|
|
||
| ||
|
Жыццё маё, пазбаўленае колераў, Па звыклым рэчышчы, гадзiна за гадзiнай, Цякло кудысьцi па забытым горадзе, Няздатнае падняцца з каляiны. I раптам мiж няўклюднасцi самнамбулаў Мой позiрк выхапiў цябе - i лёд разбiўся. I колеры, якiх я быў пазбаўлены, Прыйшлi ў мой свет - i свет вакол змянiўся. А ты... прапала, быццам не было. Ды засталося каляровым шкло... 1997, снежань, 24, серада, 15:00 |
|