афрыцы. А гэта вялiкiя тэрыторыi - рэсурсы i насельнiцтва.
  Аднак немцам трэба было спачатку пабудаваць магутны флот i развiць далёкую авiяцыя, а ѓжо потым ваяваць з ЗША i Брытанiяй. Ды i народу патрэбен адпачынак пасля вайны, а салдатам нараджаць дзяцей. Так што пакуль войны на зiму гледзячы не будзе. А ѓ наступным годзе паглядзiм.
  У любым выпадку свет яшчэ не здабыѓ устойлiвасцi. I не зразумела скончылася цi другая сусветная вайна, цi проста ѓзнiкла паѓза. А можа ѓжо варта казаць i аб трэцяй сусветнай?
  Калi яна, зразумела, успыхне з новай сiлай. Але пакуль Германiя не зусiм да яе гатова.
  У ЗША i Брытанii магутная прамысловасць i трэба захапiць панаванне ѓ паветры.
  Тут вялiкiя надзеi звязаныя з дыскалетамi i дыскамi Беланцэ . Яны абяцаюць стаць цуда-зброяй, здольным знiшчаць авiяцыю без страт.
  Ды i зразумела з бехвостым бамбавiкамi, i рэактыѓнай авiяцыяй далёкага дзеяння. Асаблiва самалётамi ТА-500 i ТА-600, але iх таксама варта вырабiць. I патрабуецца на гэты час.
  Ды i танкi патрэбны не занадта цяжкiя, але дасканалыя. I тут таксама без часовай паѓзы не абысцiся.
  Герынг рыхтуецца стаць iмператарам i гэта яго заводзiць. Але галоѓнае - гэта вядома ж вялiкае вяселле i шлюб з Маргарэт.
  I вядома ж пышнае свята ва ѓсiм Трэцiм Рэйху.
  Волька-Вольф Бiсмарк-Карасеѓ пападанец з дваццаць першага стагоддзя, якi забiѓ Гiтлера i змянiѓ ход гiсторыi, тут як тут.
  Ён усё яшчэ выглядае як хлопчык гадоѓ чатырнаццацi i практычна не сталее. Хоць вельмi прыгожы падлетак, чые мышцы незвычайна рэльефныя, а твар плакатнага арыйца-бландына.
  Вольф-Волька - гэта фактычна сiмвал фашысцкай Германii i яе непераможнасцi. У яго вялiкае мноства розных узнагарод i ордэнаѓ i тысячы знiшчаных савецкiх танкаѓ, самалётаѓ, гармат i iншага рыштунку i яшчэ караблi, катэры i iншае.
  Герман Герынг нават вырашыѓ узнагародзiць вечнага хлапчука найвышэйшай узнагародай якую спецыяльна прыдумалi для яго: Вялiкай Зоркай Вялiкага Крыжа Рыцарскага Крыжа Жалезнага Крыжа са срэбным дубовым лiсцем, мячамi i дыяментамi.
  Вельмi доѓгая па назове ѓзнагарода. Тым не менш заснаваная з запасам. Так вышэй можа быць яшчэ i залатое дубовае лiсце, i плацiнавыя. Так што Герман Герынг мае надзею, што ѓ будучай вайне з Заходнiмi саюзнiкамi Волька Бiсмарк палепшыць свой вынiк. I яго будуць зноѓ узнагароджваць.
  Сам Вялiкi фюрар i будучы iмператар уручыѓ узнагароду. Герынг вельмi задаволены.
  У гiсторыi Германii - гэта рэкордныя заваёвы. Трэцi Рэйх зараз больш Рымскай iмперыi, i iмперыi Аляксандра Македонскага. Тым не менш Герман Герынг яшчэ параѓнальна малады: нарадзiѓся ѓ 1893 году 12 студзеня. Яму яшчэ толькi пяцьдзесят адзiн год. I здароѓе бычынае, ды i сам ён падобны на бычка цi бульдога.
  I галоѓнае - улада над светам яшчэ наперадзе.
  Волька таксама задаволены. Ён багаты, i атрымаѓ акрамя ѓзнагароды яшчэ i тытул графа. У яго ёсць дзве жонкi, i законныя дзецi хутка будуць. А медаль i ордэнаѓ колькi з розных краiн. I нават Сталiн пасля заключэння мiру ѓзнагародзiѓ хлапчука званнем героя СССР.
  Волька-Вольф быѓ вельмi задаволены гэтай узнагародай. I яго ѓзнагароджвалi i японца, i амерыканцы, i ангельцы, i французы, i iтальянцы i фiны i гэтак далей...
  Колькi ордэнаѓ на хлопчыка якому ѓсяго толькi пятнаццаць гадоѓ, а з выгляду яшчэ менш навешалi.
  Гэта проста жудасць...
  Волька-Вольф быѓ шчаслiвы, i разам з тым яму сорамна, што ён столькi тысяч савецкiх людзей забiѓ.
  Але на шчасце, гэты кашмар нарэшце скончыѓся. I ён ужо рускiх людзей не забiвае.
  А жыццё добрае такое, можна i пазабаѓляцца на атракцыёнах цi паглядзець кiно. Ужо ѓ Трэцiм Рэйху i ЗША здымаюць каляровыя фiльмы.
  Ну, добра галоѓнае вядома ж вяселле.
  Новы iмперскi палац яшчэ не дабудаваны, i святкуюць у старым, пышным, i пакрытым пазалотай.
  На вяселле прыехалi многiя кiраѓнiкi дзяржаѓ. I Чэрчыль, якi яшчэ прэм'ер, i Рузвельт яшчэ жывы. I многiя iншыя кiраѓнiкi дзяржаѓ. Толькi Сталiн не прыехаѓ, але затое прысутнiчаѓ Молатаѓ.
  I гэта паказальна.
  Герынг жанiх, у раскошнай мундзiры генералiсiмуса. Яго ѓзнагародзiлi зоркай вялiкага крыжа - трэцяй у гiсторыi Германii - зоркай Герынга. Таксама i iншымi ордэнамi i медалямi. У тым лiку i зоркай героя СССР.
  Што ж вiдавочны знак прымiрэння з боку Сталiна. Якi лезе ѓ саюзнiкi, хаця сам i не прыехаѓ, але Молатаѓ усё ж такi мiнiстр замежных i фармальна другая асоба ѓ дзяржаве i намеснiк Сталiна па ДКА.
  Цяпер у свеце свет, i iдзе аднаѓленне разбуранага.
  Так што можна ѓздыхнуць вальней.
  Волька-Вольф сядзеѓ па правую руку Германа Герынга i ѓ залатым, абсыпаным дыяментамi куфлi плёскалася вiно. Хлапчук падняѓ яго i выпiѓ з вялiкiм задавальненнем. Гэта было дзвесце гадоѓ вытрымкi бургундскае. I шчыра кажучы, выдатна.
  Волька-Вольф пiѓ i з рэѓнасцю глядзеѓ на Маргарэт. Яна ж мацi двух яго дзяцей, адзiн з якiх стаѓ спадкаемцам Трэцяга Рэйха.
  I гэта Вольку i радавала i бянтэжыла адначасова. На самай справе тваё каханне зараз будзе спаць з гэтым парсюком - брыдка нават!
  Хлапчук-ас адчуѓ сум. Iграла музыка, наблiжаѓся працэс шлюбу.
  Сам рымскi папа павiнен iх абвянчаць i зрабiць гэта ва ѓрачыстай абстаноѓцы.
  Маргарэт выдатная. Яна ростам вышэй за Герынга i яшчэ на абцасах. Бландынка, i цудоѓная арыйская прыгажунi. Пасля родаѓ двайнят ужо паспела сагнаць жывот i ѓ яе зноѓ тонкая стан. Герынга ж тлустага парсюка прыгажуном не назавеш. Ёсць надзея, што ён не надта доѓга пражыве. I тады можна будзе вярнуцца да Маргарэт, i самому стаць iмператарам, цi рэгентам пры сваiм сыне.
  Ва ѓсякiм разе Вольке-Вольфу даводзiцца рабiць высiлак, каб усмiхацца.
  А Герынг, зразумела, задаволены. Гiтлер загiнуѓ якраз у сакавiку 1943 года, шостага чысла, яго застрэлiѓ Волька Карасёѓ, якi стаѓ Вольфам Бiсмаркам.
  I не паспеѓ апладнiць жанчын-арыек сваiм семем канцэнтрацыя, якога занадта малая, каб зачаць дзiця натуральным шляхам. I фюрар памёр, не пакiнуѓшы патомства.
  А зараз Герынг стаѓ новым фюрэрам. Здолеѓ з дапамогай ЗША i Брытанii перамагчы СССР. Плюс яшчэ i феномен Волька Карасёѓ выдатна дапамог фашыстам, стаѓшы супер феноменам.
  Праѓда сам Волька-Вольф суцяшаѓ сябе тым, што СССР усё роѓна б не выстаяѓ супраць каалiцыi капiталiстычных дзяржаѓ i яго параза ѓсё роѓна была б непазбежнай. Толькi вайна працягнулася б даѓжэй, i ахвяр было б яшчэ больш.
  Так што Волька-Вольф разьлiчваѓ, што ён усё ж такi атрымае прабачэньне вышэйшых сiл. Акрамя таго грэла душу надзея, што хутка Трэцi Рэйх выступiць у вайну саюзнiкамi, i ён будзе забiваць амерыканцаѓ i англiчан, i iншых. Што для расiйскага хлопчыка-пападанца душэѓна лягчэй.
  Праѓда немцам патрэбен адпачынак у тым лiку маральны пасля вайны. Не варта кiдацца ѓ вiр з галавой.
  Рымскi Папа быѓ пажылы, злёгку згорблены i выглядаѓ лядашчата. Ён у свой час умерана асуджаѓ фашыстаѓ. Але потым выдаѓ булу супраць СССР i асабiста Сталiна.
  Зараз ён вянчае Германа Герынга i Маргарэт як законных мужа i жонкi. А ѓ будучынi павiнна ѓзнiкнуць i iмперская сям'я, а можа i цэлая дынастыя. Калi вядома ж Трэцi Рэйх не разгромяць.
  Пакуль зрэшты, здаецца, што саюзнiкi вераць, што Трэцяму Рэйху хопiць заваёѓ. Але Афрыка - гэта поле разладу. Герынг кантралюе Еѓропу i яе краiны, а як на рахунак калонiй на Чорным кантыненце? Тут нельга даваць патуранняѓ саюзнiкамi. Але яны не жадаюць саступаць.
  Кажуць - хiба Трэцяму Рэйху мала? Але сапраѓды Герынгу мала. Ды i саюзныя дзяржавы пакрыѓджаныя. Асаблiва Мусалiнi. Ён страцiѓ вельмi шмат у тым лiку i Лiвiю, Самалi. Ды i Францыя таксама ѓ прэтэнзii - у iх у Афрыцы уладанняѓ цi ледзь не на палову кантынента. I ѓ Бельгii ёсць, i ѓ Галандыi.
  Акрамя таго Намiбiя таксама была да паразы немцаѓ у першай сусветнай германскай.
  Так што прэтэнзiй хапае. Але пакуль Чэрчыль i Рузвельт на калясцы цiснуць Герману Герынгу рукi. Той глядзiць як герой i ѓсмiхаецца. Яго зубы занадта буйныя i белыя - вiдавочна ѓстаѓныя.
  Рымскi тата вянчае пару. Вымаѓляе каталiцкiя малiтвы. Герман Герынг, як i Гiтлер, зразумела, падумвалi аб увядзеннi новай рэлiгii. Але падчас вайны - гэта магло раз'яднаць немцаѓ. Так што - гэта было адкладзена да поѓнай перамогi.
  Цяпер быццам бы перамога прыйшла. Але ѓсё ж не да канца. I саюзнiкi яшчэ не ѓсё далi чаго хацеѓ Трэцi Рэйх. А Iталiя нават страцiла тое, што было да вайны.
  Вось Чэрчыль i Мусалiнi нават не павiталiся.
  У iх адна да адной прэтэнзii. Брытанiя хоча забраць усе афрыканскi ѓладаннi Францыi, Бельгii i Галандыi сабе. Яна па факце iх ужо i так захапiла разам з амерыканцамi.
  Герынг iмкнецца не думаць аб будучай вайне, i ѓсмiхаецца. На самай справе i так ён не дасыпаѓ столькi начэй i зноѓ напружвацца не паляванне.
  Рымскi тата вянчае iх i абодва жонка прамаѓляюць так.
  Да Герынга даходзiлi чуткi што яго палюбоѓнiца Маргарэт гуляе з iншымi мужчынамi, i нават з Вольфам Бiсмаркам. Але Герынг не асаблiва раѓнаваѓ - яна ж вольная жанчына. А Вольфа хлопчыка-аса нават любiѓ - хацеѓ бы мець такога сына. Тым больш Бiсмарк знiшчыѓ тэхнiкi савецкай нiбы цэлае паветранае войска, i ѓжо за гэта яго вынiкала паважаць i кахаць. Тым больш ягоны феномен паскорыѓ перамогу над савецкай Расеяй цi СССР. А перамагчы Сталiна нават разам з саюзьнiкамi аказалася няпроста.
  Але на ѓсходзе перамога i фактычная капiтуляцыя Расii. А на захадзе праблемы, саюзнiкi шмат жадаюць.
  Вольф Бiсмарк, магчыма, дадасць збiтых самалётаѓ i падбiтых танкаѓ. У ЗША галоѓная машына "Шэрман", у немцаѓ "Пантэра"-2 i распрацоѓкi серыi "Е" i "Леѓ"-2. Апошнi танк вельмi добры. Але трэба нешта яшчэ лепшае. I распрацоѓваюць "Пантэра"-4 i "Леѓ"-4, i "Тыгр"-4 больш магутны i дасканалы чым ранейшыя мадэлi.
  Так што наперадзе яшчэ поѓным працы.
  Хлапчук-ас п'е за здароѓе маладых. I яго настрой становiцца мажорным.
  Тым часам Рымскi тата падышоѓ да алтара i зрабiѓ рытуалы. Потым загучаѓ арган i царкоѓны хор.
  Усё чын чынам. За Герынгам iдзе свiта. Фельдмаршалы Трэцяга Рэйха якiх напладзiлася вялiкае мноства. Сярод iх Майнштэйн, вылучаецца, яму ѓручылi Вялiкi Крыж Жалезнага крыжа, i прысвоiлi званне генералiсiмуса. Ён унёс найбольшы ѓклад у перамогу Трэцяга Рэйха.
  Iншыя таксама сябры звярынца не пасуюць. Яны перамаглi i таксама задаволеныя тым, што ѓдалося нарабаваць.
  Пасля таго як Рымскi тата скончыѓ рытуал, пачаѓся шляхетны баль. I зразумела, да яго вiдовiшча.
  Як не пацешыць гасцей. Каб яны весялiлiся i смяялiся.
  Вось выходзяць на рынг дзяѓчыны: адна бландынка, а другая рудая. Яны ѓ адным бiкiнi, басанож i ѓ пальчатках.
  I вось дзяѓчынкi кланяюцца публiцы. Складаюць на iх стаѓкi. I вось гучыць гонг i дзяѓчаты кiдаюцца адна на адну. Агрэсiѓна размахваюць кулакамi ѓ пальчатках.
  I надыходзiць бой. А яшчэ босыя ножкi дзяѓчат наносяць удары адна па адной.
  Яны вiскочуць, калi трапляюць адзiн па аднаму. Вось гэта бабы.
  Вольку-Вольфа заводзiць гэтае вiдовiшча. Як гэта ѓсё выдатна. А дзяѓчынкi размахваюць i бадаюцца.
  Волька прачырыкаѓ:
  Дзяѓчыны бываюць розныя,
  Нават калi духам цудоѓны...
  Нагой рушаць у пах босы,
  I пасякуць лiха косамi!
  Дзяѓчынкi бiлi сябра цэлы раунд у пяць хвiлiн. I потым паѓза. Трэба крыху адысцi. Хвiлiну сядзяць потныя прыгажунi, цяжка дыхаюць. А потым зноѓ у бой.
  Вiдовiшча з дзяѓчынкамi заводзiць публiкi гэта крута. А якiя ѓ iх босыя, загарэлыя ножкi. Гэта крута.
  Волька падумаѓ ад танка "Леѓ"-4, якi павiнен быѓ стаць найбольш дасканалай распрацоѓкай Трэцяга Рэйха.
  Дадзеная машына мела не толькi больш дасканалую кампаноѓку, але i кiраванне пры дапамозе джойсцiкаѓ, што дазваляла скарацiць экiпаж да двух чалавек. Леѓ-4 з гармат у 105-мiлiметраѓ высокага цiску, несумнеѓна найболей дасканалы танк у праекце яго вышыня ѓсяго ѓ паѓтара метра. Аднак 105-мiлiметровая гармата, мабыць, залiшняя i яе жадаюць скарацiць да 88-мiлiметраѓ.
  Вось гэта дзяѓчынкi на рынгу. Разбiлi сабе насы, цячэ кроѓ. Вiдаць яны замарудзiлiся i вiдавочна стамiлiся.
  Герынг дае адмашку. Дзяѓчат адводзяць. I зараз б'юцца хлапчукi гадоѓ дванаццацi-трынаццацi. Яны ѓ адных спартовых трусiках i пальчатках. Наносяць сябар па сябра мноства ѓдараѓ.
  Таксама даволi цiкава.
  Молатаѓ стрымана пляскае. СССР прайграѓ вайну, але супрацiѓляѓся ѓпарта. I супраць яго быѓ фактычна ѓвесь сьвет. Так што гэтая зусiм не ганебная параза. Не - гэта была годная бiтва, што скончылася капiтуляцыяй Сталiна ѓ безнадзейным становiшчы.
  Лёс самога Сталiна пад пытаннем - ён прайграѓ вайну i зараз уласнае асяроддзе можа яго зрынуць. Што, зрэшты, сумнеѓна - улiчваючы якiя яны трусы.
  Зрэшты, Берыя суцэль можа. Ён хiтры царадворац. Волька паглядзеѓ на рынг. Хлопчыкi лёгкiя, сухiя, жылiстыя. Шмат наносяць удараѓ, але ѓсё без толку. Тут раѓндаѓ няма. Яны малоцяць сябра. Вось ужо мокрыя дзецюкi ад поту i цяжка дыхаюць.
  Адзiн з прыслужнiкаѓ хвастануѓ хлапчука па босых нагах. Пацан завыѓ.
  I рынуѓся энергiчней у бой. Хлапчукi счапiлiся ѓ клiнчы i давай змагацца. I нават пусцiлi ѓ ход зубкi.
  Вось гэта паядынак. Публiка пляскае ѓ далонi.
  Сярод гасцей Чэрчыль. Ён не асаблiва задаволены. Трэцi Рэйх спынiѓ пераслед габрэяѓ. Але гэтым ягоныя саступкi i абмежавалiся. Цяпер немцы збiраюць сiлы i фармiруюць пад сваiм камандаванне каланiяльныя дывiзii.
  Славянскiя народы прызнаны арыйскiмi i таксама могуць удзельнiчаць у Вермахце. Адчуваецца ѓтоеная пагроза ад Германа Герынга. Якi песцiць славалюбiвыя планы, i жадае вельмi шматлiкага.
  Чэрчыля турбуюць наступныя выбары ѓ парламент. Вайны няма, i адкласцi iх ужо немагчыма. Але народ абураны, тым што кансерватары падтрымалi Герынга i Трэцi Рэйх, здрадзiѓшы СССР. Ды Сталiн - гэта жорсткi тыран. Але з Гiтлерам ваявалi, i Герынг быѓ яго другой асобай.
  Ды яшчэ камандаваѓ авiяцыяй. Вось так усё атрымалася, некалькi дурное i недарэчна. Чэрчыль не ведаѓ, што яму рабiць. Лепшае захоѓваць бачнасць сяброѓства i добразычлiвасцi. У гэтым выпадку можа быць i пранясе.
  Рузвельт таксама не вясёлы. Ён у iнвалiдным крэсле, i здароѓе не вельмi. Хутка канец. I тут яшчэ тоѓсты парсюк, якi з парасячым тварам. Хоць Герман Герынг i не дурань. Ён змог у цяжкай сiтуацыi, прымiрыцца з саюзнiкамi, i нават атрымаць ад iх дапамогу. I ѓсё пайшло па-iншаму.
  I куды лепш для немцаѓ i горш для Расii.
  Рузвельт, зрэшты, iмкнецца захаваць ветлiвасць. У ЗША можа ѓ найблiжэйшыя гады з'явiцца моцны козыр: атамная бомба. Тады Герынг магчыма i не рызыкне напасцi. Супраць такой зброi, што знiшчае зараз цэлы горад.
  Герынг таксама знешне дабрадушны. Ён унутрана ѓдзячны Рузвельту i Чэрчылю, якiя выдатна дапамаглi Трэцяму Рэйху. Ангельскiя танк: "Чэленджэр" i "Чэрчыль" зусiм не дрэнныя. Яны паказалi сябе ѓ баях з Расiяй на вышынi. Асаблiва "Чэленджэр", якi меѓ браню i ѓзбраенне супастаѓнае з "Пантэрай", але вага на дванаццаць тон меншая.
  Ды i ѓ ЗША, мадыфiкацыя " Шэрмана " - Светлячок, вельмi нават нядрэнная, i эфектыѓная.
  СССР быѓ зрынуты i гэта цешыла Герынга. Наймацнейшы вораг зрынуты. А з саюзнiкамi ён як-небудзь ды зладзiцца.
  Тым часам хлапчукi таксама вымахалiся . Адзiн з iх атрымаѓ локцем у падбародак i ѓпаѓ. Яшчэ яму дадалi нагой па патылiцы.
  Хлопчык зацiх. I яму адлiчылi накаѓт.
  Зноѓ бой. На гэты раз па тры дзяѓчыны з кожнага боку.
  Яны амаль голенькiм, i гэта так прыгожа. Мужчыны заводзяцца.
  I дзяѓчынкi пачынаюць бойку, у мяккiх, гумавых пальчатках.
  Гэта ѓсё надзвычай здорава. I яны шчыпаюць адзiн аднаго за грудкi. I гэта нават вельмi сьмешна.
  Дзяѓчынкi б'юцца i босыя, загарэлыя, хупавыя ножкi мiльгаюць, нiбы лопасцi шруб маторнай лодкi.
  Волька глядзiць на голыя пяткi дзяѓчынак, i адчувае ѓзбуджэнне здаровага i моцнага падлетка.
  Адна з дзяѓчынак атрымала босы ножкай па сонечным спляценнi i стала курчыцца ад болю. Вось так б'юцца ваяѓнiцы.
  Волька-Вольф свiснуѓ i запляскаѓ у далонi - выдатна. Жадаецца часам самому стаць фюрэрам, а то i Госпадам Богам.
  На самой справе як гэта было б выдатна, калi б у свеце было на адным мужчыну тысячу дзяѓчын. А ѓсе мужчыны былi б прыгожымi падлеткамi. Гэта ж сапраѓды быѓ бы найвышэйшы клас.
  А мужчыны непрыгожыя, калi дарослыя. Вось, напрыклад Герман Герынг проста вырадак. На яго брыдка нават глядзець.
  А вось наколькi ён Волька Прыгожы i тварам i, целам. Колькi дзяѓчынкай цягнуцца да яго. Дзве жонкi законныя, а можна мець яшчэ да чатырох. З прычыны вялiкай забiлi ѓ Германii мужчын, Герман Герынг дазволiѓ мець як у Iсламе да чатырох жонак. I Рымскi Папа пад рулямi аѓтаматаѓ падобнае ѓхвалiѓ.
  Волька-Вольф нават вырашыѓ ажанiцца i трэцi раз на славянцы. Абедзве яго жонкi немкi, адна дачка Паршэ, а другая яго даѓняя напарнiца-ас Хельга. Добра было б знайсцi сабе i дзяѓчыну з Беларусi. Там пакуль яшчэ iдзе партызанская вайна. Праѓда пасля таго, як СССР фактычна капiтуляваѓ, партызаны страцiлi падтрымку з вялiкай зямлi.
  Але ѓсё роѓна асобныя атрады яшчэ супрацiѓляюцца. Хоць дадзены загад ад Сталiна - спынiць вайну. Але не ѓсе падпарадкавалiся. Хаця ѓ Беларусi Цэнтральная Рада i аб'явiла амнiстыю.
  Фармальна ѓ Беларусi было заснавана самакiраванне i федэрацыя. Герын збiраѓся на Рэферэндуме замацаваць Трэцi Рэйх у выглядзе федэратыѓнай iмперыi з манархам-iмператарам на чале i з агульным парламентам i канстытуцыяй. Улада iмператара вялiкая - ён можа нават выдаваць асабiста законы. I дынастыю хоча заснаваць Герман Герынг. Сын Вольф ёсць, i немаѓля здаровае, рухомае, моцнае.
  А Волька-Вольф хоча сабе там у Беларусi ѓзяць дзяѓчынку. Пажадана бландынку i прыгожую, рослую. I ёй таксама зрабiць дзiця.
  I яшчэ ѓ яго мара ѓзяць у жонкi чарнаскурую прыгажуню. Паглядзець, што будзе, калi змяшаць сваю кроѓ з афрыканскай. I гэта таксама было б выдатна.
  Волька-Вольф мае амбiцыi.
  Усяго трэба мець чатыры жонкi, i гэта было б правiльна. Трэба каб размнажалiся i пладзiлiся арыйцы па ѓсёй планеце Зямля. I гэта стане надзвычай крута.
  Волька-Вольф сунуѓ у рот кавалачак жырафа ѓ падлiѓцы, пражаваѓ i запiѓ дарагiм вiном са скляпоѓ вытрымкi ѓ дзвесце ѓ лiшнiм гадоѓ. Ды гэта так прызнацца выдатна.
  Герынг ёсць шмат. У яго залатога сервiза некалькi тон. Ён багаты быѓ яшчэ да таго, як атрымаѓ пасаду фюрара. А зараз стаѓ яшчэ багацей.
  I марыць аб сусветным панаваннi.
  Заваявалi немцы нямала, але ѓсё роѓна СССР, нават урэзаны па пляцы больш, чым Трэцi Рэйх, нават i еѓрапейскiмi валадарствамi. I з-за гэтага прызнацца прыкра.
  Герынг шукае заваёѓ у Афрыцы i тут размова была з Чэрчылем. Маѓляѓ, Францыi трэба ѓладаннi вярнуць, i Бельгii, i Галандыi i Iталii таксама.
  Чэрчыль заѓважыѓ, што Германiя атрымала ад Захаду вялiзную, бязвыплатную дапамогу. I гэта плата за калонii ѓ Афрыцы. Тым больш бiтва за Чорны кантынент была немцамi фактычна ѓжо прайграна. I яны павiнны быць рады, што Роммелю i васьмю нямецкiм i тузiну iтальянскiх усяго больш за трыста тысяч салдат i афiцэраѓ дывiзiй далi сысцi. I яны папоѓнiлi Вермахт на ѓсходнiм фронце. А амерыканскiя i ангельскiя танкi i самалёты, далi Трэцяму Рэйху перавага ѓ тэхнiцы. Так што чаго Герынгу ѓзнiкаць. Як i Японii таксама!
  Хiба мала Трэцяму Рэйху калонiй на ѓсходзе? Мусалiнi, страцiѓшы ѓладаннi ѓ Афрыцы, больш за ѓсiх прайграѓ. I зараз Герынг цягнуѓ яго краiну ѓ склад Трэцяга Рэйха. I гэта таксама было непрыемна Мусалiнi.
  Волька аблiзнуѓся i прапанаваѓ, Герынгу:
  - Дай мне пабiцца!
  Герынг хiхiкнуѓ i спытаѓ:
  - З кiм мой генiй?
  Хлопчык-тэрмiнатар адказаѓ:
  - Са львом!
  Герынг пахiтала галавой:
  - Рынг не прыстасаваны! Леѓ можа кiнецца на гасцей. Можа, быць з чалавекам?
  Волька кiѓнуѓ.
  - Магу i з людзьмi!
  Маргарэт кiѓнула:
  - Выстаѓ супраць яго адразу пяць хлопчыкаѓ! I ён з iмi зладзiцца!
  Герынг паводле кiѓнуѓ:
  - Добра! Вось прама зараз i будзе бой!
  Волька ѓсё яшчэ выглядаѓ год на чатырнаццаць. Ён хутчэй пераапрануѓся ѓ выйшаѓ у адных шортах, басанож i ѓ аголеным тулавам. Супраць яго было пяць хлопчыкаѓ - мускулiстых, спартовых, таксама толькi ѓ шорцiках, гадоѓ чатырнаццацi-пятнаццацi. Яны былi нават крыху вышэй за рост Волькi. Праѓда хлопчык-ас меѓ вельмi рэзкi рэльеф мускулатуры, незвычайна рэзкi, нiбы цела лiтая сталь.
  Зрэшты, i хлопчыкi-працiѓнiкi таксама мускулiстыя i трэнiраваныя, можа быць не так як Волька, але таксама з рэльефам.
  Яны выйшлi на рынг. Вiдаць, было дзецюкi хвалююцца. Волька мае рэпутацыю монстра, хоць амаль дзiця з выгляду.
  Складаюць стаѓкi. Амаль усё, зразумела, на Вольку-Вольфа, хоць ён адзiн, а ѓ яго супернiкаѓ цэлых пяць.
  Таксама безусыя хлапчукi. Герынг вельмi любiць глядзець на мускулiстых, напаѓголых, потных хлопчыкаѓ. Як, зрэшты, i многiя мужчыны i жанчыны.
  Ён ставiць, зразумела, на Вольфа. А вось Чэрчыль ставiць на пяцёрку хлапчукоѓ. Рузвельт таксама тут як тут i на пяцёрку хлапчукоѓ.
  I што ж будуць бiцца.
  Волька хiхiкнуѓ. Хлопчыкi-падлеткi ѓсталi ѓ баявыя стойкi. Волька-Вольф рэзка пайшоѓ наперад, зрабiла сальта i ѓцяклi стоячы на руках, аднаго з дзецюкоѓ голай пяткай у падбародак. Той, атрымаѓшы моцны ѓдар завалiѓся адключыѓшыся.
  Волька-Вольф праспяваѓ:
  Мы скiнем ворага адным ударам,
  Славу пацвердзiм сталёвым мячом.
  Рускiх перамагалi мы нездарма,
  У трэскi злых хлапчукоѓ разаб'ём!
  Юны ас зноѓ крутануѓся. Яго босыя падэшвы блiснулi ѓ святле пражэктараѓ. I хлапчук зноѓ пранёсся ѓ сальта. I яго пальчыкi голых ног пстрыкнулi аднаго з дзецюкоѓ па лбе. У таго набрыняла зараз шышка. I юны гладыятар упаѓ.
  Волька праспяваѓ, скалячы зубкi:
  Ах хлопчыкi ножкi,
  Якiя добрыя...
  Вы такiя крошкi,
  Проста б'юць ад душы!
  Волька ѓскочыѓ. Хлапчук гладыятар узмахнуѓ кулакамi. У адказ Волька прабiѓ рукамi тройку i трапiѓ па шыi. I трэцi юных гладыятар адсек.
  Волька-Вольф хiхiкнуѓ, пайшоѓ ад кулака, i рушыѓ галавой працiѓнiка ѓ нос. Удар разбiѓ яго i патрос пацана, i той таксама павалiѓся.
  Застаѓся толькi адзiн.
  Волька праспяваѓ, скалячы зубкi:
  Арляня, арляня,
  Узляцi вышэй сонца...
  Няхай будзе народ наш адзiны,
  Навекi змоѓклi вясёлыя хлопцы,
  У жывых ты застаѓся адзiн!
  I хлопчыка як падскочыць i рушыць юнаму вiзавi прама ѓ пахвiну. I той атрымаѓшы ѓдар па яйках пасiнеѓ i адсек.
  Волька ѓскiнуѓ угору рукi i праспяваѓ:
  Чакае перамога, чакае перамога,
  Тых, хто прагне кайданы разбiць...
  Чакае перамога, чакае перамога -
  Мы здолеем ГУЛАГ перамагчы!
  Герман Герынг падняѓся, пляскаючы i абвясцiѓ:
  - Хлапчуку-тэрмiнатару ѓручаецца - узнагарода - залаты медаль гладыятараѓ!
  Дзяѓчаты падышлi на высокiх абцасах, i ѓручылi на плацiнавым падносе залаты медаль на чорна-бела-чырвонай стужачцы.
  Волька-Вольф начапiѓ яе i праспяваѓ:
  - Люта б'юцца з ворагамi спартсмены,
  Кожны ѓ перамогу верыць горача.
  А мне любое мора, мора па калена,
  А мне любыя горы па плячо!
  Вяселле працягвалася... Усе былi адносна шчаслiвыя i багатыя. I пакуль яшчэ мiр i шчасце.
  Волька з уздыхам заѓважыѓ:
  - Толькi на небе толькi анёлы ведаюць,
  Што Трэцi Рэйх далей чакае!
  Чэрчыль прапанаваѓ тост:
  - Вып'ем за мiр памiж нашымi краiнамi!
  Герман Герынг падтрымаѓ:
  - Ды давайце вып'ем за мiр!
  I кiраѓнiкi сусветныя асушылi свае куфлi.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 2.
  У СССР наступiѓ перыяд мiру, i дзяѓчынкi шмат i ѓдарнымi тэмпамi будуюць. Ужо восень i ѓ Сiбiры халадае. Ня вельмi прыемна.
  Але Алёнка i яе каманда працуюць басанож i ѓ бiкiнi. Адначасова дзяѓчынкi нешта цiкавае спрабуюць у вольны час складаць.
  Прынц, а зараз раб Альберт адчуваѓ, што ѓ яго могуць узнiкнуць праблемы. Але пакуль што планаѓ не было. Рым быѓ горад вялiкi з высокiмi сценамi i непрыступны.
  Узяць яго штурмам было амаль немагчыма, нават для вялiзнага войска Спартака. Гладыятараѓ жа аказалася мала. Занадта многiя змаглi ѓцячы. Заставалася толькi спадзявацца,
  падняць на мяцеж хлапчукоѓ.
  Але дзецюка-прынца адвялi пасля заняткаѓ каханнем з жонкай консула ѓ асобную камеру са сталёвымi дзвярамi, i дужымi заваламi. Праѓда, быѓ ляжак з мяккай саломай.
  Альберт моцна выматаѓся пасля бурных заняткаѓ каханнем i баёѓ, i заснуѓ.
  Тым часам памiж рабамi i рымлянамi праходзiлi сутычкi.
  Два легiёны спрабавалi прарвацца да Рыма. Дванаццаць тысяч пешых i тры тысячы конных. Усе пятнаццаць тысяч байцоѓ спешна перакiнуты морам з далёкiх правiнцый.
  Яны разлiчвалi праскочыць i ѓмацаваць гарнiзон Рыма.
  Праконсул Вiвер камандаваѓ гэтай групай. Ён вельмi разлiчваѓ, што атрымаецца пазбегнуць бою са Спартаком, так войска рабоѓ увесь час расло, i ѓжо перавышала дзвесце тысяч.
  I не толькi рабы, але бедната, i многiя саюзныя гарады, i нават некаторыя легiянеры з лiку не лацiнкай, перабягалi ѓ войска вялiкага правадыра.
  Так што са Спартаком бiцца было самагубна. Хоць яго войска i разнамаснае.
  Вiвер спрабаваѓ прайсцi ноччу, абматаѓшы капыты коней анучамi. Яго войска старалася iсцi без шуму. Але шматлiкiя хлопчыкi-разведчыкi засеклi перамяшчэнне. Яны жвава
  перамяшчалiся на понi, удараючы босымi пяткамi ѓ бакi, i перадавалi звесткi ѓзмахамi сцяжкоѓ.
  Так што Вiвер дарма разлiчваѓ, на праход.
  Спартак рушыѓ на яго сто тысяч ужо даволi дасведчаных i нядрэнна навучаных рабоѓ. Яны iшлi ѓ атаку на рымлян з розных бакоѓ. Iх лiкавая перавага i больш высокая баявая
  дух, якiя звыкнулiся перамагаць байцоѓ.
  Эѓтыбiда таксама iшла ѓ бой. Яна вонкава некрупная i падобная на зусiм юную дзяѓчыну, амаль дзяѓчынку, але вельмi спрытная i валодае тэхнiкай фехтавання.
  Дзяѓчына iдзе ѓ атаку i махае мячамi. Яна не адна. З ёй цэлы атрад моцных дзяѓчынак. Некаторыя з iх працавалi ѓ каменяломнях i мелi развiтую мускулатуру.
  Яны нават змагалiся голыя цi амаль голыя. У гэтых жанчын босыя падэшвы ног пакрылiся мазалямi, а на жываце плiткi прэса, i пад скурай рук i ног перакочваюцца мускулы.
  I вось прыгажунi кiдаюцца на легiянераѓ.
  Яны iх без лiшнiх цырымонiй сякуць. Вось адна з iх, рудай масцi двухметровая велiканша стукнула голай пяткай у падбародак рымскага цэнтурыёна, i зламала яму скiвiцу.
  Той завалiѓся мёртва.
  Жанчына-волаты вельмi рэльефная цяглiцамi, ёй нават можа пазайздросцiць сам Спартак. Яна ѓ каменяломнях працавала за трох-чатырох дужых мужчын. Таму яе добра кармiлi,
  I амаль не бiлi. Яна тварам даволi прыгожая, рысы асобы правiльныя, але занадта ѓжо мужныя. Сапраѓдная багiня вайны. Яна любiла мужчын, i ёй падабалася, займацца
  каханне з наглядчыкамi. Яна нават нарадзiла ад iх пару сыноѓ. Яны як i мацi хаця яшчэ дзецi, але буйныя i б'юцца на роѓных разам з дарослымi.
  Рудая жанчына ѓ канцы - канцоѓ была прададзена ѓ гладыятары, i так навучылася выдатна валодаць мячом. I яна стала сапраѓднай легендай. Будзь у яе iнтэлект вышэй, можа,
  быць жаночым палком даручылi б камандаваць ёй, а не Эѓтыбiдзе.
  Дарэчы, абедзве жанчыны пасябравалi. Эѓтыбiда нават дазволiла ёй палiзаць буйным мовай ѓлонне i перажыла ад гэтага некалькi моцных аргазмаѓ.
  А зараз яны адчайна ваююць, нiбы вялiкi i маленькi дэман.
  Ды i iншыя жанчыны тут байца, амаль голыя цi голыя яны сякуць рымлян-мужчын як капусту.
  Зразумела, ваюе i сам Спартак.
  Ён высокi, шыракаплечы, атлетычны i мускулiсты. Б'ецца адразу двума мячамi, што вельмi эфектна. I ад яго ѓдараѓ падаюць легiянеры. Некаторыя дзяѓчаты, страляюць
  з лукаѓ, i вельмi трапна.
  У баi прынялi ѓдзел i катапульты. Яны кiнулi ѓ рымлян некалькi чыгуноѓ з палаючай сумессю. А адна з дзяѓчын паслала стралу, прабiѓшы наскрозь шыю Вiвёру.
  Пасля чаго баявы дух хутка якiя растаюць у бiтве рымскiх ваяроѓ рэзка звалiѓся. I тыя, хто ацалеѓ у спешцы пакiдалi зброю i ѓпалi на каленi молячы аб лiтасцi.
  Рудая жанчына-волаты стала соваць iм сваю босыя ногi, прымушаючы цалаваць голыя, вельмi мазолiстыя, пыльныя ступнi. Iншыя рабынi таксама былi басанож i совалi ножкi iм
  у твары палонным.
  Толькi Эѓтыбiда была ѓ лёгкiх, хупавых сандалiках. А ѓвесь астатнi легiён з васьмi тысяч дзяѓчат быѓ выключна басаногi. На самай справе без абутку i спрытней.
  Ды i дзяѓчыны не хацелi, каб iх ножкi сталi б мяккiмi.
  Не ѓ рабынь ступнi павiнны быць цвёрдымi, пругкiмi, мазолiстымi i не баяцца вострых камянёѓ.
  Страты рабоѓ у бiтве былi нязначныя. Рымлян пагналi ѓ лагер, яны зараз палонныя i абяззброеныя. Такая вось гучная перамога.
  Эѓтыбiда злезла з каня, i зняла сандалi. Некаторы час ёй iсцi басанож было нават прыемна. Але затым голыя ступнi стала саднець ад буйнога жвiру i вострых камянёѓ.
  I чым даѓжэй дзяѓчына крочыла, чым балючай ёй станавiлася.
  Эѓтыбiда зноѓ узлезла на каня. Яе ножкi ѓсё ж далiкатныя. Яна ж вельмi нядоѓга была працоѓнай рабыняй, яе амаль адразу ж прадалi ѓ бардэль. А так... У бардэлi,
  ёй гарачай i распуснай нават падабалася.
  Лепш, чым на плантацыi матыкай калупацца.
  Рудая, бадай, самая буйная дзяѓчынка ѓ легiёне. Хоць побач з ёй бландынка, таксама рослая, не менш рудай. I таксама працавала ѓ каменяломнях, i потым на арэне была гладыятарам.
  Абедзве жанчыны ѓ адных толькi плаѓках. I вельмi мускулы ѓ iх моцныя.
  Бландынка i рудая кахаюць i мужчын, i жанчын. I адзiн аднаго. Вельмi iм падабаецца займацца каханнем. Эѓтыбiда iх праѓда папярэдзiла, каб Альберта яны не спакушалi.
  Абедзве жанчыны хорам заѓважыла:
  - Нам падабаюцца буйныя мужчыны! Гэты занадта маленькi!
  Эѓтыбiда заѓважыла:
  - Маленькi, але ѓдаленькi! I развiты не па гадах!
  Жанчыны-гiганты засмяялiся. Яны ѓявiлi сабе Альберта ѓ сваiх абдымках i гэта было пацешна. Вельмi прыгожы хлопчык, рэльефны мышцамi i такi салодкi.
  А яны такiя буйныя, магутныя.
  Перамога Спартака была вiдавочнай i разгромнай. Але Рым пакуль не ѓзяты.
  Альберт i Радапея выспалiся, i пры абуджэннi iх чакаѓ непрыемны сюрпрыз. Рымскiя легiянеры акружылi iх i павялi ѓ катавальны склеп. Там iх ужо чакалi каты.
  Каб атрымаць асалоду ад вiдовiшчам катаваннi вельмi прыгожых дзяцей прыбылi консул i Красс, са сваiмi жонкамi.
  Хлопчыка i дзяѓчынку ѓвялi закаваных у цяжкiя ланцугi. Дзецi вонкава iмкнулiся захаваць бачнасць спакою, хоць iм i прыходзiлася раней выпрабоѓваць на сабе i бiзун i прэнг.
  i iншыя катаваннi, праѓда не пакалечыѓшыся.
  Цяпер палала некалькi жароѓняѓ, дзе грэлiся сталёвыя iнструменты катаванняѓ. Былi i ѓжо знаёмыя прэнгi, i рознага роду прынады для катаванняѓ.
  Прыгожая, рослая, шыракаплечая жанчына з арлiным носам i чорнымi валасамi ѓ чырвоным халаце была ѓ дадзеным выпадку галоѓным катам. Яна спецыялiст па катаваннях дзяцей.
  Каб дзецi ад болевага шоку не загнулiся, iх трэба катаваць вельмi ѓмела.
  Консул скамандаваѓ:
  -Страшыце iх абодвух!
  Хлопчыка i дзяѓчынку падцягнулi да прэнга. Дакладней да двух прэнгаѓ. Столь у памяшканнi была высокая, i прэнг быѓ на спецыяльных прыстасаваннях, што дазвалялi падпарадкаваць ахвяру да
  самой столi.
  Хлапчуку i дзяѓчынцы вывернулi моцныя каты рукi назад i далучылi да ланцугоѓ, i зацiснулi запясцi ѓ кайданках. Пасля чаго сталi круцiць барабан паднiмаючы, Альберта,
  i Радапею ѓверх. Целы дзяцей-байцоѓ вывярнулiся i стаѓ выгiнацца. Плачы iх тузанулi, пракруцiѓшы плечы. Затым iх сталi паднiмаць. Босыя ногi хлопчыка i дзяѓчынкi закруцiлiся.
  Красс загадаѓ:
  - У калодкi iх!
  Каты хутка начапiлi загадзя прыгатаваныя калодкi. Зацiснулi ѓ iх шчыкалаткi дзяцей. Жанчына-катавальнiк паказытала голую падэшву Альберту i аблiзнулася:
  -Якi прыгожы хлопчык! Скура такая прыемная навобмацак!
  Хлапчук быѓ зусiм голы, як i належыць па навучаннi катаваць рабоѓ. I яго мужчынская дасканаласць была даволi развiтай, i нават стала брыняць.
  Чарнавалосая жанчына-кат зарагатала. I агрэла хлапчука бiзуном. Ды так што патрапiла па яйках.
  Боль ад удару аказаѓся такiм моцным, што Альберт мiмаволi ѓскрыкнуѓ.
  Жонка консула ѓсклiкнула:
  -Асцярожней! Не калеце пацана!
  Красс кiѓнуѓ:
  - Ды знявечыць не трэба! Мы яшчэ з iм пацешымся!
  Жанчына-кат згодна кiѓнула. Ахвяр да самай столi паднiмаць не сталi. Паднялi прыкладна напалову, Альберт i Радапея завiслi на iмгненне. А потым iх адпусцiлi.
  Двое юных байцоѓ упалi ѓнiз, i ля самай падлогi ланцугi нацягнулiся. Альберт здолеѓ стрымаць крык, а Радапея ѓскрыкнула. Але потым намаганнем волi стрымала крык.
  Вiдаць, было як у дзяѓчынкi пабляднеѓ тварык. А Альберт, наадварот, пачырванеѓ ад злосцi. Яго перакасiла, а мускулiстае, загарэлае, безвалосае цела хлапчука стала пакрывацца,
  кропелькамi поту.
  Жонка Красса юрлiва ѓсмiхнулася:
  -Якi прыгажун! Перадай яго мне!
  Красс кiѓнуѓ:
  - Можаш вылупцаваць яго!
  Аѓрэлiя як звалi жонку Красса паднялася з крэсла i ѓзяла ѓ рукi бiзун што ёй сунуѓ кат. Яна жанчына ѓ самым соку, з пышным целам. Праѓда гадоѓ на дваццаць старэйшыя за Альберта,
  i, мабыць, таѓставатая.
  Але даволi прыгожая. Яна з задавальненнем сцебанула хлапчука бiзуном па спiне. Затым нанесла ѓдар па сцёгнах, i зачапiла мужчынскую дасканаласць.
  Альберта перакасiла ад болю, i ён звышчалавечым намаганнем стрымаѓ крык.
  Жонка Красса ѓсмiхнулася. Яна ѓзяла i стала мацаць хлапчуку мускулiстыя грудзi. I прабуркавала:
  -Ну i скура!
  Жанчына пацалавала прынца-раба ѓ грудзi. Затым яе мова лiзнуѓ сасок, i яна зноѓ цмокнула.
  Красс заѓважыѓ:
  -Не сваволi! Побач з табой муж!
  Жанчына ѓсмiхнулася i заѓважыла:
  - Гэта ѓсяго толькi дзiця-раб! Ты ж не будзеш мяне раѓнаваць да кацяняцi?
  Красс усмiхнуѓся i адказаѓ:
  - Гэта нават будзе пацешна!
  Жонка Аѓрэлiя пацалавала Альберта ѓ вусны. Хлопчыку было брыдка, пахла ад яе вiном, але губы мяккiя. I зноѓ пальцы мацаюць. Юны мужчына, адчуваѓ сабе паршыва.
  Яму было брыдка i сорамна, але цела падлетка аддавала розум i ѓзбуджаць ад грубых ласак прывабнай жанчыны. I вiдаць было як пачаѓ расцi яго звер.
  Жонка Красса таксама ѓзбуджалася, i яе вусны заслiзгаѓ па жываце, а ноздры прагна ѓдыхалi пах моцнага, мускулiстага хлапечага цела. Яна ѓсё блiжэй i блiжэй да дасканаласцi.
  У гэты момант Радапея са злосцю плюнула на яе са словамi:
  -Шлюха!
  Аѓрэлiя адарвалася ад хлапчука i ѓ лютасцi схапiла пугу. I давай iм у лютасцi збiваць дзяѓчынку. Консул, Красс i яго жонка засмяялася. Было пацешна.
  Альберт перакасiѓся ад гневу, i адчайна тузануѓ нагамi, падняѓ калодку, i рушыѓ яе па спiне жонкi Красса. Тая паляцела верх нагамi. Каты кiнулiся да Альберта i
  сталi яго ѓ лютасцi быць.
  Красс спынiѓ iх крыкам:
  - Даволi! Лепш расцягнiце пацана гiрамi.
  Каты апусцiлi пугi. Затым падскочылi да дзецюкi, узяѓшы ѓ рукi груз. I на крукi пачалi вешаць гiры. Таксама катаванне расцягам. I вельмi нават пакутлiвая. Цела Альберта
  выцягнулася, i на руках, з'явiлiся чырвоныя палосы, было вельмi балюча.
  Заадно паднялi i жонку Красса. Яе злёгку выцяла ад удару калодкi, i яна кашляла.
  Красс жорстка завiѓ:
  -Хлапчук перайшоѓ усе межы! Пасмажце гэтаму хлопчыку пяткi!
  Жанчына-кат кiѓнула:
  - Гэта можна! Але лепш спачатку iх вышмараваць алiѓкавым алеем - так болевыя адчуваннi будуць больш працяглымi!
  Красс кiѓнуѓ:
  - Вышмаруйце!
  Жанчына-кат, i яшчэ адна прадстаѓнiца выдатнай падлогi, яе рудая памагатая, дасталi з шафы збан з алiѓкавым алеем. Адкаркавалi яго, i палiлi сабе на далонi.
  Пасля чаго з задавальненнем нахiлiѓшыся сталi змазваць хлопчыку босыя падэшвы. Яны гулялi пальчыкам ног юнага палоннага, i iм было гэта прыемна.
  Ды ножкi ѓ Альберта яшчэ амаль дзiцячыя i моцныя, вельмi прыцягвалi жорсткiх жанчын. Яны iх старанна змазвалi i рохкалi ад захаплення. Такiя памагатыя катаѓ.
  Жонка консула папрасiла:
  - Не забiвайце дзiця, ён выдатны!
  Жанчына-кат усмiхнулася i адказала:
  - Хлопчыку нават карысна будзе калi яго босыя падэшвы пагладзiць полымя!
  Красс кiѓнуѓ:
  -I дзяѓчынцы таксама вышмаруйце! Чаго ёй вачамi пляскаць!
  Консул кiѓнуѓ:
  -I яе трэба памучыць добранька!
  Каты палiлi на далонi алiѓкавага алею, i крыху падушылi босыя пальчыкi дзяѓчынкi Радапэi. I гэта было даволi балюча. Дзяѓчынцы былi агiдныя дакрананнi брудных
  лап катаѓ да ступняѓ i пальчыкамi.
  I ён плюнула зноѓ. I яе агрэлi бiзуном, ды так што лопнула зноѓ скура.
  Красс рыкнуѓ:
  - Агню абодвум!
  Пад босыя ногi дзяцей хутка сунулi па жароѓнi i падпалiлi полымя. Боль накрыѓ не адразу, першыя палову хвiлiн юныя палонныя адчувалi толькi цёпла.
  Альберт нават рыкнуѓ:
  -Што вам слаба?
  Але потым стала палiць. Радапея заскуголiла. I дзяѓчынцы было канкрэтна балюча. I яна пакутавала. Мучыѓся i Альберт, але ѓ хлапчука хапiла мужнасцi каб не выдаць муку,
  крыкамi i стогнам.
  Красс заѓважыѓ:
  -Добры хлопчык! Урэжце яму пугай!
  Двое мужчын-катаѓ дасталi з кошыка вярбовыя пруты i давай iмi сцябаць юнага прынца-раба. Удары былi моцныя, i лопалася скура. Капала кроѓ.
  Кропелькi траплялi на жароѓню i шыпелi.
  Консул аблiзнуѓ вусны i заѓважыѓ:
  - Здароѓ!
  Жонка консула ѓзбудзiла ад вiдовiшча пакут хлапчукi, i палезла сабе пальцамi ва ѓлонне, стала масажаваць. Усё гэта проста жудасць.
  Красс з задавальненнем прыцмокваючы вуснамi праспяваѓ:
  - Якi боль, як боль!
  Жадаеш яшчэ дадаткi - заплацi дазволь!
  Альберта бiлi з двух бакоѓ пугай i смажылi босыя пяткi хлапчука. Але яна сцiснуѓ зубы i маѓчаѓ. Толькi калi кат агрэѓ, пугай яйкi, прынц-раб крыкнуѓ, але тут жа
  зноѓ закусiѓ губу.
  Жонка Красса аблiзнулася i адказала:
  - Здароѓ!
  Жонка консула пацвердзiла:
  - Гэта наогул супер!
  Яны, здавалася, зусiм страцiлi чалавечае аблiчча ад юрлiвасцi.
  Альберт прашыпеѓ:
  - Я вам нiчога не скажу!
  Красс усмiхнуѓся з пажадлiвай усмешкай:
  - А хто цябе пытаецца?
  Каты працягвалi бiць хлопчыка. Радапея цiха скуголiла ад болю, полымя драпежна лiзала дзяѓчынцы густа змазаныя маслам пяткi.
  I гэта было надзвычай жорстка.
  Консул загадаѓ:
  - А цяпер давайце хлапчуку агеньчыка пад пахi.
  Абедзве жанчыны-каты ѓсмiхнулiся i буркнулi:
  -Выдатна!
  I паднялi паходнi i сунулi полымя ѓ падпахi дзiцяцi. Прынц-раб заскуголiць i скалануѓся, як гэта было балюча.
  яго галубы вочы выкацiлiся. Але надзвычайным намаганнем волi хлопчык стрымаѓ i на гэты раз крык. Пах смаленага мяса сталi мацней.
  Жонка Красса прапанавала:
  - Трэба i грудзi пацану падпалiць!
  Красс кiѓнуѓ:
  - Жалезам яго давайце!
  Кат падхапiѓ з рашоткi што ляжала над камiнам кавалак пунсовага ад спякота жалеза абцугамi. Узяѓ i паднёс яго да аголеных грудзей хлапчука.
  Яго грудзi была мускулiстая як два шчыткi, i загарэлая. Альберт мiжволi здрыгануѓся. I распаленае жалеза дакранулася да яго грудзей, i з сiлай прыпякло. Хлапчук адчуѓ
  вельмi моцны боль. Пах стаяѓ такi нiбы смажаць кабана. I твар Альберта збялеѓ, i галава ѓпала на бок.
  Жанчына-кат заѓважыла:
  -Балевой шок! Можа, сёння хопiць з дзяцей?
  Жонка Краса заѓважыла:
  -Я хацела, каб яму яшчэ зламалi пальчыкi на нагах!
  Жанчына-кат пацiснула плячыма i адказала:
  - Хлопчык вельмi моцную мае волю i нiчога не скажа. Можа, папрацуем з дзяѓчынкай!
  Красс лаканiчна загадаѓ:
  - Зняць iх з дыбкi i ѓ асобную камеру пад узмоцненую варту. Потым вырашым, што з iмi зрабiць.
  Консул кiѓнуѓ:
  - Ды зламаць пальчыкi босых ножак мы пацану i дзяѓчынцы заѓсёды паспеем!
  Юных вязняѓ знялi з прэнга. Альберт ачуѓся i крыкнуѓ:
  - Мне зусiм не балюча! Нiбы баба шылам кальнула!
  Жанчына-кат заѓважыла:
  - Мы цябе будзем доѓга i ѓпарта мучыць!
  Радапея пiскнула:
  - Хутка прыйдзе Спартак! I тады мучыць будуць ужо вас!
  Жанчына-кат абгрэла дзёрзкую дзяѓчынку бiзуном, так што лопнула скура i рыкнула:
  - Цябе мы паспеем пакараць!
  Красс запярэчыѓ:
  - Не яны мне патрэбны жывыя! А пакуль займiцеся з жанчынамi...
  Альберта i Радапею закавалi ѓ цяжкiя ланцугi i заключылi ѓ асаблiвую камеру, дзе за iмi павiнны былi пастаянна сачыць легiянеры.
  Красс быѓ моцна ѓстрывожаны ѓ любы момант можна чакаць штурму.
  У Спартака разы ѓ два больш войска чым у абаронцаѓ Рыма. Прычым частка байцоѓ не вельмi добра навучана, а некаторыя стараваты.
  Ды i войска мяцежнiкаѓ расце.
  I яно поѓнасцю блакiравала Вечны горад. Могуць рабы ѓзяць Рым i проста зморам. Хаця быццам бы запасы ѓ горадзе вялiкiя.
  Але вось колькi падоѓжыцца блакада?
  А зiмой могуць з-за недахопу дроѓ мерзнуць.
  Красс некаторы час яшчэ пасядзеѓ у склепе. Прыгожую жанчыну рабыню катавалi каты. Сарвалi з яе тунiку, i голую паднялi на прэнг.
  Красс загадаѓ:
  -Дзесяць удараѓ пугi ѓ паѓсiлы!
  Каты амаль без размаху бiлi дзяѓчынку. Яна была моцная, мускулiстая, якая звыкнулася да цяжкай працы i грудастая. Ёй нанеслi дзесяць удараѓ, жанчына цiха стагнала.
  потым кат паднёс паходню ѓ босым нагам дзяѓчыны. Так закрычала.
  Каты захiхiкалi.
  Потым дзве жанчыны-катувальнiцы ѓзялi ѓ рукi шчыпцы i схапiлi жанчыну за грудзi. I сталi выкручваць соску. I гэта так аказалася балюча.
  Красс адзначыѓ:
  - Прыгожа!
  Яго жонка i консул ужо адышлi. Крассу падабалася глядзець катаваннi жанчын. А гэта рабыня, моцная, звыклая да цяжкай працы.
  Але калi яе палiлi агрубелыя падэшвы, усё ж пахла смаленым, i яна крычала. I яе цела так хутка пакрылася потам i блiшчала.
  Красс ухмыльнуѓся i спытаѓ жанчыну:
  - Жыць хочаш?
  Дзяѓчынка адказала:
  - Ды хачу пашкадуйце!
  Красс прапанаваѓ:
  - Давай так! Я цябе буду асабiста катаваць! Зможаш гадзiну пратрымацца без крыку i стогну, i я табе дам лiтасць!
  Жанчына з уздыхам адказала:
  -Ваша воля спадар!
  Вядомы палкаводзец Рыма, якi ѓваходзiѓ раней у трыумвiрат: Сула, Пампей, Красс, узяѓ у рукi пугу. З вялiкiм задавальненнем нанёс некалькi моцных удараѓ па спiне.
  Жанчына маѓчала, сцiснула зубы. Скура лопнула i капала пунсовая кроѓ. Затым Красс узяѓ у рукi паходня паднёс яго да аголеных жаночых грудзей. Сталi вадзiць язычком полымя
  па пунсовым соску. Жанчына закрычала.
  Красс пажадлiва ѓсмiхнуѓся. I паднёс паходню да лона рабынi. Пах паленага стаѓ мацнейшы. Валасы на ѓлоннi абвуглiлася. I маладая жанчына дзiка закрычала, затросся i страцiла
  прытомнасць.
  Вядомы палкаводзец, багацей i садыст ухмыльнуѓся. Жанчына-кат заѓважыла:
  -Хутчэй за ѓсё яна нiчога i не ведае!
  Красс заѓважыѓ:
  - Тады ёй можна зламаць пальцы ног. Гэта нас пацешыць!
  Жанчына-кат лагiчна адзначыла:
  - Яна моцная i здаровая рабыня. Цi варта бабу калечыць!
  Палкаводзец Рыма адказаѓ:
  -А што яна асаблiвая. Зрэшты, я перадумаѓ. Лепш за ѓсё яе памучыць з дапамогай пацука. Пастаѓце ёй клетку са звярком на жывот!
  Жанчына-кат зморшчылася:
  -Ух! Гэта так жорстка!
  Красс дадаѓ:
  -I зрабiць гэта варта так, каб усе бачылi, як мы выпростваемся з непакорлiвымi рабынямi. Публiчна няхай грызе яе пацук! Зразумела!
  Жанчына чорнай масцi кiѓнула.
  - Воля ваша! А гэтых агентаѓ Спартака таксама пакараем смерцю публiчна або рыхтаваць новыя катаваннi!
  Палкаводзец Рыма пачухаѓ верхавiну i заѓважыѓ:
  - Я яшчэ не вырашыѓ! Пакуль я думаю iх лепей трымаць жывымi! А можа нават з хлапчуком задаволiм новы гладыятарскi бой!
  Жанчына-кат хiхiкнула i выскалiѓшы зубы праспявала:
  I зноѓ працягваецца бой,
  I сэрцу трывожна ѓ грудзях...
  Выдатна ж быць малады,
  Перамогi, каханне - наперадзе!
  Красс выйшаѓ з катавальнага склепа. Ён быѓ даволi жорсткiм чалавекам. Любiѓ катаваць i катаваць рабоѓ асабiста. Асаблiва рабыняѓ.
  Не грэбаваѓ катаваннямi i прыгожых хлапчукоѓ. Вось адзiн мускулiсты падлетак гадоѓ пятнаццацi дагаджаѓ яго жонку. Прыгожы быѓ
  хлапчук-раб. Можа, быць Красс i не стаѓ бы раѓнаваць, але яго жонка бразнула: "ён куды мацней цябе".
  Гэта дараваць было нельга.
  Юнага раба закавалi ѓ ланцугi i павялi проста босымi нагамi на вогнiшча. Ён крычалi i вырываѓся, адразу восем моцных маѓраѓ, яго
  зноѓ цягнуѓ да вогнiшча. I палiлi яго, прымушаючы падскокваць. Затым хлапчука сталi апускаць у кацёл з кiпячай смалой. I гэта рабiлi
  марудлiва па частках. Далей юнака ѓжо абпаленага i параненага пасадзiлi на мурашыную кучу. I гэта было кульмiнацыяй катавання.
  Так што Красс не падарунак. Ён разлiчваѓ, што калi Спартак трапiць да яго ѓ палон, то звычайным распяццем на крыжы не абыдзецца.
  Няма Спартака будзе чакаць, нешта куды больш выдасканаленае i жорсткае.
  Красс звычайна распiнаѓ палонных рабоѓ. Гэта пакаранне жорсткае i пакутлiвае. Але гэтага Крассу здавалася мала. Адной з катаванняѓ, гэта было
  растварэнне ѓ кiслаце - вельмi пакутлiва.
  А тым часам Спартак, Граннiк, Крыс - абмяркоѓвалi як выратаваць сваiх рабят, якiя падобна засвяцiлiся. Зрэшты, пакуль дакладнай
  iнфармацыi не было. Паведамiѓ адзiн хлапчук, што дзецi бiлiся ѓ Калiзеi, i вельмi добрае сябе паказалi.
  Але горад вельмi добра ѓмацаваны, i ѓзяць яго будзе цяжка.
  Адзiн з грэкаѓ прапанаваѓ: выкарыстоѓваць катапульты, балiсты i тараны. I зрабiць больш магутныя стэнабiтныя прылады.
  Але гэта патрабавала чакай.
  Зрэшты, войска Спартак працягвала расцi, а да Рыма падысцi падмацаваннi не маглi. Усе дарогi абкладзены. Так што пакуль спяшацца няма куды.
  Спуртах нават прыняѓ рашэнне, адправiць розныя бакi некалькi буйных атрадаѓ i ѓзяць пад кантроль усю Iталiю. А потым сабрацца з сiламi. Наконт Альберта,
  была вера, што хлапчук усё ж такi зможа са сваёй сястрой неяк выкруцiцца. Ён такi разумны.
  Акрамя таго, былi i iншыя iдэi. У прыватнасцi, магчыма, што i ѓ Рым ёсць падземны ход. Можа, хлапчук-разведчык яго i знойдзе. А гэта ж вялiкая таямнiца.
  Але ѓ любым выпадку пакуль штурм палiчылi заѓчасным.
  Вынiкала падкапiць сiлы, навучыць навабранцаѓ i падрыхтаваць магутныя прылады. А можа нават i вырыць падкоп пад сцены. Так можна паспрабаваць i падарваць сцяны. Альберт
  казаѓ, што можна з серы, вугалю i салетры зрабiць нешта выбухнае i разбуральнае. Толькi прапорцыi трэба падабраць. I тады сцяна абрынецца.
  Але падкоп трэба будзе рыць як мiнiмум месяц. Або нават больш, гледзячы якую адлегласць.
  Так што Альберт не мог разлiчваць на неадкладную дапамогу.
  Хлопчык, змучаны катаваннямi i яго сястра выпiлi малака i паелi хлеба з кашай. Iх працерлi спiртам, каб не было заражэння ад парэзаѓ i апёкаѓ. Што прычынiла дадатковую
  боль, але было карысным.
  Пасля чаго дзецi заснулi на саломе.
  Сон Альберта быѓ даволi бязладным i цяжкiм. Тое яго зноѓ голага прадаюць на аѓкцыёне. То мацаюць лапы катаѓ. То зноѓ на прэнг i б'юць бiзунамi. А затым распаленым
  жалезам паляць хлопчыку грудзi. I пад канец сталi распаленымi шчыпцамi ламаць рэбры, i гэта дзiкi боль.
  Альберт прачнуѓся... Перад iм з'явiлася прыгожая, бялявая дзяѓчынка ѓ яркай, абсыпанай дыяментам сукенку.
  Яна ѓсмiхнулася i спытала:
  - Ну як мой хлопчык!
  Альберт злосна адказаѓ:
  - Ды Сатана! Я сваё неѓмiручасць з лiшкам адпрацоѓваю!
  Дзяѓчынка заѓважыла з усмешкай:
  -За ѓсё трэба плацiць! I катаваннi яшчэ не самае страшнае ѓ гэтым свеце!
  Хлапчук спытаѓ:
  - Мяне пакараюць?
  Дзяѓчынка-Сатана з усмешкай адказала:
  - А чаго ты турбуешся, ты ж несмяротны!
  Альберт з уздыхам спытаѓ:
  - А маю сястру?
  Дзяѓчынка зноѓ заѓважыла:
  - Яна не зусiм твая сястра! Пра што табе турбавацца?
  Хлапчук буркнуѓ:
  - Ну ты даеш!
  Дзяѓчынка-Сатана адказала:
  - Спi! Ранiца за вечар мудрэйшая! Не забывай - ты не можаш прайграць! А перамогу без барацьбы, я не абяцала!
  I юная прыгажуня заснула.
  Альберт таксама адчуѓ у сабе крайнюю стомленасць, i пагрузiѓся ѓ сон.
  На гэты раз яго бачаннi былi больш мiрныя i радасныя. Ды i рассечаная i падпаленая скура гаiлася прама на вачах.
  .
  . РАЗДЗЕЛ Љ3
  У Адэсе таксама пахаладала. Але пакуль снега няма. А вось дажджы сталi iсцi часцей.
  Юныя разбойнiкi часам хадзiлi на справу, часам сядзелi ѓ пячорах.
  Аляксей Карасёѓ гэты хлопчык-вундэркiнд спрабаваѓ нешта вынаходзiць i ствараць цiкавае.
  Асаблiва тое, што дапамагае рабаваць багатых немцаѓ i iх саюзнiкаѓ.
  Тут ужо хлопчык-генiй даѓ волю свайму ѓяѓленню.
  Ну i зразумела, калi лье дождж, можна нешта цiкавае ѓзяць i прыдумаць. Каб было крута;
  20 красавiка 1956 гады. Зноѓ палёт на гэты раз на спадарожнiк Юпiтэра Тытан. На сам Юпiтэр пакуль лётаць небяспечна - проста распляскае гравiтацыяй касманаѓтаѓ.
  Так што лепей i не лезцi. А вось на Тытан можна паспрабаваць. Гiтлеру ѓжо шэсцьдзесят сем гадоѓ. Гэта ѓзрост наогул не занадта вялiкi. Хаця бачна, што фюрэр
  пастарэѓ. Ужо сiвiзна ѓ валасах i лысее лоб. Ды ён уладар усёй планеты Зямля i найвялiкшы культ асобы. Хто можа параѓнацца з фюрэрам? Так, мабыць, нiхто!
  Гiтлер, зрэшты, хутчэй становiцца больш шэрым на валасы i ѓ яго расце лысiну i дадаецца маршчын. Але форму фюрар трымае i размiнаецца ѓ трэнажорнай зале.
  Мяса не ёсць... Фюрар жадае жыць доѓга, каб была трывалай улада. У яго сыноѓ, атрыманых метадам штучнага абнасеньвання шмат больш за тры сотнi.
  Але адабраць на ролю манарха трэба толькi аднаго: самага здольнага, таленавiтага i моцнага. Гэта, зразумела, галоѓная задача фюрара. Знайсцi з трохсот з лiшнiм
  сыноѓ самага лепшага. I гэта няпроста.
  У асноѓным пакуль усё iдзе добра. Выкапаны тунэль памiж Чукоткай i Аляскай. I па iм ужо пайшлi цягнiкi. Дорылi канал памiж Каспiйскiм морам i Iндыйскiм акiянам.
  I таксама гэта крута.
  Вялiкая была створана на ѓсю планету iмперыя. I у ёй добра. Гiтлер нават падумвае аб тым, каб хаця б яго аднаго зрабiлi б несмяротным! Гэта было б крута.
  Ён мог бы кiраваць iмперыяй Трэцяга Рэйха - вечна!
  Вось зараз стартуе да спадарожнiка Юпiтэра Тытана новая экспедыцыя мiжзоркавая. Тры карабля ляцяць. I таксама з прыгожымi дзяѓчатамi. I гэта вельмi здорава.
  Вось гэты бой чакае, калi фашысты выйдуць за межы Сонечнай сiстэмы. Гэта будзе вельмi крута.
  А пакуль Гiтлер у Калiзеi назiрае за гладыятарскiмi баямi. Яшчэ адна з яго любiмых забаѓ гэта катаванне хлопчыкаѓ i дзяѓчат.
  Вось як ён падсмажыѓ хлопчыку пяткi. Гэта было цудоѓна. Распаленым жалезам датыкаешся да ружовай падэшвы няшчаснага, бялявага дзiцяцi.
  А ён як разраѓецца. I ты атрымлiваеш асалоду ад яго невыноснай баi. I гэта сапраѓды кайф. Вось як любiць Гiтлер дзяцей мучыць. I дзяѓчат прыгожых
  таксама. Бо выдатны твар у дзяѓчыны становiцца яшчэ больш прыгожым, калi ён перакошаны ад болю, або па iм цякуць слёзы. I гэта вельмi крута.
  А вось у босы ножкi дзяѓчыны пальчыкi ламаць сталёвымi, чырвонымi ад спякота шчыпцамi i зусiм для фюрара кайф. Ён асабiста ад гэтага надзвычайную асалоду атрымлiвае.
  I гэта вельмi крута.
  Любiць фюрар катаванне. Зрэшты, i ѓ хлопчыка зламаць пальчыкi на ножках прыемна. А калi смажаць чалавечае мяса, такi прыемны ад гэтага пах.
  Адольф Гiтлер любiѓ таксама збiваць хлапчукоѓ i дзяѓчынак пугай. I потым сыпаць соль на раны, атрымлiваючы асалоду ад iх крыкамi i болем.
  Вось гэта сапраѓды быѓ фюрар.
  Сапраѓдны кат.
  I тыповы садыст!
  А ад зараз гладыятарскiя баi. Гэта класнае вiдовiшча, якiм суцэль можна атрымаць асалоду ад. Пакуль па ѓсёй iмперыi праходзяць будоѓлi. I гэта грандыёзна.
  Вось, напрыклад, чыгунка прайшла па Суэцкiм каналам, якi стаѓ падвойным, i зараз яе пабудавалi да самага поѓдня Афрыкi. I шмат чаго яшчэ. I было забудавана
  шмат цiкава. Нават у Антарктыдзе Берлiн-2 будуецца. I рыюць каналы, з Сiбiры на поѓдзень з паваротам рэк. I гэта яшчэ толькi пачатак.
  Дасягненняѓ у Трэцяга Рэйха шмат. I ѓсё, таму што пануе нямецкi парадак, якi дасягнуѓ найвышэйшай кропкi, i людзi не марнуюць час на палiтычныя гульнi i дэмакратыю.
  А ѓсё развiваюцца i развiваюцца.
  I чаго яшчэ толькi не зрабiлi. I да чаго яшчэ не дадумалiся. Самыя жорсткiя меры прымаюць. I сёе-тое ѓ iх атрымлiваецца.
  Гiтлер тым часам узяѓ i стаѓ есцi ананасы, змешаныя з дыняй у мёдзе.
  А на арэне пачалiся баi. Усе ведаюць як народ любiць гладыятарскiя паядынкi. I вельмi нават крута.
  Гiтлер узяѓ i як заспявае:
  - Гусi, гусi - га, га, га!
  Ёсць хочаце -
  Так, так, так, так!
  I ѓсё асяроддзе як засмяецца, вельмi дружна жарту фюрара.
  А вось выходзяць на рынг першыя байцы.
  Пачынаюць ваяваць хлопчыкi. Выбегла пяць першых дзецюкоѓ. Iм гадоѓ па дванаццаць-адзiнаццаць. Яны загарэлыя, жылiстыя ѓ чырвоных плаѓках.
  У руках прамыя мячы i шчыткi. Хлопчыкi кланяюцца публiцы i асабiста ложу фюрара.
  I усклiкаюць:
  - Хто iдзе на смерць, вiтаюць цябе!
  Следам за iмi, мiльгаючы голымi пяткамi выскачыла яшчэ пяць хлопчыкаѓ. Яны былi ѓ сiнiх плаѓках, таксама загарэлыя i жылiстыя. Узброеныя крывымi шаблямi,
  i маленькiмi кiнжаламi. Вось такiя баявыя хлопчыкi.
  Гiтлер адразу ж уявiѓ, як ён iм прыпякае распаленым жалезам дзiцячыя круглыя пятачкi. I сусветнага дыктатара закалацiла ад узрушанасцi.
  А пакуль звярынец заключае стаѓкi. Шанцы ѓ хлапчукоѓ прыкладна роѓныя. Бедныя дзецi асуджаныя на жорсткi i бязлiтасны бой. I гэта крута.
  Дзецi з захапленнем праспявалi:
  - На бой крывавы, святы i правы,
  Марш, марш наперад - працоѓны народ!
  На бой крывавы, святы i правы,
  Марш, марш наперад - працоѓны народ!
  А вось стаѓкi заключаны. Фюрар, зразумела, не сказаѓ на каго паставiѓ.
  I вось гучыць гонг. Хлопцы бягуць i сутыкаюцца.
  Вось першы з iх атрымлiвае мячом па мускулiстых, загарэлых грудзях. I льецца першая кроѓ.
  Гiтлер балдзее i раве:
  - За забойства i жорсткасць!
  Борман адзначае:
  - Аб фюрар! Вы сонца i вясна!
  Гiтлер агрэсiѓна адзначыѓ:
  - Хутка мы паляцiм за межы сонечнай сiстэмы. Вось тады параѓнанне з сонцам будзе вельмi слабым!
  Шпеер кiѓнуѓ:
  - Аб фюрар я думаю мы ѓключым у склад Трэцяга Рэйха ѓсе заселеныя мiры ѓ сусвеце!
  Гiмлер заѓважыѓ:
  - Так яно i будзе фюрар!
  Адзiн з хлопчыкаѓ у сiнiх плаѓках упаѓ, страцiѓшы прытомнасць. Яму тут жа прыпалiлi чорныя маѓры распаленым жалезам босую пятку.
  Хлапчук тут жа ѓскочыѓ. I зноѓ кiнуѓся ѓ бой, праѓда хiстаючыся ад ран i накульгваючы. I гэта было жорстка.
  Вось гэта паядынак.
  Дакладней супрацьстаянне ѓ выглядзе пекла.
  Борман адзначыѓ:
  - Бедныя хлопчыкi! Iм даводзiцца памiраць такiмi юнымi!
  Гiтлер адзначыѓ са смяшком:
  - Затое яны не паспелi зграшыць! I патрапяць прама ѓ рай!
  Шпеер адзначыѓ з усмешкай:
  - Нiхто раю не бачыѓ!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Ды раю не бачыѓ нiхто i нiколi! Але мы яго на зямлi абавязкова збудуем!
  Гiмлер кiѓнуѓ з усмешкай:
  - Вы маеце рацыю фюрар! Вы ёсць сапраѓднае сонца над сусвету!
  Зноѓ упаѓ яшчэ адзiн хлапчук. На гэты раз ён быѓ настолькi цяжка паранены, што нават калi распаленае жалеза да голай хлапечай пяткi не магло яго падняць.
  Хлапчук тузануѓся i зацiх.
  Паступова байцы ѓ чырвоных плаѓках бралi ѓгару. Хоць здавалася наяѓнасць кiнжала i дае некаторую перавагу.
  Фюрэр адзначыѓ са смяшком:
  - Каму лётаць, а камусьцi поѓзаць!
  Борман згодна кiѓнуѓ:
  - Камусьцi сапраѓды поѓзаць!
  Фюрэр паглядзеѓ на манiтор. Паказвалi будоѓлю на Месяцы. Так ужо мястэчка ѓзводзiцца. Знайшлi запасы вады, i можна будаваць аранжарэю.
  I будуць гарады самыя сапраѓдныя на ѓсiх планетах сонечнай сiстэмы. Ужо ёсць iдэi засваення i Меркурыя, i Венеры, i Марса. I нават праекты здабываць нафту i газ на
  Юпiтэры.
  А для пачатку будуюць месячнае мястэчка. I гэта дакладна яны робяць.
  Вось гэта баявыя парадкi.
  Вось засталося на нагах толькi тры хлопчыкi ѓ чырвоных плаѓках. Ды i тыя параненыя i скалечаныя ѓ парэзах i крывi. Астатнiя не магу падняцца, нават пры прыпяканнi
  босых пятак жалезам.
  Борман адзначыѓ:
  - Перамаглi байцы ѓ чырвоных плаѓках, о валадар!
  Фюрэр зароѓ:
  - Мая праѓда ѓзяла!
  Гiмлер пацвердзiѓ:
  - Вы як заѓсёды маеце рацыю мой фюрар!
  Шпеер праспяваѓ:
  - Наш Адольф, вялiкi Адольф...
  Наш кармiцель i паiлец...
  Наш Адольф, вялiкi Адольф -
  Бацюшка-бацька!
  I ѓся свiта падхапiла:
  - Самы магутны! Самы баявучы !
  Нiчога не скажаш - малайчына!
  Самы магутны! Самы найлепшы!
  Нiчога не скажаш - малайчына!
  Фюрэр загадаѓ, жорсткiм тонам:
  - Хопiць! Усiх хлапчукоѓ кiнуць на корм львам i кракадзiлам! Акрамя тых, хто на нагах!
  Шпеер заѓважыѓ:
  - Шкада хлопчыкаѓ!
  Фюрэр кiѓнуѓ:
  - Ды добра! Львоѓ таксама трэба кармiць. Дарэчы, зараз вы паядынак са львамi якраз i ѓбачыце!
  Шпеер праспяваѓ:
  - Леѓ - гэта цар звяроѓ,
  Леѓ гэта найлепшы з цароѓ!
  Фюрэр зароѓ:
  - Я самы лепшы з цароѓ!
  Гiмлер паправiѓ:
  - Вы не толькi лепшы, але i ѓвогуле адзiны цар!
  Фюрэр прарычэѓ:
  - На небе адзiнае сонца ззяе,
  Планетай кiруе адзiны каган...
  Бо сiла заѓсёды на Зямлi перамагае,
  У фашысцкай пятлi - народы ѓсiх краiн!
  Вось ужо новы бой... На гэты раз трое хлопчыкаѓ-гладыятараѓ будуць бiцца са львом.
  Пацанам было гадоѓ трынаццаць-чатырнаццаць, i яны ѓ чорных плаѓках, i босыя, як i належыць бiцца дзецям. У руках па дзiдам.
  Вось гэта бой.
  Гiтлер адзначыѓ са смяшком:
  - Будзе вялiкая забава!
  Шпеер кiѓнуѓ:
  - Ды вялiкая аб вялiкай!
  Фюрэр зароѓ:
  - Я наймацнейшы ѓ свеце, усiх замачу ѓ сарцiры!
  Борман згодна кiѓнуѓ:
  - Ды ты самы дужы ѓ свеце!
  Гiмлер удакладнiѓ:
  - Фюрар наймацнейшы ѓ сусвеце!
  Гiтлер зароѓ:
  - Гы, гы, гы , гы !
  А вось на арэну вывелi i льва. Вельмi буйнага i галоднага. Гэта сапраѓдны драпежны людаед. Супраць iльва ваяваць цяжка. ён i хуткi, i цяжкi.
  Яго так проста дзiдай не спынiць. I не ѓсе могуць быць такiмi як Тарзан, прычым дадзены герой, зразумела, выдуманы. А вось рэальнасць куды больш суровая.
  Хлапчукi мелi мала шанцаѓ.
  Гiтлер адзначыѓ:
  - А чаму iх толькi тры, а не пяць?
  Борман адзначыѓ:
  - Дзяцей шкада!
  Гiтлер разрагатаѓся:
  - Ну нiчога страшнага! Бабы яшчэ нараджаюць!
  Леѓ кiнуѓся на хлапчукоѓ. Ён роѓ i бiѓ хвастом па баках. Гэта сапраѓды вельмi нават агрэсiѓны звер. I так атакуе хлапчукоѓ.
  Мюлер праспяваѓ:
  - Злы i дзiкi гэты звер,
  Ты яму на слых не вер...
  Толькi дзiка ѓбачыш,
  Забярыся хутчэй вышэй!
  I вось бой iдзе з новай сiлай. Леѓ атрымаѓ драпiну дзiдай i парваѓ першага хлапчука. Вось гэта монстр.
  Гiтлер паглядзеѓ на манiтор. Паказвалi танк са звыштрывалага пластыка. Куды лягчэйшы за астатнiя, з электраматорам, якiя развiваюць хуткасць да трохсот
  кiламетраѓ у гадзiну. Дадзеная машына вядома ж не мае сабе канкурэнта. На планеце Зямля амаль няма партызанскай вайны. Але часам успыхваюць дробныя
  паѓстання. I тут такая машына, якую лёгка скiнуць з парашута вельмi эфектыѓная зброя. I можа здушыць любы мяцеж.
  Вядома, фюрар задаволены. Немцы змаглi перамагчы з куды горшымi танкамi. Падчас вайны з СССР, нават "Тыгр" не паспеѓ пастраляць - змялi хутка амаль у тэмпе блiцкрыг.
  Толькi з Амерыкай прыйшлося крыху павазiцца. затое з'явiлася серыя танкаѓ "Е", сапраѓды тэхналогiя будучынi. I гэта, зразумела, адбiлася.
  Фюрар таксама быѓ задаволены.
  Ну вось зноѓ леѓ iрве хлапчука... I льецца кроѓ. Дарэчы, хлопчык сiмпатычны i можна было б яму прыпячы босую пятку. I атрымаць асалоду ад крыкамi дзiцяцi.
  Гiтлер успомнiѓ як ён катаваѓ хлапчука. I асабiста ламаѓ на дзiцячых ножках пальчыкi, пачынаючы з мезенца. А затым прыклаѓ да голых грудзей распаленую зорку з
  сталi. А наколькi прыемны пах.
  Гiтлеру спецыяльна адбiралi хлапчукоѓ i юных нявiннiц. У iх сцэджвалi кроѓ, i фюрар выпiваѓ тройчы ѓ дзень па шклянцы нашча.
  А часам еѓ у хлапчукоѓ i дзяѓчат, сырую пячонку.
  I гэта падабалася яму. Людаедства - гэта выключэнне ѓ вегетарыянстве.
  Мюлер адзначыѓ з усмешкай:
  - Вы фюрар сама дасканаласць!
  Леѓ парваѓ трэцяга хлопчыка. Ён мог гэта зрабiць i хутчэй. Але спачатку трыбушыѓ ахвяру i з'ядаѓ самае смачнае.
  Гiтлер пра булькаѓ:
  - Слава германii, Слава!
  Зноѓ гучыць гонг. На гэты раз у баi ѓжо ваююць дзяѓчаты.
  Гэта прыгожа... Чатыры першыя прыгажунi выйшлi. Зразумела, басанож i з аголенымi грудзьмi. Яны загарэлыя i мускулiстыя, са светлымi валасамi. Усё адзенне
  толькi сiнiя плаѓленнi ѓ аранжавую крапiнку. Узбраенне - мячы i круглыя шчыткi. А ад выходзяць i дзяѓчаты ѓ зялёных плаѓках. I ѓзброены шаблямi i квадратнымi шчыткамi.
  Таксама загарэлыя, мускулiстыя, басаногiя. Пышныя скажам прама дзяѓчынкi.
  Гiтлер адзначыѓ з ухмылкай:
  - Вось гэта бабы!
  Мюлер кiѓнуѓ:
  - Яны будуць бiцца за тваю славу аб вялiкi!
  Гiтлер заѓважыѓ:
  - Пустая слава нiчога не варта. Вось быѓ у рускiх Аляксандр Сувораѓ. Яго перамогi над французамi прынеслi Расii славу, не далi карысцi!
  Мюлер з уздыхам кiѓнуѓ.
  - Правiльна аб найвялiкшы! I аб гэтым можна толькi пашкадаваць!
  Борман паправiѓ кiраѓнiка гестапа:
  - А шкадаваць не трэба! Калi б Напалеон пражыѓ бы семдзесят гадоѓ, i быѓ бы як Сувораѓ непераможным, то ён бы пакарыѓ бы ѓвесь свет!
  Гiтлер засмяяѓся i адказаѓ:
  - А цяпер увесь свет заваю я!
  I тут жа паправiѓся:
  - Дакладней я ѓжо ѓвесь свет i так скарыѓ!
  Звярынец заключаѓ стаѓкi. I рабiѓ гэта энергiчна.
  Пасля чаго прагучаѓ гонг i перабiраючы босымi ножкамi, дзяѓчынкi пайшлi ѓ бой. Яны былi настроены бiцца па-сапраѓднаму. Дзяѓчыны былi добра навучаны i сышлiся.
  Пачалася жорсткая рубка.
  Гiтлер адзначыѓ:
  - Дзяѓчынкi добрыя! Хаця мучыць прыемна i iх, i хлопчыкаѓ таксама!
  Мюлер пагадзiѓся:
  - Хлопчыка асаблiва бялявага памучыць адно задавальненне!
  Майнштэйн згодна кiѓнуѓ:
  - Катаваннi аб вялiкi фюрар будуць!
  Гiтлер праспяваѓ са смакам:
  - Любiм бiць людзей, i бiць лынды!
  Мюлер зароѓ:
  - Усiх зарэжам i заб'ем!
  Борман пагадзiѓся:
  - I на часткi разарвём!
  Гiтлер зароѓ:
  - З тым жартаваць не станем! На часткi разарвём!
  Мюлер кiѓнуѓ:
  - I яшчэ на стужачкi разрэжам!
  Дзяѓчаты ваявалi. I вось першая з iх атрымала драпiну на грудзях. I завыла:
  - Балiць!
  Далей бой працягваѓся з вялiкай жорсткасцю. I гэта было вельмi крута. I нiякiх шанцаѓ нi ѓ кога адсядзецца. Нiбы смяротная разборка.
  Вось адна дзяѓчына ѓпала. Маѓр прыпалiѓ ёй распаленым жалезам голую дзявочую пятку. Ваяѓнiца ѓскочыла. I зноѓ кiнулася ѓ бой.
  Вось гэта жорсткасць. I паядынак не жартоѓны.
  Гiтлер адзначыѓ:
  - Выйшаѓ д'ябал на парог,
  Доѓгi хвост i востры рог!
  Борман адзначыѓ:
  - Па мудрасцi вы фюрар пераѓзыходзiце нават Сатану!
  Фюрэр адзначыѓ з усмешкай:
  - У нашай новай рэлiгii Бог толькi Адзiн, i яго вышэйшы пасланнiк i веснiк Адольф Гiтлер!
  Мюлер адзначыѓ:
  - Вы цудоѓна разумныя фюрар!
  Гiтлер праспяваѓ:
  - Я наймацнейшы ѓ свеце, i ѓсiх замачу ѓ сарцiры!
  Так што бiтва працягвалася. Дзяѓчынкi ваявалi поѓныя энтузiязму. I пад iх босыя ножкi маѓры кiдалi распаленыя вугольчыкi. I гэта было цудоѓна.
  Гiтлер адзначыѓ:
  - Страмчэй за мяне няма ѓ свеце нiкога!
  Мюлер дадаѓ:
  - I ва ѓсiм сусвеце мой фюрар таксама!
  Борман лагiчна заѓважыѓ:
  -Сусвет вялiкi, i вы фюрар яе касмiчны розум!
  Гiтлер адзначыѓ:
  - А можа i гiперкасмiчны !
  Шпеер кiѓнуѓ:
  - Верагодна круцейшы за фюрэра няма ѓ свеце нiкога!
  Гiтлер кiѓнуѓ i праспяваѓ:
  - А страмчэй Адыка сябры,
  Няма ѓ свеце нiкога,
  Няма ѓ свеце нiкога...
  Народы дружная сям'я!
  Адольфа аднаго,
  Адольфа аднаго!
  Адна з дзяѓчынак упала, i ѓжо не змагла падняцца, хоць яе голую, круглую пятачку бязлiтасна прыпялi распаленым жалезам. I гэта было крута.
  Мюлер адзначыѓ, скалячы зубы:
  - Мы самыя крутыя ѓ свеце!
  Борман з гэтым пагадзiѓся:
  - Ды самыя крутыя ѓ свеце!
  Гiтлер праспяваѓ:
  - Слава майму войску!
  Яшчэ адна дзяѓчына ѓпала. I ёй таксама прыпялi пятку. I гэта выглядала выдатна. Сапраѓды байка з баек.
  Фюрэр раве:
  - Змярканне насунулася на горад,
  У ценях хмары хаваюцца хаты...
  Зацягнуѓшы тужэй смерцi молат,
  па вулiцах крочыць Сатана!
  Борман падспяваѓ:
  - Ставiць ён на грэшнiкаѓ пасткi,
  Пад плашчам бялее востры нож...
  Хто паддасца на яго падманы -
  Той атрымае адразу медны грош!
  I ѓся сьвiта хорам засьпявала:
  - Д'ябал тут, д'ябал там,
  Жыццё як сон суцэльны падман!
  Д'ябал тут, д'ябал там,
  Жыццё як сон суцэльны падман!
  Фюрэр згодна кiѓнуѓ:
  - Суцэльны падман!
  I вайна працягваецца. Дакладней гладыятарскi бой. Бiтва iдзе амаль на роѓных. Але вось ужо i трэцяя дзяѓчына зацiхла. Адолеюць ваяѓнiцы ѓ сiнiх трусоѓ у
  аранжавую крапiнку. Вось яны дзяѓчынкi - проста супер.
  Гiтлер зароѓ:
  - Няма духа нямецкага мацней! Усiх угонiм у труну!
  Борман з гэтым пагадзiѓся:
  - Усiх у труну, i скончым са справай стварэння!
  I вось упала чацвёртая дзяѓчына. Цяпер засталася адна супраць трох сiнiх у крапiнку. I гэтая дзяѓчынка паспрабавала ѓцячы. Але яе ткнулi распаленым жалезам у грудзi.
  Дзяѓчына вякнула. I спынiлася. I яе прабiлi тут жа мячамi. I разнеслi ѓ крывавую кашу.
  Мiлаваць не было каго. Усе дзяѓчаты - пяць штук забiты.
  Iх падхапiлi за крукi i пацягнулi кармiць кракадзiлаѓ. I гэта лагiчна.
  Гiтлер зароѓ:
  - Я крыважэрны, я бязлiтасны, я злы разбойнiк Бармалей...
  I мне не трэба, нi мармеладу,
  Нi шакаладу...
  А толькi маленькi, i вельмi маленькiх,
  i вельмi маленькiх дзяцей!
  Ды дзяцей!
  Гiтлер жа тыповы людаед i п'е кроѓ у лiтаральным сэнсе слова!
  Але вось яго сiстэма працуе на ѓсе сто. I будуе сапраѓдны камунiзм. Вось гэта крута!
  Фюрар вядома ж жорсткi i крывавы монстар.
  Вось зараз зноѓ выводзяць дзяѓчынак на чарговы жорсткi бой.
  А чаму б i не вывесцi?
  На гэты раз дзяѓчат дзесяць на дзесяць. I гэта цудоѓна. Ваяѓнiцы выйшлi: першы дзясятак у жоѓтых плаѓках, а другi ѓ аранжавых. I гэта прыгожыя, светлавалосыя
  дзяѓчынкi. У iх даволi вялiкiя шчыты i доѓгiя мячы. Вось гэта сапраѓды забава.
  Борман адзначыѓ:
  - Аб фюрар, вы супер!
  Гiтлер кiѓнуѓ:
  - Дзяѓчыны сапраѓды супер!
  Ваяѓнiцы былi басаногiя i загарэлыя. Вельмi сэксуальныя. I на iх можна доѓга глядзець i любавацца. I нават цяжка адарвацца.
  Борман пра булькаѓ:
  - Дзеѓкi, вось гэта дзеѓкi - проста супер!
  Звярынец зноѓ зрабiѓ стаѓкi. Прагучаѓ гонг i стартаваѓ бой. Бой жорсткi i агрэсiѓны.
  Мюлер адзначыѓ са смяшком:
  - Мы самыя моцныя ѓ свеце!
  Борман адзначыѓ, хiхiкаючы:
  - Самыя, наймацнейшыя ѓ свеце!
  Вось гэта сапраѓды дзеѓкi - што трэба. I сышлiся яны разам бiцца i пасыпалiся iскры. I вось мячы скрыжавалiся. I такая жахлiвая рубка.
  Гiтлер зароѓ:
  - Бой працягваецца, жорсткi бой!
  Борман з гэтым пагадзiѓся:
  - Вельмi нават жорсткi бой!
  Майнштэйн адзначыѓ:
  - Але прыгожы!
  Роммель паводле кiѓнуѓ:
  - Эстэтыка жаночых целаѓ - цудоѓная!
  Гiтлер праверашчаѓ:
  - Добра! Усё будзе добра, я гэта ведаю i нападаю!
  Борман згодна кiѓнуѓ:
  - Усё будзе хакей!
  Гiтлер пагадзiѓся:
  - Хакей заѓсёды хакей!
  Падманем брамнiкаѓ,
  Забiваем у вароты шайбу!
  Вось упала першая падсечаная дзяѓчына. Ёй тут жа прыпялi распаленым жалезам голую, круглую пятку. Яна з ровам ускочыла.
  i зноѓ у бой. А як прыгожыя аголеныя грудзей дзяѓчынак з пунсовымi саскамi. Гэта проста супер. Такiя дзяѓчыны, найвысокi з класаѓ. Гэта проста супер.
  Гiтлер раве:
  - Мы зноѓ у бой пойдзем, за ѓладу парад!
  Роммель пацвердзiѓ:
  - Вось менавiта за ѓладу парад!
  I звярынец як разравецца. Вось гэта ваяѓнiцы. I амаль голыя, што вельмi прыгожа. i ваююць з вялiкай жорсткасцю. Вось адна зноѓ упала. I на гэты раз зацiхла
  надоѓга. I нават распаленае жалеза яе не ажывiла.
  Гiтлер адзначыѓ са смяшком:
  - Мы самыя грозныя байцы!
  I пакажа сваю мову.
  Мюлер дадаѓ:
  - Усё будзе ѓ самым ажуры!
  Борман раѓнуѓ:
  - За касмiчны камунiзм!
  Роммель запярэчыѓ:
  - За арыйскi!
  I ѓсе хорам як засмяюцца. Вось гэта звярынец i сапраѓдныя фашысты.
  Гiтлер праспяваѓ:
  - Я фюрар, я фюрар, я фюрар, казёл...
  Я ѓсiх забадаю - паршывы асёл!
  Атрымаюць менавiта ад Ады ѓ пятак,
  Нарвуцца на моцны салдацкi кулак!
  I смешна так спявае гэты фюрар. Гэта жорсткая жывёла. I фiгуральны садыст. I што можна сказаць аб фюрэры? Малайчына!
  Гiтлер як вадзiцца зноѓ на белым канi.
  А дзяѓчынкi падаюць i зацiхаюць. I цэлыя лужыны крывi распырскалiся. I мноства слядоѓ ад босых ножак. Такiя пунсовыя, точаныя сляды. I гэта так прыгожа.
  А дзяѓчынкi розныя, белыя, жоѓтыя, чырвоныя! I так яны б'юцца - проста любата.
  Гiтлер узяѓ i праспяваѓ:
  - Усiх я вас зарэжу не жартам,
  Што я цар цi дзiця?
  Борман дасцiпна заѓважыѓ:
  - Ты ёсць цар!
  Роммель узяѓ i праспяваѓ:
  - Адольф Гiтлер правадыр-месiя,
  Найвялiкшы цар цароѓ!
  Мюлер прачырыкаѓ:
  - Ды ён ёсць цар цароѓ!
  I зноѓ як засмяецца.
  Вось гэта фашысты - проста грамiлы нейкiя.
  А дзяѓчаты гiнуѓ. Перавага, зрэшты, была ѓ тых што з аранжавымi плаѓкамi. Яны першымi захапiлi iнiцыятыву, i завязка бою аказалася за iмi. Вось гэта дзяѓчынкi - вышэйшы
  пiлатаж страху i перамогi.
  Гiтлер роѓ ва ѓсю глотку:
  - Я наймацнейшы ѓ свеце тыран!
  Борман з гэтым пагадзiѓся:
  - Ты сапраѓды самы моцны!
  Мюлер прапiшчаѓ:
  - За камунiзм арыйскага разлiву!
  Шпеер цалкам лагiчна адзначыѓ:
  - Будзе ѓ нас камунiзм -
  Я ѓ гэта веру!
  Гiтлер праспяваѓ:
  - Кiпучая, магутная, нiкiм непераможная,
  Краiна мая, Зямля мая - ты самая каханая!
  Вось гэта сапраѓды песня людаеда на мажорны лад.
  А дзяѓчаты ѓсё падаюць i падаюць. I гiнуць адна за адной. Нарэшце засталiся на нагах толькi чатыры дзяѓчыны ѓ аранжавых плаѓках. I гэта крута.
  Гiтлер на гэты раз падняѓ вялiкi палец уверх i вымавiѓ:
  - Мы мiлуем!
  I на гэтым усё скончылася, для дзяѓчынак.
  I зноѓ баi. На гэты раз б'ецца адна дзяѓчына супраць трох хлопчыкаѓ. Хлапчукам гадоѓ трынаццаць-дванаццаць. Яны яшчэ смаркачi. Узброены мячамi. А ѓ дзяѓчыны
  i меч, i кiнжал. Яна ваяѓнiца на гэты раз больш дасведчаная i гатовая ваяваць. Вось гэта дзяѓчынка - проста супер. I ѓ ёй каласальная агрэсiѓнасць.
  Гiтлер раве:
  - Вось гэта выдатна! Такiя байцы!
  Дзяѓчына i хлопчыкi толькi ѓ плаѓках i басанож. Гэта вядома ж зручна для бойкi. Хаця i стварае праблемы. Але бiцца яны будуць жорстка.
  Борман раве:
  - Слава фюрару!
  Мюлер адказаѓ:
  - Трэцяму Рэйху слава!
  I блiсне вачыма.
  Звярынец зноѓ заключае стаѓкi. Ён гатовы бiцца чужымi рукамi. Або босымi нагамi дзяѓчынак. I гэта крута.
  Па сiгнале пачаѓся бой. Хлопчыкi кiдаюцца наперад. Дзяѓчына сустракае iх ударамi мячамi. Вось першы хлапчук, якi атрымаѓ рану, падае. Але тут жа ѓскоквае.
  I бой працягваецца з новай сiлай.
  Гiтлер напявае:
  - Дзяѓчыны бываюць розныя,
  Але затое заѓсёды цудоѓныя!
  Борман з гэтым пагадзiѓся:
  - Заѓсёды яны цудоѓныя!
  Мюлер дадаѓ:
  - Асаблiва калi iм босыя пятачкi смажыш!
  Гiтлер зароѓ:
  - Я iх капiтальна падсмажу!
  Борман зароѓ:
  - Вось гэта будуць катаваннi!
  Фюрэр пацвердзiѓ:
  - Ды катаваннi будуць! I вельмi жорсткiя!
  Мюлер зароѓ
  - Мы ѓсiх затушым i загонiм у труну!
  Гiтлер зароѓ:
  - Усе будуць у труне - я гэта цвёрда ведаю!
  Гiмлер буркнуѓ:
  - I ѓзляцяць вышэй сонца!
  Пасля чаго галоѓны кат як засвiшча. Але выглядаѓ ягоны свiст вельмi шкада. Цяжка паверыць, што гэты iнтэлiгент у песнi - ёсць галоѓны кат Трэцяга Рэйха.
  Гiтлер лагiчна заѓважыѓ:
  - Мне трэба быць страмчэй усiх!
  Мюлер кiѓнуѓ:
  - Вы i так круцейшы за ѓсiх фюрар!
  Дзяѓчына засекла нарэшце хлапчука, так што ён зацiх. I супраць яе было двое. Хлопчыкi сталi адыходзiць. I iм пад босыя пяткi сталi кiдаць запаленае вуголле.
  Дзецюкi абпальвалiся i ѓскрыквалi. Вось гэта дзяѓчынка. I яна ѓ жорсткiм нападзе.
  Фюрэр прамармытаѓ:
  - Слава часам камунiзму па-арыйску!
  I як засмяецца. Вось гэта сапраѓды жудасць.
  Вось яшчэ адзiн хлопчык падае. Яму маѓры прыпякаюць босую пятку. I дзяцюк ѓскрыквае. I спрабуе ѓскочыць, але тут жа атрымлiвае мячом плазам па галаве. I зацiхае.
  Яму зноѓ паляць яшчэ адну пятку.
  Гiтлер жа раве:
  - Я самы круты ѓ светабудове!
  I вось апошнi хлопчык становiцца перад дзяѓчынай на каленi. I атрымлiвае плазам мячом па галаве. Страчвае прытомнасць. Дзяѓчына ставiць на яго сваю босую нагу.
  Паднiмае рукi ѓверх i крычыць:
  - Перамога!
  Пасля чаго чакае каманды ад фюрара.
  Адольф Гiтлер цалкам лагiчна адзначыѓ:
  - Хлопчык стаѓ на каленi - значыць збаяѓся! Дабi яго!
  I павярнуѓ вялiкi палец унiз. Так быѓ паказаны сапраѓдны бой. I бязлiтасны суд фюрара.
  Пасля чаго зноѓ бой...
  На гэты раз бiтва кракадзiла i дзясятка хлопчыкаѓ. Кракадзiл быѓ людаедам, i амаль дзесяць метраѓ даѓжынi. Хлапчукоѓ узброiлi мячамi. Яны быѓ ад дзесяцi да чатырнаццацi
  гадоѓ. Фактычна пушчанымi на забой, крываваму монстру. I гэта, зразумела, не зусiм сумленна.
  Адольф Гiтлер адзначыѓ:
  - Будзе ѓсё вельмi крута.
  Борман заѓважыѓ:
  - Як i ѓсё ѓ вас пра фюрар!
  Адольф Гiтлер завыѓ:
  -Я самы страшны звер у светабудове!
  Мюлер кiѓнуѓ:
  - Вы звер страшны!
  Майнштэйн адзначыѓ:
  - Усё зробiм па крутым!
  Роммель пагадзiѓся:
  - I вельмi нават па крутым!
  Гiтлер праспяваѓ:
  - Мы самыя крутыя ѓ свеце,
  Замачым што супраць у сарцiры!
  Борман пагадзiѓся:
  - Ды замочым! I гэта будзе крута!
  Кракадзiл кiнуѓся на сваiх вiзавi. I з такой лютасцю. I першага ж якi трапiѓ хлопчыка - перакусiѓ напалову. I пырснула з пашчы кроѓ. Рэптылiя смачна пстрыкнула скiвiцамi.
  Гэта быѓ вельмi жорсткi акт пакуты дзiцяцi.
  Гiтлер пляснуѓ у ладкi i пiскнуѓ:
  -За нашу перамогу!
  I як засмяецца гэты дыктатар.
  Борман заѓважыѓ:
  - Мы ѓжо перамаглi ѓсiх, каго толькi маглi, аб найвялiкшы.
  Гiтлер зароѓ:
  - Я самы вялiкi, я самы прыгожы,
  Пры гэтым зусiм не лянiвы!
  Борман пацвердзiѓ:
  -Вы само працавiтасць фюрар! На вас трэба раѓняцца!
  Гiтлер праспяваѓ з усмешкай:
  - Мне няма роѓных на планеце,
  Гэта ведаюць дарослыя i дзецi...
  Самы яркi чырвоны колер,
  Мы сустракаем свiтанак!
  Гiмлер заѓважыѓ:
  - Гэта занадта добрая песня мой фюрар!
  Гiтлер рыкнуѓ:
  - I што?
  Галоѓны кат Трэцяга Рэйха адзначыѓ:
  - А вы вялiкi злы!
  Гiтлер зароѓ:
  -У Афрыцы разбойнiк,
  У Афрыцы злыдзень...
  У Афрыцы жудасны,
  Бармалей!
  Гiмлер падтрымаѓ парыѓ:
  - Ён бегае па Афрыцы i есць дзяцей!
  Гiтлер буркнуѓ:
  - Ды дзяцей! Гэта крута!
  Гiмлер праспяваѓ:
  - Веру ѓвесь свет прачнецца,
  Будзе канец фашызму...
  I заззяе сонца -
  Шлях асвяцiѓшы камунiзму!
  Гiтлер як зараве i запусцiць у Гiмлера пiрожным:
  - Ты што спяваеш аслiная галава!
  Галоѓны кат Трэцяга Рэйха пра булькаѓ:
  - Гэта я пажартаваѓ аб вялiкi!
  Фюрэр лагiчна заѓважыѓ:
  - За такiя жарты ѓ зубах бываюць прамежкi!
  Гiмлер адзначыѓ са смяшком:
  - Вы як заѓсёды маеце рацыю аб найвялiкшы з найвялiкшых!
  Тым часам кракадзiл перакусiѓ ужо чацвёртага хлопчыка. Мячы дзецi не маглi прычынiць iстотнай шкоды велiчэзнаму кракадзiлу-людаеду. Ды яго тоѓстую
  шкуру i з аѓтамата не прабiць.
  Бедныя дзецi былi асуджаныя на пагiбель.
  Гiтлер адзначыѓ са смяшком:
  - Мы наймацнейшыя ѓ свеце, не толькi сваёй тэхнiкай, але i лютасцю духу!
  Борман пагадзiѓся:
  - Правiльна аб найвялiкшы!
  Гебельс, якi да гэтага маѓчаѓ, заѓважыѓ:
  - Мала што рызыкне паѓстаць супраць нас! Гэта сапраѓды наша каласальная сiла!
  Гiтлер з усмешкай адзначыѓ:
  - Паѓставаць супраць Трэцяга Рэйха - самагубна! Прасцей ужо зрабiць харакiры!
  Гебельс кiѓнуѓ i праспяваѓ:
  - Ёсць сакура ѓ кожнай кватэры,
  А тым, хто не хоча жыць у свеце...
  Тым робяць - харакiры!
  Гiтлер зароѓ:
  - Харакiры, харакiры - будзем мы мачыць у сарцiры!
  Борман кiѓнуѓ:
  - Вы генiяльныя фюрар!
  Тым часам кракадзiл перакусiѓ ужо сёмага хлопчыка. I гэта было жорстка i крута. Што возьмеш супраць такой моцы? А кракадзiла так проста не спынiш.
  Што могуць мячы хлапчукоѓ выведзеных на забой.
  Фюрар, вiдаць маючы на ѓвазе самога сябе, заспяваѓ:
  - Ты кiруеш цвёрдай рукой,
  Вышчаддзе пякельнае ты...
  Паслаѓ людзей на забой -
  Прадвеснiк чорнай бяды!
  Твая ѓсмешка вар'ят смех,
  I ѓвасабленне вялiкiх перамог!
  I ѓся свiта фюрара падхапiла:
  - Усё, што ты хочаш атрымаеш адзiн,
  Усё, што ты хочаш - ты ж пан!
  I ты iдзеш упэѓнена
  - Не памятаючы пра тых,
  На чыiх марах развеяных -
  Ты будаваѓ поспех!
  Гебельс адзначыѓ з усмешкай:
  - Гэта генiяльна мой фюрар!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Зразумела генiяльна! I будзе крута!
  Гiмлер адзначыѓ:
  - Вы як паэт нашмат пераѓзыходзьце Сталiна, а як мастак - Леанарда Давiнчы !
  Фюрэр згодна кiѓнуѓ:
  - Зразумела пераѓзыходжу! Я самы генiяльны ѓ свеце!
  Мюлер падказаѓ:
  - I ѓ сусвеце!
  Гiтлер палiчыѓ патрэбным дадаць:
  - I ѓ мегасусвеце !
  Майнштэйн прароѓ:
  - Фюрару слава на векi вякоѓ!
  Борман пагадзiѓся:
  - I нам таксама слава!
  Гiтлер пра булькаѓ:
  - Кошты ѓ чалавеку асоба,
  А не наяѓнасць!
  Тым часам кракадзiл перакусiѓ дзесятага па лiку хлопчыка-гладыятара. I пачаѓ жаваць мяса. Вось гэта кракадзiл, ну i монстар.
  Звярынец быѓ вельмi задаволены.
  Гiтлер зноѓ заспяваѓ:
  Па выпаленай раѓнiне,
  За метрам метр...
  Iдуць па Украiне,
  Салдаты групы Цэнтр...
  Першы крок наперад,
  I ѓ рай першы другi,
  А кожны герой таксама гарой,
  У рай патрапiць першы другi,
  Першы другi, першы другi!
  Ну, а перад намi ѓсё цвiце,
  За намi ѓсё гарыць...
  Не трэба думаць з намi той -
  Хто ѓсё за нас вырашыць...
  Вясёлымi цi хмурнымi
  Вернемся па дамах,
  Нявесты бялявыя
  Узнагародай будуць нам!
  
  Усё наперадзе, а цяпер,
  За метрам метр...
  Iдуць па Украiне салдаты,
  Групы цэнтр...
  
  Што патрапiць пад танкi,
  Той зусiм не жыхар,
  I Сталiну наступiць,
  Найсумнейшы канец!
  
  Усё наперадзе, а цяпер,
  За метрам мер,
  Iдуць па Украiне,
  Салдаты групы цэнт!
  
  Салдат заѓсёды здаровы,
  Салдат на ѓсё готаѓ...
  I пыл як з дываноѓ,
  Мы выбiваем з дарог,
  
  I не спынiцца,
  I не змянiць ногi...
  Ззяюць нашы твары -
  Блiшчаць боты!
  
  Усё наперадзе, а цяпер,
  За метрам метр...
  Iдуць па Украiне,
  Салдаты Групы цэнтр!
  
  I нават калi здохне,
  З нас кожны другi...
  Дзяѓчынка не ѓсохне,
  Ён проста герой!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 4.
  Дар'я станавiлася крыху большай i дарослай. Яе фiгурка фармавалася, i яна з дзяѓчынкi паступова ператваралася ѓ дзяѓчыну i жанчыну.
  Але ѓсё яшчэ яна амаль дзiця, i працаваць на будаѓнiцтве маста праз Дняпро.
  Халаднавата, нават учора пайшоѓ мокры снег. А дзяѓчына басанож i турэмнай робе, з кароткай спаднiцай.
  Пра яе здавалася забылiся i Багi i, людзi, i партызаны. Толькi тупая праца да знямогi i турэмнае паянне. Якая, зрэшты, навукова абгрунтавана, i дастатковая, каб мець сiлы працаваць, i нават расцi.
  Эканамiчнае становiшча ѓ Трэцiм Рэйху стала лепш, i кормяць параѓнальна нiштавата.
  Але працаваць даводзiцца шмат. Цела Дар'i ѓжо загартавалася, але сумнавата, вось так укалываць.
  I яна на хаду складае;
  Сяргей Ляховiч атрымаѓ у баксёрскiм паядынку перамогу на Шэранам дэ Бiрсам. Ён перастукаѓ яго па ачках, i не прапусцiѓ накаѓтуе ѓдару.
  I правёѓ першую абарону тытула.
  Гэта прывяло да некаторых перамен у агульным графiку баёѓ. Замест абавязковай абароны супраць Чагаева , Мiкалай Валуеѓ i Сяргей Ляховiч . вырашылi спачатку правесцi бой па аб'яднаннi тытулаѓ у суперцяжкай вазе.
  Гэты бой i сапраѓды быѓ бы вельмi цiкавым. У Сяргея Ляховiча толькi адна параза, у Мiкалая Валуева i зусiм сорак шэсць перамог запар. I ён вiдавочны фаварыт.
  I прызавы фонд за гэты бой для абодвух баксёраѓ рэкордны ѓ дзесяць мiльёнаѓ долараѓ на дваiх.
  Бой прайшоѓ у ЗША... Нажаль публiка была расчараваная. Сяргей Ляховiч траѓмiраваѓ правую руку i злiѓ усе дванаццаць раундаѓ па ачках. Але i Мiкалай Валуеѓ не блiснуѓ. I не змог свайго супернiка адправiць нi ѓ накаѓт, нi нават у накдаѓн.
  Але тытулы аб'яднаѓ i здолеѓ атрымаць сорак сёмую перамогу запар.
  Бой з Чагаевым быѓ перанесены. Затым у Чагаева ѓзнiкла запаленне i Валуеѓ правёѓ бой з iншым, не надта вядомым сапернiкам. I не занадта пераканаѓча адолеѓ яго па ачках. А потым бой з Султанам Iбрагiмавым. Вельмi канкурэнтнай аказаѓся паядынак. Многiя нават лiчылi, што Султан Iбрагiмаѓ яго выйграѓ. Раздзельным рашэннем суддзi ѓсё ж аддалi перамогу Валуеву. I ён зраѓняѓся з Рокi Марчыалi па колькасцi перамог запар - сорак дзевяць.
  Далей абавязковая абарона з Русланам Чагаевым ... Але зноѓ паядынак сарваѓся. I зноѓ Руслан Чагаеѓ з траѓмай i па-за гульнёй.
  Свой юбiлейны пяцiдзесяты бой (калi вядома ж не лiчыць таго, што адзiн паядынак Валуева быѓ аб'яѓлены несапраѓдным!) рускi гiгант правёѓ супраць Руiса . Гэта быѓ паѓторны паядынак. У першым Валуеѓ не пераканаѓча перамог раздзельным рашэннем суддзяѓ. А тут другi бой-рэванш.
  Многiя думалi, што Мiкалай Валуеѓ палепшыць свой вынiк. I што будзе крута... Але зноѓ рускi гiгант выглядае не лепшай выявай, i атрымлiвае вельмi спрэчную перамогу па ачках, i iзноѓ паасобным рашэннем суддзяѓ.
  Потым яшчэ бой з Холiфiлдам . Гэты баец сапраѓдная легенда. Але яму ѓжо сорак шэсць год, i ѓ яго шанцы нiхто не верыць. А ѓ Мiкалая Валуева пяцьдзесят перамог запар i нiводнай паразы. Ён пабiѓ рэкорд Рокi Марчыалi i валодае двума чэмпiёнскiмi паясамi ѓ суперцяжкай вазе.
  Зноѓ бой ... I зноѓ Мiкалай Валуеѓ з цяжкасцю вымучыѓ перамогу па ачках.
  I таксама паасобным рашэннем суддзяѓ. Але затое палепшыѓ свой рэкорд, пяцьдзесят адна перамога - запар! Гэта пагадзiцеся - вельмi крута.
  А вось яшчэ i добраахвотная абарона супраць Дэвiда Хэя. Мiкалай Валуеѓ ужо з 1993 года не мае нiводнай паразы. Вось ён зноѓ у баi...
  Зноѓ паядынак, дзе Мiкалай-кувалда не блiскае i саступае супернiку ѓ хуткасцi.
  Але затое цудоѓна трымае ѓдар. Выяѓляе ѓстойлiвасць. I ѓ вынiку суддзi зноѓ аддаюць Мiкалаю Валуеву перамогу, раздзельным рашэннi. I вядома ж вельмi спрэчную...
  Але рэкорд Рокi Марчыла абноѓлены. Пяцьдзесят дзве перамогi запар.
  I сапернiк новыя намячаецца: Вiталь Клiчко, якi хоча атрымаць адразу два паясы ѓ аб'яднальным баi.
  Але перамовы неѓзабаве зайшлi ѓ тупiк. Вiталь Клiчко бiѓся з Сасноѓскiм.
  А Мiкалай Валуеѓ бiѓся з Морэкам , баксёрам моцным, але шмат разоѓ бiтым.
  I гэтая перамога Мiкалая Валуева, ужо 53. Запар апынулася непераканаѓчай i зноѓ без накдаѓн i па ачках, паасобным рашэннем суддзяѓ.
  Тым не менш рэкорд быѓ абноѓлены. I Мiкалай Валуеѓ ужо шаснаццаць гадоѓ не ведаѓ паражэнняѓ - рэкорд для суперцяжкай вагi. I пяцьдзесят тры перамогi запар - рэкорд сярод усiх вагавых катэгорый.
  А бой з Вiталём Клiчко i аб'яднаннi тытулаѓ так i не адбыѓся.
  У Мiкалая Валуева знайшлi ѓ галаве дабраякасную пухлiну i ён быѓ вымушаны завяршыць баксёрскую кар'еру.
  За яго паясы бiлiся Дэвiд Хэй i Уладзiмiр Клiчко. I Клiчко-малодшы перамог.
  А вось Мiкалай Другi як баксёр фармальна пабiѓ рэкорд Рокi Марчыалi , якi валодае двума паясамi, i яшчэ нi разу не бiты, быѓ ужо ѓ немалой славе.
  I замест "Адзiнай Расеi", Мiкалай Валуеѓ вырашыѓ стварыць сваю ѓласную партыю. Назваѓ яго - "Вялiкi скачок". I здолеѓ сенсацыйна прайсцi ѓ Дзярждуму ѓ 2011 годзе. А потым i прыняѓ удзел у выбарах прэзiдэнта 2012 года. I зноѓ сенсацыя, другое месца, i выхад у другi тур супраць Уладзiмiра Пуцiна.
  Вось гэта да! Мiкалай Валуеѓ стаѓ новай, яскравай, палiтычнай зоркай. Народу прыелiся старыя, палiтычныя прастытуткi i ён пайшоѓ за новым палiтыкам i баксёрам.
  Уладзiмiр Пуцiн праѓда змог у другiм туры адолець Мiкалая Валуева, але яго перавага аказалася зусiм невялiкай.
  А вось у камунiстаѓ з прычыны правалу Зюганава адбыѓся пераварот i новым старшынёй КПРФ стаѓ Сяргей Удальцоѓ.
  Гэта малады i энергiчны чалавек учынiѓ сапраѓдную буру супраць Уладзiмiра Пуцiна. I хваляваннi былi вельмi сур'ёзныя. Масавыя сутыкненнi з палiцыяй. Ужыванне дубiнак. Збiццё i нават ахвяры сярод затрыманых.
  Так што алiмпiяда ѓ Сочы аказалася сарванай. Потым ва Украiне прайшоѓ майдан. Януковiч быѓ скiнуты. Пуцiн ва ѓмовах унутранай нестабiльнасцi не стаѓ захоплiваць Крым. I на Данбасе не было вайны.
  Украiна на чале з Парашэнка перажывала ѓздым.
  Вiталь Клiчко, якi спынiѓ сваю кар'еру ѓ боксе, вырашыѓ вярнуцца.
  I вось яму ѓдалося накаѓтаваць Стывенсана. I стаць у чацвёрты раз чэмпiёнам у суперцяжкай вазе, паѓтарыѓшы рэкорд Холiфiлда . Потым Вiталь правёѓ яшчэ адну абарону супраць Крыса Арэолы. Такi бой рэванш i зноѓ адправiѓ супернiка ѓ накаѓт.
  Але затым з прычыны загружанасцю пасадай мэра Кiева, усё ж такi вымушаны, быѓ завяршыць сваю слаѓную кар'еру.
  Уладзiмiр Клiчко, хоць i не зусiм пераканаѓча, але змог абаранiць свой тытул супраць Тайсана Ф'юры. А потым накаѓтаваѓ свайго суайчыннiка Глазкова. А далей правёѓ яшчэ i абарону супраць Браяна . I пабiѓ рэкорд Джо Луiса па колькасцi чэмпiёнскiх перамог.
  Але застаецца яшчэ адзiн пояс. Якi заваяваѓ Дзянацей Уайдэр . Гэты баксёр унiкальны - уся кар'ера з адных накаѓтаѓ. Цэлых сорак накаѓтаѓ запар - гэта крута! А Уладзiмiру Клiчко ѓжо сорак адзiн год. I зразумела гэты аб'яднаѓчы паядынак выклiкаѓ каласальную цiкавасць.
  I ѓпершыню з часоѓ бою з Пiтэрам Уладзiмiр Клiчко не бясспрэчны фаварыт.
  Але вось бой з Дэнацеем . Абмен накдаѓнамi. I ѓсё ж перамога ѓ канчатковым вынiку, няхай нават i паасобным рашэннем суддзяѓ Уладзiмiра Клiчко.
  Так Уладзiмiр Клiчко ѓпершыню ѓ суперцяжкай вазе аб'яднаѓ усе чатыры асноѓныя паясы. I гэта ѓнiкальнае дасягненне...
  Уладзiмiр Клiчко правёѓ яшчэ рэванш з Уайдэрам , змог гэтым разам адправiць яго ѓ накаѓт, i паказаць, што ѓзрост спорту не перашкода. Перамог таксама яшчэ Паркера.
  Але потым усё ѓжо восенню 2018 года ѓ сорак два гады прайграѓ Энтанi Джошуа ѓ драматычным паядынку.
  Гэта бой быѓ супер... Уладзiмiр Клiчко больш за чатырнаццаць гадоѓ не прайграваѓ, але Энтанi ѓсё ж здолеѓ узяць уверх i заваяваць усе чатыры паясы.
  Адзiнае суцяшэнне Уладзiмiра Клiчко, што яго цёзка Уладзiмiр Пуцiн таксама выбары 2018 года прайграѓ. Прычым, перамог не Мiкалай Валуеѓ, на якога мода ѓжо прайшла, а камунiст - Сяргей Удальцоѓ.
  Прычына паразы была ѓ тым, што з-за падзення коштаѓ на нафту i газ эканамiчнае становiшча Расii пагоршылася. А эфект ад акупацыi Крыма не мог спрацаваць. Так што стала ѓсё iнакш. Зноѓ вярнулiся камунiсты. I зноѓ над Крамлём Чырвоны сцяг.
  Уладзiмiр Клiчко, зрэшты, аднавiѓ кар'еру. Каранавiруса ѓ свеце не было, i ѓ 2020 годзе вялiкi баксёр змог пабiць Руiса -малодшага i зноѓ стаць чэмпiёнам свету. Потым ён абаранiѓ ад Руiса -малодшага свой тытул. Але бой рэванш зноѓ апынуѓся за Энтанi Джошуа.
  Уладзiмiр Клiчко, якi пабiѓ шмат рэкордаѓ зноѓ аб'явiѓ аб завяршэннi кар'еры.
  Хоць яму ѓдалося ѓстанавiць яшчэ адзiн рэкорд - стаць самым узроставым абсалютным чэмпiёнам свету.
  I гэта таксама вялiзнае дасягненне.
  Потым яшчэ i Вiталь Клiчко правёѓ выставачны бой з Холiфiлдам .
  Свет iшоѓ па сваiм шляху.
  Новым абсалютным чэмпiёнам свету сярод суперцяжэй стаѓ Аляксандр Вусiк сенсацыйна перамогшы Энтанi Джошуа. А потым абаранiѓ супраць яго тытул.
  Але вось Уладзiмiр Клiчко нечакана восенню 2022 года вярнуѓся. I ваяваѓ з Вусiка, дзеля чарговага рэкорду.
  I гэты бой пабiѓ усе дасягненнi ранейшыя ѓ драматызме i плынi.
  I Уладзiмiр Клiчко зноѓ сенсацыйна перамог. I зноѓ завалодаѓ усiмi паясамi. I чацвёрты раз стаѓ чэмпiёнам свету.
  Сапраѓды ѓ боксе гераiчнасць не мае ѓзросту.
  Жыццё iдзе сваёй чаргой, але сапраѓдныя героi не старэюць!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 5
  Волька-Вольф Бiсмарк-Карасеѓ гуляѓ у шахматы з Хельгай. Ён ёй хутка паставiѓ тройчы мат. I хлапчуку падобнае надакучыла. Трэба знайсцi сабе дзяѓчыну ѓ Беларусi, i пажадана недурную i прыгожую. Толькi дзе знайсцi такую.
  Надакучыла гуляць у шахматы, i можна павесялiцца ѓ нешта больш iнтэлектуальнае i вясёлае з падлеткамi з мясцовага мястэчка. У Беларусi ѓжо крыху спакайней. А надвор'е выдалася сонечнае бабiна лета.
  I таму мясцовыя хлопчыкi фарсяць голымi пяткамi i з iмi гуляць пацешна i цiкава.
  Волька-Вольф Карасёѓ-Бiсмарк выглядаѓ як вельмi мускулiсты i прыгожы падлетак гадоѓ чатырнаццацi. I таму ваяваѓ басанож, у шортах i з голым тулавам.
  Хлапчук-тэрмiнатар сек салдат-хлапчукоѓ драѓлянымi мячамi i понарошку. Праводзiѓ млын, i рабiѓ выгляд, што зразае галовы юным хлопчыкам.
  Гэта вельмi жвавы хлапчук.
  А прамежках памiж баямi юны ваяѓнiк складаѓ нешта цiкавае.
  20 красавiка 1957 гады. На гэты раз зоркалёты Трэцяга Рэйха ляцяць да Сатурна. Яны павiнны абляцець вакол яго кольцаѓ. I пяць вялiкiх зоркалётаѓ
  стартуюць з касмадрома ѓ пустынi Сахара. А сама пустыня становiцца ѓсё меншай i меншай i яе азеляняюць.
  Выводзяць усё новыя гатункi пшанiцы i кармавога фуражу. На планеце Зямля даѓно няма голаду, i збiраюць рэкордныя ѓраджаi. I сонца нават немцы iмкнуцца ѓзяць пад свой кантроль. Вось, напрыклад, усталёѓваюць велiчэзныя люстэркi, якiя збiраюць прамянi i асвятляюць iмi палярныя раёны Зямлi.
  Жыць i сапраѓды становiцца лепш. На беразе Паѓночнага, Ледавiтага акiяна ѓжо распускаюцца першыя гаi з какосамi i бананамi.
  Вось ужо дзецi бегаюць басанож, па свежай траѓцы, а зверху свецяць адлюстраваныя промнi сонца.
  Фюрар жадае зрабiць у будучынi на планеце Зямля суцэльнае лета i вечны дзень. I шмат чаго дзеля гэтага робiцца. Вось ужо новы Калiзей на дзесяць мiльёнаѓ месцаѓ пабудаваны i на iм зiхацяць экраны i паказваць баi будуць на гiганцкiх манiторах. Ды гэта вельмi прыгожа.
  Практычна ѓ кожнай сям'i ёсць аѓтамабiль. Але зараз пераходзяць на электрамабiлi. I яны такiя крутыя. I вось ужо i вырабляюць мiнiяцюрныя верталёты для асабiстага карыстання. I яны такой абцякальнай формы - проста маленькi цуд.
  Таксама ѓ сусветным Трэцiм Рэйху вырабляюцца наѓтбукi - класныя мадэлi. Прычым самых сучасных марак. Вось ужо ѓ вытворчасцi смартфоны, i сотавыя тэлефоны.
  Развiваецца i глабальная сетка Iнтэрнета.
  Гэта значыць, Трэцi Рэйх на ѓздыме i iмкнуцца да экспансii. Вось гэта крута. Асвойваюцца планеты. Вось ужо на Месяцы пабудаваны цэлыя кварталы. I пачынаецца будаѓнiцтва
  мястэчка i на Марсе.
  I гэта выдатна. Планета Зямля ператвараецца ѓ квiтнеючы сад.
  Але вось сам Гiтлер? У дадзеным выпадку гэты дыктатар маньяк i садзiць.
  Вось зараз хлопчыка гадоѓ дванаццацi паднялi па яго загадзе на прэнг. I фюрар лупiць яго пугай, распарываючы загарэлую, гладкую скуру хлапчука.
  Капае са спiны хлопчыка кроѓ. Затым дзве дзяѓчыны дастаюць калодку i ѓстаѓляюць туды босыя ногi хлопчыка. Замацоѓваюць. Затым на крукi
  вешаюць гiры. Пацан раве ад болю, яго мордачка перакошана.
  Гiтлер балдзее ад гэтага. Дастае з камiна распалены прут. I падносiць яго да босай, круглай пяткi хлапчука. Пацан раве i ад болевага шоку
  губляе прытомнасць. Дзяѓчыны тут жа на яго льюць ледзяную ваду, i прыводзяць у сябе.
  А Гiтлер распаленым дубцом прыпякае iншую пятку. Яна ѓ хлопчыка круглая, ружовенькая , адмытая ад пылу i злёгку агрубелая.
  I як прыемна ѓцягваць ноздрамi пах свежага, далiкатнага мяса. Ад гэтага адчуваеш вялiзнае задавальненне. Вось пятачкi ѓ хлопчыка падсмажаныя.
  I ты дастаеш з камiна шчыпцы з чырвонай ад спякота распаленай пяцiканцовай зоркай. I прыкладваеш яе да голай, загарэлай, мускулiстай грудзей дзiцяцi.
  I той, зноѓ раве ад дзiкага, жахлiвага болю. I пах смаленай плоцi становiцца мацней. Хлапчук губляе прытомнасць. На гэты раз болевы шок вельмi моцны.
  Гiтлеру надакучае мучыць хлопчыка. I ён перамыкаецца на дзяѓчыну гадоѓ дваццацi. Яна бландынка i вельмi пышнацелая i прыгожая.
  Для пачатку яе ѓздрыгваюць на прэнг. Дзяѓчына лямантуе i тузаецца. Пасля чаго Адольф Гiтлер бярэ ѓ рукi бiзун i пачынае яе малацiць.
  Прыгажуня ѓздрыгвае ад удараѓ. Гiтлер лупiць з-за ѓсiх сiл, i далiкатная скура дзяѓчыны лопаецца, цячэ кроѓ. Затым яна зацiхае, страцiѓшы прытомнасць.
  I дзяѓчыны памагатай ката льюць на яе ледзяную ваду. А затым ашалелы фюрар падносiць запаленую паходню да босых ног, прыгажунi-бландынкi.
  Тая зноѓ ускрыквае.
  А сапраѓдны шэдэѓр i пiк катавання, калi Адольф Гiтлер дастае з камiна пунсовыя ад спякота абцугi. I падносiць iх да аголеных грудзей дзяѓчыны. I пачынае ѓ
  яе выдзiраць пунсовыя соску. I тая так лямантуе ад болю i знявагi. I такi чутны прыемныя пах смажанага мяса. Гэта проста невымоѓная асалода.
  Гiтлер верашчыць, i скалiць вiдавочна ѓстаѓныя зубы. Яму так падабаецца мучыць прыгожых дзяѓчат. Ды i хлопчыкаѓ таксама.
  Гiтлер нават напявае:
  - Кахаю дадаць i адабраць я,
  Кахаю дадаць i адабраць...
  Але каб з носам вас пакiнуць,
  Мне нос даводзiцца мяняць!
  Вось гэта сапраѓды ашалелы фюрар. Дзяѓчыну памучыѓ капiтальна.
  Потым яму прывялi прыгожага светлавалосага хлопчыка гадоѓ чатырнаццацi, звязанага з падполлем. Жыць на планеце Зямля стала лепш, але хоць малалiкае,
  але партызанскi рух яшчэ не сканаѓ. Вось гэты дзяцюк Завушнiца таксама спрабаваѓ здзяйсняць дыверсii.
  I Гiтлер, зразумела, быѓ рады яго падвергнуць жорсткiм катаванням. З хлопчыка сарвалi адзенне i агалiлi мускулiстае i загарэлае цела.
  Жанчыны-каты нават аблiзнулiся ад задавальнення, што iм давядзецца катаваць такога прыгожага i сiмпатычнага падлетка.
  Гiтлер, якi любiѓ працэс катавання гэта таксама завяло. I сусветны злачынец нумар адзiн рыкнуѓ:
  - На прэнг яго!
  Голага, загарэлага, прыгожага, светлавалосага хлопчыка пацягнулi моцныя дзяѓчынкi-каты на прэнг. Яны заламалi яму рукi i звязалi. Паддзялi кручок.
  I сталi паднiмаць хлапчука ѓгару. Рукi ѓ Сярожкi вывярнулiся, i ён пачаѓ нахiляцца. Яго мускулiстая спiна выгiналася. Дзяѓчынкi-каты тузанулi хлапчука
  за плечы. I ён з уздыхам перакруцiѓся ѓ плячах. I ѓстаѓ роѓна.
  Фюрэр загадаѓ:
  - Да столi яго!
  Хлапчука сталi паднiмаць угару. Яго прыгожы, дзiцячы, але ѓжо якi фармуе твар падлетка перакасiла ад болю. А босыя, з гладкай скурай, мускулiстыя ногi тузаюцца.
  Ну, гэта яшчэ толькi пачатак. Вось дзецюка паднялi вышэй да столi зводнага памяшкання. Вяроѓка нацягнулася.
  Гiтлер камандуе:
  - Адпусцiць!
  I вяроѓку адпускаюць. Цела хлапчука падае ѓнiз. I толькi ѓ самай падлогi моцная вяроѓка зноѓ нацягваецца. I хлапчук ускрыквае ад дзiкага болю ѓ плячах i руках.
  Яна пранiзвае яго да самай патылiцы.
  Гiтлеру гэта вельмi падабацца i ён, пацiраючы даволi рукi, раве:
  - За маркiза дэ Сада!
  Хлопчык вые. I фюрэр бярэ ѓ рукi жалезны прут i б'е хлапчука па босых нагах. Той пiшчыць ад пакут. Жалезны прут цяжкi i фюрар хутка стамiѓся.
  Адклаѓ яго i ѓзяѓ у рукi паходню. I як апалiць хлопчыку мускулiсты бок. Той зноѓ раве ад пакут.
  Фюрэр загадвае:
  - Паднiмiце яго да столi!
  I зноѓ хлапчука паднiмаюць. Вось гэтая жорсткая забаѓка злачынцы нумар адзiн.
  Зрэшты, пакуль з катаваннямi заканчваць. Сувязi з днём нараджэння тырана ѓладкоѓваюцца гладыятарскiя баi. Ну што ж гэта яшчэ можна паглядзець.
  Фюрар пакiдае катавальны склеп i паднiмаецца на лiфце. I гэта вельмi здорава.
  Вось ён у сваёй iмператарскай ложы назiрае за бiтвамi ѓ Калiзеi.
  I з iм яго свiта.
  Глядзець ёсць што.
  Вось выбягаюць на рынг цэлы тузiн дзяѓчын. Яны амаль голыя ѓ адных толькi плаѓках чырвонага колеру. Дзяѓчыны прыгожыя, светлавалосыя i загарэлыя.
  Яны кланяюцца на ѓсе чатыры бакi. У iх у руках мячы i шчыты. Ды выдатна вiдовiшча. Асаблiва калi ѓлiчыць, што дзяѓчынкi зiхацяць пунсовымi саскамi.
  I гэта ѓвогуле прыкол - супер.
  Фюрэр аблiзнуѓ вусны i буркнуѓ:
  - Я самы круты ѓ свеце!
  Борман паправiѓ апанаванага дыктатара:
  - Вы самы круты ѓ сусвеце!
  Гiтлер адзначыѓ са смакам:
  - Такiя пятачкi як у гэтых дзяѓчынак было б прыемна падсмажыць агеньчыкам!
  Мюлер кiѓнуѓ:
  - Гэта дакладна мой фюрар!
  Вось на арэну выбег яшчэ тузiн дзяѓчын. Яны таксама аголеныя i ѓ адных плаѓках, толькi на гэты раз белага колеру. таксама загарэлыя, мускулiстыя, светлавалосыя.
  У цэлым выдатныя дзяѓчынкi. На iх можна яшчэ доѓга любавацца. I iх клубнiчныя соску такiя панадлiвыя. А голыя, круглыя пятачкi, калi дзяѓчынкi
  забягаюць так i мiльгаюць.
  У эстэтычным плане дзяѓчаты ѓ ролi гладыятараѓ добрыя. I гэта вельмi крута.
  Фюрэр адзначыѓ з усмешкай:
  - Вось гэта будзе вiдовiшча.
  звярынец стаѓ заключацца стаѓкi. Сапраѓды дзяѓчыны тут цудоѓныя. I нават шкада, што яны будуць гiнуць. I гэта нават у нейкай меры цялушкi класа супер!
  Фюрэр узяѓ i праспяваѓ:
  Дзяѓчыны бываюць розныя,
  Нават часам заразныя...
  Але ѓсiм аднолькава жадаецца,
  На палцы заварочацца!
  Мюлер згодна кiѓнуѓ:
  - Ды хочацца мой ашалелы!
  Гiтлер агрызнуѓся:
  - Хто ашалелы?
  Мюлер адзначыѓ з усмешкай:
  - Вы ёсць ашалелы i апантаны цар!
  Фюрэр згодна кiѓнуѓ:
  - Ды я ёсць вялiкi цар!
  Борман адзначыѓ з усмешкай:
  - Найвялiкшы цар цароѓ!
  Гiтлер кiѓнуѓ з усмешкай пiраннi:
  - Я ёсць цар цароѓ i пан пануючых!
  Прагучаѓ гонг i сiгнал да бою. I з новай сiлай разгарнулася бiтва. Дзяѓчынкi сышлiся разам i пачулiся ѓдары мячоѓ па метале.
  Вось iхнiя босыя ножкi так i мiльгалi з загарэлай скурай.
  Гiтлер уявiѓ сабе, як ён iх катуе. I яму ад гэтага стала так прыемна. Вось гэта ашалелы дыктатар.
  Што можна сказаць пра гэтага садыста?
  Шпеер адзначыѓ са смяшком:
  - Вы мой фюрар сама дасканаласць!
  Гiтлер адзначыѓ з уздыхам:
  - На жаль, я смяротны!
  Шпеер заѓважыѓ з усмешкай:
  - Ёсць з гэтай нагоды анекдот. Манах з зароѓ: мы ѓсе памром браты. Але тут убачыѓ Людовiка чатырнаццатага, вядомага яшчэ i як кароль-сонца. I тады манах
  паправiѓся: мы амаль усе памром браты!
  Фюрэр заѓважыѓ з усмешкай:
  - Эх знайсцi б лекi для неѓмiручасцi!
  Шпеер з усмешкай праспяваѓ:
  Неѓмiручасцi з даѓнiх часоѓ,
  Шукаѓ чалавек дзiвоснай мэтай запалонены...
  У рэлiгiях старажытных кнiг,
  I строгiх навуках мiнулых часоѓ!
  Борман з задавальненнем заспяваѓ;
  Iм рухаѓ не толькi страх,
  Але таксама жаданне ѓбачыць увесь,
  Убачыць свiтанак, пачуць адказ,
  Да вяршыняѓ нябачаных ведаѓ ступiць!
  Вось упала першая цяжка параненая дзяѓчына ѓ белых плаѓках. Ёй прыпалiлi маѓры босую круглую пятку, i дзяѓчынка тут жа ѓскочыла. I кiнулася ѓ бой.
  Пакуль ахвяр было няшмат. Дзяѓчыны прыкрывалiся шчытамi, i не наносiлi вялiкага ѓрону адзiн аднаму. Было цiкава глядзець як iх загарэлыя,
  мускулiстыя целы пачынаюць блiшчаць ад поту. Вось гэта дзяѓчынкi.
  Майнштэйн адзначыѓ:
  - Гэта ваяѓнiцы класа супер!
  Гiтлер з гэтым пагадзiѓся:
  - Ды амаль супер, але занадта асцярожныя!
  Борман заѓважыѓ з усмешкай тыгра:
  - Спрабаваць дзяѓчынак вельмi нават прыемна! I гэта такое задавальненне!
  Фюрэр згодна кiѓнуѓ:
  - Ды гэта вялiкае задавальненне!
  I як возьме i засмяецца. I давай рагатаць як звар'яцелы! I яшчэ крэмам у сваё асяроддзе шпурляцца.
  А тут яшчэ i Герман Герынг у скокi ѓступiѓ.
  I таксама як закрычыць:
  - Мы самыя моцныя ѓ свеце,
  Ворагаѓ усiх замочым у сарцiры...
  Не верыць Бацькаѓшчына слязам,
  Мы злым алiгархам - дамо па мазгах!
  Гiтлер з аскалам зубоѓ, рыкнуѓ:
  - А ты сам выпадкова не алiгарх?
  Герынг правiшчаѓ свiннёй:
  - Вядома ж не,
  Дайце мне вiна i пачак цыгарэт!
  Фюрэр зарагатаѓ i зароѓ:
  - Калi ты трапiѓ на цiвi ,
  Ты мацуйся, ты зорка...
  Ну давай народ здзiвi!
  Борман заѓважыѓ з усмешкай:
  - У Нямеччыне можна ѓсё,
  Але жыць нельга!
  Гiтлер зароѓ з лютасцю:
  - Не! Жыць можна! Гэта вам пiць нельга!
  I як засмяецца. Нiбы буйна звар'яцелы.
  А дзяѓчаты тым часам ваююць, i паказваюць свой вышэйшы баявы клас. Вось адна ѓпала. I нягледзячы на тое, што ёй прыпялi босую круглую пятку не змагла падняцца.
  Маѓры яе пакiнулi ѓ спакоi. Гэта ѓжо фюрар будзе вырашаць мiлаваць iх цi забiваць.
  Гiтлер жа зароѓ:
  - Змрок пекла насунуѓся на горад,
  У ценях хмары хаваюцца хаты...
  Зацягнуѓшы тужэй востры молат -
  Па вулiцах крочыць сатана!
  Борман з захапленнем зароѓ:
  - Вы фюрар вышэй Сатаны!
  Гiтлер пра булькаѓ:
  - Я зразумела, вышэй!
  Мюлер з усмешкай адзначыѓ:
  - Вы найвышэйшы iдэал!
  Фюрэр узяѓ i праспяваѓ:
  - Дзве тысячы гадоѓ вайна,
  Вайна без асаблiвых прычын,
  Вайна справа маладых,
  Лекi супраць маршчын!
  Мюлер з гэтым пагадзiѓся:
  - Вайна - гэтыя лекi супраць маршчын!
  Гiтлер суцэль сур'ёзна спытаѓ:
  - А калi будзе створаны элiксiр неѓмiручасцi?
  Гiмлер упэѓнена заявiѓ:
  - Хутчэй, чым вы думаеце фюрар!
  Борман адзначыѓ з усмешкай:
  -Без вам можа ѓспыхнуць неабыякая барацьба за ѓладу!
  Гiтлер кiѓнуѓ:
  - Герынг ужо не занадта здаровы, i хутка загнецца. Лiшняя вага не спрыяе здароѓю. Трэба падумаць аб iншым пераемнiку!
  Мюлер адзначыѓ, пацiскаючы плячыма:
  - Гэта павiнен быць ваш сын аб вялiкi!
  Фюрэр згодна кiѓнуѓ:
  - Так! Але пакуль яшчэ трэба знайсцi аднаго i найвялiкшага!
  Гiмлер праспяваѓ з энергiяй:
  - Наша справа - вянок ведзены,
  Не мае канца i пачаткi...
  Не прыйдзе нам канец,
  Не зляцiць фюрар наш з пастамента...
  Жыццё сыдзе за грудам,
  Не запiсваючы Зямлю ѓ калекi,
  Будуць унукi потым -
  Трэцi Рэйх стане кiраваць назаѓжды!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Вось гэты расклад як раз па мне!
  Ужо тры дзяѓчыны страцiлi магчымасць рухацца. Дзве з iх у белых плаѓках, а адна ѓ чырвоных. Але паядынак вiдавочна зацягваѓся.
  Фюрэру стала сумна. I ён загадаѓ кiдаць пад босыя ножкi дзяѓчынак распаленыя вугольчыкi. I тыя падалi, i падпальвалi босыя, ружовыя пятачкi.
  Дзяѓчаты ѓскрыквалi i войкалi. I такi прыемны пах смаленага мяса.
  Гiтлер праспяваѓ:
  -Раз два тры! На часткi разарвi!
  Гiмлер з гэтым пагадзiѓся:
  - На часткi разарвi i сатры!
  Фюрэр зароѓ:
  - Д'ябал тут, Д'ябал там,
  Жыццё як смерць, суцэльны падман!
  Мюлер з гэтым пагадзiѓся:
  - Смерцi няма!
  Борман пра булькаѓ:
  - Чорны крумкач, у аблiччы смерцi,
  Ахвяру чакае ѓ поѓначную гадзiну!
  Гiтлер узяѓ i праспяваѓ:
  -Вы мне, не паверыце,
  А можа не зразумееце...
  У космасе страшней,
  Чым нават у Дантаѓскiм пекле!
  Вось ляцiм у парсекаѓ рай,
  Мы на зоркалёце,
  Абганяючы кваркi на скаку!
  Дзяѓчынкам прыходзiлася ѓсё тужэй. Усё часцей яны падалi i не маглi падняцца. У цэлым перавага перайшла да прыгажунь з чырвонымi плаѓкамi.
  А так сiськi ѓ дзяѓчынак вельмi нават пунсовыя.
  Гiтлер узяѓ i зароѓ:
  - Я наймацнейшы ѓ свеце,
  Адкрыѓ што двойчы два чатыры!
  Борман зароѓ:
  - Ты вялiкi, ты герой!
  Абклала цябе зорная хвароба!
  Мюлер праспяваѓ:
  - Зорак гэтых браты як рыбы ѓ сажалках,
  Хопiць на ѓсiх з лiшкам...
  Каб не фюрар, хадзiѓ бы тады,
  Таксама героем!
  Каб не фюрар, хадзiѓ бы тады,
  Класным героем!
  Гiтлер зароѓ ва ѓсю глотку:
  - Я самы вялiкi ѓ свеце,
  I ѓсiх замачу ѓ сарцiры!
  Борман зароѓ:
  - Мачыць у сарцiры, мачыць у сарцiры!
  Фюрэр пацвердзiѓ:
  - Ды i ѓ сарцiры! Мы ѓсiх ворагаѓ знiшчым!
  Вось такi ашалелы Адольф. Ну, нiчога яго яшчэ вылечаць. Хаця гарбатага толькi магiла выправiць. А тым часам... А тым часам засталося толькi тры дзяѓчыны ѓ чырвоных плаѓках i яны паклалi апошнюю ѓ белых.
  Бой завяршыѓся. I зараз усё залежала ад лiтасцi фюрара. Гiтлер на гэты раз вырашыѓ усё ж дзяѓчынак не дабiваць.
  I падняѓ вялiкi палец рукi ѓверх.
  Што ѓ цэлым у публiкi выклiкала ѓхвалу.
  Першы паядынак скончыѓся. А вось на арэну выйшлi чатыры хлопчыкi. Iм было гадоѓ дванаццаць-трынаццаць з выгляду. Яны загарэлыя, сухiя i жылiстыя.
  У руках у iх мячы i шчыты. Чацвёра хлопчыкаѓ пакланiлася ложу, дзе сядзеѓ фюрар са сваёй свiтай. А потым i зале. Яны юныя гладыятары былi толькi ѓ чорных плаѓках i босыя.
  Хлопчыкi загарэлыя i мускулiстыя. Фюрэр прадставiѓ, як iх лупяць пугай i адчуѓ узбуджэнне. Вось добра б iх памучыць.
  Супраць дзяцей вывелi вельмi буйнага тыгра-людаеда. Ён быѓ з iкламi, i даволi магутны. Шанцаѓ у хлапчукоѓ супраць тыгра было няшмат. Ды i зброя: кароткi меч i
  шчыт не самае лепшае.
  Вiдаць, было на манiторы калi хлопчыкаѓ паказалi буйным планам, што мордачкi ѓ iх спалоханыя.
  Фюрэр адзначыѓ:
  - Бой пойдзе нядрэнна, што i казаць!
  Борман падтрымаѓ апанаванага дыктатара:
  - Мы павiнны хлапчукоѓ, вельмi моцна бiць!
  Гiтлер пра булькаѓ:
  - Хлопчыкаѓ, хлопчыкаѓ, хлопчыкаѓ лупiць!
  Хлопчыкаѓ, хлопчыкаѓ, хлопчыкаѓ лупiць!
  Звярынец заключаѓ стаѓкi. Галоѓным чынам ставiлi зразумела, на тыгра. Ён буйны i бывалы людаед. Хлапчукi нагадвалi хутчэй за ахвяру.
  I вось гучыць гонг. Тыгра спускаюць з ланцуга. I ён кiдаецца на хлопчыкаѓ. Тыя спрабуюць секчы мячамi, i адскокваць. Але звер ужо дасведчаны i збiвае першага
  дзiця, перакусваючы яму нагу.
  Гiтлер зароѓ:
  - Дзесьцi на Каме, мы не ведаем самi!
  Недзе на Каме, матухны-ракi!
  Топалi нагам, фрыцы ботамi!
  А пабiць крапiву сапраѓды не змаглi!
  I звярынец разрагатаѓся. Асаблiва калi тыгр стаѓ iрваць хлапчука на часткi. I гэта трэба сказаць грандыёзна.
  Гiтлер зароѓ:
  - Мы скачам па лужынах,
  Нагамi снег прас...
  А пасля ѓ Цiхi, Цiхi акiян!
  Борман пра булькаѓ:
  - У самы цiхi акiян!
  Гiтлер прарычэѓ ва ѓсю глотку:
  - А я буяны!
  Мюлер пагадзiѓся:
  - Ты самы буйны ѓ сусвеце фюрар!
  Тыгр парваѓ другога хлопчыка на часткi, i як загаласiць... Вось гэта сапраѓды монстар пекла.
  Гiтлер вось узяѓ i праспяваѓ:
  Чакае трохаблiчны монстр пекла,
  Апраметнай вартаѓнiк варот...
  Чалавечы крумкач статка,
  Дзiкiм крыкам нас клiча!
  Борман падхапiѓ:
  - Дзiкае святло вогнiшчаѓ,
  I магiльны выццё...
  Армiя аслоѓ -
  Фюрар мы з табой!
  Гiтлер зароѓ:
  - Фантому прэч!
  Борман з усмешкай адзначыѓ:
  - Мы самыя моцныя ѓ свеце...
  Фюрар пра булькаѓ:
  - Не смецце падмесцi ѓ кватэры!
  Мюлер агрэсiѓна адзначыѓ:
  - Усiх зарэжам!
  Вось тыгр парваѓ i трэцяга хлопчыка. I гэта сапраѓды крута. Жорсткая i агрэсiѓны гэты драпежнiк. Нiчога не скажаш. Але тыгр гэта ѓсяго толькi жывёла.
  А вось тут звяры горшыя за любых прадстаѓнiкоѓ прыроднай фауны.
  Гiтлер адзначыѓ, скалячы зубы:
  - Я самы страшны i люты звер!
  Борман хiхiкнуѓ i вякнуѓ:
  - Чалавек ён iстота грэшная,
  I кат-забойца сам не ведаѓ...
  Што ён у рукi Бога незямнога
  Езусу цвiкi заганяѓ!
  Фюрэр агрэсiѓна заѓважыѓ:
  - Чалавек у бязвер'i няшчасны,
  Жыць у грахоѓнай юрлiвасцi нельга...
  Таму што Гiтлер бог жудасны,
  I сусвету строгi ён суддзя!
  Борман з уздыхам адзначыѓ:
  - Вы цудоѓныя фюрар!
  Гiтлер адзначыѓ:
  - Я ёсць дзiк!
  Мюлер паправiѓ:
  - Хутчэй слон!
  Тыгр дабiѓ апошняга хлапчука. I зараз з задавальненнем пажыраѓ мяса. Вось гэта сапраѓды з монстраѓ монстар.
  Гiтлер адзначыѓ:
  - Давайце адводзьце тыгра. Наступны бой.
  У наступным баi ваявалi дзве дзяѓчыны. Адна была рудай масцi з трызубцам i сеткай. Другая мела ѓ руках меч сярэдняй даѓжынi i невялiкi шчыток, будучы бландзiнкай.
  праѓда магчыма фарбаванай. Адольф Гiтлер вельмi кахаѓ дзяцей i жанчын са светлымi валасамi i яму iх падфарбоѓвалi. Наогул фюрар быѓ выдасканалены садыст.
  Яму вельмi падабалася прыгожы хлопчыкам i дзяѓчатам прыжываць пятачкi. I гэта сапраѓды звяры. А фюрар: якая прэтэндуе на ролю льва - сумесь лiсы са свiннёй.
  Гiтлер адзначыѓ з задаволенымi выглядам:
  - Цяпер бой спадзяюся будзе цiкавым?
  Борман кiѓнуѓ:
  - Нават вельмi цiкавым мой фюрар!
  Дзяѓчыны былi загарэлыя i мускулiстыя. Амаль голыя, толькi ѓ плаѓках, i басанож. Вельмi сэксуальныя ваяѓнiцы. На такiх можна доѓга глядзець i любавацца.
  Фюрэр адзначыѓ:
  - Ды гэта тое яшчэ вiдовiшча!
  Мюлер прабуркаваѓ:
  - Мы самыя моцныя ѓ сусвеце фашысты!
  Гiтлер зароѓ:
  - I мацней за ѓсiх у светабудове!
  Вось зноѓ звярынец заключаѓ стаѓкi. Цяпер ваяѓнiцы былi практычна на роѓных. Так што зыход бою не ясны. Так што стаѓкi падзялiлiся - пяцьдзесят на пяцьдзесят.
  Або амаль пароѓну.
  Гiтлер адчуваѓ ваганнi на каго ставiць. Тут усё хараство падобных баёѓ, што зыход iх загадзя не вядомы. I можа ѓзяць уверх любая чартоѓка.
  А суадносiны сiл блiзкiя. Абедзве дзяѓчыны навучаныя, але ѓ справе iх фюрар не бачыѓ.
  Павагаѓшыся, ашалелы дыктатар усёткi зрабiѓ стаѓку на рудую. Тая яму здалася крыху спрытней. Ды i сетка калi ёю добра валодаць, вельмi небяспечная рэч.
  Борман адзначыѓ:
  - Дзяѓчынкi ѓжо маюць досвед! Бой будзе выдатным!
  Гiтлер панура заѓважыѓ:
  - Гэта лепш, чым калi тыгр пажыраем хлопчыкаѓ!
  Борман здзiвiѓся:
  - Вам iх што шкада аб вялiкай?
  Фюрэр сапраѓды адказаѓ:
  - Трохi так! Яны прыгожыя хлопчыкi... Хоць прыгожае дзiця так прыемна мучыць i катаваць!
  Мюлер адзначыѓ:
  - Мы вам заѓсёды пастаѓлялi самае лепшае мяса для катаванняѓ!
  Гiтлер заѓважыѓ з усмешкай тыгра:
  - Я так люблю катаваць i мучыць прыгожых хлопчыкаѓ i дзяѓчат. Не кожны зразумее якое гэтае задавальненне!
  Борман адзначыѓ з усмешкай:
  - Маркiз дэ Сад гэта разумеѓ!
  Фюрэр пагадзiѓся:
  - Маркiз дэ Сад быѓ вялiкi чалавек!
  Гiмлер прапанаваѓ:
  - Можа, помнiк паставiць маркiзу дэ Саду?
  Гiтлер ажывiѓся i кiѓнуѓ:
  - Вось гэта самая разумная iдэя!
  Прагучаѓ сiгнал гонгу. I пачаѓся жорсткi бой. Дакладней дзяѓчыны заграбаючы босымi, точанымi, вельмi хупавымi i загарэлымi ножкамi сталi зблiжацца. I гэта глядзелася
  некалькi жудаснавата.
  Рудая падкрадвалася бясшумна. Яе напарнiца трымала напагатове меч. Вось рудая ваяѓнiца ѓзяла i кiнула сетку. Яна гэта зрабiла хутка нiбы мiльганула маланка.
  Бландынка, аднак паспела адскочыць. I сетка пляснулася мiма. Рудая дзяѓчына кiнулася ѓ ёй, але бландынка яе спынiла, i нават драпнула мячом па грудзях.
  так кiнула трызубец, але ён быѓ адбiты.
  Борман адзначыѓ:
  - Першы раунд выйграла бландынка!
  Гiтлер жорстка заѓважыѓ:
  - Куранят па восенi лiчаць!
  Майнштэйн гэты найвялiкшы стратэг Трэцяга Рэйха заѓважыѓ:
  - Завязка бою вельмi важная! Асаблiва калi гэтая бiтва марская!
  Фюрэр адзначыѓ:
  - Гэта дакладна... Але бываюць прыклады калi i пасля першапачатковых няѓдач, войска збiраецца з сiламi i перамагае.
  Борман з энтузiязмам праспяваѓ:
  -Прыемна жыць сярод агню i дыму,
  I чуць, як цвыркае кулямёт...
  Вядзi ты фюрар наш непераможны,
  Наперад, наперад, наперад!
  Мюлер з энтузiязмам падхапiѓ:
  - Калi снарады рвуцца днём i ноччу,
  Хутчэй iдуць чыны i ордэны...
  Няхай над светам люта грукоча,
  Вайна, вайна, вайна, вайна!
  Тым часам рудая дзеѓка, мiльгаючы голымi пяткамi i махаючы трызубцам падхапiла сетку. I спрытна кiнула. Босая нага бландынкi заблыталася. I рудая драпнула яе трызубцам.
  Але бландынка ѓсё ж такi вызвалiлася. Абедзве дзяѓчыны ѓступiлi ѓ бой. Рудая бiла сваёй зброяй. Але вось бландынка змагла зноѓ паранiць сваю апанентку. Тая адскочыла.
  Бландынка спрабавала пераследваць. Але рудая трапiла ёй па голай назе трызубцам, i белавалосая прыгажуня закульгала. Цяпер рудая змагла яе абагнаць i зноѓ
  падхапiць сетку. Бландынка ѓсё ж драпнула сваю агнязорную сапернiцу па спiне. Пакiнула пунсовую паласу.
  Але Рудая вырвалася наперад. I разгарнулася шпурнула сетку. На гэты раз бландынка залiшне ѓжо захапiлася. I капiтальна заблыталася. I чым больш яна трымалася,
  тым мацней заблытвалася. Рудая прыгатавала свой трызубец, гатовая нанесцi моцны, якi дабiвае ѓдар.
  Яна паглядзела на ложа Гiтлера.
  Фюрэр крыкнуѓ:
  - Прыпячыце белавалосую пятку!
  Маѓр падскочыѓ, i голая круглая пятачка дзяѓчыны сутыкнулася з распаленым жалезам. Бландынка ѓскрыкнула. I секанула па сетцы мячом, разрэзала вочкi.
  Рудая кiдалiся на яе з трызубцам, але бландынка змагла ѓхiлiцца, i ѓбiла меч у рэльефны прэс сваёй агнязарнай супернiцы. Прабiла жывот i вастрыё выйшла праз
  спiну. Рудая завываѓ i ѓпала на спiну, i меч з яе вылез. Яна перакруцiлася i зноѓ накiнулася на сваю супернiцу. У агонii рудая стукнула трызубцам з вялiкай сiлай.
  Хоць бландынка i парыравала ѓдар шчытом, але той разляцеѓся пад лёзамi, i на руцэ ваяѓнiцы з белымi як снег валасамi засталiся ранкi, а сама яна была збiтая з ног.
  Рудая нанесла яшчэ адзiн удар на гэты раз у шыю. I патрапiла. Але бландына паспела зноѓ садануць мячом у жывот i наѓскасяк прабiѓшы i грудзi. Так што лязо мяча выйшла i
  праз лапатку.
  Звярынец хорам вохнуѓ.
  Абедзве дзяѓчыны атрымалi смяротныя раненнi i зацiхлi. Нават калi iм зноѓ прыпяклi распаленым жалезам пяткi не зрэагавалi.
  Фюрэр распарадзiѓся:
  - Пахаваць дзяѓчынак i аддаць ѓшанаваннi! Яны ваявалi да канца!
  Борман адзначыѓ з падхалiмскай усмешкай:
  - Вы як заѓсёды мудрыя аб мой фюрар!
  Гiтлер адзначыѓ:
  - Я яшчэ лiтасцiвы i лiтасцiвы!
  Вось яшчэ новы бой... На гэты раз выйшаѓ цэлы дзясятак хлопчыкаѓ. Дзецюкi былi гадоѓ трынаццацi-чатырнаццацi i даволi мускулiстыя. Яны выйшлi бiцца ѓ плаѓках, амаль
  голыя. Абутку непаѓналетнiм гладыятарам, як i жанчынам мець не належыць. Узброены яны былi дзiдамi i кiнжаламi.
  Дзецюкi пакланiлiся ложу фюрара, а затым i на астатнiя чатыры бакi.
  А вось iх вiзавi - гэта вялiкiх памераѓ раз'юшаны насарог. Нават маѓры адскочылi ѓ бакi. I бой пачаѓся адразу не па сiгнале.
  Фюрэр адзначыѓ:
  - А мне так нават больш падабаецца!
  Насарог наляцеѓ на хлапчукоѓ i ѓзяѓся iх з вялiкай лютасцю таптаць. I паддзяваць рогам. Хлапчукi калолi яго дзiдамi, i спрабавалi ѓтрымаць монстра.
  Насарог кiдаѓся на iх i спрабаваѓ бадацца.
  Сiлы былi няроѓнымi. Монстар меѓ занадта тоѓстую скуру, i важым тоны дзве. Куды ѓжо супраць яго.
  Гiтлер, сцямiѓшы гэта, адзначыѓ:
  - Не занадта цiкавы атрымлiваецца паядынак!
  Борман заѓважыѓ з усмешкай:
  - Але затое драматычны!
  Фюрэр прарычэѓ:
  - Не драма не камедыя, а асабiстая трагедыя!
  Мюлер прапанаваѓ:
  - Можа ѓ карцiшкi згуляем!
  Гiтлер узяла i праспяваѓ:
  - Ну што сказаць, ну што сказаць,
  Уладкованыя так людзi...
  Жадаюць ведаць, жадаюць ведаць,
  Жадаюць шляхту, што будзе!
  Борман заѓважыѓ:
  - Мы такога дасягнулi, што наша слава не забудзецца ѓ стагоддзях!
  Насарог даганяѓ хлапчукоѓ i iх таптаѓ. Або бадаѓ. Вядома, людзей насарог не есць, але гэта тыповы забойца. Яму яшчэ i падмяшалi ѓзбуджальнага зелля.
  На ладнае гэта стварэнне.
  Гiтлер праспяваѓ з энтузiязмам:
  - Насарогi, насарогi,
  Завастрыце свае рогi !
  Борман адзначыѓ са смяшком:
  - Гэты рог суцэльная дуэль са смерцю!
  Мюлер згодна кiѓнуѓ:
  - Вы ёсць элiта грамадства!
  Насарог працягваѓ рэзаць працiѓнiкаѓ. I гэта было з ягонага боку жорстка. Хлопчыкi гiнулi адзiн за адным, лiлася кроѓ...
  Фюрэр успамiнаѓ як у першую сусветную вайну яны дапытвалi французскага хлапчука гадоѓ чатырнаццацi. Вось тады Гiтлер упершыню падпалiѓ падлетку пяткi.
  I адчуѓ ноздрамi пах свежага смажанага мяса. I гэта было такое задавальненне. I так ѓзбудзiла тады будучы тыран. А потым ён падсмажыѓ пятачкi i дзяѓчыне.
  Тады Гiтлер i адчуѓ, якое ѓзбуджэнне i запал дае катаванне. I наколькi гэта ѓсё прыемна.
  А вось зараз насарог iрве безабаронную, мускулiстыя плоць хлапчукоѓ. I як гэта ашалелага тырана заводзiць. Вельмi нават заводзiць i ѓзбуджае.
  Гiтлер з энтузiязмам заспяваѓ:
  Ламаць, разбураць i рваць на часткi,
  Вось гэтае жыццё, вось гэтае шчасце...
  Ламаць, разбураць у Адольфа ѓлады,
  Усiх вырашыць, у маёй ёсць улады!
  Борман адзначыѓ:
  - Як вы мудрыя i арыгiнальныя мой фюрар!
  Насарог тым часам затаптаѓ апошняга хлапчука. Зламаѓ яму рукi i ногi. Усе дзецюкi зрынутыя, але яшчэ жывыя, курчацца ѓ невыносных пакутах.
  Гiтлер жорстка загадаѓ:
  - Ну, добра дабiце iх, каб не пакутавалi. Нам калекi не патрэбны!
  Мюлер спытаѓ:
  -А з насарогам што рабiць?
  Фюрэр абыякавым тонам адказаѓ:
  - Няхай жыве - пераможцаѓ не судзяць!
  Борман адзначыѓ з сумнай усмешкай:
  - А вось якiя прайгралi яшчэ як судзяць мой фюрар!
  Гiтлер суцэль лагiчна заѓважыѓ:
  - А я не прайграю... У мяне шанцаванне i нябесная правiца вядзе да мэты! Так што паспрабуем жыць дружна!
  Майнштэйн адзначыѓ:
  - Не толькi шанцаванне, але яшчэ i ѓменне!
  Фюрэр кiѓнуѓ i адзначыѓ:
  - Наша армiя самае ѓмелае i крутое ѓ свеце!
  I асяроддзе фюрара праспявала:
  - Наша сiла - наш кулак,
  Няхай жа ѓ свеце кiруе страх!
  Гiтлер дадаѓ, стукнуѓшы кулаком па стале:
  - Правiць страх!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 6.
  Пакуль Трэцi Рэйх пераварвае заваяванае прыгожыя дзяѓчаты з Чырвонай Армii працуюць, i аднаѓляюць з руiн краiну.
  Канец кастрычнiка i ѓжо павалiѓ снег. Дзяѓчыны працуюць басанож i адных толькi трусiках. Яны ж вельмi працавiтыя i спартовыя.
  Капаюць сабе з вялiкай энергiяй рыдлёѓкамi.
  Як пчолкi iшачат...
  Алёнка чыё мускулiстае цела не ведае стомленасцi не толькi капае, працуючы з вялiкай сiлай лапатай, але яшчэ i складае;
  Пасля смерцi Тамерлана ѓ 1405 годзе, яго пераемнiкам быѓ аб'яѓлены праѓнук Мухамед Джахангiр. Ён быѓ яшчэ хлопчык гадоѓ дзевяцi, i ѓ яго быѓ рэгент. I стала Алёнка, каб правай рукой Тамерлана, а затым стала i яго першай жонкай.
  Вечна юная дзяѓчына была ведзьмай валодала каласальнай сiлай. I яна стала фактычнай кiраѓнiцай iмперыi вялiкага палкаводца.
  Алёнка - гэта дзяѓчына-багатыр пакуль аказалася звязана з вядзеннем вайны з рознага роду сатрапамi Тамерлана.
  Вось яе першая буйная бiтва.
  У ворага даволi буйное войска. Але Алёнку - гэта не бянтэжыць.
  Вось яна асабiста вядзе байцоѓ у атаку. А разам з ёй каманда з ведзьмаѓ, што пакланяюцца Усемагутнаму Богу Роду.
  Вось Алёнка ѓзмахвае мячамi, праводзiць прыём - млын, i ссякае галовы маджахедам.
  Ваяѓнiца свiшча... Вароны страчваюць прытомнасць i прабiваюць верхавiны голеным ваярам мяцежнiкаѓ.
  Алёнка кiнула босымi пальчыкамi ножак бумеранг, зразаючы галовы, баевiкам i праспявала:
  -Я вялiкая султанша,
  I ѓ бiтвах атаманша!
  Анюта таксама сячэ ворагаѓ. Зразае iм галовы, сваiмi мячамi ведзьмы.
  А затым босай ножкай як кiне нешта забойнае.
  I заспявае:
  - Усе мы можам,
  Мы крутыя...
  Асцярожна -
  Мы босыя!
  I пасля гэтага дзяѓчына возьме i пакажа сваю доѓгую мову.
  Далей у супернiка плюне i падмiргне сапфiравымi вочкамi.
  Б'ецца i рудая Ала. Яе медна-чырвоныя валасы надаюць дзяѓчынцы падабенства з паходняй алiмпiйскага чэмпiёна.
  Яе мячы праводзяць прыём - матылёк.
  Затым босыя пальчыкi панадлiвых ножак кiдаюць атрутныя iголкi, якiя прабiваюць непрыяцеляѓ.
  Ала ѓзяла i праспявала:
  - Веру мы будзем усiх мацней,
  Стане знiшчаны ѓ попел злыдзень!
  Марыя таксама ваюе. Яе мячы нiбы лопасцi хуткаснага верталёта. Так усё бязлiтасна зразаюць.
  I голая пятка падкiдвае выбухны пакет з разбурэннем.
  Ваяѓнiца Марыя праспявала:
  Бачыш у небе зацьменне,
  Гэта дзяѓчынак знак!
  Алiмпiяда таксама б'ецца. Яе мячы нiбы прамянi маяка, даѓжэюць. I сьсякаюць ворагаѓ напавал.
  Голая пятка дзяѓчынкi падкiнула важкую бамбёшку, i ваяѓнiца праспявала:
  - Я ѓсiх у свеце мацней,
  Зробiм разгром хутчэй!
  I яе пунсовыя соску агалiлiся, i як дзяѓбуць маланкай. I цэлую сотню непрыяцеляѓ засмажыла.
  Працiѓнiк быѓ разгромлены. I разбiты цалкам i безумоѓна.
  Яшчэ пара перамог мяльчэй, i астатнiя сатрапы паспяшалiся прызнаць уладу юнага спадчыннiка.
  Мухамед Джыхангiр атрымаѓ такiм чынам змог умацаваць уладу над iмперыяй. Хоць ён быѓ кiраѓнiком чыста фармальна. Рэальна кiравала яго мачыха-прабабка.
  Iмперыя Цiмурад была вялiкая. Але ѓсё ж не ѓвесь свет яна кантралявала.
  Алёнка здзейснiла свой першы паход на Iндыю - каб захапiць яе паѓднёвыя раёны.
  Дзяѓчынка, як заѓсёды, ваявала асабiста, i са сваiмi чатырма сяброѓкамi.
  Алёнка забiвала людзей сотнямi.
  Часам падчас бою, яна скiдала станiк. I рубiнаѓ соску выкiдвалi маланкi. Якiя спальвалi непрыяцелем цэлымi палiцамi.
  Зрэшты, i iншыя дзяѓчыны - асаблiва буйная Алiмпiяда маглi лупiць з пунсовых саскоѓ, i абвугльваць масу ворагаѓ.
  Так што супраць падобных дзяѓчынак нiхто не выстаiць.
  У 1408 годзе была поѓнасцю заваявана Iндыя. I iмперыя ѓмацавалася.
  Потым быѓ паход на Егiпет. I зноѓ перамогi, разгромы супернiкаѓ i захопы.
  Алёнка босымi пальчыкамi ножак кiдала адмысловыя гарошынкi, у якiх была вельмi разбуральная выбухоѓка.
  I iрваная непрыяцеляѓ.
  А вось Ала i Алiмпiяда ѓзялi, i эмiра Егiпта схапiѓшы босымi пальчыкамi ножак за рукi i ногi, трывiяльна разарвалi.
  Пасля чаго дзяѓчыны смяялiся ва ѓсю глотку i праспявалi:
  - А каго ѓ баi знойдзем,
  А каго ѓ баi знойдзем...
  З тым жартаваць не станем!
  На часткi разарвём!
  На частку разарвём!
  Пасля бою дзяѓчынкi прымусiлi нямногi ацалелых мужчын пашча нiцма з цалаваць iх голыя, агрубелыя, акрываѓленыя ступнi.
  Вось i егiпецкi вiзiр стаѓ на каленi i пацалаваѓ босую нагу Алёнкi.
  Дзяѓчына схапiла яго пальчыкамi голых ножак за нос. I моцна сцiснула.
  Той, як зараве...
  Алёнка падняла яго сваёй нагой i са сваёй апантанай сiлай шпурнула яго далей, на дыстанцыю поле стрэлы вялiкага лука.
  Пакарыѓшы Егiпет, чынгiзiды пайшлi далей... Дайшоѓшы i захапiѓшы Марока.
  У Еѓропу Алёнка пакуль не пайшла. Яе погляд звярнуѓся да ѓсходу. На самай справе Кiтай пазбавiѓся ад улады манголаѓ i там трэба было аднавiць iх уладу.
  У 1415 годзе пачаѓся паход на Кiтай. Мухамед ужо быѓ цалкам дарослым i сам узначалiѓ паход.
  Але фактычна яго войскам кiравала Алёнка. Яна быццам бы мачыха-прабабка i вечная дзяѓчына. Зрэшты, гэта не значыць, што ѓ Алёнкi не было сэксу.
  Яна сама выбiрала для сябе самых прыгожых, мускулiстых юнакоѓ, i рознымi спосабамi займалася каханнем, прычым адначасова з некалькiмi.
  Ну ёй гэта развiтвалася, як i астатнiм чатыром ведзьмам. Усё гэтая пяцёрка ваяѓнiц была непераможнай.
  Вось яны сутыкнулiся з вялiзным войскам Кiтая.
  Алёнка для пачатку правяла мячамi прыём маланка.
  I столькi галоѓ воiнаѓ паднябеснай iмперыi паляцела.
  Затым Алёнка кiнула босымi пальчыкамi ножак некалькi дыскаѓ з алмазнымi гранямi, i яны забiвалi кожны па тузi супернiкаѓ.
  Дзяѓчына секла мячамi i напявала:
  - Я ваяѓнiца вышэйшага класа,
  I абрабую гуляючы касу!
  Затым Анюта ѓзяла i секанула мячамi, выдаѓшы прыём "каракацiца", зрэзала масу супернiкаѓ, пасля чаго праспявала:
  - Я дзяѓчынка страмчэй усiх,
  Мы адсвяткуем поспех!
  Пасля чаго грозная ваяѓнiца паказала мову.
  I як плюне агнiстым слупам.
  Так адразу дзве сотнi кiтайцаѓ спапялiлiся.
  Рудая Ала была ѓ поѓным азарце. Яна секла кiтайцаѓ, зразаючы iм галовы, нiбы брытвай.
  Заадно ваяѓнiцы босымi пальчыкамi ножак шпурнула забойнай сiлы гарошынку анiгiляцыi. I парвала масу супернiкаѓ, i прачырыкала, скалячы зубкi:
  - За вялiкую Русь!
  Марыя рассякаючы супернiкаѓ, i правёѓшы прыём страказа, адказала скаля зубкi:
  - За вялiкi космас!
  I зноѓ кiнула босымi пальчыкамi ножак забойны падарунак анiгiляцыi.
  Алiмпiяда таксама сячэ непрыяцеляѓ мячамi. Яны нiбы лопасцi млын. I сякуць кiтайцаѓ, i адсякаюць iм галовы.
  Алiмпiяда паддаѓ голай, круглай пяткай цэлую звязку гранат. I разарвалася яна, адправiѓшы ѓ iншае вымярэнне цэлы батальён.
  Дзяѓчынка ѓзяла i праспявала:
  - Слава космасу прасторам,
  Хопiць дурных размоваѓ!
  Пасля чаго ѓся пяцёрка прыгожых, моцны, i непераможных дзяѓчынак-ведзьмаѓ як засвiшча. I вароны, цэлыя хмары атрымлiваюць сардэчны прыступ, i падаюць аглушаныя i прабiваюць наскрозь чэрапа салдат Кiтая.
  Вось гэта класная рэч.
  Алёнка праспявала:
  - Вайна гэта вельмi крута iдзе,
  Перамог адрываем мы рахунак!
  Дзяѓчынкi вядома ж кiтайцаѓ малоцяць, нiбы кавадла арэшкi. Вось гэта дзяѓчынкi-тэрмiнатары i ссякаюць, не забываючы босымi пальчыкамi ножак шпурляць вялiкай, забойнай сiлы прэзенты смерцi.
  Вось Алёнка сцягвае з сябе станiк. I яе пунсовыя соску агалiлiся, i поѓныя грудзi стала такой панадлiвай.
  I вось з яе блiскучых сiсек як вылецяць маланкi. Абрынуцца на кiтайцаѓ, з дзiкай сiлай.
  Алёнка шпурнула босымi пальчыкамi ножак забойны прэзент смерцi, разарвала, вялiкую масу супернiкаѓ на дробныя часткi i прачырыкала:
  - Слава камунiзму!
  I вось у кiтайскага генерала адарвала руку, i так праляцела, i прабiла ѓказальным пальцам вока iншаму саноѓнiку.
  Анюта дасцiпна заявiла, круша непрыяцеляѓ:
  - Мы класныя дзеѓкi!
  I таксама агалiла сабе грудзi, зняѓшы станiк. I пасля чаго ад малiнавых саскоѓ дзюбнула маланка. I пайшло татальнае разбурэнне.
  I абвугвалiся кiтайцы капiтальна, i апынялiся лiтаральна ѓ глыбокай труне. Дакладней труну iм не атрымаць.
  Дзяѓчынкi ѓчынiлi кiтайцам каласальных памераѓ бойню. Столькi ѓскавокая гiнула.
  Анюта ѓзяла i праспявала, выскалiѓшы зубкi:
  - Я наймацнейшая баба,
  Мяне згвалтаваць трэба!
  Вось у баях яшчэ i Ала ѓдзельнiчае. Яна такая жорсткая i крывавая дзяѓчынка.
  I яе босыя пальчыкi ножак кiнулi атрутныя i пагiбельныя iголкi. Вось гэта рудая дзеѓка-тэрмiнатар.
  I вось яна агалiла сабе грудзi. I з лалавага соску як возьме i дзюбне каласальнай разбуральнай сiлай. Цэлы батальён кiтайскiх салдат згарэѓ.
  I вось Ала, чые медна-чырвоныя валасы, нiбы сцяг пралетарыяѓ, лунае па ветры.
  I дзяѓчына ѓзяла i праспявала, выскалiѓшы зубкi:
  -Самая вялiкая наша ёсць краiна,
  Будзе знiшчаны вiрус-Сатана!
  Марыя таксама б'ецца з агрэсiяй i смяротнымi ѓзмахамi, укладвае ворагаѓ, i зносiць лiтаральна галовы.
  I мячы ѓ дзяѓчынкi вельмi вострыя, нiбы брытвы, i вырабляюць татальнае забойства.
  Марыя кiнула босымi пальчыкамi ножак, што нешта прыносiць татальную гiбель i прабуркавала:
  - За Айчыну - нашу буйную Мацi!
  I ваяѓнiца ѓзяла i агалiла свае поѓныя грудзi. I яе клубнiчныя соску ѓзялi i пульсарамi вялiкай, разбуральнай сiлы дзяѓбуць.
  I столькi непрыяцеляѓ знiшчылi зараз, што ѓ Кiтаi многiя дзецi трывiяльна асiрацелi.
  Марыя ѓзяла i скалячы зубкi, прабуркавала:
  - Мы за мiр за сяброѓства,
  За ѓсмешкi свету...
  За сардэчнасць сустрэч!
  Алiмпiяда - гэтая дзяѓчына-багатыр у баi нiбы сапраѓдны, i вельмi, надзвычай агрэсiѓны звер.
  Яна ѓзяла i голымi падэшвамi шпурнула цэлую бочку з узрыѓчаткай. Для гэтага дзяѓчынцы прыйшлося нават звалiцца на спiну.
  А потым Алiмпiяда агалiла свае поѓныя грудзi, якiя памерамi нiбы кавуны.
  I ваяѓнiца ѓзяла i як цэлым каскадам пульсараѓ зарадзiць па войсках Кiтая. I колькi жоѓтых салдат зараз загiнула.
  Дзяѓчынка бычынага целаскладу ѓзяла i дзюбнула з велiзарнай сiлай i энергiяй агню. Вось гэта вельмi рэзка ѓсё запалае. I гарыць зямля, нiбы напалм вылiѓся на галовы кiтайцаѓ. I гарыць там шмат... Адзiн кiтайскi генерал, згарэѓшы жыѓцом, паспеѓ закукарэкаць.
  I вось адразу ж пяць дзяѓчат засвiсталi, i рушыла ѓслед аглушальнае падзенне цэлай хмары крумкач, i яны прабiлi кiтайскiя галовы.
  Дзяѓчынкi выстраiлiся ѓ пентагон, i ѓрэжуць з д'ябальскай энергiяй.
  А вось у бой супраць кiтайцаѓ уступiлi i iншыя дзяѓчынкi. Настасся Ведзьмакова на штурмавiку з'явiлася.
  I ѓзяла, i запусцiла разбурэнне пры дапамозе босай, точанай ножкi, i знiшчыла рэактыѓнай ракетай цэлы кiтайскi батальён.
  Анастасiя праспявала:
  - Раз, два, тры, чатыры, пяць -
  Ведзьма стала забiваць!
  I ваяѓнiца пунсовым саском грудзей нацiснула на кнопку джойсцiка, i зноѓ ляцiць ракета, з фенаменальнай хуткасцю i вывяргаючы вялiкi паток разбурэння i гiбелi.
  Акулiна Арлова ѓзяла i таксама агалiла свае грудзi. I ѓзяла, нацiснула босымi пальчыкамi ножак на кнопку джойсцiка.
  I вылецiць з неспасцiжнай, касмiчнай сiлы ракета.
  I вось ад батальёна кiтайцаѓ засталiся толькi ражкi i ножкi.
  Акулiна Арлова ѓзяла i прапiшчала:
  - Вялiкая сiла Сварога,
  Убачым мы моц, сiлу Бога!
  I ваяѓнiца нацiснула голай, круглай, ружовай, i вельмi хупавай выгiбам пяткай на педаль.
  Абрынула вакуумную бомбу, адпраѓляючы ѓ апраметную цэлы полк кiтайцаѓ.
  Пасля чаго энергiчна дадала:
  - Расiя занадта шмат, не жадай,
  Тады атрымаеш вельмi класны рай!
  Мiрабела Магнiтная таксама вельмi энергiчная дзяѓчынка. I ваяѓнiца ѓзяла i босымi пальчыкамi ножак нацiснуѓ на кнопкi джойсцiка. I як дзюбне па непрыяцелю агрэсiѓным заскокам.
  I маса кiтайцаѓ з аднаго разу згарыць i ператварыцца ѓ попел.
  Мiрабела ѓзяла i клубнiчным саском нацiснула на кнопку джойсцiка, i возьме, праляцiць ракета.
  I столькi байцоѓ з аднаго разу спалiлася , i адправiлася фiгуральна ѓ пекла цi рай, а можа наогул у такое месца, дзе ѓжо казкi страмчэй любой чалавечай фантазii.
  Мiрабела ѓзяла i праспявала:
  - Наша моц так вялiкая,
  Зможам увесь Кiтай разбурыць...
  Мы пабудуем на стагоддзi -
  У небе, моры i на сушы!
  Усе тры штурмавiк як па кiтайскiх войсках дзяѓбуць. А ракеты ѓ дзяѓчат асаблiвыя, шматразовыя, дзякуючы моцнай магii.
  I тысячы воiнаѓ паднябеснай iмперыi адпраѓляюцца да продкаѓ.
  А тут яшчэ i Наташа ѓзяла i са свайго штурмавiка дзюбне ракетамi з атрутнымi iголкамi.
  Тыя праляцяць, i з аднаго разу масу супернiкаѓ без усякай цырымонii знiшчаць.
  I вярхоѓны саноѓнiк Кiтая з першага ж разу ѓзяѓ i згарэѓ у лютым i бязлiтасным агнi.
  Наташа з натхненнем праспявала:
  Як жылi мы, змагаючыся,
  I смерцi не баючыся...
  Так i з гэтага часу жыць табе i мне...
  I ѓ зорнай вышынi,
  I горнай цiшынi -
  Марскi хвалi i лютым агнi,
  I ѓ лютым, i лютым агнi!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 7.
  Дар'я працягвала працаваць. З кожным днём надвор'е рабiлася ѓсё халадней. А дзяѓчынка басанож, у адной толькi паласатай робе на голае цела. I працуе з вялiкiм энтузiязмам, гэта дазваляе адцягнуцца i не адчуваць нi холаду, нi голаду, нi ѓжо праѓда лёгкай для звыклага да працы цела стомленасцi.
  А па начах ёй снiцца нешта вельмi нават гераiчнае;
  У Аѓганiстане працягвалiся разлютаваныя баi памiж расiйскiмi войскамi i талiбамi. Вайна зацягвалася i iшла з пераменным поспехам.
  А тут яшчэ бясследна знiк цэлы полк лепшага спецпрызна расiйскага войска.
  Тры тысячы салдат i афiцэраѓ на чале з генералам. I гэта, зразумела, вельмi непрыемная вестка.
  Якое, зразумела, загадалi трымаць у строгiм сакрэце. Але чуткi ѓсё роѓна папаѓзлi. Ды i схаваць страту цэлага палка - практычна немагчыма.
  I гэта напярэдаднi выбараѓ прэзiдэнта. Калi камунiсты вылучылi кандыдатам маладога губернатара Арлоѓскай вобласцi, якi хутка стаѓ набiраць папулярнасць. Ды i народ за чвэрць стагоддзя стамiѓся, ад пастарэлага, i вiдавочна хворага ђладзiмiр Пуцiна. Колькi можна аднаму чалавеку знаходзiцца на троне? I зразумела, вынiк выбараѓ не такi вiдавочны як у васемнаццатым.
  А тут яшчэ i вайна падаспела. I таксама не надта паспяховая. I шмат хто ставiѓ у вiну Пуцiну, што ён даѓ магчымасць талiбам умацавацца ѓ Аѓганiстане i не падтрымаѓ Паѓночны Альянс у барацьбе з фундаменталiстамi. Ды i ѓ эканомiцы справы iдуць усё роѓна. Так што такi казус з палком мог паставiць пад пагрозу вынiкi выбараѓ.
  Полк кiнулiся шукаць усiмi верталётамi i самалётамi, i спадарожнiкамi з космасу.
  Але нiякiх сьлядоѓ не засталося. Усё бясследна знiкла нiбы яго i не было. I гэта выклiкала вялiзную трывогу.
  Чатыры дзяѓчыны - афiцэры спецназа таксама былi занятыя пошукам знiклага палка.
  Хадзiлi чуткi аб цуда-зброi што ёсць у талiбаѓ. I пра нейкага вар'ята прафесара. Ды i гэтую зброю павiнен быѓ захапiць дадзены полк. Але магчыма ягонае зьнiкненьне з гэтай зброяй i зьвязана. Нават хутчэй за ѓсё гэта так!
  Дзяѓчаты-афiцэры рушылi ѓглыб Афганiстана.
  Наташа, Зоя, Аѓгустына, Святлана беглi, тупаючы босымi, хупавымi, дзявочымi ножкамi па камянiстай дарожцы. Iх жорсткiя ступнi, лёгка вытрымлiвалi вострыя камянi.
  Ваяѓнiцы вядома ж байцы найвышэйшага класа. Калi талiбы напалi на Таджыкiстан Расея апынулася ѓ вельмi цяжкiм становiшчы. Армiя Рахмонава часткова разбеглася, а часткова перайшла на бок талiбаѓ. I расiйская ваенная база аказалася ѓ поѓным асяроддзi.
  Яе заблакавалi i абрынулi поѓнае ѓдары, ведучы агонь з усiх гармат. I лупiлi мiнамёты, i iншыя забойныя сродкi зьнiшчэньня.
  Шмат тады расейскiх салдат загiнула. I гэта вiдавочна аказалася жорстка i вiдавочным пралiкам расейскай улады i асабiста Пуцiна. Бо талiбам далi поѓную свабоду i кантроль над Аѓганiстанам. I паѓночны альянс быѓ кiнуты, i законны ѓрад Аѓганiстана. Ды i шмат чаго яшчэ было наламана дроѓ.
  У прыватнасцi, талiбы замiрылiся з Iранам, i ѓ гэтым выпадку Расея не магла разлiчваць на выкарыстанне войскаѓ сваiх саюзнiкаѓ. I гэта яшчэ адзiн iстотны пракол.
  Вайна стала сур'ёзнай i крывавай. I нiяк не ѓдавалася перамагчы.
  Зрэшты, былi i плюсы. Атрымлiвалi баявы досвед буйныя сухапутныя злучэннi. Ды i Расiя ѓпершыню ваявала амаль у адзiночку з моцным ворагам, чаго, напрыклад, не было ѓ Сiрыi. Там ваявала цэлая каалiцыя i больш за ѓсiх бамбiлi амерыканцы.
  А тут даводзiлася бiцца фактычна ѓ адзiночку, i супраць каласальнай i фанатычнай сiлы. Але гэта якраз i развiвала ѓменне i стратэгiчнае мысленне.
  Бо менавiта з моцным ворагам i куецца мужнасць i лепшыя якасцi душы.
  Ня так, як у Сiрыi, дзе ваявалi як правiла за Расею iншыя, а генэралы сьпяшалiся ѓсё прыпiсаць сабе.
  Тут жа гэта стала расейскай вайной. I чарговым, на гэты раз найболей суровым выпрабаваннем са часоѓ другой сусветнай вайны.
  Вось дзяѓчынкi сутыкнулiся з маджахедамi.
  Наташа дала чаргу, i кiнула босымi пальчыкамi ножак гранату, праараѓ:
  - Мы адродзiм СССР!
  Зоя ухiлiѓшыся ад кулi, зрэзала маджахедаѓ, выпусцiла iм кiшкi, i голай, круглай пяткай паддаѓшы прэзент смерцi, вякнула:
  - I будзе вялiкая перамога!
  Аѓгусцiна таксама дала трапную чаргу па душманах. Ссекла iх нiбы сноп саломы, i гарлапанiла:
  - За камунiзм!
  Святлана, кулячы па бандытах, i таксама босымi пальчыкамi ножак шпурнуѓшы забойнае, выдала:
  - За рашучыя перамогi!
  Вось так ступiла ѓ бой агрэсiѓная чацвёрка. I давай яны маджахедаѓ менавiта разбураць.
  А з паветра па душманах лупяць расiйскiя лётчыцы Альбiна i Альвiна.
  I яны па iх ракетамi страляюць, выкарыстоѓваючы босыя пальчыкi точаных ножак.
  Ваяѓнiцы ваявалi ѓ адных толькi тоненькiх трусiках. I нацiскаюць, запускаючы ракеты на кнопкi джойсцiка пунсовымi саскамi.
  Альбiна праспявала з энтузiязмам:
  - А ну-ка песню нам прапай вясёлы вецер...
  Альвiна дзюбнула, нацiснуѓшы на кнопку клубнiчным саском i пiскнула:
  - Вясёлы вецер!
  Альбiна стрэлiла, нацiснуѓшы голай, круглай пяткай на педаль i прачырыкала:
  - Мора i горы ты аблазiѓ усё на свеце!
  Альвiна стрэлiла пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак i прачырыкала:
  - I ѓсё на свеце песенькi чуѓ!
  Вось так гэтая пара ѓзялася за талiбаѓ. Яны дзяѓчынкi проста рэдкай прыгажосцi i сiлы. А ракеты па маджахедах як лупяць. Вось гэта ваяѓнiцы - проста супер высокi клас!
  Вядома, калi такiя жанчына за душманаѓ возьмуцца, то супраць iх не выстаiць нiякая банда.
  А калi ракеты рвуцца, то паднiмаюцца разам уверх цэлыя горы зямлi.
  Альбiна праспявала з захапленнем, нацiскаючы на кнопку рубiнава саском:
  - Дадзены загад зраѓняць з зямлёй аул,
  Залпы "Смерча" запальваюць горы!
  Вось гэта сапраѓды дзяѓчынкi. Як яны Талiбан разбураюць з велiзарным энтузiязмам.
  Альвiна з натхненнем праспявала, дзёѓб маджахедаѓ пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак:
  - Не проста, але пасаран , а зруйнавальны нанясем ѓдар!
  Вось так дзяѓчаты i дзейнiчалi з энергiяй пантэр.
  Анастасiя Вядзьмакова таксама ѓ страi i гэтая дзяѓчына-ведзьма змагаецца з талiбамi.
  Яна вельмi прыгожая i рудая Анастасiя Ведзьмакова. I гадоѓ ёй ужо нямала, больш за сотню. Але выглядае на дваццаць. Такая цудоѓная яна i прыгожая. Не старэюць ведзьмы.
  I яна змагаецца з войскам Талiбан. Туга прыйшлося Расii. Талiбы вельмi шматлiкiя i фанатычныя. I за iмi стаяць вялiкiя сiлы - уключаючы i Кiтай. Так што стрэмна Расiйскай армii.
  Але дзяѓчынкi ѓ бiкiнi звычайна на вышынi.
  Анастасiя Вядзьмакова босымi пальчыкамi ножак нацiснула на кнопкi джойсцiка, падбiваючы супернiка, i прабуркавала:
  - Слава эпосе камунiзму!
  Акулiна Арлова таксама ваюе адчайна i эфектыѓна. I яе пунсовыя соску заѓсёды пры справе.
  Дзяѓчынкi, зрэшты, вялiкiя майстрыхi ва ѓсiм. У прыватнасцi, вельмi кахаюць мужчын. I гэта iм вельмi падабаецца.
  А падчас вайны ѓ Аѓганiстане падобнае вельмi важна, для ѓзняцця сваёй кармы i аѓры. Тады ты становiшся вельмi моцнай жанчынай, увабраѓшы ѓ сябе энергiю мужчын.
  Акулiна зноѓ сыходзiць у пiкiраванне i пасылае ракеты пры дапамозе босых пальчыкаѓ хупавых ножак. Гэта так здорава ёй iдзе.
  I вось зараз удары па талiбах наносiць расiйская авiяцыя i робiць гэта iмклiва, з вялiкiм размахам.
  Тут ёсць самалёты вялiкiх памераѓ з каласальным размахам крылаѓ тыпу ТУ-160 i ТУ-260. Гэта вырабляе незгладжальнае ѓражанне на маджахедаѓ.
  Яны пападаюць пад удары, спачатку трымацца, а затым разбягаюцца.
  Але ѓсё роѓна наносяць расейскiм войскам страты. Асаблiва дзейнiчаючы ѓ засадзе з-за кута.
  Пяцёрка дзяѓчат са спецназа i хлопчык Лёшка б'юцца на сухапутным лiнкоры - асаблiвы вiд звышцяжкага, але адначасова рухомага танка.
  Цяпер iх машына на дазапраѓцы.
  I шасцёрка вырашыла крыху пагуляць у карты. Шасцёра гульня iдзе вельмi хутка. I карты лётаюць з боку ѓ бок.
  Алёнка кiнула туза босымi пальчыкамi ножак i прабуркавала:
  - Ну ѓсё я выйшла!
  Лёшка ѓхмыльнуѓся. Гульня i на самой справе i простая, i патрабуе ѓмення, а таксама запамiнання.
  Той, хто прайграе, робiць дзесяць адцiсканняѓ.
  На гэты раз адцiскацца прыйшлося Алiмпiядзе. Яна самая буйная дзяѓчынка з пяцёркi, i вельмi мускулiстая.
  Адцiскаецца лёгка. Але Лёшка хлопчык гадоѓ дванаццацi садзiцца на спiну.
  Што ж так куды цiкавей. Белабрысае дзiця ѓпiраецца голымi пяткамi дзяѓчыне ѓ лапаткi шырокай спiны.
  Алiмпiяда ѓсмiхаецца i адцiснулася разоѓ дваццаць. Яе цела вельмi загарэлае, а валасы светлыя, i мускулы моцныя.
  Лёшка саскочыѓ са спiны i зноѓ пачаѓ раздаваць карты. Яны ѓ сваiм танку з электрарухавiком разбуралi талiбаѓ капiтальна.
  Лёшку давялося адцiскацца наступным разам самому. Анюта паставiла сваю босую ножку на вострыя лапаткi хлопчыка. Лёшка адцiскаѓся соп, дзяѓчына цiснула. Пры рахунку дзесяць хлопчык устаѓ, i пагульваючы плiткамi прэса, выдаѓ:
  - Я рускi не пераможаны,
  Яшчэ не народжаны...
  Хто мог бы мяне зламаць!
  Пасля чаго дзяцюк зноѓ усеѓся гуляць ... Рудая Ала паказытаѓ хлопчыку голую пятку i заѓважыла:
  - Хутка ты станеш мужчынам!
  Аляксей з усмешкай адказаѓ:
  - А табе што хочацца?
  Вогнезарная мегера хiхiкнула:
  - А мы з дапамогай магii, цябе навечна пакiнем хлапчуком!
  Лёшка хiхiкнуѓ у адказ i адказаѓ:
  - Я хачу вырасцi i стаць афiцэрам!
  Марыя гэтая дзяѓчына з залатымi валасамi, заѓважыла:
  - Табе спадабаецца быць дзiцем!
  Але вось паѓза завяршылася, i шасцёрка запаѓзае ѓ танк. Па штаце звышцяжкую машыну з тузiнам гармат павiнна абслугоѓваць шэсць чалавек.
  Экiпаж першапачаткова павiнен быѓ бы быць жаночым. Але Алёшку збег з дзiцячага дома, i падарожнiчаѓ па ѓсёй СНД. I нават дабраѓся да Аѓганiстана.
  Там яго i злавiла Ала. I прапанавала стаць сынам палка.
  Хлопчык пагадзiѓся. I зараз ён разам з дзеѓкамi-тэрмiнатарамi.
  А як прыгажунi ѓзялiся за талiбаѓ, i малоцяць маджахедаѓ з каласальнай, забойнай сiлай.
  Алёнка нацiснула босымi пальчыкамi ножак на кнопкi джойсцiка i прабуркавала, скалячы зубкi:
  - Слава Расii i будзе ѓ нас камунiзм!
  Анюта энергiчна пацвердзiла, нацiснуѓшы на кнопку пунсовым саском грудзей, i ѓразiѓшы талiбаѓ ракетамi:
  - Ды будзе ѓ нас камунiзм!
  Рудая Ала, круша душманаѓ, энергiчна выдала:
  - Слава слаѓнай эпосе камунiзму!
  I голай пяткай як нацiсне. I паляцяць газавыя гранаты.
  А вось Марыя клубнiчным саском нацiснула на кнопкi джойсцiка i лупанула маланкамi. I маджахедам прыйшлося не салодка.
  I ваяѓнiца раѓнула:
  - За Айчыну нашу мацi!
  Алiмпiяда гэтая самая буйная з дзяѓчынак, i нiбы вытканая з лiн мышцы вякнула:
  - За Радзiму вялiкую!
  I пальчыкамi босых ножак на кнопкi нацiсне i так па талiбах дзюбнула, з забойнай сiлай.
  I хлопчык Лёшка таксама голай пяткай нацiснуѓ на рычаг... I па талiбах дзюбнула электрычным разрадам. Забойны звышцяжкi танк расiйскага войска ѓ дзеяннi, i не дае талiбам сысцi - малоцячы iх сотнямi!
  А хлопчык гадоѓ дванаццацi Лёшка нават заспяваѓ:
  Мы пiянеры дзецi камунiзму -
  Вогнiшча, палатка i звонкi горан!
  Нашэсце праклятага фашызму -
  Якога чакае раз'юшаны разгром!
  
  Што страцiлi мы ѓ бiтвах гэтых?
  А то ѓ баях з ворагам набылi?
  Мы былi раней проста святла дзецi -
  А цяпер воiны Роднай зямлi!
  
  Але Гiтлер зрабiѓ крок да сталiцы нашай,
  Абрынуѓ бомбаѓ без рахунку вадаспад!
  Мы Айчына нават неба прыгажэй -
  Цяпер крывавы наступiѓ заход!
  
  Адкажам на агрэсiю мы жорстка -
  Хоць самi ростам ды нажаль малыя!
  Але меч у руках у далiкатнага падлетка -
  Мацней, чым легiёны Сатаны!
  
  Хай танкаѓ прэ лавiна за лавiнай,
  А мы вiнтоѓку дзелiм на траiх!
  Хай палiцаi подла цэляць у спiну,
  Але Бог Святы пакарае люта iх!
  
  Што мы вырашылi? рабiць справу мiру -
  А для таго нажаль прыйшлося страляць!
  Спакой i так ужо застыѓ.
  Бывае i гвалт мiлаты!
  
  З дзяѓчынкай мы бяжым босыя разам-
  Хоць выпаѓ снег, як вугаль палiць гурбу!
  Але не маюць страху, ведайце дзецi -
  Фашыста ѓгоняць смела куляй у труну!
  
  Вось паклалi фрыцаѓ гiдкiх роту,
  А астатнiя трусы пруць у бегу!
  Мы крушым як касой у баi пяхоту.
  Нам не перашкода юныя гады!
  
  Перамога дасягненне, будзе ѓ Маi,
  Цяпер завея калючы, жорсткi снег!
  Хлопчык бос, сястра яго босая,
  У лахманах дзецi сустрэлi росквiт!
  
  Адкуль у нас бяруцца гэтыя сiлы -
  Цярпець i боль, i холад, тую патрэбу!
  Калi таварыш змераѓ дно магiлы,
  Калi сяброѓка стогне - я памру!
  
  Хрыстос дабраславiѓ нас пiянераѓ,
  Сказаѓ, Айчына Богам вам дадзена!
  Вось такая найпершая за ѓсiх вера,
  Савецкая, святая краiна!
  Хлопчык спяваѓ i дзяѓчаты падпявалi. Як гэта прыгожа глядзелася.
  I Наташка таксама дала чаргу па талiбах. Скасiла iх нiбы сярпом пшанiцу.
  Кiнула босымi пальчыкамi ножак гранату i прачырыкала:
  - Слава рускiм багам!
  Зоя, крышачы войска маджахедаѓ, i выбiваючы курганы трупаѓ, выдала:
  - I нашым героям слава!
  Пасля чаго яе голая пятка, залатавалосы кралi падкiнула забойны прэзент смерцi.
  А вось рудая Аѓгусцiна скасiць маджахедаѓ. Лупанет пры дапамозе пунсовага саска з базукi i свiснуѓ выдасць:
  - За нашу Русь Сварога!
  Пасля чаго ѓ баi Святлана. Гэтая дзяѓчына таксама вялiкай агрэсiѓнасцю адрознiваецца.
  I яна разбурае талiбаѓ з каласальнай лютасцю. I яе босыя пальчыкi ножак, кiдаюць каласальнай забойнай сiлы - падарунак смерцi.
  Святлана прамаѓляе:
  - За Айчыну наша мацi -
  Маджахедаѓ забiваць!
  Вось гэта чацвёрка ѓ баi, такая агрэсiѓная i непаѓторная. I яны як за талiбаѓ узялiся, i iдзе iх татальнае знiшчэнне.
  А зверху Альбiна як урэжа ракетамi. Што ж - гэтая дзяѓчынка зусiм не слабая. I як непрыяцеляѓ разбурае.
  Альбiна бландынка i прыгажуня натуральная. I яе ракетныя ѓдары з неба проста зносяць у розныя бакi камянi. I нiбы пасылае кiт з фантана масу падпаленай зямлi i металу. Гэта вельмi крута.
  Альвiна таксама босы, точанай ножкай нацiсне на кнопку, i як пасля гэтага iрване. I маса забойных плыняѓ сыходзiць у неба.
  I дзяѓчына натуральная бландынка раве:
  - За славу Расii i нябёсаѓ!
  Вось так дзяѓчынкi талiбаѓ разбураюць. Колькi гэтых прыгожых дзевак на франтах.
  На Т-95 ваююць Лiзавета, Кацярына, Алена.
  Тры дзяѓчыны на расейскiм танку вельмi нават гарачыя. I пасылаюць у ворага снарад за снарадам.
  Лiзавета, скалячы зубкi, прамурлыкала:
  - I нiхто з пачатку свету,
  Не бачыѓ такога балю!
  Кацярына кiѓнула, разносячы маджахедаѓ:
  - Перамагаем Талiбан -
  Нам доля ад Рода дадзены!
  Алена, страляючы па душманах, выдала:
  - Славiцца наша краiна,
  Не пераможа Сатана!
  I трыяда дзяѓчынак дзейнiчае вельмi актыѓна. Яны пасылаюць снарады з вялiкiм разбуральным фугасным дзеяннем.
  Лiзавета нацiскае босымi пальчыкамi ножак на кнопкi джойсцiка, выбiвае супернiка i спявае:
  - Мы жыве на бацькоѓскай зямлi!
  Кацярына нацiснула пунсовым саском на кнопку джойсцiка, падбiла цэлы ѓзвод маджахедаѓ i пiскнула:
  - Унукi Сварога - слаѓныя дзецi!
  Алена дзюбнула, нацiснуѓшы голай, круглай пяткай на кнопку i вякнула:
  -I ляцiць на крылатым канi ...
  I ѓсе дзяѓчаты хорам зароѓ:
  - Русь у далёкiя тысячагоддзi!
  Вось так танк Т-95 паказвае сваю каласальную сiлу i ѓзрушаючую моц.
  Вось як трыяда дзяѓчынак актыѓна дзейнiчае. Ваяѓнiцы - гэта вышэйшы пiлатаж асаблiва калi яны амаль голыя.
  Лiзавета дасцiпна праспявала, нацiснуѓшы на кнопку пунсовым саском:
  - Смяялася Русь i плакала, i спявала,
  Ва ѓсе стагоддзi, на тое яна i Русь!
  Вось такiя тут баявыя дзяѓчаты... А талiбы ж не жартуюць.
  Трапiлася iм у палон Веранiка. Так дзяѓчыну спачатку распранулi дагала. А затым сталi з вялiкiм энтузiязмам пароць. Бiлi яе не толькi пугай па спiне, але i палкамi па босых, круглых пятках.
  Веранiка нават закрычала, ад дзiкага болю. I яе дралi пугай i палкамi, да страты прытомнасцi. Затым пасыпалi раны соллю. А босыя, апухлыя ад збiцця ногi, зацiснулi ѓ калодку i распалiлi пад iмi вогнiшча. I смажылi дзяѓчыне голыя пяткi.
  Веранiка некалькi разоѓ губляла прытомнасць ад баявога шоку. Яе прыводзiлi ѓ прытомнасць. I заадно паднеслi паходню i да грудзей, папярэдне вышмараваѓшы яе алеем. I як палалi пунсовыя соску дзяѓчыны.
  Веранiку доѓга катавалi. Падпалiлi агнём i ѓлонне Венеры... Што возьмеш - талiбы варвары.
  Пад канец Веранiку абмянялi на каго-небудзь з палявых камандзiраѓ. I дзяѓчына паклялася адпомсцiць маджахедам.
  А вось па талiбах малоцяць ракетамi. Сталенiда i Вiкторыя наводзяць зарады на мэты.
  I разбураюць у трэскi гары...
  Сталенiда нацiснула босымi пальчыкамi ножак, на кнопкi джойсцiка i прабуркавала:
  - Веру ѓвесь свет за нас!
  Вiкторыя нацiснула пунсовым саском на кнопку джойсцiка i адказала:
  - Ды мiру на нас напляваць!
  I сапраѓды сусветныя СМI былi хутчэй на баку талiбаѓ. I паведамлялi смакуючы падрабязнасцi, аб варварскiх бамбардзiроѓках якiм нiбыта падвяргалi расiйскiя ВПС афганскiя гарады.
  Вядома, было не без гэтага. Вайна ѓвогуле насiла надзвычай жорсткi i крывавы характар.
  Сталенiда нацiснуѓшы зноѓ рубiнава саском на мэту, прапiшчала:
  - За Бацькаѓшчыну мары!
  I ѓздыхнула... У Расii выбары праходзяць прэзiдэнта. Асноѓная барацьба памiж пастарэлым, i вiдавочна нездаровым Уладзiмiрам Пуцiным, i маладым губернатарам Арлоѓскай вобласцi Андрэем Клычковым . I тут якраз камунiст выходзiць наперад.
  Сталенiда, Вiкторыя i Тамара зноѓ наводзяць ракеты на цэлi. Дзяѓчыны ваююць у адных толькi трусiках. Але гэта цудоѓна.
  Сталенiда праспявала:
  - Басанож, толькi басанож,
  Пад лiпеньскi гром,
  I пад шум прыбою...
  Вiкторыя нацiснула голай пяткай на кнопку i працягнула:
  - Басанож, толькi басанож,
  Танцаваць нам дадзена з табою!
  Тамара тут таксама босымi пальчыкамi ножак нацiснула i прачырыкала:
  - За Айчыну - нашу сястру!
  Вось гэта дзяѓчынкi - надзвычайны клас!
  А вось яшчэ дзяѓчыны з Японii - наймiты-нiндзя. Вось гэта сур'ёзна.
  Дзяѓчына-нiндзя з сiнiмi валасамi, узяла i з пунсовых саскоѓ запусцiла маланку, i спалiла масу маджахедаѓ.
  Затым правяла мячамi млын ссякаючы талiбам галавы.
  Пасля чаго яе босыя пальчыкi ножак шпурнулi гарошынку з узрыѓчаткай.
  Парвала на часткi душманаѓ, i дзяѓчына прабуркавала:
  - За балазе Японii!
  Дзяѓчына-нiндзя з жоѓтымi валасамi, таксама дзюбнула па супернiкам з клубнiчных саскоѓ. Ваяѓнiцы мелi з адзення толькi тоненькiя трусiкi. А мячы прайгралi прыём матылёк, прымушаючы падаць галовы ѓ чалмах. А затым босыя пальчыкi дзявочых ножак, запусцiлi бумеранг, зразаючы галовы талiбам.
  Ваяѓнiцы прабуркавала:
  - За палёты нiндзя!
  Дзяѓчына-нiндзя з чырвонымi валасамi, выпусцiла з рубiнавых саскоѓ забойнай моцы пульсары смерцi. А затым мячы, падаѓжэѓшы ссеклi супостатам галавы. А потым босыя пальчыкi ножак кiнулi вострыя, вывастраныя дыскi што рэжуць галовы, нiбы брытва.
  Ваяѓнiца прабуркавала:
  - Нашы японскiя багi атакуюць!
  Дзяѓчына-нiндзя з белымi валасамi, таксама дзюбанула па непрыяцеляѓ агнязарным камяком, якi вылецеѓ з малiнавых саскоѓ. Пасля чаго праваркавала:
  - Наша багi супер!
  I яе босыя пальчыкi ножак, шпурнулi пакет з вугальнай выбухоѓкi, раздзiраючы на дробныя абрыѓкi талiбаѓ.
  I вось мячы зноѓ зносяць галовы. Вось гэта дзяѓчынкi - самага высокага палёту птушкi.
  Вось якiя наймiты прыбылi з Японii. I давай малацiць нiбы адбiѓнай бiтай талiбаѓ.
  Алiса i Анжалiка таксама вядуць сваю вайну. Яны выкарыстоѓваюць снайперскiя вiнтоѓкi.
  Паляць па маджахедах...
  Алiса з дапамогай вiнтоѓкi ѓразiла супернiка, якi спрабаваѓ дастаць расейскi верталёт "Стынгерам". Пасля чаго прачырыкала:
  - За нашу Айчыну, ды прыйдзе зноѓ СССР!
  Анжалiка таксама дзюбнула па супернiку з вялiкай трапнасцю, збiла варожы самалёт i буркнула:
  - За нашу Ладу!
  Самалёт у талiбаѓ зрэшты, усяго толькi самаробны аэраплан. Яны самi саматужным спосабам вырабляюць вялiкую колькасць авiяцыi. I б'юцца адчайна.
  Алiса гэтая дзяѓчына-бландынка дзярэцца з вялiкiм энтузiязмам. Яна ваяѓнiца найвышэйшага ѓзроѓню.
  I забiвае чарговага маджахеда. Вось гэта прыгажуня-краля. I вiшча ва ѓсю глотку:
  - Слава эпосе камунiзму!
  Анжалiка гэтая рудая i буйная дзяѓчына ѓ бiкiнi з гэтым пагадзiлася:
  - Вялiкая слава будзе эпосе камунiзму!
  I абедзве дзяѓчыны хаваюцца за скалы. Яны вельмi загарэлыя i мускулiстыя прыгажунi. Але пры гэтым спрытныя спрытныя.
  Алiса кiнула босымi пальчыкамi ножак забойнай сiлы прэзент смерцi i пiскнула:
  - За мiр камунiзму!
  Анжалiка заѓважыла, страляючы:
  - А што маеш на ѓвазе пад камунiзмам?
  Алiса рашуча адказала, голай пяткай паддаѓшы выбух пакет:
  -Сапраѓдны рай на зямлi!
  Анжалiка з гэтым ахвотна пагадзiлася:
  - Ну рай - гэта i ёсць рай!
  I рудая дзяѓчына босымi пальчыкамi ножак, шпурнула цэлую звязку гранат.
  Вось такая тут у iх агрэсiѓная атрымалася бравада. А дзяѓчынкi на пару працавалi. I пасылалi кулю за куляй.
  Iх голыя, круглыя пятачкi злёгку запылiлiся. I дзяѓчаты спаласнулi ножкi ѓ лужынах. I зноѓ сталi шпурляць у супернiка босымi пальчыкамi, тое што прыносiць знiшчэнне.
  Алiса праспявала з энтузiязмам:
  Беспрасветны змрок спакою,
  Пагрузiѓ у бездань дробных бед...
  Цiшыню прорвi ты полымя бою,
  Разарвi маѓчанне гул перамог!
  Анжалiка агрэсiѓна адзначыла, збiѓшы пры дапамозе пунсовага саска чарговага злога душмана:
  - У рай падаюць добрыя дзяѓчынкi, а ваяѓнiцы трапляюць у Гiперрай !
  Алiса з гэтым пагадзiлася:
  - Мы трапiм туды, куды iмкнуцца ѓсе патрыёты Айчыны!
  Ваяѓнiцы аказалiся настроены на самую рэальную перамогу...
  I вось чарговы маджахед, упаѓ iмi прабiты. Вось гэта дзяѓчынкi - трывiяльна яны ѓраган.
  Наташа тым часам злавiла мясцовага камандзiра. Усе чатыры дзяѓчыны паставiлi верхавода на каленi i прымусiлi цалаваць яго iх босыя, агрубелыя падэшвы.
  Верхавода гэта рабiѓ пакорлiва. I яму гэта нават падабалася.
  Зоя прачырыкала:
  - Добра, што цябе ѓзялi ѓ палон жанчына?
  Той прабурчаѓ:
  - Вы сапраѓдныя гурыi!
  Аѓгустына прапанавала:
  - Можа, быць цябе падцiснуць агеньчыкам?
  Верхавод па булькаѓ:
  - Не трэба!
  Святлана, агрэсiѓна выскалiѓшыся, рыкнула:
  - Так кажы пакуль мы не раззлавалiся.
  I генерал руху Талiбан пачаѓ даваць паказаннi.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 8.
  Аляксей Карасёѓ, са сваёй малалетняй бандай ачысцiѓ вельмi багаты асабняк аднаго румынскага вяльможы. Ды гэты хлапчук - рэальна ёсць хлопчык-супер.
  I пасля гэтага маршалак дзяцюк, лежачы ѓ вогнiшча, i выставiѓшы да агню сваiх босыя, дзiцячыя ножкi, нешта накiдваѓ у агульны сшытак.
  Па некалi блiскучаму, а затым бязлiтасна раздушанаму мангольскiм ботам сярэднеазiяцкаму Сыгнаку насiлiся раз'юшаныя вершнiкi, з дзiка зачэсанымi косамi. Вярблюджыя караваны стоѓпiлiся на вузкiх завулках, жыхары былi таропкiя, усiм сваiм выглядам выяѓляючы крайнюю нервовасць. Ужо ва ѓсю разносiлiся чуткi аб грандыёзным паходзе на Захад задуманаму мангола-татарскай iмперыяй.
  Натоѓп народ адразу расступаѓся ѓ бакi, як толькi з'яѓлялiся панурыя нукеры. Нерухомыя, або ашчэраныя злосцю брудныя твары, дужыя з крывымi iголкамi нагайкi ѓ руках, якiя раздаюць удары на права i налева. Манголы наѓмысна нацкоѓвалi сваiх нячэсаных коней на людзей, затоптваючы тых, хто не паспеѓ прыбрацца, затым яны саскоквалi з коней i бязлiтасна абiралi ахвяру, працягваючы збiваць i па-варварску здзекавацца з бездапаможных людзей. Нiколi гэтыя вылюдкi пекла не давалi свабодна ѓздыхнуць, разагнуць згорбленыя пад непасiльным ярмом спiны, а цяпер захопнiкаѓ было асаблiва шмат, цэлымi тысячамi, шумлiвымi ордамi яны назапашвалiся на базарнай плошчы, разгарнуѓшыся падабенствам няроѓнага паѓмесяца перад палацам Тангкут -хана.
  Пыхлiѓны ѓнук, Чынгiсхана пабудаваѓ сабе раскошнае высачэзнае збудаванне, пахаваѓшы ѓ падмурку не адну тысячу нявольнiкаѓ. У тоѓстыя сцены, якiя атачаюць палац, былi ѓмураваны косткi раней забiтых людзей i асаблiва шмат чэрапаѓ, лiчылася, што гэта надасць адмысловую крэпасць будынку. Воiны сталi табарам i бесцырымонна разабралi блiжэйшыя дамы, пазабiваѓшы жыхароѓ i расхапаѓшы ѓсё ежу, распалiлi вогнiшчы. Уначы яны, надраѓшыся да парасячага вiску, гарлапанiлi непрыстойныя песнi, выконваючы дзiкiя скачуць скокi ѓ злавесным святле пякельнага полымя. Гэта былi пакуль яшчэ перадавыя часткi з тургаѓдаѓ - асабiстых гвардзейцаѓ-целаахоѓнiкаѓ адзiнаццацi царэвiчаѓ, а астатняя незлiчоная арда павiнна была падысцi крыху пазней. Чуткi аб гэтым выклiкалi страшную панiку, памяць аб жахлiвым нашэсцi Чынгiсхана была яшчэ занадта свежая. Бязлiтасны агнiсты смерч пранёсся тым часам па гарадах, пажыраючы ѓсё жывое i здольнае рухацца. Манголы збiвалi ѓсiх мужчын акрамя каштоѓных рамеснiкаѓ, гвалтавалi i зганялi жанчын, рэзалi дзяцей, толькi некаторых самых лепшых i моцных забiралi сабе. Аднак жывучы здольны прыстасуецца да ѓсяго тут народ. Здаецца, усе выпалiлi, а не, вылезлi чалавечкi з гор, балот, шчылiн i адбудавалiся нанава. А шматлiкiя купцы сталi яшчэ багацей, прыбудаваѓшыся збiраць падаткi i прыгандлёѓваць нарабаваным. Як грыбы пасля дажджу папрыгажэлi шыкоѓныя дамы, расцвiлi пышныя сады. Iзноѓ былi адбудаваны маляѓнiчыя мячэцi, а на высокiх мiнарэтах звонкагалосыя азачы залiвалiся пявучымi галасамi, заклiкаючы да малiтвы руплiвых прававерных. Усё ж такi хутка мяняюцца часы - зараз нават многiя манголы сталi наведваць iсламскiя храмы, падганяючы бiзунамi недастаткова багамольных прыхаджан. Цяпер выконваючы грозныя загады ханаѓ, насельнiцтва збiрала данiну, ежу, кумыс, коней, i iншае: цэлыя тысячы цяжка нагружаных коней i вярблюдаѓ, каваных жалезам калёс прыбывалi з дарамi, шчыльна забiѓшы масты праз раку Сейнхур .
  Самы страшны i злавесны палкаводзец Чынгiз-хана, Субудай- Багатур прыбыѓ у асяроддзi свайго "шалёнага" пакрыѓ сябе хвацкай славай тумэна . Дзесяць тысяч адборных ваяроѓ са ѓсiх краiн i народаѓ складала яго асабiстую гвардыю. З iх карэнных манголаѓ ад сiлы трацiна, астатнiя прыбiлiся разбойнымi зграямi: самыя адчайныя i залiхвацкiя людзi, усiх кантынентаѓ i рас, ёсць нават некалькi неграѓ, нахабных мускулiстых качкоѓ годных часопiса "Плэйбой" або "Галактыка". Непасрэдна вялiкага палкаводца акружалi тры сотнi вершнiкаѓ. На беласнежных конях i ѓ белай вопратцы, на вугальна-вароных i разумеецца ѓ чорнай сукенцы, i агнiста-гнядых злёгку падфарбаваных крывёй жарабцах скакалi якiя адлiваюць пунсовым колерам магутныя тургауды . Пасярэдзiне на буйным ломавым скакуне сядзеѓ здаравенны жахлiвы батыр, са знявечаным тварам, разбiтай рукой i палаючым позiркам. Непераможны палкаводзец спалiѓ тры кiтайскiя сталiцы, i цудоѓны Самарканд, разбiѓ урусаѓ i кiпчакоѓ на Калцы, асабiста заваяваѓшы - трыццаць пяць народаѓ. А цяпер гэты страшны тыгр у аблiччы чалавека кiпеѓ, пякельнай злосцю, адзiнае вока iскрыла i гарэѓ бязлiтаснай разлютаванасцю. Яго даручэнне, было зарэзана, i як ганебна правалена - загiнуѓ вернейшы слуга стрыечны племяш Артоха i яго асабiсты шаман, вялiкi вядзьмак Нуруху . У дзiкай злосцi ён загад зламаць хрыбты ацалелым, беглым з поля бою манголам, i кiнуць iх яшчэ жывымi ѓ пашчы сабакам. Як гэта трывожна, два iмклiвыя мангусы ѓ белым, як маланкi прайшлi i выкасiлi цэлы атрад адборных байцоѓ. Не дарма сама вялiкая шаманка Керынкей- Задан, прадказала ѓ бачаннi, што два белых ваяра з зямлi урусаѓ занясуць мячы над святым мангольскiм ханствам. А дапаможа iм у гэтым уруская шаманка Ягiня з земляѓ Уладзiмiрскiх. Вось ён i аддаѓ загад звязаць рускую ведзьмачку i даставiць яе ѓ табар. Катаваннi i пагрозы прымусяць яе стаць саюзнiцай або пакутлiва памерцi - кiтайскiя каты ведаюць незлiчонае мноства катаванняѓ. Нават у бывалых нукераѓ уставiлi валасы дыбарам, калi здзяйснялiся рытуальныя катаваннi. Судубай задуменны прыкiдвае i тая i гэтак. I што ж зараз, калi незлiчонае войска манголаѓ ужо рушыла на Захад, спраѓджваюцца злавесныя прадказаннi. Дзiкi гул аравы i вонкава радасныя крыкi адцягваюць ад думак, натоѓп знакамiтых вяльможаѓ Сыгнака i навакольных паселiшчаѓ - iмамы, кадзii i найбагатыя купцы прыгатавалi шляхетныя падарункi, навалiѓшы iмi цэлыя вазы. Тут i золата i скруткi дарагiх тканiн, лепшыя конi сагнаныя з усiх наваколляѓ. Субудай проста махнуѓ рукой - нукеры грузiце i забiраеце. Iмам, праѓда, паспрабаваѓ выступiць з вытанчанай прамовай.
  -О найвялiкшы з найвялiкшых, адважны з адважных, адлюстраванне сiл надзвычайных зоркi!
  Грознаму палкаводцу была агiдная гэтая гаваркая лiслiвасць. Ён крута павярнуѓ каня i пстрыкнуѓшы бiзуном, па тлустым твары, звалiѓшы iмама з каня, iрвануѓшы ад гэтага пышнага, па-быдлячаму пакорлiвага статка. Паслухмяны конь памчаѓ яго на поѓнач прэч ад душнага горада, у прасторны стэп з сакавiтымi вясновымi лугамi.
   Субудая з цяжкасцю дагналi вякiль i некалькi шляхетных ханаѓ. Задыхаючыся, яны крычалi наперабой.
  - Прыструнi каня! Не спяшайся, о вялiкi!.. Кiраѓнiк вобласцi Тангкут -хан i спадчыннiк Вярхоѓнага каган Гуюк -хан загадваюць табе: спешна прыбыць у палац для важнай нарады.
  Субудай разгарнуѓ каня, суправаджаючыя яго ратнiкi грозна натапырылiся дзiдамi i вострымi блiскучымi на сонца шаблямi. Вогненнае вока прыкмецiѓ iмама, няѓдала зачасаѓся ѓ сераду манголаѓ.
  -А гэта сабака што тут робiць?! Цi яму перадаваць волю мангольскiх кiраѓнiкоѓ!
  Iмам збялеѓ i тут жа грымнуѓся з каня, iмкнучыся пацалаваць запэцканае ѓ гразi капыт.
  -Не, ужо позна! Загадваю зламаць хрыбет i павесiць за ногi. Няхай усе, бачаць непахiснасць нашай жалезнай улады. I крывавая дэманстрацыя сiлы ѓ стаѓленнi дзясятка купцоѓ, ужо па вашым выбары.
  З якой радасцю мангольскiя ваяры кiнулiся выконваць загад, аднавокага бандыта. Сам Субудай -Багатур працягваѓ бегаць па стэпе, ламавы иноходец не змяншаѓ, але i не дадаваѓ кроку.
  -А я кажу, пакуль Багатур не паедзе! Трэба сустрэчу правесцi з шаманам вялiкiм.
  Ханы напышлiва завiшчалi.
  -Хто важней вялiкi сатрап Чынгiз-хана або вядзьмак, надзвычайны бубнам!
  -Певень, якога я павiнен пакармiць, важней за ѓсiх iх! Можа, вы замест яго закукарэкаеце!
  Субудай прахрыпеѓ, але яго голас здаваѓся грымотам. Вяльможы ѓ страху адскочылi. Трасянуѓшы падставай i прышпорыѓшы падфарбаванага пад кроѓ каня, аднавокi батыр паскакаѓ галопам, атрад ледзь паспяваѓ за iм, зямля дрыжала ад удараѓ залатых падкоѓ.
  У адкрытым стэпе, паблiзу ракi Сеймур "шалёны" тумен спынiѓся. Там ужо знаходзiѓся вялiзны лагер, з магутным самым лепшым ва ѓсiм мангольскiм войску атрадам "непераможных". Гэты дзесяцiтысячны тумен падпарадкоѓваѓся непасрэдна джыхангiру - заваёѓнiку сусвету вялiкаму кагану Бату-хану! Сам джыхангiр яшчэ не прыбыѓ, а ѓ яго высачэзнай засланай раскошнымi дыванамi юрце ѓжо прыгатавалi шляхетны пачастунак. Дзевяць найвострых залатых з алмазнымi наканечнiкамi пiк на вастрыi шатра сiмвалiзавалi кiрунак будучых удараѓ мангольскай армii. Пары ѓсурыйскiх тыграѓ, каханых жывёл Чынгiсхана - рыкалi i бiлi хвастамi, пакрытыя срэбнай браняй тургаѓды кiдалi звярам кавалкi сакавiтага мяса. Багатур увайшоѓ у прасторную юрту. Галоѓны шаман мангольскага войска Бэкi ѓжо сядзеѓ у захопленым у кiтайскага богдыхана крэсле з чорнай рэдкай слановай косцi, у апраѓленнi золата i буйнога жэмчугу. Бронзавы вялiкi кацёл быѓ, набiты вараным мясам, i здаравенны павукападобны вядзьмак, бесцырымонна запускаѓ кiпцюрастую руку. Яго празмерна развiтая скiвiца надавала твару кракадзiла выраз, а дробненькiя вочкi выпраменьвалi халодны водблiск бяздоннай апраметнай.
  -Ты як заѓсёды галодны Бэкi, i я бачу гатовы з'есцi свiнню дзеля набiвання мамона!
  Ведзьмак прашыпеѓ атрутнай змяёй, з характэрнай для шаманаѓ манерай не да месца рыфмаваць словы.
  -Не ѓ мяне для пракорму трона! Да месца прыйшлася б у Еѓропе карона! Я зараз галодны, мой ачаг халодны! У гарачым захапленнi зжор бы слана! Пiск дзiкi ѓ кiшках зводзiць з розуму! Тоѓсты кабан - звер дзiѓнай сiлы. Падыме труп з магiлы! Магiя патрабуе моцы вялiкай. Каб абудзiць вал энергii дзiкай! I пражытак велiзарных выдаткаѓ, а не набраць мне найбедных прыбыткаѓ!
  -Я не шкадую ежы. Нам увесь час падносяць жратву, усе заваяваныя нацыi, выпаленай намi зямлi, гоняць табуны i вазы з хлябамi, але вось дзе вынiкi?
  Шаман выскалiѓся, вострыя iклы на ѓзгорыстым твары выперлiся.
  -Часам для перамогi патрэбны i выдаткi! Спешка шкодны байца спакуснiк, будуць хутчэй , чым iмгненне уладар. Сам бог вайны найвялiкшы Сульдэ даѓ мне найноѓшыя сiлы...
  Субудай хiтра ѓсмiхнуѓся, перабiѓ балбатуна.
  -Сiлы разбiць цэлае войска, без мячоѓ i палаючых стрэл - вабiш таѓстун хiтры, кволы! Бач ты, чаго захацеѓ!
  -Не смейся над магiяй, страшная зброя прыгатавана мною. Глядзi аб вялiкi, як я ѓсiх урою!
  Бэкi зрабiѓ пару раскосых жэстаѓ, буйны пазалочаны ѓ iржавых плямах iндык выпаѓз на дыван.
  - Субудай ! Грошай дай! Пакармi птушку золатам, сып шчадрэйшы з кашаля! Вядзьмарства маё каштуе дорага i танней нiяк нельга!
  Вялiкi палкаводзец развязаѓ кашаль i, не гледзячы, сыпануѓ золатам.
  -Глядзi вядзьмак, калi што атрымаеш у шыю! А з яго зварым суп i накормiм тваё ненаеднае чэрава. А затым кiнжаламi выражам з мамона шамана ѓсё золата.
  Шаман не знайшоѓ час адказам. Iндзейскi певень бесцырымонна як проса праглынаѓ манеты, з кожным скляваным залатым ён узрастаѓ у памерах, калi апошняя манетка знiкла ѓ яго бяздоннай дзюбе, гэтая птушка памерамi нагадвала буйнога вярблюда.
  Субудай збянтэжыѓся, за сваё доѓгае жыццё яны бачыѓ усякае, але такое.
  - Вай юлi! Дзе , дзе , дзе ! Ты патрос мяне, як вымахаѓ кукарэку. Шляхетная птушка!
  -Ды гэта наша новае зброю! Мацней чым довады пустыя!
  Раптам грозны мангол зарагатаѓ залiвiстым як брэх буйнага сабакi смехам.
  -Маленькая птушка певень абуджае ѓсё войска, а гэты мабыць перабудзiць усе краiны да апошняга мора.
  -Не, правiца Непераможнага! Гэты звер не з краю роднага! Птушкi Iндыi гарачай, няздольныя як шкада! Галасiста гарлапанiць, як раве, страцiѓшы сына мацi, цi дурная баба ад гора! Але вось калi чароѓнае стварэнне зашыпiць, паваляцца сцены вялiкiх крэпасцяѓ, будзе вораг у прах разбiты, не адкiне вестак, не пакiне абломкаѓ костак.
  -Пара выпрабаваць птушачку!
  Вядзьмак адмоѓна павёѓ кудлатай галавой з дзевяццю заплеценымi косамi.
  -Мала золата! Трэба кiнуць яшчэ, тады будзе - силища молата! Не шкадуй грошай ты Багатур - з разбураных гарадоѓ мы яшчэ ѓзрушым горы злата. Груды жаночых навалiм фiгур, выбудуем у поле - разьбяныя палаты!
  -Я скормлю табе хоць воз, золата з камянямi, але два белыя мангусты павiнны быць забiтыя.
  Iндык важнай хадой выпаѓз з юрты, спалоханыя манголы падалiся ѓ розныя бакi. Велiчэзная птушка была спакойнай i нават соннай, млява, перабiраючы крыламi, яна ѓперавалачку брыла па лагеры, шугаючы нукераѓ. Вось толькi гружаны золатам воз прыцягнуѓ яе ѓвагу, раз крылы пырхнулi, а дзюба пагрузiлася ѓ мяшкi. Золата палiлося ѓ шырачэзную глотку. I без таго буйны звер стаѓ расцi снежным камяком, вось ён ужо як слон, затым прагна чмякаючы монстар, скончыѓшы з возам, стаѓ вышэй цэнтральнай мангольскай юрты. Велiчэзная птаха ѓстала, надзьмуѓшыся, як уздыблены птушыны дыплодак.
  Страх напаѓ на маголаѓ, i ѓсё ж не ѓсе збаялiся, некалькi лучнiкаѓ адкрылi стралянiну, iмкнучыся ѓ першую чаргу ѓразiць халодна-мёртвыя вочы дзiвачай птушкi.
  -Стойце! Я забараняю!
  Са спазненнем раѓнуѓ Субудай , але было ѓжо позна, доѓгая з гартаваным наканечнiкам страла трапiла ѓ пеѓневае вока, ад стрэлу пасыпалiся iскры.
  -Што вы крысячие мангусы нарабiлi!
  Залямантаваѓ у роспачы шаман Бэкi, нават забыѓшыся аб дакучлiвай рыфме.
  -Кладзiся непераможны!
  -Усiм легчы! - паспеѓ скамандаваць Багатур. Маментальна надзьмуѓшыся, iндык вырваѓся немы крыкам, па вушах нiбы ѓдарылi каскады громаѓ, ураганная хваля пранеслася па зямлi, падняѓшы ѓ неба тысячы шатроѓ i юрт. Дысцыплiнаваныя манголы ѓ асноѓнай масе паспелi павалiцца на зямлю, хто зазевался цi не пачуѓ загаду, тыя памчалiся разам са iмклiвым ураганам. Як дзiка вылi i курчылiся нукеры, трапiѓшы ѓ парыѓ пякельнага ветра якi нясе ѓ апраметную. Тушы коней i людзей маментальна разрывалiся, тысячнiк наскочыѓ на дзiду свайго падначаленага i быѓ прашыты iм на скрозь, тузаючыся i перабiраючы лапкамi як жук. Ацалелыя ратнiкi ляжалi нерухома як Егiпецкiя мумii, узрушаныя ѓдарам стыхiй, яны пакутлiва доѓга прыходзiлi ѓ сябе. А тым часам грабеньчаты монстар, пляснуѓшы крыламi, зрабiѓ нязграбную спробу ѓзляцець. Вiдавочна гэта задача была не па сiлах яго ейны шчуплы крылам, трапятаѓшыся, велiчэзны iндык затупаѓ па стэпе. Мабыць "лятучы iндзеец" вырашыѓ перасекчы ѓсе азiмуты i прочесать мерыдыяны ѓ пошуках атручанага золата. Субудай быѓ пакамячаны i цяжкай прыйшоѓ у сябе, цяжка падняѓшыся з сырой травы. Адзiнае вока гарэѓ нянавiсцю, прапальваючы навакольных, ён дзiкiм каршакам высочваѓ ведзьмака. Вярхоѓны шаман нават не рабiѓ спроб схавацца, наадварот маленькiя вачаняты зыкалi напышлiва i ганарлiва. Бэкi падмiргнуѓ i скрыжаваѓ на важкiм жываце брудныя кiпцюрыстыя рукi. Субудай грозна прароѓ захлынаючыся ад гневу.
  -Сабака, аблезлы шакал! Я загадаю садраць з цябе жывога шкуру i разадраць яе на бубен, а твой чэрап пойдзе на ѓрускую гульню ѓ мястэчкi.
  Бэкi з вонкавым павагай адказаѓ.
  -Чым я ѓгнявiѓ цябе, бо новае зброю працуе бездакорна. Усе урусаѓ i iншых трусоѓ пахавае на вечна!
  Аднавокi барс зароѓ, заскрыгатаѓ зубамi.
  -Ты напалохаѓ коней, яшчэ да бiтвы разпалохнуѓ войска, i яшчэ смееш здзекавацца. Нукеры ѓзяць яго! Ногi да патылiцы!
  Грувасткiя валасатыя ѓ пёрах воiны кiнулiся, было да шамана, спрабуючы скруцiць адчайна супрацiѓляючагася чараѓнiка. Ды моцны быѓ вядзьмак, вiдавочна спрабаваѓ стварыць баявое загавор, пара нукераѓ загарэлася, i з дзiкiм выццём пакацiлася па прыцiснуты капытамi лужку, яшчэ траiх моцна паранiла нябачнымi мячамi. Але магутныя тургаѓды асцерагалiся Субудая значна мацней чым вядзьмарскiх штучак Бэкi. Вось ён iмiдж крывавага ѓладара. Шамана ѓсё ж спавiвалi, добра намяѓшы тлустыя бакi i ѓрэзаѓшы палiцай па вялiзнай галаве, аглушылi грамiлу.
  -Мае рацыю Чынгiз-хан нельга магiяй падмяняць клiнок i вострыя стрэлы. Я яшчэ прыдумаю для цябе асаблiвае пакаранне. А пакуль у жалеза яго.
  Падбег задымлены ѓ язвах прымусовы каваль, яго абарваныя ѓ апёках памагатыя спешна неслi ѓжо гатовыя тоѓстыя, здольныя ѓтрымаць слана ланцуга. Шаману звязалi рот, уставiѓшы памiж зубоѓ конскую костку, любое мармытанне нават звязанага звера смяротна небяспечна. Субудаю дапамаглi ѓзлезцi на каня, малайчына гняды не спалохаѓся, астатнiя табуны падалiся ѓ бегi, iх яшчэ доѓга давядзецца лавiць, а частка коней узнеслася ѓ паднябессе разам з вершнiкамi.
  Пакуль ведзьмака валаклi ѓ спецыяльна адкапаны зиндан-студнi, на гарызонце паказалiся два вершнiкi. Гэта манголы, адзiн з лiку ханаѓ клiкалi Субудая , iншы знакамiты Векiль , абодва жудасна разадраныя ѓ пыле, падраная адзежа пакрыта свежай крывёй. Падскочыѓшы, абодва вершнiка павалiлiся нiцма, яны нема вылi, драпаючы асобы.
  -О вялiкi Субудай -Багатур, чыё аблiчча будзе слаѓны ѓ стагоддзях.
  Аднавокi палкаводзец груба абарваѓ ганцоѓ.
  -Па справе буркуйце драныя вароны.
  -Рухнуѓ палац вярхоѓнага барсака Тангкут -хана. Вялiкi хан намеснiк i аднастайны сын спадчыннiк Вярхоѓнага кагана Гуюк - пахаваны пад яго абломкамi.
  Радасная ѓсмешка на iмгненне асвятлiла змрочнае лоб Субудая , а затым зноѓ згасла, зрабiѓшы знявечанае твар - змрочнай навальнiчнай хмары.
  -Усiм сядлаць скакуноѓ, сагнаць мясцовых жыхароѓ i iмклiва разабраць завалы.
  Частка войска застанецца тут i адловiць коней. Вы чулi нукеры, пастараемся выратаваць чынгiздаѓ , i барзджэй.
  Калi ганцы i амаль усе ваяры iмклiвай зграяй накiравалiся Сыгнаку , Субудай павольна пад'ехаѓ да Зiндан. Яго зноѓ распiраѓ нервова-вясёлы смех.
  -Хоць адну добрую справу зрабiѓ ты, пазбавiѓшы нас ад двух самых заѓзятых ворагаѓ Гуюка i Тангкут -хана. Цяпер у цябе ёсць шанец выратаваць сваю шкуру ад нацягвання на бубны танцаѓ цыган. Ёй ты сiвы нукер, выцягнi яму кляп.
  Каржаваты пажылы мангол спусцiѓся па пяньковай вяроѓцы, з цяжкасцю вырваѓшы зацвiлую костку з iкластага рота вярхоѓнага шамана.
  -Я не жадаѓ смерцi чынгiздаѓ !
  Ледзь чутна прахрыпеѓ вядзьмак.
  -Ведаю, нават калi яны застануцца, жывыя, я ѓсё роѓна памiлую цябе. Твой вялiзны певень выдатна дзяѓбнуѓ у азадак фанабэрыстага Гуюк -хана, i неразумнага брата Батыя Тангкута . Звалiм усё на лятучых мангусаѓ , i справу з канцом.
  Голас шамана адужэѓ.
  -Ты як заѓсёды мудры i варты звання джыхангiра ! Уладар усяго паднябеснага свету!
  Субудай абцягнуѓ чарадзея.
  -Не балбачы лiшняга. Скажы лепш, дзе хаваецца вялiкi птушыны мангус .
  Вядзьмак бразнуѓ ланцугамi.
  -Бродзiць у стэпе, не стрымаць на ланцугу.
  -Ствары загавор i накiруй яго супраць двух лiлейных мангусаѓ . Хай з'есць iх, заадно сатрэм у пыл горада злых урусаѓ .
  Шаман перарывiста задыхаѓ, ланцугi зазвiнелi, пералiваючыся пахавальнымi гукамi.
  -Я галодны i хачу ёсць. Зварыце мне, свежую полiѓку з буйнога быка, i я збяру сiлы для новых тытанiчных загавораѓ.
  Аднавокi барс паморшчыѓся, затым з хiтрай ухмылкай падкалоѓ чарадзея.
  -А панос не пройме цябе, падобна, ты хочаш дабiць нас з дапамогай газавага нападу. Спачатку iндыйскi певень зрабiѓ Ку-карэцы , а затым i ты сапсуеш мне паветра. Добра! Раскуйце, i зварыце яму кацёл жратвы з загiнулага канiны, няхай падавiцца! Ды вядзьмак, цi не спадзявацца ѓ цябе яшчэ падобнай птушкi.
  Шаман адказаѓ не адразу, дачакаѓся зняцця кайданоѓ, а то хто яго Аднавокага Барса ведае.
  -Не, нажаль, гэтая птушка ѓ баi ѓнiкальная. Роѓных няма ёй - у падмесяцовых мiрах i астральных! I не з Iндыi я звер-птушка прывёз, няма не знайсцi там падобнае цела i рост. Ёсць дзяржава настолькi ад нас далёкая, трэба плыць да краю ѓсяго сусвету, каб у тумане ѓбачыць яе берагi, той краiны квiтнеючай у славе нятленнай. Там i памнажаюцца падобныя з гэтым птушыныя злыя вырадкi, чорт яго ведае якой мангусавай пароды!
  Субудай сцiснуѓ важкi кулак, яго голас быѓ падобны да рову льва.
  -I мы там будзем! Выбудуем магутныя караблi i пераплывем бушуючыя акiяны - скрозь шторм, лёд i полымя! Хутка ѓвесь свет ляжа пад нас, зламаем патылiцы ѓсiм непакорлiвым. Ды i яшчэ! Мне ѓ мяжу надакучылi твае завываннi, будзеш далей гугнявiць, атрымаеш пакуты!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 9.
  Алёнка працягвала працаваць. Хоць сняжок ужо павалiѓ, i марозiк, але дзяѓчаты працуюць толькi басанож i ѓ бiкiнi.
  Яны вельмi прыгожыя, моцныя i мускулiстыя. Выдатныя прыгажунi.
  Алёнка працуе з вялiкай энергiяй i працягвае складаць нешта вельмi цiкавае, i вельмi крутое, на тэму, зразумела, войны. I ёй гэта зразумела, даспадобы.
  Дзяѓчынкi адну армiю Кiтая перамалолi. Але iм насустрач падалася яшчэ адна вялiкая арда паднябеснай iмперыi.
  Алёнка акрамя мячоѓ яшчэ i аѓтаматы зрабiла. I давай па кiтайцах штабнаваць адразу з абедзвюх рук. I капiтальна нiшчыла войска Паднябеснай iмперыi.
  Дзяѓчына знала агонь.
  Адначасова яна скiнула з сябе станiк i агалiла пунсовыя соску. Вось гэта дзяѓчына - проста супер.
  I з яе падобных на ружовыя бутоны сiсек паляцелi забойнай сiлы маланкi.
  I цэлы батальён кiтайцаѓ аказаѓся спалены i знiшчаны.
  Алёнка ѓзяла i праспявала, скалячы свае зубкi:
  - Мы ѓсiх кiтайцаѓ разнясем на часткi,
  Знiшчэнне ѓ нашай, сiлы ѓлады!
  Анюта таксама пiша па ворагах. Пры гэтым яна выкарыстоѓвае асаблiвыя, самаробныя кулямёты. Тыя вядуць проста таталiтарнае знiшчэнне супостатаѓ. I ѓзводзяць цэлыя курганы трупаѓ.
  I столькi кiтайцаѓ за кароткi час знiшчана.
  Анюта кiнула босымi пальчыкамi ножак прэзент анiгiляцыi. I разарвала масу кiтайскiх салдат.
  Затым дзяѓчына са сваiх малiнавых саскоѓ як возьме па байцах паднябеснай iмперыi лупане.
  I цэлы варожы полк зараз спалiць.
  Пасля чаго Анюта прачырыкае:
  - У лютасьцi сваёй мы Кiтай грамiм,
  Веру, несумненна, усiх пераможам!
  Баявая дзяѓчына Ала таксама дзярэцца з агрэсiѓнай непасрэднасцю.
  I яе валасы такiя медна-чырвоныя i палаюць нiбы полымя вогнiшча iнквiзiцыi.
  Ваяѓнiца ѓзяла i босымi пальчыкамi ножак шпурнула забойны прэзент смерцi. Парвала мноства кiтайцаѓ.
  Нават iх галовы адкацiлiся ѓ розныя бакi.
  Пасля чаго ваяѓнiца з лалавых саскоѓ як зарадзiць цэлай чаргой пульсараѓ. Вось яны ѓзялi i цэлых два палкi кiтайцаѓ спалiлi.
  Ваяѓнiца класа супер узяла i праспявала:
  - Мы пераможам ворагаѓ, я гэта дакладна ведаю,
  Мы не дадзiм у захоп увесь свет Кiтаю!
  I рудая дзяѓчынка ѓзяла i засвiстала, праз свае вельмi прыгожыя ноздры.
  А носiкi ва ѓсёй пяцёркi вельмi хупавыя.
  А ножкi такiя панадлiвыя i спрытныя, i зусiм не пэцкаецца. Ваяѓнiцы тут выбiтнага абарачэння. I ѓ iх ёсць непаѓторны шарм, i вакамер i нацiск. Супраць такiх дзяѓчынкай, не выстаiць лiчы, што любое войска, нават такое як Кiтая!
  Дзяѓчына з залатымi валасамi Марыя, дзярэцца вельмi небяспечна. I яе босыя, точаныя ножкi кiдаюць вельмi нават забойнае i разбуральнае.
  А вось калi яшчэ i клубнiчныя соску грудзей спрацуюць. I з iх маланкi каласальнай забойнай сiлай пасыплюцца.
  I яшчэ адзiн кiтайскi полк зараз спаляць.
  Марыя ѓзяла i праспявала, скалячы зубкi:
  - Я дзяѓчынка, ведай мiлая,
  З усiх бакоѓ прыгожая!
  З усiх бакоѓ прыгожая!
  З усiх, з усiх бакоѓ!
  I яна яшчэ i плюне на ворага. I яе плявок ператварыѓся ѓ гiперплазменную кляксу, пашырэѓ, перамясцiѓся, i цэлых батальён кiтайскiх салдат быѓ знiшчаны.
  Алiмпiяда, гэтая дзяѓчына-багатыр, якая валодае каласальнай фiзiчнай сiлай. I яе ножкi - даволi буйныя, загарэлыя, босыя, i пры гэтым хупавыя i панадлiвыя.
  I грудзi нiбы поѓнае малака вымя як у самай дыхтоѓнай i буйной буйвалiцы.
  Соску пры гэтым як бутоны маку, такiя яркiя, сакавiтыя i панадлiвыя.
  Нездарма Алiмпiяда перад боем абавязкова адасабляецца з тузiнам дужых, маладых мужчын, i займаецца з iмi каханнем.
  I гэта дае дадатковую радасць i сiлу.
  А вось цяпер з яе магутны, панадлiвых, буйных як памiдоры саскоѓ вылятаюць маланкi. I прычым цэлым каскадам, нiбы гэта хваля цунамi.
  I адразу ж тысячы кiтайцаѓ памiраюць у жудасных пакут, яе бiялагiчнай электрычнасцi.
  Алiмпiяда праспявала:
  Няма лiтасцi, няма лiтасцi,
  Няма лiтасцi ворагу!
  Перапады, перапады -
  Я ѓ атаку бягу!
  I ваяѓнiца ѓзяла i паказала сваю доѓгую, нiбы бiзун наглядчыка мову.
  I гэтай мовай яна кiнула лядзяш, у якiм часцiца антыматэрыi. У вынiку чаго адразу два кiтайскiя палкi, аказалася спалена дашчэнту, i быѓ нанесены сакрушальны ѓдар па паднябеснай iмперыi.
  Вось ужо пяцёрка дзяѓчынак узяла i без лiшнiх цырымонiй як засвiшча. I крумкач пачынаюцца прыпадкi эпiлепсii. Яны круцяцца ѓ паветры, нiбы бумерангi, нясуцца ѓнiз. I iх дзюбы раскройваюць чэрапа кiтайскiм салдатам да смерцi.
  Алiмпiяда адзначыла, прарычаѓшы, нiбы пантэра, i выскалiѓшы свае вельмi доѓгiя i магутныя iклы з-за рота.
  Яна, зразумела, у нейкай ступенi вампiр. Толькi iклы ѓ яе то ѓсоѓваюцца, то наадварот высоѓваюцца.
  А голас у Алiмпiяды, вельмi гучны:
  - Мы ворагаѓ скрышым абавязкова,
  Голас дзеѓкi чаруючы, чароѓны...
  За Кiтай мы ѓзялiся грунтоѓна,
  Мы не проста ж дзяѓчыны-гледачы!
  Алёнка трэба сказаць дзяѓчынка што трэба...
  I ѓ ёй дзейнiчае агрэсiѓная прырода сапраѓднай кралi.
  Алёнка ѓзяла i з пунсовых саскоѓ дзюбанула з лютай сiлай агнiстымi, i не дасведчанымi жалю пульсарамi.
  Кожны з гэтых вогненных згусткаѓ змяшчае незвычайна шмат энергii. I атрымлiваюць па рагах кiтайцы вельмi нават капiтальна.
  Алёнка дасцiпна заѓважыла:
  - Тамака мы занялiся рэгуляваннем насельнiцтва планеты Зямля!
  Анюта з малiнавага соску, дала па кiтайцах маланкi. Яна пасля таго, як атрымала куляй у плiтку прэса, толькi засмяялася:
  - Хлусiш! Не возьмеш!
  Алёнка пагадзiлася з вялiкай упэѓненасцю:
  - Ды не возьмеш!
  Алiмпiяда ѓзяла i голай, круглай пяткай нiбы кувалдай дзюбнула ѓ скiвiцу кiтайскаму генералу, i пра булькала:
  - За новы СССР без царызму i правадырства!
  Марыя пагадзiлася, дзяѓбаючы з клубнiчнага соску, вельмi разбуральным i згубным прэзентам смерцi:
  - Ды цара занадта дорага кармiць!
  I падмiргнула сяброѓкам.
  Але пакуль яны фармальна заваёѓваюць Кiтай, для асаблiвых мэт.
  Рудая i вельмi прыгожая дзяѓчына Ала, узяла i праспявала, скалячы свае вельмi белыя i жамчужныя зубкi:
  - У сваiм царстве цмок,
  Усё жывое i светлае губiць...
  Раздаецца толькi стогн,
  Скiньце ланцуг дрэнныя людзi!
  I ваяѓнiца ѓзяла i з лалавага соску як маланкай дзюбне. I зноѓ кiтайцаѓ загасiць, i зраѓняе iх у жменьку попелу.
  Ала ѓзяла i праспявала, выскалiѓшы зубкi, i падмiргваючы:
  - Ад злога дракона,
  Род Зямлю выбавiѓ...
  I святло небасхiлу -
  Ён людзям пакiнуѓ!
  I ваяѓнiца зноѓ падмiргне сваiм напарнiцам...
  Ну пяцёрка разумее Кiтай малоцiць з каласальным энтузiязмам.
  Але вось у бой уступiла - Альбiна i Альвiна. Яны дзяѓчаты вельмi прыгожыя i адначасова бландынкi.
  Ляцяць на баявых самалётах, тыпу штурмавiкоѓ. I пасылаюць адзiн забойны зарад за зарадам.
  Вось гэта дзяѓчынкi - сказаць, што супер значыць нiчога не сказаць.
  I нацiскаюць пунсовымi саскамi на кнопкi джойсцiка i пасылаюць вельмi зруйнавальныя ракеты, каласальнай забойнай моцай.
  I столькi разбурэнняѓ у Кiтаi вырабляюць. Паднiмаюцца ѓгару цэлыя грыбы ад анiгiляцыi салдат паднябеснай iмперыi.
  Альбiна спачатку пальнула пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак. I выплюнула каласальны разбуральны падарунак анiгiляцыi.
  А затым i ѓжыла лалавы сасок грудзей. I кiтайцам зноѓ вельмi моцна дасталася.
  Альбiна ѓзяла i прачырыкала, скалячы зубкi i напяваючы:
  - У камунiзме будзем хутка,
  Росквiт мая краiна...
  Прыбярыце толькi злодзея,
  I лысага казла!
  Пасля чаго дзяѓчынка ѓзяла i паказала свой вельмi доѓгi i спрытны язычок.
  Iм па душы сэкс, i яна вельмi любiла лiзаць пульсавалыя, нефрытавыя стрыжнi. Ёй гэта надзвычай падабалася.
  Альвiна таксама не супраць мужчын абслугоѓваць. Прычым больш за ѓсё задавальнення атрымлiваеш, калi бярэш з самцоѓ грошы. Гэта сапраѓды такое задавальненне i смак.
  Альвiна ѓзяла i праспявала:
  - Рабi грошы, рабi грошы,
  Пазабываѓшы пра сон i лянота...
  Рабi грошы, рабi грошы,
  А астатняе ѓсё дробязь!
  I ваяѓнiца зноѓ нацiснула клубнiчным саском на кнопку, i выкiнуѓся забойнай сiлы падарунак анiгiляцыi i маса кiтайцаѓ была знiшчана.
  Такiя дзяѓчыны зразумела надзвычай стромкiя.
  Альбiна заѓважыла сваёй напарнiцы:
  - Ты ваяѓнiца крутая!
  Альвiна лагiчна адказала:
  - Таксама, як i ты!
  I Альвiна паслала чарговы падарунак анiгiляцыi пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак.
  I прачырыкала:
  - Будуць новыя стагоддзi,
  Будзе змена пакаленняѓ...
  Але нiхто i нiколi,
  Не забудзе светлай мэты!
  Дзяѓчынкi зноѓ нацiснулi дружна голымi пяткамi на педалi. I зноѓ забiта маса кiтайцаѓ.
  Вось гэта сапраѓды выдатна.
  А вось у баi i Анастасiя Ведзьмакова. Яна на штурмавiку дзейнiчае вельмi актыѓна i агрэсiѓна.
  Нават напявае са смяшком:
  - Адчытаѓшы два радкi з нагана,
  Хутчэй ты злоснага забi...
  Шалёны злы, вылюдак пекла,
  Стаѓ лысы нiшчыць людзей!
  I Анастасiя Ведзьмакова ѓзяла i падмiргнула сваiм напарнiцам. Яна ваяѓнiца вельмi прыгожая, i таксама рудая.
  I ѓсе кiтайцы што патрапiлi пад удар яе ракеты, апынулiся разарваныя на шматкi.
  А вось у бiтве i Акулiна Арлова. Дзяѓчынка баявая i iмклiвая нiбы кобра.
  I яе штурмавiк скача, нiбы трэска па хвалях, падчас шторму.
  Акулiна разбурае кiтайцаѓ. Дзяѓбае iх пры дапамозе сваiх босых пальчыкаѓ ножак.
  Пры гэтым дзяѓчынка спявае:
  - Лысыя, лысыя, лысыя,
  Неспакойны лёс...
  Але навошта, каб лысiну зачынiць,
  Вам патрэбна бяда?!
  Пасля чаго дзяѓчына зноѓ пальнула, але на гэты раз выкарыстоѓваючы свой апетытны нiбы саспелая клубнiцы сасок.
  Мiрабела таксама ѓзяла i босымi пальчыкамi ножак нацiснула на кнопкi. I дзюбанула па кiтайцах ракетамi.
  Столькi загiнула ворагаѓ.
  Дзяѓчынка ѓзяла i праспявала, выскалiѓшы зубкi:
  Бушуе вялiкая вайна,
  Вайна без разумных прычын...
  Сарваѓся з ланцуга Сатана -
  I гiбель прыйшла разам з iм!
  Дзяѓчыны-лётчыцы бiлi кiтайцаѓ вельмi актыѓна. I пасылалi ракеты, якiя спальваюць цэлыя палiцы. I яшчэ скiдалi бамбёшкi з iголкамi i шарыкамi, выяѓляючы выдатную сiлу i вынаходлiвасць. Ваяѓнiцы i казаць - клас!
  А вось у баi супраць кiтайцаѓ i Лiзавета, з трыма сяброѓкамi на танку. Iх экiпаж празвалi Е-4, такiя ѓ iм выдатныя дзяѓчынкi.
  Зразумела, ваяѓнiцы ѓ адных толькi трусiках.
  I яшчэ загарэлыя, i вельмi мускулiстыя.
  Лiзавета нацiснула босы, точанай ножкай на кнопку. Паслала снарад каласальнай забойнай сiлы i прабуркавала:
  - Я наймацнейшая дзяѓчына ѓ свеце!
  I столькi кiтайцаѓ аказалася знiшчана, гэтым забойным снарадам.
  Вось гэта дзяѓчаты, якiя любяць забiваць.
  Алена таксама дзяѓчына ѓ адных толькi трусiках i бландынка. I наогул у гэтым экiпажы ѓсе чатыры прыгажунi бландынкi. Хiба што крыху розныя адценнi валасоѓ.
  I зразумела, прыгожыя i грудастыя.
  Алена нацiснула пунсовымi саскамi грудзей на кнопкi джойсцiка. Спрацавала артылерыя i паляцелi снарады.
  Так у iх не просты, а з чатырма прыладамi.
  Дзяѓчынкi ж трэба сказаць вельмi вясёлыя i проста шыкоѓныя.
  Алена праспявала, скалячы зубкi:
  - Я юная баба, па iменi Карла,
  Гуляю не часта, але вельмi шыкоѓна!
  Кацярына таксама нацiснула клубнiчным саскамi на кнопку джойсцiка, зрэагавала разбуральным фугасам i прачырыкала:
  - Дару ѓсё клiентам з дыямента ѓсмешкi,
  Пойдзем шляхам святла - не ведаючы памылкi!
  Еѓфрасiння таксама ѓ баi не промах. Спачатку нацiснула босымi пальчыкамi ножак на кнопкi джойсцiка, i паслала забойны, аскепкава-фугасны снарад.
  А затым нацiснула лалавымi саскамi на кнопкi i падрэзала супернiкаѓ да смерцi. Пасля чаго прабуркавала, пасылаючы струменямi кулi з кулямётаѓ, i скалячы зубкi, з iкламi ваѓчыцы:
  - Ваѓкi самыя звяры крутыя,
  Iрвуць усiх на часткi, не ведаючы лiтасцi!
  I ѓсе чатыры дзяѓчыны, узялi i гарлапанiлi:
  - А каго ѓ баi знойдзем, а каго ѓ баi знойдзем,
  Адразу разарву, на часткi разарвем!
  На часткi разарвём!
  На часткi разарвём!
  Вось такiя яны дзяѓчынкi i танк пасылае i снарады забойнай сiлы i пiша з кулямётаѓ. Супраць падобных краляѓ нiяк не выстаяць. У iх сiла гневу, полымя страсцi i ѓпэѓненасць у перамозе. I заадно яны яшчэ i палоннымi кiтайцам свае брудныя, круглыя пяткi ѓ твар соваюць i прымушаюць мовай лiзаць.
  Мужчынам гэта i падабаецца, i адначасова брыдка. А дзяѓчаты проста супер.
  Зрэшты, кiтайцы не грэбуюць i катаваннямi. Хлопчыка гадоѓ трынаццацi Iлейку злавiлi. I сталi дапытваць з прыхiльнасцю.
  Хлапчук спачатку ганарлiва маѓчаѓ. Тады з яго сарвалi адзенне i паддзелi на крук звязанымi ззаду рукамi. I сталi паднiмаць вышэй.
  Хлопчыку выварочвала суставы, i Iлейка застагнаѓ. А яго паднiмалi ѓсё вышэй i вышэй.
  Кат тузануѓ хлапчука за босыя ногi. I той пракруцiѓся, i завыѓ ад дзiкага болю.
  Кiтайцы засмяялiся i сталi паказваць пальцамi. Паднялi Iлейку яшчэ вышэй. Вяроѓка нацягнулася ѓжо куды мацней. Да самай столi. Бездапаможны, голы хлапчук вiсеѓ на дыбе, яго босыя ножкi тузалiся.
  Потым вяроѓка адразу апусцiлася. Цела пацана лаянула ѓнiз.
  I толькi каля самай падлогi вяроѓка зноѓ нацягнулася. Пачуѓся нечалавечы лямант ад неймавернага болю. Iлейка арла i тузаѓся.
  А каты смяялiся. Яны нават не задавалi пытанняѓ, а проста мучылi дзiця.
  Затым кiтайцы схапiлi хлапчука за босыя ножкi, i прыцiснулi iх. Надзелi калодку, трывала захамутаѓшы. Праёмы калодкi былi жалезныя, i спецыяльна зробленыя для дзяцей. I фiксавалi трывала.
  Затым каты сталi вешаць на крукi гiры. Хлапчука яны капiтальна расцягнулi. Ён вiсеѓ, аголены, потны, з перанапружанымi цяглiцамi, са светленькай галавой, i перакошаным ад пакут тварыкам.
  Расцягнуѓшы хлапчука, кiтайцы сталi яго лупiць пугай. Яны гэта рабiлi з вялiкiм задавальненнем.
  Хлопчык роѓ i стагнаѓ ... З яго горла чуѓся хрып. А каты толькi i ведалi, што смяялiся.
  Скура на спiне пацана лопнула пры першых жа моцных ударах. Капала кроѓ, i яна змешвалася з потам. Хлапчук крычаѓ, i спрабаваѓ тузацца.
  Але ад гэтага рабiлася яшчэ больш балюча.
  I ён уздрыгваѓ ад рыданняѓ.
  Затым каты нядоѓга думаючы сталi пад босымi ножкамi Iлейкi складаць тоненькiя дровы.
  А дзве жанчыны з вузкiмi вочкамi, дасталi бутлю з алiѓкавым алеем. I сталi змазваць агрубелыя ад доѓга хаднi басанож падэшвы хлопчыка.
  Iлейка прастагнаѓ:
  - Усё роѓна нiчога не скажу!
  Жанчыны засмяялiся, i пляснулi далонькамi, хлопчыка па голай Папкоѓ.
  Затым яны скончылi змазваць дзiцяцi мазолiстыя, але перад катаваннем адмытыя ад пылу падэшвы.
  Пасля чаго кат паднёс паходню i запалiѓ агонь. Полымя паднялося, i драпежна лiзнула, агрубелую, круглую, дзiцячую пятку.
  Iлейка зноѓ завыѓ. Агонь - гэта балюча... Кат сунуѓ качаргу i стаѓ пад босымi ножкамi хлопчыка награбаць жар. Iншы катаванне дастаѓ з камiна жалезны, распалены прут. I стаѓ бiць юнага Iлейку , чырвоным ад спякота дубцом па загарэлай, мускулiстай спiне.
  Хлопчык адчуваѓ жудасны боль. Але ѓсё роѓна праз сiлу крычаѓ:
  - Ух, не скажу! Ах, не скажу! Ай, мама, мамачка - не скажу!
  Каты смажылi хлопчыку босыя падэшвы, лупiлi па спiне. Потым адзiн з iх узяѓ з камiна кавалак жалеза. Прыклаѓ распалены метал да грудзей хлапчука i пажадлiва ѓсмiхаючыся на ламанай рускай мове спытаѓ:
  - Што балюча?
  Хлапчук у адказ залямантаваѓ:
  - Не скажу!
  Хоць пах смаленага мяса стаѓ мацней. Iншы катаваѓ узяѓ у рукi абцугi, канец якiх распалiѓся ѓ камiне.
  I пачаѓ ламаць хлапчуку пальчыкi на босых ножках. Пачаѓ з мезенца, i круцiѓ яго з хрумстаннем.
  Iлейка адчайна крычаѓ:
  - А-а-а-а! Не скажу!
  Кат спачатку зламаѓ пацану ѓсе пальцы на правай босай ножцы, а затым перайшоѓ на левую. Ён быѓ вельмi буйны i моцны дзяцюк. Але стараѓся ламаць пальчыкi як мага павольней.
  Калi хруснуѓ апошнi, вялiкi палец левай нагi, змучаны катаваннем Iлейка ад болевага шоку страцiѓ прытомнасць.
  На яго тут жа вылiлi вядро з ледзяной вадой. Хлопчык ачуняѓ. I яго зноѓ пачалi бiць распаленым прутом па спiне.
  Таксама смажылi i падэшвы агнём. I адначасова дзве паходнi каты паднеслi i без таго ѓжо абпаленай грудзей Iлейкi .
  Хлопчык нешта крычаѓ, што не разабраць было слоѓ.
  Яму два ката паднеслi яшчэ i паходнi пад пахi. I гэта таксама так балюча, i проста невыносныя пакуты.
  Iлейка выѓ i скуголiѓ, але ѓсё роѓна можна было разабраць невыразнае :
  - Не скажу!
  Кат паднёс паходню i да голай попкi хлапчука, стала яшчэ балючай. Але Iлейка ѓсё роѓна крычаѓ:
  - Не скажу!
  Тады жанчына-мучальнiк узяла ѓ рукi паходню, паднялася на дыбачкi i пальнула агеньчыкам па светлых валасах хлапчукi на яго галаве. I светла-русыя пасмы ѓзялi i ѓспыхнулi. Галаву Iлейкi ахапiѓ агонь.
  Жанчына засмяялася i агрэсiѓна заявiла:
  - Я ёсць д'ябальская чартоѓка!
  Ахопленая полымем галава дзiцяцi ѓпала на бок. Вiдаць, было што цела перастала тузацца.
  Кат зноѓ плюхнуѓ прыгатаванае загадзя вядро ледзяной вады.
  Але абгарэлае дзiця не варушылася.
  Жанчына-катавальнiк паклала руку на пакрытую пухiрамi, i куравой грудзi хлапчука. Патрымала крыху i з прыкрасцю пра булькала:
  - Адкiнуѓся аголец!
  Старэйшы кат з прыкрасцю вымавiѓ:
  - Перабралi! Ну i блазан з iм! Яшчэ нi адна ахвяра знойдзецца!
  Так што Алёнка магла змагацца з вялiкай лютасцю, так разумела, што iх справа правая.
  I вось дзяѓчына ѓзяла i лупанула з пунсовых саскоѓ вельмi вялiкай сiлы забойнымi маланкамi. Тыя лiтаральна спальвалi кiтайцаѓ, не даючы iм нi шанцу ацалець, нi нанесцi дзяѓчынкам хаця б драпiну.
  Затым Алёнка кiнула босымi пальчыкамi ножак вельмi нават забойчую i разбуральную гарошынку смерцi.
  I тая цэлы батальён кiтайскiх салдат парвала.
  Алёнка ѓзяла i праспявала:
  - Наша касмiчная слава,
  Будзе зноѓ у радасцi дзяржава!
  Анюта таксама ѓзяла i правяла мячамi прыём васьмiног. Зрэзала масу кiтайскiх салдат. Ссекла iм без жалю галавы.
  Пасля чаго босымi пальчыкамi ножак шпурнула забойныя iголкi. Тыя праляцеѓшы дзiвiлi да смерцi кiтайцаѓ.
  А затым малiнавыя соску Анюты як дзяѓбуць па ворагаѓ разбуральнымi i пагiбельнымi пульсамi.
  Анюта праспявала, выскалiѓшы зубкi, што зiхацелi нiбы жамчужынкi:
  - Будзе на планеце хутка рай,
  Заваяем мы нават i Кiтай!
  I ваяѓнiца ѓзяла i як засвiшча...
  У крумкач узнiклi завiхрэннi ѓ мозгу. I яны валiлiся нiбы градзiнкi, прабiваючы чэрапа кiтайскiм салдатам.
  Рудая Ала падмiргнула сваёй напарнiцы, i заявiла, падмiргваючы смарагдавымi вочкамi:
  - На святой вайне,
  Будзе наша перамога...
  Гiбель дай Сатане,
  У гэтым нашая размова!
  I дзяѓчынка з медна-чырвонымi валасамi як шпурне босымi пальчыкамi ножак, вялiкай разбуральнай сiлы гарошынку смерцi. I маса кiтайцаѓ разарвецца.
  Пасля чаго дзяѓчына яшчэ i зарадзiць са сваiх лалавых саскоѓ забойнымi разрадамi маланак.
  Тыя адразу два кiтайскiя батальёны спалiлi.
  Ала ѓзяла i праспявала, падмiргваючы сваiм напарнiцам:
  - Я вялiкая велiчыня,
  Дзяѓчына самай вышэйшай пробы...
  Для мяне мужчына - толькi вяндлiна,
  Купляй хутчэй абновы!
  Марыя таксама падмiргнула напарнiцам i прачырыкала:
  - Нас нiхто не спынiць,
  Дзяѓчынка цэлы полк выпусцiць!
  I ваяѓнiца босымi пальчыкамi ножак шпурнула, вельмi нават разбуральны i пагiбельны падарунак анiгiляцыi.
  А затым Марыя як возьме i з клубнiчных саскоѓ б'е пульсарамi. Тыя праляцяць i дзвюх кiтайскiх рот няма - адны вугольчыкi засталiся.
  Марыя ѓзяла i праспявала, плюнуѓшы кляксай з магаплазмы:
  - У маёй душы гарыць пажар,
  А ѓ галаве бушуе полымя...
  Укладу я лютасьць ведай ва ѓдар,
  Падымем вышэй - святла сцяг!
  I дзяѓчынка зноѓ засвiшча... Бедныя вароны, такi ѓльтрагук для iх вушэй пагiбельны.
  Як дзюбне па вушах, i поѓны разгром i знiшчэнне.
  У галаве такое баскетбольнае поле ѓ дзяѓчынак узнiкае.
  Дакладней не ѓ дзяѓчынак, а крумкач...
  Тыя падаюць унiз. Прабiваюць кiтайскiя галовы.
  Марыя ѓзяла i праспявала, скалячы зубкi:
  - Падайце нiцма, нiцма, нiцма,
  Вам гэтае права дадзена...
  Перад босай дзеѓкай падайце нiцма,
  У золь цi ѓ бруд усё роѓна!
  Алiмпiяда дзяѓчына-багатыр падтрымала сваю напарнiцу, i таксама як плюне. З-за рота дзяѓчынкi вылецела вялiкая i ѓсё расце клякса магiчнай плазмы. Яна абрынулася, i паглынула цэлы полк паднябеснай iмперыi.
  Пасля чаго дзяѓчына-волаты ѓзяла i кiнула босымi пальчыкамi ножак, падарунак зруйнавальнай i пякучай анiгiляцыi.
  Той iрвануѓ нiбы невялiкая атамная бомба. I яшчэ адзiн кiтайскi полк абвуглiѓся. I нават костачак не засталося, ад тысяч воiнаѓ паднябеснай iмперыi.
  Алiмпiяда адзначыла, скалячы свае вельмi магутныя, як у шаблязубага тыгра iклы:
  - А ѓсё ж мяне мацней,
  Няма ѓ свеце нiкога, няма ѓ свеце нiкога!
  Пасля чаго яе грудзi, як выпусцiць падарунак каласальнай забойнай сiлы з саскоѓ памерамi з добры памiдор.
  Пасля чаго Алiмпiяда, як выдасць:
  - I жанчына за раз бярэ, за горла заадно!
  I вось усе пяць дзяѓчат узялi i зараз засвiсталi... I крумкач гэта так аглушыць, што яны лiтаральна на свае вочы на лоб палезуць. I заваляцца ѓ рэальныя труны.
  Алiмпiяда, скалячы зубкi, i равячы бегемотам, заявiла:
  - Тут для слабых месца няма,
  Для слабых месца няма!
  I вось зноѓ дзяѓчынкi як засвiшчаць... I вароны падаюць, i кiтайскiя чэрапы прабiваюць капiтальна...
  Алег Рыбачэнка i Маргарыта Коршунава - гэтыя вечныя дзецi зноѓ змагаюцца i дэманструюць сваю фенаменальную ѓдаласць.
  Вось хлопчык Алег, узяѓ i правёѓ мячамi, якiя адразу ж падаѓжэлi прыём махаон.
  I маса кiтайцаѓ аказалася разрэзана.
  Затым хлапчук кiнуѓ пальчыкамi сваiх босых, дзiцячых ножак спецыяльны востры дыск... Той праляцеѓ па датычнай i цэлай сотнi кiтайцаѓ зрэзаѓ галовы.
  Несмяротны дзяцюк узяѓ i радасна праспяваѓ:
  - Я вялiкi чалавек,
  Або проста анёл...
  Перамагаю проста ѓсiх,
  У лаянцы лютай схватцы!
  Маргарыта Коршунава таксама секла кiтайцаѓ, не даючы iм шанцаѓ, або найменшай лiтасцi.
  Ваяѓнiца экстра-класа ѓзяла i мячамi па ворагах як дзюбне. I галовы фiгуральна зрэжа.
  I тыя возьмуць i пакоцяцца нiбы качаны.
  А затым дзяѓчынка босымi пальчыкамi ножак шпурне каласальнай разбуральнай моцы гарошынку. I масу кiтайцаѓ з аднаго разу ѓзарве.
  Пасля чаго праспявае:
  - У свеце касмiчнай сiлы,
  Будзем дракона мацней...
  Дзеля вялiкай Расii,
  Загiне лысы злыдзень!
  Пасля чаго хлопчык i дзяѓчынка надзьмулi разам шчокi i ѓзялi дунулi. I пачуѓся вельмi аглушальны свiст.
  Вароны патрапiлi ва ѓдарны струмень i павалiлiся ѓ накаѓт. I яны сыпалiся нiбы градзiнкi на голеныя галовы кiтайцаѓ. Тыя падалi i гiнулi, без усялякай альтэрнатывы.
  I воiнаѓ паднябеснай iмперыi было забiта многiя тысячы.
  Алег i Маргарыта хорам сказалi:
  - Мiр нас павiнен паважаць баяцца,
  Подзвiгам салдат не палiчыць колькасцi...
  Рускiя заѓсёды ѓмелi бiцца,
  Будзе вельмi вострая страла!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 10.
  Волька-Вольф Бiсмарк-Карасеѓ працягваѓ з мясцовымi хлапчукамi гульнявыя баi... Беларусы змагалiся млява i ѓжо праз тыдзень пасля пачатку вайны нямецкiя танкi з фанеры ѓвайшлi ва ѓмацаваны раён млына.
  I наблiжалiся да дзiкай мэты.
  Волька-Вольф у сваiх фантазiях збiѓ яшчэ пяцьдзесят сем самалётаѓ, але авiяцыя скончылася. I даводзiлася лупiць па наземных цэлях.
  Але iх колькасць усё памяншалася.
  1 лiстапада капiтулявалi рэшткi войска басаногага пацана Андрэйкi, зразумела, што вось-вось здасца i Сярожка са сваёй мiльгаючай голымi, дзiцячымi пяткамi па снезе ватагой.
  Волька-Вольф вырашыѓ крыху прыдумаць.
  Прэзiдэнт Расiйскай федэрацыi з цяжкасцю захоѓваѓся спакойны выраз на твары. Па тым, як нервова напружылiся тонкiя вусны, i блiшчалi вочы - вiдаць - з цяжкасцю стрымлiвае лютасць.
  Жаѓтатвары мiнiстр абаронны скончыѓ даклад:
  - А восьмай гадзiне ранiцы - дваццаць самалётаѓ, у дзесяць яшчэ трынаццаць, апоѓднi адзiнаццаць...
  Прэзiдэнт даволi груба перабiѓ мiнiстра:
  - Сорак тры самалёты за некалькi гадзiн! Вы проста з розуму па сыходзiлi!
  Мiнiстр нясмела адказаѓ:
  - I яшчэ два транспарты страчаныя не ѓ самой Сiрыi, а Мiжземным моры, а таксама восем верталётаѓ!
  Прэзiдэнт i вярхоѓны галоѓнакамандуючы злосна буркнуѓ:
  - А чаму вы не спынiлi авiяѓдары адразу?
  Мiнiстр падскочыѓ да стала, глынуѓ з фужэра апельсiнавага соку i хутка адказаѓ:
  - Быѓ загад дзейнiчаць па загадзя разлiчаным на кампутары плане. Акрамя таго iнфармацыя аб збiтых самалётах моцна паходзiла на дэзу. Нават зараз у гэта не верыцца!
  Прэзiдэнт страсянуѓ пот са сваё, сярэднiх памераѓ iлба i злосна заѓважыѓ:
  - А прыйшлося паверыць. Пакуль не паказалi сябе дурнямi!
  Мiнiстр i адначасова генерал армii адчаканiѓ:
  - Я гатовы пiсаць рапарт аб адстаѓцы!
  Прэзiдэнт жорстка рушыѓ кулаком па стале i вымавiѓ:
  - Не! Ад адказнасцi табе не ѓцячы! Я асабiста кашу расхлёбваць, не буду!
  Усе авiяналёты спынiць, тэрмiнова перакiнуць у Сiрыю дадатковыя сiлы, у тым лiку зенiтныя комплексы С-400. А загад уключыць усе сiлы разведкi i высветлiць, што там насамрэч здарылася - ужо аддадзены.
  Прэзiдэнт зрабiѓ жэст. Дзяѓчынка-служка налiла яму ѓ куфель дарагога пенiстага пiва. Лiдэр вялiкай дзяржавы сутыкнуѓся з нечым нечаканым, i не прадказальным. Невытлумачальнасць пагрозы палохала прэзiдэнта Расii. У ход пайшоѓ iрацыянальны фактар. Растлумачыць тое, што здарылася складана. Першая выснова: ЗША прымянiлi нейкую прынцыпова новую i вельмi эфектыѓную зброю.
  Але ѓ тым, тое i справа, што нiякай iнфармацыi аб наяѓнасцi такой зброi ѓ Амерыкi ѓ расiйскiх спецслужбаѓ няма. Хоць кратоѓ пасаджана шмат. I быццам бы ѓсе амерыканскiя даследчыя праграмы пад каѓпаком.
  Праѓда не выключана, што янкi змаглi перайграць расiйскiя спецслужбы i некаторыя свае распрацоѓкi скрылi.
  У разведцы таксама працуюць людзi, супернiк не дурань, i выключаць, што ён змог схаваць сваю сiлу цалкам нельга.
  Але ѓсё роѓна незразумела ѓ якой галiне i, якiя фiзiчныя эфекты выкарыстоѓвалiся пры ѓжываннi падобнае да зброi? Гэта нешта на парадак вышэйшае за звычайны тэхналагiчны ѓзровень i таму выклiкае цалкам натуральны страх.
  Прэзiдэнт Расii не прывык паказваць перад наблiжанымi свае слабасцi. Ды i наогул яму пасля апошняй буйнай няѓдачы: калi ён i яго дабрадзей мэр Пiцера сенсацыйна прайгралi выбары. Ды менавiта пасля гэтага правалу кар'ера пайшла на ѓзлёт.
  Прама як у казцы. Ён нiколi не думаѓ, што можа стаць часткай дзяржавы. Нават у дзяцiнстве такiх мараѓ не было. Але здарыѓся цуд, ён аб'яѓлены пераемнiкам, а затым нiбы камета стаѓ нацыянальным героем.
  Самае цiкава нiхто i нiколi прызначэннi на пасаду прэм'ера i пераемнiка, не лiчыѓ яго адораным у публiчнай палiтыцы.
  Вядомы мiльярдэр i шоѓмэн Асiноѓскi нават як адкрыта заѓважыѓ:
  - З тваiм рост, знешнасцю, слабым голасам i манерай мямлiць словы - немагчыма зрабiць кар'еру ѓ публiчнай палiтыцы. Тут ужо нават я са сваiм генiяльным пiярам - бяссiльны!
  Аднак скептыкi аказалiся пасаромленыя, а Асiноѓскi скончыѓ жыццё ѓ Брытанскiм выгнаннi i ѓ пятлi. А ён здолеѓ дабiцца таго, каб многiя палiчылi б казкай.
  Прэзiдэнт сябе асабiста не лiчыѓ генiем, але ѓжо ѓсур'ёз меркаваѓ, што вышэйшыя сiлы на яго баку. I што i сапраѓды абраны чалавек i вяршыцель. Пры гэтым усё ж насуперак распаѓсюджанай думцы, яго часам мучылi страхi, i авалодвала нерашучасць у крытычны момант. Як гэта было падчас падзеяѓ на Данбасе.
  Хоць свая рацыя ѓстрымацца ад вiдавочнага ѓмяшання i мелася. Уключаючы i дыскрэдытацыю Захаду. I ѓ той жа час склалася адчуванне ѓпушчаных магчымасцяѓ, у тым лiку заваявальных.
  Але ж ён усё роѓна па папулярнасцi ѓ пiку. А ѓ Сiрыi была iдэя, прычым галоѓная - узяць у перспектыве ѓвесь Блiзкi Усход пад свой кантроль. Дыктаваць усяму свету цэны на нафту.
  Вайна з арабскiм халiфатам стала зацягвацца, але шчыра кажучы - ён не разлiчваѓ на блiцкрыг. Асаблiва такiмi малымi сiламi, што аказалiся, задзейнiчаны ѓ аперацыi.
  Тут былi розныя, хiтрыя разлiкi. У прыватнасцi, на збiццё каалiцыi i падстаѓку Захаду ѓ гэтай вайне. На тое, каб справакаваць некаторых не самых надзейных саюзнiкаѓ ЗША ѓлезцi ѓ бойку. Ну i наогул, хiтрыць i плесцi iнтрыгi - гэта ѓпадабаны стыль прафесiйнага разведчыка. I не ѓсе разумеюць, нават такiя таленавiтыя людзi, як Уладзiмiр Жалязоѓскi тонкасцi яго доѓгатэрмiновай стратэгii.
  Вось, напрыклад Уладзiмiр Вольфавiч пры ѓсёй сваёй адоранасцi думаѓ занадта прамалiнейна. Ён прапанаваѓ прызнаць рэжым талiбаѓ i заключыць з iмi саюз.
  Талiбан сапраѓды выйграваѓ вайну ѓ Аѓганiстане, i здавалася, што параза прарасейскага Паѓночнага альянсу непазбежная. А ѓ гэтым выпадку магчымая атака талiбамi i расейскiх памежных войскаѓ у Таджыкiстане.
  Лагiчна выглядала б спроба ѓзмацнiць дапамогу паѓночнаму альянсу аж да авiяѓдараѓ з паветра. I такi варыянт разглядаѓся ѓ самым сур'ёзе!
  Прэс-сакратар нават прамацваѓ грамадскую думку...
  Або прапанова Жалязоѓскага задобрыць талiбаѓ - саюзам.
  Але Яго хiтрая стратэгiя аказалася больш рацыянальна. Бэн Ладэн сам уляцеѓ у пастку, здзейснiѓшы найбуйнейшы ѓ сусветнай гiсторыi тэракт, а Расея атрымала масу дывiдэндаѓ.
  Многiя лiчылi яго проста вельмi ѓдачлiвым, а не генiем. Насамрэч шмат вырашала таемнае i хiтрае ѓздзеянне. Тое пра якi не здагадвалiся часам i самыя блiзкiя, прысвечаныя чальцы яго асяроддзя.
  Сапраѓды шмат, што здавалася рэдкiм поспехам, на самай справе пралiчвалася загадзя. А нязграбныя хады супернiка правакавалiся. I правакавалiся - умела i неѓзаметку.
  Збольшага таму амерыканцы паводзiлi сябе на Блiзкiм усходзе гэтак нелагiчна.
  Спачатку самi праз пасярэднiцтва Катара стварылi IДIЛ, а затым сталi супраць яго ваяваць.
  Прычым, загадай вайну нiбы понарошку - вiдавочна не спрабуючы выйграць. Так трэба было захаваць дубiну супраць Асада i таксама час стрымаць супернiка ѓ Iраку.
  Узнiкла вельмi складаная сiтуацыя, у якой, як кажуць, без бутэлькi не разабрацца.
  Прэзiдэнт таксама стаѓ адчуваць стомленасць: несцi на сабе ѓвесь цяжар вайны з IДIЛ не хацелася, але iншыя краiны не занадта рвалiся ѓ бiтву. З iншага боку, нарошчванне групоѓкi ѓ Блiзкiм Усходзе мела сваю рацыю.
  Так што вайну трэба было весцi марудлiва i выбiваць у iншых краiн саступкi за саступкамi.
  Нечаканая гiбель сарака пяцi самалётаѓ, гэта зусiм не смяротны ѓдар па расiйскай авiяцыi. Папоѓнiць страты можна за адну, максiмум два тыднi ѓдарнай працы.
  Але ѓдар па загадзя вызначанай стратэгii, i нешта асаблiвае iрацыянальнае. А раз iрацыянальнае, то i страшнае. Вельмi цяжка знайсцi процiяддзе таму, чаго не зусiм разумееш. А калi шчыра казаць, дык зусiм не разумееш.
  Але нюх падказвае, што гэта сапраѓды, нешта вельмi моцнае i жахлiвае.
  Прэзiдэнт сядзеѓ, у крэсле моѓчкi i, думаѓ. Не часта яму бачыла асяроддзе задуменным. Але гэтае падманлiвае ѓражанне.
  Наогул у любым рашэннi - ёсць свае плюсы i мiнусы, але вельмi жадаѓ мець максiмум плюсаѓ. Можа нават у гэтым i складаѓся недахоп стратэгii.
  Напрыклад, ён не праводзiѓ масавых рэпрэсiй супраць апазiцыi - хаця сiтуацыя быццам бы наспела. I можна было запусцiць махавiк у сталiнскiм стылi.
  Аднак прагматызм i рацыянальнае зерне ѓ развагах казалi: мiнусы ёсць, i яны не кампенсуюць плюсаѓ. Няѓжо iснуе настойлiвая неабходнасць у масавым тэроры? Ты i так трымаеш у руках уладу, i цябе кахае народ.
  Што дадуць масавыя рэпрэсii? Дадатковыя прапагандысцкiя казыры тваiм ворагам - асаблiва тым, хто за мяжой. Ну, дадатковая колькасць актыѓных незадаволеных. У прыватнасцi - сваякоѓ рэпрэсаваных, iх сяброѓ, знаёмых.
  Сталiн праводзiѓ масавы тэрор не зусiм рацыянальна - завошта яго потым i аплявалi. I запалохванне адыграла адваротную ролю: на дваццатым з'ездзе нiхто за Сталiна не заступiѓся.
  Усе пяць тысяч дэлегатаѓ - тапталi правадыра i свайго ранейшага кумiра.
  Ён цвёрда вырашыѓ: не дапусцiць свайго пасмяротнага ахавання.
  Вось так атрымалася: усе савецкiх правадыроѓ( акрамя Ленiна) аблiвалi пасля смерцi брудам. А да гэтага тое самае рабiлi i з царамi. Можа толькi Пётр Першы стаѓ выключэннем. Хоць па iдэi, як заѓзятага прыхiльнiка Захаду - яго бальшавiкi i камунiсты павiнны былi растаптаць у першую ж чаргу.
  Але магчыма згуляѓ ролю суб'ектыѓны фактар: Сталiн праводзiѓ паралелi памiж сабой i Пятром Першым, таму ѓзвялiчыѓ жорсткага цара. Ну Iвана Грознага ѓ прыдачу.
  Зрэшты, у дзевяностыя гады: вохкалi ѓсiх. I Пятра, i Iван i ђладзiмiра. Праѓда ѓзнялiся кацiроѓкi Мiкалая Другога. Цара, якi як чалавек, можа быць, быѓ i нядрэнны, i зусiм не дурны, але праваронiѓ краiну.
  Тым не менш Ён не стаѓ перашкаджаць кананiзацыi Мiкалая Другога. Няхай зблiзяцца памiж сабой замежная i руская Праваслаѓная царква. Хоць цар верагодна, строга кажучы, не заслугоѓваѓ - прылiчэннi сябе да аблiчча святых. Але з iншага боку: многiя святыя былi жорсткiмi i крывавымi дэспатамi. Канстанцiн, Юстынiян, Людовiк Святы, князь Уладзiмiр, Аляксандр Неѓскi i шмат iншага.
  Ён дастаткова добра ведае Бiблiю, што разумець, што ѓвогуле паняцце пасмяротнай кананiзацыi прыйшло зусiм не ад апосталаѓ i самога Хрыста.
  Аднак ён ведаѓ i пра шматлiкiя супярэчнасцi i нестыкоѓкi самой Бiблii.
  Таму не быѓ вернiкам, але асацыяваѓ сябе з Праваслаѓем, дык гэтага больш хоча самая буйная частка Расiйскага народа.
  Хоць з iншага боку - глыбока вернiкаѓ людзей у прынцыпе мала i можна было нават прызнацца ѓ атэiзме. I практычна не патрываць шкоды ѓ iмiджы.
  Але ѓлада павiнна мець сакральнае адценне. А атэiзм - занадта ѓжо пусты.
  Хаця з iншага боку ѓ бiблейскiя казкi - таксама небяспечная. Асаблiва ѓ другое прышэсце Хрыста i ѓ канец свету.
  Ну не прыйдзе да людзей добры дзядуля Iсус Хрыстос. I планету выратаваць ад гiбелi могуць толькi самi людзi!
  У той жа час могуць iснаваць нейкiя вельмi моцныя i больш разумныя чалавецтва iстоты. Што развiлiся ѓ вынiку эвалюцыi i старэйшыя браты па розуме. У гэта можна верыць, застаючыся ѓ рамках матэрыялiстычных пазiцыяѓ.
  Вось яны i маглi здзяйсняць, тыя цi iншыя цуды, якiм людзi старажытнасцi не знаходзiлi рацыянальнага тлумачэння. Можа i iншае святло iснуе. Нешта асаблiвае ѓ асабiстае чалавека, што не распадаецца разам з цялеснай абалонкай, а пакiдае мёртвае цела.
  Лётаюць жа людзi ѓ сне! Памятаюць, свае ранейшыя ѓвасабленнi па-за целам, цi якi iнфармацыйны струмень i адмысловы выгляд поля пакiдае плоць. I ты як бы парыш над зямлёю. А свядомасць усё гэта мудрагелiстай выявай размалёѓвае. Не, мiр i светабудовы вельмi складаныя. А смерць усё роѓна ѓсiх палохае, нават святароѓ!
  Але можа, маджахедам прыйшла на дапамогу, нейкая звышнатуральная сутнасць?
  Гэта за рамкамi рацыянальнага ѓспрымання свету, але ѓсё тлумачыць... Не тлумачачы нiчога! Тым больш, штосьцi не часта здаралiся ѓ гiсторыi войнаѓ звышнатуральныя падзеi. Ну, можа быць акрамя нападу мерцвякоѓ у першую сусветную вайну. Магчыма, i перамога Працоѓна-сялянскай Чырвонай армii пад Масквой, над праѓзыходнай колькасцю i якасцю сiламi Вермахта - было цудоѓнай падзеяй!
  Але рацыяналiзм не заѓсёды ѓласцiвы людзям. Навошта, напрыклад баевiкi IДIЛ здзейснiлi тэракты супраць Францыi? I гэта ѓ той момант, калi каалiцыя супраць iсламiстаѓ пачала развальвацца! Але i гэта таксама аказалася Расii на карысць. Як кажуць сумесь поспеху i... Ну вядома не абышлося без таемнага ѓздзеяння!
  Хоць асоба i падштурхоѓваць не прыйшлося! Не ѓмеюць думаць тэрарысты рацыянальна. Iнакш бы нiколi не адважылiся б на тэракты супраць Амерыкi. ЗША - краiна магутная, i кiдаць ёй выклiк падобна смерцi.
  Ён i сам, шчыра кажучы, пашкадаваѓ, што дапусцiѓ такое рэзкае i непрымiрымае абвастрэнне адносiн. Але iсцi на зблiжэнне перашкаджала гонар i адсутнасць у краiн Захаду адзiнства.
  Але сусветнае падзенне коштаѓ на нафту, а такiм чынам, i на газ прыкметна спустошыла казну. I гэта ѓсё адбывалася на фоне значнага павелiчэння вайсковых выдаткаѓ.
  I не толькi вайскоѓцаѓ, але i на бяспеку. Казна аказалася спустошанай, што патрабавала ѓ будучынi альбо павысiць падаткi, альбо паспрабаваць пакрыць рост выдаткаѓ шляхам грашовай эмiсii i далейшай дэвальвацыi расейскага рубля.
  У любым выпадку меры трэба было прыняць непапулярныя, але гэта мала пудзiла расiйскага прэзiдэнта.
  Вось яго беларускi калега сабраѓ на выбарах 84 працэнты, не маючы за душой нi далучанага, нi якiх-небудзь iншых дасягненняѓ. А ён тое, што не возьме нават болей?
  Але вось умяшанне....
  Прэзiдэнту надакучыла думаць, i ён патэлефанаваѓ прэм'еру Нямеччыны. Размова закранула тое, калi нарэшце Расiя i Захад прымiрацца i скончаць халодную вайну, каб разам згуртавацца супраць агульнага ворага - радыкальнага Iсламу. Прэм'ер-мiнiстр, Брытанii ѓ цэлым згаджалася на гэта, i размова перацякла на Украiну.
  А на Данбасе абстаноѓка абвастралася. Украiнскае войска за год значна ѓзмацнiлася i вайскоѓцы, а таксама значная частка грамадства прагнула рэваншу за ранейшыя паразы.
  Незадаволеныя мiнскiмi пагадненнямi радыкальныя апалчэнцы прагнулi аднавiць наступленне i вырашыць праблему сiлай. Гэта значыць сiтуацыя нечым нагадвала пасля грузiна-абхазскай вайны, калi ѓ любы момант Грузiя магла паспрабаваць узяць рэванш.
  I ѓ Грузii быѓ шанец, асаблiва пасьля таго, як пачалася вялiкая вайна памiж Расеяй i Чачэняй. Аднак нерашучасць дзядка Шэварнадзэ перашкодзiла ѓзяць дакладны рэванш. Хаця нават Гелаеѓ i шэраг чачэнскiх сэпаратыстаѓ перайшлi на бок Грузii. Вайна ѓ гэтым выпадку магла скончыцца для Абхазаѓ сумна.
  Фактычна прычынай звяржэння Шэварнадзэ стала яго пасiѓнасць у Абхазскiм пытаннi.
  Малады i радыкальны Сакашвiлi спрытна разрулiѓ сiтуацыя ѓ Аджарыi. I ѓ яго быѓ тады шанец на вырашэнне Абхазкай праблемы. Некаторы час Расея была гатовая на кампрамiс.
  Але да 2008 году, калi чачэнскi сепаратызм апынуѓся, прыгнечаны, а Расейскае войска значна адужэла - палiтыка краiны змянiлася. I грузiнам не ѓдалося аднавiць статус-кво.
  Вось тады i згуляла са ѓсiм злы жарт рэшткавае мысленне, што мы будзем пасiѓнымi.
  Не, тут у любым выпадку разведцы трэба шмат што высветлiць!
  Наступны дзень прынёс, апошнiя навiны - баевiкi IДIЛ перайшлi ѓ наступ на ѓсiм шырокiм фронце, а таксама актывiзавалiся iншыя групоѓкi супрацьстаячыя Асаду.
  Супрацьстаячая Халiфату каалiцыя спынiла авiяналёты, што, зрэшты, было цалкам чакана. Цiкавей было б адсачыць - цi прыменiць супернiк сваю пякельную зброю на сушы?
  Другое сьнежня дадатковай iнфармацыi не дало. Уначы на трэцяе ѓ Сiрыю таемна перакiнулi на транспартах два батальёны спецназа. Пры пасадцы нечакана абодва транспарты ѓзарвалiся. I войскi спецыяльнага прызначэння нiбы папялiла.
  А трэцяга снежня i сухапутныя войскi Асада панеслi каласальныя страты. Нiбы нябачныя промнi нiшчылi мабiльныя войскi i танкi.
  Уздзеянне новага невядомага зброю, знешне было не занадта эфектным. Танкi i пяхотнiкi рассыпалiся на вачах - тэхнiка звярталася ѓ пацяруху, а жывыя целы нiбы прапускалi праз мясасечку. Потым усё замiрала ѓ цiшы на многiя кiламетры.
  Сярод загiнуѓшых аказалiся i расiйскiя iнструктары i некалькi дзесяткаѓ добраахвотнiкаѓ з розных рэгiёнаѓ...
  Уначы на чацвёртае снежня па пазiцыях баевiкоѓ нанеслi ѓдар ракеты далёкага дзеянне. Адначасова з Чарнаморскай, Каспiйскай з Мiжземнаморскай флатылii выпусцiлi больш за дзве сотнi прэзентаѓ смерцi.
  А пад ранiцу ѓдарылi i з атамных падводных лодак.
  Праѓда пры стральбе з Балтыйскай флатылii з-за вялiкай адлегласцi i пралёта праз Еѓропу здарылася накладка - частка ракета аказалася збiтая ѓ паветры.
  Ды i ѓ цэлым сiтуацыя напальвалася. Французскiя самалёты нягледзячы папярэджаннi амерыканцаѓ паспрабаваѓ атакаваць супернiка, i страцiлi адразу восем машын.
  Палажэнне Аланда ѓ Францыi пахiснулася - хоць наперадзе яшчэ i прэзiдэнцкiя выбары. Мэры Лi Пэн старалася набраць галасы, але ѓ яе з'явiѓся вельмi моцны супернiк з правага флангу.
  У самой Расii актывiзавалiся iсламскiя экстрэмiсты. Чацвёртага снежня на Паѓночным Каѓказе адбылося некалькi тэрактаѓ, а ѓ Грозным узбунтавалiся байцы чачэнскага батальёна, патрабуючы спынiць бессэнсоѓную нязгоду сярод прававерных.
  Пятага снежня баевiкi IДIЛ захапiлi шэраг ключавых пунктаѓ у Сiрыi, у тым лiку i найбуйнейшых аэрапорт армii Асада.
  Акрамя таго жахлiвая зброя атакавала базы базiраванне расiйскай авiяцыi знiшчыѓшы яшчэ трыццаць пяць самалёт i дваццаць чатыры верталёты, якiя знаходзяцца ѓ месцах пастаяннага базiравання.
  На шчасце, лётчыкi не пацярпелi, але загiнула дзесяць гадзiн нясучых ахову, i маса сiрыйцаѓ.
  Сiтуацыя склалася крытычная. Баявiкi ѓжо пачалi штурмаваць прыгарады Дамаска, а ѓжыванне новай зброi сеяла панiку.
  Шостага снежня кiраѓнiк знешняй разведкi, вiдаць, здолеѓшы здабыць, сякiя-такiя звесткi, далажыѓ расiйскаму прэзiдэнту:
  - Па нашых дадзеных, супернiк ужыѓ зброю джынаѓ... Ходзяць чуткi аб мячы Иблиса якiм валодаюць ваенны мiнiстр Абдала i белая жанчына.
  Прэзiдэнт пагардлiва фыркнуѓ:
  - Вашы звесткi занадта ѓжо паходзяць на комiкс!
  Кiраѓнiк знешняй разведкi разгублена развёѓ рукамi i лагiчна заѓважыѓ:
  - А тут усё з самага пачатку суцэльны комiкс i фантастыка. I нiчога праѓдападобнага!
  Прэзiдэнт з сумневам паглядзеѓ на пышны ѓ залатой раме партрэт Аляксандра Суворава. Знакамiты расiйскi палкаводзец глядзеѓ на яго асуджальна. Нiбы кажучы: ты ладна ѓлiп прэзiк !
  Кiраѓнiк дзяржавы тады задаѓ iншае пытанне:
  - I што з гэтым будзем рабiць? Знойдзены спосаб нейтралiзаваць пагрозу?
  Кiраѓнiк знешняй разведкi скептычна заѓважыѓ:
  - Цяжка нейтралiзаваць тое, чаго ты нават не разумееш!
  Прэзiдэнт адчуѓ у галаве пустату i загадаѓ галоѓнаму разведчыку пайсцi.
  Сапраѓды, якiя магiчныя рытуалы, якiя апынулiся рэальнай моцай - вiдавочны перабор. Тут ты маеш справу з iрацыянальным, а значыць - разлiку не паддаецца.
  Правадыр дзяржавы пакiнуѓ кабiнет i накiраваѓся ѓ залу забаѓ - узварушэнне павiнна дапамагчы. Акрамя таго, там чакалася сустрэча з адной вельмi цiкавай асобай.
  Акрамя таго, праводзiлiся гладыятарскiя паядынкi. Не такiя крывавыя як у Старажытным Рыме, але не менш вiдовiшчныя.
  Меѓся цэлы набор залаѓ - дзе ваяѓнiкi i ваяѓнiцы праводзiлi свае бiтвы. Тут самавiты выбар iндустрыi бяскроѓных, але вiдовiшчных забаѓ.
  Многiя замежныя госцi аказвалi прыемна або зайздросна здзiѓлены - убачыѓшы, наколькi багата абстаѓлены кiназдымкi.
  Вось i зараз першыя дэкарацыi - палац усходняга халiфа. Як у iм прыгожа - круцейшы Эрмiтажа. Прыгожыя дзяѓчынкi, з голымi, мясiстымi ножкамi ваююць сябар з сябрам.
  Атакуюць палац бландынкi ѓ бiкiнi, а адлюстроѓваюць, атакую ѓсходнiя, чарнагрывыя красунi, таксама ледзь прычыненыя каштоѓнасцямi.
  Якраз актуальная гiстарычнаму моманту пастаноѓка. I вельмi прыгожыя, пышнацелыя на падбор актрысы. Зрэшты, усходнiя жанчыны крыху танчэйшыя напорыстых рускiх баб.
  Сустракаюцца сярод якiя змагалiся i мужчыны, але iх меншасць. Вядома ваяѓнiцы i эратычна, i куды прыемней.
  Вось адна з рускiх дзяѓчын - такая мускулiстая, але разам з тым хупавая i масцы.
  Як спрытна яна дзейнiчае босымi пальчыкамi ног. Кiдае востры, пазалочаны дыск. Якi патрапiѓ пад яго маджахед суцэль натуральна пускае з горла кроѓ. А смяротны бумеранг не губляючы хуткасцi, рэзка адсякае руку i грудзi прыгажунi-смуглянцы.
  Далёка разлятаюцца пунсовыя пырскi - афарбоѓваючы белы i блакiтнаваты мармур палаца.
  Хаця ты i ведаеш, што ѓ гэтым уяѓленне ѓсё понарошку, i Расiя ж не варварская краiна, каб па-сапраѓднаму ѓ ёй калечылi i забiвалi людзей - няхай нават ва ѓгоду прэзiдэнту. Але ѓсё ж мiмаволi ѓздрыгваеш - да чаго натуральна ѓсё знята.
  Дарэчы, цела i валасы бландынкi-тэрмiнатара здалiся знаёмымi. На рэдкасць прапарцыйная постаць, i цяглiцы зусiм не псуюць i не змяншаюць прывабнасцi. А шавялюра ѓ дзяѓчынкi пышная, валасы залацiстыя i кучаравыя. Вось гэта прыгажуня!
  Няѓжо разведчыца Нiкалета Дуб вырашыла стаць яшчэ i гладыятарам? З яе яркай знешнасцю ѓсё магчыма. I яна ѓмее босымi ножкамi кiдаць нажы па-сапраѓднаму.
  I каго яшчэ заслаць у IДIЛ у якасцi шпiёнкi як не яе. Нiкалета Дуб проста хараство...
  Вось як яна зараз схапiѓ босымi пальчыкамi правай нагi шэйха ѓ зялёнай чалме за нос i рэзка шпурнула. Той з выццём ляцiць i збiвае дваiх маджахедаѓ у форме янычараѓ.
  Тыя нiбы тушкi падсмажаных птушак вылятаюць, праз шырокае акно, i ѓзмоцнена тузаюць лапамi-ластамi!
  Чаму ластамi? Так бо надзелi на сябе гэтыя гумовыя - мусiць, супраць Расеi падводны напад задумалi.
  Прэзiдэнт Вялiкай iмперыi ѓсмiхнуѓся. Успомнiлася iх сумеснае падводнае паляванне з Нiкалетам. А паколькi ён раздзел самай грознай у мiры дзяржавы, то ѓ якасцi мiшэняѓ яны абралi... зразумела акул!
  А гэта здорава. Нiкалета Дуб дзяѓчына, дакладней па гадах ужо жанчына, але з вельмi свежым i юным тварам. Карацей яна баба вялiкая, ён ёй па грудзi.
  I на яе прыемна глядзець, не адрываючыся.
  А якасцi, зброi на акул выдатна падыходзiць якая страляе трызубцам падводнае стрэльбу. Але прэзiдэнт аддае перавагу больш сучаснаму ультрагуку. А вось Нiкалета ѓ руках трымае трызубец i востры з алмазнымi лёзамi кiнжал. Да чаго гэтая дзяѓчына грацыёзная i чароѓная.
  Атакуе паласатую барракуда. Спачатку наносiць рану ёй трызубцам. Потым iмкнуцца асядлаць марскую прыгажуню. Хапае яе сваiмi чароѓнымi ножкамi, а алмазны кiнжал наносiць iмклiвыя i дакладныя ѓдары.
  Барракуда пачынае хрыпець i захлынацца. Пускае пунсовыя бурбалкi, якiя загарэлая да шакаладнага бляску дзяѓчынка падкiдвае сваiмi голенькiмi пятачкамi.
  Ды i з ультрагуку лупiць не так эфектна, але затое эфектыѓна. Помнiцца яшчэ ѓ дзяцiнстве ён прачытаѓ "Таямнiца двух акiянаѓ" i яму гэта вельмi спадабалася.
  Асаблiва ѓльтрагукавая гармата, з лёгкасцю ператваральная ѓ ржавае халусце караблi i падводныя лодкi!
  Але вось зараз ён наводзiць свой ультрагукавы аѓтамат на акулу, плаѓна нацiскае на кнопкi. Дысплей паказвае магутнасць вывяргаюцца з шырокага рулi хваляѓ.
  I грозная барракуда пакарабацiлася, нiбы стары чаравiк пры сушцы. I ад яе нават пайшоѓ млявы, бэзавы дымок. А вострыя, скрыѓленыя зубы пасыпалiся гарохам з рота.
  Не, усё ж Нiкалета куды больш эстэтычна.
  Потым забiтых акул смажаць на агнi, i голенькiм дзяѓчаты падскокваюць вакол полымя. Як гэта падобна на скокi канiбалаѓ. Толькi прыгожыя дзяѓчынкi не чорныя, а белыя. Вельмi, праѓда, загарэлыя.
  А яшчэ як цiкава папаляваць на насарога. Велiчэзны звер з доѓгiм i вострым носам. У яго палiш асобай, бранябойнай куляй з вальфрамавай стрыжнем.
  Насарог, прарываючыся па гушчары джунгляѓ з ровам завальваецца...
  Прыемныя ѓспамiны перапынiла трывожнае папiскванне мабiльнiка. Такi гук звычайна раздаецца калi адбываюцца не самыя прыемныя падзеi.
  Прэзiдэнт неахвотна нацiснуѓ кнопку прыёму выклiку. Прадчуваннi не падмануѓ кiраѓнiка дзяржавы.
  - Толькi што затануѓ найноѓшы ракетны крэйсер "Пётр Першы". - Паведамiѓ захлынаючыся ад трывогi голас. - I з iм два эсмiнцы. Iдуць актыѓныя выратавальныя працы.
  Прэзiдэнт размахнуѓся, каб добра рушыць мабiльны тэлефон па мармуровым слупе, але стрымаѓся. Няма паводзiць сябе было б неразумна. Але за непрыемнасцi за непрыемнасцю. Прычым, крэйсер "Пётр Першы" яшчэ толькi накiраваѓся ѓ Мiжземнае мора i яго iсламскiя тэрарысты не павiнны былi б дастаць на такой дыстанцыi. Але факт ёсць факт. Калi, вядома ж, гэта не розыгрыш!
  У апошнi нават хацелася паверыць. Бо ракетны крэйсер - "Пётр Першы" - лепшы карабель расiйскага флота.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 11.
  Аляксей Карасёѓ - гэтае вечнае, амаль не сталелае дзiця, усё яшчэ сустракаѓ лiстапад у Адэсе.
  Пакуль ён не вырашыѓ, куды яму ляцець i ѓ якi бок iмкнуцца. У яго ёсць маленькiя сябры. Яны зарабляюць дробным крадзяжом, i ѓвогуле-то нядрэнна ѓладкавалiся.
  Дык чаго тут яшчэ камплексаваць i кудысьцi iмкнуцца. Аляксей не сталеѓ, застаючыся маленькiм хлопчыкам гадоѓ адзiнаццацi з выгляду, i яго гэта зусiм не засмучала.
  Тым больш, ён i моцны, i хуткi, i можа высекчы байца куды старэй.
  А на рахунак жанчын? То яму дастаткова i сяброѓства. Ён жа дарослым у мiнулым жыццi не быѓ, i яму не вельмi i патрэбны любоѓныя ѓцехi, так ён гэтым нiколi не займаѓся. Проста вечнае дзiця. А вось калi сумна, то можна i сёе-тое папiсяць.
  Гiпер-Нью-Вашынгтон уражваѓ сваёй пышнасцю i iмперскай велiччу. Сталiца найвялiкшай iмперыi раскiнулася на цэлы кантынент. Тут усё дыхала ѓльтрасучаснасцю i якiя сыходзяць на сотнi кiламетраѓ у вышыню хмарачосы, i велiзарныя галаграмы рэкламных фiльмаѓ i велiчныя фантаны з вадкага гелiя, вадароду цi каньяку i шампанскага.
  Горад уражваѓ сваiм сусветным маштабам i разнастайнасцю. Будынкi ѓ сталiцы СШВ (Злучаныя штаты сусвету!) адрознiваюцца вельмi багатым дызайнам. Тут ёсць i ѓ форме бутонаѓ кветак i ѓ выглядзе казурак i звяркоѓ, птушак, рыбак, малюскаѓ i шмат чаго iншага. Прычым часта перамяшанага ѓ розных мудрагелiстых камбiнацыях.
  Уявiце сабе, напрыклад сумесь папугая, акулы i самавара. Вы тады зразумееце, што ѓяѓляе сабой архiтэктура светлай капiталiстычнай будучынi. Iдзi, напрыклад танк з галавой арла, i бутончыкамi замест гусенiц. I ѓсё гэта пакрыта сусальным золатам, i ярка зiготкай надраенай плацiнай. Што лiтаральна слепiць вочы. Такая вось мудрагелiстая гама пачуццяѓ выяѓленых у архiтэктуры. Або, напрыклад, уявiце сабе сумесь паѓлiна i вавёркi з суперсучасным тэлевiзарам. Гэта асаблiва калi галаграмы гоняць паведамленнi i рэкламныя фiльмы ѓ васемнаццацi вымярэннях i зусiм найвышэйшы клас.
  Гiпер-Нью-Вашынгтон горад якi перамог капiталiстычнага будучынi. Новае развiццё сусветнай гiсторыi. ЗША ѓдалося ѓ канчатковым вынiку перамагчы ѓсiх сваiх ворагаѓ, i стаць сусветным гегемонам. Яны дабiлiся татальнай перавагi ѓ тэхналогiях. Тым больш у Расii пасля гiбелi прэзiдэнта ѓ 2018 годзе, пачалася агрэсiѓная вайна за ѓладу, якая скончылася пасля пары гадоѓ агрэсiѓнага супрацьстаяння, перамогай праамерыканскiх сiл. У вынiку над усiм светам усталявалася гегемонiя з некалькiх краiн: якiя i стварылi сусветны ѓрад.
  Фармальна ЗША падзялiлi ѓладу памiж сваiмi саюзнiкамi, а таксама Расiяй i Кiтаем, але па факце Амерыка стала дамiнаваць. Потым пасля некалькiх дзесяцiгоддзяѓ утварылiся СШВ - новая сусветная арганiзацыя.
  Фармальна краiны захавалi суверэнiтэт, але па факце падверглiся сусветнай глабалiзацыi. Узнiкла адзiнае аб'яднанне чалавецтва. У вынiку быццам бы ѓсё аказалася не так дрэнна.
  Скончылi з войнамi, сусветным тэрарызмам, з хваробамi, i ѓ канчатковым вынiку са старасцю. Чалавецтва выбрала шлях сусветнай экспансii. Нiякай адзiнай iдэалогii i рэлiгii фармальна не было. Але па факце, стаѓ
  Панаваць агнастыцызм, калi Бога не адмаѓлялi, але ѓсе рэлiгii сталi лiчыцца праявай разумовай адсталасцi i перажыткаѓ мiнулага. Але i верыць у адсутнасць Творцы сусвету таксама не модна, так падобнае не даказана. А што не даказана, тое не дакладна.
  У Кiтаi, якi быѓ самым галоѓным супернiкам ЗША, успыхнула буржуазная рэвалюцыя. А потым краiна аказалася ѓключана ѓ сусветную гегемонiю. Фармальна палiтычная глабалiзацыя сфармавала вельмi пярэсты i шматнацыянальны ѓрад, але па факце ЗША сталi дамiнаваць - нябачнай рукой капiталу. Гэта дазволiла развiць сусветную навуку i эканомiку, выйсцi на касмiчныя рубяжы.
  Сусвет населены не густа. Але i ѓ ёй ёсць розныя нацыi. Уключаючы, такiя старажытныя i, якiя раней бывалi на планеце Зямля як: гномы, эльфы, тролi, оркi, фаѓны, вампiры i iншыя вiды. Самы масавы выгляд у сусвеце апынулiся вытворныя прусакоѓ. СШВ праводзiлi гнуткую палiтыку. З кiм ваявалi, каго спрабавалi прыручыць. З кiм заключалi гандлёвыя пагадненнi i саюзы.
  Найбольш блiзкiмi да людзей, i нават здольнымi мець агульнае патомства - аказалiся эльфы. З iмi амаль не было войны. СШВ - як правiла аддавала перавагу ваяваць з тымi, хто слабейшым. Наносiла па iх колкiя ѓдары, i становiлася на каленi. Праѓда, перад гэтым, як правiла, спрабавала ѓзяць прапагандай. I такое часам удавалася.
  Iмперыя зямлян захавала некаторую цэнтралiзаваную структуру i нават свайго прэзiдэнта, што абiраѓся на чатыры гады i ѓсяго на два тэрмiны. Гэта зразумела, не давала адной групоѓка захапiць уладу. У кангрэсе сфармавалася чатыры асноѓныя партыi: дзве традыцыйныя - рэспублiканцы i дэмакраты. Але з'явiлiся i дзве новыя: прагрэсiѓная i лiберальная.
  Фармальна праграмы чатырох партый адрознiвалiся, але па факце курс амаль не мяняѓся, не гледзячы сiстэмныя чаргаваннi. Больш дробныя арганiзацыi ѓ вялiзны кангрэс амаль не праходзiлi, або былi прадстаѓлены чыста сiмвалiчна. Сама iмперыя фармальна была федэрацыяй з вялiкiмi паѓнамоцтвамi тэрыторый, але па факце сiстэма ѓнiтарная, з панаваннем спецслужбаѓ. Вось i цяпер кiраѓнiк самай магутнай з iх ЦРУВ, прымала чароѓную агнязарную дзiву Монiку Каплан.
  Насельнiцтва СШВ таксама мянялася. Мужчынскi род скарачаѓ сваю колькасць, а жанчыны дамiнавалi. Са старасцю даѓно скончана, i людзi практычныя несмяротныя i вечна юныя. Што, зразумела, цудоѓна. Iмперыi не трэба марнавацца на пенсii i дапаможнiкi. Хоць некаторае падабенства сям'i i захавалася: але суцэль легальна шматшлюбнасць. I жанчына можа мець некалькi мужоѓ, i мужчына некалькi жонак!
  Што вельмi заблытвае сiтуацыю ѓ выпадку разводу! Але ѓ дадзеным выпадку вырашаюць усе грошы! Залаты цяля стаѓ галоѓным Богам капiталiстычнага свету. Нават выбарчае заканадаѓства былi ѓнесены змены: замест прынцыпу: адзiн чалавек - адзiн голас! Быѓ уведзены каэфiцыент паводле стану. Гэта каб усялякага роду плебеi да ѓлады не дапускалiся.
  I стала замест фармальнай дэмакратыi - татальнае панаванне капiталу. Але роля спецслужбаѓ пры гэтым яшчэ больш вырасла. I над усiмi самай галоѓнай было ЦРУВ ( Цэнтральнае разведвальнае кiраванне сусвету!) - якая рассылала агентаѓ па ѓсiх сектарах светабудовы.
  Монiка Лявадная трапятала ад гонару, яна павiнна была сустрэцца з самой Кессi Амстранг - раздзелам магутнай спецслужбы. А значыць ёй трэба, нешта асаблiвае. Невядомае пакуль яшчэ заданне абяцае стаць цiкавым. I галоѓнае высокааплатным. Монiка i зараз не бедная - у яе цэлых сем мужоѓ. А гэта улiчваючы, што мужчын у пяць разоѓ меншы, чым жанчын паказчык прыстойнага стану.
  Трое мужчын у яе працуюць, а чацвёра i зусiм альфонсы. Гаспадарку вядуць робаты. Дзяцей даволi шмат. Зразумела, сама Монiка iх не выношвае так i не нараджае - гэта робяць спецыяльныя кiбернетычныя вантробы. Але яйкаклеткi выкарыстоѓваюцца яе ж. За нараджэнне дзiцяцi варта заплацiць i падатак, i за яго выношванне таксама. Але з прычыны вялiзнай генетычнай адоранасцi Монiцы нават прыплачваюць за новых дзяцей.
  Палiтыка СШВ на сусветнай арэне гнуткая. З тым, хто мацней гандлюем, тых хто слабей iмкнемся расхiстаць i заваяваць.
  Але вядома ж амерыканцы дзейнiчаюць не так груба i прамалiнейна, як, напрыклад, Трэцi Рэйх. Яны спачатку iмкнуцца сагiтаваць меркаваную сферу ѓплыву. А потым яе падпарадкаваць. Пры гэтым пераход ад угавораѓ да сiлы, часта адбываецца вельмi лёгка, i нават раптоѓна. Хоць тут шмат што залежала ад рэкамендацый кампутараѓ. Раз вораг слабы - чаму б яго i не заваяваць?
  У сусвеце не было вялiзных касмiчных iмперый. Старажытныя росы пераразвiлiся i выдыхлiся, а маладыя не пераѓзыходзiлi зямля. Ды i наогул пераважная большасць прыдатных для жыцця мiроѓ пустыя. Так што для экспансii хапае месца i без войн.
  Як высветлiлася касмiчныя войны - госць не часты, i большую частку з iх з рознай ступенню iнтэнсiѓнасцi вялi амерыканцы. Але вось стаѓ з'яѓляцца небяспечны альянс, у якiм галоѓную ролю захапiлi членiстаногiя, з сямейства прусакоѓ. Не надта разумныя, але вельмi пладавiтыя, i жывучыя, яны сталi аб'яднацца. А старажытнейшыя i развiтыя тролi перадавалi iм перадавыя тэхналогii. Над СШВ узнiкла патэнцыйная пагроза.
  Монiка ведала аб гэтым i здагадвалася, што ѓ яе заданнi прысутнiчае нейкая сувязь.
  Будынак ЦРУВ размяшчаѓся глыбока пад зямлёй. Мноства ступень кантролю i аховы, маса баявых робатаѓ. Монiка дэманстравала пропускi, дакументы, сваю асобу. Яе некалькi разоѓ сканавалi.
  Дзяѓчынка зморшчылася ёй ужо, хутка пяцьсот стукне, i пара б пазнаваць.
  ЗША ѓстанавiлi сусветную гегемонiю каля пяцi тысяч гадоѓ таму.
  Зямная цывiлiзацыя адносна маладая, асаблiва па сусветных мерках. Але ѓжо асвоiла не адну сотню галактык.
  I мабыць у ёй бачаць iншыя мiры патэнцыйную пагрозу. Монiка са сваёй вельмi моднай сямiколернай прычоскай вельмi прыгожая i iмпазантная. I Нэнсi Амстранг выглядае цалкам прывабнай, хоць ёй ужо больш за тысячу гадоѓ. Але калi Монiка глядзiцца як юная дзяѓчыны з крыху наiѓным, з невялiкiмi дзiцячымi рысамi тварам, то ѓ Нэнсi твар спелай жанчыны з iдэальна вылепленай структурай чэрапа. Хоць скура таксама свежая i не мае нiводнай трэшчынкi цi маршчынкi. Тым не менш кiраѓнiк дэпартамента здаецца трыццацiгадовай жанчынай у вельмi добрай форме, якая сустрэла дзяѓчыну, якой яшчэ няма i дваццацi.
   Нэнсi мае на сабе ѓпрыгожваннi, строгую прычоску з чырвона-рудымi валасамi i чатырма брошкамi.
  Монiка, чый прыродны колер валасоѓ таксама руды, ветла ѓсмiхаецца i нават падмiргвае начальнiцы.
  Дырэктар ЦРУВ строга пытаецца:
  - У цябе сем законных мужоѓ, i ты пры гэтым не прапускаеш нi аднаго мужыка...
  Монiка, напусцiѓшы на сябе выгляд парушанай нявiннасцi, заѓважыла:
  - Мужчыны... За iх не трэба змагацца, гэтых сабак толькi паманi!
   Нэнсi адлюстраваѓшы прытворнае здзiѓленне, спытала:
  - I што ѓ цябе нi разу не было сабакi, за якога б не прыйшлося змагацца?
  Монiка пацiснула плячыма, i адказала абыякавым тонам:
  - Я б нават радая была б знайсцi такога... Але цi рэальна ѓ свеце свабоднай маралi, i з такой знешнасцю i абаяльнасцю як у мяне, знайсцi мужчыну-недатыку? Думаю, што не!
   Нэнсi панiзiѓшы голас да шэпту, пралапатала:
  - Можа якраз нейкi мужычок, якога спакусiць нялёгка ѓ цябе i знойдзецца...
  Монiка разгублена замiгцела вочкамi:
  - А гэта яшчэ навошта?
   Нэнсi хiхiкнула i пагразiла ѓказальным пальчыкам:
  - Генерал якому хутка стукне пяцьсот - паказвае святую наiѓнасць... I галоѓнае яму верыш!
  Монiка, анi не сумеѓшыся, вякнула:
  - Я разумею ѓ мяне будзе заданне, дзе трэба кагосьцi спакусiць... Спадзяюся не троля?
   Нэнсi адмоѓна закруцiла галавой:
  - Гэтых вырадкаѓ... Не эстэтычна!
  Монiка стукнула высокiм абцасам па падлозе i шыкнула:
  - Тады пульсарна !
  Дырэктар ЦРУВ жорстка заѓважыла:
  - Але ѓ любым выпадку заданне будзе дастаткова цяжкiм. I не факт, што вам атрымаецца пазбегнуць анiгiляцыi!
  Монiка, напусцiѓшы на сябе паказную абыякавасць, адказала:
  - Рана цi позна канец прыходзiць нават да тых людзей, што не старэюць!
   Нэнсi энергiчна кiѓнула i дадала:
  - Таму слухай мяне лiмiтава ѓважлiва. Ты вядома ж чула аб алiмпiйцах?
  Монiка няпэѓна пацiснула плячыма:
  - Хто аб iх не чуѓ... Раса, якая калiсьцi панавала аб сусвеце - кажуць адны. Iншыя сцвярджаюць, што менавiта алiмпiйцы стварылi сусвет цi, ва ѓсякiм разе жыццё ѓ сусвеце. Але гэта ѓсё легенды - тыпу таго, што Iсус Хрыстос быѓ адным з iх, i таму яго лiчаць стваральнiкам светабудовы!
   Нэнсi кiѓнула i пацвердзiла здагадку:
  - Так... Апошнiя дадзеныя кажуць, што менавiта алiмпiйцы прынамсi стварылi жыццё ѓ нашым сусвеце. I гэта важна...
  Монiка насцярожылася. Ёй здалося, што з бакоѓ павеяла халадком. I стала неяк стрымлiва... Дзяѓчына, насцярожыѓшыся, спытала:
  - Яны пакiнулi нейкую зброю?
   Нэнсi прыжмурыѓшыся, прашаптала:
  - Нешта накшталт гэтага... Невялiкая гiперэлектронная прынада якое нагадвае пасрэдны джойсцiк дзiцячай гульнявой прыстаѓкi...
  Монiка нахмурыла свой лобiк. Думка шукаць такую маленькую штучку, як джойсцiк дзiцячай гульнявой прыстаѓкi, не занадта ѓсмiхалася дзяѓчыне. Па-першае, паспрабуй знайсцi. А па-другое, што можа быць у джойсцiку?
  Монiка з усмешкай спытала:
  - А як гэта будзем шукаць? Па якiх прыметах?
   Нэнсi блiснула кiпцiкамi, узяла ѓ паветры алмазны куфель, з лёдам i прашаптала:
  - Джойсцiк валодае пэѓнай энергетыкай, якую некаторыя людзi здольныя адчуваць. Сам ён пакрыты жоѓтым металам, якi нагадвае сусальнае золата. Але гэта не золата! I што кантралюе гэты джойсцiк? Значныя сiлы - якiя могуць даць нам неверагодныя магчымасцi!
  Монiка ѓхмыльнулася i спытала:
  - Гэта што тыпу ѓсемагутнага джына, што кiруецца дыстанцыйна?
   Нэнсi яшчэ раз кiѓнула i пацвердзiла:
  - Амаль! Фактычна менавiта так!
  Монiка свiснула, i праз ноздры пусцiла салаѓiную трэль:
  - Гэта выдатна! Кахаю казачных джынаѓ!
   Нэнсi хiхiкнула i прабуркавала нiбы фурыя, дакладней змяя клiчучы канарэйку. I адначасова прымудраючыся гаварыць, пацягвала зялёную, пенячую вадкасць з зiготкага куфля:
  - Ты можаш адчуць прысутнасць гэтага артэфакта, па прыемным паколваннi ѓ далонях. I па меры наблiжэння да дадзенага джойсцiка гэтае паколванне будзе ѓзмацняцца!
  Монiка падняла рукi ѓверх, i разгарнула далонi ѓ розныя бакi. I нахмурыѓшыся, заѓважыла:
  - Я i цяпер адчуваю слабое паколванне. Гэта зусiм не ёсць нешта ѓнiкальнае! I ѓ якi бок iсцi? Паняцця не маю!
   Нэнсi зноѓ панiзiла голас, i ледзь чутна вымавiла:
  - Я думаю, дакладней, так разлiчылi нашыя аналiтычныя цэнтры, сам джойсцiк шчасця знаходзiцца дзесьцi ѓ раёнах кантраляваных эльфамi. Дакладна невядома, але хутчэй за ѓсё ѓ рукаве туманнасцi Афрадыты. Туды ты i пойдзеш!
  Монiка нахмурылася i, зморшчыѓшы лобiк, заѓважыла:
  - Ды гэта ж амаль як у чорта на кулiчках. Туды з самым вялiкiм паскарэннем на самым хуткасным зоркалёце - ляцець амаль два гады!
   Нэнсi хiтра падмiргнула браваму генералу-шпiёну:
  - Ёсць гиперколапс , праз яго перамяшчэнне пройдзе значна хутчэй!
  Монiка хiхiкнула. Ёй здалося падобнае меркаванне вельмi нават пацешным. Скакаць у калапс гэта ѓсё роѓна, што несцiся на арэлях. Толькi ёсць некаторая рызыка з амаль бясконцай хуткасцю выляцець у зусiм iншы сусвет, цi нават у антысвет.
  Монiцы гэта нават не па сабе. Але адмовiць яна не магла:
  - Калi вашы аналiтыкi ѓпэѓненыя, што гэта ѓ туманнасцi Афрадыты, я пярэчыць не буду! Хоць у гiперкалапс шанцы пяцьдзесят на пяцьдзесят!
   Нэнсi пстрыкнула пальцамi, келiх знiк, i з'явiлася ѓ руцэ пiца. Прычым, не просты, а з мiльёнам двумастамi тысячамi розных гатункаѓ гароднiны, садавiны, грыбоѓ, рыбы. Маладая жанчына адкусiла жамчужнымi зубкамi кавалачак i прабуркавала:
  - На самай справе, сучасная абарона надзейная на цэлых дзевяноста восем працэнтаѓ пры перамяшчэннi ѓ Гiперкалапс . Так што не такi страшны чорт, як яго малююць, а i не так гарачынь квазар, як яго вымяраюць!
  Монiка сама захацела паесцi i зрабiла жэст, пасля чаго ѓ яе руках з'явiлася пiрожнае. Дзяѓчына адкусiла крыху i заѓважыла:
  - Адзiн з маiх мужоѓ, бясследна знiк у гиперколапссе . I наогул раней верагоднасць знiкнуць, была на парадак вышэй.
  Дырэктар ЦРУВ пажоѓваючы ежу, прабурчала:
  - Была ды сплыла! Не прымай блiзка да сэрца!
  Монiка крыху пажавала пiрожнае. Потым запiла сумессю з трохсот тысяч сокаѓ. А тамака поѓна вiтамiнаѓ i яны амалоджваюць вечна юны арганiзм. У СШВ ужо няма старых i старых пары тысячагоддзяѓ. Амалоджваць сталi яшчэ нашмат раней, але гэта каштавала прыстойных грошай. Але затым тэхналогii спрасцiлiся i патаннiлi. Дашлi да суцэль лагiчнай высновы: чым утрымоѓваць старых, лепш усiх зрабiць вечна маладымi, i не здольнымi старэць. Гэта будзе куды больш выгадна!
  Адразу адпадае маса праблем, тым больш, што розных планет у сусвеце шмат. Як прыдатных для жыцця, так i тых якiх можна ѓ прынцыпе зрабiць прыдатнымi. Так што ѓ СШВ ужо нiхто не думае аб выхадзе на пенсiю. Там няма калек, i вывучаных. Гэта, зразумела, цудоѓна. I Монiка ѓ эратычных фантазiях уяѓляе сабе сэкс са старым. Надакучылi ёй мужчыны: суцэльныя лiтыя гайданкi, амаль усе без барод i вусоѓ - каб эканомiць час на галеннi. Рэдка хто мае бародку - i тое гэта хутчэй з-за жадання вылучыцца штучны нарос.
  А старымi мужыкi быць не жадаюць. Нават у нейкi час у iх была мода на дзяцiнства. Добра, што жанчынам не спадабалася, спаць са смаркатымi i яны, будучы большасцю, увялi некаторыя абмежаваннi для мужчын. Маѓляѓ, не амалоджвайце сябе малодшай чатырнаццацi. А то каму вы з дзiцячымi дасканаласцямi патрэбныя?
  Ужо гэтыя мужчыны - i так выглядаюць iдыётамi, але жадаюць быць дурней, чым ёсць!
  Але Монiка зусiм не дурная i, зразумела, падгадаѓшы момант, спытала:
  - А што я атрымаю ва ѓзнагароду?
   Нэнсi ѓрачыста паабяцала:
  - Табе дадуць у кiраванне - цэлую планету. Уяѓляеш маленькi памер у пару разоѓ больш Зямлi з рабамi! I ты будзеш непадзельна камандаваць iм!
  Монiка свiснула i ѓсклiкнула:
  - Вось гэта да! I колькi ѓ мяне будзе падданых?
   Нэнсi прыклала руку да грудзей i адказала:
  - Не менш за дзесяць мiльярдаѓ!
  Монiка засвiстала, праз ноздры, круцячы сапфiравымi вочкамi:
  - Дзесяць мiльярдаѓ нявольнiкаѓ! Вось гэта выдатна!
  Цi трэба казаць, што ѓ СШВ - iснавала рабства, прычым на законных падставах. Праѓда, рабамi былi ѓсёткi нелюдзi. Але ѓ любым выпадку куш апынуѓся самавiтым, i дзеля яго вынiкала рызыкнуць жыццём. Плюс яшчэ i званне маршала з немалым заробкам у прыдачу, i самы вышэйшы ордэн дэмакратычнай iмперыi - Брыльянтавая Зорка Iсуса Хрыста.
  Монiка i Нэнсi на развiтанне пацiснулi адзiн аднаму рукi. I затым дзяѓчаты ѓ знак вышэйшай удзячнасцi агалiлi ножкi i пляснулi адна голая падэшва аб iншую. I разрагаталiся!
  Монiка на вялiкiх хуткасцях панеслася зваротна. Ёй хацелася сёе-тое выканаць самой перш чым адбыць у небяспечнае падарожжа. Спачатку дзяѓчына адправiлася сабе дадому. Узяла i накармiла двух гiбрыдаѓ дзiкабраза i павiяна, з пеѓневымi, плацiнавымi грабянямi. Ножкi Монiкi стамiлiся ад модных высокiх абцасаѓ, i яна з задавальненнем прайшлася басанож па гальцы дарожкi.
  Затым запрасiла сваiх траiх мужоѓ - прыгожы, спецыяльна навучаныя лашчыць жанчын юнакi, адначасова занялiся з ёю каханнем. Монiка любiла групавы сэкс i юрлiва стагнала гадзiны чатыры, балдэя з мужамi-альфонс.
  Ёй гэта выдатна спадабалася i дзяѓчына, з цяжкасцю прымусiла сябе адарвацца, паслаѓшы ѓ пазванкi iмпульсы - пераважныя лiбiда. Монiка прыняла душ i заскочыла на гравiяцыкл . Яна стартавала прама з балкона, вялiзнага хмарачоса. Будынкi будавалiся па асаблiвым праекце: са стадыёнамi, басейнамi i супермаркетамi на розных паверхах. Таксама ѓ хмарачосе прысутнiчала i казiно.
  Монiка на развiтанне зрабiла стаѓку, з шанцамi адзiн з трох колераѓ: чырвоны, белы, чорны. Яна паставiла на чырвоны... але выпала чорнае... Дрэнная прымета! Звычайна Монiка выйгравала перад падобнымi заданнямi, i ѓгадвала. А тут гэтак трывiяльна лопухнулася. Дзяѓчына пакрэктала, перахрысцiлася (якiя рэшткi рэлiгii ѓсё яшчэ ѓ гонары) i накiравалася ѓ найблiзкi малiтоѓны дом.
  Узровень рэлiгiйнасцi, асаблiва пасля таго як людзi здабылi фiзiчнае неѓмiручасць звалiѓся. Сама рэлiгiя змянiлася: пекла скасавалi, пакiнулi толькi рай i чысцец. Прычым, рай у паралельным светабудове выглядаѓ сучасным з кампутарнымi праграмамi, гульнямi i iншай тэхнiкай.
  Кампутары былi ѓсюды. I ѓ штучных фаласах, i ѓ ручках, i нават усярэдзiне людзей.
  Малiтоѓных дамоѓ параѓнальна няшмат, але затое яны вельмi маляѓнiчыя i раскошныя, з пастаянна прабываюць у руху пейзажамi. Монiка была кароткай. Акрапiлася святой вадой, на iмгненне, агалiѓшы свае любаты, а затым папрасiла дабраславення , па традыцыi кiнуѓшы на алтар тры залатыя моманты.
  Святар, вечны юнак благаславiѓ яе, перахрысцiѓ чатыры разы, i тройчы пацалаваѓ прыгажуню ѓ босыя ступнi. Рытуал завяршыѓся i Монiка адчула сабе значна больш упэѓнена.
  Тым не менш падчас палёту ѓ цудоѓным горадзе ѓ Сусвеце, на яе раз-пораз налiвалася нуда.
  Можна было гуляць у гульнi з робатам у любы момант, i нават быѓшы зусiм аголенай. Монiка напрыклад займаючыся каханнем з трыма жывымi мужчынамi (разалася ѓ адмысловы выгляд карт з электроннай праграмай), то цяпер яна ѓлучыла галаграму на пiсталеце i ѓрубiла свой каханы жанр - гiстарычную стратэгiю.
  Адна з падобных аперацый, што любiла прайграваць Монiка, была АI з высадкай на Брытанскiя астравы. Вось як, напрыклад фашысты праводзяць "Марскi леѓ". Вельмi нават уражлiвая атрымлiвалася бiтва. Асаблiва калi ѓ яе ѓключыць герояѓ фэнтазi .
  Амерыканцы вялi гандаль з гномамi, а эльфы часта былi саюзнiкамi. Тролi брыдкiя iх звычайна драбнiлi i захоплiвалi. Але ѓ кампутарнай гульнi фэнтазi герояѓ можна прыкупляць. Дакладна таксама як i вытворчасць, танкаѓ, якi плавае сродкаѓ i гэтак далей.
  Аб'ектыѓна Нямеччына з акупаванымi краiнамi магла задушыць Брытанiю амаль пры любой тактыцы. Але трэба было спяшацца, каб не справакаваць выступленне СССР. Так што час даваѓся абмежаваны.
  Монiка ж вяла вайну адразу на два франты. З Расiяй i Брытанiяй. Пры гэтым увесь час павялiчваючы ѓзровень складанасцi. Ёй падабалася перамагаць iх усiх разам, у тым лiку Амерыку. Такiм чынам, яна рабiлася падабенствам Чынгiсхана.
  Акрамя таго, Монiцы падабалася гуляць "Цывiлiзацыю" за iндзейцаѓ. Пачынаючы з заваёвы кантынента, затым планеты Зямля, а пасля i ѓсяго свету! Найкруцейшая атрымлiвалася дзяѓчынка-шпiёнка ѓ гульнi. I вельмi цiкавая ѓ яе гульня. Асаблiва калi ты пачынаеш з ролi правадыра-адзiночкi. Захоплiваеш уладу ѓ племя, а затым гэтае племя пакарае iншыя плямёны. А пасля фармуецца падабенства каралеѓства, затым iмперыi...
  Потым будуеш вялiзны флот, каб пераадолець акiян. I далей ты плывеш па хвалях, i пакараеш Еѓропу. Эх, Джордж Вашынгтон не наканавана табе было высадзiцца на Еѓрапейскiм кантыненце. А яна высадзiлася!
  Не на полi лаянцы ѓ рэальнай гiсторыi ѓзяла ѓверх Амерыка. Яна перамагла з дапамогай iнтрыг i фiнансаѓ. Паступова глабальная iнтэграцыя прывяла да стварэння сусветнага ѓрада. Зразумела, з мэтай дабра чалавецтва. I сапраѓды так аказалася лепш. Адзiнае навуковае кiраванне планетай, дазволiла хутка вырашыць большую частку праблем. I галоѓнае знайшлiся рэсурсы для заваявання iншых мiроѓ. Некаторы час праблемай была тэорыя рэлятыѓнасцi, i абмежаваннi ѓ хуткасцi зоркалётаѓ. Але навука i гэта пераадолела.
  У першую чаргу, вядома, людзi асвоiлi Сонечную сiстэму. Галоѓнай кузняй металаѓ стаѓ Меркурый. Нафтапрадукты пастаѓляѓ Юпiтэр, i планеты гiганты. Праблему энергетыкi спачатку вырашылi з дапамогай кiраванай тэрмаядзернай рэакцыi, сонца, а затым i термокварковой.
  Менавiта тэрмакварк дазволiѓ пераадолець хуткасць святла.
  За пяць тысячагоддзяѓ людзi асвоiлi некалькi сотняѓ галактык, i пару мiльярдаѓ прыдатных для жыцця мiроѓ. Чалавецтва развiвалася нябачанымi тэмпамi.
  Нягледзячы на ѓвесь скепсiс, удалося ѓтаймаваць i рост моцы кампутараѓ - тут увялi шэраг абмежаванняѓ. Акрамя таго, сярод робатаѓ распаѓсюдзiлiся розныя складзеныя для iх людзьмi вераваннi. Рэлiгiйнасць кiбернетычных машын стала сiмвалам паслухмянасцi. Iх вучылi, што сумленнае служэнне чалавеку, можа надзялiць неѓмiручасцю. Акрамя таго было забаронена ствараць занадта ѓжо прасунутыя сiстэмы.
  Толькi ѓ ваеннай сферы электронiка развiлася, да найвышэйшага ѓзроѓню, але i там сутыкнулася з мяжой. Ва ѓсякiм разе, бунты машын насiлi спантанны i немасавы характар i не паставiлi чалавецтва перад пагрозай знiкнення.
  Куды больш небяспечна ѓяѓлялiся пладавiтыя прусы, якiя ѓжо засялiлi шмат тысячы галактык, i чый лiк папуляцыi iшоѓ ужо на секстыльёны. Яны атакавалi ѓсiх запар, i бралi лiкам, нястомна наблiжаючыся да валадарствамi зямлян.
  Монiка спытала ѓ свайго прамянёма , убудаваны ѓ машыну кампутар выпусцiѓ галаграму ѓ выглядзе барадатага мужчыны i ветла слухаѓ:
  - Як ты думаеш, мы адолеем прусакоѓ?
  Машына ѓпэѓнена прапiлiкала:
  - Вызначана сотрам iх у парашок!
  Монiка люта выскалiлася, а ѓ зуба ѓ "капiтана" з'явiлася трубка. Ваяѓнiца-шпiёнка, разганяючыся памiж хмарачосамi, прапiшчала:
  - Гэта будзе да крайнасцi выдатна! Трывiяльна ультрапульсарна !
  Машына, якая была ѓманцiравана ѓ прамянёмет, улавiла тэлепатычную каманду i запусцiла музыку - сапраѓдны бравы марш. Монiка нават пачала падскокваць нiбы пародзiсты конiк на сваiм гравiяцыкле . Ледзь не ѓрэзалася, у хмарачос, па выглядзе якi нагадвае лiнкор з вельмi высокай кармой.
  Дзяѓчына з пяцiсотгадовай гiсторыяй пракудахтала. За ёй увязаѓся гравiяцыкл пакрыты рубiнамi. На iм сядзеѓ самы натуральны вампiр. Такi бледны i з доѓгiмi iкламi. Дзяѓчынка-шпiёнка зрабiла яму нос i хiхiкнула:
  - Калi б мiшкi былi пчоламi, то не ласуны вэнджаныя!
  Вампiр у адказ зароѓ:
  - Настолькi ты цудоѓная, што здольная, у аскепкi сэрца рыцара разбiць!
  Дзяѓчына недаверлiва перапытала:
  - А ты што рыцар?
  Вампiр агрэсiѓна кiѓнуѓ галавой:
  - Сэр Гаймарыт!
  Монiка, хiхiкнуѓшы, адказала:
  - Вельмi прыемна! Я графiня дэ Левiнскi.
  Вампiр пракукарэкаѓ, нiбы быѓ даѓнiм сябрам пеѓня:
  - Окей... Ты вельмi нават прыгожая... Можа, сёння павячэраем разам?
  Монiка максiмальна ветла заѓсмiхалася:
  - Я вельмi кахаю вампiраѓ... Але нажаль тэрмiновыя справы ѓ мяне!
  Вампiр капрызна прамармытаѓ:
  - Я добра заплачу!
  Монiка пагардлiва скрывiлiся i заѓважыла:
  - Я слава Усявышняму таксама не бедная!
  Вампiр блiскуча выскалiѓ дыяментавыя iклы:
  - А на рахунак мiльёна даляраѓ?
  Спакуса аказалася вялiкай, i Монiка завагалася. На самой справе, чаму не затрымацца? У гэтым выпадку яна б i задавальненне атрымлiвала, бо сэкс з вампiрам дае невымоѓную асалоду, i адначасова паправiла б свае не занадта спрыяльна якiя складваюцца фiнансавыя справы. А мiльёна долараѓ ёй якраз i не хапала.
  Монiка рэфлекторна зрабiла спробу патаргавацца:
  - Тры мiльёны!
  Вампiр хруснула пальцамi, i прашыпеѓ:
  - Iдзе! Толькi раз так, дык ужо абыдземся без вячэры!
  Монiка пагардлiва фыркнула i паказала на свой лучемет самай апошняй мадэлi:
  - Спачатку манны, а затым сэкс!
  Дзяѓчына-шпiёнка была нават сярдзiтая, што не запытала больш. Занадта ѓжо лёгка вампiр пагадзiѓся. У яго, мусiць, грошай - куры не дзюбаюць!
  Вампiр пажадлiва ѓсмiхнуѓся i зрабiѓ доѓгiм указальным пальцам васьмёрку. У прасторы адчынялася кратовая яма. Монiка рыкнула:
  - Давай грошыкi на рахунак!
  I выняла сваю картку. Плацiнавая абалонка зазiхацела i прыемны галасок паведамiѓ:
  - Пераклад трох мiльёнаѓ залатых долараѓ адбыѓся.
  Вампiр паклiкаѓ Монiку пальцам. Тая, люта выскалiѓшыся, прабуркавала:
  - Я iду! Але запомнi, не больш, чым на ноч!
  Iкласты прарычала:
  - I ночы хопiць з такой прыгажосцю!
  Монiка прамянiста ѓсмiхнулася i прашчабятала:
  - Можаш рабiць у гэтую ноч што хочаш!
  I скокнула ѓ абдымкi сiмпатычнага, хоць з матавай бледнасцю вампiра. Закруцiлася ѓ бальным танцы. Хоць насамрэч з ёю блытаѓся гэты слаѓны рыцар.
  Вампiр, не марнуючы час на ласкi, груба авалодаѓ Монiкай. Моцная жанчына сладастрасна застагнала, i сама падалася насустрач. Пачалася дзiкая бура, якая дастаѓляла масу задавальнення абодвум бакам, сапраѓднае тарнада i плазмавывяржэнне . Монiка была ѓ поѓным захапленнi. Але вось з'явiѓся яшчэ адзiн вампiр. Сэр Гаймарыт папераджальна трасянуѓ бластэрам:
  - Ты сама сказала, рабi што хочаш, а мы вампiры любiм групповуху!
  Монiка драпежна аблiзнула вусны i прабуркавала:
  - А мне гэта таксама па душы!
  Адзiн хлопец добра, а два яшчэ лепей! Дык куды страмчэй з задавальненнямi. Пасля з'явiѓся i трэцi, i чацвёрты. Монiка лiтаральна ачмурэла, ад колькасцi ѓражанняѓ. Яна нiколi яшчэ не адчувала столькi задавальнення. А вампiры ѓсё прыбывалi i прыбывалi. I гэта было проста суперклас!
  Монiка раѓла нiбы статак мамантаѓ ад захаплення... I гэтым здавалася не наступiць канец. Вампiраѓ перавалiла ѓжо за другi тузiн!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 12.
  Дар'я таксама працавала. Ужо лiстапад i басанож па снезе вельмi нават холадна. Зразумела - гэта непрыемна.
  Дзяѓчына працуе, не пакладаючы рук.
  Укалывае на сумленне... А па начах ёй снiцца;
  Натоѓп iспанцаѓ шаснаццатага стагоддзя падзялiѓся. Адны iстэрычна залямантавалi:
  - Д'яблы! Дэманы!
  Iншыя наадварот пачалi хрысцiцца цi падаць на каленi, усклiкаючы:
  - Гэта знакi Марыi! Анёлы за iх!
  Кардынал збялеѓ, а епiскап наадварот пачырванеѓ i, пабегшы да ложа, умольна спытаѓ:
  - Ваша правялебнасць што рабiць?
  Той суха адказаѓ:
  - З мушкетаѓ па дэманах!
  Бiскуп, спалохана ляскаючы скiвiцай, запярэчыѓ:
  - Вышэйшыя сiлы стаяць за iмi. Можа спасцiгнуць кара нябёсаѓ!
  Кардынал не надта ѓпэѓнена прамармытаѓ:
  - Бог не будзе заступацца за пралюбадзей!
  Епiскап шэптам адказаѓ:
  - А дараваная Хрыстом блуднiца Магдалiна... Ды i графiня сапраѓды нявiнная - сведка ѓ замочную шчылiну бачыла, толькi як гэты паршывы хлапчук цалаваѓ дон Мансера ѓ грудзi.
  Кардынал зусiм разгубiѓся. Пацёр сабе вiскi i прапанаваѓ:
  - Няхай зробяць дождж, калi яны анёлы! Дакладней калi херувiмы за iх!
  Бiскуп i на гэта запярэчыѓ:
  - Дождж i так ранiцою ѓжо iшоѓ. Ужо лiстапад i хутчэй за жадаецца цяпла...
  Кардынал жорстка загадаѓ:
  - Дык няхай зробяць спякоту нiбы ѓлетку!
  Ледзь ён гэта вымавiѓ, як на небе з'явiлася яшчэ адно Сонца... I ѓсiх накрыла плынню гарачага паветра. Некалькi дзясяткаѓ згорбленых старых i бабуль, якiя стаялi ѓ натоѓпе, расправiла плечы павярнуѓшыся ѓ маладых людзей...
  Сам эшафот расквiтнеѓ кветкамi, а ланцугi ператварылiся ѓ прыгожыя павоя.
  Корсак страсянуѓся i зрабiѓ не ѓпэѓнены крок - яго апёкi i язвы загойвалiся прама на вачах, не пакiдаючы i следу.
  Дзяѓчына, якая прыкавана з iм, змянiла шэрае, дзiравае рыззё, а прыбраную хоць i сцiплую тунiку. Корсак працягнуѓ ёй руку i з дакорам вымавiѓ:
  - Не касi Эмануэль... Табе гэта не да твару!
  Дзяѓчынка-графiня сцiпла заѓважыла:
  - Целы створаны намi, але гэта ѓсё ж рэальныя людзi...
  - А выснова? - Корсак нахмурыѓся. Нiбы яму хацелi сунуць у рот мыла.
  Эмануэль лагiчна заѓважыла:
  - I як iм цяпер тут жыць?
  Корсак гэта нават злёгку раздражнiла:
  - Што нам не па сiлах у сваiм сусвеце? Ды я iх царамi Зямлi зраблю i, усе будуць на каленях стаяць i малiць аб лiтасцi!
  Эмануэль паправiла Корсака:
  - Ды гэта не з нашых сусветаѓ...
  Хлапчук-дэмiург адмахнуѓся:
  - Ну i што? Усё роѓна з чалавечага выгляду Стваральнiк светабудовы. З iм мы дамовiмся...
  Тут iх пара раптам апынулася ѓ асяроддзi высачэзных фантанаѓ... Велiзарных, шматкроць вышэй Гiмалаяѓ i самых выдатных i неспасцiжна велiчных кампазiцый. Корсак свiснуѓ i перад iм узнiк рудаваты падлетак. Таксама падобны на хлапчука-дэмiурга бездакорным рэльефам мускулатуры, прыгожы, загарэлы, але некалькi выдатны рысамi асобы. На носе пара аранжавых канапатак, а на руцэ крута наварочаныя гадзiны з камянямi.
  Корсак адразу ж адчуѓ прысутнасць гiпертэаплазмы i, не задумваючыся, працягнуѓ яму руку:
  - Прывiтанне браценiк... Ведаеш, нешта мы неяк сталi занадта рэдка хадзiць адзiн да аднаго ѓ госцi...
  Хлапчук-дэмiург адказаѓ пацiскаючы:
  - Клiч мяне Гары... Мы звычайна, як вечныя дзецi не ѓскладняем сабе жыццё лiшнiмi тытуламi. Ва ѓсякiм разе, маючы зносiны сябар з сябрам!
  - А я Эмануэль! - Дзяѓчына-дэмiург вырашыла прывiтацца, працягнуѓшы нагу. Таксама мабыць данiну этыку.
  Гары-Стваральнiк на гэта гучна засмяяѓся i заявiѓ:
  - Ды вы хлопцы... Вясёлыя - кахаю такiх!
  Корсак прапанаваѓ калегу:
  - Можа, згуляем? Сусвет супраць сусвету?
  Гары адказаѓ з усмешкай:
  - Гучыць вядома вельмi панадлiва, але... Накшталт бы яшчэ адну гульню ведзяце з чалавекам з першаснага светабудовы?
  Корсак i Эмануэль вылупiлi вочы i хорам рыкнулi:
  - А гэта ѓжо наша справа!
  Гары матнуѓ галавой - з'явiлася яшчэ адна дзяѓчынка з прычоскай пад усе колеры вясёлкi. I ад яе iшла каласальная моц, што нават Корсак адступiѓ. Эмануэль жа прыѓзнялася на калена, шапнуѓшы:
  - Надбог багоѓ - чалавек.
  Корсак сумеѓся... Сем колераѓ вясёлкi - гэта сiмвал дэмiурга-стваральнiка дэмiургаѓ-стваральнiкаѓ. У простых людзей ёсць сваё iерархiя ѓ Багоѓ-Тварцоѓ таксама. Яна не так фiксаваная i цвёрдая, як у войскi i залежыць, ад жадання самiх дэмiургаѓ цi ад узроѓня развiцця i дасканаласцi асобы. Але гэта ѓжо iншы парадак.
  Вось, напрыклад, людзi таксама ёсць розныя. Калi б трапiѓ пяцьсот гадоѓ назад у дваццаць першае стагоддзе - людзi б здалiся б яму багамi. I тое самае пры перамяшчэннi людзей дваццаць першага стагоддзя ѓ будучыню гадоѓ на пяцьсот, а тым больш за тысячу! Такая вось бясконцая лесвiчка, цi пiрамiда ѓ якой можа i ёсць вяршыня, але нiхто не ведае, дзе яна канчаецца.
  Бо закон надсвету абвяшчае - час, матэрыя, прастора - не меншаюць, а толькi нарастаюць i змяняюць свае формы. Гэта значыць надмiрабудова па сваiм вечным законе - бясконца зялёнае дрэва, якое ѓвесь час расце i нiколi не спынiць свой рост. Вось, напрыклад, з цягам часу ѓзрастае колькасць успамiнаѓ, таксама павялiчваецца i колькасць матэрыяльных аб'ектаѓ, а таксама прастора, што яны займаюць.
  I якiя развiлiся шляхам Гiперэвалюцыi разумныя iстоты могуць кiраваць працэсамi росту i пераѓтварэннi iснага.
  I таму iснуе вялiкае мноства Творцаѓ Сусветаѓ - чый лiк наогул невядома i... Таксама стала павялiчваецца.
  Так, што як нi дзiѓна - паганства права, а манатэiзм толькi збольшага. Зрэшты, у сусвеце можа быць Творца i адной асобай, i ѓ манатэiзм у плане пакланення лагiчны. Як у войску генералаѓ шмат, а падраздзяленнi асобна адзiнапачатак. I няхай нават колькасць усiх дэмiургаѓ-стваральнiкаѓ не можа быць палiчана, але ѓзносiць малiтвы тварэнне або павiнна аднаму, або можа i - гэта правiльна, або не аднаму, некалькiм асобам стваральнiкаѓ адразу.
  Сямiкаляровая дзяѓчынка -наддэмiург зрэшты, трымала сабе дэмакратычна, пацiснула рукi i прапанавала:
  - Называеце мяне Артэмiда. Так будзе прасцей!
  Корсак ухмыльнуѓся:
  - З нашым узроѓнем развiцця фарсiць чынамi...
  Артэмiда перабiла i нават панiзiла галасоѓ:
  - Вы былi адкiнутыя салiдарнай энергiяй Гiперфюрэра ?
  Эмануэль з сумным выглядам вымавiла:
  - Вось я якраз хацела вам расказаць, што нам удалося выведаць, а вам ужо ѓсё загадзя вядома!
  Артэмiда хiхiкнула, пару мiльярдаѓ у мiльённай ступенi галактык прыняла формы палiцыянтаѓ у касках. Яны сталi ѓ шэрагi пад казырок.
  Корсак свiснуѓ, успрымаючы ѓсё гэта зараз:
  - Вось трыганаметрыя!
  Артэмiда адмахнулася:
  - Служба бяспекi дэмiургаѓ... Але не бойцеся - у нас шмат дазволена!
  Эмануэль з нацiскам спытала:
  - Выбачыце за пытанне, але... Вам падрабязнасцi планаѓ Адольфа Гiтлера якi стаѓ суперфюрэрам вядомыя?
  Артэмiда пстрыкнула пальцамi, вакол iх узнiкла пара секстыльёнаѓ бранявых экранаѓ, таѓшчынёй з тысячу парсекаѓ кожны. Затым яны знiзiла гучнасць да мiнiмальнай актавы ѓспрымання i шапнула:
  - На жаль няма?
  Корсак, сам спалохана азiрнуѓшыся, звышцiха перапытаѓ:
  - Дакладна не? Можа гэта дэза?
  Артэмiда па-сапраѓднаму цяжка ѓздыхнула i лагiчна заѓважыла:
  - Калi б мы маглi б ведаць i кантраляваць гiперфюрэра , то даѓно б абясшкодзiлi б падобнае стварэнне... - Яе бясшумныя словы ѓзрывалiся страмчэй тэаядзерных бомбаѓ. - Але Гiтлер-дэмiург выйшаѓ з-пад нашага кантролю... Яго сiла расце, плюс звяз са стваральнiкамi светабудов пчалiнай формы жыцця. Не, гэта пагроза, i праблема пакуль што намi не вырашаная.
  & nnbsp;bsp;Эмануэль сцiпла заѓважыла:
  - Мы з Корсакам вельмi таленавiтыя, але на фоне iншых дэмiургаѓ юныя не толькi знешне. А вы мабыць хочаце нам даручыць вайну з гiперфюрэрам .
  Артэмiда холадна i iранiчна заѓважыла:
  - Ваша пранiклiвасць мяне дзiвiць ... - I сур'ёзна дадала. - Але вы таксама шукайце i хочаце раскрыць таемную фюрара. Нам жа вядома, ваша супергульня з палкоѓнiкам-iнжынерам Пятром Дзегцярова! Вы там прыкметна рушылi наперад...
  Корсак жорстка перабiѓ:
  - Дык другая сусветная вайна адна з самых папулярных стратэгiй. Колькi там мiльярдаѓ варыяцый перапрабавана... - Хлапчук-дэмiург пстрыкнуѓ пальцамi ног i ахоѓныя экраны ператварылiся ѓ якая пырхае мiрыяды iгральных карт. Прычым з непаѓторным малюнкам. - Мы што ѓнiкальныя?
  Артэмiда амаль маментальна аднавiла экраны i дадала таѓшчынi ѓ мiльён разоѓ. Стрэсла з носа кропельку поту i заѓважыла:
  - Ну, ты даеш... I вы абодва не зусiм звычайныя дэмiургi, а галоѓнае сам Дзегцяроѓ...
  Эмануэль заѓважыла:
  - Не Бог - чалавек!
  Артэмiда ѓдакладнiла:
  - Чалавек з першаснай Зямлi, ад якой i пайшла надцывiлiзацыя дэмiургаѓ-стваральнiкаѓ. Гэта першае... - Дзяѓчына- наддэмiург прыклала адразу сем указальных пальцаѓ да вуснаѓ. - А другое ён развiтая асоба i сёе-тое можа... Тое, што ѓжо паспелi забыцца пазнейшыя распешчаныя электронiкай людзi, i яшчэ не ѓмелi больш раннiя. Дваццаць першае стагоддзе самы ключавы. Людзi яшчэ не сышлi ѓ вiртуалкi i электронiку, парваѓшы з рэальнасцю, але ѓжо ѓмеюць яе вiртуальнасць ствараць...
  Тут погляд Артэмiды стаѓ злым:
  - Карацей кажучы - можаце лiчыць Пётр Дзегцяроѓ выбраннiк, i ён дапаможа вырашыць нам праблему гiперфюрэра .!
  Корсак лагiчна заѓважыѓ:
  - Але тады мы ѓсё робiм правiльна. Яго лепш выкарыстоѓваць уцямную - не ѓ што не прысвячаючы. Iнакш апынецца нямоглым... Як усё - уключаючы Надбогаѓ -дэмiургаѓ нашай расы.
  Артэмiда, павагаѓшыся, пагадзiлася:
  - Гэта дакладна! Тут розумам i логiкай, якiх у нас усiх у лiшку не возьмеш i мэту не намацаеш. Так што знайсцi шлях i расчынiць таямнiцы Гiтлера магчыма... Выпадкова цi па натхненнi, але, не вылiчаючы розумам.
  Эмануэль падвяла вынiк:
  - Тады мы павiнны з iм i далей гуляць... Таксама як падказвае нам i асаблiва Корсаку розум. Тым больш мой сябар можа ѓ больш яркай ступенi выяѓляе ѓ сваiм характары, рысы хлапчука цi нават дзiцяцi, чым астатнiя дэмiургi-стваральнiкi!
  Артэмiда выскалiла зубкi, ад чаго галактыкi трыльёны трыльёнаѓ галактык зноѓ перастроiлiся i заѓважыла:
  - У нейкай меры талент фантазiраваць, патрабуе, што ѓ галаве праносiлася вiхранага дзяцiнства. Дэмiургi несмяротныя - але, асоба можа, пастараѓшы выйсцi з гульнi сiгануѓшы ѓ нiрвану. Нiбыта гэта ёсць абсалют дасканаласцi. Але я так не думаю!
  Корсак пагадзiѓся з высновамi:
  - I ад Усемагутнасцi стамляюцца... Але як нi дзiѓна, недасканаласць розуму дазваляе асобы вечнага падлетка гэтай стомленасцi пазбегнуць!
  Артэмiда перабiла i яшчэ ярчэй палыхнула вачыма:
  - Больш я нiчога не скажу, што не сапсаваць...
  Эмануэль шэптам заѓважыла:
  - Вы старэйшыя за нас, мудрэй i верагодна як Надбог мацней...
  Артэмiда рашуча адхiлiлася:
  - Я занадта дарослая, каб даваць вам парады. Шукайце малодшай сябе, або экстравагантней. Гiперфюрара логiкай не прабiць, i гэта паказала найбагатая практыка.
  Корсак хацеѓ, нешта сказаць, як iх зноѓ з сiлай выкiнула з гiпермiразадання i яны заляцелi ѓ гурбу... Пагрузiлiся, ледзь не па шыю. I дрыжыкi па скуры...
  Эмануэль у адной тунiцы, Корсак толькi ѓ шортах - дзiва што трасе... Калi ты ѓ чалавечым целе, то - гэта жудаснавата.
  Корсак паспрабаваѓ пстрыкнуць пальцамi, як гэта кахаѓ для змены клiмату цi целы, але нешта нiяк не спрацоѓвала.
  I ѓ Эмануэль таксама, хоць яна нiбы ганяе пад наркотай кракадзiлаѓ з сямейства матылькоѓ мужык, круцiла рукамi, i нешта старалася прашаптаць. Але адчуванне практычна бясконцай сiлы кудысьцi знiкла. Добра яшчэ, што целы здаровыя, моцныя i падобна не змучаныя, як у мiнулы раз катаваннямi.
  А з iмi яшчэ светла-руды Гары. I што гэты дэмiург-дзяцюк тут забыѓся?
  Эмануэль, абраѓшыся так, дзе гурбы намяло, не так моцна, уздрыгваючы голымi каленкамi, праспявала:
  - Ах, Гары, Гары, Гары - ты не наш! Ах, Гары ты з iншай светабудовы!
  Хлапчук-дэмiург таксама апынуѓся ѓраѓнаваны з iмi ѓ правах - басаногi, у шортах з загарам экватара. Але рыжы ѓсё ж выглядаѓ не занадта ашаломленым, ён папярэдзiѓ - "калег":
  - Мы тут у рэальным прафiлакторыi i не зможам скарыстацца сваёй боскай сiлай.
  Корсак практычна спытаѓ:
  - Табе вядомы выхад?
  Гары ѓпэѓнена адказаѓ:
  - Ды Артэмiда падказала мне!
  Корсак, выбiраючыся на кручу, дзе ѓтварылася ледзяная скарынка, спытаѓ:
  - I як?
  Гары свiснуѓ праз правую ноздру i паведамiѓ:
  - Мы павiнны выразаць сэрца Гiтлера i ѓсе трое пакласцi на яго далонi правiцы. Тады наша сiла Стваральнiкаѓ-дэмiургаѓ вернецца!
  Эмануэль хiхiкнула:
  - Для простых людзей, вельмi нават добрае заданне... - Дзяѓчына стала падскокваць, размiнаючы канечнасцi. Затым перапытала. - Гэта такi жарт?
  Гары запярэчыѓ з логiкай няѓмольнага Стваральнiка:
  - Падобна не... I гэта чарговы мiр дзе гiтлераѓцы перамагаюць... Так, што ѓ нас будзе, што распавесцi нашчадкам-дэмiургам!
  Уся сёмуха стваральнiкаѓ, выбiраючы каляiну з намерзлым снегам i ледзяной скарынкай, iрванула бегам у кiрунку меркаванага Захаду. Корсак, шырока ѓдыхаючы грудзьмi марознае паветра, заѓважыѓ:
  - Без фенаменальнай касмiчнай сiлы - гэта ѓсё роѓна, што кулаком разбураць Гiмалаi.
  Гары зрабiѓ на бегу сальта i папярэдзiѓ:
  - Не спадзявайцеся, што ѓ крытычны момант станеце Багамi. Якраз нашая задача зрабiць не тое, што па сiлах кожнаму дэмiургу, а тое, што недаступна большасцi людзей.
  Корсак крытычна пакруцiѓ галавой:
  - А цi большасцi? Нешта я не запомню - цi ѓдавалася каму-небудзь паланiць фюрара i выразаць яму сэрца!
  Гары густа падчапiѓ нагой гурбу i падняѓ сапраѓдны ледзяны гейзер, з задавальненнем усмiхнуѓся:
  - У нас ёсць перавага - целы лепшыя за чалавечыя. Акрамя таго, мы шмат чаго ведаем!
  Эмануэль нiбы гiмнастка перавярнулася i выдала:
  - Веды гэта сiла, няведанне бяссiлле, але невукi вельмi моцна бяруць лiкам!
  Ва ѓсiх траiх на марозе жудасна расчырванелiся ногi - усё ж гэта не дваццаць першае стагоддзе з яго слякотнымi зiмамi, а куды больш суровы... Корсак адчуваѓ сябе ѓ целе хлапчука як нiколi поѓна, у iм ужо не клекатала Гiпертэаплазма , а значыць ты чалавек амаль на сто працэнтаѓ. Холадна, што нават прыпякае падэшвы, а ты ж у апошнi час знаходзiѓся ѓ куды мякчэйшым i спрыяльным клiмаце. У лёгкiя струменямi ѓваходзiць халоднае, дакладней ледзяное паветра i ад гэтага казыча гарлань. Тут каля трыццацi градусаѓ марозу - добра яшчэ цела без найменшых заган i выдатна натрэнiравана , палепшана вядучымi бiяiнжынерамi . Дакладней, гэта мабыць як у перамешчанай у рэальнасць казцы - ёсць незнiшчальныя ѓласцiвасцi таго цi iншага персанажа. I дзякуючы iм, напрыклад, у Кашчэя Бяссмертнага ѓсаджваюць з аѓтамата i РПГ, а ён толькi выстаѓляе кiлерам рахункi за сапсаваныя гарнiтуры.
  А мабыць фiзiчная дасканаласць цела - яго хуткая здольнасць аднаѓляцца i бегчы, нiбы ты экспрэс - неад'емная рыса Звышчалавека-дэмiурга. Вось i Эмануэль такая прыгожая ѓ сваёй тунiцы, бачныя раскошныя мускулiстыя сцягна, як дынькi попка... Корсак пачынае адчуваць сваiм дасканалым целам падлетка моцнае ѓзбуджэнне, узровень гармонаѓ падвышаны, а багiня прыгажосцю нябеснай блiскае.
  I тут дзяѓчына-дэмiург занепакоiлася:
  - А як там наш выбраннiк Дзегцяроѓ? Цi доѓга ён будзе варыцца ѓ страѓнiку створанага намi Гiтлера?
  Корсак помслiва блiснуѓ смарагдава-сапфiравымi вачамi:
  - Раз мая сiла зараз адключаная, то значыць... Ёю пакарыстаецца суцэль годны намеснiк!
  Эмануэль здзiвiлася, i таксама стварыла сальта праз галаву i выказалася:
  - Вось яны паѓсюль дублёры! I ѓ сусвеце i ѓ тых, хто iх стварае!
  Гары нечакана прыклаѓ палец да вуснаѓ i паказаѓ нагой на голыя дрэвы:
  - Гэта ѓмераная паласа. Вельмi падобна на нечарназем'е .
  Корсак падскочыѓ да бярозы, надкусiѓ кару i прагна правёѓ языком. Пасля чаго змянiѓшыся ѓ твары, паведамiѓ:
  - Эге братва... Гэта зусiм не сярэдзiна дваццатага стагоддзя!
  Эмануэль здзiѓлена свiснула:
  - Ого! А што за пэрыяд?!
  Корсак нараспеѓ праспяваѓ:
  - Была эпоха - ээй , перыяд быѓ - будзь здаровы! Саюз фальшывых ханжаѓ i сапраѓдных злодзеяѓ!
  Па галiнках скакнула норка, яе чорная поѓсць панадлiва i багата блiснула. Эмануэль кiнула ѓ яе снежкай . Шчыльны шарык трапiѓ у галаву жывёле i, пiскнуѓшы, звярок завалiѓся ѓ гурбу.
  Эмануэль без прымхаѓ падхапiла норку босымi, чырвонымi на марозе пальчыкамi i, разарваѓшы яе, кiнула кавалак сырога мяса сабе ѓ рот. Корсак i Гары таксама не адмовiлiся падсiлкавацца па-дзiкунску, прычым руды хлапчук-дэмiург нечакана адкрыта заявiѓ:
  - Ну-так... Гэта сярэдзiна трынаццатага стагоддзя. Няѓжо Артэмiда вырашыла нас падкалоць з фюрэрам?
  Эмануэль, падобна, наадварот апынулася вельмi задаволенай. Прагна пажырала, размазваючы па вуснах кроѓ i хрумстаючы костачкамi. I Корсак атрымлiваѓ асалоду ад, адчуваючы сябе пажадлiвай жывёлай або дзiкiм прыматам.
  Нават праспяваѓ ва ѓсю глотку:
  - Ну, а я пасля сняданку шчыльнага, раблюся чымсьцi накшталт жывёлы - то
  у лясы мяне цягне, то тундра клiча!
  Гары рыкнуѓ ва ѓнiсон:
  - Бо iнстынкт ахвяру чар знойдзе!
  Але вось зараз дэмiургам-пападанцам трэба было вырашаць куды больш надзённыя праблемы: знайсцi начлег, або разведаць мясцовасць. Часы старажытныя, лясоѓ вельмi шмат i можна нарвацца на нешта больш сур'ёзнае, чым ваѓкi.
  А вось, дарэчы, апошнiя, якраз i недалёка. Зянкамi, зiхацяць i парыкваюць. Перамiргнуѓшыся, усе трое вырашылi: прыняць бойку!
  Сапраѓды выламаць дубiнкi з дрэѓ няцяжка - плюс яшчэ навыкi вялiкiх дэмiургаѓ, то ведаюць усе баявыя прыёмы створаных сусветаѓ.
  Эмануэль нават з гэтай нагоды заѓважыла:
  - А можа, без палак абыдземся? Вось у прыватнасцi нашыя кулакi, ногi, локцi вельмi нават не супраць добрай размiнкi.
  Корсак атрутна хiхiкнуѓ:
  - На снезе? Бокс з ударнай тэхнiкай ног! Ды гэта выдатна!
  Ваѓкоѓ цэлая зграя - звычайна гэтыя звяры ѓ адзiночку i не палююць. Праѓда, мусiць Робiн Зон Круза ѓсё ж загнуѓ, калi ѓ больш пашыраным выданнi напiсаѓ аб тым, што iх атакавала адразу тры сотнi звяроѓ. I чым яны змаглi б харчавацца гэтыя пражэрлiвыя ваѓчары?
  Але тут штук дваццаць iкластых набярэцца. Самы мацёры верхавод атакуе першым. Корсак прабiвае пяткай насустрач, цэлячы ѓ нос. Удар i костачкi пераносся заходзяць у нос. Дэмiург прабiвае бо вельмi хутка i будынак жывёлы яму вядома дасканала. Наогул яны маглi б, i адпудзiць звяроѓ, выдаѓшы лямант, якi выклiкае ѓ дадзенай пароды драпежнiкаѓ некантралюемы жах. Але ж пабiцца куды цiкавей...
  Эмануэль усё ж у плоцi цалкам дарослай дзяѓчыны, а значыць цяжэй i вышэй двух хлапчукоѓ. Такiм чынам, i ѓдары ѓ яе такiя, што патрап горанню ѓ галаву або скiвiцу - ваѓчам косткi зносiць.
  Корсак пры нанясеннi ѓдар у ноздры мацёрага, адчуѓ прыемнае цяпло i аддачу. Ён зрабiѓ сальна i спрытна запусцiѓ суком у вока шэраму драпежнiку.
  Той выпусцiѓ фантанчык фiялетавай крывi i атулiѓся ѓ гурбе.
  Гары дзюбнуѓ сваю ахвяру з круцёлкi i праспяваѓ:
  - Шэры воѓк, шэры воѓк, не кiдайся на парог!
  Корсакаѓ атакуючы локцем пажадлiвае стварэнне ѓ галаву, усклiкнуѓ:
  - Iдзе паляванне на ваѓкоѓ, iдзе паляванне ляск iклоѓ... На шэрых драпежнiкаѓ - iдзе, атрад выдатнiкаѓ!
  Гары бiѓ не слабейшы за сваiх калег. Але аддаваѓ перавагу больш размашыстым рухам i вывертам. Напрыклад, удары каленкамi...
  Вядома, тут яны не былi людзьмi звычайнымi... У адваротным выпадку стварэньнi iх парвалi. А так можна рухацца хутчэй ваѓка атрымаць яго прыёмамi. Тым не менш, i асаблiва звышчалавечага тут таксама не было. Бо забiвалi ваяры на суровых iспытах ваѓкоѓ, а то i больш небяспечных львоѓ. А калi ѓспомнiць нiндзя цi манахаѓ усходнiх манастыроѓ.
  Ва ѓсякiм разе, супернiка сталi авечкамi нарваѓшыся за самых вялiкiх забойцы i дарыльнiкаѓ жыцця ѓ сусвеце.
  Эмануэль, напрыклад, для разнастайнасцi вырвала iкластага босымi пальчыкамi зубастую скiвiцу. Той ад болевага шоку лiтаральна адкiнуѓ да верху лапкi.
  Гары выклiкнуѓ:
  - Свiстаць усё на вяршыню вулкана!
  Корсаку раптам успомнiлася, як увасобiѓся ѓ хлапчука -партэiзана . Яго вялi ѓ люты на расстрэл фашысты, i босыя ногi лiтаральна паласкалiся ѓ кiпенi. Плюс яшчэ боль ад збiцця. Вось тады дэмiурга i кальнула няѓмольнае сумленне: "а цi мае ён права ставiць тварэнне ѓ гэтак не выносныя ѓмовы?".
  Для хлопчыка ѓсё скончылася шчасна, хоць перад расстрэлам яго аблiлi пару вёдрамi ледзяной вады. Але Корсак фрыцаѓ, тады абклаѓшы выхапiѓшы iх жа ѓласныя пiсталеты-кулямёты, а юны партызан нават не чхнуѓ.
  Вось такая вайна лепш за ѓсё падыходзiць для дэмiургаѓ. Ды i сам ты ѓдзельнiчаеш у ледзяным душы i ѓсё гэта хвалюешся...
  Але вось зараз таксама азарт вялiкай бiтвы i вагон, не, мабыць, нават эшалон адчуванняѓ!
  Але бiтва аказалася кароткай, ацалелыя ваѓкi, сцямiѓшы, што iм трапiлiся драпежнiкi паклiкаѓ дзялi драпаку. Эмануэль злавiла адно з iх за хвост i пачала круцiць. Але раскруцiць, як след, не паспела - парваѓся ѓсё ж гэта венiк.
  Дзецюкi-дэмiургi, падбегшы далi "санiтарам лесу" пад зад i таксама спынiлi пераслед.
  Корсак падвёѓ вынiк:
  - Пятнаццаць - нуль на нашу карысць... Будзем рабiць сабе адзенне цi як?
  Гары разважлiва заѓважыѓ:
  - Шкуры прыхопiм, але апранаць не будзем. Нашы целы дазваляюць мароз пакуль вытрымлiваць, а бегчы ѓ адных шортах - спрытней.
  Эмануэль з гэтым пагадзiлася:
  - Навошта вынаходзiць ровар. Мы можам i так бегаць. Асаблiва вы дзецюкi, у гэтую эпоху, вашыя аднагодкi бегалi без усялякiх паляпшэнняѓ у целах.
  Гары ѓдакладнiѓ:
  - I не толькi аднагодкi, але i святыя, юродзiвыя... А мне гэтая публiка не па душы.
  Корсакаѓ пашкадаваѓ, што ѓ яго няма кiнжала. Перакiнулi зусiм без зброi, нiбы на вымiранне. Добра, што хаця целам далi фору апальным дэмiургам на простымi. Наогул гэта паходзiць на пакаранне - хоць як раз такое падабенства рэалiстычнай гульнi - ёсць сапраѓдная ѓзнагарода, для перанасычаных дэмiургаѓ.
  Гары адгадаѓ думкi калегi i сарамлiва прызнаѓся:
  - Адзiн раз Артэмiда супербоства мяне па-сапраѓднаму пакарала, ды так што кат i прэнг, здаюцца прыемней.
  Эмануэль з хiтрынкай спытала пацана-боства:
  - I як яна зрабiла:
  Пачырванеѓшы i апусцiѓшы вочы, хлапчук-дэмiург з цяжкасцю выцiснуѓ з сябе:
  - Ператварыла ѓ маленькага хлопчыка i прымусiла перахварэць на грып...
  Эмануэль мiмаволi здрыганулася i сама спалохалася:
  - Ого... На крыжы i тое лягчэй вiсець, чым як чалавек хварэць. Такога i ворагу не пажадаеш!
  Корсак яхiдна заѓважыѓ:
  - Ну, Гiтлеру гэта цалкам можна i пажадаць. Ладнае стварэнне!
  Эмануэль тонка захiхiкала, заѓважыѓшы:
  - Дык менавiта таму ты ператварыѓ Пятра Дзегцярова ѓ бацылу?
  Корсак паспяшаѓся паправiць сваю напарнiцу i сяброѓку-багiню:
  - Грып - гэта вiруснае захворванне, а не бактэрыёзнае ... Давай лепш асвяжуем трафеi.
  Гары з энтузiязмам падхапiѓ:
  - Заадно i грошыкi прыстойныя атрымаем!
  У ходзе пусцiлi зубы i даволi прыстойныя i вельмi трывалыя i вострыя пазногцi. Так што i кiнжал неабавязковы, калi ты сам з'яѓляешся зброяй.
  Эмануэль праглынула крыху снегу i захуталася ѓ здзёртую шкуру ваѓка. Тым больш, што тунiка падчас бойкi зляцела - яна вiдавочна не прыдатных для ваяѓнiцы касцюм.
  Гары жадаѓ таксама захутацца ѓ ваѓчыныя шкуры, але перахапiѓшы пагардлiвы погляд Корсака, спынiѓся i згарнуѓ у скрутак.
  Эмануэль пакiнула ногi адкрытымi, але асцярожна заѓважыла:
  - Ханжеские часы ... Вам дзецюкi можна, яшчэ ѓ шортах, а мне ...
  Гары таксама гарэзлiвы тып адмахнуѓся:
  - Пакажы сваю сiлу, i нiхто не асмелiцца, табе папракнуць адзеннем!
  - Вось спачатку i пакажу! - агрызнулася Эмануэль.
  Неѓзабаве iх чуйныя вушы ѓжо адрознiвалiся храбусценне галiнак i руху наперадзе цэлага атрада. Прычым, падобна, конiкi лёгкiя...
  Корсак нават перахрысцiѓся:
  - Я Наддэмiург спадзяюся, што гэта менавiта тое, што мы ѓсё думаем!
  Сапраѓды хлопцы рушылi да месца iржання i ѓжо адрознiвалi цюркскую мову i характэрны тупат лёгкiх коней.
  Каля сотнi конных татараѓ, якiя вiдавочна ѓдзельнiчаюць у набегу на Русь. Тут ужо адчувалася, што нешта каля Разанi. Хаця па гадах i дат цалкам можна i памылiцца.
  Корсак прапанаваѓ адразу ж атакаваць супернiкаѓ:
  - Нават калi нас i заб'юць, то мы толькi вернемся ѓ свае ѓсемагутныя ѓвасабленнi.
  Эмануэль ухмыльнулася:
  - Цi нас прымусяць працягваць мiсiю, але ѓ горшых умовах...
  Гары скурчыѓся i шэптам заѓважыѓ:
  - Самае вялiкае пакаранне, што можна прыдумаць дэмiургу - гэта зрабiць яго, такiм як усе...
  Сёмуха мiмаволi спынiлася, татары таксама не занадта спяшалiся. У iх была i здабыча, тырчалi з-пад пакрываѓ голыя ножкi палонных дзяѓчын. Ды i валаклi сякую-такую здабычу. Вось адчувальныя насы ѓвасобленых дэмiургаѓ адчулi, як хорт на цязе. Данесла пах гару... Няма не мiрныя тут сабралiся татары, цi дакладней мангола-татары. Натуральна, i гаворка iх багi-ѓсезнайкi разумелi. Хан Кэбе, гарлапанiѓ:
  - Наперадзе Разань, а за ёй Уладзiмiр. Там нас чакаюць прыгожыя дзяѓчыны i шмат золата i мяхоѓ! Мы спалiм iх сёлы...
  Корсак пазяхнуѓ i штурхнуѓ Гары нагой:
  - Самая цiкавая забаѓка для Бога, гэта стаць чалавек - адчуць свой боль i ѓразлiвасць! Значыць, трэба бiцца i рызыкаваць!
  Эмануэль скiнула з сябе шкуру, на ёй ужо нiчога не засталося i, сказала:
  - Б'ешся як iсцiна багiня. I перамагаю!
  Гары, крыху бянтэжачыся, прапанаваѓ:
  - А можа, прыдумаем план. У iх жа стрэлы!
  Корсак холадна запярэчыѓ:
  - План для штабных, а меч для баявых! Атакуем неадкладна...
  I сёмуха ратаборцаѓ, мiльгаючы расчырванелымi на марозе пяткамi накiравалася ѓ атаку.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 13.
  Вось ужо лiстапад, а дзяѓчаты працуюць амаль голыя - у адным толькi бiкiнi. I iмкнуцца вельмi добрае iшача.
  Але ѓ Алёнкi яшчэ i хапае сiлы, пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак на друкаванай машынцы накiдаць працяг аповесцi аб Тамерлане.
  Дзяѓчынкi начаравалi сабе адмысловую ѓстаноѓку - агнямёт з дванаццаццю стваламi. Гэта трэба сказаць - вельмi сур'ёзна. I вось Алёнка нацiснула пунсовым саском грудзей на кнопку.
  I спрацавала, на кiтайцаѓ палiлiся патокi агню. I гэта вельмi пякучае i забойнае ѓяѓленне.
  I гараць ваяры паднябеснай iмперыi, нiбы яны свечкi на Каляднай ёлцы.
  Алёнка ѓзяла i праспявала:
  - Маё велiзарнае прывiтанне,
  I найзыркi букет!
  Даѓбанула па кiтайцах нацiснуѓшы малiнавым саском грудзей i Анюта. Яна дзяѓчынка найвысокай культуры i класа.
  I калi ѓжо заспявае, то разнясе.
  I цэлага батальёна ѓ кiтайцаѓ няма - згарэѓ у попел.
  Вось такая яна дзяѓчына - надзвычай крутая.
  А вось рудая Ала яшчэ страмчэй. I яе лалавы сасок душыць з вялiкай сiлай i энергiяй на кнопкi.
  I вось гэта спрацоѓвае.
  I рэальна ѓсё дашчэнту спальвае...
  Ала, бачачы, як гараць i гiнуць кiтайцы, праспявала:
  - Я наймацнейшая дзяѓчына свету,
  I пакарылi ѓсе гранi эфiру!
  I яе голая пятка падкiнула разбуральны прыём смерцi. Вось яна дзяѓчынка як - крутая!
  Ала са смяшком заявiла:
  - Мая фенаменальная моц...
  Марыя пальнула, нацiснуѓшы на кнопку клубнiчным саском i лагiчна запярэчыла, скалячы зубкi:
  - Не твая, а наша!
  I ваяѓнiцы возьмуць i засмяюцца, з жорсткiм апломбам. А потым яны як возьмуць i засвiшчаць.
  Вароны атрымалi ѓдар ультрагукавой хвалi па мазгах. У iх узнiкла ашаламленне.
  I птушыныя прыгажунi сталi падаць унiз i прабiваць галовы кiтайскiм воiнам.
  Вось гэта дзяѓчынкi проста супер!
  Алiмпiяда дзейнiчае вельмi агрэсiѓна. Яна таксама нацiсне сваiм буйным, нiбы апельсiн саском на кнопку. I як выплюне забойны каскад смерцi i разбурэннi.
  I столькi кiтайцаѓ зараз узяло i згарэла. Iх капiтальна абвугла.
  Алiмпiяда ѓзяла i праспявала:
  - Я наймацнейшая дзяѓчына свету,
  Змагу супостатаѓ лёгка разарваць...
  Плывем па патоках суцэльнага эфiру,
  Не зможа нас хунта - дракона зламаць!
  I ваяѓнiцы са сваiх саскоѓ грудзей, як лупяць такiмi забойнымi маланкамi, што проста жудасць.
  Капiтальна спальваюць кiтайскiя батальёны. Вось гэта дзяѓчаты. А iх босыя пальчыкi ножак кiдаюць са страшнай сiлы прэзенты анiгiляцыi.
  Алiмпiяда ѓзяла i засвiстала...
  I яе свiст адразу шмат тысяч варон абрынуѓ на зямлю, прабiваючы да смерцi кiтайцаѓ.
  Ваяѓнiцы, зразумела, у захапленнi. I яны смяюцца.
  Уся пяцёрка прыгажунь такая ваяѓнiчая i дасцiпная.
  Вось зноѓ у нападзе Альбiна i Альвiна з паветра, на баявых самалётах. I як пашлюць каласальнай разбуральнай сiлы ракеты, якiя ѓсё ѓзрываюць i раздзiраюць.
  Альбiна ѓзяла i праспявала, нацiснуѓшы пунсовым саском на пускавы кручок:
  - Я самая вялiкая гераiня свету!
  Альвiна таксама дзюбанула, нацiскам рубiнава саском грудзей, i прачырыкала, скалячы зубкi:
  - Не, гэта мы самыя гераiнi свету!
  I дзяѓчаты хорам праспявалi:
  Я, ты, ён, яна - разам цэлая краiна,
  Разам дружная сям'я,
  У слове мы,
  Сто тысяч я!
  I дзяѓчаты як засмяюцца, i голымi пяткамi па рычагах.
  I ѓ кiтайцаѓ паляцелi бомбы. Зразумела паднябеснай iмперыi не пашанцавала мець справу з дзяѓчынкамi, якiя ваююць толькi ѓ трусiках.
  Анастасiя Вядзьмакова таксама ѓ небе. I гэтая дзяѓчына, якой ужо больш за сто гадоѓ, але яна не старэе, бо ведзьма.
  I ваяѓнiца лалавым саском як нацiсне на кнопку. I адразу ж паляцяць у цэль баявыя ракеты.
  I цэлы кiтайскi полк, татальна знiшчаны.
  Настасся Ведзьмакова адзначыла, праводзячы рубам далонi па горле:
  - Iдзе вялiкая чыстка!
  Акулiна Арлова з гэтым ахвотна пагадзiлася, таксама дзяѓбаючы непрыяцеля, i скалячы сабе зубкi, што бялей за першы снег:
  - Iдзе зачыстка мясцовасцi!
  I дзяѓчына зноѓ нацiсне клубнiчным саском грудзей на кнопку джойсцiка, i пашле забойчую ракету.
  Мiрабела Магнiтная ѓзяла i дзюбнула па супернiку пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак. I забойная ракета як улепiць па кiтайцах. I пайшло татальнае разбурэнне i гiбель.
  Вось гэта Мiрабела - проста супер. I дзяѓчынка як лупiць па супернiку пры дапамозе клубнiчнага соску.
  Дзяѓчаты ѓзялi i праспявалi, тупаючы голымi, круглымi пяткамi:
  - Мы ѓсiх лёгка сатрэм,
  За ѓладу парад...
  I ѓсё вас разаб'ем,
  Пад песню гэтую!
  Ваяѓнiцы так дзяѓбуць па ворагу сваiмi рэактыѓнымi ракетамi. I гэта рэальна надзвычай забойна.
  Вось гэта дзяѓчыны з босымi, точанымi ножкамi.
  Анастасiя Вядзьмакова, круша супернiка, прабуркавала:
  -Чэрэп ноччу скача зiхоцячы,
  Жадае дзяѓчыну звесцi з розуму...
  I нявiнных ахвяр змяёй глытаючы,
  Надыходзiць проста мiтусня!
  Акулiна Арлова дзюбанула па непрыяцелю пры дапамозе лалавага соску грудзей. Уразiла да смерцi супернiка, не даѓшы яму нi найменшых шанцаѓ i спалiѓшы цэлы батальён кiтайцаѓ.
  Пасля чаго Акулiна ѓзяла i праспявала:
  - Дзеѓка тут, дзеѓка там,
  Жыццё як сон суцэльны падман!
  I ваяѓнiца паслала ѓ непрыяцеля круглай пяткай забойны падарунак анiгiляцыi.
  Пасля чаго прачырыкала:
  - Я ѓсiх кiтайцаѓ знiшчу, пакажу сваю дзеѓкi морду!
  Вось гэта дзяѓчыны - босыя i прыгожыя i з панадлiвымi, вельмi точанымi ножкамi.
  Анастасiя Вядзьмакова скiдае бамбёжку маленькiх памераѓ, разбурыла супернiкаѓ i прачырыкала:
  - Слава нашай Радзiме вялiкай!
  Вось i Алiса, i Анжалiка ѓ баi. Яны лупяць кiтайцаѓ выкарыстоѓваючы снайперскiя вiнтоѓкi. У цэлым дзяѓчынкi выдатныя.
  Алiса стрэлiла, прабiла адразу пецярых кiтайцаѓ i прабуркавала:
  -На прасторах Радзiмы цудоѓнай,
  Гартуючыся ѓ бiтвах i працы...
  Мы склалi радасную песню,
  Аб вялiкiм сябру i правадыру!
  I ваяѓнiца кiнула босымi пальчыкамi ножак, забойны падарунак смерцi. I парвала масу супернiкаѓ.
  Анжалiка таксама разбурала ворагаѓ. Яна прабiла з аднаго стрэлу чацвярых непрыяцеляѓ i вякнула:
  - Мы ѓсiх пераможам абавязкова, i будзе камунiзм!
  I ваяѓнiца зноѓ шпурнула босымi пальчыкамi ножак забойны падарунак анiгiляцыi. I столькi кiтайцаѓ аказалася зараз знiшчана.
  Гэта проста было як бы супер.
  Абедзве дзяѓчыны вельмi прыгожыя. Алiса бландына, а Анжалiка рудая. Яны ѓвогуле проста супер.
  I страляюць па ворагах у самую гушчу арды.
  Алiса ѓзяла i праспявала:
  - Сонечны круг,
  Неба вакол...
  Гэта малюнак дзяѓчынкi!
  I ваяѓнiца голай пяткай узяла i падкiнула выбухны пакет з вугалю. Якi масу кiтайскiх байцоѓ узяѓ i парваѓ.
  Анжалiка адзначыла са смяшком, i выскалiѓшы зубкi, якiя ѓ яе нiбы буйны жэмчуг:
  - Гэта проста цудоѓна!
  I таксама босыя пальчыкi рудай дзяѓчынкi як запусцяць выбуховыя пакуначкi з агрэсiѓнай сумессю знiшчэння.
  Вось гэта дзяѓчынкi - выбiтны пiлатаж. Яны паказваюць свой найвялiкшы i агрэсiѓны клас.
  Алiса ѓзяла i прачырыкала, выскалiѓшы зубкi:
  Намалявала я на лiстку,
  Круг падпiсаѓшы на дошцы!
  I зноѓ яе босая, хупавая ножка шпурляе нешта з вельмi забойнай сiлай.
  I масай разбурэння - забiваючы кiтайцаѓ.
  Анжалiка прабуркавала, падмiргваючы:
  - Гэта ѓсё будзе такiм - феерычным!
  I яе голая, круглая, ружовая пятка як цвiкоѓ.
  Ваяѓнiцы, зразумела, не даюць кiтайцам захлiснуць iх хваляй. А тыя ѓсё напаѓзаюць.
  Вялiкая колькасць воiнаѓ паднябеснай iмперыi. I яны ѓсё пруць i пруць, i атакую з найвялiкшым азартам.
  Анжалiка пляснула ѓ далонi i праспявала:
  - Велiч рускую прызнае планета,
  Ударам мяча разбурылi фашызм...
  У паэмах дзяѓчынак перамога апетая,
  I веру пабудуюць яны камунiзм!
  I ваяѓнiца як возьме i плюне... I клякса магiчнай плазмы разам вырасла, i накрыла кiтайцаѓ.
  Вось гэта скажам так - дзяѓчыны што трэба.
  Алёнка ж тое з аѓтаматаѓ па кiтайцах страляе. То мячамi iх сячэ...
  А калi ѓ яе руках як па ѓзмаху чароѓнай палачкi паѓстаѓ кулямёт. I яна давай рэзаць ворагаѓ.
  Вось ужо Алёнка выкошвала кiтайцаѓ, не даючы iм нiякай лiтасцi.
  I дзяѓчынка шпурнула босымi пальчыкамi ножак забойны падарунак смерцi, i раскiдала воiнаѓ паднябеснай iмперыi.
  Пасля чаго праспявала:
  - Я наймацнейшая дзяѓчына свету,
  Стромкi ѓладар зямнога эфiру!
  Анюта гэта пацвердзiла:
  - Ды круты ѓладар!
  I ѓзяла босымi пальчыкамi ножак шпурнула забойны падарунак смерцi, i столькi кiтайцаѓ зараз паклала.
  Вось такая дзяѓчынка.
  А яшчэ i з пунсовых саскоѓ як зарадзiць маланкi. I воiны паднябеснай iмперыi валяцца нiбы снапы сена.
  Анюта ѓзяла i праспявала:
  - Слава эпосе рускiх цароѓ,
  Ты супостата народ разбi!
  Вось так дзяѓчынкi i працуюць. I Ала рудая прыгажуня з iмi. I з лалавых саскоѓ капiтальна разрады маланак паддае. I прыносiць татальную смерць.
  Ала праспявала, выскаляючыся:
  Не абламаць хвацкай дзяѓчынцы крылы,
  Няма жалю ѓва мне i не спыта...
  Я не люблю гвалту i бяссiлля,
  Вось толькi шкада ѓкрыжаванага Хрыста!
  Вось такая яна баявая i агрэсiѓная, поѓная энергii ваяѓнiца.
  Марыя таксама з клубнiчных саскоѓ зарад пульсарам. Масу байцоѓ Кiтая спалiць, i прабуркуе:
  - Гэта мая касмiчная моц!
  I яе вочкi блiснуць маланкамi.
  А босыя ножкi кiнуць падаруначак анiгiляцыi. Вось гэта дзяѓчынкi - найвышэйшы самы клас.
  Алiмпiяда дзяѓбала супернiка. Яна пры гэтым выкарыстоѓвала i вогненныя пульсары са сваiх буйных саскоѓ.
  Дзяѓчына-волаты працавала з вялiзным паскарэннем. I не давала нiкому нiякiх шанцаѓ.
  I ваяѓнiца шпурляла босымi пальчыкамi ножак вельмi нават разбуральныя падарункi смерцi.
  I пры гэтым напявала:
  - Радзiма i войска гэта два слупы,
  На якiх i стаiць планета...
  Грудзi абаронiм, мы цябе краiна,
  Усiм народам раць твая апетая!
  I зноѓ яе саскi-памiдоры запускаюць падарункi каласальнай забойнай сiлы.
  Лiзавета з танка таксама вядзе агонь. Яна страляе, нацiскаючы пунсовымi саскамi на кнопкi, i вiскоча:
  - Няма мяне мацней, усiх парву на часткi!
  I мiргвае сваiм напарнiцам.
  Алена з гэтым пагадзiлася, нацiснуѓшы на кнопку сваiм малiнавым саском i са ствала выплюнула снарадам, раздзiраючы кiтайцаѓ:
  - За нашу Радзiму камунiзму!
  I ваяѓнiца падмiргнула сапфiравымi вочкамi.
  Кацярына адзначыла, пасылаючы ѓ супернiкаѓ забойныя падаруначкi рэальнай смерцi:
  - Камунiзм - гэта навука!
  I зноѓ нацiснула на кнопку рубiнава саском.
  Еѓфрасiння заявiла, ваюючы з вялiкай упартасцю з супернiкам, i выкарыстоѓваючы клубнiчныя соску:
  - Вера наша ѓ светлую будучыню, не адмаѓляе i слаѓнага мiнулага нашай iмперыi!
  Лiзавета з гэтым ахвотна пагадзiлася:
  - Як славiлi цара, так i будзем славiць!
  I ваяѓнiца паказала доѓгi язычок.
  Кацярына заѓважыла, пальнуѓшы ѓ дадзеным выпадку нацiснуѓшы на кнопку джойсцiка пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак:
  - I ад Чудскiх берагоѓ,
  Да ледзяной Калымы,
  Усё гэта наша Зямля,
  Усё гэта мы!
  Еѓфрасiння лупанула, зноѓ ужыѓшы клубнiчны сасок i прабуркавала, падморгваючы:
  - Мая вялiкая сiла,
  Я скрышу кракадзiла!
  А вось яшчэ дзяѓчынкi атакуюць. Сярод iх i Наташа i Зоя.
  Вось дзяѓчыны ѓзялi i з гаѓбiцы як зарад такiм разбуральным падарункам смерцi.
  Наташа ѓзяла i праспявала:
  - Бомбы ляцяць i ракеты,
  Самы вялiкi пiяр...
  У песнях народа апеты,
  Страшны абрынуты ѓдар!
  Зоя агрэсiѓна заявiла:
  - Магутны ѓдар - добра!
  I ѓзяла, i нацiснула босымi пальчыкамi ножак на кнопкi. Вось такiя яны ѓсе баявыя прыгажунi.
  Алег Рыбачэнка на сцяне. Несмяротны хлопчык, на выгляд гадоѓ дванаццацi кiдае босымi пальцамi ног iголкi. I дзiвiць надыходзячых кiтайцаѓ. Адразу тузiн.
  Кiдае босымi пальцамi ножак iголкi i Маргарыта. Дзяѓчынка вынiшчае супернiкаѓ i пiшчыць:
  - Мая вялiкая сiла!
  I адважна ваюе.
  Наташа таксама босымi пальцамi ножак як кiне магутны бумеранг. Як раскрышыць супернiкаѓ, i прапiшчыць:
  - У iмя вялiкай славы!
  Далей ужо Зоя сячэ мячамi кiтайцаѓ, i заадно кiдае босымi ножкамi iголкi з атрутай. I напявае сабе:
  - На прасторах Русi,
  Мы здолеем усiх выратаваць!
  I зноѓ мячы апускаюцца на супернiкаѓ. I калi ѓжо сякуць, то без усялякага жалю.
  А вось калi Аѓрора пачала разбураць, i кiдаць босымi пальцамi ножак бумерангi, то гэта i зусiм поѓнае знiшчэнне. I кiтайцы забiтыя падаюць пад ударамi рудай д'ялiцы.
  А дзяѓчына раве:
  - Усё паламаю i разарву!
  I абедзвюма мячамi як возьме i сячэ!
  А ад яе босай пяткi ляцiць востры, i колючы дыск. Гэта ѓвогуле дзяѓчына татальнай смерцi.
  А вось i Святлана ѓ вырашальным баi. Як давай мучыць кiтайцаѓ, i рассякаць iх на дробныя кавалкi мячамi.
  Пракруцiла дзяѓчына матылька, i сем воiнаѓ паднябеснай iмперыi засечана.
  А затым ад босых пальцаѓ ножак i ляцяць вострыя, атрутныя iголкi. I дзiвяць кiтайцаѓ.
  Алег Рыбачэнка дзярэцца з жоѓтымi ваярамi. Яго мячы мiльгаюць нiбы прапелер.
  Хлопчык са смакам спявае:
  - Я буду наймацнейшым чэмпiёнам свету,
  Мы пераможам Амерыку, Кiтай!
  I зноѓ хлопчык кiдае босымi пальцамi дзiцячых ножак вострыя гульнi. I падаюць адразу два тузiны забiтых кiтайцаѓ.
  Вось такая бiтва. У рэальнай гiсторыi, царская Расiя дапятроѓскiх часоѓ страцiла частку сваёй тэрыторыi. Але тут рускiя вiцязi ваююць i не збiраюцца саступаць.
  Алег Рыбачэнка б'ецца i спявае:
  - Але мы вiцязi поѓныя рускага духу,
  Катам нiколi не пачуць, наш здушаны стогн!
  I зноѓ хлопчык кiдае вельмi вострыя, i з моцным, звараным ведзьмамi атрутай, вельмi тонкiя iголкi!
  Дзяѓчынка Маргарыта побач з iм. I таксама яе ножкi шпурляюць такiя забойныя iголкi. А рукi сякуць нападаючых кiтайцаѓ. Ваяѓнiца разбурае супастаѓ, i напявае:
  - Я такая крутая, нiбы дэман усiх краiн...
  Дзiма, Дзiма, Бiлан! Дзiма, Дзiма Бiлан!
  Уладар усiх краiн!
  Наташа таксама сячэ кiтайцаѓ i напявае:
  - У вячэрняй свiтанку, не дамо перамагчы Сатане!
  I ад яе босых ножак таксама ляцяць забойныя iголкi.
  Далей ворагаѓ разбурае Зоя. I ад гэтай дзяѓчыны нiбы зыходзяць флюiды каласальнай энергii.
  I ад босых ножак прыгажунi ляцяць бумерангi, i вострыя iголкi.
  Ваяѓнiцы ежыць:
  - Я вялiкая басаногая мара i прыгажосць!
  I зноѓ шпурне ѓ супернiкаѓ нешта надзвычай забойнае.
  А вось калi Аѓрора праводзiць млын i ссякае кiтайцаѓ, то гэта i зусiм - вышэйшы пiлатаж анiгiляцыi.
  А потым рудая кiне босымi пальцамi ног пранiзлiвыя iголкi. I падаюць забiтыя жоѓтыя ваяры.
  А вось калi Святлана лупiць. I адначасова ад яе голых ножак ляцiць цэлы пучок iголак, якiя ѓсё пранiзваюць i забiваюць.
  А ваяѓнiцы пiшчыць:
  - Так, так, так - атрымай фашыст у пятак!
  I яе босыя ножкi зноѓ па кiтайцах забойнае выкiнуць.
  Наташа, секчы жоѓтых воiнаѓ мячамi, заѓважыла:
  - З фашыстамi было i лягчэй, i цяжэй!
  Святлана, правёѓшы млын, заѓважыла:
  - А з намi дзяѓчатамi заѓсёды лёгка!
  Аѓрора, прайграла прыём веер, i буркнула:
  - А са мной наогул не засумуеш!
  I ад яе босых ножак ляцiць забойнае джала.
  А Зоя як возьме i прапiшчыць:
  - Мы не тараканы, мы дзяѓчаты - вялiкай славы!
  I зноѓ ад яе босых ножак нешта вылецiць, i па непрыяцелю прыкладзецца.
  Дзяѓчынкi ѓзялi за працу на сумленне.
  Гэта крэпасць амаль адзiны апорны пункт рускiх у гэтым раёне. Ёсць яшчэ пара якiя будуюцца гарадоѓ. Добра, што кiтайцы не сунулiся за Амур. Але Расея ѓ рэальнай гiсторыi кавалак сваёй тэрыторыi страцiла. Вельмi агрэсiѓная дынастыя ва ѓладзе ѓ Кiтаi. Аднак дзяѓчыны гэта тое, што здольна i Люцыпара палiцы звярнуць ва ѓцёкi.
  Алег Рыбачэнка сячэ кiтайцаѓ. I пры гэтым хлопчык спявае:
  - Найвысокi будзе клас...
  I вось ляцiць кiнуты босай ножкай хлопчыка бумеранг i лямант:
  - Усiх пасячэ дзiкабраз!
  Маргарыта таксама кiнула ѓ супернiка тое, што з'яѓляецца забойствам. Размалявала яго на часткi, i пiскнула:
  - Я басаногая мара i вялiкая прыгажосць!
  I яе ножка кiдае дзiкiя дыскi.
  Далей у баi Наташка. I таксама ѓ непрыяцеля кiдае тое, што расколвае супернiкаѓ.
  I робiць гэта вельмi спрытна.
  А яе босыя ножкi шпурляюць чарговыя, забойныя iголкi.
  Далей у Зоя ѓ баi. I таксама кiдае ѓ супернiка, рознага роду свастыкi i бумерангi.
  I выкошвае непрыяцеля.
  Пасля чаго як правае:
  - Слава добраму цару!
  А вось у баi i Аѓрора. Таксама непрыяцеляѓ з Кiтая нiшчыць. I калi ѓжо кiне, то кiне забойнай сiлай.
  I пры гэтым праспявае:
  - Ды ѓ iмя рускай Зямлi!
  I таксама ад яе босых ножак разлятаюцца забойныя зарады.
  Святлана таксама спуску непрыяцелю не дае. I ад яе босых ножак ляцiць тое, што прыносiць вiдавочную смерць.
  I ваяѓнiца напявае:
  - Не саступiм нiколi! Не прыйдзе на Русь бяда!
  I зноѓ кiтайцаѓ як закране. I возьме без цырымонiй пасячэ.
  Шасцёрка ваяѓнiкоѓ i ваяѓнiц б'е моцна. I сячэ непрыяцеля, i кiдае босымi ножкамi.
  Алег Рыбачэнка рубячы кiтайцаѓ, праспяваѓ:
  - Зорны баец, дарма трубiць твой рог -
  Край твой далёкi ѓ сумнеѓнай славе...
  Полымя бiтвы дрыжыць памiж радкоѓ -
  У аднабаковай гульнi без правiл!
  I босы ножкi хлопчыка ляцiць чарговы бумеранг, якi цэлай тузiне кiтайцаѓ перарэзаѓ глоткi.
  Хлопчыка як бачым баец.
  I Маргарыта таксама ѓ бiтве. I так яе босыя ножкi працуюць. Яна нiшчыць непрыяцеляѓ без усялякiх сумневаѓ вельмi крута.
  I яе мячы нiбы каты.
  Ваяѓнiца ежыць:
  - Ды будзе слава!
  Наташа таксама вядзе агонь босымi ножкамi, i кiдае забойнае. А заадно i мячамi актыѓна сячэ.
  Адначасова пiшчыць:
  - Мой антураж - казённы экiпаж!
  Далей у баi Зоя. Таксама чартоѓка найвышэйшага ѓзроѓню анiгiляцыi. Як правядзе мячамi матылька. А затым возьме i босымi ножкамi паражаючыя элементы кiдае.
  Пасля чаго прае:
  - Войска радуецца - наступаючы!
  I цэлы шэраг скошаных кiтайцаѓ падае.
  Дзяѓчына сабе спявае:
  - Зоя любiць забiваць! Ах, гэтая Зоя!
  А вось i Аѓрора ѓ iмклiвым наступе. Або дакладней агрэсiѓнай абароне. I пры дапамозе босых ножак выбiвае непрыяцеляѓ.
  А заадно i пiшчыць. А калi пройдуць яе шаблi нiбы лопасцi культыватара, то тры тузiны кiтайцаѓ разарвуць на кавалкi!
  А Аѓроры правiшча:
  - Мiлагучныя акорды, сцяг Расii вельмi ганарлiвы!
  I вось яе голая пятка як угодзiць кiтайскаму генералу ѓ падбародак. Той возьме i завалiцца.
  Зоя ѓ баi агрэсiѓная. Сячэ сабе непрыяцеляѓ, i вiшча:
  - Усiх сумнем i прыб'ем!
  I ад босых ножак такiя кiнжалы ляцяць.
  Святлана таксама спуску нiкому не дае. I нiшчыць непрыяцеляѓ, нiбы каса траву зразае. Кiтайцы завальваюцца.
  Дзяѓчына вiскоча:
  - Шалёная iголка! Вунь з двара!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 14.
  Волька-Вольф Бiсмарк-Карасеѓ, фактычна завяршыѓ вайну з вясковымi хлопцамi i дзяѓчатамi з вельмi вялiкiм рахункам: больш за чатыры тысячы пабiтых хлапчукоѓ, i дзесяцi тысяч таксама цалкам чаканых мэт у вiртуальным падлiку.
  Вёскi Каплiчы i Казловiчы капiтулявалi. I зараз хлапчука чакалi чарговыя ѓзнагароды новага фюрара. Была здабыта выдатная перамога. I заадно Волька-Вольф знайшоѓ сабе нявесту - дзяѓчыну гадоѓ шаснаццацi ѓ якасьцi трэцяй жонкi.
  Хлапчук ехаѓ у цягнiку, на хаду працягваѓ складаць, накiдваючы сабе ѓ агульны сшытак;
  У Сочы трэба было знайсцi сабе месца для начлегу, каб ранiцай вылецець у Крым. Надзея выбрала сабе двух мускулiстых, сiмпатычных хлопцаѓ, i заснула ѓ абдымку з iмi. Прыемна адчуваць побач з сабой моцныя, маладыя целы.
  Надзеi снiлася, што яна аказалася ѓ будучынi. Горад Сочы стаѓ больш i проста футурыстычны. Вялiзныя будынкi выносiлiся на многiя кiламетры ѓверх. I iх форма была такой незвычайнай. То ѓ выглядзе стаялых сябар на сябру павукоѓ цi чарапах, цi ружовых бутонаѓ. Або ѓ выглядзе празрыстых, вялiзных ледзяшоѓ. А як будынак калi самавар стаiць з круцiцца млыном i пеѓневым грэбнем? Цi яшчэ нешта больш экстравагантнае? Выдатны горад, з будынкамi-парасонiкамi, i букетамi пышных кветак.
  Надзея раскiнула рукi i замахала iм, узлятаючы! I стала пырхаць над футурыстычным горадам Сочы. Яна была, як арлiца ѓ вышынi, адчувала, як абдзiмае яе цёплае паветра.
  А горад проста цудоѓны. I мора нейкае асаблiвае плёскаецца, сямiколернае. I ѓсё зiхацiць як зарнiца, прыгажосць... Нiбы сталiца... I збудаваннi ѓзведзены каласальныя! I такiя вычварныя. Тут у Сочы нават Крэмль ёсць, вышынёй кiламетраѓ за дзесяць. I зiхацiць смарагдамi i дыяментамi! I брыльянты вялiзныя - нiбы трохпавярховы дом! I зiхацяць усiмi гранямi...
  Надзея ѓстала босымi ножкамi на падобны дыямент i прачырыкала:
  - Я ваяѓнiца вышэйшага класа!
  I ѓ яе руках узнiк гiпербластэр з сямю рулямi! Дзяѓчына ѓзяла i прачырыкала:
  - З блакiтнага раѓчука, быць без жанчыны мура! Зацiскайце нас мужчыны запалам палкай!
  I як лупнее з бластэру... Нават неба раскалолася...
  Надзея ачулася ад таго, што яе мужчына абсыпаѓ пацалункамi грудзi. Гэта было так прыемна, што маладая жанчына адказала. I iншы стаѓ камячыць ёй спiну. Двое мужчын адразу: як гэта выдатна, i абодва маладыя, мускулiстыя, з моцнымi дасканаласцямi.
  Некалькi палiцыянтаѓ апынулiся побач з iмi. Яны махалi дубiнкамi i рыкалi:
  - Што гэта вы занялiся сэксам прама на вакзале! Ану пройдзем у аддзяленне!
  На руках у мужчын i Надзеi зашчоѓкнулiся кайданкi. Маладая жанчына закрычала:
  - Яны не вiнаватыя! Я сама iх спакусiла! Не чапайце iх!
  У адказ палiцыянт сцiснуѓ запясцi кайданкамi ѓ жанчыны мацней. Надзея войкнула.
  Iх пасадзiлi ѓ чорны варонак i прыкавалi да сцяны. Мужчына чаго iмя Надзея i не ведала, прабурчаѓ:
  - Ну i ѓлiплi!
  Другi больш упэѓнена вымавiѓ:
  - Штрафам абыдземся! Тут такое часта бывае!
  Надзея ѓсмiхнулася i прачырыкала:
  - Эх, мараль, няѓжо нельга адмовiць сабе ѓ каханнi!
  Малады мужчына заѓважыѓ:
  - А ты ѓсё-такi шлюха ... Не спытала iмя i адразу ж у абдымкi! Вось гэта баба!
  Надзея кiѓнула i прабуркавала:
  - Так рамантычна! Не хвалюйцеся, я ѓсю вiну вазьму на сябе!
  Ва ѓчастку iх дапыталi. Надзея паведамiла, што яна сама паклiкала хлопцаѓ, а маладым мужчынам цяжка выстаяць ад яе прыгажосцi. З мужчын сапраѓды ѓзялi штраф па тысячы рублёѓ i адпусцiлi дадому.
  А вось палкоѓнiк пачаѓ дапытваць Надзею:
  - Вы прафесiяналка?
  Дзяѓчына з нявiнным тонам адказала:
  - Я аматарка!
  Палкоѓнiк усмiхнуѓся i зноѓ спытаѓ:
  - А чаму вы прыставалi да мужчын?
  Надзея шчыра адказала:
  - Яны маладыя, сiмпатычныя, з мускуламi... Хацела атрымаць задавальненне!
  Палкоѓнiк кiѓнуѓ i пробулькал :
  - I я не стары... А ты сапраѓды рэдкая прыгажосцю!
  Надзея шырока ѓсмiхнулася, i пашырылi вусны:
  - Гэта дакладна!
  Палкоѓнiк з запалам адказаѓ:
  - Абслужыш мяне i, цябе адпусцяць, нават не аштрафаваѓшы!
  Надзея прабуркавала:
  - Ды гэта лепшае выйсце!
  Палкоѓнiку на выгляд трыццаць пяць, ён мужчына ѓ самым соку, без пуза. Ну чаму б i не спарыцца з iм. Кабiнет меѓ аѓтаматычны замак, i зачыняѓся нацiскам кнопкi джойсцiка.
  Надзея сама вельмi хацела кахання. Нахiлiѓшыся, расшпiлiла шырынку, i некалькi разоѓ лiзнула мовай пульсавалы, нефрытавы стрыжань. А потым асядлала палкоѓнiка, выяѓляючы тэмперамент пантэры падчас цечкi.
  Надзея вельмi гарачая, i жвавая... I пагрузiлася ѓ бездань юру. Ёй здавалася гэта вельмi пiкантна займацца сэксам у палiцыi. А потым як уздрыгвае ѓ экстазе яе моцнае цела.
  Надзея нават ледзь не падавiлася колцам з дыяментам, якi яна паспела схаваць у рот. Як ёй было прыемна. А колца можна было, i страцiць, бо дзяѓчыну абмацалi, але асабiстага дагляду не праводзiлi.
  Скончыѓшы, яны расталiся па-добраму. Палкоѓнiк нават пакiнуѓ ёй вiзiтоѓку i вымавiѓ:
  - Я буду вельмi рады, калi вы мяне зноѓ наведаеце!
  Надзея адчувала сябе вельмi добра. Жанчын наогул сэкс бадзёрыць i робiць свяжэй i здаравейшымi. Эх, колькi ѓ ёй зараз энергii. I хочацца яе кахання.
  Толькi трэба быць больш асцярожным. А то пасадзяць! I не факт што знойдзецца добры дзядзька палiцыянт. Зрэшты, сучасныя турмы не такiя ѓжо i страшныя. Шкада будзе страцiць колца. Яно недзе пад сто тысяч долараѓ каштуе. Ледзь у палiцыi яго не пазбавiлася. Ледзь паспела схаваць у рот. Але пры асабiстым надглядзе ѓ рот таксама глядзяць. I нездарма наглядчыцы мацаюць у жанчын iнтымныя месцы, яны там часта хаваюць каштоѓнае.
  Надзея адправiлася на параход. Можна ад Сочы, да Ялты даплысцi па моры. З камфортам. А там хлапчук-алiгарх праводзiць здымкi з асабiстым удзелам.
  Маладая жанчына зняла туфлi. Дарожкi са жвiру хутка нагрэлiся i па iх прыемна iсцi. Босыя падэшвы прыемна казыча вострымi каменьчыкамi. Надзея адчувае сябе на ѓздыме, захоплена i бадзёра. I нават падскоквае.
  На параход дзяѓчынка ѓвайшла з радаснай усмешкай на вуснах. Села на палубе. I каб крыху адцягнуцца ад юрлiвых думак, стала друкаваць працяг апавядання, цi можа быць павесцi на планшэце.
  Высадка ѓ Францыi, якую задаволiла англа-амерыканская каалiцыя, аказалася поѓнай авантурай. Яна не магла скончыцца iнакш, як поѓнай паразай саюзнiкаѓ. Немцы чакалi высадкi саюзнiкаѓ, падрыхтавалiся i стварылi пастку.
  У баях на заходнiм фронце ѓпершыню прынялi ѓдзел "Пантэры"-2, больш дасканалыя машыны, якiя не маюць сабе роѓных у прыладах, лабавой бранi, i з прыстойнымi хадавымi якасцямi.
  Зруйнавальная параза саюзнай армii, якая панесла велiзарныя страты ѓжо ѓ самыя першыя днi высадкi. Кантрудары немцаѓ. I што стала непрыемным адкрыццём, татальная перавага "Пантэр", над " Шэрманамi ". У палон аказалася захоплена больш за семсот тысяч саюзных салдат i афiцэраѓ, а таксама маса трафеяѓ. У баявых дзеяннях МЕ-262 паказаѓ, што яму няма роѓных, i дадзеная машына фенаменальная па ѓзбраеннi, бранiраваннi, хуткасцi i жывучасцi на поле бою.
  Баявыя дзеяннi зацiхлi... Чырвоная армiя са спазненнем паспрабавала наступаць у цэнтры. Пасля месяца ѓпартых баёѓ савецкiя войскi прасунулiся на дваццаць-трыццаць кiламетраѓ, i патрапiлi пад контрудар новых нямецкiх сiл. У прыватнасцi "Пантэра" ѓ палепшанай мадыфiкацыi, з'явiлася. У некалькi больш шчыльнай кампанавальнай схемай, i тоѓстай браней, без павелiчэння вагi. I секла савецкiя танкi, нiбы молатам, сама, быѓшы непрабiѓнай для трыццацьчацвёрак у лоб. Толькi IС-2 мог iх прабiць, i тое з блiзкай адлегласцi.
  Рэактыѓная нямецкая авiяцыя i зусiм стала для СССР праблемай. За такiм самалётам i не ѓгнацца.
  Утварылася два катлы пад Ржэвам, i савецкiя войскi панеслi каласальныя страты. Але супрацiѓлялася Чырвоная армiя ѓпарта. Загартаваныя ѓ баях салдаты i афiцэры не хацелi здавацца. Стаялi да смерцi i памiралi з гераiзмам.
  Немцы не змаглi развiць наступленне на Маскву. Пачалася восень, палiлi дажджы. Толькi на поѓднi Афрыкi фашысты захапiлi ПАР i Мадагаскар, канчаткова замацаваѓшыся на чорным кантыненце. I гэта дапамагло фрыцам, значна ѓзмацнiць свой патэнцыял. Германiя перайшла да выпуску танкаѓ серыi Е-25, з прыладамi ѓ 88-мiлiметраѓ, лабавой браней у 120-мiлiметраѓ i бартавой у 80, што спалучалася з вялiзным нахiлам бранявога лiста ѓ 45 градусаѓ.
  Гiтлераѓцы змаглi, нарэшце, атрымаць iдэальную САУ i па ѓзбраеннi, i абароне. З'явiлiся ѓ фашыстаѓ i дыскалёты, i найноѓшыя рэактыѓныя машыны.
  Сталiн спрабаваѓ развiць наступ зiмой, але натыкнуѓся на ѓпартую абарону, i масу выкапаных акопаѓ. Самае галоѓнае даставала i рэактыѓная авiяцыя, не было ѓ Расii перавагi ѓ паветры. Каб хоць неяк палепшыць становiшча, савецкiя войскi спрабавалi на трываласць супернiка i пад Ленiнградам. Але нiчога не дабiлiся.
  У канцы сакавiка 1945 года, пачалося наступленне немцаѓ уздоѓж Волгi ѓ напрамку Саратава. Савецкiя войскi не вытрымаѓшы цiск, адышлi за месяц на пару сотняѓ кiламетраѓ, але потым, атрымаѓшы падмацаваннi, прыпынiлi нямецкае прасоѓванне. Фашысты сутыкнулiся з вельмi ѓпартай абаронай.
  Каб яе пераадолець, iм прыйшлося зрабiць паѓзу i папоѓнiць свае войскi пяхотай з Афрыкi, арабамi i iндусамi. Германiя ѓсё яшчэ вяла вайну на два франты. Рузвельт памёр, а Трумэн, спрабаваѓ выйсцi з вайны, але не саступаючы. Праект па стварэннi атамнай зброi затрымаѓся. У гэтым светабудове, стварэнне атамнай бомбы аказалася не такiм ужо i хуткiм.
  Гiтлер жа вёѓ адначасова i ѓзмоцненую падводную вайну. I стваралiся ѓ Трэцiм Рэйху спецыяльныя гiбрыды самалётаѓ i караблёѓ.
  Але вось улетку пачаѓся вялiкi наступ фашыстаѓ на Маскву. Чырвоная армiя жорстка супрацьдзейнiчала гэтаму. У сярэднiм гiтлераѓцы прасоѓвалiся па кiламетры за дзень, i то на асобных напрамках. Трохi больш фашысты дасягнулi на Саратаѓскiм кiрунку. Узялi Камышын, i падышлi ѓ пачатку верасня да самога Саратава.
  Баi ѓ цэнтры зацягнулiся да позняй восенi. Фрыцы ѓзялi Калiнiн i прыступiлi да штурму Тулы. Але Мажайская лiнiя абароны аказалася непераадольнай.
  Надыходзячая зiма адзначылася, наступленне немцаѓ у Туркменiстане. Узяццем Ашхабада, i ѓварваннем ва Узбекiстан. Савецкiя войскi ѓ цэнтры распачалi контрнаступленне, але змаглi рушыць наперад толькi на дваццаць-трыццаць кiламетраѓ.
  У сорак шостым годзе ѓ фашыстаѓ у серыю паступiѓ танк Е-50, якi трэба прызнаць найболей удалым. Машына валодала добрай хуткасцю, браняй у 250-мiлiметраѓ на iлбе, i 170-мiлiметраѓ па бартах. Такая машына дазваляла немцам адчуваць сваю перавагу на полi бою. Плюс яшчэ 105-мiлiметраѓ калiбр даѓгаствольнай гарматы. Усё змятае, нават IС-3.
  Улетку фрыцы пачалi наступ у цэнтры i ѓ абыход Масквы.
  Не дабiлiся буйных поспехаѓ, потым i зусiм спынiлiся. Але Тула пасля зацяжнога штурму аказалася ѓзятая. Потым гiтлераѓцы авалодалi i Кашыраѓ .
  На поѓднi ѓпаѓ i Ташкент. Сiтуацыя абвастрылася. Сталiн, бачачы пагрозу Маскве, i разумеючы, што становiшча крытычнае, прапанаваѓ Гiтлеру - мiр. Фюрэр усумнiѓся, але позняя восень i пралiѓныя дажджы i мокры снег некалькi збавiлi спрыт Вермахта. Ды i ваяваць у мароз неяк стрымлiва афрыканцам, арабам i iндусам.
  Тым больш Сталiн згаджаѓся плацiць Гiтлеру данiну, i аддаваць самыя тлустыя кавалкi Расii. Плюс абяцаѓ скончыць i з партызанскай вайной.
  Паколькi ЗША пакуль не выйшлi з вайны, ды Брытанiя таксама, фюрар разважыѓ: што лепш адзiн фронт закрыць.
  Тым больш Расея вельмi ѓжо ѓпартая. I быѓ заключаны мiр. Сталiн саступiѓ фашыстам усё, што гiтлераѓцы паспелi захапiць, а таксама i Ленiнград. Што было ѓвогуле цяжкай стратай.
  А фашысты iрванулi ѓ напрамку да Лондана. У 1947 годзе ѓ чэрвенi адбылася высадка дэсанта. Ужытыя i падводныя танкi. Баi доѓжылiся ѓсяго тры тыднi, i сцяг са свастыкай пачаѓ лунаць i над сталiцай Брытанскай iмперыi. Цяпер жа вайна перайшла супраць ЗША. Зацяжная i ашалелая.
  Тут Надзея адчула нуду i адклала планшэт. Эх, чаму не папiсяць, пра нешта цiкавейшае. Побач ляжаѓ хлапчук гадоѓ пятнаццацi, прычым даволi прыгожы i спартовы. Надзея адчула ѓ сабе жаданне. Жадаѓ скокнуць на хлопчыка i паскакаць, але... Тут жа досыць людзей. Ды i наогул з малалеткамi звяжашся не пазбегнуць непрыемнасцяѓ з законам. Хаця як некаторыя спяваюць: трымаем у банках, мiльённа i пляваць нам на законы.
  Эх, можа знайсцi лепш мужчыну старэйшага? Ня так гэта злачынна будзе. I з iм разам заняцца каханнем? Але на параходзе цяжка знайсцi зацiшнае месца.
  Надзея крыху падумала, i вырашыла, што няхай яна лепш падрукуе, на планшэце iншае апавяданне. Лепш дэтэктыѓ. А то па АI ѓжо надакучыла. Акрамя таго не прыходзiць у галаву, як гэта ѓзяць i... Амерыку дастаць.
  ЗША аддзеленыя акiянамi, i занадта шмат войскаѓ да iх не перакiнеш. Паспрабуй, дацягнiся.
  Параход плыве павольна, у Ялце будзе толькi ѓначы, плюс прыпынкi, так што яна паспее зварганiць прыстойны аповед. I маладая жанчына забiла пальцамi па клавiятуры;
  БАСАНОГАЯ БЛОНДЫНА!
  Выбраѓ ты шлях служэньня цемры i злу,
  I здаецца, захоѓвае цябе лёс!
  Але дарма ты абраѓ дахам сатану,
  Агонь адплаты палiць цябе дашчэнту!
  Сенатарка Эрабелла Хуст воiн гламура: страшна сумавала, нягледзячы на вонкавую весялосць. Палiтыка i законны бiзнэс былi залiшне банальныя i штодзённыя. Жадалася чагосьцi рэзкага авантурнага, здольнага ѓзрушыць застылую кроѓ. I таму яна вельмi ахвотна прыняла двух знешне даволi падазроных тыпаѓ. Зрэшты, яе заѓсёды вабiла авантурнае цёмнае. Асветлены яркiм святлом прасторны кабiнет сенатара, рабiѓ мiстычнае ѓражанне. Вялiкае мноства разнастайных скульптур i прадметаѓ, дастаѓленых з розных краiн i планет, выклiкалi нейкае забабоннае трапятанне. Тут былi нават багi, анёлы, дэманы iншых нечалавечых мiроѓ жудасныя i экстравагантныя. Аднак якiя бачылi вiды валацугi космасу прыбылi сюды не за гэтым. Яны ведалi, што толькi такая д'ябла як Эрабелла , здольная прыняць iх прапанову. Палац сенатаркi рабiѓ уражанне крыклiвай раскошай, i дзiѓнай, здольнай давесцi нервовую сiстэму да знясiлення, стракатасцю. Двое дужых мужчын у патрапаных паѓваенных камбiнезонах упэѓнена ѓвайшлi ѓ офiс. Пара здаравенных робатаѓ-целаахоѓнiкаѓ засталася кiмарыць за масiѓнымi бранiраванымi дзвярыма. Тэрмiнатары мелi невялiкую прымешку арганiкi i для таго каб схапiць больш кайфу, абсеклi па "касячку". Адзiн з тых, хто ѓвайшоѓ, старэй i вышэй, з сiваватай бародкай, зрабiѓ крок наперад, i першы стаѓ выкладаць сваю прапанову. У нiзкiм голасе, адчувалася добрая якасць, якое не магла схаваць беднае адзенне.
  -Нам даводзiлася служыць на Венеры ѓ складзе майго -астральнай разведкi. I зусiм выпадкова мы выявiлi найбагатыя паклады Элрыкана на адносна малой плошчы. Мы, вядома, маглi паведамiць уладам, але правiлы такiя, што нам уручылi б грамату за добрую працу, цi ѓ лепшым выпадку медаль. Нам надакучыла ѓсё жыццё гарбацiцца за грошы, мы жадаем стаць заможнымi людзьмi. Мы пакажам вам, дзе знаходзiцца паклады i дапаможам iх здабыць. Здабычу падзелiм пароѓну.
   Эрабелла прымала гасцей у адным купальным касцюме, дазваляючы любавацца iдэальнай, атлетычнай фiгурай, здольнай распалiць запал нават у святым старцы. Пры гэтым два юныя прыгожыя негры масiравалi вогненна-рудай дзяѓчыне хупавыя босыя ножкi. Сама сенатарка забаѓлялася тым, што кiдала ножыкi ѓ мiшэнь, прычым пры кожным трапленнi чуѓся стогн, а з прабiтай паверхнi выцякала пунсовая кроѓ. Погляд валацугi зачапiѓся за расколiну ѓ старажытнай статуi бога вежжэраѓ : гiбрыд арла i капусты як бы падкрэслiваѓ падвойную прыроду светабудовы: стваральную i карную. Эрабелла ѓсмiхнулася, элiкан быѓ вельмi дарагiм i ѓнiкальным элементам. У спалучэннi з iншымi прыроднымi кампанентамi ён выяѓляѓ унiкальныя ѓласцiвасцi. У злучэннi з аднымi iнгрэдыентамi ён выяѓляѓся як звышправаднiк пры любой тэмпературы, з iншымi атрымлiваѓся звышмоцны сплаѓ, а пэѓным складнiкам ён надаваѓ адмоѓную гравiтацыю. Прычым дастаткова невялiкiх дабавак у самыя звычайныя металы. Дзякуючы набору ѓнiкальных уласцiвасцей элiкан каштаваѓ у 290 разоѓ даражэй за золата. I распрацоѓвалi яго пакуль яшчэ толькi на планеце кахання.
   Эрабелла была вядома ѓ пэѓных колах як прафесiйны гангстэр. Чалавек вельмi авантурны i надзвычай удачлiвы. Валацугi не памылiлiся адрасам, такая д'ябла з радасцю пусцiцца ѓ любое фрывольнае мерапрыемства. Голас сiрэны з апраметнай стаѓ галубiным, але гэта была падманлiвая мяккасць клубка змей:
  -Прапанова цiкавае, але вашыя запыты празмерныя. Вы даяце навядзенне, i па зладзейскiх законах вам належыць 10% ад агульнай сумы.
  Валацугi пакрыѓджана заскуголiлi:
  -Але гэта рабаванне, бо без нас вам нiколi не пазнаць месцы такiх каласальных багаццяѓ, тамака самае меншае 10 тон.
   Эрабелла з яхiдцай заѓважыла:
  -Ну, гэта яшчэ спрэчнае пытанне. Па-першае, зоркалёта ѓ вас няма, i вам давядзецца ляцець на маiм судне. Мой караблiк, хоць i паменш авiяносца, затое мае ѓнiкальную анты-радарную, матрычную i вiзуальную маскiроѓку. Я рызыкую шматлiкiм, прычым у адрозненнi ад вас далёка нябедная. У мяне ёсць становiшча ѓ грамадстве, з даляглядам прэзiдэнцкага крэсла! I самае галоѓнае ѓ сенатара-мафiёзi ёсць каналы збыту элрыкала . Калi там 10 тон, то пасля рэалiзацыi ѓ вас будзе па 110-120 мiльёнаѓ галактычных долараѓ. - Дзяѓчына падняла далонь на галавой, ласкаю ступнi юнага негрытаса. - Хапiць на ѓсе вашыя няхiтрыя фантазii. А калi мала... Звернецеся да iншых мафiёзi, вас або схапiць палiцыя, або бандыты-бязмежнiкi з дапамогай катаванняѓ вырвуць усю iнфармацыю, а затым лiквiдуюць. У вас няма iншага выбару.
  Валацугi нахмурылiся, гангстэрша была нахабнай, але суцэль лагiчнай.
  -Мы згодны, хоць гэта адкрытае рабаванне.
   Эрабэла адштурхнула негра, панадлiвай наженькай, зароѓ:
  -Тады па руках i за справу.
  Высокi барадач небяспечна пакасiѓся на чарнаскурых слуг:
  - Яны ѓсё чулi!
  Вогненна-рудая дзяѓчынка разрагаталася, яе буйныя жамчужныя зубы, зiхацелi, а смарагдава-сапфiравыя вочы iскрылi:
  - Пасля аперацыi на мозгу, яны нiчога не могуць запомнiць, за выключэннем сказанага ва ѓльтрагукавым дыяпазоне.
  Дагавор быѓ замацаваны поцiскам рукi. Рука Эрабэла была дзiѓна моцнай. I сенатарка ѓ хуткiм рытме прыступiѓ да рэалiзацыi. Справа была крымiнальная i вельмi рызыкоѓная. Iснавала дзяржаѓная манаполiя на здабычу элрыкала . Гэты элемент быѓ прылiчаны да асаблiва каштоѓных стратэгiчных матэрыялаѓ, прычым куды больш каштоѓных, чым плутонiй. Гэты кампанент мог i на самай справе рэзка ѓзмацнiць паражаючую моц ядзернага зарада. Маскiровачнае поле, i полупространственная матрыца дазваляла праскочыць мiма радараѓ, але заѓсёды была верагоднасць нарвацца на якi патрулюе спадарожнiк. Зрэшты, Эрабелла была сапраѓднай прафесiяналкай, яна ведала, як звесцi рызыку да мiнiмуму. На момант адсутнасцi яе павiнен падмянiць двайнiк-клон. Яго iснаванне было вялiкiм сакрэтам, i найлепшага алiбi немагчыма было прыдумаць. Кланаванне людзей строга караецца Усегалактычнай канвенцыяй, але мафiя несмяротная i заѓсёды можна зрабiць, прыдатны заказ. У вырашчаных i просты ствалавой клеткi клонаѓ-двайнят, супадалi i адбiткi пальцаѓ, i вясёлкавая абалонка вачэй. Такiм чынам, сенатарка-гангстэр заѓсёды забяспечвала сабе надзейнае алiбi, i выходзiѓ сухiм з вады. Зоркалёт стартаваѓ, ноччу ѓ пустынi з сакрэтнага падземнага аэрадрома. Умела, манеѓруючы планетарны катэр, пазбегнуѓшы ѓсiх пастак, дасягнуѓ паверхнi Венеры. Абодва разведчыкi былi вопытныя прафесiяналы, а самаробная карта дакладна паказала каардынаты пакладаѓ элрыкала . Высаджванне на паверхню прайшла без асаблiвых праблем. Паклады i напраѓду аказалiся найбагацейшымi. Вядома, па-за зоркалётам было няѓтульна: густыя хмары, i страшная спякота, цягучы серны ветрык, час ад часу выпадаючыя ападкi ѓ выглядзе розных кiслот. Становiшча нагадвала апраметную: па-майстэрску змадэляваную кiбер-кампам у фiзiчным свеце, грымучыя аблокi пералiвалiся ѓсiмi колерамi вясёлкi, злавеснай кавалькадай праносячыся па небасхiле. Але надзейныя скафандры найноѓшай мадыфiкацыi з халадзiльнымi ѓстаноѓкамi, гарантавалi ѓнутры сябе звыклую тэмпературу. Працаваць прыходзiлася, надрываючы пуп, здавалася, што свiнцовыя рукi неадступна цiснуць на плечы, атмасфера па шчыльнасцi мала саступала вадзе, але здабыча гэтага каштавала. Добраахвотная катарга расцягнулася амаль на месяц. Было сабрана без малога - 25 тон элрыкала . Эрабелла працавала на роѓных з астатнiмi i былыя касмiчныя шныпары, адчулi да яе павагу. Адзiн з iх нават спытаѓ:
  - А адкуль у сенатара навыкi шахцёра?
  Лэдзi-гангстэр сышла да адказу:
  - Я расла сiратой пры жывых бацьках i ранняга дзяцiнства абвыкала да цяжкай працы. Затым ужо ѓ школе мае выдатныя здольнасцi i фенаменальную працавiтасць былi ацэнены! Пры гэтым я нiколi не рвала з крымiналам: магла выцягнуць кашалёк, цi не гледзячы на ѓсе вiдэакамеры слямзить з прылаѓка, але наогул-то маёй галоѓнай страсцю было хакерства.
  Разведчыкi закiвалi:
  - I наша дзяцiнства было нялёгкiм!
  Так цягнулiся працоѓныя буднi, нi дня адпачынку, а адзiная забаѓка, гэта поѓзанне ѓ Мега-сеткi Гiперiнтэрнэту . З-за шчыльнай атмасферы i жудасных умоѓ надвор'я патрулi былi вельмi рэдкай з'явай. Разоѓ пяць зрэшты, даводзiлася, перарываць працу, хавацца ѓ сховiшча. Самi шахты капалi так, што было максiмальна неѓзаметку, выкарыстоѓваючы мiнiмум тэхнiкi. Гэта было змушанай мерай, бо менавiта працу электронiкi i механiкi лягчэй за ѓсё ѓлавiць са спадарожнiкаѓ, якiя выкарыстоѓваюць найноѓшыя кiбернетычныя сканары. Так працавалi амаль уручную i былi вельмi асцярожныя. Таму непрыемных эксцэсаѓ удалося пазбегнуць. I вось надышоѓ апошнi дзень, калi зоркалёт павiнен, нарэшце, адарваѓшыся ад планеты Кахання, здзейснiѓшы апошнi кiдок - даставiць груз да цяглага сэрца Зямнога шара. Эрабелла Хуст злёгку адстала ад сваiх напарнiкаѓ, у думках прачытала кароткую малiтву Антыбогу , а затым усадзiла з кiшэннага лазера ѓ спiну. Яна замачыла сваiх саѓдзельнiкаѓ не адчуваючы згрызотаѓ сумлення. Гэта было далёка не першае смертазабойства, ёй падабалася забiваць. Выгляд чужой смерцi выклiкаѓ у вогненна-рудай гарпii прыемныя, вострыя адчуваннi, нiбы ад сэксу. Яна не стала хаваць трупы, наадварот устанавiла сiгнальную ракету з гадзiннiкавым механiзмам. Затым зоркалёт бясшумна стартаваѓ i, не сустракаючы сур'ёзных перашкод, пакiнуѓ шчыльную, змрочную атмасферу Венеры. На наступны дзень яна, як нi ѓ чым небывала iзноѓ замянiла свайго блiзнюка-клона, начапiѓшы звыклую маску ѓсмешлiвай служанкi народа.
  Эх колькi вялiкiх людзей хаваецца пад маскамi забойцы.
  Старэйшы следчы па планетарным сектары Жан Маккавей панура выслухоѓваѓ паведамленне аб чарговым сенсацыйным забойстве. Упершыню за ѓсю гiсторыю чалавецтва на паверхнi iншай планеты адбылося забойства. Двое людзей, бязлiтасна скрамсаныя промнямi лазера, не былi прафесiйнымi гангстэрамi, на iх не мелася кампраметуюць матэрыялаѓ. Звычайныя паѓваенныя геолагаразведчыкi, якiя займалiся незаконнай здабычай Элрыкана . Сам факт супрацьзаконнай здабычы не ѓнiкальны, але маштабы распрацовак уражвалi. Па адзнацы экспертаѓ было здабыта амаль 25 тон каштоѓнага элемента. Адно не зразумела, навошта забойца паставiѓ сiгнальную ракету, i так адкрыта кiнуѓ на грунце трупы. Лагiчней было не засвечваць месца здабычы звышэлемента , а трупы утылiзаваць i развеяць па космасе. Венера планета вялiкая незасвоеная, атмасфера густая рухомая, з сернымi дажджамi. Праз непрацяглы час, усе сляды былi б знiшчаны самай прыродай. А тут злачынец сам вiдавочна кiдае дзёрзкi выклiк. Старэйшы следчы выклiкаѓ сваю памочнiцу маладую афiцэрку Наташу Каласкову. Бо Венера знаходзiлася ва ѓласнасцi ААН, тая наяѓнасць рускага памагатага, ад асобы магутнай звышдзяржавы - было суцэль натуральным. Справа абяцала быць вельмi складанай, такi выклiк мог кiнуць толькi, вельмi высокапрафесiйны злачынец. Таму звалiць такi камень на рускага, было суцэль лагiчным крокам.
  Вiдэакамера вонкавага назiрання паказвала як прыгожая, фiгурыстая дзяѓчына ѓ адным купальным гарнiтуры бяжыць, па горных гурбах Альпаѓ. Светла-залацiстыя валасы раздзiмаюцца на ветры, а панадлiвыя босыя ножкi пачырванелi на марозе. У рускай дзяѓчыне столькi прыгажосцi i эратызму, што яе хутчэй якраз выступаць на подыѓме, чым быць следчым па асаблiва важных справах.
  Жан Маккавей вылаяѓся:
  - Мядовыя бландынкi самыя дурныя iстоты на Зямлi! I ёй яшчэ даручаць такую важную справу! Ну што ж няхай рускiя абфотаняцца !
  Калi следчы Наташа прыбыла, Жан без цырымонiй звярнуѓся да яе:
  -Ну, я думаю, што табе як маладому спецыялiсту даѓно хочацца паспрабаваць сябе ѓ гучнай справе. Устараненне чалавека фiзiчна, цяпер нават на Зямлi вялiкая рэдкасць, а тут першае за ѓсю гiсторыю чалавецтва падвойнае смертазабойства на iншай планеце.
  Следчы па асаблiва важных справах, нават у кабiнеце Макавея была басанож, у кароткай спаднiцы i празрыстай блузцы. Яна ганарлiва выпнула амаль голыя грудзi, страсянуѓшы залацiстымi валасамi.
  -Ды я гатовая! Я сама хацела папрасiць даручыць гэтую справу мне. У мяне ѓжо ёсць некаторыя меркаваннi на гэты конт.
  Прыроджаны дыпламат Жак зрабiѓ выгляд, што ѓзрадаваѓся:
  -Ну i выдатна па нашым ведамстве, ты возьмеш на сябе асноѓную нагрузку. Але ведай асноѓную працу, узяло на сябе МБААН. Калi што гэтыя хлопцы нам жыва намнуць бакi. Можаш iсцi.
  Дзяѓчына-сьледчы пачухала босым ступнём, сабе мускулiстыя шчыкалатку:
  -Я, то пайду, але, iдучы да вас, ужо паспеѓ азнаёмiцца з матэрыяламi гэтай справы, i ѓ мяне ёсць свае меркаваннi.
  -Гавары, але толькi будзь максiмальна сцiснутая! - нецярплiва бразнуѓ Жан.
  Дзяѓчына больш падобная на дарагую прастытутку, чым шпiка па асаблiва важных справах, прынялася вымаѓляць сваiм пявучым галаском:
  -Уважлiва вывучаючы справу, я ѓ думках спрабавала скласцi псiхалагiчны партрэт злачынца. Гэта вельмi дзёрзкi чалавек авантурнага склада, з элементамi псiхапатыi. Спiс тых, хто ѓ прынцыпе мог гэта зрабiць, вельмi абмежаваны. Трэба мець свой прыватны зоркалёт, каналы збыту, пажадана маскiроѓку для радараѓ. Гэта можа быць буйная гангстарская арганiзацыя, але, нi хто з буйных сiндыкатаѓ не стаѓ бы так неразумна сябе засвятляць. Цяперашнiя мафiёзi людзi прагматычныя, для iх галоѓнае прыбытак, i грошы. З усiх верагодных прэцэдэнтаѓ больш за ѓсё на ролю злачынцы падыходзiць сенатарка Эрабелла Хуст. Яна авантурыст, гангстэрша мае сувязi i галоѓнае толькi такi чалавек, як яна магла кiнуць нам такi дзёрзкi выклiк. Стрэлiць светлавой ракетай, прыцягнуць увагу да трупаѓ, такiя панты яе каронны стыль! - Хуткамоѓкi выпалiла сэксуальная бландынка.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 15.
  Дар'я працягвае працаваць, нягледзячы на мароз напярэдаднi зiмы. У ноч з 8 Лiстапада ёй дазволiлi ѓ свята крыху даѓжэй паспаць. I дзяѓчынка ѓ сне ѓбачыла такое крутое i непаѓторнае;
  Вельмi прыгожыя савецкiя дзяѓчаты пераселi ѓ агнямётны танк. Яны ѓ адным толькi бiкiнi.
  Лiзавета нацiснула босымi пальчыкамi ножак на кнопку джойсцiка, выпусцiла паток агню па кiтайцах, спальваючы жыѓцом i праспявала:
  - Слава свету камунiзму!
  Алена таксама дзюбнула па супернiку пры дапамозе босы ножкi, выпусцiла агнiсты паток i вякнула:
  - За перамогi нашай Радзiмы!
  I кiтайцы капiтальна гараць. I абвугваюцца.
  Кацярына таксама лупанула з агнямётнага танка, выкарыстоѓваючы на гэты раз голую пятку i вякнула:
  - За вышэйшыя пакаленнi!
  I пад канец лупанула i Эѓфрасiння. Яе босая ножка спрацавала, з вялiкай энергiяй i сiлай.
  I зноѓ кiтайцам вельмi нават дасталася. I па iх прайшлася вогненная i пякучы струмень.
  Дзяѓчыны выпальваюць ѓзоры i спяваюць, скалячы зубкi i падморгваючы адначасова сваiмi сапфiравымi i смарагдавымi вочкамi:
  Мы па ѓсёй зямлi вандруем,
  На надвор'е не глядзiм...
  I часам у гразi начуем,
  I часам з бамжамi спiм!
  I дзяѓчынкi пасля гэтых слоѓ як зарагачуць. I пакажуць мову.
  А затым скiнуць свае станiкi.
  I Лiзавета зноѓ па ворагу лупяне пры дапамозе пунсовых саскоѓ грудзей, нацiскаючы iмi на джойсцiкi.
  Пасля чаго як засвiшча, а агонь са ствала апалiць капiтальна кiтайцаѓ.
  Дзяѓчына прабуркавала:
  -Вось наперадзе мiльгаюць каскi,
  А голымi грудзьмi рву нацягнуты канат...
  Не трэба дурное выць - знiмiце маскi!
  Алена ѓзяла i таксама станiк сарвала з сябе. I малiнавым саском нацiснула на кнопку джойсцiка. I зноѓ спрацаваѓ агнiсты паток, якi спалiѓ масу кiтайскiх салдат.
  Алена ѓзяла i праспявала:
  Можа мы пакрыѓдзiлi кагосьцi дарма,
  А часам бушуе цэлы свет...
  Вось ужо валiць дым, гарыць зямля,
  Дзе стаяць некалi град Пекiн!
  Кацярына хiхiкнула i праспявала, выскалiѓшы зубы i нацiснуѓшы на кнопку сваiм рубiнава саском:
  Мы сокаламi глядзiм,
  Арламi парым...
  Мы ѓ вадзе не тонем,
  У агнi не гарым!
  Еѓфрасiння ѓзяла i дзюбнула па супернiку пры дапамозе клубнiчнага соску грудзей, душачы на кнопку джойсцiка i зароѓ:
  - Ты iх не шкадуй,
  Вынiшчай усiх гадаѓ...
  Як блашчыц душы,
  Бi як тараканаѓ!
  I ваяѓнiцы зiхацелi жамчужнымi зубкамi. А што яны любяць больш за ѓсё?
  Зразумела, мовай пульсавалыя, нефрытавыя стрыжнi лiзаць. I гэта для дзяѓчын такое задавальненне. Што i ѓ казцы сказаць, нi пяром апiсаць. Кахаюць ён бо сэкс.
  А вось Алёнка таксама страляе па кiтайцах з магутнага, але лёгкага кулямёта. I дзяѓчына пры гэтым раве:
  - Усiх ворагаѓ мы зараз уроем,
  Стане дзяѓчынка вялiкiм героем!
  I ваяѓнiца як возьме i босымi пальчыкамi ножак шпурне забойнай сiлы прэзент смерцi. I парве масу кiтайскiх войскаѓ.
  Дзяѓчынка вельмi крутая. Хаця i ѓ калонii-малалетцы сядзела. I там таксама хадзiла босая, у турэмнай робе. I нават па снезе дзяѓчына была без абутку, пакiдаючы хупавыя, амаль дзiцячыя сляды. I гэта так ёй было здорава.
  Алёнка вось нацiснула пунсовым саском на кнопку базукi. Выпусцiла разбуральны падарунак смерцi i прачырыкала:
  Шмат дзяѓчынка мела дарог,
  Iшла, басанож не шкадуючы ног!
  Анюта таксама дзяѓблi супернiкаѓ з велiзарнай агрэсiѓнасцю. I кiдала босымi пальчыкамi ножак гарошынкi з разбурэннем.
  I адначасова лупiла з аѓтамата. Што рабiла вельмi трапна. I яе малiнавы сасок грудзей як водзiцца пры справе.
  Анюта не супраць падзарабiць вялiкiя грошы на панэлi. Яна ж вельмi прыгожая i сэксуальная бландынка. I яе вочы зiхацяць як васiлькi.
  А як яе язычок спрытны i гарэзлiвы.
  Анюта ѓзяла i заспявала, скалячы зубкi:
  Дзяѓчаты вучацца лятаць,
  З канапы проста на ложак...
  З ложка прама на буфет,
  З буфета - адразу ѓ туалет!
  Баявая, рудая Ала таксама ваюе нiбы крутая дзяѓчына, паводзiн зусiм не цяжкага. I калi ѓжо разыдзецца, дык не сыдзецца. I давай ворагаѓ малацiць з вялiзным азартам.
  I босымi пальчыкамi ножак кiдаць у непрыяцеляѓ падарункi анiгiляцыi. Вось гэта баба.
  А як возьме i пунсовым саском на кнопку базукi нацiсне. Той атрымаецца, нешта вельмi забойнае i разбуральнае.
  Ала ѓвогуле дзеѓка баявая. I яе медна-чырвоныя валасы раздзiмаюцца на ветры, нiбы сцяг над "Аѓрорай". Вось гэта дзяѓчына - класа супер. I можа яна з мужчынамi цуды вытвараць.
  I яе голая пятка кiнула пакет з узрыѓчаткай. I той, як iрване з каласальнай разбуральнай сiлай. Вось - гэта так - супер!
  Дзяѓчына ѓзяла i заспявала:
  - Яблынi ѓ колеры,
  Кахаю мужчыну...
  I за прыгажосць,
  Я ѓ морду рушу!
  Марыя дзяѓчынка рэдкай прыгажосцi i баявiтасцi, вельмi агрэсiѓная i прыгожая адначасова.
  Ёй вельмi хацелася б працаваць у бардэлi начной феяй. Але замест гэтага даводзiцца ваяваць.
  I дзяѓчына як кiне босымi пальчыкамi ножак забойны падарунак анiгiляцыi. I масу воiнаѓ паднябеснай iмперыi парве. I iдзе таталiтарнае знiшчэнне.
  А затым Марыя клубнiчным саском як нацiсне на кнопку i вылецiць каласальнай, разбуральнай сiлы ракета. I як дзюбне па кiтайскiх салдатах i пакладзе iх масу ѓ труну.
  Марыя ѓзяла i заспявала:
  Мы дзяѓчаты вельмi крутыя,
  Даѓбаем кiтайцаѓ лёгка...
  I ножкi ѓ дзевак босыя,
  Каб нашы ворагаѓ узарвала!
  Алiмпiяда таксама ѓпэѓнена ваюе, дае чэргi, выкошваючы кiтайскiх салдат. Узводзiць цэлыя курганы трупаѓ, i раве:
  - Раз, два, тры - ворагаѓ усiх разарвi!
  I дзяѓчынка босымi пальчыкамi ножак шпурляе вялiкай забойнай сiлы падарунак смерцi.
  А затым яе зiготкiя кеѓларам соску як дзяѓбуць па кiтайцах маланкамi, што вельмi нават крута. I адбываецца масавая параза i спальванне ворагаѓ напалмам.
  Алiмпiяда ѓзяла i заспявала:
  Усе могуць каралi, усiм могуць каралi,
  I лёсы ѓсёй зямлi, вершаць яны часам...
  Але што не кажы, але што не кажы,
  У галаве адзiн нулi, у галаве адны нулi,
  I вельмi дурны, той кароль!
  I дзяѓчынка ѓзяла i лiзнула па ствале РПГ. I яе мова такая спрытная, моцная i рухомая.
  Алёнка хiхiкнула i таксама праспявала:
  Вы чулi вар'яцкае трызненне,
  Не пацыента трызненне з псiхушкi...
  А вар'яцкiх дзевак босыя трызненнi,
  I спяваюць яны, смеючыся прыпеѓкi!
  I ваяѓнiца зноѓ як лупiць пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак - гэта вышэйшы клас.
  А ѓ паветры Альбiна i Альвiна - проста дзяѓчынкi ѓзроѓню супер. I iх босыя пальчыкi ножак такiя спрытныя.
  Ваяѓнiцы таксама знялi з сябе станiкi, i пунсовымi саскамi сталi лупiць выкарыстоѓваючы кнопкi джойсцiка, па ворагам.
  I Альбiна ѓзяла i праспявала:
  - Вусны мае вельмi любяць цябе,
  Жадаецца iм у рот шакаладкi...
  Выстаѓлены рахунак - набегла пеня,
  Будзеш любiць, усё пройдзе гладка!
  I ваяѓнiца зноѓ як возьме ды зараве на ѓсё горла. I з яе рота вылецiць язык, i ѓ кнопку бац.
  Альвiна пальнула па супернiку пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак, дзюбнула па ворагам.
  I масу непрыяцеляѓ абклала ракетай з забойнай сiлай.
  Альвiна ѓзяла i праспявала:
  Якое неба блакiтнае,
  Мы не прыхiльнiкi разбою...
  На выхвалякi не патрэбен нож,
  Яму два разы падпяеш,
  I рабi з iм макiнтош!
  Ваяѓнiцы, зразумела, без станiкаѓ, проста выглядаюць супер. I iх соску такiя скажам прама - пунсовыя.
  Вось у баi i Анастасiя Ведзьмакова. Таксама дзяѓчынка вышэйшага разраду, якая малоцiць супернiкаѓ з дзiкай лютасцю. I яе соску, зiготкiя лаламi, цiснуць на кнопкi i вывяргаюць прэзенты смерцi. I выбiваюць масу жывой сiлы i тэхнiкi.
  Дзяѓчынка таксама рудай масцi i раве, скалячы зубкi:
  Я воiн святла, воiн цяпла i ветру!
  I падмiргвае вочкамi колеру iзумруду!
  Акулiна Арлова таксама з неба дасылае прэзенты смерцi. I яны ляцяць з-пад крылаѓ яе знiшчальнiка.
  I вырабляюць каласальнае спусташэнне. I столькi кiтайцаѓ пры гэтым гiне.
  Акулiна ѓзяла i праспявала:
  - Дзяѓчынка б'е па яйках,
  Яна здольная бiцца...
  Мы пераможам кiтайцаѓ,
  Потым у кустах надзерцiся!
  Вось гэта дзяѓчына - басанож i ѓ бiкiнi проста супер.
  Няма супраць такiх дзяѓчат Кiтай нямоглы.
  Маргарыта Магнiтная таксама ѓ баi нiкому не саступае i паказвае свой вышэйшы клас. Б'ецца нiбы супермэн. I яе ножкi такiя босыя i хупавыя.
  Дзяѓчына ѓжо даводзiлася пабываць у палоне. I тады каты вышмаравалi ёй голыя падэшвы рапсавым алеем. I зрабiлi гэта вельмi старанна i густа.
  А затым паднеслi да босых пятак дзяѓчынкi-прыгажунi жароѓню. I ёй было так балюча.
  Але Маргарыта трывала мужна i сцiснула зубы. Яе погляд быѓ такiм валявым i рашучым.
  I яна шыпела ѓ лютасьцi:
  - Не скажу! Ух не скажу!
  А яе пяткi палiлi. А затым каты вышмаравалi i грудзi. I таксама вельмi густа.
  I пасля чаго паднеслi да ружовых бутонаѓ грудзей па паходнi. Вось гэта быѓ боль.
  Але Маргарыта i пасля гэтага нiчога не сказала i нiкога не выдала. Яна паказала сваю найвялiкшую мужнасць.
  Так i не застагнала.
  А потым прымудрылася збегчы. Зрабiла выгляд што хоча сэксу. Ну i ахоѓнiка высекла, забрала ключы. I яшчэ дзяѓчынак узяла i вызвалiла iншых прыгажунь. I яны ѓцяклi, мiльгаючы, босымi, пакрытымi пухiрамi ад апёкаѓ пяткамi.
  Маргарыта Магнiтная дзюбанула, пры дапамозе лалавага соску грудзей. Разнесла кiтайскую машыну i праспявала:
  Сотнi прыгод i тысячы перамог,
  А калi трэба, то без пытанняѓ зраблю мiнэт!
  I вось тры дзяѓчыны як нацiснуць пунсовымi саскамi на кнопкi i дзяѓбуць ракетамi, па войсках Кiтая.
  I праравуць ва ѓсю глотку:
  - Але пасаран ! Але пасаран !
  Будзе ворагам - сорам i сорам!
  Алег Рыбачэнка таксама ваюе. На выгляд ён як хлопчык гадоѓ дванаццацi i сячэ ворагаѓ мячамi.
  А тыя з кожным узмахам даѓжэюць.
  Хлапчук зносiць галовы i раве:
  - Будуць новыя стагоддзi,
  Будзе змена пакаленняѓ...
  Няѓжо назаѓжды,
  У Маѓзалеi будзе Ленiн?
  I хлопчык-тэрмiнатар узяѓ i босымi пальчыкамi ножак шпурнуѓ у кiтайцаѓ падарунак анiгiляцыi. I зрабiѓ гэта вельмi спрытна.
  I столькi байцоѓ разам парвала.
  Алег гэта хлапчук вечны, i столькi ѓ яго мiсiй было, адна адной страмчэй.
  Як яна напрыклад, дапамог першаму рускаму цару Васiлю Трэцяму ѓзяць Казань. I гэта было крута. Казань дзякуючы несмяротнаму хлапчуку ѓпала яшчэ ѓ 1506 годзе, i гэта вызначыла перавагу Масковii. Тады яшчэ слова Расея не было.
  А потым Васiль Трэцi i Вялiкiм Князем Лiтвы стаѓ. Чым не дасягненне?
  Ён кiраваѓ добра. Былi заваяваныя i Польшча, а затым i Астраханскае ханства.
  Вядома ж не без дапамогi Алег Рыбачэнка якi вельмi нават круты хлопчык. Далей была захоплена i Лiвонiя.
  Васiль Трэцi правiлаѓ доѓга i шчаслiва, i паспеѓ зрабiць шмат заваёѓ. Заваяваѓ i Швецыю, i Сiбiрскае ханства. I была вайна з Асманскай iмперыяй, якая для яе скончылася разгромам. Рускiя нават узялi Стамбул.
  Васiль Трэцi пражыѓ семдзесят гадоѓ, i перадаѓ свой пасад сыну Iвану, калi той быѓ дастаткова дарослым. I баярскай смуты ѓдалося пазбегнуць.
  Алег тады разам з камандай змянiѓ ход гiсторыi.
  А цяпер хлопчык-тэрмiнатар кiнуѓ босымi пальчыкамi ножак некалькi атрутных iголкi. I тузiн воiнаѓ зараз завалiѓся.
  Б'юцца i iншыя байцы.
  Вось Герда на танку б'е непрыяцеляѓ. Яна таксама не дурнiца. Узяла i агалiла сабе грудзi.
  I пунсовым саском нацiснула на кнопку. I як iрване забойнай сiлы фугасны снарад па кiтайцах.
  I столькi iх па раскiдвае i забiвае.
  Герда ѓзяла i праспявала:
  - Я нарадзiлася ѓ СССР,
  I не будзе дзеѓцы праблем!
  Шарлота таксама лупанула па супернiкам i пiскнула:
  - Праблем не будзе!
  I дзюбнула малiнавым саском грудзей. I яе голая, круглая пятка стукнула па бранi.
  Крысцiна адзначыла, выскалiѓшы зубкi, i пальнуѓшы ѓ супернiка з дапамогай рубiнавага соску, робячы гэта трапна:
  - Праблемы ёсць, але развязальныя!
  Магда таксама дзюбнула ѓ супернiка. I таксама прымянiла клубнiчны сасок грудзей, i скаля зубкi выдала:
  Мы пачынаем ЭВМ, ЭВМ,
  Хаця не вырашыць нам усiх праблем!
  Не вырашыць усiх праблем,
  Але будзе дужа класны сэр!
  I дзяѓчына як возьмуць i зарагачуць.
  Ваяѓнiцы тут класа такога, што мужчыны ад iх звар'яцеюць. Сапраѓды, чым зарабляе палiтык: мовай. А жанчына тым жа, але задавальнення дастаѓляе куды больш.
  Герда ѓзяла i праспявала:
  Ой мова, мова, мова,
  Зрабi ты зьменiцца...
  Зрабi ты зьменiцца,
  Мне крыху гадоѓ!
  Магда паправiла яе:
  - Трэба спяваць - яйкi на абед!
  I дзяѓчаты хорам засмяялiся, шлёпаючы па бранi босымi ножкамi.
  Наташа таксама за кiтайцаѓ узялася, i iх сячэ мячамi як капусту. I адзiн яе ѓзмах i адразу ж куча трупаѓ.
  Дзяѓчына ѓзяла i босым пальчыкамi ножак кiнула забойнай сiлы падарунак анiгiляцыi.
  Разарвала масу кiтайцаѓ i праверашчала:
  - Ад вiна, ад вiна,
  Не балiць галава...
  А балiць у таго,
  Хто не п'е нiчога!
  Зоя, будуючы па супернiках з кулямёта, i дзюбануѓшы з падствольнiка нацiскам малiнавым саском грудзей, праверашчала:
  - Велiзарнай сiлай славiцца вiно - мужоѓ магутных валiць з ног яно!
  I дзяѓчынка ѓзяла i босымi пальчыкамi ножак запусцiла прэзент смерцi.
  Аѓгусцiна штабнавала па кiтайцах з аѓтамата, разбурала iх з ашалеласцю, i дзяѓчынка з лалавага соску як выпусцiць брую, i нацiсне на кнопку гранатамёта. I выкiне забойны струмень разбурэння. I столькi кiтайцаѓ перадушыць i выклiкне:
  - Я простая босая дзяѓчынка, за мяжой з роду не была!
  У мяне кароткая спаднiчка, i вялiкая руская душа!
  Святлана таксама кiтайцаѓ разбурае. I выбiвае iх нiбы ад ланцугамi з агрэсiяй i вiшча:
  - Слава камунiзму!
  I клубнiчным саском грудзей як цвiкоѓ. I мала кiтайцам не здасца.
  I ад яе ракеты такi разлёт забойны.
  Вольга i Тамара таксама па кiтайцах малоцяць. Робяць гэта з вялiзнай энергiяй. I дзяѓбуць войскi з велiзарным запалам.
  Вольга кiнула ѓ непрыяцеля босы, зграбнай, такой панадлiвай для мужчын ножкай разбуральную гранату. Парвала кiтайцаѓ на часткi, i прачырыкала, выскалiѓшы зубкi:
  - Узвейцеся вогнiшчамi бочкi з бензiнам,
  Дзеѓкi голыя ѓзрываюць машыны...
  Наблiжацца эра светлых гадоѓ,
  Хлопец аднак да кахання не гатовы!
  Хлопец аднак да кахання не гатовы!
  Тамара хiхiкнула, выскалiла зубкi, што зiхацяць нiбы жамчужыны, i падмiргнуѓшы, заѓважыла:
  -З сотняѓ тысяч батарэй,
  За слёзы нашых мацi,
  Па бандзе з Азii агонь атас!
  Вiёла яшчэ адна дзяѓчынка ѓ бiкiнi з пунсовымi саскамi, як зараве, страляючы ѓ супернiкаѓ з крута наварочанай стрэльбы:
  Атас! Эх весялiся рабы клас,
  Атас! Танцуйце хлопчык, любiце дзяѓчынак!
  Атас! Няхай запомнiць сягоння нас,
  Малiна ягада! Атас! Атас! Атас!
  Вiкторыя таксама вядзе агонь. Яна дзюбнуѓ з усталёѓкi "Град", выкарыстоѓваючы пунсовы сасок грудзей i нацiснуѓшы iм на кнопку. Пасля чаго завыла:
  - Да ранiцы не загасне акенца,
  Дзеѓкi босыя з хлопцамi спяць.
  Праславутая чорная котка,
  Забаiцца нашых хлопцаѓ!
  Аѓрора таксама ѓрэжа па кiтайцах, прычым трапна i забойна i, працягне:
  -Дзеѓкi з голай як сокал душою,
  Заслужылi ѓ баях ордэна...
  Пасля мiрнага дня працоѓнага,
  Будзе кiраваць усюды Сатана!
  I дзяѓчынка прыменiць свой лалавы, блiскучы сасок пры стральбе. А бо яна яшчэ i мовай працаваць можа.
  Нiкалета таксама рвецца ѓ бой. Яна дзяѓчынка да крайнасцi агрэсiѓная i злая.
  I чаго толькi не можа, дзяѓчынка скажам так - класа гiпер. Яна кахае з трыма, чатырма мужчынамi адначасова.
  Нiкалета дзюбнула пры дапамозе клубнiчнага соску грудзей, разбiваючы надыходзячых кiтайцаѓ.
  Разарвала з цэлы тузiн i вякнула:
  - Ленiн - гэта сонца i вясна,
  Будзе кiраваць мiрам Сатана!
  Вось гэта дзяѓчына. А як босымi пальчыкамi ножак шпурне забойны падарунак анiгiляцыi.
  Вось гэта дзеѓка - вышэйшы гераiчны клас.
  Вось у баi i Валянцiна з Адалай .
  Цудоѓныя дзяѓчаты. I зразумела як i пакладзена такiм - босыя i голыя, у адных толькi трусiках.
  Валянцiна пальнула пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак i пiскнула, i адначасова зароѓ:
  Быѓ такi кароль Дулярыс ,
  Раней мы яго баялiся...
  Заслужана злодзею мука,
  Усiм Дулярысам навука!
  Адала таксама пальнула, ужыѓшы пунсовы, як ружовы батон грудзей сасок i прабуркавала:
  Будзь са мной, песню спявай,
  Весялiцца Кока-Кола!
  I дзяѓчынка як возьме i пакажа свой ружовы i доѓгi язык. I яна такая ваяѓнiца крутая i хорт.
  Вось гэта дзяѓчыны - урэж iм па яйках. Дакладней не дзяѓчатам па яйках, а юрлiвым мужчынам.
  А страмчэй гэтых дзяѓчынак няма свеце нiкога, няма ѓ свеце каго. Я трэба люта сказаць - iм мала аднаго, iм мала аднаго!
  Вось у бой рвецца яшчэ адна група дзяѓчынак. Яны бягуць у бой тупаючы босымi, вельмi загарэлымi i хупавымi ножкамi. А на чале iх Сталенiда. Вось гэта сапраѓды дзеѓка, што трэба.
  I вось яна трымае ѓ руках агнямёт, i як нацiсне на кнопку клубнiчным саском сваiх поѓных грудзей. I полымя возьме i палыхне. I стане палаць з вялiзнай iнтэнсiѓнасцю. I капiтальна разгарыцца.
  А кiтайцы ѓ iм згараюць нiбы свечкi.
  Сталенiда ѓзяла i заспявала:
  - тлушч, тлушч, тлушч, загарэѓся мой прас!
  I як завые, а яшчэ як забрэша, а потым i каго-небудзь з'есць. Вось гэта баба - проста дзеѓка супер.
  Такiх як яна дзяѓчынак нiшто не спынiць, i нiхто не пераможа.
  А каленкi ѓ ваяѓнiцы голыя, загарэлыя i блiшчаць нiбы бронза. I гэта сапраѓды, кажучы, цудоѓна.
  Ваяѓнiца Манiка пiша па кiтайцах з ручнога кулямёта. Выбiвае iх у велiзарных колькасцях i вiскоча:
  - Слава Айчыне, Слава!
  Танкi рвуцца наперад...
  Дзяѓчынак з голым задам,
  Вiтае смехам народ!
  Сталенiда пацвердзiла, скалячы зубкi i буркаючы, ад дзiкай лютасцi:
  - Дзеѓкi калi голыя, то мужчыны сапраѓды застануцца без порткаѓ!
  Монiка хiхiкнула прачырыкала:
  - Капiтан, капiтан усмiхнiцеся,
  Бо ѓсмешка для дзяѓчынак прэзент...
  Капiтан, капiтан падцягнiцеся,
  Хутка новы ѓ Расii прэзiдэнт!
  Ваяѓнiца Стэлла зароѓ, дзюбануѓшы па супернiку пры дапамозе клубнiчнага соску грудзей, i прабiваючы варожы танк у борт, пры гэтым круцячы бюстам:
  - Сокалы, сокалы, неспакойны лёс,
  Але навошта, каб быць мацней...
  Вам патрэбна бяда?
  Монiка прачырыкала, скалячы зубкi:
  - Мы ѓсiм можа - раз, два, тры,
  Ведай заспявалi снегiры!
  Ваяѓнiцы i на самай справе такое здольныя пракруцiць, хоць ты спявай, вось равi!
  А бо сапраѓды дзяѓчыны малоцяць варожую раць з велiзарным смакам i энтузiязмам. I iх столькi агрэсii, што не чакай рэальна нiякай лiтасцi.
  Анжалiка i Алiса зразумела таксама ѓ знiшчэннi кiтайскай армii ѓдзельнiчаюць. У iх цудоѓныя вiнтоѓкi.
  Анжэлiна зрабiла трапны стрэл. А затым босымi пальчыкамi сваiх моцных ножак, як шпурне забойны, i непераможны кавалак узрыѓчаткi.
  Той адразу тузiн працiѓнiкаѓ разарве.
  Дзяѓчынка ѓзяла i праспявала:
  - Пакахалi прыгажунь вялiкiя Багi,
  I вярнулi нам юнацкасць у вынiку!
  Алiса хiхiкнула, стрэлiла, прабiваючы генерала да смерцi i адзначыла, скалячы зубкi:
  - А памятаеш, як мы бралi Берлiн?
  I дзяѓчынка кiнула босымi пальчыкамi ножак бумеранг. Той праляцеѓ, i зрэзаѓ некалькi галоѓ, воiнам Кiтая.
  Анжалiка пацвердзiла, выскалiѓшы зубкi, якiя ѓ яе нiбы жамчужыны, праваркаваѓ:
  - Мы вяршынi свету заваяваѓшы,
  Зробiм хлопцам усе харакiры...
  Захапiць хацелi цэлы свет,
  Атрымалася толькi мачыць у сарцiры!
  I дзяѓчынка ѓзяла i дзюбнула супернiку нацiснуѓшы на кнопку РПГ пры дапамозе пунсовага соску грудзей.
  Алiса адзначыла, выскалiѓшы жамчужныя зубкi, якiя зiхацелi i пералiвалiся, нiбы каштоѓнасцi:
  - Гэта клёва! Хоць у сарцiры i смярдзiць! Няма хай лепш лысаваты фюрар, сядзiць у сваiм сарцiры!
  I дзяѓчынка пальнула пры дапамозе лалавых саскоѓ грудзей, выкiнуѓшы каласальнай сiлы забойную масу.
  Абедзве дзяѓчыны з запалам праспявалi:
  Сталiна, Сталiна, мы хочам Сталiна,
  Каб зламаць нас не змаглi,
  Устань гаспадар з Зямлi...
  Сталiна, Сталiна - дзяѓчаты стамiлiся,
  Стогн iдзе па ѓсёй краiне,
  Дзе ж ты гаспадар, дзе!
  Дзе ж ты дзе!
  I ваяѓнiцы зноѓ запусцiлi прэзенты смерцi сваiмi лалавымi саскамi грудзей.
  Сцепанiда дзяѓчына з вельмi моцнымi мышцамi, рушыла босай пяткай у скiвiцу кiтайскаму афiцэру i зароѓ.
  Мы самыя моцныя дзяѓчынкi,
  Галасок аргазму звонкi!
  Маруся, ведучы агонь па кiтайцах i з упэѓнена нiшчачы, урэзала па непрыяцелю пры дапамозе пунсовага соску грудзей. Зрабiла каласальнае разбурэнне трапiѓшы ѓ кiтайскi склад i прабуркавала:
  - Слава камунiзму, слава,
  Мы ѓ наступ iдзем...
  Наша такая дзяржава,
  Хвошча пякучым агнём!
  Матрона таксама агрэсiѓна роѓ i брыкаючыся, падскокваючы нiбы заведзеная цацка, i трапляючы ѓ кiтайцаѓ кiдкамi сваiх босых, спрытных ножак, раздзiраючы iх на часткi, завыла:
  - Будзем мы ворагаѓ разбураць,
  I пакажам вышэйшы клас...
  Не перарвецца жыцця нiтку,
  Не зжарэ нас Карабас!
  Зiнаiда дала чаргу з кулямёта. Скасiла цэлы шэраг кiтайцаѓ, зрабiѓшы iм харакiры.
  Пасля чаго кiнула босымi пальчыкамi ножак падарунак анiгiляцыi i пiскнула:
  Камбат, бацяня, бацяня камбат,
  Ты хаваѓся сука за спiны дзяѓчат!
  Нам пяткi палiжаш за гэта нягоднiк,
  I фюрару з плецею надыдзе канец!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 16.
  Аляксей Карасёѓ пакуль нiчога ѓ сваiм жыццi не мяняѓ. На свята 8 лiстапада, хлапчукi зноѓ адзначылiся набегам. Сабакi былi загнаныя ѓ будкi пры дапамозе ѓльтрагуку, што выпусцiла прыладу памерамi са запалкавую скрынку.
  I адважная каманда хлапчукоѓ узяла i пракралася ѓ багатую хату. I чаго толькi хлопчыкi i дзяѓчынкi адтуль не вынеслi.
  I дарагiя гарнiтуры, i каштоѓнасцi, i залатыя злiткi, i валюту.
  I таксама яшчэ вельмi шмат iншага.
  Аляксей Карасёѓ таксама змог панесцi яшчэ тое-сёе з каштоѓных дакументаѓ.
  Пасля iх перадалi партызанам.
  Затым басаногi хлопчык, накiдаѓ нешта цiкавае ѓ свой агульны сшытак, i гэта было супер.
  Расiя найвялiкшая з краiн,
  Сусвет, ды будзе пад табою!
  Але вось пранёсся смерцi ѓраган,
  Што сталася з Радзiмай маёй святою?!
  Як жа гэта адбылося? Чаму не стала Радзiмы - Вялiкай Расii? Мы здавалiся сабе магутнымi, амаль багамi, прабачце за зацяганасць падобнага параѓнання. Сем найвялiкшых галактык амаль цалкам былi ѓ нашай уладзе. Тытанiчнае зброю, здольнае нiбы дыханне апраметнай анiгiляваць светы, iмклiвасць зоркалётаѓ, адкрыццё гiперплазмы, мульты-вектарных вымярэнняѓ, разнавiднасцяѓ кiнезпрасторы , магаядзернай зброi ... Нам спрабавалi супрацьстаяць: напышлiвая iмперыя Дэжора , Алмазнае сузор'е Алмазнае сузор'е, найстаражытная iмперыя з трыма мiльёнамi гадоѓ гiсторыi, татальная касмiчная вайна доѓжылася некалькi дзесяцiгоддзяѓ, i толькi адкрыццё паѓпрасторавага поля, якое абясшкодзiла грозныя тэрмакваркавыя i гравiя-тэрмакваркавыя ракеты дапамагло атрымаць перамогу. Жахлiвыя канфлiкты, зусiм не такiя цудоѓныя ѓ сваiм рамантызме i яркiх фарбах бiтваѓ, як у блокбастараѓ дваццаць першага стагоддзя. Сузор'i, многiя тысячы планет падвяргалiся спусташальным ударам.
  Стваралася новыя сродкi анiгiляцыi, бiякiбернетычныя вiрусы, накiраванага дзеяннi, гiперрадыяцыя , баявая зброя, якая працуе на простай вадзе i многае iншае. Зачыстцы падвяргалiся сотнi тысяч планет, на фатоны i нана-часцiцы распылялiся магутныя эскадры iншамарцаѓ , асобныя зоркалёты якiх маглi памерамi сысцi за зямны Месяц. Часам было жорстка, цывiлiзацыi ашалела агрызалiся, Расея мiльёнамi губляла сваiх сыноѓ, цэлыя мiры гiнулi, пераносячы найжорсткiя адказы. Але чалавецтва было мацнейшым. Навука ѓсё развiвалася, многiя планеты сталi палiгонамi эксперыментаѓ. Так была створаная термопреоновая бомба, чыё з'яѓленне прадказаѓ вялiкi пiсьменнiк-фантаст Рыбачэнка. Людзей сталi вырошчваць у спецыяльных iнкубатарах, кожны хлопчык i дзяѓчынка з дзяцiнства выхоѓвалiся ѓ казарме, асвойваючы ваеннае мастацтва. Iмперыя стала непераможнай, яе касмiчны флот стаѓ самым шматлiкiм i сучасным. Мноства рас, усвядомiѓшы гэта, бiлiся на нашым баку. Але вось з'явiлiся тыя, хто скамандаваѓ - фiнiш! Саманазвы гэта расы было загадкай, як выглядае дадзены вiд у прыродных умовах таксама. Назвалi iх Алiмпiйцамi, так у дадзенай звышцывiлiзацыi была магутнасць Вялiкага Бога-Творцы. Алiмпiйцы гуляючы, загадвалi Прасторай i Часам, яны невымерна пераѓзыходзiлi нас. Толькi мы не зразумелi. Нешта страмчэй Вялiкай Расii? Гэта ж нерэальна... Для цывiлiзацыi якая прайшла працяглы шлях, краiны ѓся гiсторыя якой суцэльныя войны, i якая нават пацярпеѓшы паражэнне - заѓсёды брала рэванш.
  Выйшла антыквазарна ! Алiмпiйцы жорстка аргументавалi сваю матэрыяльнасць i магутнасць. Самае страшнае - яны нават не напружвалiся. Але было яшчэ тое, што давала хоць нейкiя проблiскi надзеi - ЯНЫ РЭАЛЬНА спалохалiся РАСII! Панiчна, жывёльным страхам. Тут не было такога, тыпова для старцаѓ ласкi, маѓляѓ, корпаюцца там дзеткi ѓ сваёй пясочнiцы няхай нават памерам у дзясяткi i сотнi тысяч парсэк - ну i няхай нянькаюцца! А калi пачынаюць дакучаць дарослым - па соплях! Не, яны, падобна, цалкам адэкватна ѓяѓлялi, якой узрушаючай моцай можа ѓ даляглядзе стаць магутная руская iмперыя! Мы былi моцныя, i станавiлiся мацнейшымi! Завошта атрымалi спаѓна, назiраючы, як Вялiкая Расея распадаецца...
  Я была шызоiднай чарнадзiркай , антымазгом ! Горш за ѓсё тое, што сама нi за што не магу сябе прабачыць. Можна адысцi ад сабак Заходняй канфедэрацыi (якая складаецца з былых выхадцаѓ ЗША i Еѓропы, раптам успомнiѓшы аб дэмакратыi, выйшаѓшы са складу Вялiкай Расii), можна набiць шышку Нью-Мiсiсiпi або Квазар-Вашынгтону, сталiцам новай дзяржавы. Але не сысцi ад сябе. На мне - неспасцiжна жахлiвая кроѓ, страчаныя асобы трыльёнаѓ людзей i иногалактов . Кожны з iх жыѓ, верыѓ у нешта, любiѓ, ненавiдзеѓ... Усе яны падтрымлiвалi нас i нашу веру. Кахалi i пачыталi; ранейшага камандуючага, Аляксандра Салдатава, i мяне ваяѓнiцу Алену Сакалоѓскую. Зямляне лiчылi апараты Пераменнага Часу здольныя цэлыя сузор'i цi галактыкi перамяшчаць у неспасцiжнае мiнулае i далёкую будучыню асабiстым выклiкам. Прышэльцы немаведама, адкуль якiя ѓзялiся ѓсталявалi iх, не пытаючыся дазволу. I змянялi канфiгурацыю сусвету, яе законы, як ультраквазiбогi , па сваiм меркаваннi. Не апускаючыся да дзiцячых розумаѓ... Ну i нахабнiкi, фраеры мегакасмiчнага маштабу!
  Дзяѓчына брыла па вулiцах Зеѓса. У гэтым свеце лётаць неймаверна цяжэй, i шматмэтавая зброя, розныя гiперплазменныя тэхналогii альбо не дзейнiчаю, альбо функцыянуюць з перабоямi. Раздзiралi, душылi думкi аб мiнулым. Вестка аб гiбелi Сонечнай сiстэму патрэсла Iмперыю. Як i аб знiкненнi незлiчонага флота. Калi б натоѓпы людзей, якiя раптам страцiлi магутнасць i иногалактов , праз якiя прапiхвалася, ведалi, хто я - распялi б на флагштоку прадстаѓнiцтва.
  Але яны не маглi здагадацца, бо думка што прыгожы абуральна нафарбаваная шлюха i вярхоѓны галоѓнакамандуючы трыльёнамi адборных байцоѓ адна асоба - iдыёцкая да абсалютнай крайнасцi - глупства!
  Дзявочае твар размаляванае, зменена касметыкай, магутнае цела, стала яшчэ сэксуальней за цыклы тулянняѓ сярод галактык. Алiмпiйцы не анiгiлявалi чалавецтва цалкам, але радыкальна змянiлi ѓладу. Вялiкай Расii больш няма, iснуюць толькi аскепкi iмперыi. Знiкла i другая сталiца ѓ цэнтры галактыкi, засталiся толькi ладна памаладзелыя ѓльтрафiялетавыя зоркi, большасць з якiх прыняло форму гiбрыда кветак i невядомых звяркоѓ. Накшталт клубнiчнага вавёркi, ананасавага шчупака, грыбнога тушканчыка i iншых недарэчнасцяѓ! Гiбрыд шымпанзэ i дзьмухаѓца замест звычайнай шарападобнай формы. Якiя неймаверныя законы фiзiкi для гэтага трэба парушыць? Магутнасць алiмпiйцаѓ нiбы i, не ведае меж! Што са светамi? Планеты сышлi ѓ мiнулае - стаѓшы чымсьцi настолькi сюррэалiстычным, што Пiкасо i Сальвадор Далi ѓдавiцца ад зайздрасцi! Нават на гэтым фоне асабiстыя праблемы неiстотныя, як гульня немаѓля з запалкамi, пры выбуху вадароднай бомбы! У канфедэральных спецслужбаѓ меѓся аб'ёмны спiс маiх паплечнiкаѓ - ён радзеѓ амаль кожны тыдзень, па меры злову злачынцаѓ. Большасць сышлi з жыцця самi, бо пакаранне ѓ выпадку злову было занадта жудаснай. Iх кiдалi ѓ празрыстай капсуле на глюконна -нейтронную зорку. Цела прабiвала выпраменьванне, якое не забiвала адразу, а прычыняла жахлiвы, нi з чым непараѓнальны боль. Хаатычныя якiя перамяшчаюць нейтроны, раздзiралi нервовыя канчаткi, i выклiкалi жахлiвыя трызненнi ѓ мозгу. З падсвядомасцi ѓсплывалi ѓсе назапашаныя адмоѓныя эмоцыi i комплексы. Здавалася вось сэрца цалкам зачарсцвела, абледзянела ад неверагодных нягод, невыноснага ката - сумлення, а не, паглядзiш, i выступiць сляза...
  Некаторыя аддавалi перавагу партызанскай вайне. Марылi аднавiць iмперыю i ѓрэзаць алiмпiйцам! Дзiця, якi сцiскае кулачкi i пагражае тарнада, якi змяѓ дом i якi забiѓ бацькоѓ. Фантастыка, але прыйшоѓ час i людзi сталi загадваць надвор'ем i спраѓляцца з тарнада лягчэй, чым з рулём ровара! Памятаю Перасадачную Dos-369, замкнёны субпрасторавы маленькi свет, металiчную шкарлупiну са стыкоѓнымi партамi i рамонтнымi докамi. Асколак цывiлiзацыi сярод холаду i зорных агнёѓ. А яшчэ - мноства абломкаѓ ад карабля, захоплены багаты груз, здабыча пiратаѓ, потым бой i разбурэнне ѓсяго свету, для яго абстрэлу эскадра ѓжыѓшы тэрма -преоновую (у мiльярды разоѓ магутней вадародную ракету). Жудасная катастрофа. Планета рассыпалася на трыльёны агнязарных жамчужын, вадкiя аскепкi, распыленага ядра, якiя праз некалькi гадзiн пачарнелi, стаѓшы сапраѓдным попелам зрынутага свету!
  Алене да чорнай дзюры, да якi смяецца вакууму, што спiс узначальвае яе iмя. Хто па-сапраѓднаму непаѓторна дарог - Аляксандр абсалютна анiгiляваны, яго ультра-дрэдноут кропляпадобны гiгант, дыяметрам у тысячу васьмiсот кiламетрам, трапiѓ у хвалю i панёсся ѓ неiснаванне мiнулага. I атацы хранастанцыi алiмпiйцаѓ, прымалi вялiзныя сiлы. Але што адбываецца з самым вялiзным зоркалётам, калi ён трапляе ва ѓласнае мiнулае. Распадаецца на тыя элементы, з якiх быѓ створаны. Людзi маментальна зменшыѓшыся да ѓзросту немаѓля, памеру зародка - знiкаюць. Перад нацiскам часу бяссiльная любая абарона. I чаму я ацалела ѓ гэтым пекле, вельмi нават можа з-за ѓнутранага садызму алiмпiйцаѓ. Як у свой час Iегова, замест таго каб забiць Каiна вырак яго на пакуты, а потым лiтаральна замачыѓ патомства сусветным патопам. Я пакутую не гэтулькi фiзiчна, у чалавека, народжанага ѓ казарме боль суцэль натуральны спадарожнiк, але што больш страшна, духоѓна. Чалавечка - дурная баба, якая ѓзвалiла на сябе ѓвесь цяжар адказнасцi - нiбы сусвет павiсла на шматпакутных, жаночых плачах...
  Натоѓп вынес дзяѓчыну на плошчу. Увагу прыцягнула вялiзная галаграфiчная праекцыя, якая зiхацела чатырохбаковая мега-плоскасць. Грамадскi, дзяржаѓны канал дэманстраваѓ чарговую расправу - абцякальная, кропляпадобная, празрыстая капсула на сляпуча-чырвоным фоне. Канчатковы палёт Маргарыты Жалязоѓскай , каардынатара расiйскiх iмперскiх знiшчальнiкаѓ. Вакуумна ! Яе нясуць сiлавым полем, голую, мускулiстую, нягледзячы на пакуты (дзяѓчыну несумненна катавалi), усё яшчэ выдатную. На чыстай, пругкай блiскучай ад поту скуры зламаныя, iрваныя сляды ад дакрананняѓ магутных разрадаѓ гiпертоку ( у адрозненне ад звычайнай электрычнасцi, у гiперток выкарыстоѓваюцца драбнейшыя з велiзарным iмпульсам часцiцы, здольныя рухаць са хуткасцю шматкроць якая перавышае светлавую, у большай колькасцi вымярэнняѓ. вышэй каэфiцыент карыснай працы!) . Вось яе зашпурнулi ѓ капсулу, што паляцiць па пагiбельнай арбiце. Агонiя падоѓжыцца некалькi тыдняѓ, з болем у тысячы разоѓ мацней, чым ад спалення на вогнiшчы. Цi не прычынены садызм - тэхнатронных фашыстаѓ, задавальненне звярыных iнстынктаѓ, а па якiм праве!? Заходняя Канфедэрацыя - чужая для ганарлiвых расейцаѓ адукацыя, свайго роду сепаратысты, з лiку народаѓ спрадвеку супрацьстаячым Расii. I зараз гэты павук помсцiць, жадаючы перашкодзiць адраджэнню iмперыi, многiя людзi жадаюць аднавiць Вялiкую Расiю, i таму клiка драпежных алiгархаѓ хоча выпалiць iдэю ѓ зародку. Новая буржуазiя даѓно хацела атрымаць рэальную ѓладу i палiтычную свабоду, каб мець уплыѓ на працэсы ѓ краiне. Не ѓсiх уладкоѓваѓ казарменны палiтычны парадак. Няхай дзяѓчына вiнаватая перад чалавецтвам, хоць цi можна вiнавацiць мурашкi, што ён не ссунуѓ гару? Але судзiць яе мае права толькi Вялiкая Расiйская Iмперыя, яе анiгiляваная сiстэма ѓлады, якая згiнула ѓ часовай варонцы Вярхоѓны каардынатар-iмператар. Не спадчынны манарх, а супермэн якi прайшоѓ шматузроѓневую сiстэму адбору, абраны з дзесяцi тысяч. Кожны год дзесяць тысяч самых генетычна адораных немаѓлят: хлопчыкаѓ i дзяѓчынак адбiраюцца для навучання мастацтву ѓлады. Потым з дапамогай спецыяльных, створаных самымi мудрымi праграмамi i абранымi людзьмi адбываецца адбор старшынi. Шматузроѓневыя да пяцi гадоѓ два разы на год, па пяцi тры разы, а пасля пятнаццацi: чатыры разы на год вызначаюць кандыдата ѓ каардынатары-iмператары. Ва ѓзросце трыццацi пяцi гадоѓ ён цi яна займае крэсла i кiруе роѓна дваццаць пяць гадоѓ, перадаючы стырно кiравання iншаму правадыру. Такiм чынам, забяспечваецца пераемнасць улады, адсутнасць застою, змяняльнасць элiт. Былы каардынатар-iмператар аѓтаматычна атрымлiвае ранг дарадцы i можа заняць iншую высокую пасаду ѓ iмперыi. Занадта доѓгае кiраванне псуе чалавека, ператвараючы яго ѓ дэспата. Алена сама ѓваходзiла ѓ лiк дзесяцiтысячнiкаѓ , яна стала першай па колькасцi набраных баляѓ, але проста нарадзiлася не ѓ час, так i не стаѓшы старшынёй. Дзяѓчына рабiла iмклiвую кар'еру, прайшла шмат бiтваѓ. I ведала сёе-тое, чаго не ведалi астатнiя. А менавiта ёсць шанц падняць з попелу Расiю i вярнуць раней страчанае, i нават уваскрэсiць загiнуѓшых. Так што Алена не бегла, а наадварот iмкнулася знайсцi ключ да адраджэння! Не ѓцёкi, а пошук! Як шпiк шукае адбiтак, след апошняй надзеi!
  Даносiлiся гукi музыкi - дэманiчнай, агрэсiѓнай, напорыстай. Гулкавата грымеѓ орган, яму паѓтарала гердыдас - сумесь басэтлi i дуды з электронным узмацненнем. Дзяѓчына была рада адцягнуцца, чуць крыкi i стогны голай, жорсткай раздзiраецца сяброѓкi, якая ляцiць да зоркi пакут вышэй за ѓсiх сiл. Садысцкая галаграма засталася ззаду i дзяѓчына пачала прапiхвацца скрозь людскую i иногалактический навала. Частка публiкi зрэшты, аддавала перавагу лятаць, хоць у гэтым свеце, можа самая дасканалая тэхнiка адмовiць у любы момант. Зрэшты, гравiямабiлi былi забяспечаны гравiя- прасторавымi амартызатарамi на выпадак падзення. Вось адзiн з iх упаѓ i адскочыѓ як мячык, разявакi ѓсiх масцяѓ раздалiся ѓ бакi. Дзяѓчына нядбайна адмахнулася:
  - Двум смерцям не бываць, адной не абмiнуць!
  Ён амаль пабегла туды, дзе чулiся крыкi, адкуль за кiламетры несла апантанай, па-звярынаму пажадлiвай злосцю. Роѓ i гравiё- гукавыя хвалi кiбер-органа пранiкалi ѓ кроѓ, прымушаѓ сэрца бiцца пачашчана.
  Дзяѓчына як маторная лодка ѓ гарлачыкi, упiѓся ѓ авал гледачоѓ. Некаторыя з iх перапоѓненыя эмоцыямi ѓзнiмалiся ѓ паветра, парылi i свiсталi.
  Бiлiся два бiнары . Самкi - прыгожыя i якiя пагражаюць адначасова. Яны былi аголены па пояс, грубыя кароткiя спаднiцы заляпаны крывёй, мускулы рэльефна вылучалiся на спiнах, нагах i руках. Накшталт людзi, ва ѓсякiм разе, вельмi падобныя, толькi незямнога паходжання.. Бiнары былi такiмi ж прыгожыя i моцныя, нiбы зямныя жанчыны ваяры. Вядома ж не падобныя разнамасныя як якiя памкнулiся са шматлiкiх галактык шоѓ-трансвестыты! Доѓгiя выгарэлыя валасы сплеценыя ѓ косы, на перадплеччах i спiне маляѓнiчыя татуiроѓкi, у адной мясцовы рэлiгiйнай храм i анёлы здольныя напалохаць дзiця, а ѓ iншай на спiне, адкрытая, узбуджальная мiжвiдавых парнаграфiя. Яны рухалiся лёгка, слiзгальна, сыходзячыся ѓ мiльгаце жырыра (Матэрыла ѓ сто дваццаць разоѓ трывалей сталi) i адступаючы. Не пазбаѓленыя прыгажосцi i эратызму, босыя ногi дзяѓчат пакiдалi крывавыя сляды, час ад часу яны ѓзляталi, цэлячы ѓ жывот цi пад каленку. Потныя, загарэлыя целы самак-байцоѓ пакрывалi шматлiкiя парэзы i шнары.
  Беглая ваяѓнiца штурхнула локцем панцырнага хамяка, якi стаяѓ побач:
  - Цiкавае вiдовiшча, толькi чаму мячы не гiперплазменныя?
  Хамяк чмыхнуѓ.
  - Светлавы меч з тэмпературай у мiльярды градусаѓ спалiць усё жыѓцом. А тут трэба пацешыць натоѓп. Бiнары ѓ рэальнасцi, не ѓступаюць у зацяжныя паядынкi. Яны ѓмеюць анiгiляваць адразу. Калi не з цэнтральнага, то з другараднага ѓдару.
  Сакалоѓская ѓ здзiѓленнi пацiснула плячыма:
  - Я думала, першабытнiкаѓ не пускаюць у рэжымны горад.
  - Часам пускаюць. Гэтыя - нешта накшталт цыркавой трупы. Вандруюць па пустынi, вучацца, забаѓляюць масы. - Грызун засунуѓ у пашчу падабенства ледзянца ѓ шакаладзе, голас стаѓ мяне выразным, булькатлiвым. - Вядома ж, добрыя байцы, але абсалютна бясшкодныя. Законаѓ не парушаюць, арганiчна ѓлiваюцца ѓ нашую культуру.
  "Рая на зямлi, больш не вiдаць! Прададзены сатане, каб стагоддзе пакутаваць! Катаванне цяжкае - смутку вялiкiя! Сумныя справы - слёзы ѓ дзве ракi! - Разумова праспявала дзяѓчына. Усёткi ѓ цэнтры мега-урбанiзаванага мегаполiса па якiм ходзяць лятаючыя палiцыянты, будынкi падобныя размаляваныя кветкамi, танкi i самаходкi цi нават гiбрыд норкi i цытрыны, выгляд такiх самак архаiчны i бандыцкi.
  Хамяк, хiтра падмiргнуѓшы, шапнуѓ:
  - Ведаеш, яны могуць i каханнем надарыць. Не пагрэбуюць з любым, толькi заплацi! Тэмперамент шалёны! I цана не вакуумная!
  Рытм узмацнiѓся, гердыдас заныѓ больш пранiзлiва. Дзяѓчына кiнула вакол сябе трэнiраваны погляд, ён адразу зразумела, адкуль зыходзяць гукi.
  - Гравiё- рэзананс i гуказдымальнiкi, - усмiхнулася дзяѓчына. - Музыкi ваяѓнiц проста робаты! Музыка на аснове траiчнага ходу.
  Сумесь рамонка i жабяня, з вушкамi як крылцы ѓ лятучай мышкi тонка пiскнула:
  - Яны ж не сочаць за ходам паядынку. Адкуль ведаюць, калi мяняць тэмп? Выдатная зямлянка?
  Алена паправiла:
  - Я не зямлянка! Гэта памылковае вызначэнне. А робаты вымяраюць бiятокi мозгу, розныя параметры арганiзма. Зрэшты, невядома хто пад каго падладжваецца, байцы пад робатаѓ, цi робаты пад байцоѓ.
  Адна з ваяѓнiц была ѓзброена дзвюма крывымi, накшталт пялёсткаѓ астры, шаблямi. Яе сапернiца - склюдам i сякерай. Яны зноѓ сышлiся ѓ смяротным танцы, i гледачы захоплена зараѓлi. Некаторыя нават узляцелi, i сталi куляць у космас лазерным феерверкам. Звярнула ѓвагу што на каленях i шчыкалатках супернiкаѓ замацаваныя вострыя, з больш яркага чым алмазы каменя шпоры даѓжынёй у далонь. Яны зiхацяць на чатырох сонцах.
  Алена кiѓнула:
  - Зорная квазарнасць !
  Ваяѓнiцы актыѓна варочалi нагамi, i калi шпоры крыжавалiся з лёзамi, чуѓся ляск, i ляцелi iскры.
  Уяѓленне, крыху прымiтыѓнае, але менавiта сваёй жывёльнай сiлай гэтыя дзяѓчаты прыцягваюць натоѓп. Перанасычанаму электронiкай чалавеку, гэта куды мiлей чым, чым розныя вiртуальныя эфекты.
  Старажытны захапляльны цырк. Алена фыркнула:
  - Не кахаю калi б'юцца понарошку.
  Панцырны хамяк пагадзiѓся:
  - Ды гэта не так ужо сур'ёзна! Але ѓсё ж такi бой ёсць бой! Нават калi ён здаецца простай " вiртуалкай ", то раны цалкам могуць быць сапраѓдныя.
  Алена ѓключыла комп-бранзалет. Зiрнула на галаграму:
  - Што за чартаѓшчына!
  Па камп-бранзалеты транслявалася смяротнае пакаранне. Яе сяброѓка апантана бiлася ѓ канвульсiях, якая падвяргалася звышболевага ѓздзеяння ад мноства прамянёѓ. Бедная Маргарыта. А вочы, у iх чытаецца нешта такое страшнае, неапiсальнае. Любое чалавечае параѓнанне або аналогiя цьмянеюць, перад брыдкай грымасай сказiць дзявочы твар, былой ваяѓнiцы i прымадоны.
  Рамонкавы жабяня спытаѓ:
  - Вам вакуумна ?
  Дзяѓчына адказала:
  - Не!
  Але гэта было не праѓдай. Перад дзяѓчынай усё змяшалася - i роѓ натоѓпу, i иногалакты -букмекеры, якiя прымаюць стаѓкi. Чатыры палаючыя, прагна выкiдваюць прамянi на Алену свяцiлы. Адно з iх, жоѓтае стала зелянець. Карны модуль Маргарыты, гiперплазменныя рэкламы i нарастальны арганны роѓ i гердыдасаѓ пульс...
  Поѓнае трызненне!
  Рамонкавы жабяня пiскнуѓ:
  - А што не квазарна! Як анiгiлююць сябе пацук- пантэры!
   Гердзiдас завыѓ на самай высокай ноце, калi ваяѓнiца шабляй перасекла ѓ супернiцы сякеру i ѓваткнула ѓ выкладзены плiткамi з мускулаѓ жывот клiнок. Дзяѓчына- бiнар упала, але тут жа ѓскочыла i пасадзiла супернiцы ножык у сцягно. У адказ тая секанула шабляй па шыi. Галава няшчаснай ваяѓнiцы адляцела, усё ахнулi. Пераможца хiстаючыся, пакланiлася, выдаѓшы пераможны рык:
  - Я самая моцная, я самая лепшая, гiперквазарная!
  Натоѓп вылiѓся апладысментамi, вiстам, тупаннем нагамi. У залежнасцi ад таго, што было ѓ звычаi ѓ дадзенай расы ѓ выразе захаплення.
  Гiбрыд рамонка i жабы пiскнуѓ:
  - Шкада прыгожая была кабетка!
  Хамяк паправiѓ:
  - Гэта асаблiвыя па жывучасцi бiнары , яны ѓжо разоѓ дваццаць адсякалi сабе галовы, а затым аднаѓлялi целы. На просты танец публiку не сабраць, яна патрабуе забойства.
  Выкацiлiся робаты, спешнасцi сцiралi з пакрыцця рынга, крывавыя сляды, босых дзявочых ног.
  Пад грамавы шум аркестра выбегла наступная пара. Адзiн з iх быѓ радыеактыѓным транс- плутонiкам , з рукамi-нажнiцамi механiчнага паходжання, iншы пацучыным мядзведзем, адна палова якога была кiбернетычнай нага з гусенiцамi, рукi кансервавыя гакi, радыеактыѓныя кантэйнеры можна адчыняць. Хамяк вякнуѓ:
  - Вось вырадкi! Не хочаш з такiм прыкiмарыцца ?
  Ваяѓнiца з не зусiм дарэчным для свайго выгляду вандроѓнай блытаны, пагардай адказала:
  - Наогул цырк перакрутаѓ не па мне! Агiдны здзек з жывой прыроды?
  Звярок завiшчаѓ:
  - Як ведаеш! А мне падабацца!
  Два монстры сышлiся разам, сашчапiлiся. Пачуѓся скрыгат iржавай пiлы, стэка па якiм драпае сабака, слана якi ламае бамбук.
  Iзноѓ як i ѓ першы раз пасыпалiся iскры i палiлася атрутная кроѓ. Да першых шэрагаѓ данеслася лiпкая хваля, атрутнай смуроду.
  Алена пакiвала галавой:
  - Агiдна! Проста чарнадырна ! Антыквазарна !
  Адвярнуѓшыся, дзяѓчына паплялася прэч.
  Велiчэзны горад мiгацеѓ перад ёй велiчнымi фантанамi, прычым на вяршынях iх парылi хаты ѓ форме гiбрыдаѓ ружы i бегемота, ракавiнак i кальмараѓ, бутэрбродаѓ i яшчарак! Алене ѓдалося паскорыцца, прыбудаваѓшыся да бягучага вадкакрысталiчнага асфальту. Таццяна Бялова насяляла ѓ нiжнiх сектарах, вокны яе кватэры глядзелi на касмапорт i чырвона-карычневыя маршчынiстыя прасторы за празрыстым сiлавым бар'ерам. З прычыны таго, што Зеѓс пракручваѓся, захапляны вiхурамi штучнага гравiяполя , край узлётна-пасадачнай паласы няспынна перамяшчаѓся. Усе галаграмы гравiявiзараѓ у кватэры былi ѓключаны, транслюючы мноства даступных па Гiперсеткi тэлеканалаѓ. Адначасова ѓключылiся каналы Гiперiнтэрнэту . Пяць з паловай тысяч галаграм - i гэта толькi асноѓны набор. А колькi ѓскоснага касмiчнага ѓздзеяння. Дзяѓчына магла глядзець на гэты калейдаскоп з радасцю, гэта нагадвала ёй трэнiровачныя тэксты падчас вучэнняѓ, па засваеннi iнфармацыi. Нездарма яна ледзь не стала правадыром усяго аб'яднанага чалавецтва. У звычайнага iндывiда ѓ вачах бы зарабiла, мозг не вытрымлiваѓ багаццi вiзуальнай iнфармацыi. Плюс гiпер-какафанiя прыглушаных гукаѓ, якiя дапаѓняюць пейзаж. Сёе-тое Бялова ѓсё вiртуозна вывела ѓ галаграфiчным рэжыме: перасякаючы пакоi, дзяѓчына апускалася то ѓ кiроѓнага крутога шоѓ, то аголеных дзяѓчын бардэля, якiя задавальняюць запал монстраѓ, то ѓ байцоѓ касмiчнага баявiка, або банальнага ѓ героя "мыльнай оперы" з клю слана. Таццяна Бялова арыентавалася вiртуальна- iнфармацыйным акiяне, як акула ѓ моры праблем, вылучаючы найболей важнае, аналiзуючы факты пры дапамозе мноства плывучых па целе i асаблiва мозгу мiнi-кампутараѓ. Потым гэта ѓсё можна скiнуць за "зялёныя" i "чырвонцы". Гэтым яна зарабляла, аддаючы перавагу мозгу прастытуцыi. Вялiкую частку часу яе старажытная карэфанка праводзiла падлучаным да сусветнага Гiперiнтэрнэту , падарожнiчаючы па другасных, глабальных (мiжгалактычных) i лакальных мульты-вектарам. У цэлым хiпавая чувiха нiчога не скажаш...
  - Хелло краля квазар табе ва ѓлонне! - Груба пажартавала Бялова.
  Алена падтрымлiваючы гуллiвы настрой, адказала:
  - Знайдзi сабе хлопца чарнадзiрка кiбернетычная. Каб зашухерыѓ усе файлы!
  У адказ дзяѓчына ѓзляцела i тройчы перавярнулася ѓ паветры.
  Дзве прыгожыя, але вельмi спартыѓныя дзяѓчыны прынялiся, жартам змагацца, ссоѓваючыся то ѓнiз то ѓверх дома, пакуль не размясцiлiся ѓ iнтэлект-назапашвальнiку, дзе на стэлажах i ва ѓбудаваных у сцены палiцах захоѓвалiся мега-дыскi (лазерныя, гiперплазменныя, бiяплазменныя i iншыя), мульты-крышталi i нават старажытныя электронныя кнiгi. Адна з iх была ѓ залатым пераплёце, упрыгожана малюнкам каштоѓных камянёѓ. Перахапiѓшы погляд, Алены Таццяна нядбайна кiнула:
  - У касмiчны драконаѓ адбiлi! Не хочаш малака маркоѓнай тыгра -кароѓкi, з градусамi?
  Алена, аблiзваючы рдяные губкi язычком, адказала:
  - З вялiкiм задавальненнем! Такi кактэйль называецца - бывай мазгi!
  Таццяна фыркнула:
  - Хiба можна развiтацца з тым, чаго няма!
  Алена спрытна парыравала, круцячы аголенай наженькай:
  - Кажуць, ж бывай любоѓ, калi яе няма!
  Таццяна ѓжо больш сур'ёзным тонам прапанавала:
  - Давай хлебнем пякучай натуральнай крывi касмiчнага транс-плутонiевага дракона!
  Алена ахвотна пагадзiлася:
  - А што... гэта не нейтрына лавiць!
  Робат у форме старажытнагрэцкага тытана з крыламi, пагульваючы эластычнымi мускуламi, уляцеѓ у пакой. Засвяцiлiся празрыстыя фужэры. У iх палiлася алмазна-лалавая кроѓ монстра. Пiць такую грымучую сумесь можна толькi малым глотка, каб не спалiць горла.
  - Вакуумныя твае справы, - З непадробным сумам вымавiла Бялова. - Я стаю на страме ходу расследавання. Працэс глiстоѓ-даѓганосiкаѓ...
  Яна сербанула з куфля. Ад палення зморшчылася i некалькi глуха дадала:
  - Западнiкi ведаюць, што ты ѓ нашым сектары.
  - Яны i раней не нейтрына лавiлi - Вонкава бесклапотна ѓсмiхнулася Алена. Яе вызваленыя ад пакутлiвых, блiскучых туфлiкаѓ на доѓгiх абцасах ноженьки пачаѓ масажаваць паѓагранiчны кiбарг ѓ выгляд пазалочанага, скарпiёна з касматымi як тулава гусенiцы лапкамi. Сакалоѓская непрыемна здзiвiлася, што бальныя, з асаблiва трывалага крышталя туфлiка на высокiм абцасе, могуць стамiць круцейшы пераадолення вiртуальнай паласы перашкод.
  На хупавай далонi Бяловай узнiк пульт мадулятара, на якiм карэфанка па зброi набрала код патрэбнага дыска. У сцяне ѓтварылася шчылiна, i кампакт з верхняга стэлажа са пстрычкай шмыгнуѓ у яе. Пасярод пакоя сфармавалася выява: Нью-Дракона, Iсполiнскага мегаполiса-Сiстэмы, тысячы, мiльёны сноѓдаюцца машын, людзi, иногалакт , робаты. Разам з iмi стартуючыя ваенныя караблi - крэйсера, знiшчальнiкi, патрульныя палiцэйскiя боты, раскошныя лайнеры, чужыя чалавечаму разуменню зоркалёты дружалюбных рас, дзiѓная, якая выслiзгвае геаметрыя будынкаѓ! Некаторыя ѓ форме шматствольных танкаѓ i лiнкораѓ з выпраменьвальнiкамi... не тыповая для iншых мiроѓ бязмежная грань гарызонту, бо планета плоская, нiбы шасцiгранная манета...
  - Новае засяроджванне сепаратызму. Тым, хто таемна марыѓ пакончыць з вялiкай Расiяй. Тым, каму не дае спакою была моц старой Iмперыi, - саркастычна заѓважыла Бялова - Там зараз улада i сiла, а рускiя ѓ лепшым выпадку бяспраѓныя рабы - чарнадзiркi !
  - Вакуумная сiла, - горка ѓсмiхнулася Алена. - Алiмпiйцы паднеслi ѓльтразорны ѓрок, гары ён у прынцэс-плазме.
  Таццяна Бялова праспявала:
  - Жорсткi ѓрок, але людзям ён пайшоѓ не на карысць! I ѓ сусвеце квiтнеѓ - адна загана!
  - Час суддзя i пракурор у адной асобе. Яны прыйдуць не чуваць - усё светазнанне спiць. Руляць людзьмi як дыхалом, хто супраць - будзе, бiт!
  Таццяна перапынiла ваяѓнiцу, з запалам усклiкнуѓшы:
  - Цi мы да iх дабяромся! Паѓторнага канфлiкту не пазбегнуць - ён толькi адцягваецца. Праз стагоддзе, тысячагоддзе, дзесяць тысячагоддзяѓ - мы зноѓ сашчапiмся як упартыя бульдогi або не дасведчаныя межаѓ лютасьцi танка -тыгры!
  Алена ѓздыхнула, мiмаволi апусцiѓшы вочкi:
  - Наступная сустрэча можа стаць для нас фатальнай!
  - Што з таго? - Бялова надзела маску абыякавасцi. - Гэта будзе няхутка. У маладых фармацыi хапае iншых праблем. Больш надзённых. Вось-вось памiж аскепкамi расiйскай iмперыi ѓзгарыцца маштабная вайна!
  Нацiскам кнопкi яна паставiла дыск на месца. Выява растала.
  - Успышкi паѓстанняѓ иногалактов , сепаратызм iмперскiх губернатараѓ, спроба рэстаѓрацыi Алмазнага сузор'я. Дзiкiя арды транс-плутонiевых адцiснутыя да Магелланавых Аблок, зноѓ паднiмаюць галаву, аб'ядноѓваюцца Рольнiкi, беспарадкi на перыферыi... Дробязi жыцця, але патрабуюць умяшаннi хiрурга.
  - Пасля Алiмпiйскага Канфлiкту ѓсё гэта - фатоны, - Засмяялася Алена. - Нiбы хлопчык, у якога прырэзалi бацькоѓ, насiѓ палец.
  Бялова кiѓнула, i нiбы з паветра выняла цукерку. Спрытным рухам пальца расшчапiла яе на дзве паловы, адну кiнуѓшы сяброѓцы, iншую сабе:
  - Але, не гледзячы на гора, стрэмка ѓсё роѓна можа выклiкаць заражэнне!
  Алена, спрытна злавiѓшы ласунак сваiм доѓгiм у змяi ружовенькiм язычком, схаваѓшы гасцiнец за шчаку, дэманстратыѓна пазяхнула:
  - Можа гэта i да лепшага! - Дзяѓчына прыгубiла другi куфель з драконавай крывёй. - Дзiѓна п'ецца нашмат мякчэй!
  Таццяна ветлiва патлумачыла:
  - Мая ты агнязарная душанька ... Бiядабаѓкi змякчаюць густ, iнакш нам было б вельмi балюча.
  Вялiкаѓзроставыя дзяѓчынкi памаѓчалi, смакуючы напой, настрой хутка ѓздымалася.
  - Я адпраѓляюся - Усмiхаючыся ѓжо без усялякiх нацяжак, сказала Алена. - У мiры шматвектарных скажэнняѓ i нестабiльных вымярэнняѓ.
  Бялова здзiвiлася, свiснула:
  - Хочаш знiкнуць?
  Алена адмоѓна махнула галавой:
  - У мяне мазгi не вакуумныя! Ёсць шмат спосабаѓ збегчы i згубiцца ѓ амаль бясконцай сусвету. Але ѓ дадзеным выпадку не ѓ гэтым каронная мэта!
  Таццяна яшчэ раз здзiвiлася:
  - А чым?
  - У гэтых няправiльных мiрах, можна знайсцi ключ да выратавання чалавецтва. Хоць гэта i падобна на казку... - Панiзiѓшы голас да шэпту пачала Сакалоѓская.
  Таццяна нахiлiѓшы блiжэй галаву, спытала:
  - I як?
  Дзяѓчына развяла рукi ѓ бакi i адказала:
  - Двума словамi гэта не растлумачыш!
  Алена адкiнулася i пагрузiлася ва ѓспамiны.
  ... Антысусвет змененага часу (тэрмiн чыста журналiсцкi, публiцыстычны навукоѓцы i эксперты не прыйшлi да адзiнага меркавання, што наогул мог уяѓляць падобны феномен, яго прырода дагэтуль неразгаданая таямнiца!) распасцiралася на сто дваццаць тысяч васьмiсот светлавых парсекаѓ. Няѓзброенае чалавечае вока ѓ Зямлi ѓ кароткую начную пару, i тое магло адрознiць, як пад яго ѓздзеяннем змяняюць сваю яркасць зоркi, кандэнсуючы вакуум. Усе машыны i механiчныя супер-разведчыкi нават якiя складаюцца з паѓпалярнай антырэчывы, трапiѓшы ѓ яго, проста растваралiся як цукар у гарачай вадзе. Чалавеку пракрасцiся нельга, затое прыборы праз хвалi спраѓна фiксавалi найменшыя змены ѓ структуры кантынууму. А яны адбывалiся кожную нанасекунду, паступова захоплiваючы свежыя кавалкi сусвету. Антысусвет пашыраѓся, нiбы велiчэзная змяя, дакладней як бясконцыя шчупальцы мульты-кальмара (волацкага паразiта якi жыѓ у нетрах фiялетавых зорак) у шматлiкiх кiрунках. Пасля першага скачка Антысвет дасягнула свайго парога, столi. Да Зямлi адсюль шлях няблiзкi - яна ляжыць за намi, аддзеленая ад алiмпiйскiх уладанняѓ велiзарнай адлегласцю, чарадой зорак i мiроѓ. Ззаду - патройнае Сонца(Чырвонае, сiняе, зялёнае). Ды неверагоднае здарылася: людзi змаглi раскласцi некалi адзiнае свяцiла на розныя складнiкi i зараз на планеце Зямля i ѓ суседнiх абжытых мiрах амаль вечны дзень. Прычым прамянi рухаюцца, не па прамой, як раней, а арбiце, зададзенай адбiвальнiкамi! Толькi раз у некалькi сутак, пару гадзiн патокi святла адключаюцца, каб не перагрэць планету, i даць людзям палюбавацца на цудоѓнае зорнае неба, а таксама на рукатворныя агнi сваiх казачна цудоѓных гарадоѓ. Ззаду сэрца iмперыi наперадзе - ЯНЫ, а пасярэдзiне - наша армада, цi ледзь не ѓвесь Вялiкарасiйскi флот, мiльёны, дзясяткi мiльёнаѓ караблёѓ. Большая частка зоркалётаѓ iмперыi падобная на марскiх рыбiнак, або гiбрыдных абцякальных жывёл касмiчных светаѓ, але некаторыя мадэлi па форме паходзяць на аголеныя кiнжалы, склюды, сякеры або нешта больш сучаснае i жахлiвае! Лёзы злавесна зiхацяць, здаецца, што вакуум не проста iскрыць, а плача, кожная слязiнка неймаверная канцэнтрацыя энергii разбурэння. На дадатковых аглядных панэлях мехконы (механiчныя канструкцыi, адна з разнавiднасцяѓ робатаѓ) збiралi смяротны канструктар будучынi Гiперсцiральнiка . Самае страшнае зброю Iмперыi, праѓзыходнае нават тэрма-преонновую бомбу, здольнае на шматкi разнесцi вакуум сцiраючы прастору, выклiкаѓшы эфект татальнага распаду матэрыi. Сакалоѓская ведала толькi агульныя прынцыпы. З дапамогай працэсу злiцця преонов(часцiц з якiх складаюцца кваркi), разганяюць рэактар i ён праз адмысловае полупространственное рэшата, выкiдвае вельмi разрэджаную якая складаецца з мноства вымярэнняѓ гiперплазменную карону. Прычым вымярэннi ѓ адрозненне ад стандартных, двух-трох, пяцi - дробавыя. А гэта ѓплывае на структурнасць матэрыi. Яна быццам бы ёсць, i яе ѓ той жа час i няма. А ѓявiце, што ѓ адной частцы зоркалёта зменшылася вышыня, але не поѓнасцю, а часткова. У другой дадалася глыбiня. Матэрыя губляе сваю структуру, успыхваючы паходняй анiгiляцыi. Навукоѓцы да канца не высветлiлi наступстваѓ падобнага анiгiляцыйнага нападу, але гэта не мяшала вайскоѓцам яе выкарыстаць...
  Гадзiну таму загiнула блiскучая ваяѓнiца маршал Разалiна. Мужчын з кожным стагоддзем, год за годам нараджаецца ѓсё менш i менш, жанчыны займаюць амаль усе ключавыя пасады. Выдатная, тэмпераментная красуня. Яе падобны на пёравы снарад, флагманскi ультра-крэйсер у семсот пяцьдзесят кiламетраѓ даѓжынёй, паспеѓ перадаць развiтальнае прывiтанне - малюнак асляпляльна яркай успышкi, змякчэлай святлафiльтрамi, але дастатковай, каб выцiснуць слёзы i ѓтапiць навакольнае ѓ рознакаляровых кругах. Цьфу, што гэта было, звычайна зрушэнне ѓ мiнулае цi будучыню, не адбываецца гэтак абуральна. Але самая жорсткая трагедыя, якая перапоѓнiла чашу цярпення, гiбель Аляксандра Салдатава. Не проста твайго камандуючага, але, мабыць, наймацнейшага i трывалага майго кахання. Амаль мужа! Сям'я ѓ традыцыйным разуменнi слова, у Вялiкай Расii амаль афiцыйна скасаваная, практычна ѓсiх дзяцей выхоѓваюць у вялiзных, ваенiзаваных iнтэрнатах. Ну, а выношваць зародкi прынята ѓ кiбернетычных iнкубатарах. Гэта вядома куды бяспечней, чым насiць ва ѓлоннi. I нас Аляксандравым былi агульныя дзецi - хлопчык i дзяѓчынка! А гэта вялiкая трагедыя - страцiць бацьку сваiх дзяцей! Праѓда i ён i я, не адчуваем адзiн аднаму пячорнай рэѓнасцi i можам свабодна займацца каханнем з iншымi партнёрамi, нават калi весялiмся разам. Паступова наблiжаючая да ѓзроѓню агульнапрызнанай мараль Вялiкай iмперыi: раз усе мы адно цэлае, то палавыя партнёры павiнны быць агульныя: адкрытыя для ѓсiх! Толькi гомасэксуалiзм як жахлiвае скрыѓленне пад жорсткай забаронай!
  Уся адказнасць лягла на Алену Сакалоѓскую. Шырокiя, мускулiстыя дзявочыя плечы прынялi на сябе цяжар мiльёнаѓ мiроѓ.
  Я стаяла на мастку грос-лiнейнага карабля, нядаѓна якi сышоѓ са стапеляѓ Процiлеглага святла. Анастасiя Брыльянтавая, Iрына Бруснiчная, Маргарыта Жалязоѓская , камандзiры эскадраѓ, правадыры iнагалакчычных злучэнняѓ (з iх дзевятнаццаць гуманоiдных) былi побач. Пiлоты i аператары напружана ѓглядалiся ѓ гравiякалапсы , сачылi за вонкава бязладным перамiгваннем шаравых пазыѓных i галаграфiчнымi разгорткамi карт навакольнага прасторы. Многiя былi падключаны напрамую, праз вектарны iнтэрфейс, прапускаючы скрозь сябе гiперплазменныя рэкi, вобразы, якiя пасылаюцца авангарднай лiнiяй робатаѓ-разведчыкаѓ, якая абаранiла ад армады на шэсць парсекаѓ.
  Нiбы нябыт растварылiся шматлiкiя спрэчкi, нарады, бесшабашная жаночая лаянка i штабныя пiкiроѓкi, усе кiданнi i спробы скiнуць рашэнне на гiперпланетарны сервер з магутным аналiтычным софтам. Гiперплазменны кампутар, памерамi крыху менш Месяца, выдаваѓ столькi варыянтаѓ уздзеяння, што iх хапiла б для пералiку атамаѓ у сусвеце.
  Момант iсцiны наступiѓ. Можна адкладаць любое рашэнне, акрамя адзiнага здольнага без якога немагчыма выжыванне!
  Усё зараз залежала ад мяне, калi вядома можна назваць свабодай выбар - спосаб размяшчэння галавы на пласе! Я лавiла сотнi напружаных, свiдравалых чэрапную скрынку поглядаѓ, якiя прысутнiчалi галаграм i маляѓнiчы шматмерных праекцый. Вузкi прыжмурванне мангалоiднай красунi Анастасii.... нясмелыя няѓпэѓненыя блакiтныя вочы золатавалосай Маргарыты... дзiкi пурпурны агонь зрэнак-свердзелаѓ Фа-Жара-За, правадыра курд-ваяроѓ з Вiдэрана ... ружовыя васьмiграннiкi на тэлескапiчных атожылках iмператара рака - нумар 3945 (iх раса проста нумаравала сябе )...
  - Справы архiчарнадзiрныя ! - З надрывам вымавiла я, лiтаральна задыхаючыся ад хвалявання. - Гiперплазма ! Анiгiляваць алiмпiйцаѓ!
  Не дарма кажуць, жанчына палкаводзец, што чорт з паражальным трызубцам Бога. Па целе прабягалi гравiё -электрамагнiтныя iмпульсы. Велiчэнскi зоркалёт ажыѓ, нiбы ѓ вулей кiнулi галаѓню. Зрэшты хаосу не было, кожны заняѓся сваёй справай, пасыпалiся камандзiрскiя iмпульсы... Кожную секунду кiбер-аператары дакладвалi мне аб ходзе прац па мантажы "Гiперсцiральнiка" . Вельмi важна раскалоць i парушыць прасторавую структуру вакууму на шырокiм участку. Разлiк рабiѓся на тое, што ѓ дробавых вымярэннях, нават час iдзе па-iншаму. Яно проста павiнна як трэска кiдацца з боку ѓ бок. Бо ѓ абмежаваным выглядзе часам можа звычайны чалавек - аддаючыся ѓспамiнам! Армада самых магутных зоркалётаѓ, выбудоѓвалася ѓ баявыя парадкi згодна з распрацаваным кiбернетычным розумам планам... У прынцыпе тут ужо ад Сакалоѓскай нiчога не залежала. Вярхоѓны каардынатар-iмператар (якая валодае ѓладай старажытнарымскага прынцэса) прыгажуня-д'ялiца фактычна загадала - знiшчыць супернiка любой цаной.
  Чалавечы мозг вялiкi, можна адначасова адсочваць iнфармацыю i пракручваць кiнастужку мiнулых падзей. Вось, напрыклад, гiсторыя сучаснай фiзiкi. Вялiкую моц чалавеку падарыла гiперплазма , якая замянiла электрычнасць. Яе ѓласцiвасцi i спосабы атрымання былi апiсаны ѓ розных серыялах генiяльным, бадай, самым вялiкiм з рускамоѓных пiсьменнiкаѓ Алегам Рыбачэнкам. Ён першы апiсаѓ спосабы термокваркового сiнтэзу, магчымасцi дробавых вымярэнняѓ, прыдумаѓ тэорыю цвёрдага вакууму. Нават прадказваѓ часы, калi людзi змогуць ствараць iншыя сусветы прыпадобнiѓшыся да гiперцывiлiзацыi . Вось гэта светабудова, дзе ѓсе людзi абсалютна несмяротныя, а мёртвыя ѓваскрэшаны! Свайго роду генiй Алега Рыбачэнка адлюстраваѓ - Гiперкамунiзм ! А вось iншы вядомы фантаст Яфрэмаѓ i яму падобныя савецкай школы, падобна, аблiчылiся, высокi ѓзровень цывiлiзаванасцi, зусiм не гарантыя мiрнага суiснавання, а тым больш сяброѓства! У некаторым родзе ѓ космасе нават горш чым на планеце Зямля. Калi ѓ нас у падмесяцовым свеце па меры развiцця цывiлiзацыi, гуманiзм i дабрыня нарасталi, то ѓ некаторых расах праходзiѓ зваротны працэс... Зрэшты калi ѓзяць гiсторыю чалавецтва, то напрыклад у сямнаццатым стагоддзi катаванне было штодзённай з'явай, а ѓ дзевятнаццатым, ва ѓсякiм разе ѓ Еѓропе лiчылася варварствам. Праѓда бывалi i адкаты. Напрыклад фашызм i таталiтарызм у сярэдзiне дваццатага стагоддзя цi... Калi была створана ядзерная зброя, то глабальныя войны здавалася сышлi ѓ нябыт, так знiкла магчымасць выйграць канфлiкт. Сама Расiя ѓ заваяваннях не мела патрэбы, абсурдна марыць аб захопах, пры насельнiцтве ѓ два працэнты кантралюючы трэць сусветных прыродных рэсурсаѓ. Але iншыя краiны гэта не задавальняла.
  Дваццаць першае стагоддзе выдалася цяжкiм, ледзь не стаѓшы апошнiм у гiсторыi чалавечай цывiлiзацыi Ядзерная зброя распаѓзалася па свеце, прыродныя рэсурсы кончылася. Падыходзiлi да канца натуральныя прыродныя энерганосьбiты, нафту, газ, вугаль, уран i iншыя. Узнiк востры недахоп прэснай вады. У свеце паступова мяняѓся баланс сiл. Зорна-паласатую буржуазна-дэмакратычную краiну ЗША, у ролi сусветнага лiдэра, змянiѓ камунiстычны Сiтай . Вялiкая паднябесная iмперыя стала галоѓнай звышдзяржавай! Ад гэтага стала яшчэ горш, Сiтайскаму кiраѓнiцтву бракавала землi, воды, металаѓ, энерганосьбiтаѓ. Самае галоѓнае калi дэмакратычныя ЗША, не маглi сабе дазволiць занадта шмат марнаваць на войска, або весцi маштабныя войны, багатыя вялiкай крывёй, то аѓтарытарныя камунiсты... Яны думалi iншымi катэгорыямi, колькi можна пакласцi мiльярдаѓ, каб не прайграць. (Як казаѓ Вялiкi рулявы - ну што калi ядзерная вайна паѓмiльярда загiне, затое iншая палова будзе жыць пры камунiзме!) Багатая Расея для Сiтая як ягня перад галодным ваѓком. Заваяваѓшы некалькi суседнiх краiн, у тым лiку i велiчэзную Андыю (пры гэтым выразам i замарыѓшы голадам некалькi соцень мiльён лiшнiх ротаѓ), Сiтай аддаѓ загад - пара!
  Расея, несумненна, прайграла б вайну, шматкроць праѓзыходнай моцы, але яе навукоѓцы нарэшце-то, змаглi рэалiзаваць генiяльныя iдэi Рыбачэнкi Алега i стварыць звышзброю! Сiтай упаѓ, а ѓслед за iм быѓ пакораны ѓвесь свет. Шматвяковая мара аб адзiнстве чалавецтва рэалiзавалася. Скончыѓшы з войнамi - перайшлi да навуковага кiравання знясiленай капiталiстамi-эгаiстамi планетай. Пачалася касмiчная экспансiя!
  Блiскучы ѓсiм колерамi вясёлкi гiперплазменны паток, прабiѓ у таѓшчэзных шчупальцах антысусвету , тунэль абсалютнай пустаты, дыяметрам у чвэрць парсека. На гэты ѓдар Гiперплазмосцiральнiк патрацiѓ увесь запас энергii. А гэта прыкладна эквiвалент у тры квадрыльёны, восемсот трыльёнаѓ бомб скiнутых на Хiрасiму. У якая ѓтварылася дзiрку накiравалiся мульты-электронныя шныпары, за iмi - эролоки (прыгожая назва знiшчальнiкаѓ) Анастасii Брыльянтавай, мiльёны i мiльён ледзь прыкметных i якiя пакiдаюць трэшчынкi ѓ вакууме ценяѓ, а ѓжо затым - асноѓныя злучэннi, брыганцiны, фрегаты, грэйферы, тытанiчныя махiны ультра-лiнкораѓ, дрэдноуты, касмаматкi, мульты-авiяносцы... Армада з многiмi мiльярдамi жывых воiнаѓ, i яшчэ вялiкай колькасцю робатаѓ i " мехконаѓ "!
  Шчупальцы хутка сцягвалiся, нiбы душачы мошак i зоркалёты, якiя трапiлi ѓ асяроддзе шматвектарнага i шматсектарнага часу, расцвiталi паражаючай уяѓленне вясёлкавай каронай. Гэта нават засланяла ѓспышкi звышновай, калi не па яркасцi, то па прыгажосцi. Мабыць маментальна змена часавых параметраѓ, вызваляла каласальную колькасць энергii. Затым апантаныя ѓспышкi, сусветнага феерверка, бляднелi, раствараючыся ѓ аморфным, шыпячай газападобнай кiслатой кантынууме.
  Гiперплазменныя лётчыкi "Iосiфа Сталiна", майго грос-дрэдноута, маментальна перавялi зоркалёт у стан аднамернай прасторы. Тады ён здзяйсняе гiперскачок , не выпрабоѓваючы трэннi вакуумных палёѓ. Рэзкi кiдок, галава злёгку кружыцца, бо ты на кароткае iмгненне пазбавiлася вышынi i шырынi. Скачак гiпермалонii i мы вынырнулi ля самага калапсу праходу. Актывавалiся супертэрма-кваркавыя i рухавiкi, i зоркалёт з вытанчанасцю балярыны накiраваѓся наперад. Мноства каманд i лямантаѓ з мiльярдаѓ глыток (смерць зусiм не была бязбольнай) абрынулася на аператараѓ i аналiтыкаѓ iнфармацыйнай вiхурай, затапiла галаграфiчныя сканары, лiнула на ваяѓнiцу. Яна сядзела, падлучаная з мноствам мiнi-робатаѓ, якiя ѓпiлiся ѓ нейроны мозгу. Мноства выпраменьванне актывiзавалi яе мазгавы рэчыва, залiѓ гiперплазмай. Мiльярды нейронаѓ думалi на ѓсю моц, дзяѓчына бачыла зараз мiльёны праекцый, i ѓ стане баявога трансу, старалася каардынаваць дзеяннi армады. Сапраѓды кажучы, не будзь тэлепатычнага гiперплазменнага кiравання, у той момант, Аб'яднаны Зорны флот Расiйскай iмперыi, быѓ бы падобны хутчэй на зграю раз'юшаных ваѓкоѓ, якiя вырвалiся з-за калючага дроту, чым на арганiзаваную сiстэму. А так вялiкая ваяѓнiца, за адну секунду паспявала аддаць амаль мiльён каманд. I гэта дзякуючы ультрахвалевай стымуляцыi, з дапамогай мiнi-робатаѓ створаных на прынцыпе гiперплазмы.
  Прабоiна ѓ неймавернай касмiчнай рэальнасцi станавiлася ѓсё ѓжо. Марыва апраметнай пажырала ѓсё больш зоркалётаѓ усiх масцей, яно лiзаѓ языком iх дзесяткамi мiльёнаѓ. Нават найноѓшае полупространственное поле з адмоѓным, ды яшчэ дробавым вымярэннем не дапамагала. Адмоѓнае дробавае вымярэнне, па iдэi павiнна ператварыць любую ракету ѓ аб'ект пазбаѓлены памераѓ i масы, менш преона , а значыць праскоквае зоркалёт не прычынiѓшы, нi найменшага шкодзе. (Алена ѓзварушылася - да д'ябла б такiя падрабязнасцi). Вось i яе грос-дрэдноут ледзь не засмактала, ператварыѓшы нават у нiкчэмнае, чым пыл. Але капрызная Палада скрывiла ва ѓсмешцы вусны - маѓляѓ, паглядзiм на цябе! Меншая частка непераможнай Расiйскай армады выслiзнула на астравок стабiльнасцi. Своеасаблiвы тунэль, шчупальцы, якiя рухаюць з хуткасцю шматразова якая перавышае светлавую спынiлiся. Здавалася, што гэта гарэзны хлапчук пашкадаваѓ казюльку.
  Перад iмi было нешта неверагоднае. Нейкая насмешка з прыроды i светабудовы. Уявiце сабе шматколерную сумесь гiбрыда насарога i экскаватара, ананаса i чаплi, заварнога пiрожнага i агеньчыка свечкi. Увогуле гэта было што нябачанае, неймавернае, неспасцiжнае для чалавечага ѓяѓлення! Алена выклiкнула:
  - Калi Бог хоча пажартаваць - тварэнне рыдае! Калi Усявышняму не да жартаѓ - тварэнню застаецца толькi смяяцца!
  Адразу мiльёны запытаѓ:
  - Што рабiць камандзiр, у любы момант па нас удараць!
  - Гiперплазма ! Татальная анiгiляцыя! - Iстэрычна, завiшчала Алена, яе галава засвяцiлася, мiнi-робаты дрэйфуючыя ѓ мозгу адчулi перагрузку.
  Перад надыходзячымi расiйскiмi зоркалётамi, разгортвалася вiртуальны накiд бою, як у старажытных касмiчных блокбастараѓ, толькi непараѓнальна маштабней. Пры ѓсёй сваёй грандыёзнасцi, гэтая карцiна ѓ не дакладнасцi адлюстроѓвала рэчаiснасць, малюнак глючыла, з-за чаго здавалася што караблёѓ яшчэ больш. Мiльярды ультра-прамянёѓ, супер-ракет, гiперплазменных згусткаѓ незлiчоных формаѓ, i iншага матэрыяльнага i не вельмi, створанага знiшчаць i разбураць, паляцелi да мiшэнi - сцiпламу, памерам з невялiкай астэроiд увасабленню зорнага авангардызму.. I ён правалiѓся ѓ нябыт, проста знiк, маментальна увабраѓшы энергiю. Застаѓся толькi абсалютна пусты вакуум. Шчупальцы, якiя паглынулi мноства парсекаѓ, растварылiся нiбы ѓ вiры. Успыхнула галаграма вярхоѓнага каардынатара, раптам, нiбы з нябыту з'явiлiся мiльёны раней знiклых караблёѓ. Цяжка апiсаць, як усе радавалiся, Свяшчэнная Расiя каторы раз паказала ѓсiм сваю моц i непераможнасць. Форс-мажор апраметнай распадаѓся, падобна кашмарным трызненнi пасля вылячэння лiхаманкi...
  Алена Сакалоѓская на радасцях нават заспявала, натхнёна складаючы, на хаду:
  У космасе шмат розных дзвярэй,
  Злы гiперплазмы бушуюць патокi!
  Веды далi масу ключоѓ,
  Былi мы людзi, а зараз багi!
  
  На зоркалётах - iмчым па хвалях,
  Пяняцца кваркi ѓ вiхурах эфiру!
  Што я нашчадкам сваiм перадам,
  Дзецям iншага, бурнага свету!
  
  Вакуум цёплы, грэе сэрцы,
  Зоркi вакол асобы ѓ шчасце закаханых!
  Служым прагрэсу - няма канца,
  А на Зямлi шамацяць далiкатна клёны!
  
  Дзе мы ступаем, там Русь квiтнее,
  Громы бiтваѓ - музыка жыцця!
  Выступiм смела ѓ новы паход,
  Свята паслужым Вечнай Айчыне!
  
  Хай будуць ахвяры - космас суровы,
  Шмат розных вiдаѓ i рас!
  Занадта велiзарная бездань мiроѓ,
  Увечары сябар, а пад ранiцу здрадзiць!
  
  Але для Расii, няма перашкод,
  Ведае любы: рускi дух гэта сiла!
  Не застрашыць i геена i пекла,
  Не заключыць у палон i гiбель-магiла!
  
  Анiгiляваць можна толькi плоць,
  Ну, а душа верна Радзiме служыць!
  Бяды i смутку - усё перамагчы,
  Трэба - зацягнем пояс тужэй!
  
  Вось нанеслi паражэнне ворагам,
  Мы чалавецтва - пуп светабудовы!
  Сунецца мярзота - сустрэне ѓдар,
  Нам не да твару: мяккасць, скруха i рыданнi!
  
  У космас для нас, стаѓ як унутраны двор,
  Хуткi палёт памiж зорак, як шпацыр!
  Хоць бязмежны нябесны дыван,
  Перакроiць яго зможам - не жарт!
  . РАЗДЗЕЛ Љ17
  Сталiн Iосiф Вiсарыёнавiч, якi знаходзiцца на пасадзе старшынi ДКА Сталiн, адсвяткаваѓ свята 7 лiстапада - дзень рэвалюцыi. Хутка яму будзе шэсцьдзесят пяць год. I гэта шмат. Цi паспее ён заваяваць свет знаходзячыся на пасадзе старшынi ДКА - выглядзе Сталiна? А можа быць i не?
  Вялiкiя абшары да самой Волгi i Каѓказ, ужо заваяваныя гiтлераѓцамi. I хутка прыйдзе яшчэ i чарга астатняй часткi СССР. Зразумела ашалелы фюрар Герын Герман не будзе мiрыцца з iснаваннем незалежнай i камунiстычнай Расii. Так што справы ѓ Сталiна, якi сам марыѓ аб сусветным панаваннi могуць быць жаласныя.
  Стомлены i састарэлы дыктатар пасля бурнага свята пагрузiѓся ѓ глыбокi сон.
  I яму снiлася такое непаѓторнае;
  Прастора ѓсё трасецца i палае -
  У бiтвах дзiкiх перадышкi няма!
  Сонм монстраѓ атакуе i страляе,
  Ты шалёна палiш ворагам у адказ!
  Два гiпермаршалы Генгiр Воѓк i Крамар Разарвiраѓ люта секлiся, выкарыстоѓваючы сямiгранныя ультрастабiльныя гiперплазменныя тычкi - навучальная зброя, у долю секунды можа стаць баявым. Рухi абодвух адна тысяча двухсотгадовых "дзядоѓ" былi iмклiвыя, iскры сыпалiся бурным вадаспадам. Люстраныя сцены спарынг-залы шматкроць адлюстроѓвалi перамяшчэннi гiпермаршалаѓ . Аголеныя па пояс гiганты пагульвалi буйнымi мускуламi, якiя перакочваюць як хвалi цунамi, пад светла-шакаладнай скурай. Яны былi тытанамi, ад якiх зыходзiлi хвалi агрэсii, i маланкi разрадаѓ, нiбы ад трызубцаѓ раз'юшанага Бога мораѓ Пасейдона.
  - Ты прайграѓ, Генгiр, ты прапусцiѓ дзевяць удараѓ, а сам нанёс толькi шэсць! - па-хлапечы азартна i звонка ѓсклiкнуѓ Крамар.
  Вялiзны бялявы Генгiр са смехам адказаѓ:
  - Не, гэта я цябе дэзiнтэграваѓ, мой лазер крануѓ цябе першым. У рэальным баi ты быѓ бы ѓжо мёртвы.
  Крамар паблажлiва ѓхмыльнуѓся:
  - Гэта быѓ бы ѓсяго толькi апёк. - Стэлзан скокнуѓ, некалькi разоѓ перакруцiѓся ѓ сальта задам наперад, на лёце прабасiѓ. - Лепшы спосаб прыпынку старасцi пастаянны рух цела i кiпенне думкi! Можа, яшчэ разамнемся, прапаную зладзiць спарынг з галаграмамi.
  - Не! - Генгiр рашуча махнуѓ галавой. I дзюбнуѓ нагой кавалак лёду. Крыштальныя аскепкi, рассыпалiся крышталем - Я аддаю перавагу жывыя мiшэнi!
  - I я таксама! - Усклiкнуѓ гiпермаршал (некалькi мiльёнаѓ баявых зоркалётаѓ з мiльярдамi салдат у падпарадкаваннi!) разарвiраѓ .
  Генгiр равучым як зграя тыграѓ голасам, прачытаѓ экспромт:
  Нiчога сумней няма свету;
  Дзе пануе спакой i мiлата!
  Да чаго спакой пастыѓ,
  Лепш жыццё сваё ѓ баях аддаць!
  Крамар Разарвiраѓ дастаѓшы васьмiствольны чароѓнiк , падкiнуѓшы яго левай рукой, дадаѓ:
  - На кавалачкi гадаѓ разарваць!
  - Пакуль не пачалася вайна, свае самыя лепшыя ѓражаннi мы зможам атрымаць толькi ѓ брудным сектары. - Заѓважыѓ, ледзь прыцiшыѓшы скокi Генгiр Воѓк.
  Зброя: у бластэр уманцiраваны спецыяльны чып, якi дае магчымасць размаѓляць, праспявала ѓ пацвярджэнне яго слоѓ.
  - Толькi страх нам даруе сяброѓ! Толькi боль падахвочвае працаваць. Таму я хачу ѓсё мацней, гiперплазмай у натоѓп разрадзiцца!
  Крамар пагладзiѓ бластэр:
  - Выдатныя ѓ цябе думкi. Без адбiцця чужой рожы, не ад'ясi ѓласную!
  Генгiр Воѓк, скалячы iклы, пацвердзiѓ:
  - Будзь мая воля, я бы ѓсiх иногалактов знiшчыѓ. Аказаѓ сусвету паслугу!
  - I пакiнуѓ нас без рабоѓ i забаѓ! - Крамар адмоѓна матнуѓ галавой. - Ишака б'юць заѓсёды, але забiваюць толькi, калi ён перастае прыносiць карысць! Смелы забiвае ворага, баязлiвец - раба!
  - Сусвет вялiкi i працэс анiгiляцыi непаѓнавартасных вечны! Вось-вось пачнецца вялiкая вайна. - Генгiр летуценна закацiѓ марозныя вочы.
  - Лепш давай зараз павесялiцца! - Крамар блiснуѓ натуральнымi, але якiя адлiваюць металам зубамi.
  Два неразлучныя сябры выбеглi з залы i селi ва ѓзмоцнены аэрапланер . Выкананая ѓ форме цыклiчнага танка, машына магла здзяйсняць унутрыгалактычныя пералёты. Велiчэнскi зоркалёт застаѓся ззаду. Здалёк шматмiльённая эскадра Пурпурнога сузор'я нагадвала россып шматскладовай геаметрычна правiльнай мазаiкi. Асобныя зоркалёты вылучалiся, надзвычай жудасным выглядам, i астэроiднымi памерамi.
  А вось i сам брудны сектар памiж двума планетамi Гюрз i Фортка. Усюды мудрагелiстымi гiрляндамi завiслi шматлiкiя ѓрадлiвыя ѓстановы. Яны парылi прама ѓ вакууме, адно з iх, моцна падобнае на вялiзнага кальмара, час ад часу вывяргала з сябе галаграмы - у iх прадстаѓнiкi иногалактических рас i формаѓ жыцця здзяйснялi малапрыстойныя рухi цела.
  - Бардэль, казiно, дыскатэка - усё, што трэба двум старым ветэранам! - з юнацкiм азартам вымавiѓ Генгiр Воѓк.
  - Павесялiмся, скруцiм у ражок прастору! - Дадаѓ Крамар Разарвiраѓ , размахваючы прамянём .
  Стэлзаны паставiлi аэрапланёр на ахоѓнай вайсковай стаянцы i, уключыѓшы антыгравы, панеслiся па паветраным калiдоры. Iх найноѓшыя толькi што паступiлi на ѓзбраенне боекасцюмы маглi развiваць субсветлавую хуткасць, а пры трапленнi лёгка вытрымоѓвалi атамную бомбу, анiгiляцыйныя кулi, большасць выглядаѓ лазера. У палёце Генгiр Воѓк выпiсваѓ найскладаныя пiруэты. Iм авалодаѓ азарт, бо тут часта адбывалiся несанкцыянаваныя забойствы. Прама насустрач яму ляцеѓ бегемот з васьмю вушамi i кракадзiлым хвастом. Генгiр таранiѓ яго, нахабна збiѓшы сiлавым полем. Ад магутнага штурхяля iншапланецянiн паляцеѓ дагары нагамi, з усяго размаху прасадзiѓшы велiчэзны рэкламны шчыт. Ад удару рушыѓ услед яркая ѓспышка, а на месцы падзення разышлiся трэшчынкi. Частка рэкламнага экрана згасла. Маленькiя, нiбы сараканожкi, робаты выбеглi на паверхню, паспешна чыняючы экран, паходзячы раскiданыя астанкi няѓдачлiвага бегемота.
  Генгiр зарагатаѓ. Падхапiѓшы эстафету, Крамар Разарвiраѓ зрабiѓ мёртвую пятлю i з усяго размаху ѓрэзаѓся ѓ падабенства вялiкага мядзведзя з чатырма змяiнымi галовамi. Ад страшнага ѓдару разумная жывёла адляцела на сто метраѓ, збiѓшы яшчэ дваiх прадстаѓнiкоѓ iнагалактычнай фауны. Адзiн з iх складаѓся з радыеактыѓных элементаѓ, удар выклiкаѓ ланцуговую рэакцыю. Праз некалькi секунд рушыѓ услед невялiкi выбух, звышяркi выблiск, затым прайшлася хваля, раскiдаѓшы некалькi сотняѓ лятаючых матацыклаѓ i парылых на антыгравах iнагалактаѓ .
  - Ды ты проста снайпер! - падмiргнуѓ Крамару Генгiр Воѓк.
   Разарвiраѓ жорстка адбiѓ уломак, якi ляцеѓ у яго бок, i адказаѓ:
  - Час змотвацца, зараз сюды наляцiць палiцыя. А яшчэ, што горш за ѓсё, можа наляцець падраздзяленне "Каханнi i жыццi".
  Хоць варварскае забойства иногалактов двум гiпермаршалам , вядома, сыдзе з рук, але навошта губляць час на тлумачэнне з Дэпартаментам кахання, жахлiвай спецслужбай Пурпурнага сузор'я.
  Разгарнуѓшыся, стэлзаны iрванулi ѓ мудрагелiсты лабiрынт з мноствам хадоѓ i калiдораѓ. Па шляху Генгiр Воѓк не змог адмовiць сабе ѓ задавальненнi падстрэлiць на лёце пару лохаѓ-гуманоiдаѓ. Яму было прыемна глядзець на разлятаюцца кавалкi мяса i струменьчыкi крывi, якiя, скочваючыся пацеркамi, парылi ѓ вакууме. Мiнуѓшы асамблею вычварных збудаванняѓ, стэлзаны дамчалiся да будынка-кальмара. Шырыня будынку была добрых дваццаць мiль. Каля кожнага ѓваходу стаялi магутныя ахоѓнiкi, абчэпленыя зброяй. Зрэшты, Генгiр i Крамар толькi пагардлiва ѓсмiхнулiся. " Кугалкi " иногалактов страшныя толькi з выгляду, насамрэч, iх узбраенне састарэла. Гэтыя мадэлi бяссiльныя супраць сучасных боекасцюмаѓ . Выставiѓшы зброю, масiѓныя, як сланы, вартавыя прапiшчалi мышынымi галасамi:
  - Плата за ѓваход - сто куламанаѓ .
   Гiпермаршалы пераглянулiся.
  - Па-мойму, нам плацiць - у вакуум цьмяна... - пазяхнуѓ Генгiр.
  Крамар паблажлiва кiѓнуѓ:
  - Шмат гонару - злыя весткi! Слабы плацiць золатам, моцны расплачваецца сталёвым булатам!
   nbsp ; ***
  У такiх высокапастаѓленых стэлзанаѓ пад рукой моцны баявы арсенал. Iм нават не трэба выхоплiваць зброю, дастаткова надаць пэндзля баявое становiшча, як яно само выскоквае амаль з хуткасцю святла. Iмгненне вока - i ахова паралiзаваная. Затым з дапамогай кiберпраграм стэлзаны лёгка ѓзламалi прычыненыя сiлавым полем дзверы i нелегальна пракралiся ѓ падпольную ѓстанову. Прабежка па шырокiх з звiлiстым арнаментам калiдорах была вясёлай.
  Два неразлучныя сябры iшлi ѓсё далей i далей. Неѓзабаве яны патрапiлi ѓ велiчэзную шырынёй у добрую мiлю зала. Тут адначасова елi, пiлi, гулялi. Што тут скажаш, разнастайныя формы жыцця, у iншых пашчы кашалотаѓ, а вушы як ветразi грот-мачты. Нямала было i стэлзанаѓ. Прадстаѓнiкi стрыжневай расы былi найбольш нахабнымi, бесцырымонна тапталi ѓсякую прыстойнасць. Крамар Разарвiраѓ пажадлiвым позiркам аглядаѓ гульнявыя столiкi.
  - Было нядрэнна знайсцi багатую батарэйку i выцiснуць з яе ѓвесь зарад.
  Генгiр падмiргнуѓ:
  - Я, здаецца, ведаю, з каго можна выцiснуць куламаны ...
  Гнуткi, як змяя, круп'е бясшумна падскочыѓ да гiпермаршалаѓ . Два з пяцi вачэй змянiлi свой колер з зялёнага на чырвоны. Служака казiно залаябiѓ алеевым галаском:
  - Доблесныя воiны Вялiкага Стэлзаната, калi вы хочаце сыграць, то я вам рэкамендую мiльярдэра Вiчыхiнi Кала. Ён вельмi рызыкоѓны, але, папярэджваю, не кахае ашуканцаѓ. Ён трымае квазарную частку планеты...
  Генгiр запальчыва перабiѓ:
  - Татальна! Кахаю моцных супернiкаѓ!
  Недзе непадалёк на сцэне пачаѓся чарговы стрыптыз-марафон. Самцы i самкi скiдалi камуфляж, выконвалi экзатычныя танцы i круцiлiся, нiбы завадныя лялькi. На столi паказвалi чарговы баявiк, дзе ѓвесь час бiлiся i стралялi, знiшчаючы цэлыя планеты, катавалi расы ѓсiх вiдаѓ.
  - Калi мы ваявалi. У нас было ѓльтразорней ! Значна страмчэй. - Крамар пагардлiва ткнуѓ пальцам у столь.
  - Яшчэ паваюем. Да нас паступаюць вельмi абнадзейлiвыя звесткi. - Генгiр Воѓк выказаѓся. - Мегапульсарны канфлiкт!
  Гангстэр-мiльярдэр Вiчыхiнi Кала сядзеѓ у пары з велiчэзным дзесяцiногам кашалотам. Грамiла таксама быѓ з лiку галактычных мафiёзi. На масiѓным плячы ѓзвышалася ракетная ѓстаноѓка (з такой вялiкай дурнiцы ѓ пару страляць па зорным крэйсеры).
  - Што вы засмуцiлiся, прэснаводныя рэптылii? Давай згуляем па-буйному! - забiяцка скалячыся лiс, якi нiбы ѓбачыѓ тлустых курэй, прапанаваѓ Генгiр Воѓк.
   Вiчыхiнi падняѓ лапку.
  - А ѓ вас ёсць рэактывы?
  - Само сабою!
  Крамар паказаѓ сямiколерную карту. У руцэ Генгiра блiснула пачак пералiѓных асiгнацый.
  Кашалот прасiпеѓ:
  - Тады, стэлзаны, у бой! Мы можам рабiць стаѓкi!
  - Можаш загадзя зняць штаны!
  Вульгарны жарт Генгiра выклiкаѓ iстэрычны рогат у кашалота.
  "Дэбiл, што возьмеш", - падумаѓ Крамар.
  Пачалася гульня галаграфiчнымi ѓльтра-радыёактыѓнымi картамi. Гэтую разнавiднасць выканання ста карт звалi "Iмперыя", яна патрабавала не толькi поспехi, але i моцнай памяцi разам з iнтэлектам. Шматвопытныя Гiпермаршалы паспяхова супрацьстаялi, якiя бачылi вiды касмiчным бандытам. Паступова якi знаходзiцца пад кайфам Вiчыхiнi Кала запаѓ у рызыку i, стала падвышаючы стаѓкi, давёѓ свой пройгрыш да некалькiх мiльярдаѓ куламанаѓ . Стэлзаны ѓ глыбiнi душы пасмейвалiся з непаѓнавартасных iнагалактаѓ . Гэтыя недаразвiтыя iстоты асуджаныя, быць дойнымi каровамi. Аднак у зорнай мафii былi свае меркаваннi. Вiчыхiнi зрабiѓ таемны знак i кашалот залямантаваѓ:
  - Ён махлярыѓ! Я бачыѓ!
  Роѓ такога монстра падняѓ гукавую хвалю па ѓсёй зале. Сотнi бандытаѓ тут жа агалiлi прамянеметы i лазерныя мячы, з усiх бакоѓ абступiѓшы масiѓны гульнявы столiк.
  Генгiр захiхiкаѓ:
  - Я так i ведаѓ, што ты не вытрымаеш. Вы ѓсе, дыкелесы , такiя.
  Крамар раѓнуѓ:
  - Заплацi тое, што прайграѓ, або памры!
  Гангстэры завуркаталi, iм было смешна. Стэлзанаѓ у гэтай зале засталося толькi двое, астатнiя, насыцiѓшыся, перабралiся ѓ iншыя памяшканнi. Тым не менш гiпермаршалы былi спакойныя. Iх ультрасучасная зброя ѓ якасным стаѓленнi прыкметна пераѓзыходзiла ѓсё тое, што было на руках усяго гэтага зброду.
  - Ну, што, Крамар, наша мара спраѓдзiлася. Будзе разборка!
  Стэлзаны далi дружны залп, зараз выкасiѓшы паѓсотнi бандытаѓ. Аднак у гэты момант пералiвiсты напаѓпразрысты каѓпак накрыѓ гiпермаршалаѓ . Генгiр адчайна тузануѓся i мёртвым жуком застыѓ у сiлавым полi. Крамар таксама не мог паварушыцца. Гангстэры залiвалiся агiдным рохканнем. У залу павольна ѓляцеѓ дваццацiдульны танк. Страшэнная канструкцыя завiсла перад стэлзанамi . Затым вежа расчынiлася, з яе вылецеѓ дзясятак вонкава кволых сiнхаѓ . Яны сталi паѓкругам, утаропiѓшыся на скаваных байцоѓ Пурпурнага сузор'я.
  - Выродлiвыя стэлзаны згорнуты ѓ кокан!
  Доѓгiя хабаткi сiнхоѓ напружылiся. Вiчыхiнi працягнуѓ каравую канечнасць.
  - Ультрамаршал Вiзiра, ваша даручэнне выканана! Два гiпермаршалы захопленыя ѓ палон. Цяпер вы можаце вытрыбушыць з iх усе таемныя задумы i сакрэты.
   Ультрамаршал была вельмi задаволеная, яе хабаток пачырванеѓ i набрак. Камарыны галасок раздзiраѓ вушы.
  - Ты добра папрацаваѓ, Вiчы ! Калi Пурпурная iмперыя будзе разгромлена, твая раса атрымае прывiлеi.
  Кароль гангстэраѓ прашыпеѓ:
  - I права гандляваць наркотыкамi?
  - Калi будзеш плацiць падатак, то вы атрымаеце i такую магчымасць ... - Членiстаногае нервова запляскала вушкамi.
  Верхавод радасна ляпнуѓ шырокiмi лапамi. Кашалот з дзесяццю канечнасцямi Кiнг-Конга пырнуѓ фантанчыкам з ноздраѓ, булькнуѓшы: "Лепата". Ультрамаршал зрабiла знак.
  - Цяпер мы iх замарозiм, а затым адправiм у нана-камеру, дзе падвергнем кiберпыткам .
  Самка- сiнх падняла даѓгаствольны прамянемет, тонкая фаланга пацягнулася да сiняй кнопкi...
  У гэты самы момант здарылася тое, чаго менш за ѓсё чакалi. Два невялiкiя монстры з аранжавай-фiялетавымi мордачкамi адкрылi стральбу з лазерных пiсталетаѓ. Галава ультрамаршала была зрэзана агнiстай брытвай. Адляцеѓшы, яна трапiла ѓ шырокi фужэр, напоѓнены спiртазмяшчальным пойлам. Масiѓны звер перакулiѓ фужэр у рот, не жуючы, праглынуѓшы "кацялок" няѓдачлiвага членiстаногага. Астатнiя гангстары жудасна завылi, монстры ѓдарылi анiгiляцыйным вывяржэннем i па iх. Пачалася катавасiя. Нехта кiнуѓ анiгiляцыйную гранату, метал выпарыѓся. Градам пасыпалiся расплаѓленыя сталы i крэслы. Раптам Крамар адчуѓ, што блакавальны iх сiлавы кокан знiк.
  - Мы вольныя! Татальная разблакiроѓка!
  Выхапiѓшы дзесяцiствольныя прамянеметы, стэлзаны абрынулi на разнамасных непрыяцеляѓ сапраѓдны гiперплазменны шквал. Дваццацiствольны танк сiнхоѓ , трапiѓшы пад прамянi, задрыжаѓ i рассыпаѓся на малекулы, мабыць, членiстаногiя не дадумалiся да таго, каб актывiзаваць ахоѓнае поле. Агонь у адказ часткова гасiѓся сiлавой абаронай, але ѓсё ж яго iнтэнсiѓнасць была занадта высокай, што гiпермаршалам стала горача. Таму Генгiр i Крамар прынялiся актыѓна перамяшчацца, скачучы i ламаючы траекторыю, выкарыстоѓваючы масiѓныя ультрапластыкавыя сталы ѓ якасцi прычынення. Веснiкi смерцi рассякалi атмасферу, забiваючы бандытаѓ сотнямi. Тысячы ствалоѓ грукаталi разам, многiя гангстары пад шумок прыхлопвалi сваiх жа хаѓруснiкаѓ. Трапнымi стрэламi Генгiр знiшчыѓ Вiчыхiнi . Кашалот пратрымаѓся крыху даѓжэй, пакуль Крамар Разарвiраѓ не абышоѓ келвiравую ѓ блiскучых радыеактыѓных каменьчыках калону i ѓсадзiѓ зарад, якi распароѓ масiѓную тушу. Па зале залы лiлiся патокi бурбалкай крывi. Крамар кiнуѓ погляд на байцоѓ, якiя выратавалi iх ад кашмарнага палону. Яны рухалiся, як узорныя салдаты, вiдавочна, знаёмыя з тактыкай воiнаѓ Пурпурнага сузор'я.
  - Лiха ваююць " монстрыкi ", нiбы мiнi-салдаты, - вымавiѓ Генгiр, усаджваючы зарад з плазмамёта .
  - Вiдаць, праходзiлi спецпадрыхтоѓку. Можа, гэта асобы атрад туземнай палiцыi. Што за выгляд iстот, ты не ведаеш? - Здзiѓлена, спытаѓ Разарвiраѓ .
  - Упершыню такiх бачу. - Генгiр Воѓк беспаспяхова, спрабаваѓ выцягнуць iнфармацыю з файлаѓ свайго, падобнага з агрэсiѓным кампутарам мозгу.
  У гэты момант прамень зачапiѓ аднаго з монстрыкаѓ . Мудрагелiстая морда адразу аплыла. Галава агалiлася, i перад здзiѓленымi гiпермаршала паѓстала счырванелая фiзiяномiя светлавалосага хлапчука. Крамар адразу ж пазнаѓ падшыванца i выпалiѓ скорагаворкай, працягваючы пасылаць смяротныя гасцiнцы. Вось i кашалота сарвала галаву, настолькi буйную, што можна на ёй размясцiць цэлы оперны аркестр.
  - Гэта мой праѓнук у сёмым пакаленнi - Лiха Разарвiраѓ . Яму сёння споѓнiлася роѓна сем цыклаѓ. Святая дата нашай iмперыi! Я паслаѓ яму падарунак - робата з гарматай дробнай вымярэння прасторы.
  - А хто тады другi? - прароѓ Генгiр Воѓк.
  Гiпермаршал Пурпурнога сузор'я не стаѓ абцяжарваць сябе, а проста стрэлiѓ выпарнiкам у экзатычную фiзiяномiю загадкавага звярка. Маска распылiлася на атамы. Дзяѓчынка з сямiколернай прычоскай закрыла тварык, але Генгiр сваiм чэпкiм поглядам паспеѓ яе разглядзець.
  - Як ты асмелiлася, Ласка Марсам! Мiнi-салдатам, тым больш дзяѓчынкам, нельга наведваць падобныя ѓстановы! Ты будзеш пакараная.
  Ласка пакрыѓджана адказала:
  - Калi б мы не парушылi забарону, то вас бы з'елi сiнхi !
  - Нам вучыцца ѓсё роѓна трэба, - Пальнув так што, пара иногалактов ѓрэзалася ѓ бутлi з гаручым напоем, ад чаго пачвары i ѓспыхнулi, уставiѓ Лiха. - Жывыя монстры цiкавей i практычней галаграм.
  Крамар, узмацняючы гiперплазменным струменем пажар, ад якога жудасна лямантавалi iх супернiкi (як высветлiлася, пад выглядам стэлзанаѓ замаскiравалiся салдаты сiнхаѓ , а суайчыннiкаѓ, было толькi некалькi адзiнак памножаных на нуль!) падтрымаѓ сына:
  - Мiнi-салдат мае рацыю!
  Генгiр усмiхнуѓся, ужыѓшы якая скача як клякса, гранату. Ён не выбухала, а разрэзу якiя траплялiся на шляхi супернiкаѓ чужых рос:
  - Я думаю, што нашым дзецям пайдзе на карысць невялiкi вайсковы шпацыр.
   Гiпермаршалы працягнулi змятаць шматлiкiх касмiчных гангстэраѓ. Часам пад удар траплялi разнамасныя блытанiны, стрыптызёршы, проста абслуговы персанал.
  Крамар разрэзаѓ лазерам змеепадобнага круп'е, помсцячы, такiм чынам, наводчыку сiнхоѓ . Бандыты паступова кансалiдавалi свой агонь, iх стрэлы ѓсё часцей бiлi ѓ цэль, гiбель некалькiх тысяч таварышаѓ надала лютасцi i гневу. Але калi Генгiр i Крамар былi прычыненыя сiлавымi палямi, то мiнi-салдаты лiха i Ласка былi толькi ѓ камуфляжы i ѓ лёгкiх дзiцячых боекасцюмах без iндывiдуальных сiлавых палёѓ. Хоць гэтыя рабяты выяѓлялi не дужую кемлiвасць i адвага, iх стрэлы былi дакладныя, рухi хуткiя, але любому шанцаванню прыходзiць канец.
  Адзiн трапны стрэл разбiѓ руку Лiхо на асколкi. Ад болю i шоку дзяцюк ледзь не выпусцiѓ лучемет, толькi нечалавечае намаганне волi дапамагло яму сабрацца i працягнуць бiтву. З зрэзанай канечнасцi пачалi падаць кропелькi крывi. У Ласку таксама патрапiлi, толькi ѓ нагу. Дзяѓчынка ѓпала i ѓскрыкнула ад болю. Ёй было надзвычай балюча, але нейкiм намаганнем волi яна здушыла боль i працягнула адчайную стралянiну.
  - Нашы праѓнукi ѓ небяспецы!
  Крамар Разарвiраѓ падбег i зачынiѓ сiлавым полем хлопчыка Лiхо.
  - Мы выратуем сваё нашчадства!
  Генгiр разгарнуѓся, адстрэльваючыся iх абедзвюх рук. Ён пашырыѓ сiлавое поле, прыкрываючы пакалечаны Ласку. Дзяѓчынка, не гледзячы на страшны боль, адчайна пракрычала.
  - Дзядуля, не трэба! Я сама з iмi зладжуся!
  Лiха, у сваю чаргу, вынырнуѓ з-пад сiлавога поля, усадзiѓшы зарад чарговаму монстру.
  - Мой слаѓны продак, мне не патрэбна твая абарона! Я магу сам развеяць пачвар у мiжзорны пыл.
  Крамар з пафасам вымавiѓ:
  - Вось яны, нашы дзецi! Не баяцца касмiчнага смецця!
  Генгiр размахнуѓся, пасылаючы промнi смерцi.
  - Нам трэба тэрмiнова перадыслакавацца. У мяне ёсць магутны тэрмакваркавы зарад. Накрыем iх усiх!
  - Лагiчна!
  Абодва гiпермаршала , падхапiѓшы сваiх праѓнукаѓ, адправiлiся да зеѓральнага праходу. Iншапланетныя гангстары ѓзмацнiлi стральбу, сiлавое поле вiбравала, па тварах стэлзанаѓ сцякаѓ пот. З цяжкасцю выслiзнуѓшы, Крамар заблакаваѓ уваход, а Генгiр Воѓк дастаѓ з ранца напаѓпразрыстую ракету. Уключыѓ праграму саманавядзення i запусцiѓ у забiтую монстрамi залу.
  - Цяпер нам час сыходзiць.
  Генгiр схаваѓ у сiлавы кокан Ласку, Крамар таксама накрыѓ Лiхо. Дзецi супрацiѓлялiся i спрабавалi ѓвязацца ѓ бой.
  - Мы салдаты вялiкай iмперыi, мы хочам бiцца.
  Лiха ѓмудрыѓся выслiзнуць з сiлавога захопу i разрэзаць каскадным промнем шасцярых ахоѓнiкаѓ, прадстаѓнiкоѓ рагатай расы Бабуш.
  - Ну, ён у цябе хвацкi!
  У голасе Генгiр Ваѓка чулася зайздрасць. У адказ Ласка затросся, вiдавочна, спрабуючы парваць сiлавое поле, хоць для гэтага патрэбна сiла мiльярда сланоѓ.
  - I мая дзяѓчынка не горшая!
  Гiпермаршал зняѓ сiлавое прыкрыццё, дазволiѓшы праѓнучцы дзюбнуць па мiнi-катэры туземнай палiцыi. Забiць прадстаѓнiка iншай расы, асаблiва калi ён прадаѓся мафii, - доблесць i подзвiг для стэлзана.
  - Генгiр, толькi моцна не захапляйся!
  Крамар падхапiѓ Лiха i надзейна запакаваѓ у нябачную кальчугу.
  - Вось-вось iрване, глядзi, як бы нас не зачапiла!
  Паставiѓшы сiлавое поле на максiмальную моц, гiпермаршалы з неймавернай хуткасцю заслiзгалi па калiдорах. Нават невялiкi мiнi -кваркавы зарад можа прынесцi велiзарныя разбурэннi.
  ***
  Жахлiвы выбух раскалоѓ звышмоцную металiчную канструкцыю. Гiперплазменныя кругазвароты са звышсветлавой хуткасцю пранеслiся па звiлiстых калiдорах, ураѓноѓваючы куты i распыляючы на элементарныя часцiцы непрыкрытых нiчым iндывiдаѓ. Усёпажыраючая хваля дасягнула i стэлзанаѓ, ударыѓшы па сiлавым полi, падхлесну i без таго вар'ятку хуткасць. Гiпермаршалы . Як корак з-пад шампанскага, разам з дзецьмi вылецелi з паѓразбуранага "кальмара". Велiчэнскi будынак даѓ расколiну i стала павольна расколвацца, у расколiне ѓзнiк невялiкi пажар. Шэра-фiялетава-жоѓтыя агеньчыкi падступна свяцiлiся ѓ вакууме, здавалася, што тлее метал.
  Тысячы палiцэйскiх машын, нават некалькi дзясяткаѓ ударных вайсковых у форме пiранняѓ з гарматнай батарэяй катэраѓ падляцелi да паѓразбуранага збудавання. Скарпiёнападобныя пажарныя машыны лiхаманкава спрабавалi залiць пенапластам халоднае полымя.
  - Мы з табой нядрэнна павесялiлiся! - Генгiр Воѓк прыцмокнуѓ ад задавальнення, зрабiѓшы цяжкiя вочы, нiбы перад iм агалiлася прынцэса.
  - За такую забаву можна патрапiць пад трыбунал. А затым у камеру ультраболевого ѓздзеяння. Тамака з дапамогай нанатэхналогiй жыва прачысцяць мазгi.
  Крамар выразна пакруцiѓ пальцам ля скронi.
  Генгiр захiхiкаѓ.
  - Спадзяюся, хутка пачнецца мега-сусветная вайна i ѓсе страты спiшуць!
  - Пакуль яна пачнецца, нас анiгiлююць мiльён разоѓ!
  Крамар правёѓ далонню па горле. Лiха ѓсмiхнуѓся.
  - А як яны даведаюцца?
  - Ты яшчэ дурны мiнi-салдат! - раѓнуѓ Генгiр Воѓк. - Там усюды сачыльныя прылады, кiбер-запiсы, плазма -компы!
  Дзяѓчынка Ласка хiтра падмiргнула.
  - А мы запусцiлi баявы кiбер-вiрус, ён вывеѓ са строю ѓсе сачыльныя прылады ѓ гэтым будынку.
  - I, акрамя таго, зжор усю памяць мясцовых кампутараѓ! - уставiѓ Лiха.
  - Квазарна! Калi вы паспелi? - у голасе Крамара прадзiмала здзiѓленне.
  - А як бы iнакш мы трапiлi ѓ гэты будынак! У такiя дамы мiнi-салдат не пускаюць. А вось страляць мы можам не горш за дарослых, а нас закавалi i не даюць забаѓляцца!
  У голасе хлапчука адчувалася прыкрасць.
  - Усё будзе ѓ свой час! Вашы целы яшчэ не саспелi, вам рана на такое глядзець. Акрамя таго, куламаны цi грошы трэба берагчы i памнажаць, а тут поѓна хiтрых ашуканцаѓ. За тысячу дзвесце гадоѓ мы навучылiся распазнаваць шматлiкiя пасткi, а вам усяго сем цыклаѓ i адзiн удар сэрца.
  Генгiр пстрыкнуѓ Ласку па кiрпатым носе. Дзяѓчынка тузанулася, затым хiхiкнула, паказаѓшы мову.
  - Дзеда, калi нам будзе за тысячу, мы, гэта значыць, я стану супергiперультрамаршалам !
  - Марыць не шкодна! А вось калi будзеш поѓзаць усюды, як казяѓка, то загiнеш у паралельным сусвеце i будзеш служыць у анты-войсках! - рыкнуѓ ветэран-грамiла.
  Ласка капрызна завыла.
  - Не хачу ѓ анты-войскi! Там вельмi балюча, кожную хвiлiну раздзiраюць токам i гама-прамянямi.
  - Дык вось, слухай старэйшых! Так, i дзе вы ѓзялi баявы вiрус?
  Замест Ласкi адказаѓ Лiха:
  - На палiгоне! Нас навучалi спецпраграмам вiртуальных войн i пранiкненнi ѓ структуру баявых робатаѓ.
  Гiпермаршал чыркнуѓ пальцам па паветра, некалькi агiдных, дробненькiх насякомых зараз выпарылася. Нiзкi голас працягнуѓ:
  - Гэта добра, што на практыцы ѓжылi закладзенае падчас вучэнняѓ. Мiнус, тое, што вы парушаеце правiлы. Я не хачу мець праблем з Супердэпартаментам "Каханнi i жыццi". Таму, або ты зараз даеш слова, што не будзеш шнырыць, дзе патрапiла, або цябе тут жа скiнуць на зорку.
  Лiха спачатку хацеѓ было перавесцi ѓсё жартам, але свiдравальны лазерам погляд прадзеда казаѓ, што ён не жартуе. Генгiр таксама строга паглядзеѓ на дзяѓчынку.
  - I ты таксама дай клятву, што больш нiколi не парушыш воiнскi статут.
  Ласка адвяла погляд у бок.
  Дзецi ледзь чутна прашапталi.
  - Клянуся...
  Нечакана Крамар змянiѓся ѓ твары. На па-юнацку гладкiм iлбе, ѓсякалася рэзкая зморшчына:
  - А калi б не парушэнне статута, нас бы ѓжо дэзiнтэгравалi! Я здымаю клятву, але стаѓлю адну ѓмову. Калi хочаш кудысьцi намылiцца цi падцягнуць кваркi, паiнфармуй мяне.
  - I мяне! - грукнуѓ напарнiк.
  Генгiр таксама перадумаѓ:
  - Iнiцыятыва на вайне дорага каштуе, асаблiва прывучанаму да танных шаблонаѓ супернiку! Толькi папярэджвайце нас загадзя, калi захочаце сваволiць!
  Iзноѓ зазiхацелi ѓспышкi ад стрэлаѓ, некалькi гангстэраѓ-сцярвятнiкаѓ, мабыць, вырашылi пажывiцца аблуднай парай стэлзанаѓ з дзецьмi. Агонь у адказ быѓ бязлiтасна дакладны. Толькi адзiн бандыт быѓ паралiзаваны, астатнiх элементарна развеялi на кваркi. Галава самага буйнога, з пяццю радамi загнутых назад зубоѓ "дыназаѓра", адляцеѓшы, зачапiлася iкламi за антэну. Здавалася, што яна i пасля смерцi хоча перагрызцi гравiятытанавы стрыжань.
  Лiха усклiкнуѓ:
  - Шок гэта не па-нашаму! Гiпершок - вось гэта па-нашаму!
  - Дык вось, дзецi-монстры... - Генгiр паказаѓ на палоннага: - Можа, гэта просты рабаѓнiк. А можа, i шпiён. Мы яго прыхопiм з сабой. Потым я пакажу вам, як трэба дапытваць такiх падонкаѓ.
  - Мы ѓжо катавалi электроннага кiбарга! - З усмешкай пахвалiлася Ласка.
  - А жывога ж можна запалохаць! - аѓтарытэтна вымавiѓ гiпермаршал Крамар.
  - Практыка вышэй за ѓсё!
  Генгiр ласкава паляпаѓ па шчоках Ласку. Ружовы тварык стаѓ пунсовым.
  Дзецi весела засмяялiся.
  Два неразлучныя сябры абмянялiся поцiскамi рукi i па-майстэрску, выканаѓшы галаваломны кульбiт, схавалiся за вялiзным салатава-яблычным свяцiлам.
  У абшарах бруднага сектара час ад часу працягвалi пастрэльваць.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 18.
  Вольке-Вольфу на свята 7 Лiстапада таксама прыснiѓся сон. Якраз заѓтра павiнен прайсцi рэферэндум на тэму заснавання манархii i добраахвотнага далучэння заваяваных народаѓ да Трэцяга Рэйху.
  I хлапчуку-тэрмiнатару ѓжо каторы раз снiцца не зусiм звычайны, але вельмi круты i гарны сон.
  Новая сталiца Вялiкай Расiйскай iмперыi насiла назву Галактык-Петраград. Яе заснавалi ѓ сузор'i Стральца, амаль у самым цэнтры галактыкi. I зоркi, i планеты тут размяшчалiся значна гусцей, чым на той ускраiне Млечнага шляху, дзе знайшла прытулак бабулька Зямля. Войскi Заходняй Канфедэрацыi былi цалкам выгнаны з ядра. Аднак вайна не прайшла бясследна: тысячы планет былi разбураны, ад Зямлi засталiся толькi ѓспамiны. Гэта i стала прычынай пераносу сталiцы ѓ самае багатае i спакойнае месца галактыкi. Прарвацца сюды вельмi складана, таму нават ва ѓмовах татальнай касмiчнай вайны, дзе лiнiя фронту - абстрактнае паняцце, а тыл - умоѓнасць, ядро стала асноѓнай расiйскай базай i iндустрыяльнай апорай. Сталiца разраслася i цалкам паглынула планету Кiшыш, ператварыѓшыся ѓ велiчэзны мегаполiс. Шматлiкiя лятальныя апараты прарэзалi фiялетавае неба.
  Маршал Максiм Трошаѓ быѓ выклiканы да мiнiстра абароны, звышмаршала Iгару Рэрыху. Маючая адбыцца сустрэча была прыкметай рэзка ѓзрослай актыѓнасцi супернiка. Надакучыла ѓсiм вайна драпежнай варонкай пажырала рэсурсы, на ёй гiнулi трыльёны людзей, i нiхто не мог дасягнуць жаданага поспеху. Мiлiтарызацыя наклала адбiтак на архiтэктуру Галактык-Петраграда. Велiчэзныя хмарачосы стаяць роѓнымi шэрагамi, яны ѓяѓляюць сабой клеткi на шахматнай дошцы горада. Гэта мiмаволi нагадала маршалу пабудовы касмiчных армад. Падчас апошняй бiтвы буйныя расiйскiя зоркалёты вось таксама занялi свае пазiцыi, затым раптоѓна зламалi строй, ударыѓшы па варожым флагмане. Выразна прадуманая бiтва перарасла ѓ звалку, некаторыя караблi сутыкнулiся, узарваѓшыся ѓ жахлiва яркiх успышках. Вакуум афарбаваѓся так, нiбы разам выкiнулiся велiчэзныя вулканы i пацяклi агнiстыя рэкi, патокi пякельнага полымя выйшлi з берагоѓ, накрыѓшы разбуральнай хваляй. У хаатычнай бiтве поспех спадарожнiчаѓ войску Вялiкай Расii, але перамога дасталася дарогай, хваравiта якая аддае ѓ сэрцы коштам. Некалькi тысяч зоркалётаѓ ператварылiся ѓ плынi элементарных часцiц. Праѓда, вораг панёс яшчэ большыя страты. Расiяне ѓмелi бiцца, але канфедэрацыя, якая ѓключала ѓ сябе мноства рас, люта агрызалася, аказваючы ѓпартае супрацiѓленне.
  Галоѓная праблема заключалася ѓ тым, што цэнтр канфедэрацыi, размешчаны ѓ галактыцы Том, было вельмi цяжка знiшчыць. Старажытная цывiлiзацыя кленападобных дагаѓ, мiльёны гадоѓ насялялая ѓ гэтай навале зорак, узвяла непрыступную крэпасць, атачыла сябе магутнай лiнiяй абароны.
  Каб прабiцца ѓ гэты касмiчны "Манэргейм", не хопiць усёй расiйскай армii. Паставiць кропку ѓ вайне не ѓяѓлялася магчымым. Планеты i сiстэмы шматкроць пераходзiлi з рук у рукi. Маршал з пачуццём настальгii аглядаѓ сталiцу. Якiя ходзяць гравiталёты i фланеры былi пафарбаваны ѓ ахоѓныя колеры, усюды адчувалася падвойнае прызначэнне лятальных апаратаѓ. Некаторыя будынкi па форме паходзiлi на танкi цi баявыя машыны пяхоты з гусенiцамi замест пад'ездаѓ. Пацешна было назiраць, як з рулi падобнага танка вывяргаѓся вадаспад, блакiтная i смарагдавая вада адлюстроѓвала чатыры "сонцы", гуляючы дзясяткамi адценняѓ, а на самiм ствале раслi экзатычныя дрэвы i велiчэзныя кветкi, утворачы дзiѓныя вiсячыя сады. Сучасныя, толькi гiганцкiх памераѓ танкi-хмарачосы, як правiла, абцякальнай формы, узброеныя мноствам гармат. Жыць у такiх дамах зручна i ѓтульна, хаця ѓ выпадку нападзення на сталiцу аналагiчны будынак за пяць хвiлiн ператвараѓся ѓ магутную баявую адзiнку. Мiнакi ѓсiх класаѓ, i нават маленькiя дзецi, былi ѓ вайсковай форме, альбо ѓ адзеннi розных ваенiзаваных арганiзацый. Высока ѓ стратасферы парылi саманаводныя кiбер-мiны, знешне яны нагадвалi маляѓнiчыя шары. Свяцiлы асвятлялi нябесны збор, залiвалi гладкiя люстраныя бульвары асляпляльнымi прамянямi. Максiм Трошаѓ быѓ не звыклы да падобных празмернасцяѓ.
  "Зоркi тут размяшчаюцца занадта густа. I горача для мяне".
  Маршал змахнуѓ пот з iлба i ѓключыѓ вентыляцыю, фiялетавым колерам адсвечвалi прамянi холаду. Далейшы палёт прайшоѓ без праблем, неѓзабаве здаѓся будынак мiнiстэрства абароны. Каля ѓвахода стаяла чатыры баявыя машыны. Калючыя ѓ прысосках лучыяры - жывёлы з нюхам у пятнаццаць разоѓ мацнейшыя за сабачага - абступiлi Трошава. Цыклапiчны палац звышмаршала сыходзiѓ глыбока пад зямлю, у яго тоѓстых сценах размяшчалася плазменныя гарматы i каскадныя лазеры. Унутранасцi глыбiннага бункера адрознiвалiся прастатой - раскоша не заахвочвалася. Да гэтага Трошаѓ бачыѓ свайго начальнiка толькi ѓ трохмернай праекцыi. Звышмаршал быѓ пажылым, дасведчаным ваякам ста дваццацi гадоѓ. Прыйшлося спускацца на хуткасным лiфце, пракраѓшыся пад зямлю на добры дзясятак кiламетраѓ.
  Мiнуѓшы кардон элiтнай аховы i баявых робатаѓ, маршал увайшоѓ у кабiнет, дзе плазменны кампутар змадэляваѓ разгорнутую галаграму галактыкi з пазнакамi засяроджвання расiйскiх войскаѓ i месцамi меркаваных удараѓ супернiка. Побач вiселi галаграмы драбней, былi бачныя выявы iншых галактык. Кантроль над iмi не быѓ суцэльным, памiж зорак вiдаць былi ѓкрапваннi незалежных краiн, населеных разумнымi, часам вельмi дзiѓнымi росамi. Трошаѓ нядоѓга ѓглядаѓся ѓ гэтую пышнасць, яму трэба было зрабiць чарговы даклад. Iгар Рэрых выглядаѓ маладое, твар амаль без маршчын, густыя светлыя валасы. Здавалася, што яму жыць i жыць, але расiйская медыцына ва ѓмовах ваеннага часу не надта была зацiкаѓлена ѓ падаѓжэннi чалавечага жыцця. Наадварот, хуткая змена пакаленняѓ падшпiльвала эвалюцыю, была на карысць бязлiтаснаму селектару-вайне. Тэрмiн жыцця быѓ абмежаваны ста пяццюдзесяццю гадамi. Нават для элiты. Ну, а нараджальнасць заставалася вельмi высокай, аборты толькi для непаѓнавартасных дзяцей, а супрацьзачаткавыя сродкi забаронены. Звышмаршал перавёѓ погляд на якi ѓвайшоѓ Трошава.
  - А вось i вы, Максiм. Скiньце ѓсе дадзеныя на кампутар, ён апрацуе i выдасць рашэнне. Што вы можаце сказаць аб апошнiх падзеях?
  - Канфедэраты i iх саюзнiкi атрымалi нядрэнны ѓрок. Чара шаляѓ схiляецца ѓ наш бок... За апошнiя дзесяць выйграна пераважная большасць бiтваѓ.
  Рэрых кiѓнуѓ.
  - Я гэта ведаю. Але саюзнiкi канфедэратаѓ, дагi, заѓважна актывiзавалiся. Яны пачынаюць уяѓляць сур'ёзную пагрозу.
  - Згодзен.
  Рэрых перашчоѓкнуѓ выяву на галаграме, i злёгку павялiчыѓ.
  - Перад вамi галактыка Смур. Тут знаходзiцца другi па велiчынi апорны пункт дагаѓ. Менавiта сюды мы i нанясем асноѓны ѓдар. У выпадку поспеху мы здолеем выйграць вайну на працягу сямiдзесяцi, максiмум ста гадоѓ. А калi не справiмся, вайна зацягнецца на многiя стагоддзi. Вы зарэкамендавалi сябе пiсьменным камандзiрам, i таму я прапаную вам узначалiць аперацыю "Сталёвы молат". Зразумела?
  - Так дакладна, ваша высокаправасхадзiцельства.
  Iгар нахмурыѓся.
  -Навошта такiя тытулы. Звяртайцеся проста: таварыш звышмаршал . Дзе вы гэтага нахапалiся?
  Максiму стала сорамна.
  -Я, таварыш звышмаршал , вучыѓся разам з бiнгамi. Яны прапаведавалi стары iмперскi стыль.
  - Ясна. Але зараз iмперыя iншая, старшыня спрасцiѓ ранейшыя звычаi i працэдуры. Мала таго, хутка будзе змена ѓлады, i ѓ нас будзе новы старэйшы брат i вярхоѓны галоѓнакамандуючы. Магчыма, мяне адправяць у адстаѓку, а ѓ выпадку поспеху аперацыi "Сталёвы молат" прызначаць цябе на маё месца. Трэба вучыцца загадзя, гэта вялiзная адказнасць.
  Маршал быѓ у тры з лiшнiм разы малодшы за Рэрыха, i таму заступнiцкi тон быѓ вельмi дарэчны i не выклiкаѓ крыѓды. Хоць вось-вось павiнна здарыцца змена лiдэра, а iх новы правадыр будзе маладзейшы за iх абодвух. Натуральна, гэта будзе найлепшы.
  - Я гатовы. Служу вялiкай Расii!
  - Ну, iдзi. Мае генералы прысвецяць цябе ѓ дэталi.
  Аддаѓшы гонар, маршал выдалiѓся.
  Калiдоры бункера былi пафарбаваны ѓ колер хакi. Аператыѓны штаб размяшчаѓся нiжэй. Шматлiкiя фатонныя i плазменныя кампутары ѓ фарсiраваным тэмпе апрацоѓвалi iнфармацыю, якая сцякалася з розных кропак метагалактыкi. Мала быць працяглая руцiнная праца, i маршал вызвалiѓся толькi праз паѓтары гадзiны. Цяпер яго чакаѓ зацяжны гiперскачок у суседнюю галактыку. Тамака павiнны сабрацца велiзарныя сiлы, амаль шостая частка ѓсяго расiйскага касмiчнага флота. Некалькi мiльёнаѓ зоркалётаѓ. Пасля таго, як былi ѓладжаны дробныя дэталi, маршал падняѓся на паверхню. Глыбiнная прахалода змянiлася наймацнейшым запалам. Чатыры свяцiлы сабралiся ѓ зенiце i, натапырыѓшыся бязлiтасна лiжучымi неба каронамi, вылiвалi на планету струменi часцiц. Каскады святла струменiлiся па люстраных вулiцах. Максiм заскочыѓ у гравiяплан , усярэдзiне было камфортна i прахалодна, iрвануѓ да ѓскраiн. Ён нiколi раней не быѓ у Галактык-Петраградзе, i яму хацелася на свае вочы агледзець сталiцу, населеную трыма сотнямi мiльярдамi жыхароѓ. Ён пакiнуѓ ваенны сектар, i ѓсё змянiлася, павесялела. З'явiлiся будынкi з арыгiнальнай кампазiцыяй, ён бы назваѓ iх, мабыць, раскошнымi - у iх сялiлiся прадстаѓнiкi прывiлеяванага класа. Падчас татальнай вайны праслойка алiгархаѓ паменшылася, але да канца яе не знiшчылi. Палацы былi сапраѓднымi творамi мастацтва. Адзiн з iх нагадваѓ сярэднявечны замак, дзе замест зуб'яѓ парапета ѓзвышалiся пальмы. Iншы стаяѓ на тонкiх ножках, а пад iм цягнулася аѓтастрада, ён паходзiѓ на ярка размаляванага, у зорачках, павука. Многiя будынкi, дзе жылi людзi пераможна, таксама не выклiкалi асацыяцый з баракамi, наадварот, зiхацелi вялiкiя фасады, упрыгожаныя статуямi правадыроѓ i палкаводцаѓ мiнулых стагоддзяѓ. Не ѓсё ж зафарбоѓваць колерам хакi, падумаѓ Трошаѓ. Акрамя таго, цi не самы густанаселены горад у сусвеце павiнен мець прыгожую архiтэктуру. Асаблiва маляѓнiчым быѓ турыстычны сектар з якiя рухаюцца дарожкамi, з будынкамi, выкананымi ѓ форме велiчэзных руж, а таксама якiя распусцiлiся i пераплеценых цюльпанаѓ, нанiзаных сябар на сябра рамонкаѓ i мудрагелiста перамяшаных экзатычных звяроѓ. Мабыць, цiкава жыць у мядзведзе цi шаблезубам тыгры, гэта цешыць дзяцей. Зрэшты, i дарослыя бываюць здзiѓлены, калi такая канструкцыя рухаецца цi гуляе. Незабыѓнае ѓражанне на маршала вырабiѓ дванаццацiгаловы круцельны цмок, з кожнай пашчы бiлi рознакаляровыя фантаны, падсветленыя неонам. Наогул фантанаѓ самых мудрагелiстых формаѓ, якiя выкiдваюць на сотнi метраѓ уверх рознакаляровыя бруi ѓ сталiцы вялiкае мноства. А якiя яны прыгожыя, пры святле чатырох сонцаѓ сплятаючыся ѓ вадзяны арнамент, казачная, непаѓторная гульня фарбаѓ. Кампазiцыi ѓ стылi авангард, гiперфутурызм , класiка, сярэднявечча, антычнасць. Свайго роду ѓльтрасучасныя шэдэѓры, генiяльнасць архiтэктара i мастака, памножаная на нанатэхналогii. Дзецi тут былi вясёлыя i прыгожыя: стракатыя вопраткi надавалi iм падабенства з казачнымi эльфамi. Тут былi не толькi людзi, палову публiкi складалi iнагалакты . Тым не менш, дзецi чужых з задавальненнем гулялi з чалавечымi хлопцамi. Трошаву сустрэлiся i разумныя раслiны. Пышныя золатагаловыя дзьмухаѓцы з чатырма ножкамi i двума тонкiмi ручкамi. У iх малых было толькi дзве ножкi, i залатыя галоѓкi былi густа абсыпаны смарагдавымi плямамi. Максiм добра ведаѓ гэтую расу - Гапi , трохполыя раслiнныя iстоты, мiралюбiвыя, да абсурду сумленныя, але воляю лёсаѓ уцягнутыя ѓ татальную мiжзоркавую вайну i сталыя натуральнымi саюзнiкамi Вялiкай Расii.
  Хапала прадстаѓнiкоѓ iншых рас - у асноѓным нейтральныя дзяржавы i планеты. Iм хацелася зiрнуць на неверагодную сталiцу iмперыi. Тут вайна здаецца далёкай i нерэальнай, яна выдалена на тысячы парсекаѓ i ѓсё ж, трывожнае пачуццё не пакiдала маршала. У галаве ѓзнiкла думка, што на тых планетах, якiя iм давядзецца атакаваць, таксама жывуць разумныя iстоты, i цэлыя мiльярды думаючых стварэнняѓ загiнуць. Будуць пралiтыя патокi крывi, разбураны тысячы гарадоѓ i паселiшчаѓ. Але ён маршал iмперыi, i абавязаны выканаць свой абавязак.
  Палюбаваѓшыся турыстычным цэнтрам, маршал загадаѓ разгарнуць гравiяплан i накiраваѓся ѓ прамысловыя кварталы. Дома тут былi крыху нiжэй, простай планiроѓкi. Заводы размяшчалiся глыбока пад зямлёй.
  Ледзь гравiяплан прызямлiѓся, да яго адразу рынулася зграйка басаногiх рабят з анучамi i якiя чысцяць сродкамi. Худыя абарванцы ѓ лахманах ужо абрыдлага выцвiлага хакi, з вялiкiмi iрванымi дзiркамi. Моцна загарэлыя, амаль чорныя, але як правiла белагаловыя. Падобна, што зацягнутая вайна прымушала падцягваць паясы. У Трошава ѓзнiкла спагада. Шафёр, капiтан Лiса, не падзяляѓ такiх настрояѓ.
  - Ану, пацукi, прэч адсюль! Маршал едзе! - раѓнуѓ ён.
  Беспрытульнiкi кiнулiся ѓрассыпную, толькi i вiдаць было, як мiльгаюць брудныя пяткi. Цяжка хадзiць басанож па паверхнi, распаленай адразу на чатырох "сонцах", а бедныя дзецi не ведалi, што такое абутак. Адзiн з хлапчукоѓ, зрэшты, аказаѓся смялейшы за iншых i, разгарнуѓшыся, паказаѓ сярэднi палец. Капiтан выхапiѓ бластэр i стрэлiѓ у дзёрзкага хлапчука, ён бы забiѓ яго, але маршал паспеѓ у апошнi момант штурхнуць капiтана пад руку. Зарад праляцеѓ мiма, прарабiѓшы ѓ бруку варонку, аскепкi расплаѓленага каменя патрапiлi на голыя ногi хлапчука, i той павалiѓся на асфальт. Высiлкам волi будучы воiн здолеѓ стрымаць крык i, трываючы боль, падняѓся. Максiм прыклаѓ капiтана моцнай аплявухай.
  - Трое сутак на гаѓптвахце. Смiрна, рукi па швах! - Грозным тонам скамандаваѓ маршал - Дзецi - наш здабытак, i мы павiнны iх берагчы, а не забiваць. Зразумеѓ, каты?
  Лiса выцягнуѓ рукi па швах. Коратка кiѓнуѓ.
  - Адказвай па статуце.
  - Так дакладна.
  Максiм перавёѓ погляд на хлапчука. Шакаладнага колеру скура, выгарэлыя русыя валасы. Блакiтныя вочы, здаюцца наiѓнымi i ѓ месцы з тым, у iх адчуваецца калянасць. Скрозь вялiкiя, iрваныя дзiркi на жываце прасвечваецца рэльефны, плiткамi прэс. Жылiстыя, голыя рукi ѓ пастаянным руху.
  -Як цябе клiчуць?
  - Янеш Кавальскi! - ва ѓсю глотку гаркнуѓ парсюк.
  - Я бачу ѓ табе задаткi моцнага воiна. Жадаеш паступiць у вучэльню iмя Жукава?
  Хлопчык замаркоцiѓся.
  - Я рады б, але мае бацькi простыя працоѓныя, i не змогуць аплацiць маё навучанне.
  Маршал усмiхнуѓся.
  - Цябе залiчаць бясплатна. Ты, як я бачу, фiзiчна моцны, а вочы гавораць аб разумовых здольнасцях. Галоѓнае - вучыся добра. Цяпер цяжкiя часы, але калi скончыцца вайна, нават працоѓныя будуць жыць у добрых умовах.
  - Вораг будзе разгромлены! Мы пераможам! - Iзноѓ на ѓсё горла пракрычаѓ Янеш .
  - Тады займi месца ѓ страi, салдат. А для пачатку - у маёй машыне.
  Лiса паморшчыѓся. Хлапчук быѓ бруднаваты, i пасля яго прыйдзецца мыць салон.
  Падняѓшыся, гравiяплан накiраваѓся ва ѓрадавыя кварталы.
   Янешь , затаiѓшы дыханне, вывучаѓ вялiзныя, з раскошнай аздабленнем, дома.
  - Нас не пускаюць у цэнтральны сектар, а гэта так цiкава.
  - Яшчэ нагледзiшся.
  I ѓсё ж маршал, рухомы пачуццём спагады, загадаѓ падляцець да турыстычнага цэнтра. Хлапчук глядзеѓ ва ѓсе вочы, лiтаральна пажыраючы ѓбачанае. Было прыкметна, што яму хочацца выскачыць з машыны, прабегчыся па рухомым тратуары, узлезцi на адзiн з ашаламляльных атракцыёнаѓ.
  Звычайна суровы Максiм у гэты дзень быѓ, як нiколi, добры i мяккi.
  - Калi хочаш, пракацiся на "гора радасцi", i пасля гэтага адразу да мяне. Вазьмi грошы, а то не пусцяць.
  Маршал працягнуѓ паперку.
   Янеш iрвануѓ да атракцыёнаѓ, але яго знешнi выгляд занадта кiдаѓся ѓ вочы.
  Каля ѓваходу ѓ космас-нiндзя-залу яго спынiлi масiѓныя робаты.
  -Хлопец, ты дрэнна апрануты, вiдавочна з бедняцкiх кварталаѓ. Цябе трэба затрымаць i даставiць ва ѓчастак.
  Хлопчык паспрабаваѓ, было змыцца, але па iм лупанулi паралiзатарам , завалiѓшы на асфальт. Трошаву прыйшлося выскачыць з машыны i iсцi разбiрацца.
  - Пачакайце, гэты курсант са мной.
  Падцягнутыя мiлiцыянты спынiлiся, утаропiѓшыся на маршала. Максiм быѓ у палявой форме, затое ярка на чатырох сонцах зiхацелi золатам эпалеты военачальнiка.
  Старэйшы з патрульных, лейтэнант мiлiцыi, аддаѓ гонар.
  - Выбачыце, маршал, але iнструкцыя забараняе дапушчаць жабракоѓ у цэнтр, дзе мы прымаем госцяѓ са ѓсёй галактыкi.
  Максiм i сам разумеѓ, што даѓ маху, выпусцiѓшы абадранца ѓ такiм рэспектабельным раёне. Але дэманстраваць свой промах не збiраѓся.
  -Гэты хлапчук - разведчык. Ён выконваѓ заданне вышэйшага камандавання.
  Лейтэнант кiѓнуѓ i нацiснуѓ на кнопку ѓ пiсталетыцы. Янеш Кавальскi тузануѓся i прыйшоѓ у сябе. Маршал усмiхнуѓся i працягнуѓ руку. У гэты момант чацвёрка иногалактов раптам натапырылася прамянём . Вонкава iншапланецяне нагадвалi груба абчасаныя пнi з сiне-бурай карой, канечнасцi ѓ iх былi вузлаватыя i крывыя. Не паспелi пачвары адкрыць агонь, як Максiм упаѓ на пакрыццё, выцягваючы бластэр. Вогненныя трасы прайшлi па версе, урэзалiся ѓ каларытную статую, распылiѓшы на фатоны маляѓнiчы пастамент. Трошаѓ зрэзаѓ дваiх нападаючых лазерным промнем, два ацалелыя иногалакта падалiся ѓ бакi. Аднаго з iх таксама нагнаѓ няѓмольны прамень, а вось другi здолеѓ схавацца за выступам фасада. Монстар палiѓ адразу з трох рук i, хоць Максiм хутка перамяшчаѓся, яго злёгку зачапiла - апякло бок i пашкодзiла правую руку. Па датычнай прамянi супернiка трапiлi ѓ атракцыён "шалёны гарлачык". Рушыѓ услед выбух.
  Перад вачыма маршала плыло, але ён са здзiѓленнем убачыѓ, як Янеш вырваѓ кавалак плiты i запусцiѓ у супернiка. Максiм уразiѓся нечалавечай моцы, схаванай у гэтым бяскрыѓдным на выгляд хлапчуку... Зрэшты можа, яна прыроблена дрэнна. Кiдок аказаѓся дакладным, проста ѓ шэраг з пяцi вачэй. Iстота тузанулася i ступiла, хiстаючыся, наперад. Гэтага аказалася дастаткова, каб трапны стрэл Максiма абарваѓ жыццё пачвары.
  Сутычка скончылася хутка. Падчас яе мiлiцыянеры нават не спрабавалi адкрыць агонь. Маршал адразу звярнуѓ на гэта ѓвагу.
  - Усё самае лепшае змагаецца на франтах, а ѓ тыле, на вулiцах гарадоѓ, адседжваюцца трусы.
  Укормлены лейтэнант збялеѓ. Падышоѓ да Максiма.
  - Таварыш маршал, прашу прашэннi, але ѓ iх былi цяжкiя прамянямёты, а ѓ нас...
  - А гэта што! - Максiм паказаѓ на бластэр ля пояса патрульнага. - Мухабойка? Шкада, вiдаць, для цябе ѓ сталiцы не знойдзецца працы. Сядзець без справы не будзеш, я пастараюся, каб цябе адправiлi на фронт.
  Паклiкаѓшы жэстам хлапчука, Максiм дапамог яму заскочыць на борт гравiяплана , а затым моцна пацiснуѓ руку.
  -Ну, ты арол. Я рады, што не памылiѓся ѓ табе.
  Кавальскi па-сяброѓску падмiргнуѓ, яго голас гучаѓ даволi звонка i радасна.
  - Я ѓсяго зрабiѓ адзiн удалы кiдок. Я мог бы...
  - Табе прадставiцца магчымасць. Скончыш вучылiшча - i адразу ѓ бой. Наперадзе ѓ цябе ѓсё жыццё, яшчэ наваюешся пад завязку.
  - Вайна - гэта выдатна! - З энтузiязмам усклiкнуѓ хлапчук. - Я хачу неадкладна на фронт, узяць у рукi лучемет...
  - Адразу нельга, цябе заб'юць у першай жа бiтве. Спачатку атрымай спецыяльнасць.
   Янешь пакрыѓджана шмыгнуѓ носам. Ён быѓ упэѓнены ѓ сваiх сiлах, думаѓ, што ён i так шмат умее, у тым лiку i страляць. Гравiяплан тым часам пралятаѓ над вялiзным Мiчурынскiм паркам. Там раслi велiчэзныя дрэвы, iншыя з iх дасягалi ѓ вышыню некалькiх сотняѓ метраѓ. А плён былi настолькi велiзарныя што, выеѓшы сярэдзiну, можна пасялiцца ѓнутры. Апетытна глядзелiся генетычна мадыфiкаваныя ананасы з залацiстай лупiнай. Праѓда, насуперак чаканням, асаблiвага захаплення ѓ хлапчука яны не выклiкалi.
  - Я ѓжо бываѓ у такiх лясах. - растлумачыѓ Янешь . - У адрозненне ад цэнтральных кварталаѓ туды пускаюць усiх. Хоць пешшу i доѓга дабiрацца.
  - Магчыма! - Вымавiѓ Максiм. - I ѓсё ж палюбуйся, якiя тут раслiны... Вунь грыб, пад iм можа змясцiцца цэлы ѓзвод.
  - Усяго толькi падабенства вялiкага мухамора. Ён неядомы. Памятаю, я цэлы мяшок з адрэзаных кавалкаѓ садавiны набраѓ. Мне падабаецца паварара - тонкая лупiна, а смак проста цудоѓны. Iнжыр у параѓнаннi з iм нiшто. Трэба быць асцярожным, калi разразаеш. Можа лопнуць, а там бруя як вадаспад - знясе, не паспееш i пiкнуць. Садавiна тут занадта вялiкiя. Даводзiцца насiць iх па частках у пластыкавым мяшку, а гэта вельмi няёмка.
  Максiм пляснуѓ Янеша па плячы.
  - Не ѓсё вымяраецца ежай. Вось давай лепш спусцiмся i нарвем кветак.
  - Дзяѓчыне ѓ падарунак! Чаму б i не!
  Рукi хлапчука пацягнулiся да штурвала. Капiтан Лiса са злосцю стукнуѓ па пальцах.
  - Не чапай штурвал, шчанюк.
  I тут жа ѓ адказ атрымаѓ ад маршала чарговую вымову.
  - У цябе смеласцi хапае толькi бiцца з дзiцем.
  - Вiнаваты, ваша яснавяльможнасць!
   Янешь не ѓтрымаѓся ад смеху.
  - Калi хочаш, паспрабуй. - Дазволiѓ Максiм.
  - У мяне ёсць вопыт на сiмулятарах, - сказаѓ Янеш .
  Без ценю сумневу цi страху Кавальскi паклаѓ рукi на штурвал i накiраваѓ машыну ѓнiз. Мабыць, ён i сапраѓды валодаѓ незвычайнымi здольнасцямi. Гравiяплан пранёсся мiма верхавiн велiзарных дрэѓ.
  Максiм не ѓмешваѓся, дазваляючы хлапчуку кiраваць лятальным апаратам. Трэба сказаць, што са сваёй задачай той спраѓляѓся вельмi паспяхова, лавiруючы памiж велiчэзным ствалоѓ, ён нi разу не ѓрэзаѓся, дэманструючы не па гадах вiртуозную тэхнiку. Зрэшты, калi б i ѓрэзаѓся, не вялiкая бяда, у гравiяплане дасканалая сiстэма бяспекi. Нарэшце, яны селi на паляне, абсыпанай невялiкiмi, але казачна выдатнымi кветкамi. Здавалася, што добры чараѓнiк шчодра раскiдаѓ каштоѓнасцi. У вачах рабiла ад складанай гамы фарбаѓ, а дурманлiвы пах выклiкаѓ неапiсальнае захапленне.
   Янешь нават свiснуѓ ад захаплення. Калi яны прызямлiлiся, хлапчук выскачыѓ i пачаѓ зрываць кветкi, хутка набраѓшы цэлы ахапак. Максiм быѓ стрымана, яму падабаѓся ландшафт i, тым не менш, нешта выклiкала трывогу. Адчуванне пагрозы. Якi прайшоѓ агонь i ваду маршал прывык давяраць iнтуiцыi, яна рэдка яго падводзiла. У прынцыпе, у сталiцы вялiкай iмперыi не павiнны вадзiцца небяспечныя для чалавека формы жыцця. Тут нешта iншае. Максiм паклiкаѓ хлапчука i цiхенька прашаптаѓ на вуха:
  - Побач з намi ворагi. Схавай кветкi, i пойдзем са мной.
  Вочы Янэша блiснулi.
  - Я гатовы.
  Пакiнуѓшы букет у машыне пад наглядам капiтана Лiса, Максiм i Янеш рушылi ѓглыб лесу. Вядома, трэба было выклiкаць войскi i прачасаць раён. Але Максiма захапiѓ рызыку. Янешам , зразумела, валодалi рамантычныя памкненнi, ён уяѓляѓ сябе ваенным разведчыкам i радаваѓся гэтаму. Яны прабiралiся па джунглях, iмкнучыся не шумець. Янешь прымудрыѓся абпалiць голыя ногi аб пурпуровую крапiву, але стрымаѓся, хоць скура да каленяѓ пакрылася буйнымi пухiрамi.
  - Асцярожней, - шапнуѓ Максiм. - У лесе ѓ кожнай травiнцы ѓтоена небяспека.
  - Тут патрэбны ахоѓны камуфляж, - шапнуѓ Янеш . Лахманы ледзь хавалi цела, па нагах нешта поѓзала. Буйныя казуркi, i гэта Янеш вывучыѓ яшчэ ѓ школе, на гэтай планеце людзей не ядуць. Самыя небяспечныя вiды членiстаногiх былi знiшчаны на генетычным узроѓнi, не хапала яшчэ, каб цэнтр сталiцы стаѓ крынiцай заразы або эпiдэмii. Далей iшлi моѓчкi. Раптам Максiм замёр. Дробная жыѓнасць паводзiла сябе неспакойна, нiбы яе нехта спудзiѓ. Маршал узяѓ хлапчука за руку i шапнуѓ на вуха:
  - Наперадзе засада!
  Максiм дастаѓ з кiшэнi гукаѓлоѓнiк i старанна праслухаѓ прылеглую мясцовасць. Так i ёсць, непадалёк залегла пяцёра чалавечых байцоѓ i прыкладна столькi ж иногалактов . Што ж, пры такiм суадносiнах сiл лепш не ѓступаць у бой, а абысцi ворага бокам.
  Так яны i зрабiлi.
  Дасведчаны салдат i зялёны хлапчук рухалiся сiнхронна. Iсцi прыйшлося праз густыя зараснiкi хмызняку, па шчыкалатку патанаючы ѓ мохах. З вялiкай цяжкасцю маршал вылiчыѓ разрыѓ у жывым ланцужку i здолеѓ праскочыць у гэтым месцы. Iм пашанцавала, нiхто з иногалактов не валодаѓ звярыным нюхам або фенаменальным слыхам. Гукаѓлоѓнiк ужо мог адрознiваць нягучна вымаѓленыя словы.
  - Спадар рэзiдэнт, вы патрабуеце ад мяне немагчымага.
  У адказ - голас, падобны на карканне.
  - А вы, генерал, прывыклi толькi браць грошы, не адпрацоѓваючы iх у поѓнай меры.
  Мяркуючы па тэмбры, ён належаѓ негуманоiднай расе.
  - Вам заплацiлi паѓмiльёна, i што ж? Састарэлая iнфармацыя аб спадарожнiках-шпiёнах.
  - Гэта не мая вiна, - працягваѓ млява апраѓдвацца чалавечы голас. - Iнфармацыя такога роду, у прынцыпе, вельмi хутка састарваецца. Я не ѓсемагутны.
  - Гэта мы адразу зразумелi, прасцей сказаць, ты слабы. Калi справа дойдзе да нападу сiстэмы "Крэмль", ад цябе i тваiх саѓдзельнiкаѓ будзе мала толку.
  Максiм уздрыгнуѓ. Няѓжо справа дойдзе да атакi самай магутнай лiнii абароны, якая затуляе сталiцу i ѓвесь цэнтр галактыкi? Сiстэма "Крэмль", як сцвярджаюць яе стваральнiкi, непрыступная i, тым не менш, калi ворагi актывiзавалiся ѓ самым сэрцы iмперыi - гэта наводзiць на сумныя разважаннi.
  - Ведай, чалавек, хутка мы прыменiм прынцыпова новае зброю, i з яго дапамогай расiйскiя зоркалёты звернуцца ѓ пыл, перш чым выйдуць на дыстанцыю паразы. Тады наша войска, падобна ѓсёпранiкальнай гравiтацыйнай хвалi, затопiць расiйскiя прасторы, падпарадкуе iмперскiя мiры.
  Максiм улавiѓ прыгнечаны ѓздых, мабыць, здраднiку падобная далягляд была не асаблiва па душы. Тым не менш, ён адказаѓ:
  - Пятая калона як нiколi актыѓная, i ваша ѓварванне пройдзе па плане.
  - Твая задача на блiжэйшы час стварыць у сталiцы тузiн апорных пунктаѓ для нашых ударных груповак. Наймiты пранiкнуць сюды пад выглядам турыстаѓ, схаваюцца ѓ лясах, а потым згуляюць сваю ролю ѓ генеральным удары.
  - Так i будзе.
  - I глядзi, чалавек, калi атака нашых зоркалётаѓ правалiцца, табе ж горш будзе. Уласная контрразведка разарве на кавалкi, а пакаранне будзе павольным i пакутлiвым.
  Хоць Максiм i не бачыѓ, хто размаѓляе, але быѓ упэѓнены: СМЕРШ здолее па голасе вылiчыць здраднiка.
  - Нам патрэбны звесткi аб усiх апошнiх прызначэннях у варожай верхавiне. Усё, што ведаеш.
  - Па маiх дадзеных, малады маршал Максiм Трошаѓ, быѓ прызначаны камандаваць зорным флотам, у галактыцы Смур. Дакладнай iнфармацыi аб iм няма, але...
  - Усё ясна, рускiя менавiта там i рыхтуюць буйны наступ. Як заѓсёды. Новы камандуючы - раптоѓны ѓдар буйнымi сiламi.
  Максiм здрыгануѓся, яму хацелася кiнуцца наперад i задушыць вылюдка. Аперацыя пастаѓлена пад пагрозу.
  - Думаю, так яно i ёсць. Што да iншых прызначэнняѓ...
  Здраднiк пералiчваѓ доѓга i нудна, а ѓ галаве ѓ Максiма ѓжо склаѓся план. Па-першае, трэба неѓзаметку пакiнуць гэтае месца, а па-другое, тэрмiнова звязацца са СМЕРШам . Там яны вырашаць, цi адразу абясшкодзiць шпiёнскую сетку цi пачакаць. Бо выяѓленыя здраднiкi не небяспечныя, i праз iх можна злiваць дэзiнфармацыю. Галоѓнае - нiякай самадзейнасцi. Аднак, да гэтага часу спакойна сядзеѓ хлапчук варухнуѓся, было прыкметна, што юная энергiя б'е ключом.
  - Можа, ударым па iх з лазера, спадар маршал?
  - Не, нi ѓ якiм разе, - прашаптаѓ Максiм. - Разведка на тое i разведка, каб збiраць iнфармацыю i паведамляць яе каму трэба. А парушыш загад, я цябе асабiста прыстрэлю.
  Маршал пагрозлiва падняѓ прамянёмет.
   Янеш кiѓнуѓ.
  - Загады не абмяркоѓваюцца.
  Максiм пашкадаваѓ, што ѓзяѓ хлопца з сабой. А раптам iх шэпт пачуюць... Тым часам у гукаѓлоѓнiку пачуѓся пiск, чужы зноѓ загаварыѓ.
  - Перадай "Юпiтэру", што калi ён не акажа нам дапамогу, мы яго можам выдаць, ахвяраваѓшы гэтай пешкай. Тады ваш Вярхоѓны прыйдзе ѓ лютасць, а мiласэрнасць не ѓваходзiць у лiк яго недахопаѓ.
  "Так, - падумаѓ Максiм - кiраѓнiк павiнен быць цвёрдым". Калiсьцi i ён уваходзiѓ у абраную тысячу, праѓда, шанец стаць правадыром, быѓ у яго толькi ѓ выпадку раптоѓнай смерцi кiруючага дыктатара. Тысячу адбiраюць кожны год, а ратацыя вярхоѓнай улады адбываецца раз на трыццаць гадоѓ. Але i гэты шанец быѓ упушчаны. Па-першае, характар Максiма быѓ занадта мяккi, па-другое, паранармальныя здольнасцi, гэтак бурныя ѓ дзяцiнстве, з узростам сталi слабець. Зрэшты, стаць маршалам, калi табе няма, i сарака... гэта пра нешта ды гаворыць.
  - Не чапайце "Юпiтэра". Ён ваша галоѓная надзея. Без яго шанцы на перамогу ѓ вайне нiкчэмныя.
   Iнагалакт нешта неразборлiва пракудахтаѓ у адказ. Затым выразна вымавiѓ:
  - "Юпiтэр" каштоѓны, калi актыѓны. З-за яго бяздзейнасцi нашы войскi нясуць занадта шмат страт. Як бы там нi было, ты яму перадасi нашы iнструкцыi. А пакуль можаш iсцi.
  - Усё, можна сыходзiць, - з палёгкай уздыхнуѓ Максiм. У гэты момант, абвяргаючы ягоныя словы, прагрымеѓ выбух. Завязалася перастрэлка.
  - Вось чорт! Iзноѓ пераробка...
  Маршал прыгнуѓся, i толькi ѓ Янешавых вачах успыхнулi радасныя iскрынкi.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 19.
  Алёнка тым часам таксама, працуе. Пасля бурнага свята на 7 лiстапада 1944 года, прыгожай дзяѓчына, з босымi ножкамi прыснiѓся вельмi цiкавы сон;
  Лiзавета была чароѓная бландынка. За час падарожжаѓ, бiтваѓ i жыцця ѓ эльфаѓ яна стала яшчэ больш мускулiстым, i рэльефным дротам мышцаѓ.
  Яна трымала ѓ руках мячы, якiм узяла i ѓзмахнула. I маса каранавiрусы апынулася рассечаная напалову.
  Ваяѓнiца адзначыла:
  - Зноѓ паѓзе зараза.
  Пасля чаго босымi пальчыкамi ножак шпурнула гарошынкi смерцi.
  Тыя абрынулiся на каранавiрусы лiтаральна раздзiраючы iх у дробныя iрваныя, крывавыя шматкi.
  Алена з усмешкай вымавiла, звяртаючыся да напарнiцы, i зiхоцячы сваiмi жамчужнымi зубкамi:
  - Наша перамога непазбежная!
  I яе вострыя мячы ѓзмахнулi, i рэзка падаѓжэѓшы ѓзялi i абрынулiся на каранавiрусы, лiтаральна разрэзаѓшы iх нiбы металу рэзкай.
  
  Дзяѓчына таксама ѓжыла атрутныя iголкi, дзiвячы заразных стварэнняѓ. Тыя i зусiм завалiлiся ѓ труну.
  А можа i зусiм апраметную.
  Алена са смяшком заѓважыла, скалячы зубкi:
  - Усё ва ѓладзе багоѓ,
  Настрогаем трунаѓ!
  Аѓрора таксама ѓзяла i мячамi правяла забойнай сiлы млын. I ляза зрэзалi масу каранавiрусы. I бацылы былi разрэзаны i расплюшчаны.
  Дзяѓчына была рудай масцi. Яе медна-чырвоныя валасы луналi па ветры нiбы пралетарскi сцяг, з якiм пралетарыi iшлi на штурм Зiмовага палаца.
  А затым яе босыя пальчыкi ножак, як кiнуць разбуральны прэзент знiшчэння i гiбелi.
  Аѓрора праспявала:
  Мы смела ѓ бой пойдзем,
  За ѓладу парад...
  I ѓсiх у дзярмо сотрам,
  У барацьбе за гэта!
  Кацярына таксама ссякае каранавiрусы, нiбы яны лопаюцца падобна бурбалкам. I яе босыя пальчыкi ножак узялi i iголкi з атрутай сталi кiдаць, ворагаѓ забiваючы.
  Кацярына махнула мячамi, рассякаючы непрыяцеляѓ i прапiшчала:
  - Слаѓся наш камунiзм,
  Будзе ѓ труне пацыфiзм!
  I дзяѓчынка ѓзяла i паказала мову.
  Пасля чаго ѓсе чатыры дзяѓчыны як возьмуць i засвiшчаць. I вароны атрымаѓшы сардэчны прыступ, завалiлiся, прабiваючы дзюбамi чэрапа каранавiрусы, проста да смерцi.
  Лiзавета вельмi жвавая дзяѓчына. I яе мускулы перакочваюцца нiбы рабiзна па вадзе.
  Вось яна ѓзмахнула мячамi i абрынула на ворага свае ляза. I разрэзала каранавiрусы на дробныя часткi.
  Ваяѓнiца голай пяткай падкiнула выбухны пакет раздзiраючы на дробныя часткi заразных стварэнняѓ.
  I скiнула з сябе станiкi. I з яе пунсовых саскоѓ як лупанулi забойныя маланкi.
  I цэлы батальён каранавiрусаѓ быѓ зараз спалены.
  Лiзавета праспявала:
  - Голыя мае грудзi, голыя мае грудзi,
  Мы перамагаем гэтую заразу - нам бо са шляху не згарнуць!
  Алена так сячэ з дзiкай лютасцю. I яе мячы даѓжэюць i рэжуць каранавiрусы нiбы прамакатка.
  I яе босыя пальчыкi ножак узялi i кiнулi часцiцу антыматэрыi. Яна разарвала масу каранавiрускiх салдат.
  А затым Алена агалiла грудзi. I з яе малiнавых саскоѓ як урэжуць забойныя пульсары, раздзiраючы масу байцоѓ заразнай iмперыi. I гэта вельмi крута.
  Алена прабуркавала:
  - На святой вайне - будзе наша перамога!
  А вось i Аѓрора, спачатку босымi пальчыкамi ножак шпурнула падарунак анiгiляцыi. Разарвала масу каранавiрусы.
  А затым скiнула станiк. I як з лалавага соску маланка ѓрэжа. I ад пары рот каранавiрусы засталiся толькi iрваныя абрыѓкi.
  Аѓрора праспявала:
  - Я наймацнейшая ѓ свеце - раву буйвалiцай у эфiры!
  А потым i Кацярына таксама ѓзяла i дала па каранавiрусам чаргу з вiртуальнага аѓтамата.
  Потым правяла мячамi зразальны, i забойны прыём.
  Босымi пальчыкамi ножак шпурнула прэзент татальнай смерцi, якi разарваѓ цэлы батальён каранавiрусаѓ.
  Далей рушыла ѓслед зняцце станiка.
  I з клубнiчных саскоѓ як лупанет маланкай. I некалькi сотняѓ заразных стварэнняѓ разам абвуглiлася.
  Кацярына праспявала:
  - Бокс дзяѓчаты - гэта бокс,
  Будзе новы крос!
  Пасля чаго чатыры дзяѓчыны ѓзялi i палаца, ва ѓнiсон засвiсталi. Вароны атрымаѓ сардэчны прыступ, завалiлiся ѓ накаѓт i iх вострыя дзюбы парвалi каранавiрусаѓ, нiбы тыя былi пярловай кашай.
  Вось гэта дзяѓчаты i выступiлi. I ѓсе чатыры голыя, круглыя пяткi дзяѓчынак як дзюбнуць у падбародкi генералам каранавiрусы.
  Лiзавета ѓзяла i зноѓ як рубанет па заразных стварэннях мячамi.
  Пасекла iх капiтальна.
  Потым у яе руках на iмгненне ѓзнiк гранатамёт. I яна з яго ѓзяла i паддала ракетай.
  I пара сотняѓ каранавiрусы адразу ж была разарваная на шматкi.
  Затым дзяѓчына ѓзяла i з пунсовых саскоѓ дзюбнула забойнымi згусткамi энергii. I столькi заразных стварэнняѓ аказалася зараз знiшчана.
  А калi паддалi маланкi з пупка, то цэлы полк каранавiрусы без усялякiх шанцаѓ абвуглiѓся.
  Лiзавета праспявала, скалячы зубкi:
  -Ведзьма, ведзьма, ведзьма,
  Нячыстая сiла...
  Ведзьма, ведзьма, ведзьма -
  Вiрусы разбурала!
  Алена ѓ баi зразумела сапраѓдны монстр. Вось яе мячы кружацца нiбы промнi пражэктараѓ. I абвальваюцца на заразны стварэнняѓ з вялiзнай, забойнай сiлай.
  А затым у руках прыгажунi ѓзнiк падствольнiк . I яна з яго як дзюбне i стала балюча гэтым каранавiрусам, па самыя гланды.
  Босыя пальчыкi дзяѓчынкi запусцiлi бумеранг, якi рэжа iнфекцыйных стварэнняѓ нiбы, тым медузы, пад iкламi акулы.
  Малiнавыя соску дзяѓчынак вывяргаюць нешта вельмi падобнае на струмень агнямёта, i каранавiрусам застаецца толькi абярнуцца ѓ попел.
  А затым i з круглага пупка дзяѓчыны з рэльефным прэсам, як выляцяць вогненныя i забойныя пульсары.
  I столькi заразных стварэнняѓ зараз курчацца ѓ пекле.
  Алена прачырыкала:
  Вiрус тут, вiрус там,
  А вакцына, ёсць падман!
  Вогнезарная Аѓрора, таксама не падарунак. Вось узяла i мячамi як секанула каранавiрусы, разразаючы iх на дробныя часткi.
  А затым у яе руках аказаѓся каласальнай забойнай сiлы гранатамёт.
  I дзяѓчына ѓзяла i дзюбнула разбуральнымi анiгiляцыйнымi ракетамi.
  I цэлы полк каранавiрусы нiбы вада на патэльнi выпарыѓся.
  Рудая прыгажуня ѓзяла i з лалавых саскоѓ аголеных грудзей, лупанула разрадамi электрычнасцi, прапальваючы працiѓнiкаѓ, нiбы дзiрку ѓ абаранку.
  А потым як паддасць пульсарамi з пупка.
  Тыя пройдуць па каранавiрусам, нiбы прасы па iнею, i iх паляць да канца.
  Аѓрора праспявала, скалячы зубкi i падмiргваючы:
  - Ах вiрус, ах вiрус, ах вiрус казёл,
  Нашто на Расiю палез ты асёл...
  Атрымаеш ад нас ты канкрэтна ѓ пятак -
  Нарвешся на моцны дзяѓчынак кулак!
  Кацярына ѓ баi вельмi крутая i жорсткая ваяѓнiца. I яе мячы, нiбы лопасцi вельмi хуткаснага прапелера.
  I вось ваяѓнiца пстрыкнула пальцамi рукi, у iх узнiкла базука. I баявая прыгажуня з яе лупанула па каранавiрусы.
  А затым босыя пальчыкi ножак пiсанай прыгажуня, так запусцяць, вельмi нават забойны падарунак разбурэння.
  I столькi каранавiрусы аказалася знiшчана.
  А затым i з клубнiчных саскоѓ аголеных грудзей лупанула неабыякiм разбурэннем.
  I пайшла проста татальная i няѓмольная гiбель.
  А калi спрацаваѓ у цудоѓнай бландынкi яшчэ i пупок. I пайшла маса пагiбельных патокаѓ магiчнай плазмы.
  Ваяѓнiца прачырыкала:
  - Прыроды шмат не надвор'я,
  Жыццё нажаль зусiм не мiлата...
  I каранавiруса вырадкi,
  Трэба з сiлай дзевак нiшчыць!
  Пасля чаго дзяѓчынкi ѓзялi i як засвiшчаць, праз усе свае ноздры, i падачы энергii. I вароны апынулiся аглушаныя i павалiлiся нiбы градзiнкi на галовы заразных стварэнняѓ.
  Лiзавета хiхiкнула i адзначыла:
  - Не лiчы крумкач, не губляй карон!
  Пасля чаго дзяѓчына зноѓ секанула, надтачыѓшы ѓ бiтве забойныя мячы, i рассекшы працiѓнiкаѓ, на самыя дробныя i маленечкiя кавалачкi.
  I ад каранавiрусы засталiся iрваныя, абвугленыя шматкi.
  Ваяѓнiца ѓзяла i босымi пальчыкамi ножак узяла i шпурнула вельмi разбуральнай сiлы падаруначак згубных парываѓ.
  Далей дзюбнула з сваiх пунсовых саскоѓ грудзей. I паляцелi агнiстыя патокi i спальваюць масу каранавiрусы.
  Вось гэта дзяѓчынка - кашмарнага парыву....
  I з пупка як паддасць татальнай гiбеллю для заразных стварэнняѓ, i капiтальна iх спалiць.
  I дадатковы, татальны ход анiгiляцыi.
  З дзявочага ѓлоння Венеры пайшла моцна разбуральная хваля магiчнага цунамi.
  I каранавiрусам капец.
  Лiзавета пра булькала:
  - Свет будзе самым у свеце крутым,
  А каранавiрус i труну з iм!
  Алена б'ецца, з вялiкiм апломбам, i сячэ каранавiрусы сваiмi вельмi магутнымi кладенцамi.
  I гэтыя мячы зразаюць ворагаѓ цэлымi шэрагамi.
  I босымi пальчыкамi ножак, кiдаюць забойныя падарункi, вельмi разбуральнай i пагiбельнай анiгiляцыi.
  Вось гэта дзяѓчынка - класа супер!
  А з яе малiнавых саскоѓ возьмуць i паляцяць, жорсткiя i вельмi яркiя, пагiбельныя маланкi. Яны спальваюць у масавых колькасцях заразных стварэнняѓ.
  I з пупка дзяѓчынак, вырываюць струменi згубы i вельмi бязрадаснай, i цвёрдай для каранавiрусы смерцi.
  Ды дзяѓчына выдатная, з выбiтнымi здольнасцямi i пагiбельным заскокамi.
  Хоць вонкава яна як анёл з валасамi колеру сусальнага золата.
  А вось дзяѓчынкi з улоння Венеры ѓзяла i паслала вельмi магутную хвалю цунамi, i жорстка загарэлiся заразныя пачвары.
  Алена прапiшчала i прачырыкаѓ, выдала:
  -Ува мне бушуе шалёны пажар,
  Яго душыць у душы напэѓна позна...
  Уклаѓшы ѓсю сiлу лютасьцi ва ѓдар,
  Якi ѓзрушыѓ неба - якi пахiснуѓ зоркi!
  Аѓрора вельмi прыгожая i рудая дзяѓчына - тыпу супер. I сячэ супернiкаѓ, i выяѓляе сваю каласальную i фенаменальную касмiчную сiлу.
  I вось яе мячы - для каранавiрусы - каты!
  I ваяѓнiца босымi пальчыкамi ножак, кiдае ѓ супернiкаѓ, вельмi разбуральныя i надзвычай моцныя кавалкi плазмы.
  Аѓрора ѓзяла i прагыркала:
  - Ход каралевы!
  Пасля чаго ваяѓнiца ѓзяла i з лалавых саскоѓ грудзей дзюбанула пульсарамi анiгiляцыi, якiя зiхацелi ѓсiмi колерамi вясёлкi.
  А вось i яе пупок зрэагаваѓ, выплюхнуѓшы агрэсiѓны, i вельмi пякучы паток гiбелi каранавiрусы.
  I гэта выдатная выснова сiл i разбурэннi.
  А потым дзяѓчына ѓзяла i са свайго юрлiвага ѓлоння Венеры выкiнула такi магутны струмень магiчнай плазмы, што цэлы полк каранавiрусаѓ, узяѓ i зараз згарэѓ.
  I разляцеѓся ад заразы пыл.
  Аѓрора прапiшчала, скалячы зубкi:
  - Ды будзем наша сiла вялiкая,
  Каранавiрус бiт напэѓна!
  Кацярына таксама ѓ баi дзейнiчае вельмi нават напорыста. Яна дзяѓчына фенаменальнай, касмiчнай сiлы.
  I яе мячы нiбы шчупальца васьмiнога падаѓжэлi, i разрэзалi масу каранавiрусы.
  Затым дзяѓчынка босымi пальчыкамi ножак шпурнула бомбы разбурэння i поѓнай гiбелi бацыл.
  Пасля чаго ваяѓнiца пiскнула:
  - Каранавiрусам поѓны канец!
  Далей дзяѓчына з клубнiчных саскоѓ па заразных стварэнняѓ, як возьме i паддасць, несучы татальную гiбель.
  I пупок вельмi прадуктыѓна маланкi ѓ непрыяцеля ѓгонiць. I спалiць iх фактычна ѓ попельную шалупiну. I пара батальёнаѓ каранавiрусаѓ у поѓным накаѓце.
  I ѓ якасцi самага вялiкага пазыву разбуральны прыбой i выкiд магiчнай плазмы з улоння Венеры дзяѓчынкi.
  I адразу два палкi каранавiрусаѓ разам узялi i спапялiлiся ѓ татальным чадзе.
  Кацярына, скалячы зубкi, адзначыла:
  - Навошта Ты Гасподзь паслаѓ каранавiрус?
  I так праблем вышэй дахi!
  I вось дзяѓчынкi ѓзялi i сунулi босыя пальчыкi ножак сабе ѓ рот, i як засвiшчаць.
  I многiя тысячы крумкачаѓ пасыпалiся на заразных стварэнняѓ, прабiваючы iх i забiваючы, i прасвiдроѓваючы наскрозь.
  Вось гэта дзяѓчыны-тэрмiнатары - пагiбельнай сiлы.
  Але вось да дзяѓчат падлятае на самалётах падмога.
  Наташка кiруе штурмавiком. Яна толькi ѓ адным бiкiнi.
  Вось дзяѓчынка нацiскае босымi пальчыкамi ножак на кнопкi джойсцiка i пасылае пры дапамозе ракет забойны падарунак анiгiляцыi.
  I цэлы батальён заразных стварэнняѓ падкiдваецца ѓверх.
  I яны ляцяць, выбухаючы i разлятаючыся ѓ паветры.
  Дзяѓчынка за штурвалам самалёта, праспявала:
  - I думала дзеѓка заразу круша -
  Што жыць добра, што жыццё добрае!
  Зоя, таксама якая змагае на штурмавiку, i пасылае ѓ дзот з каранавiрусамi разбурэнне, свiснула i заявiла:
  - Наша перамога - практычна непазбежная!
  I таксама босымi пальчыкамi ножак нацiсне на кнопку джойсцiка.
  Вось гэта ваяѓнiцы - проста самы высокi з класаѓ.
  Вось iх штурмавiкi выканалi прыём бочка. I дзюбанулi па каранавiрусаѓскiм сцярвятнiкам.
  Вось яны ѓзялiся за заразных стварэнняѓ з каласальным энтузiязмам.
  Лётчыца Акулiна, дзяѓбаючы гэтых каранавiрусаѓ, i выбiваючы iх нiбы кеглi мячом i прапiшчала:
  - У нашай сiле перамагаць!
  I ваяѓнiца зноѓ нацiснула босымi пальчыкамi ножак, разарваѓшы чарговы самалёт з заразным стварэннем.
  Мiрабела вывярнула свой штурмавiк i дзюбнула з наскоку ракетамi. I столькi каранавiрусы аказалася знiшчана.
  Мiрабела прачырыкала, з аскалам зубоѓ:
  - За Русь святую!
  I голай пяткай надзiвiла, выскалiѓшыся:
  - За новыя перамогi!
  Вось гэта дзяѓчынка, што цэлыя палiцы каранавiрусы знiшчаюць. Вось гэта дзяѓчаты - самага высокага парадку.
  Наташа агалiла грудзi, i ѓзяла, нацiснула пунсовым саском на кнопку. I як панясуцца забойныя ракеты. I цэлы полк каранавiрусы сцёрты, нiбы анучай крэйды. Ну i дзяѓчынка - выбiтнай сiлы - яна. Ваяѓнiца класа супер.
  I возьме i засьпявае:
  - Мая кампазiцыя ѓзроѓню супер!
  I ваяѓнiца зноѓ сваiмi грудзьмi як затрасе.
  Зоя адзначыла, са смяшком, i таксама сцягваючы зубамi са сваiх поѓных грудзей станiк. Ваяѓнiца раѓла:
  - Не я страмчэй! Я гiпер!
  I малiнавымi саскамi як нацiсне на кнопкi джойсцiка. I ракеты як панесцiся ѓ забойным парыве.
  Акулiна прапiшчала, i зараѓла з лютасцю:
  - Айн, цвай , драй,
  Маршыруе па планеце,
  Зорны палiцай!
  I дзяѓчынка таксама ѓзяла i зняла з сябе станiк. I рубiнава саском як возьме i нацiсне на пускавы кручок. Пасля чаго ракетай дзюбне.
  Мiрабела засмяялася, i прачырыкала, скалячы зубкi:
  - Факел палiцыя! Факел!
  I ваяѓнiца ѓзяла i схапiла жамчужнымi зубкамi за станiк. I сцягнула яго са сваiх грудзей. I яе клубнiчныя соску агалiлiся.
  I нацiснула дзяѓчыны сiськi на кнопкi, паляцелi магутныя прэзенты смерцi.
  I быѓ полк каранавiрусаѓ, а зараз яго няма.
  Мiрабела зароѓ:
  - Я самая прыгожая ѓ свеце!
  Наташка абурылася, i тупнула босай ножкай па метале i буркнула:
  - А мы што пачвары!
  I ѓсе чатыры дзяѓчыны, хорам праспявалi, нацiскаючы пунсовымi саскамi на кнопкi джойсцiка:
  - Чорны крумкач у суседняй брамы,
  Калыска кайданкi, падраны рот...
  Колькi разоѓ пасля бойкi мая галава,
  З перапоѓненай плахi ляцела сюды!
  I дзяѓчынкi, голымi, ружовымi пятачкамi пляснулi па педалях, i правiшчалi:
  - Дзе Радзiма,
  Няхай крычаць пачвара!
  Але яна нам падабаецца,
  Няхай i не прыгажуня!
  Да сволачаѓ даверлiвая,
  I драконам папрана!
  Дзеѓка Гутаперчава ,
  Яе целка падраная!
  I ваяѓнiцы зноѓ нацiснулi лалавымi саскамi на пускавыя гаплiкi i прачырыкалi:
  -Угонiм у труну,
  Угонiм у труну!
  Што цмок лысы здох!
  А вось Веранiка i Вiкторыя падцягнулi ѓстаноѓку з ультрагукам. I як упруцца босымi, точанымi ножкамi ѓ траву. I як дзюбанулi ѓльтрагукам па каранавiрусам, i iх усiх пералапацiла. I два палкi заразных стварэнняѓ так пераламалi хваляй цунамi, што толькi мокрае месца засталося!
  Дзяѓчаты засмяялiся, скалячы зубы, колеры слановай косцi.
  I таксама агалялi сабе грудзей.
  I вось iх клубнiчныя, такiя сакавiтыя i апетытныя соску ѓзялi i нацiснулi на кнопкi.
  I зноѓ пайшла хваля ѓльтрагуку, круша i спальваючы, шматлiкiх каранавiрусаѓ.
  Вось гэта дзяѓчынкi - найвысокага пасажу. I вельмi прыгожыя, амаль зусiм голенькiя.
  I лiтаральна яны супер i панадлiвыя.
  Веранiка ѓзяла i праспявала:
  -Камсамол не проста ѓзрост,
  Камсамол мой лёс!
  Вiкторыя з гэтым пагадзiлася, шпурнуѓшы босымi пальчыкамi ножак бумеранг з вельмi вострымi канцамi.
  Дзяѓчынка прачырыкала, i праспявала:
  - Я наймацнейшая ва ѓсiм сьвеце,
  Сваёю моцай у лаянцы нязменнай!
  Вось гэта дзяѓчаты...
  Альбiна i Альвiна зноѓ у баi i так разбураюць ворагаѓ, не даючы iм лiтасцi i шанцаѓ.
  Дзяѓчына на штурмавiках, з каласальнай, забойнай моцай.
  Альбiна ѓзяла i праспявала, падмiргваючы сапфiравымi вочкамi. I яе поѓныя, загарэлыя, залацiста-алiѓкавыя грудзi агалiлiся.
  I ваяѓнiца ѓзяла i пунсовымi саскамi як нацiсне. I выпусцiць такiя фенаменальна разбуральныя ракеты.
  I паднiмецца цэлы полк каранавiрусы ѓ паветра. I яго праз агонь прапусцiла, лiтаральна спалiла.
  Альбiна праспявала:
  - Раз, два, тры, чатыры,
  Каранавiруса мачыць у сарцiры!
  Альвiна вельмi баявая дзяѓчынкi. I загарэлая, з вельмi рэльефнымi цяглiцамi. I постаць у яе - яшчэ вельмi нават - ой, ой, ой!
  Альвiна нацiсне сваiмi лалавымi саскамi на кнопкi джойсцiка. Возьме i ѓлепiць рэактыѓнымi ракетамi.
  Вось гэта дзяѓчына - фенаменальнай касмiчнай сiлы. Яе тэмперамент вельмi бурны.
  I яна любiць працаваць мовай. Яе гэта дзiка заводзiць, асаблiва калi пульсавалыя, нефрытавыя стрыжнi буйныя.
  Дзяѓчына хорам заспявалi:
  Без жанчын жыць нельга на свеце няма,
  У iх сонца траѓня, у iх кахання свiтанак!
  I зноѓ голымi пяткамi цiснуць на педалi.
  Вось гэта дзяѓчыны - узроѓня самага крутога, проста гiпер.
  А вось i танк едзе. У дадзеным выпадку супраць каранавiрусы накiравалi IС-30, машыну з сямю гарматамi i дваццаццю кулямётамi.
  Дзяѓчыны, зразумела, кiруюць гэтым танкам. I яны басанож i ѓ адным толькi бiкiнi.
  I вельмi прыгожыя ваяѓнiцы.
  Алёнка ѓзяла i з сябе сцягнула станiк. I яе пунсовы сасок нацiснуѓ на кнопку джойсцiка, i як лупане забойным снарадам вялiкага калiбра.
  Ваяѓнiца прачырыкала:
  - Наша Радзiма - СССР!
  Анюта дзейнiчала вельмi энергiчна. Яна надзвычай прыгажосцi i сiлы дзяѓчына.
  I вось яе малiнавыя соску агалiлiся. I ѓзялi на кнопкi з настойлiвасцю нацiснулi.
  Маса каранавiрусаѓ зараз знiшчана.
  Анюта праспявала:
  - Саюз непарушны, рэспублiк вольных,
  Згуртавала не грубая сiла, не страх...
  А добрая воля людзей адукаваны,
  А сяброѓства, святло, розум i смеласць у марах!
  А вось i Ала ѓ баi ... Яна, зразумела, таксама сцягнула з сябе станiк босымi пальчыкам ножак.
  Вось гэта Ала - самая баявая i агрэсiѓная прыгажуня свету.
  I яе валасы такiя рудыя i пухнатыя.
  Вось лалавы сасок нацiснуѓ на кнопку джойсцiка. I паляцела нешта надзвычай магутнае i каласальна забойнае.
  I адзiн снарад адразу цэлы полк каранавiрусаѓ знiшчыѓ. Вось гэта дзеѓкi - проста супер.
  Ала ѓзяла i праспявала:
  - Не валяйце вы Венечку вiрусы,
  Прэч хутчэй назад...
  Лепш на пастаѓляйце ѓсе цытрусы,
  А зараза няхай iдзе ѓ пекла!
  А зараза няхай iдзе ѓ пекла!
  Марыя дзярэцца з вельмi каласальнай i што кiпiць энергiяй. Яна дзяѓчына, якая ѓсiх у сусвеце прыгажэй. А валасы ѓ Марыi колеру сусальнага золата.
  Ваяѓнiца дзярэцца i таксама босымi пальчыкамi ножак сцягвае з сябе станiк.
  Такiя сакавiтыя, яркiя, клубнiчныя соску аголены. I яны блiшчаць як каштоѓныя камянi.
  Дзяѓчынка зноѓ нацiскае iмi на кнопку джойсцiка. Выплёѓваецца забойнай сiлы прэзент смерцi.
  Марыя напявае, скалячы зубкi:
  - Дзяѓчыну босую ѓ нагу,
  Духам адужэем у барацьбе ...
  Да далёкага шчасця дарогу,
  Грудзi пракладзем сабе!
  Вось гэта ваяѓнiца - супер!
  Алiмпiяда таксама змагаецца з неймаверным шаленствам. Яна дзяѓчынка буйная, проста волат.
  А калi агалiлi грудзi, то гэта ѓжо былi проста кавуны. А соску зiхацяць буйнымi макамi.
  Алiмпiяда возьме i па ворагах як дзюбне, пры дапамозе сваiх вельмi буйных сiсек, што цiсне на спускавыя гаплiкi.
  I тысячы каранавiрусаѓ зараз выбiты i знiшчаны з аднаго размаху.
  Алiмпiяда ѓзяла i праспявала:
  - Вайна ты прыгажуня дакладна,
  I любiш так прагна мужчын...
  Але дзяѓчыне ѓ сырасцi кепска,
  I шмат на лаянку трэба сiл!
  Вось гэта дзяѓчынкi - якiя могуць такое задаволiць. Ды яшчэ i душаць заразу гусенiцамi.
  А вось на дыскападобным верталёце ляцяць дзяѓчаты: Маруся i Матрона.
  Прыгожыя дзяѓчынкi. Яны толькi плаѓленнi на сябе нацягнулi. А грудзi аголеныя i вельмi панадлiвыя.
  Вось гэта дзяѓчынкi - самы высокi ѓ сусвеце пiлатаж.
  Маруся ѓзяла i пунсовым саском нацiснула на кнопку. I паляцела ракета, i масу каранавiрусы разнесла з дзiкай лютасцю.
  Маруся ѓзяла i праспявала:
  Антошка, Антошка!
  Давай капаць бульбу!
  Антошка, Антошка,
  Мая босая ножка!
  Матрона дзяѓбаючы каранавiрусаѓ без усялякага жалю. I спальваючы iх з верталёта.
  Таксама нацiснула лалавымi саскамi i пiскнула:
  - Мая лютасьць вялiкая,
  Вiрусу прыйдзе хана!
  А вось цудоѓная чацвёрка дзяѓчынак: Лiзавета, Алена, Аѓрора, i Кацярына ѓзялi i са свайго ѓлоння Венеры кожная выпусцiць хвалю.
  I пару мiльёнаѓ крумкач ад страсення мозгу страцiла прытомнасць.
  I павалiлiся птушыныя стварэньнi нiбы градзiны ѓ гарачы поѓдзень на войска каранавiруса.
  I маса заразных стварэнняѓ была зараз прыбiта i знiшчана.
  Вось гэта дзяѓчыны - найвялiкшы свой масаж паказалi.
  Так што каранавiрусам будзе татальны капут.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 20.
  Марыя Магнiтная, якая таксама шмат працавала, i выпiла мабыць i лiшняе, таксама снiлася нешта вельмi агрэсiѓнае, на 7 лiстапада 1944 года. I гэта супер.
  I вось даводзiцца змагацца з заразнымi стварэннямi на iншай планеце. I адважная чацвёрка адчайна дзярэцца.
  Здавалася, супраць шматлiкiх тысяч каранавiрускiх салдат у рускiх няма шанцаѓ.
  Але несмяротныя хлопчык i дзяѓчынка, i чатыры дзяѓчыны-тэрмiнатары прыйшлi на дапамогу рускаму форту, якi зачапiѓся на iншай планеце, каб стаць плацдармам для барацьбы з сусветам Каранавiруса, самай заразнай i страшнай.
  Велiзарнае каранавiрускае войска пайшло на штурм, толькi што пабудаванай рускай крэпасцi. I сiлы былi вiдавочна няроѓнымi.
  Рускiх усяго тысяча, а каранавiрусы мiльён трыста пяцьдзесят тысяч. I здавалася, зусiм няма шанцаѓ выстаяць.
  Але шасцёрка воiнаѓ класа - супер гатовая бiцца.
  Алег Рыбачэнка на сцяне. Несмяротны хлопчык, на выгляд гадоѓ дванаццацi кiдае босымi пальцамi ног iголкi. I дзiвiць надыходзячых каранавiрусы. Адразу тузiн цi два адным узмахам дзiцячай ступнi.
  Кiдае босымi пальцамi ножак iголкi i Маргарыта. Дзяѓчынка вынiшчае супернiкаѓ i пiшчыць:
  - Мая вялiкая сiла!
  I адважна ваюе.
  Наташа таксама босымi пальцамi ножак як кiне магутны бумеранг. Як раскрышыць супернiкаѓ, i прапiшчыць:
  - У iмя вялiкай славы!
  Далей ужо Зоя сячэ мячамi каранавiрусаѓ, i заадно кiдае босымi ножкамi iголкi з атрутай. I напявае сабе:
  - На прасторах Русi,
  Мы здолеем усiх выратаваць!
  I зноѓ мячы апускаюцца на супернiкаѓ. I калi ѓжо сякуць, то без усялякага жалю.
  А вось калi Аѓгустына, стала разбураць, i кiдаць босымi пальцамi ножак бумерангi, то гэта i зусiм поѓнае знiшчэнне. I каранавiрусы забiтыя падаюць пад ударамi рудай д'ялiцы.
  А дзяѓчына раве:
  - Усё паламаю i разарву!
  I абедзвюма мячамi як возьме i сячэ!
  А ад яе босай пяткi ляцiць востры, i колючы дыск. Гэта ѓвогуле дзяѓчына татальнай смерцi.
  А вось i Святлана ѓ вырашальным баi. Як давай мучыць каранавiрусы, i рассякаць iх на дробныя кавалкi мячамi.
  Пракруцiла дзяѓчына матылька, i сем воiнаѓ пякельнай, заразнай iмперыi засечана.
  А затым ад босых пальцаѓ ножак i ляцяць вострыя, атрутныя iголкi. I дзiвяць каранавiрусы.
  Алег Рыбачэнка дзярэцца з заразнымi ваярамi. Яго мячы мiльгаюць нiбы прапелер.
  Хлопчык са смакам спявае:
  - Я буду наймацнейшым чэмпiёнам свету,
  Мы пераможам Амерыку, Кiтай!
  I зноѓ хлопчык кiдае босымi пальцамi дзiцячых ножак вострыя гульнi. I падаюць адразу два тузiны забiтых каранавiрусаѓ.
  Вось такая бiтва. У рэальнай гiсторыi, царская Расiя дапятроѓскiх часоѓ страцiла частку сваёй тэрыторыi. Але тут рускiя вiцязi ѓжо пры Аляксандры Трэцiм ваююць i не збiраюцца саступаць.
  Алег Рыбачэнка б'ецца i спявае:
  - Але мы вiцязi поѓныя рускага духу,
  Катам нiколi не пачуць, наш здушаны стогн!
  I зноѓ хлопчык кiдае вельмi вострыя, i з моцным, звараным ведзьмамi атрутай, вельмi тонкiя iголкi!
  Дзяѓчынка Маргарыта побач з iм. I таксама яе ножкi шпурляюць такiя забойныя iголкi. А рукi сякуць нападаючых каранавiрусы. Ваяѓнiца разбурае супастаѓ, i напявае:
  - Я такая крутая, нiбы дэман усiх краiн...
  Дзiма, Дзiма, Бiлан! Дзiма, Дзiма Бiлан!
  Уладар усiх краiн!
  Наташа таксама сячэ каранавiрусы i напявае:
  - У вячэрняй свiтанку, не дамо перамагчы Сатане!
  I ад яе босых ножак таксама ляцяць забойныя iголкi.
  Далей ворагаѓ разбурае Зоя. I ад гэтай дзяѓчыны нiбы зыходзяць флюiды каласальнай энергii.
  I ад босых ножак прыгажунi ляцяць бумерангi, i вострыя iголкi.
  Ваяѓнiцы ежыць:
  - Я вялiкая басаногая мара i прыгажосць!
  I зноѓ шпурне ѓ супернiкаѓ нешта надзвычай забойнае.
  А вось калi Аѓгусцiна праводзiць млын i ссякае каранавiрусы, то гэта i зусiм - вышэйшы пiлатаж анiгiляцыi.
  А потым рудая кiне босымi пальцамi ног пранiзлiвыя iголкi. I падаюць забiтыя заразныя воiны.
  А вось калi Святлана лупiць. I адначасова ад яе голых ножак ляцiць цэлы пучок iголак, якiя ѓсё пранiзваюць i забiваюць. З клубнiчных саскоѓ маланкi.
  А ваяѓнiцы пiшчыць:
  - Так, так, так - атрымай фашыст у пятак!
  I яе босыя ножкi зноѓ па каранавiрусы забойнае выкiнуць.
  Наташа, заразных, заразных воiнаѓ мячамi, заѓважыла:
  - З фашыстамi было i лягчэй i цяжэй!
  I голая, круглая пятачка гарошынку смерцi падкiнула. А пунсовы сасок маланку выпусцiѓ, ператвараючы каранавiрусы ѓ попел.
  Святлана, правёѓшы млын, заѓважыла:
  - А з намi дзяѓчатамi заѓсёды лёгка!
  Аѓгустына, прайграла прыём веер, i буркнула:
  - А са мной наогул не засумуеш!
  I ад яе босых ножак ляцiць забойнае джала, якое раздзiрае каранавiрусы.
  А Зоя як возьме i прапiшчыць:
  - Мы не тараканы, мы дзяѓчаты - вялiкай славы!
  I зноѓ ад яе босых ножак нешта вылецiць, i па непрыяцелю прыкладзецца.
  Дзяѓчынкi ѓзялi за працу на сумленне.
  Гэта крэпасць амаль адзiны апорны пункт рускiх у гэтым раёне. Ёсць яшчэ пара якiя будуюцца гарадоѓ. Добра, што каранавiрусы не сунулiся за Артэрыю. Але Расея ѓ рэальнай гiсторыi кавалак сваёй тэрыторыi на гэтай заразнай планеце страцiла. Вельмi агрэсiѓная дынастыя ва ѓладзе ѓ Каранавiрусе-сусвеце. Аднак дзяѓчыны гэта тое, што здольна i Люцыпара палiцы звярнуць ва ѓцёкi.
  Алег Рыбачэнка сячэ каранавiрусам. I пры гэтым хлопчык спявае:
  - Найвысокi будзе клас...
  I вось ляцiць кiнуты босай ножкай хлопчыка бумеранг i лямант:
  - Усiх пасячэ дзiкабраз!
  Маргарыта таксама кiнула ѓ супернiка тое, што з'яѓляецца забойствам. Размалявала яго на часткi, i пiскнула:
  - Я басаногая мара i вялiкая прыгажосць!
  I яе ножка кiдае дзiкiя дыскi.
  Далей у баi Наташка. I таксама ѓ непрыяцеля кiдае тое, што расколвае супернiкаѓ.
  I робiць гэта вельмi спрытна.
  А яе босыя ножкi шпурляюць чарговыя, забойныя iголкi. А пунсовыя соску кiдаюць пульсар.
  Далей у Зоя ѓ баi. I таксама кiдае ѓ супернiка, рознага роду свастыкi i бумерангi. З малiнавых саскоѓ дадае маланкi.
  I выкошвае непрыяцеля.
  Пасля чаго як правае:
  - Слава добраму цару!
  А вось у баi i Аѓгусцiна. Таксама непрыяцеляѓ з Каранавiруса-Сусвету нiшчыць. I калi ѓжо кiне, то кiне забойнай сiлай. I з лалавага соску дзюбне маланкай.
  I пры гэтым праспявае:
  - Ды ѓ iмя рускай Зямлi!
  I таксама ад яе босых ножак разлятаюцца забойныя зарады.
  Святлана таксама спуску непрыяцелю не дае. I ад яе босых ножак ляцiць тое, што прыносiць вiдавочную смерць.
  I ваяѓнiца напявае:
  - Не саступiм нiколi! Не прыйдзе на Русь бяда!
  I зноѓ каранавiрусы як закране. I возьме без цырымонiй пасячэ.
  Шасцёрка ваяѓнiкоѓ i ваяѓнiц б'е моцна. I сячэ непрыяцеля, i кiдае босымi ножкамi.
  Алег Рыбачэнка секу каранавiрусам, праспяваѓ:
  - Зорны баец, дарма трубiць твой рог -
  Край твой далёкi ѓ сумнеѓнай славе...
  Полымя бiтвы дрыжыць памiж радкоѓ -
  У аднабаковай гульнi без правiл!
  I босы ножкi хлопчыка ляцiць чарговы бумеранг, якi цэлай тузiне каранавiрусы перарэзаѓ глоткi.
  Хлапчук у адных шортах, i з лiтой бронзавай мускулатурай, як бачым баец.
  I Маргарыта таксама ѓ бiтве. I так яе босыя ножкi працуюць. Яна нiшчыць непрыяцеляѓ без усялякiх сумневаѓ вельмi крута.
  I яе мячы нiбы каты.
  Ваяѓнiца ежыць:
  - Ды будзе слава!
  Наташа таксама вядзе агонь босымi ножкамi, i кiдае забойнае. А заадно i мячамi актыѓна сячэ.
  Адначасова пiшчыць:
  - Мой антураж - казённы экiпаж!
  Далей у баi Зоя. Таксама чартоѓка найвышэйшага ѓзроѓню анiгiляцыi. Як правядзе мячамi матылька. А затым возьме i босымi ножкамi паражаючыя элементы кiдае. I малiнавымi саскамi выпусцiць маланку.
  Пасля чаго прае:
  - Войска радуецца - наступаючы!
  I цэлы шэраг скошаных каранавiрусаѓ падае.
  Дзяѓчына сабе спявае:
  - Зоя любiць забiваць! Ах, гэтая Зоя!
  А вось i Аѓгусцiна ѓ iмклiвым наступе. Або дакладней агрэсiѓнай абароне. I пры дапамозе босых ножак выбiвае непрыяцеляѓ.
  А заадно i пiшчыць. А калi пройдуць яе шаблi, нiбы лопасцi культыватара, то тры тузiны каранавiрусы разарвуцца на кавалкi! I лалавымi саскамi выпусцiць прэзент анiгiляцыi.
  А Аѓгусцiна правiшча:
  - Мiлагучныя акорды, сцяг Расii вельмi ганарлiвы!
  I вось яе голая пятка як дагодзiць каранавiрускага генерала ѓ падбародак. Той возьме i завалiцца.
  Зоя ѓ баi агрэсiѓная. Сячэ сабе непрыяцеляѓ, i вiшча:
  - Усiх сумнем i прыб'ем!
  I ад босых ножак такiя кiнжалы ляцяць.
  Святлана таксама спуску нiкому не дае. I нiшчыць непрыяцеляѓ, нiбы каса траву зразае. Каранавiрусы завальваюцца.
  Дзяѓчына вiскоча:
  - Шалёная iголка! Вунь з двара!
  I з клубнiчных саскоѓ як стрэлiць маланкай анiгiляцыi.
  Алег Рыбачэнка як зрэжа ѓдарамi мячоѓ кучу заразных воiнаѓ. I потым босымi дзiцячымi ножкамi зорачку кiдае i праарэ:
  - Маё войска ѓсiх мацней!
  Хлапчук-тэрмiнатар як вiдаць на самым пiку знiшчэння непрыяцеляѓ. I дзейнiчае з каласальным азартам.
  I ад яго босых пальцаѓ ног чарговы падаруначак смерцi адлятае. I як завальвае лезучых на сцяну каранавiрусы.
  Пякельныя, заразныя воiны фанатыкi. Iх ужо цэлыя курганы трупаѓ навалiла. А яны ѓсё лезуць i лезуць i лезуць!
  Але хлопчык i дзяѓчынка проста ѓвасабленне забойнай моцы. I калi яны сякуць, то пырскi крывi ва ѓсе бакi ляцяць i вельмi далёка.
  Алег Рыбачэнка праспяваѓ:
  - Гераiчнасць подзвiг апеты,
  Мы ёсць заваёѓнiкi планет!
  Маргарыта гэтая няѓрымслiвая дзяѓчынка праспявала:
  - Не спынiмся нi iмгненне.
  Чуецца чыйсьцi здушаны крык!
  I таксама ад босы ножкi дзяѓчынкi ляцяць разбуральныя i забойныя iголкi. Якiя дзiвяць каранавiрусы, нiбы снапы пшанiцы. Ды дзяѓчынка Маргарыта - рэальны тэрмiнатар.
  Наташа, секчы кiтайцаѓ, праспявала:
  - I думала дзеѓка, жоѓтых круша,
  Што жыць добра, i што жыццё добрае!
  Пасля чаго зноѓ ад яе босых ножак ляцяць iголкi. А з пунсовага соску маланкi сiлы.
  Зоя, правяла шаблямi млын i пiскнула:
  - Я ворагаѓ усё замачу, i паверце, не жартую!
  I ножкi ваяѓнiцы запусцiлi некалькi зорачак.
  А прыгажуня праспявала:
  - Ваенны акт - б'ю ѓ пятак!
  Аѓгусцiна, секчы без лiшнiх эмоцый, выдала:
  - Вялiкi поспех нас чакае! Паверце, страмчэй не бывае!
  I таксама як босымi ножкамi, тое, што забiвае, запусцiць.
  Пасля чаго прапiшчыць:
  - Я крывавая кобра!
  I лалавымi саскамi новы падаруначак смерцi выпусцiць.
  Святлана каранавiрусам лiтасцi не дае. I нiшчыць, нiбы гэта мурашкi. I заадно напявае:
  - Смецце не будзе дарогi,
  Вынось хутчэй ногi!
  I вось ад яе босых пальцаѓ ножак зноѓ ляцяць забойныя прэзенты. Такая вось найкруцейшая баба! А калi клубнiчныя соску возьмуць i зрэагуюць падарункам смерцi.
  I таксама раве:
  - Будзе наша перамога, на святой вайне!
  Алег Рыбачэнка дзейнiчае ѓсё больш актыѓна. I сячэ з абедзьвюх рук, i нават узяѓ у рот трубку i плюецца па каранавiрусам iголкамi. Вынiшчае працiѓнiкаѓ i пiшчыць сабе:
  - Вось такая ѓ нас перамога -
  Поѓны ход i заход!
  I зноѓ хлапчук-тэрмiнатар як рубанет. I адначасова кiне тое, што забiвае без жалю.
  Маргарыта таксама ѓ баi. Адчайна дзяѓчынка. I калi ѓжо запусцiць сваёй босай ножкай бумеранг, то гэта ѓжо не менш за тузiн ссечаных каранавiрусы.
  Пасля чаго дзяѓчынка праспявае:
  - Ох, вялiкi ѓ мяне верталёт,
  Ну а сэрца ад шчасця спявае!
  I ад голай пяткi дзяѓчынкi ляцiць забойчая зорачка. Ды гэта прыгажуня самага вышэйшага пiлатажу. I смерць сее направа i налева.
  Наташа таксама нiшчыць каранавiрусы усiмi спосабамi.
  I пры гэтым напявае:
  - Пiск, пiск, пiска...
  Олiвер знайшоѓся Твiст!
  I ад яе босай ножкi ляцiць смяротны прэзент.
  Вось i Зоя падцягнулася... Узяла i плюнула па ворагу з трубачкi. Потым секла млын мячамi. Затым яе босыя ножкi ѓзялi i запусцiлi пякельны прэзент смерцi.
  I павалiлiся каранавiрусы. Нiбы iх злiзала агнямётам.
  А тут у баi i Аѓгусцiна. Таксама iмклiвая дзяѓчынка. I рудая смерць, i пякельны пякучы прамень. I возьме, стане секчы.
  Няма такой нiшто не спынiць.
  Нават танк "Маѓс".
  Вось Аѓгусцiна i цвiкоѓ па каранавiрусам. Што надзвычай крута i з шалёнай сiмволiкай i мячом.
  А мячы ѓ рудай гарпii нi спыняцца, нi на iмгненне. I яе рубiнаѓ саскi з маланкамi.
  Пры гэтым Аѓгустына пiшчыць:
  - Мая Радзiма - Радзiма камунiзму!
  I таксама ад яе босай ножкi, як вылет нешта надзвычай забойнае.
  I зноѓ дзеѓка ѓ залёце.
  А яшчэ тут Аѓгусцiна прыгадала, як сапраѓды ваявала з "Маѓсам", у адной з альтэрнатыѓных гiсторый. Тады саюзнiкi заключылi з Трэцiм Рэйхам перамiр'е, i карыстаючыся адсутнасцю бамбардзiровак, немцы запусцiлi ѓ вытворчасць "Маѓсы".
  Ды гэтыя танкi сапраѓды пёрлi як звяры. I iх пасоѓванне было страшным.
  Але не для дзяѓчат-тэрмiнатараѓ. Яны змагалiся з гiтлераѓцамi стрымана i iмклiва адначасова.
  I паказалi мацi Кузьмы! А бiлiся ваяѓнiцы адважна.
  Вось i зараз рудая Аѓгусцiна як разане мячамi. I выкасiць непрыяцеляѓ, нiбы культыватарам.
  Пасля чаго прапiшчыць:
  - Забiваю пагалоѓна!
  Святлана ж таксама ѓ бiтве не баяецца. Каранавiрусаѓ нiшчыць. I адначасова босымi ножкамi тое, што сее смерць, кiдае.
  А заадно вiскоча:
  - Касмiчная бравада -
  Будзе вялiкая серэнада!
  I падмiргне непрыяцелям!
  Пасля чаго з трубачкi плюне!
  А далей ужо Алег Рыбачэнка як разыдзецца. I давай па каранавiрусы не толькi iголкi, але i бумерангi нагамi кiдаць.
  Такi вось iмклiвы хлопчык-тэрмiнатар трапiѓся.
  А заадно i спявае:
  - Нас не спыняць ворагi,
  Калi слабы дапамажы!
  I не бяжы, не бяжы...
  Калi толькi не наперад!
  I дзяѓчынка Маргарыта босай ножкай прэзент смерцi выпусцiць, i прашыпiць.
  - За Русь!
  I Алег як свiсне. Зверху пасыпалiся збiтыя свiстам вароны, якiя траплялi прама на верхавiны каранавiрусам, прабiваючы iм чэрапа.
  А Маргарыта ѓзяла i босымi пальцамi ножак шпурнула разбуральнае i смяротна забойнае. I заадно праспявала:
  - Вось гэта будзе пасланне кобры!
  I дзяѓчынка як падмiргне i пiсне! Ад яе пiску ѓ крумкач здарыѓся сардэчны прыступ, i яны пiкiруюць дзюбамi ѓнiз, прабiваючы каранавiрусы цюбецейкi i шлемы.
  Наташа таксама ѓ баi не прамашка. Узяла i босымi пальчыкамi кiнула вострую свастыку. Прабiла масу каранавiрусы i пiскнула:
  - За маю Радзiму!
  I з пунсовых саскоѓ маланкай лупанула.
  А тут яшчэ i Зоя ѓ баi. I таксама босымi ножкамi ѓ непрыяцеляѓ зарады кiдае.
  I пiшчыць з аскалам зубоѓ:
  - Я такая ваяѓнiца, рэальна тэрмiнатар!
  Пасля чаго дзяѓчына мячамi лупiць. I правiшча ва ѓсё горла.
  - Банзай!
  Дзяѓчына, як вiдаць, змагацца, не перастане. I секчы будзе без лiшнiх антымонiй. I малiнавымi саскамi пульсары кiдаць.
  Аѓгусцiна таксама як возьмецца за знiшчэнне. Каранавiрусаѓ разбурае сабе, без усялякага сарказму. I падаюць заразныя ваяры, нiбы iх напалову разарвалi.
  А рудая дзяѓчына крычыць:
  - Полымя камунiзму над светам!
  I зноѓ возьме i сячэ двума мячамi. А потым з трубкi выплюне. I па непрыяцелю ѓсадзiць. I iх лалавых саскоѓ патокамi анiгiляцыi.
  Ды Аѓгусцiна, гэта хараство i сама дасканаласць.
  Хаця Святлана не горш. I таксама каранавiрусам учынiла натуральнае збiццё i смертазабойства.
  I яе босыя ножкi кiдаюць у заразных ваяром прэзенты знiшчэння. Ды робяць гэта ѓсё на высокай хвалi. I з клубнiчных саскоѓ як паддасць пульсарамi смерцi.
  Святлана верашчыць:
  - Бой будзе крывавы, святы i правы!
  I ад яе босай ножкi зноѓ нешта забойнае сарвалася. I па каранавiрусы як возьме i стукне! А калi яшчэ i падключыць клубнiчныя соску.
  Вось ужо дзяѓчынкi рэальна разышлiся. I спуску нi кропелькi не даюць. Вось гэта бабы - усiм бабам бабы!
  Алег Рыбачэнка ѓ хвацкiм нацiску. Ужо шмат тысяч яны каранавiрусы перабiлi. Аслабеѓ нацiск воiнаѓ гэтай пякельнай заразнай iмперыi.
  Алег прапiшчаѓ:
  - Вышэйшая мера перамогi!
  Маргарыта ѓзяла i босымi пальчыкамi кiнула забойнае, i тое, што вастрэйшая за брытву.
  Пасля чаго дзяѓчынка праспявала:
  - Мы кiдаем бурам выклiк,
  Чаму i чаму?
  Жыць на свеце без сюрпрызаѓ
  Немагчыма нiкому!
  Маргарыта выплюнула па каранавiрусам цэлую чаргу з трубкi i працягнула:
  - Хай удачы - няѓдачы,
  I скаканне ѓверх i ѓнiз!
  Толькi так, а няйначай -
  Толькi так, а няйначай...
  Няхай жыве сюрпрыз!
  Сюрпрыз! Сюрпрыз!
  Няхай жыве сюрпрыз!
  Сюрпрыз! Сюрпрыз!
  Няхай жыве сюрпрыз!
  I толькi ѓверх - нi мiлiметра ѓнiз!
  Дзяѓчынка дэманстравала суцэль баявы настрой.
  Наташа таксама ѓ самым эпiцэнтры бiтвы. Нiбы вывяргаецца вулкан. I кiдае босымi пальцамi ножак iголкi. Уражвае супернiкаѓ. I пакiдае з iх трупы. I пунсовымi саскамi выпускае звыш сiлы маланкi.
  Пасля чаго дзяѓчына праспявала з аскалам зубоѓ:
  - Мы такiя тэрмiнатары, нiбы робаты мары, i вялiка прыгажосцi!
  I вось дзяѓчынка як сячэ наводмаш мячамi. I высячэ масу народу.
  Зоя таксама ѓ самай гушчы бою. Змагаецца сабе i скалiць зубкi i раве:
  - Не спынiць нас нiхто!
  I ад яе босы ногi па каранавiрусы пранёсся дыск. Якi перарэзаѓ масу глыток. I захлынулася войска пякельнай заразнай iмперыi.
  А дзяѓчаты ѓсё больш i больш насядаюць.
  Вось Аѓгусцiна як запусцiць тое, што рэжа метал. Ссячэ масу галоѓ, якiя склалiся ѓ курганы. I падскочыць, падляцiць, i возьме, прараве:
  - Маё iмя мой кулак!
  I зноѓ двума шаблямi памахае, i каранавiрусам выпускае кiшкi. Але пры гэтым нi кропелькi не сумецца.
  А яе босыя ножкi запускаюць забойныя бумерангi. Якiя галовы скошваюць шэрагамi.
  Пасля чаго рудая ваяѓнiца вiскоча:
  - Не будзем мы ѓ кабелi!
  Хай будзе шчасце на Зямлi!
  I возьме яшчэ з трубкi сваiм раток пунсовым плюне. I заваляцца воiны пякельнай заразнай iмперыi, нiбы кулi з мукой.
  Вось i Святлана ѓ баi праявiла.
  Яна перакулiла на супернiкаѓ кiпячай вады. I тыя абвараныя возьмуць i вельмi дзiка загарлапаняць.
  Святлана пiскне:
  - Мой забой!
  I яшчэ босай ножкай шпурне пару бумерангаѓ. Разрубiць масу каранавiрусы.
  I выцiскае масу трупаѓ.
  Вось так пападанцы працуюць.
  I сякуць сабе iмперыю Каранавiруса-сусвету, без лiшнiх цырымонiй. Не, яны нават тактам асаблiвым валодаюць.
  Ужо лiк забiтых каранавiрусаѓ iдзе на дзясяткi тысяч. А дзяѓчаты толькi весяляцца i падскокваюць нiбы мячыкi.
  Алег Рыбачэнка таксама паказвае самы круты з усiх пiлатажоѓ што толькi можна сабе ѓявiць.
  I хлопчык сячэ двума мячамi, так што рукi i ногi, i галовы ва ѓсе бакi ляцяць.
  Алег крычыць:
  - Будзе, веру я наша рашучая перамога!
  Маргарыта босай ножкай, кiнуѓшы разбуральнае, пацвердзiла:
  - Ды будзе!
  I ѓся шасцёрка стала секчы яшчэ больш актыѓна.
  I босымi пальцамi ножак кiдаць яшчэ больш яра. А ѓжо свiсце i зусiм стаiць аглушальны i ваяры пякельнай заразнай iмперыi збiваюцца крумкачамi, нiбы каласкi градзiнкамi.
  Пасля таго як амаль уся каранавiруская мiльён трохсот пяцiдзесяцi тысячная армiя была знiшчана - шасцёрка ваяѓнiкоѓ рушыла далей у глыб пякельнай заразнай iмперыi. Каб не даць каранавiрусам зноѓ вярнуцца да рускiх гарадоѓ у касмiчнай Сiбiры.
  Вось ваяѓнiкi атакавалi жоѓтых воiнаѓ у найблiжэйшым буйным горадзе.
  Алег Рыбачэнка рубячы заразных байцоѓ, i размахваючы абодвума мячамi, прароѓ:
  - Во i рускiх цароѓ!
  I ад яго босых ног паляцелi вострыя iголкi. Уразiлi каранавiрускiх байцоѓ.
  Маргарыта, рубячы заразных воiнаѓ мячамi, узяла i праспявала:
  - Цяпер мы робiм гiсторыю!
  I ад яе босы ножкi паляцелi ѓ заразных ваяроѓ iголкi.
  Далей ужо Наташка ѓ баi. Таксама кiдае прэзенты смерцi i верашчыць:
  - Будучыня за намi! Слава Вялiкай Расii!
  I яе босая, точаная ножка такое выкiне са страшнай сiлай. I раскрые каранавiрусы ѓ крывавую калатушу.
  Зоя таксама сячэ адчайна. I разнесла напалову каранавiрускага генерала. I перасекла яго косцi.
  Пасля чаго завыла:
  - За маю вялiкую перамогу!
  I босымi ножкамi зноѓ запусцiць забойны прэзент. I выб'е масу каранавiрусаѓскiх байцоѓ.
  А вось калi Аѓгусцiна ѓ бiтве гэта ѓвогуле жах. Яна перасякае каранавiрусаѓскiх салдат напалову, i босымi ножкамi запускае забойныя прэзенты. I так разбурае жоѓтае войска.
  Няма Аѓгустыну i, на самой справе называюць ведзьмай чырвонага колеру. I яна непераможная.
  I ад яе босых пальцаѓ адлятаюць смяротныя iголкi. Пападаюць у каранавiрусы i тыя завальваюцца, нiбы кулi з пяском.
  Аѓгустына раве ва ѓсю глотку:
  - Рускiя мяне ведаюць,
  I вялiкай называюць!
  I зноѓ прыгажуня як кiне iголку смертаносную. I працiѓнiк прышпiлены нiбы жук.
  Аѓгусцiна пробулькала :
  - Марыць можна, размроiцца кепска!
  I зноѓ дзяѓчына як лупанет бумерангам.
  Ды гэтая рудая - не фунт солi з'ела ѓ ратнай справе. Калi ѓжо малоцiць, то малоцiць.
  I зноѓ iмклiвая i агнязарная дзяѓчына ѓ нападзе.
  А тут у бой рвецца Святлана. I так усiх сячэ i знiшчае. А яе мячы, нiбы блiскучыя маланкi.
  А ад босых ножак ляцяць iголкi, а з клубнiчных саскоѓ маланкi.
  Дзяѓчына зараѓла:
  - Вялiкая мая сiла -
  Са мной гуляць, што сябраваць з кракадзiлам!
  Хлопчык Алег Рыбачэнка, як заѓсёды ѓ нападзе. Iмклiвы ён мангуст. Сячэ i кiдае зорачкi па непрыяцелю.
  I юны ваяѓнiк крычыць:
  - У наступ пойдзем,
  Усiх заразных разаб'ём!
  I вось хлапчук у нападзе.
  А дзяѓчынка Маргарыта ѓ вялiкiм азарце руйнуе заражаныя войскi. I яе босыя пальчыкi кiдаюць падарункi смерцi.
  А дзяѓчына раве:
  - За мной будзе перамога!
  I зноѓ ад яе босай ножкi iмчыцца цэлы дожджык iголак.
  А iголкi то забойныя i атручаныя.
  Маргарыта ѓ наступленнi. Каранавiрусам супраць яе вельмi прутка. А дзяѓчына само ѓвасабленне жаху.
  Хоць i прыгожая ваяѓнiца.
  I вось ад яе босай ножкi зноѓ адлятае кавалачак смерцi. Якi дзiвiць непрыяцеляѓ.
  Наташа ѓ дзiкiм палёце. Рассякае каранавiрусы на часткi. I яе мячы не ведаюць лiтасцi.
  Ваяѓнiца раве:
  - Будзе наша вялiкая перамога!
  I ад босых ножак прыгажунi зноѓ ляцяць вельмi смяротныя i небяспечныя iголкi.
  Яны дзiвяць каранавiрусы ѓ вялiкiх колькасцях. Што ж дзяѓчыны вельмi крутыя.
  I ѓ наступе не даюць нiкому спуску.
  А вось Зоя не ведае, нiколi слова няма. Яна прарываецца да супернiкаѓ. I яе мячы нiбы каты.
  Зоя ва ѓсю глотку крычыць:
  - Не ведаю лiтасцi - толькi смерць!
  I яе босыя ножкi такое кiнуць, што каранавiрусы не выстаяць!
  I наадварот ваяѓнiца паскараецца з кожнай хвiлiнай. Вось гэта каток у наступе.
  Аѓгусцiна таксама такая завадная дзяѓчына. Не адступае i не здаецца. I ѓсё ёй удаецца.
  Вось кiнула босымi пальцамi ног сталёвы веер. Зрэзала каранавiрускiх салдат i прашыпела:
  - У чырвонай iмперыi, будзе вогнiшча, якое сагрэе ѓсю планету!
  I зноѓ ад яе босы ножкi ляцiць тое, што менавiта забiвае.
  I ваяѓнiца зноѓ на вялiкай вышынi становiшча.
  А вось i Святлана ѓ бiтве. Не адыходзiць ад плана. I сячэ сабе з дзiкiм напорам. I ад яе босых ножак ляцiць востры дыск. Якi лiха падразае супернiкаѓ.
  Святлана пiшчыць з дзiкай лютасцю:
  - Разарву вас усiх!
  I дзяѓчына ѓ iмклiвым наступе. I яе босыя ножкi такiя спрытныя.
  Далей у баi рвецца Алег Рыбачэнка. Вось гэта адчайны хлапчук-тэрмiнатар. У iм задзейнiчаны каласальныя сiлы i напор дзiкага пацана.
  I вось дзiця як кiне босы ножкай бумеранг. Ды i супернiкi пазбавiлiся двух дзясяткаѓ галоѓ адразу.
  Вось гэта сапраѓды - рэальна забойная сiла.
  Алег праспяваѓ:
  - Мой почырк просты -
  Я не люблю цягнуць ката за хвост!
  I ад голай пяткi хлопчыка паляцела лязо, i як дзюбне каранавiрусы. Тыя лiтаральна страцiлi дух i мужнасць.
  Алег жа з дзiкiм ашалелам заѓважыѓ:
  - Нiколi не кажы, слова няма!
  Хлапчук у нападзе... Тут яму прыгадаѓся Уладзiмiр Клiчко. Ды мог бы гэты баксёр, i вярнуцца на рынг. А чаму б i не паспрабаваць? Калi ёсць яшчэ здароѓе, то сам Бог загадаѓ табе бiцца!
  Хлопчык-тэрмiнатар у нападзе. Разбурае каранавiрусы i спявае:
  Юны сябар заѓсёды будзь юным,
  На спакой не спяшайся...
  Будзь вясёлым, дзёрзкiм, шумным -
  Бiцца трэба - так бiлiся!
  Чалавекам з крутасцю -
  Каб бiѓ ты ѓсiх запар!
  Вечны хлопчык я з душою,
  Што нараджае вынiк!
  Вечны хлопчык я душой,
  I не кроку вер назад!
  Юны ваяѓнiк i вечнае дзiця ѓ апантаным нападзе на каранавiрусы. Ён пакажа сябе з самага лепшага боку.
  Маргарыта таксама разбурае заразных воiнаѓ i напявае:
  - Нiколi мы не здадзiмся!
  I зрэзала масу каранавiрусы, са смяшком дадала:
  - Не, павер нiколi!
  I дзяѓчынка зноѓ кiнула вострыя, атрутныя iголкi.
  Яна ѓ iмклiвым i непаѓторным руху.
  Наташа ѓ баi iмклiвая i грозная, нiбы валькiрыя. Б'ецца адважна. I збiвае каранавiрусы.
  Яна часта ваявала ѓ небе. Была цудоѓнай лётчыцай-асам. Даводзiлася бiцца ёй i ѓ пяхоце.
  Але вось зараз Наташка ѓзялася за каранавiрусы. I давай малацiць з усёй лютасцю.
  I ад яе босых ножак ляцяць бумерангi i iголкi. Яна руйнуе непрыяцеля.
  Дзяѓчына пры гэтым спявае:
  - Але веру сонечны свiтанак,
  Развее змрок турэмнага засценка!
  Зоя атакуе каранавiрусы. I разбiвае з намёртва. I яе босыя ножкi выбiваюць непрыяцеляѓ без усялякага прыпынку.
  Ваяѓнiца ѓ руху. Яна нiбы кобра што скача i скача сабе.
  Дзяѓчына з залатымi валасамi крычыць:
  - Будучыня за намi,
  Мы як вiцязi-джэдаi!
  I вось яна з развароту возьме i ѓлепiць.
  Далей у нападзе Аѓгусцiна. Сакрушальная i баявая дзяѓчынка рудай масцi. Перайшла ѓ наступ, яшчэ больш узняѓшы тэмп. Яе мячы, нiбы лопасцi млына.
  Вогнезарная красуня выдала:
  - Будзе такое шчасце ѓсяму свету!
  I зноѓ дзяѓчынка пераходзiць у дзiкi тэмп. Вось гэта сапраѓдная багiня вайны.
  Святлана таксама спявае, падскокваючы:
  - Сотня за сотняй, палка за палком,
  Рускiя вiцязi сякуць мячом!
  I вось яе босыя пальчыкi ножак кiнуць тое, што не адбiць шчытом.
  Вось гэта дзеѓка. Сапраѓдная мегера.
  Наташа шчабеча з аскалам зубоѓ:
  - Не табе мяне вучыць!
  I кiне голай ножкай смерць.
  Аѓгусцiна згаджаецца:
  - Нас вучыць наогул няма чаму!
  Ваяѓнiцы паскараюць рухi. Вось ужо амаль увесь гарады завалены трупамi. Ды каранавiрусы нарвалiся на знiшчэнне. Усяго шэсць чалавек, а працуюць, на цэлае войска.
  I гэта дэманстрацыя нязломнага, рускага духу.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 21.
  I дзяѓчынцы Дар'i, таксама прыснiѓся сон, калi яна пасля 8 лiстапада, папрацаваѓшы ѓвесь дзень i прагаласаваѓшы на выбарах - галасавалi нават дзецi, адправiлася спаць. Сапраѓды рэферэндум Германа Герынга, гэта нешта новае, заснаванне амаль абсалютнай манархii i iмперыi. Не важна, як галасуюць - важна як лiчаць.
  I сон у дзяѓчынкi не вельмi прыемны!
  20 красавiка 1958 гады. Святкуе шасцiдзесяцi дзевяцiгоддзе фюрара. Ранейшы палёт да Сатурна прайшоѓ паспяхова. I зараз экспедыцыя зоркалётаѓ ляцiць
  да Нэптуна. I гэта чарговы крок чалавецтва да зорак. Крок рашучы i смелы. Але ѓжо далёка ня першы. А ѓ наступным годзе паляцяць да апошняй планеты Сонечнай
  сiстэмы Плютону. На сямiдзесяцiгоддзе фюрар азначыѓ таксама i правядзенне рэферэндуму аб канчатковым зацвярджэннi манархii i ѓнiтарнай формы кiравання планеты Зямля.
  Пакуль яшчэ некаторыя вобласцi Трэцяга Рэйха, напрыклад Расiя на чале з Лаѓрэнцiем Палычам Берыяй карыстаюцца абмежаванай аѓтаномiяй.
  А Гiтлер жадае канчаткова замацаваць форму манархiчнага кiравання. I, зразумела, аб'явiць сабе пераемнiка. Адзiн з сыноѓ павiнен стаць наследным прынцам.
  Гэтага жадае фюрар. Але на круглую, зразумела, дату: сваё сямiдзесяцiгоддзе, да якога, зразумела, трэба яшчэ дажыць.
  Фюрар мае не вельмi здаровы выгляд, але ѓсё ж трымаецца, i вельмi актыѓны мовай.
  I не толькi гэтым. Заадно Адольф Гiтлер час ад часу цешыцца катаваннямi. Вось, у прыватнасцi, крывавы дыктатар катаваѓ хлопчыка гадоѓ трынаццацi.
  Прыгожы, мускулiсты хлапчук, быѓ спачатку парот самiм дыктатарам, бiзуном. А затым яго голага, загарэлага спаласаваных пацана паднялiся на прэнг.
  Гiтлер з вялiкiм задавальненнем паднёс да босых ножкамi хлопчыка запаленую паходню. I той узяѓ i задымiѓся. Босыя падэшвы юнага падпольшчыка сталi
  пакрывацца пухiрамi i абпаленай скарынкай. i гэта было вельмi балюча. Хлопчык роѓ i стагнаѓ, а Адольф Гiтлер атрымлiваѓ асалоду ад.
  А з iм былi i дзяѓчаты-каты. Якiя з вялiкiм задавальненнем катавалi хлопчыка.
  Гiтлер роѓ i спяваѓ:
  - Людзi задрыжалi,
  Звяры ѓцяклi...
  Птушкi паляцелi ѓ далёкiя краi,
  Кажу ёй Богу,
  Мы крочым у нагу,
  Баязлiвец, балбес, бывалы,
  Неразлучныя сябры!
  Ламаць разбураць i рваць на часткi,
  Вось гэтае жыццё, вось гэтае шчасце!
  Ламаць, разбураць i рваць на часткi,
  Вось гэтае жыццё, вось гэтае шчасце!
  I працягваѓ смажыць хлопчыку босыя, круглыя пятачкi.
  Потым калi хлапчук адключыѓся, яму дзяѓчыны вылiѓ вядро ледзяной вады на галаву. I прывялi ѓ сябе. I фюрар стаѓ сцябаць хлапчука распаленым дротам.
  Хоць Гiтлер i людаед, але ѓ свеце шмат што змянiлася да лепшага. Пабудавана чыгунка ад Лондана, далей праз Ламанш пад зямлёй на Парыж, а потым Берлiн, Масква,
  а далей Свярдлоѓск, i да Чукоткi, а потым праз Аляску да самага Нью-Ёрка. Пабудавана таксама i чыгунка ад Берлiна да Дэлi. I гэта таксама сур'ёзна.
  Ёсць ужо завершана i чыгунка ад Берлiна да Прэторыi. I выкапаны падземны тунэль пад Гiбралтарам, а таксама памiж Чукоткай i Аляскай.
  I гэта таксама вельмi грандыёзная будоѓля. Шмат чаго яшчэ ѓзведзена i пабудавана пры Трэцiм Рэйху.
  Жыць людзям на планеце Зямля стала намнога лепш. I ѓзрасло насельнiцтва белых, а астатнiя пад строгiм кантролем. I гэта цудоѓна.
  Гiтлер зароѓ з лютасцю:
  - Ламаць, разбураць i рваць i на часткi,
  Вось гэтае жыццё - вось гэта шчасце!
  Ну i, зразумела, традыцыйныя гладыятарскiя баi на дзень нараджэння фюрара.
  Вось ён гэты крывавы дыктатар i тыран, якi адначасова аб'яднаѓ усё чалавецтва, сядзiць на троне.
  Дакладней, напалову ляжыць у ложы. А перад iм праходзяць гладыятарскiя паядынкi.
  Борман адзначыѓ:
  - О вялiкi фюрар, на гэты раз бой будзе выдатны!
  Гiтлер зароѓ:
  - Мы смела ѓ бой пойдзем,
  За ѓладу арыйцаѓ...
  I ѓсiх iх разаб'ём -
  Бо мы забойцы!
  Борман зароѓ:
  - Мы страшныя забойцы!
  I пачуѓся агульны смех звярынца.
  Вось першы бой... Выбягаюць на арэну пяць хлопчыкаѓ. Яны ѓ адных толькi аранжавых плаѓках, а ѓ руках мячы i шчыткi. Гадоѓ iм дванаццаць-трынаццаць, мускулiстыя,
  загарэлыя, босыя ножкi вiдаць па агрубелай падэшве моцныя i загартаваныя. Хлапчукi ѓсiм добрыя, валасы светлыя. Праѓда магчыма пад густ фюрара
  фарбаваныя. Дзецi кланяюцца фашысту нумар адзiн i яго трону.
  Фюрэр глядзiць пажадлiвым позiркам i раве:
  - Я вас зарэжу! Я хутка вас перарэжу!
  Вось так ён жартуе - вялiкi i жорсткi тыран!
  Борман адзначыѓ:
  - Добрыя хлопчыкi! Яны загартаваныя працай на руднiках!
  Гiтлер кiѓнуѓ:
  - Гэта цудоѓна!
  I як возьме i засвiшча. Вось гэтая пачвара.
  Выбеглi пяцёра яшчэ хлапчукоѓ. Таксама смуглых ад загару, са светлымi валасамi i ѓ зялёных плаѓках. Прыкладна падобныя па росце i гадах з першай пяцёркай.
  Толькi разам мячоѓ шаблi, а шчыткi не круглыя, а квадратныя.
  Вось з iмi таксама маецца быць сур'ёзны бой.
  Звярынец па традыцыi заключае стаѓкi. I гэта вельмi цiкава. А бой такi на роѓных.
  Гiтлер з усмешкай адзначыѓ:
  - Я наймацнейшы арыец!
  Борман пагадзiѓся з гэтым:
  - Вы сапраѓдны арыец, бязлiтасны да ворагаѓ рэйха!
  Фюрэр нахмурыѓся:
  - А ты што не праѓдзiвы?
  Борман вякнуѓ:
  - Але не такi як вы вялiкi!
  Прагучаѓ гонг i пачаѓся бой. Хлапчукi з ровам накiнулiся адно на аднаго. Пайшла жорсткая сутычка. Хлопчыкi i iх сухiя, загарэлыя целы так i мiльгалi.
  I гэта было жорстка.
  Фюрэр адзначыѓ з усмешкай:
  - Я д'ябал у целе!
  I як сячэ па супернiку мячом хлопчык у аранжавых плаѓках. I ѓ таго галава зляцела з плячэй.
  Гебельс заѓважыѓ:
  - Мы з вамi носьбiты вялiкай культуры!
  Герынг зароѓ:
  - Калi я чую слова культура - мая рука цягнецца да пiсталета!
  Гiтлер пракудахтаѓ:
  - Няхай ракi крывi цякуць па зямлi,
  Хай стогнуць ад болю - пажары ѓсюды!
  I вось адзiн з хлопчыкаѓ упаѓ. Яму тут жа маѓры прыпялi босую, круглую пятачку. Ды гэтая жорсткая была бiтва.
  Мюлер адзначыѓ:
  - Бы проста д'яблы ѓ целе!
  Гiтлер кiѓнуѓ. Ён успомнiѓ як катаваѓ дзяѓчыну. I як прыклаѓ распаленае жалеза да яе пунсовых соску. I дзяѓчынка так раѓла i стагнала, ад невыносных
  пакут. Вось якiм ён быѓ фюрар. Бязлiтасным i бязлiтасным.
  Гiтлер проста трывiяльная пачвара.
  Хлопчыкi гiнулi хутка. Засталося на нагах толькi двое ѓ аранжавых плаѓках.
  Гiтлер загадаѓ:
  - Дабiце астатнiх!
  I зрынутых хлапчукоѓ паляцелi стрэлы. А затым iх паддзелi крукамi за рэбры i пацягнулi на корм львам, кракадзiлам i iншаму звярынцу.
  Фюрар быѓ радасна ѓзбуджаны. Яму было вельмi нават весяла.
  Наогул ён кат па жыццi. У дзяцiнстве любiѓ мучыць трусоѓ. Хоць вядома ж катаваць прыгожых дзяѓчат куды цiкавей.
  I асаблiва ламаць iм пальчыкi на нагах. Гэта i зусiм кайф для фашыста i юр. Што можна сказаць пра Гiтлера? Ён, шчыра кажучы, бандыт.
  Дзяѓчыне прыемна, зразумела, распаленым жалезам прыпячы пятку.
  Гiтлер наогул сапраѓдная жывёла. Цi нават горш за любую жывёлу.
  I ѓ iм садысцкi пажар i настрой сапраѓднага фашыста.
  Вось на арэну выбягае прыгожая дзяѓчына. Яна ѓ адных толькi чорных плаѓленнях. I ѓ яе ѓ руках трызубец i ласо на плячы. Супраць яе выходзяць тры хлопчыкi гадоѓ
  дванаццацi з мячамi i шчыткамi. Цiкавы асiметрычны паядынак атрымлiваецца. Адна прыгожая дзяѓчына, супраць траiх супернiкаѓ, але мяльчэй.
  I гэта сур'ёзна.
  Борман заѓважыѓ:
  - Гэта крута мой фюрар!
  Гiтлер з гэтым пагадзiѓся:
  - Вельмi крута!
  Зноѓ звярынец заключае стаѓкi. Iдзе абмен буянствам аб заклад. Вядома, больш сiмпатый выклiкае дзяѓчына-бландынка.
  Яна ѓ адных толькi трусiках, i яе соску адлiваюць лаламi. I гэта вельмi крута. Вось гэта дзяѓчына - класа супер.
  Гучыць сiгнал i пачынаецца бой. Хлопчыкi кiдаюцца на дзяѓчынку, iмкнучыся яе зачапiць. Дзяѓчына б'е аднаго з дзецюкоѓ нагой у пахвiну. той атрымаѓшы моцны ѓдар ускрыквае
  i зацiхае.
  Гiтлер раве:
  - Я страмчэй усiх!
  Дзяѓчына адбiвае мячы хлопчыкаѓ. I трапляе аднаму з дзецюкоѓ у мускулiстыя грудзi. Той падае. Але тут жа ѓскоквае, маѓр не паспявае яму нават прыпячы.
  босую пятку.
  Фюрэр раве:
  -А тую яго, ату!
  I вось дзяѓчына кiдае ласо, i ловiць хлапчука за шыю. Цягне яго на сябе. Напаѓзадушаны хлопчык падае да яе каленаѓ. Дзяѓчына ставiць сваю босую нагу яму на
  горла i раве:
  - Мiлаваць або забiць!
  Гiтлер у мегафон крычыць:
  - Забi!
  Дзяѓчына дабiвае хлапчука ѓдарам трызубца ѓ горла!
  Хлопчык, якi атрымаѓ моцны ѓдар па яйках, ужо прыйшоѓ у сябе. I зноѓ кiнуѓся на дзяѓчынку-бландынку. Тая яго сустракае жорсткiм ударам нагi па каленку.
  Вiдаць, наколькi светлавалосая дзяѓчынка дасведчаней падшыванцаѓ. Хлапчук падае. I вось яго горла ахоплена зноѓ ласо. Дзяѓчына цягне яго. I ѓпiраецца
  голай пяткай у патылiцу.
  Гiтлер раве:
  - Дабi!
  I дзяѓчынка душыць яго ласо, ламаючы хлопчыку шыйку.
  Вось гэта бой...
  Апошнi хлапчук ужо паранены ѓ грудзi адыходзiць. Дзяѓчына атакуе яго, ударыѓшы ѓ жывот трызубцам. Хлопчык прапусцiѓ, але прымудрыѓся дастаць дзяѓчынку мячом,
  драпнуѓшы яе грудзi. Выступiла кроѓ. Дзяѓчына зноѓ кiнула ласо, захлiснуѓшы хлопчыку горла. Але на гэты раз яна не стала яго душыць. А паставiла на каленi.
  I ткнула сваю босу пятку ѓ нос. Хлапчук, зразумеѓшы, лiзнуѓ злёгку запыленую падэшву дзяѓчыны. Потым пацалаваѓ у босую, круглую пятку.
  Дзяѓчынка мурлыкнула . I схапiла хлопчыка за валасы, ткнула тварам сабе ѓ каленку. Разбiла нос...
  Гiтлер прароѓ:
  - Адпусцi яго!
  Борман здзiвiѓся:
  - Вы мiлуеце яго мой фюрар?
  Адольф кiѓнуѓ:
  - Ды няхай пакуль пажыве! Я яму яшчэ падсмаж пяткi!
  Байцоѓ развялi. Хлопчык атрымаѓ раны, але быѓ жывучы i ѓсё яшчэ мог рухацца. Вiдаць, фюрару захацелася пацана хоць крыху памучыць.
  А вось наступны бой... У дадзеным выпадку бiлiся тузiн хлопчыкаѓ, супраць бегемота.
  Хлопчыкi былi ад дзесяцi да чатырнаццацi год. Зразумела, толькi ѓ плаѓках. Палова ѓзброена мячамi, а палова дзiдамi.
  Iм супрацьстаяѓ вялiзны, спецыяльна нацяганы бегемот. Звычайна гэтыя звяры не ядуць чалавечае мяса, але дадзеных драпежнiк быѓ выключэннем.
  Хлопчыкаѓ чакаѓ лёс гарматнага мяса, з вельмi малымi шанцамi на выжыванне.
  Ужо балюча ѓ гiпапатама тоѓстая скура.
  Гiтлер жа вельмi спакойны. I прагна п'е сок з сумесi апельсiна i манга. З мяса фюрар аддае перавагу толькi сэрца i печань здаровых хлопчыкаѓ гадоѓ дванаццацi-чатырнаццацi,
  цi сэрца i печань дзяѓчат-нявiннiц. Так фюрар п'е кроѓ фiзiчна моцных i якi сядзiць на спецыяльнай дыеце падлеткаѓ i дзяѓчат.
  Гiтлеру жадае стаць несмяротным. I ён апусцiѓся да людаедства.
  Прычым людаедства ѓ прамым сэнсе слова. I гэта яго такое крэда.
  Фюрэр прагыркаѓ, скалячы зубы:
  - Я наймацнейшы i страшны ѓ свеце!
  Звярынец, зразумела, амаль пагалоѓна паставiѓ на бегемота. I гэта зразумела. Вось грамiла атакуе хлапчукоѓ.
  Вонкава гiпапатам нязграбны, але ѓ рэальнасцi вельмi iмклiвы i хуткi. I вось першы дзяцюк не паспеѓ адскочыць i трапiѓся ѓ яго зубы. Якi чуецца
  скрыгат i злавесны пiск. Хлопчык крыкнуѓ i быѓ перакусаны напалову. Вось гэта монстр.
  Фюрэр адзначыѓ:
  - Вось такая зямная неѓладкаванасць,
  Такi пануе бязлiтасны закон...
  Калi адным прыбавачная вартасць,
  Калi iншым адзiн суцэльны ѓрон!
  Борман адзначыѓ:
  - У вас нядрэнныя вершы, о фюрар!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Сам ведаю, што нядрэнныя!
  Мюлер адзначыѓ з усмешкай:
  - Дзеля майго кахання, да вас аб найвялiкшы!
  Фюрэр крычаѓ:
  - Я крыважэрны, я бязлiтасны,
  Я злы магутны ёсць баец!
  I зноѓ прараве...
  Бегемот наганяѓ хлапчукоѓ. Яго скура была занадта тоѓстая для дзiд i мячоѓ. Праѓда адзiн з хлопчыкаѓ спрабаваѓ патрапiць дзiдай у вока. I гэта яму амаль удалося.
  Фюрэр адзначыѓ з усмешкай:
  - Гэта крута!
  Але бегемот рухаецца хутка, а яго вочы маленькiя, i прычыненыя чахламi. Так што проста не патрапiш.
  Зноѓ храбусценне костачак хлапчукоѓ i зламаныя рукi, i ножкi. I крыкi перадсмяротныя якi памiрае дзяцей.
  Гiтлер адзначыѓ:
  - Мы ёсць машына смерцi!
  Борман з гэтым пагадзiѓся:
  - Найвялiкшая машына смерцi, мой фюрар!
  Гiтлер зароѓ:
  - Будзе пракляты рай i пекла, што сарваѓ покрыва!
  I свяшчэнны меч вайны - рассек ворагаѓ!
  Майнштэйн адзначыѓ:
  - Тактычнае майстэрства ѓ вермахта не мае сабе роѓных!
  Фюрэр кiѓнуѓ:
  - Вызначана так яно i ёсць!
  Борман пiскнуѓ:
  - Мы самыя моцныя ѓ свеце!
  Гiтлер пагадзiѓся:
  - Ворагаѓ усiх замочым у сарцiры!
  Мюлер адзначыѓ:
  - Гэта генiяльная фраза фюрар - мачыць ворагаѓ у сарцiры!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Сапраѓды генiяльная,
  не больш i не менш!
  Борман прашыпеѓ:
  - Вялiкi генiй, пястун фартуны,
  Людзей цябе выдатней не сустракаѓ...
  У паэзii лiрычныя струны -
  Ты ѓвасобiѓ сусветны iдэал!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Я сусветны iдэал!
  Борман заѓважыѓ:
  - I самы сусветны ѓ свеце!
  Фюрэр зароѓ:
  - Слава маёй Айчыне,
  Хутка жыць пры камунiзме!
  Мюлер згодна кiѓнуѓ:
  - Хутка жыць пры камунiзме!
  Вось гэта сапраѓды быѓ звярынец, што трэба!
  А бегемот забiваѓ хлапчукоѓ - аднаго за другiм. Ён наганяѓ iх, распарывал, ламаѓ i крэмсал...
  На арэну выпусцiлi яшчэ пецярых дзецюкоѓ у плаѓках i на гэты раз з трызубцамi. Пацеха працягвалася.
  Гiтлер адзначыѓ з усмешак вампiра:
  - Гэта ёсць маё самае крута ѓяѓленне!
  Мюлер прапiшчаѓ:
  - Ты мой фюрар, ёсць самы круты тэрмiнатар свету!
  Роммель адзначыѓ:
  - Ведай не той крут, хто перамог слабога,
  А той, хто разбурыѓ моцнага!
  Фюрэр згодна кiѓнуѓ:
  - няма мяне ѓ свеце мацней!
  Роммель пагадзiѓся:
  - Ды няма мой фюрар!
  Борман з усмешкай заѓважыѓ:
  - Фюрэр наш круцейшы за ѓсiх!
  I падмiргне сваёй камандзе.
  Вось гэта сапраѓды звярынец. I звярынец што трэба!
  Гiтлер пабулькаѓ:
  - Самае яркае ѓ свеце святло! Будзем святкаваць свiтанак!
  Роммель пагадзiѓся:
  - Ды росквiт аб вялiкi!
  Бегемот працягваѓ сваё дзеянне знiшчэння i анiгiляцыi. А проста ламаѓ i лапаѓ хлапчукоѓ. А што возьмеш з дзiкага звера? Якiя ѓсiх рэзае i забiвае?
  Гiтлер буркнуѓ:
  - Мой салодкi яд!
  Затым фюрар зноѓ успомнiѓ як ён браѓ у рукi распаленыя да чырвона шчыпцы i вырываѓ дзяѓчынкам грудзей. Гэта было вельмi сiмвалiчна i жорстка.
  А калi ты круцiш пунсовы сасок то адчуваеш фiгуральна велiзарнае шчасце. I так гэта прыемна, вельмi прыемна прычыняць людзям боль! Гiтлер у гэтым вялiкi дока.
  А вось зараз бегемот перакусвае хлапчукоѓ. I ад гэтага пырскаюць вялiкiя фантаны крывi. I яна расцякаецца па буйнай гальцы Калiзея.
  Борман адзначыѓ, скалячы ѓстаѓную скiвiцу:
  - Я наймацнейшы ѓ свеце лiзун!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Ты мне ѓжо лiзнуѓ да самых гланд!
  Мюлер са смешкам заѓважыѓ:
  - Вы фюрар папросту генiй!
  Гiтлер заспяваѓ:
  - Я Фантамас - я змрочны генiй...
  Я Фантамас - я песня без слоѓ!
  Я Фантамас - я прыкмета крутых пакаленняѓ,
  Я Фантамас - дыктатар вялiкiх гарадоѓ!
  Мюлер заѓважыѓ, выскалiѓшы ѓстаѓныя зубы:
  - Гэта сапраѓды будзе надзвычай крута!
  Гiтлер зароѓ:
  - Я наогул усiх вас зарэжу!
  Мюлер кiѓнуѓ з усмешкай:
  - Дык аб найвялiкшы!
  Фюрэр зароѓ:
  - Я наймацнейшы ѓ свеце, i я адкрыѓ, што двойчы два чатыры!
  Мюлер запярэчыѓ:
  - Няма ваша вялiкасць, двойчы два гэта пяць!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Калi я загадаю, то так - гэта будзе двойчы два пяць!
  Бегемот ужо першы тузiн хлапчукоѓ разарваѓ i ганяѓся за астатнiмi. Вiдовiшча i сапраѓды было крывавае i жорсткае, i не надта эстэтычнае.
  Наогул такое знiшчэнне гонару фашыстам не робiць.
  Гiтлер нават зароѓ:
  - Шурум бурум, шурум бурум...
  Борман спытаѓ:
  - А навошта гэта фюрар?
  Гiтлер пабулькаѓ:
  - Гэта значыць, што я наймацнейшы ѓ свеце!
  Майнштэйн прапанаваѓ:
  - Можа, у карцiшкi хлопцы згуляем?
  Борман заѓважыѓ:
  - Тупая гульня! Можа, лепей у шахматы?
  Гiтлер зароѓ:
  - ну гонар кароны шахматнай на карце,
  I вораг ад паражэнняѓ не ѓцячэ...
  Мы ж згулялi з Марфi дзесяць партый,
  У прэферанс, у ачко, i на бiльярдзе -
  I ён сказаѓ - Адольф не падвядзе!
  Борман заѓважыѓ лагiчна:
  -I ѓ рускiх ёсць вялiкiя шахматысты. Напрыклад, Мiхась Батвiннiк сказаѓ: у дрэнным становiшчы - усе хады дрэнныя!
  Гiтлер заѓважыѓ:
  - Але наша становiшча трэба сказаць блiскучае!
  Шпеер кiѓнуѓ:
  - Вы маеце рацыю ваша вялiкасць!
  Бегемот парваѓ апошняга хлапчука. I бой скончаны. I зараз гэтага монстра варта загнаць у стойла. Ды паказальная атрымалася бойня. Тое, што засталося
  ад забiтых хлапчукоѓ саскрабалi i адносiлi ѓ логава кракадзiлаѓ. I гэта, зразумела, яшчэ толькi пачатак. Ды жорсткая атрымалася тут бiтва.
  Фюрэр адзначыѓ з прыкрасцю:
  - Вось як жорсткая прырода! I мы таксама таму павiнны быць жорсткiя!
  Шпеер кiѓнуѓ:
  - Жывёльны свет падзелены на драпежнiкаѓ i iх ахвяры! I гэта аксiёма!
  Фюрэр зароѓ:
  - Усё я здолею, усё змагу - я не магу быць добрым!
  Мюлер адзначыѓ:
  - У нейкай меры мiласэрнасць шлях у рай!
  Гебельс запярэчыѓ:
  -А можа быць i да спусташэння!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Ды спусташэнне можа быць папросту татальнае!
  Вось ужо арэну ачысцiлi... I пасля цвёрдага бою, выбягае сем дзяѓчын гладыятараѓ. Гэта вельмi прыгожыя i мускулiстыя дзяѓчыны. Яны толькi ѓ чырвоных плаѓках.
  Дзяѓчынка трэба сказаць вельмi iмпазантныя. А iх босыя, круглыя пятачкi так i мiльгаюць. У iх поѓна энергii i шарму.
  Вось гэта сапраѓды дзеѓкi.
  Шпеер з усмешкай адзначыѓ:
  - Ды класная прыгажосць!
  Дзяѓчынкi загарэлыя i светлавалосыя. Хаця можа i проста фарбаваныя. I цалкам гатовыя да бою. У руках у iх мячы i шчыты. А вось выбягаюць яшчэ сем дзяѓчат.
  Таксама са смуглай скурай i светленькiя валасамi. Мускулiстыя, але плаѓкi жоѓтыя. I ѓ руках шаблi i шчыты, але крыху iншай формы.
  Вось гэта баявая армада.
  Гiтлер аблiзнуѓ вусны i буркнуѓ:
  - Фюрар задаволены!
  Борман кiѓнуѓ:
  - Складаем стаѓкi!
  Звярынец пачаѓ бiцца аб заклад. Як ставiць фюрар, зразумела, тайка. Але пакуль вялiкi дыктатар задаволены. I гэта яго каласальнае крэда.
  Майнштэйн прабурчаѓ:
  - Сiнi, сiнi iней, лёг на правады!
  Гiтлер рыкнуѓ:
  - Ды замоѓкнi ты гнiда!
  Майнштэйн кiѓнуѓ:
  - Ды добра ваша вялiкасць!
  Фюрэр зароѓ:
  - А самы вялiкi разбуральнiк, людзей несумненны кат!
  Мюлер кiѓнуѓ i праспяваѓ:
  - Аб найгоршы, генiяльны,
  кат, дзельнiк, душыцель!
  Борман пацвердзiѓ:
  - Вылюдак пекла!
  Вось памiж дзяѓчынкамi i пачаѓся па сiгнале бой. Ваяѓнiцы сышлiся ѓ жорсткай сутычцы. I гэта было надзвычай крута.
  Фюрар тым часам глядзеѓ на iх босыя ножкi, i ѓяѓляѓ якiм манерам ён iх будзе палiць i пячы. Гэта ж каласальная спакуса. А катаванне зразумела - гэта
  крута.
  Гiтлер бо лiтаральна балдзелi ад катаванняѓ дзяѓчынак i хлапчукоѓ. I гэта было яго крутым ходам.
  Мюлер заѓважыѓ з усмешкай:
  - Усё на свеце будзе добра, о мой фюрар!
  Борман заѓважыѓ:
  - Калi ѓсё добра, то змены могуць быць i да горшага!
  Гiтлер узяѓ i праспяваѓ:
  - Пераменаѓ патрабуюць нашыя сэрцы,
  Перамен - патрабуюць нашы вочы...
  У нашым смеху i нашых слязах,
  I пульсацыi вен!
  Перамен - мы чакаем перамен!
  Борман пагадзiѓся:
  - Слава эпосе Трэцяга Рэйха!
  I звярынец завыѓ...
  У цэлым жа пакуль усё iшло суцэль трывiяльна... Вось упала першая дзяѓчына з жоѓтымi плаѓкамi i ёй прыпяклi босую, круглую пяточку. I яна тут жа ѓскочыла. Бой працягваецца.
  Дзяѓчынкi паказваюць добрую фiзiчную форму i рэакцыю. Б'юцца i на самай справе вельмi прыгожа. I самi iхнiя целы такiя панадлiвыя.
  Гiтлер зрабiѓ выснову:
  - Жанчыны - гэта заѓсёды хараство! Так?
  Борман пагадзiѓся:
  - Вядома мой фюрар! Асаблiва калi iм пякуць пяткi!
  Майнштэйн адзначыѓ:
  - Лётчыцы нядрэнна ваююць!
  Роммель кiѓнуѓ:
  - А басанож па пустынi дзяѓчынкi яшчэ як класна бегаюць!
  Гебельс праспяваѓ:
  - Басанож, толькi басанож, пад лiпеньскi гром, i пад шум прыбою!
  Мюлер заѓважыѓ:
  - Хутка мы зможам i клiмат рэгуляваць! I ѓвогуле ѓвесь свет пад нагнём!
  Майнштэйн заѓважыѓ:
  - А мы ѓжо нагнулi!
  Гiтлер праспяваѓ:
  -Усё што маю тое маё,
  Будзе сытна жыццё!
  Роммель кiѓнуѓ:
  - Ды будзе!
  Адна з дзяѓчын была ѓжо настолькi параненая, што зацiхла. Ды гэта жорсткiя тут бiтвы. I хоць быццам бы байцоѓ няшмат, але столькi крывi.
  Борман прапiшчаѓ:
  - Каза-Ностра!
  Мюлер кiѓнуѓ:
  - Поѓнае знiшчэнне!
  Роммель праспяваѓ:
  - Усiх мы разграмiм да канца,
  Будуць гарэць нашы сэрцы!
  I выскалiѓ зубы.
  А яны ѓ яго як у ваѓка. Тут магутная армада прайшлася ѓ свой час па Афрыцы.
  Гiтлер працягваѓ раѓцi:
  - Раз, два, тры - усiх страшны разарвi!
  Вось тут якая баявая сiтуацыя атрымалася.
  Вось ужо тры дзяѓчыны ѓ жоѓтых трусах i адна ѓ чырвоных зацiхлi. I нават тое, што iм прыпякалi голыя, круглыя пятачкi не дапамагала. Ну нiчога, дзяѓчаты спраѓныя.
  Борман адзначыѓ:
  - Будучы век будзе за намi!
  Фюрэр з гэтым пагадзiѓся:
  -I гэты век i будучыя!
  Звярынец прызыѓна завыѓ.
  Гебельс адзначыѓ:
  - Мы не хлусiм i не здаемся!
  Мюлер завыѓ:
  - Прусакi не здаюцца!
  Борман пабулькаѓ:
  - Мы самая вялiкая слава сусвету!
  Гiтлер хiхiкнуѓ:
  - Ого! Нават не мiры, а сусвету!
  Мюлер зароѓ:
  - Будучыня за нашым Рэйхам!
  Герынг завыѓ:
  - О мой фюрар, вы само зачараванне!
  Гiтлер пацвердзiѓ:
  - Па мазгах, як па асфальце!
  Дзяѓчынкi ѓ чырвоных плаѓках бралi ѓгару. Iх ужо пяць супраць двух. А гэта пераважная перавага. I вось падае яшчэ адна дзяѓчына. Ды гэта сурова.
  Борман заѓважыѓ:
  - Пяць да аднаго! Дрэнныя шанцы!
  Гiтлер зароѓ:
  - Хопiць! Я мiлую апошнюю дзяѓчыну ѓ жоѓтых плаѓках! Можаце завяршыць паядынак!
  Бой быѓ скончаны. Дзяѓчат што параненыя паклалi на насiлкi i панеслi лячыць. Ды бой вельмi каласальны. I надзвычай жорсткi.
  У наступнай бiтве зноѓ вывелi хлопчыкаѓ. Дзяцей было дзесяць. Яны басанож i ѓ чорных плаѓленнях. Узброены - палова дзiдамi, а палова мячамi.
  Узрост гадоѓ трынаццацi-чатырнаццацi. Яны загарэлыя i валасы светлыя, але вiдавочна фарбаваныя. Кланяюцца на ѓсе чатыры бакi.
  Фюрэр адзначыѓ:
  - Нядрэнная прынада!
  Борман згодна кiѓнуѓ:
  - Ды мой фюрар! Прынада нават вельмi нядрэнная!
  Гiтлер зароѓ:
  - Бушуе патокам бязмежным рака,
  I вецер фламiнга нясе ѓ воблака...
  Не трэба прыдумляць Гебельсу хлусня
  Бо лепш за краiну не знойдзеш!
  Мюлер падспяваѓ фюрару:
  - Мяне ты зразумееш, мяне ты зразумееш,
  I лепш краiны не знойдзеш!
  Борман заѓважыѓ, выскалiѓшы зубы:
  - А ѓсё ж нас круцей не знайсцi!
  Гiтлер з гэтым пагадзiѓся:
  - Так!
  Вось супраць хлапчукоѓ вывелi слана... Жывёлiна вялiзнае i лютае. Таксама спецыяльна навучанае кiдацца на людзей. Ды гэта сапраѓды сапраѓдны монстр.
  I яшчэ выбег дзясятак хлопчыкаѓ. Яшчэ малодшай гадоѓ дванаццацi-адзiнаццацi. Некаторыя мелi вiдавочныя афрыканскiя рысы асобы. Але ѓсё роѓна валасы фарбаваныя ѓ белы цi
  рыжы колер.
  Ды гэта была чарговая порцыя збiцця. Хаця ѓ хлопчыкаѓ i былi i дзiды, i мячы. Але паспрабуй з такiм гiгантам зладзiся.
  Адольф Гiтлер адзначыѓ:
  - Былi ѓ цара Пiра баявыя сланы i яны атрымлiвалi крутыя перамогi!
  Борман лагiчна заѓважыѓ:
  - Але занадта дарагiм коштам аб вялiкi! Занадта дарагi кошт!
  Фюрэр зароѓ:
  - А кошт не мае значэння, зусiм,
  У краме цацак купляецца шчасце!
  Звярынец, зразумела, складаѓ стаѓкi. I бiлiся аб заклад фашысцкiя босы.
  Вось слон кiнуѓся на дваццатку хлапчукоѓ - палова з дзiдамi i палова з мячамi.
  Борман са смяшком адзначыѓ:
  - Гэта будзе вельмi крута!
  Мюлер згодна кiѓнуѓ:
  - Ды надзвычай нават крута!
  Гiтлер зароѓ:
  - Усё гэта дурэлi i мiглi!
  Пасля чаго як зарагатае. Ды вiдаць, што Гiтлер - гэта папросту жывёла.
  А слон нагнаѓ i паддзел бiѓнямi першага хлапчука. А другога нават затаптаѓ. I гэта выглядала жорстка.
  Гебельс адзначыѓ, скалячы зубы:
  - Мы то фашысты, але асабiста мая душа далiкатная як кветка!
  Герынг праспяваѓ:
  - Месяц, месяц - кветкi, кветкi!
  Сваiм каханым давяраем,
  надзеi i мары! I мары!
  Гiтлер згодна кiѓнуѓ:
  - Ды давяраем мары!
  Слон зноѓ нагнаѓ хлапчука i затаптаѓ. Супраць яго шкуры дзiды i мячы аказалiся бяссiльныя. Ды гэта жорсткая атрымалася бiтва.
  Гiтлер - гэта сапраѓды ѓвасабленне зла. Хаця што ѓвогуле ёсць дабро?
  Усё ж планета Зямля квiтнее, а на троне пачвара!
  Борман заѓважыѓ з усмешкай:
  - Я самы моцны баец свету!
  Фюрар прагыркаѓ у адказ:
  - Гэта так нясцiпла!
  Борман лагiчна заѓважыѓ:
  - Напрыклад у рэкламе сцiпласць не дарэчная!
  Гiтлер кiѓнуѓ:
  - Ды ѓ рэкламе! У нас усё яшчэ ёсць рэклама?
  Мюлер заѓважыѓ:
  - Эканомiка ѓ нас рэгуляваная i рынкавая!
  Борман зароѓ:
  - Таргашы, таргашы! Едуць, едуць па Берлiн нашы таргашы!
  Мюлер буркнуѓ:
  - У Грэцкай зале, у Грэцкай зале - мыш белая!
  Фюрэр адзначыѓ:
  - А вось гумару на рахунак белай мышы я не зразумеѓ!
  Мюлер развёѓ рукамi:
  - А гэтага розумам i не зразумець!
  Гебельс зароѓ:
  - Розумам Расею не зразумець,
  Аршынам агульным не вымераць...
  У яе асаблiвы артыкул.
  А Айчыне можна толькi верыць!
  Слон даганяѓ дзецюкоѓ i крэмзаѓ iх на часткi. I таптаѓ, i ламаѓ, робячы гэта жорстка.
  Фюрэру прыгадаѓся серыял пра Тарзана. Ды гэта была цiкавая iдэя. Такi адчайны хлопец быѓ гэты Тарзан. Яго магутнасць здавалася невымернай.
  I як ён лазiѓ па дрэвах - проста несусветны монстр. Такога Тарзана нiчым не спынiць.
  А тут слон. Ну, што могуць супраць яго хлопчыкi? Ды па сутнасцi нiчога!
  Фюрэр праспяваѓ:
  -Гэй вы там на версе,
  Не тупацiце як сланы!
  Я вас пекла каштарыс,
  Арыйцы рыцарам роѓныя!
  Гебельс адзначыѓ, скалячы зубы:
  - Ды роѓныя аб вялiкi!
  Борман заявiѓ:
  - У Гiтлера велiзарная сiла ѓ кулаках, якiя такiя дынамiчныя!
  Фюрэр дасцiпна заѓважыѓ:
  Надзея на рукi ѓ мазалях,
  Што моцна трымалi ѓ сядле...
  Такая арыйская доля -
  Задор свой трымаць у кулаку!
  Борман заѓважыѓ з усмешкай:
  - Вы вялiкi аб фюрар!
  Гiтлер адзначыѓ, выскалiѓшы зубы:
  - Я самы вялiкi ѓ свеце!
  I тут жа паправiѓся:
  - У светабудове i ва ѓсiм сусвеце!
  Слон працягваѓ затоптваць хлапчукоѓ. Гэта глядзелася жорстка, крывава, i подла да крайнасцi. Гiтлеру ѓспомнiлася як яго самога, калi ён быѓ дзiцем, збiвалi ѓ гiмназii.
  Ды гэта было рэальна стрымлiва i паскудна. I яго капiтальна тапталi iншыя падшыванцы. I бiлi ляжачага нагамi, што жорстка.
  Гiтлер адзначыѓ:
  - Ну-ка ад шрубы!
  На арэну было кiнута яшчэ тузiн хлапчукоѓ. Фюрэр, успамiнаючы прынiжэньнi дзяцiнства, смажыѓ хлопчыкам круглыя, ружовыя пяткi, ламаѓ iм пальчыкi на нагах i руках, i нават прыкладваѓ распаленае.
  жалеза да грудзей. I чаго яшчэ толькi ашалелы фюрар не рабiѓ. Ён быѓ квiнтэсенцыяй жорсткасцi i маразму.
  А зараз Гiтлер проста лютаваѓ, i шалеѓ. I шмат i ѓпарта роѓ.
  Вось слон топча i забiвае хлопчыкаѓ, а ашалелы прус радуецца.
  Гiтлер з апломбам адзначыѓ:
  - Веру ѓвесь свет будзе наш,
  Дакладней ён ужо наш, але баш на баш!
  Тут дзяѓчына-бландынка падышла да фюрэра i з усмешкай адзначыла:
  - Аб вялiкi правадыр! Можа, ты пашкадуеш гэтых няшчасных хлопчыкаѓ?
  Гiтлер у жарсьцi засьпяваѓ:
  - Няма лiтасцi! Няма лiтасцi! Няма лiтасцi ворагу! Усе, хто супраць, я як кiм разбiць!
  Дзяѓчына-бландынка нагадала:
  - Iсус казаѓ: блажэнныя лiтасцiвыя, бо яны памiлаваны будуць!
  Фюрар нечакана памякчэѓ:
  - Добра адвядзiце слана! Тых хлапчукоѓ, што не паспеѓ растаптаць i пакалечыць накармiць.
  Слана супакоiць нялёгка. Прыйшлося нават выпусцiць некалькi буйных шпрыцаѓ са снатворным зеллем. I ѓсё зацiхла.
  Фюрэр заспяваѓ, прычым даволi фальшыва:
  - За хвiлiнай хвiлiна сплывае без следу,
  Але на свеце чамусьцi, але на свеце з-за чаго,
  Святкуе дабрыня, перамагае дабрыня!
  . ЭПIЛОГ
  У Трэцiм Рэйху праходзiць 8 Лiстапада i свята i, рэферэндум аб заснаваннi манархii, i стварэннi федэратыѓнай iмперыi. Усё iдзе арганiзавана. Ну, самi немцы Германам Герынгам задаволены. На акупаваных тэрыторыях таксама вынiк чакаецца амаль стопрацэнтны. Не прагаласуюць, дык намалююць. I павiнна ѓсталюецца надзейная i трывалая ѓлада.
  Прагаласаваѓ i Волька-Вольф Бiсмарк-Карасеѓ разам са сваёй новай жонкай Алёнкай. I зараз у яго цэлых тры жонкi. Дакладней, жонку звалi крыху па-iншаму, але Волька-Вольф яе iмя змянiѓ. Так яму захацелася.
  Што ж зараз у яго як у султана - тры жонкi i гэта выдатна. Як у песнi спяваецца: калi б я быѓ султан, я меѓ бы трох жонак, i трайной прыгажосцю быѓ бы акружаны.
  Цяпер у Волькi-Вольфа тры законныя жонкi ѓ пятнаццаць гадоѓ i гэта крута.
  Можна радавацца.
  Калi аб'явiлi першыя вынiкi выбараѓ, то нечаканасцяѓ яны не прынеслi. Дзевяноста дзевяць i дзевяноста дзевяць сотых за далучэнне да iмперыi, i ѓстанова манархii.
  Герынг Герман станавiѓся iмператарам, i атрымлiваѓ неабмежаваныя паѓнамоцтвы, i заснаваѓ дынастыю.
  Усё атрымлiвалася на рэдкасць добра. Можна нават сказаць цудоѓна. I Трэцi Рэйх радаваѓся.
  I адраджалася вялiкая iмперыя накшталт Рымскай. I гэта ѓсё так рабiлася здорава.
  Таксама ѓтваралiся федэральныя акругi акупаваных тэрыторый. I атрымалi грамадзянства Трэцяга Рэйха падданыя розных нацыянальнасцяѓ.
  Такiм чынам фармальна ѓзнiкла раѓнапраѓе. I гэта самавiтае дасягненне Германа Герынга.
  Адначасова прайшоѓ i парад войскаѓ. У дадзеным выпадку былi тут i танкi, i ракетныя ѓстаноѓкi, i самаходкi, i рэактыѓная авiяцыя. Адной з навiнак апынуѓся самы першы Маѓс-3, машына якая была вышынёй усяго ѓ два метры, i моцна нахiленымi бартамi газатурбiнным рухавiком у дзве тысячы конскiх сiл. "Маѓс"-3 важыѓ сто тон пры выключна тоѓстай як бартавы, так i лабавой бранi i двума гарматамi.
  Дадзеныя танк заслужыѓ стрыманыя ѓхвалы адмыслоѓцаѓ. Так ён у любым выпадку быѓ i рухомым, i яго ѓжо можна было перавозiць у вагонах, i практычна непаражальны.
  Герман Герын гэта ѓхваляѓ. Але самае галоѓнае авiяцыя. Найноѓшыя рэактыѓныя знiшчальнiкi МЕ-362 са стрэлападобнасцю крыламi, выраблялi ѓражаннi ѓпершыню перавысiѓшы хуткасць гуку. Таксама хуткасць гуку перавысiлi i ракетныя МЕ-263. Яны, дарэчы, ужо маглi лётаць цэлых паѓгадзiны, што рабiла прыдатнымi да баявога выкарыстання. Таксама паспяховыя выпрабаваннi прайшоѓ i МЕ-1100 з крыламi зменлiвай стрэлападобнасцi. I гэта было крута.
  Распрацовак у авiяцыi было шмат. Некаторыя трымалi ѓ сакрэце. Ва ѓсякiм разе ѓ немцаѓ вялiкая перавага ѓ развiццi тэхнiкi. Плюс яшчэ i балiстычныя ракеты. ФАУ-3 маглi ѓжо i даляцець да тэрыторыi Амерыкi. Праѓда наносiць iмi ѓдары, было б занадта дорага.
  Больш практычныя ракеты лёталi на пяцьсот кiламетраѓ i мелi крылцы якiя дазвалялi наводзiць на цэль i павялiчвалi дакладнасць палёту.
  Так што працы iшлi плынню.
  Для вайны з ЗША патрэбен быѓ адмысловы танк - не занадта цяжкi, каб было зручна вазiць на караблях, але добра абаронены i ѓзброены.
  У дадзеным выпадку iшла распрацоѓка "Пантэры"-4 з вагой не больш за пяцьдзесят тон. Але з абаронай больш-менш здавальняючай, i цудоѓнай гарматай 88-мiлiметраѓ у 100 ЭЛ. Гэта якраз тое, чаго менавiта хацелi генэралы. Ранейшы варыянт "Пантэры"-3 iх не задаволiѓ з-за таго, што борты мелi бартавую браню ѓсяго ѓ 82-мiлiметры, а сам танк важыѓ тон шэсцьдзесят, праѓда пры рухавiку ѓ 1200 конскiх сiл, што рабiла яго рухомым. I гармата была прымальная.
  Але Герман Герынг загадаѓ укладзецца ѓ пяцьдзесят тон, зрабiць бартавую браню не менш за 120-мiлiметраѓ i рухавiк у паѓтары тысячы конскiх сiл.
  Патрэбен быѓ танк з лабавой браняй корпуса ѓ 160-мiлiметраѓ з вялiкiмi нахiламi, i вежы ѓ 200-мiлiметраѓ з нахiламi i бартоѓ не менш за 120-мiлiметраѓ з нахiламi, i ѓсё гэта пры вазе не больш за пяцьдзесят тон - задача для канструктараѓ няпростая.
  Плюс яшчэ танк цяжэйшы, але з больш магутным узбраеннем i лепш абаронены "Тыгр"-4, i "Леѓ"-4 яшчэ больш магутны ва ѓзбраеннi i абароне. На рахунак "Маѓса", то тут меркаванне падзялiлася. Некаторыя спецыялiсты казалi, што два ствалы гэта лiшняе, хопiць i аднаго.
  Была iдэя зрабiць "Маѓс"-4 з бамбаметам i супрацьтанкавай гарматай адначасова.
  У любым выпадку працы было яшчэ шмат. Плюс яшчэ наладжванне серыйнай вытворчасцi.
  Танк - гэта самая галоѓная наступальная сiла другой сусветнай вайны i будучай бiтвы.
  Ды i самаходка таксама нядрэнная рэч. У ёй ёсць свае плюсы. Напрыклад, "Паляѓнiчы"-4 зусiм маленькая САУ распрацоѓваецца, два члены экiпажа i вышынёй усяго ѓ метр дваццаць сантыметраѓ. Такая машына мае вагу ѓсяго ѓ дзесяць тон пры рухавiку ѓ пяцьсот пяцьдзесят конскiх i таѓшчыню лабавой бронi ѓ 82-мiлiметры пад вялiкiм нахiлам, а бартоѓ у 52-мiлiметры, плюс яшчэ каткi. Вось гэта машына. Яе можна нават на парашутах скiдаць.
  Дадзеную САУ рыхтуюць спецыяльна для будучай высадкi ѓ Брытанii. Прычым, падобных танк, дакладней самаходку ѓ лоб не праб'е нават "Чэрчыль", а гармата ѓ яе ад "Пантэры". Ды гэта сур'ёзная скажам прама машынка, хаця маленькая. Але здольная перамагаць " Шэрманы " i нават пазнейшыя "Першынгi".
  Так што немцы маюць шырокiя планы. I распрацоѓкi авiядэсантных модуляѓ.
  Адна з iдэй - гэта дыскалёты, якiя павiнны стаць зусiм непаражальнымi для стралковай зброi з-за ламiнарнай бруi. Ужо адзiн апарат прайшоѓ выпрабаванне, падняѓшыся за тры хвiлiны на пятнаццаць кiламетраѓ i дасягнуѓшы хуткасцi 2200 кiламетраѓ за гадзiну. I з iм таксама звязвалiся немалыя спадзяваннi.
  У серыi ѓжо былi Ю-488 праѓзыходныя ѓ хуткасцi амерыканскiя Б-29, i яшчэ больш грозныя ТАЯ-400, што бамбавалi савецкiя заводы на ђрале i за ђралам.
  Можа менавiта таму Сталiн пагадзiѓся на фактычную капiтуляцыю i кабальныя ѓмовы мiру. Яго прамысловасць лiтаральна паралiзавала.
  У адваротным выпадку ён мог страцiць i Маскву, i галаву.
  Герман Герынг выйшаѓ з вайны пераможцам. I рэальна мог прэтэндаваць на сусветнае панаванне.
  Пасля рэферэндуму, якi ахапiѓ вялiкую тэрыторыю, быѓ прыняты i пакет аб пасада ѓ спадчыну. Што кiраваць павiнны мужчыны. А жанчына не мае права нi ѓспадкоѓваць, нi перадаваць уладу. У стылi Францыi - гэта зроблена i Расii. Таксама вызначыць спадкаемцу можа завяшчанне, цi гэта старэйшы, а пры адсутнасцi сыноѓ - старэйшы брат. Жонак у манарха магло быць чатыры. I ён сам вызначаѓ iх старшынства, час вяселля значэння не мела. Дзецi першай жонкi ѓ першую чаргу сыны мелi пры адсутнасцi завяшчання ѓ пiсьмовым выглядзе перавагу.
  Герман Герынг уводзiѓ дастаткова дакладныя правiлы. Паняцця маргiнальнага шлюбу не было. Пры жаданнi манарх па завяшчаннi мог перадаць пасад i пазашлюбнаму сыну.
  Але адзiнае, што па завяшчаннi толькi сваiм нашчадкам i сынам, цi пры адсутнасцi такiх братам, цi стрыечным братам i дзядзькам.
  Таксама былi ѓдакладненнi.
  Герман Герынг паводзiѓ сябе як мудры палiтык i iмператар. А зараз ён жа i iмператар, i фюрар нацыi. Але iмператар усе iмперыi i народаѓ.
  Гэтак жа засноѓваѓся парламент iмперыi, у якi абiралi дэпутатаѓ усе грамадзяне з чатырнаццацi гадоѓ. А грамадзянства даравалася i паняволеным народам.
  I гэта было лагiчна. Замацоѓвалася фармальная роѓнасць людзей перад законам, i касоѓвалiся расавыя абмежаваннi.
  I гэта было таксама вельмi нават прагрэсiѓным крокам у справе станаѓленьня iмпэрыi.
  Далей уводзiлася абмежаваная федэрацыя. Але iмператар прызначаѓ i здымаѓ усiх губернатараѓ. Праѓда iх зацвярджалi мясцовыя заканадаѓчыя зборы. Але iх у выпадку нязгоды iмператар мог распусцiць. Акрамя таго iмператар з'яѓляѓся яшчэ Вышэйшым Суддзёй, i мог выносiць любыя прысуды. Мог i мiлаваць, i ѓзмацняць жорсткасць прысуды суддзяѓ, i сам прысуды выносiць, i пазбавiць ад любога пакарання, i даць любое пакаранне. Гэта значыць, улада iмператара неабмежаваная.
  Ён меѓ права выдаваць законы, а значыць парламент хутчэй быѓ чымсьцi накшталт грамадскай думкi. I не адзiн закон парламента не мог мець сiлы без подпiсу iмператара. Якi таксама фармаваѓ аднаасобна ѓрад, мог здымаць i наадварот прызначаць усiх чыноѓнiкаѓ.
  Праѓда парламент фармальна мог фармаваць бюджэт, i то калi яго ѓхваляѓ iмператар.
  А ѓ адваротным выпадку бюджэт, прызначаѓся наказамi звыш. I гэта такi асаблiвы парадак законаѓ.
  Iмператар мог пайсцi ѓ адстаѓку толькi добраахвотна. У выпадку ж стойкай недзеяздольнасцi да смерцi iмператара прызначаѓся рэгент, з лiку спадчыннiка па завяшчаннi. Цi ѓ выпадку адсутнасцi завяшчання, яго старэйшы сын, цi брат, цi гэтак далей па пасада ѓ спадчыну. Iмператар таксама меѓ права здымаць i Рымскага папу i засноѓваць любую рэлiгiю, i лiчыѓся сумленнем нацыi i ѓсяго свету.
  Таксама ѓводзiлася адказнасць за абразу iмператара, i членаѓ яго сям'i, а таксама спiс прывiлею сямейнага клана.
  Iмператар таксама меѓ права прысвойваць рознага роду тытулы, або пазбаѓляць iх, а таксама ствараць новыя тытулы. Вадзiлася паняцце дваранства, у тым лiку для жыхароѓ акупаваных тэрыторый. Якiя, зрэшты, зараз мелi грамадзянства Трэцяга Рэйха. Але ѓ дваран уводзiлiся саслоѓныя прывiлеi.
  Таксама па законе рэгламентавалiся катаваннi, прычым дваранiна можна было катаваць толькi па палiтычных справах, а якi мае тытулы толькi са згоды iмператара.
  Далей усе суддзi прызначалiся i здымалiся iмператарам, цi спецыяльна ѓпаѓнаважанымi iмi чыноѓнiкамi.
  Iмператар мог пазбавiць i тытула, i дваранства, мог прысвоiць яго. Мог узнагародзiць любой узнагародай, мог пазбавiць. Парламент праѓда атрымаѓ паѓнамоцтвы ѓзнагароджваць iмператара.
  Пасля таго як iмператар завяршыць свой жыццёвы шлях, яго цела падлягала бальзамаваннi, i пахаваннi ѓ спецыяльнай пiрамiдзе. Так гэта рабiлася ѓ стылi фараонаѓ.
  Таксама ѓдовы iмператараѓ атрымалi асобыя прывiлеi i правы. За абразу iмператара належала смяротнае пакаранне i памiлаваць мог толькi сам манарх.
  Iмператар можа забiць або скалечыць па сваiм жаданнi любога падданага цi нават члена сваёй сям'i без тлумачэння прычын. Iмператар можа пазбавiць любога грамадзянства, усiх правоѓ i ператварыць у раба. Iмператар можа забаранiць любы твор мастацтва i дазволiць таксама.
  Iмператар мае рэгалii: карону, скiпетр, яблык i булаву. Ва ѓсiх школах i навучальных установах павiнны паважаць iмператара i вучыць гэтаму дзяцей.
  Скасаваць манархiю можа толькi народ на рэферэндуме, калi за гэта прагаласуе больш за тры чвэрцi ад спiсачнага складу грамадзян.
  Гэта значыць зараз Герман Герынг атрымаѓ усё. I можна рыхтавацца да будучай вайны.
  Сярод таго, што ѓ новага фюрара ѓжо ёсць, гэта рэактыѓная авiяцыя лепшая ѓ свеце. I балiстычныя ракеты, ад якiх праѓда пакуль мала толку.
  А чаго Герману Герынгу не хапае - гэта зразумела магутнага надводнага флота.
  Падводны флот у яго ѓжо ёсць. I субмарыны на перакiсы вадароду, якiя маю форму глыбакаводных рыб i развiваюць хуткасць да сарака вузлоѓ у гадзiну.
  I ѓ фашысцкай Нямеччыны маюцца i тарпеды што наводзяцца на цеплыню, i на гук.
  Ёсць ракеты - зямля-паветра, i некаторыя iншыя вiды ѓзбраення. Распрацоѓваюцца i экранапланы - якiя абяцаюць стаць грознай зброяй.
  Таксама ѓ Германii ёсць i падводныя лодкi, якiя ѓжо сталi паступаць у серыю за ѓсё з адным членам экiпажа. Гэта значыць мiнiяцюрныя.
  Але з iх дапамогай можна патапiць i англiйскi i амерыканскi флот.
  Iдэя падводных лодак на аднаго чалавека - гэта i зусiм супер.
  I чаго толькi не нарабiлi ѓ Трэцiм Рэйху. I САУ "Мядзведзь", i серыю танкаѓ "Е", i шмат чаго яшчэ.
  Штосьцi перадаѓ iм i СССР, але гэта ѓ асноѓным старызна. Толькi рэактыѓная, пускавая ѓстаноѓка "Андруша", больш-менш была карысная для немцаѓ.
  А так у iх усё лепей.
  Танкi IС-2 што атрымалi немцы ѓ цэлым iх не занадта задаволiлi - вiдавочна састарэлi. Як трыццацьчацвёрка.
  Больш-менш у СССР толькi рэактыѓная артылерыя. I танкi, i самаходкi, i аѓтаматычныя вiнтоѓкi - горшыя за нямецкiя. I оптыка таксама горшая.
  Волька-Вольф нават здзiвiѓся, як у рэальнай гiсторыi Чырвонае войска, саступаючы па ѓсiх артыкулах у якасцi ѓзбраенняѓ змагло перамагчы. Гэта было нейкiм неймаверным цудам.
  У сорак першым годзе немцы былi колькасцю i якасцю танкаѓ слабейшыя за СССР, але ѓсё роѓна выйгравалi i грамiлi савецкiя войскi. А ѓ сорак трэцiм годзе па якасцi танкаѓ абагналi, але капiтальна аселi i паплылi. Вось гэта дзiѓна!
  Гiтлер у дадзеным выпадку аказаѓся дзiѓным палкаводцам. Калi быѓ слабей перамагаѓ, а ѓзмацнiѓшыся стаѓ прайграваць. Як i СССР напачатку войны меѓ у чатыры разы больш танкаѓ, чым Трэцi Рэйх. У канцы сорак трэцяга году ѓжо ѓ Трэцяга Рэйха было больш танкаѓ, i прычым лепшай якасцi. А Вермахт працягваѓ цярпець паражэнне за паразай. I хiба гэта не цуд?
  Зразумець падобнае вельмi нiбы, нiбы нейкiя вышэйшыя сiлы спачатку захацелi пакараць СССР за бязбожнасць, а потым ужо вырашылi пакараць Трэцi Рэйх за генацыд габрэяѓ!
  Праѓда тут ёсць несправядлiвасць. Ад другой сусветнай вайны больш за ѓсё пацярпеѓ савецкi народ, а галоѓны вiнаваты - Сталiн нават стаѓ героем i галоѓным пераможцам! Гэтая вайна шмат абелiла Сталiна i яму сталi шмат дараваць, але ад дваццатага з'езду - гэта ѓсё роѓна не выратавала.
  Волька-Вольф лiчыѓ, што пасля вайны: галоѓная памылка Сталiна - расстрэл Вазнясенскага. Будзь яго пераемнiкам Вазнясенскi - не было б дваццатага з'езда i краху культу асобы.
  Хутчэй за ѓсё пры Вазнясенскiм невiнаватых людзей бы выпусцiлi, а тых, хто быѓ вiнаваты i выпускаць не трэба было. Колькi, напрыклад, нацыяналiстаѓ атрымалi свабоду, а потым пусцiлi свой яд у рэспублiках. I калi Мiхась Гарбачоѓ даѓ волю i галоснасць нацыяналiсты паднялi галаву.
  I СССР захiстаѓся!
  Сталiн у чымсьцi мае рацыю, а ѓ нечым i няправы. Асаблiвых прычын так лютаваць у трыццаць сёмым годзе не было. Вось Гiтлер у трыццаць сёмым годзе расстраляѓ усяго дваццаць восем чалавек, а Сталiн больш за мiльён. Дзiва што Сталiна баялiся больш, чым Гiтлера.
  I Чэхаславакiя не захацела Чырвонай Армii на сваёй тэрыторыi.
  А Трэцi Рэйх збiрае сiлы i тэхнiку. Хаця справа не толькi ѓ тэхнiцы. Штурмавая вiнтоѓка распрацоѓваецца больш дасканалая. Цяпер у немцаѓ няма праблем з легiруючымi элементамi i аѓтамат можна зрабiць i лягчэй i, прасцей. Новы МР-64 абяцаѓ стаць унiверсальным зброяй - простым, эфектыѓным, надзейным, i танным адначасова. I з лепшай трапнасцю, чым у савецкага пазнейшага "Калашнiкава".
  Ды i МР-44 пераѓзыходзiць усе заходнiя на гэты момант савецкiя мадэлi.
  Падводныя лодкi таксама ѓ Трэцяга Рэйха шматлiкiя i моцныя. Нават больш старэйшыя - лепшыя ѓ свеце. I гэта сур'ёзная сiла.
  Волька-Вольф глядзiць на зорнае неба i думае: калi будзе новая вайна i як яе павядзе Герынг?
  Хутчэй за ѓсё спачатку рушыць услед высадка ѓ Брытанii. Адначасова будзе наступ на Гiбралтар, i разгром ангельцаѓ на Мальце.
  Апошняе трэба для высадкi дэсанта ѓ Тунiсе, каб ангельцы не мяшалi.
  А што далей? Захоп Марока i ѓсiх Афрыка, а далей Блiзкага Усходу, злучэнне з японцам. I гэтак далей. У любым выпадку Афрыку Брытанii не ѓтрымаць. Калi б была б гарантыя, што СССР не ѓпадзе, то Гiтлер мог бы прыхапiць спачатку Афрыку i яе рэсурсы. I толькi потым наступаць на Расiю, з магутным тылам.
  Праѓда Сталiн мог у момант, калi дзясяткi нямецкiх дывiзiй растварылiся ѓ Афрыцы i ѓдарыць у тыл нямецкiм войскам. I гэта магло прывесцi да катастрофы.
  Шанцы Гiтлера былi перамагчы СССР даволi вялiкiя. Хоць у Сталiна ѓ чатыры разы больш танкаѓ i самалётаѓ, але Чырвоная Армiя не гатова да абароны.
  Немцы за кошт большай мабiльнасцi сваiх войскаѓ збольшага кампенсавалi недахоп танкаѓ i авiяцыi. Ды i баявы дух Чырвонай Армii быѓ не ѓсюды высокi. Многiя здавалiся без бою.
  Пры Сталiне шмат было пацярпелых нявiнна. I асаблiва сярод заможнага сялянства, казацтва. Шмат было сваякоѓ рэпрэсаваных.
  I натуральна, яны не хацелi памiраць за Сталiна i iдэi камунiзму.
  Трэба адзначыць, пры Сталiне нягледзячы на фармальна высокiя тэмпы прамысловай вытворчасцi просты чалавек жыѓ не занадта лёгка.
  З харчаваннем было ѓсё роѓна, працаваць прыходзiлася шмат. Мала таго што працоѓны дзень павялiчылi яшчэ прымушалi iшачыць i звышурочна. А спазнiся на працу: сядай у турму.
  Ды яшчэ канфiскоѓвалi частку заробку прымусовымi пазыкамi. Якiя i не думалi вяртаць.
  Волька-Вольф заспяваѓ:
  Рабi грошы, рабi грошы,
  Пазабываѓшы пра сум i лянота...
  Рабi грошы, рабi грошы,
  А астатняе ѓсё дробязь!
  А астатняе ѓсё дробязь!
  Яго жонка Алёнка, юная дзяѓчына спытала хлапчука:
  - Ты пойдзеш калi што на фронт?
  Волька-Вольф пацiснуѓ плячыма i адказаѓ:
  - Вайна раней вясны не пачнецца. Калi ѓвогуле пачнецца. Так што прыгажуня не сумуй! Я табе дзiця паспею зрабiць!
  Алёнка пiскнула:
  - А калi ты загiнеш?
  Бiсмарк-Карасеѓ адказаѓ з усмешкай:
  - А я загавораны i не магу загiнуць! I не бяры сабе ѓ галаву. Рана цi позна ЗША створаць атамную бомбу i гэта пагроза нашым гарадам. А нам трэба iх апярэдзiць!
  Дзяѓчына заѓважыла:
  - I заадно пакарыць увесь свет?!
  Волька-Вольф кiѓнуѓ:
  - I гэта таксама! Будзе адна iмперыя, i гэта стане выдатна!
  Алёнка ѓзяла i праспявала:
  Вялiкае святло iмперыi,
  Усiм людзям дорыць шчасце...
  У сусвеце нявымерным,
  Вам не знайсцi выдатней!
  
  Пэндзлямi каштоѓнымi,
  Ад краю i да краю...
  Раскiнулася iмперыя,
  Магутная, святая!
  
  Зладзейскай сiлай цёмнаю,
  Шчыт веры не прабiць,
  Iмперыя велiзарная -
  Усiм можа перамагчы!
  Волька ѓ адказ прамаѓчаѓ. У Трэцяга Рэйха шмат рэсурсаѓ, але i ЗША i Брытанiя таксама моцныя. Колькi ѓ iх калонiй. На баку Германii можа выступiць i Японiя. Дакладней яна пакрыѓджаная стратай заваёѓ у Цiхiм акiяне напэѓна выступiць.
  А што далей... Немцы маюць тэхнiку лепей за саюзнiкаѓ. I суцэль здольныя захапiць Брытанiю. I яе калонii таксама. А што яшчэ рабiць? Калi ЗША стварыць атамную бомбу, гэта можа быць вельмi небяспечна. Плюс яшчэ Брытанiя заблiзка знаходзiцца ад Нямеччыны. Трэба будзе яе захапiць найперш.
  Хлапчук падумаѓ пра Алёнку. Гэтая дзяѓчына яго кахае, але як яна ставiцца да немцаѓ у цэлым? Волька-Вольф ужо немец i дарогi назад няма. Фармальна ѓсе нацыi ѓ Трэцiм Рэйху роѓныя, але некаторыя раѓнейшыя.
  Гiтлер прайграѓ вайну шмат у чым таму, што здолеѓ занадта шматлiкiх аб'яднаць супраць немцаѓ. I Нямеччына прайграла вайну на знясiленне. Зрэшты, мелiся i iншыя чыннiкi, гэтак хуткай паразы Трэцяга Рэйха. У прыватнасьцi i тактычныя пралiкi.
  Немцы неяк у другой палове другой сусветнай вайны раз-пораз дазвалялi сябе заставаць знянацку. I пад Сталiнградам, i ѓ Егiпце, ды ѓвогуле практычна ѓсюды. Будзь то высадка ѓ Нармандыi цi аперацыя "Баграцiён" у Беларусi. Ды i iншых прыкладаѓ поѓна. Не гаворачы i iншых памылках Гiтлера. Замест маленькiх самаходак серыi "Е", якiя маглi сур'ёзна запаволiць прасоѓванне савецкiх танкаѓ, вялiкiя рэсурсы пайшлi на "Маѓс".
  Было зроблена дзевяць такiх машын i ѓсё без толку. Няма дадзеных аб iх паспяховым ужываннi. Таксама бескарыснымi аказалiся працы i па Е-100, i з танкамi "Леѓ". У альтэрнатыѓным свеце, у немцаѓ з-за дапамогi саюзнiкаѓ аказалася куды больш рэсурсаѓ i яны змаглi зрабiць нешта талковае.
  Алёнка перапынiла разважаннi хлапчука-аса i смачна пацалавала яго ѓ вусны.
  Волька-Вольф праспяваѓ:
  Дзяѓчынкi, дзяѓчынкi, дзяѓчынкi,
  Вы ведалi хвацкае каханне...
  А голас у вас такi звонкi,
  Бушуе, кiпiць юных кроѓ!
  Алёнка пацвердзiла:
  - Ды кiпiць!
  I пара маладых засьпявала:
  Апорная канструкцыя кахання,
  Бушуе люта агонь багатага запалу...
  Нясёмся мы як у небе жураѓлi,
  I неба, i зямля ѓ iх грознай уладзе!
  
  Не слабых духам выбрала каханне,
  Багатыроѓ - людзей наймацнейшых свету...
  Струменем бурным будзе лiцца кроѓ,
  Бо я ѓ табе знайшоѓ сабе кумiра!
  
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"