Уорэн Мэрфi, Сапір Рычард : другие произведения.

Дэстраер 1 - 10

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  Annotation
  
   • Уорэн Мэрфі і Сапір Рычард
   ◦
  
  Уорэн Мэрфі і Сапір Рычард
  
  Дэстраер 1 - 10
  
  
  
  
  1 Створаны, Разбуральнік, 1973 г. 2 Праверка смерці, студзень 1972 г. 3. Кітайская галаваломка, сакавік 1972 г. 4. Выпраўленне мафіі 1978 г. 5. Доктар Землятрус, верасень 1972 г. 7 . .Бюст Саюза, 1973 год. 8. Пагоня на вышэйшым узроўні, 1974 год. 9. Шчыт забойства, красавік 1973 г. 10-ы тэрарыстычны атрад 1973 г. 1 Created, the Destroyer 1973 2 Death Check Jan-1972 3 Chinese Puzzle Mar-1972 4 Mafia Fix 1978 5 Quake Sep-1972 6 Death Therapy Dec-1983 7 Union Bust 1973 8 Summit Chase 1974 9 Murder's Shield Apr-1973 10 Terror Squad 1973
  
  
  
  
  
  
  Разбуральнік. 1. Створаны
  
  
  
  Гэты раман - мастацкі твор. Імёны, персанажы, месцы і здарэнні альбо з'яўляюцца прадуктам уяўлення аўтара, альбо выкарыстоўваюцца выдумана. Любое падабенства з рэальнымі падзеямі, месцамі ці людзьмі, жывымі ці мёртвымі, з'яўляецца цалкам выпадковым.
  
  
  (Заўвага рэдактара: Калі мы вырашылі перавыдаць гэтую кнігу, Чыун, Майстар сінанджу, чые подзвігі апісаны ў гэтай серыі, сказаў нам, што ён напіша прадмову. Мы не маглі знайсці нікога, хто сказаў бы яму "не", і мы не адважваліся паступіць інакш.)
  
  
  
  ПРАДМОВА
  
  
  
  Чыуном, Кіруючым майстрам сінанджа.
  
  
  ТЫ ЧЫТАЕШ ХЛУСНЯ
  
  
  Не верце таму, што вы чытаеце ў гэтай кнізе. Ім ужо занадта позна ўсё выпраўляць, і вам не варта заахвочваць гэтых людзей да спроб.
  
  
  Гэтая кніга называецца "перавыданне", што, відаць, з'яўляецца новым выдавецкім словам Pinnacle для абазначэння тонкай тканіны хлусні і скажэнняў, якая паўтараецца па меншай меры адзін раз.
  
  
  Ты ведаеш, што калі гэтая меркаваная кніга была першапачаткова надрукаваная, у ёй адсутнічала нават мая фатаграфія? Так што зараз яны выпраўляюць сітуацыю. Хах! Хутка. Павярніся назад. Паглядзі на вокладку яшчэ раз. Бачыш? Бледны кавалачак свінога вуха, паказаны там, бясспрэчна, падобны на майго вучня Рыма. Звярніце ўвагу на маршчынкі слабасці вакол вачэй. Звярніце ўвагу на слінявыя вусны, якія паказваюць лянотнасць істоты. Звярніце ўвагу на вялікі белы нос, эталон уродства для цывілізаваных людзей ва ўсім свеце.
  
  
  Але, пачакайце. Хто гэты азіят на вокладцы? Хто гэты стары?
  
  
  Я ведаю, што задумалі гэтыя людзі. Яны спрабуюць падмануць вас, прымусіўшы паверыць, што гэта асоба Майстра, у спробе падманам прымусіць некаторых людзей купіць гэты зборнік літаратурнага качынага прыплоду.
  
  
  НЕ ДАЙЦЕ СЯБЕ Абдурыць
  
  
  Гэта не мой партрэт. Твар, які яны малююць, - жорсткі, суровы, злы твар. Дзе каханне, дабрыня, агульная мяккасць, якая ўласцівая маёй асобе? (Для рэдактараў Pinnacle: «выраз твару» азначае, як нехта выглядае.-Чыун.)
  
  
  У ГЭТАЙ КНІГЕ ЎТРЫМАЕЦЦА ЯШЧЭ БОЛЬШ
  
  
  Я ненадоўга з'яўляюся ў гэтым кепскім рукапісе. Пісака Мэрфі апісвае мяне як настаўніка каратэ. Зваць мастацтва сінанджа каратэ - усё роўна што зваць паўдзённае сонца ліхтарыкам. Вось і ўсё для Мэрфі.
  
  
  Я збіраюся расказаць вам сёе-тое аб гэтай кнізе. Яна называецца Створаны, разбуральнік. Усе ведаюць, што яе сапраўдная назва "Чыун сустракае бледны кавалак свінога вуха".
  
  
  І затым яны называюць Майстроў Сінанджу забойцамі. Мы не забойцы, а асасіны. Калі б у Амерыцы былі кампетэнтныя асасіны, а не самадзейныя аматары, ваша цывілізацыя была б больш спарадкаванай. Але чаго вы можаце чакаць ад краіны, якая зняла б свае выдатныя дзённыя сны, каб паказаць таўстуноў, якія гарлапаняць аб Гейтуотэры? Я не забудуся іх за гэта.
  
  
  І яшчэ адзін… о, навошта турбавацца? Спрабаваць выправіць тыповы набор памылак Мэрфі - усё роўна што спрабаваць вычарпаць акіян лыжкай.
  
  
  ВІНШУЮ
  
  
  На шчасце, з-за канцылярскай памылкі з боку the scribbler я стварыў сваіх уласных паслядоўнікаў, якія атрымліваюць макулінкі кампенсавальнай праўды, каб спыніць гэтую заганную прапаганду. Калі вы сярод іх, вам вельмі павезла. Вы ўсвядомілі ўсё хараство гэтай серыі, гэта значыць мяне.
  
  
  Але не пішыце мне ў Pinnacle, бо тады вы падвергнеце сябе разнастайным просьбам аб розным смецці, які зыходзіць ад гэтага выдаўца.
  
  
  Калі ў цябе ёсць Чіун, табе больш нічога не трэба.
  
  
  AПОШНІ АБМАН
  
  
  Pinnacle Books прапанавала Мэрфі шанец выправіць некаторыя памылкі ў гэтай кучы смецця. Я папярэджваў яго, што лепей бы яму гэтага не рабіць: яго вераломства павінна застацца некранутым на працягу стагоддзяў як дэманстрацыя таго, як нізка некаторыя людзі апускаюцца толькі для таго, каб узбагаціцца.
  
  
  Замест гэтага, па дабрыні душэўнай, я прапанаваў дапамагчы разабрацца з гэтай прадмовай. Ён сказаў, што яны надрукуюць яго ў тым выглядзе, у якім я яго напісаў, я не давяраю гэтым людзям.
  
  
  Няхай яны ведаюць зараз, што я прачытаю кожнае слова на гэтых старонках.
  
  
  Вы праглядаеце ангельскі пераклад маіх заўваг. Ён не такі добры, як сапраўдная мова, але гэта лепш, чым нічога. Калі вы скончыце з тым, што я кажу, ВЫКРАЙЦЕ ГЭТУЮ КНІГУ. Гэта не прынясе табе нічога добрага.
  
  
  З умеранай цярпімасцю да цябе,
  
  
  Я назаўжды,
  
  
  Чыун
  
  
  Майстар сінанджа.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  
  Усе ведалі, чаму Рыма Ўільямс павінен быў памерці. Начальнік паліцэйскага ўпраўлення Ньюарка сказаў сваім блізкім сябрам, што Уільямс быў ахвярай груп па абароне грамадзянскіх правоў.
  
  
  «Хто калі-небудзь чуў пра паліцыянта, які адпраўляецца на крэсла ... і за забойства наркагандляра? Можа быць, адхіленне ад пасады ... можа быць, нават звальненне ... але крэсла? Калі б гэты панк быў белым, Уільямс не атрымаў бы крэсла».
  
  
  Звяртаючыся да прэсы, шэф паліцыі сказаў: «Гэта трагічны інцыдэнт. Уільямс заўсёды меў добрую рэпутацыю паліцыянта».
  
  
  Але рэпарцёраў не падманулі. Яны ведалі, чаму Ўільямс павінен быў памерці. «Ён быў вар'ятам. Госпадзі, ты не мог зноў выпусціць гэтага вар'ята на вуліцы. Як ён увогуле трапіў у паліцыю? Збівае чалавека да паўсмерці, пакідае яго паміраць у завулку, губляе свой значок у якасці доказы, а затым спадзяецца выйсці сухім з вады, крычучы "падстава". Чортаў дурань».
  
  
  Адвакат абароны ведаў, чаму ягоны кліент прайграў. «Гэты пракляты значок. Мы не маглі абысці гэты доказ. Чаму ён не прызнаўся, што збіў таго валацугу? Нягледзячы на гэта, судзьдзя ніколі ня мусіў аддаваць яму крэсла».
  
  
  Суддзя быў цалкам упэўнены, чаму ён прысудзіў Уільямса да смерці. Гэта было вельмі проста. Яму сказалі.
  
  
  Не тое, каб ён ведаў, чаму яму так сказалі. У пэўных колах вы не задаяце пытанняў аб прыгаворах.
  
  
  Толькі адзін чалавек паняцця не меў, чаму прысуд быў такім суровым і такім хуткім. І яго здзіўленне спынілася б у 11:35 той ноччу. Пасля гэтага гэта не мела б ніякага значэння.
  
  
  Рыма Уільямс сядзеў на ложку ў сваёй камеры і паліў цыгарэты. Яго светла-каштанавыя валасы былі коратка паголены на скронях, дзе ахоўнікі павінны былі ўсталяваць электроды.
  
  
  Шэрыя штаны, якія выдаюцца ўсім зняволеным у турме штата, ужо былі разрэзаны амаль да каленаў. Белыя шкарпэткі былі свежымі і чыстымі, за выключэннем шэрых плям ад попелу, які ён выпусціў. Ён перастаў карыстацца попельніцай за дзень да гэтага.
  
  
  Кожны раз ён проста кідаў дакураную цыгарэту на шэрую фарбаваную падлогу і назіраў, як згасае яе жыццё. Яна нават не пакідала следу, проста дагарала павольна, ледзь заўважна.
  
  
  У рэшце рэшт ахоўнікі адчынялі дзверы камеры і прасілі зняволенага прыбраць недакуркі. Яны чакалі знадворку камеры, Рыма паміж імі, пакуль зняволены падмятаў.
  
  
  І калі Рыма вернуць, не застанецца ніякіх слядоў таго, што ён калі-небудзь паліў там ці што цыгарэта згасла на падлозе.
  
  
  Ён не мог пакінуць у камеры смяротнікаў нічога, што магло б застацца. Койка была сталёвая, і на ёй не было фарбы, на якой можна было б нават надрапаць яго ініцыялы. Матрац замянілі б, калі б ён яго парваў.
  
  
  У яго не было шнуркоў, каб нешта завязаць. Ён не мог нават разбіць адзіную лямпачку над галавой. Яна была абаронена шкляной пласцінай са сталёвай аплёткай.
  
  
  Ён мог разбіць попельніцу. Гэта ён мог зрабіць, калі б захацеў. Ён мог надрапаць што-небудзь у белай эмаляванай ракавіне без коркі і з адным кранам.
  
  
  Але што б ён напісаў? Савет? Цыдулку? Каму? Для чаго? Што б ён ім сказаў?
  
  
  Што ты робіш сваю працу, цябе падвышаюць, і аднойчы цёмнай ноччу яны знаходзяць у завулку мёртвага наркагандляра на тваім участку, і ў яго ў руцэ твой значок, і яны не даюць табе медаль, яны трапляюцца на падставу, і ты атрымліваеш крэсла.
  
  
  Гэта ты апыняешся ў хаце смерці - месцы, куды ты жадаў адправіць так шмат людзей, так шмат бандытаў, панкаў, забойцаў, хлусоў, штурхачоў, адкідаў, якія палявалі на грамадства. І тады людзі, правільныя і добрыя, дзеля якіх ты пацеў і рызыкаваў сваёй шыяй, паўстаюць у сваёй велічы і паварочваюцца супраць цябе.
  
  
  Што ты робіш? Раптам яны пасылаюць людзей да старшынства - суддзяў, якія не дораць смерць драпежнікам, але дораць яе абаронцам.
  
  
  Ты не можаш напісаць гэта ў ракавіне. Таму ты запальваеш яшчэ адну цыгарэту і кідаеш запалены недакурак на падлогу і глядзіш, як ён гарыць. Дым завіваецца і знікае, не паспеўшы падняцца на тры футы. І затым недакурак згасае. Але да таго часу ў вас ёсць яшчэ адзін, гатовы запаліць, і яшчэ адзін, гатовы кінуць.
  
  
  Рыма Уільямс дастаў з рота цыгарэту з ментолом, паднёс яе да твару так, каб ён мог бачыць чырвоныя вугольчыкі, прасякнутыя водарам мяты, затым кінуў яе на падлогу.
  
  
  Ён узяў новую цыгарэту з адной з двух пачкаў, якія ляжалі побач з ім на карычневай ваўнянай коўдры. Ён паглядзеў на двух ахоўнікаў, якія стаялі да яго спіной. Ён не размаўляў з імі з таго часу, як два дні таму трапіў у камеру смяротнікаў.
  
  
  Яны ніколі не прагульваліся ранішнімі гадзінамі, разглядаючы вітрыны і чакаючы, калі іх прызначаць дэтэктывамі. Іх ніколі не падстаўлялі ў завулку з штурхачом, у якога, як у трупа, не было пры сабе патрэбных рэчаў.
  
  
  Яны вярталіся дадому ўначы і пакідалі турму і закон ззаду. Яны чакалі сваіх пенсій і ўцепленага катэджа на пятым годзе жыцця. Яны былі клеркамі праваахоўных органаў.
  
  
  Закон.
  
  
  Уільямс паглядзеў на толькі што запаленую цыгарэту ў сваёй руцэ і раптам зненавідзеў ментолавы прысмак, які быў падобны на смак "Вікс". Ён адарваў фільтр і кінуў яго на падлогу. Затым ён заціснуў няроўны канец цыгарэты паміж вуснамі і глыбока зацягнуўся.
  
  
  Ён зацягнуўся цыгарэтай і адкінуўся на спінку койкі, выпускаючы дым да суцэльнай абтынкаванай столі, які быў такім жа шэрым, як падлога, сцены і перспектывы тых ахоўнікаў у калідоры.
  
  
  У яго былі моцныя, рэзкія рысы твару і глыбока пасаджаныя карыя вочы, у кутках якіх з'яўляліся маршчынкі, але не ад смеху. Рыма рэдка смяяўся.
  
  
  Яго цела было моцным, грудзі глыбокай, сцягна, магчыма, крыху шыракаваты для мужчыны, але не занадта вялікія для яго магутных плячэй.
  
  
  Ён быў цаглінкай лініі ў старэйшай школе і забойствам пры абароне. І ўсё гэта не каштавала вады з душа, якая выносіла пот у каналізацыю.
  
  
  Такім чынам, нехта забіў.
  
  
  Раптам асабовыя мышцы Рыма напружыліся, і ён зноў сеў. Яго вочы, сфакусаваныя без вызначанай адлегласці, раптам адрознілі кожную лінію на падлозе. Ён убачыў ракавіну і ўпершыню па-сапраўднаму ўбачыў цвёрды шэры метал рашоткі. Ён раздушыў цыгарэту наском чаравіка.
  
  
  Ну, чорт вазьмі, яны не забілі… не праз яго слот. Яны ніколі не праходзілі праз сярэдзіну лініі. І калі ён пакінуў толькі гэта, ён пакінуў нешта.
  
  
  Ён паволі нахіліўся наперад і пацягнуўся да згарэлых недакуркаў на падлозе.
  
  
  Загаварыў адзін з ахоўнікаў. Ён быў высокім мужчынам, і яго ўніформа была занадта цесная ў плячах. Рыма цьмяна памятаў, што яго звалі Майк.
  
  
  "Гэта будзе ачышчана", - сказаў Майк.
  
  
  "Не, я зраблю гэта", - сказаў Рыма. Словы выходзілі марудна. Колькі часу прайшло з таго часу, як ён казаў у апошні раз?
  
  
  «Вы хочаце чаго-небудзь паесці...?» голас ахоўніка заціх. Ён зрабіў паўзу і паглядзеў у канец калідора. "Ужо позна, але мы маглі б вам што-небудзь прынесці".
  
  
  Рыма пакруціў галавой. «Я толькі скончу ўборку. Колькі ў мяне часу?
  
  
  «Каля паўгадзіны».
  
  
  Рыма не адказаў. Ён сцёр попел сваімі вялікімі квадратнымі рукамі. Калі б у яго была швабра, справа пайшла б лепей.
  
  
  "Ці ёсць што-небудзь, што мы можам табе прапанаваць?" - Спытаў Майк.
  
  
  Рыма пакруціў галавой. "Не Дзякуй." Ён вырашыў, што ахоўнік яму падабаецца. "Хочаш цыгарэту?"
  
  
  «Не. Я не магу тут курыць».
  
  
  «Оу. Ну што, хочаш пачак? У мяне ёсць два пачкі».
  
  
  "Не змог гэтага вынесці, але ўсё роўна дзякуй".
  
  
  «Напэўна, у цябе цяжкая праца», - зманіў Рыма.
  
  
  Ахоўнік паціснуў плячыма. “Гэта праца. Ты ведаеш. Не тое што адбіваць рытм. Але мы ўсё роўна павінны сачыць за гэтым».
  
  
  "Так", - сказаў Рыма і ўсміхнуўся. "Праца ёсць праца".
  
  
  "Так", - сказаў ахоўнік. Наступіла цішыня, тым больш гучная, што яе аднойчы парушылі.
  
  
  Рыма паспрабаваў прыдумаць, што сказаць, але не здолеў.
  
  
  Ахоўнік загаварыў зноў. "Святар будзе тут праз некаторы час." Гэта было амаль пытаньнем.
  
  
  Рыма паморшчыўся. «Больш улады яму. Я не быў у царкве з таго часу, як быў служкай пры алтары. Чорт вазьмі, кожны панк, якога я арыштоўваю, кажа мне, што ён быў служкай пры алтары, нават пратэстанты і яўрэі. Магчыма, яны ведаюць нешта, чаго не ведаю я. Магчыма, гэта дапаможа. Так, я ўбачуся са сьвятаром».
  
  
  Рыма выцягнуў ногі і падышоў да кратаў, на якія ён паклаў правую руку. «Гэта пякельны бізнэс, ці не так?»
  
  
  Ахоўнік кіўнуў, але абодва мужчыны адступілі на крок ад кратаў.
  
  
  Ахоўнік сказаў: "Я магу паклікаць святара прама зараз, калі хочаш."
  
  
  "Вядома", - сказаў Рыма. «Але праз хвіліну. Пачакай».
  
  
  Ахоўнік апусціў вочы. "У нас не так шмат часу".
  
  
  "У нас ёсць некалькі хвілін."
  
  
  “Добра. Ён усё роўна будзе тут без нашага званка».
  
  
  «Гэта руціна?» Апошняя абраза. Яны паспрабавалі б выратаваць ягоную сьмяротную душу, таму што гэта было прапісана ў крымінальным кодэксе штата.
  
  
  "Я не ведаю", - адказаў ён. «Я тут усяго два гады. За гэты час у нас нікога не было. Паслухай, я пайду пагляджу, ці готаў ён».
  
  
  "Не, не трэба".
  
  
  "Я вярнуся. Проста дайдзі да канца калідора».
  
  
  "Вядома, працягвай", - сказаў Рыма. Спрачацца не варта было. "Ня спяшайся. Мне шкада".
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  
  У турме штата хадзіла легенда аб тым, што прысуджаныя да смяротнага пакарання звычайна елі больш сытную ежу ў ноч пакарання, чым начальнік турмы Мэцью Уізлі Джонсан. Сённяшні вечар не стаў выключэннем.
  
  
  Начальнік турмы паспрабаваў засяродзіцца на вячэрняй газеце. Ён прыхінуў яе да некранутага падносу з вячэрай на сваім офісным стале. Загуў кандыцыянер. Яму прыйшлося б прысутнічаць пры пакаранні смерцю на электрычным крэсле. Гэта была яго праца. Якога чорта не тэлефанаваў тэлефон?
  
  
  Джонсан паглядзеў у ілюмінатар. Начныя катэры павольна рухаліся ўверх па вузкай чорнай рацэ да сотняў пірсаў і докаў, якія ўсеялі найблізкае марское ўзбярэжжа, іх агні міргалі кодамі і папярэджаннямі прымачам, якія рэдка бывалі тамака.
  
  
  Ён зірнуў на гадзіннік. Засталося ўсяго 25 хвілін. Ён вярнуўся да "Ньюарк Іўнінг Ньюс". Узровень злачыннасці рос, папярэджваў артыкул на першай паласе. Ну і што, падумаў ён. Ён расце з кожным годам. Навошта ўвесь час змяшчаць гэта на першую паласу, каб узбудзіць людзей? Акрамя таго, зараз у нас ёсць рашэнне праблемы злачыннасці. Мы збіраемся пакараць смерцю ўсіх паліцыянтаў. Ён падумаў аб Рыма Уільямсе ў камеры.
  
  
  Даўным-даўно ён вырашыў, што яго непакоіць пах. Не ад вячэры з замарожаным ростбіфам, да якога ён да гэтага не дакранаўся, а ад прадчування ночы. Можа быць, калі б ён быў чысцей. Але быў пах. Нават з выцяжным вентылятарам быў пах. Падпаленая плоць.
  
  
  Колькі іх было за семнаццаць год? Сем чалавек. Сёння будзе восем. Джонсан памятаў кожнага з іх. Чаму не зазваніў тэлефон? Чаму губернатар не патэлефанаваў з адтэрміноўкай прысуду? Рыма Уільямс не быў бандытам. Ён быў паліцыянтам, чорт вазьмі, паліцыянтам.
  
  
  Джонсан перагартаў унутраныя старонкі газеты ў пошуках крымінальных навін. Мужчыну вінавацяць у забойстве. Ён прачытаў артыкул у пошуках падрабязнасьцяў. Панажоўшчына з удзелам негра ў Джэрсі-Сіці. Ён, відаць, дабярэцца да гэтага чалавека. Бойка ў бары. Гэта было б кваліфікаванае як ненаўмыснае забойства. Там няма смяротнага прысуду. Добра.
  
  
  Але сёння ўвечары тут быў Уільямс. Джонсан пакруціў галавой. Да чаго прыйшлі суды? Ці былі яны ў паніцы праз гэтыя групы па абароне грамадзянскіх правоў? Няўжо яны не ведалі, што кожная ахвяра павінна прыводзіць да яшчэ большай ахвяры, пакуль у цябе нічога не застанецца? Пакараць смерцю паліцэйскага за забойства панка? Ці павінна было за дзесяцігоддзем прагрэсу рушыць услед дзесяцігоддзе закона аб самасудзе?
  
  
  Прайшло тры гады з моманту апошняй кары. Ён думаў, што ўсё мяняецца. Але хуткасць прад'яўлення Уільямсу абвінавачванні і суда, хуткае адхіленне яго апеляцыі, і зараз гэты небарака чакае ў доме смерці.
  
  
  Чорт вазьмі. Навошта яму была патрэбна гэтая праца? Джонсан паглядзеў праз свой шырокі дубовы стол на фатаграфію ў рамцы ў куце. Мэры і дзеці. Дзе яшчэ ён мог дастаць 24 000 долараў за год? Заслужана яму за падтрымку палітычных пераможцаў.
  
  
  Чаму гэты вырадак не патэлефанаваў з просьбай аб памілаванні? Колькіх людзей яны чакалі, што ён падсмажыць за 24 000 долараў?
  
  
  На прыватнай лініі яго тэлефона колеру слановай косці загарэлася кнопка. Палёгка адбілася на яго шырокіх шведскіх рысах. Ён паднёс трубку да вуха. "Джонсан слухае", - сказаў ён.
  
  
  «Рады заспець цябе тут, Мэт», - раздаўся знаёмы голас па тэлефоне.
  
  
  Дзе, чорт вазьмі, вы думалі, я буду, падумаў Джонсан. Ён сказаў: «Рады чуць вас, губернатар. Вы не ўяўляеце, наколькі добра.
  
  
  «Мне шкада, Мэт. Прабачэння не будзе. Нават адтэрміноўкі».
  
  
  "О", - сказаў Джонсан; яго вольная рука скамячыла газету.
  
  
  «Я прашу аб ласцы, Мэт».
  
  
  "Вядома, губернатар, вядома", – сказаў Джонсан. Ён ссунуў газету з краю стала ў кошык для смецця.
  
  
  «Праз некалькі хвілінаў манах-капуцын і ягоны эскорт будуць у турме. Магчыма, зараз ён накіроўваецца ў ваш офіс. Няхай ён пагаворыць з гэтым, як яго там, Уільямсам, тым, хто памрэ. Няхай іншы чалавек стане сьведкам пакараньня з кантрольнай панэлі».
  
  
  "Але з панэлі кіравання вельмі мала відаць", – сказаў Джонсан.
  
  
  "Якога чорта. Няхай ён усё роўна застаецца там».
  
  
  «Гэта супярэчыць правілам дазваляць...»
  
  
  «Мэт. Давай. Мы болей не дзеці. Няхай ён застаецца там.» Губернатар больш не пытаўся; ён расказваў. Погляд Джонсана перамясціўся на фатаграфію яго жонкі і дзяцей.
  
  
  «І яшчэ сёе-тое. Гэты назіральнік з нейкай прыватнай бальніцы. Дзяржаўны дэпартамент устаноў даў ім дазвол на атрыманне цела гэтага Ўільямса. Нейкае даследаванне крымінальнага розуму, нешта накшталт доктара Франкенштэйна. У іх там будзе машына хуткай дапамогі, каб забраць гэтае. Пакіньце паведамленне ля варот. У іх будзе пісьмовы дазвол ад мяне».
  
  
  Начальнікам Джонсанам авалодала стомленасць.
  
  
  «Добра, губернатар. Я сачу, каб гэта было зроблена».
  
  
  «Добра, Мэт. Як справы ў Мэры і дзяцей?
  
  
  «Выдатна, губернатар. Проста цудоўна».
  
  
  «Што ж, перадай ім мае найлепшыя пажаданні. На днях я спынюся».
  
  
  "Выдатна, губернатар, выдатна".
  
  
  Губернатар павесіў трубку. Джонсан паглядзеў на тэлефон у сваёй руцэ. «Ідзі да д'ябла», - прарычэў ён і шпурнуў яго на рычаг.
  
  
  Яго ненарматыўная лексіка напалохала яго сакратарку, якая толькі што ціха праслізнула ў кабінет хадой, якую яна звычайна берагла для праходжання міма груп зняволеных.
  
  
  "Тут святар і яшчэ адзін мужчына", - сказала яна. "Мне прывесці іх?"
  
  
  "Не", - сказаў Джонсан. «Няхай святара адвядуць уніз, каб ён убачыў зняволенага, Уільямса. Няхай іншага мужчыну суправадзяць у дом смерці. Я не хачу іх бачыць».
  
  
  «А як наконт нашага капелана, наглядчык? Няўжо гэта не дзіўна...?»
  
  
  Перабіў Джонсан. «Увесь гэты чортавы бізнэс з тым, каб быць дзяржаўным катам, дзіўны, міс Скэнлан. Проста рабіце, што я кажу».
  
  
  Ён разгарнуўся ў крэсле, каб паглядзець на кандыцыянер, які нагнятае прахалоднае, свежае, чыстае паветра ў яго офіс.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  
  Рыма Уільямс ляжаў на спіне з зачыненымі вачамі, ціха барабанячы пальцамі па жываце. Што ўвогуле такое смерць? Як сон? Яму падабалася спаць. Большасці людзей падабалася спаць. Навошта баяцца смерці?
  
  
  Калі б ён расплюшчыў вочы, ён убачыў бы клетку. Але ў сваёй асабістай цемры ён на імгненне адчуў сябе вольным, вольным ад турмы і людзей, якія хацелі яго забіць, вольным ад шэрых кратаў і рэзкага верхняга святла. Цемра была мірнай.
  
  
  Ён пачуў мяккі рытм крокаў па калідоры, гучней, гучней, гучней. Потым яны спыніліся. Пачуліся галасы, зашамацела вопратка, бразнулі ключы, а затым са пстрычкай адчыніліся дзверы камеры. Рыма міргнуў ад жоўтага святла. Манах у карычневай расе, які сціскаў чорны крыж са срэбным Хрыстом, стаяў у дзвярах камеры і чакаў. Цёмны капюшон хаваў вочы манаха. Ён трымаў распяцце ў правай руцэ, левая, відаць, была схавана пад складкамі яго адзення.
  
  
  Ахоўнік, адступіўшыся ад дзвярэй камеры, сказаў Рыма: "Святар".
  
  
  Рыма сеў на ложку, выцягнуўшы ногі перад сабой. Ён прыхінуўся спіной да сцяны. Манах стаяў нерухома.
  
  
  "У цябе ёсць пяць хвілін, бацька", - сказаў ахоўнік. Ключ зноў пстрыкнуў у замку.
  
  
  Манах кіўнуў. Рыма паказаў на пустое месца побач з ім на ложку.
  
  
  "Дзякуй", - сказаў манах. Трымаючы распяцце, як прабірку, якую ён баяўся расплюхаць, ён сеў. Яго твар быў жорсткім і парэзаным маршчынамі. Яго блакітныя вочы, здавалася, чакалі ад Рыма ўдару, а не выратавання. Кропелькі поту на яго верхняй губе адбілі святло ад лямпачкі.
  
  
  "Ты хочаш быць выратаваным, сыне мой?" спытаў ён. Гэта было даволі гучна для такога асабістага пытання.
  
  
  "Вядома", - сказаў Рыма. "А хто не ведае?"
  
  
  “Добра. Ты ведаеш, як праверыць сваё сумленне, здзейсніць акт раскаяння?»
  
  
  «Смутна, бацька. Я...»
  
  
  «Я ведаю, сыне мой. Бог дапаможа табе.
  
  
  «Так», - сказаў Рыма без энтузіязму. Калі б ён скончыў з гэтым хутка, магчыма, у яго было б час для яшчэ адной цыгарэты.
  
  
  «Якія твае грахі?»
  
  
  "Я сапраўды не ведаю".
  
  
  «Мы можам пачаць з парушэння запаведзі Госпада не забіваць».
  
  
  "Я не забіваў".
  
  
  «Колькі людзей?»
  
  
  «Уключаючы В'етнам?»
  
  
  "Не, В'етнам не ў рахунак".
  
  
  "Гэта не было забойствам, так?"
  
  
  "На вайне забойства не з'яўляецца смяротным грахом".
  
  
  «Як наконт міру, калі дзяржава кажа, што вы зрабілі, але вы гэтага не рабілі? Як наконт гэтага?»
  
  
  "Ты кажаш аб сваім перакананні?"
  
  
  "Так." Рыма ўтаропіўся на свае калені. Гэта можа працягвацца ўсю ноч.
  
  
  "Што ж, у такім выпадку..."
  
  
  «Добра, бацька. Я прызнаюся ў гэтым. Я забіў чалавека», - зманіў Рыма. Яго штаны са свежай шэрай саржы нават не паспелі працерціся на каленях.
  
  
  Рыма заўважыў, што капюшон манаха быў ідэальна чыстым, да таго ж бездакорна новым. Ці была гэта ўсмешка на яго твары?
  
  
  «Паквапіўся на чыю-небудзь уласнасць?»
  
  
  "Не".
  
  
  «Выкрадзены?»
  
  
  "Не".
  
  
  «Нячыстыя дзеянні?»
  
  
  "Сэкс?"
  
  
  "Так".
  
  
  “Вядома. У думках і ўчынках».
  
  
  "Колькі разоў?"
  
  
  Рыма амаль паспрабаваў ацаніць. "Я не ведаю. Дастаткова».
  
  
  Манах кіўнуў. «Богахульства, гнеў, ганарыстасць, рэўнасць, абжорства?»
  
  
  "Не", - сказаў Рыма даволі гучна.
  
  
  Манах нахіліўся наперад. Рыма мог бачыць плямы тытуню на ягоных зубах. Лёгкі, ледзь улоўны пах дарагога ласьёна пасля галення данёсся да яго ноздраў. Манах прашаптаў: "Ты чортаў хлус".
  
  
  Рыма адскочыў назад. Яго ногі закранулі падлогі. Яго рукі ўзняліся ўгору, як быццам для адбіцця ўдару. Святар працягваў нерухома нахіляцца наперад. І ён ухмыляўся. Святар ухмыляўся. Ахоўнікі не маглі бачыць гэтага з-за каптура, але Рыма мог. Дзяржава згуляла з ім свой апошні жарт: запэцканы тытунем, які ўхмыляецца, лаецца манах.
  
  
  «Ш-ш-ш», - сказаў чалавек у карычневай мантыі.
  
  
  "Ты не святар", - сказаў Рыма.
  
  
  «І ты не Дзік Трэйсі. Кажы цішэй. Ты хочаш выратаваць сваю душу ці сваю азадак?
  
  
  Рыма ўтаропіўся на распяцце, срэбнага Хрыста на чорным крыжы і чорны гузік ля ног.
  
  
  Чорная кнопка?
  
  
  “Паслухай. У нас не так шмат часу», - сказаў чалавек у мантыі. "Ты хочаш жыць?"
  
  
  Слова, здавалася, выплыла з душы Рыма. "Вядома".
  
  
  "Устань на калені".
  
  
  Рыма адным плыўным рухам апусціўся на падлогу. Ложак быў на ўзроўні яго грудзей, падбародак знаходзіўся вышэй вуглаватых зморшчын халата, якія абазначалі калені.
  
  
  Укрыжаванне наблізілася да яго галавы. Ён паглядзеў на серабрыстыя ступні, працятыя сярэбраным цвіком. Рука мужчыны абхапіла жывот Хрыста.
  
  
  «Прытварыся, што цалуеш ногі. ТАК. Бліжэй. Вось чорная таблетка. Праглынуць яе зубамі. Працягвай, але не адкусвай ад яе».
  
  
  Рыма адкрыў рот і самкнуў зубы вакол чорнай кнопкі пад сярэбранымі ножкамі. Ён убачыў, як закалыхалася мантыя, калі мужчына ўстаў, закрываючы агляд ахоўніку. Таблетка выпала. Ён быў цвёрдым, верагодна, пластыкавым.
  
  
  «Не разбівай шкарлупіну. Не разбівай шкарлупіну», - прашыпеў мужчына. «Засунь гэта ў куток рота. Калі табе на галаву надзенуць шлем, каб ты не мог паварушыцца, моцна ўгрызі ў таблетку і праглынуць яе цалкам. Не раней. Ты чуеш?"
  
  
  Рыма патрымаў таблетку на мове. Мужчына больш не ўсміхаўся.
  
  
  Рыма люта паглядзеў на яго. Чаму ўсе важныя рашэнні ў ягоным жыцці былі навязаныя яму, калі ў яго не было часу падумаць? Ён праглынуў таблетку мовай. Атрута? У гэтым няма сэнсу. Выплюнь гэта? Што потым?
  
  
  Страчваць няма чаго. Прайграваць? Ён не выйграваў. Рыма паспрабаваў паспрабаваць таблетку, не дазваляючы ёй дакрануцца да зубоў. Густу не было. Манах навіс над ім. Рыма паклаў таблетку пад язык і вымавіў вельмі хуткую і вельмі шчырую малітву. "Добра", - сказаў ён.
  
  
  «Час выйшаў», - прагрымеў голас ахоўніка.
  
  
  «Ды дабраславіць цябе Бог, сын мой», - гучна сказаў манах, асяняючы сябе хросным знакам з распяццем. Затым, шэптам: "Убачымся пазней".
  
  
  Ён выйшаў з камеры, схіліўшы галаву, трымаючы перад сабой распяцце, а ў левай руцэ зіхацела сталь. Сталь? Гэта быў крук.
  
  
  Рыма паклаў правую руку на ложак і падняўся на ногі. Здавалася, сліна хлынула яму ў рот. Яму страшэнна хацелася праглынуць. Заціснуць таблетку. Пад мовай. Прама тамака, дзе ён ёсць. Добра, цяпер глытаю... асцярожна.
  
  
  "Усё ў парадку, Рыма", - сказаў ахоўнік. "Пара ісці".
  
  
  Дзверы камеры былі адчынены, па адным ахоўніку з кожнага боку. Буйны светлавалосы мужчына і звычайны турэмны каплан чакалі ў цэнтры камеры смяротнікаў. Манах пайшоў. Рыма праглынуў яшчэ раз, вельмі асцярожна, заціснуў таблетку языком і выйшаў ім насустрач.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  
  Гаральду Хэйнсу гэта не спадабалася. Чатыры пакаранні за сем гадоў, і раптоўна дзяржаве прыйшлося даслаць электрыкаў, каб яны павазіліся з блокам харчавання.
  
  
  "Звычайная праверка", - сказалі яны. “Вы не карысталіся ім тры гады. Мы проста хочам пераканацца, што гэта спрацуе».
  
  
  І зараз гэта проста гучала няправільна. Бледны твар Хэйнса схіліўся да шэрай панэлі рэгулятара вышынёй у галаву, калі ён паварочваў рэастат. Краем вока ён на імгненне зірнуў на шкляную перагародку, якая адлучае дыспетчарскую ад кабінетнай.
  
  
  Генератары зарабілі на поўную магутнасць. Рэзкае жоўтае святло злёгку пацьмянела, калі электрычнасць выцекла ў пакой з крэсламі.
  
  
  Хэйнс пакруціў галавой і зноў паменшыў падачу соку. Генератары аднавілі сваё нізкае, зласлівае гудзенне, але гучалі неяк не так. У гэтым пакаранні не было нічога правільнага. Ці было гэта трохгадовым звальненнем?
  
  
  Хэйнс паправіў сваю шэрую баваўняную форму, накрухмаленую амаль да балючых зморшчын. Гэты быў паліцыянтам. Такім чынам, Уільямс быў паліцыянтам. Ну і што?
  
  
  Хэйнс бачыў, як чацвёра адправіліся ў дарогу ў яго крэсле, а Уільямс быў яго пятым. Ён сядзеў у крэсле, занадта скамянелы, каб гаварыць або рухаць кішачнікам, а затым азіраўся па баках. Адважныя зрабілі гэта, тыя, хто не пабаяўся расплюшчыць вочы.
  
  
  І Гаральд Хэйнс дазволіў бы яму пачакаць. Ён адклаў бы ўключэнне напругі датуль, пакуль начальнік не кіне сярдзіты погляд у бок дыспетчарскай. І тады Гаральд Хэйнс дапамог бы Ўільямсу, забіўшы яго.
  
  
  "Што-небудзь здарылася?" - раздаўся голас.
  
  
  Хэйнс раптам разгарнуўся, нібыта настаўнік застукаў яго за гульнёй з самім сабой у пакоі для хлопчыкаў.
  
  
  Невысокі цёмнавалосы мужчына ў чорным гарнітуры, з шэрым металічным аташэ-кейсам у руках, стаяў ля панэлі кіравання.
  
  
  "Што-небудзь здарылася?" мякка паўтарыў мужчына. «Ты выглядаеш крыху ўсхваляванай. Твар пачырванеў.»
  
  
  "Не", - адрэзаў Хэйнс. "Хто вы такі і што вам тут трэба?"
  
  
  Мужчына крыху ўсміхнуўся, але не паварушыўся ў адказ на рэзкае пытанне.
  
  
  "У офісе начальніка турмы табе сказалі, што я прыйду".
  
  
  Хэйнс хутка кіўнуў. "Так, напэўна, яны зрабілі." Ён павярнуўся назад да пульта кіравання, каб зрабіць апошнюю праверку. "Ён будзе тут праз хвіліну", - сказаў Хэйнс, зірнуўшы на вальтметр. "З таго месца, дзе мы знаходзімся, выгляд невялікі, але калі падысці да шкляной перагародкі, то ўсё будзе добра відаць".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў цёмнавалосы мужчына, але не рушыў з месца. Ён пачакаў, пакуль Хэйнс зоймецца сваімі цацкамі смерці, затым агледзеў сталёвыя заклёпванні ў падставы вечка генератара. Ён палічыў сам сабе: «Адзін, два, тры, чатыры… вось яно».
  
  
  Ён акуратна ўсталяваў аташэ-кейс у падставы панэлі, дзе ён дакранаўся пятай заклёпкі ў шэрагу. Заклёпванне было ярчэйшае за астатніх, і на тое была важкая прычына. Яна была не сталёвая, а магніевая.
  
  
  Мужчына нядбайна абвёў позіркам пакой, Хэйнса, столь, шкло, і калі ён, здавалася, засяродзіўся на крэсле смяротніка, яго правая нага неўзаметку прыціснула аташэ-кейс да пятай заклёпванні, якая ссунулася на восьмую цалю.
  
  
  Раздалася слабая пстрычка. Мужчына адышоў ад панэлі да шкляной перагародкі.
  
  
  Хэйнс не чуў пстрычкі. Ён падняў погляд ад цыферблатаў на панэлі кіравання. "Вы са штата?" ён спытаў.
  
  
  "Так", - сказаў мужчына і, здавалася, быў вельмі заняты, назіраючы за крэслам.
  
  
  Праз два пакоі ад нас доктар Марлоў Філіпс наліў моцнага скотчу ў шклянку для вады, затым паставіў бутэльку віскі назад у белую шафку для лекаў. За некалькі імгненняў да гэтага ён павесіў трубку. Гэта быў наглядчык. Ён амаль закрычаў, калі наглядчык сказаў яму, што яму не давядзецца праводзіць ускрыццё Уільямса.
  
  
  "Відавочна, Уільямс валодае некаторымі незвычайнымі характарыстыкамі", - сказаў яму начальнік турмы. «Нейкая даследчая група хоча займець ягонае цела. Не пытайся ў мяне, у чым усё гэта заключаецца. Будзь я пракляты, калі ведаю. Але я не думаў, што ты будзеш пярэчыць.
  
  
  Розум? Філіпс удыхнуў выдатны водар алкаголю, які нашэптвае заспакаяльныя пасланні ўсёй яго нервовай сістэме. Ён быў турэмным лекарам амаль трыццаць гадоў. Ён правёў трынаццаць выкрыццяў забітых на электрычным крэсле мужчын. І ён ведаў - усё роўна, што гаварылася ў кнігах, ці ў дзяржаве, ці ў яго ўласных ведах і ўменнях, - што іх забіў не крэсла, а нож для выкрыцця.
  
  
  Электрычны разрад аглушыў іх, паралізаваў, разбурыў іх нервовую сістэму і паставіў іх на мяжу смерці. Яны памруць. Выратаваць іх было немагчыма. Але ўскрыццё, на працягу некалькіх хвілін пасля паражэння электрычным токам, сапраўды завяршыла працу, ён быў перакананы.
  
  
  Доктар Філіпс паглядзеў на келіх у сваёй руцэ. Так пачалося трыццаць гадоў таму. Яго першае ўскрыццё, і "мярцвяк" тузануўся, калі скальпель увайшоў у яго плоць. Гэта ніколі не паўтаралася, але і не павінна было паўтарыцца. доктар Філіпс быў перакананы. Дык гэта і пачалося. Усяго адзін глыток, каб забыцца.
  
  
  Але не сёння ўвечар. Усяго адзін келіх, каб адсвяткаваць. Я вольны. Хай хто-небудзь іншы заб'е беднага напалову мёртвага ўблюдка або дазволіць яму дажыць свае апошнія некалькі хвілін цэлым і цэлым. Ён залпам дапіў віскі і вярнуўся да аптэчкі.
  
  
  Пытанне затрымалася ў яго ў галаве: што незвычайнага ва Ўільямсе? Яго апошняе абследаванне не выявіла ніякіх адхіленняў, за выключэннем высокай талерантнасці да болю і выключна хуткіх рэфлексаў. У астатнім ён быў зусім нармальны.
  
  
  Але доктар Філіпс не мог турбавацца аб такіх дробязях. Ён зноў адкрыў аптэчку і пацягнуўся за лепшымі лекамі ў свеце.
  
  
  Насамрэч гэта была не міля. Для гэтага яна была занадта кароткай. Увесь пракляты калідор быў занадта кароткі. Рыма ішоў ззаду наглядчыка. Ён адчуваў блізкасць ахоўнікаў ззаду сябе, але не глядзеў на іх. Яго думкі былі занятыя таблеткай. Ён працягваў глытаць і глытаў, трымаючы таблетку заціснутай пад мовай. Ён ніколі не ведаў, што можа стварыць столькі сліны.
  
  
  Яго мова анямела. Ён ледзь адчуваў таблетку. Ці была яна ўсё яшчэ там? Ён не мог дацягнуцца рукой, каб пазнаць напэўна. Упэўнены? У чым быў упэўнены? Магчыма, яму трэба расказаць пра гэта. Магчыма, калі б ён мог убачыць гэта зноў. І калі б ён убачыў гэта, што тады? Што б ён з гэтым зрабіў? Пакажыце гэта начальніку турмы і папытаеце яго правесці аналіз? Можа быць, ён мог бы збегаць у аптэку ў Ньюарку ці сесці на самалёт да Парыжа і прайсці абследаванне там? Так, гэта было б цудоўна. Магчыма, начальнік турмы пайшоў бы на гэта. І ахоўнікі. Ён забраў бы іх усіх з сабой. Колькі іх там было, трое з іх, чацвёра, пяцёра? Сотня? Гэта была цэлая дзяржава супраць яго. Наперадзе маячылі апошнія дзверы.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  
  Рыма сеў у крэсла ў адзіноце. Ён ніколі не думаў, што зробіць гэта. Ён трымаў рукі на каленях. Магчыма, яны не пакаралі б яго электрычным токам, калі б ведалі, што ён ніколі не паварушыць рукамі па ўласнай волі. Яму захацелася памачыцца. Гіганцкі потолочный выцяжны вентылятар шумна гулі ў яго над галавой.
  
  
  У кожнай рукі быў ахоўнік, і яны паклалі яго рукі на падлакотнікі крэсла, і яны прывязалі яго рукі да падлакотнікаў крэсла металічнымі рамянямі, і Рыма здзівіўся, што ён дазволіў ім зрабіць гэта так лёгка, як быццам хацеў ім дапамагчы. І яму захацелася закрычаць. Але ён гэтага не зрабіў і дазволіў ім прышпіліць яго ногі да ножак крэсла яшчэ вялікай колькасцю рамянёў.
  
  
  А затым ён заплюшчыў вочы і пакатаў таблетку пад левым вочным зубам, каб зручней было яе расколваць.
  
  
  Ён дазволіў ім замацаваць на яго галаве маленькі металічны паўшлем, які нагадвае сетку рамянёў усярэдзіне футбольнага шлема. Стужка ўнутры шлема прыціскала яго лоб да спінкі драўлянага крэсла. Дакрананне да яго шыі было халодным, халодным як смерць.
  
  
  А затым Рыма Уільямс моцна ўгрызся ў таблетку, дастаткова моцна, каб хруснуць зубамі, але яны не хруснулі. І салодкая цёплая слізь запоўніла яго рот і змяшалася са сліной, і ён праглынуў усю саладосць і ракавінкі, якія былі ў яго ў роце.
  
  
  Затым ён увесь сагрэўся і стаў сонным, і, здавалася, больш не мела значэння, што яны збіраліся яго забіць. Дык вось, ён расплюшчыў вочы і ўбачыў іх, якія стаяць там, ахоўнікаў, начальніка турмы, і ці быў гэта служыцель або сьвятар? Гэта дакладна не было падобна на манаха. Можа, так яно і было. Магчыма, гэта было тое, што яны заўсёды рабілі з пакараннямі смерцю: даць чалавеку адчуць, што ў яго ёсць шанец, каб ён пайшоў на гэта добраахвотна.
  
  
  «У цябе ёсць якія-небудзь апошнія словы... ?» Гэта быў голас начальніка турмы? Рыма паспрабаваў пакруціць галавой, але яна была прыкавана да крэсла. Ён не мог паварушыцца. Ці была гэта таблетка ці рамяні, якія ўтрымлівалі яго? Раптам пытанне стала захапляльным. Калі мяккая, цёплая цемра ахутала яго, Рыма вырашыў, што калі-небудзь ён павінен разабрацца ў гэтым пытанні. Ён праспіць да заўтра.
  
  
  Гаральд Хэйнс, яго наведвальнік, пра якога цяпер зусім забыліся, глядзеў скрозь шкляную перагародку, чакаючы, што начальнік турмы раззлуецца. На гэты раз рэпарцёраў не пусцілі, і некалькі крэслаў у пакоі былі пустыя. У заўтрашніх газетах будзе ўсяго некалькі абзацаў, і імя Гаральда Хэйнса не будзе згадана. Калі б прысутнічалі рэпарцёры, былі б вялікія гісторыі, якія расказваюць пра ўсё, нават пра чалавека, які пераключаў рубільнікі, Гаральда Хэйнса. Начальнік турмы не рухаўся. Уільямс таксама. Ён здаваўся паралізаваным. Ці быў ён без прытомнасці? Яго вочы былі зачыненыя. Яго рукі былі бязвольныя. Ублюдак быў без прытомнасці.
  
  
  Што ж, Хэйнс разбудзіў бы яго, усё ў парадку. Было б паступовае нарастанне току, потым поўная сіла.
  
  
  Цяпер Хэйнс цяжка дыхаў, паток лашчыў, абуджаў, затым павольна нарастаў да кульмінацыі і фінальнага прыліву соку ў нябёсы. Ён адчуў запал уласнага дыхання, калі вартаўнік адступіў ад крэсла і кіўнуў у бок дыспетчарскай. Хэйнс павольна павярнуў здвоеныя рэастаты. Генератары загулі. Цела Ўільямса рэзка выпрасталася ў крэсле. Хэйнс павольна прыслабіў рэастаты. Ён ужо амаль адчуваў слабы саладкавы пах гарэлай свініны, казытлівы насы тых, хто знаходзіўся ў пакоі.
  
  
  Вартаўнік зноў кіўнуў. І Хэйнс кінуў яшчэ адзін зарад у Уільямса, калі загулі генератары.
  
  
  Цела зноў тузанулася, затым асела на сядзенне. Хэйнс, задыхаючыся ад узрушаючага пачуцця свабоды, адключыў падачу соку і дазволіў генератарам заглухнуць. Усё было скончана.
  
  
  Ён заўважыў, што ягоны наведвальнік сышоў. Ён працягваў пстрыкаць выключальнікамі, адключаючы ланцугі. Ён быў разгневаны дрэннымі манерамі сваіх наведвальнікаў, дрэнным асвятленнем у прэсе, дрэнным гукам генератараў. Нешта, вельмі шмат, было не так. Заўтра, паабяцаў ён сабе, ён збіраецца разабраць усю панэль кіравання, каб паглядзець, што з ёй не так.
  
  
  Цела Рыма Уільямса мірна абмякла ў крэсле. Яго галава, якая схілілася да пляча, са стукам упала на грудзі, калі ахоўнікі вызвалялі яго абмяклае цела ад бінтоў. Доктар Філіпс, які ўвайшоў у пакой пасля таго, як дзеянне электрычнага току скончылася, нядбайна прыклаў стетоскоп да грудзей Уільямса, канстатаваў яго смерць і сышоў.
  
  
  Служыцелі даследчага цэнтра неадкладна атрымалі дазвол начальніка турмы на перамяшчэнне цела. Яны асцярожна паднялі цела Ўільямса на насілкі на колцах, затым накрылі яго прасцінай. Ахоўнікам падалося даволі дзіўным, што служкі ў белай вопратцы паспяшаліся перанесці цела, як быццам мёртвыя не маглі чакаць.
  
  
  Суправаджаючыя даволі афіцыйна паклалі рукі Ўільямса на спражку яго рамяня. Але калі яны хутка штурхалі насілкі па цёмных турэмных калідорах, рукі саслізнулі з насілак, так што яго распасцёртае цела стала падобна на нырца, які прыступае да дзелавой часткі паўпрыбытку. Санітары падштурхнулі насілкі, прасціны на якіх ледзь цягнуліся па зямлі, да дзвярэй, якія вялі на пагрузачную пляцоўку ў двары турмы.
  
  
  Там чакала новенькая машына хуткай дапамогі "Б'юік" з адчыненымі дзверцамі. Санітары паднялі насілкі на колцах у машыну хуткай дапамогі, затым зачынілі дзверы аўтамабіля, вокны якога былі прыцемнены. Вокны па баках таксама былі прыцемнены. Унутры цёмнавалосы мужчына, які стаяў побач з Хэйнсам у рубцы кіравання, скінуў коўдру з каленяў, як толькі дзверы са пстрычкай зачыніліся. У правай руцэ ён трымаў напагатове шпрыц. Левай ён уключыў верхняе святло, затым нахіліўся над целам і разарваў шэрую турэмную кашулю. Ён асцярожна намацаў пятае рабро, затым усадзіў іголку скрозь плоць у сэрца Рыма. Ён асцярожна націскаў на поршань, павольна, раўнамерна, пакуль уся вадкасць не вылілася ў цела Рыма.
  
  
  Ён выцягнуў іголку, асцярожна ўтрымліваючы яе на шляху ўваходу.
  
  
  Калі яно было вынята з цела, ён адкінуў яго ў кут, затым падняў руку да столі і зняў кіслародную маску на трубцы. Ён мог чуць шыпенне кіслароду, які пачаў перапампоўвацца ў той момант, калі маска была знятая з мацавання на столі.
  
  
  Ён насунуў маску на ўсё яшчэ бледны твар Рыма, затым пачакаў, гледзячы на ??гадзіны. Праз хвіліну ён прыціснуўся вухам да грудзей Рыма. На яго вуснах павольна з'явілася ўсмешка.
  
  
  Ён выпрастаўся, зняў маску, вярнуў яе на месца ў кранштэйне, пераканаўся, што падача кіслароду адключаная, затым пастукаў у акно за галавой кіроўцы.
  
  
  Рухавікі хуткай дапамогі кашлянулі, і вялікі "Б'юік" рушыў у дарогу.
  
  
  Прыкладна за пятнаццаць міляў ад турмы машына хуткай дапамогі спынілася на бакавой дарозе. Адзін з суправаджаючых, які змяніў сваё белае адзенне на грамадзянскі касцюм, выбраўся з пярэдняга сядзення і падышоў да прыпаркаванай машыны, на крыло якой прытуліўся мужчына з гакам замест левай рукі, які нядбайна курыць цыгарэту.
  
  
  Чалавек з кручком перадаў ключы дзяжурнаму, кінуў цыгарэту, затым патрухаўся да задняй часткі машыны хуткай дапамогі. Ён пастукаў у дзверы і роўным тонам вымавіў: "Маккліры".
  
  
  Дзверы расчыніліся, і ён ступіў у транспартны сродак адным плыўным рухам, амаль як вялікая котка, якая нырае ў пячору.
  
  
  Цёмнавалосы мужчына зачыніў дзверы. Маккліры хутка прашаркаў да месца побач з целам, усё яшчэ нерухомым на чорнай скуры насілак. Маккліры павярнуўся да іншага мужчыны і сказаў: "Ну?"
  
  
  «У нас ёсць пераможца, Кон», - сказаў цёмнавалосы мужчына. "Я думаю, у нас ёсць пераможца".
  
  
  "Ніхто не выйграе ў гэтым уборы", - сказаў чалавек з гакам. "Ніхто не выйграе."
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  
  Паветра ў машыне хуткай дапамогі было наскрозь прасякнута слабільнымі для прыёму ўнутр, калі машына праязджала міма. «Верагодна, з-за высокага ўтрымання кіслароду», - падумаў сам сабе Маккліры.
  
  
  Ён засяродзіўся на чалавеку на паднятых насілках у сярэдзіне машыны хуткай дапамогі і цешыўся кожнаму руху ўверх-уніз вялікіх грудзей, прычыненай прасцінай. Гэта быў той самы чалавек. Ён можа быць адказам.
  
  
  "Уключыце святло", - сказаў Маккліры.
  
  
  «Ты ўпэўнены, Кон? Мне сказалі, што няма агнёў.
  
  
  "Агні", - паўтарыў Маккліры. "Усяго на хвіліну".
  
  
  Цёмнавалосы мужчына паварушыў рукой, і раптам памяшканне залілося яркім жоўтым свячэннем. Маккліры міргнуў, а затым сфакусаваўся на твары, высокіх скулах, зачыненых вачах, павеках, якія хавалі цёмна-карыя кругі, гладкай белай скуры, адзначанай толькі ледзь прыкметным шрамам на падбародку.
  
  
  Маккліры міргнуў, і Маккліры ўтаропіўся на яго. Ён утаропіўся на самы вялікі банк, у якім ён калі-небудзь быў. Гэта парушала ўсе правілы, якім яго калі-небудзь вучылі, адносна ўсіх яек у адным кошыку. Гэта было няправільнае рашэньне, але гэта было адзінае рашэньне.
  
  
  І, калі б дыхалае чалавечае цела на насілках працавала, працавала б значна больш. Значна больш людзей жыло б на зямлі, якую яны любілі. Найвялікшая нацыя на зямлі магла б выжыць так, як ёй было прызначана выжыць. І ўсё гэта магло б застацца з дрымотным целам з зачыненымі стагоддзямі, мігатлівым пры яркім святле на адценне цямней, чым нармальная скура мужчыны. Гэтыя павекі. Маккліры бачыў іх раней. І тады на іх таксама заззяла святло.
  
  
  Толькі гэта было сонечнае святло, гарачае сонца В'етнама, і марскі пяхотнік спаў пад драўляным каркасам шэрага дрэва.
  
  
  Маккліры тады служыў у ЦРУ. Апрануты ў вайсковую форму, ён падняўся на груд у суправаджэнні двух марскіх пяхотнікаў.
  
  
  Гэта быў бязвыхадны ваенны час. Праз некалькі месяцаў ён мусіў вярнуцца дадому. Але прама зараз у Маккліры было заданне.
  
  
  У маленькай вёсцы на амерыканскай мяжы в'еткангавец зладзіў штаб-кватэру. Мэта ЦРУ: пракрасціся ў галоўны будынак сувязі і захапіць запісы, спіс асноўных прыхільнікаў В'етконга ў Сайгоне.
  
  
  Калі б фермерскі дом, які быў вызначаны як цэнтр сувязі для в'етконгаўцаў, падвергся звычайнай атацы, калі людзі павольна прасоўваліся наперад, камуністы маглі б спаліць свае спісы кантактаў. ЦРУ хацела атрымаць спісы.
  
  
  Маккліры распрацаваў план, паводле якога поўная рота марскіх пяхотнікаў павінна была атакаваць будынак, пры гэтым ніхто не шукаў хованкі, што было амаль атакай камікадзэ. Маккліры спадзяваўся, што гэта адбудзецца дастаткова хутка, каб не марнаваць час на запіс ці нешта яшчэ.
  
  
  Марскія пяхотнікі надалі яму кампанію. Але калі ён падышоў да капітана, які камандаваў падраздзяленнем, капітан проста кіўнуў на пакрытую брызентам груду, на якой сядзелі два марскія пяхотнікі, баюкая на руках сваіх М-ль.
  
  
  «Што гэта?"» Спытаў Маккліры.
  
  
  "Вашыя запісы", - нядбайна сказаў капітан. Ён быў маленькім, хударлявым чалавекам, якому ўдавалася захоўваць форму выпрасаванай нават у баявых умовах.
  
  
  «Але напад? Ты не павінен быў пачынаць яго да майго прыходу сюды».
  
  
  "Ты нам не быў патрэбны", - сказаў капітан. «Забірай свае запісы і вынось адсюль сваю азадак. Мы зрабілі сваю працу».
  
  
  Маккліры пачаў нешта казаць, затым павярнуўся і пайшоў да брызенту. Пасля 20 хвілін гартання тоўстых пергаментаў з кітайскімі надпісамі Маккліры ўсміхнуўся і кіўнуў у знак павагі капітану марской пяхоты.
  
  
  "Я зраблю даклад з выказваннем падзякі ЦРУ", - сказаў ён.
  
  
  "Ты зробіш гэта", - панура сказаў капітан.
  
  
  Маккліры зірнуў на фермерскі дом. На яго высмаглых глінабітных сценах не было меткі ад куль.
  
  
  «Як ты ўвайшоў? Са штыкамі?»
  
  
  Капітан падняў шлем правай рукой і пачухаў валасы на скроні. "І так, і не".
  
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  
  “У нас ёсць гэты хлопец. Ён робіць такія рэчы.»
  
  
  "Якія рэчы?"
  
  
  «Падабаецца гэтая здзелка з фермерскім домам. Ён іх выконвае».
  
  
  "Што?"
  
  
  “Ён прыходзіць і забівае людзей. Мы выкарыстоўваем яго для адзіночных нападаў на пазіцыі, для працы ў начны час. Ён, э-э, проста вырабляе, вось і ўсё. Гэта нашмат прасцей, чым складаць выпадковыя спісы».
  
  
  "Як ён гэта робіць?"
  
  
  Капітан паціснуў плячыма. "Я не ведаю. Я ніколі не пытаўся ў яго. Ён проста робіць гэта».
  
  
  "Я думаю, ён павінен атрымаць за гэта Ганаровы медаль Кангрэса", - сказаў Маккліры.
  
  
  "Для чаго?" спытаў капітан. Ён выглядаў збянтэжаным.
  
  
  «За тое, што сам здабыў гэтыя чортавы запісы. За забойства… колькіх людзей?»
  
  
  "Я думаю, там было пяцёра." Капітан усё яшчэ выглядаў збянтэжаным.
  
  
  "За гэта і за забойства пяці чалавек".
  
  
  "Для гэтага?"
  
  
  "Вядома".
  
  
  Капітан паціснуў плячыма. «Уільямс робіць гэта ўвесь час. Я не ведаю, што такога асаблівага на гэты раз. Калі мы зараз задаволім шуміху, яго перавядуць. У любым выпадку, ён не любіць медалі».
  
  
  Маккліры ўтаропіўся на капітана, шукаючы сляды хлусні. Іх не было.
  
  
  "Дзе ён?" - Спытаў Маккліры.
  
  
  Капітан кіўнуў. "У таго дрэва".
  
  
  Маккліры ўбачыў гэтую бочкападобнай грудзі ў скрыжаванні дрэва, шлем, нацягнуты на галаву. Ён зірнуў на фермерскі дом, які сумуе капітана, а затым зноў на чалавека пад дрэвам.
  
  
  "Сачы за гэтымі запісамі", - сказаў ён, затым павольна падышоў да дрэва і ўстаў над спячым марскім пяхотнікам.
  
  
  Ён скінуў шлем з галавы з дастатковай спрытам, каб не нанесці траўму.
  
  
  Марскі пяхотнік міргнуў, затым ляніва адкрыў гэтыя павекі.
  
  
  "Як цябе клічуць?" - Спытаў Маккліры.
  
  
  "Хто ты?"
  
  
  "Маёр", - адказаў Маккліры. Ён насіў лісце на плячах для зручнасці. Ён бачыў, як марскі пяхотнік глядзеў на іх.
  
  
  "Мяне клічуць, сэр, Рыма Уільямс", - сказаў марскі пяхотнік, пачынаючы паднімацца.
  
  
  "Заставайся там", - сказаў Маккліры. "Ты атрымаў запісы?"
  
  
  «Так, сэр. Я зрабіў што-небудзь не так?
  
  
  «Не. Ты думаеш зрабіць кар'еру ў марской пяхоце?»
  
  
  «Не, сэр. Мая замінка заканчваецца праз два месяцы».
  
  
  "Што ты збіраешся рабіць, калі выйдзеш?"
  
  
  «Вяртайся ў паліцэйскае ўпраўленне Ньюарка і тоўсцей за пісьмовым сталом».
  
  
  "Гэта пустая трата добрага чалавека".
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  "Ты калі-небудзь думаў аб уступленні ў ЦРУ?"
  
  
  "Не".
  
  
  "А ты б хацеў?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Ты не перадумаеш?"
  
  
  "Не, сэр." Марскі пяхотнік быў пачцівы з панурасцю, якая дала Маккліры зразумець, што "сэр" - гэта кароткія зручныя словы, проста каб пазбегнуць ускладненняў ці ўцягнутасці.
  
  
  "Гэта Ньюарк, штат Нью-Джэрсі", - спытаў Маккліры. "Не Ньюарк, штат Агаё?"
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  "Добрая праца".
  
  
  «Дзякуй, сэр», - сказаў марскі пяхотнік і заплюшчыў вочы, не паспрабаваўшы пацягнуцца за шлемам у якасці ценю.
  
  
  Гэта быў апошні раз, калі Маккліры бачыў гэтыя крышкі зачыненымі. Гэта было вельмі даўно. І прайшло шмат часу з таго часу, як Маккліры працаваў у ЦРУ.
  
  
  Уільямс гэтак жа мірна спаў пад дзеяннем наркотыкаў. Маккліры кіўнуў цёмнавалосаму мужчыну. "Добра, выключы святло."
  
  
  Раптоўнае чарноцце было такое ж асляпляльнае, як і яркасць.
  
  
  «Дарагі сукін сын, ці не так?» Спытаў Маккліры. «Ты прарабіў добрую працу».
  
  
  "Дзякуй".
  
  
  «Ёсць цыгарэта?»
  
  
  "Ты калі-небудзь носіш іх з сабой?"
  
  
  "Не тады, калі я з табой", - сказаў Маккліры.
  
  
  Двое мужчын засмяяліся. І Рыма Уільямс выдаў нізкі стогн.
  
  
  "У нас ёсць пераможца", - зноў сказаў цёмнавалосы мужчына.
  
  
  "Так", - сказаў Маккліры. "Яго боль толькі пачынаецца." Двое мужчын зноў засмяяліся. Затым Маккліры ціха сядзеў і паліў, назіраючы, як цыгарэта разгараецца памяранцава-чырвоным святлом пры кожнай яго зацяжцы.
  
  
  Праз некалькі хвілін машына хуткай дапамогі згарнула з простай двухпалоснай дарогі на магістраль Нью-Джэрсі, шэдэўр шашэйнай інжынерыі і нуды ад ваджэння. Некалькі гадоў таму ў яго былі лепшыя паказчыкі бяспекі ў Злучаных Штатах, але які расце кантроль палітыкаў над дарогай, яе персаналам і паліцыяй штата ператварыў яго ў адну з самых небяспечных высакахуткасных шашы ў свеце.
  
  
  Машына хуткай дапамогі з ровам памчалася ў ноч. Маккліры выкурыў яшчэ пяць цыгарэт, перш чым кіроўца прытармазіў і пастукаў у акно ззаду сябе,
  
  
  «Так?» Спытаў Маккліры.
  
  
  "Да Фолкрофта засталося ўсяго некалькі міль".
  
  
  "Добра, працягвайце", - сказаў Маккліры. Шмат вялікіх гузоў чакалі, калі гэтая пасылка прыбудзе ў Фолкрофт.
  
  
  Падарожжа доўжылася сто хвілін, калі машына хуткай дапамогі з'ехала з асфальтаванай дарогі, і яе колы пачалі ўзбіваць жвір. Машына хуткай дапамогі спынілася, і чалавек з гакам выскачыў з задніх дзвярэй машыны хуткай дапамогі. Ён хутка агледзеўся. Нікога не было відаць. Ён павярнуўся тварам да пярэдняй часткі вялікага "Б'юік". Над галавой маячылі высокія жалезныя вароты, адзіны ўваход у высокія каменныя сцены. Над варотамі ў кастрычніцкім месячным святле паблісквала бронзавая шыльда. Яе змрочныя літары абвяшчалі: Фолкрофт.
  
  
  Унутры машыны хуткай дапамогі яшчэ адзін стогн.
  
  
  І, вярнуўшыся ў турму, Гаральд Хэйнс зразумеў, што было не так. Святло не згасла, калі памёр Рыма Уільямс.
  
  
  У гэты момант "труп" Рыма Ўільямса ўкочваўся праз вароты Фолкрофта, і Конрад Маккліры падумаў пра сябе: "Мы павінны павесіць таблічку з надпісам "Пакіньце ўсякую надзею, вы, хто ўваходзіць сюды".
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  
  "Ён ужо ў медыцынскім?" - спытаў мужчына з лімонным тварам, які сядзеў за бездакорна чыстым сталом са шкляной стальніцай, за яго спіной цямнеў ціхі Лонг-Айленд-Саўнд, а камп'ютарныя разеткі чакалі ў яго пальцаў, як металічныя дварэцкія розумы.
  
  
  «Не, я пакінуў яго ляжаць на лужку, каб ён мог памерці ад пераахаладжэння. Такім чынам, мы зможам завяршыць працу дзяржавы», - прагыркаў Маккліры. Ён быў знясілены, спустошаны ашаламляльным знясіленнем напругі.
  
  
  Ён трываў гэтую напругу на працягу чатырох месяцаў - ад арганізацыі стральбы ў Ньюарк-алеі да пакарання мінулай ноччу. І цяпер начальнік падраздзялення Гаральд В. Сміт, адзіны чалавек у Фолкрофце, які ведаў, на каго ўсе насамрэч працуюць, гэты сукін сын са сваімі бухгалтарскімі справаздачамі і кампутарамі, пытаўся ў яго, ці належным чынам ён даглядаў Рыма Уільямса.
  
  
  «Ты не павінен быць такім крыўдлівым, Маккліры. Мы ўсе былі ў напружанні», - сказаў Сміт. «Мы ўсё яшчэ не выйшлі з цяжкага становішча. Мы нават не ведаем, ці спрацуе наш новы госць. Ты ведаеш, гэта зусім новая тактыка для нас».
  
  
  У Сміта быў цудоўны спосаб растлумачыць тое, пра што вы былі цалкам дасведчаныя. Ён зрабіў гэта з такой нядбайнасцю і шчырасцю, што Маккліры захацелася разбіць кампутарныя разеткі сваім гаплікам і размазаць іх па бездакорным шэрым гарнітуры Сміта. Маккліры, аднак, толькі кіўнуў і сказаў: "Ці павінен я сказаць яму, што гэта зойме ўсяго пяць гадоў?"
  
  
  "Божа, мы сёння ў агідным настроі", - сказаў Сміт у сваёй звычайнай прафесарскай манеры. Але Маккліры ведаў, што ён яго дастаў.
  
  
  Пяць гадоў. Такая была першапачатковая дамоўленасць. Праз пяць гадоў выйшаў з бізнэсу. Менавіта гэта сказаў яму Сміт пяць гадоў таму, калі яны абодва звольніліся з Цэнтральнага разведвальнага ўпраўлення.
  
  
  На Сьміце быў той самы пракляты шэры гарнітур. Які выглядаў страшэнна дзіўна, таму што яны ўдваіх знаходзіліся на маторнай лодцы ў дзесяці мілях на ўсход ад Аннаполіса ў Атлантыцы.
  
  
  "Праз пяць гадоў усё гэта павінна завяршыцца", - сказаў Сміт. «Гэта дзеля бяспекі нацыі. Калі ўсё пойдзе добра, нацыя ніколі не даведаецца пра нашае існаванне і канстытуцыйны ўрад будзе ў бяспецы. Я не ведаю, ці санкцыянаваў гэта Прэзідэнт. У мяне ёсць адзін кантакт, якога вам не дазволена ведаць. Я ваш кантакт. Больш ніхто. Усе астатнія глухія, нямыя і сьляпыя».
  
  
  "Бліжэй да справы, Сміці", - сказаў Маккліры. Ён ніколі не бачыў Сміта такім узрушаным.
  
  
  «Я абраў цябе, таму што ў цябе няма рэальных сувязяў з грамадствам. Разведзены. Няма сям'і. Ніякіх перспектыў калі-небудзь яе завесці. І ты таксама, нягледзячы на некаторыя адыёзныя недахопы характару, ... ну, даволі кампетэнтны агент.
  
  
  «Перастань несці лухту. Што мы робім?
  
  
  Сьміт утаропіўся ў пеністыя хвалі. "Гэтая краіна ў бядзе", - сказаў ён.
  
  
  "У нас заўсёды якія-небудзь непрыемнасці", - сказаў Маккліры.
  
  
  Сьміт праігнараваў яго. «Мы не можам справіцца са злачыннасцю. Гэта так проста. Калі мы жывем у рамках канстытуцыі, мы губляем усякую надзею на роўнасць са злачынцамі ці, прынамсі, з арганізаванымі. Законы не працуюць. Галаварэзы перамагаюць».
  
  
  «Якая нам да гэтага справа?»
  
  
  “Гэта наша праца. Мы збіраемся спыніць галаварэзаў. Адзіныя іншыя варыянты - паліцэйская дзяржава ці поўны крах. Ты і я - трэці варыянт».
  
  
  «Мы выступаем пад назвай CURE, праект псіхалагічных даследаванняў, фундаваны Фондам Фолкрофту. Але мы збіраемся дзейнічаць па-за законам, каб скончыць з арганізаванай злачыннасцю. Мы збіраемся зрабіць усё, за выключэннем рэальнага забойства, каб памяняцца ролямі. А затым мы распадаемся».
  
  
  "Ніякіх забойстваў?" Спытаў Маккліры.
  
  
  «Ніхто. Яны лічаць, што мы і так дастаткова небяспечныя. Калі б мы не былі ў такой роспачы ў гэтай краіне, нас з табой тут бы не было».
  
  
  Маккліры добра бачыў вільгаць у вачах Сміта. Значыць, ён любіў сваю краіну. Яму заўсёды было цікава, што рухала Смітам. Цяпер ён ведаў.
  
  
  "Ні за што, Сміці", - сказаў Маккліры. "Мне шкада".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  «Таму што я бачу, як усю нашу кампанію, усіх, хто ведае аб гэтай штуцы з CURE, перапраўляюць на якую-небудзь брудную выспу ў Ціхім акіяне пасля таго, як мы зачыняем краму. Любы, хто што-небудзь ведае пра гэта, будзе мёртвы. Ты думаеш, яны рызыкнуць, пакуль мы з табой будзем пісаць нашыя мемуары? Ні ў якім разе, Сміці. Ну, не я, дзетка.
  
  
  Сьміт напружыўся. «Ты ўжо ўнутры. Прабач».
  
  
  "Ні за што".
  
  
  "Ты ведаеш, што я не магу адпусціць цябе жывым".
  
  
  "Прама зараз я магу выкінуць цябе за борт." Маккліры зрабіў паўзу. «Хіба ты не бачыш, Сміці? Гэта пачалося ўжо. Ты забіваеш мяне, я забіваю цябе. Ніякіх забойстваў, так?
  
  
  «Унутраны персанал дазволены. Бяспека.» Яго рука была занята ў кішэні курткі.
  
  
  "Пяць гадоў?" Спытаў Маккліры.
  
  
  "Пяць гадоў".
  
  
  «Ты ведаеш, я ўсё яшчэ веру, што нашы косці будуць бялець на пяску на якой-небудзь ціхаакіянскай выспе».
  
  
  «Такая магчымасць існуе. Так што давайце не будзем згадваць аб цяжкасцях у нашым раздзеле. Толькі я і ты. Іншыя выконваюць сваю працу, не падазраючы. Дастаткова добра?"
  
  
  "А мы прывыклі смяяцца над камікадзэ", - сказаў Маккліры.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  
  На гэта спатрэбілася больш за пяць гадоў. Кюрэ выявіў, што злачыннасць буйней, арганізаваней, чым наймацнейшыя падазрэнні Вашынгтона.
  
  
  Цэлыя галіны прамысловасці, прафсаюзы, паліцэйскія ўпраўленні, нават заканадаўчы сход штата кантраляваліся сіндыкатамі. Палітычныя кампаніі каштавалі грошай, і злачыннасць іх атрымлівала. Зверху прыйшло слова: «ЛЕКАЎ для працягу аперацый на нявызначаны тэрмін».
  
  
  Фолкрофт навучыў сотні агентаў, кожны з якіх ведаў адмысловую працу, але ніводны не ведаў яе мэты. Некаторыя былі размеркаваны ва ўрадавыя ўстановы па ўсёй краіне. Пад прыкрыццём людзей з ФБР, падатковых інспектараў або інспектараў па збожжы яны збіралі абрыўкі інфармацыі.
  
  
  Спецыяльны аддзел стварыў сетку інфарматараў, якія перадавалі неасцярожныя словы з джынавых заводаў, ігральных устаноў, публічных дамоў. Агентаў вучылі выкарыстоўваць пяцідоларавую купюру ці нават хабар большага памеру. Заўсёднікі бараў, суценёры, шлюхі, нават клеркі на касах мімаволі ўнеслі свой уклад у CURE, забіраючы дробязь у хлопца ў квартале, або мужчыны ў офісе, або той дамы, якая піша кнігу. Некалькі слоў за некалькі баксаў.
  
  
  Букмекер з Канзас-Сіці думаў, што прадаўся канкуруючаму сіндыкату, калі за 30 000 даляраў распавёў, як працуюць яго босы.
  
  
  Таўкач з Сан-Дыега, які нейкім чынам так і не быў асуджаны судом, нягледзячы на шматлікія арышты, заўсёды трымаў у кішэні дзесяціцэнтавікі для доўгіх тэлефонных званкоў, якія ён рабіў з аўтаматаў.
  
  
  Яркі малады юрыст вырас у несумленным прафсаюзе Новага Арлеана, працягваючы выйграваць справы, пакуль аднойчы ФБР не атрымала таямнічую справаздачу на 300 старонках, якая дазволіла Міністэрству юстыцыі прад'явіць абвінавачанні лідэрам прафсаюза. Яркі малады адвакат раптоўна стаў вельмі нязграбным у судзе. Асуджаныя прафсаюзныя рэкеціры не атрымалі шанцу на помсту. Малады чалавек проста пакінуў штат і знік.
  
  
  Высокапастаўлены паліцэйскі чыноўнік у Бостане трапіў у няёмкае становішча на іпадроме. Багаты жыхар прыгарада, які піша раман, пазычыў яму 40 000 даляраў. Усё, што малады аўтар хацеў ведаць, гэта хто з паліцыянтаў быў у чыім блакноце. Вядома, ён не стаў бы зваць імёнаў. Але яны былі яму патрэбны, каб адчуць ягоную працу.
  
  
  І за ўсім гэтым стаяла ЛЯЧЭННЕ. Інфармацыя ў мільёнах слоў, бескарысная інфармацыя, вялікія прарывы, ілжывыя зачэпкі хлынулі ў Фолкрофт, нібы накіроўваючыся да людзей, якіх ніколі не было, да карпарацыяў, якія існавалі толькі на паперы, да ўрадавых агенцтваў, якія, здавалася, ніколі не выконвалі дзяржаўную працу.
  
  
  У Фолкрофце войска клеркаў, большасць з якіх думалі, што працуюць на Падатковую службу, запісвала інфармацыю аб дзелавых здзелках, падатковых дэкларацыях, справаздачах па сельскай гаспадарцы, азартным гульням, наркотыкам, аб усім, што магло быць заплямлена злачыннасцю, а таксама аб тым, чаго , на іх думку, быць не магло.
  
  
  І факты былі загружаныя ў гіганцкія кампутары ў адным з шматлікіх зачыненых участкаў узгорыстай мясцовасці Фолкрофта.
  
  
  Кампутары зрабілі тое, што не ўдавалася ніводнаму чалавеку. Яны ўбачылі заканамернасці, якія ўзнікаюць з відавочна не злучаных паміж сабой фактаў, і дзякуючы іх схемам шырокая карціна злачыннасці ў Амерыцы вырасла перад вачамі кіраўнікоў Фолкрофту. Пачатак раскрывацца тое, як арганізаванае беззаконне.
  
  
  ФБР, Міністэрства фінансаў і нават ЦРУ атрымалі спецыяльныя справаздачы, удалыя зачэпкі. І КЮРЭ дзейнічала па-рознаму, там, дзе праваахоўныя органы былі нямоглыя. Крымінальны аўтарытэт з Таскалузы раптоўна атрымаў дакументальны доказ таго, што калега, чалавек, з якім ён падзяляў злачынствы ў Алабаме, планаваў захоп улады. Калега атрымаў таямнічую інфармацыю аб тым, што злодзей у законе планаваў яго ўхіліць. Гэта скончылася вайной, якую абодва прайгралі.
  
  
  Буйны мясцовы стрэлак з Нью-Джэрсі змяніў камандаванне, калі раптоўныя ўліванні вялікіх грошай прывялі да таго, што сумленныя паўстанцы перамаглі ў скрыняў для галасавання ў саюзе. Гэта таксама прывяло да таго, што чалавек, які падлічваў галасы, ціха выдаліўся на Ямайку.
  
  
  Але ўся аперацыя была павольнай, забойна павольнай. ЛЯЧЭННЕ нанесла свае ўдары, але не нанесла па-сапраўднаму завяршальных удараў па гіганцкіх сіндыкатах, якія працягвалі расці, квітнець і працягваць свае грашовыя шчупальцы ва ўсе сферы амерыканскага жыцця.
  
  
  Укараненне агентаў у пэўныя сферы - асабліва ў сталічны раён Нью-Йорка, дзе "Каза Ностра" працавала больш зладжана і эфектыўна, чым любая гіганцкая карпарацыя, - было падобна выпуску галубоў у зграю ястрабаў. Інфарматары зніклі. Кіраўнік спецыяльнага падраздзялення сеткі інфарматараў быў забіты. Яго цела так і не было знойдзена.
  
  
  Маккліры навучыўся жыць з тым, што ён называў "месячнымі". Падобна агоніі месячных у жанчыны, Сміт лаяў яе кожныя трыццаць дзён.
  
  
  «Вы марнуеце дастаткова грошай», - казаў ён. «Вы карыстаецеся дастаткова людзей і абсталявання. Вы марнуеце на магнітафоны больш, чым войска на зброю. І ўсё ж рэкруты, якіх вы нам прыводзьце, не спраўляюцца з гэтай працай».
  
  
  І Маккліры даў бы свой звычайны адказ. «Нашыя рукі звязаныя. Мы не можам прымяніць сілу.»
  
  
  Сьміт усьміхаўся. «У Еўропе, дзе, як вы, магчыма, памятаеце, мы дабіліся вялікага поспеху ў барацьбе з немцамі, нам не патрэбна была сіла. ЦРУ выкарыстоўвае вельмі мала сілы супраць рускіх і робіць гэта даволі добра. Але вы… у вас павінны быць гарматы супраць гэтых хуліганаў».
  
  
  "Вы вельмі добра ведаеце, сэр, мы маем справу не з хуліганамі." Маккліры пачаў бы закіпаць. «І вы па-чартоўску добра ведаеце, што ў Еўропе за намі вынікалі войскі супраць немцаў, і цэлы вайсковы істэблішмент чакаў нас супраць рускіх. І ўсё, што ў нас тут ёсць, - гэта гэтыя чортавы кампутары».
  
  
  Сьміт выпростваўся за сваім сталом і ўладна камандаваў: «Кампутары былі б дастаткова добрыя, калі б у нас быў прыдатны пэрсанал. Знайдзіце нам людзей, якія ведаюць, што яны робяць”.
  
  
  Затым ён дасылаў свае справаздачы наверх, кажучы, што кампутараў недастаткова.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  
  На працягу пяці гадоў распарадак быў адным і тым жа, пакуль аднойчы вясновай раніцай у дзве гадзіны ночы, калі Маккліры спрабаваў усыпіць сябе другой пінтай жытняга віскі, Сміт не пастукаў у дзверы яго нумара ў Фолкрофце.
  
  
  "Трымайся далей", - крыкнуў Маккліры. "Хто б ты ні быў".
  
  
  Дзверы павольна адчыніліся, і рука змяёй пацягнулася да выключальніка. Маккліры сядзеў у шортах на вялікай фіялетавай падушцы, заціснуўшы бутэльку паміж ног.
  
  
  «О, гэта ты», - сказаў ён Сміту, які быў апрануты так, нібы быў поўдзень, у белую кашулю, паласаты гальштук і нязменны шэры гарнітур.
  
  
  «Колькі ў цябе шэрых гарнітураў, Сміці?»
  
  
  «Сем. Працверазіся. Гэта важна".
  
  
  «Для цябе важна ўсё. Сашчэпкі, капірка, з'едкі ад вячэры.» Ён назіраў, як Сміт аглядае пакой: разнастайную парнаграфію, напісаную алеем, фатаграфіі і эскізы, шафа вышынёй 8 футаў, застаўлены бутэлькамі жытняга піва, падушкі, раскіданыя па падлозе, і, нарэшце, ружовыя шорты Маккліры.
  
  
  «Як вы ведаеце, у нас былі праблемы ў раёне Нью-Ёрка. Мы страцілі сем чалавек, не знайшоўшы ніводнага цела. Як вы ведаеце, у нас праблема з чалавекам па імі Максвел, на якога ў нас нават няма ні радка.
  
  
  «Праўда? Гэта цікава. Мне было цікава, што здарылася з усімі гэтымі людзьмі. Пацешна, што мы іх не бачылі паблізу.»
  
  
  "Мы збіраемся не высоўвацца ў Нью-Ёрку, пакуль не будзе гатова наша новае падраздзяленне".
  
  
  «Больш кормы».
  
  
  "Не ў гэты раз." Сьміт зачыніў за сабой дзьверы. «Нам далі дазвол, вельмі выбарчы, але тым не менш, дазвол ужываць сілу. Ліцэнзію на забойства».
  
  
  Маккліры выпрастаўся. Ён паставіў бутэльку. «Самы час. Усяго пяцёра мужчын. Гэта ўсё, што мне патрэбна. Спачатку мы забярэм твайго Максвела. А затым і ўся краіна».
  
  
  “Там будзе адзін чалавек. Вы завербуеце яго на гэтым тыдні і распрацуеце праграму яго навучання праз трыццаць дзён».
  
  
  "Ты не ў сваім чортавым розуме." Маккліры ўскочыў з падушак і заходзіў па пакоі. "Ты не ў сваім чортавым розуме", - закрычаў ён. "Адзін чалавек?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Як ты ўцягнуў нас у гэтую здзелку?"
  
  
  «Вы ведаеце, чаму ў нас ніколі раней не было такога пэрсаналу. Наверсе баяліся. Яны ўсё яшчэ баяцца. Але яны лічаць, што адзін чалавек не можа прычыніць вялікай шкоды, а калі і прычыніць, то яго лёгка ўхіліць».
  
  
  «Яны страшэнна правы, ён не прычыніць вялікай шкоды. Ад яго таксама не будзе шмат карысці. Ён не зробіць дастатковага ўсплёску, каб яго сцерці. І калі ён гэта атрымае?
  
  
  "Ты вярбуеш іншага".
  
  
  Ты хочаш сказаць, што ў нас нават няма аднаго ў рэжыме чакання? Мы мяркуем, што наш чалавек незнішчальны?»
  
  
  "Мы нічога не мяркуем".
  
  
  "Табе не патрэбен мужчына для гэтай працы", - прагыркаў Маккліры. «Табе патрэбен Капітан Марвел. Чорт вазьмі, Сміці. Маккліры падняў бутэльку, а затым шпурнуў яе ў сцяну. Яна аб нешта стукнулася і не разбілася, толькі ўзмацніўшы яго гнеў. «Чорт вазьмі, Сміці. Ты што-небудзь ведаеш аб забойстве? А ты?"
  
  
  "Я быў звязаны з гэтымі праектамі раней".
  
  
  «Ты ведаеш, што з пяцідзесяці чалавек у цябе можа атрымацца адзін напалову кампетэнтны агент для такога кшталту працы? Адзін з пяцідзесяці. І я павінен атрымаць аднаго з аднаго».
  
  
  «Упэўніцеся, што вы атрымалі добры», - быў спакойны адказ Сміта.
  
  
  «Добры? О, ён мусіць быць добрым. Ён павінен быць каштоўным каменем».
  
  
  «У вас будуць найлепшыя ўмовы для яго навучання. Ваш бюджэт на персанал неабмежаваны. У вас можа быць пяць… шэсць інструктараў».
  
  
  Маккліры адкінуўся на спінку канапы, проста на куртку Сміта. "Не змог бы зрабіць гэта менш чым з дваццаццю".
  
  
  "Восем", - сказаў Сміт.
  
  
  "Пятнаццаць".
  
  
  "Дзевяць".
  
  
  "Адзінаццаць".
  
  
  "Дзесяць".
  
  
  "Адзінаццаць", - настойваў Маккліры. «Целесны кантакт, рухі, блакіроўкі, узбраенне, умовы, коды, мова, псіхалогія. Не змог бы зрабіць гэта менш чым з адзінаццаццю інструктарамі. На ўвесь поўны працоўны дзень, і тады гэта заняло б ня менш за шэсць месяцаў».
  
  
  "Адзінаццаць інструктараў і тры месяцы".
  
  
  "Пяць месяцаў".
  
  
  "Добра, адзінаццаць чалавек і пяць месяцаў", - сказаў Сміт. «Вы ведаеце якога агента, які падышоў бы для гэтага? Хто-небудзь у ЦРУ?»
  
  
  "Не той супермэн, якога ты хочаш."
  
  
  «Колькі часу, каб знайсці яго?»
  
  
  «Магчыма, ніколі яго не знайду», - сказаў Маккліры, капаючыся ў віннай шафе. "Забойцамі не становяцца, імі нараджаюцца".
  
  
  «Смецце. Мноства мужчын, клеркаў, крамнікаў, хто заўгодна, становяцца забойцамі на вайне».
  
  
  «Яны не ператвараюцца ў забойцаў, Сміці. Яны даведаюцца, што былі забойцамі. Яны такімі нарадзіліся. І што робіць гэтую праклятую штуку такой круты, дык гэта тое, што вы не заўсёды знойдзеце іх са зброяй. Часам сапраўды добрыя людзі адчуваюць агіду да гвалту. Яны пазбягаюць яго. У глыбіні душы яны ведаюць, хто яны такія, як алкаголік, які робіць адзін глыток. Яны ведаюць, што азначае гэты напой. Тое ж самае і з забойствам».
  
  
  Маккліры расцягнуўся на канапе і пачаў адкрываць новую бутэльку. Ён махнуў Сміту, як бы адпускаючы яго. "Я пастараюся знайсці такую".
  
  
  На наступную раніцу Сміт сядзеў у сваім кабінеце і піў чацвёртую порцыю алка зельтарскай, запіваючы трэцюю таблетку аспірыну, калі ў пакой, падскокваючы, увайшоў Маккліры. Ён падышоў да вітрыны і ўтаропіўся на гук.
  
  
  "Чаго ты хочаш?" Сьміт зароў.
  
  
  "Я думаю, што ведаю нашага чалавека".
  
  
  "Хто ён? Што ён робіць?"
  
  
  "Я не ведаю. Я бачыў яго аднойчы ў В'етнаме».
  
  
  "Вазьмі яго", - сказаў Сміт. "А ты выбірайся адсюль", - дадаў ён, адпраўляючы ў рот яшчэ адну таблетку аспірыну. Ён нядбайна крыкнуў у спіну Маккліры, калі той накіроўваўся да дзвярэй: «О, вось новая загваздка. Яшчэ адна дробязь, якую наверсе жадаюць атрымаць ад вашага чалавека. Ён павярнуўся да акна. "Чалавек, якога мы атрымліваем, не можа існаваць", - сказаў ён.
  
  
  Ухмылка Маккліры выпарылася, змяніўшыся здзіўленнем.
  
  
  "Ён не можа існаваць", - паўтарыў Сміт. “Ніхто не можа адсачыць. Ён павінен быць чалавекам, якога не існуе, для працы, якой не існуе, у арганізацыі, якая не існуе”.
  
  
  Ён нарэшце падняў вочы. «Ёсць пытанні?»
  
  
  Маккліры пачаў нешта казаць, раздумаўся, разгарнуўся і выйшаў.
  
  
  На гэта спатрэбілася чатыры месяцы. І зараз у CURE быў свой чалавек, якога не існавала. Ён памёр мінулай ноччу на электрычным крэсле.
  
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  
  Першае, што ўбачыў Рыма Уільямс, быў усмешлівы твар манаха, які глядзеў на яго зверху ўніз. Над тварам успыхнула белае святло. Рыма міргнуў. Твар усё яшчэ быў там, усё яшчэ ўхмыляўся яму зверху ўніз.
  
  
  «Відаць, у нашага малога ўсё атрымаецца», - сказаў чалавек з тварам манаха.
  
  
  Рыма застагнаў. Яго канечнасці здаваліся халоднымі і свінцовымі, нібыта ён праспаў тысячу гадоў. Запясці і лодыжкі гарэлі ад болю там, дзе электрычныя рамяні апалілі яго плоць. У роце ў яго перасохла, язык стаў як губка. Млоснасць паднялася са страўніка і ахутала мозг. Ён падумаў, што яго ванітуе, але вонкі нічога не выйшла.
  
  
  У паветры пахла эфірам. Ён ляжаў на нечым накшталт стала. Ён павярнуў галаву, каб паглядзець, дзе знаходзіцца, затым здушыў крык. Яго галава здавалася прыбітай да дошкі, і ён толькі што вырваў частку свайго чэрапа. Павольна ён дазволіў галаве вярнуцца ў тое становішча, у якім яна, здавалася, была прабіта. Нешта закрычала ў яго мозгу. Яго абпаленыя віскі крычалі.
  
  
  Бабах. Бабах. Бабах. Ён закрыў вочы і зноў застагнаў. Ён дыхаў. Дзякуй Богу, ён дыхаў. Ён быў жывы.
  
  
  «Мы дамо яму заспакойлівы, каб аслабіць паслядзеянне», - раздаўся іншы голас. "Праз некалькі дзён ён будзе як новенькі".
  
  
  "І як доўга без заспакойлівага?" - раздаўся голас манаха.
  
  
  «Пяць, шэсць гадзін. Але ён будзе ў агоніі. З заспакойлівым ён зможа...»
  
  
  "Ніякага заспакойлівага." Гэта быў голас манаха.
  
  
  Пракол пачаў рухацца па яго чэрапе, нібы цырульны масаж валасоў дзесяціпенсавымі цвікамі і чайнымі барабанамі. Бабах. Бабах. Бабах. Рыма зноў застагнаў.
  
  
  Здавалася, прайшлі гады. Але медсястра сказала яму, што прайшло ўсяго шэсць гадзін з таго часу, як ён прыйшоў у прытомнасць. Яго дыханне было лёгкім. Яго рукі і ногі здаваліся цёплымі і якія вібруюць. Боль у скронях, запясцях і шчыкалатках пачала прытупляцца. Ён ляжаў на мяккім ложку ў белым пакоі. Пасляпаўдзённае сонца пранікала праз адзінае вялікае акно справа ад яго. Звонку мяккі ветрык разгойдваў рознакаляровыя восеньскія дрэвы. Бурундук прабег па шырокай жвіровай дарожцы, якой, здавалася, ніхто не карыстаўся. Рыма быў галодны. Ён быў жывы, дзякуй Богу, і ён быў галодны.
  
  
  Ён пацёр запясці, затым павярнуўся да медсястры з каменным тварам, якая сядзіць у крэсле ў нагах яго ложка, і спытаў: "Мяне пакормяць?"
  
  
  "Не на працягу сарака пяці хвілін."
  
  
  Медсястры было каля сарака пяці. Яе твар быў жорсткім і збароджаным маршчынамі. На яе мужападобных руках не было заручальнага пярсцёнка. Але яе грудзей прыгожа падкрэслівалі белую ўніформу. Яе ногі, скрыжаваныя вышэй каленаў, маглі б належаць шаснаццацігадовай дзяўчыне. Яе пругкі зад, падумаў Рыма, быў усяго ў адным скачку з ложка.
  
  
  Медсястра ўзяла часопіс мод, які ляжаў у яе на каленях, і пачала чытаць яго такім чынам, што ён хаваў яе твар. Яна пакруцілася на сядзенне і выпрастала ногі. Затым яна скрыжавала іх зноў. Затым яна адклала часопіс і ўтаропілася ў акно.
  
  
  Рыма паправіў сваю белую начную кашулю і сеў у ложку. Ён расправіў плечы. Гэта была звычайная бальнічная палата, белы, адзін ложак, адно крэсла, адна медсястра, адно бюро, адно акно. Але на медсястры не было капялюша, які ён пазнаў, а акно ўяўляла сабой усяго толькі ліст драцянага шкла.
  
  
  Ён закінуў правую руку за шыю і перакінуў край начной кашулі праз левае плячо. Этыкеткі не было. Ён адкінуўся на спінку ложка ў чаканні ежы. Ён закрыў вочы. Ложак была мяккай. Было добра быць жывым. Быць жывым, чуць, дыхаць, адчуваць, нюхаць. Гэта была адзіная мэта жыцця: жыць.
  
  
  Яго разбудзіў спрэчку. Гэта быў манах з гакам супраць медсёстры і двух мужчын, якія аказаліся лекарамі.
  
  
  «І я не буду несці адказнасці за здароўе гэтага чалавека, калі на працягу двух дзён ён будзе есці што заўгодна, акрамя безгустоўнай ежы», - завішчаў адзін з лекараў. Медсястра і іншы лекар ухвальна кіўнулі ў падтрымку свайго калегі.
  
  
  Манах быў без каптура. На ім былі цёмна-бардовы швэдар і карычневыя штаны. Ляманты, здавалася, адбіваліся ад яго. Ён паклаў свой крук на край металічнага ложка. “І я кажу, што не прашу цябе несці адказнасць. Я нясу адказнасць. Ён будзе есці як чалавечую істоту».
  
  
  "І памрэш, як сабака", - уставіла медсястра. Святар ухмыльнуўся і чыркнуў яе сваім крукам пад падбародкам. "Ты мілы, Рокі", - сказаў ён. Яна люта адвярнула свой твар.
  
  
  "Калі гэты чалавек з'есць што-небудзь, акрамя паблума, я пайду да начальніка аддзела Сміта", - сказаў першы доктар.
  
  
  "І я пайду з ім", - сказаў другі доктар.
  
  
  Медсястра кіўнула.
  
  
  Манах сказаў: «Добра, ідзіце. Прама зараз." Ён пачаў праганяць іх да дзвярэй. «Перадайце Сміці маё каханне».
  
  
  Калі яны сышлі, ён замкнуў дзверы. Затым ён падцягнуў да ложка паднос на колцах з кухні. Ён падсунуў крэсла медсястры і адкрыў адзін са срэбных сасудаў на падносе. У ім былі амары, чатыры штукі, з разрэзаных чырвоных брушак якіх сачылася масла.
  
  
  "Мяне клічуць Кон Маккліры", - сказаў ён, накладваючы лыжкай двух амараў на талерку і перадаючы яе Рыма.
  
  
  Рыма падняў металічную прыладу для ўзлому і зламаў кіпцюры. Ён зачэрпнуў сакавітае белае мяса маленькім відэльцам і праглынуў, нават не пражоўваючы. Ён запіў гэта вялікай порцыяй залацістага піва, якая раптам апынулася перад ім. Затым ён узяўся за раздзелку лобстара на часткі.
  
  
  "Мяркую, табе цікава, чаму ты тут", - пачуў Рыма голас Маккліры.
  
  
  Рыма пацягнуўся за другім амарам, на гэты раз раздушыўшы клюшню рукамі і высмоктваючы мяса. Шклянка была напалову напоўнена скотчам. Ён выпіў дымчатую карычневую вадкасць і падавіў паленне пеністым півам.
  
  
  "Я мяркую, вам цікава, чаму вы тут", - паўтарыў Маккліры.
  
  
  Рыма акунуў белы кавалак мяса амара ў ёмістасць з вадкім сметанковым маслам. Ён кіўнуў Маккліры, затым падняў выцякае мяса амара над галавой, адчуўшы алей на мове, калі падносіў кавалачак да рота.
  
  
  Маккліры пачаў казаць. Ён гаварыў за кавалачкамі амара, за півам і працягваў гаварыць, калі попельніцы напоўніліся і сонца сяло, прымусіўшы яго ўключыць святло.
  
  
  Ён казаў аб В'етнаме, дзе малады марскі пяхотнік пракраўся на ферму і забіў пецярых в'етконгаўцаў. Ён казаў аб смерці і жыцці. Ён казаў пра ЛЯЧЭННЕ.
  
  
  "Я не магу сказаць вам, хто кіруе гэтым зверху", - сказаў Маккліры.
  
  
  Рыма пакатаў брэндзі на мове. Ён аддаваў перавагу менш салодкаму напою.
  
  
  «Але я твой бос. У цябе не можа быць сапраўднага асабістага жыцця, але ў тваім распараджэнні будзе мноства жанчын. Грошы? Без пытанняў. Толькі адна небяспека: калі вы апынецеся ў месцы, дзе можаце загаварыць. Тады гэта выбывае з гульні. Але калі вы будзеце сачыць за сабой, праблем узнікнуць не павінна. Ты дажывеш да добрай, спелай пэнсіі».
  
  
  Маккліры адкінуўся на спінку крэсла. "Не так ужо немагчыма дажыць і да пенсіі", - сказаў ён, назіраючы, як Рыма нешта шукае на падносе.
  
  
  "Кава?" - спытаў Рыма.
  
  
  Маккліры адкрыў вечка высокага графіна, каб захаваць яго змесціва гарачым.
  
  
  «Але я павінен папярэдзіць вас, што гэта брудная, агідная праца», - сказаў Маккліры, наліваючы Уільямсу кубак дымлівай кавы. «Рэальная небяспека ў тым, што праца заб'е цябе знутры. Калі ў цябе выдасца вольная ноч, ты страціш розум, каб забыцца. Нікому з нас не трэба турбавацца аб выхадзе на пенсію, таму што ... добра, я буду з табой адкрыты ... ніхто з нас не пражыве так доўга. Пансіянат джаз - гэта проста куча лайна».
  
  
  Ён паглядзеў у халодныя шэрыя вочы Рыма. Ён сказаў: «Я абяцаю табе жах на сняданак, ціск на абед, напружанне на вячэру і абцяжарванне на сон будучы. Твае вакацыі - гэта тыя дзве хвіліны, калі ты не азіраешся праз плячо ў пошуках якога-небудзь капюшона, які можна было б надзець табе на патыліцу. Вашы бонусы – гэта, магчыма, пяць хвілін, калі вы не высвятляеце, як кагосьці забіць ці засцерагчыся ад таго, каб цябе забілі».
  
  
  "Але я абяцаю табе вось што." Маккліры панізіў голас. Ён устаў і пацёр свой крук. «Я абяцаю табе вось што. Аднойчы Амерыцы, магчыма, ніколі не спатрэбяцца лекі з-за таго, што мы робім. Магчыма, аднойчы дзеці, якіх у нас ніколі не было, змогуць у любы час прайсці па любой цёмнай вуліцы, і, магчыма, аддзяленне для наркаманаў будзе не адзіным іх канцом. Калі-небудзь Лексiнгтон не будзе запоўнены чатырнаццацігадовымі паскакунчыкамі, якія не могуць дачакацца чарговай іголкі, і маладых дзяўчат не будуць пераганяць, як жывёлу, з аднаго публічнага дома ў іншы».
  
  
  «І, магчыма, сумленныя суддзі змогуць сядзець за чыстымі лавамі, а заканадаўцы не будуць адбіраць сродкі на перадвыбарчую кампанію ў гульцоў. І ўсе сябры прафсаюза будуць справядліва прадстаўлены. Мы вядзем барацьбу, у якой амэрыканскі народ занадта лянівы, каб змагацца – магчыма, барацьбу, у якой ён нават ня хоча перамогі».
  
  
  Маккліры адвярнуўся ад Рыма і падышоў да акна. «Калі ты пражывеш шэсць месяцаў, гэта будзе неверагодна. Калі ты пражывеш год, гэта будзе цуд. Гэта тое, што мы можам вам прапанаваць.
  
  
  Рыма дадаваў вяршкі ў каву, пакуль ён не стаў вельмі светлым.
  
  
  «Што ты скажаш?"» пачуў ён пытанне Маккліры. Рыма падняў вочы і ўбачыў адлюстраванне Маккліры ў акне. Яго вочы пачырванелі, твар напружылася. «Што ты кажаш?» Маккліры паўтарыў.
  
  
  "Так, вядома, вядома", - сказаў Рыма, пацягваючы каву. "Ты можаш на мяне разлічваць." Гэта, здавалася, задаволіла тупога копа.
  
  
  "Ты падставіў мяне?"" Спытаў Рыма.
  
  
  "Так", - без эмоцый адказаў Маккліры.
  
  
  "Ты забіў хлопца?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Добрая праца", - сказаў Рыма. Калі Рыма пацікавіўся, ці ёсць цыгары, ён мімаходзь пацікавіўся, калі Макклири апынецца на электрычным крэсле з-за раптоўнай адсутнасці сяброў.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  
  "Немагчыма, сэр", - Сміт заціснуў спецыяльны тэлефон-шыфравальшчык паміж вухам і плячом свайго шэрага касцюма ад Brooks Brothers. Вольнымі рукамі ён пазначаў паперы, складаючы графік адпачынкаў.
  
  
  Моцны, змрочны дождж хвастаў па праліве Лонг-Айленд ззаду яго, прыносячы ненатуральна раннія прыцемкі.
  
  
  «Я шаную вашы цяжкасці», - сказаў Сміт, падлічваючы дні, якія кампутарны клерк хацеў правесці бліжэй да Калядаў. «Але мы даўным-даўно выпрацавалі палітыку ў адносінах да Нью-Ёрка. Ніякіх маштабных аперацый.
  
  
  «Так, я ведаю, што камітэт Сенату будзе расследаваць злачынства. ТАК. Гэта пачнецца ў Сан-Францыска. ТАК. І перамяшчайцеся па краіне, і мы забяспечым вас інфармацыяй, а вы забяспечыце Сенат інфармацыяй; так, каб сенатары выглядалі добра. Я разумею. Сенат патрэбен Наверсе для многіх іншых рэчаў. Правільна. ТАК. Добра. Што ж, я хацеў бы дапамагчы табе, але не, не ў Нью-Ёрку. Мы проста не можам правесці апытанне. Магчыма, пазней. Скажы наверх, не ў Нью-Ёрку».
  
  
  Сьміт павесіў слухаўку.
  
  
  "Каляды", - прамармытаў ён. «Ва ўсіх павінен быць выходны на Каляды. Чаму б не правесці разумны і зручны месяц сакавік? Каляды. Бах.»
  
  
  Сьміт адчуваў сябе добра. Ён толькі што адмовіў не занадта высокаму начальніку па тэлефоне са скрэмблерам. Сміт зноў узнавіў сцэну для задавальнення свайго розуму: "Я хацеў бы дапамагчы, але не." Якім ветлівым ён быў. Якім цвёрдым. Якім гладкім. Як цудоўна. Было добра быць Гаральдам У. Смітам такім, якім ён быў Гаральдам У. Смітам.
  
  
  Ён насвістваў фальшывае выкананне «Рудольфа, чырвананосага паўночнага аленя», адмаўляючыся ад калядных канікулаў пасля калядных канікулаў.
  
  
  Тэлефон з шыфратарам зазваніў зноў. Сміт адказаў і нядбайна праспяваў: "Сміт, 7-4-4". Раптам ён выпрастаўся, яго левая рука кінулася да тэлефоннай трубкі, правай ён паправіў гальштук і адрывіста прабляяў "Так, сэр".
  
  
  Гэта быў голас з беспамылковым акцэнтам, які паведамляў кодавы нумар, які нікому не патрабаваўся, каб пазнаць яго.
  
  
  «Але, сэр, у гэтай галіне ёсць асаблівыя праблемы ... Так, я ведаю, што вы ўпаўнаважылі новы тып персаналу… так, сэр, але ён не будзе гатовы на працягу некалькіх месяцаў… апытанне практычна немагчымы пры… вельмі добра, сэр, я шаную вашу пазіцыю. Так, сэр. Вельмі добра, сэр. Сьміт акуратна павесіў слухаўку скрэмблера, шырокага тэлефона з белай кропкай на трубцы, і прамармытаў сабе пад нос: «Чортаў вырадак».
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  
  «Што цяпер?» Млява спытаў Рыма. Ён прыхінуўся да паралельных брусаў у вялікай, залітай сонцам спартзале. На ім быў белы гарнітур з белым шаўковым поясам, які, як яму сказалі, быў неабходны для таго, каб вывучыць некаторыя рэчы, якія ён не мог вымавіць.
  
  
  Ён пагуляў з поясам і зірнуў на Маккліры, які чакаў каля адчыненых дзвярэй у далёкім канцы спартзалы. Спецыяльны паліцэйскі пісталет 38 калібра звісаў з кручка.
  
  
  "Яшчэ адна хвіліна", - паклікаў Маккліры.
  
  
  «Я не магу дачакацца», - прамармытаў Рыма і правёў плеценай сандаляй па паліраванай драўлянай падлозе. Яна засіпела і пакінула слабую драпіну, якую можна было ўхіліць паліроўкай.
  
  
  Рыма раптам уцягнуў носам паветра. Водар вяне хрызантэм заказытаў яго ноздры. Гэта быў пах не спартзалы. Ён належаў кітайскаму бардэлю.
  
  
  Ён не паспрабаваў разабрацца ў гэтым. Было шмат рэчаў, пра якія ён перастаў думаць. Думаць не варта было. Не з гэтай камандай.
  
  
  Ён ціха свіснуў пра сябе і ўтаропіўся на высокую шырокую столь, які падтрымліваецца тоўстымі металічнымі бэлькамі. Што б гэта было зараз? Яшчэ адна трэніроўка са зброяй? За два тыдні інструктары паказалі яму ўсё - ад вінтовак Маўзэра да пісталетаў з трубкай. Ён адказваў за іх разборку, зборку разам, ведаў, дзе іх можна закліноўваць; ведаў далёкасці стральбы і дакладнасць. А потым былі пазіцыйныя вучэнні.
  
  
  Ляжыш, паклаўшы руку на пісталет, затым хапаеш і страляеш. Асцярожны сон, калі твае павекі напалову зачыненыя і ты не выдаеш сябе першым рухам цела. Гэта было балюча. Кожны раз, калі цягліцы яго жывата паторгваліся, як гэта бывае ў любога, хто спрабуе перамясціць руку ў вызначанае становішча лежачы, тоўстая палка ўдарала яго па пупку.
  
  
  "Лепшы спосаб", - весела сказаў інструктар. «Ты сапраўды не можаш кантраляваць мышцы свайго жывата, таму мы трэніруем іх для цябе. Мы не караем цябе; мы караем твае мышцы. Яны навучацца, нават калі ты гэтага ня зробіш».
  
  
  Мускулы навучыліся.
  
  
  А затым прывітанне. На працягу некалькіх гадзін яны прымушалі яго практыкавацца ў нязмушаным прывітанні і стральбе з пісталета, калі інструктар рухаўся, каб паціснуць руку.
  
  
  І зноў і зноў адны і тыя ж словы: «Падыдзі бліжэй. Бліжэй, ідыёт, бліжэй. Ты не адпраўляеш тэлеграму. Рухай рукой, нібы збіраешся паціснуць. Не, не! Пісталет відавочны. Вы павінны зрабіць тры стрэлы, перш чым хто-небудзь вакол вас зразумее, што вы настроены варожа. Цяпер паспрабуйце яшчэ раз. Не. З усмешкай. Паспрабуйце яшчэ раз. Цяпер злёгку падскочы, каб адвесці погляд ад сваёй рукі. Ах, добра. Яшчэ раз."
  
  
  Гэта стала аўтаматычным. Аднойчы ён апрабаваў гэта на Маккліры на занятках па стратэгіі, якія Маккліры абраў для сябе сам. Рыма ўвайшоў з прывітаннем, але калі ён падняў халасты пісталет, каб стрэліць, асляпляльная ўспышка асляпіла яго вочы. Ён не ведаў, што адбылося, нават калі Маккліры, смеючыся, падняў яго на ногі.
  
  
  "Ты вучышся", - сказаў Маккліры.
  
  
  «Так, выглядае менавіта так. Як атрымалася, што ты заўважыў?
  
  
  “Я гэтага не рабіў. Гэта зрабілі мае мышцы. Цябе навучаць гэтаму. Твае рэфлекторныя дзеянні хутчэй, чым твае свядомыя.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Я не магу дачакацца." Ён пацёр вочы. «Чым ты мяне ўдарыў?»
  
  
  "Пазногці".
  
  
  "Што?"
  
  
  "Пазногці." Ён працягнуў руку. "Ці бачыш, я..."
  
  
  "Усё роўна", - сказаў Рыма, і яны перайшлі да ўваходаў у кватэры і замкам. Калі сеанс скончыўся, Маккліры спытаў: "Адзіноча?"
  
  
  "Не, гэта мяч", - адказаў Рыма. «Я хаджу на заняткі. Там толькі мы з інструктарам. Я кладуся спаць, а раніцай мяне абуджае ахоўнік. Я ўстаю, і афіцыянтка прыносіць мне ежу. Яны не жадаюць са мной размаўляць. Яны баяцца. Я ем адзін. Я сплю адзін. Я жыву адзін. Часам я задаюся пытаньнем, ці не было б крэсла лепшае».
  
  
  «Мяркуйце самі. Вы былі ў крэсле. Вам гэта спадабалася?
  
  
  «Не. У любым выпадку, як ты мяне выцягнуў?
  
  
  “Лёгка. Таблетка была наркотыкам, які паралізуе цябе, робячы падобным на мерцвяка. Мы перамантавалі электрычную сістэму крэсла. Калі адзін з нашых хлопцаў націснуў на выключальнік, напруга ўпала роўна настолькі, каб згарэць, але не забіць. Пасля таго, як мы пакінулі гэтае месца, таймер падпаліў усю панэль кіравання, каб не засталося слядоў. Гэта было лёгка».
  
  
  "Так, лёгка для цябе, але не для мяне".
  
  
  "Не хвалюйся, ты тут." Пастаянная ўсмешка Маккліры знікла. «Але, магчыма, ты маеш рацыю. Крэсла магло б быць лепшым. Гэта справа адзіноты».
  
  
  "Ты кажаш мне." Рыма выдаў смяшок. “Паслухай. Калі-небудзь я буду выходзіць на заданні. Чаму я не магу пайсці ў горад сёння ўвечары?»
  
  
  "Таму што, калі ты пройдзеш праз гэтыя вароты, ты ніколі не вернешся".
  
  
  "Гэта не тлумачэнне."
  
  
  «Ты не можаш дазволіць, каб цябе бачылі паблізу. Ты ведаеш, што адбудзецца, калі нам калі-небудзь давядзецца цябе кінуць.
  
  
  Рыма хацеў бы, каб халасты пісталет, прышпілены да яго запясця, быў сапраўдным. Але тады ён, верагодна, усё роўна не змог бы стрэліць супраць Маккліры. Можа, усяго на адну ноч, адну ноч у горадзе, крыху выпіць. Гэта быў сучасны замак, але ў яго былі свае слабыя месцы. Што яны з ім зробяць? Забіць яго? Яны зашмат уклалі. Але тады з гэтай камандай, хто ведаў, што, чорт вазьмі, яны зробяць?
  
  
  "Ты хочаш жанчыну?" - Спытаў Маккліры.
  
  
  «Якога роду, адзін з тых кубікаў лёду, якія прыбіраюць мой пакой або дастаўляюць мне ежу?»
  
  
  "Жанчына", - сказаў Маккліры. «Якая табе розніца? Перавярні іх з ног на галаву, і яны ўсё аднолькавыя».
  
  
  Рыма пагадзіўся. І пасля таго, як усё скончылася, ён пакляўся, што гэта будзе апошні раз, калі ён дазволіць Кюрэ займацца нарыхтоўкай для яго.
  
  
  Незадоўга да абеду, калі ён мыў рукі ў маленькай ваннай, якая прымыкае да яго пакоі, раздаўся стук у дзверы.
  
  
  «Увайдзіце», - крыкнуў Рыма. Ён падставіў рукі пад прахалодную ваду, каб змыць мыла без паху, якое падала Кюрэ.
  
  
  Выціраючы рукі белым ручніком без апазнавальных знакаў, ён увайшоў у пакой. Тое, што ён убачыў, было зусім не дрэнна.
  
  
  Ёй было пад трыццаць, на некалькі гадоў маладзейшы за Рыма. Атлетычна развітая грудзі падкрэслівала яе сінюю ўніформу клерка. Яе каштанавыя валасы былі сабраны ў модны "конскі хвост". Спадніца кружылася вакол яе даволі плоскіх сцёгнаў. Яе ногі былі проста крыху таўставаты.
  
  
  «Я ўбачыла нумар вашага пакоя і час на табло», - сказала яна. Рыма даведаўся акцэнт Паўднёвай Каліфорніі. Прынамсі, так ён напісаў бы ў адным з тэстаў на распазнанне прамовы.
  
  
  «На дошцы?» Спытаў Рыма. Ён утаропіўся ў яе вочы. Нечага не хапала. Яны былі блакітнымі, але пацьмянелымі, як лінзы маленькіх японскіх ручных фотаапаратаў.
  
  
  «Так, дошка», - сказала яна, не адыходзячы ад дзвярэй. «Гэта той пакой?»
  
  
  "Э-э, так", - сказаў Рыма, кідаючы ручнік на ложак. "Так, вядома".
  
  
  Яе твар азарыўся ўсмешкай. «Мне падабаецца, калі я гэта раблю, калі мяне распранаюць», - сказала яна, гледзячы на ??яго шырокія мускулістыя грудзі. Рыма неўсвядомлена ўцягнуў жывот.
  
  
  Яна зачыніла за сабой дзверы і, перш чым дабралася да ложка, ужо расшпільвала блузку. Яна павесіла блузку на драўляны слупок ложка і завяла рукі за спіну, каб расшпіліць бюстгальтар.
  
  
  Яе жывот быў белым і плоскім. Яе грудзей мякка тырчалі з кубачкаў бюстгальтара, але не настолькі, каб паказаць, што яна не была пругкай. Соску былі чырвонымі і ўжо зацвярдзелымі.
  
  
  Яна надзела бюстгальтар паверх блузкі, павярнулася да Рыма і сказала: «Давай, у мяне не ўвесь дзень наперадзе. Мне трэба вярнуцца ў codes праз сорак хвілін. Гэта мой абедзенны перапынак».
  
  
  Рыма прымусіў сябе адвесці позірк, затым скінуў ручнік з ложка. Ён скінуў штаны і сваю нерашучасць.
  
  
  Яна чакала яго пад прасцінамі да таго часу, як ён расшнураваў чаравікі. Ён асцярожна прыўзняў прасціны і залез у ложак. Яна завяла адну яго руку сабе за спіну, іншую паміж ног і прашаптала: «Пацалунак мае грудзі».
  
  
  Усё было скончана за пяць хвілін. Яна адказала з жывёльнай лютасцю, дзіўна, без шчырай страсці. Затым яна выбралася з пасцелі перш, чым Рыма быў сапраўды ўпэўнены, што ў яго была жанчына.
  
  
  «З табой усё ў парадку», - сказала яна, нацягваючы свае белыя трусікі.
  
  
  Рыма ляжаў на спіне і глядзеў у белую столь. Яго правая рука была заціснутая паміж галавой і падушкай. «Адкуль табе ведаць? Ты прабыў тут недастаткова доўга».
  
  
  Яна засмяялася. «Я хацела б, каб у нас было больш часу. Можа, сёння ўвечары».
  
  
  «Так. Можа быць." сказаў Рыма, "але я звычайна атрымліваю інструкцыі ноччу".
  
  
  "Якога роду?"
  
  
  "Звычайны".
  
  
  Рыма зірнуў на дзяўчыну. Яна зноў апранала станік у галівудскім стылі. Яна трымала яго перад сабой лёзамі ўніз, затым нахілілася наперад, апускаючы грудзей у кубачкі.
  
  
  Яна працягвала казаць: «Я не ведала, якой працай ты займаешся. Я маю на ўвазе, я ніколі раней не бачыла на дошцы нумар, падобны да твайго».
  
  
  Рыма перапыніў яе. "Што гэта за дошка, пра якую ты кажаш?" Ён утаропіўся ў столь. Ад яе моцна пахла дэзадарантам.
  
  
  «О. У пакоі адпачынку. Калі вы хочаце адносін, вы паказваеце свой пакой і кодавы нумар на дошцы. З'яўляецца нумар мужчыны і жанчыны, і клерк проста супастаўляе іх. Мяркуецца, што ты ня ведаеш, з кім будзеш гэтым займацца. Кажуць, калі ты ведаеш, то можаш стаць сур'ёзным і ўсё такое. Але праз некаторы час ты можаш палічыць лічбы і пачакаць, каб уставіць свае. Падобна да таго, як у жанчын перад нумарамі заўсёды стаіць нуль, у мужчын першыя нумары няцотныя. У цябе дзевяць. Я гэта бачу ўпершыню».
  
  
  "Які ў мяне нумар?"
  
  
  «Дзевяць-адзін. Ты хочаш сказаць, што ня ведаў гэтага? За тое, што крычаў...»
  
  
  "Я забыўся".
  
  
  Яна працягвала балбатаць. “Гэта добрая сістэма. Лідэры груп заахвочваюць гэта. Ніхто не ўмешваецца, і ўсе задаволеныя.
  
  
  Рыма зірнуў на яе. Яна зноў была апранута і накіроўвалася да дзвярэй у сваіх туфлях на нізкім абцасе. "Хвілінку", - сказаў Рыма, ухмыляючыся. "Ты не збіраешся пацалаваць мяне на развітанне?"
  
  
  "Пацалаваць цябе?" спытала яна якраз перад тым, як бразнуць дзвярыма. "Я нават не ведаю цябе."
  
  
  Рыма не ведаў, смяяцца яму ці проста легчы спаць і забыцца пра гэта. Ён не зрабіў ні таго, ні іншага. Ён пакляўся ніколі больш не займацца каханнем у Фолкрофце.
  
  
  Гэта было больш за тыдзень таму, і цяпер яму не цярпелася прыступіць да выканання заданняў. Не тое, каб яму падабалася гэтая праца. Ён проста хацеў выбрацца з Фолкрофта, выбрацца з утульнай маленькай турмы.
  
  
  Ён зноў стукнуў тапачкай па падлозе спартзалы. Верагодна, для тэпцікаў была нейкая прычына. Для ўсяго была прычына. Але яму больш было напляваць. "Ну, як наконт гэтага?" - крыкнуў ён Маккліры.
  
  
  «Пачакайце хвілінку. А, вось і ён».
  
  
  Калі Рыма падняў вочы, ён ледзь не засмяяўся. Але постаць, якая ўвайшла ўнутр, была занадта нікчэмнай для смеху. Ён быў каля пяці футаў ростам. Белая ўніформа з чырвоным поясам свабодна вісела на яго вельмі худым целе. Некалькі белых пасмаў валасоў мякка атачалі яго змардаваны ўсходні твар. Скура была зморшчанай, як стары жоўты пергамент.
  
  
  Ён таксама быў у тапачках і нёс дзве тоўстыя дошкі, якія глуха пляскалі пры яго шаркаючай хадзе.
  
  
  Маккліры, амаль пачціва, прыбудаваўся ззаду мужчыны. Яны спыніліся перад Рыма.
  
  
  "Чыун, гэта Рыма Уільямс, твой новы вучань".
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  
  Чыун пакланіўся. Рыма проста ўтаропіўся на яго. "Чаму ён збіраецца мяне навучыць?"
  
  
  "Каб забіваць", - сказаў Маккліры. «Быць незьнішчальнай, няспыннай, амаль нябачнай машынай для забойства».
  
  
  Рыма адкінуў галаву да столі і гучна выдыхнуў. «Давай, Кон. Спыні гэта. Хто ён? Чым ён займаецца?
  
  
  "Забойства", - спакойна сказаў Маккліры. «Калі б ён захацеў, ты быў бы мёртвы зараз, не паспеўшы міргнуць».
  
  
  Пах хрызантэмы быў моцным. Значыць, ён зыходзіў ад Кітаезы. Забойства? Ён выглядаў як амбулаторны пацыент з дому састарэлых.
  
  
  "Хочаш застрэліць яго?" - Спытаў Маккліры.
  
  
  «Чаму я павінен? У любым выпадку, ён нядоўга прабудзе ў гэтым свеце».
  
  
  Чиум заставаўся абыякавым, як быццам не разумеў размовы. Вялікія рукі, складзеныя на тоўстай драўлянай ашалёўцы, дэманстравалі надзьмутыя вены. Твар, нават раскосыя карыя вочы, не выказвалі нічога, акрамя вечнага спакою. Гэта быў амаль гвалтоўны спакой перад абліччам нядаўняй прапановы. Рыма зірнуў на цьмяна-шэры рэвальвер Маккліры. Пасля ён зноў паглядзеў у вочы. Нічога.
  
  
  "Дай мне зірнуць на рэвальвер 38-га калібра". Ён зняў рэвальвер з кручка Маккліры. Рэвальвер цяжка лёг на яго далонь. У галаве Рыма аўтаматычна пракруціліся навыкі валодання пісталетам, якія яму ўдзёўбвалі падчас трэніровак. Далёкасць стральбы, звычайная дакладнасць, працэнт асечак, трапленне. Чыун быў бы нябожчыкам.
  
  
  «Чан збіраецца за нечым хавацца ці што?» Спытаў Рыма. Ён крутануў ствол. Цёмныя гільзы. Верагодна, дадатковы капсуль.
  
  
  «Гэта Чыун. І не, ён будзе ганяцца за табой у спартзале.»
  
  
  Крук Маккліры ўпёрся яму ў сцягно. Гэта быў знак таго, што ў яго назапашаны жарт. Рыма ўжо некалькі разоў бачыў "папярэдні". Яны навучылі яго шукаць папярэдняе ў кожным чалавеку. Інструктары казалі, што яно ёсць у кожнага, трэба проста навучыцца знаходзіць яго. Крук на сцягне належаў Маккліры.
  
  
  "Калі я прыкончу яго, я выйду адсюль на тыдзень?"
  
  
  "Ноч", - адказаў Маккліры.
  
  
  "Дык ты думаеш, я мог бы гэта зрабіць?"
  
  
  «Не. Я проста скупы, Рыма. Не хачу, каб ты занадта хваляваўся.
  
  
  "Ноч?"
  
  
  "Ноч".
  
  
  "Вядома, - сказаў Рыма, - я заб'ю яго." Ён трымаў рэвальвер блізка да цела, прыкладна на ўзроўні грудзей, дзе, як яго вучылі, стральба была найбольш дакладнай і зброю найбольш бяспечна трымаць хуткімі рукамі спераду.
  
  
  Ён накіраваў ствол у далікатныя грудзі Чыуна. Маленькі чалавечак заставаўся нерухомым. Слабая ўсмешка, здавалася, пазалаціла яго твар.
  
  
  «Цяпер?» - спытаў Рыма.
  
  
  "Дай сабе шанец", - сказаў Маккліры. «Дазволь яму пачаць з другога канца залі. Ты быў бы мёртвы зараз, перш чым націснуў на курок».
  
  
  «Колькі часу патрабуецца, каб націснуць на курок? У мяне перавага ініцыятара».
  
  
  «Не, ты гэтага не робіш. Чыун можа перамяшчацца паміж момантам, калі твой мозг вырашае стрэліць, і рухам пальца на спускавым кручку».
  
  
  Рыма адступіў на крок. Яго ўказальны палец мякка лёг на спускавы кручок. Усе пісталеты гэтага тыпу калібра .38 мелі спускавы механізм з валасінкамі. Ён перавёў погляд з вачэй Чыуна на яго грудзі. Магчыма, менавіта з дапамогай гіпнозу вачыма Чиун мог запавольваць свае рухі. Адзін інструктар сказаў, што некаторыя выхадцы з Усходу могуць гэта рабіць.
  
  
  "Гэта таксама не гіпноз, Рыма", - сказаў Маккліры. «Так што ты можаш паглядзець яму ў вочы. Чыун. Пакладзі дошкі. Гэта будзе пазней».
  
  
  Чыун апусціў дошкі на падлогу. Ён рухаўся павольна, але яго ногі, здавалася, заставаліся нерухомымі, калі тулава апускалася на падлогу. Дошкі не выдавалі ні гуку, калі дакраналіся драўлянай падлогі. Чыун устаў, затым адышоў у далёкі кут спартзалы, дзе ля сцяны віселі белыя мацюкі з баваўняным набіваннем. Калі Чыун адступаў, Рыма для вернасці выцягнуў руку. Яму не трэба было трымаць пісталет блізка, каб абараніць яго.
  
  
  Белая ўніформа старога была святлейшая, чым мацюкі. Тым не менш, з расфарбоўкай праблем не ўзнікла. Пасляпаўдзённае сонца адбілася ад чырвонага пояса. Рыма прыцэліўся крыху вышэй за яго. Ён цягнуўся да ствала, і калі Чыун курчыўся ў лужыне крыві на падлозе, Рыма падыходзіў на пяць крокаў бліжэй і ўсаджваў дзве кулі ў сівыя валасы.
  
  
  «Гатовы?» - крыкнуў Маккліры, адыходзячы назад ад таго, што павінна было стаць мадэллю стральбы.
  
  
  "Гатовы", - крыкнуў Рыма. Значыць, Маккліры не папрацаваў праверыць старога. Магчыма, гэта быў адзін з частых тэстаў. Можа, гэты стары, няздольны гаварыць па-ангельску, нікчэмны ў сваёй немачы, быў ахвярай, прапанаванай паглядзець, ці заб'е Рыма. Што за зграя ублюдкаў.
  
  
  Рыма цэліўся па ствале замест літары «V». Ніколі не давярай прыцэлу чужой зброі. Адлегласць складала сорак ярдаў.
  
  
  "Наперад", - крыкнуў Маккліры, і Рыма двойчы націснуў на спуск. Баваўняныя шмаццё паляцелі ад мацюкоў, калі стрэлы прагрымелі там, дзе толькі што быў Чыун. Але стары набліжаўся, рухаючыся хутка, бокам па падлозе спартзалы, як танцор з жудасным свербам, пацешны маленькі чалавечак у пацешным маленькім падарожжы. Скончы з гэтым зараз.
  
  
  У спартзале раздаўся яшчэ адзін стрэл. Пацешны маленькі чалавечак працягваў набліжацца, то паўзком, то скачучы, шоргаючы, але рухаючыся. Дайце яму апярэджанне. Удар!
  
  
  І ён працягваў набліжацца. За пяцьдзесят футаў ад нас. Пачакайце трыццаць. Цяпер. Па спартзале прагрымелі два стрэлы, і стары раптоўна пачаў павольна хадзіць, шоргаючы, з якой ён увайшоў у спартзалу. Патронаў не засталося.
  
  
  Рыма ў лютасці кінуў пісталет у галаву Чыуна. Стары, здавалася, злавіў яго ў паветры, як матылька. Рыма нават не бачыў, як рухаліся яго рукі. З'едлівыя пары адпрацаванага пораху заглушылі водар хрызантэм, калі стары вярнуў пісталет Рыма.
  
  
  Рыма ўзяў яго і працягнуў Маккліры. Калі крук наблізіўся, Рыма выпусціў рэвальвер на падлогу. Ён прызямліўся з хрумсткім гукам.
  
  
  "Паднімі гэта", - сказаў Маккліры.
  
  
  "Напоўні гэта".
  
  
  Маккліры кіўнуў старому. Наступнае, што Рыма зразумеў, ён ляжаў ніцма на падлозе, уважліва разглядаючы драўляны насціл спартзалы. Гэта нават не прычыніла болю, ён упаў так хутка.
  
  
  «Ну што, Чыун?» Рыма пачуў, як Маккліры спытаў.
  
  
  На хупавым, калі не сказаць далікатным, ангельскай Чиун адказаў: "Ён мне падабаецца." Голас быў мяккім і высокім. Вызначана ўсходні, але з рэзкімі брытанскімі ноткамі. «Ён забівае не па няспелых і дурных прычынах. Я не бачу ні патрыятызму, ні ідэалаў, але бачу важкія прычыны. Ён забіў бы мяне дзеля начной забаўкі. Гэта важкая прычына. Ён разумнейшы за вас, містэр Маккліры. Ён мне падабаецца».
  
  
  Рыма падняўся на ногі, прыхапіўшы з сабой пісталет. Ён нават не ведаў, куды трапіў, пакуль не паспрабаваў прытворна пакланіцца Чыуну.
  
  
  "Дааа", - усклікнуў Рыма.
  
  
  «Затрымай дыханне. Цяпер нахіліся», - загадаў Чыун.
  
  
  Рыма выдыхнуў. Боль прайшла. "Усе мышцы, паколькі яны залежаць ад крыві, залежаць ад кіслароду", – растлумачыў Чиун. "Спачатку ты навучышся дыхаць".
  
  
  "Так", - сказаў Рыма, перадаючы рэвальвер Маккліры. «Скажы, Кон, навошта я табе патрэбен, калі ён у цябе? Я ня думаю, што табе патрэбны нехта яшчэ».
  
  
  «Яго скура, Рыма. Чіун можа амаль знікаць, але ён не нябачны. Ты чуеш, як сведкі кажуць, што бачылі жоўтую пляму чалавека каля кожнага задання, якое мы выконваем? Газеты зладзілі б сапраўднае свята з Фантомам Усходу. І перш за ўсё, Рыма, » Маккліры панізіў голас, « мы не існуем. Ні ты, ні я, ні Чиун, ні Фолкрофт. Гэтая арганізацыя ніколі не была вышэй заданьня, вышэй за нашыя жыцьці. Баюся, што большасць тваіх заданняў захаваюць усё ў такім выглядзе. Вось чаму асабліва важна, каб ты ніколі не заводзіў тут сяброўства».
  
  
  Рыма паглядзеў на Чыўна. Карычневыя прарэзы заставаліся абыякавымі, нягледзячы на відавочную ўсмешку. Галава Маккліры была схіленая, як быццам яго жудасна цікавілі дошкі ў ног Чыуна.
  
  
  «Для чаго патрэбны дошкі?» Спытаў Рыма.
  
  
  Маккліры толькі хмыкнуў, адвярнуўся ад Рыма і накіраваўся да дзвярэй. Яго сінія макасіны шаркалі хадой, падобнай на хаду Чыуна. Ён не паціснуў руку і не развітаўся. Рыма не ўбачыць яго зноў, пакуль яму не давядзецца забіць яго.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  
  Гаральд Сміт абедаў у сваім офісе, калі зазваніў прамы шыфратар. Ён мала чым адрозніваўся ад двух іншых тэлефонаў на вялікім стале з чырвонага дрэва, акрамя маленькай белай кропкі ў сярэдзіне ручкі прымача.
  
  
  Сьміт паклаў лыжку ёгурту з чарнаслівам на белую фарфоравую страву на срэбным падносе. Ён выцер рот ільняной насоўкай, як быццам чакаў важнага наведвальніка, і падняў слухаўку.
  
  
  "Сміт, 7-4-4", - сказаў ён.
  
  
  «Што ж», - раздаўся занадта знаёмы голас.
  
  
  "Што "Ну", сэр?"
  
  
  "А як наконт агітацыі ў Нью-Ёрку?"
  
  
  «Баюся, вельмі нязначны прагрэс, сэр. Мы не можам прайсці міма Максвела».
  
  
  Сміт кінуў насоўку на паднос і рассеяна пачаў лыжкай ляпіць рулеты з калючая ёгурта. У даліне слёз, якая была яго жыццём, наверсе ніколі не забывалі дадаць некалькі навальнічных ліўняў, а потым дзівіцца, чаму ён прамок.
  
  
  "А як наконт персаналу новага тыпу?"
  
  
  "Цяпер мы рыхтуем чалавека, сэр".
  
  
  "Цяпер?" голас загучаў гучней. «Гатуем яго? Сенат прыбывае ў Нью-Ёрк вельмі хутка, і ён не можа прыехаць, пакуль Максвел ўсё яшчэ працуе. Знікае занадта шмат сведкаў. Нам патрэбна апытанне, і калі Максвел спыняе гэта, тады спыніце Максвела».
  
  
  Сьміт сказаў: «У нас ёсьць толькі інструктар-рэкрутар, здольны ў гэтай галіне...»
  
  
  «Такім чынам, чорт вазьмі. Якога чорта ты там робіш наверсе?
  
  
  "Калі мы пашлем нашага інструктара, у нас будзе толькі стажор".
  
  
  "Тады пайшлі стажора."
  
  
  "У яго не было б ні адзінага шанцу."
  
  
  «Тады пайшлі свайго вярбоўшчыка. Мне ўсё роўна, як ты гэта зробіш».
  
  
  «Нам трэба яшчэ тры месяцы. Да таго часу наш стажор будзе гатовы.
  
  
  «Вы ўхіліце Максвела на працягу аднаго месяца. Гэта загад».
  
  
  «Так, сэр», - сказаў Сміт і павесіў слухаўку. Ён разламаў рэшткі ёгурта і апусціў лыжку ў шараватую сумесь.
  
  
  Маккліры або Уільямс. Адзін непадрыхтаваны, іншы адзіная нітачка да новага матэрыялу. Магчыма, Уільямс змог бы гэта пракруціць. Але калі ён пацерпіць няўдачу, то ніхто. Сьміт утаропіўся на тэлефон з белай кропкай, а затым на міжгароднія лініі Фолкрафта.
  
  
  Ён зняў слухаўку мясцовага тэлефона. «Спецыяльнае падраздзяленне», - сказаў ён у трубку і стаў чакаць. Паўдзённае сонца зіхацела на водах праліва Лонг-Айленд.
  
  
  "Спецыяльнае падраздзяленне", - адказаў голас.
  
  
  "Дазвольце мне пагаварыць з..." Голас Сміта заціх. "Усё роўна", - сказаў ён. Затым ён павесіў трубку і ўтаропіўся на ваду, пакуль прымаў рашэнне.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  
  Рыма выявіў, што апартаменты Чиуна нашмат больш яго ўласных, але пры гэтым так набітыя рознакаляровымі цацанкі, што нагадвалі перапоўненую сувенірную краму.
  
  
  Пажылы Азіят прымусіў Рыма сесці на тонкую цыноўку. Крэслаў не было, а стол, за якім яны елі, быў вышынёй па шчыкалатку. Чіун сказаў, што сагнутыя ногі надаюць больш тонусу, чым ногі, якія звісаюць з крэсла.
  
  
  Цэлы тыдзень Чиун толькі размаўляў. Прамых інструкцый па ім рамяству не паступала. Чыун дапытваўся, а Рыма ўхіляўся. Чыун задаваў пытанні, а Рыма адказваў на іх іншымі пытаннямі.
  
  
  Магчыма, пластычная хірургія запаволіла тэмп трэніровак. Хірургі ўправілі пералом у носе Рыма і выдалілі плоць з-пад скул, каб яны выглядалі вышэй. Электроліз адсунуў лінію росту валасоў.
  
  
  Яго твар усё яшчэ быў у бінтах, калі за адным з прыёмаў ежы ён спытаў Чыуна: "Калі-небудзь еў кошерный хот-дог?"
  
  
  "Ніколі", - сказаў Чыун. "І менавіта таму я жыву так доўга." Ён працягваў: "І я спадзяюся, што вы ніколі больш не будзеце есці кошерные хот-догі або любую іншую гадасць, якую вы, жыхары Захаду, кідаеце ў свае страўнікі".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і адсунуў лакіраваную чорную міску з белай напаўпразрыстай рыбінай мякаццю. Ён ведаў, што ўвечары можа замовіць сапраўдную ежу.
  
  
  "Я бачу, ты ніколі не адмовішся ад сваіх шкодных звычак, наколькі дазваляе твой рот."
  
  
  "Макліры п'е".
  
  
  Твар Чыуна прасвятлеў, калі ён падняў кавалачак бялёсай рыбы. «Ах, Маккліры. Гэта вельмі асаблівы чалавек. Вельмі асаблівы чалавек».
  
  
  "Ты трэніруеш яго?"
  
  
  «Не, я гэтага не рабіў. Але гэта зрабіў дастойны знаёмы. І ён прарабіў выдатную працу, улічваючы, што працаваў з чалавекам, падобным ідэалізму містэра Маккліры. Вельмі цяжка. На шчасьце, у вас не ўзьнікне падобных праблем».
  
  
  Рыма пажаваў некалькі зерняў рысу, якія не былі сапсаваны дакрананнем да рыбы. Дзіўнае святло прасочвалася праз аранжавыя экраны.
  
  
  «Мяркую, мне не варта пытацца, але як ты пазбег цяжару гэтага ідэалізму?»
  
  
  "Табе не трэба было пытацца", сказаў Рыма. Можа, сёння ўвечары яму пададуць адборныя рабрынкі.
  
  
  Чыун кіўнуў. «Такім чынам. прабачце за цікаўнасць, але я павінен ведаць свайго вучня».
  
  
  Раптам Рыма зразумеў, што апошні кавалачак рысу крануў рыбу. Ён бы выплюнуў яго, але ён зрабіў гэта напярэдадні, і Чіун выліўся лекцыяй аб каштоўнасці ежы. Гэта доўжылася паўгадзіны, трыццаць хвілін нуды. Рыма праглынуў.
  
  
  "Я павінен ведаць свайго вучня", – паўтарыў Чыун.
  
  
  «Паслухай, я тут ужо шэсць дзён, і ўсё, што мы робім, гэта размаўляем. Ці можам мы працягваць тое, што павінны рабіць? Я ведаю аб усходнім цярпенні. Але ў мяне яго няма».
  
  
  «У свой час, у свой час. Як ты пазбег гэтага?» Чыун пачаў жаваць рыбу, і Рыма ведаў, што на перажоўванне сыдзе сама меней тры хвіліны.
  
  
  "Ты мяркуеш, што ў мяне калісьці быў гэты ідэалізм".
  
  
  Чыун кіўнуў, працягваючы жаваць.
  
  
  "Добра", - ціха сказаў Рыма. «Я ўсё сваё жыццё быў членам каманды, і адзінае, да чаго гэта прывяло, было электрычнае крэсла. Яны збіраліся спаліць мяне. Я пайшоў на здзелку, і калі я прачнуўся, гэта было падобна на пекла. Я тут, як і гэтая рыба, і гэта Пекла. Усё ў парадку?"
  
  
  Калі Чиун скончыў жаваць, ён сказаў: «Я бачу, я бачу. Але адно перажыванне не забівае думку. Думка застаецца. Яна толькі ўтоена. Табе час вучыцца. Але калі пачуцці твайго дзяцінства вернуцца, будзь асцярожны».
  
  
  "Я запомню гэта", - сказаў Рыма. Можа быць, стейк будзе лепш, чым рабрынкі.
  
  
  Чіун злёгку пакланіўся і сказаў: «Прыбяры ежу. Мы пачынаем».
  
  
  Калі Рыма аднёс міскі да ракавіны, размаляванай пурпурнымі і зялёнымі кветкамі вакол ракавіны, Чиун прамармытаў. Ён закрыў вочы і падняў галаву, як быццам глядзеў на цёмныя нябёсы.
  
  
  «Я мушу навучыць цябе забіваць. Гэта было б вельмі проста, калі б забойства заключалася ў тым, каб проста падысці да сваёй ахвяры і нанесці ёй удар. Але ў тваім рамястве не заўсёды так. Вы выявіце, што гэта складаней, і таму вашае навучанне будзе больш складаным».
  
  
  «На жаль, патрабуецца шмат гадоў, каб выгадаваць эксперта. І ў мяне не так шмат гадоў, каб навучаць цябе. Аднойчы мне далі чалавека з вашага Цэнтральнага разведвальнага ўпраўлення і сказалі падрыхтаваць яго за два тыдні для прызначэння ў Еўропу. Я маліў, што ў мяне недастаткова часу; што ён не готаў. Яны не слухалі. І ён пражыў усяго два тыдні. Шкада, што ў вашым Цэнтральным разведвальным упраўленні больш няма цэнтральнага разведвальнага ўпраўлення».
  
  
  «Яны, аднак, абяцалі мне больш часу бавіць з табой. Колькі яшчэ ніхто з нас не ведае. Мы пастараемся даведацца як мага больш за гэтыя першыя некалькі тыдняў, а затым зможам вярнуцца, калі застанецца час, да пачатку і спецыялізавацца».
  
  
  «Перш чым ты зможаш нечаму навучыцца, ты павінен ведаць, што ты вывучаеш. Усе мастацтвы абароны - гэта ўжыванне вераванняў дзэн.» Рыма ўсміхнуўся.
  
  
  "Ты ведаеш Дзэн?" Спытаў Чыун.
  
  
  “Вядома. Барады, задніцы і чорная кава.»
  
  
  Чіун нахмурыўся. «Іх вучэнне - гэта не дзэн; іх глупства».
  
  
  "Ты ўбачыш", - працягнуў ён. «Усе мастацтвы абароны… дзюдо, каратэ, кінг-фу, айкі… заснаваныя на філасофіі імгненнага дзеяння, калі патрабуецца дзеянне. Але гэта дзеянне павінна быць інстынктыўным, а не завучаным. Яно павінна зыходзіць натуральным чынам ад чалавека, ад яго істоты. Гэта не ваша покрыва, якую вы можаце зняць, а ваша скура, якую вы не можаце. Гэта можа падацца вельмі складаным, містэр Рыма, але гэта стане больш зразумелым».
  
  
  "Самым важным ва ўсіх вашых трэніроўках будзе ваша дыханне".
  
  
  "Вядома", - суха сказаў Рыма.
  
  
  Чыун праігнараваў жарт.
  
  
  «Калі ты не навучышся правільна дыхаць, ты навучышся нічога не рабіць належным чынам. Гэта самае важнае, і ты павінен практыкаваць правільнае дыханне да таго часу, пакуль яно не стане інстынктыўным. Звычайна далейшае навучанне чакае гэтага часу. У гэтых умовах ён ня можа».
  
  
  Ён устаў і падышоў да чорнай лакіраванай шафы, з якой дастаў метраном з чорнага металу. Ён паставіў яго на стол паміж сабой і Рыма.
  
  
  Для Рыма рушыў услед самы сумны дзень у яго жыцці. Чыун растлумачыў розныя дыхальныя тэхнікі і парэкамендаваў курс з двух удыхаў, двух затрымак дыхання і двух выдыхаў для Рыма.
  
  
  Рыма практыкаваўся ў гэтым увесь дзень, пакуль пстрыкаў метраном і казаў Чыун. Ён улавіў толькі частку таго, што казаў старажытны азіят: кі-ай, дыханне духу, якое злучае ваша дыханне з дыханнем сусвету, каб злучыць сілу сусвету з вашай сілай.
  
  
  Затрымай дыханне, угаворваў Чыун. Накіруй яго ўніз, у пахвіну, уніз, за комплексам нерваў, якія кантралююць эмоцыі ... уніз, уніз, уніз.
  
  
  Супакой гэтыя нервы. Спакойныя нервы робяць спакойнага чалавека, а спакойны чалавек не адчувае страху. Пакуль вы дыхаеце, медытуйце. Ачысціце свой розум ад думак і ўражанняў звонку. Затым тое, што ўнутры вас… ваша місія… можа прыцягнуць усю вашу ўвагу.
  
  
  Ён ішоў усё далей і далей да самага вечара. Пасля ён сказаў Рыма: «У цябе ўсё атрымліваецца вельмі добра. І ты ўжо добра ходзіш. Раўнавага і дыханне. Мала што яшчэ. Заўтра мы спецыялізуемся».
  
  
  На наступную раніцу Чиун растлумачыў розніцу паміж мастацтвамі самаабароны: розніцу паміж "да", спосабам; і "джытсу", тэхнікай.
  
  
  «Ты вывучаў дзюдо ў войску», - Гэта было паўпытанне, - сказаў Чыун.
  
  
  Рыма кіўнуў. Чіун нахмурыўся. "Тады ёсць чаму развучыцца".
  
  
  "Ты навучыўся падаць?" спытаў ён.
  
  
  Рыма кіўнуў, успамінаючы тэхніку падзення ў дзюдо: удар, перакат і плясканне рукой, каб аслабіць сілу падзення.
  
  
  «Забудзься пра гэта», - сказаў Чыун. "Замест таго, каб падаць, як манекен, мы вучымся падаць, як кухонны ручнік".
  
  
  Яны рушылі да мацюкоў на падлозе спартзалы. "Гэта айкі-до, містэр Уільямс", - сказаў ён. «Гэта чыстае і простае мастацтва абароны. Мастацтва ўцякаць, не быць параненым і вяртацца да бою. Дзюдо - гэта сістэма прамых ліній; у айкі мы б пераймалі колу. Перакіньце мяне праз плячо, містэр Уільямс».
  
  
  Рыма абышоў Чыуна, схапіў яго за руку і перакінуў малюсенькага чалавечка цераз плячо. Тэхніка дзюдо патрабавала, каб Чиун стукнуўся аб мацюкі, перакаціўся і адбіў удар рукой, каб звесці да нуля сілу падзення. Замест гэтага ён ударыў, як мяч, перакаціўся, крутануўся і апынуўся на нагах тварам да Рыма, усё адным рухам.
  
  
  «Гэта тое, чаму ты павінен навучыцца», - сказаў Чыун. «Цяпер абхапі мяне ззаду».
  
  
  Рыма падышоў да Чыўна ззаду, затым схапіў яго за грудзі, прыціскаючы яго рукі да бакоў.
  
  
  У дзюдо ёсць шмат адказаў на гэтую атаку, усе яны жорсткія. Стукніце галавой назад у твар нападаючага; павярніце сваё цела ў бок і ўсадзіць локаць у горла нападаючага; наступіце на ўздым ногі суперніка; нахіліцеся і абхапіце шчыкалаткі нападаючага сваімі нагамі, падцягніцеся і вырабіце зваротны ўдар у жывот.
  
  
  Чіун не спрабаваў ні адно з іх.
  
  
  Рыма ўпарта пачаў аказваць большы ціск. Ён адчуў, як Чиун здрыгануўся і яго цягліцы напружыліся. Чіун працягнуў руку і паклаў па адным на кожнае запясце Рыма. З устойлівым, раўнамерным націскам: ён проста развёў рукі Рыма ў бакі... на дзюйм... на два цалі... пакуль, нарэшце, яны не адарваліся адна ад адной. Чыун разгарнуўся, паднырнуў пад мышку Рыма і перакінуў яго праз спіну ў кучу на краі мацюка.
  
  
  Рыма сядзеў там, ашаломлены.
  
  
  Чыун сказаў: "Ты забыўся зрабіць кідок".
  
  
  Рыма паволі падняўся. «Як, чорт вазьмі, ты гэта зрабіў? Бог сведка, я мацнейшы за цябе.
  
  
  «Так, ты такі, але твая сіла рэдка накіроўваецца з адной кропкі ў іншую. Замест гэтага яна разыходзіцца з тваіх мышцаў у многіх напрамках. Я проста сканцэнтраваў сваю нікчэмную сілу ў сайка тандэн, нервовым цэнтры жывата, а затым накіраваў яе праз рукі вонкі. Я мог бы такім чынам разарваць рукі дзесяці чалавек, і ты мог бы зрабіць тое самае з дваццаццю мужчынамі, калі навучышся. І ты навучышся. Ён працягнуў практыкаванне.
  
  
  Праз тры гадзіны Чыун сказаў Рыма: «З цябе хопіць айкі. Гэтае мастацтва абароны, і ты не павінен быць абаронцам. Ты павінен навучыцца атакаваць. Мне сказалі, што ў нас засталося ня так шмат часу, таму мы павінны пасьпяшацца».
  
  
  Ён падвёў Рыма да стоек для ўдараў у канцы спартзалы. Пакуль яны ішлі, ён патлумачыў: «На Усходзе існуе шмат відаў атакавалых мастацтваў, і ўсе яны цудоўныя, калі добра іх выконваць. Мы павінны, аднак, засяродзіцца на адным, а каратэ, безумоўна, самае ўніверсальнае».
  
  
  Яны стаялі ўнутры прамавугольніка, утворанага чатырма Y-вобразнымі слупамі вышынёй па плячо.
  
  
  Чыун працягнуў: «Гісторыя аб зараджэнні каратэ апавядае аб тым, што шмат гадоў таму сяляне кітайскай правінцыі былі раззброеныя сваім злым кіраўніком. У той час жыў Дхарма, які паклаў пачатак навуцы дзэн. І ён ведаў, што ягоныя людзі павінны быць у стане абараніць сябе. Таму ён склікаў іх на сход».
  
  
  Пакуль ён казаў, Чиун усталёўваў хваёвыя блокі таўшчынёй у цалю ў Y-вобразныя слупы.
  
  
  «Дхарма сказаў свайму народу, што яны павінныя абараняцца. Ён сказаў: "Мы страцілі нашы нажы, таму ператворыце кожны палец у нож".…» І кончыкамі пальцаў Чиун слізгануў да адной хваёвай дошцы. Дзве яе палоўкі са стукам упалі на падлогу.
  
  
  «І Дхарма сказаў: "У нас больш няма булаў, таму кожны кулак павінен быць булавой"...» І, сціснуўшы кулак, Чиун стукнуў, расколаў дошку ў другой Y-вобразнай стойцы.
  
  
  Чыун устаў перад трэцяй стойкай. "Без копій кожная рука павінна быць дзідай", - працытаваў ён і нанёс удар жорсткай рукой, расколаў трэці блок на дзве часткі. Ён на імгненне замёр, гледзячы на трывалую Y-вобразную стойку два на чатыры, з якой зваліліся дзве палоўкі дошкі.
  
  
  Ён глыбока ўдыхнуў. «І Дхарма сказаў: "Пераўтвары кожную расчыненую далонь у меч!"…» Апошнія словы былі амаль выгукнуты ў моцным выдыху паветра. І раскрытая далонь Чыуна кінулася наперад, яе бок стукнуўся аб борт "два на чатыры" з грукатам, падобным на вінтовачны стрэл. А потым слупа там не было. Ён куляўся і падаў, адрэзаны роўна ў трох футах ад сваёй падставы.
  
  
  Чыун павярнуўся да Рыма. «Гэтае мастацтва адкрытай рукі, якое мы ведаем як каратэ і працягваем сёння. Ты навучышся гэтаму».
  
  
  Рыма падняў зламаную верхнюю частку формы два на чатыры і паглядзеў на яе расколаты край. Ён павінен быў прызнаць гэта. Чыун рабіў уражанне. Што магло б спыніць гэтага маленькага чалавечка, калі б яму захацелася забіць? Хто мог бы не ўпасці перад гэтымі жахлівымі рукамі?
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  
  Падчас навучання айкі Рыма навучылі асноўным пунктам ціску на целе. Чыун сказаў яму, што іх сотні, але толькі каля шасцідзесяці ўяўлялі якую-небудзь практычную каштоўнасць і толькі восем былі надзейнымі забойцамі.
  
  
  «Гэта тыя восем, на якіх ты засяродзішся», - сказаў Чіун.
  
  
  Пасля абеду Рыма знайшоў у спартзале два манекены ў натуральную велічыню, устаноўленых на спружынных падставах. Яны насілі белую спартовую форму, але ў іх былі намаляваныя чырвоныя плямы на абодвух скронях, адамавым яблыку, сонечным спляценні, абедзвюх нырках, падставе чэрапа і месцы, якое, як ён даведаўся пазней, было сёмым галоўным пазванком.
  
  
  «Ёсць адна форма рук у каратэ. Яна з'яўляецца асновай усіх астатніх», - пачаў Чыун, калі яны селі на мацюкі тварам да манекенаў. Ён расчыніў руку далонню ўверх і растапырыў усе пальцы. «Вялікі палец павінен быць узведзены, - сказаў ён, - гэтак жа, як цынгель пісталета. Павінна быць цягнучы рух, якое распаўсюджваецца назад на ваша перадплечча. Гэта, у сваю чаргу, - працягнуў ён, «прыводзіць да разгінання - выштурхоўвання наперад - вашага мезенца. Тры цэнтральныя пальцы злёгку сагнутыя на канцах, і ўвесь пэндзаль злёгку выгнуты».
  
  
  Ён прывёў сваю руку ў патрэбнае становішча. "Адчуй маё перадплечча", - сказаў ён Рыма. Рыма так і зрабіў. Гэта было падобна на плеценую вяроўку.
  
  
  "Не намаганне, а напружанне стварае гэтую трываласць", – сказаў Чыун. «І не сіла, а гэтая напруга робіць руку такой зброяй».
  
  
  Ён падвёў Рыма да манекенаў і пачаў інструктаваць яго наносіць залпы ўдараў рукамі… правай, левай; нізка, высока; зноў і зноў.
  
  
  Хоць манекены былі шчыльна набіты валокнамі вяроўкі, ён выявіў, што рукі Рыма практычна не пацярпелі ад удару.
  
  
  Аднойчы Чіун спыніў яго. «Ты спрабуеш давесці свае ўдары да канца. У каратэ няма працягу. Замест гэтага выкарыстоўваецца рух. Ён дастаў з кішэні пачак папяровых запалак. "Запаліце адну, містэр Рыма", - сказаў ён.
  
  
  Рыма запаліў яе і трымаў на адлегласці выцягнутай рукі. Чіун павярнуўся да яе тварам, падняў руку на ўзровень пляча, затым з моцным выдыхам ударыў уніз. Якраз перад тым, як яго рука дакранулася да полымя, яно перавярнулася і зноў узнялася ўгору. Полымя, здавалася, паднялося ўслед за ім у вакууме, выкліканым вокамгненным рухам Чыуна, і запалка згасла.
  
  
  "Гэты рух і дзеянне, да якіх трэба імкнуцца", – сказаў Чыун.
  
  
  “Я не хачу тушыць пажары. Я хачу ламаць дошкі», - сказаў Рыма. "Калі я змагу гэта рабіць?"
  
  
  "Ты ўжо можаш", - сказаў Чыун. "Але спачатку, практыка."
  
  
  Ён прымусіў Рыма гадзінамі працаваць на манекенах. Бліжэй да вечара ён паказаў яму іншыя прыёмы каратэ. Як ён даведаўся, ручны меч, які Рыма ўпершыню паказалі, называўся блазна. Яго можна было праводзіць увесь дзень, не стамляючыся.
  
  
  Дазвольце руцэ злёгку сагнуцца назад у запясце. Гэта ручны поршань -шотэй - і выкарыстоўваецца для нанясення ўдараў у падбародак ці горла. Хіракен зроблены такім жа чынам, але сярэднія пальцы згінаюцца мацней. Гэта вясло… "вельмі добра для баксавання вушэй і разрыву барабанных перапонак", - растлумачыў Чыун.
  
  
  Булава, сфарміраваная шляхам скручвання ручнога мяча ў кулак, называецца тэцуі. «Ёсць і іншыя, але гэта тыя, пра якія табе трэба ведаць», - сказаў Чыун.
  
  
  «Калі ты навучышся мастацтву распаўсюджваць сваю сілу праз свае рукі і ногі, ты таксама навучышся распаўсюджваць яе праз неадушаўлёныя прадметы. У руках эксперта ўсе рэчы становяцца смяротнай зброяй.» Ён паказаў Рыма, як рабіць нажы з паперы і смяротныя дроцікі са сашчэпак. Колькі яшчэ ён мог бы паказаць Рыма, засталося без адказу. Аднойчы ў тры гадзіны ночы ў пакоі Чыуна ўвайшоў ахоўнік. Некалькі імгненняў ён ціха размаўляў з Чиуном.
  
  
  Стары схіліў галаву, затым кіўнуў Рыма, які быў у прытомнасці, але нерухомы.
  
  
  "Ідзі за ім", - сказаў ён свайму вучню.
  
  
  Рыма падняўся з тонкага, як салома, матраца для сну і абуўся ў сандалі. Ахоўнік, здавалася, нерваваўся. Ён, відавочна, ведаў, што знаходзіцца ў адным з пакояў спецыяльнага падраздзялення.
  
  
  Калі Рыма наблізіўся да яго, ён падаўся да дзвярэй. Рыма кіўнуў яму, каб той паказваў дарогу.
  
  
  Вецер ад Гуку разарваў тонкую белую туніку Рыма, калі ён ішоў за ахоўнікам па адной з каменных дарожак. Лістападаўскі месяц кідаў жудаснае святло на прыцемненыя будынкі. Рыма стрымліваў дыханне, каб абмежаваць уздзеянне холаду. Але да таго часу, як ён і ахоўнік дабраліся да галоўнай адміністрацыйнай залы, ён пляскаў сябе па руках, каб сагрэцца.
  
  
  Ахоўнік быў апрануты ў тоўстую ваўняную куртку, якую ён не расшпіліў, нават калі яны ўвайшлі ў будынак і падняліся на два пралёты ў ліфце самаабслугоўвання. Іх спынілі двое ахоўнікаў, і чалавеку Рыма прыйшлося двойчы прад'явіць свае пропускі, перш чым яны дасягнулі дубовых дзвярэй з латуневай ручкай. Пацешна, што цяпер Рыма заўважыў нязграбныя паставы ахоўнікаў. Яны паднялі рукі, амаль запрашаючы, каб іх кінулі.
  
  
  Несвядома Рыма запісаў, што ў іх будзе лёгка пракрасціся.
  
  
  Надпіс на дзвярах абвяшчаў: "Асабістае".
  
  
  Ахоўнік спыніўся. "Я не магу ўвайсці сюды, сэр".
  
  
  Рыма прабурчаў пацверджанне і павярнуў латунную ручку. Дзверы расчыніліся вонкі, а не ў пакой. Судзячы па ім інэрцыі, Рыма вырашыў, што яго нельга прабіць пісталетным стрэлам, няўжо што з "Магнума" калібра 357.
  
  
  Хударлявы мужчына ў сінім халаце прытуліўся да стала чырвонага дрэва, пацягваючы з белага дымлівага кубка. Ён глядзеў у цемру і на які распырскваецца месяцам гук.
  
  
  Рыма зачыніў за сабой дзверы. Куля калібра 357 не пракралася ўнутр.
  
  
  "Я Сміт", - сказаў мужчына, не паварочваючыся. “Я ваш начальнік. Ці не хочаце гарбаты? Рыма буркнуў "не".
  
  
  Сьміт працягваў узірацца ў цемру. «Да цяпер ты павінен ведаць большую частку свайго бізнэсу. У цябе ёсць доступ да зброі. Вы забярэце дроп-пойнты і лініі сувязі ў клерка ў 307 гэтым будынку. Вядома, вы знішчыце пісьмовыя матэрыялы. Адзенне з каліфарнійскімі этыкеткамі будзе ў 102. У вас будуць грошы. Ідэнтыфікацыя прызначана для Рыма Кейбэла. Вядома, вы ведаеце, што неабходна называць па імені ў выпадку раптоўнага выкліку.
  
  
  Сьміт гаварыў так, нібыта зачытваў сьпіс імёнаў.
  
  
  «У нас ёсць вы як незалежны пісьменнік з Лос-Анджэлеса. Гэта не абавязкова. Вы можаце змяніць гэта. Метад, вядома, ваш уласны. Вы прайшлі навучанне. Мы хацелі б даць табе больш часу, але...»
  
  
  Рыма чакаў ля стала. Ён не чакаў, што ягонае першае заданне будзе такім. Але тады чаго ён чакаў? Мужчына працягваў манатонна бубніць. «Вашае заданне патрабуе забойства. Ахвяра знаходзіцца ў бальніцы Усходняга Гудзона ў Джэрсі. Сёння ён упаў з будынка. Верагодна, яго штурхнулі. Вы дапытаеце, а затым ухіліце яго. Вам не спатрэбяцца наркотыкі для допыту. Калі ён усё яшчэ жывы, ён пагаворыць з табой.
  
  
  "Сэр", - перабіў Рыма. «Дзе я магу сустрэцца з Маккліры? Мяркуецца, што ён будзе суправаджаць мяне на маім першым заданні».
  
  
  Сьміт паглядзеў на кубак. «Вы сустрэнецеся з ім у шпіталі. Ён ахвяра».
  
  
  У Рыма перахапіла дыханне. Ён адступіў на крок па мяккім дыване. Ён не мог адказаць.
  
  
  «Ён павінен быць ухілены. Ён пры смерці, адчувае боль і знаходзіцца пад дзеяннем наркотыкаў. Хто ведае, што ён скажа?
  
  
  Рыма выціснуў з сябе гэтыя словы. "Можа быць, мы зможам што-небудзь урваць?"
  
  
  "Куды б мы яго прывялі?"
  
  
  "Туды, куды ты мяне прывёў".
  
  
  «Занадта небяспечны. У яго было пасведчанне асобы пацыента з Фолкрофту. Мы ўжо атрымалі паведамленне ад паліцыі Ўсходняга Гудзона, дзе адбылося падзенне. Цяпер ёсць прамая сувязь з намі. Адзін з дактароў сказаў паліцыі, што пацыент быў эмацыйна неўраўнаважаны, і, наколькі нам вядома, паліцыя Усходняга Гудзона кваліфікавала гэта як спробу самагубства».
  
  
  Сьміт пакруціў кубак. Рыма выказаў меркаванне, што ён нешта ўбачыў у гарбаце. «Вы, калі ён усё яшчэ жывы, дапытайце яго па Максвел. Гэта ваша другое заданне».
  
  
  «Хто такі Максвел?»
  
  
  “Мы не ведаем. Ён дае нью-ёркскаму сіндыкату тое, што мы лічым ідэальнай паслугай па забойстве. Як, дзе і калі мы не ведаем. Вы скончыце з Максвелам як мага хутчэй. Калі вы не зробіце гэта за адзін тыдзень, не чакайце ад нас больш ніякіх паведамленняў. Магчыма, нам давядзецца закрыцца і рэарганізавацца ў іншым месцы».
  
  
  "Тады што мне рабіць?"
  
  
  “Ты можаш зрабіць дзве рэчы. Ты можаш працягнуць пасля Максвела. Гэта не абавязкова. Ці ты можаш пасяліцца на некаторы час у Нью-Ёрку. Шануй асабістыя дадзеныя ў "Нью-Ёрк Таймс". Мы звяжамся з вамі, калі спатрэбіцца, праз іх. Мы будзем падпісваць нашы паведамленні "RX" - для рэцэпту, для ЛЯЧЭННЯ».
  
  
  «А калі я дамагуся поспеху?»
  
  
  Мужчына паставіў кубак гарбаты на стол, не паварочваючыся. «Калі вы даможацеся поспеху на працягу тыдня, усё будзе як звычайна. Адпачніце і сочыце за часам. Мы звяжамся з вамі.»
  
  
  "Што я раблю за грошы?"
  
  
  «Вазьмі з сабой дастаткова зараз. Калі мы звяжамся з табой зноў, мы перадамо табе больш. Ён прадыктаваў нумар тэлефона. «Запомні гэты нумар. У надзвычайных сітуацыях - толькі ў надзвычайных сітуацыях - вы можаце звязацца са мной непасрэдна па гэтай лініі паміж 2:55 і 3:05 кожны дзень. Ні ў які іншы час».
  
  
  «Чаму ты кажаш мне стаіцца, калі я выпушчу Максвела?» Рыма павінен быў задаць пытанне. Падзеі развіваліся занадта хутка.
  
  
  «Апошняе, чаго мы хочам, гэта каб ты перачытваў каналы ўверх і ўніз, а затым аднойчы прыехаў у Фолкрофт. І ты праваліў місію Максвела. Адна місія, адзін навучальны цэнтр, гэта сапраўды не мае значэння. Але гэтая арганізацыя не можа быць раскрытая. Вось чаму ваша першае заданне на Маккліры з'яўляецца абавязковым. Гэта злучнае звяно з намі, і мы павінны разарваць гэтую сувязь. Калі вы патрываеце няўдачу ў гэтым…» Мужчынскі голас заціх. «Калі ты патрываеш няўдачу ў гэтым, нам давядзецца займець цябе. Гэта наш адзіны клюб. Таксама ты ведаеш, што калі ты каму-небудзь раскажаш, мы цябе атрымаем. Я абяцаю гэта. Я прыйду сам. Маккліры ў шпіталі ў ролі Фрэнка Джэксана. Вось і ўсё. Да пабачэння ".
  
  
  Мужчына павярнуўся, каб паціснуць руку, затым, відавочна, раздумаўся і скрыжаваў рукі на грудзях. «У гэтым бізнэсе няма сэнсу заводзіць сяброў. Дарэчы, паспяшайся з Маккліры, добра?» Рыма ўбачыў, што вочы мужчыны пачырванелі. Ён сышоў у пакой 307.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  
  Два дэтэктыва з Усходняга Гудзона ціха падняліся ў ліфце "Ламоніка Таўэрс" на дванаццаты паверх, узровень пентхауса.
  
  
  Цішыня ўздыму ліфта, здавалася, заглушыла іх гаворка. Дэтэктыў-сяржант Гроўвер, круглы мужчына, паказаў кончык згаслай цыгары і назіраў за мільгаючымі лічбамі. Дэтэктыў Рыд, "Доўгі Змардаваны Рыд", як яго звалі ў аддзеле па расследаванні забойстваў, правёў алоўкам па адзнаках у маленькім чорным нататніку.
  
  
  "Ён павінен быў упасці як мінімум з восьмага паверха", - сказаў Рыд.
  
  
  Гроўвер прабурчаў нешта ў знак згоды.
  
  
  "Ён не стаў бы казаць".
  
  
  «Ты ўпаў на восем паверхаў, ты збіраешся казаць?"» Спытаў Гроўвер. Ён закрануў бездакорна адпаліраванай панэлі кнопак пульхным валасатым пальцам. «Не, ён не збіраецца казаць. Ён нічога не скажа. Ён нават не дабярэцца да бальніцы».
  
  
  «Але ён мог казаць. Я чуў, як ён нешта казаў аднаму з людзей з насілкамі», - сказаў Рыд.
  
  
  “Ты чуў. Ты чуў. Адчапіся ад мяне, ты чуў. Кроў прыліла да зморшчын твару Гроўвера. «Такім чынам, ты чуў; мне не падабаецца ўся гэтая справа. Ты чуў».
  
  
  "Дык чаго ты хочаш ад мяне?" Загарлапаніў Рыд. «Гэта мая віна, што мы павінны пагаварыць з уладальнікам "Ламоніка Таўэрс»?"
  
  
  Гроўэр сцёр пляма з паліраванай панэлі кнопак. Яны былі камандай амаль восем гадоў, і абодва ведалі аб небяспецы веж Ламоніка.
  
  
  Гэта быў раскошны жылы дом, прыдатны для самых прэстыжных раёнаў Нью-Ёрка, аднак забудоўшчык абраў Усходні Гудзон. Ён прынёс гораду падаткаабкладаемага нерухомасць на суму 4, 5 мільёна даляраў, вышынёй у дванаццаць паверхаў. Вежы Ламоніка збалансавалі муніцыпальны бюджэт і знізілі падаткі гараджан. Гэта быў палітычны актыў, які ўтрымліваў адну партыю ва ўладзе амаль дзесяць гадоў. Ён узвышаўся, белы і цудоўны, сярод шэрых трохпавярховых дамоў, якія мясціліся каля яго падставы.
  
  
  І мэр выдаў строгія інструкцыі паліцыянтам сілам:
  
  
  Патрульная машына павінна была кружыць вакол веж дваццаць чатыры гадзіны за суткі. Ніводзін паліцыянт не павінен быў уваходзіць без дазволу самога мэра. Любы экстраны выклік павінен быў атрымліваць найвышэйшы прыярытэт.
  
  
  -І калі містэр Норман Фелтан, уладальнік, які жыў у 23-пакаёвым пентхаусе, патэлефануе ў штаб-кватэру, паліцэйскае ўпраўленне Усходняга Гудзона будзе да яго паслуг - пасля таго, як дэпартамент спачатку паведаміць мэру, які, магчыма, зможа нешта зрабіць асабіста для містэра Фелтана, чые палітычныя ўнёскі былі шчодрымі.
  
  
  Гроўвер правёў рукавом паліто па панэлі і адступіў назад, каб агледзець сваё ззянне. Пляма знікла.
  
  
  «Ты павінен быў звязацца з мэрам», - сказаў Рыд, калі дзверы ліфта адчыніліся.
  
  
  “Я павінен быў. Я павінен быў. Яго не было дома. Чаго ты хочаш?"
  
  
  Румянец выступіў на пухлых шчоках Гроўвера. Ён апошні раз агледзеў панэль, затым выйшаў з ліфта і ступіў на цёмна-зялёны дыван фае з глыбокім ворсам. Калі дзверы ліфта зачыніліся, ён раптам зразумеў, што няма кнопкі, каб выклікаць яго зваротна.
  
  
  Ён штурхнуў Рыда локцем. Яны маглі ісці толькі наперад, да адзіных белых дзвярэй наперадзе іх з вялікім металічным вокам у цэнтры. Дзверы былі без выступу і ручак.
  
  
  Добра асветленае фае было падобна на газавую камеру без вокнаў, за выключэннем таго, што яны не маглі нават заўважыць адтуліну, праз якую таблетка магла б зваліцца ў кіслату.
  
  
  Фае турбавала Рыда менш за ўсё. "Мы нават не датэлефанаваліся да шэфа", - прабурчаў ён.
  
  
  "Ты можаш заткнуцца?" Спытаў Гроўвер. «А? Проста заткніся?»
  
  
  "Мы будзем выкрыты гэтак жа дакладна, як ты нарадзіўся".
  
  
  Гроўвер схапіў прыгаршчу шырокіх сініх этыкетак Reed's і люта прашаптаў: «Мы павінны гэта зрабіць. Унізе цела. Я ведаю гэтых багатых людзей. Не хвалюйся. З намі ўсё будзе добра. Шэф нічога не можа зрабіць. За намі стаіць закон. Усё ў парадку ".
  
  
  Рыд паківаў галавой, калі Гроўвер пастукаў у белыя дзверы. Стук быў прыглушаным, нібы плоць сутыкнулася з трывалай сталлю. Гроўвер зняў капялюш і падштурхнуў Рыда локцем, каб той зрабіў тое ж самае. Рыд важдаўся са сваім чорным нататнікам, але здолеў захаваць свой фетравы капялюш. Гроўвер пажаваў недакурак цыгары.
  
  
  Дзверы адчыніліся хутка, але ціха, слізгануўшы налева, адчыняючы дварэцкага ў чорным, высокага і вялікага.
  
  
  Яны шкадуюць, што патурбавалі містэра Фелтана, сказаў Гроўвер дварэцкаму, але яны павінны яго ўбачыць. На тратуары перад Ламоніка Таўэрс быў знойдзены мужчына. Былі падставы меркаваць, што ён выпаў з адной з кватэр.
  
  
  Гроўвер і Рыд імгненне пакутавалі пад пільным позіркам дварэцкага. Затым ён сказаў: "Калі ласка, увайдзіце".
  
  
  Ён правёў іх у вялікі пакой памерам з банкетную залу. Дэтэктывы нават не заўважылі, як за імі ціха зачыніліся дзверы. Яны ўтаропіліся на багатыя белыя шторы, якія часткова зачынялі панарамнае акно даўжынёй пяцьдзесят футаў. Уздоўж бакавой сцяны цягнулася цёмная канапа з багатай абіўкай. Пакой быў асветлены непрамым белым асвятленнем, якое здавалася безуважлівым пражэктарам для мастацкай выставы. Сучасныя карціны, кожная ў розным яркім становішчы, атачалі пакой, як вартавыя, якія нагадваюць аб тым, што два выпускніка сярэдняй школы патрапілі ў мір, адрозны ад Усходняга Гудзона.
  
  
  Чорны Steinway дамінаваў у далёкім куце пакоя. Крэслы былі творамі скульптуры, якія плаўна перацякаюць у мармуровай прастаце лініі, якія гарманавалі з дэкорам пакоя. Праз панарамнае акно мужчыны маглі бачыць чырвоныя водбліскі заходзячага сонца, якія адлюстроўваюцца ад бартоў пасажырскіх судоў, прышвартаваных у гавані Нью-Ёрка.
  
  
  Гроўвер выдаў нізкі, доўгі свіст і раптам пашкадаваў, што не дачакаўся сустрэчы з шэфам. Цыгара ў яго ў роце здавалася абвінаваўчым актам супраць яго выхавання. Ён засунуў яго, мокрым і ліпкім канцом наперад, у кішэню свайго паліто.
  
  
  Рыд проста працягваў засоўваць свой нататнік у капялюш.
  
  
  Нарэшце дварэцкі вярнуўся.
  
  
  «Містэр Фелтан прыме вас, джэнтльмены. Калі вы рушыце ўслед за мной, калі ласка, не паліце».
  
  
  Калі прыслужнік адчыніў дзверы ў кабінет, Гроўвер зразумеў, што здзейсніў памылку. Гэта быў не той чалавек з Усходняга Гудзона, з якім ён прывык мець справу, не мэр, якога ён ведаў як адваката-ашуканца, або вядучы гарадскі лекар, які аднойчы, быўшы п'яным, ніякавата пазбавіў жыцця немаўля.
  
  
  Гэта быў чалавек іншай пароды, які сядзеў у крэсле вішнёвага дрэва, скрыжаваўшы ногі пад кашміравым халатам, з тонкім томікам на каленях. Яго сівыя валасы, бездакорна дагледжаныя, здавалася, падкрэслівалі моцны, змрочны твар. Яго вочы былі светла-блакітнымі і нерухомымі.
  
  
  Аура велічы і элегантнасці, здавалася, праймала яго істота, як быццам яго прысутнасць надавала годнасць застаўленым кнігамі сцен. Ён здаваўся такім, якім мусіў быць мужчына, але ніколі ім не быў.
  
  
  "Містэр Фелтан", - сказаў дварэцкі, - "два джэнтльмены з паліцыі".
  
  
  Містэр Фэлтан кіўнуў, і дварэцкі правёў іх у кабінет. Слуга паставіў два крэсла каля каленяў Фелтана. Справа ад яго стаяў паліраваны дубовы пісьмовы стол. Ззаду яго былі зашмаргнуты запавесы.
  
  
  Містэр Фэлтан кіўнуў. Дварэцкі сышоў. Гроўвер нерашуча сеў. Рыд рушыў услед за ім.
  
  
  «Мы шкадуем, што турбуем вас», - сказаў Гроўвер. Містэр Фэлтан падняў руку ў заспакаяльным жэсце. Гроўвер пакруціўся на крэсле. Яго штаны раптоўна сталі гарачымі і туга змятыя. «Я не ведаю, з чаго пачаць, містэр Фэлтан».
  
  
  Сівавалосы мужчына нахіліўся наперад і добразычліва ўсміхнуўся. "Працягвай", - мякка сказаў ён.
  
  
  Гроўвер зірнуў на блакнот Рыда і кіўнуў.
  
  
  «Каля гадзіны таму перад гэтым будынкам быў знойдзены мужчына. Мяркуючы па тым, як было раздушана яго цела, мы думаем, што ён выпаў з адной з гэтых кватэр.
  
  
  «Вы маеце на ўвазе, хтосьці бачыў, як ён упаў», - спытаў Фэлтан тонам, які прадугледжвае хутчэй зацвярджэнне, чым пытанне.
  
  
  Гроўвер нахіліў галаву, як чалавек, які раптам убачыў адчыненыя дзверы там, дзе яе раней не было. "Не, не", - сказаў ён. «Ніхто не бачыў, як ён упаў. Але мы бачылі шмат такіх поршняў, і я амаль упэўнены, прашу прабачэньня, што ён выйшаў з гэтага будынку».
  
  
  "Я не зусім упэўнены", - сказаў дастойны ўладальнік.
  
  
  Рыд знішчыў свой нататнік дрыготкімі рукамі. Гроўвер зноў праглынуў, яго горла раптам перасохла, як летні тратуар. Ён пачаў нешта казаць, але рух рук Фелтана абарвала яго.
  
  
  "Я не амаль упэўнены, я ўпэўнены", - сказаў Фелтан.
  
  
  Два дэтэктыва сядзелі нерухома. Фелтан працягнуў: «У гэтым будынку было некалькі сем'яў, якія прымалі даволі… як бы гэта сказаць… даволі дзіўных тыпаў. У нас ёсць пільны працэс адбору, перш чым здаваць кватэру, але, як вы, мужчыны, ведаеце, вы не заўсёды можаце быць упэўнены ў якасці арандатара. Я мяркую, што мужчына скокнуў ці…» Фэлтан апусціў галаву, нібы адчуваючы сілу, каб выціснуць з сябе гэтыя словы. Ён паглядзеў у моргаючыя вочы Гроўвера і сказаў: «Божа, даруй мне, я думаю, што яго, магчыма, штурхнулі».
  
  
  Фэлтан утаропіўся на тонкі томік вершаў у сябе на каленях. «Я ведаю, як жудасна гэта можа гучаць для вас, адбіранне чалавечага жыцця. Але, магчыма, вы ведаеце. Такія выпадкі ёсць».
  
  
  Калі б на карту не была пастаўлена іх праца, Гроўвер і Рыд былі б у істэрыцы ад смеху, пачуўшы, як нехта расказвае двум дэтэктывам з аддзела забойстваў, што забойствы сапраўды існуюць у свеце. Але чаго можна было чакаць ад такога вытанчанага чалавека, які нарадзіўся са срэбнай лыжкай у роце і адгарадзіўся ад свету зборнікамі вершаў?
  
  
  Фэлтан працягваў. «Гадзіну таму я быў на балконе сваёй кватэры, нахіліўся і глядзеў уніз на вуліцу ўнізе, калі ўбачыў, як падае мужчына. Ён упаў з балкона восьмага паверха. Мы з маім прыслужнікам спусціліся туды, але гэта пустая кватэра. Некаторы час яна пуставала. Там нікога не было. Калі мужчыну пхнулі, значыць, які нападаў збег. Я збіраўся добраахвотна падзяліцца гэтай інфармацыяй, але я быў такі ўсхваляваны, што мне прыйшлося вярнуцца сюды на некалькі хвілін, каб аднавіць самавалоданне. Якая жахлівая рэч».
  
  
  «Так. Мы ведаем, як вам, мусіць, цяжка, сэр», - сказаў Гроўвер.
  
  
  "Груба", - пагадзіўся Рыд.
  
  
  "Жудасны і палохаючы", - працягнуў Фэлтан. «І падумаць толькі, што той, хто штурхнуў гэтага чалавека… калі яго штурхнулі… , магчыма, зараз жыве ў гэтым самым будынку».
  
  
  Фэлтан паглядзеў у вочы двум дэтэктывам. «Баюся, мне давядзецца папрасіць вас пра вялікую пазыку. Я ўжо сказаў Білу, і ён пагадзіўся».
  
  
  "Біл?" Спытаў Гроўвер.
  
  
  «Так. Мэр Далтан. Біл Далтан».
  
  
  «О, так», - сказаў Гроўвер. "Вядома".
  
  
  «Той чалавек, які быў на вуліцы. Мёртвы».
  
  
  «Ён не мёртвы», - сказаў Гроўвер.
  
  
  "О".
  
  
  “Ён будзе празь некаторы час, але гэта яшчэ ня так. Хаця, ведаеце, сэр, ён даволі дрэнны».
  
  
  «О, як жахліва. Але гэта можа дапамагчы нам. Я хачу, каб вы высветлілі, хто ён такі, адкуль ён, як мага хутчэй. Па магчымасці да паўночы. У нас ёсць надзвычай добрыя рэкамендацыі і мінулае ўсіх людзей, якія жывуць тут. Калі ёсьць нейкая сувязь, мы маглі б яе знайсьці».
  
  
  Дэтэктывы кіўнулі. «Мы ўжо пачалі звычайную праверку», - сказаў Гроўвер.
  
  
  "Зрабі гэта нечым большым, чым руціна, і я ўбачу, што ты будзеш добра ўзнагароджаны".
  
  
  Гроўвер развёў сваімі тоўстымі рукамі, як быццам адштурхоўваў другую порцыю клубнічнага пясочнага пірага. "О не. Мы нічога падобнага не жадаем. Мы проста шчаслівыя...»
  
  
  У Гроўвера не было магчымасці скончыць сваю адмову. Фелтан плаўна дастаў два канверты са старонак зборніка вершаў. "Мая візітоўка тут, джэнтльмены", - сказаў ён. "Калі ласка, патэлефануй, як толькі што-небудзь даведаешся".
  
  
  Калі дварэцкі вярнуўся, выправадзіўшы двух паліцыянтаў, ён сказаў: «Вы маглі б прайсці блефам. Вам не трэба было падкупляць іх».
  
  
  «Я не падкупляў іх, дурань», - сказаў Фэлтан, кідаючы вершы на стол. Ён падняўся з крэсла і пацёр рукі.
  
  
  Дварэцкі паціснуў плячыма. «Што я сказаў, бос? Што я сказаў?»
  
  
  «Нічога, Джымі. Я крыху засмучаны».
  
  
  "Пра што турбавацца?"
  
  
  Фэлтан кінуў халодны погляд на Джымі. Затым ён павярнуўся да яго спіной і накіраваўся да фіранак, якія зачыняюць балкон. "Адкуль ён узяўся?"
  
  
  "Што?"
  
  
  «Нічога, Джымі. Падрыхтуй мне выпіць».
  
  
  «Правільна, бос. І адзін для мяне».
  
  
  «Так, вядома. Адзін для цябе.»
  
  
  Фелтан рассунуў шторы і выйшаў у змрочнае паветра, на дванаццаты паверх над Усходнім Гудзонам, у створаны ім будынак.
  
  
  Ён змахнуў крыху рассыпанай зямлі з перакуленай пальмы ў чыгуне сваім белым аксамітным туфлікам. Яна выдала драпаючы гук па белых плітках балкона. Ён падышоў да краю, абапёрся рукамі на алюмініевыя парэнчы і ўдыхнуў свежае паветра, які дзьме з Гудзона.
  
  
  Паветра там было чыстым. І ён заплаціў за кожную цэглу, каб падняцца так высока на прахалодны асвяжальны брыз. Тут не было сажы, не тое што на вуліцах ніжняга Іст-Сайда за ракой з якія штурхаюцца натоўпамі, гандлярамі, фабрыкамі і маці, якія гарлапаняць на дзяцей - калі маці былі хаты. У Фелтана такое здаралася рэдка.
  
  
  Вядома, былі ночы. Ён адчуваў дакрананне да пляча, паднімаў вочы і бачыў сваю маці і адчуваў пах алкаголю. Ззаду заўсёды быў чалавек, акрэслены святлом калідора. Яму больш не было дзе ўстаць. Гэта была маленькая кватэра. Адзін пакой. Адзін ложак. Ён быў у ёй.
  
  
  Яна падштурхоўвала яго локцем, і ён выходзіў у калідор. "Гэй, пакінь падушку", - крычала яна. І ён пакідаў яе, выходзіў у калідор і збочваўся абаранкам каля дзвярэй. Зімой ён браў з сабой паліто.
  
  
  Тады ён таксама жыў на верхнім паверсе. Але на Дэлансі-стрыт у ніжнім Іст-Сайдзе верхні паверх быў нізам сацыяльных усходаў, нават без шлюхі замест маці. У ніжнім Іст-Сайдзе не было ліфтаў. Падняцца наверх азначала прайсці пешшу.
  
  
  Часам яна замыкала дзверы. І тады ён не мог пракрасціся раніцай у кватэру, каб надзець куртку, пачысціць зубы ці прычасацца. Ён хадзіў у школу з валасатым пылам падлогі ў калідоры, усё яшчэ якая асядае на яго спіне. Але ніхто з вучняў не смяяўся.
  
  
  Аднойчы нехта паспрабаваў гэта. Норман Фэлтан вырашыў гэта ў завулку з дапамогай разбітай бутэлькі. Хлопчык быў буйнейшы, на цэлых паўфута, але памер ніколі не турбаваў Нормана. У кожнага былі слабыя месцы, а на вялікіх яны былі болей. Тым больш месцы для палкі, каменя, разбітай бутэлькі.
  
  
  Да таго часу, калі яму споўнілася чатырнаццаць, Норман Фэлтан адседзеў два тэрміны ў папраўчай калоніі. Ён накіроўваўся да трэцяга, калі адзін са спячых партнёраў яго маці пакінуў кашалёк у яго ў штанах. Норман, накіроўваючыся да ракавіны, узяў кашалёк і выйшаў з пакоя. Гэта быў не першы раз, калі ён браў кашалёк побач з ложкам сваёй маці, але гэта быў першы раз, калі ён быў настолькі поўны. Дзвесце долараў.
  
  
  Гэта было занадта, каб дзяліцца гэтым з мамай, таму Норман Фэлтан у апошні раз спусціўся па лесвіцы шматкватэрнага дома. Ён быў сам па сабе.
  
  
  Яго поспех не быў імгненным. Ён пасадзіў дзвесце даляраў за два тыдні. Ніводная фірма не ўзяла б на працу чатырнаццацігадовага хлопчыка, нават калі ён сказаў, што яму семнаццаць. Ён спрабаваў прабіцца да букмекераў, але нават яны не хацелі браць дзяцей у якасці раннераў.
  
  
  Ён выдаткаваў свой апошні нікель на хот-дог і абгладжваў яго, бераг, лашчыў, шпацыруючы па Пятай авеню, упершыню на яго памяці адчуваючы страх, калі буйны мужчына, які выходзіць з асабняка, наляцеў на яго і скінуў апошнюю ежу Нормана на тратуар.
  
  
  Не разважаючы, ён абрынуўся на дарослага. Перш чым ён нанёс другі ўдар, на яго накінуліся два гіганты, збіваючы яго.
  
  
  Калі ён прыйшоў у прытомнасць, ён знаходзіўся на вялікай кухні, дзе мітусіліся слугі. Прывабная жанчына сярэдніх гадоў, упрыгожаная каштоўнасцямі, выцірала яму лоб.
  
  
  "Ты, вядома, ведаеш, з кім пазмагацца, малыш", - сказала яна.
  
  
  Норман міргнуў.
  
  
  "Гэта было сапраўднае шоу перад маім домам." Ён агледзеўся. Там было больш прыгожых жанчын, чым калі-небудзь бачыў у сваім жыцці.
  
  
  "Што вы думаеце, дзяўчынкі?" спытала жанчына сярэдніх гадоў. "Ён ведае, з кім пазмагацца?" Дзяўчынкі засмяяліся.
  
  
  Жанчына сказала: "Маляня, ты ж нікому пра гэта не раскажаш, праўда?"
  
  
  "Мне няма каму расказаць", - сказаў Норман.
  
  
  Жанчына паківала галавой, недаверліва ўсміхаючыся. "Ніхто?"
  
  
  «Нікога не злавіў», - паўтарыў Фэлтан.
  
  
  "Дзе ты жывеш?"
  
  
  «Вакол.»
  
  
  "Дзесьці паблізу?"
  
  
  "Дзе я змагу знайсці месца для жыцця".
  
  
  "Я табе не веру, малыш", - сказала жанчына і зноў выцерла яму лоб.
  
  
  Так Норман Фелтан пачаў сваю кар'еру ў самым модным доме Нью-Ёрка. З яго атрымаўся добры хлопчык на пабягушках для гаспадыні, і ён спадабаўся дзяўчынкам. Ён трымаў рот на замку і быў разумны.
  
  
  Пазней ён даведаўся, хто ўдарыў яго хот-дог прама на вуліцы. Гэта быў Альфонса Дэджэнерата, кіраўнік "Бронкс рэкетсз".
  
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  
  «Яны ўсё жадаюць вас, містэр Марока», - казаў Норман. Наступным разам гэта заўсёды гарантавала пяцёрку. Марока смяяўся. "Ты таксама гэта ведаеш, малыш".
  
  
  Затым Норман вёў Марока альбо ў пакой Нормы, альбо Кэрал. Ён вяртаўся ўніз, ведаючы чым будуць займацца дзяўчынкі.
  
  
  Перш за ўсё трэба было ўзбудзіць Марока. Гэта магло заняць дваццаць ці трыццаць хвілін. Уся яго моц была ў яго ў галаве. Затым, прыклаўшы вялізныя намаганні, дзяўчына магла скончыць з гэтым. Яе стогны былі б сапраўднымі. Толькі гэта было не ўзбуджэнне, гэта было напружанне.
  
  
  Затым рушылі ўслед шчодрыя пахвалы, якія распавядаюць Марока, якім выдатным чалавекам ён быў. Гэта, патлумачыла Місіс, было тым, за што ён заплаціў. І вось так яны зараблялі пяцьдзесят долараў за ноч у Віта Марока.
  
  
  Ён займаўся рэкетам, казалі дзяўчаты. Але ён не быў тарпедай. У гэтым не было грошай. Усё, што ён рабіў, гэта дастаўляў грошы з аднаго месца ў другое і трымаў рот на замку. Ён быў чалавекам з торбамі. І ён ніколі не губляў ні пені і ніколі ні словам не абмовіўся аб сваім бізнэсе.
  
  
  Ён працаваў на Альфонса Дэджэнерата, у якога былі ракеткі з Бронкса. Часам у яго было, па словах дзяўчат, сто тысяч долараў.
  
  
  Норман выконваў даручэнні па хаце і трымаў вуха востра. Ён назіраў за людзьмі. Ён назіраў за Марока. Ён убачыў адмірала з Вашынгтона, які заплаціў дзяўчыне, каб яна танчыла вакол яго аголенай і пасыпала яго пудрай.
  
  
  Ён бачыў святара, які прасіў, каб яго адлупцавалі. Ён бачыў мужчын, якім патрэбны былі дзве жанчыны, і тых, хто не мог справіцца з тузінам. Ён бачыў адзінокіх і напалоханых.
  
  
  І ён пабег па сваіх даручэннях. Забяры скрыню самагонкі тут, жанчыну там; дастаў і тое, і другое. Пераканайся, што ў Дэйзі быў яе парашок. Ніколі не называй містэра Джонсана па імені. Містэр Фельдштэйн ацаніў невялікі паклон пры прывітанні.
  
  
  Ён спадабаўся жонцы. "Мужчынамі кіруюць іх яйкі, іх жываты і іх страхі", - казала яна Норману. «Спачатку яны баяцца. Затым яны галодныя. Калі абодва гэтыя пачуцьці сыходзяць, яны ідуць за тым, што я ім даю».
  
  
  Норман слухаў. Але яна была няправая. Ён хутка гэта засвоіў.
  
  
  Мужчынамі кіруе іх эга; гонар мацнейшы за жыццё, ежу, сэкс. Мужчына пазбаўлены гэтага гонару толькі тады, калі яго ў яго выбіваюць. Пакінутыя ў спакоі, чалавечыя істоты з'яўляюцца слугамі сваёй ганарыстасці перад сваімі целамі. Усё астатняе вынікала з ганарыстасці.
  
  
  Ён бачыў гэта ў Джонсане, у Фельдштэйне і ў Марока. Ён бачыў гэта ў бліскучых гузіках адмірала. Людзі былі слабыя, ганарлівыя і хлусілі самім сабе. І ў гэтым была іх слабасць. Гэта была і слабасць Місіс. Ён даказаў гэта.
  
  
  Норману Фэлтану было семнаццаць, і ён пражыў у гаспадыні тры гады, калі яна спытала: "У цябе былі жанчыны?"
  
  
  "Так".
  
  
  «Якая з дзяўчын?»
  
  
  «Ніводзін з іх. Я атрымліваю сваё звонку».
  
  
  "Чаму?"
  
  
  «Твае дзяўчаты брудныя. Усё роўна што купацца ў каналізацыі».
  
  
  Гаспадыня засмяялася. Яна адкінула галаву назад і выдала рэзкі смяшок, ад якога знясілена прытулілася да адной з лямпаў на кухні, дзе яны размаўлялі.
  
  
  Але калі яна ўбачыла, што Норман не сумелася і не спалохалася, яна перастала смяяцца і пачала крычаць. «Прэч адсюль да чорта. Прэч адсюль, пацучынае вырадак. Я падабраў цябе са сцёкавай канавы, ты, пацучы адкід. Прэч адсюль».
  
  
  Кухарка падалася назад да сваёй пліты. Адна з дзяўчын убегла на кухню і ў жаху спынілася. Гаспадыня, упершыню на чыёй-небудзь памяці, плакала.
  
  
  А перад ёй, ціха пасмейваючыся, стаяў Норман, хлопчык на пабягушках.
  
  
  Такім чынам, ён перамог, але ў яго не было працы, адукацыі і мала грошай. Што ён выйграў?
  
  
  Норман Фелтан выйшаў у золкі дажджлівы поўдзень з сарака пяццю доларамі ў кішэні і планам. Чалавек мусіў выжыць. Калі б ён не змог, ён бы памёр. Адно страчанае жыццё. Яго жыццё было такім жа каштоўным, як і наступнае. Нават болей. Яна належала яму.
  
  
  Такім чынам, Віта Марока, які ніколі ў жыцці не прапускаў дастаўку, добры чалавек са зброяй і мускуламі, у тую ноч, выходзячы ад гаспадыні, сустрэў былога хлопчыка на пабягушках.
  
  
  Ён сустрэў яго ў праходзе, які вядзе ад бакавога выхаду на вуліцу. Ніхто не мог бачыць, хто ўвайшоў ці выйшаў.
  
  
  Норман Фэлтан стаяў у праходзе. "Ну і справы, містэр Марока", - сказаў ён. «Я рады, што ўбачыў вас. Я ў роспачы».
  
  
  «Я чуў, цябе звольнілі, хлопец», - сказаў Марока. Слова "адчайны" прымусіла яго страпянуцца. Норман раптам зразумеў, якім вялікім быў Віта. Рука так і не пакінула кішэню. Халодныя карыя вочы, здавалася, пранізвалі волю Нормана. Вусны са шрамам выгнуліся ва ўсмешцы.
  
  
  «Чаго ты хочаш, малыш? Плаўнік?»
  
  
  Паветра ў халодным калідоры здавалася задушліва сапертым. Норман намацаў металічную палоску ва ўласнай кішэні. Яна была такой страшэнна маленькай. Ён заўважыў, што погляд Віта перамясціўся на яго кішэню. Гэта было зараз ці ніколі.
  
  
  «Не, містэр Марока. Мне трэба больш».
  
  
  «О», - сказаў Марока. У яго кішэні таксама была выпукласць.
  
  
  «Так. У мяне ёсць план, як мы абодва можам разбагацець.
  
  
  «Мы, малыш? Мы? Чаму ты?"
  
  
  “Гэта вось так. Я бачыў, як шмат хлопцаў прыходзілі да гаспадыні. Але ніколі нікога падобнага да вас, містэр Марока. Я маю на ўвазе, я ведаю, можа, сотню баб, якія вельмі моцна гэтага хочуць, але няма хлопца, сапраўднага хлопца, які можа ім гэта даць. І я чуў, як бабы з „Місіс“ казалі, што яны былі б гатовыя заплаціць табе, калі б ты не заплаціў ім».
  
  
  Віта раптам усміхнуўся. Яго халодныя карыя вочы пацяплелі. Яго рука пачала вызваляцца з кішэні.
  
  
  "Так, містэр Марока", - сказаў Норман. «Гаспадыня дазваляе вам быць з сабой толькі тым дзяўчатам, якія добра выконваюць сваю працу. Вось чаму мне кожны раз даводзілася вадзіць вас у спецыяльныя ўстановы. Тыя, хто цябе заслугоўвае.
  
  
  «Так?» Віта, здавалася, не мог у гэта паверыць.
  
  
  «Так, і я прыкідваў, не мог бы я звесці цябе з жанчынамі і атрымаць, магчыма, працэнтаў дваццаць».
  
  
  Віта пасмейваўся. Шнар камічна перасякаў яго губу крыж-накрыж. Зубы ў залатых каронках ззялі ў бледным святле калідора. Яго рука была вынята з кішэні, каля ілба, ён адкідваў назад капялюш.
  
  
  «Без лайна», - сказаў Віта. «Ты разумны хлопец, і ты мне падабаешся, але ў мяне ёсць іншыя…» Віта Маррока, трыццаці сямі гадоў, галоўны бэгмен сіндыката, так і не скончыў прапанову. Ён не змог. Вострае металічнае лязо было ў яго ў горле.
  
  
  Пацякла кроў, і Віта, душачыся, пакаціўся па падлозе калідора, размазваючы чырвоныя плямы па шэрым бетоне. Норман ліхаманкава спрабаваў дабрацца да кашалька, пашукаць пояс з грашыма, абшнарыць кішэні. Віта перакочваўся і брыкаўся. Паміраючы, ён быў амаль непасільным для маладога Нормана Фелтана.
  
  
  Адным скачком Норман прызямліўся абедзвюма нагамі на счырванелыя грудзі Віта, калі той зноў перавярнуўся. З рота Марока вырваўся паток паветра і крыві, і ён быў бездапаможны.
  
  
  Норман атрымаў тры тысячы долараў за гэта першае забойства.
  
  
  Гэта быў апошні раз, калі ён забіраў свае грошы ў ахвяры. Больш разоў, чым ён мог палічыць, яму плаціў нехта іншы.
  
  
  І на гэтыя грошы ён купіў адзенне, дом і рэспектабельныя манеры. Ён ажаніўся з рэспектабельнай жанчынай з добрым выхаваннем, і пасля пяці гадоў шлюбу, у выніку якога нарадзілася дачка, ён выявіў, што выхаванне было толькі павярхоўным. Калі місіс Фелтан была аголенай, яна была такой жа, як любая іншая шлюха, якая ідзе ў ложак з іншым мужчынам.
  
  
  І Фэлтан забіў без аплаты. Без адзінага цэнта. І гэта было першы раз.
  
  
  Фелтан адступіў ад парэнчаў і зноў удыхнуў свежае паветра Гудзона. Сёння ён зноў забіў без усялякай выгады, на гэты раз, каб застацца ў жывых.
  
  
  Адкуль, чорт вазьмі, узяліся гэтыя людзі? Летась ён быў змушаны пазбавіцца ад аднаго сышчыка звычайным спосабам па кантракце, але сёння гэты чалавек падабраўся так блізка, так страшэнна эфектыўна блізка, што толькі па шчаслівай выпадковасці Фелтану і двум яго паслугачам атрымалася перакінуць яго праз агароджу на вуліцу прама ў паліцэйскае расследаванне.
  
  
  Дыханне Фелтана стала цяжкім. Ён больш не заўважаў чысціні паветра. Сінія вены надзьмуліся ў яго на лбе, і ён сціснуў кулакі.
  
  
  Нехта паляваў на яго, і гэта быў не дылетант. Яны забралі аднаго з яго найлепшых людзей.
  
  
  «Не аматар», - прамармытаў ён, а затым яго думкі былі перапынены, калі Джымі, дварэцкі-целаахоўнік, выйшаў на тэрасу са скотчам і вадой.
  
  
  «Тоні Банэлі ўнутры».
  
  
  "Сам па сабе, Джымі?"
  
  
  «Так, бос, сам па сабе. Я думаю, ён напалоханы».
  
  
  Фелтан апусціў погляд на светла-бурштынавую вадкасць у сваёй шклянцы. «Яго паслаў Віазелі?»
  
  
  «Дакладна. містэр Вялікай уласнай персонай».
  
  
  "Ты думаеш пра тое ж, пра што і я, бос?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў Фелтан. "Я не ведаю." Ён павярнуўся і пайшоў у кабінет, несучы паўшклянкі свайго напою.
  
  
  Худы мужчына з лоевымі валасамі і запалымі шчокамі сядзеў на краёчку крэсла каля пісьмовага стала. На ім быў сіні гарнітур у тонкую палоску і жаўтлявы гальштук. Ён круціў у руках насоўку. Ён моцна спацеў, нягледзячы на кандыцыянер.
  
  
  Фэлтан падышоў да крэсла і ўстаў над Тоні, які амаль курчыўся на сваім месцы.
  
  
  «У чым справа, у чым справа?"» Хутка сказаў Тоні. «Містэр Вялікі паслаў мяне сюды. Ён сказаў, што ты хацеў пра нешта пагаварыць».
  
  
  «Не для цябе, Тоні. Для яго», - сказаў Фэлтан і павольна выліў рэшту свайго напою на чорныя бліскучыя валасы Тоні.
  
  
  Калі Тоні паспрабаваў выцерці галаву насоўкай, Фэлтан моцна ўдарыў яго адзін раз па твары.
  
  
  «Цяпер давай пагаворым», - сказаў Фелтан і жэстам паказаў Джымі, каб той паставіў крэсла пад ім.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  
  
  
  Сакратарка ў прыёмнай бальніцы Ўсходняга Гудзона несвядома выпрасталася, выпучыўшы грудзі, калі ўбачыла, што гэты выдатны асобнік накіроўваецца да яе стала.
  
  
  Ён ішоў так, як ніводзін мужчына, якога яна калі-небудзь бачыла, з грацыяй танцора і ў той жа час упэўненымі, моцнымі рухамі спартсмена. Кожны рух, здавалася, квітнеў у спакойнай мужчынскай дысцыпліне, якая, як яна толькі што ведала, магла тварыць цуды на матрацы.
  
  
  На ім быў добра пашыты шэры гарнітур на трох гузіках, белая кашуля і карычневы гальштук, якія адпавядалі глыбокаму зачараванню яго вачэй. Яна не ведала, ці ўсміхалася яна занадта шырока, калі ён дазволіў сваім моцным рукам апусціцца на яе стол.
  
  
  «Добры дзень. Я Дональд Маккан», - сказаў ён.
  
  
  «Я магу што-небудзь для цябе зрабіць?» - спытала яна. Яго кравец быў пышны.
  
  
  "Да ёсць. Я страхавы агент і, шчыра кажучы, я ў бязвыхадным становішчы».
  
  
  Здавалася, ён ведаў, што яна зробіць для яго ўсё; гэтыя цудоўныя вочы проста ведалі гэта.
  
  
  «О», - сказала яна. Супервайзер не з'явіцца да 6:30 раніцы, у яе было паўгадзіны. Што з ёю адбывалася? Што было ў гэтага мужчыны?
  
  
  "Так", - сказаў ён, нахіляючыся наперад. «Я адказваю за страхоўку будынка. І я чуў, што нехта ўпаў з яго».
  
  
  Яна кіўнула. «О так, Джэксан. Ён у палаце 411, неадкладная дапамога.»
  
  
  "Ці магу я ўбачыць яго?"
  
  
  «Баюся, што не. Табе давядзецца пачакаць да гадзін наведванняў, а затым атрымаць дазвол у аховы. Ён спрабаваў скончыць жыццё самагубствам. Яны ня хочуць, каб ён гэта рабіў».
  
  
  Мужчына здаваўся расчараваным. «Ну, я думаю, мне проста давядзецца пачакаць да гадзін наведванняў.» Ён чакаў, нібы чакаючы чагосьці. Можа, ён уцячэ. Яна не хацела, каб ён сыходзіў.
  
  
  "Гэта вельмі важна?" - Спытала яна.
  
  
  Цяпер ён быў на адлегласці пацалунку ад яе вуснаў. "Так".
  
  
  "Можа быць, я змагу паклікаць сюды ахову, і вы маглі б зайсці на хвілінку." Да рысу наглядчыка.
  
  
  Ён так прыгожа ўсміхаўся. "Усё будзе ў парадку?" - Спытала яна.
  
  
  "Выдатна", - сказаў ён.
  
  
  "Я пазваню яму. Ты заходзь у адзін з гэтых ліфтаў і трымай дзверы адчыненымі, каб яму прыйшлося спусціцца іншым. Начная медсястра зараз бярэ перапынак. Я буду трымаць ахову тут, пакуль не пайду... прыкладна 20 хвілін. Затым я пазваню на паверх, і ты затрымаеш тамака ліфт. Калі падымецца іншы, спускайся сюды, да мяне. Тады я сыходжу. Але не кажы ніводнай душы. Абяцаеш?»
  
  
  "Я абяцаю." У яго былі такія прыгожыя вочы. Толькі калі ён знік у ліфце, сакратарка зразумела, што яе муж усё яшчэ будзе ў ложку, калі яна вернецца дадому. Яна што-небудзь прыдумае пазней.
  
  
  Рыма націснуў кнопку чацвёртага паверха і назіраў, як зачыняюцца дзверы ліфта. Значыць, Чиун меў рацыю. Некаторыя жанчыны маглі адчуваць, што мужчына кантралюе сваё цела. Іх магло прыцягнуць тое, што ён называў зачараваннем хіачу, ведаючы ўнутры, што ў гэтага чалавека быў такі ідэальны час і рытм, а таксама высокаразвітыя пачуцці, што ён мог узбуджаць іх кожны раз.
  
  
  «Мужчына можа кахаць. Жанчыны жывуць. Яны падобныя на жывёлу, якая корміць цела. Іх галоўны клопат - гэта іх бяспека, харчаванне і шчасце. Адданасць, якая ў свядомасці мужчыны лічыцца каханнем, насамрэч з'яўляецца інстынктам жанчыны да абароны. Яна заваёўвае гэтую абарону, імітуючы каханне. Яна, а не мужчына, нясе адказнасць за жыццё чалавечай расы. Самы мудры выбар.»
  
  
  Але чаму Чиун быў так упэўнены? Сам ён ніколі не клікаў жанчын у Фолкрофт. Але ён сказаў: "Па-твойму, яна адгукнецца."
  
  
  Рыма не збіраўся выкарыстоўваць метад Чыуна. Але з іншага боку, усё пайшло не так, як ён чакаў, пасля сустрэчы са Смітам, таго чаявання ў картатэчнай шафе ў Фолкрофце.
  
  
  Як КЮРЭ з усім гэтым праўзыходным персаналам мог быць настолькі дурны ў стаўленні метадаў адмысловага падпадзялення. Вядома, яны не павінны былі ведаць шмат чаго, але невуцтва, з якім ён сутыкнуўся, проста выйшаўшы адсюль, было за гранню разумнага.
  
  
  Спачатку яны хацелі забяспечыць яго грувасткім рэвальверам. Затым спецыяліст па ўзбраенні прадэманстраваў мноства самаробных пісталетаў, дроцікаў-ручак, кольцаў для скідання яду - усяго таго, што было ў фільмах Чарлі Чана.
  
  
  Яго навучылі, як працуюць гэтыя прылады, каб ён ведаў, з чым яму, магчыма, давядзецца сутыкнуцца. Але насіць з сабой арсенал было ўсё роўна што насіць рэкламу. Ён сказаў "не", і клерк па ўзбраенні паціснуў плячыма. Калі б ён хацеў заручыцца міжвольным саюзнікам, то запатрабаваў бы кроплі аднаго з гэтых інструментаў. Але што да яго самога, Рыма ведаў, што яго рукі маглі выконваць усю неабходную працу без ускладненняў з боку мясцовых быкоў.
  
  
  Ён захаваў пасведчанне асобы Рыма Кейбэла і папрасіў павялічыць яго толькі на адну рэч: грошы. Яго асігнаванні складалі 3000 долараў. Ён папрасіў 7500 долараў і атрымаў іх. Тысяча дробнымі купюрамі, а астатняе - сотнямі.
  
  
  Гэта было няправільна, занадта шмат для задання, як яму сказалі. Гэта проста прыцягнула б да яго ўвагу. Але тады яны верылі, што ён будзе працаваць з КЮРЭ да канца свайго жыцця.
  
  
  "Бяры толькі тое, што табе трэба." Што ж, калі б ён быў так апантаны жаданнем заставацца незаўважаным, ён ніколі б не скарыстаўся паслугамі адміністратара. Ён увайшоў бы праз аддзяленне неадкладнай дапамогі бальніцы і выглядаў бы так, нібыта яму там самае месца. Гэта была яшчэ адна рэч, якой навучыў яго Фолкрофт. Рыма ўсміхнуўся, падумаўшы аб тым, як трэба выглядаць так, як быццам ты належыш гэтаму свету, аб тым, як задаваць пытанні, аб манерах, аб хадзе. Тым не менш, яны працягвалі казаць: «Авалодай гэтым, і ты зможаш забыцца большую частку астатняга, чаму мы вучым».
  
  
  Што ж, ён мог забыць большую частку таго, чаму яны вучылі. Ён не збіраўся зноў апынуцца ў камеры смяротнікаў за тое, што выконваў сваю працу, або чакаць, як Маккліры, калі хтосьці са сваіх прыкончыць яго. У Рыма гэта было. Свет навучыў яго, і яго ледзь не забілі, перш чым ён навучыўся. Ня зноў ... ніколі больш.
  
  
  Праз два дні ён патрабаваў кроплю наяўных грошай, кажучы, што ён на хвасце ў Максвела, затым адпраўляў кроплю запіскай, да якой не мог нават наблізіцца, а затым усё астатняе жыццё выконваў апошні загад арганізацыі: "Зніклі".
  
  
  Але спачатку Маккліры. Калі Маккліры прыбяруць з дарогі, ніхто больш не патурбуе яго. Дзверы ліфта павольна, амаль бясшумна адчыніліся.
  
  
  У калідоры было ціха ў перадсвітальнай цемры. На вольным стале начной медсястры гарэла настольная лямпа. Рыма ішоў па калідоры. Ён бясшумна слізгаў на гумавых падэшвах... 407, 409, 411... без аховы. Не збаўляючы кроку, ён увайшоў у пакой. Ён ужо агледзеў залу. Але калі б хтосьці знаходзіўся ў цені, яго роўны крок і хуткае з'яўленне маглі б збіць іх з панталыку адносна пакоі, у якую ён увайшоў.
  
  
  Ён зачыніў за сабой дзверы. Ён вырашыў, што ў Маккліры, верагодна, будзе зламанае рабро пры падзенні. Усё, што яму трэба было зрабіць, гэта націснуць на адно з іх у сэрцы, і ніхто не падумае аб забойстве. У пакоі было цёмна, калі не лічыць маленькай лямпачкі над галавой Маккліры. Святло адбівалася ад металічнага прадмета на ложку. Гэта быў крук. У пакоі пахла эфірам. Падышоўшы бліжэй, ён убачыў трубкі, якія цягнуцца да цёмнай формы, падобныя на палосы тоўстых спагецці.
  
  
  Адна нага была ў счапленні. Ён правёў рукой па цёплай вільготнай павязцы, пакуль не намацаў гіпс вакол грудной клеткі. Ён не хацеў яго раскалоць. Гэта пакінула б сляды. Ён павінен быў бы адрэгуляваць гэта, асцярожна, беражліва, каб грудная клетка паварочвалася і...
  
  
  "Прывітанне, прыяцель", - пачуўся слабы голас. Гэта быў Маккліры. «Гэта страшэнна ўдалы спосаб высветліць асобу. Вы нават не паглядзелі на твар.»
  
  
  "Заткніся", - сказаў Рыма.
  
  
  «У мяне ёсць зачэпка па Максвел».
  
  
  «Так, вядома. Канечне. Адну хвіліну".
  
  
  «Добра. Ты хочаш прыкончыць мяне, не атрымаўшы зачэпкі, гэта твая справа. Але я думаю, ты збіраешся раскалоць тынкоўку. Дрэнны доказ.»
  
  
  Чаму ён не заткнуўся? Чаму ён не заткнуўся? Як ён мог забіць яго, калі той казаў і ведаў, што адбываецца? Рукі Рыма асцярожна пакінулі пластыр некранутым. Ён павінен быў вярнуць іх назад. Ён мусіў гэта зрабіць.
  
  
  «У мяне ёсць лепшы спосаб», - сказаў Маккліры.
  
  
  "Заткніся", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ідзі сюды", - сказаў Маккліры.
  
  
  Рыма зірнуў на руку з гакам. Яна была вольная. Іншая была ў гіпсе. Такім чынам, Маккліры збіраўся нанесці крук ззаду, калі Рыма нахіліўся наперад. Добра. Дазволь яму. Тады ён проста ўрэжа яму па горле, вырве пару трубак і да д'ябла ўвесь гэты бардак. Ён быў бы вольны.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. Ён нахіліўся наперад, балансуючы, каб злавіць крук ззаду узмахам правай рукі.
  
  
  Твар Маккліры таксама быў цалкам забінтаваны. Відаць былі толькі яго вусны.
  
  
  "Я не змог пракрасціся", - сказаў Маккліры. «Але я дабраўся да чалавека па імені Норман Фэлтан. Яму належыць кватэра, з якой мяне ўчора выставілі. Гэта Фэлтан з літарай "Ф", як у Фрэнка. Ён пасярэднік Максвела. Сіндыкат ведае яго, але многія з іх думаюць, што ён устараняльнік. Толькі сапраўдныя лепшыя хлопцы павінны ведаць аб Максвелле. Нядзіўна, што мы так і не змаглі атрымаць пра яго ні радка».
  
  
  Крук заставаўся нерухомы. Рыма засяродзіўся на ім краем вока.
  
  
  «Я бачыў Фелтана ўсяго хвіліну. Мяне выкінулі з яго пентхауса. Гэты пракляты крук зачапіўся за канапу, і ён накінуўся на мяне з парай галаварэзаў, перш чым я паспеў апамятацца. Думаю, я атрымаў аднаго з іх».
  
  
  Рыма ўбачыў, як паднімаецца крук. Ён быў гатовы да гэтага, але ён проста апусціўся назад.
  
  
  «Галаварэзы выйшлі са сцен. Сачыце за сценамі, яны заселеныя. Усе яны слізгаюць у розныя бакі. Перш чым яны выйшлі, я загадаў Фэлтану адысьці да вокнаў у сад, якія вядуць на ягоную тэрасу. Ён быў напалоханы, але не настолькі, каб казаць. Патрабуйце наркотыкі па кроплі, я не думаю, што ён зламаецца ад болю».
  
  
  «Фелтан даволі класны. Да цяперашняга часу ён мільянер і выкарыстоўвае гэта як прыкрыццё. Я нават ня думаю, што мясцовыя быкі ведаюць, што ён займаецца рэкетам. У яго толькі адна цікавасць. Гэта яго дачка Сінція. Яна вучыцца ў Брайаркліфе, гэтым модным каледжы ў Пенсільваніі. Сумняваюся, што яна ведае, чым тата зарабляе на жыццё. Я не ведаю, як ты мог бы выкарыстоўваць яе, але гэта яго слабасць. Можа быць, ты мог бы выкарыстоўваць яе, каб зламаць яго.
  
  
  Крук злёгку ссунуўся, але толькі крыху. Затым усё замерла.
  
  
  «Думаю, я даволі моцна аблажаўся. Я ведаў, што нам ніколі не трэба было пераследваць Максвела. Недастаткова фактаў. Гэта фатальна ў нашым бізнэсе. Але мы былі прывязаны да працы. Цяпер ты павінен скончыць з ім. Я не ведаю як, але паспрабуй тое, чаго я не рабіў. Я паспрабаваў пайсці проста на яго, і я проста яшчэ адна ахвяра».
  
  
  «Удачы, Рыма. Няхай нехта адслужыць за мяне імшу».
  
  
  Рыма павярнуўся і пачаў сыходзіць.
  
  
  «Куды ты ідзеш?» Прашыпеў Маккліры. «Ты павінен сёе-тое скончыць».
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  «Дзеля Бога, Рыма, ты павінен. Я не магу паварушыцца. Я напампаваны наркотыкамі. Яны забралі мае таблеткі. Я не магу зрабіць гэта сам. Рыма. У цябе была правільная ідэя. Проста націснуць на грудную клетку. Рыма. Рыма!»
  
  
  Але дзверы палаты 411 у лякарні Ўсходняга Гудзона павольна зачыніліся, і стала ціха, калі не лічыць скрыгат кручка па гіпсе.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
  
  
  
  Рыма правёў у бары некалькі гадзін. Сакратарка прамармытала нешта аб сваім мужы, дапіла свой напой і пайшла. Ён быў адзіным, хто піў. Бармэн проста зноў напаўняў яго шклянку кожны раз, калі ён ківаў. Куча купюр убірала разлітую вадкасць. У бары было цёмна і крыху перагрэта. Ён быў занадта вялікі і занадта пусты.
  
  
  Часам бармэн скардзіўся на тое, што бізнэс прыйшоў у заняпад, калі бурлеск непадалёк зачыніўся. Гэта быў турыстычны бар, якому прыйшлося перайсці на мясцовы, і ён не здолеў пераключыцца. Кошты па-ранейшаму складалі восемдзесят цэнтаў за порцыю. Бармэн так і не выкупіў ніводнай, як гэта было прынята ў Нью-Джэрсі.
  
  
  Бальніца знаходзілася прыкладна ў дзесяці кварталах адсюль. Гэта было непрыдатнае месца для пражывання, як яго вучылі, і гэта быў няправільны занятак. Але ён быў там, і ён піў, і ён працягваў піць, пакуль не купіў бутэльку і не прынёс яе ў гасцінічны нумар, дзе яго не раскусілі б за наяўныя грошы.
  
  
  Рыма кіўнуў, і шклянка напоўнілася падвойнай порцыяй імпартнага канадскага віскі. Ён нават не стаў рэгістравацца ў гатэлі. Ён працягваў бы піць да таго часу, пакуль не перастаў бы думаць, пакуль не перастаў бы адчуваць ці ведаць, і тады яго, несумненна, пракацілі б, а затым кінулі ў турму, і тады КЮРЭ знайшла б яго, і яны паклалі б усяму гэтаму канец.
  
  
  Яны зрабілі б добрую хуткую працу, гэтак жа хутка, як на электрычным крэсле, можа, і хутчэй. І тады прысуд суддзі быў бы прыведзены ў выкананне, і хай умілажаліцца Гасподзь над яго душой. Рыма зноў кіўнуў, і шклянка зноў напоўнілася, і яшчэ некалькі ўзгоркаў зноў зніклі, і па асветленым белым гадзінніку над барам была гадзіна дня ці нешта падобнае, ці гэта была гадзіна ночы ці нешта падобнае?
  
  
  На вуліцы было сонца, занадта шмат сонца і святла. Людзі гулялі пры святле, ці не так? Яны былі дзённымі людзьмі. І віскі было добрым. Яно рабіла сваю справу. «Віскі», - прамармытаў Рыма, - «можа ўтрымоўваць невялікую колькасць цыяніду, любую колькасць мыш'яку і розных таксічных хімікатаў без якіх-небудзь смакавых слядоў».
  
  
  "Што, сэр?" - спытаў бармэн.
  
  
  "Таксічныя хімікаты", - сказаў Рыма.
  
  
  Бармэн, чые лоевыя сіваватыя валасы надавалі яму выгляд збяднелага італьянскага графа, сказаў: «Не, гэта добры напой. Мы яго не разбаўляем. Вы п'яце лепшае».
  
  
  Рыма падняў чарку. “За лепшае. За Чыўна».
  
  
  "Да чаго, сэр?"
  
  
  "Вазьмі грошы".
  
  
  "Усё гэта?"
  
  
  «Не. проста каб выпіць».
  
  
  Бармэн нядбайна забраў дадатковую купюру. Ён ніколі не пройдзе тэст на лячэнне.
  
  
  "Што, сэр?"
  
  
  "Іншы".
  
  
  "Ты гэта не скончыў".
  
  
  "Я вярнуся. Вярніся. Вярніся. Вярніся. Вярніся.» Магчыма, яму варта забіць бармэна, тады ён быў бы ў бяспецы ў турме. Магчыма, жыццё. Жыццё. Жыццё. Але турэмныя сцены не спынілі КЮРЭ. О не. Не каманду. Абараняйце каманду. Каманда павінна быць у бяспецы заўсёды.
  
  
  "Вы гулялі ў камандзе, сэр?"
  
  
  «Я гуляў на лепшым".» Пракляты зэдлік". Рыма схапіўся за борцік ашэсткі. “Ніхто ніколі не праходзіў праз цэнтр лініі. Я страціў тры зубы, але ніхто ніколі не праходзіў праз цэнтр лініі. Ha, ha. Да гэтага часу. Я адчыняю браму для іх усіх. О, Рыма, ты такі геніяльны. Ты такі разумны. Я ніколі не ведаў, што ты такі разумны. "Яны ўсе зараз праходзяць праз гэта".
  
  
  «Так», - сказаў бармэн, робячы яшчэ больш нядбайны выпад. «Яны ўсе зараз праходзяць.»У яго было злоснае італьянскі твар. Гэта быў не шатландскі, ірландскі, індыйскі, нямецкі ці бог ведае які яшчэ твар, як прыгожы твар Рыма. Яно было пачварнае. Выродлівым, як твар Рыма.
  
  
  Італьянцы: выява людзей, схільных да злачыннасці, з'яўляецца неналежным і не павінен прымацца чальцамі CURE. У амерыканцаў італьянскага паходжання адзін з самых нізкіх паказчыкаў злачыннасці на душу насельніцтва ў Злучаных Штатах. Існаванне арганізаванай злачыннасці і актыўны ўдзел у ёй асоб італьянскага паходжання скажае карціну. Аднак існуе культурная рыса - недавер да ўлады, - якая зьявілася ў 1940-х гадах. Гэта было прынесена ў асноўным сіцылійцамі, народам, часта акупаваным замежнымі дзяржавамі. Імідж італьянскага злачынца быў узмоцнены асвятленнем у навінах менш за трыста чалавек, якія ўдзельнічаюць у вышэйшых эшалонах арганізаванай злачыннасці.
  
  
  Іншымі словамі, яны папаліся. Рыма памятаў лекцыю амаль поўнасцю. Ён памятаў занадта шмат. Шклянка зноў напоўнілася.
  
  
  "Хвілінку", - сказаў ён, хапаючы бармэна за руку. "Гэта было дрэнна зроблена." Ён пляснуў па руцэ, і тры мокрыя купюры ўпалі ў лужыну.
  
  
  «Вы дапусцілі памылку, пакінуўшы ўчастак вільготным, каб купюры зліпліся. Трымайце яго сухім. Сакрэт у сухасці. У вас больш магчымасцяў для маніпуляцый з сухім аб'ектам. Вось, паглядзіце на гэта.»
  
  
  Рыма дастаў з кішэні некалькі сухіх дзясятак. Ён зрабіў хуткі рывок, які здзівіў бармэна, затым хутка сунуў купюры ў кішэню кашулі бармэна. «Глядзі. Суха».
  
  
  Бармэн збянтэжана ўсміхнуўся і паціснуў плячыма, павярнуўшы далоні ўверх. Італьянскі жэст.
  
  
  Рыма наважыў яму аплявуху. Трэск рэхам пракаціўся па пустым бары. Мужчына адхіснуўся ад паліцы з бутэлькамі. Яны бразнулі, але не ўпалі. Ён прыціснуў левую руку да правай шчакі.
  
  
  "Ніколі больш не спрабуй прарабіць са мной такую нядбайную працу", - сказаў Рыма. Мужчына пачакаў некалькі імгненняў, цяжка дыхаючы і ўтаропіўшыся на Рыма, які ўсміхнуўся і кіўнуў. Затым бармэн праверыў купюры ў сваёй кішэні і выявіў, што яны зніклі. Рукі кліента проста рухаліся занадта хутка. Нават п'яны, хуткасць была асляпляльнай.
  
  
  «Мускулы. Я трэнірую твае мускулы. Жадаеш паспрабаваць яшчэ раз?» Рыма прапанаваў сухія рахункі, але бармэн проста адступіў.
  
  
  «Я павінен выклікаць паліцыю», - заныў бармэн, накіроўваючыся да той часткі стойкі, дзе, на думку Рыма, знаходзілася барная палка.
  
  
  "У што б там ні стала, зрабі гэта", - сказаў Рыма. «Але спачатку яшчэ адзін дубль, мой нязграбны мужчына з нетрэніраваным цягліцамі».
  
  
  "На падыходзе двайны", - сказаў бармэн, вяртаючыся да Рыма. Ён трымаўся бліжэй да стойкі, падставіўшы пад яе левую руку - рэклама зброі. Да таго часу, як ён дабраўся да Рыма, яго тэмп і раўнавагу сведчылі аб тым, што ён занясе якую-небудзь палку па дузе над стойкай у галаву Рыма.
  
  
  Бармэн спыніўся, палка ўзмахнула. Гэтак жа хутка, як яна рухалася ўніз, рука Рыма рушыла ўверх. Яго рука стукнула па сярэдзіне палкі, спыняючы яе, але дзейнічаючы як вось, адносна якой верхняя частка палкі працягвала рухацца. Палачка трэснула, і бармэн хутка прыціснуў руку, якая размахвала да грудзей. Вібрацыя ўкусіла.
  
  
  Рыма кіўнуў, патрабуючы яшчэ выпіць, і з таго часу яго ніхто не турбаваў. Можа быць, ён мог бы здзейсніць турнэ па краіне, дэманструючы трукі. Тады КЮРЭ больш сумнявалася б у тым, ці варта яго забіваць.
  
  
  Чорт з ім. Суддзя прыгаварыў яго да смерці, і ён збіраўся памерці. Добрая думка прыйшла ў галаву Рыма. Ён злез з крэсла і пайшоў у мужчынскі туалет. Выйшаўшы, ён плюхнуўся ў кабінку і жэстам паклікаў бармэна, які прынёс яго выпіўку і ўсе яго грошы. Не прапала ні цэнта. Рыма паставіў мужчыну дзясятку.
  
  
  Спачатку бармэн адмовіўся прыняць яго, але затым павольна, асцярожна саступіў капрызе Рыма. "За тваю сумленнасць", - настойваў Рыма. Пасля ён пачаў сур'ёзна піць.
  
  
  Ён ачуўся за тым жа столікам. Нехта трос яго за плячо. Бармэн крычаў: «Не дакранайся да гэтага хлопца. Ён забойца», і трасяніна працягвалася.
  
  
  Рыма падняў вочы. У бары стала цямней. Яго галаву нібы сціснулі ў цісках, страўнік існаваў толькі з-за болі ў ім. І яго вось-вось званітуе. І трасяніна спынілася.
  
  
  Рыма падняў вочы, на імгненне, прамармытаў "Дзякуй" і, спатыкаючыся, паплёўся ў ванную, дзе яго цэлую вечнасць ванітавала, пакуль ён не ўбачыў адчыненае акно. Стоячы на дыбачках, ён хутка ўцягваў свежае паветра ў лёгкія, затым усё хутчэй і глыбей, пакуль яго цела не стала спажываць удвая больш кіслароду, чым спажывае чалавек. У падмурак паху, затрымай, цалкам, усю сутнасць сваёй істоты, у падмурак пахвіны, затрымай, цалкам, усю сутнасць…
  
  
  Яго галава ўсё яшчэ балела, калі ён аднавіў дыханне. Рыма плюхнуў крыху вады на твар, расчасаў валасы і пацёр заднюю частку шыі. Ён гуляў на свежым паветры на працягу гадзіны ці каля таго, а затым еў, нешта накшталт… як мал.
  
  
  Бармэн і чалавек, які разбудзіў яго, размаўлялі, калі ён забіраў свае грошы са стала.
  
  
  "Ты даволі хутка прыходзіш у сябе, Джоні", - сказаў малады чалавек, ківаючы галавой. "Я думаў, ты выпаўзеш".
  
  
  Рыма прымусіў сябе ўсміхнуцца. Ён спытаў бармэна: "Я вам што-небудзь павінен?"
  
  
  Бармэн падаўся назад, злёгку падняўшы рукі ў ахоўнай позе. Ён пакруціў галавой. "Няма нічога. Усё ў парадку. Выдатна».
  
  
  Рыма кіўнуў. Бармэн, здавалася, быў занадта напалоханы, каб праверыць яго дакументы. Яны былі ў парадку, і тонкая палоска скотчу на яго паперніку не была патрывожана, калі ён правяраў свае наяўныя.
  
  
  "Я чуў, ты поўны трукаў", - сказаў малады чалавек. "Каратэ?"
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. "Ка-што?"
  
  
  Малады чалавек усміхнуўся. «З таго, што я чуў, ты паказваў тут прыёмы каратэ гэтай раніцай».
  
  
  Рыма выглянуў на двор. Было цёмна. Святло ад шыльды рэдакцыі газеты асвятляла вуліцу. Ён ніколі больш не павінен так сябе паказваць. Яго б запомнілі ў бары, магчыма, надоўга.
  
  
  "Не, я нічога падобнага не ведаю." Ён кіўнуў маладому чалавеку і які змяніў яго бармэну. «Што ж, дабранач», - сказаў ён і накіраваўся да дзвярэй.
  
  
  Ён пачуў, як бармэн прамармытаў нешта аб тым, што ён «дзікі», і малады чалавек адказаў: «Дзікі? А як наконт хлопца, які перарэзаў сабе горла ў бальніцы гэтай раніцай? Толькі адна рука, і тая з гакам на ёй, і ён усё яшчэ пераразае сабе горла. Я маю на ўвазе, калі чалавек хоча скончыць жыццё самагубствам...» Рыма працягваў ісці.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  
  
  
  Мясцовая газета падрабязна апісала гэта. «Чалавек забівае сябе з другой спробы; Скачок не атрымаўся, крук спрацаваў. Яны нічога не ўпусцілі.
  
  
  Мужчына, псіхічна хворы з нью-ёркскай лякарні, якая лічыла яго дастаткова загоеным для амбулаторнага лячэння, учора выскачыў з дванаццаціпавярховага будынка на авеню Іст, паведаміла паліцыя.
  
  
  Яны сказалі, што яго кругласутачна ахоўвалі, нікога не пускалі ў палату. "Цудоўна", - сказалі лекары аб тым, як ён нібыта ўспароў сабе горла гакам, які замяніў ампутаваную руку.
  
  
  "Дзіўна, што ён змог гэта зрабіць", - сказаў прадстаўнік бальніцы. «Ён быў ва ўдары, і яму, мусіць, спатрэбіліся вялізныя намаганні, каб дамагчыся такога моцнага ціску за гакам. Дзе ёсць воля, там ёсць і спосаб», - заявіў прадстаўнік.
  
  
  Дэтэктывы Гровер і Рыд катэгарычна заявілі: "Гэта было самагубства".
  
  
  Тым часам яшчэ адна ахвяра самагубства прыходзіла ў сябе ў медыцынскім цэнтры Джэрсі-Сіці. Мілдрэд Ронказі, 34 гады, якая пражывае на Мануэль-стрыт, 1862.
  
  
  Рэніа выкінуў праклятую паперу ў смеццевае вядро. Затым ён злавіў таксі. Гэты псіх, Маккліры. Гэты ідыёт, гэты дурань. Гэты пракляты дурань.
  
  
  «Што цябе зараз затрымлівае?"» Спытаў Рыма кіроўцы. Таксіст перагнуўся праз задняе сядзенне. «Чырвонае святло», - сказаў ён.
  
  
  "О", - адказаў Рыма. І ён быў спакойны, калі таксі высадзіла яго каля царквы Святога Паўла, дзе ён выканаў даручэнне, затым злавіў іншае таксі, якое даставіла яго ў Нью-Ёрк.
  
  
  Рыма не спаў той ноччу. Ён не адпачыў раніцай. Ён проста блукаў, пакуль не дабраўся да тэлефоннай будкі на скрыжаванні 232-й вуліцы і Брадвея ў Бронксе. Моцны, халодны восеньскі вецер дзьмуў над паркам Ван Кортленд. Дзеці гулялі ў падсыхаючай траве. Сонца было аранжавым і садзілася. Было тры гадзіны дня. Ён увайшоў у тэлефонную будку і зачыніўся ад ветра. Група негрыцянскіх хлопчыкаў бiлася ў стракатай унiформе. Яны адбіваліся адна ад адной і навальваліся адна на адну. Увага Рыма прыцягнуў маленькі хлопчык без шлема, але з кучаравымі валасамі. З-пад яго левага вока цякла кроў. Відавочная траўма калена вымусіла яго накульгваць, калі ён бег трушком да лініі з ахоўнай групы.
  
  
  Ён убачыў, як адзін з вялікіх абаронцаў каманды суперніка нешта крыкнуў і паказаў на хлопчыка. Хлопчык закрычаў у адказ і замахаў рукамі ў непрыстойным жэсце. Квотэрбек перадаў мяч вялікаму абаронцу, які рушыў услед за яго ўмяшаннем у цэнтр лініі. Цудоўнай выявай напад спынілася прама на месцы маленькага хлопчыка. Калі нагрувашчванне рассеялася, з'явіўся маленькі хлопчык без шлема, з вялікім парэзам і яшчэ шырэйшай ухмылкай. Ідыёцкая ўхмылка тупога чарнаскурага дзіцяці, які не ведаў дастаткова, каб прыбрацца з дарогі. Кюрэ павінен быў займець гэтага хлопца. Ён і Маккліры. Наперад, каманда, наперад.
  
  
  Рыма павольна набраў спецыяльны нумар. Яму сказалі, што паміж пяццю трыма і пяццю пазней званок раздасца на мясцовай лініі ў Фолкрофце. Сьміт павінен быў адказаць кодавым сыгналам 7-4-4.
  
  
  Рыма пачуў гудзенне і выпадкова ўбачыў, як маленькі негр адказаў на чарговы выклік іншым непрыстойным жэстам. Зноў апусканне. Зноў нагрувашчванне. І хлопчык устаў з адсутным зубам, але ўхмылка была на месцы.
  
  
  Даволі хутка зубоў больш не будзе. Рыма хацелася загарлапаніць: «Маляня, ты дурное дзіця. Усё, што ты атрымаеш, гэта медныя зубы і праламаную галаву.
  
  
  «7-4-4», - голас Сміта перапыніў думкі Рыма.
  
  
  «О. Добры дзень, сэр. Уільямс. Я маю на ўвазе 9-1».
  
  
  Голас быў роўным. “Гэта была добрая праца ў шпіталі. Усе канцы зашытыя. Вельмі акуратна».
  
  
  "Табе гэта сапраўды спадабалася, ці не так?"
  
  
  «І так, і не. Я б аддаў перавагу, каб гэта быў я, я ведаў гэтага чалавека ... але гэта да справы не адносіцца. У нас ёсць толькі тры хвіліны. Што небудзь?"
  
  
  Кідок пачаўся яшчэ раз, на гэты раз вялікі самец у новай форме і бліскучым шлеме паехаў прама на хлопца, які нават не збялеў. Ён урэзаўся ў яго, але нахабнік паднырнуў на вышыню сцёгнаў, пратараніў яго ногі ззаду сябе і паехаў. Выдатны падкат.
  
  
  "Што-небудзь ёсць?" Паўтарыў Сміт. Хлопец пляснуў сябе па калене і паспрабаваў зрабіць выгляд, што яго клыпае назад да купкі. Але на гэты раз гэта была наступальная кучка. Ён выдужаў. Маленькае тупое дзіця са скрываўленым тварам, без шлема, нічога, акрамя кавалка кішак дзесьці там, выстаяў. Ніхто не мінуў. Яны не змаглі пералезці праз яго дзірку.
  
  
  Яны не маглі зламаць яго, і дзесьці было нешта стаялае, і калі б увесь пракляты свет з яго прагнілымі суддзямі і слізкімі палітыкамі, яго ашуканцамі і імператарамі паспрабаваў прайсці праз гэтую шчыліну, яны б уперліся ў сцяну, якая не ссунецца ні для каго. Ні на дзюйм. І гэта нечага каштавала, нават калі нічога іншага не было. Да канца свайго жыцця гэтае дзіця не забудзецца, што яно нешта зрабіла, і не важна, якія павароты паднясе яму свет, у яго гэта будзе.
  
  
  І ў Маккліры гэта было. У яго гэта было з лішкам. І калі яго зараз там не было, то яму і не трэба было быць. Бо Маккліры трымаўся. І гэтае маленькае мурынка ўтрымалася. І вось у чым усё гэта было, увесь гэты прагнілы смярдзючы свет.
  
  
  І Чыун быў няправы. В'етнам быў няправы. Ты не дазволіў камусьці разбурыць твой дом, і калі ты памёр на парозе, значыць, ты быў мёртвы. Але ты стаяў там, і ніхто не праходзіў міма, і не мела значэння, што ты чхнуў падчас буры, калі ніхто не запісаў гэта ці не заплаціў табе. Ты зрабіў гэта. Ты. Ты быў жывы. Ты жыў, ты памёр, і гэта было ўсё.
  
  
  «Ёсць што-небудзь? Ёсць зачэпкі?» Голас Сміта быў гучным «Хутка нас адключаць»,
  
  
  «Так. У мяне ёсць зачэпка. На працягу пяці дзён у цябе будзе галава Максвела ў вядры».
  
  
  «Што? Ты гаворыш жорстка».
  
  
  “Ты чуў, што я сказаў. Ты атрымаеш яго галаву ці маю».
  
  
  «Мне не патрэбны твае. Будзь асцярожны. Ты ўзяў зашмат грошай. Шчыра кажучы, я не чакаў...»
  
  
  Лінія абарвалася.
  
  
  Рыма выйшаў з тэлефоннай будкі. Хлопец сядзеў збоку, трымаючыся за галаву.
  
  
  «Паранены?» Спытаў Рыма.
  
  
  «Не, зусім няшмат.»
  
  
  «Тады чаму яна сыходзіць крывёй?»
  
  
  "Я атрымаў удар".
  
  
  "Чаму ты не носіш шлем?"
  
  
  «Шлем?» хлопчык засмяяўся. "Яны каштуюць грошай".
  
  
  Рыма палез у кішэню і працягнуў хлопцу дваццацідоларавую купюру. «Ты тупы вырадак», - сказаў Рыма і сышоў. Яму трэба было пагаліцца.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГІ
  
  
  
  Фелтан ведаў, што ў страху ёсць кропка спадальнай аддачы. Дрыготкі італьянец перад ім не мог быць напалоханы больш, чым ён быў у той момант, дрыжучы ў крэсле ў кабінеце Фелтана.
  
  
  З гэтага моманту большая колькасць пагроз толькі паменшыць страх, а дзеянні могуць нейкім дзіўным чынам ухіліць яго. Ён бачыў занадта шмат людзей, якія баяліся збіцця да першага ўдару, баяліся памерці, пакуль не ўбачаць, як палец сціскаецца на спускавым гапліку.
  
  
  «Мы збіраемся затрымаць вас ненадоўга», - сказаў Фэлтан.
  
  
  Банэлі застагнаў. "Чаму я? Чаму я?"
  
  
  “Проста. Ты швагер Карміне Віазелі. Вы, людзі, моцныя для сям'і».
  
  
  Банэлі саслізнуў з крэсла на калені. Але ніхто не вяртаецца, калі яны ў цябе ёсць. Калі ласка, на магіле маёй маці, калі ласка».
  
  
  Джымі, дварэцкі, які стаяў за вызваленым крэслам Тоні, усміхнуўся. Фэлтан кінуў на яго злосны погляд. Усмешка знікла, але вялікія рукі Джымі з грубымі косткамі пачалі пацірацца адзін аб аднаго, як у чалавека, які прадчувае трапезу.
  
  
  «Ты будзеш у бяспецы», - сказаў Фелтан, адкідваючыся на спінку скуранога крэсла і закідваючы адну нагу на іншую, так што яго каленная кубачак апынулася на ўзроўні носа госця. "Пакуль я ў бяспецы, ты будзеш у бяспецы".
  
  
  «Але я прыйшоў вольным. Ніхто не прыводзіў мяне. Чаму раптам, праз дваццаць год, гэта? Чаму?
  
  
  Фелтан хутка скрыжаваў ногі і нахіліўся наперад. Вены надзьмуліся на яго масіўнай шыі. Ён паглядзеў уніз на гладка прычасаную галаву Банэлі і загарлапаніў: «Таму што ты не даеш мне адказаў!»
  
  
  "Што ты хочаш ведаць? Калі я даведаюся, я скажу табе. Шчыра. Клянуся магілай маёй маці. Ён выцягнуў срэбны медаль з-пад кашулі і пацалаваў яе: "Клянуся".
  
  
  “Добра. Хто пераследуе мяне і чаму? Навошта такі ціск? Хто ад гэтага выйграе, акрамя твайго швагра?»
  
  
  "Можа быць, нейкі іншы сіндыкат?"
  
  
  «Які з іх? Усё ўладжана. Ты скажы мне, Тоні. Ты скажы мне, што ўсё не вырашана за сталом перамоваў ці на якой-небудзь чортавай гвінейскай кухні. Ты скажы мне, а? Ты збіраешся мне сказаць?
  
  
  Тоні паціснуў плячыма, просьбіт у храме, чый бог ведаў толькі гнеў.
  
  
  «Скажы мне, што гэта копы, Тоні, скажы мне. Раскажы мне пра аднарукія копы, якія прыходзяць забіваць. Раскажы мне пра іх. Раскажыце мне пра супрацоўніка падатковай службы, які гойсае па маёй сметніку ў Джэрсі-Сіці, раскажыце мне, чым ён займаецца. Або аб бармэнах, якія прымушаюць людзей цікавіцца пераездам у вежы Ламоніка. Скажы мне, што гэта копы, калі які падсеў на кручок тарпеда кажа, што жадаў зняць кватэру ў Вежах, а затым учапляецца мне ў горла. Скажы гэта мне, Тоні.»
  
  
  На лбе Фелтана выступілі кроплі поту. Ён падняўся з крэсла. "Раскажы мне".
  
  
  «Кармайн іх не пасылаў. Я клянуся".
  
  
  Фэлтан разгарнуўся ўсім целам і з крыкам нахіліўся. Яго рукі малацілі паветра. "Ты іх не пасылаў?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Я ведаю, што ты іх не пасылаў".
  
  
  Рот Банэлі адкрыўся. Ён недаверліва разявіў рот.
  
  
  «Я ведаю, што ты іх не пасылаў», - зноў крыкнуў Фэлтан. «Вось што мяне непакоіць. Хто? Хто?»
  
  
  «Калі ласка, Фэлці, я не ведаю».
  
  
  Узмахам рукі Фелтан адпусціў свайго госця: «Джымі, адвядзі яго ў майстэрню. Ён не павінен пацярпець. Пакуль.»
  
  
  «Не. Калі ласка. Не крама, не крама. Калі ласка.» Тоні сарваў медаль са сваёй шыі, молячы аб літасці. Вялікія рукі Джымі схапілі госця за мяккія плечы ў тонкую палоску і паднялі на ногі.
  
  
  «Прыбярыце яго адсюль», - сказаў Фелтан, як чалавек, які просіць, каб панцыры амара нарэшце прыбралі з яго талеркі. «Прыбярыце яго адсюль».
  
  
  «Дакладна, бос», - засмяяўся Джымі. «Давай, Тоні, дзетка, мы збіраемся адправіцца ў падарожжа. Так. Так.»
  
  
  Калі рассоўныя дзверы са пстрычкай зачыніліся, Фелтуа падышоў да бара cabinet і наліў сабе ў шклянку самавітую порцыю скотчу. Яго замак быў узламаны. У вежы былі дзіркі. І ўпершыню Норман Фэлтан не атакаваў.
  
  
  Ён залпам дапіў напой, скурчыў морду чалавека, нязвыклага да багатага піцця, наліў яшчэ, паглядзеў на яго, затым вярнуў напоўненую вадкасцю шклянку ў шафу. Што ж, зараз ён нападзе. Ён не ведаў дзе, але ён ведаў, як і ўсе жывёлы джунгляў, што ёсць час забіваць ці быць забітым, ёсць час, калі чаканне азначае толькі адлік хвілін да смерці.
  
  
  Ён зноў выйшаў на балкон і пачаў глядзець на агні на мосце Джорджа Вашынгтона, які злучаў два вялікія ўсходнія штаты.
  
  
  Ён кіраваў у якасці чэмпіёна ў гэтых штатах амаль дваццаць гадоў. І за дзесяць гадоў яму ні разу не даводзілася выкарыстоўваць уласныя мускулы, пакуль… ён не зірнуў на разбіты пальмавы гаршчок… да сённяшняга вечара.
  
  
  Ён стварыў сістэму кантрактных тарпед і тарпед-субпадрадчыкаў. Маючы ўсяго чатырох пастаянных кліентаў, якія маглі купіць наёмных забойцаў, і маючы ідэальны спосаб пазбаўляцца ад целаў, ён бесперашкодна кіраваў у цішы Ламаніка Таўэрс.
  
  
  Але адзін з яго пастаянных кліентаў, О'Хара, купіў яго прама ў гасцінай. Адзін удар, узмах крука, раскрытая галава і 25 працэнтаў з вяршыні, вяршыня сістэмы.
  
  
  Фэлтан утаропіўся на свае рукі. Цяпер іх было трое: Скоці ў Філадэльфіі, Джымі тут, Мошэр у Нью-Ёрку. Шматмільённая сістэма, і на яе напаў нябачны вораг. Хто? Хто?
  
  
  Рука Фелтана сціснулася ў кулак. Прыйшлося б наймаць. Мошар залёг бы на дно і прыходзіў толькі па сігнале. Джымі застаўся б у Вежах.
  
  
  Гэта было б зноў як у саракавыя, калі нішто не магло спыніць яго, нішто, ні вашывы прагнілы свет, ні копы, ні ФБР, ні сіндыкат, нішто не магло спыніць яго. Калі яго рукамі і розумам яго каманда зрабіла Віазелі, смаркач, галоўным на ўсходзе; зрабіла другагатунковага банкіра каралём і ўтрымала яго там.
  
  
  Фелтан глыбока ўдыхнуў чыстае прахалоднае начное паветра, і ўпершыню за гэтую ноч на яго твары з'явілася ўсмешка. Ва ўнутраным дворыку раздаўся тэлефонны званок.
  
  
  Фэлтан вярнуўся ў свой кабінет і падняў чорную трубку, якая стаяла на стале з чырвонага дрэва. «Так?»
  
  
  "Прывітанне, Норм", - раздаўся голас, - "Гэта Біл".
  
  
  "О, прывітанне, мэр".
  
  
  «Паслухай, Норм, я проста тэлефаную наконт таго самагубства. У яго было пасведчанне асобы амбулаторнага хворага з санаторыя Фолкрофт. Гэта ў Раі, Нью-Ёрк. Калі-небудзь чуў пра гэта?
  
  
  "О, ён быў псіхічна неўраўнаважаны".
  
  
  «Так. Падобна на тое. Я асабіста размаўляў з тамтэйшым дырэктарам, доктарам Смітам. І, Норм, я папярэдзіў яго, што, калі ён выпусціць каго-небудзь з пацыентаў, якія звар'яцелі, адказнасць ляжа на яго. Дарэчы, з Гроўверам і Рыдам усё было ў парадку, ці не так? Яны прама зараз у мяне тут. Яны далі мне навядзенне на гэтага Фолкрофта».
  
  
  «Яны былі прыгожыя», - сказаў Фэлтан. «Проста цудоўныя, Біл».
  
  
  “Добра. Усё, што я магу для цябе зрабіць, проста патэлефануй».
  
  
  «Я зраблю гэта, Біл, і нам таксама давядзецца як-небудзь павячэраць».
  
  
  "Добра пакуль".
  
  
  Фэлтан дачакаўся пстрычкі, затым набраў нумар.
  
  
  Голас у канцы сказаў: «Рэзідэнцыя Марвіна Мешэра.»
  
  
  «Гэта Норман Фэлтан. Калі ласка, злучыце містэра Маэшэра з лініяй».
  
  
  "Вядома, містэр Фэлтан".
  
  
  Ён напяваў, чакаючы ў сваім кабінеце.
  
  
  «Прывітанне, Марв. Ты майстар жыдоў?
  
  
  «Э», - раздаўся голас з канца. "Нічога А ты?"
  
  
  "У нас праблемы".
  
  
  "У нас заўсёды праблемы".
  
  
  "Ты ведаеш, дзе Скоці?"
  
  
  «Дом у Філадэльфіі».
  
  
  "Магчыма, нам зноў давядзецца кагосьці наймаць".
  
  
  «Што? Адну хвіліну. Дазвольце мне зачыніць дзверы. Гэта яшчэ і дадатковы тэлефон. Проста на ўсялякі выпадак».
  
  
  Наступіла хвіліна маўчання. Затым Мошер зноў: "Справы наладжваюцца?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Я думаў, мы ачысцілі рынак".
  
  
  "Новы рынак".
  
  
  «Віязелі пашыраецца?»
  
  
  "Не", - сказаў Фэлтан.
  
  
  "Хтосьці пашыраецца?"
  
  
  "Я так не думаю".
  
  
  "Што кажа О'Хара?"
  
  
  "Ён памёр сёння раніцай".
  
  
  "Маё нутро".
  
  
  “Мы пакуль не будзем нікога наймаць. Ёсць некаторыя рэчы, якія мы павінны высветліць».
  
  
  «Пагаварыць з містэрам Віазелі?»
  
  
  "Пакуль няма. Ён паслаў прадстаўніка для папярэдніх перамоваў».
  
  
  "І?"
  
  
  "І ён усё яшчэ кажа".
  
  
  «Тады гэта можа быць містэр Віазелі, які ...?»
  
  
  "Я так не думаю. Я не ўпэўнены".
  
  
  "Норма".
  
  
  "Так".
  
  
  «Давай пойдзем на пенсію. У мяне ёсць добры дом у Грэйт-Нек, жонка, сям'я. З мяне хопіць. Ты ведаеш. Навошта спакушаць лёс?
  
  
  "Я добра плаціў табе апошнія дваццаць гадоў?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Ты шмат працаваў за апошнія дзесяць?"
  
  
  "Ты ведаеш, што гэта было нічым".
  
  
  "Джымі, Скоці і О'Хара неслі ваш груз?"
  
  
  "Скоці таксама не працаваў".
  
  
  "Ён збіраецца зараз".
  
  
  «Норм, я хачу папрасіць цябе аб ласцы. Дазволь мне пайсці ў адстаўку?»
  
  
  "Не".
  
  
  "Добра." Голас Маэшэра гучаў пакорліва. "Як мы збіраемся гэта зрабіць?"
  
  
  «Спачатку наземныя працы. Ёсць месца пад назвай Ф-О-Л-К-Р-О-Ф-Т. Фалкрофт. Гэта санаторый у Раі».
  
  
  «Так?»
  
  
  «Даведайся, што гэта такое. Паспрабуй зняць пакой».
  
  
  «Добра, Норм. Я вярнуся да цябе.»
  
  
  «Марві? Я б не тэлефанаваў, калі б ты мне не быў патрэбен.
  
  
  «Забудзься пра гэта, Норм. Я многім табе абавязаны. Я зраблю табе шуміху заўтра».
  
  
  «Каханне да сям'і».
  
  
  "Нама газант".
  
  
  Фэлтан паклаў трубку і пляснуў у ладкі. Прыватны санаторый. Ніякай урадавай установы, за якой можна было б схавацца. Вось і ўсё.
  
  
  У тую ноч ён зрабіў яшчэ два тэлефонныя званкі. Адзін Анджэла Скоттыка ў Філадэльфію; а другой Карміне Віазелі
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦЯ
  
  
  
  "Паолі Локал" тросся на сваіх старажытных гусеніцах па сельскай мясцовасці Пенсільваніі. Рыма Уільямс глядзеў з пыльнага акна на прыгарады Філадэльфіі, цаля за дзюймам займаюць адно з самых эксклюзіўных месцаў у Амерыцы.
  
  
  Гэта была фешэнэбельная магістральная мясцовасць, якая акружала гета, у якое ператварылася Філадэльфія. Тут арыстакраты нацыі адступілі для апошняй бітвы з беднякамі. Пакаленьне таму яны здалі Філадэльфію простым людзям.
  
  
  Быў маркотны, волкі дзень, халодны шэры напамінак аб тым, што чалавеку варта адседжвацца ў сваёй пячоры ў цёплага вогнішча. Гэта нагадала Рыма аб яго школьных днях, аб яго абавязках старасты класа, цэнтралі чэргі ў старэйшай школе і няўдачы пасля двух гадоў вучобы ў каледжы.
  
  
  Яму ніколі не падабалася школа. Магчыма, справа была ў школах, у якія ён хадзіў. І зараз ён збіраўся наведаць лепшую жаночую школу ў краіне: Брайаркліф, без рэкламы Васара ці Рэдкліфа ці інавацый Бэнінгтана. Зграйка разумных баб, і ён збіраўся пераканаць адну з іх прывесці яго дадому да татачкі.
  
  
  Рыма закурыў цыгарэту, калі ўбачыў, што іншыя ігнаруюць знак "Не курыць". Ён быў асцярожны, каб не ўдыхаць дым у свой дыхальны патэрн.
  
  
  Чыун меў рацыю. Націсніце на яго, і ён вернецца. Гэта была ўсё тая ж старая гісторыя. Рыма зноў зацягнуўся. Дамы, большасць з іх двухпавярховыя цагляныя, мелі індывідуальнасць, газоны і проста дыхалі старымі грашыма. Дома.
  
  
  Яму ўспомніліся словы Маккліры. «Ні дома, ні сям'і, ні захапленняў. І ты заўсёды будзеш азірацца праз плячо».
  
  
  Цыгарэта была добрай. Рыма пагуляў з попелам і прааналізаваў свае памылкі. Ён ніколі не павінен быў заставацца ў гэтым раёне пасля візіту да Маккліры, ніколі не павінен быў гуляць у гульні з бармэнам, ніколі не павінен быў набліжацца да той рэгістратаркі бальніцы. Белая куртка амаль у любой бальніцы забяспечыла б яму ананімнасць і праход у любую палату. Аднак гэта было зроблена. На гэтым усё. Скончана. Верагодна, нічога смяротнага.
  
  
  Цяпер усё, што яму трэба было зрабіць, гэта забіць Максвела, кім бы, чорт вазьмі, ён ні быў. Фэлтан быў ключом, але яго прытулак здаваўся непрыступным. Дачка Фелтана будзе яго пашпартам. Ён, несумненна, трымаў сваю дачку ў поўным няведанні аб арганізацыі Максвела. Інакш ён не адправіў бы яе ў Браяркліфскі каледж. Яна, верагодна, паняцця не мела, чым Фелтан зарабляў на жыццё, сказаў Маккліры.
  
  
  Браяркліф. У яе павінны быць мазгі, сапраўдныя мазгі. Пра што б ён з ёй пагаварыў? Якія былі б яе інтарэсы? Ядзерная фізіка, сацыяльная дэмакратыя супраць аўтарытарнай дзяржавы, Флабэр, яго недахопы і будучыня ў новай мастацкай форме рамана?
  
  
  Ён быў проста Рыма Уільямсам, былым паліцыянтам, былым марскім пяхотнікам і наёмным забойцам на поўную стаўку. Параўнаў бы ён эфектыўнасць пятлі з хуткасцю нажа, абмеркаваў бы локаць як прылада забойства, уразлівыя месцы трахеі, спосабы ўзлому замкаў, рухі? Як ён збіраўся пачаць размову з дзяўчынай з Браяркліфа? Гэта была не якая-небудзь сакратарка ці афіцыянтка.
  
  
  Разважанні Рыма раптам былі перапынены. Нехта пільна глядзеў на яго. Гэта была дзяўчына злева ад яго. Яе погляд вярнуўся да кнігі, калі ён падняў вочы. Рыма ўсміхнуўся. Нават у самых бліскучых былі свае эратычныя зоны. Жанчына ёсць жанчына ёсць жанчына. Дырыжор выгукнуў: «Браяркліф. Горад і школа. Браяркліф».
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  
  Фэлтан павольна апрануўся ў сваёй галоўнай спальні. Ён зашчоўкнуў падвязкі на сваіх чорных шкарпэтках. Ён надзеў цёмна-сінія штаны, затым туга зацягнуў шнуркі на сваіх чорных бліскучых трусах cordovans. Ён павярнуўся, каб паглядзець у люстэрка ў поўны рост. Яго грудзі, абцягнутая майкай, выпучылася цалкам. Нядрэнна для мужчыны пяцідзесяці пяці гадоў.
  
  
  Ён утаропіўся на сваю тоўстую шыю і моцныя рукі, злучаныя масіўнымі плячыма. Ён усё яшчэ мог сагнуць дзесяціпенсавы цвік у пальцах, усё яшчэ раздушваць цэглу ў руках.
  
  
  Джымі бясшумна ўвайшоў у пакой, несучы перад сабой у сваіх вялікіх руках шкатулку чырвонага дрэва. Фэлтан заўважыў яго ў люстэрку, які стаіць ззаду яго, на добрых восем цаляў вышэй за яго самога.
  
  
  «Я казаў табе прынесці шкатулку?»
  
  
  Джымі шырока ўсміхнуўся. "Не".
  
  
  "Тады навошта ты прынёс гэта?" Фэлтан павярнуўся, каб убачыць свой профіль збоку. Ён сагнуў рукі. Яго трыцэпсы сталі вялікімі і магутнымі. Ён прыціснуў правую руку да левай і выцягнуў іх перад сабой. Выгляд у люстэрку быў цудоўнай дэманстрацыяй загарэлых, перакочваюцца цягліц.
  
  
  "Навошта ты прынёс шкатулку?"
  
  
  "Падумаў, што табе гэта спатрэбіцца".
  
  
  Фэлтан заклаў рукі за сьпіну і схіліў галаву набок, як быццам глядзеў на надыходзячага быка, матадора Фэлтана, цудоўнага, пераможнага.
  
  
  «Патрэбен?»
  
  
  Джымі паціснуў плячыма. "Гэта зручна, бос".
  
  
  Фэлтан смяяўся, смяяўся зубамі, у якіх ніколі не было паражніны, паказваючы дзясны, якія ніколі ў жыцці не дастаўлялі яму клопатаў.
  
  
  "Цяпер!"» Крыкнуў Фэлтан. "Цяпер!"
  
  
  Джымі падаўся назад, перавярнуўшы начышчаную да бляску шкатулку чырвонага дрэва на ложку. «Прайшло дзесяць гадоў, бос. Дзесяць гадоў».
  
  
  «Цяпер», - сказаў Фелтан, кідаючы апошні погляд у люстэрка. "Цяпер".
  
  
  Джымі скруціў сваё буйное цела, як спружыну. Фэлтан трымаў правую руку за спіной, а левай махаў перад сабой, шырока расставіўшы пальцы і растапырыўшы далоні. Ён яшчэ раз крадком зірнуў у люстэрка, і Джымі скокнуў.
  
  
  Фэлтан злавіў удар, выкінуўшы левае плячо з выпрастанай рукой у атаку. Ніякай вытанчанасці. Ніякага рычага ўздзеяння. Толькі чыстая моц.
  
  
  Буйная тэхаская постаць Джымі, здавалася, вось-вось абхопіць мужчыну паменш, але на піку свайго парыву Джымі выдаў стогн і перастаў рухацца наперад.
  
  
  Вялікая далонь Фелтана была ў яго на грудзях. Яе нельга было зрушыць з месца. Фелтан рэзка тузануў запясцем. Джымі замахаў рукамі і закрычаў, калі яго цела адскочыла назад.
  
  
  Як котка з джунгляў, Фелтан рушыў наперад, схапіўшы Джымі за рукі, не даючы яму ўрэзацца спіной у падлогу. Ён зароў: «Усё яшчэ трымаеш гэта?»
  
  
  «У цябе ўсё яшчэ ёсць гэта, бос. У цябе ўсё яшчэ ёсць гэта. Табе трэба было пайсці ў прафесійны футбол».
  
  
  «Я пакідаю гэта для вас, тэхасцаў, Джымі», Сказаў Фэлтан з гучным смехам, тузануўшы Джымі за руку, з-за чаго кашчавы мужчына падняўся на ногі.
  
  
  Джымі скалануў галавой, каб пазбавіцца ад павуціння. "Мы гатовы, бос?"
  
  
  «Мы гатовы. Прынясі мне шкатулку. Фелтан наўмысна адмаўляўся глядзець на драўляны кантэйнер, пакуль не зашпіліў белую кашулю, не надзеў чорны вязаны гальштук, не падышоў да свайго стала і не дастаў са скрыні наплечную кабуру з шэрай скуры, падобнай на замшу.
  
  
  Затым ён кіўнуў, каб каробку адкрылі. Джымі асцярожна падняў крышку. На белай замшы ляжалі тры сінія рэвальверы са зброевага металу.
  
  
  «О'Харэ яго не спатрэбіцца», - сказаў Джымі. "Магу я ўзяць два?"
  
  
  "Не", - сказаў Фэлтан. «Цела О'Хары ў гаражы?»
  
  
  «Так. Таемна. За гэтым сочаць тыя ж хлопцы, якія наглядаюць за Тоні».
  
  
  "Калі мы вернемся сёння ўвечары, мы пазбавімся ад О'Хары і яго рэвальвера і дазволім Тоні сысці".
  
  
  «Ці не прасцей было б, бос, проста паведаміць пра забойства О'Хары? Я маю на ўвазе, што будзе пацешна пазбавіцца ад яго вось так».
  
  
  «І няхай мясцовыя ведаюць, што майму шафёру праламалі чэрап? Я не хачу, каб гэтую кватэру лічылі апошнім прыстанкам таго падселага хлопца. Не, мы павінны пазбавіцца ад нашай уласнай».
  
  
  Фэлтан прышпіліў наплечную кабуру. Джымі паціснуў плячыма і дастаў з канверта ў вечку скрынкі шэсць афіцыйных картак з шматслаёвага пластыка. Гэта былі дазволы на нашэнне зброі. Адзін для Нью-Джэрсі, адзін для Нью-Ёрка, па два на траіх мужчын, аднаму з якіх яго дазвол больш не спатрэбіцца. Джымі паклаў дазволы на покрыва. Яны ляжалі там, як карткі для гульні ў пені, старыя фатаграфіі іх уладальнікаў у куце.
  
  
  Джымі - рэзкі, выцягнуты твар. Фелтан - гладкі, з хвалістымі валасамі, яркая блакіт яго вачэй ззяе нават на чорна-белай фатаграфіі з паштовай маркі. О'Хара - шырокі, усмешлівы твар, у якога цяпер быў пракол у чэрапе.
  
  
  Гэта былі спецыяльныя дазволы, выдадзеныя фінансісту і прамыслоўцу Норману Фелтану і целаахоўнікам Джэймсу Робертсу і Цімаці О'Хара.
  
  
  Яны былі асаблівымі, бо пісталеты былі асаблівымі. Кожнае дазвол азначала, што балістычны тэст пісталета быў зарэгістраваны ў Вашынгтоне. Куля, выпушчаная праз ствол кожнага пісталета, мела балістычную маркіроўку ствала, якая ідэнтыфікавала яе крыніцу гэтак жа сапраўды, як адбіткі пальцаў. Адзіны раз, калі кулі прайшлі праз ствалы трох пісталетаў, гэта калі ладзіліся балістычныя тэсты.
  
  
  Фелтан падняў свой пісталет, і Джымі адпусціў спружынны перамыкач, які адкрыў патаемную скрыню на дне скрынкі. Там было яшчэ сем пісталетных ствалоў і маленькі шасцігранны ключ.
  
  
  Кожны з іх устанавіў новыя ствалы на свае пісталеты, ствалы, балістычныя маркіроўкі якіх былі вядомыя толькі трупам.
  
  
  Фэлтан разважаў услых. «Джымі… Мошэр ніколі не быў прызначаны для гэтага бізнэсу, як ты і я. Ён прымусіў бы нас усіх жыць за кошт таго, што мы зарабляем на сметніках.» Джымі толькі ўхмыльнуўся. Фэлтан гулліва ўдарыў Джымі па плячы, і Джымі прыкінуўся, што блакуе ўдар. Яны абодва ўхмыляліся.
  
  
  «Не, сэр», - сказаў Джымі, моцна сціскаючы ствол свайго рэвальвера. "Вы павінны любіць сваю працу".
  
  
  «Мне гэта не падабаецца, Джымі, але гэта неабходна. Гэта нешта натуральнае, вельмі натуральнае, што робяць некаторыя з нас. Фелтан на імгненне задумаўся, затым сказаў: «Гэта натуральна і неабходна. Гэта джунглі, Джымі. Ніхто ніколі нічога нам не даваў».
  
  
  "Ніхто нам нічога не даваў, бос".
  
  
  «Мір зрабіў нас такімі, якія мы ёсць. Ты ведаеш, я мог бы стаць лекарам, юрыстам, нават навукоўцам».
  
  
  "Ты быў бы найвялікшым", - сказаў Джымі.
  
  
  "Я быў бы добрым."
  
  
  «Усё, што ты робіш, бос, добра. Шчыра».
  
  
  Фэлтан паціснуў плячыма. «Гэтак і павінна быць. Хто зробіць гэта за нас? Ён падскочыў да доўгай шафы побач з люстэркам у поўны рост і рассунуў дзве дзверцы шафы ў процілеглых кірунках.
  
  
  У шафе, якая займала ўсю даўжыню парусніка ў пакоі, быў шэраг касцюмаў, якія па колькасці маглі б пасароміць "Роберт Хол". Па якасці гэта быў Сэвіл-Роў.
  
  
  Фэлтан працягваў гартаць сінія гарнітуры ў пошуках пінжака, які падыходзіў бы да яго штаноў. Адзіны спосаб, якім ён мог гэта вызначыць, - знайсці адзін без штаноў. Пасля васьмі касцюмаў ён сказаў "да д'ябла гэта" і ўзяў пінжак.
  
  
  «Джымі?»
  
  
  "Так, бос".
  
  
  "Ты добры чалавек".
  
  
  «Дзякуй, бос. Што стала прычынай гэтага?»
  
  
  «Нічога. Я проста хацеў гэта сказаць».
  
  
  «Ты не баішся, што з Віазелі нешта пойдзе не так?»
  
  
  «Не. Не Віазелі».
  
  
  "Той хлопец з кручком?"
  
  
  Фелтан зашпіліў сінюю куртку, якая ідэальна спалучалася з яго штанамі, за выключэннем таго, што ён ведаў, што яна не падыходзіць да гэтых штаноў.
  
  
  Джымі ведаў, што лепш не настойваць на сваім. Калі Фэлтан будзе гатовы гаварыць, ён загаворыць, і не раней. Джымі паклаў рэвальвер у кішэню пінжака.
  
  
  Пазней тым жа вечарам Фэлтан быў у настроі пагаварыць. Джымі сядзеў за рулём жамчужна-шэрага Rolls Royce Silver Dawn, замяняючы О'Хару. Ён праехаў па мосце Джорджа Вашынгтона, яго агні на высокіх дротах зіхацелі, як на італьянскім фестывалі, яго пралёт цягнуўся да Нью-Ёрка, як вялізны акведук старажытнага Рыма, за выключэннем таго, што па ім ішлі людзі, а не вада.
  
  
  "Ты ведаеш", - сказаў Фелтан, гледзячы на Нью-Ёрк з задняга сядзення. "Мне было шкада, што я прапусціў Другую сусветную вайну".
  
  
  "У нас была свая вайна, бос".
  
  
  «Так, але Другая сусветная вайна была вайной, вялікай вайной. Гэта страшэнна важна, што хтосьці павінен пайсці ў інжынерную школу на Гудзон, каб навучыцца весці вайну».
  
  
  "Ты мог бы зрабіць гэта лепш, бос".
  
  
  Фэлтан нахмурыўся. «Можа быць, на баку вайны не лепш, але я б ведаў дастаткова, каб прыглядаць за рускімі».
  
  
  "Хіба мы не ведалі?"
  
  
  «Мы ведалі, але я б ведаў лепей. Я б наглядаў за Англіяй, Францыяй, Кітаем, the works. Вось у чым сутнасць гульні, Джымі. Па-за сям'ёй у цябе няма сяброў. Няма такой рэчы, як сябры. Толькі сваякі».
  
  
  "Вы - адзіная сям'я, якая ў мяне калі-небудзь была, бос".
  
  
  «Дзякуй табе, Джымі», Сказаў Фэлтан.
  
  
  "Я сур'ёзна. Я памёр бы за цябе ці міс Сінтыю».
  
  
  «Я ведаю гэта, Джымі. Ты памятаеш, як з'явіўся той падсеўшы хлопец?
  
  
  «Так, бос. Я быў проста за ім».
  
  
  "Ты калі-небудзь бачыў, каб хлопец так рухаўся раней?"
  
  
  "Ты маеш на ўвазе на сябе?"
  
  
  «Не. Не, не так моцна. Проста тое, як ён рухаўся. Ён прыйшоў, не паведаміўшы тэлеграфам, што ідзе далей».
  
  
  "І што?"
  
  
  "Ці перадаюць байцы ўдары па тэлеграфе?"
  
  
  "нядобрыя."
  
  
  "Чаму б і не?"
  
  
  "Іх вучаць", - выказаў меркаванне Джымі.
  
  
  "Гэта дакладна".
  
  
  "І што?"
  
  
  "Такім чынам, хто выкладае?"
  
  
  "Хлопцы могуць навучыцца гэтаму ў многіх месцах", - сказаў Джымі. Фелтан некалькі імгненняў маўчаў.
  
  
  Ён спытаў: "Здаецца, у апошні час нанесці ўдар стала складаней?"
  
  
  "Так, накшталт таго".
  
  
  «Гэта віна прыслугі? Ім становіцца горш?»
  
  
  «Прыкладна тое ж самае. Ведаеце, маладыя панкі, у якіх ёсць зброя, яны ўсё сапсуюць, калі вы не павядзеце іх за нос».
  
  
  "Але ў чым была іх вялікая праблема?"
  
  
  "Яны сказалі, што ўразіць іх мэты становіцца ўсё цяжэй".
  
  
  "Але што яшчэ?"
  
  
  "Я не ведаю. Больш нічога".
  
  
  «Не. Ёсць нешта яшчэ».
  
  
  Джымі згарнуў на Вест-Сайд-драйв, накіроўваючыся ў цэнтр Нью-Ёрка. Ён перабудаваў машыну ў правую паласу. Гэта быў загад Фелтана. Калі выконваеш заданне, падпарадкоўвайся правіне. Ніякага смецця, ніякага гультайства, ніякага перавышэння хуткасці ці падвойнай паркоўкі. Гэта заўсёды працавала добра.
  
  
  «Ёсць яшчэ сёе-тое, Джымі».
  
  
  "Ты злавіў мяне, бос".
  
  
  «Па-першае, у іх было цяжка патрапіць. А па-другое, яны ніколі не наносілі зваротнага ўдару. Ніводны з тых прыдуркаў, якіх мы нанялі, ніколі не быў застрэлены ці нават паранены».
  
  
  Джымі паціснуў плячыма і паглядзеў у бок выхаду на 42-ю вуліцу. Размова была вышэй за яго сілы. Бос працаваў над чарговай сваёй ідэяй.
  
  
  «Чаму ніводзін з гэтых хлопцаў не быў узброены?» Спытаў Фэлтан.
  
  
  "Многія людзі не носяць зброі", - сказаў Джымі, згортваючы на з'езд, які вёў уніз з эстакады.
  
  
  «Людзі, якія правяраюць аперацыі Віязелі ці мае?»
  
  
  "Значыць, яны дурныя".
  
  
  «Дурны? Не, у іх ёсць шаблон. Шаблоны і глупства не спалучаюцца. Але той хлопец з кручком быў зменай ад шаблону. Калі мы думалі, што гэты кручканосы вырадак хуткі, сочыце за тым, што будзе далей. Я адчуваю гэта. Я гэта ведаю ".
  
  
  "Ты маеш на ўвазе, што яны стануць лепшымі".
  
  
  “Я ня думаю, што мы ўбачым нешта лепшае. Я не думаю, што ёсць нешта лепшае. Але сцеражыцеся каманд. Каманды-забойцы».
  
  
  "Як у нас было ў саракавых?"
  
  
  "Як у нас было ў саракавых." Фэлтан адкінуўся на спінку свайго сядзення.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЯТЫ
  
  
  
  Швейцар гатэля Royal Plaza на 59-й вуліцы недалёка ад Цэнтральнага парка быў здзіўлены, калі добра апрануты пасажыр "Ролс-ройса" настаяў, каб швейцар прыпаркаваў яго машыну, каб яго шафёр мог суправаджаць яго.
  
  
  Швейцар хутка пагадзіўся. З пасажырамі "Ролс-ройса" не спрачаюцца.
  
  
  Фелтан пераканаўся, што Джымі ідзе за ім, перш чым яны абодва ўвайшлі ў шыкоўны вестыбюль Plaza з яго цяжкімі крэсламі з пазалочанымі грабянямі, цяжкавагавымі раслінамі і жанападобным адміністратарам.
  
  
  Пісталет і наплечная кабура акуратна змяшчаліся пад касцюмам, і Фелтан і яго вадзіцель не прыцягнулі асаблівай увагі, калі ўвайшлі ў ліфт.
  
  
  «Чатырнаццаты паверх», - сказаў Фелтан.
  
  
  Джымі сунуў правую руку ў кішэню сваёй чорнай уніформы, каб паправіць зброю. Фэлтан кінуў на яго хуткі непрыязны позірк, які сказаў яму, што гэты ход быў няправільным.
  
  
  Пазалочаныя дзверы ліфта адчыніліся ў маленькае фае. На кожным другім паверсе быў калідор з пакоямі. Але Фелтан параіў Віазелі, калі той арандаваў паверх у Royal Plaza, рэканструяваць уваход, устараніўшы калідор у карысць уваходу ў выглядзе скрынкі з вочкамі.
  
  
  Фелтан чакаў у фае і падміргнуў Джымі, які ўсміхнуўся ў адказ. Яны абодва ведалі размяшчэнне паверхаў і ведалі, што адзін з целаахоўнікаў Віазелі прама цяпер разглядае іх праз аднабаковае люстэрка злева ад іх. Фэлтан паправіў гальштук перад люстэркам, і Джымі зрабіў непрыстойны знак свайму адлюстраванню сярэднім пальцам.
  
  
  Дзверы адчыніліся. Мужчына ў цёмным гарнітуры ў тонкую палоску і блакітнаватым шаўковым гальштуку запрасіў іх увайсці.
  
  
  Яны прайшлі спакойна, як каманда танцораў, ніколі не выяўляючы эмоцый і не паскараючы тэмп, у вялікую, добра асветленую, абстаўленую мэбляй гасціную, запоўненую клубамі шэрага дыму і дастатковай колькасцю мужчын у дзелавых гарнітурах, каб пачаць канферэнцыю.
  
  
  Толькi гэта не было ўмоўнасцю. І калі Фэлтан і Джымі спыніліся пасярод пакоя пад нясмачнай люстрай, размовы раптам спыніліся і пачаўся шэпт.
  
  
  «Гэта ён», - данёсся шэпт. «Хех, гэта ён. Так. Шшш. Не так гучна, ён цябе пачуе.
  
  
  Дагледжаны маленькі чалавечак з чорнай італьянскай цыгарай у вузельчыку, заціснутай паміж тонкімі цёмнымі вуснамі, падышоў да Фелтана і Джымі, памахаўшы тонкай кашчавай правай рукой і бліснуўшы крывой усмешкай.
  
  
  «А? Зайдзіце, містэр Фэлтан?
  
  
  Фелтан дарэмна спрабаваў успомніць імя гэтага чалавека. Ён стрымана ўсміхнуўся, пазнаючы.
  
  
  "Магу я прапанаваць табе што-небудзь выпіць?"
  
  
  "Дзякуй, не".
  
  
  Мужчына прыціснуў адну са сваіх рук да грудзей, як быццам стрымліваючы крывацечнае сэрца, каб яно не вырвалася вонкі на залаціста-жоўты дыван. «Мне непрыемна згадваць пра гэта, але ён», - сказаў мужчына, злёгку пакланіўшыся Джымі, - «тут не месца для кіроўцаў. Ты ж ведаеш, там будзе сустрэча».
  
  
  «Я не ведаў», - сказаў Фелтан, зірнуўшы на гадзіннік.
  
  
  "Ён павінен сысці".
  
  
  "Ён застаецца".
  
  
  Выразныя рукі маленькага чалавека расчынены далонямі вонкі, яго плечы згорблены. "Але ён не належыць".
  
  
  «Ён застаецца», - сказаў Фелтан без выраза.
  
  
  Усмешка, якая ніколі не была ўсмешкай, знікла, калі тонкія цёмныя вусны сціснуліся над жоўтымі зубамі. Правая рука накрыла твар свайго ўладальніка знаёмым лацінскім жэстам. "Містэру Вялікаму будзе што сказаць з гэтай нагоды."
  
  
  Фелтан зноў зірнуў на гадзіннік.
  
  
  Маленькі чалавечак адышоў да групы суайчыннікаў, якія згрудзіліся вакол канапы. Яны слухалі яго, кідаючы касыя позіркі на Фелтана і яго шафёра.
  
  
  Джымі быў заняты тым, што разглядаў кожнага ў гэтай групе.
  
  
  Раптам у пакоі пачуўся шоргат, калі ўсе, хто сядзеў, ускочылі на ногі, а тыя, хто стаяў, несвядома выпрасталі спіны. Усе яны паглядзелі ў бок вялікіх падвойных дзвярэй, якія былі расчынены.
  
  
  Мужчына ў кансерватыўным шэрым гарнітуры і прынстанскім гальштуку ў палоску ўстаў у дзвярным праёме і паклікаў: "Містэр Фелтан".
  
  
  Фелтан і Джымі прайшлі праз гасціную да дзвярэй, адчуваючы на сабе погляды мужчын за іх спінамі. Джымі спыніўся каля дзвярэй, калі ўвайшоў Фэлтан. Джымі чакаў, як вартавы, а затым сваімі халоднымі шэра-блакітнымі тэнэсійскімі вачыма абвёў позіркам увесь пакой.
  
  
  Падвойныя дзверы заўсёды зачароўвалі Фелтана. Яны былі ўпрыгожаны пазалотай і звернуты ў гасціную. Але з іншага боку, яны былі з прыгожага, старога, прамасленага дрэва, прыдатнага для офіса любога кіраўніка.
  
  
  Паветра таксама было іншым. Вы маглі дыхаць, не ўдыхаючы дым ад тузіна цыгар. На падлозе не было дывановага пакрыцця, і яно зарыпела, калі Фэлтан падышоў да канца доўгага стала чырвонага дрэва, за якім сядзеў дагледжаны джэнтльмен, які ўтаропіўся на шахматную дошку.
  
  
  У яго былі глыбокія, прыязныя карыя вочы на цвёрдым, высакародным рымскім твары. Яго рукі былі дагледжаны, але не адпаліраваны. Яго валасы былі доўгімі, сіваватыя на скронях, але кансерватыўна зачасаныя з праборам на левы бок.
  
  
  У яго былі жаночыя вусны, поўныя і пачуццёвыя, але ў ім не было нічога жаноцкага. Ззаду яго на сцяне віселі фатаграфіі станістай матроны і васьмі дзяцей, яго сям'і.
  
  
  Ён не падняў вачэй ад шахматнай дошкі, калі Фэлтан сеў у крэсла каля яго локця.
  
  
  Фэлтан агледзеў твар на прадмет старэння, рукі на прадмет дрыжыкаў, рухі цела на прадмет нерашучасці. Іх не было. Віазелі ўсё яшчэ быў моцным чалавекам.
  
  
  «Які ход ты б зрабіў, Норман?"» Спытаў Віазелі. Яго голас быў роўным, вымаўленне оксфардскім цудоўным.
  
  
  "Я не разбіраюся ў шахматах, Кармайн".
  
  
  «Дазволь мне растлумачыць гэта табе. На мяне нападаюць чорная каралева і чорны слон. Я магу знішчыць каралеву. Я магу знішчыць слана. Вусны Віазелі стуліліся» і наступіла цішыня.
  
  
  Фэлтан скрыжаваў ногі і ўтаропіўся на фігуры на шахматнай дошцы. Яны нічога для яго не значылі. Ён ведаў, што Віазелі хоча пачуць каментар. Ён яго не дасць.
  
  
  «Норман, чаму б мне не знішчыць ферзя і слана?»
  
  
  "Калі б я разумеў шахматы, Кармайн, я б сказаў табе."
  
  
  «Ты быў бы годным супернікам, калі б навучыўся гульні».
  
  
  "У мяне ёсць іншыя гульні".
  
  
  "Жыццё - гэта не мяжа тваіх намаганняў, Норман, а іх працягласць".
  
  
  «Жыццё такое, якім я яго раблю».
  
  
  "Табе трэба было быць італьянцам".
  
  
  "Табе трэба было быць яўрэем".
  
  
  "Гэта наступная лепшая рэч." Цёплая ўсмешка з'явілася на твары Віазелі, калі ён абдумваў становішча на дошцы. «Чаго я ніколі не мог зразумець, дык гэта тваёй прыхільнасці да паўднёўцаў».
  
  
  «Якая пяшчота?»
  
  
  «Джымі з Тэхаса».
  
  
  "Усяго толькі служачы".
  
  
  «Проста? Мне гэта ніколі такім не падавалася».
  
  
  Знешнасць зманлівая .
  
  
  "Відаць - гэта ўсё, што ёсць".
  
  
  «У мяне ёсць твой швагер», - сказаў Фелтан, імкнучыся скончыць з філасофіяй.
  
  
  "Тоні?"
  
  
  "Так".
  
  
  «Ах, гэта вяртае нас да праблемы чорнай каралевы і чорнага слана. Ці павінен я знішчыць іх?
  
  
  «Так», - сказаў Фэлтан, - «але не тады, калі ты ў меншасці».
  
  
  "У меншасці?"
  
  
  «Толькі ты, я і твой чалавек. Вы ў меншасці», - сказаў Фелтан, ківаючы кансерватыўна апранутаму джэнтльмену каля дзвярэй.
  
  
  «І ўсе мае людзі ў гасцінай?»
  
  
  «Вячэрняя забаўка для Джымі».
  
  
  «Я так не думаю, але, тым не менш, ты не чорная каралева і не чорны слон. Ты мая белая каралева, самая магутная постаць на дошцы. Для цябе стаць чорным было б катастрофай для мяне, улічваючы, што я падвяргаюся нападу».
  
  
  "Я таксама падвяргаюся нападу".
  
  
  Віазелі адарваў погляд ад дошкі і ўсміхнуўся.
  
  
  Фэлтан паклаў руку на стол. "З кім мы змагаемся?"
  
  
  «Я рады, што ты сказаў "мы", Норман.» Віазелі мякка пляснуў у ладкі. «Я рады, і ўсё ж я не ведаю. Камітэт Сената прыбудзе ў наш раён, верагодна, праз два тыдні. Тым не менш, мы знаходзімся пад назіраннем вось ужо пяць год. Ці рыхтуецца Сенат настолькі загадзя? Не, я так ня думаю. І расследаванні былі іншымі. Вы заўважылі. З ФБР і падаткавікамі расследавання скончыліся б у судзе. Але гэтыя пяць гадоў, калі людзі вынюхвалі нешта, не скончыліся ў судзе».
  
  
  "Вы згадалі расследаванне Сената?"
  
  
  «Так. Сенат пракладвае свой шлях на ўсход праз усю краіну і хутка будзе тут. Раптам вакол стала больш людзей, якія вынюхваюць.
  
  
  «Гэта тлумачыць павелічэнне колькасці мэт у апошнія месяцы».
  
  
  "Я думаю так. Але ёсць яшчэ дзіўнае. На цябе напалі?
  
  
  Фэлтан кіўнуў. «Яшчэ адна сямейная сварка паміж вамі за гінеі?»
  
  
  Шчокі Віязелі пачырванелі, але ён не выказаў ніякіх іншых эмоцый. "Не", - сказаў ён. «У нас новы супернік. Я не ведаю, хто ці што ён. А ты?"
  
  
  "Магчыма, я даведаюся праз пару дзён".
  
  
  “Добра. Я таксама хачу ведаць. Цяпер ты можаш вярнуць Тоні».
  
  
  "Можа быць".
  
  
  Кармайн замоўк. У яго быў спосаб маўчання, які ён мог выкарыстоўваць больш эфектыўна, чым словы. Фэлтан ведаў, што аднаўленне размовы дасць Кармайну перавагу. І ўсё, што трэба было Кармайну, нягледзячы на пачуцці Фелтана аб тым, як шмат ён зрабіў для гэтага чалавека і як моцна той у ім меў патрэбу, каб Фелтан зрабіў першы крок, і ён быў бы страчаны.
  
  
  Так было дваццаць гадоў таму, толькі тады ў Віазелі не было сваёй штаб-кватэры ў гатэлі Royal Plaza.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ШОСТЫ
  
  
  
  Гэта была задняя частка прадуктовага магазіна, якім бацька Віазелі зарабляў на жыццё. Замест мудрагелістых шахматных фігур з разьбяной слановай косці Віазелі схіліўся над драўлянай скрыняй, на якой былі намаляваны чорныя і белыя квадраты. Ён разважаў пра танныя драўляныя дэталі, калі ўвайшоў Фэлтан.
  
  
  У пакоі дамінавалі вылупіліся ўлетку мухі. Віазелі падняў вочы.
  
  
  "Сядай", - сказаў ён. "Я хачу пагаварыць аб грошах".
  
  
  Фэлтан устаў. «Што другагатунковы спецыяліст па ліках ведае пра грошы?»
  
  
  Віязелі рушыў пешку наперад. “Я ведаю, што ідзе вайна. Я ведаю, што шмат чаго яшчэ трэба атрымаць. Я ведаю, што ты шмат чаго не атрымліваеш».
  
  
  «Я атрымліваю дастаткова».
  
  
  “Дзве тысячы за працу на кантрактнай аснове? Гэтага дастаткова для разумнага габрэйскага хлопчыка?
  
  
  "Гэта больш, чым зарабляюць дурныя гінеі".
  
  
  Віязелі перамясціў слана з процілеглага боку дошкі.
  
  
  «Сёння, так. Заўтра?»
  
  
  «Альфонса не збіраецца дазваляць табе ствараць нешта яшчэ. Кроў ці не, ён табе не давярае. Я чуў".
  
  
  "А калі Альфонса мёртвы?"
  
  
  «Джакома забірае гэта».
  
  
  «А калі Джакама мёртвы?»
  
  
  "Луі".
  
  
  «А калі Луі мёртвы?»
  
  
  Фэлтан паціснуў плячыма. "Спатрэбілася б чума, каб забіць так шмат".
  
  
  «А калі Луі мёртвы?» Віязелі зрабіў ход канём, ставячы пад пагрозу слана, якога ён вывеў з другога боку.
  
  
  Фэлтан зноў паціснуў плячыма. "Ты прывёў мяне сюды, каб прабавіць час дня?"
  
  
  «А калі Луіс мёртвы?"» Віазелі паўтарыў.
  
  
  "Нехта іншы".
  
  
  "Хто яшчэ?"
  
  
  "У таго, у каго ёсць яйкі".
  
  
  «Флаэрці. Флаэрці ўзяў бы верх?»
  
  
  «Не, ён не макароннік».
  
  
  "Хто я такі?"
  
  
  «Макароннік, але гэта не значыць, што ты збіраешся захапіць усе творы толькі таму, што тваё імя заканчваецца на „Я“».
  
  
  Віязелі высунуў яшчэ аднаго каня. "Гэта добры пачатак", - сказаў ён. Ён зноў падняў погляд ад дошкі. "Паслухай, што ты за габрэй, калі ўвесь час працуеш на кагосьці іншага?"
  
  
  "Ты хочаш, каб я працаваў на цябе?"
  
  
  Віязелі перасунуў свайго ферзя. Да мацюка заставаўся адзін ход. Ён прадэкламаваў: «Ты забіваеш Альфонса. Ты забіваеш Джакама. Ты забіваеш Луі. Тады ...»
  
  
  "Што потым?" - спытаў Фэлтан.
  
  
  "Тады хто збіраецца забіць цябе?"
  
  
  "Ты".
  
  
  «Чым? Ты будзеш адзіным, хто мае артылерыю. Ва ўсякім разе адзіным, у каго ёсць хоць нейкія мазгі. Увесь сіндыкат будзе дэзарганізаваны».
  
  
  «Тады чаму б мне не сцерці цябе з зямлі і не ўзяць уладу ў свае рукі», - спытаў Фэлтан.
  
  
  «Таму што ты не макароннік. Кожны мафіёзі паляваў бы на цябе. Яны не давяраюць нікому, акрамя сваіх. Ты быў бы небяспечны».
  
  
  "А ты б не стаў?"
  
  
  “Я адзін з іх. Яны навучацца жыць са мною. Асабліва калі я змагу зноў наладзіць адносіны”.
  
  
  Ён доўга і пільна глядзеў на Фелтана. «Якая ў цябе цяпер будучыня? Змагаюцца дзве гінеі, і ў выніку ты паміраеш з-за грошай. Пара паршывых тысяч. Няўжо габрэй можа памерці такім чынам?
  
  
  "Мёртвы ёсць мёртвы".
  
  
  “Але ты можаш жыць. І на вяршыні кучы».
  
  
  "І ты не падманваеш мяне?"
  
  
  «Ты будзеш маёй каралевай. Мая самая магутная постаць. Двойчы перасекчы маю каралеву?
  
  
  Як наконт тваіх тарпед?
  
  
  "У мяне іх не будзе".
  
  
  "Тыя, каго ты ўспадкуеш".
  
  
  «Я адсылаю іх прэч, Чыкага, Фрыска, Новы Арлеан. Вы будзеце маёй арміяй. Адзіны спосаб зрабіць гэты бізнэс прыбытковым без праблем - аддзяліць тых, хто зарабляе грошы, ад тых, хто стварае праблемы. Ніхто з тых, хто працуе на мяне, ня будзе насіць зброю. Ты будзеш выконваць усю гэтую працу. Табе плацяць не працай, а заробкам і працэнтам ад выручкі. Пазбаўцеся ад Альфонса, Джакама і Луіса, і вы пачнеце з мільёна даляраў».
  
  
  "Хацеў бы я разбірацца ў шахматах".
  
  
  «Ты мог бы стаць майстрам», - сказаў Віазелі.
  
  
  Але ў Фелтана не было часу на шахматы. З Усходняга боку ён злавіў Мошэра, хлопца, які мог стаяць увесь дзень і страляць з пісталетаў па мішэнях. Анджэла Скоттыка ён заспеў у бары, які плануе таннае рабаванне, якое прынесла б яму менш за сто даляраў. Цімаці О'Хара выйшаў з докаў, дзе спецыялізаваўся на дробным крадзяжы вайсковай амуніцыі. Джымі Робертс быў каўбоем, якому не пашанцавала, з вялікім тэхаскім ротам, які застаў яго з пісталетам у руцэ, які слухаў маладога чалавека шчыльнага целаскладу, які толькі што наняў яго ў якасці забойцы.
  
  
  «Вы будзеце маімі генераламі», - сказаў Фелтан чацвёрцы. «Пакуль мы дзейнічаем як ваенная машына, мы выжывем, пераможам і разбагацеем. Па-сапраўднаму разбагацеем».
  
  
  "Нас таксама могуць забіць", - прабурчаў Маэшэр.
  
  
  «Толькі да таго часу, пакуль мы не пазбавімся ад тых, у каго хопіць сілы забіць нас».
  
  
  Першым ахвярай стаў Альфонса Деджэнерата, кіраўнік "Бронкс рэкетсз", які палічыў за лепшае жыць у непрыступным асабняку на Лонг-Айлендзе. Але яго не было ў яго асабняку, калі да яго падышоў наняты тарпедыст па імі Норман Фэлтан з чатырма іншымі мужчынамі.
  
  
  Альфонса быў у ложку з харысткай у яе кватэры ў верхнім Іст-Сайдзе з выглядам на Іст-Рывер. Ён ведаў, што знаходзіцца ў бяспецы, таму што толькі яго пляменнік Карміне Віазелі ведаў, дзе ён. Ён знайшоў бы Іст-Рывер даволі халоднай, калі б не свінцовае заспакойлівае, уведзенае пяццю маладымі людзьмі, і сагравальная кампанія мілай і амаль мёртвай харысткі.
  
  
  Джакама Джаніні быў ціхім чалавекам, які ніколі не гуляў з харыстамі. Ён быў строга дзелавым. Па добрай рэкамендацыі Карміне Віазелі, які смуткуе пляменніка Альфонса, ён таемна сустрэўся з тарпеда, каб спланаваць помсту Альфонса. Ён сустрэў маладога тарпеда на даху пентхауса. Тарпеда забрала з сабой яшчэ чатырох чалавек, кожны з якіх адчайна спрабаваў перашкодзіць Джакама саскочыць з даху.
  
  
  А затым Фелтану патэлефанаваў Віазелі. "Яны ведаюць, што гэта ты, Норман", - сказаў ён.
  
  
  "Тады яны, чорт вазьмі, таксама будуць ведаць, што гэта ты, бубі."
  
  
  «Усё не так дрэнна», - сказаў Віазелі. «Застаўся толькі Луіс. Але ён чакае цябе. На гэты раз ніякіх сюрпрызаў. Але ёсць адна рэч. Прымусь цела знікнуць».
  
  
  "Чаму?"
  
  
  «Тады ў мяне ёсць сіла ў перамовах. Мой народ успрымальны да таямніц».
  
  
  Луі жыў на яхце і ніколі яе не пакідаў. У яго была тэлефонная сувязь і хуткасныя катэры, на якіх ён выконваў свае загады і пераводзіў грошы.
  
  
  Для Фелтана гэта было немагчыма. Ён проста чакаў, каб яго забілі, проста чакаў, калі Луіс збярэ тарпеды, каб выканаць заданне. Затым Луіс здзейсніў памылку. Ён ціха прышвартаваў сваю яхту на беразе ракі Хакенсак у Джэрсі-Сіці, недалёка ад аўтамабільнай звалкі.
  
  
  Ішла Другая сусветная вайна. Хлам, сталь, метал былі запатрабаваны. Луіс прышвартаваў сваю яхту, і на працягу пяцідзесяці пяці хвілін Фелтан заплаціў у чатыры разы больш, чым каштавала верф і яе абсталяванне для перапрацоўкі хламу. Гэта быў кожны цэнт, які ён мог сабраць. Але што добрага ў грошах без жыцця?
  
  
  Гэта быў вельмі просты план, калі былы ўладальнік звалкі патлумачыў, як працуе машына. І калі Фэлтан убачыў машыну, ён смяяўся без канца. "Джэнтльмены," сказаў ён сваім чатыром генералам, "наша будучыня створана".
  
  
  Той ноччу корпус яхты быў разарваны нейкай ракетай. На наступны дзень Джымі патэлефанаваў на яхту па мегафоне, каб даведацца, ці жадаюць яны адрамантаваць корпус.
  
  
  «Мы не можам пакінуць судна», - рушыў услед адказ.
  
  
  «Табе не абавязкова сыходзіць. Мы адбуксуем цябе на бераг і паправім, пакуль ты стаіш у доку».
  
  
  Праз дзесяць хвілін людзі на яхце пагадзіліся.
  
  
  Краны на сметніку былі вылучаны на месца. Цяжкія сталёвыя тросы былі прымацаваныя да пярэдняй і задняй часткі карабля. Краны пачалі паднімаць і цягнуць. Яны рыўком паднялі яхту па слізкай ад вады гразевай узлётна-пасадачнай паласе на вяршыню схілу, які раптоўна абрынуўся ўніз, да вялікай хаты з бетонных блокаў, умацаванай сталёвымі плітамі. Яхта і яе каманда слізганулі ў блок-хаўс і так і не выйшлі.
  
  
  На наступны дзень Фэлтан атрымаў яшчэ адзін званок ад Віазелі. «Выдатна. Я казаў табе мільён долараў? Няхай будзе два мільёны долараў. Як ты гэта зрабіў? Каманда, яхта і ўсё астатняе».
  
  
  «Я не марную ўвесь свой час на шахматы», - адказаў Фэлтан. Наступныя некалькі год былі лёгкімі. Мошер, выдатны стрэлак, прарабіў большую частку працы, устараніўшы сведак супраць Віазелі. Іх целы зніклі.
  
  
  О'Хара працягваў вербаваць, сачыў за ўсімі маладымі тарпедамі, якія спрабуюць развівацца ў мафіі Віазелі. Ён наймаў іх адзін раз, а затым ухіляў. Скоцічыа пабудаваў невялікую імперыю ў Філадэльфіі, зноў пад кантролем Фелтана.
  
  
  Джымі нязграбна выконваў загады свайго боса. Гэта было нашмат бяспечней, чым ездзіць конна на быках брамы. Фэлтану ўдавалася падтрымліваць чысьціню. Яго імя не ўсплыло ні ў адным расследаванні; ён трымаўся далей ад лініі фронту; ён пабудаваў рэспектабельнае жыццё.
  
  
  Толькі яго чацвёра людзей ведалі штосьці пра аперацыю Фелтана. І яны не хацелі казаць. Таямніца трымала іх усіх на вяршыні кучы.
  
  
  Гэта была выгадная здзелка для ўсіх. І зараз Фэлтан глядзеў на Віазелі, які разважаў над мудрагелістымі шахматнымі фігурамі ў гатэлі "Роял Плаза", і задаваўся пытаннем, як доўга працягнецца гэты прыбытак.
  
  
  «Ты ўсё яшчэ мая белая каралева, Норман», - сказаў Віазелі, паклаўшы рукі на доўгі стол чырвонага дрэва. "Больш нікога няма".
  
  
  «Гэта міла», - сказаў Фелтан, назіраючы, як Віазелі робіць апошні ход да мацюка. «Тады хто такі Максвел?»
  
  
  Віазелі запытальна паглядзеў на яго. «Максвел?»
  
  
  Фэлтан кіўнуў. «Хто б ні напаў на нас, ён мае нейкае дачыненне да Максвела. Сёння днём я забіў чалавека, якога цікавіў толькі гэты Максвел».
  
  
  «Максвел?» Віязелі збянтэжана ўтаропіўся на дошку. Ці ўступалі ў гульню новыя фігуры?
  
  
  «Максвел?» Фэлтан паўтарыў.
  
  
  Віазелі паціснуў плячыма. Фэлтан прыўзняў брыво.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ СЁМЫ
  
  
  
  Было лёгка патрапіць у пакой сам-насам са студэнткай Брайаркліфа, нашмат лягчэй, чым прабрацца ў бардэль. Не тое каб Рыма калі-небудзь прабіраўся ў бардэль. Проста мадам былі нашмат больш праніклівымі, чым дэканы жаночых факультэтаў. Яны мусілі быць такімі. Яны мелі справу з больш складанымі рэчамі, чым інтэлектуальнае разьвіцьцё новага пакаленьня жанчын.
  
  
  Рыма проста сказаў дэкану жаночага факультэта, што піша артыкул для часопіса, прысвечанага метафізіцы розуму. Ён не быў упэўнены, што гэта значыць, але дэкан, грузная, падобная на карову матрона з валявым носам і валасатым падбародкам, пагадзілася даць яму магчымасць пабегаць па кампусе да адзінаццаці вечара, калі, вядома, правілы прыстойнасці дыктавалі, што жаночы кампус павінен быць вольны ад мужчын. У той час, сказала дэкан жаночага факультэта, пяшчотна пагладжваючы аловак, Рыма мог бы даваць справаздачу перад ёй у яе каюце, і яна дапамагла б яму прагледзець заўвагі да артыкула.
  
  
  Такім чынам, Рыма апынуўся ў Феервезер-холе, робячы нататкі, якія яму ніколі не спатрэбяцца, у танным блакноце, які ён меў намер выкінуць, у той час як тузін маладых, нязносных, гучных, захопленых дзяўчат выкрыквалі сваё меркаванне на тэму «Якое стаўленне жанчыны да Космасу?».
  
  
  Ва ўсіх у іх было сваё меркаванне. Усе яны стоўпіліся на канапе, на якой сядзеў Рыма. Рукі, усмешкі, галасы атакавалі яго. І кожнай дзяўчыне ён задаваў адно і тое ж пытанне: "А як цябе клічуць?" І кожны раз ён не атрымліваў жаданага адказу. Нарэшце, ён спытаў: "У гэтым інтэрнаце ёсць яшчэ дзяўчыны?"
  
  
  Яны пахіталі галовамі. Затым адзін сказаў: "Не, калі не лічыць Сінці".
  
  
  Рыма ажывіўся. «Сінці? Хто такая Сінці?»
  
  
  «Сінці Фэлтан.» Дзяўчына засмяялася. «Ламаючы крывыя, малатарня».
  
  
  «Гэта непрыгожа», - сказаў іншы студэнт.
  
  
  "Ну, гэта праўда", - сказаў іншы, абараняючыся.
  
  
  «І дзе яна?» - спытаў Рыма.
  
  
  «У яе пакоі, дзе ж яшчэ?»
  
  
  «Я думаю, яе меркаванне таксама варта пачуць. Прашу прабачэння, дзяўчынкі. Які ў яе пакой?
  
  
  "Другі паверх, першы паварот направа", - адказаў хор. «Але ты не можаш падняцца. Правілы.»
  
  
  Рыма ветліва ўсміхнуўся. «Але ў мяне ёсць дазвол. Дзякуй.»
  
  
  Ён падняўся па прыступках, адпаліраваных за паўстагоддзя бляскам, нацёртым тысячамі ног жонак прэзідэнтаў і паслоў, якія ззяюць у змрочным паўзмроку ад танных старых лямпаў. Вы маглі б разліць традыцыю, якая атачае Фаервезер Хол, па бутэльках, настолькі яна была моцная.
  
  
  Гэта быў пах, пачуццё. Традыцыі? Рыма ўсміхнуўся. Хтосьці павінен быў з нечага пачаць, павінен быў неяк закласці традыцыю, і калі паміж першапачатковым глупствам і яе канчатковай нікчэмнасцю прайшло дастаткова гадоў, гэта, сэр, была традыцыя. Дзе ён чуў гэтае азначэнне традыцыі? Ці прыдумаў ён гэта?
  
  
  Першыя дзверы справа былі адчынены. Ён убачыў пісьмовы стол, на ім плёскалася святло, а з-пад яго тырчала даволі грубая ножка. Рука, на канцы якой было пяць кароткіх пальцаў з абкусанымі пазногцямі, высунулася з-за верхняй паліцы стала, якая хавала яе ўладальніка.
  
  
  "Прывітанне", - сказаў Рыма. "Я пішу артыкул для часопіса." Гэта было страшэнна цікавае знаёмства з жанчынай, якую яму трэба было пераканаць адвесці яго дадому да татачкі.
  
  
  "Што ты тут робіш?" Яе голас быў сумессю падлеткавага піску і хрыпатцы матроны.
  
  
  "Я пішу артыкул".
  
  
  "О".
  
  
  Яна пасунула сваё крэсла так, каб бачыць Рыма. Тое, што яна ўбачыла, быў вялікі, прыгожы мужчынскі сілуэт у дзвярным праёме. Ён убачыў іншага прадстаўніка пакалення маральных крыжакоў: дзяўчыну ў сіняй спадніцы і карычневым швэдры, у белых тэнісных туфлях. Яе твар быў прыемным, ці магло б быць прыемным, калі б яна нафарбавалася. Але на ёй нічога не было. Яе валасы былі дзіка растрапаныя, як пшанічнае поле на ветры. Яна грызла кончык алоўка. На яе швэдры быў гузік з надпісам "Цяпер свабода".
  
  
  "Я бяру інтэрв'ю ў студэнтаў."
  
  
  "Э-э-э".
  
  
  "Я б хацеў узяць у вас інтэрв'ю."
  
  
  "Так".
  
  
  Рыма закруціўся. Яму чамусьці трэба было пераступіць з нагі на нагу. Ён паспрабаваў засяродзіцца на яе сутнасці, праявіць сваю мужнасць, як вучыў Чыун, але нейкім чынам яго розум сутыкнуўся з нечым не зусім жаночым. У яе былі грудзі, сцёгны, вочы, рот, вушы, нос, але сутнасць жанчыны, жаноцкасць, нейкім чынам была выцягнута з яе.
  
  
  "Магу я ўзяць у вас інтэрв'ю?"
  
  
  “Вядома. Сядай на ложак. У вуснах любой іншай жанчыны гэта магло б прагучаць як запрашэнне. Выходная ад дзяўчыны перад ім прапанова сесці на ложак была лагічнай, таму што ў пакоі было толькі адно крэсла, і яна сядзела на ім.
  
  
  «Як цябе клічуць?» - спытаў Рыма, паказваючы блакнот.
  
  
  «Сінтыя Фелтан».
  
  
  "Узрост?"
  
  
  "Дваццаць".
  
  
  «Дадому?»
  
  
  «Усходні Гудзон, Нью-Джэрсі. Суровы гарадок, але таце ён падабаецца. Сядай».
  
  
  «О, так», - сказаў Рыма, апускаючыся на блакітнаватую коўдру. "І давайце паглядзім, як, па-вашаму, гэтая жанчына звязана з космасам?"
  
  
  «Метафізічна?»
  
  
  "Вядома".
  
  
  "Па сутнасці, жанчына з'яўляецца носьбіткай дзіцяці ў антрапоідным грамадстве, абмежаваным, з аднаго боку, грамадствам як такім, гэта эмпірычнаму дакладна, хутчэй сказаць… вы ўсё гэта адмаўляеце?"
  
  
  "Вядома, вядома", - сказаў Рыма, павялічваючы тэмп сваіх крамзоляў, каб не адставаць ад неспасціжных акадэмічных глупстваў свайго прадмета. У канцы інтэрв'ю ён прызнаў, што не зразумеў усяго, што яму сказалі, але хацеў бы атрымаць далейшае тлумачэнне некаторых тонкасцей.
  
  
  Сінты было шкада, але на наступны дзень у яе быў поўны працоўны дзень.
  
  
  Пісьменніца ўмольвала, каб толькі яна магла дапамагчы разблытаць гэты метафізічны вузел.
  
  
  "Не", - быў адказ, - "пэўна не".
  
  
  Магчыма, тады, спытаў пісьменнік, яна паснедала б з ім.
  
  
  Не, зноў быў адказ, у яе быў поўны графік.
  
  
  Тады, магчыма, спытала пісьменніца, яна дала б яму фатаграфію сваіх блакітных, вельмі блакітных вачэй.
  
  
  Навошта, пыталася, яму спатрэбілася фатаграфія яе блакітных, блакітных вачэй?
  
  
  Бо быў адказ, гэта былі самыя блакітныя вочы, якія калі-небудзь бачыў пісьменнік.
  
  
  «Глупства», - рушыў услед адказ.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ВОСЬМЫ
  
  
  
  Сінція павінна была быць у рэстаране ў 9.15. З любой іншай жанчынай спазненне не было б нечым незвычайным. Але з гэтымі тыпамі, якія маюць сацыяльныя мэты, яны жылі амаль як мужчыны. Пунктуальны, эфектыўны.
  
  
  Калі Маккліры не змог пракрасціся, у пентхаусе павінны быць пасткі. У што, чорт вазьмі, ён мог увязацца?
  
  
  Рыма круціў у пальцах шклянку з вадой, якая стаяла перад ім. Нейкім чынам В'етнам быў іншым. Ты заўсёды мог вярнуцца да свайго ўласнага рыштунку. Уначы ты ведаў, што нехта іншы стаіць на варце, калі цябе няма. Там была абарона.
  
  
  Рыма піў ваду, у якой было занадта шмат хімікатаў. У гэтым рэкеце не было ніякай абароны. Ніякага адступлення. Ніякай групы. Усё астатняе жыццё ён заўсёды будзе атакаваць ці адыходзіць. Ён паставіў шклянку і ўтаропіўся на дзверы. Ён мог бы зараз выйсці, проста пакінуць рэстаран і згубіцца назаўжды.
  
  
  Рыма прымусіў сябе адвесці позірк ад дзвярэй. Я прачытаю газету, сказаў ён сабе. Я прачытаю газету ад першай старонкі да апошняй, і калі я скончу, я пакіну гэты рэстаран, паеду ў Нью-Джэрсі, знайду містэра Фелтана і пагляджу, што можа зрабіць чалавек Максвела.
  
  
  Рыма чытаў словы, якія нічога не значылі. Ён увесь час збіваўся з месца, забываючы, які абзац прачытаў. Перш чым ён скончыў галоўны артыкул, нехта выхапіў газету ў яго з рук.
  
  
  "Колькі часу табе патрабуецца, каб прачытаць газету?" Гэта была Сінція, у блузцы, спадніцы і з шырокай чыстай усмешкай, якая змяняла газету, калі яна стаяла ля стала. Яна выпусціла згорнутую паперу на праходзілы міма паднос, напалохаўшы афіцыянта, у якога так і не было шанцу кінуць на яе непрыязны позірк, таму што яна не паспрабавала зірнуць на яго, чакаючы рэакцыі.
  
  
  Яна села і паклала на стол два тоўстыя тамы.
  
  
  "Я паміраю з голаду", - абвясціла яна.
  
  
  "Еш", - сказаў Рыма.
  
  
  Сінція нахіліла галаву ў прытворным здзіўленні. «Я ніколі не бачыла, каб нехта быў так рады мяне бачыць. У цябе на твары такая ўхмылка, як быццам я толькі што паабяцаў табе сто гадоў здаровага жыцця».
  
  
  Рыма кіўнуў і адкінуўся на спінку сядзення. Ён адкрыў ёй меню.
  
  
  Вытанчаны маленькі Брайаркліф-малодшы, чый розум быў створаны толькі для эстэтычных задавальненняў, выпіў апельсінавы сок, стейк з вафлямі, шакаладнае марожанае, дзве шклянкі малака і кубак кавы з двума булачкамі з карыцай.
  
  
  Рыма замовіў смажаны рыс.
  
  
  "Як незвычайна", - усклікнула Сінція. "Ты захапляешся Дзэн?"
  
  
  «Не. Проста пажыральнік святла».
  
  
  "Як займальна." За апошняй булачкай з карыцай яна пачала гаварыць. "Я думаю, твая гісторыя павінна быць пра сэкс", - сказала яна.
  
  
  "Чаму?"
  
  
  «Бо сэкс жыццёва важны. Сэкс рэальны. Гэта сапраўды».
  
  
  "О", - сказаў Рыма.
  
  
  "У гэтым сэнс жыцця." Яна нахілілася наперад, размахваючы булачкай з карыцай, як бомбай. «Вось чаму яны разбураюць сэкс. Надаюць яму сэнс, якога ў яго ніколі не павінна было быць».
  
  
  "Хто такія "яны"?"
  
  
  “Структура. Структура ўлады. Уся гэтая лухта пра каханне і сэкс. Каханне не мае нічога агульнага з сэксам. Сэкс не мае нічога агульнага з каханнем. Шлюб — гэта фарс, які разыгрываецца ўладнай структурай над масамі».
  
  
  "Яны?"
  
  
  «Правільна. Яны».
  
  
  Яна злосна ўпілася зубамі ў булачку. «Яны нават зайшлі так далёка, што кажуць, што сэкс патрэбен для размнажэння. Гэта, дзякуй Богу, зараз вымірае. Сэкс ёсць сэкс», - сказала яна, распырскваючы крошкі. "Гэта нішто іншае." Яна выцерла рот. «Гэта самы фундаментальны досвед, у якім можа ўдзельнічаць чалавек, праўда?»
  
  
  Рыма кіўнуў. Гэта павінна было быць надта проста. "І ў шлюбе гэта становіцца самым фундаментальным з усяго", - сказаў ён.
  
  
  «Дзярмо».
  
  
  "Што?"
  
  
  «Дзярмо», - нядбайна сказала Сінція. "Шлюб - гэта дзярмо".
  
  
  "Хіба ты не хочаш ажаніцца?"
  
  
  "Для чаго?"
  
  
  "За фундаментальны вопыт."
  
  
  "Гэта толькі затуманьвае праблему".
  
  
  «Але твой бацька. Хіба ты не хочаш зрабіць свайго бацьку шчаслівым?
  
  
  "Чаму ты не згадаў маю маці?" Спытала Сінція, яе голас раптоўна стаў халодным.
  
  
  Што б ты ні сказаў, кажы гэта хутка. Збі яе з панталыку. Зрабі гэта дзіка. Рыма выпаліў словы: «Бо я не веру, што яна існуе. Калі б гэта было так, яна мусіла б быць жанчынай. І ў свеце ёсць толькі адна жанчына. Ты. Я кахаю цябе. Рыма схапіў яе за рукі» перш чым яна змагла вызваліць імі нервовую энергію.
  
  
  Гэта была рызыкоўная выкрут, але яна спрацавала. Румянец заліў яе твар, яна ўтаропілася ў стол. "Гэта даволі нечакана, ці не так?" Яна агледзела пакой, як быццам у свеце былі агенты, якія сочаць за яе асабістым жыццём. "Я не ведаю што сказаць".
  
  
  "Скажы: "Пойдзем прагуляемся"!"
  
  
  Яе голас быў ледзь чутны. "Пойдзем прагуляемся".
  
  
  Рыма адпусціў яе рукі. Прагулка аказалася карыснай. Сінція казала. Яна не магла перастаць гаварыць, і размова заўсёды вярталася да яе бацькі, яго прафесіі і яго кватэры.
  
  
  «Я не ведаю, што ён робіць з акцыямі, але ён вызначана зарабляе шмат грошай», - сказала яна, калі яны праходзілі міма ювелірнай крамы на Уолнат-стрыт. «Цябе не хвалююць грошы, Рыма. Гэта тое, што мне ў табе падабаецца.
  
  
  «Але твой бацька - адзіны, хто заслугоўвае пахвалы. Напэўна, гэта жудасная спакуса, калі ў цябе шмат грошай, гуляць у "плэйбоя"."
  
  
  «Не тата. Ён сядзіць у той кватэры. Як быццам ён баіцца выходзіць у жорсткі і заганны свет».
  
  
  Рыма кіўнуў. У паветры стаяў слабы пах падгарэлай кававай гушчы. Холад позняй восені прабіраўся скрозь яго куртку. Паўдзённае сонца давала святло, але не грэла.
  
  
  У канцы квартала мужчына ўтаропіўся ў іншае акно. Ён быў высокім і моцна складзеным. Ён двойчы праходзіў міма Рыма і Сінтыі з таго часу, як яны пакінулі гатэль.
  
  
  "Пойдзем", - сказаў Рыма, тузаючы Сінтыю за руку. "Давай пройдзем гэтым шляхам." Праз чатыры кварталы Рыма даведаўся, што Сінція рэдка жыла дома, што сцены ў кватэры былі вельмі гладкімі, што яна ніколі не ведала сваю маці і што дарагі татачка быў занадта далікатны і добры да прыслугі. Рыма таксама ведаў, што за імі сочаць.
  
  
  Яны гулялі і размаўлялі. Яны затрымаліся ля дрэў, яны сядзелі на камянях і гаварылі пра жыццё і каханне. Калі стала цёмна і невыносна холадна, яны вярнуліся ў нумар Рыма ў гатэлі.
  
  
  "Што б ты хацеў на вячэру?"" Спытаў Рыма.
  
  
  Сінція пагуляла з цыферблатамі тэлевізара, затым ямчэй уладкавалася ў шэзлонгу. «Стэйк. Рэдкі. І піва».
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма, здымаючы трубку белага тэлефона. Пакуль ён выклікаў абслугоўванне нумароў, Сінція агледзела пакой, абстаўлены ў бесхарактарным стылі дваццатага стагоддзя. Дастаткова яркіх кветак, каб парушыць атмасферу бальніцы, але недастаткова, каб кідацца ў вочы. Гэта быў пакой, спраектаваны камітэтам для пражывання звычайнага чалавека.
  
  
  Рыма прамармытаў замову ў службу абслугоўвання нумароў і назіраў, як Сінція падцягнула калені да падбародка. Ёй трэба было нешта зрабіць са сваімі растрапанымі валасамі.
  
  
  Як толькі Рыма паклаў трубку, раздаўся званок, як быццам, калі ён вяртаў трубку, спрацаваў званок. Рыма паціснуў плячыма і ўсміхнуўся Сінтыі. Яна ўсміхнулася ў адказ.
  
  
  "У іх, напэўна, скончыўся стейк", - сказаў ён. Ён падняў трубку. Нізкі голас на іншым канцы вымавіў: "Містэр Кейбелл?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. Ён паспрабаваў прадставіць асобу, якая належала тэлефоннаму голасу. Верагодна, гэта быў персанаж, які сачыў за імі. Фэлтан ахоўваў сваю дачку?
  
  
  «Містэр Кейбел. Гэта вельмі важна. Не маглі б вы неадкладна спусціцца ў вестыбюль?
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. Ён бы паглядзеў, як далёка зойдзе гэты які тэлефанаваў-
  
  
  «Гаворка ідзе пра твае грошы».
  
  
  "Якія грошы?"
  
  
  «Калі вы ўчора аплачвалі свой рахунак у бары, вы, відавочна, прасадзілі 200 долараў. Гэта менеджэр. Ён у мяне ў офісе.»
  
  
  "Я разлічуся раніцай".
  
  
  «Я б упадабаў, каб мы ўладзілі гэта зараз. Мы не любім браць на сябе адказнасць».
  
  
  «Кіраўнік, вы кажаце?»
  
  
  Рыма ведаў, што ён быў тактычна заціснуты. Ён быў у пакоі з ворагамі звонку. Яны ведалі, дзе яго дастаць. Магчыма, Маккліры меў рацыю наконт таго, што няма дзе прыхіліць галаву. У любым выпадку, ён больш не атакаваў нечакана. Два дні на працы, і ён выпусціў сваю галоўную перавагу.
  
  
  Ён заўважыў, што яго рука на трубцы была вільготнай. Ён спацеў. Ён глыбока дыхаў, уцягваючы кісларод глыбока ў жывот. Ну вось ён і тут. Цяпер ці ніколі. Нумар адзін для CURE. Ён пацёр далонню аб штаніну. Узбуджэнне ахапіла яго цела.
  
  
  “Добра. Я зараз спушчуся».
  
  
  Ён павесіў слухаўку, падышоў да шафы і дастаў чамадан. Унутры яго было складзенае паліто, якое ён насіў напярэдадні. Ён правёў рукой уніз па падкладцы левага рукава, пакуль не намацаў доўгі тонкі металічны прадмет. Старанна закрываючы Сінтыі агляд, ён зняў яго і сунуў у маленькую прарэз на поясе. Пентатол натрыю. Калі б кропкі ціску не змаглі аслабіць гаворку, гэта дапамагло б.
  
  
  "Мне давядзецца адлучыцца на некалькі хвілін", - сказаў ён. "Гэта кантакт для апавядання".
  
  
  «О», - сказала Сінція, дэманструючы раздражненне. «Гэта, мусіць, выдатны кантакт. Гэта, мусіць, найвялікшая гісторыя ў тваім жыцці, калі ты вось так выбягаеш адсюль».
  
  
  "Так і ёсць, мая дарагая, так і ёсць." Рыма пацалаваў яе, але яна злосна падалася назад. "Я зараз вярнуся", - сказаў ён.
  
  
  "Мяне можа не быць тут, калі ты вернешся".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і адчыніў дзверы. «Такое жыццё».
  
  
  "Ідзі да д'ябла", - сказала яна. "Калі ты не вернешся, калі я скончу вячэру, я сыходжу".
  
  
  Рыма паслаў ёй паветраны пацалунак і зачыніў дзверы. Калі яна пстрыкнула, асляпляльная ўспышка святла пранеслася ў яго мозгу, і зялёны дыван фае падняўся яму насустрач.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  
  Ён ачуўся на заднім сядзенні прыцемненай машыны. Чалавек, які сачыў за ім у той дзень, сядзеў злева ад яго, сціскаючы рэвальвер у правай руцэ. На ім быў востраканечны капялюш, суцэль падыходны для прадаўца. Яна амаль хавала твар, прыдатны для нямецкага мясніка.
  
  
  Наперадзе ўсміхаўся худы мужчына ў капелюшы-хомбургу. Затым была бачная тоўстая шыя вадзіцеля. Відавочна, яны прыпаркаваліся ў прыгарадзе. Рыма заўважыў дрэвы, але не агні ў найбліжэйшых дамах.
  
  
  Рыма трасянуў галавой, не столькі для таго, каб растлумачыць яе, колькі каб паведаміць сваім выкрадальнікам, што ён прачнуўся.
  
  
  "Ага", - сказаў чалавек у капелюшы. «Наш госць прачнуўся. Містэр Кейбэл, вы не ўяўляеце, як мы жудасна шкадуем, што з вамі адбыўся той няшчасны выпадак там, у гатэлі. Але ж ты ведаеш, якія слізкія падлогі ў гатэлях. Адчуваеш сябе лепш?
  
  
  Рыма прыкінуўся амаль поўнай інваліднасцю.
  
  
  Чалавек у капелюшы працягваў. “Мы не скажам вам, навошта мы прывялі вас сюды. Мы проста растлумачым некалькі фактаў. Ён паднёс цыгарэту да вуснаў. У яго правай руцэ не было зброі.
  
  
  «Мы выкралі вас, містэр Кейбэл. Мы ўсе маглі б адправіцца на электрычнае крэсла за гэта, праўда?»
  
  
  Рыма міргнуў.
  
  
  «І калі б мы забілі цябе, мы не маглі б атрымаць горшага пакарання. Але ці жадаем мы забіць цябе?»
  
  
  Рыма быў нерухомы.
  
  
  "Не", - адказаў мужчына на сваё ўласнае пытанне. «Мы не жадаем вас забіваць. Не абавязкова. Чаго мы хочам, дык гэта даць вам 2000 даляраў».
  
  
  Святло ад цыгарэты мужчыны асвятліў яго ўсмешлівы твар. "Ты возьмеш гэта?"
  
  
  Рыма загаварыў. "Паколькі ты настойваеш і паколькі ты прыклаў столькі намаганняў, што мне заставалася рабіць, акрамя як пагадзіцца?"
  
  
  "Добра", - сказаў чалавек пад капелюшом. "Мы хочам, каб ты правёў яго назад у Лос-Анджэлес, адкуль ты прыехаў".
  
  
  Ён падняў левую руку - там таксама не было зброі - і патушыў цыгарэту. "Мы хочам, каб вы неадкладна вярталіся ў Лос-Анджэлес", - сказаў ён. Яго голас раптоўна стаў рэзкім.
  
  
  «Калі ты гэтага не зробіш, мы заб'ем цябе. Калі ты згадаеш аб гэтым якой-небудзь душы, мы заб'ем цябе. Калі ты вернешся, мы заб'ем цябе. Мы будзем назіраць за табой доўгі, доўгі час, каб пераканацца, што ты выканаеш сваю здзелку. А калі ты гэтага не зробіш, мы заб'ем цябе. Разумееш?»
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. Ён адчуў, як пісталет упёрся яму ў рэбры. Ён нядбайна прыўзняў локаць крыху вышэй за яго. "Гэта зусім ясна і справядліва, - сказаў ён, - за выключэннем адной рэчы".
  
  
  "Што гэта?" спытала хомбурга.
  
  
  "Я збіраюся забіць вас усіх." Яго левы локаць апусціўся на запясце нямецкага мясніка, і яго левая далонь выхапіла пісталет. Яго правая рука ўдарыла па метцы пад капелюшом, паміж вухам і вокам. Яго левая рука сунула дзяржальню пісталета мясніку пад нос, і кіроўца павярнуўся, каб сустрэць плоскі ўдар прама ў падмурак чэрапа. Хруснула некалькі касцей. Рыма мог гэта адчуць. Як драўляныя блокі ў Фолкрофце.
  
  
  Ён чуў, як папракае Чіун. Хутка-дакладны, акуратны, акуратны. Пазнака. Рыма акуратна высек мясніка, затым слізгануў на пярэдняе сядзенне. Ён агледзеў кіроўцу, які ўціснуўся ў кут руля. З рота ў яго цякла кроў. Ён так і не ачуўся.
  
  
  Ён паглядзеў на Хомбурга. Магчыма, яго ўдар быў няўдалым. Ён абмацаў галаву мужчыны, правёўшы кончыкамі пальцаў па скроні. Ён мог адчуваць аддзеленыя косткі, якая выцякае цёплую вадкасць, якая цячэ з вачэй. Не пашанцавала, чорт вазьмі, Хомбург таксама быў мёртвы.
  
  
  Ён вярнуўся на задняе сядзенне, дзе мяснік спрабаваў вызваліцца. Ён схапіў руку і пачакаў некалькі імгненняў. Затым ён заламаў руку мясніку за спіну і паднімаў да першага гуку болю.
  
  
  «Фелтан», - прашаптаў Рыма ў вуха колеру каляровай капусты з расце з яго пучком валасоў. - «Фелтан». Калі-небудзь чуў пра яго?»
  
  
  «О-о», - завішчаў мяснік.
  
  
  Рыма падняў руку вышэй. "Так так. Так».
  
  
  "Хто ён?"
  
  
  “Я ніколі яго не бачыў. Ён бос Скоці».
  
  
  "Хто такі Скоці?"
  
  
  «Хлопец, з якім ты размаўляў. Скоціча».
  
  
  "З хамбургай?"
  
  
  «Так. Так. Капялюш».
  
  
  «Фелтан сказаў яму прыйсці сюды?» Спытаў Рыма, тузаючы руку вышэй.
  
  
  «Божа. Калі ласка. Таа. Так. Гэта тое, што сказаў Скоці. Што Фэлтан сказаў яму, што ён баіцца, што нехта можа спрабаваць патурбаваць яго дачку. Гэта тая дзяўчына, з якой ты быў. Мы павінны былі прыглядаць за ёй».
  
  
  Рука паднялася. «Цяпер за тваё жыццё. Максвел».
  
  
  "Што?"
  
  
  Рука паднялася вышэй, мышцы пляча і сухажыллі пачалі рвацца. «Максвел».
  
  
  “Не ведаю яго. Не ведаю яго. Не ведаю яго. Божа мой."
  
  
  Пстрычка. Рука паднялася над галавой мясніка, і ён паваліўся наперад. Рыма пацягнуўся да свайго пояса. Іголка была пагнутая да чортавай маці, падумаў Рыма. Ён не хлусіў.
  
  
  Рыма паглядзеў на гадзіннік. Прайшло сорак хвілін з таго часу, як ён пакінуў гасцінічны нумар. Ён не мог быць далёка.
  
  
  Ён забраўся на пярэдняе сядзенне, прасунуў рукі пад плечы Хомбурга і з бурчаннем перанёс яго праз задняе сядзенне. Затым ён прарабіў тое ж самае з кіроўцам. Перамяшчаць іх было хмулацей, чым забіваць. Ён выцягнуў ключы з замка запальвання, затым выскачыў з машыны. У багажніку аўтамабіля, які, як ён заўважыў упершыню, быў цёмным кадзілак, ён знайшоў брызент. Ён зняў яго, зачыніў багажнік і вярнуўся да машыны. Ён накінуў яго на два трупы, затым напалову адкінуў для яшчэ аднаго насельніка. Ён паваліў мясніка на кучу так, каб яго тоўсты твар тырчэла ўверх. Затым ён забіў яго, накрыў усіх траіх брызентам і завёў машыну.
  
  
  Ён выявіў, што знаходзіцца на бакавой дарозе, і хутка знайшоў дарогу, якая прывяла яго назад у горад. Ён прыпаркаваў машыну на галоўнай магістралі. Паліцыі пашанцавала ў тую ноч. Ніхто з іх яго не спыніў. Рыма замкнуў машыну і паклаў ключы ў кішэню. Хто ведаў, што яны адчыняць?
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАТЫ
  
  
  
  «Ты вырадак», - крыкнула Сінція, калі Рыма адчыніў дзверы. "Ты гнілы, брудны вырадак".
  
  
  Яе дзявочы тварык пачырванеў ад гневу. Яе звычайна растрапаныя валасы раскідалі вакол галавы, як расколаты плецены кошык.
  
  
  Яна стаяла, упёршы рукі ў сцягна, побач з ложкам, на якім былі раскіданыя яго стейк, салата і бульба. Яе памада запэцкала люстэрка над камодай. Відавочна, яна напісала некалькі паведамленняў, выкрасліла іх, калі прыдумала што-небудзь лепшае, а затым вырашыла адчытаць яго асабіста.
  
  
  «Ты свіння. Ты кінуў мяне тут і пайшоў піць».
  
  
  Рыма не мог сябе кантраляваць. Ён здушыў смех, які перарос у шырокую ўхмылку.
  
  
  Малодшая Браяркліф узмахнула правай рукой з расчыненай далонню, цэлячыся ў ўсмешлівы твар Рэрна. Перш чым Рыма змог спыніцца, яго ўласная левая рука паднялася, каб сустрэць удар, а правая накіравалася да яе сонечнага спляцення прама, плазам, кончыкі яго смяротных пальцаў стуліліся на мэты.
  
  
  «Не», - адчайна закрычаў ён, але нават тузануўшыся назад і паменшыўшы свой выпад, ён не змог спыніць яго. «Не», - зноў закрычаў ён, калі Сінція падалася наперад у яго абдымкі, яе вочы закаціліся, рот адкрыўся.
  
  
  Яна варухнула вуснамі, як быццам спрабуючы нешта сказаць, затым ўпала на калені. Рыма падхапіў яе пад пахі і ўтрымаў. Ён пачаў цягнуць яе да ложка, убачыў беспарадак там і асцярожна апусціў яе на шэрую дывановую падлогу.
  
  
  Ён прамахнуўся міма рэбраў і сонечнага спляцення. Удар толькі выбіў у яе дыханне. Рыма апусціўся каленамі на дыван і схіліў сваю галаву да яе. Ён рассунуў яе вусны вялікімі пальцамі, затым павольна ўдыхнуў ёй у рот, адначасова націскаючы і адпускаючы на яе жывот.
  
  
  Сінція пачала выгінацца. Рыма падняў галаву і спыніў штучнае дыханне. Да чорта яго рукі. Да д'ябла яго рэфлексы.
  
  
  «Дарагая, з табой усё ў парадку?» мякка спытаў ён. Яна расплюшчыла вочы, прыгожыя, блакітныя, якія шукаюць. Яна зноў паварушыла вуснамі, затым глыбока ўздыхнула. Яна падняла рукі і абхапіла плечы Рыма. Яна адкінула галаву і прыцягнула яго да сябе.
  
  
  Рыма моцна пацалаваў яе, прымушаючы апусціць галаву назад на дыван. Яна знайшла яго правую руку і пацерла яе аб свой жывот, рухаючы ўверх да грудзей. Калі Рыма пяшчотна падзьмуў ёй у вуха, яна застагнала. Затым яна прашаптала: "Дарагі, я хачу, каб ты быў першым".
  
  
  Рыма быў першым. У клубку абдымкаў, слёз і стогнаў Рыма ўваходзіў і выходзіў на дыване.
  
  
  "Я ніколі не думала, што гэта будзе так", - сказала Сінція. Яе блузка была закінута за галаву, станік звісаў з ложка, а Рыма ляжаў на яе спадніцы, закалыхваючы яе маладое цела ў сваіх абдымках.
  
  
  "Так, дарагая", - сказаў Рыма. Ён пацалаваў бягучыя слёзы на яе ружовых шчоках, спачатку з аднаго боку, затым з другога.
  
  
  «Гэта было жахліва», - усхліпвала яна.
  
  
  "Так, так", - сказаў Рыма.
  
  
  “Я ніколі не думала, што гэта будзе так. Ты скарыстаўся мной. Сінція ўцягнула паветра дрыготкімі вуснамі на грані чарговага зрыву са слязамі.
  
  
  «Прабач, дарагая. Я проста так моцна кахаю цябе», - сказаў Рыма, захоўваючы тэмбр свайго голасу нізкім і заспакаяльным.
  
  
  "Усё, чаго ты калі-небудзь хацеў ад мяне, быў сэкс".
  
  
  «Не. Я хачу цябе. Усяго цябе метафізічнага, касмалагічнага.»
  
  
  «Сэкс. Гэта ўсё, чаго ты хацеў».
  
  
  «Не. Я хачу жаніцца на табе.»
  
  
  «Табе давядзецца», - цвёрда сказала Сінція, паток слёз вычарпаўся.
  
  
  "Я хачу".
  
  
  «Ці зацяжарыю я?»
  
  
  «Хіба ты не ведаеш?» Недаверліва спытаў Рыма. «Я думаў, ты так шмат ведаеш пра такія рэчы».
  
  
  "Не я не жадаю".
  
  
  "Але размова за абедам."
  
  
  «Усе ў школе так кажуць, і зараз…» Яе цела дрыжала, ніжняя губа трэслася, вочы зачыніліся, пацяклі слёзы, і Сінція Фелтан, увасабленне сэксу, чыстага, чыстага і элементарнага, загарлапаніла: «Я больш не нявінніца».
  
  
  Да світання Рыма працягваў казаць ёй, як ён яе кахае. Да світання яна працягвала патрабаваць запэўненняў. Нарэшце, калі ўзышло сонца і косці стейка на ложку набылі карычнева-чырвонае адценне, Рыма сказаў: «Добра. З мяне хопіць".
  
  
  Сінція міргнула. "З мяне хопіць", - прарычэў Рыма. «Сёння раніцай я падару табе заручальны пярсцёнак. Ты апранешся, і мы паедзем у Нью-Джэрсі, дзе я папрашу тваёй рукі ў твайго бацькі. Сёння ўвечары. Сёння ўвечары."
  
  
  Сінція паківала галавой. Валасы ў выглядзе плеценага кошыка хіснуліся, як заднія рысоры "Фальксвагена". "Не, я не магу".
  
  
  "Чаму б і не?"
  
  
  "Мне няма чаго надзець." Яна апусціла галаву і ўтаропілася на дыван.
  
  
  «Я думаў, цябе не хвалюе адзенне.»
  
  
  "Не вакол кампуса".
  
  
  «Мы пойдзем у любую краму, якая табе спадабаецца».
  
  
  Маёр філасофіі на імгненне задумаўся, нібы разважаючы пра сапраўднасць сапраўднага кахання, пра значэнне ўсяго гэтага, затым сказаў: «Давай спачатку дастанем кольца».
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  
  
  
  "Што вы маеце на ўвазе, кажучы аб трох тысячах даляраў?" Гэта быў голас Сміта, рэзкі і злы.
  
  
  Рыма заціснуў тэлефон паміж плячом і падбародкам, паціраючы рукі для кровазвароту ў халоднай тэлефоннай будцы Пенсільванскага вакзала ў Нью-Ёрку.
  
  
  «Правільна, тры штукі. Мне гэта трэба для кольца. Я у Нью-Ёрку. Мы з'ездзілі ў госці. Яна настаяла на "Ціфані"".
  
  
  «Яна настаяла на "Ціфані"?»
  
  
  "Так".
  
  
  "Чаму гэта павінна быць ад Ціфані?"
  
  
  "Таму што яна так хоча".
  
  
  «Тры тысячы»…» Сміт задумаўся.
  
  
  "Глядзі", - сказаў Рыма, імкнучыся, каб яго голас не даносіўся за межы кабінкі. «Мы патрацілі тысячы і яшчэ не праніклі ў гэтае месца. Усяго толькі з паршывым кольцам я збіраюся ўваліцца ў вальс, а ты скуголіш з-за бездапаможных трох штук?»
  
  
  «Тры штукі - гэта не так ужо мала. Секундачку, я хачу сёе-тое праверыць. У Ціфані. У Ціфані. У Ціфані. Хммм. Так, мы можам».
  
  
  "Што?"
  
  
  "У вас там будзе ўліковы запіс для аплаты, калі вы прыбудзеце".
  
  
  "Няма наяўных?"
  
  
  "Ты хочаш атрымаць кольца сёння?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Зрабі гэта з дапамогай зарада".
  
  
  "І памятай", - працягнуў Сміт. "У цябе засталося ўсяго пару дзён".
  
  
  "Верна", - сказаў Рыма.
  
  
  «І яшчэ сёе-тое. Калі заручыны скасоўваюцца, дзяўчыны часта вяртаюць кольца, калі яны...»
  
  
  Рыма павесіў трубку і прыхінуўся спіной да шкляной сцяны. Ён адчуваў сябе так, нібы нехта выпусціў з яго кішкі.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ДРУГІ
  
  
  
  Гэта была першая мелодыя, на якой Рыма праехаў па мосце Джорджа Вашынгтона ў таксі. Калі ён быў дзіцем у прытулку Святой Марыі ў Ньюарку, у яго ніколі не было грошай. Калі ён быў паліцыянтам, у яго ніколі не было такога жадання.
  
  
  Але ўсяго за дванаццаць хвілін да гэтага на Пятай авеню ў Нью-Ёрку ён спыніў таксі і сказаў: "Усходні Гудзон, Нью-Джэрсі".
  
  
  Вадзіцель спачатку адмаўляўся, пакуль не ўбачыў 50-доларавую купюру. Затым ён заткнуўся і паехаў праз увесь горад па Вест-Сайд-драйв прама на новую ніжнюю палубу маста, якую жартаўнікі назвалі "Сакавік Вашынгтон".
  
  
  Сінція працягвала глядзець на сваё заручальнае кольца квадратнай агранкі вагой 2,5 карата, рухаючы сваімі тугімі доўгімі пальцамі ўзад-наперад, як павольны гарызантальны рух ё-ё, надаючы сваім вачам упэўненасць у тым, што яна выканала сваю галоўную мэту ў жыцці - яна атрымала свайго мужчыну.
  
  
  Яе звычайна растрапаныя валасы былі выкладзены ў шырокі грэбень, які злёгку ўзвышаўся над галавой, апраўлены яе дакладныя рысы асобы.
  
  
  Лёгкі намёк на туш хаваў недахоп сну і, здавалася, надаваў ёй панадлівую сталасць. Яна карысталася памадай досыць цёмнага адцення, каб выглядаць сціпла, але па-жаноцку.
  
  
  Блузка з фальбонамі падкрэслівала яе доўгую, грацыёзную лебядзіную шыю. На ёй быў вытанчаны гарнітур з карычневага твіда. Цёмныя нейлонавыя панчохі падкрэслівалі прыгажосць яе ног, якія былі дарэчныя толькі аголенымі. Яна была апранута да зубоў, і яна была прыгожая.
  
  
  Яна дазволіла сваёй руцэ з кольцам знайсці далонь Рыма і, нахіліўшыся да яго, прашаптала яму на вуха. Далікатны водар дражніў ноздры Рыма, калі Сінція сказала: «Я кахаю цябе. Я страціла сваю некранутасць, але я заваявала свайго мужчыну».
  
  
  Потым яна зноў зірнула на свой брыльянтавы пярсцёнак. Рыма працягваў глядзець на надыходзячыя Частаколы праз накіроўвалыя правады маста. Цьмяны, злавесны змрок без намёку на сонцы апусціліся на джэрсійскі бок Гудзона.
  
  
  «Калі добра прыгледзецца, то часам можна ўбачыць гэта, калі на вуліцы сонечна», - сказала Сінція.
  
  
  "Што?"
  
  
  «Вежы Ламонікі. У іх усяго дванаццаць паверхаў, але часам іх можна ўбачыць з мастка.» Яна сціснула яго руку, як уласнасць.
  
  
  «Дарагая?»
  
  
  "Так", - сказаў Рыма.
  
  
  «Чаму ў цябе такія грубыя рукі? Я маю на ўвазе, што гэта пацешнае месца для мазалёў.» Яна перавярнула яго руку. "І на кончыках пальцаў таксама".
  
  
  “Я не заўсёды быў пісьменнікам. Мне даводзілася працаваць рукамі.» Ён хутка змяніў тэму на свецкую гутарку, але яго думкі былі заняты іншым. Яго думкі былі аб трох мужчынах пад брызентам на заднім сядзенні прыпаркаванага "Кадзілака" ў Пенсільваніі. Яны былі людзьмі Фелтана, і калі Фелтан ведаў, што яны мёртвыя, ён ведаў бы, што гэта зрабіў Рыма. Лепшая надзея Рыма заключалася ў магчымасці таго, што целы яшчэ не былі знойдзены. Яго разважанні былі перапынены воклічам Сінтыі: "Хіба гэта не выдатна?"
  
  
  Яны ехалі па выбоістым звілістым бульвары, які цягнуўся ўздоўж верхняга краю Джэрсі-Палісейдс. Прыкладна за паўмілі перад імі ўзвышаліся дванаццаціпавярховыя белыя вежы Ламоніка.
  
  
  "Ну, ці не так?" Сінція настойвала.
  
  
  Рыма хмыкнуў. Прыгожы? Ён працаваў менш за тыдзень і ўжо дапусціў дастаткова памылак, каб праваліць усю аперацыю. Гэты прыгожы будынак, верагодна, стане яго магілай.
  
  
  Ён забіў трох чалавек, імпульсіўна, недарэчна. Забіў, як дзіця, новым наборам цацак, якія яму прыйшлося выкарыстоўваць. Нечаканасць, яго найважнейшую зброю, ён растраціў. Пасля Маккліры Фелтан, відаць, западозрыў, што нехта паспрабуе звязацца з ім праз яго дачку. Ён паслаў тых траіх, каб абараніцца ад гэтага. І Рыма забіў іх. Нават калі целы яшчэ не былі знойдзеныя, няздольнасць траіх мужчын далажыць Фелтану, магчыма, ужо прывяла ў дзеянне яго нервовую сістэму абвесткі.
  
  
  Рыма павінен быў узяць грошы ў траіх мужчын і адправіцца з імі прама ў Ламоніка Таўэрс, прызнаўшыся ў каханні Сінтіі і спытаўшы Фелтана, ці не ён паслаў гэтых траіх мужчын. Гэта было б яго выйсце, і Фэлтан не быў бы гатовы да нападу.
  
  
  Рыма паглядзеў налева, у цёмны туман, які апускаецца над Нью-Йоркскай гаванню. Фэлтан, мабыць, ужо ўсталяваў сваю абарону. У тую хвіліну, калі Рыма кіне дачку Фелтана, нават дзеля пачка цыгарэт у краме, Фелтан накінецца на яго. Мужчына, які так старанна абараняў бы цнатлівую плеўку сваёй дачкі, не пакінуў бы шнараў на яе памяці крывёй яе прыхільніка. Пакуль ён быў з Сінціяй, Рыма быў у бяспецы. Але калі ён пайшоў...
  
  
  «Я таксама цябе кахаю», - сказала Сінція.
  
  
  "Што?"
  
  
  «Ты толькі што сціснуў маю руку. І я сказаў, што таксама кахаю цябе».
  
  
  «Так. Канечне. Я кахаю цябе." Рыма зноў сціснуў яе мяккую руку. Калі б ён мог выкарыстоўваць Сінтію ў якасці шчыта, аж да таго моманту, пакуль не застаўся б з Фелтанам сам-насам, не вывеў бы яго на нітачку да Максвел, магчыма, у яго быў бы шанец.
  
  
  «Дарагі,» Сінція перапыніла яго думкі.
  
  
  "Так".
  
  
  "Мая рука. Ты прычыняеш ёй боль».
  
  
  «О. Прабач, мілая. Рыма скрыжаваў рукі на грудзях, як шмат разоў бачыў, рабіў Чіун. Ён адчуў, як на яго вуснах з'яўляецца лёгкая ўсмешка. У Чыўна была прымаўка для гэтай сітуацыі ў яго пеўчай усходняй манеры: «Дрэнная сітуацыя - гэта сітуацыя розуму. Ёсць два бакі, і пакуль сутыкненне не скончыцца, для чалавека, які можа думаць за абодва бакі, не існуе такога паняцця, як дрэннае становішча».
  
  
  Гэта здавалася дурным, калі Чыун, злёгку зморшчыўшы пергаментны твар, паўтараў гэта зноў і зноў. Але зараз гэта мела сэнс. Калі Фелтан не зможа забіць яго ў прысутнасці Сінтыі, то менавіта Фелтан будзе бездапаможны, а ў Рыма будзе першы ход. І калі ён лічыў немагчымым пакінуць Фелтана сам-насам без абароны паслугачоў, ён заўсёды мог папрасіць бацьку і сына пагутарыць у прысутнасці Сінтыі. Рыма мог рабіць гэта ўдалечыні ад Веж, дзе сцены рухаліся, і ніхто не мог быць упэўнены, што ён адзін. І Сінція магла б падтрымаць яго просьбу не ўблытваць у гэта слуг і паслугачоў Фелтана.
  
  
  Рыма мог прапанаваць павячэраць у рэстаране. Сінты вар'яцка падабалася харчавацца па-за домам. Вядома, як сведку яе прыйшлося б ухіліць. КЮРЭ не ўхваляў сведкаў.
  
  
  Рыма раптам заўважыў, што Сінція пільна глядзіць на яго, нібы нешта адчуўшы. Ён адключыў свой розум, размерана дыхаючы, каб эмацыйны адказ на пытанне, якое, як ён быў упэўнены, павінен быў прыйсці, усё не разбурыў. Чыун аднойчы сказаў: "Жанчыны і каровы адначасова адчуваюць дождж і небяспека".
  
  
  "Ты выглядаеш так дзіўна, дарагі", - сказала Сінція. У яе голасе прагучалі халодныя ноткі. Яна схіліла галаву набок, як быццам убачыла новы рыска на старой карціне.
  
  
  «Я думаю, проста нервуюся з-за сустрэчы з тваім бацькам», - сказаў Рыма, мякка дакранаючыся да яе пляча сваім, калі ён прысунуўся, дамінуючы, блізка да яе, утрымліваючы яе блакітныя вочы ў пастцы свайго погляду. Ён пацалаваў яе і прашаптаў: "Усё роўна, як усё пройдзе, я кахаю цябе."
  
  
  "Не будзь дурной", - сказала Сінція. «Тата проста пакахае цябе. Яму давядзецца пакахаць, калі ён убачыць, якая я шчаслівая. Я шчаслівая. Я адчуваю сябе прыгожай, абаяльнай і жаданай. Я ніколі ня думаў, што калі-небудзь буду адчуваць сябе так».
  
  
  Сінція выцірала сляды памады з яго вуснаў, калі таксі спынілася ў Ламоніка Таўэрс.
  
  
  "Ну, мілая, давай пазнаёмімся з тваім бацькам", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты пакахаеш тату", - сказала Сінція. «Ён сапраўды вельмі разумеючы. Чаму, калі я патэлефанаваў з Філадэльфіі і сказаў яму, што ён збіраецца сустрэцца са сваім будучым зяцем, ён быў сапраўды задаволены. "Прывядзі яго прама сюды", - сказаў ён. "Я вельмі моцна хачу сустрэцца з ім».
  
  
  "Ён сапраўды так сказаў?"
  
  
  "Яго дакладныя словы." Яна перадражніла голас свайго бацькі. "Я вельмі моцна хачу сустрэцца з ім".
  
  
  У галаве Рыма зазвінеў трывожны званочак. Голас Фелтана гучаў залішне нецярпліва. Ён усміхнуўся.
  
  
  "Чаму ты смяешся?"
  
  
  «Нічога. Гэта свайго роду ўнутраны жарт, паміж мной і ім самім».
  
  
  "Я ненавіджу ўнутраныя жарты, калі я не ўнутры".
  
  
  "Унутры не вельмі прыемна знаходзіцца", - сказаў ён.
  
  
  Яны выйшлі з таксі, Рыма вывеў Сінтыю на тратуар.
  
  
  Швейцар не пазнаў яе і быў уражаны, калі яна сказала: "Прывітанне, Чарлі".
  
  
  Ён міргнуў і сказаў: «О, міс Сінція. Я думаў, вы ўсё яшчэ ў школе».
  
  
  «Не, я не такая», - сказала Сінція прыемна і без усялякай неабходнасці. Фае было прасторным і яркім, з лёгкім і плыўным сучасным дызайнам, які спалучаецца ў гармоніі кветак і рухі.
  
  
  Дыван у фае быў мяккі, але не надта згодлівы, і Рыма адчуваў сябе так, нібыта ён ішоў па густа зарослай свежаскошанай траве. Паветра таксама было чыстым, паколькі нябачныя кандыцыянеры запампоўвалі свой прадукт з вугальным фільтраваннем.
  
  
  "Не, не тыя ліфты", - сказала Сінція. «У нас ёсць асаблівы. Ён ззаду».
  
  
  "О, я павінен быў здагадацца", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты на нешта злуешся".
  
  
  "Не", - сказаў ён. "Зусім не".
  
  
  "Ты ёсць".
  
  
  "Я не такі".
  
  
  "Ты не думаў, што ў нас столькі грошай, і ты злуешся, таму што раптам выявіў, што я страшэнна багаты".
  
  
  "Чаму я павінен злавацца на гэта?"
  
  
  "Таму што ты думаеш, што гэта кампраметуе цябе, прымушае выглядаць паляўнічым за пасагам".
  
  
  Рыма пагадзіўся б на яе тлумачэнне. "Ну..." - сказаў ён.
  
  
  "Давай не будзем гэта абмяркоўваць", - сказала Сінція, дастаючы з сумачкі ключы. Як часта робяць жанчыны, яна спрачалася з абодвума бакамі і злавалася, таму што адна з іх прайграла.
  
  
  "Цяпер паслухай", - сказаў Рыма, павысіўшы голас. "Ты пачаў..."
  
  
  "Бачыш, я казаў табе, што ты вар'ят".
  
  
  «Я не вар'ят, чорт вазьмі, але збіраюся ім стаць», - закрычаў Рыма.
  
  
  - Тады чаму ты крычыш? - ціха спытала Сінція.
  
  
  Яна не чакала адказу. Яна парылася ў сумачцы і дастала спецыяльны ключ на сярэбраным ланцужку. Ключ, замест таго каб быць адштампаваным з плоскага металу, сканчаўся круглай трубкай, якую яна ўставіла ў круглую адтуліну ўзбоч ад паліраваных сталёвых дзвярэй ліфта. Рыма бачыў гэты ключ раней. Ён узяў адзін падобны яму сярод іншых з які загарэўся "Кадзілака", у якім загінулі тры чалавекі.
  
  
  Сінція трымала ключ направа каля дзесяці секунд, затым павярнула яго налева яшчэ на дзесяць, затым дастала. Дзверы ліфта адчыніліся, чаго Рыма ніколі раней не бачыў. Яго не пацягнула ў бок. Ён урэзаўся ў сцяну.
  
  
  "Вы, верагодна, думаеце, што ў гэтым ліфце ёсць нешта дзіўнае", - сказала яна.
  
  
  «Накшталт таго», - прызнаў Рыма.
  
  
  «Ну, тата ідзе на гэтыя дзіўныя крайнасці, каб не пускаць непажаданых элементаў у будынак і асабліва ў нашую кватэру. Калі ён цябе не чакае, табе давядзецца скарыстацца ключом. Гэты ліфт ходзіць толькі на наш паверх. Выкарыстоўваючы гэта, нам ня трэба чакаць у пакоі».
  
  
  «Пакой?» Спытаў Рыма.
  
  
  «Так. Спецыяльны пакой, у якім ты павінен чакаць, пакуль Джымі, дварэцкі, паглядзіць у аднабаковае люстэрка, каб убачыць, хто ты такі. Я назіраў за ім аднойчы, калі быў маленькім.
  
  
  Яна паклала свой палец з кольцам на шырокія грудзі Рыма. Ён адчуў мяккі, настойлівы ціск. «Калі ласка, не лічы тату эксцэнтрычным. У яго былі такія цяжкія часы пасля смерці маці».
  
  
  "Што адбылося?"
  
  
  «Што ж, рана ці позна табе давядзецца даведацца.» Дзверы ліфта зачыніліся за імі, і яны падняліся, спачатку павольна, затым хутка, бясшумна, кабелі і шасцярні бездакорна сашчапіліся ў плыўным канцэрце дзеянняў.
  
  
  «Мама, - сказала Сінція, - сустракалася з іншым мужчынам. Мне было каля васьмі. Мы ніколі не былі блізкія, мама і я. Яна больш турбавалася аб тым, як яна выглядае, чым аб тым, як яна сябе паводзіць. Як бы там ні было, аднойчы тата застаў яе з мужчынам. Я быў у гасцёўні. Ён сказаў ім абодвум пайсці, і яны сышлі. І больш мы іх ніколі не бачылі. З таго часу ён не быў ранейшым. Я думаю, менавіта таму ён так абараняе мяне, калі справа датычыць мяне».
  
  
  "Ты хочаш сказаць, што пасля гэтага ён усталяваў усе гэтыя спецыяльныя прылады бяспекі?"
  
  
  Сінція зрабіла паўзу. «Ну, не, не зусім. У яго было ўсё гэта, колькі я сябе памятаю. Але, ну, ён заўсёды быў адчувальным, і гэта толькі рабіла яго яшчэ больш адчувальным. Не думай аб ім дрэнна. Я кахаю яго ".
  
  
  «Я адчуваю да яго найвялікшую павагу», - сказаў Рыма, а затым вельмі нядбайна дадаў роўным тонам, вельмі роўным тонам: «Максвел».
  
  
  "Што?"
  
  
  «Максвел».
  
  
  "Што?" Сінція выглядала збянтэжанай.
  
  
  «Я думаў, ты сказаў Максвел», - сказаў Рыма. "Хіба ты гэтага не казаў?"
  
  
  «Не. Я думаў, ты гэта сказаў».
  
  
  "Сказаў што?" - Што? - спытаў Рыма.
  
  
  «Максвел».
  
  
  «Я ніколі не чуў ні пра які Максвел, а ты?»
  
  
  Сінція паківала галавой і ўсміхнулася. “Проста кава і машына. Я не ведаю, як мы да гэтага прыйшлі.»
  
  
  «Я таксама», - сказаў Рыма, паціскаючы плячыма. Гамбіт спрацаваў, але нічога не даў.
  
  
  На занятках у Фолкрофце інструктар прымусіў яго папрактыкавацца ў тым, каб устаўляць імя або праверачнае слова ў канцы сказа. Рыма сказаў інструктару, што гэта самая дурная рэч, пра якую ён калі-небудзь чуў, пасля таго, як спытаў у чалавека, ці не шпіён ён.
  
  
  І інструктар адказаў, што яму трэба як-небудзь паспрабаваць спытаць менавіта пра гэта, вельмі нядбайна, як быццам запытваючы супадзенне, і паглядзець, што атрымаецца. "Сачы за вачыма", - нараспеў вымавіў інструктар.
  
  
  Рыма назіраў за вачыма Сінціі, і яны заставаліся блакітнымі, яснымі, прыгожымі і няхітрымі.
  
  
  Дзверы ліфта адчыніліся, на гэты раз знізу, знікаючы з-пад увагі. Сінція паціснула плячыма: "Што-ты-можаш-зрабіць-з-татачкам?" - і ўвайшла ў вялікую бібліятэку, пышна абстаўленую мэбляй з тонкага дуба, з выглядам на Нью-Ёрк з вялікага ўнутранага дворыка, выкладзенага белай пліткай, з папраўленым пальмавым чыгуном у куце.
  
  
  «Вось яно,» заззяла Сінція, « хіба гэта не выдатна?»
  
  
  Рыма аглядаў сцены, яго вочы шукалі трэшчыны, змяненне адцення фарбы, зрушаную кніжную шафу, намёк, любы намёк на тое, куды зрушыліся сцены. Нічога.
  
  
  "Так, - сказаў ён, - вельмі прыгожы".
  
  
  "Тата, - закрычала яна, - я дома, і ён са мной".
  
  
  Рыма прайшоў у цэнтр пакоя, трымаючыся спіной на роўнай адлегласці ад трох сцен. Раптам ён пашкадаваў, што не захапіў з сабой рэвальвер.
  
  
  Дзверы ліфта бясшумна паднялася наверх, зачыняючы ліфт. Яна амаль ідэальна злівалася з белай сцяной, адзінай, вольнай ад кніг. Калі б ён не ведаў, што ліфт быў там, Рыма ніколі б не ўбачыў шва. Гэта тое, што Маккліры меў на ўвазе, кажучы аб якія рухаюцца сценах. Побач з нябачнымі дзвярыма ліфта былі сапраўдныя дзверы, верагодна, тыя, што вяла да галоўнага ліфта. Гэта было зроблена так, што чалавек, які хаваецца за гэтымі дзвярыма, быў бы качыным супам для таго, хто выходзіць з схаванага ліфта.
  
  
  Такім чынам, сцены зрушыліся.
  
  
  “У бібліятэцы, тата. Мы скарысталіся спецыяльным ліфтам», - крыкнула Сінція.
  
  
  "Іду, дарагая." Голас быў цяжкі.
  
  
  Фелтан увайшоў у пакой праз відавочныя дзверы. Рыма змераў яго позіркам. Сярэдняга росту, але шчыльнага целаскладу, з масіўнай шыяй. На ім быў шэры гарнітур, і ён хаваў руку збоку пад пінжаком. Верагодна, гэта была адна з лепшых прац па ўтойванні наплечной кабуры, якую Рыма калі-небудзь бачыў. Плечы гарнітура былі моцна падбітыя, каб пакінуць драпіроўку на грудзях. Пад гэтай драпіроўкай з левага боку быў схаваны рэвальвер.
  
  
  Рыма так пільна шукаў пісталет, што не заўважыў, як рот Фелтана адкрыўся ад здзіўлення.
  
  
  "Што?" Фэлтан закрычаў.
  
  
  Здзіўлены, Рыма хутка разгарнуўся, устаўшы ў абарончую пазіцыю на дыбачкі. Але Фэлтан не крычаў на Рыма. Ён крычаў на Сінтыю, яго бычыная шыя пачырванела.
  
  
  «Што ты зрабіў з сабой? Што ты зрабіў?»
  
  
  «Але, татачка», - захныкала Сінція, падбягаючы да вялікага мужчыны і абдымаючы яго за магутныя плечы, - «Я так выдатна выглядаю».
  
  
  «Ты выглядаеш як вулічная гуляка. Ты выдатна выглядаеш без памады».
  
  
  «Я не падобны да вулічнага валацугу. Я ведаю, як выглядаюць вулічныя валацугі».
  
  
  "Ты што?" - Прагрымеў Фелтан. Ён падняў руку.
  
  
  Сінція закрыла твар рукамі. Рыма здушыў інстынктыўнае жаданне ўмяшацца. Ён проста назіраў, старанна ацэньваючы Фелтана. Гэта быў добры момант для вывучэння хадоў свайго суперніка і пошуку «папярэдняй», кантрольнай прыкметы, які быў ва ўсіх мужчын і выдаваў іх намеры.
  
  
  І ў Фелтана быў адзін. За імгненне да таго, як ён павысіў голас у другі раз, яго правая рука нервова кінулася да патыліцы, каб прыгладзіць нябачны завіток. Магчыма, гэта была проста нервовасць, але ў ёй былі ўсе прыкметы разгадкі. Рыма будзе сачыць за гэтым.
  
  
  Фэлтан чакаў, яго вялікая рука была занесена над галавой. Сінція дрыжала. Рыма адчуваў, што больш, чым трэба было.
  
  
  Фэлтан апусціў руку. «Я не збіраўся біць цябе, дарагая», - сказаў ён умольным голасам.
  
  
  Сінція задрыжала яшчэ мацней, і Рыма зразумеў, што яна намякае на гэта; ведаў, што яе бацька быў менавіта там, дзе яна хацела, і яна не збіралася адпускаць яго з кручка, пакуль не атрымае тое, што хацела.
  
  
  «Я не збіраўся цябе біць», - зноў сказаў Фелтан. «Я не біў цябе з таго часу, як табе было восем і ты аднойчы ўцёк.»
  
  
  «Давай, стукні мяне. Стукні мяне, калі табе ад гэтага стане лепш. Стукні сваю адзіную дачку».
  
  
  "Дарагая, я не быў".
  
  
  Яна выпрасталася і апусціла рукі на сцягна. «І ладзіць сцэну перад маім жаніхом, калі ты сустракаешся з ім першы раз. Ён, відаць, думае, што мы проста цудоўныя».
  
  
  "Мне шкада", - сказаў Фэлтан. Ён павярнуўся да Рыма з позіркам, які перарос у чыстую нянавісць - нянавісць чалавека, які не толькі баяўся ворага, але і быў збянтэжаны перад ім.
  
  
  Рыма хапіла аднаго позірку ў яго вочы, і ён зразумеў, што целы ў Кадылак былі знойдзеныя. Фэлтан ведаў.
  
  
  «Так рады цябе бачыць», - сказаў Фэлтан, яго голас душыў нянавісць. "Мая дачка сказала мне, што цябе клічуць Рыма Кейбелл".
  
  
  «Так, гэта так, сэр. Я рады пазнаёміцца з вамі. Я шмат чуў пра вас. Рыма не паварушыўся» каб паціснуць руку.
  
  
  "Так, я ўяўляю, што ў вас ёсць", - сказаў Фелтан. «Вам прыйдзецца выбачыць гэтую маленькую сцэну, але я адчуваю агіду да губной памадзе. Я ведаў занадта шматлікіх жанчын, якія карыстаюцца гэтай фарбай для вуснаў».
  
  
  "О, татачка, ты такі ханжа".
  
  
  "Калі б ты, мая дарагая, зняла памаду, я быў бы ўдзячны табе за гэта." Тон Фелтана быў з цяжкасцю стрымваным вялізным жаданнем закрычаць.
  
  
  «Рыма так падабаецца, татачка».
  
  
  «Я ўпэўнены, што містэру Кейбэлу і яго прысутнасці тут абыякава, фарбуеш ты твар ці не. Я ўпэўнены, што ты б больш падабаўся яму без гэтага, ці не так, містэр Кейбел?
  
  
  У Рыма было моцнае жаданне ўкалоцца, запатрабаваць яшчэ гусцейшую памаду, больш тушы для веек, касметычных мазкоў над абодвума вачамі. Але ён здушыў гэта.
  
  
  «Я думаю, Сінція прыгожая з памадай ці без яе».
  
  
  Сінція ўспыхнула. Яна ззяла, як любая жанчына, якой зрабілі камплімент.
  
  
  "Я б з задавальненнем зняла памаду, тата, калі ты здымеш гэта".
  
  
  Фэлтан апусціў погляд. Ён адступіў назад і, як нявіннае ягня, спытаў: "Што?"
  
  
  "Ты зноў гэта носіш".
  
  
  "Калі ласка, дарагая".
  
  
  "Няма неабходнасці насіць такое ў доме." Яна азірнулася на Рыма, яе прыгожая шыя, белая і гладкая, здавалася, улоўлівала і фармавала святло са столі.
  
  
  “У таты часам бывае шмат грошай, і гэта дазваляе яму атрымаць дазвол на зброю. Але гэта не сапраўдная прычына, па якой ён носіць зброю».
  
  
  "Не?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Не", - сказала Сінція. "У яго ёсць адзін... Мне непрыемна гэта казаць... таму што ён чытае так шмат гэтых кепскіх дэтэктыўных кніжак." Яна павярнулася да свайго бацькі. "Я сур'ёзна".
  
  
  "Я не насіла гэта дзесяць гадоў, дарагая".
  
  
  «А цяпер ты, відаць, прачытаў яшчэ адну з тых кніг, якія раней цябе так інтрыгавалі. І я думаў, што ты змяніў свой густ да чытання. Яна гаварыла з прытворным гневам, але з цеплынёй, калі запусціла руку ў пінжак свайго бацькі і выцягнула пісталет колеру gun metal blue, які яна трымала на адлегласці выцягнутай рукі, як смярдзючую дохлую мыш.
  
  
  «Я аддам гэта Джымі і папрашу яго прыбраць гэта туды, дзе ён будзе ведаць, што гэта ў бяспецы», - аўтарытэтна заявіла яна.
  
  
  Яна прайшла міма грамады мужчыны ў дзвярным праёме і пайшла, калі Рыма крыкнуў: «Не сыходзь зараз».
  
  
  Але яна пайшла, і Рыма застаўся сам-насам з Фелтанам, бяззбройным Фелтанам, каб быць упэўненым, але тым, хто мог разлічваць на падмацаванне ад сцяны, якая рухалася.
  
  
  Рыма адчуў, як вячэрняе паветра, халоднае і золкае, дзьме з Паціа яму ў спіну. Ён ветліва ўсміхнуўся Фелтану, які зараз паставіў Рыма ў такое становішча, калі ён мог забіць яго, па-за полем зроку Сінтыі.
  
  
  Фэлтан панура кіўнуў. Ён пачаў казаць, калі з глыбіні кватэры раздаўся голас Сінтыі: «Дзядзька Марвін. Дзядзька Марвін, што ты тут робіш?
  
  
  «Проста трэба сёе-тое сказаць твайму бацьку, вось і ўсё. Трэба яму сёе-тое сказаць і бегчы».
  
  
  Фелтан, яго шырокія плечы згорбіліся да вушэй, вялікія рукі намацалі край дубовага стала ззаду яго, яго зад абапёрся на паліраваную стальніцу, паглядзеў на Рыма.
  
  
  «Гэта Марвін Мошэр, насамрэч не дзядзька, але ён працуе на мяне. Ён блізкі да Сінтыі. Тон Фелтана, звернуты да Рыма, быў амаль змоўніцкім.
  
  
  "Якога роду працай ты займаешся?"" Спытаў Рыма.
  
  
  “У мяне шмат інтарэсаў. Думаю, у вас таксама павінна быць. Фелтан не зводзіў вачэй з Рыма, калі ў пакой валюхаста ўвайшоў тоўсты які лысее мужчына з буйнымі рысамі асобы.
  
  
  "Новы супрацоўнік?" - Спытаў Маешэр.
  
  
  Фэлтан пакруціў галавой, але вочы заставаліся нерухомымі.
  
  
  "У мяне ёсць сёе-тое асабістае, пра што я павінен расказаць".
  
  
  «О, я думаю, мы можам размаўляць даволі свабодна ў прысутнасці гэтага маладога чалавека. Ён вельмі зацікаўлены ў нашым бізнэсе. Магчыма, яму захочацца паглядзець на нашу дзейнасць у Джэрсі-Сіці.» Фэлтан адкінуў уяўную пасму валасоў.
  
  
  Гэта быў паказчык, падумаў Рыма.
  
  
  «Ці хацелі б вы гэта ўбачыць?» Спытаў Фэлтан.
  
  
  «Не зусім зараз», - сказаў Рыма, - «Мы ўсё збіраліся хутка павячэраць. Гэта тое, што планавала Сінція».
  
  
  "Ты мог бы вярнуцца праз паўгадзіны".
  
  
  Маэшэр пагадзіўся. «Паўгадзіны, што такое паўгадзіны?» сказаў ён, паціскаючы плячыма і тонам голасу, які паказвае на тое, што паўгадзіны - самая нікчэмная адзінка часу, якую толькі можна ўявіць. «Паўгадзіны», - паўтарыў ён.
  
  
  «Я хацеў бы спачатку павячэраць», - сказаў Рыма.
  
  
  Сталёвыя вочы Фелтана зноў спыніліся на Рыма. «Містэр Мошэр быў у адпачынку. Ён толькі што вярнуўся з санаторыя Фолкрофт у Раі, штат Нью-Ёрк».
  
  
  Не рухайся. Кантралюй дыханне. Пусты розум. Ніякіх праяваў эмоцый. Рыма прадэманстраваў вялікі клопат аб тым, дзе б прысесці.
  
  
  Ён абраў адзін з крэслаў побач з тым месцам, дзе Фелтан абапёрся на стол.
  
  
  "Ён знайшоў гэта цікавым, праўда, Марвін?"
  
  
  "О," сказаў Рыма, "гэта дом адпачынку ці нешта ў гэтым родзе?"
  
  
  "Не", - сказаў Маэшэр.
  
  
  «Што гэта?"» Спытаў Рыма.
  
  
  «Я думаю, гэта можа быць тым, што я думаў», - сказаў Мошэр, і Фэлтан кіўнуў.
  
  
  "Як ты думаеш, што гэта было?" - спытаў Рыма.
  
  
  «Санаторый», - сказаў Маэшэр. "І ў мяне ёсць некалькі вельмі цікавых рэчаў, каб сказаць пра гэта".
  
  
  Рыма падняўся з крэсла. "Добра", - сказаў ён. «Можа быць, я з'езджу на вашу аперацыю ў Джэрсі-Сіці, містэр Фелтан. Сінція, верагодна, усё роўна прабудзе там усю ноч. І мы можам пагаварыць пра гэта санаторыю».
  
  
  Фэлтан сказаў Маэшэру. «Я не магу зараз сысці, Марвін. Ты забірай яго. Пазней я пачую ад цябе аб тваім выдатным адпачынку ў Фолкрофце».
  
  
  Правая рука Фэлтана кінулася пад выступ стала і націснула схаваную кнопку. Дзверы сакрэтнага ліфта бясшумна апусцілася. Фелтан хутка пракрычаў: «Рады бачыць цябе тут, Джэймс. Мы варажылі, калі ты вернешся з крамы. Гэта быў відавочны сігнал чалавеку, апранутаму ва ўніформу дварэцкага, які выйшаў з сакрэтнага ліфта. Ён слухаў Фелтана, Рыма і Мошэра, проста чакаючы, калі яго паклічуць. Дварэцкі сказаў «Вельмі добра, сэр» і адышоўся ў другі канец пакоя, спрабуючы выглядаць занятым.
  
  
  «Марві. Завядзі містэра Кейбэла ўніз на гэтым ліфце. Ён вядзе проста ў падземны гараж».
  
  
  Накіроўваючыся да ліфта разам з Маэшэрам, Рыма змераў позіркам кашчавага дварэцкага, які прайшоў міма яго. Ён быў высокім і смажаным, а таксама насіў схаваны пісталет. Яго рука была пад пахай камізэлькі.
  
  
  Рыма быў рады ўвайсці ў ліфт першым. Ён стаяў спіной да сцяны ліфта, сцяны, якая, як ён спадзяваўся, таксама не рухалася.
  
  
  На галоўнай панэлі было ўсяго тры кнопкі, PH для пентхауса, адна з паметкай M, верагодна, для асноўнага паверха, а іншая з паметкай B, відаць, для склепа. Ці быў спецыяльны падвал для такіх людзей, як Рыма? Мошэр кіўнуў Фелтану, і дзверы ліфта зачыніліся. Мошэр быў на добрых чатыры цалі ніжэй Рыма, яго шыя пластамі аблягала нясмачны, бліскучы карычневы гарнітур.
  
  
  Ён націснуў адным са сваіх тоўстых пальцаў на кнопку з надпісам B, затым павярнуўся. "Машына ў спецыяльным гаражы ў падвале", - сказаў ён.
  
  
  «Што гэта за машына?"» Спытаў Рыма. «Максвел»?"
  
  
  Таўстун пацягнуўся рукой да свайго нясмачнага пінжака, дэманструючы адну з самых неахайных раздач, якія Рыма калі-небудзь бачыў. Рыма мог бачыць, як напружанне закрадаецца ў тоўсты чэрап пры згадванні Максвела.
  
  
  Ванна павольна павярнулася, прыбіраючы руку са свайго пінжака. Рука была пустая. Ён усміхнуўся таўстагубай усмешкай.
  
  
  «Не», - сказаў ён катэгарычна, - «Гэта «кадзілак».
  
  
  Рыма кіўнуў. “Добрая машына. Я катаўся ў такой мінулай ноччу».
  
  
  Прысадзісты мужчына кіўнуў, але нічога не сказаў. Ён дэманстраваў усе характарыстыкі чалавека, гатовага забіць, амаль як падручнік.
  
  
  Яго можна было выкарыстоўваць у якасці дэманстрацыйнай мадэлі. Ён пазбягаў глядзець у вочы сваёй ахвяры, нервова пераступаў з нагі на нагу, яму было цяжка падтрымліваць размову. Рыма ведаў, што адбудзецца. Выцягнуў пісталет, прыцэліўся і бясшумна стрэліў. Гэта павінна было адбыцца хутка. Пацеркі поту сабраліся ў складках на лбе ванначкі.
  
  
  І Рыма павінен быў ісці з ім, прынамсі, пакуль яны не выйдуць з гэтага праклятага ліфта, які мог быць падключаны да гуку, тэлебачання або атрутнага газу. Ён павінен быў ісці з Маэшэр, пакуль яны не застануцца адны, і ён мог бы паспрабаваць атрымаць ад яго навядзенне на Максвела.
  
  
  Рыма акінуў Моэшэра ацэньваючым позіркам. Ён падумаў, што з гэтым слоікам курынага тлушчу будзе проста. Рыма не мог уявіць, каб маленькі камячок з апушчанымі вачыма рабіў што-небудзь кампетэнтна.
  
  
  Ён не мог сабе гэтага ўявіць, пакуль дзверы ліфта не адчыніліся, і яны абодва не выйшлі ў падземны гараж. Там не было вокнаў, і Рыма не мог бачыць, дзе знаходзяцца дзверы. Адзіная крыніца святла ў гэтым раёне адкідала хутчэй шэрую заслону, чым яркасць на жамчужна-шэры "Ролс-ройс" і чорны "Кадылак".
  
  
  Да таго часу, калі Рыма змог уявіць, што Мошер робіць нешта правільна, было занадта позна, і Рыма зразумеў, што здзейсніў кардынальную памылку. Ён парушыў першае правіла, убітае ў яго ў Фолкрофце: гонар. Ніколі не думай, што ты настолькі добры, што цябе нельга перамагчы.
  
  
  Цяпер ад прыказак было мала толку, калі ён глядзеў на зацягнутую глушыцелем рулю "люгера", які Мошер трымаў на адлегласці выцягнутай рукі ў пухлых пальцах. І цяпер карыя вочы глядзелі на яго, і ногі больш не шаркалі.
  
  
  Рука таксама была цвёрдай. І Мошер абраў правільную адлегласць. Дванаццаць футаў - дастаткова блізка для лімітавай дакладнасці, дастаткова далёка, каб прадухіліць выпады.
  
  
  Маленькая пасудзіна рухалася так бясшумна і плаўна, а Рыма быў так упэўнены ў сабе, што цяпер Рыма быў усяго за некалькі крокаў ад успышкі з рулі, а затым і ад смерці.
  
  
  Адзінай карцінай, якую мог выклікаць ва ўяўленні Рыма, быў Чиун, які рухаўся бокам, па-крабе, які ўцякае ад смяротнага граду куль Рыма ў спартзале ў той першы дзень. Яны абмеркавалі тэхніку, але навучанне Рыма было занадта кароткім, каб ён авалодаў ім у дасканаласці.
  
  
  Маэшэр загаварыў: «Добра, дурань. Адкуль ты? Хто цябе паслаў?
  
  
  Рыма мог бы адказаць разумна, мог бы адпусціць рэзкую заўвагу. Ён мог бы зрабіць гэта і быць мёртвым. Але паколькі цяжкае сырое паветра падвала, здавалася, замарожвала яго лёгкія, рукі станавіліся вільготнымі, а вочы зацягвала заслона, якую мог выклікаць толькі прыгнечаны жах, ён вырашыў дзейнічаць па правілах. Рабі тое, што яму было даручана рабіць.
  
  
  «Для чаго гэта зброя?» здзіўлена спытаў ён. Ён рушыў наперад, павольна, злёгку хістаючыся, паколькі рух яго рук, паднятых над галавой, хаваў яго рух.
  
  
  «Я збіраюся распавесці пра гэта містэру Фелтану», - сказаў Рыма, усё яшчэ выпраменьваючы страх. Ён зноў узмахнуў рукамі над галавой, на гэты раз зрабіўшы поўны крок.
  
  
  "Яшчэ адзін крок, і ты памрэш", - сказаў Маэшэр. Пісталет не завагаўся.
  
  
  «Я родам з Максвела», - сказаў Рыма.
  
  
  «Хто такі Максвел?» Мошэр усміхнуўся.
  
  
  «Забі мяне, і ты ніколі не даведаешся. Не раней, чым ён прыйдзе па цябе сам».
  
  
  Гэта быў блеф, і Мошэр не купіўся. Рыма ўбачыў, як прыжмурыліся карыя вочы, і зразумеў, што стрэл, бязгучная мёртвая ракета, вылеціць са ствала. Цяпер. Поўнае знясіленне цягліц было самым хуткім спосабам.
  
  
  Раздаўся стрэл пісталета, і моцнае цела Рыма павалілася на цэментную падлогу гаража. Цела ляжала нерухома, і Мошэр, не зусім упэўнены, ці пачаў Рыма падаць да таго, як яго ўдарылі, падышоў бліжэй, каб усадзіць кулю ў мозг. Ён зрабіў два валюхаста кроку наперад, павольна падняў пісталет і прыцэліўся ў левае вуха маладога чалавека. Ён падышоў на крок заблізка.
  
  
  Ён націснуў на спускавы кручок, але вуха там больш не было. У адно імгненне цела было нерухомае, у наступнае імгненне яно было ў паветры. Нага Рыма адкінула руку Мошэра з пісталетам прэч. Ён стрэліў двойчы, але кулі стукнуліся аб столь, расколваючы цэмент, як выбух жвіру.
  
  
  Рыма апынуўся на спіне Моэшэра, яго левая рука прасунулася пад мышку таўстуна, каб уперціся ў тоўстую шыю. Яго правая рука прыціскала правую руку суперніка ўверх, пакуль "люгер" не апусціўся.
  
  
  Рыма сканцэнтраваў ціск, затым прашаптаў у бліжэйшае вуха: «Максвел. Хто такі Максвел?»
  
  
  Ванна прабурчаў праклён. Ён паспрабаваў вызваліць шыю. Рыма быў здзіўлены, наколькі лёгка гэта аказалася. Калі ён быў паліцыянтам, ён ніколі не ўмеў пісьменна карыстацца захопам. Але паліцыя ніколі не расказвала пра пастаянны ціск у сваім кароткім шасцітыднёвым навучальным курсе.
  
  
  «Максвел. Дзе ён?"
  
  
  "Ааааа".
  
  
  Ванна супраціўлялася. Рыма ўзмацніў ціск левай рукой, уніз, уніз, уніз. Трэск! Пазваночнік не вытрымаў. Мошэр абмяк. Рыма нанёс апошні ўдар. Галава проста апусцілася яшчэ ніжэй у жахлівай бязвольнай пакоры.
  
  
  Таму Мошэр таксама не стаў казаць. Рыма ўстаў і дазволіў целу ўпасці. Гэта было заблізка. Празмерная самаўпэўненасць магла забіць.
  
  
  Тоўстыя вусны Моэшера расчыніліся, і струменьчык крыві пацякла па яго левай шчацэ. Яго адкрытыя карыя вочы былі ашаломленыя, затуманены смерцю, нічога не бачачы.
  
  
  Яго нельга было пакінуць там.
  
  
  Рыма агледзеўся навокал і ўбачыў толькі машыны, у якіх можна было схаваць цела. Яны не падыходзілі. Пазней можа няёмка тлумачыць, што здарылася з дарагім старым дзядзькам Марвінам, калі яны з Сінціяй селі ў тую машыну.
  
  
  Ён убачыў дзверы ў куце гаражнай агароджы. Ён падышоў да яе. Унутры была вялікая камерцыйная пральная машына і сушылка, відавочна, для жыхароў Ламоніка Таўэрс. Рыма зірнуў на сушылку, белую і бездакорна чыстую ў куце. Жорсткая ўсмешка з'явілася на яго вуснах.
  
  
  Ён працягнуў цяжкае цела Мошэра па падлозе гаража да сушылкі і адной рукой расчыніў дзверцы. Цела было вялікім, але адтуліна для адзення мела дваццаць чатыры цалі ў дыяметры, дастаткова вялікая нават для буйнога цела. Рыма засунуў галаву і плечы Моэшэра ў сушыльнае аддзяленне, круціў іх да таго часу, пакуль яны не павярнуліся набок, вызваляючы месца для астатняй часткі цела. Ён засунуў туды ногі Моэшэра. Ён заўважыў, што на ім шкарпэткі з аргайла. Пстрычкай пазногцяў ён выявіў артэрыю на шыі Моэшэра. Затым ён выцер рукі аб штаны Моэшэра.
  
  
  Ён зачыніў круглыя дзверцы са шкляным фасадам і пашукаў кнопку запуску. «Гэты танны вырадак, Фелтан», - прамармытаў ён. «Манетны аўтамат. Для людзей, якія жывуць у яго шматкватэрнай хаце».
  
  
  Ён пацягнуўся да кішэні, затым сказаў: "Да чорта гэта". Ён не збіраўся ўкладваць свае ўласныя грошы ў чортаву пральню Фелтана.
  
  
  Рыма зноў адчыніў круглыя дзверцы і запусціў руку глыбока ў машыну, пакуль не намацаў кішэні. Ён сунуў руку ўнутр і выцягнуў усю дробязь Мошэра. Добра. У яго было шмат дзесяціцэнтавікоў.
  
  
  Рыма зноў зачыніў дзверцы, затым апусціў шэсць дзесяціцэнтавікоў у прарэз для манет. Машына са стогнам зарабіла, цыліндр закруціўся, нагрэў узмацніўся. Рыма паклаў у кішэню пакінуты чацвяртак і тры пені, затым адступіў назад і стаў назіраць за пахучай віхурай адзення і плоці.
  
  
  Ружовая плёнка затуманіла круглае акно. Гэта была кроў. Цэнтрабежная сіла які верціцца цыліндру выцесніла б кроў з цела Мошэра праз перарэзаную артэрыю. Спёка высушыла б яго, і за шэсцьдзесят цэнтаў Мошэр быў на шляху да ператварэння ў мумію.
  
  
  «О, Рыма, ты вырадак», - ціха сказаў Рыма самому сабе. Ён насвістваў, накіроўваючыся назад да ліфта. Цяпер вернемся на дванаццаты паверх.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ТРЭЦЯ
  
  
  
  На дзвярах прыватнага ліфта быў устаноўлены замак таго ж тыпу, што і на першым паверсе. Рыма палез у кішэню курткі па ключы, якія ён забраў у кіроўцы мінулай ноччу. Ён азірнуўся на гараж і ўбачыў "Люгер".
  
  
  Рыма трушком вярнуўся да таго месца, дзе ён адолеў Маэшэра на цэментнай падлозе. Ён падабраў чорны пісталет. Ці патрэбен ён яму? У Фелтана не было б сумневаў наконт таго, што здарылася з Маэшэрам. Не было б прычын не насіць зброю зараз.
  
  
  Рыма правёў пальцамі па цвёрдай чорнай дзяржальні з потным хватам. Маккліры заўсёды казаў: «Не слухай усяго, што Чиун кажа табе аб зброі. Яно ўсё яшчэ добрае. Насі яго і выкарыстоўвай».
  
  
  І Чыун, калі Рыма, нарэшце, пагаварыў з ім пазней, сцвярджаў, што зброя псуе мастацтва.
  
  
  Рыма зірнуў на ствол, цьмяны, колеры зброевай сталі. Чіуну было больш за семдзесят гадоў, Маккліры раскладаўся. Рыма шпурнуў пісталет у цёмны кут. Зброя сапраўды давала задавальненне ад усяго гэтага.
  
  
  Трубчасты ключ, звернуты спачатку направа, затым налева, спрацаваў у дзверы ліфта.
  
  
  Рыма націснуў кнопку з надпісам PH. Пад'ехаўшы, ён паправіў куртку, памятую ў бойцы ўнізе. Ён зацягнуў гальштук і ў паліраванай кнопкавай панэлі з трыма прыпынкамі ўбачыў дастаткова абрысаў сваёй галавы, каб паправіць валасы.
  
  
  Ліфт спыніўся, але дзверы не адчыніліся. Вядома, падумаў Рыма, там была нейкая кнопка, каб адчыніць яе. Ён праігнараваў тое, што Сінція зрабіла раней, каб адкрыць яе.
  
  
  Ён зноў агледзеў панэль. Тры кнопкі. Больш нічога. Яго вочы блукалі па дзвярах, металічных дзвярах. Нічога. Зноў да панэлі. Ён збіраўся націснуць рукой на ўсю дзвярную панэль, каб паглядзець, ці адкрыецца яна ад лёгкага націску, калі да машыны данесліся галасы.
  
  
  Ліфт быў сканструяваны так, што чалавек, які стаіць у ім, калі ён знаходзіўся на ўзроўні пентхауса, мог чуць сігнальныя каманды з бібліятэкі. Рыма завагаўся. Гэта быў голас Сінтыі. Яна пратэставала. “Ён зусім не такі. Ён любіць мяне».
  
  
  Голас Фелтана: "Тады чаму ён узяў тысячу даляраў, якія я яму прапанаваў?"
  
  
  "Я не ведаю. Я не ведаю, што ты яму сказаў, ці нават ці пагражаў ты яму».
  
  
  «Не будзь дурной, мая дарагая. Ён узяў грошы, таму што я сказала яму, што ён не атрымае больш, калі ажэніцца на табе. Яму былі патрэбны толькі твае грошы, дарагая. Я бараніла цябе. Ці можаш ты ўявіць, што адбылося б, калі б ты выйшла за яго замуж, а затым даведалася, на што ён быў падобны? Калі ён узяў грошы, я сказала дзядзьку Марвіну адвесьці яго і пасадзіць у аўтобус».
  
  
  "Мне ўсё роўна. Я кахаю яго." Сінція плакала.
  
  
  Рыма не хацеў пакуль казаць Фэлтану, што ён хлус, не перад Сінціяй. Для гэтага ў яго будзе дастаткова часу пазней. Ён дастаў кашалёк і прагартаў банкноты. У яго было каля тысячы двухсот долараў. У Сміта здарыўся б сардэчны прыступ.
  
  
  Ён скруціў тысячу даляраў у камяк і паклаў на месца кашалёк. Ён штурхнуў асабовы бок дзвярэй, і, як ён і меркаваў, яна слізганула ўніз, і ён увайшоў у бібліятэку.
  
  
  Фэлтан выглядаў так, як быццам яго толькі што лягнуў у жывот мул; Сінція выглядала так, нібы атрымала адтэрміноўку ад крэсла.
  
  
  Рыма шпурнуў тысячу даляраў на дыван і, прымусіўшы сябе не засмяяцца, велічна абвясціў: «Я кахаю Сінтыю. Не тваю брудную нажыву».
  
  
  «Рыма, дарагі», - усклікнула Сінція, падбягаючы да яго. Яна абвіла рукамі яго шыю і люта пацалавала ў шчокі і вусны. Рыма ўтаропіўся на Фелтана скрозь шквал пяшчоты.
  
  
  Фелтан быў відавочна узрушаны. Ён змог толькі адказаць Рыма пільным позіркам, затым выпаліў: «Моэшэр? Дзе Маэшэр?»
  
  
  «Ён збіраўся пасадзіць мяне ў аўтобус. Затым ён вырашыў пракаціцца адзін. Рыма ўсміхнуўся, і ўсмешка тут жа згасла на цёплых губах.
  
  
  Да вячэры Фелтан аднавіў самавалоданне. Яны елі пры свечках. Джэймс, прыслужнік, прыслужваў. Фэлтан сказаў, што ў пакаёўкі быў выходны, і ён асабіста прыгатаваў вячэру. Рыма адказаў, што ў яго нястраўнасць, і ён не змог з'есці ні кавалачка.
  
  
  Папярэднія прыгатаванні былі скончаны. Абодва мужчыны ведалі гэта. І кожны ведаў, што адзінае, што засталося, - гэта высвятленне адносін паміж імі - асабістае высвятленне адносін. Яны абодва зразумеюць, калі настане час для гэтага. І гэта было не тое. Вячэра была падобная на каляднае перамір'е на полі бою, і Фэлтан згуляў ролю ганарлівага бацькі.
  
  
  "Сінція, верагодна, сказала табе, што мы вельмі багатыя", - сказаў ён Рыма. "Яна расказала табе, як я зарабіў свае грошы?"
  
  
  «Не, яна гэтага не рабіла. Мне было б цікава ведаць».
  
  
  "Я - старызнік".
  
  
  Рыма ветліва ўсміхнуўся. Сінція прамармытала: «О, татачка».
  
  
  «Гэта праўда, мая дарагая. Кожны пені, які ў нас ёсць сёння, атрыманы ад смеццевага бізнэсу.» Здавалася, ён быў поўны рашучасці расказаць сваю гісторыю і пачаў яе без прымусу.
  
  
  «Амерыканцы, містэр Кейбелл, з'яўляюцца самымі пладавітымі вытворцамі хламу ў свеце. Яны штогод выкідваюць на многія мільёны даляраў даволі добрыя і прыдатныя тавары, таму што купля новых рэчаў для іх амаль псіхалагічны прымус».
  
  
  "Як маньяк-забойца або паталагічны хлус", - паслужліва падказаў Рыма.
  
  
  Фэлтан праігнараваў перапыненне.
  
  
  “Упершыню я заўважыў гэта ў гады вайны. Як амерыканцы, нават сутыкнуўшыся з дэфіцытам, выкідвалі многія прадукты, у якіх усё яшчэ быў працяглы тэрмін службы. У нейкай меры я дастаў з гэтага выгаду. Я наскроб усё, што мог, і купіў сметнік».
  
  
  «Вы калі-небудзь былі на сметніку, містэр Кейбэл, каб што-небудзь купіць? Гэта немагчыма. Вакол могуць быць сотні таго, што вам трэба, але ніхто не ведае, дзе гэта знайсці».
  
  
  «Я вырашыў прыўнесці якую-небудзь арганізацыю ў смеццевы бізнэс. Я наняў адмыслоўцаў для кантролю за аперацыямі. Адна каманда нічога не рабіла, акрамя як купляла і рамантавала старыя пральныя машыны і сушылкі для бялізны. Зусім добрую пральную машыну можна было купіць як непатрэбную за пяць долараў. Мы б правілі яе да таго часу, пакуль яна не стала б як новая. Але замест таго, каб прадаваць яе зваротна прыватнаму пакупніку, мы прымушаем яе працаваць на нас. На працягу саракавых гадоў я адкрыў больш за семдзесят пяць аўтаматычных пральняў па ўсім сталічным рэгіёне - усе яны былі абсталяваныя пральнымі машынамі і сушылкамі, якія выйшлі са строю. Паколькі ў мяне не было вялікіх інвестыцыяў у абсталяванне, я мог браць менш, чым любы з маіх канкурэнтаў. Кожны раз, калі я чуў пра адкрыццё дзе-небудзь новай пральні самаабслугоўвання, я прыбіраў сваё барахло і адчыняўся як мага бліжэй да яго. Зніжаючы яго кошты, я мог вывесці яго з бізнэсу. Затым, калі ён ліквідаваўся, я змог купіць яго зусім новае абсталяванне за бясцэнак. Гэта аказалася вельмі прыбытковым».
  
  
  Фелтан усміхнуўся. «Для вас гэта можа здацца асабліва заганным і жорсткім, містэр Кейбэл. Але гэта заганны і бязлітасны свет».
  
  
  "Я заўважыў", - сказаў Рыма. Фелтан працягваў:
  
  
  «З дапамогай выкінутых аўтамабіляў я таксама адчуваю, што ўнёс некаторы фундуш у нашу эканоміку. Магчыма, гэтае дурное стаўленне, але кожны чалавек думае, што тое, што ён робіць, важна».
  
  
  «Я кірую аўтамабільнай звалкай у Джэрсі-Сіці. Гэта самая вялікая звалка ў свеце. Гэта таксама, наколькі я магу меркаваць, адзіны, які арганізаваны гэтак жа, як універмаг».
  
  
  «Мы катаемся на зламанай машыне, якую набылі ўсяго за некалькі даляраў. Машына, магчыма, была амаль цалкам разбіта ў выніку аварыі, але дзіўна, што зараз шмат што захавалася нават пасля поўнай страты. Аўтамабіль перамяшчаюць з секцыі ў секцыю двара. Здымаюцца прыдатныя для выкарыстання крылы; вымаюцца вокны; сядзенні вымаюцца ў іншай секцыі; тое ж самае адбываецца з такімі прадметамі, як рулявыя колы, фары і дзверы. Кожны з гэтых прадметаў старанна раскладзены па палічках, і я адважуся выказаць здагадку, што калі вы пойдзеце на гэты склад і папытаеце заднія дзверы і ручку багажніка да Плімут 1939 гады выпуску, мае людзі зробяць гэта для вас менш за за пяць хвілін. Вядома, за такія паслугі мы можам спаганяць прэміяльныя тарыфы.»
  
  
  Рыма кіўнуў і ўсміхнуўся. "Як вы думаеце, у вас можа быць што-небудзь на складзе для майго "Максвела" 1934 гады выпуску?"
  
  
  Перш чым Фэлтан паспеў штосьці сказаць, Сінція сказала: «Ну вось, ты зноў вяртаешся да гэтай дурной гісторыі з Максвелам».
  
  
  Фэлтан холадна паглядзеў на Сінтыю. Звяртаючыся да Рыма, ён сказаў: «Я не ведаю, ці знойдуцца ў нас якія-небудзь запчасткі для вашага "Максвела". Можа, ты захочаш з'ездзіць туды са мной і паглядзець?»
  
  
  Рыма ахвотна пагадзіўся, нягледзячы на пратэст Сінтыі, што яны ўсе павінны правесці ноч разам, знаёмячыся.
  
  
  "Не, дарагая", - сказаў Фэлтан. «Для нас з містэрам Кейбэлам гэта быў бы шанец пагаварыць як бацька і сын».
  
  
  Фелтан выпусціў відэлец, калі Рыма сказаў: «Ён мае рацыю, дарагі, нам трэба пагаварыць сам-насам. І паколькі мы збіраемся стаць такімі блізкімі сябрамі, магчыма, я нават змагу пераканаць яго называць мяне Рыма».
  
  
  Рыма ўсміхнуўся ўсмешкай добрага сына, і Фелтан, які за вячэрай не саступаў Сінтыі ў апетытнасці, вырашыў, што ён занадта аб'еўся для дэсерту. Джымі, дварэцкі, хрыпла сказаў: «Мне прыбраць талеркі?»
  
  
  Ён глядзеў на Рыма ўвесь час ежы, ненавідзячы яго за забойства Скоттыка і Моэшера, і ў нейкі момант Рыма здалося, што ён заўважыў набеглую слязу ў кутку вочы Джымі.
  
  
  "Жыццё суровае", - прашаптаў ён дварэцкаму. Адказу ён не атрымаў.
  
  
  "Мне не хочацца дэсерту", - зноў сказаў Фелтан.
  
  
  Сінція шпурнула лыжку. Яе прыгожы твар скрывіўся дзіцячай лютасцю. "Ну, чорт вазьмі, я веру".
  
  
  "Але, дарагая", - сказаў Рыма.
  
  
  «Але, мілае дзярмо», - сказаў студэнт філасофіі з Браяркліфа.
  
  
  Фэлтан міргнуў. «Што за язык!»
  
  
  «Мова, чорт вазьмі. Ты не пакінеш мяне тут».
  
  
  Джымі паспрабаваў супакоіць дзяўчыну як старога сябра. З яго вуснаў не зляцела ні слова. Яго вусны прыадчыніліся, і Сінція крыкнула: "Ты таксама заткніся".
  
  
  "Дарагая", - сказаў Рыма.
  
  
  «Калі нехта сыходзіць, мы ўсё сыходзім. Вось і ўсё".
  
  
  Рыма адкінуўся на спінку крэсла, гуляючы з краем поўнай талеркі. Сінція стала сцервознай. Ну добра, добра. Яму патрэбен быў шчыт. Пакуль яна была з ім, Фэлтан нічога не рабіў.
  
  
  Ён зірнуў на сярдзіты гмах мужчыны, які дамінуе ў канцы стала. Ці стаў бы?
  
  
  Сінція дабілася свайго. Яны ўчатырох моўчкі спусціліся на прыватным ліфце ў падвал, дзе забраліся ў "Ролс-ройс". Рыма прыслухаўся, але не пачуў гуку сушылкі. Шэсцьдзесят цэнтаў сёння не так шмат значаць, падумаў ён.
  
  
  Джымі вёў машыну, Фелтан сядзеў побач з ім, а Сінція абапіралася на Рыма ззаду. Перш чым забрацца ў машыну, Фэлтан зазірнуў у акно чорнага кадзілаку, выглядаючы Моэшэра.
  
  
  Сінція працягвала гулліва цалаваць Рыма. Рыма бачыў, як Фелтан назірае за імі ў люстэрка задняга выгляду, яго лоб моршчыўся пры кожным дакрананні вуснаў Сінты да шчок Рыма.
  
  
  "Ты ведаеш", - прашаптала яна. «Я ніколі не бачыла двор у Джэрсі-Сіці. Мне таксама цікава. Я кахаю цябе."
  
  
  «Я таксама цябе кахаю», - сказаў Рыма, гледзячы ў патыліцу яе бацькі. Ён мог бы забіць іх абодвух зараз. Лёгка. Але Максвел. Яны прывялі яго да Максвел.
  
  
  Машына падскоквала на бульвары Кэнэдзі. Пакапанае каляінамі бязладдзе, якое звалася галоўнай магістраллю акругі. Яны кацілі міма трушчоб, міма ўчасткаў акуратных двухпавярховых будынкаў, міма ярка асветленых стаянак ужываных аўтамабіляў, на Джорнал-сквер, цэнтр Джэрсі-Сіці.
  
  
  На Камуніпаў-авеню машына павярнула направа. Яшчэ больш абшарпаных будынкаў, яшчэ больш стаянак ужываных аўтамабіляў, затым машына павярнула налева, па шашы 440.
  
  
  «Мы амаль на месцы», - сказаў Фэлтан.
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫЦЦАЦЬ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  
  Машына імчалася па шашы 440, раптам пазбаўленаму канструкцыі. Затым паварот направа, і яны апынуліся на жвіровай дарозе, якая падскоквае ў раптоўнай ахінальнай цемры.
  
  
  Машына спынілася каля брамы з гафрыраванай сталі. Святло фар зайграла на трохкутнай жоўтай шыльдзе, якая абвяшчала: «Ахоўваецца дэтэктыўным агенцтвам Ромб.»
  
  
  Святло згасла. Рыма пачуў удалечыні стракатанне цвыркуноў. "Мы на месцы", - сказаў Фэлтан.
  
  
  Рыма вымавіў маўклівую малітву аднаму з тысяч багоў Чыуна. «Вішну, захавай мяне».
  
  
  Ён адкрыў дзверцы машыны і ступіў на цвёрды жвір. Ён захрумстаў. Паветра з найблізкай ракі абдало яго прахалодай. Начныя зоркі былі схаваны аблокамі. Ён адчуў слабы пах гарэлай кавы, які ішоў аднекуль. Ён пацёр рукі.
  
  
  Ззаду сябе ён пачуў, як Фэлтан папярэджваў сваю дачку, што ў наваколлях шмат пацукоў. Ці хацела яна прыехаць? Не, вырашыла яна. Яна застанецца ў машыне. «Трымайце вокны зачыненымі», - параіў ён.
  
  
  Дзверы зноў адчыніліся, затым зачыніліся.
  
  
  «Пайшлі», - сказаў Фелтан, набліжаючыся да брамы. Дварэцкі буркнуў нешта ў знак згоды. Рыма ведаў, што яны абодва ўзброены.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Паехалі".
  
  
  Фэлтан адчыніў вароты і адчыніў іх. Яны застагналі, як метал, які пацярпеў ад непагадзі. Рыма паспрабаваў затрымацца, каб быць апошнім. Але яны чакалі.
  
  
  "Пасля цябе", - сказаў Фелтан.
  
  
  "Дзякуй", - адказаў Рыма.
  
  
  Яны ішлі па жвіровай дарозе, Фелтан наперадзе, Джымі ззаду, Рыма ў цэнтры. Фелтан падрабязна растлумачыў, як працуе верф, і паказаў, дзе захоўваюцца розныя аўтамабільныя запчасткі розных гадоў і розных марак.
  
  
  Хруст іх крокаў гучаў так, нібы наступала войска. Рыма не мог бачыць Джымі, але ён страшэнна ўпэўнены, што мог глядзець на патыліцу чалавека перад сабой. Фэлтан быў без капелюша.
  
  
  Яны працягвалі маршыраваць праз ноч па дарозе. Рыма чуў, як непадалёк цурчыць вада, як пульсуюць агні на рацэ.
  
  
  У тую хвіліну, калі рука Фелтана падымалася да яго патыліцы ў выкрывальным жэсце, Рыма рухаўся. Гэта была ўся свабода дзеянняў, якую ён мог даць.
  
  
  Цёмны гмах бетоннага збудавання вымалёўваўся наперадзе, як гіганцкі дот на беразе мора.
  
  
  "Гэта сэрца нашай аперацыі", - сказаў Фелтан. Рыма падышоў бліжэй. Да бункера вяла бетонная стужка дарогі, якая спускалася пад ухіл. На стужцы была прыпаркавана паўразбураная машына, пад коламі - блокі.
  
  
  «Калі мы сканчаем разборку аўтамабіля, тое, што застаецца, адпраўляецца ў гэты працэсар, а адтуль выходзіць куб металалому, які мы прадаем сталеліцейным заводам. Мы зарабілі шмат грошай падчас вайны, ці не так, Джымі?»
  
  
  "Так", - сказаў Джымі. Ён быў побач з Рыма.
  
  
  «Вось дзе…» Рука Фелтана пацягнулася да патыліцы… «Там, дзе мы захоўваем нашых Максвелаў! Цяпер!»
  
  
  Рыма нахіліўся наперад, калі павольны лянівы ўдар зыходзіў ад дварэцкага. Ён пацягнуў яго, як дзіцячую забаву, і паваліўся на зямлю.
  
  
  Ніякай самаўпэўненасці. Паглядзі, што яны робяць. Можа быць, Максвел тут.
  
  
  «Выдатны ўдар, Джымі. Я думаю, мы злавілі ублюдка. Мы нарэшце злавілі яго».
  
  
  Рыма ўбачыў, як начышчаныя чорныя туфлі Фелтана наблізіліся да яго вуснаў. Затым ён адчуў рэзкі ўдар па падбародку. Фэлтан штурхнуў яго.
  
  
  Ён не рухаўся.
  
  
  "Я думаю, ты забіў яго." сказаў Фелтан. «Чым ты яго ўдарыў?»
  
  
  «Мая рука, бос. У мяне ўсё яшчэ не атрымалася добра ў яго стрэліць».
  
  
  «Ён той самы», - сказаў Фэлтан з пакорай. «Ён займеў Скоттыка і Моэшера».
  
  
  "Я б хацеў, каб ён быў жывы, каб адправіцца ў машыну." Фэлтан паціснуў плячыма. «Я адчуваю стомленасць, Джымі. Мне больш усё роўна. Падрыхтуй яго».
  
  
  Рыма адчуў, як вялікія кашчавыя рукі Джымі абхапілі яго грудную клетку і прыўзнялі. Яго пацягнулі, шоргаючы нагамі, да нахільнага канца бетоннага блока. Скрозь прыадкрытыя вочы ён убачыў, як Фелтан прайшоў у іншы канец будынка.
  
  
  Дзверы смеццевага вагона былі адчынены, і Джымі на імгненне паставіў Рыма на сваё кашчавае калена, а затым шпурнуў яго галавой наперад на кілімок, дзе раней было пярэдняе сядзенне. Рыма пачуў стогн рухавікоў, не аўтамабільных. Джымі прыбраў блок перад пярэднім правым колам аўтамабіля. Падышоўшы да задняй часткі аўтамабіля, ён нахіліўся, каб нанесці апошні ўдар. Рыма Уільямс чакаў дастаткова доўга.
  
  
  Левай рукой ён схапіў вялікае кашчавае запясце і пстрыкнуў ім, ціха, хутка. Джымі закрычаў бы, калі б правая рука Рыма ўсяго за долю секунды да гэтага не ўрэзалася косткамі пальцаў яму ў сонечнае спляценне, выбіўшы з яго паветра і гук. Рыма левай рукой разбіў насавую костку, і Джымі адключыўся.
  
  
  Рыма выслізнуў з-пад абмяклага цела Джымі, затым упіхнуў Джымі ў машыну, на месца, прызначанае для Рыма. Рыма бясшумна падбег да задняй часткі машыны і выцягнуў яшчэ адзін блок з-за задняга кола.
  
  
  Рухавікі, якія чуў Рыма, застагналі гучней, і ў падножжа бетоннага пандуса на гідраўлічных поршнях падняліся сталёвыя дзверы. Ён адкрыў сталёвы адсек, які, як змог разглядзець Рыма ў цьмяным святле, быў дастаткова вялікі, каб змясціць адразу некалькі машын.
  
  
  Рыма адпусціў аварыйны тормаз у машыне, падштурхнуў яе, затым сеў Джымі на галаву і асцярожна з'ехаў з узгорка ў гіганцкую скрынку.
  
  
  Калі машына затармазіла каля кантавой сцяны, Рыма ірвануўся да волі. Ён ледзь не спатыкнуўся, пачуўшы, як гіганцкія сталёвыя дзверы павольна апускаюцца з агідным шыпеннем.
  
  
  Рыма чуў гукі з другога канца гіганцкага бетоннага дота. Ён бясшумна перасоўваўся на шкарпэтках, як прывід, слізгальны па могілках з мяккім пакрыццём.
  
  
  Вызірнуўшы з-за сцяны, ён убачыў Фелтана, распранутага да белай кашулі, яго пінжак валяўся на зямлі, абліваючыся потым над прыборнай панэллю.
  
  
  Фэлтан крыкнуў: «Усё ў парадку, Джымі? Ты яго наладзіў?»
  
  
  Рыма абышоў будынак. «У мяне ўсё гатова, Фэлтан. Усё гатова".
  
  
  Фэлтан пацягнуўся за пісталетам. Адным хуткім рухам Рыма выбіў рэвальвер у яго з рук. Ён устаў за спіной Фелтана і шалёна закруціў яго па крузе, рухаючы яго, як коціцца бочку, па бетонным тратуары побач з драбнілку бетону і сталі.
  
  
  Гэта было падобна на вядзенне баскетбольнага мяча. Удары Фелтана былі дзікімі і зруйнавальнымі. Ён быў занадта стары для гэтай справы, занадта стары.
  
  
  Да таго часу, як Рыма давёў Фелтана да іншага канца, сталёвыя дзверы зачыніліся. Фэлтан разгарнуўся і замахнуўся. Рыма прыняў удар на сваю левую руку і пакрышыў Фелтана мяккім ударам у скронь.
  
  
  Фэлтан упаў на бетон. І Рыма ўбачыў, што з-пад сталёвых дзвярэй нешта тырчыць. Гэта была нага. Джымі паспрабаваў выслізнуць. У яго гэта не атрымалася. Сталёвыя дзверы разрэзалі яго, як распалены дрот, які праходзіць праз сыр. Кончык чаравіка, здавалася, тузаўся, не ад імпульсаў, якія былі адсечаныя, а як арганізм, першабытны, без інтэлекту.
  
  
  Рыма яшчэ раз стукнуў Фелтана па скроні, затым вярнуўся да панэлі кіравання. Гэта была простая панэль, але Рыма яе не разумеў.
  
  
  Там быў правы рычаг з градацыямі, пярэдні рычаг, верхні рычаг, рычаг уваходу і аўтаматычнае кіраванне.
  
  
  Рыма схапіўся за рычаг уваходу. Затым гэта ўразіла яго, як электрычны разрад. Ён пачаў смяяцца. Ён усё яшчэ смяяўся, калі пачуў, як цяжкая сталёвая дзверы з шыпеннем пачала адчыняцца.
  
  
  Ён падабраў пісталет Фелтана, затым падышоў да пандуса на іншым канцы бетоннага блока. «Максвел», - працягваў паўтараць ён. «Максвел.» Фэлтан быў там, дзе ён яго пакінуў, яго рукі гратэскава шырока раскінутыя над бетоннай пад'язной дарожкай.
  
  
  Джымі скаціўся ўніз па схіле пасля таго, як дзверы адарвала яму нагу. Але шыпенне адкрываных дзвярэй пагнала яго далей. Выкарыстоўваючы сваю адну нагу, куксу і дзве рукі, Джымі скакаў і поўз, як жудасны, скалечаны краб, уверх па схіле, спрабуючы збегчы. У слабым месячным святле Рыма мог бачыць жах, які глыбока адбіўся на яго твары.
  
  
  Рыма ўзвёў курок пісталета Фелтана і спакойна выпусціў кулю ў здаровую нагу Джымі. Куля разгарнула Джымі, і Рыма зрабіў крок на пад'язную дарожку і штурхнуў вялікага тэхасца назад у бокс па назе, якая яму больш не належала.
  
  
  Затым Рыма падняў Фелтана і шпурнуў яго ўніз па бетонным схіле. Рыма падбег да пульта кіравання і адсунуў рычаг уваходу. Цяжкія сталёвыя дзверы з шыпеннем зачыніліся зноў, і ўнутры блокгаўза загарэлася святло. Праз нешта накшталт цяжкага пластыкавага вочка Рыма мог зазірнуць унутр. Фэлтан не рухаўся. Джымі таксама.
  
  
  Фелтан досыць хутка ачуняе. Рыма палез у кішэню кашулі і закурыў цыгарэту. Ён яшчэ раз зірнуў на панэль кіравання, зноў прамармытаў «Максвел» з усмешкай і сеў паліць сваю цыгарэту. Дык вось яно што.
  
  
  На чацвёртай зацяжцы ён пачуў драпанне па пластыкавым шчытку. Яму спатрэбіўся наўмысна доўгі час, каб павярнуцца. Калі ён павярнуўся, там быў твар Фелтана, прыціснуты да пластыкавага акна.
  
  
  Валасы старога былі растрапаныя. Ён нешта крычаў. Рыма не мог разабраць слоў.
  
  
  Асцярожна, аднымі вуснамі Рыма сфарміраваў слова: «Максвел».
  
  
  Фэлтан пакруціў галавой.
  
  
  "Я ведаю, што ты не ведаеш", - крыкнуў Рыма.
  
  
  Фэлтан выглядаў адчайна збянтэжаным.
  
  
  "Вось яшчэ адзін", - крыкнуў Рыма. «Макліры?»
  
  
  Фэлтан пакруціў галавой.
  
  
  "Ты яго таксама не ведаеш, так?" Тэлефанаваў Рыма. «Я не думаў, што ты даведаешся. Ён быў проста хлопцам з кручком. Думай пра яго, калі цябе раздушаць да смерці. Думай пра яго, калі ты ўпрыгожваеш капот нечай машыны. Думай пра яго, таму што ён быў маім сябрам.
  
  
  Рыма адвярнуўся ад Фелтана, які адчайна драпаў пластыкавае акно, і агледзеў ідыёцкую панэль. Ён паціснуў плячыма. Ён пачуў прыглушаную маленне аб літасці. Але не было літасці ні да Маккліры, ні да іншых агентаў КЮРЭ, ні да Амерыкі.
  
  
  Ён быў створаны разбуральнікам, і гэта было тое, што ён мусіў рабіць. Ён націснуў на рычаг з надпісам "Аўтаматычны", і машына са стогнам прыступіла да працы, яе гіганцкія гідраўлічныя прэсы стваралі ціск у сотні тысяч фунтаў на якая рухаецца сцяну. І Рыма ведаў, што ён не проста працаваў на працы, ён жыў сваёй роляй у жыцці, выконваючы тое, для чаго быў народжаны.
  
  
  Гэта заняло не больш за пяць хвілін. Спачатку пярэдняя сцяна ўціснулася, каб раздушыць змесціва блокгаўза, затым бакавая сцяна прысунулася, каб раздушыць з другога боку, затым дах павольна апусцілася, і ўсё было скончана. Калі ўсе гідраўлічныя сценкі вярнуліся ў нармальнае становішча, Рыма зазірнуў у пластыкавае акно. Усё, што ён убачыў, быў металічны куб плошчай чатыры квадратныя футы. Аўтамабіль і два чалавекі, зараз усяго толькі кавалак металалому.
  
  
  Рыма агледзеўся ў пошуках якой-небудзь зброі. Ён убачыў іржавы крышан, прыхінуты да адной з вонкавых сцен блокгауза.
  
  
  Ён павольна падышоў да ломіка, падняў яго, потым вярнуўся да панэлі. Ён не ведаў, як выключыць святло, не кажучы ўжо пра машыну. Хто-небудзь знойдзе куб раніцай. Верагодна, яго адправілі б разам з астатнім металаломам.
  
  
  Рыма зняў маленькі металічны значок з верхняй часткі панэлі кіравання. Гэта быў таварны знак. Гэта было ўсё, куды змог пракрасціся адзіны агент Кюрэ.
  
  
  Надпіс абвяшчаў: «Сталёвы рэдуктар Максвела. »Максвел Індастрыз", Ліма, О."
  
  
  Сінція не занадта пярэчыла супраць таго, што тата вырашыў застацца ў скотленд-ярдзе. Ёй усё роўна хацелася пабыць з Рыма сам-насам, і яна была шчаслівая, што яны нарэшце зразумелі адзін аднаго.
  
  
  Яна нават не пярэчыла, што тата не прыйшоў дадому да сняданку. Рыма асабіста патэлефанаваў з Ламоніка Таўэрс доктару Сміту ў Фолкрафт. Ён патэлефанаваў з ложка Фелтана, пакуль Сінція спала побач з ім.
  
  
  «Што?» сказаў Сміт.
  
  
  «Вось кім быў Максвел», - паўтарыў Рыма. «Фелтан быў босам».
  
  
  "Немагчыма".
  
  
  "Добра, гэта немагчыма", - сказаў Рыма.
  
  
  Рушыла ўслед доўгая паўза.
  
  
  «Колькі можа каштаваць адзін з іх?»
  
  
  "Адкуль мне ведаць, чорт вазьмі?"
  
  
  "Проста цікава", - сказаў Сміт.
  
  
  «Глядзі. Я ведаю, дзе мы можам купіць такі за бясцэнак».
  
  
  "О, няўжо?"
  
  
  «У маёй сяброўкі зараз ёсць такі. Яна прадасць яго мне танна. Сто мільярдаў долараў», - крыкнуў Рыма ў трубку, затым павесіў трубку.
  
  
  Ён лашчыў зад сваёй партнёркі па ложку, калі зазваніў тэлефон.
  
  
  «Гэта Віазелі», - сказаў чалавек на іншым канцы провада. «Я проста хацеў падзякаваць Норману за вызваленне майго швагра Тоні».
  
  
  «Гэта Карміне Віазелі, праўда?» Спытаў Рыма.
  
  
  "Гэта дакладна. Хто гэта?"
  
  
  «Я супрацоўнік містэра Фелтана, і я рады, што вы патэлефанавалі».
  
  
  Рыма працягнуў: «Містэр Фелтан патэлефанаваў мне сёння раніцай і сказаў, што я павінен паспрабаваць звязацца з вамі. Ён хацеў убачыць вас сёння ўвечары. Нешта накшталт Максвела».
  
  
  "Дзе я павінен сустрэцца з ім?"
  
  
  «У яго звалка на шашы 440. Гэта першая вуліца прама ад Камуніпаў-авеню. Ён будзе там».
  
  
  «А якой гадзіне?»
  
  
  "Каля дзевяці гадзін." Рыма адчуў, як Сінція прыціснулася да яго, уткнуўшыся тварам у яго грудзі. Яна заснула ў чысціні. «Яшчэ лепш, містэр Віазелі. лепш зрабіць гэта а дзесятай гадзіне».
  
  
  "Добра", - раздаўся голас з тэлефона.
  
  
  Рыма павесіў трубку.
  
  
  "Хто гэта быў, дарагі?" Сонна спытала Сінція.
  
  
  «Чалавек, які займаецца бізнэсам».
  
  
  «Якая справа, дарагі?» - прамармытала яна.
  
  
  "Гэта мая справа".
  
  
  ПАСЛЯМОВА
  
  
  Калі вы апошні раз бачылі героя? Не адзін з тых бязмозгіх адрынутых з прытона для лайдакоў, якія запаўняюць кніжныя паліцы: "Знішчальнік", "Экстынктар", "Патрашыцель", "Слэшар", "Чысцільшчык", "Калека", "Ікс-Наер", усё тыя ж серыі , з іх аднолькавымі вокладкамі, іх аднолькавымі сюжэтамі і іх тымі ж ідыёцкімі кіроўнымі-кулямётчыкамі, якія лічаць, што лепшы спосаб вырашыць праблему - гэта зняць яе.
  
  
  Не. Сапраўдны герой, які ратуе жыцці, які прагне розуму ў сучасным свеце.
  
  
  Не Тарзан, ён не дапаможа. Ён у Афрыцы. Не Док Сэвідж, ён быў у трыццатыя і саракавыя. Ня Джэймс Бонд. Ён застаўся ззаду на мяжы дзесяцігоддзяў.
  
  
  Для сямідзесятых і васьмідзесятых гадоў гэтае слова ёсць. Гэта Разбуральнік.
  
  
  Чаму Разбуральнік? Чаму ўзнікае феномен, пры якім пісьменнікі, рэдактары, літаратурныя агенты, рэкламшчыкі - людзі, якія маюць справу са словамі і якія, як вы думаеце, разбіраюцца ў іх лепш, - сочаць за гэтымі гісторыямі Рыма Ўільямса і яго настаўніка карэйскага Чыуна з тым жа запалам і верай, якія прышчапілі толькі нямногія, такія як Холмс і Ватсан?
  
  
  Чаму гэтая ... гэтая ... серыя кніг у мяккай вокладцы атрымала такія высокія водгукі ад такіх аўтарытэтных выданняў, як "Нью-Ёрк таймс", "Пентхаус", "Вілідж Войс" і "Крысельны дэтэктыў", часопіс для фанатыкаў містыкі?
  
  
  Сумленнасць.
  
  
  Не звяртайце ўвагі на тое, што кнігі пра Разбуральніка напісаны вельмі добра, вельмі пацешныя, вельмі хуткія і вельмі добрыя.
  
  
  Разбуральнік сумленны перад сённяшнім днём, перад светам і, самае галоўнае, перад самім сабой.
  
  
  І хто такі Разбуральнік? Хто гэта новае пакаленне Супермэнаў?
  
  
  Проста сумны, пацешны, які звыкся быць чалавекам, але-цяпер-не-зусім Рыма. Мудры Рыма, чыя каханая фраза: «Такі бізнэс, мілая».
  
  
  Што гэта? Герой, якому не падабаецца забіваць? Не які-небудзь вар'ят, які знішчае ўсё, што рухаецца, з асалодай прыцмокваючы вуснамі?
  
  
  Не, Рыма не валодае бяздушнай прастатой кулямёта для рашэння сусветных праблем. Ён выкарыстоўвае свае рукі, сваё цела, самога сябе. Што ён кажа словамі «гэта бізнэс, мілая», дык гэта тое, што ты ведала, што праца па барацьбе са злом была небяспечнай, калі ты бралася за яе.
  
  
  Але нехта павінен пакараць гэтых разбэшчвальнікаў душ, а рэальнасць абыйшла ўрад, паліцыю, сродкі масавай інфармацыі і школы і выбрала Рыма.
  
  
  І хто ён такі, каб спрачацца з рэальнасцю?
  
  
  Іншы кулак, які падтрымлівае Разбуральніка, - гэта філасофія.
  
  
  Так, гэта дакладна. Філасофія.
  
  
  Гэта не проста неверагодна намаляваныя другарадныя персанажы, якія напісаны настолькі рэалістычна, што вы бачыце іх на вуліцы кожны дзень. Не толькі «будучая актуальнасць» моцных гісторый кніг, нават нягледзячы на тое, што Разбуральнік апярэдзіў СМІ ў такіх тэмах, як радыкальны шык, голад ва ўсім свеце, разрадка і мыльныя оперы. І не толькі гэта, але Разбуральнік робіць гэта лепш дзякуючы больш дакладнаму прагляду. Чыун расказваў праўду ў мыльных операх задоўга да з'яўлення артыкула на вокладцы часопіса Time. Калі літаратары білі сябе ў грудзі над барацьбой "высакароднага чырванаскурага чалавека", Рыма быў па вушы ў руху і распавядаў некалькі красамоўных ісцін аб "індзейцах з Гарлема, Гарварда і Галівуду".
  
  
  Не. Што тут адрозніваецца, дык гэта філасофія Сінанджу, гэтай забароненай вёскі ў Паўночнай Карэі - яна рэальная, - якая спарадзіла Чыуна і стагоддзі майстроў-забойцаў, якія папярэднічалі яму. Філасофія, узятая з яго ранняй гісторыі, гісторыі голаду і нягод, настолькі жорсткіх, што яго жыхары станавіліся забойцамі за плату, каб немаўлят не прыйшлося тапіць у заліве.
  
  
  Гэта як бы душыць цябе, ці не так?
  
  
  Чыун таксама. Ён раскажа табе пра гэта. І раскажа табе пра гэта. І раскажа табе пра гэта. І ён раскажа табе пра іншыя рэчы.
  
  
  Чыун аб заходняй маралі:
  
  
  «Калі карэец падыходзіць да канца сваёй вяроўкі, ён зачыняе акно і забівае сябе. Калі амерыканец падыходзіць да канца сваёй вяроўкі, ён адчыняе акно і забівае кагосьці іншага. Спадзяюся, гэта проста яшчэ адзін амерыканец».
  
  
  Чыун аб старых сяброўках:
  
  
  «Кожныя пяць гадоў белы чалавек мяняецца. Калі ты ўбачыш яе зноў, ты заб'еш яе ў сваіх вачах. Гэта апошні ўспамін аб тым, што ты калісьці кахаў. Маршчыны пахаваюць гэта. Стомленасць задушыць яго. На яе месцы будзе жанчына. Дзяўчынка памірае, калі зьяўляецца жанчына».
  
  
  Чыун у Сінанджу:
  
  
  «Жыві, Рыма, жыві. Гэта ўсё, чаму я цябе вучу. Ты не можаш аслабець, ты не можаш памерці, ты не можаш састарэць, пакуль твой розум не дазволіць табе зрабіць гэта. Твой розум большы, чым уся твая сіла, больш магутны, чым усе твае мускулы. Прыслухайся да свайго розуму, Рыма. Ён кажа табе: "Жыві».
  
  
  Філасофія. Гэта робіць неверагодныя рэчы, якія яны робяць, толькі гэтым бокам магчымага.
  
  
  І ў ім гаворыцца, што Рыма і Чыун не пустыя, стрыманыя забойцы. І яны не фантастычныя кардонныя прышэльцы з іншай планеты, якія валодаюць сіламі і здольнасцямі і г.д. і да т.п.
  
  
  Яны ўсяго толькі двое-трохі-больш-чым-чалавечыя істоты.
  
  
  Чыун, відаць, пераўвасобіўся ў яўрэйскую маці кожнага з нас. Рыма - жывое ўвасабленне стылю 1970-х, уласцівага кожнаму мужчыну.
  
  
  Чыун калі-небудзь перастане бурчэць аб тым, што Рыма - бледны кавалак свінога вуха, і прызнаецца ў каханні, якую ён да яго адчувае?
  
  
  Ці атрымае Рыма калі-небудзь адзінае, чаго ён сапраўды хоча, - дом і сям'ю?
  
  
  Працягвайце чытаць і ўбачыце. Разбуральнік сёння, загалоўкі заўтра.
  
  
  Рыма Уільямс, Разбуральнік, не ствараў свет, у якім жыве. Ён проста спрабуе змяніць яго. Найлепшы спосаб, які ён ведае.
  
  
  І для найвялікшага ў свеце забойцы гэта бізнэс, мілая.
  
  
  -Рык Мэерс,
  
  
  мёртванароджаны плён
  
  
  у вачах сінанджа.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  ***********************************************
  
  
  * Назва: #002 : Праверка на смерць *
  
  
  * Серыя: Разбуральнік *
  
  
  * Аўтар (ы): Уорэн Мэрфі і Рычард Сапір *
  
  
  * Месцазнаходжанне : Архіў Джыліян *
  
  
  ***********************************************
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  Гэта было вельмі хуткае забойства.
  
  
  Дакраніцеся іголкай да левай рукі. Уцісніце вялікі палец паміж левым біцэпс і трыцэпс, каб напампаваць вену. Ах, вось яно. Выдаліце паветра са шпрыца. Затым увядзіце. Поўная. Павольна вылучыце поршань да ўпора.
  
  
  Выканана.
  
  
  Выміце іголку і дайце яму зноў упасці побач з шахматным столікам, куды ён упаў за некалькі імгненняў да гэтага. Яго галава стукнулася аб паліраваную паркетную падлогу, і забойца не мог не зморшчыцца, хоць чалавек з велізарнай перадазіроўкай гераіну не мае патрэбы ў спагадзе.
  
  
  "Ведаеш, мая дарагая", - сказаў чалавек з іголкай. "Некаторыя людзі плацяць за гэта. Я маю на ўвазе, што яны на самой справе плацяць за тое, каб зрабіць гэта з сабой".
  
  
  "Ты не павінен быў рабіць гэта такім чынам. Ты мог бы спачатку аддаць яго мне. Я хацела яго сёння ўвечары".
  
  
  Яна сказала гэта, гледзячы прама ў вочы забойцы, спрабуючы прымусіць яго глядзець на яе, а не на мужчыну на падлозе. На ёй былі чорныя сеткаватыя панчохі, прычыненыя да каленяў начышчанымі чорнымі чаравікамі. У яе была памада колеру засохлай крыві. Вось і ўсё. У левай руцэ яна трымала дубец, і калі яна тупала нагамі, яе аголеныя грудзі дрыжалі.
  
  
  "Ты будзеш мяне слухаць?" запатрабавала яна.
  
  
  "Шшш", - сказаў мужчына, паклаўшы руку на запясце чалавека на падлозе. "Ах, так. Ён, павінна быць, у экстазе. Магчыма, гэта нядрэнны спосаб сысці, калі сапраўды падумаць аб гэтым. ТССС."
  
  
  Наступіла цішыня. Затым мужчына сказаў: "Вельмі хуткая і эфектыўная праца. Ён мёртвы".
  
  
  "Ён мёртвы, а як наконт мяне? Ты хоць раз падумаў пра мяне?"
  
  
  "Так, мая дарагая. Апранайся". Чалавек, які калісьці быў вядомы як доктар Ханс Фрыхтман, быў заняты тым, што ўціскаў цяпер пустую іголку для падскурных ін'екцый у левую руку мерцвяка ў трох іншых месцах, ледзь не закрануўшы фатальную ўваходную адтуліну. Калі цела было знойдзена, адтуліны паказалі б, што ахвяры запатрабавалася чатыры спробы, каб знайсці вену. Аматар. Гэта дапамагло б растлумачыць масавую перадазіроўку. Ці не ідэальна, але можа сысці.
  
  
  Жанчына ў ботах не рухалася. Цяпер яна загаварыла. "Як наконт... ты ведаеш, ты і я? Нармальна".
  
  
  "Ты і я не былі б нармальнымі". Ён накіраваў на яе свае бледна-блакітныя вочы. "Апранайся і дапамажы мне справіцца з гэтым няшчасным".
  
  
  "Чорт", - сказала яна.
  
  
  "Я не знаходжу тваю татальную амерыканізацыю прыдатнай", - холадна сказаў ён. "Апранайся". Яна сярдзіта трасянула галавой, і яе густыя чорныя валасы каскадам рассыпаліся па аголеных плячах, калі яна павярнулася і пайшла прэч.
  
  
  Задоўга да світання яны паклалі цела за стол у офісе Brewster Forum, некамерцыйнай арганізацыі, апісанай як "якая праводзіць даследаванні арыгінальнай думкі". Гэта быў кабінет дырэктара службы бяспекі, і калі гэты чалавек быў жывы, гэта быў ягоны кабінет.
  
  
  Галава ўпала наперад на прамакашку, і шпрыц быў асцярожна апушчаны пад правую руку, косткі пальцаў якой на імгненне падняліся на некалькі цаляў над ворсам дывана, а затым замерлі - вельмі нерухома - над іголкай.
  
  
  "Ах, вось і ўсё. Добра. Ідэальна", - сказаў мужчына.
  
  
  "Ганьбае марнатраўства", - дадала жанчына, якая зараз была апранута ў элегантны цвідавы гарнітур і модную вязаную шапачку, туга нацягнутую на галаву.
  
  
  “Мая дарагая. Нашы працадаўцы вельмі добра плацяць нам за тое, каб мы распрацавалі для іх план заваёвы свету. Гэты ідыёт стаў у нас на шляху. Такім чынам, яго смерць не была марнай. Гэта проста патрабаванне нашай прафесіі”.
  
  
  "Мне ўсё яшчэ гэта не падабаецца. Мне не падабаюцца планеты на сённяшні вечар. Супраць нас гуляе нейкая сіла".
  
  
  "Лухта", - сказаў мужчына. "Вы выпісалі яму чэк на чалавека?"
  
  
  "Так. Гэта было глупства, калі яны амаль злавілі нас? Гэта было глупства, калі ...?" Яе голас заціх, калі яны выйшлі з офіса.
  
  
  Але праверка асобы не рабілася. А пад каўняром моцна накрухмаленай кашулі дырэктара службы бяспекі былі загорнутыя ў тканіну негатывы, шчыльна прышытыя на месца.
  
  
  Нябожчык дырэктар службы бяспекі прышыў іх туды папярэднім вечарам у адказ на цьмяна чаканае пачуццё небяспекі. Скончыўшы, ён вярнуў іголку з ніткай у шафку для шыцця сваёй жонкі, пацалаваў яе, зманіў у выратаванне аб вечары забаў і прасоўванні ў свеце, двойчы праверыў, ці ўсе яго страхавыя полісы па-ранейшаму навідавоку на іх камодзе, і пакінуў іх маленькі дом з усёй найгранай бестурботнасцю, на якую быў здольны, не рызыкуючы здацца відавочным.
  
  
  Пітэр Макарці планаваў высветліць, што менавіта азначалі гэтыя негатывы. За васемнаццаць гадоў працы, быўшы маленькай шрубкай у федэральным следчым механізме, ён упершыню адчуў, што яго праца важная.
  
  
  Васемнаццаць гадоў на працы, з грашыма і льготамі, і яны былі адной з першых сем'яў у квартале, у якой з'явіўся каляровы тэлевізар, і Джыні кожны год атрымлівала новае паліто, і дзеці хадзілі ў парафіяльныя школы, і за ўніверсал было амаль заплачана, і годам раней усе яны адправіліся ў круіз на Багамы. Чорт вазьмі, 18 000 даляраў у год плюс не абкладаемая падаткам даплата ў памеры 4000 даляраў для Піцера Макарці, чыя выніковая адзнака ў сярэдняй школе была на "выдатна".
  
  
  Калі ён сыходзіў са сваёй хаты, ён задаваўся пытаннем, ці не была гісторыя са страхавымі полісамі залішне меладраматычнай. У рэшце рэшт, гэта, верагодна, акажацца проста нечым маленькім брудным хобі. Брудна, але насамрэч не важна. Ён адчуваў узбуджэнне.
  
  
  Пазней тым вечарам, калі ён паклаў перадплеччы на падлакотнікі крэсла, разглядаючы элемент апошняга ходу ў незнаёмай яму гульні, Пітэр Макарці зразумеў, што знайшоў нешта важнае. Але было занадта позна.
  
  
  Калі яго цела было знойдзена на наступную раніцу, яго ціха даставілі ў бліжэйшую дзяржаўную лякарню, дзе каманда федэральных патолагаанатамаў з пяці чалавек правяла васьмігадзіннае выкрыццё. Іншая каманда вывучыла рэчы Макарці з мікраскапічнай дбайнасцю, зняўшы падшэўку з яго курткі, расшпіліўшы ўсё яго адзенне, выявіўшы абутак і, у рэшце рэшт, выявіўшы негатывы.
  
  
  Справаздача аб выкрыцці і негатывы былі адпраўленыя для далейшага аналізу ў псіхіятрычную клініку ў праліве Лонг-Айленд. Там негатывы належным чынам перапрацоўваліся ў адбіткі, правяраліся на тып плёнкі і крыніца праявы, затым адпраўляліся ў іншы аддзел для прайгравання і праграмавання, затым у іншы аддзел, які адпраўляў іх у іншы аддзел, які, нарэшце, дастаўляў іх уручную ў офіс, дзе са рахункам сядзеў мужчына з узлаваным тварам. Апрацоўка заняла дзве гадзіны.
  
  
  "Давайце паглядзім на іх", - прагыркаў мужчына з цытрынавым тварам. "Не бачыў нічога падобнага з часоў каледжа. Вядома, у каледжы мы таксама ніколі не плацілі 1900 долараў за раздрукоўку".
  
  
  Калі ён скончыў з апошнім з дванаццаці адбіткаў, кожны памерам з вялікую часопісную старонку, ён кіўнуў, што прад'яўнік можа сыходзіць. “Апрацуйце іх дробна для пераносу і знішчэння. Падыдзе растваральны ў вадзе”.
  
  
  "Негатывы таксама?"
  
  
  "Не, толькі адбіткі. Прэч".
  
  
  Затым мужчына з горкім тварам забарабаніў па паліраваным пацеркамі абака і разгарнуў сваё высокае цёмнае крэсла тварам да праліва Лонг-Айленд.
  
  
  Ён назіраў ноч на саўндзе, цёмную і якая цягнецца далёка да Атлантыкі, якую ён перасёк маладым чалавекам у А.С.З., Да Атлантыкі, на берагах якой яму далечы апошняе заданне, якое яму не спадабалася, і ён спачатку адмовіўся, і ўсё яшчэ задавалася пытаннем аб такіх момантах, як гэты.
  
  
  Пітэр Макарці быў мёртвы. Згодна з вынікамі ўскрыцця, забіты. І негатывы. Яны пацвердзілі тыя смутныя намёкі на непрыемнасці ў Brewster Forum, і што да Злучаных Штатаў, Brewster Forum быў цяжкім. Вельмі цяжкім.
  
  
  Ён зноў пракруціў карцінкі ў розуме, затым раптам адвярнуўся ад выгляду цемры і зорак і націснуў кнопку на металічнай панэлі, размешчанай у тым месцы, дзе на стале звычайна знаходзілася верхняя скрыня.
  
  
  "Так?" - раздаўся голас.
  
  
  "Скажыце праграмісту, каб ён выдаў мне супадзенне на фоне, прымацаваным да карцінак. Няхай гэта зробіць камп'ютар. Я не хачу, каб нехта гуляў у гульні. Я адзіны, хто бачыць супадзенні".
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  "Я мог бы дадаць, што калі я пачую аб тым, што якая-небудзь з гэтых фатаграфій выкарыстоўваецца для забаўкі, паляцяць галовы. Ваша ў прыватнасці".
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  Праз чатырнаццаць хвілін трыццаць секунд па пстрычцы секундамера хранограф фатаграфіі ў пранумараваных канвертах прыбытку, прымацаваныя да рэзюмэ ў пранумараваных канвертах.
  
  
  "Ідзіце", - сказаў мужчына з горкім тварам, правяраючы нумар на канверце, які змяшчае фатаграфію пухлага мужчыны сярэдніх гадоў у чорным плашчы, які быў заняты тым, што гладзіў цёмнавалосую жанчыну з дзікімі вачыма, апранутую толькі ў доўгія панчохі і боты.
  
  
  Ён праглядзеў рэзюмэ. "Так, я так і думаў. Ён чортаў гамасэксуаліст. Чорт вазьмі". Ён паклаў рэзюмэ назад у канверт, а фатаграфіі - у іх канверты і запячатаў іх усё. Затым ён павярнуўся назад да цемры праліва Лонг-Айлэнд.
  
  
  Мёртвы аператыўнік. Непрыемнасці на форуме Брустара. Фатаграфія гомасэксуаліста, які грае з відавочна аголенай жанчынай.
  
  
  Так ці не, падумаў ён. Рыма Уільямс. Разбуральнік. Так ці не. Рашэнне павінен быў прыняць ён, адказнасць - несці ён.
  
  
  Ён зноў падумаў аб Піцеры Макарці, які апошнія восем гадоў працаваў на федэральнае агенцтва, аб існаванні якога ён нават не падазраваў. І зараз ён быў мёртвы. Яго сям'я назаўжды будзе несці ганьбу чалавека, які памёр ад перадазіроўкі наркотыкаў, прычыненай самому сабе. Суайчыннікі Макарці ніколі не даведаюцца, што ён памёр, выконваючы свой абавязак. Нікому ніколі не будзе справы. Ці варта дазволіць мужчыну памерці так бязлітасна?
  
  
  Калі ласка, вярніцеся да стала. Націсніце кнопку прыёму.
  
  
  "Так, сэр. Ранавата для званка", - пачуўся голас.
  
  
  "Для мяне ўжо позна. Скажы рыбніку, што нам трэба яшчэ марскога вушка".
  
  
  "Я думаю, у нас яшчэ крыху засталося ў маразілцы".
  
  
  "З'еш гэта сам, калі жадаеш. Проста зрабі замову на дадатак".
  
  
  "Вы бос, доктар Сміт".
  
  
  "Так гэта я". Гаральд В. Сміт павярнуўся на гук. Марское вушка. Чалавек мог бы зьненавідзець ягоны пах, калі б ведаў, што гэта значыць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  Яго клікалі Рыма, і ў спартзале было цёмна, толькі ўкрапванні святла прабіваліся з вокнаў пад столлю, дзе неўзабаве пасля таго, як працоўныя вырабілі першы пласт чорнай фарбы, лопнулі малюсенькія бурбалкі фарбы. Трэнажорная зала, былая баскетбольная пляцоўка школы загарадных сяброў Сан-Францыска, была пабудавана так, каб лавіць пасляпаўднёвае сонца над Ціхім акіянам, і калі патэнцыйны арандатар сказаў уладальніку, што ён здасць яго толькі ў тым выпадку, калі вокны будуць прыцемненыя, ён выказаў некаторае здзіўленне. . Ён паказаў больш, калі яму сказалі, што яму ніколі не трэба наведваць трэнажорную залу, пакуль там знаходзіцца наведвальнік. Але арэндная плата была добрай, таму на наступны дзень фарба патрапіла на вокны. І, як сказаў уладальнік мужчыне: "Я буду трымацца далей. За такія грошы гэта мяне не дакранаецца. Акрамя таго, што ты можаш рабіць у спартзале, што ў нашы дні забаронена законам. Хе, хе."
  
  
  Таму, натуральна, аднойчы ён схаваўся на маленькім балконе і пачаў чакаць. Ён убачыў, як адчыніліся дзверы і ўвайшоў жыхар. Паўгадзіны праз дзверы зноў адчыніліся, і жыхар пайшоў. Дзіўным было тое, што ўладальнік не чуў ніводнага гуку. Ні скрыпу падлогі, ні дыхання, нічога, акрамя біцця ўласнага сэрца. Толькі гук адкрываных і якія зачыняюцца дзверы, і гэта было дзіўна, таму што спартзала школы Country Friends быў натуральным правадніком гуку, месцам, дзе не было такога паняцця, як шэпт.
  
  
  Чалавек па імені Рыма ведаў, што на балконе нехта ёсць, таму што, апроч усяго іншага, ён пачаў у той дзень працаваць над гукам і зрокам. Звычайна вадаправодныя трубы і казуркі апыняліся дастатковымі. Але ў той дзень на балконе чулася цяжкае нервовае дыханне - нешта накшталт фыркання пры спажыванні кіслароду людзьмі з залішняй вагай. Так што ў той дзень Рыма працаваў над пераездам у цішыні. У любым выпадку, гэта быў няўдалы дзень, паміж двума з незлічоных пікаў трывогі.
  
  
  З іншага боку, сёння быў пікавы дзень, і Рыма старанна замкнуў тры дзверы на паверсе спартзалы і адну на балкон. Ён быў напагатове ўжо тры месяцы, з таго часу, як у гатэль прыбыў пакет з даследаваннямі. Ніякіх тлумачэнняў. Толькі матэрыялы для чытання. На гэты раз гэта быў Брустэр Форум, нешта накшталт аналітычнага цэнтра. Наспяваюць нейкія непрыемнасці. Але Рыма пакуль не тэлефанавалі.
  
  
  Рыма адчуваў, што наверсе не ўсё добра. Усе яго трэніроўкі навучылі яго, што нельга дасягаць піка кожны тыдзень. Ты дасягаеш піка. Ты плануеш дасягненне піка. Ты працуеш дзеля гэтага. Дасягненне піка кожны дзень проста азначае, што гэты пік становіцца ўсё ніжэй, і ніжэй, і ніжэй.
  
  
  Вось ужо тры месяцы стан Рыма дасягаў піка кожны дзень, і яго вочы з цяжкасцю прыстасоўваліся да цемры спартзалы. Напэўна, не да ўзроўню звычайных людзей ці нават, калі ўжо на тое пайшло, людзей, якія добра бачаць у цемры. Але ён быў меншы, чым павінен быць, меншы, чым яго вучылі быць.
  
  
  У спартзале пахла дзесяцігадовай даўніны бруднымі шкарпэткамі. Паветра было сухім і на смак нагадваў старыя слоўнікі, якія захоўваюцца на гарышчах познім летам. Пылінкі танчылі ў драбнюткіх промнях, якія зыходзілі ад плям на чорнай фарбе. У далёкім куце, дзе са столі звісалі гніючыя вяроўкі, гудзела муха.
  
  
  Рыма дыхаў роўна і расслабіў цэнтральную частку сваёй істоты, каб суняць пульс і пашырыць тое, што, як ён пазнаў, было спакоем усярэдзіне яго. Спакой, пра які еўрапеец, і асабліва амерыканец, еўрапеец забыўся ці, магчыма, ніколі не ведаў. Спакой, з якога зыходзіла асабістая сіла чалавека - тая сіла, якая была перададзена машыне, якая
  
  
  відавочна, усё рабілася хутчэй і якасней. Машына апусціла індустрыяльнага чалавека да ўзроўню выкарыстання менш за сем працэнтаў яго здольнасцей у параўнанні з сярэднім паказчыкам у дзевяць працэнтаў для прымітываў. Рыма ўспомніў лекцыю.
  
  
  На піку свайго развіцця Рыма, які восем гадоў таму быў афіцыйна пакараны на электрычным крэсле за злачынства, якога не здзяйсняў, толькі для таго, каб адрадзіцца для працы ў арганізацыі, якой не існавала, - на піку свайго развіцця гэты чалавек, Рыма, мог выкарыстоўваць амаль палову сілы сваіх цягліц і пачуццяў.
  
  
  Ад сарака пяці да сарака васьмі працэнтаў, ці, як сказаў яго галоўны інструктар, "момант, калі цемры больш, чым святла". Гэтая паэтычная фраза была перакладзена для "наверсе" як максімальная працоўная магутнасць 46,5 плюс-мінус 1,5.
  
  
  Цяпер Рыма адчуваў, як цемра ў спартзале згушчаецца па меры таго, як пік набліжаецца з кожным днём. Заставалася толькі смяяцца. Столькі намаганняў, столькі грошай, столькі небяспекі нават пры стварэнні арганізацыі, і зараз наверсе адзіныя два чыноўнікі ў краіне, якія дакладна ведалі, што ён зрабіў, руйнавалі яго. Хутчэй, чым Seagrams Seven і Schlitz chasers, без такога вялікага задавальнення.
  
  
  Арганізацыяй было CURE. Гэта не фігуравала ні ў адным урадавым бюджэце, ні ў якой справаздачы. Адыходзячы прэзідэнт вусна паведаміў аб гэтым наступнаму прэзідэнту, які ўступае на пасаду.
  
  
  Ён паказаў яму тэлефон-шыфратар, па якім той мог звязацца з кіраўніком CURE, а затым пазней, калі яны ўсміхаліся міру з задняга сядзення лімузіна, які накіроўваўся на інаўгурацыю, даверліва паведаміў:
  
  
  "Дык вось, не хвалюйся наконт таго гурта, пра які я табе ўчора распавядаў. Яны ўсё робяць вельмі ціха, і толькі двое з іх ведаюць, што, чорт вазьмі, яны робяць.
  
  
  "Проста які-небудзь газетчык, які выпадкова раздабудзе якую-небудзь чортавую інфармацыю, выявіць несумленнага пракурора. Або падчас судовага разгляду ўсплыве які-небудзь доказ, і акруговы пракурор выйграе справу, якая ішла кату пад хвост. Або хтосьці, пра каго вы проста ніколі б не падумалі, пойдзе і перадасць доказы дзяржаве і дасць паказанні. Гэта проста дадатковае маленькае перавага, каб зрабіць усё больш выканальным ".
  
  
  "Мне гэта не падабаецца", - прашаптаў абраны прэзідэнт, дэманструючы натоўпу сваю знакамітую пластыкавую ўсмешку. "Калі публічна высветліцца, што ўрад Злучаных Штатаў парушае тыя самыя законы, якія робяць яго ўрадам Злучаных Штатаў, прама тады і там вы можаце з такім жа поспехам прызнаць, што наша форма праўлення непрацаздольная".
  
  
  "Ну, я нічога не кажу? А ты?"
  
  
  "Канечне не".
  
  
  "Ну, у чым праблема?"
  
  
  "Мне проста гэта не падабаецца. Як бы я спыніў гэта?"
  
  
  "Вы проста робіце тэлефонны званок, і двое мужчын, якія ведаюць пра гэта, ідуць у адстаўку".
  
  
  "Гэты тэлефонны званок нейкім чынам прыводзіць у дзеянне нешта ці кагосьці, хто іх забівае, ці не так".
  
  
  "Я так думаю. У іх на гэтай штуцы больш гарантый, чым да гэтага часу ў дзядзькі Люка. Паслухай, ёсць дзве рэчы, якія ты можаш зрабіць з гэтай групай. Дазволь ёй рабіць тое, што яна робіць. Або спыні яе. Вось і усё ".
  
  
  "Але ты сказаў, што я магу прапаноўваць заданні?"
  
  
  "Ага. Але яны ўсё роўна бітком набітыя. І ў любым выпадку, яны бяруць толькі тое, што або ставіць пад пагрозу канстытуцыю, або з чым краіна не можа справіцца ніякім іншым спосабам. Часам пацешна высветліць, у якіх рэчах яны замяшаныя, а ў якіх няма. Праз некаторы час у цябе гэта атрымліваецца даволі добра”.
  
  
  "Мінулай ноччу я думаў, што, калі чалавек, які кіруе гэтай групай, вырашыць захапіць уладу ў краіне?"
  
  
  "У цябе заўсёды быў тэлефон".
  
  
  "Выкажам здагадку, ён намышляе забойства прэзідэнта?"
  
  
  "Ты адзіны, хто можа ўхваліць выкарыстанне аднаго чалавека, які мог бы гэта зрабіць. Іншага чалавека, які ведае аб гэтай арганізацыі. Толькі аднаго чалавека. Гэта гарантыя. Чорт вазьмі, я ведаю, што ты шакаваны. Ты б бачыў мой твар, калі кіраўнік гэтай групы асабіста сустрэўся са мной. Прэзідэнт нічога мне не сказаў перад тым, як яго застрэлілі. Гэтак жа, як вы не скажаце свайму віцэ-прэзідэнту”. Ён павярнуўся і ўсміхнуўся натоўпу. "Асабліва вашай".
  
  
  Ён усміхнуўся вымучанай усмешкай і ўрачыста кіўнуў людзям з яго боку машыны. Целаахоўнікі сакрэтнай службы пыхкалі побач.
  
  
  "Мінулай ноччу я думаў, што, калі кіраўнік гэтай арганізацыі памрэ?"
  
  
  "Будзь я пракляты, калі ведаю", - сказаў тэхасец.
  
  
  "Шчыра кажучы, гэта адкрыццё палохае мяне", - сказаў прэзідэнт, паднімаючы бровы, галаву і рукі, як быццам толькі што заўважыў блізкага сябра ў натоўпе незнаёмцаў. "Я не адчуваў сябе ў сваёй талерцы з таго часу, як ты распавёў мне пра гэта".
  
  
  "Вы можаце спыніць гэта ў любы час", – адказаў тэхасец.
  
  
  "Той адзіны чалавек, які ў іх ёсць, мусіць, даволі добры. Я маю на ўвазе таго, хто ходзіць на заданні".
  
  
  "Я не ведаю напэўна. Але з таго, што той маленькі хлопец сказаў мне ў той дзень, яны выкарыстоўваюць яго не толькі для пакавання смецця".
  
  
  "Дазвольце мне зусім ясна растлумачыць адну рэч. Мне не падабаецца ўся гэтая справа".
  
  
  "Мы не прасілі вас уступаць у пасаду", - сказаў тэхасец з усмешкай.
  
  
  Рыма Уільямс моўчкі стаяў у спартзале, адчуваючы, як яго пакідае фізічная падрыхтоўка. Ён глыбока ўздыхнуў, затым амаль незаўважным рухам слізгануў у цемру і апынуўся на балконе. На ім былі чорныя тэнісныя туфлі, каб не было відаць яго ног, футболка, пафарбаваная ў чорны колер, каб беласць кашулі ў цемры не парушала раўнавагі яркасці. Яго шорты былі чорнымі. Ноч пераходзіць у ноч.
  
  
  Ён перабраўся з парэнчаў балкона на верхнюю частку баскетбольнага шчыта. Ён асцярожна сеў, заціснуўшы правую руку паміж ног і выцягнуўшы ногі над кольцам унізе. Пацешна, падумаў ён. Калі ён быў паліцыянтам у дваццаць з невялікім, ён бы пыхкаў, прабегшы квартал, і, верагодна, да трыццаці пяці гадоў яму прыйшлося б уладкавацца на кабінетную працу або сутыкнуцца з сардэчным прыступам. Тады гэта было выдатна. Проста зайдзіце ў любы бар, які вы хацелі, у вольны ад дзяжурства час. З'ешце піцу на вячэру, калі хочаце. Потрахайтесь, калі ў вас была магчымасць.
  
  
  Але гэта было, калі ён быў жывы. І калі ён быў афіцыйна жывы, не было такіх рэчаў, як пікавыя перыяды з рысам, рыбай і ўстрыманнем. Насамрэч, яму сапраўды не трэба было выконваць рэжым. Ён часта думаў пра гэта. Верагодна, ён мог бы атрымаць поспех і пры няпоўнай загрузцы. Але адзін мудры карэец сказаў яму, што пагаршэнне стану цела падобна каменю, які коціцца з гары. Так лёгка пачаць, так цяжка спыніць. І калі б Рыма Уільямс не змог спыніцца, ён быў бы вельмі мёртвы.
  
  
  Ён апусціў чаравікі на край, адчуваючы, як яны ўпіраюцца ў заднюю панэль. Калі вы ведаеце, як адчуваюцца прадметы, іх маса, рух і сіла, вы маглі б выкарыстоўваць гэта як сваю сілу. У гэтым быў сакрэт сілы. Не дужацца з ёй. І не дужацца з ёй было лепшым спосабам дужацца з людзьмі, калі прыходзілася.
  
  
  Рыма стаў на борцік і выраўнаваў становішча падлогі, каб захаваць раўнавагу. Яму трэба было змяніць вышыню абруча, таму што рана ці позна ён задзейнічаў бы мышачную памяць замест правільнага выкарыстання балансу і разважлівасці. Калі ён упершыню вывучыў практыкаванне, ён паўтара дня назіраў за коткай. Яму сказалі стаць коткай. Ён адказаў, што хацеў бы стаць трусам, каб мець магчымасць потрахаться, і як доўга будзе працягвацца гэтае навучанне дынгалінгу?
  
  
  "Пакуль ты не памрэш", - сказалі яму.
  
  
  "Ты маеш на ўвазе пяцьдзесят гадоў".
  
  
  "Гэта можа заняць пяцьдзесят секунд, калі вы недастаткова добрыя", – сказаў карэйскі інструктар. "Сачыце за коткай".
  
  
  І Рыма назіраў за катом і на некалькі імгненняў падумаў, сапраўды падумаў, што ён мог бы стаць катом.
  
  
  Цяпер Рыма Уільямс дазволіў сабе свой асабісты маленькі жарт, які паслужыў сігналам да пачатку практыкаванні.
  
  
  "Мяў", - прашаптаў ён у ціхай, цёмнай спартзале.
  
  
  Ён стаяў на краі, выпрастаўшыся, а затым яго цела ўпала наперад, чаравікі з намаганнем учапіліся ў край, галава нахілілася наперад, чаравікі ўзляцелі ўверх, край узмацніўся, цела накіравалася прама ўніз, валасы і галава нацэліліся прама ў падлогу - як цёмны нож, які падае у цёмнае мора.
  
  
  Яго валасы закранулі лакіраваную падлогу і выклікалі сальта тулава, цёмная постаць у счарнелай спартзале закруцілася ў прасторы, красоўкі хутка-ракетна разгарнуліся, выгінаючыся дугой, і ўпалі, устойліва стоячы на драўлянай падлозе.
  
  
  Блат. Гук рэхам разнёсся па спартзале. Ён вытрымаў апошняе імгненне, калі яго валасы дакраналіся валасоў, а затым дазволіў мускулам ўзяць верх, мускулам коткі, якая перамяшчае цела ў паветры і ставіць ногі на падлогу. Практыкаванне, якое цела магло выканаць толькі тады, калі розум быў трэніраваны, навучаны парушаць раўнавагу іншай жывёлы.
  
  
  Рыма Уільямс пачуў шум у спартзале, гук сваіх красовак, што падалі на падлогу. Ён не быў ідэальны.
  
  
  "Чорт", - прамармытаў ён сабе пад нос. "У наступны раз гэта будзе мая галава. З-за гэтага тупога ўблюдка мяне яшчэ заб'юць, з яго чортавым пікавым перыядам".
  
  
  І ён вярнуўся на балкон і заднюю панэль, на гэты раз, каб зрабіць усё правільна. Без гуку, калі яго красоўкі кранулі падлогі.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  Сонца адбівалася ад лускі рыбы, гуляла на вадзе і сагравала крыты драўляны пірс аптовага рыбнага рынку Джузэпэ Брэшыколы, які выдаваўся ў заліў Сан-Францыска, як брудныя цацачныя палачкі на сіняй талерцы.
  
  
  У рэстаране "Брэсікола" рыбай не пахла: ад яго пахла рыбай і гучала рыбай, ад плясканняў макрэлі, наваленай на макрэль, да скрыгату сталі па лускі. Унутранасці ў гіганцкіх бочках за лічаныя секунды пачалі непазбежнае разлажэнне. Свежая марская вада захлюпала па пакрытым луской дрэве. І Брэсікалу ўсміхнуўся, таму што яго сябар зноў наведаў яго.
  
  
  "Я не паведамлю табе загадаў сёння, містэр чалавек, які вывучае час. Не сёння". Ён гулліва ткнуў свайго сябра ў галаву. Як міла гэты хлопчык рухаўся. Як танцор. Як у Вілі Пепа. "Сёння ты не атрымаеш загадаў".
  
  
  "Што ты маеш на ўвазе, не сёння", - спытаў сябар, які быў шасці футаў ростам і моцнага целаскладу. Ён гулліва паскрэбся карычневымі чаравікамі па дрэве, малюючы невялікі танец без руху. Гэта былі добрыя туфлі, туфлі за 50 долараў. Аднойчы ён купіў 10 пар абутку за 100 даляраў, а затым выкінуў іх у заліў, але на наступны дзень усё, што ён зрабіў, гэта зняў грошы са свайго рахунку і купіў новыя туфлі. Такім чынам, ён выкінуў гэта з галавы, і выкід абутку азначала толькі тое, што вам трэба было ўзяць на сябе працу купіць яшчэ.
  
  
  "Гэта марское вушка", - сказаў Брэсікола. "Мы атрымалі яшчэ адну замову з Нью-Ёрка. Толькі што".
  
  
  "І што?"
  
  
  "Такім чынам, у апошні раз, калі я расказваю табе пра абалону, мы не бачыліся цэлы месяц".
  
  
  "Ты думаеш, абалон мае нейкае дачыненне да маёй працы тут?"
  
  
  "Вы думаеце, можа быць, Джузэпэ дурны, містэр чалавек, які вывучае час?"
  
  
  "Не. Многія людзі дурныя. Асабліва на ўсходзе. Але не ты, пайсан. Не ты".
  
  
  "Магчыма, гэта неяк звязана з фондавым рынкам, так?"
  
  
  "Калі б я сказаў "так", ты б мне не паверыў".
  
  
  "Я веру ўсяму, што ты кажаш. Усяму".
  
  
  "Гэта фондавы рынак".
  
  
  "Джузэпэ ні на хвіліну ў гэта не верыць".
  
  
  "Я думаў, ты сказаў, што паверыш мне?"
  
  
  "Толькі калі ты робіш разумна. Фондавы рынак не мае сэнсу".
  
  
  "Марское вушка не мае сэнсу? Вывучэнне часу не мае сэнсу?"
  
  
  "Нішто не мае сэнсу", - настойваў Брэсікола.
  
  
  Вельмі добра, падумаў спецыяліст па вывучэнні часу, бо зараз быў не час падаваць сігналы. Гэта быў бы вельмі добры спосаб пакончыць з сабой. Спачатку страта вашай вібрацыйнасці, затым вашай усвядомленасці, затым вашай раўнавагі, і неўзабаве вы былі проста нармальнай, хітрай, моцнай чалавечай істотай. І гэтага было б недастаткова. Амаль недастаткова.
  
  
  Ён выпіў з Брэшыколай келіх вострага чырвонага віна, склаў планы на вячэру без пэўнай даты, а калі сыходзіў, вырашыў, што даўно час пазбавіцца ад чалавека, які вывучае час.
  
  
  Ён будзе існаваць да таго часу, пакуль на яго картку American Express не будзе набыты білет на самалёт і пакуль дарожныя чэкі на 800 долараў не будуць абнаяўленыя. Ён будзе існаваць усю дарогу ад Сан-Францыска да аэрапорта Кэнэдзі ў Нью-Ёрку. Ён заходзіў у мужчынскі туалет, бліжэйшы да стойкі "Пан Амерыкан", шукаў пару сініх замшавых туфляў, якія паказвалі на тое, што ўладальнік адпачываў на ўнітазе, чакаў, пакуль пакой спусцее, затым згадваў, што пісуары ніколі не працавалі і што ён спадзяецца, што калі-небудзь амерыканцы змогуць павучыцца сантэхніцы ў швейцарцаў
  
  
  З-пад зачыненых дзверцаў камоды выглядваў кашалёк, і кашалёк чалавека, які вывучае час, адпраўляўся ў якасці абмену. Мужчына ўнутры не адчыняў дзверы, каб паглядзець, каму дастаўся кашалёк. Яму сказалі, што адчыніць дзверы азначала страціць працу. Была нават больш важкая прычына. Калі ён хоць бы мімаходам убачыць чалавека, у якога быў кашалёк, ён пазбавіцца жыцця.
  
  
  Рыма Уільямс уклаў кашалёк даследніка часу ў руку, высунуўшыся з-пад дзвярэй, і выхапіў іншы кашалёк такім хуткім рухам, што чалавек у кафэ зразумеў, што адбылася падмена, па змене адцення скуры.
  
  
  Вось і ўсё для чалавека, які вывучае час. Рыма Уільямс выйшаў з мужчынскага туалета ў невялікі кактэйль-бар на другім узроўні, адкуль ён мог азірнуцца ўніз, каб пераканацца, што сінія замшавыя туфлі пакінулі тэрмінал, не азіраючыся.
  
  
  У бары было цёмна, хаваючы поўдзень, вечная чэрава, выдача нервова-паралітычных прэпаратаў, якія Рыма Ўільямсу не дазвалялася піць, таму што ён быў на піку. Ён заказаў імбірны эль, затым праверыў кашалёк.
  
  
  Пячаткі не былі зламаныя. Ён праверыў крэдытныя карткі і клапан паперніка на прадмет іголкі, якая, як ён быў упэўнены, прынясе імгненную смерць. Разам з крэдытнымі карткамі была невялікая картка з нумарамі тэлефонаў, якія не былі тэлефоннымі нумарамі. Падсумоўваючы лікі ў серыі, Рыма даведаўся, што:
  
  
  1) Паведамленне "Тэрмінова звязацца са мной" было такім жа. Чыкагскі набор нумара для малітвы. (Гэта прыйшлося б змяніць з-за пагаршэння якасці тэлефоннай сувязі.)
  
  
  2) Наступная праверка на трэніроўку з Чіуном, яго настаўнікам карэйскай мовы, была прызначаная праз шэсць тыдняў у трэнажорнай зале Plensikoff на Грэнбі-стрыт, Норфалк, Вірджынія. (Чорт вазьмі, Чыун мог доўга заставацца ў жывых.)
  
  
  3) Сустрэча з прызначэннем адбылася ў порце Александрыя ў 8 гадзін вечара, твар у твар, з самім -о, не - Гаральдам В. Смітам.
  
  
  4) Цяпер ён быў Рыма Пелхэмам. Былы паліцыянт. Нарадзіўся і вырас у Бронксе. Сярэдняя школа Дэвіта Клінтана, дзе ён памятаў толькі футбольнага трэнера Дока Відэмана, які яго не памятаў. Член парламента ў В'етнаме. Начальнік прамысловай бяспекі на заводзе ў Пітсбургу. Сям'і няма. Ніякай мэблі, але кнігі і адзенне даставяць праз два дні ў Brewster Forum, які толькі што прызначыў яго дырэктарам па бяспецы з заробкам 17 000 даляраў у год.
  
  
  Ён праглядзеў лісток і запомніў яго. Затым ён склаў яго і кінуў у рэшткі свайго імбірнага элю. Праз дзесяць секунд ён растварыўся, зрабіўшы напой каламутным. Хтосьці хацеў, каб Рыма змог пазбавіцца ад паперы, праглынуўшы яе. Было дзве прычыны, па якой ён не праглынуў бы гэта - па-першае, яно было на смак як клей; па-другое, ён не глытаў рэчы, якія яму хто-небудзь дасылаў.
  
  
  Ён паехаў на таксі ў Нью-Ёрк з жанчынай, якой Нью-Ёрк не падабаўся, яна ня ведала, навошта яна яго наведвае, і ніколі не наведае яго зноў. Так шмат людзей, у якіх на розуме толькі адно. Не так, як у Троі, штат Агаё. Ці чуў містэр Пэлхэм пра Троя, штат Агаё?
  
  
  "Так, я ведаю Трою, штат Агаё", - сказаў Рыма Пелхэм. "Каэфіцыент інтэлекту там роўны дзвюм сотням. Гэта сумарна для ўсіх".
  
  
  Містэру Пэлхэму не абавязкова было абражаць. Містэр Пэлхэм мог бы сказаць ёй, што ён з Нью-Ёрка, замест таго каб пераходзіць да абраз. У рэшце рэшт, яна была ўпэўненая, што не ва ўсіх у Нью-Ёрку было толькі адно ў галаве.
  
  
  Містэр Пелхэм паведаміў жанчыне, што нарадзіўся ў Бронксе і прыняў блізка да сэрца ўсё, што гаварылася аб Нью-Ёрку. Ён любіў свой родны горад.
  
  
  Місіс Джонс таксама любіла Нью-Ёрк, яна проста жартавала, і ў якім гатэлі спыніўся містэр Пелхэм?
  
  
  "Пакуль не ўпэўнены. Я збіраюся на Рыверсайд Драйв".
  
  
  "Гэта прыгожа?"
  
  
  Рыма павярнуўся да жанчыны для больш пільнага вывучэння. Ён павінен пазбавіцца ад яе. Цяпер ён вырашаў, ці хоча ён гэтага.
  
  
  Яна была поўнай жанчынай з выразнымі рысамі асобы, бландынкай з карымі вачыма пад густымі сінімі ценямі для павекаў. На ёй быў ахайны гарнітур, пашыў і матэрыял якога Рыма ацаніў у 250 даляраў у буйнай краме ў Кліўлендзе або ў 550 даляраў у Нью-Ёрку. Кальцо было трохкаратным - калі яно бездакорна, камень выдатны.
  
  
  Туфлі крынічылі вытанчанае багацце дарагі скуры. Жонка фабрыканта або бачнага грамадзяніна адправілася за пакупкамі ў Нью-Ёрк, і, калі гэта было зручна, нескладана накрыць для сябе.
  
  
  Ацэнка адзення і рыштунку была адной з яго горшых праграм падчас навучання. Але ён быў дастаткова добры, каб давяраць самому сабе. Адзенне не толькі паказвае на багацце, але і кажа вам, у што чалавек хоча, каб вы паверылі. Гэта магло б дапамагчы табе справіцца.
  
  
  Рыма Пелхэм адказаў на пытанне: "З Рыверсайд Драйв адкрываецца від на Гудзон. Гэта прыгожа".
  
  
  "Дзе на Рыверсайдзе, Мак?"
  
  
  "Куды заўгодна", - сказаў Рыма кіроўцу.
  
  
  "Вы таксама, лэдзі?"
  
  
  "Калі б я нікому не перашкаджала", - сказала яна.
  
  
  Рыма Пелхэм нічога не сказаў. Ён нічога не сказаў, калі расплачваўся з кіроўцам на рагу 96-й вуліцы і Рыверсайд Драйв і павольна выходзіў з таксі. Ён не павярнуўся і не прапанаваў дапамагчы жанчыне з багажом.
  
  
  Рыма Пэлхэму не патрэбен быў багаж. Як і паўтузіна іншых імёнаў, пад якімі ён жыў. Ён падышоў да нізкай каменнай сцяны і ўтаропіўся на Гудзон, мігатлівы ў спякотны вераснёўскі дзень.
  
  
  За той ракой, за разбуранымі докамі Хобакена, у горадзе Ньюарк, судзілі маладога паліцыянта, які быў прызнаны вінаватым у забойстве і пакараны ў турме штата. Малады паліцыянт, які праглынуў таблетку ад святара, які здзейсніў апошнія абрады і паабяцаў яму не вечнае жыццё, а пажыццёвае зняволенне. Ён прыняў таблетку, адключыўся на электрычным крэсле і прачнуўся, каб пачуць гісторыю ад чалавека з крукам замест рукі. Гісторыя была такой:
  
  
  Амерыканская канстытуцыя не працавала і з кожным годам заставалася безвыніковай. Злачынцы, карыстаючыся гарантыямі канстытуцыі, з кожным днём павялічваліся ў колькасці і моцы. Наступным крокам стала паліцэйская дзяржава. Класічнае ўспрыманне Макіявелі хаосу, а затым рэпрэсій.
  
  
  Ці павінен урад адмяніць канстытуцыю? Ці дазволіць краіне разваліцца на часткі? Быў трэці варыянт. Выкажам здагадку, што арганізацыя па-за ўрадам зраўнавала шанцы? Арганізацыя, якая не магла б выйсці за межы канстытуцыі, таму што арганізацыя ніколі б не існавала?
  
  
  Калі б яе ніколі не існавала, хто мог бы сказаць, што канстытуцыя не спрацавала? І калі шанцы былі б больш роўнымі, неіснуючая арганізацыя ціха закрыла б лавачку. Закрыць лавачку было б вельмі лёгка. Толькі чатыры чалавекі ведалі напэўна, што зрабіў КЮРЭ - вышэйшая выбарчая службовая асоба; Гаральд В. Сміт, які быў кіраўніком аперацыі; Конрад Маккліры, чалавек з кручком, які быў вярбоўшчыкам, і цяпер, апошні дадатак, малады паліцэйскі Рыма Уільямс, які афіцыйна памёр мінулай ноччу на электрычным крэсле.
  
  
  Гэта была высокая абраная службовая асоба, якая дала дабро на тое, што збіраўся зрабіць Рыма. Што ён павінен быў зрабіць, дык гэта забіць. Калі ўсё астатняе цярпела няўдачу, ён забіваў.
  
  
  "Але чаму я?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Шмат чаго", - адказаў Маккліры, вярбоўшчык. "Я бачыў вас у дзеянні ў В'етнаме. Па словах псіхіятра, які не ведаў, навошта ён тэставаў маладога паліцыянта, у вас ёсць дакучлівая ідэя прызначыць пакаранне, помслівая манія, як ён гэта назваў. Шчыра кажучы, я думаю, што ён пустазвон. Я хачу цябе, таму што бачыў, як ты рухаешся ".
  
  
  Гэта было добрае тлумачэнне. Рушыла ўслед неверагодна складаная трэніроўка пад кіраўніцтвам Чыуна, пажылога карэйца, які мог забіць пазногцем і ў чыіх пергаментных руках усё станавілася смяротнай зброяй. І затым Рыма зноў убачыў чалавека з гакам. Ён бачыў, як той паміраў, і ў яго быў загад забіць яго.
  
  
  Гэта было восем гадоў таму, і цяпер у яго не было нават старога пінжака. Усё было новым; нішто не мела каштоўнасці. Гудзон выдыхнуў свой смурод цывілізацыі ў Атлантыку, гіганцкую каналізацыю цывілізацыі, якая ператварыла ўсё ў каналізацыю.
  
  
  "Гэта, безумоўна, цудоўная рака", - сказала жанчына.
  
  
  "Лэдзі, - сказаў Рыма Пелхэм, - у вас добры густ у срацы".
  
  
  Калі ён пачаў сыходзіць, яна закрычала: “А як жа мой багаж? Ты не можаш пакінуць мяне тут з гэтым багажом. Я прыехала з табой. Ты мужчына! Вы павінны нешта зрабіць з гэтым багажом”.
  
  
  І Рыма паклапаціўся пра багаж, вялікі цяжкі чамадан і маленькую каробку для лепкі, перакінуўшы іх цераз цёмную каменную сцяну на Вестсайдскую шашу ў сарака ярдаў ніжэй, дзе яны разбіліся аб дах «Кадзілака».
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  Мужчына з узлаваным тварам сядзеў па-за дасяжнасцю пражэктара, скрыжаваўшы ногі, паклаўшы левы локаць на маленькі круглы столік, правая рука ляжала на згіне супрацьлеглага локця. На ім быў шэры гарнітур, белая кашуля і шэры гальштук. У яго акулярах без аправы часам адбівалася святло, як і ў акуратна зачасаных валасах з прамой праборам у мікраметр.
  
  
  Ён не рухаўся з месца на працягу пятнаццаці хвілін, ні тады, калі пачуццёвая танцорка напружвалася ў потным экстазе за межы сваіх караляў, ні тады, калі радасны энтузіязм кідаў даляравыя купюры на падлогу або запіхваў іх у яе упрыгожаныя каштоўнымі камянямі кубачкі для грудзей. Дым віўся да столі. Падносы з прысмакамі луналі над галовамі сноўдаючых афіцыянтаў. Звінячая ўзрушанасць бузукі захапіла аўдыторыю сваімі рытмамі, радасцю і лямантамі жыцця. Мужчына не рухаўся.
  
  
  Адзін мужчына рушыў, амаль праплываючы скрозь цёмны натоўп да стала мужчыны з горкім тварам.
  
  
  "Ты відавочны, як міска са смеццем у краме "Тыфані"", - сказаў чалавек, вядомы як Рыма Пелхэм.
  
  
  "Рады вас бачыць. Я хачу павіншаваць вас з абраннем на пасаду дырэктара па бяспецы Brewster Forum".
  
  
  "Ты сядзіш тут як каменны. Табе не здаецца, што нехта можа задацца пытаннем, што чалавек, які паводзіць сябе як бальзаміроўшчык, робіць у порце Александрыя? Хіба не відавочна, што ты тут, каб з кімсьці сустрэцца?"
  
  
  "Ну і што?"
  
  
  "Так што рабі выгляд, што табе весела. У выніку, няўжо мы не гуляем расчараванага ў сэксе кіраўніка, які часта наведвае падобныя ўстановы дзеля вострых адчуванняў ад вуайерызму?"
  
  
  “Нешта накшталт гэтага. Што яшчэ лепш, узровень шуму тут быў правераны”.
  
  
  "Ты не падобны на вуайерыста", - настойваў Рыма. "Цябе нават не цікавяць жанчыны".
  
  
  "Я зацікаўлены ў тым, каб выбрацца адсюль. Цяпер паслухай - чорт вазьмі, чаму, чорт вазьмі, у мяне з табой столькі праблем? Паслухай". Сміт нахіліўся наперад, калі новая танцорка выйшла ў цэнтр залы пад бурныя апладысменты.
  
  
  "Ты выглядаеш засмучаным".
  
  
  "Так. Слухай. Заўтра ў 11 раніцы ты сустрэнешся з мужчынам на пароме Стэйтэн-Айленд, які адыходзіць ад Бэттэры. На ім будзе гальштук у сіне-чырвоную палоску, а ў руках у яго будзе шэры скрутак памерам з партфель. Ён цяжкі, таму што у ім захоўваюцца дакументы, растваральныя ў вадзе. Фатаграфіі і біяграфіі. Ты можаш выцягнуць дакументы сухімі з вады, выкарыстоўваючы ўсходнюю галаваломку на вяровачках, якую, па словах Чыуна, ты ведаеш.
  
  
  "Як Чыун?"
  
  
  "Чорт вазьмі, ты будзеш слухаць?"
  
  
  "Ты не раскажаш мне, як Чиун?"
  
  
  "З ім усё ў парадку".
  
  
  "Ён турбаваўся аб сваіх артэрыях".
  
  
  "Я не ведаю пра яго артэрыі. Ён заўсёды ў парадку. Цяпер паслухайце. Важны момант. Брустэр Форум мае першараднае значэнне для краіны, магчыма, для ўсяго свету. Ваш папярэднік быў адным з нашых на нізкім узроўні. Ён быў забіты, хоць гэта было прыкрыта як самагубчая перадазіроўка гераіну. Ён на нешта натыкнуўся."
  
  
  "Што?"
  
  
  “Мы не ўпэўненыя. Парнаграфічныя фатаграфіі вышэйшага персаналу форума. Фатаграфіі сапраўдныя. Але ўсё роўна ўсё гэта гучыць непраўдападобна. Вы ўбачыце гэта, калі пазнаёміцеся з персаналам. І зверыце чацвёртае рэзюмэ з фатаграфіямі 10, 11 і 12”.
  
  
  "Гучыць так, быццам гэта не па маёй частцы", - сказаў Рыма.
  
  
  Сміт праігнараваў перапыненне. “Звычайна мы падазраём шантаж. Але гэта таксама нічога не значыць. Навошта шантажысту ўздзейнічаць на ўвесь персанал Brewster Forum? Ёсць і іншыя, больш заможныя, больш відавочныя ахвяры. Не, у гэтым ёсць нешта большае”.
  
  
  "Усё яшчэ гучыць так, быццам гэта не па маёй частцы".
  
  
  Сміт паглядзеў у спакойныя карыя вочы Рыма. "Не зразумейце мяне няправільна. Брустэр Форум вельмі, вельмі важны".
  
  
  Ён змоўніцку нахіліўся наперад. "План заваёвы свету. Вы ўбачыце ў стэнаграме, якая прыкладаецца да фатаграфіі. Мой начальнік не хоча, каб гэтая праца спынялася. Але калі гэта трэба спыніць, мы спынім. Гэта ты. Калі ты зможаш высветліць, хто адказны за сэкс-фатаграфіі, ну і выдатна.Калі вы зможаце выправіць гэтую бязладзіцу без шкоды для працы Форума, яшчэ лепш.Але ваша місія складаецца ў тым, каб усталяваць факт смерці кожнага з кіроўных супрацоўнікаў Brewster Forum, як у групе, так і па асобнасці, па аднагадзінным званку, калі гэта неабходна. Ніякіх промахаў. Смерць як абсалютная ўпэўненасць”.
  
  
  Перабіў Рыма. - Я неяк чытаў нешта падобнае. Мы збіраемся знішчыць іх, каб выратаваць?"
  
  
  "Не прыкідвайся мілым", - сказаў Сміт. "Над чым бы яны там ні працавалі, мой начальнік занепакоены тым, што гэта можа патрапіць у рукі ворага. Магчыма, нехта плануе шантажаваць наш урад. Гэта мог бы растлумачыць тыя фатаграфіі. Гэта зрабіла б іх дарагімі. Але іншыя агенты плануюць разабрацца з фатаграфіямі. Мы проста хочам быць гатовыя дзейнічаць у выпадку, калі яны апынуцца пустымі, і Форум апынецца пад пагрозай”.
  
  
  "Колькі ў мяне часу?"
  
  
  "Мы не ведаем. Мы думаем, што выйгралі крыху часу, таму што Макарці, ён быў дырэктарам службы бяспекі, прыйшоў з негатывамі. Калі гэтыя фатаграфіі сапраўды звязаныя з гэтым, гэта можа азначаць, што іх усё трэба перарабіць. Гэта зойме некаторы час. Дарэчы ...."
  
  
  "Я ведаю, што азначае "дарэчы"".
  
  
  “Дарэчы. Калі вы атрымаеце пасылку ад чалавека на пароме, ён, верагодна, захоча пагаварыць з вамі. Спытае вас аб вашай працы. На вас нават могуць напасці. Калі гэта так, ты ведаеш, што рабіць”.
  
  
  "Так, я ведаю, што рабіць. Я таксама ведаю, што ў цябе ёсць агідная маленькая звычка прыбірацца ў доме кожны раз, калі ты даеш мне дабро. Хто гэты хлопец?"
  
  
  "Не твая справа".
  
  
  "Можа быць, я проста вазьму пасылку".
  
  
  “Можа быць, так і будзе. Калі ўбачыш яго, згадай, што збіраешся заняцца фатаграфіяй, бо ведаеш, што мог бы зрабіць выдатныя здымкі гарызонту Нью-Ёрка”.
  
  
  "Добра. Цяпер дазвольце мне сказаць вам "дарэчы". Я проста забіраю пасылку".
  
  
  "Ты мог бы прынесці нам шмат карысці".
  
  
  Рыма адкінуўся назад і ўсміхнуўся, дазваляючы сваім карым вачам блукаць ад раскошнай постаці, бліскучай і рытмічна якая выгінаецца на падлозе, да вельмі цвёрдага, незвычайна напружанага для небюджэтнага месяца Гаральда Ў. Сміта, аперацыйнага кіраўніка CURE.
  
  
  "Пакладзі даляр ёй у станік".
  
  
  "Што?" - спытаў Сміт.
  
  
  "Пакладзі даляр ёй у станік".
  
  
  "Я не буду".
  
  
  "Ты будзеш".
  
  
  "Ты хочаш сказаць мне, што іншыя рэчы залежаць ад твайго задавальнення ад таго, што ты ставіш мяне ў няёмкае становішча?"
  
  
  "Дарэчы, я не ведаю". Рыма ўхмыльнуўся.
  
  
  "Добра. Даляр, ты сказаў".
  
  
  Рыма назіраў, як Сміт дастаў з паперніка долар і, трымаючы яго, як жывога жука, працягнуў над танцпляцам. Жанчына, чыя малочна-белая скура блішчала ад поту, падставіла плячо шымі пад даляр, і Сміт выпусціў яго, затым хутка павярнуўся назад да стала, робячы выгляд, што ніколі не быў замяшаны ні ў чым такім брудным. Банкнота ляжала на пульсавалым бела-ружовым узгорку.
  
  
  "Запіхні гэта ўнутр".
  
  
  "Я не буду".
  
  
  "Добра, да пабачэння".
  
  
  "Усё ў парадку".
  
  
  "Пяць долараў".
  
  
  "Пяць. Цяпер глядзі сюды ...."
  
  
  "Пяць".
  
  
  "Добра. Пяць. Ты проста любіш марнаваць грошы".
  
  
  Сміт скамячыў у руках пяцідоларавую купюру і з хуткасцю "скончы з гэтым" нахіліўся да жанчыны, якая падышла, каб грудзьмі сустрэць яго грошы. Ён не бачыў, як яго спадарожніца таксама працягнула руку з грашыма, і пад прыкрыццём гэтага руху слізганула рукой за упрыгожаныя каштоўнымі камянямі кубачкі грудзей і зашчоўкнула металічную ўтрымлівальную стужку, перавярнуўшы бюстгальтар, кубачкі і ўсё астатняе вакол рукі Сміта.
  
  
  Грудзі адступіліся. Сьміт ахнула. Натоўп заапладыраваў. Жанчына замахнулася на галаву Сміт, пацягнуўшыся да станіка.
  
  
  "Мы можам страціць нашу ліцэнзію, ты, тупы вырадак", - закрычала яна, зноў трапіўшы ў лоб аднаму з самых уплывовых людзей у краіне, які адчайна спрабаваў утрымаць свае акуляры, спрабуючы ўстаць з-за стала.
  
  
  І чалавек, вядомы як Рыма Пелхэм, праплыў да дзвярэй, кажучы ўсім, міма каго праходзіў: "Вы ніколі не даведаецеся па вонкавым выглядзе. Вы ніколі не ведаеце. Шакіруе, на што здольныя гэтыя дэгенераты".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  Ношчык пасылкі цалкам мог дажыць да вечара. Магчыма, ён нават выратаваў жыцці сваіх калег. Вядома, не было ніякай небяспекі з боку чалавека, які згадаў аб сваім каханні да фатаграфіі і небу Нью-Ёрка.
  
  
  Але чалавек з шэрым пакетам нешта сказаў. З усмешкай ён сказаў: "Мы ведаем, што ў пакеце з вадой. І мы ведаем, што не можам яго адкрыць. Такім чынам, вы збіраецеся адкрыць гэта для нас. Вы ведаеце, чаму вы збіраецеся адкрыць гэта для нас?"
  
  
  "Не", - зманіў Рыма. Ён бачыў двух буйных мужчын, аднаго чарнаскурага, а другога белага, якія прыкідваліся, што разваліліся на сядзеннях ззаду іх. "Прыгожы гарызонт, ты не знаходзіш?" Ён глыбока ўдыхнуў амаль прыдатнае для дыхання паветра паміж Стэйтэн-Айлендам і Нью-Ёркам.
  
  
  "Вы збіраецеся адкрыць пасылку, таму што хочаце выратаваць сваё жыццё. Азірніцеся назад".
  
  
  "І пакінуць прыгажосць чаек і вежаў-двайнят гандлёвага цэнтра Эмпайр Стэйт Білдынг? Мой маленькі востраў пад сонцам?"
  
  
  Рыма злёгку адціснуўся ад парэнчаў другой палубы парома і глядзеў, як белыя бурлівыя віры выносяцца зваротна да Манхэтэну. Затым ён адчуў дзве моцныя рукі на кожнай са сваіх рук. Ён зноў паглядзеў на чалавека з шэрым пакетам і насмешкай і сказаў:
  
  
  "Вы не паверыце ў гэта. Але я дам вам усім шанец выжыць".
  
  
  Мужчына ў гэта не паверыў. Мужчына лічыў, што размаўляе з жартаўнікам.
  
  
  Такім чынам, чалавек, які цікавіўся фатаграфіяй, адправіўся з буйнымі мужчынамі і мужчынам з пакетам у краму фарбаў на Стэйтэн-Айлендзе. У той дзень крама была зачынена, але яе адкрыў для іх тоўсты мужчына. З дапамогай пісталета.
  
  
  Чалавек, які любіў фатаграфію, паспрабаваў. Ён сказаў: "Паслухай. Ты проста пасыльны. Ты аддаеш пасылку мне, я проста пасыльны. Я аддаю яе камусьці іншаму. Чаму мы павінны сварыцца з-за гэтага?"
  
  
  Мужчына з пасылкай зноў усміхнуўся. “Вы памыляецеся ва ўсім. Я не проста ваш пасыльны. З ім адбыўся няшчасны выпадак. Вы не проста пасыльны. Мне паведамілі іншае. Падобна, ты прайграў”.
  
  
  "Апошні шанс перадумаць", - сказаў Рыма.
  
  
  "Прабачце", - сказаў іншы. "Нам давядзецца рызыкнуць".
  
  
  Рыма адсочваў рухі сваіх чатырох супернікаў. Двое буйных мужчын відавочна былі ў добрай форме; ён адчуў, як лёгка яны трымаліся на нагах, калі яны праводзілі яго з парома. Мужчына з пасылкай аднойчы быў у добрай форме. Невысокі мужчына, які адчыніў дзверы, быў вельмі тоўстым і ніколі не быў у добрай форме. Але ён кампенсаваў гэта. У яго быў кірпаты рэвальвер. Курносы рэвальвер добры для адной рэчы. Праца на блізкай адлегласці. Тое, што ён губляе ў баі, ён набывае ў кампактнасці. Нялёгка працягнуць руку, схапіць ствол і цыліндр і адным рухам адбіць які падае цынгель.
  
  
  Двое здаравякоў засталіся ззаду Рыма, калі мужчына паклаў шэры скрутак на прылавак. Таўстун застаўся каля зачыненых дзвярэй.
  
  
  "Што ж", - сказаў мужчына, які трымаў пасылку.
  
  
  "Гэта пасылка, а не імітацыя?"
  
  
  "Гэта пасылка".
  
  
  "Калі гэта імітацыя, я магу папакутаваць".
  
  
  "Гэта пасылка".
  
  
  "Гэтыя штукі маюць уласцівасць выбухаць".
  
  
  "Адкрый гэта".
  
  
  Рыма асцярожна зняў празрыстую стужку з канцоў шэрай упакоўкі. Праз адтуліны ў кутах тырчалі чатыры вузельчыкі на тонкай чырвонай аборцы. Вузлы былі сіметрычнымі. Калі Рыма глядзеў на іх пільна, вызваліўшы свой розум, ён амаль мог адчуць унутраную гармонію чалавека, які іх завязаў. Гэта было сапраўднае пакаванне. Чіун завязаў вузлы.
  
  
  "Нешта не так, Пелхэм?"
  
  
  "Адкуль вы даведаліся, што мяне клічуць Пелхэм?"
  
  
  "Развяжы пакет".
  
  
  "Адкуль вы даведаліся, што мяне клічуць Пелхэм?"
  
  
  "Развяжы пакет, і я табе скажу".
  
  
  "Я думаю, ты маеш намер забіць мяне".
  
  
  Мужчына зноў усміхнуўся. "Гэта дакладна. Але мы можам забіць цябе хутка. Прыстойна. Ці мы можам забіць цябе павольна і пакутліва. Як твайго пасланца. Вось так".
  
  
  Ён кіўнуў, і двое здаравякоў абхапілі галаву Рыма рукамі і пачалі сціскаць. Таўстун з кірпатым пісталетам захіхікаў. Чалавек з пакетам назіраў, чакаючы ўбачыць боль і капітуляцыю ў вачах ахвяр.
  
  
  Але капітуляцыі не было. Толькі ўспышка пагарды і гневу. Мужчына апусціўся на рукі, хутка, перш чым яго паспелі падняць. У блізкі каленны кубачак чарнаскурага ўвайшоў локаць, прабіўшы каленны кубачак праз сустаў, перавярнуўшы цела дагары нагамі, так што афраамерыканец з трэскам урэзаўся ў стойку. У пахвіну белага чалавека ўпіўся адзіны цвёрды палец, раздрабніўшы яечка і падкінуўшы мужчыну ў паветра, а затым адкінуўшы назад да піраміды са слоікаў з чырвонай фарбай, якая злавіла ўзрушанае цела і здалася, раскідаўшы слоікі па падлозе.
  
  
  Таўстун паспрабаваў націснуць на спускавы кручок. Ён усё яшчэ спрабаваў, калі яго мышцы перасталі атрымліваць сігналы. Яны перасталі атрымліваць сігналы, бо нешта было не ў парадку з рэшткамі яго пазваночніка. Цэлы пазванок быў у яго ў горле.
  
  
  Двух здаравякоў ванітавала на падлогу. Мужчына, які трымаў пасылку, толькі што ахнуў. Калі ён убачыў, што сталыя жорсткімі карыя вочы зазіраюць у яго розум і сілкуюцца яго страхам, калі ён раптам адчуў пах уласнай смерці, ён памачыўся.
  
  
  "Адкуль вы даведаліся, што мяне клічуць Пелхэм?"
  
  
  "Мне сказалі".
  
  
  "Кімсьці ў Фолкрофце?"
  
  
  "Я ніколі не чуў аб Фолкрофце".
  
  
  "Хто табе сказаў?"
  
  
  Мужчына адсунуўся ад пакета за прылавак магазіна фарбаў. Цяпер ён спакойна сказаў: "За табой чалавек з пісталетам".
  
  
  Гэты чалавек быў прафесіяналам. Ён мог пацярпець няўдачу, аднавіць самавалоданне, а затым паспрабаваць вельмі стары трук, які амаль заўсёды спрацоўваў. Трук меркаваў, што чалавек, да якога ён ужываўся, быў настолькі паглынуты напружанасцю размовы, што адключыў сваё ўспрыманне іншых рэчаў.
  
  
  Гэта было дакладна для большасці людзей. Але большасць людзей не стаялі гадзінамі ў пустых спартзалах, адхінаючыся ад трох размахваючых нажоў, падвешаных на вяроўках да столі, у той час як ад іх чакалі, што яны будуць крычаць, колькі дзвярэй ззаду іх адчынялася і зачынялася, калі яны адчыняліся і зачыняліся. Пры дастатковай практыцы гэта незгладжальна трэніравала ўспрыманне, так што патрабаваўся свядомы акт волі, каб адключыць яго. Яно не адключалася падчас напругі. Але адкуль было ведаць пра гэта чалавеку за прылаўкам?
  
  
  Ён быў так жудасна захоплены пісталетам, які даставаў з-за прылаўка, што проста выказаў здагадку, што трук спрацуе. Ён ведаў, што гэта не спрацуе, калі яго запясце перастала функцыянаваць, і ён страціў прытомнасць.
  
  
  Рыма назаўжды спыніў канвульсіі двух спартоўцаў. Потым ён пасадзіў таўстуна за прылавак, дзе яму і месца. Ён забраў ва ўсіх траіх іх папернікі. Ён даставаў кашалёк з кішэні мужчыны з пасылкай, калі мужчына паварушыўся. У Рыма ўзнікла яшчэ адно пытанне: "Што здарылася з пасыльным?"
  
  
  Мужчына больш не баяўся смерці, бо яна, як ён ведаў, стала непазбежнай. "Я забіў яго. Я выкалоў яму вочы. Я атрымліваў асалоду ад гэтым ". Ён усміхнуўся.
  
  
  Рыма нахіліўся і сціснуў яго зламанае запясце дастаткова моцна, каб адчуць, як адна зламаная косць сутыкнулася з другой. З лямантам мужчына зноў страціў прытомнасць.
  
  
  Калі мужчына ачуўся праз некалькі хвілін, яго галава балела мацней, чым запясце. Яго вочы вылупіліся ад жаху, калі ён зразумеў, што яго галава заціснутая зверху і знізу паміж двума металічнымі пласцінамі электрычнай машыны для змешвання фарбы. Краем вока ён убачыў, як Рыма пераключыў перамыкач "вкл.". Пасля ён адчуў, як яго галава аддзялілася ад шыі, і больш ён нічога не бачыў.
  
  
  Рыма азірнуўся на месца здарэння. Уладальнік крамы фарбаў быў абрабаваны і падвергся жорсткаму нападу. Мінаку, які спрабаваў спыніць рабаванне, засунулі галаву ў змяшальнік для фарбы. Добра. Тады хто забіў двух рабаўнікоў? Хто скраў іх кашалькі? Да д'ябла ўсё гэта. Няхай "Дэйлі Ньюс" разбіраюцца ў гэтым. Яны былі добрыя ў такіх рэчах.
  
  
  Рыма ўзяў шэрую скрынку, сунуў папернікі чатырох забітых мужчын у кішэню плашча і замкнуў за сабой дзверы.
  
  
  Ён зайшоў у краму канцылярскіх тавараў, прынёс палоску карычневай абгортачнай паперы і зрабіў пакаванне з чатырох папернікаў. Ён адрасаваў яго доктару Гаральду У. Сміту, санаторый Фолкрофт, Рай, Нью-Ёрк, і адправіў па пошце ў маленькае паштовае аддзяленне.
  
  
  Сьміт чытаў газэты. Ён ведаў, якія трупы аддалі папернікі. Пазней Рыма высветліць, хто яны такія.
  
  
  На пароме назад у Нью-Ёрк двум дзевяцігадовым хлопчыкам-двайнятам, якія гулялі пальчыкамі ў "бах-бах", далечы пагуляць кірпатымі "Сміт-і-Вессонамі" 38-го і 32-го калібраў - абодва без патронаў.
  
  
  Калі іх узрушаная маці спытала, адкуль у двух хлопчыкаў зброю, яны не змаглі толкам апісаць гэтага чалавека.
  
  
  "Ён быў мілым і - я не ведаю - ён быў проста дарослым".
  
  
  "Так. Ён быў сапраўдным дарослым, матуля".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  Калі Рыма ўбачыў першую фатаграфію, ён пачаў хіхікаць. Затым засмяяўся. Затым рогат, затым устрэсванне з такой сілай, што ён ледзь не выпусціў усё пакаванне ў ракавіну матэля, дзе ён разблытваў завязкі ў адпаведнасці з інструкцыямі, якім яго навучылі шмат гадоў назад.
  
  
  Пад біяграфіяй доктара Абрама Шултэра на паўстаронкі, доктара медыцыны, доктара філасофіі, члена Амерыканскага каледжа хірургаў, дыпламата Амерыканскага неўралагічнага таварыства, Нобелеўскага лаўрэата, піянера ў галіне хірургіі галаўнога мозгу, была фатаграфія доктара Шултэра ў дзеянні.
  
  
  Ён быў аголены, далікатны мужчына з шырокай шчаслівай усмешкай, пралюбадзейны з цёмнавалосай дзяўчынай. Да яго спіны быў прывязаны цацачны жыраф, буйны пухнаты жыраф, на якім дзеці любяць прыкідвацца, што яны едуць конна, і гэтак жа відавочна, што ён сядзіць на ім конна.
  
  
  Доктар Шултар усміхаўся, як быццам зразумеў нешта вельмі пацешнае. Магчыма, падумаў Рыма, ён больш любіў жырафа.
  
  
  На двух іншых здымках доктар Шултар: А) садзіцца на цацку, а дзяўчынка садзіцца на яго; Б) садзіцца на цацку, якую зманціравала дзяўчынка.
  
  
  Працяг біяграфіі: "Доктар Шултар. Вядучы спецыяліст па мазгавых хвалях. Жанаты 20 гадоў, двое дзяцей, актыўны ў прафесійных супольнасцях, Амерыканскай асацыяцыі мастакоў, Нацыянальным фондзе для дзяцей з парушэннямі развіцця. Сур'ёзных палітычных сувязяў няма. Вышэйшы ўзровень допуску да сакрэтнай інфармацыі".
  
  
  Потым Рыма прагледзеў іншыя фатаграфіі і біяграфіі.
  
  
  Доктар Энтані Дж. Ферантэ, эксперт па біялагічнай зваротнай сувязі, чым бы, чорт вазьмі, гэта ні было, стаяў у кашулі для каратэ без штаноў для каратэ. Яму не патрэбны былі штаны, каб абараніць сваю сціпласць, таму што на шляху камеры стаяла дзяўчына. Яна стаяла на каленях. Відавочна, тая ж дзяўчына, якая навучала нейрахірурга сакрэтам жырафа, зараз дэманстравала доктару Феранце сакрэт іншага роду. Доктар Ферантэ дэманстраваў перад камерай удар каратэ. Яго твар быў змрочным і засяроджаным. Каратэ, падумаў Рыма, можа быць сур'ёзным заняткам.
  
  
  Доктару Роберту Бойлу, аналітыку біялагічных цыклаў, падабалася старая добрая місіянерская пастава. Гэта было нядзіўна, паколькі доктар Бойл быў святаром-езуітам.
  
  
  Доктар Нільс Брустэр, выбітны раздзел Brewster Forum і аўтар знакамітай кнігі "Дынаміка свету, вывучэнне агрэсіі і стрымліванні", выявіў новы ўзровень стрымлівання. Ён быў закаваны ў ланцугі.
  
  
  Доктар Джэймс Рэтчэт, біяхімік, быў апрануты афіцыйна. У цыліндры, чорнай накідцы з адчыненым перадам. Яго лупцавала чарнавалосая дзяўчына, якая з'яўлялася на ўсіх фатаграфіях. На двух іншых фатаграфіях Рэтчэт займаўся сэксам з дзяўчынай. Ён скінуў плашч, і на яго спіне ўсё яшчэ былі відаць сярдзіта надзьмутыя рубцы ад дубца.
  
  
  Але ў біяграфіі доктара Рэтчэта была запіска, напісаная ад рукі. Гэта быў почырк Сміта.
  
  
  "Доктар Рэтчэт - сумна вядомы гамасэксуаліст".
  
  
  Рыма праглядзеў фатаграфіі тры разы. Да канца першага раунда смяшкі змяніліся нудой. На кожнай фатаграфіі дзяўчына была адна і тая ж. Рыма пашкадаваў аб сваіх толькі павярхоўных спазнаннях у фатаграфіі, але здымкі выглядалі вельмі добрае асветленымі і пазіраванымі, як быццам выдатны модны фатограф разыграў сцэну для драмы - блікі, выбуховыя прамяні, цені.
  
  
  Гэта былі вялікія розумы, якіх Амерыка ўпадабала б бачыць мёртвымі, чым.... Чым што? Сьміт сказаў, што ня ведае, чым што?
  
  
  Рыма расклаў фатаграфіі радамі на ракавіне матэля, выкладзенай карычневай пліткай. Ён шырока расплюшчыў вочы, затым прабегся позіркам па шэрагах фатаграфій, часта міргаючы, ператвараючы свае вочы і мозг у гіганцкую страбаскапічную сістэму, якая незгладжальна фіксуе кожную дэталь, кожны цень у сваім мозгу. Ён выканаў практыкаванне двойчы, каб упэўніцца, што нічога не прапусціў. Выканана. Ён быў на піку занадта доўга. Звычайна аднаго разу было б дастаткова.
  
  
  Словы Сміта паўтарыліся Рыма, калі ён кідаў фатаграфіі ў ракавіну матэля, трымаючы ў руках апошні машынапісны ліст, які ўяўляў сабой расшыфроўку размовы, расказанай яму Смітам:
  
  
  "Усё, што мы ведаем, гэта нешта не так. Мы ні пры якіх абставінах не можам дазволіць, каб намаганні гэтых людзей былі выкарыстаныя якой-небудзь іншай уладай. Мы нават пакуль не ведаем, ці з'яўляецца той, хто прадзюсуе гэтыя фатаграфіі, "Міжнародным або злачынным. Мы проста не ведаем. Мы ведаем, што хочам, каб гэтыя навуковыя здольнасці былі неадкладна пазбаўлены тых, хто займаецца тым, што там, чорт вазьмі, адбываецца. Гэта азначае, што яны павінны быць ліквідаваны па камандзе". , што вы павінны іх наладзіць ".
  
  
  І іншыя словы ўспомніліся Рыма: "Глупства - гэта ўласцівасць чалавецтва, невуцтва - пачатак мудрасці, мудрасць - веданне аб невуцтве". Гэта быў Чыун, яго інструктар.
  
  
  У Чыуна заўсёды была крыха мудрасці, якая, здавалася, нічога не значыла, пакуль аднойчы яна табе не спатрэбілася. » Цяпер гэта нешта значыла.
  
  
  Яго трымалі ў максімальнай баявой гатоўнасці на працягу трох месяцаў, пакуль КЮРЭ спрабавала высветліць, што яна абараняе, і пры першых прыкметах таго, што яна ў небяспецы, яны паслалі сваю зброю, каб мець магчымасць знішчыць яе па камандзе.
  
  
  "Блішчаста", - сказаў сабе Рыма, наліваючы ваду ў ракавіну. Ён назіраў, як фатаграфіі становяцца белымі, затым адлучаюцца, затым раствараюцца і ператвараюць ваду ў ракавіне ў малако. "Бліскуча".
  
  
  І ён граў з ідэяй, з якой граў амаль кожны месяц. Выконваецца. Ён ніколі не змог бы зноў стаць паліцыянтам, у яго не было мінулага. Але ён мог бы патрапіць у каманду ці нават на працу, дзе нікога не хвалявала мінулае. Можа, прадаўцом. Можа быць, адкрыць дзе-небудзь краму пасля таго, як купіць лекі для звязкі. Крама. Жонка. Сям'я. Дом.
  
  
  А потым аднойчы ён мог адабраць у чалавека машыну або вырашыць спрэчку ў бары, і рабіў гэта ледзь-ледзь залішне добра, і Кюрэ знаходзіў яго. І на гэтым усё, таму што да таго часу з'явіўся б іншы, такі ж, як ён, і калі б гэты чалавек прыйшоў разносіць пошту ці малако, Рыма быў бы мёртвы. Калі які думае мужчына жадае займець цябе досыць моцна, ён цябе займее. Як мала людзей усвядомілі сваю ўразлівасць... ну, а навошта ім гэта? Ніхто на іх не паляваў.
  
  
  Такім чынам, фатаграфіі зараз былі ліквідныя, і Рыма Ўільямс выцягнуў корак і дазволіў ім спусціцца ў каналізацыю, дзе іх змые ў каналізацыю, а затым у рэкі, і тады іх ніколі больш не ўбачаць. Шчаслівыя, блядзь, карцінкі.
  
  
  Рыма прачытаў стэнаграму. "Гутарка паміж А і Б два гады таму. У - іншае агенцтва, тая ж каманда. А - кіраўнік XXX".
  
  
  Нават у запячатаным канверце CURE прыняла меры засцярогі, каб разарваць сувязі.
  
  
  "А) Тое, што мы робім, - гэта бярэм традыцыйныя часткі, каб скласці новую суму. Міждысцыплінарны падыход да старой сітуацыі, дынамікі канфлікту.
  
  
  "Б) Вы спрабуеце высветліць, чаму ў людзей узнікаюць канфлікты з іншымі людзьмі, дакладна?
  
  
  "А) Магчыма, у некаторым сэнсе. Ці бачыце, чалавек як жывёла пакарыў свет. Пакарыў іншых жывёл. Насамрэч з лёгкасцю, хоць сёння асобны чалавек у гэтым не ўпэўнены. Скончыўшы з гэтым, чалавек звярнуўся да адзінага які застаўся выкліку. Заваёва іншых людзей.Гісторыя войнаў паказвае гэта.Ну, чаму адны людзі павінны перамагаць, а іншыя быць заваяванымі?Якая дынаміка гэтага?У гэтым наша праблема.Калі б вы ведалі, вы маглі б перамагчы любое войска ў міры сёння з войскам меншага памеру.Можна сказаць , просты маленькі план заваёвы свету, які я ўпэўнены, што які-небудзь палітык або мілітарыст прыйшоў бы ў захапленне.Але вы бачыце, што план сапраўды не мае значэння, таму што заваёва бессэнсоўна, пакуль вы не вызначыце арыю заваёўніка як "заваяваны".
  
  
  "Б) У вас ёсць план заваёвы свету?
  
  
  "А) Божа літасцівы, толькі не кажы мне, што ты адзін з такіх. Калі б хтосьці сказаў табе, што ён адкрыў атам, ты б адразу выбег, каб паспрабаваць выкарыстоўваць яго ў электрычнай лямпачцы ці бомбе?
  
  
  "Б) Гэты маленькі план заваёвы свету? Ты яго ажыццявіў?
  
  
  "А) Якая розніца? Гэта толькі нязначны пабочны прадукт нашай асноўнай працы тут, у ХХХ.
  
  
  "Б) Не маглі б вы растлумачыць гэтую другарадную функцыю?
  
  
  “А) Не, не зараз. Толькі калі мы будзем гатовы, і то ў рамках усяго комплексу нашай працы. У адваротным выпадку, вы можаце ўявіць, якія людзі ў нас тут былі б, я б спачатку закрыў форум”.
  
  
  Канец стэнаграмы.
  
  
  Рыма зноў напоўніў таз вадой і дазволіў расшыфроўцы прайсці шлях фатаграфій, спачатку да беласці, затым да часціц, затым да растварэння.
  
  
  Гэта быў адказ на адно з "чаму". Адказам быў Нільс Брустэр, кіраўнік Brewster Forum, які меў у сваіх руках "маленькі план заваёвы міру". Брустэр спыніў бы ўсё, калі б падумаў, што вайскоўцы ці ўрад уступаюць у справу. Гэта тлумачыла, чаму форум быў функцыяй ЛЯЧЭННЯ. Верагодна, таму, што лепш, чым любая іншая група ў свеце, CURE магла назіраць за нечым ці кімсьці так, каб ніхто не ведаў - ні тыя, хто знаходзіцца пад назіраннем, ні тыя, хто вядзе назіранне.
  
  
  А потым з'явіліся фатаграфіі. І гэта ўказвала на тое, што нейкім чынам была задзейнічана нейкая іншая сіла. Набліжалася. І Злучаныя Штаты не маглі дапусціць, каб гэты маленькі план заваёвы міру дастаўся камусьці іншаму. І таму ўсе залучаныя, усе, хто мог ведаць, павінны памерці - калі гэта апынецца неабходным.
  
  
  Рыма вырваў корак з ракавіны, і вада малочнага колеру знікла. Можа быць, спартовая крама ў Дэ-Мойне, падумаў Рыма, або бар у Троі, штат Агаё. Тая жанчына ў таксі дала б яму рэкамендацыю. Бар быў бы мілым. Пакуль кліент не пусціў сабе кулю ў галаву, а затым забраў грошы з касы, каб уявіць гэта як рабаванне.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  Рыма не паверыў у гэта.
  
  
  Ён праехаў міма знака з надпісам "Брустэр Форум", заехаў у мілую маленькую вёсачку, затым праз вёску, затым міма пустога знака, які, як ён прачытаў у люстэрку задняга выгляду, быў "Брустэр Форум".
  
  
  Ён развярнуўся на жвіровай дарозе і паехаў на арандаванай машыне назад. Шыкоўныя маленькія домікі, некаторыя з шырокімі зялёнымі лужкамі, іншыя схаваныя хмызняком, дагледжаныя тратуары і дарогі, тэнісныя корты, поле для гольфа ўсяго на адну чацвёрку і круг маленькіх, мудрагелістых катэджаў.
  
  
  Жнівеньскае сонца дабраслаўляла ўзгорыстую мясцовасць Вірджыніі. Мужчына ў сініх шортах-бермудах і старой шэрай кашулі павольна круціў педалі па асфальце, рытмічна пыхкаючы трубкай. Гэта быў маленькі, хударлявы мужчына з добрым і ўдумлівым тварам, які Рыма адразу пазнаў. Чалавек з жырафам. Рыма затармазіў машыну.
  
  
  "Сэр", - паклікаў ён доктара Абрама Шултэра.
  
  
  Мужчына на ровары, здавалася, спалохаўся і спыніўся, ледзь не перавярнуўшыся. Ён быў адзіным чалавекам на вуліцы. Ён паглядзеў на Рыма, затым паказаў на сябе.
  
  
  "Я?" - спытаў вядучы нейрахірург у свеце.
  
  
  "Так, - сказаў Рыма, - я шукаю Брустэр Форум".
  
  
  “Ах, так. Вядома. Навошта яшчэ табе быць тут? ТАК. Натуральныя. Вельмі натуральна”.
  
  
  "Гэта форум Брустэра?
  
  
  "Так. Вы прапусцілі знакі?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Тады што прымусіла вас паверыць, што гэта не Брустар Форум?"
  
  
  "Ну, я чакаў нейкіх платоў ці чагосьці ў гэтым родзе".
  
  
  "Для чаго?"
  
  
  Рыма не змог адказаць на гэтае пытанне. Што ён мог сказаць? Таму што вы робіце нешта настолькі звышсакрэтнае, што вы памраце перш, чым ваша краіна перадасць вашу працу каму-небудзь яшчэ?"
  
  
  Нават не плот. Тое, што, верагодна, было самым прыярытэтным сакрэтным праектам у краіне, і нават не агароджа.
  
  
  "Ну, каб не пускаць людзей", - адказаў Рыма.
  
  
  "З-за чаго?" - ветліва спытаў сукін сын, які любіў трахаць цацачных жырафаў.
  
  
  "Вунь з гэтага месца", - сказаў Рыма наўрад ці прыязна.
  
  
  "Чаму мы павінны хацець нікога не пускаць?"
  
  
  "Я не ведаю", - змушаны быў сказаць Рыма.
  
  
  "Тады навошта нам плот?"
  
  
  Рыма прыйшлося паціснуць плячыма.
  
  
  "Гэта цікавае пытанне, якое ты задаў, сынок", - сказаў доктар Шултар. "Чаму чалавек пастаянна імкнецца ўстанавіць межы? Гэта для таго, каб не пускаць людзей або проста вызначыць, каго трэба не пускаць?"
  
  
  У духу брыдоты, якую, як ведаў Рыма, ён не павінен быў сабе дазваляць, ён зароў. "Апошняе, вядома. Гэта відавочна для любога, хто саджае памідоры". І ён з'ехаў, пакінуўшы мужчыну ламаць галаву, з трубкай, якая зараз люта працавала ў яго ў роце.
  
  
  Рыма паехаў назад да групы катэджаў, прыпаркаваўшыся каля выкладзенай каменем дарожкі, якая вяла да вялікага белага будынка з зялёнымі аканіцамі, зацененага вялікімі дубамі. Навізна будынкаў паказвала на тое, што яны былі пабудаваны з разлікам на блізкасць да высокіх дрэў.
  
  
  Рыма прайшоў па каменных плітах да дзвярэй будынка і пастукаў. За пяцьдзесят ярдаў ад яго відаць была пасыпаная жвірам пад'язная дарожка, якая вяла да кальца катэджаў, але ён палічыў за лепшае прайсціся пешшу - раскоша, якую ён дазваляў сабе вельмі рэдка. Проста рабіў нешта, бо яму так захацелася. Амаль як чалавек.
  
  
  Латунны малаток быў выкананы ў выглядзе сімвала свету - круга з контурам бамбавіка "фантам" усярэдзіне. Прынамсі, так гэта заўсёды выглядала для чалавека, якім зараз быў Рыма Пелхэм, дасланы замяніць Піцера Макарці.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і на дзвярной ручцы з'явілася маленькая дзяўчынка з касічкамі, круглымі ружовымі шчочкамі, усмешкай і танцуючымі вачыма.
  
  
  "Добры дзень", - сказала яна. "Мяне клічуць Стэфані Брустэр. Мне шэсць гадоў, і я дачка доктара Нільса Брустара, які, відавочна, мой бацька, паколькі я яго дачка ".
  
  
  "Відавочна", - сказаў Рыма. "Я Рыма Пелхэм, мне трыццаць два гады, і я ваш новы паліцэйскі з Брустэр Форум. Я займаю месца чалавека, які сышоў".
  
  
  "Вы маеце на ўвазе, што вы наш новы афіцэр бяспекі. Каб замяніць містэра Макарці, у якога быў перадоз на мінулым тыдні?"
  
  
  "Перадазіроўка?"
  
  
  “Так. Ён прыняў перадазіроўку гераіну. Вы б назвалі гэта праблемай з наркотыкамі? Я маю на ўвазе, калі адзін чалавек прымае перадазіроўку і памірае, ці з'яўляецца гэта праблемай? Відавочна, для яго гэта не праблема”.
  
  
  Рыма прыгледзеўся больш уважліва. Добра, яна не была карлікам. Магчыма, на ёй быў устаноўлены дынамік.
  
  
  Стэфані Брустэр гарэзна ўсміхнулася. "Ты шакаваны, таму што я дадала новае вымярэнне да рэальнасці. Шасцігадовым дзяўчынкам не належыць быць настолькі дасведчанымі. Але я вельмі дасведчаная. Заўчасна ўсведамляю, кажуць яны, і з-за гэтага я сутыкнуся з праблемамі, калі вырасту, калі не навучуся прыстасоўвацца да сваёй уласнай групе аднагодкаў. Так кажа тата. Толькі мая старэйшая сястра Ардат, якой пятнаццаць гадоў, гэтак жа дасведчаная, і яна прыстасавалася. Такім чынам, я павінен прыстасавацца. Так?
  
  
  "Думаю, так", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты хацеў бы ўбачыць майго тату?"
  
  
  "Так, я б так і зрабіў".
  
  
  "Я пакажу табе, дзе ён, калі ты спачатку згуляеш са мной у фрысбі".
  
  
  "Чаму б табе зараз не паказаць мне, дзе твой тата, а потым мы пагуляем у фрысбі?"
  
  
  "Таму што, калі мы спачатку пагуляем у фрысбі, тады мы дакладна пагуляем у фрысбі. Але калі гэта будзе пазней, тады, можа быць, мы пагуляем у фрысбі. Рэальнасць нашмат больш значная, чым абяцанне, табе не здаецца? Асабліва абяцанне ад каго вось старэйшы за восем”.
  
  
  "Я сам ніколі не давяраў нікому старэйшы за восем", - сказаў Рыма. Калі ты прыгнечаны, ты прыгнечаны.
  
  
  "У цябе ёсць фрысбі?"
  
  
  "Не, баюся, што не".
  
  
  "Але ты сказаў, што пагуляеш са мной у фрысбі, і калі ў цябе няма фрысбі, як мы можам гуляць у фрысбі разам?" Яе тонкія бровы нахмурыліся, а рот апусціўся. Яе блакітныя вочы напоўніліся слязамі. Яна тупнула нагой. Ты сказаў, што згуляеш са мной у фрысбі, а ты не гуляеш у фрысбі. Ты сказаў, што будзеш гуляць, а ў цябе няма фрысбі. І як мы можам гуляць у фрысбі, калі ў цябе яго няма? У мяне няма фрысбі. "
  
  
  Затым Стэфані Брустэр закрыла вочы і заплакала, як шасцігадовая дзяўчынка, якой яна і была. І Рыма падняў яе, прыціснуў да сябе і паабяцаў ёй лятаючую талерку, але ёй давядзецца перастаць церці вочы, таму што гэта шкодна для іх.
  
  
  "Я ведаю", - усхліпнула Стэфані Брустэр. "Сятчатка адчувальная да ціску".
  
  
  "Не хацелі б вы вывучыць карэйскую прыказку?"
  
  
  "Што?" - асцярожна спытала Стэфані, чапляючыся за сваё няшчасце, каб дар не зраўняўся па каштоўнасці са слязамі, якія яна пралівала.
  
  
  "Ты павінен церці вочы толькі локцямі".
  
  
  "Але ты не можаш церці вочы локцямі".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся. І Стэфані засмяялася. "Зразумела. Я разумею. Ты не павінен церці вочы".
  
  
  "Гэта дакладна".
  
  
  "Ты мне падабаешся. Пойдзем, завядзі мяне ў офіс".
  
  
  Рыма ўвайшоў у кабінет побач з гасцінай. І ён прыйшоў у жах, даведаўшыся, што менавіта тут Нільс Брустэр прарабіў большую частку сваёй працы, што раскіданыя паўсюль паперы былі разважаннямі Брустэр Форума і, без сумневу, утрымоўвалі той маленькі план заваёвы міру. Ні брамы, ні замкоў, і шасцігадовая дзяўчынка, якая сказала,
  
  
  "Я пакуль гэтага не разумею, але ты можаш прачытаць. Але пакінь паперы ў тым жа парадку. Тата пераборлівы".
  
  
  Пакінь іх у тым жа парадку. Яе бацька мог памерці за гэтыя паперы, таму што ён быў пераборлівы і пакінуў іх у тым жа парадку. Рыма адчуў млоснасць.
  
  
  Але ён прымусіў сябе думаць аб мільёнах людзей і іх жыццях. Ён расцягнуў тысячы людзей на дарогах, усміхаючыся, трымаючыся за рукі, у кожнай хаце ў Амерыцы, у кожнай сям'і, у кожным натоўпе. І ён ведаў, што, калі паступіць паведамленне, ён выканае свой абавязак і заб'е - нават калі гэта будзе слаўны, бліскучы Нільс Брустэр, і нават калі яго смерць разаб'е дашчэнту гэтае цудоўнае дзіця, Стэфані.
  
  
  Рыма пашанцавала, што неўзабаве ён сустрэў Нільса Брустэра, і гэтая сустрэча значна аблегчыла яго магчымае прызначэнне.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  Нільс Брустэр не быў закаваны ў ланцугі, як для свайго партрэта аголенай натуры. На ім была сіняя кашуля з кароткімі рукавамі, штаны-чынос і красоўкі. Яго валасы разляцеліся вакол галавы, як падхопленае тарнада перакаці-поле.
  
  
  Стэфані пайшла, каб расказаць маці пра новага дырэктара службы бяспекі, і пакінула Рыма ў адзіным вялікім будынку ў комплексе, дзе магла размяшчацца лабараторыя. Гэтага не адбылося. Гэта была глядзельная зала, цяпер запоўненая людзьмі, якія стоўпіліся вакол сталоў.
  
  
  Першае, што доктар Брустэр сказаў Рыма, было: "Ш-ш-ш".
  
  
  "Я Рыма Пелхэм, новенькі..."
  
  
  "Я ведаю, я ведаю. ТССС".
  
  
  Ён павярнуўся, і Рыма пайшоў за ім. Гэта быў шахматны турнір, пазней Рыма даведаўся, што ў "Брюстэр Форуме" быў не толькі шахматны турнір, але і інструктар па шахматах, прафесіянал тэніса, прафесіянал гольфа, настаўнік спеваў, інструктар каратэ, музычны дырыжор, свая маленькая газета, выдаваем чалавек, якія маглі зразумець, што адбываецца на форуме, у тым ліку, да жаху Рыма, рускага, і трэнера па скачках у ваду.
  
  
  "Мы даем тое, у чым людзі маюць патрэбу або аб чым просяць", - сказаў яму Брустэр пазней.
  
  
  "Ніякіх лыж?"
  
  
  “Надвор'е тут не тае. Мы адпраўляем нашых людзей, якія хочуць вучыцца, у лыжную школу Big Boulder на возеры Хармоні. Яны навучаюць натуральным тэхнікам, лепшаму метаду навучання. Вы адразу ж вучыцеся паралельна”.
  
  
  "Гэта міла", - сказаў бы Рыма, на імгненне задумаўшыся, не Нільс Лі Брустэр вынайшаў самую прыгожую афёру дваццатага стагоддзя.
  
  
  Але ў той дзень гэта былі шахматы. Пухлы мужчына з вылупленымі карымі вачыма і дрыготкімі запясцямі гуляў у эндшпіль з гмахам сівавалосага мужчыны, які навіс над дошкай, як цяжкаатлет, які рыхтуецца да рэкорднага ўздыму. Таўстуном быў доктар Джэймс Рэтчэт, гомасэксуаліст у плашчы, супраць езуіта з місіянерскай пазіцыяй.
  
  
  Рэтчэт заўважыў Рыма і паказаў хупавым пальцам. "Хто гэта?" - спытаў ён. Гэта быў відавочны выкрут, каб адцягнуць увагу айца Бойла ад дошкі, таму што на гадзінніку з двума кнопкамі час айца Бойла заканчваўся.
  
  
  "Новы дырэктар службы бяспекі", - прашаптаў Брустэр.
  
  
  "Наша новае плоскаступнёвасць", - з'едліва сказаў Рэтчэт.
  
  
  "Ш-ш-ш", - сказаў Брустэр Рыма, перш чым Рыма штосьці сказаў.
  
  
  "Вы ірландзец, як і наш нябожчык містэр Макарці?"
  
  
  Рыма нічога не сказаў. Ён проста ўтаропіўся на дошку.
  
  
  Рыма вучылі шахматам, і яму гэта не падабалася. Яго вучылі шахматам не з-за складанасці хадоў і не з-за канцэнтрацыі, якой яны патрабавалі. Яго вучылі шахматам проста для таго, каб ён разумеў, што кожны ход мяняе дошку. Гэта было тое, пра што людзі схільныя забывацца ў жыцці; што кожны ход нейкім чынам мяняе сітуацыю і што прадузятыя дзеянні патрабуюць гнуткасці, каб быць апраўданымі. Па сутнасці, шахматы навучылі Рыма глядзець. Цяпер ён агледзеў пакой і ўбачыў аматара каратэ, на гэты раз у вопратцы, які ўважліва назірае за ім. Іншым зацікаўленым назіральнікам быў мужчына ў цёмным гарнітуры і цёмным гальштуку, які, як пазней даведаўся Рыма, быў інструктарам па шахматах.
  
  
  "Я задаў табе пытанне, коп", - сказаў Рэтчэт. "Ты ірландзец, як і наш нябожчык містэр Макарці?"
  
  
  "Ш-ш-ш", - злосна сказаў Брустэр Рыма, які маўчаў.
  
  
  "Калі я буду гаварыць з вамі, вы адкажаце мне", - сказаў Рэтчэт, пыхкаючы ў сваім крэсле. "Адкажыце мне".
  
  
  "Я не думаю, што я ірландзец", - сказаў Рыма. Гэта быў мяккі тон, які выкарыстоўваўся для таго, каб пазбавіцца ад назойлівых пытанняў і дапытлівых.
  
  
  "Ты не думаеш, што ты ірландзец. Ты не думаеш. Хіба ты не ведаеш? У рэшце рэшт, я думаў, што ўсе ірландцы ведаюць, што яны ірландцы. Інакш, чаму ўсе гэтыя мілыя малыя былі б паліцыянтамі і святарамі? Цяпер я гуляю супраць святара, ты ведаеш ".
  
  
  Бацька не падняў вачэй, але перамясціў сваю ладдзю з неактыўнага кута ў цэнтр дошкі. Звычайна гэта быў бы нядрэнны ход. Але цяпер гэта быў дрэнны ход, таму што ў Рэтчэта было больш людзей, якія атакавалі плошчу, чым у святара, які абараняецца. Пры такіх абставінах сьвятар бы здаўся.
  
  
  Рэтчэт раптам прыціх і засяродзіўся на дошцы з усёй сваёй увагай. Бацька Бойл азірнуўся цераз плячо і працягнуў руку Рыма. "Прывітанне, я Боб Бойл. Мы ўсе тут крыху дурнаватыя. Я думаю, гэта функцыя інтэлекту ".
  
  
  "Я Рыма Пелхэм", - прадставіўся Рыма, паціскаючы працягнутую руку. Што ж, прыемны ці не, святар пагадзіўся б з астатнімі, калі б пра гэта стала вядома. Рыма не быў суддзёй, проста аператыўнікам.
  
  
  "Ш-ш-ш", - сказаў Нільс Брустэр.
  
  
  "Спыні гэта, Нільс", - сказаў святар.
  
  
  "Ён не павінен нікому перашкаджаць", - агрызнуўся Брустэр у адказ. “Па-першае, мне не вельмі падабаецца яго прысутнасць тут. Калі б нам не патрабавалася федэральнае фінансаванне, я б не дапусціў яго на тэрыторыю. Вы ведаеце, якія яны, увесь фашысцкі менталітэт”.
  
  
  "Ты самы вялікі фашыст, якога я калі-небудзь сустракаў, Нільс. А таксама горшы сноб. А зараз спыні гэта".
  
  
  Рэтчэт, пачырванеўшы, злосна паставіў постаць на дошку, узмацніўшы ціск на клетку, якая знаходзіцца пад пагрозай.
  
  
  "Што тут адбываецца?" - закрычаў ён. "Чаму я павінен трываць гэтыя прыніжэньні ад паліцыянта? Кожны раз, калі я рухаюся, хтосьці крычыць. Крычыць. Воплі", - голас Рэтчэта павысіўся, як у задаволенага каршака. Яго рукі люта трапяталі. Яго тоўсты твар пачырванеў.
  
  
  "Вы, ірландскія ўблюдкі, аб'ядналіся, каб перамагчы мяне. Вось чаму вы тут. Гэта змова - гэта ўсё, на што вы, ірландцы, падыходзіць. Чаму б табе не перастаць хавацца, спрабуючы знерваваць мяне. і паводзіць сябе як мужчына? Скажы Бойлу як дзейнічаць Працягвай Працягвай Давядзі сваё вераломства да канца.
  
  
  “Глядзіце ўсё. Коп збіраецца дапамагчы бацьку Бойлу згуляць у шахматы. Коп, які гуляе ў шахматы”. Рэтчэт напышліва асуджальна засмяяўся і агледзеўся ў пошуках адабрэння. Не знайшоўшы нічога ў звернутых да яго асобах, ён узмацніў сваю лютасць.
  
  
  "Я патрабую, каб вы распавялі айцу Бойлу, як перамагчы. Яму можа спатрэбіцца ваша дапамога. Любы, хто верыць у Бога, можа скарыстацца любой дапамогай, якую ён можа атрымаць. Працягвайце. Прама зараз. Ніякіх пратэстаў. Ёсць два магчымыя спосабы, якімі ён можа выйграць. Я мяркую, што вы разбіраецеся ў шахматах. Бацька Бойл не разбіраецца. Скажыце яму, як."
  
  
  Гэта былі тры месяцы піка, якія дасталіся Рыма, тры месяцы знаходжання там, дзе ён не павінен быў заставацца ні маральна, ні фізічна. Гэта і форум Брустэра, і гэтыя вар'яты, і тое, што яму сказалі, што ён павінен арганізаваць смерць гэтых бяскрыўдных прыдуркаў, толькі таму, што іх геніяльнасць можа прывесці іх не ў той калідор.
  
  
  Такім чынам, Рыма здзейсніў памылку. Яшчэ да таго, як ён зразумеў, што робіць, ён сказаў:
  
  
  "Ёсць тры спосабу, якімі бацька Бойл можа перамагчы вас. Першыя два патрабуюць памылкі з вашага боку. Але трэці ён можа зрабіць у адзіночку. Яго конь на вашай ладдзі 3, які расчыняе шах ферзем. Гэта задушаны памочнік праз тры ".
  
  
  Рыма казаў мякка, амаль як далікатны момант пропаведзі. Спачатку Рэтчэт збіраўся засмяяцца, затым яго твар стаў непранікальным. Было відавочна, што ён не заўважыў гэтага руху. І калі гэты рух стаў відавочным для іншых у аўдыторыі, раздаліся нягучныя гукі. І бацька Бойл пачаў смяяцца, поўным, сардэчным смехам, і іншыя засмяяліся разам з ім, і Рэтчэт пабялеў. Распаліўся дабяла. Калі б чалавек мог стаць ненавісным, доктар Джэймс Рэтчэт быў нянавісцю.
  
  
  Рыма не смяяўся, бо ведаў, што яго трэба адшлёпаць. Лекцыі былі для дарослых, а пабоі - для мужчын. Але лупцоўка прызначалася для маленькіх хлопчыкаў, якія з гонару кідалі выклік, з-за якога іх так лёгка маглі забіць. Дурное. Дурное, падумаў Рыма. Вы ўвайшлі як тупы паліцыянт, і, каб ніхто выпадкова не заўважыў у вас рэальную небяспеку, вы з усіх сіл імкнуліся даць ім зразумець, што, магчыма, вы не былі такімі ўжо тупымі. Коп, добра, але кап, за якім трэба даглядаць. Самы неспрактыкаваны навічок не зрабіў бы такога глупства. Паднясі сюрпрыз, і ты аддасі сваё жыццё. Як лекцыя была ўбітая ў яго, і наколькі лагічнай яна была:
  
  
  "Вы павінны ізаляваць тое, што вы хочаце зрабіць. Большасць асабістых нападаў церпяць няўдачу, таму што яны спрабуюць зрабіць занадта шмат, не апошнім з якіх з'яўляецца заваёва павагі вашай мэты ". Гэта былі словы Чыўна, інструктара.
  
  
  "Гэта глупства", - адказаў Рэрна. "Ніхто б так не паступіў".
  
  
  "Большасць людзей так і робяць", – ціха сказаў Чыун. "Яны вылузваюцца перад сваёй ахвярай. Гэта таму, што яны хочуць не столькі прычыніць шкоду іншаму чалавеку, колькі прымусіць іншага прызнаць іх перавагу. Вы бачыце гэта нават сярод прызавых байцоў. Як недарэчна.
  
  
  "Калі ты не засвоіш іншага ўрока, засвоі гэты, і ён дапаможа табе выжыць больш, чым любы іншы. Самы небяспечны чалавек - гэта той, хто не здаецца небяспечным. Паўтарай гэта за мной".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма, пераймаючы пісклявыя спевы пажылога карэйца. "Самы небяспечны чалавек - гэта той, хто не выглядае небяспечным. Паўтарай гэта за мной".
  
  
  "Оооо", - сказаў Чыун, схапіўшыся за грудзі. "Оооо". І Рыма ўскочыў на ногі з маленькіх падушак, на якіх яны сядзелі, і прысунуўся, каб падтрымаць пажылога мужчыну.
  
  
  "Апусці мяне, калі ласка. Калі ласка. Ляжце мне на спіну". Чыун зноў застагнаў, і Рыма асцярожна прасунуў рукі пад пахі Чыуна і павольна паклаў белую, пакрытую інеем галаву на падушку.
  
  
  "Цяпер я не выглядаю небяспечным", – сказаў Чиун з відавочным болем.
  
  
  "Не, ты гэтага не зробіш", - далікатна сказаў Рыма.
  
  
  "Добра", - сказаў Чиун, тыцкаў пальцам у заднюю частку грудной клеткі Рыма, ператвараючы яго ў бездапаможнага калеку на падлозе. Адчуванне было такое, нібы абцугі адрывалі яго ніжняе рабро ад хрыбетніка, прычыняючы такі боль, што Рыма не мог ні закрычаць, ні нават застагнаць.
  
  
  Калі вечнасць моманту скончылася і Рыма змог крычаць, затым дыхаць, а затым ляжаць, дрыжучы, Чыун сказаў: "Я прычыняю табе гэты боль, каб ты памятаў. Ніколі не будзь небяспечны ў вачах мужчын, з якімі плануеш пазмагацца. Ніколі. Я прычыняю табе боль, таму што кахаю цябе.Так.Каханне.Сапраўднае каханне - гэта рабіць тое, што добра для чалавека.Ілжывае каханне робіць толькі тое, што прымушае гэтага чалавека кахаць цябе.Каханне, якую я адчуваю да цябе, выяўляецца ў гэтым болі, якую я прычыняю табе. Боль - гэта твой урок, які лепш за ўсё засвоіць”.
  
  
  Калі Рыма змог гаварыць, але яшчэ не ўстаў, ён сказаў:
  
  
  "Ты, жаўтароты ўблюдачны вырадак. Спыні боль".
  
  
  "Я кахаю цябе занадта моцна, каб спыніць боль".
  
  
  "Ты нікчэмны падонак. Спыні прычыняць боль".
  
  
  "Не, сын мой".
  
  
  Затым Рыма пусціў у ход свае эмацыйныя лёгкія. "Ты падобны на кітайца". Ён ведаў, што Чіун ненавідзеў кітайцаў амаль гэтак жа моцна, як жыхароў суседняй вёскі.
  
  
  "Ты не павінен спакушаць мяне пазбавіць цябе твайго ўрока. Я занадта шмат даў табе, каб пазбавіцца дару. Ці бачыш, я ніколі больш не змагу прыкінуцца слабым і заспець цябе знянацку. Я, у нейкай меры, аддаў табе часцінку сваёй будучыні, часцінку свайго жыцця. Я даў табе веданне аб тым, што я небяспечны ".
  
  
  "Я заўсёды ведаў, што ты небяспечны, маленькі вырадак з жоўтага Фарфору".
  
  
  "Ах, але не такім чынам".
  
  
  "Добра, добра. Мне шкада. Я навучыўся. Спыні боль, калі ласка".
  
  
  "Сапраўднае каханне гэтага не дапушчае".
  
  
  "Тады ненавідзь мяне", - сказаў Рыма. "Дзеля ўсяго святога, ненавідзь мяне і спыні гэты гробаны боль".
  
  
  "Не. Падарунак ёсць падарунак".
  
  
  "Твая шчодрасць заб'е мяне, ты, жудасны, рыбаедскі вырадак. Калі спыніцца боль?"
  
  
  "Яна можа быць у цябе да канца тваіх дзён. Гэта падарунак на ўсё жыццё. Рабрышкі могуць быць такімі".
  
  
  Боль памяншалася, але працягвалася дзень пры дні, і дзень пры дні Рыма маліў Чыуна зрабіць тое, што ён павінен, каб спыніць гэта. Кожную ноч ён перарываў сон Чыўна, каб расказаць яму. І на другім тыдні Чіун, які мог вынесці амаль усё, акрамя страты сну, здаўся.
  
  
  Рыма пхнуў яго локцем у перадсвітальнай цемры. "Мне ўсё яшчэ балюча, ты, вырадак".
  
  
  І Чыун стомлена сеў на сваім кілімку і сказаў Рыма: "Мне шкада, сын мой. Але я не люблю цябе так моцна. Мне трэба паспаць". І ён націснуў пальцамі на падмурак хрыбетніка Рыма, пракладваючы шлях да болевага рабра, а затым, ударыўшы па болевым месцы, боль сышоў, і Рыма адчуў неверагоднае палягчэнне, ад якога ў яго ледзь не навярнуліся слёзы на вочы.
  
  
  "Дзякуй. Дзякуй вам", - сказаў ён.
  
  
  І Чыун сказаў: "Мне шкада, сын мой. Мне шкада, што мне прыйшлося гэта зрабіць. Але я б доўга не пражыў без сну. Я стары чалавек. І я люблю цябе толькі часткай свайго жыцця. Не ўсёй ". Ён лёг на свой кілімок і, перш чым зноў пагрузіцца ў сон, сказаў: "Прабач мяне".
  
  
  І Рыма са смехам дараваў. Але, стоячы зараз над шахматнай дошкай, ён не дараваў бы сабе. І ён зразумеў, што быў няварты падарунка, які паднёс яму Чіун. Дурное. Дурное. Дурное, падумаў Рыма. Ты тупы, ідыёцкі вырадак. Ты ўвайшоў у гэты пакой банкрутам, і зараз ты частка праклятай дынамікі гэтага месца, з сябрамі і ворагамі, і выканаць гэта будзе нашмат складаней, калі паступіць загад знішчыць іх.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  Чалавек, калісьці вядомы як доктар Ханс Фрыхтман, бачыў гэты крок. Нічога новага. Нічога наватарскага. Даволі стандартна. Нічога такога, чаму б нельга было навучыцца. Тым не менш, для сваёй мэты і ў кантэксце, бліскуча. На гэты раз яны не даслалі Макарці. Ці падазравалі яны, што Макарці не быў ахвярай выпадковай перадазіроўкі, што ён быў забіты?
  
  
  На гэты раз усё было па-сапраўднаму. Ці маглі яны ведаць пра яго і яго дачку? Магчыма, але сумнеўна. Больш верагодна, яны ведалі аб Макарці як аб ахвяры забойства. І ўсё ж, дзе былі легіёны мужчын у начышчаных чаравіках, чыстых кашулях і з сумленнымі асобамі школьнікаў? Несумненна, было б усё гэта для поўнага прыгнечання.
  
  
  Ну, магчыма, не. Магчыма, гэты чалавек, Рыма Пэлхэм, быў найлепшым, што ў іх было. Дзіўна, што ён нейкім чынам уцёк ад людзей, якія сустрэлі яго на пароме. Доктару Хансу Фрыхтману давядзецца разабрацца з ім. Чым хутчэй, тым лепей.
  
  
  Ён пачакаў, пакуль усе пакінуць залу, затым адправіўся да дома Рэтчэта. Рэтчэт пайшоў першым, абурана пыхкаючы.
  
  
  Ён крыху пагуляў са сваёй дачкой па абсаджанай дрэвамі дарожцы і праз салодка цурчыць ручай да дома Рэтчэта, гэтаму пакрытаму белай тынкоўкай непрыстойнаму будынку ў форме яйка, гэтаму новаму дызайну, які толькі амерыканец мог назваць мастацтвам. Толькі амерыканец ці француз. Як мудра было з боку кожнага схаваць яго за ўзгоркам, нябачным для чуллівых вачэй.
  
  
  "З яго атрымаўся б фантастычны палюбоўнік", - сказала дачка.
  
  
  "Мая дарагая, для цябе ўсё, што заўгодна, - фантастычная пасцеля", - стомлена сказаў ён.
  
  
  "Нічога".
  
  
  "Што выключана? Калі ласка, дайце мне ведаць. Я куплю адзін".
  
  
  "Я б не стаў маркітавацца з чорным".
  
  
  "Гэта значыць чорны чалавек? Чорны сабака ці чорны конь - гэта іншае?"
  
  
  "Гэта не тое ж самае".
  
  
  "Не, гэта не тое ж самае. Што робіць цябе такім?"
  
  
  "Назіранне за людзьмі, загнанымі ў духоўкі, і за тым, як у нечым доме гараць лямпы з засні з чалавечай скуры, можа спрыяць некаторым адхіленням у маленькай дзяўчынкі".
  
  
  "Так. Гэта. Ну, гэта былі часы".
  
  
  "І ў мяне ёсць свае часы, бацька".
  
  
  "Так, я мяркую, што так яно і ёсць".
  
  
  "Я хачу гэтага мужчыну. Я павінен займець яго".
  
  
  "Пакуль няма".
  
  
  "Гэта заўсёды яшчэ не час. Кожны дзень яшчэ не час. Учора яшчэ не было. Заўтра яшчэ не будзе. Я стаміўся быць абдзеленым. Заўсёды абдзеленым. Мяняючы імёны, мяняючы дома. Увесь час. Выконваецца. Ад амерыканцаў, брытанцаў, французаў і рускіх . Цяпер нават ад нашых уласных людзей у Нямеччыне і, хай дапаможа нам Бог, ад габрэяў. Мне брыдка ўцякаць ад габрэяў. Я хачу распавесці ўсяму свету, хто мы такія. Мы павінны ганарыцца. Мы нацысты".
  
  
  "Ціха".
  
  
  "Нацысты. Нацысты. Nazis, Seig heil."
  
  
  "Ціха".
  
  
  "Я атрымаю яго?"
  
  
  "Так. Але не зараз".
  
  
  "Нацыст, нацыст, нацыст ... доктар Ханс Фрыхтман з Трэблінкі, Бухенвальда і розных іншых месцаў канчатковага рашэння. Доктар Ханс ...."
  
  
  "Добра. Добра. Ты можаш забраць яго".
  
  
  "Калі?"
  
  
  "Хутка".
  
  
  "І з фатаграфіямі таксама?"
  
  
  "Я не ведаю".
  
  
  “Мне падабаецца быць зоркай, татачка. Мне падабаецца бачыць твой твар, калі ты мяне фатаграфуеш. Гэта лепшая частка”.
  
  
  "Добра. Цяпер ідзі дадому, дарагая. Я павінен убачыць доктара Рэтчэта", - стомлена сказаў ён.
  
  
  "Я пайду. Цябе ванітуе, калі я раблю ўсё гэта?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Гэта лепшая частка".
  
  
  Ён назіраў, як яго дачка шчасліва пакрочыла прэч, паклаўшы ў кішэню яшчэ адну перамогу, затым увайшоў у дом доктара Джэймса Рэтчэта. Рэтчэт яшчэ не ўвайшоў у сваё асаблівае месца, але рэзаў цёмны кавалачак, які выглядаў як сушаны жавальны тытунь, але на самай справе быў гашышам. Клін быў памерам з костку даміно, і ён назіраў, як пульхныя пальцы Рэтчэта працуюць брытвай па лязе, наразаючы трэскі ў маленькім бронзавым кубачку трубкі. Усе астатнія трэскі прайшлі міма.
  
  
  "Пачвара, - сказаў Рэтчэт, - я нават не магу набіць сваю трубку".
  
  
  "Бедняга. Як яны маглі дапусціць, каб гэта здарылася з табой? Вось, я падрыхтую табе трубку". Яны сядзелі ў гасцінай Рэтчэта, драматычным чорна-белым фільме. За камінам, абрамленым двума выгнутымі слановымі біўнямі, было месца, куды, як ён ведаў, увойдзе Рэтчэт.
  
  
  Задняя частка каміна ўяўляла сабой самотную цёмна-чырвоную шчыліну. Белыя іклы акружалі яе і самі былі акружаны чорным кругам. Рэтчэт быў адзіным чалавекам на Brewster Forum, які не зразумеў знака сваёй задумы. Але ж хвароба чалавека нязменна ўтоена ад яго душы.
  
  
  "Гэты паліцыянт зрабіў вельмі добры ход", - сказаў ён, набіваючы трубку для Рэтчэта.
  
  
  "Калі б я ведаў, што гэты коп ведаў тое, што ён ведаў, я б ніколі
  
  
  я гуляў такім чынам супраць Бойла. Ты ведаеш, што я найлепшы
  
  
  гулец, чым гэта ".
  
  
  "Я ведаю".
  
  
  "Гэта не будзе ўлічвацца на турніры, ці не так?"
  
  
  "Баюся, што так і павінна быць".
  
  
  "Так не павінна было быць. Бойла дапамаглі".
  
  
  "Ты прапанаваў дазволіць гэта".
  
  
  "Гэты Бойл. Я мог бы перамагчы яго ў любы дзень тыдня. У любы дзень".
  
  
  "Так, ты можаш".
  
  
  "Я мог бы забіць яго".
  
  
  "Для чаго?"
  
  
  "За тое, што зрабіў гэта са мной".
  
  
  "Ён табе нічога не зрабіў".
  
  
  "Ён рушыў услед радзе таго паліцыянта, таго начнога вартаўніка, якому раптам дазволілі гуляць у нашых турнірах".
  
  
  "Так, ён рушыў услед радзе. Але хто яго даў? Вы бачылі, як ён смяяўся над вамі?"
  
  
  "Ён не смяяўся".
  
  
  Ён ухмыльнуўся і пачаў смяяцца. Увесь гэты час ён ведаў, што ты ўсяго толькі гуляеш з Бойлам, і ён ведаў, што ты можаш перамагчы яго ў сумленнай гульні. Але ён убачыў, што можа перамагчы цябе адзіным даступным яму спосабам, скарыстаўшыся тваім велікадушнасцю ў адносінах да Бойла і звярнуўшы яго супраць цябе ".
  
  
  "Так. Адзіны спосаб, якім ён мог мяне перамагчы. Прынізіць мяне".
  
  
  "Вядома, і ўсе смяяліся разам з ім".
  
  
  "Ублюдкі".
  
  
  "Яны нічога не могуць з гэтым зрабіць. Пакуль гэты чалавек тут, яны будуць смяяцца з цябе".
  
  
  "Глупства. Яны ведаюць, што ён усяго толькі паліцэйскі".
  
  
  "Тым больш яны будуць смяяцца".
  
  
  "Не".
  
  
  "Так. Калі яны ўбачаць цябе. Яны будуць смяяцца ўнутры".
  
  
  "Ты пачвара, раз кажаш мне гэта".
  
  
  "Я твой сябар. Сябар кажа праўду".
  
  
  "Ты ўсё яшчэ звер".
  
  
  Ён працягнуў Рэтчэту трубку і адказаў: "Магчыма, мне не трэба было казаць вам. У рэшце рэшт, ёсць толькі адзін спосаб прынізіць яго, і вы б не апусціліся да гэтага".
  
  
  "Якім спосабам?"
  
  
  "Твае сябры на матацыклах. Тваё, як ты іх называеш, грубае рамяство. Уяві паліцэйскага, які не можа спыніць хуліганаў".
  
  
  "Ты маеш рацыю. Я б гэтага не зрабіў. Нільс быў бы ў лютасці. Абсалютнай язве".
  
  
  "Адкуль яму ведаць, што гэта ты?"
  
  
  "Я б ніколі не апусціўся так нізка. Ніколі". Доктар Джэймс Рэтчэт усміхнуўся. "Цяпер я ў прыдатным настроі. Не хацелі б вы далучыцца да мяне на маім месцы? Падзяліцеся трубкай свету?"
  
  
  "Дзякуй, не, мне трэба дадому".
  
  
  "Акрамя таго, - сказаў доктар Рэтчэт, - нават калі Нільс даведаецца, як ён зможа замяніць доктара Джэймса Рэтчэта?"
  
  
  "Сапраўды, як ён мог?"
  
  
  "Вядома, я б ніколі не апусціўся так нізка".
  
  
  "Вядома".
  
  
  "Будзь у офісе заўтра апоўдні", - сказаў Рэтчэт са смяшком і нырнуў паміж слановымі біўнямі ў суседні пакой.
  
  
  Чалавек, калісьці вядомы як доктар Ханс Фрыхтман, усміхнуўся ў спіну Рэтчэту, затым пакінуў яйкападобны дом. Ён убачыць тое, што ўбачыць. Ён вельмі добра ведаў, што некаторыя шахматныя хады могуць быць вельмі разбуральнымі. Асабліва тыя, якія спачатку здаваліся бліскучымі.
  
  
  Гэты чалавек, Рыма Пелхэм, здзейсніў сур'ёзную памылку. Калі пашанцуе, гэта будзе фатальная памылка. І да таго часу, калі яны дашлюць яшчэ аднаго на змену яму, людзі, якія распрацавалі план заваёвы свету, будуць знаходзіцца пад кантролем іншай дзяржавы, якая будзе ведаць, як выкарыстоўваць гэты план. І доктар Ханс Фрыхтман сышоў бы.
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  Нільсу Брустэр прыйшлося б скончыць з гэтым. Ён не дазваляў збіраць смецце на кухні. Своечасова аплачваў рахункі. Хадзіў да дантыста, калі ў яго забалелі зубы. Больш не было прычын адкладаць гэта. Ён зробіць гэта. Скончы з гэтым.
  
  
  "Дашліце Рыма, як там яго," - сказаў Нільс Брустэр у свой інтэркам і тут жа адчуў сябе цалкам задаволеным яго сумленнасцю.
  
  
  Яго офіс выходзіў вокнамі на круг, зялёную масу, акружаную чорным жвірам. Па краі круга стаялі белыя катэджы форума, якія служылі адначасова офісамі і жылымі памяшканнямі для вышэйшага кіраўніцтва форума. Далей, за кольцам катэджаў, можна было ўбачыць больш традыцыйныя лабараторныя і офісныя будынкі, дзе працавалі найміты. Выгляд на круг быў фрагментаваны праз маленькія, утульныя, аздобленыя дрэвам вокны ў кабінеце Брустара, што рабіла свет падобным на шахматную партыю. Дрэвы былі пасярэдзіне дошкі, а неба - варожай тэрыторыяй.
  
  
  Далёкую сцяну кабінета Брустэра ўпрыгожвала белая канапа, а на сценах віселі арыгінальныя карціны, у асноўным геаметрычныя формы ў дзённых танах. На падлозе ляжаў кілімок з белым мядзведзем: "мая маленькая капрыз, Гасподзь сведка, я атрымліваю так мала патуранняў". Гэтая маленькая патуранне абышлася больш за ў 12 000 даляраў. Гэта было аплачана адным з фінансуючых фондаў, які штогод выпускаў справаздачу, якая паказвае, як гэта зрабіла жыццё чалавецтва лепшым, асабліва чарнаскурага чалавецтва. Па нейкай прычыне 12 000 долараў былі звязаны з разуменнем чорнай лютасці.
  
  
  Офіс быў прыемным і цёплым. Менавіта такім яго задумаў Нільс Брустэр, становішча адлюстроўвала цеплыню, мудрасць і разуменне апранутага ў твідавы халат мужчыны, які яго займаў.
  
  
  Калі Рыма ўвайшоў, ён убачыў халка. Ён бачыў, як ён папыхвае трубкай, паглынуты тым, што ён Нільс Брустэр, доктар філасофіі, Чыкагскі ўніверсітэт, дырэктар Brewster Forum, аўтар некалькіх кніг, якімі валодалі некалькі тысяч, некалькі сотняў прачыталі і сем ці восем зразумелі. Ён убачыў, што Халк збіраецца цярпець яго.
  
  
  "Рады вас бачыць", - прамурлыкаў доктар Брустэр нізкім масачусецкім мармытаннем, ад якога на літары "С" патрэсквала сліна. "Вы Рыма . . . Рыма. . . ."
  
  
  "Рыма Пелхэм".
  
  
  "Гэта дакладна. Наш паліцыянт, які гуляе ў шахматы. Ну, што я магу для вас зрабіць?"
  
  
  "Ну, перш за ўсё, я хацеў бы ведаць, што вы тут робіце?"
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Таму што я не магу зразумець, што я павінен тут рабіць, пакуль не даведаюся, чым ты тут займаешся, ці не так?"
  
  
  "Не важна".
  
  
  "Не пярэчыш?"
  
  
  Рыма нерухома стаяў перад сталом, чакаючы, калі яму прапануюць сесці. Прапановы не паступіла, так што ён усё роўна сеў.
  
  
  "Правільна, не бяры ў галаву". Брустэр сказаў гэта з усмешкай.
  
  
  "Чаму я не павінен пярэчыць?"
  
  
  "Проста таму, што ты б не зразумеў".
  
  
  "Выпрабуй мяне".
  
  
  "Я б палічыў за лепшае гэтага не рабіць".
  
  
  "Я хацеў бы, каб ты гэта зрабіў", - сказаў Рыма.
  
  
  "Сапраўды цяпер", - сказаў Брустэр, закідваючы нагу на нагу і ўцягваючы дым з запаленай трубкі. "Ты б аддаў перавагу, каб я гэта зрабіў. Ну, ты ведаеш, што адзіная прычына, па якой ты тут, - гэта ўрадавы грант? Ты прыходзіш з ім. Я не хачу рабіць тваё знаходжанне тут непрыемным, але ты нежаданы госць. Ужо ўчора увечары сваімі нецывілізаванымі паводзінамі на шахматным турніры вы пасеялі рознагалоссі сярод маіх супрацоўнікаў. Я магу абысціся без гэтага. Я таксама магу абысціся без твайго ўвільвання ад спробаў забяспечыць бяспеку для рэчаў, якія не маюць патрэбы ні ў бяспецы, ні ў абароне”.
  
  
  "Ці разумеў гэта Макарці?"
  
  
  "Дзеля ўсяго святога, Макарці быў паліцыянтам".
  
  
  "Хто такі мёртвы паліцэйскі".
  
  
  "Верна. Мёртвы паліцэйскі". Брустэр сказаў гэта так, нібыта яго папрасілі памаліцца за памерлы кавалак ростбіфа. "Прыгнятальны гвалт, гэта значыць гвалт у адказ на гвалт, спараджае яшчэ большы гвалт. Яркі прыклад - Макарці. Вы разумееце, пра што я кажу?"
  
  
  "Я думаю, вы спрабуеце сказаць, што Макарці сам сябе забіў".
  
  
  "Верна. Ты разумнейшы, чым я думаў. Цяпер давай разгледзім гэта здагадка крыху далей. Давайце выкажам здагадку, што гвалт - гэта ачышчальны сродак, што гэта - паспрабуйце ісці за мной - натуральная і неабходная з'ява, і што спроба ўтаймаваць яго ці перанакіраваць прыводзіць да яшчэ больш разбуральным абставінам у базавай геаметрычнай прагрэсіі інтэнсіўнасці, інтэнсіўнасці, якую мы не можам зараз вымераць, але якую мы ў канчатковым выніку будзем выкарыстоўваць у якасці арыенціра, шмат у чым падобна квадрату E, роўнаму MC. Ты разумееш?"
  
  
  "Так. Ты поўны лайна".
  
  
  "Сапраўды? Як?"
  
  
  "Усё роўна. Я сапраўды не думаю, што змагу табе гэта растлумачыць".
  
  
  Брустэр расплыўся ў задаволенай усмешцы, якой бывае ў бацькі, калі яго шасцігадовы сын кідае яму выклік у шашкі.
  
  
  "Ты не можаш мне гэтага растлумачыць?"
  
  
  "Не. Не, я не магу", - сказаў Рыма, і ён не ўсміхаўся і не атрымліваў асалоду ад таго, што казаў. “Я магу толькі сказаць, што гвалт валодае ўсімі добрымі якасцямі парэза на плоці. Зроблена, каб вылечыць – вылечыць – гэта добра. Зроблена, каб нашкодзіць, гэта дрэнна. Сам акт ні добры, ні дрэнны. Проста балючы”.
  
  
  “Але хіба вы не разумееце, містэр Пэлхэм, што ўжыванне гвалту на карысць ці на шкоду немагчыма. Няма добрага ці дрэннага”. Доктар Брустэр сядзеў, прыціснуўшы канечнасці да цела, і ўсміхаўся так, як быццам у яго быў жывот, поўны цёплага малака.
  
  
  "Ты поўны лайна", - сказаў Рыма.
  
  
  “І ты яшчэ адзін фашысцкі функцыянер, які капае праведнасьць, пакуль я не скрыжу тваю далонь са срэбрам. Добрыя хлопцы і дрэнныя хлопцы. Закон і парадак супраць людзей у чорных капелюшах. Гэта не той шлях, містэр Пэлхэм”.
  
  
  "Інакш і быць не можа, доктар Брустэр", - сказаў Рыма, і ў яго задрыжала сківіца. Чорт вазьмі, гэта быў пік. Прайшло больш за тры месяцы, і ён ужо трашчаў па швах. Сяджу тут, спрабую наставіць гэтага вар'ята лібераліста. Брустэр усё яшчэ казаў:
  
  
  "Калі ласка. Мы сапраўды проста не можам дазволіць сабе гэта тут, з усіх месцаў. Я гатовы абмяркоўваць усё, што вы пажадаеце, але, калі ласка, без празмернай рэакцыі. У цябе ёсць праца, якую трэба рабіць, такая, якая яна ёсць, і у мяне ёсць праца, якую трэба рабіць. Мы тут разам, давай скарыстаемся гэтым па максімуме”.
  
  
  "Што прымушае вас думаць, што Макарці быў забіты?" Сказаў Рыма, зноў супакоіўшыся.
  
  
  "Я ведаў, што ты вернешся да гэтага. Я думаю, яго забілі, таму што ён не з тых людзей, якія ўжываюць гераін. Каб ужываць гераін, у цябе павінна быць элементарная незадаволенасць сваёй роляй у жыцці. У Макарці ніколі бракавала ўяўленні, каб быць нездаволеным. Ён быў з тых мядзведзяў у салуне, Рыцараў Калумба, якія турбуюцца аб закладных. Сапраўды, вельмі мілы хлопец. І, шчыра кажучы, я аддаю перавагу яго табе. Макарці быў рэалістам”.
  
  
  "І ведаючы ці мяркуючы, што ён быў забіты, вы нікому не падзяліліся сваімі падазрэннямі?"
  
  
  "І гэтае месца кішыць тыпамі з праваахоўных органаў?"
  
  
  Брустэр рашуча зацягнуўся сваёй трубкай, чалавек, які бачыў свет у ясным святле, у той час як астатнія блыталіся ў тумане. Рыма Пелхамс са свету, які нічога не разумеў, нават у такім элементарным прадмеце, як гвалт.
  
  
  Праз ангельскія шкляныя вокны офіса данёсся аддалены роў, які даволі хутка стаў гучней, чым сімфонія вырыганых выхлапных газаў, якія заехалі ў круг, а затым усё вакол маленькага блакітнага фантана.
  
  
  Матацыклісты выглядалі як уцекачы з СС. На іх былі чорныя скураныя курткі, кепкі з высокімі брылямі і свастыкі на спінах. Аднак, у адрозненне ад эсэсаўцаў, яны былі няголеныя, і ў іх касцюмах не было аднастайнасці: зялёныя, чырвоныя, жоўтыя і чорныя, упрыгожаныя стужкамі, сцягамі і чарапамі, скураныя дэталі спадалі на да бляску адпаліраваны хром.
  
  
  Брустэр падышоў да акна. Рыма рушыў услед за ім. З катэджаў, дамоў-офісаў, якія акружалі круг, выйшлі дырэктары дэпартаментаў "Брустэр Форум". Там былі бацька Бойл і прафесар Шултар. Там быў Ферантэ, а справа быў Рэтчэт. І там была пятая. Яна прыйшла з самага далёкага катэджа. Маладая жанчына, якой магло быць дваццаць ці трыццаць. Яе высокія скулы і моцны арыстакратычны нос не мелі ўзросту. Яе цёмныя валасы спадалі на плечы, як каралеўская мантыя. Яе вусны глыбока ўрэзаліся ў малочна-гладкую скуру.
  
  
  Пакуль яе калегі тапталіся каля сваіх дзвярэй, яна падышла да краю жвіровай дарожкі. Лідэр матацыклістаў прыцэліўся ў яе і кінуўся зламаючы галаву, рэзка згарнуўшы ў апошні момант.
  
  
  Яна ўсміхнулася. Рыма падумаў, што яе гэта забаўляе.
  
  
  Іншы веласіпедыст аб'ехаў яе ззаду, а яна па-ранейшаму не рухалася. Чарада зноў з ровам разгарнулася, і на гэты раз важак заехаў у намець, з-за чаго ў яе ног пасыпаўся жвір. Усё яшчэ ўсміхаючыся, яна павярнулася і спакойна пайшла назад у свой офіс.
  
  
  Рыма ўсміхнуўся сам сабе. Яна была рэдкасцю. Калі б яна паспрабавала збегчы, група накінулася б на яе, як зграя сабак. Але яна пачакала, пакуль лідэр часова адключыць агрэсію, саслізнуўшы ў намець, а затым проста сышла. Яна знікла як аб'ект атакі. Нядрэннае ўяўленне.
  
  
  Цяпер Рэтчэт валюхаста падышоў да лідэра так хутка, што здавалася, быццам ён подскакам бяжыць. Яго валасы луналі за спіной, а малюсенькія пальчыкі ўзбуджана казыталі паветра на самых далёкіх канцах рук. Ён прашаптаў нешта на вуха верхаводу, упрыгожанае залатым кольцам, які схапіў Рэтчэта за каўнер вельветавай кашулі і пачаў выкручваць, у той час як твар Рэтчэта паружавела, затым пачырванела. Калі Рэтчэт ўдалося дастаць з кішэні пачак банкнот, рука аслабла. Рэтчэт пацалаваў запясце рукі ў свайго горла; затым лідэр адпусціў яго, і ён устаў, як маленькі хлопчык, які хавае свае інтымныя месцы ў грамадскім душы.
  
  
  Лідэр пакрочыў па тратуары, яго чаравікі стукалі галунамі па асфальце, чаравікі яго паслядоўнікаў дадавалі падтрымкі галонам, галонам, галонам у напрамку да офіса Брустара.
  
  
  Брустэр павярнуўся да Рыма. “Цяпер я не хачу ніякіх непрыемнасцяў. Памятайце, што гвалт спараджае яшчэ горшае і г.д. Мы можам проста ігнараваць усё гэта”.
  
  
  Рыма вярнуўся да свайго крэсла.
  
  
  "Гэй, коп", - крыкнуў верхавод банды. "Выходзь сюды".
  
  
  Рыма тэатральным шэптам сказаў Брустэру: "Я нічога не раблю, седзячы прама тут".
  
  
  "Добра".
  
  
  "Гэй, Пелхэм. Ты натурал. Выходзь сюды". Лідэр быў вышэй за шэсць футаў шасці цаляў ростам і масіўны. Але асноўная маса была масай штангіста. Яго хада была паставай. Яго выклік быў паставай. Містэр шэсць футаў шэсць цаляў выйграў большасць сваіх бітваў, прымаючы пагрозлівыя паставы. Яго галоўнай зброяй быў страх у сэрцах нясмелых.
  
  
  Цяпер ён кіўнуў, і паслядоўнік кінуў нейкі прадмет - так, гэта быў камень, разважыў Рыма, якраз перад тым, як ён урэзаўся ў акно і ўварваўся ў натуральны рытм носа Брустэра. Брустэр разгарнуўся, ахнуў, крыкнуў і заціснуў нос. Пасля ён паглядзеў на свае рукі. Яны былі ў крыві, якая сцякала па запясцях на цвідавы пінжак.
  
  
  "О, не. Ублюдкі. Мой нос".
  
  
  Сапраўды, нос быў зламаны, хутка які распаўсюджваецца чырвоны шарык, з якога выцекла вялікая колькасць крыві. Зламаны ён быў, трагічным гэта не было.
  
  
  "Ён зламаны, вось і ўсё", - сказаў Рыма. "Трымай рукі далей ад яго. Небяспечны можа быць толькі асколак".
  
  
  "О, не. Боль. Кроў. Ты афіцэр службы бяспекі. Зрабі што-небудзь. Я загадваю гэта. Я нават даю дазвол. Зрабі што-небудзь. Выкліч паліцыю. Выклічце лекара ".
  
  
  "Выклікаць рэпрэсіўныя, якія ствараюць праблемы контрсілы?"
  
  
  “Не будзь такім разумнікам, Пелхэм. Я сьцякаю крывёй. Выйдзі туды і пакалоць падонкаў. Калі ў цябе ёсьць пісталет, выкарыстоўвай яго. Забі маленькіх ублюдкаў”.
  
  
  Рыма падышоў да акна. Банда з сямі чалавек станавілася ўсё больш неспакойнай. Іх наступным крокам было б увайсці ў офіс Брустара, і гэта магло б прывесці да пашкоджання файлаў Брустара і працы форума. Рыма прыйшлося б выйсці і працаваць пры сведках.
  
  
  "Прабачце мяне", - сказаў ён Брустэру. "Я буду толькі мо
  
  
  Ён штурхнуў дзверы ва ўнутраны двор і пастаяў там хвіліну, кажучы сабе: усё роўна, колькі месяцаў ён быў на піку, яму лепш не паслізнуцца і не забіць аднаго з гэтых вушастыкаў.
  
  
  Наканечнік галавы прыняў секунднае замяшанне Рыма за страх.
  
  
  "Ідзі сюды, ты, педэрастычны вырадак", - паклікаў ён.
  
  
  Рыма падышоў да яго, ацэньваючы адлегласць, роўна ў трох з паловай футах, дакладную адлегласць для ўдару наском нагі ў каленную кубачак.
  
  
  "Вы клікалі мяне, сэр?" - спытаў ён Шасціфутавага росту, калі астатнія паўтузіна веласіпедыстаў выстраіліся за сваім лідэрам. Злева направа ў радзе яны неслі ланцугі, развадны ключ, нож, ланцуг, ланцуг і нож.
  
  
  Лідэр устаў у позу. Ён прадэманстраваў свой рост і вагу.
  
  
  Рэтчэт быў далёка ў двары і мастурбаваў, паціраючы рукі ў кішэнях штаноў. Ніхто з ягоных калег не заўважыў, іх погляды былі прыкаваныя да Рыма.
  
  
  "Так, я тэлефанаваў табе, педык. Што ты пра гэта думаеш?"
  
  
  "Што я думаю аб чым, сэр?" Рыма падцягнуў правую руку бліжэй да боку і злёгку павярнуў яе далонню наперад. Пазногці былі б добрыя для двух вочных яблыкаў, калі другі рад зробіць свой ход.
  
  
  "Ты педык. І табе падабаецца падманваць людзей у гульнях".
  
  
  "Цалкам дакладна, сэр", - сказаў Рыма. Ён злёгку сагнуў левы локаць. Ён павінен быць упэўнены, што локаць патрапіць у нос; яшчэ цаля ніжэй, і ўдар можа аказацца смяротным.
  
  
  "Табе падабаецца ствараць праблемы".
  
  
  "Цалкам дакладна, сэр", - сказаў Рыма. Ён выцягнуў пальцы на левай руцэ, затым прыціснуў вялікі палец да далоні, амаль як пры ўзвядзенні курка рэвальвера.
  
  
  Містэр шэсць футаў шэсць цаляў быў збіты з панталыку. "Ты педык", - настойваў ён.
  
  
  "Што ж, сэр", - сказаў Рыма. "Мне сапраўды спадабалася наша гутарка, але я павінен займацца сваёй справай. Калі толькі вы не хочаце спытаць мяне аб нечым яшчэ".
  
  
  "Ты педык. Фея. Педзік. Табе падабаецца быць такім?" Рост шэсць футаў шэсць цаляў ужо прыходзіў у роспач. Час скончыць з гэтай глупствам.
  
  
  "Не, мне не падабаецца быць такім", - сказаў Рыма. "Ведаеш, што мне падабаецца?"
  
  
  "Што?"
  
  
  "Мне падабаецца, калі мяне абзываюць такія гаўнюкі, як ты. Таму што гэта апраўдвае ўсе тыя балючыя рэчы, якія я збіраюся з табой зрабіць. І гэтыя какашкі, якія ўюцца вакол цябе, як мухі вакол свіной азадка ".
  
  
  Рэтчэт у жудаснай узрушанасці ўчапіўся ў свой орган.
  
  
  "Я больш не хачу глядзець на твой пачварны прышчавы твар або чуць гэтую адрыжку, якую ты называеш словамі. Цяпер крокні наперад, дзярмо. Крокні наперад на цалю, і я вылечу цябе так, што ты больш ніколі не зможаш хадзіць без таго, каб боль не нагадвала табе пра мяне. Давай. Усяго на цалю”.
  
  
  Лідэр засмяяўся. Але ягоныя пасьлядоўнікі гэтага не зрабілі. Яны чакалі, і іх маўчанне крычала на яго і вінаваціла яго, і, нарэшце, у роспачы ён ступіў наперад, усяго на адзін дзюйм, а затым ён зрабіў нешта вельмі хуткае, што, здавалася, убіла нож яму ў каленную кубачак, а затым быў рывок, а затым неба, а потым гэты жудасны разрыў, і ён глядзеў на неба, і яно стала цёмным, затым чорным, затым нічога.
  
  
  З астатнімі Рыма абышоўся даволі лёгка. Пазногці правай рукі паклапаціліся пра вочны яблык кожнага на ланцужку і нажы на правым канцы лёскі.
  
  
  Локаць справіўся з чыйном злева, і Рыма быў задаволены, калі ўдар акуратна размажджэрыў нос, як сухарык, не саслізнуўшы да патэнцыйна смяротнай верхняй губы. Рабро яго левай рукі стукнула, як бейсбольнай бітай, па лбе луг рэнча, другога злева, і ён паваліўся ніцма.
  
  
  Гэта не варта. Пяцёра з іх былі зрынуты, а Рыма ўсё яшчэ не рухаўся з месца. Усё, што засталося, гэта нож і ланцуг пасярэдзіне.
  
  
  Калі б Рыма падняў рукі і крыкнуў "бу", яны б павесяліліся. Але Рыма меў патрэбу ў іх. Ён не хацеў, каб гэта выглядала занадта проста. Ён адступіў на крок, заахвочваючы нож і ланцуг да нападу. Ён рухаўся паміж імі двума, робячы выпады, блакуючы, робячы так, каб усё гэта выглядала вельмі жорстка, а потым раптам яму стала насраць, хто глядзіць, і ён раздрабіў барабанныя перапонкі кожнаму з іх.
  
  
  Такім чынам, яны былі там, сямёра з іх стагналі на жвіры. Рэтчэт трайт, Брустэр, які падышоў да дзвярэй, быў на мяжы крыку падзякі, і Рыма, які трымаўся за галаву. Рыма трымаўся за галаву, таму што ён сабраў крыху крыві ў аднаго з семярых і выліў яе сабе на галаву, каб паказаць рану. Затым, усё яшчэ сагнуўшыся, ён прымусіў свой розум засяродзіцца на сваіх крывяносных сасудах - вонкі, унутр, цыркулюючы моцнымі думкамі аб агні, прыгнёту, пякучым сонцы, якое забірае яго вадкасці, і, нарэшце, змог працаваць да сёмага поту.
  
  
  "Я кахаю цябе. Я кахаю цябе", - залямантаваў Рэтчэт. Затым ён пабег унутр, верагодна, падумаў Рыма, каб змяніць штаны.
  
  
  "Гэтая ода ўсё яшчэ бавідная", - крыкнуў Брустэр праз свой зламаны нос. "Пні хіба або собтіда".
  
  
  "Ты ўдарыш яго", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я лекар", - сказаў Брустэр і знік у памяшканні.
  
  
  За выключэннем іх лідэра, чый калены кубачак раптоўна ператварыўся ў жэле, веласіпедысты былі здольныя з'ехаць. Яны неслі містэра Шэсць футаў шэсць цаляў.
  
  
  Пасля адбылося нешта вельмі дзіўнае. Супрацоўнікі Brewster Forum - асобы на фатаграфіях - сабраліся вакол Рыма, як школьнікі. Там быў Ферантэ. І Шултар. Быў нават інструктар форуму па шахматах, які сказаў нешта пра "гульню як-небудзь".
  
  
  Але Рыма не зважаў. Ён шукаў тую, каго там не было, чарнавалосую прыгажуню, якая знікла ў апошнім катэджы, як толькі скончыўся бой.
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  Быў апоўдні, і, як ён рабіў кожны дзень, Рыма праверыў "Набяры малітву" у Чыкага. Вялебны Смінстэрсхуп усё яшчэ чытаў псалмы.
  
  
  Кніга Быцця пачала б адваротны адлік часу падрыхтоўкі. Эклезіяст даў бы Рыма дзень, каб скончыць сваё заданне. Другі закон азначала, што ўсе планы выляцяць у трубу, сцерці гэтае месца з зямлі і падзяліцца.
  
  
  Але Псалмы проста азначалі яшчэ адзін дзень максімальнай гатоўнасці. Так, хоць ён прайшоў праз даліну смерці, ён не мог расслабіцца, дазволіць напружанню разрадзіцца, аднавіць свае сілы. Ён баяўся толькі таго, што зло будзе змяншацца з кожным днём. Ужо зараз, калі б ён рызыкнуў упасці з вышыні, ён ведаў, што не проста выдаў бы гук, ён, верагодна, атрымаў бы страсенне мазгоў.
  
  
  Такім чынам, ён вымавіў нумар у магнітафонны запіс. Нумар быў з яго тэлефоннай будкі з кодам горада, змешчаным апошнім, традыцыйны спосаб знішчыць як мага больш спасылак, нават калі гэтыя спасылкі былі на вашых уласных людзей, адсочваючы ўваходныя тэлефонныя званкі людзей, якіх яны не ведалі.
  
  
  І ён павесіў трубку, не вярнуўшы трубку на месца, а паклаўшы руку з тэлефонам на рычаг. Ён трымаў яе там пяць хвілін, ні з кім не размаўляючы. Пасля першага гудку, перад тым як званок уключыўся ў першы званок, Рыма адпусціў падстаўку.
  
  
  "Гэта я", - сказаў ён, і гэтага было дастатковым пасведчаннем асобы. Калісьці ў яго быў нумар, але ён ніяк не мог яго запомніць, і Сміт у рэшце рэшт сказаў яму забыць яго. "Паслухайце, я размаўляў з усімі, акрамя гэтай жанчыны. І я не веру фатаграфіям. Магчыма, фатаграфіі былі падробленыя?"
  
  
  "Не. Мы атрымалі арыгінальныя негатывы. Мы з самага пачатку параўналі зярністасць. Чаму вы пытаецеся?"
  
  
  "Я проста хацеў быць карысным".
  
  
  "Не будзь карысным. Фатаграфіі - не твая галоўная мэта тут. Ты дамовіўся аб ... аб тым, што можа спатрэбіцца?" Нават па тэлефоне з шыфраваным кодам, які нельга было праслухоўваць, Сміт быў асцярожны.
  
  
  "Усё гатова", - сказаў Рыма. “Гэтае месца для зносін. Кожны вечар усе хлопчыкі збіраюцца ў пакоі адпачынку. Дай мне пяць хвілін, і я змагу наладзіць кандыцыянер так, каб ён выконваў сваю працу”.
  
  
  "Як наконт асобных асоб?"
  
  
  "Тут таксама праблем няма. Я магу загаварыць іх усіх да смерці".
  
  
  "Гэта павінна быць пацешна? Што, чорт вазьмі, з табой адбываецца. Ты становішся... неўраўнаважаным".
  
  
  Рыма ведаў, што гэта другое горшае слова ў слоўніку Сміта. Горшым было "некампетэнтны".
  
  
  "Я хачу сысці з піка".
  
  
  "Не".
  
  
  "Чаму няма?"
  
  
  "Таму што ты на працы".
  
  
  "Я губляю самавалоданне".
  
  
  "Не гавары са мной, як у спартзале. Давядзі гэта да мяжы. Проста заставайся ў форме".
  
  
  "Я саслізгваю".
  
  
  "Ты справішся".
  
  
  "Я павольна вар'яцею".
  
  
  "Ты заўсёды быў такім".
  
  
  "Здаецца, я раблюся некампетэнтным".
  
  
  "Ці дапаможа адзін дзень?"
  
  
  "Так".
  
  
  “Аднойчы ўсё можа быць у парадку. ТАК. Прыміце гэта, калі вам гэта трэба. Але не рабіце з гэтага вялікі дзень. Мы не ведаем, што могуць прыдумаць роднасныя агенцтвы, і калі вам, магчыма, давядзецца пераехаць”.
  
  
  "Добра". Рыма змяніў тэму, перш чым у Сміта з'явіўся шанец перадумаць. "Вы атрымалі пасылку, якую я вам адправіў? Папернікі?"
  
  
  "Так. Мы працуем над імі, але іх цяжка адсачыць. Дарэчы...."
  
  
  "Больш ніякіх "рознымі шляхамі"".
  
  
  "Дарэчы", - настойваў Сміт. "Вы высветлілі, чым яны там займаюцца? Я маю на ўвазе... іх маленькі план?"
  
  
  "Ты б не зразумеў, калі б я табе сказаў", - сказаў Рыма, вешаючы трубку. Ён быў ужо на паўдарогі да таго, каб стаць інтэлектуалам, галоўным інгрэдыентам якога была наяўнасць кагосьці побач, каб быць неінтэлектуальным.
  
  
  Магчыма, у гэтым і быў сэнс форума. Старанна прадуманая мітусня. Рыма не верыў, што хто-небудзь з вучоных Брустэрскага форуму, аж да яго заснавальніка, мог распрацаваць план захопу тэлефоннай будкі. Ніводны з навукоўцаў не даў нават намёку на выкананне якой-небудзь працы, якую ўрад мог бы палічыць важнай. І Рыма пагаварыў з усімі імі, за выключэннем цёмнавалосай прыгажуні, доктара Дэбары Хіршблум.
  
  
  Як ні дзіўна, яны яму ўжо падабаліся. Вельмі разумна, Рыма. Цяпер усё, што табе трэба зрабіць, гэта закахацца ў доктара Дэбору Хіршблум. Гэта было б сапраўды разумна.
  
  
  Магчыма, калі б яго вучылі распальваць нянавісць. Прафесійныя футбалісты робяць гэта. Чаму не ён? Бо, мілая, цябе вучылі распальваць пустату. Пачні ненавідзець, і гэта наступная лепшая рэч пасля кахання за тое, што робіць цябе некампетэнтным. Чорт, наступнае, што ты даведаешся, ты будзеш чалавекам. І тады паглядзі, куды пойдуць усе гэтыя цудоўныя грошы. Кату пад хвост. Усе гэтыя грошы, якія былі патрачаны на тое, каб зрабіць цябе тым выдатным нікчэмнасцю, якім ты з'яўляешся. Чалавекам, які можа трымаць сваю руку выцягнутай, абсалютна нерухомай і ні разу не якая здрыганулася, на працягу пяцідзесяці трох хвілін. Давайце паслухаем гэта ў гонар геніяў, якія кіруюць гэтай краінай. Давайце паслухаем гэта ў гонар КЮРЭ. Цішэй. Цішэй. Цішэй.
  
  
  Знаходжанне на піку дзее цуды з псіхічнымі працэсамі. Так, Рыма, пагавары сам з сабой. Давай паслухаем гэта для КЮРЭ. Цішэй. Цішэй. Цішэй.
  
  
  Вы чулі аб правай руцэ, якая не ведае, што робіць левая. Ну, нашы кутікулы не ведаюць, што робяць нашы косткі. Давайце паслухаем гэта для ЛЯЧЭННЯ. Цішэй. Цішэй. Цішэй.
  
  
  Добра, прыяцель, прытармазі. Тая дама ў машыне бачыла, як ты смяяўся сам сабе. Прытармазі. Размяркуй кісларод. Вяртайся ў той пакой, які табе далі падчас трэніроўкі. Ты памятаеш пакой. Ціхі пакой. Успомні кожную дэталь, якое гэта было. Ціхі пакой. Чорны дыван. Канапа.
  
  
  "Ты заўсёды можаш у думках вярнуцца ў гэты пакой", – сказаў Чыун. “Гэта твая бяспека, твой прытулак. Калі твайму розуму ці целу спатрэбіцца адпачынак, вяртайся. Тут ты ў бяспецы. І тут цябе любяць. Ніхто не можа ўвайсці, каго ты не запрашаеш. Проста адпраў свой розум назад сюды”.
  
  
  І Рыма вярнуўся ў пакой і проста сеў побач з Чыўном, як сядзеў раней. І яго розум астыў, і да яго вярнулася частка сіл. Твар жанчыны быў знаёмы. Ці так яно і было? Людзей даведаюцца хутчэй па тым, як яны ходзяць ці трымаюць галаву, чым па рысах асобы. Рысы асобы - гэта ўсяго толькі канчатковы доказ пазнавання.
  
  
  Гэта быў жорсткі твар, вельмі стары, трыццаць пяць гадоў, пад гладкімі льнянымі валасамі. Яна паклала аголеную руку на аконны праём аўтамабіля з адкідным конна.
  
  
  "Прывітанне, хлопец. Як справы?"
  
  
  "Я вас ведаю?"
  
  
  "Не, але я ведаю цябе. Шахматная партыя. Ты не мог мяне бачыць. Цудоўны ход".
  
  
  "О", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я Ганна Сторс. Дачка доктара Сторса, шахматыстка, я таксама прэзідэнт асацыяцыі дачок Брустэр-форуму".
  
  
  "Тут шмат дачок?"
  
  
  "Так, але ніхто не падобны на мяне".
  
  
  "Гэта міла", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я думаю, ты сімпатычны. Давай."
  
  
  "Давай што?"
  
  
  "Ты ведаеш".
  
  
  "Не".
  
  
  "Чаму няма?"
  
  
  "Я нявінніца".
  
  
  "Я табе не веру".
  
  
  "Добра, я не нявіннік", - пагадзіўся Рыма.
  
  
  Ён мог бачыць, як яна слізгае вачыма па яго целе, затрымліваючыся на пахвіне.
  
  
  "Ты б зрабіў гэта за плату?" спытала яна.
  
  
  "Не".
  
  
  "Чаму няма?"
  
  
  "Ты думаеш, што ты сімпатычны, ці не так?"
  
  
  Яна ўсміхнулася роўназубай усмешкай, прывабнай, але жорсткай усмешкай. Яна пагардліва адкінула галаву назад. "Я ведаю, што я мілая, коппер".
  
  
  Яна змяніла тактыку, укалоўшы самалюбства, выставіўшы сябе суровым прызам, зусім як гераіня мілага маленькага рамана, які Рыма калісьці чытаў. Ён нахіліўся да машыны.
  
  
  "Напляваць на кагосьці, - сказаў ён, - значыць папрасіць прабачэння. Я прыношу прабачэнні. У мяне прызначаная сустрэча".
  
  
  І ён адправіўся ў круг Форума, каб паспрабаваць адшукаць доктара Хіршблум, скончыць падрыхтоўку да яе, перш чым ён возьме свой выдатны выходны.
  
  
  Дзіўна з яе боку. Усе астатнія навукоўцы шукалі яго пасля інцыдэнту з веласіпеднай бандай. Бацька Бойл быў першай гутаркай і на здзіўленне цяжкім рашэннем. Як і большасць езуітаў, ён зрабіў кар'еру, не падобныя на святара, у той жа час глыбока вызнаючы сваю веру.
  
  
  Ён сядзеў, паклаўшы свае вялікія ногі на свой вельмі маленькі стол. Рыма навучыўся не давяраць людзям, якія сядзяць, паклаўшы ногі на стол. Звычайна гэта быў выкрут махляроў з адной вялікай і шчаслівай сям'і, якія спрабуюць паказаць сябе жулікамі.
  
  
  Але Рыма быў гатовы дараваць і забыцца ў выпадку з Бойлам, тым больш што Бойл быў адзіным мужчынам на шахматным турніры ў першы вечар, які паводзіў сябе як чалавек.
  
  
  Цяпер Рыма злавіў сябе на тым, што глядзіць на гіганцкія падэшвы гіганцкіх чаравік на гераічных нагах прападобнага Роберта А. Бойла, SJ Сарбона. Антраполаг MIT. Даследчык класічнай літаратуры. Матэматык. Дырэктар па аналізе біяцыклаў у Brewster Forum.
  
  
  Рыма пракруціў у галаве парнаграфічныя фатаграфіі Бойла. Так, на іх былі паказаны яго гіганцкія ступні. Рыма бачыў іх, запомніў, але яны не былі зарэгістраваны. Яго ўспрыманне выслізгвала. Гэта быў трохмесячны пік. Ён развальваўся на часткі.
  
  
  "Ну?" Бойл выпрастаўся за сталом і глядзеў на Рыма.
  
  
  "Ну і што?"
  
  
  "Мне было цікава, што ты думаеш аб нашым дурдоме".
  
  
  "Выдатнае месца для наведвання. Я б не хацеў тут жыць".
  
  
  “На гэта мала шанцаў. Ваша прысутнасць тут, здаецца, аказвае згубны ўплыў на цішыню нашага маленькага дома адпачынку. Па-першае, выставіць Рэтчэта дурнем на шахматным турніры. А потым учорашняе шоу з гэтымі хуліганамі”.
  
  
  "Гэта тое, завошта мне плацяць", - лаканічна адказаў Рыма. Перастань быць мілым хлопцам, падумаў ён. Будзь ублюдкам. Тады я змагу прыдумаць спосаб забіць цябе без якіх-небудзь шкадаванняў.
  
  
  "Мне давядзецца задаць вам шмат пытанняў", – сказаў Бойл.
  
  
  "Ці ёсць нейкая прычына, па якой я павінен на іх адказваць?"
  
  
  Калі Бойл і чуў, то праігнараваў яго. “Мне трэба ведаць, дзе вы нарадзіліся і дзе выраслі. Ваша паходжанне. Усе звычайныя даты і ўгодкі. Калі ты патрапіў у турму”.
  
  
  У галаве Рыма ўспыхнуў сігнал трывогі. Турма? Што ведаў Бойл... што ён мог ведаць... аб Трапезе? Ён прымусіў сябе супакоіцца. "Турма?" нядбайна спытаў ён. "Што прымусіла цябе падумаць, што я быў у турме?"
  
  
  "На маю вопыту, - сказаў Бойл, яго халодныя блакітныя вочы няхітра глядзелі ў жорсткі твар Рыма, - людзі, якія так запальчывыя і так эфектыўна жорсткія, звычайна бачылі клетку знутры. Прынамсі, у гэтай краіне. У маёй мы прызначаем іх прэм'ер -міністрамі".
  
  
  "Што ж, гэта супраць цябе", - адказаў Рыма. "Ніколі не быў у турме. Прынамсі, не ў гэтым жыцці". Што тэхнічна было праўдай.
  
  
  Бойл зрабіў пазнаку ў жоўтым блакноце агрызкам алоўка, які трымаў у сваіх вялікіх ружовых руках муляра. Ён зноў падняў вочы. "Мы працягнем?"
  
  
  "Ці можаце вы назваць мне прычыну, па якой мы павінны?"
  
  
  Бойл падышоў да невялікага халадзільніка ў куце свайго кабінета. Рыма адмовіўся ад выпіўкі, і Бойл наліў сабе поўную шклянку ірландскага віскі. Устрыманне ад алкаголю не ўваходзіла ў лік яго абяцанняў.
  
  
  “Вядома. Гэта дазволіць мне застацца тут на працы і не ўдзельнічаць у гульні ў парафіяльнае Бінга яшчэ на год”.
  
  
  "Дастаткова справядліва".
  
  
  Да таго часу, калі шклянка віскі была асушана, Рыма даведаўся, што аналіз біяцыклаў - гэта вывучэнне рытмаў у жыцці мужчын. Бойл сцвярджаў, што існуюць несвядомыя рытмы, якія вызначаюць паводзіны.
  
  
  "Калі мы зможам вылучыць гэтыя індывідуальныя рытмы, мы зможам зразумець паводзіны. Магчыма, нават прадказаць ці кантраляваць яго".
  
  
  Бойл паказаў Рыма слупковую дыяграму. "Бачыш гэтую лінію?" спытаў ён, паказваючы на вертыкальную паласу. "Няшчасныя выпадкі на 10 000 гадзін кіравання ў такійскай таксаматорнай кампаніі".
  
  
  "Цяпер гэты радок", - сказаў ён, паказваючы на больш кароткую паласу. "Няшчасныя выпадкі на 10 000 гадзін шэсць месяцаў праз. У чым розніца?"
  
  
  "Яны, верагодна, нанялі нямецкіх хакераў. Ты калі-небудзь бачыў, як японцы водзяць?"
  
  
  Шчыры смех скрывіў таматавы твар Бойла. "Не. Тыя ж кіроўцы. Але кампанія прааналізавала цыклы іх жыццядзейнасці і папярэдзіла іх, каб яны былі асцярожныя ў дні, якія мы завем "крытычнымі". Усяго толькі гэта, і ўзровень няшчасных выпадкаў скараціўся ўдвая. Выконвайце за мной?"
  
  
  "Магчыма. Што за цыклы існуюць? Яны сапраўды кантралююць людзей? Ты сапраўды верыш у гэтую лухту сабачую?"
  
  
  Бойл працягваў тлумачыць, што пасля паўвекавага даследавання навукоўцы вылучылі тры цыклы: 23-дзённы эмацыйны цыкл, 28-дзённы фізічны рытм і 33-дзённы інтэлектуальны цыкл. Але зараз, з кампутарамі, навука можа апрацоўваць велізарныя аб'ёмы дадзеных аб велізарнай колькасці людзей. "Калі мы ўвядзем у механізм дастаткова фактаў, мы зможам выявіць зусім новыя цыклы і рытмы. Рытмы кахання. Ці нянавісці ".
  
  
  "Чаму ты хацеў пагаварыць са мной?"
  
  
  “Наша асноўнае даследаванне тут – гвалт. Ты першы жорсткі мужчына, які ў нас тут за многія гады. Рэдкасць. Хтосьці, хто не інтэлектуалізуе ўсё да смерці”.
  
  
  "Ты вывучаў Макарці? Чалавека, якога я замяніў?"
  
  
  "Так, я гэта зрабіў. Ты ведаеш, што ён быў забіты, ці не так".
  
  
  Бойл быў другім чалавекам, які сказаў Рыма, што Макарці быў забіты. Ён няўцямна паглядзеў на святара. "Не, я не ведаў. Я думаў, што ён наклаў на сябе рукі".
  
  
  "Лухта сабачая, калі скарыстацца вашым словам. У дзень, калі Макарці быў забіты, з ім адбылося вельмі рэдкая з'ява. Яго эмацыйны, фізічны і інтэлектуальны цыклы супалі на піку. Гэта павінен быў быць самы яркі дзень у яго жыцці. Мужчыны не здзяйсняюць самагубстваў. у такія дні”.
  
  
  "Хто мог хацець яго забіць?" Спытаў Рыма, уважліва назіраючы за тварам Бойла. “Наколькі я змог высветліць, ён ні ў чым не быў замешаны. Не падобна на шантаж… ці парнаграфічны ролік”.
  
  
  Бойл увогуле ніяк не адрэагаваў. "Будзь я пракляты, калі ведаю, хто яго прыкончыў. Але я спадзяюся, вы высветліце, хто гэта быў. Макарці быў прыстойным чалавекам".
  
  
  Бойл пачаў задаваць Рыма шэраг доўгіх, увогуле бяскрыўдных пытанняў пра яго жыццё. Рыма прытрымліваўся фальшывай біяграфіі фальшывага Рыма Пелхэма. Кожны раз, калі Бойл набліжаўся да сапраўднага мінулага Рыма, да Кюрэ, да яго місіі, Рыма ілгаў. Гэта заняло больш за гадзіну.
  
  
  Рыма выявіў, што ў яго чацвёрты дзень эмацыйнага цыклу, 18-ы дзень інтэлектуальнага цыклу і 15-ы дзень фізічнага цыклу. "Гэта тлумачыць учорашні дзень", – сказаў Бойл. “Для цябе гэта быў дзень фізічнага крызісу. Сярэдзіна цыклу. Ты пераходзіў ад перыяду ўздыму да перыяду спаду і быў нервовым. Калі б усё гэта здарылася заўтра, ты б павярнуўся спіной і сышоў. Да няшчасця для гэтых бедных хуліганаў”.
  
  
  "Для іх? Магчыма, я быў паранены".
  
  
  "Я хутчэй сумняваюся ў гэтым", – сказаў Бойл.
  
  
  Выйшаўшы на двор з офіса Бойла ў катэджы, Рыма быў збянтэжаны. Значыць, яны вывучалі гвалт на Форуме. Падумаеш. Магчыма, маленькі план Брустара па заваёве свету ўключаў у сябе загаворванне вашага ворага да смерці. Яны, чорт вазьмі, не збіраліся разгадваць цыкл кожнага і ваяваць толькі тады, калі рытмы былі на нашым баку.
  
  
  І парнаграфічныя фатаграфіі. Гэта была яшчэ адна загадка - блакітныя вочы Бойла не завагаліся, калі Рыма згадаў шантаж або брудныя фатаграфіі. Рыма быў перакананы, што Бойл нічога не ведаў пра гэтыя фатаграфіі. І ўсё ж ён, відавочна, пазіраваў для іх. Сапраўды пазіраваў, бо фатаграфіі былі прафесійна асветлены і зняты з розных ракурсаў. І зараз ён нічога пра гэта не ведаў.
  
  
  Калі паступіць паведамленне, Бойла давядзецца забіць сам-насам. Уручную. У яго не было паўтараюцца звычак, мала хобі, і ён рэдка пакідаў свой катэдж. Гэта мусіў быць няшчасны выпадак у доме. Магчыма, нешта з электрычным шнуром. Калі паступіць паведамленне. Рыма спадзяваўся, што гэтага не адбудзецца.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  Калі Рыма быў хлопчыкам, у яго была фантазія вырасці і стаць вялікім белым паляўнічым. Усё, што засталося ад фантазіі, знікла, калі насарог атакаваў і раздушыў прыкаванага шакала сваім 3000 фунтамі вагі. Ад шакала не засталося і следу.
  
  
  Рыма працягваў зачаравана глядзець фільм, пакуль мяняўся аб'ектыў камеры і насарог выдаляўся ўдалячынь. Затым у фільме з'явіўся доктар Абрам Шултар, яго доўгія рэдкія чорныя валасы выбіваліся з-пад коркавага шлема. Ён нёс маленькую чорную каробачку, але яна здавалася вялікай у яго птушкападобных руках.
  
  
  Ён накіраваўся да насарога, крычучы на хаду. Час ад часу ён спыняўся і махаў шлемам, спрабуючы прыцягнуць увагу блізарукага звера. Калі да яго заставалася не больш за трыццаць ярдаў, ён спыніўся і зноў пачаў крычаць.
  
  
  Нарэшце насарог кінуўся ў атаку. Ад яго капытоў зямля пад камерай завібравала, калі ён з грукатам панёсся з правага боку экрана да кволай фігуркі Шултэра, безабаронна які стаяў з левага боку экрана. Шултар падняў вочы, здавалася, назіраў за насарогам долю секунды, затым пстрыкнуў выключальнікам на верхняй панэлі скрынкі. Насарог спыніўся, нібы наткнуўся на нябачную сцяну.
  
  
  Ён спыніўся як укапаны і стаяў там, за дзесяць ярдаў ад Шултэра. Не рухаючыся. Плёнка знікла; на наступных кадрах было відаць, як насарог ляжыць і есць траву, а Шултар сядзіць у яго на спіне. Зверу было напляваць менш.
  
  
  Рыма быў уражаны, але не змог утрымацца ад ухмылкі і думкі: "гэты дзівак зманціруе што заўгодна, цацачных жырафаў, насарогаў, што заўгодна". Маці па суседстве замыкаюць сваіх гумовых качанят.
  
  
  Загарэлася святло. Апрануты ў медычны халат, Абрам Шултар, доктар медыцыны, Ph.D., супрацоўнік, дыпламат, піянер таго-то і таго-то і ўсяго астатняга, падышоў да Рыма ў туфлях на рыфленай падэшве і пачаў паднімаць жалюзі, каб упусціць сонечнае святло ў прыцемнены офіс.
  
  
  "І вось што мы робім", - сказаў ён, нібыта фільм усё тлумачыў.
  
  
  "Ты хочаш сказаць, што ты дрэсіроўшчык насарогаў?"
  
  
  "Дрэсіроўшчык насарогаў? Не, чаму я павінен ім быць? О так, я разумею. Невялікі жарт. Так, так. Вельмі добра. Вельмі добра ў
  
  
  Ён працягваў: "Не, не. Электронная стымуляцыя мозгу. Скрынка ў маёй руцэ была радыёпрымачом. Яна пасылала сігнал, стымулюючы альфа-хвалі ў мозгу насарога. Гэта значыць такі мозг, які ў яго ёсць. Альфа-рытмы прыносяць унутраны супакой. Не думаю , што табе было б цікава?"
  
  
  Шултар адышоў ад акна і сеў па другі бок кававага століка тварам да Рыма. Ён узяў цыгарэту з драўлянай скрынкі на стале і закурыў. Яго рукі былі моцна запэцканы нікацінам, і, як усе заўзятыя курцы, ён не прапанаваў Рыма цыгарэту.
  
  
  Рыма нахіліўся наперад і ўсё роўна ўзяў адну, хаця на піку гэта было парушэннем яго правілаў. Ён прыкурыў ад запальніцы на стале, а затым паклаў запальніцу і каробку назад на бок стала Шултэра. Ён глыбока зацягнуўся, асцярожна, каб дым не змяніў рытм яго дыхання, выдыхаў роўна два ўдары, а затым паглядзеў на Шултэра.
  
  
  "Я не насарог. Я нават не цацачны жыраф. Чаго ты ад мяне жадаеш?"
  
  
  "Ну, ты ведаеш. Я бачыў цябе ў двары з гэтымі недарэчнымі прыдуркамі. Я маю на ўвазе. Такі гвалт. Я падумаў, што табе, магчыма, захочацца здабыць унутраны спакой. А ты б хацеў?"
  
  
  "Ці магу я?"
  
  
  "Вядома. Усё, што мне трэба было б зрабіць, гэта ўставіць электроды ў ваш чэрап. На самой справе вельмі проста ".
  
  
  "Хто-небудзь калі-небудзь прапаноўваў засунуць нагу табе ў азадак?"
  
  
  Шултар уздыхнуў. "Вельмі распаўсюджаны адказ. У гэтым няма нічога незвычайнага". Ён хутка зацягнуўся цыгарэтай, затым нахіліўся наперад, узяў каробку з-пад цыгарэт, пакруціў яе ў руцэ, як бы вывучаючы, а затым паклаў нібы ў цэнтр стала. Ён прарабіў тое ж самае з запальнічкай.
  
  
  "Ну, у любым выпадку", - сказаў ён. "Я проста падумаў, што варта спытаць. Чаго б я сапраўды хацеў, дык гэта стымуляваць паток вашых мазгавых хваль. Насамрэч усё вельмі проста".
  
  
  "Якога роду стымуляцыя?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Проста фатаграфіі мільгалі на экране", – сказаў Шултар.
  
  
  "Чаму я?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Чаму б і не? Ты тут новенькая. Я прыкончыў усіх астатніх". Шултар знік у вялікай шафе на іншым канцы пакоя і выйшаў адтуль з металічным шлемам і касетай з плёнкай, якую ён уставіў у кінапраектар.
  
  
  Да металічнага шлема быў прымацаваны доўгі шнур, які Шултар падключыў да кансольнай панэлі на другім баку пакоя.
  
  
  Ён пстрыкнуў двума перамыкачамі, і ў верхняй частцы кансолі з гудзеннем загарэлася круглае вочка асцылографа.
  
  
  "Насамрэч шлем - гэта індукцыйны мікрафон", - сказаў Шултар, перадаючы яго Рыма. "Замест гуку ён улоўлівае малюсенькія электрычныя імпульсы з вашага мозгу. Яны бачныя на прыцэле, - сказаў ён, паказваючы на кансоль, - а таксама на папяровай стужцы. Для вядзення запісаў".
  
  
  Рыма памацаў шлем. Ён бачыў падобны раней. Яго надзелі яму на галаву, калі ён быў прышпілены рамянямі да электрычнага крэсла ў турме штата Нью-Джэрсі.
  
  
  Шултар усё яшчэ тлумачыў. "Вы апранаеце шалом і гледзіце на экран. Праз вызначаныя прамежкі часу з'яўляюцца малюначкі, і на плёнцы запісваецца змена структуры мозгу ў выніку стымулу. Цалкам бясшкодна".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і сеў у крэсла. Ён асцярожна нацягнуў шлем на галаву і паглядзеў на экран. У яго галаве прамільгнуў рытуал Чыуна. Чыун сядзеў у позе лотаса і напяваў адну-адзіную ўстойлівую нізкую ноту, якая, як ён сцвярджаў, здымала напружанне з мозгу і цела. Рыма падазраваў, што гэта стымулявала частату заспакаяльных мозг альфа-хваль, магчыма, праз прамую вібрацыю сківічнай косткі адносна паражніны мозгу, якая прымушае мозг вырабляць іх.
  
  
  Шултар сеў за пульт спіной да Рыма. Асцылограф быў цалкам разагрэты, і яго гудзенне рэхам разносілася па пакоі. Шултар пстрыкнуў іншым перамыкачом, і фільм уключыўся. Рыма ачысціў свой мозг ад усяго, што яго адцягвала, і паспрабаваў прайграць нізкую, сьпеўную ноту, якую ён шмат разоў чуў ад Чыўна.
  
  
  На экране высветлілася карцінка. Поле кветак, якія калыхаюцца на ветры, птушкі, якія ляцяць над галавой у небе. Кантрольны фільм, верагодна, для таго, каб атрымаць тыповую рэакцыю падыспытнага на адпачынак, з якой можна было б параўнаць астатніх.
  
  
  Рыма напяваў, яго гук быў замаскіраваны асцылографам.
  
  
  Праз дваццаць секунд кветкавая сцэна змянілася ўсплёскам чырвонага. Камера зноў пацьмянела, і чырвонае аказалася плямай крыві на грудзях мерцвяка ў белай кашулі, яго вочы адчыненыя, на твары ідыёцкая ўхмылка.
  
  
  Рыма хмыкнуў.
  
  
  На наступным здымку кітайскія камуністы метадычна расстрэльвалі карэйскіх сялян, якія стаялі ля сцяны.
  
  
  Рыма хмыкнуў.
  
  
  Чацвёртая сцэна паказала дзіця, якое скурчылася, а затым мажнага мужчыну, які пляскае маленькае дзіця, моцна, дастаткова моцна, каб галава дзіцяці маталася ўзад-наперад.
  
  
  Рыма хмыкнуў.
  
  
  Шултар пстрыкнуў перамыкачом, і праектар спыніўся. Іншыя перамыкачы выключылі кансоль. Навуковец устаў і паглядзеў на доўгую нітку папяровай стужкі ў сваіх руках. Рыма ўстаў і зняў шлем.
  
  
  "Я прайшоў?"
  
  
  Здзіўлены, Шултар падняў вочы. "О, так. ТАК. Насамрэч даволі добрая. Вельмі стабільная."
  
  
  Рыма паспрабаваў ухмыльнуцца. "Можа, табе трэба было паказаць мне якую-небудзь парнаграфію. Пляці і боты. Ты ведаеш. Гэта магло б дапамагчы".
  
  
  Рэакцыя Шултэра была ўвогуле ніякай. Калі б шлем быў у яго на галаве, нічога б не змянілася. Парнаграфія была для яго проста словам. Ён нічога не ведаў. Нічога аб парнаграфіі. Нічога пра цацачныя жырафы. Нічога пра чарнавалосую жанчыну з дзікімі вачыма, у ботах і з пугай.
  
  
  "Магчыма, мы правядзем тэст яшчэ раз. Часцей за ўсё гэта да лепшага".
  
  
  "Ну, магчыма, у іншы раз, доктар".
  
  
  Шултар рассеяна махнуў Рыма, каб той прыбіраўся з катэджа, усё яшчэ вывучаючы папяровую стужку. Калі Рыма сыходзіў, ён падняў вочы, утаропіўшыся на шырокую спіну начальніка службы бяспекі. Рыма ўсміхаўся. І напеў.
  
  
  Калі прыйдзе час, падумаў ён, з Шултарам будзе лёгка. Выключальнік праводкі на шлеме і трагічны выпадак у лабараторыі, зусім адрозны ад таго, які ледзь не спасціг іншага вучонага з Brewster Forum, Файва мінлейтара, ад рук Рыма Пелхэма.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  Адзін дзюйм і адна пяцідзесятая секунды. Смерць была так блізкая да Энтані Дж. Ферант, дырэктару аддзела даследаванняў біялагічнай зваротнай сувязі ў Brewster Forum.
  
  
  Рэрна пастукаў у дзверы белага катэджа з імем Ферантэ і штурхнуў дзверы, калі раздаўся голас "увайдзіце".
  
  
  Стол насупраць дзвярэй быў пусты, калі ўвайшоў Рыма. Яго вочы агледзелі пакой у пошуках Ферантэ.
  
  
  Ці чуў ён гук? Ці ён адчуў бясконца малую змену ціску, калі паветраная маса перамясцілася да яго левага вуха?
  
  
  Рыма павярнуўся налева на падушачцы левай нагі. Яго правая нага выцягнулася за спіну, а цела апусцілася ў глыбокі прысед, якраз своечасова, каб убачыць, як рука кінулася да яго ва ўдары каратэ.
  
  
  Не было часу думаць, не было неабходнасці думаць. Думкі аб гадзінах трэніровак зрабілі абарону аўтаматычнай, а зваротны ўдар інстынктыўным. Левая рука Рыма кінулася да галавы збоку, каб злавіць і адбіць удар па запясці. Яго правая рука ўжо прыбралася да сцягна і, не спыняючыся, склалася ў класічны прыём ручной дзіды і рушыла наперад да левай ныркі чалавека, якога Рыма яшчэ не бачыў.
  
  
  Дыханне Рыма вырвалася ў лютым крыку "ай-і-і", калі яго жалезная рука кінулася да сваёй мэты. Калі ён завяршыў свой смяротны ход, Рыма хутчэй адчуў, чым убачыў, як рука яго суперніка спынілася на сваім сыходным шляху, перш чым уступіць у кантакт. Мужчына адвёў свой удар.
  
  
  Атака інстынктыўная, запускаецца пазваночнікам, яе паведамленне абыходзіць мозг і паступае непасрэдна да цягліц. Але адмяніць атаку? Гэта акт інтэлекту, які належыць мозгу, а мозг быў недастаткова хуткі, каб спыніць руку Рыма, паслабіць скручаныя вяроўкай мышцы яго рукі, змякчыць сілу гэтых далікатна выгнутых пальцаў, якія маглі б раздрабніць шлакаблокі ў парашок.
  
  
  Мозг Рыма зрабіў усё, што мог, за адну пяцідзесятую секунды. Гэта змяніла кірунак руху яго рукі на дзюйм. Ручная дзіда слізганула па тазавай косткі яго суперніка, міма ўразлівай ныркі, і ўрэзалася ў драўляную вешалку для адзення, якая стаяла побач з нападаючым. Пальцы б'юцца аб дрэва з трэскам фарфоравай стравы, якая расколваецца на каменнай падлозе. Верхняя частка вешалкі п'яна замерла, затым упала на падлогу, яе драўляная падстаўка таўшчынёй у два цалі раскалолася пад дзеяннем забойнай сілы рукі Рыма.
  
  
  Яго супернік паглядзеў на вешалку. Рыма ўпершыню зірнуў на нападаючага і ўбачыў моцнага мужчыну сярэдніх гадоў, апранутага ў класічныя дзюдогі з чорным поясам, нізка абгорнутым вакол таліі. У яго быў колер твару, падобны на прамасленыя алівы. Цёмныя кругі акружалі яго вочы, якія здаваліся яшчэ цямней па кантрасце з яго бліскучай лысінай. Гэта быў Ферантэ.
  
  
  Левая рука Рыма выцягнулася і злавіла ў пастку правую руку Ферантэ. Яго вялікі палец пракраўся ў нервовы вузел на тыльным боку пэндзля, якраз побач з падставай указальнага пальца. Рух прынёс пакутлівы боль і неадкладнае падпарадкаванне.
  
  
  Мужчына закрычаў. "Спыні гэта. Я Феррантэ". Яго вочы сустрэліся з вачыма Рыма з болем, збянтэжанай праўдай.
  
  
  Рыма сціснуў яшчэ раз, пасля адпусціў руку. "Кім, чорт вазьмі, гэта робіць цябе? Рабаўнік у рэзервацыі
  
  
  "Я не збіраўся цябе біць", - сказаў Ферантэ, паціраючы пашкоджаную руку. "Я проста хацеў паглядзець, наколькі ты добры. Пасля ўчорашняга". Ён паглядзеў на зламаную вешалку для адзення. "Ты добры".
  
  
  Рыма адступіў, каб даць мужчыну магчымасць выйсці з кута за дзвярыма. Ён дыхаў глыбока, павольна, каб зняць напружанне, дазволіць свайму целу пазбавіцца ад гераічнага выкіду адрэналіну, які напоўніў яго мышцы.
  
  
  Ну вось і ўсё. Калі б прыйшло паведамленне, Ферантэ памёр бы ў спартзале ад пералому шыі, атрыманага ў выніку няправільнага падзення ў дзюдо. Рыма атрымаў бы вялікае задавальненне, сапхнуўшы яго са сцяны.
  
  
  Ферантэ павольна вярнуўся да свайго стала, усё яшчэ паціраючы руку, не зводзячы вачэй з Рыма і вывяргаючы прабачэнні. Рыма пачаў адчуваць жаль да аматара каратэ, да яго болю, да яго збянтэжанасці. Ён задаваўся пытаннем, што б падумаў Ферантэ, калі б убачыў парнаграфічныя фатаграфіі, на якіх ён быў апрануты толькі ў верхнюю частку сваёй формы для дзюдо. Калі б ён іх яшчэ не бачыў.
  
  
  Ферантэ ўсё яшчэ казаў, усё яшчэ прасіў прабачэння. “Паслухай, гэта было неразумна. Як наконт таго, каб мы забыліся, што гэта адбылося, і пачалі ўсё спачатку? Табе, напэўна, цікава, чаму ты тут. Чым мы тут займаемся”.
  
  
  Рыма хмыкнуў. Ён яшчэ не быў гатовы дараваць і забыць.
  
  
  "Тое, чым мы тут займаемся, - гэта вывучэнне розуму. Як гэта працуе. У кожнага з нас свая дысцыпліна. Мая - біялагічная зваротная сувязь. Па сутнасці, гэта азначае выкарыстанне прынцыпу "боль-задавальненне" для навучання людзей рэгуляваць свае міжвольныя функцыі арганізма "Напрыклад, мы дабіліся вялікага поспеху ў навучанні людзей запавольваць частату пульса. Калі іх пульс становіцца занадта высокім, яны атрымліваюць невялікі ўдар электрычным токам. Калі частата іх пульса набліжаецца да мэты, яны атрымліваюць прыемны электронны імпульс".
  
  
  "Што ў гэтым добрага?" Спытаў Рыма.
  
  
  “Ну, з медыцынскага пункту гледжання, гэта вельмі важна. Мы маглі б дапамагчы выратаваць жыцці людзей, якіх непакояць парушэнні сардэчнага рытму. Астматыкі маглі б навучыцца валявым чынам выходзіць з сур'ёзных прыступаў дыхання. Псіхасаматычныя захворванні можна практычна выкараніць”. Цяпер ён прасяк цеплынёй да сваёй тэмы.
  
  
  Працягваючы гаварыць, Рыма падумаў, што Чыўна трэба было паслаць сюды, каб ён даследаваў гэтае месца. Пажылы карэец са сваімі рыбінымі галовамі, рысам і Дзэн мог бы даць усім гэтым вялікім мазгам пабегаць за іх грошы. Падчас тых доўгіх трэніровак ён успомніў, як Чиун запавольваў сэрцабіцце, пакуль яно не стала амаль незаўважным, і пачашчаў дыханне, пакуль не здалося, што ён мёртвы. Чыун сказаў Рыма, што бацька Чиуна мог спыніць крывацёк, проста падумаўшы аб гэтым. "Розум", - сказаў ён. "Ты не можаш кантраляваць цела, пакуль не кантралюеш розум".
  
  
  "Дзе ты навучыўся гэтаму?", - умяшаўся ў думкі Рыма Ферантэ.
  
  
  "Зрабіць што?"
  
  
  "Справа з тымі гаўнюкамі ў двары".
  
  
  “Паўсюль. Завочныя курсы. Гадзінная трэніроўка кожны месяц, хачу я таго ці не. Дапамагае трымаць мяне ў форме”.
  
  
  Цяпер Ферантэ аднавіў самавалоданне. Усё яшчэ апрануты ў недарэчны гарнітур дзюдаіста, ён быў шмат у чым сусветна вядомым навукоўцам.
  
  
  Ён паказаў Рыма абсталяванне, з якім працаваў, і Рыма падумаў, што навуковае абсталяванне ўсюды, у кожным праекце, верагодна, узаемазаменна. Гэтыя ашуканцы, верагодна, абменьваюцца ім паміж сабой, як ужыванымі кнігамі. Там было крэсла з ручным захопам, праз які падыспытнага дзівілі малаважным электрычным токам, калі ён не рэагаваў, і іншы шлем, падобны на шлем Шултэра, праз які хвалі задавальнення праходзілі індукцыяй у мозг.
  
  
  Ферантэ прапаноўваў пратэставаць Рыма. Што ж, я ў яго ў даўгу. Я дам яму нешта пажаваць. Ён сядзеў у крэсле, і яго пульс у стане спакою быў шэсцьдзесят восем. Па словах Ферантэ, калі хуткасць павысіцца, ён атрымае лёгкі шок ад захопу рукі. Зніжэнне хуткасці выкліча імпульс задавальнення праз шлем, які ён надзеў на галаву Рыма.
  
  
  Ферантэ ўстанавіў метраном на шэсцьдзесят пяць удараў за хвіліну. "Гэта мэта, - сказаў ён Рыма, - але не хвалюйся, калі ў цябе нічога не атрымаецца. Ці наўрад у кагосьці атрымаецца".
  
  
  Цікаў метраном, Ферантэ трымаў Рыма за запясце, правяраючы пульс, а Рыма ўспамінаў трук, якому яго навучыў Чиун. Усталюеце свой уласны рытм, ухіліце вонкавыя імпульсы, паскорце сваё дыханне, каб яно адпавядала жаданай частаце сардэчных скарачэнняў, і дазвольце гіпервентыляцыі лёгкіх запаволіць сэрцабіцце, напаўняючы кроў кіслародам.
  
  
  "Гатова?" - спытаў Ферантэ. "Я буду вымяраць твой пульс па ходзе руху, каб ты магла паспрабаваць прыстасавацца".
  
  
  "Наколькі моцны шок?" Спытаў Рыма. "Я баюся электрычных крэслаў".
  
  
  "Хвалявацца няма аб чым", - сказаў Феранце. "Больш падобна на гудзенне, чым на сапраўдны шок. Пачынай .... зараз".
  
  
  Метраном адстукваў 65 удараў у хвіліну, і Рыма наладзіў сваё дыханне ў адпаведнасці з ім.
  
  
  "Шэсцьдзесят восем", - паклікаў Ферантэ. Рыма ціха ўдыхнуў і выдыхнуў.
  
  
  "Шэсцьдзесят шэсць".
  
  
  Рыма закрыў вочы на метраном і выкінуў яго рытмы з галавы. Ён абраў новы, ніжэйшы рытм і прыстасаваў да яго сваё дыханне.
  
  
  "Шэсцьдзесят чатыры". Ферантэ быў у захапленні. Рыма ўздыхнуў.
  
  
  "Шэсцьдзесят".
  
  
  "Пяцьдзесят дзевяць".
  
  
  Рыма вырашыў аб'явіць перапынак, калі яго пульс знізіўся да сарака двух. Ферантэ не ведаў, радавацца яму ці засмучацца, ці яго падманулі.
  
  
  "Гэта неверагодна", - сказаў ён. "Я ніколі не бачыў нічога падобнага".
  
  
  "Я ж казаў табе, што баюся электрычных крэслаў. І ў мяне нізкая пераноснасць болю".
  
  
  А потым быў Рэтчэт. У Рыма так і не было шанцу высветліць, што зрабіў Рэтчэт або як да яго дабрацца, таму што Рэтчэт адмовіўся адчыніць дзверы свайго катэджа, які, у адрозненне ад іншых высокапастаўленых супрацоўнікаў, ён выкарыстаў толькі як офіс, аддаючы перавагу жыць у сваёй хаце з яечнай шкарлупіны. у некалькіх сотнях ярдаў ад яго.
  
  
  "Ідзі", - крыкнуў ён. "Ты мне не падабаешся".
  
  
  "Я думаў, ты хацеў мяне бачыць", - сказаў Рыма зачыненых дзвярэй.
  
  
  "Калі я ніколі цябе не ўбачу, гэта будзе занадта хутка. Ідзі".
  
  
  "Ці павінен я выказаць здагадку, доктар Рэтчэт, што я вам не падабаюся?"
  
  
  "Вы будзеце ў межах магчымага, містэр Пэлхэм, калі дапусціце, што я вас ненавіджу. А зараз ідзіце, пакуль я не выклікаў копа. Хто-небудзь з вашых будзе ведаць, як з вамі паступіць".
  
  
  Рыма павярнуўся і пайшоў. З Рэтчэт таксама было б лёгка, калі б раздаўся званок. Ён не разумеў, што нехта іншы выкліча Рэтчэта раней, чым гэта зробіць КЮРЭ.
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  Пазней у той жа дзень кіраўнікі аддзела персанала Brewster Forum правялі сваю звычайную штотыднёвую сустрэчу ў офісе Брустара. Доктар Дэбора Хіршблум адсутнічала.
  
  
  Ферантэ казаў пра новага дырэктара службы бяспекі. "Такім чынам, па сутнасці, ён баязлівец. Жудасна баіцца болі. Адна толькі пагроза паразы электрычным токам выклікала неверагоднае ваганне частаты яго пульса".
  
  
  Ён сеў. Смяшок Абрама Шултэра парушыў цішыню. “Неадэкватныя дадзеныя, прафесар Ферантэ. Няправільны аналіз неадэкватных дадзеных. Містэр Пелхэм бясстрашны. Стрымана! Аналіз мазгавых хваль паказаў, што ў яго не было абсалютна ніякай рэакцыі ні на адзін са знешніх раздражняльнікаў. Наогул ніякай”.
  
  
  "Верагодна," прагыркаў Рэтчэт, "вы не змаглі падлучыць машыну. Хто-небудзь з вас лічыў, што інтэлект Пелхэма, верагодна, проста занадта нізкі, каб адэкватна рэагаваць на эмацыйна зараджаныя, але ў той жа час інтэлектуальна магутныя стымулы?"
  
  
  "Гэта ваша адчуванне?" Спытаў Бойл. "Што Пэлхэм валодае нізкім інтэлектам?"
  
  
  "Вядома", - сказаў Рэтчэт. "Хіба гэта не відавочна? І падумайце аб яго выступе ў двары з той жудаснай бандай. Гэта прыкмета інтэлекту?"
  
  
  Бойл усміхнуўся. "Я мог бы выказаць здагадку, што для таго, каб прагнаць іх, патрабуецца больш розуму, чым для таго, каб выклікаць іх сюды".
  
  
  Рэтчэт пачырванеў. Бойл працягваў. "Я б сказаў, што інтэлект містэра Пэлхэма надзвычай высокі. Ён таксама вельмі выкрутлівы і падазроны. Ён адказвае пытаннем на пытанне. Гэта габрэйскі трук - прабач мяне, Абрам, - але гэта таксама прыкмета чалавека, які звыкся да інтэлектуальнай эканоміі, які заўсёды шукае выгаду. , перш чым выдаць кво ".
  
  
  Нільс Брустэр увесь гэты час спакойна слухаў, пасмоктваючы трубку, склаўшы рукі на сваім тоўстым жываце, яго нос быў забінтаваны больш, чым было сапраўды неабходна. Калі ў Брустэра і быў сакрэт яго поспеху, то ён складаўся ў наступным: яго здольнасць дамінаваць у групе, трымаць яе расколатай, без лідэра і няздольнай кінуць выклік яго аўтарытэту. Нарэшце ён загаварыў.
  
  
  "Што ж, - сказаў ён, - мяркую, гэта вырашае справу. Наш новы паліцэйскі або вельмі разумны, або вельмі дурны. Ён або баязлівец, або абсалютна бясстрашны". Ён паглядзеў на іх усіх і ўсміхнуўся. "Яшчэ адна перамога інтэлектуальнага аналізу".
  
  
  "Гэта гучыць цікава, як спрэчка аб тым, ці адважная акула, таму што яна нападзе на ўсё, незалежна ад таго, наколькі вялікая, ці баязлівая, таму што аддае перавагу сілкавацца калекамі, хворымі і якія паміраюць. Або леў разумны, якім ён паказвае сябе, высочваючы здабычу, ці дурны, на што паказвае яго ірацыянальнае паводзіны ў клетцы ў заапарку?
  
  
  "Факт у тым, што, як усе вы ўжо павінны ведаць, акула не з'яўляецца ні адважнай, ні баязлівай. А леў не з'яўляецца ні разумным, ні дурным. Яны існуюць па-за гэтымі канцэпцыямі. Яны інстынктыўныя, і гэтыя словы бессэнсоўныя, калі іх ужываюць. Каму-небудзь з вас калі-небудзь прыходзіла ў галаву, што, магчыма, нашы тэсты бессэнсоўныя для містэра Пэлхэма, таму што яны прызначаны для нармальных людзей? мадэлі паводзін, якія калісьці мы ахарактарызавалі б як разумныя, у іншы раз як дурныя, у адзін момант як адважныя, у іншы раз як баязлівыя?Вам калі-небудзь прыходзіла ў галаву, што доктар Пэлхам можа быць інстынктыўнай істотай або чалавекам, запраграмаваным дзейнічаць як інстынктыўная істота?І што, каб вывучыць яго і зразумець, мы павінны падысці да яго так, як падышлі б да палявога звера?" "Ці прыходзіла што-небудзь з гэтага каму-небудзь з вас, геніяў?" Ён адкінуўся на спінку крэсла і заняўся сваёй трубкай і тым, што быў Нільсам Брустэрам. Больш ніхто не вымавіў ні слова. Ён хутка зацягнуўся сваёй трубкай, задаволены тым, што зноў выйграў дзень, а затым працягнуў:
  
  
  "Шчыра кажучы, я не ведаю, чаму кагосьці з нас хвалюе гэты Рыма Пелхэм. Вядома, не. Але - чыста акадэмічна, вядома - я думаю, што яго, мабыць, лепш за ўсё ацэньваць па стандартах інстынкту. Праз яго несвядомае. Падобна на тое. , гэта прэрагатыва доктара Хіршблума.Я прапаную нам проста забыцца пра яго і дазволіць яму працягваць рабіць тое, што тут робіць паліцыянт.Пакіньце яго доктару Хіршыфу, калі яна зацікаўлена.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  Але было відавочна, што доктар Хіршблум не хацеў мець справу з амерыканцам. Бобі з new Brewster Forum абсыпаў маленькую габрэйку тыповай каланіяльнай экспансіўнасцю, якую амерыканцы лічаць чароўнай, а ветлівасць людзі разумеюць як недарэчную фамільярнасць.
  
  
  Джэфры Хокінс, інструктар па скачках з парашутам на Брустарскім форуме і былы малодшы афіцэр Каралеўскай марской пяхоты Яе Вялікасці, адмовіўся ўдастоіць хоць бы поглядам сваю вучаніцу ці таго неверагоднага амерыканца, які настойваў на спробе прызначыць ёй спатканне.
  
  
  Хокінс сядзеў у "Пайпер Каб", яго парашут быў падушкай ззаду яго, а ногі выцягнуты па шырыні маленькага аднаматорнага самалёта.
  
  
  Гэта была яго праца, штодзённая праца, - навучаць усіх супрацоўнікаў Форума, жадаючых скокнуць з парашутам, мастацтву скачкоў з парашутам. На шчасце, гэтая неверагодна разнамасная каманда грубага тэхналагічнага гіганта, якой Георг III дазволіў пракласці свой грубіянскі шлях да незалежнасці, не адважылася трываць відавочную і штодзённую пагарду Хокінса.
  
  
  У скачках з парашутам удзельнічала толькі ізраільцянка, якая, несумненна, павінна была працягнуць сваё навучанне. Што было даволі нядрэнна, паколькі ў яе хапіла прыстойнасці не спрабаваць завесці размову з Джэфры Хокінсам. Або яна ведала сваё месца, разбіралася ў прыстойнасці, або ёй не было чаго сказаць. Што для габрэйкі было неверагоднай вартасцю. Нажаль, так мала іншых людзей падзялялі яе здольнасць устрымлівацца ад гутарак.
  
  
  Як у таго тыпова нямецкага зануды, які прыкідваўся іншай нацыянальнасьцю. Ён даў Хокінсу 5000 долараў, каб той прасачыў, каб Рыма Пелхэм не прызямліўся жывым. Але тады ён настаяў на тым, каб паспрабаваць апраўдаць гэта перад Хокінсам.
  
  
  Джэфры Хокінсу не патрабавалася апраўданняў. Трэба было жыць. І ў любым выпадку, гэта не было б забойствам. Забойства - гэта калі ты пазбаўляеш жыцця ангельца. Выжыванне - гэта калі ты забіраеш жыццё ў амерыканца. А грамадская ахова здароўя - гэта калі прыбіраюць ірландцаў.
  
  
  Аднак было крыху крыўдна, што гэты Пэлхэм не быў аўстралійцам. Тады можна было б ведаць, што ён сапраўдны злачынец. Ці насеньне злачынцы, што ў любым выпадку было адным і тым жа.
  
  
  Нават у Брытаніі джэнтры страцілі з-пад увагі, хто яны такія. Свет сышоў з розуму, і Брытанія сышла з розуму разам з гэтым. Гэтая кранальная прыхільнасць і павага да Амерыкі, нацыі, у якой калісьці быў ірландскі прэзідэнт. Шатландцы ходзяць як людзі. Валійцаў кожны дзень прысвячаюць у рыцары. І ўсе яны называюць сябе брытанцамі. Калі толькі ангельцы былі ангельцамі!
  
  
  Сонца сяло над душой Брытанскай імперыі.
  
  
  "Прывітанне, прыяцель. Як ты паправіш гэтую штуку?"
  
  
  Гэта быў амерыканец. Ён збіраўся скокнуць з вышыні 13000 футаў, адну хвіліну знаходзіцца ў вольным падзенні, затым адкрыць парашут і прызямліцца. Ён ніколі раней не лётаў з парашутам.
  
  
  Пяць тысяч долараў за гэта? Джэфры Хокінс мог бы зарабіць свае грошы, дазволіўшы гэтаму вясковасці з калоній проста паспрабаваць свабоднае падзенне. Але гэта было б недастаткова старанна. Тор разрэзаў нажныя рамяні пад скуранымі злучэннямі, так што, калі парашут адкрыецца, калі ён адкрыецца, ён паднімецца з плечавага рамяня бяспекі, і Рыма Пелхам працягне спускацца са свайго парашута на зямлю. "Гэй, прыяцель. Як ты апранаеш гэтую штуку?"
  
  
  Джэфры Хокінс перайшоў да фінансавых старонак. Калі б нехта мог належным чынам інвеставаць свае 5000 долараў, ён мог бы ператварыць іх у даволі значную суму.
  
  
  "Прывітанне. Ты з вусамі і газетай. Як гэтая штука зашпіляецца?"
  
  
  "Імперыял Кемікал Індастрыз" устала. Добра. Калі б нехта ўклаў грошы ў Imperial Chemical Industries, ён мог бы дапамагчы не толькі цывілізаванай прамысловасці, але і самому сабе. Гэта была добрая інвестыцыя для самога сябе.
  
  
  Нарэшце жыдоўка памагла яму. Ніякага характару, падумаў Хокінс. Яна адмовілася размаўляць з амерыканцам, адвярнулася ад яго, праігнаравала яго ўгаворы і нясмачную маленне, але зараз яна павярнулася, каб дапамагчы яму з парашутам. Рамяні для ног, плечавыя рамяні, кольца для разрыўнога шнура, правільнае становішча рамяня бяспекі.
  
  
  Скончыўшы, яна зноў адвярнулася. "Трынаццаць тысяч футаў", - сказала яна Хокінсу.
  
  
  "Ммм", - адказаў ён, таму што як інструктар па скачках, ён павінен быў.
  
  
  "Мы гатовы", - сказала яна. Амерыканец, які неўзабаве павінен быў памерці, сядзеў побач з ёю.
  
  
  Немцы мелі рацыю. Але яны былі такія грубыя ў гэтым. Калі б нехта агаліў немца да душы, ён дасягнуў бы сутнасці бестактоўнасці. Нават тое, як Хан сунуў канверт Джэфры Хокінсу. Як быццам ён таемна залазіў у інтымныя месцы Хокіна.
  
  
  "Так, сэр, гэта будзе весела", – сказаў амерыканец. Яго карыя вочы ззялі. На яго твары не было валасоў. Ён стукаў, як аўтамат для гульні ў пінбол у сельскай мясцовасці Вірджыніі. Ён бы разгойдваўся ва ўсіх кірунках.
  
  
  Рухавікі зараўлі, патрабуючы магутнасці, і лёгкі самалёт закалаціла.
  
  
  Войскі Яе Вялікасці, паводле "Таймс", усё яшчэ знаходзіліся ў Адэне ў Персідскага заліва. Пашанцавала Адэну. Але гэта была Амерыка, якая так упарта настойвала на тым, каб дзейнічаць у адзіночку, і штодзень расплачвалася за гэта.
  
  
  Габрэйка нарэшце памякчэла. Яна нешта тлумачыла амерыканцу. Хокінс слухаў з-за "Таймс".
  
  
  "Самалёт набірае вышыню 13000 футаў. Гэта аднахвіліннае свабоднае падзенне. Неадкладна пацягніце за шнур. Проста выконвайце за мной. Я прасачу, каб ваш шнур быў нацягнуты. Ты вельмі дурны, спрабуючы зрабіць гэта ў першы раз ".
  
  
  "Паслухай, мілая, не турбуйся пра мяне".
  
  
  "Ты неверагодна дурны".
  
  
  "Гэта быў адзіны спосаб, якім я мог пагаварыць з табой".
  
  
  "Як я ўжо сказаў, ты неверагодна дурны".
  
  
  Цяпер гэтыя двое гарлапанілі, каб заглушыць маторы.
  
  
  "Я хачу пагаварыць з вамі", - сказаў амерыканец.
  
  
  "Вашы нажныя рамяні занадта аслаблены".
  
  
  "Калі мы зможам сабрацца разам?"
  
  
  "Я заняты ў гэтым годзе. Паспрабуйце мяне ў наступным годзе ў той жа час".
  
  
  Раптам пачуўся яе голас: "Містэр Хокінс! Хто даў яму гэты парашут?"
  
  
  Яна рабіла гэта зноў. Размаўляла з Джэфры Хокінсам без таго, каб да яе звярнуліся першай. Ён праігнараваў яе.
  
  
  "Не маглі б вы апусціць гэтую паперу? Вы не можаце дазволіць гэтаму чалавеку скокнуць у гэты жолаб".
  
  
  Пакладзі паперу? Што за нахабства.
  
  
  Раптам цёмныя калонкі дробнага шрыфта зніклі. Папера разляцелася ў бакі. Амерыканец вырваў яе ў яго з рук.
  
  
  "Прашу прабачэнні", - сказаў Джэфры ў сваёй самай пагардлівай манеры, разлічанай на тое, каб прымусіць амерыканца скурчыцца ў выбачэннях.
  
  
  "Усё ў парадку", - адказаў амерыканец. "Яна размаўляе з вамі".
  
  
  “Я цалкам здольны адрозніваць такія слыхавыя феномены, як жаночая гаворка. Мне не патрэбная ваша дапамога.
  
  
  "Тады чаму ты ёй не адказаў?"
  
  
  "Наўрад ці гэта тая тэма, якую я хацеў бы абмяркоўваць з вамі", – сказаў Джэфры Хокінс амерыканскаму паліцыянту. "Цяпер пачытайце маю "Таймс", калі хочаце".
  
  
  "Хто даў яму гэты парашут?" - Спытала дзяўчына. "А ты?"
  
  
  "Я не сяржант забеспячэння. Я не раздаю парашуты".
  
  
  "Ну, ён не можа выскачыць з самалёта па гэтым парашуце".
  
  
  "Ён, вядома, не можа скакаць без яго", - сказаў Хокінс, які падумаў, што гэта неверагодна пацешна, варта паўтарыць ангельцу.
  
  
  "Нядзіўна, што брытанскае войска абышлося без вашых паслуг", - сказала дзяўчына.
  
  
  Гэтага было дастаткова. Джэфры павінен быў бы пабіць яе. Ён ударыў яе тыльным бокам далоні па твары. Прынамсі, ён паспрабаваў. Але здавалася, што нейкі хуткі паветраны струмень закруціў яго руку ў паветры, не прычыніўшы шкоды.
  
  
  "Прытрымай сваю мову, габрэйка", - сказаў ён, назіраючы, як яго рука кінулася да борта самалёта.
  
  
  "Не вешай мне локшыну на вушы, Хокінс. Ты скінуў на яго няспраўны парашут?"
  
  
  "Адказаць ёй", - сказаў амерыканец.
  
  
  Пілот перапыніў яго. "Мы набліжаемся да мэты на 13 000 футаў", – крыкнуў ён. Добра, гэта ўсё ўладзіла б. Каб скокнуць з вышыні 13 000 футаў, трэба было знаходзіцца ў самалёце, які набіраў вышыню амаль вертыкальна, і скакаў у зеніце. Гэта быў адзіны практычны спосаб, паколькі, калі б самалёт выраўняўся на вышыні 13000 футаў, усім спатрэбіўся б кісларод. Такім чынам, самалёт знаходзіўся на гэтай вышыні так нядоўга, што кісларод быў непатрэбны.
  
  
  "Скачыце, доктар Хіршблум, калі збіраецеся", - сказаў Хокінс. Дзверы ў яго ног адчыніліся, і дзяўчына прыўзнялася. Пералазячы праз выцягнутыя ногі Хокінса, яна сказала: "Не дазваляй яму скокнуць у гэты жолаб". Яна павярнулася да амерыканца: "Не скачы".
  
  
  Яна паставіла чаравік на стойку, пачакала імгненне і пайшла.
  
  
  "Ты скачаш, Янкі? Ці ты збіраешся быць тыповым і чакаць, пакуль кампутар зробіць гэта за цябе?"
  
  
  "Не думаю, што я скокну", - сказаў амерыканец. Парывісты вецер з адчыненых дзвярэй церабіў яго каштанавыя валасы.
  
  
  "Што ж, гэта твой выбар", - сказаў Хокінс. "Вось, чаму б табе не зірнуць? Ты даведаешся, на што гэта падобна наступным разам. Ці ты баішся паглядзець".
  
  
  "Я ведаю, як выглядае зямля, мілая", – сказаў амерыканец.
  
  
  "Яўрэйка здзяйсняе цікавы скачок", - сказаў Хокінс, выглядаючы за дзверы. "Яна здзяйсняе зусім асаблівае свабоднае падзенне".
  
  
  Амерыканскі кап паціснуў плячыма, перасягнуў праз ногі Джэфры і выглянуў вонкі. Джэфры Хокінс упёрся плячом у спіну амерыканца, упёрся нагамі ў сядзенне і моцна, зруйнавальна моцна штурхнуў. І нічога не адбылося
  
  
  "Ты хочаш скокнуць са мной?", - сказаў амерыканец, паварочваючыся.
  
  
  Джэфры Хокінс націснуў зноў, і на гэты раз яму гэта ўдалося. Занадта паспяхова. Ён выявіў, што яго ўласная энергія, з дапамогай амерыканца, адкінула яго галавой наперад да вонкавых стоек крыла, а затым ён апынуўся звонку самалёта, падаючы на пранізлівым халодным ветры, з амерыканцам, які моцна ўчапіўся яму ў горла.
  
  
  Яны хутка разагналіся, затым дасягнулі максімальнай хуткасці і аказаліся ў свабодным падзенні. Амерыканец усміхаўся і напяваў "Янкі Дудл".
  
  
  Джэфры паспрабаваў адштурхнуць яго. 5000 долараў былі такімі ж добрымі, як і ў яго. Але ўдар ні да чаго не прывёў. Насамрэч, правая нага адключылася, а затым анямела. Рукі амерыканца, здавалася, парылі, затым кінуліся, затым нырнулі наперад і назад. І нягледзячы на ўсе намаганні Джэфры Хокінса, ён не змог вызваліць каланіялу, які проста ўсміхаўся, напяваў і рухаў рукамі гэтымі незвычайнымі спосабамі. Джэфры паспрабаваў нанесці ўдар каратэ па пераноссі амерыканца.
  
  
  Але калі яго рука пачала рухацца, яна анямела, а затым .... Чорт вазьмі. Левы сядок парашута саслізнуў з бескарыснай левай рукі. Затым амерыканец зладзіўся з асноўнай спражкай на нагрудным рамяні, і яна была знятая, а Джэфры раптам разгарнуўся і адвярнуўся ад амерыканца. Затым іншы рамень з правай рукі гоншчыка быў зняты з раптам анямелай правай рукі, і толькі яго ногі засталіся прышпіленымі да неадчыненага парашута. І затым Джэфры зноў разгарнула, на гэты раз тварам наперад, і ён адчуў, як парашут тузануўся ў яго паміж ног, і ён нырнуў галавой наперад да зямлі, без парашута і без выкарыстання канечнасцяў. Ён паспрабаваў перавярнуцца, але быў толькі лёгкі плясканне па спіне, і ён застаўся ляжаць тварам уніз, плывучы ўніз.
  
  
  Божа! У яго не было парашута. З яго знялі парашут. Затым ён адчуў, як яго падкідвае ўверх, і калі яны спускаліся, амерыканец апынуўся твар у твар з ім. Ён зашпільваў спражку на грудзях. На ім быў парашут Джэфры. Ён усміхаўся і ўсё яшчэ напяваў.
  
  
  Джэфры ўбачыў, як да яго сунулі скрутак колеру хакі. Гэта быў няспраўны парашут амерыканца. Затым амерыканец крыкнуў: "Гэта бізнэс, мілая. Успомні мяне Генрыху Восьмаму".
  
  
  Чырвона-белае рэчыва выскачыла са спіны амерыканца і паднялася ўверх, а затым ператварылася ў які раздзімаецца купал адкрытага парашута. Амерыканец, здавалася, паднімаўся, а затым станавіўся ўсё далей і далей ад гоншчыкаў, здзяйсняючы плаўны спуск.
  
  
  Джэфры Хокінс, былы афіцэр Каралеўскай марской пяхоты Яе Вялікасці, прыбыў у пышную сельскую мясцовасць Вірджыніі прыкладна ў той жа момант, што і няспраўны парашут. Парашут з грукатам адскочыў і зноў быў прыдатны для выкарыстання.
  
  
  Джэфры Хокінс гэтага не зрабіў. І не быў.
  
  
  Да таго часу, як Рыма прызямліўся, доктар Хіршблум пайшоў.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  Брустэр Форум даў Рыма пакой у двухпавярховым доме, размешчаным у цэнтры лабараторнага комплексу форуму і гэтак жа ў цэнтры, па-за полем зроку любога з прыватных дамоў. Гэта называлася домам для працоўных.
  
  
  "Калі вы заблудзіцеся, проста спытаеце дом работнікаў", - сказаў дырэктар спартзалы.
  
  
  "Ты хочаш сказаць, што мы тут жывем".
  
  
  “Не мы. Я суперінтэндант. У мяне ёсць дом. Працаўнікі ніжэйшага звяна карыстаюцца домам працоўных. Прыбіральшчыцы, кіроўцы, прыбіральшчыкі, афіцэр службы бяспекі”.
  
  
  "Добра, - сказаў Рыма, - усё будзе ў парадку". У яго пакоі яму дазвалялася апранацца стоячы, калі ён стаяў на ложку, і, калі ён хацеў, скакаць проста з душа на свае прасціны. Ён таксама мог скарыстацца двума верхнімі скрынямі камоды, ніжнія з якіх былі зачыненыя спружыннымі блокамі матраца.
  
  
  Насамрэч справа была не ў тым, што пакой быў такі маленькі, а ў тым, што ложак быў такі вялікі. Яна была выкінута з аднаго з прыватных дамоў і, як і ўся мэбля ў доме для рабочых, не прызначалася для гэтага пакоя. Рыма мог бы зрабіць сальта на матрацы, якога, на яго думку, хапіла б на тры звычайныя ложкі.
  
  
  "Адзін гэты матрац каштаваў 1400 долараў", - прызналася яму адна з пакаёўак. “Мы заўсёды купляем мэблю і іншае, што людзям не трэба. Гэта сапраўды добры матэрыял, толькі часам гэта выглядае крыху пацешна”.
  
  
  Натуральна, Рыма не мог выконваць свае больш экзатычныя практыкаванні ў спартзале Форума, мяркуючы, што падтрыманне піка, якое працягваецца, не занадта знясіліла яго здольнасці, каб наогул іх выконваць.
  
  
  Але ён заўсёды мог трэніравацца ў ложку на спіне, і гэтага магло быць дастаткова. Ён утаропіўся ў столь і засяродзіўся на доўгай дарозе, якая вілася па ўнутраным боку сцен санаторыя Фолкрофт, дзе ён праходзіў сваё першае навучанне. Ён у думках ступіў на чорную жвіровую дарожку і адчуў вільготнасць паветра, якое даносіцца з боку праліва Лонг-Айленд, і адчуў затхлы послевкусіе гарэлага ўчарашняга лісця, і ён сышоў. Пяць хуткіх міль сёння.
  
  
  Гледзячы на Рыма ў ложку ў Brewster Forum, можна было б убачыць толькі паторгванне цягліц ног і рэгулярны рух грудной клеткі ў такт цяжкаму дыханню. На самай справе, менавіта дыханне зрабіла прабежку стаялай, і калі ён наблізіўся да апошняга круга, ён пачаў бегчы, напружваючы знямелыя ногі, хапаючы ротам паветра і пхаючы, пхаючы, пхаючы. Ён заўсёды мог хутка праехаць апошняе кола. Але гэтай раніцай ногі проста не слухаліся, і не ўдалося сабраць энергію, неабходную для спрынту. Ён не дапускаў думкі, што ён, магчыма, не зможа скончыць апошні круг, хоць і не ведаў напэўна, як ён зможа гэта зрабіць, і боль стаў невыносным. У яго не было столькі праблем з таго часу, як ён упершыню пачаў бегаць.
  
  
  Ён так і не даведаўся, ці зможа скончыць. Пачуўся стук у дзверы яго пакоя ў хаце працаўнікоў Брустэр Форума. Рыма пачуў гэта і, не жадаючы адчыняць дзверы ў змучаным стане, адправіўся здаравець. На шчасце, ён быў у ложку, і працэс апынуўся поўнай дробяззю. Адмоўцеся ад усіх нерваў, пачуццяў і цягліц, адкіньце ўсе сродкі кантролю. Станьце гароднінай. Уздзеянне на арганізм было падобна ўдару электрычным токам у вадзе. Хітрасць заключалася ў тым, каб рабіць усё адначасова, таму што сэрца магло прапусціць удар, і калі астатняя частка сістэмы ўсё яшчэ выконвала цяжкія фізічныя нагрузкі, яно магло не ўлавіць гэты ўдар.
  
  
  Але гэта адбылося, і Рыма, увесь у поце, але які дыхае так, нібы толькі што абудзіўся ад сну, адчыніў дзверы. Ён ведаў, што пры нармальным дыханні, адсутнасці пачырванення ад спякоты пот будзе выглядаць як вада.
  
  
  Мужчына ў дзвярах быў позняга сярэдняга веку, але яго твар быў мясістым з рэзкімі маршчынамі, дзіўна не парушанымі круглымі ачкамі ў металічнай аправе. На ім быў цёмны летні гарнітур з белай кашуляй і чорным гальштукам, і ён адлюстраваў сапраўды механічную ўсмешку, такой невясёлай, якой Рыма не бачыў з часоў апошняй прэзідэнцкай кампаніі.
  
  
  "Прабачце", - сказаў мужчына з ноткамі мужнасці ў голасе. "Я Марцін Сторс, ваш інструктар па шахматах. Я не ведаў, што вы былі ў душы. Прашу прабачэння".
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Я спрабаваў адкрыць ракавіну".
  
  
  "І ён падарваўся?"
  
  
  "У некаторым сэнсе".
  
  
  "Я не думаю, што ты можаш запрасіць мяне ўвайсці?" Ён глядзеў
  
  
  у пакоі, запоўненай ложкамі. "Больш падобна на ложак з пакоем
  
  
  абыйсці гэта, не?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Жахліва. Жахліва. Чалавек з вашым талентам і здольнасцямі жыве ў такім пакоі, як гэты, побач са слугамі".
  
  
  "Са мной усё ў парадку".
  
  
  “Жахліва. Гэта павінна быць абвешчана па-за законам. Праца ў сферы бяспекі ў любым месцы свету – ганаровая прафесія, якая патрабуе найвышэйшых здольнасцяў, мужнасці і дысцыпліны. І яны змясцілі цябе сюды. Я пагавару пра гэта з Брустэрам”.
  
  
  "Ён змясціў мяне сюды".
  
  
  Сторс змяніў тэму. "Я прыйшоў запрасіць вас да сябе дадому дзеля гонару згуляць з вамі ў гульню, і калі вы таксама акажаце мне гонар, я быў бы ўдзячны за вашу кампанію за вячэрай. Я згадваў аб гульні на днях, калі ты скончыў з гэтымі свіннямі на матацыклах, але ты, верагодна, мяне не чуў”.
  
  
  "У любым выпадку, дзякуй, у мяне спатканне".
  
  
  "Так хутка?"
  
  
  "Ну, гэта свайго роду бізнэс. Адзін з супрацоўнікаў. Доктар Хіршблум".
  
  
  “Ах, Дэбора. Дзіўна. Яна рэдка з кім сустракаецца. Калі толькі не ўлічваць, што гэта мазгавы цэнтр, і тое, што напаўняе рэзервуар у асноўным, – гэта словы і яшчэ раз словы”. Здавалася, ён быў зачараваны сваім жартам.
  
  
  "Я не ўпэўнены, што гэта такое".
  
  
  "Хах, ніхто іншы таксама. Ты мне падабаешся. Мы павінны пагуляць".
  
  
  "Яшчэ раз дзякуй, але як-небудзь у іншы раз. Цяпер я накіроўваюся сёе-тое да каго на сустрэчу".
  
  
  "Ах. Выбачыце мяне, вядома. Запрашэнне адчынена".
  
  
  Рыма яшчэ раз падзякаваў яму і зачыніў дзверы. Ён апрануўся
  
  
  у белых штанах і сіняй спартыўнай кашулі. Яго два
  
  
  гарнітуры віселі ў ваннай, дзверцаў шафы не мела
  
  
  дастаткова месца, каб адкрыцца.
  
  
  Сторс чакаў унізе. Ён прасіў прабачэння. Ён не хацеў перашкаджаць Рыма Пелхэму. Ён не быў такім напорыстым, як некаторыя людзі. Ён быў не з тых, хто напорыст на працягу паўтары міль хады да круга катэджаў. Ён даў гэта зразумець некалькім лайма.
  
  
  "Ці бачыце, я паходжу з культуры, якая шануе недатыкальнасць прыватнага жыцця гэтак жа, як шануе сапраўдную ролю паліцыянта. Сёння ў гэтай краіне пануе гвалт, таму што паліцыю не паважаюць. Парадак не выконваецца. Цяпер, у маёй краіне, ніводнага паліцыянта ніколі не прымусілі б жыць у памяшканнях для прыслугі, калі ў хаце жыве інструктар па гольфе. Так?"
  
  
  "Так, што?" - спытаў Рыма, заўважыўшы, як нечакана хутка для лета наступіла ноч. Ці гэта было яго ўяўленне ці, што яшчэ горш, страта сувязі з часам, адчуваннямі і дотыкам. Ён зрабіў хадзьбу на шкарпэтках так плаўна, што ведаў, што Сторс гэтага не заўважыў, і такім чынам супакоіў сябе, што ўсё яшчэ можа рабіць асаблівыя рэчы і таму яму не трэба турбавацца аб сваіх пачуццях. Была ноч.
  
  
  "Так, вы згодны са мной?"
  
  
  "Вядома", - сказаў Рыма. Ён пачаў працаваць пальцамі, трэніруючы спрыт, гуляючы на хуткасць. Вы падзялілі каардынацыю рук, затым згулялі кончыкам пальца аб кончык пальца, пры гэтым пазногці рукі проста датыкаліся, а затым адыходзілі. Зроблена дастаткова хутка, гэта выглядала як нервовая малітва.
  
  
  "Мы жывем у жудасныя часы. Не?"
  
  
  "Гэта заўсёды жудасны час".
  
  
  "Не заўсёды. І не ўсюды".
  
  
  "Можна і так сказаць".
  
  
  "Табе павінна падабацца гэтае месца. А каб падабацца гэтае месца, ты павінен быць родам з месца, якое не такое ўжо прыемнае, так?"
  
  
  "Ты пытаешся ў мяне, адкуль я?"
  
  
  "Не, не. Вядома, не. Я маю на ўвазе, калі ты не захочаш мне сказаць".
  
  
  "Я не асабліва".
  
  
  "Добра. Ты выявіш, што я не з цікаўных. Я проста той, хто паважае дасканаласць. Я паважаў тваю гульню ў шахматы. Дзе ты навучыўся гуляць?"
  
  
  "Ад Дэлфурма Брэскі, адваката з Джэрсі-Сіці", - сказаў Рыма, прыдумаўшы імя, якога, як ён ведаў, не магло існаваць.
  
  
  "Тады вы з Джэрсі-Сіці. Выдатны горад".
  
  
  "Джэрсі-Сіці, выдатны горад?"
  
  
  "Ну, гэта пайшло на спад з таго часу, як у цябе быў той выдатны мэр".
  
  
  "Хто?"
  
  
  "Фрэнсіс Хейг".
  
  
  "Гэты валацуга быў дыктатарам".
  
  
  "Так. Жудасны чалавек. Вы доўга працавалі ў Джэрсі-Сіці?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Кароткая мелодыя?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Ах. Ты ніколі там не працаваў. Што ж, я не з тых, хто шукае рэзюмэ чалавека пры першай сустрэчы з ім. Асабліва таго, хто мне падабаецца і паважаецца, хто падвергся насіллю з боку ўлада заможных. Я тут толькі для таго, каб прапанаваць сваю дапамогу ".
  
  
  Рыма прапрацаваў плечы і шыю, выкарыстоўваючы Сторса ў якасці фальгі. Калі б ён мог выконваць кантрольныя практыкаванні крыху ніжэй за ўзровень дасведчанасці Сторса, гэта была б добрая праверка зваротнай сувязі.
  
  
  "Ведаеш, ёсць некаторыя цывілізацыі, якія любяць мужчын
  
  
  ад гвалту".
  
  
  "Так. Большасць", - сказаў Рыма. "Астатнія становяцца васальнымі дзяржавамі".
  
  
  "Дакладна. Ты свецкі чалавек", - сказаў Сторс, радасна пляскаючы Рыма па спіне. Нажаль, Рыма ў той час выконваў хуткія адцісканні ў разумовым скачку падчас шпацыру. Удар Рыма па спіне быў першым, якога Сторзаў калі-небудзь ударыў у адказ.
  
  
  - Ты выглядаеш здзіўленым, - сказаў Рыма.
  
  
  "Не. Нічога. Я проста падумаў, што ў мяне баліць рука".
  
  
  "Гэта здарыцца, калі ты будзеш паўсюль пляскаць людзей па спіне".
  
  
  “Гэта быў знак павагі. Сёння жахліва, што нас не паважаюць там, дзе мы павінны паважаць. У маёй краіне ў нас заўсёды ёсць павага. Гэта тое, што робіць маю краіну вялікай. Заўсёды выдатна, нягледзячы ні на што”.
  
  
  "Што гэта за краіна?"
  
  
  "Швейцарыя".
  
  
  "Выдатная краіна. Лепшая знешняя палітыка ў свеце".
  
  
  "Так. Яго горы - гэта яго знешняя палітыка".
  
  
  "Вельмі добра сказана", - сказаў Рыма.
  
  
  Сторс адмахнуўся ад гэтага як ад дробязі.
  
  
  "Дзіўна, - сказаў Рыма, - але горы дзейнічаюць як бар'еры, а вада - як канал. Паглядзіце на Англію. Маленькі востраў, які вырашыў выкарыстоўваць сваю ваду не як бар'ер, а як сродак для стварэння імперыі. Цяпер яны ў значнай ступені вярнуліся на свой востраў ".
  
  
  "Брытанцаў пераацэньваюць".
  
  
  "Адзін час яны нядрэнна спраўляліся. Для маленькай выспы".
  
  
  "Ну", - сказаў Сторс, падвысіўшы голас. “Ну. Каго, чорт вазьмі, яны калі-небудзь перамагалі? Напалеон? Ён быў хворым чалавекам. Які памірае чалавек. Яны збілі яго, калі ён паміраў. Не. Брытанцы прымушаюць іншых змагацца за іх”.
  
  
  "Яны нядрэнна праявілі сябе ў Першай і Другой сусветных войнах".
  
  
  "Яны не выйгралі тыя войны".
  
  
  "Яны іх не страцілі".
  
  
  "Яны не мелі да іх амаль ніякага дачынення. Амерыка і Расія выйгралі тыя войны. Брытанцы былі падобныя на французаў, маленькія падхалімы, якія дамагаюцца вашых прыхільнасцяў. Брытанцы выкарыстоўваюць вас. Яны смяюцца над табой за тваёй спіной. Хіба ты гэтага не бачыш?"
  
  
  "Я ніколі не ведаў, што над Амерыкай смяяліся".
  
  
  "Пасмешышча для ўсяго свету. Вядома, нічога за
  
  
  "Вядома, не", - сказаў Рыма. "Напэўна, прыемна прыехаць з краіны, абароненай гарамі, краіны, якая ні аказвае дапамогу, ні атрымлівае яе, краіны, адзіная функцыя якой - быць сусветнай падліковай палатай".
  
  
  "Гэта мілая маленькая краіна", - сказаў Сторс. "Не вялікая краіна, але прыемная. Я ганаруся тым, што заву яе хатай".
  
  
  "Што прывяло цябе сюды?"
  
  
  "Гэта выдатная праца і месца для працы. Добрыя ўмовы для мяне, каб гадаваць маю дачку. Выдатныя. Гэта значыць, калі вы не паліцыянт, не?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма, які скончыў свае ўяўныя прысяданні і цяпер убачыў, што ў катэджы Хіршблумаў гарыць святло. "Дабранач і дзякуй, што праводзіў мяне".
  
  
  “Гэта гонар. Я паважаю вас. Глядзіце пад ногі. Тут крыецца зло. Гэты трагічны няшчасны выпадак з Хокінсам. Я рады, што зараз у нас ёсць сапраўдны мужчына ў якасці афіцэра службы бяспекі.
  
  
  "Сапраўдны мужчына?"
  
  
  "Так. Я не люблю ганьбіць мёртвых, але Макарці быў справядлівы... ну, клеркам. Табе патрэбен мужчына для гэтай працы. Спакойнай ночы. Хутка мы павінны гуляць".
  
  
  "Мы зробім".
  
  
  І Рыма не ўбачыць яго зноў, пакуль не пераможа яго за шахматным сталом, маючы толькі караля і ферзя, супраць ферзя, караля, двух коней, ладдзі і слана. Гэта быў бы бліскучы ход, які ніводны шахматны майстар ніколі не змог бы выканаць так добра.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  Чалавек, калісьці вядомы як доктар Ханс Фрыхтман, сядзеў у адным з аздобленых пенай крэслаў аўдыторыі Брустэр Форум і глядзеў штотыднёвае аматарскае шоу. Яны мянялі праграму ад тыдня да тыдня. На мінулым тыдні гэта быў айцец Бойл з гітарай; за тыдзень да гэтага прафесар Ферантэ з элегічнай паэзіяй. Яны ніколі не называлі гэта аматарскім шоу і спачатку спрабавалі прадаваць білеты. У першы тыдзень яны прадалі восем, на наступным тыдні шэсць, а потым яны спынілі спаганяць плату.
  
  
  Ён мог бачыць, што сярод зніклых былі новы дырэктар службы бяспекі і доктар Дэбора Хіршблум. Што ж, гэта было ўжо нешта. Гэта было, несумненна, лепшае ўяўленне, чым у доктара Джэймса Рэтчэта, яго магіі, а зараз і яго гіпнозу.
  
  
  Ён быў адкрыта занепакоены. Гісторыя з аўтахуліганамі - гэта адно. Але як ён пазбег падзення з самалёта і здолеў забіць Хокінса падчас? Ён хацеў толькі, каб яго праца была скончана. Каб ён мог пакінуць гэтае праклятае месца.
  
  
  Голас Рэтчэта вярнуў яго ўвагу да сцэны.
  
  
  Доктар Шултар сядзеў у крэсле ў цэнтры сцэны. Тоўстае цела Рэтчэта застыла перад якая сядзіць фігурай. Запатрабавалася шэсць хвілін, каб усыпіць Шултэра, і можна было адчуць нуду ад кашля і уздыхаў якія рухаюцца целаў, паколькі толькі ветлівасць утрымлівала персанал форума на сваіх месцах.
  
  
  "Чорныя віры апалесцуючых начэй і глыбокія з глыбінных уцёкаў. Ты спускаешся, блэк-уорд, у цемру і спакойны сон", - муркаў голас Рэтчэта. Некалькі пакашліваньняў выклікалі напышлівы асуджальны погляд Рэтчэта і зваротна на тарабаршчыну. Дзіўна, што хімік-тэарэтык, акружаны вялікімі псіхіятрамі і псіхолагамі, спрабуе пацешыць іх гіпнозам. І такі дылетанцкі гіпноз.
  
  
  Ну што ж. Небяспекі шпіянажу ў гэтае дзесяцігоддзе былі рознымі. Смерць ад нуды была магчымай. Ён чуў, як Рэтчэт заклікаў вярнуцца ў жудасныя часы. Якімі былі жудасныя часы? Давайце паглядзім. Капітуляцыя была дрэннай, руская акупацыя - яшчэ горш. Выдаленне яечкаў у треммена абцугамі? Зусім нядрэнна, асабліва калі перад ім стаяў гэты прафесар-яўрэй. Прафесар-габрэй, які спрабаваў выключыць яго з медыцынскай школы ў Гамбургу з-за меркаваных садысцкіх дзеянняў. Што дрэннага ў садызме? Сапраўды. Калі вы не глядзелі на гэта з нядбайнай габрэйскай сентыментальнасцю або праз ружовы фільтр габрэйскага блудлівага дзіцяці, хрысціянскай этыкі. Садызм быў добры. Гэта было праявай натуральнай варожасці да такой ступені, што яна набыла свой уласны сэнс, сваю ўласную прыгажосць. Нацысцкая партыя гэта ведала.
  
  
  Нацысцкая партыя. Адзіная здаровая, сумленная сіла ў ягонай свядомасці. І тое, як гэтыя худыя, валасатыя юнакі адважыліся назваць амерыканскі ўрад фашысцкім і нацысцкім. Як яны смеюць? Амерыканскі ўрад - не што іншае, як крывадушныя адкіды, якія пракладаюць сабе шлях скрозь гісторыю, апантаныя ўнутраным дабрабытам і міжнароднай грамадскай думкай. Як яны смеюць называць гэта нацысцкім? Ён мог бы паказаць ім нацыста. Яны павінны ўбачыць нацыста! Яны павінны ўбачыць таго габрэйскага прафесара. Чаму гэты семіцкі вырадак не крычаў? Гэта была дрэнная частка. Ён не крычаў. ТАК. Гэта было жудаснае час. Жахліва. Як на сцэне.
  
  
  Шултар шукаў у сваім гіпнатычным мінулым жудасны час. Затым ён ускочыў на ногі, прытанцоўваючы вакол сцэны. Скіп і яшчэ адзін скачок. І яго куртка паляцела на падлогу, за ёй рушылі ўслед кашуля, майка. Расшпілі штаны і выйдзі. Затым апусціся на кашчавыя калені. Белае святло сцэны адбівалася блакітным ад яго спатнелай спіны. "Хлыст", - закрычаў ён. "Жанчына з дубцом. Хлыст. Хлыст".
  
  
  Рэтчэт цяжка дыхаў. "Пуга", - хорам паўтарыў ён. "Кнут", выдаючы нягучныя смактальныя гукі сваімі пульхнымі вуснамі.
  
  
  Персанал не быў упэўнены, што адбылося далей. Ніхто не мог успомніць дакладна. Але калі новы дырэктар па бяспецы распытаў усіх на наступную раніцу, гісторыя была такой:
  
  
  1) Шоу з гіпнозам закранула тое, пра што лепш не казаць і што на самой справе не датычыцца Рыма Пелхэма.
  
  
  2) Доктар Нільс Брустэр вывеў абодвух мужчын з трансу, выскачыўшы на сцэну і пераймаючы голасу Рэтчэта.
  
  
  3) Усе былі дзіўна ўстрывожаныя гэтым эпізодам, і сапраўды, перастаньце турбаваць людзей.
  
  
  Аднак яны былі б занепакоеныя - яшчэ больш, калі даведаліся, якую жудасную цану доктару Рэтчэту давядзецца заплаціць за свой драматычны поспех.
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  Паколькі Рыма быў выкінуты з самалёта пры спробе пагаварыць з доктарам Хіршблум, для яго не было занадта вялікай цаны за тое, каб убачыць яе. Ён нават пагаварыў бы з Нільсам Брустэрам.
  
  
  Брустэр быў пагардлівы, як быццам у тым трагічным здарэнні з інструктарам па скачках у ваду быў вінаваты Рыма.
  
  
  "Не", - сказаў Нільс Брустэр праз забінтаваны нос. "Ніякіх запытаў ад доктара Хіршблума. Чаму вас гэта так цікавіць?"
  
  
  "Чаму ў тваім голасе радасць?"
  
  
  "Не адказвай пытаннем на пытанне. Мне сказалі, што менавіта так ты вядзеш размову".
  
  
  Чацвёра з пяці кіраўнікоў аддзелаў хочуць паразмаўляць са мной.
  
  
  Пяты - не. Чаму?"
  
  
  "Гэта твой адказ?" Спытаў Брустэр.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я казаў табе, што ты ніколі не зразумееш пра нас".
  
  
  "Ну, я збіраюся яе ўбачыць".
  
  
  "У цябе няма майго дазволу".
  
  
  "Як мне яе атрымаць?"
  
  
  "Ты гэтага не зробіш".
  
  
  "Ты ведаеш, што калі я пстрыкну цябе па носе вось гэтым указальным пальцам, - сказаў Рыма, падносячы ўказальны палец вельмі блізка да белых бінтоў, - я магу прычыніць табе разнастайны боль?"
  
  
  "І ты вылеціш на сваёй срацы перш, чым пульсацыя аціхне".
  
  
  "Што, калі ўначы на яго ўпадзе цэгла невядома адкуль?"
  
  
  "Ты вылеціш на сваёй срацы перш, чым яна закране зямлі".
  
  
  "Што, калі я навучу цябе рабіць з людзьмі так, як я зрабіў з тымі галаварэзамі на матацыклах?"
  
  
  "Мне хутка шэсцьдзесят, чувак".
  
  
  "Я мог бы навучыць цябе праробліваць гэта прынамсі з двума людзьмі".
  
  
  "Маладыя людзі?"
  
  
  "Маладыя людзі".
  
  
  Доктар Нільс Брустэр набраў нумар свайго тэлефона і сказаў у трубку: "Дэбара, я падумаў, што вы хацелі б зрабіць уступны водгук аб Рыма Пелхэме, новым супрацоўніку службы бяспекі. У астатніх ёсць і ... о. Так, вядома. Вядома, я Разумею, ён вярнуў тэлефон у слухаўку.
  
  
  "Яна сказала, што была занятая чымсьці іншым. Але ў вас ёсць маё дазвол. Я буду адмаўляць гэта пазней, але, вядома, будзе занадта позна. Прынамсі, вы не рызыкуеце сваёй працай. Такім чынам, калі мы пачнем .. ." Брустэр рабіў рэзкія рухі ў бок маладых асоб і маладых жыватоў, ухіляючыся ад вельмі хуткіх удараў маладых спартоўцаў, якіх ён зараз разарваў бы на часткі, калі б маленькія прыдуркі адважыліся адпускаць разумныя каментары на дарозе, ці ў рэстаранах, ці дзе б там ні было. Любы
  
  
  "Праз два тыдні".
  
  
  "Два тыдні?" Брустэр выглядаў пакрыўджаным, ашуканым.
  
  
  "Ну, спачатку табе трэба прывесці сябе ў форму. Прабягай чвэрць мілі ў дзень на працягу тыдня, затым паўмілі на наступным тыдні".
  
  
  "Што небудзь яшчэ?"
  
  
  "Не. Гэта ўсё".
  
  
  "Дарэчы, што ў вас за школа нападу? Каратэ, кунг-фу, дзюдо?"
  
  
  "Вау, тую", - сказаў Рыма, прыдумаўшы самае ідыёцкае імя, якое толькі здолеў прыдумаць.
  
  
  "Вау, ты? Ніколі не чуў пра гэта".
  
  
  "Вось чаму гэта так добра працуе. Як ты думаеш, што-небудзь сапраўды добрае можна было б прадаць у спартзале ці ў кнізе?"
  
  
  "Вау, тую", - паўтарыў доктар Нільс Брустэр, стыпендыят факультэта сацыялогіі Фавершэма, доктар філасофіі Чыкагскага ўніверсітэта, аўтар кнігі "Чалавек як варожае асяроддзе".
  
  
  "Вау, тую", - зноў сказаў ён, і ў тым месцы, дзе нараджаюцца сны, ён убачыў, як апошні хлопец яго старэйшай дачкі ў агоніі паваліўся на падлогу.
  
  
  Цяпер Рыма быў у яе катэджы. Камары і моль зладзілі масавы мітынг ля яе акна, і Рыма беспаспяхова адмахваўся ад іх, чакаючы яе адказу. Ён пастукаў зноў.
  
  
  "хто гэта?"
  
  
  "Ваш афіцэр бяспекі, Рыма Пелхэм".
  
  
  "Чаго ты хочаш?"
  
  
  "Я хачу з табой пагаварыць".
  
  
  "З нагоды чаго?"
  
  
  "Я не хачу гаварыць тут".
  
  
  "Прыходзь заўтра".
  
  
  "Магу я ўбачыць цябе зараз?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Ты заняты?"
  
  
  "Ты пойдзеш!" Гэта было не пытанне.
  
  
  "Я проста хачу з табой пагаварыць".
  
  
  Наступіла цішыня, і жукі хлынулі ў падмацаванне. Стаяла невыносная спякота віргінскага лета, мёртвая ноч, якая патрабавала поту, якая гудзела ад мясцовых насякомых. І яна не адказала.
  
  
  "Я не пайду, пакуль ты не пагаворыш са мной".
  
  
  "Брюстэр ведае, што вы турбуеце аднаго з яго навукоўцаў?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Ён гэтага не робіць. Гэта хлусня. Пакінь мяне ў спакоі".
  
  
  "Пасля таго, як ты пагаворыш са мной".
  
  
  Ён пачуў надыходзячыя да дзвярэй крокі. Яна адкрылася, і Дэбора Хіршблум паўстала перад ім з невясёлай цярпімасцю аднаго з бацькоў, які адмаўляецца паддавацца на маніпуляцыі з-за выхадак дзіцяці. Яе твар быў прыгнечаны, але спакойным, які падкрэслівае яго тонкія плыўныя лініі. Яе вочы былі чорнымі каштоўнымі камянямі ў апраўленні гладкай, малочна-белай скуры, упрыгожанай вясёлымі вяснушкамі. Яе ненафарбаваныя вусны былі шчыльна сціснутыя, нічога не дазваляючы які стаіць перад ёй Рыма.
  
  
  "Усё ў парадку. Што?"
  
  
  "Я хацеў бы з вамі пагаварыць. Магу я ўвайсці?"
  
  
  "Ўжо позна".
  
  
  "Я ведаю. Магу я ўвайсці?"
  
  
  Яна паціснула плячыма і жэстам запрасіла Рыма ўвайсці. На ёй была простая блузка колеру хакі і простыя шорты колеру хакі. Яна была голай, і яе офіс у катэджы быў такім жа пустым, калі не лічыць кніг, складзеных чаркамі да столі, і шахматнага набору, адчыненага на маленькім століку, побач з лямпай. Там былі металічная раскладанка і два крэслы. Яна села на ложак, але з такой скаванасцю, што гэта відавочна не было запрашэннем.
  
  
  "Магу я сесці?" Спытаў Рыма, кіўнуўшы на крэсла.
  
  
  Яна дазволіла гэта.
  
  
  "Як вы ведаеце, іншыя кіраўнікі аддзелаў форума бралі ў мяне інтэрв'ю". Яна не адказала. Рыма працягнуў: "І я здзівіўся, чаму вы гэтага не зрабілі".
  
  
  "Таму што я не зацікаўлены".
  
  
  "Мне было, ну, накшталт як цікава, чаму".
  
  
  "Таму што адзін чалавек, які збівае семярых недарэчных хуліганаў, - гэта не зусім тое выклікае поўнае глыбокай пашаны трапятанне навуковы феномен, якім, відавочна, лічаць мае калегі".
  
  
  "Тады ты сёе-тое ведаеш аб гвалце".
  
  
  “Я вучуся ў цябе, і мне гэта нічому не падабаецца. Я ведаю, што Хокінс спусціўся з тваім парашутам, а ты са сваім. Я ведаю, што ён спрабаваў забіць цябе і памёр за гэта”.
  
  
  "Вы ізраільцянін, ці не так?"
  
  
  "Так. Ты гэта ведаеш".
  
  
  "І гвалт абражае вас?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Хіба не ўсе ізраільцяне павінны служыць у войску?"
  
  
  "Так".
  
  
  "І гвалт усё яшчэ абражае вас?"
  
  
  "Вядома, чаму б і не?"
  
  
  “Таму што вы, людзі, не змаглі б выжыць без гвалту. Не будучы жорсткімі. Арабы маглі б дамагчыся міру, не зрабіўшы ніводнага стрэлу. У вас, людзей, быў бы яшчэ адзін халакост”.
  
  
  "Містэр Пэлхэм, навошта вы хіліце? Што, паколькі людзі, якія, нажаль, зрабілі наша знішчэнне нацыянальнай мэтай, пераўзыходзяць нас колькасцю ў сто пяцьдзесят да аднаго, мне павінна падабацца тое, што я павінен рабіць, каб выжыць? Для выжывання таксама трэба капаць адыходныя месцы. Але вам не абавязкова любіць капаць адыходныя месцы. Чаго вы насамрэч хочаце? Вас не хвалюе, што гвалт абражае мяне. Гэта вас не цікавіць. Чаго вы хочаце?"
  
  
  "Ну, у мяне праблема, і ты спрыяеш гэтаму. Ці бачыш, я адказваю за абарону ўсіх тут прысутных. І ўсё так шмат пераязджаюць, асабліва ты, што, каб сапраўды быць упэўненым, што я магу забяспечыць належную бяспеку, я павінен у цэлым ведаць, дзе я магу звязацца з табой, калі ты мне спатрэбішся.Гэты напад на форум, учынены бандай матацыклістаў, можа быць знакам будучых падзей.Я не ўпэўнены, што яны гэта зробяць, але калі гэтыя людзі паспрабуюць зноў, я жадаю пераканацца, што яны не змогуць звязацца ні з кім з вышэйшага персанала”.
  
  
  "У англійскай мове ёсць слова, містэр Пелхэм, якое выдатна апісвае тое, што вы толькі што сказалі. Яно адначасова вострае па вызначэнні і шматзначнае па сутнасці".
  
  
  Рыма ведаў, што адчыняе дзверы. "Якое слова?" спытаў ён, рыхтуючыся да заслужаных наступстваў.
  
  
  «Лухта сабачая», - салодка сказаў доктар Хіршблум.
  
  
  "Гэта несправядліва, Дэбора".
  
  
  “Гэта тваё імя, Рыма, гэта лухта сабачая, калі ты будзеш адмаўляць гэта да самай магілы. Яны клікалі цябе. Яны кідаюць табе выклік. І яны цябе злавілі. Ці, як вам будзе заўгодна, вы іх атрымалі”.
  
  
  “Спачатку яны напалі на мяне, каб дабрацца да вас. Вядома, вы ведаеце пра падобную сітуацыю. Расея нападае на нас праз Ізраіль”.
  
  
  "Чаму вы павінны пераводзіць усё на міжнародны ўзровень? Вы сядзіце тут, пытаецеся мой расклад, відавочна, не для таго, каб абараніць мяне, таму што вы ведаеце, што я не маю патрэбу ў вашай абароне. Дык навошта яшчэ табе ведаць, дзе ты можаш са мной звязацца, акрамя як для таго, каб прычыніць мне шкоду? Так?
  
  
  "Лухта сабачая".
  
  
  "Хах. містэр Пелхэм ...."
  
  
  "Рыма, памятай".
  
  
  "Добра, Рыма. Дабранач".
  
  
  "Дэбара, я хацеў бы ўбачыць цябе зноў".
  
  
  "Я ўпэўнены, што ты гэта зробіш. Але, калі ласка. Не такім страшным чынам, як на днях, і не такім раздражняльным, як сёння".
  
  
  "палохаючы? Ты быў напалоханы? Ты не здаваўся спалоханым?"
  
  
  "Цяпер я ў жаху, таму што зараз я ведаю, што ў цябе нават быў час паглядзець на мяне і іншыя краявіды". Дэбора сядзела спакойна, але халодная афіцыйная ўсмешка надавала гэтаму значэнне. Гэта не змянілася, і Рыма зразумеў, што асабісты кантроль развіваецца ў людзей, калі яны часта сутыкаюцца з небяспекай. Яны развіваюць яго, ці яны паміраюць, ці ім неверагодна вязе.
  
  
  “Добра. У мяне быў час агледзецца. Выкажам здагадку, што гэта так. Выкажам здагадку, што мая абарона сапраўды была нападам. Выкажам здагадку ўсе гэтыя рэчы”.
  
  
  "Тады выкажам здагадку, містэр Пэлхэм, што вы не паліцыянт".
  
  
  "Добра, выкажам здагадку, што так".
  
  
  "Тады ты, мабыць, нехта іншы".
  
  
  "Тады я нешта іншае".
  
  
  "Тады я не адчуваю сябе камфортна. Я не адчуваю сябе камфортна, бачачы падыход да атакі, які я даведаюся, а затым бачачы дабаўленую надзвычайную здольнасць рабіць рэчы, якія я наогул не даведаюся. Я сапраўды спалохаўся ўчора днём, містэр Пэлхэм. І я баяўся вас. Я баюся вас і зараз ".
  
  
  "Дзіўна для псіхіятра".
  
  
  "Я таксама стаміўся, містэр Пэлхэм. Спакойнай ночы. Я не ведаю, для чаго вы на самой справе тут. Магчыма, гэта нават для таго, каб быць, як вы кажаце, афіцэрам бяспекі. Але я бачыла падобнае раней. Калі я была маленькай дзяўчынкай, валанцёрам з Амерыкі.Ён навучыў нас гэтаму набору, і два дні таму я ўбачыла яго на табе”.
  
  
  Чыун у Ізраілі? Немагчыма. Сэт? Не Чиун навучаў сэту, відавочна нязграбнай пастаноўцы ног, з-за якой здаецца, што ты вось-вось адступіш назад, калі на самой справе ты рухаешся наперад. Гэта быў не Чиун. Першыя дні трэніровак пасля паразы электрычным токам былі .... Вядома, сэт. Кон Маккліры. Кон Маккліры ў Ізраілі?
  
  
  Дэбора паднялася, каб праводзіць Рыма да дзвярэй. Рыма зноў сеў.
  
  
  "Гэты чалавек, ён табе падабаўся?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Насамрэч, уся вёска любіла яго. Але зараз ён мёртвы, і гэты лёс чакае ўсіх нас. Насамрэч пытанне толькі ў тым, калі. І да падаўжэння гэтага тэрміна мы ўсё адданыя, ці не так?"
  
  
  "Дзе памёр гэты чалавек?"
  
  
  "Вы, здаецца, вельмі зацікаўлены ў гэтым чалавеку. Чаму?"
  
  
  "Магчыма, я ведаў яго".
  
  
  "Калі б ты гэта зрабіў, мне б больш не прыйшлося цябе баяцца, таму што ён быў добрым чалавекам. Гэта тое, што мы ўсе запомнілі пра яго больш за ўсё. Ён быў добрым чалавекам. Тое, чым ён зарабляў на жыццё, не так часта прыцягвае добрых людзей. Ён быў рэдкасцю. І ён памёр. І я мяркую, што ён, верагодна, памёр раней, чым трэба было. Таму што добрыя людзі часта не жывуць доўга ў некаторых сітуацыях”.
  
  
  Цяпер яе голас гучаў мякчэй, і Рыма ўлавіў надлом, дрыготка эмоцый мацней, чым можна было чакаць, успамін, які назаўжды застанецца занадта свежым.
  
  
  "Гэты добры чалавек, - сказаў Рыма, - ён страціў руку?"
  
  
  "Так", - сказала Дэбора.
  
  
  "І яго клікалі Кон Маккліры?"
  
  
  "Так", - сказала Дэбора і зачыніла дзверы, якія адчыніла. "Вы ведалі яго тады?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Я ведаў яго".
  
  
  "Значыць, вы працавалі ў амерыканскай разведцы?"
  
  
  "Не, не", - сказаў Рыма. "Я ведаў яго. Я ведаў яго калісьці".
  
  
  "Вы ведаеце, як ён памёр?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Яны сказалі, што гэта было ў бальніцы".
  
  
  "Гэта было. Гэта было. У бальніцы".
  
  
  І твар Дэборы асвятліўся ўсмешкай, цяплом і пяшчотай, тонкай радасцю, якую людзі, здольныя разумець прыгожыя рэчы, дораць свайму асяроддзю.
  
  
  "Гэта пацешна, і, паколькі ты памятаеш Кона, так тыпова", - сказала яна, сядаючы на крэсла тварам да Рыма. "Калі ён прыехаў у нашу вёску, гэта было незадоўга да здабыцця незалежнасці, калі напалі пяць арабскіх войскаў, і ў нас у вёсцы была, я думаю, адна вінтоўка на пецярых мужчын ці нешта ў гэтым родзе. Я быў вельмі малады".
  
  
  "Вядома", - сказаў Рыма.
  
  
  "Вядома", - засмяялася Дэбора. "Ну, ён падахвоціўся праводзіць адмысловую падрыхтоўку для людзей, я не маю правы раскрываць, якую, і мы ўсё чакалі яго. Устрывожаны. Усе былі ўстрывожаныя. Мой дзядзька казаў: "Калі амерыканец прыедзе сюды, ён пакажа вам усім, што такое тэхналогія. Пачакайце і ўбачыце. Амерыканская арганізацыя. "Мяркуецца, што гэта вялікі сакрэт, і, натуральна, усё ведаюць пра гэта і чакаюць яго прыбыцця. Як камітэт па прывітанні яго таемнага ўезду ў нашу вёску. Ну, яго вязуць на заднім сядзенні машыны, і я не ведаю, ці ведаеце вы, наколькі каштоўнай была для нас тады машына, але вы можаце сабе ўявіць, а Кон на заднім сядзенні, і вы ніколі не здагадаецеся ...."
  
  
  "Ён быў п'яны", - як ні ў чым не бывала паведаміў Рыма.
  
  
  Дэбора зарагатала і пляснула Рыма па калене. У яе вачах з'явіліся слёзы, і яна з цяжкасцю спрабавала гаварыць скрозь смех.
  
  
  Рыма хутка дадаў: "Вядома. Я казаў вам, што ведаў Кона Маккліры".
  
  
  І яго нядбайная манера казаць гэта прымусіла Дэбору ў істэрыцы схапіцца за стол, каб утрымацца на нагах. "П'яны", - нарэшце сказала яна. "Ён быў п'яны ў адключцы. Вы б бачылі выраз твару дзядзькі Дэвіда. Ён працягваў пытацца вадзіцеля, ці той гэта чалавек, і кіроўца працягваў ківаць. Пазней мы высветлілі, што ён піў з таго часу, як яго звольнілі з Токіа, здаецца, гэта было за месяц да гэтага. П'яны? Ад яго смярдзела. Я маю на ўвазе, калі яго выносілі, усё адступілі назад, ад яго так жудасна пахла”.
  
  
  "Кон Маккліры", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ён быў адзіным у сваім родзе. Яму спатрэбілася тры дні, каб усвядоміць, дзе ён знаходзіцца".
  
  
  "Тады, мусіць, быў вялікі ціск".
  
  
  "Ну, на самой справе не так ужо шмат для нас. Нашы трэніроўкі былі прызначаны для чагосьці іншага. Я думаю, мы ўсе верылі, што пераможам. Хоць гэта было страшна, і я быў у той час ..."
  
  
  "У рэшце рэшт, маладая дзяўчына".
  
  
  "Вядома. У адваротным выпадку я была б старой, а не неверагодна прывабнай, прыгожай маладой жанчынай, якой я з'яўляюся зараз ".
  
  
  "Вядома. Ты ведаеш, што ты цудоўная".
  
  
  "Давай. Спыні гэта. Я расказаў табе гісторыю Маккліры. Цяпер ты раскажы мне адну ".
  
  
  "Ну, у першы раз, калі я ўбачыў Кона, - сказаў Рыма, зручна плануючы апусціць дэталі, - было.... Не, дай падумаць. У першы раз".
  
  
  "Не. Другі раз", - сказала Дэбора. "У першы раз ты мне не скажаш, і ўсё ў парадку. Так што раскажы мне другую мелодыю".
  
  
  Добра. Значыць, яна верыла, што ён быў з ЦРУ ці ФБР. Ну і што? Гэтага трэба было чакаць ад той працы, якой яны тут займаліся ў любым выпадку. Ва ўсякім разе, ён раней выкарыстоўваў ЦРУ ў якасці прыкрыцця.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Я прыходзіў у сябе на бальнічным ложку, а ён укаціў гэтую цудоўную вячэру з амарамі і выпіўкай".
  
  
  "Для кагосьці на бальнічным ложку?"
  
  
  "Мы гаворым аб Коне Маккліры".
  
  
  "Так", - кіўнуўшы, пагадзілася Дебора.
  
  
  "І ён раскладвае гэтую выдатную страву, абражае доктара і медсястру, загадвае мне даядаць. І ён выпівае ўсю выпіўку".
  
  
  "Кон Маккліры", - сказала Дэбора, расстаўляючы знакі прыпынку.
  
  
  "Але гэта яшчэ не палова справы. Я ніколі не ведаў чалавека, які надоўга адыходзіў бы ад бутэлькі. Дзіўна, што ён дажыў да дваццаці адной".
  
  
  "Егіпцяне прасоўваюцца ўверх па Негеве. Мы блізка да гэтага".
  
  
  "Дзе?"
  
  
  "Усё роўна. Ты дасі мне скончыць? Акрамя таго, нічога з гэтага глупства аб тым, дзе. Шануй маю афіцыйную біяграфію, калі хочаш ведаць, дзе."
  
  
  "Трымаю ў заклад, яны не там, дзе трэба".
  
  
  "Спыніце гэта дзярмо, Рыма. Проста спыніся і паслухай. Таму што, калі вы хочаце пагуляць са мной у пытанні і адказы, я магу пайсці да доктара Брустэр і паскардзіцца на агіднае ўмяшанне з боку вас, людзей тыпу агентаў, і ён паб'е вас да паўсмерці. Хах."
  
  
  "Добра. Больш ніякага лайна".
  
  
  "Добра. Мы побач з месцам дзеяння, і Кон адчайна збірае медныя трубкі. Дзядзька Дэвід кажа: "Ха. Вось бачыш. Сакрэтная зброя. Я табе казаў. ТЭХНАЛОГІЯ. Амерыканская тэхналогія". І Кон вядзе сябе вельмі ўтойліва. Ніхто не можа наблізіцца да таго месца, дзе ён рыхтуе сваю тэхналогію. Аднойчы я рушыў услед за ім. І там, за нейкімі камянямі, абкладзены мяшкамі з пяском... дазвольце мне сказаць вам, што мы забітыя мяшкамі з пяском... у нас павінна быць такая абарона на Суэцкім канале сёння... Падобна, што ён ператварыў Сінай у мешкавіну.Дзеля гэтага ён загадаў усім дзецям ачысціць усю вёску ад мяшкоў з пяском.І мой дзядзька Дэвід кіраваў гэтым. Мяшкі з пяском для сакрэтнай зброі нашай вёскі. Ну, паколькі гэта настолькі звышсакрэтна, нікому не дазваляецца глядзець. Але я гляджу. Я ведала, што ён не пакарае мяне. Я была яго ўлюбёнкай, але ён любіў усіх дзяцей”.
  
  
  "Ашуканцы любяць дзяцей?"
  
  
  “О так. Я мяркую, гэта было яго вялікае каханне. І я мяркую, што ён піў з-за таго, што ў яго ніколі не было дзяцей. Ён расказваў нам гісторыі на ноч. Мы ўсе любілі яго”.
  
  
  "Кон? Дзеці?"
  
  
  "Заткніся. Дай мне скончыць. Я перапаўзаю праз мяшкі з пяском і зазіраю. Вось ён з кубкам пад гэтай меднай трубкай, якая ўся скручана і падлучана да маленькага бойлера. Ён зрабіў глыток, і я не магу апісаць, як ён чакаў, пакуль кап -кап-кап з кубкам.Гэты дарослы мужчына, які сагнуўся ў гэтай неверагоднай спякоце, якую яшчэ больш нагрэлі мяшкі з пяском, абарона нашай вёскі, між іншым, проста чакае кап, кап, кап”.
  
  
  Рыма пакруціў галавой. "Так, гэта Кон. Але я не магу ўявіць, каб ён пазбавіў абароны вёску з-за гэтага".
  
  
  "Ну, мяшкі з пяском насамрэч былі не такія ўжо важныя, і ён ведаў, што на працягу паўгадзіны кожны мяшок, які ён атрымліваў, будзе заменены. У нас не было недахопу ў пяску".
  
  
  "Усё ж скажы мне. Што там адбылося, што прымусіла яго так ненавідзець арабаў?"
  
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  
  "Ну, аднойчы я чуў, як ён назваў арабаў злоснымі подлымі жывёламі. Для Кона звычайна было дастаткова слова "ўблюдак"".
  
  
  "Я не разумею".
  
  
  "Ну, ён, мусіць, бачыў нейкае арабскае зверства, якое сапраўды закранула. Вы ведаеце, што ён быў побач".
  
  
  Дэбора капалася ў мінулым, і яе твар быў увасабленнем засяроджанасці. Не, не. Не побач з нашай вёскай. Як вы ведаеце, мы былі на поўдні, і адзіная небяспека зыходзіла ад егіпецкіх заўсёднікаў. І з імі ўсё было ў парадку. Не. Кон ніколі не меў справы ні з кім, акрамя арабаў у нашай вёсцы. І яны цудоўныя людзі. Некаторыя, на жаль, у той час зьехалі”.
  
  
  "Што прабач?"
  
  
  "Вядома. Мы хацелі пабудаваць краіну, а не ствараць праблему бежанцаў. Як вы ведаеце, мы былі бежанцамі 2000 гадоў. Некаторыя сышлі, таму што думалі, што мы прайграем, і яны не хацелі быць там, калі гэта адбудзецца. Іншыя думалі, што змогуць вярнуцца і вярнуць свае ўласныя дамы плюс наш. А некаторыя баяліся нас. Але мы ніколі не выганялі іх. Ніколі. Асабліва з нашай вёскі. І, вядома, некаторыя засталіся. Напрыклад, віцэ-прэзідэнт Кнэсета. Ён араб. Вы ведалі аб гэтым ?"
  
  
  "Не, я гэтага не рабіў".
  
  
  "Рыма, гэта сёе-тое кажа мне пра цябе".
  
  
  "Пра што гэта табе кажа?"
  
  
  "Нечым з таго, чым ты не з'яўляешся".
  
  
  Рыма прыняў заяву і ніяк яе не пракаментаваў. Дэбора змяніла тэму. "Я не магу ўявіць ніводнага зверства, якое ён мог бы ўбачыць".
  
  
  "Ён быў апантаны, Дэбі. Магу я называць цябе Дэбі?"
  
  
  "Не. Дэбора. Што магло прывесці яго ў лютасць?" Раптам яна прыціснула руку да рота. Яна пахітала галавой, але ў яе вачах быў смех. "О, гэты чалавек, ён немагчымы. Немагчымы".
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Ты ведаеш Кона Маккліры?"
  
  
  "Так".
  
  
  "І я распавёў табе аб перагонным кубе?"
  
  
  "Так". Рыма запытальна паглядзеў на Дэбору. Меркавалася, што ён зможа сёе-тое высветліць, і зараз ён вельмі гэтага хацеў.
  
  
  "Ды добра. Ты ведаў Кона. Якія былі яго дакладныя словы?"
  
  
  Рыма ўспомніў, і калі б ён так не стараўся, ён ведаў, што б успомніў. "Я не магу ўспомніць дакладна".
  
  
  "Не маглі б дэгенератыўныя адкіды асвяжыць вашу памяць?
  
  
  "Так. Гэта дакладна. Менавіта так ён іх назваў".
  
  
  "Ну, тады, якое найвялікшае злачынства на зямлі для Кона Маккліры?"
  
  
  "Забойства дзяцей?"
  
  
  "Гэта трагедыя, Рыма. Я кажу пра Маккліры. Зверства".
  
  
  "Зверства? Дэгенератыўныя падонкі?" Ён зрабіў паўзу, затым задаў амаль як пытанне, але гэта было не пытанне. Ён ведаў.
  
  
  "Яны забралі яго ўсё яшчэ?"
  
  
  Дэбора паклала руку на плячо Рыма. "Егіпецкія ВПС разнеслі яго дашчэнту. Гэта было бесчалавечна. Яны бачылі мяшкі з пяском, я маю на ўвазе, гэта было відавочна з паветра. "Стылер" змяніў колер, і гэтая чортава штука свяцілася ноччу. Яны ўдарылі па ёй з усяго, што ў іх было. "Спітфайры". Уся гэтая штука. Але, як вы ведаеце, калі вы бамбіце кадры, вы не бамбіце ўмацавання або горада. Ён, павінна быць, выратаваў вёску. Але кадры былі знішчаныя ".
  
  
  І Дэбора, і Рыма сказалі ва ўнісон: "Дэгенератыўныя адкіды грамадства".
  
  
  "Рыма, ты б бачыў яго. Гэта было ўсё, пра што ён казаў на працягу некалькіх дзён. Дэгенератыўныя адкіды грамадства. Ён запісаўся добраахвотнікам на фронт Негева, але яго не прынялі. Затым ён сышоў, і я мяркую, што ваш канфлікт з рускімі пачаў напальвацца. Шпіёнская вайна. І ён вярнуўся да вас на службу. Дзе, я ўпэўнены, вы з ім пазнаёміліся”.
  
  
  "Цішэй, цішэй", - сказаў Рыма.
  
  
  "І зараз я ведаю, чаму ты тут, і я не баюся. Сябар". Яна працягнула руку, і Рыма ўзяў яе.
  
  
  "Сябар", - сказаў ён. І ён нахіліўся наперад і пацалаваў яе ў вусны. І яна пацалавала яго.
  
  
  Яна ціха сказала: "Не сёння". Што насамрэч ніколі нельга сказаць, не прычыніўшы болі таму, хто цябе хоча.
  
  
  "Добра, - сказаў Рыма, - не сёння".
  
  
  "Ты ўбачыш мяне заўтра?"
  
  
  "Я думаю, што змагу гэта зрабіць".
  
  
  "Ты поўны лайна. Ты справішся".
  
  
  "Магчыма", - сказаў Рыма. І ён завёў руку ёй за спіну і прыцягнуў да сябе, устаючы. Яны абодва стаялі, не расціскаючы вуснаў, і Рыма правёў рукой па яе блузцы, а затым па грудзях, якую ён з запалам прыціснуў.
  
  
  "Ты вырадак", - прашаптала яна. "Я сапраўды не хацела гэтага сёння ўвечары".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Таму што я не хачу, каб гэта было так. Не ты прыходзіш і тады... не так. Заўтра ўвечар".
  
  
  "Ты не хочаш мяне?"
  
  
  "Я хацеў цябе з таго моманту, як ты вымавіў імя Кона. Твой твар тады быў выдатны. Ты праявіў дабрыню, і я тут так самотны. І на імгненне мы больш не былі адны".
  
  
  "Мяне ледзь не забілі ў крузе, калі я глядзеў на цябе".
  
  
  "Ты дурны мужчына. Выглядае. Як і любы мужчына. Я проста гляджу на цябе".
  
  
  "Ты пачынаў як знешнасць".
  
  
  "Рыма. Я хачу цябе сёння ўвечары. Вельмі моцна. Але, калі ласка, я не хачу, каб ты прыходзіў і забіраў мяне. Я не хачу, каб ты думаў, што можаш проста ўвайсці і ўзяць мяне ".
  
  
  "Гэта было тое, чаго ты баяўся?"
  
  
  "Не. Вядома, не. Я ж сказаў табе. Заўтра ўвечары".
  
  
  "Я мог бы забраць цябе зараз".
  
  
  "Так".
  
  
  "І табе б гэта не спадабалася?"
  
  
  "Я б з задавальненнем. Але, калі ласка".
  
  
  Раптам зазваніў тэлефон. Гэта быў рэзкі, настойлівы званок, і Рыма пацягнуўся, каб вырваць шнур са сцяны, але Дэбора дабралася да тэлефона першай і вырвалася ў яго з рук. Яна гуляла ў шчыт з тэлефонам, пакуль казала.
  
  
  "Так", - сказала яна. "Так. Так. Чорт вазьмі. Ты ўпэўнены? Гэта абавязкова павінна быць так? ТАК. Мне вельмі шкада. Так, так. Вядома. Вядома."
  
  
  Яна павесіла слухаўку і схіліла галаву набок. "Нішто так не абараняе цноту, як тэлефон. Заўтра, Рыма".
  
  
  І Рыма пагадзіўся, як джэнтльмен. Ён асцярожна ўзяў тэлефон у далонь левай рукі і не па-джэнтльменску правай рукой правёў рабром далоні ўніз і наскрозь, зламаўшы трубку і карэтку. Затым ён падзяліў гробаныя вантробы на віскочучы кучу каляровых правадоў.
  
  
  "Заўтра", - салодка сказаў ён і кінуў дзве палоўкі вялікай амерыканскай тэхналогіі на падлогу.
  
  
  Дэбора ўсміхнулася. "О, ты вялікі жахлівы мужчына. Ты такі жахлівы". І яна падышла да яго, пацалавала і пацягнула яго, як маленькага хлопчыка, да дзвярэй. "О, ты такі жах. Узломваеш тэлефоны і збіваеш матацыклістаў. О, ты такі жудасны". Яна гулліва ткнула яго кулаком у жывот, рашуча пацалавала ў вусны, разгарнула яго да дзвярэй, дзе казуркі ўсё яшчэ спрабавалі сабраць кворум, і зачыніла дзверы, пазбавіўшыся ад самай дасканалай чалавечай зброі ў арсенале нацыі, як ад маленькага цацачнага турка.
  
  
  І Рыма гэта спадабалася. Ён сказаў сабе, што не будзе думаць аб тым, як упершыню па-сапраўднаму сустрэў Маккліры, які выдаваў сябе за святара ў камеры смяротнікаў Рыма і прапанаваў таблетку жыцця на канцы крыжа, Маккліры, які падстроіў яго меркаваную смерць толькі для таго, каб даставіць яго у тое, што свет лічыў санаторыем, каб пачаць навучанне, якое ніколі не скончыцца, Маккліры, які здзейсніў неверагодна дурную памылку, стаўшы ўразлівым, Маккліры, які, быўшы ўразлівым, павінен быў быць забіты.
  
  
  Маккліры. Першае заданне Рыма Уільямса і адзінае, якое ён не змог выканаць. Маккліры, які скончыў тым, што выконваў працу Рыма, выкарыстоўваючы сваю скурчаную руку, каб вырваць трубкі з уласнага горла на бальнічным ложку. Маккліры - тупы вырадак, які верыў, што правільна памерці дзеля заўтрашняга дня, калі такія, як ён, не будуць патрэбныя. Маккліры, які сваёй смерцю ўпусціў Рыма Ўільямса ў яго новае жыццё гэтак жа надзейна, як калі б бінты, якія затуляюць яго смяротныя раны, зараз звязвалі Рыма.
  
  
  Рыма Уільямс, які з тых часоў не прапусціў ніводнага задання. Рыма Уільямс. Хто, калі б Dial-a-Prayer у Чыкага вымавіў што-небудзь з Другазаконня ў той поўдзень, наведаў бы той ноччу Дэбору, вывеў бы яе на ціхі шпацыр. І забіў бы яе.
  
  
  Але добры звышгодны не чытаў з Другі закон, і Сміт даў яму выходны, дзень ад піка. І гэта быў добры цёплы жнівень Вірджыніі. Ён правядзе заўтрашні дзень з Дэборай, і ён зробіць дзень цудоўным. Гэта было болей, чым у многіх людзей.
  
  
  Але затым доктар Нільс Брустэр выявіў цела доктара Джэймса Рэтчэта.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  
  
  Доктар Джэймс Рэтчэт заўсёды ўяўляў, што яго смерць будзе драматычнай.
  
  
  У юнацтве ў яго былі бачання зусім белых бальнічных ложкаў, на якіх ён дараваў людзям. Паміраючы, ён дараваў сваім бацькам, затым сваю сястру. Часам ён фантазіяваў аб тым, як памірае з праклёнам, вырываючы трубку са сваёй распухлай рукі і адмаўляючыся ад жыцця.
  
  
  Яго маці неадкладна перарэзала б сабе вены, у яго сястры засталася б незгладжальная рана на ўсё жыццё. А ягоны бацька? Будзь пракляты яго бацька. Нават у фантазіях ён не мог уявіць, што яго бацька быў бы вельмі зацікаўлены ў чым-небудзь, чым займаўся Джэймс. Нават у фантазіях яго бацьку патэлефанавалі б у яго офіс на Уол-стрыт, паведамленне прыняла б яго падцягнутая, прывабная сакратарка. Яна скажа яму пра гэта ў 6:30 той ноччу за кактэйлем, перш чым выдаліцца ў іх кватэру.
  
  
  "Ты кажаш, вырваў гэта ў яго з рукі?", - спытаў бы яго бацька. "Пракляў мяне на смяротным ложы? Хммм. Ніколі не ведаў, што маленькі Джэймс здольны на гэта".
  
  
  Джэймсу было дзевяць, калі ў яго з'явіліся гэтыя фантазіі. Калі яму было чатырнаццаць, у яго былі іншыя фантазіі. Гэта быў яго бацька на бальнічным ложку, і Джэймс вырываў трубку з рукі свайго бацькі, таму што ён толькі што зразумеў, які бруднай, валасатай, гратэскавай свіннёй ён быў.
  
  
  У чатырнаццаць гадоў Джэймс рыхтаваў адвары. Ён раздаваў іх сябрам. Аднойчы ён даў адвар суседскаму хлопчыку, на пяць гадоў маладзейшы за яго. Хлопчык быў у коме тры дні, і Джэймса адправілі туды, дзе людзі сачылі за тым, каб вы не варылі яды для піцця малодшым хлопчыкам.
  
  
  Яны адправілі яго ў школу Білсі, Дорчэстэр, Англія, дзе прыстойныя маладыя ангельскія джэнтльмены праходзілі гомасэксуальную фазу. Для Джэймса гэта была не фаза. Адмовіўшыся ад хімічнага абсталявання і хімікатаў, ён забараніў сабе тэарэтызаваць аб іх. Ён працягнуў гэта ў політэхнічным інстытуце Рэнсэлера ў паўночнай частцы штата Нью-Ёрк, дзе ў яго было ўсё неабходнае абсталяванне, але ён па-ранейшаму захапляўся тэорыяй, паколькі яна была нашмат чысцей і акуратней.
  
  
  Ён атрымаў навуковую ступень у Гарвардзе і доктарскую ступень па тэарэтычнай хіміі ў MIT Яго выпускная дысертацыя прынесла яму міжнародную вядомасць, а яго вячэрнія заняткі прынеслі яму тры ўмоўныя тэрміны за садзейнічанне злачыннасці непаўналетніх. Адтэрміноўка выканання двух апошніх прысудаў абышлася яму надзвычай дорага, знясіліўшы яго спадчыну. Гэта азначала, што ён не мог працягнуць працу над доктарскай ступенню па матэматыцы. Яму прыйшлося б выкладаць. Выкладанне азначала сталыя зносіны з людзьмі, магчыма, да пяці гадзін у тыдзень.
  
  
  Потым з'явіўся Брустар Форум. Ён мог спраектаваць свой уласны катэдж. Вядома, доктар Брустэр разумеў, наколькі розныя густы людзей, і чаму б не быць разумным? І доктар Джэймс Рэтчэт знайшоў дом, а часам нават аўдыторыю для свайго гіпнозу, якому ён навучыўся ў дзяцінстве, памылкова мяркуючы, што гэта гарантуе яму бясконцых палюбоўніц.
  
  
  Але гіпноз папярэдняй ночы пакінуў злосны глыбокі ўспамін аб нечым, што вось-вось павінна было быць успомнена, але не хацела ўсплываць у памяці. Гэта быў крык "гатовы ці не, я іду", а затым нічога не было.
  
  
  Такім чынам. Ён бы вырваў гэта са сваёй памяці. Каб зрабіць гэта трэба быць гатовым. Вы не хапаеце думка, як маленькага хлопчыка за шыю. Вы дражніце яе, угаворваеце. Ігнаруйце гэта. Вы адчуваеце сябе вельмі камфортна без гэтага, а затым яно скача наперад, каб далучыцца да вечарынцы.
  
  
  Доктар Джэймс Рэтчэт распрануўся і пакінуў сваё адзенне за межамі свайго асаблівага пакоя. Гэты пакой быў шэдэўрам інжынернага мастацтва - у форме белай чары, абабітай з усіх бакоў белым вінілам, па-над пластом вады, які пакрываў падлогі і закругленыя сцены так высока, як толькі мог дацягнуцца чалавек. Знаёмыя Рэтчэта называлі гэтае месца яго нутробай, але ён думаў пра яго як пра сваё логава.
  
  
  У пакой ён прынёс сваю трубку з кавалачкам гашышу. Трубка загарэлася, калі ён націснуў кнопку, і Рэтчэт глыбока ўцягнуў дым у лёгкія і затрымаў дыханне. Ён усвядоміў свае канечнасці: наколькі яны былі далёкія і як ён затрымліваў дыханне. Ён затрымаў дыханне назаўжды, і яго галава нічога не адчувала. У яго галаве было зусім не тое, што ён адчуваў, і ён проста выпусціў паветра, бо яму так захацелася. Але яму і не трэба было. Ён мог бы затрымліваць паветра гадзінамі. ТАК. І зноў глыбока. Божа, як гэта было крута. Ён прыслухаўся да прахалоды пакоя і абмацаў вініл на столі вачыма, і раптам яго белая чэрава стала вельмі пацешнай. Вось ён апынуўся ў вадзяной мішэні.
  
  
  "Міш-меш", - сказаў ён і істэрычна засмяяўся. "Міш-меш", - паўтарыў ён зноў, шкадуючы, што ў пакоі няма нікога, хто мог бы ацаніць гумар жарту.
  
  
  І абцягнутая вінілам дзверы адчыніліся. І гэта была жанчына. ТАК. Сапраўды жанчына. Магчыма, яна прыйшла зацягнуцца. Магчыма, ён прапанаваў бы ёй няшмат. Але ён увогуле не стаў бы з ёй размаўляць. Ніякіх размоваў.
  
  
  О, яна таксама была распранута, і ў яе ў руках быў дубец, а там, дзе ў яго была фішка, у яе была проста карычнева-светлая пляма. Ён бы паказаў ёй. У яго не было б эрэкцыі. Ён ніколі не мог. Але потым яна нешта рабіла, і ў яго нешта было. І тады ён зрабіў яшчэ адну зацяжку, а затым…. Абарваў. Крык. Спачывай з мірам.
  
  
  Доктар Джэймс Рэтчэт схапіўся за свой здранцвелы ад палення пахвіну, але там не было нічога, акрамя цёплай вільготнай крыві, хвошча вільготнай крывёй, якая распырскваецца вакол яго па белым вініле, робячы стаянне слізкім, і ён упаў, і схапіўся, адчайна шукаючы што-небудзь, каб спыніць кроў.
  
  
  "Оооо, оооо", - крыкі вырываліся з яго лёгкіх, калі ён слізгаў па сваім пакоі да дзвярэй. Дацягнуцца да яе. Выйсці. Даведка. Але дзверы былі зачыненыя, і доктар Джэймс Рэтчэт слізгануў назад да цэнтра пакоя і выявіў, што не можа нават пракусіць сабе шлях вонкі, паколькі ён угрызаўся ў вініл усё мацней і мацней, а затым яго зубы прарабілі дзірку ў вініле, і вада хлынула ўнутр, змяшаўшыся з яго крывёй, і ён расплюхаўся ў ружовай лужыне, у агоніі чырвонай смерці.
  
  
  І тады ён успомніў, дзе бачыў яе, і хто зрабіў здымкі, і чаму яна зараз забіла яго.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
  
  
  Нільс Брустэр быў увесь у поце. Яго валасы колеру перакаці-поля зліпліся ад вільгаці. Яго рукі размахвалі, а рот люта рухаўся, выкрыкваючы нейкія гукі ў адрас Рыма. Ён спыніў Рыма на жвіровай пад'язной дарожцы каля катэджа Дэборы якраз у той момант, калі сонца над галавой пераваліла за поўдзень. У Рыма быў выходны.
  
  
  "Оооо. Оооо. Ого", - сказаў вядучы сусветны аўтарытэт у вобласці дынамікі варожасці, чалавек, які напісаў тое, што шматлікія лічылі канчатковай працай аб масавых забойствах. "Ух... ух... ух", - дадаў ён, а затым паваліўся да ног Рыма.
  
  
  Гэта была сапраўдная паніка. Рыма апусціўся на калені і дазволіў Брустэр прыйсці ў сябе. Небяспекі шоку не было.
  
  
  Неўзабаве Брустэр расплюшчыў вочы. "Рэтчэт. Ооо. Аааа. Ого".
  
  
  Было б бескарысна казаць Брустэр супакоіцца. Толькі ідыёты даюць такога роду парады панікуючым людзям. Сказаць камусьці супакоіцца, калі ён быў у паніцы, азначала сказаць яму, што вы не ўсведамлялі сур'ёзнасць сітуацыі. Тое, што сітуацыю нельга палепшыць панікай, не мела вялікага значэння. У чалавека было нешта настолькі неверагоднае, што ён не змог гэта перадаць. Не губляць галаву, калі ён страціў сваю, толькі дай яму зразумець, што ён не дастукаўся да цябе, і прымусь яго старацца яшчэ больш старанна з меншым поспехам.
  
  
  Дык вось, Рыма зрабіў тое, што лічыў правільным, хоць і не хацеў, каб Дэбора ўбачыла гэта са свайго акна, калі яна там стаяла.
  
  
  Ён паўтарыў адчайны лямант Брустэр. "Оооо. Ааааа. Ого", - крыкнуў ён, гледзячы Брустэр прама ў вочы.
  
  
  Рыма далучыўся да Брустэра ў яго істэрыцы, каб давесці
  
  
  Брустэр вяртаецца з ім да ўзгодненасці.
  
  
  - Рэтчэт, - выдыхнуў Рыма.
  
  
  "Рэтчэт", - выдыхнуў Брустэр. "Мёртвы".
  
  
  "Рэтчэт мёртвы", - прастагнаў Рыма.
  
  
  "Рэтчэт забіты. Кроў".
  
  
  "Рэтчэт быў забіты. Там шмат крыві".
  
  
  І Брустэр кіўнуў і сказаў: "Я толькі што быў у яго дома. Яго асаблівае месца. Ён быў мёртвы. Кроў і вада. Ён быў мёртвы. Ты".
  
  
  "Я".
  
  
  "Так. Зрабі што-небудзь".
  
  
  "Добра. Я што-небудзь зраблю".
  
  
  "Сцены. Платы. Куляметы. Дапамажыце нам".
  
  
  "Так, так. Вядома. Дапамагчы табе. Куляметы. Платы. Сцены".
  
  
  "Так. Знайдзіце забойцаў. Знайдзіце іх. Забіце іх. Знішчыце іх. Разбомбце іх".
  
  
  "Так".
  
  
  "Але не паведамляй аб гэтым паліцыі".
  
  
  "Не, не. Вядома, не".
  
  
  "Добра", - сказаў Нільс Брустэр. Яго вочы пашырыліся, ён падняўся на ногі. "Мы сыходзім зараз".
  
  
  Ён усё яшчэ хістаўся, калі яны пераходзілі па маленькім мастку цераз ручай, і Рыма мякка накіроўваў яго, злёгку націскаючы на локаць.
  
  
  "Гэта яго дом?" - спытаў Рыма, гледзячы на вялікае белае яйка з вокнамі.
  
  
  Брустэр кіўнуў. "Я не бачыў яго гэтай раніцай. У нас была прызначаная сустрэча на 9 гадзін, і ён заўсёды пунктуальны. Я проста хацеў растлумачыць яму, што, на маю думку, яго гіпноз зайшоў дастаткова далёка і што нам варта пашукаць нейкую іншую форму яго". мастацкага самавыяўлення. Але ён не з'явіўся і не адказваў на тэлефонныя званкі. Таму я прыйшоў сюды. У яго ёсць спецыяльны пакой, відавочная імітацыя яго канцэпцыі нутробы. І ён быў там, і дзверы былі заблакаваныя звонку”.
  
  
  Сонца гуляла над домам, калі яны набліжаліся да яго, як быццам варыла яго для яечнай салаты на абед.
  
  
  "Мне гэта падабаецца", - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэта нікому не падабаецца".
  
  
  "Мне гэта падабаецца. Я думаю, што гэта выдатная ідэя для дома".
  
  
  "Гэта гратэск", - сказаў Брустэр.
  
  
  "Гэта твая думка".
  
  
  "Гэта меркаванне ўсіх на форуме Брустара".
  
  
  "Не, гэта не так".
  
  
  "Не? Каму гэта падабаецца?"
  
  
  "Мне гэта падабаецца".
  
  
  "Ах, ты. Ну, я кажу пра ўсіх".
  
  
  "Я нехта".
  
  
  "Ты наш афіцэр бяспекі".
  
  
  "Але я сёй-той".
  
  
  "Так. Добра. Калі вы хочаце паглядзець на гэта з іншага боку. Ён там. Я нічога не чапаў ". Брустэр стаяў ля ўвахода. Дзверы былі прыадчынены.
  
  
  Рыма кіўнуў. "У такой сітуацыі сапраўды цяжка ўтрымацца ад панікі", - сказаў Брустэр. "Магчыма, вы не заўважылі, але я быў на мяжы панікі. На шчасце, я валодаю неверагодным самакантролем. Але гэта давяло мяне да мяжы".
  
  
  "Добра", - ціха сказаў Рыма. Як і большасць ахвяр панікі, Брустэр не памятаў сваіх дзеянняў. Ён нават не памятаў, як страціў прытомнасць. "Заставайся тут, Нільс".
  
  
  "Клічце мяне доктар Брустэр". Ён прыхінуўся да дзвярнога вушака, усё яшчэ калоцячыся. "Мы былі б у жудасным становішчы, калі б я быў з тых, хто губляе галаву", - сказаў ён.
  
  
  "Так, доктар Брустэр, мы б так і зрабілі", - сказаў Рыма.
  
  
  "Клічце мяне Нільс", - сказаў Брустэр. Рыма падбадзёрвальна ўсміхнуўся і прайшоў у гасціную. Ён заўважыў камін, які вядзе ў адмысловы прытулак Рэтчэта. Там быў Рэтчэт, аголены, яго цела напалову пакрыта ружовай лужынай вады і крыві. Яго твар ператварыўся ў канчаткова застылую маску жаху. Рыма працягнуў руку, асцярожна, каб не расплюхаць вадкасць, і перавярнуў Рэтчэта. Вось і ўсё, як яны гэта зрабілі. Цяпер яны напалі на навукоўцаў, і, каб выратаваць іх, магчыма, давядзецца іх забіць. Калі ён зараз патэлефануе ў паліцыю, наступным урыўкам з "Набірай малітву" цалкам можа быць Другі закон. Рыма асцярожна адступіў назад і ўзяў тэлефон Рэтчэта. Гэта быў уразлівы тэлефон. Але ён не займаўся бізнэсам.
  
  
  Ён набраў даведачную, даведаўся нумар доктара Дэборы Хіршблум і набраў яго. Тэлефон зазваніў. І зазваніў. І зазваніў. Рыма невідушчым позіркам падняў вочы да столі, невідушчым позіркам утаропіўся ў падлогу і нецярпліва свіснуў. І тут зазваніў тэлефон.
  
  
  "Чорт", - сказаў ён і павесіў трубку.
  
  
  Ён выйшаў на вуліцу.
  
  
  "Шакіруюча, ці не так?" - сказаў Брустэр.
  
  
  "Што?" - спытаў Рыма, усё яшчэ думаючы аб тэлефонным званку.
  
  
  "Ты выглядаеш засмучаным".
  
  
  "О. Так. Шакавальная сцэна. Жудасна".
  
  
  "Калі б ты быў гэтак жа знаёмы з гвалтам і яго дынамікай, як з чалавечай формай самавыяўлення, калі б ты быў гэтак жа знаёмы з ім, як я, магчыма, табе было б лягчэй, сынок".
  
  
  "Мяркую, так", - сказаў Рыма. Чорт вазьмі, яе не было дома. Гэта быў яго выходны. І ён планаваў правесці яго з ёю. Увесь дзень і ўсю ноч. І зараз яе не было дома.
  
  
  Доктар Брустэр палез за нечым у кішэню і дастаў трубку і разарваны капшук з тытунем. "Як, чорт вазьмі, гэта адбылося?" сказаў ён, гледзячы на разарваны капшук так, як быццам ён яго здрадзіў. "Мае штаны таксама брудныя. Павінна быць, я закрануў нешта". Ён раскурыў трубку.
  
  
  "Гвалт - дзіўная рэч", - сказаў доктар Брустэр, разважаючы аб дыме. "Многія людзі так і не навучыліся прымаць яго як частку жыцця".
  
  
  Яна павінна была быць дома. Добра, можа, яна проста выйшла за нечым. Можа быць, яна проста прышпільвалася. Гуляла ў гульню. Ці, можа, яна перадумала. Сука. Маленькая ізраільская сучка перадумала.
  
  
  Двое мужчын вярнуліся ў цэнтр форуму, навукоўцы размаўлялі, разважалі, тлумачылі, размаўлялі, разглядаючы элементы жыцця і смерці ў інтэлектуальнай перспектыве. Рыма Уільямс планаваў. Калі б яна проста спрабавала прымусіць яго чакаць, ён быў бы вельмі неахайны. Сказаў бы, што не быў упэўнены ў часе. Яна спазнілася? А. Ці, можа, ён знікне на некаторы час і сам спазніцца. Не. Ён убачыць яе і скажа, што яна няспелая.
  
  
  "Ці бачыце", - растлумачыў Брустэр. "Нягледзячы на тое, што вы паліцэйскі, вы не да канца прынялі факт гвалту як неад'емную частку чалавечага жыцця. Вы не змірыліся з зусім відавочным фактам, што чалавек - забойца. І яго найвялікшая здабыча - гэта сам чалавек. Драпежнік. Толькі на познім этапе. развіцця ён стаў траваедным. Празмерная рэакцыя на гвалт у больш адсталых амерыканскіх супольнасцях - гэта ўспышка сублімацыі гвалту. Якое на самой справе не з'яўляецца балючым. Гвалт - гэта выдатна, па-чалавечы. Жыццёва важна ".
  
  
  Можа, ён назваў бы яе вадкай і проста пайшоў. Але што, калі б яна засмяялася, калі ён гэта сказаў? Горш за тое, што, калі б ёй было балюча? Ён папрасіў прабачэння і абняў яе. Але калі б ёй сапраўды было балюча, яна б яму не дазволіла. Не. Ня Дэбора. Яна б засмяялася. Прама яму. Яму ў твар. Тады б ён засмяяўся. Тады ўсё было б у парадку.
  
  
  "Я ведаю, што гэта складана, сынок, але, як я тлумачыў нейкаму генералу ці іншаму, не, кангрэсмэну, я мяркую... ну, у любым выпадку, адна з гэтых рэчаў. Я сказаў яму, што, магчыма, паліцыянты, падобныя вам, найменш здольныя зладзіцца з гвалтам і таму іх прыцягвае гэта як прафесія. Вы ведаеце, што менавіта так мы атрымліваем фінансаванне?"
  
  
  "Што?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Як мы атрымліваем фінансаванне, сынок", – растлумачыў доктар Брустэр. "Ты эксплуатуеш іх маленькія мары ці страхі. Усё роўна".
  
  
  "Пра што ты кажаш?" Спытаў Рыма. Ён паклапоціцца аб Дэборы пазней. "Мне было цяжка зразумець".
  
  
  “Наша фінансаванне, сынок. Спосаб атрымаць фінансаванне – гэта вырашыць, чаго ты хочаш, а затым дадаць тое, што можа спатрэбіцца ўраду. У якасці запозненай думкі. Напрыклад, наша даследаванне пра жыццё супольнасці ў баі”.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Што ж, гэта аплаціла эксперыменты Шултэра на жывёл і этнічныя даследаванні Бойла".
  
  
  "Зразумела", - сказаў Рыма. "А твой маленькі план заваёвы свету?" Ён нядбайна ўпусціў гэтую згадку.
  
  
  “На гэта куплена поле для гольфа, аўдыторыя і яшчэ каля пяці гадоў практычна ўсё, што мы захочам. Я не ведаю, чаму я табе так давяраю. Я проста давяраю. Я добра разбіраюся ў мужчынах”.
  
  
  Ён, падумаў Рыма, як і большасць людзей, якія гэтым не займаюцца, вельмі дрэнна мяркуе пра сябе. Цяпер ён давяраў, таму што адчуваў сябе ў бяспецы. Відавочна, ён успрыняў заклапочанасць Рыма Дэбарай як шок ад забойства Рэтчэта і больш не адчуваў пагрозы з боку кагосьці, хто, магчыма, быў вышэй за паніку.
  
  
  "Ці ёсць план заваёвы свету?"
  
  
  "Так, вядома. Вы маглі б заваяваць свет з 50 000 чалавек. Пры ўмове, што астатні свет захоча быць заваяваным. Ха. Ці бачыце, для гэтага патрабуецца супрацоўніцтва прайграўшых. Але мы не збіраемся ўключаць гэта ў якое-небудзь даследаванне прынамсі на працягу трох гадоў, прынамсі, да таго часу, пакуль у нас не з'явіцца іншая крыніца фінансавання. Ваша праца ў нас у бяспецы яшчэ тры гады”.
  
  
  Так што, у рэшце рэшт, гэта была проста афёра. Усе федэральныя фонды, сакрэтнасць, праца КЮРЭ, смерці Макарці, Хокінса і Рэтчэта - усё гэта было зроблена толькі для таго, каб дазволіць гэтым бяскрыўдным нікчэмнасцям працягваць лічыць дні за днямі, напампоўваць насарогаў наркотыкамі і запавольваць сэрцабіцце. Чортавая мітусня.
  
  
  "Я мяркую, Дэбора працавала над гэтым планам".
  
  
  "Не называйце яе Дэборай. Яна доктар Хіршблум. Асабіста я не пярэчу, але вы ведаеце, як некаторыя з гэтых лекараў становяцца. Не, насамрэч, яна ні ў найменшай ступені не была зацікаўлена. У апошні час у мяне склалася ўражанне, што яе не цікавіць нічога, акрамя шахмат. Выдатны розум. Але, баюся, вельмі непрадуктыўна”.
  
  
  "Э-э-э", - сказаў Рыма, які раптоўна заўважыў, што ходзіць у сваёй ранейшай манеры, натуральнай хадой свайго юнацтва і ранняй сталасці. Цяпер яго пік хутка падаў. Цяпер некалькі разоў на дзень ён быў вымушаны ў думках вяртацца ў свой маленькі пакой, дзе чакаў Чыун. Але эфект праходзіў усё хутчэй і хутчэй. Яго жыццёвыя сілы змяншаліся.
  
  
  Брустэр бязладна распавядаў аб сваім плане заваёвы міру. Вядома, гэта можна было б ажыццявіць, калі б кожнага салдата ў войску можна было давесці да дваццаці працэнтаў баяздольнасці. Рыма шакіраваў той факт, што сярэдні мужчына выкарыстаў менш за дзесяць працэнтаў? Але, паводле слоў Брустэра, яшчэ ніхто не дасягнуў дваццаці працэнтаў. Ён нават не быў упэўнены, што чалавечая істота можа выжыць, выкарыстоўваючы дваццаць працэнтаў сваіх магчымасцяў. Так што, у пэўным сэнсе, форум сапраўды прыносіў ураду прыбытак. Бліскучы план, які быў невыканальны. Генералам падабаюцца такога кшталту рэчы.
  
  
  Рыма паспрабаваў засяродзіцца на пакоі, але тратуар усё яшчэ моцна стукаў па яго пятках. Ён уцягнуў кісларод глыбока ў пахвіну, але ўсё яшчэ адчуваў дыхавіцу. Ён падумаў аб Дэборы і на імгненне адчуў радаснае ўзбуджэнне. Ён зразумеў. Яе не цікавіла праца ў Brewster Forum, бо яна прыйшла працаваць не ў Brewster Forum.
  
  
  Яна была агентам, усё дакладна. Яе самавалоданне даказвала гэта, нават калі яна баялася яго. І яна пачынала улюбляцца ў яго. Адчужэнне іх жыццяў было разбурана, і абодва падзялілі першыя парывы пазнавання кагосьці. Вось чаму ўсё так добра развівалася мінулай ноччу.
  
  
  І Кон Маккліры быў ключом. Ізраільцяне не дазволілі Кону весці яго святую вайну супраць арабаў пасля таго, як яны апаганілі святасць яго стылу, таму што, прасцей кажучы, Кон Маккліры быў у Ізраілі не для таго, каб змагацца з арабамі ці нават навучаць людзей змагацца з арабамі.
  
  
  Кон Маккліры, майстар персанальнай атакі, навучаў людзей шукаць іншага ворага. І гэта таксама растлумачыла б, чаму ён падахвоціўся добраахвотнікам і чаму Дэбора не назвала сапраўдную назву сваёй вёскі, і чаму, калі гэта было так сакрэтна, прысутнасць арабаў ніякім чынам не абавязвала.
  
  
  Гэтая маленькая вёска была першай трэніровачнай пляцоўкай для агентаў, якія сачылі за тымі, хто апрацоўваў людзей у печах, здзіраў чалавечую плоць для засні, адрываў геніталіі абцугамі, ставіў эксперыменты на немаўлятах, жанчынах і мужчынах, каб даведацца, колькі часу патрабуецца для ўзнікнення шоку пры адрыве органа ці калі жанчыне звязваюць ногі падчас родаў. Вёска была трэніровачным палігонам для людзей па высочванні нацыстаў, і Дэбора ішла па следзе аднаго з іх.
  
  
  І гэты чалавек, відаць, забойца, той, хто паведаміў пра смерць Макарці, а цяпер і Рэтчэта. Таму што яны нейкім чынам перашкодзілі ягонаму плану займець кампраметуючыя фатаграфіі супрацоўнікаў Форума. Але навошта яму былі патрэбны гэтыя фатаграфіі? Верагодна, каб шантажаваць персанал, каб той выдаў яму маленькі план заваёвы міру. Што ж, жарт быў на яго карысць. План заваёвы свету быў містыфікацыяй, усяго толькі спосабам Брустара атрымаць больш федэральных сродкаў.
  
  
  У Рыма быў бы добры выходны. І калі б Дэбора папрасіла яго пра гэта, ён дапамог бы арганізаваць выкраданьне ці забойства таго, за кім яна палявала. Ён паказаў бы ёй, наколькі ён добры. А потым яны займаліся каханнем.
  
  
  "Вы ведаеце, - сказаў Рыма доктару Брустэру, - сёння цудоўны дзень". Яны былі ў тэлефоннай будцы на рагу. Я зараз выйду».
  
  
  "Ты не збіраешся тэлефанаваць у паліцыю ці нешта падобнае. Я маю на ўвазе, што ты збіраешся рабіць?"
  
  
  "Я паклапачуся аб гэтым", - запэўніў Рыма.
  
  
  "Ты ўпэўнены, што зараз з табой усё ў парадку? Раней ты быў моцна шакаваны, сынок. І я б не хацеў, каб ты рабіў нешта, што магло б цябе збянтэжыць або нешта ў гэтым родзе. Не многія людзі могуць змірыцца з гвалтам, якое мы бачылі сёння, і я хачу, каб вы ведалі, што я не трымаю на вас зла за гэта ".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Рыма. "Але я думаю, што змагу з гэтым справіцца".
  
  
  Брустэр па-бацькоўску паклаў руку на плячо Рыма. "Я ўпэўнены, што ты зможаш, сынок. Я ўпэўнены, што ты зможаш. І калі паліцыі спатрэбіцца дадатковая інфармацыя, я буду прама тут".
  
  
  "О, я думаю, у мяне ёсць большая частка неабходнай ім інфармацыі", - сказаў Рыма. "Хтосьці адрэзаў доктару Рэтчэт пеніс, і ён памёр ад шоку, выкліканага стратай крыві, калі боўтаўся ў ружовай лужыне запечанай крыві. Яны пазнаюць напэўна, калі дастаюць яго лёгкія пры выкрыцці ".
  
  
  Доктар Нільс Брустэр глыбакадумна кіўнуў і паваліўся на жвір перад кабінкай у глыбокай непрытомнасці. Рыма прыбраў трубку з таго месца, дзе яна ўпала побач з галавой Брустара. Ён усё яшчэ быў запалены і мог падпаліць валасы перакаці-поля.
  
  
  І ў той дзень добры прападобны паведаміў Рыма некалькі цудоўных навін. Ён не толькі быў не ў сабе, але і павінен быў з'ехаць. Неадкладна. Рыма вымавіў нумар на магнітафон і пачаў чакаць. Доктар Брустэр атрымліваў асалоду ад у краіне аўта.
  
  
  Міма праехала машына, і кіроўца прапанаваў дапамогу. Гэта была Ганна Сторс, бландынка з жорсткім тварам. Рыма злосна адмахнуўся ад яе, і з цвёрдым бляскам у вачах яна ўціснула педаль газу і памчалася.
  
  
  Рыма ціхенька свіснуў пра сябе, утрымліваючы рычаг локцем. Магчыма, калі-небудзь ён усталюе рэкорд па ўтрымліванні трубкі, не рухаючыся. Кніга рэкордаў Гінеса: Рыма Уільямс, тры гадзіны пяцьдзесят дзве хвіліны. Давайце паслухаем гэта дзеля чыстага жыцця і дарагога навучання. Але як нехта мог пазіраваць людзям на сэкс-фатаграфіях без іх ведама? Гіпноз? Занадта моцна. Занадта моцна. Мусіць, гэта наркотыкі.
  
  
  Раздаўся першы званок, і Рыма адпусціў падстаўку.
  
  
  "Што зараз?" Голас Сміта гучаў злосна. Гэта азначала, што ён быў шчаслівы.
  
  
  "Я б хацеў застацца на дзень. Тут".
  
  
  "Не".
  
  
  "У мяне ёсць сёе-тое, над чым я працую".
  
  
  "Не", - сказаў Сміт. "Проста рабі тое, што ты павінен рабіць".
  
  
  "З адным з прысутных тут людзей здарыўся няшчасны выпадак".
  
  
  "Усё ў парадку. Не мае значэння".
  
  
  "Я ведаю аб гэтым маленькім плане".
  
  
  "Забудзься пра гэта".
  
  
  "Хіба табе не цікава?"
  
  
  "Калі я ўбачу цябе праз год або каля таго, ты зможаш расказаць мне ўсё пра гэта".
  
  
  "Ну, чаму ты так раптам сышоў?"
  
  
  Наступіла цішыня. А затым Сміт сказаў спакойным, але поўным болі голасам: "Вы пытаецеся мяне "чаму"?"
  
  
  "Мне шкада. Мне сапраўды шкада".
  
  
  "Я таксама. Я аднясу гэта да празмеру доўгага піку".
  
  
  "Ну і пайшоў ты", - сказаў Рыма. "Вы, прыдуркі, усталявалі пік, не я".
  
  
  "Глядзі. Адпачывай".
  
  
  "Я не пайду, пакуль не даведаюся прычыну. Я хачу застацца яшчэ на адзін дзень".
  
  
  "Калі хочаш ведаць, гэтым занялося іншае агенцтва. Памятаеш малярны цэх? Што ж, ён стаў міжнародным, і яны працуюць з саюзнікам. Праз дваццаць чатыры гадзіны гэтае месца будзе кішэць агентамі. Цяпер мы не патрэбныя. Такім чынам, калі вы раптам адчуеце неабходнасць аказаць нейкую грамадскую паслугу, якая не ўваходзіць у вашыя абавязкі, чаму б вам не дапамагчы з вывазам смецця?"
  
  
  "Я хачу гэты дадатковы дзень".
  
  
  "Чаму?" Сьміт пачынаў раздражняцца.
  
  
  "Цябе б здзівіла, калі б я сказаў, што хачу пераспаць". Рыма выкарыстоўваў жорсткія выразы, каб Сміт не западозрыў прыхільнасці.
  
  
  "Хто-небудзь асаблівы?"
  
  
  "Адзін з навукоўцаў".
  
  
  "Ці не тая гэта фея?"
  
  
  "Не. доктар Хіршблум".
  
  
  "Рыма". Голас Сміта раптам стаў рэзкім і ўладным. "Трымайся ад яе далей. Яна наш саюзнік, і яна будзе працаваць з нашымі людзьмі, каб расхлябаць гэты бардак. Яна пакажа на мэты ".
  
  
  "Яна будзе працаваць лепш, калі яе добра трахнуць".
  
  
  "Пакінь яе ў спакоі".
  
  
  "А як наконт сэкс-фатографа?"
  
  
  "Усё гэта частка аднаго і таго ж. Шантаж супраць урада. Кажу вам, гэта ў надзейных руках. А зараз прыбірайцеся адтуль, пакуль вас не арыштавалі за святкаванне. Мы закрываем гэты нумар. Мы звяжамся з вамі. Вы заблудзіцеся, пакуль мы гэтага не зробім. Гэта загад”.
  
  
  Рыма павесіў трубку. Да чорта Сміта і да чорта Кюрэ. Ён заставаўся і праводзіў свой дзень з Дэбарам. Вось і ўсё. Непадпарадкаванне. Ён дасягнуў піка занадта надоўга. Калі б ён ашываўся паблізу, яны б пераследвалі яго, каб падставіць. Але падстава - гэта не давядзенне да канца, і ён не быў той часткай, якую лёгка замяніць. Ці быў?
  
  
  Што ж, калі ўжо на тое пайшло, ён не мог прыдумаць лепшай прычыны для догляду. Конрад Маккліры абраў патрыятызм. Рыма Уільямс абраў жанчыну. Магчыма, у іншы раз ён адчуваў бы сябе па-іншаму. Але сёння было сёння, і быў жнівень, і ён збіраўся перадаць гэта Дэборы, а затым пайсці ў рэстаран Хенрычы ў Дэйтане, штат Агаё, на вячэру ў сераду ўвечары, і працягваць наведваць вячэры ў сераду ўвечары, пакуль яны яго не знойдуць.
  
  
  Падпарадкоўваючыся імпульсу, ён зноў набраў Dial-a-Prayer. Запіс паўтарыў яго: "Нумар, па якім вы датэлефанаваліся, не працоўны".
  
  
  Хутка.
  
  
  Звонку Брустэр прыходзіў у сябе. Першыя словы, якія ён сказаў Рыма, як толькі той аднавіў раўнавагу, былі "З табой усё ў парадку, сынок?"
  
  
  "Так, Нільс. Дзякуй табе" . .
  
  
  "Табе патрэбна дапамога?"
  
  
  "Я ...." Рыма зрабіў паўзу. "Не змог патэлефанаваць у паліцыю".
  
  
  "Усё ў парадку. Я разумею. Ты прайшоў праз пекла. Быць афіцэрам бяспекі - вельмі цяжкая праца".
  
  
  "Я не ведаю, ці змагу я працягваць гэтую працу. Не зараз".
  
  
  "Так, ты можаш", - цвёрда сказаў Брустэр. “Таму што мы падвойваем тваю зарплату. Ты першы паліцыянт, дастаткова прыдатны для гэтай працы. І ўсё. Не кажы “не”. Я ведаю мужчын. Ты першы, хто дастаткова добры для Брустар Форум. Я пазваню ў паліцыю”.
  
  
  Рыма падзякаваў доктару Брустэру, які сунуў дзесяціцэнтавік у тэлефонную трубку і набраў нумар экстранай дапамогі, указаны на табло над прарэзамі для манет. Ён падміргнуў Рыма, зрабіў правай рукой знак "о'кей" і пачаў нешта бязладна мармытаць у трубку.
  
  
  Рыма памахаў Брустэру, які дзіка жэстыкуляваў свабоднай рукой, крычучы ў трубку: "Мёртв. Аааа. Мёртвы. Оооо. Даведка. Мёртвы. Форум Брустэра. Кроў."
  
  
  І Рыма пабрыў прэч, пераступаючы з нагі на нагу, губляючы раўнавагу і смеючыся над сабой. Прыліў расслабленасці мог бы растлумачыць, чаму ён збіраўся ўступіць у першы перыяд зацямнення ў сваім жыцці.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  
  
  Чалавек, калісьці вядомы як доктар Ханс Фрыхтман, агледзеў новыя негатывы. Асвятленне было не такім добрым, як на іншых, але сыдзе. І набор быў завершаны. Ён прыкладзе ўсе намаганні, каб ні адзін непісьменны кап не скраў іх, як Макарці, павінна быць, зрабіў з першым камплектам. Нікчэмнае ірландскае жыццё дзеля бліскучага плана. Пацешна, як блыха можа засмеціць выдатны рухавік.
  
  
  “Ну, усё роўна. Габрэйка была апошняй. Да жывёл можна было б амаль прывязацца, калі б яны не былі такімі надакучлівымі.
  
  
  Сярэдні немец гэтага не зразумеў. Яны пажыналі плады, але яны не хацелі ведаць аб бруднай працы. Яны амаль пазбавілі свет ад габрэяў, і ці ацаніў свет гэта? Як яны чакалі, што ад габрэяў пазбавяцца, калі не травячы іх газам і спальваючы?
  
  
  О, вядома, усе дамы радаваліся, калі ты быў на вяршыні і ім не прыйшлося пэцкаць свае мілыя ручкі. Але калі ты прайграў, гэта быў шок. Ніхто не быў палітыкам. Не тады, калі ты прайграў. Але яны прывіталі вас, калі вы перамагалі. Ці чакалі яны, што габрэі знікнуць без масавых забойстваў? Проста пажадаўшы? Канечне, гэта было непрыемна. Гэта была цана, якую трэба было заплаціць. Было нават некалькі яўрэяў, якіх ён выратаваў бы, калі б мог. Некаторых ён паважаў больш за немцаў. Але калі вы пачалі рабіць выключэнне тут і выключэнне там, дык дзе вы былі? Габрэі. Усё скончана.
  
  
  Ён не прасіў, каб яўрэі былі ў гэтым свеце. Ён не адпраўляў іх туды. Не рабіў іх такімі, якімі яны былі. Ён будаваў найлепшы свет. І калі для гэтага патрабаваліся нейкія непрыемнасці, то гэта рабілі пэўныя адважныя людзі. Ніхто не бачыў Нямеччыны, якую бачыў ён, і не жыў у Нямеччыне, у якой жыў ён. Хаос. Бязладзіца. "Дэр Фюрэр" паклаў гэтаму канец і вярнуў Нямеччыне яе душу.
  
  
  Але немцы падвялі партыю і нацыю. Таму што яны не былі вартыя сваёй спадчыны. Невялікая непрыемнасць, і яны абрынуліся, а потым кожны з маленькіх крывадушнікаў бегаў вакол, кажучы, што ён не ведаў, што яму шкада. Што ж, яны былі недастаткова моцныя, каб ведаць, толькі каб пажынаць плады. Яны маглі ведаць. Доказы былі ў наяўнасці.
  
  
  Куды, на іх думку, накіраваліся ўсе яўрэі, якія зніклі ў таварных вагонах? Да Гросінгера?
  
  
  Ён павінен быў смяяцца з гэтага. Нават генералы ў сваіх машынах і са сваімі мудрагелістымі слугамі. Адварочвалі галовы, курчачыся ў канвульсіях, каб не бачыць крыві, праз якую яму даводзілася праходзіць штодня. І ён быў лекарам. Але ён быў немцам і нацыстам.
  
  
  Іх чыстыя рукі. Свінні. Глядзяць на яго пагардліва. Як яны смеюць, гэтыя генералы? Ён успомніў ноч у Хорхера ў Берліне. Гэта быў водпуск з лагера ў Польшчы. Ён паслаў выпіць маладому штабному афіцэру, які сядзеў са сваёй сяброўкай за суседнім столікам. Напой вярнуўся некранутым.
  
  
  "Што? Афіцэр Афрыканскага корпуса адмаўляецца выпіць? Я ніколі не чуў аб такім".
  
  
  Ён сказаў гэта з усёй магчымай цеплынёй. У рэшце рэшт усе яны былі немцамі, асабліва пры новым парадку. Ён скончыў медыцынскую школу, сын цесляра. Так што афіцэр, відавочна, прыналежыў да арыстакратыі. Але што гэта значыла зараз? У новай Нямеччыне ўсе яны былі адным цэлым. Адна раса. Раса спадароў.
  
  
  "Вы не падзеліце выпіўку з калегам-афіцэрам?" спытаў ён. І фанабэрыстая свіння адказала:
  
  
  "З калегам-афіцэрам я б так і зрабіў".
  
  
  Гэта зрабіла сваю справу. "Ты думаеш, табе тут так добра, ты ясі лепшую ежу, п'еш лепшыя віны. Чаму ты так добра жывеш? З-за мяне".
  
  
  Афіцэр спрабаваў ігнараваць яго. Але нельга ігнараваць чалавека, які адмаўляецца, каб яго ігнаравалі.
  
  
  "Я бачу, ваша сяброўка есць далікатна. У нашых лагерах у нас няма такой раскошы, як дэлікатэсы. Мы павінны вырываць залатыя зубы з галоў яўрэяў, таму што Германіі патрэбны грошы. Каб заплаціць вам і паставіць віно на ваш стол. Айчыне патрэбны валасы яўрэйскіх дзяцей і адзенне якія падвергліся апрацоўцы людзей.
  
  
  "Як ты думаеш, хто ставіць ежу на гэты стол? Гэта я. Забіваючы ніжэйшыя расы, каб вы маглі жыць у сваім далікатным камфорце. Ці ведаеце вы, якое гэта - вырваць чыесьці яечкі? Але я павінен, таму мы даведаемся больш пра рэпрадукцыі для вашага зручнасці.
  
  
  "Гэй, лэдзі высокага класа! Ты калі-небудзь бачыла столькі людзей у канаве, што кроў прасочваецца скрозь зямлю, якая яе пакрывае? Гэта добра спалучаецца з тваім шакаладным мусам? А? Як гэта праходзіць?"
  
  
  Яны, вядома, сышлі. Збеглі, пакінуўшы брудную працу людзям, дастаткова моцным, каб яе выконваць. Натуральна, у тую ноч яго арыштавалі за парушэнне грамадскага парадку і строга адчыталі за распушчаную мову. Але лекараў было мала. І эсэсаўцы разумелі, нягледзячы на тое, што казалі пра іх пасля вайны.
  
  
  Ён паклаў негатывы назад у канверт. З імі ў яго быў якраз той клін, які ён мог падарыць сваім новым працадаўцам, якія, па збегу абставін, таксама будавалі вялікі новы свет. З імі можна было б лёгка пачаць эфэктыўна працаваць. О, не для таго, каб атрымаць нешта важнае адразу, а для таго, каб прымусіць вучонага наведаць горад у іншай краіне і проста пагаварыць пра розныя рэчы. Гэтыя фатаграфіі могуць заняволіць найвялікшыя розумы Амерыкі на ўсё іх жыццё.
  
  
  Ідэальны план. Амаль разбураны тым ірландскім паліцыянтам, але выратаваны. Новы паліцыянт? Што ж, ён быў нечым большым. Удачлівей Макарці і лепш. Але ён усё яшчэ быў усяго толькі паліцыянтам, і ў любым выпадку было занадта позна штосьці прадпрымаць. Доктар Ханс Фрыхтман дазволіў сабе крыху пашкадаваць аб тым, што яго не будзе побач дастаткова доўга, каб падаць Рыма Пелхэм апошні апошні пастаянны ўрок.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГІ
  
  
  Спачатку была цыдулка.
  
  
  Дэборы не было дома. Дзверы былі не зачынены, у катэджы яе не было, а на стале ляжала запіска, запячатаная ў канверт з імем Рыма. Сука. Маленькая габрэйская сучка. Тая маленькая шлюха, за якую Рыма быў гатовы памерці, проста каб трахнуць. Яна, відаць, аддала гэта за шэкелі.
  
  
  Сьміт меў рацыю. Ён апускаўся так хутка, што быў няздольны да правільнага меркавання. Яна дала яму адчуць і абыйшла яго. Хутка і акуратна.
  
  
  Што ж, ён знойдзе яе. Ён знойдзе міс Квік і Акуратнасць і зламае ёй руку. Проста каб ты ведала, дзетка, ты не настолькі добрая. Не. Не важна. Ён прачытае запіску і сыдзе. І калі ён калі-небудзь убачыць яе зноў, ён заб'е яе, таму што яна пазнае яго.
  
  
  Ён разарваў канверт, не паспрабаваўшы ўключыць святло, але чытаючы пры святле пасляпаўднёвага сонца, слаба прабіваецца праз вокны.
  
  
  "Дарагі Рыма".
  
  
  О, якой жа маленькай гаўнючкай яна была. Піздзіць.
  
  
  "Я ніколі не казаў табе, чаму я асабліва любіў Кона Маккліры".
  
  
  Таму што ён трахнуў цябе, калі табе было тры. "Я быў пачварным дзіцем са мноствам вяснушак. Моладзь, як ты ведаеш, можа быць жорсткай". У адрозненне ад жанчын.
  
  
  "Іншыя дзеці мучылі мяне з-за маіх вяснушак. Маёй дзіцячай мянушкай на іўрыце быў эквівалент бруднай асобы".
  
  
  Нават тады яны ведалі.
  
  
  "Аднойчы Кон пачуў гэтую заўвагу. І ён выглядаў здзіўленым. "Ты ведаеш, - сказаў ён, - што жанчына без вяснушак падобна ночы без зорак?" І, вядома, іншыя дзеці сказалі: "а як наконт дзяўчынкі?" І ён сказаў ім , Што дзяўчына з вяснушкамі падобная світанку жыцця, прыгажосці новага дня, і яна такая выдатная, што, падобна зіготкаму сонцу, некаторыя людзі не маглі адразу разглядзець гэтую прыгажосць.Думаю, з гэтага ўсё і пачалося.Я проста заўсёды верыла, што буду прыгожай, і нішто так не можа скончыць з рэальнасцю, як гэта.З гэтага, вядома, у мяне разбалелася галава.Кон, верагодна, быў у сумцы, я не памятаю.Але такія размовы лёгка ўспрымаць.У любым выпадку, Рыма, я вырас у хаце , куды час ад часу сыходзіў мой бацька.І хоць яны не хацелі для мяне такога жыцця, я рушыў услед ёй.Думаю, я павінен быў прытрымлівацца ёй.Можа быць, я хацеў прытрымлівацца ёй.Вы бачыце дастаткова лічбаў, вытатуіраваных на руках людзей, і чуеце дастаткова гісторый, і вы ведаеце, што вы павінны рабіць.
  
  
  "Гэта тое, што прывяло мяне сюды. Адзін з іх. Вы калі-небудзь чулі пра Ханса Фрыхтмана? Мяснік з Трэблінкі? Тут, на Форуме.
  
  
  "Я не павінен быў табе гэтага казаць, але гэта не мае значэння. Я ўжо здзейсніў так шмат памылак з тых часоў, як сустрэў цябе, што паведамленне табе пра гэта ў друку, верагодна, не будзе мець значэння. Я кахаю цябе, Рыма. І калі б я ўбачыў цябе зноў, я быў бы безнадзейна закаханы.І паколькі ты той, хто ты ёсць, а я той, хто я ёсць, гэтага не магло быць.Магчыма, я падманваю сябе, мяркуючы, што вы не ўводзілі мяне ў памылка.Калі гэта так, я вітаю вас.Але тады гэтую памылку аб тваім каханні я буду песціць да апошняй доўгай ночы без зорак.
  
  
  "Я думаю, усе мы нясем сваю гісторыю як крыж, а свае лёсы як дурні. Але часам мы павінны паддавацца логіцы. І логіка нашай сітуацыі такая, што наша любоў знішчыла б нас. Калі б мы толькі маглі стрэсці нашы абавязкі, як стары пыл Але мы не можам... Шалёныя сабакі ўсё яшчэ блукаюць па свеце, і дзеля тых, каго мы любім, мы павінны шукаць іх, увесь час змагаючыся за тое, каб захаваць нашу чалавечнасць, нягледзячы на неабходнасць змагацца з сабакамі як з сабакамі.
  
  
  "Мы далі адзін аднаму ўсяго гадзіну і абяцанне. Давай шанаваць гэтую гадзіну ў тых маленькіх кутках, якія робяць нас добрымі. Ты добры і сапраўды вельмі далікатны. Не дазваляй сваім ворагам калі-небудзь разбурыць гэта, дарагая. Бо так жа дакладна, як цячэ". Іардан, мы, калі захаваем гэтую дабрыню, сустрэнемся зноў у тую раніцу, якая ніколі не канчаецца.Гэта наша абяцанне, якое мы стрымаем.Я кахаю цябе, Рыма.
  
  
  "Дэбара".
  
  
  Ну і чорт. Гэта жанчына для цябе. Вядома, яна кахала яго. Як яшчэ яна магла назваць яго добрым, і разумным, і далікатным? Поўная дурасць усяго гэтага. Рыма перачытаў ліст яшчэ раз і адчуў сябе вельмі добра. Затым ён разарваў яго, таму што папярэджанні былі мерамі засцярогі, і падпаліў шматкі запалкай. Яна, відаць, заканчвала сваё заданне, і Рыма, як ён з болем разумеў, толькі перашкаджаў бы гэтаму. Такім чынам, прасцей за ўсё было паехаць у Дэйтан, а затым купіць білет да Чыкага, і там знайсці каго-небудзь, хто аддалена падобны на вас і ў каго ёсць пашпарт. Затым добры і абыходлівы Рыма Ўільямс што-небудзь зрабіў бы з бедным ублюдкам, пакінуў краіну і накіраваўся ў Ізраіль, у той горад у Негеве.
  
  
  Ён пойдзе туды, знойдзе яе бацькоў і будзе чакаць. Ён скажа яе бацькам згадаць якую-небудзь фразу з цыдулкі. І яна прыбяжыць дадому. Кюрэ ўсё роўна знойдзе яго. Што ж, ён што-небудзь прыдумае. Усе гэтыя разважанні і контрдумванні ў любым выпадку дастаўлялі турботу. Чорт вазьмі, можа, ён проста знойдзе яе зараз, і яны абодва куды-небудзь паедуць.
  
  
  Рыма глядзеў, як згарае апошні кавалак паперы, і, выходзячы з катэджа, выпадкова наляцеў на дзверы. Да чорта гэта. Усе натыкаліся на дзверы.
  
  
  Цяпер ён стаміўся, вельмі стаміўся. Сонца высушыла яго, і хада знясіліла яго. Ён спатыкнуўся на дарожцы. Ён занадта доўга і моцна націскаў, і зараз ён збегаў. Цяпер ён спацеў па-сапраўднаму. Сапраўдны пот ад полудзень спякоты. Ён зноў спатыкнуўся.
  
  
  Ён падняў вочы і ўбачыў кабінет Брустара. Ён крыху адпачне там, а затым сыдзе. Стэфані была каля дзвярэй, але яму не хацелася размаўляць. Ён паспрабаваў пагладзіць яе па галаве. Але невытлумачальнай выявай яго рука прамахнулася, і ён упаў ва ўвесь рост на дыван з белым мядзведзем. Ён дапоўз да канапы і ўзлез на яго. У прахалодзе кандыцыянера ён задрамаў. Выходзім.
  
  
  Потым быў сон. Гэта быў глыбокі, несвядомы догляд. І былі сны.
  
  
  Чыун, яго пажылы карэйскі інструктар, кажа: "Не праходзь гэты пункт. Не праходзь гэты пункт. Не праходзь гэты пункт".
  
  
  І іншыя галасы, усходнія галасы. І Чыун казаў іншым галасам, што ён яшчэ не перайшоў рысу, таму яны павінны адысці. І Чыун быў апрануты ў чорную мантыю і чорную павязку на галаве, і ён жэстам паказваў, што Рыма павінен ісці ў свой спецыяльны пакой і заставацца там. Ён павінен заставацца там, пакуль усё ня будзе ў парадку. Чыун будзе сядзець з ім. Рыма проста працаваў занадта старанна і занадта доўга. Рыма павінен пайсці ў пакой, і Чыун сядзе з ім і пагаворыць з ім.
  
  
  І паколькі ў дадзены момант ён не рабіў нічога важнага, акрамя смерці, Рыма вырашыў пайсці ў пакой, дзе чакаў Чыун. Ён заўсёды мог памерці. Гэта казаў Чыун. Пацешна, ён думаў, што казаў гэта. Але гэта казаў Чыун. Рыма мог памерці пазней, калі б захацеў. Ён мог памерці ў любы час, калі захоча. Абяцаеш? ТАК. Чыун абяцаў.
  
  
  Такім чынам, Рыма сышоў. У пакоі было вельмі холадна, а Чіун выглядаў вельмі злым і суровым. Ён быў тут не для таго, каб пакараць Рыма, а каб выратаваць яго. Але ты абяцаў, што я магу памерці?
  
  
  Ты не можаш памерці.
  
  
  Я хачу памерці.
  
  
  Вы не можаце. Ёсць рэчы, якія вы павінны зрабіць, таму што ваша жыццё каштоўнае.
  
  
  Пакінь мяне ў спакоі. Я хачу памерці. Ты абяцаў.
  
  
  Але зараз ты ў пакоі, Рыма, і вось ты тут
  
  
  не дазваляецца паміраць.
  
  
  Ты хлус.
  
  
  Так, я зманіў табе. Я прычыніў табе боль.
  
  
  Ды гэта так.
  
  
  Я зраблю табе яшчэ больш балюча. Таму што я з табой у гэтым пакоі, і я збіраюся зрабіць табе яшчэ больш балюча. Ты адчуеш моцны боль.
  
  
  Я не хачу прычыняць боль.
  
  
  Паслухай. Ты паміраеш. Але я не дазволю табе памерці, Рыма. Я падрыхтаваў гэты пакой, каб ты не памёр. Вось чаму мы разам падрыхтавалі гэты пакой. Твой пакой, Рыма. Яна захоўвае тваю маладосць. Без цуду спакою ты пражыў цэлае жыццё за тры месяцы. Ты стары, Рыма. Усё, што ты адабраў сваёй воляй і сваімі намаганнямі, было аднята назад, таму што ты выкарыстаў гэта занадта доўга. Але глядзі. Мы зробім трук. Пойдзем са мной і зробім трук. Убачыш агонь. Гэта горача. Гарачы. Мы пройдзем праз агонь. Фокус у агні. Прыходзь. Так, гэта балюча, але прыходзь. Я пайду з табой. Цяпер. У агонь.
  
  
  І ён падсмажваўся жыўцом, выпрабоўваючы неверагодны, зіготкі боль, які апаляў яго плоць. Полымя апякло яго ступні і лізнула ногі, затым са свісцячым ровам ахапіла ўсё яго цела.
  
  
  І Рыма Уільямс стаяў, крычучы ў офісе з кандыцыянерам, а маленькая Стэфані Брустэр была побач з ім. У пакоі слаба пахла язмінам, і ад холаду Рыма закалаціла. Ці было гэта яго ўяўленнем, рэшткамі сну, ці ён сапраўды адчуў пах падпаленай плоці?
  
  
  Рыма пацёр лоб і адчуў, як нешта абсыпалася яму на вочы. Гэта былі абвугленыя валасы на бровах, скручаны белы попел, які расціраўся ў парашок у яго пальцах.
  
  
  Стэфані перастала адчуваць жах і пачала пляскаць. "О, зрабі гэта зноў. Зрабі гэта зноў. Выдатна".
  
  
  "Што?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Я не ведаў, што ты робіш магію".
  
  
  "Якая магія?"
  
  
  “Ты проста кладзешся і заплюшчваеш вочы, а потым ты загараешся амаль як лямпачка. О, гэта было ўзрушаюча. Узрушаюча. Вельмі незвычайна. Гэта залішне. Нешта не вельмі незвычайнае. Гэта незвычайна”.
  
  
  "Як доўга я быў тут?"
  
  
  "Ну, у мяне не было з сабой секундамера. Але я б выказаў здагадку, што прайшло дзве ці тры хвіліны. Ты выглядаў вельмі стомленым, калі ўвайшоў, а потым ты ўпаў, і ў цябе былі халодныя рукі, і я падумаў, што ў цябе сардэчны прыступ. Але я не ведаў, што ты тварыў магію”.
  
  
  "Так, малыш. Такі бізнэс. Паслухай. Я спазняюся на сустрэчу. Скажы свайму бацьку, што я сыходжу ў адпачынак і, магчыма, не вярнуся, таму што форум занадта суровы для мяне. Зразумела?"
  
  
  "Я гэта запішу", - сказала Стэфані. Сваімі нязграбнымі шасцігадовымі рукамі яна вадзіла алоўкам па некалькіх лістках паперы для нататак, почыркам, які нагадвае чыйсьці малюнак вяроўкі.
  
  
  "Я перафразавала", - патлумачыла яна, пачынальна з першай старонкі, якая ўтрымоўвала паўслова. "Пачуццё неадэкватнасці падахвочвае Рыма Пелхэма падаць у адстаўку".
  
  
  "У цябе ўсё атрымаецца, світс".
  
  
  "Ну?"
  
  
  "Ну і што?"
  
  
  "Ты не збіраешся пацалаваць мяне на развітанне?" І Рыма Уільямс пацалаваў Стэфані Брустэр на развітанне, і яна зморшчыла нос, растлумачыўшы, што ў яго быў гарачы твар.
  
  
  "Такі бізнес, хлопец", - сказаў Рыма з лёгкім сэрцам і пайшоў, шамацячы сваім вельмі сухім адзеннем, на сустрэчу ў Дэйтане. Прывітанне Ізраілю, чакаць вяртання агента дадому? Рыма ўсміхнуўся. Ён ніколі б не выбраўся з Чыкага. Што ж, маразм ёсць маразм.
  
  
  Яго цела балела, як ад вельмі моцнага сонечнага апёку, але гэта быў прыемны боль. Ён добра дыхаў і рухаўся, паралізаваны і жывы. Ён пажадаў Дэборы ўсяго найлепшага і выказаў меркаванне, што з ёй усё будзе добра, таму што ў рэшце рэшт ёй вельмі пашанцавала. Яна памерла б у Другазаконні. Такі бізнэс.
  
  
  І ўсё ж ён адчуў невялікае жаданне перачытаць цыдулку яшчэ раз, усяго толькі яшчэ раз. Але яна згарэла дашчэнту, і гэта было да лепшага. Ён расслабіцца, звар'яцее ў Дэйтане, трохі пералюбнічае і, магчыма, пачне патроху праз тыдзень ці два. Магчыма, яны перавядуць Чыуна да яго на адну з трэніровачных праграм. Напэўна, яму гэта спатрэбіцца.
  
  
  Машына хуткай дапамогі пад'ехала да яго з другога боку круга. Гэта не мог быць Рэтчэт. Яго дом быў у другім баку.
  
  
  Затым было цела.
  
  
  Машына хуткай дапамогі замарудзіла ход, і патрульны, які ехаў наперадзе, крыкнуў: "Вы, павінна быць, Пелхэм".
  
  
  "Так", - сказаў Рыма.
  
  
  "Вы афіцэр службы бяспекі. Вы хочаце сустрэцца са мной у моргу?"
  
  
  "Ну, я накшталт як заняты", - сказаў Рыма і, убачыўшы, як твар маладога паліцыянта скрывіўся ад шоку, адчуў сябе некалькі дурное. “Я тут сёе-тое растлумачваю. Я буду з табой пазней. У мяне быў цяжкі дзень”.
  
  
  "Яна таксама", - сказаў патрульны, ківаючы ў бок прыёмнага аддзялення хуткай дапамогі. "Яшчэ адзін перадоз. Ваш другі за месяц. Я думаў, што ў вас тут, наверсе, ёсць мазгі, а не наркаманы. Паслухайце. Вы павінны дабрацца да трупярні, таму што мы высвятляем адносіны з ФБР. Гэй, што здарылася з вашай асобай ?"
  
  
  "Я падышоў занадта блізка да пліты".
  
  
  "О, секундачку". І кіроўцу ён сказаў: "Пачакайце хвілінку".
  
  
  Паліцыянт устаў з сядзення, бачком падышоў да Рыма і канфідэнцыйным тонам, які кіроўца не мог чуць, сказаў: "Паслухайце, што б яны ні казалі, ФБР робіць усё магчымае, каб прысвоіць сабе рэпутацыю. Ты ведаеш, пра што я кажу ".
  
  
  Рыма кіўнуў.
  
  
  "Яны сказалі нам, што калі хто-небудзь убачыць цябе, перадаць, каб ты сустрэла іх у моргу. Я ведаю, што яны робяць. Яны хочуць адвесці цябе далей ад фатографаў на трынаццатай зялёнай. Там мы знайшлі цела. Пайшлі яны да д'ябла. Ты афіцэр службы бяспекі.Калі ты дабярэшся туды хутка, ты ўсё яшчэ можаш сустрэцца з рэпарцёрам.Разумееш, што я маю на ўвазе.Я маю на ўвазе, што яны прыходзяць сюды, каб падзарабіць ці нешта такое, што мы можам зрабіць не горш, а яны паводзяць сябе так страшэнна міла, як быццам ім не патрэбны заслугі. Разумееце, што я маю на ўвазе?"
  
  
  Рыма зразумеў.
  
  
  "Як гэта прымушае нас выглядаць, праўда? А ты. Ты афіцэр службы бяспекі. Мы абодва разам не зарабляем таго, што зарабляюць гэтыя ўблюдкі. Так? Усё, што ў нас ёсць, - гэта наша павага. Так?"
  
  
  Рыма кіўнуў. "Я хацеў бы ўбачыць цела".
  
  
  “Яна псіхіятр. Ты б паверыў у гэта? Псіхіятр з перадазіроўкай конямі? Што за зборышча прыдуркаў. Гэй, асцярожней з гэтымі плітамі, хлопец. Ты выглядаеш жудасна”.
  
  
  "Цела".
  
  
  "Вядома. Але яна загорнутая".
  
  
  "Проста зірнуць?"
  
  
  "Вядома. Гэй, пакуль не пачынай".
  
  
  Кіроўца пакруціў галавой. "Як ты думаеш, куды я спяшаюся, чувак?"
  
  
  Калі яны дабраліся да задняй часткі, патрульны прызнаўся, што вадзіцель усю гонку быў лянівы. Ён адчыніў дзверы і з найграным цынізмам маладых паліцыянтаў сказаў: "Вось і ўсё".
  
  
  Рыма ўбачыў прасціну, якая затуляе істоту на складаных насілках. Ён ведаў, што гэта Дэбора. Ён працягнуў руку ў машыну хуткай дапамогі і асцярожна, вельмі асцярожна адкінуў прасціну, кантралюючы кожны нерв, каб яго рукі не адарваліся. Ён мог адчуваць, як дрыготка энергіі праходзіць праз яго, і ён накіраваў яе з дакладнасцю, якая, як ён ведаў, яму патрэбна, і ён адчуў, як нешта паднімаецца ў ім, нешта натрэніраванае і ўсё ж непадуладнае навучанню.
  
  
  І ён убачыў нерухомы твар, заплюшчаныя вочы і вяснушкі, якія асвятлілі яго ноч адзіноты, і вусны, якія цяпер былі нерухомыя, і рукі, якія больш ніколі не будуць рухацца. Ён працягнуў руку і ўзяў яе за руку. У святле лямпачкі над галавой ён убачыў на яе руцэ нешта, што здавалася, альбо з-за хімічных рэчываў, якія, як ён ведаў, былі ў ёй, альбо з-за жыцця, якога ў ёй больш не было. Бледна-блакітны прастакутнік, які выглядаў так, як быццам быў намаляваны алоўкам у выглядзе яйкі малінаўкі. Калісьці гэта былі акуратныя маленькія лічбы, якія раса гаспадароў выкарыстоўвала для складання спісу чалавечых істот, якіх яны лічылі недачалавекамі, нават каштоўных дзяцей, якія на кароткае імгненне запалілі б жыццё, а запаліўшы яе, маглі прывесці ў рух тое, што звядзе старыя. прэстарыя рахункі.
  
  
  Ён сціснуў яе руку. Яна была цвёрдай, непадатлівай. Ён далікатна расціснуў пальцы і дастаў прадмет, які яна сціскала. Ён паглядзеў на яго, затым паклаў у кішэню кашулі. Дэбор павінна была прывесці нашых агентаў да забойцы. Цяпер, пасля смерці, яна прывядзе Рыма да вышэйшай расы, якая лічыла сябе супермэнамі.
  
  
  Што ж, тады ён даў бы ім ведаць, што гэта такое. Той, хто не быў упэўнены ў тым, адкуль ён узяўся, таму што яго пакінулі ў каталіцкім сірочым прытулку, той, хто, наколькі ён ведаў, утрымоўваў насенне ўсіх рос. Ён мог нават быць чыстакроўным немцам. Калі так і павінна быць, падумаў Рыма, ці павінны яны накласці нейкі асаблівы арышт на заганнасць, няхай гэта нацешыцца ў ім зараз. Старажытнае пісанне Чыуна ўспыхнула ў яго ў галаве: "Я створаны Шыва, разбуральнік, смерць, разбуральнік светаў". Яны спазналі б разбуральніка.
  
  
  А затым Рыма ў апошні раз зачыніў зоркі і мог бы паклясціся, што акуратна зачыніў дзверы машыны хуткай дапамогі. Ён быў вельмі акуратны ў гэтым, робячы гэта вельмі павольна, каб здавацца нядбайным.
  
  
  Але грукат і трэск дзвярэй, і ўціснуты чырвоны крыж, і асядаючая на колы машына хуткай дапамогі прымусілі кіроўцу выбегчы з кабіны. Патрульны закрычаў, і Рыма паціснуў плячыма.
  
  
  "Гэтыя гробаныя псіхі, што яны тут прыцягнулі", - крыкнуў патрульны кіроўцу, злосна ўтаропіўшыся на Рыма. "Яны ўсе дурнаватыя. Нават паліцыянт. Навошта ты гэта зрабіў, а?"
  
  
  Але ён не рушыў да Рыма. І Рыма зноў папрасіў прабачэння і пайшоў. Ён спадзяваўся, што прыбудзе раней за ФБР. Ён нічога не меў супраць ФБР.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦЯ
  
  
  Чалавек, калісьці вядомы як доктар Ханс Фрыхтман, сядзеў за сваёй шахматнай дошкай, утаропіўшыся на эндшпіль, зыход якога быў прадвызначаны. Шахматы былі бальзамам для розуму, розуму, які мог гэта ацаніць.
  
  
  Ён надзеў свой смокінг і быў у тапачках, якія адпавядаюць чалавеку, які прарабіў цяжкі працоўны дзень. Хто мог чакаць, што маленькая габрэйка працавала на тую помслівую банду, якая не ведала, што Другая сусветная вайна скончылася? Яны былі вар'яты. І зараз, калі яна была мёртвая, за ім прыйдзе іншы. Але ён знікне. Фатаграфіі дазволілі б рускім кантраляваць навукоўцаў на Форуме, і гэта было яго місіяй. Ён выканаў сваю працу. Натуральна, гэта не было б ацэнена належным чынам, але падзяка была за тыя дні, калі я быў маладым чалавекам.
  
  
  Ён зноў паглядзеў на дошку. Застаўся толькі кароль супраць яго чорнага караля, ферзя, двух коней, ладдзі і слана. Але да таго, як лекі падзейнічалі, габрэйка сказала, што, як бы дрэнна ўсё ні выглядала, выйсце ёсць. Выйсця, вядома, не было.
  
  
  Ён збіраўся расставіць фігуры для новай гульні, калі дзверы ў яго кабінет адчыніліся. Яна бясшумна расхінулася на завесах, затым ручка з трэскам урэзалася ў сцяну.
  
  
  Гэта быў супрацоўнік службы бяспекі форуму Брустэра, які выглядаў так, як быццам ён вылез з духоўкі.
  
  
  "Прывітанне, Сторс", - сказаў Рыма чалавеку, які быў інструктарам па шахматах на форуме Брустара. "Я прыйшоў за сваёй партыяй".
  
  
  "Ну, не прама зараз", - сказаў Сторс.
  
  
  "О, так. Цяпер усё ў парадку". Ён увайшоў і зачыніў за сабой дзверы.
  
  
  "Чаго ты хочаш?" - спытаў інструктар па шахматах. "Гэта лухта ў такі позні час. Ты выглядаеш жудасна".
  
  
  "Я хачу згуляць у шахматы".
  
  
  "Што ж, - сказаў Сторс з уздыхам, - калі вы настойваеце. Дазвольце мне ўзяць вашу куртку".
  
  
  Рыма зняў яго сам, і пры гэтым тонкія валокны аддзяліліся, а рукаў быў парваны. Ён заўважыў, што яго рукі пачырванелі і распухлі.
  
  
  У цэнтры пакоя на голай паркетнай падлозе на металічнай падстаўцы стаяла шахматная дошка. Да стала былі прымацаваныя два дубовыя крэслы з цяжкімі падлакотнікамі.
  
  
  "Сядайце, містэр Пэлхэм, я пастаўлю дошку".
  
  
  "Не, гэтая канцоўка гульні ў парадку. Я вазьму белымі".
  
  
  "Вы не можаце выйграць, маючы толькі караля".
  
  
  Рыма сунуў руку ў кішэню кашулі і дастаў белага ферзя, якога рука Дэборы аддала яму пасля смерці. "У мяне ёсць ферзь", - сказаў ён. "Гэтага будзе дастаткова".
  
  
  Рыма паклаў рукі на падлакотнікі крэсла. Пад правым перадплеччам ён адчуваў холад металу, які перадае цяпло ад яго рукі да крэсла. Ён падняў свайго караля, каб агледзець постаць, і, робячы гэта, апусціў погляд на падлакотнік крэсла. Ён убачыў тры маленькія металічныя кольцы, уробленыя ў дрэва, з маленькімі адтулінамі, дыяметрам з іголкі, у цэнтрах. Вось і ўсё, падумаў Рыма. Накаўціруючы ўкол.
  
  
  Сторс заняў сваё месца насупраць Рыма. "Цікава выснова", - сказаў ён. "Да яго прыйшлі праз крэмніевыя адтуліну. Вы знаёмыя з сіцылійскім?"
  
  
  "Так, вядома. Ён ваяваў на баку нацыстаў. У яго абавязкі ўваходзіла падлічваць колькасць згвалтаванняў немаўлятаў, учыненых гітлераўскімі галаварэзамі".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся і здушыў жаданне працягнуць руку і раздушыць адамаў яблык Стора пальцамі. Час для гэтага. Дэбора была тут. Яна сядзела ў гэтым крэсле і глядзела ў вочы Сторсу, ненавідзячы яго і тое, за што ён выступаў, але была там, таму што гэтага патрабаваў абавязак. Яна прайграла гульню. А потым і сваё жыццё. Жыццё сышло. Але Рыма мог выратаваць гульню. І ён мог надаць яе жыццю і яе смерці хаця б столькі сэнсу.
  
  
  "Твой ход, Сторс", - сказаў Рыма, і Сторс прасунуў пешку на адну клетку наперад. "Пешкі", - сказаў ён. "Маленькія чалавечкі на шахматнай дошцы. Але яны могуць стаць баявымі фігурамі, самымі небяспечнымі ў гульні".
  
  
  "Асабліва калі, падобна нацыстам, яны ваююць супраць жанчын і дзяцей. Тады яны становяцца па-сапраўднаму разбуральнымі".
  
  
  Твар Сторса быў чырвоны. Ён збіраўся нешта сказаць, калі ў пакой увайшла яго дачка. На ёй былі кароткая чырвоная спадніца і белы швэдар без станіка. Скрозь матэрыял былі бачныя пацямнелыя соску. Калі яна ўбачыла Рыма, яна аблізнула верхнюю губу, і ў яе вачах з'явіўся дзікі бляск, як быццам усярэдзіне ўспыхнула святло, і праз малюсенькія адтуліны ў яе воку зазіхацелі кропачкі
  
  
  "Ганна, у нас нечаканы госць. Калі ласка, прыгатуйце што-небудзь асвяжальнае".
  
  
  "Вядома, бацька", - сказала яна і зноў паглядзела на Рыма. "Чаго б ты хацеў?"
  
  
  “Падыдзе ўсё, што ёсць у вас у доме. Кроў дзіцяці. Кавалачкі засні з цыянідам. Гераінавая шыпучка. Тое, да чаго ты прывыкла”. Замяшанне змянілася глупствам на яе твары. Сторс сказаў: "Наш госць - вельмі пацешны чалавек. Проста падрыхтуй усё як звычайна. І паспяшайся".
  
  
  "Здаецца, вы, містэр Пелхэм, - сказаў Сторс пасля сыходу яго дачкі, - хочаце пагаварыць аб нацыстах".
  
  
  "Мяне заўсёды заварожвала вар'яцтва", - сказаў Рыма.
  
  
  "Нашым адзіным вар'яцтвам было тое, што мы прайгралі".
  
  
  "Я рады бачыць, што гэта мы", - сказаў Рыма. “Вы прайгралі, таму што патрацілі сваю энергію, атакуючы непатрэбныя мэты. Гэта агідная жорсткасць. Сапраўдная цвёрдасць зыходзіць ад амерыканцаў, якія не топяць печы з нянавісці. Вось чаму мы перамагаем. Такія гаўнюкі, як вы, вар'яцкія ненавіснікі, заўсёды прайграюць”.
  
  
  "Гэта, мой дарагі містэр Пелхэм, таму што пераможцы пішуць гісторыю", - сказаў Сторс, і Рыма ўбачыў, як ён выцягнуў указальны палец наперад, каб дакрануцца да кнопкі на падлакотніку свайго крэсла. Ён ведаў, што іголкі зараз усадзяць у перадплечча Рыма, напампаваўшы яго наркотыкамі, усыпіўшы.
  
  
  З колькімі яны гэта зрабілі? Ці рабілі яны калі-небудзь гэта з чалавекам, які мог рэагаваць дастаткова хутка, каб лавіць мух у паветры вялікім і ўказальным пальцамі? Усё звялося да гэтага: да Рыма Ўільямса і яго жудасным талентам, супраць гэтага злога чалавека, гэтага злога прадукта жахлівых памылак.
  
  
  Рука Сторса сціснула падлакотнік крэсла. Рыма засяродзіў сваё ўспрыманне на сваім правым перадплеччы. Ён адчуў уколы на скуры. Дзеянне здавалася застылым у запаволенай здымцы. Спачатку тры іголкі закранулі скуру. Скура прагнулася перад імі, як зефір, які адмаўляецца ад палачкі. Іголкі настойвалі. Затым скура разбурылася і саступіла, атачыўшы кончыкі іголак. Цяпер іголкі павінны пракрасціся ў руку і выпусціць наркатычны сок. Затым ахвяра павінна адрэагаваць, паціраючы руку.
  
  
  Такі быў сцэнарый для ахвяры. Але ў крэсле сядзеў Рыма Уільямс, і ён не быў нічыёй ахвярай. Яго рука неўзаметку паднялася, затым адхапілася, і ён пацёр ўнутраны бок правага перадплечча. Ён адчуў лёгкае галавакружэнне і павялічыў хуткасць рытмаў свайго цела, каб паглынуць тое, што магло быць толькі нязначнай дозай. Яго галава ўпала наперад на грудзі.
  
  
  "Значыць, ты паб'еш мяне, так?" - пачуў ён голас Сторса. Крэсла Сторса адсунуўся ад стала. Рыма чуў, як той абышоў вакол яго. Ён быў лекарам. Ён глядзеў у вочы Рыма. Шчыльна стуліўшы павекі, Рыма сфакусаваў погляд на рэактыўным самалёце ў небе яго ўяўлення, за шмат міль адсюль. Ён адчуў, як дасведчаны вялікі палец прыўзняў яго павека. Раптоўнае святло павінна было звузіць зрэнку. Але рэактыўны самалёт у яркім паўдзённым небе ўжо зрабіў гэта, і Сторс дазволіў веку апусціцца з задаволеным бурчаннем.
  
  
  "Ён пад дзеяннем", - крыкнуў Сторс. "Я выконваю дадзенае табе абяцанне".
  
  
  "Устань", - сказаў ён Рыма. Гэта была каманда, і Рыма ўстаў. "Адкрый вочы і ідзі за мной". З самаўпэўненай фанабэрыстасцю Сторс павярнуўся да Рыма спіной і пайшоў прэч. Ён адсунуў доўгую аксамітную парцьеры, адчыняючы дзверы. Ён павярнуў ручку і ўвайшоў, адступіўшы ў бок, каб прапусціць Рыма.
  
  
  Вочы ў Рыма былі скіраваныя проста перад сабой, але яго перыферыйны зрок акінуў пакой адным позіркам. Ён бачыў гэты пакой раней. На сэксуальных фатаграфіях. Каля левай сцяны стаяў металічны ложак, пакрыты белымі атласнымі прасцінамі. У правай частцы маленькага пакоя стаяла камера на штатыве і лямпы з адбівальнікамі. За ложкам стаяла Ганна. Яе грудзі ўздымалася, кранаючы тканіна швэдар, калі яна глядзела на Рыма. "Я чакала цябе доўгі час", - сказала яна.
  
  
  Сторс зачыніў дзверы і замкнуў яе. "Распранайся", - скамандаваў ён. "Усе яны". Рыма машынальна распрануўся, гледзячы прама перад сабой, як Ганна сцягнула швэдар праз галаву, яе светлыя валасы з цяжкасцю прабіліся скрозь іх. Яе адвіслыя грудзі падскочылі, калі іх вызвалілі ад швэдра. Яна адказала на пільны погляд Рыма, працягнуўшы руку назад і расшпіліўшы верхні гузік спадніцы, прасунула пальцы за пояс і павольна спусціла яго па сцёгнах, пакуль ён бязгучна не зваліўся на падлогу. На ёй не было ніжняй бялізны, толькі доўгія чорныя панчохі, якія ўтрымліваліся чорным поясам з падвязкамі, і чорныя лакіраваныя боты вышэй калена.
  
  
  Рыма быў голы, яго адзенне было звалена ў кучу на падлозе перад ім. "Кладзіся на ложак", - загадаў Сторс, і Рыма расцягнуўся папярок койкі на спіне. Ганна падышла да ложка побач з ім і схілілася над ім, соску яе грудзей ледзь дакраналіся яго аголенай грудзей. "У мяне ёсць сёе-тое асаблівае для цябе", - сказала яна. Яна ступіла да маленькага століка побач з ложкам, затым зноў у поле зроку Рыма. У руках яна трымала чорны парык. Яна правяла доўгімі пасмамі валасоў па жываце Рыма, яго геніталіям, затым уніз па нагах. Затым яна надзела іх на галаву, заправіўшы пад іх свае светлыя валасы.
  
  
  Яна села на ложак побач з Рыма і ўзяла са століка цюбік губной памады. Яна сунула кончык закрытай памады ў рот, затым нахілілася над Рыма і дазволіла сліне са свайго рота капнуць яму на грудзі. Затым яна зняла вечка з губной памады і нафарбавала вусны цёмна-чырвоным паверх уласнага бледнага колеру. Яна зноў пацягнулася да стала.
  
  
  Цяпер пуга, падумаў Рыма.
  
  
  Забіць іх зараз? Гэта было б лёгка. Але ён хацеў, каб яны атрымалі асалоду ад сваёй перамогай, перш чым ён ператворыць яе ў смерць.
  
  
  "Бацька, ты гатовы? Я больш не магу чакаць".
  
  
  Сторс, які зараджаў камеру, сказаў: "Працягвайце. Але хутка. Мы патрацілі шмат часу".
  
  
  Цяпер дубец. Ён па-майстэрску слізгануў па жываце Рыма і пакінуў на скуры чырвоны рубец. Яшчэ раз. На гэты раз бліжэй да яго мужчынскай натуры. І яшчэ раз. Затым яна кінула дубец упоперак ложка і схіліла галаву над Рыма. Цёмныя пасмы валасоў зайгралі на яго целе, а затым яна апынулася на ім, наносячы на яго тоўстую памаду, стагнала ад запалу.
  
  
  Рыма дазволіў сабе адказаць. Ён хацеў гэтую жанчыну. Не для таго, каб атрымаць асалоду ад ёю. Але каб пакараць яе. Ён пазнаў сакрэты ад Чыўна. Гэты перакручаны нацысцкі звер быў у захапленні ад моцнага маладога паліцэйскага, але яна збіралася быць знішчанай сурагатнай маці васьмідзесяцігадовага карэйца, які лічыў, што жанчыны не больш згодлівыя, чым гітары. Няправільныя струны спарадзілі дысгармонію. Гэта проста пытанне таго, каб тузануць за правільныя струны.
  
  
  Нітачкамі для чарнавалосай жанчыны ў ботах былі боль, пакута і катаванне. Гэта давала ёй задавальненне. Рыма даваў ёй гэта, пакуль яна не была ў экстазе, а затым даваў ёй больш, пакуль экстаз не ператвараўся ў боль, і больш, пакуль мяккае эратычнае дакрананне не ператваралася ў горкі скрыгат роула.
  
  
  Яе добраахвотны акт прыніжэння распальваў агонь. "Ён гатовы. Скажы яму, каб забраў мяне".
  
  
  "Забярыце яе", - сказаў Сторс.
  
  
  "Я хачу згвалтавання", - залямантавала дачка.
  
  
  "Згвалціць жанчыну", - сказаў Сторс.
  
  
  І гэта было ўсё, што трэба было Рыма, і ён паваліў яе на ложак з такой сілай, што з яе зляцеў парык і ўрэзаўся ў яе, скруціўшы яе цела так, што пазваночнік вывярнуўся.
  
  
  Яна застагнала, а Сторс працягваў рабіць здымкі. Які працэс прывёў яго да гэтага, падумаў Рыма, калі ён мог спакойна фатаграфаваць і перажываць скрыўленні сваёй дачкі? Рыма ведаў. Гэта было падобна на любы іншы хорар. Гэта было зроблена неўзаметку, крок за крокам, індывідуальныя подлыя дзеянні былі ўбудаваны ў шаблон звычкі, патрабавалі падпарадкаванні, аж да фінальнага акту... канчатковая сума ... была запытана часткамі. Пакуль не было спосабу спыніць гэта.
  
  
  "Мацней". Голас Ганны ўкраўся ў яго розум. Мацней. Хутчэй. Глыбей. Ён разгледзеў свае пальцы. Затым пальцы ног. У той час як яго цела прымушала кроў перакачвацца, яго розум адмаўляў гэтую кроў і думаў пра іншыя часткі цела, іншыя функцыі. Гэта быў сакрэт Чыўна.
  
  
  "Яшчэ", - крыкнула яна. "Яшчэ".
  
  
  Ён упіўся ў яе, націскаючы каленамі, прыўздымаючы яе і апускаючы ўніз. Яна застагнала ў экстазе.
  
  
  Рыма рухаўся мацней. Хутчэй.
  
  
  Яна застагнала. Зноў экстаз.
  
  
  Мацней. Хутчэй. Сканцэнтруйся на каленных кубачках.
  
  
  Цяпер яна стагнала бесперапынна. Але экстаз саступаў. Гэта была капітуляцыя перад болем.
  
  
  Рыма рушыў далей. Мацней. Хутчэй. Яго розум адчуў моцна агрубелую скуру на кончыках яго пальцаў.
  
  
  Яе стогны станавіліся ўсё гучней. Цяпер ёй было балюча. Пакута. Хутка яна закрычыць "стоп", і Рыма, які знаходзіцца пад дзеяннем наркотыкаў, давядзецца падпарадкавацца.
  
  
  Ён цяжка наваліўся наперад на яе цела і ўдарыў сваім мускулістым плячом ёй у рот, выбіўшы пярэднія зубы. Моцна. Не даючы ёй выгукнуць каманду спыніцца.
  
  
  Яе голас быў прыглушаны з-за яго пляча.
  
  
  І Рыма працягваў. Мацней. Яшчэ больш жорсткім. Цяпер пальцы ног. Ён адчуў, як яны ўпіваюцца ў драўляную падлогу для цвёрдай апоры. Цяпер яна выкарыстоўвала свае рукі. Спрабуючы адапхнуць яго. Ён прыціснуў яе мацней.
  
  
  Сторс перастаў фатаграфаваць. Цяпер ён быў проста гледачом. Нацысты забівалі шляхам групавога згвалтавання. Сторс назіраў, як яго дачка напаткала той жа лёс, смерць, якой перасцерагла банда з аднаго чалавека.
  
  
  Затым крыкнуў Сторс. "Спыніся".
  
  
  Рыма спыніўся. А сука ляжала ў напаўпрытомным стане, з рота і пахвіны цякла кроў.
  
  
  "З табой усё ў парадку, дарагая?", - спытаў Сторс.
  
  
  Яна павольна села, у яе вачах была нянавісць. "Дазволь нам забіць гэтага ўблюдка, бацька. Балюча".
  
  
  "Мы так і зробім. Але спачатку мы з містэрам Пэлхэмам павінны скончыць нашу гульню. Праявіце плёнку. Я вам патэлефаную".
  
  
  Рыма загадалі апрануцца, а затым Сторс павёў яго назад у шахматны пакой. Ён загадаў Рыма сесці, а сам заняў сваё месца па іншым боку стала.
  
  
  Ён звярнуўся да Рыма: "Хто ты?"
  
  
  "Рыма Пелхэм".
  
  
  "Хто расказаў табе пра мяне?"
  
  
  "Дэбара Хіршблум".
  
  
  "Што яна табе сказала?"
  
  
  "Што ты быў нацыстам".
  
  
  "Навошта ты прыйшоў сюды?"
  
  
  "За грошы. Я мог бы атрымаць ад цябе грошы".
  
  
  "Добра. Мы згуляем у невялікую гульню. Ты прачнешся і пакажаш мне, як ты можаш перамагчы, а затым зноў ляжаш спаць. Паўтарай за мной. Вы прачнецеся, каб пагуляць у .game, а затым адправіцеся спаць ".
  
  
  "Я прачнуся, каб пагуляць, а затым зноў лягу спаць".
  
  
  "Зноў засынаю, калі я пстрыкаю пальцамі. Прачынаюся, калі я пстрыкаю пальцамі".
  
  
  І Сторс пстрыкнуў пальцамі.
  
  
  "Хуткая гульня", - сказаў ён, усміхаючыся.
  
  
  "Хуткая гульня", - сказаў Рыма.
  
  
  "Усё яшчэ думаеш, што зможаш перамагчы?" - спытаў Сторс, упэўнены ў сваіх навыках, упэўнены ў сваёй перамозе.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. Ён узяў ферзя з дошкі. Ферзь Дэборы. "Сачы за ферзем", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я назіраю".
  
  
  "Гэта мой ход", - сказаў Рыма, падымаючы ферзя і ставячы яго на зялёную лямцавую падставу на далоні. Яго пальцы сагнуліся, каб утрымаць яго за падставу, прыціснуўшы да далоні. Затым яго цёмна-карыя вочы, у якіх, здавалася, не было зрэнак, упіліся ў вочы Сторса, і Рыма сказаў: "Гэта пара ў адным". Рыма перавярнуў каралеву на далоні правай рукі, а затым, павярнуўшы запясце, рушыў яе наперад. Яго ход, найвялікшы ход у гісторыі шахмат, паставіў белую кропку ў правым воку Стора, а затым штуршок праз вачніцу ў мозг, і там апынуўся Сторз з зялёным фетравым маноклем на месцы, дзе павінен быў быць яго правае вока, і з яго пачалі звісаць чырвоныя. стужачкі. Цела Сторса канвульсіўна тузанулася, і яго пальцы пстрыкнулі, пстрыкнулі, пстрыкнулі, таму што гэта было апошняе паведамленне, адпраўленае яго мозгам перад тым, як Рыма зрабіў ход, белая каралева ў вока ублюдка.
  
  
  Рыма паглядзеў на яго, затым усміхнуўся аднымі вуснамі.
  
  
  "Шах і мацюк", - сказаў ён. І сышоў.
  
  
  Астатняе было лёгка.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  Ганна Сторс усё яшчэ была аголена. Яна якраз укладвала негатывы Рыма ў металічную картатэку з іншымі негатывамі, калі Рыма ўвайшоў у фоталабараторыю.
  
  
  Яна падняла галаву, і яе вочы шырока расплюшчыліся ад жаху, калі яна ўбачыла яго там.
  
  
  "Ён прайграў", - сказаў Рыма.
  
  
  Яна паспрабавала штурхнуць яго, але Рыма, смеючыся, праігнараваў гэты высілак і заламаў яе левую руку за спіну. Затым ён прашаптаў ёй на правае вуха: "Твой бацька сказаў проста перад тым, як я забіў яго, што адзінае, што яму сапраўды падабалася, гэта бачыць, як ты выступаеш. Але ён ніколі не хацеў паказваць гэтага, таму што ты магла спыніцца" .
  
  
  Затым ён забіў яе і пакінуў яе цела распасцёртым на гіганцкай сушылцы для фатаграфій. Пот на яе аголеным целе зашыпеў, калі ён кінуў яе на барабан з нержавеючай сталі. Затым Рыма спаліў негатывы і падпаліў дом.
  
  
  Выходзячы, ён узяў пончык з буфета і пайшоў за некалькі хвілін да прыбыцця першай пажарнай каманды.
  
  
  Вячэрняя прахалода астудзіла паветра, і раптам стала неверагодна холадна для жніўня, затым горача, затым Рыма нічога не адчуў і проста працягваў ісці.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЯТЫ
  
  
  Ростбіф у Henrici's у Дэйтане быў добры. Апошнія два вечары асяроддзя ўсё было добра, і Рыма глядзеў з акна ўніз, на даліну Маямі, на мігатлівыя агні на ўскраінах Дэйтана і далёкія маленькія мястэчкі, якія атачаюць яго. Рэстаран знаходзіўся на верхнім паверсе гатэля і для Дэйтана прапаноўваў вытанчаныя стравы. У Нью-Ёрку гэта была б проста яшчэ адна добрая ежа.
  
  
  Ён нарэзаў сакавітую чырвоную ялавічыну, якая злёгку дрыжала, вылучаючы чырванаватую лужынку, якая расцякалася па горцы бульбянога пюрэ, робячы яго падставу ружовым. Добрая ялавічына, як нехта аднойчы сказаў, падобная да сытнай жанчыны. Яе трэба есці з густам. Хто гэта сказаў? Відавочна, гэта быў не Чиун, які, хоць калісьці і дапушчаў, што ўсе жанчыны прыгожыя, але не ўсе мужчыны здольныя гэта бачыць, таксама лічыў, што чырвоная ялавічына падобная да тонкай атруты. Ты атрымліваў асалоду ад сваім знішчэннем, таму што гэта было зручна і павольна.
  
  
  Рыма атрымліваў асалоду ад ялавічыны. Насамрэч Чиун, магчыма, вельмі добрае разбіраецца ў ядзе. Рэгулярнае знаходжанне ў пэўным месцы пэўнай ноччу, у пэўным месцы, якое ведаў нехта іншы, рабіла цябе ідэальнай падставай для гэтага кагосьці іншага. Ялавічына магла быць атручана. Ён мог быць атручаны так, што яго атрутнік нават не бачыў яго. Кюрэ было добра ў гэтым. Насамрэч, калі б захацела, атрутнік мог бы нават не ведаць, што гэта яд. Разрывайце спасылкі ўсюды, дзе толькі можаце.
  
  
  Але ён быў жывы, і кожны пражыты ім дзень, верагодна, азначаў, што яго трымалі там, каб ён тушыўся. Пакараннем было б чаканне смерці. Аднак, калі б ён пачакаў, гэта таксама паказала б ім, што яму можна зноў давяраць.
  
  
  Што ён на самой справе такога дрэннага зрабіў? Агрызнуўся? Гэта можна аднесці да працяглага піку. Важна было не тое, што ён сказаў, а тое, што ён зрабіў. А тое, што ён зрабіў, - гэта вынікаў загадам. Ён накіраваўся да ложка Дэборы, а затым адправіўся ў Дэйтан.
  
  
  Як ён трапіў у Дэйтан, ён забыўся. Быў шлях, стомленасць, знясільваючая спякота, а затым, наколькі ён памятаў, ён быў у аэрапорце Дэйтана, недалёка ад Вандаліі, з неверагодным сонечным апёкам, з грашыма, якія, мусіць, былі абнаяўленымі дарожнымі чэкамі, і без дакументаў. Верагодна, ён аўтаматычна выканаў неабходную працэдуру пераходу.
  
  
  Ён заўважыў, наколькі аслабеў, але астатнія штодня ўдасканальвалі яго. Калі ён вернецца да трэніровак, ён будзе цалкам готаў да гэтага. Але ён ніколі больш не дазволіць ім падтрымліваць яго на такім узроўні. Ён растлумачыў бы гэта, калі б калі-небудзь зноў дабраўся да Сміта.
  
  
  Дэбора, вядома, атрымала свайго мужчыну. Ён ведаў, што яна атрымае, але гэта была нядбайная праца. Ён пачуў пра гэта ў бары. Сварка бацькі і дачкі. Але чаму жанчына выбрала самагубства шляхам высушвання фатаграфій? Пацешна, гэта гучала як тое, што ён мог бы зрабіць. Ізраільцяне павінны былі быць крыху акуратней. Так, ён мог бы гэта зрабіць. Не, гэта проста было недастаткова хутка. Для пакарання гэтага было б дастаткова. Але Рыма, аднак, не займаўся пакараннямі.
  
  
  Калі-небудзь, калі яны калі-небудзь сустрэнуцца, ён раскажа Дэборы, якой неахайнай яна была.
  
  
  Ён акінуў поглядам даліну, якая распасціралася на многія мілі. Ноч была ясная, але зорак не было, і па прычынах, якія ён не мог зразумець, ён адчуваў сябе глыбока страчаным, нібы знайшоў нешта такое неабходнае ў сваім жыцці, а затым страціў гэта, не ведаючы, што гэта было.
  
  
  Менавіта тады Рыма стварыў арыгінальную лінію sentence і адчуў гонар за яе. Ён падумаў аб вяснушках Дэборы і сказаў сабе, чакаючы, што калі-небудзь публічна скарыстаецца гэтым у сваіх інтарэсах: "Дзяўчына без вяснушак падобная ночы без зорак".
  
  
  Рыма агледзеў рэстаран у пошуках жанчыны з вяснушкамі. Яму прыйшлося паспрабаваць сваю арыгінальную лінію. Ён убачыў толькі мужчыну ў гарнітуры і з партфелем. Прычына, па якой ён убачыў толькі гэта, заключалася ў тым, што мужчына стаяў за тры дзюймы ад яго.
  
  
  "Атрымліваеш асалоду ад жыццём? Прыемныя думкі?" - спытаў мужчына. Гэта быў горкі тонкі голас. Рыма падняў вочы. Ён належаў горкаму, выкананаму нянавісці асобе.
  
  
  "Добры вечар. Сядайце. Я дзівіўся, чаму вы прымусілі мяне так доўга чакаць".
  
  
  Рыма назіраў, як Гаральд В. Сміт перасеў па другі бок стала. Ён паклаў свой партфель на калені.
  
  
  Сьміт замовіў сэндвіч з сырам на грылі. Афіцыянтка сказала: "У нас ёсць сёе-тое з памідорамі, беконам і...."
  
  
  "Проста смажаны сыр", - сказаў ён.
  
  
  "І зрабіць гэта непрыемным", - дадаў Рыма. Ах, у афіцыянткі былі вяснушкі. Ён бы спустошыў яе.
  
  
  Афіцыянтка схавала ўсмешку ва ўсім, акрамя кутка рота.
  
  
  "Правальвай", - сказаў Сміт дзяўчыне і, павярнуўшыся да Рыма, сказаў: "Божа, ты ў выдатным настроі. Табе спадабалася ў тваёй апошняй дзелавой паездцы?"
  
  
  "Не зусім".
  
  
  "Я ніколі не ведаў, што табе падабаецца быць фрылансерам".
  
  
  "Што?" Рыма выглядаў збянтэжаным.
  
  
  "Ты забыўся маленькія дэталі?"
  
  
  "Я не разумею, што ты маеш на ўвазе".
  
  
  Сміт перагнуўся цераз стол і пільна ўгледзеўся ў лоб Рыма, дзе яго садраная скура ўсё яшчэ была нацягнутай і бліскучай, а бровы толькі пачыналі адрастаць.
  
  
  "Ну, у справаздачах сказана, што гэта было там, так што, мяркую, я куплюся на гэта. І ў мяне ёсць тлумачэнне Чыўна".
  
  
  "Купіць што?" Сміт усміхнуўся, і Рыма зразумеў, што яму не трэба было пытацца.
  
  
  "Калі да цябе вярнулася памяць? Я маю ў выглядзе цалкам?"
  
  
  "Вось што я табе скажу, - сказаў Рыма, - ты раскажаш мне, як я атрымаў гэты сонечны апёк, таму што я ўпэўнены, што ты ведаеш, а я скажу табе, калі да мяне вернецца памяць".
  
  
  "Ты скажаш мне, калі да цябе вернецца памяць".
  
  
  "У аэрапорце Дэйтана".
  
  
  "Прыкладна так", - сказаў Сміт. Ён агледзеўся вакол і сказаў, каб ніхто не чуў: "Вы пакінулі свой кашалёк у маім пакоі гэтай раніцай". Ён уручыў Рыма патрапаны кашалёк, у якім, як ведаў Рыма, было паказана, хто ён такі, куды пойдзе і што яму трэба шукаць, каб даведацца, дзе ён зноў сустрэнецца са Смітам.
  
  
  "А як наконт сонечнага апёку?"
  
  
  "Калі-небудзь спытай Чыуна. Я нават не магу гэтага зразумець, не кажучы ўжо аб тым, каб быць у стане гэта растлумачыць".
  
  
  Сміт агледзеў вытанчаную абстаноўку і дадаў: "Ведаеце, калі б сталы не стаялі так блізка адзін да аднаго, я б хацеў паглядзець, як вы будзеце ёсць у наступны раз у аўтамаце".
  
  
  "Ты б так і зрабіў", - сказаў Рыма, кладучы свой кашалёк і новае "я" у кішэню новага гарнітура, які ён купіў за наяўныя.
  
  
  Афіцыянтка вярнулася, ставячы перад Смітам сэндвіч з сырам на грылі.
  
  
  "Ведаеш, - сказаў Рыма, калі яна нахілілася да яго, - дзяўчына без вяснушак падобная ночы без зорак".
  
  
  "Я ведаю", - сказала яна. "Мой хлопец кажа мне гэта".
  
  
  І Сміт відавочна ўзрадаваўся відавочнаму падзенню Рыма.
  
  
  "Я клянуся ў гэтым", - сказаў Рыма Сміту. "У свеце няма арыгінальнай рэплікі. Што б ты ні прыдумаў, гэта было прыдумана раней. Гэта прыдумаў я. Гэта было маё ".
  
  
  "Лухта", - сказаў Сміт са спакойным задавальненнем, назіраючы, як яшчэ адна душа вяртаецца з аблокаў на паўсядзённы ўзровень незадаволенасці. "Наш агульны сябар пастаянна карыстаўся гэтым. Маленькія дзяўчынкі, пажылыя жанчыны, усё, каго ён мог абдурыць. Калі ён быў дастаткова цвярозы, каб гаварыць ".
  
  
  І Рыма, які ведаў, пра каго казаў Сміт, выпусціў відэлец у бульбу і сказаў з шыпамі абурэння: "Я памятаю кожнае слова, якое калі-небудзь казаў мне гэты хлопец. І ён ніколі не казаў мне пра гэта ".
  
  
  "Калі ты так кажаш", - сказаў Сміт, адкусваючы ад жоўтай слізі свайго сэндвіча.
  
  
  І Рыма адкінуўся назад. "Мяне не хвалюе, калі ты мне не верыш. Прынамсі, я ведаю, што ў маім сэрцы ёсць паэзія. Ты ведаеш. Сэрца, адчувальнасць, людзі, чалавечыя істоты".
  
  
  Цяпер яму не хацелася есці, і ён назіраў за далінай Маямі, якія рухаюцца агнямі машын, кропкамі агнёў, якія былі далёкімі дамамі.
  
  
  "Добра. Я сапраўды веру, што ты першапачаткова гэта прыдумаў. Гэта магчыма. Цяпер даядай сваю вячэру. Мы за гэта плацім".
  
  
  Рыма працягваў глядзець у цемру, чакаючы, калі да яго прыйдзе падобнае натхненне, каб ён мог праявіць сябе ў гэтым пытанні. Але натхнення не было.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Уорэн Мэрфі, Рычард Сапір
  
  
  
  Кітайская галаваломка
  
  
  
  Разбуральнік - #3
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  
  Ён не хацеў кавы, гарбаты ці малака. Ён нават не хацеў падушку для галавы, хоць сцюардэса BOAC бачыла, што ён відавочна дрэмле.
  
  
  Калі яна паспрабавала падсунуць белую падушку пад яго круглую шыю, двое маладзейшых мужчын адкінулі яе і жэстам паказалі ёй на заднюю частку самалёта, затым на пярэднюю. У любым кірунку, абы далей ад мужчыны з зачыненымі вачамі і рукамі, складзенымі на карычневым скураным партфелі, прышпіленыя кайданкамі да яго правага запясця. Яна не адчувала сябе камфортна побач з гэтай канкрэтнай групай выхадцаў з Усходу. Не з іх суровымі асобамі, іх цэментныя вусны, відавочна, з дзяцінства настроеныя ніколі не ўсміхацца.
  
  
  Яна лічыла іх кітайцамі. Звычайна кітайцы былі самымі прыемнымі, часта абаяльнымі, заўсёды разумнымі. Гэтыя людзі былі каменнымі.
  
  
  Яна прайшла ў капітанскую каюту, міма пярэдняга камбуза, дзе адшчыкнула кавалачак булачкі з карыцай і праглынула яе. Яна прапусціла абед у сваёй дыеце для пахудання, а затым зрабіла тое, што рабіла заўсёды, калі прапускала абед. Яна з'ела нешта тоўстае, каб наталіць нарастаючы голад. Тым не менш, захаванне дыеты і невялікія парушэнні рэжыму харчавання, хоць насамрэч яна не змяншала кілаграмы, захоўвалі яе дастаткова стройнай, каб утрымацца на працы.
  
  
  Булачка была смачная, нейкая асабліва салодкая. Нядзіўна, што кітайскі джэнтльмен папрасіў дабаўкі. Магчыма, яны былі яе каханымі. Сёння ўпершыню падалі булачкі з карыцай. Іх нават не было ў звычайнай накладной для меню.
  
  
  Але яны яму спадабаліся. Яна бачыла, як загарэліся яе вочы, калі іх падалі. А двум мужчынам, якія адкінулі падушку, было загадана аддаць яму свае булачкі.
  
  
  Яна адчыніла дзверы пярэдняй кабіны сваім ключом і зазірнула ўнутр.
  
  
  "Абед, джэнтльмены", - сказала яна пілоту і другому пілоту. "Не", - адказалі яны абодва. Капітан сказаў: "Мы хутка будзем над Арлі. Што вас затрымала?"
  
  
  "Я не ведаю. Мусіць, цяпер такая пара года. Амаль усе там дрэмлюць. У мяне была непрыемная праблема з падушкамі. Тут жудасна горача, ці не так?"
  
  
  "Не, усё ў парадку", - сказаў другі пілот. "З табой усё ў парадку?"
  
  
  "Так. Так. Проста крыху цёпла. Ты ведаеш". Яна адвярнулася, але другі пілот не чуў, як яна зачыніла дзверы. Была важкая прычына, па якой яна не зачыніла дзверы. Раптам яна апынулася спячай, тварам уніз на падлозе кабіны, яе спадніца задралася да самага заду. І ў гэтых дзіўных узорах, якія вітаюць нечаканае, першай думкай другога пілота было глупства. Яму стала цікава, ці не выстаўляе яна сябе напаказ пасажырам.
  
  
  Яму не варта было турбавацца. З 58 пасажыраў 30 абмінулі ўсе клопаты свету, а большасць астатніх былі ў паніцы.
  
  
  Другі пілот пачуў жаночы крык. "О, не. О, не, божа. Не. не. Не".
  
  
  Мужчыны цяпер таксама крычалі, і другі пілот адшпіліўся і пераскочыў цераз цела сцюардэсы, уварваўшыся ў абцягнуты сядзеннямі корпус самалёта, дзе маладая жанчына дала аплявуху маленькаму хлопчыку і працягвала біць яго, патрабуючы, каб ён ачуўся; дзе малады чалавек ашаломлена ішоў па праходзе; дзе дзяўчына адчайна прыціскала вуха да грудзей мужчыны сярэдніх гадоў; і дзе двое маладых кітайцаў стаялі над целам пажылога кітайскага джэнтльмена. Яны выцягнулі пісталеты.
  
  
  Дзе, чорт вазьмі, былі іншыя тушаныя стравы? Чорт вазьмі. Адно было ззаду. Спаў.
  
  
  Ён адчуў, як самалёт нахіліўся і пачаў пікіраваць. Яны заходзілі ў аварыйную сытуацыю.
  
  
  Не ў сілах прыдумаць нічога іншага, ён крыкнуў пасажырам, што яны здзяйсняюць змушаную пасадку і што ім варта прышпіліць рамяні бяспекі. Але яго голас наўрад ці зрабіў уражанне. Ён кінуўся назад да пачатку, штурхнуўшы ашаломленага, валакуцца мужчыну на сядзенне. Пажылая пара непадалёк нават не падняла вока. Яны, відаць, таксама драмалі падчас гульні.
  
  
  Ён сарваў мікрафон сцюардэсы з кручка ў маленькім адсеку побач з пярэднім сядзеннем і абвясціў, што яны здзяйсняюць аварыйную пасадку ў аэрапорце Арлі і што ўсім варта прышпіліць рамяні бяспекі.
  
  
  "Цяпер жа прышпіліце рамяні бяспекі", - цвёрда сказаў ён. І ён убачыў, як жанчына спачатку прышпіліла спячага хлопчыка, па твары якога яна біла, а затым аднавіла свае аплявухі, спрабуючы абудзіць яго.
  
  
  Самалёт зніжаўся скрозь туманную ноч, зафіксаваны на правільным шляху радыёмаяком, якому пілот беспамылкова прытрымліваўся. Пасля прызямлення самалёту не дазволілі падруліць да галоўнага тэрмінала, а загадалі ісці ў ангар, дзе чакалі машыны хуткай дапамогі, медсёстры і лекары. Як толькі ён адчыніў дзверы, якія вялі на прыступкі платформы, другога пілота адштурхнулі двое мужчын у шэрых касцюмах з рэвальверамі ў руках. Яны ўварваліся ў самалёт, расштурхоўваючы двух пасажыраў. Калі яны дабраліся да кітайскага джэнтльмена, яны вярнулі свае рэвальверы ў кабуры, і адзін з іх кіўнуў аднаму з маладых кітайцаў, і яны ўдваіх зноў пабеглі назад па праходзе, урэзаўшыся ў медсястру і лекара, збіўшы іх з ног, і працягнулі спускацца па платформе.
  
  
  Аэрапорт пакінулі толькі людзі, дастаўленыя ў морг ці бальніцу той ноччу. Выжыўшым дазволілі паляцець толькі апоўначы наступнага дня. Ім не дазвалялася праглядаць газету ці слухаць радыё. Яны адказвалі пытаннем на пытанне, пакуль усе пытанні і адказы, здавалася, не зліліся ў бесперапынны паток слоў. Яны размаўлялі з белымі людзьмі, з жоўтымі людзьмі, з чорнымі людзьмі. І вельмі нямногія з пытанняў мелі сэнс.
  
  
  Як і газетны загаловак, які ім нарэшце дазволілі ўбачыць:
  
  
  ДВАЦЦАЦЬ ДЗЕВЯЦЬ ЧАЛАВЕК У ПАЛЕЦЕ ПАМІРАЮЦЬ АД БАТУЛІЗМУ
  
  
  Нідзе, заўважыў другі пілот, у газеце не згадваўся кітайскі джэнтльмен ці два яго памагатыя, нават у спісе пасажыраў.
  
  
  “Ведаеш, мілая, – сказаў ён жонцы, тройчы прачытаўшы газетныя паведамленні, – гэтыя людзі не маглі памерці ад батулізму. Канвульсій не было. Я расказваў табе, як яны выглядалі. І, акрамя таго, уся наша ежа свежая”. Ён сказаў гэта ў сваёй маленькай лонданскай кватэрцы.
  
  
  "Што ж, тады вам варта пайсці ў Скотленд-Ярд і расказаць ім".
  
  
  "Гэта добрая ідэя. Нешта тут не так".
  
  
  Скотленд-Ярд быў вельмі зацікаўлены яго гісторыяй. Як і два амерыканскія хлопцы. Усім было так цікава, што яны хацелі слухаць гэтую гісторыю зноў і зноў. І проста каб другі пілот не забыўся, яны вылучылі яму асобны пакой, якая ўвесь час заставалася зачыненай. І не дазвалялі яму выходзіць. Або тэлефанаваць яго жонцы.
  
  
  Прэзідэнт Злучаных Штатаў сядзеў у вялікім мяккім крэсле ў куце свайго галоўнага офіса, паклаўшы босыя ногі на зялёную падушку перад сабой, яго погляд быў прыкаваны да перадсвітальнага Вашынгтона - для яго гэта былі пражэктары на лужку Белага дома. Ягоны аловак пастукваў па пачку папераў, што ляжала ў яго паміж каленамі і жыватом.
  
  
  Яго найбліжэйшы саветнік падводзіў вынікі ў прафесарскай манеры міс. У пакоі пахла зацяжным дымам цыгар дырэктара ЦРУ, які пайшоў гадзіну таму. Дарадца казаў гартанным голасам нямецкага дзяцінства, бубня аб магчымасцях і верагоднасцях міжнародных наступстваў і аб тым, чаму ўсё было не так дрэнна, як здавалася.
  
  
  "Не варта прымяншаць тое, што адбылося. У рэшце рэшт, забіты быў асабістым эмісарам прэм'ер-міністра. Але важна тое, што візіт прэм'ер-міністра ў гэтую краіну зацягнуўся. Па-першае, эмісар не быў атручаны над амерыканскай тэрыторыяй. Ён сеў на самалёт у Еўропе і павінен быў перасесці ў Манрэалі, у гэтую краіну.З-за гэтага відавочна, што прэм'ер-міністр не верыць у датычнасць каго-небудзь з нашых людзей.Гэта відавочна, таму што ён выказаў гатоўнасць накіраваць іншага чалавека для завяршэння падрыхтоўкі да яго візіту ў гэтую краіну”.
  
  
  Дарадца ўсміхнуўся.
  
  
  "Больш за тое, спадар Прэзідэнт, прэм'ер-міністр пасылае блізкага сябра. Калегу. Чалавек, які быў з ім у доўгім паходзе, калі яны адступалі ад Чан Кайшы, і сябар, які быў з імі ў іх змрочныя дні ў пячорах Енаня. Не, я абсалютна і цвёрда веру, што яны ведаюць, што мы не нясем адказнасці.Калі б яны лічылі інакш, яны б зараз не пасылалі генерала Лю. Яго прысутнасць на гэтай місіі з'яўляецца іх пацверджаннем таго, што яны вераць у нашу добрую волю. паездка прэм'ер-міністра пройдзе, як і планавалася”.
  
  
  Прэзідэнт выпрастаўся і паклаў рукі на стол. У Вашынгтоне стаяла восень, і кабінеты, у якія ён уваходзіў і ў якіх працаваў, заўсёды былі цёплымі, як падрумянены хлеб. Але зараз стол быў халодным навобмацак.
  
  
  "Як менавіта прыбывае Лю?" - спытаў Прэзідэнт.
  
  
  "Яны не дадуць нам ведаць".
  
  
  "Гэта не гучыць так, як быццам яны перапоўненыя даверам да нас".
  
  
  "Мы сапраўды не былі іх надзейнымі саюзнікамі, спадар Прэзідэнт".
  
  
  "Але калі б яны паведамілі нам маршрут, тады мы маглі б таксама прапанаваць абарону".
  
  
  "Шчыра кажучы, сэр, я вельмі рады, што мы не ведаем пра маршрут генерала Лю. Калі мы не ведаем, то мы не нясем адказнасці за яго, пакуль ён не прыбудзе ў Манрэаль. Мы даведаемся з польскага пасольства тут аб часе яго прыбыцця. Але ён прыедзе. Дазвольце мне яшчэ раз падкрэсьліць, што яны паведамілі нам, што ён прыедзе, цягам аднаго дня пасьля трагедыі”.
  
  
  "Гэта добра. Гэта паказвае, што яны не змянілі палітыку". Стол усё яшчэ быў халодным навобмацак, а рукі прэзідэнта былі вільготнымі. "Добра. Добра", - сказаў ён. Але ў ягоным голасе было мала радасці. Ён дадаў, падняўшы вочы: "Людзі, якія атруцілі кітайскага эмісара? Кім яны маглі быць? У нас няма абсалютна ніякіх зачэпак ад нашай разведкі. Рускія? Тайвань? Хто?"
  
  
  "Я здзіўлены, спадар Прэзідэнт, што разведка не даслала цэлую бібліятэку аб тым, хто мог пажадаць кітайскаму прэм'еру не наведваць Злучаныя Штаты". Ён дастаў са свайго партфеля тэчку таўшчынёй з рускі раман.
  
  
  Прэзідэнт падняў левую руку далонню наперад, даючы саветніку знак адкласці даклад.
  
  
  "Мне не патрэбна гісторыя, прафесар. Мне патрэбна інфармацыя. Сёння цяжка знайсці інфармацыю аб тым, як можна ўзламаць кітайскую сістэму бяспекі".
  
  
  "Гэта пакуль недаступна".
  
  
  "Добра, чорт вазьмі, тады я вырашыў". Прэзідэнт падняўся са свайго крэсла, усё яшчэ сціскаючы пачак нататак, які ляжаў у яго на каленях. Ён паклаў паперы на паліраванае дрэва свайго стала.
  
  
  "На адным узроўні мы працягнем звычайныя працэдуры разведкі і супрацоўнікаў мясцовай службы бяспекі. Проста працягвайце".
  
  
  Дарадца падняў запытальны погляд. "Так?"
  
  
  "Гэта ўсё. Больш я нічога не магу вам сказаць. Я рады, што карыстаюся вашымі паслугамі, вы спраўляецеся так добра, як ніхто іншы. Вы добра спраўляецеся, прафесар. Спакойнай ночы ".
  
  
  "Пан Прэзідэнт, мы добра працавалі разам, таму што вы не ўтойваеце адносную да справы інфармацыю. У такі час пакідаць мяне ў здзіўленні было б контрпрадуктыўна".
  
  
  "Я згодны з вамі на 100 працэнтаў", - сказаў Прэзідэнт. "Аднак сама прырода гэтай галіне не дазваляе мне дзяліцца ёю з кім бы там ні было. І я шкадую. Я не магу растлумачыць далей. Я сапраўды не магу."
  
  
  Дарадца кіўнуў.
  
  
  Прэзідэнт глядзеў, як ён выходзіць з пакоя. Дзверы са пстрычкай зачыніліся. Праз дзве гадзіны рэзкія прамяні пражэктараў звонку згаснуць, калі іх заменіць сонца, усё яшчэ прыпякаць над Вашынгтонам ранняй восенню.
  
  
  Ён быў адзін, як кожны лідэр любой нацыі, калі трэба было прымаць цяжкія рашэньні. Ён зняў трубку тэлефона, якім карыстаўся толькі адзін раз з моманту сваёй інаўгурацыі.
  
  
  Не было неабходнасці набіраць нумар, хаця на тэлефоне быў цыферблат, як на любым іншым тэлефоне. Ён чакаў. Ён ведаў, што на ягоным канцы не раздасца гудок. Яго не павінна было быць. Нарэшце ён пачуў адказ соннага голасу.
  
  
  Прэзідэнт сказаў: "Добры дзень. Прабачце, што разбудзіў вас. Мне патрэбны паслугі гэтага чалавека... гэта сур'ёзны крызіс... Калі вы спусціцеся да мяне, я растлумачу больш падрабязна... Так, я павінен сустрэцца з вамі асабіста... і прывядзіце яго, калі ласка. Я хачу з ім пагаварыць... Што ж, тады скажыце яму, каб ён быў гатовы да неадкладнага абслугоўвання... Добра. Выдатна. Так. На дадзены момант гэта было б нядрэнна. Так, я разумею, гэта проста папярэджанне. Не абавязацельства. Ты прывядзеш яго у баявую гатоўнасць. Дзякуй. Ты не ўяўляеш, як адчайна свет мае патрэбу ў ім цяпер ".
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  
  Яго звалі Рыма.
  
  
  Ён толькі што зашнураваў абліпальную чорную баваўняную ўніформу вакол ног, калі ў яго нумары ў гатэлі Nacional у Сан-Хуане, Пуэрта-Рыка, зазваніў тэлефон.
  
  
  Ён узяў трубку левай рукой, у той час як правай заканчваў чарніць твар коркам. Тэлефаністка сказала яму, што толькі што быў міжгародні званок ад кампаніі Firmifex у Саўсалі, Каліфорнія. Жанчына з Firmifex сказала, што партыя тавараў працяглага карыстання прыбудзе праз два дні.
  
  
  "Ды добра". Ён павесіў трубку і сказаў адно слова: "Ідыёты".
  
  
  Ён выключыў святло, і ў пакоі стала цёмна. Праз адчыненае акно дзьмуў марскі брыз з Карыбскага мора, не астуджаючы Пуэрта-Рыка, але выносячы яго прэч і пераразмяркоўваючы частку восеньскага цяпла. Ён выйшаў на адкрыты балкон з круглымі парэнчамі з алюмініевай трубы, якія падтрымліваюцца выгнутымі металічнымі спіцамі.
  
  
  Ён быў каля шасці футаў ростам, і адзіным намёкам на мускулы была невялікая таўшчыня на шыі, запясцях і шчыкалатках, але ён пераскочыў цераз парэнчы на выступ, як быццам гэта была гарызантальная запалка.
  
  
  Ён прыхінуўся да слізкай ад мора цаглянай сцяны гатэля Nacional, удыхаючы яе салёную вільгаць і адчуваючы прахалоду выступу ў сваіх ног. Цагліны былі белымі, але зблізку ў цемры ранняй раніцы здаваліся шэрымі.
  
  
  Ён паспрабаваў засяродзіцца, успомніць, што трэба пяцца ў будынак, а не выдаляцца ад яго, але тэлефонны званок вывеў яго з сябе. У 3:30 ночы яму патэлефанавалі, каб паведаміць аб пастаўках прадукцыі. Што за дурное прыкрыццё для папярэджання. З такім жа поспехам яны маглі б даць рэкламу ў прайм-тайм. З такім жа поспехам яны маглі б прыцягнуць да яго ўвагу.
  
  
  Рыма паглядзеў уніз на дзевяць паверхаў і паспрабаваў разглядзець старога. У яго не атрымалася. Толькі цемра трапічнага хмызняку, прарэзаная белымі дарожкамі, і прастакутная пляма на месцы басейна, на паўдарогі паміж гатэлем і пляжам.
  
  
  "Ну?" - данёсся знізу высокі ўсходні голас.
  
  
  Рыма саскочыў з выступу, злавіўшы яго рукамі. На імгненне ён завіс там, балбочучы нагамі ў прасторы. Затым ён пачаў разгойдваць сваё цела ўзад-наперад, паднімаючы кут сцяны, паскараючы сваё разгойдванне, а затым ён расціснуў пальцы і адпусціў.
  
  
  Разварушванне цела адкінула яго да сцяны гатэля, дзе босыя пальцы ног слізганулі па гладкай белай цэгле. Яго пальцы, напружаныя, як кіпцюры, учапіліся ў паверхню камянёў.
  
  
  Ніжняя палова яго цела зноў адскочыла ад сцяны гатэля, і калі яна пачала ўцягвацца назад, ён расціснуў рукі, і яго цела ўпала. Зноў яго ногі затармазілі спуск, упёршыся ў сцяну гатэля, і зноў яго магутныя, пакрытыя драўняным вуглём пальцы, падобныя на кіпцюры, націснулі на сцяну гатэля "Насьёналь".
  
  
  Яго пальцы намацалі слізістую карыбскую вільгаць на сцяне. Калі б ён паспрабаваў утрымацца, нават на імгненне, ён бы ўпаў насустрач сваёй смерці. Але ён памятаў прадпісанне: сакрэт унутры, а не ўнізе.
  
  
  Розум Рыма люта сканцэнтраваўся на становішчы свайго цела. Яно павінна працягваць рухацца, увесь час, але яго сіла заўсёды павінна быць накіравана ўнутр, пераадольваючы сыходнае прыцягненне прыроды.
  
  
  Ён хутчэй адчуў пах, чым подых ветрыку, калі зноў адштурхнуўся нагамі ад сцяны і праляцеў яшчэ пяць футаў, перш чым пальцы ног і рук замарудзілі яго спуск да сцяны.
  
  
  На імгненне ён задумаўся, ці сапраўды ён готаў. Ці былі яго рукі дастаткова моцныя, а разлік часу дастаткова дакладны, каб пераадолець гравітацыю з дапамогай тэхнікі бязладнага разгойдвання, удасканаленай у Японіі ніндзя - ваярамі-чараўнікамі - больш за дзесяць стагоддзяў таму?
  
  
  Рыма прыгадаў гісторыю пра чалавека, які ўпаў з 30-га паверха хмарачоса. Калі ён праходзіў 15-ты паверх, нехта ўнутры крыкнуў: "Як справы?" "Пакуль усё добра", - адказаў ён.
  
  
  Пакуль усё ідзе добра, падумаў Рыма.
  
  
  Цяпер ён рухаўся рытмічна, у захапляльнай манеры разгойдвацца, падаць, заходзіць і павольна прыціскацца да сцяны. Затым паспрабуйце. Размах, падзенне, заход і запаволенне ля сцяны, кідаючы выклік гравітацыі, кідаючы выклік законам прыроды, яго гладкае мускулістае цела спартсмена выкарыстоўвае сваю сілу і час, каб накіраваць сваю сілу ўнутр, да сцяны, замест таго, каб падаць уніз, дзе чакала смерць.
  
  
  Ён быў ужо на паўдарогі ўніз, літаральна адскокваючы ад сцяны, але цяга ўніз станавілася ўсё мацней, і, калі ён адштурхнуўся ад сцяны, ён узмацніў ціск цягліцамі ног уверх, каб супрацьдзейнічаць цязе.
  
  
  Чорная плямка ў чорнай ночы, прафесіянал, які стварае прафесійную магію, які спускаецца па сцяне.
  
  
  Затым яго ногі дакрануліся да выгнутага чарапічнага даху крытай дарожкі, і ён расслабіў рукі, выгнуўся і перакаціў сваё цела ў сальта, бясшумна прызямліўшыся босымі нагамі на бетонную пліту ззаду прыцемненага гатэля. Ён зрабіў гэта.
  
  
  "Шкада", - пачуўся голас.
  
  
  Мужчына круціў галавой, цяпер гэта было выразна відаць з-за пасмаў доўгай белай барады, якія спускаліся з яго твару, і тонкіх, амаль дзіцячых валасоў, якія атачалі яго лысеючую ўсходнюю галаву. Беласць валасоў была падобная на аправу, якая мігціць на раннім ранішнім ветрыку. Ён выглядаў як паміраючы ад голаду, які паўстаў з магілы. Яго звалі Чыун.
  
  
  "Шкада", - сказаў чалавек, чыя галава ледзь даставала да пляча Рэ-мо. "Шкада".
  
  
  Рыма ўхмыльнуўся. "Я зрабіў гэта".
  
  
  Чыун працягваў сумна пампаваць галавой. "Так. Ты цудоўны. Сапернічаць у майстэрстве з табой можа толькі ліфт, які даставіў мяне ўніз. Табе спатрэбілася дзевяноста сем секунд". Гэта было абвінавачанне, а не зацвярджэнне.
  
  
  Чыун не паглядзеў на гадзіннік. Яму гэта было не патрэбна. Яго ўнутраныя гадзіны былі бездакорна дакладныя, хоць, набліжаючыся да васьмідзесяці, ён аднойчы прызнаўся Рыма, што памыляецца ў разліках на цэлых 10 секунд у дзень.
  
  
  "Да чорта дзевяноста сем секунд. Я зрабіў гэта", - сказаў Рыма.
  
  
  Чыун ускінуў рукі над галавой у маўклівым закліку да аднаго са сваіх незлічоных багоў. "Самая нікчэмная мурашка ў свеце можа зрабіць гэта за 97 секунд. Ці робіць гэта мурашка небяспечным?" Ты не ніндзя. Ты нічога не каштуеш. Кавалак сыру. Ты і тваё бульбяное пюрэ. І твой ростбіф, і твой алкаголь. За дзевяноста сем секунд можна ўзлезці на сцяну”.
  
  
  Рыма зірнуў на гладкую белую сцяну гатэля, не парушаную ні выступамі, ні поручнямі, бліскучую каменную пліту. Ён зноў ухмыльнуўся Чыўну. "Лухта сабачая".
  
  
  У пажылога азіята перахапіла дыханне. "Залазь", - прашыпеў ён. "Ідзі ў пакой".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і павярнуўся да дзвярэй, якая вядзе ў прыцемненую заднюю частку гатэля. Ён прытрымаў дзверы адчыненымі і павярнуўся, прапускаючы Чиуна наперад. Краем вока ён убачыў, як парчовыя адзенне Чэйна знікла на вяршыні даху над дарожкай. Ён збіраўся ўзлезці наверх. Гэта было немагчыма. Ніхто не мог узлезці на гэтую сцяну.
  
  
  Ён на імгненне завагаўся, няўпэўнены, ці варта спрабаваць адгаварыць Чыуна. Ні ў якім разе, зразумеў ён, хутка ўвайшоў унутр і націснуў кнопку ліфта. Святло паказала, што ліфт знаходзіцца на дванаццатым паверсе. Рыма зноў націснуў на круглую пластыкавую кнопку. Індыкатар па-ранейшаму паказваў 12.
  
  
  Рыма слізгануў у дзвярны праём побач з ліфтам, які вядзе да лесвіцы. Ён пабег, пераскокваючы праз тры прыступкі за раз, спрабуючы засекчы час. Прайшло не больш за 30 секунд з таго часу, як ён растаўся з Чіуном.
  
  
  Ён на поўнай хуткасці памчаўся ўверх па лесвіцы, яго ногі бясшумна ступалі па каменных плітах. З разбегу ён расчыніў дзверы, якія вялі ў калідор дзевятага паверха. Цяжка дыхаючы, ён падышоў да дзвярэй, спыніўся і прыслухаўся. Унутры было ціха. Добра, Чиун ўсё яшчэ ўзбіраўся. Яго ўсходняму гонару будзе нанесены ўдар.
  
  
  Але што, каб ён упаў? Яму было восемдзесят гадоў. Выкажам здагадку, што яе скрукаванае цела ляжыць кучай у падставы сцяны гатэля?
  
  
  Рыма ўзяўся за дзвярную ручку, павярнуў, штурхнуў цяжкія сталёвыя дзверы назад у пакой і ступіў на дыван. Чіун стаяў пасярод пакоя, яго карыя вочы ўпіліся ў цёмна-карыя вочы Рыма. "Восемдзесят тры секунды", - сказаў Чыун. "Ты нават для ўздыму па ўсходах нічога не каштуеш".
  
  
  - Я чакаў ліфта, - непераканаўча зманіў Рыма.
  
  
  "Ісціна не ў табе. Нават у тваім стане ніхто не стамляецца, катаючыся на ліфце".
  
  
  Ён павярнуўся спіной. У яго руцэ была пякельная туалетная папера.
  
  
  Чіун дастаў з ваннай рулон туалетнай паперы і зараз раскочваў яго па тоўстым дыване на падлозе гатэля. Ён разгладзіў яго і затым вярнуўся ў ванную. Ён вярнуўся са шклянкай вады ў руцэ і пачаў ліць яе на паперу. Двойчы ён хадзіў у ванную, каб зноў напоўніць шклянку, пакуль, нарэшце, туалетная папера не прахарчавалася вадой.
  
  
  Рыма зачыніў за сабой дзверы. Чіун падышоў і сеў на ложак. Ён павярнуўся, каб паглядзець на Рыма. "Трэніруйся", - сказаў ён. Амаль пра сябе ён дадаў: "Жывёлам не трэба трэніравацца. Але тады яны не ядуць бульбяное пюрэ. І яны не робяць памылак. Калі чалавек губляе інстынкт, ён павінен аднавіць яго практыкай".
  
  
  З уздыхам Рыма паглядзеў на 15-футавую мокрую туалетную паперу. Гэта была старажытная ўсходняя тэхніка трэніроўкі, адаптаваная да 20 стагоддзя. Бяжыце па кавалачках мокрай паперы, не раздзіраючы яе пад нагамі. Або, прытрымліваючыся стандартам Чыуна, не змяняючы яе. Гэта было старажытнае мастацтва ниндзюцу, якое прыпісваецца Японіі, але заяўленае Чіуном для Карэі. Практыкуючых яе звалі людзьмі-невідзімкамі, і легенда абвяшчала, што яны здольныя знікаць у клубах дыму, ці ператварацца ў жывёл, ці праходзіць скрозь каменныя сцены.
  
  
  Рыма ненавідзеў гэтае практыкаванне і смяяўся з легенды, калі ўпершыню пачуў яе. Але потым, шмат гадоў таму, у спартзале, ён шэсць разоў стрэліў ва ўпор у Чыуна, калі стары бег да яго па падлозе. І ўсе кулі праляцелі міма.
  
  
  "Трэніруйся", – сказаў Чыун.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  
  Ніхто не чуў стрэлаў на Джером-авеню ў Бронксе. Гэта быў ажыўлены час дня, і толькі калі чорны лімузін з зашмаргнутымі фіранкамі з хрумстам урэзаўся ў адну з апор, якія падтрымліваюць лінію метро на Джером-авеню, людзі звярнулі ўвагу, што кіроўца, відаць, кусаў руль і што з яго патыліцы хвастала кроў . Мужчына на пярэднім пасажырскім сядзенні паклаў галаву на прыборную панэль, і, падобна, яго ванітавала крывёй. Фіранкі на вокнах задняга сядзення аўтамабіля былі зашморгнены, а рухавік аўтамабіля працягваў гусці пры ўключаным прывадзе колаў.
  
  
  Шэрая машына з чатырма мужчынамі ў капелюшах хутка пад'ехала ззаду. Мужчыны выскачылі з машыны, выхапіўшы пісталеты, і кінуліся да чорнага аўтамабіля, які круціўся, нікуды не рухаючыся, абапіраючыся на калону, яго нос уціснуўся ў бетонную падставу, якое ўтрымлівае счарнелыя ад куравы сталёвыя апоры надземкі метро.
  
  
  Адзін з чатырох мужчын схапіўся за ручку задніх дзвярэй. Ён пацягнуў, затым пацягнуў яшчэ раз, затым пацягнуўся да ручкі пярэдніх дзвярэй, якія таксама не адчыняліся. Ён падняў свой кірпаты аўтаматычны пісталет над ручкай і стрэліў, затым прасунуў руку праз разбітае акно і адчыніў заднюю дзверы.
  
  
  Гэта ўсё, што змагла ўспомніць Мейбл Кац з Асірыс-авеню, 1126, што адразу за вуглом, за крамкай дэлікатэсаў. Яна зноў старанна растлумачыла гэта прывабнаму маладому чалавеку, які не быў падобны да габрэя, але меў імя, якое магло ім быць, хоць ФБР было не зусім прыдатным месцам для маладога адваката-габрэя. Усе астатнія ў квартале размаўлялі з падобнымі мужчынамі, таму місіс Кац таксама размаўляла. Хаця ёй сапраўды трэба было вярнуцца дадому, каб прыгатаваць Марвіну вячэру. Марвін усё роўна сябе адчуваў, і, вядома, не павінен быў застацца без вячэры.
  
  
  "Мужчыны наперадзе выглядалі кітайцамі або японцамі. Можа быць, в'етконгаўцаў", – бойка выказала здагадку яна.
  
  
  "Вы бачылі, як хто-небудзь выходзіў з машыны?" - спытаў мужчына.
  
  
  "Я пачуў грукат і ўбачыў, як нейкія людзі падбеглі да машыны і адстрэлілі замак. Але на заднім сядзенні нікога не было".
  
  
  "Вы бачылі каго-небудзь, хто выглядаў, ну, падазрона?"
  
  
  Місіс Кац паківала галавой. Што ўжо было падазроным, калі людзі стралялі, і машыны разбіваліся, і людзі задавалі пытанні? "З двума параненымі мужчынамі ўсё будзе ў парадку?"
  
  
  Малады чалавек пакруціў галавой. "Такім чынам, вы бачылі тут каго-небудзь з Усходу, акрамя двух мужчын на пярэднім сядзенні?"
  
  
  Місіс Кац зноў паківала галавой.
  
  
  "Ты калі-небудзь бачыў тут каго-небудзь з Усходу?"
  
  
  Яна зноў паківала галавой.
  
  
  "А як наконт пральні праз дарогу?"
  
  
  "О, гэта містэр Панг. Ён з нашага раёна".
  
  
  "Ну, гэта па-ўсходняму".
  
  
  "Калі ты хочаш называць яго так. Але я заўсёды думаў, што "ўсходні" азначае, ну, ведаеш, далёкі і экзатычны".
  
  
  "Вы бачылі яго каля машыны?"
  
  
  "Містэр Панг? Не. Ён выбег, як і ўсе астатнія. І на гэтым усё. Мяне зараз пакажуць па тэлевізары?"
  
  
  "Не".
  
  
  У той вечар яе не паказвалі па тэлевізары. Насамрэч, сюжэт доўжыўся ўсяго некалькі хвілін, і ў ім не згадвалася аб тым, як наваколлі раптам пазапаўнялі разнастайныя следчыя. Гэта было? называлася "забойства на вайне тонг", і вядучы расказваў аб гісторыі войнаў тонг. Вядучы нават не згадаў усіх людзей з ФБР па суседстве або аб тым, што нехта на заднім сядзенні знік.
  
  
  Місіс Кац была раздражнёна, калі ўбачыла шасцігадзінныя навіны. Але яна была не такая раздражнёная, як чалавек, за якога яна галасавала. Яго бліжэйшы саветнік таксама быў раздражнёны:
  
  
  "Ён павінен быў сесці на аўтафургон, бо гэта быў самы бяспечны спосаб дабрацца сюды. Як ён мог проста знікнуць?"
  
  
  Раздзелы дэпартаментаў сядзелі амаль па стойцы рахмана са сваімі аднолькава катастрафічнымі справаздачамі. Гэта быў доўгі драўляны стол і доўгі змрочны дзень. Яны былі там з ранняга поўдня, і хоць неба не было відаць, іх гадзіннік паказваў, што ў Вашынгтоне наступіла ноч. Праз паўгадзіны пасыльныя прынеслі новыя данясенні.
  
  
  Бліжэйшы дарадца прэзідэнта паказаў на мужчыну з бульдожым тварам праз стол. "Раскажыце нам яшчэ раз, як гэта адбылося".
  
  
  Мужчына пачаў дэкламацыю, чытаючы па запісах, якія перад ім ляжалі. Аўтамабіль генерала Лю выехаў з каравана прыкладна ў 11:15 раніцы, і за ім рушылі ўслед людзі са службы бяспекі, якія адчайна спрабавалі вярнуць яго на магістраль. Машына генерала ехала па Джером-авеню ў Бронкс, і іншая машына ўстала паміж яго машынай і машынай аховы. Супрацоўнікам службы бяспекі ўдалося перахапіць машыну генерала Лю аб 11:33 раніцы, адразу за гарадскім полем для гольфа. Аўтамабіль урэзаўся ў адну са сталёвых апор "el", калі супрацоўнікі службы бяспекі дабраліся да яе. Генерал знік. Яго кіроўца і памагаты былі мёртвыя, забітыя стрэламі ззаду ў галаву. Целы былі дастаўлены ў найбліжэйшую бальніцу Мантэфіёры для неадкладнага ўскрыцця і вымання куль, якія зараз правяраюцца балістыкамі.
  
  
  "Хопіць", - загарлапаніў дарадца прэзідэнта. "Мяне не хвалююць сумныя паліцэйскія падрабязнасці. Як мы можам страціць чалавека, які знаходзіцца пад нашай абаронай? Страціць! Мы страцілі яго цалкам. Яго ніхто не бачыў? Ці людзей, якія яго выкралі? Як далёка адсталі вашы людзі?"
  
  
  "Даўжынёй прыкладна ў два аўтамабілі. Паміж імі ўстала іншая машына".
  
  
  "Проста ўстаў паміж імі?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Хто-небудзь ведае, куды паехала гэтая машына ці хто быў у ёй?"
  
  
  "Не".
  
  
  "І ніхто не чуў стрэлаў?"
  
  
  "Не".
  
  
  "І затым вы знайшлі двух мёртвых памагатых генерала Лю, а генерала Лю не было, праўда?"
  
  
  "Правільна".
  
  
  "Джэнтльмены, мне не трэба зноў падкрэсліваць, наколькі гэта важна або наколькі глыбока занепакоены Прэзідэнт. Я магу толькі сказаць, што разглядаю гэта як неверагодную некампетэнтнасць".
  
  
  Адказу не было.
  
  
  Дарадца паглядзеў праз доўгі стол на маленькага, амаль далікатнага мужчыну з цытрынавым тварам і вялікімі ачкамі. Ён нічога не сказаў, толькі рабіў нататкі.
  
  
  "Вы", - сказаў памагаты. "У вас ёсць якія-небудзь прапановы?"
  
  
  Галовы павярнуліся да мужчыны. "Не", - сказаў ён.
  
  
  "Ці магу я быць настолькі ўсцешаны, каб даведацца, чаму Прэзідэнт запрасіў вас на гэту сустрэчу?"
  
  
  "Не", - адказаў мужчына так спакойна, як быццам у яго папрасілі запалкі, а іх не было.
  
  
  Дырэктары за сталом утаропіліся на яго. Адзін прыжмурыўся, нібы ўбачыў знаёмы твар, затым адвёў позірк.
  
  
  Напруга спала, калі дзверы адчыніліся для паўгадзіннага пасыльнага. Дарадца прэзідэнта замоўк і забарабаніў пальцамі па стосе паўгадзінных справаздач, якія ляжаць перад ім. Час ад часу pcone запальваўся перад адным з дырэктараў, і ён перадаваў атрыманую інфармацыю. Ніводзін з іх не запальваўся перад маленькім чалавекам з лімонным тварам у канцы стала.
  
  
  На гэты раз пасыльны нахіліўся і нешта прашаптаў памагатаму. Памочнік кіўнуў. Затым пасыльны падышоў да мужчыны з выразам эмоцый на твары і нешта прашаптаў яму, і мужчына сышоў.
  
  
  Ён прайшоў за пасыльным па засланым дываном калідоры і быў заправоджаны ў вялікі цёмны кабінет з адзінай лямпай, якая адкідала святло на вялікі пісьмовы стол. Дзверы за ім зачыніліся. Ён мог бачыць нават праз цені неспакой на твары чалавека за сталом.
  
  
  "Так, спадар Прэзідэнт?" сказаў мужчына.
  
  
  "Ну?" сказаў Прэзідэнт.
  
  
  "Я хацеў бы адзначыць, сэр, што я лічу ўсю гэтую справу даволі незвычайнай. Для мяне было неверагодным парушэннем нашага аперацыйнага кантракту не толькі з'явіцца ў Белым доме, але і прыняць удзел у сустрэчы, дзе, я мяркую, на імгненне мяне даведаліся. Вядома" , чалавек, які пазнаў мяне, валодае лімітавай сумленнасцю. Але тое, што мяне ўвогуле павінны былі ўбачыць, перакрэслівае амаль усе прычыны нашага існавання”.
  
  
  "Ніхто не ведаў твайго імя, акрамя гэтага чалавека?"
  
  
  "Справа не ў гэтым, спадар Прэзідэнт. Калі аб нашай місіі стане вядома ці нават узнікнуць дастаткова шырокія падазрэнні, тады нас наогул не павінна было існаваць. Цяпер, калі вы не лічыце тое, што адбываецца, дастаткова важным для таго, каб мы закрылі нашы аперацыі, я хацеў б сысці ".
  
  
  "Я сапраўды лічу тое, што адбываецца, дастаткова важным для вас, каб рызыкаваць усёй вашай аперацыяй. Я б не запрасіў вас сюды, калі б не ведаў". Яго голас быў стомленым, але не напружаным, моцным голасам, які трываў, трываў і трываў і не завагаўся. “Тое, з чым мы маем справу сёння, – гэта пытанне міру ва ўсім свеце. Так гэта ці не. Гэта так проста”.
  
  
  "З чым я маю справу, сэр, - сказаў доктар Гаральд В. Сміт, - дык гэта з бяспекай Канстытуцыі Злучаных Штатаў. У вас ёсць войска. У вас ёсць ваенна-марскі флот. У вас ёсць Ваенна-паветраныя сілы, і Федэральнае бюро расследаванняў, і Цэнтральнае разведвальнае ўпраўленне, і скарбнікі, і інспектары gram, і мытнікі, і ўсе астатнія. Усе яны дзейнічаюць у рамках Канстытуцыі".
  
  
  "І яны пацярпелі няўдачу".
  
  
  "Што прымушае цябе думаць, што мы можам зрабіць нешта лепшае?"
  
  
  "Ён", - сказаў Прэзідэнт. "Той чалавек".
  
  
  Доктар Гаральд В. Сміт сядзеў моўчкі. Прэзідэнт прадоўжыў: "Мы падтрымлівалі сувязь з польскім паслом тут, праз якога мы вядзём справы з Пекінам. Калі мы не знойдзем генерала Лю на працягу аднаго тыдня, мне паведамілі, што, як бы моцна прэм'ер ні хацеў наведаць гэту краіну, ён не зможа". Ён гэта зрабіў.яго нацыяналістычныя элементы таксама. І ён павінен разабрацца з імі. Мы павінны знайсці генерала Лю ".
  
  
  "Тады, сэр, што нам трэба ад таго чалавека, якога вы згадалі?"
  
  
  "З яго атрымаўся б найлепшы з магчымых целаахоўнікаў, ці не так? Мы не змаглі абараніць генерала Лю колькасцю. Магчыма, узрушаючай якасцю".
  
  
  "Хіба гэта не тое ж самае, што павесіць лепшы ў свеце замак на дзверы праславутага хлява, калі конь сышоў?"
  
  
  "Не зусім. Ён збіраецца далучыцца да пошукаў. Мы збіраемся знайсці генерала Лю".
  
  
  "Сэр, я баяўся гэтага моманту. Гэта значыць тады, калі я не прагнуў яго".
  
  
  Доктар Гаральд В. Сміт зрабіў паўзу, старанна падбіраючы словы, не толькі таму, што знаходзіўся ў прысутнасці прэзідэнта Злучаных Штатаў, але і таму, што моцная сумленнасць, закладзеная ў юнацтве, патрабавала самавыяўлення ў сталым узросце.
  
  
  Ён ведаў, што менавіта з-за гэтай сумленнасці яму шмат гадоў таму даверыў гэтую справу іншы прэзідэнт. Сьміт тады працаваў у Цэнтральным выведвальным упраўленьні і прайшоў тры сумоўі з начальствам за адзін тыдзень. Усе трое сказалі яму, што не ведалі пра яго магчымае прызначэнне, але адзін, блізкі сябар, прызнаўся, што гэта было прэзідэнцкае заданне. Сміт адразу ж з сумам адзначыў ненадзейнасць свайго сябра. Не ў пісьмовым выглядзе, а ў пастаянным аналізе, які праводзіць добры адміністратар. Яснай сонечнай раніцай яго папрасілі прааналізаваць яго тры інтэрв'ю. Гэта быў першы раз, калі ён размаўляў з прэзыдэнтам Злучаных Штатаў.
  
  
  "Ну?" спытаў малады чалавек. Яго капа пясочнага колеру валасоў была насуха прычасаны. Яго гарнітур быў светла-шэрым і акуратным. Ён стаяў, злёгку горбіўшыся з-за паўтаральнай траўмы спіны.
  
  
  "Ну і што, спадар Прэзідэнт?"
  
  
  "Што вы думаеце аб людзях, якія задаюць вам пытанні аб вас саміх?"
  
  
  "Яны зрабілі сваю працу, сэр".
  
  
  "Але як бы вы іх ацанілі?"
  
  
  "Я б не стаў. Не для вас, спадар Прэзідэнт".
  
  
  "Чаму б і не?"
  
  
  "Таму што гэта не ўваходзіць у мае абавязкі, сэр. Я ўпэўнены, што ў вас ёсць людзі, якія разбіраюцца ў такіх рэчах".
  
  
  "Я прэзідэнт Злучаных Штатаў. Ваш адказ па-ранейшаму адмоўны?"
  
  
  "Так, спадар Прэзідэнт".
  
  
  "Дзякуй. Добрага дня. Дарэчы, вы толькі што страцілі працу. Які ваш адказ зараз?"
  
  
  "Добры дзень, спадар Прэзідэнт".
  
  
  "Доктар Сміт, што б вы сказалі, калі б я сказаў вам, што магу загадаць вас забіць?"
  
  
  "Я б памаліўся за нашу нацыю".
  
  
  "Але ты не сказаў бы мне, пра што я пытаўся?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Добра. Ты перамог. Назаві сваю працу".
  
  
  "Забудзьце пра гэта, спадар Прэзідэнт".
  
  
  "Вы можаце ісці", - сказаў малады прыгожы мужчына. "У вас ёсць тыдзень, каб раздумацца".
  
  
  Праз тыдзень ён зноў апынуўся ў тым жа кабінеце, зноў адмаўляючыся даць Прэзідэнту ацэнку, аб якой той прасіў. Нарэшце Прэзідэнт загаварыў.
  
  
  "Хопіць гульняў, доктар Сміт. У мяне для вас вельмі дрэнныя навіны". У яго голасе больш не было лісліва. Ён быў сумленным і спалоханым.
  
  
  "Мяне збіраюцца забіць", - выказаў меркаванне Сміт.
  
  
  "Можа быць, вы пашкадуеце, што не былі. Спачатку дазвольце мне паціснуць вам руку і выказаць маю найглыбокую пашану".
  
  
  Доктар Сміт не адняў у яго руку.
  
  
  "Не", - сказаў Прэзідэнт. "Я думаю, вы б гэтага не зрабілі. Доктар Сміт, у гэтай краіне будзе дыктатура на працягу дзесяцігоддзя. У гэтым няма сумненняў. Макіяелі адзначыў, што ў хаосе існуе насенне дыктатуры. Мы ўступаем у хаос.
  
  
  "Па канстытуцыі мы не можам кантраляваць арганізаваную злачыннасць. Мы не можам кантраляваць рэвалюцыянераў. Ёсць так шмат рэчаў, якія мы не можам кантраляваць… не па канстытуцыі. Доктар Сміт, я люблю гэтую краіну і веру ў яе. Я думаю, што мы перажываем цяжкія часы, але яны пройдуць. Але я таксама думаю, што нашаму ўраду патрэбная дапамога нейкай замежнай сілы, каб выжыць як дэмакратыі”.
  
  
  Прэзідэнт падняў вочы. "Вы, доктар Сміт, узначаліце гэтыя знешнія сілы. Вашым заданнем будзе працаваць па-за рамкамі канстытуцыі, каб захаваць працэс праўлення. Там, дзе ёсць карупцыя, скончыце з ёй. Там, дзе ёсць злачынства, спыніце яго. Выкарыстоўвайце любыя сродкі, якія пажадаеце, за выключэннем пазбаўлення чалавечага жыцця. Дапамажыце мне абараніць нашу нацыю, доктар Сміт ". У голасе прэзідэнта чуўся боль.
  
  
  Сьміт доўга чакаў, перш чым адказаць. Затым ён сказаў: "Гэта небяспечна, сэр. Дапусцім, я імкнуся да ўлады, каб кантраляваць нацыю?"
  
  
  "Я не зусім падабраў цябе на вуліцы".
  
  
  "Зразумела. Я мяркую, сэр, у вас ёсць нейкая распрацаваная праграма для дэмантажу гэтага праекту ў выпадку неабходнасці?"
  
  
  "Ты хочаш даведацца пра гэта?"
  
  
  "Калі я вазьмуся за гэта заданне, то не".
  
  
  "Я так не думаў". Ён перадаў доктару Сміту партфель. "Вашы бюджэтныя працэдуры, інструкцыі па эксплуатацыі, усё, пра што я мог падумаць, ёсць у гэтых нататках. Там шмат дэталяў. Тэматычныя артыкулы для вас і вашай сям'і. Набыццё уласнасці. Наём персаналу. Гэта будзе цяжка, доктар Сміт, паколькі ніхто, акрамя нас дваіх, пра гэта не ведае”.
  
  
  Прэзідэнт дадаў: "Я раскажу свайму пераемніку, а ён раскажа свайму пераемніку, і ў выпадку вашай смерці, доктар Сміт, ваша арганізацыя аўтаматычна распадзецца".
  
  
  "Што, калі вы памраце, сэр?"
  
  
  "Маё сэрца ў парадку, і ў мяне няма намеру ўчыняць забойства".
  
  
  "Што, калі вас заб'юць, хоць гэта і не ўваходзіла ў вашыя намеры?"
  
  
  Прэзідэнт усміхнуўся.
  
  
  "Тады вам давядзецца расказаць пра гэта наступнаму прэзідэнту".
  
  
  Такім чынам, халодным лістападаўскім днём доктар Сміт паведаміў новаму прэзідэнту Злучаных Штатаў аб сваёй арганізацыі.
  
  
  І на гэты раз усё, што сказаў прэзідэнт, было "Страляй. Ты маеш на ўвазе, калі я хачу, каб ты кагосьці знішчыў, любога, я магу проста сказаць пра гэта?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Добра. Таму што, вядома, я б адправіў усіх вас, людзей, за адрыну пагуляць у цыбулькі".
  
  
  І гэты Прэзідэнт расказаў аб гэтым гэтаму прэзідэнту, паказаўшы яму тэлефон, па якім можна было звязацца са штаб-кватэрай сакрэтнай арганізацыі КЮРЭ. І ён папярэдзіў яго, што адзінае, што можа зрабіць прэзідэнт, - гэта распусціць арганізацыю або папрасіць аб нечым у рамках яе місіі. Ён не мог загадаць стварыць місію.
  
  
  І зараз іншы прэзідэнт задаваў гэтае пытанне.
  
  
  Калі б не лямпа на стале, было цёмна, і зараз прэзідэнт задаў пытанне, бо чалавек перад ім вагаўся.
  
  
  "Ну?" спытаў ён.
  
  
  "Я б хацеў, каб вашыя людзі ва ўрадзе маглі выканаць гэтую працу".
  
  
  "Я б таксама хацеў, каб яны маглі. Але ў іх нічога не выйшла".
  
  
  "Я павінен сур'ёзна падумаць аб роспуску арганізацыі", – сказаў Сміт.
  
  
  Прэзідэнт уздыхнуў. "Часам вельмі цяжка быць прэзідэнтам. Калі ласка, доктар Сміт".
  
  
  Прэзідэнт нахіліўся да яркага святла на сваім стале і развёў указальны і вялікі пальцы на шырыню алоўка. "Мы так блізкія да міру, доктар Сміт. Так блізкія".
  
  
  Сміт мог бачыць стомленую мужнасць на твары прэзідэнта, сталёвую дысцыпліну, якая падштурхоўвае чалавека да яго мэты свету.
  
  
  "Я зраблю тое, аб чым вы просіце, спадар Прэзідэнт, хоць гэта будзе цяжка. Выкрыццё гэтага чалавека ў якасці целаахоўніка ці нават следчага можа прывесці да таго, што нехта, хто ведаў яго пры жыцці, даведаецца яго голас".
  
  
  "Пакуль ён быў жывы?" сказаў Прэзідэнт.
  
  
  Сьміт праігнараваў нявыказанае пытаньне. Ён устаў, і Прэзідэнт устаў разам з ім. "Удачы, спадар Прэзідэнт". Ён паціснуў прапанаваную руку, як шмат гадоў таму не змог паціснуць руку іншага прэзідэнта і з таго часу шмат разоў шкадаваў аб гэтым. Паварочваючыся, каб выйсці за дзверы, ён сказаў: "Я прызначу гэтага чалавека".
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  
  Рыма быў на піку. Ён мог бачыць, як стары карэец шукае найменшую маршчынку на туалетнай паперы і, не знайшоўшы ні адной, здзіўлена паднімае вочы. Ён трэніраваў Рыма ўжо амаль цэлы год, з таго часу, як з-за праліку Рыма тры месяцы запар заставаўся на піку формы.
  
  
  Рыма не стаў чакаць камплімента, якога не было. За сем гадоў перарывістых трэніровак кампліменты былі рэдкасцю. Рыма апрануўся, зняўшы касцюм ніндзя і надзеўшы жакейскія шорты, белую футболку, а па-над імі штаны і зялёную спартыўную кашулю. Ён сунуў ногі ў сандалі, затым расчасаў свае кароткія валасы. За апошнія сем гадоў ён прывык да свайго твару, да высокіх скул, больш прамога носа, да лініі валасоў, якая яшчэ крыху парадзела. Ён амаль забыўся аб асобе, які ў яго быў раней, да таго, як яго абвінавацілі ў забойстве, якога ён не здзяйсняў, і адправілі на электрычнае крэсла, якое не зусім спрацаваў, хоць усе астатнія, акрамя яго новых працадаўцаў, думалі, што гэта спрацавала .
  
  
  "Дастаткова добра", – сказаў Чыун, і Рыма міргнуў. Камплімент? Ад Чыўна? Ён дзіўна паводзіў сябе са жніўня, але камплімент за тое, што ён зрабіў нешта правільна пасля столькіх няўдач, быў неверагодна дзіўным.
  
  
  "Дастаткова добрая?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Для белага чалавека, урад якога дастаткова недарэчна, каб прызнаць Кітай, так".
  
  
  "Калі ласка, Чиун, толькі не гэта зноў", - раздражнёна сказаў Рыма. Чыуна абурала не тое, што Амерыка прызнала Чырвоны Фарфор, яго абурала, што хто-небудзь прызнае які-небудзь Фарфор. І гэта стала прычынай інцыдэнтаў.
  
  
  Рыма не мог плакаць, але адчуваў, як вільгаць падступае да вачэй.
  
  
  "Нават для карэйца, татачка?" Ён ведаў, што Чыуну падабаецца гэты назоў. Калі Рыма выкарыстаў яе ў тыя першыя дні, калі апёкі ўсё яшчэ былі ў яго на лбе, запясцях і шчыкалатках, куды былі ўманціраваны электроды, Чиун папракнуў яго. Магчыма, справа была ў жартаўлівым тоне голасу; магчыма, справа была ў тым, што Чіун не верыў, што ён выжыве. Гэта было ў тыя далёкія дні, калі Рэно знайшоў першых людзей, якія таксама верылі, што, будучы паліцыянтам Ньюарка, ён не страляў у таго штурхача ў завулку.
  
  
  Ён ведаў, што гэта не так. І тады пачалося ўсё яго шалёнае жыццё. З манахам, які прыйшоў, каб здзейсніць над ім апошні абрад, з маленькай пілюляй на канцы яго крыжа, які пытаецца ў яго, ці хоча ён выратаваць сваю душу ці сваю азадак. І пілюля ў яго ў роце, і апошні шлях да крэсла, і адкусванне пілюлі, і страта прытомнасці, думаючы, што менавіта так усіх прысуджаных прыводзілі да крэсла, хлусілі ім, што яны будуць выратаваны.
  
  
  А затым прачнуцца і выявіць іншых, якія ведалі, што яго падставілі, таму што яны падставілі яго. Насамрэч гэта была частка кошту, якую ён заплаціў за тое, што застаўся сіратой. У яго не было сваякоў, і, не маючы іх, па ім бы ніхто не сумаваў. І гэта таксама было часткай цаны, якую ён заплаціў за тое, што быў заўважаны ў эфектыўным забойстве некалькіх партызан у В'етнаме.
  
  
  І вось ён прачнуўся на бальнічным ложку з выбарам. Проста пачні крыху трэніравацца. Гэта быў адзін з тых цудоўных маленькіх крокаў, якія маглі прывесці да чаго заўгодна. Да вандравання ў тысячу міль, любоўнаму раману на ўсё жыццё, вялікай філасофіі ці жыцці, поўнай смерці. Усяго адзін крок за раз.
  
  
  І вось CURE, арганізацыя, якой не існавала, атрымала свайго чалавека, якога не існавала, з новай асобай і новым мысленнем. Менавіта розум, а не цела, зрабіў Рыма Уільямса Рэма Уільямсам. Ці быў ён Рыма Кейбэлам, ці Рыма Пэлхэмам, ці ўсімі іншымі Рэма, якімі ён калі-небудзь быў. Яны не маглі змяніць ні яго голас, ні яго імгненную рэакцыю на сваё імя. Але яны змянілі яго, ублюдкі. Крок за крокам. І ўсё ж ён дапамог. Ён зрабіў гэты першы крок і зрабіў, хай і са смехам, першыя рэчы, якім яго навучыў Чыун. Цяпер ён паважаў пажылога азіята так, як не паважаў нікога іншага з тых, каго калі-небудзь ведаў. І яму было сумна бачыць, што Чіун так не па-чыуноўску рэагуе на размовы аб міры з Кітаем. Не тое каб Рыма гэта хвалявала. Яго вучылі не турбавацца аб такіх рэчах. Але было дзіўна, што такі мудры чалавек мог рабіць так глупства. І ўсё ж той мудры чалавек аднойчы сказаў:
  
  
  “Чалавек заўсёды захоўвае апошнія дзіцячыя глупствы. Захоўваць іх усё – хваробу. Зразумець іх – мудрасць. Адмовіцца ад іх усіх – смерць. Гэта наша першае насенне радасці, і ў нас заўсёды павінны быць расліны для паліву”.
  
  
  І ў гасцінічным нумары, праз шмат гадоў пасля таго, як прагучала гэтая першая мудрасць маленькага бацькі, Рыма спытаў:
  
  
  "Нават для карэйца, татачка?"
  
  
  Ён убачыў, як стары ўсміхнуўся. І пачакаў. А затым павольна вымавіў: "Для карэйца? Я адчуваю, што павінен сапраўды сказаць "так".
  
  
  Рыма працягваў настойваць.
  
  
  "Нават для вёскі Сінанджу?"
  
  
  "У цябе вялікія амбіцыі", – сказаў Чыун.
  
  
  "Маё сэрца цягнецца да неба".
  
  
  "Для сінанджа ты ў парадку рэчаў. Проста ў парадку рэчаў"
  
  
  "З тваім горлам усё ў парадку?"
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Я думаў, табе было балюча гэта казаць".
  
  
  "Несумненна, так і было".
  
  
  "Для мяне вялікі гонар, татачка, быць тваім сынам".
  
  
  "Яшчэ адзін момант", – сказаў Чыун. “Чалавек, які не можа папрасіць прабачэння, увогуле не мужчына. Мой дрэнны настрой мінулай ноччу быў выкліканы палёгкай ад майго страху, што табе будзе балюча. Ты выдатна спусціўся па сцяне. Нават калі гэта заняло ў цябе 97 секунд”.
  
  
  "Ты выдатна зладзіўся, татачка. І нават хутчэй".
  
  
  "Любы дурань можа зрабіць ідэальны ап, сын мой". Чыун зноў падхапляў гэтыя габрэйскія словы. Ён пазнаў іх ад пажылых яўрэйскіх дам, з якімі яму падабалася гутарыць, абмяркоўваючы іх агульныя інтарэсы: іх здрада дзецьмі і асабістыя пакуты, якія вынікаюць з гэтага.
  
  
  Місіс Саламон была апошняй працай Чыўна. Яны сустракаліся кожны дзень за сняданкам у рэстаране з відам на мора. Яна паўтарала, як яе сын адправіў яе ў Сан-Хуан на вакацыі і не патэлефанаваў, хаця яна чакала ў тэлефона ўвесь першы месяц.
  
  
  Чыун прызнаўся б, што яго самы любімы сын, якім ён быў 50 гадоў таму, здзейсніў невыказны ўчынак. І місіс Саламон у раздзяляемым шоку паднесла б руку да твару. Яна займалася гэтым апошнія паўтары тыдні. А Чиун так і не сказаў ёй аб невымоўнай рэчы.
  
  
  На шчасце, падумаў Рыма, ніхто не смяяўся з гэтай пары. Таму што напэўна раздаўся б смех з дадатковай грудной паражніной.
  
  
  Да гэтага амаль дайшло ў той дзень, калі малады пуэртарыканец-памочнік афіцыянта асудзіў місіс Саламон за тое, што яна сказала, што рагалікі не свежыя. Памочнік афіцыянта быў чэмпіёнам выспы ў сярэдняй вазе сярод аматараў і проста працаваў у "Насьёналь", пакуль не стаў прафесіяналам.
  
  
  Аднойчы ён вырашыў, што не жадае быць прафесіяналам. Прыкладна ў гэты час ён убачыў, як на яго насоўваецца сцяна, а недаедзены абаранак ляціць у мора.
  
  
  Місіс Саламон асабіста зарэгістравала скаргу на маладога хулігана, які напаў на прыгожага, цёплага, мілага старога. Чиун стаяў там з нявінным выглядам, калі санітары хуткай дапамогі выносілі які страціў прытомнасць памагатага афіцыянта з сталовай у машыну хуткай дапамогі.
  
  
  Як малады чалавек напаў на пажылога джэнтльмена? спыталі ў паліцыі Пуэрта-Рыка.
  
  
  "Я думаю, нахіліўшыся", - сказала місіс Саламон. Гэта было дакладна тое, што яна падумала. У рэшце рэшт, містэр Паркс, вядома, не стаў бы перагінацца праз стол і шпурляць чалавека ў сцяну. Але ж ён быў дастаткова дарослым, каб быць яе... ну, дзядзькам.
  
  
  "Я маю на ўвазе, той малады чалавек фыркнуў, і наступнае, што я ўбачыў, ну, я думаю, ён як быццам пацалаваў сцяну і ўпаў назад. Гэта было вельмі дзіўна. З ім усё будзе ў парадку?"
  
  
  "Ён паправіцца", - сказаў паліцыянт.
  
  
  "Гэта міла", - сказала місіс Саламон. "Гэта, безумоўна, падніме настрой майму сябру".
  
  
  Яе сябар пакланіўся ў сваёй усходняй манеры. І місіс Саламон падумала, што гэта проста цудоўна для мужчыны, які нясе цяжар сына, які здзейсніў невымоўны ўчынак. Рыма быў вымушаны прачытаць Чыуну яшчэ адну лекцыю. Яны сталі больш частымі з таго часу, як прэзідэнт аб'явіў аб планах наведаць Чырвоны Кітай.
  
  
  Яны сядзелі на пляжы, калі неба Карыбскага мора стала чырвоным, затым шэрым, затым чорным, і калі Рыма адчуў, што яны адны, ён зачэрпнуў жменю пяску, прасеяў яго скрозь пальцы і сказаў: "Маленькі тата, няма чалавека, якога я паважаў бы так, як цябе".
  
  
  Чыун сядзеў спакойна ў сваёй белай вопратцы, як быццам падлічваў утрыманне солі ў сваім арганізме на дзень. Ён нічога не сказаў.
  
  
  "Бываюць моманты, якія прычыняюць мне боль, татачка", – сказаў Рыма. "Ты не ведаеш, на каго мы працуем. Я ведаю. І ведаючы гэта, я ведаю, як важна, каб мы не прыцягвалі да сябе ўвагі. Я не ведаю, калі скончыцца гэтае перанавучанне і мы расстанемся. Але калі ты са мной… Што нам вельмі пашанцавала, што памочнік афіцыянта думае, што ён на чымсьці паслізнуўся.У Сан-Францыска нам таксама пашанцавала ў мінулым месяцы.Але, як вы самі мне сказалі, поспех даецца, але яе і забіраюць.Удача - найменш дакладнае з усіх падзей *"
  
  
  Хвалі выдавалі роўныя шлёпаючыя гукі, і паветра пачало астываць. Чиун ціха вымавіў нешта, падобнае на "квінч".
  
  
  "Што?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Кветчар", - сказаў Чыун.
  
  
  "Я не ведаю карэйскага", - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэта не карэйскае, але ў любым выпадку прыдатнае. Місіс Саламон выкарыстоўвае гэтае слова. Гэта назоўнік".
  
  
  "Я мяркую, ты хочаш, каб я спытаў цябе, што гэта значыць".
  
  
  "Гэта не мае значэння. Кожны ёсць тое, што ён ёсць".
  
  
  "Добра, Чыун. Што такое кветчар?"
  
  
  "Я не ведаю, ці так добра гэта перакладаецца на англійскую".
  
  
  "З якога часу ты вучышся ў рабіна?"
  
  
  "Гэта ідыш, а не іўрыт".
  
  
  "Я не збіраюся праслухоўваць цябе на ролю Скрыпача на даху".
  
  
  "Кветчар - гэта той, хто жаліцца, турбуецца і нудзіць па найменшай дробязі".
  
  
  "Гэты памочнік афіцыянта месяцамі не будзе хадзіць без мыліц".
  
  
  "Гэты памагаты афіцыянта больш не будзе абражаць мяне. Я падаў яму бясцэнны ўрок".
  
  
  "Што ён ніколі не павінен выходзіць з раўнавагі, калі ты ў адным са сваіх настрояў?"
  
  
  “Што ён павінен адносіцца да пажылых з павагай. Калі б больш моладзі паважала пажылых людзей, свет быў бы значна больш спакойным месцам. Гэта заўсёды было праблемай цывілізацыі. Адсутнасць павагі да ўзросту”.
  
  
  "Ты хочаш сказаць, што я не павінен так з табой размаўляць?"
  
  
  "Ты чуеш тое, што пачуеш, а я кажу тое, што скажу. Гэта тое, што я табе кажу".
  
  
  "Магчыма, мне давядзецца спыніць гэтае навучанне з-за таго, што адбылося", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты будзеш рабіць тое, што ты будзеш рабіць, а я буду рабіць тое, што я буду рабіць".
  
  
  "Няўжо ты не зробіш тое, што зрабіў?"
  
  
  "Я прыму да ўвагі тваю нервовасць з-за дробязі".
  
  
  "Гэтыя футбалісты былі нікім?"
  
  
  "Калі нехта хоча турбавацца, ён не знойдзе недахопу ў прадметах".
  
  
  Рыма развёў рукамі. Непераможнае невуцтва было непераможным невуцтвам.
  
  
  Пазней зазваніў тэлефон. Верагодна, сігнал да адбою. З 10 папярэджанняў у год, калі Рыма дзейнічаў адзін раз, гэта было шмат.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма.
  
  
  "У дзевяць вечара ў казіно. Твая маці будзе там", - сказаў голас. А затым у трубцы пстрыкнула.
  
  
  "Што за халера?" Запытальна спытаў Рыма.
  
  
  "Ты нешта сказаў?"
  
  
  "Я сказаў, што купка ідыётаў паводзіць сябе даволі дзіўна".
  
  
  "Па-амерыканску", - радасна сказаў Чыун.
  
  
  Рыма не адказаў.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  
  Казіно было падобна на вялікую гасціную з трывожнымі прыглушанымі гукамі і прыглушаным асвятленнем. Рыма прыбыў у 9 гадзін вечара. Ён паглядзеў на гадзіннік 45 хвілінамі раней і правяраў, наколькі блізка ён можа падысці да разліковых хвілін. Сорак пяць хвілін былі ідэальнымі, таму што ўклаліся роўна ў тры кароткі час - адзінкі гучання, на якіх Рыма будаваў сваё меркаванне.
  
  
  Ён паглядзеў на секундную стрэлку сваіх гадзіннікаў, калі ўвайшоў у казіно. У яго было 15 секунд перапынку. Што было добра. Не так, як у Чыуна, але ўсё роўна добра.
  
  
  Рыма быў апрануты ў цёмны двухбортны гарнітур са светла-блакітнай кашуляй і цёмна-сінім гальштукам. Абшэўкі яго кашулі былі зашпілены на два гузікі. Ён ніколі не насіў запанок, паколькі старонні метал, які звісае з яго запясці на нітках, ніколі не паддаваўся кантролю.
  
  
  "Дзе дазволены самыя маленькія стаўкі?" - спытаў Рыма пуэртарыканца ў смокінгу, чый апломб сведчыў аб тым, што ён там працаваў.
  
  
  "Рулетка", - сказаў мужчына, паказваючы на два стала ўздоўж сцяны, акружаных групай людзей, ідэнтычных іншым групам людзей, якія атачаюць іншыя сталы. Рыма лёгка прасоўваўся праз натоўп, заўважаючы кішэнніка за працай і нядбайна ацэньваючы яго тэхніку. Яго рухі былі занадта рэзкімі; ён ледзь адпавядаў патрабаванням.
  
  
  Яго вушы ўлавілі спрэчку аб памеры ставак, і па яго характары ён быў зусім упэўнены, што ў ім замяшаны доктар Сміт.
  
  
  "Мінімальная стаўка - адзін даляр, сэр", - паўтарыў круп'е.
  
  
  "Цяпер я купіў гэтыя фішкі па 25 цэнтаў, а вы прадалі іх мне, заключыўшы такім чынам узаемны кантракт. Ваш продаж фішкі па 25 цэнтаў абавязвае вас дазваляць стаўкі па 25 цэнтаў".
  
  
  "Часам мы робім. Але зараз мы гэтага не робім, сэр. Мінімальная стаўка складае адзін даляр".
  
  
  "Абуральна. Дазвольце мне пагаварыць з мэнэджэрам".
  
  
  Двое мужчын з казіно за сталом аб нечым шэптам перагаварылі.
  
  
  Нарэшце, адзін з іх сказаў: "Калі хочаце, сэр, можаце абнаявіць свае фішкі прама цяпер. Ці, калі вы ўсё яшчэ настойваеце, можаце паставіць фішкі па 25 цэнтаў".
  
  
  "Добра", - сказаў мужчына з горкім тварам. "Працягвайце".
  
  
  "Ты збіраешся зараз зрабіць сваё заклад?"
  
  
  "Не, - сказаў мужчына, - спачатку я хачу паглядзець, як працуе стол".
  
  
  "Так, сэр", - сказаў круп'е, назваў усе стаўкі і крутануў кола.
  
  
  "Добры вечар, сэр", - сказаў Рыма, нахіляючыся над доктарам Смітам і вельмі асцярожна атрасаючы яго пінжак. "Прайграваеце?"
  
  
  "Не, я на семдзесят пяць цэнтаў наперадзе. Хіба ты не ведаеш, што як толькі нехта пачынае выйграваць у іх, яны спрабуюць змяніць правілы?"
  
  
  "Як даўно ты тут?"
  
  
  "Праз гадзіну".
  
  
  "О". Рыма прыкінуўся, што дастае з кішэні пачак банкнот, які толькі што дастаў з кішэні доктара Сміта. Ён праглядзеў яе. Там было больш за дзве тысячы долараў. Рыма накупіў кучу фішак за 25 долараў. На дзве тысячы долараў. Ён накрыў імі стол.
  
  
  "Што вы робіце?" патрабавальна спытаў доктар Сміт.
  
  
  "Складаю заклад", - сказаў Рыма.
  
  
  Шарык падскочыў, закруціўся і са звонам спыніўся. Круп'ё амаль імгненна пачалі збіраць фішкі і выплачваць стаўкі. Рыма амаль зраўняў лік.
  
  
  І зноў ён расклаў свае грошы на стаўкі. Ён зрабіў гэта яшчэ пяць разоў, бо ўбачыў, як доктар Сьміт добра кантралюе гнеў. Паколькі Рыма, відавочна, быў вар'ятам, круп'е не ўстанавілі для яго ліміт казіно ў 25 долараў за нумар. Такім чынам, на шостым кідку ў Рыма было 100 долараў на 23-м нумары, калі ён выпаў, і ён сабраў 3500 долараў на стаўку.
  
  
  Ён абнаявіў свае фішкі і выйшаў у суправаджэнні доктара Сміта. Яны ўвайшлі ў начны клуб гатэля, дзе было вельмі шумна і дзе, калі б яны селі наперадзе і павярнуліся тварам да шуму, яны маглі б пагаварыць, не знаходзячыся над галавой. Размова ў шум забяспечвала выдатную гукаізаляцыю.
  
  
  Калі яны селі, каб усе вочы, відавочна, глядзелі на якія падскокваюць грудзей, якія купаюцца ў неонавых і неверагодных металічных гарнітурах, доктар Сміт сказаў:
  
  
  "Ты даў таму чалавеку 100 долараў чаявых. Стодоларавыя чаявыя. На чые грошы, як ты думаў, ты ставіў?"
  
  
  "О, - сказаў Рыма, - я, чорт вазьмі, ледзь не забыўся". Ён дастаў з кішэні пачак банкнот і адлічыў 2000 долараў. "Гэта былі твае грошы", - сказаў ён. "Вось".
  
  
  Сьміт паляпаў сябе па кішэні, адчуў, што там пуста, і ўзяў грошы без далейшых камэнтароў. Ён змяніў тэму.
  
  
  "Табе, мусіць, цікава, чаму я сустракаюся з табой напроста, не ўсталёўваючы парываў у ланцужку".
  
  
  Рыма якраз задавалася гэтым пытаннем. Першапачаткова ён збіраўся апублікаваць аб'яву ў ранішняй газеце, пасля чаго сесці на рэйс у аэрапорт Кэнэдзі - першы пасля шасці гадзін раніцы. Затым ён ішоў у мужчынскую прыбіральню, бліжэй да стойкі Pan Am, чакаў, пакуль ён спусцее, а затым казаў што-небудзь сам сабе пра кветкі і сонечнае святло.
  
  
  У адной з туалетных кабінак выдавалі кашалёк. Ён правяраў кашалёк, каб пераканацца, што пячатка на ім усё яшчэ цэлая. Калі гэта было не так, ён забіваў чалавека ў кабінцы. Але калі пячатка не была зламаная, ён абменьваў свой бягучы кашалёк і сыходзіў, нават не паказаўшы мужчыну сваёй асобы. Затым ён адкрываў новы кашалёк і атрымліваў не толькі сваю новую асобу, але і месца сустрэчы са Смітам.
  
  
  Гэта быў першы раз, калі Сміт звязаўся з ім напрамую.
  
  
  "Так, мне было цікава".
  
  
  "Ну, у нас няма часу абмяркоўваць гэта. Ты сустрэнешся з кітаянкай у аэрапорце Дорваль у Манрэалі. Тваім прыкрыццём будзе тое, што ты яе целаахоўнік, прызначаны сакрэтнай службай Злучаных Штатаў. Ты застанешся з ёй, пакуль яна шукае генерала Лю. Ты дапаможаш ёй знайсці яго, калі зможаш. Засталося ўсяго шэсць дзён, каб зрабіць гэта. Калі роды! Лю знойдзены, ты застанешся з ім і таксама будзеш абараняць яго жыццё, пакуль яны абодва шчасна не вернуцца ў Кітай ".
  
  
  "І?"
  
  
  "І што?"
  
  
  "Якое ў мяне заданне?"
  
  
  "Гэта тваё заданне".
  
  
  "Але я не навучаны быць целаахоўнікам. Гэта не ўваходзіць у мае функцыі".
  
  
  "Я ведаю".
  
  
  "Але вы былі тым, хто падкрэсліў, што я павінен толькі выконваць свае функцыі. Калі б я хацеў зрабіць нешта яшчэ для ўрада, вы прапанавалі б мне добраахвотна дапамагаць збіраць смецце. Гэта тое, што вы сказалі".
  
  
  "Я ведаю".
  
  
  "Доктар Сміт, усё гэта глупства. Некампетэнтна".
  
  
  "У некаторым сэнсе, так".
  
  
  "У якім сэнсе, не?"
  
  
  "Мы знаходзімся на невялікай адлегласці ад пачатку свету. Трывалага свету для чалавецтва".
  
  
  "Гэта не прычына пераключаць маю функцыю".
  
  
  "Гэта не табе вырашаць".
  
  
  "Гэта страшэнна выдатны спосаб мяне забіць".
  
  
  Сьміт праігнараваў яго. "І яшчэ сёе-тое".
  
  
  "Што яшчэ?"
  
  
  Роў трубы спыніўся, калі на сцэну выплыў новы нумар з мяккай музыкай у іншым аспекце распранання. Двое мужчын за сталом моўчкі глядзелі наперад, пакуль роў не аднавіўся.
  
  
  "Ты возьмеш з сабой Чыуна. Вось чаму я сустракаюся з табой тут. Ён будзе тваім перакладчыкам, бо гаворыць як на кантонскай, так і на мандарынскай дыялектах".
  
  
  "Прабачце, доктар Сміт, гэта ўсё псуе. Ні за што. Я не магу прыняць Чыуна. Не ў тым, што звязана з кітайцамі. Ён ненавідзіць кітайцаў амаль гэтак жа моцна, як японцаў".
  
  
  "Ён усё яшчэ прафесіянал. Ён быў прафесіяналам з дзяцінства".
  
  
  "Ён таксама быў карэйцам з вёскі Сінанджу з дзяцінства. Я ніколі раней не бачыў, каб ён ненавідзеў, да гэтага выпадку з прыездам кітайскага прэм'ера ў ЗША, але я бачу гэта зараз, і я ведаю, што ён таксама навучыў мяне таму, што кампетэнтнасць памяншаецца з гневам ". У слоўніку Рыма некампетэнтнасць была самым гідкім словам. Калі тваё жыццё залежыць ад правільнага ходу, найвялікшым грахом з'яўляецца "некампетэнтнасць".
  
  
  "Паслухайце, - сказаў Сміт, - азіяты заўсёды ваююць паміж сабой".
  
  
  "У адрозненне ад каго?"
  
  
  "Добра. Але яго сям'я ўжо даўно заключае кітайскія кантракты".
  
  
  "І ён іх ненавідзіць".
  
  
  "І ён усё роўна ўзяў бы іх грошы".
  
  
  "З-за цябе мяне заб'юць. Табе пакуль не ўдалося. Але ты справішся".
  
  
  "Ты бярэшся за заданне?"
  
  
  Рыма на імгненне замоўк, калі яшчэ больш маладых, добра сфармаваных грудзей, якія атачалі добра сфармаваныя азадкі, увянчаныя добра сфармаванымі асобамі, прайшлі ў нейкім сіметрычным танцавальным па пад медны роў труб.
  
  
  "Ну?" сказаў Сміт.
  
  
  Яны ўзялі чалавечае цела, цудоўнае чалавечае цела, і спакавалі яго ў мішуру, агні і шум, і выставілі яго напаказ непрыстойным. Яны нацэліліся на самую нізасць чалавечага густу і патрапілі сапраўды ў мэту. Ці было гэтае смецце тым, за што яно павінна было аддаць сваё жыццё?
  
  
  Ці, можа, гэта была свабода слова? Ці павінен ён быў устаць і аддаць гонар за гэта? Ён усё роўна не асабліва хацеў слухаць большую частку сказанага. Джэры Рубін, Эбі Хофман, вялебны Макінтайр?
  
  
  Што такога каштоўнага было ў свабодзе слова? Дазволіць ім размаўляць проста не каштавала яго жыцця. А канстытуцыя? Гэта была проста куча фальсіфікацый, якім ён ніколі поўнасцю не давяраў.
  
  
  Ён быў - і гэта было сакрэтам Рыма - гатовы жыць дзеля CURE, але не паміраць за гэта. Паміраць было неразумна. Вось чаму яны далі людзям форму для гэтага і ўключылі музыку. Вам ніколі не даводзілася весці людзей у спальню ці на вытанчаную вячэру.
  
  
  Вось чаму ў ірландцаў былі такія цудоўныя баявыя песні і выдатныя спевакі. Напрыклад, як яго клікалі, спявак з занадта гучнымі ўзмацняльнікамі ў тым клубе на трэцяй авеню. Браян Энтані. Ён мог прымусіць вас захацець маршыраваць са сваімі песнямі. Вось чаму, як ведаў любы супрацоўнік разведкі, ІРА не магла параўнацца з Мау-Мау або любой іншай тэрарыстычнай групай, не кажучы ўжо пра В'етконг. Ірландцы бачылі высакароднасць у смерці. Так яны і памерлі.
  
  
  Браян Энтані і яго гучны шчаслівы голас, і вось Рыма слухаў гэты роў, калі яго сэрца магло б узняцца разам з "хлопчыкамі ў зялёным". Вось для чаго добрая смерць. Аб чым спяваюць, і ні аб чым іншым.
  
  
  "Ну?" зноў спытаў Сміт.
  
  
  - Чыун выбыў, - сказаў Рыма.
  
  
  "Але табе патрэбен перакладчык".
  
  
  "Дастань іншую".
  
  
  "З яго ўжо знялі падазрэнні. У людзей кітайскай разведкі ёсць яго і ваша апісанне як супрацоўнікаў сакрэтнай службы".
  
  
  "Выдатна. Ты сапраўды прымаеш меры засцярогі, ці не так?"
  
  
  "Ну? Ты возьмешся за гэта заданне?"
  
  
  "Ці не збіраешся ты сказаць мне, што я магу адмовіцца, і ніхто не падумае пра мяне горш?"
  
  
  "Не кажы глупстваў".
  
  
  Рыма ўбачыў шлюбную пару з Сенека-Фолс, Нью-Ёрк, якую ён бачыў раней са сваімі дзецьмі. Гэта была іх ноч граху, два тыдні іх жыцця, нібы каштоўны камень упісаныя ў месяц іх жыцця. Ці насамрэч усё было наадварот, гэтыя два тыдні толькі ўзмацнілі іх сапраўдную асалоду? Якая розніца? У іх маглі б быць дзеці, у іх мог бы быць дом, а ў Рыма Ўільямса ніколі не было б ні дзяцей, ні дома, таму што занадта шмат часу, грошай і рызыкі пайшло на яго прадзюсаванне. І тады ён зразумеў, што гэта быў першы раз, калі Сміт папрасіў - папрасіў, а не загадаў - яго ўзяць заданне. І для Сміта гэтае заданне нешта значыла, магчыма, для тых людзей з Сенека Фолс. Магчыма, для іх дзяцей, якім яшчэ трэба нарадзіцца.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма.
  
  
  "Добра", - сказаў доктар Сміт. "Вы не ўяўляеце, наколькі блізкая гэтая нацыя да міру".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся. Гэта была сумная ўсмешка, усмешка тыпу "О-мір-ты-пасадзіў-мяне-на-электрычны-крэсла".
  
  
  "Я сказаў нешта смешнае?"
  
  
  "Так. Мір ва ўсім свеце".
  
  
  "Ты думаеш, мір ва ўсім свеце - гэта смешна?"
  
  
  "Я думаю, што мір ва ўсім свеце немагчымы. Я думаю, што ты пацешны. Я думаю, што я пацешны. Пойдзем зараз. Я праводжу цябе да твайго рэйса".
  
  
  "Чаму?" - спытаў Сміт.
  
  
  "Такім чынам, ты вяртаешся жывы. Цябе толькі што падставілі для забойства, мілая".
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  
  "Адкуль ты ведаеш, што мяне падставілі?" - Спытаў Сміт, калі іх таксі імчалася па шматпалоснай шашы ў аэрапорт Сан-Хуан.
  
  
  "Як справы ў дзяцей?"
  
  
  "Дзеці? Што робяць...? Аб".
  
  
  Рыма бачыў, як напружылася шыя вадзіцеля. Ён працягваў насвістваць тую ж сумную мелодыю, якую пачаў, як толькі яны выехалі з "Насьёналь". - Ён, несумненна, думаў, што свіст пакажа, што ён расслаблены і бесклапотны і зусім не ўпісваецца ў тую абстаноўку, якую Рыма бачыў спачатку ў казіно, а затым у начным клубе. Яны ўсё тэлеграфавалі, сапраўды гэтак жа, як зараз тэлеграфаваў кіроўца. Што да іх, то яны ніколі не спускалі вачэй з Рыма ці Сміта, працягваючы рухацца так, як быццам Рыма і Сміт знаходзіліся ў адной з кропак эліпса. Гэтаму адчуванню Чиун навучыў пачуцці Рыма. Рыма практыкаваўся ва ўнівермагах, беручы прадметы і трымаючы іх у руках, пакуль не адчуў гэтае пачуццё ў мэнэджэра або прадаўца. Насамрэч цяжкай часткай было не адчуваць, калі ты з'яўляешся аб'ектам пільнай увагі. Гэта было веданне, калі цябе не было.
  
  
  Кіроўца насвістваў свой класічны "тэлеграф". Адна і тая ж мелодыя з аднолькавай вышынёй гуку зноў і зноў. Ён адцягнуў свае думкі ад гуку; гэта быў адзіны спосаб, якім ён мог узнаўляць адзін і той жа гук зноў і зноў. Яго шыя была чырвонай ад цёмных выбоін, падобных на малюсенькія месяцовыя кратэры, запоўненых потам і брудам. Яго валасы былі густа змазаныя тлушчам і зачасаны назад жорсткімі чорнымі палачкамі, якія выглядалі як каркас рассадніка для зародкаў.
  
  
  Новыя алюмініевыя ліхтары на шашы праразаюць вільготнасць, як падводныя ліхтарыкі. Гэта было на Карыбах, і было цудам, што залітыя бетонам падмуркі буйных амерыканскіх гатэляў не заплеснелі разам з воляй людзей.
  
  
  "Мы пачакаем", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  "Не, усё ў парадку", - сказаў Рыма. "Машына ў бяспецы".
  
  
  "Але я думаў..." - сказаў Сміт, зірнуўшы на кіроўцу.
  
  
  "З ім усё ў парадку", - сказаў Рыма. "Ён нябожчык"
  
  
  "Я ўсё яшчэ адчуваю сябе ніякавата. Што, калі ты прамахнешся? Ну, добра. Цяпер мы скампраметаваныя. Той факт, што за мной сочаць, паказвае, што нас ведаюць. Я не ўпэўнены, як шмат ведаюць гэтыя людзі, але я не веру , Што гэта ўсё. Калі вы разумееце. "
  
  
  Галава кіроўцы пачала паторгвацца, але ён нічога не сказаў, даючы зразумець, што не слухае размову ззаду сябе. Яго рука павольна пацягнулася да мікрафона двухбаковай рацыі, які Рыма заўважыў, сядаючы ў таксі. Ён быў упэўнены, што яна выключана.
  
  
  Рыма нахіліўся наперад над сядзеннем. - Калі ласка, не рабі гэтага, - ласкава сказаў ён, - ці мне давядзецца вырваць тваю руку з сустава.
  
  
  "Што?" - спытаў кіроўца таксі. "Ты звар'яцеў ці нешта ў гэтым родзе. Мне трэба патэлефанаваць дыспетчару".
  
  
  "Проста звярні на бакавую дарогу, нікому нічога не кажучы. Твае сябры рушаць услед за табой".
  
  
  "Гэй, паслухайце, містэр. Я не хачу непрыемнасцяў. Але калі вы гэтага хочаце, вы можаце іх атрымаць".
  
  
  Яго чорныя вочы кінуліся да люстэрка, потым зноў да дарогі. Рыма ўсміхнуўся ў люстэрка і ўбачыў, як мужчына прыбраў правую руку з рацыі да пояса. Зброя.
  
  
  Гэта быў новы від таксі, які зараз укараняецца ў Нью-Ёрку, з куленепрабівальным шклом, якое вадзіцель можа ўстанавіць на месца націскам кнопкі каля сваіх дзвярэй. Дзверы замыкаліся спераду, і толькі маленькі мікрафон і шчыліну для грошай злучалі вадзіцеля і яго пасажыраў.
  
  
  Рыма ўбачыў, як калена вадзіцеля тузанулася і закранула схаваны перамыкач. Куленепрабівальны шчыток хутка падняўся на месца. На задніх дзвярах пстрыкнулі замкі.
  
  
  Куленепрабівальнае акно мела адзін недахоп. Яно праходзіла ўнутры металічнай дарожкі.
  
  
  "Я цябе дрэнна чую", - сказаў Рыма і пальцамі зняў алюмініевую накіроўвалую з кузава кабіны. Шкло апусцілася, і Рыма асцярожна паставіў яго ля ног Сміта.
  
  
  Рыма зноў нахіліўся наперад. "Паслухай, хлопец, - спытаў ён, - ты можаш весці машыну толькі левай рукой?"
  
  
  "Так", - сказаў кіроўца. "Бачыш?" І правай рукой ён размахваў кірпатым пісталетам 38-га калібра.
  
  
  Сьміт здаваўся крыху зацікаўленым.
  
  
  "Гэта міла", - сказаў Рыма, схапіўшы правай рукой плячо кіроўцы і ткнуўшы вялікім пальцам у навала цягліц і нерваў. Кіроўца страціў кантроль над сваёй рукой, затым пэндзлем, затым пальцамі, і яны расціснуліся, ціха выпусціўшы пісталет на пакрыты гумовым кілімком падлогу.
  
  
  "Правільна", - сказаў Рыма, нібы размаўляючы з дзіцем. "Цяпер проста згарні там, дзе табе належыць згортваць, каб машыны ззаду маглі задаволіць нам засаду".
  
  
  "Ух ты", - прастагнаў кіроўца.
  
  
  "Паслухай", - сказаў Рыма. "Калі яны дабяруцца да нас, ты застанешся ў жывых. Здзелка?"
  
  
  "Э-э-э", - адказаў кіроўца скрозь сціснутыя зубы.
  
  
  "Так, я думаў, ты так і адчуеш". Ён зноў сціснуў плячо кіроўцы, выклікаўшы крык болю. Сміт выглядаў засмучаным; яму не падабаліся падобныя дзеянні, за выключэннем пісьмовых справаздач. "Такая дамова", - сказаў Рыма кіроўцу. "Ты спыняешся там, дзе гэтага жадаюць твае сябры. І калі мы памром, ты застанешся ў жывых. Добра?"
  
  
  Ён прыслабіў ціск на плячо, і кіроўца сказаў: "Добра. Дамовіліся, грынга".
  
  
  "Ты ўпэўнены, што гэта разумна?" Спытаў Сміт.
  
  
  "Навошта забіваць таго, каго табе не трэба?"
  
  
  "Але ён вораг. Магчыма, нам трэба проста пазбавіцца ад яго, схапіць машыну і бегчы?"
  
  
  "Ты хочаш, каб я зараз выйшаў і дазволіў табе разабрацца з гэтым?"
  
  
  "Не", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  "Тады, калі б вы маглі, сэр, заткнуцца".
  
  
  Прама перад зялёным знакам, які накіроўвае іх у аэрапорт, кіроўца павярнуў направа на тое, што здавалася доўгай чорнай неасветленай дарогай, якая пранізвае туманнае зялёнае балота. Ён праехаў мілю, затым павярнуў на грунтавую дарогу пад навісаючымі дрэвамі. Была цёмна-зялёная туманная ноч.
  
  
  Ён заглушыў рухавік. "Тут ты памрэш, грынга".
  
  
  "Гэтае месца, дзе адзін з нас памірае, кампанеро", - сказаў Рыма. Ён спадабаўся Рыма, але не настолькі, каб ён не адправіў яго ў накаўт, адпусціўшы плячо, нахіліўшыся наперад і моцна стукнуўшы ўказальным пальцам у сонечнае спляценне. Добра, падумаў Рыма. Падыдзе як мінімум на дзве хвіліны.
  
  
  Два седаны пачалі пад'язджаць да іх ззаду, прыпаркаваўшыся ў дзесяці футах ззаду кабіны, бок аб бок.
  
  
  Рыма мог бачыць у люстэрку іх надыходзячыя фары, а затым яны спыніліся. Ён груба прыгнуў галаву Сміта да падлогі. "Заставайся на падлозе", - прагыркаў ён. "Не спрабуй дапамагчы".
  
  
  Ён выслізнуў з правай дзверцы. З кожнай машыны высыпалі чацвёра мужчын, адна група наблізілася да задняй часткі кабіны злева, другая справа. Рыма стаяў за кабінай, паміж шэрагамі васьмі чалавек, паклаўшы рукі за спіну на багажнік кабіны.
  
  
  "Вы ўсе арыштаваны", - сказаў ён. Васьмёрка спынілася.
  
  
  "У чым абвінавачваюць?" адзін з іх адказаў на чыстай англійскай. У святле фар Рыма разгледзеў, што гэта высокі шчыльны мужчына з кашчавым тварам, у капелюшы з кароткімі палямі. Ягоны адказ паказаў, што ён лідэр гурта. Гэта было тое, што Рыма хацеў ведаць. Ён знайшоў яму прымяненне.
  
  
  Мужчына паўтарыў: "У чым вас абвінавачваюць?"
  
  
  "Неразумная смерць", - сказаў Рыма. Ён перанёс сваю вагу назад на рукі, затым з штуршком рук і скачком яго ніжняя частка цела пранеслася ў паветры. Адпаліраваная шкарпэтка яго правага чаравіка ўрэзалася ў адамаў яблык першага мужчыны справа ад яго. Яго ногі дакрануліся да зямлі, рукі ўсё яшчэ ляжалі на багажніку таксі, і, не спыняючыся, ён разгарнуўся на багажніку машыны і паўтарыў дзеянне, замахнуўшыся левай нагой на бліжэйшага да яго злева мужчыну. Гэты чаравік таксама быў ахрышчаны ў кадыку. Дзеянне адбылося так хутка, што абодва чалавекі ўпалі адначасова з перарэзаным горлам, смерць была на падыходзе.
  
  
  Рыма выбраўся з багажніка таксі паміж радамі з трох чалавек, і шасцёра мужчын кінуліся ў атаку. Адзін з іх стрэліў, але Рыма прамахнуўся, і куля трапіла ў жывот чалавеку, які напаў з другога боку. Ён пахіснуўся, а потым цяжка ўпаў.
  
  
  Астатнія мужчыны рухаліся разам у калейдаскопе рук, ног і целаў, размахваючы рукамі, цягнуліся да Рыма. У блізкім баі яны пакідалі зброю, спадзеючыся выкарыстаць свае рукі. Але іх рукі захоплівалі толькі паветра, і Рыма рухаўся па іх, прытрымліваючыся класічным узорам 1500-гадовай даўніны, як быццам падарожнічаючы па іншым вымярэнні прасторы і мелодыі. Іх рукі стуліліся на ak. Іх выпады ахутвалі адзін аднаго. Ніводны з іх не зачапіў Рыма, і ён пранёсся скрозь іх, дэманструючы старажытныя сакрэты айкі, мастацтва ўцёкаў, але айкі стаў смяротным дзякуючы гульні машыны для забойства.
  
  
  Ён праламаў чэрап тут, прабіў нырку там, локцем размажджэрыў скронь, ператварыўшы яго ў аскепкі косткі.
  
  
  Шасцёра былі зрынуты і з імі скончана. Двое засталіся, у тым ліку лідэра. Цяпер Рыма рухаўся проста і хутчэй, таму што, калі яны адновяць самавалоданне, яны зразумеюць, што ён - відавочная мішэнь для іх куль. Працягваючы наносіць удары, ён адправіў у накаўт двух астатніх мужчын ударамі Мракена па галаве збоку.
  
  
  Ён прыхінуў двух жывых людзей да задняй сценкі кабіны і паклікаў "Доктара Сміта".
  
  
  Галава Сміта з'явілася ў заднім шкле кабіны, затым ён выбраўся праз дзверы, якія Рыма пакінуў адчыненымі.
  
  
  "Паглядзі вакол", - сказаў Рыма. "Даведаешся каго-небудзь?"
  
  
  Сміт паглядзеў на двух мужчын, якіх Рыма прыставіў да багажніка таксі. Ён пакруціў галавой. Затым ён абышоў вакол, у святле фар дзвюх машын, пераварочваючы мужчынскія целы наском чаравіка, часам нахіляючыся бліжэй, каб разглядзець твар. Ён вярнуўся да Рыма.
  
  
  "Я ніколі не бачыў нікога з іх", - сказаў ён.
  
  
  Рыма працягнуў руку і дакрануўся вялікімі пальцамі да скроняў двух мужчын і па чарзе сціснуў іх. Затым абодва застагналі: шлях у прытомнасць.
  
  
  Ён дазволіў верхаводу заўважыць чалавека злева ад сябе. Затым Рыма падскочыў у паветра і з усёй сілы абрынуў сталёвы локаць на верхавіну мужчыны. Гэтак жа хутка Рыма дастаў з кішэні шэрае крываватае рэчыва, якое трымаў у руцэ.
  
  
  "Ты хочаш пайсці вось так?"
  
  
  "Не", - сказаў лідэр.
  
  
  "Добра. Хто цябе паслаў?"
  
  
  "Я не ведаю. Гэта быў проста кантракт са штатаў".
  
  
  "Дабранач", - сказаў Рыма і адправіў мужчыну ў яго вечны шлях, заехаўшы каленам яму ў правую нырку.
  
  
  Яны са Смітам падышлі да пярэдняй часткі кабіны. Кіроўца застагнаў.
  
  
  "Ці можам мы пакінуць яго ў жывых?" Спытаў Сміт.
  
  
  "Толькі калі мы яго наймем".
  
  
  "Я не магу гэтага зрабіць", - сказаў Сміт.
  
  
  "Тады я павінен забіць яго".
  
  
  "Я ведаў, што гэта трэба было зрабіць, але..."
  
  
  "Ты знішчаеш мяне, мілая. Як ты думаеш, што азначаюць тыя лічбы, па якіх я тэлефаную?"
  
  
  "Я ведаю. Але гэта былі лічбы".
  
  
  "Яны ніколі не былі лікамі".
  
  
  "Добра. Рабі тое, што ты павінен рабіць. Мір ва ўсім свеце".
  
  
  "Гэта заўсёды так лёгка сказаць", - сказаў Рыма. Ён паглядзеў у чорныя вочы кіроўцы. "Мне шкада, компанеро".
  
  
  Затуманены розум дэраш пачаў сартаваць той факт, што грынга ўсё яшчэ жывы, і ён сказаў: "Ты заслугоўваеш жыцця, грынга. Ты заслугоўваеш".
  
  
  "Дабранач, компанеро", - ціха сказаў Рыма.
  
  
  "Дабранач, грынга. Можа быць, у іншы раз, за выпіўкай".
  
  
  "У іншы раз, мой сябар". І Рыма адсалютаваў кіроўцу смерцю.
  
  
  "Вы ўпэўненыя, што ён мёртвы?" Спытаў Сміт.
  
  
  "Справа твая", - сказаў Рыма, выштурхнуў цела вадзіцеля з машыны і сеў за руль. "Сядай", - груба сказаў ён.
  
  
  "Ты не павінен быць грубым".
  
  
  Рыма завёў машыну і, аб'язджаючы дзве прыпаркаваныя машыны, выехаў заднім ходам на дарогу, якая вядзе ў аэрапорт, аб'ехаўшы некалькі цел. Ён набраў хуткасць і павярнуў на дарогу, якая вядзе ў аэрапорт. Ён вадзіў машыну не так, як іншыя мужчыны, альбо занадта хутка, альбо рухаўся марудна. Ён падтрымліваў роўны, як у кампутара, тэмп на спружынах, якім не давяраў, і з рухавіком, у магутнасць якога мала верыў.
  
  
  У машыне пахла смерцю. Не якая расклалася смерцю, а пахам, які Рыма навучыўся распазнаваць. Чалавечым страхам. Ён не ведаў, ці зыходзіла гэта ад кіроўцы, ці гэта прыйшло зараз ад Сміта, які спакойна сядзеў на заднім сядзенні.
  
  
  Пад'язджаючы да аэрапорта, Сміт сказаў: "Гэта бізнес, ад якога часам ванітуе".
  
  
  "Яны б зрабілі з намі тое ж самае. Цябе ванітуе ад таго, што мы жывем за кошт чужых смерцяў. Я ўбачу цябе зноў, або я не ўбачу", - сказаў Рыма.
  
  
  "Удачы", - сказаў Сміт. "Я думаю, мы пачынаем без элемента нечаканасці".
  
  
  "Што прымусіла цябе ў гэта паверыць?" - Спытаў Рыма і гучна засмяяўся, калі Сміт узяў свой багаж і выдаліўся.
  
  
  Затым Рыма паехаў назад у "Насьёналь".
  
  
  Яму ўсё роўна прыйшлося б сустрэцца з Чиуном. І, магчыма, яму было б лягчэй памерці на бакавой дарозе.
  
  
  Але зноў жа, як сказаў яму маленькі бацька: "Паміраць заўсёды лягчэй. Жыццё патрабуе мужнасці".
  
  
  Ці хапіла ў Рыма смеласці сказаць Чыуну, што ён адыграе важную ролю ва ўсталяванні міру з Кітаем?
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  
  Яна была вельмі маленькай дзяўчынкай у вельмі вялікім шэрым паліто, з якога выглядалі яе хупавыя рукі, якія губляюцца ў неабсяжнасці абшэўак. Абедзве рукі сціскалі маленькую чырвоную кніжачку.
  
  
  Яна насіла акуляры ў вялікай круглай аправе, якія падкрэслівалі яе авальнае твар колеру яечнай шкарлупіны і рабілі яго яшчэ больш далікатным і прывабным. Яе чорныя валасы былі акуратна зачасаны назад і падзелены праборам пасярэдзіне.
  
  
  На выгляд ёй было не больш за 13 гадоў, і яе вызначана ўкалыхвае ў паветры і, верагодна, яна была напалохана. Яна сядзела ў перадпакоі часткі самалёта BOAC, не рухаючыся, рашуча гледзячы наперад.
  
  
  Рыма і Чыун прыбылі ў аэрапорт Дорваль у Манрэалі менш чым на паўгадзіны раней. Чиун першым сеў у самалёт, прыкрываючыся дзелавым гарнітурам і залатым значком, які сведчыць асобу. Як толькі яны прайшлі міма сцюардэсы, Чиун паказаў на хворую маленькую дзяўчынку і сказаў:
  
  
  "Гэта яна. Гэта звер. Ты можаш адчуваць іх пах".
  
  
  Ён падышоў да дзяўчыны і сказаў нешта на мове, якая, як выказаў меркаванне Рыма, была кітайскай. Дзяўчына кіўнула і адказала. Затым Чыун вымавіў нешта, што, відавочна, было лаянкай, і паказаў дзяўчыне сваё пасведчанне.
  
  
  "Яна таксама хоча ўбачыць тваю, гэтая маленькая шлюха са свінарніка. Магчыма, каб выкрасці яе. Усе яе людзі - злодзеі, ты ж ведаеш".
  
  
  Рыма паказаў сваё пасведчанне і ўсміхнуўся. Яна паглядзела на фатаграфію ў яго пасведчанні, а затым на Рыма.
  
  
  "Ніколі нельга быць занадта асцярожным", - сказала яна на цудоўнай англійскай. "Не маглі б вы, калі ласка, паказаць мне пакой для жанчын? Я даволі хворая. Але я пераадолею гэта. Сапраўды гэтак жа, як я пераадольваю грубасць і рэакцыйнае знявагу вашай беглага сабакі ".
  
  
  "Гной з гною", - адказаў Чуін. Яго карыя вочы палыхнулі нянавісцю.
  
  
  Дзяўчыне ўдалося падняцца, і Рыма дапамог ёй спусціцца па прыступках трапа, пакуль яна боўталася пад паліто. Чіун ніякавата рушыў услед за ёй. На ім былі чорныя амерыканскія чаравікі, а барада была коратка паголена. Ён шакіраваў Рыма тады, у Нацыянальным універсітэце ў Сан-Хуане, калі Рыма ўпершыню задаў гэтае пытанне. Але Рыма павінен быў ведаць, што зараз Чыун не павінен яго шакаваць.
  
  
  "Я таксама ўмею чытаць па-ангельску", - сказала дзяўчына. "Каб знішчыць імперыялізм, трэба ведаць яго мову".
  
  
  "Добрая думка", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты можаш быць жалезным тыграм у кароткатэрміновай перспектыве, але ў доўгатэрміновай перспектыве ты папяровы тыгр. Людзі - гэта жалезны тыгр у доўгатэрміновай перспектыве".
  
  
  "З гэтым не паспрачаешся", - сказаў Рыма. "Гэта жаночы пакой", - сказаў ён, паказваючы на паказальнік, які яна прапусціла, калі ішла ад трапа.
  
  
  "Дзякуй", - сказала яна і працягнула яму маленькую чырвоную кніжачку. "Даражы гэтым усё сваё жыццё".
  
  
  "Вядома", - сказаў Рыма, беручы пластыкавую кніжку. Затым яна разгарнулася, як на парадзе, і, усё яшчэ хутаючыся ў прасторнае шэрае паліто, прамаршыравала ў жаночы пакой. Рыма мог бы паклясціся, што бачыў, як яна даставала туалетную паперу з кішэні, перш чым увайсці.
  
  
  "Ты ўжо чытаеш прапаганду гэтага маленькага распуснага спакусніка", – сказаў Чыун, пераможна і ў той жа час пагардліва гледзячы на кнігу.
  
  
  "Яна ўсяго толькі дзіця, Чыун".
  
  
  "Тыгракі могуць даіць. Дзеці самыя зласлівыя".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. Ён усё яшчэ быў удзячны за тое, што Чыун прыйшоў. І ўсё яшчэ здзіўлены. У рэшце рэшт, быў інцыдэнт у Сан-Францыска.
  
  
  Яны павольна прыводзілі ў парадак розум і цела Рыма пасля празмернага напружання, якое амаль перарасло ў знясіленне, калі прэзідэнт аб'явіў аб маючым адбыцца візіце прэм'ер-міністра Кітая.
  
  
  Чыун ужо быў устрывожаны, таму што Цудоўны свет Дыснею быў выцеснены для прэзідэнта. Рыма працаваў над сваім глыбокім дыханнем, гледзячы на мост Залатыя вароты, спрабуючы ўявіць сябе беглым па яго падвесных палосах і якія дыхаюць адпаведна.
  
  
  Чыун прывёў Рыма ў форму вельмі добра і вельмі хутка, што было нядзіўна, паколькі ён прысвяціў падобным рэчам сваё жыццё, пачаўшы ўласнае навучанне ў 18 месяцаў. Калі ён пачаў трэніраваць Рыма, ён паведаміў яму, што той спазніўся на 26 гадоў, каб заняцца нечым сур'ёзным, але ён зробіць усё, што ў яго сілах.
  
  
  Разумова Рыма спускаўся па далёкім баку моста Залатыя Вароты, калі пачуў крык.
  
  
  Ён хутка ўплыў у гасціную. Чыун выдаваў варожыя, усходнія гукі ля тэлевізара, з якога Прэзідэнт гаварыў у сваёй звычайнай сумнай і дакладнай манеры, якая заўсёды здавалася больш шчырай, калі ён устрымліваўся ад спроб паказаць цеплыню або радасць.
  
  
  "Дзякуй і спакойнай ночы", - сказаў прэзідэнт, але Чыун не дазволіў выяве выслізнуць і ўдарам нагі разбіў кінескоп, пры гэтым асноўны кінескоп узарваўся сам па сабе, перш чым абсыпаць пакой аскепкамі.
  
  
  "Для чаго ты гэта зрабіў?"
  
  
  "Ты дурань", - сказаў Чыун, і яго вадкая бародка затрымцела. "Ты бледнатвары дурань. Ты прыдуркаваты. І твой прэзідэнт. Белы - колер хваробы, а ты хворы. Хворы. Усе вы."
  
  
  "Што здарылася?"
  
  
  "Здарылася дурное. Здарылася дурное. Ты дурны".
  
  
  "Што я зрабіў?"
  
  
  "Табе не трэба было нічога рабіць. Ты белы. Гэтага ўчынку дастаткова".
  
  
  І Чыун вярнуўся да кансолі, каб левай рукой разбіць драўлянае вечка набору, а правай уціснуў правую сценку, у выніку чаго левы кут шафы падняўся, як шпіль. За гэта ён ударыў сябе локцем, разбіўшы яго дашчэнту.
  
  
  Ён устаў перад расшчэпленай праводкай, дрэвам і аскепкамі шкла і пераможна плюнуў на гэта.
  
  
  "Прэм'ер-міністр Кітая наведвае вашу краіну", - сказаў ён і зноў плюнуў.
  
  
  "Чыун. Дзе тваё пачуццё раўнавагі?"
  
  
  "Дзе пачуццё гонару ў вашай краіне?"
  
  
  "Ты хочаш сказаць, што ты за Чан Кайшы?"
  
  
  Чыун зноў плюнуў на рэшткі тэлевізара. "Чан і Мао - два браты. Яны кітайцы. Кітайцам нельга давяраць. Ніводны мужчына не павінен давяраць кітайцу, які хоча захаваць штаны і кашулю. Дурань."
  
  
  "Ты маеш нешта супраць кітайцаў?"
  
  
  Чіун спакойна расчыніў далонь і паглядзеў на свае пальцы. “Божа, ты сёння вельмі ўспрымальны. Мае трэніроўкі пайшлі табе на карысць. Ты ўспрымаеш нават самую слабую вібрацыю. Вы ўзнаўляецеся да гранічнага разумення”.
  
  
  "Добра, Чыун. Добра. Добра".
  
  
  Але ўсё было не ў парадку.
  
  
  На наступны вечар, праходзячы міма трэцяга кітайскага рэстарана, Чыун плюнуў у трэці раз.
  
  
  "Чыун, ты можаш гэта выразаць?" Прашаптаў Рыма і замест адказу нанёс спрытны ўдар локцем у сонечнае спляценне, які мог бы адправіць звычайнага чалавека ў бальніцу. Рыма нешта прабурчаў. Ад яго болю Чыуну, здавалася, стала лягчэй, таму што Чиун пачаў напяваць, шоргаючы нагамі, у чаканні наступнага кітайскага рэстарана, у які можна плюнуць.
  
  
  Пасля гэта адбылося.
  
  
  Яны былі вялікімі, магчыма, самымі буйнымі мужчынамі, якіх Рыма калі-небудзь бачыў зблізку. Іх плечы былі на ўзроўні верхавіны яго галавы, і яны выцягваліся ўсё шырэй і шырэй, іх целы былі прамымі і моцнымі, як тры вялікіх цыгарэтных аўтамата. Іх галовы памерам з гаспадарчую сумку злучаліся з плячыма тым, што з медыцынскага пункту гледжання можна было б назваць шыямі, але больш дакладна гэта былі ўсяго толькі разадзьмутыя нарасты мышачнай тканіны.
  
  
  На іх былі сінія блэйзеры з нашыўкамі "Лос-Анджэлес Бізонз". У аднаго была кароткая стрыжка вожыкам, зашмальцаваная доўгая стрыжка, і ён быў афраамерыканцам. Яны, відаць, важылі амаль паўтоны.
  
  
  Яны стаялі перад шкляной вітрынай мэблевай крамы і гарманічна спявалі. Відавочна, трэніровачны лагер скончыўся, і яны адправіліся на ноч у горад. Калі ў добрай і радаснай веры, яшчэ больш ажыўленай выпіўкай, яны прысталі да высахлага старога азіяту, ніхто з іх у той час не збіраўся завяршаць яго прафесійную футбольную кар'еру.
  
  
  "Прывітанне, брат з трэцяга свету", - праспяваў гігант з афрыканскай знешнасцю.
  
  
  Чіун спыніўся, склаўшы перад сабой хупавыя рукі. Ён паглядзеў на чарнаскурага чалавека і нічога не сказаў.
  
  
  "Я вітаю рашэнне прэзідэнта вітаць вашага прэм'ер-міністра, вялікага лідэра трэцяга свету. Кітаец і чарнаскуры - браты".
  
  
  Так скончылася выдатная кар'ера абаронцы Бэда Боўлдэра Джонса. Газеты на наступны дзень паведамілі, што, верагодна, ён зноў зможа хадзіць на працягу года. Двое яго таварышаў былі адхіленыя ад гульні і аштрафаваныя на 500 долараў кожны. Яны абодва настойвалі ў паліцыі і прэсе, што маленькі пажылы кітаец падняў Бад Боўлдэр і запусціў ім у іх.
  
  
  Трэнер Харрахан, паводле прэсы, сказаў, што насамрэч ён не быў строгім трэнерам, але такое п'янства згубнае для каманды. "Гэта ўжо назаўжды пашкодзіла аднаму з найвялікшых ахоўных прыёмаў у гісторыі футбола. Гэта трагедыя, пагоршаная відавочнай хлуснёй".
  
  
  Пакуль трэнер разбіраўся са сваімі праблемамі, Рыма разбіраўся са сваімі. Ён вывозіў Чыуна да чортавай маці з Сан-Францыска ў Сан-Хуан, дзе аднойчы ноччу быў вымушаны папрасіць аб ласцы, якое, як ён думаў, Чыун ніколі не акажа.
  
  
  Чыун адпачываў у сваіх апартаментах, дзе ён лічыўся як містэр Паркс, а Рыма - як слуга міс. Сьміт толькі што вярнуўся ў штаб-кватэру. Адзіны спосаб задаць гэтае пытанне - спытаць аб гэтым.
  
  
  Рыма задаў яе.
  
  
  Чыун. Мы павінны берагчы жыццё кітайца і паспрабаваць выратаваць жыццё іншага”.
  
  
  Чыун кіўнуў.
  
  
  "Ты зробіш гэта?"
  
  
  "Так, вядома. Чаму б і не?"
  
  
  "Ну, я ведаю, як ты ставішся да кітайскай мовы, вось і ўсё".
  
  
  “Адчуваць? Што можна адчуваць да паразітаў? Калі нашыя лорды, якія плацяць нам за ежу, хочуць, каб мы назіралі за прусамі і абаранялі іх, то мы менавіта гэта і робім”.
  
  
  Чыун усміхнуўся. "Толькі адна рэч", - сказаў ён.
  
  
  "Што гэта?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Калі мы павінны атрымаць якія-небудзь грошы ад кітайцаў, спачатку атрымаеце іх, перш чым штосьці прадпрымаць. Літаральна на днях яны нанялі некалькі чалавек з маёй вёскі і прымусілі іх выконваць самыя небяспечныя заданні. Яны не толькі не заплацілі ім, яны паспрабавалі пазбавіцца ад іх ".
  
  
  "Я не ведаў, што кітайскія камуністы нанялі жыхароў вашай вёскі".
  
  
  "Не камуністы. Імператар Чу Ці".
  
  
  "Чу Ці? Той, хто пабудаваў забаронены горад?"
  
  
  "Тое ж самае".
  
  
  "Што вы маеце на ўвазе, на днях? Гэта было 500 гадоў таму".
  
  
  "Дзень памяці карэйца. Проста пераканайцеся, што спачатку нам заплацяць".
  
  
  "Мы зробім". Рыма зноў быў здзіўлены, калі Чыун ахвотна пагадзіўся падстрыгчы бараду дзеля гэтага задання.
  
  
  "Калі маеш справу з паразітамі, не мае значэння, як ты выглядаеш", – сказаў Чыун.
  
  
  І вось зараз яны чакалі ля жаночага пакоя ў аэрапорце Дор-вал. Позні вераснёўскі дождж барабаніў па шкле і халадзіў іх лёгкія летнія касцюмы. Ім трэба было б як мага хутчэй набыць восеньскае адзенне.
  
  
  "Яна, верагодна, крадзе з туалета мыла, ручнікі і туалетную паперу", – сказаў Чыун, усміхаючыся.
  
  
  "Яна там ужо дзесяць хвілін. Можа быць, мне лепш праверыць", - сказаў Рыма.
  
  
  Такім чынам, дастаўшы свой значок спецыяльнай службы, які прыкладаўся да пасведчанняў асобы, выдадзеным Смітам Рыма і Чыуну, Рыма ўварваўся ў жаночы пакой, абвясціўшы: "Інспектар аховы здароўя, дамы. Пачакайце хвілінку". І паколькі тон быў карэктным і афіцыйна адхіленым, ніхто не пратэставаў, а хутка сышоў.
  
  
  . Усё, акрамя яе. Яна складала папяровыя ручнікі і засоўвала іх у сваё паліто.
  
  
  "Што ты робіш?" Спытаў Рыма.
  
  
  "У вашай краіне можа не быць ручнікоў ці паперы. Тут іх шмат. Шмат. Папера ў кожным кіёску".
  
  
  "Па ўсіх Злучаных Штатах у кожным кіёску ёсць папера".
  
  
  "У кожнай кабінцы?"
  
  
  "Ну, за выключэннем тых выпадкаў, калі нехта забывае іх запоўніць".
  
  
  "Ага. Тады мы возьмем крыху. Я прывёз крыху з сабой з Пекіна".
  
  
  "Туалетная папера?"
  
  
  “Гатоўнасць да задачы – гэта выкананне задачы. Той, хто не рыхтуе задачу, разглядаючы яе з многіх бакоў, асуджаны спатыкнуцца на адным баку. Будзь гатовы”.
  
  
  "Ты дзяўчынка-скаўт?"
  
  
  "Не. Думкі Мао. Дзе кніга?" Яна з трывогай паглядзела на яго.
  
  
  "Мы з маім партнёрам на вуліцы".
  
  
  "Ты ўжо прачытаў гэта?"
  
  
  "Яна ў мяне ўсяго дзесяць хвілін".
  
  
  "Дзесяць хвілін могуць стаць двума самымі каштоўнымі думкамі старшыні Мао. Гэта магло б вызваліць вас ад вашых імперыялістычных, эксплуататарскіх метадаў. А таксама ад вашага беглага сабакі".
  
  
  Рыма моцна, але пяшчотна схапіў маладую дзяўчыну за абодва плячы.
  
  
  "Паслухай, малыш", - сказаў ён. "Мне ўсё роўна, якімі імёнамі ты мяне называеш. Калі табе гэта падабаецца, добра. Але сачы за тым, як ты называеш Чыуна. "Беглы сабака" і "імперыялістычны лёкай" - непрыдатныя словы для чалавека ў тры-чатыры разы старэйшыя за цябе " .
  
  
  "Калі старое з'яўляецца рэакцыйным і дэкадэнцкім, яго трэба пахаваць разам з усімі іншымі анахранізмамі, ад якіх пакутуе чалавецтва сёння".
  
  
  "Ён мой сябар", - сказаў Рыма. "Я не хачу, каб яму прычынілі боль".
  
  
  "Вашыя адзіныя сябры - гэта партыя і ваша працоўная салідарнасць".
  
  
  Маладая дзяўчына сказала гэта, чакаючы адабрэння. Яна не чакала двух вострых пякучых боляў падпахамі. Рыма працягваў працаваць вялікімі пальцамі, круцячы, уціскаючы плоць у сустаў. Яе далікатныя міндалепадобныя вочы амаль акругліліся ад болю. Яе рот адкрыўся, каб закрычаць, і Рыма заціснуў ёй рот рукой.
  
  
  "Слухай, малыш, і слухай уважліва. Я не хачу, каб ты абражаў таго чалавека звонку. Ён заслугоўвае тваёй павагі. Калі ты не ў стане выказаць гэта, па меншай меры, ты можаш пазбегнуць непавагі. Я б выказаў здагадку, што ён ведае пра свеце больш, чым вы, і калі б вы проста заткнуліся на хвілінку, вы маглі б сёе-чаму ў яго навучыцца.
  
  
  "Але зробіш ты гэта ці не, мяне не датычыцца. Што мяне турбуе, дык гэта адсутнасць у цябе добрых манер, і калі ты яшчэ раз прамаўчыш, малыш, я раздрабню твае плечы ў кашу".
  
  
  Рыма ўціснуў вялікі палец правай рукі яшчэ глыбей і адчуў, як яе цела напружылася яшчэ мацней. Яе твар скрывіўся ад болю.
  
  
  "Цяпер у нас адбыўся наш маленькі дыялог, - сказаў Рыма, - і мы прыйшлі да нашага рэвалюцыйнага кансенсусу. Так?"
  
  
  Ён прыбраў руку з яе рота. Яна кіўнула і ахнула.
  
  
  "Правільна", - сказала яна. "Я праяўлю павагу да старога. Я зраблю адзін крок назад, каб пазней зрабіць два крокі наперад. Аднак мне дазволена казаць вам праўду? Не баючыся агрэсіі?"
  
  
  "Вядома, малыш".
  
  
  "Ты гаўнюк, Рыма, як-там-цябе-клічуць".
  
  
  Яна пачала зноўку зашпіляць сваё паліто, затрачваючы максімум энергіі на кожны вялікі гузік. Відавочна, яна запомніла яго імя па пасведчаннях асобы, якія прад'явілі Рыма і Чыун.
  
  
  "Не імперыялістычны, дэспатычны, рэакцыйны, фашысцкі гаўнюк?"
  
  
  "Гаўнюк ёсць гаўнюк".
  
  
  "Добра, міс Лю".
  
  
  "Мяне клічуць місіс Лю".
  
  
  "Ты замужам за сынам генерала?"
  
  
  "Я замужам за генералам Лю, і я шукаю свайго мужа".
  
  
  Рыма ўспомніў маленькую карцінку з інструктажу. Твар генерала Лю быў жорсткі і абветраны, з рэзкімі рысамі, прарэзанымі горыччу многіх доўгіх маршаў. Яму было 62 гады.
  
  
  "Але ты ж дзіця".
  
  
  "Я не дзіця, чорт бы цябе ўзяў. Мне 22, і ў мяне рэвалюцыйная свядомасць чалавека ў тры разы старэйшая за мяне".
  
  
  "У цябе цела доктара медыцыны".
  
  
  "Гэта ўсё, аб чым вы, дэкадэнты Захаду, маглі б падумаць".
  
  
  "Генерал Лю ажаніўся на вас не з-за вашай рэвалюцыйнай свядомасці".
  
  
  "Так, ён зрабіў, на самой справе. Але ты гэтага не зразумееш". Яна з выклікам зашпіліла верхні гузік.
  
  
  "Добра, паехалі. Паслухай, я не магу называць цябе місіс Лю па відавочных прычынах. Ты таксама не можаш падарожнічаць пад гэтым імем. Ужо даказана, што ў нас сістэма, падобная да рэшата. Як мне цябе называць?"
  
  
  "Кветка лотаса, гаўнюк", - сказала яна са звонкім сарказмам.
  
  
  "Добра, не будзь смешным", - сказаў Рыма, прытрымліваючы адчыненымі дзверы дамскага пакоя і сустракаючы ашаломленыя погляды мінакоў.
  
  
  "Мэй Сун", - сказала яна.
  
  
  Чыун чакаў, заклаўшы рукі за спіну. Ён міла ўсміхаўся.
  
  
  "Кніга", - сказала Мэй Сун.
  
  
  "Ты шануеш гэтай кнігай?"
  
  
  "Гэта мая самая каштоўная ўласнасць".
  
  
  Усмешка Чыуна дасягнула знешніх межаў радасці, і ён выцягнуў перад сабой рукі, у якіх былі зрыўкі паперы і чырвонага пластыка - рэшткі кнігі.
  
  
  "Хлусня. Гэта хлусня", - сказаў ён. "Кітайская хлусня".
  
  
  Мэй Сун была ашаломленая.
  
  
  "Мая кніга", - ціха сказала яна. "Думкі старшыні Мао".
  
  
  "Навошта ты гэта зрабіў, Чыун? Я маю на ўвазе, сапраўды Чыун. Гэта сапраўды агідна. Я маю на ўвазе, што не было ніякай прычыны так паступаць з кнігай гэтай маленькай дзяўчынкі".
  
  
  "Ха, ха, ха", - радасна сказаў Чыун і падкінуў кавалачкі ў паветра, раскідаўшы думкі Мао вельмі маленькімі кавалачкамі па ўваходзе ў жаночы пакой аэрапорта Дорвал.
  
  
  Мяккія вусны Мэй Сун зморшчыліся, а вочы завільгатнець.
  
  
  І Чыун засмяяўся яшчэ гучней.
  
  
  "Глядзі, Мэй Сун, я дастану табе яшчэ адну маленькую чырвоную кніжачку. У нас у краіне іх поўна".
  
  
  "Гэтую мне падарыў мой муж на наша вяселле".
  
  
  "Ну, мы знойдзем яго і купім табе іншую. Добра? Мы купім табе тузін. На ангельскай, рускай, французскай і кітайскай".
  
  
  "На рускай іх няма".
  
  
  "Ну, усё роўна. Добра?"
  
  
  Яе вочы звузіліся. Яна ўтаропілася на смяецца Чиуна і нешта ціха сказала па-кітайску. Чыун засмяяўся яшчэ гучней. Затым ён сказаў нешта ў адказ на той жа мове. І Мэй Сун пераможна ўсміхнулася і адказала. Кожны адказ, узад і ўперад, рабіўся ўсё гучнейшым і гучнейшым, пакуль Чыун і місіс Лю не загучалі так, нібы ў бляшаным кацялку ваяваў тонг.
  
  
  Яны трызнілі такім чынам адзін на аднаго, пажылы мужчына і маладая жанчына, калі яны выходзілі з варот аэрапорта Дорваль з білетнымі касірамі, пасажырамі, багажнікамі, усё абарочваліся, каб паглядзець на двух крыкуноў. Рыма адчайна хацеў, каб ён мог проста ўцячы, і валокся ззаду, прыкідваючыся, што не ведае гэтых дваіх.
  
  
  Наверсе быў балкон, запоўнены людзьмі ў тры рады, якія глядзелі на трыа зверху ўніз. Гэта было так, як калі б у іх былі месцы ў ложы на паданні.
  
  
  І Рыма ў роспачы загарлапаніў на іх:
  
  
  "Мы пойдзем на ўсё дзеля захавання таямніцы".
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  
  Доктар Гаральд В. Сміт чытаў справаздачы, якія паступалі кожную гадзіну. Калі б ён пайшоў дадому спаць, яны былі б складзеныя чаркай вышынёй у фут у маленькім сейфе, убудаваным у левую частку яго стала. Калі б ён застаўся ў сваім кабінеце ў санаторыі Фолкрофт, адкуль адкрываецца від на праліў Лонг-Айленд з узбярэжжа Вестчэстэра, іх бы прынеслі ў яго кабінет і асістэнтка ціхенька паставіла перад ім.
  
  
  Гэты асістэнт лічыў, што працуе над навуковай праграмай, настолькі засакрэчанай, што ў яе не было назвы. У асабістай сакратаркі Сміта склалася ўражанне, што яна працуе на Федэральнае бюро расследаванняў у спецыяльнай камандзе пад прыкрыццём.
  
  
  З 343 супрацоўнікаў санаторыя Фолкрофт большасць лічылі, што яны працуюць у санаторыі, хоць пацыентаў было вельмі мала. Большая частка супрацоўнікаў была ўпэўнена, што яны ведалі. Праз падпольныя кампутарныя банкі яны былі ўпэўненыя, што працуюць на міжнародную навукова-маркетынгавую фірму.
  
  
  Адзін супрацоўнік, амбіцыйны малады геній, паспрабаваў узламаць кампутарную праграму для свайго асабістага выкарыстання. Ён вырашыў, што калі яму ўдасца атрымаць доступ да сакрэтаў гіганцкага кампутарнага банка, то ён зможа выкарыстоўваць сваю інфармацыю, каб пазбіваць стан на рынку або ў міжнароднай валюце. У рэшце рэшт, навошта такая сакрэтнасць, калі толькі сакрэты не каштавалі цэлае стан?
  
  
  Будучы кемлівым хлопцам, ён зразумеў, што сакрэты, павінна быць, каштуюць цэлае багацце, таму што, па самых прыблізных падліках, праца Folcroft абыходзілася ў 250 000 даляраў у тыдзень.
  
  
  Так паступова ён пачаў датыкацца з іншымі аспектамі кампутарных аперацый, у дадатак да падзелу, у якім ён цалкам законна працаваў.
  
  
  І на працягу года ён пачаў бачыць карціну, якая вымалёўваецца - сотні супрацоўнікаў, якія збіраюць інфармацыю, профілі злачынных сетак, шпіянаж, махлярства ў бізнэсе, падрыўную дзейнасць, карупцыю. Кампутарны партрэт нелегальнай Амерыкі.
  
  
  Гэта дакладна не было маркетынгам, хоць яго невялікая кампутарная функцыя прымусіла яго паверыць у гэта, паколькі гаворка ішла аб Нью-Йоркскай фондавай біржы.
  
  
  Гэта збянтэжыла яго. Гэта бянтэжыла яго ўсю дарогу да яго новага прызначэння ў Юце. Затым аднойчы ўначы да яго дайшло, чым менавіта займаецца Фолкрофт. Гэта прыйшло яму ў галаву прыкладна за 24 гадзіны да таго, як ён сустрэў мужчыну ў Солт-Лэйк-Сіці. Мужчыну па імі Рыма.
  
  
  За дзень ён быў трэцім супрацоўнікам CURE, які ведаў, на каго ен працуе і чаму. А потым ён аказаўся пераплеценым з амартызатарамі на дне шахты ліфта, і толькі двое супрацоўнікаў, доктар Сміт і чалавек па імені Рыма, ведалі, на каго яны працуюць і чаму. Так і павінна было быць.
  
  
  Цяпер штогадзінныя справаздачы паказвалі, што, магчыма, небяспека выкрыцця зноў была немінучай, чаго Сміт баяўся з самага пачатку стварэння CURE шмат гадоў таму.
  
  
  Мінулай ноччу ён задрамаў за сваім сталом і прачнуўся з першымі пробліскамі ласося ў халодным шэрым досвітку, які вянчае цемру праліва Лонг-Айленд. На яго акне oneway, які выходзіць на гук, па баках сабралася ранняя ранішняя раса, хоць яго запэўнілі, што з цеплавымі вокнамі такога не адбудзецца.
  
  
  Яго памочнік толькі што ціха паклаў перад ім яшчэ адну справаздачу, калі Сміт расплюшчыў вочы.
  
  
  "Прынясіце мне, калі ласка, маю электрычную брытву і зубную шчотку", - папытаў ён.
  
  
  "Вядома", - сказаў памагаты. "Гэтая спецыяльная секцыя ачысткі працуе вельмі гладка, сэр. Я павінен сказаць, што гэта першы цэнтр ачысткі інфармацыі, які працуе так гладка, не ведаючы, што ён робіць".
  
  
  "Брытву, калі ласка", - сказаў Сміт. Ён перавярнуў пачкі справаздач, якія ляжаць перад ім, і пачаў праглядаць іх у храналагічным парадку. Справаздачы, відаць, былі не звязанымі дакументамі, што і павінна было быць. Толькі адзін чалавек павінен умець складаць кавалачкі разам.
  
  
  Прадавец аўтамабільнай кампаніі ў Пуэрта-Рыка распавёў аб асабістым жыцці ўладальніка таксаматорнай кампаніі. Бухгалтар, мяркуючы, што яго падкупіла Падатковая служба, звярнуў увагу на раптоўны буйны дэпазіт грошай уладальнікам таксаматорнай кампаніі.
  
  
  Швейцар, дзе маладая жанчына трымала свой хатні пудзел, сказаў рэпарцёру газеты, хто заплаціў за пудзеля.
  
  
  Пералёт з Албаніі ў Лейпцыг, затым Парыж. Буйныя сумы грошай, якія паступаюць з Усходняй Еўропы дробнымі купюрамі. Адпаведнае ўдасканаленне дзейнасці ЦРУ, на выпадак, калі грошы былі платай за пашырэнне шпіянажу.
  
  
  Але грошы паступалі праз Пуэрта-Рыка. І таксаматорную кампанію. І Сміт успомніў целы, якія былі раскіданыя за таксі на пустыннай бакавой дарозе недалёка ад аэрапорта.
  
  
  А потым трывожныя паведамленні.
  
  
  Кітайская дзяўчына, якая прыбывае ў аэрапорт Дорваль. Сустракаюць пажылы карэец і целаахоўнік. Целаахоўнік шасці футаў ростам, карыя вочы, добра загарэлы колер асобы, сярэдняга целаскладу.
  
  
  І вось яна. Фатаграфія. Рыма Уільямс, які ідзе ззаду Чыуна і дзяўчыны.
  
  
  І калі яго магла сфатаграфаваць служба расследаванняў Pelnor, якая лічыла, што абслугоўвае прамысловы акаўнт у Раі, Нью-Ёрк, хто яшчэ мог усталяваць надзейны кантакт з гэтай тройцай і адзіным іншым супрацоўнікам CURE, які ведаў, на каго ён працуе?
  
  
  Адна гэтая фатаграфія была падобная навядзенню пісталета не толькі на галаву Рыма Ўільямса, але і на саму CURE.
  
  
  Быць вядомым. Быць выкрытым. Браня сакрэтнасці спала. І агаліўся той факт, што сам урад Злучаных Штатаў не мог функцыянаваць у рамках сваіх уласных законаў.
  
  
  Калі Служба расследаванняў Пелнор змагла так лёгка выявіць гэтую тройцу, то хто ж яшчэ?
  
  
  Вось яна, двое выхадцаў з Усходу, якія яўна гарлапаняць адзін на аднаго, і чалавек, якога публічна пакаралі смерцю шмат гадоў таму. Акуратны здымак, відавочна, зроблены не вельмі доўгім тэлеаб'ектывам.
  
  
  Твар Рыма Уільямса было зменена з дапамогай пластычнай аперацыі, зменены скулы, нос і лінія росту валасоў. Але ўбачыць іх абсалютную зброю, Разбуральнік, на звычайнай фатаграфіі, зробленай простымі прыватнымі дэтэктывамі, прымусіла і без таго ванітны страўнік Сміта скіснуць у чаканні будучай гібелі.
  
  
  КЮРЭ будзе расфармаваная да таго, як яго выкрыюць. Толькі двое мужчын будуць ведаць, як яны ведалі раней, і яны не будуць ведаць доўга. Сьміт падрыхтаваў мэханізм зьнішчэньня ў той дзень, калі вярнуўся з сустрэчы з прэзыдэнтам.
  
  
  У яго была таблетка. Ён тэлефанаваў жонцы і казаў, што з'ехаў па справах. Праз месяц чалавек з ЦРУ паведамляў місіс Сміт, што яе муж знік пры выкананні задання ў Еўропе. Яна б паверыла ў гэта, бо ўсё яшчэ верыла, што ён працуе на ЦРУ.
  
  
  Сміт кінуў фатаграфію ў кошык для драбнення ззаду сябе. Кошык забзыкаў, і фатаграфія Рыма Уільямса знікла.
  
  
  Ён разгарнуў сваё крэсла і ўтаропіўся на гук і плёскат хваляў, якія разбіваюцца аб скалы невялікімі рытмічнымі патокамі, прадыктаванымі месяцам, ветрам і прылівам.
  
  
  Вада была там да отверждения. Яна будзе там пасля отверждения. Гэта было там, калі Афіны былі дэмакратыяй, калі Рым быў рэспублікай, і калі Кітай стаяў у цэнтры сусветнай цывілізацыі, вядомы сваёй справядлівасцю, мудрасцю і спакоем.
  
  
  Яны ўпалі, а вада працягвала цечу. І калі КЮРЭ знікне, вада ўсё яшчэ будзе.
  
  
  Сміт рабіў некалькі невялікіх рэчаў, калі ён змяшчаў CURE у destruct. Ён патэлефануе ў аддзел заработнай платы, які перавядзе прыкладна палову супрацоўнікаў назад у агенцтвы, у якіх, як яны думалі, яны ўсё роўна працуюць, ператворыць Фолкрофт назад у сапраўдны санаторый, а астатніх звольніць з рэкамендацыямі.
  
  
  Калі гэтае буйнамаштабнае звальненне было апрацавана з дапамогай кампутара, у адзін выдатны дзень усярэдзіне кампутарнага комплексу ўспыхнуў бы бушуючы пажар, які знішчыў касеты і абсталяванне.
  
  
  Сьміт не стаў бы сьведкам пажару. Ён бы 24 гадзінамі раней пакінуў цыдулку з загадам адправіць скрынку ў склеп пахавальнаму бюро Maher у Парсіпані, штат Нью-Джэрсі. Ён таксама не ўбачыць, як выконваецца памятка.
  
  
  Ён бы спусціўся ўніз, у кут пакоя з фарбамі, дзе ў куце стаяла скрынка, крыху вышэй і шырэй сярэдняга чалавека. Ён здымаў лёгкае алюмініевае вечка, клаўся ў шчыльны белы паралон, прыкладна выдзеўбаны для фігуркі Ms, і зноў апускаў вечка на сябе. Знутры ён зашчоўкваў чатыры замкі, якія зачынялі вечка і рабілі яе герметычнай.
  
  
  Яму не спатрэбіцца паветра. Таму што, калі зачыніцца апошні шлюз, ён праглыне таблетку і засне назаўжды разам з арганізацыяй, якую ён дапамог стварыць, каб выратаваць нацыю, няздольную выратаваць саму сябе.
  
  
  Што з Рыма Уільямсам? Ён бы неўзабаве памёр, калі б план спрацаваў. І гэта быў адзіны плян, які мог спрацаваць. Бо, калі Сміт паставіў план знішчэння на "падрыхтавацца", кат Рыма ўжо быў побач з Рыма. Яму было даручана суправаджаць яго.
  
  
  Сміт атрымліваў штодзённыя тэлефонныя званкі ад Рыма праз дэтройцкую сістэму "Набірай малітву" і "прасіў Рыма неадкладна адправіць Чыуна назад у Фолкрофт.
  
  
  І калі Рыма раскажа пра гэта Чыуну, Чыун выканае свой смяротны кантракт, як карэйцы выконвалі кантракты на працягу стагоддзяў.
  
  
  А Рыма і Сміт панеслі б з сабой у магілу надзвычайны сакрэт ЛЯЧЭННЯ. І калі адзіны чалавек, які ўвогуле ведаў пра яе існаванне, тэлефанаваў з Белага дома, ён атрымліваў сігнал "занята" на спецыяльнай лініі, які азначае, што CURE больш не існуе.
  
  
  Чыун, які ніколі не ведаў, на каго ён працуе, акрамя таго, што гэты ўрад, верагодна, вернецца ў Карэю, каб спакойна пражыць некалькі астатніх гадоў.
  
  
  Хвалі стабільна б'юцца аб бераг.
  
  
  Свет быў блізкі да міру. Якая фантастычная мара. Колькі гадоў свет ведаў свет? Ці быў калі-небудзь час, калі чалавек не забіваў чалавека, ці калі вайна за бязлітаснай вайной вялася не для таго, каб усталяваць гэтую мяжу ці выправіць гэтае зло, ці нават, нягледзячы на сваё крайняе глупства, для абароны гонару нацыі?
  
  
  У прэзідэнта была мара. І Сміту і Рыма, магчыма, давядзецца памерці за гэта. Ды будзе так. За гэта варта памерці.
  
  
  Было б выдатна мець магчымасць сказаць Рыма, чаму ён памрэ, але Сміт не мог вырашыцца раскрыць, як памрэ Рыма. Калі ў кагосьці была перавага перад гэтай самай дасканалай машынай для забойства, ён захоўваў яго. Для выкарыстання пры неабходнасці.
  
  
  І тут зазваніла спецыяльная лінія ад Рыма.
  
  
  Сьміт падняў слухаўку. Ён раптам адчуў глыбокую і трывожную прыхільнасць да гэтага забойцы досціпаў, прыхільнасць, якая ўзнікае ў акопе, які ты дзяліў з кімсьці на працягу ... колькі гэта было зараз, васьмі гадоў?
  
  
  "Сем-чатыры-чатыры", - сказаў Сміт.
  
  
  "Ты проста цуд", - пачуўся голас Рыма. "Ты сапраўды даў мне бізнэс. Ты ведаеш, што яны двое сварацца?"
  
  
  "Я ведаю".
  
  
  "Неверагодна глупства трымаць Чыуна за гэтым заняткам. У яго выскачыў корак".
  
  
  "Табе патрэбен хтосьці, хто можа перавесці".
  
  
  "Яна гаворыць па-ангельску".
  
  
  "І пра што яна гаворыць кітайцу, які можа паспрабаваць звязацца з ёй?" - Спытаў Сміт.
  
  
  "Добра. Я пастараюся перажыць гэта. Пазней сёння мы пакідаем Бостан".
  
  
  "Мы правяраем тую пуэртарыканскую групу. Мы ўсё яшчэ не ведаем, хто іх адправіў".
  
  
  "Добра. Мы збіраемся пачаць агледзецца".
  
  
  "Будзь асцярожны. Гэтая таксаматорная кампанія даставіла на мацярык вельмі тоўсты пачак наяўных грошай. Я думаю, гэта для цябе, 70 000 даляраў".
  
  
  "Гэта ўсё, чаго я стаю? Нават з абясцэненым доларам?"
  
  
  "Калі гэта не спрацуе, ты, верагодна, хутка будзеш каштаваць 100-000 долараў".
  
  
  "Чорт вазьмі, я стаю гэтага для медыцынскага шоу. Ці спартыўнага кантракта. Што б гэта было, калі б усё развалілася? 35-гадовы кутні абаронца, які ідзе на пенсію ў шэсцьдзесят?" Чыун умеў гуляць у падкаце. Іду ў заклад, што мог. Гэта ўразіла б іх уяўленне. Васьмідзесяцігадовы падкат вагой у дзевяноста фунтаў."
  
  
  "Перастань несці лухту".
  
  
  "Вось што мне ў табе падабаецца, мілая. Ты сама радасць".
  
  
  "Да спаткання", - сказаў Сміт.
  
  
  "Чыун. Дзевяностафунтавы Алекс Каррас".
  
  
  Сьміт павесіў слухаўку і вярнуўся да справаздач. Усе яны былі дрэнныя і станавіліся ўсё горшымі. Магчыма, яго ўласны страх смерці цяпер затуманьваў яго меркаванні. Магчыма, КЮРЭ ўжо перайшоў грань кампрамісу. Можа быць, яму трэба было загадаць Чыўну вярнуцца ў Фолкрофт тады і там.
  
  
  З сейфа з левага боку свайго стала ён дастаў маленькі герметычны пластыкавы пакет. У ім была адна таблетка. Ён паклаў яго ў кішэню камізэлькі і вярнуўся да справаздач. Рыма зноў звяжацца з намі заўтра.
  
  
  Зноў паступалі новыя паведамленні, на гэты раз з ягонай брытвай. Тэлефонная лінія Рыма была праслухана і прасочана да Раю, Нью-Ёрк. Гэтая інфармацыя паступіла ад памочніка дыспетчара тэлефоннай кампаніі ў Бостане.
  
  
  Сьміт пстрыкнуў кнопкай унутранай сувязі, каб даведацца, ці дома яшчэ яго сакратарка.
  
  
  "Так, доктар Сміт", - раздаўся голас па ўнутранай сувязі.
  
  
  "О. Добрай раніцы. Калі ласка, адпраўце запіску ў аддзел дастаўкі. Мы амаль напэўна адправім алюмініевую скрынку з лабараторным абсталяваннем у Парсэпані, штат Нью-Джэрсі, заўтра. Я б хацеў, каб яе накіравалі праз Пітсбург, а затым даставілі самалётам ".
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  
  Рыкарда Дэ Эстрана-і-Мантальда-і-Руіс Гернер сказаў свайму наведвальніку, што 70 000 долараў недастаткова.
  
  
  "Немагчыма", - сказаў ён, накіроўваючыся да свайго ўнутранага дворыка, яго ногі ў аксамітных тэпціках бясшумна ступалі па палявым камені. Ён падышоў да краю і паставіў келіх з шампанскім на каменны выступ, які адлучае яго ад акраў узгорыстых садоў, якія ператварыліся ў лес, а за імі - рака Гудзон, якая вось-вось ахутаецца пышнымі яркімі фарбамі восені.
  
  
  "Проста немагчыма", - паўтарыў ён і глыбока ўдыхнуў ветрык з водарам вінаграда, які даносіцца з яго альтанак, размешчаных на ўзгорках Нью-Ёрка, у краіне добрага віна, таму што вінаградныя лозы павінны змагацца за выжыванне сярод скал. Як гэта падобна на жыццё, што яе якасць была адлюстраваннем яе барацьбы. Як гэта дакладна для яго вінаграднікаў, за якімі ён асабіста назіраў.
  
  
  Ён быў ужо далёка ў сярэднім узросце, але фізічныя практыкаванні і добрае жыццё зрабілі яго дзіўна падцягнутым, а яго кантынентальныя манеры і бездакорнае адзенне забяспечвалі яму сталую кампанію ў ложку. Калі ён хацеў. Якая заўсёды была да і пасля, але ніколі падчас збору ўраджаю.
  
  
  Дык вось, гэтая неахайная маленькая жанчына з кашальком, поўным грошай, відавочна, нейкая камуністычная арганізацыя і, хутчэй за ўсё, проста пасыльны, хацела, каб ён рызыкнуў сваім жыцьцём за 70 000 даляраў.
  
  
  "Немагчыма", - сказаў ён у трэці раз і падняў шклянку з цвёрдага каменнага краю свайго Паціа. Ён паднёс яе да сонца ў знак падзякі, і афарбаваная бурбалкавая вадкасць заблішчала, як быццам для яго было гонарам быць абраным для дара сонцу.
  
  
  Рыкарда Дэ Эстрана-і-Мантальда-і-Руіс Гернер не павярнуўся тварам да сваёй госці, якой ён не прапанаваў шампанскага гэтак жа, як не прапанаваў ёй сесці. Ён сустрэў яе ў сваёй бярлогу, пачуў яе прапанову і адхіліў яе. І ўсё ж яна не сышла.
  
  
  Цяпер ён чуў, як яе цяжкія чаравікі ідуць за ім, тупаючы па яго ўнутраным дворыку.
  
  
  "Але 70 000 даляраў - гэта больш за ў два разу больш, чым вы атрымліваеце звычайна".
  
  
  "Мадам", - сказаў ён халодным ад пагарды голасам. "Семдзесят тысяч долараў - гэта ўдвая больш, чым я атрымаў у 1948 годзе. З таго часу я не працаваў".
  
  
  "Але гэта важнае заданне".
  
  
  "Магчыма, для цябе. Не для мяне".
  
  
  "Чаму ты не бярэш яе?"
  
  
  "Гэта проста не ваша справа, мадам".
  
  
  "Ты страціў свой рэвалюцыйны запал?"
  
  
  "У мяне ніколі не было рэвалюцыйнага запалу".
  
  
  "Ты павінен выканаць гэтае заданне".
  
  
  Ён адчуваў яе дыханне ў сябе за спіной, моцны жар нервовай потнай жанчыны. Ты мог адчуваць яе прысутнасць у сітавінах сваёй скуры. Гэта было праклён адчувальнасці, адчувальнасці, якая зрабіла Рыкарда Дэ Эстрана-і-Мантальда-і-Руіса Гернера менавіта Рыкарда Дэ Эстрана-і-Мантальда-і-Руіса Гернера. Адзін раз, па 35 000 долараў за заданне.
  
  
  Ён пацягваў шампанскае, дазваляючы свайму роце аддацца яго вібрацыі. Добрае шампанскае, не вельмі. І, нажаль, нават не цікавае шампанскае, хоць шампанскае ў любым выпадку было агульнавядома нецікавым. Сумная. Падабаецца жанчына.
  
  
  "Масы пралілі кроў за поспех, які непазбежны. Перамога пралетарыяту над дэспатычнай, расісцкай капіталістычнай сістэмай. Цяпер далучайцеся да нас у перамозе або памрыце ў паразе".
  
  
  "О, пустышка. Колькі вам гадоў, мадам?"
  
  
  "Ты здзекуешся над маім рэвалюцыйным запалам?"
  
  
  "Я шакаваны прыхільнасцю да яе дарослых. Камунізм - гэта для людзей, якія ніколі не пасталеюць. Я стаўлюся да Дыснэйлэнда больш сур'ёзна".
  
  
  "Я не магу паверыць, што ты сказаў такое, ты, які ваяваў з фашысцкім зверам".
  
  
  Ён павярнуўся, каб разгледзець жанчыну больш уважліва. Яе твар быў пакрыты маршчынамі ад шматгадовай лютасці, валасы раскудлаціліся ва ўсе бакі з-пад простага чорнага капялюша, якую не шкодзіла б пачысціць. Яе вочы здаваліся стомленымі і стомленымі. Гэта быў твар, які пражыў усё жыццё, поўны спрэчак аб абсурднасці дыялектычнага матэрыялізму і класавай свядомасці, удалечыні ад таго месца, дзе чалавечыя істоты пражывалі сваё жыццё. Ён думаў, што яна была прыкладна яго ўзросту, але здавалася старой і зношанай, як быццам у ёй не было нават іскры жыцця.
  
  
  "Мадам, я змагаўся з фашысцкім зверам і таму маю права казаць пра гэта. Ён ідэнтычны камуністычнаму зверу. Звер ёсць звер. І мой рэвалюцыйны запал згас, калі я ўбачыў тое, што павінна было прыйсці на змену прыгнёту фашызму. Гэта было прыгнёт такіх тупіц. , як вы. Для мяне Сталін, Гітлер і Мао Цзэдун ідэнтычныя".
  
  
  "Ты змяніўся, Рыкарда".
  
  
  "Я спадзяюся на гэта, мадам. Людзі сапраўды сталеюць, калі толькі не затрымліваюцца ў развіцці з-за якога-небудзь масавага руху ці іншай групавой хваробы. Я так разумею, вы ведалі мяне раней?"
  
  
  "Ты не памятаеш мяне?" У яе голасе ўпершыню прагучала цеплыня.
  
  
  "Не, я не ведаю".
  
  
  "Ты не памятаеш аблогу ў Алькасары?"
  
  
  "Я памятаю гэта".
  
  
  "Вы не памятаеце бітву пры Тэруэле?"
  
  
  "Я памятаю гэта".
  
  
  "І ты не памятаеш мяне?"
  
  
  "Я не ведаю".
  
  
  "Марыя Дзялубе?"
  
  
  Келіх з шампанскім разбіўся аб каменную тэрасу. Твар Гернера пабляднеў.
  
  
  "Марыя", - выдыхнуў ён. "Ты?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Пяшчотная, мілая Марыя. не".
  
  
  Ён глядзеў на змардаваны, халодны твар са старымі вачыма і ўсё яшчэ не мог бачыць Марыю, маладую жанчыну, якая верыла і любіла, якая кожную раніцу цягнулася да сонечнага святла, як яна цягнулася да новага свету.
  
  
  "Так", - сказала пажылая жанчына.
  
  
  "Немагчыма", - сказаў ён. "Час не разбурае так, не пакідаючы слядоў".
  
  
  "Калі ты аддаеш нечаму сваё жыццё, тваё жыццё спадарожнічае гэтаму".
  
  
  "Не. Толькі калі ты аддасі сваё жыццё чамусьці знежывеламу". Рыкарда Дэ Эстрана-і-Мантальда-і-Руіс Гуэмер мякка паклаў левую руку на плячо жанчыны. Ён адчуваў грубасць матэрыялу, цвёрдасць косткі.
  
  
  "Пойдзем", - сказаў ён. "Мы паямо. І мы пагаворым".
  
  
  "Ты зробіш гэта для нас, Рыкарда? Гэта так важна".
  
  
  "Мы пагаворым, Марыя. Нам ёсць пра што пагаварыць".
  
  
  Жанчына неахвотна пагадзілася, і падчас ранішняй трапезы з садавіны, віна і сыра яна адказвала на пытанні аб тым, куды яна пайшла пасля таго, як гэтае вочка павалілася, ці тая рэвалюцыя ўвянчалася поспехам, ці гэтая агітацыя правалілася, ці тая атрымала поспех.
  
  
  І Гуэмер выявіў, куды збегла Марыя, пакінуўшы перад ім толькі гэтую абыякавую жанчыну. Марыя была класічнай рэвалюцыянеркай, настолькі захопленай масамі, структурамі ўлады і палітычнай свядомасцю, што забылася пра людзей. Людзі сталі аб'ектамі. Станоўчыя адказы азначалі камуністаў, адмоўныя адказы азначалі не камуніста.
  
  
  Таму ёй было лёгка змешваць нацыстаў з манархістамі, дэмакратамі, рэспубліканцамі, капіталістамі. Для яе яны былі ўсе аднолькавыя. Яны былі "імі". Ён таксама выявіў, што яна ніколі не заставалася ў краіне, дзе яе рэвалюцыйныя намаганні ўвянчаліся поспехам. Тыя, хто больш за ўсё марыць аб зямлі запаветнай, больш за ўсё баяцца перасякаць яе межы.
  
  
  Марыя памякчэла, калі піла віно. "А што наконт цябе, Рыкардыта?"
  
  
  "У мяне ёсць мае вінаграднікі, мой маёнтак, мая зямля".
  
  
  "Ніводзін чалавек не валодае зямлёй".
  
  
  "Я валодаю гэтай зямлёй у той жа ступені, у якой любы чалавек валодае чымсьці. Я змяніў гэтую зямлю, і гэтыя змены належаць мне. Яе прыгажосць - у прыродзе. Якая, я мог бы дадаць, выдатна спраўляецца без дапамогі рэвалюцыйнага камітэта" .
  
  
  "Ты больш не выкарыстоўваеш сваё ўменне?"
  
  
  "Я выкарыстоўваю гэта па-рознаму. Цяпер я ствараю".
  
  
  "Калі ты сышоў ад нас, ты таксама працаваў на іншых, ці не так?"
  
  
  "Часам".
  
  
  "Супраць рэвалюцыі?"
  
  
  "Вядома".
  
  
  "Як ты мог?"
  
  
  "Марыя, я змагаўся за лаялістаў з той жа прычыны, па якой многія змагаліся за фашыстаў. У той час гэта была адзіная вайна".
  
  
  "Але ты верыў. Я ведаю, ты верыў".
  
  
  "Я верыў, мая дарагая, таму што быў малады. А потым я вырас".
  
  
  "Тады я спадзяюся, што ніколі не пасталею".
  
  
  "Ты састарэў, не пасталеўшы".
  
  
  "Гэта жорстка. Але я чакаў бы гэтага ад таго, хто мог бы ўкласці жыццё ў схіл узгорка замест таго, каб аддаць яго чалавецтву".
  
  
  Гернер закінуў сваю ільвіную галаву і засмяяўся.
  
  
  "Сапраўды. Гэта проста занадта. Вы просіце мяне забіць чалавека за 70 000 долараў і называеце гэта служэннем чалавецтву".
  
  
  "Гэта так. Гэта так. Яны з'яўляюцца контррэвалюцыйнай сілай, якую мы не змаглі адолець".
  
  
  "Табе не здаецца дзіўным, што яны паслалі цябе да мяне з грашыма?"
  
  
  "Калісьці ў цябе была рэпутацыя".
  
  
  "Але чаму зараз?"
  
  
  Жанчына абхапіла кубак сваімі грубымі чырванаватымі рукамі, як рабіла, калі была маладой, далікатнай і прыгожай, калі віно было не такім ужо добрым.
  
  
  "Добра, Рыкардыта. Мы будзем прытрымлівацца твайго мыслення, таму што ты адзіны, хто здольны думаць. І ўсе астатнія, асабліва члены камітэта, не могуць параўнацца з тваёй мудрасцю".
  
  
  "У вашай арганізацыі шмат людзей, якія эфектыўна ўстараняюць іншых. Праўда?"
  
  
  "Верна".
  
  
  "Тады чаму пасля больш чым 20 гадоў яны павінны выбіраць найміта? Яны думаюць, што я не буду казаць, калі мяне схопяць? Абсурд. Ці яны плануюць забіць мяне пасля? Навошта турбавацца? Яны маглі б займець каго-небудзь іншага, значна танней, чым за 70 000 даляраў. Каго-небудзь больш палітычна надзейнага і з меншай верагоднасцю які мае патрэбу ў знішчэнні. Праўда?"
  
  
  "Дакладна", - сказала Марыя, адпіваючы яшчэ віны і адчуваючы яго цеплыню.
  
  
  "Відавочна, яны выбралі мяне, таму што ведаюць, што ў іх можа не атрымацца са сваімі людзьмі. І адкуль ім гэта ведаць? Таму што яны спрабавалі раней і пацярпелі няўдачу. Праўда?"
  
  
  "Верна".
  
  
  "Колькі разоў яны спрабавалі?"
  
  
  "Аднойчы".
  
  
  "І што адбылося?"
  
  
  "Мы страцілі восем чалавек".
  
  
  "Яны, здаецца, забылі маю спецыяльнасць па забойстве аднаго чалавека. Самае большае, двух".
  
  
  "Яны не непамятлівыя".
  
  
  "Чаму тады яны чакаюць, што я нападу на кампанію?"
  
  
  "Яны гэтага не робяць. Гэта мужчына. Яго імя, наколькі мы можам даведацца, Рыма".
  
  
  "Ён забіў восем чалавек?"
  
  
  "Так".
  
  
  "З якой зброі? Ён павінен быць вельмі хуткім і бліскуча выбіраць далёкасць стральбы. І, вядома, ён дакладны".
  
  
  "Ён выкарыстоўваў свае рукі настолькі блізка, наколькі мы можам судзіць".
  
  
  Гернер паставіў кубак. "Яго рукі?"
  
  
  "Так".
  
  
  Ён пачаў пасмейвацца. "Марыя, мая дарагая. Я б зрабіў гэта за 35 000 долараў. Ён ідэальна падыходзіць для маёй зброі. І просты".
  
  
  Рыкарда Дэ Эстрана-і-Мантальда- і -Руіс Гернер зноў закінуў галаву і засмяяўся. "Рукамі", - сказаў ён. "Тост за чалавека, які настолькі дурны, што выкарыстоўвае свае рукі". Яны паднялі тост зноў, але жанчына зрабіла толькі фармальны глыток.
  
  
  "Яшчэ сёе-тое, Рыкарда".
  
  
  "Так?"
  
  
  "Я павінен суправаджаць цябе".
  
  
  "Немагчыма".
  
  
  "Яны хочуць упэўніцца, што ўсё зроблена акуратна. Ёсць кітайская дзяўчына, якую нельга забіваць. Толькі мужчына і, магчыма, яго пажылая спадарожніца".
  
  
  Яна дастала карцінку з сумачкі, якую ўвесь час насіла на руцэ, нават падчас ежы.
  
  
  "Гэтыя мужчыны памруць. Вызначана каўказец. А гэтая дзяўчына будзе жыць".
  
  
  Гернер узяў фатаграфію двума пальцамі. Відавочна, яна была зроблена зверху, з дапамогай тэлеаб'ектыва. З-за адсутнасці глыбіні рэзкасці і відавочнага флуарэсцэнтнага асвятлення, якое дазволіла б адкрыць f4”, Гернер ацаніў аб'ектыў у 200 міліметраў.
  
  
  Усходні мужчына быў пажылым, яго прывідныя рукі размахвалі над галавой Мм у жэсце, звернутым да маладой дзяўчыны. Ззаду яго з'явіўся малады заходні мужчына з выразам расчаравання на твары. У яго былі глыбока пасаджаныя вочы, крыху высокія скулы, тонкія вусны і моцны, але не буйны нос. Сярэдняга целаскладу.
  
  
  "Усходні чалавек - гэта не карэец?"
  
  
  "Не. Яна кітаянка".
  
  
  "Я маю на ўвазе мужчыну".
  
  
  "Дай мне паглядзець", - сказала Марыя, забіраючы карцінку назад.
  
  
  "Я не ведаю", - сказала яна.
  
  
  "Без сумневу, для цябе яны ўсё на адну асобу, мой сябар-рэвалюцыянер".
  
  
  "Чаму гэта мае значэнне?"
  
  
  "Было б важна, калі б ён быў карэйцам вызначанага тыпу. Але гэта сумнеўна. Захавай карцінку. Яна ў мяне ў галаве".
  
  
  У той дзень ён ціхенька насвістваў, дастаючы доўгі чорны скураны футарал у выглядзе трубкі з зачыненага сейфа за фамільным гербам.
  
  
  Замшавай сурвэткай ён папаліраваў скуру да насычанага чорнага колеру, затым склаў сурвэтку і паклаў на дубовы пісьмовы стол ля акна. Ён паклаў скураны футарал побач з сурвэткай. Пасляпаўдзённае сонца адкідала белыя блікі на скуру. Гернер паклаў рукі па абодва бакі футарала, і з пстрычкай ён адкрыўся, агаліўшы прыклад "Монтэ-Карла", зроблены з арэхавага дрэва з глянцавым пакрыццём, і чорны металічны вінтовачны ствол даўжынёй у два футы.
  
  
  Яны былі пахаваныя на пурпурным аксаміце, як апрацаваныя каштоўнасці, якія надаюць элегантнасць смерці.
  
  
  "Прывітанне, дарагая", - прашаптаў Гернер. "Мы зноў працуем. Ты жадаеш? Ты занадта доўга адпачывала?"
  
  
  Ён пагладзіў ствол кончыкамі пальцаў правай рукі.
  
  
  "Ты цудоўная", - сказаў ён. "Ты ніколі не была больш гатовай".
  
  
  "Ты ўсё яшчэ размаўляеш са сваёй зброяй?" Марыя смяялася.
  
  
  “Вядома. Вы думаеце, што зброя чыста механічная? Так, вы б так і зрабілі. Вы думаеце, што людзі механічныя. Але гэта не так. Яны не такія”.
  
  
  "Я толькі спытаў. Гэта падалося... неяк... дзіўным".
  
  
  "Гэта самае дзіўнае, мая дарагая, чаго я ніколі не прапускаў. Ніколі. Хіба гэта не дзіўна?"
  
  
  "Гэта трэніроўка і майстэрства".
  
  
  Кроў прыліла да арыстакратычнай асобы Гернера, заліваючы шчокі, як у дзіцячай кніжцы-размалёўцы.
  
  
  "Не", - злосна сказаў ён. "Гэта пачуццё. Чалавек павінен адчуваць сваю зброю, сваю кулю і сваю мэту. Ён павінен адчуваць, што страляць правільна. І тады траекторыя кулі правільная. Тыя, хто прамахваецца, не адчуваюць сваіх стрэлаў, не старанна ўтыкаюць іх у тое: мэта. Я" не прамахваюся, таму што адчуваю свае стрэлы ў сваю ахвяру. Нішто іншае не важна. Вецер, святло, адлегласць. Усё бессэнсоўна. Вам лягчэй прамахнуцца, узяўшы сваю цыгарэту з попельніцы, чым мне прамахнуцца міма сваёй мэты”.
  
  
  Затым Гернер прыступіў да свайго рытуалу, пакінуўшы зброю ў разабраным выглядзе ў футарале. Ён сеў за пісьмовы стол і патэлефанаваў свайму прыслужніку, тузануўшы за крамнінны шнур, які звісаў з высокіх потолочных бэлек.
  
  
  Ён ціха напяваў, пакуль чакаў, не гледзячы на Марыю. Яна ніколі не магла зразумець. Яна не магла адчуваць. А не адчуваючы, яна не магла навучыцца жыць.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і ўвайшоў дварэцкі.
  
  
  "Дзякуй, Освальд. Калі ласка, прынясі мне мае прыналежнасці". Усяго праз некалькі секунд дварэцкі вярнуўся з іншым чорным скураным футаралам, падобным на доктарскі сакваяж.
  
  
  Акуратна высыпаючы змесціва пакета на стол, Гернер загаварыў. "Тыя, хто купляе боепрыпасы і чакае аднастайнасці, неверагодна дурныя. Яны купляюць набліжэнне і таму дамагаюцца набліжэння. Эксперт павінен ведаць кожную кулю".
  
  
  Ён узяў са стала цьмяна-шэрую кулю і расцёр яе паміж пальцамі, адчуваючы, як яго палец змазвае снарад. Ён утаропіўся на кулю, убіраючы яе адчуванне, форму, вага і тэмпературу. Ён паклаў яе перад сабой справа ад стала. Ён сабраў дзесяткі смаўжоў, па адным за раз, паклаўшы большасць з іх назад у чорны скураны мяшочак, і, нарэшце, абраў яшчэ чатыры, якія паклаў побач з першым.
  
  
  З маленькай драўлянай скрынкі на стале ён абраў гільзу ад патрона, патрымаў яе імгненне, затым паклаў на месца. Ён узяў іншую, патрымаў яе, пакатаў паміж пальцамі і ўсміхнуўся.
  
  
  "Так", - прамармытаў ён і паклаў яе разам з кавалачкамі. Ён працягваў, пакуль у яго не атрымалася пяць. "Ідэальна, - сказаў ён. "Створана, каб быць злучаным разам. Як мужчына і жанчына. Як жыццё і смерць”.
  
  
  Маленькай срэбнай лыжачкай ён пачаў акуратна насыпаць белы парашок у кожны патрон. Ён бясшумна засыпаўся па некалькі макулінак за раз, надаючы кожнаму патрону зарад выбухоўкі. Скончыўшы, ён акуратна змясціў па кулі ў адкрыты канец кожнай шкарлупіны, а затым па адной змясціў іх у храмаваную прыладу, якое запячатала іх з лёгкай пстрычкай.
  
  
  "Цяпер патрон, куля, порах - гэта адно цэлае. Разам з вытворцам. Хутка мы будзем гатовы".
  
  
  Асцярожна выняўшы ствол вінтоўкі з футарала, ён моўчкі патрымаў яго перад сабой, паглядзеў скрозь яго, затым апусціў. Ён выцягнуў прыклад, узважыў яго, утрымліваючы ў баявым становішчы ў пляча. З ціхім ухваляльным мармытаннем ён змясціў ствол па-над прыкладам і з дапамогай адмысловага гаечнага ключа пачаў злучаць іх.
  
  
  Ён устаў, адной рукой выцягваючы перад сабой зброю. "Мы скончылі", - сказаў ён, уставіў кулю ў патроннік і са пстрычкай перасмыкнуў затвор.
  
  
  "Усяго пяць куль? Гэтага будзе дастаткова для гэтай працы?"
  
  
  "Ёсць толькі дзве мішэні. Для гэтай працы дастаткова двух куль. Астатнія тры - для практыкі. Мы з маёй зброяй так доўга бяздзейнічалі. Дастань бінокль. За сабой. На паліцы."
  
  
  Гернер падышоў да акна, гледзячы на сваю даліну, узгорыстыя лужкі перад домам, апошні квітнеючы сад справа ад яго. Восеньскае сонца памірала чырвоным над Гудзонам за яе межамі, заліваючы даліну крывёй.
  
  
  Марыя ўзяла з паліцы бінокль Zeiss Ikon 7x35 і заўважыла пыл на лінзах. Дзіўна. Ён абагаўляў гэтую вінтоўку, нібы жанчыну, і дазволіў выдатнаму біноклю збіраць пыл. Што ж, некалі ён быў вельмі добры.
  
  
  Яна падышла да адчыненага акна побач з ім і адчула пасляпаўднёвую прахалоду. Недзе ўдалечыні рэзка заспявала птушка. Яна начыста выцерла лінзы бінокля рукавом і не заўважыла, што гэта выклікала пагардлівы погляд Гернера.
  
  
  Ён паглядзеў наперад, у акно. "У двухстах ярдаў адсюль, - сказаў ён, паказваючы, - ёсць маленькая пухнатая жывёла. Я не магу разглядзець яе занадта выразна".
  
  
  Яна паднесла бінокль да вачэй. "Дзе?"
  
  
  "Прыкладна ў дзесяці ярдаў злева ад кута каменнай сцяны".
  
  
  Яна засяродзілася на сцяне і была здзіўлена, што праз лінзы сцяна здавалася лепш асветленай, чым няўзброеным вокам. Яна прыгадала, што гэта характэрна для добрага бінокля.
  
  
  "Я гэтага не бачу", - сказала яна.
  
  
  "Яно рухаецца. Цяпер яно нерухомае".
  
  
  Марыя агледзела сцяну, і там на задніх лапах, падціснуўшы пярэднія, нібы просячы міласціну, сядзеў бурундук. Яна ледзь магла разабраць яго.
  
  
  "Я ведаю, што ты робіш", - сказала яна, працягваючы глядзець. "Ты ведаеш, што маленькія жывёлы заўсёды на гэтай сцяне, і калі ты стрэліш, яны схаваюцца, і ты скажаш, што падстрэліў іх".
  
  
  Марыя адчула стрэл вінтоўкі ля свайго левага вуха, якраз перад тым, як яна ўбачыла, як бурундук перавярнуўся, быццам яго стукнулі вяслом па галаве, камяк памяранцавага футра адскочыў назад, скаціўся за сцяну, затым зноў з'явіўся ў поле зроку, ногі былі такімі. жа, як і раней, але без галавы. Ногі дрыжалі. Белая пляма на жываце ўсё яшчэ пульсавала.
  
  
  "Гэтая птушка", - ціха сказаў Гернер, і Марыя зноў пачула балючы трэск вінтоўкі, і раптам у зграі цёмных птушак далёка, магчыма, у 300 ярдах, адна ўпала. І яна не падняла бінокль, бо ведала, што ў яго таксама няма галавы.
  
  
  "Яшчэ адзін бурундук", - сказаў Гернер, і вінтоўка пстрыкнула, а Марыя нічога не ўбачыла, збольшага таму, што перастала глядзець.
  
  
  "Гэта магчыма, толькі калі мэта жывая", - сказаў Гернер. “У гэтым сакрэт. Трэба адчуваць жыццё мэты. Трэба адчуваць, як яна ўваходзіць у арбіту твайго жыцця. І тады промаху быць не можа”.
  
  
  Ён прыціснуў вінтоўку да грудзей, нібы дзякуючы інструменту.
  
  
  "Калі мы выступім супраць гэтага дурня, гэтага Рыма, які выкарыстоўвае толькі свае рукі?" ён спытаў.
  
  
  "Заўтра раніцай", - сказала Марыя.
  
  
  "Добра. Мая зброя не можа чакаць". Ён далікатна сціснуў яго двума сваімі вялікімі рукамі. “Мэта, жывая мэта, аддаецца табе. Мы хочам, каб жывая мэта зрабіла гэта з намі. Сакрэт у тым, што ты робіш гэта з ахвярай”. Яго голас быў роўным, глыбокім і вібруючым. Марыя прыгадала, як гэта было 30 гадоў таму, калі яны займаліся каханнем.
  
  
  
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  
  Семдзесят тысяч долараў. Як яны дакаціліся да такой цаны? Рыма павесіў трубку тэлефона-аўтамата і выйшаў на Адамс-стрыт.
  
  
  Сонца ажывіла Бостан, вельмі мёртвы горад з таго часу, як першы пасяленец спраектаваў брудны, змрочны мегаполіс, і да гэтага вераснёўскага поўдня, калі паветра было цёплым з лёгкім намёкам на якая расце прахалоду.
  
  
  Ён рабіў ранішнюю зарадку за рулём узятага напракат аўтамабіля, усю ноч ехаў з Манрэаля пад шум Чыуна і юнай місіс Лю. У нейкі момант, калі ён аднаўляў дыханне, місіс Лю дала волю слязам гневу. Чыун нахіліўся наперад і прашаптаў на вуха Рыма: "Ім гэта не падабаецца. Хе-хе".
  
  
  "Чыун, ты можаш выразаць гэта зараз?" Сказаў Рыма.
  
  
  Чіун засмяяўся і паўтарыў фразу па-кітайску, якая выклікала яго гнеў.
  
  
  "Мой урад накіравала мяне сюды, каб афіцыйна ўстанавіць асобу майго мужа", - сказала Мэй Сун па-ангельску. "Яны адправілі мяне сюды не для таго, каб я трывала здзекі з боку гэтага рэакцыйнага, назойлівага старога".
  
  
  "Я пакажу табе, колькі мне гадоў у ложку, малая. Хе-хе".
  
  
  "Ты агідны, нават для карэйца. Ты ўсё яшчэ памятаеш сваю апошнюю эрэкцыю?"
  
  
  Чыун выдаў ваяўнічы лямант, а затым выліўся слоўнымі ўсходнімі абразамі.
  
  
  Рыма з'ехаў на абочыну. "Добра, Чиун. Са мной наперадзе".
  
  
  Імгненна супакоіўшыся, Чиун перасеў на пярэдняе сядзенне і злосна пакруціўся. "Ты белы чалавек", - сказаў ён. "Як зацвілае сухое зерне. Белы".
  
  
  "Я думаў, ты злуешся на яе, а не на мяне", - сказаў Рыма, згортваючы на магістраль, па якой праносіліся машыны, большасць з якіх больш не кантраляваліся кіроўцамі. На хуткасці 65 міль у гадзіну ў камфартабельным аўтамабілі з мяккімі спружынамі аператар цэліўся, а не вёў машыну.
  
  
  "Ты зганьбіў мяне перад ёй".
  
  
  "Як?"
  
  
  "Загадваючы мне прама перад сабой, як сабаку. У вас няма пачуццяў да рэальных людзей, таму што вы не людзі. І перад ім".
  
  
  "Усе белыя мужчыны такія", - сказала місіс Лю. Вось чаму ім патрэбныя такія бегавыя сабакі, як вы, каб працаваць на іх".
  
  
  "Чорт", - сказаў Рыма, падводзячы вынік сітуацыі.
  
  
  Ён страціў дзве з трох машын, якія рухаліся за ім, з'ехаўшы з праезнай часткі. Але апошняя машына ўсё яшчэ была ў яго на хвасце. Адной рукой Рыма разгарнуў чырвоную цэлафанавую абгортку з упакоўкі ледзянцоў ад кашля, якая ляжала на прыборнай панэлі. Ён разгладзіў яе, як мог, затым паднёс да вачэй, узіраючыся скрозь яе, пакуль вёў машыну ў перадсвітальнай цемры.
  
  
  Ён працягваў глядзець праз чырвоны фільтр цэлых дзве хвіліны, калі пачаў выціскаць з машыны максімум. Шэсцьдзесят пяць. Семдзесят. Восемдзесят. Дзевяноста. Калі ён дабраўся да вяршыні ўзгорка з машынай пераследу прыкладна ў 400 ярдах ззаду яго, ён убачыў тое, што шукаў. Як толькі ён пераадолеў уздым, ён выключыў фары і выпусціў кавалак чырвонага цэлафану. Яго вочы, якія цяпер нармальна функцыянуюць у цемры, выразна бачылі з'езд з Бостана, і без агнёў на хуткасці 90 міль у гадзіну Рыма праскочыў паварот, а затым пачаў зніжаць хуткасць, не націскаючы на тормаз.
  
  
  У люстэрка задняга выгляду ён мог бачыць машыну пераследу - яе кіроўца, аслеплены цемрай, нёсся наперад па аўтастрадзе ў бок Нью-Ёрка. Бывай, машына нумар тры.
  
  
  "Барні Олдфілд", - сказаў Чыун. "Сапраўдны Барні Олдфілд. Вам калі-небудзь прыходзіла ў галаву, што ваша жыццё было б бяспечней, калі б вы спыніліся і ўступілі ў бой, містэр Барні Олдфілд?"
  
  
  "Ты можаш прышпіліць рамень бяспекі".
  
  
  "Я сам сабе рамень бяспекі. Але гэта таму, што я магу кантраляваць сваё цела так, як належыць цывілізаваным людзям. Магчыма, табе варта прышпіліць рамень бяспекі. Хе-хе".
  
  
  "Неразумнае, няўважлівае кіраванне", - сказала місіс Лю. "Ці ведаеце вы, што пры яздзе на такіх хуткасцях бензін расходуецца хутчэй, чым пры яздзе на ніжэйшых хуткасцях? Акрамя таго, я жадаю знайсці свайго мужа, дзе б ён ні быў, а не ўзнесці яго на нябёсы раней".
  
  
  "Чорт", - сказаў Рыма, і гэта было апошняе, што ён сказаў, пакуль яны не дабраліся да Бостана. Ён падумаў, ці разумна было з яго боку стрэсці з сябе падазроны. Але яго місія заключалася ў тым, каб знайсці генерала Лю, а не падвяргаць небяспецы жонку генерала. Яго паслядоўнікі зноў забяруць яго, калі ўжо не забралі, і ён хацеў сустрэчы на сваіх умовах, калі яго рашэнні не будуць скажоныя з-за небяспекі для дзяўчыны.
  
  
  Такім чынам, ён быў у Бостане, было адразу пасля поўдня, і было некалькі хвалююча ўсведамляць, што нехта лічыць, што тваё забойства каштуе 70 000 даляраў. Але калі ён вяртаўся ў свой гатэль, смутны гнеў пачаў нарастаць. Усяго 70 000 долараў?
  
  
  На баскетбаліста нядаўна падалі ў суд за тое, што ён пакінуў каманду, каманда сцвярджала, што ён каштаваў 4 мільёны долараў. Чатыры мільёны за яго і яго жыццё, і толькі 70 000 долараў за смерць Рыма. У вестыбюлі гатэля Рыма адчуў, што ўвага засяроджана на ім. Яно было не моцным, і гнеў амаль прытупіў яго пачуцці. Збіраючы дадатковы ключ ад нумара, ён заўважыў неахайную жанчыну ў чорнай сукенцы і капелюшы, якая чытае газету. Але яе вочы не слізгалі па калонках.
  
  
  Можа, яму трэба прадаваць білеты? На імгненне ён падумаў аб тым, каб збіраць ганарары з усіх, хто ідзе за ім, Чыунам і дзяўчынай. Можа быць, падысці да жанчыны і сказаць: "Э-э, глядзі. На гэтым тыдні мы ў модзе. У суботу мы збіраемся ў Фенуэй Парк, і вы не зможаце сачыць за намі без білета ў той вечар. Я рэкамендую добрае месца ў боксе , каб вы маглі скарыстацца нажом ці нават сваімі рукамі, калі нехта з нас апынецца паблізу ад КПЗ ".
  
  
  Але Рыма быў навучаны лепш, чым гэтаму. Ніхто ніколі не выдаваў ведаў, што за ім сочаць. Ніхто нічога не выдаваў. Як сказаў Чыун у першыя тыдні трэніровак у Фолкрофце, калі запясці Рыма ўсё яшчэ хварэлі ад электрычнага крэсла:
  
  
  "Страх - гэта нармальна для цябе. Але ніколі не выклікай яго ў сваёй ахвяры. Ніколі не выяўляй да яго сваю волю. Ніколі не дазваляй яму нават ведаць аб тваім існаванні. Нічога не аддавай яму ад сябе. Будзь падобны дзіўнаму ветру, які ніколі не дзьме ".
  
  
  Яна гучала як любая іншая з мноства загадак, якія Рыма не разумеў, і яму спатрэбіліся гады ў яго прафесіі, перш чым ён змог удасканаліць навык адчуваць, што людзі назіраюць за ім. Некаторыя людзі адчувалі гэта час ад часу, звычайна ў шматлюдных сітуацыях.
  
  
  Для Рыма гэта было паўсюль, увесь час. Напрыклад, у вестыбюлі гатэля Liberty. І знешне бяскрыўдная пажылая лэдзі, якая паставіла кропку на Рыма.
  
  
  Рыма накіраваўся да ліфта. Жаласныя 70 000 долараў. Машына спынілася на сёмым паверсе. Баскетбаліст коштам чатыры мільёны долараў.
  
  
  Дзверцы машыны зачынілася за ім. Калі ліфт пачаў паднімацца, ён узляцеў у поўным скачку, яго грудзі выцягнулася, каб закрануць дзевяціфутавы столь. І ён зноў упаў, ведучы ўяўны баскетбольны мяч, з ціхім пераможным крыкам.
  
  
  Аднойчы ён бачыў Лью Алсіндора ў гульні, і ў тым скачку Рыма абышоў бы яго. У большасці скачкоў ён бы так і зрабіў, падумаў Рыма. У чым Лью Алціндрык атрымаў поспех лепш Рыма, дык гэта ў тым, што стаў вышэй ростам. І, вядома, знайшоў працу лепей. Па-першае, не толькі з пенсійнымі дапаможнікамі, але і з выхадам на пенсію.
  
  
  Рыма задавалася пытаннем, калі настане гэты апошні дзень, ці знойдуць яны калі-небудзь сляды яго цела. "Вось у чым справа, мілая", - сказаў ён сабе і адамкнуў дзверы ў свой пакой.
  
  
  Чыун сядзеў пасярод пакоя, скрыжаваўшы ногі, і радасна напяваў сабе пад нос меладычную безназоўную песеньку, якую ён выкарыстаў, каб выказаць радасць з нагоды якой-небудзь радаснай падзеі. У Рыма адразу ўзніклі падазрэнні.
  
  
  "Дзе Мэй Сун?" спытаў ён.
  
  
  Чіун падняў вочы амаль летуценна. На ім было яго белае адзенне радасці, адно з пятнаццаці змен, якія ён прынёс з сабой. У Рыма быў сакваяж, дзяўчына прынесла ўсё ў кішэнях паліто, а ў Чыуна быў паравы чамадан.
  
  
  "З ёй усё ў парадку", - сказаў ён Рыма.
  
  
  "Дзе з ёй усё ў парадку?"
  
  
  "У яе ваннай".
  
  
  "Яна прымае душ?"
  
  
  Чіун вярнуўся да свайго варкатанне.
  
  
  "Яна прымае душ?"
  
  
  "Ооооо, хуммммм, ооооо… ні… шу… хммммммм".
  
  
  "Чыун, што ты з ёй зрабіў?" Патрабавальна спытаў Рыма.
  
  
  "Як ты і прапаноўваў, я паклапаціўся аб тым, каб яна не збегла".
  
  
  "Ты вырадак", - сказаў Рыма, выбягаючы праз сумежныя дзверы. Ён зняў тры пакоі, цэнтральную з якіх займала місіс Лю. Дзверы ў ванную былі зачынены звонку.
  
  
  Рыма адкрыў яе. І ўбачыў яе.
  
  
  Яна звісала з карніза душавой фіранкі, звязаная, як жывёла, якога прыводзяць у вёску на банкет. Яе запясці былі звязаныя палоскамі, адарванымі ад прасцінаў, і прывязаныя разам да храмаванай душавой штанзе. Яе ногі былі прывязаныя такім жа чынам да душавой штанзе, а цела выгнулася літарай "u", калі яна глядзела ў столь, рот быў заткнуты вехцем, густыя чорныя валасы спадалі на падлогу, адзенне ляжала кучай у ванны. Яна была аголенай.
  
  
  Яе вочы былі чырвонымі ад гневу і страху, і яна умольна паглядзела на Рыма, калі ён расчыніў дзверы.
  
  
  Рыма хутка развязаў ёй ногі і асцярожна паклаў іх на край белай ванны, затым развязаў ёй рукі. Калі яе рукі былі вольныя, яна ўчапілася яму ў горла, спрабуючы ўпіцца пазногцямі ў плоць. Але Рыма злавіў яе рукі левай, а правай развязаў кляп.
  
  
  "Пачакай", - сказаў ён.
  
  
  Яна пракрычала нешта па-кітайску.
  
  
  "Цяпер пачакай хвілінку. Давай пагаворым", - сказаў ён.
  
  
  "Гавары, фашысцкая пачвара? Ты звязаў мяне".
  
  
  "Я гэтага не рабіў".
  
  
  "Гэта зрабіў твой беглы сабака".
  
  
  "Ён страціў галаву. Ён больш так не зробіць".
  
  
  "Не прымай мяне за дзіця, пачвару. Я ведаю хітрасці. Твой партнёр здзекуецца з мяне. Ты прыязны, а потым пераконваеш мяне ў вартасцях капіталізму. Вы робіце гэта, таму што забілі генерала Лю, а зараз хочаце, каб я далучыўся да вашай капіталістычнай кліку і склаў ілжывае данясенне ў Кітайскую Народную Рэспубліку".
  
  
  "Гэта не розыгрыш", - сказаў Рыма. "Мне шкада".
  
  
  "Слова капіталіста. Як я магу давяраць каму-небудзь, які не валодае грамадскай свядомасцю?"
  
  
  "Я не хлушу". Рыма бачыў, як яе цела расслабілася і настроілася на ціхую варожасць да яго. Ён адпусціў яе запясці. Яна апусціла рукі і, здавалася, пацягнулася за сваім адзеннем, калі зрабіла рух для ўдару цішком, ад якога Рыма вывернуўся, нават не паварушыўшы нагамі і не змяніўшы выразы асобы.
  
  
  "Ублюдак", - сказала яна, зараз яшчэ злей, таму што прамахнулася. “Я зараз пакідаю гэтую краіну і вяртаюся ў Канаду, а затым дадому. Ты можаш спыніць мяне, забіўшы мяне, як ты зрабіў з маім мужам. Але маё знікненне стане апошнім доказам, у якім мае патрэбу мой урад, вераломства вашай краіны”.
  
  
  Рыма назіраў, як яна нацягвае свае грубыя белыя трусікі з матэрыялу, які не падышоў бы ні адной амерыканцы ці японцы.
  
  
  Цяпер місія была правалена. Яго адхілілі ад звычайных абавязкаў, прызначылі целаахоўнікам, каб прадухіліць тое, што толькі што адбылося - ці нешта горш, - і зараз ён назіраў, як Мэй Сун рыхтуецца сысці, а спакой доктара Сміта і прэзідэнта растаў у запале яе гневу.
  
  
  Паколькі ён ужо не працаваў, ён выйдзе са строю яшчэ больш. Гэта была вар'ятка гульня з мячом, і калі б пітчару раптам даручылі гуляць на першай базе, то, чорт вазьмі, ён бы зрабіў гэта так, як лічыў патрэбным.
  
  
  Пакуль Мэй Сун зашпільвала станік ззаду, Рыма падышоў да яе ўшчыльную і расшпіліў яго. Яна паспрабавала вызваліцца, стукнуўшы нагой яму ў пахвіну, але Рыма разгарнуў яе і, смеючыся, аднёс у спальню і апусціўся з ёй на карычневае покрыва, уціскаючы яе ў матрац, у той час як яе рукі шалёна білі яго па галаве.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  
  У іншым пакоі Чиун забаўляўся, чытаючы падрабязны аналіз, які даказвае, як мала "Нью-Ёрк таймс" разумее аб беспарадках усярэдзіне Кітая. У артыкуле на першай старонцы гаварылася аб мілітарысцкіх элементах, якія імкнуцца перашкодзіць візіту прэм'ер-міністра ў Амерыку, і аб жаданні "больш стабільнага кіраўніцтва" Кітая - Чыун чмыхнуў пры гэтым - умацаваць адносіны са Злучанымі Штатамі.
  
  
  У Вашынгтоне прэзідэнт усё яшчэ планаваў паездку прэм'ер-міністра, паведаміла Times, але хадзілі чуткі, што ён баяўся, што Кітайцы адменяць яе.
  
  
  Чыун адклаў газету. Прэса паступова пачынала даведвацца аб знікненні генерала Лю. Гэта магло быць сур'ёзна.
  
  
  Але адмяніць паездку? Не, калі кітайцы падумаюць, што ёсць нейкі спосаб выбавіць хаця б адзін даляр у дурняў, якія кіруюць Злучанымі Штатамі.
  
  
  Яго ўвагу адцягнуў шум з пакоя Мэй Сун, і ён навастрыў вуха, каб прыслухацца.
  
  
  Унутры Рыма прыціснуў яе калені сваім целам, а левай рукой скаваў яе запясці кайданкамі над галавой. Яе мяккі, гладкі твар зараз скрывіўся, зубы былі моцна сціснуты, вусны падціснутыя, вочы звузіліся, ператварыўшыся ў маску чыстай нянавісці. "Звер, звер, звер", - крычала яна, і Рыма ўсміхнуўся ёй зверху ўніз, каб яна ўбачыла яго спакой і зразумела яго, каб ведаць, што яго патрэбнасць не зрабіла яго слабым і што ён поўнасцю кантралюе сітуацыю.
  
  
  Яе цела было б яго інструментам. Яе нянавісць і жорсткая барацьба былі б скарыстаны ў яго мэтах, а не ў яе, таму што ў барацьбе яна страціла кантроль, і ўсё, што яму трэба было зрабіць, гэта выкарыстоўваць гэта.
  
  
  Яго правая рука слізганула пад яе гладкія ягадзіцы і акуратна разарвала трусікі з грубай тканіны. Пальцамі ён пачаў размінаць мышцы яе ягадзіц, захоўваючы пры гэтым абыякавы выраз асобы. Яго рука слізганула да яе паясніцы, а затым зноў уніз, да іншай шчакі, узмацняючы напружанне ніжняй часткі цела.
  
  
  У яго мільганула думка пацалаваць яе ў вусны, але зараз гэта было б няправільна. Ён рабіў гэта не дзеля забавы. Чыун адабраў у яго нават гэта. Ён здзейсніў немагчымае. Ён зрабіў сэкс сумным.
  
  
  Гэта было на ранняй трэніроўцы, на гэты раз месячнай, у гімнастычнай зале PlensikofPs у Норфалку, штат Вірджынія, у невялікім будынку на Грэнбі-стрыт, пра які ведала толькі жменька людзей, а не закінуты склад.
  
  
  Усё пачалося з лекцый, сухіх загадак і пытання Рыма: "Добра, калі я магу заняцца сэксам?"
  
  
  Чиун казаў аб аргазме, які быў асноўным патрабаваннем для адносін, толькі калі нішто іншае не змацоўвала іх. Чыун сядзеў на падлозе спартзалы ў блакітным кімано колеру яйкі малінаўкі з вышытымі на ім жоўтымі птушкамі.
  
  
  "Калі я трахну?" Рыма зноў спытаў.
  
  
  "Я бачу, мы перавысілі вашу звычайную канцэнтрацыю ўвагі ў дзве хвіліны. Магло б гэта прыцягнуць вашу ўвагу, калі б сюды ўвайшла аголеная жанчына?"
  
  
  "Магчыма", - сказаў Рыма. "Але ў яе павінны быць вялікія сіські".
  
  
  "Амерыканскі розум", – сказаў Чыун. "Цябе варта падвергнуць дыстыляцыі і разліць па бутэльках як амерыканскі розум. А зараз. Уяві жанчыну, якая стаіць тут".
  
  
  "Я ведаў, што гэта было занадта добра, каб быць праўдай", - сказаў Рыма. Драўляная падлога спартзалы была цвёрдай, і ў яе анямела адзенне. Ён пераступіў з нагі на нагу і ўбачыў, што Чіун кінуў на яго неўхваляльны погляд. Пасляпаўдзённае сонечнае святло пранікала праз запыленыя вокны спартзалы, і Рыма мог сачыць за мухай у яго святле, пакуль яна не знікала паміж вокнамі, а затым зноў з'яўлялася на святле.
  
  
  "Ты канцэнтруешся?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты хлусіш", - сказаў Чыун.
  
  
  "Добра. Добра. Што ты хочаш, каб я зрабіў?"
  
  
  "Паглядзі на жанчыну, якая стаіць аголенай перад табой. Намалюй яе контур. Паглядзі на яе грудзі. Яе сцягна, месца злучэння ног. Ты бачыш?"
  
  
  Рыма патураў старому. "Так, я бачу яе".
  
  
  "Рабі сам", - скамандаваў Чиун.
  
  
  Рыма прыдумаў.
  
  
  "Але ты не так глядзіш. На што падобны яе твар?"
  
  
  "Я не бачу яе асобы".
  
  
  "Ах, вельмі добра. Ты не можаш бачыць яе асобы, таму што менавіта так ты бачыш жанчын. Безаблічная. Цяпер паспрабуй убачыць яе твар. Я намалюю яго для цябе. Проста. І я раскажу табе, што яна адчувае, стоячы там без адзення . Як ты думаеш, што яна адчувае?"
  
  
  "Халодная".
  
  
  "Не. Яна адчувае менавіта тое, што яе вучылі адчуваць з дзяцінства. Гэта можа быць збянтэжанасць, або ўзбуджэнне, або страх. Магчыма, улада. Але яе пачуцці наконт сэксу носяць сацыяльны характар. І гэта ключ да абуджэння жаночага цела. Праз яе сацыяльнае выхаванне. Разумееце, мы павінны”.
  
  
  Рыма налічыў яшчэ дзвюх мух у паветраным баі. Верхняе святло было ўсяго адно, але яно было слабым, якое мала што рабіла, але высвечвала інфармацыю пра іх прысутнасць.
  
  
  Затым ён адчуў аплявуху.
  
  
  "Гэта важна", - сказаў стары.
  
  
  "Чорт", - сказаў Рыма, адчуваючы, як у яго зашчыпала шчаку. Ён слухаў лекцыю да таго часу, пакуль не заныла шчака, гэта значыць прыкладна паўгадзіны, і ён даведаўся, як даць волю пачуццям жанчыны, выбраць прыдатны час, кантраляваць сябе і як выкарыстоўваць сваё цела як зброю супраць яе.
  
  
  У наступны раз, калі ў яго быў сэкс, жанчына была ў экстазе, а Рыма не быў задаволены. Ён паспрабаваў яшчэ раз з кімсьці іншым. На гэты раз для яго гэта было як практыкаванне, хоць для яго партнёркі гэта была вар'яцкая асалода. Яшчэ адна спроба пераканала яго, што Чіуну ўдалося пазбавіць яго задавальнення ад сэксу і ператварыць яго ўсяго толькі ў яшчэ адну зброю.
  
  
  І зараз, у нумары бостанскага гатэля, ён выкарыстаў гэтую зброю, каб напасці на розум і цела маладой кітаянкі з маленькімі, але вытанчана сіметрычнымі грудзьмі.
  
  
  Ён дазволіў ёй выгінацца пад ім, пакуль на яе лбе не выступіў пот, а дыханне не пачасцілася, і ўвесь гэты час ён масіраваная падстава яе пазваночніка. Калі Рыма адчуў, што яе цёплае, пышнае цела з кожным рухам саступае ўсё менш, прымаючы той факт, што ён захапляльна ляжыць на ёй, прымаючы, прынамсі, яго прысутнасць, таму што яна не магла з гэтым змагацца, прысутнасць імперыяліста-каўказца , Які збіраецца здзейсніць згвалтаванне, чалавека, якога яна ненавідзела, ён перастаў масажаваць падстава яе пазваночніка і шчокі і павольна правёў кончыкамі пальцаў уніз па яе правым сцягне да каленнай кубачку, вельмі павольна, каб яна не падумала, што гэта наўмыснае рух.
  
  
  Яна пакорліва глядзела на яго цьмянымі вачыма і падціснутым ротам, нічога не кажучы, але ўсе яе мышцы нарэшце ажылі і сагрэліся ад напружання.
  
  
  Ён пільна паглядзеў ёй у вочы і паклаў правую руку на каленную кубачак, як быццам яна больш не рухалася, як быццам яны заставаліся так дзень за днём, стомнымі. Ад яе пахла свежасцю, нечым непадуладным разліву, здаровай жыццярадаснасцю юнацтва. Яе скура была залацістай і мяккай, твар круглы і гладкі, як яечная шкарлупіна, вочы цёмна-чорныя. І тады Рыма ўбачыў гэта ў яе вачах, гэтае слабае жаданне, каб яго рука зноў рушыла ўверх па яе сцягне.
  
  
  І ён зрабіў гэта, але нерашуча і нават павольней, чым раней. Але, зноў апусціўшыся на калена, ён апусціў яго хутчэй і крыху больш жорстка, затым да ўнутранага боку сцягна, устойлівымі плыўнымі цёплымі рухамі, заўсёды не даходзяць да яе сутнасці. Цёмныя абадкі, вянчаюць яе залацістыя ўзгорачкі, утварылі больш вострыя краі, і Рыма апусціў рот да іх канцэнтрычных колаў, затым правёў мовай лінію ўніз да яе пупка, не спыняючы пры гэтым павольных рытмічных рухаў па далікатнай ўнутраным баку сцягна.
  
  
  Ён бачыў, як расслабіліся яе вусны. Яна дазваляла браць сябе, нават калі ёй гэта не падабалася. Гэта тое, што яна казала сабе. Але яна хлусіла сабе. Яна хацела яго.
  
  
  Рыма ўсё яшчэ трымаў яе маленькія запясці ў яе над галавой. Ён парушыў звычку браць яе сілай. Калі б ён адпусціў, яна была б абавязана сваім выхаваннем паспрабаваць вырвацца. Дык вось, ён трымаў іх. Але лёгка.
  
  
  Правай рукой ён пагладзіў яе грудзей, затым пупок, перадплечча, унутраную паверхню сцёгнаў, перш чым, нарэшце, дабраўся да яе ўвільготненай эсэнцыі. Яна стагнала: "Ты белы вырадак. Ты белы вырадак".
  
  
  Затым пранікненне, але не цалкам, адцягванне, чаканне, калі яна запатрабуе. І яна запатрабавала. "Чорт бы цябе ўзяў, я хачу гэтага", - прастагнала яна, яе цёмныя вочы амаль зніклі пад верхнімі стагоддзямі.
  
  
  Цяпер ён адпусціў яе запясці і абедзвюма рукамі зноў пачаў масажаваць яе ягадзіцы, павялічваючы ціск, павялічваючы пранікненне, аказваючы максімальны ціск на яе орган пачуццяў, даводзячы яе да аргазму, утрымліваючы толькі на імгненне піка, затым расслабляючыся пад звычайныя, хо-хо-хо, істэрычныя крыкі жанчыны.
  
  
  "Ах, - закрычала Мэй Сун, зачыніўшы вочы ў экстазе, - Да чорта Мао. Да чорта Мао", і Рыма раптам цалкам адсунуўся і ўстаў. Пры іншых абставінах ён бы застаўся, але зараз яму трэба было, каб яна ішла за ім, не будучы ўпэўненым, што ён калі-небудзь захоча яе зноў. Такім чынам, ён пакінуў яе змучанай на канапе і зашпіліў штаны, выканаўшы цалкам апрануты.
  
  
  І тут ён убачыў Чыуна, які стаяў у дзвярах і ківаў галавой.
  
  
  "Механічная", - сказаў ён.
  
  
  "Якога чорта табе трэба?" Злосна сказаў Рыма. "Ты даеш мне 25 дакладных крокаў, якім трэба прытрымлівацца, а потым называеш гэта механічным".
  
  
  "Заўсёды ёсць месца для артыстызму".
  
  
  "Чаму б табе не паказаць мне, як гэта робіцца?"
  
  
  Чыун праігнараваў яго. "Акрамя таго, я думаю, што рабіць гэта ў прысутнасці іншага чалавека агідна. Але вы, амерыканцы і кітайцы, у любым выпадку свінні".
  
  
  "Ты проста шэдэўр", - сказаў Рыма, які атрымліваў асалоду ад меншым запалам у сваім сэксе, чым мужчына праз дарогу збіраўся атрымаць асалоду ад смерцю Рыма.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  
  "Я павінен пагаварыць з табой, Чыун", - сказаў Рыма. Ён зачыніў за сабой дзверы, пакінуўшы Мэй Сун ўсё яшчэ ляжаць, змучаную і спустошаную, упоперак ложка.
  
  
  Чиун сеў на пакрыты шэрым дываном падлогу, скрыжаваўшы ногі перад сабой у позе лотаса. Яго твар быў безуважны.
  
  
  Рыма сеў перад ім. Цяпер ён мог, калі б захацеў, сядзець гадзінамі, гадамі працуючы над канцэнтрацыяй і кантролем над целам, Ён быў вышэй Чыуна, але, калі яны сядзелі, іх вочы былі на адным узроўні.
  
  
  "Чыун", - сказаў Рыма. "Табе давядзецца вярнуцца ў Фолкрофт. Прабач, але ад цябе занадта шмат клопатаў".
  
  
  І тут Рыма ўлавіў нешта, чаго, ён быў упэўнены, не ўлавіў. Ён не мог дакладна вызначыць гэта. Не ў Чыўне. У любым іншым чалавеку ён бы вызначыў падрыхтоўку да нападу ці рашэнне атакаваць. Але ў Чыўне гэта было немагчыма. Па-першае, Рыма ведаў, што Чиун ухіліў любыя тэлепатычныя рухі, прынамсі, настолькі, наколькі быў здольны, аж да першай выбліскі падрыхтоўкі, якую часам можна было заўважыць па вачах, але гушчару па руху хрыбетніка. Большасць людзей, дасведчаных у гэтым рамястве, навучыліся нічога не выдаваць на свае вочы, але зрух у хрыбетніку быў падобны да вывешвання шыльды.
  
  
  І Рыма, калі б ён не ведаў, што Чыун не падаваў знакаў, і калі б ён не ведаў, што Чыун меў да яго глыбокую прыхільнасць, пакляўся б у той момант, у гасцінічным нумары ў Бостане, з зачыненымі дзвярыма і апушчанымі жалюзі, што Чіун толькі што вырашыў забіць яго.
  
  
  "Цябе нешта турбуе", – сказаў Чыун.
  
  
  "Праўда ў тым, Чыун, што ты стаў немагчымым.
  
  
  Ты збіраешся праваліць гэтае заданне сваёй лухтой аб кітайцах. Я ніколі раней не бачыў цябе менш дасканалай, а зараз ты паводзіш сябе як дзіця".
  
  
  "Сміт загадаў табе адправіць мяне назад?"
  
  
  "Цяпер не хвалюйся. Гэта проста прафесійнае рашэнне".
  
  
  "Што я пытаю, дык гэта загадаў Ці Сміт вярнуць мяне?"
  
  
  "А калі я скажу табе, што ён гэта зрабіў, табе ад гэтага стане лягчэй?"
  
  
  "Я павінен ведаць".
  
  
  "Не. Сміт яе не заказваў. Я хачу яе".
  
  
  Чыун далікатна падняў правую руку, даючы зразумець, што хоча выказаць свой пункт гледжання і што Рыма павінен уважліва выслухаць.
  
  
  "Я растлумачу табе, сыне мой, чаму я раблю тое, чаго ты не разумееш. Каб зразумець дзеянні, трэба зразумець чалавека. Я павінен расказаць табе пра сябе і мой народ. І вы даведаецеся, чаму я раблю тое, што я раблю, і чаму я ненавіджу кітайцаў.
  
  
  "Многія людзі падумалі б пра мяне як пра злога чалавека, прафесійнага забойцу людзей, чалавека, які вучыць іншых людзей забіваць. Хай будзе так. Але я не злы чалавек. Я добры чалавек. Я раблю тое, што павінен рабіць. Гэта наш лад жыцця у Сінанджу, спосаб, неабходны нам для выжывання.
  
  
  "Ты родам з багатай краіны. Нават самыя бедныя краіны захаду багатыя ў параўнанні з маёй радзімай. Я расказаў табе сёе-тое пра маю вёску Сінанджу. Яна бедная, наколькі вы не разумееце, бедная. Зямля можа пракарміць толькі трэць сем'яў, якія там жывуць ... Гэта ў добрыя гады.
  
  
  "Перш чым мы знайшлі спосаб выжыць, мы знішчалі палову нашых дзяўчынак пры нараджэнні. Мы сумна скідалі іх у заліў і казалі, што адпраўляем дадому, каб яны адрадзіліся ў лепшыя часы. Падчас голаду мы адпраўлялі дзяцей мужчынскай падлогі дадому такім жа чынам, чакаючы іншага часу, больш спрыяльнага для нараджэння… Я не веру, што, скідаючы іх у заліў, мы адпраўляем іх дадому, і я не веру, што большасць нашых людзей вераць у гэта.
  
  
  Але маці лягчэй сказаць гэта, чым сказаць, што яна аддала сваё дзіця крабам і акулам. Гэта хлусня, каб зрабіць гора больш памяркоўным.
  
  
  "Уявіце Кітай як цела, а Карэю як руку. У падпахавай западзіне знаходзіцца Сінанджу, і ў гэтую вёску кіраўнікі Кітая і кіраўнікі Карэі спасылалі людзей. Прынцы каралеўскай крыві, якія здрадзілі сваім бацькам, мудрацы, чараўнікі, якія рабілі зло. Аднойчы, я думаю , у вашым 400-м годзе і ў наш дзень салаўёў, у нашу бедную вёску прыйшоў чалавек.
  
  
  Ён не быў падобны ні на аднаго мужчыну, якога мы калі-небудзь бачылі. Ён выглядаў зусім па-іншаму. Ён быў з выспы за паўвостравам. З Японіі. Ён быў да ніндзя, да каратэ, да ўсяго. На сваёй уласнай выспе ён быў пракляты, прыняўшы сваю маці за жанчыну. Але ён быў невінаваты. Ён не ведаў, што яна была яго маці. Але яны ўсё роўна пакаралі яго, выкалоў яму вочы бамбукавымі палкамі".
  
  
  Голас Чыуна задрыжаў, калі ён адлюстраваў напышлівасць: ""Мы кідаем цябе на з'ядзенне адкідам гэтай адкіднай краіны", - сказаў японскі капітан беднаму сляпому чалавеку. "Смерць занадта добрая для цябе". І сляпы адказаў".
  
  
  Голас Чыўна цяпер выпраменьваў сумленнасць. Яго вочы падняліся да столі.
  
  
  "Паслухайце", - сказаў мужчына. Вы, у каго ёсць вочы, не бачыце. Вы, у каго ёсць сэрцы, не ведаеце міласэрнасці. Вы, у каго ёсць вушы, не чуеце, як хвалі набягаюць на вашу лодку. Вы, у каго ёсць рукі, не суцяшаеце.
  
  
  "Гора табе, калі твая жорсткасць вернецца і ні адзін голуб не адзначыць яго мірны след. Таму што зараз я бачу новы народ сінанджу. Я бачу людзей, якія дазволяць вашыя дробныя спрэчкі. Я бачу людзей з людзей. Я бачу добрых людзей, якія наклікаюць свой гнеў на вашы дурныя сваркі.З гэтага дня, адпраўляючыся ў Сінанджу, прынось грошы на войны, у якіх ты не можаш удзельнічаць.Гэта падатак, які я спаганяю з цябе і з усіх тых, хто не з гэтай вёскі.Заплаціць за паслугі, якія ты не можаш зрабіць сам, таму што ты не ведаеш набожнасці".
  
  
  Чыун, відавочна, быў вельмі задаволены гісторыяй.
  
  
  "Цяпер, сын мой", - звярнуўся ён да Рыма. "Скажы мне, што ты думаеш аб гэтай гісторыі. Праўдзіва".
  
  
  Рыма зрабіў паўзу.
  
  
  "Праўда", - сказаў Чыун.
  
  
  "Я думаю, гэта тое ж самае, што дзеці, якія вяртаюцца дадому. Я думаю, што людзі Сінанджу сталі прафесійнымі забойцамі, таму што ў іх не было іншага спосабу зарабіць на жыццё. Я думаю, што гісторыя - гэта проста яшчэ адзін спосаб зрабіць здзелку". з лайном больш прымальнай ".
  
  
  Твар Чыуна звузіўся, нармальныя маршчыны ператварыліся ў каньёны, яго карыя вочы гарэлі. Яго вусны ператварыліся ў зласлівыя тонкія лініі. Ён прашыпеў: "Што? Гэта праўда? Ты не перадумаеш?"
  
  
  "Калі мне наканавана страціць тваю прыхільнасць, татачка, з-за таго, што я кажу праўду, тады я страчу яе. Я не хачу, каб паміж намі была хлусня, таму што тое, што ў нас было, памірае разам з хлуснёй. Я думаю, што ваша гісторыя пра сінандж – гэта міф, прыдуманы для тлумачэння рэальнасці”.
  
  
  Твар Чыуна расслабіўся, і ён усміхнуўся. "Я таксама так думаю. Хе, хе. Але ты амаль зманіў, таму што не хацеў мяне пакрыўдзіць. Хе, хе. Гэта цудоўная гісторыя, ці не так?"
  
  
  "Гэта цудоўна".
  
  
  "Што ж, вернемся да справы. У 1421 годзе імператар Чу Ці наняў нашага майстра, чалавека, за кошт якога жыве вёска".
  
  
  "Адзін чалавек?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Гэта ўсё, што трэба. Калі мужчына дастаткова добры, гэта ўсё, што трэба, каб падтрымаць слабых, бедных і састарэлых у вёсцы, усіх тых, хто не можа пастаяць за сябе. І наш майстар прывёз з сабой у Кітай меч Сінанджу даўжынёй сем футаў з найтанчэйшага металу. Яго задачай было пакараць смерцю архітэктараў і будаўнікоў Тай-хо Цянь, троннай залы, таму што яны ўсталявалі сакрэтныя праходы і ведалі іх ".
  
  
  Перабіў Рыма. - Навошта яму спатрэбіўся меч? - Спытаў я.
  
  
  "Рука прызначана для нападу. Але меч прызначаны для пакарання".
  
  
  Рыма кіўнуў.
  
  
  "Ён выконваў свае абавязкі ў дакладнасці. У другой палове дня пасля завяршэння будаўніцтва Таі-хо Цянь Імператар склікаў усіх архітэктараў і будаўнікоў да сакрэтнага праходу, дзе, паводле яго слоў, яны атрымаюць сваю ўзнагароду.
  
  
  "Але яго не было там, каб узнагародзіць іх. Толькі майстры. Вааа, меч перамясціўся направа. Вааа, меч перамясціўся налева. Вааа, меч апусціўся, і наўрад ці хто-небудзь з прысутных убачыў лязо або зразумеў, што адбываецца. Вааа."
  
  
  Чыун трымаў у двух руках вялікі ўяўны меч. Гэта павінен быў быць уяўны меч, таму што ніякі сяміфутавы меч не мог рухацца так хутка з такім невялікім намаганнем.
  
  
  "Чтоаа. І ён пакінуў меч там, сярод цел, каб вярнуцца за ім пасля таго, як яму заплацяць. Але перш чым яму заплацілі, імператар запрасіў яго на вячэру. Але майстар сказаў: "Я не магу. Мае людзі галодныя. Я павінен вярнуцца з іх прадуктамі харчавання". Гэта праўда, якую я кажу, Рыма.
  
  
  "І імператар даў майстру атручаны фрукт. І майстар быў бездапаможны".
  
  
  "Хіба ў вас, людзей, няма абароны ад атруты?"
  
  
  “Ёсць толькі адна. Не ёсць. Ведай сваю ежу. Гэта таксама твая слабасць, сыне мой. Хоць нікому не трэба спрабаваць атруціць цябе, таму што ты штодня атручваеш сябе. Піца, хот-догі, ростбіф, бульбяное пюрэ, скурка хатняй птушкі. Фу-у-у... У любым выпадку, майстар ачуўся ў полі, з-за сваёй вялізнай сілы, толькі анямелым... Пешком, слабы і без сваіх сіл, ён вярнуўся ў Сінанджу. дадому."
  
  
  Чыун апусціў галаву. Ён утаропіўся ў падлогу.
  
  
  "Для мяне пацярпець няўдачу - значыць адправіць дзяцей дадому. Я не магу гэтага зрабіць, нават калі б вы былі заданнем. На сённяшні дзень я майстар".
  
  
  "Гэта твая праблема, Чыўн, не мая". Голас Рыма быў халодны.
  
  
  "Ты маеш рацыю. Гэта мая крутая справа".
  
  
  "А як жа архітэктары і будаўнікі? Чаму яны заслужылі смерць?"
  
  
  "Гэта кошт, які даводзіцца плаціць за працу на кітайцаў".
  
  
  "І Сінанджу таксама заплаціў гэтую цану", - сказаў Рыма. Ён быў не ў сабе ад гневу, у віры расчаравання, няздольны нанесці ўдар па чым-небудзь, што не прычыніла б яму яшчэ большага болю. Ён заўсёды ведаў, што Чиун прафесіянал і, калі спатрэбіцца, Рыма ахвяруе сабой. Але яму не падабалася гэта чуць.
  
  
  "Кожны заўсёды плаціць сваю цану. Нічога не бывае бясплатна", - сказаў Чыун. "Ты плаціш за гэта цяпер. Ты выкрыты, цябе даведаліся, твая найвялікшая зброя - раптоўнасць - знікла. У вас няма дзяцей, чые жыцці залежаць ад вашага служэння, няма маці, якія хлусілі б самім сабе з-за таго, што вы пацярпелі няўдачу". . Вашы навыкі могуць забяспечыць вам добрае жыццё. Ідзіце. ратуйцеся ".
  
  
  Туга, якую адчуваў Рыма, змянілася новым болем, болем ад таго, што расказваеш добраму сябру тое, чаго не расказваеш нават самому сабе. Ён нахіліўся наперад, спадзеючыся пазбегнуць апавядання Чыўну.
  
  
  "У чым справа, Чиун? Хіба ў цябе няма гэтага, каб забіць мяне?"
  
  
  "Не кажы глупстваў. Вядома, я б забіў цябе. Хоць смерць была б для мяне лягчэй".
  
  
  "Я не магу адмовіцца ад гэтага задання", – сказаў Рыма.
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Таму што, - сказаў Рыма, - у мяне таксама ёсць дзеці. І іх адпраўляюць дадому гераін, вайна, злачыннасць, людзі, якія думаюць, што ўзрываць будынкі, страляць у паліцыянтаў і парушаць законы нашай краіны да таго часу, пакуль яны нікога не абароняць.Дзеці, якім гэта прычыняе шкоду, - мае дзеці.І калі ў нас ёсць шанец, што калі-небудзь у нас не будзе войн, і нашы вуліцы будуць бяспечнымі, і дзяцей не будуць труціць наркотыкамі, і мужчын не будуць рабаваць іншыя мужчыны , тады ў той дзень я ўцяку. Тады, у той дзень, я складу меч маёй нацыі. І да гэтага дня я буду рабіць сваю працу”.
  
  
  "Ты будзеш рабіць сваю працу, пакуль цябе не заб'юць".
  
  
  "У гэтым увесь бізнэс, мілая".
  
  
  "У гэтым увесь бізнэс", – сказаў Чыун.
  
  
  І затым яны ўсміхнуліся, спачатку Чиун, затым Рыма, таму што адчулі той першы лёгкі намёк, які кажа вам, што нехта сочыць за вамі, і было б добра зараз зноў выкарыстоўваць свае целы.
  
  
  Пачуўся стук у дзверы.
  
  
  "Уваходзьце", - сказаў Рыма, паднімаючыся з падлогі. Прыемна было расцерці ногі. Дзверы адчыніліся, упускаючы жанчыну, якую ён дэманстратыўна не заўважыў, заўважыўшы яго ў вестыбюлі. Цяпер яна была апранута як пакаёўка.
  
  
  "Добры дзень, сэр", - сказала яна. "У вас няспраўны кандыцыянер. Нам давядзецца выключыць яго і адкрыць акно".
  
  
  "Вядома", - салодка сказаў Рыма.
  
  
  Жанчына, якая падала больш сігналаў, чым сістэма гучнай сувязі на Цэнтральным вакзале, пратупала ў пакой і падняла жалюзі. Яна не глядзела ні на аднаго з мужчын, але была напружаная, запраграмаваная і нават змакрэла.
  
  
  Чыун скурчыў грымасу, якая выказвае амаль шок ад некампетэнтнасці ўстаноўкі. Рыма здушыў смяшок.
  
  
  Жанчына адчыніла акно, і Чыун з Рыма адначасова заўважылі снайпера на другім баку вуліцы, у пакоі паверхам вышэй за іх. Гэта было так жа проста, як калі б жанчына пасвяціла ліхтарыкам у пакой насупраць.
  
  
  Рыма ўзяў яе рукі ў свае.
  
  
  "Божа, я не ведаю, як табе за гэта дзякаваць. Я маю на ўвазе, тут рабілася душна".
  
  
  "Усё ў парадку", - сказала жанчына, спрабуючы вызваліцца. Рыма злёгку націснуў на яе вялікія пальцы і зазірнуў у вочы. Яна пазбягала яго позірку, але больш не магла пазбягаць іх.
  
  
  "Усё ў парадку", - паўтарыла яна. "Я была рада дапамагчы". Яе левая нага пачала нервова прытупваць.
  
  
  "Я хацеў бы патэлефанаваць на стойку рэгістрацыі і падзякаваць ім за вашу дапамогу", - сказаў Рыма.
  
  
  "О, не. Не рабі гэтага. Гэта частка паслугі". Жанчына была настолькі пагружана ў сваю напругу, што адключыла свае пачуцці, каб яны не ўзарваліся. Рыма адпусціў яе. Яна не азіралася, калі выходзіла з пакоя, а бегла туды, куды павінна была бегчы.
  
  
  Рыма хацеў іх абодвух, разам. Ён не хацеў ніякіх трупаў у сваім пакоі або загрувашчвання калідора. Але калі ён занясе іх у іх пакой, акуратныя, гатовыя, то, магчыма, крыху перакусіць. Ён не еў з учарашняга дня.
  
  
  Яна ўвалілася ў дзверы, тая з трэскам зачыніліся за ёй, і яна знікла. Рыма пачакаў імгненне, затым сказаў Чыўну:
  
  
  "Ведаеш, я мог бы павячэраць морапрадуктамі сёння вечарам".
  
  
  "Снайпер быў у Сінанджу", - сказаў Чыун.
  
  
  "Так, я так і думаў. Ведаеш, я адчуў, як ён занаруе прастору праз жалюзі". Рыма ўзяўся за дзвярную ручку.
  
  
  "Неверагодна эфектыўна, - сказаў Чыун, - за выключэннем, вядома, выпадкаў, калі гэта неверагодна неэфектыўна. Калі ахвяра, а не страляючы, кантралюе адносіны. Першапачаткова гэта было зроблена са стрэламі, ты ведаеш".
  
  
  "Ты яшчэ не навучыў мяне страляць".
  
  
  "Калі ты будзеш жывы праз некалькі тыдняў, я зраблю гэта. Я займу яго", - сказаў Чіун, павольна разгойдваючыся, як быццам ухіляючыся і дражнячы канец доўгай, павольнай дзіды.
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Рыма, адчыняючы дзверы.
  
  
  "Пачакай", - сказаў Чыун.
  
  
  "Так?" - сказаў Рыма.
  
  
  "Учора мы елі морапрадукты".
  
  
  "Ты можаш узяць гародніну. Я буду лобстара".
  
  
  "Я б хацеў качку. Качка будзе смачнай, калі яе правільна прыгатаваць".
  
  
  "Я ненавіджу качку", - сказаў Рыма.
  
  
  "Навучыся кахаць гэта".
  
  
  "Убачымся пазней", - сказаў Рыма.
  
  
  "Падумай аб качцы", - сказаў Чыун.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  
  Рыкарда Дэ Эстрана-і-Мантальда-і-Руіс Гернер быў мерцвяком. Ён паклаў сваю любімую зброю на мяккі ложак ззаду сябе і сеў у крэсла каля акна, верасень прабіраў да костак, Бостан шумна вухаў яму ўслед знізу.
  
  
  І ён утаропіўся на ўсмешлівага карэйца, які цяпер нерухома сядзеў у позе лотаса ў пакоі насупраць. Гернер бачыў адкрытыя жалюзі, адчуваў прысутнасць сваіх ахвяр яшчэ да таго, як яны былі адчыненыя, бачыў іх, затым пачаў усталёўваць сувязь паміж куляй і чэрапам мэты. Спачатку гэта здавалася прасцей простага, таму што былі вібрацыі, гэтае пачуццё паміж ім і тым, у што ён страляў, і яно было мацней, чым калі-небудзь раней.
  
  
  Мэта размаўляла з Марыяй, а затым Марыя сышла, але моцнае пачуццё карэйца перадужала пачуццё яго асноўнай ахвяры і запатрабавала, каб карэец быў забіты першым. І вось, Гернер прыцэліўся, дакрануўшыся ўяўнай дзідай, якой была яго вінтоўка, да жоўтага лба, але прамахнуўся, і зноў пацягнуўся, і не зусім змог утрымаць дзіду там, не змог зрабіць правільны стрэл, проста рухаючы ствалом узад-наперад. І тады ў яго руках была ўсяго толькі вінтоўка, і на працягу многіх гадоў, пачынаючы з Сінанджу, ён не выкарыстоўваў вінтоўку проста як стрэльбу. Ён быў у Паўночнай Карэі ў якасці кансультанта, і ён наведаў тую вёску, і яго апярэдзіў дзіця, і яны папрасілі прабачэння, што майстра не было побач, каб паказаць яму сапраўдную стральбу, і за смяхотна малую суму грошай яны навучылі яго тэхніцы.
  
  
  Тады ён думаў, што яны неразумныя. Але цяпер, гледзячы ў прыцэл свайго пісталета, ён ведаў, чаму кошт быў нізкім. Яны не далі яму нічога, толькі фальшывую ўпэўненасць, якая цяпер азначала б яго смерць, цяпер, калі ён сустрэў майстра, які знік у той дзень шмат гадоў таму.
  
  
  Ён паспрабаваў прыцэліцца, як пры звычайным стрэле, але пісталет дрыжаў. Ён не карыстаўся ім так ужо шмат год.
  
  
  Ён засяродзіўся на Міс пуле, на траекторыі, засланяючы сабой выгінаецца карэйца, і калі ўсё было гатова зноў, ён прыставіў уяўную дзіду да галавы ахвяры, але галавы там не было, і пальцы Гернера дрыжалі.
  
  
  Дрыжучы, ён паклаў халодную стрэльбу на ложак. Пажылы карэец, усё яшчэ ў позе лотаса, пакланіўся і ўсміхнуўся.
  
  
  Гернер пакланіўся ў знак павагі і скрыжаваў рукі на грудзях. Яго галоўная мэта знікла з пакоя і, несумненна, з хвіліны на хвіліну будзе каля яго дзвярэй.
  
  
  Гэта было нядрэннае жыццё, хоць, калі б ён мог пачаць жыццё з вінаградных лоз, замест таго каб займацца гэтым бізнэсам, тады, магчыма, яно магло б быць лепш.
  
  
  Вядома, ён зразумеў, што гэта была хлусня. Ён адчуваў, што зараз павінен памаліцца, але чамусьці гэта было б няправільна, ды і аб чым яму сапраўды трэба было прасіць. Ён узяў усё, што хацеў. Ён быў задаволены сваім жыццём, ён пасадзіў свае лазы і сабраў вінаград, дык чаго ж яшчэ ён мог жадаць.
  
  
  Такім чынам, Гернер моўчкі звярнуўся да якога б там ні было бажаству, якое магло знаходзіцца дзесьці там, і падзякаваў бажаству за ўсё добрае, чым ён атрымліваў асалоду. Ён скрыжаваў ногі, і затым яму ў галаву прыйшла просьба.
  
  
  "Гасподзь, калі ты там, даруй мне гэта. Каб не было ні раю, ні пекла. Проста каб усё гэта скончылася".
  
  
  Дзверы адчыніліся, і, пыхкаючы, увайшла Марыя. Гернер не павярнуўся.
  
  
  "Ты зразумеў яго?" - Спытала яна.
  
  
  "Не", - сказаў Гернер.
  
  
  "Чаму б і не?" - спытала Марыя.
  
  
  "Таму што ён збіраецца дабрацца да нас. Гэта адна з рызык нашага бізнесу".
  
  
  "Пра што, чорт вазьмі, ты кажаш?"
  
  
  "Мы прайгралі, Марыя".
  
  
  "Але гэта ўсяго толькі 50 ярдаў".
  
  
  "Гэта мог бы быць месяц, мая дарагая. Вінтоўка на ложку. Не саромейся ёю карыстацца".
  
  
  Гернер пачуў, як зачыніліся дзверы. "Не трэба зачыняць дзверы, мая дарагая. Дзверы не спыняць гэтых людзей".
  
  
  Марыя сказала: "Я не закрыла ...", а затым Гернер пачуў храбусценне косткі і цела, якое адскочыла на ложак, затым урэзалася ў сцяну побач з Мм. Ён паглядзеў налева. Марыя, чые валасы ўсё яшчэ былі растрапаныя, цяпер была прасякнута цёмнай крывёй, якая выцякала з яе праламанага чэрапа. Яна нічога не магла адчуць, магчыма, нават не бачыла рук, якія ўчынялі пакаранне. Нават пасля смерці яна выглядала неверагодна неахайнай.
  
  
  У Гернера была яшчэ адна просьба да Бога, і ён прасіў, каб Марыю судзілі па яе намерах, а не па яе справах.
  
  
  "Прывітанне, хлопец, як справы са снайперскім бізнэсам?" - раздаўся голас ззаду.
  
  
  "Выдатна, пакуль ты не сапсаваў яе".
  
  
  "У гэтым увесь бізнэс, мілая".
  
  
  "Калі вы не пярэчыце, не маглі б вы спыніць свецкую гутарку і скончыць з гэтым?"
  
  
  "Ну, табе не абавязкова быць саплівым з гэтай нагоды".
  
  
  "Справа не ў гэтым. Проста я стаміўся мець справу з сялянамі. А зараз, калі ласка, рабі тое, што ты павінен рабіць".
  
  
  "Калі табе не падабаецца мець справу з сялянамі, чаму ты не стаў прыдворным камергерам, шмук?"
  
  
  "Я мяркую, што рынак працы ў той час знаходзіўся ў дэпрэсіі", – сказаў Гернер, усё яшчэ не паварочваючыся на голас.
  
  
  "Спачатку пару пытанняў. Хто вас наняў?"
  
  
  "Яна зрабіла. Труп".
  
  
  "На каго яна працавала?"
  
  
  "Нейкая камуністычная група ці нешта падобнае. Я не ўпэўнены, якая менавіта".
  
  
  "Ты можаш зрабіць лепш".
  
  
  "Не зусім".
  
  
  "Паспрабуй".
  
  
  "Я зрабіў".
  
  
  "Імкніся старанней".
  
  
  Гернер адчуў руку на сваім плячы, а затым ціскі, якія здушваюць нерв і косць, і неверагодны боль у правым баку, і ён застагнаў.
  
  
  "Імкніся старанней".
  
  
  “Ааааа. Гэта ўсё, што я ведаю. У яе кашальку 70 000 долараў”.
  
  
  "Добра. Я табе веру. Скажы, як табе смажаная качка ў гэтым горадзе?"
  
  
  "Што?" - спытаў Гернер, пачынаючы паварочвацца, але так і не скончыўшы. Проста ўспышка. Затым нічога.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  
  Рыма з'ехаў з нью-Йоркскай аўтастрады па тым жа маршруце, па якім ехала машына генерала Лю. Гэта была тыповая развязка сучаснай амерыканскай шашы з блытанінай знакаў, расцягнутых як бессэнсоўныя мініяцюрныя рэкламныя шчыты на вышыні 25 футаў над шашой, так што, каб знайсці пэўны знак, трэба было прачытаць іх усё.
  
  
  Гэта была даніна легкадумнасці дарожных праекціроўшчыкаў: калі б Рыма не прайшоў інтэнсіўную трэніроўку па кантролі над розумам і целам, ён бы прапусціў паварот.
  
  
  Сонечным восеньскім днём рух апоўдні здаваўся ажыўленым, магчыма, з-за пераабеданай спешкі або проста звычайнага засмечвання артэрыі, якая сілкуе буйны горад свету.
  
  
  Чиун выдаваў ціхія, задыханыя гукі з тых часоў, як паветра Нью-Ёрка, насычанае выпарэннямі, раз'ядае лёгкія яд, упершыню пратачыўся ў кандыцыянер аўтамабіля.
  
  
  "Павольная смерць", - сказаў Чыун.
  
  
  "З-за неадчувальнасці эксплуататарскага кіруючага класа да дабрабыту народа. У Кітаі мы б не дапусцілі такога паветра".
  
  
  "У Кітаі, - сказаў Чыун, - у людзей няма машын. Яны ядуць экскрыменты".
  
  
  "Ты дазваляеш свайму рабу шмат свабоды", - сказала Мэй Сун Рыма. Тройца села на пярэдняе сядзенне, Мэй Сун паміж двума мужчынамі, а Чіун як мага далей прыціснуўся да пасажырскіх дзвярэй. Рыма не папрацаваў змяніць машыну і, шчыра кажучы, спадзяваўся, што за ім сочаць. Часу на пошукі генерала Лю заставалася ўсё менш, і ён хацеў устанавіць кантакт як мага хутчэй.
  
  
  Рыма не падабалася, што Чиун сядзіць ля акна ў такім настроі, хоць большую частку паездкі Рыма стараўся пазбягаць машын з эмблемамі свету. Рыма засяродзіўся на знікненні Лю, спадзеючыся на выбліск натхнення.
  
  
  Затым ён пачуў шчаслівае варкатанне Чама і ачуўся, уважліва аглядаючыся па баках. Усё ў парадку. Затым ён убачыў, што выклікала радасць у сэрца Чыуна. Справа ад іх праязджала невялікая іншамарка з эмблемай свету.
  
  
  Калі машына праязджала міма, Чиун, гледзячы прама перад сабой, высунуў руку ў адчыненае акно, пстрыкаючы па нечым. Рыма заўважыў гэта ў люстэрку задняга віду. Зьвінючае люстэрка задняга выгляду, якое вяртаецца па дарозе, што разлятаецца аскепкамі шкла, падскоквае, калі яно знікае з выгляду.
  
  
  Вядома, усё адбылося так хутка, што кіроўца іншай машыны не паспеў заўважыць, як прывідная рука Чыуна паднялася і сарвала люстэрка. Наперадзе Рыма ўбачыў, як вадзіцель у некаторым замяшанні агледзеўся і пакруціў галавой. Чыхун замурлыкаў яшчэ гучней, з радасным задавальненнем.
  
  
  Такім чынам, Рыма ўсю зваротную дарогу да Нью-Ёрка выглядваў машыны з плакатам свету. Аднойчы ён паспрабаваў перашкодзіць Чыуну. Ён падышоў зусім блізка, калі праязджаў міма машыны з надпісам "свет", затым у апошні момант адвярнуўся, убачыўшы, як блізка ён мог падысці да таго, каб абдурыць Чыуна.
  
  
  У выніку ў Рыма на каленях аказалася люстэрка бакавога агляду. Чыуну гэта спадабалася, асабліва калі яно адскочыла ад Рыма і прызямлілася на рукі Мэй Сун.
  
  
  "Хе, хе", - сказаў Чыун, атрымаўшы поўную перамогу.
  
  
  "Трымаю ў заклад, ты ганарышся сабой", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ганарышся толькі тады, калі перамагаеш годнага суперніка. Зусім не ганарышся. Хе-хе. Зусім не ганарышся".
  
  
  Гэтае прыніжэньне працягвалася з Чыўном усю дарогу да rurnoff у Нью-Ёрку, толькі зрэдку суправаджаючыся "хе-хе, зусім не ганарлівы".
  
  
  Рыма рухаўся маршрутам, які, як ён ведаў, абраў генерал Лю. Ён праехаў пад надземным цягніком на Джером-авеню, міма поля для гольфа Машолу, у шматлюдны дзелавы раён, заценены ў промнях дзённага сонца чорнымі закуранымі чыгуначнымі шляхамі, якія зацямняюць усю вуліцу. Крамы скабяных вырабаў, дэлікатэсаў, супермаркеты, яшчэ некалькі рэстаранаў, дзве хімчысткі, пральні, крамы цукерак і цацак. Затым Рыма звярнуў з авеню ў двух кварталах ад таго месца, дзе знік генерал Лю, і аб'ехаў наваколлі на машыне. Гэта былі чыстыя акуратныя будынкі, максімум у шэсць паверхаў вышынёй, усе цагляныя, і ўсё на здзіўленне ціхія для Нью-Ёрка.
  
  
  І ўсё ж Рыма ведаў, што Нью-Ёрк насамрэч не адзін горад, а геаграфічная колькасць тысяч правінцыйных кварталаў, кожны з якіх духоўна гэтак жа далёкі ад зачаравання Нью-Ёрка, як Сантэ-Фе, штат Нью-Мексіка.
  
  
  У гэтых кварталах - а часам усяго адзін шматкватэрны дом складаў квартал - быў свой этнічны склад: італьянцы, ірландцы, яўрэі, палякі; доказ таго, што ў плавільным катле насамрэч нічога не плавілася, а замест гэтага нязмешаныя часціцы шчасліва плавалі ў агульным рагу.
  
  
  Дамы па абодва бакі Джером-авеню, паміж Гранд-Канкорс, галоўнай магістраллю Бронкса, і пачаткам надземкі, былі аднолькавымі. Акуратныя, не вышэй за шэсць паверхаў. Цалкам цагляная. І ўсё ж былі невялікія адрозненні.
  
  
  - Чыун, - сказаў Рыма, - ты ведаеш, што я шукаю?
  
  
  "Не ўпэўнены".
  
  
  "Ты бачыш тое, што бачу я?" Спытаў Рыма. "Не".
  
  
  "Што вы думаеце?" "Гэта ўскраіна вялікага горада". "Заўважылі якія-небудзь адрозненні ад аднаго квартала да іншага?" "Не. Гэта адно месца паўсюль. Хе, хе. Чіун ведаў, калі ён прыдумляў фразу на англійскай, і падкрэсліваў яе смехам, які на самой справе не быў смехам. "Паглядзім", - сказаў Рыма.
  
  
  Умяшалася Мэй Сун. "Відавочна, што тут жыве сярэдні ўзровень вашых кіраўнікоў. Ваша таемная паліцыя і войска. Пілоты вашых ядзерных бамбавікоў".
  
  
  "Ніжэйшы пралетарыят", - сказаў Рыма.
  
  
  "Хлусня", - настойвала яна. "Я не веру, што масы жывуць у будынках, падобных гэтым, з вулічнымі ліхтарамі на кутах і крамамі паблізу пад гэтым паветраным цягніком".
  
  
  Рыма прыпаркаваў машыну перад будынкам з карычневай цэглы з уваходам у стылі цюдараў і двума радамі вельмі тонка падстрыжанай зялёнай загарадзі, якая атачала прыступкі, якія вядуць да ўваходу. "Пачакай тут", - сказаў ён Мэй Сун і жэстам запрасіў Чыўна ісці за ім.
  
  
  "Я амаль упэўнены, што ведаю, як знік генерал Лю", - прашаптаў Рыма Чыуну, калі яны адыходзілі ад машыны.
  
  
  "Кім ты сябе ўявіў, Чарлі Чан?" - спытаў Чыун. "Ты не навучаны такога роду рэчаў".
  
  
  "Ціха", - сказаў Рыма. "Я хачу, каб ты назіраў".
  
  
  "Дакладна, Шэрлак, хе-хе".
  
  
  "Дзе ты гэта падчапіў?"
  
  
  "Я гляджу тэлевізар у Фолкрофце".
  
  
  "О, я не ведаў, што ў іх там ёсць тэлевізар".
  
  
  "Так", - сказаў Чыун. "Мае любімыя серыялы "Край ночы" і "Як круціцца свет". Яны такія прыгожыя".
  
  
  На Джером-авеню Чыўну таксама ўсё стала ясна. Шпацыруючы па ажыўленым гандлёвым раёне, яны прыцягвалі цікаўныя погляды мінакоў, прадаўца садавіны, студэнтаў у куртках сярэдняй школы Дэвіт Клінтан, паліцыянта, які збірае штотыднёвую дзесяціну з букмекера.
  
  
  Яны спыніліся перад участкам, на якім стаялі надмагіллі без апазнавальных знакаў і неверагодна багата ўпрыгожаны анёл з белага мармуру, несумненна, замоўлены сям'ёй, якая занадта позна ачулася пасля першага шоку ад страты.
  
  
  Свежы пах травы з муніцыпальнага поля для гольфа стаў блаславёным дарам, сказаўшы ім, што трава жывая і жыве ў некаторых раёнах Нью-Ёрка.
  
  
  Пасляпаўднёвая спякота, нечаканая для верасня, цяжка клалася на ліпкі асфальт.
  
  
  Цягнік прагрукатаў над галавой, распырскваючы металічныя іскры там, дзе яго колы датыкаліся з рэйкамі.
  
  
  "Чыун, генерал Лю ніколі не пакідаў Джером-авеню ў гэты момант. Паведамленняў аб тым, што яго бачылі, не паступала, але ў гэтым раёне не можа быць, каб пара мужчын, адзін з якіх азіят у форме, маглі проста сысці. Павінна. быць, яго заштурхалі ў іншую машыну ў пары кварталаў адсюль і кудысьці павезлі.
  
  
  Рыма акінуў поглядам вуліцу. - І ты не збочваеш там, - сказаў ён, ківаючы на поўнач, - сам таго не жадаючы. Не ад каравана машын. Яго кіроўца, мусіць, згарнуў, генерал Лю зразумеў гэта і застрэліў яго. І, магчыма, іншага мужчыну таксама. Але з кім бы яны ні працавалі, генерала злавілі раней, чым астатняя частка каравана змагла дагнаць. "
  
  
  "Можа быць, ён прымусіў свайго кіроўцы згарнуць", – выказаў здагадку Чіун.
  
  
  "Не, яму не прыйшлося б. Гэта былі яго ўласныя людзі. Ён, ці ведаеце, генерал".
  
  
  "І вы ведаеце аб унутранай палітыцы Кітая столькі ж, колькі прус ведае аб атамнай інжынерыі".
  
  
  "Я ведаю, што чалавек генерала - гэта чалавек генерала".
  
  
  "Вы таксама ведаеце, чаму генерал у браніраванай машыне можа застрэліць двух сваіх людзей, а затым не стрэліць у таго, хто прымушае яго выйсці з машыны?"
  
  
  "Можа быць, усё адбылося занадта хутка. У любым выпадку, Чиун..." Рыма спыніўся. “Я зразумеў. Гэты цягнік над галавой, ты ведаеш, куды ён ідзе? У Чайнатаўн! Вось і ўсё. Яны загналі яго ў цягнік да Чайнатаўна”.
  
  
  "Няўжо ніхто не заўважыў банду мужчын, якія садзяцца ў цягнік? Няўжо нікому не падалося дзіўным бачыць, як кітайскі генерал змагаецца ў метро?"
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. "Проста дэталі".
  
  
  "Табе ўсё здаецца ясным, таму што ты не ведаеш, што робіш, сын мой", – сказаў Чыун. "Магчыма, генерал Лю ўжо мёртвы".
  
  
  "Я так не думаю. Тады навошта такія вялікія намаганні, каб забіць нас?"
  
  
  "Адцягваючы манеўр".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся. "Тады ім лепш падняць цану".
  
  
  "Яны так і зробяць", – сказаў Чыун. "Асабліва зараз, калі свет даведаецца, што ты яшчэ і знакаміты ўсёведны дэтэктыў".
  
  
  "Хопіць тваіх сопляў", - сказаў Рыма. "Ты проста зайздросціш, таму што я разабраўся, а ты не змог. Мы едзем у Чайнатаўн. І знойдзем генерала Лю".
  
  
  Чыун пакланіўся ў пояс. "Як пажадаеш, найдастойнейшы сын нумар адзін".
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  
  У Кітаі пачаліся праблемы. Новыя чуткі аб смерці Мао. Журналісты размаўляюць пра ўнутраную барацьбу ў Пекіне. Усе яны размаўлялі, і ніхто з іх не ведаў, што кітайская ваенная групоўка распаўсюджвала чутку аб тым, што Амерыка мела намер сабатаваць мірныя перамовы, забіваючы эмісараў. У рэшце рэшт, калі б яны маглі адправіць людзей на Месяц, хіба яны не маглі б абараніць эмісараў.?
  
  
  Так разважалі ў Кітаі. Так шапталіся. І вось, у краіне, дзе пра важныя рашэнні стала вядома толькі пасля таго, як яны былі рэалізаваны, людзі пачалі рухацца да таго, як наступіў свет.
  
  
  Рыма пракаментаваў гэта ў таксі па дарозе ў Чайнатаўн. Ён пакінуў арандаваную машыну ў гатэля ў мітаўне, у якім яны зарэгістраваліся, і выклікаў таксі.
  
  
  Ён быў упэўнены, што адказ знаходзіцца ў кітайскім квартале. Ён быў упэўнены, што знікненне генерала Лю неяк звязана з беспарадкамі ў Кітаі. Але ён больш не быў так упэўнены ў тым, што знойдзе яго. Іголка ў стозе сена, і засталося ўсяго чатыры дні да таго, як кітайцы адмянілі паездку прэм'ера.
  
  
  Рыма быў упэўнены, што прэм'ер-міністру ў мэтах бяспекі трэба прыехаць у Амерыку зараз, без усялякіх дамоўленасцей. Аб раптоўнай паездцы аб'явілі толькі тады, калі ён быў у палёце.
  
  
  "Дзякую вам, спадар дзяржаўны сакратар", - сказаў Чыун.
  
  
  "Вы думаеце, што народ Кітая падтрымае аднаго са сваіх каханых генералаў, які гніе ў амерыканскай турме?" Спытала Мэй Сун.
  
  
  "Людзі ў амерыканскіх турмах жывуць лепш, чым вы, рысаводы", - пракаментаваў Чыун Мэй Сун.
  
  
  Кіроўца таксі пастукаў у акно. "Гэта яно", - сказаў ён.
  
  
  Рыма агледзеўся. Вуліцы былі асветлены вясёлымі агнямі, а гандляры прадавалі піцу, гарачыя сасіскі і маленькія італьянскія пірожныя.
  
  
  "Гэта Чайнатаўн?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Фестываль Сан-Джэнара. Падчас яго адкрываецца маленькая Італія".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і заплаціў кіроўцу, як яму здалося, празмерную плату за праезд. Ён нічога не сказаў, але яму было брыдка. Як ён збіраўся знайсці каго-небудзь - ці быць знойдзеным - у гэтым натоўпе італьянцаў?
  
  
  Цяпер ён змрочна прабіраўся па сярэдзіне вуліцы, жмурачыся, каб засланіцца ад яркага святла гірлянд над галавой. Мэй Сун рушыла ўслед за ім, кідаючы абразы праз плячо Чіуну, які крычаў на яе ў адказ. Іх шум быў аглушальным для Рыма, хоць ніхто не павінен быў гэтага заўважыць. Спехам узведзеныя фанерныя будкі, якія загрувашчвалі і без таго вузкія вулачкі, прыцягвалі натоўпы італьянцаў, а ўсходнія непрыстойнасці, якія Чыун і Мэй Сун выкрыквалі адзін аднаму, гучалі ў гэтым гаме няйначай, як цёплыя прывітанні, якімі абменьваюцца даўно страчаныя сваякі з Кастэла.
  
  
  Ніхто не павінен быў заўважыць двух крычаць азіятаў, але хтосьці заўважыў. Малады кітаец з доўгімі бліскучымі валасамі ішоў наперадзе іх, абапіраючыся на тычку, якая падтрымлівае навес італьянскай кабінкі zeppole, і адкрыта тарашчыўся на іх. На ім была аліўкава-шэрая куртка армейскага ўзору з чырвонымі зоркамі на кожным плячы і кепка ў стылі Мао, з-пад якой звісала маса доўгіх прылізаных валасоў.
  
  
  Гэта быў трэці раз, калі яны праходзілі міма яго на фестывальным участку Пэл-стрыт у двух кварталах. Ён пачакаў, пакуль усе трое пройдуць міма яго, і тады Рыма пачуў, як ён крыкнуў. "Ва Чынг".
  
  
  "Вау Цзін".
  
  
  Крык рэхам пракаціўся па вуліцы, потым яго падхапілі іншыя галасы і пракрычалі ў адказ. "Ва-чынг". Ва-чінг. Ва-чынг."Ва-чынг".
  
  
  Рыма замарудзіў крок, а Мэй Сун рашуча рушыла наперад, калі Чыун параўняўся з ім.
  
  
  "Што гэта значыць?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Што?"
  
  
  "Што б яны ні крычалі".
  
  
  "Яны крычаць "Вау Цзін". Гэта азначае "Кітайская моладзь", - сказаў Чыун.
  
  
  Яны ішлі па фестывальнай зоне, і вуліца перад імі раптоўна пагрузілася ў цемру. А затым Рыма ўбачыў, як з завулка ў 40 ярдах перад імі выйшлі яшчэ чацвёра маладых людзей. На іх былі тыя ж касцюмы, што і на мужчыне, які ішоў за імі па пятах, - палявыя курткі з чырвонымі зоркамі і кепкі.
  
  
  Яны накіраваліся да Рыма, Чыуна і Мэй Сун, і Рыма адчуў, як першы юнак падбіраецца да іх ззаду.
  
  
  Ён узяў Мэй Сун за руку і хутка, але плаўна павёў яе за кут, на вузкую бакавую вуліцу. Вуліца была ярка асветлена, але ціха. Цішыню парушаў толькі гул кандыцыянераў у трохпавярховых цагляных будынках жаўтлява-карычневага колеру, якія абрамлялі вузкую вулачку, а самі будынкі служылі сцяной, якая заглушала крыкі італьянскіх орд усяго ў квартале ад гатэля.
  
  
  Усё прайшло лепш, чым спадзяваўся Рыма. Магчыма, яны збіраліся знайсці печыва з прадказаннем сярод усіх гэтых феттучини. Але ён павінен быў усцерагчы дзяўчыну ад небяспекі.
  
  
  Яны ступілі на тратуар і пайшлі па звілістай вуліцы, абмінулі паварот, калі Рыма рэзка прытармазіў. Вуліца заканчвалася ў 100 футах наперадзе, праходзячы праз неасветлены завулак у Бауэры. Ззаду іх ён пачуў надыходзячыя крокі.
  
  
  Ён рэзка спыніў Мэй Сун. "Пойдзем, - сказаў ён, - мы збіраемся паесці".
  
  
  "У цябе ці ў бягучага сабакі ёсць грошы? У мяне іх няма".
  
  
  "Мы выставім рахунак за гэта Народнай рэспубліцы".
  
  
  Дзяўчына па-ранейшаму нічога не заўважала. Яна прывыкла да таго, што Рыма водзіць яе за нос. Чыун, вядома, нічога не стаў бы тэлеграфаваць, і Рыма спадзяваўся, што ён сам не выдаў іх дасведчанасці аб сачэнні.
  
  
  Калі яны нядбайна паднімаліся па ўсходах у рэстаран "Імперыял Гардэн", Рыма сказаў дзяўчыне: "Калі грымне рэвалюцыя і ваша банда захопіць уладу, прыміце закон, які перакладае ўсе вашы рэстараны на ўзровень вуліц. Тут заўсёды прыходзіцца паднімацца на пралёт ці спускацца на пралёт. Гэта як горад пад горадам”.
  
  
  "Практыкаванне карысна для стрававання", - сказала яна. Чыун фыркнуў, але нічога не сказаў.
  
  
  Рэстаран быў пусты, і афіцыянт сядзеў у глыбіні залы за кабінкай у глыбіні залы, праглядаючы анкету ўдзельніка скачак. Не чакаючы, Рыма прайшоў да кабінкі ў сярэдзіне шэрагу з левага боку. Ён пасадзіў Мэй Сун на крэсла, затым жэстам запрасіў Чыуна сесці побач з ёй. Сам уціснуўся з процілеглага боку шэрага пластыкавага стала. Павярнуўшыся бокам, ён мог назіраць як за ўваходнымі дзвярыма, так і за дзвярыма, якія вядуць на кухню ў задняй частцы рэстарана.
  
  
  Чыун усміхаўся.
  
  
  "Што тут смешнага?"
  
  
  "Рэдкі пачастунак. Кітайскі рэстаран. Вас калі-небудзь марылі голадам з сямі страў? Але, вядома, людзі без гонару не адчуваюць рэальнага запатрабавання ў ежы".
  
  
  Адказ Мэй Сун быў перапынены з'яўленнем афіцыянта побач з імі.
  
  
  "Добры вечар", - сказаў ён на чыстай ангельскай. "У нас няма спіртнога".
  
  
  "Усё ў парадку", - сказаў Рыма. "Мы прыйшлі паесці". "Вельмі добра, сэр", - сказаў ён, ківаючы Рыма. Ён таксама кіўнуў Мэй Сун і злёгку павярнуў галаву, вітаючы Чиуна. Рыма бачыў, як Чыун падняў вочы на афіцыянта, і ўсмешка, якая была на іх, знікла. Афіцыянт павярнуўся да Мэй Сун і выліўся лепетам па-кітайску.
  
  
  Мэй Сун ціха адказала яму. Афіцыянт нешта прамармытаў, але перш чым Мэй Сун змагла адказаць, Чыун перапыніў іх меладычны дыялог. Парадыруючы іх кітайскую песеньку, ён нешта сказаў афіцыянту, твар якога ўспыхнуў, ён павярнуўся і хутка пайшоў на кухню ў задняй частцы рэстарана.
  
  
  Рыма назіраў, як ён праціскаецца праз дзверы, якія верцяцца, затым павярнуўся да Чыўна, які ціхенька пасмейваўся з самазадаволенай ухмылкай.
  
  
  "Што ўсё гэта значыла?" Спытаў Рыма.
  
  
  Чыун сказаў: "Ён спытаў гэтую шлюха, што яна рабіла са свіннёй карэйцам".
  
  
  "Што яна сказала?"
  
  
  "Яна сказала, што мы прымушаем яе да прастытуцыі".
  
  
  "Што ён сказаў?"
  
  
  "Ён прапанаваў патэлефанаваць у паліцыю".
  
  
  "Што ты сказаў?"
  
  
  "Толькі праўда". -
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Што ні адну кітаянку нельга прымушаць да прастытуцыі. Для іх гэта натуральна. Як крадзеж туалетнай паперы. Я таксама сказаў яму, што мы будзем есці толькі гародніну, і ён можа вярнуць мёртвых котак у халадзільнік і прадаць іх заўтра ўвечары замест свініны. Гэта, здавалася, засмуціла яго, і ён сышоў. Некаторыя людзі не могуць паглядзець праўдзе ў вочы."
  
  
  "Што ж, я проста рады, што ты справіўся з ёй так прыемна".
  
  
  Чиун кіўнуў у знак згоды і склаў рукі перад сабой у малітоўнай позе, ціхамірна ўсведамляючы, што ні адно няслушнае або нядобрае слова не зляцела з яго вуснаў.
  
  
  Рыма назіраў за ўваходнымі дзвярыма праз плячо Мэй Сун, пакуль гаварыў з ёй. "Цяпер запомні. Трымай вуха востра ў чаканні любога сігналу, усяго, што выглядае падазрона. Калі мы маем рацыю, людзі, у якіх ёсць генерал, знаходзяцца дзесьці тут, і яны могуць захацець дадаць цябе ў сваю калекцыю. Гэта дае нам шанец знайсці яго. Можа быць, зусім невялікі шанец. Але шанец ёсць".
  
  
  "Старшыня Мао. Той, хто не шукае, не знойдзе".
  
  
  "Я быў выхаваны, верачы ў гэта", - сказаў Рыма.
  
  
  Яна ўсміхнулася лёгкай цёплай усмешкай. "Ты павінен быць асцярожны, капіталіст. У табе можа ўтойвацца насенне рэвалюцыі, гатовае прарасці".
  
  
  Яна выцягнула нагу наперад і дакранулася да калена калена Рыма пад сталом. Ён адчуваў, як яна дрыжыць. З таго часу, як яна была ў гасцінічным нумары ў Бостане, яна старанна праводзіла час, сігналізуючы Рыма дакрананнямі і паціраннямі. Але Рыма рэагаваў на іх холадна. Яе трэба было трымаць побач і паслухмянай, і лепшы спосаб - прымусіць яе чакаць.
  
  
  Па пробліску агіды ў вачах Чыуна Рыма зразумеў, што афіцыянт вяртаецца. Рыма назіраў за ім у люстэрка над уваходам, як ён злосна ішоў назад па паверсе да іх, трымаючы ў выцягнутай руцэ тры абедзенныя талеркі.
  
  
  Ён спыніўся каля стала і паклаў адну з іх перад Рыма. "Для вас, сэр".
  
  
  Ён паклаў другую перад Мэй Сун. "І для цудоўнай лэдзі".
  
  
  Ён выпусціў трэцюю галаваломку на стол перад Чіуном, і маленькія кроплі распырскаліся па стальніцы.
  
  
  “Калі б мы вярнуліся праз год, – сказаў Чыун, – гэтыя кроплі ўсё яшчэ былі б тут. Кітайцы, ці ведаеце, ніколі не мыюць сталы. Яны чакаюць землятрусу ці паводкі, каб змыць бруд. Тое ж самае і з іх целамі”.
  
  
  Афіцыянт сышоў, вяртаючыся на кухню.
  
  
  Мэй Сун сціснула нагу Рыма абедзвюма рукамі пад сталом. Як заўсёды робяць жанчыны ў такіх сітуацыях. каб адмовіцца ад уладання нахабнымі нагамі, яна пачала недарэчна балбатаць.
  
  
  "Выглядае апетытна", - сказала яна. "Цікава, гэта кантонскі ці мандарынскі?"
  
  
  Чыун панюхаў талерку са звычайнай заліўной масай з бясколернай гародніны. "Мандарынскі, - сказаў ён, - таму што ён павее псінай. Кантонскі - птушыным памётам".
  
  
  "Людзі, якія ядуць сырую рыбу, не павінны прыдзірацца да цывілізацыі", - сказала яна, адпраўляючы гародніну ў рот лыжкай.
  
  
  "Цівілізавана ці ёсць птушыныя гнёзды?"
  
  
  Яны зноў уключыліся. Але Рыма не звяртаў на іх увагі. У люстэрку над галавой ён мог бачыць праз круглыя вокны ў кухню, дзе афіцыянт размаўляў з маладым чалавекам, які заўважыў іх на вуліцы. Мужчына жэстыкуляваў, і на вачах у Рыма ён сарваў з галавы сваю шапку і насунуў яе афіцыянту на твар.
  
  
  Афіцыянт кіўнуў і амаль пабег назад праз якія верцяцца дзверы. Праходзячы міма іх століка, ён нешта прамармытаў сабе пад нос.
  
  
  "Што ён сказаў?" Рыма спытаў Чыўна. Чыхун усё яшчэ калупаўся лыжкай у гародніне. "Ён назваў мяне свіннёй".
  
  
  Пакуль Рыма назіраў, афіцыянт зняў слухаўку тэлефона і набраў нумар. Усяго тры лічбы. Доўгая і дзве кароткіх. Гэта быў экстраны нумар паліцыі Нью-Ёрка.
  
  
  Але чаму копы? Калі толькі яму не сказалі паспрабаваць разлучыць дзяўчыну з Рыма і Чыунам? Што можа быць лепш, чым папытаць паліцыю схапіць іх і пацягнуць дзяўчыну ў мітусні? Рыма не мог чуць слоў афіцыянта, сказаных шэптам у трубку, але ён нахіліўся і прашаптаў Чіуну. "Нам прыйдзецца падзяліцца. Адвядзі дзяўчыну назад у гатэль. Пераканайся, што за табой ніхто не сочыць. Заставайся з ёй. Ніякіх званкоў, ніякіх наведвальнікаў і не адчыняй дзверы нікому, акрамя мяне. Чіун кіўнуў.
  
  
  "Давай, мы адыходзім", - сказаў Рыма дзяўчыне, вызваляючы сваю нагу з яе. "Але я яшчэ не скончыў".
  
  
  "Мы купім сумку з драконам, каб забраць яе дадому". Паліцыя можа аказацца карыснай. Яна можа падстроіць усё так, што любы кантакт з дзяўчынай павінен быў здзяйсняцца праз Рыма.
  
  
  Яны падышлі да стойкі, дзе афіцыянт якраз вешаў слухаўку.
  
  
  "Але ты яшчэ не выпіла сваю гарбату?" сказаў ён. "Мы не жадаем піць".
  
  
  "А тваё печыва?"
  
  
  Рыма перагнуўся цераз прылавак і схапіў яго за руку вышэй локця. "Хочаш пазнаць свой лёс? Калі ты паспрабуеш перашкодзіць нам выйсці праз гэтыя дзверы, у цябе будзе зламанае рабро. Ці можа твой неспасціжны розум зразумець гэта?"
  
  
  Ён палез у кішэню і кінуў дзесяцідоларавую купюру на шкляны прылавак. "Здачу пакіньце сабе".
  
  
  Рыма першы спусціўся па каменнай лесвіцы на вуліцу. Пры іх з'яўленні пяцёра мужчын у палявых куртках, якія лайдачылі, прыхінуўшыся да будынка на другім баку вуліцы, накіраваліся да іх.
  
  
  Спусціўшыся па лесвіцы, Рыма сказаў Чыуну: "Ты можаш прайсці па тым завулку ў канцы вуліцы і злавіць таксі. Я даганю цябе пазней".
  
  
  Рыма сышоў з тратуара на вуліцу, калі Чыун груба ўзяў Мэй Сун за руку і павёў направа, у бок Баўэры. Рыма павінен быў прыкрываць Чыуна дастаткова доўга, каб той паспеў дабегчы да завулка. Ніхто не мог дагнаць Чыуна ў цемры, нават з дзяўчынай у якасці лішняга багажу.
  
  
  У гэты момант афіцыянт ступіў на верхнюю прыступку і крыкнуў: "Стой, злодзей!" Пяцёра мужчын на імгненне паднялі на яго вочы. Рыма паглядзеў цераз плячо направа. Чыун і дзяўчына зніклі. Зніклі. Як быццам зямля раскрылася і праглынула іх.
  
  
  Пяцёра маладых кітайцаў таксама ўбачылі, што іхняя мэта знікла. Яны паглядзелі ўверх і ўніз па вуліцы, затым тупа паглядзелі адзін на аднаго, а затым, нібы жадаючы спагнаць на чымсьці сваю лютасць, накінуліся на Рыма.
  
  
  Рыма быў асцярожны, каб не прычыніць ім шкоды. Калі прыбыла паліцыя, ён не хацеў, каб вуліца была завалена целамі. Занадта шмат ускладненняў. Таму ён проста рухаўся сярод іх, ухіляючыся ад іх удараў рукамі і нагамі. Афіцыянт усё яшчэ крычаў наверсе лесвіцы.
  
  
  Якраз у гэты момант патрульны аўтамабіль павярнуў на вузкую вулачку. Яго чырвоны ліхтар, які верціўся, адкідаў палосы святла на будынкі па абодва бакі вуліцы. Маладыя кітайцы ўбачылі гэта і кінуліся наўцёкі, у канец вуліцы і вузкі завулак, дзе машына не магла за імі праехаць.
  
  
  Паліцэйская машына пад'ехала да Рыма і спынілася, завішчаўшы шынамі на брукаванай вуліцы.
  
  
  Калі двое паліцыянтаў выскачылі на вуліцу, афіцыянт крыкнуў ім: "Гэта ён. Трымайце яго. Не дайце яму сысці".
  
  
  Двое паліцыянтаў стаялі побач з Рыма. "Што ўсё гэта значыць, Мак?" - спытаў адзін з іх. Рыма паглядзеў на яго. Ён быў малады, светлавалос і ўсё яшчэ крыху напалоханы. Рыма ведаў гэтае пачуццё; ён адчуваў яго ў тыя першыя дні службы ў паліцыі. Яшчэ тады, калі быў жывы.
  
  
  "Будзь я пракляты, калі ведаю. Я выйшаў з рэстарана, і на мяне накінуліся пяцёра галаварэзаў. І зараз ён гарлапаніць як вар'ят".
  
  
  Афіцыянт падышоў да іх траіх, усё яшчэ імкнучыся трымацца далей ад Рыма. “Ён ударыў мяне, – сказаў ён, – і ўцёк, не заплаціўшы па ліку. Гэтыя маладыя людзі пачулі, як я крычаў, і паспрабавалі спыніць яго. Я хачу вылучыць абвінавачанні”.
  
  
  "Мяркую, нам давядзецца затрымаць вас", - сказаў другі паліцэйскі. Ён быў старэйшы, ветэран з сівымі пасмамі на скронях пад фуражкай.
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. Афіцыянт усміхнуўся.
  
  
  Старэйшы паліцыянт пасадзіў Рыма на задняе сядзенне патрульнай машыны, у той час як маладзейшы афіцэр дапамог афіцыянту зачыніць краму.
  
  
  Яны вярнуліся да машыны і слізганулі на пярэдняе сядзенне, у той час як кап старэйшы сеў побач з Рыма. Рыма заўважыў, што ён сеў так, каб яго пісталет быў збоку ад Рыма. Стандартная працэдура, але было прыемна ведаць, што паблізу ўсё яшчэ ёсць прафесійныя паліцыянты.
  
  
  Будынак участку знаходзіўся ўсяго ў некалькіх кварталах адсюль. Рыма прайшоў паміж двума паліцыянтамі і стаў перад доўгім дубовым сталом, які нагадваў усе тыя, перад якімі ён стаяў сам са зняволенымі на буксіры.
  
  
  "Справа аб нападзе, сяржант", - сказаў старэйшы патрульны лысаму афіцэру за сталом. "Мы гэтага не бачылі.
  
  
  У вас есць хто-небудзь з каманды, каб разабрацца з ёй? Мы хочам вярнуцца да таго, як фэст скончыцца”.
  
  
  "Аддай іх Джонсану ззаду. Ён вольны", - сказаў сяржант.
  
  
  Рыма хацеў пабыць тут дастаткова доўга, каб пераканацца, што ў паліцыі ёсць запіс яго адраса. Каб яго можна было адсачыць. Даўным-даўно яму было дадзена два дазволеныя спосабы справіцца з арыштам.
  
  
  Ён мог зрабіць усё, што патрабавалася для фізічнага ўздзеяння. Вядома, пра гэта не магло быць і гаворкі, паколькі ён добраахвотна збіраўся пакінуць сваё імя і адрас, і яму не трэба было, каб 30 000 паліцыянтаў шукалі яго ў гатэлі.
  
  
  Або, наадварот, яму дазволілі адзін тэлефонны званок. Ён мог патэлефанаваць па нумары ў Джэрсі-Сіці.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  
  Жан Бафер, эсквайр, 34 гады і двойчы мільянер, сядзеў на карычневай плюшавай канапе ў гасцінай свайго пентхауса, гледзячы на 71 квадратны ярд светла-зялёнага дывановага пакрыцця, якое было заслана ў той дзень.
  
  
  Ён зняў сваю фіялетавую вязаную куртку і асцярожна дастаў з яе ўнутранай кішэні маленькі электронны пэйджар, які павінен быў сігналізаваць яму кожны раз, калі тэлефанавала яго прыватная тэлефонная лінія.
  
  
  Ён насіў пэйджар на працягу сямі гадоў, і ён да гэтага часу не выдаў ні аднаго гукавога сігналу.
  
  
  Але ён быў мільянерам двойчы, таму што быў гатовы насіць яго ўвесь час, і таму што, калі б калі-небудзь зазваніў прыватны тэлефон, ён быў бы гатовы зрабіць усё, што трэба. Сам таго не ведаючы, ён быў асабістым дарадцам прафесійнага забойцы.
  
  
  Якраз у той момант, калі ён трымаў пэйджар у руцэ, той зазваніў, і ён зразумеў, што за сем гадоў ён ні разу не чуў такога гуку, які ён выдаваў. Гэта быў адрывісты, пранізлівы піск, але ў той момант ён быў заглушаны званком ягонай асабістай тэлефоннай лініі, які таксама тэлефанаваў.
  
  
  Ён працягнуў руку, асцярожна, не зусім ведаючы, чаго чакаць, і зняў слухаўку белага тэлефона без цыферблата. Гукавы сігнал замоўк.
  
  
  "Прывітанне, - сказаў ён, - Аматар".
  
  
  "Я чуў, вы добры юрыст", - вымавіў голас, які павінен быў сказаць "Я чуў, вы добры юрыст".
  
  
  "Так. Я думаю, што лепшая", - гэта было тое, што Джын Бафер, эсквайру. было загадана сказаць.
  
  
  Бафер спрытна сеў на канапе і акуратна паклаў кнігу па судовай медыцыне на кававы столік.
  
  
  "Што я магу для вас зрабіць?" - нядбайна спытаў ён.
  
  
  "Мяне арыштавалі. Вы можаце мяне вызваліць?"
  
  
  "Ці ёсць які-небудзь набор закладаў?"
  
  
  "Калі б я хацеў выйсці пад заклад, я б заплаціў яго сам. Што вы можаце зрабіць, каб дабіцца спынення ўсёй справы?"
  
  
  "Раскажы мне, што адбылося".
  
  
  “Мяне падставілі. Рэстаран у Чайнатаўне. Уладальнік кажа, што я напаў на яго, але ён поўны лайна. Цяпер у мяне забраніраваны нумар”.
  
  
  "Які рэстаран? Уладальнік ўсё яшчэ там?"
  
  
  "Так, ён тут. Яго клічуць Во Фат. Рэстаран "Імперыял Гардэн" на Дойерс-стрыт".
  
  
  “Трымай уладальніка там, пакуль я не прыеду. Паганюй. Скажы копам, што хочаш вылучыць сустрэчныя абвінавачанні. Я буду там праз 20 хвілін”. Ён зрабіў паўзу. "Дарэчы, як цябе клічуць?"
  
  
  "Мяне клічуць Рыма".
  
  
  Яны павесілі трубку адначасова. Бафер паглядзеў на сваю жонку, якая надзела вялікія навушнікі pilot, слухала прыватную стэрэасістэму канцэрна і фарбавала пазногці лакам. Ён памахаў ёй рукой, і яна зняла навушнікі.
  
  
  "Пойдзем, мы збіраемся перакусіць".
  
  
  "Што мне надзець?" На ёй быў белы касцюм са штанамі з аздабленнем з залатой парчы. Ён падышоў бы для капітанскай вячэры ў круіз па Багаме.
  
  
  "Мы спынімся і купім табе паходную куртку. Давай, паехалі".
  
  
  Яго машына чакала ўнізе, і ён сеў за руль і накіраваў дарагую машыну на поўнач па бульвары Кэнэдзі да пад'езда да тунэля Холанд. Яны былі ў тунэлі, перш чым хто-небудзь з іх загаварыў.
  
  
  "Гэта кейс, ці не так?" спытала яго жонка, разгладжваючы ўяўныя зморшчыны на сваім белым касцюме спераду спераду.
  
  
  "Проста напад. Але я думаў, гэта была падстава для вячэры".
  
  
  Ён выехаў з тунэля, усміхаючыся пра сябе, як рабіў заўсёды, калі бачыў неверагодную шыльду Адміністрацыі порта над галавой, якая выглядала як ашалелая міска са спагецці.
  
  
  Ён заехаў на машыне ў Чайнатаўн, вуліцы якога цяпер былі цёмнымі і пустымі, усеянымі кавалачкамі цэпеліна і скарынкамі піцы.
  
  
  Ён спыніўся перад прыцемненым рэстаранам "Імперыял Гардэнс".
  
  
  "Але гэтая ўстанова закрытая", - сказала яго жонка.
  
  
  "Хвілінку". Ён падняўся па прыступках да ўваходу на другі паверх Імператарскіх садоў. Рэстаран быў прыцемнены, і толькі слабое святло ад начніка магутнасцю 2 Вт гарэў у задняй частцы галоўнай абедзеннай зоны. Ён зазірнуў унутр праз шкло, адзначыўшы ў святле размяшчэнне сталоў вакол кухонных дзвярэй.
  
  
  Левай рукой ён абмацаў дзверы збоку, спрабуючы знайсці вонкавую ашалёўку завес. Іх не было.
  
  
  Ён спусціўся па прыступках, пераскокваючы праз тры за раз, і вярнуўся ў машыну. "Мы паямо праз 15 хвілін", – сказаў ён жонцы, якая падфарбоўвала вусны.
  
  
  Паліцэйскі ўчастак знаходзіўся ўсяго ў трох кварталах адсюль, і ён, пакінуўшы жонку ў машыне, зайшоў унутр і падышоў да сяржанту за дубовым сталом даўжынёй 30 футаў.
  
  
  "У мяне тут кліент", - сказаў ён. "Рыма сёе-тое".
  
  
  "О так. Ён у пакоі дэтэктыва. Хун і нейкі кітаец гарлапаняць адзін на аднаго. Ідзіце прама туды і пашукайце дэтэктыва Джонсана". Ён махнуў у бок пакоя ў канцы вялікага адкрытага пакоя.
  
  
  Ён увайшоў праз хісткую драўляную браму да адчыненых дзвярэй. Унутры ён убачыў траіх мужчын: адзін быў кітайцам; іншы, які сядзеў за пішучай машынкай і старанна выводзіў двума пальцамі справаздачу, відавочна, быў дэтэктывам Джонсанам. Трэці мужчына сядзеў на цвёрдым драўляным крэсле, прыхінуўшыся спіной да картатэчнай шафы.
  
  
  Праз дзвярны праём Бафер мог бачыць, што скура на яго скулах стала крыху бялей і тужэй - след пластычнай аперацыі. Цёмна-карыя вочы мужчыны паднялі позірк і на імгненне сустрэліся з вачыма Бойлера. Позірк затрымаўся на ўсіх. Але не на яго новым кліенце. Яго вочы былі цёмна-карымі і халоднымі, такімі ж абыякавымі, як і яго твар.
  
  
  Бафер пастукаў у адчыненыя дзверы. Трое мужчын паглядзелі на яго.
  
  
  Ён увайшоў унутр. "Дэтэктыў Джонсан, я адвакат гэтага чалавека. Вы можаце ўвесці мяне ў курс справы?"
  
  
  Дэтэктыў падышоў да дзвярэй. "Заходзьце, саветнік", - сказаў ён, відавочна здзіўлены фіялетавым касцюмам у палоску. “Не ведаю, чаму вы тут? Нічога асаблівага. У Фат кажа, што ваш кліент напаў на яго. Ваш кліент вылучае сустрэчныя абвінавачанні. Ім абодвум давядзецца пачакаць прад'яўлення абвінавачання раніцай”.
  
  
  "Калі б я мог хвілінку пагаварыць з містэрам Во Фатам, магчыма, я змог бы ўсё растлумачыць. Гэта хутчэй непаразуменне, чым крымінальнае злачынства".
  
  
  "Вядома, працягвай. Во Тоўсты. Гэты чалавек жадае з табой пагаварыць. Ён юрыст".
  
  
  У Фат устаў, а Бафер узяў яго за локаць і адвёў у далёкі канец пакоя. Ён паціснуў яму руку.
  
  
  "Вы кіруеце выдатным рэстаранам, містэр Тоўсты".
  
  
  "Я занадта доўга ў бізнэсе, каб дазволіць на сябе нападаць".
  
  
  Бафер праігнараваў яго. "Шкада, што нам давядзецца вас закрыць".
  
  
  "Што значыць "закрыцца"?"
  
  
  "У вашай установе дапушчаныя вельмі сур'ёзныя парушэнні, сэр. Вонкавыя дзверы, напрыклад, адчыняюцца ўнутр. Вельмі небяспечна ў выпадку пажару. І вельмі незаконна".
  
  
  У Фат выглядаў збянтэжаным.
  
  
  "І потым, вядома, ёсць план рассадкі. Усе гэтыя сталы каля кухонных дзвярэй. Яшчэ адно парушэнне. Я ведаю, што вы кіруеце цудоўнай установай, сэр, але ў інтарэсах грамадства мы з маім кліентам павінны будзем звярнуцца ў суд з афіцыйнай скаргай і дамагчыся вашага закрыцця ў сувязі з пагрозай здароўю ".
  
  
  "Цяпер нам не трэба спяшацца", - сказаў ён у сваім самым масляністым стылі.
  
  
  "Так, мы павінны. Мы павінны неадкладна зняць абвінавачанні з майго кліента".
  
  
  "Ён напаў на мяне".
  
  
  "Так, сэр, ён, верагодна, так і зрабіў. У лютасці ад таго, што яго злавілі ў рэстаране, які з'яўляецца сапраўднай агністай пасткай. Гэта будзе вельмі цікавая справа. Галоска ў газетах можа на нейкі час пашкодзіць вашаму бізнесу, але я ўпэўнены, што гэта пройдзе. Як і гісторыі аб вашым нападзе на кліента ".
  
  
  У Фат узняў рукі ўгору. "Усё, што ты захочаш".
  
  
  Дэтэктыў Джонсан толькі што вярнуўся ў пакой з двума сінімі лістамі, скарыстанымі для браніравання.
  
  
  "Вам гэта не спатрэбіцца, дэтэктыў", - сказаў Бафер. "Містэр Тоўсты вырашыў зняць абвінавачанні. Гэта быў проста дрэнны характар абапал. І мой кліент таксама іх здыме".
  
  
  "Мне падыходзіць", - сказаў дэтэктыў. "Менш папяровай працы".
  
  
  Рыма ўстаў і ўжо зрабіў некалькі крокаў да дзвярэй, плаўна слізгаючы.
  
  
  Бафер павярнуўся да Во Фату. "Гэта дакладна, ці не так, сэр?"
  
  
  "Так".
  
  
  "І я не пагражаў табе і не рабіў ніякіх прапаноў, каб схіліць цябе да гэтага дзеяння". Ён прашаптаў: "Скажы "не"".
  
  
  "Не".
  
  
  Бафер зноў павярнуўся да дэтэктыва. "І, вядома, я агаворваю тое ж самае для майго кліента. Гэтага хопіць?"
  
  
  "Вядома. Кожны можа пайсці".
  
  
  Бафер павярнуўся да дзвярэй. Рыма сышоў. Яго не было знадворку, у галоўным памяшканні ўчастку.
  
  
  У яго жонкі было апушчана акно ў доме насупраць. "Хто быў гэты вар'ят?" - Спытала яна.
  
  
  "Які вар'ят?"
  
  
  "Нейкі мужчына толькі што выбег. Ён прасунуў галаву і пацалаваў мяне. І сказаў нешта дурное. І сапсаваў маю памаду".
  
  
  "Што ён сказаў?"
  
  
  "У гэтым увесь бізнэс, мілая. Менавіта гэта ён і сказаў".
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  
  Рыма не пайшоў за ім назад у гатэль. Калі Чиун увайшоў у свой пакой, ён сядзеў на канапе, назіраючы за вядучай начнога ток-шоу, якая спрабавала пракрасціся ва ўтоенае значэнне жанчыны з асобай, падобным на адбітак нагі, якая ўзвяла крыкі ў ранг мастацтва.
  
  
  "Дзе Мэй Сун?" Спытаў Рыма.
  
  
  Чіун паказаў праз плячо на яе пакой.
  
  
  "Хто-небудзь сочыць за табой?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Дарэчы, як ты гэта зрабіў там, у рэстаране? Я маю на ўвазе, знікнуць?"
  
  
  Чыун ўхмыльнуўся. "Калі я раскажу табе, то ты пойдзеш і раскажаш усім сваім сябрам, і неўзабаве кожны зможа гэта зрабіць".
  
  
  "Я спытаю дзяўчыну", - сказаў Рыма, накіроўваючыся да яе пакоя.
  
  
  Чіун паціснуў плячыма. "Мы ўзбеглі па лесвіцы і схаваліся ў дзвярным праёме. Нікому і ў галаву не прыйшло паглядзець наверх".
  
  
  Рыма фыркнуў. "Падумаеш. Магія. Ха".
  
  
  Ён выйшаў у суседні пакой, і Мэй Сун замурлыкала яму. Яна падышла да яго, апранутая толькі ў тонкі халат.
  
  
  "Ваш кітайскі квартал вельмі мілы. Мы павінны вярнуцца".
  
  
  "Вядома, вядома. Усё, што ты захочаш. Хто-небудзь спрабаваў звязацца з табой з таго часу, як ты вярнуўся сюды?"
  
  
  “Спытай свайго беглага сабаку. Ён не дае мне ні свабоды, ні адзіноты. Ці можам мы заўтра вярнуцца ў Чайнатаўн? Я чуў, што там ёсць выдатная школа каратэ, якую не павінен прапусціць ніводзін наведвальнік”.
  
  
  "Вядома, вядома", - сказаў Рыма. "Хто-небудзь павінен паспрабаваць звязацца з вамі зноў. Яны, верагодна, змогуць прывесці нас да генерала, так што пераканайцеся, што я з гэтым разбяруся".
  
  
  "Вядома".
  
  
  Рыма павярнуўся, каб пайсці, але яна абабегла вакол і ўстала перад ім.
  
  
  "Ты злуешся? Табе не падабаецца тое, што ты бачыш?" Яна раскінула рукі і ганарліва выпнула свае юныя грудзі.
  
  
  "Як-небудзь у іншы раз, малыш".
  
  
  "Ты выглядаеш занепакоеным. Пра што ты думаеш?"
  
  
  "Мэй Сун, я думаю, што ты перашкаджаеш мне пайсці зараз", - сказаў Рыма. Гэта было не тое, аб чым ён думаў. Ён думаў аб тым, што яна ўжо пацярпела, таму што на століку ў яе ложку ляжаў новы асобнік "Чырвонай кнігі Мао", а ў яе не было магчымасці купіць яе самой. Напэўна, нехта ўпотай прынёс яе ёй. І раптам ёй захацелася вярнуцца ў Чайнатаўн і паглядзець на тую выдатную школу каратэ.
  
  
  Ён сказаў: "Давай зараз паспім, каб крыху раней адправіцца ў Кітайскі квартал і пашукаць генерала".
  
  
  "Я ўпэўнена, што заўтра ты знойдзеш яго", - шчасліва сказала яна і абняла Рэйна, уткнуўшыся тварам яму ў грудзі.
  
  
  Рыма правёў ноч, дрэмля ў крэсле каля дзвярэй у яе пакой, дастаткова пільны, каб заўважыць любую спробу Мэй Сун сысці. Раніцай ён груба разбудзіў яе і сказаў:
  
  
  "Пойдзем, мы збіраемся купіць табе такую-сякую вопратку. Ты не можаш разгульваць па гэтай краіне ў гэтым чортавым шынялі".
  
  
  "Гэты выраб Кітайскай Народнай Рэспублікі. Гэта добра пашыты шынель".
  
  
  "Але ваша прыгажосць не павінна хавацца пад ёй. Вы пазбаўляеце масы магчымасці бачыць новы здаровы Кітай".
  
  
  "Ты сапраўды так думаеш?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Але я не жадаю насіць рэчы, вырабленыя ў выніку эксплуатацыі якія пакутуюць працоўных. Швы, зробленыя з іх крыві. Тканіна, зробленая з іх поту. Гузікі з іх костак".
  
  
  "Ну, проста недарагое адзенне. Некалькі прадметаў адзення. Мы і так занадта прыкметныя для людзей".
  
  
  "Добра. Але толькі некалькі". Мэй Сун падняла палец падчас лекцыі. "Я не буду здабываць выгаду з капіталістычнай эксплуатацыі рабскай працы".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма.
  
  
  У краме Лорда і Тэйлара Мэй Сун выявіла, што працаўнікам Pucci добра плацяць. Яна аддавала перавагу ў асноўным італьянскім тавары, таму што ў Італіі была вялікая камуністычная партыя. Гэтай вернасцю працоўнаму класу сталі дзве сукенкі з прынтам, мантыя, чатыры пары туфляў, шэсць бюстгальтараў, шэсць карункавых трусікаў, завушніцы, таму што яны былі залатымі і тым самым падрывалі грашовую сістэму захаду, парыжскія духі і, каб паказаць, што Кітай ненавідзіць не народ. Амерыкі, а яе ўрад, клятчастае паліто, якое было пашыта на 33-й вуліцы.
  
  
  Рахунак склаў 875,25 даляра. Рыма дастаў з паперніка дзевяць банкнот па 100 долараў.
  
  
  "Наяўныя?" - спытала прадаўшчыца.
  
  
  "Так. Вось як гэта выглядае. Яно зялёнае".
  
  
  Яна патэлефанавала мэнэджэра паверха.
  
  
  "Наяўнымі?" - перапытаў менеджэр паверха.
  
  
  "Так. Грошы".
  
  
  Містэр Пелфрэд, менеджэр паверха, паднёс адну з купюр да святла, затым працягнуў руку, патрабуючы іншую. Ён паднёс і гэтую да святла. Затым паціснуў плячыма.
  
  
  "У чым справа?" Спытала Мэй Сун у Рыма.
  
  
  "Я плачу за сёе-тое гатоўкай".
  
  
  "Хіба гэта не тое, чым ты павінен заплаціць?"
  
  
  "Ну, большасць пакупак здзяйсняецца з дапамогай крэдытных карт. Вы купляеце ўсё, што хочаце, а яны робяць адбітак вашай карты і высылаюць вам рахунак у канцы месяца".
  
  
  “О, так. Крэдытныя карткі. Эканамічная эксплуатацыя людзей з дапамогай выкрутаў, якая дае ім ілюзію пакупніцкай здольнасці, але робіць іх проста наёмнымі рабамі карпарацый, якія выпускаюць карткі”. Яе голас узляцеў да столі магазіна "Лорд і Тэйлар". "Крэдытныя карткі трэба спаліць на вогнішчы разам з людзьмі, якія іх вырабляюць".
  
  
  "Выдатна", - сказаў мужчына ў двухбортным гарнітуры. Паліцыянт запляскаў у ладкі. Жанчына, задрапіраваная ў норку, пацалавала Мэй Сун у шчокі. Бізнесмен падняў сціснуты кулак.
  
  
  "Добра, мы возьмем вашы грошы", - сказаў містэр Пелфрэд.
  
  
  "Наяўныя", - крыкнуў ён.
  
  
  "Што гэта?" - спытаў адзін з прадаўцоў.
  
  
  "Гэта тое, што яны выкарыстоўвалі паўсюль. Напрыклад, тое, што вы ўстаўляеце ў тэлефоны на вуліцы і іншае".
  
  
  "Як пры куплі цыгарэт, толькі пабольш, дакладна?"
  
  
  "Так", - сказаў прадавец.
  
  
  Мэй Сун надзела адну з ружовых сукенак з прынтам, а ва ўнівермагу спакавалі яе паліто, сандалі і шэрую ўніформу. Яна ўчапілася ў руку Рыма, абапіраючыся на яго і прыціскаючыся шчакой да яго моцным плечам. Яна глядзела, як прадавец складае паліто.
  
  
  "Гэта пацешнае паліто. Дзе яно пашыта?" - спытала маладая дзяўчына з валасамі колеру смажанай саломы і пластыкавай этыкеткай, на якой было напісана: "Міс П. Уолш".
  
  
  "Кітай", - сказала Мэй Сун.
  
  
  "Я думаў, у Кітаі робяць прыгожыя рэчы, такія як шоўк і іншае".
  
  
  "Кітайская Народная Рэспубліка", - сказала Мэй Сун.
  
  
  "Ага. Чэк на чанкі. Кітайская народная рэспубліка".
  
  
  "Калі ты слуга, то будзь слугой", - сказала Мэй Сун. "Загарні пакет і трымай мову пры сабе".
  
  
  "Наступным ты захочаш трон", - прашаптаў ёй Рыма.
  
  
  Яна павярнулася да Рыма, падняўшы вочы. "Калі мы жывем у феадальнай сістэме, то мы, якія выконваюць сакрэтную працу, павінны здавацца яе часткай, дакладна?"
  
  
  "Я мяркую".
  
  
  Мэй Сун выпраўляльна ўсміхнулася. "Тады чаму я павінна цярпець нахабства ад прыгоннага?"
  
  
  "Паслухайце", - сказала міс П. Уолш. “Я не абавязаная выслухоўваць гэтае дзярмо ад вас ці ад каго б там ні было. Вы хочаце, каб гэты пакет быў загорнуты, тады сочыце за сваімі манерамі. Мяне ніколі раней так не абражалі”.
  
  
  Мэй Сун сабралася з духам і ў сваёй самай уладнай манеры сказала міс П. Уолш: "Вы служанка, і вы будзеце служыць".
  
  
  "Паслухай, Дынка", - сказала міс П. Уолш. “У нас тут прафсаюз, і мы не абавязаны ні ад каго цярпець падобнае дзярмо. А зараз гавары па-добраму, ці атрымаеш гэтым паліто па твары”.
  
  
  Містэр Пелфрэд распавядаў свайму памагатаму мэнэджара аб пакупках за наяўныя, калі пачуў шум. Ён падбег, хіпі, хіпі, яго чорныя бліскучыя чаравікі стукалі па шэрых мармуровых падлогах, дыханне вырывалася з тлустага ільснянага твару, рукі дрыжалі.
  
  
  "Будзьце добрыя, калі ласка", - звярнуўся ён да міс П. Уолш.
  
  
  "Назіральны рот", - залямантавала міс П. Уолш. "Сцюард", - залямантавала яна. Худая суровая жанчына ў твідавым касцюме пратупала да групы людзей, якія збіраліся вакол упакоўкі паліто. "Што тут адбываецца?" спытала яна.
  
  
  "Калі ласка, не крыўдуйце", - сказаў містэр Пелфрэд.
  
  
  "Я не абавязаная трываць гэтае дзярмо ад кліентаў або ад каго б там ні было. У нас прафсаюз", - сказала міс П. Уолш.
  
  
  "Што адбываецца?" - паўтарыла хударлявая жанчына.
  
  
  "Узніклі невялікія рознагалоссі", - сказаў містэр Пелфрэд.
  
  
  "Гэтая пакупніца нагаділа мне", - сказала міс П. Уолш, паказваючы на Мэй Сун, якая стаяла прама і ціхамірна, як быццам назірала за сваркай паміж пакаёўкамі верхняга і ніжняга паверхаў.
  
  
  "Што здарылася, мілая?" спытала хударлявая жанчына. "Што менавіта адбылося?"
  
  
  "Я заварочваў для яе гэта пацешнае паліто, а потым яна сказала мне прыкусіць мову ці нешта ў гэтым родзе. Яна была сапраўднай арыстакраткай і нагадала на мяне. Проста нагадала на мяне".
  
  
  Худая жанчына з нянавісцю ўтаропілася на містэра Пелфрэда. "Мы не абавязаны з гэтым мірыцца, містэр Пелфрэд. Яна не абавязана абслугоўваць гэтага пакупніка, і калі ты загадаеш ёй, уся крама зачыніцца. Туга."
  
  
  Рукі містэра Пэлфрэда затрымцелі. "Добра. Добра. Я сам загарну".
  
  
  "Вы не можаце", - сказала хударлявая жанчына. "Вы не ўваходзіце ў прафсаюз".
  
  
  "Фашысцкая свіння", - холадна сказала Мэй Сун. "Масы ўбачылі сваю эксплуатацыю і раздзіраюць ланцугі прыгнёту".
  
  
  "А ты, кветка лотаса", - сказала хударлявая жанчына, - зашпілі губу і выкінь сваё чортава паліто за чортаву дзверы, ці ты вылеціш у чортава акно разам са сваім сэксуальна які выглядае бойфрэндам. І калі яму гэта не спадабаецца, ён пойдзе з табой на спатканне”.
  
  
  Рыма падняў рукі. "Я палюбоўнік, а не баец".
  
  
  "Ты выглядаеш гэтак жа, жыгала", - сказала хударлявая жанчына.
  
  
  Мэй Сун павольна перавяла погляд на Рыма. "Ты збіраешся дазволіць, каб на мяне сыпаліся гэтыя абразы?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. Яе залацісты твар паружавела, і з вялікім холадам яна сказала: "Добра. Пайшлі. Забяры паліто і сукенкі".
  
  
  "Ты бярэш палову з іх", - сказаў Рыма. "Ты бярэш паліто".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. Ён сумна паглядзеў на міс П. Уолш. "Я хацеў бы ведаць, не маглі б вы аказаць мне вялікую паслугу. Нам трэба будзе доўгі шлях, і калі б вы паклалі паліто ў якую-небудзь скрынку, я быў бы вам вельмі ўдзячны. Падыдзе ўсё, што заўгодна ".
  
  
  "О, вядома", - сказала міс П. Уолш. “Гэй, глядзі, можа пайсці дождж. Я двойчы абгарну гэта. У нас у заднім пакоі ёсць спецыяльная папера, прасякнутая хімікатамі. Гэта захавае яе сухі”.
  
  
  Калі дзяўчына-прадавец пайшла за спецыяльнай упаковачнай паперай, а Пелфрэд з максімальна магчымай чапурыстасцю прайшла назад да ліфта, а хударлявая жанчына з важным выглядам вярнулася ў складское памяшканне, Мэй Сун сказала Рыма: "Табе не трэба было поўзаць перад ёй".
  
  
  І на зваротным шляху ў гатэль яна дадала: "Вы - нацыя без дабрадзейнасці". Але ў вестыбюлі ёй стала цяплей, і да таго часу, калі яны вярнуліся ў свае пакоі, дзе Чыун сядзеў па-над сваім багажом, яна літаральна кіпела энтузіязмам з нагоды маючага адбыцца візіту ў школу каратэ, пра якую яна чула, і таго, як гэта будзе выдатна .
  
  
  Праз яе плячо Рыма падміргнуў Чіуну і сказаў яму: "Пойдзем, мы вяртаемся ў Чайнатаўн. Паглядзець дэманстрацыю каратэ".
  
  
  Затым Рыма спытаў дзяўчыну: "Ты хочаш зараз паесці?"
  
  
  "Не", - хутка адказала яна. "Пасля школы каратэ, тады я паем".
  
  
  Яна не сказала "мы", заўважыў Рыма. Магчыма, яна чакала, што яго не будзе на вячэры.
  
  
  
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  
  "Сэр, я павінен паведаміць вам, што неўзабаве вы можаце перастаць верыць у нашы намаганні па гэтым пытанні".
  
  
  Голас Сміта мінуў стадыю напружання і холаду і цяпер быў такім жа спакойным, як праліў Лонг-Айленд за яго акном, плоскі, ціхамірны ліст шкла, дзіўна некрануты звычайнымі вятрамі і хвалямі.
  
  
  Усё было скончана. Сміт прыняў рашэнне, якога патрабаваў яго персанаж, той персанаж, за якога нябожчык прэзідэнт абраў яго для задання, якога ён не хацеў, той персанаж, які зарадзіўся ў яго юнацтве, да таго, як ён памятаў, і які сказаў Гаральду В. Сміту, што есць рэчы, якія вы павінны рабіць, незалежна ад вашага асабістага дабрабыту.
  
  
  Такім чынам, зараз усё сканчалася яго ўласнай смерцю. Рыма тэлефанаваў. Доктар Сміт загадваў Рыма перадаць Чіуну, каб той вяртаўся ў Фолкрофт. Чыун заб'е Рыма і вернецца ў сваю вёску Сінанджу з дапамогай Цэнтральнага разведвальнага ўпраўлення.
  
  
  "Вы павінны прытрымлівацца гэтага даўжэй", - сказаў Прэзідэнт.
  
  
  "Я не магу гэтага зрабіць, сэр. Яны ўтрох сабралі вакол сябе натоўп. Наша лінія была праслухана, на шчасце, ФБР. Але калі б яны сапраўды ведалі, хто мы такія, падумайце, як бы яны былі скампраметаваныя. Мы выконваем нашу падрыхтаваную праграму , пакуль не стала занадта позна. Гэта маё рашэнне ".
  
  
  "Ці магчыма было б пакінуць гэтага чалавека ўсё яшчэ працаваць?" Голас прэзідэнта зараз дрыжаў.
  
  
  "Не".
  
  
  "Ці магчыма, што нешта пойдзе не так з вашымі планамі па знішчэнні?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Як гэта магчыма?"
  
  
  "Нязначная".
  
  
  "Тады, калі ты патрываеш няўдачу, я ўсё яшчэ змагу разлічваць на цябе. Ці магчыма гэта?"
  
  
  "Так, сэр, але я сумняваюся ў гэтым".
  
  
  "Як прэзідэнт Злучаных Штатаў, я загадваю вам, доктар Сміт, не разбураць".
  
  
  "Да спаткання, сэр, і ўдачы".
  
  
  Сьміт павесіў слухаўку спэцыяльнага тэлефона з белай кропкай. О, зноў абняць сваю жонку, развітацца з дочкамі, згуляць яшчэ адзін раунд у гольф у загарадным клубе Вестчэстэра. Ён быў так блізкі да таго, каб прабіць 90. Чаму гольф стаў такім важным зараз? Смешнае. Але тады чаму гольф павінен быць важны ў першую чаргу?
  
  
  Можа, было добра пайсці зараз. У Бібліі сказана, што ніводзін чалавек не ведаў гадзіны сваёй смерці. Але Сміт ведаў дакладную секунду. Ён зноў паглядзеў на гадзіннік. Засталася адна хвіліна. Ён дастаў кантэйнер з таблеткай з кішэні камізэлькі міс Грэй. Гэта зрабіла б сваю справу.
  
  
  Таблетка была белай і прадаўгаватай формы са скошанымі бакамі, як у труны. Гэта рабілася для таго, каб людзі ведалі, што гэта атрута, і не ўжывалі яе. Сьміт даведаўся пра гэта, калі яму было шэсьць. Гэта была своеасаблівая інфармацыя, якая заставалася з чалавекам. За ўсё сваё жыццё ён ні разу не скарыстаўся ёю.
  
  
  Цяпер, калі яго розум лунаў у тагасветным свеце асоб, слоў і пачуццяў, якія, як ён думаў, ён забыўся, Сміт разгарнуў падобную на труну таблетку на памятцы, якая даставіць алюмініевую скрынку ў Парсэпані, штат Нью-Джэрсі.
  
  
  Зазваніў цэнтральны тэлефон. Сьміт падняў слухаўку і заўважыў, што ягоная рука дрыжыць, а тэлефон сьлізкі ад поту.
  
  
  "У мяне для цябе добрыя навіны", - раздаўся голас Рыма.
  
  
  "Так?" - сказаў Сміт.
  
  
  "Я думаю, што магу ўчапіцца за нашага чалавека. І я іду туды, дзе ён".
  
  
  "Вельмі добра", - сказаў доктар Сміт. "Выдатная праца. Дарэчы, вы можаце сказаць Чыуну, каб ён вяртаўся ў Фолкрофт".
  
  
  "Не-а", - сказаў Рыма. "З ім усё будзе ў парадку. Я ведаю, як з ім абыходзіцца".
  
  
  "Што ж", - сказаў Сміт. "Цяпер ён сапраўды не ўпісваецца ў агульную карціну. Адпраўце яго назад".
  
  
  "Ні завошта", - сказаў Рыма. "Ён патрэбны мне зараз. Не хвалюйся. Усё будзе добра".
  
  
  "Ну, тады, - голас Сміта быў знешне спакойны, - проста скажы яму, што я прасіў яго вярнуцца, добра?"
  
  
  "Нікуды не падыходзіць. Я ведаю, што ты робіш. Я кажу яму гэта, і ён вернецца, што б яшчэ я яму ні сказаў. У гэтым ён прафесіянал ".
  
  
  "Будзь такім жа прафесіяналам. Я хачу, каб ён вярнуўся зараз".
  
  
  "Ты атрымаеш яго заўтра".
  
  
  "Раскажы яму сёння".
  
  
  "Не дамовіліся, мілая".
  
  
  "Рыма, гэта загад. Гэта важны загад".
  
  
  На іншым канцы провада павісла цішыня, лінія кудысьці была адчынена. Доктар Сміт не мог дазволіць сабе выдаць тое, што ён толькі што выдаў, і ўсё ж яму прыйшлося выпрабаваць сілу.
  
  
  Гэта не спрацавала. "Чорт вазьмі, ты вечна аб нечым турбуешся. Я параюся з табой заўтра. Яшчэ адзін дзень цябе не пакалечыць".
  
  
  "Ты адмаўляешся ад замовы?"
  
  
  "Падайце на мяне ў суд", - раздаўся голас, і Сміт пачуў пстрычку абарванай сувязі.
  
  
  Доктар Сміт паклаў трубку на рычаг, паклаў таблетку ў маленькую бутэлечку, прыбраў бутэлечку ў кішэню камізэлькі і патэлефанаваў свайму сакратару.
  
  
  "Патэлефануй маёй жонцы. Скажы ёй, што я вярнуся дадому позна да вячэры, затым патэлефануй у клуб і назнач мне тайм-аўт".
  
  
  "Так, сэр. Наконт памяткі аб адпраўцы тавару ўнізе? Ці павінен я адправіць яе?"
  
  
  "Не сёння", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  Да заўтрашняга поўдня ён ні для чаго не быў патрэбен. Адзінае, што яму заставалася, - памерці і забраць з сабой арганізацыю. Ён не мог гэтага зрабіць, пакуль не будзе вырашана першы крок - смерць Рыма. І паколькі яму не трэба было прымаць ніякіх іншых рашэнняў, ён пайшоў бы гуляць у гольф. Вядома, пры ўсім гэтым ціску ён не пабіў бы 80. Калі б ён мог пабіць 90, гэта было б дасягненнем у цяперашніх абставінах. Пабіць 90 сёння было б раўнасільна пабіццю 80 пры іншых абставінах. З-за сур'ёзнасці дня Сміт дазволіў сабе маліган. Не, два маліганы.
  
  
  Асаблівасцю доктара Гаральда У. Сміта было тое, што яго сумленнасць і непахіснасць, змацаваныя сталлю да смерці, ператвараліся ў маршмеллоу, калі ён ставіў белы мяч на драўляную мішэнь.
  
  
  Да таго часу, як доктар Сміт стаў у трывалую стойку на першай мішэні, ён нанёс сабе чатыры ўдары за свой немінучы скон, парушыў зімовыя правілы з-за ніжэйшай тэмпературы цела і нанёс любы ўдар у радыусе шасці футаў ад кеглі. Апошняя перавага ўсё яшчэ чакала тлумачэнні, але доктар Сміт быў упэўнены, што атрымае яго да першага зялёнага.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  
  
  
  Бернай Джэксан спакаваў рэвальвер "Магнум" 357 калібра ў свой прымацаваны кейс, пісталет, вядомы як "гармата з дзяржальняй". Ён бы ўзяў сапраўдную гармату, але яна не змясцілася б ні ў яго прымацаваны кейс, ні на галоўны паверх додзе каратэ Бонг Ры.
  
  
  Ён хацеў бы ўзяць з сабой пецярых байцоў са сваёй уласнай арганізацыі і, магчыма, аднаго-двух сілавікоў з арганізацый у Брукліне і Бронксе.
  
  
  Чаго ён сапраўды хацеў, і ён вельмі добра ведаў гэта, калі выцягваў міс Флітвуд на замову з гаража за вуглом і па дарозе падрэзаў гідрант, дык гэта наогул не хадзіць у школу.
  
  
  Калі шэры аўтамабіль коштам 14 000 долараў з люкам на даху, стэрэасістэмай, барам, тэлефонам і каляровым тэлевізарам рухаўся па 125-й вуліцы ў напрамку Іст-Рывер-драйв, ён на імгненне падумаў, што калі згорне на поўнач, то зможа ехаць далей. Вядома, спачатку яму прыйшлося б вярнуцца ў свой офіс і забраць наяўныя з патаемнага сейфа за трэцяй раслінай. Што гэта было? $120,000. Гэта была толькі малая частка яго кошту, але ён быў бы жывы, каб патраціць яе. Тады ён мог бы пачаць усё спачатку, не спяшаючыся, не спяшаючыся наладжвацца. У яго былі грошы на добрую аперацыю з лікамі, і ён ведаў, як гэта зрабіць.
  
  
  Руль у яго руках быў слізкім ад поту, калі ён праязджаў пад чыгуначнымі пуцямі Пенсільванскай цэнтральнай чыгункі. Яму было дзевяць, калі ён зразумеў, што гэтыя сцежкі вядуць не ва ўсе далёкія цудоўныя месцы свету, а ўсяго толькі ў паўночную частку штата Нью-Ёрк з Асінінгам на шляху і жудасна вялікай колькасцю гарадоў, якія не хацелі бачыць нігераў накшталт Берноя Джэксана.
  
  
  Яго бабуля была такой мудрай: "Мужчына ніколі не паступіць з табой правільна, хлопчык".
  
  
  І ён паверыў у гэта. І калі ён павінен быў паверыць у гэта больш за ўсё, восем гадоў таму, ён не паверыў. І зараз, як і належыць жыццю ў Гарлеме, прыняўшы няправільнае рашэнне, ён збіраўся памерці за гэта.
  
  
  Джэксан уключыў кандыцыянер на поўную магутнасць, але не адчуў асаблівага камфорту. Ён адначасова змерз і спацеў. Ён выцер правую руку аб мяккі сухі матэрыял сядзення. Яго першы "Кадылак" быў абабіты белым мехам - неверагодна дурная задума, але менавіта аб гэтым ён марыў. Мех зношваўся занадта хутка, і за першы месяц машыну пяць разоў падвяргалі вандалізму, нават у гаражы.
  
  
  Цяпер яго "Флітвуд" быў шэрым, а ўсе добрыя рэчы акуратна схаваны. Хутка ён будзе на Іст-Рывет Драйв. І калі ён павярнуў направа, каб ехаць на поўдзень, у цэнтр горада, ісці насустрач сваёй смерці, шляху назад ужо не было. У гэтым была вялікая розніца паміж Гарлемам і белай Амерыкай.
  
  
  У белай Амерыцы людзі маглі зрабіць сур'ёзную памылку і адыграцца. У Гарлеме твая першая буйная памылка была тваёй апошняй буйной. Гэта здавалася такім простым восем гадоў таму, калі яму трэба было ўспомніць параду сваёй бабулі і кіравацца ўласнымі перакананнямі. Але грошы былі такія добрыя.
  
  
  Ён пацягваў фірменны напой "Біг Эпл", тры порцыі скотчу па кошце двух, калі іншы бягун, тады ўсе яны былі дробнымі, паведаміў яму, што яго жадае бачыць мужчына.
  
  
  Ён наўмысна працягваў павольна пацягваць свой скотч, не выяўляючы асаблівай турботы. Калі ён скончыў, з вялікім намаганнем захоўваючы нязмушаны выгляд, ён выйшаў з бара "Біг Эпл" на халодную Ленокс-авеню, дзе чарнаскуры мужчына ў шэрым гарнітуры сеў у шэрую машыну і кіўнуў яму.
  
  
  "Салодкая завострыванне?" - спытаў мужчына, адчыняючы дзверы.
  
  
  "Так", - сказаў Джэксан, не падыходзячы бліжэй, але трымаючы руку ў правай кішэні курткі за акуратнай "Берэтай" 25-га калібра.
  
  
  "Я хачу даць табе два нумары і 100 долараў", - сказаў мужчына. “Першы нумар ты разыграеш заўтра. Другі нумар ты набярэш заўтра ўвечары. Згуляйце ўсяго за 10 долараў і не гуляйце са сваім босам Дэрэліё”.
  
  
  Ён павінен быў спытаць, чаму ён быў шчаслівым атрымальнікам. Яму трэба было б з вялікім падазрэннем паставіцца да чалавека, які так добра ведае яго натуру, які ведае, што, калі б яму сказалі згуляць нумар з усімі грашыма, ён бы нічога з гэтага не згуляў. Калі б яму проста далі нумар, ён бы праігнараваў яго. Але калі б яму далі 100 долараў за гульню ў 10 долараў, ён бы рызыкнуў 10 доларамі, проста каб зрабіць тэлефонны званок цікавейшым.
  
  
  Першай думкай Джэксана было, што яго падставілі, каб абгуляць банкіра. Але не на 10 долараў. Ці сапраўды чалавек у машыне хацеў, каб ён паставіў 100 долараў і яшчэ 500 долараў звыш гэтага?
  
  
  Калі так, дык чаму выбралі Sweet Shiv? Світ Шыў не збіраўся ўкладваць уласныя грошы ў тое, што ён не мог кантраляваць. Гэта было для маленькіх бабуль з іх кватэрамі і іх марамі. Вось якімі былі лічбы ў Гарлеме. Мара. Калі б людзі сапраўды хацелі зарабляць грошы, яны пайшлі б у the Man's numbers, на фондавы рынак, дзе шанцы былі на вашу карысць. Але лічбы гэтага Чалавека былі занадта рэальнымі, гэта нагадвала вам, што ў вас няма нічога, на што варта было б паставіць, і вы ніколі не выберацеся з бруду.
  
  
  Аднак лічбы былі чыстай вады мілай фантазіяй. Вы купілі дзень летуценняў аб тым, што б вы зрабілі з 5400 далярамі за 10 даляраў. А за чацвяртак ты атрымліваў прадуктаў на 135 даляраў, ці арэндную плату, ці новы гарнітур, ці добры густ, калі гэта давала задавальненне. Або што заўгодна іншае.
  
  
  Нішто і ніколі не заменіць лічбы ў Гарлеме. Нішто і ніколі не спыніць іх, калі толькі хто-небудзь не прыйдзе з новай імгненнай марай, якая аплачваецца на наступны дзень у кандытарскай на рагу.
  
  
  Джэксан паставіў нумар і выйграў. Затым ён патэлефанаваў па іншым нумары.
  
  
  "Цяпер, - раздаўся голас, - рабі стаўкі 851 і 857, паменш. Згуляй у яе са сваім босам Дэрэліё і скажы сваім гульцам, каб яны таксама разгульвалі гэтыя нумары. І ператэлефануй заўтра ўвечар".
  
  
  Восем пяцьдзесят адзін акупіўся, але поспех быў не такі вялікі, таму што гульцы Джэксана яму не давяралі. Джэксан ведаў, што яны не лічылі яго ненадзейным, але на самой справе яны не мелі з ім справы.
  
  
  Калі ён зноў набраў нумар, голас сказаў: "заўтрашні нумар - 962. Скажы сваім людзям, што ў цябе наймацнейшае прадчуванне на свеце. І скажы ім, што ты можаш узяць толькі столькі, што ім давядзецца асабіста звярнуцца да Дэрэліё. І разыграй нумар без памылак".
  
  
  Гульня на наступны дзень была цяжкай. Маштабнай. І калі ў дзённым дэскрыптары parimutuel на перадапошняй старонцы Daily News з'явілася лік 962, Derellio быў зламаны. Ён выйграў 480 000 долараў і не адмовіўся ні ад адной са ставак.
  
  
  На наступную ноч голас сказаў: "Сустрэнемся на пароме, які ідзе ў бок Стэйтэн-Айленда, які адпраўляецца праз гадзіну".
  
  
  На пароме было вельмі холадна, але мужчына, які быў у машыне, здавалася, не зважаў на холад. Ён быў добра апрануты ў паліто з футравай падшэўкай, чаравікі і палявую фуражку з аблямоўкай. Ён падарыў Джэксану аташэ-кейс.
  
  
  "Там паўмільёна. Выплаціце ўсім пераможцам Derellio. І патэлефануйце мне зноў заўтра ўвечар".
  
  
  "У што ты гуляеш?" - спытаў Джэксан.
  
  
  "Ці паверыш ты, - сказаў мужчына, - чым больш я даведаюся аб тым, што я раблю, тым менш разумею, чаму я гэта раблю".
  
  
  "Ты кажаш не як брат".
  
  
  "Ах, гэта праблема чорнай буржуазіі, мой сябар. Да пабачэння".
  
  
  "Пачакай хвілінку", - сказаў Джэксан, скачучы ўзад-наперад па палубе парома, паляпваючы сябе па руках, каб сагрэцца, і спрабуючы ўтрымаць дыпламат паміж ног, - "што, калі я прагуляюся з гэтым хлебам, чувак?"
  
  
  "Што ж, - стомлена сказаў мужчына, - я накшталт як мяркую, што ты даволі разумны. І ты не сыдзеш, пакуль не даведаешся, ад каго ты сыходзіш. І чым больш ты будзеш ведаць, тым менш табе захочацца гуляць".
  
  
  "У тваіх словах няма сэнсу, чувак".
  
  
  "Ува мне не было сэнсу з таго часу, як я ўзяўся за гэтую працу. Проста дакладнасць". Чарнаскуры мужчына зноў развітаўся і пайшоў. Такім чынам, Джэксан расплаціўся з гульцамі і завалодаў банкам. Калі б яны маглі даць яму паўмільёна на выкід, яны маглі б даць яму мільён для яго самога. Акрамя таго, тады ён сышоў бы.
  
  
  Але ён не сышоў. Ён не сышоў, калі атрымаў свой банкрол. Ён не пайшоў, нават калі аднойчы ноччу яму сказалі пастаяць на рагу вуліцы, толькі для таго, каб праз гадзіну белы чалавек сказаў: "Цяпер ты можаш ісці". Дэрэліё і двое яго паслугачоў былі знойдзеныя са зламанымі шыямі ў суседняй краме праз паўгадзіны, а ў Мілага Шыва Джэксана раптам з'явілася рэпутацыя чалавека, які забіў трох чалавек голымі рукамі, што значна павысіла сумленнасць яго розыгрышаў нумароў. І ўсё, чаго гэта каштавала, - гэта час ад часу аказваць невялікую паслугу чарнаскураму чуваку са стомленым голасам.
  
  
  Проста маленькія ласкі. Звычайна інфармацыя, а часам гэта было размяшчэнне гэтай прылады тут ці таго там, ці падаванне абсалютна непахіснага сведкі для судовага разгляду, ці забеспячэнне таго, каб у іншага сведкі былі грошы, каб з'ехаць з горада. І на працягу года яго асноўнай працай было кіраванне інфармацыйнай сеткай, якая распасціралася ад поля для гульні ў пола да Цэнтральнага парка.
  
  
  Нават ягоны водпуск на Багамах не быў яго ўласным. Ён апынуўся ў класе са старым белым мужчынам з венгерскім акцэнтам, які абмяркоўвае ў тэрмінах, якія ён не выкарыстоўваў, рэчы, якія, на думку Джэксана, ведала толькі вуліца. Там былі назвы для такіх рэчаў, як пячаткі, звёны, ячэйкі, зменныя дакладнасці. Яму падабаліся зменныя дакладнасці. Кажучы мовай вуліцы, гэта было "адкуль ён родам?" Гэта было крута.
  
  
  І затым яго сетка ў адзін цудоўны восеньскі дзень раптам вельмі зацікавілася выхадцамі з Усходу. Нічога канкрэтнага. Проста ўсё, што можа ўсплыць аб выхадцах з Усходу.
  
  
  І тут чувак з'явіўся зноў і паведаміў Салодкаму Шыву, што зараз ён спаўна адплаціць за свой поспех. Ён забіў бы чалавека, чыя фатаграфія была ў гэтым канверце, і ён забіў бы яго ў додзе каратэ Бонг Ры. Мужчына настаяў, каб Суіт Шыў не адчыняў канверт, пакуль ён не сыдзе.
  
  
  І вось у другі раз Світ Шыў убачыў твар, высокія скулы, глыбокія карыя вочы, тонкія вусны. Першы раз гэта было, калі ён стаяў на рагу, на якім яму сказалі стаяць у пэўны час, і мужчына выйшаў з крамы, дзе пазней было знойдзена цела Дэрэліяса, і проста сказаў: "Цяпер ты можаш ісці".
  
  
  Цяпер ён зноў убачыць гэты твар, і гэтая мелодыя, Мілая Заточка, павінна была ўсадзіць у яго кулю. І Мілы Шыў, паварочваючы на поўдзень, на Манхэтэн па Іст-Рывер-Драйв, ведаў, што ён знікне дарма.
  
  
  Недзе машына, часткай якой ён быў, развальвалася на часткі. І гэтая машына належала мужчыну. І мужчына вырашыў, што адно з яе маленькіх чорных колаў зараз будзе поршнем. І калі ты страціш маленькае чорнае колца, якое спрабуе стаць поршнем, ну, якога чорта, адным нігерам больш ці менш?
  
  
  Світ Шыў павярнуў направа на 14-ю вуліцу, затым разгарнуўся ў сярэдзіне квартала, вярнуўся на шашу Іст-Сайд і накіраваўся на поўнач.
  
  
  У яго ў кішэні было 800 долараў. Ён не заехаў да сябе дадому, каб забраць наяўныя грошы, ён нават не папрацаваў апячатаць сваю машыну, калі дабраўся да Рочэстэра. Ён не пакінуў бы нічога, па чым хто-небудзь мог бы яго высачыць.
  
  
  Няхай у іх будуць грошы. Няхай. які-небудзь незнаёмец возьме машыну. Няхай у іх будзе ўсё. Ён збіраўся жыць.
  
  
  "Дзетка, - сказаў ён сабе, - яны сапраўды завялі цябе".
  
  
  Ён адчуваў сябе збольшага шчаслівым таму, што яму трэба пражыць яшчэ адзін дзень. Ён адчуваў сябе так да самага выезду на галоўную шашу Дыган, якая вядзе да Нью-Йоркскай шашы і паўночнай частцы штата. Чарнаскурая сям'я сядзела ў свайго заглухлага "Шэўрале" 1957 года выпуску, патрапанага астатку аўтамабіля, які, відаць, у апошні раз выпусціў дух. Але Джэксан вырашыў, што зможа запусціць яе зноў.
  
  
  Ён спыніў машыну, шырокія мяккія колы з іх цудоўнымі спружынамі і амартызатарамі падхапілі бардзюр, як дубчык. Ён спыніўся на траве, якая паднімалася да плота, які аддзяляў Бронкс ад Маёр Дыган у некалькіх мілях на поўдзень ад стадыёна "Янкі", чарнаскурага і пуэртарыканскага Бронкса з паміраючымі будынкамі, багатымі на жыццё.
  
  
  Ён адчыніў дзверы, выйшаў на затхлае паветра і паглядзеў на сям'ю. Чацвёра падлеткаў гулялі з кансервавым слоікам, чацвёра падлеткаў у такім паўсядзённым адзенні, што выглядалі так, нібы іх адпрэчыла Армія выратавання. Гэтыя чацвёра падлеткаў, адным з якіх 15 гадоў таму мог быць Мілы Шыў Джэксан, спынілі гуляць, каб паглядзець на яго.
  
  
  Бацька сядзеў у пярэдняга левага крыла, спіной да спушчанай лысай шыны, на яго твары застыла пакорлівасць лёсу. Жанчына, старая як свет і стомленая, як жорны, храпла на пярэднім сядзенні.
  
  
  "Як справы, брат?"
  
  
  "Выдатна", - сказаў мужчына, паднімаючы вочы. "У вас ёсць шына, якая падыдзе?"
  
  
  "У мяне ёсць цэлая машына, якая падыдзе".
  
  
  "Каго я павінен забіць?"
  
  
  "Ніхто".
  
  
  "Гучыць павабна, але..."
  
  
  "Але што?"
  
  
  "Але я б не дабраўся да тваіх колаў, чувак. У цябе ёсць кампанія".
  
  
  Суіць Шыў, захоўваючы стрыманасць, павольна азірнуўся назад. Просты чорны седан спыніўся за яго "Флітвудам". З бліжэйшага акна на яго глядзеў чорны твар. Гэта быў чувак, чалавек на пароме, чалавек, які даў яму лічбы, метады і загады.
  
  
  Страўнік Джэксана ператварыўся ў струны. Яго рукі павіслі свінцова, як быццам іх накрыла электрычным токам.
  
  
  Мужчына паглядзеў яму проста ў вочы і пакруціў галавой. Усё, што Бернай (Салодкі Шыў) Джэксан мог зрабіць, гэта кіўнуць. "Ёуса", - сказаў ён, і мужчына ў машыне ўсміхнуўся.
  
  
  Джэксан павярнуўся да мужчыны на траве і асцярожна выцягнуў з пачка банкнот у яго кішэні ўсё, акрамя 20 даляраў.
  
  
  Мужчына падазрона паглядзеў на яго.
  
  
  "Вазьмі гэта", - сказаў Джэксан.
  
  
  Мужчына не рухаўся.
  
  
  "У цябе больш розуму, чым у мяне, брат. Вазьмі гэта. Мне гэта не спатрэбіцца. Я нябожчык".
  
  
  Па-ранейшаму ніякага руху.
  
  
  Так міла, што Шив Джэксан кінуў грошы на пярэдняе сядзенне "Шэўрале" 1957 года выпуску і вярнуўся да свайго "Флітвуда", на рахунку якога ўсё яшчэ заставаўся адзін непагашаны плацёж. Жыццё Берноя (Салодкага Шыва) Джэксана.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
  
  
  
  Рыма Уільямс першым заўважыў мужчыну з "Магнумам" 357 калібра. Затым мужчына з вельмі вялікай выпукласцю ў касцюме ад Оскара дэ ла Рэнта заўважыў Рыма. Затым мужчына слаба ўсміхнуўся.
  
  
  Рыма таксама ўсміхнуўся.
  
  
  Мужчына стаяў перад школай каратэ Бонг Ры, уваходным праходам з намаляванай таблічкай, якая заклікае людзей падняцца на адзін пралёт і што, прайшоўшы па лесвіцы, яны апынуцца ў адной з вядучых школ самаабароны ў Заходнім паўшар'і.
  
  
  - Як цябе клічуць? - спытаў Рыма.
  
  
  "Берны Джэксан".
  
  
  "Як ты хочаш памерці, Бернай?"
  
  
  "Ні завошта, чувак", - сапраўды сказаў Бернай.
  
  
  "Тады скажы мне, хто цябе паслаў".
  
  
  Бернай расказаў гісторыю. Яго чорны бос. Лічбы, якія патрапілі. Потым стаяў на рагу, недалёка ад таго месца, дзе былі забіты тры мужчыны. І інфармацыя.
  
  
  "Той кут. Там я цябе і бачыў".
  
  
  "Правільна", - сказаў Рыма. "Напэўна, мне варта забіць цябе зараз".
  
  
  Салодкі Шыў пацягнуўся за пісталетам. Рыма ўдарыў косткамі пальцаў па запясці мужчыны. Джэксан скрывіўся ад болю і схапіўся за запясце. Ад болю на яго вялікім ілбе выступіў пот. "Усё, што я павінен сказаць, хонМе, гэта тое, што вы купка подлых ублюдкаў. Вы самыя подлыя, крутыя ўблюдкі на гэтай планеце эрф".
  
  
  "Я спадзяюся на гэта", - сказаў Рыма. "А зараз правальвай".
  
  
  Мілы Шыў павярнуўся і пайшоў, а Рыма глядзеў яму ўслед, ціха спачуваючы чалавеку, які, відавочна, быў агентам CURE і не ведаў пра гэта. Рыма падставілі. Берноя Джэксана купілі. Але нейкім чынам яны былі братамі пад скурай, і таму Джэксан выжыў.
  
  
  Больш балюча было тое, што Рыма быў асуджаны на смерць. І зараз ён нікому не мог давяраць. Але чаму яны паслалі гэтага Джэксана? КЮРЭ павінна быць пастаўлена пад пагрозу, акрамя выратавання. Тады навошта працягваць пошукі Лю? Што яшчэ заставалася рабіць?
  
  
  Рыма ўвайшоў у дзверы школы каратэ. Ён адчуваў, як Чиун ідзе за ім па рыпучых драўляных прыступках вузкай лесвіцы, абабітай тоўстай пылаўлоўлівай зялёнай фарбай. Лямпачка наверсе лесвіцы асвятляла стрэлку, намаляваную чырвонай фарбай. Фарба была свежай. Мэй Сун рушыла ўслед за Чыунам.
  
  
  "О, як цудоўна працаваць з табой, Рыма", - сказаў Чыун.
  
  
  "Упасці мёртва".
  
  
  "Вы не толькі дэтэктыў і дзяржаўны сакратар, але зараз вы становіцеся сацыяльна дасведчаным чалавекам. Чаму вы дазволілі гэтаму чалавеку сысці?"
  
  
  "Праглыні сваю сліну".
  
  
  "Ён пазнаў цябе. І ты дазволіў яму сысці".
  
  
  "Высосі цыянід".
  
  
  Рыма спыніўся на верхняй пляцоўцы лесвіцы, Чыўн і Мэй Сун чакалі ззаду яго.
  
  
  "Ты разважаеш аб лесвічнай клетцы або аб новай справе сацыяльнай справядлівасці?" Твар Чыўна было ціхамірным.
  
  
  Гэта павінен быў быць Чыун. Рыма заўсёды ведаў гэта, але не хацеў у гэта верыць. Хто яшчэ мог гэта зрабіць? Не той Джэксан. І ўсё ж Чіун не звольніў яго.
  
  
  Аб тым, што Чиун не змог гэтага зрабіць, не магло быць і гаворкі. У галаве Рыма на імгненне ўзнікла думка, што Чиун, магчыма, устрымаўся ад гэтага з-за прыхільнасці да Рыма. Думка была гэтак жа мімалётнай, як і абсурднай. Калі Рыма давядзецца сысці, Чиун зробіць гэта. Проста яшчэ адна праца.
  
  
  Затым паведамленне не ўдалося адправіць. Яно не дайшло да Чыуна. Рыма падумаў аб тэлефонным званку Сміту і яго настойлівасці, каб Рыма сказаў Чыуну вяртацца ў Фолкрофт. Вядома, гэта быў сігнал - і Рыма яго не перадаваў.
  
  
  Цяпер шлях для Рыма быў ясны. Проста стрэлілі ў далікатнае жоўтае горла ў калідоры, зараз, калі яны прыціснутыя адзін да аднаго. Аглушы яго. Забі яго. А затым бяжы. І працягвай бегчы.
  
  
  Гэта была ягоная адзіная надзея.
  
  
  Чіун запытальна паглядзеў на яго.
  
  
  "Ну што, - сказаў ён, - ці павінны мы жыць тут вечна, каб стаць элементам пейзажа?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма з цяжарам у голасе. "Мы ідзем унутр.
  
  
  "Вы выявіце, што гэта самы прывабны і карысны вопыт - назіраць за баявымі мастацтвамі", - сказала Мэй Сун.
  
  
  Чыун усміхнуўся. Мэй Сун праціснулася міма іх і адчыніла дзверы. Чыун і Рыма рушылі за ім у вялікі белы пакой з нізкай столлю, сонечнае святло пранікала праз заднікі вялікіх карцін у фасадных вокнах таго, што калісьці было лофтам. Справа былі звычайныя прыналежнасці школ каратэ, мяшкі з пяском і чарапіца для даху, а таксама вялікая скрынка, напоўненая бабамі, якія выкарыстоўваюцца для ўмацавання кончыкаў пальцаў.
  
  
  Мэй Сун упэўнена падышла да невялікага кабінета са шклянымі вокнамі і голым сталом, за якім сядзеў малады мужчына ўсходняга тыпу ў белым вольным гарнітуры для каратэ, падпяразаным чырвоным поясам. Яго галава была паголена амаль начыста, рысы асобы гладкія, выраз спакойнае, з тым спакоем, які прыходзіць з гадамі трэніровак і шматгадовай дысцыпліны.
  
  
  Чыун прашаптаў Рыма: "Ён вельмі добры. Адзін з васьмі сапраўдных чырвоных паясоў. Вельмі малады чалавек, якому крыху за сорак".
  
  
  "Ён выглядае на 20".
  
  
  "Ён вельмі, вельмі добры. І даў бы табе цікавае практыкаванне, калі б ты захацеў, каб яно было цікавым. Яго бацька, аднак, даў бы табе больш, чым проста цікавае практыкаванне".
  
  
  "Небяспека?"
  
  
  "Вы абразлівы малады чалавек. Як вы можаце думаць, што таму, каго я трэніраваў столькі гадоў, можа пагражаць такі чырвоны пояс? Якая абразлівая дурасць. Я аддаў табе гады свайго жыцця, і ты смееш так казаць." Голас Чыуна злёгку панізіўся. "Ты вельмі дурны чалавек і да таго ж непамятлівы. Вы забываеце, што любы, каго вучаць чыстаму нападу, можа перамагчы каратэ, нават чалавек у інвалідным крэсле. Каратэ - гэта мастацтва. Мастацтва мінімалізму. Яе слабасць у тым, што гэтае мастацтва забіваць толькі на час, на маленькім адрэзку круга. Мы набліжаемся да круга. Яны няма ".
  
  
  Рыма назіраў за Мэй Сун, якая стаяла да яго спіной. Азіят у чырвоным поясе ўважліва слухаў. Затым ён падняў вочы, убачыўшы Рыма, але засяродзіўшыся на Чыўне. Ён выйшаў са свайго кабінета, усё яшчэ гледзячы на Чыўна, і калі ён быў за пяць футаў ад яго, яго рот адкрыўся, і, здавалася, кроў адхлынула ад яго асобы.
  
  
  "Не", - сказаў ён. "Не".
  
  
  «Я бачу, містэр Кіёта, што вы ў маладосці заслужылі свой чырвоны пояс. Ваш бацька, мусіць, вельмі ганарыцца. Ваша сям'я заўсёды любіла танчыць. Для мяне вялікі гонар знаходзіцца ў вашай прысутнасці і выказваць лімітавую сардэчнасць вашаму высокашаноўнаму бацьку. .
  
  
  Кіёта не рухаўся. Затым, успомніўшы аб сваіх абавязках, ён надзвычай нізка пакланіўся плыўным грацыёзным рухам, затым хутка падаўся назад, пакуль не сутыкнуўся з Мэй Сун.
  
  
  З самай далёкай ад акна сцяны, дзе вісела таблічка з надпісам "распраналка", праз дзверы з'явіўся ланцужок мужчын, сем чарнаскурых мужчын у фаланзе, усё з чорнымі паясамі. Яны рухаліся грацыёзна і бясшумна, іх белая форма для каратэ злівалася адзін з адным, ствараючы масу, якая абцяжарвала вызначэнне.
  
  
  "Назад, назад!" - лямантаваў Кіёта. Але яны працягвалі надыходзіць, пакуль не атачылі Чыуна і Рыма.
  
  
  "Усё ў парадку, містэр Кіёта", - сказаў Чыун. "Я ўсяго толькі нявінны назіральнік. Даю вам слова, што не буду ўмешвацца".
  
  
  Кіёта азірнуўся на яго. Чіун ветліва кіўнуў, усміхаючыся.
  
  
  Загаварыў адзін з чарнаскурых мужчын. Ён быў высокім, шэсць футаў чатыры цалі, важыў 245 фунтаў і без друзласці. Ягоны твар здаваўся выразаным з чорнага дрэва. Ён ухмыляўся.
  
  
  "Мы, краіны трэцяга свету, нічога не маем супраць брата з трэцяга свету. Нам патрэбны сігнал".
  
  
  Рыма зірнуў на Мэй Сун. Яе твар застыў, вусны былі шчыльна сціснутыя. Яна, несумненна, перажывала большую эмацыйную напругу, чым Рыма, які проста збіраўся рабіць тое, чаму яго вучылі. Закаханая жанчына, якая здраджвае свайму каханаму, была аэрапортам сігналаў.
  
  
  "Навуковец майстар усіх мастацтваў, ці павінен я разумець, што ты не будзеш умешвацца сам?" - спытаў Кіёта.
  
  
  "Я адыду ў бок, каб паназіраць за відовішчам, калі ўсе гэтыя людзі нападаюць на аднаго беднага белага чалавека. Бо я бачу, што менавіта гэта яны і гатовыя зрабіць, - Чыун вымавіў гэта амаль як пропаведзь, затым, паказаўшы дрыготкім указальным пальцам на Мэй Сун, дадаў: - І ты, вераломная жанчына, завабліваеш гэтага нічога не падазравалага маладога чалавека ў гэта логава смерці. Ад сораму."
  
  
  "Гэй, стары. Не шкадуй ніякага хонкі. Ён наш вораг", - сказаў чалавек з тварам колеру чорнага дрэва.
  
  
  Рыма, які слухаў абмен рэплікамі, пазяхнуў. Драматызм Чыуна не зрабіў на яго ўражанні. Ён і раней бачыў, як Чиун маляваў пакору. Цяпер Чиун расстаўляў іх для яго, хоць, мяркуючы па іх фанабэрыстасці, яны не мелі патрэбу ў наладзе.
  
  
  "Пасунься, - сказаў Чыуну верхавод, - ці мы пераедзем праз цябе".
  
  
  "Я прашу аб літасці", - узмаліўся Чиун. "Я ведаю гэтага небараку, які вось-вось памрэ. Я хачу развітацца з ім".
  
  
  "Не дазваляй яму, ён перадасць яму пісталет ці нешта падобнае", - крыкнуў адзін з чарнаскурых.
  
  
  "У мяне няма зброі. Я чалавек міру і адзіноты, далікатная кветка, кінутая на суровую камяністую глебу канфлікту".
  
  
  "Гэй, пра што ён кажа?" - пачуўся голас мужчыны з самым буйным афраамерыканцам, з-пад яго загарэлай галавы ва ўсе бакі ляцелі пучкі скручанага чорнага пустазелля.
  
  
  "Ён кажа, што ў яго няма зброі", - сказаў верхавод.
  
  
  "Для дзівака ён выглядае пацешна".
  
  
  "Не кажы "гук". Ён з трэцяга свету", - сказаў лідэр. "Так, стары. Развітайся з хонкі. Рэвалюцыя тут".
  
  
  Рыма назіраў, як натоўп паднімае кулакі да столі з флуарэсцэнтнымі лямпамі, і задавалася пытаннем, наколькі ён скараціў бы рахунак за сацыяльнае забеспячэнне ў Нью-Ёрку. Калі, вядома, яны не былі дастаткова кампетэнтныя, і ў гэтым выпадку ён знізіў бы ўзровень злачыннасці.
  
  
  Цяпер група абменьвалася незвычайнымі поціскамі рукі, кажучы: "Перадай сілу, брат".
  
  
  Рыма паглядзеў на Чыуна і паціснуў плячыма. Чыун жэстам папрасіў Рыма апусціць галаву. "Ты не ўяўляеш, наколькі гэта важна. Гэта вельмі важна. Я асабіста знаёмы з бацькам Кіёта. У цябе ёсць некаторыя шкодныя звычкі, якія перашкаджаюць табе быць грацыёзным, калі ты узбуджаны. Я не выправіў іх, таму што яны выпрацуюцца самі сабой, і змяніць іх зараз азначала б перашкодзіць тваёй атацы. Але чаго ты павінен пазбягаць любой цаной, дык гэта поўнай энергетычнай атакі, таму што гэтыя звычкі абавязкова праявяцца, і бацька Кіёта пачуе аб тваім недахопе вытанчанасці. Майму таварышу бракуе вытанчанасці”.
  
  
  "Божа, у цябе праблемы", - сказаў Рыма.
  
  
  "Не жартуй. Гэта важна для мяне. Магчыма, ты не ганарышся сабой, але ў мяне ёсць гонар за сябе. Я не хачу бянтэжыцца. Гэта не падобна на тое, што глядзелі белыя ці чорныя мужчыны, а жоўты чалавек з чырвоным поясам, бацька якога ведае мяне асабіста”.
  
  
  "І гэта не падобна на тое, што я выступаю супраць Эймаса і Эндзі", - прашаптаў Рыма. "Гэтыя хлопцы выглядаюць крутымі".
  
  
  Чіун кінуў хуткі погляд праз плячо Рыма на групу, некаторыя з якіх здымалі кашулі, каб паказаць свае мускулы, на карысць Мэй Сун.
  
  
  "Амос і Эндзі, - сказаў Чыун, - хто б яны ні былі. Цяпер, калі ласка, я прашу вас аб гэтым ласку прама цяпер".
  
  
  "Ты акажаш мне паслугу ўзамен?"
  
  
  "Добра. Добра. Але памятай. Самае галоўнае - не ставіць у няёмкае становішча мае метады навучання".
  
  
  Чиун пакланіўся і нават зрабіў выгляд, што паходзіць слязу.
  
  
  Ён адступіў назад, жэстам запрашаючы Мэй Сун і Кіёта далучыцца да яго. Адзін з мужчын, які зняў кашулю, прадэманстраваў выдатныя круглыя мускулістыя плечы і добры рэльефны жывот, усеяны шэрагамі цягліц, як пральная дошка. Штангіст, падумаў Рыма. Нічога.
  
  
  Мужчына з важным выглядам падышоў да Чыўна, Кіёта і Мэй Сун, даючы зразумець, што ім не варта ісці далей.
  
  
  "Ён мой вучань на некалькі дзён", - адкрыта прызнаўся Чыун Кіёта, паказваючы пры гэтым на Рыма.
  
  
  "Вы заставайцеся там, дзе вы ёсць. Усе вы", - сказаў мускулісты мужчына. "Ах, не жадаю прычыняць шкоды ніводнаму брату з трэцяга міру".
  
  
  Рыма пачуў, як Кіёта фыркнуў ад смеху.
  
  
  "Я так разумею, - сказаў Чыун, - што гэта вучні вашага высокашаноўнага факультэта".
  
  
  "Яны ўвайшлі", - раздаўся голас Кіёта.
  
  
  "Увайсці?" Рыма пачуў, як ахоўнік спытаў у яго за спіной. "Мы займаемся тут гадамі".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Чыун. "Цяпер мы паглядзім, што даюць гады навучання ў Кіёта ў параўнанні з некалькімі сціплымі словамі з дому Сінанджу. Пачынайце, калі хочаце".
  
  
  Рыма пачуў, як Кіёта застагнаў. "Чаму мае продкі павінны быць вымушаны быць сведкамі гэтага?"
  
  
  "Не хвалюйся", - раздаўся голас чорнага варта. "Мы зробім так, каб ты ганарыўся. Па-сапраўднаму ганарыўся. Чорная сіла ганарыцца".
  
  
  "Маё сэрца трымціць перад тваёй чорнай сілай, - сказаў Чыун, - і мая павага да Дома Кіёта не ведае межаў. Гора мне і майму сябру".
  
  
  Сямёра чарнаскурых шырока разышліся для ўдару. Рыма падрыхтаваўся да нападу, яго вага была засяроджана для імгненнага перасоўвання ў любым кірунку.
  
  
  Гэта было пацешна. Тут Чиун папярэджваў яго аб эфектыўнасці, а Рыма не меў патрэбу ў папярэджанні. Чыун упершыню ўбачыў свайго вучня ў дзеянні, і Рыма хацеў, як мала чаго хацеў, заслужыць пахвалу маленькага бацькі.
  
  
  Трэба клапаціцца не аб знешнасці, а аб выніках. Вось чым трэніроўкі Рыма адрозніваліся ад каратэ, але зараз ён турбаваўся аб знешнасці. І гэта магло быць смяротна небяспечна.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  
  
  
  Іх было сем, і Рыма падрыхтаваўся дзейнічаць направа, нахіліцца налева, падабраць два, потым вярнуцца, узяць адзін і працягнуць працу адтуль. У гэтым не было патрэбы.
  
  
  Самы буйны з іх, з тварам колеру чорнага дрэва, уступіў у круг. Яго прычоска ў стылі афра была падстрыжана, як дагледжаная жывая агароджа, і ён стаяў, выцягнуўшы наперад перадплечча з бязвольнымі запясцямі. Адзін з чарнаскурых ззаду яго, які не практыкаваў напад Драпежнага багамола школы кунг-фу, засмяяўся.
  
  
  Вялікія, моцныя мужчыны рэдка выкарыстоўвалі багамола. Гэта была атака, якую маленькія мужчыны выкарыстоўвалі для кампенсацыі. Калі б здаравяк з вогненным афра праслізнуў міма атакі Рыма, Рыма быў бы мёртвы з аднаго ўдару.
  
  
  "Прывітанне, Хрюша", - сказаў чорны, які смяяўся. "Ты выглядаеш як педык".
  
  
  Хрюша рухаўся хутка для буйнога мужчыны, выцягнуўшы адну нагу, затым нанёс удар у галаву Рыма. Рыма быў пад ударам, утыкаючы пальцы ў сонечнае спляценне, затым адступіў, каб злавіць шыйку паляндвічнага рулета ўдарам уніз, падняў калена, каб разбіць твар і падрыхтаваць яго да наступнага ўдару з выцягнутымі пальцамі ў скронь. Цела стукнулася аб мат амаль бясшумна, на твары ўсё яшчэ было здзіўленне. Левая рука заставалася выгнутай.
  
  
  Затым з'явілася шэсць, шэсць ашаломленых чорных асоб з пашыранымі вачыма. Затым камусьці прыйшла ў галаву правільная ідэя напасці ўсім гуртам. Гэта выглядала як расавы бунт у мантыях для баявых мастацтваў. "Схапіце гэтага ублюдка-хонкі. Забі Уайці. Атрымай Уайці ".
  
  
  Іх крыкі рэхам разнесліся па зале. Рыма зірнуў на Чыўна, каб убачыць, ці ўхваляе той. Памылка. Чорная рука наблізілася да яго твару, і ён убачыў цемру і зоркі, але калі ён адчуў, што падае, ён убачыў беласць кілімка, убачыў рукі і ногі, чорныя пэндзля са светлымі далонямі і адчуў, як нечая нага набліжаецца да яго пахвіны.
  
  
  Ён занёс адну руку за каленны кубачак і, выкарыстоўваючы сваё падзенне, перакінуў цела, прымацаванае да калена, праз галаву. Ён ударыў нагой у пахвіну і перакаціўся. Робячы гэта, ён ускочыў на ногі, злавіў афраамерыканца і ўрэзаўся ў яго, размажджаючы чэрап.
  
  
  Маўклівае цела ўпала на мат. Уладальнік чорнага пояса пачаў атаку ўдарам нагі. Рыма схапіў мужчыну за шчыкалатку, завёўшы яе за галаву, і рэзка стукнуў вялікім пальцам уверх у спіну мужчыны, пашкодзіўшы нырку і адкінуўшы яго ў бок, ўскрыкнуўшы ад болю. Цяпер іх было чацвёра, і яны не так моцна імкнуліся займець Уайці. Адзін быў проста братэрскім, калі гаіў зламанае калена. Тры чорныя паясы акружылі Рыма паўкругам.
  
  
  "Усё адразу. Атака. На рахунак тры", - сказаў адзін, што мела сэнс. Ён быў вельмі асмуглы, чорны, як ноч, і яго барада была шматкаватай. У яго вачах не было бялкоў, толькі чорныя агні нянавісці. На лбе выступілі кропелькі поту. Так адкрыта дэманструючы сваю нянавісць, ён страціў самавалоданне.
  
  
  "Не падобна на фільм, Шафт, ці не так, Самба?" - сказаў Рыма. І ён засмяяўся.
  
  
  "Мама", - сказаў уладальнік чорнага пояса злева ад Рыма.
  
  
  "Гэта просьба? Ці паўслова?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Адзін", - з нянавісцю выгукнуў мужчына.
  
  
  "Два", - з нянавісцю выгукнуў мужчына.
  
  
  "Тры", - выгукнуў мужчына з нянавісцю, і ён нанёс удар нагой, а двое іншых нанеслі прамыя ўдары наперад.
  
  
  Рыма быў унізе, пад імі, праслізгваючы за чалавекам, які ненавідзеў. Ён разгарнуўся, схапіў яго за нагу і працягваў штурхаць да скрыні з фасоллю, дзе студэнты і выкладчыкі гартавалі кончыкі пальцаў, апускаючы іх у васьміцалевы пласт фасолі. Рыма вельмі хутка запусціў руку ў каробку, але яна не дастала да дна.
  
  
  Яна не дайшла да дна скрынкі, таму што пад яго рукой быў поўны нянавісці твар. Яна больш не выклікала нянавісці, таму што, уціснутая ў каробку з такой хуткасцю, яна больш не была тварам. Гэта была мякаць. У вочы былі ўбіты бабы.
  
  
  Зверху гэта выглядала так, як быццам уладальнік чорнага пояса, які аслабеў да нянавісці пад ціскам страху, прагна піў са скрынкі, фасолю пакрывала яго галаву. Кроў прасочвалася скрозь фасолю, набракаючы ў ёй.
  
  
  Рыма выканаў вальсавальны скачок да кучы плітак, пры гэтым два іншыя чорныя паясы закружыліся ў яго над галавой і пацягнуліся да спіны. Ён узяў з кучы дзве выгнутыя шэрыя пліткі і пачаў насвістваць, а ўхіляючыся ад удараў нагамі, пачаў пастукваць выгнутымі цаглінкамі ў такт мелодыі.
  
  
  Ён разгарнуўся адным ударам і злучыў дзве цэглы, па адной у кожнай руцэ, паміж імі апынуўся афраамерыканец. Прама ў сярэдзіне афра была галава. Дзве цэглы распачалі гераічную спробу сустрэцца. Але яны трэснулі. Тое ж самае зрабіла галава ў афрыканскім стылі паміж імі.
  
  
  Афраамерыканец з разяўленым ротам паляцеў галавой на мат. Рэшткі плітак узляцелі ў паветра. Апошні які стаіць чорны нанёс удар локцем, які прамахнуўся, а затым красамоўна сказаў:
  
  
  "Яна такая".
  
  
  Ён стаяў там, апусціўшы рукі, яго лоб пакрыўся потам. "Я не ведаю, што ў цябе ёсць, чувак, але я не магу гэтага прыняць".
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Прабач".
  
  
  "Твая ўзяла, мілка", - сказаў мужчына, цяжка дыхаючы.
  
  
  "Такі бізнэс, дарагі", - сказаў Рыма, і калі мужчына зрабіў апошні адчайны выпад, Рыма перарэзаў яму горла ўдарам ззаду.
  
  
  Ён развязаў чорныя рамяні, калі труп, хістаючыся, праходзіў міма, і падышоў да мужчыны са зламаным каленам, які спрабаваў дапаўзці да дзвярэй. Ён памахаў рамянём перад яго тварам. "Хочаш хутка выйграць яшчэ адну?"
  
  
  "Не, чувак, я нічога не хачу".
  
  
  "Хіба ты не хочаш знішчыць Уайці?"
  
  
  "Не, чувак", - закрычаў паўзучы чорны пояс.
  
  
  "Ах, ды добра. Толькі не кажы мне, што ты адзін з тых, хто беражэ сваю ваяўнічасць для пустынных пераходаў метро і класных пакояў?"
  
  
  "Чувак, я не хачу непрыемнасцяў. Я нічога не нарабіў". Ты паводзіш сябе жорстка".
  
  
  "Ты маеш на ўвазе, што калі ты кагосьці рабуеш, гэта рэвалюцыя. Але калі цябе рабуюць, гэта жорсткасць".
  
  
  "Не, чувак". Чорны прыкрыў галаву, чакаючы якога-небудзь удару. Рыма паціснуў плячыма.
  
  
  "Дай яму чорны пояс додзе Кіёта", - праспяваў Чыун. Рыма ўбачыў, як твар Кіёта заліўся гневам, але ён хутка ўзяў сябе ў рукі.
  
  
  "Калі, вядома," - ласкава сказаў Чыун Кіёта, - "вы, са шматгадовым досведам, не паспрабуйце выкладаць баявыя майстэрства майму сціпламу вучню ўсяго некалькі хвілін?"
  
  
  "Гэта не сціплы вучань", - сказаў Кіёта. "І ты навучаў яго не мастацтву, а метадам сінандж".
  
  
  "Даму Сінанджу даводзілася працаваць толькі з белым чалавекам. Але па-свойму мы стараемся рабіць усё, што ў нашых сілах, з тым, што нам дадзена". Чорны пояс са зламаным каленам цяпер спяшаўся ў распранальню праз бакавыя дзверы, якія зачыніліся за ім. Вочы Кіёта прасачылі за гукам, і Чиун сказаў: "У гэтага чалавека інстынкты чэмпіёна. Я раскажу твайму высокашаноўнаму бацьку, як паспяхова ты выкладаеш лёгкую атлетыку. Ён будзе шчаслівы, што ты кінуў небяспечныя віды спорту ".
  
  
  Рыма акуратна склаў чорны пояс у руках, падышоў і працягнуў яго Кіёта. "Можа быць, ты зможаш прадаць яго каму-небудзь іншаму".
  
  
  Додзя выглядала так, нібы толькі што вынырнула з віру, які выліўся пасярод урока. Чыун выглядаў шчаслівым, але сказаў: "Жаласнае відовішча. Ваша левая рука ўсё яшчэ не разгінаецца належным чынам."
  
  
  Твар Мэй Сун было попельна-бледным.
  
  
  "Я думаў... Я думаў... Амерыканцы мяккацелыя".
  
  
  "Так і ёсць", - хіхікнуў Чиун.
  
  
  "Дзякуй, што прывёў мяне сюды", - сказаў Рыма. "Якія яшчэ месцы вы хацелі б наведаць?"
  
  
  Мэй Сун зрабіла паўзу. "Так", - нарэшце сказала яна. "Я галодная".
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГІ
  
  
  
  У час доўгага паходу нічога падобнага не было. У дні, калі ён хаваўся ў пячорах Енаня, нічога падобнага не было. І ў думках Мао Цзэдуна не было адказу. Нават у духу Мао адказу не было.
  
  
  Генерал Лю прымусіў сябе ветліва прыняць навіны ад ганца. Пры прыйшэлых у заняпад манархічных рэжымах мінулага зло гэтых навін упала б на галаву іх носьбіта. Але гэта была новая эпоха, і генерал Лю проста сказаў: "Вы можаце ісці і падзякаваць вам, таварыш".
  
  
  Нічога падобнага раней не было. Ён назіраў, як пасыльны аддаў гонар і выдаліўся, зачыніўшы за сабой дзверы, пакінуўшы генерала Лю ў пакоі без вокнаў, у якім пахла маслам на метале, былі толькі адно крэсла і ложак і вельмі дрэнная вентыляцыя.
  
  
  Іншыя генералы маглі б жыць у харастве, але народны генерал ніколі не змог бы ўзвялічыць сябе. Іншыя генералы маглі б жыць у палацах, як военачальнікі, але не ён. Не сапраўдны народны генерал, які пахаваў сваіх братоў у гарах і пакінуў сястру зімой у снезе, якога ў 13 гадоў прызвалі на службу на палях Мандарына, гэтак жа, як яго сястру заклікалі на службу ў ложку Мандарына.
  
  
  Генерал Лю быў вялікім палкаводцам народа, не з-за свайго гонару, а з-за свайго досведу. Ён мог учуць якасць дывізіі за 10 міль. Ён бачыў, як войскі гвалтавалі і рабавалі, і ён бачыў, як войскі будавалі гарады і школы. Ён бачыў, як адзін чалавек знішчыў цэлы ўзвод. Але ён ніколі не бачыў таго, што бачыў зараз. І з усіх месцаў менавіта ў Амерыцы, кахаючай камфорт.
  
  
  Ён зноў паглядзеў на цыдулку ў сваіх руках, і гэтак жа, як ён глядзеў на іншыя цыдулкі на працягу трох дзён, якія ён хаваўся.
  
  
  Спачатку ў Пуэрта-Рыка былі нанятыя гангстары. Не рэвалюцыянеры, але кампетэнтныя. І яны пацярпелі няўдачу.
  
  
  Затым быў Рыкарда дэ Эстрана, Мантальда і Руіс Гернер, чалавек з асабістым вопытам, які ніколі не цярпеў няўдачы. І ён пацярпеў няўдачу.
  
  
  І там была вулічная банда Ва Чынг. І гэта правалілася.
  
  
  І калі зброя і банды пацярпелі няўдачу, з'явіліся вялікія рукі з чорным поясам па каратэ.
  
  
  Ён апусціў позірк на цыдулку ў сваіх руках. І цяпер гэта таксама не ўдалося. Усе яны пацярпелі няўдачу ў абедзвюх сваіх місіях: ухіліць тых, хто спрабаваў знайсці генерала, і прывесці да яго яго нявесту, з якой пражыў усяго адзін год.
  
  
  І калі генерал Лю і яго людзі працягнуць цярпець няўдачу, яго народ кінецца да ног міратворцаў у Пекіне, гатовы забыць гады пазбаўленняў і скончыць з рэвалюцыяй да яе завяршэння.
  
  
  Няўжо яны не ведалі, што Мао быў усяго толькі чалавекам? Вялікі чалавек, але ўсяго толькі чалавек, а людзі старэюць, стамляюцца і жадаюць памерці са светам?
  
  
  Хіба яны не бачылі, што гэты крок назад, заключэнне міру з імперыялізмам, быў адступленнем якраз тады, калі бітва была выйграна? З перамогай на вуснах, ці сталі б яны цяпер саступаць сыну мандарына, прэм'ер-міністру, і сядзець за адным сталом з паміраючым зверам капіталізму?
  
  
  Не, каб генерал Лю мог гэта спыніць. Генерал Лю не здабыў бы міру. Прэм'ер недаацаніў яго хітрасць, недаацаніў нават яго матывы.
  
  
  Ён быў асцярожны, каб не дазволіць убачыць сябе ў Кітаі ў якасці лідара ваеннай фракцыі. Ён быў простым народным генералам, пакуль прэм'ер не абраў яго для арганізацыі бяспечнага падарожжа падчас яго паездкі на сустрэчу са свінскім амерыканскім прэзідэнтам. Ён незаўважна арганізаваў гібель людзей у транспартным самалёце, і калі гэта не перашкодзіла планам візіту прэм'ер-міністра, ён падахвоціўся сам адправіцца ў Амерыку. А затым, перапрануўшыся ў заходнюю вопратку, ён застрэліў уласных ахоўнікаў і ў адзіночку, незаўважаны, праслізнуў на цягнік, які прывёз Мм сюды.
  
  
  Павінна было быць лёгка заставацца незаўважаным на працягу сямі дзён адтэрміноўкі, дадзеных прэм'ер-міністрам амерыканцам. Але гэтаму немагчымаму амерыканцу нельга было адмовіць, і нават зараз ён, верагодна, набліжаўся да генерала Лю. Калі яго паслядоўнікі пачуюць аб уцёках з додзе каратэ, яны ўпадуць духам. Яны павінны быць умацаваны.
  
  
  Генерал Лю садзіўся на свой жорсткі ложак. Ён тройчы перачытваў свае планы, абдумваючы дэталі з трох пунктаў гледжання. Потым ён звяртаўся да сваіх людзей.
  
  
  А затым, калі ён будзе гатовы, ён будзе дзейнічаць старанна, і калі план апынецца паспяховым, ён зноў будзе трымаць у сваіх абдымках Мэй Сун, выдатная кветка, адзінае задавальненне ў яго жыцці за межамі службовых абавязкаў.
  
  
  Гэты план не павінен праваліцца. Нават перад гэтым немагчымым амерыканцам, які ў чарговы раз адрадзіў старажытныя казкі аб старажытным Кітаі. ТАК. Спачатку ён мусіць дыскрэдытаваць казкі.
  
  
  Генерал Лю падняўся са сваёй койкі і пастукаў у цяжкія сталёвыя дзверы. Мужчына ў шэрай вайсковай вопратцы адкрыў яе. "Я неадкладна сустрэнуся з лідэрамі", - сказаў генерал Лю. Затым ён з ляскам зачыніў дзверы і пачуў, як замак устаў на месца.
  
  
  Праз некалькі хвілін усе сабраліся ў маленькім душным пакоі. Раннія госці круціліся з-за недахопу свежага паветра. Некаторыя спацелі, і генерал Лю заўважыў, якімі тоўстымі былі твары некаторых, якімі млявымі, якімі бледнымі. Яны не былі падобныя да людзей доўгага паходу. Яны былі падобныя на людзей Чан Кайшы і яго мяккіх сабак.
  
  
  Што ж, генерал Лю часта вёў у бой непрыдатных людзей. Цяпер ён гаварыў з імі... аб доўгай барацьбе, аб цёмных гадзінах і аб тым, як яны былі пераадолены. Ён казаў аб голадзе і холадзе і аб тым, як яны былі пераадолены. Ён звяртаўся да гонару ў сэрцах людзей, якія стаялі перад ім, і калі яны больш не пакутавалі ад спякоты ці паветра, а былі ахоплены рэвалюцыйным запалам, ён уразіў сваю мэту там, дзе хацеў уразіць сваю мэту.
  
  
  "Таварышы, - сказаў ён на забароненым кантонскім дыялекце, аглядаючы пакой і сустракаючыся з імі поглядам, - мы, якія так шмат чаго дасягнулі, як мы можам зараз стаць ахвярамі дзіцячай казкі? Хіба зіма ў пячорах Енаня не была больш лютай за казку? яго бягучых сабак не былі больш лютыя за казку? Хіба сучасная зброя не больш лютая, чым казка?"
  
  
  "Так, так", - раздаліся галасы. "Правільна. Як дакладна".
  
  
  "Тады чаму, - спытаў генерал Лю, - мы павінны баяцца казак Сіцянджу?"
  
  
  Адзін малады чалавек пераможна сказаў: "Ніколі не бойся пакут. Ніколі не бойся смерці. Ніколі не бойся, і менш за ўсё, казак".
  
  
  Але стары, апрануты ў тое, што калісьці было адзеннем жыхароў мацерыка, сказаў: "Ён забівае, як начныя тыгры Сінанджу. Вось што ён робіць".
  
  
  "Я баюся гэтага чалавека", - сказаў генерал Лю, ашаламіўшы сваю аўдыторыю. "Але я баюся яго як чалавека, а не як казкі. Ён грозны чалавек, але мы і раней перамагалі грозных людзей. Але ён не начны тыгр з Сінанджу, таму што такога не існуе. Гэта ўсяго толькі вёска ў Карэйскай Народнай Рэспубліцы. Вы, таварыш Чэн. Вы былі там. Раскажы нам пра сінандж".
  
  
  Мужчына сярэдніх гадоў у цёмным аднабортным дзелавым гарнітуры, са сталёвым тварам і стрыжкай, якая выглядала як выпадковая стрыжка хмызняковымі нажніцамі, выйшаў наперад і ўстаў побач з генералам Лю. Ён павярнуўся тварам да мужчын, якія стоўпіліся ў душным пакоі.
  
  
  "Я быў у Сінанджу. Я размаўляў з жыхарамі Сінанджу. Да слаўнай рэвалюцыі яны былі бедныя і іх эксплуатавалі. Цяпер яны пачынаюць карыстацца плёнам свабоды і..."
  
  
  "Легенда", - перабіў генерал Лю. "Раскажы ім легенду".
  
  
  "Так", - сказаў мужчына. "Я шукаў Майстры сінанджу. Якога майстра, пыталі мяне людзі. Я сказаў ім "майстры начных тыграў". Такога паняцця не існуе, сказалі яны. Калі б яно было, былі б мы такімі беднымі? І я сышоў. І нават іспанец, які калісьці працаваў на нас, сказаў, што не змог знайсці Майстра сінанджу. Дык чаму мы павінны верыць, што такі майстар існуе?"
  
  
  "Вы клалі грошы ў кішэні людзей Сінанджу?" - спытаў стары, які казаў раней.
  
  
  "Я гэтага не рабіў", - злосна адказаў мужчына. "Я прадстаўляў рэвалюцыю, а не Нью-Йоркскую фондавую біржу".
  
  
  "Жыхары Сінанджу пакланяюцца грашам", - сказаў стары. "Калі б вы прапанавалі грошы, а яны ўсё роўна сказалі "не", я быў бы больш натхнёны".
  
  
  Генерал Лю загаварыў. "Амерыканец, аб якім мы гаворым, - гэта чалавек з тварам, бледным як цеста. Стаў бы майстар Сінанджу ператвараць бледнатварыя ў начнога тыгра? Нават у легендзе начнымі тыграмі становяцца толькі жыхары вёскі Сінанджу".
  
  
  "Вы памыляецеся, таварыш генерал. Легенда абвяшчае, што аднойчы з'явіцца майстар, настолькі закаханы ў грошы, што за велізарнае багацце навучыць бледнатварыя, які памёр, усім сакрэтам сінанджу. Ён зробіць з яго начнога тыгра, але самага жахлівага з начных тыграў. Ён зробіць Мм сваяком багоў Індыі, сваяком Шывы, разбуральніка".
  
  
  У пакоі запанавала цішыня. І ніхто не паварушыўся.
  
  
  "І на працягу гадзіны, - сказаў генерал Лю, - гэты Разбуральнік, гэты мерцвяк, будзе ляжаць на гэтым ложку. І я даю вам прывілей пакараць смерцю яго легендарнае цела. Калі, вядома, нашу рэвалюцыю не прыйдзецца адмяніць з-за казкі".
  
  
  Гэта разрадзіла напружанне, і ўсе засмяяліся. Усё, акрамя старога.
  
  
  Ён сказаў: "Белага чалавека бачылі з пажылой карэйкай".
  
  
  "Яго перакладчык".
  
  
  "Ён мог бы быць майстрам сінанджа".
  
  
  "Глупства", - сказаў генерал Лю. "Ён далікатная кветка, гатовы да пахавання". Каб пазбавіць старога ад вялікага болю страты асобы, генерал Лю пакланіўся яму па-даўнейшаму. "Пойдзем, таварыш. Ты занадта шмат зрабіў для рэвалюцыі, каб не далучыцца да нас зараз у момант нашай славы". Ён зрабіў знак мужчыне застацца. Астатнія ўпэўнена перагаворваліся, праходзячы праз вузкія сталёвыя дзверы. Яны зноў былі адзіным цэлым.
  
  
  Генерал Лю падышоў да дзвярэй, зачыніў іх і жэстам запрасіў старога сесці на яго ложак. Ён сеў на адзінае крэсла ў пакоі і сказаў: "Гэта сінанджу. Я таксама чуў легенду, але я ў яе не веру ".
  
  
  Стары кіўнуў. Яго вочы былі старыя, як сланец, а твар - як жорсткая скура.
  
  
  "Але я сутыкнуўся з іншымі рэчамі, у якія мне цяжка паверыць", – працягнуў Лю. "Выкажам здагадку, што гэтая казка, гэты Шыва-Разбуральнік, існуе. Ці гаворыцца ў легендзе аб слабасці?"
  
  
  "Так", - сказаў стары. "На яго ўплывае месяц справядлівасці".
  
  
  Лю накіраваў свой гнеў на кантралюючы стрыжань, стрымліваючы буру ўнутры сябе. Як часта яму даводзілася мякка абыходзіцца з архаічнай паэзіяй думкі, якая прыкоўвала яго народ да беднасці і забабонаў. Ён прымусіў сябе казаць мякка.
  
  
  "Ці ёсць яшчэ якія-небудзь слабыя месцы?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Як яго можна перамагчы?"
  
  
  Стары сказаў хутка і проста: "Яд". Але ён асцярожна дадаў: "Не варта давяраць яду. Яго цела дзіўнае і можа з часам акрыяць ад яду. Яд, каб аслабіць яго, а затым нож або пісталет."
  
  
  "Ты кажаш, яд?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Тады няхай гэта будзе яд".
  
  
  "У вас ёсць спосаб даставіць гэты яд у яго арганізм?"
  
  
  Іх перапыніў стук у дзверы. Увайшоў пасыльны і ўручыў Лю цыдулку.
  
  
  Ён прачытаў яе і шырока ўсміхнуўся старому: "Так, таварыш. Выдатны, чароўна далікатны спосаб даставіць гэты яд. Яна толькі што паднялася наверх".
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦЯ
  
  
  
  Гэта была лепшая ялавічына ў вустрычнай падліўцы, якую Рыма калі-небудзь спрабаваў. Адмысловы цёмны густ, які абвастралі адчуванні ад тонкіх палосак ялавічыны, якія купаюцца ў карычневым сіропе. Рыма накалоў відэльцам з нержавеючай сталі яшчэ адну цёмную палоску і абмакнуў яе ў вустрычную падліўку, затым паднёс да рота, з якога капала вада, дзе ён пакінуў яе паколваць, жывы і цудоўны.
  
  
  "Я ніколі раней не спрабаваў нічога падобнага да гэтай стравы", - сказаў ён Мэй Сун.
  
  
  Мэй Сун сядзела за белым абрусам стала насупраць яго, нарэшце замоўкшы. Яна, вядома, усё адмаўляла. Яна не атрымлівала ніякіх паведамленняў ад выкрадальнікаў Лю. Яна не ведала, адкуль узялася маленькая чырвоная кніжачка ў яе пакоі. Яна адмаўляла, што ёй сказалі прывабіць Рыма ў школу каратэ.
  
  
  Яна адмаўляла гэта па дарозе ў рэстаран. Яна адмаўляла гэта па шляху ў жаночы пакой у рэстаране, дзе атрымала інструкцыі ад пажылой кітаянкі. Яна адмаўляла ўсё гэта, нават калі рабіла замову на ялавічыну ў вустрычнай падліўцы, і адмаўляла гэта, калі раптам страціла апетыт і дазволіла Рыма з'есці ўсю страву цалкам.
  
  
  Рыма працягваў есці, проста чакаючы, што ж выйдзе з-за сцен. Яны перажылі чатыры буйныя штурмы, і цяпер, хто б ні трымаў у палоне генерала Лю, ён павінен нанесці адкрыты ўдар. Бедны стары вырадак. Верагодна, недзе ў вязніцы, а цяпер яго здрадзіла жонка. Магчыма, менавіта яго ўзрост настроіў дзяўчыну супраць яго. Ці, магчыма, гэта, як сказаў Чыун:
  
  
  "Вераломства - асноўная прырода жанчыны".
  
  
  Адказ Рыма быў тыпова ўдумлівым. "Ты поўны лайна. А як наконт маці? Многія жанчыны не вераломныя".
  
  
  "І ёсць кобры, якія не кусаюцца. Я раскажу табе, чаму жанчыны вераломныя. Яны таго ж выгляду, што і мужчыны. Хе-хе".
  
  
  Ён усміхнуўся так, як толькі што ўсміхаўся, выходзячы з-за стала на кухню, каб пераканацца, што ў яго ежы няма котак, сабак, кітайцаў і іншага паскуддзя.
  
  
  "Ялавічына ў вустрычным соусе асабліва смачная, ці не праўда?" - Спытала Мэй Сун, калі Рыма даеў апошні кавалачак.
  
  
  Яго ахапіла пачуццё цяпла, затым глыбокае пачуццё дабрабыту і надзвычайнае паслабленне цягліц. Паветра напоўнілася прахалоднымі пахамі, і далікатная прыгажосць Мэй Сун зачаравала ўсё яго цела. Сядзенні са штучнай скуры ператварыліся ў паветраныя падушкі, а цёмна-зялёныя сцены з белымі карцінамі - у танцуючыя агеньчыкі, і ў свеце ўсё было добра, таму што Рыма быў атручаны.
  
  
  Перш чым стала занадта цёмна, Рыма працягнуў руку, каб развітацца з Мэй Сун, такім лёгкім жэстам, як засунуць указальны палец левай рукі ў яе вачніцу, каб забраць яе з сабой. Аднак ён не быў упэўнены, што дабраўся да яе, таму што раптам ён апынуўся ў вельмі глыбокім і цёмным месцы, якое кружыла людзей і ніколі не адпускала іх. І вустрычны падліўка падымаўся назад праз горла ў рот. Гэтая цудоўная вустрычная падліўка. Калі-небудзь яму давядзецца здабыць рэцэпт.
  
  
  
  Кухар, вядома ж, падстаўляў Чыуна вусны. Горача распытваў пра якасць сваёй ежы, пакуль яго не зрабілі разумным, адказным і ветлівым з-за таго, што патэльня з гарачым тлушчам, дзякуючы нейкай таямнічай сіле, кінула гарачыя дымныя кроплі ў напышлівы твар кухара.
  
  
  Але ніхто не адгукнуўся, каб разабрацца ў апантаных крыках кухары. Чыун вырашыў разабрацца ў гэтым. Дзе ўсе былі?
  
  
  Ён выйшаў з кухні, правяраючы завесы на ворных дзвярах, правяраючы, як хутка дзверы могуць адкрыцца перад афіцыянтам, які праходзіць праз іх з падносам. Яны саступілі месца вельмі хутка, і Чиун прыкінуўся яшчэ больш пастарэлым, чым быў на самай справе, калі перасягнуў праз груду бітага посуду ў галоўнай абедзеннай зале Імператарскіх садоў. Рыма і Мэй Сун зніклі.
  
  
  Кінуў бы яго Рыма вось так?
  
  
  Канешне, ён бы так і зрабіў. Дзіцяці падабалася рабіць падобныя рэчы, і ён часта здзяйсняў невытлумачальныя ўчынкі. З іншага боку, ён мог атрымаць паведамленне, якое, як ён ведаў, будзе сігналам Чыўна да яго знішчэння. Што дурыць белых мужчын. Прымусіць Чыуна знішчыць таго, хто, несумненна, быў лепшым каўказцам на зямлі. Папрасілі б яны яго знішчыць Адрыяна Кантровіца, ці кардынала Кука, ці Білі Грэма, ці Леанціну Прайс? Людзі, якія не ўяўляюць ніякай каштоўнасці ўвогуле?
  
  
  Не. Яны папрасілі б яго знішчыць Рыма. Дурні. Але такая прырода белых людзей. Чаму ўсяго за трыццаць ці сорак гадоў Рыма, верагодна, мог бы наблізіцца да Чыўна, а калі б выявіў нейкую схаваную сілу, магчыма, нават перасягнуў бы яго.
  
  
  Але ці стаў бы белы чалавек чакаць трыццаць гадоў? О не. Трыццаць гадоў для белага чалавека - гэта вечнасць.
  
  
  Афіцыянт падышоў і ўстаў паміж Чыўнам і столікам Рыма. Чыун прыбраў афіцыянта з поля зроку, пасадзіўшы яго на крэсла. Са зламаным плячом. Затым Чыун ўбачыў карычняваты плявок на тым баку абруса, дзе сядзеў Рыма. Ён спытаў у афіцыянта, куды сышоў Рыма. Афіцыянт сказаў, што ня ведае.
  
  
  У люстэрках над уваходнымі дзвярыма Чыун убачыў, як група мужчын у адзенні кітайскіх афіцыянтаў выйшла з бакавых дзвярэй у галоўную сталовую і накіравалася да яго.
  
  
  Яны прыйшлі не дзеля таго, каб прапанаваць дапамогу. Яны прыйшлі, каб паставіць людзей у няёмкае становішча. Двое з іх адразу ж перасталі дастаўляць нязручнасці Чыуну, таму што ім трэба было паклапаціцца аб сваіх лёгкіх. Іх лёгкія мелі патрэбу ва ўвазе, таму што былі праколатыя рэбрамі.
  
  
  Наведвальнікі закрычалі і прыціснуліся да пластыкавых сцен абедзенных кабінак, калі адзін мужчына кінуўся на Чыуна, размахваючы склюдам над галавой. Ён працягваў надыходзіць. Цесак таксама. Тое самае адбылося і з яго галавой. Яго галава пакацілася. З яго цела хлынула кроў проста на натоўп, які раптам перастаў быць натоўпам. Цесак прызямліўся на стол побач з супніцай з супам вунь тон. Галава пакацілася і спынілася ля ног віцэ-прэзідэнта "Мамаронек Хадаса".
  
  
  І скрозь шум, заглушаючы ўсе галасы, загаварыў Чаўн:
  
  
  "Я Майстар сінанджу, дурні. Як вы можаце?"
  
  
  "Не", - залямантаваў афіцыянт і спалохана забіўся ў кут кабінкі.
  
  
  "Дзе маё дзіця, якога ты забраў у мяне?"
  
  
  "Якое дзіця, о, майстар сінанджу?" - спытаў скурчаны афіцыянт.
  
  
  "Белы чалавек".
  
  
  "Ён мёртвы з-за фатальных сутнасцяў".
  
  
  "Дурачок. Як ты думаеш, міс Бодзі магла б іх пацешыць? Дзе ён?"
  
  
  Здаровай рукой афіцыянт паказаў на сцяну з буйным рэльефам горада Кантон.
  
  
  "Чакай тут і ні з кім не размаўляй", - загадаў Чыун. "Ты мой раб".
  
  
  "Так, майстар сінандж".
  
  
  Да барэльефа падышоў Чіун, і праз яго блакіруючы механізм прайшла жудасная хуткая рука, узгараная ва ўсёй лютасці свайго мастацтва. Але ў рэстаране не засталося нікога, хто мог бы яго ўбачыць. Толькі перапалоханы раб, які рыдаў у куце. І ён, канешне ж, будзе чакаць свайго гаспадара. Майстар сінанджа.
  
  
  
  Генерал Лю ўбачыў, як яго каханы чалавек ішоў па праходзе ў волкім калідоры разам з астатняй групай, старым кітайцам і двума афіцыянтамі, якія нясуць немагчымага.
  
  
  Ён чакаў, слухаючы штохвілінныя справаздачы аб перададзеным паведамленні, пададзеным ядзе, з'едзеным ядзе, а затым цэлую вечнасць, перш чым немагчымы адключыўся.
  
  
  Цяпер усё гэта каштавала таго. Ён быў схоплены і хутка памрэ. І яна была тут. Далікатная, пахучая кветка. Адзіная салодкая радасць у яго цяжкім і горкім жыцці.
  
  
  "Мэй Сун", - сказаў ён і прайшоў міма афіцыянтаў, якія ходзяць міма, з вадой і міма старога. "Гэта было так даўно, дарагі".
  
  
  Яе вусны былі вільготныя ад амерыканскай памады для вуснаў, сукенка з тонкага матэрыялу яшчэ раскошней абліпаюць яе маладое, энергічнае цела. Генерал Лю прыціснуў яе да грудзей і прашаптаў: "Пойдзем са мной. Гэта было так даўно".
  
  
  Стары кітаец, убачыўшы, як генерал сыходзіць са сваёй жонкай, крыкнуў: "Што нам рабіць з гэтым, таварыш генерал?" і нервова пацёр рукі. Паветра ў калідоры было вельмі гарачым. Ён ледзь мог дыхаць.
  
  
  "Ён ужо мёртвы. Прыкончыце яго". І генерал знік у сваім маленькім пакоі, цягнучы Мэй Сун за сабой.
  
  
  Затым стары кітаец апынуўся ў калідоры з белым чалавекам, якога трымалі два афіцыянты. Ён кіўнуў на суседнія дзверы і выцягнуў з кішэні звязак ключоў. Знайшоўшы адзін спецыяльны ключ, ён уставіў яго ў замак драўляных дзвярэй.
  
  
  Яна лёгка адкрылася, адкрыўшы маленькі пакой і алтар, асветлены мігатлівымі свечкамі. Бледны парцалянавы Буда з задаволеным выглядам сядзеў на вяршыні алтара. У пакоі пахла пахошчамі, якія спальваюцца ў памяць аб гадах курэння пахошчаў і штодзённых малітвах.
  
  
  "На падлозе", - сказаў стары. Пакладзіце яго на падлогу. І нікому нічога не кажыце пра гэты пакой. Вы зразумелі? Нічога не кажыце".
  
  
  Калі афіцыянты пайшлі, шчыльна зачыніўшы за сабой дзверы, стары падышоў да алтара і пакланіўся адзін раз.
  
  
  У Кітаі заўсёды былі новыя філасофіі, але заўсёды існаваў Кітай, і калі новы рэжым з пагардай ставіўся да пакланення багам, адрозным ад матэрыяльнай дыялектыкі, усё роўна аднойчы ён прыме іншых багоў, гэтак жа, як усе новыя рэжымы ў канчатковым выніку прымалі ўсіх старых кітайскіх багоў.
  
  
  Мао быў сённяшнім Кітаем. Але такім жа быў і Буда. І такімі ж былі продкі старога.
  
  
  Ён дастаў з кішэні касцюма маленькі кінжал і вярнуўся туды, дзе ляжаў белы чалавек. Магчыма, начныя тыгры Сінанджу больш не належалі да багоў, і майстар пайшоў разам з імі, а Шыва, белы Разбуральнік, прыйшоў і пайшоў туды, куды ўсё пайшло раней.
  
  
  Гэта быў выдатны нож са сталі, здабытай у чорных лясах Германіі, прададзены нямецкім маёрам за нефрыт, які ў шмат разоў перавышае яго кошт, калі немцы, амерыканцы, рускія, брытанцы і японцы пахавалі свае рознагалоссі, каб яшчэ больш утаптаць твар Кітая ў бруд.
  
  
  Маёр аддаў нож. Цяпер стары спачатку верне яго клінку белай расы. Чорная драўляная дзяржальня была вільготнай у яго далоні, калі стары прыціснуў вастрыё да белага горла. Ён утыкаў яго прама, затым разрываў з аднаго боку, затым з другога, а затым адыходзіў, каб паглядзець, як цячэ кроў.
  
  
  Твар здаваўся дзіўна моцным у сне, вочы глыбока сядзелі пад зачыненымі павекамі, вусны тонкія і выразна акрэсленыя. Ці было гэта тварам Шывы?
  
  
  Канечне не. Ён быў пры смерці.
  
  
  "Бацька і дзед, і за вашых бацькоў, і за іх бацькоў да іх", - нараспеў вымавіў стары. "За прыніжэньні, якім падвяргаліся гэтыя варвары".
  
  
  Стары апусціўся на калені, каб укласці ўсю сілу свайго пляча за лязо. Падлога была цвёрдай і халоднай. Але твар белага чалавека рабіўся ружовым, затым чырвоным, як быццам наліўся крывёю перад тым, як кроў была праліта. Паміж тонкімі вуснамі ўтварылася карычняватая палоска. Стары прыгледзеўся больш уважліва. Ці было гэта яго ўяўленнем? Здавалася, ён адчуваў запал цела, гатовага памерці. Лінія ператварылася ў цёмна-карычневую кропку на ніжняй губе, затым у выцягнутую лужынку, якая расцяклася ў бакі, затым у ручай, а затым у паток, калі твар пачырванеў, а цела ўздымалася, і вонкі, на падлогу, з арганізма выцякалі вустрычны падліўку і ялавічына, а разам з імі атрутныя эсэнцыі, змешаныя з вадкасцю арганізма і пахнуць вустрыцамі і воцатам. Чалавек павінен быў быць мёртвым. Ён павінен быў быць мёртвым. Але яго цела адпрэчвала яд.
  
  
  "Гэй, - залямантаваў стары, - гэта Шыва-разбуральнік".
  
  
  Зрабіўшы апошні адчайны высілак, ён занёс нож для наймацнейшага ўдару, на які быў здольны. Апошні шанец быў лепшы, чым увогуле ніякага. Але на вяршыні ўдару нажа голас громам напоўніў склеп.
  
  
  "Я Майстар сінанджу, дурні. Як вы смееце? Дзе маё дзіця, якога я стварыў сваім сэрцам, сваім розумам і сваёй воляй? Я прыйшоў за сваім дзіцем. Як ты памрэш? Цяпер ты павінен баяцца смерці, таму што гэта смерць, прынесеная Майстрам сінанджу".
  
  
  За дзвярыма ў маленькі пакой слугі выкрыквалі ўказанні. "Там, там. Ён там".
  
  
  Стары не стаў чакаць.
  
  
  Кінжал апусціўся хутка і моцна, з усёй яго сілы. Але ён не ўпіўся прама ўніз. Замест гэтага ён апісаў дугу да яго ўласнага сэрца. Гэта было балюча, горача і шакіруюча для яго сутнасці. Але яна была верная сваёй мэты, і пры ўсім яго болі, увесь боль была б не такая страшная, як пакаранне ад Майстра сінанджа. Ён паспрабаваў глыбей усадзіць нож ва ўласнае сэрца, адчуваючы, як дрыжыць яго цела. Але ён не змог. Ды ў гэтым і не было неабходнасці. Ён убачыў надыходзячую да яго халодную каменную падлогу і падрыхтаваўся вітаць сваіх продкаў.
  
  
  
  Рыма ачуўся з ударам кашчавага калена ў спіну. Ён ляжаў тварам да падлогі. Кагосьці вырвала на падлогу. Хтосьці таксама сцякаў крывёю на падлозе. Чыясьці рука рэзка пляснула яго па шыі. Ён паспрабаваў разгарнуцца, стукнуўшы шляпальца ў пахвіну, каб абясшкодзіць яго. Калі ў яго гэта не атрымалася, ён зразумеў, што гэта Чиун даў яму аплявуху.
  
  
  "Еш, еш. Жры як свіння. Табе трэба было памерці, гэта падало б табе самы доўгі ўрок".
  
  
  "Дзе я?" - спытаў Рыма.
  
  
  Аплявуха. Аплявуха. "Якая справа таму, хто есць як белы чалавек?"
  
  
  Аплявуха. Аплявуха.
  
  
  "Я белы чалавек".
  
  
  Аплявуха. Аплявуха. “Не нагадвай мне, дурань. Я ўжо балюча ўсвядоміў гэта. Не ясі павольна. Не спрабуй сваю ежу. Жуй. Жуй, як канюк. Пагрузі сваю доўгую дзюбу ў ежу і ўдыхай”. Плясканне. Плясканне.
  
  
  "Цяпер я ў парадку".
  
  
  Аплявуха. Аплявуха. "Я аддаю табе лепшыя гады свайго жыцця, а што ты робіш?"
  
  
  Рыма падняўся на калені. На імгненне, пакуль яго білі па шыі, ён падумаў, што, магчыма, мог бы трэснуць Чыуна рамянём у сківіцу, але адмовіўся ад гэтай думкі. Таму ён дазволіў Чыуну адбівацца, пакуль Чыун не пераканаўся, што Рыма зноў нармальна дыхае.
  
  
  "І што ты робіш? Пасля ўсяго майго стараннага навучання? Хах. Ты ясі, як белы чалавек".
  
  
  "Гэта была сапраўды выдатная ялавічына ў вустрычнага соусе".
  
  
  "Свіння. Свіння. Свіння". Слова прыйшло разам з аплявухамі. "Еш, як свіння. Памры, як сабака".
  
  
  Рыма ўбачыў старога, які ляжаў тварам уніз у пласце крыві, якая ўжо пачала цямнець па краях.
  
  
  "Ты робіш старога?" спытаў ён.
  
  
  "Не. Ён быў разумны".
  
  
  "Ён выглядае так", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ён зразумеў, што адбудзецца. І абраў мудры курс".
  
  
  "Няма нікога разумнейшыя за вас, азіятаў".
  
  
  Апошнім звонкім плясканнем Чіун скончыў сваю працу. - Устань, - загадаў ён. Рыма падняўся, адчуваючы сябе як тратуар падчас гонкі "Індыянапаліс 500". Ён міргнуў вачыма, некалькі разоў глыбока ўздыхнуў. І адчуў сябе нармальна.
  
  
  "Чорт вазьмі", - сказаў ён, заўважыўшы плямы ваніт на сваёй кашулі. "Напэўна, у іх у ежы былі накаўціруючыя кроплі".
  
  
  "Табе пашанцавала, - зманіў Чыун, - што гэта была не смяротная атрута. Таму што, калі б ты думаў, што зможаш перажыць атруту, ты б ніколі не спыніў свае дурныя звычкі харчавацца".
  
  
  "Значыць, гэта была смяротная атрута", - сказаў Рыма, усміхаючыся.
  
  
  "Гэтага не было", - настойваў Чиун.
  
  
  Рыма шырока ўсміхнуўся, паправіў гальштук міс і агледзеў залу. "Гэта склеп рэстарана?"
  
  
  "Чаму? Ты галодны?"
  
  
  "Мы павінны знайсці Мэй Сун. Калі яна з генералам, магчыма, яна спрабуе забіць яго прама зараз. Яна адна з іх, не забывай. І генерал у небяспецы".
  
  
  Чіун рэзка фыркнуў, адчыніў дзверы і пераступіў праз два целы, якія ляжаць звонку ў калідоры, дзе пахла мускусам. Рыма заўважыў, што драўляныя дзверы былі адшпілены ад замка.
  
  
  Чыун рухаўся бясшумна ў цемры, і Рыма рушыў услед за ім, як яго вучылі, бакавымі крокамі па калідоры, у дакладным рытме са старым перад ім.
  
  
  Рыма спыніўся, калі Чыун спыніўся. Хуткім, як наэлектрызаваны імпульс рухам рукі Чыун ударыў па дзвярах, якія расчыніліся, на імгненне асляпіўшы Рыма святлом знутры. На простай раскладанцы ўзвышалася цвёрдая, жоўтая, мускулістая спіна мужчыны. Дзве маладыя ногі абвіліся вакол яго таліі. Яго чорныя валасы былі перасечаны сівізной. Рыма ўбачыў падэшвы ног Мэй Сун.
  
  
  "Хутчэй, Чыун", – сказаў ён. "Прыдумай што-небудзь філасофскае".
  
  
  Галава мужчыны ў шоку павярнулася. Гэта быў генерал Лю.
  
  
  "Э-э, прывітанне", - сказаў Рыма.
  
  
  Чыун сказаў: "У цябе зусім няма сораму? Апранайся".
  
  
  Генерал Лю хутка адключыўся ад сеткі і пацягнуўся за аўтаматам 45-га калібра, які ляжаў на простым драўляным крэсле. Рыма ў імгненне вока апынуўся ў крэсла, злавіў генерала Лю за запясце і выраўнаваў яго, каб той не зваліўся.
  
  
  "Мы сябры", - сказаў Рыма. "Гэтая жанчына здрадзіла цябе. Яна ў змове з тымі, хто захапіў цябе і трымаў у палоне".
  
  
  Мэй Сун прыўзнялася на руках, на яе твары адбілася здзіўленне, затым жах. "Няпраўда", - закрычала яна.
  
  
  Рыма павярнуўся да яе, і паколькі рух пісталета 45-га калібра было не для яго, ён не адказаў аўтаматычным рухам, але затым пачуў трэск і ўбачыў, як верхавіна яе галавы ўрэзалася ў каменную сцяну, распырскваючы кроў і шэрае рэчыва, пакідаючы яе мозг падобным на яйка, якое вось-вось з'ядуць са шкарлупіны чэрапа.
  
  
  Ён выхапіў пісталет у генерала Лю.
  
  
  "Яна здрадзіла мне", - сказаў генерал Лю, дрыжучы. Затым ён упаў і заплакаў.
  
  
  Толькі прайшоўшы па пекінскай вуліцы, Рыма зразумеў бы, што слёзы генерала былі выкліканы зняццем напружання і што насамрэч Рыма быў вельмі дрэнным дэтэктывам. Ён назіраў, як Лю ўпаў на калені і закрыў твар рукамі, цяжка дыхаючы, усхліпваючы.
  
  
  "Бедны вырадак. Усё гэта, а потым яшчэ і здрада жонкі", - прашаптаў Рыма Чыуну.
  
  
  Чіун адказаў фразай, якая нясе ў сабе зусім асаблівы сэнс. "Гонсу шмук", - сказаў ён.
  
  
  "Што?" - перапытаў Рыма, на самай справе не пачуўшы.
  
  
  "Па-ангельску гэта азначае "вельмі вялікая гадасць".
  
  
  "Бедны вырадак", - сказаў Рыма.
  
  
  "Дзярмо сабачае", - сказаў Чыун.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  
  На сэрцы ў прэзідэнта было лягчэй, калі ён глядзеў выпуск навін. Яго бліжэйшы саветнік таксама глядзеў, праводзячы ўказальным пальцам па сваіх кучаравых светлых валасах.
  
  
  Яны сядзелі ў кабінеце ў глыбокіх скураных крэслах. Прэзідэнт быў без абутку, і ён пабарабаніў пальцамі ног па пуфіку. Справа ад вялікага пальца яго левай нагі на тэлевізійным экране быў твар дарадцы, які казаў, што ён зробіць паездку ў Пекін і будзе суправаджаць прэм'ер-міністра назад у Злучаныя Штаты.
  
  
  "Паездка старанна спланаваная. Усё будзе руцінна", – нараспеў вымавіў голас па тэлевізары.
  
  
  "Звычайны выпадак неверагоднай удачы", - уставіў Прэзідэнт.
  
  
  Рэпарцёр задаў пытанне тэлегледачу. "Ці паўплываюць падзеі ў Кітаі зараз на паездку?" - спытаў ён.
  
  
  "Паездка прэм'ер-міністра праходзіць у адпаведнасці з графікам і планамі. Тое, што адбываецца зараз у Кітаі, ніякім чынам на гэта не ўплывае".
  
  
  Прэзідэнт заціснуў твар свайго саветніка двума вялікімі пальцамі. "Цяпер, калі генерал Лю вяртаецца з вамі".
  
  
  Дарадца ўсміхнуўся і павярнуўся да прэзідэнта: “Сэр, як нам удалося знайсці генерала Лю? ФБР, ЦРУ, Міністэрства фінансаў – усе кажуць, што яны не маюць да гэтага ніякага дачынення. ЦРУ хоча ахоўваць яго зараз”.
  
  
  "Не", - сказаў Прэзідэнт. “Усе яны будуць занятыя тым, што спрабуюць высачыць тых двух мужчын, якія выкралі генерала. Генерал вернецца ў Пекін з вамі. Ён будзе з двума мужчынамі. Яны зоймуць заднюю частку вашага самалёта”.
  
  
  "Я так разумею, у вас ёсць нейкія спецыяльныя агенты, пра якія я нічога не ведаю".
  
  
  "Прафесар. Калісьці я мог бы адказаць на гэтае пытанне. Сёння я нават не ўпэўнены. І гэта ўсё, што я магу сказаць ". Прэзідэнт зірнуў на свой гадзіннік. "Ужо амаль восем гадзін. Калі ласка, сыходзь зараз".
  
  
  "Так, спадар Прэзідэнт", - сказаў памагаты, паднімаючыся са сваім партфелем. Яны паціснулі адзін аднаму рукі і ўсміхнуліся. Магчыма, свет, рэальны свет, усё ж можа быць дасягнуты чалавекам. Аднак жаданне або разгул у парках з сімваламі свету не прынясуць гэтага. Гэта нетутэйша бы, калі б хтосьці працаваў, будаваў падкопы і інтрыгі дзеля міры, сапраўды гэтак жа, як хтосьці рабіў для перамогі ў вайне.
  
  
  "Выглядае нядрэнна, спадар Прэзідэнт", - сказаў памочнік.
  
  
  "Выглядае нядрэнна. Дабранач".
  
  
  "Дабранач, сэр", - сказаў памагаты і выйшаў. Белыя дзверы зачыніліся за ім. І прэзідэнт слухаў, як розныя людзі казалі пра другі этап яго эканамічнай палітыкі. Было пяць чалавек з пяццю рознымі меркаваннямі. Гэта гучала як сустрэча яго эканамічных дарадцаў. Што ж, гэта была вялікая краіна, і ніводзін прэзідэнт не мог прычыніць ёй вялікай шкоды.
  
  
  Секундная стрэлка на яго гадзінніку абмінула шасцёрку і накіравалася ўверх міма сямёркі, дзевяці і адзінаццаці, затым сустрэла дванаццаць, а кольцы не было. Дабраславі цябе Бог, Сміт, дзе б ты ні быў, падумаў Прэзідэнт.
  
  
  Затым зазваніла спецыяльная лінія, падобная да сімфоніі званочкаў, і Прэзідэнт ускочыў з крэсла і мякка падышоў да свайго стала. Ён падняў трубку спецыяльнага тэлефона.
  
  
  "Так", - сказаў ён.
  
  
  "Адказваючы на ваша пытанне двухдзённай даўнасці, сэр, - раздаўся цытрынавы голас, - мы працягнем, але пры іншых абставінах. Нешта не спрацавала. Я не скажу вам, што менавіта, але гэта не спрацавала. Так што ў будучыні нават не працуеце прасіць аб выкарыстанні гэтага чалавека”.
  
  
  "Ці ёсць які-небудзь спосаб, якім мы можам паведаміць яму аб падзяцы яго народа".
  
  
  "Не. Насамрэч, яму неверагодна пашанцавала, што ён застаўся ў жывых".
  
  
  "Я бачыў яго фатаграфіі ад агентаў, якія сочаць за Мэй Сун. Адзін з іх быў забіты ў школе каратэ. Вашага чалавека бачылі".
  
  
  "Гэта не будзе мець значэння. Ён больш не будзе так выглядаць пасля таго, як вернецца".
  
  
  "Я сапраўды хацеў бы, каб было нейкае прызнанне, нейкая ўзнагарода, якую мы маглі б яму даць".
  
  
  "Ён жывы, спадар Прэзідэнт. Вы жадаеце абгаварыць што-небудзь яшчэ?"
  
  
  "Не, не. Проста перадай яму дзякуй ад мяне. І дзякуй табе за тое, што дазволіў яму даставіць генерала ў цэласці і захаванасці да месца прызначэння".
  
  
  "Да спаткання, спадар Прэзідэнт".
  
  
  Прэзідэнт павесіў трубку. І ён палічыў за лепшае паверыць, бо хацеў верыць, што ў Амерыцы ўсё яшчэ ёсць такія людзі, як Сміт, і чалавек, які працаваў на Сміта. Нацыя зрабіла такіх людзей. І яна б выжыла.
  
  
  
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЯТЫ
  
  
  
  Рыма адчуваў сябе няўтульна.
  
  
  Пекін выклікаў у Мм раздражненне. Куды б яны з Чиуном ні адправіліся са сваім эскортам, людзі заўважалі іх і тарашчыліся. Цяпер яму было ніякавата не ад таго, што яго заўважалі, не ад гэтага. Іхнія вочы нешта казалі яму, нават у перапоўненых гандлёвых цэнтрах, на шырокіх акуратных вуліцах. Але ён не ведаў, што.
  
  
  І нешта яшчэ непакоіла яго. Яны даставілі генерала Лю і атрымалі падзяку. Два кітайскія генералы арміі Лю вельмі ўважліва паглядзелі на Рыма і нешта прамармыталі разам з Лю. І адзін з іх сказаў на відавочна памылковай ангельскай: "Разбуральнік… Шыва", што, верагодна, было капітанам флота ці кімсьці ў гэтым родзе.
  
  
  І ў той жа дзень ім афіцыйна пакажуць Палац культуры працоўных у Забароненым горадзе ў якасці асаблівага гонару.
  
  
  Чіун не быў уражаны аказаным гонарам. Ён быў прыкметна стрыманы з тых часоў, як Рыма выказаў шчырую крыўду з-за таго, што Чиун заб'е яго. Чыун быў эмацыйна засмучаны тым, што Рыма ўспрыняў гэта такім чынам.
  
  
  Сітуацыя абвастрылася пасля таго, як Рыма патэлефанаваў Сміту і паведаміў, што заданне выканана паспяхова. Сміт доўга маўчаў, а затым загадаў Рыма перадаць Чыўну, што прыляцелі яго блакітныя матылі.
  
  
  "Ты не можаш прыдумаць сігнал лепей гэтага?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Гэта для твайго ж дабра. Паведамі пра гэта Чіуну".
  
  
  Дык вось, у той дзень у іх гасцінічным нумары Рыма вырашыў, што ён сцісне зубы раз і назаўсёды і паглядзіць, што атрымаецца. Ён не быў цалкам не гатовы пазмагацца з Чіуном, улічваючы, вядома, што нішто з таго, чаму яго вучылі, не будзе для Чыуна новым і што атака Чыуна будзе заснавана на гэтым. Але ў Рыма была сакрэтная зброя, якой стары, магчыма, і не чакаў. Правы крос у сківіцу, як вучаць у камандзе баксёраў CYO з Ньюарка, штат Нью-Джэрсі. Не ідэальная зброя, але ў яе можа быць шанец.
  
  
  Ён падрыхтаваўся ўстаць пасярод пакоя, каб Чиун падышоў да яго. Затым ён ціха сказаў: "Чыун, Сміт кажа, што прыляцелі твае блакітныя матылі".
  
  
  Чыун сядзеў у позе лотаса і глядзеў тэлевізар, разважаючы аб тым, ці павінен малады лекар сказаць маці ахвяры лейкаміі, што ў яе дачкі лейкамія, што задача асабліва цяжкая, таму што ў доктара калісьці быў раман з гэтай жанчынай, і ён не быў упэўнены, ці яго гэта дачка ці дачка Бруса Барлоў, уладальніка мястэчка, у якім яны ўсе жылі, і якая толькі што заразілася венерычным захворваннем, магчыма, ад Канстанс Лэнс, з якой быў заручаны айчым доктара, і ў якой было слабое сэрца, якое мог разбурыць любы шок. Акрамя таго, Барлоу, як Рыма зразумеў за два дні прыёму папаніколау, абдумваў падарунак бальніцы на куплю апарата для лячэння нырак, у якім адчайна мела патрэбу Далорэс Бэйнс Колдуэл, калі хацела дажыць да завяршэння даследавання рака да таго, як яе лабараторыя будзе вернутая пакуль яшчэ не. прадстаўленаму Дэвісу Маршалу, з якім ахвяра лейкаміі пазнаёмілася на канікулах у Дулуце, штат Мінесота.
  
  
  - Чыун, - паўтарыў Рыма, гатовы ўбачыць апошні канец свету ў стэрыльным гатэлі з паветрам, падобным на лёд, і прасцінамі з цьмяна-белымі фальбонамі, - Сміт кажа, што прыляцелі твае блакітныя матылі.
  
  
  "Так, добра", – сказаў Чыун, не адрываючы погляду ад тэлевізара. Рыма чакаў заканчэння шоу, але Чыун па-ранейшаму не рухаўся. Ці хацеў ён заспець Рыма ў сне?
  
  
  "Чыун", - сказаў Рыма, пакуль Вэнс Мастэрсан разважаў з Джэймсам Грэгары, акруговым пракурорам, аб лёсе Люсіль Грэй і яе бацькі, Піцера Фенвіка Грэя, - "твае матылі ўнутры".
  
  
  "Так, так", – сказаў Чыун. "Ты паўтарыў гэта тры разы. Ціха".
  
  
  "Хіба гэта не сігнал для цябе забіць мяне?"
  
  
  "Не, гэта сігнал для мяне не забіваць цябе. Ціха".
  
  
  "Значыць, ты б забіў мяне".
  
  
  "Я з задавальненнем заб'ю цябе зараз, калі ты не заткнеш свой рот".
  
  
  Рыма падышоў да тэлевізара і рабром далоні ўзламаў заднюю сценку трубкі, а Чиун ў жаху назіраў, як карцінка ператварылася ў святлівую кропку, а затым знікла. Рыма выбег з пакоя і панёсся па доўгім калідоры. З ходу ён мог перамагчы Чыўна. Ён спусціўся па лесвіцы, прайшоў па калідоры, спыніўся каля адчыненага акна і смяяўся да слёз. У той вечар ён пракраўся назад у пакой, а Чиун сядзеў у той жа позе.
  
  
  "Ты чалавек без сэрца і душы", – сказаў Чыун. "Або розуму. Угневаны праўдай аб тым, што, як вы ведаеце, павінна быць праўдай, вы па дурасці помсціце таму, хто зрабіў бы нешта, што было б для яго больш балючым, чым яго ўласная смерць. І грэблівы, таму што я пакінуты ахоўваць генерала ў суседнім пакоі, і ты павінен гэта рабіць".
  
  
  - Ты хочаш сказаць, што хутчэй памрэш, чым заб'еш мяне? - спытаў Рыма.
  
  
  "І ад гэтага табе становіцца лепш? Я цябе не разумею", – сказаў Чыун. І ён быў халодны і адхілены ўсю дарогу да Пекіна.
  
  
  Цяпер, на пекінскай вуліцы, Рыма зразумеў, што яго непакоіла ў поглядах людзей. "Чыун", - сказаў ён. "Заставайся тут і назірай за мной. Скажы ахоўнікам, каб заставаліся з табой".
  
  
  Рыма не стаў чакаць. Ён нацягнуў свой паўсядзённы сіні ваўняны швэдар па-над светла-карычневымі штанамі і нядбайна выйшаў на галоўную вуліцу з яе рэдкімі машынамі, вітрынамі крам пад велізарнымі плакатамі з кітайскімі іерогліфамі, міма шэрагаў фатаграфій Мао, затым накіраваўся прама да Чіуна і двум гідам. Адзін з гідаў ляжаў на тратуары, прыціснуўшы рукі да пахвіны. Іншы ветліва і адчайна ўсміхаўся.
  
  
  "Ён сказаў, што цябе нельга адпускаць аднаго", - сказаў Чыун, ківаючы на мужчыну, які курчыўся ад болю на зямлі.
  
  
  "Ты глядзеў?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Я бачыў цябе".
  
  
  "Ты назіраў за людзьмі?"
  
  
  "Калі вы маеце на ўвазе, ці разумеў я, што ваша тэорыя знікнення генерала Лю ў Бронксе была недарэчнай, дакладна. Ніякія двое мужчын нікуды яго не забіралі. Іх бы бачылі. Ён знік адзін. І, як ты, толькі што, не выклікала ніякай цікавасці ўвогуле”.
  
  
  "Тады, калі ён знік адзін ...?"
  
  
  "Вядома", - сказаў Чыун. "Хіба ты гэтага не ведаў? Я зразумеў гэта адразу".
  
  
  "Чаму ты мне не сказаў?"
  
  
  "Умешвацца ў справы шэфа Айрансайдса, Пэры Мэйсана, Марціна Лютэра Кінга, Уільяма Роджэрса і Фрэйда?"
  
  
  Такім чынам, падумаў Рыма, Лю не выкрадалі. Ён загадаў кіроўцам высадзіцца на Джером-авеню. Затым застрэліў іх. Затым выйшаў з машыны, сеў на цягнік і сустрэўся са сваімі паплечнікамі ў Чайнатаўне. Ён паслаў людзей за Рыма, таму што Рыма ўяўляў адзіную пагрозу для яго плана сабатаваць паездку прэзідэнта. І ён забіў Мэй Сун, якая ведала пра гэта, перш чым яна змагла расказаць тое, што ведала. І зараз ён вярнуўся ў Пекін, вялікім героем і большай пагрозай, чым калі-небудзь.
  
  
  "Пытанне ў тым, Чыун, што нам рабіць?"
  
  
  "Калі табе патрэбна мая парада, то ён такі: не лезь не ў сваю справу і дазволь свету дурняў засячы сябе да смерці".
  
  
  "Я чакаў гэтага ад цябе", - сказаў Рыма. Можа, ён мог бы расказаць каму-небудзь з амерыканскай місіі. Але ніхто ў місіі яго не ведаў. Усё, што яны ведалі, гэта тое, што ў яго былі зваротныя білеты на дваіх у аэрапорт Кэнэдзі, і яго не трэба было турбаваць.
  
  
  Можа, патэлефанаваць Сміту? Як? У яго было дастаткова праблем, спрабуючы датэлефанавацца яму з Нью-Ёрка.
  
  
  Падай гэта вырашаць кітайцам. Але гэта раздражняла яго, аж да глыбіні душы, гэта раздражняла яго. Сукін сын застрэліў сваю жонку, і яго не хвалявала, што мільёны могуць загінуць у іншай вайне. Ён хацеў гэтага. Гэта было дрэнна. Але горш за ўсё было тое, што ён адважыўся гэта зрабіць. Ён думаў, што мае на гэта права, і гэта турбавала Рыма да глыбіні душы.
  
  
  Ён агледзеў шырокую чыстую вуліцу з неахайна апранутымі людзьмі, якія спяшаюцца па сваіх бягучых справах. Ён паглядзеў на чыстае кітайскае неба, не азмрочанае забруджваннем паветра, таму што людзі яшчэ недастаткова прасунуліся, каб забруджваць паветра, і падумаў, што, калі б Лю дабіўся свайго, ім ніколі не быў бы дараваны дар бруднага паветра.
  
  
  Чыун, вядома, меў рацыю. Але тое, што ён меў рацыю, не рабіла ўсё правільным. Гэта было няправільна.
  
  
  "Ты маеш рацыю", - сказаў Рыма.
  
  
  "Але ў душы ты гэтага не адчуваеш, ці не так?"
  
  
  Рыма не адказаў. Ён паглядзеў на гадзіннік. Амаль надышоў час вяртацца на грандыёзную экскурсію па Палацы культуры працоўных.
  
  
  Памочнік генерала Лю, палкоўнік, падкрэсліў, які гэта гонар. Сам прэм'ер будзе там, каб сустрэцца з ратавальнікамі народнага генэрала, сказаў палкоўнік.
  
  
  Савет Чыуна з гэтай нагоды быў такім: "сачы за сваім кашальком".
  
  
  Забаронены горад быў сапраўды марнатраўцам. Рыма, Чыун і двое іх ахоўнікаў прайшлі міма каменнага льва, які ахоўвае Браму Нябеснага Свету, якія на працягу 500 гадоў былі галоўным уваходам у горад, дзе некалі жылі імператары і іх двары.
  
  
  Яны прайшлі праз шырокі пляц з каменя да будынка з дахам у выглядзе жоўтай пагады, у якім зараз размясціўся галоўны музей, але якое раней было троннай залай. У частцы плошчы злева ад іх Рыма ўбачыў маладых і пажылых мужчын, якія практыкаваюцца ў высокадысцыплінаваных прыёмах Тайцзі Цюань, кітайскай версіі каратэ.
  
  
  Будынак быў прыгожы. Нават Чыун, на гэты раз, не хацеў сказаць нічога паклёпніцкага. Але яе змесціва нагадала Рыма аб адным з тых нью-ёркскіх аўкцыённых хат, якія, здаецца, займаюцца вылучна вялікімі і выродлівымі парцалянавымі фігуркамі. Ён не слухаў бязладных тлумачэнняў аб дынастыях, або тронах, або вазах, або нязграбных на выгляд прадметах, усе з якіх сведчылі аб тым, што Кітай адкрыў тое-то ці нешта яшчэ даўным-даўно, калі Рыма яшчэ фарбаваў сябе ў сіні колер .
  
  
  Да таго часу, як яны дабраліся да цэнтральнага сховішча, дзе іх чакалі генерал Лайф і прэм'ер, Рыма быў вусна пафарбаваны ў сіні колер і надзеў столькі мундзіраў, што хапіла б намыліць кельцкае войска.
  
  
  Стоячы ў цэнтральным сховішчы пад столлю вышынёй пяцьдзесят футаў, Прэм'ер выглядаў як парцалянавая вітрына. Ён быў больш далікатным, чым яго карціны. На ім быў просты шэры гарнітур эпохі Мао, зашпілены на ўсе гузікі да шыі, але, хоць гарнітур быў простым, пашыў быў бездакорным.
  
  
  Ён усміхнуўся і працягнуў Рыма руку: "Я шмат чуў пра вас. Для мяне вялікі гонар пазнаёміцца з вамі".
  
  
  Рыма адмовіўся ад працягнутай рукі. "Паціснуць руку, - сказаў ён, - значыць паказаць, што ў мяне няма зброі. Такім чынам, паціснуць руку было бы хлуснёй". Чорт з ім. Няхай яны з Лю гуляюць у свае чортавы ваенныя гульні з прэзідэнцкім штабам; ім заплацілі за тое, каб яны разбіраліся з гэтымі падступнымі ўблюдкамі.
  
  
  "Магчыма, калі-небудзь нікому не давядзецца насіць зброю", - сказаў прэм'ер.
  
  
  "У такім выпадку больш не будзе неабходнасці паціскаць рукі, каб паказаць, што ў вас няма зброі", – сказаў Рыма.
  
  
  Прэм'ер засмяяўся. Генерал Лю ўсміхнуўся. У сваёй форме ён выглядаў маладзейшым, але, з іншага боку, менавіта для гэтага і патрэбна форма. Зрабіць агідны бізнэс па забойстве абязлічаным і інстытуцыянальным, чымсьці асобным ад людзей, болі і ўсіх іншых непрыемнасцяў паўсядзённага жыцця.
  
  
  “З дазволу прэм'ер-міністра, – сказаў генерал Лю, – я хацеў бы паказаць нашым гасцям вельмі цікавы экспанат. Я спадзяюся, вы двое джэнтльменаў не пярэчыце, што ў нас прысутнічаюць салдаты, але прэм'ер павінен быць абаронены любой цаной”.
  
  
  Рыма заўважыў на вузкай прыступцы за некалькі футаў ад сябе васьмярых салдат, усе яны здаваліся даволі старымі для формы радавых, якую насілі. Іх пісталеты былі накіраваны на Рыма і Чыўна. Што ж, мілая, падумаў Рыма, такі бізнэс.
  
  
  Генерал Лю кіўнуў з чапурыстай ветлівасцю і падышоў да шкляной вітрыны, у якой захоўваўся інкруставаны каменем меч. Яго скураныя чаравікі стукалі па мармуровай падлозе, а кабура пляскала па баку, калі ён ішоў. У самым пакоі было холадна і дрэнна асветлена, загароджваючы сонечнае святло і яго радасць.
  
  
  "Джэнтльмены", - сказаў генерал Лю. "Меч Сінанджу".
  
  
  Рыма паглядзеў на Чыўна. На яго твары не было ніякага выразу, толькі вечны спакой, які хаваў калодзежы глыбей, чым разважанні Рыма.
  
  
  Напэўна, гэта быў нейкі цырыманіяльны меч, падумаў Рыма, таму што нават ватусі не змог бы валодаць мячом даўжынёй у сем футаў, які пашыраўся да шырыні твару, перш чым рэзка заканчваўся вастрыём. Рукаяць была інкруставаная чырвонымі і зялёнымі камянямі. На выгляд яна была грувасткай, як мокры канапа. Калі б рукі чалавека былі прывязаны да гэтай зброі, яе можна было б забіць да смерці, падумаў Рыма.
  
  
  "Джэнтльмены, вы ведаеце легенду аб Сінанджу?" Спытаў генерал Лю. Рыма адчуваў на сабе погляд прэм'ер-міністра.
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. "Гэта бедная вёска, я гэта ведаю. Жыццё там цяжкае. І вы, людзі, ніколі не ставіліся да іх занадта справядліва". Рыма ведаў, што Чыуну гэта спадабалася б.
  
  
  "Праўда", - сказаў Чыун.
  
  
  "Але ты ведаеш легенду? Пра майстра сінанджа?"
  
  
  "Я ведаю, - сказаў Чыун, - што яму не заплацілі".
  
  
  "Гэты меч, - сказаў генерал Лю, - меч майстра сінанджу. Быў час, калі Кітай, слабы пры манархічнай сістэме, наймаў наймітаў".
  
  
  "І не заплаціў ім", - сказаў Чыун.
  
  
  "Быў адзін майстар сінанджа, які пакінуў гэты меч пасля таго, як забіў рабоў, а затым любімую наложніцу імператара Чу Ці".
  
  
  Куточкам рота Рыма прашаптаў Чиуну: "Ты не распавёў мне аб зацішным кутку".
  
  
  "Яму прызначылі наложніцу, але яму не заплацілі", – сказаў Чыун услых.
  
  
  Генерал Лю працягваў. "Імператар, усвядоміўшы, наколькі замежныя найміты пагібельныя для кітайскага народа, выгнаў майстра сінанджу".
  
  
  "Не заплаціўшы яму", – сказаў Чыун.
  
  
  "З тых часоў мы ганарымся тым, што ніколі не звярталіся за паслугамі да Майстра Сінанджу або яго начным тыграм. Але імперыялісты наймуць любую брыдоту. Нават стварыць разбуральніка для тагачасных злых задум".
  
  
  Рыма ўбачыў, як усмешка знікла з твару прэм'ер-міністра, калі ён запытальна паглядзеў на генерала Лю.
  
  
  "У грамадстве, дзе газеты функцыянуюць як рука ўрада, сарафаннае радыё становіцца дакладнай праўдай", - сказаў генерал Лю. "Многія людзі вераць, што Майстар Сінанджу знаходзіцца тут, прывезены амерыканскімі імперыялістамі. Многія вераць, што ён прывёў з сабой Шыву, Разбуральніка. Многія людзі вераць, што амерыканскія імперыялісты імкнуцца не да міру, а да вайны. Вось чаму яны паслалі Майстры Сінанджу і яго тварэнне забіць нашага каханага прэм'ера".
  
  
  Рыма заўважыў, што Чыун паглядзеў на Прэм'ера. Чіун злёгку паківаў галавой. Прэм'ер заставаўся спакойны.
  
  
  "Але мы заб'ем папяровых тыграў Сінанджу, якія забілі нашага прэм'ера", - сказаў генерал Лю, паднімаючы руку. Стрэлкі на балконах нацэлілі сваю зброю. Рыма пашукаў вачыма вітрыну, пад якую можна было б нырнуць.
  
  
  Чыун сказаў, гледзячы на першы радок: "Апошняму майстру сінанджу, які стаяў у гэтым палацы імператараў, не заплацілі. Я збяру для яго грошы. Пятнаццаць амерыканскіх даляраў".
  
  
  Прэм'ер кіўнуў. Генерал Лю, усё яшчэ трымаючы адну руку ў паветры, іншы дастаў пісталет з кабуры.
  
  
  Затым Чыун засмяяўся гучным, вісклівым смехам.
  
  
  "Рысаводы і будаўнікі сцен, слухайце вас зараз. Майстар Сінанджу навучыць вас смерці". Словы рэхам разносіліся па пакоі з высокай столлю, глуха адбіваючыся ад сцен і кутоў і вяртаючыся назад, пакуль не стала здавацца, што голас даносіцца адусюль.
  
  
  Раптам Чам ператварыўся ў размытую лінію, яго белыя адзення луналі вакол яго, калі ён рушыў да прэм'ера, а затым сышоў, перасякаючы лінію агню генерала Лю. А затым шкляная вітрына разляцелася дашчэнту, і меч, здавалася, узляцеў у паветра разам з Чіуном.
  
  
  Меч свістаў і расплываўся разам з Чіуном, чый голас маніякальна ўзвышаўся ў старажытных, пранізлівых песнапеннях. Рыма ўжо збіраўся ўзбегчы на прыступку, каб дагнаць аднаго са стралкоў і дзейнічаць адтуль, калі заўважыў, што пісталеты больш не накіраваны ні на яго, ні на Прэм'ера, ні на Чыўна.
  
  
  Двое мужчын учапіліся ў сваю зброю, у аднаго на штанах расплылася цёмная пляма, якая рабілася ўсё шырэй. Іншы проста дрыжаў, яго твар пабялеў. Іншага ванітавала. Чацвёра ўцяклі. Толькі адзін усё яшчэ цэліўся з вінтоўкі, але прыклад быў шчыльна прыціснуты да пляча, у якога не было шыі, толькі круглая, цёмная крывацечная рана на месцы галавы. Рыма заўважыў, як галава, якая ўсё яшчэ прыжмурыла адно вока, пакацілася да падставы шафы, дзе спынілася і перастала жмурыцца. І меч, з якога цяпер капала кроў, круціўся ў руках Чыўна ўсё хутчэй і хутчэй.
  
  
  Твар прэм'ер-міністра быў абыякавым, калі ён стаяў, склаўшы рукі перад сабой. Генерал Лю зрабіў два стрэлы, якія ўрэзаліся ў мармуровую падлогу, а затым адскочылі ад сцен з глухімі ўдарамі, якія разнесліся па ўсім музеі. Затым ён перастаў націскаць на курок, таму што там, дзе быў яго палец на спускавым кручку, застаўся толькі чырвоны абрубак. А затым сама рука і пісталет зніклі, у той час як меч працягваў са свістам рассякаць паветра, а Чиун, здавалася, танчыў пад ім.
  
  
  І тут Чиун з лямантам пазбавіўся гіганцкага мяча. Ён стаяў нерухома, апусціўшы рукі па швах, і Рыма пачуў, як меч са свістам накіраваўся да столі над ім. Рыма падняў вочы. Меч, здавалася, вісеў у гісторыі, усяго ў некалькіх кроках ад столі, а затым ён апусціўся, гіганцкае лязо павольна паварочвалася, пакуль у апошнім грацыёзным павароце не ўпіўся ў падняты твар Лю.
  
  
  Са свістам лязо рассек твар і прайшло прама скрозь цела, спыніўшыся ўсяго ў фуце ад рукояти. Чысты кончык ляза зачапіў мармур, а затым зверху пачала збірацца кроў. Гэта выглядала так, як быццам генерал Лю занадта поўна праглынуў сяміфутавы меч Сін-андзю.
  
  
  У жахлівай цішыні ён пахіснуўся, затым упаў назад, насаджаны на меч, ствараючы вакол сябе маленькія азёры крыві на шэрых мармуровых падлогах. Рукаяць, здавалася, расла з яго твару.
  
  
  "Пятнаццаць амерыканскіх долараў", - сказаў Майстар сінанджу прэм'еру найноўшага фарфору. "І ніякіх чэкаў".
  
  
  Прэм'ер кіўнуў. Значыць, ён не быў часткай змовы. Ён быў адным з міратворцаў. Часам свет быў ахрышчаны крывёй.
  
  
  "Часам, паводле слоў Мао, - сказаў прэм'ер, - неабходна падняць пісталет, каб апусціць яго".
  
  
  "Я паверу ў гэта, калі ўбачу", - сказаў Рыма.
  
  
  "Пра нас?" - спытаў прэм'ер.
  
  
  "Пра каго заўгодна", - сказаў Рыма.
  
  
  Яны праводзілі прэм'ера да машыны на вуліцы, і Чыун усхвалявана прашаптаў Рыма:
  
  
  "Ці было маё запясце прамым?"
  
  
  Рыма, які ледзь бачыў Чыуна, не кажучы ўжо пра яго запясце, адказаў: "Па-чартоўску неакуратна, татачка. Ты бясконца бянтэжыў мяне, асабліва перад прэм'ер-міністрам Кітая".
  
  
  І Рыма адчуў сябе добра.
  
  
  
  
  ***
  
  
  
  
  
  
  ***
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  ***********************************************
  
  
  * Назва: #004: ВЫПРАЎЛЕННЕ МАФІІ *
  
  
  * Серыя: Разбуральнік *
  
  
  * Аўтар (ы): Уорэн Мэрфі і Рычард Сапір *
  
  
  * Месцазнаходжанне : Архіў Джыліян *
  
  
  ***********************************************
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  Гэта была ідэальная пастка.
  
  
  Яго пасеялі на квітнеючых палях Турцыі вільготнай, цёплай вясной, і ў ліпені ён ненадоўга зацвіў на завуголлі Марсэля, а зараз яго збіралі ў душную спякоту канца жніўня на 27-м пірсе Гудзона, штат Нью-Джэрсі, "варотах у нацыю", як яго называлі, калі нацыя шукала сваю культуру толькі ў Еўропе.
  
  
  Цяпер, праз Еўропу, яна імпартавала смерць у цэглах, злітках і пакетах, якія нюхалі, выкрывалі скуру або ўводзілі ў вены амерыканцаў.
  
  
  Канверт з пергаміну, у якім утрымліваўся ўсяго адзін мікраэлемент ва ўнцыі, каштаваў 5 долараў чалавеку, які хацеў пакончыць з сабой з яго дапамогай. Пластыкавы пакет для ланчу, дастаткова вялікі, каб пакласці ў яго кавалак торта або сэндвіч на школьны ланч, каштаваў 15 000 даляраў, яго неапрацаваная цэгла каштавала цэлых 100 000 даляраў, а чамадан з ім мог каштаваць мільёны.
  
  
  Часам прыходзілі дзве валізкі, і, калі іх канфіскоўвалі ўлады, навіна з'яўлялася на першых палосах нацыянальных газет: канфіскавана 9 ці 16 мільёнаў даляраў, самы буйны ўлоў за ўсю гісторыю, рэкордная схованка з наркотыкамі Nab.
  
  
  Кожная ўнцыя каштавала больш, чым золата. А калі дадаць сумкі і сакваяжы, фальшывыя днішчы ў чамаданах, дзіркі ў статуях, полыя абцасы і набітыя грашыма паясы, то гэта тонамі ўвайшло ў кроў Амерыкі. Але ніколі не больш, чым пара поўных валізак за адзін раз. Ніколі больш, наколькі было вядома Міністэрству фінансаў, пакуль чалавек, які памірае, не прашаптаў агенту па барацьбе з наркотыкамі пад прыкрыццём у Кліўлендзе, штат Агаё, аб вялікім.
  
  
  Калі прыйдзе час вялікай распродажы, вы зможаце купляць яе па фунце за дзве траціны ад таго, што плаціце зараз. Калі прыйдзе час вялікага распродажу, дробныя аптавікі будуць знішчаны. Калі з'яўляўся вялікі прадукт, вы маглі атрымаць яго ў таблетках, у флаконах з сыроваткай, у цыгарэтах, усё пафасаванае так, як ніколі раней.
  
  
  Вы маглі б купіць франшызу ў чэрвені для дастаўкі ў верасні. Вы маглі б атрымаць тавар з любым цэтлікам, які вы хацелі, на вокладках прылад. І вы маглі б атрымаць усё, што зможаце прадаць, калі прыйдзе час вялікага поспеху.
  
  
  Іншы інфарматар у Сан-Францыска расказаў аб буйным злачынстве. І ў Даласе, і ў Маямі, і ў Чыкага, і ў Бостане, і ў Дэтройце, і ў Нью-Ёрку сігналы працягвалі прасочвацца ў мясцовыя аддзелы па барацьбе з наркотыкамі, у паліцыю штата, ФБР і аддзел па барацьбе з наркотыкамі Міністэрства фінансаў. Сігналы казалі аб тым, што вялікая падзея будзе ў жніўні, і да таго часу, калі пачнецца першы футбольны матч у старэйшай школе, запасаў будзе дастаткова, каб уключыць усе кафетэрыі, офісы, вуліцы і дамы ў краіне.
  
  
  Вось наколькі вялікім быў the big one.
  
  
  І гэта была першая памылка.
  
  
  Як адзначыў памочнік генеральнага пракурора Злучаных Штатаў на сакрэтнай канферэнцыі ў Вашынгтоне: "Тое, што робіць мафія на гэты раз, эквівалентна таму, як в'етконгаўцы пакідаюць сельскую мясцовасць і вырашаюць уступіць у рашучую бітву на моры. Джэнтльмены, нам далі першы рэальны шанц у нашай вайне з наркатрафікам. Яны прыйшлі пагуляць на нашым стадыёне”.
  
  
  На міжнародным узроўні першыя крокі былі лёгкія. Збор разведдадзеных - гэта сумны бухгалтарскі працэс вывучэння малюнкаў і графікаў, рынкаў і буйнамаштабных перасоўванняў рэчаў. Каб войска магло рухацца куды заўгодна, павінны з'явіцца запасы бензіну, людзей і грузавікоў. У вялікіх маштабах індыкатарамі могуць быць продаж збожжа, рост коштаў на нафту, недахоп цыгарэт. Без індыкатараў нічога сур'ёзнага не адбываецца.
  
  
  А для буйнога рынку гераіну было мноства паказчыкаў. Для збору ўраджаю спатрэбілася б сельскагаспадарчая вытворчасць паловы нацыі, і першым паказчыкам было амаль неадкладнае зніжэнне беспрацоўя і голаду ў гэтай краіне. Цэны на сельскагаспадарчую працу выраслі. Цэны на зерне выраслі. Палі, на якіх стагоддзямі вырошчвалася пшаніца, больш не былі засеяны пшаніцай. Вам не трэба было стаяць у пяцідзесяці мілях ад Анкары і фатаграфаваць палі, каб зразумець, што пшаніца як ураджай была закінута.
  
  
  Вы маглі прачытаць пра гэта ў аб'явах New York Times аб таварных рынках. Пастаўкі збожжа ў Турцыю. Вы параўналі гэта з прагнозамі надвор'я для рэгіёну, і калі вы выявілі, што надвор'е для вырошчвання было вельмі добрым, вы зразумелі, што вырошчвалася нешта акрамя збожжа.
  
  
  Вы маглі б прайсціся па прадуктовых крамах Анкары і, убачыўшы рост коштаў на ўсе прадукты, зразумець, што тое, што вырошчвалася, не прызначалася для ўжывання ў ежу ў Турцыі. Затым вы праверылі экспарт сельскагаспадарчай прадукцыі з Турцыі і, не ўбачыўшы росту, даведаліся, што іх фермеры не экспартуюць збожжа ці садавіна.
  
  
  Такім чынам, нават калі б каналы збыту наркотыкаў не распаўсюдзілі інфармацыю аб буйным злачынстве, урад Злучаных Штатаў усё роўна ведаў бы пра гэта.
  
  
  "Нарэшце яны здзейснілі вялікую памылку", - сказаў памочнік генеральнага пракурора.
  
  
  І паколькі Цэнтральнае разведвальнае кіраванне трымала нос на перыферыі буйных паставак з Турцыі ў Марсэль, дзе клейкі опіум цёмнага колеру перапрацоўваўся ў вычышчаны белы парашок, Дзяржаўны дэпартамент аказаў ціск на Елісейскі палац, каб паліцыя трымалася далей.
  
  
  "Так, Злучаныя Штаты разумелі жаданне Францыі пазбавіцца ад ганьбы, звязанай з тым, што яна з'яўляецца разліковым цэнтрам для гераіну.
  
  
  "Так, Злучаныя Штаты разумелі, што такі буйны арышт апраўдаў бы Францыю.
  
  
  "Аднак ці разумела Францыя, што гэта была ўнікальная магчымасць нанесці сур'ёзны ўдар па гандлярах наркотыкамі ў Злучаных Штатах; што буйному злачынцу трэба было кудысьці дзявацца, і што дзесьці там павінны быць высокапастаўленыя асобы, чые арышты нанясуць шкоду патоку незаконных наркотыкаў не толькі ў Злучаных Штатах і не толькі ў Францыі, але і па ўсім свеце?
  
  
  "І, вядома, калі Францыя будзе ўпарціцца ў сваім плане зрабіць арышты на гераінавых фабрыках Марселя, Злучаным Штатам, магчыма, спатрэбіцца накіраваць Францыі публічную ноту пратэсту, якая асуджае яе за ўмяшанне ў план Злучаных Штатаў нанесці смяротны ўдар міжнароднаму наркатрафіку. У міжнароднай прэсе можа нават з'явіцца чутка аб тым, што Францыя канфіскавала гераін, каб абараніць дыстрыбутараў у Злучаных Штатах,
  
  
  “Не было б нашмат прасцей, калі б Францыю публічна пахвалілі за яе цудоўнае супрацоўніцтва ў вялікім арышце?
  
  
  "Францыя заўсёды гатова супрацоўнічаць? Вядома. Саюзнікі зноў і назаўжды".
  
  
  Такім чынам, пастка была расстаўлена, добрая, моцная і вялікая, і ў тую гарачую душную раніцу на пірсе 27 у Гудзон, штат Нью-Джэрсі, пастка была гатовая зачыніцца.
  
  
  Інспектар Вінцэнт Фабіа прамовіў асаблівую малітву, якую ён паўтараў з вясны. "Божа, дазволь мне мець гэта. Я ніколі не папрашу іншага. Гэта. Дазволь мне мець гэта".
  
  
  Ён памахаў прыватнаму ахоўніку каля варот і спыніў свой зялёны пікап з драўлянымі аконнымі шчыткамі і пафарбаванай жоўтай фарбай шыльдай "Vinnie's Hots-Лепшыя сабакі на пірсе" перад ахоўнікам, які працягнуў руку, як бы для поціску рукі. Віні высунуўся з кабіны і схапіў працягнутую руку левай. Ахоўнік усміхнуўся і махнуў яму, каб ён праязджаў. Гэта была ўсмешка ў пяць долараў, сума згорнутай банкноты, якую Вінцэнт Фабія перадаваў левай рукой і перадаваў кожны дзень, за рэдкім выключэннем, на працягу апошніх трох тыдняў.
  
  
  Гэта быў маленькі "віг", які быў правілам жыцця ў Хадсане, штат Нью-Джэрсі. Ахоўнік на варотах, кіраўнік у краме тут, памочнік інспектара па санітарыі там, чыя сяброўства была неабходная, калі вы прадавалі хот-догі з адкрытага грузавіка. І, вядома, калі вы прадавалі хот-догі з грузавіка, у вас не заўсёды былі грошы, каб заплаціць, і вы час ад часу апраўдваліся, абяцаючы падвоіць суму ў наступны раз.
  
  
  Часам Вінцэнт Фабіа ўсміхаўся ад думкі, што ён прадае хот-догі, як гэта рабіў яго бацька; сапраўды гэтак жа, як яго бацька зарабляў сабе на жыццё ў Бостане, даючы грошы ірландскім паліцыянтам, якія звалі яго гінеяй і забіралі яго грошы, бясплатныя хот-догі і бясплатныя цыгарэты. Усе грошы старога ішлі на тое, каб адправіць яго сына, Вінцэнта Фабіа, у Фордхэм. Вінцэнт Фабіа, які не стаў лекарам, адвакатам, бухгалтарам ці прафесарам, але паліцыянтам, які быў паліцыянтам, які, калі чуў італьянскія імёны, звязаныя з арганізаванай злачыннасцю, курчыўся ў жываце і кляўся, што аднойчы ён зробіць грандыёзны прарыў са сваім імем прама там , падарыўшы свету абедзве галосныя ў канцы яго.
  
  
  Вінцэнт Фабіа, інспектар Міністэрства фінансаў Злучаных Штатаў, які пад'ехаў на сваім зялёным грузавічку для хот-догаў да краю пірса 27 і прыпаркаваў яго так, як ён паркаваў яго апошнія тры тыдні, пачаў разаграваць у вялікім катле вялізныя сасіскі, адкрыў клапаны па баках грузавіка і вызірнуў вонкі на самую прыгожую сцэну, сведкам якой ён быў з таго часу, як яго жонка падарыла яму іх першынца. сын.
  
  
  Злева ад яго "Санта-Ізабэла" панамскай рэгістрацыі, прышвартаваная толькі гэтай раніцай, рэзка вылучалася на фоне гарызонту Нью-Ёрка за Гудзонам. Прама перад ім было доўгае асфальтавае поле, на якім доўгай чарадой стаялі пустыя рамы грузавікоў. На працягу некалькіх дзён кантэйнеры памерам з грузавік будуць паднятыя з трума "Санта-Ізабелы" і акуратна размешчаны на кузавах грузавікоў. Затым былі б устаноўлены кабіны і свідравыя ўстаноўкі, а запячатаныя і зачыненыя кантэйнеры, да іх змесціва па гэты бок Атлантыкі не дакраналіся чалавечыя рукі, былі б адпраўлены ў асноўнае рэчышча Амерыкі.
  
  
  Вінцэнт Фабія ведаў, што два кантэйнеры, за якімі ён паляваў, будуць там сёння. Не таму, што так казалі яму разведдадзеныя. Так казаў яму ягоны страўнік. "Сёння той самы дзень", - абвяшчала яно, і ніводны кампутар не мог сказаць інспектару Фабиа інакш. Сёння быў дзень, якога ён і ягоныя людзі чакалі.
  
  
  О'Донэл і Макелані працавалі ў труме. У іх былі карткі грузчыкаў. Эстэр, Бэйкер і Вернер былі кіроўцамі і памагатымі. Яны хутка прыбудуць, каб дачакацца свайго грузу, і яны будуць там на працягу ўсёй аперацыі па разгрузцы, паколькі ў Марсэлі іх кантэйнеры першымі адправіліся ў трум. Такім чынам, яны былі б апошнімі, хто атрымаў бы свой груз, і яны бадзяліся б вакол, чакаючы і скардзячыся, але ў асноўным чакалі і назіралі.
  
  
  У офісным будынку справа ад яго знаходзіліся яго рэзервісты, Нідхэм і Віджыана. Яны рушылі б толькі па загадзе Фабіі, або калі б Фабія была мёртвая. Тым часам яны сядзелі там за камерай з тэлеаб'ектывам і плёнкай высокага дазволу, гатовыя атрымліваць ідэнтыфікаваныя выявы на вялікай адлегласці.
  
  
  Уздоўж маршрутаў 1 і 9 былі выцягнуты аўтамабілі казначэйства без апазнавальных знакаў. У рэжыме чакання, без дакладнага ўяўлення аб тым, для чаго гэта было зроблена, знаходзіліся паліцыя штата і Гудзон. ФБР было даступна для выкліку і "накіраванага ўзмацнення", што было добрым спосабам сказаць, што калі вы нешта наблыталі, яны паспрабуюць гэта выправіць.
  
  
  Вінцэнт Фабіа, у футболцы і штанах-чыносах, навёў парадак на сваім маленькім пластыкавым прылаўку збоку грузавіка і дадаў свежыя сурвэткі ў дазатар.
  
  
  Ён праверыў маленькі кантэйнер з гарчыцай на прылаўку і, убачыўшы, што ён запоўнены толькі напалову, напоўніў яго. Ён патушыў падліўку. Ён адкрыў разагравальнік для квашанай капусты і перамяшаў яе.
  
  
  Лёд у безалкагольных напоях быў правільна спакаваны. Ён зачыніў вечка з лёдам. Саломінкі былі прыдатнымі.
  
  
  Такім жа быў ягоны паліцэйскі спецназ 38-га калібру. Як і ягоны маленькі транзістарны радыёпрымач, які ён трымаў падлучаным да левага вуха і які ён выпадкова адключаў кожны дзень на працягу апошніх трох тыдняў, каб людзі чулі, што з яго грае музыка. Сёння на ім не ўзнаўлялася музыка, і ён не быў адключаны ад сеткі.
  
  
  "Гэта выходзіць першым. Трайная партыя", - прахрыпеў голас па радыё.
  
  
  Фабія пстрыкнуў пальцамі, нібы пачуў рытм. Тры кантэйнеры. Тры грузавікі, і да гэтага самымі буйнымі перавозкамі былі валізкі. Рытм працягваўся.
  
  
  З трума "Санта-Ізабелы" выйшаў бліскучы металічны грузавы кантэйнер, падлучаны да канцоў трасоў і ланцугоў, прымацаваных да свідравой вышцы, замацаванай на караблі.
  
  
  Кантэйнерызацыя. Новы спосаб дастаўкі. Чатыры цягачы ўвайшлі ў які чакае прычал пірса 27. Нідхэм і Віджыана здымалі іх з дапамогай тэлеаб'ектыва для атрымання доказаў, нумарных знакаў, назваў кампаній, усяго.
  
  
  "Я сказаў, ніякай гарчыцы, ты, тупы вырадак".
  
  
  Фабія апусціла вочы. Грузчык злосна глядзеў на яго з-за прылаўка. Ён, не ўсведамляючы гэтага, даў мужчыну хот-дог і абліў яго гарчыцай, таксама не ўсведамляючы гэтага.
  
  
  "Вымі гэта дзяўбанае радыё з вуха, і, можа быць, ты пачуеш людзей".
  
  
  "Так, прабач", - сказала Фабія. "Мне шкада".
  
  
  Я з'ем гэта, але мне гэта не спадабаецца".
  
  
  "Я дам табе яшчэ адно".
  
  
  "Не. Я з'ем гэта. Але ў наступны раз, напрыклад, паслухай, а?"
  
  
  "Вядома. Вас зразумеў".
  
  
  "Зразумеў?"
  
  
  "Э-э, дзякуй. Мне шкада".
  
  
  "Ды добра".
  
  
  Паслабся. Гэта было тое, што сказаў сабе Фабія. Прыкінься, што гэта проста яшчэ адзін аблом і паслабся. Не выпусці гэта. Да заўтрашняга дня вы будзеце стаяць перад тэлевізійнымі камерамі, а гэтыя грузавікі будуць ззаду вас, і ўсё ў свеце пачуюць гэтыя дзве апошнія галосныя ў канцы вашага імя. Проста паслабцеся і звернеце ўвагу.
  
  
  Павольна, пакутліва павольна кран падняў першы кантэйнер на поўную вышыню, спыніўся, затым разгарнуўся і апусціў кантэйнер на раму грузавіка, які чакае. Неадкладна пад'ехаў першы цягач і пачаў прычапляцца да грузавіка.
  
  
  "Хіба табе не патрэбны твае грошы?"
  
  
  "Так, вядома", - сказала Фабія.
  
  
  "Гэта былі два хот-догі, фірмовая страва. І содавая".
  
  
  "Даляр пяць", - сказала Фабія.
  
  
  "Напэўна, ты ўключыў нейкую праграму".
  
  
  "Так", - сказала Фабія і ўсміхнулася. "Выдатна".
  
  
  "Рыхтуецца другі кантэйнер. У партыі чатыры кантэйнеры", - раздаўся голас па радыё.
  
  
  Чатыры? Вінцэнт Фабіа ўсміхнуўся свайму пакупніку і пераканаўся, што той абсалютна дакладна выканаў замову правільна. Гарчыца і падліўка на адну страву, квашаная капуста і гарчыца на дзве стравы і адна простая страва.
  
  
  "У цябе ёсць лук?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Чаму ў цябе няма лука?"
  
  
  "Мне не тэлефануюць дастаткова гучна для іх", - сказала Фабія.
  
  
  І транзістарны радыёпрымач - "высокі, асмуглы еўрапеецвагой 275 фунтаў, у касцюме і гальштуку. Стаіць каля кантэйнераў у труме. Проста глядзіць. Думаю, ён замешаны. Няма прычын знаходзіцца тут".
  
  
  "Калі б яны ў цябе былі, табе б за іх патэлефанавалі".
  
  
  "Але ў мяне іх няма".
  
  
  "Чаму б і не?"
  
  
  "Таму што яны мне не тэлефануюць".
  
  
  І радыё: "Гэта вызначана чатыры кантэйнеры. І ў труме трое мужчын, якія аглядаюцца. Добра апранутыя".
  
  
  "Гэй, я прасіў два, а не чатыры". "Прабач. Два, праўда?" "Правільна. З цыбуляй".
  
  
  "У мяне няма лука. Чаго ты ад мяне хочаш?"
  
  
  “Цыбуля. Ты ведаеш, што ва ўсіх ёсць лук. Ты тут першы хлопец, які купляе з грузавіка, у якім няма цыбулі”.
  
  
  "У мяне няма лука".
  
  
  Твар партовага грузчыка пачырванеў. "Я ведаю, што ў вас няма цыбулі. Я кажу, што вы павінны купіць яго, таму што ён падабаецца кліентам. Я б заплаціў на пяць цэнтаў больш за цыбулю, калі б ён у вас быў. Некаторым людзям проста падабаецца лук. Гэта не супрацьзаконна. Ніхто не кажа, што сабакам абавязкова класці гарчыцу і фрыкадэлькі. Гэй! Што ты робіш?"
  
  
  "Што?" - спытаў Вінцэнт Фабіа.
  
  
  "Што ты робіш? Я не заказваў ні гарчыцу, ні фрыкадэлькі".
  
  
  І радыё - "Узнімаецца нумар два, гэтыя людзі тарашчацца на гэта. Яны замяшаныя. Можа быць, мы зможам злавіць іх з дапамогай тэлевізара. Упс."
  
  
  "Гарчыца з фрыкадэлькамі, праўда?" - спытаў Вінцэнт Фабіа. "Выкінь гэта са сваёй азадка".
  
  
  Вінцэнт Фабіа паціснуў плячыма, як паціснуў бы прадавец хот-догаў, і нахіліўся ў кут свайго маленькага грузавіка, як быццам хацеў дастаць яшчэ гарчыцы. Ён прашаптаў у маленькі мікрафон. "Ты падабраў калоду разам з тэлевізарам?"
  
  
  “Хтосьці толькі што прайшоў міма. Гэта было блізка. Я дам вам ведаць, калі зьявіцца нешта новае. Усё заблізка”.
  
  
  Вінцэнт Фабіа прадаў 174 хот-догі ў тую раніцу і яшчэ васямнаццаць да 16:00 таго ж дня. Ён быў літаральна змак ад поту. Яго футболка выглядала так, як быццам па ёй прайшліся са шланга, а штаны былі на два тоны цямней звычайнага. Яго валасы бязвольна звісалі мокрымі пасмамі; вочы былі чырвонымі. Ён адчуваў, што не можа ні падняць рукі, ні ногі; яму заставалася толькі ўтрымліваць раўнавагу вялізнай сілай волі. Але калі чатыры гружаныя цягачы з эмблемамі кампаніі Ocean Wheel Trucking Company пачалі з'язджаць з пірса 27, ён раптам зразумеў, што мог бы падняцца на Эверэст, калі б спатрэбілася.
  
  
  Ён нахіліўся ў кут кабіны, пстрыкнуў выключальнікам і вельмі гучна сказаў:
  
  
  "Марынаваныя агуркі. Марынаваныя агуркі. Я збіраюся купіць марынаваныя агуркі. Павінен купіць марынаваныя агуркі. Марынаваныя агуркі".
  
  
  І сігналу, які пачынае захлопванне пасткі, не было. Ён зачыніў дзверцы свайго грузавіка і ўпершыню за тры тыдні не паспрабаваў зачыніць вечка вялікага слоіка з-пад гарчыцы пад прылаўкам, з якога напоўніў маленькі слоічак-дазатар.
  
  
  Ён засунуў паліцыянт пісталет 38-га калібра за пояс і пагуляў рэплікай, якую мог бы вымавіць на якім-небудзь святочным сняданку - аб тым, што ў моладзі ёсць выбар паміж дабром і злом, і ні адна этнічная група не з'яўляецца асоба схільнай да якіх- альбо асаблівым злачынствам, і, магчыма, нават аб тым, што занадта шмат людзей памятаюць толькі злоўленых італьянскіх гангстэраў, а не італьянскіх дэтэктываў, якія іх злавілі.
  
  
  Дурнямі былі мафія і людзі, якія мелі з імі справу, а не большасць працавітых італа-амерыканцаў і іншых амерыканцаў.
  
  
  У Вінцэнта Фабія не было магчымасці вымавіць сваю гаворку аб тым, у каго ёсць мазгі, а ў каго не. Яго мазгі былі знойдзеныя распырсканымі на сядзенне кабіны яго грузавіка з хот-догамі ў 3 гадзіны ночы на наступную раніцу, прыпаркаваных недалёка ад могілак на зацененай дрэвамі Гарфілд-авеню ў Гудзон, штат Нью-Джэрсі. Парахавыя апёкі акружалі рэшткі вачніцы, а аскепкі чэрапа былі ўваткнуты ў спінку сядзення.
  
  
  Незадоўга да заканчэння працоўнага дня двое партовых грузчыкаў былі раздушаныя да смерці кантэйнерам, які саслізнуў з такелажу і паваліўся на іх у труме.
  
  
  І двое офісных працаўнікоў, якія былі аматарамі фатаграфіі ў офісе на пірсе 27, сышлі з працы, не ўзяўшы свой фотаапарат. Яны так і не вярнуліся за ім. Што цалкам задавальняла кіраўніцтва, бо ў іх усё роўна ніколі не было шмат працы.
  
  
  Паліцыя штата і мясцовая паліцыя заставаліся напагатове да поўначы і, нарэшце, не атрымаўшы ніякага сігналу, звязаліся з Міністэрствам фінансаў.
  
  
  На досвітку яны атрымалі паведамленне аб адмене трывогі з падзякай за супрацоўніцтва. Ім не сказалі, у чым заключалася місія і ці была яна паспяховай.
  
  
  Іх таксама паінфармавалі быць напагатове пры з'яўленні любых грузавікоў з прычэпамі кампаніі Ocean Wheel. Спыняць і абшукваць іх. Ім не сказалі, колькі трэйлераў Ocean Wheel і якія ў іх нумарныя знакі. Яны не бачылі такіх грузавікоў.
  
  
  Да 13 гадзін дня наступнага дня ў авальным кабінеце Белага дома памочнік генеральнага пракурора, які каардынаваў аперацыю, тлумачыў генеральнаму пракурору, дырэктару Федэральнага бюро расследаванняў, дырэктару Цэнтральнага разведвальнага ўпраўлення, міністру фінансаў і вельмі суроваму прэзідэнту, што пайшло не так.
  
  
  "Прыкладна ў 4 гадзіны дня мы страцілі кантакт з нашым агентам казначэйства, і ўсё. Ніякіх слядоў. Нічога. Цяпер мы знаходзімся ў разгары татальнага пошуку". Ён стаяў у далёкім канцы стала для нарад, перад ім ляжаў стос папер, жадаючы лёгкага сардэчнага прыступу. Сыдзе нават самы цяжкі.
  
  
  "Вы сказалі, два прычэпы з гераінам. Колькі гераіну ў кожным?" Гэтае пытанне ад дырэктара ФБР.
  
  
  Памочнік генеральнага пракурора паварушыў вуснамі і нешта прамармытаў.
  
  
  "Я вас не пачуў", – сказаў дырэктар ФБР.
  
  
  "Цалкам", - сказаў памочнік генеральнага пракурора, выціснуўшы гэтае слова.
  
  
  "Поўны? Спераду назад? Два поўных трэйлера гераіну?" Твар дырэктара быў чырвоны, і ён амаль крычаў; было вядома, што ён ніколі не падвышаў голас на канферэнцыі.
  
  
  "Так", - сказаў памагаты генеральнага пракурора.
  
  
  У авальным кабінеце прэзідэнта Злучаных Штатаў раздаліся стогны.
  
  
  "Прабачце мяне, джэнтльмены", - сказаў Прэзідэнт. "Заставайцеся на сваіх месцах. Я вярнуся праз хвіліну. Працягвайце гэта без мяне".
  
  
  Ён устаў і шырокімі крокамі выйшаў з пакоя, прайшоў па калідоры, падняўся па лесвіцы ў свае асабістыя апартаменты. Яго жонка драмала на вялікім двухспальным ложку, і яна асцярожна разбудзіла яе, папрасіўшы прабачэння, але гэтак жа цвёрда настойваючы на тым, каб яна выйшла з пакоя на хвілінку.
  
  
  Калі дзверы зачыніліся, ён дастаў з кішэні ключ, адамкнуў скрынку камоды і дастаў чырвоны тэлефон з белай кропкай. Ён паглядзеў на гадзіннік, калі здымаў трубку. На гэта трэба адказаць у гэты час. Гэта было.
  
  
  "Так, сэр", - раздаўся тонкі голас.
  
  
  "Вы ведаеце, што адбылося ўчора ў Хадсане, штат Нью-Джэрсі?" - спытаў Прэзідэнт.
  
  
  "Так", - раздаўся тонкі кіслы голас. "Адбылося шмат усяго. Вы, верагодна, маеце на ўвазе груз з Марсэля".
  
  
  "Так. Два грузавікі".
  
  
  "Іх было чацвёра".
  
  
  "Тады вы працуеце над гэтым", - сказаў Прэзідэнт.
  
  
  "Я павінен на гэта спадзявацца".
  
  
  "Ты будзеш выкарыстоўваць яго? Гэты чалавек?"
  
  
  "Пан Прэзідэнт. Калі ласка, зберажыце свае парады для футбольных трэнераў. Я заняты. Цяпер вы хочаце сказаць мне што-небудзь важнае?"
  
  
  "Не. Не. У цябе ёсць усё. Я магу што-небудзь зрабіць?"
  
  
  "Магчыма. Вы маглі б паспрабаваць звесці прысутнасць людзей з Казначэйства і ФБР у гэтым раёне да мінімуму. Гэта магло б выратаваць іх жыцці".
  
  
  "Значыць, ты збіраешся выкарыстоўваць яго?"
  
  
  "Гэта справядлівая здагадка".
  
  
  "Ён зараз там?" - спытаў прэзідэнт.
  
  
  "Ён заканчвае справу ў іншым месцы. Ён хутка будзе там".
  
  
  "Значыць, у вас усё пад кантролем?" сказаў прэзідэнт.
  
  
  "Ці ёсць што-небудзь яшчэ, што вы хацелі б мне сказаць, сэр?"
  
  
  "Калі ласка. Гэта сур'ёзны крызіс. Мне было б лягчэй, калі б вы сказалі мне, што ў вас усё пад кантролем".
  
  
  "Сэр, калі б у мяне ўсё было пад кантролем, мы б яго не выкарыстоўвалі. Дарэчы, сэр, я казаў вам, што там было чатыры грузавікі. Калі ласка, не перадавайце гэтую інфармацыю нікому іншаму, каб яны не спыталі вас, адкуль вы яе ўзялі, і вы не далі ім маленькіх канфідэнцыйных намёкаў ".
  
  
  "Я разумею", - сказаў Прэзідэнт. "Цяпер я ведаю, што мы вырашым гэты крызіс. Я лічу, што ўсё пад кантролем".
  
  
  "Калі вам ад гэтага стане лягчэй, сэр, выдатна. Нажаль, вы, здаецца, думаеце, што гэты чалавек - рашэнне праблем, тады як насамрэч ён сам з'яўляецца патэнцыйнай праблемай значна большага маштабу".
  
  
  "Я не разумею, што вы маеце на ўвазе", - сказаў Прэзідэнт.
  
  
  "Добра", - раздаўся тонкі голас, а затым пстрычка. Прэзідэнт вярнуў трубку на рычаг, а тэлефон у скрыню, затым зачыніў і замкнуў скрыню. На яго зноў павесілі слухаўку.
  
  
  Калі ён вярнуўся на канферэнцыю ў значна лепшым настроі, чым пакінуў яе, ён задаваўся пытаннем, дзе чалавек на іншым канцы провада знайшоў гэтага чалавека, як яго на самой справе клічуць, дзе ён нарадзіўся і на што, павінна быць, падобнае яго жыццё.
  
  
  Але больш за ўсё яго цікавіла, як яго клічуць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  Яго звалі Рыма.
  
  
  Ён вельмі стараўся не сумаваць, як быццам пагроза была вельмі рэальнай. Гэта было неабходна, каб атрымаць дакладную інфармацыю, якую ён хацеў. Дакладная інфармацыя была тым, што яму было загадана атрымаць, перш чым ён зможа прадоўжыць.
  
  
  Таму, калі чырванатвары джэнтльмен гадоў пяцідзесяці нядбайна спытаўся ў яго, ці не хоча ён парыбачыць, Рыма адказаў: "Так, менавіта за гэтым ён і прыехаў у Насаў".
  
  
  Затым, калі чырванатвары джэнтльмен сказаў яму надзець выратавальны камізэлька для бяспекі і настаяў на тым, каб самому зашпіліць яго, Рыма падзякаваў яму. І калі румяналіцый джэнтльмен накіраваў маленькую маторную лодку ў маленькую бухту, абароненую ад пранізлівых брызаў Карыбскага мора, сказаў Рыма, што выратавальная камізэлька сапраўды ўцяжараная, а спражкі - гэта сапраўды ўзмоцненыя замкі, і што адзін націск ногі румяноліцага джэнтльмена на шэрую спробу яе, Рыма выказаў страх.
  
  
  Ён скрывіў твар ад напружання, шырока расплюшчыў карыя вочы і пацягнуў за куртку сваімі моцнымі рукамі. Яна не ссунулася з месца. Добра. Цяпер чырванатвары джэнтльмен адчуваў сябе ў бяспецы. Рыма мог сказаць гэта па ўсмешцы.
  
  
  "Ты вырадак", - сказаў Рыма. "Чаму ты зрабіў гэта са мной?" Румяны джэнтльмен у шэрых шортах-бярмудах і яркай трапічнай кашулі скрыжаваў ногі і пацягнуўся да металічнага кантэйнера для лёду за бутэлькай шампанскага.
  
  
  Рыма зрабіў кароткі рух да шэрага корка, але чырванатвары джэнтльмен падняў палец, паказваючы, што Рыма дапусціў непаслушэнства. "Э-э, э-э. Памятай аб корку. Ты ж не можаш плаваць са свінцовымі гірамі, ці не так?"
  
  
  Рыма пакруціў галавой і адкінуўся на спінку крэсла, прыслухоўваючыся. Мужчына адкаркаваў шампанскае, дастаў келіх для шампанскага і паставіў яго на металічны кантэйнер. Затым ён выцягнуў корак і наліў поўны куфель.
  
  
  Рыма, які спрабаваў самастойна вывучаць псіхалогію, выказаў здагадку, што гэта было разыгрыванне фантазіі, свайго роду дзеянне-пацвярджэнне падзеі, каб узмацніць яго рэальнасць. Яму спадабаўся гэты аналіз, хоць ён не быў упэўнены, што разумее свае ўласныя словы. Ён хацеў бы знайсці каго-небудзь, на кім можна было б выпрабаваць іх, і калі яны таксама іх не зразумелі, ён, магчыма, усё зразумеў правільна.
  
  
  "Прабачце за паліваньне, калі хочаце, - сказаў чырванатвары мужчына, які назваўся Гары Магруддэрам, - але, ці бачыце, гэта невялікая ўзнагарода, якую я дазваляю сабе ў кульмінацыйны момант паўтарагадовай працы". Чалавек, які зваў сябе Гары Магруддэрам, асушыў куфель, наліў сабе яшчэ, паставіў бутэльку шампанскага на металічную паліцу, адпіў з куфля. Чыстае трапічнае сонца адбівалася ад краю келіха, і ад гэтага шампанскае здавалася працятым сонечнымі прамянямі.
  
  
  "Я б прапанаваў вам адно, містэр, як бы там ні было ваша прозвішча. Па-мойму, на гэтым тыдні гэта Катнер; аднойчы гэта быў Пелхэм, у іншы раз Грын, у іншы раз Уіліс і бог ведае, якія яшчэ імёны былі ў іншы час, але я ведаю, што ты не п'еш.
  
  
  "І ты не паліш. Ты ясі вельмі мала мяса, але шмат рыбы. Ты часта спыняешся ў пажылога карэйскага джэнтльмена. Час ад часу вы займаецеся сэксам, што выклікае ў вас некаторыя праблемы, таму што жанчыны, здаецца, настойваюць на большым. У апошні час вы сталі класціся ў ложак з жанчынай толькі ўвечар перад тым, як пакінуць нейкае месца. Гэта праўда?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Гэта абсалютна няслушна. Вы, мусіць, мяне з кімсьці блытаеце".
  
  
  "Магчыма, я вас пераблытаў з целаахоўнікам таго кітайскага генерала. Вы памятаеце невялікі інцыдэнт у Пекіне; чуткі аб старым карэйцы, званым Майстрам Сінанджу, і яго вучню, якога звалі Шыва, Разбуральнік."
  
  
  "Я нічога не памятаю", - сказаў Рыма. "Вы павінны мне паверыць, містэр Магруддэр. Мяне клічуць Рыма Катнер, і я прадавец лабараторый адчувальнасці ў Оўшэн-Сіці, Лонг-Айленд. Мы прадаем праграмы поспеху карпарацыям, універсітэтам, школам, каб людзі маглі лепш выкарыстоўваць свой патэнцыял. Я просты хлопец, які спрабуе зарабіць. Я сёння хадзіў на рыбалку, а цяпер ты прышпіліў мяне да гэтай штукі”.
  
  
  “Я ўпэўнены, ты шмат ведаеш пра чалавечы патэнцыял. Твой даволі цікавы. Насамрэч, вельмі цікавы. Так цікава, што я зразумеў, што я мільянер, калі ты другі раз перасёк мой шлях”.
  
  
  Чалавек, які называў сябе Магруддэрам, зноў сербануў шампанскага і паставіў келіх побач з бутэлькай. Ён абхапіў рукамі свае чырвоныя, загарэлыя калені.
  
  
  "Я займаюся, скажам так, ахоўным бізнесам. Я працую на ўрад. Некаторы час таму ў невялікім аналітычным цэнтры за межамі Вашынгтона адбылася вельмі дзіўная рэч. Здаецца, былы нацыст быў забіты падчас шахматнай партыі. Інструктар па парашутным спорце страціў свой парашут па шляху уніз Банда галаварэзаў была збітая адным чалавекам, а незадоўга да гэтага былы супрацоўнік аналітычнага цэнтра быў знойдзены з галавой у Шэйкер для ўстрэсвання слоікаў з фарбай.
  
  
  "Мой дэпартамент уважліва сачыў за аналітычным цэнтрам, таму што ім зацікавіліся рускія. Ну, карацей кажучы, нам сказалі спыніць пошукі зніклага афіцэра службы бяспекі, нейкага Рыма Пелхэма. Гэта была першая зачэпка.
  
  
  "Затым адбыўся інцыдэнт у Кітаі, калі наш дэпартамент быў адкліканы з-за знікнення генерала Лю. Вельмі цікава, бо звычайна на маім дэпартаменце ляжала б галоўная адказнасць".
  
  
  "Такім чынам, я і яшчэ некалькі чалавек вырашылі праверыць далей, асабліва калі целы - целы, якія маюць міжнароднае стаўленне, - вельмі хутка выявіліся падчас таго інцыдэнту ў Кітаі. І былі іншыя дзіўныя рэчы. Раптоўнае шчаслівае знікненне ката "Коза Ностры" у Нью- Ёрку. Аднойчы ён быў тут. На наступны дзень знік. І мы натыкнуліся на запіс аб старым работніку, які скончыў жыццё самагубствам, вырваўшы трубкі сваім гакам. Вы павінны ведаць імя гэтага джэнтльмена. Яго клікалі Конрад Маккліры”.
  
  
  Чалавек, які назваўся Магруддэрам, дапіў шклянку і наліў сабе яшчэ, смакуючы першы глыток.
  
  
  "Такім чынам, я праверыў. І ці паверыце вы, што гэты Маккліры ў той момант лічыўся які працуе на нас, і ў нас не было запісаў аб тым, чым ён займаўся."
  
  
  О, у нас сапраўды было дасье. Яно аказалася фальшывым. Ён быў у Бангкоку. І кіраўнік майго дэпартамента сказаў, што ўсё роўна, нейкая сакрэтная прэзідэнцкая місія ці нешта падобнае. Вас цікавіць гэтая гісторыя?"
  
  
  "Вядома, містэр Магруддэр, але мне б гэта спадабалася значна больш, калі б я мог паслухаць гэта па-за гэтай мудрагелістай прыладай".
  
  
  "Я ўпэўнены, што ты б так і зрабіў. Вось чаму ты ў гэтым удзельнічаеш. У мяне, верагодна, нават не было б шанцу скончыць сваю гісторыю. І я ўпэўнены, ты захочаш пачуць, чым гэта скончыцца. Таму я дазваляю сабе невялікую вольнасць у выглядзе выратавальнага камізэлькі, каб пераканацца, што вы мяне выслухаеце ".
  
  
  "Маё жыццё, містэр Магруддэр, - гэта не маленькая воля. Калі ласка, выпусціце мяне з гэтага. Я заўсёды баяўся патануць".
  
  
  Чалавек, які называў сябе Магруддэрам, злёгку хіхікнуў. "Добра. Ты проста працягвай баяцца мяне, і ўсё будзе ў парадку".
  
  
  "Цяпер, прытрымлівайцеся за мной, калі хочаце", - працягнуў ён. “Я і яшчэ два чалавекі, якім я давяраю, пачалі весці невялікія нататкі. Спачатку нічога асаблівага, проста нататкі пра гэтыя дзіўныя здарэнні і пэўныя дробныя падзеі, якія, здавалася, прайшлі надзвычай добра для нацыі без бачнай прычыны. Я мяркую, гэта было прыпісана шанцаванню.І вось, аднойчы, мой геніяльны ход.Я паставіў сябе на месца маладога прэзідэнта, якога павінны былі забіць у Даласе.
  
  
  "Я сказаў сабе: ты прэзідэнт, і ў цябе праблема".
  
  
  Магруддэр дапіў бутэльку, перакуліўшы яе ў рот, і з плёскатам выкінуў за борт. Ён дастаў са скрыні яшчэ адну і на гэты раз не стаў наліваць у куфель для шампанскага. Ён піў проста з бутэлькі.
  
  
  "Прабачце за паблажлівасць, - сказаў ён, - але паўтара года цвярозасці павінны заканчвацца пэўнай радасцю. У любым выпадку, сказаў я, я прэзідэнт, і ў мяне праблема. Злачыннасць расце. Калі я скажу сваёй паліцыі, што ніякіх затрыманняў забаронена, мы атрымаем паліцэйская дзяржава.Калі я гэтага не зраблю, мы атрымаем хаос, а затым, калі Макіявелі мае рацыю, мы ўсё роўна атрымаем паліцэйскую дзяржаву.Я жадаю выратаваць краіну.Дык што ж мне рабіць?
  
  
  “Я зразумеў, што зрабіў прэзідэнт. Ён вырашыў стварыць арганізацыю, якой не існавала. Яна магла парушаць закон, каб забяспечыць выкананне закону, але паколькі яе не існавала, гэта не паставіла б пад пагрозу Канстытуцыю.
  
  
  "Такім чынам, я, прэзідэнт, ствараю гэтую арганізацыю, і толькі я і, магчыма, мой віцэ-прэзідэнт і яшчэ двое мужчын ведаюць пра гэта. Чалавек, які кіруе ёю, і чалавек, які ўзначальвае "руку забойцы". Чалавек, які ўзначальвае" руку-забойцу", павінен ведаць, таму што ён павінен парушаць закон, і калі б яго схапілі і паверылі, што ён працуе на ФБР, ці ЦРУ, ці што-там-у-вас, то для краіны было б гэтак жа дрэнна, калі б ён прызнаўся ў гэтым... Бачыш, значыць, ён ведае.
  
  
  "І ён ведае, што калі ён трапіць у бяду, усё, што яму трэба зрабіць, гэта сказаць, што ён працуе на мафію ці нешта падобнае, і яго група выцягне яго. Кіраўнік гэтай рукі-забойцы - ты, Рыма як-там-табе.Ці бачыш, у таго ахоўніка, які знік з аналітычнага цэнтра, і ў адмысловага ахоўніка кітайскага генерала былі ідэнтычныя адбіткі пальцаў.І сюрпрыз, сюрпрыз - гэтых адбіткаў пальцаў не было знойдзена ў файлах ФБР, дзе захоўваюцца адбіткі пальцаў усіх супрацоўнікаў праваахоўных органаў”.
  
  
  "Містэр Магруддэр, чаго вы ад мяне хочаце?"
  
  
  Чалавек па імі Магруддэр хіхікнуў. "Я рады, што вы спыталі пра гэта. Два мільёны даляраў гатоўкай і пяцьсот тысяч даляраў у год да канца майго жыцця. Я ведаю, што вашыя людзі могуць гэта заплаціць. Такая арганізацыя, як ваша, выдаткавала б на кампутарную сістэму больш, чым гэтая ."
  
  
  "Што прымушае цябе думаць, што я змагу дастаць табе грошы?"
  
  
  "Таму што, Рыма, ёсць тры канверты з усёй гісторыяй фактаў і месцаў; любы з іх можа апынуцца ў "Нью-Ёрк таймс" або "Вашынгтон пост", калі я не буду рабіць нешта кожны дзень ва ўстаноўлены час. Для вашай арганізацыі выкрыццё азначае правал. Бывай тое нямногае, што засталося ад упэўненасці ў здольнасці ўрада кіраваць у рамках закона. Бывай Канстытуцыя. Бывай Амерыка ".
  
  
  Магруддэр засмяяўся ў сваю бутэльку шампанскага, калі падняў яе, і крыху пралілося на яго румяны твар і ўніз па тоўстай шыі.
  
  
  "Вы поўныя лайна, містэр Магруддэр. Калі б у вас была ўся гэтая інфармацыя, у вас было б больш за тры канверты".
  
  
  Чалавек, які зваў сябе Магруддэрам, падняў палец. "Ні за што, мой хлопчык, ні за што. Што, калі хтосьці выйдзе выпадкова? Не. Мне трэба было дастаткова, каб адпудзіць вас, людзі, але не так шмат, каб справакаваць няшчасны выпадак. Два былі б бяспечней ад няшчасных выпадкаў, але, магчыма, вы б знайшлі адзін, пакінуўшы мне толькі адзін канверт у якасці запасу ад смерці. Гэта было б занадта мала. Аднак чацвёра напрошваліся б на непрыемнасці. Таму я абраў траіх ".
  
  
  "Давай паглядзім", - сказаў Рыма. "У тваёй цёткі Харриет у Шайенне ёсць адзін, у цябе ёсць іншы і ... трэці. У каго трэці?"
  
  
  Ухмылка на імгненне знікла з тоўстага чырвонага твару, але затым вярнулася.
  
  
  "Адзін усё роўна што сотня, мой хлопчык, і я павялічу гэты запас трываласці, калі вярнуся ў гатэль".
  
  
  "Ты так упэўнены, таму што ў цябе прыхавана чатыры, або пяць, або дзесяць такіх канвертаў", - сказаў Рыма. "У цябе не хопіць мужнасці, Хопкінс, пражыць адзін канверт да смерці".
  
  
  Гары Хопкінс, чалавек па імені Магруддэр, міргнуў. "Такім чынам. Ты ведаеш маё імя. Так, так. Віншую. Але ты мяне не ведаеш, сынок. Ты, худы малады панк. Ты павінен жыць па-свойму, калі хочаш дабіцца поспеху. Тут усяго тры канверты. Цяпер адвязі мяне назад у гэты чортаў гатэль і патэлефануй свайму босу. Я хачу, каб першы ўнёсак быў унесены да заўтрашняга поўдня”.
  
  
  Ён зрабіў вялікі глыток шампанскага і пагардліва фыркнуў. "Варушыліся, скіні", - сказаў ён. "Адзіная прычына, па якой я пакідаю цябе ў жывых, гэта тое, што ты мой адзіны кантакт з гэтай арганізацыяй".
  
  
  Рыма пацёр рукі і ўздыхнуў. "Вось тут ты памыляешся. Я твой другі кантакт з арганізацыяй".
  
  
  "Так? Хто першы?"
  
  
  "Чалавек, у якога трэці канверт", - сказаў Рыма і ўсміхнуўся.
  
  
  "Лухта сабачая", - сказаў Гары Хопкінс.
  
  
  "Не", - салодка сказаў Рыма. "Дазвольце мне апісаць яго вам. Ён маўклівы, нязносны, заганны, бязлітасны і зусім пазбаўлены чалавечага спачування да ўсяго, акрамя сваёй гульні ў гольф. І пры гэтым ён жульнічае. Аднойчы я перамог яго нават з яго форай у чатырнаццаць пеналаў, і як бы моцна ён ні ненавідзеў гэта, яшчэ больш ён ненавідзеў тое, што я страціў мяч для гольфа. Ён неверагодна скупы. Я маю на ўвазе, скупы. Я думаю, менавіта таму ён быў абраны ".
  
  
  "Ты хлусіш", - залямантаваў Гары Хопкінс, - "Ты ілжэш. Гэтаму чалавеку абсалютна можна давяраць. Мы нават задаваліся пытаннем, як ён патрапіў у бізнэс, ён быў такім сумленным".
  
  
  "Я патэлефанаваў у званочак з танным, ці не так?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Вы больш не атрымаеце ад мяне ніякай інфармацыі". Хопкінс занёс нагу да шэрага корка, але раптам спыніўся, і ў яго адвісла сківіца. "Не", - сказаў ён.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма, здымаючы з рукі апошні рамень абцяжаранага свінцом выратавальнага камізэлькі. Гэта быў добры набор замкаў, але ён мог бы ўзламаць іх, калі б захацеў. Яму і не трэба было. Зашпількі ланцуга былі прымацаваныя да нейлонавай стужкі, якая гарантавана вытрымлівала ціск у трыста фунтаў. Гэта было лепей, чым гэта. Яна вытрымала каля чатырохсот.
  
  
  "Хочаш выдраць відэлец з разеткі, мілая?" Спытаў Рыма. "Я патэлефанаваў у "танна", так?"
  
  
  "Я ведаю чалавека, у якога быў канверт на працягу многіх гадоў. Гадоў. Ён ніколі б не здрадзіў сябру", - сказаў Хопкінс. "Ён выйшаў з бізнэсу, таму што гэта было занадта брудна. Ён адышоў ад спраў. Ён быў у гэтай справе з самага пачатку, даючы мне парады. І я давяраю яму ".
  
  
  "Прытварыся, што ты прэзідэнт, Хопкінс. Каго яшчэ ты б паставіў на чале такой аперацыі?"
  
  
  Рыма ўстаў на носе лодкі і падышоў да сядзення побач з шэрым коркам. Ён паглядзеў уніз на пацеючага чырванатварага мужчыну пад ім.
  
  
  Хопкінс у паніцы падняў вочы, затым павольна паціснуў плячыма. "Не пярэчыш, калі я вып'ю яшчэ?"
  
  
  "Вядома", - сказаў Рыма. "Тое, што ты алкаголік, у любым выпадку паслужыць прыкрыццём для тваёй смерці".
  
  
  "Я не алкаголік, і ты заб'еш мяне, калі я вып'ю яшчэ ці не. Так што... Да дна". Рыма ўбачыў, як дно бутэлькі паднялося; чырванаватыя павекі зачыніліся, і з рыльца бутэлькі падняліся бурбалкі паветра.
  
  
  "Добра, значыць, ты не алкаголік", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я не піў паўтара гады да сённяшняга дня". Ён апусціў бутэльку паміж ног. "Скажы мне, - сказаў ён, - чаму я нідзе не змог знайсці на табе адбіткаў пальцаў?" Я маю на ўвазе, як вы, людзі, гэта хавалі?
  
  
  "Проста", - сказаў Рыма. "Я нябожчык. Рыма Уільямс. Імя табе што-небудзь кажа?"
  
  
  "Нешта мне не прыгадваецца". Бутэлька зноў узнялася.
  
  
  "Паліцыянт пакараны за забойства" у Ньюарку?"
  
  
  Таўстун пакруціў галавой. "Ты сапраўды мёртвы?" ён спытаў.
  
  
  "Можна і так сказаць. Так. Гэта добры спосаб не існаваць".
  
  
  "Лепшага і прыдумаць нельга", - сказаў Хопкінс. "Скажыце, чаму б вам не пакінуць мяне ў жывых, прынамсі, да таго часу, пакуль я не аддам вам, хлопцы, свае запісы? Што, калі хто-небудзь знойдзе мае запісы і копіі лістоў?"
  
  
  Прабач, прыяцель. Тут няма ні запісак, ні ксераксаў. Толькі тры лісты. Адзін я забраў з твайго пакоя. У тваёй цёткі Харыет быў другі, і яна страціла яго сёння, калі патрапіла ў жудасную аварыю. Трэці ў доктара Гаральда В. Сміта . Твой сябар. Мой бос. Кіраўнік КЮРЭ. Ты выбываеш з гульні"
  
  
  "Можна мне яшчэ бутэльку? Яшчэ адну. Я маю на ўвазе апошні глыток. Добра?"
  
  
  Рыма запусціў руку ў металічны кантэйнер, намацаў скрозь лёд яшчэ адну бутэльку, схапіў яе за рыльца і выцягнуў, калі Хопкінс зрабіў выпад у пахвіну. Хоплсінс раптам выявіў, што сядзіць прама там, дзе быў, з бутэлькай у руцэ. Ён адкрыў яе, паспрабаваў патрапіць коркам у галаву Рыма, прамахнуўся, паціснуў плячыма і сказаў: "Ты б усё роўна забіў мяне, піў ці не піў. Ты ведаеш, я мог бы справіцца з гэтым, калі б захацеў." Ён зрабіў вялікі глыток. "Я не алкаголік".
  
  
  "Як скажаш", - сказаў Рыма.
  
  
  Ён убачыў прыгожую бухту, якая ўзнімалася цёмна-зялёным з чыстага ласкавага Карыбскага мора. Рай. Некаторыя людзі адправіліся ў гэтае месца на мядовы месяц і пазней прывезлі свае сем'і зваротна. Людзі, якія маглі б ажаніцца і прайграваць сабе падобных.
  
  
  "Паслухай, ты ведаеш, я тут падумаў", - сказаў Хопкінс. "Чаму б табе не прывесці мяне ў CURE. Я даволі разумны. Я зразумеў, што нешта адбываецца. Цяпер ты ведаеш, што можаш дастаць мяне ў любы час, дакладна? Ты можаш выкарыстоўваць добрыя мазгі. Паслухай, я не алкаш, што б табе ні казалі. Спытай Сміта. Ну, не пытайся ў яго, таму што ён думае, што любы, хто вып'е дзве чаркі, алкаголік. Але я б справіўся. Я б справіўся. Сапраўды добра”.
  
  
  У роце ў Рыма перасохла, а страўнік адчуў, як агіда павольна раствараецца. Ён глядзеў не ўніз, на які ляжыць пад ім чалавека, а на плоскую паверхню мора, пакуль яно не стала выгінацца ўдалечыні. Цяпер людзі ведалі, што свет круглы. І гэта даказвала гэта. Гэта было проста. Гэта заўсёды проста, калі нехта іншы робіць гэта за цябе. Хопкінс усё яшчэ казаў.
  
  
  "Добра, я разумею, чаму Сміт можа не хацець мяне. Але калі ты кантралюеш руку-забойцу . . . . "
  
  
  "Я рука-забойца".
  
  
  "Ну, калі ты рука-забойца, хлопец, не мог бы ты патрымаць лекі. А? Што на рахунак гэтага? А? Падабаецца ідэя, ці не так?"
  
  
  "Гэта выдатна. Дапівай свой напой".
  
  
  "Здзелка? А? Здзелка?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "А, ты, мусіць, проста які-небудзь стрэлак нізкага рангу. У "руцэ забойцы" павінна быць больш аднаго хлопца. Прыкладна гэтулькі ж шанцаў, што ты ёю апынешся, колькі ў мяне алкаголікам. Апошні глыток. Апошняе."
  
  
  Рыма паглядзеў уніз на мужчыну, які глядзеў на свой апошні напой.
  
  
  "Я мог бы прыняць гэта ці пакінуць гэта, ты ведаеш. Я не алкаголік. Прымі гэта ці пакінь гэта. Але я збіраюся прыняць гэта, таму што ты ўсё роўна заб'еш мяне. Да дна".
  
  
  Калі Рыма ўбачыў, як у бутэльцы згасла апошняя бурбалка паветра, а рэшткі шампанскага выцеклі ў адкрыты стрававод Хопкінса, ён штурхнуў яго правым каленам, адкідаючы мужчыну налева, а правай рукой ён працягнуў руку, схапіў за тоўстую згорнутую шыю і штурхнуў вонкі -зялёную ваду Карыбскага мора, дзе ён асцярожна ўтапіў які б'ецца постаць.
  
  
  Калі б хто-небудзь, які схаваўся ў бухце, назіраў за тым, што адбываецца, то магло здацца, што Хопкінс упаў за борт і Рыма пацягнуўся за ім, але было занадта позна. Нягледзячы на тое, што Рыма пагрузіў руку ў ваду да падпахі, ён не змог дацягнуцца да яго і змог зацягнуць яго ў лодку толькі праз тры хвіліны, калі мужчына ўсплыў. Але было занадта позна. Ён быў мёртвы. Што ж, каранёр сказаў, што кожны алкаголік співаецца да смерці, калі думае, што ён не алкаголік. "Яны проста не могуць зрабіць ніводнага глытка, ці не так, сэр?"
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  Для жыхароў Захаду, якіх павесілі, застрэлілі, зарэзалі да смерці ці якія змерзлі ў непраходных зімой перавалах, ёсць журботныя балады, якія спяваюць з пакалення ў пакаленне.
  
  
  Што да Віні Скалы Палумбо, то ад яго жонкі нават не паступала заявы аб знікненні чалавека. Калі вы замужам за Вінцэнтам Альфонсам Палумба, а ён не вяртаецца з "прыемнай маленькай працы", вы не хочаце, каб супрацоўнікі праваахоўных органаў ведалі пра гэта. Таму што тады вы таксама можаце не вярнуцца з прагулкі ў супермаркет ці з візіту да сваякоў.
  
  
  Калі вы бацька Віні Палумба, вы не так ужо моцна сумуеце па ім, таму што ў апошні раз вы бачылі яго васемнаццаць гадоў таму, калі ён ударыў вас трубой па галаве з-за спрэчкі аб дапаможніку.
  
  
  Калі вы Вілі-Сантэхнік Палумба, вы дакладна не кажаце аб знікненні вашага брата, таму што ў вас ёсць вельмі добрае ўяўленне аб тым, што з ім здарылася.
  
  
  І калі ты Віні Рок Палумба, ты нікому не выдаеш шуму, таму што ты замарожаны ўнутры кабіны свайго акіянскага колавага цягача з прычэпам, тваё цела як камень, твае вочы - крышталікі лёду на белым матавым чэрапе.
  
  
  Гэта сапраўды была выдатная праца. Твой брат сказаў: "Праехаць на грузавіку пару кварталаў - гэта хуткія дзвесце даляраў".
  
  
  І ты адказаў: "Ты поўны лайна, Вілі-Сантэхнік. З якой доляй гэтага лайна ты гуляеш?"
  
  
  "Добра, Віні", - сказаў Вілі, Вадаправодчык, кашляючы скрозь цыгарэту. "Таму што ты мой брат, трыста долараў".
  
  
  "Пяцьсот".
  
  
  "Пяцьсот. Менавіта столькі я збіраюся табе заплаціць".
  
  
  "Пяцьсот авансам".
  
  
  "Сотня авансам і чатырыста пазней. Добра? У цябе ёсць картка вадзіцеля?"
  
  
  "У мяне ёсць картка кіроўцы. І я не ссунуся з месца, пакуль не атрымаю трыста даляраў наперад".
  
  
  "Добра. Паколькі ты мой брат, 250 даляраў наперад, і для любога іншага я б сказаў "не".
  
  
  Такім чынам, ты, Вінцэнт Рок Палумбо, адной гарачай жнівеньскай раніцай заязджаеш на сваёй свідравой усталёўцы на пірс 27, і да 4 гадзін дня кантэйнер Ocean Wheel быў прычэплены да твайго каня, і ты павольна выязджаеш. Вы таксама заўважаеце, што людзі ў машынах прыбудоўваюцца да вас як хвост, і грузавік з хот-догамі пачынае ад'язджаць.
  
  
  Вы заўважаеце тры патрульныя машыны мясцовых бандытаў у цывільным, але не змяншаеце тэмпу, і, не атрымліваючы ніякіх сігналаў ад машыны перад вамі, у якой сядзіць ваш брат, вы ідзеце за ёй да склада, дзе на вашым грузавіку з'яўляецца новая налепка з назвай "Чэлсі Трак". Відавочна, за вамі раптоўна перасталі сачыць.
  
  
  Ты чакаеш да цемры, затым зноў выязджаеш з трыма іншымі грузавікамі, якія ідуць за табой, і на гэты раз ты ідзеш за кімсьці іншым, не за сваім братам, на машыне наперадзе. Вы ідзеце за ім да ўезду на магістраль Нью-Джэрсі, дзе ён сігналізуе вам звярнуць да комплексу новага Гудзонскага індустрыяльнага парку: два будынкі і некалькі балот. Вам даручана з'ехаць на сваім грузавіку па пандусе ў яму ў зямлі і чакаць. Вам сказалі не браць з сабой ніякай зброі, таму вы ўзялі дзве: 38-й спецыяльны ў бардачку і 45-й пад сядзеннем.
  
  
  Вы ўмела паркуете сваю ўсталёўку ў правым куце квадратнага кар'ера з металічнымі і трубчастымі накладкамі. Іншыя мужчыны манеўраюць сваімі машынамі побач з вашымі, так што вы становіцеся часткай чатырох грузавікоў, якія стаяць бок аб бок у адной металічнай яме. Вам гавораць заставацца ў сваіх грузавіках.
  
  
  Ты дастаеш свой 45-ы калібр, на ўсялякі выпадак. Ты бачыш, як кіроўца побач з табой таксама цягнецца за нечым. Ззаду цябе зачыняюцца цяжкія сталёвыя дзверы, якія зачыняюць пандус. Над грузавікамі ў яме апускаецца дах, які складаецца са зборных секцый. Вам сказалі заставацца на месцы, што вы і робіце, але выйдзіце з кабіны, каб пабалбатаць з кіроўцам побач з вамі. Ён кажа табе, што атрымае шэсцьсот долараў за паездку. Ты праклінаеш свайго сучынага брата, Вілі-Сантэхніка Палумба.
  
  
  Цёмна; няма святла. Хутка запалкі зношваюцца. У аднаго з мужчын ёсць ліхтарык. Вы абшукваеце сваё таксі. Ліхтарыка няма. На працягу некалькіх кварталаў вы, вядома ж, не збіраліся яго купляць, і ўладальнікі грузавікоў яго не падалі.
  
  
  Кіроўца побач з вамі прапануе вам адкрыць адзін з грузавікоў, магчыма, там быў сагнаны лікёр. Ты кажаш "не", таму што людзі вернуцца праз хвіліну, а за дзесяцідоларавую бутэльку выпіўкі хто, чорт вазьмі, захоча прасадзіць некалькі сотняў баксаў?
  
  
  Кіроўца побач з вамі кажа, што выпіўка зараз не перашкодзіла б, бо ў гэтай установе становіцца халаднавата. Вы апранутыя па-летняму, і сапраўды становіцца халаднавата. Адзін з кіроўцаў з другога боку б'е па закрытай секцыі, дзе быў пандус. Ён крычыць, каб яго выпусцілі. Раптам ты слабееш. Што, калі яны не збіраюцца цябе выпускаць?
  
  
  Гэта немагчыма. У вас ёсць тавар. Акрамя таго, у вас ёсць артылерыя, каб забяспечыць яго выкананне. Калі ім патрэбен тавар, яны павінны вярнуцца.
  
  
  Ты пачынаеш тупаць нагамі і біць сябе па рэбрах. Ты ў чортавым маразільніку. Калі ты дабярэшся да Вілі, ты добра яго патрапіш.
  
  
  Адзін з хлопцаў кажа, што яны павінны прабіваць сабе шлях вонкі, а хтосьці далей кажа, што гэта глупства, таму што яны не толькі пад зямлёй, але і там маразільныя камеры, і калі вы разарве адну з іх, вас атруцяць газам.
  
  
  Такім чынам, вы залазіць у сваю кабіну, заводзіце рухавік і ўключаеце абагравальнік, пакуль не пачуеце стук у акно. Гэта адзін з кіроўцаў. Ён кажа, каб выратаваць усіх ад атручвання ўгарным газам, яны ўсё павінны сесці ў адно таксі і выкарыстоўваць толькі адзін абагравальнік.
  
  
  Ты кажаш "о'кей", і яны ўсё набіваюцца да цябе, чацвёра хлопцаў уціскаюцца ў таксі. Адзін з іх пачынае маліцца. Па гадзінах, каля 6 раніцы ў грузавіку заканчваецца дызельнае паліва, таму адзін з хлопцаў кажа, што пойдзе па дадатак да іншых грузавікоў. Ён не вяртаецца. У кабіне становіцца халадней, нават з целамі, і цяжка дыхаць. Вы разыгрываеце запалкі, каму ехаць да аднаго з іншых грузавікоў за палівам. Вы праклінае сябе за тое, што не заправіліся ў пачатку, але тады ніхто не чакаў, што прабудзеце там так доўга. Хлопец, які прыпаркаваўся побач з вамі, не паспявае. Вы ўсё скідваецеся на свае кашулі, так што на ім тры летнія кашулі.
  
  
  Калі вы адчыняеце дзверы кабіны, вы ведаеце, што ён не справіцца, таму што вы практычна можаце скараціць выкіды угарнага газу. Вы выключаеце фары, таму што пры выключаным рухавіку вам як мага больш патрэбен акумулятар.
  
  
  Вы застаяцеся сам-насам з іншым кіроўцам, і каля поўдня, дрыжучы ў таксі без кашулі, ён просіць вас застрэліць яго. Вы кажаце "не", таму што на вашай душы і так дастаткова грахоў. Ён моліць. Ён гаворыць, што зробіць гэта сам, калі ты гэтага не зробіш.
  
  
  Ты гэтага не робіш, і ён пачынае плакаць, і слёзы застываюць у яго на твары. Ты нічога не адчуваеш. Калі ты не пакончыш з сабой і не прапануеш гэта Богу, магчыма, ён возьме цябе на нябёсы ці, прынамсі, у чысцец. Ты заўсёды планаваў загладзіць сваю віну, і ты клянешся, што калі ты выйдзеш, то пойдзеш па прамой.
  
  
  І тады ты ўвесь здранцвееш. Табе вельмі хочацца спаць, і ты дзівішся, чаму ты заўсёды баяўся смерці.
  
  
  Так скончылася балада аб Віні Скале Палумба.
  
  
  О, змерзла да смерці. О, змерзла да смерці. Гарачым жнівеньскім днём у Нью-Джэрсі.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  Далікатнага маладога азіята звалі Чиун, і Рыма Уільямс назіраў за ім з павагай.
  
  
  Чыун стаяў на камодзе каля ілюмінатара ў каюце, трымаючы ў руцэ блакнот у спіральнай вокладцы.
  
  
  Ён вырваў адзін ліст паперы, затым трымаў яго на адлегласці выцягнутай рукі, як брудны падгузнік, на падлозе.
  
  
  Ён расціснуў пальцы, выпусціў паперу і ціха сказаў: "Ідзі".
  
  
  Папера ўпала, шлёпаючыся з боку ў бок. Калі яна была ў чатырох футах ад падлогі, яна спынілася, упіўся ў кончыкі пальцаў Рыма.
  
  
  Рыма сцягнуў кончыкамі пальцаў разарваную паперу і ганараваўся ўсмешкі Чыуна. "Добра", - сказаў стары азіят, і ўсмешка зморшчыла пергаментную тэкстуру яго асобы. "Цяпер яшчэ раз".
  
  
  На гэты раз Чиун злёгку скамячыў паперу і падняўся на дыбачкі, перш чым адпусціць яе і скамандаваць "наперад". Папера падала хутчэй, з меншай колькасцю рухаў з боку ў бок. Яно ўпала проста на падлогу і ляжала там на нейлонавым дыване, як абвінавачанне без адказу.
  
  
  Чыун злосна ўтаропіўся на Рыма. "Чаму?" спытаў ён.
  
  
  Рыма смяяўся. Я нічога не магу з гэтым зрабіць, Чіун. Ты выглядаеш так страшэнна дурное, стоячы там. Я падумаў, што ты выглядаў бы ўзрушаюча, калі б я напыліў цябе золатам і паставіў на камінную паліцу. Потым я не мог не засмяяцца. Людзі так робяць, ты ведаеш ".
  
  
  "Я добра дасведчаны, - сказаў Чыун сваім рэзкім, выразным усходнім тонам, - што чалавецтва - адзіны від, які смяецца. Чалавецтва таксама адзіны від, які памірае ад недахопу кандыцыянавання. Гэта можа здарыцца з табой, Рыма, калі ты не будзеш практыкавацца. Гэты плаваючы ўдар вельмі важны і вельмі карысны, але яго трэба выконваць правільна”.
  
  
  І ў дваццаты раз за час круізу на борце "Атлантыкі" Рыма пачуў тлумачэнне ўдару паплаўком. Наколькі яго эфектыўнасць залежала ад масы ахвяры ці прадмета, па якім наносіўся ўдар. Што не было страты энергіі паміж момантам, калі ўдар быў зняты з засцерагальніка, і ўдарам. Але што, калі прамахнуцца міма прадмета, сіла ўдару можа лёгка вывіхнуць плячо нападніка.
  
  
  "Чыун, - сказаў Рыма, - я ведаю семдзесят восем розных удараў. Я ведаю ўдары пальцамі рук і ног, пэндзлямі, суставамі, ступнямі, локцямі і каленамі і нават тазавымі косткамі. На які чорт мне патрэбен яшчэ адзін?"
  
  
  "Таму што ты павінен быць ідэальным. У рэшце рэшт, хіба ты не Шыва-Разбуральнік?" і Чыун захіхікаў, як гэта часта здаралася з тых часоў, як яны вярнуліся з Кітая з заданнем прэзідэнта, падчас якога Рыма лічыўся рэінкарнацыяй аднаго з індуісцкіх багоў, Чыун пасмейваўся з гэтага толькі ў размове з Рыма. Ён больш ні з кім не смяяўся з вельмі простай прычыны. Ён паверыў у гэтую гісторыю. Рыма Уільямс быў Шывай-Разбуральнікам.
  
  
  Але ён таксама быў вучнем Чыуна, і зараз Чыун вырваў з нататніка яшчэ адзін лісток паперы, падняў яго над галавой, адпусціў і ціха паклікаў: "Наперад".
  
  
  Папера мякка апусцілася, а затым гэта быў ужо не адзін ліст паперы, а два, разрэзаныя ўздоўж напалову адбіўныя рукой Рыма Уільямса.
  
  
  Гэта было б вельмі уражлівым відовішчам, калі б хто-небудзь гэта ўбачыў. Але іх каюты знаходзіліся на самай верхняй палубе "Атлантыкі". За шклянымі дзвярыма і ілюмінатарамі палуба была адгароджана як прыватная веранда, і там было толькі мора.
  
  
  Пад палубай, на якой знаходзіліся іх каюты, была іншая палуба, а пад ёй яшчэ адна палуба, а затым яшчэ і яшчэ, пакуль вы не апыналіся ў нетрах карабля, і там больш не было ілюмінатараў, таму што вы знаходзіліся прама ля ватэрлініі. Там таксама былі каюты, толькі мэбля была не з арэхавага дрэва, а са сталёвага з аблупленай фарбай, а на падлогах не было дывана, а быў толькі лінолеўм. А на карме карабля, у самай таннай і скалістай каюце, якую магла прапанаваць "Атлантыка", знаходзіўся доктар Гаральд В. Сміт, кіраўнік CURE, адзін з некалькіх самых магутных людзей у свеце.
  
  
  Ён ляжаў у сваім жорсткім ложку, адчайна спрабуючы сфакусаваць погляд на кропцы на столі, пакуль яго страўнік не прыйшоў у норму. У яго была тэорыя, што калі б ён мог нейкім чынам зафіксаваць погляд на пляме, а затым рухацца, калі пляма рухалася, гэта зменшыла б адчуванне руху, і ён мог бы выжыць.
  
  
  Але на такой глыбіні карабля рух - гэта не толькі разгойдванне. Карабель таксама слізгае з боку ў бок. Затым ён слізгануў, і пляма перамясцілася налева. доктар Сміт пайшоў правым бортам і працягваў рухацца правым бортам, пакуль не перавярнуўся на жывот і адчайна не пацягнуўся да кошыка для смецця.
  
  
  Чорт бы ўзяў гэтага Рыма Ўільямса. Часам доктар Сміт задаваўся пытаннем, ці сапраўды перамога ў вайне са злачыннасцю каштавала таго, каб з ім мірыцца.
  
  
  Доктар Сміт звязаўся з Рыма ў Насаў, дзе прышвартаваўся яго круізны лайнер, і сказаў Рыма, што ён павінен неадкладна вылецець назад у Штаты для атрымання новага прызначэння. Рыма адмовіўся. Ён сказаў доктару Сміту, што прайшоў у фінал танцавальнага конкурсу на борце карабля і таму яму давядзецца плыць назад, інакш ён упусціць свой шанец на залаты кубак. Чаму доктар Сміт не злятаў уніз і не паплыў назад з ім, выказаў здагадку Рыма.
  
  
  "Тады ў нас будзе дастаткова часу, каб пагаварыць аб новым заданні", - сказаў Рыма.
  
  
  "У мяне няма часу падарожнічаць з табой па ўсім свеце", - сказаў Сміт.
  
  
  "Тады я не буду расказваць табе, што здарылася з тваім старым прыяцелем Хопкінсам і яго планам шантажу КЮРЭ. Аднойчы ты даведаешся пра гэта, калі атрымаеш па пошце сакрэтны ліст з просьбай выплаціць табе сорак тры мільярды долараў адзінкамі."
  
  
  "Вельмі пацешна", - сказаў Сміт. "Я ведаю, што здарылася з Хопкінсам. Я атрымаў справаздачу".
  
  
  "О, яйкі. Ну, усё роўна спускайся, і я раскажу табе, што я зрабіў з Говардам Х'юзам", - сказаў Рыма. Ён настойваў, дакучаў і стаў упартым, і, нарэшце, пасля таго, як ён гарантаваў, што дастане Сміту добрую каюту, Сміт пагадзіўся.
  
  
  І вось зараз ён быў тут, блюў сваю маладосць і сваю будучыню і з кожнай хвілінай усё больш ненавідзеў Рыма Уільямса.
  
  
  Але Гаральд В. Сміт не дамогся таго, чаго дамогся, ухіляючыся ад выканання службовых абавязкаў. Яго не прызначылі кіраўніком КЮРЭ, урадавага сакрэтнага агенцтва па барацьбе са злачыннасцю, таму што яму не хапала характару. Таму ён павольна падняўся на ногі і, злёгку хістаючыся, перасек пакой, каб дастаць з шафы чорны чамадан. Ён быў зроблены з кардону, і на ім не было дарожных налепак. Затым, старанна зачыніўшы за сабой дзверы, ён пачаў падымацца на пяць палуб да каютам Рыма Уільямса.
  
  
  Было ўжо больш за тры гадзіны ночы, і карабель пагрузіўся ў сон. Ён нікога не сустрэў ні на лесвіцы, ні ў калідорах. Але Рыма Ўільямса не было ў яго пакоі.
  
  
  Палубы былі больш пустэльныя, чым калідоры зараз. На палубах было сыра, з мора дзьмуў пранізлівы вецер, які турыў па караблі тонкі туман і прабіраў да касцей любога, хто там стаяў.
  
  
  Але Рыма Уільямс не быў халодны. Ён уважліва агледзеў невялікую сцяну, якая адгароджвала яго асабістую частку палубы ад астатняй часткі карабля. У полі зроку нікога не было, што і павінна было быць.
  
  
  Рыма адчуў пад рукамі цяжкую дубовую верхнюю частку палубных парэнчаў. Яна была пяці цаляў у папярочніку, выгнутая і вільготная ад марскога туману. Рыма скінуў парусінавыя тэпцікі і ўскочыў на поручань. Ён пастаяў там імгненне, ненадзейна балансуючы, стоячы прама, на вышыні сямідзесяці пяці футаў над вадой, убіраючы ў сябе акіянскія хвалі і дазваляючы цягліцам ног і нервам босых ступняў улоўліваць цвёрдыя рытмы калыханні судна. Затым ён пабег, абмінуў сцяну сваёй веранды; затым спусціўся па караблі, балансуючы на верхняй частцы палубных парэнчаў. Карабель разгойдваўся, пераварочваўся і слізгаў з боку ў бок, але Рыма хутка бег у сваім уласным свеце.
  
  
  Ён прабег некалькі крокаў проста наперад, адна нага за другой, яго босыя ступні так хутка адарваліся ад мокрых паліраваных парэнчаў, што не паспелі паслізнуцца.
  
  
  А затым у поўным руху ён паварочваў сваё цела, пакуль не пачынаў слізгаць убок, перакрыжоўваючы адну нагу перад другой, затым ззаду. На бегу ён паглядзеў на мора і зразумеў, чаму ў маракоў была асаблівая фанабэрыстасць, таму што тут, удалечыні ад сушы, пасярод чарнільна-халоднага мора, чалавек кідаў выклік Богу, і толькі пагардлівыя маглі дамагчыся перамогі.
  
  
  Рыма дабраўся да кармы карабля і замарудзіў ход, каб упэўніцца, што ніхто не рызыкнуў выйсці на палубу. Калі ён убачыў, што ўсё чыста, ён дадаў хуткасць і працягнуў імчацца вакол дубовых парэнчаў, робячы паварот і накіроўваючыся зваротна да носа судна так хутка, як толькі мог рухацца. Ён паглядзеў уніз, на зачынены шклом басейн.
  
  
  Звычайна там сядзеў бы мажны мужчына з вусамі. Ён быў начальнікам пажарнай аховы з Сярэдняга Захаду, поўным гучных меркаванняў і невуцтва, і ён прасядзеў там амаль увесь дзень і ўсю ноч па дарозе ўніз. Ён назваў Чыуна "кітайцам", калі падумаў, што стары не чуе, але Рыма пачуў. Пазней Рыма бачыў, як ён збіраў чаявыя, якія нехта пакінуў на падносе афіцыянта, і таму, калі ўзнікла неабходнасць вызваліць каюту, каб вызваліць месца для Гаральда В. Сміта, у Рыма быў свой кандыдат.
  
  
  Шэф пажарнай аховы Сярэдняга Захаду ў адзін цудоўны дзень на пляжы Парадайз-Айленд таямнічым чынам заснуў. Ён праспаў пад пякучым летнім сонцам чатыры гадзіны, а калі яго разбудзілі, скура ўжо пакрылася пухірамі. У лякарні агульнага профіля Насаў яго лячылі ад сонечнага атручвання і моцных апёкаў і папярэдзілі аб тым, што яму нельга занадта доўга знаходзіцца на сонца, затым вырашылі пакінуць яго для лячэння і назіранні, пасля таго як ён сказаў, што быў накаўтаваны дакрананнем да пляча дужага маладога чалавека з глыбокімі карымі вачыма.
  
  
  Рыма ўхмыльнуўся, праходзячы міма пустога крэсла, і падумаў сам сабе, што калі начальнік пажарнай аховы даваў дрэнныя чаявыя, то Сміт быў яшчэ горш. Афіцыянты нічога не выйгралі ад падмены.
  
  
  Рыма бясшумна прайшоў па адной са сталёвых перакладзін, якія падтрымлівалі выгнуты пластыкавы дах басейна, затым вярнуўся на левы борт карабля. Ён прабег яшчэ некалькі крокаў, хутка слізгануў за бар'ер, які аддзяляе грамадскую палубу ад яго асабістай веранды, і бясшумна прызямліўся на палубе перад сваёй каютай.
  
  
  Ён сунуў ногі назад у тэпцікі і ўвайшоў у каюту праз рассоўныя шкляныя дзверы.
  
  
  Сміт сядзеў на канапе, а Чіун стаяў на каленях ззаду яго, націскаючы вопытнымі пальцамі на згусткі нерваў па баках шыі Сміта.
  
  
  "Дзякуй, Чыун", - сказаў Сміт, адхіляючыся, калі ўвайшоў Рыма.
  
  
  "Марская хвароба, так?", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ніколі. Я правёў у моры больш часу, чым ты ў цвярозым выглядзе", - фыркнуў Сміт. "Выйшаў на вячэрнюю прагулку?"
  
  
  "Можна і так сказаць", - сказаў Рыма, а затым, паколькі ён хацеў быць жорсткім да гэтага чалавека, які прыносіў яму бесчалавечныя місіі і даручэнні, ён сказаў: "Хопкінс адразу зразумеў, што гэта ты. Як толькі я сказаў "танна" , ён зразумеў ".
  
  
  "Так, так. Што ж, гэтага дастаткова", - сказаў Сміт. Ён закаціў вочы ў бок Чыуна, які, нягледзячы на свае смяротныя навыкі і нягледзячы на сваю любоў да Рыма, насамрэч не ведаў, што такія лекі і што яно робіць, і здавольваўся толькі тым, што Рыма адпраўлялі на смяротныя заданні і што гэта была яго праца - сачыць за тым, каб Рыма адпавядаў пастаўленай задачы.
  
  
  Чіун адкінуўся на спінку канапы, лёгка саслізнуўшы ў позу лотаса і зачыніўшы вочы. Сміт устаў і адкрыў свой чамадан. Ён сунуў руку ўнутр, дастаў бліскучы папяровы пакет і працягнуў яго Рыма.
  
  
  "Ты ведаеш, што гэта такое?"
  
  
  "Вядома, гэтыя лекі. Гераін", - сказаў Рыма, беручы пакет у рукі.
  
  
  "Ты ведаеш, што людзі забілі б мяне за гэта?"
  
  
  "Мілая, ёсць людзі, якія заб'юць цябе проста дзеля задавальнення", - сказаў Рыма.
  
  
  "Будзь сур'ёзны, добра?" Сказаў Сміт.
  
  
  Не звяртаючы ўвагі на слабы пратэст Рыма, што ён кажа сур'ёзна, Сміт працягнуў: "Прама зараз гэта наша праблема. "Кожны год нелегальныя гандляры наркотыкамі ў Злучаных Штатах прадаюць каля васьмі тон гераіну. Вялікая частка трафіку кантралюецца мафіяй. Яны вырошчваюць мак у Турцыі, перапрацоўваюць яго ў Францыі ці Паўднёвай Амерыцы і кантрабандай увозяць у краіну. Міністэрства фінансаў тармозіць іх. Гэта іх непакоіць. Часам гэта прыводзіць да буйнога арышту. Але буйны арышт - гэта поўны чамадан, можа, пяцьдзесят фунтаў. І ва ўсёй краіне мы трацім, можа, шаснаццаць тысяч фунтаў у год. На вуліцы гэта каштуе больш за паўтара мільярда долараў”.
  
  
  "І што? Найміце больш людзей для Міністэрства фінансаў", – сказаў Рыма.
  
  
  "Мы спрабавалі гэта зрабіць. Усё было падстроена. І людзі з Казначэйства былі забітыя. Тавар трапіў унутр, Рыма. Мы не гаворым аб поўных чамаданах. Мы гаворым пра чатыры грузавікі. Можа быць, пяцьдзесят тон. Гераіна хопіць, каб забяспечваць нелегальны рынак у на працягу шасці гадоў, Гераіна на дзесяць мільярдаў долараў!
  
  
  "А калі мафія выцесніць дробных дылераў, – сказаў Сміт, – гэта можа каштаваць удвая больш".
  
  
  Рыма яшчэ раз паглядзеў на перламутравы канверт у сваёй руцэ, а затым кінуў яго назад у адкрыты чамадан Сміта.
  
  
  "Што ты хочаш, каб я зрабіў?", - ён паціснуў плячыма.
  
  
  "Вы ведаеце, дзе знаходзіцца Хадсан, штат Нью-Джэрсі, ці не так? Вы з гэтага раёна, ці не так?" - спытаў Сміт.
  
  
  "Я з Ньюарка. У параўнанні з Ньюаркам Хадсан падобны на Беверлі-Хілз", - сказаў Рыма.
  
  
  “Ну, гераін недзе ў Гудзоне. Яго выгрузілі там з карабля. Супрацоўнікі казначэйства былі забітыя, ідучы за грузавікамі, якія яго перавозілі. І цяпер грузавікі з гераінам знаходзяцца недзе ў горадзе, і мы не можам іх знайсці”.
  
  
  "Адкуль ты ведаеш, што яны ўсё яшчэ там? Ведаеш, яны могуць быць у Пітсбургу".
  
  
  "Грузавікі ўсё яшчэ ў Гудзоне. Апошні тыдзень мы адсочвалі кожны транспартны сродак, які выязджае з горада. Спецыяльны дэтэктар клубняў, распрацаваны дэпартаментам сельскай гаспадаркі. Адзін з нашых хлопцаў адаптаваў яго, і зараз ён працуе і як датчык гераіну. Нічога сур'ёзнага з горада не сышло. ".
  
  
  "Я ніколі не чуў аб падобнай прыладзе", - сказаў Рыма.
  
  
  "Як і наш урад. Мы трымалі гэта ў сакрэце. Калі мы дадзім ім ведаць пра гэта, праз два тыдні гэтыя чортавыя планы з гэтай нагоды з'явяцца ў Scientific American, і ў мафіі будзе абарона для гэтага, перш чым мы нават атрымаем шанец ім скарыстацца." ".
  
  
  "Тады чаму б табе проста не пачакаць, пакуль твой дурны дэтэктар клубняў не знойдзе гэта?", - сказаў Рыма.
  
  
  "Таму што, калі мы дадзім ім час, яны могуць забраць гэта ва ўсіх, і мы ніколі не зможам гэта адсачыць. Мы жадаем знайсці гэта да таго, як яно патрапіць у абарачэнне па частках".
  
  
  "Добра, - сказаў Рыма, - каго ты хочаш, каб я ўдарыў?"
  
  
  "Я не ведаю. Можа быць, ніхто".
  
  
  "Гэта не чарговая з тых інфармацыйных штучак, ці не так?" - спытаў Рыма. "Кожны раз, калі я ўвязваюся ў адну з іх, мяне ледзь не забіваюць".
  
  
  "Не інфармацыя", - сказаў Сміт. "Я хачу, каб ты ўвайшоў і пачаў шумець. Хай той, у каго ёсць наркотыкі, прыйдзе за табой. Затым высветлі, дзе гераін, і знішчы яго. І калі хто-небудзь устане ў цябе на шляху, знішчы яго. Знішчы ўвесь пракляты горад, калі спатрэбіцца”.
  
  
  Рыма не бачыў Сміта такім узнятым з таго часу, як Рыма ў апошні раз запаўняў расходны чэк.
  
  
  Сьміт зноў падышоў да чамадана. Ён дастаў фатаграфію. "Гэта наркаман, Рыма. Вось што гэтыя ўблюдкі з імі робяць".
  
  
  Рыма зрабіў здымак. На ім была аголеная дзяўчына, магчыма, падлеткавага ўзросту. Але яе вочы былі пустымі і глядзелі з болем, а скура апухла, пакрылася язвамі і счарнела. У правым верхнім куце фатаграфіі былі буйным планам устаўленыя яе рукі, і не засталося дакладнага месца, у якое можна было б увесці шпрыц для падскурных ін'екцый.
  
  
  "Тая дзяўчына зараз мёртвая", - сказаў Сміт. "Некаторым з іх не так пашанцавала".
  
  
  Ён забраў фатаграфію і паклаў яе назад у свой чамадан. Ён зноў загаварыў, цяпер спакайней. "Хадсан - галоўны пункт уезду. Мы павінны думаць, што там выкарыстоўваюцца значныя палітычныя рычагі для абароны імпарту гераіну. Паліцыянты несумленныя.
  
  
  Палітыкі несумленныя. Мафія кіруе горадам. Але яна заціснутая, і мы шмат чаго не ведаем. Мы думаем, што лідэра клічуць Верыльё. Або Гас. Або Палумба. Мы проста не ведаем".
  
  
  "Якім будзе маё прыкрыццё?"
  
  
  "Ты Рыма Бары. У вас з Чиуном кватэра ў Нью-Ёрку. Ты штатны аўтар часопіса Intelligentsia Annual. Не турбуйся пра гэта, мы толькі што купілі часопіс. Гэта было самае таннае, што мы маглі дастаць. Прыйдзі як журналіст і пакапайся ва ўсім ".
  
  
  "Выкажам здагадку, я адмоўлюся ад задання?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Рыма, калі ласка", - сказаў Сміт. Гэта быў першы раз за ўсе гады, калі Сміт сказаў яму "калі ласка".
  
  
  Рыма проста кіўнуў. Сьміт зноў палез у чамадан і выцягнуў тоўстую справаздачу, надрукаваную на машынцы. “Тут усе дадзеныя, усе факты, усе імёны. Праглядзіце яго. Запомні гэта. Затым выкінь. У цябе развязаныя рукі, каб рабіць усё, што ты хочаш. Калі ласка, толькі рабі гэта хутка”.
  
  
  Гэта было другое "калі ласка", і Рыма не спрабаваў прыдумаць, што б такога разумнага сказаць. Ён зноў кіўнуў, Сміт зачыніў чамадан і накіраваўся да дзвярэй. Не кажучы ні слова, ён выйшаў. Ён быў рады, што не палічыў патрэбным казаць Рыма, што адной з наркаманак, якой яшчэ не пашчасціла памерці, была родная дачка Сміта.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  Дамініку Верыльё не падышлі б добрыя італьянскія рэстараны. Не падышлі б ні яго шырокі маёнтак у Кенсіка, штат Нью-Ёрк, ні яго трохпавярховы дом у стылі ангельскіх цюдараў у Хадсане, штат Нью-Джэрсі. Дома ў Палм-Біч таксама не было. За ўсімі імі назіралі. Або ўсталявалі жучкі. Маленькія электронныя прылады, якія так адпавядалі характару Амерыкі. Акуратныя. Чыстыя. Тэхнічныя. Абыякавыя. І вы не ведалі, што яны не працуюць, пакуль не стала занадта позна.
  
  
  Але яны спрацавалі дастаткова добра, каб Дамінік Верыльё нават не абмяркоўваў буйныя справы ў сваім офісе. Недастаткова добра, каб спыніць яго ці нават перашкодзіць яму, як толькі ён даведаецца пра іх. Але дастаткова, каб добрыя рэстараны, яго загарадны маёнтак, яго трохпавярховы дом або яго дом у Палм-Біч былі занятыя чымсьці сапраўды важным. Недахопам электроннага назірання быў час. З часам федэралы, паліцыя штата - нават ваша крэдытнае агенцтва - могуць усталяваць жучкі ў любым месцы, якое вы маглі б пабудаваць, купіць ці арандаваць. З часам.
  
  
  Але што, каб вы не далі часу? Калі б вы на працягу дзесяці хвілін вялі свае сапраўдныя справы на новым месцы, вы былі б у такой жа бяспецы, як калі б памылка ніколі не была вынайдзена.
  
  
  Такім чынам, у той ясны дзень, калі дрэвы цэнтральнай алеі на Парк-авеню і 81-й вуліцы ў Нью-Ёрку ўсё яшчэ ззялі сваёй летняй зелянінай, на ўсходні бок вуліцы пачалі прыбываць таксі, спыняючыся адно за адным, высаджваючы сваіх пасажыраў, якімі нязменна былі мужчына сярэдніх гадоў у суправаджэнні двух маладых людзей. Увесь час з 14:05 да 14:10 невялікі натоўп быў паглынуты паклонамі, цалаваннем рук і кіўкамі, пакуль Дамінік Верыльё, у чорным дзелавым гарнітуры, белай кашулі і чорным гальштуку, не сказаў:
  
  
  "Нічога падобнага. Не зараз. Не зараз".
  
  
  І паколькі большая частка пацалункаў рук і паклонаў была адрасавана яму, гэта спыніла гэта. Пад'ехала пяць арандаваных лімузінаў, арандаваных за дзесяць хвілін да гэтага ў пяці розных месцах, і група людзей хутка запоўніла іх.
  
  
  Дамінік Верыльё быў у пярэднім лімузіне. Гэта быў аўтамабіль гонару, і таму з ім таксама быў П'етра Скубічы, прыемны на выгляд сівавалосы мужчына з Нью-Ёрка ў гатовым гарнітуры і белай кашулі з паднятым каўняром, таму што яго жонка, якой цяпер семдзесят два гады, бачыла не так добра, як раней.
  
  
  П'етра Скубічы быў Капа мафіёза ў Нью-Ёрку і на працягу паўтара дзён мог, калі б пажадаў, прад'явіць восемдзесят два мільёны долараў гатоўкай у папяровых пакетах. Аднак у згорнутым карычневым папяровым пакеце, які ён зараз трымаў на каленях, былі смажаныя перцы на выпадак, калі Дамінік Верыльё збіраўся правесці сустрэчу ў рэстаране. Скубічы не любіў плаціць за кошты ў рэстаранах Нью-Ёрка, бо "яны ўвесь час растуць". Тое, што ён быў у нейкай ступені адказны за гэта, не абмяркоўвалася. Гэта былі грошы, якія паступалі. Адплачваючы, грошы сыходзілі. Ён прынёс свае перцы.
  
  
  Побач з ім на заднім сядзенні сядзеў Франсіска Сальваторэ, маладзейшы за Скубішы, ледзь за сорак, у гарнітуры ад П'ера Кардэна, стыльныя плыўныя лініі якога, здавалася, не маглі падушыцца. У яго былі скульптурна выкладзеныя валасы, дагледжаныя пазногці і глыбокі загарэлы твар. У яго былі белыя, роўныя і бездакорныя зубы, і яму часта казалі, што ён мог бы стаць кінаакцёрам, калі б захацеў. Аднак ён не хацеў, таму што ў яго ўзросце зарабляць тое, што зараблялі Рок Хадсан або Джон Уэйн, азначала б урэзаць заробак.
  
  
  У яго не было грошай, таму што нават наяўныя змянілі б аблічча яго касцюма. Калі пажылы Скубічы павярнуўся, каб загаварыць з ім, ён выпадкова зачапіў зашмальцаваным пакетам трыкатажную тканіну штаноў Сальваторэ. Калі б засталася цёмная пляма. Сальваторэ прыкінуўся, што не заўважыў гэтага. Пазней, на зваротным шляху ў Лос-Анджэлес, ён ціха праклінаў сябе, пакуль гарнітур не быў зняты з яго і выкінуты ў смеццевае вядро.
  
  
  Справа ад Скубічы быў Філемена Палмучы - ці Тоўсты О'Браэн - кавалак галавы, пасаджаны на выгіб шыі і які пашыраецца адтуль да сцёгнаў. Холмік быў увянчаны шэрым фетравым капелюшом, на паўразмеру менш. Таўстун О'Браэн ніколі не ўсміхаўся і проста глядзеў проста перад сабой, нібы меў намер пераварваць свае вантробы. Ён быў з Бостана.
  
  
  Наперадзе, вядома ж, быў дон Дамінік Верыльё, які склікаў іх усіх разам. Ён стаяў напаўпаварота, тварам да задняга сядзення, і быў ветлівы і сардэчны. Яго твар мог бы ўпрыгожыць вокладку часопіса BUSINESS MANAGEMENT, але ў ягонай прамове было больш эмоцый, а жэсты былі больш людскімі, у адрозненне ад трупападобных выразаў амерыканскага кіраўніцтва вышэйшага ўзроўню.
  
  
  "Я так разумею, вы ў добрым здароўі", - сказаў Дамінік Верыльё, усміхаючыся.
  
  
  "Добра", - сказаў П'етра Скубічы, які меў права адказаць першым. "Жонка таксама добрая, хоць зараз яна не занадта добрая".
  
  
  "Мне шкада гэта чуць, Пьетра".
  
  
  "Жыццё ёсць жыццё, дон Дамінік", - сказаў Скубічы. "Яна пачынаецца сляпой і слабой і заканчваецца сляпой і слабой. Не я ствараў жыццё".
  
  
  "Вы б зрабілі гэта лепш, дон П'етра", - сказаў Францыска Сальваторэ, дэманструючы белыя зубы.
  
  
  "Францыска. Бог стварыў жыццё. Ніхто не робіць яго лепшым. Таксама ніхто не робіць яго горш", - сказаў П'етра Скубічы. Нейкім чынам тлушч ад яго смажаных перцаў, здавалася, ніколі не пэцкаў яго цёмны гарнітур.
  
  
  "А ты?" - звярнуўся Верыльё да Франсіска Сальваторы.
  
  
  "У мяне ўсё добра, дзякуй вам, дон Дамінік. У маёй жонкі ўсё добра. У маіх дзяцей усё добра. Гэта добрае жыццё на сонца. Вы павінны як-небудзь наведаць нас".
  
  
  "Я так і зраблю", - сказаў Дамінік Верыльё. "Я так і зраблю".
  
  
  "Я таксама ў парадку, дон Дамінік", - сказаў таўстун О'Браэн.
  
  
  "Гэта добра. Здароўе важней за ўсё. У нас тут, у сталічным раёне Нью-Йорка, добрае надвор'е. З добрага надвор'я атрымліваецца добрае віно, як гаворыцца".
  
  
  "Добрае віно таксама робіць добрае надвор'е", - сказаў П'етра Скубічы і ўсміхнуўся. Усе ўсміхнуліся разам з ім.
  
  
  І так гэта працягвалася ў караване арандаваных лімузінаў. Здароўе, надвор'е, сям'я. Вялікая дыскусія аб інавацыях разгарэлася, калі Гульельма Маркона, або Эплз Донэлі, як яго час ад часу называлі, сказаў Віторыа Палеліа, што "ў Маямі-Біч добрага стейка не знойдзеш". Яны ехалі ў чацвёртай машыне спераду. Гульельма Марконэ быў з Дулута, а Віторыа Палеліа - з Маямі-Бізун.
  
  
  "У нас выдатныя стэйкі", - сказаў Віторыо Палеліо. "Можа быць, вы шукалі не ў тых месцах".
  
  
  "Я шукаў у патрэбных месцах, дон Віторыа".
  
  
  "Ты глядзеў не ў тых мясцінах, Гульельма".
  
  
  "Я зазірнуў у Бакі-дэль-Соль".
  
  
  "У Бакі-дэль-Соль не рыхтуюць добрых стейкаў".
  
  
  "Я зазірнуў - як завецца тое месца, якое падобна на краму таннай мэблі?"
  
  
  "Гэта ўвесь горад, Гульельма".
  
  
  "Там я таксама не атрымаў добрага стейка. І ў Бакі-дэль-Соль я не атрымаў добрага".
  
  
  "У Бака-дэль-Соль не рыхтуюць добрых стейкаў, Гульельма".
  
  
  "Я ведаю гэта. У мяне там дрэнны стэйк".
  
  
  Такім чынам, невялікая гутарка адбылася паміж прадстаўнікамі Даласа і Новага Арлеана, Чыкага і Рочэстэра, Портленда і Канзас-Сіці, Кліўленда і Каламбуса, Цынцынаці, Луісвілля, Дэнвера, Фінікса, Нарфолка, Чарльстана, Лас-Вегаса, Сан-Францы.
  
  
  У цэнтр горада адправіўся караван, які, паколькі арандаваныя лімузіны былі рознага колеру, не быў падобны на караван. Толькі Дон Дамінік Верыльё ведаў пункт прызначэння, і час ад часу ён загадваў кіроўцу павярнуць туды і сюды, заўсёды захоўваючы асцярожнасць, каб не страціць машыны ззаду. Нарэшце, перад невялікай мастацкай крамай у Грынвіч-Вілідж дон Дамінік Верильо даў знак свайму кіроўцу спыніцца.
  
  
  Ён выскачыў, адчыніўшы дзверы П'етра Скубічы, Франсіска Сальваторэ і Таўстуну О'Браэну, сказаўшы: "Няма часу на фармальнасці. Няма часу".
  
  
  Кіроўца, Вілі, Сантэхнік Палумба, таксама выскачыў і, праверыўшы пачак банкнот у кішэні, пабег у маленькую мастацкую краму, дзе былі выстаўленыя сукенкі і карціны.
  
  
  Амаль адразу, як ён адчыніў дзверы, ён сказаў: "Тут ёсць сцэна з трускаўкай, якую я хачу купіць за 5000 даляраў".
  
  
  "У задні пакой", - сказаў дон Дамінік Верыльё сваім гасцям. "Проста ідзіце ў задні пакой".
  
  
  Кожнай спынілася машыне ён казаў: "Задні пакой. Задні пакой".
  
  
  Не прайшло і сарака пяці секунд, як ён рушыў услед за апошнім мужчынам у мастацкую краму, шыльда над якім абвяшчала "Ева Флін".
  
  
  Прывабны ўладальнік усё яшчэ размаўляў з Вілі, вадаправодчыкам. "О, мой дарагі", - сказала яна. “Так шмат людзей адначасова. Гэта цудоўна. Я заўсёды ведала, што гэта адбудзецца менавіта так”.
  
  
  Яе вогненна-рудыя валасы ўзняліся, калі яна адкінула галаву назад і ўперлася рукой у выцягнутае сцягно, апранутае ў запырсканыя фарбай сінія джынсы.
  
  
  "Гэты збан тут, каля дзвярэй", - сказаў Вілі, Вадаправодчык. "Прама тут. Гэта першае. Вось грошы. Але спачатку я хачу ведаць, назіральнік Модзі . . . модзі . . . Як гэта называецца, мадэрацыя ".
  
  
  "Матывацыя", - сказала жанчына.
  
  
  "Так. Што гэта такое і як ты думаеш аб сабе ў стаўленні, скажам, Goggin".
  
  
  "Гаген?"
  
  
  "Так. Ён".
  
  
  "Я рада, што вы спыталі", - сказала жанчына, нервова матнуўшы галавой у бок натоўпу, якая толькі што прайшла міма яе, накіроўваючыся ў задні пакой, дзе праходзілі яе вулічныя сцэны Парыжа. "Але ты не думаеш, што я павінен ім дапамагчы?"
  
  
  "Не", - сказаў кіроўца. "Яны проста глядзяць. Я хачу, каб гэты пітчар быў тут, а ты паклапоцішся пра мяне".
  
  
  "Вядома. Вы ведаеце, у мяне ёсць прызнанне. Вы мае першыя кліенты. Усё так нечакана ". Яна паказала на заднюю частку. "Яны банкіры?"
  
  
  "Яны з амерыканскай "Ківаніс Інтэрнэшнл"".
  
  
  "Пацешна. Я так не думаў. Яны здаваліся занадта ветлівымі для гэтага. Ну, зараз вы бачыце, Гаген бачыў жыццё, Гаген бачыў колер па-іншаму . . . . " і рудавалосая мастачка пусцілася ў свае тлумачэнні колеру як формы мастацтва, а Вілі -Сантэхнік кіўнуў і ў думках паўтарыў яшчэ чатыры сваіх пытання. Ён выкарыстоўваў бы іх, калі б яна запаволілася. Яму не прыйшлося б іх выкарыстоўваць.
  
  
  У заднім пакоі дон Дамінік Верыльё падняў рукі, заклікаючы да цішыні і паказваючы, што фармальнасці збору павінны быць адкінутыя. Ён стаяў перад цёмна-зялёна-сіняй выявай начнога парку.
  
  
  "У мінулым годзе, калі я наведаў вас, я сказаў вам усім па асобнасці, што наркотыкі сталі сур'ёзнай праблемай. Я сказаў вам, што дробныя незалежныя дылеры па ўсёй Амерыцы імпартавалі і прадавалі гераін. Многія з вашых людзей былі ўцягнутыя ў гэта. Многія з вашых людзей былі больш уцягнутыя ў гандаль гераінам, чым у працу на вас.Многія з вашых уласных людзей гублялі павагу да вас, таму што яны маглі прадаваць тавар па больш выгаднай цане.
  
  
  “Што б вы маглі купіць? Чамадан з гэтым таварам. Ні ў кога з вас ніколі не было поўнага багажніка. Якасць была ненадзейнай. Людзі прадавалі вам цукар. Пясок. Разрыхляльнік для выпечкі. Нарэзка прадуктаў стрыхнінам. Калі атрымлівалася чыстае рэчыва, у людзей пачыналася Перадазіроўка: Каб атрымаць грошы за свае звычкі, наркаманы рабавалі без разбору.Больш злачынстваў.Больш паліцыі.Больш паліцыі азначала, што вам трэба было падаваць вялікія пляцоўкі, і гэта было толькі тады, калі вы маглі прымусіць іх прымаць мардзідо, адкупныя.Гэтая гераінавая дрэнь заб'е нас гэтак жа дакладна, як калі б мы калоліся самі”.
  
  
  Пакой напоўніў бурчанне згоды. Некалькі мужчын нервова вызірнулі за дзверы. Яны былі ў межах чутнасці ўладальніка крамы.
  
  
  "Не турбуйся аб ёй", - сказаў Дон Дамінік.
  
  
  "Яна можа чуць", - сказаў таўстун О'Браэн.
  
  
  "Яна ў сваім уласным свеце. У такой добрай артысткі кайф іншага роду. Мы тут, каб пагаварыць пра коней. Калі летась я распавядаў вам пра свае планы ў вашых меркавана бяспечных офісах і дамах, прайшло менш за тыдзень, перш чым пра гэта стала вядома там, дзе мы не хацелі, каб гэта стала вядома. Цяпер я сказаў вам, што збіраюся прывезці тоны гэтага тавару. Вы выказалі сумневы. Што ж, я гатовы выконваць заказы”.
  
  
  "Вы хочаце сказаць, што гэта сапраўды адбываецца?" - спытаў Францыска Сальваторэ.
  
  
  "Гатова", - сказаў дон Дамінік Верыльё. "Сорак сем тон. Ён чысты на 98 працэнтаў, і мы збіраемся пастаўляць яго ў таблетках, якія могуць расшчапляць наркаманы, і ў бутэлечках з сыроваткай, якія выглядаюць так, быццам могуць быць лекамі. Мы зможам прадаваць гэтую дрэнь так танна, што яны змогуць паліць яе, як у В'етнаме.
  
  
  “Вы зможаце выціснуць з гэтага рынку ўсе сокі, і калі вы ачысціце яго ад незалежных, вы зможаце падняць яго столь. Вы будзеце валодаць цэлымі гарадамі. Я маю на ўвазе, валодаць імі. Амерыка можа развітацца з перламутравым канвертам”.
  
  
  "Дон Дамінік. Дон Дамінік. Дон Дамінік", - крычалі капа. Рэтра Скубічы пацалаваў руку Дамініку Верыльё, але дон Дамінік ведаў, што гэта хутчэй нагода пагандлявацца за аптовыя кошты, чым знак павагі.
  
  
  "І ніхто з вас гэтага не ведаў, ці не так? Сорак сем тон, і ніхто з вас гэтага не ведаў. Цяпер скажыце мне, пра каго варта турбавацца, каб падслухаць, а пра каго не варта турбавацца. Скажы мне, што такое бяспечнае месца, а што не. Я выканаю твае загады зараз, адзін раз, і мы сустрэнемся зноў праз шэсць месяцаў для атрымання новых заказаў. Такім жа чынам ".
  
  
  "У вас, павінна быць, вялікая порцыя", - сказаў П'етра Скубічы, які першым зрабіў замову.
  
  
  "У мяне ёсць лепшае рашэнне, якое вы можаце атрымаць. Лепш не бывае", - сказаў Дон Дамінік.
  
  
  І. Скубічы замовіў тону для Нью-Ёрка. Семсот фунтаў прызначаліся Лос-Анджэлесу, 200 фунтаў - Бостану, 600 фунтаў - Дэтройту, 300 фунтаў - Даласу і яшчэ 300 фунтаў - Новаму Арлеану, 700 фунтаў - Філадэльфіі і тона - Чыкага. Кліўленд хацеў 300 фунтаў, Калюмбус - 100, Цынцынаці - 100. Сан-Францыска замовіў 200 фунтаў, як і Канзас-Сіці. Па пяцьдзесят фунтаў кожнаму замовілі Дэнвер, Фінікс, Норфалк і Ролі, а таксама Чарльстан, Лас-Вегас і Уілінг.
  
  
  Дон Дамінік Верыльё ў думках падлічыў гэта. Больш за восем тысяч фунтаў, больш за чатыры тоны. Гэтага было прыкладна шасьцімесячным запасам для ўсёй нацыі. Ён быў задаволены. Заказы будуць расці ў памерах па меры таго, як ён дакажа сваю здольнасць выконваць.
  
  
  "Мы даставім яго вам", - сказаў ён. “І на ім будуць этыкеткі вашых мясцовых аптэк. Вы не зможаце адрозніць рэчыва ад аспірыну, пеніцыліну ці парашка зэйдліца. Джэнтльмены, гэта сур'ёзнае выпраўленне”. Ён усміхнуўся, як і належыць чалавеку, які толькі што прадаў тавараў на 160 мільёнаў долараў людзям, якія перапрадалі б іх за 800 мільёнаў долараў.
  
  
  "Дон Дамінік, дон Дамінік, Дон Дамінік", - зноў пачуліся галасы, і дон Дамінік Верыльё ганараваўся ліслівасці. Ён стаяў у дзвярах і развітваўся з кожным асабіста, калі яны выходзілі перад крамай, а потым на вуліцу, дзе чакалі машыны. Мастак ледзь падняў вочы.
  
  
  Скубічы адыходзіў апошнім.
  
  
  "П'етра", - сказаў дон Дамінік. "Я любіў цябе як бацьку. Я даю табе, з найвялікшай павагай, адна рада".
  
  
  "Сям'я Скубічы заўсёды прыслухоўваецца да парад дона Дамініка Верыльё".
  
  
  "Як я казаў іншым, калі вы спачатку не будзеце прадаваць дорага, вы зможаце ўсталяваць свой кантроль. Я кажу гэта для вашага ж дабра".
  
  
  "Гэта добрая рада, калі будзе другая партыя".
  
  
  "Ці ёсць нешта, што прымушае цябе верыць, што гэтага не будзе?"
  
  
  "Я стары, дон Дамінік. Хто ведае, ці дажыву я да другой адпраўкі?"
  
  
  "Гэта не тое, што цябе непакоіць", - сказаў Верыльё.
  
  
  "Калі я скажу табе, што выклікае ў мяне неспакой, ты засмяешся. Як смяюся я. Я думаю, гэта не варта тваіх вушэй".
  
  
  "Усё, што ты скажаш, варта маіх вушэй".
  
  
  Стары павольна кіўнуў. "Мая Анджэла, яна верыць у зоркі. Зоркі гэта-зоркі тое. Яна гуляе ў свае гульні. Я слухаю. Ты ведаеш, як яна сказала, што ты збіраешся ажаніцца. І ты зрабіў. І як памерла твая жонка. І, ды дабраслаўлю я яе памяць, яна зрабіла.Ты ведаеш, як яна кажа, што ты капа ўсіх капа.І ты ёсць.Можа быць, гэта няшчасны выпадак.Яна таксама сказала, што ў цябе цудоўная дачка і ў цябе няма дзяцей, так што ты ведаеш , што кажуць зоркі?"
  
  
  Хватка Дона Дамініка на плячах старога ўзмацнілася. Але як толькі хватка ўзмацнілася, ён узяў сябе ў рукі і прыслабіў хватку.
  
  
  "Што ж", - працягнуў Пьетра Скубічы, перакочваючы ў пальцах пакуначак з тоўстым перцам. "На гэты раз яна выйшла вар'яткай. Я казаў вам у мінулым годзе, што гэтая штука, магчыма, не самая лепшая. Але я згаджаюся ".
  
  
  "Так?" - сказаў Верыльё.
  
  
  "Ты ведаеш, як Анджэла кажа, што гэты дзень не той і трэба чакаць, і яна кажа чакаць вечна, так што ты ўвогуле не чакай. Але я згаджаюся, таму што зоркі ёсць зоркі, а бізнэс ёсць бізнэс. Але на гэты раз Анджэла напалохана. Яна кажа… ты павінен паабяцаць не смяяцца. Яна кажа, што ты ідзеш супраць бога”.
  
  
  Дон Дамінік не змог стрымаць смех і, рагочучы, папрасіў прабачэння.
  
  
  "Бачыш, гэта глупства", - сказаў Пьетра.
  
  
  "Раскажы мне пра гэтага бога".
  
  
  "Ну, гэта не падобна на бога, на святога. Гэта як Бог са старых часоў".
  
  
  "Зеўс. Юпітэр. Апалон?"
  
  
  "Як па-кітайску", - сказаў Скубічы. "Вар'яцкая рэч. Анджэла адсылае да адной пажылой лэдзі ў Грынвіч-Вілідж, таму што зоркі Анджэла не ўмее чытаць. І вяртаецца яшчэ большае замяшанне. Якое слова выкарыстоўваюць габрэі, калі аплакваюць сваіх мёртвых. Сядзяць на скрынях, не голяцца і ўсё такое?"
  
  
  "Шыва", - сказаў Верыльё.
  
  
  "Ага. Гэта ён. Толькі гучыць як рукаў".
  
  
  "Шыва? Што ж, я буду напагатове ў пошуках любых усходніх багоў", - сказаў Верыльё.
  
  
  П'етра Скубічы ўсміхнуўся і паціснуў плячыма. "Я кажу вам, што гэта вар'яцтва. Проста часам Анджэла . . . . " і яго голас заціх, калі двое мужчын выйшлі з крамы разам, а Вілі, Сантэхнік, здзейсніў сваю пакупку на пяць тысяч даляраў.
  
  
  У тую ноч дон Дамінік Верыльё зрабіў разумовую нататку пашукаць бога Шыву ў энцыклапедыі.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  Рыма Уільямс чакаў у спакойнай прыёмнай Дамініка Верыльё, старшыні Рады дзеянняў Хадсана, і пастукваў нататнікам у яго на калене. Праз адно акно ён мог бачыць смутныя абрысы нью-ёркскіх хмарачосаў, якія сыходзяць уверх у паўдзённы смог з угарнага газу і фабрычных адходаў. Праз акно насупраць яго, праз прасторны, абабіты панэлямі пакой, ён мог бачыць Ньюарк, далёкую пляму будынкаў, якія, здавалася, зліваліся разам у кангламерат роспачы, але аб якім ён успамінаў з цеплынёй.
  
  
  І ён быў у Гудзоне, на ўчастку сушы паміж імі, падзеленым рэкамі Гудзон і Хакенсак, на адкрыцці Амерыкі. У пакоі злёгку пахла асінавай хвояй, а прывабная, кансерватыўна апранутая жанчына за сваім сталом гартала вельмі тоўстую і даволі старую кнігу.
  
  
  На сцяне вісела карціна з выявай трускаўкі, пра якую Рыма не ведаў, што яна была набытая напярэдадні за пяць тысяч долараў, але калі б яму сказалі пра гэта, ён бы паверыў. У мастака было бачанне па-за межамі бачнасці, кантроль за межамі геніяльнасці.
  
  
  План Рыма быў просты, як і большасць якія насоўваюцца катастроф, думаў ён. Ён зробіць сваю прысутнасць вядомым у горадзе. Ён будзе раздражняць, запалохваць і абражаць. Хто-небудзь прыйдзе да яго. І што хто-небудзь прагаворыцца. Гэта быў просты працэс. У адрозненне ад кінаакцёраў, людзі - адважныя людзі і баязлівыя людзі - распавялі б што заўгодна, каб спыніць боль. Таямнічая тэхніка допыту рускіх складалася ў нанясенні ўдараў людзям; Генрых 8-й загадваў збіваць іх палкамі; Чынгісхан загадваў збіваць іх нагамі.
  
  
  Толькі разумова адсталыя Галівуд і Гітлер злічылі неабходным выкарыстоўваць распаленае вуголле, здрабняльнікі органаў і сродкі для зняцця лупіны. Прафесіяналы проста ўражваюць.
  
  
  І калі ніхто не прыйдзе за ім, Рыма пойдзе за імі. Ён пачне з найбольш верагоднага кандыдата - шэфа паліцыі Браяна Дугана, чалавека дасціпнага і цёплага, а таксама злодзея. Па словах КЮРЭ, ён заплаціў 80 000 даляраў за сваю працу пры папярэдняй адміністрацыі. Чалавек не плаціў столькі за тое, каб навесці закон і парадак у горадзе. І калі б у Дугана не было галоўнай ролі, то гэта быў бы Верыльё, ці Гаса, ці Палумба, ці мэр, ці мясцовы рэдактар, ці любы з людзей, чые імёны назваў яму Сміт.
  
  
  Але гэта была другая фаза. Гэта была першая фаза - інтэрв'ю і раздражненне. І першым у спісе быў Верыльё, які, па словах Кюрэ, быў альбо верхаводам мафіі Хадсана і, магчыма, усёй нацыі, альбо проста міжвольным ахвярай інтарэсаў мафіі.
  
  
  Гэта было нешта накшталт паведамлення нямецкаму генеральнаму штабу аб тым, што саюзнікі збіраюцца высадзіцца ў Нармандыі 6 чэрвеня 1944 года. У іх былі дакладныя час і месца. На шчасце, у іх таксама было 39 іншых дакладных часоў і месцаў, пачынаючы ад Нарвегіі да Балкан і з 1943 па 1946 год. Вось і ўсё, што тычыцца разведдадзеных.
  
  
  "Я зразумеў гэта", - сказаў сакратар. "Я зразумеў гэта".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся. "Зразумеў што?"
  
  
  "Шыва. Я шукаю Шыву". Яна пачала чытаць: "Шыва. Адзін з трох галоўных багоў індуізму, таксама вядомы як разбуральнік". Яна падняла вочы.
  
  
  Рыма вызначана зацікавіўся. Ён чуў гэтае слова раней. "Я чуў, што яго таксама звалі разбуральнікам міроў". Ён вымавіў павольна, па памяці: "Я - Шыва . . . ." але ён не мог успомніць астатнюю частку гэтага.
  
  
  Як толькі ён гэта сказаў, дзверы адчыніліся, і бізнэсмэн з рашучай асобай высунуў галаву з унутранага офіса.
  
  
  "Джоан, магу я пагаварыць з табой хвілінку, калі ласка? О, прывітанне. Вы, павінна быць, аўтар часопіса. Я буду ў вас праз хвіліну".
  
  
  "У мяне ёсць для вас Шыва прама тут", - сказала сакратарка.
  
  
  "Разбуральнік светаў, я Шыва", - сказаў Рыма. "Што?" - спытаў Верыльё, яго вочы пашырыліся. "Я спрабаваў успомніць цытату. Цяпер яна ў мяне ёсць. Я створаны Шывай-Разбуральнікам; смерць, разбуральніца светаў".
  
  
  "Ты Шыва?" - урачыста спытаў Верыльё. Рыма засмяяўся. "Я? Не. Я Рыма Бары. Я журналіст, з якім ты размаўляў мінулай ноччу".
  
  
  "О, добра. Буду ў вас праз хвіліну. Джоан?" Рыма назіраў, як сакратарка ўзяла блакнот і аловак і знікла ў кабінеце. Праз пяць хвілін яго ўпусцілі ў офіс, і ён прыкінуўся, што запісвае кансерваваную кукурузу, якой Верыльё вывяргаў. Хадсан сутыкнуўся з праблемамі ўсіх іншых гарадоў: уцякаючай прамысловасцю, ростам злачыннасці і дабрабыту і, вядома ж, адсутнасцю надзеі. Але Верыльа бачыў у Хадсане вялікую надзею. Ён глядзеў "Вялікую надзею" амаль паўгадзіны, затым запрасіў Рыма на ланч у казіно на возеры.
  
  
  Ён убачыў надзею ў запечаных фаршаваных малюсках і цяляціне па-галшцінску. Калі Рыма замовіў рыс, проста рыс, ён вельмі зацікавіўся. Чаму Рыма замовіў толькі рыс? Гэта быў усходні звычай? Адмысловая дыета? Што гэта было?
  
  
  "Вы б паверылі, што я люблю рыс, містэр Верыльё?"
  
  
  "Не", - сказаў Дамінік Верыльё.
  
  
  "Ты набываеш да гэтага густ".
  
  
  "Але калі ты пачаў гэта ёсць, табе гэта не спадабалася, праўда?"
  
  
  "Мне гэта не асабліва спадабалася".
  
  
  "Тады чаму ты пачаў?"
  
  
  "Чаму ты пачаў есці запечаных фаршаваных малюскаў?"
  
  
  "Таму што я любіў іх".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся, а Верыльё засмяяўся.
  
  
  Рыма паціснуў плячыма: "Што я магу сказаць, акрамя таго, што ты мафіёзі?"
  
  
  Верыльё разрагатаўся. "Вы ведаеце, калі б гэта не было так смешна, гэта было б сур'ёзна. Я думаю, што італьянская супольнасць у цэлым пакутуе з-за прагнасці некалькіх мужчын італьянскага паходжання. Урачы, адвакаты, дантысты, прафесары, прадаўцы, працавітыя людзі накшталт мяне. Я шчыра веру, што кожны раз, калі ў ФБР з'яўляецца нераскрытае злачынства, яны арыштоўваюць першага італьянца, які трапляе ім у рукі. Я шчыра веру ў гэта. Вы італьянец, гэта значыць італьянскага паходжання?"
  
  
  "Магчыма, я. Я не ведаю. Я вырас у сірочым прытулку".
  
  
  "Дзе?"
  
  
  "Я б палічыў за лепшае не ўдавацца ў гэта. Не занадта прыемна не ведаць, хто твае маці і бацька, нават не ведаць пра свой радавод".
  
  
  "Можа быць, гэта нешта ўсходняе? Нейкае ўсходняе?"
  
  
  "Я так не думаю. Я мяркую, што Міжземнамор'е на поўдні да Германіі на поўначы, ад Ірландыі на захадзе да Сібіры на ўсходзе. Гэта свайго роду няведанне, ці не так?"
  
  
  "Ты каталік?" - Спытаў Верыльё.
  
  
  "Ты гандлюеш гераінам?"
  
  
  На гэты раз Верыльё не засмяяўся. "Я думаю, гэта абразліва. Такім чынам, што вы мелі на ўвазе?"
  
  
  "Я спрабую высветліць, ці ты ў мафіі і ці прытаргоўваеш гераінам".
  
  
  "Гэта занадта абразліва", - сказаў Верыльё і кінуў сурвэтку ў яйка па-над цяляцінай, надарыў Рыма ненавісным позіркам і пайшоў. Вось і ўсё для Верыльё, падумаў Рыма. Адно пасаджанае насеньне.
  
  
  Начальніка паліцыі Браяна Дугана было не падкалоць. Ён пакінуў пятнаццаць згадак аб сваім становішчы ў каталіцкай царкве, Малой лізе, праграме "Пачысціць-пафарбаваць-прывесці ў парадак" і сувязях з грамадскасцю. Ён вельмі ганарыўся сваёй праграмай па сувязях з грамадскасцю.
  
  
  "Мы вучым нашу паліцыю, як лепш з імі абыходзіцца".
  
  
  Шэф паліцыі Браян Дуган сядзеў за сваім сталом з партрэтам Франкліна Дэлано Рузвельта ззаду яго. Гэта быў стол, завалены трафеямі, статуэткамі-прэс-пап'е і амерыканскім сцягам на маленькай падстаўцы. Выява Рузвельта страціла свае фарбы з цягам дзесяцігоддзяў.
  
  
  "Хто гэта "яны"?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Ну, ты ведаеш. Яны. Гарадскія праблемы".
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў Рыма і намаляваў алоўкам закавыкі ў сваім блакноце. Ён скрыжаваў ногі.
  
  
  "Ты ведаеш. Каляровыя. Чарнаскурыя. Афраамерыканцы".
  
  
  "Яны?"
  
  
  "Так. Яны", - ганарліва сказаў шэф, яго чырвоны твар ззяла, ясныя блакітныя вочы мігацелі, хлапечыя рукі нервова пагульвалі самі з сабой.
  
  
  "Я чуў, ваш горад становіцца гераінавай сталіцай краіны". Рыма назіраў за блакітнымі вачыма. Яны не білі.
  
  
  "Гераін - гэта праблема", - сказаў шэф. "Нацыянальная праблема, якая расце".
  
  
  "Якая ў цябе доля?"
  
  
  "Што?"
  
  
  "Якая ў цябе доля? Твае граблі?" Тон быў нядбайным. Шэф не быў. Ён накіраваў на Рыма пільны погляд блакітных вачэй, яго пастава выпраменьвала цэласнасць, падбародак дэманстраваў мужнасць. Яго вусны сціснуліся.
  
  
  "Вы вінаваціце мяне ў датычнасці да гандлю наркотыкамі?"
  
  
  Тон быў амаль ідэнтычны тону былога шэфа Рыма, калі той быў патрульным у Ньюарку і выпісваў білеты на патрульную машыну, адпраўленую за каляднай выпіўкай для шэфа.
  
  
  "Нехта ж павінен прыкрываць наркатрафік", - сказаў Рыма.
  
  
  "Вы абвінавачваеце мяне?" - запатрабаваў адказу шэф.
  
  
  "Калі абутак падыдзе, шэф".
  
  
  "Прэч адсюль".
  
  
  Рыма не рухаўся.
  
  
  "Гэта інтэрв'ю падыходзіць да канца", – сказаў шэф. "І я хацеў бы папярэдзіць вас, што існуюць законы супраць паклёпу".
  
  
  "Толькі калі вы надрукуеце няпраўду", - сказаў Рыма і ўсміхнуўся. Затым ён устаў і сышоў. Пасеяна яшчэ адно насеньне.
  
  
  Ён выйшаў з офіса, міма лейтэнанта, які выконваў абавязкі клерка-машыністкі, выйшаў у калідор і пачаў чакаць ліфта ў асаблівай затхласці, якая магла зыходзіць толькі ў паліцэйскім участку. Ён мімаходзь падумаў, была б патрэбна яго праца, калі б паліцэйскія кіравання былі лепш. Але як яны маглі б быць лепшымі? Яны не набіралі людзей з Марса. Не, паліцыя любога горада адлюстроўвала мараль гэтага горада. Не лепш, не горш. Для атрымання хабару спатрэбіліся двое.
  
  
  Дзверы ліфта адчыніліся, і ўвайшоў Рыма. Гэта быў вялікі ліфт, памерам з маленькую кухню, відавочна, яму было добрых чвэрць стагоддзя. Ён націснуў на галоўны паверх.
  
  
  Металічныя дзверы, падобныя на бронзу, зачыніліся амаль пакутліва павольна. З кашлем ліфт апусціўся. Ён спыніўся на наступным паверсе, каб упусціць двух дэтэктываў і зняволенага. Адзін з дэтэктываў, мужчына з прыгнечаны тварам, аднаго росту з Рыма, у стандартным фетравым капелюшы, убачыў Рыма і ветліва сказаў: "Прывітанне".
  
  
  Потым тройца адышла ў тыл, а Рыма - наперад. Рыма кіўнуў, перш чым раптам зразумеў, чаму ён пазнаў дэтэктыва, а дэтэктыў пазнаў яго.
  
  
  «Яйкі», - падумаў Рыма і паспрабаваў павярнуцца тварам да дзвярэй ліфта, спадзеючыся, што дэтэктыў проста крыху ўстрывожыцца, паспрабуе ўспомніць твар, а потым забудзе яго.
  
  
  На жаль, прафесія паліцыянта, асабліва дэтэктыва, не дазваляла выпадкова запамінаць твары. Прынамсі, кампетэнтных. Рыма спадзяваўся, што Біл Скарыч не развіў у сабе кампетэнтнасць.
  
  
  Рыма ўспомніў іх першы год сумеснай службы ў паліцыі Ньюарка і тое, як Скарыч забываўся пра дробязі і заўсёды заканчваў размовы з дзяжурным сяржантам, дэтэктывамі, лейтэнантам і капітанам на кароткай назе. Ён ніколі не рабіў памылак настолькі, каб паўстаць перад шэфам.
  
  
  І ўсё ж, хоць адмоўная зваротная сувязь не была лепшым навучальным сродкам у свеце, гэта, безумоўна, было навучальным сродкам. Або чалавек прыстасаваўся да гвалту, або ён прыстасаваўся сам, каб больш не было злоўжыванняў. Калі б Скорыч прыстасаваўся, ён быў бы блізкі да таго, каб стаць нябожчыкам.
  
  
  Краем вока Рыма ўбачыў, як Скорыч зрабіў крок наперад. Ён вывучаў адзін бок асобы Рыма. Ён зрабіў яшчэ адзін крок, цягнучы за сабой зняволенага на крок наперад, а дэтэктыў на іншым канцы провада ссунуўся на паўкроку.
  
  
  Рыма не мог схаваць свой твар, а затым уцячы, толькі не ў паліцэйскім упраўленні. Гэта быў бы выдатны спосаб распаўсюдзіць вашу фатаграфію, асабліва пасля размовы з шэфам.
  
  
  Такім чынам, Рыма павольна павярнуўся да Біла Скорыча ў спадзяванні, што пластычная аперацыя на яго скулах і носе зробіць сваю справу, і ён паглядзеў Скорычу ў вочы, а затым, здавалася, сумеўся. Робячы гэта, ён моўчкі маліўся: "Біл, будзь дурнем. Давай, дзетка. Рабі гэта няправільна. Не зараз ".
  
  
  Твар у смутку Скарыча скрывіўся ў замяшанні, і на сэрцы ў Рыма раптам стала лёгка. "Пара сыходзіць, Білі, дзетка", - падумаў ён. “Вось і ўсё. Прыгожыя. Ніхто не памятае твары мерцвяка. Асабліва пасля пластычнай аперацыі”.
  
  
  Потым твар Скарыча азарыўся ўсмешкай, якая хутка змянілася шокам, убачыўшы жывога мерцвяка. І Рыма зразумеў, што Скарыч ведаў.
  
  
  Апошняе слова, сказанае дэтэктывам Уільямам Скарычам з паліцэйскага ўпраўлення Ньюарка, было не словам. Гэта быў пачатак імя.
  
  
  Гук быў "Re. ..."
  
  
  Выкарыстоўваючы цела Скарыча ў якасці шчыта, па-за полем зроку зняволенага і іншага быка, Рыма стрэліў пальцам у сонечнае спляценне Скарыча, глыбока ўвагнаўшы палец у сэрца, раздзіраючы мышцы і клапаны. І ўсё гэта ўсяго за той час, якое спатрэбілася, каб сказаць "Рэ . . . ."
  
  
  Гэта быў плаваючы ўдар, пры якім рука вызвалялася ад інэрцыі цела і рухалася сама па сабе. Перавага гэтага заключалася ў неадкладным спыненні размовы.
  
  
  Вочы Скарыча пашырыліся, і, перш чым ён упаў, рукі Рыма былі ў яго ўласных кішэнях, а блакнот заціснуты падпахай. Скарыч паваліўся на Рыма, і Рыма дазволіў адкінуць сябе да далёкага боку ліфта, сказаўшы: "Асцярожней, прыяцель".
  
  
  Скорыч збіў зняволенага з ног, калі той падаў. Фетравы капялюш упаў, і іншы дэтэктыў, круцячыся, як далёкі канец ланцуга для лупцоўкі, наткнуўся на яго, а затым на зняволенага, які ляжыць па-над мерцвяком на падлозе ліфта.
  
  
  Дзверы адчыніліся на першым паверсе. Рыма аднавіў раўнавагу, абтросся і вылецеў з ліфта, гучна крычучы: "На мяне напаў афіцэр паліцыі. На мяне напалі прама тут, у штаб-кватэры. Вы так звяртаецеся з прэсай?"
  
  
  Рыма стаяў ля ўваходу ў ліфт, паказваючы на кучу целаў. Жывы дэтэктыў спрабаваў узняцца і сабе, і зняволенаму адначасова.
  
  
  "Там", - крыкнуў Рыма. "Гэта ён унізе. Я хачу вылучыць абвінавачанні, прама цяпер. Ён штурхнуў мяне. " Дзяжурнаму лейтэнанту спатрэбілася тры хвіліны, каб разабрацца ў сітуацыі, дзесяць секунд, каб выклікаць хуткую дапамогу, і тры хвіліны з педыкам, аўтарам часопіса "Пінка", каб пераканаць пісьменніка, што на яго не нападалі, але што дэтэктыў упаў на яго, таму што ён быў мёртвы, верагодна, ад сардэчнага прыступу.
  
  
  "Мёртваў?" - перапытаў Рыма з адкрытым ротам і пашыранымі ад жаху вачыма.
  
  
  "Так. Мёртвы. Ты ведаеш. Што адбываецца з намі, свіннямі, калі мы спрабуем абараніць цябе. Яшчэ адна мёртвая свіння, прыяцель".
  
  
  "Я ... Я не ведаю, што сказаць", - сказаў Рыма.
  
  
  "Проста паспрабуй прыгледзецца, перш чым рабіць паспешныя высновы. Вось і ўсё. Проста паспрабуй прыгледзецца. Проста няшмат, сумленна прыгледзецца".
  
  
  "Я... Мне шкада", - сказаў Рыма, і яго смутак не быў найграным. Гэта было вельмі рэальна, і калі ён пакідаў станцыю, яму вельмі хацелася выпіць, але вы не п'яце, калі знаходзіцеся на піцы, вы не п'яце, нават калі выходзіце з піка. Ты ставішся да сябе як да алкаголіка, таму што такі бізнэс.
  
  
  І калі вы праходзіце міма бара і бачыце сваё адлюстраванне ў вітрыне, вы рады, што можаце адмовіць сабе ў тым, чаго вельмі хочаце. І вы ненавідзіце твар, якое глядзіць на вас у адказ і рухаецца разам з вамі.
  
  
  Таму што, Рыма Уільямс, ты ніжэйшы за жывёлу. Ты машына. Жывёла забівае, каб есьці і жыць. Чалавек забівае, таму што ён напалоханы ці хворы, ці яму так сказалі, а ён баіцца не рабіць. Але ты, Рыма Ўільямс, ты забіваеш, таму што для гэтага была створана машына.
  
  
  Рыма перасек вуліцу, дзе рудавалосы паліцэйскі рэгуляваў рух упэўненай рукой, народжанай вопытам, і прайшоў міма магазіна пончыкаў, дзе моладзь тоўпілася ля прылаўка ў сваім пасляшкольным рытуале абжорства. У той момант яму хацелася б, каб Сміт быў у яго руках, зламаў яму рукі і сказаў Сміту: "Вось на што падобны боль, Сміці. Вось у чым справа, маленькая злічальная машынка". Цяпер ён ведаў, чаму часам ненавідзеў Сміта. Бо яны былі падобныя. Дзве гарошыны ў адным хворым стручку. І яны правільна выконвалі сваю працу.
  
  
  Моладзь у краме пончыкаў гулліва штурхалася. Маладая чарнаскурая дзяўчына і маладая белая дзяўчына, моцна прыціскаючы кнігі да брыняючых грудзей, хіхікалі і глядзелі на маладога чарнаскурага мужчыну ў шыракаполым капелюшы, белай саржавай кашулі і расклёшаных штанах, які нешта працягваў ім у кулаку. Ён таксама смяяўся, дражнячы іх.
  
  
  Ён паварушыў сціснутым кулаком і, смеючыся, закінуў галаву. Дзве дзяўчыны абмяняліся поглядамі, потым зноў захіхікалі. Погляд казаў: "Ці павінны мы?"
  
  
  Белая дзяўчына пацягнулася да чорнай рукі, што нешта трымала. Рука адхапілася. Яна паціснула плячыма. Рука зноў рушыла наперад і расчынілася. У ёй быў маленькі перламутравы канверт. Чорны хлопчык засмяяўся. Белая дзяўчына выхапіла канверт і засмяялася.
  
  
  І Рыма падумаў аб фатаграфіі перадазіроўкі, якую Сміт паказаў яму на круізным лайнеры. І раптам яму стала не так ужо дрэнна таму, што ён машына.
  
  
  Наступнымі былі мэр і рэдактар.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  Вілі, Сантэхніку Палумбо, сказалі не турбавацца. Яму сказаў не турбавацца дон Дамінік Верыльё. Яму сказалі гэта двойчы за гэты дзень.
  
  
  Такім чынам, Вілі, Вадаправодчык, пайшоў у бар "Вустрычная бухта" і выпіў тры старамодныя кактэйлі, каб узбадзёрыцца.
  
  
  Калі вадаправодчыку Вілі хтосьці сказаў не турбавацца, ён занепакоіўся. Калі дон Дамінік Верыльё сказаў яму не турбавацца, у яго часта ўзнікалі праблемы з мачавой бурбалкай.
  
  
  Таму ён правёў большую частку дня, дапамагаючы сабе не хвалявацца з дапамогай старамодных "х". І да трох гадзін дня ён ужо не так моцна хваляваўся. Ён ведаў, што апоўначы ў яго не будзе клопату, калі ён працягне ў тым жа духу, але ён таксама ведаў, што на досвітку ён будзе абцяжараны празмернасцю праблем, калі ён не адкіне апошнюю старамоднасць і не зробіць тое, што павінен быў зрабіць.
  
  
  Паколькі вадаправодчык Вілі быў чалавекам разумення і кампрамісу, чалавекам, які ведаў, што іншыя таксама павінны жыць - яго філасофія ляжала ў аснове хабараў, - ён не быў занадта суровы да сябе. Ён замовіў яшчэ адзін старамодны кактэйль і выпіў палову, пакінуўшы бармэну даляр чаявых.
  
  
  Ён выйшаў на вуліцу, дзе яго сіні Cadillac Eldorado заняў раней пустое месца перад пажарным гідрантам, і зняў паркавальны талон з лабавога шкла. Ён мог бы атрымаць скідку да 5 долараў з 25 долараў, а паркоўка ў чатырох кварталах ад гатэля абышлася б яму ў 4 долары. Акрамя таго, выпраўлены білет пацвердзіў яго статус перад суайчыннікамі і самім сабой.
  
  
  Вілі, Вадаправодчык, адчыніў незачыненыя дзверцы сваёй машыны, кінуў квітанцыю ў аддзяленне для пальчатак па-над невялікім стосам квітанцый. Ён атрымліваў іх раз на месяц, калі аплачваў усе свае штомесячныя рахункі. Вадаправодчыку Вілі не трэба было замыкаць сваю машыну. Толькі ніхто не замыкаў свае машыны.
  
  
  Блакітны "Эльдарада" ззяў проста адпаліраваным бляскам. Ён кожны дзень паліраваў машыну на аўтамыйцы побач са сваёй хатай, кожны месяц дылер Cadillac правяраў рухавік і кожныя шэсць тыдняў вырабляў яго наладу. Ягоныя машыны ніколі яго не падводзілі.
  
  
  Ён быў худым чалавекам з пакутлівым кашлем, які, якім бы моцным ён ні быў, не мог нават стрэсці попел з кончыка вечнай цыгарэты, якую ён трымаў у роце. Ён быў у дантыста, калі боль быў настолькі моцным, што ён не мог спаць, і ў доктара двойчы - адзін раз, калі ён думаў, што слепне, і іншы раз, калі ён думаў, што памірае. Час ад часу ён страчваў прытомнасць.
  
  
  Пры гэтым захворванні ён кансультаваўся ў аптэкара, які раіў яму звярнуцца да лекара. Вілі заўсёды казаў, што звернецца, і атрымліваў наўзамен які-небудзь парашок, ці таблеткі, ці некалькі кропель.
  
  
  "Страта прытомнасці, - аднойчы растлумачыў ён, - гэта проста натуральны спосаб сказаць вам, каб вы прытармазілі".
  
  
  Ён уставіў ключ у запальванне, на імгненне адключыўся, затым завёў машыну. Яна замурлыкала. Яна з грацыёзнай лёгкасцю ўлілася ў паток машын.
  
  
  Ён праехаў праз камерцыйны раён, а затым павярнуў, праязджаючы міма двухпавярховых прыватных дамоў у цені дрэў на дзве сям'і. Ён выехаў на галоўны бульвар і павярнуў налева, накіроўваючыся да паўднёвага ўскрайка акругі. У пяці кварталах ад цагляных і алюмініевых будынкаў каледжа Святога Лукі, езуіцкай школы, пабудаванай у стылі садова-паркавай архітэктуры дваццатага стагоддзя, ён павярнуў направа ў квартал элегантных хат са старымі дубамі і клёнамі перад фасадамі, шырокіх, трывалых і багатых. Дамы былі ў стылі цюдараў і каланіяльным стылі, з натуральным манікюрам на газонах, а чысціня і яркасць забяспечваліся толькі дарагім абслугоўваннем.
  
  
  Вілі, Сантэхнік, пад'ехаў да абочыны і спыніў машыну. Ён прыкурыў яшчэ адну цыгарэту ад той, што была ў яго ў роце, затым акуратна паклаў які растае недакурак у аўтамабільную попельніцу побач са стэрэасістэмай.
  
  
  Ён выкінуў свае фларышэймы коштам 85 долараў на вуліцу і ўстаў, кінуўшыся за імі. Ён глыбока дыхаў. Ён не страціў прытомнасць. Гэты маленькі трыўмф застаўся ззаду, калі ён зачыніў дзверы свайго блакітнага Эльдарада.
  
  
  Ён мэтанакіравана абышоў рашотку радыятара, аглядаючы яе, калі праязджаў міма. Каля левай фары была пляма. Вілі дастаў з кішэні паліто сіні насоўку і нахіліўся, выціраючы пляму. Дзякуй богу, яно сышло. Ён адкашляў нейкае карычнева-чырвонае рэчыва, якое глыбока ўелася ў краты. Вілі апусціўся на калені і прасунуў насоўку ў краты, каб дастаць тое, што ён адкашляў. Рашотка ачысцілася, ён падняўся і, адчуўшы на імгненне галавакружэнне, стаў чакаць.
  
  
  Затым ён зноў прайшоў міма шыльды на лужку з надпісам "Розенберг" да прыступак дома ў стылі цюдар з драўлянымі бэлькамі, якія пераходзяць у белы цэмент з плямамі.
  
  
  Ён пазваніў у дзверы. На званок адказала каржакаватая жанчына ў трыкатажным касцюме.
  
  
  "А, гэта ты", - сказала яна. "Хвілінку. Я пагляджу, ці дома ён".
  
  
  Вілі, Вадаправодчык, пачуў, як місіс Эдыт Розенберг паднялася па лесвіцы на другі паверх. Яна пакінула дзверы адчыненымі.
  
  
  Ён пачуў, як яна пастукала. "Гаэтана?" - раздаўся яе голас.
  
  
  "Так, місіс Розенберг", - вымавіў глыбокі прыглушаны голас.
  
  
  "Гэты жудасны чалавек тут, каб убачыць цябе зноў. Худы, які кашляе".
  
  
  "О. Добра, дашліце яго наверх. Дзякуй вам, місіс Розенберг".
  
  
  "Ты сапраўды не павінен мець зносіны з такімі людзьмі, такім мілым хлопчыкам, як ты".
  
  
  Мілы хлопчык, аб якім казала місіс Розенберг, быў ціхім чалавекам, які здымаў другі паверх, які вячэраў па пятніцах з Розенбергамі, які выслухоўваў аб тым, што яе сям'я нявартая яе і што містэр Розенберг не думае ні пра што, акрамя бізнэсу.
  
  
  Слаўны хлопчык, якога ведаў Вілі, Вадаправодчык, быў Гаэтана Гаса, сілавік Верыльё, якога ўсё клікалі містэр Гассо, у якога не было імя накшталт Дакс, Рананас або Вадаправодчык, таму што ніхто не рызыкнуў бы праверыць яго, нават калі містэра Гасс не было побач .
  
  
  Містэр Гасэ мог замарозіць людзей, проста зірнуўшы на іх. Містэру Гасо не падабалася прыстаўляць зброю да твараў людзей, а затым націскаць на курок, хоць ён бы зрабіў гэта, калі б у яго не было іншага выйсця.
  
  
  Містэру Гасо падабалася адрываць рукі і ногі. Містэру Гасо падабалася змешваць чэрапа іншых людзей са крэсламі і сталамі, з бакамі сцен, калі гэта было дарэчы.
  
  
  Містэр Гасо любіў ламаць рэбры. Містэру Гасо падабалася, калі людзі давалі рэшту. Яму падабалася, калі яны давалі рэшту кулакамі, дубінкамі ці пісталетамі. Замест пісталетаў ён выкарыстоўваў пісталеты. Але часам ён выкарыстоўваў аўтамабілі. Машыны былі добрыя супраць зброі. Калі машыны заязджалі ў людзей, якія стаялі ля сцен, якія выкарыстоўвалі зброю, яны выдавалі трэск ад грудзей уніз. Затым містэр Гас даядаў тое, што заставалася, і выцягваў аскепкі шкла з уласнай асобы.
  
  
  Аднойчы ён выцягнуў кулю са сваёй асобы. Але містэр Гассо не перастаў карыстацца аўтамабілямі. Аднойчы, уладжваючы спрэчку кіроўцаў грузавікоў, г-н Гассо атрымаў удар кавадлам па твары ад кіроўцы грузавіка. Кіроўцу грузавіка зноў злучылі дротам, і дзякуючы вялікай упартасці ён стаў адным з сапраўды вялікіх баскетбалістаў на інвалідных калясках, хоць яго дрыблінг левай рукой ніколі не быў асабліва добры, таму што ў гэтай руцэ ў яго не засталося нерваў. Містэр Гасо даведаўся, што ў яго зламаная сківіца, праз тыдзень, калі адкусіў ад рулета "Тутсі".
  
  
  Людзі не схільныя былі жартаваць з містэрам Гассо ці адпускаць грэблівыя заўвагі. Нават тыя, хто не ведаў, хто ён такі. У начных клубах і рэстаранах для містэра Гасо заўсёды быў вольны столік, хоць ён ніколі не даваў чаявых.
  
  
  Вадаправодчык Вілі не дазваляў сабе верыць, нават падазраваць, што містэр Гасс яму не вельмі падабаўся. Ён любіў містэра Гасо. Але кожны раз, калі яму даводзілася дастаўляць паведамленне містэру Гасо, ён падмацоўваўся спачатку "старамодным". Аднойчы Вілі спатрэбілася тры з паловай дні, каб перадаць паведамленне містэру Гасо, таму што дон Дамінік сказаў зрабіць гэта, калі ў цябе будзе час. Аднак сёння ён сказаў Вілі, што гэта тэрмінова і што Вілі не варта турбавацца.
  
  
  Місіс Розенберг спусцілася па лесвіцы.
  
  
  "Ён убачыць цябе", - сказала яна з агідай і дазволіла Вілі ўвайсці.
  
  
  Вілі быў ветлівы з місіс Розенберг. Ён горача падзякаваў ёй. Ён не быў сапраўды ўпэўнены, як містэр Гасс ставіцца да сваёй кватэрнай гаспадыні. Вілі-Сантэхнік не збіраўся эксперыментаваць.
  
  
  Ён падняўся па пакрытых шэрым дываном лесвіцы на другі паверх і пастукаў у афарбаваныя ў белы колер дзверы.
  
  
  "Увайдзіце", - сказаў містэр Гасс.
  
  
  Вілі ўвайшоў, зачыніўшы за сабой дзверы. Гэта быў добра асветлены пакой з шырокімі эркерамі, мяккай плюшавай мэбляй, 27-цалевым каляровым тэлевізарам і сурвэткамі на ўсім. Нават покрыва на ложак з белых сурвэтак. Містэр Гасэ зрабіў сурвэткі з дапамогай маленькіх кручкаватых іголак і нейкіх нітак. Залішне казаць, што яго дзіўнае хобі не выклікала кпінаў.
  
  
  Містэр Гас часам дарыў сурвэткі сваім знаёмым. Калі вы атрымліваеце сурвэтку ад містэра Гассо, вы вешаеце яе на самы прыкметны прадмет, бліжэйшы да вашых дзвярэй, каб містэр Гасс выпадкова не наведаў вас і выпадкова не спытаў, што вы зрабілі з яго сурвэткай. Або, што яшчэ горш, не пытацца.
  
  
  Містэр Гасо сядзеў на краі сваёй засланай сурвэткай ложка ў ніжняй бялізне. Яго плечы былі падобныя на цэментныя бочкі, якія выкарыстоўваюцца для мацавання апор моста. Гэтыя плечы пераходзілі ў рукі, падобныя на сталёвыя бэлькі. Рукі заканчваліся кулакамі памерам са стол. Запясцяў не было, проста гіганцкія рукі, якія сканчаюцца гіганцкімі пэндзлямі. Усё гэта было пакрыта густымі чорнымі валасамі ад верхавіны яго грувасткай галавы да шчыкалатак. Яго лодыжкі, далоні і падэшвы ног былі адзінымі часткамі цела містэра Гассо, не пакрытымі валасамі - калі не лічыць вочных яблыкаў і мовы. У містэра Гаса на вуснах былі валасы.
  
  
  Яго шчыкалаткі выглядалі так, як быццам хтосьці памасіраваў іх сродкам для дэпіляцыі. Ці, можа, ён мог бы зняць валасы, як доўгую ніжнюю бялізну, і яны дрэнна сядзелі на шчыкалатках.
  
  
  Містэр Гасо, відаць, не адчуваў збянтэжанасці з нагоды сваіх валасоў на целе. Прынамсі, група аднагодкаў ніколі не падвяргала яго астракізму за гэта.
  
  
  "Так рады бачыць вас, містэр Гасс", - сказаў Вілі, Вадаправодчык.
  
  
  Містэр Гасо засяродзіўся на сваім шыццё. "Чаго ты хочаш?" - спытаў ён.
  
  
  "Дону Дамініку патрэбна ваша дапамога".
  
  
  "Чаму ён не прыйшоў сам?"
  
  
  "У гэтым і праблема, містэр Гасс. Ён лічыць, што нехта ўзяўся за буйную справу".
  
  
  "Ён не жадае мяне бачыць".
  
  
  "О не, містэр Гассо. Ён быў бы рады вас бачыць. Праўда. Ён вельмі паважае вас, як і ўсе мы, містэр Гассо. Але ёсць адзін журналіст, з якім ён хоча паводзіць сябе па-разумнаму. Напрыклад, мы сочым за ім , і мы даем вам магчымасць ацаніць яго, а затым, калі вы нам спатрэбіцеся, вы ведаеце ".
  
  
  "Я ведаю", - сказаў містэр Гасс.
  
  
  Вілі-Сантэхнік усміхнуўся вельмі шчырай і сумленнай усмешкай сапраўднай радасці.
  
  
  "Ён што-небудзь казаў пра гэтага хлопца?"
  
  
  І менавіта тут Вілі змагаўся за кантроль над сваёй мачавой бурбалкай. Час ад часу да містэра Гасс дасылалі пэўных людзей з паведамленнямі. Часам паведамленне прызначалася для містэра Гассо, каб забіць хіта, але часам гэта азначала, што містэр Гассо павінен быў ударыць пасыльнага. Вадаправодчыку Вілі даводзілася быць вельмі асцярожным са словамі, каб не сказаць што-небудзь не тое і не папакутаваць за гэта. З іншага боку, ён мог усё зрабіць правільна і ўсё роўна пацярпець за гэта.
  
  
  Вілі вельмі павольна вымавіў:
  
  
  "Ён сказаў, што гэты хлопец быў матыльком, так што будзь асцярожны з крыламі. Вось што ён сказаў".
  
  
  Містэр Гасо кінуў позірк сваіх цьмяных карых вачэй на Вілі. Вілі шырока ўсміхаўся.
  
  
  "Ён так сказаў?"
  
  
  "Так, сэр", - сказаў Вілі, як быццам гэтая навіна не магла мець ніякага дачынення да яго асабістай бяспекі.
  
  
  “Добра. Вось што ты робіш. Ты настройваеш памер і атрымліваеш Качаня Джоні і Віні О'Бойла. Яны будуць хвастом. І пакліч Папса Сміта, каляровага хлопца. Ён мне вельмі падабаецца”.
  
  
  "Ты сапраўды хочаш, каб у гэтым удзельнічаў нігер?" - спытаўся Вілі, Вадаправодчык.
  
  
  "Шмат нігераў лепш за цябе. Шмат нігераў - добрыя людзі. Я давяраю Папсу Сміту. Я не давяраю табе, Вілі-Сантэхнік. Сустракаемся ў бары "Манарх" праз паўгадзіны".
  
  
  "Мне падабаецца Папс Сміт. Ён мне падабаецца. Ён мне вельмі падабаецца. Я паклічу Папса Сміта".
  
  
  "Зачыні дзверы, калі будзеш сыходзіць, Вілі-Сантэхнік".
  
  
  "Жахліва прыемна зноў вас бачыць, містэр Гасс".
  
  
  "Так", - сказаў містэр Гасс, і Вілі імгненна выскачыў за дзверы. Ён ціха, але хутка зачыніў яе і збег па прыступках, падзякаваўшы місіс Розенберг і сказаўшы, як прыемна было сустрэцца з ёй зноў; які ў яе цудоўны дом, і хіба не тыя цудоўныя сурвэткі ў яе на канапе, чаму ў Вілі дома сапраўды такая ж.
  
  
  "Я выкарыстоўваю іх, таму што гэта прымушае Гаэтана адчуваць сябе патрэбным", - рэзка адказала місіс Розенберг. "Добры дзень".
  
  
  "Добры дзень, місіс Розенберг", - сказаў Вілі, Вадаправодчык. Затым мы зайшлі ў яго цудоўнае "Эльдарада", а адтуль у бар "Манарх" і выпілі старамодны кактэйль, які ён прынёс у тэлефонную будку.
  
  
  "Прывітанне, О'Бойл. Вілі-вадаправодчык. Я хачу, каб ты зараз жа быў у "Манарху". Не вешай мне локшыну на вушы наконт таго, што ты ў сядле. Калі вы не выйдзеце з гульні зараз, магчыма, вы ніколі не зможаце выкарыстоўваць яе зноў ".
  
  
  Вілі, Сантэхнік, павесіў трубку, пачакаў, пакуль яе адключаць, паклаў дзесяціцэнтавік, затым набраў зноў.
  
  
  "Папс Сміт ... о, гэта ты. Гэта Вілі-Вадаправодчык. Цягні сваю чорную задніцу да Манарха зараз жа. Я магу ісці што? Ты зараз прыйдзеш? Ты хочаш, каб я сказаў гэта Гаэтана? Ты хочаш, каб я паведаміў яму , Што ты паслаў яго нахуй? Так, ён хоча цябе. І зрабі гэта хутка."
  
  
  Вілі павесіў трубку і, пачуўшы, што сувязь перапынілася, гучна вымавіў у трубку: "нігер".
  
  
  Потым ён набраў нумар зноў. “Джоні? Як справы? Гэта Вілі, вадаправодчык. У мяне для цябе ёсць сёе-тое добрае. Я ў “Манарху”. Так, містэр Гассо хацеў бы, каб ты прыйшоў. Добра, але паспяшайся, калі можаш”.
  
  
  Затым Вілі павесіў трубку і накіраваўся да бара, пагрозліва агледзеў працоўных і службоўцаў мэрыі, ігнаруючы погляды двух людзей у цывільным у далёкім канцы бара.
  
  
  Хутка яго будуць па-сапраўднаму паважаць. Няўжо ён не дамовіўся з кіроўцамі грузавікоў Ocean Wheels? Няўжо ён не накіраваў іх на склад, дзе містэр Гасс прыняў кіраўніцтва? Няўжо ён не трымаў рот на замку, калі яны так і не вярнуліся, хоць адзін з іх быў яго братам, а яго нявестка запусціла яму ў галаву рондалем з гарачымі макаронамі, калі брат так і не з'явіўся?
  
  
  Дык вось, ён не ведаў, дзе знаходзіцца буйная партыя тавару. Вы не маглі расказаць усім. Але ён ведаў шмат рэчаў. Як быццам ён ведаў, што ў Верыльё быў бос і што не Верыльё планаваў буйны імпарт наркотыкаў.
  
  
  Вілі, Вадаправодчык, ведаў, таму што пры пэўных ключавых дзеяннях Верыльё зачыняў дзверы, тэлефанаваў па тэлефоне, а затым аб'яўляў аб сваім рашэнні.
  
  
  Вілі, Вадаправодчык, ведаў, але нікому не казаў, пакуль не надыходзіў зручны час. Тады яго б хоць крыху паважалі.
  
  
  Ён выцягнуў з кішэні пачак банкнот, каб бармэн і наведвальнікі маглі паглядзець на яго, затым адлічыў дзве дзясяткі.
  
  
  "Прынясі ў бар выпіць", - сказаў Вілі, Вадаправодчык, які ў адзін цудоўны дзень зробіць з дасканалай чалавечай зброяй тое, чаго Гаэтана Гассо і яго атрады ніколі не змаглі б зрабіць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  Рыма выйшаў з таксі ў мэрыі і заўважыў дзве машыны бандытаў, якія ацэньваюць яго. Дуган ці Верыльё. Ён паставіў бы на Верыльё. Дуган мог бы выкарыстоўваць сваіх копаў. Упс. На далёкім баку вуліцы людзі ў цывільным у патрульнай машыне без апазнавальных знакаў. Ну, Дуган і Верыльё.
  
  
  "Усё добра, што добра пачынаецца", - падумаў ён. Падняўшыся па сцёртым прыступках мэрыі, ён падскочыў, спыніўся, каб прадставіць усіх і кожнага, затым увайшоў у будынак. Справа ад яго быў кіёск з прысмакамі і безалкагольнымі напоямі. Кабінет клерка - крайні справа. Падатковая інспекцыя - злева. Офіс мэра, паводле чорна-залатой шыльды ў сярэдзіне падвойных усходаў, на адзін пралёт вышэй.
  
  
  Ён падняўся на адзін пралёт, зазірнуўшы ў памяшканні гарадской рады, дзе адбываліся дэмакратыя і розныя іншыя віды грамадскага крадзяжу. Розніца паміж дэмакратыяй і дыктатурай, думаў ён, у тым, што пры дэмакратыі злодзеі больш схільныя да ратацыі. Але злодзеі пры дэмакратыі павінныя быць арганізаваныя.
  
  
  Калі ён так верыў, якога д'ябла ён рабіў на сваёй працы? спытаў ён сябе.
  
  
  Ён ужо ведаў адказ. Тое ж самае дзевяноста працэнтаў астатняга свету рабілі на сваёй працы. Ён рабіў сваю працу, таму што гэта было тое, што ён рабіў, і ніякае даследаванне яго ўнутранай псіхікі ніколі не давала лепшага тлумачэння.
  
  
  Ён прачытаў шыльду "Офіс мэра", пастукаў і ўвайшоў. Вельмі прывабная сівавалосая жанчына сядзела за пішучай машынкай у прыёмнай.
  
  
  "Магу я вам дапамагчы?" - Спытала яна.
  
  
  "Так. Мяне клічуць Рыма Бары. Я журналіст. Я прыйшоў на сустрэчу з мэрам Хансенам".
  
  
  "О, так, мы чакалі вас", - сказала сакратарка, якая, на думку Рыма, павінна была даваць урокі старэння. Яна была цудоўнай жанчынай з белымі валасамі, тонкімі рысамі і жывым тварам, які быў маладым, нягледзячы на маршчыны.
  
  
  Яна націснула кнопку, і дзверы адчыніліся. З'явіўся не мэр, калі толькі мэр раптоўна не стаў ростам пяць футаў восем цаляў і не быў складзены як Венера Дзяміла з тварам з тонка апрацаванага жывога мармуру. У маладой жанчыны былі светлыя валасы з пасмамі, цёмна-карыя вочы і ўсмешка, якая зваліла б з ног манаха.
  
  
  На ёй была чорная скураная спадніца і абліпальны шэры швэдар без бюстгальтара, каралі звісалі з грудзей. І ўпершыню з таго часу, як ён прайшоў інструктаж па сэксе, гэты штодзённы кантроль над мышцамі і розумам, навязаны яму Чыунам, Рыма адчуў, як у ім узнімаецца жаданне.
  
  
  Ён засунуў блакнот за шырынку.
  
  
  "Вы Рыма Бары", - сказала жанчына. "Я Сінція Хансэн, дачка і сакратар мэра. Я рада, што вы прыйшлі".
  
  
  "Так", - сказаў Рыма, са здзіўленнем злавіўшы сябе на думцы, што мог бы адвесці жанчыну зараз, у прыёмнай, у офіс мэра, а затым збегчы і, верагодна, ніколі не быць злоўленым.
  
  
  Думаць пра гэта было нездарова, хоць гэта была самая прыемная ідэя, якую ён песціў за апошнія месяцы. Але гэта быў бы вельмі добры спосаб стаць зусім мёртвым. Ён пераарыентаваў свае думкі і глыбока ўдыхнуў які змяшчаецца ў паветры кісларод, засяродзіўшы сваю прытомнасць на вечных сілах Сусвету. Аднак гэта не моцна паўплывала на яго эрэкцыю, і ён увайшоў у яе кабінет, усё яшчэ трымаючы пракладку на геніталіях. Затым ён раззлаваўся на сябе, уключыў кантроль крыві, і эрэкцыя прайшла.
  
  
  Добра. Ён адчуваў сябе моцным і адказным. Відавочна, ён аказаў падобнае ўздзеянне на жанчыну, таму што праз шэры швэдар стала відаць, што яна таксама ўзбуджаная.
  
  
  Ён згуляў бы на гэтым. Ён выкарыстаў бы яе ўзбуджэнне супраць яе, накіроўваючы размову ў тыя вобласці, у якія яна не хацела заходзіць, але павінна была б зайсці, таму што ён камандаваў.
  
  
  Офіс быў адносна пусты, калі не лічыць пісьмовага стала, трох крэслаў, канапы і палітычных фатаграфій на сцяне. Жалюзі былі апушчаны.
  
  
  Яна села на канапу і скрыжавала ногі.
  
  
  "Ну, - сказала яна, пагладжваючы свае каралі, - з чаго мы пачнем?"
  
  
  Вось і ўсё для кантролю над крывёй і выратаванні Амерыкі і яе канстытуцыі.
  
  
  "Сюды", - крыкнуў Рыма і апынуўся на ёй, запусціўшы рукі ў швэдар, яго цела паміж яе ног, прыціскаючыся сваім ротам да яе рота, адкінуўшы ўсё, чаму яго вучылі. Проста браў. І перш чым ён зразумеў гэта, ён быў у ёй, яна ўцягнула яго. А затым, бац, усё было скончана для іх абодвух. Сямісекундны сэкс. Катастрофа з падручніка.
  
  
  Ён адчуў пах яе духаў і дакрананне да гладкай скуры яе шчакі. Яна нават не зняла адзенне. Рыма таксама.
  
  
  Ён пацалаваў яе ў шчаку.
  
  
  "Не рабі гэтага", - сказала яна. "Гэта было добра. Але не рабі гэтага".
  
  
  "Так", - сказаў Рыма, зняў з сябе вопратку і зашпіліў маланку, пакуль Сінція Хансэн разгладжвала спадніцу.
  
  
  "Ну, а зараз, - сказала яна як ні ў чым не бывала, - з чаго нам пачаць?"
  
  
  "З самага пачатку", - сказаў Рыма. "Раскажы мне пра Хадсана".
  
  
  Ён уладкаваўся ў крэсле і пачаў рабіць нататкі. Сінція Хансэн пачала свой выступ так, як быццам апошняй хвіліны не існавала.
  
  
  Яна распавяла, як карупцыя была эндэмічная для Хадсана, як горад пачаў паміраць у 1930-х гадах пры адным босе і як яго замяніў іншы бос, які быў горш, таму што быў няўмелым. Яна расказала пра два дзесяцігоддзі карупцыі, змену ўрадаў, але нічога не змянілася.
  
  
  Затым, усяго васямнаццаць месяцаў таму, гарадскі ўрад быў падарваны абвінаваўчымі заключэннямі. Былі выбары, магчыма, апошні раз, калі ў Хадсана быў шанец загладзіць сваю віну.
  
  
  Яе бацька, Крэйг Хансэн, сутыкнуўся з іншым узломшчыкам арганізацыі і заўзятым галаварэзам з мафіі, але, калі ласка, не цытуйце яе з гэтай нагоды.
  
  
  Што ж, яе бацька перамог, ледзьве перамог, і цяпер, з новымі выбарамі на чатырохгадовы тэрмін, горад, магчыма, павярнуў за вугал.
  
  
  "Ці бачыце, містэр Бары, магчыма, ён і не стварыў цудаў за васемнаццаць месяцаў, але ён прынёс надзею. Ён летуценнік, містэр Бары, у горадзе, пазбаўленым летуценняў. Ён дзеяч у горадзе, якім да гэтага часу кіруе выпраўленне. Карацей кажучы, містэр Бары, Крэйг Хансэн - апошняя надзея гэтага горада. Я думаю, гэта гаворыць само за сябе”.
  
  
  "Як ён ставіцца да пасады мэра гераінавай сталіцы краіны?"
  
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  
  "Ты ведаеш, навар ад буйнога імпарту гераіну. Як ён да гэтага ставіцца?"
  
  
  Сінція Хансэн засмяялася.
  
  
  "Містэр Бары, вы вельмі прывабны мужчына. Але, калі ласка, гэта проста абсурд. Так, у нас, як і ў іншых гарадах, ёсць праблема з гераінам. Але мы знаходзім новыя і больш актуальныя спосабы вырашэння гэтай праблемы. Цэнтры тэрапіі на вітрынах крам "Мой бацька знаходзіць больш актуальныя спосабы барацьбы з суполкамі меншасцяў. Вядома, з наяўнымі ў яго распараджэнні сродкамі і відавочным нежаданнем урада аказваць маштабную дапамогу прагрэс абмежаваны, але мы адчуваем, што ён значны і актуальны".
  
  
  "А як наконт асабістага дачынення вашага бацькі да гандлю гераінам?"
  
  
  Сінція Хансэн паківала галавой і запытальна паглядзела на Рыма. "Прашу прабачэння?"
  
  
  "Ты ведаеш, буйная здзелка з гераінам. Наколькі нам вядома, тавар можа каштаваць мільярд долараў. Датычнасць да гэтага твайго бацькі?"
  
  
  "Хто ты, чорт вазьмі, такі?"
  
  
  "Ты павінен ведаць. Ты праверыў мяне".
  
  
  "Чаго ты дамагаешся?"
  
  
  "Гісторыя аб гераіні".
  
  
  "Ваш рэдактар сказаў мне, што гэта павінен быў быць артыкул пра Хадсана.
  
  
  "Так і ёсць. Гераінавая сталіца Злучаных Штатаў".
  
  
  "Што ж, прашу прабачэння. Я не магу расказаць вам аб гераіні нічога такога, чаго вы не маглі б прачытаць ні ў адной газеце. Цяпер, не маглі б вы абмеркаваць некаторыя з нашых асноўных гарадскіх праблем?"
  
  
  "Так. Як ты збіраешся вывозіць гераін?"
  
  
  "Добры дзень, містэр Бары", - сказала Сінція Хансэн, апусціўшы кулак на канапу, на якой яны займаліся каханнем, і падняўшыся з яго.
  
  
  Калі яна накіравалася да дзвярэй хуткімі моцнымі крокамі, энергічнымі пагойднымі сцёгнамі, пругкімі маладымі грудзьмі, тварам настолькі класічным, што здавалася, быццам яно сышло з рымскай сцяны, Рыма ўзяў яе за запясце і перавярнуў спіной на канапу. На гэты раз ён збіраўся зрабіць гэта лепей.
  
  
  На гэты раз ён зняў сваю вопратку і яе. Ён асцярожна паклаў яе на канапу. Ён быў далікатным і ласкавым і памятаў усе хітрыкі Чыуна. Ён не занядбаў ні тыльным бокам яе каленаў, ні ўнутраным бокам вушэй, ні валасамі ў падставы шыі.
  
  
  Ён захапіў яе за сабой, павольна, але цалкам, і калі яна была на піку, ён давёў яе да больш высокага піка, а затым яшчэ да больш высокага піка, пакуль яна больш не змагла сябе кантраляваць і ўзарвалася ў апантаным параксізме страсці, канвульсіўна калоцячыся па ўсёй даўжыні свайго цела.
  
  
  І Рыма наблізіў свой твар да яе вуха і пяшчотна прашаптаў: "А як наконт гераіну?"
  
  
  "ГЕРАІН", - прастагнала яна з радасным палягчэннем. Рыма адчуў, як яе цела зноў задрыжала. Ён зноў няслушна ацаніў час. Яшчэ ёсць час нешта выратаваць. Можа быць, пяшчота. Таму ён прыкусіў яе правае вуха і прашаптаў у яго: "Ты ведаеш, мілая. Хто вядзе справы?"
  
  
  "Я проста хацела цябе дзеля твайго цела, прыгажун", - сказала Сінція Хансэн з пераможным смяшком. "Свабода жанчын вызваляе многіх з нас".
  
  
  "Сінтыя, ты калі-небудзь усведамляла, як недарэчна выглядаеш, калі канчаеш?"
  
  
  "Не. Я занадта атрымліваю асалоду ад гэтым, каб цешыць сябе асуджанымі на правал думкамі".
  
  
  Рыма пацалаваў яе яшчэ раз, на гэты раз па-сапраўднаму, затым пакінуў яе і апрануўся ў офісе, назіраючы, як яна апранаецца. Ёй спатрэбілася сорак секунд, каб надзець швэдар без станіка, трусікі і чорную скураную спадніцу, затым яна сем хвілін наносіла макіяж.
  
  
  "Чаму б табе не прыйсці заўтра прыкладна ў гэты ж час, Рыма. Мне падабаецца тваё цела".
  
  
  "Я не раблю гэта ўвесь час проста так".
  
  
  "У верхняй правай скрыні ёсць грошы".
  
  
  Рыма засмяяўся. "Чамусьці ў мяне такое пачуццё, што я магу зацяжарыць ад гэтага".
  
  
  Ён адчыніў дзверы яе офіса і выйшаў.
  
  
  "Убачымся заўтра", - крыкнула яна яму ўслед.
  
  
  "Як наконт інтэрв'ю з мэрам?"
  
  
  "Яго графік запоўнены. Выбачыце".
  
  
  "Я ўбачу яго. Не хвалюйся".
  
  
  "Ты прыйдзеш заўтра?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Добра", - сказала яна. “Прыходзь заўтра і зможаш пабачыцца з ім пяць хвілін. Прыходзь сюды а 10 раніцы і зможаш пабачыцца з ім апоўдні. Мы знойдзем які-небудзь спосаб прабавіць час. А цяпер зачыні дзверы. Мне трэба працаваць”.
  
  
  Яшчэ адно пасеянае насеньне. Рыма ўсміхнуўся сам сабе, падумаўшы аб падвойным значэнні гэтага слова. Пяройдзем да рэдактара.
  
  
  Рэдактар Джэймс Хорган сядзеў, паклаўшы ногі на стол, яго гальштук-матылёк у гарошак быў расшпілены над клятчастай кашулі, і чысціў пазногці лінейкай для макіяжу - тонкай сталёвай палоскай, якая выкарыстоўваецца для падзелу шрыфта ў пакоі для вёрсткі.
  
  
  "Вядома, я ведаю аб масавым імпарце гераіну. Я яго імпартаваў. Я хачу як мага раней прызвычаіць сваіх дзяцей да гэтай звычкі, а паколькі ў нашы дні дастаць гэты наркотык так цяжка, я падумаў, што куплю пажыццёвы запас. Што-небудзь яшчэ, што ты хочаш ведаць?"
  
  
  "Я сур'ёзна, містэр Хорган".
  
  
  "Ты гэтага не агучваеш". Голас быў хрыплым скуголеннем, усёпранікальнай незадаволенасцю ў пошуках чагосьці, з-за чаго можна было б быць незадаволеным. Хорган атрымаў мезенец прамым кончыкам па правіле макіяжу.
  
  
  "Хадсан стаў гераінавай сталіцай краіны. Я веру, што вы - натхняльнік", - сказаў Рыма.
  
  
  Хорган падняў погляд. Яго вочы бліснулі.
  
  
  "Ты на рыбалцы, сынок. Чаго ты на самой справе хочаш?"
  
  
  "Мне патрэбны факты".
  
  
  "Добра. Існуе рынак збыту гераіну. Пакуль існуе рынак, у вас будуць людзі, якія яго прадаюць. Пакуль гэта незаконна, яно будзе дарагім, а людзі, якія яго прадаюць, будуць злачынцамі. Цяпер, калі б вы маглі купіць гэтае рэчыва па рэцэпце вашага лекара, бывай гераінавы трафік ".
  
  
  "Але хіба гэта не прывяло б да з'яўлення наркаманаў?"
  
  
  "Вы кажаце так, як быццам у нас іх цяпер няма. Што б гэта зрабіла, дык гэта зрабіла б гэта невыгодным для прадаўцоў, і яны перасталі б спрабаваць падсадзіць іншых людзей на кручок", - сказаў Хорган.
  
  
  "Хіба гэта не ператварыла б Амерыку ў нацыю наркаманаў?"
  
  
  "У адрозненне ад?"
  
  
  "Дык вось чаму вы імпартавалі так шмат гераіну?"
  
  
  "Я сам хадзіў на рыбалку, сынок. У цябе нядрэнна атрымліваецца. З іншага боку, у цябе не вельмі добра атрымліваецца. Ты калі-небудзь працаваў у газетным бізнэсе?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Ёсць рэчы, да якіх я б не апусціўся нават за грошы".
  
  
  Хорган зарагатаў. "Чаму ты думаеш, што нам плацяць?"
  
  
  Рыма падняўся, каб пайсці. "Дзякуй за інтэрв'ю", - сказаў ён. "Я буду мець вас на ўвазе".
  
  
  "Э-э, паслухай, сынок. Удачы ва ўсім, што ты шукаеш, а па шляху паспрабуй абудзіць маё гарадское бюро. Даведайся, ці жывы хто-небудзь з маіх рэдактараў, і адпраў аднаго з іх сюды. Вы можаце сказаць, што яны жывыя, калі пыл не асеў на іх тварах. І калі вы сутыкнецеся з кім-небудзь, хто ўмее пісаць, скажыце яму, што ён прыняты на працу. Вы б не хацелі атрымаць працу, ці не так?"
  
  
  "Не, дзякуй. У мяне ёсць адно".
  
  
  Рыма выйшаў у маркотны зялёны гарадскі пакой, пакрыты чарнільным пылам. Вакол ссунутых разам сталоў сядзела група мужчын, водзячы рукамі над лістамі паперы, як зомбі.
  
  
  Фізічна яны былі жывыя.
  
  
  Звонку, перад "Хадсан Трыбюн" на Хадсан-сквер, Рыма падабраў хвасты. Ён паехаў у Нью-Ёрк на таксі, а не на аўтобусе ці мятро, каб яго хвастам было лягчэй заставацца з ім.
  
  
  Ён прывёў іх у сучасны жылы дом у фешэнэбельным верхнім Іст-Сайдзе Нью-Ёрка.
  
  
  Ён ведаў, што ягоныя хвасты будуць паўсюль вісець у швейцара з пяці-, дзесяцідаляравымі, можа быць, дваццацідаляравымі банкнотамі. Вядома, у такім прэстыжным раёне ніводны швейцар не выдаў бы інфармацыю за пяць даляраў. Магчыма, яны нават захочуць цэлых пяцьдзесят. Рыма спадзяваўся, што швейцар выкладзе максімум.
  
  
  На дзясятым паверсе ён выйшаў з ліфта і прайшоў па засланым дываном фае да сваёй кватэры.
  
  
  Увайшоўшы, ён убачыў Чыуна, які сядзіць перад тэлевізарам, мігаценне якога рабіла яго жоўты твар бледным у цемры кватэры.
  
  
  Кюрэ купіў Чіуну запісвае прыладу, якое ён узяў з сабой, калі суправаджаў Рыма. Такім чынам, ён мог запісваць дзённыя мыльныя оперы замест таго, каб прапускаць дзве, пакуль глядзеў адну.
  
  
  "Гэта няправільна, - скардзіўся ён, - што ўсе добрыя шоу павінны праходзіць у адзін час, каб іх ніхто не прапусціў. Чаму іх не паказваюць адно за адным, каб людзі маглі атрымліваць сапраўднае задавальненне?"
  
  
  Падлучыўшы свая запісваючая прылада да іншага тэлевізара ў кватэры, Чиун мог глядзець свае мыльныя оперы з поўдня да сямі вечара. Ён выдаваў нягучныя кудахтаючыя гукі, калі місіс Клэр Вэнтворт паведамляла, што яе дачка жыла з доктарам Брусам Бартанам, хоць доктар Бартан не мог пакінуць сваю жонку Джэніфер, таму што яна памірала ад лейкеміі, і хоць Лоретта, яго дачка, была па-сапраўднаму закахана у Вэнса Майстэрмана, які, яна не падазравала, быў яе бацькам, але які, як яна думала, быў у змове з прафесарам Сінгбарам Рамкватам з пасольства Пакістана, які скраў планы лячэння лімфатычных вузлоў, распрацоўцы якіх Барт Хендэрсан прысвяціў сваё жыццё да таго, як сустрэў Ларэту, у якую быў закаханы.
  
  
  Наколькі Рыма памятаў, гэта было прыкладна тое ж самае месца, дзе місіс Вэнтворт і Вэнс Майстэрман былі паўтара гады таму. Ён згадаў пра гэта Чіуну, калі падышоў да тэлефона, які стаяў на стале ў гасцінай.
  
  
  "Ціха", - сказаў Чыун.
  
  
  Рыма набраў нумар, пачакаў, пакуль ён прагучыць тры разы, затым паклаў трубку на рычаг і дастаў са скрыні пластыкавую каробку з адтулінамі для дынамікаў. На белай пластыкавай скрынцы з левага боку было чатыры цыферблаты, кожны з нумарамі ад аднаго да дзевяці.
  
  
  Паўтарыце, што гэта была за камбінацыя? Ён ведаў яе гэтак жа добра, як свой дзень нараджэння, галоўнай выявай таму, што гэта быў яго дзень нараджэння, мінус дзве лічбы ад года. Ён набраў нумар, уключыўшы сцяжок "Функцыя". Калі зазваніў тэлефон, ён падняў трубку і зашчоўкнуў на ёй скрынку, ператварыўшы бессэнсоўныя крыкі ў чалавечы голас.
  
  
  На жаль, голас заўсёды належаў Гаральду У. Сміту, і Рыма больш падабаліся гэтыя крыкі. Вонкавыя тэлефонныя будкі сталі практычна растуленыя з-за малавядомага, але інтэнсіўнага праслухоўвання іх службамі бяспекі. І тыя, якія не праслухоўваліся, не спрацавалі, факт, які заахвоціў мафію пісаць лісты з пагрозамі тэлефонным кантралёрам. Такім чынам, зараз Рыма выкарыстоўваў шыфратар.
  
  
  "Ага", - сказаў Рыма.
  
  
  "Па-ранейшаму ніякіх паставак не паступала, і пакупнікі па ўсёй краіне пачынаюць нервавацца. Мы пра гэта чулі. Як у цябе справы?"
  
  
  "Добра для першага дня. Я выклікаў некаторую цікавасць".
  
  
  "Добра".
  
  
  "Вы праводзіце гэтыя дэтэктары гераіну па Хадсан?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Так, але мы нічога не атрымалі. Матэрыял можа быць пад зямлёй, і калі гэта так, мы б не сталі яго забіраць. Што не так? У цябе прыгнечаны голас".
  
  
  "Сёння я бачыў старога сябра".
  
  
  “А, гэтая штука. Так, мы атрымалі справаздачу пра гэта. Ну, мы чакалі, што вы можаце сутыкнуцца з нечым падобным”.
  
  
  "Я рады, што мы гэта зрабілі, сукін ты сын", - сказаў Рыма і павесіў трубку. Затым ён зноў набраў нумар, але адключыў шыфратар і слухаў, як у трубцы нешта бязладна пішчыць.
  
  
  У 7:35 Чыун выключыў апошні са сваіх дзённых серыялаў і адправіў Рыма на трэніроўку. Ён адзначыў, што ў Рыма двойчы быў сэкс з-за пэўных змен у яго рухах, і ён параіў устрымацца ад аргазмаў на піку.
  
  
  Яны зноў выканалі ўдар флатэрам, і Чиун зноў папярэдзіў іх аб балансе мэты і небяспекі промаху міма мэты.
  
  
  У 10:15 вечара Чіун прыгатаваў сабе вячэру, а Рыма прыняў душ, у роспачы прабіў рукой сцяну і адправіўся спаць. Скарыч быў добры хлопец.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  Рэд Пульметэр атрымаў ступень магістра ў галіне сельскагаспадарчай біялогіі, у прыватнасці, трансмутацыі штамаў пшаніцы. З такой адукацыяй ты або садзіўся на трактар, або паступаў на працу ў Ralston Purina, або ішоў працаваць у адну з урадавых устаноў. Калі, вядома, вы не хацелі выкладаць сельскую гаспадарку, чаго Рэд Пулметэр рабіць не хацеў.
  
  
  Якую ён звычайна тлумачыў самому сабе, пытаючыся сябе, што ён робіць на Хакенсакскіх лугах на маленькай платформе, падобнай на качыны блайнды, паказваючы трубкай з алюмініевым корпусам на якія праязджаюць машыны і робячы нататкі. Ён рабіў нататкі на мігалках. У асноўным ён рабіў нататкі на грузавіках агародніны. Навошта Міністэрству сельскай гаспадаркі спатрэбіўся план транспарціроўкі клубняў, было вышэй за яго разуменне. Глупства ўрада.
  
  
  У гэты дзень ён заўважыў, што ўрадавыя паштовыя грузавікі везлі клубні. Што было дзіўна, таму што павінны быць спосабы дастаўкі морквы лепей, чым поштай першага класа. Ён спрабаваў растлумачыць гэта свайму начальніку, але той быў пачаткоўцам і выяўляў вялікае невуцтва, калі справа датычылася сельскай гаспадаркі. Але палітыка ёсьць палітыка, і часам важна, каго ты ведаеш, а ня тое, што ты ведаеш.
  
  
  Колькі мігценняў на грузавік? спытаў яго начальнік.
  
  
  "Каля пяцідзесяці. Я не ведаю. Я не думаў, што гарбузовыя пірагі ці што там у вас ёсць, так важныя".
  
  
  Дзякуй вам, містэр Пулметэр, на гэтым усё.
  
  
  Неўзабаве пасля гэтага паштовы інспектар таксама пераканаўся ў глупстве ўрада, калі яму было загадана дазволіць Міністэрству сельскай гаспадаркі правяраць усю выходную пошту праз адмысловую машыну.
  
  
  Усе паведамленні, нарэшце, дайшлі да мужчыны з цытрынавым тварам і ў акулярах, які сядзіць за пісьмовым сталом у санаторыі Фолкрофт у Раі, штат Нью-Ёрк, за спіной якога ў промнях ранішняга сонца выдатны праліў Лонг-Айленд-Саўнд.
  
  
  Вывучальнаму погляду доктара Гаральда В. Сміта справаздачы паказалі дакладную схему. Гераін усё яшчэ быў схаваны. Але гандлёвыя кропкі былі перакрыты. Пакупнікі патрабавалі гэтага, і зараз рабіліся спробы вывезці кантрабандай невялікія сумы па пошце, асабістымі перавозчыкамі - што ў вас ёсць.
  
  
  Але пакупнікі раззлаваліся і пацвердзілі падазрэнне. Усё гэта была мафія, а галоўным мафіёзі быў Дамінік Верыльё. Пераканаўчае пацвярджэнне. У гэтым няма сумневаў.
  
  
  Гаральд Сміт зняў трубку свайго спецыяльнага тэлефона і набраў нумар. Тэлефон зазваніў, а потым яму адказалі. Пачуліся крыкі. У Рыма альбо ўзніклі праблемы, альбо ён зноў гуляў у гульні са скрэмблерам. Амаль з кожным месяцам у мужчыны выяўляліся прыкметы псіхалагічнага пагаршэння.
  
  
  Рыма не ведаў гэтага, але КЮРЭ двойчы спрабаваў займець людзей у якасці дублёраў. Той самы метад. Але наркотык, які імітуе смерць, выклікаў смерць. Двойчы. Лабараторыі даследавалі яго і вярнуліся са справаздачай, што гэта сапраўды смяротная атрута.
  
  
  "Ці можа чалавек прыняць гэта і застацца ў жывых?"
  
  
  "Сумнеўна. І калі б ён выжыў, у вас была б гародніна", - быў адказ.
  
  
  Сміт ніколі не расказваў пра гэта Рыма і асабліва трэнеру Рыма, Чыуну. Стары і так занадта шмат балбатаў аб усходніх багах, якія забіраюць целы мёртвых людзей і якія імкнуцца адпомсціць злыдням.
  
  
  Рыма быў тыповым, празмеру эмацыйным, духоўна патураючым сваім жаданням амерыканскім мудрацом. У ім не было нічога ўсходняга. Адзіныя зносіны, якія ён рабіў, былі са сваім страўнікам, палавым органам і эга. У яго была ўся спакойная ўсходняя адухоўленасць гамбургера з колай у прыдачу.
  
  
  Пстрычка па тэлефоне, а затым голас.
  
  
  "Так. Чаго ты хочаш?"
  
  
  "Гэта Верыльё. Ён вызначана чалавек мафіі".
  
  
  "Цяпер 7:30 раніцы"
  
  
  "Ну, я не хацеў сумаваць па табе".
  
  
  "Ну, ты гэтага не зрабіў".
  
  
  Націсніце.
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  Дон Дамінік Верылья раніцай прыбыў у свой офіс. Ён не прывітаўся са сваёй сакратаркай. Ён увайшоў у свой кабінет, зачыніў дзверы і, не здымаючы саламянага капелюша, сеў за пісьмовы стол і пачаў маляваць дыяграмы і планы са стрэлкамі і прастакутнікамі, шмат у чым так, як яго вучылі ў школе кандыдатаў у афіцэры падчас Другой сусветнай вайны. Ён значна ўдасканаліў сваю стратэгію з таго часу, як быў прызваны ў 1945 годзе ў званні маёра з трыма баявымі ўзнагародамі.
  
  
  Ён збіраўся дзейнічаць разумна. Ён прытрымаў бы Гаэтана Гасо для сцэнарыста, Рыма Бары. Бары нешта ведаў, быў за нешта адказны ці належаў нечаму ці камусьці. Гаэтана Гассе высветліў бы, што менавіта.
  
  
  Аднак звычайна перамагае той, хто выкарыстоўвае свае рэзервы апошнім. Гэта азначала б спачатку паслаць легкаважных людзей супраць старога ўсходняга слугі Рыма Бары. Яны схапілі б яго, прымусілі б патэлефанаваць Бары. Жыццё звуку для інфармацыі ад Рыма Бары.
  
  
  І калі б гэта не дапамагло вывудзіць інфармацыю, тады Гасс дастаў бы яе з плоці Рыма Бары. Па кавалачках. Вось і ўсё.
  
  
  Іншым капа ён казаў: пачакайце. Так, былі праблемы з дастаўкай. Неўзабаве з'явіцца новы, найлепшы спосаб дастаўкі. Пачакайце. Вашы грошы ў бяспецы. Вось і ўсё для капа.
  
  
  Ён падняў трубку і набраў нумар, папрасіў прабачэння за перапынак у працэдуры і папрасіў аб сустрэчы па тэрміновай справе. Яго голас быў далікатным і паважлівым.
  
  
  “Я раскажу табе ўсё, калі дабяруся туды. ТАК. Ну, я не ведаю. Добра, сустрэнемся там”.
  
  
  Па шляху да сваёй машыны дон Дамінік Верыльё сустрэў Вілі, Сантэхніка Палумба, на ўмоўленым куце. Вілі стаяў, кашляючы, побач са сваёй машынай.
  
  
  Дон Дамінік патлумачыў, што ён хоча зрабіць, што павінен зрабіць Гаэтана Гасо, што зрабілі б іншыя мужчыны.
  
  
  "Я б хацеў сам разабрацца з маленькім дзіваком", - сказаў Вілі, Вадаправодчык, калі пачуў, што містэр Гасс не паедзе.
  
  
  "Не, ты патрэбен мне тут".
  
  
  Вілі, Вадаправодчык, пакланіўся дону Дамініку Верыльё і, хістаючыся, абышоў яго машыну спераду, каб пачаць дастаўляць паведамленні. Яго хада ніколі не была добрай у гэты час дня з-за таго, што ён называў "раніцамі".
  
  
  Некаторы час ён пытаўся ў людзей, ці пакутуюць яны таксама ад "ранішніх прыступаў" - гэта даказвала, што страта прытомнасці пры хадзе па раніцах была звычайнай з'явай. Атрымаўшы адмоўныя адказы і рада звярнуцца да лекара, Вілі, Сантэхнік Палумба, перастаў пытаць людзей, ці бывае ў іх таксама "па раніцах".
  
  
  Верыльё паглядзеў, як Вілі-Сантэхнік ад'язджае, затым працягнуў ісці да сваёй машыны. Ён паехаў у заходнюю частку горада, затым праз вялікія каменныя вароты і прыпаркаваў свой чатырохдзверны шэры Lincoln Continental Mark II перад склепам з крылатай статуяй з мармуру.
  
  
  Ён пачакаў, затым убачыў знаёмую чорную машыну, якая спынілася ззаду яго. Ён выйшаў, абышоў вакол і сеў на пасажырскае сядзенне.
  
  
  Яго нарада заняла ўсяго некалькі хвілін. Затым ён вярнуўся да сваёй машыны, адчыніў дзверцы і ўладкаваўся на мяккай скураной абіўцы. Ён падняў тэлефонную трубку, назіраючы ў люстэрка задняга выгляду за якая аддаляецца чорнай машынай. Ён набраў нумар свайго офіса.
  
  
  “Прывітанне, Джоан. Сёння раніцай я сустракаюся з рэдактарам “Трыбюн”, шэфам Дуганам і мэрам Хансенам. Калі хто-небудзь патэлефануе, я ператэлефаную ім сёння днём”.
  
  
  Ён павесіў трубку і паехаў праз горад да задняй часткі будынка Tribune, дзе грузавікі загружалі першае выданьне. Гэта быў ягоны горад. Яго лічбы, яго шлюхі і яго наркотыкі. І ён не збіраўся здавацца з-за таго, што некалькі дробязяў пайшло не так.
  
  
  Мозг усё выправіць, і тады гэта будзе ягоная краіна, гэтак жа, як гэта быў ягоны горад. Ён мог разлічваць на свой бліскучы розум, каб зрабіць гэта. Нават калі б гэты розум не быў прыдатны для сяброўства ў Сіцылійскім брацтве.
  
  
  Але тады ён не быў Капа мафіёза, таму што ён слухаў старых пісталетных пітаў, іх пацалункі рук і вендэты, кодэксы таго і гэтага, і ўсю тую лухту, якую імпартавалі з Сіцыліі.
  
  
  У Амерыцы па-ранейшаму былі найлепшыя сістэмы забойстваў, і ў Амерыцы былі найлепшыя сістэмы арганізацыі. Іх трэба выкарыстоўваць. І такім чынам можна было стаць самым маладым капа-мафіёза за ўсю гісторыю. Яму быў усяго пяцьдзесят адзін, а ён быў нумарам адзін.
  
  
  Ну, гэты адзін чалавек быў вышэйшы за яго, але гэты чалавек не лічыўся, не маючы кваліфікацыі для Сіцылійскага брацтва.
  
  
  Тым часам на іншым канцы горада Вадаправодчык Вілі заўважыў рахмана з выгляду мужчыну са смешным трубчастым прыладай, які стаіць ўнутры грузавіка і накіроўвае прылада на людзей.
  
  
  Вілі вырашыў, што яму не падабаецца рахманы маленькі чалавечак, які паказвае гэтай штукай на яго блакітны Эльдарада. Можа быць, гэта неяк паўплывае на фарбу ці нешта падобнае.
  
  
  Вілі, Сантэхнік, пад'ехаў да грузавіка і прыпаркаваўся так, каб грузавік не мог скрануцца з месца. Затым, ачуняўшы ад чарговага прыступу "the mornings", ён выйшаў з машыны і накіраваўся зваротна да мужчыны ў грузавіку.
  
  
  "Гэй, што ты робіш у грузавіку з гэтай штукай?" - спытаў Вілі, Сантэхнік.
  
  
  "Міністэрства сельскай гаспадаркі. Даследаванне клубняў".
  
  
  "Гэтыя пліткі пашкодзілі машыны?"
  
  
  “Не. Праходзіць прама скрозь метал. Збірае розныя віды раслін. Морква і іншае”.
  
  
  "Якога роду рэчы?" - спытаўся Вілі, Вадаправодчык.
  
  
  "О, я не ведаю. Морква. Рэпа. Макі, я думаю".
  
  
  "Макі? Ты маеш на ўвазе тыя чырвоныя штукі ў дзень ветэранаў".
  
  
  "Пакінь мяне ў спакоі", - сказаў мужчына.
  
  
  "Я проста задаю сяброўскія пытанні. Калі вы хочаце даведацца пра моркву і рэпу, чаму б вам не пайсці на агароднінны рынак?"
  
  
  "Не пытай мяне, хлопец. Гэта ўрад".
  
  
  Вілі кіўнуў і папярэдзіў мужчыну, што штука, якой ён карыстаецца, лепш не пашкодзіць яго "Эльдарада", інакш мужчына будзе "смактаць свінцовую трубку".
  
  
  Затым Вілі, Вадаправодчык, асцярожна накіраваўся назад да сваёй машыны, запісваючы агляд морквы, рэпы і маку як маленькі жыццёвы факт, якім ён ні з кім не падзяліўся б, пакуль не ўбачыць у гэтым выгаду.
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  Цяпер гэта сапраўды рабілася добра.
  
  
  З гэтага не было выйсця.
  
  
  Вэнсу Майстэрману проста прыйшлося сказаць Ларэце, што ён не можа ажаніцца на ёй, таму што яна яго дачка. Гэта вызваліла б яе, каб выдаць прафесара Сінгбара Рамквата за выкрадальніка лекаў ад лімфатычных вузлоў, і тады Ларэта змагла б выйсці замуж за Барта Хендэрсана, і ён працягнуў бы сваю даследчую працу. Нават Клэр Вентворт, маці Ларэты, не магла быць незадаволеная гэтым, асабліва таму, што гэта давала ёй магчымасць свабодна мець зносіны з доктарам Брусам Бартанам.
  
  
  Але ўсё залежала ад таго, ці раскажа Вэнс Майстэрман Ларэтэ. Праз некалькі хвілін гэта павінна было адбыцца, і Чиун быў больш за шчаслівы. Шчасце ён дэманстраваў, злёгку разгойдваючыся ўзад-наперад, седзячы ў позе поўнага лотаса на падлозе іх кватэры ў Іст-Сайдзе. Калі ён быў сапраўды па-за сябе ад радасці, часам ён напяваў. Сёння Чыун разгойдваўся і напяваў. Экстазі.
  
  
  Ён дадаў гучнасць тэлевізара, каб не прапусціць ні слова, а затым стаў чакаць рашэнні праблем цэлай супольнасці.
  
  
  Брава!
  
  
  Гэта быў званок у дзверы.
  
  
  Хто б гэта ні быў, яму проста давядзецца пачакаць. У любым выпадку, да канца шоу заставалася ўсяго каля васьмі хвілін. Чыун мог сказаць.
  
  
  Браааааааааааавк.
  
  
  На гэты раз гучны настойлівы звон дзвярнога званка пагражаў заглушыць музыку, скрыпкі і органы, якія рыдаюць з тэлевізара.
  
  
  Няхай ён пачакае.
  
  
  Вядома, ніколі не варта дазваляць чалавеку чакаць ля ўваходных дзвярэй. Гэта было груба, а жыхары Усходу не вераць у грубасць. З іншага боку, васьмідзесяцігадовыя карэйцы, якія дасягнулі міру з самімі сабой, не ўсталі і не сышлі ад вялікага моманту шоў, якое яны глядзелі на працягу сямі гадоў, каб давесці да гэтага моманту. Ветлівасць ці самаздаволенне?
  
  
  Ветлівасць была абавязкам, і за восем дзесяцігоддзяў свайго знаходжання на планеце Чиун ні разу не ўхіляўся ад свайго абавязку. Ён быў гатовы ўцячы зараз, гатовы высядзець Вэнс Майстэрман да самага канца, і калі хтосьці чакаў у холе, пакуль яго ногі не пусцяць карані скрозь дыван, гэта было б вельмі дрэнна. Людзі не павінны прыходзіць у госці, калі ідуць добрыя шоу.
  
  
  Тупік, на шчасце, быў дазволены з дапамогай арганнай музыкі up, slow dissolve, кароткачасовай цішыні, а затым з'яўленні на экране лэдзі-сантэхніка, якая са смехам вымывае плямы з ракавін у Нью-Ёрку.
  
  
  Чыун ускочыў на ногі і кінуўся бегчы. Выбег з гасцінай, праз сталовую, па калідоры, яго доўгі парчовы белы халат лунаў вакол шчыкалатак.
  
  
  Брааааааааааааааааааааук.
  
  
  Чіун працягнуў руку і адамкнуў дзверы. Затым ён адамкнуў ахоўную завалу. Затым ён пайшоў зняць страховачны ланцуг, які, як яго запэўнілі, было абсалютна неабходна ўвесь час трымаць прышпіленай, калі хтосьці жадае застацца ў жывых у Нью-Ёрку большую частку дня.
  
  
  Але ахоўны ланцуг засеў і не зняўся са сваёй затвора. Такім чынам, Чиун узяў ланцуг у левую руку і, бязгучна выпусціўшы паветра, кончыкамі пальцаў правай рукі дакрануўся да пашкоджанага ланцуга, абпаліўшы адно звяно, як быццам яго разрэзалі балтарэзам.
  
  
  Затым Чіун павярнуў дзвярную ручку, злёгку прачыніў дзверы, павярнуўся і памчаўся назад па калідоры, праз сталовую, у гасціную і зноў прыняў позу лотаса.
  
  
  Гучыць арганная музыка, затым сціхае і ўваходзіць Вэнс Майстэрман. "Дарагая, я павінен табе сёе-тое сказаць . . . ."
  
  
  У калідоры Джоні Качаня, Віні О'Бойл і Папс Сміт убачылі, як дзверы злёгку прыадчыніліся. Яны паглядзелі адзін на аднаго з падазрэннем, і Джоні Качаня палезла ў наплечную кабуру пад левай падпахай і дастаў пісталет 45-га калібра. Ён асцярожна дакрануўся да дзвярэй левай рукой, затым пачакаў, пакуль дзверы цалкам не ад'едзе назад, з мяккім стукам стукнуўшыся аб сцяну. За ёй нікога.
  
  
  Трое мужчын увайшлі ўнутр, Джоні Качаня першым, як і належала яго званню, затым О'Бойл, за якім рушыў услед Папс Сміт, высокі, шаркатаючы чарнаскуры мужчына, чыя вечная ўхмылка толькі злёгку мякчэла шрамам, які перасякаў яго твар ад правага вока да кончыка.
  
  
  Папс атрымаў гэта, калі паспрабаваў пратрымацца і працягнуць сваю невялікую незалежную аперацыю з нумарамі, нягледзячы на заяўленае жаданне Мафіі завалодаць нумарамі Папса. На ўсякі выпадак, вядома, паколькі гэта проста было нядобрай дзелавой працэдурай - дазваляць яму выплачваць пераможцам больш высокія каэфіцыенты, чым гэта рабіла мафія, таму што, у выніку, існавала такая рэч, як несумленная канкурэнцыя, і як чалавек мог выжыць у такім свеце. , Дзе сабакі ядуць сабак. Яны растлумачылі Папсу гэты момант, паласнуўшы яго па твары нажом для лінолеўма і папярэдзіўшы, што ў наступны раз гэта будуць яго геніталіі.
  
  
  Папс, які быў буйной рыбай у маленькай сажалцы, вырашыў стаць цалкам укамплектаванай, хоць і маленькай рыбкай у вялікай ігральнай сажалцы Мафіі. Хоць ён усё яшчэ часам адчуваў падазрэнні, што Мафія насамрэч не займаецца прадпрымальніцтвам сярод меншасцяў і нават часам праяўляе фанатызм, ён нікому не выказваў гэтага меркавання, асабліва Гаэтана Гасо, які паслаў яго сюды сёння.
  
  
  Цяпер Папаша з трывогай зазіраў цераз плечы Джоні Уцянка і Віні О'Бойла. Доўгі, засланы дываном хол быў пусты. Дзіўна, што яны нікога не чулі і не бачылі каля дзвярэй.
  
  
  Качка кіўнула Папсу, які зашчоўкнуў два замкі, якія ўсё яшчэ працавалі. Папс пакруціў галавой пры выглядзе зламанага ланцужка замка. Добры спосаб пакончыць з сабой у Нью-Ёрку, дазволіць тэхнічнаму абслугоўванню ісці такім чынам.
  
  
  Трое мужчын асцярожна павольна пайшлі па калідоры, выконваючы свайго роду этнічную іерархію ў мафіі: Качаня Джоні першым, за ім ірландзец О'Бойл, за ім чарнаскуры Папс Сміт. Нягледзячы на ўсе іх намаганні, іх ногі выдавалі нягучныя шоргат гукі па дыване, і Качаня зняў сваю стрэльбу з засцерагальніка. Наперадзе яны маглі чуць галасы. Пацешна, падумаў О'Бойл, што пяцьдзесят баксаў швейцару сказалі ім, што гэты прыдурак быў тут адзін.
  
  
  Цяпер ціха ў сталовую. Галасы зараз гучалі гучней, і О'Бойл таксама дастаў свой пісталет, паліцэйскі спецыяльны 38-га калібра са спаленымі серыйнымі нумарамі.
  
  
  Сталовая пераходзіла ў гасціную праз вялікую арку. Яны з палёгкай усміхнуліся адно аднаму. Галасы даносіліся з тэлевізара, а перад ім, седзячы на кукішках на падлозе, захоплены бледна-шэрым малюнкам у ярка залітым сонцам пакоі, спіной да іх сядзеў дзінк.
  
  
  "Ты не павінен казаць мне нічога такога, што я хацела б пачуць", - данёсся жаночы голас з тэлевізара. "Дынк" разгойдваўся і напяваў.
  
  
  Джоні Качаня ўсміхнуўся і прыбраў пісталет назад у наплечную кабуру. Тое ж самае зрабіў Віні О'Бойл. Яны заўважылі, што Попс не дастаў свой пісталет, і гэта раззлавала двух іншых, таму што ён абавязкова сказаў бы Гасс, як бязглузда яны абодва выглядалі, калі іх пісталеты былі накіраваныя ў спіну пажылому, малюсенькаму азіяту, які не мог пашкодзіць нічога, акрамя вачэй , калі б сеў заблізка да здымачнай пляцоўкі. І Гассе прыставаў да іх з гэтай нагоды. Можа, тыднямі, можа, месяцамі, можа, вечна.
  
  
  І ты нічога не мог зрабіць з іголкай Гасо, акрамя як прыняць яе. Можа, на тыдні, можа, на месяцы, можа, назаўжды.
  
  
  Яны ўвайшлі ў гасціную з паркетнай падлогай, іх абцасы з металічнымі шчарбінамі выдавалі рэзкія пстрычкі па паліраваным дрэве.
  
  
  "Гэй, ты", - крыкнула Качаня Джоні з-за спіны ў парчовым белым халаце. Ён працягваў разгойдвацца. Яго насельнік працягваў напяваць. Качаня Джоні абышоў Чіуна і паглядзеў зверху ўніз у ціхамірнае ўсходні твар. Мірны з выгляду стары.
  
  
  "Так, ты", - сказала Качаня Джоні. "Мы жадаем пагаварыць з табой".
  
  
  На музычным ангельскім Чіун сказаў: "Мой дом - твой дом. Адчувай сябе як дома. Я хутка буду з табой", - і ён злёгку павярнуў галаву, каб зазірнуць за правую нагу Уцянка Джоні.
  
  
  Качка паглядзела на двух іншых мужчын, якія ўсё яшчэ стаялі ў дзвярным праёме ззаду Чыуна, і ён паціснуў плячыма. Яны ўхмыльнуліся і паціснулі плячыма ў адказ.
  
  
  "Але я павінен сказаць вам", - маліў голас Вэнса Майстэрмана з тэлевізара. "Я захоўваў гэтую таямніцу ў маўчанні на працягу многіх гадоў і . . . ."
  
  
  "Гэты дзівак хоча паглядзець сваё тэлевізійнае шоу", - сказала Джоні Уцянок. "Можа быць, мы павінны дазволіць яму".
  
  
  "Чаму б і не?" О'Бойл згадзіўся, і Качка выбралася з дарогі Чыўна.
  
  
  Былі два таты Тайлінга, якія Сміту не спадабаліся. Па-першае, ён называў старога прыдуркам. Ён нічога не мог сказаць аб тым, дзе ён нарадзіўся і якога ў яго колеру скуры.
  
  
  Папаша згадаў гэта О'Бойла і Утку. "Не трэба смяяцца над старым. Ён проста стары, вось і ўсё".
  
  
  Чыун пачуў голас і словы. За гэта Попс заслужыў сабе падарунак - дарунак паміраць апошнім.
  
  
  Нажаль, Поп страціў усе правы на падарунак пазней, калі прыняў меры па другім, што яму не спадабалася.
  
  
  "Што прымушае цябе думаць, што я паверу ўсяму, што ты скажаш?" - заныў жаночы голас з тэлевізара.
  
  
  Чиун працягваў напяваць, але яго разгойдванні сталі больш рытмічнымі, як быццам ён нецярпліва падганяў гульцоў. Скажы ёй, сказаў ён сабе. Проста скажы ёй, што я твой бацька,
  
  
  Чыун зрабіў бы гэта. Рыма зрабіў бы гэта. Любы мужчына зрабіў бы гэта. Але зараз карцінка знікала, і нарастала арганная музыка, а Вэнс Майстэрман ўсё яшчэ не сказаў ёй. Чыун уздыхнуў, глыбока пакутліва ўздыхнуў. Часам Вэнс Майстэрман быў вельмі недасканалым чалавекам.
  
  
  Калі б толькі ён быў больш падобны на жанчыну-сантэхніка, якая зараз з'явілася на экране - імчалася перад камерай, выкрыкваючы сваё пасланне, дэманструючы свой тавар, а затым сыходзіла.
  
  
  Ах, але ў Вэнс Майстэрман было цяжкае жыццё, а мужчыны па-рознаму рэагавалі на нягоды. Аднойчы ён сказаў гэта Рыма на трэніроўцы.
  
  
  Яны сядзелі на падлозе спартзалы ў санаторыі Фолкрофт, і Чиун глядзеў у твар Рыма. Спачатку ён страціў надзею калі-небудзь дабіцца чаго-небудзь ад гэтага суровага, дасціпнага маладога чалавека. Але час ішоў, легенда разрасталася, усё змянілася, і Чіун адчуў да яго спачатку дабрыню, потым павагу, потым амаль каханне, і ён падзяліўся з ім сакрэтам.
  
  
  "У свеце, Рыма, ты выявіш, што мужчыны будуць рабіць тое, што павінны рабіць мужчыны. Навучыся прадбачыць мужчын, і ты навучышся кіраваць мужчынамі. Навучыся таксама не быць чаканым. Навучыся быць падобнай на вецер, які дзьме з усіх бакоў; тады мужчыны будуць глядзець на цябе і ніколі не даведаюцца, якое акно сваёй душы зачыніць ".
  
  
  Чиун адным рухам падняўся са свайго поўнага лотаса і ўстаў, злёгку раздражнёны на сябе за тое, што не разумеў, што Вэнс Майстэрман будзе цяжка раскрыць свой жудасны сакрэт.
  
  
  Ён павярнуўся да трох сваіх гасцей. Той, хто стаяў перад ім: яму прыйшлося, таму што гэта быў спосаб для непаўнавартаснага чалавека прадэманстраваць перавагу. І той, хто пагадзіўся, каб Чіун глядзеў тэлевізар. Яму таксама прыйшлося гэта зрабіць, таму што ён быў дурным чалавекам, а саступлівасць рабіла непатрэбнымі спробы абдумаць сваё рашэнне. І трэці чалавек, чарнаскуры, які павысіў голас у знак пратэсту супраць слоўных абраз Чыуна. Што ж, гэта таксама было наканавана. Ён абараняў сябе, абараняючы Чыўна.
  
  
  Чыуну давядзецца распавесці Рыма пра гэтых вельмі цікавых людзей. У апошні час Рыма цікавіла, чаму людзі здзяйсняюць тыя ці іншыя ўчынкі.
  
  
  Чіун усміхнуўся і схаваў рукі ў шырокіх спадальных рукавах свайго парчовага белага халата.
  
  
  "Джэнтльмены?" сказаў ён. Гэта было пытанне.
  
  
  "Ты скончыў глядзець тую мыльную оперу?" Спытала Качаня Джоні.
  
  
  “Так. На дадзены момант. Цяпер будзе рэклама і пяціхвілінны выпуск навін да выхаду наступнай праграмы. Мы можам пагаварыць”. Ён ласкава паказаў ім на месцы. Яны засталіся стаяць.
  
  
  "Мы прыйшлі не размаўляць, дынк", – сказаў О'Бойл. "Мы прыйшлі паслухаць размову".
  
  
  "Лагапед на наступным паверсе", – сказаў Чыун.
  
  
  "Паслухайце, містэр Мота, вы проста згаджаецеся з тым, што мы гаворым, і вам не прычыняць шкоды", - сказала Джоні Уцяня.
  
  
  "Гэты далікатная старая здань будзе ўспамінаць цябе толькі з падзякай", - сказаў Чиун.
  
  
  Качка кіўнула О'Бойлу. "Не спускай з яго вачэй. Пераканайся, што ён не ўцячэ". Затым ён падышоў да тэлефона, каб патэлефанаваць па нумары ў Хадсане, па нумары, па якім ён ніколі раней не тэлефанаваў.
  
  
  Са свайго месца на падлозе пад сталом чырвонага дрэва даўжынёй чатырнаццаць футаў у кабінеце мэра Крэйга Хансена Рыма не мог дацягнуцца да тэлефона. З яе пазіцыі пры Рыма Сінція Хансэн, дачка мэра, таксама не змагла б.
  
  
  "Няхай тэлефануе", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я не магу дазволіць гэтаму зазваніць", - сказала яна, укладваючы словы яму ў вуха разам з кончыкам мовы. "Я дзяржаўны служачы". Яна падкрэсліла свае словы, прыціснуўшыся аголеным тазам да аголенага цела Рыма.
  
  
  "Забудзься аб абслугоўванні грамадскасці. Абслугоўвай прыватных", - сказаў Рыма і з цікавасцю вярнуў удар.
  
  
  "Калі мне сказалі, што праца ў мэрыі - гэта проста разбэшчванне публікі, я ніколі не думала, што буду займацца гэтым па чарзе", - сказала яна, працягнула руку паміж імі і схапіла Рыма. "Цяпер адключыся, добра?" - сказала яна, злёгку сціскаючы, каб падкрэсліць свой пункт гледжання.
  
  
  "Урад - гэта не кар'ера для слабакоў", - уздыхнуў Рыма. Ён павольна, з любоўю выйшаў і скаціўся з яе. Сінція Хансэн выкацілася з-пад стала і галышом прашлёпала па дыване коштам семдзесят два даляры за ярд, набытаму без публічных таргоў, да тэлефона. Яна ўзяла яго, адкінуўшыся на спінку карычневага скуранога крэсла, за 627 даляраў без таргоў, паклала свае доўгія ногі на стол і паглядзела ўніз на свой левы сасок, які ўсё яшчэ быў цвёрдым ад узрушанасці.
  
  
  "Офіс мэра Хансена", - сказала яна, - "Магу я вам дапамагчы?", сціскаючы сасок паміж указальным і сярэднім пальцамі правай рукі.
  
  
  Яна паслухала імгненне, затым працягнула трубку, паціснуўшы плячыма. "Гэта цябе", - сказала яна здзіўлена, затым зноў паціснула плячыма.
  
  
  Рыма застагнаў сам сабе, затым, усё яшчэ выпрастаўшыся, падняўся на ногі і абышоў стол, пакуль не апынуўся паміж сталом і Сінціяй Хансэн. Яна апусціла ногі, каб дазволіць яму дацягнуцца да тэлефона, але затым зноў закінула іх на стол, заціснуўшы Рыма пасярэдзіне.
  
  
  Рыма падняў тэлефонную трубку і паклаў яе на плячо. "Гэта твае грошы", - сказаў ён і абедзвюма рукамі злёгку прыўзняў калені Сінтыі, затым адкінуў карычневае скураное крэсла назад, так што яе таз апынуўся звернуты да яго. Ён павольна нахіліўся да яе.
  
  
  "Паслухай, Бары", - раздаўся голас у трубцы. "Мы ведаем, што ты робіш".
  
  
  Рыма быў у справе і пачаў далікатна пагладжваць наперад і назад. "Стаўлю пяць баксаў, што ты гэтага не зробіш", - сказаў ён голасу.
  
  
  "Так?" - сказала Качаня Джоні.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так? Ну, у любым выпадку, мы ведаем пра цябе ўсё, акрамя таго, хто прымусіў цябе прыйсці".
  
  
  "Ты б мне не паверыў, калі б я табе сказаў", - сказаў Рыма, націскаючы мацней. "І праз пару гадоў таксама". Ён нахіліўся наперад і сваімі рукамі пачаў маніпуляваць грудзьмі Сінтыі.
  
  
  "Так? Што ж, у нас атрымалася. Што ты аб гэтым думаеш?"
  
  
  "Скажы яму, каб прыгатаваў табе адбіўную з падліўкай. Ён сапраўды добры ў гэтым, але сачы за соевай падліўкай. У яго схільнасць ужываць занадта шмат ... занадта ... шмат!" - сказаў Рыма, і на гэтым усё скончылася.
  
  
  "Прывітанне, Бары. Ты ў парадку?" Пацікавілася Качаня Джоні па тэлефоне.
  
  
  "Так. Цяпер я ў парадку", - сказаў Рыма, цяжка прыціскаючыся да Сінты Хансэн і чакаючы, калі спыніцца пульсавалы боль.
  
  
  "Што ж, калі ты калі-небудзь захочаш зноў убачыць гэтага прыдурка, табе лепш пагаварыць".
  
  
  "Што ты хочаш, каб я сказаў?"
  
  
  "Хто-небудзь паведаміць табе пароль. Матылі. Калі гэты хто-небудзь паведаміць, ты раскажаш яму ўсё, што ведаеш. Што ты тут робіш, і хто цябе паслаў, і ўсё такое. У адваротным выпадку вы ніколі больш не ўбачыце гэтага прыдурка" .
  
  
  Рыма выйшаў і сеў голай азадкам на шкляную панэль, якая ўзвышалася над сталом.
  
  
  "Паслухай, хлопец. Адкуль мне ведаць, што ён у цябе?"
  
  
  "Мы злавілі яго. Мы не жартуем".
  
  
  "Я хачу пагаварыць з ім", - сказаў Рыма. "Адкуль мне ведаць, што ты яго яшчэ не забіў?"
  
  
  На імгненне запанавала цішыня, затым Качаня Джоні сказаў: "О'кей. Вось і ён. Але без жартаў". Затым, павесіўшы трубку, ён крыкнуў: "Прывітанне, дынк. Твой бос хоча з табой пагаварыць".
  
  
  Наступным на лініі раздаўся голас Чыуна з акцэнтам, і Рыма, гледзячы зверху ўніз на Сінтыю Хансэн, усё яшчэ гарачую, усё яшчэ жаданую, перад ім стаяла цяжкае рашэнне.
  
  
  "Паслухай, Чиун. Яны ўсё змесцяцца ў маразілку?
  
  
  "А? Шары. Добра, пакладзі іх у ванну. Загарні іх у лёд ці ў што-небудзь яшчэ ".
  
  
  Затым Качаня Джоні вярнуўся на лінію. "Гэтага дастаткова. Бачыш, разумнік, мы яго злавілі. Цяпер ад цябе залежыць, выжыве ён ці не. Памятай. Гэта будзе чалавек, які кажа "матылі"."
  
  
  "Так, вядома, прыяцель. Як скажаш. Зрабі мне толькі адну ласку, добра? Скажы старому, каб выкарыстаў пабольш лёду і ўлучыў кандыцыянер".
  
  
  "Што?" - спытала Качаня Джоні.
  
  
  "Паслухай", - сказаў Рыма. "Я зраблю ўсё, што ты захочаш. Але толькі зрабі для мяне адну рэч, добра? Скажы яму, што я прасіў выкарыстоўваць пабольш лёду і ўключыць кандыцыянер. Добра? Добра. Дзякуй, прыяцель. Ты ніколі не пашкадуеш пра гэта ".
  
  
  Ён павесіў трубку. Сінція Хансен ляжала з зачыненымі вачамі, яе соску былі выцягнуты па стойцы рахмана, яе ногі ўсё яшчэ атачалі яго стол.
  
  
  "Такім чынам, на чым я спыніўся?" - сказаў ён.
  
  
  "Ты можаш пачаць з чаго заўгодна", - сказала яна.
  
  
  Качаня Джоні павесіў трубку з выразам здзіўлення на твары. Рэклама скончылася разам з навінамі; арганная інтэрлюдыя скончылася; і Лоўрэнс Уолтэрс, псіхіятр, уключыўся, рыхтуючыся разабрацца ў змучанай свядомасці Беверлі Рэнсам, якую мучыла пачуццё віны, таму што яна лічыла сябе прычынай смерці ўласнай дачкі ў чыгуначнай катастрофе, паколькі яна настаяла на адпраўцы дзяўчынкі ў летні лагер, і пакуль яна не вылечыцца, яна ніколі больш не зможа быць сапраўднай жонкай Рояла Рэнсома, банкіра-мільянера і галоўнага фінансавага фундатара доктара Рэнсома. Псіхіятрычная клініка Лоўрэнса Уолтэрса на ўзроўні вуліцы, побач з крамай. Чыун зноў сядзеў перад тэлевізарам, пільна ўзіраючыся ў размыты шэры малюнак, выхопліваючы выявы з шэрасці, якую падкрэслівалі сонечныя промні, што падалі на пыльны экран.
  
  
  Качка паглядзела на Чыўна. "Паслухай, дынк".
  
  
  Чыун падняў руку, каб прадухіліць далейшыя размовы.
  
  
  "Я з табой размаўляю", - сказала Качаня Джоні. Чыун праігнараваў яго. Папс Сміт выявіў, што яму гэта не падабаецца. Быць усходнім і старым - гэта нармальна, але яны былі тут не з-за жартаў і заслугоўвалі павагі.
  
  
  Джоні Качаня кіўнула Папсу Сміту, які ўстаў з мяккага крэсла з набітым персаналам і абышоў Чыуна. "Прабач, стары, але мы не валяем дурня", - сказаў ён і націснуў на кнопку выключэння тэлевізара. Гэта каштавала яму паслугі, якую ён заслужыў раней.
  
  
  Канцэнтрацыя Чыуна была парушана, і ён павольна падняўся, кранальна маленькі і далікатны, і агледзеўся вакол хутчэй са смуткам, чым са злосцю.
  
  
  Качка сказала: "Я не ведаю, пра што, чорт вазьмі, ён кажа, але твой бос сказаў выкарыстоўваць пабольш лёду і ўключыць кандыцыянер".
  
  
  "Чаму ты выключыў маё тэлевізійнае шоу?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Таму што мы павінны чакаць тут тэлефоннага званка, і мы не збіраемся чакаць і слухаць усё гэтае глупства", - сказала Джоні Уцяня.
  
  
  Калі б Папс Сміт не выключыў тэлевізар, яму было б пра што падумаць, пра нешта, што прымусіла б яго задумацца, ці мог хоць адзін бедны чарнаскуры чалавек дамагчыся большага ў сваім лічбавым бізнэсе, чым пасаваць перад уладай мафіі. У Папса Сміта, магчыма, быў шанец падумаць, што адзін чалавек, адзін бедны, малаважны чалавек, у рэшце рэшт, можа быць даволі магутным і, магчыма, зможа перамагчы, нават нягледзячы на ??вялікія шанцы.
  
  
  Але Папс Сміт быў інструментам, які перапыніў сагу пра доктара Лоўрэнса Уолтэрса і яго бясконцай бітве з адвечнымі праблемамі чалавецтва - забабонамі, невуцтвам і псіхічнымі захворваннямі. Такім чынам, чэрап Папса быў раздроблены першым, і ў яго ніколі не было магчымасці ўбачыць, як Качаня Джоні нейкім чынам адарвала ад зямлі і шпурнула праз пакой прама ў збянтэжаны твар Віні О'Бойла, а ў Папса ніколі не было магчымасці пачуць, як хруснулі косці скроні пад ціскам усяго двух паказальных пальцаў, ніколі не было магчымасці падумаць пра сябе, што яму на самой справе не трэба было аддаваць свой бізнэс Мафіі, таму што, магчыма, яна не была такой ужо магутнай, у рэшце рэшт.
  
  
  Пасля смерці ён не мог бачыць, чуць ці думаць ні аб чым з гэтага. Ён проста ляжаў на падлозе з расплюшчанымі, але невідушчымі вачыма, а тэлевізар павольна ўключаўся, і доктар Лоўрэнс Уолтэрс казаў, што пачуццё віны і пераважная варожасць найбольш разбуральныя для чалавечай псіхікі.
  
  
  Праз сорак пяць хвілін мужчына, вядомы як Рыма Бары, і Сінція Хансэн вырашылі, што на сёння з іх хопіць.
  
  
  "Пра што быў тэлефонны званок?" спытала яна, паднімаючы сваю празрыстую блузку.
  
  
  "Спачатку надзень спадніцу", - сказаў Рыма, адкідваючыся галышом у крэсле мэра з карычневай скуры і гледзячы на вуліцу, запоўненую шчаслівымі пуэртарыканцамі, вясёлымі закусачнымі і вясёлымі музычнымі крамамі. "Я заўсёды быў аматарам сісек".
  
  
  "Не будзь недзялікатным", - сказала яна. "Тэлефонны званок?"
  
  
  "О. Некалькі хуліганаў з наркабізнесу вашага горада трымалі майго слугу ў палоне. Яны сказалі, што заб'юць яго, калі я не выкладу ўсё з вантробамі таму, хто паведаміў мне пароль".
  
  
  "Матылькі", - сказала Сінція Хансэн.
  
  
  "Так, гэта дакладна", - сказаў Рыма. "Які падслухоўвае".
  
  
  "Ну, а як наконт твайго слугі? Ты не турбуешся?"
  
  
  "Толькі наконт кандыцыянера. Я ведаю, што ён не забудзе пра лёд, але яму не падабаецца, калі ў кватэры занадта халаднавата, таму ён можа забыцца пра кандыцыянер".
  
  
  "Пра што, чорт вазьмі, ты кажаш?" Сказала Сінція Хансэн, скончыўшы зашпіляць спадніцу спераду, яе выдатныя маладыя грудзі дрыжалі ад гэтага руху. "Магчыма, ён мёртвы або падвяргаецца катаванням".
  
  
  Рыма паглядзеў на гадзіннік на люстраной каміннай паліцы. "Ужо дзве гадзіны. "Край жыцця" толькі што зайграў. Можа быць, мне лепш патэлефанаваць яму." Ён падняў трубку і набраў нумар.
  
  
  Ён пачакаў некалькі імгненняў, затым усміхнуўся. "Чыун? Так, як справы? Вэнс Майстэрман, нарэшце, разабраўся з гэтым сёння?
  
  
  "О, гэта вельмі дрэнна. Мне сапраўды шкада цябе. Паслухай, я падумаў, што сёння ўвечары лобстэр можа быць смачным. Так. Ты ведаеш, як яго рыхтуюць, з вінным соусам. Добра. Добра. І Чіун, - важна дадаў ён, - не забудзься пра кандыцыянер.
  
  
  Рыма павесіў трубку. "Хлопец, я рады, што ты прымусіў мяне патэлефанаваць. Ён забыўся кандыцыянер".
  
  
  Сінція Хансэн проста глядзела, зашпільваючы сваю празрыстую блузку.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  Але Рыма не вячэраў дома.
  
  
  Сінція Хансэн прапанавала падвезці яго да метро, але, калі яны ехалі ў яе чорным "Шэўрале" гарадской вытворчасці, ён утаропіўся на яе доўгія голыя ногі, умела якія кіруюцца з тормазам і акселератарам, а затым падняў вочы і зразумеў, што яна павярнула люстэрка задняга выгляду , Каб назіраць за ім. Да таго часу, як яны дабраліся да станцыі метро на Хадсан-сквер, яны зноў згаладаліся адзін па адным і вырашылі разам павячэраць у яе дома.
  
  
  Сінція Хансэн жыла адна ў шасціпакаёвай кватэры на верхнім паверсе васьміпавярховага жылога дома, які быў адным з лепшых у горадзе. У доме ўсё яшчэ быў швейцар і працаваў ліфт, што было рэдкасцю ў Хадсане, а смеццю дазвалялася ляжаць непрыбраным у падвале толькі адзін раз - пакуль Сінція Хансэн не наслала на дом паток гарадскіх інспектараў, разаслаўшы ўсім позвы, пакуль уладальнік, які жыве ў Грэйт-Нек , не вырашыў нешта зрабіць са смеццем.
  
  
  Але пакоі былі падобныя на лабірынт, здавалася б, не звязаныя паміж сабой, як быццам іх спраектаваў п'яны архітэктар, і за першыя пяць хвілін знаходжання ў кватэры Рыма тройчы павярнуў не туды ў пошуках ваннай.
  
  
  Халадзільнік Сінтыі быў забіты да адмовы, але яны вырашылі павячэраць салямі і сырам. Рыма не дазволіў ёй нарэзаць ні тое, ні другое нажом, а замест гэтага адарваў некалькі кавалкаў для іх абодвух.
  
  
  І Рыма авалодаў ёю на кухні, калі яна раскладвала ежу на падносе; ён авалодаў ёю на паркетнай падлозе гасцінай, які быў халодным, прыціснуўшыся спіной і каленамі да лупіны ад салямі і сырных скарынак; затым ён авалодаў ёю ў душы, дзе яны любоўна намыльвалі целы адзін аднаго і выкарыстоўвалі адзін аднаго ў якасці вяхотак. Ад кухні да гасцінай і душа - гэта была адна з цудоўных праяў перарывістага палавога акту, а затым Рыма зрабіў гэта без перапыненняў, калі скончыў трахаць яе на цвёрдым, непадатлівым матрацы ложка з балдахінам у яе велізарнай спальні са шпалерамі ў сінюю аксамітную палоску на адной сцяне .
  
  
  Потым яны ляжалі аголеныя, бок аб бок, на сінім аксамітным покрыве, і Рыма вырашыў, што, паколькі ён, падобна, мае намер выбіць сабе мазгі, то з такім жа поспехам можа адмовіцца ад трэніровак усю дарогу, таму ён закурыў разам з Сінціяй Хансэн і зрабіў разумовую пазнаку купіць мятную жуйку на зваротным шляху ў Нью-Ёрк, каб Чиун не адчуў паху дыму ад яго дыхання.
  
  
  "Ты калі-небудзь думаў аб тым, каб пайсці ва ўрад?" - Спытала яго Сінція Хансэн і выпусціла кольцы дыму да столі, затым перадала цыгарэту Рыма праз сваё цела.
  
  
  "З таго часу, як я сустрэў цябе, я толькі і рабіў, што працаваў ва ўрадзе", - сказаў Рыма
  
  
  "Думаю, я магла б знайсці для цябе што-небудзь вартае", - сказала яна. "І наогул, колькі ты зарабляеш у гэтым дурным часопісе?"
  
  
  "Добры год, я мог бы зарабіць восем-дзевяць тысяч".
  
  
  "Я магу дастаць табе васямнаццаць, і табе нават не давядзецца з'яўляцца".
  
  
  "Каб стаць каралеўскім жарабцом?"
  
  
  "Працаваць на мяне. Рабіць усё, аб чым я цябе папрашу".
  
  
  "Прабачце. Я не веру ў працу для жанчын. Гэта прыніжае годнасць".
  
  
  "Ты мужчынская шавіністычная свіння", - сказала Сінція Хансэн. "Я сапраўды хачу, каб ты падумаў пра гэта. У таго, што ты робіш зараз, не так ужо шмат будучыні".
  
  
  "Што менавіта?"
  
  
  "Якая, здаецца, разгульвае паўсюль, абражае людзей, стварае праблемы і вельмі хвалюе людзей".
  
  
  "Такая мая натура", - сказаў Рыма і паспрабаваў выпусціць колца дыму, але пацярпеў поўную няўдачу. Раздражнёны, ён затушыў цыгарэту ў попельніцы на століку побач з ложкам, затым рассеяна ўзяў маленькую фатаграфію ў залатой рамцы.
  
  
  "Твая маці", - спытаў Рыма, трымаючы фатаграфію ўсмешлівай пары перад Сінціяй.
  
  
  "Так. І майго бацькі".
  
  
  "Яна сімпатычная жанчына. У цябе яе твар", - сказаў ён, і ён сапраўды меў гэта на ўвазе, таму што мэр Крэйг Хансен, іншы чалавек на фатаграфіі, быў прыгожым, нясмачным і бесхарактарным. Яго твар быў такім жа выразным, як на грамафоннай пласцінцы.
  
  
  "Я ведаю", - сказала Сінція. "Людзі заўсёды кажуць мне, што я падобная да сваёй маці".
  
  
  Рыма паклаў фатаграфію назад. Яна запаліла яшчэ адну цыгарэту, яны выкурылі яе, і яна зноў прапанавала яму працу ў мэрыі. "Ты думаеш, што зможаш падкупіць мяне, ты, падступны гандляр гераінам, ты?" спытаў ён, а потым стаў апранацца, таму што на вуліцы сцямнела і пара было вяртацца да Чыуна. Сінція спыніла яго, прапанаваўшы яму працу ў трэці раз, ад якой ён у трэці раз адмовіўся. Затым ён узяў яе голы зад у свае рукі і сказаў, што ўбачыцца з ёй заўтра, і Сінція Хансэн дазволіла сабе спалохацца, што ён ніколі больш не ўбачыць яе ці каго-небудзь яшчэ. Але яна памылялася.
  
  
  Сярэбраная іголка Гаэтана Гасо для вязання ўспыхвала ўзад і наперад. Ён пільна глядзеў на сурвэтку, над якой працаваў. Ён спрабаваў новы шывок, і кожны раз было цяжка падабраць правільную нітку. Ён ужо тры разы рабіў гэта няправільна і пачынаў выходзіць з сябе. І калі Гаэтана Гаса выйшаў з сябе, у людзей былі прычыны для турботы.
  
  
  Ён сядзеў у адзіноце за пустым сталом у куце вялізнага склада, склада, які быў абсалютна пусты, за выключэннем аднаго аўтамабіля. Гэта быў аўтамабіль Гасс, седан Chevrolet 1968 года выпуску, які калісьці быў паліцэйскай машынай. Ён купіў яго на аўкцыёне гарадскіх аўтамабіляў і атрымаў за 5 долараў, калі ў старызнікаў, якія звычайна куплялі такія машыны за 25 долараў, развіліся сур'ёзныя выпадкі курчаў сківіцы. Яшчэ за 10 даляраў ён наладзіў яго ў добрым знаёмым гаражы на Патэрсан-Планкроўд у Секакусе; за 10 долараў ён папрасіў двух дзяцей пафарбаваць яго ў жоўты колер; а за 25 даляраў ён сам набыў добрыя надзейныя колы. Было добра мець сябра ў мэрыі.
  
  
  Гэта было бескарысна. Ён не мог засяродзіцца на сурвэтцы. Гэта быў той пісьменнік. Гэты разумнік-пісьменнік. Што ж, сёння ўвечары ён паклапоціцца пра гэтага разумнага пісьменніка, і ён дазволіў сабе ўсміхнуцца такой перспектыве. Спачатку ён апрацуе яго, высветліць, што ён насамрэч рабіў у горадзе і што здарылася з Качкой, О'Бойлам і Папсам, а потым заб'е яго. Ён прадчуваў далягляд і паціраў свае вялікія рукі. Тады ён мог правільна выканаць гэты шывок. Вязанне кручком патрабавала канцэнтрацыі. Што Рыма Бары заплаціць за тое, што парушыў канцэнтрацыю Гаэтана Гасо.
  
  
  Сталёвыя дзверы ў перадпакоі часткі склада адчыніліся, і Вілі, Сантэхнік Палумба, неахвотна прасунуў галаву ўнутр і паклікаў: "Містэр Гассо? Містэр Гассо?"
  
  
  Гассо ўстаў з-за стала ў куце. Вадаправодчык убачыў яго і гучна сказаў: "Мы дасталі яго для вас, містэр Гасс. Мы яго злавілі ". Затым на склад увайшоў Вілі, вадаправодчык, за якім ішоў незнаёмец сярэдняга росту і сярэдняй моцнасці, за якім ішоў Стыў Лілісія, які прыставіў пісталет да спіны незнаёмца.
  
  
  Вілі, Вадаправодчык, прапусціў двух мужчын наперад сябе, замкнуў за імі дзверы, затым паспяшаўся вярнуцца ў пачатак працэсіі. Ён усміхнуўся, набліжаючыся да Гассе, які падышоў да стала, і спадзяваўся выклікаць усмешку ў адказ. Нічога.
  
  
  "Мы злавілі яго, містэр Гас. Мы злавілі яго. Вельмі проста. Проста падабралі яго проста на вуліцы. Мы злавілі яго для вас".
  
  
  Гасс праігнараваў яго. Вілі закашляўся. Нешта патрапіла яму ў рот, але ён не быў упэўнены ў пазіцыі містэра Гасс з нагоды сплёўвання, таму праглынуў гэта.
  
  
  Гас глядзеў на чалавека пасярэдзіне. Рыма Бары. Ён выглядаў недастаткова, каб выклікаць усе гэтыя праблемы. Рыма Бары тым часам аглядаў склад, усё вакол - столі, падлогі, сцены. Нарэшце ён павярнуў галаву да Гас.
  
  
  "Як ты хочаш памерці?" Спытаў Гасо.
  
  
  "За што я хачу памерці? Але я скажу табе, калі ты працягнеш так падкрадвацца да мяне, я памру ад шоку. Цябе дастаткова, каб напалохаць каго-небудзь да смерці. Як ты прымушаеш расці гэтыя валасы па ўсім целе? Нейкая раслінная ежа, дакладна? Ха?"
  
  
  Вілі, Сантэхнік Палумба, і Стыў Лілісіа стаялі моўчкі. Было нядобра так размаўляць з містэрам Гас. Яны спадзяваліся, што ён скажа ім пайсці. Яны не хацелі быць там і бачыць, што мелася здарыцца з гэтым пісьменнікам.
  
  
  Аўтар усё яшчэ казаў. "Музей натуральнай гісторыі ведае, што вы тут? Я маю на ўвазе, проста няправільна трымаць Маргарэт Мід у баку ад гэтага. Апошні раз, калі хтосьці знаходзіў нешта накшталт цябе, гэта было ў пячоры. Чаму ў цябе няма валасоў на зубах?Аднойчы я бачыў на вітрыне нешта, падобнае на цябе, і я мог бы паклясціся, што на зубах у яго былі валасы ".
  
  
  Містэр Гасо збіраўся загаварыць. Яго вусны варушыліся, і Вілі-Сантэхнік Палумбо спадзяваўся, што ён скажа: "Добра, Вілі-Сантэхнік. Ідзі дадому. Ты прарабіў добрую працу, цяпер ідзі дадому і пакінь мяне сам-насам з гэтым падонкам". Але замест гэтага містэр Гасэ пагаварыў з пісьменнікам. "Я спытаў цябе, як ты хочаш памерці?"
  
  
  Рыма паглядзеў на стол і ўбачыў вязанне кручком. "Гэй, глядзі, - сказаў ён, - вязанне кручком". Ён узяў іголку і нітку. "Гэта даволі смачна. Насамрэч, хлопец, гэта даволі добра. Працягвай практыкавацца, і даволі хутка яны змогуць іх прадаваць. Такім людзям, як ты, карысна зарабляць грошы. Прымушае цябе адчуваць сябе стаячым, ці не так? Не падобна, што ты камусьці ў цяжар”.
  
  
  Ён нахіліўся наперад да Гас. "Давай", - прашаптаў ён. "Ты можаш расказаць мне. Як у цябе растуць усе гэтыя валасы? Я нікому не скажу. Гэта не парык, ці не так? Я маю на ўвазе, што парык памерам з цела - гэта занадта. Можа быць, які-небудзь астра-дзёран ... У цябе баляць калені, калі ты бяжыш? У цябе ёсць калені? Цяжка сказаць. Я маю на ўвазе, я бачу, што ў цябе няма запясцяў, але я не бачу тваіх каленаў. Калі ў цябе ёсць калені."
  
  
  Ён павярнуўся да Вілі-Вадаправодчыку. "Ды добра, ты, напэўна, ведаеш. У гэтай штукі ёсць калені? Гэта важна, так што добра падумай, перш чым адказваць. Калі ў яе не будзе каленаў, гэта можа быць зусім новы выгляд. Мы маглі б зарабіць. Уявіце, знайсці зусім новы від ".
  
  
  З усяго, чаго Вілі не хацеў, больш за ўсё ён не хацеў быць уцягнутым у размову гэтага вар'ята. Сярод іншага, ён не хацеў паказваць нічога, што выглядала б як усмешка. Ён не хацеў нават выглядаць так, нібыта ён слухаў.
  
  
  Такім чынам, яго мозг працаваў хутка, і, нарэшце, ён сказаў: "Проста заткніся. Містэр Гасс задаў табе пытанне".
  
  
  "Пытанне? Ах так, як я хачу памерці?" Рыма павярнуўся і паглядзеў на Гас. "Ну, зброя збольшага пазбаўляе задавальнення, і вы маглі б атрымаць калецтвы, калі б мы выкарыстоўвалі нажы. І я б не хацеў, каб гэта адбылося, па меншай меры, да таго часу, пакуль музей не збярэ тут сваіх людзей, каб паглядзець на цябе ".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. "Я згодзен на ўсё, што ты захочаш. Як наконт дубінак? Твой выгляд ужо карыстаецца дубінкамі?"
  
  
  Вілі-Сантэхнік назіраў. Містэр Гасо збіраўся загаварыць. Магчыма, ён збіраўся паслаць Вілі-Сантэхніка далей. Вусны Гассо варухнуліся, але ён зноў адрасаваў свае словы Рыма Бары. "Апошні хлопец так казаў, што я вырваў у яго рукі. Пасля гэтага ён больш не адпускаў жартаў".
  
  
  "Думаю, што не", - сказаў Рыма...
  
  
  "Але ў мяне ёсць сёе-тое лепшае для цябе".
  
  
  "О? Цікава, што б гэта магло быць?" Рыма пстрыкнуў пальцамі. "Я ведаю. Ты збіраешся падарыць мне сурвэтку. Усё для мяне. Гэй, хлопец, гэта таксама вельмі міла з твайго боку. Я ведаю, колькі часу вам, людзям, патрабуецца, каб зрабіць нешта падобнае, спрабуючы скаардынаваць свае пальцы і ўсё такое, і я хачу, каб вы ведалі, што я сапраўды шаную гэта ".
  
  
  Гасо зноў загаварыў. "Вілі, Вадаправодчык, ты можаш ісці. Ты таксама, Лілізіа". Звяртаючыся да Вілі, ён сказаў: "Прыходзь раніцай, каб ты мог забраць тое, што ад яго засталося, і дзе-небудзь ад гэтага пазбавіцца".
  
  
  Ён на імгненне спыніўся, затым спытаў: "Вы праверылі яго на наяўнасць зброі?"
  
  
  "Так, містэр Гасс", - сказаў Вілі, вадаправодчык. "У яго няма грошай".
  
  
  “Добра. Прэч адсюль зараз жа. Гэты комік зараз загаворыць і скажа мне, хто яго паслаў”.
  
  
  Вадаправодчык Вілі і Лілізіа ўстанавілі новы сусветны рэкорд па пералёце праз склад. Калі дзверы са пстрычкай зачыніліся за імі, Гасс палез у кішэню і выцягнуў латуневы ключ. "Гэта адчыняе дзверы. Калі ты зможаш зняць гэта з мяне, ты выйграў. Ты можаш ісці ". Ён паклаў ключ назад у кішэню.
  
  
  Рыма сказаў: "Я не збіраюся здымаць гэта з цябе. Ты збіраешся аддаць гэта мне".
  
  
  "Чаму?" Спытаў Гасо.
  
  
  "Каб я спыніў боль".
  
  
  Гассо зрабіў выпад. Яго рукі-ствалы дрэў абхапілі Рыма вакол грудзей, пад пахамі Рыма.
  
  
  "Спачатку я збіраюся выбіць з цябе крыху сопляў, прыяцель", - прабурчаў Гасс. "Затым я збіраюся ачысціць цябе ад лупіны, як апельсін". Ён счапіў рукі за спіной Рыма і сціснуў. Ён сціснуў іх на сто адсоткаў, гарантавана зламаўшы рэбры і прывёўшы да страты прытомнасці.
  
  
  Рыма пацягнуўся рукамі за спіну і абхапіў тыя часткі рук Гассо, якія ў нармальнага чалавека былі б запясцямі. Ён засяродзіўся на сваіх руках і адключыў свой розум, так што для яго не існавала нічога, акрамя сваіх рук, і ён успомніў адно з незлічоных спеваў Чыуна: "Я створаны Шыва, разбуральнік; смерць, разбуральніца светаў", затым ён пачаў разводзіць рукі Гассо у бакі.
  
  
  Пальцы Гассо сталі слізкімі, а затым ён адчуў, што пальцы пачалі слізгаць. Адна рука адпусціла іншую, і яго рукі разышліся. Раней такога ніколі не здаралася. Ён зароў і паспрабаваў зноў самкнуць рукі, але гэты панк - гэты Бары - схапіў яго і павольна, як гіганцкая машына, развёў рукі Гассо ў бакі. Затым рукі Гассо былі па баках, затым выцягнутыя за плечы, і гэты панк Рыма ўсміхаўся яму і працягваў ціснуць. Затым Гасс адчуў, што мышцы яго плячэй пачынаюць здаваць. Яны рваліся, і рукі вырываліся з гнёздаў. Боль была невыноснай, і Гассо закрычаў, халодны кроў крык, які разнёсся па пустым складзе, а затым адбіўся рэхам ад столі і сцен, падсілкоўваючыся ўласнай інтэнсіўнасцю і даносячы нават да вуліцы, дзе Вілі, Сантэхнік Палумбо, як раз зачыняў за сабой дзверы свайго " Эльдарада".
  
  
  Вілі, Сантэхнік, на імгненне спыніўся, пачуўшы крык, затым зачыніў дзверы. Вілі быў асцярожны, каб казаць правільныя рэчы, таму што ён не ведаў, ці можа Лілізіа быць з тых хлопцаў, якія расказваюць гісторыі. Таму ён сказаў: "Мне шкада беднага ўблюдка. Але ён не павінен быў высмейваць містэра Гасс ".
  
  
  І Вілі хутка з'ехаў. Ён не хацеў больш нічога чуць. Яму сказалі вярнуцца раніцай, каб пазбавіцца ад таго, што засталося, і яго страўнік скруціла пры думцы аб тым, як гэта будзе выглядаць.
  
  
  Бедны Рыма Бары.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  У чалавечым целе дзвесце шэсць костак. Гэта быў той факт, які запомніў дон Дамінік Верыльё, і ён у значнай ступені быў адказны за рэпутацыю, якую ён меў сярод сваіх падначаленых мафіёзі за эрудыцыю і культуру.
  
  
  Дон Дамінік таксама адчуваў, што ў яго лагічны склад розуму. Паколькі ў чалавечым целе было дзвесце шэсць костак і паколькі Гаэтана Гаса быў - нягледзячы на сваю знешнасць - чалавекам, з гэтага вынікала, што ў целе Гаэтана Гаса таксама было дзвесце шэсць костак.
  
  
  І кожны з іх быў зламаны.
  
  
  Дон Дамінік Варыльё не быў рэлігійным чалавекам. Гэта праўда, што ён хадзіў у царкву кожную нядзелю і ў кожны святы дзень па сваіх абавязацельствах, але ён хадзіў у якасці інвестыцыі ў бізнэс. Як лідэр супольнасці, ён павінен весці жыццё лідэра супольнасці. Ён павінен быць богабаязным і рэлігійным. У яго сапраўдным бізнэсе як капа мафіёза веданне сярод яго салдат, што ён рэлігійны чалавек, часта магло кампенсаваць нейкую канкрэтную жудасную рэч, якую Верылья, як лідэр лідэраў, павінен быў здзейсніць або загадаць здзейсніць.
  
  
  Так што насамрэч ён не быў рэлігійным чалавекам. Але зараз ён перахрысціўся, гледзячы на цела таго, хто калісьці быў Гаэтана Гасо.
  
  
  Цела, якое ўсяго пятнаццаць гадзін таму было суцэльным камяком мышцаў, цяпер нагадвала жэле, якое павольна растала ўнутры каўбаснай абалонкі, якая дрэнна сядзіць у форме чалавека. Яно было здробнена ў кашыцу.
  
  
  Рукі былі дзіка раскінуты, і там, дзе звычайна рукі адлюстроўвалі толькі куты, рукі Гассо былі сагнутыя ў сапраўдныя выгібы, што было магчыма толькі таму, што косткі, якія звычайна надавалі рукам калянасць, былі зламаныя. І зламаная. І зноў зламаная.
  
  
  Тое ж самае было з нагамі, рэбрамі і галавой. Але гэтага самога па сабе было недастаткова, каб дон Дамінік Верыльё дабраславіў сябе і ахінуў сябе хросным знакам.
  
  
  З цэнтра ілба Гасо, падобна жахлівай антэне, рос сярэбраны кручок для вязання, уваткнуты скрозь костку ў мозг нейкай сілай, якую дон Дамінік Верыльё не мог сабе ўявіць. Але гэтага самога па сабе было недастаткова, каб дон Дамінік Верыльё дабраславіў сябе.
  
  
  Што прымусіла Верылья вымавіць маўклівую малітву да якога б там ні было богу, які ўсё яшчэ быў вольны і мог ваяваць на яго баку, было вось што:
  
  
  Гаэтана Гасо быў аголены. Белая сурвэтка, якую ён вязаў кручком, была акуратна накінутая на яго інтымныя месцы. Звычайна яго белы колер рэзка вылучаўся б на фоне чорных валасоў, якія пакрывалі цела Гасс з галавы да ног. Але зараз гэтага не адбылося, таму што валасы Гасс больш не былі чорнымі. Валасы на яго галаве, і на яго плячах, і на грудзях, і на жываце, і на нагах, і на ступнях, і на руках былі белымі. Беласнежныя.
  
  
  І за гэта дон Дамінік Верыльё дабраславіў сябе. Ніхто не павінен быў паміраць такім чынам. Нават Гаэтана Гаса, які спецыялізаваўся на жахлівых смерцях.
  
  
  Побач з Верыльё стаяў Вілі, Сантэхнік Палумба, які знайшоў цела той раніцай і патэлефанаваў Верыльё, каб той прыехаў на склад. Вілі, Вадаправодчык, нешта мармытаў, і Верыльё ўбачыў, што ён перабірае ружанец і перабірае ружанец.
  
  
  Ён пачаў перабіваць, каб сказаць Вілі, Вадаправодчыку, каб той спыніў, але потым абцягнуў сябе. Гаса. І ніякіх вестак ад трох чалавек, дасланых учора ў кватэру Рыма Бары, каб выцягнуць інфармацыю са старога кітайца.
  
  
  З чым яны сутыкнуліся? Магчыма, Вілі меў рацыю, калі маліўся.
  
  
  Дон Дамінік Верыльё думаў пра гэта, пакуль ехаў на сваім Lincoln Continental назад у цэнтр горада, дзе ў будынку Гандлёвай палаты знаходзіўся яго офіс.
  
  
  Ён думаў пра гэта, праязджаючы міма царквы Святога Аляксандра, старой каталіцкай царквы, архітэктар якой, здавалася, спрабаваў усім нешта сказаць, пабудаваўшы візантыйскі храм.
  
  
  Убачыўшы лічыльнік, Верыльа з'ехаў на абочыну і акуратна прыпаркаваў сваю машыну. Ён апусціў 10 цэнтаў у лічыльнік, пасля пайшоў назад да царквы. Унутры было халаднавата, блаславёная змена пасля спякоты, якая абрынулася на горад, нават такой раніцай. Дон Дамінік Верыльа слізгануў на лаву ў самым канцы царквы, апусціўся на калені і ўтаропіўся на алтар, які ён купіў для царквы Святога Аляксандра ў памяць аб сваёй маці.
  
  
  Прыдуркаватая дачка старога Пьетра папярэджвала яго. І хіба яна не была часта правы? Хіба яна не казала, што ён ажэніцца, і хіба яна не казала, што яго жонка памрэ. Хіба яна не ведала пра дачку, пра якую больш ніхто не ведаў? І зараз яна сказала, што ён пайшоў супраць бога. Ці так гэта? Ці існуе такая рэч, як Шыва-разбуральнік?
  
  
  Ён падумаў пра Гассо, сівавалосага мякішу, які ляжыць на падлозе склада, і яго вусны пачалі варушыцца, прамаўляючы бяздумныя словы дзяцінства.
  
  
  «Ойча наш, Які існуе на нябёсах, ды свяціцца...» Ён утаропіўся на алтар, яго алтар, і спадзяваўся, што сапраўдны Бог успомніць пра гэта. Ён паспрабаваў засяродзіцца на малюнку Хрыста там, але яго вочы засціліся, і ўсё, што ён мог бачыць, быў Гассо; затым твары тых трох іншых мужчын, якія зніклі ўчора.
  
  
  "... Хай будзе воля твая на зямлі. . . ." Твая воля? Чыя воля? Верыльё падумаў аб іншым твары, твары таго пісьменніка, Рыма Бары, усмешлівым і суровым. Нават калі ён Бог, ён не мой Бог, і яму не трэба знаходзіцца тут. Якім богам ён увогуле можа быць? Забабоны старых дам.
  
  
  Але там быў Гасо.
  
  
  "... Хлеб наш надзённы і не вядзі нас..."
  
  
  Верыльо накіраваў погляд на распяцце за сваім алтаром. Езу, цяпер ты мяне чуеш. Можа, я і не найлепшы, але што ў цябе ёсць лепшага? Алтар. Летні лагер. Дывановае пакрыццё ў манастыры. Гэта яшчэ не ўсё, Госпадзе, адкуль гэта ўзялося. Яшчэ. Гэта калі справы будуць працягвацца. Але нічога не будзе, Гасподзь, калі гэты новы хлопец возьме верх. Калі ён прымусіць усіх паверыць у гэтую лухту пра бога. Тады для цябе нічога не будзе, Гасподзь.
  
  
  "... Але збаў нас ад зла..."
  
  
  Дон Дамінік Верыльё паглядзеў на распяцце, чакаючы знака, што яго здзелка прынята, але ён нічога не ўбачыў.
  
  
  У задняй частцы царквы стаяў прападобны Ф. Х. Магуайр, аглядаючы сваю новую царкву. Ён быў вікарыем ужо ў чатырох цэрквах, кожная з якіх рабіла большае ўражанне, чым наступная, і гэтая была цудоўная. Гэта было дзіўна. Вонкавы свет глядзеў на Хадсан так, як быццам ён населены галаварэзамі мафіі, ашуканцамі і гульцамі. Гэта было несправядліва, думаў бацька Магуайр.
  
  
  Жыхары Гудзона пабудавалі цудоўныя цэрквы і запаўнялі іх па нядзелях і святых днях. Пакуль не было даказана адваротнае, бацька Магуайр быў гатовы прымаць іх такімі, якія яны ёсць. Як вунь той мужчына ў апошнім радзе. Відавочна, чалавек, які займае вызначанае становішча ў грамадстве. І, верагодна, звычайны вернік царквы. Бацька Магуайр спрабаваў прачытаць гэтага чалавека, гледзячы на ??яго. Самавіты, стабільны, глыбока рэлігійны - але занепакоены. Так, у прыжмураных вачах была турбота. І яго вусны варушыліся, але не ў рытуальных малітвах. Ён звяртаўся непасрэдна да Бога, і занепакоеныя мужчыны рабілі гэта часцей за ўсё.
  
  
  Мы заключылі здзелку, Ісус, ці не? Ты проста збіраешся здацца і дазволіць камусьці іншаму заехаць, маскіруючыся пад цябе? Гэта важна, ты ведаеш. Калі ты не той чалавек, тады шмат грошай ідзе кудысьці яшчэ. Пацерпіць мноства ўдоў, сірот і бедных людзей. З-за цябе. Рашыся, Езусе. У мяне няма часу на цэлы дзень.
  
  
  Бацька Магуайр пакруціў галавой, назіраючы за мужчынам на задняй лаве. Цяпер яго вусны варушыліся, і, нягледзячы на ??прахалоду царквы, па яго твары струменіўся пот. Ён быў усхваляваны. Відавочна, што спрэчка з Богам. Гэта магло б быць небяспечна для веры чалавека і яго душы, калі б яму дазволілі працягваць.
  
  
  Прападобны Ф. Х. Магуайр быў адным з Божых актывістаў. Ён верыў у газеты, лігі боўлінга і тэатральныя вечарынкі - але толькі як у сродак дасягнення мэты, а не ў самамэту. Канцом былі змучаныя душы катаваных людзей, такіх як гэты сімпатычны мужчына на апошняй лаве.
  
  
  Бацька Магуайр падышоў і сеў на лаву побач з Верыльё, склаў рукі і паклаў іх на спінку сядзення перад сабой. Калі Верыльё паглядзеў на яго, ён усміхнуўся, нахіліўся да яго і прашаптаў: "Не адчайвайцеся, сэр. Хоць ён дзейнічае дзіўнымі спосабамі, з дапамогай дзіўных інструментаў, Бог здзяйсняе Божую працу. Не нам ведаць як. Не нам разумець усе сродкі. Нам дастаткова ведаць, што той, хто выконвае Божую працу, знаходзіцца з Хрыстом у трыўмфе ўсю вечнасць, якія б сілы ні былі высунуты супраць яго.
  
  
  "Добры чалавек сьцерці зло", - сказаў бацька Магуайр і ўсміхнуўся.
  
  
  Верыльа ўтаропіўся на яго. Айцец Магуайр працягваў усміхацца, таму Верыльё падняўся на ногі, затым праціснуўся міма святара і выйшаў у праход. Ён хутка пакрочыў. Гэта ператварылася ва ўцёкі, праз задні двор і ўніз па шырокіх прыступках царквы.
  
  
  Дон Дамінік Верыльё ганарыўся тым, што ніколі не быў дурным. І зараз, накіроўваючыся ў свой офіс, ён зноў сказаў сабе гэта. Калі часы мяняліся, Дон Дамінік мяняўся разам з імі. Калі прыйшоў час нанесці ўдар, ён нанёс удар. Але зараз прыйшоў час бегчы. Ён уцячэ.
  
  
  Ён нецярпліва прытупваў нагой, паднімаючыся ў перапоўненым ліфце да сваіх офісаў у будынку Гандлёвай палаты, і спрабаваў здавацца бесклапотным і прыемным, калі вітаўся са сваёй сакратаркай.
  
  
  "Некаторы час я не буду адказваць на званкі", - сказаў ён ёй. Увайшоўшы ў свой кабінет, ён адсунуў карціну на сцяне.
  
  
  Гэта было адно з рашэнняў Евы Флін. Гэта была адна з прычын збегчы і не памерці, таму што Ева Флін дала бачанне жыцця, дзеля якога каштавала жыць, таму ён набраў тры нумары на распродажы з камбінацыяй і адкрыў сейф. Але ўсярэдзіне быў проста яшчэ адзін сейф з кодавым замкам. Перш чым дакрануцца да гэтага набору, ён падышоў да свайго стала і націснуў выключальнік, які адключыў харчаванне сейфа, затым вярнуўся, каб набраць лічбы, якія адчынялі яго.
  
  
  Ён адкрыў сваю пустую паштовую скрыню і пачаў асцярожна, акуратна вымаць змесціва сейфа і перакладаць яго ў паштовую скрыню. Там былі паперы і грошы. Паперы былі важней, таму што ў іх гаварылася, ад каго Верыльё атрымліваў загады, і гэтага чалавека трэба абараняць любой цаной. Любым коштам. Нават калі давядзецца сутыкнуцца з гэтым Шывай.
  
  
  Грошы. Што ж, зручныя грошы былі зручнымі грашыма, нават нягледзячы на тое, што ён мог накласьці лапу на мільёны. Заўсёды было добрай ідэяй мець крыху вольных грошай, падумаў Верыльё, выцягваючы пачкі па 10 000 даляраў і кідаючы іх у свой аташэ-кейс. #233;
  
  
  Затым ён зачыніў сейф і пачаў корпацца ў верхняй скрыні свайго стала, калі яго сакратарка, усміхаючыся, адчыніла дзверы.
  
  
  "Містэр Верыльё. Гэта зноў хлопец Шыва. Разбуральнік светаў. Хе, хе. Ён кажа, што гэта важна ".
  
  
  Верыльё адкінуўся на спінку скуранога сядзення. "Папытаеце яго пачакаць хвілінку, калі ласка. Я зараз падыду да яго".
  
  
  Яна зачыніла дзверы, а Верылья дастаў паперы са свайго аташэ-кейса і кінуў іх у кошык для здрабняльніка пад сталом. Ён не даведаецца ад Верыльё. Дон Дамінік абароніць мазгі. Усе паперы, якія ён узяў з сейфа, цяпер былі разарваныя на шматкі і валяліся пад сталом. Верыльё адчуў палёгку.
  
  
  З верхняй правай скрыні стала ён дастаў пісталет 38-га калібра і праверыў барабан. Ён быў зараджаны. Ён адчуў яго халодны цяжар у руцэ і ўсміхнуўся сам сабе. Колькі часу прайшло з таго часу, як ён апошні раз трымаў у руках зброю? Як доўга ён быў на вяршыні кучы, а іншыя карысталіся зброяй? Чамусьці гэта было падобна на старога сябра, які сядзіць у яго ў руцэ, цяжкага і смяротнага.
  
  
  Гэта ўжо шмат разоў рабіла яго працу. Гэта зробіць і зараз. Ён паспрабаваў успомніць, колькіх ён забіў раней, але колькасць выслізнула ад яго, паколькі гэта больш не было часткай яго мінулага. Ён быў як кіназорка-прастытутка, якая забылася аб бардэлі. Проста забудзься пра гэта. Ён забыўся пра гвалт. Але яно заўсёды было там. Цяпер ён узвёў курок пісталета, яго стары сябар, і ён чакаў.
  
  
  Неўзабаве пачуўся яшчэ адзін стук у дзверы. Верыльё выпрастаўся, затым дзверы адчыніліся, і на парозе стаяў Рыма Бары, кажучы: "Верыльё, у мяне няма вечнасці".
  
  
  Верыльё быў вельмі асцярожны і вельмі дакладны, як і заўсёды, і ён асцярожна падняў пісталет, пераканаўся, што ён на прыцэле, затым націснуў на спускавы кручок. Ён адчуў толькі долю секунды дыскамфорту, калі верхавіна яго галавы адарвалася і запырскала далёкую сцяну плоццю, косткамі і храсткамі. За долю секунды да таго, як усё спынілася, ён паспрабаваў усміхнуцца Рыма і сказаў сабе: "У імя Айца і . . . ."
  
  
  Сакратарка завішчала і страціла прытомнасць. Рыма адпусціў яе і падышоў да стала. Кейс быў адкрыты, але ў ім ляжалі толькі грошы. Ён пашнарыў пад сталом, ляза ў кошыку для здрабняльніка былі яшчэ цёплымі. Верыльё нічога яму не пакінуў.
  
  
  Ён паглядзеў на грошы. Чарка за чаркай, па 10 000 даляраў у кожным стосе. Ён паспрабаваў уявіць, колькі выпраўленняў гэта азначала; колькі жыццяў было разбурана і перакручана іголкай, якая прыносіла Верыльё гэтыя грошы; ён бачыў чараду людзей, якія праходзяць міма яго - наркаманаў, дзяцей, якія паміраюць, мёртвых - і ён больш не адчуваў спагады да мёртвага цела Верыльё з раздробненым чэрапам, які ляжыць там. Ён набіў свае кішэні грашыма. Затым ён падышоў, прывёў сакратарку ў прытомнасць за яе сталом і сказаў ёй, што ёй лепш патэлефанаваць у паліцыю. Затым ён сышоў.
  
  
  Унізе Рыма задавалася пытаннем, ці ўсё скончана. Ці скончылася ўсё са смерцю Верыльё? Ён думаў, што не. Недзе ўсё яшчэ была гара гераіну, і пакуль ён недзе быў, гэта азначала, што людзі будуць спрабаваць яго прадаць. Яны будуць біцца за гэта; яны будуць забіваць за гэта; і ім спатрэбіцца Рыма Уільямс, Разбуральнік.
  
  
  Рыма ішоў па вуліцы, разважаючы, і ззаду сябе пачуў выццё сірэн, якія накіроўваліся, без сумневу, да офіса Верыльё. Ён працягваў ісці, а потым апынуўся перад царквой, цудоўнай царквой. Падпарадкоўваючыся імпульсу, ён зайшоў унутр.
  
  
  Царква была багата ўпрыгожана і гэтак жа прыгожая ўнутры. Сядзенні, здавалася, былі выразаныя ўручную, алтар быў цудоўны - у гонар Мяне Ісуса і Бога. Рыма адчуваў лунае ў паветры каханне і пакланенне, і ён думаў, што людзям карысна мець багоў, якіх можна кахаць. Ён намацаў у кішэні грошы, і яны былі там, затым ён убачыў маладога лысею святара, які стаяў у задняй частцы царквы, і ён падышоў да яго, выцягнуў грошы з кішэні, кінуў іх на маленькі столік і сказаў: "Для цябе, бацька. Каб працягнуць Божую працу".
  
  
  Рыма павярнуўся і пайшоў прэч, а бацька Ф. Х. Магуайр усміхнуўся. Ён чакаў знака ад Бога.
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  Але справа рухалася. У Канзас-Сіці прыбыло дзесяць фунтаў, і Тоўсты Русо знізіў кошт, каб пачаць выцясняць канкурэнтаў. Там, адкуль гэта нетутэйша, было б яшчэ шмат чаго.
  
  
  І ў Вегас прыбыло некалькі фунтаў стэрлінгаў - у казіно ў цэнтры горада і ў бардэлях за межамі стрып-стрыт - прайшла чутка: кошт зніжаецца. Незалежныя дылеры атрымалі вестку і пачалі лавіць рыбу, спрабуючы выстраіцца ў шэраг з чалавекам, які кантраляваў продажы.
  
  
  І тыя ж гісторыі выходзілі з Сэнт-Луіса, Філадэльфіі, Атланты і Чыкага. Дур быў у хаду. Цяпер гэта быў усяго толькі струменьчык... усяго некалькі фунтаў... верагодна, вывезены на прыватных аўтамабілях... але ён набліжаўся.
  
  
  Ручаек ператварыўся б у паток, затым у хвалю, і калі ён падзяліўся б і рассеяўся па буйных гарадах Амерыкі, пачалася б вялікая памылка, шанец Амерыкі зламаць хрыбет гандлю наркотыкамі быў бы выпушчаны.
  
  
  Саюзнікі Амерыкі зараз таксама былі разгневаныя. Францыя хацела разабрацца з гэтым і зараз дэманстратыўна выказвае шкадаванне наконт таго, што Амерыка дапусціла грубую памылку. Вялікабрытанія і Японія таксама. Тое, што адбылося ў Амерыцы, адбылося і ў іх краінах. Яны хацелі знішчыць перавозчыкаў наркотыкаў. Калі Амерыка не зможа гэтага зрабіць, што ж, тады ім, магчыма, давядзецца звярнуцца да сваіх уласных рэсурсаў.
  
  
  Быў поўдзень. Рыма вярнуўся ў сваю нью-ёркскую кватэру і патэлефанаваў Сміту па шыфравальным тэлефоне.
  
  
  "Верыльё мёртвы", - сказаў Рыма.
  
  
  Сміту было напляваць. "Вы знайшлі гераін?"
  
  
  "Пакуль няма".
  
  
  "Яшчэ не? Чаго ты чакаеш?"
  
  
  "Я чакаю, калі ты і ўсе твае тупыя шныпары Трэйсі, каб знайсці гэта"
  
  
  "Не будзь разумным. Запасы заканчваюцца. Мы не ведаем як, і гэта зусім няшмат. Але мы павінны знайсці асноўную крыніцу паставак ".
  
  
  "Хіба смерць Верыльё не спыніць гэта?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Падумай галавой. Гэта спыніць гэта прыкладна на пяць хвілін, а затым хто-небудзь іншы будзе рухаць гэта. Што табе трэба зрабіць, дык гэта знайсці гэта. І хутка. Ты павінен дзейнічаць хутка ".
  
  
  "Вялікі дзякуй за выдатную параду".
  
  
  "Паспрабуй прытрымлівацца ёй для разнастайнасці".
  
  
  Гэта была гонка, але Сміт павесіў слухаўку першым. Адзін гол у яго карысць.
  
  
  Рыма агледзеў пакой. На канапе ляжала груда рыштунку, які ён купіў у краме спартовых тавараў па шляху сюды. Чіун старанна ігнараваў гэта з таго часу, як Рыма ўвайшоў у дзверы. Чыун ўсё яшчэ злаваўся з-за таго, што ўчора ўвечары Рыма прапусціў вячэру пасля таго, як Чыун прыгатаваў асаблівага лобстара.
  
  
  Чыун цяпер сядзеў на падлозе, назіраючы за Майранам Брысбенам, псіхіятрам на волі. "Чыун, - сказаў Рыма, - ты павінен дапамагчы мне з гэтымі целамі. У ваннай становіцца агідна, нават з лёдам".
  
  
  Чыун ўтаропіўся ў тэлевізар і нешта прамармытаў Рыма. Гэта прагучала як "мае артэрыі. ... напружанне".
  
  
  "Давай, Чиун, чорт вазьмі", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я занадта стары для такога роду рэчаў".
  
  
  "Ты быў не занадта стары, каб забіць іх", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ш-ш-ш", - сказаў Чыун, падняўшы палец, заклікаючы да цішыні, і ўтаропіўшыся ў тэлевізар.
  
  
  Рыма прамармытаў нешта аб падступстве жыхароў Усходу, асабліва карэйцаў, падняў цяжкі скрутак і занёс яго ў ванную. Ён не бачыў, як Чиун паказаў мову за спіной Рыма.
  
  
  У ванным пакоі Рыма паглядзеў на тры целы, набітыя ў ванну, вакол якіх шчыльна ляжаў колаты лёд.
  
  
  Рыма з рыкам выпусціў свой пакет і разарваў тоўстую аборку, якой ён быў абгорнуты. Са шчыльнай карычневай паперы ён дастаў тры спартыўныя мяхі і тры гідракасцюмы для нырцоў.
  
  
  Ён выцягнуў цела, якое ляжала першым у групе, з ванны на кафляную падлогу і пачаў нацягваць чорныя штаны з паралону па-над гарнітурам мерцвяка. Затым ён нацягнуў чорную гумовую куртку з доўгімі рукавамі, зашпіліў іх на абедзве маланкі. Ён нацягнуў на труп гумовы шлем, затым гумовыя боты звонку і запхнуў цела ў адну са спартовых кайстраў. Ён набіў ручнік паверх цела, каб ніхто не мог зазірнуць у сумку, і замкнуў яе на вісячы замак.
  
  
  Ён паўтарыў працэс з двума іншымі целамі ў ванне. Калі ён скончыў, светла-блакітная кафляная падлога была пакрыта хлюпаннем ад вады і растаючага лёду, але целы былі надзейна спакаваныя ў брызентавыя ваенныя спартыўныя сумкі.
  
  
  Рыма паставіў іх ля ракавіны і зноў выйшаў у гасціную.
  
  
  «Ты збіраешся дапамагчы мне з гэтым? – спытаў ён Чыўна.
  
  
  Чіун прыкінуўся спячым.
  
  
  Рыма зразумеў, калі прайграў. "У наступны раз, калі ты каго-небудзь заб'еш, пазбаўся ад яго. Я нават ведаць цябе не хачу".
  
  
  Вочы Чыўна ўсё яшчэ былі зачыненыя, і Рыма сказаў услых: "Спячы чалавек не можа глядзець тэлевізар. Няма сэнсу марнаваць электрычнасць", а затым ён падышоў і выключыў тэлевізар.
  
  
  Рыма вярнуўся ў ванную. Ён закінуў адну спартовую сумку на плячо, падхапіўшы цела ўнутры плячом за талію і акуратна ўраўнаважыўшы яго там. Ён схапіў астатнія сумкі за цэнтральныя ручкі, па адной у кожнай руцэ, выпрастаўся і вярнуўся ў гасціную, дзе зноў быў уключаны тэлевізар.
  
  
  Сакрэт быў у дзеянні, і Рыма неўзаметку працягваў мякка разгойдваць дзве сумкі, якія ён трымаў у руках, і тую, што вісела ў яго на плячы. Ён увесь час прымушаў іх рухацца, так што ў іх не было шанцу стаць мёртвым грузам, а ў яго не было шанцу адчуць іх шэсцьсот фунтаў вагі.
  
  
  Унізе швейцар запытальна паглядзеў на яго, але спыніў таксі. Таксіст спыніўся і не прапанаваў пасажыру дапамагчы з ягоным дзіўным багажом, таму пасажыр сам кінуў яго на задняе сядзенне.
  
  
  "Аэрапорт Кэнэдзі", - сказаў ён. Кіроўца таксі крыху пабурчаў, таму што звычайна ён не вельмі добрае разбіраўся ў чаявых пры такіх працяглых перавозках, аддаючы перавагу замест гэтага кароткія паездкі. Затым у паездцы ён падзяліўся са сваім пасажырам сваёй філасофіяй добрага жыцця, якая складалася ў тым, што свет быў бы выдатным месцам, калі б у ім не было габрэяў, шпікоў, макароннікаў, нігераў і палякаў, вы не габрэй і не італьянец, не так Ці, містэр? Ніжэйшыя людзі стварылі найнізкі свет, у некаторых з іх была закладзена лянота.
  
  
  Ён спыніўся ў "Істэрн Эйрлайнз", як яму сказалі, і не распачаў ніякіх спроб дапамагчы свайму пасажыру, які ўзяў толькі адну з сумак і сказаў яму пачакаць. Ён назіраў праз акно. Унутры яго пасажыр купіў білет на стойцы і здаў у багажную сумку, затым пасажыр вярнуўся і сеў у таксі. Яны паехалі ў білетную касу Нацыянальных авіяліній, якая была недалёка, і насамрэч не далі таксісту шмат часу тлумачыць пра ляноту большасці гонак, акрамя яго ўласнай. Яны ўжо былі там, і зноў яго пасажыр сам выцягнуў спартовую торбу і ўвайшоў, праверыў торбу пасля куплі квітка гатоўкай, затым ён зноў выйшаў у таксі.
  
  
  Наступным прыпынкам у чарзе была TWA. Пасажыр узяў трэцюю сумку, купіў там білет і здаў сваю спартыўную сумку. Таксіст на імгненне павярнуў галаву, а калі зноў агледзеўся, ягонай платы за праезд ужо не было. Ён пачакаў і, калі плата за праезд не вярнулася, выйшаў з таксі. Ён не бачыў яго на тратуары і ўнутры, ён не бачыў яго нідзе ў зале чакання TWA, і - праклінаючы ўсіх габрэяў, гінеі і шпікоў - ён зайшоў унутр і спытаў клерка, што здарылася з чалавекам, які правяраў спартовую сумку.
  
  
  "А, вы маеце на ўвазе, містэр Ганзалес", - сказаў клерк, гледзячы на квітанцыю, якая ляжыць перад ім. "Ну, яму прыйшлося спяшацца, каб паспець на свой самалёт у Пуэрта-Рыка. Ён сказаў, што калі ты ўвойдзеш, я павінен сказаць табе, што ў наступны раз ён цябе дастане".
  
  
  Але чалавек, вядомы на імгненне як містэр Ганзалес, не накіроўваўся ў Пуэрта-Рыка. Ён сядзеў у адным з маленькіх адкідных крэслаў верталёта, які накіроўваўся ў аэрапорт Ньюарка.
  
  
  Спартыўную сумку, якая належала містэру Ганзалесу, зараз загружалі ў хвост самалёта ў Сан-Хуане. І яшчэ адна спартовая торба, сапраўды такая ж, як гэтая, але прыналежная містэру Ароновицу, грузілася ў заднюю частку самалёта ў Анкарыджы. І трэцяя спартовая торба, прыналежная містэру Батычэлі, ужо была на борце чыкагскага самалёта.
  
  
  Але ў Чыкага, Сан-Хуане і Анкарыджы ні містэр Ганзалес, ні містэр Аронавіц, ні містэр Батычэлі не патэлефанавалі б за сумкамі. Яны прасядзелі б у тэрміналах некалькі дзён ці, можа, нават тыдзень, пасля пах пачаў бы пранікаць скрозь гумовыя касцюмы, і паліцыя трох гарадоў раскрыла б таямніцу аэрапорта.
  
  
  Гэта сапраўды ўскалыхнула б сітуацыю, але ён спадзяваўся, што ўсё скончыцца раней, думаў Рыма Уільямс, цяпер вядомы як Рыма Бары - часам містэр Гансалес, містэр Аранавіц і містэр Батычэлі, - седзячы ў верталёце і гледзячы ўніз на лугі, калі верталёт заходзіў на пасадку у аэрапорце Ньюарка.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  Пахавальнае бюро Конвела размяшчалася на маленькай закінутай бакавой вулачцы ў Гудзоне. Установа размяшчалася за супермаркетам, у старым каркасным будынку, пабудаваным яшчэ ў часы вайны за незалежнасць, а на заднім двары рос гіганцкі дуб, пад якім Джордж Вашынгтон калісьці трымаў ваенную раду.
  
  
  Пахавальнае бюро Конвела было вельмі ўбогім, вельмі прыстойным, і ім проста не падабалася хаваць проста так любога італьянца. Але Дамінік Верыльё, вядома, быў іншай гісторыяй. Але ж містэр Верыльла насамрэч нават не быў падобны на італьянца ці нават каталіка, калі ўжо на тое пайшло.
  
  
  Але ж ён быў сябрам мэра; ён належаў да Музейнай супольнасці, ахвяраваў на дабрачыннасць і актыўна займаўся грамадзянскай і грамадскай дзейнасцю. Толькі выпадковасць нараджэння дала яму італьянскае імя. Небарака, мусіць, так пакутаваў, што наклаў на сябе рукі з-за непасільнай працы - працы на карысць людзей, на гэта можна было разлічваць, - і таму пахаванне павінна было адбыцца ў Конвела. Званок з мэрыі падкрэсліў, што яны павінны адбыцца неадкладна, у той жа дзень, а пахаванне адбудзецца заўтра.
  
  
  Дык вось, у той дзень было прыватнае наведванне, і людзі ў машынах, вялікіх чорных машынах і мужчынах з жорсткімі тварамі, прыязджалі ў пахавальнае бюро ўвесь дзень.
  
  
  Яны схілілі калена перад запячатанай труной з целам Дамініка Верыльё. Яны дабраславілі сябе і сышлі. Многія з іх задаваліся пытаннем, што здарылася з іх першапачатковым унёскам за гераін.
  
  
  Тыя ж людзі даслалі кветкі, і яны запоўнілі не толькі маленькую капліцу Дамініка Верыльё, але і ўвесь першы паверх пахавальнага бюро. Дадатковыя кветкавыя кампазіцыі былі складзеныя звонку, на пярэднім ганку, і па-ранейшаму іх прывозілі з усёй краіны.
  
  
  П'етра Скубічы пакінуў пакет з перцам у машыне, калі зайшоў развітацца з донам Дамінікам. Гэта было зусім не падобна на старыя часы. У старыя часы яны б засталіся ў пахавальным бюро. Яны б захапілі яго. Яны б арандавалі цэлыя гатэлі, каб там было жыллё для ўсіх тых, хто хацеў дапамагчы адправіць дух Дона Дамініка.
  
  
  Але сёння Пьетра ўздыхнуў. Гэта было немагчыма. Федэралы са сваімі камерамі, мікрафонамі і агентамі былі паўсюль, і можна было спыніцца толькі на імгненне, перш чым рухацца далей. Свет мяняецца. Верагодна, было добрай ідэяй прыспешыць службы, перш чым федэралы змогуць раззлаваць усіх, хто з'явіцца.
  
  
  Але ўсё ж было б нядрэнна адправіць дона Дамініка ў рукі Бога з належнай цырымоніяй. Не было ніякіх сумневаў, што ён накіроўваўся да Бога. Няўжо ўласная дачка Пьетра не казала, што дон Дамінік ідзе супраць бога? Відаць, яна мела на ўвазе зварот да Бога.
  
  
  П'етра Скубічы схіліў калена ля труны і выцер слязу са свайго твару. Дон Дамінік Верыльё быў удаўцом, і што б ні казала Анджэла, дзяцей у яго не было, а значыць, Пьетра не было з кім развітацца. Аднак з-за яе відавочнага гора ён развітаўся з прыгожай маладой жанчынай, якая стаяла ў задняй частцы капліцы. У яе было твар, аб якім марылі этрускі, а косткі выглядалі знаёма.
  
  
  Яна плакала, і калі Пьетра Скубічы паляпаў яе па плячы, яна сказала: "Добры дзень, дон Пьетра". Ён пільна паглядзеў на яе, але не мог успомніць, дзе бачыў гэты твар. А потым ён выйшаў з машыны, сказаў кіроўцу, каб той ехаў у Атлантыка-Сіці, дзе адбудзецца канферэнцыя аб лідэрстве, і П'етра, магчыма, атрымае галасы. Але ў каго быў гераін?
  
  
  Скубічы і іншыя людзі з мафіі прыбылі днём, і ў той вечар былі больш-менш публічныя цырымоніі. Мэр Хансэн выглядаў годным і безуважлівым, са сваёй дачкой Сінціяй, якая выглядала па-сапраўднаму засмучанай, і яе маці, цёмнавалосай жанчынай, пра якую ведалі толькі некалькі чалавек, у якой былі праблемы з алкаголем. Яна нястрымна плакала. Там быў шэф паліцыі Браян Дуган, таму што, у рэшце рэшт, Верыльё быў найбуйнейшым аўтарам the PAL, і там быў Хорган, рэдактар, і Rt . Вялебны Msgr. Joseph Antoni. На заднім сядзенні быў Рыма Уільямс, які сядзеў і назіраў за натоўпам.
  
  
  Мансіньёр Антоніа перагледзеў сваю прамову ў гонар Дня Калумба з гэтай нагоды. Ён казаў пра Мікеланджэла і Леанарда Давінчы, пра Хрыстафора Калумба і Энрыка Фермі. Ён казаў аб Вердзі, Каруза, папе Іяане XXIII і Фрэнку Сінатры. Ён сказаў, што Дамінік Верыльё, несумненна, супрацьстаяў гэтай пышнасці, служэнню чалавецтву, прагрэсу і прыгажосці, аб'яднаўшыся з імі ў рашучы бой супраць больш сенсацыйных дзеянняў жменькі пераацэненых гангстэраў, вера ў існаванне якіх абражала італьянскі народ. Калі ён сказаў гэта, ён злосна паглядзеў на Хоргана, які асабіста напісаў доўгі заблытаны некралог аб Верыльё, намякаючы на таямніцу ў яго жыцці і ясна выкладаючы сваё меркаванне, нават не выказваючы яго.
  
  
  Са свайго месца ў задняй частцы душнага маленькага пакоя Рыма назіраў за імі ўсімі. Мэр Хансэн, які сядзіць прама, старанна змешвае свой невялікі рэпертуар выразаў твару: адно са слупка а для вачэй; іншае са слупка ў для рота, напераменку выглядаючы паважлівым, задуменным, засмучаным, сузіральным, а затым зноў уважлівым.
  
  
  Рыма ўважліва назіраў за ім. Гэта быў першы раз, калі ён убачыў яго, паколькі Сінція, здавалася, мела намер трымаць іх на адлегласці, і Рыма адчуў расчараванне, якое часта адчуваеш, маючы справу з публічным чалавекам. Трэба шмат капаць, каб пранікнуць пад публічную асобу, каб высветліць, што насамрэч адбываецца, і часта аказваецца, што нічога не адбываецца. Прыватная асоба гэтак жа недарэчна, як і публічная.
  
  
  Гераін усё яшчэ можа быць у яго. Рыма павінен быў гэта высветліць.
  
  
  І там была місіс Хансэн, жанчына італьянскай знешнасці, жанчына сапраўднай прыгажосці, але, відавочна, зараз яна на шляху да алкагалізму. Яна была бездакорна дагледжана, але было некалькі відавочных прыкмет. Лёгкае непаслядоўнае дрыгаценне рук, перанос вагі з адной нагі на іншую, загнаны погляд глыбока ў вачах. Яна была глыбока пагружана ў асабістае гора, якога яе муж альбо не разумеў, альбо не прызнаваў. Але яна ўвесь час плакала пра сябе. Яна нешта страціла са смерцю Верыльё.
  
  
  Сінція таксама была там. Яна была там увесь дзень, таксама ў гары, і ў гары, прыціснутая да сваёй маці. Яна не глядзела на Рыма. Магчыма, яна нават не бачыла яго, але ён паглядзеў на яе, адчуў, як у ім паднімаецца ўзбуджэнне, і задаўся пытаннем, што яна рабіла потым.
  
  
  Хорган быў сфінксам, сядзеў у першым радзе, побач з начальнікам паліцыі, балбатаў, часта ўсміхаўся; ён і Дуган - адзіныя двое мужчын, дастаткова цывілізаваных, каб весяліцца на памінках.
  
  
  Былі і іншыя людзі, якіх Рыма не ведаў. Ён глядзеў на іх твары і нічога не мог сказаць аб іх адносінах з Верыльё. Таму ён нахіліўся і гучна спытаў мужчыну побач з сабой: "Ён самагубца, ці не так? Як яны могуць пахаваць яго ў асвячонай зямлі? Што тут робіць гэты свяшчэннік?" Няўжо самагубства не грэх? Ён адправіцца наўпрост у пекла, ці не так? Што ўсё гэта значыць?"
  
  
  Ён уважліва назіраў - бачыў шок на твары місіс Хансэн і глупства на твары яе мужа, бачыў нянавісць і гнеў на твары Сінтыі, абурэнне на тварах начальніка паліцыі і рэдактара.
  
  
  Затым у пакой увайшоў яшчэ адзін твар, і гэты твар кашлянуў. Гэта быў Вілі, Сантэхнік Палумба. Ён стаяў у задняй частцы пакоя і азіраўся. Затым яго вочы сустрэліся з вачыма Рыма, і Рыма ўсміхнуўся, Вілі-Сантэхнік адвярнуўся і хутка пайшоў, перш чым хто-небудзь змог убачыць цёмную пляму на яго штанах спераду.
  
  
  Хтосьці ў тым пакоі ведаў аб гераіні. Але хто? Рыма павінен быў высветліць.
  
  
  Вілі, Сантэхнік Палумба, ужо пазнаў. І гэта яго не асабліва здзівіла. Праўда, ён яшчэ не ведаў, дзе насамрэч знаходзіцца гераін, але гэта будзе наступным. І ў той жа час ён зараз ведаў, хто быў босам, і ён ведаў, што для Вілі Палумбо ўсё было чыста.
  
  
  Ён ужо выканаў сваё першае заданне, паведаміўшы мафіёзі ў Атлантык-Сіці, што наркотыкі ўсё яшчэ будуць перавозіцца, і да заўтрашняга дня мафіёзі па ўсёй краіне павінны будуць мець з ім справу. Ён ня быў бы лідэрам лідэраў. Ён не падманваў сябе. Але ён быў бы чалавекам з ключом да гераіну, і гэта было б так жа добра. Мільёны долараў былі б яго. Мільёны. Жанчыны. Новыя машыны. Усё, што ён хацеў.
  
  
  Але спачатку ён павінен пераканацца, што ў яго ёсць шанец атрымаць асалоду ад гэтага. Гэта азначала, што з Рыма Бары трэба нешта рабіць.
  
  
  Вілі, вадаправодчык, спыніўся каля вонкавай тэлефоннай будкі каля пахавальнага бюро Конвела і набраў нумар. Ён пачакаў, пакуль тэлефон зазваніў, праклінаючы непрыемную волкасць сваіх штаноў, і, нарэшце, пасля дзевяці гудкоў на званок адказалі.
  
  
  "Паліцыя Хадсана", - вымавіў жаночы голас.
  
  
  "Дайце мне дадатковы нумар 235", - сказаў Вілі, вадаправодчык, радуючыся, што тэлефануе не для таго, каб паведаміць аб пажары. Увесь свет мог згарэць дашчэнту, перш чым на званок у штаб-кватэры адказалі.
  
  
  Пазней Рыма чакаў на стаянцы за пахавальным бюро, стоячы побач з машынай, якую ён арандаваў у аэрапорце Ньюарка, і выглядваў Сінтыю Хансен, чый "сіці Шэўрале", чорны і пакамячаны, усё яшчэ стаяў на стаянцы.
  
  
  Зялёны "Шэўрале" з трыма мужчынамі заехаў па вузкай пад'язной дарожцы на паркоўку і спыніўся побач з Рыма.
  
  
  Кіроўца апусціў шкло і паглядзеў на Рыма. Калі б на ім была неонавая шыльда з надпісам "коп", ён не мог бы быць больш прыкметным.
  
  
  "Цябе клічуць Рыма?" - спытаў ён.
  
  
  Рыма кіўнуў.
  
  
  "У мяне ёсць для вас паведамленне", - сказаў кіроўца. Ён быў хрыплым і сіваватым, на яго твары застыла пастаянная ўхмылка.
  
  
  "О, - сказаў Рыма, - што за паведамленне?" і падышоў бліжэй да машыны, робячы выгляд, што не заўважае, як мужчына на заднім сядзенні пацягнуўся да ручкі дзверцаў.
  
  
  А затым кіроўца прыставіў да твару Рыма пісталет, мужчына на заднім сядзенні быў ззаду яго, умела абшукваючы яго, прыставіўшы свой уласны пісталет да задняй часткі шыі Рыма. Ён загнаў Рыма на задняе сядзенне і трымаў яго на мушцы, пакуль кіроўца ад'язджаў і памчаўся прэч. Праз акно, калі машына выязджала з пад'язной дарожкі, Рыма мог бачыць, як мэр Хансэн, яго жонка і дачка павольна спускаюцца па лесвіцы пахавальнага бюро, але яны яго не бачылі.
  
  
  "Што за паведамленне?" Рыма зноў звярнуўся да тоўстай шыі вадзіцеля.
  
  
  "Вы зразумееце гэта дастаткова хутка", - сказаў вадзіцель і ўсміхнуўся. "Ці не так? Ён атрымае паведамленне".
  
  
  Ён павярнуў направа на галоўнай вуліцы горада, праз некалькі кварталаў павярнуў налева, а затым паехаў прама да ракі Гудзон, у раён гарадскіх разбураюцца докаў, дзе згнілыя старыя баржы супернічалі за месца з выгарэлымі палямі.
  
  
  Яны выехалі на стары цэментны пірс, да якога быў прывязаны металічны корпус карабля, які згарэў падчас пажару некалькі месяцаў таму і цяпер чакаў пачатку выратавальных работ.
  
  
  Пірс быў цёмны і пусты, і, калі не лічыць беганіны некалькіх пацукоў, яны былі адны.
  
  
  Паліцыянт, які сядзеў ззаду з Рыма, тыцнуў яго пісталетам у рэбры. "Прэч, разумнік".
  
  
  Рыма дазволіў загнаць сябе па драўляных сходах на карабель пад руляй пісталета, затым у рулявую рубку на галоўнай палубе, дзе паліцыянт ззаду яго моцна штурхнуў яго да процілеглай сцяны.
  
  
  Рыма павярнуўся тварам да трох паліцыянтаў. "Што ўсё гэта значыць, хлопцы?" ён спытаў.
  
  
  "Ты дастаўляў шмат непрыемнасцяў", - сказаў той, хто быў за рулём.
  
  
  "Я ўсяго толькі рэпарцёр. Спрабую сабраць матэрыял", - запратэставаў Рыма.
  
  
  "Зберажы гэтую лухту для таго, хто ў яе верыць", - сказаў кіроўца. "Мы хочам ведаць, хто цябе паслаў. Простае пытанне. Усё, што патрабуецца, - гэта просты адказ".
  
  
  "Я працягваю спрабаваць распавесці людзям. Штогадовы часопіс Intelligentsia. Я пішу для іх".
  
  
  "Ты што, іх эксперт па наркотыках? Пацешна для часопіса такога кшталту".
  
  
  "Гэта проста маё заданне. Я раблю тое, што мне гавораць".
  
  
  "Мы таксама, - сказаў вадзіцель, - таму я хачу, каб вы ведалі, што ў гэтым няма нічога асабістага".
  
  
  Ён адчыніў шафу ў пакоі і дастаў паяльную лямпу. Ён некалькі разоў прапампаваў яе, а затым прыкурыў ад запальніцы. Полымя з шыпеннем згасла - блакітнае, слабое - ён паклаў яго на падлогу. "Добра, хлопцы, - сказаў ён, - хапайце яго".
  
  
  Ён выцягнуў свой пісталет, а двое іншых паліцыянтаў прыбралі свае. Затым яны рушылі на Рыма, які адступіў як мага далей у маленькі пакой.
  
  
  Кожны з іх схапіў яго за руку і ўхмыляўся, калі ён з усіх сіл спрабаваў вызваліцца. Малаверагодна, падумалі яны, але ён быў чэпкім і крыху пакатаўся па падлозе, а потым яны апынуліся бліжэй да чалавека з пісталетам, чым трэба было б, але нічога сур'ёзнага, яны яго схапілі.
  
  
  Потым яны яго не злавілі, і кожны з іх адчуў рэзкі ўдар у скронь, а кіроўца, які наставіў пісталет на іх траіх, выявіў, што пісталет вырваны ў яго з рукі і выкінуты праз згарэлы аконны праём. Секундай пазней яна з плёскатам стукнулася аб ваду далёка ўнізе, а затым у Рыма была паяльная лямпа, і ён раздзімаў полымя.
  
  
  Двое іншых дэтэктываў, якія стаялі за спіной Рыма, былі без прытомнасці або мёртвыя. Але яны ляжалі нерухома, і цяпер Рыма перагароджваў шлях да дзвярэй.
  
  
  Полымя паяльнай лямпы зашыпела гучней, пажаўцела, калі Рыма дадаў гучнасць, затым ён сказаў: "Добра, афіцэр, зараз мы збіраемся пагаварыць".
  
  
  Паліцыянт з трывогай агледзеў пакой. Выйсця не было. А яго людзі на падлозе не варушыліся. Магчыма, яны мёртвыя. Ці зможа ён дабрацца да аднаго з іх, каб дастаць пісталет?
  
  
  Рыма падышоў да двух мужчын.
  
  
  "Пачнем з простага", - сказаў Рыма. "Што ты ведаеш аб акіянскіх колавых грузавіках?"
  
  
  "Нічога", - сказаў паліцыянт. Ён пачаў гаварыць "Я ніколі пра іх не чуў", але так і не змог вымавіць ні слова, таму што яго рот быў заняты крыкам, калі полымя паяльнай лямпы апякло тыльны бок яго далоні;
  
  
  "Паспрабуйце яшчэ раз", – сказаў Рыма. "Гэты адказ не адказваў".
  
  
  Паліцыянт быў узрушаны. "Я бачыў некаторых аднойчы", - прамармытаў ён, заікаючыся. “Яны сыходзілі з пірса. Адзіны раз, калі я іх бачыў. Але яны зніклі. Дзесьці на выездзе з горада. Мы шукалі іх, але ніхто не ведае, куды яны падзеліся”.
  
  
  Рыма падкруціў полымя вышэй. "Добра, ад каго ты атрымліваеш загады?"
  
  
  "Раней быў Гасо".
  
  
  "Гасо мёртвы", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я ведаю. Цяпер гэта Вілі, Вадаправодчык. Ён патэлефанаваў нам сёння ўвечары. Сказаў, каб мы знайшлі цябе".
  
  
  "Хто яго бос?"
  
  
  "Верыльё".
  
  
  "Верыльё мёртвы", - сказаў Рыма. "Хто новы бос Вілі-Вадаправодчыка?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў паліцэйскі і здрыгануўся, калі полымя наблізілася да яго здаровай рукі. "Хтосьці ў мэрыі. Гэта заўсёды быў хтосьці ў мэрыі".
  
  
  "Не шэф? Не Дуган?"
  
  
  "Не, ён сумленны. Усё, што ў яго ёсць, - гэта лічбы і шлюхі", - сказаў паліцыянт, і Рыма зразумеў, што ён кажа праўду.
  
  
  "Як наконт мэра? Хансен?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў паліцыянт. "Я не ведаю". І зноў Рыма зразумеў, што ён гаворыць праўду.
  
  
  "Паслухайце, - сказаў паліцыянт, - дайце мне перадыхнуць. Дазвольце мне папрацаваць з вамі. Я высвятлю, хто ўсім запраўляе. Я магу вам дапамагчы. Вам можа спатрэбіцца хлопец з мазгамі. Паглядзі, як добра я падставіў гэтых наркадзялкоў. Яны паверылі майму значку , і я раскрыў іх пастку. Іх было лёгка забіць. Я магу дапамагчы табе тым жа спосабам ".
  
  
  Ён з надзеяй паглядзеў у твар Рыма, але Рыма быў абыякавы, і паліцыянт ведаў, што яго прапанова будзе адхілена, таму ён зрабіў адзінае, што яму заставалася. Ён нырнуў да целаў двух паліцыянтаў на падлозе, спрабуючы выцягнуць пісталет з-пад аднаго з іх пінжакоў. Яго рука абвяла дзяржальню аднаго з пісталетаў, а затым яго рука больш не дзейнічала. Ён падняў вочы якраз своечасова, каб убачыць, як рука імкліва апускаецца да яго звернутага ўверх твару, і ён нічога не адчуў пасля таго, як раздрабіліся асабовыя косці.
  
  
  Рыма паглядзеў на трох мерцвякоў на драўлянай падлозе рулявой рубкі і на імгненне адчуў агіду да самога сябе. Затым яго думкі вярнуліся да круізнага лайнера і фатаграфіі маладога наркамана, змучанага наркотыкамі і ліхаманкай, і ён паглядзеў уніз на трох мёртвых паліцыянтаў, якія ўнеслі свой унёсак у абарону такога роду трафіку. Затым ён адчуў, як ад лютасьці яго кідае ў жар, і ён зрабіў тое, чаго ніколі не рабіў Рыма Уільямс. Ён даў аб'яву.
  
  
  Небарака Скарыч, прынамсі, загінуў пры выкананні службовых абавязкаў. Ведамасныя ўшанаванні. Яго сям'і было завошта чапляцца. Але гэтыя тры свінні... Рыма зробіць усё магчымае, каб пераканацца, што ў горадзе не будзе духавых аркестраў або тужлівага горада наконт іх смерці.
  
  
  Калі на наступную раніцу ўзыдзе сонца, будзе бачны чорны корпус карабля, яго чорны сілуэт вымалёўваўся на фоне ранніх прамянёў сонца. Па меры таго, як сонца ўзнімалася вышэй, карабель пачынаў набываць форму, і раннія рабочыя ў доках глядзелі на яго, як звычайна, без асаблівай цікавасці, таму што гэта не азначала дзённага заробку. Але калі-небудзь раніцай некаторыя з іх азіраліся зноў, і яны глядзелі на якар, а затым яны глядзелі зноў, і некаторыя з іх хрысціліся, таму што на канцах якара, на тупых канцах, уваткнутых у іх целы, скурчаныя, як нейкія жудасныя рыбы, віселі трое паліцыянтаў, зачэпленых і вывешаных сушыцца. І вельмі мёртвы.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  Майран Гаровіц быў закаханы. Мала таго, што яго дзяўчына была самай прыгожай дзяўчынай у свеце, але яна збіралася зрабіць яго багатым - багатым такім чынам, што ніхто на Пелхэм Парквей не мог зразумець.
  
  
  Няўжо не яна пабудавала для яго гэты новы завод па вытворчасці наркотыкаў? Верагодна, унікальны ў свеце. Цалкам аўтаматызаваны. Для кіравання патрэбен быў толькі адзін чалавек, і ім быў гэты адзіны чалавек, Майран Гаровіц, Універсітэт Ратгерса, 1968, Р.П. Толькі ён і ніхто іншы, за выключэннем, вядома, прыбіральшчыка, якога ён адправіў дадому сёння ўвечары, і плацежнай службы, якую ён выкарыстоўваў для апрацоўкі сваіх дакументаў.
  
  
  Ён мяркуе, што гэта бізнэс прымусіў яе папрасіць яго сустрэцца з ёй сёння ўвечары на фабрыцы. Ён выказаў здагадку, што так яно і было, але быў гатовы на выпадак, калі гэта не так, і таму праверыў канапу ў сваім кабінеце. Усё было акуратна, і са стэрэасістэмы даносіліся ціхія гукі; ён дастаў бутэльку Chivas Regal і два келіхі, быў гатовы на выпадак, калі прадставіцца магчымасць пагаварыць аб чым заўгодна, акрамя бізнэсу.
  
  
  Начныя сустрэчы не былі нечым незвычайным, асабліва калі ўлічыць, што ў сакрэтным падвале пад аднапавярховым будынкам былі схаваны чатыры трактарныя прычэпы, вадзіцелі якіх змерзлі да смерці, але іх грузы ўсё яшчэ цэлыя, гатовыя ператварыцца ў парашкі, пілюлі, мазі і сіропы. Любы сілы.
  
  
  Чатыры трэйлеры. Пяцьдзесят тон гераіну 98-працэнтнай чысціні. Пяцьдзесят тон. А амерыканскія гандляры наркотыкамі выкарыстоўвалі каля васьмі тон за год. Запас на шэсць гадоў. Пяцьдзесят тон. Гаровіц сядзеў на ім.
  
  
  Пяцьдзесят тон. Гаравіц часта рабіў падлікі. Пяцьдзесят тон былі роўныя 100 000 фунтам, і калі іх усё скарачалі, скарачалі і прарэжвалі на кожным этапе ўздоўж лініі, фунт меў бы вулічны кошт больш за 100 000 даляраў. За кожны фунт. І ён сядзеў на 100 000 фунтах.
  
  
  Ён ведаў, што былі праблемы з дастаўкай. За ўсім старанна сачылі. Але сёе-тое ён раздабыў у бутэлечках з аспірынам, а сёе-тое - у выглядзе страўнікавых парашкоў, і ў цэлым за апошнія два тыдні ён, верагодна, зарабіў каля 100 фунтаў. Гэта каштавала 10 мільёнаў долараў, калі справа дайшла да карыстальнікаў.
  
  
  Майран Гаровіц ніколі не задумваўся пра мараль таго, што ён рабіў. Наркотыкі былі падобныя да алкаголю. Крыху нікому ніколі не шкодзіла. Няўжо ўсё не ведалі, што большасць лекараў рэгулярна ўжываюць наркотыкі? І яны ўсё яшчэ практыкавалі медыцыну, праводзілі аперацыі і прымалі роды, і, здавалася, ніхто з-за гэтага не хваляваўся. У некаторым сэнсе, магчыма, ён нават аказваў паслугу. Робячы больш гэтага даступным у больш якасным выглядзе, магчыма, ён дапамагаў прадухіліць выпадковыя смерці ад заражаных наркотыкаў, і калі б спажыўцам не даводзілася красці наркотыкі, магчыма, ён змог бы крыху знізіць узровень злачыннасці.
  
  
  Перад яго фабрыкай успыхнулі фары, ён зняў тэлефонную трубку і набраў нумар Службы электроннай абароны Пэрыша. "Гэта Майран Гаровіц, код 36-43-71. Я адкрываю ўваходныя дзверы ў "Ліберці Наркабізнэс" на Ліберці Роўд. Добра., правільна."
  
  
  Ён павесіў трубку і накіраваўся да ўваходных дзвярэй. Праз матавае шкло ён мог бачыць абрысы знаёмага цёмнага седана, які заязджаў за будынак, хаваючыся з дарогі. Ён пачакаў імгненне, затым пачуў крокі і адчыніў дзверы.
  
  
  Сінція Хансэн хутка ўвайшла ўнутр, і ён зачыніў за ёй дзверы.
  
  
  Ён павярнуўся і рушыў услед за ёй па цёмным калідоры ў свой кабінет наперадзе, дзе гарэлі дзве вялікія лямпы. Ідучы за ёй, ён не змог утрымацца і абхапіў яе шчокі далонямі, але яна рэзка спынілася і холадна сказала: "Гэта бізнэс, Майран".
  
  
  Ён неахвотна прыбраў рукі. "Апошнім часам гэта заўсёды бізнес", - заныў ён.
  
  
  "Шмат чаго адбылося", - сказала яна. "Я проста была не ў настроі. Хутка ўсё вернецца ў норму", - сказала яна і надарыла яго толькі намёкам на ўсмешку.
  
  
  Гэтага было дастаткова, каб падняць настрой Майрону Гаровіцу - усяліць у яго надзею на тое, што стэрэасістэма, Chivas Regal і адкрытая канапа яшчэ могуць падзейнічаць.
  
  
  Сінція Хансэн увайшла ў офіс і выключыла стэрэасістэму. Яна паставіла бутэльку Chivas Regal назад у пераносны бар і прыбрала шклянкі. Затым яна ўзяла крэсла і села перад сталом, тварам да Гаровіца, які сядзеў за сталом.
  
  
  Яна не губляла часу дарма. "Груз унізе. Колькі вы можаце спакаваць?"
  
  
  "Завод зараз працуе вельмі добра", - сказаў ён. "Я магу вырабляць 500 фунтаў гераіну ў розных формах у тыдзень. Але ці можаце вы яго перавезці? У гэтым і складалася праблема, ці не так?"
  
  
  "Так, - сказала яна, - у гэтым і заключалася праблема. І ва ўрада быў нейкі шпіён, і ён ствараў праблемы".
  
  
  “Я чытаў пра Верыльё. На яго, мусіць, сапраўды аказваўся ціск, каб ён выбіў сабе мазгі. Я думаў, гэтыя галаварэзы ніколі гэтага не рабілі”.
  
  
  "Для цябе містэр Верыльё", - сказала Сінція Хансэн. “І ніколі не думай, што ён быў бандытам. Ён памёр, каб не было ніякай сувязі са мной і з табой. Не забывайся пра гэта”.
  
  
  "Прабач, Сінція", - прамармытаў Гаравіц, заікаючыся. "Я не меў на ўвазе. . . ."
  
  
  "Забудзься пра гэта", - сказала яна. "У любым выпадку, гэты федэральны чалавек, гэты Рыма Бары. Ён ужо павінен быў бы вызваліцца. Некалькі хлопцаў паклапаціліся пра яго сёння ўвечары. І я даведаўся, як ажыццяўляць дастаўку. Ты ўпэўнены, што зможаш зарабляць 500 фунтаў у тыдзень?"
  
  
  "Прынамсі 500 фунтаў", - сказаў ён. "І 98-працэнтны чысты гераін. Вы ведаеце, колькі гэта каштуе?" ён спытаў.
  
  
  "Лепш, чым у вас", - сказала яна. "Пяцьдзесят мільёнаў на вуліцы. Але мы аптавікі. Для нас толькі пятая частка ад гэтай сумы. Дзесяць мільёнаў".
  
  
  "Але кожны тыдзень", - сказаў Гаравіц. "Дзесяць мільёнаў кожны тыдзень. І мы можам працягваць вечна".
  
  
  "Толькі не будзь бестурботнай. Я прыклала нямала намаганняў, каб гэта задаволіць". Яна закурыла цыгарэту. "Я паведаміў кіраўнікам, што тавар па-ранейшаму даступны, тыя ж цэны, тая ж якасць, тыя ж умовы. І зараз я магу гарантаваць дастаўку".
  
  
  "Як мы збіраемся гэта зрабіць? За ўсім сочаць".
  
  
  "Мы збіраемся падаваць яго з морквай".
  
  
  "Морква?"
  
  
  "Так, морква. У калясках для гародніны. Не турбуйся пра гэта, гэта спрацуе. І я хачу вывезці гэтае барахло адсюль як мага хутчэй, затым я хачу спаліць гэтае месца дашчэнту, засыпаць яго брудам і з'ехаць жыць у якое-небудзь цывілізаванае месца" .
  
  
  "Мы ўдваіх", - сказаў Гаравіц.
  
  
  "Хм? Так, мы ўдваіх, Майран", - сказала яна. "Працягвай рыхтаваць прадукты і складаць іх. Я звяжыцеся з табой з нагоды дастаўкі". Яна затушыла цыгарэту і ўстала.
  
  
  "Сінтыя?"
  
  
  "Што?"
  
  
  "Як наконт сённяшняга вечара?" сказаў ён. "Калі ласка".
  
  
  "Я ж табе казаў. Я не ў настроі".
  
  
  "Трымаю ў заклад, ты ў такім настроі, калі ты з той валасатай малпай, з якой я цябе бачыў".
  
  
  "Не. Ён не мае да гэтага ніякага дачынення", - сказала яна. "Акрамя таго, ён мёртвы". І яна падумала пра Рыма, які да гэтага часу таксама быў мёртвы, і яна ўсміхнулася Майрону і сказала: «Прабач, Майран. Я сапраўды проста не ў настроі».
  
  
  Яна хутка сышла. Майран глядзеў, як яна выходзіць за дзверы, затым зноў патэлефанаваў у службу аховы, каб паведаміць ім, што ён адчыніў дзверы. Размаўляючы па тэлефоне, ён адкрыў цэнтральную скрыню свайго стала, дастаў маленькую бутэлечку з надпісам "аспірын" і адправіў адну з таблетак у рот. Гэта было карысна для нерваў, нават лепш, чым сапраўдны аспірын.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  Першае паведамленне прыйшло з Вялікабрытаніі. Яно прыйшло неафіцыйна, каб яго можна было абвергнуць у выпадку неабходнасці, але яно прыйшло дакладна.
  
  
  Урад Яе Вялікасці расцаніў адсутнасць эфектыўных дзеянняў з боку Злучаных Штатаў у стаўленні буйной партыі гераіну як недаравальную памылку. І паколькі большая частка наркагандлю Вялікабрытаніі была напрамую звязана з даступнасцю наркотыкаў у Злучаных Штатах, урад Яе Вялікасці вырашыў, што ён павінен абараняць свае ўласныя інтарэсы.
  
  
  А ў Чарынг-Мьюз мужчына з суровай асобай, падобны на Хогі Кармайкла, паклаў свой партфель, які выбухнуў, на задняе сядзенне свайго "Бэнтлі" з наддувам, каб адправіцца ў лонданскі аэрапорт на самалёт BOAC у Нью-Ёрк.
  
  
  Елісейскі палац у дакладнасці падзяляў пачуцці ўрада Яе Вялікасці. Урэшце, хіба Францыя не прапанавала закрыць гандаль гераінам і хіба Белы дом не перашкодзіў ім зрабіць гэта? І ці не пагражала зараз амерыканская некампетэнтнасць працягу сяброўскіх адносін і супрацоўніцтва ў галіне праваахоўных органаў паміж дзвюма краінамі?
  
  
  Такім чынам, урад Францыі цяпер мог бы свабодна зрабіць любыя крокі, неабходныя для спынення гэтай аперацыі з наркотыкамі, і ў працэсе абараніць міжнародную рэпутацыю Францыі як змагара з наркапагрозай.
  
  
  І Японія таксама пачула. Яна далучылася да агульнай панікі ў сувязі з перспектывай таго, што так шмат тон гераіну адкрыта паступіць на сусветны нелегальны рынак наркотыкаў. І з Токіа таксама прыйшло тое ж паведамленне, неафіцыйна, вядома: "любыя крокі, якія мы лічым неабходнымі".
  
  
  У сваім кабінеце ў санаторыі Фолкрофт доктар Гаральд В. Сміт, кіраўнік CURE, прачытаў справаздачы.
  
  
  Яны мелі на ўвазе працоўную сілу. Гэта азначала, што гэтыя ўрады пашлюць у Злучаныя Штаты сваіх лепшых аператыўнікаў, звар'яцелых на зброі вар'ятаў, каб паспрабаваць высачыць гераінавую банду. Што, чорт вазьмі, на іх думку, яны маглі зрабіць такога, чаго не змог Рыма Уільямс? Акрамя як устаць у Рыма на шляху.
  
  
  Сьміт зноў прагледзеў справаздачы. Ён мог бы сказаць прэзідэнту, што адхіляе Уільямса ад задання. У яго былі б падставы паступіць так.
  
  
  Затым Сміт падціснуў вусны і падумаў аб фатаграфіях і справаздачах, якія ён паказваў Рыма: гісторыі агоніі, расказаныя сухой статыстыкай; маленькія дзеці, якія падселі на наркотыкі; немаўляты-наркаманы, народжаныя маці-наркаманкамі; загубленыя і страчаныя жыцці; выкрадзеныя і растрачаныя мільёны. Ён падумаў пра сваю дачку, якая зараз холадна набірае нумар на ферме ў Вермонце, і адхапіў руку, якая была занадта блізка да спецыяльнага тэлефона Белага дома.
  
  
  Лепшай надзеяй Амерыкі раскрыць справу быў Рыма Уільямс, Разбуральнік.
  
  
  У надзеі захаваць міжнародныя адносіны, Сміт ціха маліўся, каб ніводзін з агентаў дружалюбных краін не стаў на шляху Рыма.
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  Дон Дамінік Верыльё быў пахаваны на вечны спакой на зялёных пагорках могілак за пятнаццаць міляў ад горада, дзе паветра ўсё яшчэ было амаль прыдатнае для дыхання і дзе спявалі птушкі.
  
  
  Паліцэйскі эскорт на матацыклах і ганаровая варта суправаджалі катафалк і аўтамабіль з кветкамі. Сто чалавек прайшлі за ім на лімузінах і стаялі ля магілы ў ранняй ранішняй расе, калі адбываліся заключныя пахавальныя абрады.
  
  
  Затым людзі падзяліліся і пайшлі сваімі шляхамі.
  
  
  Вілі, Сантэхніку Палумбо, было загадана адвезці місіс Хансен, жонку мэра, зваротна дадому. Яна ўсё яшчэ нястрымна плакала.
  
  
  Сінція Хансэн паехала разам з мэрам Хансенам назад у мэрыю. Яна пакінула яго каля дзвярэй яго офіса і пайшла ў свой уласны кабінет.
  
  
  Крэйг Хансэн зняў свой хатні капялюш, які ён не любіў насіць, таму што лічыў, што яна занадта старыць яго твар, і ўвайшоў праз масіўныя драўляныя дзверы ў свой кабінет.
  
  
  Там сядзеў мужчына, у сваім крэсле, паклаўшы ногі на стол, і чытаў спартыўны раздзел "Дэйлі Ньюс".
  
  
  Мужчына адклаў газету і падняў вочы, калі ўвайшоў мэр. "Прывітанне, Хансен", - сказаў ён. "Я чакаў цябе".
  
  
  Хансэн бачыў гэтага чалавека мінулай ноччу ў пахавальным бюро. Гэта быў той хлопец-пісьменнік, Рыма неяк там, які прыставаў да Сінтыі. Што ж, мэр Крэйг Хансэн хутка расправіўся б з ім.
  
  
  "Прывітанне, хлопец", - сказаў ён, кідаючы свой капялюш-хомбург на стол чырвонага дрэва даўжынёй чатырнаццаць футаў. "Я магу для цябе што-небудзь зрабіць?"
  
  
  Рыма ўстаў. "Так, Хансен. Дзе гераін?"
  
  
  "Гэта жудасная праблема, уся праблема наркаманіі", – сказаў Хансен. "Яна сілкуецца жыццёва важнымі органамі Амерыкі, і няма рэальных лекаў ні ад адной з нашых гарадскіх хвароб, пакуль гэтая сацыяльная ракавая пухліна не будзе выдаленая з палітычнага цела".
  
  
  Хансэн прайшоў міма свайго стала, і Рыма адступіў убок, каб вызваліць Хансену месца ў крэсле мэра.
  
  
  "Так, але дзе гэта?" Рыма настойваў.
  
  
  "Дзе гэта? Гэтае пытанне мы пастаянна чуем на вуліцах горада. Я расцэньваю гэта як пакутлівы крык аб дапамозе ад тых, на чыю сілу і напорыстасць горад разлічвае ў сваім адраджэнні", - сказаў Хансен. "Ці могуць быць якія-небудзь сумневы. . . ."
  
  
  Пакуль ён казаў, Рыма глядзеў на невыразны твар і разумеў, што мэр Крэйг Хансэн мог спланаваць аперацыю з гераінам не больш, чым прыбраць вуліцу. Ён уважліва паглядзеў на свой твар, увесь ён здаваўся ў правільных прапорцыях - правільнай формы, - але, відаць, у ім не было ніводнай костачкі.
  
  
  І Рыма падумаў пра іншыя асобы. Жонка Хансэна з яе тонкімі рымскімі рысамі. І Верыльё, у якога, перш чым яго ўласная куля знесла верхнюю частку чэрапа, быў твар з характарам і сілай. І ён падумаў пра Сінцію Хансэн і раптам зразумеў, адкуль узяўся гэты цудоўны этрускі твар, і чаму місіс Хансэн так шмат плакала, і чаму Верылья так хутка прызнаў сваю смерць.
  
  
  Мэр Хансэн павярнуўся да акна і ўтаропіўся скрозь бруднае пыльнае шкло на горад - яго горад - і яго голас манатонна працягваў: "Без сацыяльнай падтрымкі ніякі рэальны прагрэс немагчымы, асабліва ў тым, што тычыцца нашай падатковай базы на нерухомасць ..." і ён працягнуў , Калі Рыма выслізнуў вонкі і ціха зачыніў за сабой дзверы.
  
  
  Рыма прайшоў міма спалоханай машыністкі-клерка да дзвярэй у кабінет Сінтыі. Ён ціха ўвайшоў унутр і замкнуў за сабой дзверы.
  
  
  Сінція сядзела за сваім сталом, апусціўшы галаву, усё яшчэ плачучы, яе цела скалыналі рыданні.
  
  
  На ёй была чорная сукенка, якая падкрэслівае яе постаць. Пакуль Рыма стаяў там і назіраў за ёй, яна паступова ўсвядоміла нечую прысутнасць. Яна падняла вочы і ўбачыла яго. Шок павольна змыў смутак з яе твару.
  
  
  "Ты. . . ." - сказала яна.
  
  
  "Я. Твае галаварэзы мінулай ноччу прамахнуліся".
  
  
  І Сінція, чые слёзы былі з-за Рыма, а таксама з-за Верыльё, ператварыла шок у гнеў, а страх - у нянавісць, зароў: "Ты вырадак".
  
  
  Яна ўстала і пацягнулася да верхняй правай скрыні стала. Рыма ведаў, што там мусіць быць пісталет. Але ён не глядзеў на пісталет, толькі на яе грудзі і доўгую талію, і ён быў на ёй, разгортваючы яе, далей ад адкрытай скрыні, вакол пярэдняй часткі стала. Затым яго вага апынулася на ёй. Ён задраў яе сукенку да сцёгнаў, яна была прыціснута, і Рыма быў у ёй.
  
  
  "Толькі адну на дарожку, дзетка", - сказаў ён.
  
  
  Яна засіпела на яго: "Я ненавіджу цябе, вырадак, я ненавіджу цябе".
  
  
  Рыма працягваў працаваць над ёй, уціскаючыся ў яе за сталом. Дакрананні дзейнічалі павольна, і яе лютасьць зноў змянілася слязамі, калі яна сказала: "Як ты мог? Ён быў маім бацькам".
  
  
  - Я не ведаў, - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты ж не думаў, што гэты падонак ўнутры сапраўды зможа зачаць мяне, ці не так?" Спытала Сінція. Насамрэч, падобна, гэта не патрабавала адказу, таму замест гэтага Рыма проста працягваў лашчыць Сінтыю Хансэн, дачку дона Дамініка Верыльё.
  
  
  Вілі, Сантэхнік Палумба, некалькі разоў моцна кашляў і змаўкаў, прыхінуўшыся да дзверцаў свайго сіняга "Эльдарада", пакуль у вачах у яго не праяснілася і не аднавілася дыханне. Затым ён зачыніў дзверы, не бразнуўшы ёю занадта моцна, і абышоў вакол, каб адкрыць яе місіс Хансен.
  
  
  Нават зараз, цяпер, калі ён ведаў, што яна была палюбоўніцай Верылья на працягу многіх гадоў, ён усё яшчэ адчуваў, што яе слёз было занадта шмат. Але ў кнізе Вілі ўсё было ў парадку. Няхай трэніруецца, змрочна падумаў ён. Хутка яна зноў будзе плакаць з-за страты дачкі.
  
  
  Ён дапамог місіс Хансэн падняцца па лесвіцы яе дома і перадаў яе на літасць сямейнай пакаёўкі. Затым вярнуўся да сваёй машыны і пачаў марудлівую паездку ў цэнтр горада, у мэрыю.
  
  
  Учора Вілі атрымаў павышэнне, і гэта стала для яго трэцім узрушэннем за дзень. Спачатку быў Гасо. А затым Верыльё. І затым канчатковы шок ад Сінці Хансэн, якая распавядае яму, што яна адна кантралюе гераін і што ён патрэбен ёй зараз, каб быць яе мужчынам нумар адзін.
  
  
  Ён заўсёды ведаў, што ў Верыльё быў бос, і, верагодна, у мэрыі, але ён заўсёды думаў, што гэта быў мэр, а не дачка. І цяпер, калі ён падумаў пра гэта, пра яе слёзы і шчырую жалобу, ён бы не здзівіўся, калі б за гэтым стаяла нешта большае, чым проста той факт, што яна была напарніцай Верыльё і той, у каго быў гераін. Павінна было быць нешта большае за гэта.
  
  
  Аднак яна дзейнічала хутка. Ён павінен быў прызнаць гэта. Яна паступіла правільна. Яна сказала яму звязацца з лідэрамі ў Атлантыка-Сіці і паведаміць ім, што здзелка ўсё яшчэ ў сіле. Яна сказала яму, каб наркапаліцыянты прыкончылі Рыма Бары. І яна здавалася ўсхваляванай, калі ён распавёў ёй аб пацешнай машыне, якая высочвала моркву, рэпу і мак. Яна нават пацалавала яго ў шчаку.
  
  
  Не важна. Не важна. Яна не была сіцылійкай, і яна была жанчынай. Яна збіралася заставацца босам Вілі, Вадаправодчыка, роўна столькі, каб прывесці яго да гераіну, а затым яна збіралася далучыцца да свайго сябра, містэру Верыльё, у вельмі халоднай магіле. У горадзе Вілі знайшлося б месца толькі для аднаго боса - і ён быў бы ім.
  
  
  Але пакуль што яму прыйдзецца паводзіць сябе прыстойна, сказаў сабе Вадаправодчык Вілі, прыпаркоўваючы свой "Эльдарада" на стаянцы за мэрыяй, на месцы, адведзеным для гарадскога клерка.
  
  
  Ён рыхтаваў уступны жарт, паднімаючыся ў ліфце, і ў яго амаль сарваліся словы з мовы, калі ён выкарыстоўваў сімвал свайго новага статусу - ключ, які Сінція дала яму ад свайго офіса ў мэрыі. Ён так і не змог вымавіць ні слова, таму што вось яна, сукенка задралася вакол яе азадка, і яе зноў трахал перад яе сталом гэты вырадак, гэты Рыма Бары, аб якім, як думаў Вілі, мінулай ноччу паклапаціліся наркі.
  
  
  Вадаправодчык Вілі не верыў у выкарыстанне драбавіку, калі гадзілася б гаўбіца. І ён не разумеў усіх тонкасцяў Гасо, Верыльё і, верагодна, наркапаліцэйскіх. Больш за тое, яму было ўсё роўна. Таму ён палез у кішэню курткі і выцягнуў пісталет. Затым чалавек, вядомы як Рыма, павярнуўся і паглядзеў у вочы Вілі-Вадаправодчыку. Вочы Рыма былі халоднымі і смяротнымі, як карычневы лёд, і Вілі-Сантэхнік ведаў, што, відаць, адчувалі Гаса і Верылья перад смерцю.
  
  
  Рыма рушыў. Палец Вілі замёр на спускавым кручку, і Рыма кінуўся на яго. Затым Рыма нанёс свой удар паплаўком, які, калі б патрапіў, мог рассекчы Вілі напалову.
  
  
  Але падсвядома Вілі-Сантэхнік адкрыў адзін з найвялікшых сакрэтаў усходняга бою: самы хуткі спосаб згарнуць са шляху - гэта ўпасці. Вілі паваліўся мёртва на падлогу, страціўшы прытомнасць, а плавае ўдар Рыма, не маючы мэты, каб выдаткаваць сваю энергію, працягнуў рух наперад, прамахнуўшыся міма Вілі, і ўся яго сіла, замест таго каб знішчыць нейкую мэту, прайшла назад па яго ўласнай руцэ. Сіла была занадта вялікая для цягліц, і плячо Рыма вывіхнулася з сустаўнай западзіны. Раптоўны прыступ болю высек яго і паклаў без прытомнасці на падлозе побач са скручаным целам Вілі, Вадаправодчыка, які ляжаў там, напалоханы і кашляючы нават у сне.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  
  
  Рыма здрыгануўся.
  
  
  Яму стала холадна, і ён прымусіў свой розум паскорыць рытм свайго цела, і яго кроў пачала цечу хутчэй, разносячы цеплыню па ўсім целе. Толькі калі яму стала цёпла, ён зразумеў, што яму баліць плячо.
  
  
  Ён павольна расплюшчыў вочы. Ён ляжаў на каменнай падлозе нейкага фабрычнага ці складскога будынка, і холад быў не толькі ў яго ўяўленні. Ён мог бачыць завіткі халоднага паветра, якія павольна рухаліся па падлозе, і калі ён прыняў сядзячае становішча, то выявіў, што яго левая рука бескарысная.
  
  
  Чыун зрабіў з яго супермэна, але Чыун нічога не мог зрабіць са зменай анатоміі чалавека. Плечавыя суставы не былі разлічаны на тое, каб супрацьстаяць сіле, якую Рыма прыклаў да сваіх уласных, не больш, чым калені былі разлічаны на тое, каб супрацьстаяць разрывам і расцяжэнням, якія на іх накладвалі гіганты вагой дзвесце восемдзесят фунтаў, якія маглі прабегчы сотню. за 9,5 у футбольнай форме. Магчыма, праз дваццаць пакаленняў эвалюцыі. Але не зараз.
  
  
  І было холадна. Сінція Хансэн дрыжала, калі стаяла перад ім, прыхінуўшыся да грузавіка з прычэпам. Рыма страсянуў, каб сфакусаваць погляд. На грузавіку было напісана "Чэлсі Трак", але іх было чатыры ў шэраг, акуратна прыпаркаваных, і Рыма зразумеў, што знайшоў чатыры грузавікі Ocean Wheel, якія перавозілі гераін.
  
  
  Але важней за чатырох трэйлераў і холаду было нешта іншае, гэты пісталет, які Сінція Хансэн трымала ў руцэ, накіраваны ў галаву Рыма.
  
  
  Рыма з цяжкасцю падняўся на ногі і няўпэўнена пагойдваўся ўзад і ўперад. Яго рука сапраўды была прастрэлена. Ён мог сказаць. Не было ніякага пачуцця прыналежнасці, ніякага адчування мускулаў, толькі тупы боль недзе на поўдзень ад яго левага пляча.
  
  
  "Дзе мы?" спытаў ён, кажучы больш хрыпла, чым было неабходна.
  
  
  "Вы знаходзіцеся ў тым месцы, якое шукалі. Наша фабрыка па вытворчасці наркотыкаў. Гэта грузавікі з гераінам", - сказала Сінція.
  
  
  Рыма дазволіў сабе быць уражаным. "Тут дастаткова для невялікага заработку", - сказаў ён.
  
  
  "Больш чым дастаткова", - сказала яна, і ён адчуў, як яна ўхапілася за маленькую саломінку, якую ён працягнуў.
  
  
  "Як ты мяне сюды зацягнуў?"
  
  
  "Я адвёз цябе сюды. Мой аптэкар занёс цябе ўніз з верхняга паверха".
  
  
  - У цябе ёсць напарнік? - спытаў Рыма, імкнучыся, каб яго голас гучаў пакрыўджана.
  
  
  Сінція падняла вочы і ўбачыла, што дзверы, якія вялі на верхнюю пляцоўку лесвіцы, былі шчыльна зачынены. "Ён? Ён наёмны работнік", - сказала яна.
  
  
  "Тут занадта шмат для аднаго чалавека, каб марнаваць", – сказаў Рыма.
  
  
  "Лепш адно, чым нічога", - сказала яна і здрыганулася, калі холад прабег па яе целе.
  
  
  Рыма ўзмахнуў здаровай правай рукой, нібы для таго, каб сагрэцца, і, калі яна паглядзела на гэты рух, ён неўзаметку слізгануў на крок наперад, да яе.
  
  
  "Так, - сказаў ён, - але лепш двое, чым адзін".
  
  
  "Гэта магло быць, Рыма", - сумна сказала яна. "Гэта сапраўды магло быць".
  
  
  Упершыню яна паглядзела яму проста ў вочы, і Рыма адчуў цяпло ў іх. Ён прымусіў свой розум прадставіць іх сэкс пад сталамі, сярод скурак ад салямі, на сталах і крэслах. Яго вочы ў дакладнасці адлюстроўвалі тое, што было ў яго ў галаве, і яна адказала на яго погляд.
  
  
  Яна зноў сказала: "Гэта сапраўды магло быць. Толькі ты і я".
  
  
  "Так, толькі мы трое. Ты, я і твой пісталет", - сказаў Рыма, зноў узмахнуўшы рукой і прысоўваючыся яшчэ на крок бліжэй. "Ведаеш, - сказаў ён, - у нас сёе-тое ёсць. Для майго выступу ніколі не патрабавалася ніякай зброі".
  
  
  "Раней са мной таксама нічога падобнага не было", - сказала яна. "Але больш ніколі. Як я магла давяраць табе?" - Спытала яна, спадзеючыся, што ён зможа пераканаць яе.
  
  
  "Як жанчыны наогул могуць давяраць мужчынам? Большасці з іх не патрэбна зброя", – сказаў Рыма.
  
  
  "Я не думала, што мне гэта трэба", - сказала Сінція.
  
  
  Рыма адказаў: "Усё, што табе калі-небудзь было патрэбна, ты атрымаў ад нараджэння".
  
  
  Яе рука з пісталетам злёгку завагалася. Рыма ўбачыў гэта і сказаў: "Былі б толькі ты і я". Пісталет паволі апусціўся, і яна аказалася безабароннай перад ім. Ён быў усяго ў некалькіх футах ад яе, і, чорт вазьмі, усё, што ён мог бачыць, гэта яе дакладны твар, цудоўныя грудзі і доўгую спусцістую талію, яна нахіліла твар наперад, і Рыма са стогнам апынуўся ў яе вуснаў. Калі яна шукала яго рот, ён пачуў, як пісталет са звонам упаў на падлогу.
  
  
  Затым ён пачаў рухаць яе, іх раты ўсё яшчэ былі злучаны, але павольна, крок за крокам, ён падштурхоўваў яе да кабіны першага грузавіка. Ён прыхінуў яе да кабіны, прыбраў здаровую руку з яе грудзей, пацягнуўся, узяўся за дзвярную ручку і адчыніў дзверы. Затым ён падняў яе і пасадзіў на сядзенне. І ён задраў ёй сукенку да вачэй, і ён рассунуў яе ногі так, што адна апынулася на прыборнай панэлі, і ён уціснуўся паміж яе ног, ігнаруючы боль у разарваным плячы, і ён увайшоў сам.
  
  
  Стаяў ледзянячы холад, а ў кабіне было няёмка, але для Рыма з гэтай жанчынай гэта было ўсё роўна што перанаселены ложак.
  
  
  Ён нахіліўся да яе вуха і сказаў ёй: "Я заўсёды хацеў зрабіць гэта ў грузавіку", і ён падстроіў яе пад свой рытм.
  
  
  Ён утрымліваў яе там, працягваючы рухацца. Яе рукі абхапілі яго галаву і прыцягнулі бліжэй да свайго твару, калі яна прашаптала яму на вуха: "Рыма, я кахаю цябе. Я кахаю цябе. Калі ласка. Калі ласка."
  
  
  Яны абодва набліжаліся да канца. Яна брыкаць і выгіналася пад ім на сядзенне грузавіка, і яна ўкусіла яго за вуха, калі яны скончылі. Ён злёгку адхіліўся, не для таго, каб пазбегнуць яе зубоў, а каб даць сабе магчымасць задраць яе спадніцу ёй на твар, каб яна не ўбачыла маючага адбыцца ўдару, калі яго здаровая рука паднімецца над галавой, а затым апусціцца на яе які чакае. Рыма адчуў, як пад яго рукою хруснулі косці, і зразумеў, што яна мёртвая.
  
  
  Ён ведаў, што, калі б ён паглядзеў ёй у твар, ён, магчыма, не змог бы гэтага зрабіць, і ён павінен быў гэта зрабіць. Ён павінен быў зрабіць гэта ў імя ўсіх тых падлеткаў-наркаманаў, якія пазапаўнялі краіну, чый праклён быў крыніцай багацця Сінці Хансэн, і чые пажыццёвыя пакуты будуць платай за яе задавальненні.
  
  
  З нянавісці ён забіў яе. Але паколькі, у некаторым сэнсе, ён кахаў яе, ён дазволіў ёй хутка памерці.
  
  
  Затым Рыма адхіліўся ад яе і ўпершыню зразумеў, чаму кабіна грузавіка здавалася перапоўненай. На падлозе ў куце пад рулём ляжалі целы двух мужчын, якія прыціснуліся адзін да аднаго, каб сагрэцца, намёртва замарожаныя. Рыма імгненне глядзеў на іх невідушчым позіркам.
  
  
  Затым у парыве гневу ён зноў моцна ўдарыў рукой уверх і ўніз па ўжо разбітым твары пад чорнай спадніцай, на гэты раз толькі з нянавісцю, і сказаў: "Такі бізнэс, мілая".
  
  
  Рыма выйшаў з кабіны грузавіка. Ён з сумам падумаў пра сябе, што пакінуў большую частку сябе ў кабіне разам з зламаным целам Сінці Хансэн.
  
  
  Затым ён паспрабаваў успомніць яе твар і выявіў, што не можа. Магчыма, такія ўспаміны былі толькі ў мужчын. А ён быў не проста мужчынам. Ён быў Разбуральнікам.
  
  
  Раптам яму зноў стала холадна.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
  
  
  Майран Гаровіц нешта напяваў.
  
  
  Ён дапамог Сінтыі зацягнуць гэтага немагчымага ўблюдка, Рыма такога, у маразільную камеру, пакінуў яе там, каб яна застрэліла яго.
  
  
  Ён быў патрэбен тут, наверсе. Аўтаматы былі занятыя, і таблеткі сыпаліся ў флаконы з надпісам "аспірын", але ў іх змяшчаліся лекі лепей, чым увесь ацэтамінофен ў свеце. Дзевяноста восем працэнтаў чыстага гераіну. Тым ранкам, перад прыездам Сінтыі, ён прыняў таблетку і адчуваў сябе добра. Вядома, гэта не было сапраўднай праблемай з наркотыкамі, таму што ён мог кінуць у любы момант, і ён павінен прызнаць, гэта прымушала яго яшчэ больш адчуваць сябе цудоўным, прыстойным чалавекам, якім ён сябе ведаў. Лекары зрабілі гэта, ці не так? І калі б ён захацеў, ён мог бы стаць лекарам.
  
  
  Ён быў заняты назіраннем за машынамі па вырабе таблетак і нешта невыразна напяваў, напяваючы тое, чым можа дазволіць сабе чалавек, які хутка стане мультымільянерам. Ён не заўважыў крокаў ззаду сябе.
  
  
  Нарэшце, калі хтосьці прачысціў горла і Гаравіц павярнуўся, ён быў толькі крыху здзіўлены, што гэта была не Сінція Хансэн, і не нашмат больш здзіўлены, што там стаялі трое мужчын. Яны былі пацешна выглядаючымі мужчынамі. Калі б Майран Гаровіц не быў джэнтльменам, ён, магчыма, хіхікнуў бы. Ён усё роўна хіхікнуў.
  
  
  Там быў маленькі кругленькі чалавечак з галавой, падобнай на яйка, і закручанымі вусікамі, які сказаў "алё", які, відаць, быў французам, бо ў руках у яго быў парасон. Там быў дурнаваты азіят у акулярах з тоўстымі шыбамі, які проста стаяў і шалёна ўсміхаўся Майрану Гаровіцу. І там быў сапраўды вельмі пацешны чалавек, неверагодна тоўсты мужчына, які выглядаў як Хогі Кармайкл пасля шасці месяцаў прымусовага кармлення; ён стаяў там, ухмыляючыся кутком рота і сціскаючы ручку свайго партфеля абедзвюма рукамі.
  
  
  Што ж, Майран Гаровіц спрабаваў быць ветлівым, і ён ведаў, што паводзіў бы сябе гэтак жа, нават калі б не прыняў таблетку, але ў гэты час дня ён хацеў крыху расслабіцца і адчуць сябе добра, таму ён ухмыльнуўся і сказаў: "Прывітанне, хлопцы. Ёсць таблетка?"
  
  
  Ён так і не зразумеў, што менавіта ён сказаў не так, таму што ў яго не было магчымасці спытаць, перш чым азіят выцягнуў пісталет і ўсадзіў кулю яму ў галаву, сказаўшы двум сваім спадарожнікам: "Ён вас пад'южвае?"
  
  
  Стрэл быў першым гукам, які пачуў Рыма Уільямс, увайшоўшы праз дзверы, якія знутры не былі падобныя на дзверы, у памяшканне, дзе аўтаматызаваныя машыны выраблялі таблеткі. Нават зараз, калі Гаровіц мёртвы, машыны працягвалі напампоўваць свае смяротныя лекі цвёрдымі маленькімі таблеткамі са сталым націскам кнопкі.
  
  
  Трое мужчын не заўважылі Рыма Уільямса, ён ціха падышоў да азіята ззаду і выхапіў пісталет з яго рукі.
  
  
  Рыма павёў пісталетам па падлозе фармацэўтычнай фабрыкі, трое мужчын разгарнуліся, і Рыма запатрабаваў: "Хто вы, чорт вазьмі, такія? Браты Маркс?"
  
  
  Адказаў чалавек, падобны на Хогі Кармайкла. З рэзкім брытанскім акцэнтам ён сказаў: "Афіцыйная справа, даўніна. Проста трымайся далей. У нас ліцэнзія на забойства".
  
  
  "Толькі не тут, ты не тут, дурное дзярмо", - сказаў Рыма.
  
  
  Ангелец паставіў свой партфель на стойку, скінуўшы на падлогу бурбалкі з таблеткамі, каб вызваліць для яго месца. Ён пачаў важдацца з зашчапкамі.
  
  
  Азіят, памылкова прыняўшы гнеў Рыма за лютасьць, схапіў яго за пашкоджаную руку і павярнуў пад яго пашкоджаным плячом. Ён нахіліўся наперад у класічным руху джыу-джытсу, каб перакінуць Рыма праз спіну. Усё было зроблена як трэба, за выключэннем таго, што ён ніколі раней не рабіў гэтага з чалавекам, у якога было вывіхнута плячо. Усё, што гэта зрабіла з Рыма, - гэта прычыніла яму боль, таму Рыма ўзяў свой правы кулак і скруціў яго ў ручную булаву каратыста, абрынуўшы яе на верхавіну азіята са страшным храбусценнем.
  
  
  Азіят упаў, як мокры шкарпэтку.
  
  
  "Хвілінку, стары", - сказаў ангелец. "Проста дай мне адкрыць гэты кейс", - сказаў ён, зноў важдаючыся з зашчапкамі.
  
  
  Маленькі чалавечак з галавой, падобнай на яйка, і завостранымі вусікамі прыціснуў парасон да боку, затым прыбраў правую руку і дастаў злавеснага выгляду фальгу даўжынёй амаль у тры футы. Ён прыгнуўся ў позе фехтавальшчыка, крыкнуў en garde і зрабіў выпад наперад, нацэліўшы вастрыё шпагі ў жывот Рыма. Рыма адступіў убок, і меч бясшкодна слізгануў ля яго пояса.
  
  
  "Не адцягвай яго, Эркюль", - крыкнуў ангелец. "Пакуль не падыду да цябе. У мяне амаль атрымалася".
  
  
  Эркюль адвёў свой меч і падрыхтаваўся да наступнага выпаду. Ён зрабіў выпад наперад, і на гэты раз Рыма дазволіў клінку праслізнуць міма яго, а затым вырваў яго з рукі француза. Трымаючы яго за неабрэзны тупы край, ён ударыў француза ручкай парасона па галаве, і француз страціў прытомнасць.
  
  
  Рыма кінуў меч і павярнуўся да ангельца. Ён убачыў, што Рыма пільна глядзіць на яго, і злёгку схіліў галаву набок, каб сарданічна ўсміхнуцца яму. “Павінен сказаць, што вы, янкі, заўсёды страшэнна спяшаецеся. Цяпер проста пачакайце хвілінку, пакуль я адкрыю гэта. Я пачую пра гэтае няспраўнае абсталяванне”.
  
  
  На вачах у Рыма ён павазіўся з зашчапкамі, а затым пераможна ўсклікнуў: "Вось і ўсё. Цяпер у мяне ўсё ў парадку, у мяне ўсё ў парадку", - і ён пацягнуў за ручку, і яна аддзялілася ад партфеля.
  
  
  Ён нацэліў два канцы рукояти ў грудзі Рыма, нахіліў галаву і зноў сарданічна ўсміхнуўся. У мяне ўжо быў досвед зносін з такімі, як ты. Банда ў крапчаты гарошак, хіба ты не ведаеш. І дазволь мне сказаць табе, што вы, мафіёзі, і ў падноскі не падыходзіце некаторым людзям, з якімі я сутыкаўся. Што ж, стары. Вы гатовыя? Вы хацелі б што-небудзь сказаць? Я дам вам некалькі радкоў у сваёй справаздачы. Якія-небудзь апошнія словы?"
  
  
  "Ага", - сказаў Рыма. "Атрымлівай, ты, галавакружны вырадак". Ён павярнуўся спіной і пайшоў прэч да тэлефона, які ўбачыў на стале ў офісе. Усмешлівы ангелец старанна прыцэліўся з дапамогай прымацаванай ручкі кейса, націснуў на другі затвор з канца і стрэліў сабе ў нагу.
  
  
  Рыма праігнараваў шум ззаду сябе і ўвайшоў унутр, каб патэлефанаваць доктару Гаральду В. Сміту.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  
  
  Доктар Гаральд В. Сміт ведаў, што рабіць. Неадкладна патэлефанавалі ў Міністэрства фінансаў, і праз некалькі хвілін на фабрыку па вытворчасці наркотыкаў пачалі прыбываць мужчыны ў капелюшах з кароткімі палямі.
  
  
  Рыма сышоў. Унутры яны знайшлі мёртвага Гаровіца, азіята без прытомнасці і француза без прытомнасці. Азызлы ангелец, у якога злёгку цякла кроў з раны на назе, сядзеў на стале Гаровіца і піў з бутэлькі Chivas Regal, калі яны ўвайшлі. Ён размаўляў па тэлефоне і прычыніў трубку рукой, калі яны ўвайшлі ў дзверы і крыкнулі: "Прывітанне, хлопцы. Рады, што вы змаглі далучыцца да вечарынцы. Вы знойдзеце ўсё, што вам трэба. Проста разбярыся з папяровай цяганінай, і ўсё пойдзе нашмат гладзей. ".
  
  
  Пасля ён зноў загаварыў у тэлефон. "Седрык? Гэта ты? Тут сам-ведаеш-хто. ТАК. Пакуль самае буйное. Ці можам мы выпусціць наступнае выданне? Добра. Хапай свой аловак і шкарпэткі. Паехалі. Найбуйнейшае ў гісторыі міжнароднай кантрабанды наркагандляроў было раскрыта сёння, і сапраўдная гісторыя - гэта няспетая роля, згуляная ў гэтай справе... хе-хе, самі ведаеце кім, з сакрэтнай службы Яе Вялікасці".
  
  
  У той жа час доктар Гаральд В. Сміт размаўляў па тэлефоне з Белым домам. Прэзідэнт сядзеў у сваёй спальні, зняўшы чаравікі, слухаючы надтрэснуты голас.
  
  
  "Гэтае пытанне было праяснена, містэр Прэзідэнт".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў прэзідэнт. "А гэты чалавек?"
  
  
  "Я веру, што з ім усё ў парадку. Я перадам вашу турботу".
  
  
  "І наша падзяка".
  
  
  "І ваша падзяка", - сказаў доктар Сміт, перш чым пакласці тэлефон назад на чырвоную падстаўку.
  
  
  Быў поўдзень, калі па міжнароднай лініі Юнайтэд Прэс выйшаў першы бюлетэнь з Вашынгтона. Джэймс Морган, рэдактар "Хадсан Трыбюн", пачуў звон званоў на тэлетайпе і высунуў галаву са свайго кабінета.
  
  
  Яго супрацоўнікі старанна ігнаравалі звон званоў, які звычайна сігналізаваў аб важных навінах. Хорган ціха вылаяўся і адышоў у далёкі канец пакоя, дзе схіліўся над тэлетайпам, затым вырваў жоўты ліст паперы з апарата.
  
  
  Ён прачытаў: "... Сёння падчас дзёрзкага рэйду сярод белага дня ў Гудзоне, штат Нью-Джэрсі, было канфіскавана дастаткова гераіну, каб падсілкоўваць злачынны гандаль наркотыкамі ў Амерыцы на працягу шасці гадоў, абвясцілі чыноўнікі Казначэйства Злучаных Штатаў". Яшчэ не ўсё. EGF1202WDC
  
  
  Хорган зірнуў на копію, затым на гадзіннік. Было 12:03. Праз тры хвіліны пасля таго, як увесь тэкст павінен быў знікнуць з рэдакцыйнага пакоя і патрапіць у пакой рэдагавання па шляху на старонкі.
  
  
  Ён вярнуўся ў рэдакцыю сіці, дзе рэдактар сіці спрабаваў пагуляць у словы. Ці можаце вы атрымаць 21 слова за пятнаццаць хвілін ад effluvium. Сярэдняя адзнака - семнаццаць слоў. Абмежаванне па часе - дваццаць хвілін.
  
  
  Хорган кінуў жоўты бюлетэнь на стол перад рэдактарам "Сіці". "На выпадак, калі вам цікава, - сказаў ён, - усе гэтыя званкі не былі пажарнай трывогай. Так што турбавацца няма пра што. Як ты думаеш, ты зможаш скончыць гэтую галаваломку своечасова, каб паспрабаваць апублікаваць якія-небудзь навіны ў сённяшняй газеце?" "
  
  
  Гарадскі рэдактар паглядзеў на бюлетэнь, потым на Хоргана. "Што мне рабіць?" спытаў ён.
  
  
  Хорган на імгненне задумаўся, затым узяў бюлетэнь. "Прытрымай першую старонку. Затым вяртайся да сваёй чортавай галаваломкі і не блытайся пад нагамі".
  
  
  Хорган знік у сваім кабінеце, прыхапіўшы кавалак паперы з апарата UPI. Праз некалькі імгненняў ён крыкнуў "капіраваць", убег хлопчык-капіравальнік і вынес лісток белай паперы гарадскому рэдактару.
  
  
  "Містэр Хорган кажа, пачынайце працаваць над гэтым". Хлопчык-перапісчык пабег у далёкі канец пакоя, каб зняць апошні бюлетэнь з апарата UPI.
  
  
  Кожныя некалькі хвілін ён прыносіў у офіс Хоргана новы бюлетэнь, і праз некалькі секунд адтуль з'яўляліся белыя лісты, у якіх сухія фактычныя справаздачы UPI старанна змешваліся з гісторыямі аб загінуўшых паліцэйскіх з аддзела па барацьбе з наркотыкамі, таямнічым Рыма Бары, які быў у горадзе, смерці Верыльё і палітычнай абароне, якую атрымала банда наркагандляроў.
  
  
  У 12:17 ён выйшаў са свайго кабінета, несучы апошні ліст паперы.
  
  
  "Як гэта чытаецца?" ён спытаў у свайго гарадскога рэдактара.
  
  
  "Добра", - сказаў рэдактар. "Але вы думаеце, нам варта будаваць падобныя здагадкі?"
  
  
  "Толькі да таго часу, пакуль вы не знойдзеце тут каго-небудзь, хто зможа высветліць факт". Ён пачаў сыходзіць, калі патэлефанаваў гарадскі рэдактар: "Вам патрэбная дадатковая інфармацыя з гэтай нагоды?"
  
  
  Хорган спыніўся. "Гэта зноў будзе адна з тых штучак італьянскай мафіі, і мне проста не трэба больш флейм аб тым, што я антыітальянец. Дадай да гэтага крыху італьянскага падтэксту".
  
  
  Гарадскі рэдактар на імгненне задумаўся, і яго погляд перамясціўся на даведачную паліцу за гарадскім сталом. "Гісторыя вялікіх опер", - прачытаў ён на абарачэнні адной кнігі.
  
  
  Ён схіліўся над лістом паперы і напісаў алоўкам:
  
  
  "Усталяваць 14 ачкоў. Джозэф Вердзі"
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГІ
  
  
  Калі Вілі, Сантэхнік Палумба, прыйшоў у сябе на падлозе офіса Сінці Хансен, сучкі ўжо не было, як і Рыма Бары.
  
  
  Вілі некалькі імгненняў ляжаў на тоўстым дыване, баючыся паварушыцца з-за страху, што будуць хварэць зламаныя косткі. Ён бачыў цела Гасо. Ён ведаў, як павінна выглядаць ягонае цела.
  
  
  Павольна, дапытліва ён паварушыў указальным пальцам левай рукі. Ён не адчуў болі. Ён паварушыў усёй рукой. Болі не было. Затым ён паварушыў другой рукой. А потым нагамі. Прынамсі, ён не быў скалечаны. Калі ён сеў, то выявіў, што зусім не пацярпеў.
  
  
  Вілі, Сантэхнік, ускочыў на ногі і заплаціў за раптоўную напругу моцным прыступам кашлю, ад якога ў яго на імгненне пацямнела ў вачах.
  
  
  Пасля з ім зноў усё было ў парадку. Ён выйшаў у выкладзены чырвонай пліткай хол, дзе ад яго абцасаў з шыпамі адколваўся воск, і пайшоў наперад на падушачках ног, каб не шумець, накіроўваючыся ўніз па задняй лесвіцы да паркоўкі, дзе стаяў яго сіні "Эльдарада".
  
  
  Ён не ведаў, як доўга быў у адключцы. Але любы тэрмін быў надта доўгім. Напэўна, Рыма Бары займеў дзяўчыну. Ён, верагодна, вернецца за Вілі-Вадаправодчыкам. Ну, Вілі-Сантэхнік даўно б сышоў.
  
  
  Вілі-Сантэхнік быў няпростым. Буйны куш ці не буйны куш, гераін ці не гераін, важней было застацца ў жывых.
  
  
  Вілі выпіў дастаткова, каб заставацца ў жывых доўгі час. У попельніцы ў яго падвале было схавана некалькі сотняў тысяч даляраў гатоўкай, і гэтага было б дастаткова, каб перавезці Вілі далёка праз усю краіну, магчыма, нават з краіны, і пачаць для яго новае жыццё.
  
  
  Вілі заскочыў у сваю машыну і праехаў некалькі кварталаў да старога шматкватэрнага дома, які ён ператварыў для сябе ў дом на адну сям'ю.
  
  
  Ён прыпаркаваў кадылак ля тратуара і падняўся па параднай лесвіцы, пераскокваючы праз дзве прыступкі за раз, кашляючы ўсю дарогу.
  
  
  Яму спатрэбілася ўсяго некалькі хвілін, каб знайсці партфель і высыпаць у яго грошы з попельніцы. Там было 227 000 долараў. Вілі часта пералічваў іх.
  
  
  Ён зачыніў партфель і выйшаў з парадных дзвярэй, замкнуўшы іх за сабой. Ён адправіць ключ сваёй нявестцы. Яна зможа прыходзіць і прыбіраць яго, пакуль ён яго не прадасць.
  
  
  Калі ён збіраўся сесці ў свой "Эльдарада", ён заўважыў пляма на капоце і падышоў да плямы. Ён нахіліўся над бліскучым капотам і выдыхнуў на пляму, затым апусціў твар бліжэй да фінішу, сціраючы пляма рукавом курткі.
  
  
  Ён улавіў нейкі рух з другога боку машыны і злёгку нахіліў галаву, каб улавіць адлюстраванне ў моцна нацёртым воскам капоце.
  
  
  Там стаяў мужчына.
  
  
  Вілі ўстаў і паглядзеў праз машыну ў глыбокія карыя вочы Рыма Уільямса.
  
  
  Рыма ўсміхнуўся яму, затым, моцна прыціснуўшы левую руку да боку, на імгненне нагнуўся ніжэй за ўзровень машыны і падняў нешта са сцёкавай канавы.
  
  
  Ён устаў, трымаючы ў правай руцэ стары іржавы цвік. Усё яшчэ ўсміхаючыся Вілі-Сантэхніку, ён уціснуў кончык цвіка ў сінюю эмаляваную паверхню капота і націснуў. Спачатку адкалоўся малюсенькі кавалачак фарбы, а затым Рыма правёў цвіком па аздабленні, пакінуўшы шнар на капоце Eldorado ад лабавога шкла да рашоткі.
  
  
  Вілі-Сантэхнік паглядзеў на знявечаны капот бліскучай машыны і заплакаў. Сапраўдныя слёзы.
  
  
  Чалавек па імі Рыма сказаў: "Вілі, садзіся ў машыну". Вілі, усё яшчэ плачучы, слізгануў за руль. Рыма сеў з боку пасажыра.
  
  
  "Проста едзь вакол, Вілі", - сказаў ён.
  
  
  Вадаправодчык Вілі, які цяпер толькі злёгку ўсхліпваў, праехаў праз цэнтр горада і, нарэшце, выехаў на старую непрыдатную для выкарыстання шашу, якая праходзіла праз лугі, якія мяжуюць з заходняй часткай горада.
  
  
  "Павярні тут", - загадаў Рыма, і Вілі, Сантэхнік, з'ехаў з шашы на вузкую двухпалосную дарогу з асфальтавым пакрыццём.
  
  
  "Як ты гэтага хочаш, Вілі?" Спытаў Рыма. "У галаву? Грудзі? У цябе ёсць каханы орган?"
  
  
  "Ты не павінен быў так паступаць з "Эльдарада", - сказаў Вілі. "Ведаеш, ты сапраўдны сукін сын".
  
  
  Раптам галава Вілі ўпала на руль аўтамабіля. Яго колы прабілі яму, і вага аўтамабіля адкінула яго на правы бок дарогі, накіроўваючыся да багністага поля.
  
  
  Здаровай правай рукой Рыма адарваў галаву Вілі ад руля, затым схапіўся за руль і вывеў машыну назад на асфальт. Ён працягнуў левую нагу міма ступняў Вілі і пачаў павольна націскаць на тормаз, пакуль цяжкая машына, нахіліўшыся, не спынілася.
  
  
  Рыма пераключыў машыну на нейтральную перадачу, затым абышоў машыну з боку вадзіцеля. Вілі ляжаў, адкінуўшы галаву на спінку сядзення. Яго вочы былі адчыненыя, але Рыма зразумеў, што ён мёртвы.
  
  
  Рыма выцягнуў Вілі з машыны і дазволіў яго целу цяжка ўпасці на дарогу. Затым ён слізгануў за руль машыны і з'ехаў.
  
  
  Ён адчуваў сябе ніякавата з-за таго, што падрапаў новае Эльдарада.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  ***********************************************
  
  
  * Назва: #005 : ДОКТАР КВЕЙК *
  
  
  * Серыя: Разбуральнік *
  
  
  * Аўтар (ы): Уорэн Мэрфі і Рычард Сапір *
  
  
  * Месцазнаходжанне : Архіў Джыліян *
  
  
  ***********************************************
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  Кожны чалавек абавязаны Богу жыццём. Каліфорнія абавязана Яму катастрофай, якая выплачваецца прыкладна двойчы ў стагоддзе.
  
  
  Для тых людзей, якіх не адкінула на сотні футаў у зыбучую зямлю; для тых, каго не пахавалі жыўцом у іх дамах разам з трупнымі адходамі, выкліканымі страхам; для тых, хто не залёг глыбей, чым планавалі магільшчыкі, гэтыя катастрофы лічацца простай геалагічнай карэкціроўкай. Паслабленне ціску.
  
  
  Яны з'яўляюцца вынікам разлома зямлі, званага разломам Сан-Андрэас, аднаго з шматлікіх разломаў у Каліфорніі, якія ператвараюць яго ў геалагічную бомбу запаволенага дзеяння са мноствам запалаў. Усе яны гараць.
  
  
  Разлом Сан-Андрэас распасціраецца на шэсцьсот міль ад Ніжняй Каліфорніі на поўдні да Мендасіна на поўначы. Яно створана Ціхаакіянскай плітой на паверхні Зямлі, якая рухаецца на паўночны захад, і Паўночнаамерыканскай кантынентальнай плітой, якая рухаецца на паўднёвы ўсход з хуткасцю некалькі цаляў у год. Шво паміж гэтымі двума плітамі цягнецца па ўсёй Каліфорніі, і калі дзве пліты сутыкаюцца... землятрус.
  
  
  У адным невялікім раёне, на ўсход ад Лос-Анджэлеса, у акрузе Сан-Акіно, пліты час ад часу стульваюцца адзін з адным, ствараючы ціск. Калі яны адчыняюцца, прыкладна двойчы ў сто гадоў, прырода плаціць свой двухсотгадовы ўнёсак, паколькі пласціны вызваляюць свая напруга. Для людзей у радыусе некалькіх сотняў міль, калі зямля ўздоўж разлома хіліцца, здаецца, што Сусвету прыходзіць канец.
  
  
  Для некаторых гэта так.
  
  
  Многія геолагі лічаць, што наступнае адкрыццё шлюза зробіць любую ядзерную зброю, распрацаванае на дадзены момант, падобным на дзіды і камяні. Каліфорніі чакае кровапраліцце, якое не мае аналагаў у гісторыі чалавецтва, так гавораць гэтыя геолагі. Гэта адбудзецца праз пяць хвілін ці праз 30 гадоў, але гэта адбудзецца. Зямля толькі чакае... з чалавечымі ахвярамі, якія атрымліваюць асалоду ад каліфарнійскім сонцам да свайго моманту ў яме ... момант часу, вядомы толькі Богу.
  
  
  Таму лічылася неверагодным, калі да афіцыйнага Вашынгтона звярнуўся чалавек з планам утаймавання гэтага тэрору. А пазней лічылася неймаверным, каб нехта наўмысна справакаваў гэтую катастрофу.
  
  
  Неймаверна, пакуль урадавы геолаг у Вашынгтоне, акруга Калумбія, не пачуў падрабязную справаздачу аб тым, у што ён не мог паверыць.
  
  
  "Але гэта немагчыма", - сказаў ён. "Гэта гэтак жа немагчыма, як ... немагчыма, як...."
  
  
  "Гэта ўсё роўна што кідаць людзей у печы", - сказаў змучаны наведвальнік з акругі Сан-Акіно, Каліфорнія.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  Гэта было немагчыма. Але гэта адбылося сапраўды ў тэрмін.
  
  
  Птушкі ўзляцелі. Трусы шалёна насіліся па зарослых вінаградам палях. Тры вавёркі караскаліся па грунтавай дарозе, не звяртаючы ўвагі на сховішча. Дрэвы гойдаліся, абсыпаючы лісце зялёным канфеці. Тонкая чырвоная пыл паднялася над сельскай мясцовасцю Сан-Акіно, як быццам хтосьці падрываў дынамітам нетры Каліфорніі.
  
  
  Чатыры вядомыя грамадзяне Сан-Акіно і акруговы шэрыф паглядзелі на свой гадзіннік і застагналі амаль ва ўнісон. Яны стаялі побач з добра адпаліраваным лімузінам Lincoln каля ўваходу на ферму Грамучы, дзе шэрыф Уэйд Уайат запэўніў іх, што яны, верагодна, змогуць лепш бачыць, што адбудзецца, і пры гэтым не будуць заўважаныя назіраючымі за гэтым.
  
  
  "Вы ведаеце, мы не хочам, каб яны ведалі, што мы напалоханы", - сказаў ён ім.
  
  
  Такім чынам, сонца прыпякала, паветра, забітае пылам, абцяжарвала дыханне, і гэта здарылася.
  
  
  "Я ў гэта не веру", – сказаў Харыс Файнштэйн, уладальнік універмага Feinstein. "Я бачу гэта, але я ў гэта не веру. Твае гадзіннікі паказваюць 3:55 вечара, Лес?"
  
  
  "Так", - сказаў Лестэр Карпвел IV, прэзідэнт Першай Акіна Траст энд Дэвелапмент Компані. "Тры пяцьдзесят пяць. Якраз да другога". Карпвелу было за пяцьдзесят, ён быў вышэй за Файнштэйн на паўтара цалі, яго твар быў моцным і гладкім, здольным выказваць заклапочанасць, але не неспакой, твар, які планаваў, але ніколі не намышляў. На ім быў цёмны гарнітур у тонкую палоску з белай кашуляй і прынстанскім гальштукам.
  
  
  Файнштэйн быў больш галівудскім, моцна загарэлым, яго твар сведчыў аб задуменнасці і пяшчоты. На ім былі сіні блэйзеры і белыя штаны. Туфлі Карпвела былі з паліраванай чорнай кордаўскай скуры, а Файнштэйна - з мяккай італьянскай.
  
  
  "Тады яны могуць гэта зрабіць", – сказаў Файнштэйн. "Ну, мы ведаем, што яны могуць зрабіць прынамсі гэта", - сказаў Карпвел.
  
  
  "Калі яны могуць зрабіць гэта, яны могуць зрабіць і больш", – сказаў Файнштэйн.
  
  
  "Гэта дакладна", - умяшаўся шэрыф Уэйд Уайат. "Яны сказалі, што могуць зрабіць усё, што заўгодна. Уладкаваць любы землятрус, які захочуць. Невялікую рабізна, накшталт гэтай. Або бум. Усё працуе". Ён замахаў рукамі, паказваючы на моцны выбух.
  
  
  "Я проста не хачу ў гэта верыць", – сказаў Файнштэйн. "Гэта падобна на шквал, як пасля шквала", – сказаў Дерн Ракер, прэзідэнт Rucker Manufacturing Company. "Вы ведаеце, пыл і ўсё такое. Як пасля загараджальнага агню".
  
  
  "Добра. Ёсць добрыя моманты. Мы павінны падумаць аб станоўчых момантах", – сказаў Сонні Бойдэнхаузен, прэзідэнт Boydenhousen Realty і прэзідэнт Гандлёвай палаты Сан-Акіно. Ён быў, як і Ракер, вышэй за шэсць футаў ростам. У абодвух былі прыемныя мяккія твары і злёгку выпнутымі жываты. Калі яны насілі аднолькавую вопратку, некаторыя людзі прымалі іх за блізнят. Сёння яны былі ў шэрых касцюмах з ружовымі кашулямі.
  
  
  "Тут могуць быць добрыя моманты", – настойваў ён. "Паслухайце, яны паказалі нам, што могуць выклікаць землятрус. Але яны кажуць, што могуць іх прадухіліць. Цяпер, калі яны могуць, гэта выдатна. Гэта створыць цуды з коштамі на нерухомасць тут. Як ты думаеш, яны надзейныя, Уэйд?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў шэрыф Уайат. "Усё, што я ведаю, гэта тое, што яны зрабілі тое, пра што казалі, што збіраліся".
  
  
  Уайат быў чырванатварым мужчынам, падобным на паветраны шар, у акуратным стэтсоне і з шпількай амерыканскага сцяга з дыяментамі і рубінамі на каўняры. Ён насіў пісталет 44-га калібра з пяццю зарубкамі на дзяржальні. Ён зрабіў пяць засечак на сабе ўласнай рукой, выразаючы вельмі старанна. Ён сказаў, што яны малявалі пецярых мужчын. Тое, што яны ўяўлялі, было парэзаным пальцам.
  
  
  "Восем тысяч долараў за месяц - нядрэнная цана. Я кажу, што восем тысяч долараў за месяц - разумна", - сказаў Бойдэнхаўзен.
  
  
  "Як пасля шквалу", - сказаў Ракер, усё яшчэ гледзячы на пыльнае поле. "Як пасля шквалу".
  
  
  "Немагчыма", - сказаў Файнштэйн.
  
  
  "Дзве тысячы долараў занадта шмат для вас?" - спытаў Уайат з ноткай пагарды ў голасе. Ён пазбягаў сярдзітага позірку Карпвела. Ён не хацеў яшчэ адной лекцыі аб антысемітызме.
  
  
  "Справа не ў грошах. Я б аддаў у дзесяць разоў больш на адукацыю. Я аддаў бальніцы больш чым у пяцьдзесят разоў больш. Але гэта грошы за шантаж. Грошы за вымагальніцтва. Ты ў гэта верыш? Ты ведаеш, што гэта за краіна, Уэйд ?"
  
  
  "Амерыка, містэр Файнштэйн, у дабраславёнай Богам Амерыцы". Яго грудзі ўздымалася, калі ён казаў гэта, і ён падцягнуў свой пояс са зброяй, каб раптоўная страта жывата не дазволіла яму саслізнуць на зямлю. У яго заўсёды былі праблемы з Файнштэйнам, чыё крывацечнае сэрца, здавалася, заўсёды аблівалася крывёй з-за парушальнікаў спакою, зброду, лайдакоў. Не для бізнэсмэнаў, ці шэрыфаў, ці добрых людзей, якія зрабілі Сан-Акіно адным з самых мілых маленькіх акруг у свеце.
  
  
  Ім сказалі, што яны таксама могуць працягваць у тым жа духу, калі кожны захавае розум і будзе паводзіць сябе разумна.
  
  
  У рэшце рэшт, гэта была вельмі разумная прапанова. З шэрыфам Уаятам звязаліся людзі па тэлефоне. Яны сказалі яму, што могуць выклікаць землятрусы. Паводле яго апавядання, шэрыф Уайат паслаў іх да д'ябла.
  
  
  Яны сказалі яму, што на наступны дзень апоўдні будзе землятрус. І яно адбылося. Самае малое з магчымых. Проста падземны штуршок. Пасля яны патэлефанавалі зноў. На гэты раз, сказалі яны, яны паднясуць Сан-Аквіна яшчэ адзін маленькі падарунак. На гэты раз другое месца па шкале інтэнсіўнасці Меркалі, якая вымярае землятрусу. Гэта падзейнічала б на птушак і дробных жывёл, і вы маглі б адчуць гэта сваімі нагамі, калі б стаялі ў адкрытым полі. Гэта адбылося б у 15:55 паполудні.
  
  
  Яны сказалі Уайату, што таксама могуць выклікаць землятрус такога тыпу, які пахавае пад сабой гарады і прымусіць знікнуць цывілізацыі. Але яны не былі неабгрунтаванымі. Яны таксама маглі гарантаваць адсутнасць землятрусаў. І ўсё гэта каштавала б усяго 8000 долараў у месяц - па 2000 долараў кожнаму ад чатырох вядучых грамадзян акругі. Усё вельмі разумна.
  
  
  Гэта было адразу пасля 15.55, і яны даказалі, што могуць гэта зрабіць. Але некаторыя людзі былі неразумныя.
  
  
  "Шантаж", - зноў сказаў Файнштэйн. "Вы маеце рацыю, Уэйд. Гэта Амерыка, а амерыканцы не плацяць шантажыстам".
  
  
  "Я разумею, што вы адчуваеце, Харыс", - перабіў Карпвел. "Тое ж самае адчуваюць Сонні і Дзёрн. І я думаю, калі б вы крыху спрасцілі сітуацыю, то і шэрыф паступіў бы гэтак жа. Але, з іншага боку, вы маглі б разглядаць гэта не як шантаж, а як страхоўку. Як вы думаеце , колькі заплацілі б жыхары Сан-Францыска, каб не мець 1906 года?" Ён не даў Файнштэйну магчымасці адказаць. "У любым выпадку, падумайце аб гэтым. І мы ўсе сустрэнемся сёння ўвечары ў маім кабінеце ў 8 гадзін. Тады мы прымем рашэнне".
  
  
  Яны ехалі назад у горад, у асноўным у цішыні, ігнаруючы спробы Ўайта завязаць размову, пакуль ён вёў чорны лімузін.
  
  
  Файнштэйн быў апошнім, хто прыбыў у той вечар у асабісты кабінет Лестэра Карпвела. Усе твары павярнуліся да яго, калі ён увайшоў у аздоблены багатымі панэлямі кабінет і замкнуў за сабой дзверы.
  
  
  Ён дастаў з задняй кішэні канверт і кінуў яго на стол. У ім было 2000 даляраў пяцёркамі, дзясяткамі і дваццаткамі, ні адна з іх не была новай.
  
  
  "Гэта ўсё", - сказаў ён. "Дзве тысячы. Мой адзіны ўклад у гэта вымагальніцтва. Мы можам выйграць месяц. Сёння ўвечары я еду ў Вашынгтон, каб паведаміць пра гэта ўраду ".
  
  
  "Вы памятаеце, што нас папярэджвалі?", – сказаў Ракер. "Калі мы прабалбочамся, адбудзецца землятрус. Гіганцкае. Усё ў Сан-Акіно могуць загінуць".
  
  
  "Я так не думаю", – сказаў Файнштэйн. "Яны атрымаюць свае восем тысяч. І ніхто не павінен ведаць, што я з'ехаў у Вашынгтон".
  
  
  "Вы так не думаеце?" - гучна спытаў Бойдэнхаўзен. "Вы так не думаеце? Ну, я не магу жыць тым, што вы думаеце".
  
  
  "Паслухайце", - сказаў ён. "Мы адкрылі гэтую супольнасць для вас, Файнштэйны, яшчэ ў 1920-х гадах, калі многія гарады былі не занадта рады такім, як вы. Мы віталі вас. І я не кажу, што вам не спадабалася будаваць бальніцу і ўсё такое, але я кажу, што вы частка гэтай супольнасці, чорт вазьмі, і ў вас няма ніякага права падвяргаць нас небяспецы. Менавіта гэта я і хачу сказаць”.
  
  
  "І я кажу, Сонні Бойдэнхаўзен, што нам не вельмі былі рады, але мы завялі некалькіх добрых сяброў, сярод якіх ніколі не было Бойдэнхаўзена, што таксама не з'яўляецца вялікай стратай. Я хачу сказаць, што я частка буйнейшай супольнасці, і гэта кожны бедны горад у гэтым штаце. Кожны горад, які, магчыма, аднойчы будзе выкопваць сваіх дзяцей з груды камянёў, таму што яны не могуць дазволіць сабе плаціць. Менавіта пра гэта я і думаю”.
  
  
  "І я думаю, - залямантаваў Соні Бойдэнхаўзен, - як я страшэнна ўдзячны, што мы можам адчуваць сябе ў бяспецы і не турбавацца пра гэта. Як я ўдзячны, што мае дзеці ў бяспецы ад гэтага. Ты хочаш забіць маіх дзяцей, Харыс? Гэта усё?"
  
  
  Харыс Файнштэйн апусціў погляд на карпаратыўны стол, шэдэўр з бліскучага паліраванага дуба, які перадаваўся ад Карпвела да Карпвела з пакалення ў пакаленне патрыцыяў Сан-Акіно. Карпвелы былі добрымі людзьмі. Ён добра ведаў іхнюю сям'ю. Як і ягоны бацька,
  
  
  Гэта быў адзін з самых цяжкіх бакоў гэтага рашэння. Ён вагаўся з хвіліну, гледзячы на ??твары мужчын вакол яго. Сябар, вораг, ён не хацеў падвяргаць небяспецы ні адно жыццё. Гэта было часткай яго жыцця, усе яны. Яны значылі, сапраўды значылі для яго больш, чым хто-небудзь, які жыве ў Лос-Анджэлесе ці Сан-Францыска, ці ў любой іншай каліфарнійскай супольнасці, якая магла стаць наступным, каго шантажавалі страхоўкай ад землятрусу.
  
  
  Сапраўды, Харыс, сказаў ён сабе, ці не занадта ты ганарышся сабой? Памятаеш, як вы з Сонні былі ахоўнікамі з брэлкамі ў футбольнай камандзе "Сан-Акіно" ў 1938 годзе, у той год, калі вы абгулялі "Лос-Анджэлес Гоцік". І як, калі цябе назвалі самым брудным футбалістам у штаце, уся каманда адсвяткавала гэта тым, што скрала бочачку піва і напілася? І Уайат. Уайат так і не патрапіў у футбольную каманду, сказаўшы, што яму даводзілася паляваць, каб ежа была на сямейным стале. Але ўсе ведалі, што прычына, па якой Уэйд Уайат адправіўся на паляванне восенню, заключалася ў тым, што ён не хацеў, каб яго абвінавацілі ў тым, што ён збаяўся з-за футбола. Бацька Ўэйда заўсёды ставіў ежу на стол, але Ўэйд бачыў фільм, у якім малады памежнік не хадзіў у школу, бо яму даводзілася паляваць, каб накарміць сям'ю вячэрай.
  
  
  І Дзёрн, закаханы Дзёрн. Дзёрн, ад якога зацяжарыла Пэрл Фансварт у перадапошнім класе сярэдняй школы і як Пэрл прыйшлося з'ехаць. І як ад Дерна зацяжарыла сястра Сонні на апошнім курсе, і як яму прыйшлося на ёй ажаніцца.
  
  
  І, вядома, Лес Карпвел. Выдатны чалавек.
  
  
  Харыс Файнштэйн зноў апусціў вочы ў стол і задумаўся, чаму ўсё не было так ясна, як калі ён вучыўся ў школе або вывучаў Талмуд са сваім бацькам. Тады ўсё стала зразумела. Цяпер нічога не было ясна, акрамя таго, што ён адчуваў сябе вельмі неразумным і горача жадаў, каб хто-небудзь сказаў яму, што правільна і які шлях абраць. Але гэтага не магло быць. Бог даў яму розум. І прызначыў для яго выкарыстоўваць яго. Такім чынам, Харыс Файнштэйн паглядзеў на сваіх сяброў і на ўпрыгожаны каштоўнымі камянямі значок са сцягам на каўняры шэрыфа Уэйда Уайта і сказаў, вельмі маркотна і вельмі павольна:
  
  
  "Я павінен рабіць тое, што я павінен рабіць, і гэта нялёгка. І мне толькі шкада, што вы не робіце гэтага са мной".
  
  
  Яго канверт ляжаў на стале. Сонні Бойдэнхаўзен дастаў падобны канверт са свайго аташэ-кейса і паклаў яго на стол. Карпвел дадаў яшчэ адзін, і тое ж самае зрабіў Дэрн Ракер.
  
  
  Шэрыф Уайат сабраў канверты і сунуў іх у маленькі пластыкавы пакет для смецця. Чацвёра іншых мужчын моўчкі назіралі, як ён завязвае пакет чырвонай драцяной завязкай. Ён крыху пакланіўся.
  
  
  "Герметычны", - сказаў ён. Ніхто не ўсміхнуўся. Харыс Файнштэйн пазбягаў поглядаў іншых мужчын.
  
  
  "Ну, да спаткання", - сказаў ён.
  
  
  "Вы едзеце ў Вашынгтон?" - спытаў Дэрн Ракер.
  
  
  "Сёння ўвечары", - сказаў Харыс Файнштэйн.
  
  
  "О!" - сказаў Сонні Бойдэнхаўзен. "Паслухайце. Усё тое, што я сказаў аб тым, што вашай сям'і тут, у Сан-Акіно, аказалі сардэчны прыём, як быццам мы аказвалі вам паслугу... ну, вы разумееце, што я маю ў выглядзе."
  
  
  "Я ведаю", - сказаў Файнштэйн.
  
  
  "Я мяркую, вы збіраецеся гэта зрабіць", - сказаў Карпвел.
  
  
  "Так".
  
  
  "Хацеў бы я сказаць, што, на маю думку, вы робіце правільна", - сказаў Бойдэнхаўзен. "І я хацеў бы сказаць, што хацеў бы зрабіць гэта з вамі. Але я думаю, што вы робіце вельмі няправільна ".
  
  
  "Магчыма, але ...." Харыс Файнштэйн не скончыў прапанову. Калі ён зачыніў вялікія, абабітыя меддзю дзверы ў самае святое свяцілішча ўлады ў Сан-Акіно, офіс Карпвела, шэрыф Уайат занёс прапанову.
  
  
  Ён зрабіў гэта, абмацваючы засечкі на сваім пісталеце.
  
  
  Лес Карпвел не папрацаваў адказаць, і Дэрн Ракер сказаў шэрыфу Уайту, што Файнштэйн, верагодна, усё роўна адправіць яго ў сродак для чысткі зубоў, так што Уайат можа з такім жа поспехам прыбраць пісталет.
  
  
  Карпвел адзначыў, што Файнштэйн, магчыма, мае рацыю. Тое ж самае зрабіў Ракер. Тое ж самае зрабіў Бойдэнхаўзен. Але ўсе яны пагадзіліся, што ва ўсіх у іх былі сем'і, і, чорт вазьмі, хіба ўсе яны сапраўды не рабілі дастаткова - плацілі за ўсіх, хто жыў у горадзе і акрузе Сан-Акіно?
  
  
  "Я маю на ўвазе, што мы паводзім сябе як праклятыя філантропы. Па дзве тысячы долараў ад кожнага з нас, кожны чортаў месяц. Мы не прасілі нікога іншага скінуцца, нават шэрыфа, таму што ў яго няма грошай", - сказаў Ракер. "Так што, чорт вазьмі, ніхто не мае права паказваць на нас пальцам. Ніхто."
  
  
  “Усё, што я ведаю, – сказаў Бойдэнхаўзен, – гэта тое, што ў нас ёсць шанец быць абароненымі ад землятрусаў. Цяпер паездка ў Вашынгтон можа ўсё сапсаваць. І гэта проста няправільна. Мы павінны проста заплаціць і маўчаць”.
  
  
  "Джэнтльмены, вы маеце рацыю, а Харыс памыляецца", - сказаў Лес Карпвел. "Толькі я проста не ўпэўнены, наколькі мы правей".
  
  
  Затым шэрыф Уайат абвясціў план.
  
  
  "Паслухайце, раніцай я атрымаю інструкцыі па дастаўцы. Дапусцім, я паеду на месца, дзе б яно ні знаходзілася, і схаваюся. Вы ведаеце, камуфляж, як у рэйнджараў, якім я навучаўся ў летнім лагеры Нацыянальнай гвардыі. Затым, калі хто б гэта ні быў, прыйдзе за грашыма, я пайду за ім. Добра. Калі я атрымаю іх усіх, выкарыстаючы свае метады рэйнджара, бам! Я дазволю ім гэта атрымаць. Страляйце з карабіна. Бам. Ручныя гранаты. Шырк! Бам! Шырк! Забівайце або будзеце забітыя. Я даю вам слова капітана Нацыянальнай гвардыі штата Каліфорнія".
  
  
  Галасаванне трох кіраўнікоў Сан-Акіно было аднадушным.
  
  
  "Проста пакіньце грошы там, дзе вам скажуць".
  
  
  Лес Карпвел яшчэ доўга сядзеў у сваім кабінеце пасля таго, як усе астатнія сышлі. Затым ён падышоў да свайго стала і патэлефанаваў блізкаму сябру, які быў памагатым прэзідэнта.
  
  
  "Калі тое, што ты кажаш, праўда, Лес, у іх ёсць сіла, здольная вытрыбушыць увесь штат Каліфорнія".
  
  
  "Я думаю, гэта праўда", - сказаў Карпвел.
  
  
  "Вау. Усё, што я магу сказаць, гэта Вау. З гэтым я іду прама да вяршыні. Я магу неадкладна сустрэцца з прэзідэнтам па гэтым пытанні ".
  
  
  Памочнік быў шакаваны рэакцыяй прэзідэнта. Ён прадставіў справаздачу старанна і прафесійна, так, як яе даў яму Лес Карпвел.
  
  
  Лестэр Карпвел IV, былы агент УСС, абсалютна надзейны Лестэр Карпвел. Час. Пагрозы. Землятрус. Ніякіх здагадак. Дакладная інфармацыя.
  
  
  Але калі памочнік скончыў, прэзідэнт сказаў:
  
  
  "Добра. Забудзьцеся пра гэта. Нікому не кажыце".
  
  
  "Але, сэр. Вы мне не верыце?"
  
  
  "Я вам веру".
  
  
  "Але гэта сёе-тое для ФБР. Я магу паведаміць ім усе падрабязнасці".
  
  
  "Вы нікому нічога не аддасце. Вы будзеце абсалютна спакойныя з гэтай нагоды. Абсалютна. Гэта ўсё. Добры вечар".
  
  
  Памочнік падняўся, каб пайсці, але прэзідэнт спыніў яго.
  
  
  "Пакіньце свае нататкі тут, калі ласка. І не хвалюйцеся. Мы не безабаронныя".
  
  
  "Так, сэр", - сказаў памагаты, кладучы свае запісы на стол прэзідэнта.
  
  
  Калі памочнік сышоў, прэзідэнт выкінуў нататкі ў электрычны кошык для смецця ля свайго стала, кошык, які гарантаваў, што ніякая інфармацыя не знікне разам са смеццем. Яна з шумам здрабнела нататкі.
  
  
  Потым Прэзідэнт пакінуў свой кабінет і накіраваўся ў сваю спальню. З верхняй скрыні бюро ён дастаў чырвоны тэлефон і зняў слухаўку.
  
  
  Перш чым адзін званок завяршыўся сам сабой, на выклік адказалі.
  
  
  "Мы займаемся гэтым", - пачуўся голас.
  
  
  "Гэтая гісторыя з Каліфорніяй?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Гэта было хутка", - сказаў Прэзідэнт.
  
  
  "Так і павінна быць", - адказаў голас.
  
  
  "Гэтыя людзі, кім бы яны ні былі, могуць справакаваць катастрофу", - сказаў Прэзідэнт.
  
  
  "Так, яны маглі б".
  
  
  "Вы збіраецеся выкарыстоўваць гэтага спецыяльнага чалавека?"
  
  
  "Ёсць што-небудзь яшчэ, спадар Прэзідэнт?"
  
  
  "Ну, я хацеў ведаць, ці збіраецеся вы выкарыстоўваць яго?"
  
  
  "Вам не прынесла б ніякай карысці, сэр, калі б вы ведалі. У вас магла ўзнікнуць спакуса пашукаць яго фатаграфію ў натоўпе, калі б у газетах было што там сфатаграфаваць".
  
  
  "Дапусцім, вы карыстаецеся гэтага чалавека і губляеце яго?" - спытаў Прэзідэнт.
  
  
  "Тады мы губляем яго".
  
  
  "Я разумею".
  
  
  "Калі вам ад гэтага стане лягчэй, сэр, я думаю, у нас ёсць добрая версія па гэтай справе. Злачынцы - мёртвае мяса".
  
  
  "Значыць, вы будзеце выкарыстоўваць яго?"
  
  
  "Дабранач, спадар Прэзідэнт".
  
  
  У трубцы пстрыкнула, і прэзідэнт вярнуў тэлефон у скрыню бюро. Накрываючы тэлефон адной са сваіх кашуль, ён задумаўся, як клічуць гэтага асаблівага чалавека.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  Яго звалі Рыма, і ён прачытаў не больш за адну кнігу па геалогіі, якую яму даслалі ў гатэлі ў Сэнт-Томасе. Ён глядзеў на маштабныя мадэлі зямной кары Каліфорніі не больш за пяць хвілін і наогул не звяртаў увагі на выкладчыка, які думаў, што тлумачыць разломы і землятрусы прадаўцу, нядаўна найманай кампаніяй па вытворчасці геалагічных інструментаў.
  
  
  Не тое каб Рыма не спрабаваў. Ён прачытаў ад скарынкі да скарынкі падручнік геалогіі для каледжа "буквар". Калі ён скончыў, у яго памяці ўсплылі карыкатуры на камяні, ваду і вельмі цвёрдых людзей. Ён разумеў усё, што чытаў; яго проста гэта не хвалявала. Ён забыўся 85 працэнтаў кнігі на наступны дзень пасля таго, як прачытаў яе, і яшчэ 14 працэнтаў на наступны дзень пасля гэтага.
  
  
  Што ён памятаў, дык гэта мадыфікаваную шкалу інтэнсіўнасці Меркалі. Ён не памятаў, што гэта было, толькі тое, што геолагі называлі мадыфікаваную шкалу інтэнсіўнасці Меркалі.
  
  
  Ён разважаў пра гэта, стоячы на ўцёсе з відам на агаленне пакрытых зялёным мохам камянёў. Магчыма, ён стаяў на мадыфікаванай шкале інтэнсіўнасці Меркалі. Што ж, быў ён там ці не, але маленькая зарослая травой паветраная паласа, якая пачыналася прыкладна за сто ярдаў далей уздоўж краю скалы і ўрэзалася ў плоскую паверхню вяршыні скалы, была тым месцам, дзе загінула сама меней пяць чалавек. Яны былі б забітыя вельмі добра і вельмі ціха; у рэшце рэшт, ніхто б не падумаў, што гэта нешта іншае, акрамя няшчаснага выпадку.
  
  
  Рыма вельмі добра ведаў, што такое забойства.
  
  
  Ён прыхінуўся да хупава выгнутага дрэва, адчуваючы, як свежае салёнае паветра Карыбскага мора сагравае яго цела і масажуе душу. Сонца абпальвала яго моцны твар. Ён закрыў свае глыбока пасаджаныя вочы, склаў рукі паверх паласатай кашулі пола. Ён падняў адну нагу, каб абаперціся ягадзіцамі аб ствол дрэва. Ён мог чуць галасы трох мужчын, якія сядзелі каля іх маленькага фермерскага грузавіка. Яны былі ўпэўненыя, чувак, што ні адзін белы хлопец не зможа прабрацца праз джунглі побач з імі. Упэўнены, чувак. Яны таксама былі ўпэўненыя, чувак, што роды былі хутка. Аднак, калі ўзнікнуць якія-небудзь праблемы, у іх былі карабіны, і яны маглі прарабіць дзірку ў чалавеку з двухсот ярдаў і зрабіць гэта як след. Так, сэр. Як трэба. Праз яго акрываўленыя геніталіі, а, Руфус?
  
  
  Рыма павярнуў галаву, каб сонца асвятліла правы бок шыі. Яго твар загойваўся, і яму паабяцалі, што гэта апошні раз, калі яго мяняюць. Цяпер ён выглядаў амаль гэтак жа, як тады, калі быў жывой, зарэгістраванай чалавечай істотай з адбіткамі пальцаў у Вашынгтоне, крэдытнай карткай, рахункамі і пасведчаннем асобы як Рыма Ўільямс, паліцыянт. Яму падабаўся гэты твар. Гэта быў самы чалавечы твар, які ў яго калі-небудзь быў. Яго.
  
  
  І нават калі нехта, хто ведаў яго ў твар, убачыць яго і падумае, што твар знаёмы, ён будзе ўпэўнены, што гэта не патрульны Рыма Уільямс. Таму што патрульны Рыма Уільямс шмат гадоў таму памёр на электрычным крэсле ў Нью-Джэрсі за забойства гандляра наркотыкамі ў завулку.
  
  
  Так, штурхач быў мёртвы, але на самой справе Рыма Уільямс у яго не страляў. Такім чынам, у духу справядлівасці, Рыма Ўільямс таксама не памёр на электрычным крэсле. Але ўся гэтая шарада была зручным урадавым спосабам выдаліць яго адбіткі пальцаў з усіх файлаў і яго асоба з усіх файлаў - стварыць чалавека, якога не існавала.
  
  
  Знаходзіцца побач з Карыбамі было прыемна, як крыніца жыццёвай сілы. Рыма стамляўся на мяжы сну. Адзін з мужчын каля грузавіка, Руфус, сказаў астатнім, што яму страшна.
  
  
  "І калі што-небудзь пойдзе не так, чувак, я заб'ю гэтых белых хлопцаў. Гэта сур'ёзная праблема, з якой мы маем справу. Я таксама прыстрэлю гэтых копаў, абавязкова. Так, сэр, чувак. Адзін мёртвы паліцыянт, які мае справу са старым Руфусам."
  
  
  Што ж, Руфуса, калі ты хочаш страляць у белых мужчын, не саромейся. Магчыма, гэта нават дасць мне больш сну, падумаў Рыма. Ён прыслухаўся да аддаленага шуму рухавіка і падумаў, што распазнаў яго па мяккім плёскаце хваляў унізе.
  
  
  У Руфуса таксама была парада. Ён сказаў двум сваім спадарожнікам не турбавацца.
  
  
  "турбавацца аб чым, Руфус?"
  
  
  "Проста не турбуйцеся аб тым, што кажа пажылая лэдзі на ўзгорку".
  
  
  "Я не ведаў, што яна нешта сказала, чувак". Галасы былі адрывістымі брытанскімі карыбскімі, якія засталіся ад не зусім добрага каланіялізму, які таксама не быў зусім дрэнным. Карыбскі рэгіён, здавалася, быў адарваны ад нармальнай маралі.
  
  
  "Аб сённяшнім дні і прадпрыемстве".
  
  
  "Ты не сказаў, Руфус, аб сённяшнім дні. Ты не сказаў, што старая лэдзі з узгорка нешта гаварыла аб сённяшнім дні".
  
  
  "Тое, што яна сказала, не мае значэння".
  
  
  Рыма быў упэўнены, што цяпер Руфус шкадуе, што загаварыў пра гэта. Не важна. Усе іх шкадаванні хутка дазволяцца. На востраве пахла сакавітымі раслінамі. У паветры адчуваўся прысмак расліннага кіслароду. Гэта быў той самы самалёт? Ён не хацеў чакаць усю ноч.
  
  
  "Што яна сказала аб сённяшнім дні, Руфус?"
  
  
  "Не турбуйся пра гэта, чувак. Усё будзе крыху ў парадку".
  
  
  "Руфус, ты кажаш мне зараз, ці я саджуся ў грузавік, мой грузавік, і вяртаюся дадому на сваім грузавіку. Я пакіну вас і вашыя рэчы тут, на ўцёсе, адсюль да горада цэлы дзень хады."
  
  
  "Яна сказала, што ўсё будзе добра, сябар".
  
  
  "Вы ілжэце".
  
  
  "Добра, чувак. Я зараз скажу табе праўду, і ты ўцячэш, як маленькая дзяўчынка".
  
  
  "Я не баязлівец. Кажаце".
  
  
  Малайчына, Руфус, падумаў Рыма. Ён цярпець не мог, калі даводзілася ганяцца за адным тут, а за другім там. Яму падабалася, калі яны трымаліся разам. Трымай іх разам гонарам, малыш Руфус. Як марскія пяхотнікі.
  
  
  "Ну, сябар, пажылая лэдзі сказала, што калі мы пойдзем на сённяшняе прадпрыемства, то сустрэнемся з сілай з усходу, накшталт таго, што яны называюць усходнім богам, супраць якога не выстаіць ніводны чалавек. Гэта тое, што яна сказала, усё дакладна ."
  
  
  Каля грузавіка пачуўся смех. Рыма адчуваў сябе добра.
  
  
  "О, Руфус. Ты крыху жартаўнік, ці не так. Ха, ха".
  
  
  “Я сур'ёзна, чувак. Яна сказала, што мы ўбачым нешта жахлівае. Мужчына такі хуткі, што ніхто з мужчын не можа яго ўбачыць”.
  
  
  Іншы мужчына таксама засмяяўся.
  
  
  "Што ж, я рады бачыць, што вы не баіцеся", - раздаўся голас Руфуса. "Я рады бачыць, што мой фунт за чытанне знік дарма. Яна выбрала чорны камень смерці замест зялёных камянёў жыцця, яна гэта зрабіла. Ты можаш паспрачацца на гэта, чувак."
  
  
  Смех верш. Гук стаў гучней. Аднаматорны "Бічкрафт", які здзяйсняе небяспечны шлях з Мексікі, хутка павінен быў прызямліцца. Пілот і яго пасажыр дапусцілі невялікую памылку. Яны зрабілі памылку, якую не робяць, калі маюць намер працягваць паспяхова імпартаваць гераін. Яны пагаварылі.
  
  
  О, размова была нязмушанай, і гэта была ўсяго толькі папярэдняя прапанова аб продажы. Але з гэтай папярэдняй прапановы аб продажы ўзнікла гэтае месца. Затым хтосьці іншы вылічыў час, маленькі самалёт быў заўважаны які ўзлятае, і ўсё гэта было зведзена да тэлефоннага званка, так што Рыма Ўільямс грэўся на сонейку, слухаючы заспакаяльны, напеўны гоман жыхароў Астравоў.
  
  
  Перада мной быў Рыма Ўільямс, якога амаль дзесяць гадоў навучалі так, як не навучалі ніводнага жыхара Захаду, рабіць адну рэч лепш, чым калі-небудзь рабіў любы жыхар Захаду. Забіваць. Сваімі рукамі. Сваім розумам. Сваім целам. Трэніраваўся датуль, пакуль не стаў кімсьці іншым.
  
  
  Перад намі была група мужчын, якія думалі, што за гераін, які яны перавозілі, ім пагражае ад пяці да дзесяці гадоў, калі ў іх будзе дрэнны адвакат ці ў іх не атрымаецца купіць добразычлівасць суддзі. Гэта значыць, калі іх зловяць.
  
  
  Ну, былі і іншыя арганізацыі, апроч судоў, якія займаліся злачыннасцю. Арганізацыі, якія думалі, што, магчыма, лепей, каб той, хто імпартуе гераін, не рабіў гэтага. Арганізацыі, якія думалі, што лепш, калі імпарцёр памрэ, чым дзіця.
  
  
  Усё гэта зводзілася да таго, што наверсе сказалі Рыма, што ім патрэбная простая гераінавая таблетка. Толькі з гэтай гераінавай таблеткай ты здаў не сваю скуру, ты здаў пастаўшчыка. Рыма рабіў гэтыя выпадковыя выпады ўжо амаль год. У перапынках паміж важнымі заданнямі. Напрыклад, чытаў дурныя кнігі па геалогіі. Яму сказалі, што гэта важнае заданьне.
  
  
  Рыма назіраў, як "Бічкрафт" павялічыўся з кропкі ў крылаты апарат, які ляціць нізка над Карыбскім морам, каб паменшыць шанцы на выяўленне. Мусіць, добры навігатар. Ніякіх кружэнняў, проста заход на пасадку. Рыма паглядзеў на самалёт, каб зразумець, дзе і як адчуваюць сябе людзі ў ім. Проста гледзячы на белы самалёт, які пагойдваўся на ветры, яму ў галаву прыйшла ідэя; яму адразу стала сорамна, але ён усё роўна меў намер гэта зрабіць.
  
  
  Ён перамясціўся ў хмызняк на краі невялікай палянкі бясшумна, як змяя, але хутка, як котка. Там ён скруціўся кольцам. Маленькая хрумкаючая жаба праплыла перад яго носам, затым прысела на кукішкі, разважаючы аб сваім стаўленні да зямлі. Самалёт падскочыў, дакрануўся да колаў, затым падняўся, затым зноў дакрануўся да колаў.
  
  
  І Рыма ірвануўся з месца, цэнтр яго цела рухаўся наперад, як лінейны прывад да цэнтру поля, яго ногі ледзь дакраналіся высушанай сонцам травы, толькі слізгалі па ёй, пакуль яго рукі не дасягнулі хваста самалёта, і ён пабег за самалётам, рукі на яго хвасце , ногі слізгаюць па зямлі.
  
  
  Дым ад рухавіка спераду ўдарыў яму ў твар. Ён апусціў хвост, застаючыся побач з які падскоквае самалётам. Наперадзе, на далёкім канцы поля, усяго ў сарака ярдаў, быў грузавік і трое мужчын. Пілот заглушыў рухавік і пачаў націскаць на тормазы. Але калі Рыма моцна націснуў на хвост, нос самалёта зноў задраўся ўверх, падняўшы колы і зрабіўшы тормазы бескарыснымі. Затым перадпакой частка самалёта стукнулася зноў, і Рыма зноў падкінуў яе ўверх, а затым проста злёгку штурхнуў хвост налева, прымушаючы самалёт адхіліцца направа. Гэта было сапраўды вельмі проста, і ён накіраваў пярэднюю частку самалёта на грузавік, зачапіўшы аднаго чалавека прапелерам. Двое іншых цяпер спрабавалі прыцэліцца са сваіх гармат. З кабіны Рыма пачуў крыкі двух французскіх галасоў. Яму здалося, што пілота аблаялі.
  
  
  Ён збярог змесціва самалёта напрыканцы. Рыма нырнуў за правае крыло самалёта. Малады чалавек у белай кашулі і штанах ляжаў на зямлі, цэлячыся з карабіна яму ў пахвіну. Рыма плыўным рухам абмінуў кончык крыла, затым абрынуўся на мужчыну ззаду, усадзіўшы вялікі палец яму ў вока і ў мозг.
  
  
  Іншы чалавек у белым кінуў вінтоўку і ўтаропіўся, не верачы сваім вачам. Ён зрабіў гэта ўсяго на долю секунды, паколькі чалавек не можа доўга не верыць, калі яму робяць лобную Лабатамія, выкананую аскепкамі ўласнага чэрапа, прыведзенымі ў дзеянне кароткім, незаўважным ударам косткамі пальцаў па галаве. Прапелер прычыніў менш пашкоджанняў.
  
  
  Рыма рыўком расчыніў дзверы кабіны над сабой і адным рухам апынуўся ў кабіне. Адзін мужчына ўсё яшчэ крычаў на пілота па-французску. У абодвух на каленях былі лёгкія пісталеты-кулямёты. Іх зброя заставалася прышпіленай да каленаў, што было больш, чым іх галовы да шый.
  
  
  "Сардэчна запрашаем, нашы французскія сябры, якія прыносяць радасць нідлс", - сказаў Рэрна. У пасажыра, які быў бліжэй да Рыма, быў дагледжаны Ван Дайк. Яны былі расплывістымі і шэрымі. Затым пачырванелі. Глыбокія праніклівыя шэрыя вочы таксама сталі чырвонымі. Яны былі там, дзе гэты чалавек звычайна праводзіў свае назіранні, да таго, як Рыма пашкодзіў яму пазваночнік у вобласці шыі.
  
  
  Рыма ўбачыў, як пашырыліся вочы пілота, калі ён убачыў, як рэжучыя рукі рэзаюць твар яго пасажыра.
  
  
  "Гэта прама за сядзеннем. Вы можаце ўзяць усё гэта. Я дастаўлю вас куды заўгодна, месье. Куды заўгодна".
  
  
  "Ты кажаш гэта толькі таму, што любіш мяне", - сказаў Рыма і лёгенька пстрыкнуў пілота па галаве. Вось і ўвесь самалёт. Затым зноў на вуліцу, туды, дзе ляжаў чалавек, які пакутуе ад болю, выкліканай ударам прапелера.
  
  
  Яго валасы пачалі сівець, і Рыма бачыў, што ён сустракае смерць з высакароднасцю, з сілай, якая можа прымусіць чалавека думаць толькі пра каралеўскую асобу.
  
  
  Ён ледзь мог гаварыць. Але ён выдыхнуў: "Вы той, каго прадказала пажылая лэдзі, ці не так?"
  
  
  Рэно паціснуў плячыма. "Можа быць, у наступны раз, калі вы заплаціце за параду, вы ім скарыстаецеся".
  
  
  "Ты той самы".
  
  
  "А вы, мабыць, Руфус. Я вас слухаў".
  
  
  "Не. Я не Руфус, чувак. Руфус мёртвы".
  
  
  "О, ну і справы, прыяцель, прабач. Я не хацеў, каб ты думаў, што я думаў, што вы ўсе падобныя. Я маю на ўвазе, што я не нячулы".
  
  
  "Я за межамі болю".
  
  
  "Добра", - весела сказаў Рыма. "Пакуль". І ён прыкончыў яго простым ударам у скронь.
  
  
  Затым ён падпаліў самалёт і яго ледзь не збіла з ног, калі ўзарваўся бензін. Насамрэч яму не хацелася шукаць гераін, дык чаму б яго не спаліць? Ён знікне.
  
  
  Нягледзячы ні на што, ён быў злы на сябе. Гісторыя з самалётам была дурной. Гэта была не самая простая кропка атакі; і, як шмат разоў казаў яму Чыун, яго трэнер:
  
  
  "Ты заўсёды будзеш белым чалавекам. Ты гуляеш у гульні".
  
  
  Рыма думаў пра гэта па дарозе назад у гатэль. Яму патрэбна была добрая прабежка, бо ў яго не было па-сапраўднаму добрай трэніроўкі больш за тыдзень.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  Дзве дзяўчынкі глядзелі, як тоўсты шэрыф, спатыкаючыся, узбіраецца на невялікі груд з пластыкавым пакетам. Прахалодны ветрык ператварыў далёкі ўзыход сонца на ўсходзе ў мелодыю чырвонага святла, якой можна атрымліваць асалоду ад з камфортам. Было пацешна назіраць, як Уайат прабіраецца па камяністай сцежцы.
  
  
  "Калі б мы далі яму крыху, - сказала адна з дзяўчат, - гэта, верагодна, забіла б яго зараз".
  
  
  "Тады мне хочацца даць яму няшмат".
  
  
  Яны сядзелі, расцягнуўшыся пад таполяй, уціраючы босыя ногі ў зямлю. Уайат, аддзімаючыся, дабраўся да вяршыні ўзгорка.
  
  
  "Гэта ўсё тут. Файнштэйн дастаўляе нам непрыемнасці".
  
  
  "Ніхто не дастаўляе нам клопатаў", - сказала адна дзяўчына. "Яны дастаўляюць вам клопаты. Яны не дастаўляюць нам клопатаў".
  
  
  Уайат выпусціў сумку і паспрабаваў адсапціся.
  
  
  "Файнштэйн дастаўляе яму непрыемнасці", - сказала адна дзяўчына іншы.
  
  
  "У Пігі заўсёды праблемы з лібераламі", - сказала другая дзяўчына.
  
  
  "Не смейцеся, дзяўчынкі... Я маю на ўвазе, жанчыны. Ён збіраецца данесці федэралам у Вашынгтон".
  
  
  "Тады прыстрэліце яго".
  
  
  "Дадай яшчэ адну зарубку на свой пісталет", - сказала другая дзяўчына.
  
  
  "Я не магу проста прыстрэліць яго".
  
  
  "Ну, а як яшчэ ты мог бы кагосьці забіць, свіння?"
  
  
  "Хруша, хруша, хруша, хруша. Хрюша баіцца страляць са свайго вялікага дрэннага пісталета".
  
  
  "Усе грошы на месцы?" спытала першая дзяўчына.
  
  
  "Так. Але Файнштэйн едзе ў Вашынгтон, каб данесці".
  
  
  "Ну, спыніце яго як-небудзь. У вас на пісталеце для чагосьці ёсць усе гэтыя засечкі".
  
  
  "Я не магу забіць яго", - сказаў Уайат.
  
  
  "Тады нам давядзецца", - сказала адна з дзяўчат.
  
  
  "Гэта забойства", - сказаў Уайат.
  
  
  "Як і В'етнам".
  
  
  "Мы маглі б адправіцца ў газавую камеру за забойства", – сказаў Уайат.
  
  
  "Ты можаш загінуць, пераходзячы вуліцу, хруша..."
  
  
  "Гэтая штука з землятрусам ... ці можа яно сапраўды разбурыць увесь разлом? Ці можа Каліфорнія ўвайсці ў Ціхі акіян?" Спытаў Уайат.
  
  
  "Ты не зможаш прыгатаваць амлет, не разбіўшы яек, Хрюша".
  
  
  "Вы можаце гэта кантраляваць?" - Спытаў Уайат.
  
  
  "Хвалюйся, ты, свінячы вырадак. Хвалюйся".
  
  
  "Я турбуюся".
  
  
  "Добра. Вы павінны", - сказалі абедзве дзяўчыны ва ўнісон. Затым яны абмалявалі ў агульных рысах, што шэрыфа Уайат варта зрабіць у дачыненні да Файнштэйна. І яны расказалі яму, што яны будуць рабіць, калі Файнштэйн вернецца.
  
  
  "Вам абавязкова?" - спытаў Уайат.
  
  
  "Вы хочаце адправіцца ў турму?"
  
  
  "Можа быць, вы маглі б атруціць яго ці закалоць нажом ці нешта ў гэтым родзе?" Сказаў Уайат.
  
  
  Дзяўчынкі паківалі галовамі.
  
  
  "Ён сапраўды не такі ўжо дрэнны хлопец", - сказаў Уайат. "Я маю на ўвазе, не настолькі дрэннай".
  
  
  Затым яны падзялілі грошы. Уайат атрымаў адну дзесятую. Але яго запэўнілі, што ён атрымае ў сто разоў больш, калі справы пойдуць па-сапраўднаму.
  
  
  "Я б не стаў рабіць гэта толькі дзеля грошай", – сказаў Уайат.
  
  
  "Тады вярні грошы, хруша", - сказала адна з дзяўчын.
  
  
  Уайат гэтага не рабіў.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  Пазней у той жа дзень Харыс Файнштэйн з'явіўся на сустрэчу, аб якой яму ўдалося дамовіцца з памочнікам міністра ўнутраных спраў. Ён даведаўся, што памочнік дзяржсакратара вывучыў яго справу і накіраваў яе ў адпаведны дэпартамент.
  
  
  Што гэта было за аддзяленне? спытаў Файнштэйн.
  
  
  Федэральнае бюро расследаванняў, - адказала жанчына.
  
  
  Файнштэйн зарэгістраваўся ў гатэлі. Ён не планаваў заставацца на вечар. На наступную раніцу ён адправіўся ў штаб-кватэру ФБР. Так, яны атрымалі накіраванне з Дэпартамента ўнутраных спраў, але не змаглі разабрацца ў гэтым. Нейкае махлярства са страхоўкай?
  
  
  Не, сказаў Харыс Файнштэйн. І яго спыталі аб яго мінулым і спыталі аб праблемах з яго жонкай.
  
  
  Якія праблемы? Спытаў Файнштэйн.
  
  
  "Шэрыф Уайат, які вярнуўся ў Сан-Акіно, кажа, што ў апошні час у вас былі праблемы з жонкай, і ён быў бы ўдзячны, і ўвесь горад быў бы ўдзячны, калі б мы не ладзілі ніякіх смешных размоваў супраць вас. Мы звязаліся з некалькімі бачнымі грамадзянамі, і ўсе яны пацвярджаюць, што вы бясшкодныя.Баюся, містэр Файнштэйн, вашыя сябры турбуюцца, што вы можаце пацярпець.У Вашынгтоне ёсць некалькі выдатных лекараў.Магчыма, вы захочаце ўбачыць яго тут, калі вам ніякавата бачыць яго ў Сан- Акіна”.
  
  
  І таму Харыс Файнштэйн не стаў падрабязна апісваць, як Каліфорнія і астатняя частка краіны, калі ўжо на тое пайшло, неўзабаве могуць апынуцца ў руках вар'ятаў шантажыстаў, якія валодаюць здольнасцю выклікаць землятрусы, калі ім заманецца. Замест гэтага ён вярнуўся ў Міністэрства ўнутраных справаў і пачаў крычаць на чалавека, які найперш перавёў яго ў ФБР.
  
  
  Ён крычаў, хоць ведаў, што яго крыкі пацвярджаюць чуткі аб яго вар'яцтве. Ён крычаў, хаця ведаў, што нічога не даб'ецца. Ён крычаў, таму што, чорт вазьмі, яму хацелася крычаць, а Міністэрства ўнутраных спраў складалася з ідыётаў. Калі б яны першапачаткова не былі ідыётамі, іх бы не было ў Міністэрстве ўнутраных справаў.
  
  
  "Калі вы выслухаеце мяне", - сказаў асістэнт нешта накшталт таго, Файнштэйн не быў цалкам упэўнены, асістэнт чаго ці чаму, "вы выявіце, што ў нас сапраўды ёсць сёе-тое, зацікаўлены ў тым, пра што вы кажаце. Яго клічуць Сайлас Макэндрю. Ён жыве на першым паверсе. Вось нумар яго палаты."
  
  
  Асістэнт нешта накшталт таго ўручыў Харысу Файнштэйну лісток паперы. Файнштэйн выйшаў з кабінета і пайшоў па доўгіх, неверагодна доўгіх калідорах Міністэрства ўнутраных спраў. Як быццам нехта спраектаваў будынак так, каб запалохваць яго наведвальнікаў. Харыс Файнштэйн не збіраўся саступаць.
  
  
  Яму спатрэбілася 25 хвілін, вынікаючы таму, што, як ён быў упэўнены, было несістэмнай сістэмай нумарацыі, перш чым ён дабраўся да нумара на бланку. Ён пастукаў.
  
  
  "Увайдзіце", - раздаўся голас з усходняй гугнявасцю.
  
  
  Увайшоў Харыс Файнштэйн. Ён убачыў маленькі кабінет з голай лямпачкай, якая ярка гарэла жоўтым святлом наверсе. Ён убачыў груды папер і кардонных каробак, некаторыя з якіх былі вышынёй дванаццаць футаў. Але ён не бачыў чалавека, які запрасіў яго ўвайсці.
  
  
  "Я тут", - пачуўся голас з-за вялікай кардоннай каробкі, якая, здавалася, вось-вось здасца пад націскам кардонных папак. "Я Сайлас Макэндру".
  
  
  Харыс Файнштэйн агледзеў скрынку. Там быў мужчына, які схіліўся над пішучай машынкай, яго пінжак быў раскіданы па стале, гальштук расшпілены, рукавы кашулі закатаныя. На ім былі акуляры з тоўстымі шкламі. Ён усміхнуўся.
  
  
  "Сакратаркі няма". Затым ён працягнуў руку. Гэта быў добры поціск рукі, не занадта моцны ці адхіляльна слабы. Моцны, нармальны поціск рукі з вельмі мілай усмешкай.
  
  
  "Я Харыс Файнштэйн. Мяркую, вы чулі пра мяне ад асістэнта, кім бы ён ні быў".
  
  
  "О", - сказаў малады чалавек з сумленнай, адчыненай асобай. "Не, не бачыў".
  
  
  "Чаму вы сказалі "о"?"
  
  
  "Таму што я ведаю, чаму вы тут. Сядайце".
  
  
  "Дзякуй Богу", - сказаў Файнштэйн, шукаючы, дзе б прысесці, і спыніўшыся на вяршыні вельмі вялікага валуна. Прынамсі, гэта было падобна на валун. Або на яго абломак. Аднак гэта не было брудна.
  
  
  "Добра", - сказаў Харыс Файнштэйн. "Што мы збіраемся рабіць?"
  
  
  "Ну, спачатку скажыце мне, чаму вы тут".
  
  
  "Вы сказалі, што ведаеце, чаму я тут?"
  
  
  Сайлас Макэндру апусціў вочы на сваю пішучую машынку. "Э-э, так. Дазвольце мне растлумачыць гэта для вас, містэр Файнштэйн. Я накшталт як з аддзела, які займаецца незвычайнымі выпадкамі, і тое, што я меў на ўвазе, кажучы "Я ведаю, чаму вы тут", азначала "Я ведаю, што наверсе не зусім ладзілі з вамі, праўда?"
  
  
  "О", - сказаў Файнштэйн.
  
  
  "Але працягвайце. Раскажыце мне сваю гісторыю. Я усю ўвагу. Можа быць, я змагу вам дапамагчы".
  
  
  "Я спадзяюся на гэта, але сумняваюся", – сказаў Файнштэйн. Ён мімаходам зірнуў у пыльнае акно, якое абапіралася на гудзе кандыцыянер, а затым пачаў, часам гледзячы ўніз на свае чаравікі, часам у пыльнае акно на душны Вашынгтон, часам проста гледзячы кудысьці ўдалячынь, у космас, таму што быў упэўнены, што сустрэне яшчэ адзін адпор. Ён казаў аб тым, што існуе рэальная пагроза Амерыцы. Яго аповяд не заняў шмат часу. "Такім чынам, вось і ўсё. Цяпер вы можаце запісаць мяне пад рубрыкай "Розныя дзівакі і ненармальныя". І дзякуй вам".
  
  
  Харыс Файнштэйн пачаў падымацца, пакуль не адчуў руку на сваёй руцэ. Сайлас Макэндру ўтаропіўся на яго пранізлівым, які запытвае позіркам. Макэндру выглядаў інакш, чым тады, калі Файнштэйн упершыню ўвайшоў у кабінет. Цяпер яго добра загарэлы твар пабялеў, а на прамацванні быў бачны страх.
  
  
  "Не сыходзьце, містэр Файнштэйн. Працягвайце".
  
  
  "Ну, вось і ўсё".
  
  
  "Не зусім, містэр Файнштэйн", - сказаў Макэндру. "Вы ведаеце, я геолаг. Я памяшаны на геалогіі і навакольным асяроддзі. Хацеў бы я, каб вы былі адным з іх. Я адчайна хацеў бы, каб вы былі. Але я так не думаю. Факт у тым, што я вам веру " .
  
  
  "Чаму вы павінны? Ніхто іншы гэтага не рабіў".
  
  
  "Таму што я геолаг", - сказаў Макэндру. "Мне не трэба казаць вам, што Каліфорнія - краіна землятрусаў. Кожны год колькасць землятрусаў вылічаецца дзясяткамі тысяч. Вядома, у асноўным невялікія і без пашкоджанняў, але ўсё запісваецца. Адна з рэчаў, якую мы робім тут, містэр Файнштэйн, гэта вядзем карту месцаў , дзе адбываюцца землятрусы.Вы іх бачылі.Завостраныя шпількі, уціснуты ў карту.За апошні год або каля таго ўсе частоты, падобна, змяніліся. Апошнія шэсць месяцаў я задаваўся пытаннем, чаму.Цяпер я ведаю.Нехта ўмешваўся ў прыроду.Хто -то эксперыментаваў ".
  
  
  Зазваніў тэлефон. Макэндру працягнуў руку ў бок шуму, які даносіўся з-пад чаркі часопісаў.
  
  
  "Добры дзень", - сказаў Макэндру. Затым ён злёгку адсунуў трубку ад вуха, каб Файнштэйн мог чуць размову.
  
  
  "Так, шэрыф Уайат. ТАК. Ён быў тут? ТАК. Чаму вы пытаецеся?"
  
  
  Голас Уайта прагучаў у трубцы роўна і вельмі спакойна. Харыс Файнштэйн быў узрушаны тым, як інтэлігентна на вялікай адлегласці мог гучаць Уэйд Уайат.
  
  
  "Ну, шчыра кажучы, містэр Макэндру, мы турбаваліся аб містэры Файнштэйне тут, у Сан-Акіно. Ён адзін з нашых выдатных грамадзян і да таго ж самы любімы. Ён вельмі адчувальны чалавек і належыць да многіх дабрачынных арганізацый. Я спадзяюся, што гэта не зойдзе далей, містэр Макэндру, але землятрусы яго ўстрывожылі.Вельмі глыбока. Ён думае, што яны з'яўляюцца часткай змовы і што хтосьці кіруе імі. Цяпер ён спрабуе прымусіць іншых людзей думаць такім чынам. Я не ведаю, што ён вам сказаў, ці размаўляў ён з Богам. Ён вам гэта сказаў?"
  
  
  "Не".,
  
  
  "Ну, ён адчувае сябе абавязаным выратаваць свет ад землятрусаў. Ён кажа, што гэта заданне ад Бога. Я размаўляў з ФБР, містэр Макэндру. Справа не ў тым, што ён небяспечны. І калі б вы маглі не шкадаваць намаганняў, я і многія людзі тут, у Сан-Акіно, былі б удзячныя, калі б вы паставіліся да яго з гумарам.Нібыта прыкінься, што ты збіраешся расследаваць.Я ведаю, што гэта дапаможа яму, і, магчыма, тады ён вернецца да сваёй жонкі. яго былі праблемы дома”.
  
  
  "Зразумела", - сказаў Сайлас Макэндру, гледзячы-над сваіх празрыстых ачкоў без аправы на джэнтльмена з Каліфорніі. "Магчыма, вы б прапанавалі нам нават расследаваць тое, што ён прапануе. Мы маглі б паслаць некалькі чалавек у Сан-Аквіна агледзецца. Яны не будуць выконваць сапраўдную місію. Яны пройдуць праз гэта, як быццам усё гэта было па-сапраўднаму ".
  
  
  "О, не", - сказаў Уайат. "У гэтым няма неабходнасці. Вам не абавязкова заходзіць так далёка".
  
  
  "Чаму б і не?" - сказаў Макэндру, яго твар са штата Агаё было спакойным, як рака Маямі ў спякотны ліпеньскі дзень.
  
  
  "Ну, у гэтым няма неабходнасці, вось і ўсё".
  
  
  "Мы павінны сёе-тое расследаваць. Мы расследуем яго гісторыю з землятрусам". Макэндру ўбачыў, як на твары Файнштэйна з'явілася ўсмешка.
  
  
  Рушыла ўслед паўза і лёгкі намёк на прыглушэнне гуку, як быццам нечая рука накрыла трубку. Затым: "Вядома, добра, гэта будзе выдатна. Мы думаем, што гэта сапраўды выдатна. Я маю на ўвазе, я сапраўды думаю, што гэта выдатна, што вы зайшлі так далёка, каб улагодзіць хворага чалавека. Вялікі дзякуй. Пакуль ".
  
  
  "Да пабачэння".
  
  
  Звяртаючыся да Файнштэйна, Макэндру сказаў: "У кагосьці там ёсць мазгі".
  
  
  "Вы, жыхары Усходу, даволі праніклівыя", – сказаў Файнштэйн. "Я ведаю Уайта ўсё сваё жыццё, і я верыў аж да канца тэлефоннай размовы, што ён хаваў ад мяне свае мазгі".
  
  
  "Так. Там шмат мазгоў. Калі б мне патэлефанавалі да таго, як вы прыйшлі, я б звяртаўся з вамі гэтак жа, як з вамі звярталіся ўсюды ў Вашынгтоне. Дарэчы, я з Агаё."
  
  
  "Гэта тое, што я сказаў", - сказаў Харыс Файнштэйн. "Выхадзец з Усходу".
  
  
  Перш чым яны пакінулі яго кабінет, Сайлас Макэндру надрукаваў звычайную запіску, якая цалкам магла ўяўляць сабой яго і Харыса Файнштэйна апошні падарунак Злучаным Штатам. Яны ніколі не змаглі б стварыць іншага, не пасля таго, як прыляцелі назад у Каліфорнію і здзейснілі памылку, абмеркаваўшы праблемы гэтага штата з эксцэнтрычным навукоўцам і двума яго выбітнымі памагатымі.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  Калі шэрыф Уэйд Уайат убачыў целы ў матэлі "Каўбой" на шашы Маунтин-роўд, недалёка ад Сан-Акіно, ён сказаў: "О, салодкі Ісус, Божа, памілуй, не".
  
  
  Затым ён, хістаючыся, выйшаў з нумара матэля ў мужчынскі туалет у вестыбюлі, дзе яго вырвала ў пісуар, і ён працягваў змываць ваду, і яго ванітавала, і ён бачыў, як на вялікім белым нафталінавым кубіку збіраюцца чырвона-белыя плямы - сведчанне таго, што ён яшчэ не навучыўся жаваць.
  
  
  "Не", - сказаў ён, трымаючы руку на зліўным бачку. "Не. Ён быў у Вашынгтоне толькі ўчора. Не".
  
  
  "Так", - сказаў яго малады памочнік. "Ці павінен я патэлефанаваць акруговаму каранёру?"
  
  
  "Так. Каранер. Вядома".
  
  
  "І гарадская паліцыя. Матэль заўсёды быў нечым накшталт напалову акругі, напалову горада ў любым выпадку".
  
  
  "Не", - сказаў Уайат. "Ніякай гарадской паліцыі. Мы паклапоцімся пра гэта".
  
  
  "Ці павінен я запрасіць фатографа?"
  
  
  "Так. Добры ход. Фатограф".
  
  
  "Яны сапраўды дрэнна выглядаюць, гэтыя двое, ці не так, шэрыф?"
  
  
  "Так. Дрэнна".
  
  
  "Як вы думаеце, што іх забіла?"
  
  
  Што іх забіла, і ён быў у жаху. Яго галава вярнулася да пісуара. Цяпер ён удыхаў свежасць халоднай праточнай вады побач з галавой, амаль хлоркавую свежасць.
  
  
  "Вы вяртаецеся ў пакой, шэрыф?"
  
  
  У Уайта перахапіла дыханне. "Так. Павінен".
  
  
  "Яны сапраўды выглядаюць жудасна, як быццам іх схапілі дзве гіганцкія рукі, якія проста рассунулі іх, як быццам выціскаюць вінаградзіну. Бах!"
  
  
  Шэрыф Уайат падышоў да ракавіны і ўзяў сябе ў рукі. Яго вочы пачырванелі. Рукі дрыжалі. Ён памыўся халоднай вадой, затым выцер твар папяровымі ручнікамі, прадстаўленымі матэлем "Каўбой", адзіным матэлем у акрузе Сан-Акіно, дзе ёсць масажныя ложкі і электрычныя разеткі ў падгалоўе ложка для любой прылады, якое вы, магчыма, захочаце падлучыць. Батарэйкі прадаваліся на стойцы рэгістрацыі.
  
  
  Ён зірнуў на маладога памагатага шэрыфа ў люстэрку. Яго вусны варушыліся.
  
  
  "Ты што-небудзь ясі?" - спытаў Уайат.
  
  
  "Не. проста пасмоктваю "Мэры Джэйн"".
  
  
  "Прэч адсюль, хлопец, пакуль я цябе не арыштаваў. Прэч".
  
  
  Шэрыф Уайт правёў рукамі па сваёй кароткай стрыжцы, пачуўшы, як грукнулі дзверы. Ён вярнуў "Стэтсан", які пакінуў на вечку пісуара, і вярнуўся ў вестыбюль, загадваючы людзям разысціся па пакоях, кажучы, што ўсё пад кантролем.
  
  
  Уладальнік матэля стаяў каля нумара, калі Уайат падышоў да яго.
  
  
  "Не ўмешвайцеся. У майго намесніка будуць да вас пытанні".
  
  
  “Э-э, шэрыф. Я не ведаю, як гэта сказаць, але, ведаеце, я даведаюся адну з ахвяр. Яны не заплацілі наперад. У іх быў American Express, а зараз няма каму падпісваць”.
  
  
  "Чаго вы ад мяне хочаце? Ён адзін з вашага віду".
  
  
  "Я армянін", - сказаў уладальнік.
  
  
  "Гэта габрэй, ці не так?"
  
  
  "Не. Вы бачыце. ..."
  
  
  "Ты падобны на яўрэя".
  
  
  "Я не такі".
  
  
  "Крутая сіська, дзетка, таму што ты выглядаеш менавіта так. А зараз заставайся за межамі гэтага нумара. Я іду ўнутр. Ты бачыш целы?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Даволі жудасна, так?"
  
  
  "Калі няма каму падпісаць кантракт, гэта вельмі жудасна. Ці бачыце, матэль "Каўбой" - маргінальны бізнэс ...."
  
  
  Шэрыф Уайат зачыніў за сабой дзверы. І вось яны ляжалі на ложку з уключаным масажорам. Абодва аголеныя, як два фрукты. Хто б мог падумаць такое пра Файнштэйн? Вядома, шэрыф Уайат назваў яго педыкам, але не настолькі. Не голы педык у ложку з маладым чалавекам, які, паводле пасведчання асобы, быў Сайласам Макэндру, геолагам Міністэрства ўнутраных спраў. Хлопец, з якім Уайат размаўляў напярэдадні.
  
  
  Шэрыф Уайат працягваў засяроджвацца на каленях і пахвіне, каб не глядзець на іх раты. Ён не хацеў глядзець на іх раты ці галовы. Ён паглядзеў на ваду, прахарчаваўшы ложак у таліі мужчын, а затым яго погляд перамясціўся на іх галовы, і ён зноў выбег з пакоя.
  
  
  Тое, што ён бачыў, было двума мужчынамі з вантробамі, выціснутымі праз рот, як быццам яны падавіліся ўласнымі страўнікамі, цёмна-чырвоныя паветраныя органы, выціснутыя з іх целаў, як зубная паста.
  
  
  Яго папярэджвалі, што могуць быць такія сьмерці. Адна з іх магла нават чакаць яго. Але ён насамрэч не верыў у гэта. Не да гэтага часу.
  
  
  Уайат зноў зайшоў у мужчынскі туалет і дабраўся да пісуар, але там нічога не засталося, і ён проста стаяў там, нахіліўшыся да бягучай вады. Натуральна, ён паставіў свой "стэтсан" на поршань, перш чым здацца страўніку.
  
  
  Дзверы ваннай зноў адчыніліся, і ўвайшоў памагаты шэрыфа, мармычучы нешта аб тым, што зноў патрэбен шэрыф, таму што фатограф быў тут, каб сфатаграфаваць два цела.
  
  
  "Працягвайце. Вазьміце іх".
  
  
  "Ці павінен я таксама распытаць уладальніка для справаздачы?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Тады прыбярыце целы, шэрыф?"
  
  
  "Так. Цела".
  
  
  Шэрыф Уайат хапаў ротам паветра.
  
  
  "Шэрыф?"
  
  
  "Так?"
  
  
  "Э-э, сёй-той з хлопцаў толькі што атрымаў пакет з "Бінкі Бургер", а ў нас ёсць дадатковы гуляш з падліўкай "слоупі Джо", калі жадаеце".
  
  
  "Вынесіце целы з матэля", - сказаў шэрыф Уайат, які не звольніў свайго намесніка на месцы толькі таму, што быў занадта слабы для гэтага.
  
  
  Выйшаўшы на сонца Сан-Аквіна, гледзячы са схілу ўзгорка на якія растуць елкі і даліну за імі і горы за імі, з раскінутымі тут і там хатамі, чыстымі, свежымі і якія раскінуліся, а не цеснымі, як у некаторых іншых месцах, шэрыф Уайат аднавіў дыханне і самавалоданне, затым нетаропка прайшоў па жвіровай абочыне да сваёй службовай машыны, прыпаркаванай там. Нават падчас расследавання ён не стаў бы паркаваць службовую машыну перад матэлем "Каўбой", каб там не аказалася нічога цікавага і хто-небудзь пазней не ўспомніў, што бачыў чырвоную бурбалку і залатыя зоркі шэрыфа на чорна-белым "Плімуце". Потым чуткі.
  
  
  Чуткі могуць забіць абранай службовай асобы.
  
  
  Шэрыф Уайт плюхнуўся на пярэдняе сядзенне, зрабіў яшчэ адзін удых, затым паехаў у офіс Першай Акіна Траст энд Дэвелапмент Карпарэйшн, Лестэр Карпвел IV, прэзідэнт, прайшоў па акуратным кансерватыўным шэрым дыване, міма двух сакратароў з іх паліраванымі драўлянымі сталамі, у кабінамі дзе ён чакаў Лестэра Карпвела IV.
  
  
  Карпвел быў там праз пяць хвілін.
  
  
  "Харыс Файнштэйн мёртвы", - сказаў Уайат, як толькі Карпвел увайшоў.
  
  
  Карпвел сядзеў у карычневым скураным крэсле за сваім шырокім пісьмовым сталом, не падымаючы вачэй, проста рассеяна ўтаропіўшыся ў стол. Ён сядзеў пад партрэтам першага Карпвела, выкананым больш, чым у натуральную велічыню, і, як і партрэт, нічога не сказаў.
  
  
  Уайат яшчэ трохі пацярабіў свой стэтсан. Ён пераступіў з нагі на нагу.
  
  
  "О, не", - змрочна сказаў Карпвел. "Што здарылася?"
  
  
  "Будзь я пракляты, калі ведаю. Харыс і гэты хлопец з Дэпартамента ўнутраных спраў былі знойдзены каля дваццаці пяці хвілін таму мёртвымі ў "Каўбоі". Шэрыф Уайат не папрацаваў сказаць "Каўбойскі матэль". Усе ведалі, што Каўбой - гэта Каўбойскі матэль." Голыя, як у дзень свайго нараджэння. Я размаўляў з гэтым хлопцам Макэндру толькі ўчора. Ён пагаварыў з Файнштэйнам, і я мяркую, што ён вярнуўся з ім, каб паглядзець. У мяне ў галаве не ўкладваецца, чаму яны прыйшлі ў "Каўбой" пагуляць у педэрастычныя гульні".
  
  
  "Ні словы пра гэта не павінна патрапіць у газеты", - сказаў Карпвел. "Вы апавясцілі місіс Файнштэйн?"
  
  
  "Ну і справы, яшчэ не, містэр Карпвел, я прыйшоў сюды, як толькі ...."
  
  
  "Добра, я зраблю гэта".
  
  
  "Я не ведаю наконт газет. Было шмат размоваў, шмат людзей у матэлі, і..."
  
  
  "Вы не абавязаны паведамляць, што ён быў знойдзены аголеным з мужчынам".
  
  
  "Не, сэр. З яго высмакталі кішкі. З іх абодвух".
  
  
  "Дык вось як яны памерлі?"
  
  
  "Павінна быць. Гэта было дрэнна".
  
  
  "У справаздачы вашага каранера яны будуць у вас ... атрымаеце іх ...." Лестэр Карпвел зрабіў паўзу.
  
  
  "Знойдзены ў ложку з жанчынамі?"
  
  
  "Не. З-за вас яны памруць ад трупнай воспы. Магчыма, ад дрэннай ежы там, у Вашынгтоне".
  
  
  "Чорт вазьмі, не. Я маю на ўвазе, вы Карпвел і ўсё такое, але я не збіраюся здзяйсняць дзеля вас ніякага крымінальнага злачынства".
  
  
  "Ты будзеш рабіць тое, што табе кажуць, Уэйд Уайат, а зараз убірайся адсюль".
  
  
  Шэрыф Уэйд Уайат на імгненне замёр у змрочным пратэсце.
  
  
  Потым ён выйшаў адтуль.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  Сайлас Макэндру і Харыс Файнштэйн пакінулі падарунак Амерыцы.
  
  
  Падарункам была проста памятка начальніку Макэндру ў Міністэрстве ўнутраных спраў. Гэта быў хлопец, якога заўсёды цікавіла ўсё незвычайнае ці выпадкі карупцыі. Ён быў тым чалавекам, які прасіў справаздачы аб асаблівасцях у Каліфорніі - асабліва геалагічных.
  
  
  У запісцы, якую напісаў Макэндру, гаварылася, што ў яго ёсць якія пацвярджаюць доказы ад Харыса Файнштэйна, што сапраўды хтосьці знайшоў спосаб умешвацца ў прыроду, каб выклікаць - ці прадухіляць -землятрусы. Гэта не розыгрыш, сказаў Макэндру. Гэта можа азначаць маштабныя разбурэнні для штата. Ён збіраўся ў Каліфорнію. Ён меў намер абмеркаваць праблему з адным тамтэйшым прафесарам.
  
  
  Такім чынам, гэта была службовая цыдулка. Начальнік, якому было цікава, што адбываецца там, у Каліфорніі, не падаў службовую запіску. Ён адправіў яго людзям, якія расказалі яму, на што ў цэлым трэба звярнуць увагу, і нядаўна праявіў вялікую цікавасць да геалогіі Каліфорніі. Ён не пярэчыў супраць адпраўкі матэрыялу людзям, якія яго прасілі. Яны давалі яму 400 даляраў у месяц на неабкладаныя падаткам выдаткі і дабіліся таго, што яго павысілі хутчэй, чым яго калег.
  
  
  Ён думаў, што гэта ФБР ці ЦРУ, ці нешта падобнае.
  
  
  Начальнік Макэндру не ведаў, да каго ў канчатковым выніку дайшла інфармацыя, таму што, калі б ён ведаў, асноўная місія гэтай арганізацыі была б правалена; місія, якая была даручана маладым прэзідэнтам аператыўніку Цэнтральнага разведвальнага ўпраўлення, які хутка трапіў у спіс тых, хто выбыў.
  
  
  Місія была часткай споведзі. Канстытуцыя Злучаных Штатаў не спрацавала. Прытрымлівацца ёй азначала хаос у будучыні. Адмовіцца ад яе азначала паліцэйская дзяржава. Злачыннасць перамагала, і таму малады прэзідэнт стварыў новую арганізацыю - CURE - назву, ніколі не запісаную ў службовай запісцы і якую ў канчатковым рахунку ведалі толькі трое амерыканцаў: прэзідэнт, раздзел CURE і праваахоўнае падпадзяленне, малады былы паліцыянт па імі Рыма Ўільямс, які па меры росту легенды стаў вядомы пад усходнім імем Шыва, "Разбуральнік".
  
  
  Тое, чаго не магла зрабіць Канстытуцыя, зрабіла КЮРЭ. Ціха. Паказанні падкупленых сведкаў раптоўна і таямнічым чынам былі зменены. Суддзя, у якога быў палітычны абавязак перад карумпаванай машынай, выявіў бы, што ён у яшчэ большым абавязку перад сваёй таемнай палюбоўніцай, і яна запатрабавала справядлівага вердыкта. Інфармацыя аб карупцыі ва ўрадзе магла выпадкова пратачыцца ў газету ад чалавека, у якога быў другі заробак.
  
  
  Дон мафіі, узброены грашыма і ўплывам, пачуў бы шолах заслоны, але ніколі нават не ўбачыў бы руку, якая размажджэрыла яму чэрап.
  
  
  Сілавік злачыннага сіндыката раптоўна знікаў.
  
  
  Хваля злачыннасці, карупцыі і хаосу, якая, здавалася, была гатова захліснуць гіганцкую маладую дэмакратыю, аціхла і пачала адыходзіць. Канстытуцыя выжыла.
  
  
  У Раі, штат Нью-Ёрк, на трэцім паверсе санаторыя Фолкрофт, з выглядам на праліў Лонг-Айлэнд, хударлявы мужчына з цытрынавым тварам прагледзеў апошнюю запіску Макэндруса. Потым ён набраў тэлефонны нумар. На заканчэнне спатрэбілася б чатыры хвіліны, таму што праверка маршруту на гэтай лініі паказала б, што званок у Карыбскае мора быў зроблены з пякарні ў Дулуце, а не з санаторыя Фолкрофт.
  
  
  Калі званок быў завершаны, доктар Гаральд Сміт, дырэктар Folcroft і дырэктар CURE, пачуў гудзенне на лініі. Затым трубку знялі.
  
  
  "Добры дзень", - сказаў Сміт. "Вакацыі скончыліся".
  
  
  На другім канцы провада, за паўтары тысячы міль адсюль, у нумары гатэля на Карыбах, Рыма Ўільямс адчуваў сябе вельмі, вельмі добра. Вакацыі былі сумнымі. Было б выдатна зноў папрацаваць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  Харыс Файнштэйн быў пахаваны перад Госпадам Богам Ізраіля, Царом Сусвету і вядучымі грамадзянамі Сан-Акіно. Большасць жыхароў Сан-Акіно задавалася пытаннем, чаму труна не была адкрыта.
  
  
  Як мяркуецца, Кароль Сусвету ведаў.
  
  
  Тое ж самае зрабілі шэрыф Уэйд Уайат і Лестэр Карпвел ЧАЦВЁРТЫ.
  
  
  Рабін, чалавек з тонкімі пачуццёвымі рысамі асобы, які толькі што скончыў семінарыю, так ці інакш прычасціў в'етнамскую вайну да смерці Харыса Файнштэйна.
  
  
  Місіс Файнштэйн кінула на яго неўхваляльны погляд. Рабін праігнараваў яе. Шэрыф Уайат кінуў на ўсіх неўхваляльны погляд. Усе праігнаравалі яго. Лес Карпвел стаяў, схіліўшы галаву.
  
  
  Уайат працягваў аглядацца, ці не зможа ён заўважыць каго-небудзь са сваіх знаёмых, магчыма, якія адшукваюцца па абвінавачванні ў чымсьці іншым. Ён не заўважыў.
  
  
  Рабін вызначыў, што значыць "добры чалавек". Ён вызначыў, што такое "добрае жыццё". Ён вызначыў тое, што, на думку тысячагадовых даследаванняў, было добрым жыццём і добрай смерцю.
  
  
  Шэрыф Уайат падумаў, што гэта гучыць нармальна, у залежнасці ад таго, як вы інтэрпрэтуеце пачуцці рабіна.
  
  
  У апошнім звароце да стваральніка ўсяго, што ёсць, было і калі-небудзь будзе. Могілкі Шалом у ясным каліфарнійскім небе. Яго старажытныя, якія вібруюць рытмы былі часткай сэнсу Сусвету.
  
  
  І глеба, на якой усе стаялі, несумненна, выклікала б гонар кніжнікаў Старога Запавету. Зямля, на якой яны стаялі, рыхтавалася - калі толькі кагосьці нельга было спыніць - аддаць пахаваных там мёртвых і скінуць у Ціхі акіян мноства за мноствам людзей, пахаваць гарады жыўцом, раздушыць мільёны, спустошыць чалавечае і жывёльнае жыццё так, як гэта мог зрабіць толькі зямны пераварот.
  
  
  Калі б на пахаванні Файнштэйна быў пісец з дасведчаным гістарычным поглядам, ён мог бы напісаць:
  
  
  "І такім чынам старэйшы Файнштэйн, якому было дваццаць чатырнаццаць гадоў, быў пахаваны. А вакол яго былі яго сябры і сям'я. І яны не ведалі, што прыгатавала для іх зямля, як не ведалі яны і птушак на дрэвах або кратоў у зямлі, якія ведалі штуршкі зямлі.
  
  
  "Мужчыны спалі з жанчынамі, якім не было дадзена выйсці замуж, а маладыя жанчыны аддаваліся добраахвотна. На зямлі панавала абжорства, і мужчыны ў вольны час не шпацыравалі, а сядзелі на мяккіх крэслах, каб дарыць свой камфорт.
  
  
  "Мужчыны здзяйснялі палавыя зносіны з мужчынамі, а жанчыны - з усімі нячыстымі рэчамі, пасля чаго людзі гэтай зямлі аддаваліся ім. Брат супраць брата браўся за зброю, бедныя супраць багатых, чорныя супраць белых, як язычнікі, так і габрэі сілкавалі гэтую нянавісць у сваіх" душах.
  
  
  "І ніхто не паглядзеў на Госпада Бога ўсяго чалавецтва, чыя міласць прынесла такую шчодрасць. Ніхто не паглядзеў, бо нават іх могілак казалі ім, што гэты свет і наступны створаны толькі для іх суцяшэння.
  
  
  "Толькі некаторыя галасы папярэджвалі: "Пакайцеся, пакайцеся, пакайцеся". Але іх пагарджалі і ганілі за іх праўду і выгналі адтуль з прысягамі і брыдкаслоўем".
  
  
  "Прыбярыце гэтыя гробаныя шапіках з гэтага пахавання. Госпадзе Ісусе, няўжо гэтыя чортавы шапіках не бачаць, што тут праходзяць гробаныя пахаванні".
  
  
  Такім чынам, прашу прабачэння ў шэрыфа Уайта.
  
  
  Такім чынам, да брамы могілак ішлі пяцёра маладых хіпі ў суправаджэнні памочнікаў шэрыфа.
  
  
  Пахавальная служба спынілася. Усе ўтаропіліся на шэрыфа Уайта.
  
  
  "Прабачце", - сказаў ён, сарамліва ўсміхаючыся і здымаючы свой стэтсан. "Думаю, я казаў крыху гучна. О. Яшчэ раз прабачце. Капялюш застаецца на мне. Хе, хе."
  
  
  На пахаванні аб гэтым не было абвешчана, але чалавек па імі Рыма вось такой набыў праз агента ўнівермаг "Файнштэйн". Дом Файнштэйнаў таксама быў прададзены яму, але як яго звалі, місіс Файнштэйн не памятала. У той дзень місіс Файнштэйн з'яжджала з Сан-Акіно, таму што пасля таго, як яе дачкі выйшлі замуж, а Харыс сышоў, у яе было занадта шмат добрых успамінаў, каб бачыць іх кожны дзень, і яе сэрца не магло вытрымаць салодкай горычы.
  
  
  Прыкладна ў той час, калі сябры нябожчыка Харыса Файнштэйна выявілі, што яго крама прададзена, яго новы ўладальнік выявіў, што ён купіў.
  
  
  "Універсальная крама? Вы што, з розуму сышлі? Я нічога не ведаю аб універсальных крамах".
  
  
  Рыма злёгку пабарабаніў пальцамі па нагрэтай сонцам прыборнай панэлі арандаванай машыны. Ён не глядзеў на доктара Гаральда Ў. Сміта, а глядзеў прама перад сабой на акуратную, дагледжаную даліну, якая клапоціцца ў гарачым Лос-Анджэлесе, Каліфорнія, і паклаў свой адзіны сакваяж у багажнік машыны, якую Сміт узяў напракат. Чыуна везлі ў арандаваным лімузіне ззаду іх, у якім ледзь змяшчаліся яго дарожныя куфры, тэлевізары і якія запісваюць прылады.
  
  
  "Вам не трэба нічога ведаць аб універмагах. Мэнэджэру было сказана працягваць кіраваць крамай, пакуль вы не будзеце гатовыя ўключыцца ў яго працу. Скажам, праз два-тры месяцы. У вас будзе шмат часу. Больш, чым вам трэба, паколькі план даволі просты ."
  
  
  "Так заўсёды адбываецца ў маім жыцці".
  
  
  "Як вы ведаеце, Сан-Акіно папрасілі выплачваць страхоўку ад землятрусаў у памеры 8000 даляраў у месяц. Вы займаеце пасаду Файнштэйна ў горадзе. Вас папросяць прыняць удзел. З гэтага моманту слухайце ўважліва, але паспрабуйце засмуціць людзей, якія пацярпелі ад землятрусу. І калі яны яны прыйдуць за вамі . . . ." Ён не скончыў прапанову. Замест гэтага ён сказаў: “Гэта можа лёгка і хутка перарасці ў нацыянальную катастрофу. У выпадку землятрусу людзі вырашаць пашырыцца. Або калі іх нешта раздражняе, і яны справакуюць буйны землятрус. Гэта можа стаць найвялікшай трагедыяй у нашай гісторыі”.
  
  
  "Другі па велічыні", - сказаў Рыма.
  
  
  "Які першы?"
  
  
  "Калі чалавек спусціўся з дрэў", - сказаў Рыма Уільямс.
  
  
  "Будзьце сур'ёзныя. Як вы думаеце, чаму мы паслалі вам гэтага выкладчыка геалогіі? Мы назіраем за гэтым пару месяцаў. І мы не змаглі разабрацца, хто ці што. І зараз, калі Файнштэйн і Макэндру мёртвыя, гэта мяняе правілы гульні. Людзі, якія пацярпелі. ад землятрусу, будуць забіваць ".
  
  
  "Адкуль вы ведаеце, што за гэтым сапраўды нехта стаіць?" Сказаў Рыма. "Магчыма, супадзенне".
  
  
  "Не", - сказаў Сміт. "Частата землятрусаў адключаная па ўсім штаце, Гэтыя людзі могуць выклікаць землятрусу, і яны могуць іх прадухіліць. І гэта робіць іх небяспечнымі. Занадта небяспечнымі для жыцця".
  
  
  "Вы вельмі верыце ў мой поспех".
  
  
  "Як шмат вы засвоілі аб геалогіі?" - спытаў Сміт.
  
  
  "Не вельмі", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ну, у гэтай акрузе ёсць арганізацыя пад назвай Інстытут Рыхтэра. Яе ўзначальвае чалавек па імені доктар Сайлас Форбен. Яны называюць яго "доктар Куэйк". У яго пару гадоў не ўсё ў парадку з галавой, але ён, верагодна, ведае аб землятрусах больш , чым любы іншы чалавек на свеце. Макэндру і Файнштэйн планавалі сустрэцца з ім. Калі вам трэба што-небудзь даведацца аб землятрусах, спытайце яго ".
  
  
  "Можа быць, ён і ёсць стваральнік землятрусу?" - выказаў меркаванне Рыма.
  
  
  "Магчыма", - сказаў Сміт. Яго голас гучаў непераканаўча. “Трымайце мяне ў курсе таго, што вам удасца высветліць. Магчыма, мы захочам паслаць сюды геолагаў, калі гэта нешта навуковае. І вам, магчыма, таксама давядзецца паклапаціцца пра іх, калі яны скончаць сваю працу”.
  
  
  "Вы ніколі не мяняецеся, доктар Сміт".
  
  
  "Ты сам не зусім невінаваты, Рыма".
  
  
  "Я ніколі не напрошваўся на гэтую працу. Мяне абвінавацілі ў забойстве, памятайце. Я быў забіты электрычным токам, страшэнна блізкі да гэтага, памятайце. І я прачнуўся ў вашай акуратнай маленькай арганізацыі з сукіным сынам, які падставіў мяне, сказаўшы, што Амерыка варта жыцця. Гэта было. Яго. Памятаеце? Я ведаю гэтую справу. І я ведаю, што ты сукін сын. І я ведаю, што я сукін сын. Цябе гэта не турбуе, але мяне турбуе ".
  
  
  Рыма глядзеў проста перад сабой на квітнеючую сельскую мясцовасць Каліфорніі, толькі ён не бачыў сельскай мясцовасці. Ён глядзеў у сваю нянавісць.
  
  
  "Мяркулася, што Чыун папрацуе над гэтым з вамі", - сказаў Сміт.
  
  
  "У яго нічога не атрымалася. Я амерыканец".
  
  
  "Ну што ж".
  
  
  "Ну, не ў тваім гусце, відавочна".
  
  
  "Мне шкада", - сказаў Сміт. "Вы вельмі добрыя ў тым, што робіце".
  
  
  "Гэта першы камплімент, які вы мне калі-небудзь зрабілі, і я знаходжу яго агідным".
  
  
  Неўзабаве Сміт дабраўся да ранча з шырокім лужком, колцавай пад'язной дарожкай і выдатнай грэцкай керамікай каля дзвярэй. На пад'язной дарожцы былі прыпаркаваны машыны. Судзячы па людзях, якія стаялі на лужку з напоямі ў руках, гэта выглядала так, як быццам вечарынка была ў разгары.
  
  
  "Пахаванне павінна было адбыцца ўчора", - сказаў Сміт.
  
  
  "Вы згадвалі нешта аб тым, што лёгкія выціскаюцца праз рот?"
  
  
  "Смяротны ціск", - сказаў Сміт.
  
  
  Рыма знайшоў гэта вельмі цікава. Затым яго сёе-тое ахінула. "Чаму ўчора на пахаванне? Чаму так хутка?"
  
  
  "Яўрэяў хаваюць на працягу дваццаці чатырох гадзін. Я думаю, ён быў занадта моцна скалечаны. Магчыма, каронеру спатрэбілася занадта шмат часу, каб вызначыць прычыну смерці. Газеты назвалі гэта выпадкам выпадковага атручэння, так што гэта тое, у што вы павінны верыць. Аб , дарэчы, - сказаў ён, працягваючы Рыма кашалёк, які выглядаў паношаным, але якім, як ведаў Рыма, насамрэч ніколі не карысталіся, каб на ім не засталося ніякіх слядоў, нейкіх малюсенькіх слядоў таго, дзе ён быў раней, - вы Рыма Бломберг. Вы хочаце заняцца бізнесам ва ўнівермагах - яны называюць гэта рознічным гандлем ".
  
  
  "Вашы бацькі памерлі маладымі, пакінуўшы вам кучу грошай. Вас выхоўвала цётка Этэль у Маямі-Біч. Вы крыху ведаеце гэты раён. Не называйце імя і адрас вашай цёткі. Проста скажыце, што ў вас ёсць цётка. Не турбуйцеся аб тым, што вы не хадзіце ў храм ці не прытрымліваецеся кашэрных звычак у ежы. Вы выправіўся габрэй. Кожны раз, калі хтосьці просіць вас аб ахвяраванні, давайце, і ніхто не даведаецца, што вы не габрэй ".
  
  
  "Аднойчы я ведаў ізраільскага агента. Нядоўга".
  
  
  "Іншая культура. Забудзься пра гэта".
  
  
  Сьміт заехаў на пад'язную дарожку, і людзі пачалі разыходзіцца, як па сыгнале. "Я думаю, яны спыніліся тут, каб прапусціць па шкляначцы на развітанне", - сказаў Сміт. “Дом ваш, як і крама. Абодва аплачаны цалкам. Становіцца позна, і мне давядзецца сысці. А вось і Чыун”.
  
  
  Сьміт спыніўся перад домам, і арандаваны лімузін пад'ехаў да іх ззаду. Кіроўца выскачыў і адкрыў заднія дзверцы для далікатнага азіята ў спадальных зялёных адзеннях. Ён дапамог пажылому мужчыну падняцца па прыступках ганка. Чіун ветліва падзякаваў яму. Ён дастаў тры валізкі Чыуна з задняга сядзення лімузіна і выцягнуў іх на тратуар разам з тэлевізійным абсталяваннем Чыуна. Кіроўца жэстам паказаў, што Чиун можа, калі жадае, сесці на багажнік. Ён дапамог пажылому мужчыну сесці.
  
  
  Рыма пакруціў галавой. Чіун зноў разыгрываў бездапаможнага. Чіун часта рабіў гэта, каб прымусіць людзей несці яго багаж або перацягваць рэчы з месца на месца. Ён не папрацаваў паведаміць тым, хто выцягваў, што ён можа скруціць іх, як мяккія лядзяшы, калі яму захочацца. Ён таксама не паведаміў ім, што ён быў Майстрам Сінан-джу, перад якім усе людзі былі проста якія рухаюцца мішэнямі.
  
  
  Аднойчы, калі жанчына несла пакеты з пакупкамі Чиуна і страціла ключ ад сваёй зачыненай машыны, Чиун націснуў на металічную ручку, адкрываючы яе. Ён растлумачыў, што яна сапраўды была не зачынена. Але ў гаражы спатрэбіўся тыдзень, каб усталяваць іншы замак наўзамен таго, які пашкодзіў Чыун.
  
  
  Цяпер Чыун зноў быў пад пасляпаўднёвым сонцам каліфарнійскага лета. Відаць, ён чакаў, што яго аднясуць у дом.
  
  
  Сміт зноў паглядзеў на гадзіннік, а Рыма зняў з задняга сядзення свой адзіны сакваяж і выскачыў з машыны. Павярнуўшыся, ён убачыў, што Чіун больш не сядзіць на яго куфрах. Ён быў на пад'язной дарожцы, выказваў спачуванні жанчыне, апранутай ва ўсё чорнае, і сумна кланяўся.
  
  
  Рыма паглядзеў на акуратна падстрыжаны лужок і людзей, якія сыходзілі, і раптам задумаўся, чаму людзі аплакваюць смерць так, як быццам гэта няшчасны выпадак, які напаткаў нешчаслівых, калі кожнага з іх напаткае той жа непазбежны лёс.
  
  
  І для гэтых людзей гэта можа адбыцца хутка, у залежнасці ад таго, наколькі паспяхова Рыма выконваў сваю працу. Ён убачыў, як сем цёмных птушак узляцелі з папулярнага дрэва ўдалечыні, як быццам спалохаўшыся коткі. Наколькі ён ведаў, гэта магло быць яшчэ адным слабым штуршком. Птушкі лепш за ўсё адчуваюць штуршкі.
  
  
  Колькі землятрусаў у год было ў Каліфорніі? Невялікія штуршкі зямлі. Невялікія карэкціроўкі сіл зямной кары. Як жукі ў бутэлечцы, якую дзеці зачыняюць і, можа быць, не забываюць прапускаць паветра. Магчыма, маленькія жучкі выжывуць.
  
  
  Усе яны былі казуркамі ў бутэльцы, толькі зараз праблема была не ў паветры. Нехта збіраўся разбіць бутэльку нагой. У ёй былі ўсе чалавечыя казуркі.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  Добра пабудаваныя дамы не пацярпелі ў тую ноч. Толькі люстры злёгку пагойдваліся. Рыма басанож не адчуваў гэтага на каменнай падлозе гасцінай. Чіун таксама не паварушыўся, і ён спаў на цыноўцы на падлозе сваёй спальні.
  
  
  На другім баку лужка завыў котка, Рыма паглядзеў на сінявата-чорнае неба са зніклым месяцам, адчуваючы сябе вельмі самотным і вельмі бездапаможным, напалоханым да такой ступені, якой ён ніколі не адчуваў з таго часу, як пачаліся яго трэніроўкі з Чіуном.
  
  
  Таму ён заплюшчыў вочы, закрыў свой розум і на імгненне змоўк. Калі ён расплюшчыў вочы, ён зноў быў спакойны. Празмерна актыўны розум - гэта кінжал ва ўласным сэрцы, абвяшчае старая прымаўка з карэйскай вёскі Сінанджу, адкуль родам майстар.
  
  
  У іншых дамах у тую ноч было не так бяспечна. Яны не былі трывалымі, яны не адрозніваліся надзейнасцю, у іх не было вадаправода, кандыцыянера ці цэнтральнага апалу.
  
  
  Гэта былі дамы зборшчыкаў вінаграду, людзей, якія прыязджалі ў Сан-Акіно вясной і летам для працы на вінаградніках, а затым з'яжджалі пасля збору ўраджаю ў канцы сезона. Вінаград Акіна быў добрым вінаградам, вермутным вінаградам для лепшага вермута Амерыкі.
  
  
  Такім чынам, хоць уладальнікі вінаграднікаў насамрэч не адчулі землятрусу ў тую ноч, зборшчыкі адчулі. З-за штуршка, які мог разгайдаць люстру, магла абрынуцца сцяна з ліставога металу або разарваць бэльку два на чатыры, прыбітую да іншай бэлькі два на чатыры, якая павінна была падтрымліваць дах.
  
  
  Тры халупы ўпалі ноччу ў Сан-Аквіна, як картачныя домікі.
  
  
  У стаячых халупах запаліліся голыя лямпачкі. Людзі ў начных кашулях і ніжняй бялізне, некаторыя ў штанах і без нічога іншага, з віскам выбягалі са сваіх халуп.
  
  
  Пыл, ад якога задыхаюцца лёгкія, падымаўся з груды бляшаных і драўляных абломкаў.
  
  
  Хтосьці закрычаў па-іспанску.
  
  
  "Мужчыны. Нам патрэбны мужчыны. Дапамажыце".
  
  
  Тоўстая, скрываўленая рука высунулася з-пад расшчэпленай бэлькі, і слабы голас па-іспанску паклікаў з боку рукі: "Калі ласка. Калі ласка".
  
  
  "Сюды. Дапамажыце мне з гэтай бэлькай", - крыкнуў адзін мужчына ў слаксах і басанож. Было халаднавата, але яго цела прамокла наскрозь, калі ён з усіх сіл спрабаваў зняць бэльку з тоўстай, рухомай рукі акрываўленым пэндзлем.
  
  
  З кучы ліставога металу, дрэва і брызента данёсся дзіцячы плач.
  
  
  Ён плакаў, калі людзі рукамі адрывалі палосы ад корпуса. Ён плакаў, калі з горада Сан-Акіно прыбылі краны і трактары. Ніхто, які стаяў вакол халуп, не мог спыніць яго, падняць ці суцешыць, і мужчыны, якія працавалі над разблытваннем груды, пачуваліся бездапаможнымі, спалоханымі і злымі на будынак, які не паддаўся досыць хутка, і на дзіця, якога яны не змаглі знайсці дастаткова хутка. .
  
  
  Пасярод ночы плач спыніўся, і калі праз некаторы час цела мёртвага дзіцяці было выяўлена і пакладзена на стол, зборшчыкі вінаграда з Сан-Акіно вярнуліся ў свае халупы ў цішыні.
  
  
  І на наступны дзень яны не пайшлі на палі, хаця сонца стаяла высока і прыпякала, і, па словах пакаленняў мігрантаў, гэта была "надвор'е для працы".
  
  
  "Божа", - прамармытаў шэрыф Уэйд Уайат. "Жудасныя роды Макрэц. Што заўгодна!! напалохайце іх".
  
  
  Ён прыбыў на месца здарэння раніцай, даведаўшыся па тэлефоне папярэдняй ноччу, што ніводзін белы мужчына не быў забіты, і таму вярнуўся да сну.
  
  
  "Не хочаш пайсці на палі, так?" - спытаў Уайат уладальніка ранча Грамучы. "Страляй. Ты думаеш, гэта камуністы іх разахвочваюць?"
  
  
  "Не", - сказаў Роберт Грамучы, уладальнік. Грамучы высунуўся з акна свайго ружовага "Эльдарада" з адкідным верхам і паглядзеў на шэрыфа Уайта, які робіць нататкі.
  
  
  "Мінулай ноччу былі забітыя сем чалавек", - сказаў Грамучы.
  
  
  "Хоць усе змазчыкі - дакладна?"
  
  
  "Усе амерыканцы мексіканскага паходжання".
  
  
  "Сем. Хаціны зніклі?"
  
  
  "Справаздача ў вашага намесніка".
  
  
  "Так, вядома. Я проста хацеў даведацца некаторыя падрабязнасці аб землятрусе".
  
  
  "Рабочыя сёння неспакойныя", - сказаў Грамучы.
  
  
  "У ранейшыя часы мы ведалі, як з гэтым зладзіцца, Боб, але сёння я нічога не магу для цябе зрабіць. Ты ведаеш, што ў мяне злучаны рукі".
  
  
  "Я не прасіў цябе перарабляць іх, Уэйд. Яны кажуць аб тым, што гэта год вялікага праклёну ці нешта ў гэтым родзе. Багі зямлі супраць багоў разбурэння. Я не ведаю."
  
  
  «Я думаў, вы, людзі, таксама верыце ў гэтую лухту, Боб. Без крыўд».
  
  
  "Мы не ведаем. Ты выглядаеш незвычайна задаволеным гэтай раніцай, Уэйд".
  
  
  Што было праўдай. Уэйд Уайат папярэдзіў камітэт Сан-Аквіна - Карпвела, Рюкера і Бой-Дэнхаўзена - аб набліжэнні землятрусу. Адплата за паездку Файнштэйна ў Вашынгтон. Адплата за тое, што Вашынгтон даслаў Макэндру. Папярэджанне не рабіць больш паездак і не прымаць больш прадстаўнікоў федэральных органаў.
  
  
  "Не, не больш, чым звычайна, Боб", - сказаў Уайат. "Ведаеце, проста стары добры, неадукаваны вясковец Уэйд Уайат не заўсёды памыляецца, і часам у яго ёсць права пазлараднічаць".
  
  
  "Сем чалавек мёртвыя, Уэйд".
  
  
  "Такім чынам, найміце іншых. Убачымся, Боб. Беражы сябе. З павагай да місіс", - пракрычаў Уайат, адступаючы назад, пакуль казаў.
  
  
  Ён сеў у свой абсыпаны зоркамі "Плімут" і выкіраваў на пыльную дарогу, якая вядзе з лагера да шашы, ажыўленай ранішнім рухам у Сан-Акіно.
  
  
  Уайат прыемна насвістваў, калі ехаў па горнай шашы міма матэля "Каўбой", дзе яго насельнікі садзіліся ў свае машыны, шматлікія без багажу. Затым міма чароды стаянак ужываных аўтамабіляў і аўтамыек, а затым гандлёвага цэнтра Aquino, у якім дамінуе ўнівермаг Feinstein.
  
  
  Ён падумаў, ці не зменіць новы ўладальнік назву крамы на "ля Бломберга". Ці, можа быць, "у Рыма". Хлопец здаваўся дастаткова звычайным, але з такімі людзьмі ніколі нельга быць упэўненым. Возьмем, напрыклад, яго слугу-азіята. Было відавочна, што гэты чалавек не быў слугой. У яго не хапіла энергіі нават на тое, каб занесці свае торбы ў хату. Шэрыф Уайат, які пад'ехаў да дома, загадаў свайму намесніку зрабіць гэта.
  
  
  Калі падумаць, то новы ўладальнік, відавочна, быў такім жа дзіўным, як ружовы банан. Навошта яшчэ трымаць тамака гэтага старога азіята? Ён не быў слугой. Занадта слабы. Верагодна, памрэ праз месяц.
  
  
  Ці маглі гэтыя маленькія прыдуркі перамагчы нас у В'етнаме? Не. Шэрыф Уайт ведаў, хто перамагаў Амерыку ў В'етнаме. Амерыка перамагала Амерыку ў В'етнаме.
  
  
  Але шэрыф Уайат таксама быў палітыкам. І калі ён пад'язджаў да закусачнай каля Карпвел Білдынг, ён пакляўся, што, як і яго пачуцці з нагоды В'етнама і таго, хто сапраўды нясе за гэта адказнасць, ён будзе трымаць свае пачуцці да Рыма Бломберга пры сабе. Стрыманы.
  
  
  Кава ў закусачнай "Андрапалас" у тую раніцу быў смачным. Чорны і горкі, а калі яго змешваюць з кавалачкамі цукру з лыжачкі і заліваюць вяршкамі - сапраўдным напоем, а не тым, што Андрапалос падаваў сваім пастаянным кліентам, - смак атрымліваецца насычаным, прыемным і моцным.
  
  
  "Пірог у стылі ала. Вішнёвы пірог з ванільнай памадкай, Герти", - сказаў шэрыф Уайат дзяўчыне за стойкай. Ёй было пад трыццаць, што стала жорсткім вынікам занадта частых сувязяў на адну ноч з занадта вялікай колькасцю кліентаў, якія пыталіся, што яна рабіла, калі заканчвала той ноччу, і занадта частых "нічога асаблівага".
  
  
  Яна была Герці, і яны расказвалі Герці брудныя жарты, а яна смяялася з іх. І яны ўшчыкнулі Герці, і Герці магла раззлавацца, але раззлаваная Герці на самай справе не лічылася, таму што яна была Герці.
  
  
  Герці была жанчынай, якая чула ўсе апошнія непрыстойнасці.
  
  
  Герці таксама была афіцыянткай у "Андрапалосе", якая атрымлівала самыя высокія чаявыя. І ў Герці, як ведаў шэрыф Уайат, быў страшэнна вялікі банкаўскі рахунак.
  
  
  Кароткавыя ягадзіцы шэрыфа Уайта вянчалі чырвоны вінілавы зэдлік у стойкі, зачыняючы яго плоццю колеру хакі, якая амаль хавала вечка зэдліка.
  
  
  Ён паклаў локці на стальніцу і рыгнуў. Герці прынесла яму пірог "ала мод".
  
  
  "Чула, мінулай ноччу ў Громаксе загінулі сем чалавек", - сказала Герці. “І дзіця таксама. Адзін з мужчын сказаў, што дзіця працягвала плакаць на працягу ўсяго гэтага. Усю ноч. А потым гэта спынілася, і калі яны знайшлі яго, яно было мёртвае. Гэта была дзяўчынка. Яе маці і яе бацька таксама былі забітыя. Адзін з яе братоў. У жывых засталося толькі трое дзяцей з той сям'і. Ведаеш, Уэйд, гэтыя халупы - ганьба". ..
  
  
  "Паслухайце", - сказаў Уайат, яго мясісты твар пачырванеў. "Я збіраюся з'есці гэты пірог. І я збіраюся з'есці гэта марозіва. Але ў наступны раз, калі я закажу вішнёвы пірог ala mode з ванільнай памадкай, я хачу вішнёвы пірог з ванільнай памадкай. Не з ванільным рыплом."
  
  
  Шэрыф Уайат пагрузіў відэлец у ванільную масу, яе зубцы ўтварылі роўныя раўчукі на белым і карычневым марозіве.
  
  
  "Ты крыху перагінаеш палку, Уэйд".
  
  
  Шэрыф Уайат памахаў відэльцам перад тварам Герці, аднак досыць далёка, каб пазбегнуць любога кантакту з яе касметыкай. Затым яму давялося б узяць іншы відэлец.
  
  
  "Я скажу вам, што, магчыма, гэта ўжо трэці раз у гэтым годзе, калі я заказваю ванільную памадку і атрымліваю vanilla ripple".
  
  
  "Што наконт людзей, якія былі забітыя, Уэйд?"
  
  
  "Калі я падам рыпл замест помадкі, гэта іх не верне".
  
  
  "Вы за гэта не плаціце".
  
  
  "Я заплачу за гэта. Прынясіце мне сметанковую помадку".
  
  
  "Мы заканчваем. Хочаш яшчэ адзін смак?"
  
  
  "Не. Ripple падыдзе".
  
  
  Герці, не параненая ў баі, засталася побач з Уайат.
  
  
  "Яны гавораць, што ветбекі гавораць аб смерці. Шмат чаго. Што яны могуць вярнуцца дадому. Што яны атрымалі свае папярэджанні", - сказала Герці.
  
  
  Шэрыф Уайат асушыў свой кубак. Абрусам дарога. Іх цэлы пачак.
  
  
  "Хто будзе збіраць вінаград?"
  
  
  "Амерыканцы".
  
  
  "Пры такім заробку?"
  
  
  “Тады яны атрымаюць машыны. Машыны не смярдзяць, як мокрыя анучы. Вы можаце пакінуць машыну ў гаражы. Машына не хоча пераязджаць да вас ці хадзіць з вамі ў кіно. Машыны таксама будуць выконваць загады”.
  
  
  "Не ў наш час", - засмяялася Герці.
  
  
  Шэрыф Уайт таксама засмяяўся.
  
  
  "Той новы хлопец, які купіў "Файнштэйн"?" - Спытала Герці.
  
  
  "Рыма Бломберг?"
  
  
  "Так. Я бачыў яго гэтай раніцай па дарозе на працу".
  
  
  "У пяць раніцы?"
  
  
  "Так", - сказала Герці. "Ён быў на сваім лужку і рабіў самыя дурныя практыкаванні, якія я калі-небудзь бачыла".
  
  
  "Так?"
  
  
  "Так. Гэта было падобна на вар'яцтва. Я маю на ўвазе, было цёмна, таму я не магу быць упэўнены, але мне здалося, што ён бег хутка. Сапраўды хутка. Хутчэй, чым я калі-небудзь бачыў, каб хто-небудзь бегаў "А потым ён як быццам урэзаўся ў сцяну, так хутка змяніў кірунак. Як быццам ён зрабіў гэта без ног. Як у мультфільмах або старых фільмах. Ён праносіўся тут, потым праносіўся там, потым бац, ён накіроўваўся кудысьці яшчэ. Самая дзіўная". рэч, якую я калі-небудзь бачыў.
  
  
  "А потым, - сказала яна, - потым ён лёг на зямлю, і гэта было так, як быццам ён вібраваў ці нешта ў гэтым родзе. Затым ён зрабіў самую дзіўную рэч, якую я калі-небудзь бачыла. Я маю на ўвазе. , Калі-небудзь.Я маю на ўвазе, я быў у "Каўбоі" і ўсё такое, і я маю на ўвазе, калі-небудзь. Ён ляжыць тварам уніз на лужку, а затым ён у паветры, пераварочваецца назад. Як котка. сур'ёзна".
  
  
  Герці нервова гуляла са сваёй сурвэткай, скручваючы яе і пільна назіраючы за вачыма шэрыфа Уайта, пакуль расказвала сваю гісторыю.
  
  
  Уайат прапанаваў свой кубак за дадаткам кавы. Герці пацягнулася за сваёй спіной да графіна, які пастаянна награваўся, і наліла яго. Уайат дадаў цукар і сапраўдныя вяршкі.
  
  
  "Што вы пра гэта думаеце?" Спытала Герці.
  
  
  Уайат паклікаў яе відэльцам бліжэй. У яго было для яе крыху інфармацыі.
  
  
  "Ён педык. Фагола. Мусіць, займаецца балетам".
  
  
  "Без жартаў?" ашаломленая Герці перапытала. "Я б ніколі ў гэта не паверыла".
  
  
  "Вы можаце ў гэта паверыць".
  
  
  "Без жартаў", - паўтарыла Герти, цалкам задаволеная тым, што ёй удалося высветліць. Яна зрабіла паўзу. "Вы ведаеце, я ведаю, і большая частка горада ведае, што на самой справе адбылося ў матэлі з Файнштэйнам і іншым хлопцам. Так, я ведаю пра атручэнне і ўсё такое. Гэта сапраўды адбылося ў матэлі, галышом і ўсё такое. Але яны не былі педыкамі, на выпадак, калі ты так падумаў. Я ведаю. Яны ўдваіх былі з бабамі."
  
  
  "Не".
  
  
  "Так", - сказала Герці. "Яны разыгрывалі сапраўдны бандыцкі нумар з кучай баб".
  
  
  "У "Каўбоі"?"
  
  
  "Ты гэта ведаеш".
  
  
  "Не".
  
  
  "Ага", - змоўніцку сказала Герці. "З кучай баб".
  
  
  "О", - тупа сказаў Уайат і выпусціў відэлец на талерку. "Я гэтага не ведаў".
  
  
  Ён чакаў у закусачнай, пакуль не ўбачыў серабрысты "Ролс-ройс" Лестэра Карпвела, які спыніўся перад будынкам "Карпвел білдынг". Няхай Герці думае ўсё, што ёй заманецца. Ён перайшоў вуліцу. Уайат ведаў, як загінулі двое мужчын. Ад чыёй рукі. І яму гэта не падабалася.
  
  
  Ён дагнаў Карпвела прама перад галоўнымі дзвярыма.
  
  
  "Я павінен пагаварыць з вамі прама зараз", - сказаў ён. "Мінулай ноччу было папярэджанне. Мне патэлефанавалі людзі, якія пацярпелі ад землятрусу. Мы павінны сёе-тое зрабіць".
  
  
  “Адзінае, што мы павінны зрабіць, – сказаў Карпвел, – гэта не размаўляць тут, на вуліцы. Мы пагаворым сёння днём. Я думаю, прыйшоў час містэру Рыма Бломбергу даведацца пра выдаткі, звязаныя з валоданнем установай Файнштэйна”.
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  Шэрыф Уайат асабіста адправіўся за новым уладальнікам "Файнштэйна". Крама заставалася адкрытым пад кіраўніцтвам віцэ-прэзідэнта, і новы ўладальнік там яшчэ не з'яўляўся. Карпвел сам запрасіў Рыма Бломберга па тэлефоне. Уайат было сказана паводзіць сябе прыязна, каб як бы даць новаму чалавеку зразумець, што ён сярод сяброў у Сан-Акіно.
  
  
  Шэрыф Уайат стаміўся, смяротна стаміўся, калі пад'язджаў па выгнутай пад'язной дарожцы да дома Файнштэйнаў. Смешнае. Ён усё яшчэ думаў пра яго як пра дом Файнштэйнаў. Ён падняўся на некалькі прыступак да ўваходных дзвярэй і патэлефанаваў.
  
  
  Маленькі дзівак адказаў на званок.
  
  
  "Гаспадар дома?" - спытаў Уайат.
  
  
  "Так", - сказаў Чыун, Майстар сінанджу, уладальнік найвялікшых таямніц баявых мастацтваў, забойца, чые працы падтрымлівалі вёску Сінанджу ў Карэі, як працы яго бацькі падтрымлівалі вёску, як працы бацькі яго бацькі падтрымлівалі вёску, і ўсё гэта за кошт здачы сябе ў арэнду тым, у каго былі грошы, каб аплаціць іх паслугі.
  
  
  "Магу я пагаварыць з ім?"
  
  
  "Так і ёсць", – сказаў Чыун.
  
  
  "Я маю на ўвазе містэра Бломберга".
  
  
  Шэрыф Уайат назіраў. Маленькі дзівак усміхнуўся вясёлай усмешкай і пакланіўся. Далікатны малы, падумаў Уайат. Пацешна, ён не запрасіў шэрыфа ўвайсці, таму, калі маленькі дзівак зашаркаў прэч, каб паклікаць свайго боса-квірыё, Уайат увайшоў у дом следам за ім.
  
  
  І раптам, на здзіўленне, у жываце шэрыфа ўзнік востры боль і нешта расплылося, як быццам з-за спіны высунулася рука маленькага дзядка з нажом, і шэрыф Уайт пачуў:
  
  
  "Вас не запрашалі ўвайсці".
  
  
  І маленькі дзівак нават не перапыніў сваёй шаркаючай хады, і ён пакінуў нож у жываце Уайата. Уайат проста ведаў гэта, і ён баяўся паглядзець. Ён схапіўся за пякучы боль, намацваючы кроў, якая, як ён ведаў, павінна была там быць.
  
  
  "О, міласэрны Ісус, не", - прастагнаў шэрыф Уайат. Ён асцярожна абмацаў глыбокую рану. Крыві пакуль не было. Яго рука не магла рухацца далей. Ён абапёрся аб вушак дзвярэй. Ён застагнаў, молячыся, каб іншы белы чалавек знайшоў яго. Затым ён пачуў голас, які, відаць, належаў Рыма Блобергу.
  
  
  "Чыун, ну ж, будзь добры, калі ласка".
  
  
  Затым голас гуку. "Гэта нішто".
  
  
  "Ну, шэрыф так не думае".
  
  
  "Калі б я забіў яго, вы б знерваваліся. Але ці атрымліваю я падзяку за тое, што думаю аб вашым дабрабыце? Не. Я атрымліваю папрок".
  
  
  Пра што, чорт вазьмі, яны казалі? падумаў шэрыф Уайат. Напэўна, гэта нож, які подлы маленькі прыдурак усадзіў у яго.
  
  
  "Проста адкіньцеся назад", - сказаў белы чалавек. "Прыбярыце рукі ад жывата. Вось і ўсё. Цяпер трымайце вочы зачыненымі так, як яны ёсць".
  
  
  Шэрыф Уайт адчуў яшчэ больш востры боль вакол раны, як быццам яго стукнулі рукой, адкрываючы нажавую рану далей, а затым ён наогул перастаў адчуваць боль. Адчуванне адсутнасці болю было такім прыемным, што слёзы навярнуліся яму на вочы перш, чым ён зразумеў, што яны ёсць.
  
  
  Ён расплюшчыў вочы і паглядзеў уніз у пошуках нажа, які, відаць, забраў белы чалавек. Але нажа не было. Не было ніякай раны. На яго кашулі не было ніякіх метак. Цуд. Ён заўсёды ведаў, што яўрэям вядомы таямніцы цудоўнага ацаленьня.
  
  
  "Дзякуй вам, дзякуй", - сказаў шэрыф, зноў знаходзячы самавалоданне. "Што вы зрабілі з нажом?"
  
  
  "Які нож?"
  
  
  Той, які маленькі звук уваткнуў у мяне".
  
  
  "Не было ніякага нажа".
  
  
  "Я ведаю аб нажавым раненні, калі мяне паранілі. Я абвінавачваю гэтага маленькага прыдурка ў нападзе на афіцэра са смяротнай зброяй".
  
  
  "У вас што-небудзь баліць?"
  
  
  "Не".
  
  
  "У вас ёсць рана?"
  
  
  "Не падобна на гэта".
  
  
  "Тады як вы збіраецеся абвінаваціць яго ў тым, што ён уторкнуў у вас нож?"
  
  
  "У нас ёсць спосабы", - сказаў шэрыф Уайат, падцягваючы пояс са зброяй.
  
  
  "Паслухайце. Ён ніколі не парэзаў вас. Ён проста закрануў нервы пад скурай. Балюча. Але бясшкодна".
  
  
  "О", - сказаў шэрыф Уайат, гледзячы міма Рыма Бломберга на далікатнае стварэнне, спакойна якое стаіць у спакоі каля вазы, як быццам абодва яны былі вылепленыя з аднаго далікатнага кавалка фарфору. "Паслухай, хлопец", - прагрымеў Уайат пажылому азіяту. "У наступны раз, калі ты паспрабуеш што-небудзь з гэтых пацешных штучак з нервамі страўніка і іншым, у цябе ўсё атрымалася, хлопец. Хех? Не кажыце, што я вас не папярэджваў."
  
  
  Так яно і было. Гэтыя ўхмылкі. Гэтыя дзіўныя ўхмылкі як у гэтага хлопца Рыма Бломберга, так і ў таго гуку. Як гэтыя ўхмылкі напярэдадні, калі яны прыбылі ў Сан-Акіно". Рыма зірнуў на засечкі на сваім пісталеце і проста ўсміхнуўся адзін аднаму, як два педыкі.
  
  
  "Гэта адносіцца і да вас, містэр Бломберг, не палічыце за непавагу, але дзе б вы былі без закона?"
  
  
  "Клічце мяне Рыма", - сказаў малады новы ўладальнік "Файнштэйна".
  
  
  "Вядома, Рыма", - сказаў шэрыф Уайат.
  
  
  У машыне Уайат сказаў, што ён не знаёмы з габрэйскімі імёнамі, і што азначаў Рыма?
  
  
  "Насамрэч гэта не яўрэйскае імя", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так, тады якога гэта віду?"
  
  
  "Гэта доўгая гісторыя", - сказаў Рыма. На ім былі белая спартовая кашуля, сінія штаны і італьянскія туфлі без зашпілек. Ён адчуваў сябе вельмі паралізаваным.
  
  
  "У нас ёсць час", - сказаў шэрыф Уайат.
  
  
  "Гэта доўгая гісторыя, якую я не збіраюся вам расказваць", - сказаў Рыма. Затым ён усміхнуўся.
  
  
  "Ну, вядома. Калі гэта асабістае і ўсё такое. Зрэшты, вы хутка даведаецеся, што тут, у Сан-Аквіна, усё накшталт як даведаюцца гісторыі адзін аднаго. Разумееце, што я маю на ўвазе?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. І яны моўчкі даехалі да Карпвел-Білдынг, дзе іх упусціў начны вартаўнік. Яны прайшлі міма шэрагаў пісьмовых сталоў на першым паверсе ў кабінет сакратара, які быў адчынены, затым Уайат спыніўся і пастукаў у паліраваную тоўстыя драўляныя дзверы з латуневымі ўстаўкамі.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і Лестэр Карпвел IV, у цёмным дзелавым гарнітуры з камізэлькай і адважнай усмешкай, якая сагравае заклапочаны твар, прывітаў Рыма моцным поціскам рукі.
  
  
  "Я рады пазнаёміцца з вамі, але шкадую, што сустрэўся з вамі пры такіх абставінах", - сказаў ён.
  
  
  Рыма выглядаў збянтэжаным, хаця гэта было не так. Ён узяў руку Карпвела і заўважыў, што Уайат з пагардай глядзіць на бязвольнае запясце.
  
  
  "Так, гэта збівае з панталыку", - прызнаў Карпвел. "Я ўсё растлумачу, містэр Бломберг", - сказаў ён.
  
  
  Рыма заўважыў двух мужчын сярэдніх гадоў, адзін з якіх быў апрануты нядбайна, а другі больш афіцыйна, якія стаялі на сваіх месцах вакол доўгага цёмнага стала для нарад з цёплым жоўтым верхнім асвятленнем, якое надавала збору выгляд змовы. Ён ведаў, што адбудзецца, але павінен адлюстраваць здзіўленне, нагадаў ён сабе.
  
  
  "Клічце мяне Рыма", - сказаў Рыма.
  
  
  Карпвел ветліва падвёў яго да стала і прадставіў яго Дерну Ракеру - клічце яго Дзерн - і Мітчэлу Бойдэнхаўзену - клічце яго Сонні. Ён назіраў за іх вачыма, калі працягнуў млявую руку, затым яшчэ адну млявую руку. Яны схавалі сваё збянтэжанасць несумленнай цеплынёй.
  
  
  Рыма заўважыў, што Уайат глядзіць у столь з выразам "о, не, толькі не яшчэ адно якое мінае крывёй сэрца". Выдатна.
  
  
  Рыма апусціўся ў адно з карычневых скураных крэслаў, якія атачаюць стол. У пакоі было смачна і пахла добрым дрэвам, выдатнай паліроўкай і першакласнай скурай, сабранай за стагоддзе. Часам людзі спрабавалі стварыць гэтую самавітую кансерватыўную атмасферу за адзін дзень і выяўлялі, што ў іх гэта не атрымліваецца. Яны маглі купіць сталы, лямпы і скуру. Нават камін і партрэт за пісьмовым сталом у канцы пакоя. Але яны выявілі, што ім бракуе густу пакаленняў, якія звыкнуліся да багацця.
  
  
  Рыма скрыжаваў ногі, крыху больш вытанчана, чым было неабходна. Чыун часта перасцерагаў яго ад перагульвання. Чыун у падобных сітуацыях быў шмат у чым узорам метадычнай школы акцёрскага майстэрства. Каб разгуляць нявінную кветку, будзь нявіннай кветкай. Твае кіпцюры заўжды могуць з'явіцца.
  
  
  Рыма паспрабаваў расставіць людзей, над чым Чыун працаваў гадамі. Гэта дадатковае пачуццё небяспекі, хто быў забойцам, а хто не. Чіун часам мог намеціць гвалт у сэрцы чалавека і дакладна падлічыць, колькі яго будзе выкарыстана.
  
  
  Аднойчы ўвечары ў рэстаране ў Канзас-Сіці Чыун папрасіў Рыма прасканаваць натоўп і абраць тых, хто ўяўляў небяспеку. Рыма абраў траіх мужчын і не змог больш звузіць круг пошукаў. Перад заканчэннем вечара пажылая жанчына ў капялюшыку з кветкамі паспрабавала забіць Рыма капялюшыкавай шпількай. Мужчыны былі бяскрыўдныя.
  
  
  Чыун інстынктыўна зразумеў, што гэта яна.
  
  
  Цяпер Рыма паспрабаваў. Ён сеў за стол з чатырма мужчынамі і ацаніў іх, і на гэты раз ён быў упэўнены, што меў рацыю.
  
  
  Уайат мог забіць каго-небудзь выпадкова. Засечкі на пісталеце былі для таго, кім, па ім меркаванню, ён павінен быў быць, а не для таго, кім ён быў.
  
  
  Ракер і Бойдэнхаўзен выглядалі як даволі здаровыя асобнікі і маглі, калі б абставіны прывялі іх да гэтага або калі б іх да гэтага прымусілі, забіць.
  
  
  Але Лестэр Карпвел ЧАЦВЁРТЫ, з тонкімі сівелымі скронямі, сумленнымі блакітнымі вачыма і моцнай, але цёплай спачувальнай усмешкай амерыканскай шляхты. ... Ён мог увагнаць спайк у вашу сятчатку і не прапусціць ніводнага прыёму ежы.
  
  
  "Мы сутыкнуліся з сур'ёзнай праблемай тут, у Сан-Акіна, містэр Бломберг", - сказаў Карпвел, складаючы свае моцныя рукі разам, як у малітве. "Вы ведаеце, гэта краіна землятрусаў".
  
  
  "Мне гэтага не растлумачылі, калі я купляў "Файнштэйн"".
  
  
  “Я думаю, усе думалі, што ўсе астатнія ведаюць. Па вялікім рахунку, землятрусы падобныя на любыя іншыя стыхійныя бедствы. Вы рызыкуеце, напрыклад, патрапіць пад удар маланкі. Чалавек можа, як кажуць, загінуць, пераходзячы вуліцу”.
  
  
  "Так. Але падчас землятрусу вуліца праходзіць праз цябе", - адказаў Рыма. "А калі ў цябе ёсць крама, гэта разбурае яго".
  
  
  Рыма ўбачыў, як Бойдэнхаўзен абмяняўся поглядамі з Ракерам, а шэрыф Уайат надаў сваёй мужнасці здушанае фырканне.
  
  
  "Што ж, магчыма, але землятрусы і падземныя штуршкі - гэта частка жыцця ў Каліфорніі. Я мяркую, што ў нас тут ад землятрусаў загінула менш людзей, чым у аўтамабільных аварыях".
  
  
  "У нас у В'етнаме загінула менш людзей, чым у аўтамабільных аварыях", – сказаў Рыма.
  
  
  Рыма пабарабаніў пальцамі. Ён улавіў варожасць Уайата і замяшанне Бойдэнхаўзена і Ракера. Карпвел працягнуў спакойную прэзентацыю. Карпвел быў забойцам. Землятрусы былі яго шоу. У гэтым няма сумневаў.
  
  
  "Паколькі вы так лічыце, - сказаў Карпвел, - гэта аблягчае нашу сустрэчу. Мы можам гарантаваць вам, што землятрусаў больш не будзе".
  
  
  "Наліце гэта ў бутэльку", - сказаў Рыма. "Я вып'ю гэта".
  
  
  Карпвел працягнуў распавядаць гісторыю: як з шэрыфам Уайат звязаліся людзі, якія маглі прадаць страхоўку ад землятрусаў. Не выплата пасля таго, як землятрусу нанеслі шкоду, а прадухіленне. І пасля дэманстрацыі лідэры Сан-Акіна вырашылі плаціць. Восем тысяч долараў за месяц, дванаццаць месяцаў за год.
  
  
  "Хто гэтыя людзі, якія прадаюць страхоўку?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Мы не ведаем", - сказаў Лестэр Карпвел IV. "Шэрыф Уайат дастаўляе грошы, але ён ніколі іх не бачыў".
  
  
  "Вы плаціце камусьці невялікі стан за абарону і не ведаеце, каму вы гэта плаціце? Гэта тое, у што мяне просяць паверыць?"
  
  
  "Я ніколі іх не бачу", - настойваў шэрыф Уайат, нахіляючыся наперад пад жоўтым святлом, так што яго чырванаваты твар набыў аранжавае адценне ў яго святле.
  
  
  "Што вы маеце на ўвазе, кажучы, што ніколі іх не бачыце?", - спытаў Рыма. "Яны прывіды? Яны маленькія эльфы? Што?"
  
  
  Уайат пачынаў раздражняцца. "Я ніколі іх не бачыў. Яны тэлефанавалі па тэлефоне. Яны сказалі мне, дзе пакінуць грошы. Я пакінуў іх. Вось і ўсё, - сказаў ён горача.
  
  
  "Вы размаўляеце з імі па тэлефоне", – сказаў Рыма. "Такім чынам, у іх ёсць галасы. Што гэта? Маленькія пішчачыя жаўны? Сінтэзатары Moog? Мужчыны? Жанчыны? Дарэчы, што вы за шэрыф такі?"
  
  
  Уайат прыўстаў на ногі. "Яны мужчыны, - прароў ён, - і я спадзяюся, што ў вас калі-небудзь будзе шанец з імі пазнаёміцца!"
  
  
  "Насамрэч гэта не прасоўвае нашу дыскусію", - перапыніў Карпвел. Ён растлумачыў, як чатыром самым багатым людзям у Сан-Акіно прыйшлося заплаціць па ліку. Каб прадухіліць паніку. Каб падтрымліваць рост раёна. Зрабіць невялікую інвестыцыю на выпадак землятрусаў, каб абараніць свае вялікія інвестыцыі ў развіццё раёна. Усё ў сакрэце. Людзі з quake патрабавалі сакрэтнасці.
  
  
  "І хто вырашыў, хто будзе плаціць?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Ну, я думаю, што так", - сказаў Лестэр Карпвел.
  
  
  "І вы валодаеце тут буйным банкаўскім інвестыцыйным цэнтрам, праўда?"
  
  
  "Верна".
  
  
  "Такім чынам, вы, натуральна, ведалі, у каго былі грошы, праўда?"
  
  
  "Верна".
  
  
  "І цяпер, паколькі я валодаю "Файнштэйнам", вы мяркуеце, што я збіраюся выплачваць вам больш за 24 000 даляраў у год", – сказаў Рыма. Калі ён сказаў "вам", ён паглядзеў прама на Карпвела.
  
  
  "Не зусім", - сказаў Карпвел, гледзячы на свае рукі. "Ці бачыце, з-за інцыдэнту з Файнштэйнам - ён не падпарадкаваўся інструкцыям і паведаміў аб усім у Вашынгтон - мінулай ноччу ў нас адбыўся землятрус".
  
  
  "Я нічога не адчуў", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ну, гэта быў невялікі землятрус па шкале інтэнсіўнасці Меркалі, і пацярпелі толькі ніжнія будынкі. Ваша хата - не найнізкая будынак".
  
  
  "Загінула ўсяго некалькі мокрацоў. Ніхто не пацярпеў", - унёс свой уклад шэрыф Уайат. Карпвел выглядаў засмучаным.
  
  
  Ён сказаў: "Шэрыфу Уайату патэлефанавалі і сказалі, што землятрус быў у адплату за тое, што Файнштэйн звязаўся з Вашынгтонам. І зараз кошт падняты. Гэта 4000 даляраў у месяц для кожнага з нас. Зірніце на гэта з іншага боку, містэр Бломберг. Гэта інвестыцыя. Добрая інвестыцыя ".
  
  
  "Калі гэта такая добрая інвестыцыя, трымайце яе пры сабе".
  
  
  "Паслухай, Рыма", - сказаў Доўм Ракер. "Гэта для ўсіх нас".
  
  
  "Выдатна. Атрымлівайце асалоду ад гэтым. Я не збіраюся за гэта плаціць".
  
  
  Ракер стукнуў кулаком па цяжкім стале. Рыма пагардліва паглядзеў на Ракера і паківаў нагой.
  
  
  "Я не магу дазволіць сабе плаціць траціну ад 16 000 даляраў у месяц", – прабурчаў Ракер. "У мяне столькі няма. Мне цяжка плаціць 2000 долараў за месяц".
  
  
  Рыма стрымаў усмешку. Гэта спрацавала. Магчыма, ён нават скончыць усё гэта за дзень ці два. Голасам, поўным нявіннасці анёла, Рыма спытаў:
  
  
  "Навошта наогул турбаваць сябе аплатай?"
  
  
  "Таму што я хачу, каб мая сям'я была цэлая і мой бізнэс у цэласці і захаванасці. Гэтыя людзі трымаюць нас за яйкі. Трымай яйкі, Файнштэйн".
  
  
  - Бломберг, - паправіў Рыма.
  
  
  "За яйкі, Бломберг".
  
  
  "Тады, - сказаў Рыма, - чаму б не дазволіць Карпвелу заплаціць? Я маю на ўвазе, ён самы багаты чалавек тут. Ён практычна валодае далінай. У брашуры welcome wagon гаворыцца, што яны ледзь было не назвалі горад Карпвелам, за выключэннем таго, што манахі дабраліся сюды першымі."
  
  
  "Гэта дакладна", - сказаў Карпвел, і Рыма ўбачыў, як напружылася яго спіна.
  
  
  "Дык чаму б вам не заплаціць гэта?"
  
  
  "Я не думаю, што гэта справядліва, што адзін чалавек мусіць плаціць".
  
  
  "Тады чаму чатыры павінны плаціць? Чаму вы не збіраеце ўсё гэта ў выглядзе падаткаў?"
  
  
  "Таму што гэта павінна быць сакрэтна", - перабіў Уайат.
  
  
  "Чаму? Гэта нейкае братэрства? Масонская ложа?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Таму што страхавыя кампаніі хочуць, каб усё было менавіта так, вось чаму", – напышліва сказаў Уайат. “Вы нават дня не прабылі ў гэтым горадзе, а ўжо расказваеце нам, як выжыць. Гэта латунь. Гэта сапраўдная латунь. Толькі ў аднаго тыпу людзей ёсць такая латунь”.
  
  
  "Калі ласка", - сказаў Карпвел шэрыфа Уайат і Рыма: "Нас папярэдзілі, каб мы не паведамлялі нікому з уладаў. Файнштэйн казаў, і мінулай ноччу сямёра загінулі ў выніку землятрусу, містэр Бломберг ".
  
  
  "Клічце мяне Рыма".
  
  
  "Містэр Бломберг", - паўтарыў Карпвел. "Файнштэйн, Харыс Файнштэйн памёр не ад харчовага атручвання. Ён быў забіты. Ён паведаміў уладам у Вашынгтоне, і яго забілі. Разам з чалавекам з Дэпартамента ўнутраных спраў."
  
  
  Рыма ўсміхнуўся. "Выдатна", - сказаў ён. Ён убачыў, як падняліся бровы Ракера. Бойдэнхаўзен нахіліўся наперад. Толькі шэрыф Уайат, здавалася, не звяртаў увагі на тое, што адбываецца. Вочы Карпвела сталі халоднымі.
  
  
  "Выдатна", - паўтарыў Рыма. Затым ён павярнуўся да Ракера і Бойдэнхаўзен. "Вы сапраўды плаціце ці вы з Карпвелам?"
  
  
  Ракер міргнуў. Бойдэнхаўзен сказаў: "Я не разумею".
  
  
  "Так", - сказаў Ракер. Бойдэнхаўзен кіўнуў.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Я збіраюся зэканоміць вам крыху грошай прама цяпер. Не плаціце. Вось ваш страхавы агент ад землятрусу. Я б сказаў, больш падобны на шантажыста". Ён паказаў млявым загнутым уверх пальцам на рот Лестэра Карпвела IV. Мізінец пагуляў на грані адступлення. Рыма працягваў:
  
  
  "Ён чалавек, які абраў вас. Ён чалавек, які пагражаў мне смерцю. Я маю на ўвазе, калі б вы слухалі яго так, як слухаў я, ён толькі што сказаў мне, што мяне заб'юць, як Файнштэйна, калі я не заплачу " .
  
  
  Ракер і Бойдэнхаўзен паглядзелі адзін на аднаго.
  
  
  "Не", - сказалі яны ва ўнісон. "Мы вам не верым".
  
  
  Але Рыма ўсміхнуўся сам сабе, таму што ён выйграў. Вось і ўсё для наступнага плацяжу. Цяпер справа за людзьмі, якія пацярпелі ад землятрусу, якія павінны былі пераехаць. І калі яны гэта рабілі, Рыма прапаноўваў іх астанкі сямёрым, якія памерлі папярэдняй ноччу, але асабліва дзіцяці, якое, як нехта сказаў яму, плакаў усю ноч.
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  Гэта было нескладанае рашэнне. Не трэба было рэгістраваць гэта на сейсмографе ці праганяць праз адзін з вялікіх кампутараў у Інстытуце Рыхтэра.
  
  
  Рыма, як-там-яго-клікалі, павінен быў памерці. Гэта павінна было быць зроблена. Чаму шэрыф Уэйд Уайат палічыў гэта такім непажаданым? Маладыя цурчаць жаночыя галасы чакалі адказу.
  
  
  Уэйд Уайат сядзеў на цвёрдым драўляным крэсле і глядзеў у акно трэйлера на позні летні месяц. Яму не падабалася глядзець на іх.
  
  
  Ён змяніў тэму. "Вы былі з Файнштэйнам, ці не так?" - спытаў ён. "Ён не быў педыкам ці нешта ў гэтым родзе. Вы забілі яго, праўда?"
  
  
  "Так", - раздаўся прыемны, далікатны голас. Іншы голас дадаў: "і чалавек з урада таксама".
  
  
  "Я думаў, што яны абодва былі педыкамі".
  
  
  "Ты б так і зрабіў, свіння".
  
  
  "Гэй, цяпер", - запратэставаў Уайат.
  
  
  "Гэй, цяпер, заткніся, свіння, ці ты пойдзеш тым жа шляхам. І ты пойдзеш тым жа шляхам, калі не паклапоцішся пра гэта Рыма. Мы нікому не дазволім спыніць нас ".
  
  
  "Я не магу гэтага зрабіць", - сказаў Уайат. "Я не магу забіць яго".
  
  
  "Але вы зробіце. Вы зробіце, гэтак жа, як вы патэлефанавалі ў Вашынгтон, каб паведаміць пра Файнштэйн. Вы зробіце, гэтак жа, як вы сабралі грошы для нас. Вы зробіце гэта, таму што баіцеся не зрабіць. Мы не можам дапусціць, каб нехта ўсё сапсаваў”.
  
  
  "Я не хачу".
  
  
  "Чорт вазьмі. У цябе на пісталеце засечкі, свіння. Жыві ў адпаведнасці з імі".
  
  
  "Я не магу. Я не магу"
  
  
  "Але ты гэта зробіш".
  
  
  Уэйд Уайат заплюшчыў вочы. Ён пачакаў. Затым ён расплюшчыў вочы. Ён павярнуў галаву. Яны сышлі. Яны не збіраліся забіваць яго.
  
  
  Ён устаў і хутка пакінуў трэйлер. Ён назваў бы гэта супрацьстаяннем. Ён ніколі не згаджаўся забіваць таго Рыма Бломберга. Так што яны не маглі сказаць, што ён адступіўся.
  
  
  Але яны былі цвёрдымі для баб. Калі справа даходзіла да бойкі, яны забівалі Рыма Бломберга. І ён не дазваляў свайму розуму зацыклівацца на тым, як будзе выглядаць фагола квірыа Бломберг, калі яны скончаць з ім.
  
  
  Блін, якія крутыя бабы.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  Прайшло два дні пасля землятрусу, у выніку якога загінулі сем мексіканцаў, калі дон Фіяварантэ Пубескіа, загараючы сваім буйным целам у свайго вельмі блакітнага і вельмі вялікага басейна, пачуў нешта вельмі цікавае ад жыхара пайсана.
  
  
  Гэты чалавек быў вінаградарам. Ён жыў у Сан-Акіно. Бацька гэтага чалавека быў сябрам бацькі Пубескіа. Так, дон Фіяварантэ вельмі добра ведаў бацьку гэтага чалавека.
  
  
  Дон Фіаварантэ ветліва саступіў месца свайму госцю і гэтак жа ветліва прыняў мужчынскі пацалунак на сваёй руцэ.
  
  
  "Мы сябры", - сказаў дон Фіяварантэ. "Мой бацька быў сябрам вашага бацькі. Наша сяброўства папярэднічае зачаццю, Роберт Громучы. Магу я прапанаваць вам выпіць?"
  
  
  Роберт Грамучы, у вельмі лёгкім летнім гарнітуры, нервова заняў месца ў чырвоным плеценым крэсле ў басейна.
  
  
  "Не верце ўсяму дрэннаму, што вы чуеце пра мяне, сябар", - сказаў дон Ф'яварантэ мяккім, далікатным тонам, амаль умольным, за выключэннем таго, што дон Ф'яварантэ ніколі не маліў. "Не трэба нервавацца. Вы думаеце, я не ведаю, што вашыя працаўнікі плануюць сысці? Вы думаеце, я не ведаю, што гэта ваш найважнейшы ўраджай? Што, калі гэта не атрымаецца, вы патрываеце няўдачу? Вы думаеце, што так бывае кожны год? Вы думаеце, я забываю вас, калі п'ю віно? Не нервуйцеся, мой сябар."
  
  
  Роберт Грамучы ўхмыльнуўся. Ён ухмыльнуўся, як маленькі хлопчык; як маленькі хлопчык, чый бацька сказаў яму, што ўсё будзе добра.
  
  
  У пракаленым пасля поўдня басейне пахла хлоркай, але Роберт Грамучы не адчуў гэтага паху. Ён таксама не заўважыў, як дварэцкі прынёс свежы лімонны напой, які капае кропелькамі халоднай вільгаці на матавае шкло.
  
  
  Роберт Громучы гаварыў і нічога не заўважаў, таму што нарэшце ён быў з кімсьці, хто яго разумеў. Ён казаў пра свае грашовыя патрэбы і праблемы з працай. Ён расказаў аб землятрусе - як яны з жонкай нават не заўважылі штуршкоў. Ён распавёў аб зборшчыках вінаграда. Ён распавёў пра шэрыф і пра Соні Бойдэнхаўзена, які займаўся страхаваннем, а таксама нерухомасцю і з якім Грамучы размаўляў той раніцай. Бойдэнхаўзен, стары сябар дзяцінства, выглядаў узрушаным, і таму Роберт Громучы спытаў. Ён хацеў ведаць, чаму. Але Сонні Бойдэнхаўзен не хацеў гаварыць. Ён не хацеў, каб Роберт Грамучы страціў веру ў Леса Карпвела.
  
  
  "Лес Карпвел?" - ашаломлена спытаў Грамучы.
  
  
  "Так. Les Curpwell." Лес Карпвел стаяў за землятрусамі, але Соні распавёў Роберту толькі таму, што гэта стала для яго такім шокам.
  
  
  Роберт Грамучы адчуў такую палёгку, седзячы ў басейна і ведаючы, што ў яго ёсць абаронца, што быў не супраць адказаць на ўсе нечаканыя пытанні дона Фіяварантэ Пубескіо.
  
  
  Хто? Колькі? Як часта? Як? Вы не ведаеце як? Яны будуць плаціць? Яны не будуць плаціць? Плаціць толькі Сан-Акіно? Ні ў адным з іншых гарадоў? Вы не ведаеце, колькі? Лес Карпвел, вы кажаце?
  
  
  "Так", - сказаў дон Фіяварантэ Пубескіа, гарачае каліфарнійскае сонца прыпякала яго загарэлае цела. "Выдатны чалавек, містэр Карпвел. Я чуў пра яго. Я чуў, яго можна ўрэзаніць. Вы кажаце, ён ведае, як выклікаць землятрус?"
  
  
  Дон Фіаварантэ сказаў, што хацеў бы атрымаць толькі невялікія працэнты па пазыцы. Дваццаць працэнтаў у год. Бегчы, вы ведаеце, што гэта за слова, я так бязглузда падбіраю словы, так, дзякуй, штомесяц пагаршаецца.
  
  
  І пазней Дон Фіяварантэ адзначыў, што гэта гучала як нешта немагчымае ў сувязі са справай аб землятрусе, і Роберту Грамучы не варта больш турбавацца з гэтай нагоды.
  
  
  "Землятрусы зыходзяць ад Дабраславёнага Бога", - сказаў дон Фіяварантэ, які замовіў сабе кубак гарбаты, таму што яго лекар загадаў яму піць толькі гарбату, а таксама замовіў чэкавую кніжку. "Ты ж не хочаш насіць з сабой 55 000 даляраў гатоўкай, ці не так, Роберт, мой сябар?"
  
  
  "Якую карысць прынясуць грошы?" Спытаў Грамучы. "Мне патрэбны работнікі".
  
  
  "Дадатковыя грошы за дадатковых работнікаў. Прэмія тут, прэмія там".
  
  
  "Але мае работнікі гавораць, што землятрус быў толькі пачаткам. Яны гавораць, што багі з гор сустрэнуцца з багамі з далін. Яны гавораць, што маё ранча праклята, і яны не будуць там працаваць".
  
  
  "Так. Ну, мы робім гэтую маленькую штуку двума спосабамі. Вы даяце сваім зборшчыкам невялікі дадатак. Вы пакідаеце большую частку гэтых грошай у рэзерве. Я хачу, каб у вас была свабода дзеянняў. У мяне ёсць людзі, якія працуюць на мяне, і яны пагавораць з вашымі работнікамі. Яны растлумачаць ім, што землятрусы ўяўляюць сабой менш пэўную пагрозу для іх жыцця, чым іншыя з'явы ".
  
  
  Роберт Грамучы цярпець не мог не згаджацца з донам Фіяварантэ. “Яны пабягуць. Яны пабягуць. Цяпер у горадзе двое мужчын, якія прыносяць дзівацтвы. Новыя людзі і мае зборшчыкі баяцца іх”.
  
  
  "Яны пагражаюць вашым зборшчыкам?" - спытаў дон Фіяварантэ.
  
  
  "Не. Яны трымаюцца асабняком".
  
  
  "Яны, чаму яны ўяўляюць пагрозу?"
  
  
  "Мае зборшчыкі забабонныя. Яны ўсё яшчэ язычнікі, гэтыя мексіканцы. Яны баяцца гэтых двух мужчын, бо баяцца, што гэтыя двое прыносяць смерць".
  
  
  "Тады мы разбяромся з гэтым трыма спосабамі. Я пашлю некалькі чалавек, каб яны ўрэзанілі гэтых двух мужчын і растлумачылі ім, як яны могуць вам дапамагчы. Мы растлумачым ім гэта так старанна, што яны не змогуць адмовіцца. Як іх клічуць?"
  
  
  "Малады чалавек толькі што купіў універмаг Файнштэйна. Яго клічуць Бломберг. Рыма Бломберг. Іншы мужчына ўсходняга паходжання. Вельмі стары і нямоглы. Яго клічуць Чіун".
  
  
  Дон Фіаварантэ даведаўся пра іх адрас, запэўніў свайго сябра, што ўсё будзе добра, узяў у дварэцкага гарбату і чэкавую кніжку, затым выпісаў чэк Грамучы, які пацалаваў яму руку і пайшоў.
  
  
  Затым дон Фіаварантэ перайшоў да сур'ёзнай справы. Ён склікаў параду сваіх капа. Не заўтра, не ўвечары, а зараз. Яго просьбы былі ветліва агучаныя, але ў іх не было нічога ветлівага. Незнаёмы мог бы нават падумаць, што ён просіць міласціну. Але для жабрака ён быў вельмі паспяховы. Мужчыны перарывалі прыём ежы, дзелавыя канферэнцыі, дзённы сон і нават заняткі каханнем, калі дон Ф'яварантэ Пубескіа ветліва прасіў іх неадкладна прыняць. Многія спыняліся па дарозе ў царкве, каб паставіць свечку. Але ніхто не адмовіўся прыйсці.
  
  
  Яны сустрэліся ў кабінеце дона Фіяварантэ. Яны пацалавалі яму руку, калі ўвайшлі, і ён цёпла прывітаў іх усіх, як бацька, які сустракае сваіх сыноў пасля доўгіх канікулаў. "Кадылак" расцягнуліся па ўсёй даўжыні пад'язной дарожкі і выехалі на вуліцу, але дон Ф'яварантэ не пярэчыў. Гэта будзе кароткая сустрэча, і паліцыя Бель Кондар затрымае рух праз квартал - увесь рух, які не быў спецыяльна запрошаны ў квартал дона Фіяварантэ.
  
  
  Калі ўсе семнаццаць чалавек расселіся, дон Фіяварантэ пачаў. На працягу трох секунд ён праявіў больш розуму і праніклівасці, чым Дзяржаўны дэпартамент Злучаных Штатаў.
  
  
  "Давайце пяройдзем да справы", - сказаў ён. Махровы халат абліпаў яго выпуклы жывот. Яго твар быў дзіўна мяккім. Тым не менш, людзі з павагай выслухалі ягоныя словы, некаторыя з асобаў якіх замарозілі б алімпійскі агонь, а разам з ім і натоўп.
  
  
  "На кароткі час, - пачаў дон Фіяварантэ, - я сёе-тое западозрыў. Гэта было проста падазрэнне, дробязь, якую чалавек пракручвае ў розуме і не звяртае ўвагі, таму што гэта здаецца незвычайным. Гэтае падазрэнне пацвердзілася сёння. Мы можам быць больш паспяховымі. , больш магутнымі, чым калі-небудзь у нашым жыцці. Мы можам заваяваць павагу да сябе, якой у нас ніколі па-сапраўднаму не было. І ў тых месцах, дзе раней нас ніколі не паважалі”.
  
  
  Ён зрабіў паўзу, гледзячы на твары, якія ён ведаў, гледзячы на розумы, якія ён ведаў, звычкі, якія ён ведаў, дзеянні, якія ён ведаў, задаючыся пытаннем у гэты момант, стоячы ў сваім кабінеце, ці гатовы гэтыя людзі да велічы, якое зараз абрынецца на іх.
  
  
  "Гераін, - сказаў дон Фіяварантэ, - гэта курыны корм. Лічбы, курыны корм. Коні, курыны корм. Выкрадзеныя аўтамабілі, курыны корм. Прастытуцыя, курыны корм. Курыны корм."
  
  
  Дон Фіаварантэ назіраў, як мужчыны хаваюць свой недавер. Для любога іншага чалавека сказанае ім было б сустрэта пагардай. Для дона Фіяварантэ гэта быў ветлівы клопат.
  
  
  Ён падштурхнуў бы іх яшчэ на адзін крок наперад, бо яны павінны зразумець.
  
  
  "І ўсё ж, нягледзячы на ўсё, што рыхтуе нам гэтае прадпрыемства, яно таксама тоіць у сабе жах, праўзыходны ўсё, што мы калі-небудзь ведалі".
  
  
  "Не атамная бомба?" - спытаў Гумо. - Трубачны Барусiё.
  
  
  Зноў запанавала маўчанне, якое паказвае на тое, што калі дон Ф'яварантэ сказаў усім прысутным, што ў яго ёсць атамная бомба, што ж, чаму б і не? Каму лепш даверыць яе?
  
  
  Але дон Фіаварантэ сказаў: "Гэта не атамная бомба, мой добры сябар, Гумо. Атамная бомба - гэта корм для куранят". І на гэтай ноце, з паднятымі бровамі, некалькімі адкрытымі ротамі і без усялякай стрыманасці, дон Фіаварантэ распавёў асамблеі аб сваім плане, сучаснай версіі шантажу. І ён распавёў ім аб дзівацтве прыроды, званай разломам Сан-Андрэас. Толькі на гэты раз пад пагрозай апынуліся не проста некалькі жыццяў, вокны і маленькае мястэчка ў маленькай акрузе.
  
  
  Гэта быў цэлы штат.
  
  
  І заплаціць папрасілі б не проста жменьку багатых бізнесменаў. Гэта былі б найбагацейшыя з багатых свету. Урад Злучаных Штатаў.
  
  
  "Чаму б і не? У іх ёсць грошы", - слушна заўважыў дон Фіяварантэ. "Калі яны марнуюць 30 мільярдаў даляраў у год на В'етнам, як вы думаеце, колькі яны заплацяць за Каліфорнію?"
  
  
  "Занадта вялікі, занадта вялікі", - сказаў Гумо, Трубны Барусіо. Ён указаў, што занадта лёгка быць раздушаным чымсьці накшталт урада Злучаных Штатаў.
  
  
  Дон Фіаварантэ ўсміхнуўся.
  
  
  "Насамрэч у нас няма выбару. Альбо мы трымаем зброю, альбо яна накіравана на нас. Яна існуе. Ёсць людзі, якія могуць прымусіць горы рухацца, а даліны скакаць".
  
  
  А потым Дон Фіаварантэ пачаў адказваць на пытанні, расказваючы пра Каліфорнію і пра тое, што ён ведаў.
  
  
  "Што гэта за штука, якая прымушае зямлю прагінацца?" - спытаў Мэні Мусо-Пікіроўшчык.
  
  
  Дон Фіаварантэ яшчэ не ведаў.
  
  
  "Ці можам мы ўключаць і выключаць землятрусу, як кран?"
  
  
  Дон Фіаварантэ яшчэ не ведаў.
  
  
  "Больш магутны, чым атамная бомба?" - зноў спытаў Гума Трубчасты Барусія.
  
  
  Калі Злучаныя Штаты бамбілі Хірасіму, яна была адноўлена. Калі землятрусы выносяць горад, ён знікае. Напрыклад, знакаміты горад Троя. Каб ніколі больш не зьявіцца. Так казаў дон Фіяварантэ Пубескіо.
  
  
  "Колькі грошаў?" - спытаў Муса, які любіў грошы нават больш, чым жанчын, і з гэтай прычыны карыстаўся даверам дона Фіяварантэ.
  
  
  Колькі грошай мог бы выдаткаваць Мусо за сотню жыццяў? Пытанне дона Фіяварантэ паклаў канец допыту.
  
  
  Гэта было б проста, сказаў дон Фіяварантэ. Муса ўзяў бы некалькіх чалавек і адправіўся б да Лестэр Карпвел. Яны прымусілі б яго загаварыць. Ад яго яны даведаліся б сакрэт сілы землятрусу. Яны б урэзанілі яго. Старанна разважайце з ім, пакуль ён не раскажа ўсё. Лестэру Карпвелу IV патрэбны былі грошы. Дон Фіаварантэ ведаў гэта. У "Карпвел холдынгз" былі праблемы. Калі Лестэр Карпвел IV патрэбны былі грошы, Мэні Мусо павінен быў даць яму грошы. Усё, што ён захоча. Чаго б гэта ні каштавала, каб ён загаварыў.
  
  
  Маршчыністы загарэлы твар Мусо быў спакойны, як воск.
  
  
  "Колькі?" - спытаў ён.
  
  
  "Мільён долараў, калі ён гэтага хоча. Яны аматары, якія займаюцца гэтым вымагальніцтвам", - сказаў дон Фіяварантэ.
  
  
  "Аматары. Цяпер да нас прыйдуць прафесіяналы. І мільён за сакрэт - курыны корм".
  
  
  "А выкажам здагадку, я змагу атрымаць гэта без грошай?" Спытаў Муса.
  
  
  "Выдатна. Але высветлі ўсё, што ён ведае. Мне не патрэбныя апраўдання. Я хачу, каб ён рабіў гэта так, як ён, і калі вы не зразумееце такой простай рэчы, у мяне могуць узнікнуць падставы меркаваць, што вы нешта ад мяне хаваеце ".
  
  
  Васковы твар не варухнуўся. Толькі далоні Мэні Мусо сталі вільготнымі. Муса атрымаў бы інфармацыю ад Карпвела ці правёў бы рэшту свайго жыцця, уцякаючы ад людзей дона Фіаварантэ.
  
  
  Ад яго не выслізнула, што яго асабістая сітуацыя была параўнальная з той, з якой, па словах дона Фіяварантэ, сутыкнулася ўся арганізацыя. Будзьце пераможцамі ці ахвярамі. Але хіба гэта не быў урок жыцця, урок Сіцыліі?
  
  
  У гутарцы з Gummo the Pipe Barussio дон Фіаварантэ распавёў аб праблеме вінаграднікаў Грамучы. Дон Фіаварантэ быў упэўнены, што гэта можна вырашыць, адправіўшы некалькі чалавек на ранча Грамучы, каб яны крыху папрацавалі са зборшчыкамі.
  
  
  Гума Трубка Барусіо апусціў галаву. Ён прашаптаў яшчэ цішэй, чым звычайна. Ён прашаптаў так, каб яго ўласны дарадца, які сядзіць у задняй частцы пакоя, не пачуў.
  
  
  "Дон Ф'яварантэ, я добра папрацаваў з вамі, так?"
  
  
  "Так, Гама, сябар мой. У цябе ёсць".
  
  
  "Я ніколі раней не адмаўляўся ад прапановы добрай працы?"
  
  
  "Вы гэтага не зрабілі".
  
  
  "Дон Фіяварантэ, тады я прашу вас аб ласцы. У мяне прадчуванні. Страхі. Мары. На гэты раз я імкнуся да меншай небяспекі. Ці ёсць нешта меншае, што я магу зрабіць?"
  
  
  Дон Фіаварантэ кіўнуў.
  
  
  "Як вам будзе заўгодна. Чым меншая небяспека, тым меншая ўзнагарода, хоць прымусіць мокрых хлопцаў працаваць - гэта не зусім узброенае рабаванне. Тым не менш, у вас ёсць права спытаць. Ёсць іншы спосаб зрабіць гэта. У Сан-Акіно двое новапрыбылых. Зборшчыкі вінаграда баяцца гэтых людзей... Забабоны.Схадзіце наведайце мужчын.Папытайце іх пагаварыць з працоўнымі на ферме Грамучы і сказаць ім, што няма ніякіх забабонаў, якіх працоўным трэба баяцца.Хай працоўныя ўбачаць гэтых двух мужчын.Няхай яны бачаць, што двое мужчын баяцца вас. Затым, калі гэта будзе зроблена, я думаю, што на фермах Грамучы больш не будзе праблем”.
  
  
  Жавальная гумка Барусіо ўсміхнуўся. Ён шчодра пацалаваў руку дона Фіяварантэ.
  
  
  "Гэта можа здацца легкадумнасцю, дон Ф'яварантэ, але ў мяне ёсць прадчуванне хуткай смерці. І я веру ў гэта. Дзякуй. Мне сніліся рукі, якія рухаюцца хутчэй, чым стрэлы ў паветры. Хутчэй, чым гэта. Дзякуй вам ".
  
  
  "Глупства кожнага чалавека звонку - гэта яго сапраўдная праўда ўнутры", - сказаў дон Фіяварантэ. І перш чым выпісаць Гума са шпіталя, ён назваў яму імёны двух мужчын, з якімі той павінен пагаварыць.
  
  
  Адзін з іх быў старажытным, які памірае азіятам. Яго звалі Чыун.
  
  
  Іншы быў уладальнікам універмага. Калі верыць аповядам, то -як-вы-кажаце?-феяй.
  
  
  Яго звалі Рыма.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  Выраблены на замову аўтамабіль Cadillac з адкідным верхам раскідваў жвір па звілістай пад'язной дарожцы да хаты Рыма Бломберга, уладальніка ўнівермага.
  
  
  Белы нейлонавы верх аўтамабіля быў падняты, абараняючы ад каліфарнійскага сонца. Кандыцыянер працаваў на поўную магутнасць, астуджаючы левае калена Фрэдзі Палерма, кіроўцы, і правае калена Марці Альбанезе, пасажыра на пярэднім сядзенні.
  
  
  Тым не менш, Гумо Баруссио-Трубка, які адзінока сядзеў на мяккім скураным сядзенні задняга сядзення, пакрытым пальчаткамі, змакрэў. Ён быў буйным мужчынам і маршчыністым, але яго маршчыны мелі характар чарнасліву, а яго паўната не была падобная на свіны тлушч. Яго валасы былі коратка падстрыжаныя, і, хоць яму было крыху за пяцьдзесят, у іх не было ніводнай сівой пасмы. Яго валасы ўсё яшчэ былі бліскучымі і сінявата-чорнымі, а скура загарэлай, аліўкавага колеру, характэрнага для жыхароў Міжземнамор'я, якія ведаюць, як загарэць, не перасыхаючы.
  
  
  Але ён усё роўна спацеў. Ён старанна выцер лоб дарагой белай ільняной насоўкай, якая была прыціснута да вострых, як нож, бакоў, калі яны сыходзілі, але якая цяпер была мокрая ад поту, выкліканага сотняй нервовых міль.
  
  
  Цяпер ён быў амаль упэўнены, што здзейсніў памылку, узяўшы з сабой Фрэдзі Палерма і Марці Альбанезэ. Вядома, яны былі вулічнымі крутымі людзьмі, але яны былі маладыя, схільныя да легкадумнасці і шукалі непрыемнасцяў, калі непрыемнасці насамрэч не былі непазбежныя. У ранейшыя часы ў Чыкага з імі было б усё ў парадку. Але гэта быў не Чыкага, і сёння мафія квітнела, пазбягаючы непрыемнасцяў.
  
  
  Але ці не маглі б вы сказаць гэта гэтым панкам? Не маглі б вы сказаць ім, што лепш пераканаць кагосьці размовамі, чым мускуламі - нават нягледзячы на тое, што Gummo the Pipe Barussio не баяўся выкарыстоўваць мускулы? Яго мянушка не адносілася да яго звычак курыць.
  
  
  Вы маглі б паспрабаваць сказаць ім гэта, але яны не слухалі. Ні адзін са старых спосабаў, ні адна са старых перакананняў не былі для іх дастаткова добрыя. Па дарозе сюды ён зрабіў памылку, расказаўшы ім пра сваё прадчуванне, што рукі рухаюцца хутчэй за стрэлы, і яны абодва ўсміхнуліся. Некалі яны, магчыма, навучацца, але сёння яны былі не тымі людзьмі.
  
  
  І ўсё ж яны заставаліся сынамі дзвюх яго сясцёр, а сям'я нешта значыць, калі падбіраеш людзей для добрай працы - вялікай, важнай працы.
  
  
  Барусіё быў удзячны, што дон Фіаварантэ палічыў патрэбным змяніць сваё прызначэнне. Гэтае прадчуванне было вельмі рэальным. Але нават з яго новым прызначэннем - уладальнікам універмага "стары азіят" і "фея" - ён адчуваў смутную турботу. Ён быў бы вельмі рады вярнуцца дадому, у poolside.
  
  
  "Паслухайце", - сказаў ён, нахіляючыся наперад праз мяккую чырвоную скуру пярэдняга сядзення. "Трымайце раты зачыненымі. Без глупстваў. Казаць буду я".
  
  
  "Добра, дзядзька Гумо", - сказаў Палерма. Альбанезе толькі хмыкнуў.
  
  
  Машына спынілася перад вялікімі падвойнымі дзвярыма, якія былі галоўным уваходам у дом Бломбергаў.
  
  
  Ён выслізнуў. Ён не прытрымаў дзверы для Барусіо. Дзверы ад'ехала назад, і Барусіо спыніў яе нагой, зноў адкрыўшы, каб выйсці. Так, Альбанезе быў памылкай. Не толькі запальчывы, але і нявыхаваны, без дысцыпліны. Калі ён выйшаў, Барусіё прашыпеў Палерма: "Прыглядай за Марці, каб ён не дастаўляў непрыемнасцяў".
  
  
  "Папаўся", - сказаў Палерма.
  
  
  Палерма выйшаў са свайго боку машыны і далучыўся да Барусіо на шпацыры да ўваходных дзвярэй. Альбанезе ўжо нервова націскаў на званок, і Барусіё адштурхнуў яго локцем ад уваходнай дзвярэй.
  
  
  Гума, Трубка зноў зазваніла ў званочак. Ён пачуў, як унутры нешта бразнула. Ён уважліва прыслухаўся, але крокаў не пачуў. Затым дзверы бясшумна расчыніліся, і перад ім паўстаў пажылы азіят, апрануты ў доўгі сіні парчовы халат.
  
  
  Трубка здушыў усмешку палягчэння. Ён быў рады, што папрасіў не турбаваць мокрыя спіны. Так было б прасцей. Гэты стары? Але яму было проста восемдзесят гадоў, а рост мог быць не больш за пяць футаў. Ён ніколі больш не набярэ сто фунтаў.
  
  
  У яго былі доўгія і завостраныя пазногці. Невялікія пучкі валасоў на верхавіне і на падбародку рабілі яго падобным на ўладальніка антыкварнай крамы з таннага фільма.
  
  
  "Вы прыехалі на экскурсійным аўтобусе? Дык вось чаму вы вытарэшчваецеся?" - спытаў стары.
  
  
  "Прабачце", - хутка сказаў Барусіо. "Я чакаў сёе-каго іншага".
  
  
  "Я - ніхто іншы; я - гэта толькі я".
  
  
  Альбанезе гучна захіхікаў, і Барусіо пільна паглядзеў на яго, перш чым загаварыць зноў.
  
  
  "Вас клічуць Чан?"
  
  
  "Мяне клічуць Чыун. Чан - кітайскае імя". Стары плюнуў на жвір побач з пярэднім ганкам, ледзь не закрануўшы шкарпэтку правай туфлі Альбанезэ. Барусіо здзіўлена міргнуў.
  
  
  "Мне трэба абмеркаваць з вамі справу. Можам мы ўвайсці? Тут горача", - спытаў Барусія.
  
  
  "Вы з'яўляецеся лідэрам гэтай групы?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Тады вы можаце ўвайсці. Вашы слугі могуць пачакаць звонку. Асабліва адзін пачварны, няветлівы". Ён пакланіўся Альбанезе.
  
  
  "Вядома", - сказаў Барусія і пераступіў парог.
  
  
  Вочы Альбанезе звузіліся. Што ж, Марці Альбанезе не абавязкова было мірыцца з гэтым. Тое, што нейкі прыдурак назваў яго слугой. Да таго ж пачварным і няветлівым. І гэты стары былы дзядзька, Барусіё, пагадзіўся. Чаму ён маўчаў? Альбанезе быў відавочна незадаволены. Ён ступіў да дзвярэй, каб увайсці следам за Барусіо. Затым у яго раптам захварэў жывот, і ён схапіўся за яго, калі стары прыдурак зачыніў дзверы за Барусіё.
  
  
  "У чым справа?", - спытаў Палерма.
  
  
  "Не ведаю. Невялікая сутарга ці нешта падобнае", - сказаў ён, схапіўшыся за жывот. “Цяпер усё ў парадку. Саплівы маленькі прыдурак. З задавальненнем выцягну з яго крыху крухмалу”.
  
  
  Унутры Барусія правялі ў прахалодную гасціную і паказалі на месца на сіняй замшавай канапе.
  
  
  Ён сеў, а Чіун устаў тварам да яго. Іх вочы па-ранейшаму былі амаль на адным узроўні.
  
  
  "Цяпер, ваша справа".
  
  
  "Я не зусім ведаю, як гэта сказаць", - пачаў Барусія.
  
  
  "Паспрабуйце казаць усё, што прыходзіць вам у галаву".
  
  
  "Што ж, містэр Чыун, у майго сябра з-за вас узніклі праблемы".
  
  
  "Я?"
  
  
  "Так. Працоўныя, ці бачыце, вельмі забабонныя. Мінулай ноччу адбыўся невялікі землятрус, і зараз яны адмаўляюцца працаваць, таму што вы прыехалі ў горад. Кажуць, вы несяце з сабой нейкі ўсходні праклён, прабачыце за выраз. Барусія перастаў пацець. Цяпер ён расслабіўся і нядбайна адкінуўся на мяккія замшавыя падушкі.
  
  
  Чіун толькі кіўнуў, але нічога не сказаў.
  
  
  Барусіо пачакаў каментароў, але калі іх не рушыла ўслед, ён сказаў: "Яны таксама лічаць, што ваш працадаўца ... яго клічуць Рыма?"
  
  
  - Так, Рыма, - умяшаўся Чыун.
  
  
  "Так. Ну, працоўныя адчуваюць, што ён таксама валодае нейкай уладай, і яны адмаўляюцца працаваць".
  
  
  "І што?" Спытаў Чыун.
  
  
  Чорт вазьмі, ён быў невыносны. Ён нічога не даў.
  
  
  "Такім чынам, мы хацелі б, каб вы і містэр Рыма паехалі з намі на вінаградную ферму і распавялі працаўнікам, што ў вас няма нічога асаблівага. Проста дайце ім убачыць вас, каб яны ведалі, што вы не нейкія здані ці нешта у гэтым родзе ".
  
  
  Чіун кіўнуў і склаў рукі пад шырокімі спадальнымі рукавамі свайго халата. Ён падышоў да акна і паглядзеў туды, дзе Палерма і Альбанезе абаперліся на пярэдняе крыло "Кадзілака".
  
  
  "Гэта ўсё?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Так", - сказаў Барусіо і ўсміхнуўся. "Гэта сапраўды дурное, і вы з містэрам Рыма мелі б поўнае права лічыць гэта глупствам, але гэта вельмі важна для майго сябра, таму што зараз час збору ўраджаю, і калі яго работнікі не будуць працаваць, яго вінаграднікі будуць загублены. Усяго некалькі хвілін язды ". Так, ён быў рады, што не паехаў іншым маршрутам; што ён пераканаў дона Ф'яварантэ ў мэтазгоднасці гэтага.
  
  
  "Вы зробіце гэта?"
  
  
  "Я так і зраблю", – сказаў Чыун. "Але я не ўпэўнены, ці зробіць гэта містэр Бломберг".
  
  
  "Ён тут? Магу я спытаць яго?"
  
  
  "Ён тут. Я спытаю яго. Калі ласка, пачакайце тут".
  
  
  Чіун павярнуўся і зашоркаў прэч, яго рукі ўсё яшчэ былі схаваныя ў рукавах, ногі бясшумна ступалі нават па каменнай падлозе. Ён павольна падняўся па дзвюх маленькіх прыступках у сталовую, а затым адчыніў шкляныя дзверы ад падлогі да столі і выйшаў у раптоўна заліты сонцам двор.
  
  
  Барусіо глядзеў, як ён сыходзіць. Гарачая бруя паветра, якая праслізнула праз шкляныя дзверы, перш чым Чыун зачыніў яе, зараз прайшла праз сталовую ў гасціную і стукнула Барусіё ў твар. Ён нават не пацягнуўся за сваёй насоўкай; яму больш не было з-за чаго пацець.
  
  
  Чыун прайшоў праз Паціа, выкладзенае шэрымі плітамі і шыферам, да вялікага басейна ў форме ныркі. Ён стаяў на краі басейна і асудліва глядзеў уніз, як скурпулёзная хатняя гаспадыня, якая спрабуе адвесці погляд ад нечаканага месца.
  
  
  Крышталёва чыстая вада басейна была нерухомая. Праз іх, на дне басейна, у васьмі футах пад яго нагамі, Чиун мог бачыць Рыма, у плаўках, які ляжыць на спіне, яго рукі трымаліся за ніжнюю металічную прыступку. Ён убачыў Чыуна і памахаў рукой.
  
  
  Чіун ўладна ткнуў у яго бок пальцам і паказаў, каб ён вынырнуў.
  
  
  Рыма махнуў Чыуну, каб той сыходзіў.
  
  
  Чыун зноў паклікаў Рыма паказальным пальцам.
  
  
  Рыма перакаціўся на дно басейна, яго ногі трапяталіся роўна настолькі, каб утрымаць яго на месцы, і ён павярнуўся тварам уніз, каб не бачыць Чыуна.
  
  
  Чыун агледзеўся і на бакавым століку заўважыў гіганцкую храмаваную гайку, якая выкарыстоўваецца ў якасці дэкаратыўнай попельніцы, і падняў яе. Асцярожна перакінуў цяжкую гайку праз усходы ў басейна, затым кінуў яе. Ён з плёскатам упаў у ваду, затым пляснуўся ўніз і трапіў Рыма ў патыліцу.
  
  
  Рыма разгарнуўся, убачыў прыстасаванне, падняў яго і стрэліў у верхнюю частку басейна.
  
  
  Ён закрычаў, як толькі здаўся на паверхні вады.
  
  
  "Чорт вазьмі, Чыун, гэта балюча".
  
  
  "Вы як асёл з прыказкі. Вы добра спраўляецеся, але спачатку неабходна прыцягнуць вашу ўвагу".
  
  
  Рыма звесіў правую руку з лесвіцы і паглядзеў на гадзіннік на левым запясці.
  
  
  "Вы сапраўды аблажаліся са мной", - сказаў ён. "Пяць хвілін і дваццаць секунд. У гэты дзень я збіраўся адпрацаваць шэсць хвілін".
  
  
  "Калі б я ведаў, што доктар Сміт адправіў вас сюды трэніравацца перад Алімпіядай, я б вас не турбаваў. Але паколькі я думаў, што ў вас у галаве нешта іншае, я палічыў мэтазгодным паведаміць вам, што ў нас наведвальнікі".
  
  
  Рыма падцягнуўся да каменных пліт. "Наведвальнікі?" сказаў ён. Ён кінуў металічную гайку на каменны насціл, дзе яна стукнулася з рэзкай пстрычкай.
  
  
  "Так, - сказаў Чыун, - наведвальнікі. Я думаю, яны прадстаўляюць крымінальны элемент вашай краіны".
  
  
  "Чаго яны ад нас жадаюць?"
  
  
  "Яны жадаюць, каб мы пайшлі пераконваць мексіканцаў збіраць вінаград".
  
  
  "Чаму мы? Я не Сезар Чавес".
  
  
  "Відавочна, землятрус і наша прыбыццё ў гэтую супольнасць выклікала некаторыя асцярогі ў гэтых мексіканцаў. Яны думаюць, што мы нейкія багі".
  
  
  "Я думаю, нам трэба пайсці, - сказаў Чыун, - і расказаць ім праўду".
  
  
  "Што менавіта?"
  
  
  "Які заключаецца ў тым, што я ўсяго толькі нямоглы стары слуга з Усходу, а вы - чэмпіён па плаванні на трэніроўках. І мы павінны паглядзець, чаго яшчэ могуць хацець ад нас гэтыя злачынцы".
  
  
  "Як пажадаеш, татачка", - сказаў Рыма, кланяючыся ў пояс
  
  
  "Апранайся, высокашаноўны сын", - сказаў Чыун.
  
  
  Чіун вярнуўся праз шкляныя дзверы ў сталовую, у той час як Рыма прайшоў праз іншыя шкляныя дзверы ў сваю спальню, каб выцерціся і апрануцца.
  
  
  Барусіо падняў вочы, калі Чыун наблізіўся.
  
  
  "Ён згодзен", – сказаў Чыун.
  
  
  Барусіё адчуў палёгку. "Мой сябар будзе вельмі шчаслівы", - сказаў ён. "Для яго гэта важна".
  
  
  Чыун маўчаў.
  
  
  Праз дзве хвіліны ў гасціную, ціха ступаючы, увайшоў Рыма. На ім былі белыя скураныя тэнісныя туфлі без шкарпэтак, белыя штаны і белая трыкатажная кашуля з кароткімі рукавамі.
  
  
  "Добры дзень, я Бломберг", - сказаў ён, працягваючы Барусіо цвёрдую руку, перш чым успомніў, што яна павінна была быць млявай.
  
  
  Барусіо ўстаў. "Ваш мужчына вам сёе-тое растлумачыў?" Насамрэч ён не быў падобны на фею, падумаў Барусія. Поціск рукі таксама добры. І ўсё ж, ніколі нельга было сказаць напэўна. Асабліва ў Каліфорніі. Загар можа схаваць што заўгодна, падумаў ён.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Ён растлумачыў. У гэтым не было асаблівага сэнсу, але сёння добры дзень, каб узяць каго-небудзь пакатацца".
  
  
  Вушы Барусіо ўлавілі гэтую фразу, але Рыма Бломберг усё яшчэ саладжава ўсміхаўся. Ён нічога такога не меў на ўвазе.
  
  
  Чыун першым выйшаў праз парадную дзверы, а Палерма і Альбанезе ўсталі побач з машынай, калі ўбачылі надыходзячых траіх мужчын. Альбанезе ўбачыў, як Рыма выйшаў апошнім і прыціснуў руку да вуснаў. "Паглядзіце на доктара Кілдара", - сказаў ён тэатральным шэптам, разлічаным на тое, каб Рыма пачуў.
  
  
  Барусіо бліснуў вачыма. Чіун спакойна назіраў за тым, што адбываецца. Рыма падышоў да Альбанезы і сказаў: "Прывітанне, хлопец. Як справы з фокусамі?"
  
  
  "О, трукі - гэта проста выдатна", - сказаў Альбанезе. "Проста выдатна".
  
  
  З прытворным рэверансам ён адкрыў дзверцы "кадылака" і жэстам запрасіў траіх мужчын садзіцца. Першым увайшоў Чыун, затым Рыма, і калі Барусіё падышоў да Альбанезы, ён прашыпеў: "Яшчэ адно дзярмо, і я вырву твае вочныя яблыкі і раздушу іх аб сцяну, як вінаградзіны".
  
  
  Твар Альбанезе выцягнуўся. Яму давядзецца глядзець пад ногі. Ён ціха сеў у машыну. Палерма сеў за руль.
  
  
  "Куды едзем, дзядзька Гамо?"
  
  
  "На ферму Боба Громучы", - сказаў Гума Труба Барусіо. Матор завёўся і ўлучыўся кандыцыянер. У гэтым не было асаблівай неабходнасці. У Барусіё было суха і халаднавата. Чаму б і не? Турбавацца не было пра што.
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  Але на іншым канцы горада, у офісе Першай Акіна Траст энд Дэвелапмент Карпарэйшн, Лестэр Карпвел IV абліваўся потам.
  
  
  Ён сутыкнуўся з двума мужчынамі. Ён ведаў, што ад іх адны непрыемнасці, калі яны прыйшлі без аб'явы, без папярэдняга запісу.
  
  
  Высокі мужчына, які ішоў наперадзе, быў апрануты ў цёмна-сіні касцюм, пашыты ўручную. Але нават мастацтва краўца не змагло схаваць яго мускулістую постаць. Ён амаль калыхаўся пры хадзе.
  
  
  Чалавек, які ішоў за ім, быў апрануты ў карычневы гарнітур у белую палоску. У яго быў пацучы твар, скрыўлены ў змрочнай усмешцы, як быццам ён адзін ведаў жарт, якога ніхто іншы не чуў.
  
  
  Дародны мужчына сеў у крэсла тварам да Карпвела. Іншы мужчына стаяў каля дзвярэй кабінета, спіной да яе, не занадта тонка затуляючы кабінет ад уварвання.. Складаным нажом ён пачаў чысціць свае пазногці.
  
  
  "Чаму б вам не прысесці?" Карпвел звярнуўся да мужчыны насупраць яго, які ўжо сеў.
  
  
  "Не, дзякуй. Гэты падыдзе", - сказаў мужчына.
  
  
  "Ну, зараз, калі вы тут, выкажам здагадку, вы скажаце мне, чаго вы хочаце", - сказаў Карпвел.
  
  
  "Вядома. Я скажу прасцей, Карпвел. Вы бізнэсмэн, праўда?"
  
  
  "Так, гэта дакладна".
  
  
  "Ну, я таксама бізнэсмэн. Так што ніякіх фантазійных размоваў вакол ды каля. Я хачу ведаць ваш сакрэт землятрусу. Я заплачу за гэта".
  
  
  "Сакрэт землятрусу?" Сказаў Карпвел. У яго скруціла жывот. Харыс Файнштэйн меў рацыю. Карпвелу трэба было паехаць з ім у Вашынгтон. Гэта было толькі пытанне часу, калі сітуацыя выйдзе з-пад кантролю. Так сказаў Файнштэйн. Ён меў рацыю. Цяпер усё выйшла з-пад кантролю.
  
  
  "Так. Сакрэт землятрусу. Я хачу ведаць, як вы гэта робіце, каб вы маглі патрэсці навакольных вас людзей ".
  
  
  "Я баюся, містэр. . . . " Карпвел пачакаў, пакуль мужчына запоўніць прабел, але адказу не было, таму ён працягнуў: "Што я не разумею, пра што вы кажаце. У мяне няма ніякіх сакрэтаў ад землятрусаў. Калі вы хочаце даведацца пра землятрусы, схадзіце да доктара Куэйка ў Інстытут Рыхтэра. Запішыцеся на адзін з яго семінараў. Але не марнуйце мой час на глупства”.
  
  
  "Карпвел, гэта можа быць лёгка, а можа быць і цяжка. Рабі па-свойму", - сказаў Мэні Мусо. "Я хачу ведаць, як ты гэта робіш".
  
  
  "І я не разумею, пра што вы кажаце", - сказаў Карпвел, апускаючы вочы на стол, дзе ён чытаў стос фінансавых справаздач, якія паказваюць, што імперыя Карпвела знаходзілася ў глыбокай фінансавай цяжкасці. Ён не падняў вачэй, таму не ўбачыў, як мажны мужчына ў сінім гарнітуры кіўнуў мужчыну каля дзвярэй. Ён не заўважыў, як рушыў услед удар па яго патыліцы.
  
  
  І паколькі ён быў без прытомнасці, ён не бачыў, як буйны мужчына ў сінім касцюме дастаў з унутранай кішэні пінжака бліскучы нож для калкі лёду і асцярожна дастаў корак з яго бліскучага, як дзіда, наканечніка.
  
  
  Памочнік пажадаў, каб ён зрабіў сваю справаздачу памочніку прэзідэнта крыху больш небяспечнай. Магчыма, урад не проста праігнаравала б усё гэта. Магчыма, яны прызначылі б каго-небудзь, каб праверыць гэта. Нехта, хто мог бы нешта зрабіць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  Белы «кадзілак» каціў паміж радамі цяністых дрэў па чырвонай пыльнай дарозе, падымаючы пырскі пяску, падобнага на крывавую пудру, якая асядала на ўсім і пакрывала грануляваны тальк Паўднёвай Каліфорніі.
  
  
  Справа Рыма мог бачыць чараду маленькіх халуп з брызента - іх было, мусіць, штук пятнаццаць - і разваліны там, дзе калісьці стаялі іншыя халупы. Перад халупамі дарослыя сядзелі ці стаялі і размаўлялі, а дзеці бегалі ўзад і ўперад, гуляючы з вяроўкамі, пруцікамі і кавалачкамі стужкі.
  
  
  Машына з віскам спынілася, разгойдваючыся ўзад-наперад на занадта мяккіх рысорах. Альбанезе выскачыў з машыны перш, чым яна перастала разгойдвацца.
  
  
  Астатнія павольна выйшлі з прахалоднага аўтамабіля з кандыцыянерам у спякоту летняй Каліфорніі. Альбанезе быў ужо за дваццаць пяць футаў ад яго, размаўляючы з жылістым мужчынам з абвіслымі чорнымі вусамі, апранутым у брудныя белыя штаны і кашулю з нейкага грубага, падобнага на палатно матэрыялу.
  
  
  Штаны і кашуля былі прыдатнай даўжыні, але яны звісалі з мужчыны, як быццам калісьці былі пашыты па постаці, але - з камфортам ўнутры - мужчына працягваў губляць трыццаць фунтаў.
  
  
  Мексіканец зняў саламяны капялюш натуральнага колеру і выцер лоб тыльным бокам пояса.
  
  
  Ён выслухаў Альбанезе. Затым ён паціснуў плячыма, поціскам, якое гаварыла аб стагоддзях працы на чужой зямлі, павярнуўся і пайшоў прэч да чарады хатак, выкрыкваючы на хаду імёны па-іспанску.
  
  
  Альбанезе вярнуўся, каб сустрэць Рыма, Чыўна і двух іншых, калі яны павольна набліжаліся да яго, іх пальцы паднімалі маленькія завіткі чырвонага парашка.
  
  
  "Усё ў парадку", - сказаў ён, усміхаючыся. "Гэта Мануэль. Ён іх лідэр. Ён збіраецца паклікаць астатніх. Тады гэтыя двое змогуць пагаварыць з імі".
  
  
  "Што мы павінны сказаць?" Спытаў Рыма.
  
  
  Барусія сказаў: "Проста скажыце ім, што іх страхі перад вамі - усяго толькі забабоны. Што ім няма пра што турбавацца. Скажыце ім, што яны могуць вярнуцца да працы".
  
  
  "Усё, што вы хочаце", - сказаў Рыма.
  
  
  Чіун выцягнуў шыю, аглядаючы палі і пагоркі вінаграднай фермы.
  
  
  Альбанезе стаў побач з Рыма. "Не аблажайся, сонейка", - ціха зароў ён.
  
  
  "Мілая? Я не думаў, што цябе гэта хвалюе", - сказаў Рыма.
  
  
  "Проста аблажайся, і ты зразумееш, як моцна я клапачуся аб гэтым", - сказаў Альбанезе. "Магчыма, нават давядзецца выпацкаць твой прыгожанькі маленькі белы гарнітурчык".
  
  
  "О, божа літасцівы!" - Усклікнуў Рыма.
  
  
  Цяпер збіраўся натоўп. Мануэль паклікаў дарослых з лагера мігрантаў, і яны, акружаныя дзецьмі, пачалі збірацца ў вялікую групу, Мануэль выступіў наперад. "Мы ўсё тут", - сказаў ён.
  
  
  Альбанезе тыцнуў Рыма локцем у рэбры. "Пагавары з імі", - сказаў ён.
  
  
  Рыма выступіў наперад. "Мяне клічуць Рыма. Гэты чалавек - Чыун. Якія праблемы мы вам даставілі?"
  
  
  Дарослыя паглядзелі сябар на сябра, затым на Мануэля. Яны былі апрануты ў тую ж белую форму, што і Мануэль. Мануэль сказаў: "Спачатку адбыўся разрыў зямлі, і многія з нас загінулі. Цяпер старыя кажуць нам аб будучых новых смерцях. Яны кажуць, што смерць будзе акружаць нас. І гэтая смерць прыйдзе ад вас ".
  
  
  "Яны казалі пра нас?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Яны гаварылі пра выхадца з Усходу, пажылога чалавека вялікай мудрасці. І яны гаварылі аб яго бледнатварым спадарожніку, чые рукі хутчэй зроку і смяротныя стрэл".
  
  
  Альбанезе захіхікаў. Але Барусія пачуў. Рукі, якіх ён не мог бачыць. Ён успомніў свой сон аб руках, якія рухаюцца хутчэй зроку і якія нясуць смерць. Ён адчуў, як у яго на лбе выступіла кропелька поту.
  
  
  "Хто гэтыя старыя, аб якіх вы кажаце?" - спытаў Рыма.
  
  
  Мануэль павярнуўся і ціха вымавіў некалькі слоў па-іспанску. Натоўп расступіўся. Пажылая жанчына, старая як жыццё і стомленая як смерць, паволі прабіралася скрозь натоўп. Яна была апранута ў чорнае і насіла чорную шаль. Яе твар быў маршчыністы і сухі ад смутку стагоддзяў.
  
  
  Яна падышла ўшчыльную да Мануэля. "Я бачыла бачання", - сказала яна Рыма. "Я бачыла набліжэнне смерці хуткіх рук".
  
  
  "Добра", - прарычэў Альбанезе Рыма. “Давайце карацей. Скажыце ім, каб яны вярталіся да працы. Скажыце ім, каб яны спынілі гэтае дзярмо і вярнуліся да працы. Калі вы і гэты дзівак ведаеце, што для вас лепш, вы пераедзеце прама зараз”.
  
  
  Рыма паглядзеў на Альбанезе, які стаяў побач з ім, ацэньваючы яго рост і вагу, затым зноў павярнуўся, каб пагаварыць з Мануэлем. Але Чиун выступіў наперад, халодны і спакойны ў сваёй сіняй мантыі.
  
  
  Ён падышоў да пажылой жанчыны і ўзяў яе рукі ў свае. Яны былі аднолькавага памеру. Чыун і яна імгненне стаялі моўчкі, іх вочы сустрэліся.
  
  
  Яго голас разнёсся па полі, гулкім рэхам адбіваючыся ад цяпер пустых халуп з брызентавай паперы.
  
  
  "Уважліва выслухайце мае словы", - сказаў ён нараспеў, як быццам вымаўляў урачыстую імшу.
  
  
  "Вашы старэйшыя гавораць вам праўду, таму што тут смерць. Вашы старэйшыя гавораць вам праўду, калі гавораць вам пра будучую смерць, і вашыя старэйшыя гавораць праўду, калі гавораць вам пра чалавека з рукамі, падобнымі да стрэлаў".
  
  
  "Што ён робіць?" Прашыпеў Альбанезе. Яны з Палерма ступілі наперад ззаду Чиуна, іх якая ўзвышаецца прысутнасць павінна было запалохаць яго.
  
  
  "Людзі, якія стаяць за мной, - злыя людзі, - сказаў Чыун, - і для такіх злых людзей смерць - адзіная дакладная ўзнагарода. Гэта адзіная справядлівая кампенсацыя за іх злачынствы".
  
  
  Палерма і Альбанезе схапілі Чыўна за плечы. Затым яны перасталі хапацца і выпрасталіся на пальчыках, іх твары сказіліся ад болю, калі Чиун ўсадзіў рукі ім у пахвіну, не адрываючы вачэй ад натоўпу працоўных-мігрантаў.
  
  
  “Я кажу вам зараз, што вы павінны пазбегнуць смерці, якая прыйдзе. Слухайце сваіх старэйшых. Вяртайцеся на сваю зямлю. Яны скажуць вам, калі прыйдзе час, што для вас бяспечна вярнуцца сюды, вярнуцца да вашай працы ў палях”.
  
  
  "Спыніце яго", - крыкнуў Барусіо Палерма і Альбанезе.
  
  
  Рукі Чыуна аслабілі сваю скрышальную хватку на гэтых дваіх. Яны кінуліся на кволага жоўтага чалавека ў сінім кімано.
  
  
  Палерма дабраўся да яго першым, затым паваліўся да ног Чыуна, як быццам нейкім чынам яго цела знікла з-пад адзення, а пустыя прадметы адзення проста ўпалі пад уласнай вагой.
  
  
  "Гук-ублюдак", - вылаяўся Альбанезе. "Гэта будзе весела". Ён абедзвюма рукамі ўчапіўся Чыуну ў горла, каб выціснуць жыццё з гэтай старой здані. Яго рукі перасталі дзейнічаць, перш чым дабраліся да горла Чыуна. Затым яго адарвала ад зямлі, сіла ўдару локцем раздрабніла яму трахею, загнаўшы яе ўверх, у рот. Яго цела рушыла ўслед за ім, праляцеўшы па паветры, знежывелае, каб з цяжкім стукам упасці да ног жанчыны ў чорным. Яна паглядзела на труп Альбанезе, які ўсё яшчэ курчыўся пры смерці, і плюнула яму ў твар.
  
  
  Яна павярнулася, і натоўп расступіўся, вызваляючы яму месца. Не кажучы ні слова, яна зашаркала прэч, дарослыя рушылі ўслед за ёй, захапляючы сваіх дзяцей за сабой, шэпчучы і паляпваючы па патыліцах.
  
  
  "Вярніся", - крыкнуў Барусія. "Вярніся. Гэта ўсё памылка".
  
  
  "Ніякай памылкі", - сказаў Рыма.
  
  
  Барусіё палез у кішэню курткі за пісталетам - рух, якога ён не рабіў гадамі, але які ўсё яшчэ рабіў добра.
  
  
  Пісталет быў у яго руках, накіраваны на Чыуна, а палец націскаў на спускавы кручок. Але палец сціснуў толькі паветра, калі пісталет, не прычыніўшы шкоды, зваліўся да яго ног.
  
  
  Барусія пачаў паварочвацца да Рыма. У сне ён ніколі не бачыў руку, якая забіла яго. Ён не бачыў яе зараз. Ён нават не адчуў гэтага. Усё, што ён адчуў, гэта кроплі поту на галаве, падпахі раптам сталі ліпкімі і вільготнымі, пот раптоўнымі вясновымі раўчукамі пацёк па ўнутраным боку сцёгнаў.
  
  
  Да таго часу, як яго мёртвае цела дакранулася да зямлі, пот ужо пачаў праступаць скрозь яго гарнітур, паднімаючы чырвоны пыл у выглядзе невялікага пырску засохлай крыві.
  
  
  Вочы Рыма сустрэліся з вачыма Чыуна, і стары пакланіўся. Рыма адказаў на паклон з прытворнай ветлівасцю.
  
  
  Затым ён сказаў: "Добра, Чыун, пайшлі. Мне трэба сёе-тое зрабіць".
  
  
  Калі яны павольна ішлі зваротна да белага "кадылак", пакінуўшы тры мёртвых цела на зямлі ззаду сябе, Чиун спытаў: "Што далей?"
  
  
  "З мяне хопіць. Я збіраюся пайсці за хлопцам, які паслаў за намі гэтых галаварэзаў".
  
  
  "Хто б гэта мог быць?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Лестэр Карпвел IV", - сказаў Рыма. "Хлопец, які стаіць за ўсім гэтым".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  "Дзе Карпвел, лапачка?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Ён у сябе ў кабінеце", - сказала маладая загарэлая дзяўчына. "Але ён перадаў, каб яго ні завошта не турбавалі". Яна агледзела цела Рыма з галавы да ног, як быццам шкадавала, што перадала яму гэтае паведамленне.
  
  
  "Усё ў парадку. Ён прыме мяне", - сказаў Рыма, праціскаючыся міма стала дзяўчыны і накіроўваючыся да масіўных дзвярэй з дрэва і латуні, якія вядуць ва ўнутраны кабінет Карпвела.
  
  
  "Вы не можаце туды ўвайсці", - слаба запратэставала дзяўчына. "Да яго сёння ўжо ўварваліся два чалавекі. Вы не можаце туды ўвайсці".
  
  
  "Цішэй, мілая, ці я разаб'ю тваю плацежную картку. Я Рыма Бломберг, імпрэсарыа універмага".
  
  
  Дзверы былі зачынены, гэта такі замак, у якім з механізма замка тырчыць маленькі штыфт, які прадухіляе паварот ручкі. Але калі ручку ўсё роўна павярнуць, як выявіў Рыма, штыфт зрэзаны, і дзверы адчыняцца.
  
  
  Ён штурхнуў дзверы. Карпвел наваліўся наперад на свой стол. Рыма пераадолеў пятнаццаць футаў усяго за тры крокі.
  
  
  Карпвел уяўляў сабой не самае прыемнае відовішча. Яго галава ляжала на стале, паміж яго рукамі была прамакатка. Яго рукі былі пакрыты тонкімі струменьчыкамі крыві з малюсенькіх праколаў, зробленых у кожным пальцы і на тыльным баку далоняў. Такія ж праколы былі ў яго ў вушах і на шчоках. Рыма адчуў ліпкую кроў пад пальцамі, калі шукаў пульс на шыі Карпвела. Была толькі слабая пульсацыя.
  
  
  Сакратарка Карпвела стаяла ў дзвярах, прыціснуўшы руку да рота.
  
  
  "Хутка", - сказаў Рыма. "Паклічце лекара. Ён паранены. Затым патэлефануйце шэрыфу. І, напрамілы бог, зачыніце дзверы".
  
  
  Ад доктара не было б толку. Ён быў бы занадта позна. Шэрыф быў гэтак жа бескарысны, як усмешка банкіра. Але Рыма сапраўды хацеў, каб дзверы былі зачынены. Ён хацеў пабыць сам-насам з паміраючым чалавекам.
  
  
  Ён запусціў руку пад кашулю Карпвела і моцнымі рукамі пачаў пастукваць па грудной клетцы ў вобласці над сэрцам мужчыны. Ён адкінуў Карпвела на спінку крэсла і загаварыў яму на вуха.
  
  
  "Карпвел, гэта Рыма. Рыма Бломберг. Што здарылася?"
  
  
  Вочы Карпвела адкрыліся, і Рыма ўбачыў, што яны таксама былі праколатыя. Кроў запяклася ўнутры кожнага вока, і яны нябачна глядзелі наперад, у кожнага была глыбокая рана, якая пазбавіла Карпвела зроку і неўзабаве будзе каштаваць яму жыцця.
  
  
  "Карпвел. Што здарылася?" Рыма паўтарыў.
  
  
  "Рыма". Мужчына гаварыў павольна, з пакутай. "Яны думалі, што я выклікаю землятрусу. Хацелі, каб я раскрыў сакрэт".
  
  
  - Хто гэта зрабіў? - спытаў Рыма.
  
  
  "Мафія. Чалавек па імені Муса. У яго быў нож для калкі лёду".
  
  
  Рукі Рыма працягвалі працаваць на грудзях Карпвела, і голас загучаў крыху мацней.
  
  
  "Рыма? Рыма Бломберг?"
  
  
  "Так. Я прама тут".
  
  
  "Мафіі патрэбна таямніца землятрусу. Вы тэлефануеце ... вы тэлефануеце капітану Ўолтэрсу з паліцыі штата. Скажыце яму. Важна, каб ён ведаў".
  
  
  "Капітан Уолтарс?"
  
  
  "Так. Абавязкова скажыце яму. Важна". Карпвел ахнуў, зрабіўшы гіганцкі глыток паветра.
  
  
  "Карпвел, я павінен сёе-тое ведаць. Хлопцы з мафіі таксама прыйшлі за мной. Ты паслаў іх?"
  
  
  "Не. Не ведаю пра гэта".
  
  
  "Вы ведаеце, хто стаіць за землятрусамі?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Куды падзеўся гэты Мусо?"
  
  
  " Ідзіце? Муса? О." Яго твар скрывіўся, калі ён успомніў нешта важнае. "Думаеце, яны хадзілі да прафесара Форбен ... э-э... Доктар Куэйк. Яны сказалі. Спыніце іх. Яны заб'юць яго." Ён зноў хапаў ротам паветра, але яго голас булькаў і надтрэснуты, хрыпячы ў горле. Ён рэзка падаўся наперад.
  
  
  Рыма перастаў масажаваць яго грудзі. Больш рабіць не было чаго. Ён павольна адкінуў галаву Карпвела на спінку сядзення. Затым Карпвел загаварыў зноў.
  
  
  "Рыма. Скажы мне праўду. Ты з урада?"
  
  
  Рыма зноў нахіліўся да вуха. "Так", - сказаў ён.
  
  
  "Добра", - сказаў Карпвел, спрабуючы выціснуць усмешку з-за засохлай крыві на твары. "Мы павінны спыніць людзей, якія пацярпелі ад землятрусу. Не дайце мафіі накласці на гэта рукі".
  
  
  "Не хвалюйся, Лес. Я не буду".
  
  
  Карпвел памёр, прыціснуты да рукі Рыма, лёгкая ўсмешка застыла на яго скрываўленым параненым твары. Рыма асцярожна апусціў яго галаву на стол.
  
  
  Сакратарка ўсё яшчэ размаўляла па тэлефоне, калі ён выйшаў з кабінета. "Вы можаце не спяшацца", - сказаў ён. "Цяпер няма куды спяшацца".
  
  
  Рыма пакінуў "кадылак" ля свайго дома, калі высаджваў Чыуна. Цяпер, апынуўшыся наперадзе, ён сеў назад у свой узяты напракат чырвоны аўтамабіль з цвёрдым дахам, завёў рухавік і панёсся ў бок узгоркаў, якія ўзвышаюцца над далінай, дзе, як ён ведаў, знаходзіўся Інстытут Рыхтэра. Яго вушы ўлавілі гук сірэн ззаду яго. Гэта, мусіць, доктар. Можа быць, Уайат.
  
  
  Значыць, ён памыляўся. Гэта быў не Карпвел. Загінуў адзін нявінны чалавек, і, магчыма, Рыма - адмовіўшыся выплаціць страхоўку за землятрус, абвінаваціўшы Карпвела ў тым, што ён стаіць за гэтым, - магчыма, Рыма адыграў сваю ролю ў тым, што яго забілі. Цяпер была нагода для турботы пра доктара Куэйк.
  
  
  За горадам чорная падарожная частка раптам пазбавілася бардзюраў, затым зніклі выпадковыя заправачныя станцыі і аўтамыйкі. Праезная частка была голай і прасякнутай спякотай, з-за чаго паднімаліся хвалі, якія пераліваліся і з-за гэтага дарога наперадзе заўсёды здавалася мокрай.
  
  
  У баку Рыма ўбачыў тэлефонную будку, аддзеленую шклом.
  
  
  Ён пад'ехаў да яго, слізгаючы па гразі і камянях, калі з'язджаў на абочыну. Ён націснуў на тормазы і выскачыў праз пасажырскую дзверы. Ён зірнуў на гадзіннік. Каля поўдня. Сьміт павінен быць там.
  
  
  Ён набраў прамы нумар з гарадскім кодам 800, па якім можна было звязацца са Смітам адусюль.
  
  
  На званок адказалі пасля першага гудку.
  
  
  "Сміт".
  
  
  "Рыма".
  
  
  "Што здарылася?"
  
  
  "Чалавек па імі Карпвел быў забіты. Цяпер у гэтым замяшаная мафія. Яны спрабавалі прымусіць яго распавесці аб землятрусах. Сёння яшчэ адна банда галаварэзаў з мафіі спрабавала забіць мяне і Чыуна."
  
  
  "Мафія", - сказаў Сміт, нібы паўтараючы сам сабе апошні шахматны ход у незнаёмым яму дэбюце. "Мафія, хммм".
  
  
  "Чорт вазьмі, доктар Сміт, перастаньце мармытаць сабе пад нос".
  
  
  "Ні пры якіх абставінах гэта не павінна патрапіць у рукі мафіі".
  
  
  "Я ведаю гэта", - горача сказаў Рыма. "Адна рэч".
  
  
  "Што?"
  
  
  "Перад смерцю Карпвел сказаў, што я павінен сказаць капітану Уолтэрсу з паліцыі штата, што Мафія цікавіцца землятрусамі".
  
  
  Сміт перапыніў яго. "Вы можаце забыцца пра гэта".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  “Таму што капітан Уолтэрс – адзін з нашых людзей. Як і Карпвел. Яны, вядома, гэтага не ведалі, але яны працавалі на нас. Уолтэрс быў наступным чалавекам у ланцужку пасля Карпвела. Вы перадалі паведамленне, так што забудзьцеся Уолтэрса”.
  
  
  "Якога чорта вы не сказалі мне, што Карпвел быў адным з нашых?"
  
  
  "Я не хацеў перашкаджаць вам", - сказаў Сміт.
  
  
  "Вы вызначана задушылі яго. Ён мёртвы".
  
  
  Сьміт праігнараваў яго. "Куды вы зараз накіроўваецеся?"
  
  
  "Я думаю, гэтыя галаварэзы, магчыма, збіраюцца сустрэцца з доктарам Куэйкам. Я іду туды".
  
  
  "Будзьце асцярожныя".
  
  
  "Верна, мілая. Мне б не хацелася, каб табе прыйшлося браць на сябе клопаты па рэквізіцыі сцяга для маіх пахаванняў".
  
  
  Рыма павесіў трубку і скокнуў назад у машыну. Праз некалькі секунд яна з ровам імчалася на максімальнай хуткасці па шашы, набліжаючыся да гор, у падножжа якіх знаходзіўся Інстытут Рыхтэра.
  
  
  Такім чынам, Карпвел быў адным з нашых. І мафія, якая запусціла свае нязграбныя лапы ў карціну землятрусу, магла ў канчатковым выніку выпадкова пахаваць цэлы штат - магілу ад Арэгона да Мексікі. Рыма павінен быў спачатку дабрацца да стваральнікаў квейку.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  Інстытут Рыхтэра размяшчаўся на невялікай паліцы, выдзеўбанай у гарах Сан-Бернардына. Гэта быў маленькі аднапавярховы будынак з чырвонай цэглы, які прытуліўся пад выступам скалы і выглядаў як каліфарнійская версія аднапакаёвай школы 1970 гады.
  
  
  З дарогі, якая абгінала будынак унізе, яго не было відаць, але паказальнікі прывялі вандроўцы на ўздым, па драўляным мосце, які, па меркаванні Рыма, быў жудасна расхістаным, і на ўступ. Рыма падсунуў свой чырвоны жорсткі дыск да краю паліцы і паглядзеў уніз.
  
  
  Там, усяго за трыццаць футаў пад ім, ляжаў разлом Сан-Андрэас, бомба запаволенага дзеяння, якая спрацавала пад Каліфорніяй. Зямля там была расколатая і парэпалася. Рыма памятаў са сваіх падручнікаў па геалогіі здымкі з паветра, якія паказвалі, што разлом уяўляе сабой амаль ідэальна прамую лінію, якая падзяляе дзве "пліты", якія перасякаюць Каліфорнію. У прамой лініі была адна загана. Інстытут Рыхтэра быў пабудаваны прама тут, прама на выгіне разлома, у месцы, дзе разлом быў заблакаваны і знаходзіўся на працягу пяцідзесяці гадоў, ствараючы ціск, які мог падарвацца ў любы момант, разарваўшы Каліфорнію на часткі.
  
  
  У гэты момант Рыма зразумеў, чаму мост, які вядзе да шэльфа, быў такім хісткім. Ён быў спраектаваны такім чынам, каб яго магло зносіць пры землятрусе. Трывала замацаваны мост мог быць разбураны.
  
  
  Унізе, за выгібам шэльфа, недалёка ад разлома, Рыма ўбачыў пару труб, якія выступаюць з зямлі. Побач з імі была невялікая хатка-трэйлер, перад якім быў прыпаркаваны аўтобус "Фольксваген". Рыма выцягнуў шыю і паглядзеў налева. Удалечыні відаць была яшчэ адна пара труб, ледзь адрозная на такой адлегласці нават для яго вачэй.
  
  
  Рыма ўключыў перадачу і спаліў гуму, накіроўваючыся да будынка інстытута.
  
  
  Наперадзе была толькі адна машына, цёмна-сіні "Кадылак броэм", і Рыма прытармазіў побач з ёй. Ён працягнуў руку, каб памацаць яе капот. У машыне ўсё яшчэ было горача - занадта горача для таго, каб сядзець у цені. Людзі з мафіі прабылі тут нядоўга. І Рыма на імгненне загарэўся ідэяй, што ёсць просты спосаб пазбавіцца ад мафіі: спыніць выпускаць "кадылак". Ён павінен быў абавязкова згадаць аб гэтым доктару Сміту.
  
  
  У будынку былі толькі адны дзверы. Рыма пхнуў яе, затым на імгненне замёр у прахалодзе, прыслухоўваючыся. Яго вушы ўлавілі гукі галасоў злева ад яго. Ён павярнуў у той бок па доўгім калідоры, які цягнуўся ўздоўж фасада будынка, з усімі офісамі справа.
  
  
  Адны дзверы былі адчынены, і ўвайшоў Рыма. Ён знаходзіўся ў лабараторыі, вялікім адкрытым памяшканні, ярка асветленым верхнімі лямпамі, святло якіх адбівалася ад шкляных і храмаваных сталоў, на якіх стаялі шэрагі прабірак, груды бруду і камянёў.
  
  
  У адным куце пакоя стаяла кампутарная кансоль, якая займала амаль палову сцяны. Касеты на ёй ціха гулі пры пракручванні. Рознакаляровыя лямпачкі ўспыхвалі і згасалі, а цыферблаты пульсавалі ад інфармацыі, атрыманай Бог ведае адкуль.
  
  
  Рыма падышоў да дзвярэй, каб паслухаць. Галасы былі прыглушаны рытмічным стукам нейкага механізма; Рыма напружыўся, прыслухоўваючыся.
  
  
  Рэзкі голас сказаў: "Забудзьцеся пра гэты навуковы джаз. Як вы выклікаеце землятрус? Гэта ўсё, што мы хочам ведаць".
  
  
  І Рыма адказаў самым глыбокім голасам, які ён калі-небудзь чуў, словы вымаўляліся так марудна, што, здавалася, аратару спатрэбілася ўся энергія, каб апусціць голас у гартань: "Але вы не можаце зрабіць гэтага без навукі, хіба вы не разумееце?"
  
  
  "Ну, проста раскажыце нам, як вы гэта робіце".
  
  
  "Я гэтага не раблю. Але гэта можна было б зрабіць". Голас цяжка рушыў далей. "Цяпер паспрабуй зразумець. Уздоўж розных сістэм разломаў - разлом - гэта разрыў у зямлі - уздоўж расколіны нарастае ціск. Калі ціск становіцца занадта вялікім, адбываецца землятрус. Цяпер, што можна было б зрабіць - заўважце, можна было б зрабіць - гэта крыху знізіць гэта ціск, перш чым ён стане настолькі высокім, што яго давядзецца падарваць.Гэта хутчэй падобна на кіпячэнне вады ў закрытым рондалі на пліце.Калі вы злёгку прыпадымеце вечка, гэта аслабіць ціск, і тады вада не выкіпіць і вечка не садзьмуе.Прынцып той жа. "
  
  
  "Добра, добра. Як вы зніжаеце ціск?"
  
  
  "Пакуль ніхто не можа. Я спрабаваў распрацаваць новы тып помпы, які выкарыстаў бы для гэтага ціск вады. Гэта выклікала б мноства невялікіх штуршкоў, каб павольна зніжаць ціск і такім чынам прадухіліць моцны землятрус. Але праца прасоўваецца павольна, асабліва з таго часу, як урад спыніў фінансаванне маіх даследаванняў. Я не ведаю, ці будзе гэта калі-небудзь зроблена”.
  
  
  Рушыла ўслед доўгая паўза. Затым першы голас сказаў: "Доктар Куэйк, я вам не веру. Хтосьці тут выклікае землятрусу. Вы альбо робіце гэта, альбо ведаеце, хто гэта робіць. Цяпер вы раскажаце нам пра гэта, ці мы прымусім вас пашкадаваць, што вы гэтага не зрабілі ".
  
  
  "Я не веру, што вы сапраўды з ФБР", - раздаўся асуджаны голас доктара Куэйка.
  
  
  "Вы вельмі разумныя, прафесар. Цяпер, калі вы сапраўды разумныя, вы раскажаце нам тое, што мы хочам ведаць".
  
  
  Добра. Час, падумаў Рыма.
  
  
  Ён увайшоў у прачыненыя дзверы. "Добры дзень, прафесар", - сказаў ён, па-дурному ўсміхаючыся. Мужчын было ўсяго трое, і не патрабавалася ніякага ўяўлення, каб абраць доктара Куэйка. Ён быў грузным мужчынам, не тое каб тоўстым, але грузным, апранутым у цвідавы пінжак і штаны, якія не падыходзілі ні адзін аднаму, ні яму. Яго твар уяўляў сабой ідэальную сферу, і электрычны разрад сівавалых чорных валасоў прабягаў па сярэдзіне яго ілба, дзе сустракаўся з накіраванымі ўверх гіганцкімі бровамі сталёвага колеру, якія тырчалі ва ўсе бакі, як замарожаныя пасмы валасоў, узлятаючы ў бакі і апускаючыся ўніз над ачкамі ў метал аправе. Ён сядзеў на высокім зэдліку побач з лабараторным сталом. Двое іншых мужчын стаялі. Гэта былі маладыя людзі, падобныя да мафіёзі.
  
  
  Тыповая пара мафіёзі. Адзін выглядаў так, як быццам у яго IQ быў роўны сямі. Іншы выглядаў дастаткова разумным, але тварам быў падобны на трэцяга хлопчыка злева ў дарожным спектаклі "Хлопцы і лялькі".
  
  
  IQ Seven павярнуўся да Тэктан. "Хто, чорт вазьмі, гэты вырадак?" сказаў ён, насмешліва ківаючы галавой у бок Рыма, які ўсё яшчэ быў апрануты ў ранішнія белыя штаны, кашулю і красоўкі.
  
  
  "Я Рыма Бломберг, асістэнт прафесара", - прадставіўся Рыма. "Прафесар, больш няма сэнсу спрабаваць дурыць гэтых людзей. Я думаю, так, я сапраўды думаю, што мы павінны раскрыць ім сакрэт землятрусаў ".
  
  
  Двое мафіёзі ўтаропіліся на Рыма і не заўважылі, як доктар Куэйк пачаў казаць "але...".
  
  
  Рыма звярнуўся непасрэдна да двух мужчын. "Гэта новая машына, якую мы вынайшлі", – падвысіўшы голас, каб перакрычаць роўны стук, які запоўніў пакой. "Мы называем гэта мадыфікаваным маштабатарам інтэнсіўнасці Меркалі". Вось і ўсё для падручнікаў геалогіі Сміта.
  
  
  "Так?" - сказаў самы разумны. "Ну, і як вы з гэтым спраўляецеся?"
  
  
  "Гэта працуе за кошт злучэння вітаміна Е. Вы апрацоўваеце глебу, як калі б гэта былі дрожджы, разумееце, і напампоўваеце яе вуглякіслым газам. Гэта стварае газавы дысбаланс. Затым вы ўводзіце вялікую колькасць вітаміна Е - не таго, што вы купляеце ў аптэцы, вядома, "а сапраўднага, магутнага вітаміна Е. І вы запампоўваеце яго ў расколіны пнеўматычнымі стрэламі ніндзя. Гэта ўхіляе газавы дысбаланс, і ў вас адбываецца землятрус. На самай справе гэта даволі проста, - сказаў ён, нахіляючыся, гуляючы са зморшчынай на штанах, спрабуючы не засмяяцца.
  
  
  Ён падняў вочы. "З гэтым можа справіцца любы. Геалагічная адрыжка. Мы ўжо выклікалі з яго дапамогай некалькі малаважных землятрусаў. Вы хочаце купіць такі? У вас ёсць горад, які вы хочаце знішчыць?"
  
  
  Цяпер двое хуліганаў былі збітыя з панталыку. Іх інструкцыі, відавочна, не захадзілі так далёка. Яны паглядзелі адзін на аднаго, затым той, што разумнейшы, зноў загаварыў: "Мы жадаем убачыць гэта першымі".
  
  
  Рыма звярнуўся да доктара Куэйка. “Прафесар. Сапраўды, няма сэнсу адмаўляцца ад супрацоўніцтва. Я пакажу ім маштабатар Mercalli”. Гэта два для Сміта. Рыма хутка станавіўся нованавернутым у справе адукацыі.
  
  
  Рыма павярнуўся, каб выйсці назад за дзверы. Бярыце іх далей ад Тэктана. Той худы, які вёў усе размовы, памахаў прафесару. "Заставайцеся на месцы, прафесар, і не рабіце глупстваў. Мы не забываем, што вы спрабавалі зманіць нам. Мы вернемся".
  
  
  Двое мужчын рушылі ўслед за Рыма, які правёў іх праз суседнюю лабараторыю ў хол. Рыма пачуў, як адзін з іх сказаў: "Бломберг, так? Верце, што габрэй ведае, калі гуляць у мяч".
  
  
  Рыма павёў іх па каменным калідоры ў іншы канец будынка ў пошуках дзвярэй, якія напэўна была адчыненая. Злева ад сябе ён убачыў адну злёгку прыадчыненую.
  
  
  "Гэта тут, хлопцы", - сказаў ён, махнуўшы рукой налева. Ён штурхнуў дзверы і ўвайшоў, двое мужчын ішлі за ім па пятах.
  
  
  Ён быў на маленькай кухні.
  
  
  "Гэта кухня", - сказаў адзін мужчына.
  
  
  "Цалкам дакладна", - сказаў Рыма. "Мы захоўваем яго ў халадзільніку. Вы ж не думаеце, што мы пакінулі б яго валяцца там, дзе яго маглі ўбачыць староннія вочы, ці не так?"
  
  
  Ён адчыніў дзверцы халадзільніка і паклікаў двух мужчын бліжэй. "Вось яно", - сказаў ён, паказваючы каралеўскім указальным пальцам у нетры халадзільніка, дзе на чырвоным сподку ляжала чвэрць фунта маргарыну. Двое мужчын ступілі наперад. Крок, два крокі, затым вакол дзвярэй і перад халадзільнікам. Рыма падняўся ў паветра і апусціўся локцем на верхавіну чэрапа таго, хто яшчэ не паспеў вымавіць ні слова; чэрап пад яго локцем стаў мяккім і кашападобным, затым мужчына паваліўся на падлогу.
  
  
  Рыма быў ззаду другога мужчыны, яго правая рука абхапіла яго ззаду за шыю, пальцы, падобныя на кіпцюры, упіваліся ў навалы нерваў. Мужчына закрычаў. Яго рукі былі нерухома выцягнуты па баках, застыўшы ад болю.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Хто з вас Мусо?"
  
  
  Ён крыху прыслабіў ціск, каб мужчына мог адказаць.
  
  
  Ён ахнуў. "Муса тут няма. Ён вярнуўся. Ён сказаў нам патэлефанаваць яму пазней і расказаць, што мы даведаліся".
  
  
  Рыма зноў сціснуў. "Які з іх забіў Карпвела?" затым прыслабіў ціск, і мужчына прашыпеў: "Гэта зрабіў Мусо. Нажом для калкі лёду. Вось як ён працуе".
  
  
  - Хлопцы, што вам трэба? - спытаў Рыма.
  
  
  Рукі мужчыны ўсё яшчэ былі напружана выцягнуты па баках. Ён адказаў: "Хтосьці выклікае землятрусы і збівае з ног людзей. Дон Фіаварантэ паслаў Муссо даведацца пра гэта".
  
  
  "Дон Фіаварантэ?"
  
  
  "Так. Пубескіа. Ён галоўны спецыяліст".
  
  
  "Як вас завуць?"
  
  
  "Festa. Сэмі Фэста", - захныкаў мужчына.
  
  
  "Добра, Сэмі. Я збіраюся пакінуць цябе ў жывых. На некаторы час". Ён зноў сціснуў мацней. Ты вяртайся. Ты скажы Мусо і ты скажы Пубескио, каб яны трымаліся далей. Скажы ім, каб яны забыліся пра землятрусы, калі яны ведаюць, што для іх добра. Скажы ім, каб яны трымаліся далей ад доктара Куэйка. Скажыце ім, што калі яны вернуцца ў акругу Сан-Акіно, то выйдуць у сабачым мяшку. Асабліва Мусо. Скажыце яму, што "Ён сціснуў яшчэ мацней. "Вы зразумелі гэта?"
  
  
  "Я зразумеў. Я зразумеў".
  
  
  Рыма прыслабіў хватку на шыі мужчыны, і Феста зрабіў нязграбны рух за пісталетам у яго пад курткай. Ён павярнуўся да Рыма. Затым рука Рыма абхапіла руку Фэсты і пісталет.
  
  
  "У гэтага Кадзілака ўзмоцненае рулявое кіраванне?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Значыць, вы можаце кіраваць ім адной рукой?"
  
  
  "Так".
  
  
  Рыма зламаў Фэст перадплечча. Пісталет з грукатам упаў на падлогу. Фэста закрычаў ад болю, затым паглядзеў уніз на пісталет, затым падняў вочы на Рыма.
  
  
  Рыма ўсміхаўся. "Не забудзься перадаць Мусо, што я сказаў. Мяне клічуць Рыма. Магчыма, ён захоча гэта ведаць".
  
  
  Фэста схапіўся за зламаную руку, боль скрывіў яго хлапечыя рысы. "Я ўпэўнены, ён захоча гэта ведаць".
  
  
  "Абавязкова скажыце яму. Памятайце, мяне завуць Рыма. А цяпер выбірайцеся адсюль, пакуль я не перадумаў".
  
  
  Феста выйшаў праз парадную дзверы перш, чым Рыма дабраўся да калідора. Калі Рыма праходзіў міма парадных дзвярэй, ён убачыў, як "Кадылак" выязджае са свайго паркавальнага месца і імчыцца прэч ад інстытута.
  
  
  Добра. Гэта верне Мусо. Рыма хацеў яго ... для Карпвела. Але яго галоўнай задачай было адсочваць людзей, якія пацярпелі ад землятрусу, і ён не мог марнаваць час на пабочныя паездкі. Але калі Муса вернецца? Што ж, нават Сміт не зможа скардзіцца, калі Рыма будзе бараніцца. У рэшце рэшт, што яшчэ вы можаце зрабіць супраць чалавека з нажом для калкі лёду?
  
  
  Доктар Куэйк усё яшчэ сядзеў на высокім зэдліку ў сваім лабараторным кабінеце, калі Рыма вярнуўся.
  
  
  Пякельная машына ў куце ўсё яшчэ працавала, напаўняючы лабараторыю грукатам, і Рыма сказаў: "Ты не можаш выключыць гэтую чортаву штуку?"
  
  
  "Не", - сказаў Квейк. “Гэта тэст на цягавітасць. Ён праводзіцца на працягу трох дзён. Мэта – цэлы тыдзень. Вы ведаеце, я ўвогуле не думаю, што яны былі з ФБР”.
  
  
  "Яны не былі", - сказаў Рыма. "Мафія".
  
  
  "Мафія? Аб божа. Чаго б яны хацелі ад мяне?" Бровы доктара Куэйка прыўзняліся, нібы набылі ўласнае жыццё. Калі яны апусціліся, яны пагражалі закрыць увесь яго вочны яблык.
  
  
  "Яны хочуць ведаць, як выклікаць землятрусы. Хтосьці тут ведае, як гэта робіцца, і тыя двое галаварэзаў падумалі, што гэта ты".
  
  
  "Двое? О так, двое. Але раней іх было чацвёра".
  
  
  "Чацвера? Што здарылася з астатнімі?"
  
  
  "Яны сышлі з маімі дзяўчынкамі. Лабаранткі".
  
  
  "Куды, чорт вазьмі, яны падзеліся?" - спытаў Рыма. "Дзяўчаткі маглі пацярпець". Цяпер ён занепакоіўся.
  
  
  Затым раздаўся іншы голас. "Мы не пацярпелі".
  
  
  Рыма павярнуўся да дзвярэй, і яго вочы расчыніліся шырэй. Там стаялі дзве дзяўчыны, магчыма, ім было крыху за 20. На іх было аднолькавае адзенне: белыя футболкі са сціснутым чырвоным кулаком і надпісам NOW, і сінія джынсы. Але не гэта прыцягнула ўвагу Рыма.
  
  
  Што прыцягнула ўвагу Рыма, дык гэта незвычайныя грудзі ў іх абедзвюх. На іх не было бюстгальтараў, але іх грудзей былі пругкімі і якія вібруюць, і такімі вялікімі, што яны палохалі тканіну футболак, якія яны насілі. Рыма адразу падумаў аб дзвюх дзяўчынах як аб восьмым і дзевятым цудах свету. Або, улічваючы па два на кожную, аб восьмым, дзевятым, дзесятым і адзінаццатым цудах свету.
  
  
  Толькі запозна Рыма зірнуў на іх твары, алебастрава-белыя і цудоўныя пад сіне-чорнымі валасамі - што даказвала, што Рыма занадта доўга прабыў у Каліфорніі, таму што лічыў дзівацтвам любую дзяўчыну, якая не была бландынкай і не была загарэлай. Ён думаў пра ўсё гэта, потым зразумеў, што дзяўчынкі былі ідэнтычнымі блізнятамі.
  
  
  "З табой усё ў парадку, татачка?" - Спытаў адзін з іх, і яны падышлі да доктара Куэйк, яго сіські пагойдваліся, тапырыліся і пругкі пад футболкамі, попкі дрыжалі, што ён назваў хворым і дэгенератыўным, затым адкінуўся назад, каб атрымаць асалоду ад.
  
  
  Ён адкінуўся на спінку крэсла, непрыкметна скрыжаваў ногі, і калі б у яго хапіла духу пачырванець, ён бы пачырванеў.
  
  
  Уявіце. Двое з іх выглядалі вось так,
  
  
  Адна дзяўчына паклала руку на плячо доктара Куэйк. "Мы хваляваліся", - сказала яна.
  
  
  "О, не. Турбавацца няма пра што. Вось гэты джэнтльмен паклапаціўся пра гэта".
  
  
  Цяпер абедзве дзяўчыны пільна глядзелі на Рыма, а адна ступіла ў яго бок і ўстала побач з яго крэслам.
  
  
  Рыма сказаў: "Але мы турбаваліся пра вас. Вы ведаеце, гэта былі хлопцы з мафіі. Што здарылася з тымі двума, з якімі вы былі?"
  
  
  Дзяўчына з Куэйка вагалася. Затым яна сказала: "Яны сышлі".
  
  
  "Без іх машыны?"
  
  
  Дзяўчына выглядала збянтэжанай. Загаварыла дзяўчына побач з Рыма. "Яны вырашылі расцерці ногі і прагуляцца. Яны сказалі, што іх сябры падбяруць іх па дарозе". Іншая дзяўчына хіхікнула. Відавочна, яна падумала, што гэта было забаўна.
  
  
  "О", - сказаў Рыма.
  
  
  "Дарэчы, - спытала дзяўчына, якая стаяла побач з доктарам Куэйкам, - хто вы?"
  
  
  "Мяне клічуць Рыма. Рыма Бломберг". Ён паспрабаваў прымусіць сябе паглядзець ёй у твар, паспрабаваў сустрэцца з ёй поглядам, адчайна паспрабаваў разгледзець нешта побач з яе грудзьмі.
  
  
  Яму гэта не ўдалося. Калі б удалося, ён убачыў бы здзіўленне. Замест гэтага ён убачыў толькі грудзі. Дзяўчына, якая сядзела побач з Рыма, прысунулася да яго яшчэ бліжэй, затым паклала руку на спінку яго крэсла. Яна была ўсяго за некалькі крокаў ад яго, пульсуючы з кожным ударам сэрца і ўдыхам.
  
  
  "Як вас завуць?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Мне вельмі шкада", – сказаў доктар Куэйк. "Гэта дзве мае дачкі. Яны дапамагаюць мне. Гэта Джэкі, а гэта Джыл".
  
  
  Рыма паглядзеў на дзяўчыну побач з ім і злавіў яе погляд па-над краем грудзей.
  
  
  "Джэкі і Джыл", - сказаў ён. "Гэта мілыя какашкі".
  
  
  Дзяўчына нахілілася да яго вуха. "Было б міла, калі б я схапіла цябе і сціснула?" прашаптала яна.
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Гэта было б "не-не". Або, можа быць, "не-не", - сказаў ён, пералічваючы свае разлікі.
  
  
  "Яны ідэнтычныя двайняты", – сказаў доктар Куэйк запознена і без неабходнасці.
  
  
  Рыма кіўнуў, затым, звяртаючыся да дзяўчыны побач з ім, ціха сказаў: "Насамрэч вы не падобныя".
  
  
  "Не?"
  
  
  "Не. Я вызначаю вас як 42-D. Я мяркую, што ў яе толькі 41%".
  
  
  "Я заўсёды падабалася маме больш за ўсіх", - сказала Джыл, затым дадала: "Я не думала, што ты заўважыш".
  
  
  "Так. І калі б вы змясцілі мяне ў Сікстынскай капэлу, я б не глядзеў на столь".
  
  
  "Многія мужчыны гэтага не робяць. Ва ўсякім разе, у Каліфорніі. Ты ведаеш, якія яны. Я падумаў, можа быць, ты".
  
  
  "Не дазваляйце матроскаму касцюму абдурыць вас", - сказаў Рыма. Затым гучней: "Што вы тут робіце?"
  
  
  Рыма адрасаваў пытанне Куэйку, але галава вучонага была павернута ў бок кута, адкуль даносіўся роўны глухі гук.
  
  
  Рыма паўтарыў пытанне, на гэты раз звяртаючыся да дзяўчынак. "Што вы тут робіце?"
  
  
  "Калі вы зможаце ўстаць, не паставіўшы сябе ў няёмкае становішча, – сказаў 41DD з-за пляча доктара Куэйка, – мы вам пакажам".
  
  
  Удыхайце. Насычайцеся кіслародам. Адпампоўвайце кроў з пахвіны. Напаўняйце лёгкія, мозг. Падумайце аб палях з стакроткі. . . стакроткімі. Рыма спатрэбілася доля секунды, і ён змог устаць амаль прама.
  
  
  "Сіла негатыўнага мыслення", – сказаў ён. Затым Джыл, якая стаяла побач з ім, паклала руку яму на паясніцу.
  
  
  Рыма зноў сеў. "Калі падумаць, чаму б вам не расказаць мне пра гэта, пакуль я сяджу тут? Мне даволі камфортна".
  
  
  Ён ніякавата скрыжаваў ногі.
  
  
  "Не бянтэжцеся", - сказала Джыл, горача шэпчучы яму на вуха. "Часам мы так робім з людзьмі". Яе гарачае дыханне не дапамагло. Як і яе левая грудзі, цяжка ляжалая на яго плячы.
  
  
  "Вы прама мара парнографа", - сказаў Рыма. "Працягвайце. Я дам вам фору".
  
  
  Джыл адышла ад Рыма ў далёкі кут пакоя, дзе глуха стукаў апарат. Асцярожна і з вялікім намаганнем Рыма падняўся і рушыў услед за ёй. Вочы Джэкі пагулялі з Рыма, калі ён праходзіў міма яе, а затым яна рушыла ўслед за ім. Доктар Куэйк замыкаў шэсце.
  
  
  "Гэта татава вынаходства. Спосаб, якім мы збіраемся зрабіць свет сейсматрывалым", - сказала Джыл, паказваючы на прыладу на стале. Ён быў памерам і формай з пяцігалонавай каністру для бензіну і пафарбаваны ў ярка-сіні колер.
  
  
  "Што гэта?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Ну, вы маглі б назваць гэта вадзяным лазерам".
  
  
  "Вадзяны лазер?" Рыма перабраў у галаве той адзін працэнт кнігі па геалогіі, які ён усё яшчэ памятаў.
  
  
  Затым: "Я ніколі не чуў ні аб чым падобным".
  
  
  "Вядома, не. Гэта ўсё яшчэ эксперымент." З-за пляча Рыма пачуўся голас Джэкі.
  
  
  "Што ён робіць?"
  
  
  Адказала Джыл. "Вы бачылі светлавыя лазеры, якія ўзмацняюць сілу святла за кошт узмацнення яго хваляў. Вы ведаеце. Лазеры могуць рэзаць камень і метал. Нават алмазы. Што ж, прафесар прарабіў тое ж самае з вадой. Вада цячэ хвалепадобна, з грабянямі і западзінамі. Доктар Квейк згладзіў хвалі, так што сіла застаецца сталай – ніякіх пульсацый і вібрацый. Гэтая машына зможа сфакусаваць струмень вады ў струмень велізарнай магутнасці”.
  
  
  "Якое гэта мае дачыненне да землятрусаў?" Спытаў Рыма, на імгненне забыўшыся пра сіські Джыл.
  
  
  Доктар Куэйк загаварыў сваім пахавальным, звернутым да Бога голасам. "Разлом Сан-Андрэас мае даўжыню ў шэсцьсот міль, містэр Бломберг. На кожнай мілі ўздоўж разлома мы прасвідравалі і апусцілі шахты. Гэтыя шахты абсталяваныя датчыкамі - для вымярэння цяпла, ціску і іншых параметраў, а таксама - і іх паказанні запісваюцца зваротна на кампутар у суседнім пакоі.
  
  
  "Дзякуючы пастаяннаму маніторынгу мы можам вызначыць, калі ціск на адным баку разлома становіцца вышэйшым, чым ціск на другім баку. Гэта ціск, які стварае землятрус, калі прырода спрабуе выраўнаваць ціск".
  
  
  Ён спыніўся, нібы адказаў на пытанне Рыма.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Але якое дачыненне гэтая машына мае да землятрусаў?"
  
  
  "О, так. Вадзяны лазер. Ну, падлучыўшы гэтую прыладу да гэтых шахт да таго, як ціск дасягне крытычнай кропкі, мы маглі б зменшыць ціск вады ў разломе. Велізарная сіла ўсплёску вады літаральна расколе скалу на часткі, выклікаўшы толькі малаважны штуршок. Але гэта імгненна зніжае ціск і можа прадухіліць моцны землятрус ".
  
  
  "Калі гэта спрацуе, - сказаў Рыма, - то гэта вялікае вынаходства".
  
  
  "О, гэта працуе", - сказала Джэкі, стоячы побач з доктарам Куэйкам.
  
  
  "Вы можаце пераканаць свой ідыёцкі ўрад, што яны павінны дапамагчы нам у нашых даследаваннях? Не, - прашыпела яна. "Яны аддалі б перавагу ствараць бомбы і марнаваць мільярды, каб сапсаваць жыцці людзей у Азіі. І прафесару прыйшлося змагацца без сродкаў”.
  
  
  "Без сродкаў?" Перапытаў Рыма. "Нехта пабудаваў гэты будынак. Нехта плаціць вам заробак".
  
  
  Джыл перабіла. "Сябры", - сказала яна. "Ахвяраванні ад людзей і фондаў, якія разумеюць важнасць нашай працы. Без іх мы ніколі б не зайшлі так далёка".
  
  
  "Як далёка?"
  
  
  "Дастаткова далёка, каб пратэставаць прыладу", – сказала Джыл. "І яно працуе. Прынамсі, тэарэтычна. Што нам трэба зрабіць зараз, дык гэта ўдасканаліць наш водны лазер. Яго магутнасць і даўгавечнасць". Яна стукнула далонню па сіняй металічнай помпе. Калі яна стукнула па ім, яе грудзей затрэсліся пад тонкай футболкай.
  
  
  Яна ўсміхнулася Рыма. "Як дэманстрацыя?" спытала яна.
  
  
  "У любы час", - сказаў ён, а затым зразумеў, што яна кажа аб водным лазеры. "Вядома", - сказаў ён.
  
  
  Са збана на стале яна наліла ў маленькую шклянку вады. "Майце на ўвазе, - сказала яна. "Гэтая мадэль усяго толькі эксперыментальная. Але яна дэманструе прынцып".
  
  
  Яна выключыла матор, і лабараторыя зазвінела ад раптоўнай цішыні. Яна зняла вечка вадзянога лазера і наліла ў шклянку вады. "Прылада выкарыстоўвае ўласную ўнутраную крыніцу водазабеспячэння", – патлумачыла яна.
  
  
  З боку вадзянога лазера было сопла, падобнае на носік газавага балончыка. Яна пачала закручваць гайку з накаткай. "Я звужаю паток", - сказала яна. "Гэта рэгулюецца".
  
  
  Яна павярнула лазер так, каб носік быў накіраваны на Рыма. Яна ўзяла з лаўкі сталёвую пласціну ў некалькі квадратных дзюймаў і працягнула яе Рыма. "Паднясіце яе да носіка", - сказала яна. "І збярыся з сіламі".
  
  
  Рыма моцна ўхапіўся за сталёвую пласціну і паднёс яе да носіка. Усяго адзін кубак вады. Якую сілу можна стварыць з аднаго кубка вады?
  
  
  Джыл пстрыкнула выключальнікам, і помпа зноў застагнаў. Рыма чуў, як ён узбівае ваду, і па нарастальным гуку зразумеў, што ён працуе на максімальнай магутнасці. І тут яго ледзь не адарвала ад зямлі, калі бруя вады стукнула з пярэдняй часткі вадзянога лазера, разбіўшыся аб сталёвую пласціну. Яго рукі былі напружаны, і Рыма з усіх сіл учапіўся ў талерку, але сіла вады падзейнічала як таран і адкінула Рыма на пяць футаў таму.
  
  
  Рукі Рыма запульсавалі ад ціску вады на пласціну, а затым ціск раптам спынілася, калі машына апусцілася, аднавіўшы роўную, нізкую пульсацыю.
  
  
  Джыл засмяялася, убачыўшы выраз твару Рыма.
  
  
  "Я ўражаны", - сказаў Рыма.
  
  
  "Сакрэт у адсутнасці хвалепадобнага малюнка ў вадзе", – сказала Джыл. "Усплёску няма, проста пастаянная сіла. Калі мы накіруем брую вады ў лімітава вузкае рэчышча, яна можа прарэзаць метал. Калі мы выкарыстоўваем шырокі брую, яна можа раздушыць. Вы толькі што бачылі, як мы выкарыстоўвалі кубак з вадой. Вадзяны лазер месціць пяць галёнаў , калі ён поўны."
  
  
  Яна павярнула дыск, і машына запаволіла хаду яшчэ больш. "Цяпер мы правяраем яе на цягавітасць", - сказала яна.
  
  
  - І гэта адзіны? - спытаў Рыма.
  
  
  Яна зрабіла паўзу. "Так. Адзіны. Чаму?"
  
  
  "Таму што я думаю, што нехта, магчыма, скраў вашыя планы. Ці ведаеце вы, што нехта здольны выклікаць землятрусы і спрабуе збіць з ног людзей у Сан-Акіно?"
  
  
  "Ну, яны не змаглі б зрабіць гэтага з дапамогай гэтай машыны. Яна занадта маленькая. Усё яшчэ эксперыментальная", – сказала Джыл. "А што да крадзяжу нашых планаў, то ніякіх планаў няма. Мы стварылі водны лазер з нуля, імправізуючы па ходзе справы. І хто быў бы настолькі вар'ят, каб задаволіць землятрус?"
  
  
  "Сапраўды, хто?" Джэкі фыркнула за спіной Рыма.
  
  
  "Калі гаворка ідзе аб дастатковых грошах, - сказаў Рыма, - вы можаце знайсці каго-небудзь дастаткова вар'ята, каб зрабіць што заўгодна. Вось чаму вашыя сябры з мафіі былі тут сёння. Яны спрабуюць усяліцца".
  
  
  "Вы дэтэктыў, Рыма?" Спытала Джыл. "Вы выглядаеце вельмі занепакоеным".
  
  
  "Дэтэктыў? Не, дзякуй. Я проста ўладальнік крамы, які спрабуе зарабіць на жыццё, і я не змагу гэтага зрабіць, калі мне давядзецца плаціць грошы за вымагальніцтва ".
  
  
  Доктар Куэйк адышоў і сеў за стол, праглядаючы пачак папер.
  
  
  "Паслухайце", - мякка сказаў Рыма дзяўчынкам. "Я думаю, вам варта прыставіць сюды ахову ці нешта падобнае. Пакуль уся гэтая справа не высветліцца. Мафія можа вярнуцца".
  
  
  "О, я думаю, гэта недарэчна", - сказала Джыл. “Дарэчы, што здарылася з тымі двума мужчынамі, якія былі тут? Што вы ім сказалі? Мы бачылі, як яны з'яжджалі ў сапраўднай спешцы”.
  
  
  "Толькі адзін з'ехаў. Іншы мёртвы ў вас на кухні".
  
  
  "Мёртваў?"
  
  
  "Мёртвы".
  
  
  Яна пачала нешта казаць, затым спынілася. Яна павярнулася, каб пайсці. "Калі ў цябе больш няма пытанняў, Рыма, нам трэба працаваць".
  
  
  "Вядома", - сказаў Рыма. "Мы пагаворым яшчэ. Чаму б вам як-небудзь не спыніцца і не паплаваць у маім басейне?"
  
  
  "Можа быць, мы так і зробім", – сказала Джыл.
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  Уэйд Уайат стаяў ля дарогі і выкідваў абед Герці ў канаву.
  
  
  Вяртаючыся з інстытута, Рыма ўбачыў чорна-белую машыну шэрыфа на абочыне дарогі. Пастка для хуткасці, падумаў ён. Але калі ён параўняўся з абсыпанай зоркамі патрульнай машынай, ён убачыў збоку Ўайта, яго магутная спіна сутаргава ўздымалася, калі яго ванітавала. Побач з Уайат быў смяротна худы мужчына, апрануты ў такую ж карычневую ўніформу, як Уайат. Памочнік шэрыфа, успомніў Рыма.
  
  
  Рыма з'ехаў на абочыну, пакінуў матор уключаным і выйшаў. Ён вярнуўся да Уайата, якога ўсё яшчэ ванітавала.
  
  
  "Напэўна, вы нешта з'елі, шэрыф", - ласкава сказаў ён.
  
  
  Уайат павярнуўся. "О, гэта вы". Ён паказаў уніз, у канаву, і яго зноў вырвала.
  
  
  Рыма паглядзеў уніз. На дне канавы ляжалі двое мужчын. На іх былі сінія гарнітуры і мудрагелістыя прычоскі, якія прывялі б у захапленне вытворцы лаку для валасоў. Гэта выглядала так, як быццам яны абодва падавіліся сваімі кішкамі. З рота ў іх вывальваліся камякі кішак, як быццам іх страўнікі былі раздушаны, а кішачнік выбраўся вонкі адзіным спосабам - праз рот.
  
  
  "Чувак, - сказаў Рыма, - яны, відаць, ядуць там жа, дзе і ты".
  
  
  Цяпер Уайат трымаў свой страўнік пад кантролем. Яго намеснік сказаў Рыма: "Не размаўляй з шэрыфам у такім тоне".
  
  
  "Я падаткаплацельшчык, сынок", - сказаў Рыма.
  
  
  "Нават падаткаплацельшчык не мае права так размаўляць перад шэрыфам Уайат".
  
  
  "Прабачце", - сказаў Рыма. "Без крыўд".
  
  
  "Добра", - сказаў памагаты шэрыфа. "Проста, каб вы ведалі".
  
  
  Уайат падцягнуў штаны і саслізнуў у канаву.
  
  
  "Хто яны, шэрыф?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Пакуль не ведаю. Гінза. Вочныя пратэзы", - растлумачыў ён. "Мяне б ані не здзівіла, калі б аказалася, што гэта тыя самыя макароннікі, якія забілі Карпвела".
  
  
  "Добрая думка", - сказаў Рыма, які ведаў лепш. "Хто выявіў целы?"
  
  
  Цяпер Уайат асцярожна запусціў руку ў кішэню першага мужчыны ў пошуках кашалёка.
  
  
  "Тэлефонны званок ад аўтамабіліста", – сказаў ён.
  
  
  Пераканаўшыся, што кішэні першага мужчыны пустыя, Уайат пачаў аглядаць адзенне другога мужчыны. Там таксама нічога не было. Калі ён устаў, Рыма заўважыў, што шырынкі на мужчынскіх штанах расшпіленыя. Ён заўважыў і яшчэ нешта. Іх кашулі і штаны на таліі былі злёгку абескалярэныя. Як быццам іх намачылі, а потым хутка высушылі на сонцы.
  
  
  Уайат зноў выбраўся на праезную частку. Амаль пра сябе ён сказаў: "Двое неапазнаных белых мужчын. Ахвяры наезду і ўцёкаў".
  
  
  "Збіў і схаваўся?" Перапытаў Рыма. "Я ніколі не бачыў, каб хто-небудзь, збіты машынай, выглядаў падобнай выявай".
  
  
  "Так? Што вы ведаеце пра гэта? Здаецца, вы шмат ведаеце аб мностве рэчаў". Сказаў Уайат.
  
  
  "Так. Вы вялікі аматар ўмешвацца. Спачатку ў офісе Карпвела. Цяпер тут. Нам давядзецца пагаварыць аб гэтым", - пагрозліва сказаў Уайат.
  
  
  "Што ж, тады я пайду з вашага шляху і дазволю вам рабіць вашу работу", - сказаў Рыма. "Дарэчы, шэрыф, ёсць адна рэч?"
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Вы ведаеце якое-небудзь мястэчка ў горадзе, дзе я магу купіць волкіх вустрыц? Ведаеце, такія слізкія на палоўцы шкарлупіны?"
  
  
  Уайат разгарнуўся, і яго зноў пачало ванітаваць.
  
  
  "Думаю, што не", - сказаў Рыма памагатаму шэрыфа і сышоў.
  
  
  "Фагола", - прашыпеў Уайат пасля таго, як машына Рыма ад'ехала, а затым зрабіў яшчэ некалькі глыткоў. Яго кінула не думка аб волкіх вустрыцах і нават не выгляд двух знявечаных целаў. Ён і раней бачыў, як людзі паміраюць такім чынам. Вайнштэйн і Макэндру.
  
  
  Што засмуціла страўнік шэрыфа Уэйда Уайата, дык гэта атрыманы ім тэлефонны званок. Малады жаночы голас сказаў яму, дзе знайсці целы, і зрабіў яшчэ нешта. У той вечар яна выклікала яго на сустрэчу. І гэта можа азначаць толькі непрыемнасці.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  
  
  "Рыма. Рыма. Рыма".
  
  
  Дон Фіаварантэ Пубескіа шпурнуў тэлефонную трубку назад на падстаўку.
  
  
  "Заўсёды Рыма. Няўжо маё жыццё будзе разбурана нейкім уладальнікам універмага?"
  
  
  Ён паглядзеў уніз на Мэні Мусо, які, абліваючыся потам, з няшчасным выглядам сядзеў у брызентавым крэсле побач з басейнам Дона Фіяварантэ.
  
  
  "Я незадаволены вамі, Эмануэль", - сказаў Пубескіо. "Вельмі незадаволены".
  
  
  Мусо развёў рукі ў бакі далонямі ўверх і паціснуў плячыма. Ён паспрабаваў адлюстраваць усмешку, якая павінна была быць ліслівай, але атрымалася балючай.
  
  
  "Гэта Грамучы гаварыў па тэлефоне. Гума мёртвы. Альбанезе мёртвы. Палерма мёртвы. Забіты гэтым Рыма, кім бы ён ні быў. І табой!"
  
  
  "Я пасылаю вас даведацца сёе-тое аб землятрусах. У выніку вы забіваеце чалавека. Затым, замест таго каб рабіць працу правільна, вы вяртаецеся і дазваляеце сваім людзям пайсці пагаварыць з гэтым прафесарам. І зараз двое з вашых людзей зніклі без вестак. Адзін з вашых людзей мёртвы. У іншага зламаная рука. Чаму? З-за гэтага Рыма."
  
  
  Ён нахіліўся, высокі і загарэлы, у купальным гарнітуры ў светлую кветачку, пагразіў пальцам у потны твар Муссо.
  
  
  "Спачатку я скажу вам, што не так. Я занадта люблю людзей. Я давяраю дурням. Я давяраю Gummo ў вырашэнні невялікай праблемы з працоўнай сілай на вінаграднай ферме. Гэта занадта шмат для яго. Ён мёртвы.
  
  
  “Я давяраю вам высветліць для мяне невялікую інфармацыю. Вы гэта робіце? Не. Гэта занадта шмат для цябе, таму ты вяртаешся сюды, падціснуўшы хвост.
  
  
  "Чаму? З-за кагосьці па імені Рыма".
  
  
  Пубескіа павярнуўся і пайшоў да краю басейна, затым павярнуўся, каб зноў загаварыць.
  
  
  "Што мне з табой рабіць, Эмануэль?"
  
  
  Муса адкрыў рот, каб загаварыць, затым закрыў яго, калі Пубескио працягнуў.
  
  
  “Ці павінен я рабіць тое, што яны рабілі ў старыя часы, каб пакараць за няўдачу? "Ніхто не мог бы так сказаць, ці павінен я рабіць тое, на што маю права. Але не, я занадта добры. Ты мне занадта падабаешся. Таму я табе сёе-тое скажу".
  
  
  “Гэты Рыма не проста ўладальнік універмага. Хто ён такі, я не ведаю. Але кім ён не з'яўляецца, я ведаю. І кім ён не з'яўляецца, дык гэта проста ўладальнікам крамы. Нейкім чынам ён звязаны з людзьмі, якія пацярпелі ад землятрусу. Ён ведае пра гэта і можа расказаць нам тое, што мы хочам ведаць.
  
  
  «Але скажа ён нам, калі мы падыдзем да яго і скажам: «Гэй, містэр Рыма, раскажыце нам пра людзей, якія пацярпелі ад землятрусу?» Не, ён не скажа нам такім чынам. Ён скажа нам, калі яго прымусяць сказаць нам. Ён скажа нам толькі дзеля таго, каб спыніць боль.
  
  
  "Такім чынам, ці ёсць у мяне мужчына, які можа прычыніць такі боль? Учора я б адказаў: "Так. У мяне ёсць Эмануэль Мусо. Ён якраз той чалавек, які падыходзіць для гэтай працы." Але сёння я ўжо не ўпэўнены. Магчыма, Эмануэль Мусо размяк. Магчыма, ён стаў занадта стары для сваёй працы. Магчыма, мне варта пашукаць маладзейшага і моцнага мужчыну".
  
  
  Мусо ўстаў з падвеснага крэсла. "Дон Ф'яварантэ, я не занадта стары і не занадта мяккацелы, таму прашу аб ласцы. Адпраўце мяне за гэтым Рыма. Мы прымусім яго загаварыць, мой сябар і я", - сказаў ён, паляпваючы па кішэні курткі, дзе ў корак быў уторкнуты нож для калкі лёду.
  
  
  "Вы просіце пайсці? Вы просіце пайсці за чалавекам, які сказаў вам ніколі больш не з'яўляцца, ці вас вынясуць нагамі наперад?"
  
  
  "Я прашу дазволу сысці".
  
  
  "Магчыма, вы ўсё яшчэ той Эмануэль Мусо старых часоў. Магчыма, вы гатовы паставіць усё на свае навыкі. Таму што гэта другі шанец, а трэцяга шанцу няма". Ён дапытліва паглядзеў у вочы Мусо, каб пераканацца, што Мусо зразумеў. На гэты раз дабіся поспеху або выбывай з гульні.
  
  
  Муса зразумеў. "Я не падвяду, дон Ф'яварантэ. Я атрымаю інфармацыю, якую вы шукаеце. І тады я адплачу гэтаму Рыма за яго дзёрзкасць у адносінах да вас. Я выкладу яму вельмі балючы і працяглы ўрок. У рэшце рэшт, ён усяго толькі мужчына, не так ці што?"
  
  
  Дон Ф'яварантэ Пубескіо не адказаў. Ён сагнуў ногі, нырнуў у свой басейн і пачаў праплываць усю яго даўжыню пад вадой.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
  
  
  Шэрыфа Ўэйд Уайат павінен быў даставіць паведамленне ў Вашынгтон. Важнае паведамленне.
  
  
  "Чорт вазьмі", - сказаў ён. "Я нікога не ведаю ў Вашынгтоне".
  
  
  "Тады папрасі Джона Уэйна прадставіць цябе, свіння. Нам усё роўна, як ты гэта зробіш".
  
  
  Дзяўчына, якая размаўляла з Уайат праз гасціную маленькага трэйлера, была апранута ў сінія джынсы, якія пры хадзе туга абцягвалі мышцы яе ягадзіц і ног. Яна была аголена вышэй пояса, і соску яе вялізных грудзей гулялі ў хованкі скрозь яе доўгія, кучаравыя чорныя валасы.
  
  
  Уайат аблізаў вусны.
  
  
  "Шэрыф, я сапраўды веру, што ў вас у галаве нячыстыя думкі", - сказала яна. Яна падышла бліжэй да Уайата, які сядзеў на драўляным крэсле з прамой спінкай і без падушкі. Яму было нязручна сядзець на срацы, і ён адчуваў сябе школьнікам за партай, якога дае справаздачу настаўнік.
  
  
  Яна спынілася перад ім і страсянуўшы галавой адкінула валасы за спіну. Уздымаюцца ўзгорачкі яе грудзей глядзелі ў вылупленыя вочы Уайта.
  
  
  "Падабаюцца яны, шэрыф?" яна насміхалася. "Падабаюцца яны?" - патрабавальна спытала яна.
  
  
  "Так", - прамармытаў ён.
  
  
  "Ну, не чапай, свіння. Не, калі хочаш заставацца здаровым. Файнштэйн. Макэндру. Два галаварэзы з мафіі. Яны ім таксама спадабаліся. Ты хочаш, каб усё скончылася вось так?"
  
  
  "Не", - хутка і сумленна адказаў Уайат.
  
  
  “Добра. Тады трымай шырынку зашпіленай, а вусны зашпіленымі. У любым выпадку, я не ведаю, з-за чаго ты так засмучаны. Мы збіраемся зрабіць цябе багатым чалавекам”.
  
  
  "Я не хачу быць багатым чалавекам. Я проста хачу быць добрым шэрыфам".
  
  
  "Вы былі пазбаўленыя магчымасці быць добрым шэрыфам у той момант, калі народак патрапіў у яйкаклетку. І калі вы так моцна турбаваліся аб тым, каб быць добрым шэрыфам, вам трэба было падумаць пра гэта да таго, як вы адвезлі тую дзяўчыну ў матэль. Да таго , як ты пазіраваў для ўсіх гэтых мілых брудных фатаграфій, якія ў нас ёсць з табой.Ведаеш, свіння, ты робіш тое, што мы ад цябе хочам, проста каб мы не рассылалі гэтыя фатаграфіі паўсюль.Мы проста падзяляем з табой грошы, таму што ты нам падабаешся. Ты сапраўды нам падабаешся. Ты мілы хлопец. Для свінні”.
  
  
  Яна павярнулася, вярнулася да канапы і легла на яе. Яе вялізныя палавыя органы прыціснуліся да грудзей, і яна пачала ляніва разглядаць свае соску, пакуль казала.
  
  
  "Спачатку Вашынгтон умяшаўся, паслаўшы Макэндру. І мы папярэдзілі іх, не больш за тое. А потым яны паслалі гэтага Рыма Бломберга".
  
  
  "Гэтая фея? Чалавек з урада?"
  
  
  "Так, з вашым звычайным успрыманнем вы б падумалі, што ён быў феяй, ці не так? Што ж, зараз вы атрымаеце паведамленне ў Вашынгтон. Вы збіраецеся сказаць ім, што з-за таго, што яны працягваюць пасылаць сюды людзей, гэта будзе каштаваць ім.Роўна мільён долараў.Дробныя, выкарыстаныя купюры.Не па парадку.І яны збіраюцца аддаць грошы вам.І вы збіраецеся прынесці іх сюды і пакласці ў той халадзільнік.
  
  
  "І гэта будзе апошняя грашовая дастаўка для вас. І каб адсвяткаваць гэта, у нас ёсць для вас вялікі бонус.
  
  
  Вы маглі б выдаткаваць 25000 даляраў, ці не так? Вы маглі б купіць прыдатны набор рэвальвераў з перламутравымі дзяржальнямі. Сапраўдную залатую статуэтку з выявай пад'ёму флага на гары Сурыбачы. Значкі са сцягам на лацканах для ўсіх тваіх сяброў. Абанементы ў газавую камеру”.
  
  
  Яна перакацілася на бок, яе грудзей на долю секунды апярэдзілі яе, і паглядзела на Уайта. "Калі толькі ты гэтага не хочаш", - сказала яна. "Калі толькі вы не хочаце, каб тыя мілыя фатаграфіі, на якіх вы ў матэлі, былі разасланыя па ўсіх дамах у Сан-Акіна. Вы хочаце гэта ўзамен?"
  
  
  Уайат праглынуў. Цяпер яго сядзенне стала сапраўды нязручным. "Не, я гэтага не хачу. Ты гэта ведаеш. Але як мне пераканаць каго-небудзь у Вашынгтоне выслухаць мяне?"
  
  
  "Калі б у вас былі хаця б нармальныя для свінні мазгі, вы б гэта зразумелі. Я казаў вам, што Рыма Бломберг - чалавек з урада. Так што патэлефануйце яму. Скажыце яму. Ён перадасць паведамленне ўраду для вас, і ён атрымае грошы для "Вы, і яшчэ, што вы можаце ім сказаць, гэта тое, што заўтра мы збіраемся даць ім крыху паспрабаваць. Землятрус. Не такі ўжо вялікі. Усяго толькі васьмёрка на шкале. Але калі мы не атрымаем мільён, мы дадзім ім папрацаваць". Мы адарвём Каліфорнію прама ад кантынента”.
  
  
  "Ці павінен я сказаць гэта гэтаму яўрэйскаму хлопчыку, Бломбергу?"
  
  
  "Так. І пераканайцеся, што гэта ўсё, што вы яму скажаце. Згадаеце нас, і апынецеся ў канаве, высмоктваючы ўласныя кішкі".
  
  
  "Ці павінен я забіць яго пасля таго, як атрымаю грошы?"
  
  
  "Гэты загад адмяняецца, свіння, таму што, шчыра кажучы, мы лічым цябе недастаткова мужным, каб. Мы збіраемся паклапаціцца аб ім самі".
  
  
  "Звычайным спосабам?"
  
  
  "Звычайным спосабам. Мы дамо яму некалькі прыемных успамінаў, якія ён панясе з сабой у магілу".
  
  
  "Калі ты аблажаешся, гэта здарыцца з табой. Але без прыемных успамінаў. А зараз, я думаю, табе лепш прыбірацца адсюль. Джэкі вернецца з хвіліны на хвіліну, і ад аднаго твайго выгляду яе ванітуе. Проста не забывайце. Мы хочам, каб гэтыя грошы былі тут заўтра ўвечары. Землятрус пачнецца днём. Не стойце ні пад якімі мастамі”.
  
  
  Уайат падняўся на ногі. "Добра, Джыл. Але мне гэта не падабаецца".
  
  
  "І мне не падабаецца, што вы называеце мяне Джыл, як быццам мы сябры. Для вас я мэм".
  
  
  "Так, мэм. Я не хацеў вас пакрыўдзіць".
  
  
  "Добра, свіння. Правальвай".
  
  
  На зваротным шляху ў горад шэрыфа Уэйда Уайта займалі іншыя думкі. Было несправядліва разбураць жыццё чалавека толькі з-за таго, што ён дапусціў адну памылку. Адкуль яму было ведаць, што тая дзяўчына ў матэлі была прафесіяналкай і што яго фатаграфіі былі ўстаўлены ў рамкі? Яны далі яму набор фатаграфій. Ён стаў бы пасьмешышчам, калі б хто-небудзь калі-небудзь іх убачыў. Ён не ведаў, што на яго знайшло, што ён паводзіў сябе як перакрут. Усе гэтыя французскія штучкі. Нядзіўна, што французы нічога не значылі. Яны ўсе былі хворыя. Памяшаныя на сэксе.
  
  
  І яму гэта нават не спадабалася. Гэта тое, што зрабіла ўсё яшчэ горш.
  
  
  Цяпер у блізнят былі фатаграфіі, і таму ў іх быў шэрыф Уэйд Уайат. Уявіце яго, які працуе не толькі супраць сваёй уласнай краіны, але і супраць суверэннага штата Каліфорнія.
  
  
  Ён хацеў бы ведаць, што рабіць.
  
  
  Але яна сказала, што гэта быў апошні. Можа, тады ўсё было б скончана.
  
  
  Вярнуўшыся ў свой офіс, Уайат паклаў ногі на стол і доўга глядзеў на тэлефон, перш чым падняць яго і набраць нумар у даведачным.
  
  
  Бломберг дазваніўся, шэрыф сказаў яму, што павінен неадкладна з ім пабачыцца. "Рады быў прыйсці", - сказаў педык. "Як у цябе са страўнікам?" спытаў ён, перш чым павесіць трубку.
  
  
  Уайат у думках вярнуўся да таго дня. Двое мужчын у канаве. Ён пацягнуўся да кошыка для смецця і кінуў яе ў яе.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  
  
  Па дарозе ў офіс Уайта Рыма задавалася пытаннем, пра што хацеў пагаварыць шэрыф. Верагодна, аб смерці Карпвела. Што ж, Рыма нічога не сказаў бы яму пра гэта, Муса належаў Рыма. Асабіста.
  
  
  Вядома, гэта мог быць і не Карпвел. Магчыма, гэта было нешта важнае. Чырвоная змова з мэтай фтарыравання вады. Школы прамываюць мазгі дзецям.
  
  
  Можа быць, нешта аб людзях землятрусу. Нейкім чынам машына Квейка была пад усім гэтым. Рыма гатовы быў паспрачацца на гэта. Ён не мог дачакацца магчымасці паспрабаваць выцягнуць якую-небудзь інфармацыю з Джэкі і Джыл.
  
  
  Ён прыпаркаваў чырвоную машыну перад нізкім двухпавярховым каркасным будынкам, на першым паверсе якога размяшчалася мужчынская крама, а наверсе - кабінет Уайта.
  
  
  Рыма падняўся па лесвіцы, пераскокваючы праз дзве прыступкі за раз. Дзверы былі адчынены. Рыма ўвайшоў без стуку.
  
  
  Уайат сядзеў за сваім сталом. Ён усё яшчэ выглядаў ванітамі, падумаў Рыма. Магчыма, ён даведаўся, што нехта атруціў яго ежу.
  
  
  "Зачыніце дзверы, Бломберг", - сказаў Уайат, устаючы.
  
  
  Рыма нагой зачыніў дзверы і сеў у абцягнутае тканінай крэсла, на якое яму паказаў Уайат. Шэрыф апусціў сваё грузнае цела назад на сваё верціцца крэсла.
  
  
  "Такім чынам, шэрыф", - сказаў Рыма. "Што ў вас у галаве?"
  
  
  Уайат праглынуў, імкнучыся выразна запомніць свае словы, затым прасунуў вялікія пальцы рук пад завесы для рамяня і адкінуўся назад.
  
  
  "Бломберг, - сказаў ён, нарэшце, - я не думаю, што вы ўладальнік універмага".
  
  
  "Вядома, я тут", - сказаў Рыма. "Гэта вялікі чырвоны будынак у канцы квартала. Заўтра я мяняю шыльды".
  
  
  "Я не гэта меў на ўвазе", - сказаў Уайат. "Я ведаю, што вы ўладальнік крамы. Я маю на ўвазе, ну, я думаю, вы выконваеце і іншую працу".
  
  
  "Іншая праца?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Так. Як быццам я думаю, што вы працуеце на ўрад". Ён падняў руку, заклікаючы Рыма замаўчаць. "Цяпер я не чакаю, што вы мне што-небудзь раскажаце, так што нічога не кажаце. Але проста паслухайце, таму што гэта важна ".
  
  
  "Уся ўвага, шэрыф", - сказаў Рыма, скрыжоўваючы ногі ў калене.
  
  
  “Сёння ўвечары мне патэлефанавалі людзі з quake. Яны сказалі мне па тэлефоне, што заўтра будзе землятрус. Моцнае. Але яны хочуць, каб я перадаў паведамленне ў Вашынгтон. Яны хочуць мільён долараў, інакш яны задаволяць землятрус, які расколе Каліфорнію напалову”.
  
  
  "Навошта вы мне гэта гаворыце? У мяне няма мільёна долараў", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ну, усё так, як я сказаў. Я быццам думаю, што вы працуеце на ўрад. Цяпер я ніяк не змагу перадаць гэтае пасланне на мільён долараў у Вашынгтон. Яны проста падумаюць, што я нейкая каліфарнійская нуга. Але я падумаў , можа быць, вы маглі б данесці да іх паведамленне. Гэтыя людзі небяспечныя, і яны сур'ёзныя. Яны разнясуць увесь штат на часткі. Блорнберг. Чорт вазьмі, я кажу вам, што мне патрэбна ваша дапамога ".
  
  
  "Я не працую на ўрад. Але ў мяне там ёсць сякія-такія кантакты. Некалькі даволі важных людзей. Калі хочаце, я мог бы перадаць паведамленне для вас".
  
  
  "Ну, гэта ўжо сёе-тое", - сказаў Уайат. Ён усміхнуўся. "Можа быць, гэта дапаможа".
  
  
  Рыма ўстаў. "Вы збіраецеся прабыць тут нейкі час?" ён спытаў.
  
  
  Уайат кіўнуў.
  
  
  - Тады ўсё ў парадку. Я вяртаюся да сябе дадому, каб зрабіць некалькі званкоў. Я пазваню вам сюды і паведамлю, як у мяне справы. Дарэчы, хто вам званіў? - сказаў Рыма.
  
  
  "Тэлефанаваў мне?"
  
  
  "Аб землятрусе? І мільён долараў?"
  
  
  "О, так. Мужчына. Ніколі раней не чуў яго галасы", - сказаў Уайат.
  
  
  "Яшчэ адна, дарэчы, заўвага, шэрыф. Ёсць якія-небудзь зачэпкі адносна таго, хто забіў Карпвела?"
  
  
  “Мяркуючы па апісанні, якое дала мне яго сакратарка, я думаю, што тыя гінеі, якія мы знайшлі ў канаве, маглі мець да гэтага нейкае дачыненне. У любым выпадку, я запісваю гэта як сардэчны прыступ. Не хачу бударажыць горад”.
  
  
  "Быў напружаны дзень, шэрыф. Сардэчны прыступ; дзве ахвяры наезду і ўцёкаў; зараз гэты мільён долараў".
  
  
  "І гэта яшчэ не ўсё", - сказаў Уайат. "Сёння я атрымаў вестку пра нейкае забойства на ферме Грамучы. Трох мужчын, як мяркуецца, былі забітыя двума мужчынамі. Адзін стары кітаец. Але я патэлефанаваў Грамучы, і ён сказаў мне, што ў гэтым нічога няма. Проста казка. Ён падазрона паглядзеў. на Рыма.
  
  
  "Не магу верыць у казкі", - ветліва сказаў Рыма. Я ператэлефаную вам, шэрыф».
  
  
  "Добра, Бломберг", - сказаў Уайат. "І дзякуй. Я шаную гэта. Ведаеш, ты не такі ўжо дрэнны хлопец, у рэшце рэшт".
  
  
  Калі Рыма сышоў, Уайат ўтаропіўся на дзверы кабінета. Бломберг быў не такім ужо дрэнным хлопцам, асабліва для феіры. Было крыўдна за тое, як ён будзе выглядаць, калі дзве дзяўчыны скончаць з ім.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГІ
  
  
  Доктар Гаральд В. Сміт круціў у руках чырвоны пластыкавы нож для адчынення лістоў коштам 0,90 даляра з павелічальным шклом на адным канцы, слухаючы размову Рыма па тэлефоне.
  
  
  "Добра, - сказаў ён, - я разумею. У вас ёсць якія-небудзь зачэпкі? Хоць што-небудзь?"
  
  
  "Нічога. Я думаю, што ў гэтым замяшаная машына Квейка. Можа быць, гэта ён. Але ён крыху распушчаны".
  
  
  "Калі гэта тое, што вы думаеце, працуйце над гэтым".
  
  
  "Добра, я так і зраблю. Але як наконт мільёна?"
  
  
  "Заставайцеся на месцы", - сказаў Сміт. "Я вам ператэлефаную".
  
  
  Сьміт павесіў слухаўку, павярнуўся ў крэсле і ўтаропіўся на воды праліва Лонг-Айлэнд. Шантажыраваў урад. Гэта было немагчыма. Але абавязак патрабаваў, каб ён даклаў аб пасланні прэзідэнту. Гэта было рашэньне, якое ён павінен быў прыняць.
  
  
  Ён павярнуўся назад да стала, высунуў скрыню і дастаў тэлефон з чырвонай кропкай на ручцы. Ён падняў трубку.
  
  
  У Вашынгтоне прэзідэнт выгнаў сваю жонку са спальні і падняў тэлефонную трубку, якая захоўвалася ў скрыні камоды.
  
  
  Ён выслухаў, як Сміт тлумачыў абставіны. Яго рэакцыя была неадкладнай.
  
  
  "Заплаці", - сказаў ён Сміту.
  
  
  "Ці магу я паведаміць вам, сэр, што аднойчы пачаўшыся, шантаж цяжка спыніць? І гэта не што іншае, як шантаж".
  
  
  "Доктар Сміт, мы таксама гаворым аб Каліфорніі. Не аб Тэхасе".
  
  
  "Рашэнне, вядома, за вамі", - сказаў Сміт.
  
  
  "І маё рашэнне такое. Мы заплацім ім мільён долараў. І калі яны адменяць землятрус, запланаваны на заўтрашні поўдзень, мы павялічым стаўку да 1,5 мільёнаў долараў. У вас ёсць у наяўнасці такія грошы?"
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  "Добра. Тады заплаці".
  
  
  "Як пажадаеце", - сказаў Сміт. Ён павесіў трубку і набраў нумар Рыма. Прэзідэнт быў няправы. Яму не трэба было плаціць.
  
  
  Рыма падняў трубку пасля першага гудку.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Прэзідэнт кажа, што мы заплацім".
  
  
  "Гэта, відаць, выводзіць вас з сябе", - сказаў Рыма. "Гэта выходзіць за рамкі вашага бюджэту?"
  
  
  "Не толькі з майго бюджэту, але і з вашых выдаткаў. Цяпер вам давядзецца насіць пару туфляў больш за тыдзень".
  
  
  "Бедны Чыун", - сказаў Рыма. "Яму давядзецца перайсці на скарочаны рацыён".
  
  
  "Яшчэ сёе-тое", - сказаў Сміт. "Прэзідэнт кажа, што мы заплацім больш, калі заўтрашні землятрус будзе адменены".
  
  
  "Колькі яшчэ?"
  
  
  Сьміт не мог прымусіць сябе сказаць гэта. Ён павагаўся, затым сказаў: "Усяго 1,2 мільёна долараў".
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў Рыма. "Я не ведаю, ці змагу я прынесці гэта дадому за пені менш, чым за 1,5 мільёна долараў".
  
  
  "Рабіце ўсё, што ад вас патрабуецца", - прабурчаў Сміт. "Заўтра раніцай на ваш рахунак у банку Сан-Акіно паступіць банкаўскі перавод на суму 1,5 мільёна долараў. Хто возьме грошы?"
  
  
  "Тутэйшы шэрыф. Вялікі хвалько па імені Уайат".
  
  
  "Магчыма, было б цікава высветліць, каму ён дае грошы", – сказаў Сміт.
  
  
  "Не хвалюйся. Я планую".
  
  
  "І Рыма", - сказаў Сміт. "Калі ласка, паспрабуйце вярнуць грошы".
  
  
  "Вы - тая яшчэ штучка", - сказаў Рыма, вешаючы трубку.
  
  
  Ён знайшоў нумар тэлефона Уайата ў тэлефоннай кнізе і набраў.
  
  
  Голас Уайта гучаў як запіс. "Гэта офіс шэрыфа акругі Сан-Акіно. Гаворыць шэрыф Уэйд Уайат".
  
  
  "Рыма Бломберг, шэрыф. Калі вы чакаеце, што гэтыя людзі зноў звяжуцца з вамі?"
  
  
  "Верагодна, раніцай".
  
  
  "Добра. Я чуў ад некаторых людзей у Вашынгтоне. Яны заплацяць. І яны заплацяць дадаткова 500 000 долараў, калі заўтрашні землятрус будзе адменены. Вы думаеце, яны спыняць яго?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў Уайат. Я спытаю. Як я атрымаю грошы?"
  
  
  "Я атрымаю гэта заўтра", - сказаў Рыма. "Вы можаце атрымаць гэта ў мяне".
  
  
  "Добра", - сказаў Уайат. "Яны сказалі мне, што дробныя, скарыстаныя купюры, не па серыях".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. Я паклапачуся пра гэта. І вы дасце мне ведаць, колькі заўтра."
  
  
  "Я патэлефаную вам, як толькі атрымаю ад іх вестку", – сказаў Уайат.
  
  
  "Добра, шэрыф. Дабранач".
  
  
  Рыма павесіў трубку, зірнуў на гадзіннік і папрактыкаваўся ў падліку часу. Калі яму здалося, што прайшла хвіліна, ён зноў паглядзеў на гадзіннік. Пяцьдзесят дзевяць секунд. Ня зноў. Лінія была занятая. Значыць, Уайат звязваўся з імі. Верагодна, ён быў часткай гэтага.
  
  
  Што ж, тады заўтра шэрыф Уэйд Уайат таксама атрымае сваё. Рыма не мог рызыкаваць і забіць яго зараз. Не раней, чым збярэ ўсю банду разам са ўсім наяўным у іх абсталяваннем. Ён не мог рызыкаваць з загадзя настроенай прыладай сінхранізацыі, якая магла выклікаць землятрус.
  
  
  Уайат забарабаніў пальцамі па стале. Тэлефон празваніў адзінаццаць разоў, перш чым на яго адказалі.
  
  
  "Гэта Уайат".
  
  
  "Гэта Джэкі. Навошта ты тэлефануеш, свіння? Я казаў табе ніколі не тэлефанаваць".
  
  
  "Гэта важна. Скажы сваёй сястры, што яна мела рацыю. Бломберг сапраўды працуе на ўрад. І яны заплацяць паўтара мільёна, калі ты адменіш заўтрашні куэйк".
  
  
  Джэкі памаўчала імгненне, затым сказала: "Добра, мы зробім гэта. Калі вы збіраецеся атрымаць грошы?"
  
  
  "Ад Бломберга. Заўтра днём".
  
  
  "Добра, свіння. Прынясі гэта сюды пасля наступлення цемры. І пераканайся, што за табой ніхто не сочыць".
  
  
  "Калі Бломберг паспрабуе пераследваць мяне, я разнясу яго на кавалкі".
  
  
  "Не турбуйцеся аб ім. Калі хто-небудзь рушыць услед за вамі заўтра ноччу, гэта будзе не Бломберг. Наш сябар Рыма будзе мёртвы".
  
  
  У той самы момант менавіта гэтая думка прыйшла ў галаву мужчыну, які зарэгістраваўся ў матэлі "Каўбой". Яго звалі Муса.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦЯ
  
  
  "Гэта ўсё тут, шэрыф. Паўтара мільёна".
  
  
  Уэйд Уайат стаяў у гасцінай Рыма, яго маленькія вочкі-пацеркі выглядалі з-пад стэтсона, ён глядзеў у карычневы скураны сакваяж, набіты купюрамі.
  
  
  "Дробныя купюры, старыя, не па серыях", - сказаў Рыма. "Куды вы збіраецеся іх даставіць?"
  
  
  "Я павінен пакінуць яго сёння вечарам на 17-й шашы ў спецыяльным месцы", - сказаў Уайат.
  
  
  "У якім месцы?"
  
  
  "Прабач, Бломберг. Я не магу табе гэтага сказаць. Калі б за мной сачылі, уся здзелка сарвалася б. І ты ведаеш, што б гэта значыла".
  
  
  "Так, думаю, што так", - сказаў Рыма. На ім быў белы купальны гарнітур, ён толькі што выйшаў з басейна, каб сустрэцца з Уайат. "Што ж, удачы", - сказаў ён. "І паслухайце. Калі б вы маглі атрымаць некаторае ўяўленне аб тым, хто гэтыя людзі, я ведаю людзей у Вашынгтоне, якія хацелі б ведаць".
  
  
  "Я паспрабую. Вы можаце на гэта разлічваць", - сказаў Уайат, наморшчыўшы падбародак у грымасе рашучасці. Ён узяў чамадан і пайшоў. Рыма глядзеў, як ён ідзе да сваёй патрульнай машыны.
  
  
  Вось і ўсё для Уайата да наступлення ночы. Калі Рыма гаварыў з ім раніцай па тэлефоне, Уайат ніколькі не ўстрывожыўся, калі Рыма зманіў.
  
  
  Значыць, яго даставілі, прынамсі, да абеду. Рэно забярэ яго да гэтага.
  
  
  Рыма вярнуўся праз рассоўныя шкляныя дзверы сталовай да басейна. Праходзячы праз сталовую, ён пачуў, як тэлевізар у спальні Чыуна транслюе сагу пра доктара Лоўрэнса Уолтэрса, псіхіятра на волі. Загана Чыуна: безнадзейная прыхільнасць да тэлевізійных мыльных опер.
  
  
  Што там гэты чалавек казаў аб Каліфорніі? Цікава, падумаў Рыма, укладваючыся на пакрыты шыферам насціл вакол басейна? Месца, дзе збіраюцца ўсе няўдачнікі свету, зыходзячы са здагадкі, што, паколькі яны ў любым выпадку будуць няшчасныя, ім з такім жа поспехам можа быць цеплыня.
  
  
  Ён бы купіўся на гэта, падумаў ён, адчуваючы, як каліфарнійскае сонца падсмажвае яго косці. Уэйд Уайат, Доктар Куэйк, двайняты, Карпвел, Мафія. Яму трэба напісаць кнігу. Аб цікавых людзях, якіх ён сустрэў. І цікавых людзях, якіх ён забіў. Колькі іх зараз? Ён перастаў лічыць. Ва ўсякім разе, сотнямі. Толькі па адным за раз. Нават забойства тысячы чалавек пачынаецца ўсяго з адной смерці. Так, яму трэба было б напісаць кнігу. Сміту гэта спадабалася б. Вылучыце яму частку ганарару. Яму б гэта спадабалася больш.
  
  
  Рыма адчуў, што апускаецца ў дрымоту. І тут ён зразумеў, што ён не адзін.
  
  
  Ён перакаціўся на бок і адным рухам апынуўся на нагах, яго рукі былі сагнутыя па баках, ён стаяў на шкарпэтках.
  
  
  Там стаялі Джэкі і Джыл. На іх былі тонкія жоўтыя сукенкі, якія ледзь даходзілі ім да сцёгнаў і не хавалі іх выгібаў. Яны адкрыта і прагна прабеглі вачыма па целе Рыма; раптам ён адчуў сябе аголеным.
  
  
  "Трэба ж, які нервовы тып", - пракаментавала тая, што злева. Рыма старанна параўнаў лінію яе бюста з лініяй грудзей яе сястры. Якая загаварыла клікалі Джыл. Яна была буйнейшая.
  
  
  "І якая раўнавага", - дадала Джэкі. Рыма адчуваў сябе недарэчна, стоячы на дыбачках вось так, у баявой позе. Ён мякка апусціўся на ногі.
  
  
  "Дарэчы, аб раўнавазе, - сказаў ён, - як вам дваім удаецца стаяць на нагах? Гэта здаецца парушэннем закона прыроды".
  
  
  "Мы заахвочваем гвалт", - адказала Джыл.
  
  
  - Спадзяюся, парушэнне правілаў перамяшчэння? - спытаў Рыма.
  
  
  "Іншага віду не існуе", - адказала Джыл. "Скажыце мне, гэта ўсё, што вы робіце? Валяецеся ў борціка басейна? Вы не плаваеце?"
  
  
  "Часам".
  
  
  "Мы прыйшлі падзякаваць вам... Сапраўды падзякаваць вам за ўчарашнюю дапамогу прафесару".
  
  
  "Рады дапамагчы". Ён з усяе сілы стараўся не адрываць вачэй ад твараў дзяўчат. Аднойчы мужчына з сіськамі, заўсёды мужчына з сіськамі.
  
  
  "Цяпер, калі мы тут, не збіраецеся вы запрасіць нас у басейн?"
  
  
  Дзяўчаты зноў аказвалі на яго такое ўздзеянне, што Рыма прысеў на край нізкай дошкі для скачкоў у ваду.
  
  
  "Вядома. Частуйцеся самі".
  
  
  Яны захіхікалі над яго замяшаннем. Затым, спосабам, вядомым толькі жанчынам і шымпанзэ, яны завялі рукі за спіну і расшпілілі свае сукенкі.
  
  
  Яны павольна вызвалілі рукі з кароткіх рукавоў. Сукенкі мякка ўпалі на пажоўклы ад сонца шыфер. Яны скінулі сандалі і стаялі перад Рыма аголеныя, сонца адлівала блакітным у іх валасах колеру чорнага дрэва, іх скура была крэмава-белай, як быццам яна ніколі не ведала сонца. Іх сцягна былі пышнымі, ногі доўгімі і поўнымі. Іх таліі былі маленькімі і ўзвышаліся над імі, прымушаючы яго ўскокваць на ногі і крычаць. За выключэннем таго, што ён не мог устаць.
  
  
  Рыма падумаў, што гэта быў той тып дзяўчат, пра якіх мужчыны рэдка марылі. У сваіх марах мужчыны хацелі прыгожых жанчын - але жанчын, якія былі людзьмі, якіх мужчынская юрлівасць магла ўзяць, згвалтаваць і адолець. Двайняты, якія стаяць зараз перад ім, былі занадта добрыя для гэтага. Настолькі спелыя, насычаныя і пачуццёвыя, што яны душылі, нармальны мужчына ўхіляўся б ад іх, таму што ведаў бы, што яго юрлівасць ніколі не зможа іх перамагчы. Незалежна ад таго, наколькі моцным гэта было, яго юрлівасць была б летняя іх сэксуальным запалам і апынулася б неадэкватнай.
  
  
  Так адчуваў бы сябе нармальны мужчына. Рыма не быў нармальным мужчынам, і ён адчуваў, як у ім падымаецца юрлівасць, праўзыходная юрлівасць.
  
  
  "Мы вас бянтэжым?" Спытала Джыл.
  
  
  "Не, мне падабаюцца разняволеныя жанчыны".
  
  
  Джыл абхапіла далонямі свае грудзі. "Добра. Нам падабаецца быць разняволенымі".
  
  
  Яны падышлі да Рыма і селі па абодва бакі ад яго на трамплін для скачкоў у ваду. Іх рукі былі на яго сцёгнах, затым Джэкі паклала руку яму за галаву і захавала пацалунак на яго вуснах, доўгі-зацяжны пацалунак, у якім яе мова пракраўся ў яго рот і даследаваў яго.
  
  
  Ён адчуў, як нечыя рукі сцягваюць з яго плаўкі, а затым купальнік апынуўся спушчаным да лодыжак, і яго ногі былі сцягнуты з яго. Рот Джэкі ўсё яшчэ быў на вуснах Рыма, і было такое пачуццё, як быццам з яго высмоктвалі лёгкія. Затым яго паднялі на ногі, і рукі прайшліся па ўсім яго целе, цярэбячы яго, абмацваючы, пагладжваючы, паціраючы. Кожны раз, калі ён рухаўся, ён адчуваў, як грудзі труцца аб яго, мяккія грудзі, якія ўздрыгвалі, калі яго скура дакраналася іх.
  
  
  Затым палубы больш не было, і яны ўтрох упалі ў ваду. Рыма адчуў, што ім маніпулююць, і яны з Джэкі апынуліся разам пад вадой. Яны вынырнулі на паверхню, каб глынуць паветра, затым Джыл нырнула ўніз, а затым павярнулася да Рыма тварам, яе мова і вусны варушыліся. Рыма апусціў руку і пачаў рытмічна пагладжваць перакатваецца ваду басейна, якая зараз біла па кафляных сценках.
  
  
  Ён адчуў, як Джыл сутаргава здрыганулася, яе цела расслабілася, а затым Джэкі адарвалася ад яго рота і выгнулася дугой, выкрыкваючы: "Не спыняйся. Не спыняйся".
  
  
  Рыма накіроўваў іх да лесвіцы ля басейна, падштурхоўваючы аднаго, падцягваючы другога кончыкам пальца, і ён накіраваў іх уверх па лесвіцы і пайшоў за імі, усё яшчэ ўсведамляючы сваю мужнасць.
  
  
  "Унутры", - хрыпла сказаў ён.
  
  
  "Цяпер мы зоймемся табой, Рыма. І ты займіся. І ты займіся", - сказала Джыл.
  
  
  Яны накіраваліся да шкляных дзвярэй, якія вялі ў спальню Рыма. Затым Чыун выйшаў у зону ў басейна. Рыма раптам адчуў сябе ніякавата і ўстаў за спіной Джыл, перш чым павярнуцца.
  
  
  Чыун паглядзеў на дзяўчынак з агідай, а на Рыма - з агідай.
  
  
  "О, ты мілы", - сказала Джэкі. Яна ступіла да Чыуна. "Давай", - прапанавала яна.
  
  
  Ён проста ўтаропіўся на яе. "Давайце ўчатырох", - сказала яна.
  
  
  Рыма павярнуўся і ўвайшоў у дом разам з Джыл. Чіун холадна паглядзеў на Джэкі. "Я не выступаю на публіцы", – цвёрда сказаў ён.
  
  
  "Саромеешся?"
  
  
  "Не. Я цывілізаваны чалавек. Толькі буйную рагатую жывёлу і палявыя звяры сукупляюцца на адкрытым паветры".
  
  
  Яна апусцілася перад ім на калені, прапаноўваючы яму свае грудзі. "Давай", - сказала яна. "Калі ласка. Ты ніколі гэтага не забудзеш".
  
  
  "Ад апошняй жанчыны, якая ў мяне была, я дванаццаць гадоў пазбаўляўся", - сказаў Чыун. “Мне больш не патрэбны рабы. Ідзіце з ім. Вы знойдзеце яго адэкватным ва ўсіх адносінах. Ён дакладна ў тваім гусце”.
  
  
  Чіун павярнуўся і пайшоў назад у дом, уздыхаючы. Бедны Рыма. Ён заўсёды будзе амерыканцам. Заўсёды любіў кароў. Яму варта было б стаць фермерам-малочнікам.
  
  
  Джэкі ўстала, рушыла ўслед за Джыл і Рыма ў спальню. Яны ўжо ляжалі, прыціснуўшыся адзін да аднаго, на ложку, і яна стаяла побач з імі, праводзячы кончыкамі пальцаў па іх целах, затым падышла, каб далучыцца да іх. Джыл зноў пульсавала, і Рыма адчуў, як Джэкі скочвае яго з яе.
  
  
  Яны былі ненаедныя. Гэта было падобна на занятак каханнем з васьміногам, які прыляцеў, каб высмактаць з яго ўсе жыццёвыя сілы, высушыць яго, ператварыць у старога за адзін працяглы момант пажадлівасці.
  
  
  У гасцінай Чыун глядзеў па тэлевізары стужку "Як круціцца планета". Ён паглядзеў сваю стужку "Край світання". Затым ён устаў і выключыў тэлевізар.
  
  
  Ён пачуў крокі ззаду сябе.
  
  
  Ён павярнуўся.
  
  
  Рыма быў там, зашпіляў чорную кашулю з кароткімі рукавамі. На ім былі чорныя штаны і чорныя красоўкі.
  
  
  "Ну што, татачка, ты гатовы?" сказаў ён.
  
  
  "Я заўсёды гатовы. А тыя, хто наперад?"
  
  
  "Цяпер яны адпачнуць", - сказаў Рыма.
  
  
  Калі яны выходзілі з дому, Рыма ўбачыў аўтобус "Фальксваген" двайнят, прыпаркаваны ля дзвярэй, за яго арандаваным чырвоным аўтамабілем з жорсткім дахам. На заднім сядзенні кемпера, верагодна, так яны забяспечвалі яго бяспеку. Паўсюль носячы яго з сабой.
  
  
  Вядома ж, дзверы былі не зачынены. Рыма ўбачыў ключы ў замку запальвання, выцягнуў звязку ключоў, прасунуў руку ўнутр і замкнуў дзверы.
  
  
  "Пачакайце хвілінку, Чыун", - сказаў ён і вярнуўся ў дом.
  
  
  Ён адчыніў дзверы сваёй спальні. Джэкі і Джыл ляжалі на ложку без прытомнасці, знясіленыя, змучаныя, на іх тварах былі захопленыя ўсмешкі.
  
  
  Ён кінуў ключы ў бок ложка. Яны прызямліліся паміж грудзей Джыл, якія прынялі іх з дрыготкай. Яна ўсміхнулася ў сне ад гэтага адчування.
  
  
  Рыма ціха зачыніў дзверы і выйшаў. Дайце ім паспаць. Яны гэта заслужылі.
  
  
  Ціхенька насвістваючы, ён паспяшаўся да ўваходных дзвярэй і сеў у машыну, дзе Чыун чакаў на пярэднім сядзенні. Цяпер Рыма рухаўся хутка, настолькі хутка, што не заўважыў чалавека, які назіраў за ім з пярэдняга сядзення чорнага "кадылака" праз дарогу, які чысціў пазногці нажом для калкі лёду.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  "Чыун? Як вы змагаецеся з сілай без вібрацый?" Спытаў Рыма, калі яны ехалі ў горад.
  
  
  "Няма сілы без вібрацый", – сказаў Чыун.
  
  
  "Я бачыў такі", - сказаў Рыма. "Вадзяны лазер. Ён генеруе велізарную магутнасць і ніякіх вібрацый".
  
  
  "Вібрацыі ёсць заўсёды, – сказаў Чыун, – якімі б нязначнымі яны ні былі. Вы павінны адчуваць гэтыя вібрацыі, затым выкарыстоўваць іх у сваіх уласных мэтах, пакуль не станеце гаспадаром адносін". Ён скрыжаваў рукі на грудзях.
  
  
  Праз некалькі кварталаў Рыма зноў сказаў: "У яго не было вібрацый".
  
  
  Пасля чарговага блока Чиун сказаў: "Вібрацыі ёсць заўсёды. Падобныя тым, якія вы адчуваеце зараз. Вы іх адчуваеце?"
  
  
  Рыма на імгненне адкрыў свае пачуцці. "Канцэнтрацыя?" сказаў ён.
  
  
  "Так", - сказаў Чыун. "За намі сочаць".
  
  
  Рыма паглядзеў у люстэрка задняга віду. Дарога за імі была пустая. Ён зірнуў на Чыуна.
  
  
  "Цяпер наперадзе нас", – сказаў Чыун. "Вялікая чорная пачвара. Ён проста праехаў міма нас, а затым спыніўся ля абочыны".
  
  
  Рыма злёгку прытармазіў, не націскаючы на тормаз, кінуўшы погляд на чорны "кадылак", у якім сядзеў мужчына, які спрабуе паводзіць сябе бесклапотна. Рыма паглядзеў на яго галаву, на заднюю частку яго тоўстай шыі, калі той праязджаў міма. Муса, сказаў ён сабе.
  
  
  Рыма зірнуў на гадзіннік. Амаль шэсць гадзін. Процьма часу да таго, як Уайат зробіць сваю дастаўку. На наступным куце Рыма павярнуў направа і націснуў на газ. У люстэрку ён убачыў, як чорны кадылак павярнуў за кут і рушыў услед за ім.
  
  
  Народу на вуліцы парадзела, і Рыма дадаў хуткасць, прамчаўшыся праз горад, а затым выехаў на раўнінную мясцовасць са стаянкамі грузавікоў і заправачнымі станцыямі. Ён убачыў месца, якое шукаў, у першы дзень, калі прыехаў у горад са Смітам.
  
  
  "Кадылак" цяпер адыходзіў, паміж ім і Рыма была машына, і ён скінуў хуткасць, каб пазбавіцца ад блакатара. "Універсал" ззаду Рыма нарэшце выехаў і праехаў, але "Кадылак" застаўся паблізу, навідавоку. Затым Рыма ўбачыў наперадзе вышытую лямпачкамі шыльду: "Аўтамыйка U-Du-It".
  
  
  Гэта быў аднапавярховы будынак са шлакаблокаў, насамрэч тунэль, адкрыты з абодвух канцоў.
  
  
  Дарога была вольная ў абодва бакі. Рыма пачаў выязджаць на левую паласу, зніжаючы хуткасць, і "кадылак" скараціў адлегласць паміж імі. Рыма працягваў зніжаць хуткасць, назіраючы за надыходзячым "Кадылак" у люстэрка задняга выгляду.
  
  
  Затым, калі яны амаль параўняліся з аўтамыйкай, Рыма крутануў руль направа. Яго машыну занесла. Кіроўца Cadillac вільнуў, каб не збіць Рыма, і з'ехаў з праезнай часткі, згарнуўшы на жвіровую дарожку, якая вяла да аўтамыйкі. Рыма даў газу на сваёй машыне і прытармазіў побач, але крыху ззаду "Кадзілака", які цяпер стаяў пад вуглом да пустога будынка аўтамыйкі.
  
  
  "Сапраўдны Марыё Андрэці", - сказаў Чыун. "Вы, павінна быць, вельмі задаволены сабой".
  
  
  "Так, татачка", - сказаў ён, адчыняючы дзверцы і выскокваючы вонкі.
  
  
  Кіроўца "Кадзілака" апускаў шкло з электрапрывадам - зараз ён гарлапаніў на Рыма: "Гэй, тупень! У чым справа? Ты звар'яцеў або нешта ў гэтым родзе?"
  
  
  Ён быў буйным мужчынам. Вялікі і з тоўстай шыяй; рука, якая ляжала на дзверцах, паказвала цяжкае запясце і перадплечча пад рукавом жамчужна-шэрага касцюма. Яго твар быў маршчыністы і жорсткі; нос нагадваў кавалак абсідыяна на яго вострым твары; такі чалавек, падумаў Рыма, мог забіць нажом для калкі лёду.
  
  
  "Чаму вы не глядзіце, куды едзеце?" Крыкнуў Рыма, абыходзячы спераду сваю машыну. "Вы, хлопцы ў "кадылак", думаеце, што дарога належыць вам".
  
  
  "Ну, і завошта вы мяне падразалі?" - крыкнуў іншы кіроўца.
  
  
  "Падрэзаў цябе? Чаму, смаркач?" - закрычаў Рыма. "Калі б ты не ехаў заднім ходам... Вылазь з машыны, і я надзяру табе азадак!"
  
  
  Дзверы адчыніліся, і выйшаў Мусо. "Містэр, - сказаў ён, - вы напрошваецеся на непрыемнасці". Ён быў буйным і ўзвышаўся над Рыма.
  
  
  Ён пачаў набліжацца да Рыма, павольна, упэўнена, і Рыма пачаў адыходзіць. Ён выставіў рукі перад сабой далонямі наперад. "Цяпер, хвілінку, містэр. Я нічога не меў на ўвазе. ..."
  
  
  "Тады табе варта навучыцца трымаць сваю доўгую мову за зубамі", - сказаў Мусо.
  
  
  Ён працягваў набліжацца. Цяпер Рыма быў унутры ўваходу на аўтамыйку, усё яшчэ здаючы назад.
  
  
  Муса падышоў бліжэй, яго вочы заблішчалі ад прадчування спалоху і замяшання, якія ён убачыў на твары Рыма.
  
  
  Цяпер яны абодва былі ўнутры аўтамыйкі; там было халаднавата і на здзіўленне ціха. Муса запусціў руку ва ўнутраную кішэню паліто і павольна выцягнуў нож для калкі лёду, кончык якога быў заціснуты ў корку ад бутэлькі.
  
  
  Ён выцягнуў корак, затым сунуў яе ў бакавую кішэню. Вастрыё кіркі ярка блішчала срэбрам у безуважлівых прамянях пасляпаўднёвага сонца, што падалі пад кутом на галоўны ўваход аўтамыйкі.
  
  
  "Пачакайце хвілінку, містэр", - сказаў Рыма. "Спрэчка - гэта адно, але ў вас няма права ..."
  
  
  "Рыма Бломберг", - сказаў Мусо. "Мне патэлефанавалі. Я атрымаў усе званкі, якія мне былі патрэбны. Хіба вы не сказалі аднаму з маіх людзей, што калі я вярнуся, то выйду ў сабачай сумцы?"
  
  
  Ён трымаў ледасек перад сабой, як выкідны нож вулічнага байца, і цяпер павольна набліжаўся, яго маса ўтрымлівала Рыма ў пастцы і перашкаджала ўцёкам. Рыма адступіў назад, пакуль не змог краем вока разглядзець, што стаіць паміж двума ланцугамі канвеернай стужкі, якая цягнула машыны праз аўтамыйку.
  
  
  "Вы Мусо?" Спытаў Рыма.
  
  
  "I'm Musso."
  
  
  "Я чакаў вас".
  
  
  "Добра", - сказаў Мусо з усмешкай. "Перш чым я ўрэжу вам, як чыгуначнаму білету, хто стаіць за землятрусамі?"
  
  
  "Так і ёсць", - сказаў Рыма. "Гэта мой уласны маленькі вымагальніцкі рэкет. Вы думаеце, я збіраюся перадаць яго бандзе катрыншчыкаў?"
  
  
  "Я так і думаў", - сказаў Мусо. Цяпер абодва мужчыны былі нерухомыя. Рыма падаўся да вільготных палосак тканіны, якія звісаюць з даху аўтамыйкі і абазначаюць уваход у яе, Муссо быў усяго ў пяці футах ад яго, бліскучы нож для калкі лёду разгойдваўся ўзад-наперад. Праз плячо Мусо Рыма ўбачыў Чыуна на пярэднім сядзенні машыны, які чытае дарожную карту.
  
  
  "Як вы гэта робіце?" Спытаў Муса.
  
  
  "Я спрабаваў сказаць аднаму з вашых людзей. Мы робім гэта густоўна".
  
  
  "Не трэба мне разумнічаць, Бломберг", - сказаў Мусо.
  
  
  "Гэта праўда. Спытайце любога. Спытайце губернатара. Ён мой партнёр. Я ўзяў яго на замену. Спачатку я спрабаваў зацікавіць гэтым мафію, але яны былі занадта занятыя паяданнем перцу і збіццём уладальнікаў кандытарскіх, каб звяртаць на гэта ўвагу. А як наконт цябе, Муса? Табе цікава? Я зрэжу вам долю ў памеры паловы аднаго адсотка. Гэта павінна хутка прыносіць вам 137 даляраў у год. Гэта дазволіць вам здабываць лёд”.
  
  
  "Працягвайце казаць, Бломберг. Вы самі капаеце сабе магілу".
  
  
  Рыма зірнуў на гадзіннік. Час ісці.
  
  
  "Муса", - сказаў ён. "У мяне больш няма часу на гульні. Гульня скончана".
  
  
  Ён зрабіў крок наперад да Муса, і Муса зрабіў выпад кіркай. Ён торкнуў толькі паветра, а затым убачыў, як рука Бломберга самкнулася вакол ляза кіркі, і яно было вырвана з рукі Мусо.
  
  
  Затым Бломберг апынуўся ззаду яго, паміж Муса і яго машынай, і ён махаў кіркай Муса, які пачаў адыходзіць. Ён зрабіў адзін крок назад, а потым кінуўся наперад на Рыма. Ён убачыў агні. Затым проста цемра.
  
  
  Муса прачнуўся праз некалькі імгненняў. У яго ўсё балела, а спіна была мокрай. Там, дзе ён знаходзіўся, было цёмна, і ён патрос галавой, спрабуючы растлумачыць зрок. Ён глядзеў у столь, лежачы на спіне на капоце свайго кадзілака.
  
  
  Ён пачаў падымацца ў сядзячае становішча, але затым нечая рука стукнула яго па горле, і ён быў адкінуты назад. Ён павярнуў галаву. Там быў гэты Рыма Бломберг, які ўсё яшчэ трымаў у руцэ лязо кіркі, усміхаецца яму.
  
  
  "Скажы мне сёе-тое, Муса, табе спадабалася твая праца?"
  
  
  "Так, смаркач".
  
  
  "А як наконт Карпвела? Вам падабаецца забіваць яго?"
  
  
  "Так. Гэтак жа моцна, як і ўсе астатнія".
  
  
  "Добра. Гэта для яго". А затым нож для калкі лёду падняўся ў паветра, і Муссо заплюшчыў вочы, каб не бачыць, як ён забівае яго, але куля закранула ўсе жыццёва важныя органы. Замест гэтага куля прайшла праз яго запясце і пад запясцем прабіла сталёвы капот машыны. Рыма павярнуў кірку і сагнуў яе так, што Муссо не змог яе выцягнуць, і ён быў прыбіты да капота сваёй машыны, як алень у сезон палявання.
  
  
  "Падумай пра мяне на той вялікай аўтамыйцы вунь там", - сказаў Рыма.
  
  
  Ён пайшоў. Шок і боль у запясце паралізавалі Мусо, але ён павярнуў галаву і праз лабавое шкло "Кадзілака" ўбачыў, як Рыма рыецца ў кішэні ля ўваходу на аўтамыйку. Ён дастаў нешта з кішэні - манеты - і затым кінуў іх у смеццеправод.
  
  
  Раптам Муссо ахутала гудзенне, а затым роў. Яму ў твар палілася гарачая вада. Бруі мыла стукнулі ў яго, запоўніўшы нос і рот, калі ён паспрабаваў закрычаць ад пякучага паветра, і ён адчуў, як унутры яго галавы ўтвараюцца бурбалкі. Ён усё тузаўся і тузаўся, спрабуючы вызваліцца, але не мог.
  
  
  Ён адкінуўся назад і паглядзеў уверх. Гудзенне зыходзіла ад шчотак, што віселі над галавой, гіганцкіх шчотак, двух футаў у дыяметры; цяпер яны апускаліся, былі ўсяго ў некалькіх цалях ад Муссо, а затым закранулі яго асобы. Яны пачалі круціцца. Ён адчуў, як першае шчацінне змахнула палоску скуры з яго асобы. Шчэціна працягвала круціцца, кранаючы яго твар, па адчуваннях гэта было не больш за непрыемны сонечны апёк, але затым ціск на яго рабіўся ўсё мацней і мацней, і там, дзе ў яго патрапіла мыла, стала паколваць. Цяпер ён мог чуць, як яго адзенне рвецца пад ціскам шчотак. Была яшчэ гарачая вада, ад якой ішла пара. Затым Мусо нічога не памятаў.
  
  
  Рыма чакаў цэлых дзесяць хвілін ля панэлі кіравання аўтамыйкай. Затым ён пстрыкнуў рычагом, якія прыводзяць у дзеянне канвеерныя ланцугі, і "кадылак" пакаціўся наперад. Рыма зноў пакорпаўся ў кішэні.
  
  
  Калі на наступную раніцу выявяць яго цела, Муссе будзе сухім і зіготкім. Рыма дадаў лішні чацвяртак, каб надаць яму асаблівы бляск воску алмазнай цвёрдасці.
  
  
  Вярнуўшыся ў машыну, Чиун ўсё яшчэ глядзеў на карту. - Карэі на гэтай карце няма, - сказаў ён, калі Рыма сеў за руль.
  
  
  "Не. Гэта карта Каліфорніі", - сказаў Рыма.
  
  
  "Карта без Карэі - гэта наогул не карта", - сказаў Чыун, апусціў шкло і выкінуў карту на дарожку, абсыпаную друзам.
  
  
  "Скажыце мне, - дадаў ён, - вы заўсёды так меладраматычныя?"
  
  
  "Толькі калі я ведаю, што ты глядзіш, татачка", - сказаў Рыма, ад'язджаючы.
  
  
  "Назіраеце? Хто б стаў глядзець на такое відовішча?"
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЯТЫ
  
  
  Калі яны вярнуліся ў горад, ужо цямнела, але чорна-белая паліцэйская машына Уайта ўсё яшчэ была прыпаркаваная перад яго офісам. Рыма і Чыун прыпаркаваліся праз дарогу на паркоўцы супермаркета і сталі чакаць.
  
  
  Прайшла амаль гадзіна, перш чым Уайат выйшаў са сваіх парадных дзвярэй. Рыма заўважыў, як яго стэтсан матаўся з боку ў бок у яго на галаве, калі ён абыходзіў дом, каб сесці ў машыну. Ён усё яшчэ нёс карычневы скураны сакваяж.
  
  
  Уайат на імгненне спыніўся каля сваіх дзвярэй, затым паглядзеў па баках, перш чым сесці за руль.
  
  
  Ён выехаў з паркоўкі, праехаў да канца квартала і павярнуў налева, накіроўваючыся з горада. Рыма выехаў са свайго парковачнага месца і ўстаў у чаргу, на машыну ззаду Уайта, не зводзячы вачэй з авальных стоп-сігналаў на задняй панэлі машыны шэрыфа.
  
  
  Затым Уайат зноў павярнуў і выехаў, зараз хутчэй, на шашу, якая вядзе ў горы Сан-Бернардына. Ужо сцямнела. Рыма выключыў фары і паехаў у цемры, у двухстах пяцідзесяці ярдах ззаду Уайата.
  
  
  Рыма пазнаў дарогу. Гэта была дарога ў Інстытут Рыхтэра. Значыць, гэта быў доктар Куэйк.
  
  
  Цяпер не магло быць памылкі адносна месца іх прызначэння”. Уайат згарнуў з галоўнай шашы на вузкую галінку, якая вяла толькі да горнага выступу, на якім размяшчаўся інстытут.
  
  
  Рэрна захоўваў дыстанцыю ў дзвесце пяцьдзесят ярдаў. Затым наперадзе ён убачыў, як стоп-сігналы на машыне Уайта ўспыхнулі і патухлі, калі ён націснуў на тормаз, а затым загарэліся, каб спыніцца, калі ён падкаціў да прыпынку. Рыма хутка пераключыўся на нізкі ўзровень, каб затармазіць машыну, затым на нейтральны і выключыў ключ, каб Уайат не мог чуць матор. Ён дазволіў машыне пакаціцца наперад, запавольваючы яе стаяначным тормазам, і, нарэшце, спыніў у цемры ў ста ярдаў ззаду Уайта.
  
  
  Гэта было дзіўна, падумаў ён. Уайат спыніўся недалёка ад маста, які вёў на паркоўку інстытута. Затым Уайат выйшаў з машыны. Замест таго, каб накіравацца да інстытута, ён пайшоў уздоўж падножжа скалы. Рыма ўспомніў аб трэйлеры, які стаяў там. У першы дзень ён бачыў аўтобус "Фальксваген", прыпаркаваны перад ім. Гэта быў трэйлер дзяўчынак. Блізняты. Джэкі і Джыл. Яны стаялі за землятрусамі.
  
  
  Ён быў чортавым дурнем, што не зразумеў гэтага раней. Канечне. У іх была прылада. Верагодна, яны зрабілі не адно з іх. Бедны тупы доктар Куэйк нічога пра гэта не ведаў. Жаночыя лібералы, яны рабілі гэта. Верагодна, проста дзеля бабла.
  
  
  Ён паляпаў Чыуна па плячы. "Сачыце за ім", - ціха сказаў ён. "Паглядзіце, што ён робіць і куды ідзе. Я сустрэну вас там, на паркоўцы".
  
  
  Чыун адышоў ад машыны, малюсенькі чалавечак у чорнай мантыі. Ён адышоў на два крокі ад машыны, пасля знік у цемры ночы.
  
  
  Чыун быў ніндзя, адным з усходніх чараўнікоў, якія маглі ісці за птушкай у палёце, якія маглі з'яўляцца і знікаць па сваім жаданні; нябачныя людзі Усходу. Розумам Рыма разумеў, што ніякай магіі не існуе; што гэта ўсё хітрыкі і трэніроўка. Але апроч інтэлекту ён таксама ведаў, што з Чыўном гэта было нешта большае, чым проста хітрыкі і трэніроўка. Так усё і пачалося. Але гэта стала чараўніцтвам само па сабе.
  
  
  Уайат бязгучна насвістваў пра сябе, цяжка ступаючы па выкапанай зямлі, якая адзначала месцазнаходжанне разлома Сан-Андрэас. Не варта правальвацца, сказаў ён сабе. Зусім не варта.
  
  
  І ўсяго за тры футы ад яго, але нябачны, нячутны, пра які ніхто і не марыў, ішоў Чіун, яго крокі супадалі з крокамі Уайта, рухаючыся мякка, бокам, нават не дыхаючы. Ён мог бы ісці за ім на адлегласці. Матадор мог бы дзейнічаць за тры футы ад бычыных рагоў. Але калі ён быў добры стралком, яму не трэба было гэтага рабіць. Чыун быў добрым стралком.
  
  
  Рыма пачакаў, а потым зноў завёў матор. Так ціха, як толькі мог, ён паехаў наперад, міма прыпаркаванай машыны Уайта, праз драўляны мост і на пустую паркоўку інстытута, дзе загнаў машыну заднім ходам у кут, па-за полем зроку з праезнай часткі.
  
  
  Гэта былі дзяўчаты. А мёртвыя мужчыны? Каб раздушыць іх, быў скарыстаны вадзяны лазер. Вось чаму іх целы былі мокрымі па поясе: сіла вады выкарыстоўвалася для таго, каб вывесці іх кішачнік з арганізма. Верагодна, пасля сэксу, калі яны былі занадта слабыя, каб моцна супраціўляцца, падумаў ён, успомніўшы расшпіленыя шырынкі на штанах мужчын у канаве.
  
  
  Рыма сядзеў у машыне, цяпер ужо моўчкі, і ўспамінаў мноства рэчаў, якія ён павінен быў заўважыць з самага пачатку, калі б ён увогуле быў нейкім дэтэктывам. Як дзяўчынкі ўчора ўхіляліся ад пытанняў аб двух мужчынах з мафіі, з якімі яны сышлі. Хіхіканне, калі адна з іх сказала нешта аб тым, каб падбіраць мужчын "па дарозе".
  
  
  Ён успомніў і сёе-тое яшчэ. Сёння днём ён выйшаў з уласнага дома і ўбачыў, што ярка-блакітныя прыйшлі, каб выкарыстоўваць гэта на ім. Пасля таго, як яны знясілілі яго.
  
  
  Ён усміхнуўся сам сабе. Адзін бал на карысць Рыма, насамрэч, два балы.
  
  
  Ён не чуў, як адчыніліся дзверцы машыны. Ён зразумеў, што Чиун быў там, толькі калі адчуў ціск кагосьці, які сядзіць побач з ім на сядзенне.
  
  
  "Куды ён пайшоў?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Там ёсць трэйлер. Ён занёс чамадан унутр і паставіў яго ў халадзільнік. Я дастаў яго. Вось ён".
  
  
  Унізе Рыма пачуў, як завялася машына Уайта, і праз імгненне ўбачыў авальныя заднія агні, якія імчаліся па дарозе.
  
  
  Грошы ляжалі ў Чыуна на каленях. Што было б, калі б яны не паклалі іх назад у трэйлер дзяўчынак?
  
  
  Давай проста паглядзім, сказаў сабе Рыма.
  
  
  Ён завёў матор і выехаў са стаянкі. Сьміт быў бы шчасьлівы вярнуць свае грошы. А Рыма быў бы шчаслівы займець дзяўчынак.
  
  
  Але калі ён вярнуўся да сябе дадому, дзяўчынак ужо не было.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ШОСТЫ
  
  
  "Ён быў самым адважным чалавекам, якога я калі-небудзь сустракаў.
  
  
  "Ён быў самым разумным, вытанчаным, стоадсоткавым амерыканцам, якога я калі-небудзь сустракаў".
  
  
  "Ён быў заклятым ворагам усіх парушальнікаў закону, якімі б вялікімі ці магутнымі яны ні былі".
  
  
  "Ён" быў шэрыфам Уэйдам Уайат, і ён быў мёртвы. Ён ляжаў голы ў галоўнай спальні сваёй хаты ў стылі ранча, пад павялічаным на сем квадратных футаў выявай уздыму сцяга на гары Сурыбачы з імем фатографа, прыцемненым у куце.
  
  
  Пасцеля вакол яго жывата была прасякнута вадой, а вантробы вывальваліся з рота. Яго вочы былі шырока расплюшчаны ў смяротным жаху.
  
  
  Гледзячы зверху ўніз на цела шэрыфа, падбіраючы фразы для яго надмагільнай прамовы, пасмоктваючы "Мэры Джэйн", стаяў яго намеснік, Брэйс Коўл. Яму яшчэ не прыходзіла ў галаву, што шэрыфа напаткала жудасная смерць.
  
  
  Цяпер Коўл быў гатовы на выпадак, калі хто-небудзь папросіць яго даць паказанні.
  
  
  Такім чынам, ён агледзеў пакой. Ён не ўбачыў ніякіх доказаў. Ён паглядзеў на цела шэрыфа Уэйда Уайта. Гэтак сама, як дзве гінеі, якія яны знайшлі мёртвымі ў канаве. Зусім як Файнштэйн і той хлопец-геолаг з Вашынгтона.
  
  
  Людзі ў канаве. Што там сказаў Уайат? "Я б не здзівіўся, калі б яму было чым заняцца
  
  
  з гэтым ". Гэта тое, што сказаў Уайат, і ён меў на ўвазе таго Рыма Бломберга, гэтага разумніка, які кіруе тым магазінам.
  
  
  Што ж, шэрыф Уэйд Уайат, які адпавядае яго велічы як чалавека, быў з тых людзей, якія многае цярпелі, перш чым расправіцца. Але не Брэйс Коўл, які цяпер выконваў абавязкі шэрыфа акругі Сан-Акіно, чакаючы выбараў на працягу шасцідзесяці дзён на астатні тэрмін паўнамоцтваў Уэйда Уайата. Брэйс Коўл не збіраўся спускаць гэта Бломберга з рук.
  
  
  Кабура Уэйда Уайата вісела на спінцы ложка, і Брэйс Коўл падышоў да яе, затым дастаў рэвальвер 44-га калібра. Ён пакруціў барабан, каб пераканацца, што пісталет зараджаны, затым пакратаў засечкі на прыкладзе.
  
  
  "Шэрыф, - сказаў ён у перакошаны твар Уайта, - мы збіраемся зрабіць яшчэ адну зарубку на вашым пісталеце".
  
  
  Затым ён выйшаў апоўначы акругі Сан-Акіно. Ён не заўважыў надрукаваную запіску на падлозе каля ложка, які абвяшчаў: "Амерыканскія свінні падвойнага скрыжавання. Цяпер вы плаціце".
  
  
  На другім канцы горада Рыма сядзеў на сіняй замшавай канапе ў сваёй гасцінай і размаўляў са Смітам. Чыун, усё яшчэ апрануты ў сваю чорную мантыю, сядзеў на падлозе ў сталовай, гледзячы праз шкляныя вокны на цьмяна асветлены басейн.
  
  
  "Мафія выйшла з гульні", – сказаў Рыма. "Я не думаю, што яны вернуцца. Але зараз я павінен забраць дзяўчынак. Памочніцы Квейка".
  
  
  "Як вы думаеце, чаму яны гэта зрабілі?5
  
  
  “Хто ведае? Яны разважаюць як радыкалы. Яшчэ больш ненавіснікаў да краіны? Ці, можа быць, яны проста любяць грошы. О, дарэчы пра грошы. Мы вярнулі вашыя”.
  
  
  "Дзякую Богу за маленькія ласкі", - сказаў Сміт. "Вам лепш забраць дзяўчынак, пакуль яны не зрабілі чаго-небудзь небяспечнага".
  
  
  "Я так і зраблю", - сказаў Рыма. "Мы сыходзім прама зараз".
  
  
  Ён павесіў трубку і сказаў: "Давай, Чыун, паехалі".
  
  
  Стары падняўся на ногі і рушыў услед за Рыма да ўваходных дзвярэй. Яны выехалі са сваёй кальцавой пад'язной дарожкі ўсяго за чатыры хвіліны да прыбыцця выконваючага абавязкі шэрыфа Брэйса Коўла.
  
  
  Калі ён убачыў, што яго ахвяра знікла, ён перадаў паведамленне па паліцэйскім радыё:
  
  
  "Увага ўсім дэпартаментам у раёне Сан-Акіно. Звярніце ўвагу на чырвоны жорсткі дах з нумарамі, узятымі напракат, за рулём якога знаходзіцца нехта Рыма Бломберг. Яго можа суправаджаць маленькі Кітаец. Абодва адшукваюцца па падазрэнні ў забойстве. Яны небяспечныя; іх трэба лічыць узброенымі". і падыходзіць да іх з асцярожнасцю ".
  
  
  Рыма прыпаркаваў сваю машыну на стаянцы Інстытута Рыхтэра, у куце, далей ад старонніх вачэй. Паездка была хуткай. Ён імчаўся на поўнай хуткасці, калі машына паліцыі штата параўнялася з ім і ўключыла сірэну, але Рыма страціў патрульнага, патушыўшы фары і заехаўшы на паварот да інстытута. Ён азірнуўся на дарогу. За ім ніхто не ішоў.
  
  
  Яны з Чіуном спусціліся па хісткай драўлянай лесвіцы, якая вяла да трэйлера двайнят. Аўтобуса "Фальксваген" там не было. Рыма і Чыун зайшлі ў трэйлер, каб дачакацца дзяўчынак у цемры.
  
  
  Калі б яны збіраліся зладзіць землятрус, вялікі, яны б зладзілі яго дзе-небудзь паблізу адсюль, сказаў ён сабе, спадзеючыся, што меў рацыю, спадзеючыся, што яны не проста збеглі. Гэта было месца, дзе быў зафіксаваны разлом, дзе быў найвялікі ціск і дзе павінен быў быць усталяваны іх водны лазер, каб разарваць Каліфорнію.
  
  
  Абрабаваць Каліфорнію? Колькі? Трынаццаць мільёнаў чалавек? І колькі з іх памруць? Мільён? Два мільёны? Колькі страцяць свае дамы і свае карані? Свой бізнэс?
  
  
  Мільён трупаў. Раскладзяце іх, і яны расцягнуліся б на паўкраіны.
  
  
  Рыма пачуў матор, металічны гук чатырохцыліндравага рухавіка, затым зачыняюцца дзверы, затым галасы. Ён цяжка апусціўся на крэсла.
  
  
  "Хлуслівы, зладзеяваты ўрад. Напэўна, у іх быў нехта, хто сачыў за Уаятам і скраў грошы". Гэта, відаць, Джыл. "Што ж, зараз яны заплацяць за гэта".
  
  
  "Я так не думаю". Гэта была Джэкі. "Я думаю, што вялікая свіння спрабавала пакінуць грошы сабе".
  
  
  Раздаўся смяшок, затым Джэкі сказала: "Вы бачылі выраз яго асобы, калі мы аддалі яму водны лазер? Бедны вырадак. У яго нават не было магчымасці акунуць кнот ". Яна зноў хіхікнула.
  
  
  Цяпер яны стаялі звонку трэйлера. "Але я бы адчуваў сябе лепш, калі б у нас быў шанец выкарыстаць гэта на Рыма. Што ён усёткі з намі зрабіў?" Спытала Джыл.
  
  
  "Я не ведаю", - адказала Джэкі. "Раней такога ніколі не здаралася. Але я думаю, што гэты дурны памочнік шэрыфа паклапоціцца аб Рыма. Асабліва пасля таго, як мы патэлефанавалі яму і сказалі, што бачылі, як Бломберг выходзіў з дому Уайта. Калі ён выявіць, што Уайат мёртвы, ён паклапоціцца пра Рыма”.
  
  
  "Можа быць", - сказала Джыл. "Пайшлі. Мы збіраемся ўсталяваць гэтае абсталяванне, а затым прыбрацца адсюль, пакуль штат не ўзарваўся. Урад свінні".
  
  
  Рыма пачуў аддаленыя ад трэйлера крокі, пад нагамі храбусцелі галінкі і лісце. Ён устаў і выглянуў у акно. Пры яркім святле каліфарнійскага месяца ён убачыў, як дзве дзяўчыны, кожная з вадзяным лазерам у руках, адыходзяць ад трэйлера ўверх па краі разлома, да таго месца, дзе, як ведаў Рыма, з зямлі тырчалі два ствалы свідра. "Пойдзем, прыяцель", - прашаптаў ён.
  
  
  "Не".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Таму што я думаю, што пачакаць будзе карысна. Вы ідзіце".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і лёгка выйшаў з трэйлера. Што зараз было на розуме ў неспасціжнага Чіва? Там нешта было.
  
  
  Затым Рыма, усё яшчэ апрануты ў чорнае, бясшумна слізгануў праз ноч, ідучы за двайнятамі,
  
  
  Яны былі за дваццаць футаў наперадзе яго. Выйшаўшы на вялікую паляну, яны спыніліся. Яны неадкладна прыступілі да працы, пачаўшы злучаць вадзяныя лазеры разам, каб падвоіць іх магутнасць. Затым яны перацягнулі іх да шахты, якая выступала з зямлі, і пачалі прымацоўваць муфту да шахты.
  
  
  Рыма выйшаў на паляну.
  
  
  "Прывітанне, дзяўчынкі", - весела сказаў ён.
  
  
  Яны застылі на месцы, прысеўшы на кукішкі над абсталяваннем.
  
  
  "Рыма", - прашыпелі яны ва ўнісон.
  
  
  "Ага. Сёння было так смачна, што я падумаў, што вярнуся за дабаўкай".
  
  
  Адна з дзяўчын устала. У профіль ён мог сказаць, што гэта была Джыл.
  
  
  Яна павольна падышла да Рыма, працягнуўшы рукі, нібы ў прывітанні. "Мы не прыдумалі нічога іншага", - сказала яна. Яна аблізнула вусны, і ў месячным святле яны заблішчалі чорным і белым. Цяпер яна была побач з Рыма; яна абхапіла яго рукамі і цесна прыціснулася да яго грудзьмі.
  
  
  "Ведаеце, што я думаю?" Мякка сказаў Рыма.
  
  
  "Што?" - Яе мова спытаў яго вуха.
  
  
  "З цябе выйшла б выдатная бычыная плотка".
  
  
  Ён адштурхнуў яе, і яна ўпала на зямлю. Джэкі ўсё яшчэ схілілася над вадзянымі лазерамі, і Рыма накіраваўся да яе. Затым паветра разарвала выбух. Рыма быў збіты з ног. Ён адчуў, як пякучы боль апякла яго плячо.
  
  
  З партатыўнага мегафона зароў голас.
  
  
  "Рыма Бломберг! Я ведаю, што вы там, унізе. Гэта выконваючы абавязкі шэрыфа Брэйс Коўл. Вы арыштаваныя за забойства шэрыфа Уэйда Уайта. А зараз падымайся адтуль, або наступная граната ўпадзе прама табе на калені ".
  
  
  Рыма быў аглушаны. Граната ледзь не зачапіла яго, і ён адчуваў, як струменьчык крыві сцякае па яго левай руцэ з асколка ў плячы.
  
  
  Ён патрос галавой, каб растлумачыць яе, затым убачыў, як Джэкі ўстала і адышла ад вадзяных лазераў. Пачаўся знаёмы стук.
  
  
  "Занадта позна, свіння", - сказала яна. "Увесь гэты штат разбураецца".
  
  
  Вадзяныя лазеры зараз стукалі, успеньваючыся. Рыма амаль адчуваў, як унутры іх назапашваецца энергія.
  
  
  "Давай, Джэкі", - сказала Джыл з-за спіны Рыма. "Давай выбірацца адсюль".
  
  
  "Шэрыф", - паклікала яна. "Мы выходзім. Не страляйце. Ён трымаў нас у палоне. Не страляйце".
  
  
  "Праходзьце", - прагрымеў голас Брэйса Коўла. "Я прыкрыю..." А затым яго голас абарваўся на сярэдзіне сказа.
  
  
  Рыма падняўся на ногі. З гучнагаварыцеля данёсся іншы голас, які гаварыў па-ангельску нараспеў. "Шэрыф вырашыў задрамаць". Гэта быў Чыун.
  
  
  "Соні, дзяўчынкі", - сказаў Рыма.
  
  
  Яны напалі на яго. Пазногці, пальцы, ступні і грудзі драпалі яго. Усе яны прамахнуліся. Затым Рыма абхапіў дзяўчын ззаду, абхапіўшы кожнай рукой за грудзі, і пацягнуў іх міма вадзяных лазераў да разлому ў зямлі, якое было лініяй разлома.
  
  
  Ён кінуў іх у ваду. Яны з глухім стукам упалі за восем футаў пад ім і засталіся ляжаць, аглушаныя. Рыма павярнуўся да двух водных лазераў. Цяпер яны крычалі, нарошчваючы ціск, гатовыя ў любы момант пачаць ліць галоны вады ў шахту, канцэнтраваны выкід сілы, які мог разарваць штат на часткі.
  
  
  Рыма пашукаў выключальнікі. Апараты ўсё яшчэ стукалі. Ён не мог зразумець, як іх адключыць.
  
  
  Ён паклаў рукі на муфту, якая злучае машыны з валам, і тузануў. Муфта аслабла, і якраз у гэты момант з канцоў трубак пачала выцякаць вада.
  
  
  Рэзкая сіла ціску паралізавала рукі Рыма. Ён разгарнуўся. Вада хлынула магутным сувязным струменем. Сабраўшы ўсе свае сілы, Рыма накіраваў яго ўніз, да зямлі, у разлом.
  
  
  Вада лінула цяпер у трэшчыну ў зямлі. Затым зямля застагнала, і, пакуль Рыма зачаравана назіраў, зямля пачала стульвацца. Дзяўчаты закрычалі, затым гук спыніўся, калі зямля самкнулася над імі, затым лазеры скончыліся.
  
  
  Рыма паглядзеў уніз, на тое месца, дзе раней была выемка ў зямлі.
  
  
  "Такі бізнес, мілыя", - сказаў ён. Два жыцці супраць, магчыма, мільёна. Тым не менш, у іх былі выдатныя сіські.
  
  
  Зямля зноў затрэслася, і Рыма збіла з ног. Ён цяжка ўпаў на крывацечнае плячо. Яшчэ адна граната, падумаў ён.
  
  
  Але гэта была не граната. Зямля скаланулася і завібравала.
  
  
  Землятрус, з жахам зразумеў Рыма. Але як? Вадзяныя лазеры былі адключаныя. Ён з цяжкасцю падняўся на ногі, няцвёрда ступаючы па зямлі. Ён зрабіў крок у адным напрамку. Не, сіла зыходзіла з другога боку.
  
  
  Ці ўсталявалі яны іншую прыладу, разлічанае на спрацоўванне па часе? Чаму тады яны працавалі над гэтым?
  
  
  Рыма рвануўся наперад па дрыготкай зямлі, імчачыся ўздоўж скалістага выступу, спрабуючы знайсці крыніцу энергіі. Ён бег цяжка і зразумеў, што губляе кроў з-за аскепкавага ранення. Затым малюсенькая фігурка ў чорным прамільгнула міма яго, абагнаўшы Рыма, як быццам ён стаяў на месцы, абагнаўшы яго, забегшы далёка наперад. Гэта быў Чыун, Майстар сінанджа, які бег па зыбкай, слізгальнай зямлі, як па шлакавай дарожцы.
  
  
  Рыма бег поўным ходам, але Чыун вырваўся наперад. У той час як ногі Рыма рухаліся, пхаючы яго наперад па зыбкай зямлі, Чиун, здавалася, слізгаў нерухома, рухаючыся па ўнутраным імпульсе, ногі проста не адставалі. Чыун прасоўваўся ўсё далей наперад, у цемру.
  
  
  Крычалі птушкі, пранізлівае карканне казала аб небяспецы з-за іх паветранай бяспекі. Рыма ўбачыў звар'яцелую ад страху коллі, якая кінулася на яго і, спатыкнуўшыся, зрабіла сальта, люта дрыгаючы заднімі лапамі, як быццам бегла ў гару. Зямля закружылася, паветра было разрэджаны.
  
  
  Рыма пабег у кусты, парэзаўшыся аб калючкі ажыны, якія, пагойдваючыся, хвасталі яго па твары. Затым ён апынуўся на паляне, і там, узвышаючыся на доўгіх алюмініевых палях, як драбы недабудаванай званіцы, стаяў гіганцкі вадзяны лазер, у дваццаць разоў больш за тыя, што Рыма бачыў раней. І на гэтай паляне, шырынёй у палову футбольнага поля, была цішыня, цішыня, акружаная зямным буянствам. Гэта было так, як калі б нерухомая рука, падвешаная да адчужанага месяца, ціхамірна ўтрымлівала яе ў моры хаосу. Зямля пахла азонам, крыкі птушак былі прыглушаны, як быццам вібрацыі іх гукаў усмоктваліся з паветра.
  
  
  Доктар Куэйк стаяў на каленях, як быццам у малітве. Яму было балюча, і Рыма ведаў гэта, таму што фігура Чыуна ў чорным стаяла над доктарам Куэйкам, паклаўшы адну руку на шыю, як быццам сціскала голуба ў ашыйніку.
  
  
  Рыма ледзь не ўпаў з-за раптоўнай цішыні зямлі. Яго рэфлексы былі настроены на папярэднія вібрацыі і ўсё яшчэ рэагавалі на іх. Гэтае засмучэнне было толькі кароткачасовым; ён хутка падышоў да пары.
  
  
  Рыма пачуў, як доктар Куэйк застагнаў:
  
  
  "Гэта немагчыма спыніць. Ніхто не можа спыніць гэта. Яно сілкуецца сваім уласным развіццём. Яно спараджае само сябе".
  
  
  "Тое, што пачата, можна спыніць". Голас Чыуна быў роўным і далёкім, як месяц.
  
  
  "Яны б мяне не паслухалі. Калі б яны паслухаліся, я б гэтага не зрабіў", - сказаў доктар Куэйк.
  
  
  Чіун прыслабіў хватку на шыі.
  
  
  "Ён расказаў усё, што ведае", - сказаў Чыун.
  
  
  "Дзе Джэкі і Джыл, мае дочкі?" ўсхліпнула доктар Куэйк, гледзячы на Рыма. "Яны павінны былі сустрэцца са мной тут".
  
  
  "Яны там, дзе ім і месца", - сказаў Рыма. "Як вы спыніце гэтую машыну?"
  
  
  "Гэта немагчыма спыніць", - усхліпваў доктар Куэйк.
  
  
  "Ён кажа праўду", - сказаў Чыун. "Ён здаўся болі і распавёў усё, што ведае". Чыун паглядзеў на алюмініевыя хадулі вадзянога лазера. "Гэта тая самая машына, у якой няма вібрацый?"
  
  
  "Так", - сказаў доктар Куэйк.
  
  
  "Гэта прывядзе да выкіду вады ў шлюз пад вялікім ціскам", - сказаў Рыма Чыуну. "Штат разбурыцца ўздоўж разлома". Яму прыйшлося крычаць, каб яго голас гучаў нармальна.
  
  
  "Гэта прастора тут свабодна ад вібрацый, таму што машына выкарыстоўвала іх?" - спытаў Чыун.
  
  
  "Так", - сказаў доктар Куэйк.
  
  
  "Вы памыляецеся, – сказаў Чиун, – Усё, што рухаецца, валодае вібрацыямі. Жыццё – гэта вібрацыі".
  
  
  "Гэта ваша філасофія, а не навука", – сказаў доктар Куэйк. Затым ён аплакваў сваіх дачок і называў іх сваімі беднымі нявіннымі малымі.
  
  
  Чыун паглядзеў на Рыма.
  
  
  "Калі гэта ваша навука і гэта тое, што яна вам дала, тады я кажу, што ваша навука ілжывая. Жыццё - гэта вібрацыя, рух - гэта вібрацыя, быццё - гэта вібрацыя. Сусвет - гэта вібрацыя. Ваша навука стварыла машыну, якая, падобна, забылася пра вібрацыі. Мне давядзецца нагадаць ёй”.
  
  
  "Чыун?" паклікаў Рыма. Ён хацеў папярэдзіць, але не ведаў як.
  
  
  "Вы верыце, што навука - гэта адно, а духі людзей - іншае".
  
  
  "Чыун, гэта машына. Калі б гэта была тысяча чалавек, татачка, я б не сумняваўся ў табе".
  
  
  "Усё адзіна", - сказаў Чыун і бегла агледзеў доўгія хадулі і гіганцкае металічнае сопла, накіраванае ў нетры зямлі. "Я нагадаю гэтай нахабнай машыне аб яе вібрацыях".
  
  
  "Мы ўсе асуджаны", - залямантаваў доктар Куэйк са смехам, у якім была роспач, канчатковая абыякавасць перад канцом.
  
  
  "Дурань", - сказаў Чыун укленчанай постаці. І яго чорная мантыя знікла на хадулях. Рыма мог адрозніць толькі край мантыі, акрэслены на фоне месяца на вяршыні званіцы.
  
  
  Халат калыхнуўся адзін раз, а затым зямля, здавалася, узарвалася. Аглушальная цішыня ператварылася ў віск, як быццам нехта зазвінеў талеркамі ў вушах Рыма. Цішыня стала гіганцкай пстрычкай, як быццам хтосьці тузануў за нітачкі на нагах Рыма; раптам ён зрабіў сальта, яго ногі дзіка краналі. Затым па тонка настроеным целе Рыма пракацілася жахлівая вібрацыя.
  
  
  Кроў напоўніла яго рот. Ён не мог сфакусаваць погляд.
  
  
  Яго перавярнулі, і ён убачыў месяц у выглядзе размытай жоўтай лямпачкі над сабой. Ён застагнаў, а затым удыхнуў. Нешта засланіла месяц. Ён пачуў голас Чыўна. Чіун стаяў над ім.
  
  
  "Ён зламаўся. Хе. Хе. У Амерыцы нічога не працуе, акрамя мяне".
  
  
  "О-о-о", - сказаў Рыма. "Што здарылася?"
  
  
  "Я навучыў гэтую маленькую прыладу запамінаць свае вібрацыі".
  
  
  "Не дайце доктару Куэйку збегчы", - сказаў Рыма. Ён адчуў, як вільготная прахалода ахутала яго спіну.
  
  
  "Уцёк? Ён быў у яшчэ горшым стане, чым вы. Ён мёртвы, яго цела няздольна вытрымаць невялікі ўдар".
  
  
  "Невялікая лупцоўка? Я ледзь не памёр".
  
  
  “У мінулым годзе вы з'елі гамбургер з кетчупам і сказалі, што гэта вам не пашкодзіць. Два гады таму гэта быў стейк. І нават на Каляды вы ўжывалі шыпучы напой з дабаўленнем цукру, а зараз скардзіцеся на тое, што крыху перабралі”.
  
  
  "У мяне атрымаецца?"
  
  
  "Не, калі ты забіваеш сваё цела сваім ротам".
  
  
  "Я маю на ўвазе, ці змагу я зноў хадзіць? Ці купіў я пакет?"
  
  
  "Вы маеце на ўвазе, ці вернецеся вы да сваіх ранейшых стандартаў кепскіх выступаў, грубых звычак у ежы і непавагі?"
  
  
  "Вам падабаецца карыстацца бездапаможнасцю, ці не так?"
  
  
  “Калі я кажу вам ужываць толькі здаровую ежу, я дапамагаю вам. Але вы не хочаце, каб вам дапамагалі. Калі я кажу вам пра правільныя ментальныя ўстаноўкі, вы забываеце пра іх і не хочаце, каб вам дапамагалі. Цяпер вы просіце аб дапамозе. Адкуль мне ведаць, што вы яе прымеце?"
  
  
  "Непавага, ты добра вучышся".
  
  
  "Калі ласка".
  
  
  "Дыхай на поўныя грудзі", - скамандаваў Чиун, як быццам Рыма вярнуўся ў першыя дні трэніровак, калі ён пачуў, як пажылы азіят тлумачыў, што ўся сіла прыходзіць у першую чаргу ад дыхання.
  
  
  Дыхаць было балюча, а затым Рыма адчуў яшчэ адзін штуршок і ўскочыў на ногі. Вада сабралася лужынкай у яго шчыкалатак. Цела доктара Куэйка было сагнута напалову, падбародак упіраўся ў пахвіну, пазваночнік зламаны. Ззаду яго алюмініевы шпіль таксама трэснуў, і вада лінула бясшкодным ненакіраваным струменем з двух вялікіх труб.
  
  
  Месяц гуляў золатам на раскіслай вільготнай зямлі. Птушкі больш не выдавалі істэрычных крыкаў. Начное каліфарнійскае паветра было свежым, смачным і насычаным.
  
  
  "Калі машына запомніла свае вібрацыі, яна памерла", – сказаў Чыун.
  
  
  "Гэта ўсё тлумачыць", - сказаў Рыма. "Як у вас справы з электрычнымі тостарамі?"
  
  
  "Лепш, чым вы, малады белы чалавек", - сказаў Чыун, выкарыстоўваючы тое, што, як ведаў Рыма, было апошняй абразай Чыуна.
  
  
  "Вы выпадкова не ведаеце геалагічны вынік усяго гэтага, ці не так?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Зямля паранена, і аднойчы яна будзе крычаць ад болю. Я б не хацеў быць тут, калі яна будзе лямантаваць".
  
  
  "Я думаю, гэтым усё сказанае".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ СЁМЫ
  
  
  Міні-справаздача па тэлефоне даставіла вялікае задавальненне. Сьміт быў па-сапраўднаму ўзрушаны тым, што доктар Куэйк стаяў за гэтай схемай. І раптам Рыма зразумеў чаму.
  
  
  "Ён быў у нас на жалаванне. Прызнайце гэта. Адзін з нашых. Вось чаму вы не думалі, што ён быў замяшаны. Прызнайце гэта".
  
  
  "Я не ведаю ўсіх, хто ў нас лічыцца на жалаванне", - суха сказаў Сміт. Рыма прыціснуў трубку да выгібу шыі. Ён зачыніў дзверы тэлефоннай будкі, відавочна, злавіўшы ў пастку добрую траціну папуляцыі казурак Каліфорніі.
  
  
  "Вау", - сказаў Рыма. "Гэта ўжо нешта. Вы прызначылі на заробак хлопца, які ледзь не знішчыў палову Каліфорніі".
  
  
  "Не забывайце аб паўтара мільёнах", - сказаў Сміт.
  
  
  "Якім няўдачнікам ты аказаўся", - сказаў Рыма.
  
  
  Але тэлефонны званок на іншым канцы кантынента перапыніў яго злараднасць. Задавальненне знікла, як манета ў тэлефоннай будцы.
  
  
  Рыма пстрычкай указальнага пальца выявіў скрынку, зламаўшы замак. Ударам правай рукі ён адкрыў кантэйнер для дробязі і зачэрпнуў нікелевыя, дзесяціцэнтавіковыя манеты і чацвёртакі. Затым ён кінуў іх у каліфарнійскі месяц. Ён прамахнуўся.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  ***********************************************
  
  
  * Назва: #006: ТЭРАПІЯ СМЕРЦЬЮ *
  
  
  * Серыя: Разбуральнік *
  
  
  * Аўтар (ы): Уорэн Мэрфі і Рычард Сапір *
  
  
  * Месцазнаходжанне : Архіў Джыліян *
  
  
  ***********************************************
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  Стрэл, які разносіўся па ўсім свеце, заціхаў амаль на два стагоддзі, калі банкір з Аёвы здзейсніў нешта значна значнейшае для незалежнасці Амерыкі, чым адзіны стрэл з мушкета ў чырвоных мундзірах.
  
  
  Ён адправіў манільскі канверт з Люцэрна, Швейцарыя, у свой офіс у будынку казначэйства ў Вашынгтоне, акруга Калумбія.
  
  
  Канверт не быў незвычайна вялікім, роўна як і яго змесціва не было аб'ёмістым. У ім было дзесяць машынапісных старонак, надрукаваных у спешцы той раніцай у яго гасцінічным нумары ў Люцэрне. Многія словы былі няправільна напісаны ў спешцы, выкліканай лютым друкаваннем. Ён не карыстаўся пішучай машынкай з часоў вучобы ў Гарвардскай школе бізнэсу амаль сорак гадоў таму.
  
  
  На гэтых дзесяці старонках гаварылася аб тым, што Амерыка ўсё яшчэ мела шанец захаваць сваю незалежнасць, але гэты шанец быў зусім не вельмі добры. Ён ацаніў перспектывы выжывання сваёй краіны толькі ненашмат лепш, чым яго ўласныя, якія, на яго думку, былі роўныя нулю.
  
  
  Дзесяць старонак былі мемарандумам прэзідэнту Злучаных Штатаў, але банкір не адважыўся адправіць канверт непасрэдна яму. Банкір, які таксама быў намеснікам міністра фінансаў, таксама не адважыўся адправіць канверт свайму афіцыйнаму начальніку, міністру фінансаў.
  
  
  Не. Калі тое, што выявіў Кловіс Портэр, намеснік міністра фінансаў па замежных справах, было праўдай - а ён ведаў гэта гэтак жа дакладна, як айовскую бруд, - то яго мемарандум ніколі не дайшоў бы да прэзідэнта, калі б быў адпраўлены па пошце непасрэдна ў офіс прэзідэнта.
  
  
  Доступ да прэзідэнта Злучаных Штатаў быў часткай жахлівага пакета, на які неўзабаве павінны былі пачацца міжнародныя таргі. І Кловіс Портэр быў якраз тым чалавекам, які высачыў яго.
  
  
  Гэта магло быць утоена практычна ад любога агента разведкі ў свеце, нават калі б гэты агент ведаў, што ён шукае. Чаго ён, несумненна, не зрабіў бы. Але сакрэт не мог быць утоены ад банкіра. І паколькі Кловіс Портэр быў банкірам, і паколькі ён выявіў тое, што было для яго так жахліва відавочна, ён збіраўся памерці. І не было нікога з ягонай уласнай краіны, каму ён мог бы даверыць сваю абарону.
  
  
  Кловіс Портэр чакаў, стараючыся не выглядаць занадта нецярплівым, пакуль паштовы служачы стукаў па канверце чарнільнай маркай. Служачы спытаў па-французску, ці жадае джэнтльмен адправіць канверт заказным лістом.
  
  
  Не, адказаў Кловіс Портэр.
  
  
  Ці хацеў джэнтльмен, каб канверт быў адпраўлены першым класам?
  
  
  Не асабліва, рушыў услед нядбайны адказ ад Кловіса Портэра.
  
  
  Авіяпоштай?
  
  
  Э-э, так, чаму б і не? - рассеяна адказаў Кловіс Портэр, нядбайна аглядаючы маленькае паштовае аддзяленне. За ім ніхто не сачыў. Добра. У Вашынгтоне ён не быў бы ў такой бяспецы. Але Люцэрн? Сапраўды, больш шанцаў.
  
  
  І як джэнтльмену падабаецца Швейцарыя?
  
  
  "Выдатная краіна", - адказаў Кловіс Портер, працягваючы прадаўцу праз прылавак некалькі франкавых банкнот. "Думаю, я застануся яшчэ на два… можа быць, на тры… тыдні".
  
  
  Кловіс Портэр распавёў пра гэта таксама мэнэджэра гатэля. Ён згадаў свой адпачынак швейцарскім банкірам, з якімі ён абедаў. Ён згадаў аб гэтым у бюро пракату аўтамабіляў, дзе арандаваў Mercedes Benz на два тыдні.
  
  
  Затым у сваім гасцінічным нумары ён патэлефанаваў сваёй жонцы ў Дуб'юк і, чакаючы завяршэння званка, уласнаручна надрукаваў пасланне яркаму маладому чалавеку, з якім пазнаёміўся тры месяцы таму ў офісе ў Лэнглі, штат Вірджынія.
  
  
  Паведамленне абвяшчала:
  
  
  Містэр А. К. Джонсан,
  
  
  Кормідэр-Роўд,
  
  
  Лэнглі, Вірджынія.
  
  
  Дарагі містэр Джонсан. Прыпынак. Рух буйных грашовых сродкаў - відавочны вынік ваганняў рынку. Прыпынак.
  
  
  Нічога незвычайнага. Прыпынак. Проста нармальна. Прыпынак. Я ў адпачынку на два тыдні. Прыпынак. Выбачыце, я не змог знайсці нічога незвычайнага. Прыпынак. Выдаткаваныя марна тры месяцы. Прыпынак.
  
  
  К. Портэр.
  
  
  Затым Кловіс Портэр зняў свой шэры гарнітур, белую кашулю і цёмны гальштук і акуратна склаў іх у адзін з трох валізак, з якімі падарожнічаў. Ён быў сярэдніх гадоў, але такога росту, што, калі ён апранаўся ў паўсядзённае турыстычную вопратку, штаны і кашулю з адчыненым каўняром, здавалася, што ён правёў усё сваё жыццё на свежым паветры.
  
  
  Магчыма, з-за таго, што банкаўская справа стала тым, што ён прымусіў сябе пакахаць, яго сапраўдным каханнем заўсёды былі плоскія палі Аёвы і амерыканскія раўніны. Як было б выдатна, падумаў ён, правесці свае апошнія дні на раўнінах з Мілдрэд, магчыма, нават мець сваіх дзяцей і ўнукаў у сваёй пасцелі, калі прыйдзе час сыходзіць.
  
  
  Але гэтаму не наканавана было спраўдзіцца. Ён стаў банкірам, затым рэспубліканскім дабрачынцам, а потым намеснікам міністра фінансаў. І калі б ён так моцна хацеў пражыць сваё жыццё з зямлёй, ён бы ўвогуле не пайшоў у Гарвардскую школу бізнесу.
  
  
  Кловіс Портэр апрануў свае мяккія італьянскія скураныя прагулачныя туфлі і, пераканаўшыся, што ўзяў ключ ад свайго гасцінічнага нумара, аднёс напісаную алоўкам запіску ўніз да мэнэджэра гатэля.
  
  
  Ён сказаў мэнэджэра, што тэлеграма тэрміновая, зачытаў яе мэнэджэра ў прысутнасці клеркаў, зладзіў невялікую сцэну з нагоды сакрэтнасці і тэрміновасці гэтага паведамлення, у якой гаварылася, што ўсё добра. Затым, сапраўды засяродзіўшы ўвагу на сабе, ён кінуўся прэч ад мэнэджара, не зусім выпадкова збіўшы напісанае ад рукі пасланне са стойкі ў вестыбюлі гатэля.
  
  
  Натуральна, мэнэджар быў змушаны падняць паведамленне з падлогі, мармычучы нешта аб "гэтых дурных амерыканцах". Любы, хто сачыў за Кловісам Портэрам, не мог не даведацца, пра што гаварылася ў паведамленні.
  
  
  Ён вярнуўся ў свой гасцінічны нумар і пачаў чакаць тэлефоннага званка, каб датэлефанавацца да Бубука. Праз дзевяноста хвілін па яго наручным гадзінніку гэта адбылося.
  
  
  "Прывітанне, прывітанне", - пачуўся голас яго жонкі, і, пачуўшы гэты голас, цвёрдае самавалоданне Кловіса Портэра раптоўна растала, і ён учапіўся ў начны столік, змагаючыся са слязамі, якія, як ён раптам выявіў, у яго ўсё яшчэ былі.
  
  
  "Прывітанне, дарагая", - сказаў ён.
  
  
  "Калі ты вяртаешся дадому, Кловіс?"
  
  
  "Прыкладна праз два тыдні, Мілдрэд. Як ты? Як дзеці? Я сумую па табе".
  
  
  "Я таксама сумую па табе, дарагая. Можа быць, мне варта сустрэцца з табой у Швейцарыі?"
  
  
  "Не. Не тут".
  
  
  "Кловіс, калі б я не ведаў цябе лепш, я б пакляўся, што ў цябе раман з іншай жанчынай".
  
  
  "Можа быць. Ты ведаеш, што ў гэты перыяд жыцця гавораць аб апошніх захапленнях".
  
  
  "Кловіс, я не ведаю, што адбываецца, але я не магу дачакацца, калі гэта скончыцца".
  
  
  "Гэта будзе хутка. Я проста збіраюся адпачыць пару тыдняў тут, у Швейцарыі. Як справы ў дзяцей?"
  
  
  "З імі ўсё ў парадку, дарагая. Джарман выяўляе сябе ў трэці раз на гэтым тыдні, а другога дзіцяці Клаўдзіі ўсё яшчэ чакаюць прыкладна ў канцы лістапада. У нас усё ў парадку, і мы сумуем па табе. І мы ўсё жадаем, каб ты вярнуўся дадому як мага хутчэй”.
  
  
  "Так, так", - сказаў Кловіс Портэр, і паколькі яго калені сталі вельмі слабымі, ён сеў на ложак. "Я кахаю цябе, дарагая", - сказаў ён сваёй жонцы. "Я заўсёды любіў цябе, і ты даў мне вельмі добрае жыццё. Я хачу, каб ты гэта ведаў".
  
  
  "Кловіс? З табой усё ў парадку? З табой усё ў парадку?"
  
  
  "Так, дарагая. Я кахаю цябе. Бывай".
  
  
  Ён павесіў трубку і выпісаўся з гатэля. Ён паехаў на арандаванай машыне ў вёску Тун ля падножжа Альпаў. Было б выдатна падыхаць чыстым горным паветрам. Гэта было б добрае месца для смерці, удалечыні ад любога месца, дзе ён мог бы падвергнуць небяспецы сваю жонку і сям'ю.
  
  
  У манільскага канверта быў шанц, усяго толькі шанц, дабрацца да прэзідэнта. І тады ў Амерыкі з'явіўся шанец, хаця, хоць забіце, ён не разумеў, як прэзідэнт, нават ведаючы, што адбываецца, мог спыніць непазбежны паток падзей. У рэшце рэшт, каму ён мог даверыць іх спыніць?
  
  
  Тым не менш, непазбежныя падзеі былі пацешнымі рэчамі, і ведаць, што адбываецца, было першым крокам да змены іх непазбежнасці. Яго сакратар, міс Т. Л. Уілкенс, атрымае канверт на працягу некалькіх дзён - відавочна, службовыя інструкцыі. Вось што гаварылася ў суправаджальнай запісцы:
  
  
  Каму: Т. Л. Уілкенс Ад: К. Портер Re: Офісная працэдура
  
  
  Я жадаю змен у фармулёўцы міжофісных мемарандумаў. Я думаю, вам трэба перайсці да схемы, якую мы выкарыстоўвалі ў банку ў Аёве. З прымацаванага паведамлення вы ўбачыце, што занясеце яго кіраўніку выканаўчай улады краіны, ні пры якіх абставінах не паказваючы яго нікому, акрамя яго самога. У будучыні мы будзем выкарыстоўваць канцылярскія прыналежнасці памерам з манарха і канверты памерам 9 млн.…
  
  
  Агент, які хутка нервова прачытваў паведамленне, мог проста прыняць яго за чыстую манету як новыя офісныя інструкцыі. Трэба было прачытаць цыдулку цалкам, каб убачыць, што гэта нешта большае, чым проста набор банкаўскіх інструкцый. Але ў ім змяшчалася пасланне прэзідэнту, і калі міс Уілкенс не адступіцца ад сваёй зброі, адмовіцца пакінуць запіску сакратару прэзідэнта, а будзе чакаць звонку з упартасцю фермерскай крыві Аёвы, якая таксама была ў ёй, у яе будзе шанец. І гэта было нешта.
  
  
  Кіраванне па горных дарогах турбавала Клевіса Портэра. Маляўнічыя мястэчкі з паштовак, якія назапасіліся ў падножжа гор, турбавалі Клевіса сапраўды гэтак жа, як звілістыя, зацененыя дрэвамі дарогі турбавалі Клевіса.
  
  
  Ён хацеў ехаць па прамой дарозе, прамой, як адвес, і бачыць плоскую, бясконцую краіну Бога. Ён хацеў зноў убачыць кукурузу, усходы, затым узнімальныя сцеблы, якія ператвараюць раўніны ў зялёны лес. Ён хацеў зноў убачыць пшаніцу, якая цячэ, як залатое мора, наколькі хапала вока.
  
  
  Ён хацеў пасядзець на ганку дома чалавека і паціснуць руку ў абмен на пачатковую пазыку, залогам якой быў характар гэтага чалавека.
  
  
  Але дзякуючы сваёй адукацыі і досведу працы ў міжнародных фінансах падчас другой сусветнай вайны Кловіс Портэр быў прызначаны намеснікам міністра фінансаў па замежных справах, калі прыйшоў час узнагароджваць рэспубліканцаў за дакладную службу.
  
  
  Здавалася, што гэта найлепшая сітуацыя ў кар'еры. Чатыры, можа, восем гадоў у Вашынгтоне, затым назад у Аёву, ведаючы, што ты зрабіў нешта вялікае, а затым правесці апошнія дні з сябрамі.
  
  
  Затым быў Вашынгтон, і ніякія паходы, групавыя абмеркаванні ці нават тая дурная група сустрэч, да якой ён далучыўся, калі горад проста занадта моцна падзейнічаў на яго… Нішто з гэтага, здавалася, не магло замяніць жыццёвай сілы, якую мог адчуваць чалавек, стоячы на добрай зямлі Аёвы і размаўляючы з сябрамі.
  
  
  Таму, калі тры месяцы таму раздаўся той нявінны тэлефонны званок, адправіцца ў кругасветнае падарожжа на падставе вывучэння ваганняў міжнароднай грашовай масы для эканамічнай справаздачы не падалося такім ужо непрывабным. Гэта была яго легенда прыкрыцця.
  
  
  Цяпер ён ведаў, што павінен быў рушыць услед сваім інстынктам. Адмовіцца ад задання і вярнуцца ў Аёву. Але ён не мог; ён быў абавязаны застацца перад рэспубліканскай партыяй і краінай.
  
  
  Менавіта такая логіка была прыменена да яго, каб адправіць яго на сусветныя грашовыя рынкі ў пошуках таго, што не магло быць утоена ад чалавека яго гатунку. І калі ён знайшоў гэта, ён зразумеў, што ён мерцвяк і што лепшае месца для смерці - удалечыні ад сваіх блізкіх, дзе ім не прычыняць шкоды.
  
  
  Чорт вазьмі, усё пачалося так проста, з тэлефоннага званка ад людзей з разведкі, якім патрэбен быў савет наконт міжнароднай валюты. Выдатна. Рады дапамагчы. Проста выпадковае пытанне. Нічога фармальнага, не з-за чаго варта было б турбаваць міністра фінансаў. Проста пару слоў аб перадгісторыі.
  
  
  Такім чынам, у той зімовы дзень ён выехаў са слоты Вашынгтона ў заснежаную сельскую мясцовасць Лэнглі, штат Вірджынія, дзе ён увайшоў у новы офісны будынак і сустрэў даволі прыемнага маладога чалавека з чыстым тварам па імені А. Г. Джонсан, які задаў яму вельмі цікавае пытанне :
  
  
  "Што для цябе значыць мільярд долараў?"
  
  
  Кловіс Портэр ледзь скончыў вешаць паліто на вешалку, калі пачаў адказваць на пытанне.
  
  
  "У доларах, зямлі, бюджэтах праектаў ці як?"
  
  
  "У золаце".
  
  
  "Гэта мала што значыць", - сказаў Кловіс Портер, сядаючы. “Толькі ў жменькі краін у свеце ёсць столькі золата. А тыя, у каго яно ёсць, ім не карыстаюцца. Яны проста захоўваюць гэта дзе-небудзь на складзе і дазваляюць гэтаму падтрымліваць каштоўнасць іх валюты”.
  
  
  "Навошта краіне спрабаваць сабраць мільярд золатам?"
  
  
  "Проста звычка", - сказаў Портэр. Пытанне заінтрыгавала яго. "У адносінах паміж краінамі долар нічым не горшы за золата. Але людзі так доўга збіралі золата, што ў іх проста ўвайшла звычка. Як і краіны".
  
  
  "Што можа купіць краіна за мільярд золатам?"
  
  
  "Што ты не змог бы купіць?", - сказаў Кловіс Портер.
  
  
  "Калі б нешта было выстаўлена на продаж за мільярд долараў золатам, змаглі б вы высветліць, што гэта было? І хто рыхтаваўся гэта купіць? Я маю на ўвазе, ці можна было захаваць гэта ў сакрэце?"
  
  
  "Для любога, хто ведаў, што ён шукае, гэта было б прыкметна, як ліпеньская завіруха".
  
  
  "Я так разумею, ты ведаеш, што шукаеш?"
  
  
  "Так, сэр, я б так і зрабіў", - сказаў Кловіс Портэр.
  
  
  "Я рады, што вы гэта сказалі, - адказаў малады чалавек, - таму што нам патрэбна невялікая паслуга".
  
  
  І гэта было ўсё. Кловіс Портэр, які ўсё роўна стаміўся ад Вашынгтона, выйшаў на сусветныя рынкі. І ён высветліў, якія краіны раптоўна паспрабавалі нарасціць запасы золата, і як яны гэта рабілі.
  
  
  І паколькі ён быў банкірам, і паколькі ён быў гатовы ліквідаваць усе свае актывы - нават 2, 4 мільёна даляраў спатрэбілася шалёных тры тыдні, каб ператварыць у наяўныя, - ён высветліў, навошта ім спатрэбілася золата.
  
  
  Яны збіраліся ўдзельнічаць у аўкцыёне. І першая стаўка - адзін мільярд долараў золатам. І калі ён даведаўся, што адбываецца на аўкцыёне, ён зразумеў, што ў Амерыкі быў толькі нікчэмны шанец выжыць і што ён не мог давяраць нават маладому супрацоўніку разведкі, які даў яму заданне.
  
  
  І ён таксама ведаў, што калі выявіцца, што ён выкарыстоўваў свой асабісты стан, каб даведацца, што адбываецца, ён будзе ў значнай ступені нябожчыкам.
  
  
  Такім чынам, Кловіс Портэр адправіў канверт міс Т. Л. Уілкенс, затым паехаў у швейцарскую сельскую мясцовасць, чакаючы, калі яго заб'юць, спадзеючыся, што яны падумаюць, што яго сям'я не ведае аб тым, што яму вядома.
  
  
  Яго знойдуць праз тры дні аголеным, калі ён, відаць, спрабаваў плыць уверх па цячэнні ў каналізацыйнай сістэме. Афіцыйная прычына смерці: патануў у экскрыментах добрых людзей Туна. Былі сведкі, усе з якіх палічылі дзіўным, што чалавек мог шпацыраваць па горадзе, бесперапынна напяваючы дзіўна вясёлую песню, а затым усяго праз некалькі хвілін пакончыць з сабой.
  
  
  Цела будзе вернута ў Дуб'юк для пахавання, але міс Т. Л. Уілкенс не будзе там, каб аддаць апошнія ўшанаванні свайму працадаўцу апошніх двух дзесяцігоддзяў. Яна будзе бегчы, ратуючы сваё жыццё, з-за, здавалася б, безназоўнай тэлефоннай размовы, якая адбылася ў яе з Кловісам Портэрам за дзень да яго смерці.
  
  
  Гэта была вялікая адлегласць ад Швейцарыі, і, перш чым адказаць на званок, міс Т. Л. Уілкенс, пышнагрудая, моцная жанчына з сіваватым валасамі і ў акулярах у касцяной аправе, узяла з падноса перад сабой свежазаточаны аловак.
  
  
  "Так, містэр Портер. Рады вас чуць".
  
  
  "Ты атрымаў канверт з шчыльнай паперы, які я адправіў па пошце?"
  
  
  "Так, сэр. Прыйшоў сёння раніцай".
  
  
  "Добра. Добра, гэта былі службовыя інструкцыі, і я падумаў, што хачу іх перапісаць. Дык чаму б табе проста не парваць гэта, не выкінуць, а я падрыхтую новае, калі вярнуся. Добра?"
  
  
  Міс Т. Л. Уілкенс зрабіла паўзу і ў імгненне вока зразумела.
  
  
  "Так, містэр Портер. Я разрываю гэта прама зараз. Хочаце паслухаць?"
  
  
  "Ты гэта ўжо прачытаў?"
  
  
  "Не, містэр Портер. Я яшчэ не дабраўся да гэтага".
  
  
  "Ну, як я ўжо сказаў, проста разарвіце гэта".
  
  
  Міс Т. Л. Уілкенс дастала са скрыні стала чысты ліст паперы і акуратна разарвала яго пасярэдзіне перад тэлефоннай трубкай, якая прымасцілася пад яе пульхным падбародкам.
  
  
  "Добра", - сказаў Портэр. "Убачымся праз некалькі дзён. Міс Уілкенс. Пакуль".
  
  
  І паколькі міс Т. Л. Уілкенс сапраўды прачытала мемарандум цалкам, яна накіравалася прама на Пэнсыльванія-авеню, 1600, і не пакідала прыёмную Прэзідэнта да таго часу, пакуль у 11:00 той жа ноччу, па яе настойлівай просьбе, прэзідэнт не пагадзіўся сустрэцца з сакратаром намесніка міністра фінансаў на працягу дзвюх хвілін. Ён гаварыў з ёй дзве гадзіны. Затым ён сказаў:
  
  
  "Я хацеў бы прапанаваць вам абарону Белага дома, але, як вы ведаеце, гэта, магчыма, ужо не так дорага каштуе. Верагодна, гэта горшае месца. У вас ёсць грошы на праезд?"
  
  
  "У мяне ёсць крэдытныя карткі".
  
  
  "На вашым месцы я б імі не карыстаўся. Пачакайце хвілінку. Я гадамі не насіў з сабой наяўныя. Дзіўная праца". Прэзідэнт узняўся са свайго месца і выйшаў у прыёмную. Ён вярнуўся праз некалькі хвілін з канвертам.
  
  
  "Там некалькі тысяч. Гэтага табе павінна хапіць на пару месяцаў. І да таго часу ты даведаешся, ці зможаш зноў усплыць".
  
  
  "Верагодна, ніколі, сэр. Гэта выглядае даволі змрочна".
  
  
  "Міс Уілкенс, мы яшчэ не выйшлі за рамкі дазволенага. Ні ў якім разе. Мы збіраемся перамагчы".
  
  
  І ён праводзіў здзіўленую жанчыну да дзвярэй і пажадаў ёй удачы. Яна была здзіўлена яго ўпэўненасцю і, як фермер з Аёвы, задалася пытаннем, ці не дзейнічае ён проста дзеля яе дабра.
  
  
  Але чаго яна не магла ведаць, дык гэта таго, што ў нечым бліскучым, дасканалым і дбайным плане быў загана. Былі прынятыя меры засцярогі, каб перашкодзіць любому існуючаму амерыканскаму агенцтву, якое магло б перашкодзіць поспеху, нават дабрацца да офіса прэзідэнта. Але план не мог узяць пад увагу арганізацыю, якой не існавала, і чалавека, які быў афіцыйна мёртвы.
  
  
  І зараз, калі прэзідэнт сутыкнуўся з небяспекай невядома адкуль і не мог нікому давяраць, няхай яго ворагі знаходзяцца ў блажэнным няведанні. Таму што ён усё яшчэ быў здольны абрынуць на іх самую жахлівую чалавечую сілу ў арсенале нацыі.
  
  
  Прэзідэнт выскачыў са свайго кабінета з новай энергіяй і ўзрослай упэўненасцю. Ён накіраваўся ў сваю спальню, але замест таго, каб распрануцца перад сном, ён дастаў са скрыні камоды чырвоны тэлефон. Ён набраў сямізначны нумар, як калі б гэта быў звычайны тэлефон.
  
  
  "Доктар Сміт слухае".
  
  
  "Гэта я", - сказаў Прэзідэнт.
  
  
  "Я так і меркаваў".
  
  
  "Вы павінны сустрэцца са мной тут як мага хутчэй. Я пакіну паведамленне, што вас павінны прывесці да мяне, як толькі вы прыбудзеце".
  
  
  "Я не думаю, што гэта мудра, сэр. У канчатковым выніку мы можам быць скампраметаваныя, а інфармацыя пра нас можа скампраметаваць урад".
  
  
  "Магчыма, гэта больш не мае вялікага значэння", - сказаў прэзідэнт. "Вы павінны неадкладна сустрэцца са мной. Ваша група можа быць апошняй надзеяй гэтага ўрада".
  
  
  "Я разумею".
  
  
  "Я мяркую, вы будзеце прыводзіць гэтага чалавека ў стан баявой гатоўнасці, доктар Сміт?"
  
  
  "Спачатку я павінен паглядзець, з чым мы маем справу, сэр".
  
  
  "Гэта найвялікшая нацыянальная надзвычайная сітуацыя, з якой мы калі-небудзь сутыкаліся. Вы даведаецеся пра гэта, як толькі прыбудзеце. А зараз прывядзіце гэтага чалавека ў баявую гатоўнасць".
  
  
  "Вы гаворыце са мной, сэр, як быццам я працую на вас. Я не працую. І ў пагадненні, якое нас заснавала, і ў наступных зменах вы не можаце загадваць выкарыстоўваць гэтага чалавека".
  
  
  "Я ведаю, вы пагадзіцеся", - сказаў Прэзідэнт.
  
  
  "Паглядзім праз некалькі гадзін. Я неадкладна з'яжджаю. Ёсць што-небудзь яшчэ?"
  
  
  "Не", - сказаў Прэзідэнт.
  
  
  На іншым канцы провада раздалася пстрычка. Мужчына павесіў трубку. І прэзідэнт быў упэўнены, што калі гэты чалавек даведаецца, што здарылася з урадам Злучаных Штатаў і што адбываецца ў працэсе, ён вызваліць гэтага чалавека.
  
  
  Прэзідэнт вярнуў тэлефон у скрыню стала, а затым дастаў з кішэні дзесяць нядбайна надрукаваных старонак, перададзеных міс Уілкенс раней. Ён яшчэ раз перачытаў усё змесціва. "Ну, добра", - ціха сказаў ён сабе.
  
  
  "Яны самі напрасіліся на гэта. Цяпер яны збіраюцца дабрацца да яго".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  Яго звалі Рыма.
  
  
  І калі ён падышоў да першай мішэні загараднага клуба "Сілвер Крык" у Маямі-Біч, ён быў раз'юшаны. Не бушуючым гневам, а цвёрдым, вызначаным раздражненнем, якое не сыходзіла.
  
  
  Было 5:30 раніцы, і на чырванелым світальным небе толькі-толькі замігцела святло, калі ён выруліў на пустую праезную частку і перадаў правы кіроўцы кудлатаму кэдзі ў расклёшаных штанах. Кадылак усё яшчэ цёр вочы, відаць, не плануючы прачынацца да поўдня.
  
  
  Ён не загаварыў з кэдзі, калі ішоў да мяча. Насамрэч яму нават не патрэбен быў "кэдзі", але калі гольф быў для яго адпачынкам перад ранішняй зарадкай, то, клянуся богам, ён збіраўся атрымліваць асалоду ад ім, як нармальны чалавек.
  
  
  У рэшце рэшт, у яго былі некаторыя правы, нават калі звычайная працэдура парушалася па жаданні кожны раз, калі ў "наверсе" валасы ўставалі дыбарам.
  
  
  Ён узяў у кэдзі наступную клюшку і, ледзь паспеўшы ўстаць, адправіў мяч у лунку. Затым ён змяніў клюшку на клюшку, падышоў да грына, забіў мяч і зноў узяў свайго вядучага.
  
  
  Можна было б падумаць, што з такімі ўзрушаючымі рэсурсамі, масіўнымі кампутарамі, разгалінаванай сеткай, што наверсе аднойчы, усяго адзін раз, умяшаюцца ў нешта, што не будзе выглядаць як пустая балбатня, канец святла будзе, вышэйшы прыярытэт, будзьце гатовыя да заўтрашняга. дню - дзівацкая зграя каркаюць гусей. Чалавек па імі Рыма пераключыў дыск на зялёны. Калі ён ішоў, здавалася, што ён плыве. Яго рухі былі плыўнымі, і яго замах для гольфа быў плыўным, клюшка рухалася, як яму сказалі, неверагодна павольна.
  
  
  Ён быў каля шасці футаў ростам і сярэдняга целаскладу. Толькі незвычайна тоўстыя запясці адрознівалі яго ад іншых мужчын. Яго твар загойваўся пасля апошняй аперацыі, і цяпер, з яго вуглаватымі скуламі і жорсткай, самазадаволенай усмешкай, ён выглядаў як пачатковец верхавод мафіі.
  
  
  Гэта быў новы твар пасля кожнага задання, якое даставала яго. У яго нават не было выбару. Ён адпраўляўся ў маленькую бальніцу за межамі Фінікса, адыходзіў адтуль з перавязкамі, а затым, праз два тыдні, з пачарнелымі ад аперацыі вачыма і болем у асабовых мышцах, ён бачыў, які твар вырашылі зрабіць яму наверсе. Ці, можа, гэта было проста дадзена капрызе доктара. Гэта быў чый заўгодна выбар, але не яго.
  
  
  Клюшка была ў яго ў руках; адчуўшы рух грына, ён паслаў мяч у напрамку да кубка. Перш чым ён пачуў плясканне, ён быў на шляху да наступнай мішэні.
  
  
  Удар. Рыма правёў мяч па фарватэры, зачапіўшы яго ад доўгай сабачай нагі злева. Ён перавярнуў кіроўцу ззаду сябе і пачуў, як кэдзі злавіў яго.
  
  
  Насамрэч яго турбавалі новыя твары. Але мерцвякам выбіраць не даводзіцца, ці не так, Рыма, сказаў ён сабе. Ён чакаў у мяча, пакуль "кэдзі", пыхкаючы, прарабляў доўгі шлях ад мішэні. Задыханы, які клыпаў "кэдзі" да Рыма, павінен быў нешта сказаць яму, але ён праігнараваў гэта. Зялёны ўспыхнуў у 170 ярдах наперадзе. Калі "кэдзі" параўняўся з ім, Рыма сказаў: "Паглядзі, калі ласка, на размяшчэнне сцяжкоў".
  
  
  "Кадылак" павалокся да лужка. Рыма ціхенька свіснуў сам сабе. "Кадылак", здавалася, ехаў цэлую вечнасць.
  
  
  Чаму наверсе заўсёды была спешка? Яго плячо яшчэ нават не загаілася пасля таго худога бандыта з Гудзона, штат Нью-Джэрсі, які страціў прытомнасць да таго, як Рыма нанёс скрышальны ўдар. Рука Рыма працягвала рухацца, як і яго плячо. Цяпер яно якраз канчала гаіцца. Наверсе, відаць, ведалі пра гэта.
  
  
  Мінулай ноччу, калі ён здзяйсняў вячэрні чэк са свайго гасцінічнага нумара, ён набраў правільны нумар на скрэмблеры, пачуўшы першы званок, а затым ён пачуў нешта, што гучала так, як быццам лінія ўсё яшчэ была скрэмбляваная.
  
  
  “Рыма. Будзь на піку да заўтрашняга поўдня. Сустрэнемся ў 10 гадзін вечара ў галоўным рэстаране аэрапорта імя Далеса ў Вашынгтоне. Няма часу на новую асобу. Прыходзь такім, які ты ёсць”.
  
  
  "Што?" - спытаў Рыма, зноў правяраючы дыск скрэмблера.
  
  
  "Ты чуў мяне. Заўтра ў дзесяць вечара. Аэрапорт Далеса". Рыма зноў паглядзеў на тэлефон. Ён працаваў.
  
  
  Ён стаяў, апрануты толькі ў трусы, ля ложка ў сваім гасцінічным нумары. У суседнім пакоі ён чуў, як роў тэлевізар. Чіун усё яшчэ трэцюю гадзіну глядзеў мыльныя оперы. Кандыцыянер гудзеў амаль бясшумна.
  
  
  "Доктар Сміт, я мяркую", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так, вядома. Хто, чорт вазьмі, яшчэ мог бы адказаць па гэтым нумары?"
  
  
  "У мяне былі прычыны для здзіўлення", - сказаў Рыма. "Па-першае, я не дасягаю піка, нават хуткага, менш чым за два тыдні. І вы нават яшчэ не папярэдзілі мяне. Па-другое, вы самі арганізавалі змену асоб Мікі Маўса кожны раз, калі я хаджу ў прыбіральню. Па-трэцяе. , калі мы збіраемся ва ўсім разабрацца, навошта нам важдацца з пластычнай хірургіяй?І, па-чацвёртае, наступная аперацыя, якую я перанясу, верне мне нешта падобнае на тое, як я выглядаў да таго, як мяне ўцягнулі ў гэтую бойку. І гэта апошняя”.
  
  
  "Чыун кажа, што ты можаш функцыянаваць ніжэй піка і імкнуцца да яго".
  
  
  "Чыун кажа".
  
  
  "Так".
  
  
  "А як наконт таго, што я кажу?"
  
  
  "Мы пагаворым аб гэтым заўтра ўвечар. Да спаткання".
  
  
  Затым раздалася пстрычка тэлефона. Рыма асцярожна зняў прыладу з пластыка і алюмінія са скрамблёрам і правай рукой павольна сціскаў, пакуль ланцугі не пачалі выскокваць з-пад трэскаецца пластыка. Ён працягваў сціскаць, пакуль тое, што ён трымаў у руцэ, не ператварылася ў суцэльны стрыжань з раздушанай электронікі.
  
  
  Затым ён пайшоў у суседні пакой, дзе быў уключаны тэлевізар. У двух футах ад здымачнай пляцоўкі ў позе лотаса сядзеў далікатны ўсходні мужчына ў мантыі, яго белая барада спадала з высахлага твару, як апошнія ніткі бледнай цукровай ваты.
  
  
  Ён назіраў за доктарам Лоўрэнсам Уолтэрсам, псіхіятрам на волі. Бэці Хендон толькі што адкрыла доктару Уолтэрс, што яе маці на самай справе была не яе маці, а яе бацькам, які выдаваў сябе за пакаёўку верхняга паверха ў доме Джэрэмі Бладфарда, чалавека, якога яна кахала, але за якога ніколі не магла выйсці замуж з- за свайго падлеткавага шлюбу з Уілфрэдам Уаятам Хомсбі, вар'яцкім мільярдэрам-пустэльнікам, які нават цяпер пагражаў зачыніць новую клініку доктара Ўолтэрса для бедных "Чыун", - закрычаў Рыма. "Ты сказаў Сміту, што я магу функцыянаваць ніжэй піка?"
  
  
  Чыун не адказаў. Яго кашчавыя рукі заставаліся скрыжаванымі на каленях.
  
  
  "Ты хочаш, каб мяне забілі, Чиун? Гэта тое, што ты хочаш зрабіць?"
  
  
  У пакоі было ціха, калі не лічыць прамовы доктара Уолтэрс аб тым, чаму людзям важна прымаць сябе як людзей, а не такімі, якімі іх чакаюць бачыць іншыя.
  
  
  "Я збіраюся адключыць гэты апарат, Чыун".
  
  
  Тонкі палец з хупава завостраным пазногцем амаль такой жа даўжыні падняўся да вуснаў старога.
  
  
  "Ш-ш-ш", - сказаў Чыун.
  
  
  На шчасце, загучала арганная музыка fadeout, і нязноснае дзіця выскачыла на экран, перапыніўшы картачную гульню сваёй маці, каб расказаць ёй пра стан яе зубоў. Маці здавалася задаволенай. Тое ж самае зрабілі і іншыя гульцы, у кожнага з якіх было па чатыры штукі, і яны запатрабавалі паведаміць, якім сродкам для чысткі зубоў карысталася дзіця.
  
  
  "Вам не абавязкова ўвесь час быць на піку, сапраўды гэтак жа, як аўтамабіль не павінен увесь час ехаць са хуткасцю 90 міль у гадзіну".
  
  
  "Калі машына ўдзельнічае ў гонцы, гэта дапамагае мець магчымасць рухацца хутка".
  
  
  "Залежыць ад таго, на чым ці з кім удзельнічаеш у гонках", – сказаў Чыун. "Машыне не абавязкова хутка бегчы, каб абагнаць чарапаху".
  
  
  "І ўвесь свет - мая чарапаха?"
  
  
  "Увесь свет - твая чарапаха", - сказаў Чыун.
  
  
  "Але выкажам здагадку, я сутыкнуся з вельмі хуткай чарапахай?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Тады вы плаціце апошнія ўнёскі нашай прафесіі".
  
  
  "Дзякуй. Заўсёды прыемна, калі ты побач. Да заўтрашняга вечара я прыступаю да выканання задання".
  
  
  "Тады займіся сценамі", – сказаў Чыун. "І адна перасцярога, сыне мой".
  
  
  "Так?"
  
  
  "Гнеў знішчыць вас хутчэй, чым любую чарапаху. Гнеў пазбаўляе розум яго вачэй розуму. І вы жывяце сваім розумам. Мы слабейшыя за буйвала і павольней каня. Нашы кіпцюры не такія вострыя, як у льва. Але тамака, дзе мы ходзім, мы кіруем. Розніца ў нашых розумах. Гнеў затуманьвае наш розум ".
  
  
  "Маленькі бацька", - перабіў Рыма.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Выкінь гэта са сваіх вушэй".
  
  
  Рыма павярнуўся з гасцінай назад у спальню і пачаў працаваць са сценамі, спачатку падбягаючы да адной, затым адскокваючы назад, затым да іншай і адскокваючы назад, затым ад сцяны ў куце і на суседнюю сцяну, і ўзад-наперад, ад сцяны да сцяны, набіраючы хуткасць, пакуль, нарэшце, ён не пачаў рухацца, як асляпляльна хуткі саліцёр, па пакоі, па сценах, яго ногі не дакраналіся дывановага пакрыцця падлогі.
  
  
  Гэта было добрае практыкаванне. Гэта быў добры спосаб разрадзіць энергію і гнеў, падумаў Рыма. Чыун меў рацыю, як меў рацыю заўсёды. Розніца складалася ў розуме. Большасць мужчын маглі выкарыстоўваць толькі невялікі працэнт сваёй каардынацыі і сілы. На піку Рыма мог выкарыстоўваць амаль 50 працэнтаў. І Чыун, пажылы Чыун, майстар сінанджа, трэнер Рыма і бацька, якога ў Рыма ніколі не было, мог выкарыстаць больш за 75 адсоткаў сваіх здольнасцяў.
  
  
  Ён проста ўвесь час рабіў тое, на што большасць людзей былі здольныя толькі ў рэдкіх выпадках.
  
  
  Рыма пачакаў, пакуль "кадылак" пагаліцца назад. Ён не мог бачыць сцяг на паднятым лужку, акружанай глыбокімі пяшчанымі пасткамі. Вецер дзьмуў злева направа, і трава пахла густа, насычана і смачна ад пастаяннага догляду. Злева ад фарватэру хруснула некалькі галінак, нібыта іх прыціснула цяжкая жывёліна. Шум даносіўся з-за групы дрэў, абрамленых жывой загараддзю.
  
  
  Кэдзі вярнуўся. Ён цяжка дыхаў і з цяжкасцю вымаўляў словы.
  
  
  "У васьмі футах за краем лужка, як раз уздоўж лініі пясчанай пасткі. Зеляніна хутка расце, і збожжа рухаецца да вас. Зеляніна адыходзіць ад вас уніз па схіле".
  
  
  Кадылак зрабіў нахільны рух рукой, паказваючы кут нахілу.
  
  
  "Гэта сто семдзесят ярдаў. Мяркуючы па тым, як ты страляў, табе трэба было б выкарыстоўваць танкетку падачы".
  
  
  І тады Рыма зразумеў, што гуляў не ў сваю гульню. У гневе ён проста біў па варотах, каб забіць, замест таго каб акуратна змясціць мяч у пясчаную пастку тут ці на няроўнай паверхні там, і наўмысна нанесці ўдар па ўяўных лунках у некалькіх футах ад рэальнай лункі. Ён гуляў у сваю лепшую гульню, якую толькі мог, і пры сведцы.
  
  
  "Вы - нешта іншае, містэр Дональдсан", - сказаў кэдзі, назваўшы апошняе імя Рыма.
  
  
  "Дай мне чатыры прасы".
  
  
  "Як вы стралялі, містэр Дональдсан? Я ніколі не бачыў, каб хто-небудзь страляў так, як вы".
  
  
  "Пра што ты кажаш?" Нядбайна спытаў Рыма.
  
  
  "Што ж, арол-арол - гэта даволі добры пачатак".
  
  
  "У цябе, мабыць, пахмелле", - сказаў Рыма, беручы "чатыры прасы". "Ты яшчэ не прачнуўся. У мяне ёсць пудзіла і намінал. Я ведаю, што я падстрэліў. Што ты паліў мінулай ноччу?"
  
  
  Рыма вельмі асцярожна расставіў ногі і зрабіў два нязграбныя замахі назад. Затым ён нанёс прыемны ўдар па выгібе са 170 ярдаў - 70 ярдаў наперад і 100 ярдаў у наступны фарватэр.
  
  
  "Чорт вазьмі", - сказаў Рыма, кідаючы клюшку перад сабой на плюшавым тратуары. "І я правёў добрую гульню".
  
  
  Кадылак міргнуў, і Рыма ўважліва сачыў за яго вачыма, каб убачыць, ці забудзе кадылак тыя першыя дзве дзірачкі. Адказ быў бы ў ягоных вачах.
  
  
  Але вочы нічога не сказалі, бо іх там больш не было. Праз іх да яго чэрапа прабегла чырвоная рана, і Рыма пачуў гудзенне кулі яшчэ да таго, як пачуў трэск стрэлу з-за дрэў, якія абрамлялі фарватэр.
  
  
  Стрэл разгарнуў хлопца, з сумкі з дубінкай на дарожку пасыпаліся жалязякі і драўніна. Рыма нырнуў за якое верціцца цела, выкарыстоўваючы яго як мяшок з пяском. Калі хлопчык упаў на зямлю, Рыма ўпаў на зямлю адначасова, распляскаўшыся да контураў маладога чалавека. Яшчэ дзве магутныя кулі ўпіліся ў цела хлопчыка. Ніякага перакрыжаванага агню, падумаў Рыма. Па моцным удары па хлопчыку ён мог сказаць, што той, хто быў у зарасніках дрэў, выкарыстоўваў цяжкую зброю. Магчыма, "Магнум" калібра 357. Ён таксама засяродзіўся.
  
  
  Цела хлопчыка зноў тузанулася. Хто б гэта ні быў, ён страляў з адназараднай вінтоўкі. І праз гэта ён павінен быў памерці.
  
  
  Паўза, і цела зноў ударылася. Рыма адключыўся. Спачатку хутка, убок, не мяняючы напрамкі, куля ззаду яго. Прыпынак, павольны перакат направа, дазваляючы стрэлку перагрузіцца. Ён рухаўся справа налева, перамяшчаючыся па фарватэры, як мячык для гульні ў кеглі, скарачаючы адлегласць паміж сабой і снайперам. І тады ён зразумеў, што іх было трое. Стрэл выплюнуў гразь яму пад ногі, а затым з кустоў выйшлі двое мужчын, па адным з кожнага боку ад стрэлка, іх твары счарнелі, як у камандас, форма цьмяна-зялёная, чаравікі чорныя, высокія і начышчаныя, як у дэсантнікаў. На іх былі чорныя капялюшыкі-панчохі, і яны выходзілі няправільна, рухаючыся адзін за адным. Першы мужчына трымаў кароткі пісталет-кулямёт, недакладны далей за сорак ярдаў.
  
  
  Чаравікі для гольфа не дапамаглі. Рэальнай хуткасці перашкаджалі шыпы. Змяненне напрамку адбывалася не ад абсталявання, а знутры. Вялікія футбалісты, такія як Гейл Сэйерс, валодалі гэтым, робячы рэчы, якія здаваліся немагчымымі. І яны былі немагчымыя для вачэй, якія верылі, што раўнавага залежыць ад працы ног. Лепшай падэшвай для перамяшчэння была падэшва яго ступні, і шыпы запавольвалі Рыма, калі ён нахіляўся, каб пабудаваць траіх мужчын у лінію так, каб толькі адзін мог страляць у яго адначасова.
  
  
  Кідок, хуткі прыпынак і яшчэ адзін кідок дазволілі пазбавіцца ад шыпастых чаравік з дапамогай кароткіх выспяткаў; цяпер Рыма ступаў па цяжкай вільготнай траве фарватэру нагамі ў шкарпэтках. Рыма рушыў лоб у лоб на адлегласць сарака ярдаў ад першага чалавека, і сярэдні злёгку зачын пярэдняга, спрабуючы ўсталяваць сваю лінію агню. Пярэдні чалавек на імгненне спыніўся.
  
  
  Рыма выехаў на прамую хуткасную трасу і ў імгненне вока апынуўся наперадзе, яго вялікі палец правай рукі напружыўся, апісваючы шырокую дугу ўверх, калі ён набліжаўся. Да таго часу, калі ён быў на адлегласці выцягнутай рукі ад лідэра, вялікі палец рухаўся наперад, а затым вялікі палец глыбока ўпіўся ў пахвіну першага мужчыны, прымушаючы яго адкаціцца назад са жаласным здушаным "оо" у другога мужчыну. "ох" было вельмі ціхім, што нядзіўна, паколькі яго левае яечка зараз прылягала да ніжняй часткі лёгкага.
  
  
  Левай рукой Рыма ўсадзіў пазногці ў галёнку другога мужчыны, які спрабаваў ухіліцца ад стрэлу са свайго пісталета-кулямёта. Пазногці ўпіліся ў яго твар, як быццам гэта была галоўка сыра.
  
  
  І затым, неверагодна, снайпер, які перазараджваў, устаў і адкінуў сваю вінтоўку. Ён не пацягнуўся за сваім пісталетам 45-га калібра, але стаў у позу каратэ санчын дачы, сагнуўшы ногі, выцягнуўшы пальцы, рукі злёгку сагнутыя наперад, кулакі сціснутыя.
  
  
  Мужчына быў высокім, хударлявым і жорсткім, з тых, чый твар стварыў Тэхасу рэпутацыю. Яго кулакі былі памерам з фунтавыя слоікі з-пад кавы. Ён узвышаўся над жывой загараддзю. Цяпер ён спакойна чакаў нападу Рыма, бляск яго зубоў адпавядаў бляску палкоўніцкіх арлоў на плячах яго формы.
  
  
  Рыма спыніўся.
  
  
  "Ты, відаць, жартуеш, Мак", - сказаў ён.
  
  
  "Зрабі крок наперад, малыш", - сказаў палкоўнік. "Твой час прыйшоў".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся, затым упёр рукі ў бакі і гучна засмяяўся. Ён адступіў назад, каб пазбегнуць непрыемнасцей. Мужчына са зрушаным яечкам страціў прытомнасць. Іншы, з рассечаным тварам, курчыўся на зямлі ў расце лужыне крыві, яго форма колеру хакі пацямнела.
  
  
  Палкоўнік паглядзеў на іх дваіх, затым на Рыма, а затым пачаў ціха напяваць сабе пад нос.
  
  
  Рыма адступіў яшчэ на крок, а палкоўнік зрабіў крок наперад. Ён рэзка тузануўся направа, калі рушыў наперад, відавочна, рыхтуючыся да нізкага выпаду перавернутым кулаком.
  
  
  "Хто навучыў цябе гэтаму прыёму дынгалінгу?" - Спытаў Рыма, выскокваючы назад, але не настолькі далёка, каб мужчыну не перашкодзіла хутка выцягнуць свой 45-й калібр.
  
  
  "Давай, ты, здрадлівы вырадак", - сказаў палкоўнік. "Я збіраюся ачысціць Амерыку ад цябе".
  
  
  "Не з аслабленым шыта-вучы", - сказаў Рыма. "Не з табой; не з гэтым рухам".
  
  
  "Стой спакойна і змагайся", - сказаў палкоўнік.
  
  
  "Не, пакуль ты не скажаш мне, хто навучыў цябе гэтай лухце", - сказаў Рыма.
  
  
  "Згодзен", - ледзь чутна вымавіў палкоўнік. "Сілы спецыяльнага прызначэння ЗША", а затым ён рушыў наперад, асляпляльна хутка апусціўшы правую руку да твару Рыма. Да няшчасця для мужчыны, яго суправаджэнне было крыху больш дбайным, чым ён планаваў. Яго рука працягвала выходзіць з плечавага сустава з дапамогай Рыма, які пацягнуў мужчыну наперад, затым падкінуў яго ў паветра, каб ён прызямліўся тварам у пясчаную пастку побач з трэцім грынам.
  
  
  Ударам паўсціснутага кулака Рыма адправіў заднюю частку чэрапа глыбей у пясок, адкуль яго нельга было атрымаць простым ударам пясчанага кліну. Ён зрабіў гэта, трымаючы левую руку выпрастанай з ветлівасці да загараднага клуба, які неўзабаве быў бы шакаваны, выявіўшы, што палкоўнік спецпрызна, у некаторым родзе, стаў сталай часткай вялікай трэцяй лункі, сабачай нагі злева.
  
  
  Затым Рыма акуратна прыкончыў двух іншых салдат. Дзіўна, якімі мірнымі былі людзі пасля смерці. Яны заўсёды дзялілі магілы ў гармоніі.
  
  
  Ён перайшоў да кэдзі, спадзеючыся на шанец, вельмі слабы шанец, што хлопчык усё яшчэ можа быць жывы. Ён не быў.
  
  
  Затым Рыма сышоў з поля, прайшоўшы праз 17-ю лунку, якая прымыкае да невялікай бакавой дарогі. Плячо яго шэра-блакітнай кашулі для гольфа было злёгку падранае ў тым месцы, дзе яго зачапіла куля. І Чыун запэўніў Сміта, што Рыма можа функцыянаваць па-за пікам. Гэтага было дастаткова, каб Рыма зноў раззлаваўся.
  
  
  Але яго гнеў знік на наступны дзень, калі ён убачыў, як лімонны твар доктара Гаральда Сміта расплыўся ў шоку, калі Рыма запэўніў свайго начальніка, што сакрэтная арганізацыя КЮРЭ больш ні для каго не з'яўляецца сакрэтам. Як і Рыма Уільямс, чалавек, вядомы як Разбуральнік. У Рыма была парэзаная кашуля для гольфа, каб даказаць гэта.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  4 ліпеня, калі Амерыка святкавала доўгія гарачыя выходныя, а палітыкі прамаўлялі прамовы аб кошце свабоды для людзей, якія чакаюць бясплатнага піва, 48-гадовы генерал амерыканскіх ВПС па імі Блэйк Дорфвіл падвысіў раздробны кошт на гэтую свабоду на сусветных рынках, зрабіўшы тое, чаму яго вельмі добра навучылі. Ён разбамбіў горад.
  
  
  Сэнт-Луіс.
  
  
  Ён выкарыстаў прыладу магутнасцю ў дзесяць мегатон, здольнае знішчыць чатыры Сэнт-Луіса і забрудзіць большую частку Місуры. Урон, які яно на самой справе нанёс, заключаўся ў вельмі вялікай дзірцы на сметніку і нязначным радыяцыйным пашкоджанні смецця.
  
  
  Паветраная паліцыя, ваенная паліцыя і ФБР акружылі звалку і дапамаглі персаналу Камісіі па атамнай энергіі ў выманні зброі, якая не спрацавала.
  
  
  Генерал-маёр Блэйк Дорфвіл нанёс яшчэ большую шкоду сваёй персонай. Ён разбурыў хатнюю тэлевізійную антэну, дах ганка і арэлі на верандзе ў прыгарадзе Спрынгфілда. Яго дасталі з дапамогай губак і гумавых пакетаў. Калі ўладальнік выявіў, што істота, якая ўварвалася ў яго дом, была генералам ВПС, ён запатрабаваў кампенсацыі ўрону ў падвойным памеры, уключаючы аплату за страту тэлевізійнага прыёму на працягу тыдня, што выклікала крайні дыскамфорт і адчужэнне яго сям'і. Калі яму заплацілі неадкладна і наяўнымі, ён запаў у цяжкую дэпрэсію, які пераследуецца магчымасцю таго, што ён мог запатрабаваць і атрымаць у пяць разоў больш.
  
  
  Другі пілот бамбавіка, палкоўнік-лейтэнант Лейф Андэрсан, растлумачыў ФБР, свайму камандзіру, начальніку штаба свайго камандзіра, Цэнтральнаму разведвальнаму кіраванню і доктару Сміту, худому мужчыну з змардаванай асобай, нядаўна прызначанаму ў апарат прэзідэнта, што генерал Дорфвіл вывеў самалёт з ладу палёту з ваенна-паветранай базы Эндрус каля Вашынгтона.
  
  
  Па словах палкоўніка Андэрсана, генерал Дорфвіл праігнараваў яго пытанні і проста працягнуў палёт у Сэнт-Луіс, дзе прывёў у дзеянне бомбу. Палкоўнік Андэрсан указаў, што для прывядзення ў дзеянне прылады патрабавалася два чалавекі, і ён не стаў бы гэтага рабіць.
  
  
  "Вас пыталі?" - спытаў доктар Сміт з змардаванай асобай.
  
  
  Генерал ВПС, які сядзеў за сталом, паглядзеў на хударлявага цывільнага так, нібы той толькі што выпусціў газ. Але цывільнага гэта не збянтэжыла. "Вас пыталі?" ён паўтарыў.
  
  
  "Не, я не быў", – сказаў падпалкоўнік Андэрсан, які затым пусціўся ў апісанне вышыні, часу спрацоўвання зброі, схемы паветранага руху.
  
  
  "Генерал растлумачыў вам, чаму ён адхіліўся ад курса?" - перабіў доктар Сміт.
  
  
  Генерал ВПС за сталом гучна выдыхнуў сваё раздражненне дурасцю грамадзянскай асобы, якая магла ўявіць, што генерал нешта тлумачыць падпалкоўніку.
  
  
  "Не", - сказаў палкоўнік Андэрсан.
  
  
  "А падчас палёту ён што-небудзь казаў?"
  
  
  "Не", - сказаў Андэрсан. "Ён напяваў".
  
  
  "Што ён напяваў?"
  
  
  Мужчыны сядзелі вакол доўгага стала ў сталовай пад флуарэсцэнтным асвятленнем у спецыяльнай зале пасяджэнняў Пентагона. Чатырохзорны генерал ВПС стукнуў па стале далонню так моцна, што замігцелі агні.
  
  
  “Чорт вазьмі, якая розніца, што ён напяваў? Па амерыканскім горадзе было выпушчана ядзерная прылада. Мы спрабуем вызначыць, як прадухіліць паўтарэнне гэтага. Я не разумею, доктар Сміт, як у свінячай задніцы можа мець значэнне тое, што напяваў гэты чалавек”.
  
  
  Сьміт ніяк не адрэагаваў на слоўную абразу.
  
  
  "Палкоўнік", - сказаў ён. "Што напяваў гэты чалавек?"
  
  
  Падпалкоўнік Лейф Андэрсан, дужы мужчына гадоў трыццаці, які маладжавы выглядаў, з трывогай паглядзеў на генерала. Генерал з агідай паціснуў плячыма. "Адказаць яму", - сказаў ён стомленым голасам.
  
  
  "Ну, я не ўпэўнены", - сказаў палкоўнік.
  
  
  "Напайце некалькі тактаў", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  Пачуўшы гэта, людзі з ФБР раззлаваліся. Падпалкоўнік паглядзеў на генерала. Генерал толькі недаверліва паківаў галавой. Людзі з ФБР утаропіліся на Сміта.
  
  
  "Напайце некалькі тактаў", - паўтарыў доктар Сміт, як быццам ён быў кіраўніком аркестра, які спрабуе задаволіць просьбу п'янага.
  
  
  "Так-так-так-так-дум-так-дум-дум-так-так-так, пракляты дум", - сказаў Андэрсан амаль манатонна, нешта сярэдняе паміж спевамі і размовай Рэкса Харысана.
  
  
  Усе за сталом паглядзелі на доктара Сміта. Ён дастаў з кішэні блакнот і пачаў пісаць. "Гэта так-так-так-так-дум-так-дум-дум-так-так-так-так-дум-дум?" ён спытаў.
  
  
  "О, гэта ўжо занадта, чорт вазьмі", - сказаў генерал.
  
  
  "Гэта некалькі незвычайна", – сказаў адзін з супрацоўнікаў ФБР.
  
  
  "Давайце пройдзем праз гэта яшчэ раз, калі вы не пярэчыце", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  "Вы з офіса прэзідэнта?" спытаў генерал.
  
  
  "Так", - сказаў Сміт, не гледзячы на генерала. "Давайце паслухаем гэтую песню яшчэ раз".
  
  
  "Я ніколі не бачыў вас у Белым доме", - сказаў генерал.
  
  
  "Вы не праверылі мае паўнамоцтвы?" - спытаў Сміт.
  
  
  "Да у мяне ёсць".
  
  
  “Добра. Тады, калі вы не хочаце патэлефанаваць прэзідэнту і паставіць пад сумненне яго меркаванне, мы ўсе паслухаем гэтую песню яшчэ раз”.
  
  
  Падпалкоўнік Андэрсан пачырванеў. Калі яго першае выкананне набліжалася да monotone, тое другое было канчатковай версіяй monotone.
  
  
  "Da da da da dum da dum dum da da da da dum dum."
  
  
  "Не маглі б вы ўкласці ў гэта крыху больш за жыццё?" - спытаў доктар Сміт.
  
  
  "О, Ісус Хрыстос", - сказаў генерал, выпусціўшы галаву на рукі. Людзі з ФБР пачалі ўхмыляцца. Чалавек з ЦРУ выйшаў з пакоя, абвясціўшы, што збіраецца аблегчыцца.
  
  
  "Больш за жыццё, калі ласка", - спакойна папрасіў доктар Сміт.
  
  
  Падпалкоўнік Андэрсан кіўнуў і пачырванеў яшчэ болей. Ён коратка, умольна паглядзеў на столь, затым зноў замурлыкаў так добра, як толькі мог. Калі ён скончыў, ён паглядзеў на Сміта. "Гэта падобна на мелодыю, якую я чуў раней", - сказаў ён прабачлівым тонам.
  
  
  "Дзякуй. Цяпер вы сказалі, што генерал Дорфвіл зняў свой парашут?"
  
  
  Палкоўнік Андэрсан кіўнуў.
  
  
  "Ці казаў ён вам калі-небудзь - калі-небудзь у мінулым - хто перавёў яго на ваенна-паветраную базу Эндрус?"
  
  
  "Якая розніца?" - прагрымеў генерал. "Так атрымалася, што я гэта зрабіў".
  
  
  "А як пішацца ваша імя?" - спакойна спытаў доктар Сміт.
  
  
  "Генерал Вэнс марнее. V як у перамозе; A як у нападзе; N як у нацыі; C як у канстытуцыі; E як эліта. Вэнс. W як у перамозе ..."
  
  
  "Дзякуй, генерал. Гэтага будзе больш чым дастаткова. І з вамі можна звязацца?"
  
  
  "Тут, у Пентагоне".
  
  
  "А ты дзе жывеш?"
  
  
  "Александрыя, Вірджынія".
  
  
  "Добра. Магу я звязацца з вамі там па тэлефоне ноччу?"
  
  
  "Так. Што-небудзь яшчэ?"
  
  
  "Не. Не пра вас", - сказаў Сміт і павярнуўся назад да палкоўніка Андэрсана, думаючы, што Рыма быў бы ўдзячны, калі б ён даведаўся адрас Уітэрса. Рыма не любіў марнаваць свой час, высочваючы свае мэты.
  
  
  "Вы пратэставалі, калі генерал Дорфвіл зняў свой парашут, палкоўнік?"
  
  
  "Ён быў генералам, доктарам... Доктар..."
  
  
  "Сміт".
  
  
  "Ён быў генералам, доктар Сміт".
  
  
  Сьміт зрабіў пазнаку ў нататніку. "Самалёты пераследу падабралі вас над Спрынгфілдам. І яны заўважылі сёе-тое незвычайнае, калі генерал Дорфвіл выскачыў, праўда? Не маглі б вы падрабязней распавесці пра гэта, палкоўнік?"
  
  
  "Дзіўна? Ну, ён выплыў без парашута. Гэта дзіўна".
  
  
  "Нешта, што ён зрабіў па шляху ўніз?"
  
  
  "О так, ён падаў, рухаючы рукамі. Як быццам ён быў на парашуце. Як быццам ён кіраваў рухамі парашута. Гэта тое, што сказалі пілоты pursuit".
  
  
  "Я мяркую, ні ў каго з вас, джэнтльмены, няма фатаграфій выраза асобы генерала Дорфвіла, калі ён падаў?" - спытаў доктар Сміт.
  
  
  "Няшчасце", - сказаў генерал Уітэрс. "Паверце мне на слова. Няшчасце".
  
  
  Палкоўнік засмяяўся. Людзі з ФБР засмяяліся. Нарэшце генерал засмяяўся над уласным жартам. Доктар Сміт не засмяяўся. "Я так не думаю", - сказаў ён і вярнуў блакнот у кішэню. "Дзякуй вам усім. У мяне ёсць усё, што мне трэба".
  
  
  Калі дзіўны доктар з прэзідэнцкага кабінета выйшаў з пакоя ў Пентагоне, генерал Уізерс пакруціў галавой і ціха свіснуў. "І гэта тое, што блізка да прэзідэнта", - сказаў ён.
  
  
  Ропат недаверу напоўніў пакой. Затым генерал Уітэрс прыступіў да таго, што ён лічыў важным допытам. Каардынаты палёту. Радыёсувязь. Аператыўныя загады. Ён рабіў гэта, перагнуўшыся цераз стол, яго сківіца высунулася наперад, вочы пільна глядзелі на таго, хто гаварыў. У яго быў моцны і прывабны твар, які ўпрыгожваў некалькі часопісаў навін.
  
  
  У яго было гэта твар яшчэ прыкладна чатырнаццаць гадзін, пакуль яно не ператварылася ў жэле на яго ўласнай падушцы ў яго ўласным ложку ў яго ўласным доме ў Александрыі, штат Вірджынія. Яго гібель была б настолькі хуткай і маўклівай, што яго жонка прачнулася б толькі тады, калі адчула нешта мокрае на сваім плячы і павярнулася, каб сказаць мужу, каб ён перастаў пускаць сліны ў ложку.
  
  
  Генерал Уітэрс не здзейсніў ніякага злачынства, акрамя таго, што быў магчымым звяном у ланцугу, які арганізацыя пад назвай КЮРЭ хацела разарваць любой цаной. Яго подпіс на дакументах аб перакладзе генерала Дорфвіла быў яго ўласным смяротным прысудам.
  
  
  Гэты подпіс быў пацверджаны на працягу сарака пяці хвілін пасля таго, як дзіўны доктар Сміт пакінуў канферэнц-залу ў Пентагоне. На працягу паўтары гадзіны павялічаныя фатаграфіі былі на шляху да Сміта.
  
  
  Павялічаныя выявы 16-міліметровай плёнкі, відавочна, знятай з самалёта, на якой намаляваны падаючы чалавек. Разглядаючы здымкі, тэхнік фоталабараторыі падумаў сам сабе: пацешная штука. Чалавек, які плыве насустрач сваёй смерці, здаваўся неверагодна абыякавым да ўсяго, што адбываецца. Ён нахіліўся з павелічальным шклом, каб разгледзець твар на адной з фатаграфій. Вусны падаючага чалавека былі падціснутыя, як быццам ён насвістваў нейкую мелодыю, спускаючыся на зямлю. Але, канешне, гэта абсурд, сказаў сабе тэхнік.
  
  
  На працягу ўсяго некалькіх гадзін будзе праведзена падрабязная псіхалагічная экспертыза фатаграфій, а справаздачы псіхолагаў і запісы інтэрв'ю доктара Сміта будуць закадаваны і адпраўлены ў гіганцкую кампутарную сістэму ў санаторыі Фолкрофт у Раі, штат Нью-Ёрк, закадаваны для супастаўлення з вядомымі фактамі, якія тычацца Кловіса Портэра.
  
  
  І кампутар некаторы час круціўся вакол, разглядаючы і адпрэчваючы магчымасці, а затым выдаваў: "Патрэбныя дакладныя падрабязнасці аб смерці Кловіса Портэра. Што ён рабіў у свае апошнія хвіліны? Высветліце, напяваў ён ці насвістваў".
  
  
  Праз некалькі хвілін зарабіў бы гіганцкі апарат для збору інфармацыі, і ўсё скончылася б тым, што еўрапейскі банкір аказаў паслугу багатаму кліенту. Банкір ніколі б не даведаўся, што ў гэты момант ён стаў часткай сеткі па барацьбе са злачыннасцю, вядомай як CUBE.
  
  
  Калі яму павязе, ён ніколі не пачуе аб CURE, таму што менавіта так быў распрацаваны CURE. Бо CURE не быў тым, чым Злучаныя Штаты маглі ганарыцца. CURE, заснаваная шмат гадоў таму, калі хмары хаосу і анархіі навіслі над будучыняй Амерыкі, была проста прызнаннем таго, што канстытуцыя Злучаных Штатаў не працуе.
  
  
  Чалавек, які зрабіў гэтае прызнанне, быў прэзідэнтам Злучаных Штатаў. Вайна са злачыннасцю была прайграна. Злачыннасць расла. Нарастаў хаос. Амерыка хутка пацерпіць крах ці стане паліцэйскай дзяржавай.
  
  
  Малады прэзыдэнт зрабіў выбар. Ён не мог дазволіць войскам праваахоўных органаў краіны разгуляцца, і таму ён стварыў пазалегальныя сілы для барацьбы са злачыннасцю. Ён стварыў CURE. Каб ніводны наступны прэзідэнт не мог пашырыць свае паўнамоцтвы з дапамогай гэтай пазаправавой сілы, кантракт прадугледжваў, што прэзідэнт можа выдаць толькі адзін загад: аб роспуску. Усё астатняе было просьбай.
  
  
  І каб само па сабе лячэнне не стала занадта магутным, яно было абмежавана толькі адным чалавекам, які мог выкарыстоўваць сілу. Гэты чалавек быў абраны мудра. Ён быў звычайнай чалавечай істотай, якая, як вырашыла Кюрэ, магла памерці, і па ёй ніхто не сумаваў. Такім чынам, у выніку публічнага пакарання на электрычным крэсле, пасля акуратнага, жорстка ўвязанага па ўсіх канцах падставы, малады паліцыянт з Ньюарка быў забіты электрычным токам, але выжыў і ачуўся, каб стаць адзінай зброяй Кюрэ: Разбуральнікам. Рыма Уільямс.
  
  
  Ён быў трэцім чалавекам, які даведаўся пра КЮРА. І калі яго вярбоўшчык апынуўся пад пагрозай на бальнічным ложку, з якой ён не змог уцячы, трэцяму чалавеку, Рыма Уільямсу, было загадана зрабіць гэта двойчы. І два з таго часу так і было. Рыма Уільямс і доктар Гаральд К. Сміт, чалавек, які кіраваў CURE і які часам задавальняў просьбы прэзідэнтаў, якія прасілі… толькі прасілі… яго аб дапамозе.
  
  
  Яны былі тымі двума, хто ведаў. Але па ўсёй краіне і па ўсім свеце тысячы працавалі на CURE, нават не марачы аб яе існаванні. Федэральныя агенты, збожжавыя інспектары, мытныя інспектары ў іншых краінах, дробныя злачынцы… усе яны былі часткай сусветнай службы збору інфармацыі, якая загружала факты ў пражэрлівыя кампутары CURE, каб яны маглі аналізаваць злачынствы. І зараз новым аператыўнікам быў малады еўрапейскі банкір, які аказваў паслугу багатаму кліенту, спрабуючы высветліць, чым займаўся нехта па імені Кловіс Портер за некалькі імгненняў да сваёй смерці.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  Але ў той вечар у Вашынгтоне абмяркоўвалі не Кловіса Портэра.
  
  
  Вашынгтон назіраў, як ВПС зрабілі афіцыйную заяву наконт інцыдэнту ў Сэнт-Луісе. Фюзеляжны бак упаў з самалёта на сметнік у Сэнт-Луісе. Так, гэта быў ядзерны бамбавік. Не, на Сэнт-Луіс не скідалася ядзерная зброя. Не, такая зброя не ўзарвалася б, нават калі б яна ўпала. Так, пілот разбіўся да смерці пасля інцыдэнту. Трагічны няшчасны выпадак. Так, гэта сталая палітыка, паводле якой ядзерная зброя не лятае над амерыканскімі гарадамі.
  
  
  Тады чаму, спытаў назойлівы рэпарцёр, калі тэлевізійныя промні асвятлілі мармурова-спакойную асобу супрацоўніка службы грамадскай інфармацыі, тады чаму гэты бамбавік ляцеў над Сэнт-Луісам?
  
  
  Навігацыйная няспраўнасць.
  
  
  Ці можа гэта здарыцца зноў?
  
  
  Ніводнага шанцу на мільён.
  
  
  Калі дварэцкі ў вялікай плюшавай гасцінай, шторы якой выходзілі на Адамс-стрыт у Вашынгтоне, акруга Калумбія, па кіўку амбасадара выключыў тэлевізар, сярод якія памкнуліся пачуліся смяшкі. Зазвінелі куфлі для кактэйляў. Адзін мужчына зарагатаў.
  
  
  "Справа не ў тым, што Амерыка хлусіць", - пракаментаваў амбасадар Урдуша. "Проста яна так дрэнна хлусіць. Магчыма, патрабуецца больш практыкі".
  
  
  "Вы, хлопцы, патрапілі ў невялікую калатнечу, ці не так?" - спытаў брытанскі ваенна-паветраны аташэ амерыканскага адмірала. Адмірал ледзяным тонам адказаў, што яму невядома, якую гадасць меў на ўвазе брытанскі палкоўнік.
  
  
  "Насамрэч, стары, агульнавядома, што вы, людзі, скінулі ядзерную бомбу на дах аднаго з вашых уласных гарадоў".
  
  
  "Я не ведаў пра гэта", – сказаў адмірал.
  
  
  "Што ж, будзем спадзявацца, што ваша галасуе публіка знаходзіцца ў блажэнным няведанні. Дрэнныя справы, ядзерныя боегалоўкі, ці што?"
  
  
  Жонка французскага амбасадара паспрабавала разрадзіць напружанасць. Яна спытала, чаму вайскоўцы заўсёды здаюцца значна больш сэксуальна актыўнымі, чым іншыя мужчыны.
  
  
  Брытанскі палкоўнік прыняў камплімент, адзначыўшы, што ўсе мужчыны заўсёды становяцца больш жывымі ў прысутнасці прыгажосці.
  
  
  "О, палкоўнік", - засмяялася жонка французскага амбасадара.
  
  
  "Я заўважыў, што ў ваенных вышэйшых чыноў, і асабліва ў тых, хто абараняе краіны, якія ўсё яшчэ моцныя ў свеце, застаецца менш часу для сэксуальнага самавыяўлення", - сказаў адмірал.
  
  
  Усмешка на твары жонкі французскага амбасадара стала халоднай, ні на міліметр не змяніўшыся ва ўсмешцы.
  
  
  "Ну, ва ўсіх нас ёсць праблемы, ці не так, адмірал?" - бесклапотна сказаў брытанскі палкоўнік.
  
  
  На жонцы французскага амбасадара была надзета амаль празрыстая блузка, якая на гэтым кактэйлі прыцягвала столькі ж увагі, колькі генеральская зорка, а менавіта - ніякай.
  
  
  Затым шум прыёму раптам сціх, і жонка французскага амбасадара ўбачыла, як у пакой увайшлі светлыя распушчаныя валасы, затым твар, халодная дасканаласць прыгажосці, а затым усмешку, якая прымушала мужчын ахаць. Гэта была ўсмешка, асляпляльная, як брыльянты, і натуральная ў сваёй жахлівай прыгажосці, як нарвежскі фіёрд.
  
  
  Усмешка жонкі французскага пасла павольна ператварылася ў худую, знежывелую пакору. Іншыя жанчыны прымушалі сябе здавацца спакойнымі, уважліва назіраючы за тварамі сваіх мужчын. Яны назіралі, як адкрываюцца раты, мовы аблізваюць вусны, а адна няшчасная жанчына ўбачыла, як яе муж уздыхнуў. Яна зрабіла неадкладны і катастрафічна разлічаны каментар аб узросце свайго мужа. Ён сапраўды адказаў: "Я ведаю, чорт вазьмі", і мінулі тыдні, перш чым ён зноў пераспаў са сваёй жонкай.
  
  
  "Давай-богу, хто гэта?" - спытаў брытанскі палкоўнік
  
  
  "Гэта доктар Літыя Форрестер", - сказала жонка французскага амбасадара. "Узрушаючая, ці не праўда?"
  
  
  "Яна самая прыгожая жанчына, якую я калі-небудзь бачыў", - сказаў палкоўнік.
  
  
  "Яна выглядае здаровай", – прызнаў амерыканскі адмірал. Ён думаў пра пругкасць яе грудзей, якія рухаліся з юнацкай, раскаванай грацыяй пад мякка задрапіраванай чорнай шаўковай сукенкай, якая на ёй была.
  
  
  "Здароў? Гэта ўсё, што вы можаце сказаць?" - пракаментаваў брытанскі палкоўнік.
  
  
  Адмірал паглядзеў у свой келіх з марціні, затым зноў на па-сапраўднаму ўзрушаны твар палкоўніка. "Праз дваццаць гадоў яна, магчыма, будзе складзена як паветраны шарык. Нішто не вечна. Нішто".
  
  
  "Праз дваццаць гадоў, адмірал, яна ўсё яшчэ будзе самай прыгожай жанчынай, якую я калі-небудзь бачыў. Калі-небудзь. І я не кажу пра Вашынгтон, Падук або масток карабля. Я кажу пра свет".
  
  
  "Грудзі, палкоўнік, ёсць грудзі. Нос ёсць нос. А рот ёсць рот. У магіле яны ўсё становяцца дзіўна аднолькавымі".
  
  
  "Але мы зараз не ў магіле, сэр", - запратэставаў брытанскі палкоўнік. "Прынамсі, не ўсе з нас".
  
  
  "О, яна ідзе сюды", - сказала жонка французскага амбасадара.
  
  
  "Прывітанне, дарагая", - сказала жонка французскага амбасадара. Брытанскі палкоўнік паправіў гальштук і выцягнуўся па стойцы рахмана, ці ледзь не пстрыкнуўшы абцасамі. Адмірал зрабіў яшчэ глыток свайго марціні.
  
  
  "Я хацела б прадставіць вам, джэнтльмены, доктара Літыю Форрестер. Літыя - такі добры сябар пасольства", - сказала жонка пасла. "Доктар Форрестер, Літыя, гэта палкоўнік сэр Дылсі Рамсі-Пак, ваенна-паветраны аташэ брытанскага пасольства. Доктар Форрестер. А гэта… Адмірал, прабачце мяне, але мне здаецца, я не ведаю вашага імя."
  
  
  "Карочка. Джэймс Бентан скарыначка. Вы можаце называць мяне адміралам".
  
  
  Жонка амбасадара пачырванела ад такой грубасці. Палкоўнік, сэр Дылсі Рамсі-Пак, нахмурыўся. І доктар Літыя Форрестер аглушальна разрагаталася, пацягнуўшыся да рукі адмірала Краста за падтрымкай. Адмірал Краст не змог стрымаць смех, хаця і спрабаваў.
  
  
  "Адмірал, я так рада пазнаёміцца з вамі", - сказала доктар Літыя Форрестер.
  
  
  "Вы можаце называць мяне Джым", - сказаў адмірал. "Але не дакранайцеся".
  
  
  Літыя Форрестер зноў цудоўна засмяялася, і пакуль уся зала таемна назіраў за ёй, таемна, таму што мужчыны ўлавілі сэнс у вачах сваіх жанчын, яна нахілілася наперад і пацалавала адмірала Джэймса Бентана Краста ў шчаку.
  
  
  "Гэта кранальна, Джым?" - Спытала яна.
  
  
  "Не. Гэта дазволена", - сказаў ён
  
  
  "Значыць, вы ведаеце адзін аднаго", - сказала жонка французскага амбасадара.
  
  
  "Не. Толькі што пазнаёміліся", - сказала Літыя Форрестер.
  
  
  "О", - сказаў палкоўнік сэр Дылсі Рамсі-Пак. І калі Літыя Форрестер некалькі разоў перавяла размову на адмірала Краста, жонка французскага пасла папрасіла прабачэння, і, нарэшце, палкоўнік Рамсі-Пак апусціў "Юніён Джэк" і пайшоў далучыцца да астатніх удзельнікаў вечарыны. Ён ніколі не разумеў, што менавіта зрабіла Амерыку такой паспяховай у першую чаргу, але што б гэта ні было, у адмірала сярэдніх гадоў гэта, відавочна, было.
  
  
  Рамсі-Пак здалася пасля спробы перапыніць каментар доктара Форрестер аб трагічным генералу Дорфвіле, які быў у яе тэрапеўтычным інстытуце і адным з тых, хто пакутаваў тым, што яна звала "сіндромам улады". Іх было лёгка вылечыць, таму што насамрэч яны не былі хворыя, проста нармальна рэагавалі на ненармальныя стымулы.
  
  
  "Гэта амаль як калена футбаліста", - сказаў доктар Форрестер. "Гульца здаровы. Калена здаровае. Але ён атрымлівае траўмы калена, таму што калена не было разлічана на тое, каб вытрымліваць ціск у 250 фунтаў, прабягаючы 100 ярдаў за 10 секунд ".
  
  
  "Мы заўважылі ў Бірме, - сказаў палкоўнік сэр Дылсі Рамсі-Пак, - што людзі, у якіх ..."
  
  
  "Прабачце мяне, палкоўнік, - сказаў доктар Форрестер, - але людзі, якія блукаюць вобмацкам па джунглях, - гэта не тое ж самае, што людзі, на якіх ускладзена адказнасць за ядзерную энергетыку. Я думаю, што наша нацыя атрымала поспех у тым, што не падарвала ўвесь гэты чортавы свет. Адважуся сказаць, я б не спаў па начах, калі б меншыя людзі кантралявалі такую ўладу”.
  
  
  Затым яна павярнулася назад да адмірала, які, здавалася, нейкім чынам вырас на паўтара цалі. Палкоўнік сэр Дылсі Рамсі-Пак злёгку пакланіўся і, папрасіўшы прабачэння, выйшаў. І Літыя Форрестер вярнулася да тлумачэння, як яна магла б вылечыць беднага генерала Дорфвіла, калі б у яе проста было час папрацаваць з ім.
  
  
  Рамсі-Пак бачыў, як яна пакідала вечарынку неўзабаве пасля пачатку вечара, паціскаючы руку адміралу. Калі ён выйшаў з галоўнай залы, жанчыны сталі больш ажыўленымі.
  
  
  Калі Літыя Форрестер выходзіла з будынка, яна ледзь зірнула на свайго шафёра, а села на задняе сядзенне свайго "Ролс-ройса", каб абдумаць вельмі важную праблему. Яна абдумвала гэта на вуліцах Вашынгтона і ў сельскай мясцовасці Мэрыленда. Яна абдумвала гэта, праязджаючы праз вароты Human Awareness Laboratories Inc., па доўгіх звілістых дарогах, працягласцю 6,3 мілі, кіроўным да дзесяціпавярховага будынка, дзіўна размешчанага пасярод пышнай зеляніны і спадзістых узгоркаў.
  
  
  Яна абдумвала гэта ў ліфце на дзясяты паверх, дзе ўварвалася ў круглы і раскошны пакой, падобны на гасціную.
  
  
  І калі яна была ўпэўнена, што засталася адна, яна выслізнула са сваёй чорнай шаўковай сукенкі і шпурнула яе ў сцяну.
  
  
  "Яйкі", - сказала яна.
  
  
  Яна не пярэчыла супраць страты генерала Дорфвіла. Гэта было часткай плана. Яму прыйшлося памерці, паколькі ніхто не хацеў, каб небарака вярнуўся на зямлю, калі яго спыталі, чаму ён вырашыў скінуць ядзерную бомбу на Сэнт-Луіс.
  
  
  І Кловіса Портэра прыйшлося забіць. Ніхто не мог ведаць, што ён натрапіць на праграму. Канешне, ён быў банкірам, але ён быў рэспубліканцам. І з Аёвы. Ён мусіў зрабіць тое, чаго ад яго чакалі, правесці расследаванне і нічога не знайсці. Калі ён капнуў занадта глыбока, яго прыйшлося забіць.
  
  
  Але палкоўнік спецпрызна быў памылкай. Жахлівай дарагой памылкай. І такой дарагой была не сама памылка, а новы элемент, які яна раскрыла.
  
  
  Літыя Форрестер падышла да стала з мармуровай стальніцай і дастала са скрыні жоўты нататнік. Яна намалявала дыяграму з ланцужком кропак уздоўж стрэлкі. Першай кропкай быў супрацоўнік службы бяспекі тэлефоннай кампаніі. Ён выявіў адмысловую лінію сувязі з санаторыем Фолкрофт. Гэта была другая кропка. І прэзідэнт скарыстаўся гэтай лініяй, калі сакратарка начнога парцье з'явілася ў Белым доме. Затым размова аб "гэтым асаблівым чалавеку". І гэта была апошняя кропка. "Асаблівы чалавек" у Маямі-Бізун. Відавочна, нейкі асаблівы следчы. І менавіта тут яна зрабіла сваю памылку.
  
  
  Паколькі праграма працягвалася, гэты чалавек павінен быў быць ухілены. Але яна была няправая, выкарыстоўваючы палкоўніка спецпрызна. Гэта падавалася правільным. Ён мог умацаваць сваё слабое мужчынскае ўяўленне аб сабе. Вялікай праблемай было пераканаць яго выкарыстоўваць і іншых мужчын, замест таго каб гуляць у Тарзана аднаму. Што ж, яна пераканала яго.
  
  
  Дык чаму ж гэты агент, гэты Рыма Дональдсан, усё яшчэ жывы? Як палкоўніку ўдалося скончыць жыццё самагубствам? У гэтым была праблема са спецназаўцамі, камандас, рэйнджарамі і Народнымі спецыяльнымі вызваліцелямі. Калі хтосьці і мог праваліць простыя заданні, дык гэта гэтыя падшыванец. Афіцэры штаба мелі рацыю. Вы не давяраеце важныя місіі гэтым занудам. Дорфвіл бы добра зладзіўся з заданнем. Нават Кловіс Портэр не пацярпеў бы няўдачу.
  
  
  Адзін чалавек па імі Рыма Дональдсан, і раптам людзі пачынаюць з'яўляцца скалечанымі. Што ж, містэр Рыма Дональдсан, вы хутка сустрэнеце людзей, якія не церпяць няўдачы”.
  
  
  І на жоўтым блакноце яна паставіла вялікі крыж над апошняй кропкай. Затым яна паглядзела на цёмнае неба, таму што стаяла пад гіганцкім купалам з плексігласа, найноўшым праектам для жыцця. Яна ведала, што гэта найноўшае рашэньне, бо сама яго распрацавала. І яна яшчэ ні разу не стварала нічога, што пацярпела б няўдачу.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  Чалавек, які быў апошняй кропкай у жоўтым блакноце Літыі Форрестер, у той момант знаходзіўся ў аэрапорце Далеса пад Вашынгтонам, спрабуючы знайсці спосаб пагаварыць са сваім працадаўцам, доктарам Гаральдам К. Сміт, растлумач, чаму ён сыходзіў.
  
  
  "Гэта зусім асаблівы выпадак", - сказаў Сміт. "Магчыма, найважнейшы, з якім мы калі-небудзь сутыкаліся".
  
  
  Рыма Уільямс, вядомы Літыі Форрестер як Рыма Дональдсан, вырашыўся на прамы падыход.
  
  
  "Выкінь гэта з вушэй", - сказаў ён. “Кожны раз, калі вы, людзі, дзе-небудзь губляеце сашчэпку, я заканчваю тым, што кідаю сваю азадак без папярэджання. Я проста не думаю, што ты разумееш, што мне патрабуецца два тыдні, каб дасягнуць піка”.
  
  
  Ён адпіў вады і адсунуў ад сябе рыс. Гэта быў не натуральны рыс без шалупіны, але імітацыя масавай вытворчасці гарантавала, што яна не прыліпне да іншых зерняў і застанецца свежай на працягу адной хвіліны пасля падрыхтоўкі. Адна хвіліна эканоміі часу. У яе таксама была пажыўная каштоўнасць сліны. З такім жа поспехам ён мог бы есці салодкую вату.
  
  
  Вада таксама была хімічнай сумессю, адным з інгрэдыентаў якой была вада. Ён успомніў радок, які аднойчы прачытаў: "вада ўтрымоўвала ўсе неабходныя пажыўныя рэчывы, уключаючы чау-мэйн". Вучэнне Чыуна стала часткай яго жыцця, і вада была важная, нават калі часам яму хацелася выпіць "Сігрэмз Севен" і піва "Чэйзер", а ў вельмі рэдкіх выпадках ён дазваляў сабе цыгарэту.
  
  
  Афіцыянт спытаў, ці не здарылася чаго з рысам. Доктар Сміт адказаў за Рыма. "Не, рыс выдатны. Проста ў некаторых людзей своеасаблівы смак".
  
  
  "Як жаданне ўбачыць заўтрашні дзень", - прамармытаў Рыма, гледзячы на якія прыбываюць і якія адлятаюць самалёты.
  
  
  Калі афіцыянт сышоў, Рыма, не адрываючы вачэй ад 747-га, які, здавалася, вісеў у паветры прама над зямлёй, як гарызантальны гатэль, які не вырашыў, што яму трэба падаць, сказаў:
  
  
  "Што на гэты раз?"
  
  
  Доктар Сміт нахіліўся наперад праз стол. Ён прашаптаў: "Урад Злучаных Штатаў прадаецца".
  
  
  Рыма павярнуўся назад да стала, злосна паглядзеў на ваду, сузіраючы край бліскучай карычневай булачкі, затым лаканічна спытаў: "Такім чынам, што яшчэ новенькага?"
  
  
  "Я маю на ўвазе для продажу на сусветных рынках".
  
  
  "О, гэта выходзіць на міжнародны ўзровень. Што ж, так было апошнія чвэрць стагоддзя", - выказаў меркаванне Рыма.
  
  
  "Я маю на ўвазе, - сказаў Сміт, - што нехта прапануе на продаж кантроль над ключавымі дэпартаментамі ўрада Злучаных Штатаў. Міністэрства абароны, нацыянальная бяспека, міністэрства фінансаў, шпіёнскія сістэмы. Прадаецца".
  
  
  "Што я магу сказаць? Купляйце".
  
  
  "Будзь сур'ёзны", - сказаў Сміт.
  
  
  "Так, чорт бы цябе ўзяў. Я сур'ёзна. Я сур'ёзны, калі адрываю нейкаму хлопцу галаву. Нейкаму хлопцу, якога я ніколі не ведаў. Я сур'ёзны, калі адзінае, што чалавек значыць для мяне, - гэта яго рух направа ці налева. Я сур'ёзны, калі кажу, што ўсё гэта больш не мае вялікага значэння і ніколі не мела такога значэння з самага пачатку. І мы ўсе былі даволі дурныя, думаючы, што гэта калі-небудзь адбудзецца”.
  
  
  Рыма зноў павярнуўся да самалётаў і дадаў:
  
  
  "Я доўга думаў пра гэта, Сміт. З мяне хопіць".
  
  
  "Добра", - сказаў Сміт. "Добра. Давай сыдзем адсюль. Я хачу табе сёе-тое сказаць".
  
  
  "Калі вы збіраецеся паспрабаваць прыбраць мяне, не хвалюйцеся", - сказаў Рыма. "Вы не зможаце".
  
  
  "Я б не быў настолькі дурны, каб спрабаваць, Рыма".
  
  
  “Глупства, ты дастаткова распушчаны, каб паспрабаваць што заўгодна, калі справа тычыцца гэтай краіны. Ты б паспрабаваў пераплысці прыліўную хвалю. Я павінен выставіць цябе прама зараз, а потым паглядзець, якія трыгеры спрабуюць задзейнічаць гэтыя кампутары ў Фолкрофце”.
  
  
  "Я проста хачу пагаварыць з табой, Рыма. Я хачу пагаварыць з табой аб чалавеку па імені Кловіс Портер".
  
  
  "Кловіс Портэр?" ухмыляючыся, перапытаў Рыма. "Вы, восы, вызначана ўмееце абыходзіцца з імёнамі".
  
  
  "Магчыма, ты сам аса, Рыма".
  
  
  "Магчыма. Гэта быў бы мой поспех. Кловіс Портер? Ды добра. Я бы не стаў распавядаць гісторыю пра Кловіс Портер прастытутцы з пугай. Кловіс Портер?"
  
  
  "Кловіс Портэр", - сказаў Сміт. "Проста дазволь мне расказаць табе пра яго".
  
  
  Але ён нічога не сказаў у таксі з аэрапорта, і толькі пазней, калі яны ішлі па вуліцах Вашынгтона, акруга Калумбія, Сміт адкрыў дасье на Кловіса Портэра, аж да краху стану Портер стогадовай даўніны.
  
  
  "Ці бачыце, Портер уклаў увесь свой стан, каб высветліць, што менавіта адбываецца. Як і некаторыя іншыя людзі, якіх вы ведалі, ён думаў, што Амерыка варта не толькі яго стану, але і яго жыцця".
  
  
  Двое белых мужчын перасеклі нябачную рысу ў чорным гета Вашынгтона, рысу, адзначаную не разбуральнымі дамамі, а якая расце адсутнасцю каўказцаў, мяжу, якая звужалася з сонцам і пашыралася з надыходам цемры. Некалькі чалавек выглянулі са сваіх вокнаў, уражаныя, убачыўшы двух белых мужчын, якія шпацыравалі па іх раёне, як быццам сонца было апоўдні.
  
  
  Рыма штурхнуў піўны слоік.
  
  
  "Дык гэта быў Портэр", - сказаў Сміт. "І гэта быў Маккліры. Ты памятаеш Маккліры?"
  
  
  "Так, вельмі падабаецца".
  
  
  "Ён верыў, што Амерыка варта жыцця. Маёй, вашай, яго ўласнай", - сказаў Сміт.
  
  
  "Калі гэта заканчваецца?" Спытаў Рыма.
  
  
  "На чым гэта скончылася для Маккліры?" Спытаў Сміт.
  
  
  "Калі ты забіў яго", - сказаў ён, адказваючы на сваё ўласнае пытанне. "І ён ведаў, чаму ты павінен быў гэта зрабіць".
  
  
  Рыма паклаў руку на плячо Сміта, і Сміт падняў вочы, высахлы твар адлюстроўваў яго высушанае жыццё. Першым заданнем Рыма было забіць Маккліры, чалавека, які яго завербаваў, таму што Маккліры быў паранены і пад уздзеяннем наркотыкаў мог загаварыць.
  
  
  "Я ніколі не забіваў Маккліры", - сказаў Рыма. "Я ніколі яго не забіваў".
  
  
  "Што?"
  
  
  “Я не мог. Ён маліў мяне, і я не змог гэтага зрабіць. Таму ён зрабіў гэта сам”.
  
  
  "О, не", - сказаў Сміт.
  
  
  "Так. І калі я прачытаў пра гэта, я вырашыў, што добра, адно заданне. За глупства Маккліры".
  
  
  "Я не ведаў", - сказаў Сміт, і яго голас уздрыгнуў. "Я не ведаў".
  
  
  "Так, ну, адно заданне змянілася іншым, а потым яшчэ адным, і з навучаннем Чыуна мне здавалася, што я павінен быў рабіць гэта і нічога больш. А потым гэта стала падобна на адбой часу. Ты ведаеш, што я адчуваю, калі забіваю чалавека?"
  
  
  "Не", - ціха сказаў Сміт.
  
  
  "Ні рыса падобнага. Палову часу я думаю аб сваёй тэхніцы. І гэта чалавечыя жыцці, і мне проста ўсё роўна".
  
  
  "Што цябе турбуе?"
  
  
  "Я кажу табе, чорт вазьмі".
  
  
  "Не, гэта не так. Чаму раптам менавіта зараз?"
  
  
  "Гэта не ўсё раптоўна. Гэта ўсё назапашванне".
  
  
  "Новыя асобы турбуюць цябе, ці не так?"
  
  
  "Табе лепш паверыць у гэта", - сказаў Рыма.
  
  
  "Мы вернем цябе ў бліжэйшы час".
  
  
  "Калі толькі ты не скажаш хірургу, каб ён спатыкнуўся, таму што я раптоўна стаў вельмі ненадзейным".
  
  
  "Калі я гэтага не зраблю", - сказаў Сміт.
  
  
  У святле вулічнага ліхтара над галавой казуркі закруцілі буру гудзеў жыцця, калі Рыма сказаў: "Я мог бы прайсці праз падобную аперацыю без анестэзіі".
  
  
  "Я мяркую, ты мог бы".
  
  
  "Я ведаю, што гэты Ланцуг - адзін з тваіх спускавых механізмаў, калі ты націснеш на кнопку супраць мяне".
  
  
  "Гэта відавочна. Ён прафесіянал", - сказаў Сміт.
  
  
  "Нават гэта большая прычына, чым у мяне ёсць", - сказаў Рыма.
  
  
  Сьміт прыхінуў свой партфель да вулічнага ліхтара і адчыніў яго. Рыма неўзаметку падрыхтаваўся дзейнічаць, калі запатрабуецца. Але Сміт дастаў толькі магнітафон.
  
  
  "Я хачу, каб ты гэта праслухаў", - сказаў ён і пстрыкнуў выключальнікам.
  
  
  Наступным голасам быў Кловіс Портэр.
  
  
  І на тым рагу ў Вашынгтоне, акруга Калумбія, пад вулічнымі ліхтарамі, якія кішалі насякомымі, Рыма пачуў, як фермер з Аёвы апошні раз развітваўся са сваёй жонкай - развітваўся з жонкай, якую любіў, таму што больш любіў сваю краіну.
  
  
  І Рыма, нарэшце, сказаў: "Добра, сукін ты сын. Яшчэ толькі адзін".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  Гэтага было дастаткова, каб прымусіць Філандэра Джэксана адмовіцца ад рабаванняў. Гэтага, безумоўна, было дастаткова, каб прымусіць Пігі Сміта і Дайса Марціна зноў перастаць хадзіць і прымусіць Бум-Бум Бослі шукаць якую-небудзь працу, якая не патрабавала б выкарыстання яго рук.
  
  
  Не тое каб Бум-Бум калі-небудзь працаваў, і, за выключэннем кароткіх перыядаў працы ў аўтамыйцы, Філандэр, Пігі ці Дайс таксама не працавалі.
  
  
  Цяпер ва ўсіх іх было законнае апраўданне для сацыяльнага забеспячэння. Гэта не супакоіла іх у аддзяленні неадкладнай дапамогі бальніцы Фэйроакс, дзе Хрюша абвінаваціў Філандэра ў абуральнай дурасці, назваўшы яго мамай тое і тое. Дайс не збіраўся нікога абвінавачваць. Ён не зусім разумеў, што здарылася. А Бум-Бум быў занадта заняты стогнамі, каб кагосьці вінаваціць. Калі б хтосьці мог расшыфраваць яго невыразнае мармытанне, яго можна было б прымусіць паверыць, што Бум-Бум вінаваціў свае запясці ў тым, што яны так моцна хварэлі.
  
  
  Гэта было несправядліва ў адносінах да запясцяў Бум-Бума. Любыя запясці будуць хварэць пасля таго, як косткі ператворацца ў прасякнутую крывёй пемзу.
  
  
  Але адкуль Філандэру было ведаць? Гэта выглядала занадта добра, каб быць праўдай. Двое белых мужчын стаялі ў адзіноце ў цэнтры гета якраз перад закрыццём бараў, і гэтыя двое мілак усякалі магнітафонны запіс, на якой нейкі кот пацешна размаўляў, па-сапраўднаму пацешна.
  
  
  І донжуан, Хрюша, Дайс і Бум-Бум -класны джайвінг без хлеба, чувак. Гэтыя два Чарлі былі падарункам, чувак. Каменны падарунак. Асабліва худы стары.
  
  
  Такім чынам, Філандэр, Пігі, Бум-Бум і Дайс, проста крута, чувак, зладзілі сцэну.
  
  
  "Добры вечар", хлопцы", - сказаў Філандэр.
  
  
  Худы даўніна Чарлі мімаходам зірнуў на каманду, затым зноў на іншага чувака, з якім ён чытаў рэп.
  
  
  "А, сказаў, вячэрні народ", - сказаў Філандэр.
  
  
  "Добры вечар", - сказалі Бум-Бум, Дайс і Хрюша.
  
  
  "Э-э, так. Добры вечар", - сказаў худы прыгажун з партфелем. Ён зусім не выглядаў узрушаным.
  
  
  "Вы ўсё атрымалі па пені", – спытаў Філандэр.
  
  
  І тады малады прыгажун сказаў:
  
  
  "Ідзі пасмак кавун".
  
  
  "Што ты кажаш?"
  
  
  "Я сказаў, ідзі пасмок кавун. Гэта не ўпраўленне сацыяльнага забеспячэння".
  
  
  "О, ты стаў сапраўдным крутым хлопцам, чувак. Ты ведаеш, дзе ты знаходзішся?"
  
  
  "Малпа ў заапарку?"
  
  
  "Ты ўхмыляешся, ты ў справе. Гэта будзе значыць для цябе шмат, Чарлі".
  
  
  Затым загаварыў Чарлі старэй. "Паслухайце. Мы не жадаем ніякіх непрыемнасцяў. Проста пакіньце нас у спакоі, і вам не прычыняць шкоды".
  
  
  Хрюша засмяяўся. Дайс ухмыльнуўся. Філандэр усміхнуўся, і Бум-Бум дастаў маленькі прадмет, які ён пакаваў. Пісталет бліснуў у святле вулічнага ліхтара, нібы метал спацеў.
  
  
  "Я заб'ю хонкі, як толькі ўбачу яго", - сказаў Бум-Бум.
  
  
  "Ён круты. Сапраўдны круты", – даверна паведаміў Філанддэр двум Чарлі.
  
  
  "Ах, забі гэтых маці да таго, як яны народзяцца", – сказаў Бум-Бум. "Ах, растраці іх добра".
  
  
  "Лепш напампуйце крыху вінаграду ў яго бок, хлопцы", - сказаў Філандэр. "Ён злая маці".
  
  
  І затым, што дзіўна, малодшы белы мужчына загаварыў са старэйшым так, як быццам Філандэра, Хрюшы, Дайса і Бум-Бума з яго постаццю там не было.
  
  
  "Добра, гэта вырашана. Генерал будзе першым сёння ўвечары, а раніцай я звяжуся з табой. Я паднімаю Чыуна. Я пачуваюся не так востра, як вынікала б".
  
  
  "Добра", - сказаў Чарлі старэй. "Але зараз, я мяркую, вы разумееце, чаму так важна, каб мы былі ўцягнутыя ў гэта. Усе астатнія былі скампраметаваныя, таму што яны вядомыя".
  
  
  "У мяне для цябе дрэнныя навіны", - сказаў малады прыгажун. Бум-Бум паглядзеў на Філандэра і паціснуў плячыма. Дайс і Хрюша адначасова ткнулі паказальнымі пальцамі ў свае галовы і абвялі іх, паказваючы, што хонкі вар'яты. Стоячы пасярод вашынгтонскага Гарлема, чацвёра крывапіўцаў з кавалкам, якія хацелі іх растраціць, і гэтыя два вольныя канцы абмяркоўвалі кампраміс з тым і задаволілі тое, як быццам яны збіраліся выбрацца цэлымі і цэлымі.
  
  
  "Дрэнныя навіны", - сказаў малады прыгажун. “Хтосьці нешта ведае. На мяне напалі ў Маямі. Мы больш не зусім чыстыя; нас недзе праслухоўвалі па ходзе справы”.
  
  
  Стары прыклаў руку да рота. "Ёсць толькі адзін іншы чалавек, які ..."
  
  
  "Гэта дакладна", - сказаў малады псіх.
  
  
  "Божа мой", - сказаў стары худы прыгажун. "Спадзяюся, гэта не азначае таго, што я думаю".
  
  
  Затым Бум-бум прамармытаў праклён і ткнуў рэвальверам у твар маладога хлопца.
  
  
  "Вы, хлопцы, нешта пераблыталі, чувак", – сказаў Бум-Бум. "Можа быць, я не зусім ясна выкладаю, Але гэта затрымка".
  
  
  "Добра", - сказаў той, што маладзейшы. "Колькі ты хочаш?" Як бы міла табе ні было, ён так і сказаў.
  
  
  "Колькі ў цябе ёсць?" - спытаў Бум-Бум.
  
  
  "Я дам вам, хлопцы, па сотні за штуку. І будзем лічыць, што мы квіты".
  
  
  "Пяцьдзесят", - сказаў пажылы хлопец з партфелем.
  
  
  "Няхай будзе сто. Чаму б і не", - сказаў той, што маладзейшы, дзівак. "У нашы дні Пяцьдзесят - гэта не так ужо шмат".
  
  
  "Сотня тут, сотня там. Усё назапашваецца. Няхай будзе семдзесят пяць".
  
  
  "Добра. Семдзесят пяць", - сказаў малады прыгажун.
  
  
  "Ці магу я ўдзельнічаць у гэтым хі-хі-хі?" сказаў Бум-бум, размахваючы пісталетам шырэй, таму што, відавочна, нехта чагосьці не хапаў. "Гэта маё рабаванне, і ў мяне ёсць права сказаць, што я атрымаю".
  
  
  "Семдзесят пяць цябе задаволіць?" - спытаў малады прыгажун.
  
  
  "Не", - сказаў Бум-Бум.
  
  
  "Ні завошта", - сказалі Хрюша і Дайс. "Мы хочам усё гэта. Усё, што ў вас ёсць. Гэты партфель таксама".
  
  
  "Ну, прабач", - сказаў малодшы прыгажун, і затым усё адбылося вельмі хутка. Бум-Бум крычаў і скакаў уверх-уніз, трасучы рукамі, якія матляліся, як быццам былі прымацаваныя да яго рук толькі вольнымі гумовымі стужкамі.
  
  
  Хрюша і Дайс ляжалі на зямлі, іх ногі зацяклі, а затым Філанддэру здалося, што ён убачыў выбліск белай рукі ў святле вулічнага ліхтара, але ён не быў цалкам упэўнены. Ён усё яшчэ бачыў выбліск, які прыйшоў да яго, калі хтосьці сказаў яму, што ён зараз у аддзяленні неадкладнай дапамогі бальніцы і ўсё ў парадку.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  Місіс Вэнс Уізерс расказала паліцыі не ўсё. Так, яна прачнулася ўначы і выявіла свайго мужа мёртвым у ложку. Твару не было. Гэта было жахліва. Не. Яна нічога не чула. Нічога.
  
  
  "Вы хочаце сказаць нам, лэдзі, што нехта зрабіў гэта з вашым мужам, а вы нічога не чулі?"
  
  
  Дэтэктыў сядзеў на яе новай канапе, яго касцюм коштам 75 долараў ляжаў на яе скураной канапе коштам 1800 долараў, і асмельваўся груба размаўляць з ёй, запісваючы нешта алоўкам у маленькую запісную кніжку. Ён быў усяго толькі сяржантам ці нешта падобнае.
  
  
  "Ці ведае ваш палкоўнік, што вы так размаўляеце з людзьмі?"
  
  
  "Я коп, лэдзі, а не салдат".
  
  
  "Ну, генерал Уізерс быў салдатам", - ледзяным тонам сказала місіс Уізерс. Яна надзела нешта тонкае ружовае і цяпер шкадавала, што не надзела што-небудзь больш цяжкое. Напрыклад, гарнітур. І, магчыма, праводзіла інтэрвію на ганку. Ёй не спадабалася, што сяржант быў такім фамільярным. Гэта было падобна непавазе да нябожчыка генерала Вэнс Уітэрс.
  
  
  Двое апранутых у белае санітараў пранеслі генерала праз гасціную на насілках на колцах. Белая прасціна прыкрывала тое, што засталося ад яго галавы.
  
  
  "Так, мэм. Мы ведаем, што генерал быў салдатам".
  
  
  "Я адчуваю пэўную непавагу ў вашым голасе, сяржант. Ведаеце, у манерах ёсць непадпарадкаванне".
  
  
  "Лэдзі, я не салдат".
  
  
  "Гэта павінна быць відавочна любому".
  
  
  "Вы адзіная, місіс Уітэрс, хто быў з генералам, калі адбылася гэтая жудасная рэч. Баюся, гэта робіць вас падазраванай".
  
  
  "Не кажы глупстваў. Генерал Уітэрс быў чатырохзоркавым генералам і добрым кандыдатам на атрыманне пяці зорак. Чаму я павінен яго забіваць?"
  
  
  "Ранг - гэта не адзіныя адносіны, лэдзі. Як быццам часам паміж мужчынамі і жанчынамі ёсць і іншыя рэчы, разумееце?"
  
  
  "Ты сапраўды не салдат, ці не так?"
  
  
  "Вы па-ранейшаму сцвярджаеце, што нічога не чулі?"
  
  
  "Гэта дакладна", - сказала місіс Вэнс Уітэрс. Яна шчыльней захінула сваю ружовую начную кашулю на плячах. Яна была прывабнай жанчынай з сэксуальнасцю зараджаецца сярэдняга ўзросту, апошнім гарачым парывам цела, больш не прызначанага для выношвання дзяцей.
  
  
  Толькі ў місіс Уізерс быў маленькі сакрэт. Але ў яе не было намеру дзяліцца ім з шараговым. Такім чынам, яна паслухала неахайнага капрала паліцыі, ці як ён там сябе называў, і ўспомніла, што адбылося ўсяго некалькі гадзін таму, думаючы, што яна нешта чула, і павярнулася ў ложку. І затым яна адчула, як гэтыя цудоўныя рукі далікатна супакоілі яе вочы, проста дакрануўшыся кончыкамі пальцаў да стагоддзяў, а затым моцныя, але аксамітна-гладкія рукі абудзілі яе цела да таго часу, пакуль, амаль як пры электрычным удары, яна не ажыла ад жадання , пульсавалага, які патрабуе, які мае патрэбу, і тады наступіла задавальненне , пра якое яна ніколі не смела марыць. Выкананне мары. Воплі ў раптоўным і поўным экстазе.
  
  
  "Вэнс. Вэнс. Вэнс".
  
  
  І цудоўныя рукі ўсё яшчэ былі там, каб трымаць яе вочы пяшчотна зачыненымі ў блажэнным задавальненні. Завяршыўшы, яна вярнулася да сну і зноў прачнулася толькі тады, калі ёй здалося, што ў Вэнс на плячы пацякла сліна.
  
  
  Яна павярнулася, і падушка яе мужа ператварылася ў крывавую масу. Тое, што яна адчула, было яго крывёй.
  
  
  "О", - сказала яна. "О, не. не".
  
  
  А потым яна патэлефанавала ў паліцыю, і вось яна тут, чамусьці не зусім засмучаная. Хоць Вэнс была прыгатаваная пятая зорка. Яна проста ведала гэта. Што за спосаб памерці на парозе тваёй пятай зоркі. Яна смуткавала разам з памяццю аб сваім мужы,
  
  
  "Я збіраюся спытаць вас зноў, місіс Уітэрс. Вашаму мужу літаральна адарвала галаву, і вы нічога не чулі? Нават крыку?"
  
  
  "Не", - сказала яна. "Я нічога не чула. Нельга чуць, як рухаюцца рукі".
  
  
  "Адкуль ты ведаеш, што гэта былі рукі?"
  
  
  Хммм, яна думала, што гэта была памылка.
  
  
  "Ну, лэдзі, - сказаў паліцэйскі, - не думайце, што мы думаем, што чалавечыя рукі маглі гэта зрабіць".
  
  
  Місіс Уітэрс паціснула плячыма. Гэтыя салдаты-тэрміновікі былі такімі дурнымі насамрэч.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  Былі пэўныя перавагі ў тым, каб быць давераным сакратаром банкіра са шматвяковага дома Рапфенбергаў. Зарплата была добрай. Даводзілася шмат падарожнічаць. Было пачуццё ўзбуджэння і адчуванне дачынення да важных рэчаў - нават калі часам яны былі занадта складанымі для разумення.
  
  
  Гэта была прыемная праца, асабліва для дваццацічатырохгадовай амерыканскай дзяўчыны, якая першапачаткова прыехала ў Цюрых катацца на лыжах. Эйлін Хэмблін зноў сказала сабе гэта, спрабуючы пераканаць сябе, што апошнія тры месяцы на самой справе былі не такімі ўжо дрэннымі.
  
  
  Ніякай вандроўкі не было, і гэта, як яна зразумела, было крыніцай яе дыскамфорту. Яна была фактычна прыкаваная да гэтага жахлівага стала на працягу трох месяцаў, таму што ў містэра Амадэуса Рентцеля была праца ў Цюрыху, і гэта ўпершыню зарадзіла ў ёй падазрэнне, што банкаўская справа можа быць сумным. Проста сумна. Банкаўская справа, падумала яна зусім не па-швейцарску, можа быць проста зануднай стрэмкай у срацы.
  
  
  Калі б яна была сакратаркай лепей, яна, магчыма, паспрабавала б даведацца што-небудзь пра банкаўскую справу, фінансы і грашова-крэдытную палітыку, каб, магчыма, падзяліць захапленне, якое, здавалася, знаходзілі ў іх іншыя. Золата ёсьць золата, а срэбра ёсьць срэбра. Яны выкарыстоўваліся для выраба ўпрыгожванняў. Але грошы выкарыстоўваліся для аплаты арэнды. Яна не магла знайсці ніякай магчымай сувязі паміж папяровай валютай, якую яна выкарыстоўвала ў прадуктовай краме, і нечай кучай золата, закапанай дзесьці ў форце.
  
  
  Містэр Рэнтцэль спрабаваў растлумачыць, але гэта было бескарысна. А зараз ён больш не спрабаваў. І за апошнія тры месяцы ён неяк змяніўся, праводзячы больш часу за сваім сталом, заўсёды пагружаны ў графікі наяўнасці, рэзерваў і рухі золата.
  
  
  Яна ўспомніла дзень, калі гэта пачалося, як ён выйшаў са свайго офіса і сказаў: "Акцыі золата падаюць на Нью-Йоркскай фондавай біржы".
  
  
  "Гэта міла", - сказала яна.
  
  
  "Прыемна?" спытаў ён. "Гэта жудасна".
  
  
  "Ці можам мы што-небудзь з гэтым зрабіць?"
  
  
  "Ні чорта", - сказаў ён, знікаючы назад у сваім кабінеце.
  
  
  З таго дня яе першай штодзённай працай стала правяраць кошты на золата на асноўных фондавых біржах па ўсім свеце. У мінулым месяцы яны раслі, як і настрой містэра Рэнтцэля.
  
  
  Раптам містэр Рэнтцэль стаў надзвычай папулярны. Раней ён падарожнічаў па ўсім свеце - з Эйлін - каб сустрэцца з кліентамі. Але зараз кліенты прыходзілі да яго. За апошні месяц гэта была звычайная Арганізацыя Аб'яднаных Нацый. Выхадцы з Усходу. Нават рускія.
  
  
  Сёння быў яшчэ адзін. На яго візітоўцы было напісана "Містэр Джонс". Эйлін дазволіла сабе вельмі лёгкую, вельмі стрыманую ўсмешку. У мужчыны быў акцэнт, як у Людвіга фон Дрэйка, і калі ён быў містэрам Джонсам, то яна была Жаклін Анасіс.
  
  
  Чалавек, вядомы як містэр Джонс, цяпер знаходзіўся ў кабінеце містэра Рэнтцеля, нервова перабіраючы зашчапкі на чорным скураным аташэ-кейсе, які быў прышпілены да яго рукі парай старамодных кайданкоў.
  
  
  "Я рады, што ваша нацыя вырашыла прыняць удзел у таргах", - сказаў Рэнтцэль мужчыну.
  
  
  Рэнтцэль быў высокім, з валасамі пясочнага колеру і выглядаў маладзейшы за сваіх пяцідзесяці гадоў. Ён насіў кансерватыўную вопратку не таму, што яна яму падабалася, а таму, што банкір не мог насіць нічога іншага. Ён быў вельмі добры банкір.
  
  
  Чалавек, да якога ён звярнуўся - містэр Джонс з візітнай карткі, - быў маленькім, тоўстым чалавекам з лысай галавой і ў тоўстых акулярах у рагавой аправе. Ён моўчкі назіраў за Рентцелем з крыху меншым ажыўленнем, чым кіроўца метро, які чытае рэкламу над галавой.
  
  
  "Вядома, дэманстрацыя выбуху ў Сэнт-Луісе была вельмі ўражлівай, ці не так?" Сказаў Рэнтцэль.
  
  
  Джонс нешта прабурчаў у цішыні. Затым зноў запанавала маўчанне. Затым Джонс сказаў: "У мяне тут грошы".
  
  
  "У доларах?"
  
  
  "Так".
  
  
  "І ты разумееш правілы?"
  
  
  "Калі ласка, паўторыце іх", - сказаў Джонс і пацягнуўся за ручкай з унутранай кішэні свайго дрэнна які сядзіць сіняга гарнітура з саржы.
  
  
  Рэнтцэль падняў руку ў жэсце, які спыняе рух. "Калі ласка. Нічога ў пісьмовым выглядзе". Джонс павольна прыбраў пустую руку, у той час як Рэнтцель абышоў стол і сеў у сваё крэсла, павярнуўшыся тварам да Джонса праз шырокую прастору арэхавага дрэва.
  
  
  Не чакаючы, ён пачаў гаварыць. “Вашы два мільёны долараў будуць захоўвацца ў мяне ў якасці добрасумленнага ўкладу ад імя вашай краіны. Таргі будуць праводзіцца праз сем дзён, пачынаючы з сённяшняга дня, у нью-ёркскіх офісах Villebrook Equity Associates”.
  
  
  "Я ніколі пра іх не чуў", – сказаў Джонс.
  
  
  "Гэты доказ іх якасці", - сказаў Рэнтцэль з усмешкай. "Яны банкіры, а не спецыялісты па сувязях з грамадскасцю для саміх сябе. У любым выпадку, таргі там буду праводзіць я. Кожнай краіне будзе дазволена зрабіць адну і толькі адну стаўку. Мінімальны кошт, як вы ведаеце, складае адзін мільярд долараў. У золаце .Выйграе тая, якая прапануе больш за мільярд даляраў”.
  
  
  "Адзін мільярд даляраў", - сказаў Джонс. "Гэта неверагодная лічба".
  
  
  "Тое, што прадаецца, таксама ўзрушаюча", - сказаў Рэнтцэль. "Кантроль над урадам самай магутнай нацыі ў сусветнай гісторыі". Ён працягнуў. "Дарэчы, вы павінны ведаць аб конкурсе. Акрамя вашай уласнай краіны, я чакаю заявак ад Расіі і Кітая, Італіі, Францыі і Вялікабрытаніі. І, о, ад Швейцарыі таксама".
  
  
  "Вы, швейцарцы, заўсёды былі авантурыстамі", - сказаў Джонс са смяшком.
  
  
  “А вы, немцы, заўсёды былі зачараваныя магчымасцю кантраляваць іншых. О, заяўкі павінны быць складзеныя ў пісьмовым выглядзе і змацаваныя пячаткай. Усім удзельнікам таргоў, якія прайгралі, я вярну іх добрасумленныя дэпазіты. Я, вядома, дам вам распіску за гэта зараз”.
  
  
  "Напэўна, цікава мець магчымасць прадаваць урад", – сказаў Джонс. "Цікава, гэта значыць для чалавека, які гэта робіць. Здавалася б, адзіны чалавек, які мог бы гэта зрабіць, быў бы прэзідэнт", - дадаў ён крыху нязграбна.
  
  
  "Хто гэта робіць, усё роўна", - сказаў Рентцель. "Факт у тым, што мой кліент можа гэта зрабіць. Інцыдэнт з ядзернай зброяй у Сэнт-Луісе паказаў гэта. Заўтра адбудзецца яшчэ адзін інцыдэнт. У ім будзе замяшана Цэнтральнае разведвальнае кіраванне. Калі вы пачуеце пра гэта, вы даведаецеся гэта. Сіла для дасягнення. такіх мэт будзе вашай, калі вы выйграеце тэндэр ".
  
  
  "Але адзін мільярд долараў золатам? Ты разумееш, колькі гэта золата?"
  
  
  "Каля тысячы тон", - сказаў Рэнтцэль. "Не хвалюйцеся. У Швейцарыі ў нас ёсць усе ўмовы для яго захоўвання. І давер нашага кліента".
  
  
  "Мы можам не ўдзельнічаць у таргах", - панура сказаў Джонс, проста з непрыязнасці да гэтага чалавека, які ведаў адказы на ўсе пытанні.
  
  
  "Гэта была б ваша страта", - сказаў Рэнтцэль. "Іншыя краіны плануюць гэта. Пра гэта можна меркаваць па тым факце, што акцыі золатаздабывальнага кампаній растуць у кошце на іх фондавых біржах".
  
  
  Ён усміхнуўся. Джонс ведаў, што Рэнтцэль таксама бачыў, як растуць кошты на залатыя акцыі ў Нямеччыне. Рэнтцэль зразумеў, што Нямеччына ўжо пачала назапашваць золата, неабходнае для падтрымкі іх заяўкі.
  
  
  "Што ж, паглядзім", - непераканаўча сказаў ён.
  
  
  Левай рукой ён хутка расшпіліў кайданак на запясце і паклаў прымацаваны кейс на стол перад Рентцелем. "Вы хочаце ...?"
  
  
  "Не, у гэтым няма неабходнасці", - сказаў Рэнтцэль. "У падобных пытаннях мы не здзяйсняем памылак".
  
  
  Ён устаў і паціснуў руку містэру Джонсу, які хутка выйшаў. Рэнтцэль адкрыў партфель і паглядзеў на акуратныя стосы тысячадаляравых банкнот. Два мільёны долараў.
  
  
  З бестурботнасцю прафесійнага банкіра ён пакінуў партфель адчыненым на сваім стале і выйшаў у прыёмную. Джонс пайшоў. Яго сакратарка чысціла пазногці.
  
  
  Яна падняла вочы і была расчараваная, калі ён сказаў: "Звярніце пільную ўвагу на кошты акцый горназдабыўной прамысловасці ў Парыжы і Лондане". Затым ён усміхнуўся і сказаў: "І закажы нам квіткі на рэйс у Нью-Ёрк у нядзелю ўвечары".
  
  
  Не чакаючы адказу, ён павярнуўся і пайшоў назад у свой кабінет. Ён не мог бачыць шырокай усмешкі, якая асвяціла яе твар.
  
  
  Пышна, падумала яна. НЬЮ ЁРК. У рэшце рэшт, банкаўская справа сапраўды можа быць займальнай.
  
  
  З іншага боку, яна не магла бачыць усмешку на твары Рэнтцеля. Інцыдэнт з ЦРУ, падумаў ён. Пасля гэтага ўсе краіны ўстануць у чаргу на ўдзел у таргах.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  "Добры вечар, Бертан", - праспявала доктар Літыя Форрестер.
  
  
  У дзвярах стаяў па-атлетычнаму складзены мужчына, які вось-вось сядзе на траўку, у сандалях, слаксах і кашулі з адчыненым каўняром. У яго быў глыбокі загар, які віднеўся нават скрозь залысіны.
  
  
  Яго бровы прыжмурыліся, і два цёмныя набраклыя мяшкі пад вадзяніста-блакітнымі вачыма ўсталі, як пастаменты пад статуямі вялікага бога напругі. Ён пакалупаў сваю скронь.
  
  
  "Э-э, так. Добры вечар".
  
  
  "Ты не зойдзеш?"
  
  
  "Вядома, я збіраюся зайсці, доктар Форрестер. Як вы думаеце, для чаго я тут?"
  
  
  Доктар Форрестер цеплыня ўсміхнуўся і зачыніў дзверы за Бертанам Барэтам, начальнікам аператыўнага аддзела Цэнтральнага выведвальнага кіравання, якія прыходзяць у сябе пасля суровых умоў ціхай, няўдзячнай працы надрываючы азадак у пустаце. Даваць справаздачу перад людзьмі, якіх ён не ведаў. Прымушаць іншых людзей, якіх ён не ведаў, даваць справаздачу перад ім. Справаздачы аб сітуацыях, якія прыходзілі з месцаў, якія ён не ведаў, і адпраўляліся ў іншыя месцы, якія ён не ведаў. І гэта на працягу пятнаццаці гадоў - потым ён сарваўся. І зараз яго правілі ў Лабараторыях усведамлення чалавека. Прызавы пацыент нумар адзін.
  
  
  "Ці не прысядзеш ты, Бертан?"
  
  
  "Не, доктар Форрестер, я збіраюся стаяць на галаве, дзякуй. Мне падабаецца стаяць на галаве".
  
  
  Літыя Форрестер села за свой стол і скрыжавала ногі. Бертан Барэт плюхнуўся на глыбокую скураную канапу, не гледзячы на доктара Форрестера, а утаропіўшыся ўверх, у неба. Ён не факусаваўся на зорках ці нават на мігатлівым адлюстраванні ўнутраных агнёў на купале. Ён засяроджана не глядзеў, і тое, на што ён канкрэтна не глядзеў, была Літыя Форрестер.
  
  
  "Ну, вось і ўсё, як быццам табе не насраць", - сказаў ён.
  
  
  "Ты сёння даволі варожы, Бертан. Ёсць нейкая асаблівая прычына?"
  
  
  "Не, проста звычайная варожасць. Ведаеш, раніцай ты галодны, а ўвечар настроены варожа".
  
  
  "Гэта неяк звязана з патрэбай, Бертан?"
  
  
  "Маю патрэбу? У мяне няма патрэбаў. Я Бертан Барэт з Галоўнай лініі, і я аса, і я багаты, і я прыгожы, і таму ў мяне няма патрэбаў і пачуццяў. У мяне няма спагады, няма кахання, няма эмоцый. Толькі сіла, прагнасць і, вядома, кантроль ". Бертан Барэт нервова і ціха свіснуў пасля таго, як сказаў гэта. Ён барабаніў па канапе.
  
  
  "Мае патрэбу?" ён паўтарыў. "Не, у мяне няма патрэб. У Бертана Барэта няма патрэб. У Бертана Барэта няма сяброў. Бертану Барэту сябры не патрэбныя. Сэксуальны Бертан Барэт працуе ў Цэнтральным разведвальным кіраванні. Гэта сэксуальна, ці не так?"
  
  
  "Не, гэта не сэксуальна, Бертан. Ты гэта ведаеш. І я гэта ведаю".
  
  
  "У мяне такая сэксуальная праца, што мне спатрэбіліся тыдні, каб вызваліцца ад абавязкаў, а потым атрымаць дазвол прыйсці сюды, да вас".
  
  
  "У гэтым няма нічога незвычайнага для вашай працы".
  
  
  "Вы калі-небудзь гадзінамі абмяркоўвалі свае магчымыя эмацыйныя праблемы з агентам ФБР? З агентам ФБР па імі Бэнан? А потым чакаць, пакуль ён праверыць мяне, а затым парэкамендуе псіхолага, я маю на ўвазе, гэта нешта - Бэнан! Ці мне не дазволена ставіцца прадузята да ірландцаў? Я забываю, да каго табе дазволена ставіцца прадузята. Гэта ўвесь час змяняецца”.
  
  
  "Мы маем справу не з тым, што турбуе цябе, Бертан".
  
  
  "Гэта мой апошні дзень, як ты ведаеш".
  
  
  "Ды я ведаю".
  
  
  "Я не вылечыўся".
  
  
  "Ну, загоены - гэта вельмі адносны тэрмін".
  
  
  "Гэта мне вельмі дапамагае".
  
  
  "Ты зможаш прыходзіць рэгулярна. Прынамсі, раз у тыдзень".
  
  
  "Аднаго разу ў тыдзень недастаткова, доктар Форрестер".
  
  
  "Мы павінны зрабіць усё магчымае з тым, што ў нас ёсць".
  
  
  Бертан Барэт сціснуў кулакі. "О, чорт вазьмі, Літыя, я кахаю цябе. Я кахаю цябе. І не вешай мне локшыну на вушы наконт таго, што гэта нармальна - кахаць свайго псіхатэрапеўта. Я ўжо праходзіў тэрапію раней, і я ніколі, ніколі не кахаў доктара Фільбенштэйна" .
  
  
  "Давайце разбяромся з вашымі патрэбамі ў каханні. Доктар Фільбенштэйн - мужчына. Вы гетэрасэксуальныя. Я жанчына".
  
  
  "Ніякіх глупстваў? Праўда, Літыя, ты сапраўды жанчына. Ты мне снішся. Ты ведаеш, што я мару аб тым, каб валодаць табой?"
  
  
  "Давайце пагаворым аб вашых патрэбах у каханні. Калі вы ўпершыню адчулі, што вашыя патрэбы не задавальняюцца?"
  
  
  Бертан Барэт адкінуўся на спінку канапы і заплюшчыў вочы. Ён вярнуўся да медсястры, сваёй маці, свайго бацькі. Яго чырвоны фургон. Яму падабаўся яго чырвоны фургон.
  
  
  Гэта быў добры фургон. Вы маглі б атрымаць добрую фору, адштурхнуўшыся нагой. Вы маглі б урэзаць ім па разадзьмутым нагах тоўстай пакаёўкі. Ногі пакаёўкі былі падобныя на палі пірса. Яе клікалі Фло. Яна крычала і галасіла.
  
  
  Бертану Барэту сказалі ніколі больш не ўрэзацца фургонам у пакаёўку. Што ён і зрабіў.
  
  
  Пасля яму сказалі, што калі ён зробіць гэта зноў, яго фургон забяруць. Так ён і зрабіў, і так яно і было.
  
  
  І Бертан Барэт плакаў і адмаўляўся абедаць, і паабяцаў, што калі ён калі-небудзь верне сабе свой фургон, ён ніколі больш не будзе тараніць ім пакаёўку. Ніколі. Ён паабяцаў.
  
  
  Такім чынам, ён вярнуў свой фургон і зноў пратараніў пакаёўку. Яна ўдарыла яго і была звольнена. Ён адчуваў сябе дрэнна з-за гэтага. І ён не скардзіўся, калі ў яго адабралі фургон, на гэты раз назаўжды.
  
  
  "Чаму ты пратараніў яе сваім фургонам?" Спытала Літыя Форрестер.
  
  
  “Я не ведаю. Чаму людзі ўзбіраюцца на горы? Таму што яна была там. У любым выпадку, якое дачыненне да гэтага мае мой фургон? цябе. І ў гэтым мая праблема ".
  
  
  "Ты кахаеш мяне, таму што я нешта для цябе значу".
  
  
  "Ты ўвасабляеш, Літыя, самую прыгожую жанчыну, якую я калі-небудзь бачыў".
  
  
  "Ці была твая маці прыгожай?"
  
  
  "Не. Яна была маёй маці".
  
  
  "Гэта не перашкаджае ёй быць прыгожай".
  
  
  “У маёй сям'і так бывае. Мы ўсе ажэнімся з непрыгожымі жанчынамі. Я таксама. Калі б не мой раман з тым мастаком у Нью-Ёрку, я б звар'яцела”.
  
  
  "Як ты думаеш, калі ты ляжаш са мной у ложак, табе гэта дапаможа, Бертан?"
  
  
  Бертан Барэт сеў на кушэтцы, як быццам яго стукнулі палкай для жывёлы. Ён паглядзеў на доктара Літыю Форрестер. Яна ўсміхалася. Яе вусны былі вільготнымі.
  
  
  "Ты гэта сур'ёзна?"
  
  
  "Ты думаеш, я кажу сур'ёзна?"
  
  
  "Я не ведаю. Ты гэта сказаў".
  
  
  "Я сказаў, як ты думаеш, гэта дапамагло б?"
  
  
  "Так", - вельмі сапраўды сказаў Бертан Барретт.
  
  
  Доктар Літыя Форрестер кіўнула.
  
  
  "Тады мы збіраемся заняцца каханнем?"
  
  
  "Я гэтага не казаў".
  
  
  "Чорт вазьмі, Літыя, чаму ты працягваеш даваць гэтыя дурныя манерныя адказы, якія ні пра што не гавораць. Калі б хто-небудзь іншы быў такім жа разумнікам побач са мной, звонку, я б набіў яму морду. Я сапраўды хацеў бы. Прама. у твар. Цяпер давай разбярэмся з маёй агрэсіяй. Ну, мілая, да д'ябла маю агрэсію. Разбярыся з гэтым”.
  
  
  І з гэтымі словамі Бертан Барэт, рэгіянальны дырэктар разведвальнай сеткі самай магутнай нацыі на зямлі, расшпіліў шырынку.
  
  
  "Я цалкам маю намер разабрацца з гэтым", - сказала Літыя Форрестер. "Я цалкам збіраюся. Але спачатку табе давядзецца зрабіць некалькі рэчаў".
  
  
  Бертан Барэт міргнуў, ухмыльнуўся, затым са здзіўленнем і сорамам зашпіліў шырынку.
  
  
  "Ты не павінен быў гэтага рабіць, Бертан, але мы разбярэмся з гэтым пазней. Спачатку мы збіраемся крыху выпіць, а потым я хачу, каб ты наспяваў са мной невялікую мелодыю".
  
  
  "Гэта гучыць недарэчна", - сказаў ён.
  
  
  "Такія мае патрабаванні. Калі ты сапраўды хочаш пераспаць са мной, ты выканаеш іх".
  
  
  "Што гэта за мелодыя?" - спытаў Бертан Барэт.
  
  
  "Гэта гучыць так-так-так-так-дум-так-дум-дум-так-так-так-дум-дум", - сказала яна.
  
  
  "Гэй, я ведаю гэтую песню", - сказаў ён. "Гэта з фільма ..."
  
  
  "Вось менавіта", - сказала яна. "Цяпер напявай гэта са мной", - сказала яна, устаючы і павольна падыходзячы да канапы, дзе Бертан Барретт зноў расцягнуўся ва ўсю даўжыню.
  
  
  Ён усё яшчэ напяваў запамінальную мелодыю на наступны дзень, калі ўвайшоў у штаб-кватэру Нацыянальнага прэс-клуба ў Вашынгтоне, акруга Калумбія, ускочыў на сцэну і сказаў прэсе ўсяго свету, што яму ёсць што сказаць.
  
  
  І затым ён аб'явіў, што ўрад Злучаных Штатаў мае на службе ў ЦРУ ў Паўднёвай Амерыцы семярых былых нацыстаў. Ён назваў іх імёны, іх хатнія адрасы ў Паўднёвай Амерыцы, а таксама імёны, пад якімі ізраільцяне гадамі адшуквалі іх.
  
  
  Ён паабяцаў фатаграфіі мужчын для прэсы.
  
  
  Ён таксама пералічыў імёны чатырох агентаў, якія працуюць пад прыкрыццём на Кубе. І проста каб пераканаць рэпарцёраў, што ён ведае, пра што кажа, ён кінуў свой ідэнтыфікацыйны значок рэпарцёру з Washington Post, які сядзеў у першым шэрагу.
  
  
  "Чаму вы гэта абвяшчаеце? Вам гэта было загадана?" - спытаў рэпарцёр.
  
  
  "Чаму нехта нешта робіць? Мне проста захацелася гэтага, вось і ўсё".
  
  
  Затым Бертан Барретт сказаў: "Паслухай, правер тое, што я табе сказаў. Усё гэта праўда. Але мне трэба ісці, таму што хутка яны прыйдуць за мной".
  
  
  Ён саскочыў са сцэны і нетаропка прайшоўся па аўдыторыі, не зважаючы на рэпарцёраў, якія спрабавалі задаваць яму пытанні, старанна напяваючы сабе пад нос запамінальную мелодыю.
  
  
  Бертан Барэт меў рацыю. ЦРУ пераследвала яго на працягу некалькіх хвілін. Яны не знайшлі яго ні ў яго офісе ў Лэнглі, Вірджынія, ні ў яго маленькай кватэры, ні ў лабараторыях чалавечай свядомасці.
  
  
  Ён з'явіўся пасля наступлення цемры ў адной з маленькіх чытальных залаў галоўнага будынка вашынгтонскай публічнай бібліятэкі. Ён купіў пачак скураных шнуркоў і звязаў іх разам у доўгую аборку. Затым ён намачыў іх наскрозь у ракавіне ў туалеце. Ён некалькі разоў абгарнуў эластычную мокрую скуру вакол; сваёй шыі і туга завязаў вузлом. Ішлі хвіліны, скура высахла і пачала сціскацца. Па меры таго, як яна сціскалася, яна ўсё глыбей і глыбей урэзалася ў горла Бертана Барэта.
  
  
  Сведкі паведамілі пазней, што ён, падобна, не пярэчыў. Ён проста сядзеў там, напяваючы сабе пад нос, чытаючы вялікую ілюстраваную кнігу Мэры Попінс з карцінкамі, а затым, недзе пасля 4:30 вечара, ён упаў мёртвым на стол.
  
  
  Самазадушэнне Бертана Барэта мела наступствы. Гэта было на першых палосах сусветных газет. Злучаныя Штаты атрымалі ноты пратэсту ў рэзкіх выразах як ад Ізраіля, так і ад лацінаамерыканскай краіны, у якой знаходзіліся сем былых нацыстаў. Чатыры амерыканскія агенты на Кубе былі забітыя.
  
  
  У Цюрыху швейцарскі банкір з Дома Рапфенбергаў атрымаў вестку, што так, Францыя вызначана зацікаўлена ў таргах.
  
  
  Гісторыя жыцця Бертана Барэта трапіла ў кампутары штаб-кватэры CURE у Фолкрофце, і яе пераблыталі і супаставілі з Кловісам Портэрам і генералам Дорфвілам, пасля чаго рушыў услед прысуд:
  
  
  "Праверце Лабараторыі ўсведамлення чалавека на прадмет магчымай сувязі".
  
  
  Людзі, якія хацелі знішчыць Амерыку, адчынілі дзверы. Праз яе павінен быў прайсці Разбуральнік.
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  Рыма толькі што зняў слухаўку, каб патэлефанаваць Сміту, калі пачуўся стук у дзверы яго гасцінічнага нумара. Ён паклаў трубку назад і збіраўся крыкнуць: "Уваходзьце, адчынена", калі дзверы расчыніліся і на парозе з'явіўся Чіун. Ззаду яго стаялі два калідорныя і багаж Чыуна. Тры вялікія паравыя куфры.
  
  
  Чыун мог бы цэлы год падарожнічаць з манільскім канвертам, калі б прыйшлося. Калі б не было неабходнасці, ён мог бы запоўніць два багажныя вагоны. Таму, калі Рыма патэлефанаваў у Маямі, каб сказаць Чыўну ісці за ім, ён узяў з сабой толькі тры валізкі. Не больш за.
  
  
  Чыун з'ехаў, як толькі скончыліся мыльныя оперы, нават не дачакаўшыся, каб пракруціць свае спецыяльныя тэлевізійныя запісы адначасовых праграм. Ён сказаў Рыма, што пачакае, пакуль не дабярэцца да Вашынгтона.
  
  
  Рыма падзякаваў яму, ведаючы, што Чиун лічыць гэта сапраўднай ахвярай.
  
  
  З-за амерыканскага глупства, як выказаўся Чыун, усе добрыя шоў ішлі адначасова, так што чалавек не мог паглядзець іх усё. Таму, каб кампенсаваць абуральную тупасць амерыканскіх тэлевізійных функцыянераў, Чиун глядзеў "Доктара Лоўрэнса Уолтэрса, псіхіятра", а на двух партатыўных апаратах запісваў "Край світання" і "Пакуль круціцца планета".
  
  
  Чыун дазволіў калідорным правесці яго ў гасцінічны нумар Рыма. Рыма адышоў ад тэлефона, сунуў руку ў кішэню штаноў і дастаў дзве аднадоларавыя купюры. Гэта аблегчыла б ад'езд калідорных. Чайна ніколі не давала чаявых. Ён лічыў "пераноску грузаў" гасцінічнай паслугай, якая не патрабуе празмернага ўзнагароджання. Замест чаявых ён ацэньваў пасыльных за іх працу па хаце ад неадэкватнай да добрай. За сваё жыццё ён даў адно "добра" і шмат "неадэкватна". Сёння двое пасыльных атрымалі "адэкватна". Яны недаверліва ўтаропіліся на далікатнага азіята. Рыма памахаў перад імі грашыма, і яны пайшлі, ківаючы галовамі.
  
  
  "Шпурляйце грошы сюды. Шпурляйце грошы вунь туды. Марнуйце, марнуйце, марнуйце да поўнага збяднення. Ты, Рыма, сапраўдны амерыканец".
  
  
  Голас быў мяккім, але гэта была апошняя абраза Чэйна. Наступным горшым было "ты белы чалавек".
  
  
  Калі Рыма ўпершыню праходзіў навучанне, базавае навучанне, якога ніколі раней не бачылі за межамі вёскі Чыуна ў Сінанджу, Карэя, Чыун растлумачыў яму ўладкаванне свету і яго народаў.
  
  
  "Калі Бог ствараў чалавека, - сказаў Чыун, - ён паклаў у печ кавалак гліны. А калі дастаў яго, сказаў: "Ён недасмажаны. Гэта нікуды не падыходзіць. Я стварыў белага чалавека". Затым ён паклаў у печ яшчэ адзін камяк гліны і, каб кампенсаваць сваю памылку, пакінуў яго даўжэй. Калі ён дастаў гэта, ён сказаў: "О, я зноў пацярпеў няўдачу. Я занадта доўга адкладаў гэта. Гэта нікуды не падыходзіць. Я стварыў чарнаскурага чалавека". І затым ён паклаў у печ яшчэ адзін кавалак гліны, на гэты раз з найвышэйшай гліны, адлітай з большым клопатам, любоўю і цэласнасцю, і калі ён дастаў яго, ён сказаў: "О, я зрабіў гэта ў самы раз. Я стварыў жоўтага чалавека.'
  
  
  "І затым гэтаму чалавеку, у якім ён быў задаволены, ён даў розум. Кітайцу ён даў юрлівасць і несумленнасць. Японцу ён даў пыху і прагнасць. Карэйцам ён даў сумленнасць, мужнасць, непадкупнасць, дысцыпліну, прыгажосць думкі, сэрцы і мудрасць. І паколькі ён даў ім так шмат, ён сказаў: "Я таксама дам ім беднасць і пераможцаў, таму што ім ужо дадзена больш, чым любому іншаму чалавеку на зямлі. У маіх вачах яны сапраўды ідэальныя людзі, і я вельмі задаволены іх дзіўнасцю".
  
  
  Рыма ўсё яшчэ фізічна прыходзіў у сябе пасля ўдару электрычным токам. Ён слухаў напалову, але ўлавіў кірунак урока.
  
  
  "Ты карэец, ці не так?"
  
  
  "Так", - сказаў усмешлівы стары. "Як вы даведаліся?"
  
  
  "Я здагадаўся", - сказаў Рыма.
  
  
  Урок, ва ўсіх яго варыяцыях, паўтараўся шмат разоў падчас навучання Рыма шмат гадоў таму. Аднойчы, калі Рыма беспамылкова выканаў асабліва складанае практыкаванне, Чиун усклікнуў: "Выдатна".
  
  
  "Выдатна, татачка?" - спытаў Рыма з прыемным здзіўленнем.
  
  
  І, здаравеючы, Чиун сказаў: "Так. Для белага чалавека выдатна. Для карэйца добра".
  
  
  "Чорт вазьмі, - сказаў Рыма, - я ведаю, што магу справіцца практычна з любым карэйцам. Я б сказаў, амаль з усімі, акрамя цябе".
  
  
  "Колькіх карэйцаў ты ведаеш, о, крыкун з адкрытым ротам белага амерыканца?"
  
  
  "Ну, толькі ты".
  
  
  "І ты можаш перамагчы мяне?"
  
  
  "Не ты, мусіць".
  
  
  "Магчыма? Ці павінны мы высветліць?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Ты баішся прычыніць мне боль?"
  
  
  "Што ж, выкінь гэта з вушэй", - сказаў тады Рыма.
  
  
  "Тут мы бачым амерыканскую логіку. Вы ўпэўнены, што можаце перамагчы любога карэйца, акрамя аднаго. І гэты адзіны карэец, якога вы ведаеце. І ў адказ на яго намаганні і павучанні, накіраваныя на тое, каб паспрабаваць зрабіць што-небудзь з недаваранага кавалка. гліны, якім з'яўляецца вунь той, ён атрымлівае "Выбі сабе гэта з вушэй". О, вераломства".
  
  
  "Прабач мяне, маленькі бацька".
  
  
  "Не шкадуй потым. Шкадуй да. Тады ты будзеш чалавекам, які выкарыстоўвае свой розум, каб пракласці свой шлях, а не чыніць яго".
  
  
  Рыма пакланіўся, і Чиун сказаў: "Ты можаш перамагчы любога карэйца, за выключэннем, верагодна, аднаго".
  
  
  "Дзякуй табе, маленькі бацька".
  
  
  "За што? Вы дзякуйце мне за заўвагу аб тым, што мае навыкі выкладання настолькі моцныя, што я магу нават перадаць некаторыя з іх беламу чалавеку. Я прыму ваша захапленне, а не падзяку ".
  
  
  "Я заўсёды захапляўся табой, маленькі бацька..."
  
  
  Чыун пакланіўся.
  
  
  І Рыма ніколі не казаў Чыуну, што, калі Чыун выратаваў яго ад кітайскіх змоўшчыкаў, Рыма ў свядомасці, якое функцыянавала нават тады, калі ён быў пры смерці, пачуў, як Чыун крычаў у пошуках Рыма: "Дзе маё дзіця, якога я стварыў сваім сэрцам, сваім розумам і сваёй воляй?"
  
  
  Рыма ніколі не казаў яму, што чуў, таму што гэтае веданне, якое стала здабыткам галоснасці, збянтэжыла б Чыуна, выкрыўшы тое, што ён цяпер думаў пра Рыма як пра карэйца.
  
  
  Рыма падняў трубку, пакуль Чыун распакоўваў рэчы. Спачатку дасталі тэлевізійныя прайгравальнікі, а затым Чыун дастаў са складак свайго залатога адзення касеты з песнямі "Край світання" і "Пакуль круціцца планета".
  
  
  Чіун не давяраў касеты багажу. Багаж мог быць страчаны. Ён падключыў свой партатыўны магнітафон, а затым, пасеўшы на адзін з куфраў, якія загароджвалі праход у нумар, стаў уважліва назіраць, як Лора Уэйд распавядае Брэнту Уайат, што, па яе асцярогі, у знакамітага фізіка-ядзершчыка Лэнса Рэкса здарыцца нервовы зрыў, калі ён даведаецца, што яго Трыша Банекат сапраўды любіла герцага Понсонбі, які толькі што атрымаў у спадчыну асноўныя фабрыкі па вытворчасці ласося і шоўку ў Малвіле.
  
  
  Рыма пачуў, як на другім канцы паднялі слухаўку. "Сем-чатыры-чатыры", - сказаў Сміт.
  
  
  "Адкрытая лінія", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так, вядома. Вы чыталі ў газетах аб нашым сябру з бібліятэкі?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Ён таксама быў часткай гэтага". Сьміт зьмяніў тон, стаўшы змоўніцкім. “Я б падумаў, што табе трэба адпачыць. Вельмі добрае месца для адпачынку – лабараторыі ўсведамлення чалавека, прыкладна ў пяцідзесяці мілях ад Балтымора. Адпраўляйцеся туды і адпачніце. Зарэгіструйцеся як пацыент. Яны могуць быць зацікаўлены ў тым, каб містэр Дональдсан быў пацыентам”.
  
  
  "Ёсць што-небудзь, на чым я павінен спецыялізавацца?"
  
  
  "Я мяркую, вы маглі б пераступіць рысу", - сказаў Сміт.
  
  
  Рыма хмыкнуў і павесіў трубку. Пераход мяжы азначаў, што Рыма павінен дазволіць сабе стаць аб'ектам атакі, затым ісці за атакай назад да яе крыніцы, а затым забіць крыніцу. Гэта было эфектыўна і небяспечна, лёгкі спосаб быць забітым. І ўсё ж адкрытая тэлефонная лінія ў Вашынгтоне, акруга Калумбія, была не горшым спосабам прыцягнуць да сябе ўвагу. Акрамя таго, Рыма ўжо быў для кагосьці мішэнню, што і даказаў загарадны клуб "Сілвер Крык".
  
  
  Рыма пачаў распранацца для сваіх практыкаванняў, якія пачнуцца пасля "Як круціцца планета". Сёння ён будзе апрануты ў сінюю форму. Колеры нешта значылі для Чыуна, калі не для Рыма, а Чыўн, здавалася, заўсёды быў у лепшым настроі, калі Рыма насіў сіняе.
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  Чіун нават не адвярнуўся ад тэлевізара, калі пачуўся стук у дзверы. Рыма прымаў душ.
  
  
  "Ты атрымаеш гэта, Чыун?" сказаў Рыма, накідваючы ручнік на стан і выходзячы з душавой кабіны, ужо ведаючы, што яго камфорт у параўнанні з "Як круціцца планета" быў пэўным пройгрышам.
  
  
  Ён пераскочыў цераз ложак і, пакідаючы цёмныя мокрыя сляды на шэрым дыване, дабраўся да дзвярэй.
  
  
  "Так", - крыкнуў ён.
  
  
  "ФБР", - раздаўся голас з іншага боку дзвярэй.
  
  
  "Я прымаю душ".
  
  
  "Мы ўсяго на хвіліну", - пачуўся голас.
  
  
  Рыма азірнуўся на Чыўна. Майстар у апошні час быў неспакойным, і Рыма не хацеў, каб людзі знаходзіліся ў пакоі, калі Майстар сінанджу быў замяшаны ў тым, што місіс Вера Халперс прызналася Уэйну Уолтану, што Брэйс Бартан і Лэнс Рэртана, магчыма, правялі Дзень падзякі ў матэлі з Лізэтай. Гановер і Патрысія Цюдар.
  
  
  Гэтае перапыненне можа скончыцца з'яўленнем вачніц на сцяне.
  
  
  Рыма прачыніў дзверы. "Глядзі", - прашаптаў ён. "Бачыш, я мокры. Ты можаш вярнуцца праз гадзіну?"
  
  
  Там была група з трох мужчын, усе ў карычневых капелюшах з кароткімі палямі, начышчаных кардаванах, шэрых лёгкіх летніх касцюмах, белых кашулях і кансерватыўных гальштуках. Усе яны былі чыста паголеныя, і ні ў аднаго з іх, падобна, не было карыесу ці дэфекту зуба.
  
  
  Рыма пацешыла, што гэтая ўніформа, гэтая зіготкая рэклама сяброўства ў Федэральным бюро расследаванняў, звалася "штацкае". Калі б яны хацелі быць незаўважнымі, яны маглі б дабіцца большага поспеху ва ўсё больш усёдазваляльным грамадстве, калі б былі больш паблажлівыя да саміх сябе.
  
  
  Як сказаў Чыун: "Калі рыбы ўзбіраюцца на дрэвы, ты не ідзеш плаваць, каб схавацца як рыба".
  
  
  Відавочны лідэр групы прапанаваў маленькую прыладу-папернік, якая складаецца з двух частак, у якім было пластыкавае пасведчанне асобы ФБР. Гэта быў яго твар з круглявымі, некалькі старэючымі сіметрычнымі рысамі. Усмешка магла б зрабіць гэты твар мілым.
  
  
  Цяпер гэта быў брыдкі твар.
  
  
  "Мы можам увайсці?"
  
  
  "Атрымайце ордэр", - сказаў Рыма.
  
  
  "У нас ёсць адзін", - сказаў чалавек, чыё імя на картцы было супервайзер Бэнан. Рыма паціснуў плячыма.
  
  
  "Добра, але паводзь сябе ціха", - сказаў ён і адчыніў дзверы. Увайшлі трое мужчын. Двое ззаду Бэнана хавалі напружанасць. Рыма бачыў гэта ў іх вачах. Яны знялі капялюшы і скарацілі адлегласць паміж сабой, амаль утварыўшы падставу трыкутніка для пункту гледжання Бэнан.
  
  
  Яны назіралі за Бэнанам больш пільна, чым за Рыма. Яны рассеяна паказалі свае карткі Рыма, які ўбачыў, што яны былі Вінарскі і Трэйсі, і яны былі належным чынам упаўнаважаны рабіць усё, што ўпаўнаважаным людзям было дазволена рабіць.
  
  
  Што не дапамагло пазбавіцца ад мурашак па скуры Рыма, калі ён стаяў, абгарнуўшы пахвіну ручніком. Ён быў крыху ніжэй мужчын, і яго цела не абавязкова выдавала яго навыкі. Распрануты, ён выглядаў як адносна здаровы тэнісіст. Бэнан выглядаў як былы нападаючы "Рэмс". Двое іншых маглі б быць тэнісістамі, якія важаць дваццаць фунтаў не па тым боку ад шасці-каханні. Бэнан сеў у мяккае крэсла, капялюш усё яшчэ быў у яго на галаве.
  
  
  Вінарскі і Трэйсі ўтаропіліся на Чиуна. Рыма зачыніў дзверы. Бэнан зазірнуў глыбока ў свой уласны пупок. Рыма ўбачыў, як Трэйсі і Вінарскі абмяняліся поглядамі.
  
  
  "Азіят", - сказаў супервайзер Бэнан. "Гэты чалавек - азіят".
  
  
  "Ш-ш-ш", - раздаўся голас Чыуна, які сядзеў за лагарыфмічнай лінейкай прама і спакойна, балансуючы на адлегласці двух даўжынь цела на шэрым дыване ад інспектара Бэнана. Рыма паляпаў далонню па паветры, паказваючы, што наглядчыку Банну варта панізіць тон.
  
  
  "Усходні", - сказаў кіраўнік Бэнан.
  
  
  Вінарскі сказаў Рыма: "Ты Рыма Дональдсан, праўда?"
  
  
  "Верна", - сказаў Рыма.
  
  
  "Рыма Дональдсан", - сказаў Бэнан, адрываючы погляд ад свайго жывата. "Чаму вы забілі тых людзей са Спецназа ў Фларыдзе? Чаму вы забілі генерала Уітэрса? Чаму ты рабіў гэтыя жудасныя рэчы, Рыма Дональдсан?"
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і выглядаў збянтэжаным. Ён паглядзеў на Вінарскі і Трэйсі.
  
  
  "У нас ёсць падставы меркаваць, што вы можаце быць звязаны са смерцю некаторых прадстаўнікоў урада Фларыды", – растлумачыў Вінарскі. "Мы жадаем пагаварыць з вамі аб гэтым".
  
  
  "Мы хочам справядлівасці", - сказаў супервайзер Бэнан. "У гэтым уся справа".
  
  
  "Насамрэч, містэр Дональдсан, правасуддзе - гэта функцыя судоў. Мы проста збіраем інфармацыю. Мы нават нікому не прад'яўляем абвінавачванняў. Мы тут проста за некаторай інфармацыяй. Інфармацыя, якую вы даяце нам пра сябе, магла б з такім жа поспехам апраўдаць вас ." Голас Вінарскага быў роўным і кантраляваным. Ён паглядзеў проста на Рыма.
  
  
  Бэнан паглядзеў у столь. "Правасуддзе", - сказаў ён. "Калі не правасуддзе, то што?"
  
  
  Трэйсі нахілілася і прашаптала на вуха Бэнану. Бэнан штурхнуў Трэйсі ў плячо і крыкнуў: "Я не дазволю ўмешвацца. Калі ты выдаткуеш столькі часу, колькі я, на выкараненне несправядлівасці, тады ты зможаш расказаць мне, як дапытваць падазраванага. Тады, Трэйсі, ты можаш расказаць мне аб маёй працы. Да тых часоў, Трэйсі, трымайся далей".
  
  
  Ён павярнуўся да Рыма. "Містэр Дональдсан. Вы калі-небудзь былі на споведзі? Вы калі-небудзь прызнаваліся ў сваіх грахах супраць урада Злучаных Штатаў? Супраць прыстойнасці? Супраць дэмакратыі? Супраць сцяга?"
  
  
  "Сэр", - сказаў Вінарскі. "Я думаю, нам лепш пакінуць Трэйсі тут, а нам з вамі вярнуцца ў штаб".
  
  
  Бэнан пачаў ціха напяваць сабе пад нос мелодыю, якую Рыма не мог разабраць. Але яму здалося, што ён чуў яе раней. Недзе.
  
  
  "Мы нікуды не з'яжджаем", - сказаў Бэнан. "Мы не пакідаем нашу нацыю на волю лёсу ці..." Бэнан утаропіўся ў столь, а затым на Рыма.
  
  
  Ён яшчэ нешта прамармытаў. Ён паглядзеў на Рыма, амаль не бачачы яго. Затым вельмі хупавым рухам выцягнуў з кабуры пад паліто кароткаствольны рэвальвер 38-га калібра. Нашмат лепей, чым малявалі большасць супрацоўнікаў ФБР. Гэта было больш разняволена, чым у большасці мужчын, якія бяруцца за зброю, і, такім чынам, яго плыўнасць надавала хуткасць і камандаванне. Хутчэй за ўсё, нічыя была выпадковасцю, таму што Бэнан выглядаў не так добра, калі ўвайшоў.
  
  
  Бэнан накіраваў пісталет на Трэйсі, якая інстынктыўна падняла рукі. У пакоі было ціха, калі не лічыць жанчыны па тэлевізары, якая ўсклікала аб добрых якасцях аднаразовых падгузнікаў. Паводле паведамлення, падгузнік можа не толькі захаваць дзіця сухім, але і зрабіць шлюб шчаслівым. Паколькі гэта была рэклама і паколькі Чиун адчуў, як агаляецца зброя - раптоўная цішыня ў пакоі навяла яго на думку, - ён павярнуўся, каб паглядзець, якая зброя была накіравана на каго.
  
  
  Калі Чиун ўбачыў, што тоўсты мясаед у мяккім крэсле цэліцца з пісталета ў стаялага мясаеда з залішняй вагай, ён перавёў погляд на здымачную пляцоўку і стаў назіраць, як нефасфатнае мыла Lemon Smart можа зрабіць мыццё sunshine свежай. Чыун пагарджаў мужчынамі, якія выкарыстоўвалі зброю з блізкай адлегласці. Як ён сказаў: "З такім жа поспехам вы маглі б націскаць кнопкі. Дзіця магло б так забіваць".
  
  
  "Сэр", - гучна сказаў Вінарскі.
  
  
  "Ш-ш-ш", - сказаў Чыун.
  
  
  "Супакой азіята", - сказаў Бэнан, накіраваўшы пісталет Трэйсі ў жывот, затым махнуўшы ім у бок Чыуна. Трэйсі быў бліжэй за ўсіх да Чыуна.
  
  
  "Пачакай", - сказаў Рыма. "Не падыходзь да старога. Не зараз. Проста заставайся там, дзе ты ёсць".
  
  
  “Рухайся, Трэйсі. Ці я прараблю ў табе такую ж вялікую дзірку, якую планую прарабіць у творцы несправядлівасці Рыма Дональдсане. Я суддзя і кат, Дональдсан. І мая справядлівасць вострая”.
  
  
  "Сэр", - сказаў Вінарскі. "Гэта... гэта не па правілах". Рыма мог сказаць, што Вінарскі ведаў, што гэта было слаба, калі ён гэта сказаў. Але тады, у крызісе, заўсёды ўсплываюць на паверхню вышэйшыя каштоўнасці чалавека, каштоўнасці, пра якія ён, магчыма, нават не падазраваў.
  
  
  "Рухайся, Трэйсі, ці ты мёртвая", - сказаў Бэнан, чый погляд зноў стаў пустым, калі ён напяваў. Што гэта была за песня? Рыма не мог разабраць яе.
  
  
  Бэнан міргнуў. Ён засяродзіўся. Ён прыціснуў правую руку ўшчыльную да сцёгнаў, каб пісталет нельга было выбіць. Кароткаствольны пісталет ідэальна падыходзіў для гэтага.
  
  
  Ён накіраваў маленькую гармату з нацэленай куляй, здольнай прарабіць у мякаці паглыбленне памерам з грэйпфрут, на жывот Трэйсі. На лбе Трэйсі выступіў пот. Рыма бачыў, як ён праглынуў.
  
  
  Бэнан быў хуткі на адзін крок і простым ударам у бок. Рыма мог адабраць пісталет, калі хацеў. Але затым Трэйсі пачала рухацца да Чыуна, і Рыма апынуўся перад новай лініяй прыцэльвання.
  
  
  Ён спрабаваў. "Не рухайся", - сказаў Рыма. "Не падыходзь зараз да гэтага старога. Не падыходзь да яго".
  
  
  "Містэр", - сказаў агент Трэйсі. "Цяпер мне ў жывот накіраваны пісталет 38-га калібра, і я ўжо адчуваю кулю ў сабе, так што з вашага ветлівага дазволу або без яго, я збіраюся супакоіць гэтага маленькага дзядка".
  
  
  "Я бачыў людзей, якія выжылі пасля кулявых раненняў", – сказаў Рыма.
  
  
  Ён не паспеў больш нічога сказаць, перш чым Трэйсі, нервуючыся, схапіў Чиуна за пасму сівых валасоў на лысеючай жоўтай галаве.
  
  
  Трэйсі прарабіў гэта левай рукой, не спускаючы вачэй з Бэнана, усё яшчэ мяркуючы, што пісталет быў галоўнай пагрозай яго жыццю. Верагодна, ён не адчуў, як хруснула запясце. Спачатку запясце, і цела Трэйсі апускалася на падлогу, калі стары ў залатой мантыі выкарыстаў яго масу, каб падняцца. Рыма нават не бачыў удару па чэрапе, які забіў агента Трэйсі, які ўсяліў нерэальны страх у эфектыўнасць зброі і заплаціў вышэйшую цану за свой пралік. Цела ўпала на дыван, мёртвае яшчэ да прызямлення.
  
  
  У Бэнана была падрыхтоўка да здымкі, той прамежак часу, які складае каля секунды паміж усведамленнем небяспекі і стрэлам. У яго не было гэтай прыкладна секунды. Далікатная ножка прайшла праз яго правае вока ў мозг, які так і не атрымаў сігналу націснуць на спускавы кручок.
  
  
  Рыма мог бачыць ступню з-за залатой адзення, якое раздзімалася, і яе шалёна лунае вакол яе. Вінарскі пацягнуўся рукой да кабуры на сцягне, кампендыуму шкодных звычак, агаляючы сваё сэрца, грудзі, горла, галаву, як быццам ён рыхтаваўся да смерці. Вінарскі, несумненна, падумаў, што вось так пацягнуцца за пісталетам - добры ход. Магчыма, яго найлепшы ход. Рыма запомніў бы гэтую белую кашулю, вялікую, адкрытую і неверагодна ўразлівую. Ён запомніў бы, што ўсе рухі замерлі… белая расшпіленая кашуля… рука адсунулася ад любога блакавальнага дзеяння… рука на сцягне.
  
  
  І залатая мантыя Чыуна, здавалася, павісла ў паветры, чырвоная пляма на дыване ззаду яго, дзе яго вялікі палец нагі, пракалоўшы вачніцу, дакрануўся да шэрага дывана пасля забойства Бэнана, і Чіун, здавалася, навечна завіс у паветры, як быццам не мог вырашыць, дзе яму трэба забіць Вінарскі.
  
  
  Ён звузіць выбар да аднаго, а затым усё было скончана. Чыун паклаў яго ўдарам правай рукі пад вуглом крыху вышэй правага скроні над рукой Вінарскі, якая трымала пісталет. Сутыкнуўшыся з такой колькасцю відавочных мэт і хадоў, ён распачаў незаўважны кутні напад.
  
  
  Вінарскі стаяў у сваёй афіцыйнай позе ФБР, якой вучаць усіх агентаў, калі іх вучаць выцягваць рэвальверы з-за пояса. Ён стаяў так, пакуль над яго правым вухам не ўтварылася чырвоная пляма. Ён стаяў так, пакуль быў мёртвы.
  
  
  Калі агент Вінарскі зваліўся на падлогу, Майстар Сінанджу вярнуўся да праблем Сярэдняй Амерыкі, якія Сярэдняя Амерыка абмяркоўвала да бясконцасці. Чіун, як ён часта казаў, паважаў сапраўдную форму мастацтва Амерыкі.
  
  
  Рыма застаўся з двума мерцвякамі на падлозе і адным у крэсле.
  
  
  Магчыма, ім з Чыўнам давядзецца дзейнічаць хутка. З іншага боку, ведаючы, як працуюць арганізацыі, ім, магчыма, увогуле не давядзецца дзейнічаць так хутка.
  
  
  Рыма патэлефанаваў у штаб-кватэру ФБР і папрасіў да тэлефона супервайзера Бэнана, назваўшы імя супервайзера ў Ньюарку, штат Нью-Джэрсі.Дж. Бэнан пайшоў на ланч, сказала яго сакратарка.
  
  
  "А як наконт агентаў Вінарскі і Трэйсі?"
  
  
  "Пайсці з ім паабедаць".
  
  
  "Вы ведаеце, дзе я магу з ім звязацца? Гэта тэрмінова".
  
  
  "Так, у закусачнай "Плімут". Ён сказаў, што збіраецца менавіта туды".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Рыма. Вось і ўсё, што ўдалося высветліць са штаб-кватэры ФБР. Рыма набраў нумар парцье.
  
  
  "Хто-небудзь шукаў мяне ў вестыбюлі? Я чакаю людзей".
  
  
  "Не", - сказаў клерк.
  
  
  Вось і ўсё, што ФБР прадставілася клерку гатэля. Відавочна, Бэнан выконваў свой уласны нумар па-за звычайнымі каналамі. І ён зрабіў гэта, не пакінуўшы слядоў.
  
  
  Рыма перанёс целы ў ванну, затым хутка апрануўся ў штаны, спартыўную кашулю і мяккія італьянскія туфлі. Ён хацеў выглядаць нязмушана, каб прыцягваць менш увагі там, куды збіраўся.
  
  
  Прама перад сыходам ён сказаў стройнаму целу ў залацістым адзенні з пасмамі спадальных валасоў
  
  
  "Не ўпускай нікога, Чиун".
  
  
  "Ш-ш-ш", - сказаў Майстар сінанджу, які не кахаў, калі прыгажосць перарывалі.
  
  
  "Ведаеш, Чыун", - закрычаў Рыма. "Калі б ты не быў такім цудоўным, ты быў бы лайном". Затым ён грукнуў дзвярыма. Чіун ніколі не прыводзіў у парадак свае целы.
  
  
  Ніколі.
  
  
  Крама тавараў для садоўніцтва запэўніў прыгожага маладога домаўладальніка, што, нягледзячы на тое, што яго лісце былі вільготнымі, Супер-Убор не працячэ. Ён быў пратэставаны, уладальнік запэўніў чалавека, які рухаўся так плаўна, што ён мог вытрымаць - без разрываў - 250 фунтаў.
  
  
  "Дай мне тры", - сказаў Рыма.
  
  
  Малады домаўладальнік рухаўся так плаўна, ці ўдзельнічаў ён калі-небудзь у балеце?
  
  
  "Завярніся ў супер-адзенне", - сказаў Рыма.
  
  
  "О", - сказаў уладальнік, які выдаткаваў усе сілы, каб навязаць сваю волю клерку, які быў перагружаны працай, падвяргаўся празмернаму гвалту і быў гетэрасексуалам.
  
  
  У той дзень Рыма даведаўся, што звышвялікі чамадан Duralite быў зроблены з напаўпразрыстага паліхраміду.
  
  
  "Дзякуй, дайце мне тры", - сказаў Рыма прадаўцу ў багажным аддзяленні.
  
  
  "Ён таксама мае ўстойлівы да драпін, практычна не драпаецца вонкавы выгляд exide, з новай зашпількай на заніжанай лініі, і гэта галоўная асаблівасць".
  
  
  "Тры", - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэта гарантавана, - сказаў клерк, - на восем гадоў. Гэта васьмігадовая гарантыя".
  
  
  "Дай мне тры, перш чым я ператвару цябе ў рэшткі шчанячага печыва", - сказаў Рыма, усміхаючыся.
  
  
  "Што вы сказалі?" - спытаў прадавец, які стрымаўся, каб не выбіць кліента праз дзверы, бо ведаў, што ў яго распродаж. Акрамя таго, калі б з ім адбыўся яшчэ адзін інцыдэнт у гэтай краме, то ён ніколі больш не змог бы ўладкавацца на працу прадаўцом.
  
  
  "Тры, калі ласка", - сказаў Рыма. "Дастаўце іх неадкладна", - і ён назваў нумар свайго пакоя ў гатэлі.
  
  
  "Неадкладна, - сказаў ён, - Ці я не буду за іх плаціць".
  
  
  "У вас ёсць паўгадзіны", - дадаў ён, усміхаючыся.
  
  
  Калі пакупнік сышоў, прадавец сказаў: "Спадзяюся, я ўбачу яго зноў. Пажадана ў цёмным бары".
  
  
  Ці хацеў джэнтльмен, каб валізкі былі застрахаваны? "Вядома", - сказаў Рыма. "У гэтых чамаданах вельмі каштоўныя рэчы. Бясцэнныя. Застрахуйце іх на 2 долары кожны".
  
  
  "Каштоўнасці і іншае?"
  
  
  "Не. Рукапісы. Бясцэнныя для мяне".
  
  
  "О, вельмі міла. Наш чалавек забярэ іх праз гадзіну ў ваш гасцінічны нумар.
  
  
  - Вось, - сказаў Рыма мужчынам, якія падымалі тры валізкі. - Вось дзясятка для вас і вашага напарніка. Яны даволі цяжкія, таму будзьце з імі асцярожныя. І не замінайце малому глядзець тэлевізар.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  Рыма прыйшлося ўзяць Чыуна з сабой.
  
  
  Гэта была першая праблема. Чыун зрабіў гэта зноў, ці, хутчэй, як растлумачыў Чыун, ён займаўся сваімі справамі, калі з ім гэта зрабілі. Чиун, калі разумець літаральна тое, што ён казаў, заўсёды займаўся сваімі справамі. Потым над ім зняважыліся, потым сёе-тое здарылася, і ўсё.
  
  
  "Я б не чакаў, што ўсё гэта зразумее чалавек, схільны да гультайства, як ты гэта рабіў з тымі ідыётамі раней", – сказаў Чыун.
  
  
  "Цяпер давайце паўторым гэта яшчэ раз", - сказаў Рыма, укладваючы ў свой адзіны чамадан два камплекты ніжняй бялізны і акуратна складаючы адзін запасны касцюм, затым пераходзячы да гардэроба Чыўна.
  
  
  "Вы мірна сядзелі ў рэстаране на першым паверсе, праўда?"
  
  
  "Правільна".
  
  
  Чіун доўгім пальцам паказаў, што ён хоча, каб белае кімано было складзена звонку ўнутр, а сіняе - навыварат. Рыма мог бы дазволіць Чыуну самому спакаваць свой багаж, але яны не выйшлі б з гатэля прынамсі яшчэ адзін дзень.
  
  
  "І гэты чалавек за суседнім з вамі сталом казаў аб Трэцім свеце?"
  
  
  "Правільна".
  
  
  "І вы самі не ўмешваліся ў іх размову?"
  
  
  "Правільна".
  
  
  "Што адбылося потым?"
  
  
  "Я не дазволю дапытваць мяне, як дзіця. Зверху зялёны халат". Рыма паклаў зялёны халат на ложак напрыканцы.
  
  
  "Я павінен ведаць для маёй справаздачы Сміту", - сказаў Рыма,
  
  
  "Вядома. Я забыўся, што маю справу з чалавекам, які шпіёніць за мной. Я забыўся, што ўсё, чаму я вас навучыў, азначае "павінен". Я забыўся, што ісціны, якія ратуюць ваша жыццё, забытыя, таму што зараз вы іх ведаеце, а я, у рэшце рэшт, не знаходжуся ў вашай выдатнай арганізацыі. Я нават не ведаю мэты вашай арганізацыі. Вось як мала мяне шануюць. Я ўсяго толькі бедны настаўнік баявых мастацтваў, сціплы, непатрабавальны слуга. Пакладзі сандалі ў сумку”.
  
  
  "Магу я нагадаць табе, татачка, што гэта ты сказаў Сміту, што я магу функцыянаваць, калі не на піку? Я ніколі не рызыкаваў тваім жыццём", - сказаў Рыма.
  
  
  "Калі табе становіцца лягчэй, калі ты вярэдзіш старыя раны, тады папесці сябе. Я ўсяго толькі бедны слуга".
  
  
  "Чорт вазьмі, прыяцель", - сказаў Рыма, запіхваючы першую з васьмі пар сандаль у першы з васьмі пластыкавых пакетаў, - "Калі адзін з самых вядомых прэтэндэнтаў у суперцяжкай вазе атрымлівае па срацы ад васьмідзесяцігадовага старога, нам даводзіцца сёе-тое тлумачыць".
  
  
  "Ніхто гэтага не бачыў", - сказаў Чыун.
  
  
  Яны бачылі, як Алі Баба, як-там-яго-клічуць, атрымаў па срацы. Яны бачылі гэта”.
  
  
  Яны не бачылі маёй рукі, як і малады джэнтльмен, з якога, я мог бы дадаць, верагодна, атрымаўся б значна лепшы вучань, чым з вас. Я мог сказаць па яго вачах. Яго асноўная раўнавага была лепшая. Але доктар Сміт не прынёс мне такі цудоўны ўзор для трэніроўкі. Не, ён прынёс мне адкіды з каналізацыі Амерыкі, якія пахнуць ялавічынай і алкаголем, яго розум у пастаянным тумане, яго раўнавага ніколі не парушалася, і з гэтага нічога я зрабіў майстра. Сапраўдны майстар. Затым Чыун узяў сябе ў рукі і хутка дадаў: "Прынамсі, па амерыканскіх стандартах".
  
  
  "Добра. Як гэта адбылося?"
  
  
  "Я быў заклапочаны толькі сваімі ўласнымі справамі, калі ён неабгрунтавана паклёпнічаў на мяне. Я праігнараваў абразу, таму што не хацеў непатрэбных хваляванняў. Я ведаю вашу педантычнасць і неабгрунтаваныя страхі".
  
  
  "Што адбылося потым?"
  
  
  "Мяне зноў абразілі".
  
  
  "Што ён сказаў?"
  
  
  "Я не хачу вярэдзіць старыя раны".
  
  
  "Гэта было паўтары гадзіны таму, Чыун, і небарака цяпер у бальніцы. Не так даўно, Чыун. Што зараз адбылося?"
  
  
  Чыун глядзеў з акна ў царскім маўчанні.
  
  
  "Твае прылады для запісу на плёнку не з'яўляюцца неразбуральнымі, татачка, - сказаў Рыма, - і я ведаю, што ты не стаў бы марнаваць свае ўласныя грошы на куплю замены".
  
  
  "Я стварыў монстра", – уздыхнуў Чиун. "Няхай будзе так. Гэта маё пакаранне за тое, што я занадта давяраю. Я вытрываю гэта. Ён абгаварыў маю маці. Але спачатку я нічога не казаў, пакуль ён не напаў на мяне ".
  
  
  "Што ён сказаў пра… пачакайце, я ведаю. Ён сказаў, што вы ўсе браты з краін трэцяга свету, праўда?"
  
  
  Чыун кіўнуў.
  
  
  "І калі ён сказаў гэта, ён абняў цябе ў знак сяброўства, праўда? І менавіта тады ты зламала яму запясце. Так?"
  
  
  "Я не забіваў яго, таму што ведаю твой страх благой славы. Але за гэта няма ніякай падзякі. Няма ніякай падзякі за тое, што ён паверыў, што ён проста зламаў запясце аб крэсла. Няма падзякі за мой глыбокі клопат пра вас і вашай арганізацыі , якім я праявіў бязмежную адданасць. Не. Ёсць толькі жахлівыя пагрозы ў дачыненні да маёй самай каштоўнай асабістай уласнасці”.
  
  
  "Так, добра", - сказаў Рыма, складаючы зялёнае кімано па-над іншым адзеннем у вялізным чамадане, затым захлопваючы вечка, "ты едзеш са мной. Я б не пакінуў цябе тут адну ".
  
  
  Рыма адправіў бы Чыўна назад у Фолкрофт, але Фолкрофт да гэтага часу быў скампраметаваны. Гэта была яго першая праблема. Яго другім пытаннем было тое, як Чиун павядзе сябе, калі яны дабяруцца да Лабараторый усведамлення чалавека.
  
  
  Ён не мог спытаць. Чіуну ніколі не падабалася соваць нос у яго жыццё, не кажучы ўжо пра яго эмоцыі.
  
  
  Кансультант-рэгістратар у Human Awareness Laboratories запэўніў містэра Рыма Дональдсана і яго інструктара па фізкультуры, што існуе вельмі важкая прычына, па якой двое мужчын не змаглі зарэгістравацца. ХЭЛ быў забраніраваны на наступныя тры гады. Самавіта. Але калі б містэр Дональдсан захацеў сустрэцца з ёй пасля працоўнага дня і абмеркаваць магчымае залічэнне ў іншыя падобныя навучальныя ўстановы, яна была б шчаслівая абмеркаваць гэта з ім.
  
  
  "Больш чым шчаслівая, містэр Дональдсан". Ёй было крыху менш за дваццаць, і тонкая белая блузка ледзь хавала яе цвярдзеюць грудзі. Яна правяла мовай па сваіх чыстых маладых вуснах, апусціўшы вочы ніжэй пояса Рыма.
  
  
  Рыма нахіліўся наперад, адчуўшы тонкі водар яе духаў. Яе гладкія каштанавыя валасы, якія звісаюць да патыліцы, далікатна кранулі вуснаў Рыма ў яе вушэй, калі ён прашаптаў вельмі нізкім голасам, які лашчыў яе скуру: "Глядзі. Ты можаш зарэгістраваць мяне. Давай."
  
  
  Простыя словы, павольныя і глыбокія. Рыма ўбачыў, як успыхнуў яе твар, і адчуў яе тугу.
  
  
  "Я хацела б, каб я магла", - слаба сказала яна. "Але доктар Форрестер рэгіструе ўсіх новых удзельнікаў. О, я хацела б, я хацела б, каб я магла".
  
  
  "Злучыце мяне з доктарам Форрестером. Я пагавару з ім".
  
  
  "Яна".
  
  
  "Выдатна".
  
  
  "Калі ты ўбачыш яе, ты не захочаш мяне".
  
  
  "Я заўсёды буду хацець цябе".
  
  
  "Няўжо?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма, адкінуўся назад і ўсміхнуўся гэтай энергічнай юнай істоце.
  
  
  "Ты вырадак. Мужчынская шавіністычная свіння", - сказала яна.
  
  
  "Ага", - сказаў Рыма. "Мужчынская шавіністычная свіння, якая збіраецца загнаць цябе на сцяну".
  
  
  "Я пазваню, але гэта ні да чаго добрага не прывядзе".
  
  
  "Тэлефон", - сказаў Рыма, аглядаючы прасторны кабінет. Усё ў Human Awareness Laboratories было прасторным, спраектаваным так, каб быць прасторным, ад вялікіх раслін у чыгунах вышынёй па пояс да вялікіх вокнаў, якія адкрывалі погляду неба, зямлю і дрэвы паміж імі. Маладая жанчына, чый твар усё яшчэ гарэў ад хвалявання ад блізкасці Рыма, набрала нумар плоскага белага тэлефона на сваім стале са шкляной стальніцай.
  
  
  Рыма павольна вярнуўся да Чыуна.
  
  
  Чыун убіраў атмасферу, разважаючы аб адкрытасці лабараторый чалавечай свядомасці. Зірнуўшы на Рыма, ён сказаў: "Ты мужчынская шавіністычная свіння. Я ніколі не бачыў больш няўмелага падыходу".
  
  
  "Я атрымаў тое, што хацеў".
  
  
  "Чаму вы не пагражалі ёй пісталетам? Гэта таксама пераканала б яе патэлефанаваць".
  
  
  Рыма ўзяў брашуру з нізкага століка з паліраванай сталі. Ён зірнуў на яе і ўсміхнуўся. "Табе давядзецца распрануцца перад людзьмі. Прачытай гэта, Чыун".
  
  
  Чыун праігнараваў брашуру. "Я прыйду да ўсіх праблем з іх рашэннямі", - сказаў ён, гледзячы ў акно, убіраючы прастору.
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. Ён ніколі не бачыў Чыуна без мантыі ці ўніформы. Калі Чиун мыўся, ён абціраўся пад трапяткімі адзеннем свайго паўсядзённага адзення. Калі ён мяняў мантыі, ён рабіў гэта з такой дакладнасцю, што адна мантыя заставалася на ім, у той час як іншая здымалася. Рыма ніколі не мог паўтарыць гэта - у нейкай ступені таму, што ніколі не хацеў.
  
  
  Доктар Літыя Форрестер была на кансультацыі, калі зазваніў яе тэлефон. Яна праігнаравала яго, таму што была ўпэўненая, што камутатар адключыць яго пасля першага выпадковага званка. Яна ігнаравала яго на працягу пяці гудкоў, а затым, зразумеўшы, што гэта не выпадкова, адказала.
  
  
  “Я казаў вам, каб мяне ніколі не турбавалі падчас кансультацый. Мы цалкам зарэгістраваныя на тры… Дональдсан? Рыма Дональдсан? Што ж, так, я вазьму ў яго інтэрв'ю. Адпраўце яго наверх праз пятнаццаць хвілін”.
  
  
  Яна паклала слухаўку на здзіўленне дрыготкай рукой і выдала доўгі, цудоўны лямант: "Ён тут. Ён тут. Ён тут".
  
  
  "Хто тут?" - спытаў чалавек, з якім яна была.
  
  
  "Нехта, з кім я спрабаваў разабрацца, як сюды трапіць. Адзіны чалавек, які мог сапсаваць план. І зараз ён тут. Дарэчы, аб шчаслівай выпадковасці".
  
  
  "За кожным промнем надзеі ёсць воблака", - сказаў чалавек, з якім быў доктар Форрестер. Але Літыя Форрестер амаль не слухала.
  
  
  Перш чым Рыма Дональдсану дазволілі ўвайсці, яна прагледзела справу адна.
  
  
  Усяго гадзіну таму, калі ён не змог паведаміць, яна прызнала смерць Бэнана. Асцярожны, грунтоўны, акуратны, спарадкаваны кіраўнік ФБР Бэнан, які здолеў накіраваць да яе столькіх урадавых людзей. Верагодна, мёртвы. І яго людзі таксама.
  
  
  Генерал Вэнс Уітэрс. Мёртвы.
  
  
  Палкоўнік спецназа, прафесійны групавы забойца, мёртвы. І яго людзі.
  
  
  Такім чынам, Рыма Дональдсан, падумала Літыя Форрестер, сардэчна запрашаем у маё логава. Сардэчна запрашаем у гульню розуму, дзе твой мозг і твае яечкі працуюць супраць твайго выжывання. Я ведаю, хто ты зараз. Ты - чалавечая зброя. Ты сустрэнешся з мэтай, якая праглыне цябе. Яна спалохалася, калі ўпершыню падумала пра смерць Бэнана, але больш не баялася.
  
  
  Доктар Форрестер не мог ведаць, што шматлікімі гісторыямі ніжэй і пажылы азіят, грэючыся на сонцы, што льецца праз вялікае акно, таксама думалі. І тое, пра што ён думаў, было так:
  
  
  "Я добра навучыў цябе, сыне мой, Шыва, Разбуральнік светаў. Ідзі без страху ў гэтую пастку розуму. Бо як бы вялікая ні была небяспека, ніякая небяспека яшчэ не спыніла сілу чалавека. Ні патоп, ні шторм, ні мора. І зараз, ад вашага народа, ні космас да зорак. Ідзі зараз, дух розуму Разбуральніка ўзвышаецца над дробнымі інтрыгамі іншых смяротных ".
  
  
  А кансультанту-рэгістратару, які сказаў містэру Дональдсану: "Цяпер вы можаце падняцца наверх і не забудзьцеся пра сённяшні вечар", – пажылы азіят здаўся сімпатычным, далікатным стварэннем. Яна нахілілася да яго і сказала: "Прабачце, сэр, я не хачу быць цікавай, але адкуль у вас такія доўгія пазногці?"
  
  
  Яна міла ўсміхнулася, той самай усмешкай, за якую бацька падарыў ёй машыну, калі ёй было шаснаццаць.
  
  
  Мілы стары ўсміхнуўся ў адказ.
  
  
  "Ты занадта цікаўны".
  
  
  Наверсе Рыма Ўільямс, ён жа Рыма Дональдсан, увайшоў у падвойныя дзверы і ўбачыў самую прыгожую жанчыну, побач з якой ён калі-небудзь стаяў, падобную не на тварэнне прыроды, а на ўвасабленне мары мужчыны.
  
  
  Яна ступіла яму насустрач. "Прывітанне, Рыма Дональдсан. Я чакала цябе".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  Human Awareness Laboratories была "семінарам па чалавечай матывацыі, паглыбленым даследаванні і паўторным функцыянаванні механізму пераадолення праз адпаведны вопыт дзеянняў".
  
  
  Так гаварылася ў брашуры.
  
  
  Чіуну, як ён сказаў Рыма, калі яны распакоўвалі рэчы ў пакоі, які яны дзялілі, здалося, што мноства людзей распранаюцца, гавораць адзін аднаму няветлівыя рэчы, а затым дакранаюцца.
  
  
  "Дакрананні - частка гэтага, - сказаў Рыма, - дай мне ведаць, калі што-небудзь убачыш".
  
  
  "Што ты шукаеш?"
  
  
  "Я не ведаю".
  
  
  "Напэўна, гэта захапляльна - думаць як белы чалавек. Немагчыма знайсці тое, чаго ты не шукаеш, сыне мой".
  
  
  "Значыць, я зноў твой сын?"
  
  
  "Я не грубіяню зла".
  
  
  Чіун быў чымсьці задаволены. Магчыма, гэта былі тэсты, якія яны здавалі ўдзень. Рыма пазнаёміўся з доктарам Форрестер - у яго ўяўленні зараз яна была Літыяй - і, паколькі ён быў ашаломлены яе прыгажосцю, змог зрабіць не больш, чым расказаць ёй сваю маленькую фальшывую біяграфію. Яна прызначыла яму неадкладнае тэсціраванне, а затым звольніла яго, як школьную настаўніцу.
  
  
  Нягледзячы на тое, што Чиун тэхнічна не быў удзельнікам, ён прайшоў з Рыма шэраг псіхалагічных тэстаў. Чиун думаў, што яны былі выдатнай забаўкай.
  
  
  "Паслухай гэта", - хіхікнуў ён. "Кім бы ты палічыў за лепшае быць: чысцільшчыкам рыбы, салдатам, зборшчыкам смецця, мастаком? Правер адзін".
  
  
  "І што? Праверка першая", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я не хачу быць чысцільшчыкам рыбы, салдатам, зборшчыкам смецця або мастаком. Я нікога не правяраю", - сказаў Чыун, а затым абуральна напісаў упоперак ліста: "Я выбіраю быць майстрам сінанджу".
  
  
  Калі ён думаў, што гэты тэст быў пацешным, Чиун падумаў, што тэст, у якім яны спрабавалі сфарміраваць з серыі маленькіх кубікаў вялікі куб, быў пацешным. Чыун хутка сфарміраваў куб, але застаўся адзін кубік. Рабром далоні ён раздушыў у парашок заблудны кубік, а затым пасыпаў пылам вялікі куб. "Гатова", - пераможна крыкнуў ён.
  
  
  І так усё прайшло.
  
  
  Рыма зрабіў усё, што мог, і паняцця не меў, ці пацярпеў ён няўдачу ці здаў іспыт. Мяркуючы, вядома, што можна пацярпець няўдачу ці здаць іспыт.
  
  
  Якраз у гэты момант у іх маленькім пакоі зазваніў тэлефон. Рыма падняў трубку. "Дональдсан слухае", - сказаў ён. Халодны жаночы голас паведаміў яму, што доктар Форрестер хоча яго прыняць. Неадкладна.
  
  
  Быў ужо далёка за вечар, калі Рыма ў другі раз увайшоў у кабінет Літыі Форрестер. Яна стаяла ў свайго стала, спіной да яго, і калі Рыма ўбачыў яе, нягледзячы на ??ўвесь свой кантроль, ён адчуў глыбокую нуду па ёй, нуду, якая выходзіць за рамкі сэксу. Гэта было гарачае жаданне прайграць сябе разам з ёй.
  
  
  "Сядайце, містэр Дональдсан", - сказала яна, лёгка паказваючы на канапу. Яна ўзяла пачак папер, падышла да канапы і села побач з ім. "Я хацеў растлумачыць табе вынікі тваіх тэстаў".
  
  
  Блокі, якія яны сабралі разам, указвалі на ўспрыманне і арганізацыю. Рыма атрымаў вышэйшую адукацыю, што было крыху дзіўна, таму што, калі ён быў Рыма Уільямсам і падаваў заяву ў паліцэйскае ўпраўленне Ньюарка, штат Нью-Джэрсі, ён атрымаў сярэднюю. Чыун меў рацыю. Цягліцы розуму могуць расці, сапраўды гэтак жа, як мышцы рук або ног.
  
  
  Потым наступілі элементы расчаравання. У Рыма быў высокі бал. Пра гэта сведчыла тая ці іншая пляма. "Ваш інструктар па здароўі, аднак, набраў вельмі нізкі бал", самы нізкі, які калі-небудзь бачыў доктар Форрестер. Яна нахілілася да Рыма на канапе. "Як ты думаеш, чаму ў яго такі нізкі ўзровень фрустрацыі?" спытала яна.
  
  
  Яе цела крынічыла водар рэдкай элегантнасці. "Таму што, - сказаў Рыма, - яму ўдаецца пераносіць расчараванне на іншых".
  
  
  "І вось нешта экстраардынарнае. У вас абодвух неіснуючыя каэфіцыенты агрэсіі. Я маю на ўвазе, іх не існуе. Гэта немагчыма. Ты прыдумаў адказы для цеста?"
  
  
  "Гэта была тая, з лініямі, стрэлкамі і іншым?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Так".
  
  
  "Ты мяне раскусіў", - сказаў Рыма. Яму было цікава. Тэст здаваўся такім бяскрыўдным, што і ён, і Чиун адказалі сумленна. "Я не ведаю, як ты мог прыдумаць адказы на гэты тэст".
  
  
  "Дык гэта было задумана. Выдатна. Абсалютна ніякіх слядоў нармальных агрэсіўных інстынктаў". Літыя паднялася з канапы ў віхуры абліпальнай трыкатажу. "Уладкоўвайся ямчэй", - сказала яна. "Мы павінны пагаварыць".
  
  
  Рыма адкінуўся на спінку скураной канапы і паглядзеў на цёмнае неба над купалам. Удалечыні павольна разгарнуўся каршак, як быццам не рухаючыся, затым раптам спікіраваў. Рыма не мог бачыць мэту, але ён быў упэўнены, што мэта была там. Ён таксама быў упэўнены, што Літыя Форрестер атакавала падобнай выявай Чаму большасць жанчын і некаторыя мужчыны выкарыстоўвалі сэкс як зброю? Пацешна, што ён павінен думаць пра гэта зараз.
  
  
  Жанчына села ў скураное крэсла тварам да яго і пачала задаваць пытанні сваім лепшым тонам доктара Форрестера.
  
  
  "Калі б хтосьці апярэдзіў цябе ў доўгай чарзе ў кіно, што б ты зрабіў?"
  
  
  "Я б указаў яму, што ўсе сталі ў лінію, і ён павінен гэта прызнаць".
  
  
  "А калі б ён адмовіўся?"
  
  
  "Такім чынам? Што такое "адзін чалавек"? Шчыра кажучы, я мог бы нават не ўказваць яму на гэта ".
  
  
  "Вы калі-небудзь забівалі чалавека?"
  
  
  "О, вядома. Больш, чым я памятаю".
  
  
  "У В'етнаме?"
  
  
  "Там таксама".
  
  
  "Што, калі я павінен сказаць вам, што мы праверылі вашыя запісы, містэр Дональдсан, і нічога не знайшлі. Нічога. Магчыма, вы ведаеце, што гэтыя лабараторыі часта маюць справу з урадавым персаналам. Такім чынам, кожны ўдзельнік старанна правяраецца. Падобна, што ад вас не засталося ніякіх слядоў. Нават адбіткаў пальцаў”.
  
  
  "Што ж, я буду".
  
  
  "Містэр Дональдсан, вы прыйшлі сюды і назвалі сябе прафесійным гульцом у гольф. Прафесійнага гульца ў гольф па імені Рыма Дональдсан не існуе, Вы кажаце, што былі ў В'етнаме, але няма ніякіх ваенных запісаў аб вашым існаванні. Містэр Дональдсан. Проста хто вы такі ?"
  
  
  Рыма ўсміхнуўся. Нетутэйша час далучыцца да праблемы і высветліць, хто такі доктар Форрестер. "Я той чалавек, які збіраецца цябе забіць". Ён назіраў за яе вачыма і рукамі. Ніякіх паддаўкаў. Проста яшчэ адно спакойнае пытанне. Магчыма, гэта была самая вялікая паддаўка, якая толькі магла быць.
  
  
  "Ах, агрэсія. Упершыню праяўляюся. Добра. Я думаю, што ваша праблема - гэта страх перад вашай агрэсіяй. Няздольнасць прыняць вашу глыбокую і лютую варожасць. Чаму ты хочаш забіць мяне?"
  
  
  "Хто сказаў, што я хацеў цябе забіць? Я збіраюся цябе забіць".
  
  
  "Ты хочаш сказаць, што не хочаш мяне забіваць?"
  
  
  "Не зараз. Пакуль няма. Шчыра кажучы, я думаю, што забіць цябе было б усё роўна што пафарбаваць П'ету ў ружовы колер. Але мне давядзецца забіць цябе ".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Таму што цябе, верагодна, трэба забіць".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Ты - хіт".
  
  
  "Зразумела. Хто вырашае, хто з'яўляецца хітом, а хто не?"
  
  
  "Па вялікім рахунку, я".
  
  
  "Як ты ставішся да сваіх хітоў?"
  
  
  "Як вы ставіцеся да сваіх пацыентаў?"
  
  
  "Я не адчуваю нянавісці да сваіх пацыентаў".
  
  
  "Я рэдка ненавіджу свае хіты".
  
  
  "Колькі людзей вы забілі, містэр Дональдсан?"
  
  
  "Са колькімі людзьмі ты спала?"
  
  
  "Значыць, з табой гэта звязана з сэксам?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Што ты адчуваеш тады, калі забіваеш кагосьці?"
  
  
  "Прафесійная цікавасць да кампетэнтнасці майго рамяства. Пасля я задаюся пытаннем, ці была мая левая рука прамой".
  
  
  "Ніякіх эмоцый".
  
  
  "Вядома, не. Я забойца, а не кілі". Рыма засмяяўся сваім маленькім жарце. Ён не далучыўся да весялосці, і яго смех раптам абарваўся.
  
  
  "Ніякіх эмоцый", - паўтарыла Літыя Форрестер. "Чаму вы забіваеце людзей?"
  
  
  "Гэта мая праца. Насамрэч мая прафесія. Я вельмі добры ў гэтым, доктар Форрестер. Можна сказаць, што гэтае пакліканне".
  
  
  "Як тваё сэксуальнае жыццё?" - Спытала яна, змяняючы тэму.
  
  
  "Адэкватная".
  
  
  "Як ты ставішся да сваіх бацькоў?"
  
  
  “Я не ведаю сваіх бацькоў. Я вырасла ў сірочым прытулку і не адчувала асаблівых пачуццяў да манашак, якія ім кіравалі. З імі ўсё было ў парадку. Яны зрабілі ўсё, што маглі”.
  
  
  “Зразумела. Тады ў вас няма ўспамінаў пра мужчынскі вобраз. Апішыце мне ідэальнага мужчыну. Калі хочаш, адкінься назад, заплюшчы вочы, і калі ты можаш стварыць ідэальнага мужчыну, ствары яго для мяне”.
  
  
  Рыма кіўнуў і ямчэй уладкаваўся на канапе. Ён скінуў макасіны.
  
  
  "Ідэальны мужчына, - сказаў Рыма, - валодае ўнутраным спакоем, светам, які звязаны з сусветнымі сіламі. Ідэальны мужчына не шукае непатрэбнай небяспекі, але прымае любую небяспеку, якая ёсць, ведаючы, што смерць - натуральная частка жыцця, ведаючы, што важна тое , як ён памірае, а не калі.Я бачу ідэальнага мужчыну, здольнага гадзінамі сядзець ціха, яго доўгія, тонкія рукі спакойна на яго мантыі.Я бачу ідэальнага мужчыну, які валодае сваім рамяством і робіць тое, што ён павінен рабіць, настолькі добра, наколькі гэта ўвогуле магчыма. Я бачу ідэальнага мужчыну як настаўніка таго, каго ён любіць”.
  
  
  Голас доктара Форрэстэра перапыніў мяне. "Азіят - ваш бацька?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Я маю на ўвазе, ён цябе гадаваў?"
  
  
  "Не ў дзяцінстве".
  
  
  "Ты любіш яго?"
  
  
  Рыма рэзка выпрастаўся на канапе. "Не твая сабачая справа".
  
  
  "Што ж, упершыню мы бачым агрэсіўную эмоцыю. Эмоцый амаль не было, калі вы раскручвалі фантазіі аб забойстве людзей. Тое, што мы збіраемся паспрабаваць зрабіць, Рыма, па сутнасці, складаецца ў тым, каб знішчыць забойцу ў табе. Той іншы ты, тая моцная мужчынская выява, якога ў цябе ніколі не было ў дзяцінстве.Мы збіраемся дапамагчы вам сфармаваць новую выяву самога сябе, пазітыўную сілу.І падчас вашай тэрапіі мы разбурым гэтую варожую фантазію.У вас ёсць для яго імя?Многія людзі часта так робяць ".
  
  
  "Так. Разбуральнік".
  
  
  "Добра. Тады нам давядзецца забіць Разбуральніка. Разам". Яна зрабіла паўзу. "Баюся, нам давядзецца скончыць з гэтым цяпер. Час выйшаў".
  
  
  Рыма стаяў, прамы і ўраўнаважаны. Ён паглядзеў у яркія блакітныя крышталі яе вачэй. Яе спакойная ўсмешка адначасова ўзбудзіла і раззлавала яго. Ён усміхнуўся.
  
  
  "Многія намышлялі смерць Разбуральніка і разам са сваімі планамі былі ўтаптаны ў бруд".
  
  
  "Што ж, - сказала доктар Форрестер, міла ўсміхаючыся, - паглядзім, што мы зможам зрабіць тут, у лабараторыях чалавечай свядомасці".
  
  
  І гэта было тады, калі Рыма зноў адчуў гарачае жаданне, якое выходзіць за рамкі простага жадання пракрасціся ўнутр. Ён хацеў размнажацца.
  
  
  Ды будзе так. Значыць, менавіта тут ён мог памерці. Рыма зноў паглядзеў угору скрозь купал, пашукаў вачыма ў начным небе каршака. Але каршака там не было.
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  Пасля сыходу Рыма Літыя Форрестер на доўгія хвіліны села за свой стол, разважаючы.
  
  
  Затым яна набрала тры кароткія лічбы на тэлефоне, патэлефанаваўшы ў адзін з пакояў Лабараторыі ўсведамлення чалавека.
  
  
  "Так", - адказаў нудны голас.
  
  
  "Ён толькі што сышоў", - сказала яна. "Няма сумневаў. Яго паслалі сюды, каб перашкодзіць нашаму плану".
  
  
  "Тады забі яго", - пачуўся голас.
  
  
  "Так, вядома. Але я не хачу рабіць гэта тут. Занадта вялікая ўвага, прыцягнутая да справы, можа сапсаваць наш план".
  
  
  "Ну, рабі гэта дзе хочаш. Проста рабі гэта".
  
  
  "Так, так, вядома", - сказала Літыя Форрестер. Затым яна мякка дадала: "Магу я спусціцца пазней? Гэта было так даўно".
  
  
  "Не сёння. Я стаміўся".
  
  
  "Калі ласка?" - Спытала яна. "Калі ласка?"
  
  
  На іншым канцы провада павісла паўза, затым пачуўся ўздых. "Ну, добра, калі ты сапраўды гэтага жадаеш".
  
  
  Залацісты твар Літыі Форрестер азарыўся цёплым ззяннем. "О, дзякуй табе", - сказала яна.
  
  
  "Так, вядома. Раз ужо ты ідзеш, захапі трохі бульбяных чыпсаў з падліўкай. Цыбульная падліўка. І вялікі пакет чыпсаў".
  
  
  "Я буду. Я буду", - шчасліва сказала яна, і яшчэ доўга пасля таго, як рэзкая пстрычка заціх у яе ў вуху, яна цёпла прыціскала тэлефон да грудзей, як школьніца да любоўнага ліста.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  Была раніца, і Чиун з Рыма павінны былі прысутнічаць на іх першым сеансе знаёмства.
  
  
  "Не нервуйся, Чиун. Я хачу, каб ты паабяцаў, што не дазволіш словам турбаваць цябе. Што б хто ні казаў. Гэта ўсяго толькі словы".
  
  
  Чыун пагардліва зірнуў на Рыма, затым зноў перавёў погляд на пагоркі, як быццам словы ніколі не маглі яго засмуціць.
  
  
  Затым яны абодва выйшлі са свайго пакоя на пакрытым дываном шостым паверсе, дзе памяшканні для сну, як іх называлі, размяшчаліся ўздоўж цэнтральнай зоны, званай зонай мабільнага фізічнага пераходу, - калідора - да ліфтаў. Рыма задумаўся, як называюцца ліфты, і ліфцёр сказаў яму: "ліфты".
  
  
  "Я думаў, гэта будзе нешта накшталт двунакіраваных пераходных клетак".
  
  
  Дзверы ліфта адчыніліся ў прасторны пакой на трэцім паверсе. Гэта быў галоўны пакой для сустрэч, усе чатыры сцяны і столь якой былі пакрытыя дыванамі з шэрага густа матэрыялу. Доўгія прарэзы ў шэрым дывановым пакрыцці прапускаюць святло флуарэсцэнтных лямпаў. Гіганцкія падушкі ўтварылі круг у цэнтры пакоя. У кожнай падушкі стаялі гліняныя попельніцы. Група была ў працэсе, калі ўвайшлі Рыма і Чыун. Доктар Літыя Форрестер сядзела на адной з падушак.
  
  
  Яна не размаўляла. Адразу ж з'явіўся шарык з выявай жанчыны з тварам колеру пераваранай аўсянкі і малюсенькім дзіцячым ротам, які вывяргае яд, якая запатрабавала расказаць, хто такія Рыма і Чыун і чаму яны вырашылі, што могуць прыйсці позна. Яна сказала, што пакрыўджана на Рыма і Чыуна, але на Рыма больш, чым на Чыуна.
  
  
  "Чаму вы абураецеся містэрам Дональдсанам больш, чым містэрам Чыунам?"
  
  
  "Таму што ён уваходзіць так, як быццам думае, што я хачу, каб ён быў ува мне. Ён ходзіць як кароль лайна. Ну, гэта не так. Я б не дазволіла яму дакрануцца да мяне ", - крычала яна, сціскаючы пульхнымі рукамі свае выпуклыя грудзей. Цвёрдыя, часам светлыя валасы атачалі твар колеру аўсянай мукі, як апаганеная пшаніца. Яна насіла шорты, яе жывот быў падобны на гумовую ўнутраную трубку пасля таго, як выйшла са строю помпа высокага ціску. Яе клікалі Флорыса. Яна была спецыялістам па кампутарах у Пентагоне.
  
  
  "Што ты думаеш з гэтай нагоды, Рыма?" - спытаў доктар Форрестер.
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і сеў. "Я павінен нешта адчуваць?"
  
  
  "Я ненавіджу цябе", - сказала Флорыса. "Я ненавіджу тваю мужнасць. Ты думаеш, што ты такі прыгожы, што ўсё жадаюць цябе".
  
  
  "Што ты адчуваеш, Рыма?" - спытаў доктар Форрестер.
  
  
  "Я думаю, гэта недарэчна".
  
  
  Фларыса пачала плакаць, як быццам яе густую туш трэба было змыць. Цяпер яе твар выглядала так, як быццам дэпартамент аховы здароўя павінен быў асудзіць гэта.
  
  
  Флорыса сказала, што адчувала сябе адхіленай. Іншыя члены групы, за выключэннем доктара Форрестера і кагосьці яшчэ, падышлі да яе, паклалі рукі ёй на спіну і твар і пачалі паляпваць. Яны казалі нараспеў, што яна жадана і не павінна адчуваць сябе адкінутай. Яны сказалі ёй, што яе кахаюць. Яна выдатна зладзілася. Яна аддала сябе. Яна падарыла ўсёй групе цудоўны момант.
  
  
  "Ён так не думае", - сказала Флорыса. "Ён лічыць мяне выродлівай. Я яму не патрэбна".
  
  
  Рыма кінуў хуткі погляд на іншага члена групы, які не далучыўся да групавога суцяшэння Фларысы. Ён быў вялізным мужчынам, не па росце, а ў абхваце, вагой, магчыма, 450 фунтаў. Ён быў чорны, як апошняя поўнач свету, але яго твар, хоць і абцягнуты тлушчам, які ўздымаўся, заставаўся рашучым. Ён нагадаў Рыма вялікага чорнага караля. Ён быў настолькі абцяжараны вагой, што цяжка дыхаў, проста каб сядзець прама. На вачах у Рыма ён працягваў нешта ўпырскваць сабе ў рот з дапамогай маленькага гумовага шарыка і пластыкавай трубчастай прылады. Гэта было ад астмы. Яго чорныя вочы гарэлі, калі ён глядзеў па-над апаратам на Рыма. Грозны, падумаў Рыма. Грозны.
  
  
  Рыма пашукаў позіркам Чыуна, турбуючыся аб тым, што той можа зрабіць. І тут Рыма міргнуў. Чыун далучыўся да групы і масіраваная Фларысе спіну. Ён жэстам адаслаў астатніх удзельнікаў, затым, праводзячы сваімі далікатнымі рукамі ўверх і ўніз па яе пазваночніку, вымавіў нараспеў: "Ты - кветка гарачага жадання ўсіх мужчын. Ты - міласэрнасць, мякка струменісты, як шэпт кахання, ад мужчыны да жанчыны і ад жанчыны да жанчыны мужчыне. Ты - хараство свайго роду, каштоўны камень рэдкай і вытанчанай элегантнасці. Ты выдатны. Ты жанчына".
  
  
  Рыма ўбачыў, як Таба падняла сваю запэцканую тушшу шапіках. Яна ззяла. "Я адчуваю сябе каханай", - сказала яна.
  
  
  "Цябе кахаюць, таму што ты прывабны, - сказаў Чіун, - каштоўная каханая кветка".
  
  
  "Прымусь яго пакахаць мяне".
  
  
  "Хто?"
  
  
  "Рыма".
  
  
  "Я не магу растлумачыць яго невуцтва".
  
  
  Рыма паглядзеў на Літыю Форрестер і затым зразумеў сакрэт групавой тэрапіі. Тыя, хто яе праводзіў, павінны былі захоўваць спакойны выраз твару. Зь іншага боку, магчыма, гэта было добра. Хіба Чиун не прымушаў Рыма на трэніроўках даследаваць свае эмоцыі, а затым выкарыстоўваць тыя, якія былі карысныя?
  
  
  Чыун вярнуўся сваёй лёгкай прагулачнай хадой да адкрытай падушцы побач з Рыма. Ён сеў, як звычайна, вокамгненным мяккім рухам, які выглядаў павольным, амаль як калі б пёрка апусцілася на падушку. Толькі пасля многіх гадоў трэніровак Рыма змог паўтарыць гэты рух. Рыма праверыў асобы, каб убачыць, хто распазнаў бы такі кантроль над целам. І зноў яго погляд спыніўся на твары чарнаскурага мужчыны. Ён пільна назіраў за Чыўном. Літыя Форрестер нічога не заўважыла.
  
  
  Групе было прапанавана назваць сябе; сказаць, што кожны з іх адчувае ў адносінах да пачаткоўцаў, адгадаць, чым яны зарабляюць на жыццё.
  
  
  Мужчына гадоў сарака пяці, які сказаў, што яму не дазвалялі дакладна вызначаць, што ён рабіў, сказаў, што адчуваў сябе адрынутым светам і сваім грамадствам. Ён сказаў, што выказаў здагадку, што і Рыма, і Чыун працавалі ва ўрадзе, таму што толькі дапушчаныя людзі маглі наведваць Лабараторыі ўсведамлення чалавека.
  
  
  "Рыма - інструктар па здароўі ў нейкай ваеннай вобласці, а Чыун, павінна быць, нешта накшталт перакладчыка ў японскім аддзеле дзярждэпартамента".
  
  
  Адказаў Чыун. "Вы думаеце, што я японец. Такім чынам, вы працуеце на ЦРУ. Правільна? І вы кажаце як белы чалавек, які шмат гадоў спрабаваў авалодаць кітайскай мовай. Правільна? Такім чынам, вы працуеце ў азіяцкім аддзеле. Правільна?"
  
  
  "Узрушаюча", - сказаў мужчына.
  
  
  "Вы толькі што даказалі, што камунізм - гэта правал", - сказаў Чыун. "Няўдача ў барацьбе з вамі, прыдуркамі, з'яўляецца доказам правалу камунізму. Я не японец".
  
  
  "Кітайскі?" - спытаў чалавек з ЦРУ.
  
  
  "Дзярмо", - сказаў Чыун, зноў выкарыстоўваючы слова, якое ён падхапіў ад габрэйкі ў пуэртарыканскім гатэлі. Чыху спадабалася гэтае слова.
  
  
  Чалавек з ЦРУ апусціў галаву, а затым распавёў гісторыю сваёй кар'еры, пра тое, як ён быў экспертам па вытворчасці збожжа, адным з лепшых, насамрэч ён быў. Ён быў сапраўды добры. Ён быў настолькі добры, што яго павысілі ў аддзел "Гарачая Азія" і прызначылі намеснікам камандуючага аперацыямі. Ён так дрэнна спраўляўся з гэтай працай, што яго пакінулі там.
  
  
  "Тыпова", - сказаў чарнаскуры мужчына. "Тыпова". Ён не хацеў называць сябе ці казаць, што ён думаў ці адчуваў.
  
  
  Доктар Форрестер падштурхоўвала. Яна падштурхоўвала, гледзячы на Рыма. Нарэшце буйны чарнаскуры мужчына распавёў гісторыю, якая прымусіла іх усіх глядзець у дыван, не жадаючы паднімаць галовы.
  
  
  Лары Гарранд нарадзіўся ў Мідл-Рывер, штат Канэктыкут. Тады ён не быў тоўстым. Лары Гарранд быў байскаўт. Лары Гарранд быў прэзідэнтам свайго класа ў пачатковай школе. Лары Гарранд быў капітанам футбольнай каманды пачатковай школы. Капітан бейсбольнай каманды. У Лары Гарранда былі самыя высокія адзнакі ў класе пачатковай школы. Так, у некаторых дзяцей пачала лопацца скура. Пара дзяўчынак зацяжарыла ў адзінаццаць гадоў. Але яны былі нігерамі. Лары Гарранд і яго сям'я былі іншымі. Яны былі класам. Ня клас, таму што яны былі лёгкімі. Ён ніколі не ішоў на гэта. Яго сям'я была класнай, таму што яго бацька быў настаўнікам сярэдняй школы Букер Т. Вашынгтона. І ён быў чарнаскурым.
  
  
  Лары не хадзіў у Букер Т. Ён хадзіў у сярэднюю школу для белых, Джэймс Мэдысан. О, вядома, ён ведаў, што там былі расісты, але гэта было таму, што яны не ведалі сапраўдных неграў. Яны не сустракалі добрых неграў. Лары збіраўся паказаць ім. Гэтая сярэдняя школа для белых, сярэдняя школа Джэймса Мэдысана, была чымсьці іншым. Вядома, усё думалі, што з Лары атрымаецца выдатны паўабаронца.
  
  
  - Паўабаронца? - перабіў Рыма.
  
  
  Паўабаронца, працягнуў Лары Гарранд. Ён усміхнуўся.
  
  
  Тады ён быў худым і хуткім. Сапраўды хуткім. Але ён не хацеў рабіць гэта бегам. Ён хацеў зрабіць гэта па-іншаму. Ён хацеў паказаць белым людзям, што негры могуць нанесці ўдар любым спосабам. Прыстойныя негры.
  
  
  Гэта была зусім новая сцэна ў Мэдысан. Па-першае, на першым курсе ён быў у малодшай трэці свайго класа. Ён быў першым у пачатковай школе. Ён ведаў, пра што думаюць белыя. Яго бацька ўбачыў табель паспяховасці і не сказаў ні слова. Насамрэч яго бацька хацеў сказаць, што яны не такія добрыя, як белыя, дык навошта спрабаваць? Лары Гарранд спрабаваў. Ён двойчы перачытаў свае ўрокі. Перад белымі ён прыкідваўся, што не шчыруе. Але ён займаўся па дзесяць гадзін у дзень. У час прамежкавых канікулаў ён пачынаў чытаць на наступны семестр. Лары Гарранд вынайшаў сваё ўласнае хуткачытанне.
  
  
  Гэта быў час Малькальма Ікса і Марціна Лютэра Кінга. Лары Гарранд лічыў, што яны абодва памыляліся. Калі белыя ўбачаць, якімі сапраўды першакласнымі могуць быць негры, яны зменяць сваё меркаванне, і ні секундай раней. Лары Гарранд выйграў стыпендыю ў Гарвардзе. Ён скончыў універсітэт з адзнакай, нягледзячы на моцныя галаўныя болі кожныя два тыдні. Ён звяртаўся да шматлікіх лекараў, але ніводны не змог яго вылечыць.
  
  
  Да яго звярталася шмат белых жанчын, але ён адмаўляўся ад іх прапановаў. Ён хацеў паказаць, што чарнаскурых мужчын - да таго часу гэта ўжо не было негрыцянствам - цікавяць не толькі белыя шапіках.
  
  
  Аднойчы ноччу паліцыя зладзіла аблаву ў Роксберы, чорным раёне. Яны схапілі Лары Гарранда, але калі ён паказаў, хто ён такі, яны адпусцілі яго. У рэшце рэшт, ён не быў нігерам. Не ўсе чорныя былі нігерамі, і белыя пачыналі гэта разумець.
  
  
  Калі "Афрос" упершыню вышлі, Лары Гарранд таемна памёр усярэдзіне. Яны выглядалі такімі дурнымі. Такімі чарнамазымі, калі хочаце ведаць праўду.
  
  
  Лары Гарранд атрымаў ступень магістра, а затым і доктара, не па сацыялогіі ці іншым шыкоўным лёгкім курсам, якія прыцягвалі большасць чарнаскурых. Ён атрымаў яе па фізіцы. Галаўныя болі ўзмацніліся. Але ў яго амаль атрымалася.
  
  
  Доктар Лоўрэнс Гарранд паступіў на працу ў Камісію па атамнай энергіі ўрада Злучаных Штатаў, і ён быў доктарам Гаррандам, і сакратары называлі яго сэр, Ён прысутнічаў на кактэйльнай вечарынцы ў Белым доме. Яго адкрыццё было адзначана ў нацыянальным часопісе навін, і сенатары ЗША пацікавіліся яго меркаваннем. Там, дзе ён працаваў, гэта быў доктар Гарранд такі і доктар Гарранд такі, і доктар Гарранд не зможа сустрэцца з вамі на гэтым тыдні, кангрэсмен, магчыма, на наступным.
  
  
  Калі доктар Гарранд даведаўся, што стаў найбуйнейшым у свеце спецыялістам па ўтылізацыі атамных адходаў, ён адчуў, што можа дазволіць сабе задаволіць таемнае жаданне дзяцінства. Ён купіў сабе залацісты "кадылак" з адкідным верхам. У рэшце рэшт, для выдатнага спецыяліста па выдаленні атамных адходаў гэта было эксцэнтрычна. Ці ведаеце вы, што выдатны спецыяліст па выдаленні атамных адходаў ездзіць на залатым кадылак?
  
  
  Ён нават песціўся мадыфікаваным афра, акуратна падстрыгаючыся кожны тыдзень, вядома. І добра, паколькі гэта было модна, ён купіў дашыкі. Вядучы спецыяліст па ўтылізацыі атамных адходаў ездзіць на залатым кадылак, носіць афра і дашыкі. Доктар Гарранд быў адзіным, хто сапраўды дапамагаў справе афраамерыканцаў, а не крыкуноў.
  
  
  Аднойчы ўвечары, калі ён ехаў у Нью-Ёрк, але не ў Мабіл, Білаксы ці Літл-Рок, а ў Джэрсі-Сіці, штат Нью-Джэрсі, вядучы сусветны спецыяліст па ўтылізацыі атамных адходаў быў спынены паліцыянтам на матацыкле. Не за перавышэнне хуткасці. Не за праезд на чырвонае святло ці няправільны паварот.
  
  
  "Проста для праверкі, прыяцель. Дай мне зірнуць на твае правы і рэгістрацыю. Так, так, вядома. Ты самы вялікі аўтарытэт ва ўсім. Ты ўсё гэта ведаеш".
  
  
  "Я проста спрабаваў растлумачыць, хто я такі".
  
  
  "Ты містэр Выдатны. Трымай рукі на рулі так, каб я мог іх бачыць".
  
  
  "Я забяру ваш значок, афіцэр".
  
  
  Патрульны на матацыкле пасвяціў ліхтарыкам проста ў вочы доктару Гарранду.
  
  
  "У мяне было ўсё, што я збіраюся адабраць у цябе. Ты заткніся. Цяпер адкрый каптур".
  
  
  Доктар Гарранд націснуў на схаваны каптур, атрымліваючы асалоду ад уласным гневам, прадчуваючы слаўную помсту, калі патрульны будзе пакараны сваім начальнікам, які быў пакараны з Вашынгтона.
  
  
  Доктар Гарранд пачуў шум, калі галава паліцыянта знікла пад капюшонам.
  
  
  "Добра, прытрымлівайцеся за мной", - сказаў патрульны, вяртаючы рэгістрацыю і правы.
  
  
  "Што-небудзь не так?" - спытаў доктар Гарранд.
  
  
  "Проста выконвайце за мной. Прама за намі будзе патрульная машына".
  
  
  У тую ноч у Грынвільскім участку быў затрыманы вядучы сусветны спецыяліст па атамных адходах за няправільную рэгістрацыю аўтамабіля. Нумар рухавіка і рэгістрацыя не супадалі. доктару Гарранду, калі гэта было яго імя, дазволілі адзін тэлефонны званок. Паколькі ён не ведаў ніводнага палітыка, акрамя прэзідэнта і некалькіх сенатараў, ён патэлефанаваў кіраўніку Камісіі па атамнай энергіі.
  
  
  "О, прабач, Лары, яго няма дома. Яны запісваюць цябе на што?"
  
  
  "Няправільная рэгістрацыя ці нешта ў гэтым родзе".
  
  
  "Гэта неверагодна, Лары. Скажы ім, каб даслалі табе ліст. Я перадам яму, як толькі ён вернецца дадому".
  
  
  І гэта быў тэлефонны званок доктара Лоўрэнса Гарранда перад тым, як яго змясцілі ў камеру да сутэнёра, які не расплаціўся, п'яніцы, парушальніку грамадскага парадку, з узломам. Увесь чорны.
  
  
  Ён правёў ноч з нігерамі, і якраз у той момант, калі рэд перайшоў у змрочную халодную шэрасць, якую ён мог бачыць праз маленькае сеткаватае акно, ён зразумеў сёе-тое, ад чаго ў яго прайшоў галаўны боль.
  
  
  У камеры не было трох нігераў і доктара Лоўрэнса Гарранда. Там было чатыры нігеры, адзін з якіх сцвярджаў, што з'яўляецца вядучым сусветным спецыялістам па ўтылізацыі атамных адходаў.
  
  
  І па нейкім вар'яцкім чынніку ўсё, аб чым ён мог думаць, гэта аб усіх белых шапіках, ад якіх ён адмовіўся.
  
  
  Камісія па атамнай энергіі, вядома, паскардзілася ў паліцыю Джэрсі-Сіці. Але Лары Гарранда гэта больш не хвалявала. Яго па-ранейшаму называлі сэрам, сенатары па-ранейшаму дамагаліся яго размяшчэння, але Лары Гарранду было ўжо ўсё роўна. Таму што доктар Лоўрэнс Гарранд, найбуйнейшы ў свеце спецыяліст па атамных адходах, ведаў, што калі справа даходзіць да бойкі, калі ты едзеш адзін ноччу ў Джэрсі-Сіці, ты, Лары Гарранд, нігер.
  
  
  І гэта была гісторыя. У пакоі запанавала цішыня.
  
  
  Флорыса паказала, што доктар Гарранд дазваляў белым вызначаць яго кола вядзення. Чалавек з ЦРУ прапанаваў эміграваць у Афрыку. Хтосьці яшчэ выказаў меркаванне, што пераяданне не з'яўляецца кампенсацыяй, на што доктар Лоўрэнс Гарранд адказаў, што ў яго ёсць свая кампенсацыя, якая нікога не датычыцца. І доктар Форрестер не прымушаў яго тлумачыць.
  
  
  Потым Чыун загаварыў.
  
  
  “У свеце распускаюцца сотні кветак, кожны са сваёй прыгажосцю. Аднак ніводзін з іх не залежыць ад прызнання гэтага іншым. Прыгажосць ёсць прыгажосць, і чалавек павінен прымаць прыгажосць, якая належыць яму. Таму што гэта толькі яго і больш нічыё”.
  
  
  Усе думалі, што гэта было цудоўнае пачуццё.
  
  
  Рыма прашаптаў Чіуну: "Чаму б табе не расказаць яму пра гліну, якую Бог занадта доўга абпальваў? Яму б гэта спадабалася".
  
  
  Група хацела ведаць, што Рыма шаптаў, і ён параіў усім без выключэння заткнуць вушы. Гэта было палічана варожым.
  
  
  Фларыса думала, што гэта было самае варожае, асабліва цяпер, калі яна амаль даравала Рыма за тое, што ён не хацеў займацца з ёй каханнем.
  
  
  Клас перайшоў да дакрананняў да маткі, плаванню ў басейне аголеным і якія абапіраюцца на людзей. Доктар Форрестер не прысутнічаў. Чыун сядзеў цалкам апрануты на краі басейна. Ён растлумачыў, што ўваходзіць у басейн аголеным было парушэннем яго культурных звычак.
  
  
  Рыма паспрабаваў тое ж самае. Яго абвінавацілі ў тым, што ў яго бываюць завісанні. Ён растлумачыў, што распрананне перад незнаёмцамі таксама з`яўляецца часткай амерыканскай культуры. Было гучна вырашана, што рэчы амерыканскай культуры не ў рахунак.
  
  
  Рыма распрануўся і залез у басейн, і ўсе пагадзіліся, што яму ўдалося выратаваць чалавека, які прымусіў усіх пагадзіцца з тым, што амерыканская культура не лічыцца. Здавалася, што рука Рыма выпадкова стукнула мужчыну тварам у ваду, і ў мужчыны ўзніклі праблемы са ўсплываннем. Затым Рыма дапамог яму прыйсці ў сябе з дапамогай спецыяльнага штучнага дыхання. "Гэта толькі выглядае так, быццам я б'ю яго ў жывот", - сказаў Рыма.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  Першая прыкмета таго, што Францыя будзе ўдзельнічаць у таргах - так, вызначана ўдзельнічаць - з'явіўся, калі Францыя пачала канвертаваць паперу ў золата ў краінах па ўсім свеце.
  
  
  Спачатку гэта была Паўднёвая Афрыка, ад якой Францыя запатрабавала і атрымала 73 мільёны долараў золатам. А затым галоўны фінансавы чыноўнік Францыі патэлефанаваў міністру фінансаў і сказаў яму, што з-за пэўных унутраных праблем Францыя палічыла неабходным умацаваць кошт франка вялікай колькасцю золата. Ну, унутраныя праблемы насілі сакрэтны характар, і не, на жаль, ён не мог казаць пра іх, але міністр фінансаў зразумеў бы. Так, гэта была проста часовая з'ява. Дзяржсакратару не трэба турбавацца аб тым, што Францыя рабіла якія-небудзь намаганні, каб падарваць амерыканскі даляр. Цэласнасць франка - гэта ўсё, што разглядалася ў гэты момант. Ён больш нічога не мог сказаць, што было праўдай па вельмі важкай прычыне: ён больш нічога не ведаў. Усё, што ён ведаў, былі яго інструкцыі пачаць назапашваць больш золата.
  
  
  І неўзабаве яшчэ дзвесце мільёнаў золатам былі на шляхі ў нацыянальны банк Францыі.
  
  
  Міністр фінансаў быў збянтэжаны. Звычайна ўрады вядуць справы гэтак жа, як букмекеры вядуць справы з заўзятымі гульцамі - па тэлефоне. а таксама кавалачкі паперы і вядзенне запісаў - але толькі ў рэдкіх выпадках шляхам рэальнага абмену грашыма. Тым не менш, у свеце, які развіваецца Францыя была саюзнікам, а саюзнікі павінны быць задаволеныя.
  
  
  Прыкметы таго, што рабіла Францыя, былі неадкладна відавочныя містэру Амадэусу Рэнтцэлю з Дома Рапфенбергаў, але ён усё яшчэ не быў шчаслівы. На міжнароднай арэне Францыя была прыдуркам, увасабленнем чаго стала пакутлівае пытанне дэ Голя: "Як можна кіраваць краінай, якая вырабляе 117 розных гатункаў сыру?" На розуме ў містэра Амадэуса Рэнтцэля былі Вялікабрытанія і Расія, якія пакуль не праявілі ніякай рэальнай цікавасці да ўдзелу ў таргах.
  
  
  Проста недапушчальна, каб хаця б адна краіна не ўдзельнічала ў таргах пасля таго, як яе запрасілі, таму што гэтая краіна можа проста папярэдзіць Злучаныя Штаты аб тым, што адбываецца — і гэта можа мець катастрафічныя наступствы для іх плана.
  
  
  У той дзень Рэнтцэль пачаў асцярожна наводзіць даведкі. Адказы прыйшлі хутка. Англія і Расія сапраўды маглі быць зацікаўлены ў таргах. Так, гісторыя з ядзерным бамбавіком была цікавай. Такімі ж былі адкрыцці чалавека з ЦРУ. Але, у рэшце рэшт, яны сапраўды былі ў духу салонных правінцыялаў. Як наконт марской моцы? Якая была гарантыя таго, што пакет будзе ўключаць кантроль за аперацыямі ВМС ЗША? Верная сваёй гісторыі і сваім звычкам, Вялікабрытанія імкнулася кантраляваць колькасць ВМС ЗША. І, верная сваёй гісторыі імкнення да марской моцы і марскім партоў, Расія хацела ведаць тое ж самае.
  
  
  У тую ноч містэр Амадэус Рэнтцэль, швейцарскі банкір, размаўляў па міжгароднім тэлефоне ў Злучаных Штатах.
  
  
  "Джон Бул і Іван - адзіныя, хто не пагадзіўся. Яны не будуць удзельнічаць у таргах, пакуль мы не пакажам ім што-небудзь, звязанае з ваенна-марскім флотам".
  
  
  Нудны, млявы голас адказаў: "Колькі яны чакаюць, што мы пакажам. Мы ўжо прайшлі праз Ваенна-паветраныя сілы і ЦРУ".
  
  
  "Я ведаю", - сказаў Рэнтцэль. "Я гэта тлумачыў. Але яны не скрануцца з месца".
  
  
  Рушыла ўслед паўза, затым доўгі ўздых чалавека, які звыкся да таго, што мір на яго душыць. "Добра. Мы пастараемся зрабіць што-небудзь хутка. Іншыя краіны на чарзе?"
  
  
  "Так, сэр. Літаральна не церпіцца працягнуць. Я ўпэўнены, вы заўважылі рух грошай на фінансавых старонках?"
  
  
  "Так, так, вядома. Добра. Мы дадзім ім што-небудзь з ваенна-марскім флотам".
  
  
  Доктар Літыя Форрестер сядзела ў сваім купалападобным кабінеце на дзясятым паверсе Лабараторыі ўсведамлення чалавека, разважаючы над цяжкім пытаннем. Рыма Дональдсан павінен сысці. Але як?
  
  
  Кнопка завяршэння на яе тэлефоне пачала міргаць, уключаючыся і выключаючыся, адкідаючы сноп святла на прыцемнены стол. Яна хутка падняла трубку.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Зрабі што-небудзь з ваенна-марскім флотам".
  
  
  "Напрыклад?"
  
  
  "Напрыклад, усё, што ты захочаш, сука. Проста рабі гэта маштабна і хутка. Гэта важна".
  
  
  "Так, дарагі, вядома". Яна зрабіла паўзу. "Я ўбачу цябе сёння вечарам?"
  
  
  "Я думаю, у нас маглі б лепш атрымацца з нашымі планамі, калі б ты менш думаў аб сексе і больш аб нашым праекце".
  
  
  "Гэта несправядліва", - сказала яна. "Я зрабіла ўсё, што магла. Усё, чаго ты ад мяне хацеў".
  
  
  "Тады няхай ваша пачуццё выкананага абавязку паслужыць вам сэксуальным задавальненнем. Проста пачніце. Зрабіце што-небудзь з ваенна-марскім флотам".
  
  
  Тэлефон пстрыкнуў у вуху Літыі Форрестер. Яна павольна паклала трубку на падстаўку. Затым яна адкінулася на спінку свайго скуранога крэсла і паглядзела на купал, на начное неба, на вольны начны кай Амерыкі… неба, якое, калі б у іх усё па-свойму, не было б вольным нашмат даўжэй.
  
  
  Засталося ўсяго тры дні, падумала яна, да правядзення таргоў. Мусіць, гэта важна - быць запатрабаваным у такі кароткі тэрмін.
  
  
  Нешта звязанае з ваенна-марскім флотам. Нешта вялікае і хуткае. Але што?
  
  
  А як наконт іншай яе праблемы? Рыма Дональдсан.
  
  
  Можа, што-небудзь, каб адным стрэлам забіць двух зайцаў?
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  Доктар Літыя Форрестер не прысутнічала на сеансе сустрэчы на наступную раніцу.
  
  
  І пакуль Рыма Уільямс сядзеў там, церпячы зласлівыя погляды чорнага бегемота, доктара Лоўрэнса Гарранда, і спрабаваў не звяртаць увагі на слоўныя нападкі, прадыктаваныя сэксуальнай няўпэўненасцю Фларысы, ён прыняў рашэнне.
  
  
  Яны з Чыўном правялі ў Лабараторыі ўсведамлення чалавека трыццаць шэсць гадзін, і нічога не адбылося. Рыма выклаў усе Літыі Форрестер у тым першым інтэрв'ю, сказаўшы ёй, што збіраецца забіць яе, запрасіўшы выступіць супраць яго. Але яна нічога не зрабіла, і ён болей не мог чакаць. У гэты дзень ён дабярэцца да Літыі Форрестер і зламае яе. І калі спатрэбіцца, ён заб'е яе.
  
  
  Гэтая перспектыва ўстрывожыла яго. Ён сказаў сабе, што ўсяго толькі паводзіць сябе прафесійна. Занадта шмат ён не ведаў пра гэтую схему; занадта шмат трэба высветліць першым. Ён не мог забіць яе, пакуль не пазнаў.
  
  
  Але вобраз Літыі Форрестер працягваў усплываць у яго памяці, яе высокая, элегантная, прыгожая бландынка. І ён зразумеў, што ягонае рашэнне не забіваць яе не мела нічога агульнага з тым, каб быць прафесіяналам.
  
  
  Добра, ён заб'е яе. Але спачатку ён зоймецца з ёй каханнем.
  
  
  Рыма баяўся, што як прафесіянал ён быў банкрутам. Ён нічога не пазнаў, не ўбачыў нічога падазронага. Ён не даведаўся нічога, што магло б быць звязана з Бэнанам, або з палкоўнікам сіл спецыяльнага прызначэння, або з пілотам, які бамбаваў Сэнт-Луіс, або з чалавекам з ЦРУ, Барэт.
  
  
  Ён адчуў, як у ім узнімаецца незадаволенасць - не на сябе за няўмеласць, а на Сміта за тое, што той паслаў яго сюды з дэтэктыўным заданнем. Калі ім патрэбна была інфармацыя, чаму б не паслаць Грэя, таго новенькага ў ФБР, ці Генры Кісінджэра, ці нават зануду Джэка Андэрсана? Чаму Рыма? Гэта не мела значэння; астатнія маглі быць ужо скампраметаваныя.
  
  
  Рыма быў занураны ў свае думкі, калі адчуў рух групы і зразумеў, што яны ўстаюць са сваіх падушак, сеанс скончаны. Затым яны накіраваліся да дзвярэй, Чыун узначальваў групу, жэстыкулюючы рукамі аб неабходнасці пахаваць сваю агрэсію і навучыцца прымаць свет такім, які ён ёсць.
  
  
  Група ўціснулася ў дзвярны праём хола, Рыма павольна пляўся ззаду, усё яшчэ разважаючы. І потым ён пачуў гэта зноў. Гэтая песня. Хтосьці ў гурце напяваў, і ён зразумеў, што гэта была тая песня, якую напяваў Бэнан, тая самая, якую напяваў Рыма ў твар палкоўнік, якога ён забіў на поле для гольфа. Рыма імгненна прыйшоў у поўную баявую гатоўнасць; яго вочы абшнырвалі ўдзельнікаў гурта encounter у пошуках музыкі.
  
  
  Але пасля гук спыніўся, і як бы Рыма ні ўзіраўся, ён не мог знайсці ніякіх слядоў таго, ад каго ён зыходзіў.
  
  
  Літыя Форрестер прапусціла сеанс сустрэчы ў тую раніцу, таму што яе не было ў Лабараторыях усведамлення чалавека. Яна была ў нумары гатэля ў Вашынгтоне, тлумачачы нешта вельмі важнае адміралу Джэймсу Бентану Красту.
  
  
  Адмірал Краст не забыўся на жанчыну, з якой пазнаёміўся некалькі начэй таму на вечарынцы ў доме французскага пасла. Па праўдзе кажучы, апошнія чатыры дні ён ні пра што іншае, акрамя яе, не думаў, таму што дзіўнае ўзбуджэнне, якога ён не адчуваў гадамі, абудзіла яго сьцёгны.
  
  
  Таму, калі яна патэлефанавала яму той раніцай у яго офіс у Пентагоне, ён, вядома ж, успомніў яе. І ён быў толькі рады сустрэцца з ёй у любым месцы, якое яна прапанавала, і калі яна прапанавала нумар у аддаленым гатэлі з-за "характару" іх сустрэчы, ён пагадзіўся вельмі афіцыйна, а затым, павесіўшы трубку, выдаў вельмі нехарактэрны для яго баявы кліч у сваім кабінеце.
  
  
  Па дарозе ў гатэль адмірал Краст здзейсніў яшчэ адну нехарактэрную для яго рэч. Ён папрасіў свайго шафёра спыніцца ля віннай крамы і купіць пятую бутэльку бурбона - самага лепшага бурбона, - і ён адчуў сябе нейкім заганным школьнікам, акуратна ўкладваючы бутэльку ў свой вялікі скураны аташэ-кейс.
  
  
  Калі адмірал увайшоў у гасцінічны нумар, Літыя Форрестер ужо была там. Яна стаяла каля акна, гледзячы на ажыўленыя вуліцы Вашынгтона апоўдні, акруга Калумбія. На ёй была тонкая шаўковая сукенка з узорамі; дзённае святло, якое лілося праз акно, вымалёўвала сілуэт яе цела пад адзеннем, як быццам яна была аголена. Краст мог бачыць, што на ёй не было ніжняй бялізны; калі яна павярнулася, каб павітаць яго, яе грудзей выпнуліся пад тонкай тканінай, і ён зноў адчуў тое адценне, які на працягу многіх гадоў лічыў непадуладным адчуванням.
  
  
  Сонечнае святло, якое лілося ў пакой, спаборнічала з яе ўсмешкай за гонар асвятліць пакой. Сонечнае святло знікла. Яна ўсміхнулася ротам, вачыма і ўсім целам і выйшла наперад, каб павітаць яго, працягнуўшы рукі.
  
  
  "Джым, я так рада, што з табой усё ў парадку", - сказала яна.
  
  
  Раптам адмірал Краст адчуў сябе недарэчна пры думцы аб бутэльцы бурбона ў аташэ-кейсе і паставіў яе побач з дзвярыма. На імгненне ён спалохаўся сустрэцца з ёй поглядам, каб яна не прачытала ў яго вачах тое, пра што ён думаў у машыне па дарозе сюды. Затым ён хрыпла сказаў: "Ліція. Як ты, мая дарагая?"
  
  
  Яна ўзяла яго за локці, пацалавала ў шчаку, затым узяла за руку і падвяла да канапы, мякка пасадзіўшы на яго. Яна падсунула абабітае тканінай крэсла бліжэй да канапы і села тварам да яго праз часопісны столік з пластыкавай стальніцай.
  
  
  "Джым. Я ведаю, як вы, павінна быць, занятыя, і прашу прабачэння, што турбую вас ". Ён адмахнуўся ад любой думкі аб турбоце і заўважыў, як сонечнае святло ўсё яшчэ прасвечвала скрозь яе сукенку, калі яна мяняла позу ў крэсле, і якімі залатымі здаваліся яе валасы ў ясных промнях, якія пранікаюць у пакой. Ад яе пахла рэдкім язмінам. Яна працягнула: "Але я думаю, што тваё жыццё ў небяспецы".
  
  
  Адмірал Джэймс Бентан Краст засмяяўся. "Маё жыццё ў небяспецы? Ад каго? Або ад чаго?"
  
  
  "Ад каго", - сказала яна. "Ад аднаго з маіх пацыентаў. Нейкага Рыма Дональдсана. Ён пагражаў забіць цябе".
  
  
  "Рыма Дональдсан? Я ніколі пра яго не чуў. Чаму ён павінен хацець забіць мяне?"
  
  
  "Я не ведаю. Гэта тое, што мяне палохае", - сказала яна. Калі яна падалася наперад на сваім сядзенні, яе сукенка задралася вышэй каленаў, а залацістыя валасінкі на сцёгнах бліснулі жоўтым і белым у сонечным святле. "Але я думаю, што ён на службе ва варожай дзяржавы".
  
  
  Краст усміхнуўся, як бы адкідаючы любую пагрозу сваёй персоне, якая магла зыходзіць ад Рыма Дональдсана, але Літыя Форрестер хутка працягнула: "Джым, гэта не нагода для смеху. Вы разумееце, што я парушыў святыя адносіны лекара і пацыента, прыйдучы сюды і сказаўшы вам гэта?"
  
  
  Яна ўстала з крэсла і абышла вакол, каб сесці побач з ім на канапу. Праз бліскучы сіні габардзін сваіх форменных штаноў ён адчуваў цяпло і ціск яе сцягна, ад якога валасы на яго назе ўсталі дыбам.
  
  
  "Я шаную гэта, Літыя. Выкажам здагадку, ты раскажаш мне пра гэта з самага пачатку".
  
  
  “Ён прыйшоў да мяне ўсяго некалькі дзён таму. Ён зманіў мне ў сваёй рэгістрацыйнай форме, але – шчыра кажучы – у гэтым няма нічога незвычайнага. У нас так шмат урадавых служачых, і яны часта выкарыстоўваюць фальшывыя пасведчанні асобы, каб далучыцца да нашых груп. Але мінулай ноччу пад гіпнозам мне ўдалося прабіцца да гэтага Рыма Дональдсана. Яна паглядзела ў твар адміралу. Яна была, падумаў ён, усяго ў адным пацалунку ад яго. «Джым, ён прафесійны забойца. І яго наступная мэта - вы, адмірал Краст. Ён сказаў мне".
  
  
  "Ён сказаў чаму? Чаму я?" Спытаў Краст.
  
  
  "Не. І ён вяртаўся на ўзровень свядомасці, таму я не мог на яго націснуць. Так што я не ведаю чаму, я не ведаю дзе і я не ведаю калі. Але я дакладна ведаю, Джым, ён плануе забіць цябе ".
  
  
  "Што ж, ёсць адзін дакладны спосаб справіцца з гэтым", – сказаў Краст. "Патэлефануй у ФБР. Няхай яго забяруць. Высветлі, што, чорт вазьмі, у яго ў галаве".
  
  
  Ён пачаў падымацца на ногі, але Літыя злавіла яго за руку і прыцягнула назад да сябе. Яна злёгку павярнулася на канапе, каб апынуцца тварам да яго, але ўсё, што ён зразумеў, гэта тое, што яго левае калена было заціснута паміж яе каленамі.
  
  
  "Ты не можаш гэтага зрабіць, Джым", - сказала яна. "Ён прафесіянал. Я не думаю, што, узяўшы яго на рукі, можна чагосьці дабіцца, і, акрамя таго, гэта паставіла б пад пагрозу мяне і маю працу. Што трэба зрабіць, дык гэта дазволіць мне працягваць працаваць з ім. Але тым часам ты павінен зрабіць крокі для гарантавання сваёй уласнай бяспекі”.
  
  
  "Як ты думаеш, ты зможаш высветліць, чаго ён дамагаецца?" Спытаў Краст.
  
  
  "У нас сёння вечарам яшчэ адзін сеанс. Калі павязе, тады я даведаюся, у чым заключаецца яго план". Яна ўсміхнулася. "Я сапраўды вельмі добрая ў атрыманні інфармацыі. Асабліва ад мужчын".
  
  
  "Трымаю ў заклад, што так і ёсць", - сказаў Краст, усміхаючыся ў адказ.
  
  
  "Асабліва мужчыны з праблемамі. Праблемы такога кшталту, якія я магу вырашыць".
  
  
  Яна зноў усміхнулася яму, і яе вочы растварыліся ў яго. Гэта былі самыя блакітныя вочы, якія ён калі-небудзь бачыў, бліскучыя, пранізліва-блакітныя, такога блакітнага колеру, які звычайна берагуць для дзіцячага шклянога шарыка. Яна мякка паклала руку яму на калена. Цяпер ён адчуваў пах яе духаў, насычаны, моцны водар язміну, які зноў ажывіў яго дыханне.
  
  
  Яны пагаварылі яшчэ. Было вырашана, што адмірал Джэймс Бентан Краст у той дзень падпіша загад аб прызначэнні сябе капітанам лінкора "Алабама", які стаяў на якары ў Чэсапіцкім заліве. Яго ранг і палажэнне начальніка аператыўнага аддзела дазвалялі яму гэта зрабіць. І ён пераедзе на борт карабля на наступныя некалькі дзён, і ён вылучыць каманду вадалазаў у якасці сваіх асабістых целаахоўнікаў, з загадам перахапіць Рыма Дональдсана, калі той паспрабуе дабрацца да адмірала, выкарыстоўваючы любую сілу, якая можа спатрэбіцца. Уключаючы смяротную сілу.
  
  
  Адмірал Краст пагадзіўся на ўсё гэта, таму што было немагчыма ні ў чым адмовіць залацістай прыгажуні, якая сядзела побач з ім на канапе. Але, сапраўды кажучы, ён лічыў засцярогі дурнымі.
  
  
  "Я ўсё яшчэ не разумею, навошта камусьці спатрэбілася нападаць на пустую старую разваліну накшталт мяне".
  
  
  "О, Джым. Ты не пусты, ты не стары і ты не разваліна. Ты жывы, цёплы чалавек. Гэта мая справа - ведаць", - сказала яна. "Гэтак жа, як гэта мая справа - разумець, што ў цябе ў галаве нейкая сур'ёзная праблема".
  
  
  "Праблема?" Краст адмахнуўся ад любой праблемы, але калі ён зноў павярнуў твар, яе вочы ўсё яшчэ глядзелі на яго, і ён ведаў, што гэтыя блакітныя вочы сапраўды ведалі, у чым заключалася яго праблема.
  
  
  "Чаму б табе не адпачыць некалькі хвілін, Джым. і не расказаць мне пра гэта? Я сапраўды добры слухач", - сказала Літыя Форрестер. Яна ўзяла яго галаву ў свае рукі і павольна пацягнула яе ўніз, пакуль ён не апынуўся ў яе на каленях. Адмірал Краст выцягнуў ногі ўздоўж кушэткі і паглядзеў у столь, імкнучыся пазбягаць яе погляду.
  
  
  "Гэта сапраўды бянтэжыць", - сказаў ён.
  
  
  "Я лекар, Джым. Мяне нялёгка збянтэжыць. І ёсць не так ужо шмат рэчаў, якіх я не чула, - сказала яна, кладучы руку яму на патыліцу і нядбайна дакранаючыся пальцам цэнтра яго вуха. Цяпер ён мог адчуваць цеплыню яе цела скрозь тонкі шоўк , і яго пачуцці напоўніліся яе жаноцкім пахам.
  
  
  Нарэшце ён выпаліў гэта.
  
  
  "Я не быў мужчынам пяць гадоў".
  
  
  "Чаму ты так думаеш?"
  
  
  "Я імпатэнт. Проста нікчэмны. Калі я кажу пра пустую разваліну, я не жартую. Я і ёсць пустая разваліна".
  
  
  "Ты спрабаваў?" спытала яна.
  
  
  "Так. Ці, прынамсі, я прывык. А потым я перастаў спрабаваць. У мяне не было жадання зноў пацярпець няўдачу".
  
  
  "Можа быць, гэта была жанчына?"
  
  
  "Жанчыны", - паправіў ён. "І хто гэта быў, не мела значэння. З кожнай з іх было адно і тое ж. Я не адчуваў ніякага жадання. І я не адчуваў нічога на працягу пяці гадоў ... да."
  
  
  "Пакуль?" спытала яна, тон яе голасу дражніў яго.
  
  
  Ён на імгненне замоўк. "Пакуль я не ўбачыў цябе на той вечарынцы", - выпаліў ён. Адмірал Краст закрыў вочы, каб яму не прыйшлося пакутаваць ад смеху на яе твары, калі ён сказаў: "Ліція, мне здаецца, я закаханы ў цябе".
  
  
  Яго вочы ўсё яшчэ былі зачыненыя, калі яна нахілілася наперад, яе твар амаль дакранаўся да яго. Ціха яна сказала: "Я не чула, каб ты казаў гэта на вечарынцы, Джым. Але я падслухаў, як ты сказаў сёе-тое яшчэ. Калі памяць мне не змяняе, ты сказаў "сіська ёсць сіська". Яго вочы ўсё яшчэ былі шчыльна зачыненыя, а затым ён пачуў гук павольна адкрыванай маланкі.
  
  
  Ён адчуваў яе дыханне на сваім твары. "Хіба ты не гэта сказаў, Джым? Грудзі ёсць грудзі", - прашаптала яна.
  
  
  Ён адчуваў сябе збянтэжаным і прабачлівым. Як ён мог сказаць ёй, што ўсе грудзі аднолькавыя для мужчыны, у якога не было пачуцця да грудзей? Ён расплюшчыў вочы, каб сказаць ёй гэта. Яна расшпіліла маланку на сукенку і спусціла яго з плячэй, агаліўшы перад ім свае ідэальныя залацістыя грудзей. Яны навісалі над ім, навісалі кансолямі над яго тварам, і іх вострыя куты расказвалі сваю ўласную гісторыю.
  
  
  "Ты ўсё яшчэ верыш у гэта, Джым?" - спытала яна, і за яе грудзьмі ён убачыў гэты жыццярадасны, кахаючы твар, які ўсміхаецца яму зверху ўніз. "Ты верыш у гэта? Што ўсе сіські і ўсе жанчыны аднолькавыя?"
  
  
  Адмірал Джэймс Бентан Краст падняўся ў сядзячае становішча і моцна прыціснуўся вуснамі да вуснаў Літыі Форрестер. Цяпер ён адчуваў не проста смутны ўспамін аб паколванні. Гэта быў аглушальны выбух які расце запал, і яна пацалавала яго горача, але з пяшчотай, і працягнула руку да яго штаноў, затым вызваліла рот, каб сказаць: "Здзейснілася яшчэ адзін медыцынскі цуд". Яна ўсміхнулася, і ён зноў раздушыў яе ўсмешку сваімі вуснамі.
  
  
  Упершыню за пяць гадоў адмірал Джэймс Бентан Краст быў маладым чалавекам. У яго была б яна. У яго была б гэтая яркая залацістая дзяўчына, і сіла яго запалу пакрыла б пяць страчаных гадоў.
  
  
  "Ты хочаш мяне, Джым?" - хрыпла спытала яна.
  
  
  "Ты патрэбна мне. Я павінен валодаць табой", - сказаў ён.
  
  
  "Ты зразумееш", - сказала яна і зноў пацалавала яго, доўга і дапытліва. Затым яна ўстала, і яе шаўковую сукенку ўпала вакол лодыжак. Выклікальна пышная, цалкам аголеная, яна прайшла праз пакой да стала, на якім ляжаў яе ўласны партфель. Яна адкрыла яго і дастала бутэльку брэндзі і два келіхі, затым павярнулася і паглядзела на яго адкрыта, без збянтэжанасці.
  
  
  "Я буду тваёй, Джым, - сказала яна, - Але спачатку мы вып'ем. А потым я хачу, каб ты наспяваў са мной маленькую песеньку".
  
  
  Адмірал Джэймс Бентан Краст больш не адчуваў віны за бутэльку бурбона ў сваім уласным аташэ-кейсе.
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  Чыун гуляў у поле з членамі іх групы "Сустрэча", калі Рыма выслізнуў з галоўнага будынка Лабараторый усведамлення чалавека і адправіўся на пошукі тэлефона.
  
  
  Быў апоўдні, але было ўжо за 13 гадзін дня, калі Рыма пераадолеў 6,3 мілі ўкатанай дарогі на тэрыторыі лабараторыі і апынуўся на галоўнай магістралі ў тэлефоннай будцы агульнага карыстання.
  
  
  Ён набраў спецыяльны нумар, па якім нельга тэлефанаваць, і не прайшло і аднаго гудка, як трубку знялі.
  
  
  "Сміт".
  
  
  "Рыма".
  
  
  "Ёсць што паведаміць?"
  
  
  “Ні рыса падобнага. Я рабіў усё, акрамя таго, што абрабаваў жанчыну, якая кіруе ўстановай, калі ўпершыню патрапіў сюды. Потым я адкінуўся назад і чакаў. Але нічога не адбылося”.
  
  
  "Каб трымаць вас у курсе падзей, - суха сказаў Сміт, - падобна, што Францыя будзе ўдзельнічаць у таргах. Цяпер мы спрабуем высветліць, калі і дзе яны адбудуцца. У гэтым удзельнічаюць і іншыя краіны. Мы можам меркаваць па руху золата. Але з Расіі і Англіі, наколькі мы можам меркаваць, па-ранейшаму нічога”.
  
  
  "Ну, для мяне гэта нічога не значыць", - сказаў Рыма. "Паслухайце, я збіраюся сустрэцца з гэтай доктарам Форрестер тварам да твару і паглядзець, ці расколецца яна. Я б проста пасадзіў яе, але не думаю, што мне варта гэтага рабіць, пакуль я не даведаюся, як яна робіць тое, што яна плануе зрабіць ".
  
  
  "Прытрымвайцеся гэтага", - сказаў Сміт. "Выкарыстоўвайце сваё ўласнае меркаванне, але памятайце, наколькі гэта важна".
  
  
  "Так, так. Усё важна. Дарэчы, ты што-небудзь разумееш у музыцы?"
  
  
  Сміт памаўчаў імгненне, затым спытаў: "Што за музыка?"
  
  
  "Я не ведаю. Музыка музыка. Гэты хлопец з ФБР Бэнан — я думаю, вы чыталі пра яго — ён напяваў нейкую песню, якая, здавалася, ператварыла яго ў маньяка. І той палкоўнік спецназа на полі для гольфа, ён таксама напяваў яе. І сёння я пачуў яе тут. Я думаю, што гэта ўсё тая ж песня. Табе што-небудзь кажа?"
  
  
  "Магчыма", - сказаў Сміт. "Як там спяваецца ў песні?"
  
  
  "Дзеля Бога, - сказаў Рыма, - я не Эліс Купер. Адкуль, чорт вазьмі, я ведаю, як гэта адбываецца? Da da da da da dum da dum ..."
  
  
  "Я думаю, вы ўсё няправільна зразумелі", - сказаў Сміт. "Як наконт так-так-так-так-дум-так-дум-дум-так-так-так-так-дум-дум?"
  
  
  "Клянуся Джорджам, я думаю, у цябе гэта атрымалася", - сказаў Рыма. "Дзе ты гэтаму навучыўся?"
  
  
  “Генерал Дорфвіл напяваў яе, калі бамбаваў Сэнт-Луіс. Кловіс Портэр насвістваў яе перад тым, як вырашыў выкупацца ў струмені сцёкавых вод. І мы думаем, што чалавек з ЦРУ, Барэт, напяваў яе, калі задушыў сябе ў бібліятэцы”.
  
  
  "Дык што ж гэта значыць?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Я не ведаю. Гэта можа быць нейкі сігнал пазнавання. Ці нешта яшчэ. Я не ведаю".
  
  
  "Ты выдатны памочнік", - сказаў Рыма. "Ты калі-небудзь думаў аб кар'еры ў шоу-бізнесе? Мы маглі б запісаць дэма гэтай песні. Называем сябе ПАНАЦЭЯЙ АД УСІХ БЕД. Чіун умеў іграць на барабанах".
  
  
  "Баюся, што не", - сказаў Сміт. Я не чую галасы".
  
  
  "З якога часу гэта мае нейкае дачыненне да стварэння альбома? Вы пачуеце пра мяне", - сказаў Рыма, затым дадаў: "Будзь асцярожны. Яны ведаюць пра мяне, таму, магчыма, ведаюць і пра цябе".
  
  
  "Я прыняў меры засцярогі", - сказаў Сміт, ціха здзіўлены тым, што Рыма наогул гэта хвалюе.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма і павесіў трубку.
  
  
  Рыма адчуваў сябе разбітым, і ён вырашыў зрабіць зарадку на дарозе - папрацаваць на шашы, перш чым вярнуцца ў свой пакой у Human Awareness Laboratories. Было амаль 3 гадзіны дня, калі ён выявіў, што хутка ідзе па звілістых дарогах усярэдзіне варот, а перад ім узвышаецца дзесяціпавярховы галоўны будынак. Рыма пачуў шум машыны, якая ехала па дарозе ззаду яго, спыніўся і павярнуўся. Шэры "Ролс-ройс" доктара Форрестера з кіроўцам параўняўся з ім і спыніўся.
  
  
  Заднія дзверы з боку Рыма адчыніліся, і раздаўся голас Літыі Форрестер: "Містэр Дональдсан. Сядайце. Я падвязу вас".
  
  
  Рыма слізгануў на задняе сядзенне, зачыніў дзверцы і павярнуўся, каб паглядзець на Літыю, калі цяжкая машына пачала бясшумна рухацца наперад. Яе залаціста-светлыя валасы свабодна струменіліся вакол асобы, а шаўковую сукенку было памятае.
  
  
  "Ты выглядаеш так, нібы толькі што вылез з мяшка", - сказаў Рыма.
  
  
  "Вы вельмі праніклівыя", - мякка сказала Ліція Форрестер. "Ёсць яшчэ якія-небудзь назіранні?"
  
  
  "Так. Гэта было не вельмі добра".
  
  
  "Як ты можаш гэта вызначыць?"
  
  
  "Тваімі вачыма. У іх усё яшчэ ёсць святлівыя кропкі. Калі б гэта было хоць колькі-небудзь карысна, гэтыя агні былі б пагашаны".
  
  
  "Ты кажаш як эксперт па тушэнні агнёў".
  
  
  "Я такі", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я павінен звярнуцца да вас за інструкцыямі", – сказаў доктар Форрестер.
  
  
  "Абяры час", - сказаў Рыма. "Як наконт сённяшняга вечара? У мяне нічога не забраніравана, акрамя сваркі з іншымі looney-tunes у гэтай установе. Затым з васьмі да дзевяці ў нас будзе наша вечарынка з аголеным целам. Затым мы будзем гуляць у "хапай за азадак" з 9 да 9:30 ці пакуль Флорыса не стоміцца ганяцца за мной, у залежнасці ад таго, што наступіць раней ".
  
  
  "Давай зробім гэта сёння вечарам", - сказала яна. "У маім офісе, пасля вячэры. Скажам, у сем гадзін".
  
  
  "У цябе спатканне", - сказаў Рыма. Ён нахіліўся да яе, калі машына спынілася перад галоўным дзесяціпавярховым будынкам. "Не выключай для мяне святло".
  
  
  "Ты адзіны, каму я дазволіла б іх выгнаць", - сказала яна, калі Рыма вылез з машыны. Дзверы за ім зачыніліся, і машына ад'ехала да задняй часткі будынка, дзе знаходзіліся гараж і асабісты ліфт Літыі Форрестер.
  
  
  Рыма вырашыў адмовіцца ад вячэры ў агульнай сталовай лабараторыі, нягледзячы на запэўніванні Чыуна ў тым, што гародніна цудоўна, вырашчаны арганічна і нададуць яму сіл, неабходных для выканання маючай адбыцца місіі.
  
  
  "Як наконт тузіна сырых малюскаў?" Прапанаваў Рыма. Заўважыўшы агіду на твары Чыуна, ён сказаў: "Прапусцім гэта".
  
  
  Сакратаркі Літыі Форрестер ужо не было за сваім сталом, калі Рыма выйшаў з ліфта на дзясятым паверсе. Ён падышоў да падвойных дубовых дзвярэй, якія паказвалі шлях у офіс і кватэру Літыі Форрестер, і пастукаў.
  
  
  "Увайдзіце", - паклікала яна.
  
  
  Рыма расхінуў адну з цяжкіх дзвярэй і ўвайшоў унутр. Асвятленне ў офісе было прыглушаным, і густы змрок ад верхняга купала залівалі офіс цьмяным святлом, тым вячэрнім святлом, якое магло знікнуць за лічаныя секунды, Літыя Форрестер пераапранулася ў чырвоную шаўковую сукенку хостэс. У руках яна трымала два келіхі брэндзі,
  
  
  "Рыма. Я рада, што ты прыйшоў", - сказала яна і ступіла да яго, працягваючы адзін з куфляў. Ён узяў яго без энтузіязму, затым падняў, каб чокнуцца з ёй.
  
  
  "За тое, каб выключыць святло", - сказала яна, глыбока уткнуўшыся тварам у шклянку і пацягваючы з яго.
  
  
  Рыма падняў шклянку і прапусціў крыху вадкасці ў рот, перш чым асцярожна выліць яе назад у шклянку. Колькі часу прайшло з таго часу, як ён у апошні раз піў? Нязвыклая вадкасць апякла яго язык і ўнутраную частку рота там, дзе датыкалася з плоццю, але гэта таксама абудзіла ўспаміны аб ранейшых днях, калі Рыма мог выпіць цэлую баддзю, калі хацеў, і ні перад кім не меў патрэбы ў адказе, акрамя сваёй галавы. Гэта быў яшчэ адзін занятак, які Чыун разбурыў для яго. Алкаголь. Гэтак жа, як ён разбурыў сэкс, ператварыўшы яго ў дысцыпліну. Апошні раз, калі Рыма атрымліваў асалоду ад сэксам, быў з дачкой таго палітыка ў Нью-Джэрсі, і гэта скончылася смерцю.
  
  
  Такім чынам, зараз ён прыкінуўся, што прыгубіў брэндзі, і падняў келіх за Літыю Форрестер. "За выключэнне святла", - паўтарыў ён. Што ж, можа, адна чарка не пашкодзіць. Акуніцеся ў атмасферу вечара. Ён паглядзеў па-над краем келіха на доўгае, пышнае цела Літыі Форрестер, загорнутае ў якія калыхаюцца зморшчыны чырвонага шоўку, на яе грудзях, высока і ганарліва ўздымаюцца над поясам на таліі, і зноў адчуў жаданне, якое выходзіла за рамкі юрлівасці.
  
  
  Ён паднёс шклянку да рота, асушыў яе адным глытком. Напой апёк горла, што і пакладзена добраму брэндзі, якога прымушаюць піць маленькімі глоткамі. Але ў ім быў і іншы выгляд апёку, і Рыма пакатаў послевкусіе ў роце, перш чым зразумеў, што напой быў выпіты. Ён успомніў ўрокі і лекцыі са сваіх першых дзён працы з CURE. Памылкі не было.
  
  
  У ягонай брэндзі быў падмешаны наркотык.
  
  
  Замест гневу Рыма адчуў радасць. Ён чакаў, што гэта - нешта - павінна адбыцца, і цяпер гэта адбывалася. Яны набліжаліся. Яму не давядзецца выбіваць гэта з Літыі Форрестер, і яму не давядзецца забіваць яе ... не цяпер ... не раней, чым ён зоймецца з ёй сапраўдным каханнем і дасць ёй зразумець, што значыць для жанчыны, калі агні ў яе вачах згасаюць.
  
  
  Рыма адчуў, як наркотык пранікае ў яго кроў. Ён зноў усміхнуўся Літыі праз шкло, а затым яна паставіла сваю шклянку на стол і ўзяла яго за руку. "Пойдзем. Сядзь са мной на канапу", - сказала яна. І Рыма павольна ішоў побач з ёй, глыбока ўдыхаючы ў лёгкія, прымушаючы сваё сэрцабіцце біцца часцей, патрабуючы, каб сэрца напоўніла яго кроў і клеткі яго цела кіслародам, робячы гіпервентыляцыю, каб нейтралізаваць дзеянне наркотыку. Літыя Форрестер падвяла яго да скураной канапы і пасадзіла на яго, затым села побач з ім. Яна ўзяла ў яго з рук пустую шклянку і паставіла яго на падлогу, затым узяла яго руку і паклала сабе на сцягно.
  
  
  Кісларод, які праходзіць праз яго цела, узмацніў яго тактыльныя адчуванні, і ён мог адчуваць пад кончыкамі пальцаў асобныя валокны шоўку, а пад шоўкам - мяккую, гладкую, здавалася б, без сітавін паверхню яе нагі. Яна разгарнула яго і пацягнула ўніз, так што яго галава апынулася ў яе на каленях. Ён лёг ямчэй, як быццам хацеў адпачыць, але кароткі прыступ дрымотнасці прайшоў; кісларод зрабіў сваю справу, і Рыма зноў цалкам кантраляваў свой розум і цела, наркотык, бясшкодна пераўтвораны хіміяй арганізма і трэніроўкамі Чыуна, у проста яшчэ адно бясшкоднае рэчыва. Рыма дазволіў ёй пакласці сваю галаву прама ёй на калені, затым заплюшчыў вочы і прыкінуўся, што засынае.
  
  
  Ён пачаў павольна ўцягваць паветра ў лёгкія, каб запаволіць біццё сэрца, каб нейтралізаваць кароткачасовую ўспышку галавакружэння, якая заўсёды ідзе за гіпервентыляцыяй. Затым ён дыхаў глыбока, моцна, па ўсёй бачнасці, моцна спаў, і Літыя Форрестер расшпіліла гузікі на яго кашулі і правяла пальцам уніз па яго грудзях, малюючы далікатныя, ледзь датыкальныя кругі кончыкам пальца і пазногцем.
  
  
  "Ты будзеш слухаць мяне і чуць толькі мой голас", - сказала яна.
  
  
  Рыма злёгку фыркнуў у сне.
  
  
  "Як цябе клічуць?"
  
  
  "Рыма… Дональдсан", - павольна вымавіў ён.
  
  
  "На каго вы працуеце?"
  
  
  "ЦРУ".
  
  
  "Хто Разбуральнік?"
  
  
  "Я. Кодавае імя", - сказаў ён, наўмысна прамаўляючы словы невыразна, як быццам гаварыў з набітым ротам у сне.
  
  
  "Чаму ты тут?"
  
  
  "Змова. Супраць Амерыкі. Трэба высветліць, хто".
  
  
  "Вы ведаеце, хто гэта робіць? Хто стаіць за змовай?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Не ведаю".
  
  
  "Рыма, паслухай мяне ўважліва", - сказала яна. "Я збіраюся дапамагчы табе. Ты чуеш мяне? Дапамагчы табе".
  
  
  "Чую цябе".
  
  
  “Існуе змова супраць нашай нацыі. План захопу ўлады ў Злучаных Штатах. За гэтым стаіць адзін чалавек. Яго клічуць Краст. Адмірал Джэймс Бентан Краст. Паўтарыце гэта”.
  
  
  "Адмірал Краст. Джэймс Бентан Краст".
  
  
  "Адмірал Краст - злы чалавек", - сказала Літыя Форрестер. "Ён хоча захапіць уладу ў краіне. Яго трэба спыніць. Вы павінны спыніць яго".
  
  
  "... павінен спыніць яго".
  
  
  "Ён на борце лінкора "Алабама" ў Чэсапіцкім заліве. Праз некалькі гадзін ён пачне свой план заваёвы Амерыкі. Вы павінны спыніць яго. Вы ведаеце як?"
  
  
  "Ведаю як… не... не ведаю як".
  
  
  "Ты патрапіш на борт "Алабамы". І ты заб'еш адмірала Краста. Зразумеў? Паўтары гэта".
  
  
  "Заб'е адмірала Краста. Спыніце план заваёвы Амерыкі", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты зробіш гэта сёння ўвечары. Сёння ўвечары, разумееш?"
  
  
  "Зразумей... забі скарынка сёння ўвечары".
  
  
  Яе палец далікатна пагуляў з левым саском Рыма. Яна нахілілася наперад і ціха прамовіла яму на вуха:
  
  
  "Табе падабаецца сэкс, Рыма?"
  
  
  "Як сэкс. Так".
  
  
  "Ты хацеў бы валодаць мной?"
  
  
  "Так. У цябе ёсць".
  
  
  "Цяпер ты заснеш", - сказала яна. "Калі ты прачнешся, ты адчуеш сябе адпачылым. Мы займаліся каханнем, Рыма. Ты паказаў мне, што такое сапраўдныя заняткі каханнем. Ты пагасіў святло ў маіх вачах. Гэта было прыемна, Рыма. Мне ніколі не было так добра. Калі ты прачнешся, ты ўспомніш, як гэта было добра. І тады ты заб'еш адмірала Краста і выратуеш нашу краіну. Цяпер ты будзеш спаць. Спі, Рыма. Спі."
  
  
  "Спі. Трэба паспаць", - сказаў Рыма і зноў пачаў цяжка дыхаць, як чалавек, які вось-вось захроп.
  
  
  Літыя Форрестер лёгка выслізнула з-пад яго галавы і асцярожна паклала яго галаву на канапу. Рыма ляжаў, прыкінуўшыся спячым, яго думкі ліхаманкава кідаліся. Мабыць, яна хоча, каб ён забіў Краста. Чаму купіць? Краст нешта даведаўся? Ён адмаўляўся выконваць загады? Ці Краст быў яе босам, і яна проста спрабавала прыбраць яго з дарогі?
  
  
  І тады Літыя Форрестер здзейсніла памылку - памылку, якая сказала Рыма, што Краст не яе бос, і гарантавала, што Краст не памрэ ад рук Рыма. Яна падышла да свайго стала ў цяпер ужо цёмным кабінеце і, пакуль Рыма назіраў за ёй праз асветленыя павекі, зняла тэлефонную трубку і набрала тры лічбы.
  
  
  "Як прайшла вячэра?" спытала яна.
  
  
  Паўза. Напэўна, гэта нехта з лабараторый, падумаў Рыма. Тры лічбы азначалі ўнутраны выклік.
  
  
  "Пра ўсё паклапаціліся", - сказала яна. "Менавіта так, як ты гэтага хацеў". Значыць, быў нехта яшчэ. У яе быў партнёр ці, што яшчэ больш верагодна, бос.
  
  
  Паўза.
  
  
  "Заўтра", - сказала яна. Што было заўтра? Можа быць, яго забойства Краста павінна было прывесці нешта ў рух?
  
  
  Яна загаварыла зноў. "Я кахаю цябе". Затым яна павесіла трубку.
  
  
  Літыя Форрестер была шчаслівая. Сёння ўначы адмірал Краст і яго целаахоўнікі павінны былі забіць назойлівага Рыма Дональдсана. І затым, заўтра, Crust прадаставіць ваенна-марскі інцыдэнт, які быў неабходны, каб прымусіць Англію і Расію прыняць удзел у таргах. Гэта быў ідэальны, надзейны план. Яна паглядзела на купал, які пакрываў яе офіс, і гучна засмяялася высокім, пранізлівым смехам, які разбурыў цішыню офіса. Затым яна пачала напяваць мелодыю, якую Рыма чуў так шмат разоў за апошнія некалькі дзён, мелодыю, якая, здавалася, нейкім чынам выклікала катастрофу і смерць.
  
  
  І ўпершыню Рыма даведаўся мелодыю.
  
  
  Літыя Форрестер ўстала і накіравалася назад да канапы. Яна ўстала перад Рыма, гледзячы на ??яго зверху ўніз, затым расчыніла халат і адкінула яго, агаліўшы сваё аголенае цела. Затым яна схілілася над Рыма, прыціскаючыся грудзьмі да яго аголеных грудзей.
  
  
  "Рыма", - прашаптала яна. "Прачніся".
  
  
  Павольна Рыма пачаў варушыцца, а потым і рухацца. А затым ён шырока расплюшчыў вочы, падняў погляд і ўбачыў твар Літыі ўсяго ў некалькіх цалях над сабой. Ён працягнуў руку, прыцягнуў яе да сябе і моцна пацалаваў у вусны.
  
  
  "І вось на што гэта падобна", - сказаў ён. Ён паглядзеў ёй у вочы. "Пайдзі паглядзі ў люстэрка. Ты ўбачыш, што святло выключаны".
  
  
  "Я ведаю, што гэта так, Рыма", - сказала яна. "Раней ніколі не было так добра".
  
  
  Рыма ўстаў.
  
  
  "Ты застанешся? Я хачу зрабіць гэта зноў", - сказала яна.
  
  
  "Не магу", - сказаў ён. “Мне трэба нечым заняцца. Але памятай, калі табе спатрэбіцца мужчына, я побач. Я буду рады зноў выключыць тваё святло ў любы час”. Ён падышоў да яе, прасунуў рукі пад яе чырвоную мантыю і моцна сціснуў яе ззаду, ушчыкнуўшы так, што стала балюча.
  
  
  Затым Рыма павярнуўся і сышоў, каб пайсці папярэдзіць адмірала Джэймса Бентана Краста, што яго жыццё ў небяспецы.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  
  
  Круізны лайнер ноччу, з яго гірляндамі лямпаў і палубамі, асветленымі пражэктарамі, - гэта акіянская прастытутка, з іншага боку, ваенны карабель - гэта якая працуе дзяўчына, бедная, але сумленная. Без празмернасцяў, разлічаны на доўгі шлях - на шлюб, а не на валянне ў сене.
  
  
  Лінкор "Алабама" быў менавіта такім караблём, падумаў Рыма, стоячы на забітай хвалямі прыстані і гледзячы на Чэсапіцкі заліў, ён убачыў карабель, які стаяў за чатырыста ярдаў ад берага, цьмяна-шэры ў святле выпадковых ліхтароў, гару металу ў салёнай вадзе.
  
  
  Чаго ён не мог разглядзець на такой адлегласці, дык гэта тузіны ўзброеных да зубоў людзей з нашыўкамі каманд падводнага падрыву, якія шныраюць па караблі па спецыяльным заданні адмірала Краста - ахоўваць яго персону, спачатку страляць, а потым задаваць пытанні.
  
  
  Рыма таксама не мог бачыць адмірала Краста ў капітанскай каюце за рубкай кіравання, які ляжыць на вялікім плюшавым ложку, які ваенна-марскі флот настойваў называць ложкам.
  
  
  Думкі адмірала Краста былі не аб якой-небудзь меркаванай пагрозе яго жыццю, і яго думкі былі не больш ваеннымі, чым у любога маладога марака ў незнаёмым порце на выходных. Адмірал Джэймс Бентан Краст падумваў аб тым, каб потрахал.
  
  
  Праз пяць гадоў зноў было прыемна проста думаць пра гэта і ведаць, што магчыма. Літыя Форрестер даказала яму гэта тым днём.
  
  
  Літыя Форрестер. Было б рамантычна, падумаў ён, сказаць, што калі ён ніколі больш не ўбачыць яе, яго жыццё будзе пустым. Рамантычна, але недакладна. Яна зноў дала яму сродкі зрабіць яго жыццё поўным і ўзбагачаным. І, як і любы іншы добры падарунак, яго карыснасць не залежала ад прысутнасці дарыльшчыка.
  
  
  Ён быў упэўнены, што кахае яе, але ён быў таксама ўпэўнены, што мог бы пакахаць і іншую. Ён меў намер праверыць гэтую тэорыю. На шматлікіх тэстах, падумаў ён са смяшком.
  
  
  Унізе, пад адміральскай каютай, у шасцідзесяці футах ніжэй, ля ватэрлініі, маленькая маторная лодка з выключаным рухавіком ціха дрэйфавала ў цемры да борта карабля, ушчыльную пад падстрэшкам, дзе яе не мог убачыць ніхто на палубе. Рыма Уільямс прывязаў лодку да тоўстага каната, які цягнуўся з носа карабля. Ён ускочыў з сядзення маленькай лодкі і злавіў цяжкі канат у свае рукі. Як малпа, ён караскаўся па слізкай ад вады вяроўцы, перабіраючы рукамі. Наверсе ён ухапіўся рукой за парэнчы палубы і падцягнуўся дастаткова высока, каб зазірнуць праз адзін з выразаў у сталёвым корпусе карабля.
  
  
  Мужчына, апрануты ў лёгкую джынсавую куртку паверх футболкі і джынсавых штаноў, ішоў па палубе побач з Рыма, трымаючы ў руках драбавік. З першага позірку Рыма ўбачыў яшчэ дваіх мужчын, у абодвух была зброя, якая ішла далей, да насавой часткі карабля. Ахоўнікі.
  
  
  Рыма пачакаў, пакуль чалавек на носе павольна пройдзе міма яго і ўстане спіной да Рыма. Рыма бясшумна перабраўся цераз нізкую палубную перагародку і бясшумна прабег дваццаць ярдаў да дзвярэй у бакавой частцы карабля. Ён хутка слізгануў унутр і апынуўся ў вузкім калідоры. Рыма зняў сваю белую спартовую кашулю і павярнуў яе так, што гузікі апынуліся ў яго за шыяй. На першы погляд гэта можа здацца футболкай, а ў цёмных штанах Рыма дастаткова падобны на марака, каб не выклікаць падазрэнняў.
  
  
  Рыма пачаў падымацца па лесвічных пралётах, накіроўваючыся туды, дзе, як ён ведаў, павінна была знаходзіцца каюта капітана. Праз тры лесвічныя пралёты прыступкі скончыліся. Ён павярнуў налева ў калідор, затым хутка кінуўся назад у адтуліну, якая вядзе да лесвіцы.
  
  
  Марак з драбавіком стаяў перад дзвярыма ў цэнтры праходу. Гэта, мусіць, каюта капітана.
  
  
  Рыма на імгненне задумаўся, затым зняў са сцяны побач з сабой вогнетушыцель тыпу балона. Закалыхваючы яго на руках, як немаўля, ён пачаў насвістваць і хутка выйшаў у калідор, шырока расставіўшы ногі, імітуючы разгойдвацца хаду марака. Марак наперадзе выцягнуўся па стойцы рахмана, калі Рыма наблізіўся. Рыма ўхмыльнуўся, кіўнуў яму і працягнуў ісці.
  
  
  "Пачакай", - крыкнуў марак. "Куды ты ідзеш?"
  
  
  "Замяняю вунь той вогнетушыцель унізе", - сказаў Рыма, высока трымаючы балон у руках, каб прыкрыць кашулю. "Яго трэба перазарадзіць".
  
  
  Чалавек з пісталетам павагаўся, затым сказаў: "Добра. Дадай кроку".
  
  
  "Так, так", - сказаў Рыма, а затым зрабіў крок наперад, параўняўшыся з мужчынам. Ён разгарнуўся і стукнуў яго цяжкім ацынкаваным балонам вогнетушыцеля па галаве. Мужчына цяжка рухнуў на падлогу. Ён будзе без прытомнасці даволі доўга, падумаў Рыма.
  
  
  У сваёй каюце адмірал Краст сеў на ложку. Ён збіраўся патэлефанаваць Літыі Форрестер. Можа, убачыць яе зноў заўтра. Калі спатрэбіцца, нават запішацца на яе дурную праграму тэрапіі.
  
  
  Краст ускінуў галаву, калі дзверы яго каюты расчыніліся і ўнутр слізгануў мужчына, хутка зачыніўшы за сабой дзверы.
  
  
  "Адмірал Краст?" спытаў мужчына.
  
  
  "А каго ты чакаў? Джона Пола Джонса? У цябе страшэнна моцныя нервы, урывацца сюды без груку".
  
  
  "Адмірал, хто я такі, не важна. Я прыйшоў сказаць вам, што ваша жыццё ў небяспецы".
  
  
  Яшчэ адзін псіх прыйшоў папярэдзіць яго аб Рыма Дональдсане, падумаў Краст. Але потым ён паглядзеў у суровыя вочы чалавека, які стаяў насупраць яго праз каюту, і ён зразумеў, што гэта быў Рыма Дональдсан. Лепш за ўсё гуляць лёгка і далікатна.
  
  
  "Заходзь, чувак", - сказаў адмірал. "Што ўсё гэта значыць?"
  
  
  "Адмірал, я мяркую, вы ведаеце доктара Літыю Форрестер?"
  
  
  "Так, гэта дакладна".
  
  
  "Ну, яна плануе забіць цябе. На самай справе, яна думае, што я тут прама зараз забіваю цябе для яе".
  
  
  "Я сустракаўся з гэтай жанчынай Форрестер усяго двойчы", – сказаў Краст. "Чаму яна хацела мяне забіць?"
  
  
  "Яна ўцягнутая ў нейкі план супраць нашай краіны, адмірал. Я не ведаю ўсіх дэталяў гэтага. Але нейкім чынам вы стаіце ў яе на шляху, і яна плануе забіць вас".
  
  
  "А ты хто такі? Адкуль ты ўсё гэта ведаеш?"
  
  
  "Усяго толькі дзяржаўны служачы, адмірал", - сказаў Рыма, робячы яшчэ адзін крок у пакой. "І гэта мая справа - ведаць".
  
  
  "Што б вы параілі мне зрабіць?"
  
  
  "Ахова на караблі - добрая ідэя. Падвойце яе. І скажыце ім, што да вас нікому не павінен быць дазволены доступ. Прынамсі, у найбліжэйшыя пару дзён".
  
  
  "Праз пару дзён усё будзе ў бяспецы?" Спытаў Краст.
  
  
  "Усё скончыцца праз пару дзён", – сказаў Рыма. "Адмірал, у мяне не так шмат часу. Але паверце мне. Гэта важна. Заставайцеся па-за полем зроку. Трымайцеся далей ад доктара Форрестера. Будзьце асцярожныя. Мне шкада, што я не магу сказаць вам больш ".
  
  
  "Сакрэт, хммм?"
  
  
  "Цалкам сакрэтна, адмірал".
  
  
  Ззаду Рыма расчыніліся дзверы, і ён адчуў, як да падставы яго чэрапа прыціснуўся ствол пісталета.
  
  
  "Адмірал. З вамі ўсё ў парадку?"
  
  
  "Так, шэф, гэта я. Што здарылася з чалавекам за дзвярыма?"
  
  
  "У накаўце. Мы ўбачылі яго ў холе і вырашылі рызыкнуць і ўварвацца прама туды".
  
  
  "Добра, што вы зрабілі", - сказаў адмірал, усё яшчэ седзячы на сваім ложку. Зазваніў тэлефон у яго локця. Ён падняў руку да трох матросаў ззаду Рыма, паказваючы, што ім трэба крыху пачакаць, і паднёс тэлефон да вуха.
  
  
  "Так, Літыя", - сказаў ён. "Хвілінку". Ён усміхнуўся Рыма. Глыбока ў жываце Рыма адчуў напружанне ад таго, што апынуўся ў пастцы. "Хлопцы, - сказаў адмірал Краст, - я хачу, каб вы даставілі містэра Рыма Дональдсана назад на бераг. Пераканайцеся, што ў яго будзе цікавае плаванне", - сказаў ён, усміхаючыся.
  
  
  "Мы зробім гэта, адмірал. Вельмі цікава", - сказаў матрос, які трымаў пісталет у шыі Рыма. "Пайшлі, ты", - сказаў ён Рыма і тыцнуў яго ствалом пісталета.
  
  
  Чортаў дурань, падумаў Рыма. Доктар Форрестер падставіў яго, як школьніка, загнаў у пастку, а ён увайшоў, як Маршыруючы аркестр чырвоных мундзіраў, шумна і дурное.
  
  
  Краст зноў паднёс тэлефон да вуха, калі Рыма адводзілі. Каля дзвярэй Рыма азірнуўся цераз плячо. Адмірал Джэймс Бентан Краст сядзеў на сваім ложку, але яго жорсткі, пранізлівы погляд ператвараўся ў нясмачную кашыцу. Адмірал Краст слухаў. А потым ён пачаў напяваць. Тую ж мелодыю.
  
  
  Рыма мог бы даць сабе выспятка. Адмірал ведаў яго імя. Літыя Форрестер, павінна быць, папярэдзіла яго аб прыездзе Рыма. Яна тэлефанавала, каб праверыць вынікі сваёй працы. Цяпер гэтым тром маракам трэба было заплаціць за гэта.
  
  
  Калі яны выйшлі з адміральскай каюты, марак, якога высек Рыма, застагнаў на падлозе. Але астатнія трое праігнаравалі яго і павялі Рыма па калідоры да лесвіцы. Той, каго адмірал назваў "шэф", усё яшчэ трымаў пісталет ля патыліцы Рыма, калі яны хутка спускаліся па лесвіцы на галоўную палубу.
  
  
  "Як ты сюды патрапіў, Дональдсан?" - спытаў шэф. Ён не адпавядаў галівудскаму ўяўленню аб марскім вадалазе. Ён быў пульхным пулем тлушчу з растрапанымі, радзеючымі, чорнымі павойнымі валасамі. Рыма падумаў, што яму было б больш даспадобы за прылаўкам кандытарскай у Бронксе, чым на борце карабля.
  
  
  "Я плаваў".
  
  
  "Добры плывец, так?"
  
  
  "Я магу крыху паплюхацца".
  
  
  "Як атрымалася, што твая вопратка не прамокла?"
  
  
  "Яны высахлі. Я быў тут тры гадзіны, чакаючы свайго шанцу".
  
  
  Рыма не хацеў, каб яны ведалі пра маленькую лодку, прывязаную пад носам. Магчыма, яна яму яшчэ спатрэбіцца. І калі яму пашанцуе — калі пашанцуе ім усім, — магчыма, яму не давядзецца іх забіваць.
  
  
  Цяпер яны былі на галоўнай палубе, у сярэдзіне карабля, і разрэджанае салёнае паветра пакрывала ўсё пластом волкасці. Трое мужчын падцягнулі Рыма да бакавой лесвіцы і спусцілі яго да вады, дзе далёка ўнізе чакала невялікая маторная лодка.
  
  
  Яны пасадзілі Рыма ў цэнтры лодкі. Адзін з матросаў узгрувасціўся на нос. Правадыр сеў ззаду
  
  
  Рыма, яго вінтоўка ўсё яшчэ прыстаўлена да шыі Рыма. Трэці матрос забраўся на карму маленькай лодкі, націснуў на электрычны стартар і адвязаў трос, які прывязвае лодку да прыступак.
  
  
  Ён адкрыў дросельную засланку, і лодка хутка адчаліла ад лінкора "Алабама", накіроўваючыся ў чарнільную цемру Чэсапіцкага заліва, да берага, які знаходзіўся прыкладна за чатырыста ярдаў ад яго. Агні дамоў мігацелі на беразе ў маўклівым запрашэнні.
  
  
  Яны прайшлі ўсяго каля ста ярдаў, калі матор заглух і лодку пачало адносіць плынню.
  
  
  "Табе канец, Дональдсан", - сказаў шэф.
  
  
  "Што ж, такое жыццё", - сказаў Рыма. "Не думаю, што ты змяніў бы сваё меркаванне, калі б я прапанаваў запісацца? Не. Я думаю, ты б не стаў". І затым спалоханым голасам Рыма крыкнуў: "Што, чорт вазьмі, гэта такое?"
  
  
  Чалавек, які сядзеў на носе, быў мараком, а не паліцыянтам. Ён прасачыў за поглядам Рыма і павярнуўся, каб паглядзець на нос карабля, і Рыма павярнуў галаву, правёўшы ёю па ствале пісталета шэфа. Ён абхапіў рукой пульхныя грудзі правадыра і пераваліўся цераз борт у чорную ваду, захапляючы правадыра за сабой. Вінтоўка выслізнула з рук шэфа і, злёгку калыхаючыся, пайшла пад чарнільна-чорную ваду.
  
  
  Галоўны старшына Бенджамін Джозэфсан быў добрым вадалазам, хоць гэты факт быў замаскіраваны яго пульхнай фігурай. У яго была ўся фанабэрыстасць чалавека, упэўненага ў сваіх навыках, і гэта выяўлялася ў яго рухах і жэстах. Яго майстэрства ў вадзе набыло яму павагу да яго людзей, разам з самым дастойным відам павагі - яго ўласнай самапавагай.
  
  
  Але зараз ён выявіў, што з ім звяртаюцца вельмі непаважліва, абхапіўшы яго магутнай рукой. Нагамі Рыма паспрабаваў пераадолець некаторую адлегласць паміж сабой і лодкай. Пакуль з ім быў шэф, матросы ў лодцы не маглі страляць.
  
  
  Затым Джозэфсан моцна абхапіў рукамі шыю Рыма. Яны ўдваіх сышлі пад ваду, затым вынырнулі за паветрам. Джозэфсан імпульсіўна выпіў яго залпам, як каханае віскі, і прарычэў: "Дональдсан, ты мёртвы".
  
  
  "Пакуль няма, швабі", - сказаў Рыма, а затым зноў пагрузіўся, захапляючы Джозэфсана глыбока ў ваду. Пад прыкрыццём цёмнай вады Рыма адпусціў Джозэфсана. Пра ўдары не магло быць і гаворкі, таму ён усадзіў вялікія пальцы ў тыльны бок далоняў Джозэфсана, пашкодзіўшы нервы, і паступова хватка Джозэфсана на шыі Рыма аслабла, а затым і адпусціла.
  
  
  Затым яны зноў падняліся на паветра, а потым зноў пагрузіліся пад паверхню. Джозэфсан рушыў галавой наперад, спрабуючы разбіць твар Рыма, але Рыма слізгануў побач з ім.
  
  
  Рыма працягваў рухаць нагамі, і яны няўхільна аддаляліся ад маленькай маторнай лодкі. Калі яны зноў усплылі, Рыма больш не мог бачыць лодкі. І паколькі яго матор зноў не зарабіў, двое маракоў, відаць, усё яшчэ там, усё яшчэ абшукваюць ваду. Верагодна, падумаў Рыма, яны засяродзяць свае пошукі ў напрамку берага. Але замест гэтага Рыма пінаўся і прабіваўся назад да "Алабамы".
  
  
  Цяпер ён быў дастаткова далёка за межамі дасяжнасці. Яны падышлі зноў, і Рыма разгарнуўся за спіной шэфа Джозэфсана, абхапіў яго шыю магутным перадплеччам і паплыў, каб застацца на месцы.
  
  
  "Ты хочаш жыць?" ён прашыпеў у вуха марака.
  
  
  "Ідзі да д'ябла, Дональдсан. Ты нябожчык". Джозэфсан пачаў крычаць
  
  
  Глыбока ў горле Рыма адчуў вуркатанне, а затым пачуў першыя гукі: "Гэй, хлопцы..." а затым усё спынілася, калі Рыма ўзмахнуў перадплеччам і перарэзаў Джозэфсану паветра, уціскаючы яго кадык глыбока ў горла.
  
  
  "Прабач, хлопец", - сказаў Рыма. "Якары перавешваюць". Ён працягваў ціснуць, пакуль не пачуў характэрны трэск ламаліся костак. Ён адпусціў яго руку, і правадыр паваліўся наперад, галавой наперад у ваду, пачаў дрэйфаваць прэч і ўніз, яго жорсткія кучаравыя валасы луналі вакол галавы, як у перавернутага партугальскага ваеннага карабля, а затым павольна пагрузіўся пад паверхню.
  
  
  Рыма глыбока ўздыхнуў і, развярнуўшыся, рашуча паплыў да карабля. Ззаду яго па-ранейшаму было ціха; двое матросаў, відаць, усё яшчэ шукалі.
  
  
  Рыма дабраўся да маленькай лодкі, якую ён прывязаў на носе, і адвязаў яе. Ён забраўся ў яе, адштурхнуўся ад борта карабля і, выкарыстоўваючы адзінае вясло, пачаў магутна веславаць да берага.
  
  
  Затым ззаду сябе ён пачуў аглушальны роў. Яго лодка падскочыла на вадзе, і праз драўляную падлогу Рыма адчуў, як акіян вібруе ў яго пад нагамі. Ён павярнуўся і паглядзеў назад. Лінкор "Алабама" запусціў рухавікі. Цяпер, заглушаемы ровам "Алабамы", Рэно завёў сваю ўласную лодку, пацягнуўшы за шнур матора, і накіраваўся назад да берага. На паўдарозе ён убачыў энергетычны катэр лінкора, двое маракоў, якія ўсё яшчэ знаходзіліся ў ім, слізгалі назад да лінкора, іх пошукі былі спыненыя.
  
  
  Рыма строс дрыжыкі з плячэй. Значыць, Літыя Форрестер падставіла яго. Гэтым ён ёй абавязаны, падумаў ён.
  
  
  Ззаду яго зараз на ўсю моц працавалі магутныя рухавікі "Алабамы". Што ўсё гэта значыць, разважаў Рыма, асцярожна ступаючы на прычал. Карабель кудысьці накіроўваўся? Ці была песня, якую напяваў Краст, аб тым, каб справакаваць яшчэ адзін акт смерці і разбурэнні?
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
  
  
  Сонца ўжо ўзышло над востравам Манхэтэн, асвятліўшы дзённы запас забруджанага паветра, калі лінкор "Алабама" з грукатам увайшоў з Атлантыкі ў Нью-Йоркскі заліў.
  
  
  За межамі рубкі кіравання рулявы спрабаваў нешта растлумачыць вахтаваму афіцэру.
  
  
  "Я думаю, з ім нешта не так, сэр".
  
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  
  "Ну, перш чым ён выгнаў мяне, сэр, ён увесь час нешта напяваў".
  
  
  "Напяваеш?"
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  "Што дрэннага ў тым, каб напяваць, калі адмірал хоча напяваць?"
  
  
  "Нічога, сэр. Але гэта не ўсё, сэр".
  
  
  "О?"
  
  
  "Я не ведаю, як гэта сказаць, сэр".
  
  
  "Ну, проста скажы гэта, чувак".
  
  
  "Адмірал быў... ну, сэр, ён гуляў сам з сабой".
  
  
  "Што?"
  
  
  "Гуляе сам з сабой, сэр. Вы разумееце, што я маю на ўвазе".
  
  
  "Табе лепш спусціцца ўніз, матрос, і праверыцца ў лазарэце", - сказаў першы афіцэр. Калі матрос павольна адышоў, першы афіцэр пачухаў патыліцу.
  
  
  Адмірал Джэймс Бентан Краст сапраўды гуляў сам з сабой. Але зараз ён спыніўся. Ён вырашыў, што лепш будзе напяваць. Таму ён напяваў. Часам, для разнастайнасці, ён насвістваў…
  
  
  І час ад часу, проста каб тыя лянівыя ашуканцы, якім насамрэч не месца на флоце гэтага чалавека, не забывалі, ён выклікаў у машыннае аддзяленне "Больш магутнасці. Поўны наперад". Што было дзіўна, паколькі карабель працаваў на поўную магутнасць з таго часу, як пакінуў Вашынгтон.
  
  
  Адмірал Краст агледзеў пакой, напяваючы, убіраючы адчуванне і традыцыі гэтага старанна адпаліраванага дрэва. Ваенна-марскі флот мог бы стаць сэнсам жыцця чалавека, калі б гэты чалавек быў дастаткова вялікім для Ваенна-марскога флота. Адмірал Краст - майстар-марак, майстар-дыпламат, майстар-палюбоўнік - быў дастаткова вялікі для чаго заўгодна.
  
  
  Ён імчаўся наперад. Злева ад сябе ён убачыў Месца забойства Ван Кула, а за ім дымнае паветра, якое навісла над нафтаперапрацоўчымі заводамі Баёны. Справа ад яго быў Бруклін.
  
  
  Наперадзе маячыў Манхэтэн. Батарэя. Яго цудоўны гарызонт, прыгожы не з-за сваёй прыгажосці, а з-за сваёй велічыні. А наперадзе, крыху лявей за карабель, востраў Свабоды. Статуя Свабоды высока падняла сваю паходню ў паветра, яе медныя пласціны пазелянелі ад карозіі, яе лагодная ўсмешка, калі яна глядзела зверху ўніз на сваю нацыю. За яе спіной хаваўся Джэрсі-Сіці, які робіць усе тыя рэчы, пра якія Статуі Свабоды лепш не ведаць.
  
  
  Адмірал Краст зноў падняў рупар. "Больш магутнасці", - крыкнуў ён. "Вы, трумныя пацукі, вырабляеце хоць нейкую магутнасць. Гэта ваенна-марскі флот, чувак, а не экскурсійны катэр. Больш магутнасці".
  
  
  Унізе, у нетрах карабля, тэхнікі, якія сачылі за энергетычнымі ўстаноўкамі карабля сучаснага ваенна-марскога флота, у замяшанні пераглянуліся. "Ён, відаць, думае, што ў нас тут усё яшчэ ёсць людзі, якія разграбаюць вугаль", - сказаў адзін. "Цікава, дзе мы знаходзімся?"
  
  
  "Я не ведаю", - адказаў старэйшы лейтэнант. "Але пры такой хуткасці мы дабяромся туды, куды накіроўваемся, у страшэнна вялікай спешцы".
  
  
  Застаўшыся адзін у рубцы кіравання, адмірал Джэймс Бентан Краст павольна павярнуў штурвал налева. Паступова вялікі карабель пачаў набліжацца да левага борта, адхіляючыся налева, выходзячы са свайго ўласнага канала і перасякаючы праліў у паўднёвым кірунку. Ён выправіў штурвал. Цяпер карабель лёг на курс.
  
  
  Адмірал Краст працягваў напяваць, пакуль яго вялікі карабель ішоў наперад да вострава Свабоды. Адчуванне руху ў абароненай бухце было настолькі слабым, што здавалася, быццам сама Статуя Свабоды плыве над вадой, імчачыся наперад да яго карабля.
  
  
  Тысячы ярдаў, якія падзялялі іх, хутка ператварыліся ў сотні ярдаў. Корк працягваў гусці. Цяпер ён пачаў падскокваць на падлозе дыспетчарскай, пляскаючы сябе рукамі па сцёгнах.
  
  
  "Больш магутнасці", - пракрычаў ён у рупар. Карабель цяпер імчаўся. Ветразная лодка, "ляжалая побач", перавярнулася на сваім шляху. Двое членаў гарадской рады, якія адправіліся пакатацца на каноэ, перавярнуліся. Экскурсійны катэр, які накіроўваўся да Статута Свабоды, убачыў надыходзячы да яго лінкор "Алабама". Мудра паступіўшы, шкіпер накіраваў сваю лодку і цудам сышоў са шляху вялікага ваеннага карабля, хоць два пасажыры ўпалі за борт падчас хісткай турбулентнасці, якая ішла за "Алабамай" па вадзе. Над галавой самалёты ВМС, якія сачылі за курсам "Алабамы" з таго часу, як яна ўзляцела без загаду, і ўсю ноч, паколькі яна адмаўлялася адказваць на радыёпаведамленні, усхвалявана перадавалі справаздачы на бліжэйшую ваенна-марскую авіябазу.
  
  
  Цяпер дзвесце ярдаў і хутка набліжаецца. Затым цяжкі лінкор выйшаў з пастаянна паглыбляльных глыбакаводных каналаў, і яго нос пачаў угрызацца ў глей на дне заліва. Але яе сіла і парыў прымушалі яе рухацца наперад, і маторы працягвалі раўці. Цяпер бруд ахутваў прапелеры, і карабель больш не плыў, ён слізгаў, усё яшчэ на поўнай хуткасці, але затым пачаў запавольвацца, паколькі яго востры нос усё глыбей апускаўся ў бруд, але ён працягваў набліжацца, а затым урэзаўся ў каменны пірс, аддзяліўшы яго ад цела выспы, як кавалак алею, зрэзаны з цёплай палачкі вагой у чвэрць фунта. Карабель прышпіліўся да ўшчыльненай смеццевай асновы выспы - прабіў сабе дарогу на дзесяць, пятнаццаць, затым дваццаць футаў, а затым спыніўся, маторы ўсё яшчэ раўлі ў гразі, але зараз безвынікова.
  
  
  Карабель задрыжаў і злёгку нахіліўся на бок, шыпячы, расчараваны бегемот, высаджаны на востраве. На востраве персанал парка дзіка кідаўся ў замяшанні і шоку.
  
  
  Адмірал Джэймс Бентан Краст пакінуў рубку кіравання на поўным ходу, накіроўваючыся ў машыннае аддзяленне, размешчанае далёка ўнізе ў корпусе карабля. Маракі ў паніцы бегалі вакол, не звяртаючы на яго ўвагі.
  
  
  Некаторыя ўжо скокнулі за борт на востраў, хаця караблю не пагражала затапленне. У паветры былі чутныя крыкі лодачных сірэн, калі прагулачныя катэры, затым tags і іншыя камерцыйныя суда ў гэтым раёне пачалі курсіраваць да месца здарэння, каб прапанаваць дапамогу.
  
  
  Адмірал Краст імчаўся па зараз ужо нахільных калідорах, не звяртаючы ўвагі на ўсеагульную ўзрушанасць, нешта напяваючы сабе пад нос, час ад часу махаючы маракам, якіх ён даведваўся.
  
  
  Ён увайшоў у машыннае аддзяленне.
  
  
  "Добра. Усім матросам пакінуць карабель".
  
  
  Маракі кінуліся да дзвярэй.
  
  
  "Вы сыдзеце арганізавана", - злосна загадаў адмірал. Яны замарудзілі бег да рысі.
  
  
  Старэйшы лейтэнант, які адказвае за машыннае аддзяленне, аддаў гонар: "Адмірал, сэр. Магу я чым-небудзь дапамагчы?"
  
  
  "Так, прэч адсюль".
  
  
  "Так сапраўды, сэр. А адмірал?"
  
  
  Краст нават зараз выштурхваў лейтэнанта праз дзверы ў пераборцы. "Адмірал збіраецца паказаць вам, тупагаловыя з сучаснага флоту, як сапраўдны марак памірае разам са сваім караблём".
  
  
  Ён замкнуў дзверы ў пераборцы, круцячы колца замка, пакуль яно не стала надзейным. Затым, напяваючы сабе пад нос, ён пачаў адчыняць марскія клапаны.
  
  
  Масляніста-чорная каламутная вада пачала залівацца ў машыннае аддзяленне. Падняліся аблокі алеістай-гніласнай пары, калі вада паглынула велізарныя дызельныя рухавікі, яны зашыпелі і спыніліся. Адмірал Краст хіхікнуў.
  
  
  "Стаўце мне ветразі, кожны раз, хлопцы, стаўце мне ветразі. Йо-хо-хо і бутэльку рому".
  
  
  Малады лейтэнант пастукаў у дзверы пераборкі.
  
  
  "Адмірал, упусціце мяне".
  
  
  Унутры Джэймс Бентан Краст крычаў: "Я ведаю, што я раблю. Гэта шлях ваенна-марскога флоту".
  
  
  Лейтэнант працягваў стукаць яшчэ некалькі хвілін. Але потым не засталося нікога, хто мог бы пачуць.
  
  
  Адмірал Джэймс Бентан Краст, 42-й "Анапаліс", ляжаў тварам уверх, прыціснуты да металічнай столі машыннага аддзялення, ціск вады прыціскала яго твар да сталёвых пласцін столі.
  
  
  Апошняе, што ён рабіў у гэтым свеце, гэта напяваў.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  
  
  Тэлефон уварваўся ў прытомнасць Рыма. Ён перавярнуўся на другі бок і накрыў галаву падушкай, але тэлефон усё роўна ўварваўся - бесперапынны піск, які, здавалася, станавіўся гучней з кожным наступным званком.
  
  
  "Чыун, вазьмі тэлефон", – прабурчаў ён. Але Чиун ўжо пакінуў іх пакой у Лабараторыі ўсведамлення чалавека для ранішняй зарадкі, якая складалася ў асноўным са збору кветак.
  
  
  Рыма перакаціўся і выхапіў слухаўку з падстаўкі.
  
  
  "Так", - прарычэў ён.
  
  
  "Сміт слухае".
  
  
  "Ты сышоў з розуму? Якога чорта ты тэлефануеш мне па гэтым адкрытым тэлефоне?"
  
  
  "У любым выпадку, гэта можа больш не мець значэння, калі мы не атрымаем нейкіх вынікаў. Ты калі-небудзь чуў аб адміральскай скарыначцы?"
  
  
  Рыма прыняў сядзячае становішча на ложку. "Так, я чуў пра яго. Чаму?"
  
  
  "Гэтай раніцай ён пратараніў лінкорам Статую Свабоды. Затым ён утапіўся ў машынным аддзяленні. Ён напяваў усю дарогу".
  
  
  "Бедняга", - сказаў Рыма. "Я быў з ім мінулай ноччу. Я хацеў папярэдзіць яго, але было занадта позна. Яны ўжо злавілі яго".
  
  
  Рыма падняўся на ногі і пачаў хадзіць узад-наперад. - Калі пашанцуе, я даведаюся сёння днём аб таргах, - сказаў Сміт.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Я пазваню табе. Мне трэба вынесці сякі-такі смецце".
  
  
  "Не будзь эмацыйным", - сказаў Сміт. "Будзь асцярожны".
  
  
  "Я заўсёды асцярожны", - сказаў Рыма, павольна ставячы тэлефон на падстаўку.
  
  
  Гэта была добрая пастка, падумаў ён, і ён трапіў проста ў яе. Яго паслалі забіць адмірала Краста; паслалі ў пастку, з якой ён не павінен быў абрацца. А затым адмірал Краст запаў у шаленства. Літыі не было ў яе кватэры мінулай ноччу, калі вярнуўся Рыма. Верагодна, яна недзе святкавала смерць Рыма Дональдсана. Без сумневу, яна верыла, што ён мёртвы ... як толькі гэта адбудзецца. Рыма Уільямс скончыў гуляць у гульні.
  
  
  На ім усё яшчэ была прасякнутая соллю вопратка, у якой ён быў мінулай ноччу. Ён хутка пераапрануўся ў свежую кашулю і штаны і выйшаў у калідор.
  
  
  Было яшчэ рана, і навокал нікога не было відаць. Рыма падняўся на ліфце на дзясяты паверх. Сакратарка Літыі Форрестер яшчэ не села за свой стол, і Рыма прайшоў міма яе пустога крэсла і без стуку штурхнуў вялікія дубовыя дзверы, каб увайсці ў кабінет Літыі Форрестер.
  
  
  Яе кабінет быў ярка заліты ранішнім сонцам, якое льецца скрозь верхні купал. Але кабінет быў пусты. Рыма ўбачыў дзверы ў далёкай сцяне і прайшоў праз яе ў шыкоўную гасціную з хрому і шкла. Гэта таксама было пуста.
  
  
  Трэніраваны слых Рыма ўлавіў гук справа. Ён прайшоў праз яшчэ адну зачыненую дзверы і апынуўся ў спальні, выкананай ва ўсім чорным. Дыван быў тоўстым і чорным; такімі ж былі покрыва на ложку і шторы. Нават прамень жоўтага сонечнага святла не пранікаў у пакой з-за цяжкіх запавес на падкладцы; адзінае асвятленне зыходзіла ад старадаўняй кітайскай статуэткі лямпы на туалетным століку.
  
  
  Гук, які ён чуў, даносіўся з ваннай побач са спальняй, гук вады з душа і, які зліўся з ім, гук жаночых спеваў.
  
  
  Яе голас быў меладычным і напеўным, калі яна спявала мелодыю: "Супер-калі-далікатная-адкупальная-паслухмяная". Яна спявала адзін радок зноў і зноў высокім, лагодным напевам.
  
  
  Рыма сядзеў на яе ложку, накіраваўшы погляд на прачыненыя дзверы ваннай, і чакаў, думаючы аб тым, што мяснікі, падобна, заўсёды атрымліваюць задавальненне ад сваёй працы. А Літыя Форрестер была мясніком. Там былі Кловіс Портэр, і генерал Дорфвіл, і адмірал Краст. Чалавек з ЦРУ Баррэт. І колькі яшчэ чалавек загінула з-за яе? Колькі забіў сам Рыма?
  
  
  Літыя Форрестер была абавязаная Амерыцы, прынамсі, сваім уласным жыццём. Рыма Уільямс прыехаў, каб забраць грошы.
  
  
  Шум душа спыніўся, Літыя Форрестер зараз ціхенька напявала сабе пад нос у ваннай. Рыма мог уявіць, як яна выцірае ручніком высокае раскошнае цела, якое ўсяляла ў кожнага мужчыну мары сатыра.
  
  
  Ён пачаў насвістваць мелодыю. "Супер-калі-фрагментарна-адкупляльна".
  
  
  Ён засвістаў гучней. Яна пачула гэта, таму што перастала спяваць, і дзверы ваннай расчыніліся.
  
  
  Літыя Форрестер стаяла там, аголеная і залацістая, святло з ваннай ззаду яе адкідаў арэол вакол яе ільняных валасоў і персікавага цела.
  
  
  Яна ўсміхалася ў прадчуванні, але затым убачыла Рыма, які сядзеў на яе ложку, усяго за восем футаў ад яе, і спынілася. Яе вочы пашырэлі ад жаху. Рот адвіс.
  
  
  "Чакаеш кагосьці іншага?" - спытаў Рыма.
  
  
  Затым яна сумелася. Яна злёгку адвярнулася ад Рыма і прыціснула руку да грудзей.
  
  
  "Занадта позна саромецца", - сказаў Рыма. "Помніш? Мінулай ноччу я выключыў у цябе святло? Я прыйшоў зрабіць гэта зноў".
  
  
  Літыя зрабіла паўзу, затым апусціла руку і павярнулася ўсім целам да Рыма. "Я памятаю, Рыма. Я памятаю. Ты сапраўды выключыў маё святло. І гэта ніколі не было лепш. Я хачу, каб ты зрабіў гэта зноў. Прама зараз. Прама тут ".
  
  
  Яна ішла наперад, пакуль не аказалася ўсяго ў некалькіх цалях ад Рыма. Яго твар апынуўся на ўзроўні яе таліі. Яна пацягнула яго за галаву і прыцягнула да сябе, пакуль яго твар не уткнуўся ў яе мяккі, усё яшчэ вільготны жывот.
  
  
  "Што ты рабіў мінулай ноччу, Рыма?" спытала яна. "Пасля таго, як ты сышоў ад мяне".
  
  
  “Калі вы маеце на ўвазе, ці забіў я адмірала Краста, як вы мне сказалі, не. Ці патрапіў я ў расстаўленую вамі пастку і ці быў забіты людзьмі Краста, не. Я перашкодзіў Красту сёння ўрэзаць сваім караблём у Статую Свабоды, не”. Ён казаў мякка, нібы давяраў сакрэт яе жывату. Ён павольна абвіў рукамі яе спіну, паклаўшы іх на яе пругкія гладкія шчокі, а затым падняў абедзве рукі, схапіў дзве прыгаршчы доўгіх светлых валасоў і рэзка тузануў яе галаву назад.
  
  
  Ён ускочыў на ногі, разгарнуў Літыю Форрестер і шпурнуў яе на ложак.
  
  
  "Мяне паўсюль падманвалі, мілая. І зараз я вярнуўся за кампенсацыяй".
  
  
  Яна лягла на ложак, на імгненне спалохаўшыся. Затым яна задрала адну нагу і злёгку павярнулася на бок, белая пляма пачуццёвасці на чарноцці ложка. "Мне загарнуць гэта ці вы прынесяце гэта сюды?" спытала яна з усмешкай. З-за зубоў яе скура здавалася цёмнай. Яна прызыўна працягнула рукі да Рыма, і яе грудзей падняліся насустрач яму, завостраныя і вабныя. Затым Рыма апынуўся над ёй, а потым далучыўся да яе.
  
  
  Ён ніколі не бачыў прыгажэйшай жанчыны, падумаў Рыма, спыніўшыся над ёй, перш чым іх целы зліліся ў парыве страсці.
  
  
  І тады Літыя Форрестер была дэрвішам, сутаргава брыкающимся і разгойдваецца пад Рыма, і ў Рыма не было магчымасці зрабіць з ёй усё тое, што ён жадаў зрабіць, таму што ён быў занадта заняты, чапляючыся.
  
  
  Яна шыпела, стагнала і выгіналася па ложку ў парыве страсці, якая была на здзіўленне абыякавай, а затым краем вока Рыма ўбачыў, як яе рука пацягнулася да прыложачнага століка, памацала ў скрыні і дастала нажніцы.
  
  
  Рыма быў перапоўнены лютасцю на гэтую жанчыну, якая бязлітасна забівала і ў якой ён не знайшоў ні іскры шчырага страсці ці кахання, і ён пачаў знішчаць яе, спалучаючы яе штучную шаленства з яшчэ большай шаленствам сваім уласным - шаленствам нянавісці. Затым яе прыціснулі да падгалоўя ложка. Рыма няўмольна працягваў рухацца, і яна застагнала, але гэта быў стогн болю, а не задавальнення. За яго спіной яна ўзялася абедзвюма рукамі за дзяржальню нажніц і высока падняла рукі над шырокай спіной Рыма.
  
  
  Затым яна апусціла рукі вастрыём нажніц уніз, калі Рыма выслізнуў з-пад яе рук. Нажніцы прасвісталі міма яго верхавіны і глыбока ўпіліся ў грудзі Літыі Форрестер.
  
  
  Яна адчула занадта моцны шок, каб адчуваць боль. Затым выраз абсалютнай дурасці з'явіўся на яе твары, і яна паглядзела на Рыма з нейкай недаўменнай крыўдай у вачах, калі ён адхіліўся ад яе. Ён назіраў, як кроў сцякае па баках яе залацістага цела, калі ручка нажніц жорстка пульсавала ў святле адзінай лямпы, калоцячыся з кожным слабым ударам яе паміраючага сэрца.
  
  
  "Вось што я меў на ўвазе, выключаючы тваё святло, мілая", - сказаў Рыма і адступіў, каб устаць у падножжа ложка, назіраючы, як памірае Літыя Форрестер. Ён даваў наказ яе сыходам, насвістваючы: "Супер-калі-далікатная-выкупальная-паслухмяная".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГІ
  
  
  Доктар Гаральд К. Сміт сядзеў за сваім сталом у санаторыі Фолкрофт, спіной да стосаў папер, і глядзеў праз аднабаковае шкло на спакойныя воды праліва Лонг-Айлэнд, чакаючы тэлефоннага званка.
  
  
  З таго часу, як шмат гадоў таму CURE была заснавана, каб дапамагчы выраўнаваць барацьбу са злачыннасцю, Фолкрофт быў яе сакрэтнай штаб-кватэрай. Цяпер Сміт злавіў сябе на тым, што задаецца пытаннем, наколькі сакрэтнай яна ўсё яшчэ была. Частка сістэмы бяспекі была парушана; атака на Рыма даказала гэта. Калі б Рыма не дабіўся поспеху, не было ніякага спосабу сказаць, на якім узроўні магло адбыцца гэтае парушэнне. Сьміт здрыгануўся пры думцы, але гэта магло прыйсці проста з Авальнай кабінета Белага дома.
  
  
  Калі б гэта было так, то ў склепе была алюмініевая скрыня, у якой Гаральд К. Сміт быў гатовы замкнуцца; панесці з сабой у магілу ўсе сакрэты апошняй адчайнай барацьбы нацыі са злачыннасцю і хаосам.
  
  
  Калі толькі Рыма нейкім чынам не зможа ўхіліць пагрозу; калі толькі Разбуральнік не зможа зноў засцерагчы Амерыку ад тых заморскіх сіл, якія купяць яе ўрад, каб выкарыстоўваць яго ў сваіх мэтах.
  
  
  Але чаму не зазваніў тэлефон?
  
  
  Гаральд К. Сміт, адзіны рэжысёр, які калі-небудзь быў у КЮРЭ, чакаў трох званкоў, а ён хацеў атрымаць толькі два з іх. Адзін са Швейцарыі і адзін ад Рыма. Трэці? Што ж, ён будзе турбавацца аб гэтым, калі гэта адбудзецца.
  
  
  Зазваніў тэлефон, і Сміт рэзка павярнуўся, пачуўшы рыпанне крэсла і сказаўшы сабе, каб яго абавязкова вышмаравалі. Ён падняў трубку і сказаў без ценю эмоцый або спешкі;
  
  
  "Сміт".
  
  
  Гэта быў адзін са званкоў, якіх ён чакаў. Начальнік аддзела КЮРЭ, які думаў, што працуе на Бюро па барацьбе з наркотыкамі ЗША, нарэшце атрымаў вестку ад сябра са Швейцарыі, які размаўляў з яго ўласным сябрам, лыжным інструктарам. І лыжны інструктар расказаў, як яго лепшая вучаніца, маладая амерыканка, сакратарка швейцарскага банкіра, сёння ляціць назад у Нью-Йорк. Але яна разлічвала вярнуцца адразу ж, таму што ў яе былі зваротныя білеты на заўтрашні вечар.
  
  
  Начальнік аддзела лячэння, які думаў, што працуе на Бюро па барацьбе з наркотыкамі, падумаў, што швейцарскі банкір, верагодна, быў кур'ерам па продажы наркотыкаў, і ён спытаў Сміта: "Ці павінен я забраць яго ў аэрапорце?"
  
  
  "Не", - сказаў Сміт. "Проста папытаеце мытнікаў прапусціць яго".
  
  
  "Але..."
  
  
  "Ніякіх "але"", - сказаў Сміт. "Прапусціце яго", - ён павесіў трубку і зноў павярнуўся да акна. Гэта супадала з інфармацыяй, якую яны атрымалі з дыпламатычных крыніц аб начальніках разведкі, якія прыязджаюць у Злучаныя Штаты пад выдуманымі імёнамі, як мяркуецца, прызначаных у місіі Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. Яны таксама прыбудуць сёння; КЮРЭ даведалася, што яны з'язджаюць заўтра ўвечары, Гэта азначала, што аўкцыён адбудзецца заўтра. Але дзе?
  
  
  Заўтра. Час было на зыходзе ... ЛЕКИ на зыходзе, Рыма Уільямс на зыходзе, Амерыка на зыходзе.
  
  
  Доктар Сміт назіраў, як воды праліва Лонг-Айлэнд набягаюць на скалы перад яго вокнамі, і душыў сваё расчараванне. Час падыходзіць да канца, і ўсё, што ён мог рабіць, гэта чакаць. Чакаць і спадзявацца.
  
  
  Быў амаль поўдзень, калі тэлефон зазваніў зноў. Сьміт зноў разгарнуўся і зьняў слухаўку.
  
  
  "Сміт".
  
  
  "Рыма", - вымавіў голас. "Яна мёртвая".
  
  
  "Аўкцыён заўтра", - сказаў Сміт.
  
  
  "Дзе?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў Сміт. "Калі яна памрэ, гэта ўсё адменіць?"
  
  
  "Баюся, што не", - сказаў Рыма. "Яна была ў гэтым з кімсьці".
  
  
  "Хто?"
  
  
  "Я яшчэ не ведаю. Я ўсё яшчэ шукаю".
  
  
  "Тады мы сапраўды нічога не дасягнулі", - сказаў Сміт з непрыемным адчуваннем унізе жывата.
  
  
  "Не турбуйся пра гэта, Сміці. Да заўтрашняга дня мы перавяжам гэта банцікам. І пакінь аўкцыён мне. Я паклапачуся аб гэтым".
  
  
  "Добра, Рыма. Мы разлічваем на цябе. Заставайся на сувязі".
  
  
  Пасля размовы з Рыма Сміт адчуў прыліў упэўненасці, нават падумаў, што не разумее, як нават Рыма можа разбурыць усю схему.
  
  
  Ён устаў з-за свайго стала, імкнучыся хутчэй пакінуць свой кабінет, каб пазбегнуць трэцяга тэлефоннага званка - непажаданага званка, - калі тэлефон зазваніў.
  
  
  З уздыхам пакоры, але з рашучасцю, выпрацаванай жыццёвай звычкай выконваць свой абавязак, Сміт падняў тэлефонную трубку.
  
  
  "Сміт", - сказаў ён, затым пачуў, як нервовы голас вылівае свае трывогі і расчараванні.
  
  
  "Так, я разумею", - сказаў Сміт.
  
  
  "Ды я разумею".
  
  
  Нарэшце, ён сказаў: "Не турбуйцеся аб гэтым, спадар Прэзідэнт. У нас усё будзе ў руках".
  
  
  Затым ён павесіў трубку. Як ён мог сказаць Прэзідэнту праўду? Як? Калі не было ніякай гарантыі, што сам Прэзідэнт не знаходзіцца ва ўладзе дзіўных разбуральнікаў розуму?
  
  
  Сміт зноў сеў, вырашыўшы не абедаць, і пачаў хаваць сябе і свае трывогі ў руціннай папяровай працы, спадзеючыся насуперак усяму, што Рыма Ўільямс зможа дзейнічаць своечасова.
  
  
  Нягледзячы на ўсю сваю ўпэўненасць па тэлефоне, Рыма быў пастаўлены ў тупік. Ён тройчы прагледзеў службовыя файлы Літыі Форрестер і нічога не знайшоў. Ён сядзеў у крэсле доктара Форрестер за яе сталом, у бяспецы за зачыненымі дубовымі дзвярыма, паперы былі раскіданыя па ўсім яе стале.
  
  
  Нарэшце, у роспачы і гневе ён змахнуў усе паперы са стала, змахнуўшы іх на падлогу.
  
  
  Ён паглядзеў праз стол на кушэтку, дзе ляжала звязаная сакратарка Літыі Форрестер з вехцем ў роце. Яна ўвайшла ў офіс неўзабаве пасля 9 раніцы і выявіла, што Рыма рыецца ў картатэчных шафах побач са сталом доктара Форрестера.
  
  
  Замест таго, каб крычаць і ўцякаць, яна запатрабавала расказаць, што ён робіць. На яе бяду, яе прывялі ў несвядомае стан, заткнулі рот вехцем і прывязалі да канапы.
  
  
  Рыма знайшоў яго файлы і файлы Чыуна. Нічога. Вынікі аналізаў; Назіранні доктара Форэстэра аб Рыма, у якога былі агрэсіўныя фантазіі. Нуль. Няма дасье на Дорфвіла, або Портэра, або Барэта, або Бэнана.
  
  
  Мусіць быць асабістая справа, падумаў Рыма. Сакратарка павінна ведаць, дзе яно знаходзіцца.
  
  
  Ён устаў з-за стала і падышоў да канапы, спалоханыя зялёныя вочы сакратаркі міргалі пры кожным яго кроку. Для Літыі Форрестер было б немагчыма знайсці жанчыну, якая магла б зацямніць яе, але яна спрабавала. Сакратарка была станістай рудавалосай жанчынай, і калі Рыма стаяў над ёй і глядзеў у гэтыя глыбокія зялёныя вочы, ён мог сказаць, што яна была жанчынай, сапраўднай жанчынай, у адрозненне ад мёртвага падабенства такой на ложку Літыі Форрестер.
  
  
  Рукі сакратаркі былі звязаны за спіной, абматаныя скотчам, які Рыма знайшоў на стале, і яе рукі, адведзеныя назад, падкрэслівалі яе пышныя грудзі спераду праз тонкі зялёны швэдар, які яна насіла.
  
  
  Рыма сеў на край канапы і прасунуў руку ёй пад швэдар, паклаўшы яе на голы жывот. Ён мог адчуваць, як яе скуру паколвае ад яго дакранання. Гэта было б лёгка, калі б толькі яна што-небудзь ведала.
  
  
  "Ты ведаеш, хто я?" ён спытаў.
  
  
  Яна кіўнула.
  
  
  "Ты ведаеш, чаму я тут?"
  
  
  Яна пахітала галавой.
  
  
  "Я забойца", - сказаў ён, атрымліваючы асалоду ад узрушэннем у яе вачах. "Ты калі-небудзь бачыла мае файлы? Ты павінна гэта ведаць".
  
  
  Яна пахітала галавой.
  
  
  "Дзе маё дасье?" спытаў ён.
  
  
  Яна паказала вачыма на картатэчныя шафы за сталом, потым зноў паглядзела на Рыма.
  
  
  "Гэтага там няма", - зманіў ён. "Дзе яшчэ доктар Форрестер захоўвае свае файлы".
  
  
  Сакратарка паціснула плячыма і паківала галавой.
  
  
  Рыма прасунуў руку ёй пад швэдар і паклаў на адну з яе абвіслых грудзей. Грудзі пераацэньвалі як эрагенную зону, але нервы ў яе працавалі. Ён пачаў націскаць пальцамі на нервы яе грудзей і нахіліў свой твар блізка да яе твару.
  
  
  "Падумай яшчэ раз. Дзе яна захоўвае астатнія свае файлы?"
  
  
  Вольнай рукой Рыма выцягнуў кляп з рота дзяўчыны, а затым накрыў яе вусны сваімі, перш чым яна змагла закрычаць. Іншы рукой ён лашчыў яе грудзі. Насуперак сабе, яна ўзбудзіла.
  
  
  Калі ў яе і было нейкае жаданне закрычаць, то яно знікла ў пацалунку ў адказ Мема і ў рухах яго блукаючай рукі. Нарэшце, ён крыху адхіліўся: "Гэта важна", - сказаў ён. "Дзе іншыя файлы доктара Форрестер?"
  
  
  "Некаторыя файлы пацыентаў канфідэнцыйныя", – сказала дзяўчына. "Мяне звольняць, калі я раскажу вам".
  
  
  Рыма зноў пяшчотна пацалаваў яе. "Не доктар Форрестер", - сказаў ён. "Яна мёртвая".
  
  
  "Мёртваў?"
  
  
  "Я забіў яе", - сказаў Рыма і зноў накрыў вусны рудай сваімі. Цяпер яго правая рука абвяла спіралі вакол яе грудзей, спыняючыся, каб ўскубнуць нервы. Ён зноў вызваліў яе рот і пільна паглядзеў на яе:
  
  
  "Мне патрэбныя гэтыя файлы. Нішто не можа спыніць мяне".
  
  
  Які сагравае агонь яе ўласнага запалу прыслабіў яе, а рэзкая жорсткасць слоў Рыма паламала яе.
  
  
  "У шафе спальні, - сказала яна, - сейф, убудаваны ў сцяну. Але ў мяне няма ключа".
  
  
  "Усё ў парадку", - сказаў Рыма і зноў пацалаваў яе. Цалуючы яе, ён перамясціў руку з яе грудзей на шыю і злёгку націснуў на буйную крывяносную пасудзіну. Дзяўчына страціла прытомнасць, усміхаючыся.
  
  
  Рыма зноў заткнуў вехцем рот і пайшоў у спальню, не звяртаючы ўвагі на распасцёртае на ложку мёртвае цела Літыі Форрестер, кроў застывала па баках яе цела, вочы ўсё яшчэ былі шырока адкрыты ад шоку і страху. Нажніцы перасталі дрыжаць.
  
  
  Гэта быў не самы лепшы сейф. Рыма важдаўся з замкам, пакуль той не адламаўся пад яго далонню. Ён прасунуў палец у адтуліну, пстрыкнуў зашчапкай знутры. Цяжкая дзверы расчыніліся, і Рыма пацягнуў яе на сябе,
  
  
  Там стаялі тры стэлажы з чырвонымі кардоннымі тэчкамі, і Рыма здзейсніў тры паходы, каб аднесці іх усё назад у заліты сонцам кабінет Літыі Форрестер, дзе ён акуратна склаў іх на падлозе ў картатэчнай шафы.
  
  
  Яны былі пранумараваны па парадку, пачынаючы з першай. Рыма асцярожна паклаў першую тэчку перад сабой на цяпер ужо чысты стол, няўпэўнены ў тым, што ён шукае, не ведаючы, што ён можа знайсці.
  
  
  Ён нічога не знайшоў. Гэта было яшчэ адно дасье пацыента, такое ж, як сотні іншых у картатэках, якія перакапаў Рыма, на гэты раз на памагатага міністра абароны. Чарка кантрольных работ з псіхалагічнай батарэі, якія праходзілі ўсё новыя пацыенты. Затым старонка нататак, напісаных ад рукі на жоўтым лісце алоўкам дробным жаночым почыркам. Рыма прачытаў нататкі. Псіхалагічнае трызненне. Прыгнечаныя пачуцці агрэсіі. Няшчаснае дзяцінства. Крыўда на ўладу. Ён паморшчыўся сам сабе. Чаму праблемы ўсіх людзей гучаць аднолькава ў руках псіхіятра?
  
  
  Файл пад нумарам два быў тым самым. Чыноўнік Міністэрства фінансаў. Яшчэ больш псіхалагічных праблем,
  
  
  Рыма пачаў хутчэй праглядаць тэчкі. Нумар тры, нумар чатыры, нумар пяць. Усё тое самае. Урадавыя чыноўнікі. Вынікі тэстаў. Уражанні Літыі Форрестер. Цяпер Рыма пачаў хапаць іх жменямі, выкладваючы цвёрдыя чырвоныя тэчкі на стол перад сабой, хутка прагортваючы якія змяшчаюцца ў іх лісты.
  
  
  Горы інфармацыі - і ўсё ж нічога, што Рыма мог бы выкарыстоўваць.
  
  
  Ён устаў, выдыхнуўшы амаль з уздыхам, і выйшаў з-за стала, мякка ступаючы ўзад-наперад па дыване з глыбокім ворсам.
  
  
  У тэчках павінен быць адказ. Але дзе ён быў? Цяпер Рыма ведала, якія ўрадавыя чыноўнікі былі ў яе пад кантролем. Гэта было нешта. Але як яна гэта зрабіла? Хто быў яе партнёрам - той чалавек, з якім яна размаўляла мінулай ноччу, калі Рыма ляжаў на яе канапе?
  
  
  Працягвай шукаць.
  
  
  Рыма зноў сеў за стол і падняў з падлогі чарговы стос чырвоных папак. Яшчэ імёны. Яшчэ ўрадавыя чыноўнікі. Яшчэ вынікі аналізаў. Яшчэ пісьмовыя аналізы.
  
  
  Хто ёсць хто ў амерыканскім урадзе. Вышэйшыя палітыкі. Чыноўнікі кабінета міністраў. Людзі са службы бяспекі. Нічым не дапамагчы Рыма.
  
  
  Тэчка нумар 71. Нумар 72. Нумар 73.
  
  
  А потым была яшчэ адна тэчка.
  
  
  Гэта быў апошні ліст, і ён не быў пранумараваны. Рыма адкрыў яго. На гэты раз вынікаў аналізаў не было. Шэсць старонак, спісаных каравым почыркам Літыі Форрестер, шэсць старонак з імёнамі ўрадавых чыноўнікаў. Рыма прабег вачыма першую старонку і застагнаў сам сабе - гэта былі тыя ж імёны, якія ён толькі што перачытваў.
  
  
  Чытайце ўважліва.
  
  
  Кожнае імя было пранумаравана, і побач з кожным імем была пазначана дзяржаўная пасада гэтага чалавека, яго тэлефонныя нумары і калонка з надпісам "графік аплаты".
  
  
  Рыма свіснуў сам сабе. Некаторыя плацілі 200 даляраў у дзень, у тым ліку 100 даляраў за 50 хвілін асабістага часу. І ўрад аплачваў многія рахункі. Нядзіўна, што доўг краіны складаў 400 мільярдаў долараў.
  
  
  Але пад кожным запісам быў яшчэ адзін радок. Яна абвяшчала "Патэнцыйны". Пад нумарам адзін значылася імя памагатага міністра абароны. "Патэнцыйны: уцечка сакрэтаў; фальсіфікацыя дакументаў".
  
  
  Нумар 2 быў супрацоўнікам казначэйства. "Патэнцыял: праблемы з бяспекай золата Форт-Нокс".
  
  
  Рыма хутка прачытаў спіс. Там былі ўсе імёны. Усё тое, што Літыя Форрестер магла прымусіць іх зрабіць. Тое, што магло скалечыць Амерыку.
  
  
  Бертан Барретт, Патэнцыял: выкрыццё агентаў ЦРУ.
  
  
  Бэнан: Патэнцыял: расследаванне; пры неабходнасці прымяніць сілу.
  
  
  Дорфвіл. Патэнцыял: інцыдэнт з выбухам.
  
  
  Гэта было ўсё. Перакрэсліваючы ўсе імёны, да канца. на ўсіх шасці лістах паперы Літыя Форрестер адзначыла, у чым на іх можна было разлічваць.
  
  
  З першага па нумар 72.
  
  
  Рыма ўздыхнуў, затым акуратна склаў лісты і паклаў іх у правую заднюю кішэню. Сміту гэта можа спатрэбіцца. Семдзесят два чыноўнікі, якіх скампраметавала Літыя Форрестер. Магло быць і больш, але, прынамсі, у Рыма іх было семдзесят два.
  
  
  Семдзесят два?
  
  
  Рыма зірнуў на чырвоныя тэчкі, якія ляжалі побач з ім на стале, затым хутка пагартаў іх рукой. Ён знайшоў тую, якую шукаў. Гэта быў нумар 73. Колькасць тэчак павялічылася да 73, але ў спісе было толькі 72 імя.
  
  
  Каго не хапала?
  
  
  Ён дастаў спіс з кішэні і зноў правёў пальцам па напісаных ад рукі спісах імёнаў.
  
  
  Спіс быў у алфавітным парадку. Бэнан... Барэт... яшчэ імёны... Дорфвіл... яшчэ імёны... Чорт вазьмі. І аднаго імя не хапала.
  
  
  І Рыма ведаў, хто гэта быў.
  
  
  Ён пачаў капацца ў чырвоных тэчках пацыентаў, пакуль не ўбачыў патрэбную і не адкрыў яе.
  
  
  Ён толькі бегла прагледзеў гэта раней, нават не гледзячы, проста мяркуючы, што гэта яшчэ кантрольныя працы і яшчэ аналіз праблем.
  
  
  У тэчцы было гэта, але там было і нешта большае. Падрабязныя нататкі аб усёй схеме. Сакрэт гудзення. Як Літыя кантралявала сваіх ахвяр. Усё ў тэчцы, якая належыць партнёру Літыі Форрестер - ці, як высветлілася, пакуль Рыма чытаў гэта, яе палюбоўніку і босу. Чалавеку, які распрацаваў план продажу Амерыкі.
  
  
  Рыма выцягнуў старонкі з тэчкі і паклаў іх побач са спісам з 72 імёнаў. Ён акуратна склаў іх і зноў паклаў у заднюю кішэню. Узмахам рукі ён раскідаў іншыя тэчкі з файламі па ўсёй падлозе, вызваляючы стол. Ён пракладаў сабе шлях праз тэчкі, распырскваючы паперы, іх змесціва безнадзейна перамяшалася.
  
  
  Ён выйшаў з-за стала і спыніўся побач з сакратаркай на канапе. Яна якраз прыходзіла ў сябе, і ён схіліўся над ёй.
  
  
  "Проста пастарайся адчуваць сябе камфортна, мілая. Пазней я дашлю каго-небудзь, каб вызваліць цябе. І я спадзяюся, што ў нас будзе шанец калі-небудзь сустрэцца зноў". Ён нахіліўся і пацалаваў яе на векі, а затым сваімі рукамі зноў пагрузіў яе ў сон.
  
  
  Яму трэба было працаваць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦЯ
  
  
  Рыма спыніўся перад дзвярыма палаты на шостым паверсе, прызначанай для пацыентаў Лабараторыі ўсведамлення чалавека.
  
  
  Дзверы іншых пацыентаў былі простымі шэрымі з бліскучымі металічнымі ручкамі. Гэтыя дзверы былі чорнымі. Старанна адпаліраваныя ўзламаныя дзверы. Мінак мог падумаць, што палата не належыць пацыенту. Магчыма, мінак меў рацыю.
  
  
  Рыма спыніўся перад дзвярыма, пачуўшы перыядычнае "тук, тлушч, тлушч". Гук быў знаёмы, але ён не мог яго ўспомніць.
  
  
  На дзвярах іншых пацыентаў не было замкаў. Але ў гэтых чорных падвойных дзвярэй была цэнтральная завала, горшы выгляд замка для падвойных дзвярэй. Любы дарослы мужчына, злёгку націснуўшы наперад, мог выняць затвор з пазы, Рыма зрабіў гэта пстрычкай указальнага пальца.
  
  
  Дзверы расчыніліся. У вельмі вялікім, абабітым плюшам пакоі стаяла гара шакаладу цялеснага колеру, спіной да Рыма. Галава на гары закружылася з хрыпам астматыка, які занадта шмат трэніраваўся.
  
  
  "Прыбірайцеся адсюль", - сказаў доктар Лоўрэнс Гарранд, найбуйнейшы ў свеце спецыяліст па ўтылізацыі атамных адходаў. "Я заняты".
  
  
  Гарранд стаяў, яго босыя карычневыя ногі патаналі ў плюшавым кілімку з белым палярным мядзведзем, дзве яго цёмныя перакочваюцца рукі ўтрымоўвалі лавіну плоці, на канцах якой былі дзве амаль завостраныя пэндзлі, якія трымалі дроцікі.
  
  
  Гарранд не рухаў сваім целам, таму што для выканання гэтага запатрабавалася б некалькі крокаў. Замест гэтага ён трымаў галаву звернутай над спусцістымі плячыма, дзе, здавалася, пачынаўся каскад плоці. Вялікія белыя расцяжкі рассякалі яго ўздымаюцца ягадзіцы, ператвараючы іх у дарожную карту. Ногі выглядалі як патокі высмаглай лавы, якія кідалі выклік закону гравітацыі, як быццам дыван белага мядзведзя вырыгнуў цёмную масу.
  
  
  І ўсё ж твар пад плоццю, твар, які павярнуўся праз плячо, каб люта зірнуць на Рыма, быў далікатным, прыгожым тварам.
  
  
  Рыма заўважыў водбліск на скуры лба ад безуважлівага верхняга святла. Гарранд спацеў. Аднак у пакоі было халаднавата і пахла далікатнымі мятнымі пахошчамі. Пот Гарранда выступіў, відаць, ад напругі, з якім ён кідаў дроцікі.
  
  
  "Прэч адсюль", - прахрыпеў Гарранд.
  
  
  Рыма ўвайшоў у пакой, ніколі ў жыцці не адчуваючы сябе такім лёгкім. Зрабіўшы два крокі ў пакой, ён убачыў, што было мэтай Гарранда, што хавала яго цела, падобна гары, якая зачыняе від на даліну.
  
  
  Там была Літыя Форрестер, прыкладна на траціну больш, чым у натуральную велічыню, цалкам залацістага колеру, аголеная, якая сядзіць на пурпуровай падушцы, адна нага падагнутая перад ёй, а іншая выцягнута цалкам, выстаўляючы яе на ўсеагульны агляд. Блакітныя вочы былі працяты дзіркамі, а эрагенныя зоны былі прасякнуты памяццю аб тысячах дроцікаў. Тры дроцікі з чырвонымі апярэннямі тырчалі з яе пупка.
  
  
  Увесь гэты час Літыя панадліва ўсміхалася з партрэта роўнай белазубай усмешкай, поўнай халоднай упэўненасці і радасці.
  
  
  Рыма зноў паглядзеў на Гарранда.
  
  
  На яго шыі вядучы сусветны спецыяліст па ўтылізацыі атамных адходаў павесіў балончык з аэразолем ад астмы на скураным папружцы. Складка плоці хавала скураны папружка ззаду.
  
  
  Вочы Гарранда сачылі за Рыма, калі той увайшоў у пакой, і ад аднаго руху яго галавы па целе прабегла дрыготку. Яго грудзей былі спярэшчаныя белымі прожылкамі, як у пераваранага хот-дога перад тым, як яго раскалоць. Тоўсты змагаўся з тоўстым за прастору спераду і ззаду на яго руках. Яго соску былі больш, чым у Літыі.
  
  
  Ён уціснуў сабе ў рот балончык ад астмы, запырсканы свае бронхі адрэналінам.
  
  
  "Я думаў, што сказаў табе прыбірацца адсюль", - сказаў ён.
  
  
  "Я чуў цябе", - сказаў Рыма.
  
  
  Гарранд паціснуў плячыма, вельмі лёгкім поціскам, ад якога па яго целе прабегла рабізна. Ён выпусціў спрэй назад на свой жывот, які перакочваўся, і зноў павярнуў галаву да фатаграфіі Літыі.
  
  
  Гарранд правай рукой падняў дзіда сапраўды на ўзровень вачэй. У левай руцэ ўсё яшчэ было яшчэ два дроцікі. Пстрыкнуўшы пальцамі, Гарранд выпусціў дзіда, абвяшчаючы:
  
  
  "Левыя грудзі".
  
  
  Дроціка ўпіўся прама над арэолам вакол соску Літыі Форрестер.
  
  
  "Правы сасок", - сказаў Гарранд, і магутна, амаль нябачна, без адзінага выгібу траекторыі, яшчэ адзін дзіда праляцеў адлегласць у восем футаў і, дрыжучы, упіўся ў набраклы правы сасок Літыі Форрестер.
  
  
  "Mons veneris", - сказаў Гарранд, і трэці дзіда таксама бліснуў, упіўся ў трохкутную пасму залацістых валасоў на партрэце
  
  
  Гарранд пацягнуўся да драўлянай скрыні для дроцікаў і дастаў яшчэ тры дроцікі. "Ты не сказаў мне, чаму ўварваўся сюды".
  
  
  "Гульня скончана, Гарранд".
  
  
  "Такім чынам, гэтая сучка прабалбаталася".
  
  
  "Не, яна гэтага не зрабіла, калі гэта цябе хоць крыху суцешыць. Яна памерла, не сказаўшы ні слова".
  
  
  "Малайчына для яе. Я ведаў, што гэтая сучка на нешта падыходзіць. Правае вока", - сказаў ён і ўсадзіў дзіда ў зіготкае блакітнае вока Літыі Форрестер.
  
  
  "Рот", - паклікаў ён, і яшчэ адзін дзіда з глухім стукам трапіў у цэль.
  
  
  "Чаму, Гарранд?" Спытаў Рыма. "Толькі з-за дарожнай аварыі ў Джэрсі-Сіці?"
  
  
  "Вагіна", - крыкнуў Гарранд і ўсадзіў яшчэ адзін дзіда ў адчыненыя інтымныя месцы Літыі Форрестер. “Не толькі з-за дарожнага арышту, Дональдсан. Проста таму, што ваша краіна прагніла. Яна заслугоўвае таго, што атрымлівае. І я заслугоўваю таго, што магу атрымаць за гэта. Адкліч гэта назад – даніну павагі майму народу”. Цяпер ён хрыпеў ад напружання, выкліканага такой доўгай размовай.
  
  
  "Вашыя людзі?" Спытаў Рыма. "А як наконт вашых людзей, чые жыцці былі б разбураны, калі б ваш план спрацаваў?"
  
  
  "Гэта нешанцаванне, звязанае з тым, каб быць хатнім нігерам", - сказаў Гарранд. "Паслухай. Пакуль ты тут, дай мне яшчэ дроцікаў, будзь добры. На той стол. У скрынцы".
  
  
  Рыма падышоў да белага стала вышынёй па пояс з мармуровай стальніцай, вытанчанаму прадмету мэблі, які гарманаваў з вытанчаным пакоем, абстаўленай у асноўным у белых танах. На стале стаяла чорная скрынка памерам з баханку хлеба, у якой пласт за пластом ляжалі дроцікі, падобныя на бомбы на вешалцы для захоўвання. Рыма схапіў траіх за іх цяжкія металічныя наканечнікі. Пёры былі падстрыжаныя і сапраўдныя. Наканечнікі вострыя. Драўляныя наканечнікі былі ўцяжараныя, прыкладна на пятую ўнцыю цяжэй, чым дроцікі для спаборніцтваў.
  
  
  Ён перадаў дроцікі Гарранду, які прыняў іх. Затым Рыма адступіў на восем футаў ад Гарранда.
  
  
  "Вялікі палец левай рукі", - сказаў Гарранд і кінуў дзіда ў вялікі палец левай рукі Літыі Форрестер.
  
  
  "Чыя гэта была ідэя?" Спытаў Рыма. "Твая ці яе?"
  
  
  "Мая, вядома. У яе не хапіла мазгоў, каб дадумацца да гэтага". Цяпер ён павярнуўся, шоргаючы нагамі і з цяжкасцю перавальваючыся, тварам да Рыма. "Але я ўбачыла магчымасці, як толькі прыехала сюды на тэрапію і ўбачыла тут увесь урадавы персанал. Я адразу падумала аб тым, якую ўладу яна магла б мець над імі. Яна магла прымусіць іх рабіць што заўгодна".
  
  
  "Як ты прымусіў яе гэта зрабіць?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Ты можаш не паверыць гэтаму, Дональдсан, але яна кахала мяне".
  
  
  "Значыць, вы выкарыстоўвалі наркотыкі і постгіпнатычнае выкліканне?"
  
  
  "Каб спрасціць гэта для цябе, так. Плюс Літыя выстаўляе сваю задніцу напаказ. Гэта дапамагло. Мужчыны былі проста зачараваны яе целам. Трохі яе вастрыні, і яны зробяць што заўгодна, - уладна сказаў Гарранд. Цяпер ён чытаў лекцыю. "Я сам ніколі не мог гэтага зразумець. Яна проста была не настолькі добрая”.
  
  
  "Я думаў, што пад гіпнозам нельга прымусіць кагосьці дзейнічаць супраць яго волі", - сказаў Рыма.
  
  
  "Тыповы ўзор глупства з коміксаў", – сказаў Гар-рэнд. "Спачатку вы пераконваеце іх, што тое, што яны робяць, правільна. Гэты палкоўнік, напрыклад. Ён думаў, што ты рускі шпіён. І генерал Дорфвіл. Ён не бамбаваў Сэнт-Луіс; ён бамбаваў Пекін у адплату за раптоўную атаку. І адмірал Красці? Чаму б яму не разбурыць Статую Свабоды, асабліва калі ён ведаў, што гэта прытулак банды анархістаў, якія збіраюцца падарваць нашу краіну? Вось як гэта робіцца, містэр Дональдсан ".
  
  
  "А песня?"
  
  
  "Гэта таксама была мая ідэя", - сказаў Гарранд, усміхаючыся, яго зубы здаваліся жамчужынамі на карычневым ад молатай кавы твары. "Вы павінны быць асцярожныя, калі выкарыстоўваеце словы-трыгеры, каб вывесці чалавека з сябе. Вы не можаце выбраць слова, якое нехта можа пачуць у размове. Гэта можа вывесці яго з сябе перш, чым вы будзеце гатовыя. Калі вы думаеце пра гэтым, не многія людзі, верагодна, выкарыстоўваюць у размове слова "супер-калі-далікатны-доследны"."
  
  
  "Выдатны план", - сказаў Рыма. "Я паважаю цябе за гэта. Цяпер мне трэба ведаць, дзе будуць праводзіцца таргі".
  
  
  Гарранд усміхнуўся і праігнараваў пытанне. "Адна рэч бянтэжыць мяне, Дональдсан. У мяне ўсё атрымалася. Усё, акрамя цябе. Гэты ўрад не настолькі добра, каб у адной з нашых крыніц не было ні радка пра вас. Як быццам раптоўна ўзнікла арганізацыя, якой не існавала. Але яна існавала. ... І вы таксама. Цяпер, калі ты хочаш жыць, калі ты хочаш, каб гэтыя стрэлы не трапілі табе ў вочы, або ў віскі, або куды я пажадаю, ты можаш сказаць мне, адкуль ты прыйшоў ".
  
  
  Рыма засмяяўся. "Ты прайграў", - сказаў ён. Ён убачыў, як яго смех зачапіў доктара Гарранда, як скрыгат, а затым дзве завостраныя рукі ўзмахнулі, і дроцікі паляцелі ў яго па роўнай траекторыі, праз восем футаў пакоя, але галава Рыма не рухалася. Яго вочы, у якія ляцелі дроцікі, не міргалі. Рукі Рыма мільганулі перад яго тварам, і яго далоні злавілі дроцікі за кончыкі, паміж вялікім і ўказальным пальцамі; рукі прынялі на сябе ўдар забойных гір, запясці, падобныя на спружынныя замкі, прынялі сілу і трымалі коратка, крыху ніжэй вачэй.
  
  
  Рот Гарранда адкрыўся. Яго вочы пашырыліся. Ён паглядзеў на скрынку з дроцікамі на стале і незадаволена працягнуў руку. Але раптам яго рука аказалася прыціснутай да стала, калі Рыма праткнуў яе адным з дроцікаў. "Вялікі палец правай рукі", - сказаў Рыма. Ён усё яшчэ трымаў іншы дзіда ў правай руцэ.
  
  
  Упершыню за многія гады Гарранд стаў фізічным. Ён адарваў руку ад дроціка, раздзіраючы плоць, і нязграбна рушыў да Рыма. І ўпершыню за многія гады ён адчуў, як яго ногі падняліся высока над ім, над яго галавой, і ён апынуўся на безуважлівым асвятленні, затым на сценах, а затым яго галава ўткнулася ў дыван з белым мядзведзем, і паміж яго босымі нагамі было гэта пагардлівае. белы твар, а Лоўрэнс Гарранд быў перавернуты, яго галава балюча ўціскалася ў дыван. Ён ледзь бачыў, як мужчына рухаўся. І яму рабілася цяжка дыхаць.
  
  
  "Добра, дарагі", - сказаў усмешлівы твар паміж яго ног. "Дзе аўкцыён?"
  
  
  Гарранд удыхнуў і паспрабаваў выдыхнуць. Гэта рабілася ўсё цяжэй. Кроў прыліла да яго галавы, а шакаладная скура набыла насычаны крывёй пурпурны колер. Ён спрабаваў выдыхнуць. Яго грудзі ўціснулася ў падбародак. Пасма воўны белага мядзведзя трапіла яму ў вока і апякла.
  
  
  "Дзе аўкцыён?" гэты белы твар настойваў, затым пачаў ціснуць на ногі Гарана, уцягваючы іх у паясніцу, і Гарранд, нарэшце, выпаліў: "Villebrook Equity Associates. Нью-Ёрк. Заўтра". Ён быў выматаны ад намаганняў.
  
  
  "Добра, мілая", - сказаў Рыма. "Пара развітвацца".
  
  
  "Вы не можаце забіць мяне", - настойваў Гарранд. "Я галоўны спецыяліст па ўтылізацыі атамных адходаў. Я заслугоўваю таго, каб жыць".
  
  
  "Вядома. Як і Кловіс Портер. Генерал Дорфвіл. Многія іншыя".
  
  
  "Тады тэлефануй у паліцыю", - выдыхнуў Гарранд. "Ты не можаш забіць мяне. Калі б я быў белым, ты б мяне не забіваў".
  
  
  "Я б забіў цябе ў любым колеры, мілая". Рыма паглядзеў уніз, на мокрае карычневае цела Гарранда, і яго вочы сустрэліся з вачыма вядучага сусветнага спецыяліста па ўтылізацыі атамных адходаў. Правай рукой Рыма працягнуў пакінуты дзіда да твару Гарранда. "Знешняя яремная вена", - крыкнуў ён, затым кінуў дзіда. Лязо ўпілася ў плоць побач з горлам Гарранда, і тонкі пурпурны струмень крыві хлынуў фантанам з яго шыі, калі крывяны ціск на імгненне знізілася з-за праколатай вены. Рыма цяжка апусціў Гарранда на падлогу. Перш чым Рыма назаўжды перастаў дыхаць, Гарранд паспеў выдыхнуць нешта прыглушанае тлушчавымі зморшчынамі на шчоках і падбародку. Пазней Рыма думаў, што тое, што ён сказаў, было "Я ведаў, што гэта не спрацуе. Вы, людзі ..."
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  Калі Рыма вярнуўся ў свой пакой, Чиун нерухома сядзеў у позе лотаса, утаропіўшыся ў тэлевізар.
  
  
  Рыма адкрыў рот, каб загаварыць, але Чыун падняў руку, заклікаючы да цішыні.
  
  
  Усяго праз некалькі секунд, калі арганная музыка гучала ўсё гучней і гучней, Чіун нахіліўся наперад і выключыў тэлевізар.
  
  
  "Добры дзень, татачка", - сказаў Рыма. "У цябе быў прыемны дзень?"
  
  
  "Адносна, сын мой, хоць я павінна прызнаць, што стамілася казаць гэтай сапсаванай масе жаноцкасці, што яна сапраўды каханая. А ты?"
  
  
  "Вельмі прадуктыўна. Мы павінны сыходзіць зараз".
  
  
  "Наша праца скончана?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Наша праца тут скончана. У нас ёсць іншыя задачы, якія трэба выканаць у іншым месцы".
  
  
  "Я буду гатовы пайсці праз некалькі хвілін", – сказаў Чыун.
  
  
  Ён быў, і Рыма зразумеў, што яго нехарактэрная паспешнасць была выклікана жаданнем вярнуцца ў іх нумар у вашынгтонскім гатэлі і вярнуць свой тэлевізійны магнітафон, каб запісаць перадачы, якіх яму зараз не хапала.
  
  
  Але яны спыніліся ў гатэлі толькі для таго, каб аплаціць рахунак і каб Рыма сунуў бэл капітану 100 даляраў, каб той адправіў іх багаж па неіснуючым адрасе ў Эйвон-бай-зе-Сі на ўзбярэжжа Джэрсі. А затым яны вярнуліся ў сваім арандаваным кабрыялеце па дарозе ў аэрапорт Далеса пад Вашынгтонам.
  
  
  Чиун ўсю дарогу бурчаў з нагоды ідыятызму пакідаць цалкам спраўны відэамагнітафон і, нарэшце, дамогся ад Рыма абяцанні, што ён зможа купіць іншы ў Нью-Ёрку той жа ноччу.
  
  
  І пазней тым жа вечарам, пасля таго як яны зарэгістраваліся ў гатэлі ў цэнтры Манхэтэна, Чыун настаяў, каб Рыма даў яму 500 даляраў, каб ён мог купіць адзін, што ён і зрабіў, разам з пяццю новымі мантыямі, кішэнным нажом і свістком. Апошнія два былі накіраваны на тое, каб абараніць сябе на крымінальных вуліцах Нью-Йорка, растлумачыў ён.
  
  
  На наступную раніцу яны абодва ўсталі рана, і Чиун папрацаваў з Рыма над яго балансам і рытмам, расстаўляючы па падлозе шэрагі шклянак для пітва і прымушаючы Рыма бегаць па іх басанож з усё нарастальнай хуткасцю.
  
  
  Рыма адчуваў сябе добра. Ён адчуваў смак заканчэння гэтага задання. Прыняўшы душ і пагаліўшыся, ён апрануўся, неахвотна апрануўшы гальштук у гарошак, які захапіў з сабой. Калі ён збіраўся прыняць удзел у таргах за Амерыку, ён павінен выглядаць адпаведна, сказаў ён свайму адлюстраванню ў люстэрку. Ён зашпіліў свой новы двухбортны цёмна-сіні гарнітур.
  
  
  Перад сыходам ён даручыў спісы Літыі Форрестер Чіуну, сказаўшы яму: "Пакуль не атрымаеш ад мяне вестак, захоўвай іх коштам свайго жыцця".
  
  
  Чыун быў пагружаны ў сваю ранішнюю медытацыю і толькі хмыкнуў, але гэта азначала, што ён зразумеў. Спісы ляжалі на падлозе перад Чыўном, куды Рыма паклаў іх, калі Рыма выходзіў з іх пакоя.
  
  
  У мужчынскім магазіне побач з вестыбюлем Рыма купіў кансерватыўны гальштук у палоску, а другі выкінуў у вядро для попелу каля стойкі.
  
  
  Ён знайшоў у тэлефоннай кнізе адрас і нумар "Вілебрук Эквіці Асашыэйтс", затым набраў нумар.
  
  
  Адказаў жаночы голас, і Рыма сказаў ёй, што ён інвестар, які хоча, каб нехта прапанаваў яму падатковы прытулак. Не мог бы ён запісацца на прыём прама зараз?
  
  
  "Баюся, не сёння, сэр. Нашы офісы будуць зачыненыя з поўдня да трох гадзін дня. Я мог бы прызначыць вам сустрэчу на заўтра".
  
  
  "Гэта дзіўны спосаб вядзення бізнесу", – сказаў Рыма.
  
  
  "Ну, шчыра кажучы, сэр, будынак крыху састарэў, і ў нас працуе дэзінсектар".
  
  
  "І там наогул нікога не будзе?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Толькі містэр Багесці, наш скарбнік і заснавальнік. Але ён будзе даглядаць дэзінсектара. Ён не зможа нікога бачыць".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Дзякуй. Я пазваню заўтра".
  
  
  Ён павесіў трубку. На гэтым усё. Адразу пасля поўдня, калі ўсе работнікі пакінуць офіс, адбудуцца таргі. Ён спадзяваўся, што ў іх знойдзецца месца яшчэ аднаму.
  
  
  Рыма знаходзіўся ў холе восьмага паверха перад офісам Villebrook Equity Associates неўзабаве пасля поўдня, калі са шкляных дзвярэй высыпала тузін работнікаў, узрадаваных перспектывай трохгадзіннага абеду, аплачанага кампаніяй.
  
  
  Ззаду іх малады мужчына спартовага выгляду з доўгімі чорнымі валасамі кінуў запытальны позірк на Рыма, затым зачыніў і замкнуў дзверы знутры.
  
  
  Натоўп працоўных спусціўся на ліфце ўніз, але Рыма затрымаўся каля дзвярэй ліфта, як быццам чакаючы пусты вагон. Праз некалькі хвілін ён пачуў, як у канцы калідора зазваніў тэлефон. Званок рэзка спыніўся, а затым, не больш чым праз 60 секунд, адчыніліся іншыя дзверы далей па калідоры, і восем чалавек накіраваліся па калідоры да Рыма. Ён нецярпліва націснуў на кнопку ліфта, але зірнуў на якія праходзілі міма мужчын. Гэта было падобна да нарады Арганізацыі Аб'яднаных Нацый, падумаў Рыма, мужчыны амаль неслі на тварах сцягі сваіх родных краін. Цікава, Рыма, ён выглядаў такім жа амерыканцам, як яны выглядалі замежнікамі?
  
  
  Мужчыны прайшлі міма галоўнага ўваходу ў "Вілебрук Эквіці Асашыэйтс" і ўвайшлі ў другія дзверы, якія былі не зачынены. Рыма пачуў, як яна са пстрычкай зачынілася за імі.
  
  
  Ліфт зноў спыніўся, але Рыма пакруціў галавой, гледзячы на пажылую жанчыну, якая спускалася ў ім. "Я збіраюся дачакацца вольнага месца, каб заняць яго", - ласкава сказаў ён і штурхнуў нагой міма электрычнага вока, каб актываваць дзверы, якая ціха зачынілася за збянтэжанай пажылой лэдзі.
  
  
  Рыма пачакаў амаль пяць хвілін, а затым падышоў да дзвярэй, у якія ўвайшлі мужчыны. Ён прыціснуўся вухам да дзвярэй, але змог пачуць толькі слабое прыглушанае гудзенне галасоў. Яны, відаць, у іншым кабінеце за гэтым, падумаў ён. Рыма ціхенька праверыў ручку. Дзверы былі зачынены.
  
  
  Ён вярнуўся да падвойных шкляных дзвярэй з надпісам Villebrook Equity Associates і манеткай з кішэні лёгенька пастукаў па шкле. Ён быў упэўнены, што містэр Багест будзе ахоўваць ўваходныя дзверы.
  
  
  Ён пастукаў яшчэ раз, вельмі ціха, а затым дзверы, зачыненыя на ланцужок, злёгку прыадчыніліся, і малады чалавек, якога ён бачыў раней, вызірнуў вонкі
  
  
  "Містэр Багест?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Я знішчальнік", - сказаў Рыма. Ён прасунуў левую руку ў дзвярны праём і схапіў адамаў яблык Багесці пальцамі. Правай рукой ён ціха зняў ланцужок з дзвярэй і ступіў унутр.
  
  
  Ён замкнуў за сабой дзверы і, усё яшчэ трымаючы Багеста за трахею, штурхнуў яго назад у скураное сакратарскае крэсла.
  
  
  Ён нахіліўся і прашаптаў яму. "Ты любіш сваіх дзяцей?"
  
  
  Багест кіўнуў.
  
  
  "Не больш, чым я", - сказаў Рэйна. "Было б шкада, калі б ім прыйшлося расці без бацькі. Дык чаму б табе проста не пасядзець тут і не падумаць пра іх?" Правай рукой ён націснуў на вену за вухам Багесце, і неўзабаве кроў адхлынула ад асобы Багесце, і ён страціў прытомнасць.
  
  
  Рыма ведаў, што ён будзе ў парадку прынамсі хвілін дваццаць. Досыць доўга, каб скончыць свае справы.
  
  
  Рыма прыслухаўся да сваіх вушаў. Ён прайшоў міма шэрагу сакратарскіх сталоў, затым проста ў калідор, які вёў у два невялікія прыватныя кабінеты. У канцы калідора дзверы былі прыадчынены, і знутры прабівалася святло. Рыма ціха падышоў да дзвярэй і прыслухаўся да галасоў унутры.
  
  
  Культурны голас, еўрапейскі, але не брытанскі, загаварыў па-ангельску. "Цяпер вы, джэнтльмены, усё ведаеце правілы і згаджаецеся з імі. Цяпер я атрымаю вашыя запячатаныя заяўкі і ўваскрашу іх у іншым пакоі. Я вярнуся, каб аб'явіць пераможцу таргоў. Астатнія могуць з'ехаць і на наступным тыдні забраць добрасумленныя дэпазіты сваёй краіны ў маім офісе у Цюрыху. Я дамоўлюся з пераможцам таргоў аб тым, каб ён пагаварыў з маім давернікам і перадаў золата і інфармацыю. Гэта ясна?"
  
  
  За сталом пачуўся рознамоўны гул згоды. Так, ja, так, так, si.
  
  
  "Магу я ўзяць вашыя канверты, калі ласка?" - зноў вымавіў першы голас.
  
  
  Рыма пачуў шолах папер, а затым па падлозе заслізгаў крэсла. "Цяпер я пайду ўнутр, каб прагледзець заяўкі".
  
  
  "Абярыце хвілінку, містэр Рентцель", - раздаўся гартанны голас. "Адкуль мы ведаем, што вы паведаміце праўду? Не маглі б вы назваць нам суму паспяховай стаўкі?"
  
  
  "Каб спачатку адказаць на ваша другое пытанне, не, я не буду аб'яўляць суму выйгранай заяўкі, паколькі яе павышэнне будзе пытаннем далікатнасці для адпаведнай краіны. Веданне сумы можа перашкодзіць гэтым намаганням. І ў адказ на ваша першае пытанне, не было б неразумна запрашаць усіх сюды на гандаль, калі б мы ўжо загадзя дамовіліся прадаць яго ў адну канкрэтную краіну?Нарэшце, сэр, я мог бы паказаць, што Дом Рапфенберга ўцягнуты ў гэтыя перамовы, і мы ні пры якіх абставінах не сталі б удзельнічаць у махлярстве. якія-небудзь пытанні?"
  
  
  Наступіла цішыня, а затым Рыма пачуў крокі, якія накіроўваліся да дзвярэй, каля якіх ён стаяў. Ён ціха кінуўся назад у адзін з прыватных кабінетаў, якія выходзяць у вузкі калідор, гатовы схапіць мужчыну ззаду, калі запатрабуецца.
  
  
  Але крокі павярнулі да кабінета, у якім стаяў Рыма, і калі мужчына пстрыкнуў выключальнікам і ўвайшоў, Рыма ціха зачыніў за сабой дзверы.
  
  
  Мужчына пачуў, як зачыніліся дзверы, і, павярнуўшыся, уздрыгнуў, убачыўшы Рыма, які там стаяў.
  
  
  "Хто ты, чорт вазьмі, такі?" - спытаў Амадэус Рэнтцэль з Дома Рапфенбергаў.
  
  
  "Я хацеў бы заняць грошай, каб купіць ужываную машыну", – сказаў Рыма.
  
  
  "Гэты офіс зачынены. Прэч адсюль, пакуль я не выклікаў паліцыю".
  
  
  "Што ж, калі ты не пазычыш мне грошай на машыну, я куплю што-небудзь іншае. Можа быць, урад. Ёсць якія-небудзь урады на продаж?"
  
  
  Рэнтцэль паціснуў плячыма. "Я не разумею, аб чым ты кажаш".
  
  
  "Тады я растлумачу гэта ясней. Я прыйшоў прапанаваць цану".
  
  
  "З якой краіны?" Асцярожна спытаў Рэнтцэль. "І чаму ваша краіна не ўнесла свой уклад добрасумленна?"
  
  
  "Са Злучаных Штатаў Амерыкі", - сказаў Рыма. “З краіны Кловіса Портэра, генерала Дорфвіла, Бертана Барэта і адмірала Краста. Мая стаўка – іх жыцця, і мы ўжо цалкам заплацілі. Ніякай іншай дэпазіт не патрабуецца”.
  
  
  Рэнтцэль імгненне глядзеў у вочы Рыма. Ён сустрэўся позіркам і ацаніў цвёрдасць у іх, затым адпрэчыў магчымасць таго, што Рыма быў дзіваком або блефуючым. Рэнтцэль занадта часта тарашчыўся на мужчын праз стол, каб яго можна было абдурыць.
  
  
  Ён ведаў гэта; усё было скончана.
  
  
  Рэнтцэль успрыняў навіну як швейцарскі банкір. Ён злёгку адкінуўся на край стала і правёў пальцам па зморшчыне на штанах, падобнай на лязо нажа. "Што з маім прынцыпалам?" спытаў ён. "Чалавек, якога я ўяўляю".
  
  
  "Мёртвы", - сказаў Рыма.
  
  
  "Што гэта быў за чалавек?" Спытаў Рэнтцэль. "Я ніколі яго не бачыў".
  
  
  "Ён быў шалёным сабакам. Ён памёр як шалёны сабака", - сказаў Рыма.
  
  
  "І што будзе са мной?"
  
  
  "У мяне няма жадання забіваць вас, містэр Рентцел", - сказаў Рыма. "Пасля сённяшняга дня, я думаю, вам варта вярнуцца ў Швейцарыю і правесці рэшту сваёй кар'еры, займаючыся тым, чым і павінны займацца банкіры: абіраючы ўдоў і сірот, прысвойваючы сродкі з маёнткаў, займаючы грошы пад 5 працэнтаў, каб даваць у пазыку пад 18 працэнтаў ".
  
  
  Рэнтцэль паціснуў плячыма і ўсміхнуўся. "Як вам будзе заўгодна. Ці павінен я вярнуцца і сказаць ім, што аўкцыён скончаны?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Некаторыя задавальненні я пакідаю для сябе". Раптам яго рука кінулася наперад. Касцяшка сагнутага вялікага пальца злёгку пастукала па скроні Рэнтцэля; швейцарскі банкір цяжка адкінуўся на стол, страціўшы прытомнасць.
  
  
  Рыма забраў канверты з рук Рэнтцэля і выйшаў з кабінета. Ён прайшоў па калідоры, штурхнуў дзверы і ўвайшоў у вялікую канферэнц-залу, аздобленую панэлямі з арэхавага дрэва.
  
  
  Сем пар вачэй накіраваліся на яго, калі ён увайшоў, і калі яны ўбачылі, што гэта не Рэнтцел, пачуўся прыглушаны гул размовы. Азіят спытаў: "Дзе містэр Рентцел?"
  
  
  "Ён на некаторы час выбыў", - сказаў Рыма, падыходзячы да месца на чале стала. "Я ўпаўнаважаны завяршыць яго справу".
  
  
  Ён стаяў на чале доўгага стала са шкляной стальніцай, сустракаючыся позіркам паасобку, адзін за адным, з мужчынамі, якія сядзелі па баках стала.
  
  
  "Перш чым я абвяшчу пераможцу таргоў, - сказаў ён, - я хацеў бы зрабіць некалькі заўваг, якія адносяцца да гэтага аўкцыёну".
  
  
  Ён наваліўся кулакамі на стол, адной рукой усё яшчэ трымаючы пачак канвертаў, якія ён забраў у Рэнтцэля.
  
  
  "Было аб'яўлена, што першапачатковая стаўка будзе ў золаце", - сказаў Рыма. "Але выйграўшы ўдзельнік таргоў прапанаваў больш, чым золата. Ён таксама прапанаваў цану за мужнасць, кроў і самаахвярнасць. У мужнасці супрацьстаяць сілам зла; у крыві, разлітай, каб адкрыць новую зямлю; у рашучасці выстаяць і быць верным ідэалам свабоды для ўсіх людзей."
  
  
  "Джэнтльмены, пераможцам таргоў з'яўляюцца Злучаныя Штаты Амерыкі".
  
  
  За сталом пачуліся крыкі пратэсту і абурэнні. Мужчыны глядзелі на іншых мужчын. Мужчына, які, мабыць, быў рускім, бо ніхто іншы не надзеў бы такі гарнітур, устаў і ўдарыў кулаком па стале. "Мы падвоім нашу стаўку".
  
  
  "Мы таксама", - сказаў азіят. "Усё, што заўгодна, абы кантроль над Злучанымі Штатамі не перайшоў у рукі гэтых рэвізіянісцкіх свіней", – сказаў ён, гледзячы на рускага праз стол.
  
  
  Зноў пачуўся гул сярдзітых галасоў, і Рыма спыніў яго, стукнуўшы кулаком па стале. "Гандаль зачынены, джэнтльмены, - холадна сказаў ён, - і ўсе вы прайгралі".
  
  
  Ён агледзеў кожнага па чарзе. "Цяпер я б параіў вам усім вярнуцца туды, адкуль вы прыйшлі, таму што праз пяць хвілін я збіраюся патэлефанаваць у Федэральнае бюро расследаванняў".
  
  
  "Калі вы ўсё яшчэ будзеце тут, калі яны прыбудуць, гэта можа паставіць у няёмкае становішча вашыя краіны. А калі вы вернецеся дадому, скажыце сваім урадам, што Злучаныя Штаты ніколі не будуць выстаўлены на продаж. Калі яны хочуць Злучаныя Штаты, яны павінны прыйсці са зброяй ".
  
  
  Рыма адступіў назад і махнуў рукой з канвертам у бок дзвярэй. “Ідзіце зараз, джэнтльмены, пакуль вы яшчэ ў стане. Я прытрымаю гэтыя заяўкі, якой бы карысці яны ні прынеслі ўраду Злучаных Штатаў, а зараз ідзіце”.
  
  
  Бурчучы, але пераможаныя, яны павольна падняліся на ногі і, злосна перагаворваючыся адзін з адным, прайшлі праз дзверы і пачалі пакідаць офіс.
  
  
  Рыма зноў сеў за стол, гледзячы на канверты ў сваіх руках. Колькі каштавалі Злучаныя Штаты іх ворагам? Ці іх сябрам? Ён адарваў куток ад аднаго з канвертаў, затым пакруціў галавой. Яшчэ адна рэч, пра якую яму лепш не ведаць. Сьміт мог паклапаціцца пра гэта.
  
  
  Гукі сціхлі, і ў офісе Villebrook Equity Associates запанавала цішыня.
  
  
  Рыма ўстаў і выйшаў у калідор. Праходзячы міма невялікага кабінета, ён убачыў Амадэуса Рентцеля, які ўсё яшчэ ляжыць на стале. Ён хутка ачуняе.
  
  
  А ў прыёмнай заварушыўся чалавек з Вілебрука. Рыма ўсміхнуўся. У мужчыны былі дзеці. Ён быў шчаслівы, што яму не прыйшлося яго забіваць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЯТЫ
  
  
  Было ўжо больш за дзве гадзіны, калі Рыма вярнуўся ў свой гасцінічны нумар. Чыун важдаўся са сваім магнітафонам, калі ўвайшоў Рыма, але Чыун павярнуўся і цёпла прывітаў яго. Паперы, якія Рыма даверыў яго клопатам, усё яшчэ ляжалі на падлозе, куды Рыма іх паклаў.
  
  
  "Да чаго ўся гэтая прыемнасць?" - Чаму? - падазрона спытаў Рыма.
  
  
  "Сёння ў цябе быў погляд чалавека з жахлівай місіяй. Я рады, што ты вярнуўся цэлым і цэлым, поўным дасягненняў і зласлівасці".
  
  
  "Мы яшчэ не выбраліся з лесу", - сказаў Рыма.
  
  
  Ён падняў слухаўку, пачуў мясцовыя гудкі аператара і набраў бясплатны нумар, па якім з любога месца можна было датэлефанавацца да стала Сміта.
  
  
  Трубку знялі пасля першага званка.
  
  
  "Сміт".
  
  
  “Рыма. Калі-небудзь я пазваню, а цябе не будзе за тваім сталом, і я скажу Бюро старажытнасцяў – ці ў чыёй ты там плацежнай ведамасці – каб табе аднялі тэрмін”.
  
  
  "Пакінь балбатню", - сказаў Сміт. "Што здарылася?"
  
  
  "Аўкцыён скончаны. Мы выйгралі".
  
  
  "Дзякуй Богу". Ён зрабіў паўзу, затым спытаў: "Ці былі якія-небудзь... э-э, асабістыя страты?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Добра", - сказаў Сміт з палёгкай, таму што міжнароднага інцыдэнту не будзе.
  
  
  "Хвілінку", - сказаў Рыма, затым крыкнуў: "Чыун, у колькі ты збіраешся скончыць з гэтым?"
  
  
  Чыун сказаў: "Тры трыццаць. У мяне ўзніклі праблемы з гэтым апаратам".
  
  
  Рыма зноў павярнуўся да тэлефона. "Чыун будзе ў вашым офісе ў 4:30. На таксі. Папрасіце каго-небудзь сустрэць яго, каб заплаціць таксісту".
  
  
  "Аддай яму грошы сам", - сказаў Сміт. "Бог сведка, ты атрымліваеш іх дастаткова".
  
  
  "Не спрацуе", - сказаў Рыма. "Ён не будзе перадаваць грошы праз гэтыя гульнявыя аўтаматы. Кажа, што гэта прымушае яго адчуваць сябе злачынцам. Проста знайдзі каго-небудзь, хто заплаціць таксісту. Чыун атрымае спісы ад нашай сяброўкі. На іх варта паглядзець. Члены кабінета міністраў, дырэктары дэпартаментаў, сенатары, кангрэсмены, памочнік прэзідэнта. О, і спецыяліст па камунікацыях. Іду ў заклад, што менавіта так мы былі скампраметаваныя. Я проста спадзяюся, што спіс поўны”.
  
  
  "Як гэтая штука працавала?" - Спытаў Сміт.
  
  
  “Наркотыкі і гіпноз. Яны спрацавалі, калі пачулі пэўнае слова. З дапамогай спісаў і інструкцый вы павінны быць у стане зноў усыпіць іх і прывесці ў нармальны стан”.
  
  
  Сьміт на імгненьне задумаўся, перш чым адказаць. "Так, я мяркую, што так. Хаця я мяркую, што ім больш ніколі нельга давяраць на далікатных працах. Аднак мы не можам проста ўзяць і звольніць кангрэсменаў". Ён зрабіў паўзу. "Можа быць, яны прымуць прапанову аб'явіць аб сваім сыходзе".
  
  
  "У любым выпадку, ты хочаш папрацаваць над гэтым", - сказаў Рыма. "У Чыўна будуць спісы. У яго таксама будуць заяўкі, якія былі пададзеныя сёння. Яны могуць на што-небудзь спатрэбіцца".
  
  
  "Вы кажаце, што гэта было слова, якое паслужыла спускавым кручком?" Спытаў Сміт.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Строк з той песні". Ён баяўся гэтага моманту.
  
  
  "Што гэта была за песня?"
  
  
  Рыма нервова прачысціў горла. "Вы слухаеце, доктар Сміт?"
  
  
  "Так, чорт вазьмі, я слухаю".
  
  
  Рыма гаварыў марудна. "Супер-калі-далікатная-з-вопытам-паслухмяная. Ты забудзешся, што я калі-небудзь існаваў. Эксперымент васьмігадовай даўніны праваліўся, і чалавек, вядомы як Рыма Уільямс, памёр у крэсле. Яго не існуе ".
  
  
  Рушыла ўслед доўгая паўза. Вярнуўшыся ў Фолкрофт, блажэнная ўсмешка асвятліла твар Сміта. Ён пачаў ціха напяваць мелодыю ў трубку тэлефона. Затым ён сказаў:
  
  
  "Забудзься пра гэта. Ты ўдзельнічаеш у гэтым, Рыма Уільямс, пакуль смерць не разлучыць нас. Я буду чакаць Чыуна са спісамі".
  
  
  Ён павесіў трубку, пасмейваючыся.
  
  
  Рукі Рыма былі вільготнымі, калі ён вешаў тэлефонную трубку там, на Манхэтэне. Але ён яшчэ не скончыў.
  
  
  Ён назіраў, як Чыун важдаецца з рэчамі, пакуль апошняя праблема дня не была адкладзеная ў апошнім з яго тэлевізійных шоў. Рыма падняў спісы з падлогі і разам з канвертамі з заяўкамі сунуў іх у вялікі канверт са шчыльнай паперы, які знайшоў у шафе гасцінічнага нумара.
  
  
  Затым ён спусціўся з Чыўном ўніз і выклікаў два таксі. Дапамагаючы Чыуну сесці ў першае таксі, ён сказаў яму: "Помні, Чыун, не аддавай гэта нікому, акрамя Сміта. Я хутка звяжыцеся з табой у Фолкрофце ".
  
  
  "У маім узросце мне што, зараз чытаць лекцыю аб асцярожнасці?" Спытаў Чыун.
  
  
  Рыма праігнараваў яго і перагнуўся праз пярэдняе сядзенне таксі. "Паездка ў Рай, Нью-Ёрк. Санаторый Фолкрофт". Рыма ўспомніў звычкі Сміта і выцягнуў з кішэні пачак банкнот. Ён кінуў дваццатку кіроўцу. “Вось табе гасцінец авансам. А цяпер не хадзі размаўляць са старым. Не выводзь яго з сябе. І вядзі машыну асцярожна, інакш ты ніколі не пачуеш канца гэтаму”.
  
  
  "Патрапіўся, містэр", - сказаў таксіст, засоўваючы дваццатку ў кішэню і ад'язджаючы ад тратуара з віскам шын.
  
  
  Рыма сеў у другое таксі. "Аэрапорт Кэнэдзі", - сказаў ён.
  
  
  Падчас доўгай камяністай паездкі ў дзённым патоку машын Рыма з усяе сілы стараўся не думаць. Ён стараўся не думаць аб тым, як яму стала лягчэй дыхаць, калі ён убачыў, што Сміт не быў скампраметаваны. Рыма з усіх сіл стараўся не думаць у самалёце да Вашынгтона. Ён стараўся не думаць аб скампраметаваных людзях, якіх маглі перавесці, паставіць на працу, дзе ў іх не было б рэальнага шанцу калі-небудзь зноў выкрыць Амерыку сваёй слабасцю. І ў таксі з вашынгтонскага аэрапорта ён спрабаваў не думаць аб апошнім кавалачку галаваломкі. Магчымасць таго, што спіс Літыі быў няпоўным; што быў яшчэ адзін чалавек, і гэтага чалавека нельга было перавесці, калі б ён быў скампраметаваны. Ён стараўся не думаць аб тым, што магло б адбыцца, калі б гэты чалавек згадаў пра існаванне Кюрэ, або калі б гэты чалавек скінуў карты, калі фішкі ўпалі.
  
  
  Ён усё яшчэ з усіх сіл спрабаваў не думаць аб гэтым, калі кіроўца таксі перапыніў яго.
  
  
  "Вось ты дзе, Мак. Тысяча шэсцьсот Пэнсыльванія-авеню". Таксіст паглядзеў у акно на вялікі белы будынак за металічнай агароджай. “У гэтага хлопца там страшэнна добрая праца. Я спадзяюся, ён ведае, што робіць”.
  
  
  "Яму таксама лепш спадзявацца", - сказаў Рыма, даючы кіроўцу дваццатку і выходзячы на тратуар, не чакаючы здачы. Увечары ў Вашынгтоне пахла свежасцю, а Белая хата выглядала вяліка. Рыма заўважыў ахоўнікаў ля галоўнай брамы і ўсміхнуўся.
  
  
  Сміт асабіста сустрэў таксі Чыуна, калі яно падкаціла да зачыненых варот Фолкрофта, Ён дапамог Чыуну выйсці з таксі. Чіун прыціскаў да грудзей канверт з паперамі. "Колькі?" - Спытаў Сміт у таксіста.
  
  
  "Тысяча дзевяцьсот семдзесят пяты", - сказаў кіроўца. Сміт дастаў з кашалёка дваццатку, пацёр яе паміж пальцамі, каб пераканацца, што дзве не зліпліся, і працягнуў праз акно. "Здачу пакінь сабе", - сказаў ён. Ён павярнуўся да Чыуна, як толькі таксі кранулася з месца. "Дзе Рыма?"
  
  
  "Ён сказаў, што ў яго ёсць іншыя справы, і ён альбо прыме цябе, альбо не", – сказаў Чыун.
  
  
  Сьміт увайшоў унутр разам з Чыўном, які пакінуў яго ля галоўнага будынку на вячэрнім шпацыры. Сміт узяў канверт са шчыльнай паперы і вярнуўся ў свой кабінет у задняй частцы будынка, адкуль адкрываўся від на саўнд.
  
  
  Ён падціснуў вусны, чытаючы імёны і нататкі, якія Рыма ўзяў у доктара Форрестера. Гэта быў зрэз амерыканскага ўрада, таму з кожным трэба было разбірацца індывідуальна. Сміт выдаткаваў некалькі гадзін на вывучэнне імёнаў і распрацоўку складанай, падрабязнай праграмы вываду ўсіх мужчын з іх постгіпнатычнага стану. Гэта было б далікатна. Яму спатрэбілася б дапамога Прэзідэнта.
  
  
  Рука Сміта пацягнулася да тэлефона, калі той рэзка зазваніў. Ён паднёс трубку да вуха.
  
  
  "Сміт".
  
  
  Знаёмы голас рэзка затрашчаў у трубцы. "Я думаў, ты сказаў мне сёння днём, што ўсё зноў у парадку".
  
  
  "Я зрабіў".
  
  
  "Што ж, яны праніклі. Яны прайшлі міма маёй службы бяспекі. Яны прама тут, у Белым доме".
  
  
  Сьміт нахіліўся наперад у сваім крэсле. "Хвілінку, спадарПрэзідэнт. Калі ласка, раскажыце мне дакладна, што адбылося".
  
  
  "Я ішоў па калідоры перад сваёй спальняй. І тут гэты злавеснага выгляду мужчына выскачыў з-за фіранкі і стаў у мяне на шляхі".
  
  
  "Што ён зрабіў, сэр?"
  
  
  "Ён нічога не рабіў. Ён проста стаяў там".
  
  
  "Ён што-небудзь сказаў?" Спытаў Сміт.
  
  
  "Так, ён гэта зрабіў. Нейкая лухта. Звышразвіты ці нешта падобнае".
  
  
  "Што ты зрабіў?" Спытаў Сміт.
  
  
  "Я сказаў яму, паслухай, хлопец, табе лепш прыбрацца адсюль, ці я пазваню ў сакрэтную службу. І ён сышоў".
  
  
  "Тады што ты зрабіў?"
  
  
  "Я, вядома, патэлефанаваў у Сакрэтную службу. Але яны не змаглі яго знайсці. Ён знік. Доктар, як вы думаеце, ці варта вам прызначыць гэтага чалавека сюды, пакуль не скончыцца ўся гэтая гісторыя з продажам нашага ўрада?"
  
  
  "Усё скончана, - нацягнута сказаў Сміт, - як я і раіў вам сёння днём. І гэты чалавек быў там".
  
  
  "Ты маеш на ўвазе...?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Што ён рабіў?"
  
  
  "Ён гарантаваў свабоду нашай нацыі, спадар прэзідэнт. Заўтра я буду ў Вашынгтоне і цалкам растлумачу вам гэта".
  
  
  "Я хацеў бы, каб хто-небудзь гэта зрабіў", - сказаў прэзідэнт, затым дадаў: "Дык гэта быў ён, так? Ён не выглядаў такім крутым".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  ***********************************************
  
  
  * Назва : #007 : БЮСТ ПРАФСАЮЗА *
  
  
  * Серыя: Разбуральнік *
  
  
  * Аўтар (ы): Уорэн Мэрфі і Рычард Сапір *
  
  
  * Месцазнаходжанне : Архіў Джыліян *
  
  
  ***********************************************
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  Што яны збіраліся зрабіць, забіць яго?
  
  
  Джымі Макуэйд выматаў сваю мантажную брыгаду на мяжы магчымасцяў, і ён не збіраўся працаваць з імі больш ні гадзіны, нават калі акруговы наглядчык устане на калені і будзе маліць, нават калі прэзідэнт Міжнароднай арганізацыі працаўнікоў сувязі пагражае выгнаць яго з прафзвязу, нават калі яны павялічаць падвойную звышвызначаную працу да трайнога, як на мінулым тыдні, падчас Вялікадня.
  
  
  Яго каманда засыпала на працы. За паўгадзіны да гэтага адзін з яго старэйшых лінейных, якія працавалі звонку, дапусціў памылку, пра якую пачатковец і не падумаў бы, і зараз стары, які збіраў адно са злучэнняў WATS lines, страціў прытомнасць.
  
  
  "Добра. Усе звольненыя з працы", – сказаў Джымі Макуэйд, кіраўнік цэхам 283 мясцовых работнікаў міжнародных камунікацый, Чыкага, штат Ілінойс.
  
  
  "Ідзіце дадому і спіце. Я не хачу нікога з вас бачыць на працягу двух дзён. Гэтая аплата звышурочных не прынясе мерцвякам ніякай карысці".
  
  
  Паднялі галовы. Адзін малады чалавек працягваў працаваць, стоячы на каленях.
  
  
  "Мы едзем дадому. Мы збіраемся адпачыць. Хто-небудзь, падтрасіце дзіця", - сказаў Джымі Макуэйд.
  
  
  Сівавалосы рабочы з тэлефоннымі правадамі, абвітымі вакол шыі, як леі, паляпаў юнака па спіне.
  
  
  "Мы збіраемся адпачыць".
  
  
  Малады чалавек падняў ашаломлены позірк.
  
  
  "Так. Адпачывай, Прыгажуня, дзетка. Я забыўся, на што гэта падобна".
  
  
  Ён скруціўся абаранкам на сваёй мантажнай скрыні побач з кабурай для прылад і блажэнна захроп.
  
  
  "Пакіньце яго. Ніхто не збіраецца яго будзіць", - сказаў Джымі Макуэйд.
  
  
  "Самы час", - сказаў мантажнік, кінуўшы прылады да ног і прабіраючыся па выкладзеных бэльках і мяшках з бетонам да вядра, якое мужчыны выкарыстоўвалі для спраўлення патрэб.
  
  
  Вадаправод быў устаноўлены, але так хутка і такой невялікай колькасцю людзей, што туалеты не працавалі. Частка тынкоўкі абсыпалася, і ёй быў усяго дзень ад роду.
  
  
  Адміністрацыя прыцягнула цесляроў, каб адрамантаваць яго, усталяваўшы гіпсакардон. Тынкоўшчыкі не пярэчылі. Джымі Макуэйд ведаў, што некаторыя з мужчын пярэчылі супраць мясцовага прэзідэнта Прафсаюза тынкоўшчыкаў. Усё, што яны атрымалі, - гэта маленькія канверцікі, у якіх ім плацілі за той час, пакуль яны не будуць працаваць. Як наборшчыкі ў газетах, калі рэкламадаўцы прыносілі загадзя настроеныя аб'явы.
  
  
  Розніца заключалася ў тым, што ў кантрактах тынкоўшчыкаў нічога не прадугледжвала такой аплаты. Але гэта былі тынкоўшчыкі. Джымі Макуэйд быў спецыялістам па камунікацыях, ён працаваў на сваёй працы дваццаць чатыры гады і быў добрым мантажнікам, добрым кіраўніком і добрым членам прафсаюза. Кіраўнікоў рэдка прызначалі сцюардамі. Але людзі настолькі давяралі Джымі Макуэйду, што настаялі на змене правіла 283 Мясцовага закона, які дазваляе яму займаць абодва пасты.
  
  
  Папраўка была прынята аднагалосна. Яму давялося хутка пакінуць будынак прафсаюза, бо ён не хацеў, каб хто бачыў, як ён плача. Гэта была добрая праца, пакуль не з'явіўся гэты будынак.
  
  
  Ён ведаў, што ўсе залучаныя прафсаюзы ўпотай скардзіліся на гэта. Што было дзіўна, таму што на гэтую працу паступала больш грошай, чым хто-небудзь мог прыгадаць. Некаторыя электрыкі куплялі другія дамы толькі на гэтай працы. Гэта было звышурочна. Нейкі багаты псіх вырашыў, што дзесяціпавярховы будынак вырасце за два месяцы. З нуля.
  
  
  І калі гэта было недастаткова дзіўна, то патрэбнай ім тэлефоннай сістэмы хапіла б для штаба стратэгічнага авіяцыйнага камандавання. Джымі ведаў пару чалавек, якія працавалі над гэтым. Іх правяралі так, нібыта яны збіраліся асабіста атрымаць чарцяжы вадароднай бомбы.
  
  
  Джымі Макуэйда правяралі на гэтую працу. Гэта павінна было яго насцярожыць. Ён павінен быў ведаць, што адбудзецца нешта дзіўнае, што, магчыма, ён акажацца не кіраўніком цэхам або начальнікам брыгады, а наглядчыкам над рабамі, якія працуюць па шаснаццаць гадзін у суткі без перапынку на працягу двух тыдняў, каб выканаць загад раённага наглядчыка:
  
  
  "Нас не хвалюе, што яшчэ не гатова. Ім патрэбны тэлефоны. І яны збіраюцца іх атрымаць. Тэлефоны павінны быць устаноўлены і працаваць да 17 красавіка. Мне ўсё роўна, якія ў вас выдаткі, якія затрымкі. 17 красавіка".
  
  
  Гэта было кіраўніцтва. Ад кіраўніцтва можна было чакаць падобнай узбудлівасці. Што было дзіўна, дык гэта тое, што прафсаюз быў горш. Гэта пачалося падчас паказу.
  
  
  Джымі Макуэйд не ведаў, што гэта быў паказ. Ён быў запрошаны самім міжнародным віцэ-прэзідэнтам у штаб-кватэру прафсаюза ў Вашынгтоне. Прафсаюз хацеў нагнаць упушчанае. Спачатку ён думаў, што яго прызначаць на якую-небудзь нацыянальную пасаду ў лейбарысцкай партыі.
  
  
  "Мяркую, вы хочаце ведаць, чаму я запрасіў вас сюды", - сказаў міжнародны віцэ-прэзідэнт. Ён сядзеў за сталом, дзіўна падобным да таго, якім карыстаўся віцэ-прэзідэнт тэлефоннай кампаніі. Хаця тут акно адчынялася на манумент Вашынгтона замест возера Мічыган.
  
  
  "Не", - сказаў Джымі, усміхаючыся. "Я думаў, мы будзем гуляць у пінокль да лета, а потым, можа быць, да восені пагуляем у гольф".
  
  
  "Хе, хе, хе", - засмяяўся віцэ-прэзідэнт. Яго весялосць гучала не так, як быццам яна была шчырай. "Маккуэйд. Наколькі вы добры член прафсаюза?"
  
  
  "Я кіраўнік крамай".
  
  
  "Я маю на ўвазе, наколькі добры?"
  
  
  "Добра".
  
  
  "Вы любіце свой прафсаюз?"
  
  
  "Так. Думаю, так".
  
  
  “Ты так думаеш. Калі б быў выбар паміж прафсаюзам ці турмой, ты б сеў у турму? Падумай пра гэта”.
  
  
  "Вы маеце на ўвазе, калі б нехта спрабаваў разбурыць прафсаюз?"
  
  
  "Правільна".
  
  
  Джымі Макуэйд на імгненне задумаўся. "Так", - сказаў ён. "Я б сеў у турму".
  
  
  "Вы думаеце, што справы прафсаюза - гэта справа кагосьці яшчэ?"
  
  
  "Ну, не, калі мы не робім нічога супрацьзаконнага".
  
  
  "Я гавару аб прадастаўленні інфармацыі аб бізнесе прафсаюза людзям за межамі прафсаюза".
  
  
  "Чорт вазьмі, не!"
  
  
  "Нават калі яны нешта накшталт копаў?"
  
  
  "Так. Нават калі яны нешта накшталт копаў".
  
  
  “Ты добры сябра прафсаюза. У цябе добры паслужны спіс у прафсаюзе і добрая працоўная кніжка. Пачынаецца праца, якая важная для ўсіх добрых сябраў прафсаюза. Я не магу сказаць вам чаму, але гэта важна. І мы не хочам паўсюль гэта рэкламаваць”.
  
  
  Джымі Макуэйд кіўнуў.
  
  
  "Я хачу, каб вы адабралі каманду з пятнаццаці чалавек з добрых сябраў прафсаюза, добрых работнікаў, якія ўмеюць трымаць мову за зубамі. Для гэтай працы спатрэбілася б больш за пятнаццаць чалавек, але гэта мінімум, абсалютны мінімум для выканання гэтай працы ў тэрмін. Мы не хочам выкарыстоўваць больш людзей, чым неабходна. Калі б у нас быў час, я б зрабіў гэтую чортавую справу сам. Але ў нас няма часу. Памятайце. Мужчыны, якія могуць працаваць і маўчаць. Будзе шмат звышурочных”. Віцэ-прэзідэнт палез у свой вялікі пісьмовы стол і дастаў два канверты. Ён працягнуў той, што патаўсцей. "Гэта для вас. Я лічу добрай палітыкай ніколі не дазваляць нікому іншаму ведаць, што я рыхтую. Вам будзе карысна прытрымлівацца яе. На гэтай працы можа быць вялікі ціск, і тое, што спачатку можа быць невялікім трэннем, пазней становіцца большым. Гэта меншае. трэнне прызначана для мужчын. Не вымайце яго з канверта ў іх на вачах. Індывідуальна, асабіста збоку ".
  
  
  Віцэ-прэзідэнт уручыў Джымі Макуэйду канверт паменш.
  
  
  "Мне спатрэбіцца каля двух тыдняў, каб набраць прыдатную каманду", - сказаў Джымі Макуэйд.
  
  
  Віцэ-прэзідэнт паглядзеў на гадзіннік. "Мы даставілі вас да вылету з Далеса праз сорак хвілін. Можа быць, вы зможаце зрабіць некалькі тэлефонных званкоў з аэрапорта. Вы таксама можаце зрабіць некалькі з самалёта".
  
  
  "Вы не можаце патэлефанаваць з самалёта, камерцыйнага лайнера".
  
  
  "Гэта павінна быць тваім самым вялікім клопатам. Павер мне, на гэтым рэйсе пілот дасць табе ўсё, што ты захочаш. Вазьмі таксама сцюардэсу, калі гэта цябе не стоміць. Ты пачнеш сёння ўвечары. Гэта невялікі прыгарад за межамі Чыкага. Вуліца Нуік. Вось і ўсё. Пацешная назва. Гэта новая вуліца, названая будаўнікамі. Насамрэч цяпер гэта проста пад'язная дарога. З-за бульдозераў і іншага."
  
  
  Віцэ-прэзідэнт падняўся, каб паціснуць Джымі Макуэйду руку.
  
  
  "Удачы. Мы разлічваем на цябе. І калі ты скончыш, там будзе больш, чым проста гэты канверт. Што, чорт вазьмі, ты робіш з гэтымі канвертамі?"
  
  
  Джымі збянтэжана паглядзеў на канверты.
  
  
  "Не выходзь адсюль, трымаючы іх у руцэ. Пакладзі іх у кішэню".
  
  
  "О, так", - сказаў Джымі Макуэйд. "Паслухайце, я працую ў іншым будынку, і кампанія ..."
  
  
  "Справа вырашаная. Справа вырашаная. Прэч адсюль. Ты спознішся на свой самалёт".
  
  
  Джымі Макуэйд выявіў канверты ў таксі, які вязе яго ў аэрапорт. Там было 3500 долараў для яго і 1500 долараў для мужчын. Ён вырашыў памяняць канверты і аддаць мужчынам 3500 долараў, пакінуўшы 1500 долараў сабе. Гэтае рашэнне вагалася ўсю дарогу да аэрапорта, апускаючыся на мужчынскім баку, паднімаючыся на яго, пакуль ён не вярнуўся да першапачатковага спліту.
  
  
  Ён сеў у першы клас і заказаў выпіўку. Ён не збіраўся прасіць сцюардэсу дазволіць яму патэлефанаваць з самалёта. Яго пытанне прагучала б як ідыёцкае.
  
  
  Напалову даядаючы жыта з імбірам, пілот пайшоў па праходзе.
  
  
  "Маккуэйд?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Якога чорта ты тут сядзіш? Мы падключыліся да наземнага тэлефона".
  
  
  "О. Так", - сказаў Джымі Макуэйд. "Я проста хацеў дапіць свой напой".
  
  
  "Ты марнуеш цэлы стан часу. Вазьмі выпіўку з сабой".
  
  
  "У кабіну пілотаў?"
  
  
  "Так. Давай. Пачакай. Ты маеш рацыю".
  
  
  "Я так і думаў. Правілы Федэральнага ўпраўлення па аэранаўтыцы".
  
  
  "Гэта прынясе сцюардэса. Няма сэнсу трывожыць пасажыраў".
  
  
  Калі здзіўленая тэлефонная брыгада дабралася да вуліцы Нуіч у дзве гадзіны ночы, яны знайшлі толькі сталёвыя бэлькі і людзей, якія працуюць пры святле пражэктараў.
  
  
  Джымі Макуэйд шукаў будаўніка. Ён знайшоў яго паглынальнай кавы і гарлапаніць на кранаўшчыка.
  
  
  "Я не бачу гробанага даху. Як, чорт вазьмі, я збіраюся гэта выправіць?" закрычаў аператар.
  
  
  "У нас там будзе паводка. У нас будзе паводка", – крыкнуў у адказ будаўнік. Ён павярнуўся да Джымі Макуэйду.
  
  
  "Так. Чаго ты хочаш?"
  
  
  "Мы - усталёўшчыкі тэлефонаў. Падобна, мы прыйшлі на чатыры месяцы раней".
  
  
  "Не. Ты спазніўся".
  
  
  "Дзе вы хочаце правесці міжофісныя лініі, у цэменце?"
  
  
  "Ну, зараз рабі, што можаш. У цябе ёсць планы. Ты мог бы працягваць вонкавы дрот".
  
  
  "Большасць маіх людзей унутры".
  
  
  "Дык папрацуй з імі звонку. Што ў гэтым такога?"
  
  
  "Ты не занадта шмат ведаеш аб тэлефонах, ці не так?"
  
  
  "Я ведаю, што яны будуць працаваць да 17 красавіка, вось што я ведаю".
  
  
  Гэта была першая скарга. Прэзідэнт мясцовага аддзялення сказаў, што гэта не ягоная справа. Патэлефануйце віцэ-прэзідэнту. Віцэ-прэзідэнт сказаў Джымі Макуэйду, што ён не атрымаў грошай, бо гэта была лёгкая праца.
  
  
  Праз два тыдні адзін з супрацоўнікаў прыгразіў звольніцца. Джымі Макуэйду з Вашынгтона прыйшло яшчэ больш грошай. Калі іншыя мантажнікі даведаліся пра гэты эпізод, усе яны прыгразілі звольніцца. Яны ўсё атрымалі больш грошай.
  
  
  Потым адзін з мужчын сапраўды звольніўся. Джымі Макуэйд пабег за ім па Нуіч-стрыт, зараз заасфальтаванай да магістралі шырынёй у тры палосы. Мужчына не стаў слухаць. Джымі Макуэйд патэлефанаваў віцэ-прэзідэнту прафсаюза і спытаўся, ці можа ён наняць яшчэ аднаго чалавека ў каманду.
  
  
  "Як яго клікалі?" - спытаў віцэ-прэзідэнт.
  
  
  "Джоні Дэлано", - сказаў Джымі Макуэйд. Але ён не знайшоў іншага чалавека. І той, хто кінуў працу, не вярнуўся.
  
  
  І калі абходчык здзейсніў памылку пачаткоўца і мантажнік страціў прытомнасць, Джымі Макуэйд быў сыты па горла. Хопіць.
  
  
  Хлопец спаў на сваёй скрыні з інструментамі, а ўсе астатнія загрузіліся ў новыя ліфты, якія, як яны спадзяваліся, запрацуюць на гэты раз. Джымі Макуэйд адправіўся туды са сваімі людзьмі.
  
  
  Ён пайшоў дадому да сваёй жонкі, якая не ведала яго цела з таго часу, як ён пачаў працаваць. Яна горача абняла яго, адправіла дзяцей спаць і падзелу яго. Яна вельмі старанна прыняла душ і скарысталася асаблівымі духамі, якія ён любіў.
  
  
  Калі яна ўвайшла ў спальню, яе муж моцна спаў. Не важна. Яна ведала, што яго разбудзіць. Яна прыкусіла яго вуха і правяла рукой па жываце да пупка.
  
  
  Усё, што яна атрымала, гэта храп.
  
  
  Такім чынам, місіс МакКэйд выпадкова праліла шклянку вады на твар свайго мужа. Ён спаў з мокрым тварам. У 3 гадзіны ночы раздаўся стук у дзверы. Місіс Макуэйд падштурхнула мужа локцем, каб ён адказаў. Ён працягваў спаць.
  
  
  Яна надзела халат і, мармычучы праклёны ў адрас працы свайго мужа, адчыніла дзверы.
  
  
  "ФБР", - сказаў адзін з двух мужчын, працягваючы пасведчанне. "Можам мы пагаварыць з вашым мужам? Нам жудасна шкада турбаваць вас у такую гадзіну. Але гэта тэрмінова".
  
  
  "Я не магу яго абудзіць", - сказала місіс Макуэйд.
  
  
  "Гэта тэрмінова", - сказаў прадстаўнік пары.
  
  
  "Так, ну, шмат тэрміновых спраў. Я не казаў, што не буду яго будзіць, я сказаў, што не магу".
  
  
  "Нешта не так?"
  
  
  "Ён смяротна стаміўся. Ён працаваў без па-сапраўднаму добрага сну амаль два месяцы".
  
  
  "Мы хацелі б пагаварыць з ім аб гэтым".
  
  
  Місіс Макуэйд агледзела вуліцу, каб пераканацца, што за ёй не назіраюць суседзі, і, запэўніўшы, што ў 3 гадзіны ночы гэта вельмі малаверагодна, запрасіла двух агентаў у хату.
  
  
  "Ён не прачнецца", - сказала місіс Макуэйд, ведучы іх у спальню. Яны чакалі каля дзвярэй спальні.
  
  
  "Ён не прачнецца", - зноў сказала яна і патрэсла мужа за плячо.
  
  
  "Што?" - спытаў Джымі Макуэйд, расплюшчваючы вочы.
  
  
  "Дзеля гэтага ён прачынаецца", - сказала місіс Макуэйд.
  
  
  "Гэта ФБР. Яны хочуць пагаварыць з табой аб звышурочных".
  
  
  "Скажыце ім, каб яны рабілі ўсю магчымую працу звонку, калі ўсярэдзіне яшчэ не гатова".
  
  
  "ФБР".
  
  
  "Што ж, спытай у каго-небудзь з мужчын старэй. Зрабі, што можаш. Мы можам замовіць любыя спецыяльныя дэталі, якія нам спатрэбяцца".
  
  
  "ФБР прыйшло, каб засадзіць цябе ў турму да канца твайго жыцця".
  
  
  "Так. Добра. Зрабі гэта ", - сказаў Джымі Макуэйд і сышоў у свой утульны цёмны свет.
  
  
  "Глядзіце", - сказала місіс Макуэйд з дзіўным пачуццём палягчэння.
  
  
  "Не маглі б вы патрэсці яго яшчэ раз?" - спытаў прадстаўнік пары.
  
  
  Місіс Маккуэйд схапіла бліжэйшую частку свайго мужа і сціснула.
  
  
  "Так. ОК. Вяртаемся да працы", - сказаў Джымі Макуэйд, ускокваючы з ложка. Ён агледзеўся, убачыў двух мужчын без інструментаў у руках і, не знайшоўшы ў пакоі нічога, што патрабавала б падключэння, раптам зразумеў, што знаходзіцца не на будаўнічай пляцоўцы.
  
  
  "Дадому. Так. Прывітанне, мілая. Што тут робяць гэтыя мужчыны?"
  
  
  "Мы з ФБР, містэр Маккуэйд, мы хацелі б пагаварыць з вамі".
  
  
  "О", - сказаў Джымі Макуэйд. "Што ж. Добра".
  
  
  Яго жонка зварыла вялікі кубак кавы. Яны размаўлялі на кухні.
  
  
  "На тваёй новай працы адбываюцца даволі цікавыя рэчы, ці не так?"
  
  
  "Гэта праца", - сказаў Джымі Макуэйд.
  
  
  "Мы лічым, што гэта больш, чым проста праца. І нам патрэбная ваша дапамога".
  
  
  "Паслухайце. Я добрапрыстойны грамадзянін, але я яшчэ і сябра прафсаюза".
  
  
  "Ці быў Джоні Дэлана таксама членам прафсаюза?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Ці быў ён добрым прафсаюзным дзеячам".
  
  
  "Так".
  
  
  "Ці быў ён добрым членам прафсаюза, калі звольніўся?"
  
  
  “Так. Ён не змог гэтага вынесці і сышоў з працы. Але ён добры прафсаюзны дзеяч”.
  
  
  Прадстаўнік пары кіўнуў і паклаў глянцавую фатаграфію ў натуральную велічыню на белы пластык кухоннага стала.
  
  
  Джымі Макуэйд паглядзеў на гэта.
  
  
  "Такім чынам. У вас ёсць фатаграфія кучы бруду".
  
  
  "Кучку клічуць Джоні Дэлано", – сказаў чалавек з ФБР.
  
  
  Джымі Макуэйд прыгледзеўся больш уважліва. "О, не", - прастагнаў Джымі Макуэйд.
  
  
  "Яны змаглі апазнаць яго, таму што застаўся палец. Усе зубы былі раздробненыя. Часта мы можам апазнаць кагосьці па мостападобным пратэзе. Але зубы Джоні Дэлана былі раздробненыя. Цела было растворана і раздушана адначасова. Паліцэйская лабараторыя да гэтага часу не можа гэтага высветліць "Мы таксама не можам. Мы не ведаем, што з ім адбылося. Адзін палец застаўся некранутым. Вы бачыце гэтую штуку, якая выступае з кучы. Падобна на шышку".
  
  
  “Добра. Добра. Добра. Прыпынак. Я ўлавіў агульны настрой. Чаго ты хочаш? І пакладзі гэтую фатаграфію назад у кішэню”.
  
  
  "Я хацеў бы падкрэсліць, што мы не займаемся разгромам прафсаюза. Проста ваш прафсаюз дае нешта такое, што можа нашкодзіць вашым членам. Мы таксама не займаемся прафсаюзным бізнесам. Але ў нас ёсць доказы, і мы падазраём, што ваш прафсаюз і іншыя прафсаюзы, у прыватнасці Міжнароднае брацтва кіроўцаў, Асацыяцыя пілотаў авіякампаній, Братэрства чыгуначнікаў і Міжнародная асацыяцыя стывідараў, плануюць нанесці шкоду гэтай краіне такім чынам, каб ні нацыя, ні прафсаюзны рух не выжылі”.
  
  
  "Я ніколі не хацеў нашкодзіць краіне", - шчыра прызнаўся Джымі Макуэйд.
  
  
  І два агенты дапытвалі яго да світання. Яны атрымалі ягоную згоду прызначыць на працу яшчэ двух чалавек. Самі.
  
  
  "Гэта будзе небяспечна", - сказаў Джымі Макуэйд.
  
  
  "Так. Мы думаем, што гэта цалкам можа быць".
  
  
  “Добра. Я ніколі не хацеў нікому нашкодзіць, я заўсёды думаў, што юніянізм абараняе працоўнага чалавека”.
  
  
  "Мы таксама так думаем. Гэта нешта іншае".
  
  
  "Мы вяртаемся заўтра".
  
  
  "Сёння ты вяртаешся".
  
  
  "Мае людзі разбіты".
  
  
  "Фарсаваць будзем не мы. Вы можаце звязацца з намі па гэтым нумары, і мы будзем гатовыя, калі вы збераце сваю каманду. Не забудзьцеся выключыць двух вашых звычайных людзей ".
  
  
  Агенты мелі рацыю. Неўзабаве пасля дзесяці раніцы да яго ў дзверы пастукаўся віцэ-прэзідэнт Міжнароднай арганізацыі працаўнікоў сувязі.
  
  
  "Што, чорт вазьмі, ты робіш, дзікі скакун, ты, сукін сын!"
  
  
  "Дзікія гульні? Мае людзі паміралі на нагах".
  
  
  "Значыць, яны мяккія. Яны нададуць форму".
  
  
  "Яны выйшлі з формы на гэтай рабоце".
  
  
  "Што ж, адпраўляй іх назад, чорт вазьмі, калі ведаеш, што для цябе лепш".
  
  
  І Джымі Макуэйд адправіў сваіх людзей да ўсіх чарцей назад, увесь гэты час ведаючы, што меў на ўвазе віцэ-прэзідэнт. Толькі ў гэтай камандзе было двое мужчын, якія, здавалася, часта шпацыравалі па будынку разам.
  
  
  А ў іх скрыні з інструментамі ляжала 35-міліметровая камера з тэлеаб'ектывам. Дзённая праца прайшла дастаткова добра, улічваючы, што Джымі Макуэйд быў сарамлівым мужчынам. У дванаццаць гадзін Джымі Макуэйд падзяліў групу на дзве змены, папрасіўшы адну вярнуцца праз восем гадзін, а іншую працягнуць працу. Двое мужчын, якія шмат шпацыравалі і размаўлялі з іншымі працоўнымі, былі ў першай групе.
  
  
  Апошні раз, калі ён іх бачыў, яны захадзілі ў ліфт.
  
  
  Якраз перад тым, як ён збіраўся рана раніцай пайсці на свае восем гадзін, будаўнік зайшоў на яго паверх.
  
  
  "Пойдзем са мной", - сказаў ён.
  
  
  Яны падняліся на закрытым ліфце, якім працоўным не дазвалялася карыстацца. Будаўнік націснуў камбінацыю паверхаў, і Джымі Макуэйд пацікавіўся, хто яшчэ будзе заходзіць у ліфт на паверхах, якія выклікаюцца кнопкамі. Але ліфт не спыніўся. Ён працягваў спускацца ўніз, абыходзячы падвал, на добрых тры паверхі. І Джымі Макуэйд спалохаўся.
  
  
  “Гэй. Паслухай. Я выканаю працу. Табе не трэба турбавацца аб тым, што праца будзе выканана”.
  
  
  "Добра, Макуэйд. Я ведаю, што ты так і зробіш".
  
  
  "Таму што я добры працаўнік. Лепшы начальнік брыгады ва ўсёй тэлефоннай сістэме".
  
  
  "Я ведаю гэта, Макуэйд. Вось чаму цябе выбралі".
  
  
  Джымі Макуэйд з палёгкай усміхнуўся. Дзверы ліфта адчыніліся ў вялікі пакой вышынёй у два паверхі з картамі Амерыкі, расцягнутымі ва ўсю сцяну, памерам з футбольнае поле, Амерыка са Скалістымі гарамі, якія выступаюць перпендыкулярна са сцяны, як гарбаты алігатар.
  
  
  "Вау", - сказаў Джымі.
  
  
  "Даволі міла", - сказаў будаўнік.
  
  
  "Так", - сказаў Джымі. "Але сёе-тое мяне бянтэжыць".
  
  
  "Пытайце, - сказаў будаўнік.
  
  
  Джымі паказаў на ніжнюю частку карты і таблічку аўтаматычнай даўжыні з меднымі літарамі вышынёй са стол.
  
  
  "Я ніколі не чуў аб Міжнароднай асацыяцыі транспарта".
  
  
  "Гэта прафсаюз".
  
  
  "Я ніколі не чуў аб гэтым прафсаюзе".
  
  
  "Ён не будзе існаваць да 17 красавіка. Гэта будзе самы вялікі прафсаюз у свеце".
  
  
  "Я б хацеў на гэта паглядзець".
  
  
  "Ну, гэта будзе невялікай праблемай. Ці бачыш, Макуэйд, хвілін праз дзесяць ты ператворышся ў лужыну".
  
  
  Міністр працы і дырэктар Федэральнага бюро расследаванняў скончылі свае даклады прэзідэнту. Яны трое былі адны ў авальнай зале.
  
  
  Міністр працы, пульхны, які лысее мужчына з прафесійнай выпраўкай, загаварыў першым.
  
  
  "Я думаю, што прафсаюз, які аб'ядноўвае асноўныя транспартныя прафсаюзы, прафсаюз супертранспарцёраў, немагчымы ў Злучаных Штатах", – сказаў міністр працы.
  
  
  Дырэктар Федэральнага бюро расследаванняў ператасаваў свае паперы і нахіліўся крыху бліжэй да краю свайго крэсла.
  
  
  Міністр працы працягваў казаць. "Прычына, па якой я так думаю, вельмі простая. У вадзіцеляў, лоцманаў, грузчыкаў і чыгуначнікаў не так ужо шмат уласных інтарэсаў. Іншымі словамі, яны працуюць на розных працадаўцаў. Больш за тое, прафсаюзнае кіраўніцтва кожнага з гэтых саюзаў жыццёва заклапочанае сваёй уласнай сферай уплыву.Я не магу прадставіць чатырох прэзідэнтаў найбуйных прафзвязаў, гатовых адмовіцца ад уласнай волі дзеянняў.Проста немагчыма.Шкалы заработнай платы працоўных настолькі розныя.Пілот зарабляе прыкладна ў тры разу больш, чым іншыя.Сяброўства ніколі не будзе падтрымлівацца.Напрыклад, я ведаю кіроўцаў Яны незалежныя. Яны нават выйшлі з AFL-CIO”.
  
  
  "Іх выгналі, ці не так?" - спытаў дырэктар ФБР.
  
  
  Прэзідэнт падняў руку.
  
  
  "Дайце сакратару скончыць".
  
  
  “Юрыдычна іх выгналі. Фактычна яны выбылі. Ім сказалі зрабіць пэўныя рэчы ці пагражае выключэнне. Яны адмовіліся, а астатняе было фармальнасцю. Яны незалежная парода. Ніхто не збіраецца ўцягваць Міжнароднае брацтва вадзіцеляў у іншы прафсаюз. Ніхто”.
  
  
  Прэзідэнт паглядзеў на свой стол, потым зноў на свайго міністра працы. У пакоі было халаднавата, тэмпература ў ім рэгулявалася складаным тэрмастатам, які падтрымліваў менавіта тую тэмпературу, якую хацеў прэзідэнт. Тэрмастат пераналаджваў кожныя чатыры гады. Часам кожныя восем год.
  
  
  "Што, калі за гэтым стаіць прафсаюз вадзіцеляў?" - спытаў прэзідэнт.
  
  
  "Немагчыма. Я асабіста ведаю цяперашняга прэзідэнта гэтага прафсаюза, і ніхто, нават мы, не збіраецца заключаць з ім пагадненне, у выніку якога ён страчвае свабоду дзеянняў".
  
  
  "Што, калі яго не перавыберуць на маючым адбыцца з'ездзе?"
  
  
  "О, ён збіраецца перамагчы. У яго, прабачце за каламбур, усе коні".
  
  
  “Калі ў яго ўсе коні, чаму з'езд раптоўна перанеслі ў Чыкага? З 15 па 17 красавіка надвор'е не зусім у Чыкага. Дазвольце мне невялікі каламбур, красавік у Чыкага. Я ніколі не чуў песні пра гэта”.
  
  
  "Такія рэчы здараюцца", - сказаў міністр працы.
  
  
  "Ну, мы ўсе дакладна ведаем, што цяперашні прэзідэнт "Кіроўцаў" хацеў Маямі. Ён не атрымаў Маямі. Згадваўся Лас-Вегас, а затым на сумесным пасяджэнні савета лідэраў іх штата і рэгіёну з'езд быў перанесены ў Чыкага. Цяпер, што, калі прафсаюз супертранспарцёраў проста ўзнікне? Раскажыце мне аб наступствах ".
  
  
  "О, божа мой", - сказаў міністр працы. "Наўскідку я б сказаў, што гэта было б жахліва. Катастрофа. Калі б у мяне быў час вывучыць гэта, я б, верагодна, сказаў, што гэта было б горш, чым катастрофа. Краіна вось-вось зачынілася б. Выліўся б харчовы крызіс Выліўся б энергетычны крызіс.Банкаўскія рэзервы скончыліся б, каб кампенсаваць стагнацыю бізнесу, чаго ніколі раней не было. У нас была б дэпрэсія з-за звальненняў на непрацуючых заводах у спалучэнні з інфляцыяй з-за дэфіцыту тавараў. Я б сказаў, што гэта было б усё роўна, што перакрыць артэрыі ў чалавека.Спыніўшы крывацёк, калі б усе транспартныя прафсаюзы ўдарылі разам, як адзін, гэтая краіна ператварылася б у зону бедства”.
  
  
  "Як вы думаеце, калі б вы кантралявалі такі прафсаюз, вы маглі б атрымаць ад усіх яго чальцоў тое, што яны жадалі?"
  
  
  “Вядома. Гэта ўсё роўна што прыстаўляць пісталет да галавы кожнага ў краіне. Але калі б гэта калі-небудзь адбылося, Кангрэс прыняў бы адпаведны закон”.
  
  
  "Такога роду заканадаўства, якое забіла б прафсаюзны дух і калектыўныя перамовы, праўда, спадар сакратар?"
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  "Так што ў любым выпадку гэтая сітуацыя вельмі непажаданая".
  
  
  "Гэта таксама непажадана, наколькі і неверагодна", - сказаў міністр працы.
  
  
  Прэзідэнт кіўнуў свайму дырэктару ФБР.
  
  
  "Гэта не так ужо неверагодна, спадар сакратар. Паміж лідэрамі пілотаў, грузчыкаў і чыгуначнікаў існавалі трывалыя фінансавыя сувязі з дысідэнцкай часткай прафсаюза кіроўцаў. Гэтыя сувязі пачалі выяўляцца прыкладна два месяцы таму. Менавіта гэты дысідэнцкі элемент кіроўцаў падштурхнуў канвенцыю да пераезду ў Чыкага і дамогся гэтага Больш таго, менавіта гэты дысідэнцкі элемент пабудаваў вялікі дзесяціпавярховы будынак недалёка ад Чыкага за неверагодныя грошы з-за тэрміновых аспектаў скарачэння.Неверагодныя выдаткі.Мы не ведаем напэўна, адкуль у іх грошы.Мы не ведаем напэўна, як ім атрымоўваецца ўсё рабіць так гладка , але ў іх атрымліваецца.Мы даследавалі будынак і працягваем спрабаваць гэта зрабіць.Мы пакуль не можам гэта давесці, але мы лічым, што двое нашых агентаў, якія зніклі без вестак, былі забітыя ў тым будынку.Мы не знайшлі іх целаў. ёсць падазрэнні адносна таго, як былі знішчаны целы, але пакуль няма пацвярджальных доказаў”.
  
  
  "Што ж, гэта вырашае справу", - сказаў міністр працы. “Ніводнае суперпрафсаюз, якое зараджаецца, не зможа перажыць забойства двух агентаў ФБР. Вы аддаяце ўсіх лідэраў пад суд. Вось і ваш суперпрафсаюз прама тут, жыве ў Лівенворце”.
  
  
  "Нам патрэбны доказы, якія мы спадзяемся атрымаць. Існуе сістэма прысяжных, спадар сакратар".
  
  
  "Вось гэта так", - сказаў міністр працы. "Вось гэта так. Як вы, джэнтльмены, ведаеце, у мяне запланавана выступленне на заключным пасяджэнні канвента ў пятніцу. Я не ведаю, ці варта мне працягваць гэта. Я ведаў, што там будуць прадстаўнікі іншых прафсаюзаў, але я ніколі не ўяўляў, што гэта будзе нешта падобнае”.
  
  
  "Працягвайце сваю прамову", - сказаў Прэзідэнт. “Працягвайце, як быццам нічога не адбылося, як быццам вы нічога не ведаеце пра тое, пра што мы казалі. Нікому не згадвайце пра гэтую сустрэчу”. І дырэктару: "Я хачу, каб вы адклікалі ўсіх сваіх людзей ад гэтага расследавання".
  
  
  "Што?" - узрушана выклікнуў дырэктар.
  
  
  "Гэта тое, што я сказаў. Адклічце сваіх людзей, забудзьцеся пра гэтую справу і ні з кім яе не абмяркоўвайце".
  
  
  "Але мы страцілі двух агентаў".
  
  
  "Я ведаю. Але ты павінен зрабіць тое, пра што я прашу зараз. Ты павінен паверыць мне, што ўсё атрымаецца добра".
  
  
  "У маёй справаздачы генеральнаму пракурору, як я растлумачу, што мы не расследуем знікненне нашых агентаў?"
  
  
  "Справаздачы не будзе. Я хацеў бы расказаць вам, што я збіраюся рабіць, але не магу. Усё, што я магу сказаць, гэта тое, што я сказаў занадта шмат. Паверце мне ".
  
  
  "У мяне таксама ёсць свае людзі, пра якіх трэба турбавацца, спадар прэзідэнт. Адмова ад расследавання пасля таго, як мы страцілі двух агентаў, пройдзе не надта добра".
  
  
  "Даверся мне. На нейкі час даверся мне".
  
  
  "Так, сэр", – сказаў дырэктар ФБР.
  
  
  Калі двое мужчын пайшлі, прэзідэнт пакінуў Авальную залу і накіраваўся ў сваю спальню. Ён пачакаў некалькі секунд, каб пераканацца, што паблізу няма пакаёўкі ці дварэцкага, затым адчыніў верхнюю скрыню бюро. Ён запусціў руку ў скрыню стала і сціснуў яго вакол маленькага чырвонага тэлефона. На тэлефоне не было цыферблата, толькі кнопка. Ён зірнуў на свой гадзіннік. Гэта была адна з тых гадзін, калі ён мог звязацца з кантактам.
  
  
  На іншым канцы провада забзыкаў тэлефон, і раздаўся голас.
  
  
  "Адну хвіліну. На гэтым усё, джэнтльмены. Вы вольныя".
  
  
  Прэзідэнт чуў, як іншыя мужчыны, якія знаходзіліся далей ад прымача, пярэчылі - нешта наконт стацыянарнага лячэння. Але чалавек з трубкай быў цвёрды. Ён хацеў пабыць адзін.
  
  
  "Вы можаце быць неверагодна грубыя, доктар Сміт", – сказаў адзін з мужчын на адлегласці.
  
  
  "Так", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  Прэзідэнт пачуў мармытанне, затым гук дзвярэй, якія зачыняюцца.
  
  
  "Добра", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  "Вы, верагодна, ведаеце пра гэта лепш за мяне, але я баюся, што мы сутыкаемся з некаторымі праблемамі на працоўным фронце, якія нанясуць неверагодную шкоду ўсёй нацыі".
  
  
  "Так. Міжнародная транспартная асацыяцыя".
  
  
  "Я ніколі аб гэтым не чуў".
  
  
  "Вы ніколі гэтага не зробіце, калі, як мы спадзяемся, усё будзе працаваць правільна".
  
  
  "Гэта аб'яднанне прафсаюзаў у адзін суперсаюз?"
  
  
  "Гэта дакладна".
  
  
  "Значыць, ты ўдзельнічаеш у гэтым?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Вы збіраецеся выкарыстоўваць гэтага асаблівага чалавека? Яго?"
  
  
  "Ён у нас у баявой гатоўнасці".
  
  
  "Гэта, безумоўна, дастаткова радыкальна, каб выкарыстоўваць яго".
  
  
  "Сэр, няма сэнсу працягваць гэтую размову, нават па такой абароненай лініі, як гэтая. Да пабачэння".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  Яго звалі Рыма, і ён адчуваў лёгкі жаль да чалавека, які ўсталяваў дрэнна схаваныя дэтэктарныя прылады за межамі гэтага элегантнага маёнтка ў Тусоне. Гэта была такая добрая спроба, такое шчырае намаганне сканструяваць смяротную пастку, але ў яе быў адзін відавочны недахоп. І паколькі будаўнік не ацаніў гэты недахоп, ён павінен быў памерці ў той дзень, спадзяюся, да 12.05 вечара - таму што Рыма павінен быў рана вярнуцца ў Тусон па важных справах.
  
  
  Электрычныя прамяні, якія функцыянуюць вельмі падобна на радар, былі даволі добра ўтоеныя і, здавалася, ахаплялі патрабаванае 360-градуснае кольца, якое, як мяркуецца, ідэальна падыходзіць для аднаго самалёта. Зямля была ачышчана якраз ад таго віду зараснікаў кустоўя, які забяспечваў сховішча нападаючым. X-вобразная планіроўка ранча, уяўная архітэктурнай эксцэнтрычнасцю, насамрэч была вельмі добрым рашэннем для крыжаванага агню. Маёнтак, хоць і маленькі і сімпатычны, быў замаскіраванай крэпасцю, якая, напэўна, магла спыніць мафіёзнага ката ці, калі да гэтага дойдзе, затрымаць намесніка шэрыфа - або двух, або дзесяць.
  
  
  Калі б да гэтага калі-небудзь дайшло - таму што не было ніякага шанцу, што шэрыф або патрульная паліцыя штата калі-небудзь абложвалі гэты маёнтак за межамі Тусона. Чалавек па імі Рыма зараз вельмі проста ўхіляў адзіны недахоп ва ўсёй абароне: будаўнік не быў готаў да таго, што адзін чалавек сярод белага дня ў адзіночку падыдзе да ўваходных дзвярэй, патэлефануе ў дзвярны званок, а затым прыкончыць будаўніка разам са ўсімі, хто ўстане ў яго на шляху. Маёнтак быў спраектаваны так, каб прадухіліць утоены напад. Рыма нават не спынілі б, калі ён ішоў міма пад промнямі адкрытага арызонскага сонца, ціха насвістваючы сабе пад нос. У рэшце рэшт, якую небяспеку можа ўяўляць адзін чалавек?
  
  
  Калі б містэр Джэймс Тэргуд не быў такім паспяховым у сваім бізнэсе, ён, верагодна, дажыў бы да 13:00. Вядома, калі б ён не быў такім паспяховым, ён бы кожны дзень бачыў 13.00 з федэральнай турмы.
  
  
  Джэймс Тэргуд быў прэзідэнтам Tucson Rotary, Грамадзянскай лігі Тусона, членам Прэзідэнцкай камісіі па фізічнай падрыхтоўцы і выканаўчым віцэ-прэзідэнтам Камісіі па грамадзянскіх правах Тусона. Тэргуд таксама быў адным з вядучых інвестыцыйных банкіраў штата. Яго прыбыткі былі занадта вялікія. Пасля некалькіх пластоў ізаляцыі яго грошы падсілкоўвалі абарачэнне гераіну ў памеры 300 мільёнаў даляраў у год. Гэта прынесла большы ўраджай, чым засваенне земляў або нафтахімія, і для Джэймса Тэргуда - да гэтага яркага, гарачага дня - было амаль гэтак жа бяспечна.
  
  
  Паміж Тергудом і the neighborhood fix узнікла Першая Даласская карпарацыя зберажэнняў і развіцця, якая пазычала буйныя сумы філіялам Denver Consolidated, якія давалі асабістыя пазыкі людзям, якія мелі патрэбу ў іх вельмі хутка і ў вялікіх колькасцях, адным з якіх нядаўна стаў Рока Скалафаза.
  
  
  Скалафаза не прапанаваў ніякага забеспячэння, а што тычыцца яго крэдытнага рэйтынгу, то ён быў недастаткова добры, каб быць дрэнным. Яго ўвогуле не існавала, паколькі ніхто ніколі раней не даваў яму пазыку. "Дэнвер Кансалідэйтэд" выйшла за рамкі вузкіх правілаў банкаўскай справы і адважылася рызыкаваць капіталам там, дзе гэтага не зрабілі б іншыя ўстановы. Гэта дало Скалафаза 850 000 даляраў за яго асабістым подпісам.
  
  
  "Дэнвер Кансалідэйтэд" так і не вярнула грошы. Пазней Скалафаза быў затрыманы з чамаданам, поўным сродкаў "Дэнвер Кансалідэйтэд", калі ён спрабаваў набыць гераін-сырэц у Мексіцы. Бясстрашная "Дэнвер Кансалідэйтэд" прадаставіла яшчэ адну незабяспечаную пазыку на такую ж суму Джэрэмі Уілсу, якая была арыштаваная без грошай, але з чамаданам гераіну. Скалафазо і Уілсы ўвесь час трапляліся на вочы, але ніхто не мог юрыдычна звязаць доказы з Першай карпарацыяй зберажэнняў і развіцця Даласа, прэзідэнтам Джэймсам Тэргудам. Не было ніякага спосабу прыцягнуць да суда вядучага грамадзяніна Тусона.
  
  
  Такім чынам, у гэты дзень чалавек, які фінансаваў гераін на паўднёвым захадзе, павінен быў паўстаць перад судом. Рыма нядбайна шпацыраваў па выпаленай сонцам пад'язной дарожцы, разглядаючы свае пазногці. Яго вонкавы выгляд, безумоўна, не выдаваў небяспекі.
  
  
  Ён быў крыху менш за шэсць футаў ростам, з мяккімі прыязнымі карымі вачыма і высокімі скуламі, крыху хударлявы, за выключэннем тоўстых запясцяў. Яго хада была плаўнай, а рукі свабодна рухаліся. Ён зірнуў на далёкае акно кухні і далёкае акно гасцінай - ён быў прама паміж імі. За ім назіралі. Добра. Ён не хацеў чакаць ля дзвярэй.
  
  
  Ён паглядзеў на гадзіннік. Цяпер было 11.45 раніцы. Ён прыкінуў, што яму спатрэбіцца добрых пятнаццаць хвілін, каб дайсці назад у горад, паўгадзіны на абед, можа, крыху задрамаць, і ён зможа вярнуцца да важнай працы бліжэй да вечара. Ён усё яшчэ не ведаў усіх абавязкаў прафсаюзнага дэлегата або істотных аспектаў законапраекта Ландрама-Грыфіна, і "Наверсе" сказалі, што ён павінен быць гатовы вельмі хутка да чагосьці вялікага. Наверсе нават сказалі яму ігнараваць забойства Тэргуда, калі гэта забярэ занадта шмат часу ў вывучэння прафсаюзнага руху.
  
  
  "З такім жа поспехам я мог бы нанесці ўдар", - сказаў Рыма. "Гэта будзе добры прарыў".
  
  
  Такім чынам, вось ён, стаіць у дзвярах Х-вобразнай хаты ў стылі ранча, а двое мужчын глядзяць на яго з вокнаў справа і злева. Ён сунуў руку ў адну з адтапыраных кішэняў сваіх штаноў і дастаў два пластыкавыя канверты памерам са сплясканыя бейсбольныя мячы. Гэта былі пакаванні гераіну, якія ён замовіў наверсе. Гэта былі яго маленькія прылады для ўцёкаў. Спрацавала правільна, ён мог спакойна сысці з гэтага дома, і ніхто не патэлефанаваў у паліцыю. І, што больш важна, ён мог зрабіць гэта пры дзённым святле і не прапусціць ніводнага сну. Ня трэба было рабіць такі маленькі праект непрыемным.
  
  
  Рыма пазваніў у дзверы. Ён адчуваў на сабе погляды.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і буйны мужчына ў белым халаце слугі ўстаў у дзвярным праёме, як нечаканая сцяна. Маленькі пісталет, верагодна, "Берэта" 24-га калібра, быў даволі ўмела замацаваны ў яго падпахай, дэманструючы толькі самыя выразныя абрысы.
  
  
  "Так", - сказаў мужчына.
  
  
  "Добрай раніцы", - ласкава павітаўся Рыма. "Я прыйшоў забіць містэра Тэргуда. Ён дома?"
  
  
  Дварэцкі міргнуў.
  
  
  "Што?"
  
  
  "Я прыйшоў забіць містэра Тэргуда. Упусціце мяне, калі ласка".
  
  
  "Ты вар'ят".
  
  
  "Паслухай. Насамрэч у мяне няма цэлага дня".
  
  
  "Ты вар'ят".
  
  
  "Як бы там ні было, я не магу выконваць сваю працу адсюль, так што ўпусціце мяне, калі ласка".
  
  
  "Хочаце шклянку вады ці чаго-небудзь яшчэ, сэр?"
  
  
  Рыма пераклаў абодва бліскучыя пакеты ў левую руку і, бачачы, што дварэцкі сочыць за яго рухам, свабоднай правай рукой учапіўся ў горла здаравяка. Плоская, падобная на нож рука выцягвалася і адводзілася назад, як пстрычка жабінай мовы, які раздзірае муху. Дварэцкі стаяў, ашаломлены, з шырока расплюшчанымі вачыма. Ён пацягнуўся да свайго горла. Яго рот адкрыўся. Ён напоўніўся крывёю. Дварэцкі выдаў булькатлівыя гукі, затым паваліўся, змагаючыся за паветра.
  
  
  "Якасць прыслугі ў нашы дні", - пагардліва сказаў Рыма і, пераступіўшы цераз дварэцкага, увайшоў у дом. Гэта была прыгожая хата з гасцінай з паглыбленнямі, паліраванымі каменнымі падлогамі і вялікімі карцінамі, развешанымі ў музейным багацці. Цудоўна.
  
  
  Пакаёўка, убачыўшы ўпалае цела дварэцкага, з крыкам выпусціла паднос. Мужчына, які быў ля акна справа, імкліва нёсся па каменным калідоры з пісталетам у руцэ. Гэта быў цяжкі пісталет, верагодна, "Магнум" калібра 357. Дурное. Ён павінен быў выкарыстоўваць адлегласць і стрэліць. Не тое каб гэта выратавала б яго, але, прынамсі, ён памёр бы, належным чынам выкарыстоўваючы сваю зброю.
  
  
  Мужчына, магчыма, усё яшчэ не ведаў, што дварэцкі з перарэзаным горлам задыхнуўся сваёй крывёй. Рыма пазбавіўся ад пісталета, зламаўшы мужчыну запясце ўдарам знізу. Працягваючы рух, локаць Рыма ўрэзаўся мужчыну ў нос, адкінуўшы яго назад. Адводзячы руку ад удару, Рыма ўціснуў тыльны бок далоні ў зламаны нос, адправіўшы аскепкі косці ў мозг. Вокамгненна, вокамгненна, вось так усё і скончылася, і мужчына паваліўся наперад, як мяшок з мокрай спаржай. Плясь.
  
  
  "Містэр Тэргуд. Містэр Тэргуд. На нас напалі", - раздаўся голас. Рыма выглянуў у левы калідор. Каўбойскі капялюш знік у дзверы. Што ж, вось табе і сюрпрыз.
  
  
  "Колькі?" - раздаўся іншы голас. Ён быў глыбокім і гучным, з ледзь прыкметным намёкам на шырокую бостанскую літару "А", якая плавае ў чыстых танах вестэрна. Рыма чуў голас на запісах, якія сведчаць асобу, якія ён атрымаў зверху. Гэта быў Тэргуд.
  
  
  "Адзін, сэр. Вось чаму мы прапусцілі яго".
  
  
  "Чорт вазьмі. Чаму прыслуга не спыніла яго?"
  
  
  "Мёртвы, сэр". Тэргуд і мужчына ў каўбойскім капелюшы, відавочна, размаўлялі праз калідор.
  
  
  "Выходзь, выходзь, дзе б ты ні быў", - спяваў Рыма.
  
  
  "Хто ён?" - спытаў Тэргуд.
  
  
  "Твой прыязны суседскі забойца", - крыкнуў Рыма.
  
  
  "Гэты чалавек вар'ят".
  
  
  Рыма асцярожна прайшоў па калідоры і заўважыў дзверы, якія злёгку падаліся, нібы дрыжучы. Каўбой не ўваходзіў у гэтыя дзверы. За ёй быў Тэргуд. Не дрэнна. Дзверы былі злёгку прыадчынены, проста крыху прыадчынены. Рыма, моўчкі, адсунуўся да сцяны, па-за полем зроку, які прадстаўляўся шчылінай паміж дзвярыма і вушаком. Калі ён наблізіўся да дзвярэй, ён выцягнуў руку далёка ад свайго цела і хутка пастукаў. Двойчы.
  
  
  Дзве кулі прабілі дзверы і з глухім стукам упіліся ў сцяну насупраць, прарабіўшы ў тынкоўцы дзірку памерам з грэйпфрут. Прыгожы малюнак.
  
  
  "Чорт вазьмі", - выгукнуў Рыма, з глухім стукам паваліўшыся на падлогу. Ён вар'яцка высунуў язык і закаціў вочы так, што былі бачныя толькі вавёркі. Ён пачуў, як побач з ім адчыніліся дзверы.
  
  
  "Я дастаў яго", - сказаў Фаргуд. Робіць крокі, магчыма, за дваццаць ярдаў ад яго і набліжаецца ўшчыльную. Нешта цвёрдае, металічнае ўпіраецца яму ў скронь. Пхае. Ствол вінтоўкі. Занадта вялікая вага для пісталета. Пах абутковай скуры. У аднаго рэшткі каровінага гною. На спіне халодная падлога. Адзін стаіць за правым плячом. Іншы стаіць каля сцягна. Рука на грудзях. Адзін стаіць на каленях. Ціск.
  
  
  "Усё яшчэ дыхае, але слаба. Выдатны стрэл, сэр".
  
  
  "Дзе я яго ўзяў?"
  
  
  "Я не ведаю. Я не бачу адтуліны ад кулі. Што мы скажам шэрыфу, містэр Тэргуд?"
  
  
  "Што я застрэліў зламысніка, вядома. Што ты чакаў, што я скажу?"
  
  
  "У яго нешта ў руцэ". Рыма адчуў, як яго пальцы расціскаюцца і здабываюцца дзве пластыкавыя ўпакоўкі гераіну. “Гэта хорс. Так. Падобна на парашок. Так і ёсць”.
  
  
  "Чорт вазьмі".
  
  
  "Можа быць, мы маглі б сказаць, што ён прынёс гэта, містэр Тэргуд. Гэта праўда".
  
  
  "Не. Спусці гэта ва ўнітаз".
  
  
  "Гэта каштуе сама меней трыццаць штук".
  
  
  "Пусці гэта. Я інвестыцыйны банкір, дурніца".
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  Рыма адчуў, як ствол пісталета злёгку задрыжаў. Ён болей не мог чакаць. Вялікі палец яго правай рукі падняўся ўверх, адхіляючы ствол, калі куля ўрэзалася ў каменную падлогу. Прытрымліваючыся руху рукі, яго цела паднялося адзіным плыўным рухам. Яго левая рука, якая ўзмахнула, як непадрысораная аўтамабільная антэна, дакранулася да прыгожага твару вядучага бізнэсмэна Тусана Флэт. Як стрэл. Плясканне.
  
  
  "Фу", - сказаў Тэргуд у шоку.
  
  
  Ухіліўшыся ад удару, Рыма занёс локаць уверх і туды, дзе павінен быў быць каўбой. Ён быў. Локаць трапіў у падпахавай западзіне, аддзяліўшы плячо і ўрэзаўшыся ў ключыцу. Трэснула ключыца. Каўбой у дзесяцігалонавым капелюшы і чаравіках з каровінага гною з няшчасным выглядам урэзаўся ў сцяну і паваліўся ад болю.
  
  
  Рыма праверыў калідор. Чыста. Ён павярнуўся да Фаргуда.
  
  
  "Прывітанне ад узбуджанага пакалення, мілая", - сказаў Рыма, калі двума пальцамі правай рукі ўсадзіў яечкі Джэймсу Тэргуду, які лідыруе грамадзяніну Тусона і гераінаваму фінансісту, у лёгкія. Па шляху яны забралі значную частку страўнікава-кішачнага гасцінца, частка якога зараз хлынула крывавым струменем з рота чалавека, да якога суды не змаглі дакрануцца. Тэргуд нахіліўся наперад, каб правесці апошнія дваццаць секунд свайго жыцця ў жахлівай агоніі.
  
  
  Каўбой быў бы жывы.
  
  
  "Оооо", - прастагнаў ён.
  
  
  Рыма агледзеў залу. Дзе былі пакеты з гераінам? Ён падняў каўбоя, які выдаў лямант. Вось яны. Рыма паваліў каўбоя на іх. Ён пачакаў, пакуль да каўбоя вернецца некаторая яснасць розуму. Затым ён сунуў пакуначкі з гераінам каўбою пад нос.
  
  
  "Я думаю, вы захочаце прывесці гэта ў парадак, перш чым тэлефанаваць шэрыфу", – сказаў Рыма. Адзін пакет быў разарваны. Рыма адкрыў і другі. На ўвазе ў каўбоя ён рассыпаў белы парашок па калідоры "Тергуд", да гэтага часу не заплямлены яго дакрананнем.
  
  
  У якасці канчатковай меры Рыма рассыпаў рэшткі гераіну па гасцінай Тэргуда, утаптаў яго абцасамі ў дыван з глыбокім ворсам. Ён шпурнуў пустыя пластыкавыя пакеты на канапу і накіраваўся да дзвярэй.
  
  
  "Пакуль, гаўнюк", - крыкнуў ён каўбою і пакінуў Х-вобразную крэпасць, у абароне якой, у рэшце рэшт, быў толькі адзін сур'ёзны недахоп.
  
  
  Гэта быў прыемны, сухі, падбадзёрлівы дзень, у які мужчына мог насвістваць колькі душы заўгодна, і прагулка назад у Тусон была прыемнай. Да таго часу, як ён дабраўся да гарадской рысы, Рыма адчуў моцную смагу. Ён заскочыў у кіёск з гамбургерамі, каб узяць калу і дзве порцыі з усім астатнім на вынас. Дзякуй."
  
  
  У чаканні бургеры ён коратка прагледзеў ранішняе чытанне аб калектыўных перамовах. У Чыкага павінна было адбыцца нешта грандыёзнае. І нейкім чынам гэта было зьвязана з прафсаюзным рухам. Гэта было ўсё, што сказалі наверсе.
  
  
  Рыма дадаў дадатковую дозу кетчупа ў свае гамбургеры і з'еў іх амаль у чатыры прыёму, запіваючы вялікімі глыткамі цёмнай салодкай колы.
  
  
  Калі ён выціраў рот, адбылася дзіўная рэч. Здранцвенне папаўзло па яго руках да шыі, абязрушыўшы твар. Ён пачуў жаночы крык, і калі кіёск з гамбургерамі шалёна закруціўся над ім, усё стала вельмі чорным.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  "Сардэчна запрашаем, Міжнароднае брацтва вадзіцеляў".
  
  
  Банер развяваўся над ціхай канферэнц-залай, ловячы лёгкі ветрык у памяшканні. Двое мужчын стаялі каля трыбуны спікера, адзін назіраў за банэрам, іншы нервова назіраў за ім.
  
  
  Праз тры гадзіны шэрагі маўклівых прыцемненых сядзенняў будуць запоўнены радаснымі, пляскаючымі мужчынамі, буйнымі мужчынамі, моцнымі мужчынамі, мужчынамі, якія могуць кіраваць жахлівымі трактарнымі прычэпамі, і мужчынамі, якія могуць кіраваць гэтымі мужчынамі. Гэта быў бы вялікі з'езд. Так было заўсёды, і ў гэтым годзе Чыкага перамог Маямі ці Лас-Вегас.
  
  
  Яны былі вялікімі марнатраўцамі, гэтыя прафсаюзныя дэлегаты, і не ў апошнюю чаргу здзівіла тое, што ўсяго за два месяцы да з'езда яго змянілі з буйных гарадоў на горад Сярэдняга Захаду. Многія дэлегаты былі ўгневаныя гэтым. Яны ведалі, хто за гэтым стаіць.
  
  
  Ні іх гнеў, ні нервовасць яго чалавека нумар два не турбавалі прэзідэнта Мясцовага аддзялення 873, Нэшвіл, Тэнэсі, у тую раніцу. Ён быў захоплены паветранымі патокамі.
  
  
  "Цікава, адкуль бяруцца гэтыя парывы ветру", - сказаў Юджын Джэтра. "Цікава, ці не раздзімае гэты сцяг нейкая ўнутраная сіла, пра якую мы нічога не ведаем". Ён быў маладым чалавекам, гадоў дваццаці пяці, і яго доўгія залацістыя валасы спадалі на плечы зялёнага вельветавага гарнітура. Яны сказалі, што ён быў занадта малады, каб быць прэзыдэнтам мясцовай арганізацыі кіроўцаў. Занадта модна, каб быць прэзідэнтам мясцовага драйвера, сказалі яны. Занадта свежа, каб быць прэзідэнтам мясцовага драйвера, сказалі яны. Але вось ён тут, і яго імя будзе ўнесена ў спіс кандыдатаў на пасаду прэзідэнта Міжнароднага брацтва вадзіцеляў.
  
  
  "Якая табе справа да банэраў, Джын? Праз тры гадзіны адкрываецца з'езд, і нас з'ядуць жыўцом", - сказаў віцэ-прэзідэнт Мясцовага аддзялення 873 у Нэшвіле. Гэта быў Зыгмунд Негронскі, каржакаваты мужчына з перадплеччамі, падобнымі на кеглі для боўлінга. "Мы павінны выйграць выбары, ці нас чакае тэрмін".
  
  
  Джын Джетро прыклаў руку да падбародка. Яго твар скрывіўся ў глыбокай задуменнасці.
  
  
  "Цікава, ці можа адна думка аб гэтым прымусіць гэты банэр лунаць у той ці іншы бок? Дысцыпліна розуму важней сутнасці матэрыі".
  
  
  "Джын. Ты спыніш гэта? Нам трэба распрацаваць яшчэ якую-небудзь стратэгію".
  
  
  "Гэта было адпрацавана".
  
  
  "Мне страшна. Ты мяне выслухаеш. Мне страшна. Мы патрацілі грошы, якіх у нас не было. Мы заключалі здзелкі, якія не можам выканаць. Мы ўзялі на сябе абавязацельствы з некаторымі вельмі грубымі людзьмі. Калі вы не выйграеце прэзідэнцтва, мы адсядзім тэрмін .Калі нам пашанцуе”.
  
  
  "Удача не мае да гэтага ніякага дачынення, Зігі", - сказаў Джетро. Ён усміхнуўся сталай знакамітай усмешкай Джына Джетро, хлапечай адкрытай усмешкай, якая хутка спадабалася СМІ і абурыла іншых афіцэраў-кіроўцаў. Гэта было занадта па-Кэнэдзі. Гэта было занадта палітычна. Яны былі жорсткімі людзьмі, гэтыя кіроўцы, і старанна працавалі за свае грошы. Яны не давяралі пышнасці гэтак жа, як і красамоўству. А ў Джына Джетро было і тое, і іншае. Усяго за тры месяцы ён рэзка падняўся, стаўшы нацыянальнай сілай у брацтве. У яго была гэтая таямнічая здольнасць рабіць усё, што павінна было быць зроблена.
  
  
  Абвінаваўчы акт супраць чыноўніка-вадзіцеля ў Бербанку, Каліфорнія? Патэлефануйце Джетро ў Тэнэсі. Ён можа дабіцца адмены справы за некалькі гадзін.
  
  
  Спрэчка з-за выдачы крэдытаў у тэрмінале? Нейкім чынам гэты малады хлопец з Апалачаў змог яго ўладзіць. Праблемы з пашпартам у сябра? Знайдзіце Джына Джетро.
  
  
  "Я не ведаю, што ёсць у хлопца, але ў яго гэта ёсць". Было агульным рэфрэнам сярод службоўцаў ад кіроўцаў. "Вядома, ён яшчэ занадта малады для чагосьці вялікага".
  
  
  Джэтра паклікаў свайго віцэ-прэзідэнта да трыбуны.
  
  
  "Вось яно", - сказаў ён. “Уявіце залу з 3000 дэлегатамі. Крыкі. Апладысменты. І я тут, і яны ў мяне як на далоні. А разам з імі і наступны крок”.
  
  
  "Ёсць яшчэ адзін крок, Джын?"
  
  
  "Заўсёды ёсць яшчэ адзін крок".
  
  
  “Як наконт таго, што ў нас пад рукой? Як наконт прэзідэнцтва? Калі мы яго не атрымаем, нас пасадзяць у турму. Мы пабудавалі гэты будынак на сродкі the international. Цяпер у нас няма такіх грошай”.
  
  
  "Ты думаеш, я не ведаю, што ты дарагі, мілы, тупы паляк".
  
  
  "Гэй, спыні гэта. Ведаеш, Джын, раней ты быў мілым хлопцам. Раней ты быў навічком. Я бачыў, як ты дабіўся поспеху за дваццаць гадоў, зрабіў яго вялікім. Ты падабаўся людзям. Але за апошнія тры месяцы я не ведаю, што з табой здарылася? Ты прамяняў мілую дзяўчыну на гэтую шлюху, якая амаль не носіць вопратку. Ты пераехала са сваёй кватэры на рознаўзроўневую працу з басейнам. Цяпер ты смешна кажаш, зараз ты смешна думаеш, і я пачынаю цябе не пазнаваць”.
  
  
  "Ты ніколі не ведаў мяне, дамба", - сказаў Джетро.
  
  
  "Ну, тады ты адправішся ў турму адзін".
  
  
  "Мы, Зігі. Мы".
  
  
  "Мы нішто, Джын. Ты. Усё, што я зрабіў, гэта сышоў з пасады прэзідэнта мясцовай філіі, каб ты мог узяць уладу ў свае рукі".
  
  
  "Гэта ўсё, Зігі?"
  
  
  "Ну, маёй дачкі зрабілі нырачны апарат, і не думай, што я не ўдзячны".
  
  
  "Гэта ўсё, Зігі?"
  
  
  "Ну, у нас ёсць веранда і новая машына, і ў мяне ёсць хлеб для дома маёй сяброўкі".
  
  
  "Гэта ўсё, Зігі?"
  
  
  "Ну, э-э, так. Гэта ўсё. Гэтага дастаткова. Не зразумейце мяне няправільна. Але гэтага недастаткова, каб сесці за гэта ў турму".
  
  
  Джетро засунуў рукі ў кішэні сваіх зялёных расклёшаных штаноў. Ён разгарнуўся да выключанага мікрафона і загрымеў у неіснуючую аўдыторыю.
  
  
  "Таварышы кіроўцы і дэлегаты Штогадовай канвенцыі Міжнароднага брацтва кіроўцаў 85111, уяўляю вам майго мясцовага віцэ-прэзідэнта. Ён лаяльны чалавек. Гэта чалавек, які будзе з вамі ў цяжкую хвіліну, да лепшага ці да горшага, у хваробы і здароўі. І я скажу вам , чаму ён будзе з вамі ".
  
  
  "О, перастань, Джын, ты можаш?"
  
  
  "Я скажу вам, чаму ён падтрымае вас. У яго ёсць лепшая з усіх прычын падтрымаць вас".
  
  
  "Давай, Джын".
  
  
  "Таму што ён не хоча быць лужынай".
  
  
  Кроў адхлынула ад асобы Зыгмунта Негронскі. Яго вусны перасохлі. Ён нервова агледзеў пустую залу.
  
  
  "Табе сапраўды падабаецца прычыняць боль", - сказаў Нягронскі.
  
  
  "Мне гэта падабаецца".
  
  
  "Раней ты ніколі не быў такім. Што здарылася?"
  
  
  "У мяне ёсць басейн, "Ягуар", палюбоўніца, слуга і дастаткова ўлады, каб падняць гэты прафсаюз. І калі-небудзь, у не занадта далёкай будучыні, я прымушу краіну падняцца. Скачы так, як скачаш ты, тупы, нікчэмны, тоўсты" паляк ".
  
  
  Зыгмунд Негронскі стаяў у панурым маўчанні. Ён правёў гэтага хлопца ад кіроўцы да кіраўніка крамай і бізнес-агента. І затым, усяго тры месяцы таму, хлопец пачаў мяняцца. Нічога такога, што можна было б заўважыць адразу, проста больш паралізаваны, затым гладкі, затым заганны. Што турбавала Негронскі, дык гэта тое, што, калі гэты хлопец усміхаўся, ён усё яшчэ падабаўся Негронскі, хоць ён ведаў, што павінен ненавідзець яго за знявагі, якія той прычыніў старэйшаму мужчыну. Ён павінен быў распляскаць гэтага ганарыстага хлопца, як памідор пад відэльцам U-Haul-It. Але ён усё яшчэ падабаўся яму. І гэта прабрала яго да мозгу касцей.
  
  
  Негронскі паглядзеў на мёртвы мікрафон, а затым на Джетро.
  
  
  "Нам проста лепш выйграць гэтую справу заўтра", - сказаў Нягронскі.
  
  
  Гукі крочачых мужчын рэхам разносіліся па канферэнц-зале - грузныя мужчыны з цяжкімі крокамі, якія маршыруюць амаль ва ўнісон. Негронскі ўгледзеўся ў цемру па-над шэрагамі пустых крэслаў, у вялікую, цёмную, прапахлую дэзінфікуючымі сродкамі залу.
  
  
  "Джэтра, сукін ты сын, я тут, ты, маленькі зануда, і сёння той дзень, калі ты атрымаеш сваё". Голас быў глыбокім і рэзкім і рэхам аддаваўся на шырокай бостанскай літары "А". Гэта быў Энтані Маккалох, прэзідэнт мясцовага аддзялення 73, Бостан. І выглядала гэта так, нібы ён прывёў з сабой сваіх дэлегатаў. Буйныя мужчыны, мажныя мужчыны, яны прасоўваліся наперад, як чарга з "Грын Бэй Пэкерс", якая ідзе на ланч.
  
  
  Рост самога Маккаллоха складаў шэсць футаў пяць цаляў, і Негронскі ведаў, што ён важыць 320 фунтаў, таму што на леташнім з'ездзе ўсе яны ўзважваліся на грузавых вагах пасля выпіўкі і заклад. Маккалох сцвярджаў, што можа адгадаць вагу любога чалавека з дакладнасцю да пяці фунтаў. І гэта так і было.
  
  
  Маккалох, нягледзячы на сваё прыязнасць, калі выпіваў, быў сілай у палітыцы Усходняга саюза, і чалавекам, які спатрэбіцца Джетро, калі ён калі-небудзь спадзяецца падабрацца дастаткова блізка, каб прадаць пасаду прэзідэнта the international.
  
  
  "Прывітанне, Зігі", - сказаў Маккалох. "Хто твой сябар-педык?"
  
  
  "Прывітанне, Тоні", - сказаў Небранскі.
  
  
  "Ну, што ж. Энтані Маккалох. Дзякуй, што прыйшлі", – сказаў Джетро.
  
  
  "Я прыйшоў сюды не для таго, каб абяцаць вам сваю падтрымку. Я прыйшоў сюды, каб сказаць вам, што гурт з нас тут даведаўся пра гэты будынак за горадам".
  
  
  Джэтра ўсміхнуўся. "Ах, Энтані, Энтані", - уздыхнуў ён. "Чаму ты павінен рабіць усё, што, як я мяркую, ты зробіш? Чаму ты не з'яўляешся для мяне сапраўдным канкурэнтам?"
  
  
  Маккалох паглядзеў на трыбуну спікера, затым зноў на людзей, якія ідуць за ім. Негронскі даведаўся трох прэзідэнтаў, двух старшыняў аб'яднанай рады і пецярых бізнэс-агентаў з рэпутацыяй добрых мускулаў. Усе яны палічылі гэтую заўвагу Джетро даволі бянтэжыць. Нягронскі ведаў, што калі б гэта была пагроза, яны б засмяяліся яму ў твар. Але яго фанабэрыстасць толькі збівала з панталыку. Яны, відавочна, не думалі аб ім як аб пагрозе.
  
  
  "Маляня", - сказаў Маккалох. "Ты можаш заявіць аб якім-небудзь псіхічным расстройстве перад якім-небудзь суддзёй, але мы не купімся на гэтую заяву. Вы скралі грошы прафсаюза, паабяцалі грошы прафсаюза, нашы грошы, каб пабудаваць нейкі будынак за межамі гэтага горада. Без дазволу рады ...Нават без пісьмовай згоды скарбніка "Інтэрнэшнл" вы ўклалі ў нас мільёны. Мільёны, мы ўсё яшчэ не ведаем, колькі. Нашы бухгалтары правяраюць гэта ".
  
  
  "Ты гаварыў са скарбнікам?" - салодка спытаў Джетро.
  
  
  "Так. Мы пагаварылі", - сказаў Маккалох.
  
  
  "І як ён?"
  
  
  "Магчыма, восенню ён зноў будзе хадзіць. Чаго мы не можам сказаць пра цябе. Ты глядзіш на некаторых людзей, якіх ты не можаш купіць, малыш. Ты глядзіш на людзей, з якімі ты не можаш мець справу. Ты ў нас у руках, хлопец. Мы выкінем тваю азадак да чортавай маці з братэрства ".
  
  
  З групы даносіліся нягучныя гукі "скажы ім", "ты гэта сказаў", "перадай гэта яму". У канферэнц-зале было халаднавата ў чаканні мноства сагравальных целаў, але Нягронскі адчуў, як у яго на лбе выступіў пот. Ён выцер яго. У яго зноў перасохлі губы, і ён не ведаў, што рабіць са сваімі рукамі.
  
  
  "Ты ўдзельнічаеш у гэтым, Зігі?" - спытаў Макалёх.
  
  
  Негронскі паглядзеў уніз на свае чаравікі, зноў на Макалоха, а затым на Джетро, які прыхінуўся да мікрафона, як рок-спявак. Негронскі зноў паглядзеў уніз на свае чаравікі.
  
  
  "Ты ўдзельнічаеш у гэтай справе, Зігі?" Зноў спытаў Макалох.
  
  
  Нягронскі прамармытаў нешта ў адказ.
  
  
  "Я цябе не пачуў", - сказаў Маккалох, - "Ты ўсё яшчэ можаш саскочыць з кручка, Зігі. Мы ведаем, што з табой усё ў парадку".
  
  
  "Я частка гэтай справы", - ціха сказаў Нягронскі.
  
  
  "Што?" - спытаў Маккалох…
  
  
  "Я частка гэтага. Я частка гэтага", - крычаў Негронскі.
  
  
  "Мне шкада гэта чуць, Зігі", - сказаў Маккалох. "Спачую табе".
  
  
  Джетро засмяяўся і пагладзіў галоўку мікрафона.
  
  
  "Ты хочаш паглядзець, куды сышлі твае грошы?" насмешліва спытаў ён.
  
  
  "Гэтаму ананасу нельга верыць", – сказаў Маккалох сваім людзям. "І ён хоча быць прэзідэнтам інтэрнацыяналу". Людзі Маккалоха засмяяліся.
  
  
  Яны перасталі смяяцца сорак хвілін праз, калі іх "кадылак" пад'ехалі да Нуіч-стрыт і яны ўбачылі будынак, бліскучыя алюмініевыя шпілі якога сыходзілі ў бясхмарнае блакітнае неба. Зялёныя сонечныя вокны вышынёй у паўтара паверха кожнае. Бліскучыя бронзавыя аркі над вокнамі, якія адлюстроўваюць сонца, як паходні дзённага святла. Яны ахнулі ад яго прыгажосці.
  
  
  Нават Рока "Свіння" Пігарэла, бізнес-агент мясцовага аддзялення 1287, Юніён-Сіці, Нью-Джэрсі, адзін з самых грубых мясцовых жыхароў у краіне, дзе ніводны мясцовы прэзідэнт ніколі не пакідаў сваю пасаду на сваіх нагах, не змог стрымацца.
  
  
  "Гэта вельмі эфектна", - сказаў ён. "Па-сапраўднаму ооочень".
  
  
  "Вам, хлопцы, гэта павінна спадабацца. Вы заплацілі за гэта. Утрая даражэй, чым гэта каштавала б, калі б яго ўстанавілі ў разумныя тэрміны".
  
  
  "Бюатыфул", - сказала Парася.
  
  
  "Нам гэта трэба, як лейкамія. Для чаго нам гэта патрэбна? Гэта нашыя грошы, і яны нам не патрэбныя". - сказаў Маккалох.
  
  
  "Так, нам гэта не трэба", - сказала Свіння. "Гэта бескарысна".
  
  
  "Гэта толькі звонку. Пачакайце, пакуль не ўбачыце, што ўнутры", – сказаў Джетро. І прадстаўнікі Новай Англіі сталі першымі дэлегатамі прафсаюза, якія ўбачылі будынак на Нуіч-стрыт знутры.
  
  
  Рока "Свіння" Пігарэла выпусціў яшчэ 147 "б'ютыфулаў". Гэта стала вядома, таму што Цімі Раян, Джо Уолсіз і Прат Конар вялі падлік.
  
  
  "Ты яшчэ раз скажаш "б'ютыфул", Свіння, і ты скажаш гэта бяззуба", - сказаў Конар.
  
  
  "Ага", - сказала Парася. "І ты будзеш слухаць гэта без галавы".
  
  
  "Трымай гэта. Трымай гэта. Не супраціўляйся", - сказаў Маккалох. "Спачатку нам трэба разабрацца з ананасам".
  
  
  Зігі Негронскі схаваў свінцовую трубку пад курткай. Гэта выглядала як канец чаргі.
  
  
  "Вы хочаце бачыць мяне ўсіх адразу ў маім офісе ці па адным?" спытаў Джетро.
  
  
  "Я ўбачу цябе першым. Больш ніхто не спатрэбіцца. Свіння, Прыдурак, Цімі, вы, хлопцы, даглядайце Зіггі", - сказаў Маккалох.
  
  
  "Мы паднімемся на ліфце ў мой офіс", – сказаў Джетро.
  
  
  "Мы ўладзім гэта прама тут", - сказаў Маккалох.
  
  
  "Мой офіс - самы вялікі сюрпрыз", - сказаў Джэтра.
  
  
  "Давайце паглядзім офіс", – сказаў Парася. "Што дрэннага ў тым, каб паглядзець офіс?"
  
  
  Макалёх кінуў на Пігарэла злосны позірк. "Добра. Мы пойдзем у офіс бюатыфула". Яго людзі засмяяліся.
  
  
  Дзевяць чыноўнікаў-вадзіцеляў у ліфце, разлічаным на тузін людзей нармальнага росту, былі падобныя на ўпакоўку маленькай капялюшывай каробкі з пятнаццаціфунтавай вяндлінай. Схаваная свінцовая трубка Негронскі была неадкладна выяўлена навобмацак. Яго даволі груба выцягнулі з-пад курткі, прыхапіўшы з сабой кавалак сківіцы. Кроў сцякала па яго шыі на кашулю нападаючага. Негронскі нічога не сказаў. Усё было скончана.
  
  
  "Зігі, дзетка. Ты проста пакажы на чувака, які зрабіў гэта з табой. Мы разбярэмся, дзетка. Ніхто так не паступае з адным з маіх людзей", - крыкнуў Джетро.
  
  
  Але Нягронскі не мог бачыць свайго прэзідэнта ў цісканіне. Джетро быў самым маленькім чалавекам у ліфце, і Негронскі лічыў, што ён дзесьці схаваўся за Маккалохам і Свіннёй. Хоць Джетро павінен быў быць бачны, таму што ён бачыў, што здарылася з трубой. Негронскі паспрабаваў павярнуць галаву, каб убачыць, дзе быў Джетро. Яго твар вярнулі на месца. Магчыма, іх дваіх проста збілі б, а затым адправілі ў турму. Можа, гэта і адбылося б. Негронскі казаў сабе гэта ўсю дарогу да цокальнага паверха.
  
  
  Дзверы ліфта адчыніліся ў вялікім памяшканні, і мужчыны ўварваліся ў яго, як лопаецца лупіна ад сасіскі.
  
  
  Маккалох кінуў пагардлівы погляд на вялікую карту з дзіўнай назвай прафсаюза і запатрабаваў паведаміць, дзе знаходзіцца офіс Джетро.
  
  
  "Вунь там", - сказаў Джетро. Маккалох схапіў невысокага мужчыну ззаду за каўнер кашулі і пацягнуў яго да дзвярэй, на якія паказаў Джетро.
  
  
  "Яна зачыненая", - сказаў Джетро.
  
  
  "Мы пройдзем праз гэта", - сказаў Маккалох і штурхнуў мужчыну паменш у дзверы. Яна не ссунулася з месца.
  
  
  "Яго трэба адкрыць. Дазвольце мне хаця б адкрыць яго", - сказаў Джетро. Яго цела тузанулася ад удару, але яму ўдалося павярнуць ручку спачатку направа, затым налева, затым направа да ўпора, і дзверы адчыніліся.
  
  
  Маккалох шпурнуў цела ў пакой. "Я выйду праз пяць хвілін, хлопцы", - крыкнуў ён. "Сачыце за Зігі. Пакуль ніякіх грубіянстваў. Яму ёсць што нам расказаць", - залямантаваў Маккалох.
  
  
  З сардэчным смешкам ён увайшоў у пакой і зачыніў за сабой дзверы. Негронскі маўчаў, пазбягаючы глядзець у вочы іншым крутым кіроўцам. Калі ён нарэшце падняў вочы, то заўважыў, што яны таксама пазбягаюць яго позірку. Негронскі спадзяваўся, што калі яны пачакаюць дастаткова доўга, магчыма, у іх не хопіць духу прыкончыць яго. Магчыма, нават не давядуць яго да канца. Яны чакалі, як ім падалося, паўгадзіны. Для гэтага была важкая прычына. Мінула паўгадзіны.
  
  
  Негронскі памацаў сваю сківіцу, Пігарэла працягнуў яму насоўку.
  
  
  "Халодная вада не перашкодзіла б", - сказала Парася са збянтэжаным выглядам.
  
  
  "Так", - сказаў Негронскі. "Халодная вада была б дарэчы".
  
  
  "У вас тут ёсць лядоўня вада? Я маю ў выглядзе, недалёка".
  
  
  "У падвале няма вады".
  
  
  "У вас ёсць вада. Паглядзіце на гэтыя трубы".
  
  
  "Яны не для вады".
  
  
  "Для чаго яны патрэбныя?"
  
  
  "Я не ведаю. Але яны не для вады".
  
  
  "Так. Але яны падобныя на вадаправодныя трубы. Хіба яны не падобныя на вадаправодныя трубы, хлопцы? Я маю на ўвазе, што гэта вадаправодныя трубы. Так?" - сказала парася.
  
  
  "Заткніся", - сказаў Конар. "Проста заткніся".
  
  
  "Па-мойму, яны падобныя на водаправодныя трубы", - сказаў Свіння, змірыўшыся са своеасаблівымі эмацыйнымі выбліскамі сваіх паплечнікаў.
  
  
  Дзверы адчыніліся. Адтуль высунулася кудлатая галава Джына Джетро.
  
  
  "Э-э, Маккалох хоча цябе бачыць, Конар. Ты той, хто адвёў Зігі".
  
  
  "У яго была трубка", - сказаў Конар.
  
  
  "Правільна", - салодка сказаў Джетро. "Я разумею. Заходзь. Маккалох хоча табе сёе-тое сказаць".
  
  
  Можа быць, толькі можа быць, старыя абаянне Джетро спрацавала. Прыгожыя. Негронскі нават не адчуваў ніякай варожасці ў адносінах да Конар. Такія рэчы здараліся. Негронскі быў не з тых, хто трымае крыўду. Усё будзе добра.
  
  
  "Як ты думаеш, што адбылося?" - спытаў Раян.
  
  
  "Я не ведаю, можа быць, яны заключылі здзелку", – сказаў Волсіз.
  
  
  "Не-а. Маккалох не будзе заключаць здзелак з гэтым педыкам", - сказаў іншы прафсаюзны дэлегат.
  
  
  "Ён не адмаўляецца ад якіх-небудзь здзелак", - сказаў іншы.
  
  
  "Ён заключае здзелку", - сказаў Ваўчыц, раптам усміхнуўшыся Негронскі.
  
  
  "Я дакладна ведаю", - сказаў Пігарэла. "Я дакладна ведаю".
  
  
  Усе паглядзелі на Свінню.
  
  
  "Гэта вызначана вадаправодныя трубы", - сказала Свіння. "Гэта вадаправодныя трубы. Яны нават змакрэлі".
  
  
  "Падай мёртва", - сказаў Волсіз.
  
  
  "Божа", - сказаў Раян.
  
  
  "Гэта не вадаправодныя трубы", - сказаў Негронскі. Мінула яшчэ паўгадзіны. Дзверы адчыніліся.
  
  
  "Джэнтльмены, не маглі б вы зайсці, калі ласка?"
  
  
  Група кіўнула, і, як школьнікі, якія выстройваюцца ў чаргу на біту, усё накіраваліся ў офіс.
  
  
  "Мы заключылі здзелку", – прашаптаў Волсіз.
  
  
  Але ўгоды відавочна не было. Памяшканне, прыкладна ў тры разы большае за ліфт, было пустым, калі не лічыць жалезнага стала. Адна маленькая лямпачка адкідала ў пакой недастатковае жоўтае святло, з-за чаго канцы труб і патрубкі на сцяне здаваліся жудаснымі працягамі ценяў. Макалоха і Конара нідзе не было паблізу, а іншага выйсця не было. Ні вокны, ні дзверы.
  
  
  "Маккалах і Конар сказалі, што аддаюць перавагу Маямі-Бізун. Ім не падабаліся сучасныя ідэі. Яны з'ехалі", - сказаў Джетро.
  
  
  "Як яны выйшлі? Іншага выхаду няма", - сказаў Волсіз, аглядаючы пакой з адной дзвярыма і без вокнаў.
  
  
  "Яны пайшлі. А зараз давайце пяройдзем да справы. Вы, джэнтльмены, перашкаджаеце майму прэзідэнцтву. Вы хочаце быць багатым ці вы хочаце застацца ззаду ў паміраючай, рэакцыйнай, прагнай практыцы папярэдніх рэжымаў?"
  
  
  "Мы не будзем галасаваць без Макалоха і Конара", - сказаў прэзідэнт Driver са штата Мэн.
  
  
  "Тады ты ніколі не будзеш галасаваць, дзетка", - салодка сказаў Джетро.
  
  
  Гэта аказалася не так, таму што раптоўна ўсім стала відавочна, што адбылося. Адразу ж была аднагалосна прынята прапанова аб тым, што блок "Новая Англія" не жадае заставацца ў баку ад паміраючай, рэакцыйнай, прагнай практыкі старога рэжыму.
  
  
  "Лепшы кідок - Джетро", - крыкнуў адзін з дэлегатаў, паўтараючы лозунг, які ён бачыў на пачку рэкламных праспектаў, выкінутых ім тыдзень назад. Ён пашкадаваў, што ў яго іх няма зараз.
  
  
  "Ідзі з Джетро. Лепшы кідок - Джетро", - скандавалі іншыя дэлегаты.
  
  
  Джын Джетро супакоіў сваіх новых прыхільнікаў. "Ну і справы, хлопцы. Я не ведаю, што сказаць. Я думаю, што да Міжнароднага братэрства вадзіцеляў прыйшла новая прытомнасць".
  
  
  У Пігарэла было адно пытанне. Ён усё яшчэ непакоіў яго.
  
  
  "Містэр Джетро", - сказаў ён. "Гэта вадаправодныя трубы, якія ідуць у гэты офіс, ці не?"
  
  
  "Гэта вадаправодныя трубы, Свіння", – сказаў Джетро.
  
  
  Пігарэла заззяў. "Глядзі. Я ж казаў табе." Ён быў такі шчаслівы, што нават прапанаваў вынесці смецце, паколькі вакол будынка, падобна, яшчэ не было прыбіральшчыкаў, а каля дзвярэй містэра Джетро стаялі два вялікія пластыкавыя мяшкі для смецця.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  Доктар утаропіўся на які памірае мужчыну, які ляжаў на стале з белай абіўкай, слаба дыхаючы, хірургічныя лямпы адкідалі бледнае святло на яго падцягнутае цела. Калі б хто-небудзь паглядзеў на яго вось так, у выкладзеным белай кафляй пакоі з хірургічнымі ракавінамі і медыцынскімі інструментамі, можна было б падумаць, што ён глядзіць на нармальнага чалавека, які рыхтуецца да аперацыі.
  
  
  Можна было б таксама падумаць, што ён у шпіталі. Але доктар Джэральд Брэйтуэйт ведаў лепш. Ён пільна глядзеў на пацыента, які ў выпадковыя моманты прытомнасці зваў сябе Рыма.
  
  
  Калі б гэта быў нармальны чалавек, ён бы сказаў, што мужчына быў у шоку. Пульс быў нерэгулярным. Тэмпература ўпала. І дыханне было хаатычным. Шок. Але пацыент час ад часу ненадоўга ачуньваў, як быццам у яго не было шоку, а належнае медыцынскае лячэнне шоку толькі прывяло да таго, што гэты чалавек быў небяспечна блізкі да смерці.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт пакруціў галавой. Ён пачаў нешта казаць медсястры, расказваць ёй, расказваць каму-небудзь, любому ў гэтым вар'яцкім доме "Аліса ў Краіне цудаў", аб праблемах, з якімі сутыкнуўся гэты пацыент. Прагучала пачатак слова, затым нічога. Гэта таксама было б бескарысна. Медсястра не гаварыла ні слова па-ангельску.
  
  
  Але чаму доктар Брэйтуэйт павінен дзівіцца? Гэта была нават не бальніца. Усё было не так, як здаецца. Звонку гэта была вугальная баржа, якая стаяла на якары ў вусці ракі ў нейкім паўднёвым штаце. Ён лічыў, што гэта поўдзень, таму што ён убачыў зоркі перад тым, як самалёт прызямліўся ў маленькім аэрапорце, на якім не было ні паказальнікаў, ні іншых самалётаў. Проста верталёт, каб даставіць яго на вугальную баржу ў вусце ракі. Калі нехта праходзіў праз адтуліну ў кучы вугалю, ён адразу ж апыняўся ў маленькай бальніцы. Ужо тады трэба было пачаць скардзіцца, але калі чалавек прагны да запаветнай мары, ён не пачынае сумнявацца, пакуль не становіцца занадта позна.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт паглядзеў на сваю медсястру, нейкую ўсходнееўрапейскую. Ён не мог успомніць мову.
  
  
  Пацыент застагнаў. Доктар Брэйтуэйт падаў знак, што варта замяніць сталёвыя рамяні на шчыкалатках і запясцях. Ніхто не хацеў быць сведкам яшчэ аднаго выступлення гэтага пацыента. Учора ён упаў са стала. Гэта было дрэнна. Ён мог параніцца. Ён гэтага не зрабіў. Гэта было шакіруюча. Пацыент быў у напаўпрытомным стане і ў паветры, як котка, павярнуў сваё цела, каб прызямліцца на рукі і ногі. Чалавечыя істоты гэтага не рабілі. Яны не паварочваліся ў паветры, як каты.
  
  
  Але чаму доктар Брэйтуэйт павінен дзівіцца? Толькі цела выглядала чалавечым. Нервовая сістэма, як выявіў доктар Брэйтуэйт, калі ўпершыню патрапіў у гэты жудасны сон, была не чалавечай. Клеткі былі чалавечыя. Структура была чалавечай. Але некаторыя аспекты нервовай сістэмы былі настолькі павялічаны, настолькі звышадчувальныя, што гэта была ўвогуле не чалавечая нервовая сістэма.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт зноў паказаў на рамяні. Ён усміхнуўся, не шчырай усмешкай, але прыкметай таго, што ён хацеў бы, каб нешта было зроблена. Медсястра ўсміхнулася ў адказ. Яна наклала рамяні. Сталёвыя рамяні былі пад рукой. доктару Брэйтуэйту не трэба было іх замаўляць. Іх паказаў яму той доктар Сміт у першы дзень на баржы падчас экскурсіі па схаванай бальніцы з палатай на дваццаць чалавек і персаналам з трох чалавек: доктар Сміт, медсястра, якая не размаўляла па-ангельску, і гэты неверагодны, шалёны стары-азіят.
  
  
  "Звычайныя ўтрымліваючыя рамяні ўжо ляжаць на гэтым стале", - сказаў доктар Сміт. "Але ў нас ёсць іншыя, больш трывалыя".
  
  
  "У гэтым няма неабходнасці", – сказаў доктар Брэйтуэйт. "Ніхто не можа вызваліцца ад аднаго з гэтых рамянёў. Ветэрынары выкарыстоўвалі іх нават для гарыл". О, якім дурнем ён быў. Звычайныя рамяні парваліся ў першы ж дзень.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт утаропіўся на бліскучыя сталёвыя рамяні, прышпіленыя да буйных запясцяў. За ўсім гэтым стаяў доктар Сміт. Рэпутацыя доктара Сміта будзе заплямлена, калі пра гэта... пра гэтае выкраданьне стане вядома.
  
  
  Гэта было выкраданне, чорт вазьмі, нават калі доктар Брэйтуэйт пагадзіўся. Гэта было выкраданне за межамі штата, калі такое ўвогуле мела месца. Доктар Брэйтуэйт сціснуў кулакі. Ён заўважыў, што медсястра выглядала занепакоенай. Ён прымусіў сябе ўсміхнуцца, каб паказаць, што не злуецца на яе.
  
  
  Доктар Гаральд Сміт, дырэктар санаторыя Фолкрофт у Раі, штат Нью-Ёрк, меў выдатную рэпутацыю. І гэтая рэпутацыя была б не такая добрая, калі доктар Брэйтуэйт выйшаў з гэтай бальніцы, якая была замаскіравана пад баржу. Ён расказаў бы ўсяму свету, што здарылася з адным з вядучых тэрапеўтаў краіны.
  
  
  Усё гэта здавалася такім бяскрыўдным, і так, што ж, да таго ж прыбытковым. Калі б доктар Сміт не ведаў пра асаблівы план доктара Брэйтуэйта, ці надзеі, ці нават мары, якую можна назваць гэтым, доктар Брэйтуэйт ніколі б не пагадзіўся неадкладна агледзець асаблівага пацыента, пацыента, які быў "Усяго ў некалькіх кроках ад Фолкрофта". Але доктар Сміт ведаў аб гэтай мары. Ён ведаў і абяцаў увасобіць яе ў жыццё. Цэлая медыцынская школа, пабудаваная вакол канцэпцый, якія, як ведаў доктар Брэйтуэйт, былі сапраўднымі, неабходнымі і напэўна прывядуць да поспеху, - канцэпцый, якія яшчэ трэба было апрабаваць іншым. Канцэпцый, якія доктар Брэйтуэйт, за трыццаць гадоў працы адным з вядучых тэрапеўтаў краіны, сфармуляваў. доктар Брэйтуэйт павінен быў западозрыць нядобрае, калі доктар Сміт патэлефанаваў у яго офіс у Нью-Ёрку і неадкладна ці амаль неадкладна прапанаваў яму лякарню. О, хіба не было б здорава, калі б доктар Брэйтуэйт змог заехаць у Фолкрофт сёння днём, каб крыху пабалбатаць пра медыцынскую школу? О, хіба не было б здорава, калі б папярэднія падрыхтаванні можна было правесці прама цяпер, таму што Фолкрофт таксама зацікавіўся гэтай новай канцэпцыяй?
  
  
  Як доктар Сміт даведаўся пра новыя канцэпцыі медыцынскай школы, калі доктар Брэйтуэйт расказаў пра гэта толькі некалькім сябрам? Гэта доўгая гісторыя. Пра гэта доктару Брэйтуэйту варта было б пагаварыць, калі ён дабярэцца да Фолкрофта. І доктару Брэйтуэйту нават не прыйшлося б весці машыну. У Нью-Ёрку быў кіроўца, які працаваў у санаторыі і быў бы рады адвезці доктара Брэйтуэйта прама зараз.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт спыніўся, каб падумаць? У доктара Брэйтуэйта ўзніклі падазрэнні? Ці адрэагаваў доктар Брэйтуэйт як спелы, інтэлігентны чалавек? Не. доктар Брэйтуэйт думаў толькі пра медыцынскую школу, загарнуў свае планы ў вялізны папяровы скрутак і адмяніў прызначаныя на другую палову дня сустрэчы.
  
  
  Гэта быў першы крок. Другім, па нейкай невытлумачальнай прычыне, было медыцынскае абследаванне. Доктар Брэйтуэйт пагадзіўся на гэта. Іншы тэрапеўт такога ж рангу таксама праходзіў абследаванне.
  
  
  "Прывітанне, Джэры. Джэральд Брэйтуэйт. Як у цябе справы?"
  
  
  "Выдатна. Выдатна", - сказаў доктар Брэйтуэйт.
  
  
  "Гэты Фолкрофт - гэта нешта накшталт месца. У іх грошы цякуць з вушэй".
  
  
  "Гэта так?" - спытаў доктар Брэйтуэйт. "Гэта так?"
  
  
  Доктар Сміт здаваўся неверагодна зацікаўленым новай бальніцай. Ён нават назваў даты будаўніцтва. Але ён спяшаўся. Ці мог прыватны самалёт санаторыя даставіць доктара Брэйтуэйта назад у Нью-Ёрк? Яны маглі б абмеркаваць новую медыцынскую школу ў самалёце.
  
  
  Вядома, пагадзіўся доктар Брэйтуэйт. Гэта быў трэці крок. Самалёт не прызямліўся ў Нью-Йорку. Амаль адразу пасля таго, як ён узляцеў з невялікага аэрапорта Вестчэстэра, адбыліся дзве рэчы. Па-першае, доктар Сміт паабяцаў медыцынскую школу. Па-другое, не мог бы доктар Брэйтуэйт агледзець пацыента, пра якога доктар Сміт вельмі турбаваўся. Ён быў на поўдзень ад Нью-Ёрка, і калі б доктар Брэйтуэйт мог зірнуць на яго зараз, доктар Сміт быў бы вельмі ўдзячны.
  
  
  Чацвёртая і апошняя памылка.
  
  
  "Так, доктар Сміт. Я быў бы рады".
  
  
  Паездка на поўдзень заняла дзве з паловай гадзіны, хутка надыходзіла ноч. У аэрапорце гэта заняло ўсяго некалькі хвілін на верталёце. Верталёт прызямліўся на шырокую кучу вугалю. Доктар Брэйтуэйт адчуваў пах балот найблізкіх земляў. Брыз прыносіў паветра з салёнай вадой. Гэта была рака побач з акіянам.
  
  
  А потым у дзірку ў адной з вугальных куч, і дзверы за ім зачыніліся, і доктар Сміт быў ужо не такі прыязны.
  
  
  "Вы вылечыце гэтага пацыента", - сказаў доктар Сміт. "Са мной можна звязацца па тэлефоне, які вы знойдзеце ў пакоі далей па калідоры".
  
  
  Збеглы агляд гэтай лякарні, а затым доктар Сміт сышоў, і вось доктар Джэральд Брэйтуэйт амаль тыдзень знаходзіўся ў вар'яцкім доме з медсястрой, якая не размаўляла па-ангельску, пацыентам, які толькі нагадваў чалавека, і азіятам, які размаўляў па-ангельску, але нічога не разумеў.
  
  
  Доктар Джэральд Брэйтуэйт назіраў, як цела паторгвалася.
  
  
  "Я думаю, рамяні вытрымаюць", - сказаў ён.
  
  
  Цёмнавокая медсястра збянтэжана паглядзела на яго. Ён паказаў на рамяні, пацягнуў за іх і ўсміхнуўся. Медсястра ўсміхнулася ў адказ. Выдатна. Мова жэстаў.
  
  
  Калі б толькі гэты дзіўны стары азіят, відаць, за тры ўдыхі ад магілы, таксама не гаварыў па-ангельску. Гэта было б падмогай. Ён быў перашкодай з першага дня, калі навіс над целам, назіраючы, абмацваючы яго доўгімі пазногцямі, з недаверам гледзячы на ??доктара. Ён растлумачыў Брэйтуэйту, што адбылося.
  
  
  "Гамбургер", - сказаў стары. "Бруд у яго сутнасці".
  
  
  "Вы прыберацеся адсюль?" - сказаў доктар Брэйтуэйт. "Як я магу абследаваць пацыента, калі вы тыкае ў яго пальцам?"
  
  
  "Мой сын увабраў бруд у сваю сутнасць", - настойваў старажытны азіят. "Гэта павінна быць выдаленае".
  
  
  Доктар Брэйтуэйт выклікаў санітара, каб той панёс старога. Нікога не было. Ён паспрабаваў зрабіць гэта сам. Ён адштурхнуў. Далікатнае стварэнне не паварушылася. Ён схапіўся за плячо. Плячо, здавалася, выслізнула з яго рук. Доктар Брэйтуэйт націснуў на грудзі. Стары не мог важыць і сто фунтаў, але ён не рухаўся. Доктар Брэйтуэйт важыў для мужчыны сярэдніх гадоў 195 фунтаў ці каля таго. Ён худнеў на працягу апошняга месяца. Доктар Брэйтуэйт зноў штурхнуў, і зноў ніякага руху.
  
  
  Затым, адчуваючы нарастаючы гнеў у спалучэнні са сталым расчараваннем ад якая склалася сітуацыі, ён кінуўся на далікатнага мужчыну. І адскочыў. Спінай аб падлогу. Адскочыў.
  
  
  "Вам вельмі пашанцавала, што я маю патрэбу ў вашых паслугах", - сказаў стары. На працягу наступных некалькіх дзён ён заставаўся ў стала, на якім ляжаў пацыент, назіраючы за лекарам, назіраючы за пацыентам, задаючы пытанні аб той ці іншай прыладзе.
  
  
  "Добра", - сказаў ён нарэшце. "Магчыма, вы зможаце выратаваць яго". І з гэтымі словамі ён выйшаў з пакоя і пайшоў па калідоры, і з таго часу яго ніхто не бачыў.
  
  
  Пацыент быў жахлівы рэфлексамі. Дакрананне да адной цягліцы выклікала цэлую серыю рэакцый, як быццам цягліцам была дадзена памяць ці яны былі запраграмаваны. Дакрананне да калена выклікала шквал рухаў рук, настолькі хуткіх, што яны здаваліся размытымі.
  
  
  І напаўпрытомны лопат. Калі верыць ілюзіям, гэтага чалавека публічна пакаралі смерцю электрычным токам, каб ён мог ператварыцца ў свайго роду суперзброю без мінулага, без асобы. Там былі фрагменты заяў, такіх як "Чыун".
  
  
  "Такі бізнес, мілая".
  
  
  "Зацісні сэрца".
  
  
  Пацыент, відавочна, пакутаваў ад пачуцця віны з-за памылкі, што ён забіў мноства людзей. Пацыент нешта мармытаў аб раўнавазе, штуршках і піках. Цягліцы тузануліся, вочы адкрыліся, з'явілася некаторая прытомнасць, а затым зноў заснуў.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт утаропіўся на пацыента, які роўна дыхаў. Што, чорт вазьмі, з ім было не так? Гэта супярэчыла медыцынскім ведам.
  
  
  Адзіная даступная падказка прыйшла з "олд Арыентал" у першы дзень. Гамбургер. Хммм. Гамбургер.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт рассеяна дакрануўся да сталёвых папружак. Гамбургер. Ён паглядзеў на гадзіннік. Яго папярэдзілі, каб ён не турбаваў "Арыентал" да 4.30 папаўдні, і гэта было менавіта зараз. Гамбургер. Гэтая нервовая сістэма.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт хутка выйшаў з пакоя з хірургічнымі лямпамі і пайшоў па калідоры. Ён пастукаў у дзверы. Ён пачакаў. Унутры салодкагучны орган з дзённай мыльнай оперы завываў сваю цяжкую мелодыю. Затым нехта прадаваў мыла. Дзверы адчыніліся.
  
  
  Апрануты ў шафранавае кімано пажылы азіят з абурэннем пацікавіўся пра манеры доктара Брэйтуэйта, яго выхаванне і пра тое, па якім праве ён, доктар Брэйтуэйт, лічыць, што можа разбураць настрой артыстызму?
  
  
  "Той гамбургер, які, як вы сцвярджаеце, нанёс шкоду. Дзе пацыент яго ўзяў".
  
  
  "Ад бруду, невуцтва і глупства".
  
  
  "Не. Назва ўстановы, у якой яму прадалі гамбургер".
  
  
  "Мяне клічуць сабака і сын сабакі. Назва "Хэпі Гамбургерс Халарана".
  
  
  "Вось і ўсё. Вядома. Цяпер я разумею", - сказаў доктар Брэйтуэйт. "З яго нервовай сістэмай, натуральна, ён запаў бы ў паўкаматозны стан".
  
  
  "З-за бруд сутнасці".
  
  
  Не. Не. Не. людзей з-за яго ўзнікаюць праблемы з нервовай сістэмай. Гэтая нервовая сістэма… ну, гэта проста перайшло ў паўсон”.
  
  
  "Ты гаворыш загадкамі", - сказаў стары.
  
  
  "Ты меў рацыю. Нешта было ў гамбургеры".
  
  
  "Дамешак жывёльнага тлушчу. Празмернае патуранне сваім жаданням. Адсутнасць асабістай дысцыпліны".
  
  
  "Не. Глутамат натрыю".
  
  
  Твар старога зморшчыўся ў здзіўленні.
  
  
  "Я кажу вам, духоўны сын Майстра Сінанджу парушыў чысціню сваёй сутнасці, ясна, проста і зразумела, а затым вы кажаце мне "глутамат натрыю". Такім чынам, пра што ты кажаш?"
  
  
  "Глутамат натрыю - гэта хімічнае рэчыва".
  
  
  Стары кіўнуў.
  
  
  "Гэта ў ежы".
  
  
  Стары кіўнуў.:
  
  
  "Гэта было ў гамбургеры, з'едзеным пацыентам".
  
  
  Стары кіўнуў.
  
  
  "Глутамат натрыю ўплывае на некаторыя нервовыя сістэмы".
  
  
  Стары гэта разумеў.
  
  
  "З неверагодна тонка настроенай нервовай сістэмай пацыента гэта прывяло да хаосу".
  
  
  Стары ўсміхнуўся. "Для лекара вы вельмі дурныя. Я не разумею ні слова з таго, што вы кажаце. Пойдзем. Пойдзем да майго сына. Яму яшчэ лепш?"
  
  
  "Не моцна, можа быць, сёння. Можа быць, заўтра ці паслязаўтра, але ён вызначана паправіцца".
  
  
  "Я прашу вас аб ласцы", - сказаў стары.
  
  
  Брэйтуэйт слухаў з павагай.
  
  
  "Калі я ўпершыню растлумачыў вам, што прычыніла шкоду, я выпадкова сказаў, што гэты белы чалавек быў сапраўдным сынам Майстра Сінанджу, хоць ён і быў белым".
  
  
  Брэйтуэйт кіўнуў. Ён успомніў гэтае ідыёцкае трызненне.
  
  
  "Не дазваляйце пацыенту ведаць пра гэта. Калі ён думае, што ў ягонай душы ёсць хоць кропля карэйца, з ім будзе немагчыма жыць. Я называю яго белым".
  
  
  "Ён еўрапеец", - сказаў доктар. "Я б сказаў, міжземнаморска-паўночнаеўрапейскае спалучэнне. Высокія скулы могуць недзе ў ім паказваць на славянства, але ён белы".
  
  
  "Гэта кажу я. Не ты. Ты не можаш называць яго белым. Цяпер ты разумееш? Проста, не?"
  
  
  У той вечар, калі пацыент пазбаўляўся ад апошняга эфекту глутамата натрыю, стары азіят шчасліва напяваў. Ён пацалаваў пацыента ў лоб. Ён усміхнуўся. Ён заспяваў. Ён танчыў вакол стала. Калі пацыент міргнуў вачыма і сказаў. "Дзе я?" стары раптам прыйшоў у лютасць, яго далікатныя, кашчавыя рукі замахалі.
  
  
  “Мёртвы. Ты павінен быць мёртвы. Няўдзячны, жудасны, недысцыплінаваны белы чалавек. Ты белы чалавек. Ты заўсёды будзеш белым чалавекам. Ты нарадзіўся белым і памрэш белым чалавекам. Белы чалавек з гамбургерамі белага чалавека”.
  
  
  "Госпадзе, Чыўне, адчапіся ты ад мяне. Што здарылася?" - спытаў пацыент. Ён паглядзеў на рамяні і, здавалася, развесяліўся. Ён паглядзеў на доктара Брэйтуэйта.
  
  
  "Хто гэты прыдурак са стетоскоп?" спытаў ён.
  
  
  Гэта прывяло пажылога азіята ў лютасць.
  
  
  "Хто гэта? Хто гэта? Што гэта? Што гэта?" - залямантаваў стары. "Цяпер у вас ёсць пытанні. У вас шмат пытанняў аб тым-то і тым-то, але вы не падвяргаеце сумневу тое, што вы ўводзіце ў свой крывацёк ".
  
  
  Доктару Брэйтуэйту было дастаткова. Ён хутка з'едзе, сказаўшы доктару Сміту, што пацыент знаходзіцца на шляху да акрыяння. Ён не дазволіў бы ператварыць свой офіс у цырк, нават калі б ён быў схаваны пад грудамі вугалю на баржы ў рацэ.
  
  
  "Вы там, - строга сказаў ён пацыенту, - пакладзяце галаву назад на стол".
  
  
  "Дзе я, Чыун?" спытаў пацыент, ігнаруючы доктара Брэйтуэйта.
  
  
  "Гэта вельмі важна. Тое, што ты пытаешся. Гэта ты павінен ведаць. Ты памрэш, калі не даведаешся гэтага, Рыма", - завішчаў азіят па імі Чіун. У яго голасе гучаў трыўмф.
  
  
  "Вас клічуць Рыма, дакладна?" сказаў доктар Брэйтуэйт. "Якое ў вас прозвішча?"
  
  
  "А ў цябе які?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Пытанні задаю я. Калі ты на іх не адкажаш, то застанешся прывязаным да стала".
  
  
  З лёгкім смяшком і рухам цела, грацыёзным, як у любой балярыны, пацыентка разарвала путы і апынулася на падлозе.
  
  
  "Хто гэты хлопец, Чыун?"
  
  
  "Хто твой страўнік? Ага. Вось у чым пытанне".
  
  
  У канцы калідора было чуваць, як адчыняецца ўваход ва ўтоеную лякарню. Мэтанакіраваныя крокі. Адчыняюцца дзверы. Увайшоў доктар Гаральд Сміт з маскай спакою на цытрынавым твары.
  
  
  "Я мог чуць вас звонку баржы", - сказаў доктар Сміт. "Спыніце гэты шум".
  
  
  Ён злосна паглядзеў на пацыента.
  
  
  "Хммм. Вельмі добра, доктар Брэйтуэйт. Я бы жадаў пагаварыць з вамі сам-насам хвілінку, калі вы не пярэчыце".
  
  
  "Мне таксама трэба сказаць вам некалькі слоў, доктар Сміт".
  
  
  "Так. Я ўпэўнены, што ведаеце. Я ўсё коратка растлумачу. Сустрэнемся ў канцы калідора. Я хацеў бы спачатку пагаварыць з пацыентам, калі вы не пярэчыце".
  
  
  Доктар Брэйтуэйт злосна паглядзеў на Сміта.
  
  
  "Я буду ў пакоі ў канцы калідора і дам вам роўна дзесяць хвілін, каб скончыць тлумачэнне мне, што ўсё гэта значыць", – сказаў доктар Брэйтуэйт. "Дзесяць хвілін, доктар Сміт".
  
  
  Брэйтуэйту не было чаго пакаваць, інакш ён бы спакаваў. З пакоя, у якім ён спаў, ён вынес невялікі пластыкавы пакет, у якім знаходзіўся інструмент, зроблены з металу і чорнага пластыка. Гэта было падобна на электрычны дрыль, але ў ім не выкарыстоўваўся ток. Ён уставіў у інструмент бутэлечку з моцным нервова-паралітычным сродкам. Гэта была аўтаматычная іголка, якая выкарыстоўвалася для прышчэпкі многіх людзей, калі звычайны шпрыц забраў бы занадта шмат часу. Доза, усталяваная доктарам Брэйтуэйтам, была блізкая да смяротнай. На гэты раз ён не быў заклапочаны лячэннем атрымальніка. Ён клапаціўся аб жыцці. І калі яму даводзілася забіваць, каб выжыць, у яго было на гэта права. Ён асцярожна ўставіў аўтаматычную іголку пад свой белы халат. Яна стрэліць дастатковай колькасцю дэпрэсанта, каб абезрухоміць атрымальніка. Для дзіўнага пацыента, чыя нервовая сістэма ўжо падвергнулася сур'ёзнаму выпрабаванню, гэта магло аказацца смяротным. Ды будзе так.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт зайшоў у маленькі пакой у канцы калідора і пачаў чакаць. Пацешна, яны забяспечылі яго гэтай прыладай па першым патрабаванні. Ён проста патэлефанаваў Сміту, і на працягу васьмі гадзін нехта ўваходзіў на баржу з пасылкай. Ах, якое абслугоўванне. Магчыма, там нават будзе мэдычная школа, якую яму абяцалі. У гэтым выпадку аўтаматычную іголку не прыйшлося б выкарыстоўваць. Гэта быў проста фактар бясьпекі. На ўсялякі выпадак.
  
  
  Са свайго месца доктар Брэйтуэйт мог бачыць, як Сміт крочыць па калідоры, цяжка ступаючы, з лёгкім намёкам на сутуласць у плячах, як быццам ён нёс цяжкі груз, нябачны нікому, акрамя носьбіта. Доктар Сміт увайшоў у пакой і сеў. Ён пазбягаў погляду доктара Брэйтуэйта. Нарэшце доктар Сміт паглядзеў проста на яго.
  
  
  "Спачатку дазвольце мне сказаць, доктар Брэйтуэйт. У вас быў адзін з двух варыянтаў. З іншым вы пазнаёміліся ў Фолкрофце, яшчэ адным вядучым тэрапеўтам. У вас рак страўніка. Ён у добрым здароўі. Вам засталося жыць, магчыма, пяць гадоў, у залежнасці ад аперацыі.Яго шанцы выжыць вышэй.Таму мы абралі вас.Гэта было чыннікам праверкі ў Фолкрофце.Мы збіраемся забіць вас, і я меў намер забіць таго, каго мы абярэм.Я збіраюся сказаць вам, чаму вы павінны памерці.Гэта несправядліва, я ведаю Але мы ў адчайным становішчы. Мы былі ў такім становішчы з моманту нашага заснавання. Калі б Амерыка не вісела на валаску, нас бы наогул не існавала”.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт прасунуў руку пад свой белы медыцынскі халат і сціснуў дзяржальню іголкі. Яна была вільготнай і ліпкай.
  
  
  "Гэта даволі шмат, каб пераварыць, доктар Сміт. Я маю на ўвазе пачуць аб вашай уласнай смерці падобнай выявай".
  
  
  "Я ведаю. Мы маглі б забіць цябе без твайго ведама, калі ты выйшаў з баржы, прыносячы мае прабачэнні, калі ў цябе былі планы адносна новай медыцынскай школы, а потым нічога. Ты б нічога не адчуў. Але я думаю, што тваё жыццё нешта значыла, і я думаю, што твая сьмерць таксама павінна нешта значыць”.
  
  
  Доктар Сміт уздыхнуў і пачаў.
  
  
  "Даволі шмат гадоў таму амерыканскі прэзідэнт — дарэчы, якога ўжо няма ў жывых — вырашыў, што краіна рухаецца да хаосу, што злачыннасць расце і будзе расці яшчэ хутчэй. Гэты прэзідэнт вырашыў, што Канстытуцыя Злучаных Штатаў не працуе, што ў вас не можа быць усіх гэтых асабістых гарантый і падтрымліваць падабенства цывілізацыі, калі так шмат, так шмат людзей адмаўляюцца падпарадкоўвацца закону.Амерыканскі народ - гэта не той народ.Пачынаючы з найбуйных карпарацый і сканчаючы самым дробным выкрадальнікам аўтамабільных каўпакоў, гэтая нацыя падвяргаецца нападкам, і так ужо доўгі час "Гэты напад няўмольна прывёў бы да стварэння паліцэйскай дзяржавы".
  
  
  "Гэта магло б прывесці да большай колькасці свабод", - з горыччу сказаў доктар Брэйтуэйт.
  
  
  "Не. Гэта факт палітычнай навукі, што за хаосам нязменна ідзе дыктатура. Самыя вялікія свабоды існуюць у мірны час. Амерыка, як усе мы ведалі, памірала. Каб змагацца з гэтым, прэзідэнт не мог сам парушыць закон, таму што гэта даказала б, што Канстытуцыя не працуе.Не.Ні адзін існуючы праваахоўны орган не мог спыніць хвалю ў адпаведнасці з Канстытуцыяй.Таму прэзідэнт зрабіў нешта яшчэ.Ён вырашыў даць перавагу выжыванню нацыі.Ён вырашыў, што калі нацыя не можа выжыць у рамках Канстытуцыі, ён створыць нешта па-за Канстытуцыяй, што прымусіць яе працаваць”.
  
  
  "Гэта тое ж самае, што парушэнне Канстытуцыі", - сказаў Брэйтуэйт.
  
  
  "Правільна", - сказаў доктар Сміт. "Але што, калі б гэтай арганізацыі не існавала?"
  
  
  "Я не разумею".
  
  
  "Што, калі б арганізацыя не існавала ў дзяржаўным бюджэце? Што, калі б толькі тры чалавекі ведалі пра яе, чым яна займаецца? Што, калі б многія людзі, якія працавалі на яе, не ведалі, на каго яны працуюць і чаму? Што? , калі яго бюджэт быў выпампаваны з паўтузіна федэральных агенцтваў? Што, калі яго проста не існавала наогул?"
  
  
  "Гэта немагчыма. Не можа быць, каб вялікая колькасць людзей працавала на арганізацыю і не ведала аб гэтым", - сказаў Брэйтуэйт.
  
  
  "Вось тут-то ты і памыляешся. Я таксама так думаў спачатку, пакуль не зразумеў, што большасць людзей, якія працуюць сёння ў Амерыцы, ведаюць, на каго яны працуюць, толькі таму, што ім сказалі".
  
  
  "Гэта абсурд".
  
  
  "На каго ты працуеш?"
  
  
  "Ну, у мяне ёсць бальнічны савет, дырэктар бальніцы, і ў мяне прыватная практыка".
  
  
  "Апошняе - гэта самазанятасць. У бальніцы вы ўпэўненыя, што працуеце на кіраванне, ці вы ведаеце, таму што вам сказалі, і вы бачыце гэтых людзей вакол?"
  
  
  Доктар Брэйтуэйт падумаў над гэтай заявай. Доктар Сміт працягнуў.
  
  
  "Цяпер. Наша галоўная задача - сачыць за тым, каб пракуроры атрымалі інфармацыю, якую яны звычайна не атрымалі б. Што несумленныя копы выкрыты, таму што хтосьці проста выпадкова прагаварыўся, і проста так здарылася, што ўзнік грамадскі ціск. Мы нават прафінансавалі раман пра арганізаваную злачыннасць, каб выкрыць яе, выставіць на ўсеагульны агляд.Калі дон мафіі стварыў грамадскую арганізацыю, каб паспрабаваць здушыць ФБР, мы выклікалі трэнні ў шэрагах арганізаванай злачыннасці.Яго застрэлілі такія ж, як ён.Толькі зрэдку мы забіваем самі. паколькі наша сакрэтнасць такая неабходная, забойства здзяйсняе толькі адзін чалавек - адна чалавечая істота, на якую мы належым.Гэта памяншае верагоднасць выкрыцця.Бачыце, для нас выкрыццё азначае публічнае прызнанне ўрадам таго, што Канстытуцыя не працуе.Мы не можам сабе гэтага дазволіць. Гэта сапраўды азначала б, што ўся нашая праца знікла дарма”.
  
  
  "Што адбываецца, калі гэтага чалавека арыштоўваюць і правяраюць яго адбіткі пальцаў?"
  
  
  "Ну, шанцы на тое, што нехта зможа яго затрымаць, невялікія, але ў яго няма зарэгістраваных адбіткаў пальцаў".
  
  
  "Вы забралі гэта ў ФБР?"
  
  
  "Не. Нам не трэба было. Ці бачыце, чалавека, якога вы дапамаглі выратаваць, не існуе. Ён быў публічна пакараны на электрычным крэсле. Яго файлы былі перададзеныя аўтаматычна. Наш Разбуральнік, як мы яго завем, самы ўразлівы з усіх нас, паколькі ён дзейнічае за межамі Фолкрофта, падвяргаючы сябе небяспекі. Не, ён адзін з трох, хто ведае, і мы не маглі дазволіць яму ўсталяваць асобу. Што можа быць лепшым інструментам, чым мерцвяк ".
  
  
  "Яго нервовая сістэма ўнікальная".
  
  
  "Напэўна, прыкладна такі ж, як зараз у Чыуна. Чыун - яго трэнер".
  
  
  "Зразумела", - сказаў Брэйтуэйт. "Азіят таксама ведае".
  
  
  “Не. Ён не ведае дакладна, хто мы такія, і яму ўсё роўна. Яму плацяць. І грошы дастаўляюцца туды, куды ён хоча. Яму ўсё роўна, хто мы. Ён, верагодна, самы сапраўдны прафесіянал з тых, хто цяпер жыве”.
  
  
  "А трэці мужчына?"
  
  
  "Кожны дзейны прэзідэнт".
  
  
  "Што адбываецца, калі прэзідэнт ідзе ў адстаўку".
  
  
  "Ён паведамляе пра гэта новаму прэзідэнту, а пасля сам ніколі больш не кажа пра гэта. Мы просім іх забыцца, і — вы будзеце здзіўлены — яны гэта робяць".
  
  
  "Што перашкодзіла б вам захапіць уладу ў краіне?"
  
  
  "У нас ёсць убудаваныя сродкі абароны. І, акрамя таго, наша адзіная атакавалая сіла - гэта адзін чалавек, і, хоць ён незвычайны, яму не параўнацца з войскам. Яго лепшая зброя, як ён кажа мне, - сакрэтнасць. У адкрытай вайне ён быў бы асуджаны. Проста паглядзіце на канфлікт з Японіяй падчас другой сусветнай вайны. Вядома, як мужчына да мужчыны, японцы лепш разбіраліся ў баявых мастацтвах”.
  
  
  Доктар Брэйтуэйт сціснуў ручку прылады для ін'екцый. Ён адчуў халодную хітрасць, якой ніколі раней не ведаў, гледзячы на сваю магілу і не турбуючыся. Проста дзейнічаючы.
  
  
  "Вы планавалі маё забойства з самага пачатку, калі патэлефанавалі мне, доктар Сміт, ці не так?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Гэта той спосаб, якім вы абараняеце ліст паперы? Парушаючы яго?"
  
  
  "Калі ў лесе падае дрэва і ніхто гэтага не чуе, ці выдае яно гук?" спытаў доктар Сміт.
  
  
  Адным плыўным рухам доктар Брэйтуэйт выцягнуў ігольчастую прыладу з-пад пінжака. Доктар Сміт не паварушыўся. Доктар Брэйтуэйт убачыў пацыента, які ішоў па калідоры, і паднёс аўтаматычную іголку да запясця доктара Сміта. "Не рухайцеся, ці вы мёртвыя", - сказаў ён.
  
  
  Доктар Сміт мелькам зірнуў на іголку, а затым зноў на пацыента, як быццам іголка не мела ніякага значэння, быццам доктар Брэйтуэйт паклаў кавалачак мяты на руку доктара Сміта. Але, як і было загадана, апошні не паварушыў рукой.
  
  
  "У вас таксама не ў парадку з арыфметыкай", - сказаў доктар Брэйтуэйт. "Вы сказалі, трое мужчын. Што наконт чалавека, які завербаваў ваша зброю?"
  
  
  "Ён быў паранены, - сказаў доктар Сміт, - і апынуўся ў сітуацыі, калі ён мог загаварыць. Нам прыйшлося забіць яго. Добра, Рыма. Да маёй правай руцэ прыціснута аўтаматычная іголка, верагодна, якая змяшчае нейкую яд ".
  
  
  "Добра", - сказаў пацыент, усміхаючыся. "Цяпер вы ведаеце, на што гэта падобна".
  
  
  "Я заб'ю яго, калі вы падыдзеце яшчэ бліжэй", – сказаў доктар Брэйтуэйт. Яго палец самкнуўся на спускавым гапліку іголкі.
  
  
  Пацыент усміхнуўся і паціснуў плячыма.
  
  
  "Такі бізнес, мілая", - сказаў ён. І затым доктар Брэйтуэйт мог бы паклясціся, што ўбачыў, як рука кінулася да іголкі. Аднак ён не быў упэўнены, і ў яго не было часу націснуць на спускавы кручок, таму што ў руцэ пачалася ўспышка, а затым наступіла цемра.
  
  
  Рыма стаяў над целам, назіраючы, як яго палец націскае на спускавы кручок, падпарадкоўваючыся апошняй камандзе мозгу ахвяры. Вадкасць стрэліла кароткімі, падобнымі на іголкі чэргамі, утварыўшы пырскі, а затым бялёсую лужынку на падлозе.
  
  
  "Кім ён быў?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Чалавек, які выратаваў вам жыццё", - сказаў доктар Гаральд Сміт.
  
  
  "Ты сапраўдны сукін сын, ты ведаеш гэта, Сміці", - сказаў Рыма.
  
  
  "Як вы думаеце, хто-небудзь іншы мог бы кіраваць гэтай арганізацыяй?"
  
  
  "Ніхто іншы не захацеў бы гэтага", - сказаў Рыма. "Хлопец выратаваў мне жыццё, так? Хммм".
  
  
  "Так, ён гэта зрабіў".
  
  
  "Мы нядрэнна расплачваемся, ці не так?"
  
  
  “Мы робім тое, што павінны. А цяпер здымай гэтую дурную начную кашулю. Праз некалькі гадзін ты павінна быць у Чыкага. Ніводны лідэр лейбарыстаў ніколі не насіў такога касцюма”.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  Рыма выконваў указанні. Ён павінен быў сустрэцца з Эйбам Бладнерам, прэзідэнтам Мясцовага аддзялення 529 у Нью-Ёрку, у the Pump Room у Чыкага за сняданкам. Бладнер быў бы прысадзістым, лысым мужчынам з тварам, падобным на кавун з костачкамі.
  
  
  Згодна з паведамленнямі зверху, у Бладнера быў бурны прафсаюзны паслужны спіс. Ён пачаў вадзіць у 15 гадоў з падробленымі правамі, стаў кіруючай крамай у 23 гады, калі ў адзіночку адбіўся ад пецярых галаварэзаў кампаніі з дапамогай багра для вынасу смецця, у 32 гады стаў нумарным фондам усіх адрын (складоў грузавых аўтамабіляў) у сваім раёне, а у 45 гадоў стаў прэзідэнтам у выніку ўнутрыдзяржаўнай палітычнай барацьбы, у выніку якой яго папярэднік прайграў з перавагай у тры галасы ў справе, якая разглядалася ў судах на працягу чатырох гадоў да наступных выбараў. Бладнэр лёгка выйграў другія выбары і з таго часу быў прэзідэнтам мясцовага аддзялення. Час ад часу некаторыя з яго кіроўцаў ламалі сабе рукі, выпадкова натыкаючыся на крышаны. Звычайна гэтыя крышаны былі прымацаваныя да Эйбу Бладнеру. Час ад часу грузавыя брыгады атрымлівалі пашкоджанні пры сутыкненні з крышаном. Гэта значыць, прэзідэнт, або скарбнік, або віцэ-прэзідэнт, які адказвае за працу тэрмінала, атрымліваў вельмі непрыемныя пераломы. Часцей за ўсё гвалт ініцыяваў працадаўца, наймаючы гангстэраў. Гангстэры заўсёды сустракаліся з крышанамі. Праз некаторы час гангстары перасталі прыходзіць.
  
  
  Час ад часу многія працадаўцы эканомілі на найманні хуліганаў і мелі справу непасрэдна са сваім працоўным супернікам. Яны рабілі гэта з канвертамі. Тоўстыя канверты. Даходы ад гэтай карпаратыўнай шчодрасці часта ішлі вадзіцелям, у якіх скончылася бальнічная страхоўка, дзецям вадзіцеляў, якіх мясцовы стыпендыяльны фонд не мог забяспечыць у дастатковым аб'ёме, і вадзіцелям, якія не маглі поўнасцю ўнесці першапачатковы ўзнос па іпатэцы. Ніводны мясцовы кіроўца ніколі не быў звольнены больш чым на дзень, і толькі адзін кіроўца, які належаў да прафсаюза, быў калі-небудзь звольнены па ўважлівай прычыне. Ён трэці раз урэзаўся трактарным прычэпам у сцяну хлява, быўшы п'яным.
  
  
  Бладнер маліў уладальніка падаць кіроўцу працу, не злучаную з кіраваннем. Уладальнік адмовіўся. Эйб Бладнер указаў, што ў вадзіцеля чацвёра дзяцей і жонка. Уладальнік адмовіўся. Эйб Бладнер сказаў, што ў кіроўцы і так было дастаткова праблем. Хіба ўладальнік не перадумаў бы? Уладальнік не перадумаў бы. На наступны дзень уладальнік убачыў глупства і жорсткасць сваіх паводзін. Ён тэлеграфаваў прэзідэнту мясцовай філіі 529, што перадумаў. Ён бы прыехаў асабіста, прадыктаваў уладальніку, але яго не выпісалі б са шпіталя на працягу месяца, і нават тады лекары не былі ўпэўненыя, ці зможа ён калі-небудзь зноў хадзіць.
  
  
  Эйб "Лом" Бладнер кіраваў сваім мясцовым клубам з жорсткай рукой, адкрытай кішэняй і сэрцам такім жа вялікім, як ва ўсіх на адкрытым паветры, - калі ты рабіў сваю працу і трымаў твар адносна чыстым. Казалі, што ён ніколі не рабіў сур'ёзных памылак.
  
  
  Эйб Бладнер ведаў лепш. Ён не палічыў патрэбным уключаць урад ЗША у свой спіс атрымальнікаў падарункавых канвертаў. Урад ЗША, здавалася, не ведала аб гэтым да дня перад 85-м штогадовым з'ездам Міжнароднага братэрства кіроўцаў.
  
  
  Затым Эйб Бладнер выявіў, што Падатковая служба была глыбока засмучаная тым, што яе пазбавілі яго шчодрасці. Але Эйб Бладнер мог бы зноў усё выправіць, сказаў мужчына "з Падатковай службы". Эйб Бладнер мог бы праявіць велікадушнасць свайго сэрца, даўшы маладому, годнаму чалавеку працу ў мясцовым кіраванні, зрабіўшы гэтага пачаткоўца бізнэс-агентам мясцовага 529 Міжнароднага братэрства кіроўцаў, Нью-Ёрк.
  
  
  Эйб "Лом" Бладнер растлумачыў, чаму гэта было немагчыма. Мужчына павінен быў быць абраны бізнес-агентам у адпаведнасці са статутам прафсаюза. Іншыя яго людзі абурыліся б, калі б нехта прыйшоў з вуліцы і заняў буйную працу. У Эйба Бладнера была ўлада, таму што ён не здзяйсняў такіх глупстваў - рэчаў, якія наладзілі б супраць яго тых самых людзей, ад якіх залежала яго ўлада. Так што Падатковаму кіраванню прыйшлося б прасіць аб нечым іншым.
  
  
  Нешта яшчэ, як высветлілася, азначала б ад дзесяці да пятнаццаці гадоў у федэральнай турме Люісбурга. Эйб Бладнер спытаў імя свайго новага дзелавога агента.
  
  
  "Рыма", - сказаў меркаваны прадстаўнік Падатковага ўпраўлення.
  
  
  "Джоні Рыма, Білі Рыма? Які Рыма?"
  
  
  "Рыма - гэта яго першае імя".
  
  
  "Добра. Гэта прыгожае імя. Магу я атрымаць прозвішча для занясення ў прафсаюзныя архівы".
  
  
  "Джонс".
  
  
  "Выдатнае прозвішча. Я выкарыстаў яе аднойчы ў матэлі".
  
  
  "Я таксама", - сказаў мужчына, як мяркуецца, з Падатковай службы.
  
  
  Так здарылася, што ў гэтую сонечную раніцу Эйб Бладнер чакаў свайго новага дзелавога агента і дэлегата на з'езд.
  
  
  Ён чакаў разам з двума іншымі мясцовымі чыноўнікамі, якіх у іншых кампаніях назвалі б целаахоўнікамі. Рыма ўбачыў іх у кабінцы, якія сядзелі за сталом, застаўленым ежай, маленькімі пірожнымі, шклянкамі з апельсінавым сокам і кубкамі з дымлівай чорнай кавай.
  
  
  Рыма адчуваў пах бекону і хатняй бульбы фры з адлегласці дваццаці футаў. Тое ж самае адчуваў і яго трэнер Чыун, якому Наверсе даручылі асабіста сачыць за харчаваннем свайго вучня.
  
  
  "Я ведаў, што мне не трэба ёсць гамбургер, але я не ведаў, што не змагу", - сказаў Рыма.
  
  
  "Мог і павінен" - гэта адно і тое ж для мудрага чалавека, - сказаў Чыун. "Я навучыў цябе кранальным асновам нападу і абароны. Цяпер я павінен навучыць цябе правільна харчавацца".
  
  
  І гэта было заданнем Чыуна. Калі яны падышлі да стала "Бладнер", твар Чыуна скрывіўся ад пагарды да агідных пахаў ежы. Рот Рыма напоўніўся цудоўным, усёпаглынальным жаданнем. Магчыма, ён мог бы ўпотай падзарабіць.
  
  
  "Містэр Бладнер?" перапытаў Рыма.
  
  
  "Ага", - сказаў Бладнер, і ў кутку яго вуснаў затрымаўся хрумсткі карычневы кавалачак хатняга смажаніны.
  
  
  "Я Рыма Джонс".
  
  
  Бладнер адарваў кончык цыбульнага рулета і абмакнуў мяккую белую сярэдзінку ў залацістыя, цякучыя яечныя жаўткі. Ён прыўзняў рулет, з карычневай скарыначкі якога сцякалі жоўтыя кроплі, усеяныя белымі цыбульнымі чыпсамі, падсмажанымі па кутах да чарноцця. Затым ён праглынуў яго, праглынуўшы рулет цалкам.
  
  
  "Так, што ж, рады цябе бачыць", - сказаў Бладнер без энтузіязму. "Хто ён?"
  
  
  "Ён мой дыетолаг", - сказаў Рыма.
  
  
  "Што за адзенне на ім?"
  
  
  "Гэта кімано".
  
  
  "Ну што ж, сядай. Ты ўжо паеў?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так", - сказаў Чыун.
  
  
  "Ну, зрабілі вы гэта ці не?" - спытаў Бладнер.
  
  
  "І так, і не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я не ведаю, што гэта значыць", - сказаў Бладнер.
  
  
  "Гэта значыць, што я паеў, але мне гэтага не жадаецца".
  
  
  "Што ж, сядайце і выпіце каву з дацкім сырам. У мяне з сабой вашы прафсаюзныя пасведчанні. Гэта Пол Барбетта і Тоні Станцыяні, сцюарды і дэлегаты з'езда".
  
  
  Рушыў услед раунд поціскаў рукі, падчас якога Станцыяні паспрабаваў раздушыць руку Рыма. Рыма назіраў, як цемнавокі халк сціскаў яе амаль да чырвані твару. Затым простым сціскам Рыма напружыў вялікі палец Станцыяні. Ён зрабіў гэта не таму, што Станцыяні моцна сціснуў. Насамрэч для Рыма было б добра, калі б яго лічылі слабаком. Не, Рыма параніў вялікі палец з-за таго, што не змог з'есці дацкае печыва. Залацісты дацкі сыр у колцах з карычневай дробкай міндаля і начыннем з карыцы. Насычаны дацкі сыр са сметанковае-белай, вострай скарыначкай. Дацкая вішня з салодкім чырвоным соусам.
  
  
  Станцыяні, нягледзячы на раптоўны боль, сапраўды пашанцавала, што ў яго была рука, якую ён мог вярнуць.
  
  
  "Ой", - сказаў Станцыяні.
  
  
  "Мне шкада", - сказаў Рыма.
  
  
  "У цябе ў руцэ цвік або нешта ў гэтым родзе?" Станцыяні падзьмуў на вялікі палец.
  
  
  Рыма разгарнуў далоні, каб паказаць, што ў іх нічога няма.
  
  
  "Хлопцы, хочаце дацкі пірог з кавы?" - спытаў Бладнер. "У мяне ёсць асаблівы дацкі пірог, які я рыхтую прама тут, за сталом. Я прыгатую яго сам. Ён называецца "Дацкі пірог на досвітку". Гэта вельмі міла. Названы ў гонар маёй жонкі ".
  
  
  "Не. Мы гэтага не хочам", – сказаў Чіун.
  
  
  "Што? Ты ясі для яго?" - спытаў Бладнер. "Паслухай, будзе дастаткова груба выдаваць цябе за кіроўцу, я маю на ўвазе, што ты выглядаеш крыху па-педыканску, без крыўд. Але ведаеш, ты не выглядаеш так, як быццам у цябе вялікая вага, і гэтая вопратка, якую ты носіш, нейкая, ну, хупавая, разумееш, што я маю на ўвазе?І калі твой дыетолаг паўсюль будзе суправаджаць цябе, я думаю, мы апынемся ў некаторым корку, Рыма. Разумееш, што я маю ў выглядзе?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Вы не падобныя на дзелавога агента. Вы падобныя на біржавога маклера ці нешта ў гэтым родзе. Як клерк або малады віцэ-прэзідэнт моднай кампаніі. Разумееце, што я маю на ўвазе?"
  
  
  "Думаю, так", - сказаў Рыма.
  
  
  "У мяне ёсць рэпутацыя і пэўны прэстыж, і я не хачу, каб гэта пацярпела. Мы вядомыя як стаячыя хлопцы, і добра, што нас так ведаюць. Разумееце, што я маю на ўвазе?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Добра. Дазвольце мне расказаць вам вельмі кароткую і важную гісторыю нашага прафсаюза. Калі мы, вадзіцелі, упершыню арганізаваліся, кампаніі наймалі гангстэраў, каб выгнаць нас. Крутыя хлопцы. Трубкі, пісталеты, усё. Так што гоншчыкі ведалі, што ім трэба быць такімі". жа моцнымі, каб выжыць.Так уяўляць іх павінны былі толькі стромкія хлопцы, а ты, ну, ты не выглядаеш крутым.Ты выглядаеш проста, ну, як бы пасрэдна.Без крыўдаў.Я думаю, з цябе б выдатна атрымаўся той, кім ты хочаш быць, але ты не падобны на аднаго з маіх хлопцаў, і я думаю, што многія людзі будуць адчуваць да цябе сімпатыю.проста трымайся бліжэй да Тоні і Полу.Яны ўстойлівыя хлопцы, і яны не дазволяць, каб з табой што-небудзь здарылася. А менавіта, яны не дазволяць табе паставіць мяне ў няёмкае становішча”.
  
  
  "Правільна, Эйб", - сказалі Тоні і Пол ва ўнісон. "Трымайся бліжэй да нас, малыш, і з табой усё будзе ў парадку".
  
  
  "Не, калі ён наб'е сабе страўнік гэтай гадасцю", – сказаў Чиун.
  
  
  "Ну, ён не будзе есці. Добра, док?" - сказаў Бладнер. "Ты застаешся з маімі рабятамі, рабі ўсё, што ад цябе патрабуецца, затым прыбірайся, і мы вельмі хутка выкраслім тваё імя з нашых кніг. Так? Ты ведаеш умовы ўгоды, праўда?"
  
  
  Рыма кіўнуў. Ён вельмі добра ведаў умовы здзелкі. Смерць Рыла, хто б там ні быў, спыніць аб'яднанне гіганцкіх транспартных прафсаюзаў. Такі быў базавы план. Крайні план складаўся ў тым, каб ухіліць прэзідэнтаў чатырох транспартных прафзвязаў, таму што без іх суперпрафзвязу запатрабаваліся бы гады, каб сфармавацца нанова. І, вядома, ускладзеце віну на Эйба "Ламбара" Бладнера, таму што толькі ў тым выпадку, калі забойствы былі ўнутрыпрафсаюзнай сваркай, прафсаюзны рух мог працягвацца. Калі іх лічыць змовай кіраўніцтва, нацыя ніколі не ачуняе.
  
  
  Гэта быў з'езд вадзіцеляў, але ў пятніцу тры іншыя прэзідэнты прафсаюза павінны былі выступіць з трыбуны, каб аб'явіць аб сваім далучэнні, паводле крыніц Сміта. Так што загады доктара Сміта былі простыя. Калі да гэтага дойдзе, забіце іх. Усіх чацвярых. Калі дойдзе да гэтага, вас нават могуць убачыць. У рэшце рэшт, калі яны даведаюцца, што гэта адзін з хлопцаў Бладнера, і ён апынецца імпарцёрам, хто калі-небудзь паверыць, што Эйб "Лом" Бладнер не наняў прафесійнага забойцу для выканання гэтай працы?
  
  
  "Я ў курсе справы", - сказаў Рыма Бладнеру.
  
  
  Чиун глядзеў, як палоска бекону адпраўляецца ў рот Станцыяні, як быццам той глытаў жывую змяю. Гэтак жа ён глядзеў на бульбу. Затым Бладнер пстрыкнуў пальцамі.
  
  
  "Цяпер вы гэта ўбачыце", - сказаў Бладнер. Афіцыянт слізгануў да стала і схіліўся над свежымі стакроткімі ў напоўненым вадой збане, які стаяў на белым абрусе.
  
  
  "Я хачу міску ўзбітых вяршкоў", - сказаў Бладнер. "Я хачу крыху свежай вішні без костачак. Я хачу крыху вішнёвага варэння. Я хачу міску толченых арэхаў, міндаля, кешью, можа быць, пару вельмі добра здробненых арэшкаў арахіса, і я хачу міску гарачай помадка. І прынясі яшчэ крыху круглых арэшкаў з карыцай па-дацку”.
  
  
  Афіцыянт паўтарыў інструкцыі, нагадаўшы, што арэхі павінны быць здробнены дробна, амаль як пастападобныя.
  
  
  "Ты хочаш аднаго, Тоні, і ты хочаш аднаго, Пол, і ты не хочаш аднаго, Док. Як наконт цябе, Рыма?"
  
  
  "Ён гэтага не хоча", – сказаў Чыун. Бладнер паціснуў плячыма. Рыма паглядзеў на стакроткі. "Каго вы падтрымліваеце на выбарах?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Джэтра. Джын Джетро", - сказаў Бладнер, утыкаючы відэлец у недаедзеную прыгожую, цудоўную, хрумсткую горку хатняй бульбы фры, востры пах якой Рыма адчуваў на смак і нават жаваў.
  
  
  "Думаеш, ён пераможа?"
  
  
  "Не-а. Ён рызыкоўны гулец, але ў нас выгадная здзелка, і мы можам перажыць страту. Мы патрэбны "Інтэрнэшнл" гэтак жа моцна, як яны патрэбны нам. Вы галасуеце за Джетро ".
  
  
  "Згодна са статутам, - сказаў Рыма, назіраючы, як хрумсткая скарыначка бекону плавае ў залаціста-жоўтай лужыне жаўтка, - я абавязаны аддаць свой голас незалежна, без якога-небудзь узнагароды або ціску, свабодным сумленным галасаваннем".
  
  
  "Калі ты працягнеш так гаварыць, то выставіш нас усіх на пасмешышча на з'ездзе, Рыма. Цяпер мая здзелка заключалася толькі ў тым, каб упусціць цябе. Не разбураць нас. Не бянтэжце нас падобнымі дурнымі размовамі. Вось і ўсё. Не бянтэжце нас. У нас дастаткова праблем і без таго, каб спрабаваць выдаць Бо Піпа за прафсаюзнага чыноўніка. Мы заключылі здзелку, і гэта ўсё”.
  
  
  "Вось і ўсё", - сказалі Станцыяні і Барбета ва ўнісон. "Вось і ўсё".
  
  
  "Верна", - сказаў Бладнер, згаджаючыся з тымі, хто згаджаўся з ім.
  
  
  "Ты збіраешся ёсць бульбу, якая засталася?" Рыма спытаў Бладнера.
  
  
  "Не. Яны табе патрэбныя?"
  
  
  "Ён гэтага не робіць", – сказаў Чыун.
  
  
  "Ну, вы, хлопцы, павінна быць, у захапленні ад вашага новага будынка прафсаюза, ён так хутка будуецца і ўсё такое", - сказаў Рыма.
  
  
  "Новы?" Бладнер выглядаў збянтэжаным.
  
  
  "Прама за межамі гэтага горада. Прыгожы будынак. Думаю, зараз мне варта зваць гэта нашым будынкам".
  
  
  "У нас няма ніякага новага будынка побач з Чыкага. У нас ёсць штаб-кватэра ў Вашынгтоне. Сталіца".
  
  
  "Зразумела", - сказаў Рыма. "Калі я сустрэнуся з Джетро?"
  
  
  "Ты сустрэнешся з ім. Ён, верагодна, табе б нават спадабаўся. Ён накшталт як, не крыўдуй, у чымсьці падобны на цябе".
  
  
  "Шчасліўчык", - сказаў Рыма. Ён усміхнуўся, убачыўшы хмурныя твары Барбеты і Станцыяні.
  
  
  Бладнер коратка выклаў праграму з'езда. "Заўтра ўвечары пасля выбараў адбудзецца прыём. Сёння прысвячэнне, скліканне і зачытванне леташніх пратаколаў. Гэта не ў рахунак. Табе не абавязкова ісці. Заўтра намінацыі і галасаванне. На гэта ты павінен пайсці. Ты галасуеш за Джетро. Ты атрымаеш гузік і ўсё такое дзярмо . Джетро ".
  
  
  Афіцыянт вярнуўся з падносам, і Рыма спачатку адчуў водар густой шакаладнай памадкі, а затым водар вішнёвага варэння, востры і пікантны. Узбітыя вяршкі дрыжалі ў срэбнай місцы, уздымаючыся белай гарой прысмакі. Арэхі ўяўлялі сабой густую алеістую пасту. Дацкія пірожныя з карыцай былі круглымі і лёгкімі. Рыма ўхапіўся за металічную ножку стала. Ножка падтрымае яго гэтак жа, як і стол. Ён сціснуў.
  
  
  Чыун прамармытаў карэйскае слова, у якім Рыма пазнаў "сабачы памёт".
  
  
  Бладнер акуратна раскруціў круглую нітку дацкага печыва з карыцай з кружочка ў доўгую палоску. Затым ён змяшаў шакаладную помадку з часткай вішнёвага джэма і змяшаў з арэхавай пастай. Ён пакрыў унутраную частку разматанага дацкага печыва чырванавата-карычневай саладосцю і надаў выпукламу цесту амаль першапачатковую форму. Затым ён пакрыў верхавіну якая выцякае вішнёва-шакаладнай пастай. Ад маленькіх кавалачкаў арэха ў вішнёвым шакаладзе ўтварыліся невялікія ўзвышэнні. Бладнер сфармаваў такім чынам тры пірожныя і аблізаў лыжку, якой рыхтаваў пасту.
  
  
  Затым ён пакрыў вішнёва-шакаладныя горкі шарыкамі пышных узбітых вяршкоў, сфармаваўшы з іх далікатныя, салодкія горы. Зверху Бладнер акуратна паклаў вішні. Яны танулі ў гарах узбітых вяршкоў, вострыя чырвоныя шарыкі на фоне белых.
  
  
  Раптам стол тузануўся. Келіхі Dawn Danishes задрыжалі, але засталіся цэлыя. Рыма прыбраў руку з ножкі стала. У парыве запалу ён зламаў яе.
  
  
  "Давайце разыдземся па нашых гасцінічным нумарах", – сказаў Чыун. "Я не магу глядзець, як людзі такім чынам пагаршаюць стан сваіх страўнікаў".
  
  
  "Праз хвіліну, Чыун", - сказаў Рыма. Калі б ён ведаў, што гэта не пашкодзіць яму, Рыма дзеля той датчанкі Дон здрадзіў бы ўвесь давер у сваім жыцці. Арганізацыю. Краіну. Яго маці і бацька, калі б ён ведаў іх. Дзеці, калі б яны ў яго былі. І Чыун з гучным "ура".
  
  
  "Ты збіраешся з'есці гэта зараз?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Так", - сказаў Бладнер. "Я магу зрабіць яшчэ адзін".
  
  
  "Не. Усё ў парадку", - сказаў Рыма. "Дазволь мне паглядзець на цябе".
  
  
  Бладнер падаў сваім людзям, а затым відэльцам адрэзаў маленькую трохкутную лустачку і паднёс яе да вуснаў. З-пад узбітых вяршкоў вызірнула вішанька і, здавалася, выпала. Рыма назіраў, як печыва, вішнёва-шакаладная паста, узбітыя вяршкі і вішні знікаюць у роце Бладнера.
  
  
  "Аааа", - сказаў Рыма.
  
  
  "Калі ты галодны, ясі добрую ежу", - сказаў Чиун і сарваў некалькі пялёсткаў са стала стакроткі. Рыма разрэзаў іх у паветры кончыкамі пальцаў, ведаючы, што мужчыны нават не ўбачаць руху яго рук.
  
  
  Рыма забраў у Бладнера свой прафсаюзны білет, значок дэлегата і капялюш Джетро і вярнуўся ў свой пакой разам з Чыўном.
  
  
  Калідорныя ўносілі вялікія лакаваныя валізкі Чыуна. Ім сказалі спачатку ўсталяваць тэлевізійную прыладу. Прыладу можна было падлучыць да любога звычайнага тэлевізара. Але Чиун замовіў свой уласны набор, які пастаўляецца разам з прыладай. Аднойчы ў вашынгтонскім матэлі ў тэлевізара была няспраўная праводка, і Чиун прапусціў пятнаццаціхвілінны прыём доктара Лоўрэнса Уолтэрса, псіхіятра. Рыма не быў упэўнены, як чалавек мог прапусціць эпізод, бо нічога ніколі не адбывалася. Ён глядзеў шоу два разы з розніцай роўна за год, і ў яго не было праблем з бесперапыннасцю.
  
  
  Чыун глядзеў на гэта інакш і цэлы тыдзень адмаўляўся размаўляць з Рыма, паколькі Рыма быў адзіным, хто пярэчыў, каб ён з ім не размаўляў.
  
  
  Тэлевізар быў настроены на жаночае шоу. Праз паўгадзіны павінны былі паказаць доктара Лоўрэнса Уолтэрса, за якім рушаць услед "Як круціцца планета", "Край світанку", "Вяртанне ў вёску Друры". Паўгадзіны адводзілася на практыкаванні. Чыун працаваў з Рыма над восеньскім павышэннем, базавым этапам, які, паводле слоў Чыуна, вывучаўся нанава кожны раз, калі вучань удасканальваўся. Рыма лічыў гэта абсурдным, калі ўпершыню асвоіў стэп, але затым, па меры таго як ён прагрэсаваў у дысцыпліне, ён прыйшоў да разумення, што простае падзенне, а потым рух наперад мае мноства разнастайных і тонкіх наступстваў.
  
  
  Рыма папрацаваў рукамі, тулавам і шыяй; затым сцёгнамі і ступнямі; і, нарэшце, як ён рабіў кожны дзень з таго часу, як зажылі апёкі ад электрычнага крэсла на яго руках, ступнях і лбе, кожны дзень на працягу апошніх васьмі гадоў, Рыма, які быў вядомы як Рыма Уільямс, калі быў жывы і ў якога было іншае аблічча, і калі ён быў паліцыянтам, якога раптам абвінавацілі ў забойстве, якога ён не здзяйсняў, і пасадзілі на крэсла, калі ніводзін паліцыянт не садзіўся на крэсла больш за шэсцьдзесят гадоў і калі нават пагаворвалі пра смяротнае пакаранне быць скасаваным — Рыма, цяпер Рыма Джонс, працаваў над сваім дыханне.
  
  
  Ён дыхаў так, як гэта рабілі нешматлікія мужчыны, напружваючы свае лёгкія, даводзячы іх да хваравітых меж, неўзаметку з кожным днём усё далей, прымушаючы свой крывацёк усё больш і больш спажываць менш кіслароду, наладжваючы самі свае нервовыя клеткі на новую прытомнасць.
  
  
  Ён быў увесь у поце, калі скончыў. Ён прыняў душ, пагаліўся і надзеў двухбортны шэры гарнітур з паласатым гальштукам і кашуляй. Успомніўшы, як выглядалі Бладнер і яго людзі, ён зняў гальштук.
  
  
  "Я збіраюся на з'езд, Чыун. Што ў мяне на абед?"
  
  
  "Дацкі "Світанак"", - са смехам сказаў Чыун.
  
  
  "Не смей ціснуць на мяне, сукін ты сын".
  
  
  "Дацкая страва "Рассвет"", - сказаў Чыун, зноў пасмейваючыся. "Хто б змог гэта з'есці?"
  
  
  "Я разаб'ю гэты тэлевізар. Абавязкова разаб'ю, Чыун. Што я магу ўзяць?"
  
  
  "Рыс з вадой і тры унцыі сырой рыбы. Не трэска і не палтус. Не ешце луску".
  
  
  "Дзеля ўсяго святога, я не збіраюся есці гэтую чортаву луску".
  
  
  "Любы, хто з'еў бы дацкую страву "Дон", з'еў бы рыбіную луску", - сказаў Чіун. "Хе, хе".
  
  
  "Хе, хе. Я спадзяюся, што яны спыняць "Па меры кручэння планеты"."
  
  
  Рыма прыбыў на з'езд рана, як і чакаў ад Бладнера. На цырымоніях адкрыцця звычайна прысутнічалі толькі некалькі жонак, пара дэлегатаў, дзейны прэзідэнт і яго супрацоўнікі. Рабін, святар і служыцель узносілі малітвы. Нейкім чынам рабін звязаў юніянізм з узрослай патрэбай у большай колькасці дабрачынных арганізацый, святар звязаў юніянізм з сэксам, а міністр згадаў юніянізм як сацыяльнае дзеянне свайго часу. Ніхто шмат не казаў пра Бога.
  
  
  Рыма пагаварыў з некалькімі дэлегатамі. Яны нічога не ведалі аб новым будынку недалёка ад Чыкага. Яны спыталі Рыма, як ідуць справы ў Нью-Ёрку.
  
  
  "Пракацілася", - сказаў Рыма. Яны не думалі, што гэта смешна.
  
  
  "Як Эйб?" - спытаў адзін.
  
  
  “Добра. Добра. Сапраўдны хлопец, які стаіць”.
  
  
  "Так. Ён які стаіць хлопец. Як справы ў Тоні і Пола?"
  
  
  "Выдатна. Выдатна. Яны будуць тут".
  
  
  "Білі Данеску?"
  
  
  "З ім усё ў парадку. Ён не прыйдзе".
  
  
  "Я ведаю, што ён не прыедзе", - сказаў дэлегат. "Ён мёртвы ўжо пяць гадоў. Такім чынам, хто ты, чорт вазьмі, такі? Ты ніякі не кіроўца".
  
  
  "Не прыставай да мяне з гэтай глупствам", - сказаў Рыма. "Я кіроўца па духу".
  
  
  Дэлегат выклікаў чалавека, вядомага як сяржант па зброі. Сяржант па зброі выклікаў двух ахоўнікаў. Двое ахоўнікаў выклікалі яшчэ пецярых, і Рыма быў заправаджаны да ўваходу. Але ля ўваходу адбылася вясёлая рэч. Ахоўнікі спатыкнуліся з балючымі траўмамі пахвіны, сяржант па ўзбраенні атрымаў пералом ключыцы, а дэлегаты шукалі якія выпалі зубы. Рыма вярнуўся ў цэнтр канферэнц-залы, прыемна насвістваючы.
  
  
  "Ён сапраўдны", - сказаў адзін дэлегат. "Гэта не гучыць так, але ён сапраўдны. На гэты раз Эйб падабраў сабе сапраўднага хлопца".
  
  
  Навіна - сапраўды важная навіна ў прафсаюзе вадзіцеляў, якая перадаецца з вуснаў у вусны - дайшла да Эйба "Ломам" Бладнера, калі ён рыхтаваўся да сапраўднага бізнес-з'езда ў другой палове дня. Ён прыйшоў у выглядзе дэлегата з Луізіяны. Рудавалосы, кашчавы мужчына з цяжкім вымаўленнем, якому Эйб час ад часу аказваў паслугі.
  
  
  "Ты проста хараство", - сказаў паўднёўец з усмешкай. "Ты сапраўднае, непадробнае хараство. Ух ты".
  
  
  "У чым справа?" - спытаў Бладнер, расшпільваючы каўнер на два гузікі.
  
  
  "Гэй, новы бізнес-агент. Хіба ён не які-небудзь хлопец?"
  
  
  Эйб Бладнер адчуў, як у яго раптам перахапіла горла. Ён адкашляўся.
  
  
  "Рыма Джонс? Ён паехаў на з'езд адзін?"
  
  
  "Вы ўсё можаце паспрачацца на свайго праклятага мула", – сказаў дэлегат ад Поўдня.
  
  
  Зусім як у гэтых паўднёўцаў, падумаў Бладнер, спакладаны безабароннае жывёла. Што ж, прынамсі, яны больш не рабілі гэтага з групамі меншасцяў.
  
  
  "Пачакайце", - сказаў Бладнер. “З ім усё ў парадку. Трохі смешна, але паглядзіце. Як і з Джынам Джетро, вы ведаеце. І кожны мужчына мае права паступаць па-свойму. З ім усё ў парадку”.
  
  
  "Я ведаю. Гэты сын яшчаркі-чайкі - адно задавальненне", - сказаў дэлегат ад Поўдня.
  
  
  "Вы хочаце сказаць, што ў яго ёсць набор кішак", – сказаў Бладнер.
  
  
  "Што такое кішкі?"
  
  
  "Што такое "дзяўбці цвікі"?"
  
  
  "Цяжка. Сапраўды цяжка".
  
  
  "Ага. Мусіць, кішка таксама з гэтага і складаецца".
  
  
  "Але я нічога не бачыў такога, якім, як я чуў, ён з'яўляецца. У-у-у. Гэты чалавек умее дзяўбці цвікі".
  
  
  Бладнер здзіўлена паглядзеў на іншага дэлегата.
  
  
  "Рыма Джонс? Наш дзелавы агент?"
  
  
  "Правільна".
  
  
  "Прывітанне, Тоні, Пол. Ты гэта чуў?"
  
  
  "Так, мы чулі", - крыкнулі яны з суседняй спальні, дзе гулялі ў джын.
  
  
  "Што ты ведаеш?" - спытаў Эйб "Лом" Бладнер. "Што ты ведаеш?"
  
  
  "Вы, хлопцы з мясцовага аддзялення 529, сапраўдныя стаячыя хлопцы", – сказаў дэлегат ад Поўдня. "Сапраўдныя стаячыя".
  
  
  "Ты павінен быць такім", - сказаў Эйб "Лом" Бладнер. "Ты павінен быць такім".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  Іншыя людзі з арганізацыі Рыма былі на з'ездзе. Але ён быў адзіным, хто ведаў свайго працадаўцу. Іншыя людзі па ўсёй краіне адпраўлялі свае паведамленні ў пункты прызначэння, пра якія яны не ведалі. Іншыя рукі і іншыя вочы працавалі над тым, каб спыніць падзеі, якія прывялі б да стварэння саюза, настолькі магутнага, што нацыя апынулася б у яго ўладзе. З кожнай хвілінай справаздачы, усё якія сканчаюцца на стале чалавека па імі Гаральд Сміт, дырэктара санаторыя ў Раі, штат Нью-Ёрк, станавіліся ўсё горш. План кантролю над амерыканскім транспартам здаваўся непарушным. Клерк прафсаюза, які рыхтаваў гіганцкія электрычныя шчыты ў канферэнц-зале да маючага адбыцца галасавання, адзначыў, што, здаецца, усё ідзе гладка. Ніякіх спроб умяшацца ў працу абсталявання, ніякіх прапаноў хабараў, ніякага раптоўнага наплыву рамонтнікаў з дзіўнымі паўнамоцтвамі. Проста звычайная, руцінная, сумная праверка абсталявання.
  
  
  З тэлефона-аўтамата ён перадаў гэтую інфармацыю чалавеку, які, як ён меркаваў, пісаў кнігу аб прафсаюзным руху. Чаму гэты чалавек павінен хацець атрымаць неадкладную інфармацыю ў той момант, калі адбыліся пэўныя падзеі, клерк не папрацаваў спытаць. Грошы былі звычайнымі, і паколькі яны прыходзілі ў канвертах, яны не абкладаліся падаткам.
  
  
  Віцэ-прэзідэнт авіякампаніі рэгулярна тэлефанаваў свайму бізнес-кансультанту. Дарадца, відавочна, быў з ЦРУ ці нешта падобнае, але такія пытанні не тычыліся выканаўчай улады. Ён хутка падняўся з дапамогай гэтага дарадцы - гэта была досыць невялікая цана за кар'еру. Прэзідэнт яго кампаніі быў гатовы заключыць здзелку па нейкім дзіўным маючым адбыцца кантракце, аб якім ніхто з іншых кіраўнікоў не ведаў. Яго авіякампаніі было б дазволена працаваць на працягу цэлага месяца, калі б яна дала прафсаюзу ўсё, што той хацеў. Авіякампанія закупіла дадатковыя самалёты для гэтай запланаванай перагрузкі пасажыраў. Дзіўна, што які-небудзь прафсаюз мог гэта гарантаваць. Яшчэ больш дзіўным было тое, што кансультант нядаўна запытаў менавіта такую інфармацыю.
  
  
  Бухгалтар з Дулута, штат Мінесота, раззлаваўся на свайго працадаўцу, Аб'яднаная рада Братэрства чыгуначных працоўных.
  
  
  "Вы не можаце проста сказаць "ўклад у юніянізм". Вы павінны паказаць, які прафсаюз. Калі ён не называецца "Братэрства чыгуначнікаў", тады, джэнтльмены, гэта не ваш прафсаюз, і я не магу так выказаць гэта ў кнігах. Выбачайце. Але калі будзе праведзена праверка гэтых кніг, калі я зраблю тое, пра што вы просіце, я правяду значны час за кратамі. Не кажучы ўжо пра страту практыкі”.
  
  
  Аднак бухгалтар запэўніў сваіх кліентаў, што ён можа працягваць без пераліку выдаткаў да канца фінансавага года.
  
  
  "Усё ў парадку. Гэта цудоўна", - сказаў прэзідэнт аб'яднанай рады. "Нам спатрэбіцца максімум тыдзень".
  
  
  Бухгалтар перадаў бухгалтарскія кнігі і запісы аб нядаўніх грашовых пераводах свайму сакратару, каб той прыбраў іх у сейф у офісе. Гэта яна зрабіла, але толькі пасля таго, як зрабіла ксеракопію для мілага чалавека ў вялікім універмагу, які любіў калекцыянаваць падобныя рэчы. Ён быў такім мілым, гэты чалавек, ён падаў ёй спецыяльны плацежны рахунак. Выплаты на працягу доўгага часу. Ніякіх страт і адзін працэнт у год на працягу двух гадоў, і крама кампенсавала б розніцу. Акаўнту было б дазволена здзяйсняць скокі ў розныя вельмі прыемныя моманты. Напрыклад, калі адзін з іх кліентаў быў уцягнуты ў нафтавую афёру з біржавы брокерскай фірмай з Уол-стрыт. Гэта аплаціла сталовую, гульнявы пакой і новы каляровы тэлевізар. Чаго яна больш за ўсё зараз хацела, дык гэта новай кухні. Яна мусіць гэта атрымаць. Прадавец ва ўнівермагу спецыяльна запытаў гэтую інфармацыю. Можа, яшчэ і новую пральную машыну з сушылкай. Хаця ў яе ўжо было два такія.
  
  
  Мілы чалавек ва ўнівермагу быў у захапленні ад фотакопій дакументаў, настолькі ў захапленні, што прапанаваў сакратарцы зрабіць рамонт у яе гасцінай. Ён набраў спецыяльны нумар і перадаў копію дакументаў свайму кантакту, чалавеку, які, як ён меркаваў, быў у ФБР. Гэты чалавек быў у ФБР, быўшы перакладзеным для выканання асаблівых заданняў чатыры гады таму. Ён неадкладна перадаў дакументы ў сакрэтны офіс, дзе іх атрымала жанчына. Яна ведала, што працуе не на ФБР. Яна выконвала сакрэтнае заданне Дзяржаўнага дэпартамента. Яна была адным з іх лепшых праграмістаў. Яна ўвяла інфармацыю ў тэрмінал у сваім офісе. Ёй ніколі не ўдавалася згенераваць якую-небудзь зваротную сувязь, каб праверыць, ці мела яна рацыю. Але ўсё было добра. Гэта была ахоўная прылада, заўсёды выкарыстоўванае ў сакрэтных аперацыях, каб неўпаўнаважаны персанал не меў доступу да інфармацыі. Толькі гэтыя спецыяльныя людзі ў Вашынгтоне маглі атрымаць інфармацыю з камп'ютараў Дзярждэпартамента.
  
  
  Аднак інфармацыя не паступіла ў Дзяржаўны дэпартамент. Лініі вялі ў санаторый у Раі, штат Нью-Ёрк, пад назвай Фолкрофт. Там іншы кампутарны эксперт кантраляваў увод. Як і многія кампутарныя праграмісты, ён не быў упэўнены, куды ўпісваецца інфармацыя ці нават як яна ўпісваецца. Але калі б усё працавала правільна, а ён быў упэўнены, што ўсё працуе правільна, гіганцкае даследаванне аб уплыве эканомікі на здароўе нацыі, несумненна, стала б важнай справаздачай.
  
  
  Толькі адзін тэрмінал мог атрымліваць зваротную сувязь ад кампутараў Фолкрофта, і ён знаходзіўся ў кабінеце доктара Гаральда Сміта, дырэктара санаторыя і кіраўніка даследавання.
  
  
  Пад дубовым шпонам яго стала знаходзілася панэль кіравання. Тамака жа было гняздо для кампутарнай раздрукоўкі. Гэтая раздрукоўка не падала ў кошык, а падавалася непасрэдна ў электрычную ўтылізатарскую прыладу, якое праходзіць усяго на дзевяць цаляў пад бачнай шкляной панэллю, бачнай, калі фанера адсоўваецца, адчыняючы органы кіравання.
  
  
  Цяпер панэль была адчынена, і цытрынавы твар доктара Сміта быў яшчэ больш горкім, чым звычайна. Ён назіраў, як зялёная папера з квадратным шрыфтам, падобна доўгай зялёнай рацэ, цячэ пад шклом для чытання ад кампутарнага тэрмінала да электрычнага ўтылізатара. Ён мог сігналізаваць аб вяртанні любой інфармацыі, але не мог трымаць яе ў руках.
  
  
  Звонку, за аднабаковым шклом ззаду яго, праліў Лонг-Айленд набягаў на берагі, цёмнае цела, якое распасціраецца ў Атлантыку. Людзі перасеклі гэты акіян, каб заснаваць новую зямлю, зямлю закону, зямлю справядлівасці, зямлю, дзе кавалак паперы аднолькава абараняў бедных і багатых. І гэты кавалак паперы не спрацаваў. І правасуддзе калі-небудзь наступіць. Але надзея засталася. З гэтага камп'ютарнага тэрмінала зыходзіла надзея: гэтыя часы пройдуць, і аднойчы, калі пра гэта так і не стала вядома нікому, акрамя тых, чые жыццю былі прысвечаны яго сакрэтнасці, кожнаму прэзідэнту, які перадаваў сакрэт свайму пераемніку, арганізацыя проста распадзецца. Не існай ён, ён бы не існаваў.
  
  
  Вось чаму доктар Сміт не мог трымаць паперу ў руках. Нельга было дапусціць існавання доказаў. Як і арганізацыя, гэта было б сакрэтна на працягу некалькіх імгненняў, а пасля знікла.
  
  
  Сьміт чытаў цякучую раздрукоўку, і з кожным радком ягоны твар рабіўся больш жорсткім.
  
  
  "Чорт", - сказаў ён і разгарнуў сваё якое верціцца крэсла ад машыны, каб паглядзець на праліў Лонг-Айленд у начной цемры. Некалькі лодак міргнулі ля берага. Сьміт пабарабаніў пальцамі па скураным падлакотніку крэсла.
  
  
  "Чорт", - зноў сказаў ён. Ён імгненне глядзеў на агні, затым паўторна запусціў раздрукоўку. Гэта было, вядома, тое самае. Нічога не змянілася, і калі ён зразумеў, што не можа змяніць непазбежную выснову, яго думкі вярнуліся да таго часу, калі раздрукоўку не закрывалі шклянымі панэлямі, і ён мог узяць яе і пакласці ў зачыненую скрыню.
  
  
  Адна з прасцінаў - выпадкова, нягледзячы на ўсе меры засцярогі - была пераблытаная са звычайнай санаторнай працай, і яе выявіў яго самы таленавіты памагаты, які не меў ніякага стаўлення да рэальнай працы арганізацыі, толькі да медыцынскай вокладкі. Гэта паставіла яго перад невялікай галаваломкай. І аднойчы ён радасна сказаў доктару Сміту, што ведае, чым насамрэч займаецца Фолкрофт. Ён усміхаўся, апісваючы функцыю, занадта блізкую да таго, як на самой справе працуе CURE.
  
  
  "Вельмі цікава", - сказаў доктар Сміт, усміхаючыся. "Што думаюць іншыя?"
  
  
  "Якія іншыя?" спытаўся памочнік.
  
  
  "Ты ведаеш. Адзін чалавек не змог бы ва ўсім гэтым разабрацца".
  
  
  "Я, безумоўна, зрабіў", - заззяў памагаты. "Я ведаю вас, сэр, і я ведаю, што вы сумленны чалавек, і вы не былі б уцягнутыя ні ў што незаконнае або амаральнае. Таму я вырашыў, што тое, што ты робіш, павінна быць, дзеля добрай справы. І я не хацеў нашкодзіць справе, таму трымаў гэта строга пры сабе. Акрамя таго, так было весялей. Гэта была вельмі цікавая праблема”.
  
  
  "Я вас ухваляю", - сказаў доктар Сміт. "Што ж, я думаю, вы захаваеце наш сакрэт у бяспецы".
  
  
  "Гэта, безумоўна, так, сэр. І ўдачы вам у вашай добрай працы".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў доктар Сміт. "Праца вельмі цяжкая. Прыкладна праз паўгадзіны я еду ў адпачынак. Узбярэжжа, пляж Малібу".
  
  
  "Я там нарадзіўся".
  
  
  "О, дык гэта былі вы?"
  
  
  “Так. Хіба вы не чыталі маю заяву? Нарадзіўся там дваццаць шэсць гадоў таму ў жніўні гэтага года. Я ўсё яшчэ адчуваю пах Ціхага акіяна. Вы ведаеце, што тут дыхаецца лягчэй, чым у Атлантыцы”.
  
  
  "Тады пойдзем са мной", - сказаў доктар Сміт з раптоўнай радасцю. "Пойдзем. Мы пойдзем абодва. Я не прыму "не" ў якасці адказу. Я хачу, каб ты пазнаёміўся з маім пляменнікам, Рыма."
  
  
  І гэта было, калі шкло было ўстаноўлена на механізм раздрукоўкі, прызначаны для ачысткі прылады, незалежна ад таго, націснуў доктар Сміт кнопку ці не. Ён ненавідзеў тое, што яму даводзілася рабіць, ненавідзеў тое, што ён зрабіў са сваім няўдачлівым памагатым, ненавідзеў саму хітрасць і двудушнасць, якія ішлі насуперак з яго натурай. Гэта было не так складана, калі былы супрацоўнік іншай урадавай установы паспрабаваў шантажаваць КЮРЭ. Гэта мела маральнае апраўданне. Але ў чым заключалася злачынства доктара Брэйтуэйта? Тое, што ён быў тэрапеўтам? Што ён быў бліжэй да смерці, чым іншы тэрапеўт яго калібра? У чым заключалася злачынства маладога памочніка? Што ён быў разумны. Што ён быў сумленны і жадаў як лепш, і што калі б ён жадаў арганізацыі зла і перадаў інфармацыю ў "Нью-Ёрк таймс", ён быў бы жывы сёння? Гэта было яго злачынства, якое караецца смерцю?
  
  
  Сьміт выключыў тэрмінал і назіраў, як электрычны ўтылізатар уцягвае ў свае лопасьці апошнія некалькі абзацаў. Драўняная маса вярнулася да драўнянай масы, а яе часавае існаванне ў якасці формы камунікацыі сышло назаўжды.
  
  
  Ён выглянуў на гук, затым зірнуў на гадзіннік. Рыма патэлефануе праз пяць гадзін дванаццаць хвілін, пры правільным размяшчэнні спецыяльных ланцугоў. Нядосыць часу, каб пайсці дадому і выспацца. Лепш паспаць тут, у крэсле. Магчыма, раніцай паступіць новая інфармацыя, і яму не давядзецца казаць Рыма тое, што на дадзены момант ён павінен яму сказаць. Магчыма, каманда па рашэнні праблем, якая працавала з сімваламі, прыдумала б іншы адказ. У рэшце рэшт, яны былі ў Фолкрофце ў якасці чалавека, які правярае механічную функцыю.
  
  
  Вядома, іх ніколі не інфармавалі аб тым, што на самой справе азначаюць сімвалы, але яны часта нараджалі творчыя ідэі – ідэі, якія выходзяць за рамкі магчымасцяў кампутара, – ніколі не ведаючы, як гэтыя ідэі тэорыі менеджменту будуць увасоблены ў дзеянне.
  
  
  Сьміт заплюшчыў вочы. Так, магчыма, каманда па рашэнні праблем знайшла б іншае рашэнне.
  
  
  Праліў Лонг-Айленд быў шэра-блакітным і белым, іскрыстым на сонца, калі Сміт прачнуўся. Было 8 раніцы; каманда па рашэнні праблем павінна была прадставіць начную справаздачу праз некалькі хвілін. Ён папрасіў аб гэтым крыху раней. На яго стале зазваніў званок. Ён націснуў кнопку ўнутранай сувязі.
  
  
  "Так?" сказаў ён.
  
  
  "Мы зразумелі, сэр", - пачуўся голас.
  
  
  "Заходзьце". сказаў Сміт. Ён націснуў іншую кнопку, і вялікія дубовыя дзверы бясшумна адчыніліся. Калі дзверы адчыніліся, кампутарная панэль аўтаматычна зачынілася, зачапіўшы локаць Сміта і прычыніўшы яму моцны боль.
  
  
  "З вамі ўсё ў парадку, сэр?" - спытаў член каманды па рашэнні праблем. Яму было пад трыццаць, і неспакой вельмі добра чытаўся на яго твары.
  
  
  "Не. Не. Са мной усё ў парадку", - сказаў доктар Сміт, скрывіўся. "Што ў вас ёсць?"
  
  
  "Добра, сэр. Паводле ўзаемаадносін усіх груп у гэтым кантракце на куплю і продаж збожжа, мы атрымліваем, улічваючы ўсе зменныя, збой у працэсе перамоваў".
  
  
  "Зразумела", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  “Абыйсці гэта немагчыма, сэр. Калі на рынку няма іншых асноўных прадуктаў харчавання, чалавек, які прадстаўляе мноства да гэтага часу слаба звязаных прадаўцоў збожжа, прыстаўляе пісталет да галавы пакупніка. Ён не пытаецца кошт, ён устанаўлівае яе”.
  
  
  "А іншага спосабу абыйсці гэта няма?"
  
  
  “Не. Не наўскідку. Але, ці бачыце, з ростам коштаў попыт упадзе, і кошт усталюецца. Усталёўвайце высокую цану, але ўстанаўлівайце”.
  
  
  "А што, калі прадавец збожжа не захоча прадаваць?"
  
  
  "Гэта абсурд, сэр. Ён павінен хацець прадаваць. Інакш навошта заганяць рынак у кут? У гэтым мэта, ці не так?"
  
  
  "Так. Думаю, так. Дзякуй. Дзякуй вам ".
  
  
  "Рады быць карысным".
  
  
  "Вы былі, дзякуй вам".
  
  
  Калі мужчына выйшаў з кабінета, доктар Сміт зноў пляснуў па ручцы свайго крэсла.
  
  
  "Чорт. Чорт. Чорт".
  
  
  Званок ад Рыма паступіў у 8.15.
  
  
  "Рыма?" - спытаў доктар Сміт.
  
  
  "Не. Кэндзіс Берген", - раздаўся голас Рыма.
  
  
  "Я рады, што вы ў выдатным настроі. Цяпер вы можаце пераходзіць да наступнага этапу. Падобна, мы ідзем на крайні план".
  
  
  "Той, які, як ты сказаў, ты быў упэўнены, што нам не давядзецца выкарыстоўваць?"
  
  
  "Гэта дакладна".
  
  
  "Чаму б вам проста не разбамбаваць канферэнц-залу і скончыць з гэтым?"
  
  
  "Я зараз не ў настроі для вашага гумару, малады чалавек. Зусім не ў настроі".
  
  
  “Паслухайце. Увядзіце гэта ў свае кампутары. Я не збіраюся гэтага рабіць. Прыдумайце што-небудзь іншае. Ці гэта зраблю я”.
  
  
  “Рыма. Мне цяжка, вельмі цяжка прасіць пра гэта. Але ты павінен падрыхтавацца да крайняга плана. Проста больш нікога няма”.
  
  
  "Значыць, больш нікога няма".
  
  
  "Ты зробіш гэта".
  
  
  "На самой справе, я не буду. На самай справе, з таго часу, як я акрыяў ад таго невялікага інцыдэнту, я быў прыгнечаны, як ніколі раней. Але гэта чалавечая эмоцыя, і табе гэтага не зразумець. Я чалавечая істота, сукін ты сын . Ты чуеш гэта. Я чалавечая істота”.
  
  
  У трубцы пстрыкнула, і яна адключылася. Трубку павесілі ў Чыкага. Доктар Сміт пабарабаніў пальцамі па падлакотніку крэсла. Гэта гучала як благая прыкмета, але насамрэч гэта было не так. Рыма зрабіў бы тое, што мусіў зрабіць. Ён ніяк не мог не выканаць сваю функцыю, гэтак жа як не мог з'есці гамбургер, закрашаны глутаматам натрыю.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  З'езд гудзеў, роў, крычаў, пляскаў і маршыраваў узад і наперад па праходах перад кандыдатамі, півам і туалетамі, прычым апошняе выклікала менш шуму, але больш шчырага энтузіязму. У канферэнц-зале было вылучана тры кандыдатуры на пасаду прэзідэнта Міжнароднага брацтва вадзіцеляў, і пасля кожнага імя дэлегаты запаўнялі цэнтральны праход з паднятымі плакатамі, нібыта гэта быў палітычны з'езд. Яны выліліся апантанымі крыкамі, як быццам перамога залежала ад дэцыбелаў, а не ад колькасці дэлегатаў.
  
  
  Калі імя Джетро было вылучана ў якасці намінанта, Эйб "Лом" Бладнер схапіў плакат памерам два на чатыры з прымацаваным да яго плакатам і павёў мясцовых дэлегатаў і дэлегатаў аб'яднанай рады Нью-Ёрка ў струмень дэлегатаў-кіроўцаў, якія дэманструюць маладога чалавека з Нэшвіла. Рыма не ўстаў разам з дэлегацыяй. Ён не паварушыўся. Ён скрыжаваў ногі і падпёр падбародак рукой.
  
  
  Гэтая ціхая медытацыя ў секцыі пустых месцаў вылучалася, як Крыжовыя шляхі на оргіі. Гэта не засталося незаўважаным. Джын Джетро, ззяючы з трыбуны і махаючы прыхільнікам, сказаў праз плячо Негронскі:
  
  
  "Хто гэта?"
  
  
  "Гэта той хлопец, які расправіўся з сяржантам па ўзбраенні, ахоўнікамі і дэлегатамі ад Арызоны".
  
  
  "Дык гэта ён", - сказаў Джетро. "Калі зможаш падабрацца да яго незаўважаным, скажы яму, што я хачу яго бачыць".
  
  
  Усё гэта казаў Джын Джетро, у той час як яго твар, звернуты да натоўпу, ззяла шчаслівым энтузіязмам. Ён заўважыў ілжывае адсутнасць турботы на твары свайго суперніка і надарыў яго дадатковай ухмылкай Джына Джетро, на гэты раз шырэйшай і поўнай. Праціўнік ухмыльнуўся ў адказ.
  
  
  "Я збіраюся выкінуць цябе з прафсаюза", - залямантаваў апанент з відавочнай радасцю на твары.
  
  
  "З табой скончана, стары", - крыкнуў Джетро ў адказ, яго твар яшчэ больш азарыўся радасцю. "Ты мёртвы. Дазволь мёртвым хаваць мёртвых".
  
  
  З пляцоўкі гэта выглядала як сяброўская сварка паміж двума прыязнымі супернікамі. Рыма не глядзеў на гэта. Ён адчуваў крыкі, адчуваў рух, адчуваў узбуджэнне, але ён не глядзеў на гэта і не слухаў. Ён падумаў пра сябе і зразумеў, што апошнія некалькі гадоў ілгаў самому сабе. Спатрэбіўся просты амерыканскі гамбургер, які елі мільёны людзей, і ён не змог паказаць яго, пазбавіць шматгадовага самападману.
  
  
  Калі ён упершыню пагадзіўся працаваць у арганізацыі, яго цешыла думка аб тым, што аднойчы ён адправіцца на заданне і працягне працу. Ён заўсёды збіраўся звольніцца ў наступным месяцы ці праз месяц пасля гэтага. Некалькі разоў ён збіраўся прагуляцца ўдзень.
  
  
  І за гэтымі дзённымі заняткамі рушылі ўслед месяцы, якія ператварыліся ў гады і яшчэ гады. І кожны дзень трэніроўкі прагрэсіравалі. Кожны дзень Чіун працаваў над сваім розумам, а яго розум працаваў над яго целам. І ён не заўважыў перамены. Ён ведаў, што быў крыху іншым — крыху хутчэй за баксёраў, крыху мацнейшым за цяжкаатлетаў і крыху больш спрытным, чым бегуны, — і што яго цела было крыху больш настроеным, чым у лепшых у большасці іншых краін свету. Але ён думаў і люта падтрымліваў гэтую думку, што насамрэч ён не адрозніваўся.
  
  
  Ён верыў, што калі-небудзь у яго можа быць сям'я, дом і, можа, нават дзе-небудзь праца з дзевяці да пяці. І калі б ён уважліва сачыў за сабой, магчыма, хоць гэта сумнеўна, проста магчыма, у яго было б дзесяць ці пятнаццаць гадоў, перш чым нехта з арганізацыі пастукаў бы ў ягоныя дзверы і пусціў кулю яму ў твар. (Калі б гэта быў пераемнік, гэта быў бы ўдар рукой у твар.)
  
  
  Дзесяць ці пятнаццаць гадоў належаць, існаваць, калі людзі маюць патрэбу ў табе ў сваім жыцці, а ты маеш патрэбу ў іх. Адзіны чалавек, пра якога ён клапаціўся зараз, забіў бы яго па загадзе - таму што такі быў бізнэс. І што турбавала Рыма цяпер, дык гэта тое, што ён ведаў, што таксама па загадзе заб'е Чыуна - таму што такі быў бізнэс. Ён зробіць гэта і, між іншым, высветліць, ці зможа ён перамагчы майстра сінанджу, свайго настаўніка.
  
  
  І за тое, што ён ведаў, што зробіць гэта, ён ненавідзеў сябе да глыбіні душы. Ён нічым не адрозніваўся ад іншых асасінаў Сінанджу, за выключэннем колеру скуры, і гэта, як ён ведаў, не мела ніякага значэння ўвогуле.
  
  
  Дэлегаты выказвалі сваю спантанную радасць на працягу поўных дваццаці хвілін, як і было запланавана, і вярнуліся, лямантуючы і вішчачы, на свае месцы. Дэлегацыя Нью-Ёрка пранеслася міма Рыма, і ён ледзь звярнуў на іх увагу. Бладнер сеў побач з ім і працягнуў яму плакат. Рыма ўзяў яго, не гледзячы.
  
  
  "Ты ў парадку, хлопец?" - спытаў Бладнер.
  
  
  Але Рыма не адказаў. Ён паглядзеў на вялікі банэр, нацягнуты на даху арэны, і аўтаматычна падумаў аб ветравых патоках і месяцах прывыкання да паветра як да падушкі, як да сілы, як да перашкоды і саюзніку. Гэтае мысленне было настолькі аўтаматычным, што ён ненавідзеў яго. Яго розум больш не належаў яму. Чаму ён павінен дзівіцца, што яго цела рэагавала так незалежна ад яго жаданняў? Чаму ён павінен дзівіцца таму, што з'есці гамбургер, які змяшчае глутамат натрыю, тое, што магло б зрабіць дзіця, для яго было б немагчыма? Цяпер ён ведаў, чаму ён накрычаў на Сміта, чаму ён крычаў, што ён чалавек. Ён мусіў крычаць гэта. Хлусня заўсёды патрабуе больш энергіі.
  
  
  Рыма назіраў, як паветраныя патокі ўздзейнічаюць на банэр. Магчыма, прамень, які падае на трыбуну аратара, пры ўмове, што яго можна накіраваць так, каб спачатку стукнуць у адзін канец… Ён устаў, каб праверыць шэрагі крэслаў на платформе. Калі ён трапіць правільна, у самы раз, то можа заняць першыя два рады. Гэта пакіне свабодным трэці шэраг.
  
  
  "Эйб, выкажы мне парадак дня", - сказаў Рыма.
  
  
  "Чаму ты раптам зацікавіўся гэтай справай, хлопец?"
  
  
  "Я. Я. Дайце мне парадак дня".
  
  
  "Гэй, Тоні. Дай хлопцу парадак дня", - крыкнуў Бладнер.
  
  
  Тэчка з эмблемай братэрства была перададзена па шэрагу.
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Рыма, не адрываючы вачэй ад платформы. Ён адкрыў парадак дня і прагледзеў праграму на сераду: уступная гаворка, прапанаваная папраўка да статута, выступ сенатара ад Місуры. Нічога добрага. Чацвер: даніна павагі жонкам вадзіцеляў, гаворка прэзідэнта Амерыканскага легіёна, галасаванне па прапанаванай папраўцы. Нічога добрага.
  
  
  Пятніца: выступы прэзідэнта Братэрства чыгуначнікаў, прэзідэнта Міжнароднай асацыяцыі стывідараў, прэзідэнта Асацыяцыі пілотаў авіякампаній і заключны зварот міністра працы. Прыгожыя.
  
  
  "Гэй, Эйб, калі людзям прызначана выступаць, яны ўключаюцца адразу пасля выступлення ці сядзяць там увесь гэты час?"
  
  
  "Ім давядзецца сядзець да канца, хлопец", - сказаў Бладнер. "Чаму ты пытаешся?"
  
  
  "Я не ведаю. Ведаеш, гэта проста здаецца сумным".
  
  
  "Маляня, мне не спадабалася ўмольваць цябе прыйсці на гэтае мерапрыемства".
  
  
  "Я ведаю. Я ведаю. Але проста сядзець там, у трэцім шэрагу, за двума шэрагамі галоў, чакаючы магчымасці вымавіць сваю прамову, гучыць сумна".
  
  
  “Яны не сядзяць у трэцім радзе, малыш. Яны сядзяць наперадзе. Выступоўцы заўсёды з'яўляюцца свайго роду ганаровымі гасцямі. Я думаў, што знайду каго-небудзь з розумам, малыш. Ты сімпатычная, ну, я не хачу здацца абразлівай, даволі тоўстая”.
  
  
  "Так, мяркую, што так", - сказаў Рыма, сядаючы. Сцяг затрымцеў, затым натапырыўся, затым упаў і на імгненне замер, перш чым зноў затрымцець. Бэлька, несумненна, была замацавана нітамі, і паколькі свяцільні былі спушчаны са столі, чалавека, які манеўруе ўздоўж рашоткі столі, магло і не быць відаць. Калі б міністр працы прамаўляў сваю прамову, горшае, што ён мог бы перажыць, - гэта пералом хрыбетніка.
  
  
  У пятніцу, перад заключным зборам, Рыма пракладваў сабе шлях да гэтай бэлькі. Ён аслабляў яго такім чынам, што вібрацыі ад якія падтрымліваюць бэлек саслаблялі яго, як збалансаваную запалку, толькі гэтая запалка важыла тысячы фунтаў.
  
  
  Рыма вымераў патокі ветру. Хоць яны і не маглі моцна паўплываць на такі цяжкі прадмет, яны маглі паўплываць на яго дастаткова. Не. Ён не мог разлічваць на тое, што ён будзе разгойдвацца ад іншага злучэння. Яму прыйшлося б адрэзаць адзін канец і пакінуць іншы з дапамогай ніткі заклёпкі. Цяпер, ці не створаць токі, якія дзейнічаюць на гэты Галіяф у выглядзе бэлькі, вібрацый, каб аслабіць яго раней часу? Рыма ўгледзеўся ў банэр і ўбачыў, як паветраны шар узляцеў да столі. Не. Недастаткова плыні. Гэта было б выканальна.
  
  
  Ён зноў паглядзеў на платформу, на якой павінны былі сядзець лідэры прафсаюза, ключавая фігура ў перакрыцці жыццёва важных артэрый Амерыкі. Што ж, калі Бладнер не меў рацыю наконт месцаў для сядзення, яму давялося б перабудавацца.
  
  
  Гэтае масавае забойства было экстрэмальным крокам, і Рыма палічыў яго рызыкоўным, як з пункту гледжання мэты арганізацыі, так і з пункту гледжання выканання. Навіны аб гэтым былі б занадта гучнымі. Расследаванне было б занадта дбайным. Расследаванне магло б нават раскрыць арганізацыю. Але больш за тое, справа была ў тым, як Сміт патлумачыў аперацыю.
  
  
  Для любога атрыманне кантролю над транспартам, як планаваў зрабіць гэты праектаваны суперсаюз, азначала б поўны крах амерыканскай эканомікі і, у канчатковым рахунку, амерыканскага ладу жыцця. Які расце кошт транспарціроўкі будзе перададзена туды, дзе яна заўсёды была перададзена. Маленькаму спажыўцу. Цэны на мяса, гародніну і малако, і без таго занадта высокія, перавысілі б - нашмат вышэй - кошты ў кішэнях некалі самых сытых людзей на зямлі. Атрымальнікі сацыяльных дапамог і людзі з фіксаваным даходам будуць вымушаны прытрымлівацца рацыёну харчавання беднай нацыі. У адказ на гэтыя якія растуць кошты, у значнай ступені з-за расце выдаткі на транспарт, заработная плата павінны былі б вырасці. Рушыла ўслед бы інфляцыя, аб якой нацыя ніколі раней не ведала. Людзі прыносілі б свае амерыканскія даляры ў супермаркет у калясках для пакупак і неслі б ежу дадому ў кашальках. Падчас забастоўкі гэтага суперсаюза беспрацоўе было б горш, чым падчас дэпрэсіі трыццатых гадоў. Гэтае звышсаюзства забіла б нацыю, калі б нацыя не прыняла законы, якія забіваюць прафсаюз першымі. Але калі б гэта адбылося, то прафсаюзны рух у Амерыцы, які дапамог заваяваць павагу да працоўнай як да чалавечай істоты, таксама быў бы асуджаны.
  
  
  На вагах супраць гэтага стаялі жыцці чатырох прафсаюзных лідэраў. Калі не будзе распрацаваны іншы план, яны павінны памерці. Рыма засяродзіўся на промні.
  
  
  "Прывітанне, Эйб", - сказаў ён.
  
  
  "Так, хлопец".
  
  
  "Чаму ты думаеш, што Джетро не пераможа? Хто яго спыніць?"
  
  
  "Новая Англія, напрыклад. У іх ёсць цэлы блок. І гэты хлопец Маккалох, які ўзначальвае яго, настроены супраць Джетро. Ненавідзіць яго да глыбіні душы. Спрабаваў націснуць на мяне, каб я памяняўся. Я б не стаў. Але Маккалох збіраецца абгуляць Джэтро. .Хто б ні перамог, акрамя Джетро, атрымае Маккалоха і Новую Англію. Занадта шматлікае, каб гэта спыніць”.
  
  
  Рыма агледзеў канферэнц-залу.
  
  
  "Пакажы мне на яго".
  
  
  Не ўстаючы, Бладнер паказаў наперад направа, нібы праз шырокую спіну чалавека ў белай кашулі, які стаяў проста перад ім.
  
  
  "Прыкладна ў дваццаці шэрагах у тым баку, у раёнах Масачусэтса, Канэктыкута, Мэна, Нью-Гэмпшыра і Вермонта. Яны ўсе сабраны разам. Вы не зможаце ўбачыць яго галаву, але вы ўбачыце хлопцаў, якія ўваходзяць і выходзяць з праходаў да аднаго месца, якія нахіляюцца , Каб пагаварыць і ўсё такое.На гэтым месцы будзе хлопец ростам шэсць футаў чатыры цалі, рудавалосы, які важыць добрых 280, можа быць, 300 фунтаў. Гэта Маккалох ".
  
  
  Рыма стаяў на сваім крэсле, але не мог бачыць апісанага дзеяння.
  
  
  "Я не бачу нейкага асаблівага месца, куды збіраюцца хлопцы", - сказаў ён.
  
  
  "Гэта там. Гэта там. Глядзіце." - сказаў Бладнер.
  
  
  "Гэй, Сідаун, - раздаўся голас з-за спіны Рыма, - я нічога не бачу".
  
  
  Рыма ўгледзеўся на дваццаць радоў наперад, убачыў шыльды штата Новая Англія, але ніводзін чалавек не быў у цэнтры ўвагі.
  
  
  "Прывітанне, прыяцель. Я цябе па-добраму спытаў. Цяпер ты не прысядзеш?" - раздаўся нізкі голас.
  
  
  "Прыгніся, Рыма. Ты можаш падысці", - сказаў Бладнер. "А ты, пакінь хлопца ў спакоі. Ён сядзе праз секунду".
  
  
  Падобны на шар мужчына ў белай спартовай кашулі і штанах, якія выглядалі як ашалёўка дырыжабля, накіроўваўся па Масачусэтс-роў. Магчыма, ён збіраўся спыніцца, каб пагаварыць.
  
  
  "Прывітанне, прыяцель. Як наконт гэтага?" - пачуўся голас, і Рыма адчуў плясканне па азадку. Ён злавіў руку сваёй, раздрабніўшы суставы. Яго не надта цікавіла, што адбывалася ў яго за спіной. Наперадзе мужчына ў шарах збіраўся з кімсьці загаварыць. Ён нахіліўся. Не. Ён сядзеў. Чорт. Дзе, чорт вазьмі, Маккалах? Яму давядзецца перайсці да дэлегацыі. Рыма сышоў са свайго месца. Бладнер неяк дзіўна глядзеў на яго. Высокі мужчына, падобны на скалу, ззаду яго сціскаў сваю правую руку левай, як быццам перарэзаў кроў і нервы на костках пальцаў. Яго твар скрывіўся ад болю. Ён пераступіў з нагі на нагу. Рыма паглядзеў на руку. Суставы. Хтосьці раздрабіў суставы. Гэта, мусіць, той чалавек, які дакрануўся да яго ззаду. Канечне, гэта быў ён.
  
  
  "Плясніце на яго халоднай вады", - сказаў Рыма. Ён папрасіў прабачэння ў Бладнера, у якога адвісла сківіца.
  
  
  "Не звязвайся з таткам кідам", - сказаў Бладнер. "Не звязвайся з ім".
  
  
  Рыма накіраваўся да дэлегацыі Масачусеца. Ён шукаў Мак-Калоха. Ён паклікаў Мак-Калоха. Ён нават абразіў Мак-Калоха. Але Мак-Калоха не было.
  
  
  "Гэй, дзе, чорт вазьмі, Маккалох?" - спытаў Рыма.
  
  
  Таўстун, якога ён бачыў, рухаўся цераз рад, прыкрыты вэлюмам, вярнуўся:
  
  
  "Хто хоча ведаць?"
  
  
  "Рыма Джонс. Дэлегат ад Нью-Йорка".
  
  
  "Яго тут няма".
  
  
  "Дзе ён?"
  
  
  "Ён пайшоў".
  
  
  "Гэта гузік Джетро, якую я бачу?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Не. Гэта гузік Уэндэла Уілкі".
  
  
  "Ты даволі разумны для таго, хто непісьменны", - сказаў Рыма, губляючыся ў пошуках больш эфектыўнай абразы.
  
  
  "Я не ілюстраваны", - залямантаваў мужчына. "Ты ілюстраваны. Педзік".
  
  
  Вось і ўвесь дыялог аб палітыцы прафсаюза.
  
  
  Бладнер знайшоў інфармацыю аб гузіку вельмі цікавай. Ён слухаў, як ніхто не казаў, дзе знаходзіцца Макалох; ён бачыў, як жыхары Новай Англіі зараз носяць гузікі Jethro.
  
  
  "Вы ведаеце, я мог бы паклясціся, што бачыў некалькі жыхароў Новай Англіі на дэманстрацыі Jethro", – сказаў ён. Ён падаў знак мікрафону ў канцы шэрагу. Ён падскочыў на двух крэслах пад трэск дрэва, якое ламалася. Ён узмахнуў рукой над галавой.
  
  
  "Да парадку вядзення, - пракрычаў ён. - Спадар Старшыня. Да парадку вядзення. Нью-ёркская дэлегацыя аб'яднаных саветаў і мясцовых жыхароў жадае выступіць па парадку вядзення".
  
  
  Старшыня даведаўся брата-дэлегата з Нью-Йорка.
  
  
  "Спадар Старшыня, браты з усіх штатаў, калегі-вадзіцелі. Гэта ганьба. Гэта абуральна. Гэта несправядлівасць", - прагрымеў Эйб "Лом" Бладнер, прэзідэнт мясцовага аддзялення 529 у Нью-Ёрку. "Што партрэт аднаго з найвялікшых прафсаюзных дзеячаў, якія калі-небудзь выступалі за правы працоўных, не выстаўлены на бачным месцы на гэтым з'ездзе. Я кажу аб самым выдатным, стойкім, ва ўсіх адносінах выдатным хлопцу ва ўсім Міжнародным брацтве кіроўцаў, Юджыне Ў. наступным прэзідэнце міжнароднага ..."
  
  
  Голас Бладнера патануў у радасных воклічах, якія паскорылі чарговую апантаную дэманстрацыю. Старшыня стукнуў малатком, аб'яўляючы дэлегацыю Нью-Ёрка і дэманстрацыю парушанай, але без асаблівага эфекту.
  
  
  Эйб Бладнер ганарліва сеў пасярод хаосу, які ён справакаваў.
  
  
  "Дзякуй за інфармацыю, хлопец", - сказаў ён.
  
  
  Але Рыма яго амаль не чуў. Ён разважаў, ці была бэлька, на якой лунаў банер, новай ці яе ўсталявалі пры будаўніцтве канферэнц-залы. Гэта мела значэнне, калі вы збіраліся выпусціць гэта камусьці на галаву.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  Тры духавыя аркестры грымелі рок-хіты паўгадовай даўніны. Дародныя жанчыны з лакіраванымі валасамі і такімі ж застылымі тварамі трымалі за рукі сваіх грузных мужоў у чорных смокінгах, белых строгіх кашулях і чорных гальштуках-матыльках. Дзе-нідзе на кім быў клятчасты смокінг. Дзе-нідзе на жанчыне была чорная абліпальная сукенка. Дзе-нідзе людзі не належалі да сярэдняга ўзросту, сярэдняга класа або нуднага сярэдняга класа. Але толькі дзе-нідзе.
  
  
  Святкаванне перамогі Джына Джетро было вечарынкай сярэдняга класа, мужа і жонкі, якая з дапамогай некалькіх ражкоў і некалькіх капелюшоў магла б замяніць незлічоныя навагоднія вечарынкі па ўсёй Амерыцы.
  
  
  Бо кіроўцы былі сем'янінамі, як і дэлегаты іх прафсаюза. Мужчыны, у якіх былі дамы, машыны, тэлевізары і ўсе клопаты і зручнасці рабочага класа, унікальныя ў гісторыі чалавецтва. Ні адна іншая нацыя ніколі не давала працоўнаму так шмат. І ні ў адной іншай краіне працоўны не браў так шмат. У абмен на гэтую з цяжкасцю здабытую шчодрасць гэтыя працоўныя адправілі чалавека на Месяц і выйгралі войны ў двух акіянах адначасова. Ні адна іншая нацыя не зрабіла гэтага. Некаторыя рабочыя маглі скрасці скрыню віскі з грузавіка. Невялікая, вельмі маленькая фракцыя дапамагла б угону. Але сцяг лунаў на ўсіх з'ездах, і калі б вы патрапілі ў бяду, гэтыя людзі былі б побач з вамі. Яны ставілі ежу на свае сталы, сукенкі на сваіх жонак і прыкладвалі рукі да сэрцаў, калі гулялі "Зорна-паласаты сцяг".
  
  
  Нямногія з іх, калі такія наогул былі, маглі зразумець, як тып Джына Джетро заваяваў іх прэзідэнцтва. Некалькі чалавек у прыватным парадку прызналіся, але толькі блізкім сябрам, што, калі б яны думалі, што ён пераможа, яны прагаласавалі б за каго-небудзь іншага. Пасля трэцяй чаркі жытняга віскі з імбірам або бурбона з лёдам будучыня Міжнароднага брацтва кіроўцаў станавілася невымерна святлей. Джетро стаў прэзідэнтам. Для гэтага патрэбны былі мазгі. Ён заключаў выгадныя здзелкі. Для гэтага патрабаваліся мазгі. У яго была добрая прэса. Для гэтага патрабаваліся мазгі. Таму ён крыху смешна размаўляў і пацешна апранаўся. Ну і што? Хіба Джо Намат не паводзіў сябе неяк па-педыканску? Але паглядзіце на яго на футбольным полі. Гэты настрой надзеі працягваўся да таго часу, пакуль Джын Джэтра, самы малады прэзідэнт у гісторыі прафсаюза вадзіцеляў, не з'явіўся са сваёй палюбоўніцай на святкаванні перамогі ў бальнай зале Sheraton Park.
  
  
  Першапачатковыя прывітанні, аўтаматычны водгук на новую ўладу і перамогу, замерлі на вуснах дэлегатаў ад кіроўцаў. Першымі спынілі апладзіраваць жонкі. Джын Джетро быў дастаткова дрэнны. На ім быў сіні аксамітны суцэльны спартовы гарнітур, расшпілены да пупка.
  
  
  Сукенка яго маладой бялявай палюбоўніцы не было расшпілена да пупка. Яно было расшпілена ад яго. Празрыстая сетачка прыкрывала аголенае цела. Яе цудоўна доўгія светлыя валасы луналі, калі яна пасылала дэлегатам паветраныя пацалункі.
  
  
  Жонкі падштурхоўвалі мужоў локцямі. Некаторыя - вострымі локцямі. Іншыя - ледзянымі поглядамі. Адна жанчына сцерла ўсмешку свайго мужа кактэйлем з шампанскім, які яна пацягвала ўвесь вечар.
  
  
  "Ганьба", - сказаў адзін.
  
  
  "Я думаў, што ён, прынамсі, ажэніцца на ёй, як толькі стане прэзідэнтам", - сказаў іншы.
  
  
  "Я ў гэта не веру", - сказаў іншы.
  
  
  Справа была не ў тым, што гэтыя мужчыны або іх жонкі былі пазбаўлены натуральных рэпрадуктыўных цяг. Сэкс, аднак, прызначаўся не для змешанай кампаніі, "змяшанымі" былі муж і жонка. Амаль ва ўсіх мужчын былі сустрэчы на баку, нават калі гэта была мясцовая прастытутка два разы на месяц. Для жанчын былі доўгія размовы са сваімі сяброўкамі і заменнікі шакаладных цукерак. Але прыўносіць нешта падобнае ў мяшаны бізнэс - ну, гэта было ўжо занадта. Гэтага проста не было зроблена.
  
  
  "Ваш прэзідэнт", - прагыркала місіс Зігмунд Негронскі свайму мужу. "Ваш прэзідэнт і яго, яго шлюха. Я не ведаю, якія брудныя розумы авалодалі кіроўцамі, але дазволь мне сказаць табе, Зігі, у жніўні будзе халодны дзень, перш чым ты дакранешся да мяне сваімі бруднымі рукамі ".
  
  
  Негронскі паціснуў плячыма. Гэта была не самая страшная пагроза ў свеце. Што было дрэнна, дык гэта тое, што яго жонка таксама перастала б з ім размаўляць, як быццам гэтыя дзве рэчы ішлі рука аб руку.
  
  
  Місіс Эйб Бладнер убачыла тонкае, жыццярадаснае, квітнеючае цела ў сетачцы і адразу адчула сябе прыгнечанай, настолькі прыгнечанай, што адправіла ў рот яшчэ адну закуску. Адчуўшы сябе дастаткова прыгнечанай з-за свайго ўзросту і вагі, яна нагадала мужу аб тым, як ён кінуў яе ў цяжкім становішчы на Нарагансетт Паркуэй у 1942 годзе і як ёй трэба было ведаць яшчэ тады, у 1942 годзе, застаўшыся зусім адной у сямейнай машыне, што ён зробіць такую рэч, як прагаласуе за таго эксгібіцыяніста, якому варта было б сядзець у турме. Турма прызначалася для людзей, якія выкрывалі сябе. Прабачэнне было для людзей, якія ламалі галовы іншым людзям. Прынамсі, гэта не было брудна.
  
  
  Місіс Рока Пігарэла паглядзела на мужчыну, за якога галасаваў яе муж, паглядзела на жанчыну, з якой ён быў, і пяшчотна паляпала па гіганцкім жываце свайго мужа. Калі ён павярнуўся да яе тварам, яна плюнула.
  
  
  Тры духавыя аркестры аддалі трубныя і барабанныя салюты, і Джын Джетро схапіў адзін з мікрафонаў. Адзінокая бавоўна падкрэсліла цішыню.
  
  
  "Прывітанне, чувакі", - сказаў Джын Джетро.
  
  
  Цішыня.
  
  
  “Я рады, што вы прыехалі сюды, каб дапамагчы мне адсвяткаваць перамогу не толькі для гоншчыкаў Амерыкі, але і для народа Амерыкі. Мы збіраемся разам здзейсніць некалькі вялікіх спраў. Значных рэчаў. І я проста хачу падзякаваць вам усім”.
  
  
  Некалькі воплескаў.
  
  
  "Але я не думаю, што ёсць нешта такое ж значнае, як наша ўласная новая мінімальная заработная плата. Пілоты авіякампаній зарабляюць больш за 30 000 долараў у год. І яны водзяць самалёты. Докеры, калі яны працуюць поўны працоўны дзень круглы год, могуць прыносіць дадому 18 000 даляраў у год.Калі адзін з нашых кіроўцаў зарабляе 15 000 даляраў у год, у яго ўсё ў парадку.Ну, са мной гэта не зусім у парадку.Я не бачу розніцы паміж чалавекам, які перавозіць грузы па зямлі, і чалавекам, які перавозіць грузы з карабля.Я не бачу розніцы паміж чалавекам, які водзіць грузавік па дарозе, і чалавекам, які водзіць самалёт у небе.
  
  
  “Занадта доўга нас прымалі як належнае. Занадта доўга пара сотняў у тыдзень лічылася дастатковай базавай зарплатай для сяброў нашага прафсаюза. Занадта доўга нашы мужчыны вярталіся дадому змардаванымі, разбітымі целам і розумам за вартыя жалю дзвесце долараў у тыдзень, калі яны іх зарабляюць”.
  
  
  Джетро зрабіў паўзу, каб дазволіць свайму абуранню заразіць аўдыторыю.
  
  
  "Ты ім скажы, Джыні, дзетка", - залямантавала адна з жанчын. "Задай ім спякоту".
  
  
  "Мы з'яўляемся найбуйнейшым і мацнейшым адзіным транспартным саюзам у краіне. У свеце".
  
  
  Радасныя воклічы напоўнілі бальную залу. Паветра скалынаюць гучныя свісткі. Рукі пляскаюць сябар аб сябра ў бурных апладысментах.
  
  
  Джын Джетро падняў рукі, каб супакоіць аўдыторыю.
  
  
  "Яны кажуць мне, што кіроўца не каштуе 25 000 даляраў у год".
  
  
  Уздых. Нявер'е. Некалькі апладысментаў.
  
  
  "Але я збіраюся сказаць ім, што калі вы хочаце есці, калі вы хочаце піць малако ці газіроўку ці нешта яшчэ, калі вы хочаце свае тэлевізары ці новыя машыны, вы будзеце плаціць сваім кіроўцам 25 000 даляраў у год. І гэтыя кіроўцы збіраюцца плаціць прадстаўнікам свайго прафсаюзу той заробак, які заслугоўвае кіраўнік, які прадстаўляе людзей з прыбыткам у 25 000 даляраў у год.Я кажу пра 100 000 даляраў для бізнэс-агентаў.Я кажу пра 110 000 даляраў для сакратароў-рэгістратараў. для віцэ-прэзідэнтаў і 125 000 долараў у год для прэзідэнтаў мясцовых арганізацый”.
  
  
  Зноў цішыня. Лічбы былі цудоўныя, але неверагодныя.
  
  
  "Цяпер многія з вас думаюць, што гэтыя лічбы занадта высокія. Многія з вас думаюць, што мы ніколі не зможам атрымаць столькі. Многія з вас лічаць, што гэта добрае абяцанне, але слабая рэальнасць. Але дазвольце мне спытаць вас зараз. Хто б мог падумаць, што я стану прэзідэнтам гэтага прафсаюза? Падніміце руку. Працягвайце. Падніміце руку. Ты поўны лайна, Зігі, і ты толькі ўчора сказаў мне, што думаў, што мы адправімся ў турму".
  
  
  Смех.
  
  
  "Да гэтай пятніцы кожны з вас убачыць, як мы збіраемся ўключаць і выключаць гэтую краіну, як водаправодны кран. Да гэтай пятніцы вы зразумееце, чаму базавы заробак кіроўцы грузавіка павінен складаць 25 000 даляраў у год, калі мы так скажам. Да гэтай пятніцы вы убачыце, як я збіраюся гэта пракруціць.Я абяцаю вам тут.Я абяцаю вам зараз.Я юрыдычна, абавязліва, урачыста абяцаю, што пайду ў адстаўку, калі кожны з вас не ўбачыць, як я збіраюся працаваць над гэтым для вас.Цяпер гэта абяцанне . І я выконваю абяцанні ".
  
  
  Джетро апусціў рукі па швах і ўтаропіўся на сваю аўдыторыю. Наступіла трунная цішыня. Затым хтосьці запляскаў, і зала павалілася. Жанчыны выбеглі на сцэну, каб пацалаваць рукі Джетро. Яны біліся са сваімі мужамі, якія спрабавалі паціснуць тыя ж рукі. Групы спрабавалі падыгрываць з энтузіязмам, але іх заглушалі віскочуць вадзіцелі і іх жонкі.
  
  
  "Джэтра. Джэтра. Джэтра", - пачаў скандаваць натоўп. "Джэтра. Джэтра. Джэтра." Блузка яго сяброўкі была сарваная ў рукапашнай сутычцы. Але гэта было нармальна. У любым выпадку, вы маглі бачыць усё раней. І, акрамя таго, магчыма, гэта быў проста адзін з новых стыляў.
  
  
  Джетро грацыёзна адышоў ад сваіх любяць паслядоўнікаў пасля таго, як прайшло дастаткова часу, каб ганаравацца захаплення. Ён падаў знак Нягронскі.
  
  
  "Зігі", - сказаў ён за эстрадай, дзе, як ён спадзяваўся, яго ненадоўга пакінуць у спакоі. "Чаму тут няма таго дэлегата з Нью-Ёрка?"
  
  
  "Я спытаўся ў яго", - сказаў Негронскі.
  
  
  "І?"
  
  
  "І я не ведаю. Ён сказаў нешта смешнае, як быццам гэта больш не мае ніякага значэння ".
  
  
  "Паслухай. Ён здаўся мне вельмі дзіўным. Я чую пра яго яшчэ больш дзіўныя рэчы. Дык вось, я хачу, каб ён быў у маім нумары заўтра да поўдня, ці я не хачу, каб ён быў наогул. Зразумей. Вазьмі Пігарэла і іншых хлопцаў з Новай Англіі з сабой. Дазволь ім запэцкаць рукі. Калі Бладнер даставіць табе якія-небудзь непрыемнасці, спачатку дай мне ведаць, і я з усім разбяруся. Добра?"
  
  
  "Бладнер не дазволіць табе націснуць на аднаго са сваіх хлопцаў".
  
  
  "Вам не здаецца, што Рыма Джонс падобны на аднаго з хлопцаў Бладнера?"
  
  
  "У яго ёсць даверчыя граматы".
  
  
  "Я прыму vibrations за ink у любы дзень тыдня. Я не думаю, што Бладнер сказаў бы "бу", калі б мы прыбілі гэтага Рыма Джонса да пярэдняй часткі прычэпа і пратаранілі ім канферэнц-зала. Я не думаю, што ён сказаў бы " бу".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  Артыкул пра Джетро ў ранішняй газеце па серадах была тыповым газетным артыкулам. Рыма прачытаў яе Чіуну. Майстар Сінанджу, трэнер Рыма з таго часу, як ён упершыню прыйшоў працаваць у арганізацыю, любіў артыкулы ў газетах. Яны былі амаль такімі ж прыгожымі, як "Edge of Dawn" ці іншыя шоу з добрымі хлопцамі і дрэннымі хлопцамі і драматычнымі падзеямі, якія павінны былі адбыцца, якія кардынальна змянілі б іншыя рэчы, з тонкімі прычынамі таго, чаго не адбылося, і з усімі тымі выдатнымі песенькамі, якія спяваюць палітыкі, баевікі, лідэры лейбарыстаў і прэзідэнты асацыяцый.
  
  
  "Песня" - так Чиун зваў прыгожыя гаворкі. Аб іх судзілі толькі па думках і словах і не чакалі, што яны будуць мець якое-небудзь стаўленне да рэальнасці. Як сказаў Чыун, праўда псуе сапраўды добрыя песні.
  
  
  "Чытай", - сказаў Чиун і апусціўся ў позу лотаса, яго адзенне мякка струменілася вакол яго далікатнага цела.
  
  
  "Лінія Дэйтлайн, Чыкага", - сказаў Рыма. "Бывайце, піўныя страўнікі і прыдарожныя закусачныя. Прывітанне, расклёшаныя штаны і свядомасць III. Учора Міжнароднае брацтва вадзіцеляў у выніку нечаканага галасавання выбрала сваім новым прэзідэнтам маладога МА Юджына V, 26-гадовага Джэтра.
  
  
  "Расстройства адбылося пасля жорсткай двухмесячнай кампаніі, якая паказала, што юны Джетро з'яўляецца майстэрскім палітыкам з мяккім характарам. Сказаў Джэтро:
  
  
  "Я думаю, што дзень моцнай рукі скончыўся. Я думаю, што дзень выявы мажнага кіроўцы, гатовага дзерціся і наносіць удары па спрэчным пытанні, сышоў разам з канём і фургонам. Мы - новы прафзвяз, прыхільны новым прынцыпам для новага сяброўства. Мы імкнемся да больш глыбокаму разуменню нашых адносін з навакольным асяроддзем. Мы не будзем адкінуты старымі хітрасцямі рэакцыі, расізму і бязлітаснасці. Нашы грузавікі рухаюцца да лепшага жыцця для нас саміх, нашых сем'яў і нашых суседзяў", - сказаў Джэтро.
  
  
  "Ён назваў галасаванне мандатам на перамены. Ён сказаў, што Амерыцы патрэбен арганізаваны транспартны фронт, але не стаў удавацца ў падрабязнасці".
  
  
  Чыун кіўнуў.
  
  
  "Ці ёсць што-небудзь пра В'етнам? Гэта самыя прыгожыя песні", - спытаў ён.
  
  
  "Яшчэ адзін наступ".
  
  
  "Прачытай гэта".
  
  
  Такім чынам, Рыма прачытаў Чыуну аб новым наступе, і Чыун кіўнуў.
  
  
  "Чаму ваш урад не падтрымаў поўнач? У вас больш грошай, чым у каго-небудзь. Чаму вы не падтрымалі поўнач?"
  
  
  "Таму што яны камуністы, Чыун".
  
  
  “Камуніст, фашыст, дэмакрат, манархіст, лаяліст ці фалангіст. Ёсць толькі перамога. Нават вы гэта ведаеце. Але гэта дурная краіна. І прыйшоў час абедаць. Сёння ў вас можа быць качка”.
  
  
  "Падгарыць?"
  
  
  "Распараны".
  
  
  "О. Дзе я вазьму тушаную качку?"
  
  
  "Мы прыгатуем яго тут на пару. І я дадам самыя духмяныя спецыі".
  
  
  "Ага", - сказаў Рыма.
  
  
  "Качка ў тры камені", - сказаў Чыун.
  
  
  "Яны не важаць у пераліку на камяні, Чиун. Ты гэта ведаеш. Я вазьму качку вагой у два з паловай фунты".
  
  
  "Тры камені", - сказаў Чыун, не жадаючы, каб яго забруджвалі заходнімі меркамі. І прыйшоў час для "Краю зары".
  
  
  Рыма быў на паўдарозе да выхаду з гатэля, калі да яго падышоў неваляшка з густой барадой. Ён прадставіўся як Пігарэла. Ён сказаў, што Джетро жадае яго бачыць. Ён сказаў, што Джетро быў занепакоены тым, што Рыма не прысутнічаў на імпрэзе перамогі напярэдадні ўвечар. Ён сказаў, што Джетро быў усёдаравальным чалавекам. Ён сказаў, што Джетро дараваў бы Рыма, калі б той прыйшоў пабачыцца з ім прама зараз. Што можа быць важнейшым за сустрэчу з новым прэзідэнтам Міжнароднага брацтва вадзіцеляў?
  
  
  "Качка з трыма костачкамі для прыгатавання на пару", - сказаў Рыма.
  
  
  "Што?" - спытала Свіння.
  
  
  "Паслухай. Не прыставай да мяне", - сказаў Рыма.
  
  
  Нічога, калі Пігарэла пойдзе з намі?
  
  
  "Так. Так. Кавыляй колькі душы заўгодна", - сказаў Рыма.
  
  
  Пігарэла ведаў кароткі шлях да качынай крамы.
  
  
  "Хо-хо-хо", - сказаў Рыма сам сабе. "Гэта міла", - сказаў Рыма Пігарэла.
  
  
  "Гэта вунь у тым завулку", - сказаў Пігарэла.
  
  
  "Хо-хо-хо", - сказаў Рыма сам сабе. "Той завулак. Ты пойдзеш са мной?"
  
  
  Пігарэла не змог. Яму трэба было неадкладна сустрэцца з новым прэзыдэнтам.
  
  
  "Добра. Мы ўсё ўладзім пазней", - сказаў Рыма. "Вы бераце труну звычайнага памеру або важкі?"
  
  
  "Хо-хо-хо", - засмяяўся Рока "Свіння" Пігарэла.
  
  
  «Хо-хо-хо», - падумаў Рыма, махнуўшы на развітанне Пігарэла і абыякава ўвайшоўшы ў вузкі завулак шырынёю з трактарны прычэп. Сюрпрыз, сюрпрыз, гэта быў тупік.
  
  
  Сюрпрыз, сюрпрыз, дзве дзверы ў завулку, які вядзе ў навакольныя цагляныя будынкі, былі зачыненыя. І сюрпрыз, сюрпрыз, на другім баку вуліцы, на другім баку вуліцы, паварочваючы за сорак ярдаў ад нас, стаяў вялікі чатырохвосны джобі. Гэта быў прычэп-трактар, яго конь добрых пятнаццаці футаў вышынёй, а бліскучы металічны прычэп даўжынёй з хату з пыхкаючым дызелем.
  
  
  Яму прыйшлося цалкам разгарнуцца, каб заехаць у завулак па прамой, таму што інакш ён бы ніколі не змясціўся. Не было дадатковага месца. Грузавік заехаў у завулак, павярнуўшы на чацвёрты бок і заблакіраваўшы выезд. Каля ўвахода ў завулак пстрыкнулі вялікія люстэркі бакавога агляду, і Рыма раптам убачыў сапраўдную неспадзеўку. Ён здзейсніў класічную памылку, недаацаніўшы свайго ворага.
  
  
  Ён меркаваў, што яны будуць выкарыстоўваць звычайны трактарны прычэп са звычайным бамперам на пярэдняй частцы каня. Але гэта быў спецыяльны транспартны сродак, распрацаваны спецыяльна для яго смерці. Спераду быў бампер, але ён быў намаляваны. Спераду былі колы, але яны таксама былі намаляваны перад сапраўднымі рухомымі коламі. Спераду былі фары, але яны таксама былі зафарбаваны. Тое, што яны былі фальшывымі, не мела значэння. Але пад фарбаваным бамперам і паміж фарбаванымі коламі была вялікая цёмная прастора, праз якую, як меркаваў Рыма, ён мог лёгка праслізнуць. Ён быў намаляваны, і яго адсутнасць магла аказацца фатальнай. Фальшфеер аказаўся з цяжкай сталі, як у бульдозера. Перадпакой частка машыны на фут узвышалася над залітым маслам бетонным завулкам, ярка асветленым пад якая насоўваецца сталёвай сцяной.
  
  
  Можа быць, дастаткова аднаго фута. Пярэдняя частка апусцілася, раскалоўшы бетон, зачапіўшы пусты слоік і адправіўшы яго праз плячо Рыма. Знікла нават вузкая прастора.
  
  
  Паветра было невыносна гарачым. Сцены навакольных будынкаў дрыжалі, калі вялізны грузавік з грукатам заязджаў усё далей, нібы гіганцкая загваздка ў гіганцкай разетцы. Рыма адчуў ванітны пах дызельнага паліва, які зыходзіць ад монстра, які штурхае да яго сталёвую сцяну ў трохбаковым завулку. Ён азірнуўся на будынак злева ад сябе. У яго быў выступ. Ён мог узлезці на выступ і зламаўся дзеля гэтага. Але, гледзячы на грузавік і выступ, замест таго каб брацца за нешта адно, як яго вучылі, Рыма паслізнуўся. Чацвёртая сцяна працягвала рухацца наперад, пхаючы яго чаравікі, і Рыма разгарнуўся, упаў і адступіў. Адступіў міма дзвярэй, праз якія ён мог бы прарвацца, калі б не быў такім пагардлівым.
  
  
  Грузавік перакрыў бедную прастору, праехаўшы перад ім некалькі смеццевых бакаў. Смеццевыя бакі рассыплюцца, калі грузавік сутыкнецца з кантавой сцяной. Рыма будзе размазаны па сцяне. Пярэдняя сталёвая пласціна зачапіла частку няроўнай сцяны завулка, і аскепкі цэглы паляцелі наперад.
  
  
  Засталося дзесяць футаў, і грузавік набліжаўся. Дзесяць футаў на манеўр, і ў яго чаравіках было масла ад падзення. Шэсць футаў, і сталёвая пліта навісала над галавой, закрываючы сонца, робячы маленькі пакой Рыма нашмат цямней. Рыма скінуў чаравікі на слізкай падэшве і рушыў наперад, да металічнай пласціны з намаляваным грузавіком спераду. Хуткасць наперад, скачок уверх з высока паднятымі рукамі, намацаць верхнюю частку фальшывага перадка і акуратна перабрацца на капот, хутка, адным рухам, як котка, і вось ён утаропіўся на двух раптам узрушаных мужчын у кабіне, адзін з іх за рулём, абодва яны вельмі няшчасныя.
  
  
  Грузавік з глухім стукам урэзаўся ў сцяну, скаланаючы навакольныя будынкі. Але Рыма не было на капоце. Ён быў у паветры над ёй усяго на адну восьмую цалі, калі адбыўся ўдар. Вадзіцелі, нягледзячы на тое, што трымаліся з усіх сіл, урэзаліся ў лабавое шкло таксі. Рыма мякка спусціўся назад. Кіроўцы кінуліся да дзвярэй таксі, але вузкі завулак заблакаваў іх.
  
  
  Мужчына, які накіраваў драбавік на кіроўцу, паспрабаваў праціснуцца ў акно, але яго тулава затрымалася на паўдарогі паміж сцяной і кабінай.
  
  
  "Ты прайграў", - сказаў Рыма, і з носа, вачэй і рота мужчыны раптам хлынула кроў, што нармальна для чалавека, якому толькі што праламалі чэрап цаглянай сцяной і рукой, цвёрдай як сталь і хуткай як куля.
  
  
  Кіроўца таксама затрымаўся. Ён не мог выбрацца з акна са свайго боку. Яго апухлы чырвоны твар скрывіўся ад жаху. Ён паспрабаваў выбрацца з іншага акна. Але там было цела.
  
  
  "У цябе тут цікавая праблема, прыяцель", - сказаў Рыма. Ён прысеў на кукішкі бліжэй да акна. Кіроўца закрыў твар рукамі, чакаючы ўдару. Калі ён выглянуў з-за сваіх рук, там быў Рыма, які ўсё яшчэ глядзеў на яго, нібы вывучаў парамецыю або шахматны ход. Ніякай нянавісці. Ніякага гневу. Проста цікавасць.
  
  
  "Ты збіраешся выходзіць ці мне давядзецца ўвайсці туды пасля цябе?" - спытаў Рыма.
  
  
  Кіроўца нырнуў пад прыборную панэль і дастаў сорак пяты, але яго мэта больш не была на капоце. Дзе, чорт вазьмі, ён быў? Затым кіроўца адчуў, як нечая рука накшталт як паказытала яго шыю, а потым ён нічога не адчуў.
  
  
  Рыма прабег па плоскім металічным даху трэйлера. З акна трыма паверхамі вышэй выглянула нечая галава.
  
  
  "Стажоры-вадзіцелі. Яны згарнулі не туды", - крыкнуў Рыма чалавеку, які глядзеў уніз на алею, забітую грузавікамі. Ён здзейсніў скачок па прамой ўніз замест таго, каб рухацца наперад па інэрцыі. Як толькі ён дабраўся да ўваходу ў завулак, ён ішоў звычайнай хадой і азіраўся назад, як любы іншы выпадковы мінак, збянтэжаны гучным шумам і грузавіком на ўсю шырыню завулка, які захрас там, як баба ў рамяні.
  
  
  "Рух у Чыкага становіцца немагчымым", - абурана прамармытаў Рыма. Далей па вуліцы ён беспамылкова пазнаў свайго сябра-Свінню, які мог бы цягнуць здаравенную труну. Пігарэла, відаць, чакаў аварыі, а затым, не азіраючыся, каб не здацца вінаватым, мэтанакіравана пайшоў прэч, адзіны чалавек у квартале, які не глядзеў на завулак. Рыма дагнаў Пігарэла праз некалькі імгненняў. Ён не мог адарвацца ад яго. Ён прымасціўся, крок у крок, за Свінні. Свіння забралася ў чатырохдзверны седан крадком, настолькі крадком, наколькі гэта магчыма для перавальваецца гарбуза. Рыма адкрыў заднюю дзверы, калі Свіння адкрыла пярэднія. Гукі супалі. Свіння глядзела проста перад сабой. Тое ж самае зрабіў кіроўца, шыя якога была мокрай ад поту. Рыма знізіўся якраз пад лініяй люстранога прыцэла.
  
  
  "Добра, Зігі. Гэта ўсё для дзіцяці".
  
  
  "Добра", - сказаў кіроўца. Ён уліўся ў паток машын і абагнаў дзве паліцэйскія машыны, якія рухаліся ў процілеглым напрамку з уключанымі сірэнамі.
  
  
  "Вы ведаеце", - сказаў кіроўца. "Я ніколі раней гэтым не займаўся. Большасць з нас ніколі раней не мелі нічога агульнага з чымсьці падобным. Мне гэта не падабаецца. Мне гэта проста не падабаецца. Я проста ніколі не думаў, што гэтая справа зойдзе так далёка. Спачатку адно, потым іншае, потым яшчэ адно, і гэта ніколі не заканчваецца. Гэта не юніянізм”.
  
  
  "Ты добра ясі?" - спытала Свіння.
  
  
  "Так. Я ем. Але раней я добра еў".
  
  
  "Ніхто не тыкаў табе пісталетам у твар, каб прымусіць цябе рабіць гэтыя рэчы", - сказала Свіння. “Гэта зрабілі вы. Гэта робім мы. Гэта робяць кампаніі. Гэта робяць ліхвяры. Гэтым займаюцца банкіры, якія займаюцца лічбамі. Гэтым займаюцца ўсе”.
  
  
  "Я ніколі не рабіў гэтага раней, і, за рэдкім выключэннем, ніхто з мясцовых таксама".
  
  
  "Такім чынам, мне гэта не падабаецца".
  
  
  "Крутая сіська", - сказала Парася. "Гэта жыццё".
  
  
  Джын Джетро чакаў у гаражы свайго гатэля, калі пад'ехала машына з двума яго людзьмі (і чалавекам, за якім іх паслалі, калі змогуць). Ён надарыў усіх шырокай усмешкай Джына Джетро.
  
  
  "Як вы ўсе?" - спытаў Джетро.
  
  
  "У нас усё ў парадку. Усё атрымалася цудоўна", - сказала Парася.
  
  
  "Добра. Я ненавіджу гвалт. Гэта парушае плынь жыцця", - сказаў Джетро. Свіння выглядала збянтэжанай. Ён пацягнуўся насустрач руцэ Джетро, якая прасунулася праз акно машыны. Рука прайшла міма яго. Рука апусцілася на задняе сядзенне. Вочы Рока "Свінні" Пігарэла прасачылі за рукой да задняга сядзення. Ён страціў прытомнасць.
  
  
  "О, літасцівы Гасподзь", - сказаў кіроўца з бледным тварам. Зігмунд Негронскі, які раптам заўважыў, што на заднім сядзенні хтосьці ёсць, і гэты хтосьці быў чалавекам, якога ён адчуваў вінаватым у забойстве. "Міласцівы Гасподзь", - зноў сказаў ён.
  
  
  Рыма паціснуў Джетро руку.
  
  
  "Хммм", - сказаў Рыма. "Ты. Я так і думаў".
  
  
  "Рады пазнаёміцца, хлопец", - сказаў Джетро. Яго любоўныя каралі звісалі па-над светлай мадраскай блузкі.
  
  
  "Не магу застацца", - сказаў Рыма. "Трэба бегчы".
  
  
  "Прывітанне, дзетка. Я вітаю цябе ў сям'і. Не сыходзь так хутка".
  
  
  "Трэба бегчы", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я прапаную табе працу".
  
  
  "Ёсць рэчы больш важныя", - сказаў Рыма.
  
  
  "Няма нічога важней кіроўцаў", – сказаў Джетро. Рыма выслізнуў з машыны і выйшаў з гаража на вуліцу, Джетро рушыў услед за ім.
  
  
  "Гэй, пачакай. Пачакай", - паклікаў Джетро. "Куды ты бяжыш?"
  
  
  "Трэба купіць качку ў тры костачкі", - сказаў Рыма. Ён звярнуўся да жанчыны. Ці не ведае яна, дзе тут птушкасховішча? Супермаркет? пацікавіўся ў жанчыны. Не, сказаў Рыма. Птушыны магазін. Жанчына паказала. Паводле яе слоў, праз два кварталы. Яна паказвала на ўсход. Рыма прасачыў за пальцам, а новы прэзідэнт Міжнароднага брацтва вадзіцеляў рушыў услед за Рыма.
  
  
  "У двух кварталах на ўсход", – сказаў Рыма. "Жанчына сказала, у двух кварталах на ўсход".
  
  
  "У гэтага прафсаюза ёсць будучыня. У вас ёсць будучыня. Мы адпраўляемся ў розныя месцы, і вы можаце адправіцца ў розныя месцы разам з намі. Цяпер як наконт гэтага?"
  
  
  "Вось ён", - сказаў Рыма, паказваючы на краму, у вітрыне якога віселі гарызантальныя каралі з жаўтлявых абскубаных птушак.
  
  
  "Праўда ў тым, што ты вядомы як стойкі хлопец, і я стаўлюся да цябе з некаторым падазрэннем. Я хачу, каб ты быў у маёй камандзе або па-за прафсаюзам. Цяпер я сумленны з табой. Я хачу, каб ты быў сумленны са мной" .
  
  
  "Качка вагой два з паловай фунты", - сказаў Рыма ўладальніку.
  
  
  "Ты хочаш трыбух?"
  
  
  "Я не ведаю. Мусіць, так".
  
  
  "Глядзі", - прашаптаў Джетро. "Я працягну. Калі б ты не прыйшоў з Пігарэла і Негронскі, ты быў бы цяпер нябожчыкам. Як табе гэта для выраўноўвання?"
  
  
  Рыма выцер вуха.
  
  
  "Гэта выглядае даволі маленькім для двух з паловай фунтаў".
  
  
  "Гэта два з паловай фунты", - сказаў уладальнік, выціраючы рукі аб свой запырсканы вантробамі белы халат.
  
  
  "Добра. Калі ты так гаворыш", - сказаў Рыма.
  
  
  "Цяпер я кажу табе. Ты дастаў мяне, чувак. Я раблю прапанову яшчэ раз, у апошні раз. Ты альбо мой сакратар па запісе, альбо труп".
  
  
  Рыма паглядзеў на Джетро. Ён вывучаў твар. Ён прыкусіў ніжнюю губу ў глыбокай канцэнтрацыі і вывучэнні.
  
  
  "Табе не здаецца, што гэта два з паловай фунты?" спытаў ён.
  
  
  "Божа мой", - галасіў Джын Джетро. «Што з табой такое? Ты, мабыць, самы распушчаны чувак, дзеля якога я калі-небудзь здымаў цень з вачэй».
  
  
  "Ці значыць гэта, што ты думаеш, што ён выглядае на два з паловай фунты?"
  
  
  Джетро ўздыхнуў. "Добра. Я пагляджу". Ён устаў на дыбачкі, каб зазірнуць праз прылавак на жаўтлявую птушку, загорнутую ў шчыльную белую паперу.
  
  
  "Так, два з паловай фунты", - сказаў ён. "Цяпер. Смерць або праца".
  
  
  "Ты толькі мелькам зірнуў на гэта", - сказаў Рыма. "Я маю на ўвазе, адзін погляд, і ты кажаш "так". Як я магу табе давяраць? Што ты ведаеш аб фауле? Што ты ведаеш аб качках? Што ты наогул пра што-небудзь ведаеш?"
  
  
  "Добра", - сказаў Джетро. "Гэта тваё жыццё". Ён паціснуў плячыма і накіраваўся да дзвярэй.
  
  
  "Гэй, мілая, грузавік са смешным сталёвым перадком не працуе".
  
  
  Джетро спыніўся, як быццам яго ўдарылі мокрым пантонам. Ён утаропіўся на Рыма, адкрыўшы рот.
  
  
  “Той пацешны грузавік з нясмешным завулкам. Ён не працуе. Я паехаў з Пігарэлам толькі для таго, каб паглядзець, хто яго паслаў. Хаця я сапраўды ведаў”. Рыма ўзяў упакоўку ва ўладальніка і адчуў вагу качкі.
  
  
  "Святло", - сказаў ён. Ён заціснуў птушку падпахай і выйшаў за дзверы, міма ўзрушанага Джына Джетро.
  
  
  Да таго часу, як Рыма прабіваўся скрозь коркі, Джетро дагнаў яго. Звычайна спакойны і абыякавы твар зараз ператварыўся ў чырвоную маску лютасці.
  
  
  "Добра, сукін ты сын. Якая твая цана?"
  
  
  "Я падумаю аб гэтым, добра?"
  
  
  "Што ж. Табе лепш добра падумаць, калі хочаш зноў сустрэцца са сваім дзівакаватым дыетолагам. Так. Я ведаю пра яго. Я паслаў да яго некалькіх сваіх людзей, каб растлумачыць, чаму ён павінен пайсці з намі. Цяпер, калі ён табе патрэбен для асаблівай дыеты, прыяцель, і я мяркую, што гэта павінна быць нешта асаблівае і вельмі неабходнае, інакш ты б не ўзяў яго з сабой, калі ён табе сапраўды патрэбен, табе лепш пачаць называць кошты на свае паслугі”.
  
  
  "Колькі чалавек вы паслалі?"
  
  
  "Трое. Адзін, каб несці яго, адзін, каб прыглядаць, і адзін, каб весці машыну".
  
  
  "Хммм", - сказаў Рыма. Ён спытаў у мінака, дзе камера захоўвання.
  
  
  "Усяго праз чатыры крамы", - сказалі яму. Ён сышоў, Джетро рушыў услед за ім.
  
  
  "Так, сэр. Чым я магу вам дапамагчы?" - спытаў клерк.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. Ён павярнуўся да Джетро. "Якога росту былі мужчыны?"
  
  
  "Чаму ты пытаешся. Ах, забудзься пра гэта. Адзін 5футаў 10 цаляў, адзін 6 футаў 1 цаля і адзін 6 футаў 6 цаляў ".
  
  
  Рыма замовіў тры кофры, адзін вельмі доўгі.
  
  
  Чыун хацеў стаць пісьменнікам. Ён разважаў аб магчымасці гэтай кар'еры падчас рэкламнага роліка. Ён раскажа свету пра чалавека, які хацеў пабыць сам-насам з прыгажосцю. Мужчына, якога месяцы часу прымусілі жадаць толькі самай пяшчотнай прыгажосці. Мужчына, які мала прасіў для сябе і шмат аддаваў. Чалавек, які ўбачыў у дзікай і апантанай краіне цудоўную форму мастацтва, якая ўсхвалявала душу. Гэты бедны стары, мудры і каханы чалавек нічога так не жадаў, як атрымаць некалькі каштоўных момантаў супакою, у якія ён мог бы правесці свае старэчыя гады, атрымліваючы асалоду ад выдатнымі гісторыямі "Грані світанку".
  
  
  "Пакуль круціцца планета" і "Доктар Лоўрэнс Уолтэрс, псіхіятр".
  
  
  Затым на гэтага дзіўна мілага і далікатнага мужчыну бяздумна накінуліся трое грубых і жорсткіх зладзеяў. Ім было напляваць на прыгажосць драмы. Іх не клапацілі некалькі бедных задавальненняў гэтага мілага, мудрага, каханага старога. Іх клапацілі толькі іх злачынныя, жорсткія і подлыя планы. Яны скралі святло са скрыні, якую даваў мастацтва. З пагардай яны націснулі на кнопку, якая пазбавіла прыгажосці. З жорсткай бессардэчнасцю яны скралі адзіную маленькую радасць каханага мудраца.
  
  
  Дык што ж магло зрабіць гэтае каханае стварэнне, як не задаволіць усё, што ў яго сілах, каб спакойна паглядзець шоў?
  
  
  Ах, але гісторыя не была скончана. Ці зразумее гэта няўдзячны, лянівы студэнт? Ці будзе яго хваляваць, што Майстар Сінанджу, які даў яму веды, праўзыходныя веды любога белага чалавека, страціў адзінае па-сапраўднаму беднае задавальненне ў сваім бедным жыцці? Не. Ён бы гэтага не зрабіў. Ён бы клапаціўся аб тым, хто падабраў гэты кавалак чагосьці. Або хто падабраў гэты кавалак чагосьці. Або хто выконваў тую ці іншую працу па ўборцы. Вось пра што няўдзячны клапаціўся б сам. Такая была яго натура. Такі быў яго характар.
  
  
  Ах, калі б толькі Чыун мог расказаць гэтую гісторыю свету ў слоўных карцінках. Тады іншыя маглі б зразумець бядотнае становішча мілага, каханага старога.
  
  
  Дзверы ў гасцінічны нумар адчыніліся. Майстар Сінанджу не апусціўся б да дробязнага торгу. Дзверы зачыніліся.
  
  
  "Чыун. Калі я сказаў табе адзін раз, я паўтару табе тысячу разоў. Калі ты іх забіваеш, ты іх прыбіраеш", - сказаў Рыма.
  
  
  Майстар Сінанджу адмовіўся быць уцягнутым у гандаль.
  
  
  "Што з рашэннем Вярхоўнага суда, зараз у Амерыцы ёсць толькі адно злачынства, якое караецца смяротным пакараннем. Выключыце свае маленькія прыкры мыльныя оперы".
  
  
  Майстар Сінанджу не дазволіў бы справакаваць сябе на абразу.
  
  
  "Ты мне адкажаш? Ты папрацаваў над гэтымі хлопцамі, таму што яны выключылі тваю мыльную оперу?"
  
  
  Майстар Сінанджу адмовіўся аддавацца ўзаемным абвінавачанням.
  
  
  "Чыун. Гэта трэба спыніць. Я сур'ёзна".
  
  
  Майстар Сінанджу не звярнуў бы ўвагі на праяўленую непавагу.
  
  
  "Ты не дапаможаш мне засунуць іх у гэтыя куфры?"
  
  
  Майстар Сінанджу адмовіўся выконваць працу па ўборцы за жанчыну пасля таго, як быў грунтоўна абражаны.
  
  
  "Часам, Чиун, я цябе ненавіджу".
  
  
  Майстар Сінанджу ведаў гэта з самага пачатку, інакш чаму няўдзячнага вучня так мала клапацілі некалькі бездапаможных задавальненняў старога. Ах, быць пісьменнікам.
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  У той дзень у 12:12 у Чыкага двое мужчын паведамілі наверх. Рыма звязаўся са Смітам па тэлефоне з адчыненым кодам і паведаміў яму, што ён убачыў альтэрнатыву экстрэмальнаму плану і хацеў бы працягнуць.
  
  
  "Я думаю, што магу дабрацца да асяродку яблыка і выняць насенне, не ператвараючы яго цалкам у яблычную падліўку", - сказаў Рыма.
  
  
  "Працягвайце", - сказаў Сміт.
  
  
  Джын Джетро атрымаў справаздачу ад Пігарэла і Негронскі.
  
  
  "Я нават не чуў, як ён сеў у машыну, а я быў за рулём", – сказаў Негронскі.
  
  
  "У кабіне таго грузавіка былі двое добрых хлопцаў", - сказала Парася. “Выдатныя стойкія хлопцы. Яны таксама ведалі, што рабілі. Яны вельмі добра апусцілі таблічку. Я папрасіў некалькіх хлопцаў праверыць пазней. У тым завулку было раздушана ўсё, ад бутэлек да смеццевых бакаў. Акрамя хлопца, гэтага Рыма Джонса”.
  
  
  "Так што ты мне хочаш сказаць?"
  
  
  "Кажу табе, я не хачу зноў ісці супраць гэтага хлопца".
  
  
  "Тут тое ж самае", - сказаў Нягронскі.
  
  
  Джетро гуляў са сваімі пацеркамі кахання. Ён таксама страціў трох чалавек з-за дыетолага. Гэта было дзіўна. Гэта было падобна на сілы, з якімі ён не мог зладзіцца. Ён падзякаваў Пігарэлу і Негранску, сказаўшы, што звяжацца з імі пазней. Ён хутка памчаўся на машыне да новага будынка. Ён вымавіў належныя словы, і яго ўпусцілі. Ён падняўся на ліфце на галоўны цокальны паверх, націснуўшы камбінацыю лічбаў.
  
  
  Шыльда пад картай падсвятлялася плямамі са столі. Калі б далёкую сцяну рассунуць, як гэта магло б быць пры мантажы апошняй электраправодкі, то за ёй апынуўся б канферэнц-зала памерам крыху менш за канферэнц-залу.
  
  
  Джетро не бачыў неабходнасці ў такой ахоўнай зале за такія грошы, але дбайнасць ёсць дбайнасць. Цяпер быў не час мяняць планы.
  
  
  Яго крокі стукалі па новым лінолеўме, калі ён праходзіў міма спецыяльнага пакоя, ледзь зірнуўшы на яе. Перад рассоўнай сцяной былі дзверы. Джетро пастукаў тры разы. Нічога. Ён пастукаў зноў. Нічога.
  
  
  Ён адчыніў дзверы і ўвайшоў у маленькі аазіс зеляніны, з прыемна бразгаючымі паветранымі званочкамі, з прахалоднымі пахошчамі, якія даносяцца да яго пачуццяў. Вадаспад з старанна выкладзеных камянёў цурчаў у басейне. Ён зачыніў за сабой дзверы і агледзеў унутраны сад. Нічога. Штучнае сонечнае святло без цяпла азарыла пакой блакітнаватым адлівам. Джетро міргнуў.
  
  
  "У вас ёсць вочы, але вы не можаце бачыць", - раздаўся голас.
  
  
  Джетро прыгледзеўся ў густы хмызняк каля вадаспаду.
  
  
  "Вушы, але не чуюць".
  
  
  Джетро паспрабаваў рушыць услед за голасам.
  
  
  "Вунь там, у басейна".
  
  
  Джетро зноў паглядзеў, здзіўлены тым, што не ўбачыў яго ў першы раз. Ён сядзеў, скрыжаваўшы ногі, на вялікім камені. На каленях у яго ляжала кніга. На ім быў кансерватыўны шэры гарнітур з белай кашуляй і паласатым гальштукам. Джетро павінен быў заўважыць яго адразу. Твар быў плоскі, гладкі і ўсходні.
  
  
  "Э-э, я прыйшоў сказаць табе, што мы не можам зноў напасці на гэтага хлопца, Рыма. Нам проста давядзецца жыць з ім".
  
  
  "Ён прыняў вашу прапанову?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Тады навошта ты прыходзіш сюды?":
  
  
  "Каб сказаць табе".
  
  
  "Вы павінны былі завербаваць яго або ліквідаваць. Вы не змаглі завербаваць яго, так што на самой справе ў вас ёсць толькі адзін іншы варыянт дзеянняў".
  
  
  "Мы пацярпелі няўдачу".
  
  
  "Тады паспрабуйце яшчэ раз. Якога поспеху калі-небудзь дасягалі без няўдач? Я кажу вам, поспех прыходзіць ад вывучэння таго, што не спрацуе. Калі б кожны чалавек скарыўся выпадковасцям лёсу, мы ўсе жылі б у пячорах, бо абваліўся першы дом" .
  
  
  "Я баюся гэтага чалавека".
  
  
  "Добра. Гэта паказвае, што ў цябе ёсць розум".
  
  
  "Я не хачу зноў пасылаць людзей супраць яго".
  
  
  "Ты жадаеш сказаць, што знаходзіш гэта непрыемным".
  
  
  "Так".
  
  
  "Гэтак жа ідзе справу з нараджэннем і нават з лепшымі формамі кахання ў нейкі момант заняткаў каханнем. Я кажу вам, што няма нічога каштоўнага, што не адчувала б вашу душу. Ідзіце наперад і зрабіце гэта. Зарабі сілу, якую ты атрымаеш" .
  
  
  "Так, Нуіч", - сказаў Джетро, але, хоць словы мелі сэнс, яны не пераканалі яго сэрца. "Так, Нуіч. Я зраблю, як ты кажаш, як заўсёды".
  
  
  Зігмунд Негронскі панура пагульваў сваім шарбетам з лёдам, калі Джетро сказаў прысутным жонкам лідэраў руху кіроўцаў, што "за мужчынам, які стаіць за мужчынам, які водзіць грузавік, стаіць жанчына".
  
  
  “Прафсаюзная жонка – адна з самых важных якасцяў, якой можа валодаць мясцовы служачы. Менавіта на яе мы разлічваем, каб Міжнароднае брацтва вадзіцеляў стала самым паспяховым прафсаюзам у гісторыі працоўнага руху. Я дзякую вам”.
  
  
  Апладысменты, спачатку ветлівыя, затым нарастальныя, затым аглушальныя.
  
  
  Джын Джетро, апрануты ў бэжавы гарошак, пасылаў жанчынам паветраныя пацалункі. Яны пасылалі паветраныя пацалункі ў адказ.
  
  
  Ён сеў побач з Негронскі на ўзвышэнні спікера, усё яшчэ ўсміхаючыся жонкам вадзіцеляў.
  
  
  "Нядрэнна, так, Зігі?" сказаў ён, усё яшчэ ўсміхаючыся і пасылаючы пэўныя пацалункі пэўным жонкам. Яго ўласная сяброўка надзела сціплую абліпальную сукенку, па кансістэнцыі якое нагадвае марлю, і на ёй не было бюстгальтара. Яна моўчкі ўсміхнулася яму.
  
  
  “Я непакоюся. Навошта нам патрэбен гэты хлопец, Рыма? У тых хлопцаў, якіх яны выцягнулі з прычэпа трактара, былі размажджаныя галовы”.
  
  
  "Я ведаю… Я ведаю. Ён мне таксама не патрэбен".
  
  
  "Тады давай забудземся пра яго".
  
  
  "Мы не можам".
  
  
  "Мы збіраемся зноў напасці на яго?"
  
  
  "Нам давядзецца".
  
  
  "Але чаму? Здаецца, што ён хоча, каб яго пакінулі ў спакоі. Ён не турбуе вас, калі вы не турбуеце яго ".
  
  
  “Я ведаю. Ты маеш рацыю. Я думаю, ты на 100 працэнтаў абсалютна маеш рацыю. Я б таксама хацеў праігнараваць яго”.
  
  
  "Тады чаму б нам гэтага не зрабіць".
  
  
  "Таму што мы не можам. Мы павінны рабіць тое, што павінны. І не думай, што я зараз таксама ні кропелькі не напалоханы".
  
  
  Джетро зноў падняўся і, пасылаючы паветраныя пацалункі, пракрычаў:
  
  
  "Кахаю цябе. Кахаю цябе ўсіх".
  
  
  Афіцыянт прайшоў за памост аратара. У яго не было падноса. Яго рукі былі апушчаны па баках. Ён сунуў Джыну Джетро скамечаны лісток паперы.
  
  
  "Тэлефоннае паведамленне, сэр".
  
  
  Джетро ўзяў яго, і штучная ўсмешка раптам стала цёплай і сапраўднай.
  
  
  "Зігі. Нам не абавязкова зноў нападаць на яго", - сказаў Джетро. "Ён кажа, што жадае далучыцца".
  
  
  Дактары Гаральда Сміта вырвала ад яго абеду і часткі таго, што, як ён лічыў, было яго сняданкам. Ён, хістаючыся, адышоў ад ракавіны ў сваім офісе ў Фолкрофце да тэлевізара, затым націснуў на паўтор навінавага шоў. Скончыўшы з гэтым, ён націснуў на паўторны паказ трох асноўных сеткавых шоу навінаў. Затым ён пабег назад у ванны пакой свайго офіса. Ён заліў рот моцным дэзінфікуючым сродкам і зноў уключыў вячэрнія навіны па чацвяргах, проста каб пераканацца, што ён не звар'яцеў і ў яго не галюцынацыі.
  
  
  На жаль, ён быў разумны. Там, мігацеючы на экране, чалавек, якога пакаралі смерцю, каб ён перастаў існаваць, чалавек, якому быў аддадзены загад неадкладна забіць любога, хто мог бы пазнаць яго, нягледзячы на аперацыі з асобай, рука забойцы арганізацыі, для якой публічнае выкрыццё азначала поўнае паражэнне самой сябе і спосабу кіравання, стаяў перад мікрафонамі, крычучы ў мікрафоны, у цэнтры ўвагі ўсяго з'езда. Новы сакратар гукапісу. Новы погляд на прафсаюз вадзіцеляў. Адзін з новых маладых моднікаў, паводле слоў аднаго з каментатараў, Рыма Джонса. І Рыма Джонс гаварыў з поўным ротам.
  
  
  Рыма Джонс адчуваў, што стары юніянізм памёр.
  
  
  "Дзень мускулістага чалавека і набытага кантракта скончыўся", – сказаў Рыма. "Дзень, калі кіроўцы лічылі вялікім тупым слугой індустрыі, скончыўся. Дзень, калі гэтая нацыя лічыла само сабой якія разумеюцца паслугі гэтулькіх лаяльных працаўнікоў, скончыўся. З'явіўся новы кіроўца, і ён прафесіянал. З'явіўся новы чалец прафзвязу, і ён не пагодзіцца на драбкі з прамысловага стала больш, чым яго бацька згаджаўся на пугі і пісталеты карпаратыўных галаварэзаў.
  
  
  "Я кажу вам, калегі-кіроўцы, калегі-чыноўнікі і суграмадзяне-амерыканцы, што мы дасягнулі новай свядомасці ў асобе Джына Джетро, народжанага ў дужанні, узгадаванага ў мудрасці і сабранага ў веры, веры ў тое, што мы, кіроўцы, з'яўляемся толькі часткай гіганцкага транспартнага комплексу, які павінен працаваць разам ці памерці паасобку.Пытайцеся не пра тое, што ваш прафсаюз можа зрабіць для вас, а пра тое, што вы можаце зрабіць для свайго прафсаюза”.
  
  
  Удзельнікі з'езда ўсталі як адзін чалавек, каб істэрычна паапладзіраваць новаму сакратару гуказапісу. Джын Джетро абняў яго. Рыма абняў Джетро. Яны абнялі адно аднаго. Яны павярнуліся тварам да камер злева. Яны стаялі тварам да камер справа. Яны стаялі тварам да цэнтра камеры, іх знешнія рукі былі падняты да столі канферэнц-залы.
  
  
  Гэтыя маленькія мігатлівыя агеньчыкі былі камерамі. Гэтыя шматлікія мігатлівыя агеньчыкі былі камерамі, якія робяць здымак Рыма для распаўсюджвання па ўсім свеце.
  
  
  Сьміт застагнаў. Гэта павінна было стаць рашэньнем. Гэта павінен быў быць план, які дазваляе пазбегнуць здзяйснення экстрэмальнага плана. Рыма павінен быў пракрасціся ў вышэйшую камандаванне кіроўцаў і спыніць фармаванне прафсаюза монстраў усярэдзіне ключавога прафсаюза, Міжнароднага братэрства кіроўцаў. Рыма павінен быў заняць пасаду, а не выстаўляць яго напаказ.
  
  
  У той час гэта здавалася лепшым рашэньнем, чым забойства чатырох прафсаюзных чыноўнікаў. Сьміт дапусьціў гэта. Заахвочваў гэта. Але чаго ён не заахвочваў, дык гэта гэтага раптоўнага выбліску эксгібіцыянізму. Сьміт пстрыкнуў па адным са стоп-кадраў. Сакрэтная чалавечая суперзброя была такой шчаслівай, якім Сміт яго ніколі не бачыў, нібы звар'яцелы на рэкламе пад кайфам. Чалавек, якога публічна пакаралі смерцю, каб ён перастаў існаваць!
  
  
  Сьміт павінен быў падазраваць аб такой магчымасьці. Чалавек, якога не існавала, які не змог нават захаваць твар больш за год. Дайце яму крыху грамадскага прызнання, і ён быў бы па-за сябе ад зноў здабытай радасці. Хіба ён не скардзіўся на змены ў асобе, горача жадаючы вярнуцца да сваёй першапачатковай знешнасці? Гэта быў знак. Варожы выраз яго чалавечнасці. Гэта быў знак. І зараз гэта.
  
  
  Доктар Гаральд Сміт паглядзеў на зіготкі твар і на імгненне адчуў прыемную цеплыню да Рыма, вельмі маленькае і вельмі падаленае жаданне, каб гэты чалавек, які так добра служыў арганізацыі, мог калі-небудзь папесціць сябе сваімі чалавечымі жаданнямі.
  
  
  Аднак гэты боль быў вельмі мімалётным. Рыма збіраўся забіць іх. Выкрыццё азначала смерць. Гэта было ўбудавана ў арганізацыю. Жывых сведкаў, акрамя прэзідэнта, не будзе.
  
  
  Доктар Сміт пільна паглядзеў на гэты твар, на буйную радасць, адкрытую, цудоўную асалоду славай, і доктар Сміт адвярнуўся ад здымачнай пляцоўкі.
  
  
  Затым ён успомніў, што трэба выключыць тэлевізар, і зрабіў сабе алоўкавую пазнаку, што тэлевізар павінен быць наладжаны на аўтаматычнае адключэнне. У рэшце рэшт, уявіце, калі б нехта ўвайшоў у гэты офіс і ўбачыў гэты твар, застылы на экране. Чаму Рыма нават не дазволілі калі-небудзь вярнуцца ў Фолкрофт.
  
  
  Сама думка аб усіх прынятых мерах засцярогі прыводзіла яго ў засмучэнне.
  
  
  Зазваніў тэлефон спецыяльнай лініі.
  
  
  "Так, сэр", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  "Здаецца, нічога не адбылося, каб адтэрмінаваць тое, чаго я баяўся", - раздаўся голас, вядомы мільёнам амерыканцаў, голас, які яны чулі ў пасланнях аб становішчы ў Звязе, у нацыянальных зваротах, голас, які сказаў ім, што ў іх нацыі ёсць лідэр.
  
  
  "Гэтаму не наканавана спраўдзіцца, сэр".
  
  
  "Я б спадзяваўся, што гэта ўжо было спынена".
  
  
  "Што-небудзь яшчэ, сэр".
  
  
  "Не. Гэта ўсё".
  
  
  "Калі гэта прымусіць вас адчуць сябе лепш, сэр, мы ліквідуем небяспеку да запланаванай заўтра аб'явы".
  
  
  "Значыць, яны збіраюцца стварыць гэты прафсаюз, ці не так?"
  
  
  "Сэр, да спаткання".
  
  
  Доктар Сміт павесіў слухаўку. Ён паглядзеў на гадзіннік. Яшчэ дзве хвіліны. Ён уключыў камп'ютарны індыкатар. Першыя абзацы датычыліся махлярства з акцыямі буйной карпарацыі. За ўсе гады свайго знаходжання на пасадзе дырэктара арганізацыі ён у прыватным парадку падлічыў, што буйны бізнэс скраў больш за ў семнаццаць разоў больш, чым арганізаваная злачыннасць па-за арганізацыяй. Але з бізнэсам было прасцей спраўляцца. Уцечка інфармацыі аб газетным аглядальніку спыніла б найбагацейшы і ўплывовы бізнэс у краіне. Набор інжынерных планаў для няспраўнага аўтамабіля, які адзін карпаратыўны гігант не змог адклікаць, спадзеючыся, што недахоп не будзе выяўлены, каб зваротны званок не скараціў прыбытак. Гэта было весела. Яно было адрасавана вядомаму журналісту, які разграбае бруд, але дастаўлена на стол прэзідэнта аўтамабільнай кампаніі. Ледзь ён паспеў выявіць канверт, як загадаў ператэлефанаваць.
  
  
  У вачах арганізацыі няспраўны аўтамабіль быў масавым забойствам.
  
  
  Зазваніў тэлефон.
  
  
  "Прывітанне, хлопец", - раздаўся голас Рыма, напоўнены новай радасцю. "Ты глядзеў вячэрнія навіны?"
  
  
  "Я зрабіў", - суха сказаў Сміт.
  
  
  "Я павінен гэта сказаць. Я быў цудоўны. Яны елі ў мяне з рук. Што вы думаеце пра гаворкі?"
  
  
  "Звычайная працэдура", - сказаў Сміт.
  
  
  "Руціна, чорт вазьмі. Авацыі стоячы доўжыліся сем хвілін. Кіраўніку Амерыканскага легіёна далі ўсяго тры хвіліны, а самому Джетро ледзь хапіла васьмі хвілін на яго ўчорашнюю інаўгурацыйную прамову. Вы бачыце, як Джетро абдымаў мяне на подыўме. Ён павінен быў. Не мог дазволіць. мне сысці з канвентам ".
  
  
  "Калі я дазволю перапыніць вашу палітычную кар'еру на імгненне, як мы ставімся да выжывання нацыі?"
  
  
  “Ах, гэта. Не парся. . Мы - новае пакаленне, якое нарадзілася ў..."
  
  
  "У вас ёсць час да заўтра", - сказаў доктар Гаральд Сміт і шпурнуў трубку. Рыма прайшоў шлях ад наёмнага забойцы да палітыка, нават не спыніўшыся на чалавеку.
  
  
  Рыма пачуў пстрычку тэлефона. Ён павесіў трубку і паглядзеў на Чиуна. Чыун лічыў, што яго песня цудоўная, прызнаўся, што, калі ён быў маладым у Сінанджу, ён марыў стаць вялікім палітычным лідэрам. Чіун устаў і забраўся на гасцінічны ложак. Ён узмахнуў рукамі і пачаў прамову, грубіянскі пераклад якой абвяшчаў: "Выганіце злачынных прыгнятальнікаў са святой Карэі".
  
  
  "Гэта вельмі добра", - сказаў Рыма. "Вы часта гэта рабілі?"
  
  
  "Я зусім гэтага не даваў. Ці бачыце, мы, асасіны Сінанджу, звычайна працавалі на прыгнятальнікаў. Мой бацька аднойчы пачуў, як я трэніруюся ў полі, і растлумачыў, што прыгнятальнік паставіў ежу на наш стол. Прыгнятальнік даў нам дах над галавой. Без разладаў і гвалту ўся эканоміка Сінанджу збанкрутавала б. У шматлікіх адносінах Сінанджу - гэта маленькі куток астатняга свету”.
  
  
  "Найвялікшыя забойцы, якія калі-небудзь жылі, Майстар сінандж", - сказаў Рыма.
  
  
  Чыун ветліва пакланіўся, прымаючы ўшанаванні, якія, натуральна, павінны былі зыходзіць ад любога, досыць мудрага, каб усвядоміць падобную ісціну.
  
  
  "Мне сёння на працу. Мяне не будзе. Ты хочаш, каб я што-небудзь прывёз?"
  
  
  "Вярні перамогу ў сваіх зубах", - сказаў Чыун, і Рыма засмяяўся. Часам яны глядзелі фільмы па тэлевізары, і самыя жорсткія з іх былі самымі смешнымі. Адна з фраз у фільме аб вайне абвяшчала: "Вярні перамогу ў сваіх зубах". Гэта было настолькі па-дылетанцку, што Чиун ніколі гэтага не забываў.
  
  
  "Магчыма, я прывязу крыху дзікага рысу. І, можа быць, крыху трэскі".
  
  
  "Трэска тоўстая", – сказаў Чыун. "Паспрабуй сёння папрацаваць локцямі".
  
  
  "А што, я нешта губляю?"
  
  
  "Не. Проста карысна час ад часу папрацаваць локцямі. Паспрабуйце пікшу. Не забудзьцеся. У панядзелак у нас быў палтус".
  
  
  "Так, татачка".
  
  
  І Рыма пакінуў Чыуна размаўляць самому сабе на ложку аб тым, што небарака скіне кайданы прыгнятальніка, пакуль усе людзі не ўвойдуць у мір, волю і прыгажосць.
  
  
  Знайсці будынак было няцяжка. Яно было акружана электрычным плотам вышынёй дванаццаць футаў, асветленым жоўтымі пражэктарамі ў душную шэрую ноч, якое пахла свежаўзараным дзірваном і нядаўна пасаджанымі дрэвамі. Рыма паставіў пакет з рыбай у падвойным пакаванні за невялікім кустом і скокнуў уверх, высока падняўшы правую руку, на адзін з тычак, якія падтрымліваюць загарадзь. Ён балансаваў на вастрыі, яго правая рука была прама пад ім, ногі выцягнуты, каб пазбегнуць электрычнага току. Прырода электрычных платоў заключалася ў тым, што апорныя слупы былі ізалятарамі, што рабіла платы эфектыўнымі бар'ерамі толькі для тых людзей, якія звычайна не практыкаваліся праходзіць праз іх. Электрычная агароджа, падумаў Рыма, была фільтрам, які не прапускае бясшкоднае.
  
  
  Ён дасведчаным вокам агледзеў дно. Ніякай убудаванай маленькай прылады з другога боку не было, але, каб быць упэўненым, ён адной рукой адскочыў на добрых дванаццаць футаў і прызямліўся як котка, хутка, плаўна і рухома. За невялікім узгоркам ён убачыў будынак. Яно ўзвышалася, метал блішчаў у месячным святле, як чатыры вертыкальныя алюмініевыя дамавіны з латуневым аздабленнем. Яго падстава была асветлена пражэктарамі.
  
  
  Рыма рухаўся па новай, свежай зямлі з роўнай цішынёй многіх гадоў практыкі, амаль не думаючы, дазваляючы свайму целу рабіць тое, што яно ўмела рабіць. Ён перасек цэментную пад'язную дарожку, ногі самі шукалі каменьчыкі, якія маглі б выклікаць драпіну, якая прываблівала ўвагу, затым падышоў да падставы будынка, за пражэктарам, дзе і спыніўся ў цемры. Гэта было дзесяць паверхаў, і вокны без ручак або выступаў, але ўрэзаны заподлицо ў сцяну, як гладкае цяслярскае шво.
  
  
  Не дрэнна. Рыма бачком перамясціўся ў кут, пераскочыўшы праз шланг, нядбайна пакінуты для змыўкі ранішняй расы. У паветры пахла свежай фарбай і кіслотамі, якія выкарыстоўваюцца для паліроўкі сцен будынка.
  
  
  Калі ён не мог пракрасціся знізу, тады ён пранікаў зверху. Ніхто не абараняў ізаляваны будынак ад верхняга ўваходу. Ён загарнуў за кут, прыклаўшы рэбры расчыненых далоняў да прахалоднага металу і прыціскаючы калені прама да металічных сцен, але не ўніз, а ўціскаючыся ў іх. Калі рукі былі паднятыя, калені захоўваліся.
  
  
  Адначасова яго цела тузанулася, адзін просты поўны рывок усіх адпаведных цягліц, затым іншы. Удых і выдых, удых і выдых, ён пачаў падымацца, як лобзік, які праходзіць скрозь дрэва. Хутка да такой ступені, што дадатковая энергія знізіць хуткасць уздыму, а затым павольней для максімальнага ўздыму, захоўваючы ідэальны рытм і нарастальную інэрцыю, уціскацца, удыхаць, удыхаць, удыхаць, удыхаць, удыхаць, удыхаць, удыхаць, удыхаць, удыхаць, рукі падымаюцца, ногі трымаюцца, шчакой адчуваецца пах сцяны, прахалодны метал апускаецца ўздоўж жывата, дах будынка набліжаецца, а затым, у боку жолаба, падцягваецца, пераварочваецца, паднімае ногі і прыхінаецца да жолаба, гледзячы ўніз на паводкі дзесяццю паверхамі ніжэй.
  
  
  Давайце паслухаем гэта ад майго імя, сказаў ён, шкадуючы, што Чыўна там не было. Вядома, Чиун ніколі б не прызнаў якасць павышэння. Але нават яго адмаўленне гэтага было б кампліментам. Рыма атрос рукі. Далоні былі злёгку абпалены. Чорт. Ён дакладна не хацеў спускацца з абпаленымі далонямі. Спуск быў нашмат складаней.
  
  
  Рыма саскочыў з вадасцёкавага жолаба і намацаў нагамі край самага верхняга акна. Гладка. Ніякага выступу. Ніякай адтуліны. Немагчыма. Ён пракладваў сабе шлях па вадасцёкавай канаве, чалавек-павук, слізгальны на вышыні дзесяці паверхаў, яго ногі намацвалі аконныя выступы, адтуліны, што заўгодна. Ён штурхаў па кутах будынка, але ўсё яшчэ ніякіх адтулін. Чатыры бакі, вышынёй у дзесяць паверхаў, былі як абаронены фронт. Яму прыйшлося б нанесці ўдар.
  
  
  Ён абраў цэнтр бліжэйшага акна і пастукаў па ім для надання гуку. Гук шкла быў мяккім, без рэзкага водгуку на цвёрдую падэшву яго чаравіка. Ён гэтага баяўся. Гэта магло быць шкло. Гэта магло быць і не шкло. Ён не хацеў залазіць у акно і адскокваць на вышыню дзесяці паверхаў. Занадта рызыкоўна.
  
  
  Былі старыя забойцы і адважныя забойцы, як сказаў Чыун. Але не было старых адважных забойцаў. Гэта была прыкмета дылетантызму - без неабходнасці рызыкаваць сваім жыццём. Рыма падцягнуў сваё цела да даху. Ён намацаў нахільны метал. Нічога. Ён дабраўся да вяршыні. Нічога.
  
  
  Яму прыйшлося б спускацца з пашкоджанымі далонямі, ключавой прыладай у перасоўванні па сцяне. Або ён мог пачакаць, падумаў ён, пакуль на наступны дзень хто-небудзь не сказаў:
  
  
  "Што гэты ідыёт робіць на даху дзесяціпавярховага дома і як ён туды патрапіў?"
  
  
  Рыма падзьмуў на далоні і перамахнуў цераз канаву. Паехалі, падумаў ён і, прыняўшы дадатковыя меры засцярогі, штурхнуў занадта моцна і адчуў, што адрываецца ад будынка і на імгненне знаходзіцца ў вольным падзенні, пакуль яго цела не заслізгала назад да металічнага краю. Яму прыйшлося б скарачаць падзенне трэннем, пакуль ён не ўхапіўся за што-небудзь ці не прызямліўся. Спосаб загінуць - паспрабаваць поўнасцю спыніць падзенне, як гэта зрабіў бы нармальны чалавек.
  
  
  Прыкладна на трэцім паверсе ён цалкам страціў парэз ад трэння, і яму прыйшлося перанесці падзенне з дэкампрэсіяй ног. Ён прызямліўся на мяккую зямлю, але з пякучым, вострым болем у рэбрах і грудзях. Ступні былі пагружаныя ў ваду па шчыкалаткі. Рыма, накульгваючы, выбраўся вонкі.
  
  
  Яму давялося б рызыкнуць падысці да дзвярэй, дзе яго маглі ўбачыць. Ён паспрабаваў адчыніць дзверы. Натуральна, яна была зачыненая, але калі ён паспрабаваў прабіцца ўнутр, то выявіў, што дзверы былі не металічнымі, а згодлівай кратамі, якая то паддавалася яго рукам, то адштурхоўвала іх. Ён паспрабаваў адчыніць вокны з зямлі. На шчасце, ён не паспеў поўнасцю адкрыць іх з даху. Уваходу не было.
  
  
  Каля плота ахоўнік чакаў ля ўпакоўкі рыбы Рыма.
  
  
  "Забаўляецеся?" - спытаў ахоўнік.
  
  
  "Што ты робіш з маёй пікшай?"
  
  
  "Што вы робіце на забароненых тэрыторыях?"
  
  
  "Шукаю сваю пікшу", - сказаў Рыма, выхопліваючы пакет у ахоўніка, які мог бы паклясціся, што той моцна трымаў яго.
  
  
  "Мне давядзецца ўзяць цябе да сябе".
  
  
  "Не турбуйце мяне", - сказаў Рыма. “У дадзены момант я засмучаны і не хачу, каб мяне турбавалі. Я павінен прызнацца ў няўдачы адзінаму чалавеку ў свеце, якому я ненавіджу прызнавацца ў няўдачы”.
  
  
  "У цябе іншыя праблемы, сынок. Узлом і пранікненне, незаконнае пранікненне і, калі я так скажу, напад на мяне асабіста".
  
  
  "Што?" - спытаў Рыма, спрабуючы сфармуляваць тлумачэнне для Чыўна.
  
  
  "Напад на мяне асабіста", - сказаў ахоўнік.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. Ён разбіў ахоўніку твар і пабег назад у горад.
  
  
  Чіун спачатку ўсміхнуўся, калі пачуў аб няўдачы Рыма. Ён растлумачыў гэта раннімі, нячыстымі звычкамі ў ежы, непавагай да майстра, няздольнасцю зразумець прыгажосць вялікай амерыканскай формы мастацтва. Але па меры таго, як Рыма падрабязна апісваў свой падыход да ўваходу ў будынак і Чиун ківаў, пацвярджаючы правільнасць кожнага кроку, на твары старога з'яўлялася глыбокая змрочнасць.
  
  
  "Дык што ж я зрабіў не так?" - спытаў Рыма.
  
  
  Чыун на імгненне замоўк. Пасля вельмі павольна загаварыў.
  
  
  "Сын мой. З цяжкім сэрцам, вялікім смуткам і сорамам за Майстра Сінанджу я павінен сказаць табе, што ты не зрабіў нічога дрэннага. Вы паступілі правільна, і мудрасці, дадзенай вам, было недастаткова для выканання пастаўленай задачы. Ганьба на мне і маёй сям'і ".
  
  
  "Але гэта ўсяго толькі будынак. Вы прымусілі мяне практыкавацца на атамных устаноўках".
  
  
  "Гэтыя збудаванні былі спраектаваны для таго, каб забараніць уезд людзям, якія выкарыстоўваюць зброю, аўтамабілі, танкі і розныя прылады заходняй тэхналогіі. Гэты будынак быў спраектаваны, каб даць нам адпор".
  
  
  "Але хто, чорт вазьмі, у гэтай краіне ведае метады сінанджу?"
  
  
  "Некаторыя ведаюць Ніндзі", – сказаў Чыун, маючы на ўвазе японскае мастацтва, якое вучыць людзей перасоўвацца па начах і пранікаць у замкі.
  
  
  "Але вучэнне Ніндзі - гэта толькі частка сінанджа". Чыун маўчаў. "Я сам павінен паглядзець".
  
  
  "Гэта ўсё, што нам трэба ад будынка на дадзены момант. Я займуся гэтым з іншага канца, ад Джетро", – сказаў Рыма. "І, татачка..."
  
  
  "Так?" - сказаў Майстар Сінанджу, рыхтуючыся прыцьміць свой твар і надзецца ў адзення цемры, каб ён мог стаць часткай ночы.
  
  
  "Прынясі дадому перамогу ў сваіх зубах", - сказаў Рыма.
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  Крамы скабяных вырабаў былі зачыненыя. Рыма прыйшлося адкрыць адзін. Ён увайшоў у пярэднія дзверы маленькай крамачкі за вуглом ад яго гатэля, таму што там была асаблівая ахоўная сігналізацыя, якая давала Рыма асаблівую гарантыю. Калі б дзверы вельмі хутка адчыніліся, а затым гэтак жа хутка зачыніліся зноў, сігналізацыя адключылася б сама сабой, і можна было б адразу ўвайсці.
  
  
  Рыма абраў крышан Stanley даўжынёй каля трох футаў за 4,98 даляра. Ён забыўся, ці існуе ў Чыкага падатак з продажаў і колькі ён будзе складаць, таму пакінуў 5 долараў, мяркуючы, што зэканоміў уладальніку ганарар прадаўца. Ён загарнуў ломік у карычневую паперу, імкнучыся не дакранацца да яго голымі рукамі. Затым ён выслізнуў з крамы, уключыў сігналізацыю і накіраваўся ў пакой Эйба Бладнера.
  
  
  У Бладнера быў нумар у тым жа гатэлі, што і ў Рыма і Чыўна.
  
  
  Рыма пастукаў у дзверы Бладнера.
  
  
  "Хто гэта?" - пачуўся голас Станцыяні.
  
  
  "Рыма".
  
  
  "Чаго ты хочаш?"
  
  
  "Я хачу бачыць Бладнера".
  
  
  "Яго няма".
  
  
  "Адкрыйце дзверы".
  
  
  "Я сказаў, што яго няма".
  
  
  "Або ты адкрыеш дзверы, альбо я адкрыю дзверы, але дзверы ўсё роўна адчыняцца".
  
  
  "Ты хочаш, каб табе ў твар урэзалі сталом?"
  
  
  "Калі вам давядзецца адкрыць дзверы, каб выкінуць яго, так".
  
  
  Дзверы адчыніліся, і цяжкі лакіраваны кававы столік вылецеў з яе. Рыма злавіў сярэдзіну стала свабоднай левай рукой. Злёгку рассек яго па цэнтры. Раскалоў.
  
  
  Станцыяні стаяў у дзвярах у шэрых штанах і спартыўнай кашулі. Ён паглядзеў на левы бок стала ў далёкай сцяны і на правы бок у дзвярэй. Потым ён паглядзеў на Рыма і слаба ўсміхнуўся. У пахвіны на яго шэрых штанах пачало распаўзацца цёмная пляма.
  
  
  "Прывітанне", - сказаў ён.
  
  
  "Прывітанне", - сказаў Рыма.
  
  
  "Хочаш зайсці?" - спытаў Тоні.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Я думаў, ты ніколі не спытаеш".
  
  
  Раздаўся голас з іншага пакоя.
  
  
  "Ты ўпусціў дзіця? Я казаў табе, што не хацеў упускаць дзіця". Гэта быў Бладнер.
  
  
  Рыма пайшоў на голас у спальню. Бладнер удзельнічаў у картачнай гульні з трыма раздачамі. Дзверы ў іншую гасціную былі адчыненыя. Тры шаноўныя жанчыны сярэдніх гадоў, відаць, жонкі, гулялі ў карты.
  
  
  "Вы, мабыць, Рыма", - крыкнуў адзін з іх. "Я місіс Бладнер. Ты паеў? Чаму Эйб не сказаў мне, што ты такі мілы. Гэй, Эйб, ён сімпатычны. Ён першы сімпатычны чыноўнік, які ў цябе калі-небудзь быў. Астатнія выглядаюць як гангстары. Адкажы мне, Эйб ".
  
  
  Бладнер кінуў на Рыма злосны позірк.
  
  
  "У чым справа, Дон?"
  
  
  "Чаму ты не сказаў мне, што ён такі мілы? Я зусім не думаю, што ён педык. Аднак табе не перашкодзіў бы нейкую вагу. Ты паеў?"
  
  
  "Я паеў. Дзякуй, мэм. Эйб, чаму вы не сказалі мне, што ваша жонка такая прывабная".
  
  
  Хіхіканне з гасцінай.
  
  
  "Чаго ты хочаш, хлопец?"
  
  
  "Я хачу з табой пагаварыць".
  
  
  "Я не хачу з вамі размаўляць", - сказаў Бладнер.
  
  
  "Што здарылася?"
  
  
  "Што гэта, ты ўступаеш у прафсаюз вадзіцеляў, таму што я так сказаў, а потым становішся сакратаром нацыянальнага гуказапісу, а я нават не ведаю? Што гэта?"
  
  
  "Эйб, ты ведаеш, што я лаяльны да мясцовых", - сказаў Рыма, палітык.
  
  
  "Лаяльны да мясцовых, ты нават не ведаеш мясцовых".
  
  
  "Эйб, ты павінен быць шчаслівы. Цяпер у мясцовых ёсць нацыянальны афіцэр".
  
  
  "Мяне павінны былі спытаць. Джетро павінен быў узгадніць гэта са мной. Як гэта прымушае мяне выглядаць у вачах маіх уласных людзей, калі Джетро прызначае каго-небудзь з маіх мясцовых, не атрымаўшы дазволу ад мяне ".
  
  
  "Джэтра - сукін сын, і я яму не давяраю", - сказаў Рыма, палітык. "Але ты можаш давяраць мне. Я твой чалавек там", - сказаў Рыма, палітык.
  
  
  "Давяраць табе, хлопец? Я цябе нават не ведаю".
  
  
  "Вашы пачуцці закрануты?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Бальна? Як, чорт вазьмі, маглі два маладых панка накшталт цябе і Джетро прычыніць мне боль? Я выплёўваў з рота мужчын лепей вас дваіх. Гэй, Тоні. Мне балюча?"
  
  
  "Не, бос", - адказаў Станцыяні. Ён быў у іншым пакоі, пераапранаўся.
  
  
  "Прывітанне, Пол. Я паранены?"
  
  
  "Баса няма", - данёсся голас з далёкай ваннай.
  
  
  "Ён паранены", - данёсся жаночы голас з гасцінай. Эйб Бладнер пакінуў карткі і зачыніў дзверы ў гасціную.
  
  
  "Ты сапраўды ведаеш, як прычыніць боль, хлопец", - сказаў Эйб "Лом" Бладнер.
  
  
  "Мне шкада", - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэта мне?" - спытаў Бладнер.
  
  
  "Гэта. Не. гэта для мяне. Гэта лом. Я збіраюся павесіць яго ў сваім кабінеце, каб ён назаўжды нагадваў мне, што я абавязаны сваёй кар'ерай Эйбу "Лому" Бладнеру ".
  
  
  "Я не ведаю, ці такая гэта добрая ідэя", - сказаў Бладнер. Ён пацягнуўся за крышаном, і Рыма зняў паперу. Бладнер схапіў яго і зрабіў некалькі трэніровачных узмахаў, як які разаграваецца які адбівае. Затым ён знёс крышан на валасінку з галавы Рыма з моцным свістам паветра.
  
  
  "Напалохаў цябе, хлопец?" - спытаў Бладнер.
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Я ведаў, што ты не стукнеш мяне, Эйб. Мы з аднаго раёна".
  
  
  "Ніколі не забывай пра гэта, малыш. Ты чуеш?"
  
  
  Бладнер вярнуў лом, і Рыма акуратна загарнуў яго, не пакінуўшы на ім сваіх адбіткаў пальцаў. Яны паціснулі адзін аднаму рукі, і Рыма пайшоў. Не, Рыма не хацеў гуляць учатырох у пінокль.
  
  
  Ён схаваў крышан пад матрацам свайго гатэльнага ложка, стараючыся не вышмараваць адбіткі больш, чым было неабходна. Лом прызначаўся для крайняга плана, калі ўсё астатняе не спрацуе.
  
  
  Цяпер у Джетро быў цэлы паверх у шыкоўным гатэлі Delstoyne на іншым канцы горада. Ліфты там не спыняліся, калі не было атрымана дазвол па тэлефоне з верхняга паверха, дзе спыніўся Джетро. Лесвічныя клеткі былі зачынены. Калі сакратар гуказапісу, Рыма Джонс, папрасіў дазволу ўбачыцца з Джетро, яму, на здзіўленне, было адмоўлена, таму што Джетро не было дома.
  
  
  "Дзе ён?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Ён выбыў".
  
  
  "Гэта кажа мне аб тым, дзе яго няма, а не аб тым, дзе ён. Дзе ён?"
  
  
  "Я больш нічога не магу сказаць. Вы хочаце пакінуць паведамленне? Дзе з вамі можна звязацца?"
  
  
  "Не. Я паднімаюся".
  
  
  "Вы не можаце гэтага зрабіць, сэр. Ліфт не спыняецца, а лесвічныя клеткі зачыненыя".
  
  
  "Убачымся праз хвіліну".
  
  
  Насамрэч прайшло каля пяці хвілін. Рыма не спяшаўся падымацца па прыступках. Замак на лесвічнай клетцы, якая вядзе на васемнаццаты паверх, быў умацаваны нядаўна ўсталяваным звышмоцным навясным замкам.
  
  
  Рыма дастаў завалы з завес і адчыніў дзверы з другога боку. Ён працягнуў завалы спалоханаму ахоўніку.
  
  
  "Я буду ўсяго на некалькі хвілін", - сказаў ён.
  
  
  "Вы не можаце гэтага зрабіць. Гэта ўзлом з пранікненнем".
  
  
  "У іх не было б назвы для гэтага, калі б гэта было немагчыма зрабіць", – сказаў Рыма. Ахоўнік паспрабаваў схапіць Рыма за плячо, але пляча там не было. Ён паспрабаваў схапіць за каўнер кашулі, але той раптам апынуўся па-за дасяжнасцю. Ён паспрабаваў трэснуць таго па галаве дубінкай ружовага дрэва. Раптам ён адчуў востры боль у грудзях, цяжка апусціўся на падлогу, а потым нічога не адчуў.
  
  
  Рыма агледзеў калідор. Джетро, верагодна, быў у апошнім пакоі. Довады, якія ляжаць у аснове гэтай высновы, зрабілі ўражанне на самога Рыма. Джэтра быў найважнейшым чалавекам у прафсаюзе кіроўцаў. Значыць, у яго быў бы самы вялікі нумар люкс. У самых вялікіх люксах былі б вокны, якія выходзяць на дзве вуліцы замест адной. Такім чынам, нумар Джетро быў бы ў канцы калідора. Рыма прыадчыніў зачыненыя дзверы ў канцы калідора.
  
  
  "О, прашу прабачэння", - сказаў ён, утаропіўшыся на мужчыну сярэдніх гадоў з ускудлачанымі сінявата-чорнымі валасамі на галаве і сіваватым валасамі ў пахвіны. Мужчына сярэдніх гадоў ляжаў на спіне, а на ім сядзела стройная маладая рудавалосая дзяўчына.
  
  
  "Прывітанне. Што мы можам для вас зрабіць?" - Спытала яна.
  
  
  "Нічога. Я шукаю Джына Джетро".
  
  
  "Дзе Джэтра?" - спытала рудавалосая дзяўчына ў свайго скакуна.
  
  
  "Прэч адсюль, ці я паклічу ахову", - загарлапаніў мужчына сярэдніх гадоў.
  
  
  "Ваша пазіцыя няправільная", - сказаў Рыма.
  
  
  "Пакуль, мілы", - сказала дзяўчына.
  
  
  Рыма зачыніў дзверы. Калі б Джетро не быў у канцы, то само сабой зразумела, што ён быў бы ў сярэдзіне.
  
  
  У калідоры было пяць дзвярэй. Рыма адкрыў трэцюю з канца.
  
  
  "О, прабачце", - сказаў ён блытаніне рук і ног, якія, на яго думку, былі чатырма людзьмі, трыма жанчынамі і мужчынам. Ён увайшоў у пакой, каб разгледзець твар мужчыны. Адсунуўшы ў бок даволі абвіслыя грудзі, ён убачыў суровы твар мужчыны, які не быў Джынам Джетро. У мужчыны была шчаслівая ўсмешка какаінавага кайфу. Рыма вярнуў грудзі і выйшаў з пакоя.
  
  
  Ён паспрабаваў іншыя дзверы. Яшчэ адна оргія. Тры пакоі, тры оргіі. У адным пакоі было б вупі. У двух пакоях - эпідэмія вупі. Але для трох пакояў за гэтым стаяў план. Гэта былі простыя лічбы. І калі б Рыма ведаў, хто былі гэтыя мужчыны, ён бы зразумеў, навошта гэта было патрэбна. Відавочна, што гэта былі жанчыны, якія забяспечваліся. Трое выпадковых мужчын проста не могуць адначасова ўдзельнічаць у оргіі. Жанчынам, відаць, было даручана трымаць іх у сваіх пакоях.
  
  
  .Рыма паглядзеў у канец калідора. Скурчаная постаць ахоўніка заварушылася. Верагодна, гэта былі іншыя прафсаюзныя правадыры, якіх трымалі ў бяспецы тут, у апартаментах Джетро, да заўтрашняй аб'явы аб стварэнні суперсаюза. І калі б Рыма не атрымаў поспеху, усе яны ператварыліся б у храсткі і трэснутыя косці паміж ўпалай бэлькай і платформай.
  
  
  Ахоўнік, хістаючыся, падняўся на ногі.
  
  
  "Што мяне ўдарыла?"
  
  
  Рыма падбег да яго, схапіўшы за каўнер. Ён ціснуў на нервы ў вобласці шыі, пакуль ахоўнік не выдаў ціхі бездапаможны стогн.
  
  
  "Дзе кватэра Джетро?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Другі з канца".
  
  
  "Чаму менавіта гэты?"
  
  
  "Гэта самы вялікі нумар", - сказаў ахоўнік.
  
  
  "О", - сказаў Рыма і зноў усыпіў ахоўніка.
  
  
  Нумар Джетро сапраўды быў самым вялікім. Гасцёўня з раскошным дывановым пакрыццём, драпіроўкі на вокнах і карцінамі на сценах была абстаўлена такой мэбляй, якая магла разарыць банкаўскі рахунак.
  
  
  "Гэта ты, мілая?" Гэта быў жаночы голас, прыглушаны дзвярыма.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма, паколькі ў той момант ён адчуваў сябе вельмі мілым.
  
  
  "У мяне мыла ў вачах. Ты не падасі мне ручнік?"
  
  
  Канешне, Рыма падаў бы ёй ручнік. Ён не быў садыстам.
  
  
  Ён адчыніў дзверы, адкуль даносіўся голас, і адразу ж яго абдало парай. Люстэркі запацелі. З кафляных сцен капала, а душ быў поўным і гарачым. Вытанчаная рука высунулася з-за фіранкі душа. Рыма ўклаў у яе ручнік.
  
  
  "Як усё прайшло сёння, дарагая?"
  
  
  "Добра".
  
  
  "Падобна, што ўсё гэта спрацуе, ці не так? Я маю на ўвазе, што ў цябе больш не будзе непрыемнасцяў ад гэтага гнілога, жудаснага чалавека".
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Чаго ён наогул ад цябе жадае? Ты зрабіў усё, што павінен быў".
  
  
  Рыма навастрыў вуха.
  
  
  "Што?" - спытаў ён.
  
  
  "Чаго ён наогул ад цябе жадае?"
  
  
  "Хто?"
  
  
  "Як ты думаеш, пра каго я кажу? Мік Джагер? Ну, ты ведаеш, Nuihc".
  
  
  Значыць, быў нехта яшчэ. Дык можа быць, не гэты кіроўца-лідэр спраектаваў будынак? Дык чаму ж Рыма наогул мог падумаць, што заходні чалавек, народжаны з заходнімі тэхналогіямі, калі-небудзь зможа пабудаваць будынак, абаронены ад сілы, пра якую ён нічога не ведаў?
  
  
  "Ён тэлефанаваў?" Рыма высветліў бы яго месцазнаходжанне, каб мог.
  
  
  Рука змяла фіранку ў душы. Адтуль вызірнула мокрая бялявая галоўка. Гэта была прыгожая галоўка з гладкімі шчокамі, блакітнымі вачыма і пачуццёвымі вуснамі, зараз расцягнутымі ва ўсмешцы. Левыя грудзі таксама былі добрай формы. Цвёрдая і прыўзнятая, з сіметрычным светла-ружовым саском.
  
  
  "Ты не Джын", - сказала жанчына. Усмешка знікла.
  
  
  "Я бачу, у цябе мыла патрапіла ў вочы".
  
  
  "Прэч адсюль. Прэч адсюль зараз жа".
  
  
  "Я не хачу", - сказаў Рыма.
  
  
  "Прэч адсюль, ці я паклічу ахову".
  
  
  "Працягвай".
  
  
  "Ахова. Ахова. Ахова", - завішчала жанчына.
  
  
  "Мяне клічуць Рыма, а цябе як?"
  
  
  "Ты не прабудзеш тут дастаткова доўга, каб даведацца. Ахоўвай. Ахоўвай".
  
  
  "Пакуль ён не прыйшоў, скажы мне сваё імя".
  
  
  Прыгожае маладое твар выказвала гнеў і расчараванне. Ахова не набліжалася.
  
  
  "Ты прыбярэш адсюль? Ты, калі ласка, прыбярэш адсюль?" Цяпер яна зрабіла свой строгі твар. Гэта было таксама прыгожа.
  
  
  "Паслухай. Я не ведаю, які кайф ты атрымліваеш, назіраючы за якія купаюцца жанчынамі, але не мог бы ты, калі ласка, прыбрацца адсюль?"
  
  
  Цяпер умольны, пакутлівы твар. Усё яшчэ прыгожае.
  
  
  "Добра. Чаго ты хочаш?"
  
  
  Цяпер бізнэсвумэн.
  
  
  "Хто такі Nuihc?"
  
  
  "Я не магу вам сказаць. Не маглі б вы пайсці, калі ласка?"
  
  
  Рыма пакруціў галавой.
  
  
  "Ды добра вам, містэр. Калі Джын вернецца і заспее вас тут, ён вас заб'е".
  
  
  "Можа быць, ен скажа мне, хто такі Nuihc".
  
  
  "Калі хочаш даведацца, хто такі Nuihc, ёсць будынак прама за горадам. Ён там".
  
  
  "Я быў там".
  
  
  "Лухта сабачая, ты там быў. Я ведаю, што ты там не быў, разумнік. А цяпер выбірайся адсюль, пакуль Джын не вярнуўся".
  
  
  "Як цябе клічуць?"
  
  
  "Крыс. А зараз выбірайся адсюль. Прынамсі, дай мне апрануцца".
  
  
  "Добра, можаш апранацца. Я буду звонку".
  
  
  "Ну і справы, ты велікадушны", - сказаў Крыс.
  
  
  Рыма крадком пацалаваў яе ў мокрую шчаку, ухіляючыся з развароту налева. Ён чакаў у гасцінай, і чакаў у гасцінай, і чакаў у гасцінай.
  
  
  "Ты выходзіш?"
  
  
  "Секундачку. Секундачку", - сказаў Крыс.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і Крыс, яе светлыя валасы струменіліся, як хупавы шоўк, яе цела, абцягнутае белай празрыстай ніткай, уплыло ў пакой. Цудоўна.
  
  
  "Я часцей бачу вас апранутымі, чым у душы".
  
  
  "Гэта прымушае цябе лезці на сценку, ці не так?" - Пераможна сказаў Крыс.
  
  
  Рыма схіліў галаву набок. Ён на імгненне задумаўся.
  
  
  "Так", - сказаў ён. "Будзь мілай, і я займуся з табой каханнем".
  
  
  "Хіба ты не хацеў бы, каб ты мог?"
  
  
  "Я магу".
  
  
  "Хіба ты не хочаш, каб я табе дапамог?"
  
  
  "Ты гэта зробіш".
  
  
  "Ты даволі ўпэўнены ў сабе".
  
  
  "Гэта частка бізнэсу, мілая".
  
  
  "Хочаш выпіць?"
  
  
  "Я на дыеце".
  
  
  "Я б прапанаваў вам што-небудзь паесці, але ніхто не можа ўвайсці або выйсці без дазволу Джына".
  
  
  "Мы можам".
  
  
  "Не. Усё месца апячатана. Да заўтрашняга поўдня, калі ўсе пойдуць у той будынак, у якім, па вашых словах, вы былі".
  
  
  Рыма кіўнуў. "Якая твая любімая страва".
  
  
  "Ты жартуеш? Італьянец".
  
  
  "Я ведаю выдатны італьянскі рэстаран у Сісер".
  
  
  "Мы не можам выбрацца адсюль".
  
  
  "Лазання, палітая сырам і чырвонай падліўкай".
  
  
  "Я не кахаю лажанню. Я кахаю спагецці ў падліўцы з малюскаў, лобстара фра д'ябла і цяляціну марсала".
  
  
  "Я ведаю мястэчка, дзе малюскі плаваюць у чесночным алеі, а цяляціна растае ў роце, як віно, - цудоўна ў роце", - сказаў Рыма.
  
  
  "Давайце заб'ем ахоўніка", - смеючыся, сказаў Крыс.
  
  
  "Надзень што-небудзь па-над сваёй вопраткай".
  
  
  "Я проста пажартаваў", - сказаў Крыс.
  
  
  "І амар плавае ў ванне з чырвонай падліўкай".
  
  
  "Я апрану паліто", - сказаў Крыс.
  
  
  Калі яны праходзілі міма ахоўніка ў калідоры, Крыс прыклаў далікатную руку да яе мяккіх вуснаў.
  
  
  "Я не гэта меў на ўвазе наконт аховы".
  
  
  "Я ведаю", - сказаў Рыма. "Ён проста ненадоўга заснуў".
  
  
  Яны на дыбачках, смеючыся, спусціліся па прыступках, як падлеткі, якія гуляюць у "хукі". Рыма "запазычыў" машыну ў гаражы гатэля, пераскочыўшы праз правады.
  
  
  "Ты жудасны", - засмяяўся Крыс. "Калі Джын даведаецца, табе дастанецца. Ці дастанецца гэта мне".
  
  
  "Хлеб храбусціць, калі яго разломваеш, каб прахарчаваўся соусам", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я ведаю кароткі шлях да Цыцэрона", - сказаў Крыс. "Я там нарадзіўся".
  
  
  Яны размаўлялі па дарозе, Рыма пазіраў на гадзіннік. Крыс любіла Джына, любіла яго больш, чым любога мужчыну ў сваім жыцці. Яна ведала многіх. Але ў Джыне было нешта проста, ведаеце, прыемнае. Як быццам Рыма быў у некаторым родзе мілым, але занадта ўжо мудрым хлопцам. Ці мог Рыма зразумець гэта? Рыма мог. Яна закахалася ў Джетро да таго, як ён пачаў мяняцца, і калі ён пачаў мяняцца каля двух месяцаў таму, яна ўсё роўна любіла яго. Яна не магла перастаць кахаць яго. Яна хацела разлюбіць яго пасля…
  
  
  "Так".
  
  
  "Усё роўна. Гэта тое, чаго я не хачу гаварыць".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. Яны ехалі моўчкі, пакуль Крыс не працягнуў.
  
  
  "Ты ведаеш, я ніколі раней не насіў падобную вопратку. Джыну яна пачала падабацца прыкладна два месяцы таму, калі ён пачаў рабіць гэтыя пацешныя рэчы, накшталт дыхальных практыкаванняў і іншага глупства".
  
  
  "Ён крычыць, калі выпускае паветра?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Так. Адкуль ты ведаеш?"
  
  
  "Я ведаю", - сказаў Рыма. "Я ведаю занадта добра. Усё занадта добра".
  
  
  "Ну, мне не падабаецца насіць гэтае адзенне", - сказала Крыс, не звяртаючы ўвагі на заўвагу Рыма. Яна была занадта замкнёная ў сабе. “Мне падабаецца берагчы сябе для Джына. Але ён занадта любіць вылузвацца. Як быццам я яшчэ адно ўпрыгожванне. Мне гэта не падабаецца”.
  
  
  "Тады апранайся так, як ты хочаш".
  
  
  "Ён сказаў, што я апрануся так, як ён хоча, ці ён сыдзе".
  
  
  "Тады ён табе не патрэбен".
  
  
  "О, ён патрэбен мне. Ён патрэбен мне больш, чым любы мужчына ў маім жыцці. Асабліва цяпер. Ты не ведаеш, як ён займаецца каханнем. Ні адзін мужчына не займаецца каханнем так, як ён. Гэта не проста прыгожа; гэта так выдатна; , гэта жудасна ".
  
  
  Яны знайшлі рэстаран, і Рыма выпіў вады, пакуль Крыс даядаў другую порцыю лінгвіні. На зваротным шляху Рыма прыпаркаваўся каля дарогі. Перш чым яна змагла сказаць "не", ён слізгануў гладкай рукой па яе жываце, затым накрыў яе вусны сваімі. Праводзячы рукой па яе сцёгнах, а ротам па яе грудзях, ён давёў яе да павольнага, няўмольнага запалу, давёў яе, распранутую, да таго, што яна патрабавала яго, маліла аб ім, крычала для яго, стагнала для яго, пакуль ён не апынуўся усярэдзіне яе, яе гарачае цела пульсавала ад вытанчанага, невыноснага жадання задавальнення.
  
  
  "Оооо. Оооо." Яна застагнала, і яе галава прыціснулася да дзверцаў машыны, яе выкручваецца цела пакінула мокрыя сляды на вінілавым сядзенні. "Ах. Аааа." Яе пазногці ўпіліся ў яго спіну і шыю, яе вочы зачыняліся і адчыняліся, рот быў адкрыты для стогнаў, удыху і ўкусаў. Яна штурхала руль і калаціла кулакамі па яго галаве, і плакала, і галасіла, і тузала сцёгнамі ўверх, молячы аб большым і лішнім. І калі яна дасягнула сваіх вышынь, Рыма двума хуткімі, майстэрнямі ўдарамі давёў яе да рыдаючага, віскочучы завяршэння.
  
  
  "О, о, о, яшчэ. Дай мне яшчэ. Я тут".
  
  
  Яна абмякла і цалавала яго вуха, калі Рыма правёў мовай па яе шыі, па плячы і ўніз, да зацвярдзелага соску. Яго правая рука пагладзіла яе сцягно, а затым неўзаметку ён зноў пачаў нагнятаць у ёй напружанне, распальваць яго і нарошчваць, пакуль яна сама не стала біцца галавой аб дзвярную агароджу, молячы аб большым і хутчэй. Затым Рыма заварушыўся хутчэй, з хуткасцю і трэннем, рэдкімі для нетрэніраваным, але ствараюць ўнутры яе дзікі жар, так што яна раптам здранцвела і не магла паварушыцца, проста заставалася расцягнутай, як прышрубаваны дошка, пакуль яе твар раптам не сказіўся, рот не адкрыўся, але крыку не было. Проста апусцілася на сядзенне аўтамабіля, дзе плакала ад вар'ята шчасця. Прайшло добрых некалькі імгненняў, перш чым яна загаварыла, а калі загаварыла, то хрыпла.
  
  
  "Рыма. О, Рыма. О, Рыма. Ніхто ніколі не быў такім. Ты цудоўны".
  
  
  Ён далікатна прылашчыў яе, дапамог ёй апрануцца і накрыў яе сваім паліто, і яна прыціснулася да яго, калі яны ехалі назад у Чыкага. У цэнтры горада яны праехалі маленькі кішэнны парк.
  
  
  "Хочаш прагуляцца?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Так, дарагая. Але мы не можам тут. Гэта каляровы раён".
  
  
  "Я думаю, у нас усё будзе ў парадку", - сказаў ён.
  
  
  "Я не ведаю", - сказала Крыс з турботай на твары.
  
  
  "Ты давяраеш мне, мілая?" спытаў Рыма.
  
  
  "Ты назваў мяне "мілая", - сказаў Крыс, ззяючы.
  
  
  "Ты мне давяраеш?"
  
  
  "О, так, Рыма. Так".
  
  
  Яны зайшлі ў парк. Ён быў усеяны бітымі бутэлькамі; яго дрэвы былі падрапаны; кусты вырваныя з коранем, а спартовая зала "джунглі" была пагнутая і парэпалася. Змрочны п'яны граміла адсыпаўся пад падрапанай лаўкай.
  
  
  Крыс усміхнуўся і пацалаваў Рыма ў плячо. "Гэта самы прыгожы парк, праз які я калі-небудзь праходзіў. Проста ўдыхні паветра".
  
  
  Рыма ўлавіў толькі слабы пах смецця, выкінутага з акна, таму што нехта не папрацаваў дайсці да смеццевага бака далей па калідоры.
  
  
  Яны селі на лаўку, і Рыма абняў яе, саграваючы, прыціскаючы да сябе і забяспечваючы бяспеку.
  
  
  "Дарагая", - ласкава сказаў ён. "Раскажы мне пра сябе, Джетро, прафсаюзе, мужчынах у тых пакоях і Nuihc".
  
  
  І яна загаварыла. Яна расказала аб тым, як упершыню сустрэла Джына Джетро, і Рыма спытаў, калі ў яго з'явіліся грошы. Яна распавяла аб зменах у характары Джына, і Рыма спытаў, ці падаў Nuihc грошы. Яна расказала пра будынак за горадам, якое адбірала ў Джын так шмат часу, пакідаючы яе адну, і Рыма спытаўся, ці ёсць у яе ключ ад будынка. Ён адзначыў, што такой адчувальнай жанчыне, як яна, мусіць, цяжка дзяліць паверх з гэтымі жудаснымі мужчынамі. О, гэтыя мужчыны не былі жахлівымі. Яны былі сябрамі Джына. Яны былі прэзідэнтамі трох іншых прафсаюзаў, якія далучацца да Gene's, але Рыма ўжо ведаў гэта, ці не так?
  
  
  Так, Рыма ведаў. Ён нават ведаў, што яны збіраюцца заўтра далучыцца. Гэтыя мужчыны, аднак, былі няверныя сваім жонкам. Крыс ведала гэта, і яна таксама ведала жонак. Рыма не быў бы з тых, хто здраджвае, ці не так? Канечне не. Мог бы Рыма займацца каханнем падобнай выявай, калі б ён не кахаў яе глыбока? Дарэчы, яна ведала, дзе звязацца з жонкамі? Так, ведала. Яна таксама была асабістым сакратаром Джына. Яе выбралі для гэтага, таму што яна магла запісваць усё ў думках, а не на паперы.
  
  
  Не, праўда? Яна не магла гэтага зрабіць, ці не так? Рыма хацеў бы ўбачыць, як яна выкладвае сёе-тое.
  
  
  І так працягвалася датуль, пакуль у Рыма не з'явілася поўная сетка ўзаемасувязяў аднаго звяза з іншым, грашовы цэмент, які звязваў мацней крыві і мацней бетону. Ці сапраўды Рыма любіў яе? Канечне, ён гэта зрабіў. Якім чалавекам яна яго лічыла?
  
  
  Раптам уначы пачуліся крокі, шоргат крокі, якія стукаюць па бітым шкле перад імі. Рыма павярнуўся. Іх было восем, пачынаючы ад юнака, які ўсё яшчэ носіць афра і прычасаны, і заканчваючы адным чалавекам гадоў трыццаці пяці. Васьмі мужчынам не было чаго рабіць у гадзіну ночы гарачай вясновай ноччу ў цэнтры горада.
  
  
  "О, Божа мой", - сказаў Крыс.
  
  
  "Не хвалюйся", - сказаў Рыма.
  
  
  Двое мужчын вышэй у майках і штанах-клеш, у рознакаляровых туфлях на высокім абцасе і шыракаполых капелюшах сутэнёраў, надзетых па-над афра, падышлі бліжэй. Астатнія акружылі белую пару. Рыма бачыў, як чорныя мускулы пабліскваюць у святле вулічных ліхтароў.
  
  
  "Сёння ўвечары мы пакідаем наш лілейна-белы раён, ці не так?" - сказаў мужчына злева.
  
  
  "Заапарк быў зачынены, - сказаў Рыма, - таму мы вырашылі зазірнуць сюды". Ён адчуў, як Крыс у жаху ўшчыкнуў яго за руку.
  
  
  "О, ты пацешны, чувак. Дзякуй за белае мяса. Белае мяса проста любіць чорнае мяса".
  
  
  Голас Рыма быў халодным і бязлітасным. Ён не хацеў нічога рабіць, не папярэдзіўшы цалкам аб наступствах.
  
  
  "Ты выцягваеш гэта", - сказаў Рыма. "Гэта здымаецца".
  
  
  "Памыляешся, хонкі, твой адрываецца", - сказаў той, што злева. Ён бліснуў бліскучай брытвай. У таго, што справа, быў паляўнічы нож. Старэйшы мужчына зняў ланцужок. Падлетак, якому было не больш за дзевяць ці дзесяць гадоў, дастаў нож для калкі лёду. Рыма адчуў, як цела Крыс абмякла. Яна страціла прытомнасць.
  
  
  "Паслухайце. Апошні шанц, хлопцы. Я нічога не маю супраць вас".
  
  
  “Ты можаш бегчы, мілка. Пакінь белую шапіках чорным братам, якія ведаюць, што з ёй рабіць. Ёй гэта проста спадабаецца”. Ён усміхнуўся белазубай, бліскучай усмешкай. Усмешка доўжылася ўсяго секунду, а затым яна ператварылася ў крывавую масу, калі Рыма правёў па ёй левай рукой. Нож у правай падняўся ў паветра. Ланцуг абвіўся вакол шыі, і раптам целы замітусіліся, пабеглі, уцякаючы з парку. Юнак, дзіка размахваючы кіркай, раптам зразумеў, што ён адзін.
  
  
  "Дзярмо", - сказаў ён і мужна чакаў нападу.
  
  
  "Што ты збіраешся з гэтым рабіць?" - спытаў Рыма, паказваючы на нож для калкі лёду.
  
  
  "Я адрэжу табе галаву, калі ты не адыдзеш".
  
  
  Рыма адсунуўся назад.
  
  
  Малады чалавек быў прыемна здзіўлены, але ўсё яшчэ з падазрэннем. Аднаму са старэйшых хапіла смеласці крыкнуць з другога боку вуліцы.
  
  
  "Прэч адтуль, Скітар".
  
  
  "Ты, задніца, выбірайся адсюль, хі-хі. Я дастаў сігналку. Паварушышся, Чарлі, ты труп".
  
  
  "Я не рухаюся", - сказаў Рыма.
  
  
  "У цябе менш хлеба".
  
  
  "Ты не заб'еш мяне, калі я аддам табе свае грошы?"
  
  
  "Дай мне", - сказаў юнак, працягваючы руку.
  
  
  Рыма разгарнуў дзесяцідоларавую купюру.
  
  
  "Усё".
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты атрымаеш гэтым у жывот", - Скітар памахаў нажом для калкі лёду.
  
  
  "Дзесяць долараў. Прымі гэта ці пакінь".
  
  
  "Я так разумею", - сказаў Скітар. Ён сунуў купюру ў нагрудную кішэню і нетаропка выйшаў з парка.
  
  
  "Гэты прыгажун не такі круты", - крыкнуў ён сваім якія хаваюцца сябрам. Старэйшы мужчына хутка ўдарыў Скітара па галаве, адкінуўшы яго ў смеццевы бак. Іншы ўтрымліваў яго, пакуль трэці выхопліваў дзесяцідоларавую купюру. Яны пакінулі акрываўленага падлетка вісець на краі смеццевага бака.
  
  
  Крыс спаў у несвядомым стане. Рыма падышоў да падлетка і засунуў дзве дваццаткі яму за пазуху.
  
  
  "Было даволі недарэчна вяртацца да тых хлопцаў з дзесяццю доларамі", – сказаў ён.
  
  
  Юнак міргнуў і, хістаючыся, падняўся на ногі.
  
  
  "Гэта мае брутты, а адзін, я думаю, мой стары".
  
  
  "Мне шкада", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты, белае бруднае дзярмо, я цябе ненавіджу. Я заб'ю цябе", - і юнак накінуўся на Рыма, які адступіў убок і вярнуўся да Крыса, пакінуўшы хлопца дзіка разгойдвацца на вуліцы.
  
  
  Рыма пацалункам разбудзіў яе.
  
  
  "О", - сказала яна. "Яны забралі мяне, пакуль я была без прытомнасці".
  
  
  "Ніхто цябе не чапаў, мілая. Усё ў парадку".
  
  
  "Яны не забралі мяне?"
  
  
  "Не".
  
  
  "О".
  
  
  "Давай, дарагая. Нам трэба зрабіць некалькі тэлефонных званкоў, а нумары ёсць у тваёй цудоўнай картатэцы", - сказаў ён і пацалаваў яе ў лоб.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  Жонкі прэзідэнтаў трох іншых транспартных прафсаюзаў былі раскіданыя па Чыкага ў матэлях. Ім сказалі, што іхнія мужыкі будуць працаваць да пятніцы, 17 красавіка. Яны маглі зьвязацца са сваімі мужамі па тэлефоне, але перамовы, якія яны вялі, былі настолькі сакрэтнымі, што яны не маглі іх бачыць.
  
  
  У жонак было дастаткова грошай на выдаткі і пастаяннае назіранне. Гэта па словах Крыса.
  
  
  “Джын меркаваў, што шанц выкруціцца без умяшання іх жонак быў для іх яшчэ адным моцным стымулам далучыцца да гоншчыкаў. Ён сказаў, што вы будзеце здзіўлены, даведаўшыся, колькі важных рашэнняў было прынята з-за нязначных патуранняў сваім слабасцям”.
  
  
  Рыма і Крыс сядзелі ў машыне, прыпаркаванай перад гатэлем "Хэпі Дэй Ін", які, як і ўсе гасцініцы "Хэпі Дэй Ін", мог пахваліцца вялікім шатром. На ім было напісана: “Сардэчна запрашаем, кіроўцы. Прыпынак грузавікоў”.
  
  
  "Я не магу ўявіць, каб прафсаюзныя лідэры прымалі падобныя рызыкоўныя рашэнні дзеля, ну, нейкай жаночай кампаніі".
  
  
  "О, не", - сказаў Крыс. “Джын ведаў, што яны не зробяць гэтага з гэтай прычыны. Яны атрымлівалі грошы асабіста, плюс ён прапаноўваў ім выгадныя прапановы, больш высокія гарантаваныя базавыя заробкі для сябраў іх прафсаюза. Вы ведаеце, што з такім нацыянальным прафсаюзам, як гэты, ім не трэба гандлявацца за заробак, яны яго даюць. Яны павінны атрымаць тое, што хочуць, інакш краіна памрэ з голаду”.
  
  
  "Няўжо ён думаў, што Кангрэс не прыме закон?"
  
  
  "О, Кангрэс мог бы прыняць закон. Але Кангрэс не можа вадзіць грузавік, кіраваць самалётам або разгружаць судна".
  
  
  "Чаму ён не прыцягнуў да гэтага прафсаюз маракоў?"
  
  
  "Яны яму былі не патрэбныя. Яны былі б толькі яшчэ большым клопатам. Яны павінны былі прыносіць тавар. Як растлумачыў Джын, маракі ў значнай ступені залежаць ад літасці докераў. Докеры аб'яўляюць забастоўку, а маракі могуць проста пайсці пагуляць самі з сабой. Галоўнае - дастаўка ў сэрцы Амерыкі ".
  
  
  "І гэты Nuihc аб усім здагадаўся".
  
  
  "Дакладна. Ён жудасны маленькі вяртлявы. Але ён ведае, што робіць ".
  
  
  "Як ён выглядае?":
  
  
  "Худы дзівак".
  
  
  “О, выдатна. Цяпер у нас колькасць насельніцтва скарацілася да траціны насельніцтва свету. Заставайцеся тут. Я іду ўнутр”.
  
  
  "Пакой 60", - сказаў Крыс.
  
  
  "Я ўспомніў".
  
  
  "Гэта проста мера засцярогі. Большасць людзей дрэнна памятаюць".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Рыма.
  
  
  Было 3 гадзіны ночы, ноч была ціхай. Пражэктар асвятляў шыльду "Хэпі Ін", а маленькія аранжавыя лямпачкі за кожнымі дзвярыма ва ўнутраным двары спальвалі з'едлівы хімікат, відавочна, каб адпудзіць казурак.
  
  
  Рыма знайшоў нумар 31 і пастукаў. Мужчына, які трымаў доўгую жэрдку - Рыма прыгледзеўся больш уважліва - не, гэта быў драбавік, павярнуў за вугал і наблізіўся да яго.
  
  
  "Навошта ты гэтым займаешся..." - сказаў мужчына, а затым раптам замоўк. Пісталет са звонам упаў на цэментную дарожку. Дзверы адчыніліся. З адчыненых дзвярэй высунулася галава з калекцыяй бігудзей і морам халоднага крэму.
  
  
  "Місіс Лафер?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Мяне клічуць Рыма Джонс, аддзел маральнасці, паліцыя Чыкага".
  
  
  "Тут нікога няма", - сказала сонная жанчына. "Я адна".
  
  
  Справа не ў вас, мэм. Гэта дрэнныя навіны аб вашым мужы;
  
  
  "Магу я зірнуць на ваш значок?"
  
  
  Рыма сунуў руку ў кішэню і правай рукой дастаў паўдолара. Левай ён дастаў кашалёк з кішэні пінжака. Затым, прыкрываючы рух рукамі, ён працягнуў жанчыне нешта падобнае на адкрыты кашалёк з нейкім бліскучым значком. У цемры гэта спрацавала.
  
  
  "Добра. Заходзьце".
  
  
  Дэтэктыў-сяржант Рыма Джонс расказаў місіс Лафер сумную і праўдзівую гісторыю яе мужа і непаўналетніх дзяўчынак.
  
  
  "Ублюдак", - сказала місіс Лафер.
  
  
  Ён сказаў ёй, што дзяўчынкі хворыя і, верагодна, нават спакусіў яе мужа.
  
  
  "Ублюдак", - сказала місіс Лафер.
  
  
  Ён распавёў ёй, што дзяўчынак, верагодна, выкарыстоўвалі ў нейкіх маніпуляцыях з нацыянальным прафсаюзам і што яе мужа, верагодна, увогуле не варта вінаваціць.
  
  
  "Ублюдак", - сказала місіс Лафер.
  
  
  Ён прама сказаў ёй, што лічыць яе мужа ахвярай.
  
  
  "Лухта сабачая. Ён вырадак і заўсёды ім будзе", - сказала місіс Лофер.
  
  
  Калі б містэр Лофер пакінуў горад сёння ж раніцай, паліцыя Чыкага зняла б абвінавачанні.
  
  
  "Ты можаш, але я не буду. Вырадак", - сказала місіс Лафер.
  
  
  Да 4.30 раніцы ў Рыма на заднім сядзенні машыны былі тры раз'юшаныя жонкі. Першая жонка дапамагла пераканаць другую, а трэцяя была апранута і гатова да ад'езду, перш чым у Рыма з'явіўся шанц растлумачыць, што яе муж ні ў чым не вінаваты.
  
  
  У 4.30 раніцы, недалёка ад гарадской рысы, у новым будынку, дзе частка тынкоўкі яшчэ не высахла, а вадаправод толькі пачаў працаваць, Джын Джетро сядзеў у басейна ва ўнутраным садзе, слухаючы, ківаючы, нервова працуючы рукамі і моцна пацеючы.
  
  
  "Хіба мы не можам проста ігнараваць гэтага хлопца?"
  
  
  "Не", - сказаў іншы чалавек высокім, пісклявым голасам.
  
  
  "Паслухай. Я нічога не маю супраць яго. Такім чынам, ён сышоў з Крыс. У любым выпадку, яна была проста яшчэ адной шлюхай".
  
  
  "Справа не ў тым, што ён выкраў вашу жанчыну. Справа не ў тым, што ён вельмі небяспечны. Справа ў тым, што належныя меры засцярогі паказваюць на тое, што ён мёртвы".
  
  
  "Мы скарысталіся грузавіком. Гэта не спрацавала. Ад гэтага хлопца ў мяне мурашкі па скуры, Нуіч".
  
  
  "Гэта спрацуе".
  
  
  "Адкуль ты ведаеш?"
  
  
  "Я ведаю, што падзейнічае на гэтага чалавека. І як толькі ён сыдзе, сыдзе і іншы чалавек".
  
  
  "О, мы можам узяць маленькага дзівака, я маю на ўвазе ўсходняга джэнтльмена".
  
  
  "Вашы трое мужчын, як вы кажаце, узялі гуку?"
  
  
  "Прашу прабачэння за гэты выраз, сэр".
  
  
  «Дазволь мне сёе-тое табе сказаць. Ні вы, ні вашыя людзі, ні вашыя дзеці, маючы ў сваім распараджэнні зброю лімітавай жорсткасці, валодаючы каардынацыяй, праўзыходнай вашае вартае жалю ўяўленне, не змаглі б, як вы так груба выяўляецеся, зладзіцца з гэтым маленькім дзіваком ".
  
  
  "Але ён стары. Ён гатовы памерці".
  
  
  "Так ты кажаш. І такім чынам, ты страціў трох чалавек. Ты думаеш, што твае вочы могуць сказаць табе праўду, калі ты не можаш бачыць. Ты думаеш, што твае вушы могуць сказаць табе праўду, калі ты не можаш чуць. Ты думаеш , што твае рукі могуць сказаць табе праўду, калі ты не ведаеш, што менавіта ты адчуваеш. Ты дурань. А дурню трэба падрабязна тлумачыць, што рабіць ".
  
  
  Джын Джетро слухаў і назіраў, як доўгія пазногці малююць стрэлы ў паветры.
  
  
  "У вашай заходняй засадзе вы вельмі прамалінейныя. Вы ўладкоўваеце так, каб зброя пачынала напад адначасова. Гэта, па вашым меркаванні, найболей эфектыўна. Гэта не так, асабліва супраць аднаго чалавека, які ведае элементарныя асновы свайго рамяства. Хутчэй патрэбна больш тонкая засада, два пласта сюрпрызаў акрамя першапачатковай пасткі. Цяпер давайце задаволім звычайную засаду, з чатырох бакоў або з трох, усё роўна. Гарматы страляюць тут. Гарматы страляюць там. І гарматы страляюць там. Збегчы немагчыма, праўда?"
  
  
  "Мяркую, так, сэр", - сказаў Джетро.
  
  
  "Не. Ні ў найменшай ступені. Дзякуючы хуткасці можна ўстараніць адно ачко да таго, як іншыя сапраўды ўступяць у сілу. Я кажу аб долях вашых секунд. Але мы мяркуем, што наша мэта не такая нязграбная, як вы. Такім чынам, ён знішчае адну. кропку, а затым пачынае працаваць над астатнімі, ці ўцякае, ці робіць усё, што пажадае.Такога роду засада спрацоўвае толькі супраць аматараў.Такім чынам, але давайце скажам, што кожнае ачко - гэта засада.Давайце створым схемы стральбы вакол кожнай асобнай схемы стральбы, і гэтыя схемы будуць заставацца ціхімі да таго часу, пакуль гэтая кропка не будзе атакавана ".
  
  
  "Гэта як падваенне шанцаў", – сказаў Джетро.
  
  
  "Не. Гэта павялічвае эфектыўнасць у дзевяць разоў. Цяпер мы мяркуем, што ён будзе атакаваць кропкі, калі яго правільна навучылі. Запомніце зараз, што другасны ўзровень першапачаткова не страляе ў яго — толькі калі ён атакуе першасны ўзровень. Другасны павінен спыніць агонь. Цяпер вы наладжваеце трэці ўзровень для другога ўзроўню.І вы павялічваеце сваю эфектыўнасць не ў дзевяць разоў, а ў дзевяць разоў у дзявятай ступені.Вы выкарыстоўваеце толькі 27 чалавек.207 чалавек забяспечваюць бясконца вялікую эфектыўнасць, чым у тры разы больш, чым у тры разы больш”.
  
  
  "Так, але дзе мы збіраемся гэта задаволіць? У пустыні Махавэ?"
  
  
  “Не кажы глупстваў. Гатэль – гэта цудоўна. Ідэальны. З іх пакоямі і калідорамі – ідэальна. Вестыбюль яго гатэля. Нават ты мог бы зразумець, як гэта будзе працаваць”.
  
  
  "Мне страшна".
  
  
  "Вось гэта ці, калі вам больш падабаецца, лужына".
  
  
  "Я табе патрэбен. Ты не зможаш рабіць тое, што робіш без мяне".
  
  
  "А кім ты быў, калі я знайшоў цябе? Кіруючай крамай. Калі я магу ператварыць кіраўніка крамай у Джына Джэтра сённяшняга, я магу зрабіць гэта з кім заўгодна. Я навучыў вас любіць так, як не можа любіць ні адзін заходні чалавек. Я даў вам спецыяльная зброя, распрацаваная для вашай некампетэнтнасці, якая знішчае вашых злейшых супернікаў.Я зрабіў цябе Джынам Джетро, і я магу зрабіць тое ж самае для каго-небудзь іншага.Ты мне не патрэбен.Я выкарыстоўваю цябе.Я здзіўлены, што ты да гэтага часу часу гэтага не зразумеў”.
  
  
  "Але ты сказаў, што проста хацеў мне дапамагчы. Ты сказаў, што бачыў ува мне такі вялікі патэнцыял, што мне было шкада, што я яго растрачваю".
  
  
  "Добранькая песенька для дурной маленькай галоўкі".
  
  
  Джын Джетро ўздыхнуў і ўтаропіўся на якая звісае далонь, затым на свае рукі.
  
  
  "Што, калі гэты пажылы ўсходні джэнтльмен вырашыць прыйсці сюды пасля нас, калі ён такі добры, як ты кажаш".
  
  
  "Ён быў тут і сышоў. Нам не трэба турбавацца аб гэтым джэнтльмене. Ён не дурань".
  
  
  "Дваццаць сем, вы кажаце? У вестыбюлі яго гатэля?"
  
  
  "Правільна. Трое абаронены трыма, кожны абаронены трыма".
  
  
  "Тады мне лепш ісці".
  
  
  "Пакліч да сябе сваіх людзей. Баюся, ты адсюль не сыдзеш".
  
  
  "Але з'езд. 17-га. Гэта наш найважнейшы дзень".
  
  
  "Гэта спраўдзіцца", - сказаў чалавек з роўным усходнім голасам. "Гэта спраўдзіцца. Хто б мог падумаць, што я змагу пабудаваць гэты будынак за два месяцы? Хто б мог падумаць, што я змагу зрабіць цябе прэзідэнтам за два месяцы? Гэта спраўдзіцца, бо бачыш, мой сябар, гэта наканавана і зоркамі, і ў маёй свядомасці. Наш маленькі белы супернік, якога вы баіцеся, будзе мёртвы яшчэ да заходу наступнага сонца. Да наступнага заходу сонца вы станеце самым магутным лідэрам лейбарыстаў. І я атрымаю тое, што хачу”.
  
  
  "Чаго ты хочаш?"
  
  
  Плоскі ўсходні твар усміхнуўся. "Па адной справе за раз. Спачатку ўайтлінг. Вядома, ён можа збегчы".
  
  
  Нуіч узрадаваўся раптоўнаму шоку на твары свайго ўайтлінга.
  
  
  "Ён мог бы пазбегнуць гэтай засады", – сказаў Нуіч.
  
  
  "Але..."
  
  
  "Калі ён ведае пунсовую стужку. Але не дадавай непатрэбных клопатаў у сваё сэрца. Ніводны белы чалавек ніколі не змог бы зразумець пунсовую стужку, не больш, чым ты".
  
  
  Рыма дабраўся да гатэля "Штаб-кватэра Джэтро". На дзіва, увайсці было лёгка. Ніякага падмацавання - дзверы нават не рамантавалі. Крыс чакаў унізе, па-за полем зроку, у машыне, прыпаркаванай у некалькіх кварталах адсюль.
  
  
  Жанчыны падымаліся па лесвічных пралётах, рухомыя гневам і лютасцю, цяжка дыхаючы, спатыкаючыся, прабіраючыся наперад, мармычучы: "Пачакайце, я яго дастану".
  
  
  Яны спыніліся на васемнаццатым паверсе. Дзверы ўсё яшчэ былі адчынены на завесах. Рыма адкрыў яе шырэй для жанчын. Яны праціснуліся ўнутр, цяжка дыхаючы. Калі ахоўнік убачыў Рыма, ён паспешна націснуў кнопку ліфта. Падскокваючы ад страху, ён нервова паглядзеў на цыферблат, а затым зноў на Рыма і жанчын. Дзверы адчыніліся, і Рыма ўбачыў, як ён пацягнуўся да кнопкі закрыцця. Ён адпусціў яго. Квартэт рынуўся да далёкіх дзвярэй.
  
  
  "Адкрыта", - сказаў Рыма. “Узніклі некаторыя праблемы з узломам замка. Яны проста не робяць усё так, як раней”. Знутры быў чутны храп.
  
  
  "Гэта ён", - сказала місіс Лафер. "Я ведаю гэты храп", - Рыма прыадчыніў дзверы. Іншыя жанчыны назіралі. Адна прашаптала:
  
  
  "Выражце яго сэрца".
  
  
  Рыма рушыў услед за ёй. Місіс Лафер утаропілася на ложак, асветлены маленькім начнікам, на мужчыну сярэдніх гадоў з рудавалосай дзяўчынай, якая ўтульна ўладкавалася ў яго абдымках.
  
  
  "У яе ідэальны дзясяты памер", - усхліпнула місіс Лоффер зрывістым голасам. "Ідэальны дзясяты памер".
  
  
  Яна на дыбачках падышла да ложка. Рыма адчуў ванітны пах кіслага шампанскага. Місіс Лафер нахілілася да вуха мужа.
  
  
  "Джоў. Мілы. Я пачула шум унізе".
  
  
  Усё яшчэ храпе. Рудавалосая перавярнулася, яе рот шырока адкрыўся ў скрыгочучым хрыпе насавой сімфоніі.
  
  
  Місіс Лофер штурхнула валасатага мужа ў плячо.
  
  
  “Джоў. Мілая. Прыйшоў час выпіць кавы. Спусціся ўніз і прыгатуй каву, мілая. Трэба зварыць каву”.
  
  
  Храп. Рудавалосая дзесятага памеру расплюшчыла вочы, убачыла Рыма, убачыла жанчыну і пачала крычаць. Рыма заціснуў ёй рот рукой, перш чым раздаўся гук.
  
  
  Джозэф Лоффер, лідэр самых высокааплатных працаўнікоў у свеце, пілотаў, сярэдні заробак якіх перавышаў 30 000 даляраў у год, прачнуўся, як мяркуецца, каб спусціцца ўніз і прыгатаваць каву.
  
  
  Ён расплюшчыў вочы, пацалаваў сваю жонку і раптам цалкам прачнуўся, калі ўбачыў, што яго жонка апранутая і што мужчына заціскае рот яго аголенай палюбоўніцы. Ён збіраўся пусціцца ў адчайныя тлумачэнні, калі місіс Лафер стукнула яго кулаком. Удар адарваўся ад падлогі і прыйшоўся яму ў яечкі. Калі ён сагнуўся напалову, місіс Лафер заехала яму каленам у твар, затым адкрытай далонню па шчацэ, затым пазногцямі па вачах. Ён паваліўся назад на ложак, місіс Лафер зверху.
  
  
  Гэта была зусім нядрэнная атака, і Рыма здзівіўся здольнасці некаторых людзей, ці то інстынктыўна, ці то ў лютасці, правесці амаль ідэальную атаку па ўнутранай лініі. Вядома, смяротных удараў не было, але ўсё ж місіс Лафер працягвала бязлітасна ціснуць на цэнтр свайго цела і цела Джоўі, яна добра вытрымлівала, яна нядрэнна спраўлялася, і ў цэлым Рыма павінен быў прызнаць, што яна выдатна спраўлялася.
  
  
  "Паглядзім, ці зможаце вы прасунуць у яго локці. Вельмі міла, місіс Лофер. Вельмі міла. Дазвольце мне сказаць, для чалавека без падрыхтоўкі, цудоўна. Вось і ўсё, працягвайце ціск, вельмі міла. Не, ніякіх удараў з развароту. У вас атрымалася выдатная атака па ўнутранай лініі, і я б не стаў зараз яе псаваць», - сказаў Рыма.
  
  
  Стомленая місіс Лафер скацілася са свайго мужа, які ляжаў аглушаны і злёгку заканчваўся крывёй. Яна села на край ложка, апусціла галаву на рукі і істэрычна заплакала. Яе мужу ўдалося прыўзняцца на локцях, а затым, з вялізным намаганнем, прыняць сядзячае становішча.
  
  
  "Мне шкада". сказаў ён. "Мне шкада".
  
  
  "Ты вырадак", - сказала місіс Лафер. "Ты вырадак. Збірайся. Мы з'яжджаем".
  
  
  "Я не магу пайсці".
  
  
  "Скажы гэта паліцэйскаму. Ты тварыў такія жудасныя рэчы, што нават аддзел маральнасці быў уцягнуты".
  
  
  "Тут няма закону, дарагая ..."
  
  
  "Вы даведаецеся ў майго адваката, ёсць закон ці не".
  
  
  "Я не магу пайсці".
  
  
  Рыма адпусціў рудую.
  
  
  "Лепш апранайся і выбірайся адсюль", - сказаў ён.
  
  
  Яна кінула на яго непрыязны позірк.
  
  
  "Вы прыватны дэтэктыў, ці не так?"
  
  
  "Апранайцеся", - сказаў ён. "А вы, містэр Лофер, я хачу, каб вы апрануліся і пакінулі гэты горад праз паўгадзіны".
  
  
  Рыма адвёў наступную жонку ў цэнтральны пакой. Яна выліла дзве попельніцы на груду цел і падрапала пазногцямі ўсе канечнасці, ягадзіцы і твар, да якіх магла дацягнуцца. Яе муж скурчыўся ў куце. Рыма кінуў яму яго вопратку.
  
  
  "Прэч з Чыкага праз паўгадзіны, ці ты ў турме".
  
  
  Трэці пакой быў менш падобны на бітву. Жонка заплакала, калі ўбачыла, што яе муж заблытаўся ў мяшаніне жаночых частак цела. Яна ўткнулася галавой у грудзі Рыма і заплакала. Пачуццё віны ахапіла Рыма. І ўсё ж, заставалася або вывезці іх з горада, або заціснуць паміж бэлькамі. Нацыя не змагла б перажыць тое, што яны збіраліся з ёй зрабіць.
  
  
  Гэты муж быў у лютасці. Як асмелілася яго жонка ўварвацца да яго? Як асмелілася яго жонка сачыць за ім? Як асмелілася яго жонка не давяраць яму?
  
  
  Рыма патлумачыў, што муж парушаў правілы маралі, якія Рыма зручна прыдумаў. Вядома, пастанова была напісана ў 1887 годзе, але яна застаецца ў сіле і сёння, як гэта было, калі чыкагскія бацькі аднагалосна прынялі яе.
  
  
  "Так. Ну, гэта не адпавядае канстытуцыі", - сказаў прэзідэнт докераў. "Я магу дабіцца, каб гэта было адменена ў пазасудовым парадку".
  
  
  "Вы збіраецеся аспрэчваць гэта ў судзе?"
  
  
  "Ты страшэнна мае рацыю, я мае рацыю".
  
  
  У прэзідэнта Міжнароднай асацыяцыі стывідараў было вельмі цікавае ніжняе правае рабро. Рыма паправіў яго. Джэнтльмен, гучна галасуючы, перагледзеў свой юрыдычны курс і пагадзіўся з'ехаць з Чыкага.
  
  
  У тую раніцу, калі на шэрым чыкагскім небе з'явіліся першыя слабыя чырвоныя лініі, з гатэля пачаўся масавы зыход. Спачатку дамы вечара. Затым мужыкі і жонкі. Але Рыма, які прыхінуўся да ліхтарнага слупа ў чаканні, каб пераканацца, на самой справе зусім не быў упэўнены, калі ўбачыў, што апошні муж прыцягнуў увагу іншых пар. У канцы квартала яны спынілі патрульную машыну. Двое іншых мужоў і ўсе жанчыны раптам прыкінуліся, што не ведаюць гэтага мужчыну, калі ён размаўляў з двума паліцыянтамі ў патрульнай машыне.
  
  
  Калі Рыма ўбачыў, як кіроўца смяецца, ён зразумеў, што яго маленькі выкрут праваліўся. Трэцяга мужчыну сітуацыя не спалохала. Ён захаваў розум. Праверыў пастанову. Выявіў, што яго не існуе, і з-за сваёй стрымана збіраўся сёння забіць сябе і сваіх таварышаў - бэлька абрынулася б на шэраг дэлегатаў прафсаюза, якія ведалі, што ў 1887 году не было прынята такога закона аб маралі. Аднагалосна. Тое, як яны мусілі б памерці.
  
  
  Гэта была дрэнная справаздача для Сміта. Да крайніх дзеянняў варта звяртацца, калі вы страцілі ўсё астатняе. Да іх звяртаюцца толькі дурні, вар'яты і няўдачнікі. Калі Рыма схаваўся з-пад увагі, ён ведаў, што адносіцца да другой катэгорыі.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  План быў просты. І гэта было бяспечна.
  
  
  Рока Пігарэла зноў растлумачыў гэта дваццаці шасці іншым мужчынам. Ён нікога не прасіў забіваць. Ён нікога не прасіў учыняць забойствы. Ён прасіў мужчын проста зарабіць крыху грошай. Ён нават не збіраўся згадваць, што гэтыя людзі былі найменш важнымі ва ўсім прафсаюзе, таму што яны былі мускуламі, а мускулы можна было купіць танна ў любы час. Не. Ён не збіраўся згадваць непрыемныя рэчы, таму што ў яго была вельмі прыемная прапанова, і ён не хацеў азмрочваць яго саладосць.
  
  
  "Чаго я хачу ад вас, хлопцы, дык гэта крыху здаровага сэнсу і таго, што вы павінны абараняцца ў выпадку нападу або калі хтосьці нападзе на аднаго з вашых братоў-кіроўцаў. Так?"
  
  
  Некалькі падазроных мармытанняў "правільна", "так" і "о'кей" данесліся ад дваццаці шасці мужчын, якія панура і сонна сядзелі ў вялікай зале, дзе пахла свежай фарбай. Іх разбудзілі ў матэлях і гасцінічных нумарах у перадсвітальны час і паспяшаліся ў гэты новы будынак недалёка ад Чыкага. У некаторых выпадках іх абуджаў прэзідэнт мясцовага аддзялення. У іншых выпадках гэта быў іншы дэлегат ці бізнэс-агент. Гэта заўсёды быў нехта, хто непасрэдна камандаваў імі. І іх не прасілі рана ўставаць, ім загадвалі гэта рабіць. Або яшчэ.
  
  
  Як толькі зала пачала запаўняцца, мужчыны пазналі адзін аднаго. Мускулістыя. З Даласа, Сан-Францыска, Каламбуса, Саваны. Дваццаць шэсць мужчын з асаблівымі ўяўленнямі. Яны ўбачылі адзін аднаго і зразумелі, што будзе кроў, і ім гэта не спадабалася, бо гэты з'езд павінен быў стаць адной з іх узнагарод за верную службу, а не яшчэ нейкай працай.
  
  
  Свіння працягнуў. "Я ведаю, многія з вас, хлопцы, лічаць несправядлівым прыводзіць вас сюды ў такую гадзіну. Я ведаю, многія з вас, хлопцы, думаюць, што вам трэба было б зноў заснуць. Але дазволь мне сказаць табе, ты тут, таму што… таму што..." Пігарэла на імгненне задумаўся. "Таму што ты тут".
  
  
  Сярдзітае мармытанне мужчын.
  
  
  "Цяпер я прашу вас абараніць брата-вадзіцеля. Я прашу вас абараніць таварыша-члена прафсаюза ад злосных галаварэзаў. Я збіраюся расказаць вам пра ўсе вашы месцы. Калі вы ўбачыце, што нехта нападае на калегу-вадзіцеля, застрэліце яго ў абарону гэтага калегі-кіроўцы. У нас напагатове адвакаты, і мы не прадбачым ніякіх непрыемнасцяў. Ніякіх непрыемнасцяў, добра”.
  
  
  Сярдзітае мармытанне.
  
  
  "Цяпер у мяне ёсць падазрэнне, што гэты граміла з кампаніі, гэты чалавек з моцнымі рукамі, нападзе на мяне з пісталетам. Я ўпэўнены, што ўсе вы гэта ўбачыце. Вы ўбачыце напад з пісталетам. Як толькі вы пачуеце стрэл, гэта будзе азначаць, што ён пачаў нападаць на брата-кіроўцу. Вы будзеце абараняць гэтага брата-кіроўцу. Гэта фатаграфія чалавека, які, як я чакаю, нападзе на мяне ". Свіння падняла над галавой глянцавы фотаздымак памерам з часопіс.
  
  
  Некалькі шакіраваных воклічаў. Сакратар гукапісу. Яны збіраліся папрацаваць над сакратаром гуказапісу.
  
  
  "Такім чынам, Ёсць пытанні?"
  
  
  Падняўся дэлегат ад мясцовага штата Ваёмінг. Ён быў такім жа высокім, хударлявым і кашчавым, як яго продкі-каўбоі.
  
  
  "Колькі чалавек збіраецца прывесці гэты джэнтльмен? Я маю на ўвазе, што ў нас дваццаць сем чалавек, Свіння, і я не гару жаданнем выступаць ні супраць пяцідзесяці, ні супраць сотні хлопцаў Эйба Бладнера".
  
  
  "Бладнер на нашым баку", - сказала Парася.
  
  
  Ухваляльнае нараканне.
  
  
  "Вы хочаце сказаць, што гэты Рыма Джонс выступае супраць вас без ухвалення свайго прэзідэнта?" - спытаў дэлегат з Ваёмінг.
  
  
  "Ты мяне чуў".
  
  
  "Дзе ён атрымлівае падтрымку?"
  
  
  "У яго нічога няма".
  
  
  "Ты хочаш сказаць мне, што ён зусім адзін і ідзе супраць цябе, Свіння?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Я не зусім у гэта веру".
  
  
  "Так, што ж, табе лепш правільна паверыць у гэта, лайнеед, таму што гэты хлопец збіраецца зрабіць менавіта гэта. Цяпер сядай. Яшчэ пытанні ёсць?"
  
  
  Падняты тры рукі.
  
  
  "Прыбярыце іх", - сказала Свіння. "Пытанні скончаны".
  
  
  Рыма злавіў таксі.
  
  
  "Колькі часу ў цябе засталося на тваю змену?" спытаў ён.
  
  
  Таксіст выглядаў збянтэжаным.
  
  
  "Колькі часу вы гатовы сёння папрацаваць?"
  
  
  Кіроўца паціснуў плячыма. "Звычайна людзі пытаюцца, ці гатовыя вы ехаць так далёка ці гэтак далёка, а не колькі часу".
  
  
  "Ну, я незвычайны чалавек, і ў мяне ёсць незвычайныя грошы".
  
  
  "Паслухай, у мяне быў добры дзень. Мяне не цікавіць нічога сумнеўнага".
  
  
  "Нічога падазронага. Ты хочаш зарабіць дванаццаць гадзін?"
  
  
  "Я пераможаны".
  
  
  "Сто долараў".
  
  
  "Я адчуваю сябе абноўленым".
  
  
  "Добра. Проста вазі гэтую лэдзі па Чыкага дванаццаць гадзін і нідзе не спыняйся больш чым на дзесяць хвілін".
  
  
  Рыма пасадзіў Крыса на задняе сядзенне таксі.
  
  
  "Мілая. Адпачні прама тут, на заднім сядзенні таксі", - сказаў ён. Ён дэманстратыўна ўручыў Крысу пачак банкнот, даючы кіроўцу зразумець, што трэба заплаціць.
  
  
  "Але чаму я не магу паехаць з табой у твой гатэль, дарагая?" спытаў Крыс.
  
  
  - Прашаптаў Рыма ёй на вуха. - Таму што мы пазначаныя людзі. Ты - мішэнь. Я б паставіў на гэта. Я сустрэну цябе ў міжнародным аэрапорце О'Хара ў шэсць ці сем вечара. Бар - лепшы рэстаран. Што б гэта ні было. Калі мяне там не будзе, чакай да поўначы. Калі я не прыйду, ратуйся ўцёкамі. Змяні імя і працягвай ісці. Праз два дні прыпынак".
  
  
  "Чаму два дні?"
  
  
  “Бо было вырашана, што два дні – ідэальны час пры такой схеме прабегу, і ў мяне няма часу тлумачыць.
  
  
  "Чаму я не магу проста замовіць шасцігадзінны пералёт туды і шасцігадзінны пералёт назад, калі вы хочаце, каб я працягваў падарожнічаць на працягу дванаццаці гадзін?"
  
  
  “Таму што рэгулярны рэйс падобны да ліфта. У нечым падобным да гэтага ён функцыянуе як стацыянарны пакой, у якім вы зачыненыя. Паверце мне на слова. Так лепш за ўсё”.
  
  
  "Я не баюся Джына, дарагі".
  
  
  "Так. Пераязджайце". Рыма пацалаваў Крыса ў шчаку і кіўнуў кіроўцу таксі. Ён відавочна праверыў пасведчанне асобы таксіста, не думаючы, што той яго запомніць. Ён проста хацеў, каб мужчына паверыў, што яго запомняць і ён будзе ўразлівы, калі з дзяўчынай што-небудзь здарыцца.
  
  
  17 красавіка ў Чыкага выдаўся спякотны дзень, душная, якая змакала да ніткі раніца, калі прачынаешся з адчуваннем, што прапрацаваў цэлы дзень. Рыма не спаў. Ён мог даволі лёгка абысціся дваццаццю хвілінамі і з гэтым намерам накіраваўся назад у свой атэль.
  
  
  Ён не адпачыў. Калі ён увайшоў у вестыбюль з мармуровай падлогай, ён убачыў чалавека, які накіраваў ствол вінтоўкі ў яго бок. Аўтаматычна ён не адрэагаваў на гэтага чалавека, які дастаў вінтоўку з торбы для гольфа, прыхінутай да канапы ў вестыбюлі. Як яго вучылі рабіць, спачатку ён імгненна праверыў усю схему, у якой знаходзіўся. Адтуль з'явіліся іншыя пісталеты. З чамаданаў, з кардоннай каробкі, з-за стала рэгістратара. Засада.
  
  
  Рыма наносіў удары злева направа. Не турбуючы сябе ілжывымі манеўрамі, ён натыкаўся на суровага мужчыну, які націскаў на спускавы кручок маўзера. Маўзер не стрэліў. Ён затрымаўся ў сонечным спляценні, забраўшы з сабой частку лёгкага. У мужчыны вырвала лёгкія, а Рыма працягваў працаваць правільна, так што яго правільная схема стральбы перашкодзіла цэнтральнаму і леваму нападаючым дастаць яго, не страляючы ў сваіх людзей.
  
  
  Закрычала жанчына. Ношчык адскочыў у сховішча, атрымаўшы кулю ў горла. Двое маленькіх дзяцей прыціснуліся да канапы. Рыма павінен быў знаходзіцца на лініі агню падалей ад дзяцей. Але калі б ён не змог, той, хто мог зрабіць стрэлы, якія паранілі падлеткаў, не памёр бы хутка.
  
  
  Правы бок быў занадта збіты. Аматары. Рыма нанёс удар па галаве збоку і напаў знутры на хударлявага мужчыну з "Магнумам" калібра 357. Яго трымалі занадта блізка да цела, як быццам мужчына страляў ва ўпор па кірпатым носе. Палец на спускавым кручку выціскаў стрэл, таму пісталет стрэліў першым. Запясцем. Затым галава прагнулася, і Рыма рухаўся да цэнтра, праходзячы пад вінтовачнай чаргой, каб паднырнуць пад яе, калі побач з яго галавой прагрымеў стрэл. Ён адчуў гэта ў сваіх валасах.
  
  
  Падвойны пласт. Рыма прыкончыў вадзіцеля праз стрэлка, адрэзаўшы яму яйкі. Мужчына быў бы аглушаны да смерці. Ён разгарнуўся назад, туды, адкуль вёўся другі агонь, яшчэ адна куля ледзь не трапіла ў яго з цэнтра. Цяпер ён быў пад крыжаваным агнём. Вельмі неразумны ход з яго боку.
  
  
  Ён хутка паставіў стойку паміж сабой і левым цэнтравым, прытрымліваючыся гэтай лініі ў сталовую, адкуль пачаўся пажар на другім узроўні.
  
  
  Яны выкарыстоўвалі сталы тут у якасці прыкрыцця. Аднаму мужчыне патрапіла ў рот стальніца, абрус і ўсё астатняе. Прабіла пазваночнік. Нервовы, дзіка стракатлівы кулямёт скончыў сваю працу са ствалом у роце карыстальніка, працягваючы страляць з пальца на спускавым гапліку, які больш не мог атрымліваць паведамленні аб прыпынку. Кулі выбілі фрагменты чэрапа і мозг са столі.
  
  
  Цела Рыма выгнулася і рыўком выскачыла на вольную прастору, у якім раптам апынулася куля, адарваўшы плоць ад правага боку Рыма. Лёгкае раненне.
  
  
  Не задумваючыся, Рыма адрэагаваў. Яго цела адрэагавала так, як яго вучылі рэагаваць у хваравіты, напружаны гадзіннік трэніровак, адрэагавала так, як вучыў Чыун, нягледзячы на пратэсты Рыма, нягледзячы на свядомую просьбу Рыма аб адпачынку, нягледзячы на доўгія гадзіны і высокую тэмпературу.
  
  
  Так, як яго вучылі, і ніяк інакш. Пунсовая стужка за тройчы тройчы тры. Гэта была не толькі адзіная абарона, але і супраць гэтай камбінацыі яна была непераможная. Ён рушыў назад да цэнтра, утрымліваючы лініі агню ўнутры самай засады. Ён больш не нападаў на людзей, таму што гэта прыбрала б іх, а Стужка залежала ад таго, каб людзі знішчалі самі сябе, напрыклад, выкарыстоўваючы вялікую масу цела супраць самога сябе.
  
  
  Ён зачын цэнтр і разгарнуўся назад, імкнучыся не дапусціць трапленні ў яго ніводнага блізкага стрэлу, якога было прасцей за ўсё пазбегнуць. Аб далёкіх, больш небяспечных стрэлах зараз можна было не турбавацца, таму што на іх лініі будуць іншыя мужчыны.
  
  
  З неверагоднай, збалансаванай хуткасцю Рыма, нібы імклівы выбліск святла, пасланы з нябёсаў, разгарнуў сваю стужку ў трохслаёвай абароне. Стрэлы змоўклі, калі цела, якое імчыць, знікла сярод іншых удзельнікаў засады, затым аднавіліся ў тую мімалётную секунду, калі ён стаў бачны. Бязладныя стрэлы. Няўпэўненыя стрэлы. Мэта больш не была цэнтрам засады. Мэта была яе часткай.
  
  
  Праз рэгістрацыйную стойку, назад праз трайны пласт злева, па лесвіцы, трымаючыся бліжэй да разгубленых, а зараз і ахопленых панікай мужчын, Рыма дабраўся да цэнтра трэцяга пласта, цэнтра другога пласта, зняў цэнтр першага пласта толькі для таго, каб адскочыць назад на трэці пласт справа.
  
  
  Кулі ўрэзаліся ў свяцільні, абсыпаўшы вестыбюль асколкамі шкла. Бессэнсоўныя крыкі яшчэ больш узмацнілі паніку. Дзверы ліфта адчыніліся, і пакаёўку разарвала напалам стрэлам з драбавіку. На апошнім вітку стужкі Рыма расправіўся з чалавекам, які страляў з драбавіку. Ён раздрабіў вочы мужчыны пазногцямі, пакінуўшы ў чэрапе дзве крывацечныя западзіны.
  
  
  Затым хутка ўверх па сярэдзіне, падымаючы двух дзяцей з канапы, затым заднім ходам у сталовую, зноў вонкі і за трэцім пластом, які не ведаў, што ён пракраўся па прыступках, і чакаць. Стаяў на прыступках, чакаючы. Стральба працягвалася. Двое дзяцей у замяшанні ўтаропіліся на яго.
  
  
  Тое, што адбылося, было натуральным. Замест таго, каб дзейнічаць як прафесіяналы, людзі ў тых частках засады, дзе загарэўся агонь, адкрылі агонь у адказ. Мужчыны змагаліся адно з адным за свае жыцці. Пунсовая стужка ўпляла крывавы праклён страху і замяшанні ў засаду. Яно ніколі не адновіцца. Калі б Рыма пажадаў, ён мог дачакацца апошніх залпаў стральбы і перайсці да фінальнага забойства. Але гэта не было ягонай мэтай. Адзінае, чаго ён хацеў ад засады, гэта выбрацца з яе жывым.
  
  
  Маленькая дзяўчынка выглядала ашаломленай. Хлопчык усміхаўся.
  
  
  "Бах, бах", - сказаў хлопчык. "Бах, бах".
  
  
  "Твае мама і тата недзе тут?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Яны на трэцім паверсе. Яны сказалі нам гуляць у вестыбюлі".
  
  
  "Ну, ты вяртайся ў пакой сваіх бацькоў".
  
  
  "Яны сказалі, што мы не павінны вяртацца да 9.30", - сказала дзяўчына.
  
  
  "Бах, бах", - сказаў хлопчык.
  
  
  "Ты не можаш зноў спусціцца ўніз".
  
  
  У калідоры час ад часу чуліся стрэлы з вінтовак. Гукі далёкіх сірэн даносіліся да лесвіцы, дзе стаяў Рыма з двума дзецьмі.
  
  
  "Добра. Але не маглі б вы пайсці з намі?" - Спытала дзяўчына.
  
  
  "Я пайду з табой".
  
  
  "І скажы маім маме і таце, што мы не можам гуляць у вестыбюлі".
  
  
  "Я зраблю гэта".
  
  
  "І скажы ім, што мы не ўладкоўвалі беспарадкаў унізе".
  
  
  "Я зраблю гэта".
  
  
  "І дай нам даляр".
  
  
  "Навошта даваць табе даляр?"
  
  
  "Ну, даляр таксама быў бы нядрэнны".
  
  
  "Я дам табе чацвяртак", - сказаў Рыма. "Добры бліскучы чацвяртак".
  
  
  "Я б упадабаў стары брудны даляр".
  
  
  Рыма прывёў двух падлеткаў у пакой іх бацькоў. Яго кашуля была ў крыві, а штаны пачалі цямнець. Гэта было няёмка, але несур'ёзна.
  
  
  Бацька адчыніў дзверы. У яго былі затуманеныя вочы, пакутлівы твар, твар пашкоджаных алкаголем клетак мозгу, працэс пашкоджання якіх быў прыемным, а вынікі балючымі.
  
  
  "Якія непрыемнасці вы, дзеці, прычынілі на гэты раз?"
  
  
  "Яны не прычынілі ніякіх непрыемнасцяў, сэр. Нейкія вар'яты ашалелі ўнізе са зброяй, і вашыя дзеці маглі быць забітыя".
  
  
  "Я не ведаў", - сказаў мужчына. Ён завязаў махрысты пояс вакол свайго махрыстага халата. "З імі ўсё ў парадку? З табой усё ў парадку?"
  
  
  "Так. Мяне парэзалі. Ты ж ведаеш нас, нявінных мінакоў. Заўсёды атрымліваюць траўмы".
  
  
  "Жахліва тое, што адбываецца з Амерыкай у гэтыя дні. Ці бяспечна спускацца ўніз?"
  
  
  Рыма прыслухаўся. Стральба спынілася. Паліцыя, верагодна, ужо пазапаўняла вестыбюль. Сірэны былі прыкладна на такой адлегласці, калі ён упершыню пачуў іх.
  
  
  "Так. Але я б параіў табе зноў легчы спаць. Відовішча не з прыемных".
  
  
  "Так, дзякуй. Заходзьце, дзеці".
  
  
  "Бах, бах", - сказаў маленькі хлопчык.
  
  
  "Заткніся", - сказаў бацька.
  
  
  "Што гэта, дарагая?" - раздаўся жаночы голас.
  
  
  "Нейкія непрыемнасці ў вестыбюлі".
  
  
  "Гэтыя дзеці атрымаюць сваё", - крычала жанчына.
  
  
  "Гэта не іх віна", - сказаў бацька, зачыняючы дзверы.
  
  
  Рыма падняўся па пралётах на свой паверх. Паток крыві зараз спыняўся, згортваючыся, як і належыць. Кашуля стала ліпкай. Калі ён увайшоў у нумар, Чиун спаў каля акна, лежачы на сваім кілімку на падлозе, скруціўшыся, як зародак, у мірным супакоі, тварам да акна.
  
  
  "Ты паранены", - сказаў ён, не паварочваючыся, без паторгвання цела, якое паказвае на абуджэнне. Ён спаў, і яго розум рэгістраваў гукі, і ён імгненна ціха прачнуўся, з дзяцінства прывучаны прачынацца неадкладна пры з'яўленні дзіўнага гуку і прывучаны прачынацца такім чынам, каб не падаваць ніякіх прыкмет таго, што ён не спіць. Гэта былі многія з маленькіх пераваг, якія складалі майстры сінанджу, вышэйшага настаўніка баявых мастацтваў, паважанага лідэра маленькай карэйскай вёскі, фінансавае выжыванне якой залежала ад арандаваных ім паслуг.
  
  
  "Несур'ёзна", - сказаў Рыма.
  
  
  "Кожная рана сур'ёзная. Чыхнуць - гэта сур'ёзна. Прамыйце яе дарэшты і адпачніце".
  
  
  "Так, татачка".
  
  
  "Як усё прайшло?"
  
  
  "Не занадта добра".
  
  
  "Усё прайшло дастаткова добра. Я адчуў вібрацыю ад вінтовачнага агню праз падлогу".
  
  
  "А, гэта. Так, гэта была тройка, тройка, тройка, на якой была пунсовая стужачка".
  
  
  "Чаму ты паранены?"
  
  
  "Я позна пачаў павязваць стужку".
  
  
  "Ніколі раней, - сказаў Чыун, - так шмат не давалася такім нешматлікім, хто карыстаўся гэтым так мала. Я мог бы з такім жа поспехам даваць свае інструкцыі уолсу, як і беламу чалавеку".
  
  
  "Добра. Добра. Я паранены. Адчапіцеся".
  
  
  “Паранены. Нязначнае цялеснае пашкоджанне, і мы ператвараем гэта ў вялікую трагедыю. У нас ёсць больш важныя праблемы. Вы павінны адпачыць. Мы хутка збяжым”.
  
  
  "Збегчы?"
  
  
  "Гэта звычайнае слова ў англійскай мове, каб збегчы, ці не так?"
  
  
  "Я не магу пайсці, Чыун. У мяне праца. Мы не можам збегчы".
  
  
  "Ты кажаш глупства, а я спрабую адпачыць".
  
  
  "Што адбылося ў будынку, Чыун?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Тое, што адбылося ў будынку, - вось чаму мы павінны бегчы".
  
  
  Доктар Гаральд Сміт атрымаў паведамленне позна раніцай, у 10.12. Тэлефонная лінія была актываваная кожную гадзіну ў дванаццаць хвілін першай. З 6 раніцы па ўсходнім паяснаму часу да 18 вечара па ўсходнім паяснаму часу гэта было зроблена з прамой сувяззю са Смітам. Калі б яго не было ў яго офісе, быў бы прыняты магнітафонны запіс. На гэтым магнітафонным запісе Рыма прачытаў бы паведамленне, наколькі гэта было магчыма з медыцынскага пункта гледжання. Такім чынам, калі б паведамленне было знойдзена іншымі, гэта быў бы толькі лекар, які чытае справаздачу за няцотную гадзіну.
  
  
  У 10.12, калі зазваніў званок на ягоным тэлефоне, Сміт з першых жа слоў зразумеў, што план будзе экстрэмальным.
  
  
  "Мой альтэрнатыўны план не спрацаваў", - раздаўся голас Рыма.
  
  
  "Добра", - сказаў доктар Сміт. "Вы ведаеце, што рабіць".
  
  
  "Так".
  
  
  І гэта было ўсё. Тэлефон разрадзіўся, і чацвёра вядучых лейбарысцкіх лідэраў краіны павінны былі памерці.
  
  
  "Чорт вазьмі", - сказаў доктар Сміт. "Чорт вазьмі".
  
  
  Калі сістэма не магла трываць калектыўных перамоваў, то, магчыма, амерыканская сістэма была проста ілжывай. Магчыма, выпраўленне працы толькі адтэрмінавала канчатковы вынік. Магчыма, бізнэс і лейбарысты павінны былі функцыянаваць як варагуючыя гіганты, а грамадскасць была заціснутая паміж імі. Урэшце доктар Сміт ведаў, што бізнэсу даводзілася рабіць менавіта тое, што прафсаюзы спрабавалі рабіць зараз. Гэта называлася "загнаць рынак у кут", і гэта лічылася верхам дзелавой хваткі. Чаму прафсаюзам нельга дазволіць зрабіць тое самае?
  
  
  Доктар Сміт разгарнуўся, каб паглядзець на праліў Лонг-Айлэнд, глыбокі і зялёны, які сыходзіць далёка ў Атлантыку. Магчыма, там павінен быць знак: "Вы пакідаеце праліў. Цяпер уваходзіце ў Атлантыку". Але не было ніякіх прыкмет, ні ў Гуку, ні ў жыцці. З боку прафсаюзаў было няправільна шантажаваць нацыю падобнай выявай, сапраўды гэтак жа, як з боку бізнэсмэнаў было няправільна заганяць рынак у кут вызначаным таварам і падвышаць на яго кошты. Ён павінен пачаць працаваць з агенцтвам, каб спыніць такога кшталту злачынствы. І вось, гледзячы на праліў Лонг-Айлэнд, доктар Гаральд Сміт планаваў прыняць частку амерыканскага заканадаўства. Без галасоў. Без пісьмовых матэрыялаў. Без неадкладнага інфармавання грамадскасці. Але ён бы гэта як-небудзь ажыццявіў, калі-небудзь: для карпарацый было б незаконным заганяць рынак у кут і падвышаць кошты на прадукты харчавання. І ён не спыніўся б на выкарыстанні "Разбуральніка", сапраўды гэтак жа, як ён без ваганняў выкарыстаў яго сёння.
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  Рыма сунуў загорнуты ломік з адбіткамі пальцаў Бладнера ззаду ў кішэню штаноў. Затым ён накінуў на яго кашулю, а па-над ёй куртку. Ён атачыў крышан мускуламі, замацаваўшы яго паміж лапаткамі, утрымліваючы металічны стрыжань размешчаным зверху і схаваным пад курткай. Раздвоены канец крышана размяшчаўся прама за яго рэпрадуктыўнымі органамі, паўтараючы выгін яго цела. На рэнтгенаўскім здымку быў бы бачны мужчына, які сядзіць на выгнутай перакладзіне.
  
  
  Рыма ведаў, што добрая плясканне па спіне прычыніла б яму моцны боль. Ён некалькі скавана накіраваўся да дзвярэй свайго гасцінічнага нумара.
  
  
  "Я вярнуся".
  
  
  "Ты ідзеш у гэты будынак?" - Асцярожна спытаў Чыун.
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Добра. Калі ты вернешся, я скажу табе, чаму мы павінны бегчы. Калі б мне не трэба было заставацца тут і даглядаць імпульсіўнага юнака", - сказаў Чыун. “Я б сышоў зараз. Зрэшты, гэта не мае значэння. Мы сыдзем пазней, пасля таго, як ты выдаткуеш сваю дарма выдаткаваную энергію”.
  
  
  "Гэта не будзе выдаткавана марна, маленькі бацька".
  
  
  "Гэта будзе выдаткавана марна, але не саромейцеся папесціць сябе. Забаўляйцеся".
  
  
  "Гэта не забаўка, татачка".
  
  
  "Гэта не праца, Рыма. Гэта не прадуктыўная, спелая праца".
  
  
  "Я збіраюся выправіць тое, што павінна быць выпраўлена".
  
  
  "Ты збіраешся патураць сабе марнымі намаганнямі. Дабранач".
  
  
  Рыма расчаравана выдыхнуў. Ніхто не стаў спрачацца з Чыўном. Пры ўсёй яго мудрасці ён не мог ведаць аб пагрозе аб'яднання чатырох прафсаюзаў у адзін. Пры ўсёй яго мудрасці ён быў няправы гэтай раніцай.
  
  
  Вестыбюль быў перапоўнены паліцыяй, газетчыкамі, фатографамі, тэлекамерамі. Вадзіцелі хуткай дапамогі з'ехалі, большасць з іх накіраваліся ў моргі.
  
  
  Рока "Свіння" Пігарэла спацеў пад тэлевізійнымі лямпамі. Яго рука была забінтаваная, несумненна, у выніку трапляння кулі аднаго з яго ўласных людзей.
  
  
  “Так. Гэтыя вар'яты стралялі ў нас без усялякай прычыны. Гэта быў напад гангстэраў на арганізацыю працы”.
  
  
  "Містэр Пігарэла, паліцыя сцвярджае, што ўсе параненыя і загінулыя былі членамі прафсаюза". Вядучы навін паднёс мікрафон да твару Пігарэла.
  
  
  "Гэта дакладна. У нас не было магчымасці абараніцца. Там было, мусіць, дваццаць, можа быць, трыццаць буйнакаліберных пісталетаў".
  
  
  "Дзякуй вам, містэр Пігарэла", - сказаў вядучы тэлевізійных навін. Ён павярнуўся да свайго аператара.
  
  
  "Гэта быў Рока Пігарэла, дэлегат з'езда Міжнароднага брацтва вадзіцеляў тут, у Чыкага, прафсаюза, які сёння сур'ёзна пацярпеў падчас успышкі бессэнсоўнага насілля".
  
  
  Рыма прасачыў за вачыма Пігарэла. Яны заўважылі яго. Свіння падышла да капітана паліцыі. Той кінуў на Рыма крадком позірк. Рыма ўсміхнуўся Свінні. Свіння раптам забылася, што збіралася сказаць капітану, і Рыма выйшаў з гатэля на ажыўленую ранішнюю вуліцу праз калідор паліцэйскіх загарод. Людзі ўзіраліся па-над барыкадамі, яны высоўваліся з вокнаў на другім баку вуліцы, яны стаялі на дыбачках на процілеглым тратуары.
  
  
  Ярка-блакітнае неба Ілінойса пакрывала ўсё гэта - з, вядома, пластом забруджвання паветра, заціснутага паміж імі. Рыма злавіў таксі да канферэнц-залы.
  
  
  Кіроўца расказваў пра жахлівыя забойствы ў гатэлі, пра тое, што Чыкага больш небяспечны і што ўсё было б добра, калі б з Чыкага з'ехалі толькі чорныя.
  
  
  "Чарнаскурыя тут ні пры чым", - сказаў Рыма.
  
  
  "Такім чынам, у гэтым інцыдэнце, - сказаў вадзіцель, - яны не былі замешаны. Не кажыце мне, што калі б у нас не было каляровых, узровень злачыннасці не знізіўся б".
  
  
  "Сітуацыя ўпала б яшчэ хутчэй, калі б у нас не было людзей", - сказаў Рыма.
  
  
  Канферэнц-зала, як ні дзіўна, была амаль бязлюдная. Ніякіх ахоўнікаў у форме, якія адбіраюць у дэлегатаў білеты, ніякіх прадаўцоў, якія рыхтуюцца да спецыяльных бараў з раннімі порцыямі лёду, ніякіх якія ходзяць у апошнюю хвіліну работнікаў, якія правяраюць мікрафонную сістэму ў апошнюю хвіліну. Ніхто нават не раскладваў павестку дня на сядзеннях, як яны рабілі кожны дзень з панядзелка.
  
  
  Нават вароты былі зачынены. Каля трэцяй брамы Рыма вырашыў спыніць пошукі каго-небудзь, хто ўпусціў бы яго. Ён увайшоў проста праз абароненыя ад натоўпу зачыненыя вароты. Яго крокі рэхам аддаваліся па цёмных, пустых калідорах, у якіх пахла свежай уборкай. Трыбуны крычылі слабы пах учорашняга піва. Паветра было прахалодным, але без свежасці. Самотны працоўны стаяў на ўсходах, усталёўваючы лямпачку. Рыма заставаўся ў цені, дастатковым, каб яго не пазналі, але і не настолькі, каб выклікаць падазрэнні.
  
  
  "Прывітанне", - сказаў Рыма, праходзячы далей, як быццам яго месца ў пустынным калідоры.
  
  
  "Прывітанне", - сказаў працоўны.
  
  
  Рыма ўзбег на верхні ярус і спыніўся. Ён быў у двух праходах ад яго. Банер быў нерухомы і распластаў.
  
  
  "Сардэчна запрашаем, Міжнароднае брацтва вадзіцеляў". Ні найменшай рабаціны. Натоўпы змянілі б гэта. Цяпло цела змяніла б гэта. Тым не менш, нават калі ўсярэдзіне велізарнага збудавання нікога няма, у ім павінны быць паветраныя струмені. Магчыма, звонку было зачынена занадта шмат дзвярэй і вокнаў. Рыма нырнуў назад у калідор і выйшаў бездакорна. За пяцьдзесят футаў над ім знаходзілася злучэнне бэлькі, якая перасякала вялізны купал залы. Ён выцягнуў лом ззаду са штаноў, на якім усё яшчэ была ахоўная папера. Край паперы быў запэцканы яго крывёй. Рана скруцілася, але, відаць, недастаткова хутка, каб захаваць паперу сухі. Ён праверыў крышан, шукаючы бліскучы намёк на ўласную кроў. Ён не хацеў, каб кроў на ломе ўскладняла справу. Гэта павінна было быць вельмі простае злачынства. Эйб "Лом" Бладнер нейкім чынам адкляпаў бэльку і быў дастаткова дурны, каб пакінуць лом. Паліцыя, якая адчайна мае патрэбу ў падазраваным у забойстве чатырох прафсаюзных чыноўнікаў, з падзякай і хутка выбрала б Бладнера. Кроў была б нязначным ускладненнем, якое магло б прымусіць іх падумаць аб іншых аспектах. Не тое, каб ён быў замешаны, але, як сказаў Чыун, дурні і дзеці рызыкуюць.
  
  
  "Гэта верх фанабэрыстасці - кідаць свае шанцы на выжыванне ў абдымкі багіні лёсу, патрабуючы, каб яна выканала тое, чаго ты не зробіш. Гэтая фанабэрыстасць заўсёды караецца".
  
  
  Рыма скінуў чаравікі. Ён зноў загарнуў лом. Крыві не было. Ён заскочыў на невялікі выступ і ўхапіўся за яго адной рукой. Працуючы нагамі наперад і адной рукой за імі, ён слізгануў уверх па выгнутай сцяне. Цяпер яго вольная рука выкарыстоўвалася як нага, таму што двума нагамі было зручней хапацца, чым адной вольнай рукой. У другой руцэ быў доказ супраць Бладнера.
  
  
  Раптам пачуліся гукі крокаў, полыя, скураныя, пстрыкаючыя гукі крокаў набліжаліся да яго. Двое мужчын. Рыма прыціснуўся да сцяны. Яго кроў прылівае да галавы, але, у адрозненне ад звычайных мужчын, ён мог вытрымліваць гэты ціск і функцыянаваць на працягу трох гадзін.
  
  
  "Прывітанне, Джоні. Адзін з гэтых ідыётаў-дэлегатаў-кіроўцаў забыўся свае чаравікі".
  
  
  “Іх павінна была забраць служба ўборкі. Той падрадчык, якога мы выкарыстоўваем, становіцца неакуратным. Я сур'ёзна. Неакуратны. Вам ніколі не трэба было наймаць яго”.
  
  
  "Што гэта за "ты", джаз? Мы абодва яго нанялі".
  
  
  "Вы рэкамендавалі яго".
  
  
  "І ты сказаў "Добра"."
  
  
  "Я сказаў "Добра", таму што вы рэкамендавалі яго. Я больш не збіраюся прыслухоўвацца да вашых рэкамендацый".
  
  
  Яны стаялі прама пад Рыма, лысая галава і навала тлушчу, закручаныя такім чынам, каб схаваць маючае адбыцца выпадзенне валасоў. Гэта было цалкам відавочна для любога, хто хацеў вісець уверх нагамі прама над змазанай тлушчам галавой.
  
  
  "Я парэкамендаваў вадзіцеляў. Вы хочаце вярнуць іх грошы?"
  
  
  "Такім чынам, адна з тваіх рэкамендацый нарэшце апраўдалася. Чаго ты хочаш, медалі?"
  
  
  "Я хачу крыху ўдзячнасці. Вы ведаеце якую-небудзь іншую арганізацыю, якая заплаціла б за падобную ўстанову ў дзень, калі яна не выкарыстоўваецца?"
  
  
  "Так, любы іншы, хто падпісаў кантракт і ў тры гадзіны ночы сказаў, што не збіраецца выкарыстоўваць установу ў той дзень".
  
  
  "Яны маглі б затрымаць канчатковы плацеж. Яны маглі б абмеркаваць здзелку. Яны маглі б абмеркаваць урэгуляванне. Людзі, якіх я арандую, у любым выпадку заплацяць цалкам".
  
  
  "Калі вы арандавалі ў апошнюю хвіліну, я быў тым, хто сказаў вам працягваць. Я быў тым, хто за два мізэрныя месяцы разарваў кантракт на тую выставу коней".
  
  
  "Таму што я дастаў табе вадзіцеляў, тупень. Дзеля вадзіцеляў я б разарваў кантракт з Богам".
  
  
  "За пяць цэнтаў вы разарвалі б кантракт з Богам. Ён можа ўпасці прама зараз, і вы разарвалі б кантракт за пяць цэнтаў".
  
  
  Гэта быў самы зручны час, каб забраць яго абутак. У той дзень кіроўцы не збіраліся сустракацца ў гіганцкай зале, і не было сэнсу прад'яўляць Эйбу Бладнеру абвінавачванне ў забойстве цырка, ці баскетбольнай каманды, ці каго б там ні было, калі вібрацыі без дапамогі Рыма прывялі б да падзення бэлькі.
  
  
  Рыма мякка ўпаў, не закрануўшы тлустую галаву.
  
  
  "Мой абутак, калі ласка", - абурана сказаў Рыма. Ён адабраў абутак у ашаломленых мужчын і працягнуў таму, з зашмальцаванай галавой, загорнуты ў паперу ломік. Папера ўсё яшчэ была ў плямах крыві.
  
  
  "І вось твой крышан. Ты не павінен пакідаць яго валяцца абы-дзе. Людзі могуць спатыкнуцца аб яго і параніцца".
  
  
  "На столі?" - спыталі збітыя з панталыку мужчыны.
  
  
  Рыма нацягнуў чаравікі. "Куды заўгодна", - сказаў Рыма. "Бяспека не можа быць апраўдана".
  
  
  І з гэтымі словамі ён зноў надзеў свае чаравікі і хутка пакрочыў па калідоры да нечага, што нагадвала выхад. Ён дарма выдаткаваў свае намаганні, як і абяцаў Чіун. Лом цяпер быў бы непатрэбны. Ён быў гэтак жа бескарысны, як Лінія Мажына. Акрамя таго, крышан не патрэбен, калі ты збіраешся памерці.
  
  
  Джын Джетро слухаў, як Свіння, якому Зыгмунд Негронскі наклаў свежую павязку на руку, тлумачыў, як усё гэта адбылося. Свіння была ўся ў поце, нягледзячы на роўную прахалоду кандыцыянаванага склепа новага будынка.
  
  
  "Я ўсё добра падрыхтаваў. У вестыбюлі, як вы мне сказалі. Дваццаць сем хлопцаў, у тым ліку мяне. Я быў на вашым трэцім цэнтральным узроўні. Першы ўзровень быў у вестыбюлі або насупраць яго, як мы планавалі. Вы ведаеце, пакоі, якія атачаюць вестыбюль і лесвіцу, якія мы выкарыстоўвалі для першага пласта і пачатку другога.І трэці, я размясціў яго сам, таму што я быў у ім.Я маю на ўвазе, я быў сапраўды асцярожны.За рэгістрацыйнай стойкай у мяне быў хлопец.Яны чакалі мяне як належыць , зброя была схавана, і кожны мужчына ведаў, што ён павінен рабіць. Першым пластом была сталовая справа, цэнтр рэгістрацыі клеркаў і ..."
  
  
  "Працягвай. Працягвай", - сказаў Джетро.
  
  
  Негронскі акуратна заклеіў бінт і паглядзеў на Джетро. Усмешлівай упэўненасці больш не было. На твары, які раптам пастарэў, больш не было радаснага маніпулявання мужчынамі. Глыбокія маршчыны збаразнілі яго твар. Ён круціў у руках белую насоўку. На ім было ўчарашняе адзенне. Ён яе не мяняў. Стан Джетро выклікала ў Негронскі адначасова радасць і жаль. Ён горача жадаў, каб яны маглі вярнуцца ў мясцовую газету Нэшвіла і змагацца з пенсіямі, якія пагражаюць звальненнямі і спрэчкамі аб юрысдыкцыі. Спрэчка аб юрысдыкцыі была б зараз добрая. Ён ведаў аб судовых спрэчках. Усё гэта было дзіўна.
  
  
  "Добра", - сказала Парася. "Такім чынам, я паставіў Конара бліжэй да дзвярэй у якасці першага эшалона справа. Ён стрэліць першым. І ён добры. Ён шмат палюе, і ты ведаеш яго рэпутацыю. Як быццам ён зроблены з костак. Ён лепшы чалавек для гэтага першага ... "
  
  
  "Прыступай да гэтага. Прыступай да гэтага, чорт вазьмі", - сказаў Джетро.
  
  
  "Конар прамахваецца. Ён у трох футах ад хлопца і прамахваецца. Першы раз у сваім жыцці і ён прамахваецца. Бах. І нічога. Гэты вырадак Рыма рухаецца так, быццам яго нават не чапалі. Бывай, Конар. Прыкладна тры футы і ... "
  
  
  "Чорт вазьмі, свіння. Працягвай у тым жа духу".
  
  
  "Затым ён праходзіць праз першы пласт правільна, і ён уваходзіць у другі пласт і часткова праходзіць праз яго, і хутка. Я маю на ўвазе, вы думаеце, што хутка разумееце. Вы думаеце, што хутка бачылі. Ты думаеш, Гейл Сэйерс хуткі. Гейл Сэйерс - калека. Боб Хейз - смаўж. І хітры? Вілі Пеп - працаўнік. Мухамед Алі надыходзіць яму на пяткі".
  
  
  "Працягвай у тым жа духу, свіння!"
  
  
  "Добра, добра. Я расказваю табе, што пайшло не так".
  
  
  "Ты кажаш мне, чаму ты не нясеш адказнасці за тое, што пайшло не так, а не за тое, што пайшло не так".
  
  
  "Я зрабіў тое, што ты мне сказаў".
  
  
  "Працягвай. Працягвай, чорт бы цябе ўзяў".
  
  
  "Так, ну, добра. Затым ён пачынае па-сапраўднаму рухацца. Я маю на ўвазе рухацца. Часам ты яго не бачыш, ён такі хуткі. Клянуся магілай маёй маці, вы яго не бачыце, ён рухаецца так хутка. І я спрабую стрэліць . Іншыя хлопцы спрабуюць ухіліцца ад стрэлаў, і даволі хутка мы адстрэльваемся ад людзей, якія страляюць у нас. А потым мы ўступаем у перастрэлку самі з сабой і нават не бачым, як гэты хлопец, Рыма, сыходзіць”.
  
  
  "Так я і думаў, Свіння".
  
  
  "Гэта была не наша віна, містэр Джетро. Шчыра."
  
  
  Джетро надзьмуўся. Ён адвярнуўся ад Негронскі і Пігарэла. Ён скамячыў насоўку, імгненне глядзеў на яе, затым выкінуў у смеццевы кошык.
  
  
  "Табе давядзецца пачакаць тут, Свіння".
  
  
  "Ты ж не збіраешся прарабіць са мной працу, ці не так?"
  
  
  "Не. не. я так не думаю".
  
  
  "Што значыць, ты так не думаеш? Я маю на ўвазе, што гэта? Ты ж не думаеш, што заб'еш мяне. Я маю на ўвазе, што гэта?"
  
  
  "Вось у чым справа, мой дарагі тоўсты сябар з Новай Англіі".
  
  
  "Ты не заб'еш мяне, лайнеед", - сказаў Свіння. Ён схапіў крэсла. “З цябе хопіць, прыгажун. Мы зараз не ў тваім маленькім пакоі, лайнед. Цяпер ты атрымаеш сваё. Я бачыў, што Маккалох зрабіў з табой, перш чым ён увайшоў у той пакой, і цябе зараз у гэтым пакоі няма”. Свіння рушыла на Джетро, і Негронскі пацягнуўся да крэсла. Масіўнымі валасатымі рукамі Свіння адкінула Негронскі ў бок.
  
  
  "Трымайся далей ад гэтага, Зігі. Гэта я і Джетро".
  
  
  Падобна грукатліваму грузавіку з жвірам, Пігарэла рушыў на Джетро, падняўшы цяжкі дубовы крэсла над галавой, як быццам ён быў лёгкім, як запалкі. Негронскі прыўзняўся і ўбачыў, як крэсла рухаецца да галавы Джетро.
  
  
  Але Джетро стаяў у дзіўнай позе, не такі, як тады, калі ім час ад часу даводзілася сутыкацца з выклікам у бары Нэшвіла, а як дзіўны стары з траўмай хрыбетніка. Пальцы ног былі накіраваныя ўнутр. Рукі выцягнуты і свабодна выгнуты. Запясці напружаны. Твар абыякава і без нянавісці, як быццам слухае калонку падатковых лічбаў.
  
  
  Свіння уклаў усё сваё цела ў якое апускаецца крэсла, але Джетро там ужо не было. Яго левая рука з хуткасцю лазера патрапіла Свінні ў жывот. Крэсла бясшкодна перакуліўся ззаду Джетро. Свіння стаяла так, нібы чакала прывіды на вечарынцы-сюрпрызе. Рот быў адкрыты. Вочы шырока расплюшчыліся, а рукі бязвольна ўпалі па баках.
  
  
  Джетро нанёс Свінні нешта, падобнае на хупавы плясканне па галаве. Гэта было падобна на дакрананне да крана з крывёй. Свіння выплюнула чырвоны струмень. Як кегля для боўлінга, ён пачаў разгойдвацца на прамых нагах, затым упаў тварам наперад. Трэск. Негронскі пачуў удар па галаве і ўздрыгнуў.
  
  
  "Я павінен быў гэта зрабіць, Зігі", - сказаў Джетро.
  
  
  "Вы хочаце, каб я выклікаў сюды лекара?" Голас Негронскі быў роўным.
  
  
  "Не. Ён мёртвы, Зігі".
  
  
  "Мяркую, нам давядзецца перавесці яго ў той спецыяльны пакой".
  
  
  "Так", - сказаў Джетро.
  
  
  "Нам трэба было б паставіць ролікі ў той пакой і звычайную канвеерную стужку".
  
  
  "Што вы пад гэтым маеце на ўвазе?"
  
  
  "Ты ведаеш, што я маю на ўвазе. Ты ведаеш, што Свіння не апошняя. Ты ведаеш, што гэты пакой будзе запаўняцца кожны тыдзень. Ты ведаеш, што гэта ніколі не скончыцца, Джын".
  
  
  "Не. Так і будзе. Так і будзе. Як толькі мы атрымаем транспартную забарону на ўезд у краіну, мы будзем вольныя дома. Тады ўсё супакоіцца. Гэта будзе выдатна, Зігі. Прыгожа."
  
  
  "Будзе яшчэ вось гэта", - сказаў Негронскі, рассеяна працягваючы руку да ўпаўшага Пігарэла і папраўляючы павязку па прычынах, недаступных яго разуменню. "Мяркулася, што гэта будзе прыгожа, калі мы перанясем з'езд у Чыкага. Меркавалася, што гэта будзе прыгожа, калі мы пабудуем будынак. Меркавалася, што гэта будзе прыгожа, калі ты станеш прэзідэнтам drivers. Так. І адзінае, што мы атрымалі, гэта новыя забойствы і новыя целы, і яшчэ больш вунь таго пакоя.Гэта ніколі не скончыцца, Джын.Давай здадзімся і разыдземся па хатах.Я б нават не пярэчыў зараз адсядзець.Зварот у паліцыю, выраўноўванне ўсяго гэтага.Смяротнага пакарання больш няма.І я не думаю, што мы ўсё роўна атрымалі б крэсла, нават калі б яна была.Дайце поўнае прызнанне.Магчыма, мы правялі б большую частку астатняй часткі нашых жыццяў у турме, але гэта былі б нашы жыцці.Не бегчы забіваць гэтага хлопца з-за гэтага, ці таго хлопца з-за гэтага. Гэта ніколі не сканчаецца, Джын. Што скажаш. У памяць аб старых часах. Давай кінем гэтую справу”.
  
  
  "Мы не можам", - сказаў Джетро. "Дапамажы мне з целам".
  
  
  "Раней гэта быў Пігарэла. Ён не проста цела".
  
  
  "Гэта цела, Зігі. І гэта альбо нашы целы, альбо яго цела. Такім чынам, што ты хочаш, каб гэта было?"
  
  
  "Ніхто, Джын. З мяне хопіць". Зігмунд Негронскі падняўся ва ўвесь рост. Цвёрда расставіўшы ногі, ён паглядзеў новаму прэзідэнту Міжнароднага брацтва кіроўцаў проста ў вочы.
  
  
  "З мяне хопіць, Джын. Хопіць. Можа быць, ты не можаш спыніцца. Можа быць, ты не можаш выйсці, але я магу. Я сыходжу. Прама цяпер я б нават вераб'я не крануў, нават калі б ён дзяўбаў мяне ў галаву. Я б уцёк.І прама зараз я ўцякаю.Са мной скончана.Я дапамог табе.Я адступіў дзеля цябе.Я дапамог табе, але я больш не дапамагаю табе.Я не збіраюся казаць з паліцыяй, таму што я ведаю, што ты заб'еш мяне , Джын.Так ідуць справы ў нашы дні, і я хачу жыць.Я так моцна хачу ўбачыць заўтрашні дзень, што ўжо магу дыхаць раніцай.Вярнуцца дадому.Не тут, у Чыкага.Я хачу прачынацца побач са сваёй жонкай з яе крэмам і бігудзямі , Якая скуголіць, патрабуючы, каб я прыгатаваў кавы, і я хачу турбавацца аб атрыманні грошай па іпатэцы, а не аб трупах.Я хачу ісці па вуліцы і радавацца, бачачы людзей, а не радавацца, што не бачу іх, калі вы разумееце, што я маю на ўвазе.Я хачу жыць, і ты можаш узяць гэты прафсаюз і засунуць яго ў свае аксамітныя штаны-клёш.Да спаткання.Я вяртаюся да ваджэння грузавіка. У мяне гэта добра атрымліваецца”.
  
  
  "Зігі, перш чым ты пойдзеш, дапамажы мне з гэтым", - сказаў Джетро. Яго голас быў халодным і роўным, як ледзяная сажалка.
  
  
  "Не", - сказаў Негронскі.
  
  
  "Проста ў пакой, і ўсё", - Джетро зноў усміхнуўся сваёй ранейшай усмешкай, усмешкай, якая змывала клопаты і рабіла бізнэс вясёлым.
  
  
  "Добра. Проста ў пакой".
  
  
  Калі праз гадзіну Джын Джетро выйшаў са спецыяльнага пакоя, каля дзвярэй стаялі два велізарных зялёных смеццевых мяшка з запіскай прыбіральшчыку, каб ён выкінуў іх у топку будынка. Джетро выйшаў з пакоя адзін.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  "Я пацярпеў няўдачу, маленькі бацька".
  
  
  Рыма вымавіў гэта сумна, адважыўшыся перапыніць Чыуна, які сядзеў перад гасцінічным тэлевізарам, зачараваны праблемамі хатнія гаспадыні, якая распавядае ўсё свайму псіхіятру. Рыма ведаў, што Чыун чуў, як ён увайшоў. Ён ішоў пераапранацца, калі Чыун зрабіў тое, чаго Рыма ніколі раней ад яго не бачыў. Ён выключыў карцінку на тэлевізары. Добраахвотна - сам.
  
  
  Ён паклікаў Рыма да сябе, паварочваючыся ў сваім сядзячым становішчы да пустога месца на падлозе. Гэта быў жэст, які выкарыстоўваўся незлічонымі карэйскімі выкладчыкамі папярэдніх пакаленняў у адносінах да студэнтаў, якім трэба было праслухаць нешта вельмі важнае. Гэта быў жэст святара ў адносінах да неафіта.
  
  
  Рыма сеў на дыван тварам да Чыуна, скрыжаваўшы пад сабой ногі ў позе, якой навучыў яго шмат гадоў таму, калі ўсяго некалькі хвілін такога сядзення выклікалі пакутлівыя болі ў спіне. Цяпер Рыма мог спаць, падціснуўшы пад сябе ногі, выпрастаўшы спіну, і прачынацца адпачылым.
  
  
  Ён паглядзеў у мудрыя, нічога не гаворачыя вочы чалавека, якога ён спачатку ненавідзеў, затым баяўся, затым паважаў і, нарэшце, пакахаў, бацьку для чалавека, які не ведаў бацьку, бацьку для стварэння новага чалавека.
  
  
  "Вы ведаеце гісторыю Сінанджу, вёскі, у якой я нарадзіўся, вёскі майго бацькі, бацькі майго бацькі і яго бацькі да яго; аб нашай беднасці, аб нашых немаўлятах, якім няма чаго было есці і якіх у часы голаду адпраўлялі дадому ў халодных водах, каб яны вярнуліся ў вялікую нутробу мора.
  
  
  "Тады вось што, Рыма, ты ведаеш. Ты ведаеш, як сыны павінны падтрымліваць вёску сваімі ведамі баявых мастацтваў. Ты ведаеш, што мае грошы адпраўляюцца ў маю вёску. Вы ведаеце, наколькі бедная там зямля, і што наш адзіны рэсурс - гэта сіла нашых сыноў".
  
  
  Рыма паважліва кіўнуў.
  
  
  "Гэта ты ведаеш. Але ты не ведаеш усяго. Ты ведаеш, што я Майстар сінанджу, але калі я майстар, то хто тады вучань?"
  
  
  "Я, татачка, студэнт", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я быў майстрам сінанджа яшчэ да твайго нараджэння".
  
  
  "Значыць, ёсць нехта яшчэ".
  
  
  "Так, Рыма. Калі я наблізіўся да таго будынка, у які ты не змог пракрасціся, я падазраваў, што ты не зможаш пракрасціся ў яго, таму што яно было спраектавана так, каб спыняць падыходы, з якімі ты знаёмы. Калі я ўбачыў назву дарогі, якая вядзе да будынка, я зразумеў, хто заказаў будаўніцтва гэтага будынка. Я ведаў, што там была вялікая небяспека”.
  
  
  "Для мяне, татачка?"
  
  
  "Асабліва для цябе. Чаму мне, у маім узросце, так лёгка браць цябе, калі мы трэніруемся, нягледзячы на твае смяротныя выпады?"
  
  
  "Таму што ты найвялікшы, маленькі бацька".
  
  
  "Акрамя гэтага відавочнага факта".
  
  
  "Я не ўпэўнены. Мяркую, вы мяне ведаеце".
  
  
  "Правільна. Я навучыў цябе ўсім прыёмам, якія ты ведаеш. Я ведаю, што ты будзеш рабіць. Гэта ўсё роўна што змагацца з самім сабой у маладосці. Я ведаю, што ты будзеш рабіць, перш чым ты сам зразумееш, што ты будзеш рабіць .Ёсць хтосьці яшчэ, хто ведае, што вы будзеце рабіць, і ён ведае гэта, таму што я навучыў яго.Ён трэніраваўся з нараджэння, і я не бачыў яго імя, пакуль не прачытаў шыльду, якая вядзе да гэтага будынка. больш нічога не трэба было ведаць. Чалавек, з якім ты сутыкнуўся, здрадзіў сваё пакліканне і сваю вёску. Чалавека, які можа знішчыць цябе, клічуць Нуіч, так называецца дарога”.
  
  
  "Я чуў гэтую назву з адной з крыніц, якімі карыстаўся".
  
  
  "Верна. Калі вы перавярнеце літары, то ўбачыце, што яго імя і маё супадаюць".
  
  
  "Ён змяніў сваё імя?"
  
  
  "Не. Я зрабіў. Гэты чалавек, сын майго брата, пакінуў сваю вёску і заняўся рамяством, якому мы яго навучылі, і не вярнуў сродкі да існавання людзям, якія ў ім мелі патрэбу. Выпрабоўваючы сорам перад сваімі жыхарамі, я, настаўнік, змяніў сваю прозвішча і пакінуў выкладанне дзеля службы за мяжой. Пасля мяне няма майстра сінанджу. Пасля мяне няма каму падтрымаць вёску. Пасля мяне голад".
  
  
  "Мне шкада гэта чуць, татачка".
  
  
  "Не варта. Я знайшоў вучаніцу. Я знайшоў новага майстра Сінанджу, які зойме маё месца ў той дзень, калі я вярнуся дадому, у вады нутробы, якія адлучаюць Кітай ад Карэі, на якіх Сінанджу спачывае падобна блаславёнай жамчужыне ".
  
  
  "Гэта вялікі гонар, татачка".
  
  
  "Вы будзеце годныя, калі не дазволіце сваёй фанабэрыі, ляноты і нячыстым звычкам разбурыць хараство прагрэсу, які я ініцыяваў і гадаваў".
  
  
  "Твой поспех, але мой правал, татачка", - усміхаючыся, сказаў Рыма. "Хіба ў мяне няма шанцу зрабіць што-небудзь правільна?"
  
  
  "Калі ў цябе будзе вучань, ты будзеш усё рабіць правільна", – сказаў Чыун з ледзь прыкметнай усмешкай, цалкам ухваляючы вастрыню, якую, ён быў упэўнены, заслужыў.
  
  
  "Гэты Nuihc. Як я ацэньваюся побач з ім?"
  
  
  Чіун падняў пальцы і самкнуў іх на шырыню валасінкі.
  
  
  "Ты так далёка", - сказаў ён.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Тады я ў гульні з мячом".
  
  
  Чыун пакруціў галавой. "Блізкая секунда - непажаданае месца для завяршэння смяротнай бітвы".
  
  
  "Гэта не абавязкова павінна быць секундай. Я мог бы што-небудзь прыдумаць".
  
  
  «Сыне мой, праз пяць гадоў ты будзеш вось такім, - сказаў Чыун, разводзячы рукі на паўфута адзін ад аднаго, - лепш, чым ён. Ты, відаць, адхіленне ад нормы тваёй белай расы. Але гэта праўда. Праз пяць гадоў няўдзячны. і дэзерцір Nuihc зойме другое месца.Праз пяць гадоў я нацкую цябе на сына майго брата, і мы з трыўмфам вернем яго кімано ў Сінанджу.Праз пяць гадоў табе не будзе роўных.Праз пяць гадоў вы перасягнеце нават маіх найвялікшых продкаў.Так напісана.Так яно і ёсць".
  
  
  Голас Чыуна звінеў ад гонару. Каб яго вучань не аддаваўся ганарыстасці, да якога ён быў так прадузяты, Чиун дадаў яшчэ адну думку.
  
  
  "Так я стварыў веліч з нічога".
  
  
  "Татачка", - сказаў Рыма. "У мяне няма пяці гадоў. У маёй краіны няма пяці гадоў. У яе ёсць час да сённяшняга дня".
  
  
  "Гэта вялікая краіна. Таму сёння адна група рабуе яе замест іншай. Заўтра яна будзе тут, багатая і ўкормленая. Што для цябе твая краіна? Твая краіна пакарала цябе. Ваша краіна прымусіла вас да жыцця, да якога вы не імкнуліся. Ваша краіна несправядліва. абвінаваціла вас у злачынстве".
  
  
  "Амерыка - гэта маё сінандж, татачка".
  
  
  Чыун сур'ёзна пакланіўся. "Гэта я разумею. Але калі б у маёй вёсцы паступілі са мной так, як паступілі з табой, я б не быў яе гаспадаром".
  
  
  "Маці не можа пакрыўдзіць сына ..."
  
  
  "Гэта няпраўда, Рыма".
  
  
  “Я не скончыў. Маці не можа прычыніць сыну шкоду да такой ступені, каб ён не выратаваў яе падчас небяспекі. Калі ты бацька, якога ў мяне ніколі не было, то гэтая нацыя – маці, якой у мяне ніколі не было”.
  
  
  "Тады праз пяць гадоў падары сваёй маці кімано Нуіч".
  
  
  "Яна павінна атрымаць гэта зараз. Пойдзем са мной. Удваіх мы напэўна зможам пераадолець гэты крызіс".
  
  
  "Ах, на жаль, на гэтым этапе мы падвергнулі б небяспецы толькі саміх сябе. Нам прыйшлося б перасекчы лінію атакі толькі на долю імгнення, і мы абодва былі б мёртвыя. Я навучаў цябе так, як не навучалі ніводнага іншага чалавека. Веліч наступіць заўтра.Ты не які-небудзь алавяны салдацік, які адправіцца маршам на смерць па клічы горна.Ты такі, які ты ёсць, а такі, які ты ёсць, не ідзе безразважна насустрач сваёй смерці.Ніякая падрыхтоўка, ніякае ўменне, ніякая энергія або сіла не могуць адолець розум дурня. Не будзь дурнем. Гэта я загадваю”.
  
  
  "Я не магу падпарадкавацца гэтаму загаду, маленькі бацька". Чіун павярнуўся тварам да свайго тэлевізара і, уключыўшы яго, захоўваў маўчанне.
  
  
  Рыма пераапрануўся ў вольны гарнітур. Рана запяклася і пачала свярбець. Ён праігнараваў гэта. Каля дзвярэй у нумар Рыма развітаўся з Майстрам Сінанху.
  
  
  "Дзякуй табе, маленькі бацька, за тое, што ты даў мне".
  
  
  Не паварочваючыся, каб паглядзець на Рыма, Чиун загаварыў.
  
  
  "У цябе ёсць шанец. Ён можа не разумець, што белы чалавек можа рабіць тое, што робіш ты".
  
  
  "Тады ў мяне сапраўды ёсць шанец. Чаму ты такі змрочны?"
  
  
  "Шанцы ў карт і ігральных костак. Не ў нас. Маё вучэнне падобна водару ружы на паўночным ветры".
  
  
  "Вы пажадаеце мне ўдачы?"
  
  
  "Ты нічаму не навучыўся", – сказаў Чыун і зноў замоўк.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  Корак на Нуіч-стрыт расцягнуўся на мілі, Рыма выйшаў з таксі і прабег міма машын з сярдзітымі, расчараванымі вадзіцелямі, людзьмі, якім раніцай сказалі, што апошні дзень з'езда адбудзецца ў новым будынку, у новай штаб-кватэры Міжнароднага брацтва вадзіцеляў.
  
  
  Калі некалькі чалавек паскардзіліся, што ў іх ужо ёсць штаб-кватэра ў Вашынгтоне, ім сказалі, што Вашынгтон будзе штаб-кватэрай толькі кіроўцаў. Гэта збівала з панталыку. Было шмат незразумелых рэчаў аб іх новым прэзідэнце. Гэта было яшчэ адно.
  
  
  Рыма праціснуўся скрозь доўгую чаргу мужчын каля ўваходу, пятляючы і ўхіляючыся ад скарг тыпу "Гэй, вы што, не ведаеце, як устаць у чаргу?"
  
  
  Некаторыя даведаліся ў ім новага сакратара гуказапісу. Ахоўнік каля брамы быў у павязцы. О, гэта быў той чалавек, які трымаў сваю рыбу мінулай ноччу, у пачатку доўгай ночы, на працягу якой усе спробы пазбегнуць крайняга плана пацярпелі няўдачу - і, у канчатковым рахунку, сам крайні план пацярпеў няўдачу.
  
  
  Ахоўнік не пазнаў яго пры дзённым святле. Ён паглядзеў на дэлегацкую картку Рыма.
  
  
  "О так", - сказаў ахоўнік. "Джэтра хоча цябе бачыць. Ён прама ўнутры".
  
  
  Рыма ўбачыў Джетро ў вялікім вестыбюлі. Шторы хавалі тое, што, відавочна, было шыльдай. Магчыма, за гэтымі шторамі была б бачная эмблема кіроўцы ці, што яшчэ горш, эмблема новага супераб'яднання.
  
  
  Джетро прывітаў людзей, калі яны прыбывалі, звычайнымі "гавар'я" і "гудтосейя". Рыма падышоў на адлегласць пляўка. Ён убачыў, што Джетро заўважыў яго, убачыў слабы пробліск страху ў блакітных вачах, затым фальшывую ўсмешку.
  
  
  "Хаварыя, хлопец, рады цябе бачыць", - сказаў прэзідэнт Міжнароднага брацтва кіроўцаў.
  
  
  "Рады быць тут, Джын. Выдатны дзень. Выдатны дзень", - сказаў сакратар запісу. Яны цёпла абняліся, вадзіцелі сталі ў чаргу, назіраючы за прафсаюзнай салідарнасцю ў дзеянні.
  
  
  "Пойдзем уніз. Я хачу пагаварыць з табой. Справы прафсаюза".
  
  
  "Добрая ідэя", - сказаў Рыма.
  
  
  Прыязна два прафсаюзныя лідэры накіраваліся да ліфта. Прыязна яны ўвайшлі ў ліфт. Прыязна яны размаўлялі, пакуль дзверы не зачыніліся і Джетро не націснуў камбінацыю клавіш.
  
  
  "Ты, ілжывы сукін сын", - сказаў Джетро. "Ты сказаў, што стаміў нас".
  
  
  "Табе крыўдна, што я зманіў", - засмяяўся Рыма. "Калі ты нарадзіўся?"
  
  
  "На каго ты працуеш?" - спытаў Джетро.
  
  
  "Я не працую на Nuihc", - сказаў Рыма. "Дзе ён?"
  
  
  "Не твая справа", - сказаў Джетро.
  
  
  "Я збіраюся сустрэцца з ім?"
  
  
  "Вядома", - сказаў Джетро, і халодная ўсмешка з'явілася на яго твары.
  
  
  Рыма напяваў. Ён напяваў, калі яны ўвайшлі ў вялікі склеп. Ён напяваў, калі ўбачыў знак прафсаюза, які аўтаматычна павялічваецца, які знішчыць нацыю і прафсаюзны рух разам з ёй. Ён напяваў, пакуль Джетро адчыняў кодавы замок на дзверы ў пакой, якая здавалася цэнтрам цэлай сеткі вадаправодаў.
  
  
  Ён напяваў, калі дзверы за ім зачыніліся.
  
  
  Джетро зайшоў за пусты жалезны стол. Рыма заўважыў фарсункі на столі, фарсункі для душа.
  
  
  Джетро палез пад стол.
  
  
  "У мяне тут ёсць выключальнік, які вызваліць тое, што заб'е цябе пакутліва. Цяпер я магу зрабіць гэта для цябе цяжкім, ці я магу забіць цябе сваімі рукамі ".
  
  
  Рыма не павінен быў гэтага рабіць. Гэта было ў вышэйшай ступені непрафесійна. Але смех вырваўся вонкі перш, чым ён падумаў аб тым, каб стрымаць яго.
  
  
  "Прабач", - сказаў Рыма. "Я проста прыдумаў жарт".
  
  
  "Добра. Будзь па-твойму", - сказаў Джетро. "Я магу спыніць гэты працэс, калі ён стане вельмі балючым, і тады ты будзеш маліць мяне дазволіць табе вымавіцца".
  
  
  "Верна", - сказаў Рыма, стрымліваючы імгненны рогат. "Умольвай. Правільна. Малю цябе". Але гэта было бескарысна. Ён засмяяўся, а затым дазволіў свайму смеху раскаціцца ва ўвесь голас і даставіць задавальненне.
  
  
  Ён перастаў смяяцца, калі з фарсунак пачалі вылятаць дробныя пырскі. Джетро апрануў маску. Відавочна, рэчыва прызначалася для ўдыху. Дазвольце вашай крыві вынесці яд, і, магчыма, калі б яна вынікала старому, простаму механізму сінанджа, ад якога адмовіліся ў дванаццатым стагоддзі, магчыма, Рыма пачаў бы растварацца.
  
  
  Майстры Сінанджу адмовіліся ад гэтага механізму, таму што нехта выпадкова знайшоў простую абарону да яго. Не дыхаць. Практычна любы плывец мог пераадолець яго, і ўсе, хто валодаў дысцыплінай цела, лічылі гэта жартам. Акрамя таго, увесь механізм быў грувасткім, і дзецям падабалася з ім гуляць, так што, як і сказаў Чыун, гэта было падобна на лук і стрэлы.
  
  
  Рыма назіраў, як Джетро сарданічна глядзіць на яго скрозь прарэзы кіслароднай маскі. Рыма раптоўна заўважыў адну небяспеку. Смех. Ён адвёў вочы ад Джетро і паспрабаваў падумаць аб чым-небудзь сумным. Ён не мог. Таму ён падумаў пра доктара Сміта і ўсе непрыемныя рэчы ў ягоным жыцці. Праз некалькі імгненняў туман пачаў знікаць у выхлапной сістэме. Джетро сарваў сваю кіслародную маску. На яго твары быў выраз пераможнай нянавісці.
  
  
  "Памры", - сказаў ён. "Памры пакутліва, таму што ты зараз не можаш паварушыць ні рукамі, ні ротам, ні вачыма. Цяпер ты ледзь чуеш мяне. Такім чынам, дазвольце мне сказаць вам, перш чым пачнецца слуханне, вы растварыцеся ў лужыне. У лужыну, у якую наступаюць людзі . Лужына, якая змыецца разам з астатняй пенай у каналізацыйную сістэму”.
  
  
  Занадта шмат. Доктар Сміт і ўсе сумныя падзеі ў ягоным жыцці не змаглі пераадолець гэта.
  
  
  "У-у-у", - сказаў Рыма, скручучыся і хапаючыся за бакі ў істэрычным смеху. Грукатлівы, рагатлівы смех прымусіў яго прыхінуцца да сцяны, каб не ўпасці. Ён азірнуўся на Джетро. Там быў шок. Узрушаны твар Джетро. Гэта была істэрыка. Чаму Джетро не спыніў рабіць гэтыя істэрычныя рэчы? Магчыма, Джетро падумаў, што на яго падзейнічаў туман. Рыма аднавіў кантроль.
  
  
  "Прабачце", - сказаў Рыма. "Прабачце, што смяюся над вамі. Дзе Nuihc".
  
  
  "Э-э", - сказаў Джетро.
  
  
  "Nuihc", - сказаў Рыма.
  
  
  "Першыя дзверы направа. Пастукайце тры разы".
  
  
  Рот Джетро адвіс. На яго галаве выступілі кроплі поту. Ён выцер рукі аб свой расклёшаны касцюм. Затым гнеў. Ён прыняў сваю стойку. Рыма выглянуў з-за стала на шкарпэткі. Яны былі занадта глыбока ўціснуты. Памылка навічка.
  
  
  "Пальцы ног", - сказаў Рыма. "Занадта глыбока".
  
  
  "Падыдзі і забяры гэта", – сказаў Джетро.
  
  
  Рыма працягнуў руку з-за стала і намацаў разетку, Джетро паспрабаваў зламаць руку ўдарам уніз. Рыма проста прыбраў руку Джетро. Па запясці.
  
  
  Калі ён убачыў, што з сопла ідзе туман, Рыма адарваў маску і трубку ад настольнага злучэння.
  
  
  Адной рукой Джетро сціскаў акрываўлены абрубак іншай рукі. Рыма ўзяў з паліцы вялікі зялёны пакет Garby. Відавочна, запацяваннем не паўплывала на пластык. Ён падсунуў сумку пад Джетро і пасадзіў яго на стол. Нібы апранаючы штонікі на дзіця, Рыма падсунуў сумку Джетро пад пахі. Вочы Джетро пашырыліся ад жаху. Яго твар пачырванеў ад спроб не дыхаць. Рыма дастаў маленькі металічны стрыжань, які прыкладаўся да Garby's, і тыцнуў ім у сонечнае спляценне Джетро, каб дапамагчы яму дыхаць. Ён зрабіў. Выдых, затым поўны ўдых.
  
  
  "Не страці закрутку", - сказаў Рыма. "Некаторыя з гэтых сумак могуць адкрывацца самі па сабе, калі ў цябе няма закруткі".
  
  
  Затым ён выйшаў, зачыніўшы за сабой дзверы і ўдыхнуўшы чыстае паветра склепа. Які быў не самым лепшым паветрам у свеце, але гэта не забіла б яго.
  
  
  Першыя дзверы справа. Рыма адразу ўбачыў гэта. У яго была адна перавага, пра якую ён ніколі не згадваў Чыўну. Будучы навучаным сінанджу, Нуіч быў уразлівы перад гэтай перавагай. Чыун прывык чакаць ад Рыма пэўнага ўзроўню гульні. Але Nuihc не чакаў, што белыя рукі будуць рухацца так хутка. Не чакаў, што белае цела будзе рэагаваць так добра. Не чакайце, што Рыма стане тым, кім ён быў. Нуіч быў бы ўразлівы перад сталай небяспекай, якой быў схільны кожны вучань і майстар сінанджа. Пастаянная небяспека, якой іх вучылі пазбягаць з нараджэння. Празмерная самаўпэўненасць. Іх увесь час гэтаму вучылі менавіта таму, што яны былі ўразлівыя.
  
  
  Рыма пастукаў тры разы.
  
  
  "Уваходзь, Рыма", - прагучаў тонкі голас.
  
  
  Рыма адчыніў дзверы ў пакой, які быў садам. Там, ля басейна, сядзеў Нуіч, з тварам маладога Чыуна, гладкім і жывым, і крыху больш за смяротным, чым у Чыуна.
  
  
  Рыма прыкінуўся, што не бачыць цела ў ягоным атачэнні, прыкінуўся, што ў яго няма вачэй, якія маглі б бачыць тое, што павінна было быць утоена.
  
  
  "Вунь там. Ля басейна", - сказаў Нуіч.
  
  
  "Я цябе не бачу. О, так. Вось ты дзе", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так. Вось тут. Дзе ты ўбачыў мяне ў першы раз, Рыма. Любы, хто ўмее працаваць з Пунсовай Стужкай, можа ўбачыць мірна які сядзіць чалавека".
  
  
  Рыма зачыніў за сабой дзверы.
  
  
  "Падыдзі. Сядзь побач са мной".
  
  
  Рыма стаяў нерухома. На некаторай адлегласці паміж імі ў яго было б больш месцы для аналізу нападу.
  
  
  Нуіч усміхнуўся. "Вельмі яркі. Добра. Мне гэта падабаецца. Ты забіў Джетро? Вядома, ты забіў. Цябе б тут не было, калі б ты гэтага не зрабіў. Вы, верагодна, лічыце мяне дурнем, якія дзеляцца з вамі веданнем аб тым, што я ведаў , што вы бачылі мяне.Як часта вучыў наш агульны настаўнік, мы не павінны нічога аддаваць.Але я даю вам сёе-тое, таму што хачу сёе-то ўзамен.Чыун, відавочна, прарабіў выдатную працу.Рыма ўлавіў нотку ласкі ў яго голасе. ... Nuihc проста аддаў занадта шмат.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Я даволі добры". Магчыма, Nuihc спатрэбілася б крыху больш. Прыміце хвальба як прыкмета слабасці і глупства.
  
  
  "Давай, давай, Рыма. Давай не будзем аддавацца падобным глупствам. Давай аддавацца таму, хто ты ёсць і чаго ты хочаш. Чаго ты хочаш?"
  
  
  "Я хачу цябе забіць".
  
  
  "Ах, не спрабуй збіць мяне з панталыку такім глупствам. У нас няма часу. Я бачыў цябе на днях па тэлевізары. Выдатна. Ты добра казаў. Табе спадабалася. Ты злажыў вельмі прыгожыя песні. Я мяркую, Чиун растлумачыў табе, што мы маем на ўвазе пад песнямі”.
  
  
  "Так", - сказаў Рыма.
  
  
  "Добра. Нам патрэбны новы прэзідэнт Міжнароднага брацтва вадзіцеляў, які стане прэзідэнтам новага транспартнага саюза. Я мяркую, менавіта таму вы тут. Каб спыніць гэта. Вядома, вы тут. Рыма, тваё прэзідэнцтва - гэта толькі твой першы крок да ўлады. Пойдзем са мной, і ўсе людзі будуць ля тваіх ног. Усе натоўпы будуць слухаць твой голас. Усе людзі абвесьцяць цябе вялікім. Тваё імя. Ваша быццё. Вы будзеце вядомыя паўсюль. Прыходзьце, далучайцеся ".
  
  
  "Мне прыйшлося б сысці ад людзей, на якіх я працую. У мяне ёсць да іх сур'ёзныя абавязанні".
  
  
  "Сур'ёзна. Я не ведаю, на каго ты працуеш, але мне цікава, што яны зрабілі для цябе. Скажы мне. Шчыра. Што яны зрабілі для цябе?"
  
  
  "Я атрымліваю ўсё, што мне трэба".
  
  
  "Сур'ёзна. Што? Можа быць, я змагу гэта спыніць. Сур'ёзна, што ты атрымаеш?"
  
  
  "Ну, у мяне ёсць амаль усе грошы, якія мне патрэбныя".
  
  
  "І гэта цябе купляе?"
  
  
  "Э-э, адзенне, ежа, хоць, я мяркую, вы ведаеце, на якой дыеце я сяджу, гэта неабходна".
  
  
  "Якому табе прыйшлося б падвергнуцца, са мной ці з імі. Так, што яшчэ?"
  
  
  "Э-э, мне не трэба турбавацца аб арэнднай плаце".
  
  
  "Хммм. У вас, як я разумею, некалькі палацаў".
  
  
  "Ну, не. Ці бачыце, я жыву ў асноўным у гатэлях тут і там".
  
  
  "О, я разумею. Так, зараз я ведаю, як яны цябе трымаюць. Ты - інструмент".
  
  
  "Не. Не. гэта я магу рабіць практычна ўсё, што хачу".
  
  
  "Чым ты хочаш заняцца? Ты ведаеш, што гульні на фізічнае майстэрства нас не цікавяць. Задача занадта малая. Што ты робіш?"
  
  
  "У асноўным на цягніках".
  
  
  "Добрай прыладзе гэта неабходна. Чаго ты насамрэч хочаш, Рыма? Давай. Мы будзем сумленныя. Я раскажу табе ўсё, што ты захочаш ведаць пра мяне. Раскажу вам, як я падмануў сваю вёску. Раскажу вам нават, што робіць мяне няшчасным". ці шчаслівым. Давай. Мы выпускнікі адной школы ".
  
  
  "Добра, Nuihc. Я хачу дом. Я маю на ўвазе дом. І я хачу сям'ю, а не гэтыя сувязі на адну ноч, калі гэта больш праца па лініі бізнесу, чым каханне. Я хацеў бы адзін раз трахнуць жанчыну, проста каб адцягнуцца , а не лезці да яе ў галаву. Я хацеў бы нагарлапаніць на дзіця. Майго дзіцяці. І абняць майго дзіця. І навучы майго дзіцяці не баяцца ".
  
  
  "Прэзідэнт новага транспартнага саюза павінен будзе мець жонку і сям'ю".
  
  
  "Так, і я буду мёртвы праз год".
  
  
  "Калі мы абодва будзем працаваць разам?"
  
  
  "Я не хачу, каб мне прыйшлося забіваць Чыуна".
  
  
  "Ён не пайшоў бы супраць нас абодвух, Рыма".
  
  
  Рыма пачакаў хвіліну, бессэнсоўна утаропіўшыся ў падлогу.
  
  
  "Гатова", - сказаў ён. "Я павінен хоць раз нешта зрабіць для сябе". Ён расчыніў далонь і працягнуў яе Нуічу. Ён адкрыта падышоў да яго са знакам, што ў яго няма зброі. Нуіч шырока ўсміхнуўся і таксама працягнуў руку.
  
  
  "Вялікі прафсаюз - гэта мы. Ты і я", - сказаў Нуіч.
  
  
  Рукі сустрэліся, але Рыма працягваў атакаваць, разразаючы мяккае плячо скафандра, забіраючы косць у першым хвалюючым адчуванні рахункі ў атацы. Ён забіў гэтаму Nuihc, і так добра і так старанна, што перайшоў у атаку па ўнутранай лініі, каб забіць. Не трэба чакаць, каб прапрацаваць плячо і бяспечна разабраць яго для больш асцярожнага нападу. З неверагоднай хуткасцю і сілай ідэальнага ўдару Рыма нанёс локцем удар у грудзі. Але грудзей там не было. Памылка. Рыма забіў з-за празмернай самаўпэўненасці і даверу з другога боку, і зараз ён памрэ па той жа прычыне. Яго локаць быў накіраваны наперад у паветры, і ён страціў раўнавагу, таму што для ўдару патрабавалася цела, каб сустрэць яго.
  
  
  Пякучы боль разарвала яго рэбры і разарвалася ад рэбраў да пляча. Ён тупа рухаўся наперад, уніз па каменнай дарожцы. Ён не мог паварушыцца. Ён не быў мёртвы, але не мог паварушыцца. Ён адчуў, як яго рот напоўніўся цёплай вільгаццю. Кроў. Ён бачыў, як вада пралілася на каменную дарожку, утварыла невялікі раўчук, а затым перакулілася ў чысты блакітны басейн, затуманіўшы яго там, дзе ён прызямліўся.
  
  
  "Дурань", - сказаў Нуіч. "Дурань. Чаму ты такі дурань? Ты быў цудоўны. Гэта было цудоўна. За дзесяць гадоў ты мог забіць мяне. Праз дзесяць гадоў твая ўнутраная атака таксама спрацавала б. Але ты дурань. Дурань. Разам мы маглі б кіраваць светам. Разам усё было б тваім. Але ты напаў на мяне, дурань. І ты напаў, як дурань".
  
  
  Рыма паспрабаваў убачыць Нуіч, чакаючы апошняга ўдару, які, як ён ведаў, неўзабаве рушыць услед. Але ён не мог паварушыць галавой. Ён мог толькі глядзець на які расце туман там, дзе вада, зараз якая напаўняецца яго жыццём, калісьці была празрыстай.
  
  
  Потым пачуўся голас, голас, які Рыма добра ведаў.
  
  
  Ты кажаш пра дурняў, Нуіч. Ты дурань з дурняў. Няўжо ты думаў, што мой вучань кіне сваю вёску, як ты кінуў сваю. Няўжо ты думаў, што Майстар Сінанджу кіне вучня, як ты кінуў сваю блаславёную вёску Сінанджу. быў поўны гневу.
  
  
  "Майстар. Гэта белы чалавек. Вы не прычынілі б мне шкоды з-за белага чалавека, мяне, сына вёскі Сінанджу".
  
  
  "Дзеля гэтага белага чалавека, як вы яго называеце, я б разарваў ядро зямлі і напоўніў яе расплаўлены цэнтр крывёй тысячы такіх, як вы. Беражыцеся. Калі гэты белы чалавек, як ты яго завеш, памірае, я адарву табе вушы і прымушу іх жаваць , ты, які адкінуў сабак".
  
  
  "Але вы не можаце прымяніць свае навыкі супраць жыхара вашай вёскі, нават калі ён дэзерціраваў", - сказаў Нуіч.
  
  
  "Боязны, ці адважваешся ты выкладаць правілы Майстра сінанджу, твая ганьба ўсё яшчэ валачэцца за табой, як экскрыменты на ветры. Раскажы цяпер мне аб правілах?"
  
  
  "Ён не мёртвы і не памрэ". Голас Нуіч дрыжаў ад страху.
  
  
  Дзіўна, падумаў Рыма, яму не трэба было баяцца. Яго трэба было навучыць спраўляцца са страхам, таму што пасля фанабэрыстасці страх быў галоўным ворагам. Яшчэ больш дзіўным было выхвалянне Чиуна перад Nuihc і абразы. Чіун заўсёды казаў, што пагражаць шкодай - значыць даваць чалавеку шчыт. Вывяргаць абразы азначала надаваць яму энергіі, за выключэннем выпадкаў, калі ворага можна было справакаваць на дурны гнеў. Мяркуючы па яго голасу, Нуіч відавочна не быў злы. Напэўна, падумаў Рыма, Чиун ведаў, што Нуіч не падманеш размовамі аб свеце або бачнасцю слабасці.
  
  
  "Ідзі", - сказаў Чыун.
  
  
  "Я сыходжу, але ў мяне ёсць дзесяць гадоў, каб пазбавіць цябе твайго асаблівага вучня".
  
  
  "Чаму вы паведамілі мне пра гэта?"
  
  
  "Таму што я ненавіджу цябе, твайго бацьку і твой прамы радавод ад першага майстра сінанджу".
  
  
  Рыма пачуў слабыя крокі, якія аддаляліся па калідоры. Ён паспрабаваў паклікаць Чыуна, каб той спыніў яго, але нават калі б мог, ён сумняваўся, што Чыун паспрабаваў бы. Ён адчуў, як рукі Чыуна дзейнічаюць у яго на спіне хутка і спрытна, і раптам неверагодны, скоўваючы боль прайшоў, і Рыма змог паварушыць галавой, затым плячыма і, адчуваючы моцны боль, пачаў павольна садзіцца.
  
  
  "Цяпер ты можаш рухацца", – сказаў Чыун.
  
  
  Раптам тузануўшы спіной, Рыма сеў, скрывіўся. Ён паспрабаваў узяць сябе ў рукі. Ён не хацеў, каб маленькі бацька бачыў, як ён пакутуе ад болю.
  
  
  "Спяшайся. Спяшайся", - злосна сказаў Чыун. "Ты такі амерыканец. Ты не мог пачакаць нікчэмных пяць гадоў".
  
  
  "Я павінен быў выконваць сваю працу".
  
  
  "Не паўтарай гэтую памылку зноў, але я паважаў цябе за гэта. У наступны раз ты будзеш гатовы да Nuihc. Я не магу забіць іншага члена вёскі".
  
  
  "Але я чуў, як ты сказаў, што зробіш гэта".
  
  
  "Ты чуеш шмат глупстваў. Супакой сваю нахабную мову. Ён здзейсніў сур'ёзную памылку. Прайшло не дзесяць гадоў. А такога кшталту памылкі на нашым узроўні смяротныя".
  
  
  "Што, калі ён вернецца менш чым праз пяць гадоў?"
  
  
  "Мы бяжым. Час на нашым баку. Навошта раздаваць перавагі?"
  
  
  "Так, татачка".
  
  
  Нешта ўсё яшчэ турбавала Рыма.
  
  
  "Ты сапраўды меў на ўвазе, што ў канчатковым выніку я стану лепш Майстроў сінандж, нават нягледзячы на тое, што я не карэец".
  
  
  "Не", - сказаў Чыун. "Гэта была песня для твайго бенефісу".
  
  
  "Я табе не веру", - сказаў Рыма.
  
  
  "Цішыня! Вы амаль знішчылі ў адзін дурны момант маю шматгадовую працу".
  
  
  Рыма маўчаў. Затым ён падняўся на ногі, моршчачыся.
  
  
  "Добра", – сказаў Чыун. “Боль – цудоўны настаўнік. Тое, чаго не можа спасцігнуць твой розум, тваё цела ніколі не забудзе. Памятай пра гэта, адчуваючы боль. Ніколі не спяшайся. Час – ваш саюзнік ці вораг”.
  
  
  "Ёсць сёе-тое, што я павінен зрабіць зараз, маленькі бацька".
  
  
  "Ну, давай барзджэй. Кашуля - не самая лепшая павязка ў свеце, нават кашуля, звязаная мной".
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  Рыма ўзняўся на трыбуну ў вялікай зале новага будынка. Дзікія, істэрычныя воклічы віталі яго ўзыходжанне. Ён узмахнуў здаровай рукой, каб уціхамірыць натоўп. Але шум працягваўся, і ён сустрэў яго ўсмешкай перад тэлекамерамі, фатографамі і, што не менш важна, сваёй аўдыторыяй.
  
  
  Яго тулава прыкрывала новая кашуля, а пінжак быў падагнаны так, каб схаваць вузлы, якія ўсталяваў Чиун. Боль заставалася вострай і пульсавалай, але Рыма ўсміхнуўся. Ён усміхнуўся тром прэзідэнтам прафсаюзаў, якія сядзяць на трыбуне спікера. Ён усміхнуўся міністру працы і ён усміхнуўся дэлегатам, якіх ён ведаў. Асабліва ў адрас Эйба "Лом" Бладнера, які, здавалася, апладзіраваў гучней за ўсіх.
  
  
  Зала ў гэтым новым будынку была меншая за Канферэнц-залу, але дастаткова прасторная для дэлегатаў-вадзіцеляў. Было нават некалькі вольных месцаў на другім балконе.
  
  
  Рыма нахіліўся да мікрафона. Шум верш.
  
  
  "Браты-вадзіцелі", - сказаў ён. "Браты-вадзіцелі. У мяне сумныя навіны, якія стануць для вас шокам." Рыма зрабіў паўзу, каб зала супакоілася і прыцягнула да сябе апошнюю крыху ўвагі аўдыторыі. Ён паглядзеў на некалькіх ключавых людзей, якіх ён выклікаў да сябе ўсяго гадзіну таму. Яны ведалі, які будзе шок. Джын Джетро, заўсёды дзівакаваты, збег з прафсаюза. Гадзіну таму Рыма растлумачыў гэта некалькім дэлегатам. Яго тлумачэнню паверылі імгненна, таму што не было прычын яму не верыць. Рыма размаўляў з гэтымі ключавымі людзьмі ў маленькай прыёмнай, калі большая частка членаў усё яшчэ ўваходзіла ў залу.
  
  
  У іх было менш за гадзіну, каб вырашыць паміж сабой, што прафсаюз будзе рабіць. У маленькім офісе было менш за тузін чалавек.
  
  
  "Вы можаце перадаць гэта віцэ-прэзідэнту the international, ці вы можаце заключыць выгадную здзелку самі прама зараз. Вы ведаеце, што віцэ-прэзідэнт быў абраны толькі для таго, каб збалансаваць білет".
  
  
  Ключавыя дэлегаты кіўнулі. Некаторыя селі на крэслы, двое прыхінуліся да стала, адзін з іх сеў на вялікі чыгун з пальмай. Раздаліся гукі адабрэння. Гэты хлопец ведаў, што рабіў.
  
  
  Рыма працягнуў. "Калі мы выберам новага прэзідэнта зараз, мы зможам сарваць з'езд. Калі ў нас будзе нехта, ніхто не зможа перамагчы нас. Усё, што нам трэба зрабіць, гэта прыйсці да пагаднення зараз. Гэта будзе наш прафсаюз ці гэта будзе хаос. Вырашаць вам, хлопцы. Джэтра больш няма. Вы хочаце, каб прэзідэнт зараз быў сярод нас?"
  
  
  У мітусні, выкліканай раптоўнай аб'явай, адзін дэлегат прапанаваў працу Рыма.
  
  
  Рыма пакруціў галавой. "Я ведаю некага лепей. Я ведаю некага ідэальнага", - сказаў Рыма.
  
  
  Гэта была гадзіна таму, і цяпер, калі ён сутыкнуўся твар у твар з поўным складам, ён ведаў, што можа ўмомант сарваць увесь з'езд. Рыма акінуў поглядам твары маўклівых дэлегатаў, тытунёвы дым блакітным слупам падымаўся да столі.
  
  
  "Сумная навіна заключаецца ў тым, што наш прэзідэнт Джын Джэтра сышоў. Ён падаў у адстаўку і пакінуў краіну. Ён сышоў, перадаўшы мне гэтую запіску". Рыма памахаў лістком паперы перад трыбунай. Ён быў пусты. Але толькі ён мог гэта бачыць.
  
  
  "Я не збіраюся зачытваць вам словы, таму што словы не перадаюць каханні Джына Джэтра да Братэрства кіроўцаў, прафсаюзнаму руху і амерыканскаму ладу жыцця. Слоў недастаткова. Значэнне мела яго сэрца. А ў яго сэрцы была любоў да цябе. Ён сказаў мне, што, на яго думку, ён недастаткова дарослы, каб быць прэзідэнтам.Так.Вось што ён мне сказаў.Я сказаў яму, што ўзрост вымяраецца не проста гадамі.Ён вымяраецца сумленнасцю, мужнасцю і любоўю да нашага саюза.Я сказаў яму, што ў яго гэтага у лішку, але ён не стаў слухаць.Ён сказаў, што выйграў выбары, але баяўся кіраваць.Ён сказаў, што адпраўляецца ў вядомае яму месца, дзе зможа падумаць.Гэтая адстаўка кажа сама за сябе.Але мне не трэба гэтага, каб сказаць вам , што было ў яго на сэрцы ".
  
  
  Рыма разарваў чысты ліст паперы на дробныя палоскі, а гэтыя палоскі ператварыў у канфеці.
  
  
  На з'ездзе зараз чулася невыразнае мармытанне. Многія дэлегаты былі шакіраваны. Але некаторыя ключавыя дэлегаты не былі шакаваныя. Яны былі гатовы і былі гатовы на працягу гадзіны. Яны чакалі, пакуль Рыма завершыць здзелку, якую яны заключылі.
  
  
  "Мы не можам застацца без лідэра ў неспакойным моры прафсаюзнага руху. Мы не можам працаваць без руля або кіля", - нараспеў вымавіў Рыма. "У нас ёсць чалавек, які праклаў сабе шлях па кар'ернай лесвіцы прафсаюза. Чалавек, які стаіць з вадзіцелямі, ззаду вадзіцеляў і ў першых шэрагах вадзіцеляў, вось ужо шмат гадоў. Чалавек, які ведае сілу, але моцны дабрачыннасцю. Чалавек, які ведае юніянізм". гэтак жа добра, як і народніцтва.Чалавек, які кіраваў і за якім ідуць.Чалавек, які быў устойлівым кіроўцам у змрочныя гадзіны паразы і ў сонечныя гадзіны перамогі.Ёсць толькі адзін чалавек, якога гэты прафзвяз можа абраць прэзідэнтам замест нашага каханага Джына Джетро. Гэты чалавек - мой уласны мясцовы прэзідэнт з Нью-Ёрка Абрахам Бладнер”.
  
  
  Пры гуку назвы ключавыя дэлегаты павялі сваіх паслядоўнікаў у праходы для спантаннай дэманстрацыі. Іх колькасць расла па меры таго, як кожны дэлегат бачыў цэнтр новай улады і не хацеў, каб у нейкі крытычны момант на працягу наступных чатырох гадоў яму нагадвалі, што ён сядзеў на срацы, калі Эйб Бладнер больш за ўсё ў ім меў патрэбу.
  
  
  Рыма памахаў Бладнеру, якога зараз неслі да трыбуны на плячах яго людзей. Бладнер быў гатовы да гэтага яшчэ да таго, як ключавых дэлегатаў запрасілі на спецыяльнае пасяджэнне какуса. Рыма, палітык, звярнуў у панічныя ўцёкі менш за тузін чалавек гэтак жа, як ён звярнуў бы ў панічныя ўцёкі ўвесь з'езд. Ён сустрэўся з Бладнерам у прыватных пакоях Nuihc, ля фантана і ўсяго астатняга. Бладнер падазрона паглядзеў на яго, таму Рыма паціснуў плячыма, паказваючы, што ён таксама лічыць гэта дзіўным.
  
  
  "Эйб", - сказаў Рыма, седзячы ў басейна, дзе ён ледзь не растаўся з жыццём. "Як бы ты паглядзеў на тое, каб стаць прэзідэнтам Міжнароднага брацтва вадзіцеляў?"
  
  
  "Праз чатыры гады я буду занадта стары, малыш".
  
  
  "Я кажу аб сённяшнім дні".
  
  
  "А як наконт Джетро?"
  
  
  "У Джетро былі невялікія сямейныя праблемы. Ён выбыў з гульні назаўжды".
  
  
  "О," сказаў Бладнер. "Адна з тых рэчаў".
  
  
  "Адна з тых рэчаў", - сказаў Рыма.
  
  
  "Чаго вы хочаце?" - спытаў Бладнер.
  
  
  "Некалькі паслуг".
  
  
  "Вядома, што?"
  
  
  "Вы не ведаеце, каго я ўяўляю. Але давайце не будзем удавацца ў падрабязнасці. Гэта не мае вялікага значэння. Ёсць некалькі іншых саюзных прафсаюзаў, іншыя транспартныя прафсаюзы, якія хочуць аб'яднацца з намі. Яны плануюць аб'явіць пра гэта сёння. Такі быў план Джетро". . У людзей з падобнымі планамі, як правіла, таксама ўзнікаюць непрыемныя сямейныя праблемы, калі вы разумееце, што я маю на ўвазе?"
  
  
  Бладнер ведаў, што меў на ўвазе Рыма.
  
  
  "Я не думаю, што вадзіцелі павінны калі-небудзь аб'ядноўвацца з іншым прафсаюзам. А вы?"
  
  
  “І страцім нашу незалежнасць? – абурана сказаў Бладнер.
  
  
  "Часам ад арганізацыі, у якой я працую, патрабуецца інфармацыя аб тым, хто чым займаецца. Яны не прычыняць шкоды вашаму прафсаюзу. Вядома, вам заплацяць за паслугу па прадастаўленні інфармацыі".
  
  
  Бладнер падумаў пра гэта. Ён кіўнуў.
  
  
  "З вамі хто-небудзь звяжацца. Не згадвайце мяне. Вы мяне ніколі не ведалі. Так?"
  
  
  "Ты сыходзіш?"
  
  
  "Ты хочаш быць прэзідэнтам, Эйб?"
  
  
  "Маляня, раней я думаў пра гэта, але калі мне споўнілася, думаю, каля 45, я спыніўся. Ты ведаеш. Тады гэта была мара, і яна суправаджала ўсе астатнія мары. Я б не кіраваў міжнародным клубам так, як я кірую мясцовым. Я думаю, нам не перашкодзіла б крыху больш класа ў міжнародным”. Бладнер усміхнуўся. "Вядома, не настолькі класны, каб я быў прэзідэнтам на адзін тэрмін".
  
  
  "Такім чынам, хто ключавыя дэлегаты?" Спытаў Рыма, і Бладнер адказаў яму. Ён таксама сказаў яму, што яны не могуць сустрэцца з імі сам-насам у пакоі з кветкамі і ўсім іншым, "таму што яны падумаюць, што мы крыху, ну, ты ведаеш, дзецюкі".
  
  
  Рыма ведаў. Дэлегаты накінуліся на Бладнера сам-насам гэтак, як яны накінуліся на яго зараз на адкрытым з'ездзе. Віцэ-прэзідэнт не даставіць ім клопатаў, запэўніў іх Рыма. У рэшце рэшт, ён быў легкаважкам, з чым усе пагадзіліся, і ён адмовіўся б ад законнага ўспадкоўвання. Вядома, будзе судовае разбіральніцтва ад некаторых дысідэнтаў, але яно можа зацягнуцца да таго часу, пакуль Бладнер не ўмацуе сваю ўладу на нацыянальным узроўні, як ён навучыўся рабіць на мясцовым узроўні шмат гадоў таму.
  
  
  Рыма падабраў добрага чалавека. Ён назіраў, як жменька дэлегатаў з цяжкасцю паднімаецца па прыступках платформы з Бладнерам на плячах. Бладнер паляпаў некалькіх па галовах, паказваючы, што хоча падняцца сам. Калі ён падняўся на трыбуну, раздаўся роў. Рыма абняў Эйба. Эйб абняў Рыма.
  
  
  Усміхнуўшыся натоўпу, Рыма сказаў кутком рота, так, каб мог чуць толькі Бладнер:
  
  
  "Ты жывеш да таго часу, пакуль выконваеш умовы здзелкі, Эйб".
  
  
  "Я разумею, малыш", - сказаў Бладнер.
  
  
  Рыма азірнуўся цераз плячо на прэзідэнтаў трох іншых транспартных прафсаюзаў. Яны таксама былі разумнымі людзьмі, хаця адзін з іх вельмі асцярожна наступіў на вельмі балючы хрыбетнік.
  
  
  Калі энтузіязм быў пераадолены, Рыма крыкнуў у мікрафон:
  
  
  "Галасуйце. Усё за тое, каб Эйб Бладнер стаў прэзідэнтам, скажыце "Так"".
  
  
  Зала ўзарвалася ровам "А".
  
  
  "Усе супраць, скажыце "Не"". Прагучала адзінае "не", якое было сустрэта смехам.
  
  
  "Вынеслі. Новы прэзідэнт - Эйб Бладнер".
  
  
  Было больш апладысментаў і больш істэрыі.
  
  
  Рыма супакоіў аўдыторыю. "Перш чым я прадстаўлю майго добрага і даўняга сябра Эйба Бладнера прафсаюзу, які ён зараз узначальвае, я хацеў бы сказаць некалькі слоў".
  
  
  Рыма выглянуў на балкон. Некалькі жонак вадзіцеляў усеялі гэтыя месцы. Ён падумаў пра Крыс у аэрапорце. Яна будзе чакаць, а ён ніколі не прыедзе. Замест гэтага яе сустрэлі б агенты ФБР, у якіх было навядзенне. Яе паказанні паклалі б канец кар'еры прэзідэнтаў трох іншых прафсаюзаў. Гэтае выкрыццё, у тым ліку выкарыстанне прафсаюзных сродкаў для аплаты будаўніцтва будынка для іншага прафсаюза, назаўжды паклала б канец іх кар'еры. Гэта таксама забіла б ідэю зліцця. Суперпрафсаюз быў мёртвы. Найбольш праз некалькі дзён Рыма Джонс перастане існаваць. У яго з'явілася б новая асоба і, магчыма, нават новы рэгіянальны акцэнт. У яго ніколі не было б той сям'і ці дома, гэтак жа як цяпер ён не мог бы з'есці гамбургер, закрашаны глутаматам натрыю. Ды будзе так. Ён быў тым, кім ён быў, і ўсе імкненні ў свеце не маглі гэтага змяніць.
  
  
  "Я хачу сказаць вам тое, што я маю на ўвазе вельмі шмат", - сказаў Рыма. Яго голас быў роўным, без нарастаючых інтанацый аратара. Вы шмат чулі пра Амерыку і яе багацце. Вы чулі пра яго будучы заняпад. Вы чулі, як многія людзі кажуць, што мы багатыя, тоўстыя і слабыя. Але я пытаюся ў вас, адкуль узялося гэтае багацце?
  
  
  "Хто-небудзь даў гэта вам? Вы знайшлі гэта на вуліцах? Вашы бацькі, бабулі і дзядулі знайшлі гэта на вуліцы? Не, я кажу вам, вы - багацце гэтай нацыі. Вы - тое, што робіць яго моцным. На іншых кантынентах больш. сыравіны, і яны бядней.Паглядзіце на Паўднёвую Амерыку.Паглядзіце на Афрыку.Паглядзіце на большую частку Азіі і паглядзіце на многія раёны Еўропы. Не, багацце любой нацыі - гэта яе людзі, гатоўнасць яе жыхароў працаваць і атрымліваць для сябе і сваіх сем'яў усё самае лепшае, што яны могуць.
  
  
  "Гэтая краіна не моцная з-за нейкіх пакладаў карысных выкапняў дзесьці. У іншых краінах іх больш, і яны слабыя і адсталыя. Гэтая краіна моцная, таму што яна дае надзею. І моцныя людзі скарысталіся гэтай надзеяй. Вы ўяўляеце вадзіцеляў. "Яны - частка гэтай надзеі. Гэтая надзея жыве. І я кажу вам, вельмі шчыра, памерці за гэта - гонар".
  
  
  Апошняя прапанова падалася шматлікім дэлегатам залішне драматычным, хоць драматызм быў характэрны для шматлікіх выступаў на з'ездзе. Чаго яны не маглі зразумець, дык гэта таго, што яны не чулі песні.
  
  
  Некалькім дэлегатам падалося, што ў той дзень яны бачылі слёзы ў вачах свайго новага сакратара па запісе. Некаторыя сказалі, што, калі ён выходзіў з будынку недалёка ад Чыкага, ён адкрыта плакаў. Больш ніхто з іх не бачыў яго.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  ***********************************************
  
  
  * Назва: #008 : Пагоня на вышэйшым узроўні *
  
  
  * Серыя: Разбуральнік *
  
  
  * Аўтар (ы): Уорэн Мэрфі і Рычард Сапір *
  
  
  * Месцазнаходжанне : Архіў Джыліян *
  
  
  ***********************************************
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  У старажытных кнігах напісана, што, наведваючы чалавека, які хутка памрэ, трэба мець пры сабе завязаную вузлом вяроўку са слановага хваста.
  
  
  Такім чынам, калі ахоўнік у форме сказаў яму, што прэзідэнт хоча яго зараз прыняць, віцэ-прэзідэнт Азіфар пачакаў, пакуль ахоўнік сыдзе, а затым схаваў аб'ёмісты вузел у правай задняй кішэні сваіх форменных штаноў. Толькі тады ён выйшаў са свайго кабінета і рушыў услед за ахоўнікам па калідоры, гукі іх абцасаў, якія цокаюць па мармуровай падлозе, былі адзіным парушэннем манументальнай цішыні багата ўпрыгожанага палаца.
  
  
  Азіфар спыніўся перад разнымі падвойнымі дубовымі дзвярыма, глыбока ўздыхнуў, а затым пацягнуў на сябе цяжкія дзверы. Ён ступіў унутр, дазволіў дзверы зачыніцца за ім і падняў вочы.
  
  
  Прэзідэнт Скамбіі стаяў каля акна, гледзячы на тэрыторыю, якая акружала палац. Сам палац быў пабудаваны з блакітных сланцападобных камянёў, якія здабываліся ў маленькай і ўсё яшчэ новай краіне; тэрыторыя адлюстроўвала прыхільнасць прэзідэнта да блакітнага колеру.
  
  
  Яны перасякаліся ў лабірынтах басейнаў, садоў і жывых платоў. Вада ў басейнах была блакітная, як і кветкі - нават акуратна падстрыжаныя загарадзі былі такога глыбокага зялёнага колеру, што здаваліся блакітнымі.
  
  
  Форма палацавай варты таксама была сіняя, і прэзідэнт з задавальненнем адзначыў гэты факт. Гэта стала б нацыянальнай традыцыяй. Калі нацыя нішто - у яе нічога няма - традыцыя - нядрэннае месца для пачатку стварэння.
  
  
  Адзіным парушэннем каляровай гамы палаца быў жоўты колер уніформы працоўнай брыгады, якая пракладвае каналізацыю пад праезнай часткай, на рагу ўсходняга крыла будынка палаца. Прэзідэнту было непрыемна бачыць гэта, як гэта раздражняла яго кожны дзень на працягу чатырох тыдняў, пакуль працавала каманда. Але ён нічога не сказаў. У нацыі павінны быць каналізацыйныя калектары, а таксама традыцыі.
  
  
  Цяпер прэзідэнт Дашыці павярнуўся тварам да чалавека, які стаяў праз стол ад яго. Падчас інтэрв'ю ён лічыў неабходным час ад часу паварочвацца да акна, каб не праявіць няветлівасць і адкрыта ўсміхнуцца форме віцэ-прэзідэнта Азіфара. Яно было з чырвонага габардзіна, і кожны даступны дзюйм шва, здавалася, быў аздоблены тасьмой: залатой тасьмой, срэбнай тасьмой, сіняй і белай тасьмой. Уніформа была пашытая ў Парыжы, але нават яе бездакорны пашыў не мог схаваць сытасці віцэ-прэзідэнта Азіфара.
  
  
  Не так ужо і шмат людзей заўважылі пры першай сустрэчы, што Азіфар быў тоўстым. Першым уражаннем заўсёды было, што ён пачварны. Больш дзіўным, чым яго агідная ўніформа, больш уражлівым, чым яго велізарная маса, быў яго твар - сінявата-чорная чарніліца цемры. У яго быў шырокі нос, скошаны назад лоб, які пераходзіў у завостраную верхавіну, якая, на шчасце, была схавана яго ваеннай фуражкай з касічкамі.
  
  
  Прэзідэнт Дашыці аднойчы тры тыдні ў думках змагаўся з сабой, спрабуючы вызначыць, на каго Азіфар больш падобны - на цыркавога таўстуна або на страціўшага форму неандэртальца. Цела належала цырку, твар - дагістарычнаму чалавеку. Пытанне засталося нявырашаным.
  
  
  Важнейшым быў той факт, што Азіфар быў вайскоўцам, выбар генералаў на пасаду віцэ-прэзідэнта, і было неабходна трываць яго, якім бы агідным ні лічыў яго Дашыці.
  
  
  Але цярпімасць не была даверам, і прэзідэнт даў сабе поўную згоду не давяраць віцэ-прэзідэнту Азіфару. Як можна было не давяраць чалавеку, які дваццаць чатыры гадзіны за суткі абліваўся потам? Нават зараз па твары віцэ-прэзідэнта сцякалі раўчукі поту, а на тыльным баку яго далоняў блішчалі жамчужныя кроплі поту. Яны былі тут разам, не з-за напружання, а проста для таго, каб абмеркаваць планы Азіфара на водпуск.
  
  
  "Абавязкова, - сказаў Прэзідэнт, - наведайце расійскае пасольства. Затым, вядома, зайдзіце ў амерыканскае пасольства. І паведаміце ім, што вы былі ў расійскім пасольстве".
  
  
  "Вядома", - сказаў Азіфар. "Але чаму?"
  
  
  "Таму што гэта, несумненна, дасць нам большую зброю ад рускіх і больш грошай ад амерыканцаў".
  
  
  Віцэ-прэзідэнт Азіфар не спрабаваў схаваць сваёй агіды; яго правая рука міжвольна перамясцілася да сцягна, і кончыкі пальцаў намацалі ў кішэні завязаны слановы хвост.
  
  
  "Вы не ўхваляеце, генерал?"
  
  
  "Не маю справу ўхваляць або не ўхваляць, мой прэзідэнт", - сказаў Азіфар. Яго голас быў хрыплым і гартанным, акцэнт гарантаваў, што ён вучыўся не ў Сандхёрсце. "Проста мне некамфортна жыць за кошт шчодрасці іншых краін".
  
  
  Прэзідэнт Дашыці ўздыхнуў і павольна апусціўся ў сваё мяккае сіняе скураное крэсла. Толькі пасля гэтага Азіфар сеў за стол насупраць яго.
  
  
  "Я таксама, генерал", - сказаў Дашыці. "Але мы мала што яшчэ можам зрабіць. Нас называюць нацыяй, якая развіваецца. Тым не менш, вы ведаеце, як і я, што мы прайшлі шлях ад варварства да адсталасці. У нас будзе шмат гадоў, каб кіраваць, перш чым наш народ зможа жыць пладамі сваёй уласнай прадуктыўнасці ".
  
  
  Ён зрабіў паўзу, як бы чакаючы адказу, потым працягнуў.
  
  
  "Нам не пашанцавала, што ў нас была нафта. Толькі гэты пракляты блакітны камень, і колькі яго мы маглі б прадаць? Як доўга наш народ жыў бы за кошт гэтага? Але ў нас ёсць сёе-тое больш важнае. Наша месцазнаходжанне. Тут, на гэтай выспе, мы кантралюем Мазамбікскі праліў і, такім чынам, большую частку сусветнага суднаходства, як і любая іншая вялікая дзяржава, на чыім бы баку мы ні апынуліся.Такім чынам, наш курс ясны.Мы ні на чыім баку;мы размаўляем са ўсімі і прыманы іх шчодрасць да таго дня, калі ў ёй больш не будзе неабходнасці.Але пакуль гэты дзень не надышоў, мы павінны гуляць у гульню, і таму вы павінны наведаць іх амбасады падчас вашага знаходжання ў Швейцарыі”.
  
  
  Ён далікатна разгладзіў зморшчыну на сваім белым гарнітуры ў цёмную палоску, а затым яго праніклівыя вочы падняліся, каб сустрэцца з каровінымі вачыма Азіфара праз стол.
  
  
  "Вядома, я так і зраблю, мой прэзідэнт", - сказаў Азіфар. "А зараз, з вашага дазволу?"
  
  
  "Вядома", - сказаў Дашыці, паднімаючыся на ногі і працягваючы сваю тонкую руку таа, якая ўсяго на долю секунды завісла ў паветры, перш чым яе паглынулі тоўстыя чорныя пальцы Азіфара. "Прыемнага водпуску", - сказаў Дашыці. "Хацеў бы я паехаць з табой". Ён усміхнуўся з непадробнай цеплынёй і паспрабаваў схаваць сваю агіду да потнай руцэ Азіфара.
  
  
  Двое мужчын абмяняліся поціскам рукі, іх погляды сустрэліся, затым Азіфар адвярнуўся. Прэзідэнт адпусціў яго руку, і з лёгкім паклонам Азіфар павярнуўся і пайшоў па пакрытай дываном падлозе да дзвярэй вышынёй дванаццаць футаў.
  
  
  Ён не ўсміхаўся, пакуль не прайшоў міма двух ахоўнікаў у сіняй форме, якія стаялі на варце каля дзвярэй кабінета прэзідэнта. Але ён усміхаўся па дарозе па калідоры да ліфта. Ён усміхнуўся ў ліфце. І ён усміхнуўся, накіроўваючыся да свайго лімузіна "Мэрсэдэс Бенц" з кіроўцам, прыпаркаваным перад палацам. Ён адкінуўся на мяккія падушкі задняга сядзення, глыбока ўдыхаючы сухую прахалоду кандыцыянаванага паветра. Затым, усё яшчэ ўсміхаючыся, ён сказаў свайму шафёру: "У аэрапорт".
  
  
  Машына павольна выехала на кальцавую дарогу перад палацам. Кіроўца зменшыў хуткасць, каб праехаць міма паўтузіна працоўных у жоўтых гарнітурах, якія капалі глыбокі катлаван побач са сцяной усходняга крыла палаца, і прамармытаў праклён сабе пад нос. Уголас ён сказаў: "Відаць, гэтыя дурні капалі месяцамі".
  
  
  Азіфар быў занадта задаволены сабой, каб турбавацца аб нізкай прадукцыйнасці працоўных, таму ён нічога не сказаў. Вузел у правай насцегнавай кішэні непрыемна ціснуў на плоць. Ён выцягнуў яго з кішэні і патрымаў у руках, разглядаючы, адчуваючы жорсткасць скуры, пачынаючы планаваць заўвагі, якія ён зробіць пасля свайго ўступлення на пасаду прэзідэнта ўсяго праз сем дзён. Азіфар. Прэзідэнт Скамбіі.
  
  
  Прэзідэнт Дашыці стаяў каля акна, назіраючы, як лімузін Азіфара запаволіў ход, праязджаючы міма каналізацыйных экскаватараў, затым дадаў хуткасць, набліжаючыся да адзінай у краіне асфальтаванай дарозе, якая вядзе ад палаца да аэрапорта.
  
  
  Ніколі не трэба давяраць генералам, падумаў ён. Яны думаюць толькі аб атрыманні ўлады. Яны ніколі не думаюць аб ажыццяўленні ўлады. Як удала, што мы давяраем ім толькі такія малаважныя рэчы, як войны. Ён павярнуўся назад да свайго стала, каб вывучыць, а затым падпісаць просьбы сваёй краіны аб дадатковай замежнай дапамозе.
  
  
  У той момант Азіфар думаў аб тым часе, усяго праз некалькі дзён, калі Скамбіі больш не будзе мець патрэбу ў дапамозе ні ад адной нацыі. Мы станем найвялікшай дзяржавай з усіх, думаў ён, і наш сцяг будуць паважаць і баяцца ўсе нацыі.
  
  
  Ніякая сіла не зможа спыніць мяне, падумаў ён. Ніякая сіла; ні ўрад, ні чалавек.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  Яго звалі Рыма, і ён адчуваў сябе недарэчна ў грубай карычневай манаскай расе. Вяроўка з вузламі цяжка абвівала яго талію, і ён на імгненне падумаў, што гэта можа быць добрая прылада, каб каго-небудзь задушыць. Не тое каб Рыма карыстаўся інструментамі.
  
  
  Цяпер ён стаяў перад федэральнай турмой Вест-Сайда, чакаючы, калі адчыняцца вялікія металічныя дзверы. Далоні ў яго змакрэлі. Ён выцер іх аб карычневую мантыю і зразумеў, што не можа ўспомніць, калі ў апошні раз пацеў. Гэта з-за цяжкай мантыі, сказаў ён сабе, затым назваў сябе хлусам і прызнаўся, што спацеў, бо стаяў каля турмы, чакаючы, калі яго прапусцяць унутр. Ён зноў націснуў на маленькую кнопку з правага боку дзвярэй, і праз тоўстае шкляное акно ён убачыў, што ахоўнік глядзіць на яго з раздражнёным выразам твару.
  
  
  Затым ахоўнік націснуў кнопку на сваім стале, дзверы здрыгануліся і пачала павольна ад'язджаць назад, дзюйм за дзюймам, як амерыканскія горкі, якія дасягаюць вяршыні ўзгорка. Яна прыадчынілася ўсяго на дваццаць дзюймаў і спынілася, так што Рыма прыйшлося павярнуцца бокам, каб праціснуць свае шырокія плечы ў вузкі праём. Праходзячы міма, ён убачыў, што дзверы былі металічныя, таўшчынёй у два цалі. Ледзь ён апынуўся ўсярэдзіне, як пачуў, як дзверы пачалі з грукатам зачыняцца за ім, зачыніўшыся, нарэшце, з глухім стукам, падобным на гук дзвярэй у падзямелле.
  
  
  Ён быў у прыёмнай, і позіркі паўтузіна чарнаскурых жанчын, якія чакалі гадзіны наведванняў, былі скіраваны на яго твар. Ён падумаў, ці не варта яму апусціць каптур, які хаваў яго твар. Ён пакінуў гэта. Ён падышоў да тоўстага куленепрабівальнага шкла, які акружаў стол ахоўніка, і прысланіўся да шкла. Яно было цвёрдым пад яго рукамі, і ён вымераў яго таўшчыню роўна ў адзін дзюйм. Каб прабіць гэтае шкло, нават з блізкай адлегласці, спатрэбілася б магутная зброя.
  
  
  Не падымаючы вачэй, ахоўнік пстрыкнуў рычагом, зноў замыкаючы ўваходныя дзверы на два замкі. Калі б Рыма прыйшлося выбірацца ў спешцы, ён прайшоў бы праз шкло і дзверы за ахоўнікам. Рыма пастукаў па шкле тыльным бокам далоні, каб адчуць яго вагу, і ахоўнік павярнуў галаву, паказваючы Рыма, каб той зняў трубку тэлефона, які стаяў на маленькай паліцы перад ім.
  
  
  Рыма падняў слухаўку і пастараўся, каб яго голас гучаў спакойна. "Я бацька Так", - сказаў ён, стрымліваючы ўхмылку. "У мяне прызначаная сустрэча са зняволеным Дэўлінам".
  
  
  "Адну хвіліну, бацька", - сказаў ахоўнік, кладучы трубку з якая прыводзіць у шаленства маруднасцю. Як бы няўзнак ён пачаў праглядаць надрукаваны на машынцы спіс імёнаў, пакуль не дайшоў да таго, што Рыма, перавернуты дагары нагамі, змог прачытаць:
  
  
  "ДЭЎЛІН, БЕРНАРД. БАЦЬКА ТАК".
  
  
  Ахоўнік перавярнуў ліст паперы і зноў падняў тэлефонную трубку.
  
  
  "Добра, бацька", - сказаў ён. "Вунь тыя дзверы". Кіўком галавы ён паказаў на іншыя дзверы ў куце пакоя.
  
  
  "Дзякуй табе, сыне мой", - сказаў Рыма.
  
  
  Ён рушыў услед указанням ахоўніка да іншых металічных дзвярэй. Яна была вышынёй са столь і шырынёй шэсць футаў. Намаляваны на ім знак абвяшчаў "штуршок", але знак быў свежым і без шнараў, у той час як рашоткі над ім былі зношаныя, тамака, дзе тысячы людзей прыкладвалі рукі, каб штурхаць.
  
  
  Рыма і раней трымаў бары. Ён прыклаў далоні да шыльды і адчуў слабы электрычны імпульс, калі выключальнік разблакаваў электрычны замак. Ён націснуў наперад, і дзверы павольна адчыніліся.
  
  
  Дзверы за ім зачыніліся, і ён апынуўся ў іншым маленькім пакоі. Справа ад яго, за яшчэ адным куленепрабівальным шклом, была сеткаватая клетка, дзе трое зняволеных сядзелі ў чаканні вызвалення пад наглядам іншага ахоўніка. Ён зноў пачуў, як за ім з глухім стукам зачыніліся дзверы.
  
  
  Злева ад яго дзверы вялі на лесвіцу. Ён штурхнуў гэтыя дзверы, але яны не паддаліся. Ён азірнуўся цераз плячо. Ахоўнік размаўляў з адным са зняволеных. Рыма падышоў і пастукаў у акно. Ахоўнік падняў вочы, кіўнуў, затым націснуў кнопку. Рыма вярнуўся, штурхнуў дзверы і выйшаў на лесвічную клетку. Гэта быў вузкі лесвічны пралёт, і прыступкі былі вышэйшыя, чым звычайна. Ля падножжа лесвіцы люстэрка было прымацавана да сцяны пад вуглом, і калі ён падымаўся па лесвіцы, ён убачыў такое ж люстэрка, устаноўленае ў куце сцяны на верхняй пляцоўцы лесвіцы. Ён зірнуў у гэтае люстэрка, а затым зноў уніз, з ніжняга люстэрка на стол, за якім сядзеў ахоўнік. Са сваёй пасады ахоўнік мог бачыць усю лесвіцу. Там не было спосабу схавацца, не было парэнчаў, на якія можна было б узлезці, не было выступу, на які можна было б уціснуцца.
  
  
  Ён падняўся па лесвіцы, трэніруючыся, адштурхваючыся босымі пальцамі ног ад халата, закручваючы яго наперад, каб яго нага магла ступіць на наступную прыступку, не спатыкнуўшыся аб халат. Ён стараўся не ўспамінаць, як падымаўся па такіх жа вузкіх усходах у камеру смяротнікаў дзесяць гадоў таму.
  
  
  Бескарысна. Пот ліўся ручаём. Яго падпахі былі мокрымі.
  
  
  Дзесяць гадоў таму.
  
  
  Тады жыццё было прасцей. Ён быў Рыма Уільямс. Патрульны Рыма Уільямс, паліцыя Ньюарка, добры паліцыянт. Затым нехта забіў гандляра наркотыкамі ў завулку падчас яго патрулявання, і яго прызналі вінаватым і прысудзілі да электрычнага крэсла, які не спрацаваў належным чынам.
  
  
  Якога чорта я тут раблю? Наверсе лесвіцы былі яшчэ адны дзверы. Дакладна такая ж, як была ў доме смерці ў турме штата Нью-Джэрсі. Няпрошаныя ўспаміны аб гэтым уварваліся ў яго розум. Візіт манаха, чорная таблетка, металічны шлем на яго галаве, а затым 77000000 вольт, якія павінны былі прайсці праз яго цела, каб забіць яго, але гэтага не адбылося.
  
  
  Цяпер ён быў у суседнім пакоі, і там стаяў стары драўляны стол. За ім сядзеў ахоўнік у форме з таблічкай з імем, на якой было напісана Wm. О'Браэн. Ён быў мужчынам сярэдняга росту, і Рыма заўважыў, што адна яго рука карацейшая за другую. Вялікія вузлаватыя запясці тырчалі з-пад яго сіняй форменнай кашулі. Яго вочы былі маленькімі і блякла-блакітнымі, нос - цыбулінай з трэснутымі крывяноснымі сасудамі па баках і на кончыку.
  
  
  "Я бацька Так. Я прыйшоў пабачыць зняволенага Девліна".
  
  
  "Чаму так горача, бацька?" Спытаў О'Браэн.
  
  
  Рыма не адказаў. Затым ён сказаў: "Дэўлін, калі ласка".
  
  
  О'Браэн паволі падняўся з крэсла і ўважліва агледзеў святара праніклівым позіркам, гледзячы паверх карычневай расы, пераконваючы сябе, што гэты чалавек зусім не святар. Яго рукі агрубелі па баках далоняў, але пазногці былі дагледжаны, а кутікула ўтварала ідэальныя паўмесяцы.
  
  
  Манах таксама цячэў водар дарагога ласьёна пасля галення, які вызначана не быў святарскім, хоць О'Браэн не ведаў, што гэта спецыяльная французская марка PC для сродкаў пасля коітус. О'Браэн зірнуў уніз, выходзячы з-за стала. Ногі манаха здаваліся занадта чыстымі, і нават на пазногцях яго ног быў бясколерны лак.
  
  
  Вызначана не святар. О'Браэн нядбайна паставіўся да агляду, але Рыма заўважыў гэта і апярэдзіў яго вывад. Чорт. Цяпер, калі ўзнікнуць праблемы, давядзецца прыбраць дваіх.
  
  
  О'Браэн нічога не сказаў. Ён правёў Рыма ў невялікую канферэнц-залу, аздоблены драўлянымі панэлямі, і ветліва папрасіў яго пачакаць. Ён знік за іншымі дзвярыма і праз пяць хвілін вярнуўся з чалавекам на буксіры.
  
  
  "Сядзь, Девлін", - сказаў ён.
  
  
  Девлин лёгка сеў на простае драўлянае крэсла тварам да манаха. Ён быў высокім, хударлявым мужчынам, і сіняя турэмная вопратка сядзела на ім так, нібы была пашыта на замову. Яго валасы былі чорнымі і хвалістымі, а колер скуры казаў пра частыя паездкі на выспы, магчыма, сяброўства ў вельмі добрым аздараўленчым клубе”.
  
  
  На выгляд яму было каля трыццаці гадоў, і яго ўпэўненая выправа, маленькія маршчынкі ад смеху вакол разумна зіготкіх вачэй сведчылі аб тым, што ён атрымліваў асалоду ад кожнай хвілінай гэтых трыццаці гадоў. Аж да цяперашняга моманту.
  
  
  Рыма моўчкі сядзеў, чакаючы, калі О'Браэн пойдзе. Затым ахоўнік прайшоў праз дзверы, якія вялі назад да яго стала.
  
  
  "Пастукай, бацька, калі скончыш", - сказаў ён і шчыльна прычыніў за сабой дзверы. Рыма пачуў, як пстрыкнуў замак
  
  
  Ён прыклаў палец да вуснаў і ціха падышоў да дзвярэй, прысеўшы на кукішкі, каб зазірнуць у замочную шчыліну. Ён мог бачыць спіну О'Браэна, які зноў сядзеў за сваім сталом.
  
  
  Толькі пасля гэтага Рыма сеў і звярнуўся да Девліна:
  
  
  "Добра. Давайце зробім гэта", - сказаў ён.
  
  
  Ён спрабаваў засяродзіцца, пакуль Девлін казаў, але выявіў, што гэта цяжка. Усё, пра што ён мог думаць, была турма і тое, як ён хацеў выбрацца адтуль. Магчыма, нават больш, чым дзесяць гадоў таму, калі ён быў выратаваны ад электрычнага крэсла сакрэтнай урадавай арганізацыяй з прэзідэнцкай місіяй па барацьбе са злачыннасцю, каб яго маглі навучыць быць яе рукой-забойцам. Кодавы назоў: Разбуральнік.
  
  
  Абрыўкі прамовы Девліна прарваліся скрозь яго задуменнасць. Афрыканская нацыя Скамбія. План ператварыць яе ў міжнародны прытулак для злачынцаў з усяго свету. Прэзідэнт будзе забіты; віцэ-прэзідэнт зойме яго месца.
  
  
  Сумна, бо збор інфармацыі не быў яго спецыяльнасцю. Рыма паспрабаваў прыдумаць, якія пытанні задаць.
  
  
  Хто стаіць за ўсім гэтым?
  
  
  Я не ведаю.
  
  
  Віцэ-прэзідэнт? Гэты Азіфар?
  
  
  Не. Я так не думаю.
  
  
  Як вы даведаліся пра гэта?
  
  
  Я працую ў гэтай краіне на чалавека, які цікавіцца падобнымі рэчамі. Вось адкуль я ведаю. Я правёў для яго сякія-такія юрыдычныя пошукі па законах аб экстрадыцыі.
  
  
  Я ведаю тваю рэпутацыю буйнога адваката мафіі, які выцягвае галаварэзаў з турмы па тэхнічных прычынах.
  
  
  Кожны мае права на абарону.
  
  
  І зараз ты праліваеш, так што табе патрэбен перапынак? Рыма адчуваў да яго агіду.
  
  
  ТАК. Я прагаварыўся, так што я сыходжу адсюль і атрымліваю дзе-небудзь бяспечнае дазвол. "І я скажу табе праўду, бацька", - сказаў ён, насміхаючыся над назвай, "я стаміўся расказваць сваю гісторыю кожнаму нікчэмнасці, якога ўрад пасылае праз дзверы".
  
  
  "Што ж, я буду апошнім", - сказаў Рыма. Ён устаў і зноў падышоў да дзвярэй, зазіраючы ў замочную шчыліну.
  
  
  О'Браэн усё яшчэ сядзеў за сваім сталом, чытаючы газету, яго шырокая спіна паволі падымалася ў такт дыханню. Побач са сталом О'Браэна ціха іграла радыё.
  
  
  "Тады добра", - сказаў Девлін. "Як мне адсюль выбрацца? Мне склікаць прэс-канферэнцыю ці што?"
  
  
  "Не, у гэтым няма неабходнасці", - сказаў Рыма. "Мы ўсё прадумалі".
  
  
  Рыма ведаў, што ён мусіў зрабіць. Яго рука злёгку дрыжала, калі ён выцягнуў драўлянае распяцце з кішэні трапяткім мантыі і паказаў яго Девліну. "Глядзі сюды", - сказаў ён, паказваючы левай рукой. "Гэтая чорная таблетка ля падножжа ног. Калі ўвойдзе ахоўнік, пацалунак крыж і адкусі таблетку зубамі. Калі ты вернешся ў сваю камеру, адкусі ад яго і праглыні. Гэта высячэ цябе. Нашы людзі зараз у турэмным шпіталі. Калі цябе прывязуць, яны вырашаць, што табе трэба асаблівае лячэнне. Пасадзі цябе ў машыну хуткай дапамогі і адпраў у прыватную бальніцу. Хуткая дапамога ніколі не дабярэцца туды. Ты таксама”.
  
  
  "Гучыць занадта проста", - сказаў Девлін. "Я не думаю, што гэта спрацуе".
  
  
  "Чувак, у мяне гэта спрацоўвала сто разоў", - сказаў Рыма. "Думаеш, я раблю гэта першы раз? Ты збіраешся жыць тысячу гадоў".
  
  
  Ён устаў. "Цяпер я паклічу ахову", - сказаў Рыма. "Мы тут занадта доўга".
  
  
  Ён падышоў да драўляных дзвярэй і пастукаў па іх рабром далоні. Гучны стук рэхам разнёсся па маленькім пакоі. Дзверы адчыніліся, і на парозе з'явіўся О'Браэн.
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Рыма. Ён павярнуўся да Девліну, які ўсё яшчэ сядзеў на сваім месцы. Ён працягнуў яму ўкрыжаванне і закрыў О'Браэну выгляд сваім целам. "Ды дабраславіць цябе Бог, сын мой", - сказаў ён.
  
  
  Девлін не рухаўся. Адкусі гэта, чорт бы цябе ўзяў, падумаў Рыма. У адваротным выпадку мне давядзецца забіць цябе прама тут. І О'Браэна таксама.
  
  
  Ён паднёс распяцце бліжэй да твару Дэўліна.
  
  
  "Гасподзь абароніць цябе", - сказаў ён. Калі ты не прымеш гэтую таблетку, табе спатрэбіцца Гасподзь. Ён памахаў распяццем перад Дэўлінам, які паглядзеў на яго з сумневам на яго тонкім твары, а затым неўзаметку паціснуў плячыма і працягнуў абедзве рукі, узяў распяцце, паднёс яго да рота і пацалаваў ногі статуі.
  
  
  "Вечнае жыццё будзе тваім", - сказаў Рыма і падміргнуў Девліну, які не ведаў, што для яго вечнасць скончыцца праз пятнаццаць хвілін.
  
  
  "Ты можаш знайсці выйсце, бацька?" Спытаў О'Браэн.
  
  
  "Так", - адказаў Рыма.
  
  
  "Тады я забяру зняволенага назад", - сказаў О'Браэн. "Добры дзень, бацька".
  
  
  "Добры дзень. Добры дзень, містэр Девлін". Рыма павярнуўся да дзвярэй, зірнуў на распяцце і з палёгкай адзначыў, што чорная таблетка знікла. Девлін быў нябожчыкам. Добра.
  
  
  Ён не змог выстаяць перад выклікам. Наверсе лесвіцы ён пачакаў, пакуль ахоўнік унізе паглядзіць у якое адлюстроўвае люстэрка, каб праверыць усходы. Затым, падабраўшы мантыю, Рыма выйшаў на вузкую лесвічную клетку, яго цела разгойдвалася з боку ў бок, ногі бясшумна спускаліся па прыступках. Ахоўнік зноў бесклапотна паглядзеў у люстэрка на лесвіцы, і Рыма збіўся з рытму, ператварыўшыся ў расплывісты цень на сцяне. Ахоўнік зноў апусціў позірк на свае паперы.
  
  
  Рыма кашлянуў. Ахоўнік падняў вочы, уражаны тым, што ўбачыў там кагосьці.
  
  
  "О, бацька? Я не бачыў, як ты спускаўся".
  
  
  "Не", - ласкава згадзіўся Рыма. Яму спатрэбілася яшчэ тры хвіліны, каб прайсці праз беспамылковую сістэму бяспекі турмы.
  
  
  Да таго часу, як ён зноў выйшаў на яркае сонца таго дня, ён быў увесь мокры ад поту, і ён так спяшаўся прыбрацца далей ад турмы, што не папрацаваў заўважыць двух мужчын на другім баку вуліцы, якія падстроіліся пад яго крок і пайшлі за ім. марудлівай хадой.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  Рыма пхнуў якія верцяцца дзверы гатэля "Палаццо", затым хутка перасёк мармуровы вестыбюль, накіроўваючыся да шэрагу ліфтаў у куце.
  
  
  Калідорны прыхінуўся да маленькай стойкі, назіраючы за ім. Калі Рыма стаяў каля ліфтаў, ён падняўся побач.
  
  
  "Прабач, бацька", - хутка сказаў ён, "не трэба жабравання".
  
  
  Рыма мякка ўсміхнуўся. "Я прыйшоў, сыне мой, каб здзейсніць апошні абрад".
  
  
  "О", - сказаў прышчавы калідорны, расчараваны тым, што яго дэманстрацыя ўлады правалілася. "Хто мёртвы?"
  
  
  "Будзеш, калі не прыбярэш з майго шляху сваю пачварную, надакучлівую фізіяномію", - сказаў Рыма. Калідорны паглядзеў на яго, на гэты раз уважліва, і манах больш не мякка ўсміхаўся. Твар быў жорсткі і вуглаваты; ад такога выразу разбіўся б крышталь. Калідорны прыбраў адтуль свой твар.
  
  
  Рыма падняўся на ліфце на адзінаццаты паверх, дабраславіўшы пажылую жанчыну, якая ўвайшла на сёмы паверх і выйшла на восьмы. Затым ён апынуўся ў калідоры на адзінаццатым паверсе, накіроўваючыся да аднаго з дарагіх люксаў па левы бок калідора.
  
  
  Ён спыніўся перад дзвярыма, пачуў звычайную сумесь галасоў знутры, з ціхім уздыхам адамкнуў дзверы і ўвайшоў.
  
  
  У канцы невялікага калідора знаходзілася гасцёўня. З дзвярнога праёму Рыма мог бачыць спіну пажылога азіята, які сядзеў у позе лотаса на падлозе, яго погляд быў прыкаваны да тэлевізара, выява на якім была бледным і размытым у яркім паўдзённым сонцы.
  
  
  Мужчына не паварушыўся, калі Рыма ўвайшоў у пакой. Ён нічога не сказаў.
  
  
  Рыма падышоў да яго ззаду, пакуль не апынуўся за ўсё ў фуце ад яго. Ён нахіліўся, наблізіўшыся да галавы мужчыны, а затым закрычаў на ўвесь голас:
  
  
  "Прывітанне, Чыун".
  
  
  Ніводзін мускул не ўздрыгнуў, ніводзін нерв не адрэагаваў. Затым - павольна - галава азіята паднялася, і ў люстэрку над тэлевізарам яго вочы сустрэліся з вачамі Рыма. Ён апусціў вочы на карычневую мантыю Рыма, затым сказаў: "Вы знойдзеце місію Арміі выратавання на суседняй вуліцы". Ён зноў перавёў погляд на тэлевізар, які трансляваў дзённую драму трагедыі і пакут.
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і пайшоў у сваю спальню пераапранацца. Ён турбаваўся аб Чіуне. Ён ведаў маленькага смяротнага карэйца ўжо дзесяць гадоў, з тых самых часоў, як Чиун атрымаў заданне ад Кюрэ зрабіць з Рыма Уільямса дасканалую чалавечую зброю. У тыя гады ён бачыў, як Чиун здзяйсняў учынкі, у якія немагчыма было паверыць. Ён бачыў, як ён прабіваў сцены сваёй рукой, узбіраўся па сценах будынкаў, знішчаў машыны смерці, знішчаў узводы людзей, і ўсё гэта дзякуючы дзіўнаму выкарыстанню сілы ў гэтым далікатным васьмідзесяцігадовым целе.
  
  
  Але цяпер, як баяўся Рыма, гэтае цела высільвалася, а разам з ім і дух Чыуна. Здавалася, яго гэта больш не хвалявала. Ён выяўляў менш цікавасці да трэніровак з Рыма. Здавалася, ён менш за ўсё хацеў гатаваць ежу, каб пераканацца, што яны з Рыма не былі атручаны гандлярамі сабачацінай, якія называлі сябе рэстаратарамі. Ён нават спыніў свае бесперапынныя лекцыі і лаянку ў адрас Рыма. Здавалася, усё, чаго ён хацеў, - гэта сядзець перад тэлевізарам і глядзець мыльныя оперы.
  
  
  Ніякіх сумневаў, падумаў Рыма, здымаючы карычневую робу, агаляючы нейлонавыя трусы лавандавага колеру і ніжнюю кашулю. Ён слізгае. Ну, чаму б і не? Яму восемдзесят гадоў. Ці не павінен ён паслізнуцца?
  
  
  Усё гэта было вельмі лагічна, але якое дачыненне гэта мела да сілы прыроды? Гэта ўсё роўна што сказаць, што дождж спыніўся.
  
  
  Але, тым не менш, ён саслізгваў. І ўсё ж большую частку гэтых васьмідзесяці гадоў Чиун вельмі добра займаўся сваім рамяством. Лепш, чым хто-небудзь іншы да яго. Магчыма, лепш, чым хто-небудзь калі-небудзь мог бы зрабіць зноў. Калі б існавала зала славы забойцаў, цэнтральнае месца ў ім належала Чыуну. Яны маглі б загнаць усіх астатніх, у тым ліку Рыма Уільямса, у знешні завулак.
  
  
  Рыма скруціў манаскую расу ў карычневы шар, туга абматаў яго той жа белай вяроўкай і кінуў у кошык для смецця. З шафы ва ўсю сцяну ён дастаў пару лакс гарчычнага колеру і надзеў іх. Затым светла-блакітную спартовую кашулю. Ён скінуў сандалі і сунуў ногі ў парусінавыя туфлі-лодачкі без зашпілек.
  
  
  Ён намазаў твар і шыю крэмам для зняцця скурнага налёту, затым вярнуўся ў гасціную.
  
  
  Тэлефанаваў тэлефон. Чіун старанна ігнараваў яго.
  
  
  Гэта быў бы Сміт, адзіны - дзякуй Богу, адзіны доктар Гаральд В. Сміт, кіраўнік CURE.
  
  
  Рыма падняў тэлефонную трубку.
  
  
  "Палацо-манастыр", - сказаў ён.
  
  
  Цытрынавы голас заскуголіў на яго. "Не будзь разумнікам, Рыма". Затым: "І чаму ты спыніўся ў Палацо?"
  
  
  "У гасцініцы не было месца", – сказаў Рыма. "Акрамя таго, ты за гэта плаціш. Таму гэта дастаўляе мне задавальненне".
  
  
  "О, ты сёння вельмі пацешны", - сказаў Сміт, і Рыма прадставіў, як ён круціць у руках свой трыццацідзевяціцэнтавы пластыкавы нож для выкрыцця лістоў і павелічальнае шкло за сваім сталом у санаторыі Фолкрофт, штаб-кватэры CURE.
  
  
  "Ну, я не адчуваю сябе смешным", - прагыркаў Рыма. "Мяркуецца, што я ў адпачынку, а не выконваю даручэнні нейкага..."
  
  
  Сміт перапыніў яго. "Перш чым ты пачнеш абражаць, калі ласка, уключы шыфратар".
  
  
  "Так, вядома", - сказаў Рыма. Ён паклаў слухаўку і высунуў скрыню маленькага прыстаўнога століка. У ім ляжалі два пластыкавыя, пакрытыя пенай цыліндры, якія нагадвалі навушнікі касмічнай эры. Рыма ўзяў адзін з іх, паглядзеў на адваротны бок для ідэнтыфікацыі, затым уставіў яго ў слухаўку тэлефона. Іншы ён зашчоўкнуў на муштуку.
  
  
  "О'кей, яны ўключыліся", - сказаў ён. "Цяпер я магу крыкнуць?"
  
  
  "Пакуль няма", - сказаў Сміт. "Спачатку ўсталюеце цыферблаты на задняй панэлі на нумар чатырнаццаць. Не забудзьцеся ўсталяваць кожны з іх на чатырнаццаць. А затым уключыце прылады. Гэта таксама важна".
  
  
  "Да тваіх паслуг", - прамармытаў Рыма, адсоўваючы тэлефон далей ад сябе і ўсталёўваючы цыферблаты на задняй панэлі блокаў скрэмблера. Гэта было апошняе вынаходства КЮРЭ. Партатыўная тэлефонная скрэмблерная сістэма, якая не паддавалася перахопу, якія запісваюць прыладам і цікаўным аператарам камутатара.
  
  
  Затым Рыма пстрыкнуў перамыкачамі "вкл." і зноў паднёс тэлефон да вуха.
  
  
  "Добра", - сказаў ён. "Я гатовы".
  
  
  Усё, што ён чуў, было невыразным, быццам чалавек паласкаў горла.
  
  
  "Я ўсё наладзіў", - крыкнуў Рыма. "Што, чорт вазьмі, зараз не так?"
  
  
  "Хрукаць. Хрукаць. Хрукаць. Хрукаць".
  
  
  Рыма расцаніў гэта як паляпшэнне ў параўнанні з тым, што звычайна казаў Сміт.
  
  
  "Грргл. Фрпп".
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "У тваім капелюшы".
  
  
  "Гржггл. Дрббл".
  
  
  "Так. І пастаў у яе нагу. Па шчыкалатку".
  
  
  "Кінь. Скакайся".
  
  
  "І твая цётка Мілі таксама". Салодка сказаў Рыма.
  
  
  Потым пачуўся голас Сміта. "Рыма. Ты тут?" Яго голас быў чыстым, але злёгку ломкім.
  
  
  "Ну, вядома, я тут. Дзе яшчэ я мог быць?"
  
  
  "Прабачце. У мяне ўзніклі праблемы з прыладай".
  
  
  “Звольце вынаходніка. А яшчэ лепш, забіце яго. У любым выпадку, гэта ваш адказ на ўсе пытанні. Цяпер, як я ўжо казаў, пра мой адпачынак”.
  
  
  "Забудзься аб сваім адпачынку", - сказаў Сміт. "Раскажы мне аб Девлине. Што ён хацеў сказаць?"
  
  
  "Гэта наконт майго водпуску", - сказаў Рыма. "Вы выклікалі мяне, каб пагаварыць з ім, калі для нас гэта не праблема. Гэта належыць ЦРУ. Дык якога чорта ты не перадасі гэта ЦРУ? Зноў будуеш імперыю?"
  
  
  "Не", - раздражнёна адказаў Сміт, дзівячыся, чаму ён адчувае неабходнасць штосьці тлумачыць Рыма, які, у рэшце рэшт, быў усяго толькі наёмным работнікам. “Факт у тым, што ЦРУ дапытвала Дэўліна тры разы. Тры розныя агенты. Усе трое былі забітыя. Насамрэч, я збіраўся сказаць вам, каб вы былі асцярожныя”.
  
  
  "Дзякуй, што расказалі мне", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я падумаў, што гэта не будзе мець значэння", - сказаў Сміт. "Такім чынам, што сказаў Девлін?"
  
  
  Рыма пераказаў гісторыю, план забойства прэзідэнта Скамбіі, каб ператварыць маленькую нацыю ў прытулак для сусветных злачынцаў, дачыненне віцэ-прэзідэнта Alibaba ці чагосьці ў гэтым родзе…
  
  
  "Азіфар", - перапыніў яго Сміт.
  
  
  “Так, Азіфар. У любым выпадку, ён у гэтым удзельнічае, але ён не лідэр. Девлін не ведаў лідэра”.
  
  
  "Калі гэта павінна адбыцца па раскладзе?"
  
  
  "Праз тыдзень", - сказаў Рыма. Глыбока ў жываце ён адчуў той першы лёгкі штуршок, які беспамылкова казаў яму аб якія насоўваюцца катастрофах, такіх як неабходнасць адкласці водпуск.
  
  
  "Ммммм", - задуменна вымавіў Сміт. Потым ён змоўк. Затым зноў "ммммм".
  
  
  "Не старайся тлумачыць мне, што азначае "мммм". Я ведаю, - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэта сур'ёзна, Рыма, вельмі сур'ёзна".
  
  
  "Так? Чаму?"
  
  
  "Вы калі-небудзь чулі пра барона Ісаака Немерафе?"
  
  
  "Вядома. Я купляю ў яго ўсе свае кашулі".
  
  
  Сьміт праігнараваў яго. "Немераф, верагодна, самы небяспечны злачынец у сучасным свеце. На гэтым тыдні ў яго на віле ў Алжыры госць".
  
  
  "Ці магу я адгадаць з трох разоў?"
  
  
  "Вам яны не патрэбны", - сказаў Сміт. "Гэта віцэ-прэзідэнт Азіфар са Скамбіі".
  
  
  "І што?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Такім чынам, гэта азначае, што ў гэтым замешаны Немераф. Верагодна, чалавек, які гэта пачаў. І гэта вельмі небяспечна".
  
  
  "Добра. Дапусцім, што ўсё, што вы кажаце, праўда", - павучаў Рыма. "Гэта ўсё яшчэ праца для ЦРУ".
  
  
  "Дзякуй вам за лекцыю аб палітыцы", - чмыхнуў Сміт. "Цяпер дазвольце мне сказаць вам сёе-тое. Вы, здаецца, забыліся аб нашай асноўнай місіі, якая заключаецца ў барацьбе са злачыннасцю. Гэтыя намаганні будуць сур'ёзна падарваныя, калі Немероффу і Азіфару дазволяць ператварыць гэтую Скамбію ў прытулак для злачынцаў ".
  
  
  Рыма зрабіў паўзу. "Значыць, я абраны?"
  
  
  "Ты абраны".
  
  
  "А як наконт майго водпуску?"
  
  
  "Твой водпуск?" Гучна спытаў Сміт. "Добра, калі ты настойваеш на размове аб гэтым, давай абмяркуем водпуск. Як ты думаеш, на колькі тыдняў у годзе ты маеш права?"
  
  
  "З маім даўгалеццем, прынамсі, чатыры", - сказаў Рыма.
  
  
  "Добра. Дзе ты правёў тры тыдні ў мінулым месяцы?"
  
  
  "У Сан-Хуане, але я трэніраваўся", - сказаў Рыма. "Я павінен падтрымліваць форму".
  
  
  "Добра", - сказаў Сміт. "Але тыя чатыры тыдні, якія ты правёў у Буэнас-Айрэсе, на гэтым чортавым шахматным турніры? Я мяркую, гэта таксама была трэніроўка".
  
  
  "Вядома, так яно і было", - абурана сказаў Рыма. "Я павінен захоўваць свой розум вострым, як брытва".
  
  
  "Як вы думаеце, ці было кемліва ўдзельнічаць у турніры пад імем Пола Марфі?" Халодна сказаў Сміт.
  
  
  "Гэта быў адзіны спосаб, якім я мог атрымаць партыю з Фішэрам".
  
  
  "О, так, тая гульня. Я мяркую, вы заўважылі, як ён паставіў пешку і зрабіў ход", - сказаў Сміт.
  
  
  "Так, і я б таксама перамог яго, калі б не праявіў бестурботнасць і не дазволіў яму захапіць майго ферзя на шостым хаду", - сказаў Рыма, раздражнёны тым, што яму нават прыйшлося ўспомніць справу ў Буэнас-Айрэсе, якое не было адным з яго самых яркіх момантаў. "Паслухай", - паспешна сказаў ён. "Ты зараз занадта засмучаная, каб гаварыць аб такіх рэчах, як водпуск. Выкажам здагадку, я выканаю гэтую працу, а потым мы пагаворым аб водпусках? Што ты скажаш?"
  
  
  Сьміт сказаў: "Я перадам вам дасье. Усё, што мы ведаем. Магчыма, з гэтага што-небудзь выйдзе. Але наконт усяго гэтага водпуску..."
  
  
  Рыма пераклаў дыск на слухаўцы з чатырнаццаці на дванаццаць, і адразу ж голас Сміта зноў стаў апантаны.
  
  
  "Грбл, брык, радуйся".
  
  
  - Выбачыце, доктар Сміт, у нас зноў паўсталі праблемы з гэтым дэ... - Рыма пераключыў дыск на муштуку ў іншае становішча. Ён мог уявіць сабе Сміта ў Фолкрофце, які люта круціць цыферблаты, спрабуючы вярнуць голас Рыма.
  
  
  Рыма сказаў у трубку: "Брэйгель, Роммель, Штайн і Хіндэрбек. Машыны для падрыхтоўкі сасісак. Мясное асарці па адным даляры за фунт, даўжынёй да шчыкалаткі. Не рабі ніякіх рэзкіх рухаў, Датч Шульц ". Ён павесіў трубку. Няхай Сміт трохі паразважае над гэтым.
  
  
  Вымаючы з тэлефона блокі скрэмблера, ён імкнуўся не адчуваць свайго раздражнення. Яму не патрэбен быў файл ад Сміта. Яму не патрэбны былі ніякія акуратныя камп'ютарныя раздрукоўкі. Усё, што яму было патрэбна, гэта апісанне і месцазнаходжанне мэт. Нямёраў. Азіфар. Яны былі мёртвыя. На гэтым усё. Дзяўчынкі-скаўты маглі гэта зрабіць. Дурное дазваляць сапсаваць водпуск.
  
  
  Рыма прыбраў блокі скрэмблера назад у скрыню, скінуў тэнісныя туфлі і паглядзеў Чіуну ў патыліцу. Ён хацеў расказаць Чыуну аб сваіх пачуццях сёння ў федэральнай турме. Як ён быў напалоханы і нерваваўся, амаль страціў кантроль.
  
  
  Ён хацеў сказаць яму. Гэта было важна. Ён спадзяваўся, што хутка выйдзе рэкламны ролік.
  
  
  Ён ляжаў там, чакаючы аднаго. Але што, калі я скажу Чыуну? Ён прачытае мне лекцыю? Дасць мне практыкаванні? Скажы мне, што белыя мужчыны ніколі не могуць кантраляваць свае пачуцці?
  
  
  Можа, год таму ён бы так і зрабіў. Але зараз? Магчыма, яму проста было б нецікава. Ён бы проста хмыкнуў і працягваў глядзець у тэлевізар.
  
  
  Рыма не хацеў, каб гэта адбылося. Ён вырашыў не казаць Чыуну.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  "Давай, ты хочаш пайсці ў заапарк?"
  
  
  Стары выключыў тэлевізар і пачаў падключаць свой тэлевізійны магнітафон, каб прайграць перадачы, якія ён прапусціў з-за паралельнага раскладу.
  
  
  Нават яго белая мантыя, здавалася, прыўзнялася ад абурэння, калі ён паглядзеў на Рыма, затым ціха адказаў:
  
  
  "Гэта ўсё заапарк. Усё месца, паўсюль вакол месца. Не, дзякуй. Але ты ідзі. Магчыма, ты зможаш навучыць лася-самца мукаў".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма і схаваў уздых. У гэтым не было ніякіх сумневаў. Ён больш не быў ранейшым Чіуном. Майстар Сінанджу старэў, але чамусьці здавалася непрыстойным, што гэта вывастраная зброя, адзіны чалавек, якога Рыма калі-небудзь любіў, павінен старэць. Як быццам ён быў просты смяротны. Як быццам ён не быў Майстрам сінанджа.
  
  
  Рыма ўстаў, каб пайсці, але затрымаўся каля дзвярэй. "Чыун, магу я прынесці табе што-небудзь назад? Газету? Кнігу?"
  
  
  "Калі дзе-небудзь ёсць спецыяльная прапанова па артэрыях, купіце мне пяць футаў. У адваротным выпадку нічога". Затым ён вярнуўся ў сваю позу лотаса, зноў утаропіўшыся на здымачную пляцоўку, і Рыма не мог прыгадаць, каб калі-небудзь адчуваў сябе такім сумным.
  
  
  Калі б двое мужчын у вестыбюлі насілі неонавыя сэндвіч-панэлі, яны не маглі б быць больш прыкметнымі. Яны сядзелі на краёчках двух крэслаў, якія стаялі адзін насупраць аднаго, іх галовы былі нахіленыя наперад, размаўляючы адзін з адным. Кожны раз, калі адчыняліся дзверы ліфта, яны глядзелі ўверх, а затым, не знайшоўшы нічога цікавага, зноў зводзілі галовы разам. Калі Рыма выйшаў з ліфта, іх погляды сустрэліся, і яны неўзаметку кіўнулі адзін аднаму.
  
  
  Рыма заўважыў іх, як толькі адчыніліся дзверы ліфта. Яго першы інстынкт вызначыў, што гэта копы, але ён не мог зразумець, чаму копы павінны былі тарашчыцца на яго. Магчыма, яны былі звычайнымі галаварэзамі. Гэтыя дзве групы звычайна былі неадметныя, як правіла, паходзячы з аднаго сацыяльнага класа.
  
  
  Не падаючы ўвазе, што назірае за імі, ён бачыў, як яны глядзяць на яго, ён бачыў, як яны ківаюць адзін аднаму, ён бачыў, як яны ўстаюць са сваіх крэслаў і абыходзяць яго, каб перахапіць у дзвярэй. Яны не збіраліся хапаць яго знадворку. Калі яны хацелі пагаварыць з ім, яны маглі скарыстацца вестыбюлем.
  
  
  Такім чынам, Рыма падышоў да тытунёвага кіёска і купіў пачак "Тру Блюз". Магчыма, ён вып'е яшчэ адну пазней. Ён не паліў цыгарэт ужо год. Ён узяў нумар "пасляабедзеннай пошты", які чытаўся як Тэль-авіўскае выданне "Нэшнл Інкуайрэр", і даў пажылой даме за прылаўкам даляр, сказаўшы ёй пакінуць здачу сабе.
  
  
  Ён склаў газету ўздоўж, стаў каля сцяны побач з пальмай у чыгуне і пачаў чытаць галоўную спартыўную нататку на апошняй старонцы. Ён перачакае іх.
  
  
  Яму не прыйшлося доўга чакаць. Двое мужчын бачком падабраліся да яго, і Рыма вырашыў, што яны не паліцыянты; яны рухаліся занадта добра.
  
  
  Абодва былі высокія. Адзін быў падобны на італьянца і хударлявы. Іншы быў мажным, яго скура мела тэндэнцыю да жаўцізны, а над вачыма відаць былі сляды эпікантычнай зморшчыны. Рыма падумаў, што, магчыма, гаваец, ці неяк палінезіец. У абодвух мужчын былі аднолькавыя вочы, пазбаўленыя пачуцця гумару, нейкім чынам заўсёды звязаныя з прафесіяй злачынца - або раскрываць яго, або ўчыняць.
  
  
  Рыма добра ведаў гэтыя вочы. Ён бачыў іх кожную раніцу, калі галіўся.
  
  
  Ён адчуў, як нешта прыціснулася да яго боку, крыху вышэй правага сцягна, нешта цвёрдае.
  
  
  "Я ведаю, - сказаў ён, - не рабі глупстваў, у мяне ў рэбрах тырчыць пісталет".
  
  
  Гаваец, ці хто там яшчэ, які трымаў пісталет, усміхнуўся. "Разумны хлопец, ці не так? Гэта добра. Тады нам не давядзецца паўтараць табе штосьці двойчы".
  
  
  Іншы мужчына заняў пазіцыю перад Рыма, закрываючы яго ад поглядаў астатняй часткі вестыбюля.
  
  
  "Чаго ты хочаш?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Мы хочам ведаць, на каго вы працуеце". На гэты раз загаварыў чалавек, падобны да італьянца. Яго голас быў такім жа ломкім, як і рысы асобы.
  
  
  "Кампанія па вытворчасці ролікавых канькоў і дошак для серфінгу Zingo", – сказаў Рыма.
  
  
  Пісталет моцна ткнуўся яму ў рэбры. Крэпыш сказаў: "Я думаў, ты будзеш разумным. А замест гэтага ты паводзіш сябе неразумна".
  
  
  "Вы, мабыць, узялі не таго хлопца", - сказаў Рыма. "Кажу вам, я працую на кампанію па вытворчасці ролікавых канькоў і дошак для серфінгу Zingo".
  
  
  "І твая праца складаецца ў тым, каб апранацца як сьвятар і наведваць турмы?" спытаў мацак. Ён збіраўся працягнуць, калі погляд іншага прымусіў яго замаўчаць.
  
  
  Такім чынам, яны ведалі. Ну і што? Калі б яны былі паліцыянтамі, яны б затрымалі яго. Паколькі яны імі не былі, малаверагодна, што некага моцна клапаціла тое, што з імі здарылася.
  
  
  "Добра, - сказаў Рыма, - ты мяне злавіў. Я прыватны дэтэктыў".
  
  
  "Як цябе клічуць?" - спытаў чалавек з пісталетам.
  
  
  "Роджэр Уіліс".
  
  
  "Пацешнае імя для дэтэктыва".
  
  
  "Гэта пацешнае імя для любога", - сказаў італьянец.
  
  
  "Ты прыйшоў сюды, каб пасмяяцца над маім імем?" Сказаў Рыма, стараючыся, каб ягоны голас гучаў абурана.
  
  
  "Не", - сказаў італьянец. "На каго вы працуеце?"
  
  
  "Ён еўрапеец", - сказаў Рыма. "Нешта накшталт рускага".
  
  
  "Яго імя?"
  
  
  "Немераф", - сказаў Рыма. "Барон Ісаак Немераф". Ён уважліва сачыў за іх вачыма ў пошуках якіх-небудзь прыкмет рэакцыі. Іх не было. Значыць, яны былі проста галаварэзамі ніжэйшага звяна, якія нічога не ведалі, якія нічога не маглі яму сказаць. Раптам яго абурыла іх пустая трата часу, які ён мог бы лепш правесці ў заапарку.
  
  
  "Навошта ён цябе наняў?" - спытаў італьянец.
  
  
  "Я не ведаю. Магчыма, дазволіў сваім пальцам прайсціся па жоўтым старонках. Рэклама акупляецца. Ён даслаў мне ліст. І чэк".
  
  
  "У цябе ўсё яшчэ ёсць ліст?"
  
  
  "Вядома. Гэта ў мяне ў пакоі. Паслухай, прыяцель, я не хачу ніякіх непрыемнасцяў. Гэта была ўсяго толькі звычайная гаманкая праца. Калі гэта нешта большае, проста дай мне ведаць, і я пазбавлюся ад гэтага да чортавай маці. Мне не патрэбныя ніякія. галаўныя болі”.
  
  
  "Будзь добрым хлопчыкам, Роджэр, і ў цябе нічога не будзе", - сказаў гаваец. "Давай". Ён тыцнуў Рыма пісталетам, перш чым пакласці яго назад у кішэню. "Мы паднімаемся ў твой пакой, каб забраць ліст".
  
  
  Рыма ўважліва паглядзеў на яго і заўважыў дзве рэчы. Па-першае, яны планавалі забіць яго. У гэтым няма сумневаў. Па-другое, у мацака былі карыя вочы. І гэта было цікава.
  
  
  Рыма быў рады, што яны захацелі пайсці ў ягоны нумар. Ён хацеў вывесці іх з вестыбюля, дзе магло быць цесна і бязладна, што выклікала б незадаволенасць адміністрацыі гатэля. Магчыма, Сміт нават пачуе пра гэта.
  
  
  Ён павярнуўся, накіраваўся да ліфта і спакойна націснуў кнопку "Уверх".
  
  
  Калі дзверы адчыніліся, ён увайшоў першым. Двое мужчын занялі пасты па абодва бакі ад яго; ўсходні тып злева ад яго, крыху ззаду яго. Рыма ведаў, што пісталет з яго кішэні накіраваны на левую нырку Рыма. Яго сапраўды зацікавілі гэтыя карыя вочы.
  
  
  Наколькі ён ведаў, карыя вочы былі толькі ў аднаго тыпу азіятаў: карэйцаў.
  
  
  На адзінаццатым паверсе ён асцярожна павёў іх па калідоры да свайго пакоя. Ён дастаў ключ з кішэні, потым спыніўся.
  
  
  "Паслухай, я не хачу ніякіх непрыемнасцяў. Я не хачу, каб ты думаў, што я спяшаюся. Мой напарнік ўнутры".
  
  
  "Ён узброены?" спытаў італьянец.
  
  
  "Узброены?" Рыма засмяяўся, назіраючы за тварам здаравяка. "Яму восемдзесят гадоў, карэец. Ён быў сябрам майго дзядулі".
  
  
  Пры слове "Карэец" вочы жаўтаскурага звузіліся. Значыць, ён быў карэйцам. Гэй, Чиун, угадай, хто прыйдзе на вячэру?
  
  
  Італьянец кіўнуў у бок дзвярэй. Карэец узяў ключ, ціха адчыніў дзверы, затым штурхнуў іх назад. Яна расхінулася, і ручка з глухім стукам стукнулася аб дзверы. Чіун усё яшчэ сядзеў у сваёй белай мантыі на падлозе і глядзеў тэлевізар. Ён не павярнуўся. Ён не выдаў ні гуку; ён не адрэагаваў на ўварванне.
  
  
  "Гэта ён?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Ён бясшкодны".
  
  
  "Я ненавіджу карэйцаў", - сказаў жаўтаскуры мужчына, яго вусны скрывіліся ў міжвольнай грымасе.
  
  
  Ён увайшоў у нумар першым пасля Рыма. Рыма быў здзіўлены тым, наколькі неахайныя яны былі. Ніводны з іх не праверыў спальні, ванныя пакоі ці шафы. Калі б Рыма захацеў, ён мог бы схаваць у нумары цэлы вайсковы ўзвод, але гэтыя двое некампетэнтных людзей не пазналі б.
  
  
  Той, з карымі вачыма, стаяў пасярод гасцінай на падлозе, Рыма за ім, італьянец за ім.
  
  
  "Гэй, стары", - паклікаў карэец.
  
  
  Чыун не паварушыўся, але Рыма ўбачыў, як яго вочы ў люстэрку падняліся, агледзелі сцэну ззаду яго, затым апусціліся на экран тэлевізара. Бедны Чыун. Стомлены стары.
  
  
  "Гэй. Я з табой размаўляю", - зароў здаравяк. Чіун старанна ігнараваў яго, і здаравяк абышоў яго вакол і выцягнуў касету з плёнкай з тэлевізара.
  
  
  Чыун падняўся адным плыўным рухам, якое заўсёды ўражвала Рыма. Кожны раз, калі ён спрабаваў скапіяваць яго, у выніку аказваўся тварам у іншы бок. Чыун рабіў гэта аўтаматычна. Некаторыя рэчы ніколі не псуюцца з узростам.
  
  
  Чыун паглядзеў на здаравяка. Рыма зразумеў, што ўбачыў карыя вочы і пазнаў суайчынніка.
  
  
  "Калі ласка, вярніце маю тэлевізійную праграму", – сказаў Чыун, працягваючы руку.
  
  
  Здаравяк захіхікаў. Яго твар скрывіўся маскай нянавісці, і ён загаварыў з Чіуном на незразумелым Рыма карэйскім.
  
  
  Чыун дазволіў яму выказацца, дазволіў яму выматаць сябе, а затым ціха сказаў па-ангельску: "А ты, ты, кавалак сабачага мяса, няварты крыві, якая цячэ ў тваіх жылах. А зараз вярніце маю тэлевізійную праграму. Я, Майстар сінанджу, загадваю гэта зрабіць ".
  
  
  Твар здаравяка пабляднеў. Ён павольна вымавіў: "Няма ніякага майстра сінандж".
  
  
  "Дурань", - зароў голас Чыуна. "Малпа-паўкроўка. Не спакушай мяне падсілкоўваць свой гнеў".
  
  
  Ён зноў працягнуў руку за касетай са стужкай.
  
  
  Карэец паглядзеў на руку Чыўна, затым на стужку, а затым з рыкам схапіў пластыкавы картрыдж абедзвюма рукамі і разламаў яго напалову, як быццам гэта была палачка ад марожанага, і выпусціў дзве часткі на падлогу.
  
  
  Ён упаў на падлогу раней, чым гэта зрабілі аскепкі.
  
  
  З ровам лютасьці Чыун апынуўся ў паветры, яго нага глыбока ўпіліся карэйцу ў горла, і здаравяк паваліўся бясформеннай кучай, яго рукі павольна расслабіліся ў перадсмяротным стане.
  
  
  Чыун адскочыў у паветры, выгнуўшы сваё цела, так што цяпер ён прызямліўся на абедзве нагі тварам да Рыма і італьянцу, яго кулакі, сагнутыя ў кулакі, ператварыліся ў булавы на сцёгнах, вага цела быў збалансаваны на падушачках абедзвюх ног - наглядны малюнак дасканалай зброі.
  
  
  Рыма пачуў, як італьянец ахнуў, затым ён адчуў шоргат адзення, калі капюшон пацягнуўся за пісталетам.
  
  
  "Не напружвайся, татачка", - сказаў Рыма. "Гэта маё".
  
  
  Пісталет хутка выхапіўся, але локаць Рыма рушыў яшчэ хутчэй, стукнуўшы мужчыну ззаду ў грудзіну. Косць раскалолася пад дзеяннем сілы, і італьянец павінен быў выдаць "бум" ад удару, але ён гэтага не зрабіў, таму што паміраў. Ён адхіснуўся назад, відаць, п'яны, пісталет недарэчна размахваў па пакоі, а затым яго вочы шырока расплюшчыліся ў жаху. Яго ногі перасталі рухацца, рука, якая трымала пісталет, павольна расціснулася, выпусціўшы яго на падлогу, а затым ён цяжка ўпаў, стукнуўшыся галавой аб адчыненыя дзверцы шафы, але да таго часу было занадта позна, каб ён гэта адчуў.
  
  
  Рыма пакланіўся Чыуну. Чайна пакланіўся ў адказ.
  
  
  Рыма кіўнуў галавой у бок мёртвага карэйца на падлозе. "Я думаю, на яго не зрабілі ўражанні вашыя рэкамендацыі".
  
  
  "Ён быў дурнем", - сказаў Чыун. "Спрабаваў праз нянавісць пакараць грэх сваёй маці з белым мужчынам. Калі яе адзіным грахом быў яе агідны густ. Ах, якія дурні".
  
  
  Пасля ён паглядзеў на Рыма, і яго вочы сумна апусціліся ў пародыі на бездапаможнасць. "Я сапраўды дрэнна сябе адчуваю сёння", - сказаў ён. "Я вельмі стары і вельмі слабы".
  
  
  "Ты вельмі хітры і вельмі лянівы, як і належыць сапраўднаму азіяту", - сказаў Рыма. "Кожны з нас пазбаўляецца ад аднаго".
  
  
  "Але паглядзі на яго памеры", – запратэставаў Чиун, паказваючы на які ўпаў карэйца. "Як я мог?"
  
  
  "Неабходнасць - маці вынаходстваў. Патэлефануйце ў MotherTruckers. Яны перавозяць усё, што заўгодна".
  
  
  "Нахабства", - сказаў Чыун. "Што гады майго навучання выхавалі не ўдумлівага, добрага чалавека, а распешчанага белага чалавека, які патурае сваім жаданням". Гэта было найвялікшай абразай Чыуна.
  
  
  Рыма ўсміхнуўся. Чыун усміхнуўся. Яны стаялі, усміхаючыся адзін аднаму, як дзве парцалянавыя фігуркі ў натуральную велічыню.
  
  
  Затым Рыма сёе-тое ўспомніў.
  
  
  "Чакай тут", - сказаў ён.
  
  
  "У мяне прызначаная сустрэча з касметолагам?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Калі ласка. Проста пачакай тут".
  
  
  "Я пайду, толькі калі прыйдзе Час Айца прад'явіць правы на маю далікатную абалонку".
  
  
  Выйшаўшы ў хол, Рыма ўбачыў тое, што шукаў. Каля грузавога ліфта стаяў пусты кошык для бялізны. Ён агледзеўся, пераканаўся, што ў калідоры нікога няма, і пацягнуў пусты кошык назад у свой пакой.
  
  
  Ён зачыніў за сабой дзверы. Чіун усміхнуўся, убачыўшы каляску на колцах.
  
  
  "Вельмі добра. Цяпер ты можаш справіцца з імі абодвума".
  
  
  "Чыун, ты карыстаешся маёй лагоднасцю. Я стаміўся прыбіраць за табой".
  
  
  "Гэта глупства". Затым Чыун нахіліўся, паднімаючы аскепкі касеты са стужкай і сумна гледзячы на іх. Затым ён пагардліва плюнуў у карэйца.
  
  
  "Так шмат нянавісці", - сказаў ён.
  
  
  "Мы ўносім свой уклад", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я", - сказаў Чыун, у яго голасе гучаў глыбокі боль. "Каго я ненавіджу?"
  
  
  "Усё, акрамя карэйцаў", - сказаў Рыма. Зірнуўшы на мажнага мужчыну, ён дадаў: "І некаторыя з іх таксама".
  
  
  "Гэта няпраўда. Я памяркоўна стаўлюся да большасці людзей. Але нянавісць? Ніколі".
  
  
  "А я, татачка? Ты мяне таксама церпіш?"
  
  
  "Не ты, мой сын. Цябе я кахаю. Таму што ты сапраўды карэец у душы. Такі дужы, адважны, высакародны, удумлівы карэец, які прыбраў бы беспарадак з-за гэтых двух бабуінаў".
  
  
  Рыма навёў парадак.
  
  
  Ён паклаў два целы ў каляску для мыцця, а затым зняў прасціны з канапы-ложка. Ён кінуў іх па-над целамі і выкаціў каляску ў хол.
  
  
  У канцы калідора быў жолаб для бялізны. Калі ён нахіліў каляску, прасціны і целы пасыпаліся ў жолаб і скаціліся з горкі. Ён пачакаў, пакуль не пачуў глухі стук далёка ўнізе. Калі пральня "Палацо" працуе гэтак жа эфектыўна, як абслугоўванне нумароў, целы знойдуць толькі праз тыдзень. Ён засунуў цялежку ў камору для мяцёл і, насвістваючы, вярнуўся ў свой пакой. Ён адчуваў сябе добра. Падзеі апошніх некалькіх хвілін, здавалася, узбадзёрылі Чыуна. І гэта каштавала затрачаных намаганняў.
  
  
  Чыун чакаў яго, вярнуўшыся ў пакой. Ён жэстам запрасіў Рыма сесці на канапу, а сам сеў на падлогу перад Рыма, гледзячы на ??яго знізу ўверх.
  
  
  "Ты турбавалася пра мяне?" сказаў ён.
  
  
  "Так, бачыў, татачка", - сказаў Рыма. Ілгаць не было сэнсу. Чыун заўсёды б ведаў. "Мне падалося, што ты… пачаў губляць цікавасць да жыцця".
  
  
  "І ты хваляваўся?"
  
  
  "Я хваляваўся. Так".
  
  
  "Я прыношу прабачэнні за тое, што прычыніў табе гэтую турботу", - сказаў Чыун. "Рыма. Я быў майстрам сінанджа на працягу пяцідзесяці гадоў".
  
  
  "Нічога не магло быць выдатней".
  
  
  "Гэта праўда", - сказаў Чыун, ківаючы і злучаючы кончыкі пальцаў. "І ўсё ж прайшло шмат гадоў".
  
  
  "Прайшло шмат гадоў", - пагадзіўся Рыма.
  
  
  "За гэтыя апошнія некалькі тыдняў я падумаў, што, магчыма, Майстру Сінанджу сітавіна скласці свой меч. Дазволіць маладзейшаму, лепшаму чалавеку заняць яго месца".
  
  
  Рыма пачаў нешта казаць, але Чыун прымусіў яго замаўчаць, ткнуўшы пальцам.
  
  
  "Я думаў аб тым, хто б замяніў мяне. Хто б працаваў, каб падтрымаць маю вёску? Каб беднякі Сінанджу былі накормленыя, апранутыя і атрымалі жыллё? Я не мог уявіць ні аднаго карэйца, які мог бы гэта зрабіць, які б гэта зрабіў. Я мог думаць толькі пра цябе”.
  
  
  "Вы аказваеце мне вялікі гонар, - сказаў Рыма, - проста прамаўляючы гэтыя словы".
  
  
  "Маўчаць", - загадаў Чыун. "У рэшце рэшт, ты амаль карэец. Калі б ты мог навучыцца кантраляваць свой апетыт і рот, ты быў бы выдатным майстрам".
  
  
  "Мой гонар не ведае межаў", - сказаў Рыма.
  
  
  "Такім чынам, я думаў пра гэта шмат тыдняў. І я сказаў сабе: Чіун, ты становішся занадта старым. Прайшло занадта шмат гадоў і занадта шмат бітваў. Рыма ўжо роўны табе. Цішыня! Я ўжо сказаў, што Рыма табе раўня. І я адчуў , Што мае сілы меншаюць, калі я думаў пра гэтыя рэчы, і я сказаў, што Чіун больш нікому не патрэбен, нікому не трэба, каб ён быў майстрам сінанджу, ён стары, і яго бедныя таленты зніклі, і ўсё, што ён можа зрабіць "Рыма можа зрабіць лепш. Я казаў сабе ўсе гэтыя рэчы. Цяпер яго голас быў гучным і глыбокім, як быццам ён прамаўляў пропаведзь, на засваенне якой патраціў гады. Навошта ён хіліць? Рыма задумаўся".
  
  
  "Так, - сказаў Чыун, - я думаў пра ўсё гэта". Рыма заўважыў, як заблішчалі яго вочы. Ён атрымліваў асалоду ад усёй гэтай прамовай. Стары ашуканец.
  
  
  "І зараз я прыняў сваё рашэнне".
  
  
  "Я ўпэўнены, што гэта мудра і справядліва", - асцярожна сказаў Рыма, не давяраючы старому лісу.
  
  
  "Рашэнне было навязана мне, калі ты адправіў таго бабуіна локцем у накаўт".
  
  
  "Так?" Павольна вымавіў Рыма.
  
  
  "Ты разумееш, што твой кулак быў у поўных васьмі цалях ад тваіх грудзей, калі ты наносіў удар?"
  
  
  "Я не ведаў гэтага, маленькі бацька".
  
  
  "Не, вядома, ты гэтага не зрабіў. І ў гэты момант да мяне прыйшла мудрасць".
  
  
  "Так?"
  
  
  “Да мяне прыйшла мудрасць, – сказаў Чіун, – і яна абвяшчала: “як ты можаш перадаць дабрабыт сінанджу чалавеку, які нават не ведае, што трэба прыціскаць кулак да грудзей пры выкананні зваротнага ўдару локцем?” Я прашу твайго адказу на гэтае пытанне, Рыма."
  
  
  "Шчыра кажучы, ты не мог даверыць сінанджу такой нікчэмнасці, як я".
  
  
  "Гэта праўда", – сказаў Чыун. "Назіраючы за тваім няўмелым выступам, я раптам зразумеў, што Чіун, у рэшце рэшт, не такі ўжо стары і нікчэмны. Што пройдзе шмат гадоў, перш чым вы будзеце гатовы замяніць яго ".
  
  
  "Ты гаворыш толькі праўду", - сказаў Рыма.
  
  
  "Такім чынам, мы павінны аднавіць нашы трэніроўкі, каб падрыхтаваць вас да гэтага дня. Калі ён наступіць. Праз пяць ці шэсць гадоў".
  
  
  Чыун рэзка ўскочыў на ногі. “Мы павінны папрактыкавацца ў зваротным выпадзе локцем. Ты выконваеш яго як дзіця. Ты ганьбіш маё навучанне і маё імя. Адсутнасць у цябе таленту – абраза для маіх продкаў. Твая нязграбнасць – абраза для мяне”.
  
  
  Чыун даводзіў сябе да белага гартавання. Рыма, які гадзіну таму адчайваўся ў волі Чыуна да жыцця, цяпер зразумеў, якім невыносным і ўладалюбівым той мог бы быць. Гадзіну таму ён быў бы па-за сябе ад радасці, калі б Чыун пагадзіўся суправаджаць яго на наступным заданні; цяпер ён пастараўся б не запрашаць яго.
  
  
  Рыма ўстаў. - Ты маеш рацыю, Чиун, у тым, што мне патрэбна падрыхтоўка. Але гэта мусіць пачакаць. У мяне ёсць заданне.
  
  
  "Табе спатрэбіцца мая дапамога. Ад таго, хто не можа нават прыціснуць кулак да грудзей, нельга чакаць годнага выступу".
  
  
  "Не, Чыун", - сказаў Рыма. "Гэта вельмі простае заданне. Я скончу з ім і вярнуся перш, чым ты паспееш сабраць рэчы. Затым мы адправімся ў водпуск".
  
  
  "А потым мы папрактыкуемся ў зваротным удары локцем", – паправіў Чыун.
  
  
  - І гэта таксама, - сказаў Рыма.
  
  
  Чыун нічога не сказаў. Але ён выглядаў задаволеным.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  Барон Айзек Немераф арандаваў увесь паверх пентхауса ў гатэлі Stonewall у Алжыры.
  
  
  Ён зрабіў гэта незвычайным для чалавека, які валодаў карпарацыяй, якая валодала карпарацыяй, якой належаў гатэль. Ён даслаў тэлеграму кіраўніцтву гатэля з просьбай арандаваць паверх на шэсць месяцаў.
  
  
  Ён разаслаў тэлеграмы дэкаратарам і будаўнікам, паведаміўшы ім, што хоча, каб на паверсе пентхауса былі праведзены спецыяльныя рамонтныя работы.
  
  
  Ён адправіў тэлеграму ў тэлефонную кампанію з просьбай, каб прадстаўнік кампаніі абмеркаваў з адным з яго памочнікаў неабходныя тэлефонныя паслугі, у тым ліку спецыяльныя лініі канферэнц-сувязі і прылады скрэмблера.
  
  
  Тэлеграмай ён наняў экспертаў па гуку з Рыма, каб пераканацца, што цэнтральная частка пентхауса, пераабсталяваная пад канферэнц-залу, абсалютна не праслухоўваецца.
  
  
  На ўсё гэта ў яго спатрэбілася тры тыдні, і ў канцы трэцяга тыдня ў англамоўнай алжырскай газеце з'явілася невялікая нататка:
  
  
  Што чакае казачна багатага барона Айзека Немерофа? Ён заняў увесь паверх пентхауса гатэля Stonewall, рэканструяваў яго і ўсталяваў прылады бяспекі, якія зрабілі б гонар амерыканскай сакрэтнай службе. Напэўна, барону трэба будзе нешта грандыёзнае. Хммм?
  
  
  Барон Немераф убачыў выпуск навін падчас свайго штодзённага сняданку, які нязменна складаўся з апельсінавага соку, вінаграднага соку, чатырох яек, аднаго шакаладнага эклера і кавы з малаком і чатырма лыжкамі цукру.
  
  
  Ён сядзеў у адным з унутраных панадворкаў свайго гіганцкага маёнтка, высока на ўзгорку, адкуль адкрываўся від на ўнутраны горад Алжыр, і ківаў галавой у знак ухвалы аповяду. Ён склаў газету і акуратна паклаў яе на стол побач са сваімі пустымі шклянкамі з-пад соку. Ён выцер рот і праглынуў апошнія некалькі шматкоў эклера, якія ён зачэрпнуў з талеркі для торта кончыкамі пальцаў.
  
  
  Толькі тады ён засмяяўся.
  
  
  Смех барона не быў прыемнай падзеяй. Ён гучаў як роў і выглядаў так, як быццам гэта павінен быў быць роў, таму што зыходзіў з твару, падобнага на мула. Галава Немерафа была доўгай і прамавугольнай, з выступаючай сківіцай і пакатым ілбом. Густая капа рудых валасоў спускалася з верхавіны яго чэрапа назад. Яго вочы былі вялікімі і здаваліся вертыкальнымі авалам. Доўгі, шырокі трохкутнік яго носа быў груба прыклеены да твару, скура якога была бледнай, хлапечай і сведчыла аб пакутлівых сонечных апёках.
  
  
  Немераф быў ростам шэсць футаў восем цаляў, важыў 156 фунтаў, і яму патрабавалася шэсць прыёмаў ежы ў дзень, каб падтрымліваць сваю вагу на такім высокім узроўні. Метабалічны дысбаланс спальваў энергію так хутка, як ён мог яе засвоіць. Яго цела ўвесь час рухалася; нага дрыжала, перакінутая праз другую нагу, рукі барабанілі па стале, ён махаў рукамі, як быццам адганяючы ўяўных казурак. Яго сон быў неспакойным, неспакойным і тузаным, і мог каштаваць яму пяці фунтаў яго вагі.
  
  
  Прапушчаны адзін ці два прыёмы ежы мог скінуць яго вагу на дзесяць фунтаў. Ён памёр бы ад голаду на працягу сямідзесяці дзвюх гадзін.
  
  
  Таму ён наеўся, як гусь у клетцы, якую рыхтуюць да пячоначнага паштэта.
  
  
  І зараз ён засмяяўся; гэта быў злы, ліхаманкавы смех, які скалануў яго цела і, здавалася, прыкметна выдаткаваў частку яго запасаў энергіі.
  
  
  Ён паглядзеў са свайго балкона на які раскінуўся перад ім цэнтр Алжыра, увянчаны самым высокім будынкам, гатэлем "Стоўнуол", і зноў засмяяўся.
  
  
  Усё прайшло менавіта так, як ён плянаваў. Эксперты па разведцы краін па ўсім свеце марнавалі свой час на тое, каб узломваць, праслухоўваць, адключаць адзін ад аднаго "жучкі" адзін аднаго, спатыкаючыся адзін аб аднаго, спрабуючы высветліць, што адбываецца на 35-м паверсе гатэля "Стоўнуол".
  
  
  Ён яшчэ крыху зароў. Яны павінны былі спытаць; ён мог бы расказаць ім. Тамака абсалютна нічога не адбывалася.
  
  
  Усё гэта было прыкрыццём, хітрасцю, каб трымаць зламыснікаў далей ад яго маёнтка, дзе на працягу наступных некалькіх дзён павінны былі весціся сапраўдныя справы барона.
  
  
  Ён нічога не пакідаў на волю выпадку.
  
  
  І зараз, калі момант весялосці абмінуў, ён паглядзеў на свайго госця за сняданкам, потную тушу з жэле, якая неўзабаве стане прэзідэнтам Скамбіі.
  
  
  Віцэ-прэзідэнт Азіфар пільна назіраў за баронам, жадаючы высветліць прычыну яго добрага настрою, але баяўся, што гэта будзе непрыстойна.
  
  
  "Усё ідзе добра, мой віцэ-прэзідэнт", - сказаў Немераф. Яго голас быў пранізлівым і пісклявым. "Прабач мой смех, але я думаў аб тым, як дурныя людзі, якія захочуць спыніць нас, і як спрытна мы іх перахітрым, ты і я".
  
  
  "А вашы госці?" - спытаў Азіфар, адсоўваючы ад сябе рэшткі крэкера "Рай-Крысп", які разам з чорнай кавай быў яго сняданкам.
  
  
  "Яны пачнуць прыбываць на наступны дзень. Пойдзем, дазволь мне паказаць табе нашы падрыхтоўкі".
  
  
  Ён хутка ўстаў і не заўважыў расчараванні на твары Азіфара. Віцэ-прэзідэнт пайшоў за ім да краю балкона і павярнуў твар у напрамку працягнутай рукі барона.
  
  
  "Вы павінны заўважыць, што да гэтай вілы вядзе толькі адна дарога", – сказаў ён. “І, вядома, па ўсёй яе даўжыні расстаўлена ўзброеная ахова. Кожны наведвальнік павінен быць ухвалены мной. У машыны няма іншага спосабу наблізіцца”.
  
  
  Адна рука хутка апусцілася, а другая паднялася, праносячыся ўзад і наперад па пакрытым расліннасцю ўзгорку, які сыходзіў ад іх пад ухіл.
  
  
  "Па ўсіх гэтых схілах расстаўлены людзі", - сказаў Немераф. "Узброеныя людзі, якія будуць ведаць, як справіцца з любымі патэнцыйнымі зламыснікамі. І сабакі, чый апетыт да непажаданай кампаніі не пакідае жадаць лепшага. Ён нягучна зароў адзін раз. "І ёсць электронныя прылады, электрычныя вочы, інфрачырвоныя тэлевізійныя камеры, схаваныя мікрафоны, якія могуць неадкладна выявіць прысутнасць любога зламысніка".
  
  
  Ён адвярнуўся ад балкона. Ён падняў абедзве рукі да неба, над галавой. "І, вядома, наш верталётны флот стала патрулюе неба над замкам". Азіфар паглядзеў уверх. Адзін самалёт ляніва кружыў над грудай камянёў, якая была замкам Немерафа, яго сілуэт быў цёмна-чырвоным - амаль чорным - на фоне размытага блакітнага неба.
  
  
  Немераф адвярнуўся ад поручняў і паклаў руку на плячо і абняў масіўную спіну Азіфара.
  
  
  "Так што гэта надзейна, мой віцэ-прэзідэнт. Нас ніхто не патурбуе".
  
  
  Ён мякка павёў Азіфара да шкляных дзвярэй, якія вялі ў замак. "Пойдзем, я пакажу табе нашы памяшканні для нарад, і ты павінен распавесці мне аб сваіх уцёках са Швейцарыі. Як сябе паводзілі сцюардэсы?"
  
  
  Ён роў і ўважліва слухаў, як Азіфар апісваў жанчын у самалёце. У драбнюткіх падрабязнасцях.
  
  
  Немераф быў апрануты ў белае ад шыі да пят, і на фоне цёмнага касцюма Азіфара беласць здавалася больш асляпляльнай, чым тонкае палатно, якім ён быў насамрэч. Віцэ-прэзідэнт прыбыў са Швейцарыі інкогніта і таму прыбраў сваю ўніформу далей, апрануўшы толькі чорны шаўковы гарнітур. Цяпер ён наскрозь прамок ад поту, а пад пахамі відаць былі белыя крупчастыя кольцы там, дзе яго пот прахарчаваў гарнітур, а затым высах, пакінуўшы толькі рэшткі солі.
  
  
  Двое мужчын стаялі перад велізарнай карцінай маслам, якая паказвае рускага казака ў баявым парадку на чорным кані, калі Немераф растлумачыў: "У замку семдзесят пакояў, больш за досыць для ўсіх нашых ... дзелавых партнёраў". Ён націснуў кнопку, схаваную ў драўлянай раме карціны, і карціна бясшумна слізганула ў бок, адкрываючы невялікі адсек ліфта з нержавеючай сталі.
  
  
  Яны ўвайшлі ўнутр, і Немераф націснуў кнопку з надпісам V.
  
  
  Бясшумна, нават без адчування старту, ліфт рушыў уверх. Дзверы хутка адчыніліся, і яны выйшлі ў гіганцкае памяшканне, добрых сто футаў у даўжыню і сорак футаў у шырыню. Яго сцены былі высечаныя з таго ж неапрацаванага каменя, з якога быў пабудаваны сам замак.
  
  
  Пакой быў такі вялікі, што гіганцкі стол для нарад з чырвонага дрэва, усталяваны прама ў цэнтры, здаваўся карлікам, але, дагледзеўшыся, Азіфар паступова ўсвядоміў, што за сталом стаялі крэслы для сарака чалавек. Крэслы былі з мяккай чырвонай скуры для пальчатак, а перад кожным крэслам на стале стаялі прэс-пап'е, жоўты нататнік, срэбны паднос з алоўкамі, графін і келіх на крыштальнай ножцы.
  
  
  "Нашы сустрэчы будуць праходзіць тут", - сказаў Немераф. "У гэтай самай зале на працягу наступных трох дзён будуць прыняты рашэнні, якія зробяць вас прэзідэнтам вашай краіны".
  
  
  Азіфар усміхнуўся, яго белыя зубы зайгралі маяком у ночы на яго твары.
  
  
  "...і зробіць вашу нацыю дзяржавай сярод дзяржаў зямлі", - сказаў Немераф, дзіка жэстыкулюючы рукамі.
  
  
  "Уяві", - сказаў ён, павольна абыходзячы Азіфара па пакоі. “Нацыя, якая знаходзіцца пад сцягам злачыннасці. Прытулак для ўсіх пераследаваных у свеце. Месца, дзе ніякая сіла не зможа іх закрануць. І ты будзеш кіраваць гэтай нацыяй. Ты, Азіфар. Ты будзеш мужчынам сярод мужчын. Самым магутным чалавекам у свеце”.
  
  
  Ён усміхнуўся змрочнай тонкагубай усмешкай, якая казала больш праўды, чым яго словы, але Азіфар не бачыў яго ўсмешкі.
  
  
  Замест гэтага яго погляд быў прыкаваны да вялізнага купала ў цэнтры столі пакоя, праз які ў канферэнц-залу лілося сонечнае святло. Купал быў зроблены з вітражнага шкла, старанна апрацаваныя секцыі якога былі выкананы ў сімвалічным візантыйскім рэлігійным стылі.
  
  
  Немераф прасачыў за яго поглядам. "Яна даволі куленепрабівальная", - сказаў ён. "І прыгожая, ці не так? А там, наверсе, нашы верталётныя пляцоўкі".
  
  
  "І вашы госці прыбудуць заўтра?" Спытаў Азіфар, не ў сілах схаваць трывогу ў голасе.
  
  
  І Немераф зразумеў. "Нашы дзелавыя госці", - сказаў ён. "Цяпер тут іншыя госці дома. Асабліва адзін, з якім ты павінен пазнаёміцца. Хадземце, я вас прадстаўлю. Вы, павінна быць, стаміліся пасля падарожжа, і я не магу прыдумаць больш надзейнага спосабу для вас расслабіцца ".
  
  
  Азіфар хіхікнуў.
  
  
  Яны зноў увайшлі ў ліфт, і Немераф націснуў кнопку з надпісам IV. Дзверы зачыніліся, затым зноў адчыніліся, перш чым Азіфар адчуў які-небудзь рух.
  
  
  Яны выйшлі ў доўгі, шырокі калідор, засланы шкурамі жывёл, сцены якога былі люстранымі з прыгожым малюнкам у залатых пражылках. Уздоўж сцен стаялі мармуровыя скульптуры, якія паказваюць аголеныя целы. Разьба сведчыла аб вялікім майстэрстве і нават геніяльнасці майстроў, а самі каменныя блокі сведчылі аб дакладным гусце Nemeroff. Мармуровыя блокі, з якіх па яго замове былі выразаныя статуі, былі чыста-белым перакрышталізаваным вапняком, без найменшага намёку на ружаватасць, якая выдавала сляды аксіду марганцу. Камяні былі дастаўлены з кар'ера, які належаў Нямераву, на ўзгорках паўночнай Італіі.
  
  
  Ён праігнараваў статуі, накіроўваючы Азіфара па калідоры направа. "Сюды", - сказаў ён.
  
  
  Ён спыніўся каля ненумараваных дзвярэй, якія нічым не адрозніваліся ад іншых дзвярэй па ўсім калідоры. Ён ціха пастукаў адзін раз, затым штурхнуў дзверы. Яна бясшумна расхінулася, і ён адступіў убок, каб дазволіць Азіфару зазірнуць унутр.
  
  
  Гэта была спальня, сцены і падлога якой былі пакрытыя чырвоным ваўняным дываном, а столь была люстраным, са шкляных блокаў з залатымі і чорнымі пражылкамі, якія прасвечваюць скрозь іх.
  
  
  Ложак была вялізнай з балдахінам на чатырох слупках і чырвонай махрамі па краях, але балдахіна над ёй не было, што дазваляла бесперашкодна любавацца люстраным столлю.
  
  
  На ложку ляжала жанчына. Нават у стане спакою яна выглядала высокай, а яе скура была такой светлай, што, здавалася, ніколі не бачыла дзённага сонца. На ёй быў доўгі белы празрысты пеньюар, які хаваў яе скуру толькі тады, калі празрысты матэрыял складаўся ў зморшчыну. Пеньюар быў расшпілены. Яе доўгія, амаль белыя валасы былі сабраны перад плячом і нядбайна затулялі адну грудзі. Іншыя грудзі былі аголенай, поўнай і увянчанай далікатным ружовым пагоркам. Яна была бландынкай з галавы да ног.
  
  
  Яна ўстала і павольна накіравалася да дзвярэй, не клапоцячыся аб тым, што яе негліжэ было цалкам расшпілена і валаклася за ёй. Яе вочы загарэліся узбуджэннем, а рот прыадкрыўся, агаліўшы ідэальна роўныя лініі зубоў, яна працягнула рукі да Азіфара.
  
  
  "Як бачыш, яна чакала цябе", - сказаў Немераф.
  
  
  Азіфар не мог гаварыць. Затым, адчуваючы, што ў горле перасохла і перасыпалася пяском, ён прахрыпеў: "Дзякуй".
  
  
  "Яна цудоўная, ці не так?" Сказаў Немераф. Цяпер дзяўчына стаяла перад імі - пышная, вабная - яе рукі ўсё яшчэ былі працягнуты да Азіфара.
  
  
  "Паглядзі на гэтыя грудзі", - сказаў Немераф. "Гэтыя ногі. Ты згодны, што яна магла б прымусіць мужчыну забыцца аб клопатах цяжкай пасады?"
  
  
  Зноў, з перасохлым горлам, Азіфар прахрыпеў: "Так".
  
  
  "Яна твая. Яна чакае толькі таго, каб служыць табе. Зрабіць для цябе ўсё, што ты пажадаеш".
  
  
  "Што небудзь?"
  
  
  "Усё, што заўгодна", - холадна сказаў Немераф. "І калі яна табе не спадабаецца, знойдуцца іншыя, якія спадабаюцца". Цяпер ён паглядзеў на жанчыну, упершыню сустрэўшыся з ёй поглядам. Больш праніклівыя вочы, чым у Азіфар, маглі б заўважыць пробліск страху, які прамільгнуў на яе твары, амаль адразу зніклы, і грымасу пагарды і нянавісці на твары Нямерава.
  
  
  Але Азіфар нічога не заўважыў, толькі грудзі, якія запрашаюць яго, і сцёгны, і ногі, якія запрашаюць яго, і расчыненыя рукі, якія клічуць яго. Яго дыханне стала цяжэй, і Немераф нарэшце сказаў: "Я пакіну вас дваіх знаёміцца. Ты павінен паабедаць са мной, мой сябар. На тэрасе ў гадзіну".
  
  
  Затым ён мякка ўпіхнуў Азіфара ў пакой і зачыніў за імі дзверы.
  
  
  Немераф хутка вярнуўся да ліфта і націснуў кнопку з надпісам III.
  
  
  Ліфт зноў адкрыўся ў калідор, ідэнтычны таму, які Немераф толькі што пакінуў, за выключэннем таго, што ў поле зроку былі толькі адны дзверы.
  
  
  Гэтыя дзверы вялі ў анфіладу пакояў, якія былі ўласнымі жылымі памяшканнямі Немерофа, і зараз ён прайшоў праз яе, праз гасціную, праз спальню і ў вялікі пусты кабінет у куце будынка.
  
  
  Ён замкнуў за сабой дзверы, падышоў да вялікай сцянной шафы і расчыніў яе дзверцы.
  
  
  У шафе знаходзіўся 36-цалевы тэлевізійны экран з панэллю кнопак і рэгулятараў на правым баку. Немераф павярнуў адну кружэлку ў становішча 4, а іншы - у становішча А, затым націснуў кнопку.
  
  
  Ён сеў у крэсла з пенапласту, якое адкінулася пад яго вагай. Тэлевізійны экран асвятліўся, збоку ўспыхнуў блакітным колерам, а затым у поле зроку з'явілася выява.
  
  
  Гэта быў Азіфар, які ляжаў аголеным у ложку побач з жанчынай, яго сінявата-чорная скура падкрэслівала гладкую беласць яе цела. Яго рука ляжала ў яе на плячы. Яе левая рука пацягнулася да цела Азіфар. Яе правая рука пацягнулася ўніз, каб падняць нешта з падлогі. Яна вярнулася ў поле зроку, трымаючы маленькі вібратар на батарэйках.
  
  
  Немераф адчуў дрыготку ўзбуджэння. Ён нахіліўся наперад і націснуў кнопку з надпісам "запіс", затым мякка адкінуўся на спінку крэсла, каб паглядзець сваё каханае тэлешоў.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  Рыма адкінуўся на мяккую спінку сядзення вялікага рэактыўнага лайнера. Калі міжнародны аэрапорт імя Джона Ф. Кэнэдзі схаваўся ўдалечыні, за левым паваротам, Рыма скінуў макасіны, выцягнуў ногі, узяў часопіс з насценнай паліцы побач са сваім крэслам і па-над часопісам паглядзеў на сцюардэс.
  
  
  Ён ніколі не разумеў, чаму мужчыны выбіраюць сцюардэс. Яны ўвасаблялі сабой канчатковы трыўмф пластыка ў свеце плоці і крыві. Застаўся толькі адзін крок, каб пераадолець дэгуманізацыю, якую яны ўвасаблялі: робат. І калі адзін з іх быў вынайдзены і выглядаў дастаткова рэальным, першым пакупніком сталі б авіякампаніі, якія прыляпілі б пару 34-B, усмешку ў трыццаць два зубы, і раздавалі іх у праходах сваіх самалётаў.
  
  
  "Я XB-27, ляці за мной. Я XB-27, ляці за мной. Я XB-27, ляці за мной".
  
  
  Рыма назіраў, як адна бландынка-сцюардэса адчытвала пасажыра, які сядзеў у праходзе за тры рады перад Рыма. У пасажыра гарэла цыгарэта; таблічка "не паліць" усё яшчэ была ўключана.
  
  
  Рыма напружыла слых, каб падслухаць.
  
  
  "Прабачце, сэр, вам давядзецца патушыць гэтую цыгарэту".
  
  
  "Я не збіраюся нічога падпальваць", - адказаў мужчына. Ён памахаў цыгарэтай перад дзяўчынай. Ён трымаў яго вялікім пальцам з аднаго боку, указальным і сярэднім - з другога, і ён выкарыстаў яго асветлены канец як указку, калі казаў. Жэст здаўся Рыма знаёмым.
  
  
  "Прабачце, сэр, але вы павінны выконваць правілы, ці мне давядзецца выклікаць пілота". Яна ўсё яшчэ ўсміхалася.
  
  
  "Вось што я вам скажу", - адказаў мужчына. “Вы тэлефануйце пілоту. Вы тэлефануеце ўсім чортавым ваенна-паветраным сілам, калі хочаце. Я палю гэтую цыгарэту”. Гэты голас. Гэта ўскалыхнула нешта ў памяці Рыма. Ён паспрабаваў успомніць, што менавіта.
  
  
  Ён нахіліўся наперад на сваім сядзенні, каб лепш разгледзець профіль мужчыны.
  
  
  Тут няма дапамогі.
  
  
  Гэта быў мужчына сярэдняга росту, хударлявы, з дзіцячым тварам і ў акулярах у рагавой аправе; Рыма ніколі раней не бачыў гэтага твару. Затым мужчына злёгку павярнуўся на сваім сядзенні, адкрыўшы Рыма агляд крыху больш чым на чвэрць, і Рыма заўважыў сёе-тое яшчэ: невялікае ўздуцце рубцовай тканіны вакол вачэй, а калі мужчына працягваў паварочвацца, Рыма ўбачыў тую ж штучна нацягнутую скуру вакол носа.
  
  
  Рыма даведаўся пра гэта. Ён дастаткова часта бачыў гэта на сваёй уласнай асобе. Сляды майстэрства пластычнага хірурга. Кім бы ён ні быў, чалавеку з цыгарэтай змянілі твар.
  
  
  Ён усё яшчэ балбатаў са сцюардэсай. Рыма ўспомніў, чаму ягоны голас здаўся знаёмым. Гэта быў гартанны Нью-Джэрсі, акцэнт, з якім Рыма вырас, пакуль КЮРЭ не прамыла яму горла і не перавучыла яго гаворка на мяккі сярэднеамерыканскі манер, які не прызнае ніякіх папярэднікаў.
  
  
  Мужчына зноў ткнуў кончыкам цыгарэты ў бок сцюардэсы. Дзе Рыма бачыў гэты жэст раней?
  
  
  Сцэна адразу страціла свой патэнцыял уродства, калі згасла лямпачка "Курэнне забаронена".
  
  
  "Вось", - сказаў мужчына, яго голас гучаў рэзка і няправільна, зыходзячы ад гэтага далікатнага асобы з тонкімі рысамі. "Бачыш. Цяпер усё ў парадку".
  
  
  Сцюардэса павярнулася, зірнула на таблічку, слаба ўсміхнулася і пайшла. Мужчына ў крэсле сачыў вачыма за кожным рухам. Яна знікла ў пярэдняй частцы салона, і мужчына расслабіўся, затым агледзеўся праз абодва пляча, а Рыма добрасумленна вызірнуў у акно, назіраючы за адлюстраваннем мужчыны ў шкле.
  
  
  Нарэшце, мужчына затушыў цыгарэту такім штуршком, што яна засталася напалову дагарэлы ў попельніцы на падлакотніку крэсла, устаў і накіраваўся ў салон у задняй частцы самалёта. Рыма задавалася пытаннем, ці разумная псіхалогія забаў на авіялайнеры. Няўжо людзі не задаваліся пытаннем, ці не марнуеш ты занадта шмат часу на браніраванне нумароў і занадта мала на капітальны рамонт рэактыўных рухавікоў? Рыма задавалася пытаннем.
  
  
  Ён вярнуўся да свайго часопіса, спрабуючы засяродзіцца, але голас і жэсты з цыгарэтай працягвалі ўрывацца ў яго думкі. Дзе? Калі? Праз некалькі хвілін бландынка-сцюардэса зноў з'явілася ў праходзе, накіроўваючыся ў хвост самалёта.
  
  
  Рыма паклікаў яе да сябе.
  
  
  "Так, сэр", - сказала яна, нахіляючыся да яго і ўсміхаючыся.
  
  
  Рыма ўсміхнуўся ў адказ. "Той крыкун. З папярэдняй цыгарэтай. Як яго клічуць?"
  
  
  Яна пачала пратэставаць, каб абараніць добрае імя сваіх пасажыраў, але ўсмешка Рыма прымусіла яе перадумаць.
  
  
  "О, гэта містэр Джонсан", - сказала яна.
  
  
  "Джонсан? У яго ёсць імя?"
  
  
  Яна паглядзела на планшэт у сваіх руках.
  
  
  "Насамрэч, у яго іх няма", - сказала яна. "Толькі ініцыялы. П.К. Джонсан".
  
  
  "О", - сказаў Рыма. "Вельмі шкада. Я думаў, што гэта нехта, каго я ведаў. Дзякуй".
  
  
  "Няма за што, сэр". Яна працягвала нахіляцца наперад, зараз бліжэй да мужчыны з цудоўнай усмешкай. "Я магу што-небудзь зрабіць? Хоць што-небудзь, каб вам было зручна?"
  
  
  "Так. Далучайся да мяне ў малітве, каб крылы не адваліліся".
  
  
  Яна выпрасталася, не ўпэўненая, жартуе ён ці не, але ён зноў усміхнуўся, цудоўна цёпла, падумала яна, і яна пайшла задаволеная. Рыма адкінуўся глыбей на падушку.
  
  
  П.К. Джонсан. Гэта нічога не значыла. Такім чынам, чаму яго навучыў КЮРЭ? Калі людзі бяруць выдуманыя імёны, яны звычайна пакідаюць свае ўласныя ініцыялы? Добра. П.К.Дж. Джон П. нешта накшталт. П.К. Рыма ненавідзеў інтэлектуальныя практыкаванні. П.Дж.К.
  
  
  Пі Джэй! Пі Джэй Кені.
  
  
  Канечне. Ён ужо бачыў гэты нумар з цыгарэтай аднойчы, калі арыштоўваў П. Дж. Кені па абвінавачванні ў азартных гульнях.
  
  
  Рыма быў патрульным-навічкам, які праходзіў службу ў раёне Айранбаўнд у Ньюарку. Ён праходзіў міма размешчанай насупраць крамы штаб-кватэры чыйгосьці сацыяльна-спартыўнага клуба - такога, які разрастаўся кожны год выбараў мэра, - і калі ён зазірнуў у ярка асветленае памяшканне, то ўбачыў мужчын, якія сядзяць за сталом і гуляюць у карты, а на стале былі складзеныя горы банкнот і срэбра.
  
  
  Азартныя гульні былі забаронены законам у Нью-Джэрсі, хоць, здавалася, ніхто гэтага не заўважаў. Рыма рабіў тое, што лічыў лепшым.
  
  
  Ён увайшоў у клубныя пакоі і пачакаў, пакуль яго заўважаць.
  
  
  "Прабачце, хлопцы, - сказаў ён з усмешкай, - вам давядзецца закрыць гульню. Або перамесціцеся ў задні пакой, дзе людзі не змогуць убачыць вас з вуліцы".
  
  
  За сталом было шэсць гульцоў. Перад усімі, акрамя аднаго, ляжалі вялікія пачкі грошай. Ён быў высокім, хударлявым мужчынам; яго нос быў расплюшчаны па твары, а над абодвума вачыма відаць былі шнары. На стале перад ім было ўсяго некалькі сінглаў.
  
  
  Астатнія за сталом павярнуліся, каб паглядзець на яго. Ён уважліва прагледзеў свае карты, пасля павольна, пагардліва паглядзеў на Рыма.
  
  
  "Адвалі, дзяцюк", - сказаў ён. У яго голасе не было гумару. Гэта была хрыплая, гартанная вулічная гаворка Нью-Джэрсі.
  
  
  Рыма вырашыў праігнараваць гэта. "Вам давядзецца скончыць гульню, хлопцы", - зноў сказаў ён.
  
  
  "І я сказаў, адвалі".
  
  
  "У вас доўгая мова, містэр", - сказаў Рыма.
  
  
  "У мяне ёсць нешта большае", - сказаў мужчына. Ён устаў, выцягнуў цыгарэту з попельніцы і падышоў да Рыма.
  
  
  Ён устаў перад ім і зноў сказаў: "Адвалі".
  
  
  "Вы арыштаваны".
  
  
  "Так? У чым вас абвінавачваюць?"
  
  
  "Азартныя гульні. І ўмяшанне ў працу афіцэра".
  
  
  "Соні, ты ведаеш, хто я?"
  
  
  "Не, - сказаў Рыма, - і мне ўсё роўна".
  
  
  "Мяне клічуць Кені. І праз сорак восем гадзін я прымушу цябе цягнуць азадак па якім-небудзь нікчэмным участку ў Нігертаўне".
  
  
  "Зрабі гэта сам", - сказаў Рыма. "Але зрабі гэта з турмы. Ты арыштаваны".
  
  
  Затым цыгарэта была накіравана яму ў твар, заціснутая такім чынам паміж вялікім, указальным і сярэднім пальцамі, і гэта падкрэслівала словы Кені.
  
  
  "Ты яшчэ пашкадуеш".
  
  
  У тую ноч ён арыштаваў Кені за азартныя гульні і ўмяшанне ў дзейнасць паліцыянта. Праз сорак восем гадзін Рыма крочыў па сэрцы чорнага гета. Адвакат Пі Джэя Кені адмовіўся ад слухання ў муніцыпальным судзе, і справа была перададзена на разгляд вялікага журы. Больш пра гэта ніхто ніколі не чуў.
  
  
  Рыма ніколі не забываўся пра гэты інцыдэнт. Гэта было адно з першых расчараванняў, з якімі ён сутыкнуўся, калі паспрабаваў дзейнічаць так, нібыта закон быў на вышыні.
  
  
  Пасля пабоішча ў гета Рыма быў абвінавачаны ў забойстве і прыцягнуты да працы ў CURE, пасля таго як быў "пакараны" ў турме штата на электрычным крэсле, які не спрацаваў.
  
  
  Пі Джэй Кені таксама перайшоў да нечага лепшага.
  
  
  Ён стаў добра вядомы ў гангстарскім асяроддзі як прафесійны забойца, якога наймалі ва ўсе бакі. Ён быў галоўным кантрактнікам, чалавекам, які ніколі не прамахваўся.
  
  
  У яго была рэпутацыя, якой пазайздросціў бы ўнівермаг. Ён быў увесь з сябе дзелавы і шанаваў даляр па вышэйшым разрадзе.
  
  
  Паколькі ён быў настолькі добры, яго баяліся, і таму ён ніколі не станавіўся мішэнню ні для аднаго боку, ні для другога ў бандыцкіх войнах, якія перыядычна ахоплівалі краіну.
  
  
  Было вядома, што ў яго працы не было варожасці, ніякай асабістай непрыязнасці. Ён быў проста прафесіяналам. І каманда, якая ведала, што страціла чалавека з-за Пі Джэя Кені, здавалася, не прыняла гэта на свой рахунак. Калі б яны прапанавалі правільную цану, яны маглі б самі наняць яго, каб зраўняць рахунак.
  
  
  Ён адхіліў дзясяткі прапаноў аб'яднаць намаганні з рознымі сем'ямі. Верагодна, ён зрабіў мудра, таму што менавіта яго рэпутацыя бесстаронняга чалавека захавала яму жыццё. Ён не быў партызанам і, такім чынам, не тым чалавекам, за якім партызанам трэба паляваць.
  
  
  Адзін чалавек паспрабаваў гэта аднойчы, пасля таго, як Піджэй заключыў кантракт супраць сына верхавода мафіі. Бандыт спрабаваў зрабіць уражанне на свайго боса. Худ аказаўся мёртвым разам са сваім бацькам, двума братамі, жонкай і дачкой. Усе яны былі парэзаны нажом, як індычкі на Дзень падзякі.
  
  
  Гэта быў апошні раз, калі нехта асабіста пакрыўдзіўся на які-небудзь кантракт, выкананы Пі Джэем Кені. Цяпер яго лічылі майстрам сваёй справы, і ў яго было больш працы, чым ён мог справіцца.
  
  
  Пасля, некалькі месяцаў таму, Сенат правёў расследаванне па факце рэкету. Была выдадзена позва Пі Джэю Кені для дачы паказанняў. Ён знік. Рыма прачытаў пра гэта ў газетах і спадзяваўся, што Кюрэ будзе замешаны, што ў яго будзе шанец расправіцца з Пі Джэем Кені.
  
  
  Але Кюрэ не было, ён гэтага не зрабіў, слуханні ў Сенаце скончыліся, і Пі Джэй Кені застаўся па-за полем зроку.
  
  
  І зараз ён быў тут, з новым тварам, на шляху ў Алжыр. У справаздачы Сміта гаварылася, што многія з галоўных лідэраў мафіі ў краіне накіроўваліся на сустрэчу з баронам Немеравым.
  
  
  Ці былі якія-небудзь сумневы ў тым, што Пі Джэй Кені падарожнічаў з прафесійнай місіяй? Ніхто не адпачываў у Алжыры. Нават алжырцы.
  
  
  Рыма чытаў, пакуль самалёт са свістам ляцеў праз Атлантыку, двойчы мяняючы час сутак.
  
  
  Рыма пачуў крокі ззаду сябе і падняў вочы, калі Кені ішоў па праходзе самалёта, калыхаючыся з боку ў бок, п'яны пасля сямі гадзін запар у бары ў зале чакання.
  
  
  Ён, хістаючыся, дабраўся да свайго месца, цяжка сеў і ваяўніча агледзеўся. Яго вочы сустрэліся з вачыма Рыма, і ён паспрабаваў пільна паглядзець на Рыма зверху ўніз. Ён, нарэшце, здаўся, разгарнуўся і адкінуўся на спінку сядзення.
  
  
  Бялявая сцюардэса выйшла з кабіны пілота і павольна пайшла па праходзе, матаючы галавой з боку ў бок, правяраючы, ці не трэба чаго пасажырам.
  
  
  Рыма пачуў гартанны голас Піджэй. "Ідзі сюды, дзяўчынка".
  
  
  Са свайго месца Рыма ўбачыў, як маладая бландынка падышла да Кені. "Я магу што-небудзь для цябе зрабіць?" - спытала яна, усміхаючыся, жадаючы пакінуць мінулае ў мінулым, як іх вучылі на сёмым уроку ў школе сцюардэс.
  
  
  "Так", - прарычэў Кені. Ён жэстам паклікаў дзяўчыну бліжэй і ціха загаварыў ёй на вуха. Рыма ўбачыў, як яе твар пачырванеў ад збянтэжанасці, а затым, гэтак жа раптоўна, ператварыўся ў маску болю.
  
  
  Піджэй запусціў руку ёй пад спадніцу, і Рыма мог сказаць, што ён сціскае яе плоць. Мусіць, ёй было занадта балюча, каб крычаць.
  
  
  Піджэй засмяяўся і паклаў іншую руку ёй на запясце, затым зноў прыцягнуў яе да сябе. Яе твар усё яшчэ выказваў боль, а яго левая рука ўсё яшчэ працавала ў яе пад спадніцай. Ён зноў загаварыў ёй на вуха, жорстка, злосна, і Рыма ўбачыў, як на яе вачах выступілі слёзы.
  
  
  Ён устаў са свайго месца і прайшоў наперад да месца ля праходу, дзе Пі Джэй Кені трымаў дзяўчыну ў палоне ў сваіх абдымках.
  
  
  "Джонсан", - сказаў ён.
  
  
  Рушыла ўслед паўза, затым Кені паглядзеў праз плячо на Рыма.
  
  
  "Так. Чаго ты хочаш?"
  
  
  "Адпусці дзяўчыну. Нам трэба пагаварыць".
  
  
  "Я не хачу размаўляць", - сказаў ён хрыпла. "Я не хачу адпускаць дзяўчыну".
  
  
  Рыма нахіліўся блізка да твару Кені. "Адпусці гэтую дзяўчынку, ці я сатру гэты шнар з твайго твару і запхну яго табе ў горла".
  
  
  Кені зноў падняў вочы - на гэты раз раздражнёны, а таксама здзіўлены. Ён захістаўся імгненне і адпусціў дзяўчыну.
  
  
  Рыма ўзяў яе рукі ў свае. "Прабачце, міс". Слёзы цяклі па яе твары. "Містэр Джонсан занадта шмат выпіў. Гэта больш не паўторыцца".
  
  
  "Прывітанне ўсім", - паклікаў Кені. "Што значыць "занадта шмат выпіў"?"
  
  
  "Проста закрый твар", - сказаў Рыма. Ён выпусціў рукі дзяўчыны, заспакаяльна сціснуўшы іх, затым глядзеў, як яна павольна сыходзіць па праходзе.
  
  
  Рыма слізгануў міма каленяў Кені і заняў месца побач з ім.
  
  
  "Твая асоба выглядае даволі добра", – сказаў ён.
  
  
  "Так?" Падазрона адказаў Кені. "Твой - не".
  
  
  "Мне трэба даведацца адрас твайго пластычнага хірурга. Можа быць, ён зможа зрабіць мяне такой жа выбітнай, як ты".
  
  
  "Паслухайце, містэр", - сказаў Кені. "Я не ведаю, хто вы і чаго хочаце, але чаму б вам проста не адваліць?"
  
  
  "Я з Немерофа", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так? Хто такі Немераф?"
  
  
  "Не прыкідвайся мілым са мной", - сказаў Рыма. "Ты па-чартоўску добра ведаеш, хто ён. Ён той хлопец, дзеля якога ты адпраўляешся ў гэтае вандраванне".
  
  
  "Прыяцель", - чмыхнуў Кені. "Я цябе не ведаю, і ты мне не падабаешся. Я ўжо мог бы знайсці чыннік зрабіць з табой сёе-тое непрыемнае. А зараз правальвай".
  
  
  “Я б з задавальненнем. За выключэннем таго, што я твой сувязны. Я павінен даставіць цябе да Немероффа. У цэласці і захаванасці. Гэта азначае, што вас не збіла якая-небудзь сцюардэса авіякампаніі і не арыштавала паліцыя аэрапорта за наяўнасць фальшывага пашпарта”.
  
  
  "Як цябе клічуць?" Спытаў Кені.
  
  
  "Роджэр Уіліс".
  
  
  "Я ніколі пра цябе не чуў", - сказаў Кені.
  
  
  "Я чуў пра вас, містэр Кені. Барон таксама чуў. Вось чаму ён паслаў мяне. Зберагчы вас ад непрыемнасцяў".
  
  
  "У вас ёсць якія-небудзь дакументы?" Спытаў Кені.
  
  
  "У маім партфелі".
  
  
  "Дастань гэта", - сказаў Кені.
  
  
  Рыма агледзеўся вакол, затым падняў вочы на кіслародную маску над галавой. Было б прыемна прадэманстраваць Кені, як яна працуе, і перакрыць падачу паветра. Занадта рызыкоўна. Занадта шмат шанцаў, што людзі пройдуць міма.
  
  
  "Ты сапраўды спатыкнуўся", - сказаў Рыма. "Вядома, я адкрыю свой партфель тут, каб кожны цікаўны вырадак у самалёце мог падысці і парыцца ў нашых справах. Туалет. Пяць хвілін. Той, што злева, пакінь шлюз адчыненым."
  
  
  Ён устаў, не чакаючы адказу, перасягнуў праз ногі Кені і вярнуўся на сваё месца.
  
  
  Рыма зірнуў на гадзіннік. Самалёт павінен быў падляцець да месца прызначэння праз некалькі хвілін. Ён хацеў дакладна зразаць час.
  
  
  Праз пяць хвілін Кені ўстаў і накіраваўся да цэнтра самалёта. Рыма кіўнуў яму, калі той праходзіў міма. Ён пачакаў хвіліну, затым устаў і рушыў услед за ім.
  
  
  Кені мыўся ў ракавіны, калі Рыма ўвайшоў у маленькую кабінку, і яго вочы сустрэліся з вачыма Рыма ў люстэрку. На запясце Кені бліснуў метал, і Рыма ўспомніў, што той насіў нож у рукаве.
  
  
  Кені асцярожна прамакнуў твар ручніком з чаркі над ракавінай, зноў надзеў акуляры і павярнуўся да Рыма.
  
  
  "Такім чынам, дзе ваша пасведчанне асобы?" сказаў ён.
  
  
  - Прама тут, - сказаў Рыма. Яго левая рука паднялася, і пазногці падрапалі скуру над левым вокам Кені, разарваўшы тонкую, як папяросная папера, рубцовую тканіну, і па твары Кені пацякла кроў. "Гэта характарызуе мяне як хлопца, якому не падабаецца бачыць, як збіваюць жанчын".
  
  
  "Ублюдак", - прарычэў Кені. Ён рэзка махнуў рукой у бок падлогі; дзяржальня нажа апынулася ў яго руцэ, а затым ён быў накіраваны ў жывот Рыма. "Калі я скончу з табой, яны апазнаюць цябе па маіх ініцыялах на ўнутраным боку твайго жывата".
  
  
  "Ты забываеш Немерафа. Я яго чалавек", - сказаў Рыма.
  
  
  "Да чорта Немероффа. Ён наняў мяне, каб я быў побач, калі я яму спатрэблюся. Ён наняў мяне не для таго, каб мной памыкаў нейкі смаркач".
  
  
  Рыма адступіў, яго аддзялялі ад Кені ўсяго некалькі цаляў.
  
  
  "Гэта які-небудзь спосаб павітаць старога сябра?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Стары сябар, так?" Кені злосна паглядзеў на яго.
  
  
  "Вядома. Мы пазнаёміліся ў Ньюарку. О, можа быць, дзесяць гадоў таму. Хіба ты не памятаеш?"
  
  
  Кені вагаўся. "Не".
  
  
  "Так. Я арыштаваў цябе за азартныя гульні. З-за цябе мяне перавялі з майго ўчастка".
  
  
  Вочы Кені за шкламі ачкоў прыжмурыліся, спрабуючы ўспомніць. Ён успомніў. "Ты коп", - прашыпеў ён. "Чортаў кап. Нядзіўна".
  
  
  "Паглядзі добра, ты, смеццевае вядро. Гэта апошняя асоба, якую ты калі-небудзь убачыш", - сказаў Рыма.
  
  
  Кені зрабіў выпад з нажом, і Рыма слізгануў побач з ударам. Лязо стукнулася аб металічныя дзверы, і сіла ўдару заслізгала лязом уздоўж дзвярэй, пакуль яно не праслізнула ў шчыліну паміж дзвярыма і рамай. Рыма расчыніў дзверы, і ад гэтага руху лязо нажа адламалася, а затым рабром далоні Рыма ўдарыў Кені па твары.
  
  
  Ён адхіснуўся назад, на сядзенне ўнітаза, выпусціўшы дзяржальню нажа. Затым Рыма апынуўся на ім, прасунуўшы руку пад мышку Кені, тыльным бокам далоні націснуўшы Кені ззаду на шыю, падаючы яе наперад, перакрываючы доступ паветра. Ён прымусіў Кені падысці да неглыбокай ракавіны і сунуў у яе галаву. Ён уключаў ваду, пакуль ракавіна не напоўнілася, і трымаў твар Кені пад бруёй вады. У цеснаце малюсенькага пакоя было мала магчымасцяў паварушыцца ці атрымаць рычаг уздзеяння. Рыма сціснуў яго, як ціскамі. Спачатку было булькатанне, затым удары, а затым проста ціхая бязвольнасць.
  
  
  Яго паездка ўжо мела поспех, падумаў Рыма. Пі Джэй Кені. Добра. І гэта можа быць яго пропускам да Нямерава. Пашпарт.
  
  
  Ён залез у кішэню курткі Кені і дастаў яго кашалёк і пашпарт. Усё яшчэ трымаючы Кені ў ракавіне, ён адкрыў пашпарт. Яно было аформлена на імя Джонсана і ўтрымлівала фатаграфію новага Кені - у рагавой аправе, у акулярах сельскага лекара і ўсё такое. Рыма дастаў свой пашпарт з задняй кішэні і сунуў яго ў куртку Кені. Цяпер мерцвяком быў Роджэр Уіліс.
  
  
  Вось і ўсё.
  
  
  Ён выцер твар і валасы Кені ручніком, затым паклаў яго на сядзенне ўнітаза. Цела Кені прывалілася да сцяны. Яго акуляры звісалі толькі з аднаго слухаўкі.
  
  
  Акуляры. Рыма ўзяў іх. Яны спатрэбяцца яму, калі яны будуць правяраць пашпарты. Аправа ў рагавой аправе падманула б любога, асабліва правяраючых пашпарты, для якіх усе асобы ў любым выпадку выглядаюць аднолькава.
  
  
  Ён сабраўся сыходзіць і ўспомніў твар Кені. Нават з пашпартам на імя Роджэра Уіліса хто-небудзь мог даведацца ў ім Кені. Верагодна, тая бландынка-сцюардэса.
  
  
  Сваімі пазногцямі ён паклапаціўся аб тым, каб ніхто ніколі больш не пазнаў Кені.
  
  
  Затым ён вымыў рукі і сунуў акуляры Кені ў кішэню кашулі.
  
  
  Выходзячы з туалета, ён двойчы стукнуў рабром далоні па дзвярных завесах, змяняючы метал, каб пераканацца, што дзверы не адчыняцца ад выпадковага штуршку.
  
  
  Ён быў бы ўжо далёка, перш чым яны знайшлі б цела Пі Джэя Кені.
  
  
  Перш чым хто-небудзь змог бы апазнаць труп Пі Джэя Кені, Рыма скончыў бы з баронам Немерафам і віцэ-прэзідэнтам Азіфарам. Усё мусіць спрацаваць вельмі добра.
  
  
  Рыма вярнуўся па праходзе і, не бачачы сцюардэсы, дастаў з-пад сядзення Кені аташэ-кейс. # 233;
  
  
  Ён вярнуўся на сваё месца якраз у той момант, калі загарэлася лямпачка "прышпіліць рамяні бяспекі".
  
  
  Бландынка прайшла па праходзе, правяраючы рамяні бяспекі. Яна ўсміхнулася Рыма, і ён усміхнуўся ў адказ.
  
  
  Ён задаваўся пытаннем, якім будзе выраз яе асобы пасля таго, як яны прызямляцца і знойдуць цела, якое ляжыць на ўнітазе. Або пазней, калі яны вызначаць, што ён памёр ад утаплення.
  
  
  Магчыма, яна б усміхнулася.
  
  
  Рыма б.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  Барон Ісаак Немэраў разаслаў тэлеграмы з выклікам па ўсім свеце, і людзі з усяго свету падрыхтаваліся прыехаць.
  
  
  Ад вядучых сем'яў амерыканскай мафіі да вядучага вытворцы і пастаўшчыка парнаграфіі ў свеце - японца, які валодаў і кіраваў бардэлямі і заводамі па перапрацоўцы плёнкі ў больш чым пятнаццаці краінах, - яны рыхтаваліся прыехаць. Людзі, якія кантралявалі тысячы акраў зямлі, зараз пераключыліся на вырошчванне маку, падрыхтаваліся прыйсці. З нетраў злачыннасці выйшлі б прафесійныя гульцы, якія валодалі тымі казіно па ўсім свеце, якія, як калісьці чакалася, выцесняць злачынцаў з азартных гульняў. Са Швейцарыі прыехаў бы сямідзесяцідвухгадовы мужчына, чыё імя, верагодна, было невядома ўсім, акрамя Немерофа, які ведаў яго як найвялікшага фальшываманетчыка ў свеце, чалавека, які надрукаваў "квір" літаральна на мільярды долараў і пусціў іх на сусветныя грашовыя рынкі са сваёй швейцарскай -кватэры.
  
  
  Там былі б кантрабандысты, гандляры зброяй, ашуканцы, кіраўнік хеўры выкрадальнікаў каштоўнасцяў.
  
  
  Калі Немераф тэлефанаваў, яны ўсё прыходзілі.
  
  
  І большасць з іх не былі ўпэўненыя, чаму.
  
  
  Нямногія калі-небудзь сустракаліся з ім, чаго і хацеў Немераф, паколькі ён не быў публічным чалавекам.
  
  
  Яго імя не з'яўлялася ў калонках свецкай хронікі, калі ён гэтага не хацеў. Ён не дазваляў, каб пра яго думалі як пра фальшывага рускага двараніна, яшчэ аднаго махляра, які аб'явіў сябе баронам праз тры дні пасля таго, як даведаўся, якім відэльцам карыстацца.
  
  
  Яго даверчыя граматы як двараніна былі бездакорныя. Ён вырашыў пражыць сваё жыццё ў адпаведнасці з адвольнымі стандартамі, якія ён устанавіў для гэтага дваранства.
  
  
  Немераву было сорак шэсць гадоў, ён быў адзіным сынам прыгожай маладой францужанкі і рускага бацькі, чый радавод быў звязаны з Раманавымі і чыя здольнасць да гневу была звязана з казакамі.
  
  
  Юны Айзек нарадзіўся ў Парыжы, і неўзабаве пасля яго нараджэння яго маці памерла пры абставінах, якія можна ахарактарызаваць толькі як падазроныя.
  
  
  Тыя, хто ведаў старога графа Немерафа, ведалі, што ў гэтым не было нічога падазронага. Яго жонка была шлюхай высакароднага паходжання, але, тым не менш, шлюхай, і, выявіўшы, што яму наставілі рогі, Немераў проста атруціў яе.
  
  
  Стану Немероффа амаль не засталося, пра гэта паклапацілася руская рэвалюцыя. Але яго маці пакінула юнаму Ісааку і яго бацьку прыстойную суму грошай, якую яго бацька знаходзіў відавочна няёмкай.
  
  
  Затым стары і хлопчык пачалі жыць жыццём вандроўцаў, бесперапынна вандруючы з года ў год, з адной сталіцы забаў свету ў іншую. І паўсюль былі прыгожыя жанчыны для графа Немерофа, каб забяспечыць яго сродкамі, прынамсі, для імітацыі яго ранейшага ладу жыцця.
  
  
  Юны Айзек зненавідзеў іх, з іх далікатнымі тварамі і алебастравай скурай, з іх найграным, аднолькавым музычным смехам. Ён ненавідзеў іх як супернікаў за каханне свайго бацькі. Больш за ўсё ён зненавідзеў іх, калі ўбачыў, як яны засоўваюць канверты ў кішэні яго бацькі, і ён зненавідзеў выраз твару свайго бацькі, калі ён выявіў канверт і пералічыў наяўныя ў ім, калі яны ехалі ў экіпажы назад у гатэль.
  
  
  Айзеку было восем гадоў, калі ён стаў злодзеем. Ён ужо добра разбіраўся ў асноўных валютах свету: брыльянты былі лепшымі, золата - наступным, іншыя каштоўныя металы, камяні і амерыканскія даляры - крыху пазней.
  
  
  Ён спецыялізаваўся на дыяментах.
  
  
  У той час як ён павінен быў быць у басейна на віле нейкай багатай жанчыны, а яго бацька быў унутры, клапоцячыся пра яе патрэбы; калі ён мог чуць смех і ўздыхі, якія ціха плылі праз акно; ён пакідаў басейн і блукаў па хаце. Шпілька тут. Кальцо там. Брошка. Ён пазбягаў караляў, таму што думаў, што іх адсутнасць будзе занадта хутка заўважана. Ён не думаў аб тым, што будзе рабіць са сваёй здабычай. Ён насіў асколкі ў брытвавым наборы, які захоўваў у сваёй валізцы, і які яго бацька ніколі не адчыняў, лічачы, што ўладанне ім - проста хлапечае манерства.
  
  
  Калі ён быў на некалькі гадоў старэйшы, ён арандаваў сейф у швейцарскім банку і пачаў захоўваць там свае каштоўнасці. Падчас кожнай з іх наступных паездак у Швейцарыю ён вымаў адну з частак, выломліваў каштоўнасці з Опра і прадаваў іх гандляру дыяментамі.
  
  
  Айзеку было ўсяго дванаццаць, але ён ужо быў вышэй за шэсць футаў ростам і, здавалася, рос так хутка, што яго адзенне заўсёды сядзела на ім дрэнна. Ён адчуваў, што яго запясці тырчаць з рукавоў, а шчыкалаткі бачныя з-пад абшэўак, калі ён адправіўся на сустрэчу з першым гандляром дыяментамі ў спісе імёнаў, які ён скапіяваў з тэлефоннай кнігі.
  
  
  Гандляр, дабрадушны на выгляд стары з маржовымі вусамі, паглядзеў на Айзека, на яго выцягнуты, сумны твар, на яго адзенне, якое дрэнна сядзела, гучна засмяяўся і выставіў Айзека са свайго кабінета. Гады праз Айзек купіў фірму, наняў бухгалтараў з адзінай мэтай - знайсці памылкі ў бухгалтарскіх кнігах, і з дапамогай крымінальных і грамадзянскіх пазоваў у судах давёў былога ўладальніка да самагубства.
  
  
  Але яму не давялося ісці далей за другое імя ў сваім спісе, каб знайсці гандляра, які купіў бы яго камяні. Яму заплацілі 10 000 амерыканскіх долараў, адну дзясятую ад кошту бездакорных брыльянтаў. Ён быў шчаслівы атрымаць гэта. Наяўныя паступілі на нумарны банкаўскі рахунак.
  
  
  Да таго часу, калі яму споўнілася чатырнаццаць, ён скраў каштоўнасцяў на суму больш за мільён долараў, і на яго рахунку было больш за сто тысяч амерыканскіх долараў.
  
  
  Яго бацька ўсё яшчэ быў без гроша, усё яшчэ абменьваў свае геніталіі на ежу, усё яшчэ прасіў прабачэння ў Айзека за тое, што не мог забяспечыць яго ўсім, што павінна быць у жыцці маленькага хлопчыка. Айзек толькі ўсміхнуўся.
  
  
  Затым пачалася другая сусветная вайна, і раптоўна стан яго бацькі палепшыўся.
  
  
  Хоць у яго не было ўласных грошай, яго жыццё прайшло ў міжнародным фінансавым асяроддзі, і ў вайне зменлівых саюзаў і закулісных сілавых гульняў доступ да багатага класа быў важны, дастаткова важны для графа Немерофа, каб стаць запатрабаваным чалавекам.
  
  
  Ён стаў пасланцам, перагаворшчыкам, прамоўтэрам для ўсіх бакоў.
  
  
  Ён пастаўляў зброю ў Іспанію, вынаходзячы тэхніку продажу адной і той жа партыі абодвум бакам, а затым пакідаў партыю пасярод поля на роўнай адлегласці ад абодвух лагераў, дазваляючы абодвум бакам змагацца за яе. Ён прадаваў інфармацыю брытанцам; ён арганізаваў дастаўку опіюма ў Еўропу з Кітая; ён меў справу з амерыканскай мафіяй, каб пракрасціся ва ўрад Італіі.
  
  
  А ў 1943 годзе ён памёр ад шырокага кровазліцця ў мозг.
  
  
  Урады абодвух бакоў смуткавалі; яны былі шчыра засмучаныя. Ён быў незаменны; быў здольны зрабіць для ўрадаў тое, чаго ўрады не маглі зрабіць для сябе. Як яго можна было замяніць?
  
  
  Аднак яны не разлічвалі на маладога Айзека. Ён быў добрым вучнем. Ён адсочваў імёны, улада і прыхільнасці людзей, з якімі меў справу яго бацька, і на магіле свайго бацькі, нават калі старога графа закопвалі ў зямлю, ён даў зразумець, што сям'я Немераф ўсё яшчэ будзе весці справы на тым жа старым месцы ў асобе чатырнаццатага. барона Немерафа.
  
  
  Спачатку яны кпілі; ён быў занадта малады. Але па меры таго, як іх праблемы нарасталі і ўскладняліся, у выніку - у роспачы - яны звярнуліся да Айзека. І ён зладзіўся нават лепш, чым яго бацька.
  
  
  Але там, дзе яго бацька здавольваўся працай за наяўныя грошы, за грошы на перадку, Айзек такім не быў. У яго ўжо былі грошы; ён шукаў улады - улады, каб нешта рабіць, будаваць.
  
  
  У абмен на паслугу ён запатрабаваў ад Францыі кантрольную частку хімічнага завода, праца якога мела вырашальнае значэнне для апошніх ваенных дзеянняў і для якога яму ўдалося забяспечыць сыравіну.
  
  
  Ад Нямеччыны ён прыняў у частковае валоданне завод па вытворчасці боепрыпасаў, і яго ўплыў быў настолькі шырока распаўсюджана, што, калі Нямеччына прайграла вайну, саюзнікі не аспрэчвалі яго дамаганні на валоданне.
  
  
  Яго імперыя разрасталася. У дзевятнаццаць гадоў ён быў не толькі шматразовым мільянерам, але і кангламератам, які кантралюе дзясяткі прадпрыемстваў і што валодае ўплывам у мностве іншых.
  
  
  Ён старанна выбіраў гэтыя прадпрыемствы. Хімічная фабрыка ў Францыі ў адзін цудоўны дзень занялася б перапрацоўкай гераіну; фабрыка па вытворчасці боепрыпасаў у Германіі вырабляла б зброю для партызанскіх войн і зброю, якая не паддаецца адсочванню, для тых, хто гатовы заплаціць за гэта кошт.
  
  
  Ім рухала гарачае жаданне ніколі больш не быць бедным і, акрамя таго, валодаць уладай. Уладай, якую не магло паменшыць ніякае нешанцаванне - усё роўна, наколькі доўгае, усё роўна, наколькі смяротнае -. Ён ніколі не апынуўся б у становішчы паўзуна, як яго бацька поўзае перад тымі нафарбаванымі жанчынамі, чые грошы былі здольныя прыкрыць іх павярхоўнасць і глупства. Гэты барон Айзек Немераф ніколі б не прыняў канверт.
  
  
  Яму ніколі не даводзілася. І калі наступіў мір і ўрады больш не мелі патрэбу ў яго ўладзе і ўплыве, ён шукаў новае поле дзейнасці, каб замяніць вайну. Ён абраў злачынства.
  
  
  Ён ніколі больш не стаў бы красці; ён быў вышэй за гэта. Але ён стаў бы амбудсмэнам па барацьбе з міжнароднай злачыннасцю. Калі б была праблема, якую трэба было вырашыць, ён бы яе вырашыў.
  
  
  Калі патрабавалася зброя, ён мог яе вырабіць. Калі патрабаваўся палітычны ўплыў, ён мог яго аказаць. Калі б суддзяў трэба было прымусіць убачыць святло разважлівасці, ён мог бы прывесці ім вельмі важкія прычыны для гэтага. Калі пастаўкі наркотыкаў затрымліваліся з-за перыядычных урадавых рэпрэсій, Немераф мог іх перавозіць.
  
  
  Ён не быў замяшаны ў злачынстве, але ён быў злачынцам. Ён адмовіўся прыняць ярлык злачынцы. Ён сказаў сабе, што ён кіраўнічы аналітык, які прадстаўляе паслугі таму, хто больш заплаціць. І хоць гэта было малаверагодна, ён сказаў сабе, што выканаў бы тую ж працу для любога законна створанага ўрада, які яго наняў.
  
  
  Ён рэдка меў справу з якім-небудзь крымінальным лідэрам напрамую. Але здавалася, што большасць праблем, злучаных са злачыннасцю, так ці інакш апыняліся на стале які-небудзь малавядомай кампаніі ў тым ці іншым горадзе. А за канторкай малады чалавек з яснымі вачыма абяцаў "разабрацца з гэтым", і ўсяго праз некалькі гадзін ён паведамляў свайму кліенту, што "Барон Немераф сказаў, што гэта можа быць у вас" ці "Барон Немераф сказаў зрабіць гэта для вас у якасці ласку ". Гераін паступаў бы ў продаж, выраблялася б зброю, суддзі былі б падкуплены, і злачыннасць працягвалася б гэтак жа гладка, як і раней.
  
  
  Самыя кемлівыя маглі спытаць маладых людзей з яснымі вачыма: "Хто такі гэты барон Немераф?" І маладыя людзі ўсміхнуліся б і нязменна адказалі: "Чалавек, які можа ўсё ўладзіць для вас".
  
  
  Адной са спраў, якія яму было даручана ўладзіць, было месца, дзе хаваўся амерыканскі злачынец, які хаваўся ад судовага пераследу. Ён зрабіў гэта. А потым, на працягу двух месяцаў, яшчэ трое буйных злачынцаў папрасілі яго знайсці ім прытулак. Ён знайшоў.
  
  
  Заходні свет знаходзіўся ў разгары аднаго з перыядычных падаўленняў злачыннасці. Немерава прыйшло ў галаву, што вырашэнне праблемы прыстанішча для злачынцаў магло б стаць тым, што яго мозгу варта было б вывучыць.
  
  
  Затым, аднойчы ўвечары, ён сустрэўся з віцэ-прэзідэнтам Азіфарам у лонданскім ігральным казіно, і ўсе часткі раптоўна ўсталі на свае месцы.
  
  
  Казіно зрабіла так, што Азіфар прайграў, што было яму далёка не па сродках, і Немераф выступіў наперад, каб арганізаваць выплату даўгоў пацеючага халка. Гэта вывела Азіфара на яго арбіту. У дадзены момант ён утрымліваўся там на выпадковыя сродкі і частых жанчын, заўсёды жанчын з магчыма белай скурай.
  
  
  Але Немераф сумняваўся ў здольнасці жанчын назаўжды прывязаць да сябе Азіфара. Тэлевізійныя запісы пасцельных сеансаў віцэ-прэзідэнта былі мерай засцярогі супраць любога намеру Азіфара перагледзець сваё рашэнне.
  
  
  Немераву спатрэбілася шэсць месяцаў, каб распрацаваць план, і яшчэ тры, каб цалкам прыцягнуць Азіфара на свой бок. Схема была простая:
  
  
  Забіце прэзідэнта Дашыці, прызначце прэзідэнтам Азіфара і пастаўце Скамбію пад сцягам злачыннасці.
  
  
  Зараз усё было гатова да адпраўкі, і Нямёраў адправіў 40 тэлеграм:
  
  
  "Неабходна сустрэцца па справе надзвычайнай тэрміновасці. 17 ліпеня, атэль "Стоўнуол", Алжыр. Немераў".
  
  
  І па ўсім свеце, у аддаленых крымінальных колах, былі атрыманы тэлеграмы; мужчыны адмянілі іншыя сустрэчы і пачалі пакаваць чамаданы.
  
  
  І Немераў адправіў сорак першую тэлеграму чалавеку, чыя праца высока рэкамендавала яго. Ён патэлефанаваў яму як за яго навыкі, так і за той уплыў, які яго прысутнасць аказала б на лідэраў Злучаных Штатаў, якія былі схільныя з падазрэннем ставіцца да новых ідэй. Яго сорак першая тэлеграма была адпраўлена ў Джэрсі-Сіці, штат Нью-Джэрсі, П. Дж. Кені.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  Рыма ўвайшоў у вестыбюль гатэля "Стоўнуол". Вестыбюль займаў першыя тры паверхі гатэля і быў увянчаны масіўнай крыштальнай люстрай. Смугласкурыя калідорныя замітусіліся па паверсе, налятаючы на Рыма і яго маленькую сумку, як зграя мух.
  
  
  Ён прагнаў іх прэч і схапіўся за сумку, у якую паклаў аташэ-кейс Пі Джэя Кені. # 233; Кейс.
  
  
  Як ён і чакаў, у яго не ўзнікла праблем на мытні. Клерк зірнуў на пашпарт на імя П.К. Джонсана, кінуў погляд на Рыма, які насіў акуляры ў рагавой аправе ў якасці пасведчання асобы, затым паставіў штамп у пашпарце.
  
  
  Вестыбюль быў пусты, што азначала, што Рыма прыйшоў рана. Калі чаканы натоўп крымінальных аўтарытэтаў ужо прыбыў, вестыбюль быў бы запоўнены мужчынамі са шнарамі ў шаўковых гарнітурах, з белымі гальштукамі і капелюшамі, якія спрабуюць звысоку глядзець адзін на аднаго, спрабуючы ўсталяваць сваю ўласную іерархію значнасці. Але вестыбюль быў пусты.
  
  
  Амаль.
  
  
  На крэсле каля дзвярэй - тварам да стала, чытаючы газету - сядзела маладая жанчына. Яе аранжавая трыкатажная спадніца была занадта кароткай; яна задралася высока на сцягна, і, аглядаючы вестыбюль, Рыма мог бачыць верхавіны яе калготак.
  
  
  У жанчыны былі цёмныя валасы - але каштанавыя, а не чорныя; яе скура таксама была цёмнай, але гэта было адценне загару, а не расы; а яе вочы за вялізнымі акулярамі ў форме савы былі цёмна-зялёнага колеру, які здаваўся амаль незямным на фоне ззяючага ад загару асобы. Замест губной памады яна выкарыстоўвала бялёсы бляск для вуснаў, які быў нейкім дзіка сэксуальным. Яе вочы на імгненне сустрэліся з вачыма Рыма, затым зноў апусціліся на газетную старонку, і слабая ўсмешка зайграла ў кутках яе вуснаў.
  
  
  Рыма неахвотна адвёў вочы і падышоў да стала.
  
  
  Служачы - вусаты, у чырвонай фесцы - рушыў наперад, каб павітаць яго, алейна ўсміхаючыся. Рыма чакаў, што ён будзе гаварыць як Граўча Маркс.
  
  
  Ён зрабіў.
  
  
  "Так, сэр, да вашых паслуг".
  
  
  Рыма казаў гучна, каб лепш чуць дзяўчыну. "Я Пі Джэй Кені. У вас для мяне забраніраваны столік?" У люстэрку за сталом ён убачыў, як вочы дзяўчыны скасавурыліся да яго патыліцы.
  
  
  Клерк прагледзеў спіс імёнаў пад сталом.
  
  
  "О, так, сэр; так, сапраўды; так, мы хочам. Гэты джэнтльмен надоўга затрымаецца?"
  
  
  "Магчыма, джэнтльмен наогул не збіраецца спыняцца. На што падобны пакой?"
  
  
  "О, вельмі добра, сэр".
  
  
  "Так, так, я ведаю. Нумары ў гатэлях заўсёды вельмі добрыя". Ён спадзяваўся, што Пі Джэй Кені казаў менавіта так. "Тут ёсць кандыцыянер?"
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  "Дываны?"
  
  
  "Так, сэр", - сказаў клерк, беспаспяхова спрабуючы схаваць сваё раздражненне крыклівым амерыканцам.
  
  
  "Прабач, калі я цябе раздражняю", - сказаў Рыма, - "але я прывык толькі да лепшага. Лепшыя гатэлі ў Джэрсі-Сіці, штат Нью-Джэрсі. Я нідзе не спыняюся, акрамя як у лепшых".
  
  
  "Гэта самае лепшае, сэр", - сказаў клерк. Ён нахіліўся наперад. "Ваша замова была зроблена баронам Немеравым, і любы сябар барона..." Ён пакінуў прапанову няскончанай і стукнуў срэбным званочкам па стале.
  
  
  "Усё ў парадку", - сказаў Рыма, адмахваючыся рукой. "Проста дай мне ключ".
  
  
  Калі ён падняў вочы, то зноў убачыў жанчыну, якая ўтаропілася яму ў спіну. Ён задавалася пытаннем, цікавіўся Ці яна ім ці тым Пі Джэем Кені, якім ён павінен быў быць. Ён мусіў высветліць.
  
  
  Ён пагнаўся за двума калідорнымі. "Добра, хлопцы, я зраблю гэта сам".
  
  
  "Пакой 2510", - сказаў яму клерк, уручаючы яму латунны ключ з блакітным шкляным упрыгожваннем, прымацаваным да яго ланцужком.
  
  
  "Добра. І калі нешта не так, ты пачуеш аб гэтым", - сказаў Рыма, забіраючы ключ.
  
  
  Замест таго, каб ісці да ліфтаў, ён вярнуўся праз вестыбюль да крэсла, дзе сядзела дзяўчына. Ён спыніўся перад ёй, яго ногі былі ўсяго ў некалькіх цалях ад яе ног, і яна падняла погляд па-над газетай, яе вочы былі збянтэжаныя пад вялікімі круглымі акулярамі.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Прабачце, міс, але я ўпэўнены, што недзе бачыў вас раней".
  
  
  Яна засмяялася. "Я так не думаю", - і апусціла вочы на газету.
  
  
  "Вы заўсёды чытаеце газеты дагары нагамі?" спытаў ён.
  
  
  На яе твары адбіўся шок, але толькі на імгненне. Яна хутка прыйшла ў сябе і холадна сказала: "Гэта не перавернута". Але ўрон быў нанесены. Тое, што яна на імгненне запанікавала, падумаўшы, што газета проста можа быць перавернута, было доказам таго, што так магло быць, што яна яе не чытала. Яна ведала гэта, і Рыма гэта ведаў.
  
  
  Ён зноў усміхнуўся ёй, спрабуючы абяззброіць. "Я ведаю гэта, - сказаў ён, - але я заўсёды так кажу".
  
  
  "Напэўна, гэта ваша дыпламатычная падрыхтоўка ў Джэрсі-Сіці, містэр Кені". Нарэшце яна сказала прапанову добраахвотна. У яе быў вытанчана брытанскі голас - не адрывісты, а мяккі і гартанны, - і Рыма падабалася, як размаўляюць брытанскія жанчыны.
  
  
  "Дыпламатыя Джэрсі-Сіці навучыла мяне адной рэчы", - сказаў ён. "Не аддавай нічога дарма. Ты ведаеш маё імя і родны горад. А я нічога не ведаю пра цябе, акрамя..."
  
  
  "Акрамя?"
  
  
  "За выключэннем таго, што ты цудоўная".
  
  
  Яна ціха засмяялася. "Што ж, тады, у што б там ні стала, мы павінны падтрымліваць баланс сіл. Мяне клічуць Маргарэт Уотэрс, і я з Лондана, і калі вы сапраўды мелі на ўвазе гэты апошні камплімент, вы можаце называць мяне Мэгі ".
  
  
  - Адпачывальнік? - спытаў Рыма.
  
  
  "Археолаг. Хто б стаў праводзіць тут водпуск?"
  
  
  "Людзі з Джэрсі-Сіці".
  
  
  Яна зноў засмяялася. "Ты толькі што зваліўся ў маёй павазе".
  
  
  "Калі ты дазволіш мне пачаставаць цябе вячэрай, я пастараюся пакрыць свае страты. Гэта значыць, калі ў цябе не будзе бурнага спаткання з Рамзесам II".
  
  
  "Ведаеш, - сказала яна, - ты сапраўды значна больш цывілізаваны, чым здаваўся, калі абражаў таго клерка". Яна вымавіла гэта як "цёмны".
  
  
  "Я паглядзеў занадта шмат фільмаў аб гангстарах. Цяпер як наконт той вячэры?"
  
  
  "Я сапраўды пакуль не змог звязацца з Рамзесам. Так што так, чаму б і не? Можа, дамовімся на дзевяць гадзін?"
  
  
  "Выдатна. Тут?"
  
  
  "Насупраць гатэля", - сказала яна.
  
  
  Рыма зноў усміхнуўся ёй зверху ўніз. Ён упершыню заўважыў, што яе бюст ані не горш, чым яе ногі і твар.
  
  
  "Да сустрэчы, Мэгі", - сказаў ён, затым павярнуўся і пайшоў да ліфтаў. Яго паездка ў Алжыр ужо завяршылася поспехам. Дзяўчына была цудоўная. Цяпер ён быў рады, што Чыун не прыйшоў; той бы ўжо паўтараў аб прыхільнасці Рыма да процілеглай падлогі.
  
  
  Ён штурхнуў дзверы ў свой пакой і ступіў на дыван таўшчынёй шэсць цаляў. Уся сцяна акна была шкляной, і, падышоўшы да яе, Рыма ўбачыў увесь Алжыр, які раскінуўся перад ім, ад узгоркаў злева да далёкіх узгоркаў справа. Ён таксама звярнуў увагу на невялікую колькасць агнёў у горадзе ў параўнанні з амерыканскім горадам.
  
  
  Ложак была ўведзена ў падлогу, і Рыма плюхнуўся на матрац. Ён быў першакласным і цвёрдым.
  
  
  Мэбля ў гасцінай кватэры стаяла злева; справа знаходзіўся абедны стол і міні-кухня. Паветра было чыстым і прахалодным дзякуючы кандыцыянеру. Апартаменты былі лепшыя, чым тыя, што ў яго былі ў гатэлі Palazzo ў Нью-Ёрку. Пі Джэй Кені, зямля яму пухам, ухваліў бы.
  
  
  Ён, верагодна, таксама адобрыў бы Мэгі Уотэрс ў дзевяць гадзін.
  
  
  Часам Рыма шкадаваў, што прайшоў такую шырокую падрыхтоўку, таму што ўсе яго першапачатковыя парывы былі мужнымі і правільнымі, але яго імкненне давесці справу да канца саступала месца дысцыпліне, за выключэннем вельмі рэдкіх выпадкаў.
  
  
  Даверся Чыуну, гэтаму старому мучыцелю. Ён прымудрыўся атрымліваць задавальненне ад сэксу, не атрымліваючы ні кроплі задавальнення ад прадчування. Гэта была адна з рэчаў, за якія яму трэба было загладзіць віну, перш чым ён адправіцца на сустрэчу са сваімі продкамі, усімі тымі раннімі майстрамі сінанджа.
  
  
  Рыма зірнуў на гадзіннік. Ён не перавёў іх. Было 1:30 па нью-ёркскім часе. Час тэлефанаваць Сміту.
  
  
  Ён папрасіў аператара гатэля пачаць доўгую працэдуру тэлефоннай размовы з місіс Мартай Кавендыш з-за мяжы ў Секокус, штат Нью-Джэрсі, якая, калі б яна існавала, ніколі б не зразумела, што меркавана з'яўляецца цёткай Рыма Уільямса.
  
  
  Але па меры таго, як рабіўся званок, лінія пераключалася, і ў рэшце рэшт ён трапляў на стол Сміта ў санаторыі Фолкрофт, адкуль адкрываўся від на праліў Лонг-Айленд.
  
  
  Прайшло паўгадзіны, перш чым аператар ператэлефанаваў.
  
  
  На англійскай мове з моцным акцэнтам, які прымусіў Рыма падумаць, што ў яе да рота прыстаўлены скрэмблер, яна сказала: "У нас твая вечарынка".
  
  
  Ён пачуў пстрычку і сказаў: "Прывітанне".
  
  
  "Прывітанне", - раздаўся адваротны цытрынавы голас.
  
  
  "Дзядзька Гары?" Сказаў Рыма. "Гэта твой пляменнік. Я добра дабраўся. Я проста хацеў, каб ты ведаў. Я ў нумары 2510 у гатэлі "Стоўнуол" у Алжыры. Ці павінен я патэлефанаваць цётцы Марце заўтра?"
  
  
  "Так. Патэлефануй ёй апоўдні".
  
  
  "Вядома. Скажы ёй, што са мной усё ў парадку".
  
  
  "Яна хацела б пачуць гэта сама. Патэлефануй заўтра апоўдні і супакой яе".
  
  
  "Нічога, калі я адмяню абвінавачанні?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Запішы іх на свой рахунак у гатэлі", - заныў надтрэснуты голас. "Як прайшла твая паездка?"
  
  
  “Добра. У самалёце быў нейкі смаркаты хлопец. Роджэр Уіліс ці нешта падобнае. Ён трапіў у аварыю”.
  
  
  "Так, я чуў пра гэта. Нейкі час я турбаваўся".
  
  
  "Няма пра што турбавацца", - сказаў Рыма. "Гэта быў проста зусім прыемны палёт для старога Пі-джэя Кені. Паслухай, дзядзька Гары, гэта каштуе грошай. Я патэлефаную заўтра апоўдні. Павітайся з Ч.... з дзядзькам Чарлі ".
  
  
  "Я так і зраблю".
  
  
  "Будзь упэўнены. Ён непакоіцца".
  
  
  "Абавязкова патэлефануй", - сказаў Сміт.
  
  
  Яны абодва павесілі трубкі.
  
  
  Сьміт зразумеў бы, чаму ён ня мог скарыстацца тэлефонам са скрэмблерам. Калі б на лініі было праслухоўванне, выкарыстанне скрэмблера было б больш кампраметуючым, чым усё, што ён мог бы сказаць.
  
  
  Ва ўсякім разе, Сміт ведаў яго гатэль, нумар і псеўданім. Гэта мусіць яго затрымаць. Ён спадзяваўся, што Сміт перадасць паведамленне Чыуну. Стары карэец быў чалавекам неспакойным.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  Рыма стаяў перад гатэлем "Стоўнуол", гледзячы ўздоўж шырокай, чыстай вуліцы Мішле, галоўнай вуліцы горада.
  
  
  Цяжкая спякота, здавалася, пакрыла горад потам. Калі б вільготнасць можна было размеркаваць па ўсім свеце, гэта паклала б канец пустыням і ператварыла іх у фермы. У святле сучасных вулічных ліхтароў, якія навісалі над ім, ён мог бачыць кропелькі вільгаці ў паветры, зіготкія, як малюсенькія дыяменты ў паветры.
  
  
  Рыма прыхінуўся да лёгкай стойкі тварам да фасада гатэля, чакаючы з'яўлення Мэгі. На ім быў белы гарнітур, і яго рукі, як звычайна, былі засунуты ў кішэні пінжака, што парушала лінію яго касцюмаў, але рабіла яго зручным і, такім чынам, на яго думку, каштавала таго.
  
  
  Рыма паглядзеў у бок, калі міма яго, блізка да абочыны, праехала машына, і ён мімаходам заўважыў цёмна-каштанавыя валасы на заднім сядзенні таксі.
  
  
  Ён павярнуўся, каб прасачыць вачыма за таксі. Яно спынілася за пяцьдзесят футаў далей па вуліцы ад яго, пад вулічным ліхтаром. Заднія дзверцы адчыніліся, і адтуль высунулася доўгая нага. Гэта была Мэгі. Ён пазнаў гэтую нагу, доўгі выгіб ад калена да шчыкалаткі. Ён паглядзеў у задняе шкло таксі. Гэта сапраўды была Мэгі. Яна спынілася - не звонку, не ўнутры - і зноў павярнулася, і ён мог бачыць яе выразны профіль праз акно.
  
  
  Яна размаўляла з мужчынам, і нават з адлегласці пяцідзесяці футаў Рыма мог бачыць, што яго твар быў жорсткім і збароджаным маршчынамі, а валасы такімі чорнымі, што здаваліся амаль сінімі, як у коміксах пра Супермэна.
  
  
  Ён уладарна жэстыкуляваў у бок Мэгі, як быццам аддаваў загады, і Рыма ляніва падумаў, хто ён такі. Затым яна падняла да яго рукі ва ўніверсальным сімвале неахвотнай згоды, зноў павярнулася і скончыла выходзіць з таксі. З непрыхаваным захапленнем Рыма разглядаў доўгія ногі, бюст, твар і валасы, гладкую загарэлую скуру. На ёй была кароткая белая сукенка без рукавоў, на кантрасце з якой яе скура здавалася больш цёмнай і здаровай.
  
  
  Яна разгладзіла сукенку на ягадзіцах, разгладжваючы зморшчыны, затым заўважыла, што Рыма назірае за ёй. Яна хуценька зачыніла дзверцы таксі, і яно памчалася. Уключыўшы ўсмешку, яна накіравалася да Рыма.
  
  
  "Прывітанне", - сказала яна хрыпла.
  
  
  "Добры вечар. Я чакаў, што ты будзеш усярэдзіне. Гэта хлопец?"
  
  
  Яна ўсміхнулася. "Не. Мясцовы прадстаўнік Рамзеса II. Прыйшлося сказаць яму, што я сёння ўвечар заняты іншымі справамі".
  
  
  "Табе трэба было прытрымаць таксі".
  
  
  "Мы прагуляемся", - сказала яна. "Сёння цудоўная ноч".
  
  
  "Гэта Алжыр, мілая. Нас абодвух могуць прадаць у белае рабства".
  
  
  "Містэр Кені", - пачала яна.
  
  
  "Пі Джэй". Ён упершыню задумаўся, што азначаюць гэтыя ініцыялы.
  
  
  "Піджэй, - сказала яна, - з табой я ніколькі не хвалююся. Давай прагуляемся".
  
  
  Яна ўзяла яго пад руку і павярнулася, каб пайсці па вуліцы, у напрамку, які аддаляецца ад таксі.
  
  
  "Гэта турыстычны квартал", - радасна сказала яна. "Недалёка адсюль ёсць месцы".
  
  
  "Вядзі, - сказаў ён, - але калі ты завядзеш мяне ва ўстанову, дзе танчаць танец жывата, я страчу да цябе ўсю сваю павагу".
  
  
  "Не дай загінуць".
  
  
  Яна яму падабалася. Было прыемна адчуваць, што яна вісіць у яго на руцэ. У такія моманты, як гэты, ён амаль мог уявіць, што ён рэальны чалавек, а не той, чыё імя і адбіткі пальцаў зніклі з твару зямлі, калі ён сустрэў смерць на падстроеным электрычным крэсле. Не, рэальны чалавек. З мінулым, сучаснасцю і будучыняй, і з прыгожай дзяўчынай пад руку, з якой ён можа падзяліць гэта.
  
  
  Яна яму падабалася. Было б прыемна даведацца, чаму яна зацікавілася ім, кім быў мужчына на заднім сядзенні таксі, што яна ведала аб Немероффе і маючай адбыцца сустрэчы, і калі яму прыйшлося зацягнуць яе ў ложак, каб уздзейнічаць на яе сваёй злой воляй, чаму тады ён быў гатовы пайсці на гэтую ахвяру дзеля дарагога даўніны Сміта і КЮРЭ.
  
  
  Сміт, Сміт, Сміт. ЛЯЧЭННЕ, ЛЯЧЭННЕ, ЛЯЧЭННЕ. Трохразовае ўра і тыгр. Давайце паслухаем гэта для ўсіх прафесійных забойцаў.
  
  
  Рыма Уільямс. Пі Джэй Кені. Лэдзі палкоўніка і Джудзі О'Грэйдзі. Беднаму Пі Джэю проста ніколі не хапала разумнага сэнсу пайсці працаваць на ўрад.
  
  
  Яны павольна ішлі па вуліцы, узяўшыся за рукі, не балбочучы, моўчкі атрымліваючы асалоду ад грамадствам адзін аднаго, як старыя сябры, якія былі ўпэўненыя адзін у адным. Чорны лімузін быў прыпаркаваны на рагу ў сотні футаў наперадзе, і Рыма пачуў, як завёўся яго матор з пранізлівым віскам магутнага стартара.
  
  
  Узбочына была забітая аўтамабілямі, і машына выехала на праезную частку, на якой не было руху, і павольна рушыла па вуліцы ў іх бок. Рыма выпадкова заўважыў машыну. Дзіўна, што ў ім не гарэла святло.
  
  
  Затым яны з Мэгі ішлі па адкрытым участку тратуара, дзе стаяў пажарны гідрант, вулічная палівальная машына і не было прыпаркавана ніводнай машыны, і машына, якая нетаропка ехала па вуліцы, раптам паскорылася.
  
  
  Задняе акно машыны было адчынена з боку тратуара, і перш чым машына пад'ехала да іх, Рыма ўбачыў, як з акна раптам высунуўся адпаліраваны ствол пісталета, які масляніста пабліскваў сінім у святле вулічных ліхтароў. Як быццам гэта адбывалася ў запаволенай здымцы, ён убачыў, як ствол накіраваны ў іх бок.
  
  
  Рыма змяніў кірунак на паўкроку, адштурхнуўшыся назад, яго цела прыціснулася да цела Мэгі, захапляючы яе назад, але утрымліваючы сваё цела паміж ёй і машынай. Затым яны апынуліся на адкрытым месцы, за прыпаркаванай машынай, і Рыма пацягнуў Мэгі за руку ўніз. Адным рухам ён быў на нагах, гатовы адвесці агонь ад Мэгі, ператварыўшы сябе ў мішэнь. Цяпер з машыны, што праязджала, пасыпаліся кулі. Кулі дзясяткамі, тузінамі, дзясяткамі - не зважаючы на Рыма, праносяцца наскрозь, над машынай і пад ёй - у бок Мэгі. Рыма пачуў, як яны з глухім стукам урэзаліся ў прыпаркаваную машыну; ён пачуў, як яны з храбусценнем адскочылі ад каменнай сцяны ззаду іх; і ён пракляў стрэлка за спробу сапсаваць яму вечар.
  
  
  Ён убачыў з акна машыны бліскучую чорную мускулістую руку з аўтаматам; затым ён страціў самавалоданне і пайшоў па тратуары, накіроўваючыся да пярэдняй часткі прыпаркаванай машыны, якая прыкрывала Мэгі, гатовы забрацца на яе капот і дах які праязджае лімузіна.
  
  
  Разгром!
  
  
  Яшчэ адна куля патрапіла ў каменную сцяну ззаду яго, і на гэты раз яна адскочыла ўверх і патрапіла Рыма ў галаву, калі ён рухаўся. Яна збіла яго з ног. Ён убачыў блакітную ўспышку, але болі не адчуў. Усё, пра што ён мог думаць, быў Чіун, які расказваў яму, якім няўмелым ён быў, не прадбачачы простага рыкашэту. Ён прыклаў руку да правай скроні, адчуў цёплую ліпкасць крыві, а затым адчуў боль, нібы Чыун даў яму аплявуху, як быццам у яго адвалілася галава, а затым ён упаў назад, з капота прыпаркаванай машыны, на тратуар побач з Мэгі.
  
  
  Ён прачнуўся, лежачы на спіне на прыемна цвёрдым матрацы.
  
  
  Над ім схілілася дзяўчына. Яна была прыгожай і добра складзенай. Яна адціснула анучу ў місцы з вадой на прыложачным століку і паклала халодную мокрую анучу на яго ныючы лоб.
  
  
  Ён расплюшчыў вочы; дзяўчына загаварыла. У яе быў англійскі акцэнт. "Пі Джэй? З табой усё ў парадку?"
  
  
  "Пі Джэй? ён падумаў. Ён сказаў: "Так, я так думаю. У мяне баліць галава".
  
  
  "Што ж, магчыма". На ёй была белая сукенка, і яна была сапраўды прыгожай, загарэлай, з цёмна-каштанавымі валасамі і яркімі зялёнымі вачыма. Ён спадзяваўся, што яна не проста медсястра. Ён спадзяваўся, што яна была некім, каго ён добра ведаў. Можа быць, жонкай ці сяброўкай.
  
  
  "Што здарылася?" спытаў ён.
  
  
  "Ты не памятаеш?"
  
  
  "Я нічога не памятаю".
  
  
  "Мы ішлі па вуліцы, і нехта стрэліў у цябе. Куля зачапіла тваю скронь".
  
  
  "Хтосьці страляў у мяне?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Навошта камусьці гэта рабіць?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказала яна. "Я думала, ты можаш".
  
  
  "Я нічога не ведаю", - сказаў ён. Ён сеў у ложку, не зважаючы на пульсавалы боль у скроні, і агледзеў пакой. Гэта быў раскошна абстаўлены гасцінічны нумар. Па нейкай прычыне яму стала цікава, хто за гэта плаціць.
  
  
  "Што гэта за месца?" спытаў ён.
  
  
  "Ты дражніш мяне".
  
  
  "Не, я не такі". Яго тон быў шчырым і праўдзівым, і яна ціха адказала: "Гэта гатэль "Стоўнуол" у Алжыры. Твой нумар".
  
  
  "Алжыр?" здзіўлена перапытаў ён. "Што я раблю ў Алжыры?" Ён зрабіў доўгую паўзу, відаць, напружана разважаючы. "Хто я наогул такі?"
  
  
  Яна глядзела на яго цэлых дзесяць секунд. Затым зняла тканіну з яго галавы і агледзела рану.
  
  
  "Здаецца, усё не так ужо дрэнна", - сказала яна. "Усяго толькі невялікая аперацыя па перавязцы".
  
  
  "Ты не адказаў на маё пытанне", - сказаў ён. "Хто я?"
  
  
  "Цябе клічуць Пі Джэй Кені".
  
  
  Для яго гэта нічога не значыла. "І гэта Алжыр?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Што я тут раблю?"
  
  
  "Я не ведаю".
  
  
  Ён зноў агледзеў пакой. Ведаць сваё імя было зусім нядобра, калі толькі да яго не былі прымацаваны якія-небудзь зручныя ручкі памяці. У яго іх не было.
  
  
  "Хто такі Пі Джэй Кені?" спытаў ён.
  
  
  "Так і ёсць".
  
  
  "Не, я не гэта меў на ўвазе. Насамрэч, хто я? Што я раблю? Чым я наогул займаюся?"
  
  
  "Ты сапраўды не ведаеш?"
  
  
  "Не, я не ведаю".
  
  
  Яна ўстала і адышла ад ложка. Ён зноў апусціўся на падушкі. Рэзкія рухі прычынялі некаторы боль, але ён не змог утрымацца, каб злёгку не павярнуцца на падушцы, каб паглядзець, як яна сыходзіць. Яна была цудоўная. Але кім яна была?
  
  
  У ногі ложка яна павярнулася і паглядзела на яго, нахіліўшыся наперад на краі ложка.
  
  
  "Я таксама не ведаю, хто ты", - сказала яна. “Мы толькі што сустрэліся. Але ты ляжы тут, а я агледжуся ў пакоі. Магчыма, я змагу знайсці што-небудзь, што дапаможа. У цябе амнезія”.
  
  
  "Амнезія! Я думаў, гэта проста трук гіпнатызёра".
  
  
  "Не", - сказала яна. “Гэта дастаткова рэальна. Раней я была медсястрой. Я бачыла шмат падобных выпадкаў. На шчасце, звычайна гэта ўсяго толькі пытанне некалькіх гадзін”.
  
  
  Ён ухмыльнуўся. "Я пачакаю, калі ты паабяцаеш застацца са мной".
  
  
  "Я лепш агледжуся", - сказала яна. Яна пачала са скрынь камоды. Яна ўмела перакапала іх, зазіраючы пад і за кожны прадмет адзення, паміж асобнымі прадметамі адзення. Яна памацала ўнутраны бок яго шкарпэтак. Нічога.
  
  
  У ніжняй скрыні яна знайшла спецыяльны кейс. Яна выцягнула яго, паклала на камоду і адкрыла замак. Рыма з цікавасцю назіраў за ёй, захапляючыся яе тэхнікай.
  
  
  Яна злёгку напявала, праглядаючы футарал. Ён мог бачыць, як рухаюцца яе рукі. Што яна рабіла? Гэта прычыняла боль, але ён падняўся на ногі і падышоў да яе.
  
  
  У аташэ-кейсе ляжалі грошы, стосы стодоларавых банкнотаў. Ён мяркуе, што агульная сума складае 25 000 даляраў.
  
  
  "Мне ўжо падабаецца быць Пі Джэем Кені", – сказаў ён.
  
  
  "Тут таксама ёсць тэлеграма", - сказала яна, выцягваючы жоўты лісток.
  
  
  "Прачытай гэта".
  
  
  "Адрасавана Пі Джэю Кені, гатэль Divine, Джэрсі-Сіці, Нью-Джэрсі "Зарэгіструйцеся ў гатэлі Stonewall. Вам забраніраваны нумар. Спадзяемся на плённыя дзелавыя адносіны. Немераф".
  
  
  "Хто такі Немераф?"
  
  
  Яна вагалася, усяго на долю секунды даўжэй, чым трэба было. "Я не ведаю", - сказала яна. "Але, магчыма, ты тут з-за яго".
  
  
  Яна адышла ад яго і адкрыла яго шафу, каб прагледзець яго вопратку. Ён пайшоў за ёй; затым краем вока ўбачыў сваё адлюстраванне ў люстэрку. Ён павярнуўся і паглядзеў у люстэрка.
  
  
  На яго глядзеў твар незнаёмца. Дрэнны твар. Не толькі выродліва якая выглядае рана на скроні, але і нешта яшчэ. Яго валасы былі коратка падстрыжаныя і хвалістыя. Яго вочы глядзелі жорстка і бязлітасна; вусны былі доўгімі і тонкімі. Твар выглядаў так, як быццам гэта была скура паверх касцей, як быццам плоці не было. Пі Джэй Кені не быў прыемным чалавекам. Ён ведаў гэта.
  
  
  Ён нахіліўся да люстэрка, узіраючыся больш уважліва. Там было і нешта яшчэ. Ён паднёс кончыкі пальцаў да скулы. Скура была крыху занадта тонкай, як быццам яе туга нацягнулі. У кутках яго вачэй скура была такой жа навобмацак. Пластычная аперацыя. Ён ведаў гэта. Без сумневу, ён ведаў гэта.
  
  
  Яна скончыла агляд шафы і назірала за ім, пакуль ён вывучаў свой твар.
  
  
  "Ну?" спытала яна з гумарам у голасе. "Ты прайшоў?"
  
  
  "Гэта дзіўна. Глядзіш на сябе і бачыш незнаёмца. Ты што-небудзь знайшла?" - Спытаў ён, збянтэжана ківаючы галавой і вяртаючыся да ложка.
  
  
  Яна рушыла ўслед за ім, апусціўшы руку, схаваная ад старонніх вачэй. Ён сеў на ложак, а яна ўстала перад ім.
  
  
  "Толькі гэта", - сказала яна.
  
  
  Яна працягнула да яго руку. У ёй быў штылет. Ён мог сказаць, што лязо было вострым, як брытва.
  
  
  Ён узяў у яе нож і паклаў сабе на далонь. Ён быў васьмі цаляў у даўжыню, і ў ім адчуваўся прафесіяналізм, але гэтае адчуванне здавалася яму чужым. Ён пакруціў яго ў руцэ, гледзячы на дзве вострыя, як брытва, бакі ляза, перавярнуў яго - спачатку дзяржальню, затым лязо, затым зноў дзяржальню, а затым, не задумваючыся, падняў яго над галавой і запусціў у драўляныя дзверы гатэля.
  
  
  Нож зрабіў адзін лянівы паўзварот, праляцеўшы праз пакой, а затым ударыў у дзверы на вышыні грудзей вастрыём наперад і прарваў тонкую фанерную ашалёўку полай дзвярэй, пагрузіўшыся на два цалі ўглыб па лязе, перш чым спыніцца. Ён вісеў там, умураваны, яго ручка злёгку ўздрыгвала.
  
  
  Дзяўчына паглядзела на яго, потым зноў перавяла позірк на яго. Ён назіраў за нажом, пакуль той не перастаў вібраваць, затым усміхнуўся ёй.
  
  
  "Нарэшце, - сказаў ён, - я ведаю, хто я".
  
  
  "О?"
  
  
  "Так. Я кідальнік нажоў у чортавым цырку. Я нават не ведаю, як у мяне гэта атрымалася ".
  
  
  Дзяўчына села на край ложка, і яе сукенка задралася на сцёгнах, агаліўшы большую частку точаных, добра загарэлых ног. Яна ўзяла свае рукі ў яго.
  
  
  "Відавочна, - сказала яна, - што толькі гэты Немераф, кім бы ён ні быў, зможа ўсталяваць вашу асобу. Я збіраюся выйсці на некалькі хвілін і паглядзець, ці змагу я даведацца што-небудзь пра Немероф. Хто ён. Дзе ён. Тады мы зможам вырашыць, што рабіць." Яна пяшчотна сціснула яго рукі. "З табой усё будзе ў парадку на працягу некалькіх хвілін?"
  
  
  "Без цябе? Я не ведаю".
  
  
  Яна нахілілася наперад і пацалавала яго ў пераноссе. "Я загладжу сваю віну перад табой, калі вярнуся", - сказала яна.
  
  
  "Тады паспяшайся".
  
  
  "Я так і зраблю". Затым яна ўскочыла на ногі і выйшла за дзверы, шчыльна зачыніўшы яе за сабой, і калі дзверы зачыніліся, нож зноў задрыжаў, а ён ляжаў там, гледзячы на ??яго, задаючыся пытаннем, што ж ён за чалавек, калі здольны так кідаць нож.
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  Мэгі Уотэрс нецярпліва ткнула ў кнопку ліфта і, чакаючы, нервова пастуквала падэшвай белай туфлі на высокім абцасе па цяжкім бэжавым дывановым пакрыцці ў калідоры дваццаць пятага паверха гатэля "Стоўнуол".
  
  
  Прайшло, як здалося, бясконца шмат часу, ліфт прыехаў, адкрыўся, і Мэгі ўвайшла. Яна спусцілася на дванаццаты паверх і ключом з сумачкі адчыніла дзверы нумара 1227.
  
  
  Яна агледзела пакой, якая цяпер здавалася ёй агіднай пасля таго, як яна пабывала ў пакоі Рыма. Яе пакой быў падобны на нумар у танным матэлі ў Алабаме, з лінолеўмнымі падлогамі, тонкімі шторамі і мэбляй, аздобленай лушчаком. Яна зачыніла за сабой дзверы, шчыльна прыціснуўшы яе да сябе, бо заўважыла, што яна была перакошана і затрымалася, незачыненая, у волкасці, якая насычала залы ніжніх паверхаў Каменнай сцяны.
  
  
  Апынуўшыся ўнутры, яна падышла да тэлефона і набрала чатыры кароткія лічбы.
  
  
  "Так", - адказаў голас. Гэта быў брытанскі мужчынскі голас, які прафесійна сумаваў, і па нейкай прычыне ён раздражняў яе гэтак жа моцна, як і яе пакой. Сонца сапраўды садзілася над імперыяй. Разумныя людзі падрыхтаваліся б да ночы. Брытанцы мелі занадта шмат традыцый, каб быць разумнымі. Яны ішлі далей, бесклапотныя, і кожны паводзіў сябе так, нібы ён быў каралём Артурам.
  
  
  "Мэгі слухае", - сказала яна.
  
  
  "О, так", - сказаў мужчына. "Што новага? Як пажывае твой хлопец?"
  
  
  "Бойфрэнд атрымаў кулю ў галаву", - сказала яна, жудасна задаволеная тым, што перабольшвае значэнне справы, каб убачыць, якую рэакцыю яна можа выклікаць у мужчыны на іншым канцы провада.
  
  
  "О", - сказаў ён.
  
  
  Яна падціснула вусны. "Але з ім усё ў парадку", - сказала яна пасля паўзы. “Проста цялесная рана. Цяпер, чорт вазьмі, ён пакутуе на амнезію. Ён не ведае, хто ён такі”.
  
  
  "Я кажу, гэта цікава. А як наконт Немерофа?"
  
  
  "Ён ніколі аб ім не чуў. Я прымерыў гэтае імя на памер".
  
  
  "Пікантны паварот справы, ці не так?" - сказаў мужчына. "Барон наймае прафесійнага забойцу, і зараз забойца не толькі не ведае барона, ён нават не ведае, што ён забойца".
  
  
  Калі б ён усміхнуўся, яна падумала, што памерла б.
  
  
  Ён усміхнуўся.
  
  
  "Так", - сказала яна. "Вельмі пікантна".
  
  
  "Так, сапраўды", - сказаў ён.
  
  
  "Так, сапраўды", - як папугай паўтарыла яна. "Але што адбудзецца, калі Немераф прыйдзе за ім?"
  
  
  "Што ж, мая дарагая, гэта цалкам можа стаць тваёй першай стравай у кампаніі барона". Ён зноў усміхнуўся. "Ты можаш выдаць сябе за асабістую медсястру Пі Джэя Кені. Не хацела б ты пагуляць з ім у медсястру?" - спытаў ён, яго голас памякчэў у гутарковым эквіваленце ўхмылкі.
  
  
  "Я б выказала здагадку, - холадна сказала яна, - што было б больш бяспечна гуляць ролю медсястры з ім, чым з табой. У яго, верагодна, няма дозы".
  
  
  Голас мужчыны злёгку завагаўся. "Гэта было пры выкананні службовых абавязкаў, Мэгі".
  
  
  "Дзіўна, як ты заўсёды натыкаешся на шлюх па пяці шылінгаў пры выкананні службовых абавязкаў. Лепшы агент сакрэтнай службы яе вялікасці". Гэта было абвінавачанне.
  
  
  "Небяспекі прафесіі", - сказаў ён. "Вы не павінны забываць, што маё замяшанне дало вам магчымасць выканаць гэтую місію і стварыць сваю ўласную рэпутацыю".
  
  
  "Мне падзякаваць цябе ці тваю шлюху?"
  
  
  "Ва падзяках няма неабходнасці", - сказаў ён. "У любым выпадку, паглядзі, ці зможаш ты звязацца з Немерафам праз Пі Джэя Кені. План Скамбія павінен быць спынены любой цаной. Спыніце Немероффа. І калі гэта здасца немагчымым ..."
  
  
  "Так?"
  
  
  "Калі гэта здасца немагчымым, - паўтарыў ён, - забіце Пі Джэя Кені".
  
  
  Яна імгненне не адказвала, і ён працягнуў: "Калі да яго вернецца памяць, а гэта адбудзецца, ён заб'е цябе праз хвіліну. Ён злосны стрыманы маньяк з нажом. Калі табе трэба, забі яго перш, чым ён заб'е цябе. Не вагаючыся ". Затым ён сказаў: "О, я хацеў бы займацца гэтай справай замест цябе".
  
  
  "Я б таксама хацела, каб ты быў такім", - сказала яна.
  
  
  "На жаль… мой фізічны стан..." Ён пакінуў астатнюю частку прапановы нявыказанай.
  
  
  "Уяві сабе", - сказала яна. "Сакрэтная служба залегла на дно з-за бавоўны".
  
  
  "Да чорта службу". Ён сарданічна ўсміхнуўся. "Я залёг на дно".
  
  
  "Ты заўсёды залягаеш на дно", - сказала яна. "Та-та-та. Не забудзься свой пеніцылін".
  
  
  "Будзь асцярожны", - сказаў ён. "Помні, гэта важна. Стаўкі смяротныя. Міжнародная злачынная імперыя знаходзіцца на валаску. Нішто не можа быць важней, чым спыніць злоснага барона Немерофа і яго гнюсны план. Нішто. Ні тваё жыццё. Ні маё. Не..."
  
  
  "Зберажы гэта для сваёй наступнай кнігі", - сказала яна і павесіла трубку.
  
  
  Яна глядзела на тэлефон доўгую хвіліну пасля таго, як паклала яго на месца, затым паціснула плячыма і накіравалася назад да дзвярэй. Добра. Да д'ябла ўсё гэта. Яна была агентам, і яна рабіла тое, што ёй казаў яе бос. У яе прафесіі не было месца эмоцыям.
  
  
  Але пра сябе яна ўсміхнулася. Ёй спадабалася перспектыва зазірнуць да Пі Джэю Кені, і яна з нецярпеннем чакала магчымасці пагуляць з ім у медсястру.
  
  
  І будзь пракляты галоўны агент Вялікабрытаніі. Няхай яго наступная доза апынецца смяротнай.
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  Доктар Гаральд В. Сміт павярнуўся ў сваім верціцца крэсле, вывучыў вады праліва Лонг-Айленд і пашкадаваў сябе.
  
  
  Рыма спазняўся. Ён павінен быў патэлефанаваць апоўдні. Ён зірнуў на гадзіннік. Дзве гадзіны таму. Дзве гадзіны ў КЮРЭ маглі здацца вечнасцю. Пяць хвілін знаёмства з Рыма Уільямсам могуць здацца вечнасцю.
  
  
  Ён мог бы здагадацца, што мудры вырадак не патэлефануе. Чаму Рыма Уільямс павінен быў быць мудрым хлопцам?
  
  
  Чаму ён павінен быў працаваць на доктара Гаральда У. Сміта?
  
  
  Чаму Сміт павінен быў запусціць CURE? Чаму павінна было існаваць CURE?
  
  
  Божа, як мне шкада мяне, падумаў ён, працягваючы задаваць сабе незнаёмыя пытанні, пытанні, над якімі ён па-сапраўднаму не задумваўся за тыя гады, што ўзначальваў самую сакрэтную арганізацыю краіны.
  
  
  Сьміт быў тыповым бюракратам. Калі б яму далі заданне лімітавай дурасці, ён выканаў бы яго ўмела. Ён не стаў бы турбавацца аб яго прыроджанай дурасці.
  
  
  Вядома, ён быў непераўзыдзеным бюракратам, але з адным адрозненнем. Па-першае, ён быў разумны. Па-другое, ён быў сумленны. Па-трэцяе, ён быў абсалютным патрыётам.
  
  
  Патрыятызм часам быў апошнім прыстанішчам нягоднікаў, якія хаваліся, заварочваючыся ў сьцяг. Але Сміт павярнуўся вакол сцяга, каб абараніць яго. Такім чынам, просты факт складаўся ў тым, што, калі прэзідэнт вынес рашэнне аб неабходнасці лячэння ў дужанні з беззаконнем, ва ўрадзе быў толькі адзін чалавек з досведам працы, сумленнасцю, патрыятызмам, навыкамі шпіянажу, адміністрацыйным ноў-хаў, каб кіраваць ім. доктар Гаральд В. Сміт.
  
  
  І гэта было шмат гадоў таму, і вось ён быў блізкі да пенсійнага ўзросту, але цяпер ён ведаў, што пенсіі ніколі не будзе, яго дзеці ўжо выраслі, а ён прапусціў іх дзяцінства, і яму было адмоўлена нават у звычайным для наравістага бацькі праве сказаць сваім ужо дарослым дзецям, што ж, так яно і было, і менавіта таму я не мог быць там. Нават у гэтым яму было адмоўлена.
  
  
  Свядомым намаганнем волі ён выкінуў з галавы ўвесь ком абурэння. Цяпер яго праблема заключалася ў тым, дзе быў Рыма?
  
  
  Ён не тэлефанаваў з Алжыра, і, нягледзячы на ягоныя выхадкі, прапусціць рэгістрацыю было тым, чаго Рыма не рабіў. Нейкім чынам нават праз тоўсты чэрап Рыма пранікла, што прапушчаны званок можа справакаваць цэлую серыю падзей і дзеянняў, якія, аднойчы пачаўшыся, будзе немагчыма адмяніць. Таму ён заўсёды тэлефанаваў. Але сёння ён гэтага не зрабіў, і ён спазніўся на дзве гадзіны.
  
  
  Гэта значыла непрыемнасці. Сміт не верыў у здольнасць сакрэтных агенцтваў іншых краін спыніць Немерафа. Ён разглядаў гэта як заданне КЮРЭ, як праблему Амерыкі. Ён прызначыў сваёй галоўнай зброяй Рыма Уільямса і даў яму свабоду дзеянняў, спадзяючыся, што гэтая свабода будзе выкарыстана для забойства Немерофа.
  
  
  Імя Немероффа занадта шмат разоў з'яўлялася ў крымінальных кампутарах КЮРЭ, і Сміт, верагодна, лепш, чым хто-небудзь іншы ў свеце, меў дакладнае ўяўленне пра ўсе маштабы незаконнага ўплыву барона. Міру было б лепш пазбавіцца ад яго. А Скамбіі было б лепш без яе схільнага да забойстваў віцэ-прэзідэнта Азіфара.
  
  
  Ён спадзяваўся, што гэтае рашэнне прыйдзе ў галаву Ўільямсу. Але цяпер, калі хвіліны ператварыліся ў гадзіннік, а Рыма не тэлефанаваў, ён пачаў турбавацца, што нейкім чынам рашэнне стала часткай праблемы.
  
  
  Ён яшчэ некалькі хвілін глядзеў на воды праліва, потым падняў тэлефонную трубку і даў свайму сакратару нумар, па якім трэба патэлефанаваць.
  
  
  Праз некалькі хвілін раздаўся званок. Ён падняў трубку, гатовы дзеля дабра сваёй краіны аказаць непрыемную паслугу.
  
  
  "Прывітанне, Чыун. Гэта доктар Сміт".
  
  
  "Так", - сказаў Чарн. Колькі разоў Сміт гаварыў з ім па тэлефоне; колькі разоў Чиун адказваў проста "так"? Гэта было падобна на размову са сцяной.
  
  
  "Я нічога не чуў ад вашага студэнта", - сказаў Сміт.
  
  
  "Я таксама".
  
  
  "Ён прапусціў сваю дзённую рэгістрацыю".
  
  
  "Гэта відавочна, калі вы пра яго нічога не чулі", – сказаў Чыун.
  
  
  "У якім ён быў настроі, калі сыходзіў?"
  
  
  "Калі ты маеш на ўвазе, ці збег ён ад цябе, то адказ - не".
  
  
  "Вы ўпэўнены?" Спытаў Сміт.
  
  
  "Я ўпэўнены", – сказаў Чыун. "Я паведаміў яму аб вялікай гонару, якая неўзабаве будзе аказана яму. Цяпер ён не збег бы".
  
  
  "Можа быць, ён дзе-небудзь напіўся?" Выказаў здагадку Сміт.
  
  
  "Я думаю, што не", – выказаў здагадку Чіун.
  
  
  І затым, паколькі ім абодвум проста не было чаго сказаць, кожны павесіў трубку. Ніводзін не падумаў развітацца.
  
  
  Сьміт націснуў на слухаўку пальцам, потым зноў патэлефанаваў свайму сакратару. На працягу хвіліны ён прывёў у дзеянне працэдуры, каб неўзаметку праверыць месцазнаходжанне Пі Джэя Кені, які быў зарэгістраваны ў гатэлі Stonewall у Алжыры.
  
  
  Сонца пачало апускацца за праліў, калі прыйшоў адказ. Містэр Пі Джэй Кені ўсё яшчэ зарэгістраваны ў гатэлі Stonewall у Алжыры. Напярэдадні вечарам ён быў паранены ў выніку нейкага інцыдэнту са стральбой. Ступень яго траўмаў невядомая, паколькі ніводны лекар не быў выкліканы, і ён яшчэ не пакінуў сваю палату.
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Сміт. Затым сам, без свайго сакратара, набраў нумар гатэля "Палацо" у Нью-Йорку. Ён павінен параіцца з Чыўном.
  
  
  Адказаў аператар гатэля.
  
  
  "Пакой адзінаццаць-адзінаццаць", - сказаў Сміт.
  
  
  Аператар імгненне вагаўся, затым Сміт пачуў, як зазваніў тэлефон.
  
  
  "Стойка рэгістрацыі", - раздаўся мужчынскі голас.
  
  
  "Я папрасіў пакой Адзінаццаць-адзінаццаць", - сказаў Сміт, раздражненне прасочвалася з яго голасу.
  
  
  "З кім вы хацелі пагаварыць?" - спытаў клерк.
  
  
  "Містэр Парк. Пажылы джэнтльмен з Усходу".
  
  
  "Прабачце, сэр, але містэр Пак пакінуў паведамленне, што яго не будзе некалькі дзён".
  
  
  "У яго ёсць? Ён сказаў, куды накіроўваецца?"
  
  
  "Насамрэч, ён так і зрабіў. Ён сказаў, што збіраецца ў Алжыр".
  
  
  "Дзякуй", - павольна вымавіў Сміт і павесіў трубку. Ну вось і ўсё. Рыма патэлефанаваў Чыуну, сказаў яму, што яму патрэбна дапамога, і Чыун быў у дарозе. Нічога не застанецца, як чакаць.
  
  
  А за стойкай рэгістрацыі гатэля Palazzo малады светлавалосы клерк паглядзеў у карыя вочы зморшчанага пажылога азіята, які ўсміхнуўся яму.
  
  
  "Вы аказалі мне самыя каштоўныя паслугі", – сказаў Чыун.
  
  
  "Было прыемна абслужыць вас", - сказаў клерк.
  
  
  "Не менш прыемна сустрэць слугу, які разумее, што яго функцыя - прыслугоўваць", - сказаў Чыун. "Вы забраніравалі мне білет на самалёт?"
  
  
  "Так".
  
  
  "І мае валізкі на параходзе даставяць у аэрапорт своечасова?"
  
  
  "Так".
  
  
  "І мяне чакае таксі?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Вы сапраўды добра папрацавалі", – сказаў Чыун. "Я павінен выказаць вам сваю ўдзячнасць".
  
  
  "Не, сэр", - сказаў клерк, махнуўшы рукой Чыуну, у руцэ якога чароўнай выявай з'явіўся маленькі кашалёк з грашыма. «Не, сэр. Проста выконваю сваю працу, - сказаў ён, жадаючы, каб гэта не было палітыкай гатэля і каб ён мог прыняць любыя чаявыя, якія гэты багаты стары псіх збіраўся навязаць яму.
  
  
  Чыун вагаўся.
  
  
  "Не, сэр", - зноў сказаў клерк, на гэты раз менш энергічна.
  
  
  Чыун зноў зашчоўкнуў кашалёк. "Як пажадаеш", - сказаў ён, адчуваючы сябе даволі добра з гэтай нагоды. Зэканомленая чвэрць - гэта заробленая чвэрць.
  
  
  Праз дзве гадзіны Чыун з пашпартам на імя К.Х. Парку быў на борце рэактыўнага лайнера, які накіроўваўся ў Алжыр. Ён спакойна сядзеў у крэсле каля акна, гледзячы на ??яркія пасляпаўднёвыя аблокі. Здавалася, усё яго жыццё было выдаткавана на выкананне даручэнняў. Як зараз. Перасекчы палову зямлі, каб адчытаць Рыма за тое, што ён не патэлефанаваў своечасова.
  
  
  Чіуну толькі мімалётна прыйшло ў галаву, што ў Рыма, магчыма, нейкія непрыемнасці. Ён адкінуў гэтую думку так жа хутка, як яна прыйшла. У рэшце рэшт, хіба Рыма не быў увасабленнем Шывы, Разбуральніка? Хіба ён не быў вучнем Чыуна? Хіба ён не стаў бы аднойчы Майстрам Сінанджу? Што можа здарыцца з такім чалавекам?
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  Чалавек, які думаў, што ён Пі Джэй Кені, наогул нічога не мог успомніць са свайго мінулага. Нават калі б і памятаў, ён быў упэўнены, што гэта было б далёка не так прыемна, як яго сапраўднае.
  
  
  Ён праверыў свой кашалёк напярэдадні ўвечар, калі ангелькі не было ў нумары. У ім было 4000 долараў. За выключэннем пашпарта, аформленага на імя П.К. Джонсана, які, відавочна, быў фальшывым, у яго не было ніякіх дакументаў, ніякіх указанняў на тое, кім ці чым быў ПІ Джэй Кені, ніякіх падстаў для таго, каб нехта страляў у яго. Проста тэлеграма ад барона Немерафа, кім бы ён ні быў.
  
  
  Потым вярнулася ангелька, і ён страціў усякую цікавасць да Немераф. Яна была Мэгі Уотэрс, яна была брытанскім археолагам, ён падчапіў яе ў вестыбюлі гатэля, і яна, здавалася, думала, што ў яе ёсць нейкія абавязацельствы заняцца з ім любоўю. Як і ўсе ангельцы, яна выканала свой абавязак.
  
  
  Ён таксама. Зноў і зноў. Усю ноч. На другі дзень. Зноў і зноў. Пі Джэй Кені, кім бы ён ні быў, быў сапраўдным мужчынам. Ён ведаў трукі, якіх яна ніколі раней не бачыла; што рабіць з яго пальцамі, вуснамі і каленамі, якія ператваралі яе ў жэле, у лепятлівую нячуласць; што ўзносіла яе да вяршыняў задавальнення, якія былі невыносна інтэнсіўнымі. А потым ён зрабіў іх яшчэ больш інтэнсіўнымі.
  
  
  Ён навучыў яе новай позе, званай Ёкагама ЙоЙо, і новай тэхніцы, званай ластаўка Капістрана, і адмаўляў, што даведаўся пра іх з амерыканскай кнігі пад назвай "Ачуццёвы перакрут".
  
  
  "Супакойся і прадаўжай працаваць", - сказаў ён.
  
  
  Так яна працавала. Ўінстан Чэрчыль, падумаў ён, ганарыўся б ёю.
  
  
  Яны паснедалі ў ложку, паабедалі ў ложку і былі на шляху да вячэры ў ложку.
  
  
  "Такога ніколі не было", - сказала яна.
  
  
  "Я не ведаю, ці было калі-небудзь так ці не", - сказаў ён. "Але я сумняваюся ў гэтым".
  
  
  "Цяпер я ведаю, што ты не ўмееш кідаць нажы".
  
  
  "Хто я?" - спытаў ён.
  
  
  Яна наблізіла твар да яго вуха і расказала яму.
  
  
  "Можа быць, гэта проста маё хобі", - сказаў ён. "Можа быць, кіданне нажоў - мая прафесія".
  
  
  "Тады вы займаецеся не тым рамяством", - сказала яна.
  
  
  "Магу я назваць ваша імя ў якасці рэкамендацыі?" спытаў ён.
  
  
  "Ён табе ніколі не спатрэбіцца".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў ён і накрыў яе вусны сваімі.
  
  
  Затым дзверы расчыніліся, як быццам яна і не была зачыненая. У дзвярным праёме стаяў чарнаскуры гігант, апрануты ў панталоны і камізэлька без кашулі. З яго мускулаў капалі мускулы. Ён быў ростам шэсць футаў пяць цаляў і важыў па меншай меры 250 фунтаў. Чырвоная феска на яго галаве рабіла яго яшчэ вышэйшым; паўабаронцы двойчы падумалі б, перш чым атакаваць яго.
  
  
  Ён стаяў у дзвярным праёме, выпуклы згустак бліскучай чорнай сілы, яго белыя вочы ззялі на цёмным твары, абыякава гледзячы на Рыма і Мэгі.
  
  
  Рыма перавярнуўся на спіну і паглядзеў на яго, пакуль Мэгі нацягвала на сябе прасціну. Затым Рыма сказаў:
  
  
  "Ты здзейсніў памылку, прыяцель. Ты занадта рана выплыў на бераг. Эмпайр Стэйт Білдынг знаходзіцца ў 5000 мілях у тым баку ". Ён тыцнуў вялікім пальцам туды, што ён лічыў захадам. "Патэлефануйце нам, калі вам спатрэбіцца дапамога ў адбіцці нападу самалёта".
  
  
  Чорны стаяў там абыякава, яго вялікія белыя вочы павольна аглядалі сцэну.
  
  
  Мужчына, які думаў, што ён Пі Джэй Кені, устаў з ложка і голым накіраваўся да дзвярэй, каб зачыніць яе перад носам вялікага самца.
  
  
  Потым чорны загаварыў. "Вы Пі Джэй Кені?" Рыма гучна засмяяўся. Голас мужчыны быў высокім і музычным, больш высокім, чым у жанчыны. Ён казаў як манчкін, манчкін ростам шэсць футаў пяць цаляў і вагой 250 фунтаў.
  
  
  Усё яшчэ смеючыся, Рыма сказаў: "Гэта я".
  
  
  "Цябе хоча бачыць барон Немераф". Ён гаварыў на чыстай англійскай, але голас быў чыстым сапрана.
  
  
  "Якраз своечасова", - сказаў Рыма. Добра, падумаў ён. Нетутэйша час высвятліць, хто ён такі і адкуль прыйшоў.
  
  
  Ён павярнуўся да сваёй шафы. Мэгі, не саромеючыся, устала з ложка. Яна прайшла аголенай па падлозе, без усялякага збянтэжанасці, з высока паднятай галавой, распраўленымі плячыма, якія тырчаць грудзьмі. "Пойдзем, Піджэй", - сказала яна, "мы не жадаем прымушаць барона чакаць". Тады на ёй была сукенка, яна паднімала яго праз галаву, а затым спускала па руках, калыхаючыся, што, на думку Рыма, было выключна сэксуальна. Ён быў абураны тым, што яна, магчыма, утаіла гэта ад яго. Ён задавалася пытаннем, ці будзе Немераф, кім бы ён ні быў, пярэчыць супраць чакання.
  
  
  Ён спытаў чорнага.
  
  
  "Барон хоча бачыць цябе зараз", - сказаў чорны.
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. "Я так і думаў". Ён падышоў да шафы, дастаў штаны і кашулю і хутка апрануўся. На ім былі белыя тэнісныя туфлі без шкарпэтак, з новай еўрапейскай скуры для пальчатак, ад якой не пацелі ногі. Мэгі схілілася над туалетным столікам, наносячы памаду. Пакуль усё гэта адбывалася, чорны нерухома стаяў у дзвярным праёме, нібы ўпрыгожванне на лужку. Яму патрэбна лямпа, падумаў Рыма.
  
  
  "Паехалі, Піджэй", - весела сказала Мэгі. Чарнаскуры зрабіў крок у пакой і падняў руку ва ўніверсальным жэсце дарожнага паліцыянта, які патрабуе спыніцца. "Не ты", - сказаў ён. "Барону патрэбен толькі ён".
  
  
  "Але я яго пастаянная спадарожніца", - сказала Мэгі. "Мы ўсюды ходзім разам".
  
  
  "Не ты".
  
  
  Рыма слухаў словы толькі напаўвуха. Паднятая рука чарнаскурага ператварыла яго біцэпс у вялізную шышку, і ён сінявата пабліскваў у сонечным святле, якое пранікала праз вокны. Рыма ўспомніў, што недзе зусім нядаўна ён бачыў такую ж гіганцкую чорную руку. Але ён не мог успомніць, дзе.
  
  
  Халодны погляд абмяняўся паміж Мэгі і чарнаскурым. Рыма ступіў у холад.
  
  
  "Усё ў парадку, Мэгі", - сказаў ён. "Я пайду адзін. І я адразу ж ператэлефаную табе. Я абяцаю".
  
  
  Рыма зірнуў на сваё адлюстраванне побач з адлюстраваннем Мэгі ў люстэрку туалетнага століка. Ён выглядаў нармальна. За выключэннем невялікай павязкі на скроні, не было ніякіх прыкмет ранення мінулай ноччу. У яго не было ні галаўных боляў, ні боляў, ні праблем - акрамя самай вялікай. Ён не ведаў, хто ён такі.
  
  
  Дзе ён навучыўся так кідаць нож? І так займацца каханнем? Можа быць, ён быў міжнародным белым гандлем рабамі? Што ж, меркаваў ён, былі спосабы зарабляць на жыццё і горай. Барон Немераф, магчыма, змог бы ўсё ўладзіць.
  
  
  Затым Мэгі апынулася ў яго абдымках, абвіла рукамі яго шыю, моцна цалуючы яго, а затым прыціснулася тварам да яго шыі. Яна прашаптала яму на вуха: “Піджэй, будзь асцярожны. Немераф небяспечны. Я нічога не магу табе сказаць, але не расказвай пра сваю амнезію”.
  
  
  Ён адхіліў яе ад сябе. "Ні пра што не турбуйся", - сказаў ён, усміхаючыся. Значыць, яна ведала аб ім больш, чым паказвала. Добра, ён выцягне гэта з яе, калі вернецца. Тым часам, гэта было на руку барону Нямераву.
  
  
  "Пайшлі, сын Конга", - сказаў ён, праціскаючыся міма чарноцця ў калідоры.
  
  
  Чорны не рухаўся, і ў калідоры Рыма павярнуўся, каб паглядзець, што яго затрымала. Ён убачыў, як вялізны мужчына упёрся вялікай рукой у грудзі Мэгі і штурхнуў яе спіной на ложак, а затым устаў там, гледзячы на ??яе. Нават з боку Рыма мог бачыць усмешку, якая асвятліла твар чарнаскурага. Гэта была ўсмешка злоснай нянавісці, не юрлівасці, але чагосьці мацнейшага за юрлівасць. Мэгі ляжала на ложку з выразам страху на твары. Блэк ступіў да яе. Ён паклаў руку на драўляны слупок у падножжы ложка і зрабіў выгляд, што збіраецца пералезці цераз яго на ложак услед за ім. Затым нож са свістам упіўся ў драўляную стойку ложка, паміж яго пальцамі. Ён затрымаўся там, дрыжучы. Чорны замёр, а затым павярнуўся да дзвярнога праёму.
  
  
  Рука Рыма якраз вярталася да ягонага боку. "У наступны раз, Растус, - холадна сказаў ён, - гэта будзе ў цябе ў горле".
  
  
  Чорныя, як сподкі, вочы ўтаропіліся на Рыма. На імгненне здалося, што ён вось-вось кінецца ў атаку, затым ён спакойна апусціў рукі па швах і прайшоў міма Рыма ў хол, мэтанакіравана накіроўваючыся да ліфтаў.
  
  
  Зачыняючы дзверы, Рыма сказаў Мэгі: "Патэлефануй дзяжурнаму і адрамантуй дзвярны замак. Тут могуць быць яшчэ такія штукі", - сказаў ён, кіўнуўшы галавой у бок чорнага эскорту.
  
  
  Затым ён павярнуўся і рушыў услед за ім.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  "Паслухай, Алі Баба. Калі ты калі-небудзь захочаш прыехаць у штаты, ты можаш пазбіваць стан, працуючы кіроўцам таксі. Уяві. Кіроўца таксі, які не размаўляе".
  
  
  “І з гэтым касцюмам ты мог бы займець увесь гей-гандаль, збегшы на іх апошні вызваленчы мітынг, каб яны маглі паздзекавацца адно над адным. Чувак, вось што я табе скажу. Ты быў бы пераможцам”.
  
  
  Адмовіўшыся ад гэтага меркавання, чалавек, які лічыў сябе Пі Джэем Кені, адкінуўся на спінку пасажырскага сядзення лімузіна Mercedes Benz, атрымліваючы асалоду ад пейзажам.
  
  
  Чорны не вымавіў ні слова з таго часу, як яны пакінулі нумар Рыма ў гатэлі "Стоўнуол". Рыма працягваў падтрымліваць паток балбатні. Ён ведаў, што ў яго была нейкая прычына не любіць блэка; ён проста не ведаў, у чым яна заключалася. Ён ведаў, што неўзлюбіў яго яшчэ больш пасля таго, як той груба абыйшоўся з Мэгі. Гэтым Рыма быў яму абавязаны. Ці быў Пі Джэй Кені помслівым чалавекам? Чалавек, які думаў, што ён Пі Джэй Кені, спадзяваўся на гэта.
  
  
  Алжыр - доўгі, ажыўлены горад, які распасціраецца ад узгоркаў злева да ўзгоркаў справа. Гатэль Stonewall быў размешчаны на галоўнай вуліцы горада, Рю Мішле, назва якой двойчы мянялася па меры таго, як яна паднімалася да ўзгоркаў ва ўсходняй частцы горада. Вуліцы былі абсаджаны карлікавымі вечназялёнымі раслінамі і былі бездакорна чыстымі. Але ўсе яны па-ранейшаму заставаліся дарогамі, якія вялі з ніадкуль у нікуды. Магчыма, Пі Джэй Кені быў паэтам.
  
  
  Цяпер яны рухаліся да грабянёў узгоркаў, а затым чорны павярнуў з галоўнай брукаванай дарогі на грунтавую, і наперадзе, на вяршыні ўзгорка, з якога адкрываўся від на Алжыр, Рыма ўбачыў масіўны замак, белы на фоне белага неба, з масіўнымі выразамі ў камені для вокнаў. . Трохі Трансільваніі, падумаў Рыма.
  
  
  Ён зноў адкінуўся на спінку сядзення, азіраючыся вакол. Наперадзе ён убачыў верталёт, які ляніва апісваў кругі вакол замка, нібы хатняя муха, якая шукала зручнае месца для пасадкі.
  
  
  І на даху быў яшчэ адзін верталёт, яго апорная шруба была ледзь бачны пад гэтым кутом.
  
  
  Такім чынам, у барона Немерафа былі свае ваенна-паветраныя сілы. Гэта было няшмат, падумаў Рыма, але ў татальнай вайне яны, верагодна, маглі б разграміць усё алжырскае войска. Калі падумаць, увесь Панарабскі звяз.
  
  
  Рыма паглядзеў у бакавое акно на густы падлесак, які падступаў да краю дарогі. Ён убачыў узброенага чалавека ў паляўнічай вопратцы, які прадзіраецца скрозь хмызняк. Але ён не быў паляўнічым - да таго часу, пакуль паляўнічыя не пачалі выкарыстоўваць кулямёты.
  
  
  З другога боку машыны было тое ж самае, заўважыў Рыма. Праз кусты прабіраліся людзі, узброеныя да зубоў. Вочы Рыма зноў апусціліся на вялізны чорны біцэпс вадзіцеля, калі ён напружваў яго, кіруючы лімузінам з жорсткімі спружынамі па выбоістай дарозе. Выгляд рукі выклікаў паколванне ў галаве Рыма; нешта, што ён павінен быў успомніць, але не мог. Ён бачыў гэтую руку раней. Ну што ж, рана ці позна ён яе ўспомніць. Можа быць, барон Немераф распавёў бы яму.
  
  
  Было б цікава даведацца, кім быў Пі Джэй Кені. Ён ведаў, што амнезія хутка пройдзе, але ён хацеў ведаць зараз, кім і чым ён быў, чым займаўся і што ён тут рабіў. Мэгі папярэджвала яго, каб ён быў асцярожны.
  
  
  Вузкая дарога, і без таго дастаткова шырокая для адной машыны, раптам стала яшчэ ўжо, а затым, калі яны павярнулі за паварот, яны пад'ехалі да вартоўні.
  
  
  Двое ўзброеных мужчын стаялі на праезнай частцы, трымаючы вінтоўкі на згінах рук, але яны адышлі ў бок, калі пазналі машыну і кіроўцу. Не збаўляючы хуткасці, чорны прамчаўся паміж двума мужчынамі, а затым дарога рэзка пайшла ўверх, і яны наблізіліся да замка Немераф.
  
  
  У той жа момант над замкам з'явіўся вялізны рэактыўны самалёт, які заходзіць на пасадку ў аэрапорце Алжыра. Рыма зірнуў на яго і падумаў, што за людзі прыляцелі б у Алжыр, калі б ім гэта не было патрэбна.
  
  
  "Мэрсэдэс" узняўся жвір, калі зноў вільнуў, а затым заехаў на вялікую адкрытую пляцоўку ля падножжа каменных прыступак, якія вялі ва ўнутраны дворык першага паверха замка. Паркавальная пляцоўка была выбрукавана рознакаляровымі плітамі, і там можна было прыпаркаваць пяцьдзесят ці шэсцьдзесят аўтамабіляў. Чорны націснуў на тормазы і, здавалася, быў расчараваны, калі Рыма не вылецеў праз лабавое шкло. Ён заглушыў матор, выйшаў і накіраваўся ўверх па прыступках да Паціа, пагразіўшы Рыма пальцам, жэстам запрашаючы ісці за сабой.
  
  
  Рыма выйшаў з машыны і падняўся па шырокіх усходах ва ўнутраны дворык. Яго тэраса была выразана з неапрацаванага мармуру, і ён выглядаў як парыжскі рэстаран на адкрытым паветры, з групамі маленькіх чорных столікаў з каванага жалеза, за кожным з якіх стаяла па два крэсла. З боку Паціа рассоўныя шкляныя дзверы адчыняліся ў памяшканне, падобнае на вялікі кабінет, а з унутранага дворыка яшчэ адна каменная лесвіца паднімалася на другі паверх, дзе быў яшчэ адзін унутраны дворык з балконам.
  
  
  "Ты чакай тут", - прапішчаў чарнаскуры сваім высокім голасам, што выклікала ўсмешку ў Рыма.
  
  
  Рыма ўзгрувасціўся на каменную сцяну, якая атачае ўнутраны дворык, і акінуў поглядам тэрыторыю. Яго вочы заўважылі яшчэ людзей у падлеску, усе ўзброеныя, усе ў паляўнічай вопратцы, і з добрага наглядальнага пункта Рыма мог бачыць, як яны перагаворваліся адзін з адным па рацыях "уокі-токі". Здавалася, яны ішлі чатырма хвалямі: два рады людзей на далёкім баку старожкі, якая перакрывала адзіную дарогу, і два рады людзей, якія набліжаліся да замка. Яны працавалі ўзад і ўперад у вокамгненной пошукавай аперацыі, якая, як Рыма нейкім чынам інстынктыўна ведаў, была вельмі дысцыплінаванай і высокаэфектыўнай.
  
  
  Затым ён пачуў свіст адчыняных шкляных дзвярэй, а затым крокі ва ўнутраным дворыку ззаду яго.
  
  
  Ён павярнуўся.
  
  
  Мужчына, які набліжаўся да яго, быў амаль сем футаў ростам. Ён быў жылістым, але яго хада хортам сабакі, куты асобы, яго манеры - усё выпраменьвала сілу. У яго хватцы таксама была сіла, калі ён пацягнуўся наперад, схапіў руку Рыма ў сваю і пачаў пампаваць яе ўверх-уніз.
  
  
  Ён дапытліва паглядзеў у твар Рыма, на яго ўласным твары з'явілася лёгкае запытальнае выраз. Потым ён яшчэ крыху паглядзеў на Рыма.
  
  
  Ён ведае, падумаў Рыма. Ён ведае, што я не Кені.
  
  
  Затым ён усміхнуўся, яго вялікі конскі твар расплыўся ў невясёлай ухмылцы, і сказаў: "Містэр Кені, ну-ну. Я барон Немераф".
  
  
  Значыць, яны ніколі не сустракаліся.
  
  
  "Рады быць тут", - сказаў Рыма, усміхаючыся.
  
  
  "Пластычная аперацыя зроблена цудоўна", - сказаў Немераф. "Ты зусім не падобная на свае фатаграфіі". Доказ таго, што яны ніколі не сустракаліся.
  
  
  "Такая была ідэя", - сказаў Рыма, спадзеючыся, што гэта сапраўды была ідэя.
  
  
  "Я спадзяюся, у вас была добрая паездка. Наму не паводзіў сябе дрэнна якім-небудзь чынам?"
  
  
  "Наму?"
  
  
  "Мой еўнух", - сказаў Нямёраў.
  
  
  "Дык вось яно што. Я думаў, ён у адпачынку з мармонскага табернакальнага хору".
  
  
  Немераф слаба ўсміхнуўся. "Не. Гэта старажытны звычай краіны. Выпустошваць свайго слугу".
  
  
  "Тады як ты спіш па начах?" Спытаў Рыма. "Ведаючы, што ён на волі і што ты з ім зрабіў?"
  
  
  "Магчыма, для нас гэта дзіўна. Але адданасць еўнуха свайму гаспадару абсалютная. Гэта становіцца амаль формай пакланення. Магчыма, страта ўласнай мужнасці прымушае іх шукаць мужнасці іншых. Хто больш мужны, чым мужчына, які іх скалечыў?"
  
  
  "Сапраўды, хто?"
  
  
  Ён паляпаў Рыма па спіне. "Але хопіць пра гэта. Далучайся да мяне за закускамі перад вячэрай".
  
  
  Ён павярнуўся і накіраваўся да бліжэйшага стала, пляснуўшы ў ладкі адзін раз з грукатам, падобным на пісталетны стрэл. Ён сеў і жэстам запрасіў Рыма таксама сесці за стол, але перш чым Рыма заняў сваё месца, ва ўнутраным дворыку з'явіўся слуга, апрануты ў форму дварэцкага, са срэбным падносам, застаўленым ежай.
  
  
  Рыма сядзеў на каваным крэсле і назіраў, як здымаюць з падноса ежу. Там стаяў плецены кошык з булачкамі, і яшчэ да таго, як кошык перастаў вібраваць на стале, Нямераў схапіў булачку, адправіў яе ў рот, адарваўшы вялікі кавалак і ажыўлена перажоўваючы.
  
  
  Ён назваў страву закускай. Яно ўключала суп, салата, стейк з прожаркой - не, зрабіце два стейка з прожаркой, - малако, ёгурт, салата з крэветак і кава, багата закрашаны сліўкамі і цукрам.
  
  
  Барон атакаваў першы кідок у тым, што здавалася піранай утрапёнасцю. Але цяпер ён быў спакайнейшы і, калі дварэцкі ўстаў побач, спытаў Рыма: "Што вы будзеце заказваць?", злёгку акцэнтуючы "вы", даючы зразумець, што ежа на стале зараз была ўласным рацыёнам барона.
  
  
  Пры выглядзе ежы Рыма прагаладаўся. Ён ведаў, што неба - гэта мяжа. Любая ежа. Чаму ён адчуваў пажадлівасць да ежы?
  
  
  Ён вагаўся, і Немераф сказаў: "У нашай каморы поўна прадуктаў, містэр Кені. Проста назавіце сваё жаданне. Стейк. Жабіныя лапкі. Калібры? Лобстэр. Ікра. Тваё жаданне".
  
  
  І, сам не ведаючы чаму, Рыма сказаў: "Мал." Затым, паколькі ён не хацеў здацца няветлівым, "і кавалачак варанай рыбы".
  
  
  Дварэцкі выглядаў здзіўленым. "Вараная рыба, сэр?"
  
  
  "Так. Фарэль, калі яна ў вас ёсць. Калі не, падыдзе пікша. Нічога тоўстага. І рыс не запраўляйце".
  
  
  Дварэцкі адлюстраваў самы блізкі да поціску плячыма поціск, які толькі мог адлюстраваць дварэцкі. "Вельмі добра, сэр". Ён пайшоў.
  
  
  Цяпер Немераф пагрузіўся ў свой суп, чэрпаючы яго з міскі вялікай лыжкай. Кроплі падалі з яго лыжкі, але лыжка, здавалася, рухалася па бегавой дарожцы, ад міскі да рота Немерофа, бесперапынна, і лыжка, здавалася, вярталася ў міску нават раней, чым гэта рабілі разлітыя кроплі.
  
  
  "Дзіўная дыета", - прашыпеў Немераф, затым праглынуў. "Рыс і рыба". Яшчэ лыжка. "І ўсё ж..." Яшчэ лыжка. "Я думаю,… Ты ведаеш… Тое, што табе падабаецца".
  
  
  Ён падняў вочы, як быццам чакаючы згоды,
  
  
  Рыма кіўнуў, усміхаючыся.
  
  
  Рыс і рыбу прынеслі праз дзесяць хвілін. Да таго часу вар'яцтва Немерофа ў ежы, здавалася, пайшло на спад, і ён здавольваўся тым, што калупаўся ў ежы, шырока адкінуўшыся на спінку крэсла. Ён сказаў: "Я сапраўды рады, што вы змаглі прыехаць. Я спадзяюся, фінансавыя дамоўленасці былі здавальняючымі".
  
  
  "Так, вельмі", - падумаў Рыма, успомніўшы аб 25 000 далярах у сваім партфелі.
  
  
  "Такім чынам, пакуль вы ясьце, дазвольце мне расказаць вам, чаму вы тут", - сказаў Немераф. Ён узяў свой кававы кубак са сподкам у левую руку, затым паднёс кубак да рота і шумна сербануў.
  
  
  Рыма моўчкі калупаў лыжкай рыс. Гэта быў белы рыс; ён аддаваў перавагу карычневы. Прынамсі, ён так думаў. Ён нават не мог успомніць, ці любіў рыс.
  
  
  "Вы тут, - сказаў Немераф, - па некалькіх прычынах. Першая, шчыра кажучы, з-за вашай рэпутацыі ў вашай краіне. Я думаю, гэта гарантуе пільную ўвагу вашых суайчыннікаў… якія падзяляюць нашу прафесію. Ён сербануў, і Рыма захацелася крыкнуць: "Якая прафесія?"
  
  
  “Другая прычына, па якой вы тут, носіць значна больш непасрэдны характар. Цяпер у Алжыры ёсць людзі, якія зробяць усё, каб перашкодзіць ажыццяўленню нашага плана. Спыніць іх будзе тваім абавязкам, калі ты вырашыш далучыцца да мяне”.
  
  
  Рыма падняў вочы і кіўнуў, спадзеючыся, што ківок не быў занадта двухсэнсоўным. Гучала так, быццам Пі Джэй Кені быў прафесійным забойцам. Чорт вазьмі, гэта было не весела. Ён спадзяваўся, што кіруе якім-небудзь клубам "Плэйбой".
  
  
  Магчыма, ён быў далёкі ад ісціны. Магчыма, гэта быў цыркавы нумар. Там былі Наніу, асілак, і Немераф, ходун на хадулях, і Пі Джэй Кені, кідальнік нажоў.
  
  
  Немераф упершыню заўважыў павязку на скроні Рыма. "Што здарылася?" спытаў ён. "Спадзяюся, ты не пацярпеў".
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Невялікі інцыдэнт мінулай ноччу. Хтосьці страляў у мяне перад гатэлем".
  
  
  "О, дарагі. Гэта вельмі дрэнна. Гэта значыць, што нехта ведае, што ты тут, і ўжо баіцца тваёй прысутнасці".
  
  
  "Прафесійная рызыка", - сказаў Рыма, спадзяючыся, што гэта правільныя словы.
  
  
  "Так, сапраўды", - пагадзіўся Немераф. Ён нарэшце дапіў сваю каву. Ён выцер рот сурвэткай.
  
  
  "Магчыма, вам цікава, чаму я не згадаў аб грошах, містэр Кені", - сказаў Немераф. "Шчыра кажучы, я хацеў убачыць вас асабіста, перш чым узяць на сябе абавязацельства. Але зараз я цалкам упэўнены". Ён нахіліўся наперад і паставіў локці на стол, яго конскі твар глядзеў прама на Рыма. "Я хачу, каб ты быў большы, чым проста супрацоўнікам", - сказаў ён. "Я хачу, каб ты быў партнёрам у гэтым маленькім прадпрыемстве".
  
  
  "Чаму я?" Спытаў Рыма, старанна перажоўваючы кавалачак варанай фарэлі.
  
  
  "Вы калі-небудзь чулі пра Німзавіча?" Спытаў Немераф.
  
  
  - Шахматыст, - сказаў Рыма, дзівячыся, адкуль ён гэта ведае.
  
  
  Сапраўды, - сказаў Немераф, - аднойчы ён згадаў пра "прагу пройдзенай пешкі да экспансіі". Распрацоўваючы мой план ператварыць нацыю Скамбія ў прытулак для злачынцаў са ўсяго міру, адзінай якая захоўваецца праблемай была мафія вашай краіны і яе ўласная "смага экспансіі". Я лёгка мог уявіць, як на працягу некалькіх месяцаў я буду змагацца са злачыннымі коламі вашай краіны, якія паспрабуюць захапіць нацыю Скамбія ў сваіх уласных мэтах. Хоць для мяне гэта было б нескладана зрабіць, гэта забрала б шмат часу і даставіла б клопатаў, а я не хацеў такога кшталту непрыемнасцяў”.
  
  
  "Вядома, не", - пагадзіўся Рыма.
  
  
  "Такім чынам, я пачаў аглядацца", - сказаў Немераф. "І ўсюды я натыкаўся на ваша імя". Ён падняў руку, каб спыніць любую праяву сціпласці, якая магла рушыць услед. Ніводнага не было.
  
  
  "Вам давяраюць у вашай краіне", - сказаў Немераф. "Што яшчэ больш важна, вас баяцца. Калі вы выйдзеце на сцэну ў Скамбіі, усе прадстаўнікі вашай нацыі будуць ведаць, што ўсё, як вы кажаце, на ўзроўні. І калі вы выйдзеце на сцэну, ніхто не паспрабуе захапіць уладу. Акрамя таго, я мяркую, віцэ-прэзідэнт Asiphar з Scambia будзе працаваць значна больш годна, калі ён будзе ведаць, што ў мяне там ёсць агент, які без ваганняў прыме самыя крайнія меры, калі Asiphar падвядзе нас.І, нарэшце, ёсць, вядома, вашыя асабістыя інтарэсы.Ва, я разумею, цяпер шукаюць у вашай ўласнай краіне.Для цябе гэта была б магчымасць пачаць жыццё нанова.Незлічонае багацце і ўлада маглі б стаць тваімі.Ты мог бы стаць амаль каралём.Ён паглядзеў на Рыма, і яго конская асоба задавала пытанні.
  
  
  Рыма адклаў відэлец. "Вы згадалі багацце. Колькі багацця?"
  
  
  Немераф разрагатаўся. "Практычны чалавек. Мне гэта падабаецца. Дзесяць працэнтаў усяго, што паступае ў Скамбію, належыць вам".
  
  
  "І гэта было б?"
  
  
  "Мільёны ў год", - сказаў Немераф. "Мільёны".
  
  
  Такім чынам, ён быў прафесійным забойцам, і зараз яму прапаноўвалі джэкпот. Дзіўна, гэта не выклікала ні абурэнні ў чалавека, які лічыў сябе Пі Джэем Кені, ні пачуцці агіды. Проста спакойнае прыняцце сваёй ролі ў жыцці. Гэта было так, як быццам ён быў створаны, каб разбураць. Але ён хацеў бы ведаць больш аб метадах забойства.
  
  
  "Раней вы сказалі, што цяпер маёй працай будзе спыніць некаторых людзей, якія зацікаўлены ў тым, каб спыніць нас. Якіх людзей?" Спытаў Рыма, пацягваючы гарбату без лімона і цукру.
  
  
  "Я так разумею, што вы згодны з маёй прапановай?"
  
  
  "Я веру".
  
  
  Немераф устаў і зноў працягнуў руку, паціскаючы руку Рыма. "Добра", - сказаў ён. "Ваша партнёрства - гэта ўсё, што нам трэба для поспеху. А зараз давайце пройдзем у маю камору. Магчыма, вы знойдзеце там сякую-такую карысную зброю ў маім арсенале, і мы абмяркуем неабходныя праблемы па гаспадарцы, якія вам давядзецца вырашыць у бліжэйшыя некалькі дзён".
  
  
  Арсенал знаходзіўся ў падвале замка, і Немераф з Рыма падняліся туды на ліфце з галоўнага паверха. Яны спыніліся перад зачыненымі жалезнымі дзвярыма, і пакуль Нямераў важдаўся з кольцам у пошуках ключа, Рыма адчуў пах кордита, які нагадвае феерверк. Чамусьці гэта быў знаёмы пах.
  
  
  Яны прайшлі праз вароты, і Немераф закрануў выключальніка. Пакой быў заліты мяккім, без блікаў святлом доўгіх флуарэсцэнтных лямпаў, схаваных за рассейваючымі панэлямі высока на сценах.
  
  
  Пакой, у якім яны стаялі, быў пяцьдзесят футаў у даўжыню і такой жа шырыні; Рыма здалося, што яна падобная на дарожку для боўлінга. Але замест драўляных дарог, якія вядуць да драўляных слупоў, пакой быў падзелены нізкімі сценамі, якія падзяляюць пакой на шэсць доўгіх тонкіх адрэзкаў. У канцы кожнага адрэзка быў манекен чалавека ў натуральную велічыню.
  
  
  "Мой цір", - сказаў Немераф. "І мая зброя тут". Ён адчыніў дзверы ў іншы пакой і ўключыў святло. Рыма ўбачыў стэлаж за стэлажом з кулямётамі, аўтаматычнымі вінтоўкамі, базукамі, пісталетнымі вітрынамі, нажамі, мячамі, бало, мачэтэ - усё гэта траплялася на вочы Рыма.
  
  
  "Экіпіраваны для чаго заўгодна", - сказаў Рыма.
  
  
  “Насамрэч, – сказаў Немераф, – для мяне гэта проста матэрыял для хобі. У мяне ёсць завод у Заходняй Германіі, які дае па запыце любы вялікі запас зброі, які мне можа спатрэбіцца. Але давай, тэстуй тавар”.
  
  
  Рыма падышоў да адной з насценных паліц і агледзеў пісталеты. Яны былі чыстымі і змазанымі; ні на адным з іх не было ні следа пылу. Са стэлажа ён абраў "Магнум" калібра 357 і нямецкі "Люгер". Ён узважыў "Люгер" у руцэ, затым вярнуў яго на месца і дастаў паліцэйскі рэвальвер "Сміт і Вессан" 38-га калібра. Калі ён узважваў яго ў руцэ, у яго было знаёмае адчуванне.
  
  
  "Дакладна, мае любімыя", - сказаў Немераф. "Ідзем. Боепрыпасы на лініі агню. Ты павінен паказаць мне сваё майстэрства".
  
  
  Ён узяў Рыма за локаць і павёў яго назад да першага з шасці зброевых прылаўкаў. Ён націснуў кнопку на бакавой сценцы кабінкі, і панэль з паліраванай пластыкавай паверхняй адсунулася, адчыняючы стэлажы з боепрыпасамі.
  
  
  "Часуйся", - сказаў ён.
  
  
  "Усё для турыста", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так, вядома", - Ён уладкаваўся ў крэсле ў пяці футах ад загрузнага стала і назіраў, як Рыма асцярожна паклаў руку на пудзіла манекена на іншым канцы, асцярожна трымаючы "Магнум" на адлегласці выцягнутай рукі. Рыма націснуў на спускавы кручок. Стрэл прагучаў дакладна. Манекен уздрыгнуў ад траплення кулі. Над фігурай манекена, акрэсленай на сцяне, узнік іншы сілуэт манекена. Мігатлівы чырвоны агеньчык на сілуэце, крыху ніжэй сэрца, паказваў, куды трапіла куля Рыма.
  
  
  "Добры стрэл", - сказаў Немераф. "Асабліва з чужой зброі".
  
  
  Рыма быў чамусьці раззлаваны тым, што прамахнуўся ў сэрцы. Ён зразумеў, што няправільна прыцэліўся, але не ведаў чаму. Ён выцягнуў пісталет перад сабой і пачаў павольна рухаць ім з боку ў бок, спрабуючы адчуць манекен, а затым, калі адчуў, што трапіў у мэту, зрабіў яшчэ тры стрэлы, хуткім агнём, і лоб сілуэту асвятліўся трыма мігатлівымі агеньчыкамі, кожны ў дзюйме сябар ад сябра.
  
  
  "Даволі добра", - сказаў барон. "Магнум, павінна быць, твая зброя".
  
  
  Яго голас гучаў прыглушана, і Рыма павярнуўся. Ззаду яго, побач з баронам, стаяў Наму. У руцэ ён трымаў паднос з пончыкамі, і барон быў заняты тым, што запіхваў адзін з іх у рот.
  
  
  Наму ўтаропіўся на Рыма, ухмыляючыся. І зноў, невытлумачальна, Рыма зненавідзеў яго.
  
  
  "Ты не ўхваляеш маю стральбу, Самба?" спытаў ён.
  
  
  Наму маўчаў.
  
  
  "Мне шкада, барон", - сказаў Рыма. "Я забыўся, што ён не кажа, пакуль вы не тузанеце яго за ланцуг".
  
  
  Ён зноў павярнуўся да мішэні і падняў паліцэйскі спецыяльны пісталет, заганяючы ў яго кулі вопытнымі рукамі. "Гэта ў твой гонар, Наму", - сказаў ён і выпусціў шэсць патронаў хуткім агнём. Увесь удар прыйшоўся ў пахвіну манекена.
  
  
  Ён апусціў пісталет і павярнуўся. Наму стаяў там, па-ранейшаму моўчкі, але ягоныя вочы гарэлі нянавісцю.
  
  
  "Вельмі, вельмі добра, містэр Кені", - сказаў Немераф.
  
  
  "Прабачце, барон", - сказаў Рыма. "Гэта не мая зброя".
  
  
  "Не?" Што такое?» - спытаў Немераф, і Рыма пашкадаваў, што не ведае. Ён проста ведаў, што зброя, нягледзячы на ўсё яго ўяўнае майстэрства, не адчувалася ў яго руцэ правільнай. Нейкім чынам ён таксама ведаў, што зброя, якой трэба карыстацца найлепшай выявай, павінна адчувацца як частка яго самога, а не проста прылада.Пісталеты здаваліся прыладамі.
  
  
  Рыма вярнуўся ў кладоўку, не адказаўшы на пытанне барона. Немэраў, рот якога ўсё яшчэ быў набіты пончыкам, і Наму рушылі ўслед за ім, назіраючы з парога за Рыма, які перачытваў паліцы з нажамі.
  
  
  Ён патрымаў іх за ручкі, потым за кончык; ён адчуў іх вагу на далоні. Ён замяніў тыя, якія здаваліся яму непрыдатнымі. Нарэшце, ён абраў чатыры. Ён зрабіў гэта індывідуальна і быў здзіўлены, убачыўшы, што ўсе чатыры былі амаль ідэнтычныя адзін аднаму і нажу, які ён знайшоў у сваім гасцінічным нумары.
  
  
  Ён выйшаў назад на вуліцу, праціснуўшыся міма Немерофа і пад носам у Наму, але ён змог убачыць, як Наму запытальна паглядзеў на Немерофа, які спыніўся, затым злёгку кіўнуў галавой.
  
  
  Завулак у далёкім правым куце палігона быў меншы за іншых, з мішэнню ўсяго за дваццаць футаў, і Рыма ступіў да адтуліны, трымаючы чатыры нажы за кончыкі ў левай руцэ.
  
  
  Ён працягнуў правую руку, узяў нож, узважыў яго адзін раз на далоні, а затым, падняўшы руку над галавой, стрэліў у набітае пудзіла. Клінок трапіў у паясніцу і пагрузіўся па самую дзяржальню.
  
  
  Ён кінуў другую побач з першай, а трэцюю - побач з другой. Ён трымаў чацвёрты нож у левай руцэ вастрыём уніз, гледзячы на тры нажа, якія ўтваралі маленькі трыкутнік у цэнтры манекена-мішэні. Затым, узмахнуўшы рукой, ён стрэліў нажом знізу, і той глыбока ўпіўся паміж трыма іншымі нажамі.
  
  
  "Брава", - крыкнуў Немераф. Але чалавек, які думаў, што ён Пі Джэй Кені, зразумеў сёе-тое яшчэ. Нажы таксама не былі яго натуральнай зброяй.
  
  
  "Падобна, што тваё ўменне абыходзіцца з пісталетам пераўзыходзіць толькі тваё ўменне абыходзіцца з нажом", - сказаў Немераф.
  
  
  Рыма прайшоў уздоўж кабінкі да мэты.
  
  
  Ззаду яго На лінію агню выйшаў Наму, не зводзячы вачэй з Немероффа, які адкінуўся на спінку крэсла, даядаючы апошні пончык. Немераф кіўнуў.
  
  
  Рыма працягнуў руку наперад, каб выцягнуць нож з манекена, калі пачуў гэта. Яго вушы ацанілі ўдар, кірунак, хуткасць і сілу; ён замёр, і нож, мільгануўшы ў яго расціснутых пальцах, глыбока ўпіўся ў манекен, побач з нажом, за якім пацягнуўся Рыма.
  
  
  Ён павярнуўся. Наму стаяў за дваццаць футаў ад яго з трыма нажамі ў левай руцэ. Рыма запытальна паглядзеў на Немероффа, які сказаў: "Наму ганарыцца сваім майстэрствам валодання нажом. Ён адчувае, што твая доблесць пагражае яго рэпутацыі".
  
  
  "Ён можа захаваць сваю рэпутацыю. Нож - не мая зброя", - сказаў Рыма.
  
  
  Загаварыў Наму. "Магчыма, настаўнік, праблема не ў зброі, а ў сэрцы". Здаравяка стаяў на дыбачках, чакаючы, як ведаў Рыма, якога-небудзь словы ад Немерофа.
  
  
  "Патлумач, Наму", - сказаў Немераф.
  
  
  "Боязнасць", - сказаў Наму. “Менавіта баязлівасць прымушае містэра Кені неахвотна выбіраць зброю. Я чуў ад Чорных пантэр у сіці, што ўсе белыя амерыканцы – трусы, якія могуць забіваць толькі з дапамогай арміі”.
  
  
  Рыма гучна засмяяўся. Немэр паглядзеў на яго з ухмылкай на конскім твары. Наму загаварыў зноў. "Дазвольце мне выпрабаваць яго, майстар".
  
  
  Немераф назіраў за тварам Рыма ў пошуках эмоцый, але іх не было. Ён паглядзеў на Наму і ўбачыў толькі сляпую, беспадстаўную нянавісць. "Ты забываешся, Наму", - сказаў Немераф. "Містэр Кені не толькі наш госць, ён наш партнёр".
  
  
  "Усё ў парадку, барон", - сказаў Рыма. "Калі яго трэніравалі "Пантэры", мне няма пра што турбавацца".
  
  
  "Як пажадаеш", - сказаў Немераф. Ён кіўнуў Наму. Здаравяка зноў павярнуўся да Рыма і ўзяў нож у правую руку.
  
  
  "Пачакай, Наму", - паклікаў Немераф. "Містэр Кені павінен выбраць сваю зброю".
  
  
  - У мяне ёсць зброя, - сказаў Рыма.
  
  
  "Дзе?"
  
  
  "Мае рукі", - адказаў Рыма, і ён ведаў, што адказ правільны. Не пісталеты, не нажы, проста рукі.
  
  
  "Рукамі супраць Наму?" Немераф быў недаверлівы.
  
  
  Рыма праігнараваў яго. "Пойдзем, Растус. У мяне спатканне ў горадзе".
  
  
  "З ангельскай шлюхай?" Сказаў Наму, павольна заносячы першы нож над галавой. "Гэта толькі выпадковасць, што яна ўсё яшчэ жывая".
  
  
  Ён стрэліў першым нажом. Ён бліснуў у Рыма срэбнай паласой, але Рыма павольна пахіснуўся, і нож, не прычыніўшы шкоды, прайшоў над яго плячом. Ён усміхнуўся і зрабіў два крокі ў напрамку да Нама.
  
  
  "Магчыма, дыстанцыя была занадта вялікай", - сказаў Рыма. "Паспрабуй яшчэ раз. Дарэчы, твае сябры-пантэры казалі табе, што адзіны спосаб прычыніць шкоду беламу чалавеку - гэта штурхнуць яго ў галёнку?"
  
  
  "Свіння", - крыкнуў Наму, і другі нож быў на шляху да Рыма. Цяпер Рыма наступаў, рухаючыся наперад да Нама, і нож зноў прамахнуўся. На твары чарнаскурага адбілася замяшанне. У яго руцэ застаўся адзін нож.
  
  
  Ён зноў занёс яго над галавой. Рыма прысунуўся бліжэй. Дванаццаць футаў, потым дзесяць, потым восем. Затым Наму стрэліў. Нож апісаў адзін лянівы круг у паветры. Але ён таксама быў асуджаны на промах. Нож праляцеў міма Рыма, побач з яго поясам, а затым яго рукі ўзняліся ў паветра, і нож спыніўся, і Рыма ўтрымаў яго за дзяржальню.
  
  
  Рыма паглядзеў на нож так, нібы гэта была казурка, якую ён злавіў з паветра. Ён зрабіў яшчэ адзін крок да Нама. "Калі б ты была мужчынам, - сказаў ён, - я б усадзіў гэты нож туды, дзе будзе балюча".
  
  
  Ён кінуў нож на падлогу. Той з глухім стукам стукнуўся аб драўляныя дошкі.
  
  
  "Ты той, хто страляў у мяне, ці не так?" Спытаў Рыма. Цяпер ён быў усяго за пяць футаў ад Наму.
  
  
  "Я страляў у дзяўчыну. Мне не пашанцавала. Я не забіў ніводнага з вас", - прагыркаў Наму, а затым з ровам кінуўся на Рыма. Яго гіганцкія рукі абхапілі верхнюю частку цела Рыма, а затым Рыма са смехам выслізнуў з-пад яго рук і апынуўся побач з Наму. Ён ударыў Наму косткай вялікага пальца ў скронь, і здаравяк упаў на падлогу.
  
  
  Ён імгненна ўскочыў, развярнуўся і зноў рушыў на Рыма. Рыма ўбачыў, што цяпер ён набліжаецца павольней. Ён пачакаў, пакуль той не апынецца зусім блізка, а затым тыцнуў наском чаравіка ў левае калена Наму. Ён адчуў жэле пад скурай свайго чаравіка. Наму зноў упаў. На гэты раз ён закрычаў, але крык ператварыўся ў віск: "Імперыялістычная, фашысцкая свіння".
  
  
  Ён яшчэ раз кінуўся на Рыма, але затым прайшоў міма яго, спяшаючыся ўздоўж прылаўкаў уздоўж зброевых алей, спрабуючы дабрацца да "Магнума" і спецыяльнага паліцыянта, якія Рыма пакінуў у канцы. Ён быў занадта павольным.
  
  
  Ён прыбыў адначасова з Рыма, а затым скрыня з боепрыпасамі была адкрыта, падобныя на кумпякі рукі Наму былі засунуты ў яго, і Рыма зачыніў скрыню на запясцях Наму. Ён пачуў, як хруснулі косці, і Наму рэзка ўпаў. Рыма асцярожна падняў "Магнум" і выпусціў патроны, якія засталіся, у скрыню стала, праз тонкую драўляную перагародку. Другі стрэл патрапіў у кулі, за ім рушыла чарада рэзкіх трэскаў, Наму ўскрыкнуў ад болю, а затым упаў на падлогу, яго рукі павольна выслізнулі з скрыні, пальцаў не было, ад пэндзляў засталіся толькі скрываўленыя абрубкі.
  
  
  Рыма назіраў, як ён падае, затым апусціў пусты "Магнум" яму на грудзі. "У гэтым увесь бізнес, сонейка", - сказаў ён.
  
  
  Ён падышоў да барона. "Вы не павінны дазваляць сваім людзям хадзіць на сходы Пантэр", - сказаў ён.
  
  
  Немераф саскочыў са свайго месца ў бессаромнай радасці. Ён ніколі не бачыў такога відовішча. Ён быў задаволены; Пі Джэй Кені быў менавіта тым чалавекам, які быў патрэбен яму для працы з ім. І ён працаваў сваімі рукамі. Нядзіўна, што яго імя баяліся ў Злучаных Штатах.
  
  
  Немераф ускінуў рукі ў знак віншавання. Рыма адзначыў, што ён нават не зірнуў на Наму, які ўпаў, жыццё якога хутка пакідала яго цела. Проста яшчэ адзін кавалак плоці для Немерофа, падумаў Рыма. Гэта трэба запомніць.
  
  
  Рыма сказаў: "Такім чынам, вы сказалі, што для мяне была невялікая праца па гаспадарцы?"
  
  
  "Так", - сказаў Немераф.
  
  
  "Хто гэта?"
  
  
  "Там двое мужчын. З Амерыкі. Мы даведаліся пра іх ад нашых нью-ёркскіх знаёмых. Адзін - белы мужчына, другі - азіят".
  
  
  - Як іх клічуць? - спытаў Рыма.
  
  
  "Белага мужчыну клічуць Рыма Уільямс. Азіят ва ўзросце. Яго клічуць Чыун".
  
  
  "І ты хочаш, каб я..." .
  
  
  "Менавіта. Забіць іх. Для Пі Джэя Кені гэта будзе дзіцячай забавай".
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  Была ноч, калі Рыма вяртаўся ў Алжыр на новым "Паршы" з адкідным верхам, падораным яму баронам. Ён вёў машыну павольна, разважаючы аб сваім нядаўна здабытым статуце прафесійнага забойцы.
  
  
  Дзіўная штука: заснуць, прачнуцца, нічога не ведаючы, а потым даведацца, што ты забойца. Што ж, тое, што трэба рабіць, варта рабіць правільна. Відавочна, ён быў добрым забойцам, і гэта нечага каштавала.
  
  
  Ён прытармазіў, каб спыніцца каля варот, але двое новых ахоўнікаў махнулі яму рукой, прапускаючы, відавочна, па тэлефонным загадзе Немерофа. І потым ён вярнуўся на галоўную дарогу, накіроўваючыся ў горад, зоркі мігацелі над галавой у халодна-чорным небе. Ён падумаў аб сваім першым заданні.
  
  
  Рыма Уільямс і Чыун. Гэта было недарэчна, падумаў ён. Што ён ведаў аб забойстве? Уільямс і Чыун маглі быць крутымі кліентамі. З іншага боку, ён нядрэнна папрацаваў з Наму. Магчыма, нейкі забыты, але не забыты інстынкт правёў бы яго там, дзе свядомыя веды пацярпелі няўдачу.
  
  
  Вядома, з іншага боку, амнезія, верагодна, пачала б праходзіць на наступны дзень ці каля таго. Рыма Уільямс і Чыун яшчэ не прыбылі ў Алжыр. Да таго часу, калі яны гэта зробяць, Пі Джэй Кені, магчыма, будзе цалкам кантраляваць свае навыкі і вопыт. Ён усміхнуўся сам сабе. Калі б гэта было так, у Амерыкі было б два мёртвыя агенты.
  
  
  Агенты. Затым ён падумаў аб Мэгі Уотэрс. Яна таксама была агентам, але брытанскага. Стрэл, які параніў яго, прызначаўся ёй. Успышка ўспаміну прамільгнула ў яго свядомасці. Ён бачыў тую вялікую чорную руку, якая належала Наму, які трымаў аўтамат на заднім сядзенні машыны, калі ў іх стралялі. Вось чаму Наму вывеў яго з сябе. Што ж, ён больш нікога не будзе выводзіць з сябе. Не пашанцавала. У яго павінна было быць больш здаровага сэнсу, чым слухаць "Чорных пантэр".
  
  
  Ён прыпаркаваў свой аўтамабіль перад гатэлем "Стоўнуол", пакінуўшы яго незачыненым, і падняўся на некалькі прыступак да ўваходных дзвярэй гатэля. Ён пачуў свіст ззаду сябе і павярнуўся.
  
  
  Паліцыянт у форме стаяў там, падклікаючы яго скурчаным указальным пальцам. Рыма стаяў на сваім.
  
  
  "Чаго ты хочаш?" спытаў ён.
  
  
  "Гэтая машына. Чыя яна?" - спытаў паліцэйскі.
  
  
  "У барона Немерафа", - сказаў Рыма. - Што-небудзь не так?"
  
  
  "Не, сэр", - хутка адказаў паліцыянт. "Вельмі добра, сэр. Я проста хацеў ведаць".
  
  
  "Даглядзі за гэтым для мяне", - сказаў Рыма, адварочваючыся, не чакаючы адказу, але пачуўшы "вядома" паліцыянта праз плячо.
  
  
  Імя Немерофа мела сілу ў Алжыры; гэта было відавочна.
  
  
  Унутры вестыбюль Stonewall выглядаў так, як быццам яго захапіў з'езд Сіцылійскага саюза. Да стойкі рэгістрацыі выстраілася чарга мужчын у сініх касцюмах, якія чакаюць рэгістрацыі. Яны размаўлялі адзін з адным з мудрагелістымі жэстамі і відавочнай ветлівасцю. Па баках ад іх стаялі іншыя мужчыны, апранутыя ў касцюмы больш светлага колеру, а пісталеты ў іх пад левай падпахай былі рэкламай іх прафесіі, якая складалася ў забойстве.
  
  
  І па ўсім вестыбюлі, прыхінуўшыся да сцен, седзячы ў крэслах, робячы выгляд, што чытаюць газеты, было яшчэ больш мужчын, усе яны выглядалі так, нібы ім не перашкаджала б пагаліцца, і здавалася, што іх галоўнай задачай было сачыць адзін за адным, судзячы па зласлівых поглядах, якія яны кідалі сябар на сябра.
  
  
  Іх погляды звярнуліся да Рыма, калі ён увайшоў у вестыбюль, і ён рушыў скрозь іх натоўп да ліфтаў.
  
  
  "Працягвай у тым жа духу", - сказаў ён таму, хто зароў на яго.
  
  
  "Добрая работа. З кожным днём ты выглядаеш усё больш злосна", - сказаў ён іншаму.
  
  
  "Калі б я не ведаў, што ты тут, я б ніколі цябе не заўважыў". І іншаму: "Бачыў дзе-небудзь Мака Балана?"
  
  
  Хтосьці павінен ведаць Пі Джэя Кені, падумаў ён. Але яму ніхто не адказаў; ні на адной асобе не было і пробліску пазнавання. Калі дзверы ліфта зачыніліся за ім, ён убачыў два чамаданы перад галоўным сталом. З-за яго ён мог бачыць толькі дзве рукі ў мантыях, якія дзіка размахваюць у паветры. Дзверы зачыніліся перш, чым яго цікаўнасць паспела абудзіцца.
  
  
  Падымаючыся наверх, ён успомніў: гэта быў твар. Ніхто з мужчын у вестыбюлі ніколі не бачыў Пі Джэя Кені. Не той, у каго быў гэты твар.
  
  
  У яго дзверы змянілі замак, і яго ключ не працаваў, таму ён пастукаў, спадзеючыся, што Мэгі ўсё яшчэ там.
  
  
  Ён пачуў пстрычку, які ён распазнаў як сігнал аб тым, што тэлефон павесіў трубку, і рух, а затым яе адрывісты голас спытаў: "Хто гэта?"
  
  
  "Пі Джэй", - сказаў ён.
  
  
  "О, добра".
  
  
  Яна хутка адчыніла замок на дзвярах і пацягнула яго назад, Рыма ўвайшоў у пакой. Яна зачыніла за ім дзверы, затым абвіла яго рукамі. На ёй было празрыстае залатое негліжэ, якое не пакідала месца для яго ўяўлення. Яе цела было такім жа аголеным, як голае, і нават сэксуальней, а яе рукі вакол яго шыі сагравалі яго. Ён нахіліўся і абедзвюма рукамі моцна прыціснуў яе да сябе. Яна горача прашаптала яму на вуха: "Я хвалявалася. Я думала, што, магчыма, ніколі больш цябе не ўбачу".
  
  
  "Спатрэбіліся б вярблюды, каб павезці мяне ад цябе".
  
  
  "Бактрыян або драмадэр?" спытала яна.
  
  
  "У чым розніца?" сказаў ён.
  
  
  "Адзін горб ці два гарбы".
  
  
  "Я думаў, ты ніколі не спытаеш", - сказаў ён.
  
  
  Яна адступіла ад яго, паклаўшы рукі яму на плечы, і змерала яго позіркам. "Ты выглядаеш ані не горш зношанага", - сказала яна.
  
  
  "Ты таксама".
  
  
  "Ты проста не можаш трымаць мяне ў няведанні", - сказала яна. "Ты даведаўся, хто ты?"
  
  
  "Так. Я Пі Джэй Кені".
  
  
  "А хто такі Пі Джэй Кені?"
  
  
  "Я ўсё яшчэ спрабую высветліць", - зманіў ён. "Але што б гэта ні было, я думаю, гэта кепскія навіны".
  
  
  "Ты не мог быць дрэннай навіной", - сказала яна.
  
  
  "Ты спрабуеш спакусіць мяне сваёй дабрынёй?" спытаў ён.
  
  
  "Спакушэнне - для нежонак", - сказала яна. "Я думала, вы, мужчыны з Амерыкі, аддаеце перавагу згвалтаванне".
  
  
  "Будзь па-твойму", - сказаў ён, калі яго вусны заглушылі яе спробу сказаць "Я зраблю". Затым ён сцягнуў з яе тонкую сукенку і павёў яе спіной да ложка.
  
  
  Ён асцярожна паклаў яе на ложак, але затым устаў і пачаў павольна распранацца.
  
  
  "Ты спрабуеш мяне мучыць?" спытала яна.
  
  
  "З'еш сваё сэрца".
  
  
  "Толькі ў якасці апошняга сродку", - сказала яна. Затым яе рукі дапамаглі яму з адзеннем, пагладжваючы маланкі, лашчачы гузікі, затым яна прарабіла тое ж самае з яго плоццю пад адзеннем, затым яны апынуліся аголенымі паверх чырвонага атласнага покрыва, і яны зліліся разам у зліцці рук, вуснаў і ног.
  
  
  Калі б ён не ведаў лепш, чалавек, які лічыў сябе Пі Джэем Кені, пакляўся б, што правёў апошнія дзесяць гадоў у манастыры, набіраючыся сіл для гэтай сустрэчы.
  
  
  Ён быў ненасытны, нястрымны, неасушальны. Кожны раз, калі Мэгі спрабавала пагаварыць з ім аб Немероффе, ён спыняў яе сэксам, і ў рэшце рэшт яна пакінула спробы і цалкам аддалася яму. Ён праводзіў з ёй гадзіну за гадзінай, кампутарна разлічваючы ўздзеянне сваіх рухаў на яе цела. Яна змагла пазбавіцца ад уласнай апантанай юрлівасці, толькі калі ў тры гадзіны ночы правалілася ў змучаны сон.
  
  
  Рыма таксама спаў.
  
  
  Ён праспаў да васьмі раніцы, калі побач з ложкам ціха зазваніў тэлефон.
  
  
  Хто, чорт вазьмі, гэта мог быць? Ён падняў трубку і зароў: "Так?"
  
  
  "Гэта капітан звана". - вымавіў голас з моцным акцэнтам. "Мне сказалі паведаміць вам, калі хто-небудзь прыбудзе".
  
  
  "Хто?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Стары кітаец. Па імі Чыун. Ён зарэгістраваўся мінулай ноччу. Яго пакой на вашым паверсе. Пакой 2527".
  
  
  "Хто-небудзь рэгістраваўся ў яго?"
  
  
  "Не. Ён быў адзін".
  
  
  "Зарэгістраваўся хто-небудзь па прозвішчы Уільямс?"
  
  
  Рушыла ўслед паўза, затым: "Не. І на гэтае імя няма браніраванняў".
  
  
  "Вы кажаце, пакой 2527?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Дзякуй".
  
  
  Рыма павесіў трубку. Дык вось на што было падобна быць прафэсійным забойцам. Прачынацца ў любы час сутак. Побач з ім працягвала спаць Мэгі, і, назіраючы за ёй, ён зноў адчуў пажадлівасць. Ён працягнуў руку і паклаў яе на яе левую грудзі, павольна праводзячы пальцамі па ружовым грудку, мякка і далікатна, каб не абудзіць яе.
  
  
  Яна ўсміхнулася ў сне, і яе вусны расчыніліся, затым яе зубы дакрануліся да ніжняй губы, зіхоцячы белымі зубамі. Рушыў услед раптоўны ўдых, і яе цела затрэслася, затым яна ўздыхнула, і яе канечнасці расслабіліся, зубы саслізнулі з ніжняй губы, і яна зноў усміхнулася. Рыма ўсміхнуўся сам сабе. Постгіпнатычны аргазм. Магчыма, ён змог бы разліць гэта па бутэльках. Жанчыны ўсяго свету палічылі б гэта захапляльным. Ён вызваліў бы іх усіх ад згубнай неабходнасці мець патрэбу ў мужчынскіх целах. Тое, што пачаў вібратар на батарэйках, мог скончыць Пі Джэй Кені. Наперад і вышэй. Вызваленне. Свабода зараз.
  
  
  Яму давядзецца разабрацца з гэтым.
  
  
  Але спачатку, гэты Чыун.
  
  
  Ён выслізнуў з пасцелі, прыняў душ і надзеў слаксы, тэнісныя туфлі і сінюю кашулю з кароткімі рукавамі. Ён паглядзеў на Мэгі, усё яшчэ усмешлівую, спячую ў ложку, а затым выслізнуў за дзверы. Ён зарыентаваўся і накіраваўся ў пакой 2527.
  
  
  Гэты Чиун, верагодна, быў барацьбітом сумо. Што ж, гэта яго не змяніла. Пасля Наму нішто не змяніла б.
  
  
  Ён спыніўся каля пакоя 2527, прыслухоўваючыся. Унутры пачулася слабое гудзенне. Ён прыслухаўся зноў. Гэта было нечае напяванне. Ён працягнуў руку, дакрануўся да дзвярной ручкі і павольна павярнуў яе. Яна была не зачынена, і ён павярнуў ручку да ўпора, затым павольна штурхнуў дзверы, адчыняючы яе.
  
  
  Ён стаяў у дзвярах, зазіраў у пакой і ўсміхаўся.
  
  
  На каленях на дыване, побач з ложкам, спіной да Рыма, стаяла малюсенькае падабенства азіята. Нават са спіны чалавеку, які думаў, што ён Пі Джэй Кені, было відаць, што ён пажылы і далікатны. Ён не мог важыць і сто фунтаў, і, што больш верагодна, яго вага адпавядала яго ўзросту, які Рыма ацаніў бы ў восемдзесят.
  
  
  Стары апусціўся на калені, падняўшы галаву, яго вочы, відаць, былі скіраваны на акно пакоя, рукі складзеныя на каленях, і Рыма ўвайшоў у пакой і ціха зачыніў дзверы. Кітаец, відаць, не чуў, як ён увайшоў. Ён зачыніў дзверы. Але з боку кіта па-ранейшаму не было ніякага руху, ніякіх прыкметаў таго, што ён чуў. Каб не гудзенне, манатонны напявы гук, Рыма падумаў бы, што ён мёртвы. Але ён не быў мёртвы. Аглух. Так яно і было. Стары быў глухі.
  
  
  Рыма загаварыў.
  
  
  "Чыун", - сказаў ён.
  
  
  Стары адным плыўным рухам падняўся на ногі і павярнуўся тварам да чалавека ў дзвярах. Пергаментны твар расплыўся ў лёгкай усмешцы.
  
  
  І чалавек у дзвярэй спытаў: "Дзе Рыма Уільямс?"
  
  
  Напэўна, пакой наэлектрызаваны гукам, таму ён не можа гаварыць, падумаў Чыун. Ён паціснуў плячыма.
  
  
  "Не кажы мне аб гэтым, чинк. Дзе Уільямс?"
  
  
  Рыма не гаварыў так з Чыўном нават жартам, і
  
  
  Чыун сказаў: "Ты так размаўляеш з Майстрам сінанджу?"
  
  
  "Сінанджу? Што гэта такое? Прыгарад Ганконга?"
  
  
  Чіун пільна паглядзеў на чалавека, у якога быў твар Шывы і вібрацыі Шывы, але ён быў дзіўна непадобны на Шыву, і ён падумаў, што трэба загаварыць у гневе, затым ён падумаў, што трэба прамаўчаць. Ён пачакае.
  
  
  Мужчына ля дзвярэй зрабіў яшчэ адзін крок у пакой. Ён балансаваў на шкарпэтках ног, а яго рукі злёгку прыўзняліся да сцёгнаў. Гэта была прэлюдыя да нападу, а Чиун не хацеў, каб ён нападаў.
  
  
  Ён палюбіў разбуральніка, якога стварыў; ён прасякся неахвотнай павагай да краіны, якая плаціла яму заробак.
  
  
  Але ён быў Майстрам сінанджа, і ад яго жыцця залежала цэлая вёска. Ён любіў Рыма, але калі Рыма нападзе, Рыма памрэ. І ў той таемнай частцы яго сэрца, дзе ён захоўваў каханне, пра якую ніколі не казаў, Чыун таксама памрэ. І ён ведаў, што ніколі больш не створыць разбуральніка.
  
  
  Чалавек, які думаў, што ён Пі Джэй Кені, ацаніў старога. Яго мозг сказаў яму наблізіцца, нанесці адзін удар, і ўсё будзе скончана. Ён быў занадта вялікі, занадта малады, занадта моцны. Яго мозг падказваў яму гэта.
  
  
  Але інстынкт падказаў яму нешта іншае. Гэта выклікала нешта з глыбінь яго памяці, і ён успомніў голас, які аднойчы сказаў яму, што “варта прыгледзецца да бамбука. Ён не тоўсты і не моцны. І ўсё ж, калі налятаюць вятры, паваленыя дрэвы, бамбук смяецца і выжывае”.
  
  
  Гэты стары перад ім быў бамбукам. Ён мог адчуваць вібрацыі; яны былі моцнымі і дзіўнымі, і ён ведаў, што стары таксама іх адчуваў, што гэтыя вібрацыі прывядуць да бойкі, якую Пі Джэй Кені ніколі не забудзе. Калі ён выжыве.
  
  
  Ён прыўзняўся на дыбачкі. Затым ён пачуў гук ззаду сябе, павярнуўся тварам да дзвярэй, чамусьці зусім не клапоцячыся аб якой-небудзь неабходнасці абараняць сваю спіну ад старога. Дзверы расчыніліся, і ўвайшла Мэгі.
  
  
  На ёй была светла-блакітная сукенка, пад якой нічога не было, і Рыма ўзяў яе за плячо.
  
  
  "Я думаў, што сказаў табе пачакаць".
  
  
  "Я хвалявалася", - сказала яна.
  
  
  "Не аб чым турбавацца. Цяпер вяртайся ў пакой". Ён рушыў, каб праводзіць яе, і адчуў, як яе маленькая сумка праз плячо пляснулася ёй на нагу. У ім было больш вагі, чым павінна было быць; ён ацаніў вагу як прыкладна прыдатны для аўтаматычнага пісталета 32-га калібра.
  
  
  Ён вывеў яе ў калідор і крыкнуў цераз плячо: "Пачакайце тут, містэр". Рыма праводзіў Мэгі назад у пакой і груба ўпіхнуў яе ўнутр. "Цяпер ты чакай тут, на гэты раз", - сказаў ён, і ў яго голасе не было малення.
  
  
  Ён злосна зачыніў за сабой дзверы і накіраваўся назад па калідоры да пакоя 2527. Ён задавалася пытаннем, ці будзе шчыліну ўсё яшчэ там, і нейкім чынам ён ведаў, што шчыліна будзе там.
  
  
  Ён быў там, стаяў нерухома, як статуя, і чакаў, на яго вуснах гуляла лёгкая ўсмешка. Рыма зачыніў за сабой дзверы і раптам адчуў жаль да старога. Ён быў такім старым.
  
  
  "Добра, стары, ты ідзеш са мной", - сказаў Рыма.
  
  
  "І куды мы накіроўваемся?"
  
  
  "Гэта не твая справа. Але калі твой сябар Уільямс пазнае, ён прыйдзе за табой. І тады вы абодва ў маіх руках".
  
  
  "Ты заўсёды быў майстрам логікі", - сказаў стары. Ён усміхнуўся, успомніўшы той цудоўны ўрывак з заходняй Бібліі, дзе Бог загадвае Абрагаму забіць свайго сына.
  
  
  Чыун не быў Абрагамам; ён бы не адмовіўся. Ён быў рады, што Багі пачулі яго малітвы і што яму не давядзецца забіваць Рыма.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  У вестыбюлі Рыма правёў Чыуна скрозь фалангі ўзброеных людзей і целаахоўнікаў, якія з цікаўнасцю глядзелі на гэтую незвычайную пару.
  
  
  З учорашняга вечара да некаторых з іх, відавочна, дайшлі чуткі, што Пі Джэй Кені знаходзіцца ў гатэлі, а некаторыя выказалі здагадку, што гэты чувак у тэнісных туфлях можа быць ім, таму што яны з усіх сіл імкнуліся адвесці вочы і глядзець у іншы бок, калі Рыма і Чыун праходзілі міма.
  
  
  Стары дазволіў ціха вывесці сябе вонкі, што было добра для яго, сказаў сабе Рыма. Рыма сеў за руль "Паршэ" і пачаў ад'язджаць да ўскраіны горада і дарогі, якая, выгінаючыся, вяла да замка Немераф.
  
  
  Чыун, які сядзеў побач з ім, усміхнуўся.
  
  
  "Што тут смешнага, стары?"
  
  
  "Выдатны дзень для паездкі. Я падумаў, што мы маглі б схадзіць у заапарк".
  
  
  "Калі ты думаеш, што гэта забаўляльная паездка, то цябе чакае сюрпрыз", - сказаў Рыма. "Як толькі Уільямс прыедзе за табой, зззззз. Вы двое атрымаеце гэта".
  
  
  "Што мы зрабілі, каб заслужыць такі лёс ад тваіх рук?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Нічога асабістага, стары. Мой бос, барон Немераф, сказаў, што ты сыходзіш, значыць, ты сыходзіш. Вось і ўсё".
  
  
  "І, вядома, як добры забойца, ты павінен выконваць свой абавязак?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Вядома".
  
  
  "Добра", – сказаў Чыун. "Я веру, што ў цябе больш характару, чым у Рыма Уільямса. Ён заўсёды дазваляе сантыментам перашкаджаць яго працы".
  
  
  "Гэта занадта дрэнна для яго", - сказаў чалавек, які думаў, што ён Пі Джэй Кені. "У гэтым бізнэсе няма месца сантыментам".
  
  
  "Як дакладна. Як дакладна. І якую зброю вы збераглі для нашай гібелі?"
  
  
  "Я яшчэ не вырашыў", - сказаў Рыма. "Як правіла, я працую рукамі".
  
  
  "Вельмі чыста", – сказаў Чыун. "Чысціня - сутнасць мастацтва. Мне ўсё роўна ніколі не падабаўся гэты Рыма Ўільямс. Магу я намякнуць вам на яго слабасць?"
  
  
  "Намякай, - сказаў Рыма.
  
  
  "Урэж яму ў яго агідны амерыканскі рот".
  
  
  "Не можаш прыняць гэта ў твар, так?" Сказаў Рыма.
  
  
  "Верагодна, яго рот будзе набіты разнастайнай забароненай ежай. Прысмакі, алкаголь і мяса з крывёй".
  
  
  "У гэтых стравах няма нічога дрэннага", – сказаў Рыма. "Што яшчэ ён мог з'есці?"
  
  
  "Чаму не рыс? Чаму не рыба?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Прывітанне", - сказаў Рыма. "Я еў гэта ўчора ўвечары на вячэру. Гэта было не вельмі смачна. Я нават не ведаю, чаму я гэта замовіў".
  
  
  "Ты мог бы так падумаць, сыне мой", - сказаў Чыун з агідай. "Раскажы мне пра жыццё забойцы. Гэта ўзнагароджвае? Чаму ты гэта робіш?"
  
  
  "Я раблю гэта дзеля грошай. Гэта проста праца".
  
  
  "Зразумела. А грошы? Іх дастаткова?"
  
  
  "Гэта больш чым адэкватна", – сказаў Рыма. "Я багаты чалавек".
  
  
  "Я ўпэўнены, што ты багаты", – сказаў Чыун. "Багаты не толькі маёмасцю, але і чысцінёй духу. Твая маці, павінна быць, ганарыцца табой".
  
  
  "Я думаю, ты на ўзводзе, стары, па нейкай прычыне, якую я не ведаю", - сказаў Рыма. "Дык чаму б табе проста не зашпіліць маланку на твары".
  
  
  "Мне шкада, сын мой. Павінна быць, гэта мае нервы, нацягнутыя да мяжы ад жаху пры думцы аб смерці ад рук адзінага Пі Джэя Кені". Чиун кудахтаў, як кураня, у прыўзнятым настроі.
  
  
  "Заткніся на хвілінку, добра?" Сказаў Рыма. "За намі сочаць". Ён не зводзіў вачэй з люстэрка задняга выгляду, заязджаючы на ўскраіну горада, мяняючы хуткасць. Канечне. У яго на хвасце быў чорны "Ягуар", які не адставаў ад яго, часам проста за ім, часам дазваляючы адной або двум машынам праслізнуць паміж імі. Ён павярнуў налева і зменшыў хуткасць. Секундай пазней "Ягуар" зрабіў той жа паварот налева і нырнуў на парковачнае месца, каб схавацца, але вадзіцель пад'ехаў дастаткова блізка, каб яго заўважылі.
  
  
  Гэта была Мэгі.
  
  
  "Якога чорта яна зараз пераследуе нас?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Магчыма, яна пачула, што ты збіраешся прадэманстраваць сваё майстэрства забойцы", – салодка выказаў здагадку Чіун. "Уся акругі можа прыйсці паглядзець, як ты выпростваешся са мной і маім бедным сябрам Рыма".
  
  
  "Я аддам ім тое, што каштуе іх грошай", - сказаў Рыма.
  
  
  "Высакароднае імкненне, сын мой. Якому я спрабаваў прытрымлівацца ўсё сваё жыццё".
  
  
  "Троеразовае ўра і тыгр для вас. Я заўсёды ведаў, што вы, кітайцы, разумныя".
  
  
  "Я карэец", - напышліва паведаміў яму Чиун.
  
  
  "Тое ж самае", - сказаў Рыма. "Усё роўна цалаваць стрыечных братоў".
  
  
  "Мець кітайца ў якасці стрыечнага брата выклікала б наймацнейшую страўнікавую млоснасць. Пацалаваць такога было б вышэй усякіх хвал".
  
  
  "Ну, гэта твая праблема", - сказаў Рыма. "Мне заўсёды падабаліся іх жанчыны".
  
  
  "Так", - сказаў Чыун. "Ты б так і зрабіў".
  
  
  Рыма вёў машыну, пятляючы па вузкіх вулачках старога квартала горада Мустафа, пакуль не ўпэўніўся, што страціў "Ягуар".
  
  
  Немераф сказаў яму, што дзяўчына была брытанскім агентам, але ён не загадваў яму забіваць яе. І пакуль не прыйшло гэта вестка, чалавек, які лічыў сябе Пі Джэем Кені, хацеў захаваць Мэгі жыццё па асабістых прычынах.
  
  
  Ён зноў зірнуў у люстэрка, калі "поршэ" са свістам памчаўся ўверх па схіле ўзгорка, накіроўваючыся з горада. Дарога ззаду яго была вольная, таму ён уціснуў педаль газу і накіраваўся да замка Немероффа. Сёння быў важны дзень. Сустрэча на вышэйшым узроўні gangland з Немерафам. Аб'ява аб тым, што ён будзе чалавекам, які кіруе шоў у Скамбіі. Ён хацеў быць там дзеля гэтага.
  
  
  У замку Немераф развітваўся з наведвальнікам.
  
  
  Ён стаяў на даху, пад мякка верцяцца лопасцямі верталёта, і абедзвюма рукамі сціснуў руку віцэ-прэзідэнта Азіфара.
  
  
  "Я спадзяюся, вам спадабаўся ваш візіт, мой віцэ-прэзідэнт", - сказаў ён.
  
  
  Чорны твар Азіфара расплыўся ў шырокай усмешцы. "Вельмі прыемны барон".
  
  
  "Я ведаю, што тваё задавальненне падзялілі твае спадарожнікі".
  
  
  "Яны не забудуць мяне", - сказаў Азіфар.
  
  
  Немераф пра сябе пагадзіўся. Дзве дзяўчыны, якіх выкарыстоўваў Азіфар, запомняць яго назаўжды. Яны будуць памятаць яго падчас свайго падарожжа ў татальную наркатычную залежнасць, і яны будуць памятаць яго, калі іх прымусяць працаваць у самым танным з бардэляў. Магчыма - калі-небудзь - яны падвергнулі б сумневу свае ўспаміны і спыталі, ці адбылося гэта: ці сапраўды яны жылі ў замку; ці былі яны палюбоўніцамі чалавека, які стаў прэзідэнтам краіны. Але калі яны згадаюць пра гэта, з іх будуць смяяцца, і аднойчы яны перастануць згадваць пра гэта. Але яны заўсёды будуць памятаць аб гэтым. Як і Немераф; у яго былі тэлевізійныя запісы іх выступу.
  
  
  Ён думаў пра гэтыя рэчы, жадаючы Азіфару, богу хуткасці.
  
  
  "Неадкладна вяртайся ў палац", - сказаў ён. “І чакай нашага прыбыцця. На працягу сарака васьмі гадзін ты станеш прэзідэнтам. На працягу сарака васьмі гадзін свет даведаецца пра ваша імя і пачне адчуваць вашую сілу”.
  
  
  Азіфар зноў усміхнуўся, агаліўшы паўдзённыя зубы на паўночным твары, а затым цяжка ўзлез па прыступках на пярэдняе сядзенне верталёта, самалёт пахіснуўся, калі ён забраўся на борт, і прышпіліўся для дзесяціхвіліннага пералёту назад у Скамбію.
  
  
  Верталёт ужо знікаў удалечыні, калі Рыма выехаў на грунтавую дарогу, якая вядзе да замка Немераф.
  
  
  Ахоўнікі на пасадзе ўсталі перад яго машынай, і яе занесла да прыпынку. Ахоўнікі накіравалі свае вінтоўкі на Рыма, а сабакі, прыкаваныя да будак вартавых, пачалі рыкаць і тузаць за вяроўкі, каб дабрацца да машыны.
  
  
  Рыма апусціў шкло і сказаў бліжэйшаму ахоўніку:
  
  
  "Ды добра, напрамілы бог, ты ж ведаеш машыну".
  
  
  "Я ведаю машыну, - сказаў ахоўнік, - але я не ведаю вас. Як вас клічуць?"
  
  
  "Пі Джэй Кені".
  
  
  "А стары дзівак?"
  
  
  "Мой палонны".
  
  
  Ахоўнік вярнуўся ў будку і зняў тэлефонную трубку. Пакуль ён тэлефанаваў, Рыма глядзеў на сабак. Яны перасталі рыкаць, і іх морды былі падняты ў паветра. Яны панюхалі паветра, далікатна, запытальна. Затым абодва ціха ўлягліся, дрыжучы і паскульваючы.
  
  
  "Цікава, што здарылася з сабакамі?" - Што здарылася? - спытаў Рыма Чыўна.
  
  
  "Яны ведаюць, што гадзіна ката блізкая", – ціха сказаў Чіун.
  
  
  "Гадзіна ката? І хто гэты кот?" Спытаў Рыма.
  
  
  Чіун павольна павярнуўся і сустрэўся з ім позіркам, а затым усміхнуўся. "Ты хутка даведаешся", - сказаў ён.
  
  
  Ахоўнік паклаў трубку і вярнуўся да машыны з боку Рыма. "Усё ў парадку, Кені. Ты можаш праходзіць. Барон чакае цябе".
  
  
  - Дзякуй, што ні за што, - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэй, - сказаў ахоўнік, - што, чорт вазьмі, ты зрабіў, каб напалохаць гэтых сабак?"
  
  
  Рыма сказаў: "Амаль гадзіна ката. Хіба ты не ведаў?"
  
  
  Ахоўнік сказаў: "Калі тут паблізу ёсць хоць адна котка, яны разарвуць яе на часткі, і вам лепш у гэта паверыць".
  
  
  Затым Рыма з'ехаў, яго машына драпала жвір ззаду яго. У люстэрку задняга выгляду ён бачыў, як ахоўнікі праводзілі яго позіркамі, а сабакі ляжалі нерухома, усё яшчэ скурчыўшыся, спалоханыя.
  
  
  Рыма заехаў на шырокую веранду, якая служыла паркоўкай Немерафа. Там ужо стаяла з паўтузіна машын, усе чорныя лімузіны "Мэрсэдэс", ідэнтычныя таму, на якім Наму ўпершыню падабраў Рыма. Госці барона пачалі прыбываць.
  
  
  Рыма пакінуў машыну перад ганкам, выйшаў і жэстам запрасіў Чыуна ісці за ім. Стары выслізнуў з машыны і паволі рушыў услед за Рыма ўверх па шырокіх каменных усходах, яго ногі пад парчовым сінім халатам мякка шаркалі па прыступках.
  
  
  Немэраў сядзеў на краі Паціа і еў у адзіноце, ён памахаў Рыма, які кіўнуў.
  
  
  "Ты далучышся да мяне за сняданкам?" спытаў ён.
  
  
  "Не Дзякуй".
  
  
  "Хто гэты чалавек?"
  
  
  "Гэта адзін з тых людзей, якіх ты шукаў. Чіун".
  
  
  "Я хацеў, каб ён памёр", - сказаў Немераф, жуючы кончык булачкі з карыцай.
  
  
  Рыма кіўнуў. "Ён усё роўна што мёртвы, калі ты захочаш яго смерці. Але я прывёў яго сюды, каб паспрабаваць угаварыць яго напарніка, гэтага Уільямса, рушыць услед за ім. Ён, павінна быць, дзесьці хаваецца, пакуль ад яго няма ніякіх прыкмет ".
  
  
  Немераф абдумваў гэта, пакуль жаваў. Перш чым ён загаварыў, яго перапыніў тэлефонны званок побач з ім.
  
  
  "Так", - сказаў ён.
  
  
  "Я разумею. Усё ў парадку".
  
  
  Ён павесіў трубку і павярнуўся з усмешкай да Рыма.
  
  
  "Твой план ужо прынёс плён. Ахова захапіла агента на тэрыторыі".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Можа быць, гэта Ўільямс". Ён павярнуўся да Чыуна. "Усё яшчэ думаеш, што гэта будзе гадзіна ката, стары?"
  
  
  - Котка яшчэ не выпусціла кіпцюры, - ціха сказаў Чыун.
  
  
  Немераф пляснуў у ладкі, і на балконе з'явіўся мужчына з тварам тхара ў белым касцюме.
  
  
  "Суправаджайце містэра Кені, калі ён прывядзе гэтага чалавека ў нашу... каюту для наведвальнікаў", - сказаў ён. Мужчына ўсміхнуўся і сказаў: "Так, сэр".
  
  
  "І падрыхтуйся да прыёму іншых гасцей", - дадаў Немераф.
  
  
  Ахоўнік павярнуў у будынак, і Рыма, схапіўшы Чыуна за руку, пайшоў за ім праз кабінет, у калідор, міма схаванага ліфта і да лесвіцы ў задняй частцы будынка.
  
  
  Прыступкі былі вільготнымі і пакрытымі цвіллю; сцены былі каменнымі, і яны пацелі. Прыступкі пятлялі ўзад і ўперад, праз чатыры пляцоўкі, пакуль яны не апынуліся ў падзямеллі глыбока пад зямлёй, ніжэй за ўзровень зброевай палаты Немерафа.
  
  
  Прыступкі вялі ў вузкі праход, абрамлены з кожнага боку цяжкімі драўлянымі дзвярыма з цяжкімі сталёвымі замкамі. Дзверы былі адчынены; камеры стаялі пустыя. Тут не было вокнаў, і адзіным асвятленнем служылі голыя лямпачкі над галавой, якія мігцяць жоўтым у мускусным паветры.
  
  
  "Я павінен застацца тут?" - спытаў Чыун.
  
  
  "Баюся, што так, стары", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я памру ад прастуды".
  
  
  "Ты пойдзеш да першага ўсхліпу", - сказаў Рыма. "Я абяцаю".
  
  
  "Ты заўсёды ўважлівы".
  
  
  Ахоўнік павёў іх па волкім калідоры, вільгаць на каменнай падлозе заглушала іх крокі. Ён адступіў у бок, каб прапусціць Чыуна, затым паклаў руку на плячо старога і падштурхнуў яго да апошняй камеры справа.
  
  
  Ахоўнік штурхнуў, але нічога не адбылося. Гэта было так, як калі б ён прыхінуўся да сцяны. Ён штурхнуў зноў. Чіун павярнуўся да яго.
  
  
  "Прытрымай свае рукі, чалавек з мордай тхара", - сказаў ён.
  
  
  "Я трываю абразы ад грознага Пі Джэя Кені, але ты не дазваляеш сабе падобных вольнасцяў".
  
  
  Затым ён павярнуўся спіной да здзіўленага ахоўніка і ўвайшоў у камеру. Там стаяў вузкі драўляны ложак з мяккім матрацам без спружын. Там былі ракавіна і прыбіральня.
  
  
  "Усе выгоды дома", - сказаў Рыма, стоячы ў дзвярах.
  
  
  "Дзякуй табе", - сказаў Чыун. "Я буду ўспамінаць цябе з пяшчотай".
  
  
  "Цяпер, чаму б табе не паспрабаваць сказаць мне, дзе Уільямс?"
  
  
  "Ён побач", – сказаў Чыун. "Ён побач".
  
  
  Рыма пачуў крокі, якія набліжаліся да іх па калідоры, і павярнуўся. Па праходзе ішоў Немераф, штурхаючы Мэгі Уотэрс перад сабой, узвышаючыся над ёй у цьмяным святле падзямелля, як нейкі магутны монстар са сну.
  
  
  Ён штурхнуў Мэгі апошнім штуршком, і яна ўпала на Рыма.
  
  
  "Вы выглядаеце здзіўленым, містэр Кені", - сказаў Немераф. "Яна - агент, якога схапілі на тэрыторыі".
  
  
  "Я не думаў, што яна сачыла за мной", - сказаў ён. Звяртаючыся да Мэгі, ён сказаў: "Брытанскі агент? А я думаў, ты хацела мяне проста з-за майго цела". Яна адмовілася падняць вочы і уткнулася тварам у сваю сінюю кароткую сукенку.
  
  
  Мэгі зрабіла нешта вельмі не ўласцівае агенту. Яна пачала плакаць.
  
  
  Немэр зноў штурхнуў яе, на гэты раз так, каб ахоўнік мог да яе дацягнуцца. "Змесціце яе ў камеру, - сказаў ён, - і зрабіце яе ямчэй". Ахоўнік ухмыльнуўся.
  
  
  Ён упіхнуў Мэгі ў камеру насупраць камеры Чыуна. Яна, хістаючыся, дайшла да сярэдзіны падлогі, затым ціха ўстала там. Павольна яна падняла галаву, пакуль не ўстала ганарліва выпрастаўшыся.
  
  
  "Малайчына, малыш. Трымай язык за зубамі", - крыкнуў Рыма.
  
  
  Яна павярнулася да яго з выразам поўнай нянавісці. Ахоўнік тым часам зняў кайданкі з крука на сцяне. Ён зашчоўкнуў пару кайданкоў у яе на запясцях, а затым яшчэ адну пару вакол лодыжак.
  
  
  Увесь гэты час ён гаварыў, нібы маналог з самім сабой.
  
  
  "Маленькай лэдзі гэта спадабаецца. Англічанкам заўсёды падабаецца вылузвацца. У маленькай лэдзі будзе шанц. Паказаць усё. Ці спадабаецца гэта маленькай лэдзі?"
  
  
  Ён працягваў гаварыць, здымаючы з таго ж насценнага кручка кароткі ланцужок з адчыненым замкам на канцы. "Пачакай, пакуль маленькая лэдзі не ўбачыць, што я для яе прыгатаваў. Маленькая лэдзі будзе з гонарам дэманстраваць тавар, ці не так?"
  
  
  Ён схапіў Мэгі за кайданкі на запясцях і пацягнуў яе да задняй сцяны камеры. У каменную падлогу было ўведзена вялікае жалезнае кольца, і ахоўнік прыціскаў верхнюю частку цела Мэгі ўніз, пакуль яе запясці не апынуліся побач з кольцам. Затым ён прасунуў ланцужок праз кайданкі на запясцях, пад кольцам, праз ланцугі на шчыкалатках Мэгі і замацаваў яе вісячым замкам.
  
  
  "Маленькай лэдзі гэта падабаецца?" - спытаў ён. Цяпер Мэгі стаяла тварам да задняй сцяны, сагнуўшыся ў таліі, як быццам спрабавала дакрануцца да пальцаў ног падчас ранішняй зарадкі. Яе кароткая спадніца задралася да ягадзіц, і на ёй не было ніжняй бялізны, і Рыма амаль адчуваў яе збянтэжанасць ад выгляду яе выступае зада, які адкрываўся мужчынам ззаду яе.
  
  
  Ахоўнік усё яшчэ казаў. "Маленькая лэдзі збіраецца быць мілай са сваімі сябрамі, ці не так?" і ён правёў рукой па мяккай ягадзіцы.
  
  
  Немераф павярнуўся да Рыма. “Яна табе спадабалася. Магчыма, я даю сваім людзям такую ж магчымасць, перш чым яе адправяць на смерць”. Ён зноў павярнуўся, каб паглядзець на Мэгі. "Павабная мэта, ці не так?"
  
  
  Чалавек, які думаў, што ён Пі-Джэй Кені, ухмыльнуўся. "Я забіў некалькі мячоў у гэтым працяжнік", - сказаў ён.
  
  
  "А цяпер наш кітайскі сябар", – сказаў Нямёраў, паварочваючыся да Чыўна, які ўсё яшчэ нерухома стаяў у цэнтры камеры. "Звяжыце і яго", - сказаў ён Рыма.
  
  
  Рыма падышоў да Чыўна і падвёў яго да рынга ў задняй частцы камеры. Стары не супраціўляўся і не праявіў ніякай цікавасці, калі Рыма зняў са сцяны кайданы і кайданы. Замест гэтага Рыма чуў, як ён нешта мармыча сабе пад нос.
  
  
  Стары маліўся. Рыма ўхмыльнуўся. Ён нарэшце апрытомнеў і зразумеў, што памрэ, і цяпер ён заключаў мір са сваімі продкамі. Што ж, малайчына, маленькі кітаец, падумаў Рыма, зашпіляючы ланцугі і замкі.
  
  
  І потым ён прыслухаўся да слоў старога. Яны былі мяккімі і прызначаліся толькі нябёсам.
  
  
  "О, Майстры Сінанджу, якія раней ступалі па гэтай зямлі, прабачце мне маё цярпенне да гэтых мяснікаў і жывёл. Заплюшчы вочы на маю праяву бяздзейнасці і падумай замест гэтага аб тым, што я трываю іх абразы, каб яшчэ выратаваць таго, хто стане наступным". майстрам сінанджу.
  
  
  "Але маё цярпенне ўжо зараз змяншаецца, і гадзіна ката блізкі. Накіруй маю мудрасць, як мой досвед будзе накіроўваць маю руку".
  
  
  "Скажы што-небудзь і для мяне", - сказаў Рыма, устаючы пасля замацавання апошняга ланцуга. Затым ён важна выйшаў з камеры ў калідор, дзе чакалі Нямёраў і ахоўнік.
  
  
  Нямёраў сказаў ахоўніку: "Ты сачы за гэтымі двума".
  
  
  Звяртаючыся да Рыма, ён сказаў: "Ты зможаш пазбавіцца ад іх у вольны час пазней, але цяпер ты павінен пайсці са мной".
  
  
  "Я бачыў, што прыбываюць вашы госці", - сказаў Рыма, ідучы за Нямерава па калідоры.
  
  
  "Так", - сказаў Немераф. “Наша сустрэча хутка пачнецца. Але ў нас яшчэ адзін наведвальнік. Прыбыў адзін з нашых нью-ёркскіх аператыўнікаў. Ён бачыў гэтага Рыма Уільямса. Магчыма, ён зможа дапамагчы вам у яго злоў”.
  
  
  "Магчыма", - сказаў Рыма. "Хто гэты хлопец?"
  
  
  "Яго клічуць О'Браэн", - сказаў Немераф. "Ён ахоўнік у федэральнай турме Нью-Ёрка. Ён аказаў нам там неацэнную паслугу".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Не магу дачакацца сустрэчы з ім".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  Рыма рушыў услед за Нямеравым па крутых пралётах сырой каменнай лесвіцы на другі паверх.
  
  
  Калі яны на імгненне спыніліся ў вялікім вестыбюлі, Немераф адышоў ад яго.
  
  
  "Містэр Фабіа. Як у вас справы? Я так рады, што вы змаглі прыехаць".
  
  
  Мужчына з аліўкавай скурай толькі што прайшоў праз шкляныя дзверы з унутранага панадворка першага паверха. Ён паглядзеў на Немероффа традыцыйным поглядам мафіёзі - на паўдарогі паміж баязлівасцю і памяркоўнасцю, - які сышоў за павагу, і чапурыста працягнуў руку.
  
  
  "Хто гэта?" - спытаў ён Немероффа, паказваючы галавой цераз плячо барона на Рыма.
  
  
  Барон засмяяўся. Гэта было тое злоснае іржанне смеху, якім віталіся рэчы, якія ён лічыў пацешнымі.
  
  
  "О, так", - сказаў ён, усё яшчэ раўучы. "Я хачу, каб вы двое сустрэліся".
  
  
  Ён узяў свайго наведвальніка за локаць і падвёў яго да Рыма. Звонку Рыма мог бачыць, як целаахоўнік Фабіа разваліўся на крэсле ва ўнутраным дворыку, спрабуючы здавацца бесклапотным, але назіраючы за тым, што адбываецца праз шкло, гатовы дзейнічаць, калі гэта стане неабходным. Ён быў сасланы ва ўнутраны дворык, таму што прыводзіць свайго целаахоўніка ў хату іншага мужчыны лічылася благім тонам.
  
  
  Затым рука Рыма ўклалася ў руку Фабіа.
  
  
  Ён пільна паглядзеў у твар і зразумеў, што павінен быў гэта ведаць, але гэта быў проста яшчэ адзін макароннік з мазгамі катарыншчыка. Той, кім ён быў, проста не каштаваў такіх намаганняў.
  
  
  Ён пачуў, як Немераф сказаў: "Гэта містэр Фабіа. Ён важны чалавек у Злучаных Штатах".
  
  
  Рыма пільней прыгледзеўся да яго. У мужчыны быў мясісты твар, і маленькі тонкі шнар цягнуўся ад кутка левага вока да падставы левага вуха. Скура была бялей за яго звычайнай скуры, ён нанёс на твар пудру, каб паспрабаваць выраўнаваць колер, але ён усё яшчэ быў пакрыты шнарамі і выглядаў агідна.
  
  
  І тут Рыма пачуў, як Немераф сказаў:
  
  
  "А гэта мой калега, містэр Пі Джэй Кені".
  
  
  Рука Фабіо напружылася ў яго руцэ, а затым прыбрала сябе, не адскочыўшы раптоўна, нібы ад страху, а наўмысна адсунуўшыся, як быццам для паўторнага абдумвання, і затым ён пачуў, як Фабіа кажа:
  
  
  "Гэта не Пі Джэй Кені".
  
  
  Немераф зноў заржаў, таму Рыма пераняў яго настрой і ўсміхнуўся, калі Немераф сказаў:
  
  
  "Добра. Гэта доказ таго, наколькі паспяховай была пластычная аперацыя".
  
  
  Рыма назіраў, як маленькія парасячыя вочкі Фабіа ўпіліся ў яго. Затым Фабіа сказаў:
  
  
  "Пі Джэй. Гэта сапраўды ты?"
  
  
  Рыма кіўнуў. Фабіа глядзеў яшчэ крыху. Пасля яго свіныя рысы расплыліся ва ўсмешцы. Ён зрабіў крок наперад, падняў правую руку далонню ўгору, каб выказаць здзіўленне, а затым абняў Рыма за плечы ў амаль мядзведжых абдымках.
  
  
  "Піджэй", - сказаў ён. "Мне было цікава, што з табой здарылася. Усім было цікава".
  
  
  "Я быў пад нажом з-за новай асобы", - сказаў Рыма, спадзеючыся, што гэта правільныя словы. "А потым барон зладзіў так, што я прыехаў сюды і далучыўся да яго".
  
  
  "І далучайся да яго", - перадражніў Фабіа. "Можа быць, той доктар таксама аперыраваў твой мозг. Ты кажаш лепш, чым раней".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў мужчына, які думаў, што ён Пі Джэй Кені. "Частка майго новага іміджу".
  
  
  "Я скажу табе, што твая новая выява нашмат лепш твайго старога", - сказаў Фабіа. "Ты выглядала, мабыць, самым пачварным стварэннем, якое я калі-небудзь бачыў".
  
  
  "Хоць хіба я не быў? Я выглядаў сапраўдным італьянцам", - сказаў Рыма. Калі Фабіа зрабіў паўзу, не ведаючы, як адказаць, Рыма дадаў: "і зараз я выглядаю неапалітанцам", надаўшы слову дадатковы італьянскі акцэнт на апошнім складзе, здагадаўшыся, што Фабіа неапалітанец, з-за таго, як ён падняў руку ў знак прывітання.
  
  
  Фабіа гучна засмяяўся. "Так, - сказаў ён, - гэта сапраўднае паляпшэнне. І ты заадно з баронам?"
  
  
  "Правая рука", - сказаў Рыма.
  
  
  Немераф хутка ўключыўся ў размову.
  
  
  "Містэр Кені пагадзіўся далучыцца да ўсіх нас у забеспячэнні таго, каб любое пагадненне, якога мы дасягнем, было справядліва выканана. Я думаю, што ў яго рэпутацыя сумленнага чалавека", - сказаў Немераф.
  
  
  "Трымаю заклад, што так і ёсць", - сказаў Фабіа. "Гэй, Піджэй, памятаеш, як ты займеў майго брата Мэт?"
  
  
  "Вядома, хачу", - усміхнуўся Рыма. "Гэта была выдатная праца".
  
  
  "Якая-небудзь праца?" Фабіа засмяяўся. "Яны збіралі яго па кавалачках на працягу некалькіх тыдняў".
  
  
  "Ага", - засмяяўся Рыма. "Для гэтай працы я выкарыстоўваў свой спецыяльны нож для рэзкі сыру". Затым ён дадаў: "Хо-хо-хо".
  
  
  "Хі, хі, хі", - засмяяўся Фабіа, успомніўшы сто дваццаць сем фрагментаў астанкаў свайго брата Мэцью, чыё злачынства складалася ў тым, што ён выставіў на пасмешышча сына іншага верхавода банды.
  
  
  "Ха, ха, ха", - захныкаў барон Немераў. Затым ён выключыў усмешку і смех, як быццам пстрыкнуў выключальнікам, і сказаў,
  
  
  "Хадземце, містэр Фабіа. Мы пойдзем у канферэнц-залу наверсе. Некаторыя з нашых агульных сяброў ужо прыбылі".
  
  
  Ён ступіў да карціны на сцяне і націснуў кнопку, схаваную ў ляпніне рамы. Дзверы бясшумна адчыніліся.
  
  
  Ён адступіў у бок, каб дазволіць Фабіа ўвайсці першым, і павярнуўся да Рыма: "Гэты чалавек - О'Браэн - у кабінеце. Магчыма, ён зможа расказаць вам больш пра гэтага Уільямса. Як ён выглядае або на што звярнуць увагу ".
  
  
  Рыма кіўнуў і пачакаў, пакуль Немераф увойдзе ў ліфт і націсне кнопку пятага паверха. Карціна мякка перамясцілася зваротна над дзвярным праёмам.
  
  
  Рыма павярнуўся і пакрочыў па паркетнай падлозе, яго тэнісныя туфлі бясшумна ступалі па паліраваным дрэве. Дзверы ўяўлялі сабой гіганцкую драўляную панэль, пакрытую глыбокай філіграннай разьбой, але яна адкрылася так, як быццам была шарнірна замацаваная на шарыкападшыпніках.
  
  
  У пакоі было цёмна. Рыма выявіў, што глядзіць на выразны сілуэт мужчыны, які глядзеў з акна першага паверха ў канец дома. Праз яго плячо, праз акно, Рыма ўбачыў надыходзячы чырвоны верталёт. Ён зразумеў, што мужчына сочыць вачыма за палётам верталёта. Хоць ніводзін з іх не ведаў, менавіта гэты карабель даставіў віцэ-прэзідэнта Азіфара на некалькі міль да прэзідэнцкага палаца Скамбіян, дзе ён разлічваў на працягу сарака васьмі гадзін заняць прэзідэнцкі ложак.
  
  
  Рыма падышоў да мужчыны ззаду, дастаткова блізка, каб дакрануцца да яго, і спытаў: "О'Браэн?"
  
  
  Мужчына разгарнуўся і, калі ён паварочваўся, адхапіў цяжкія шторы, якія ён трымаў, і пакой зноў пагрузіўся ў паўзмрок. Але Рыма бачыў, што твар мужчыны быў спалоханы, і мужчына сказаў: "Хлопец, ты мяне напалохаў, вось так падкрадваючыся да мяне".
  
  
  "Тэнісныя туфлі", - сказаў Рыма, як быццам гэта ўсё тлумачыла. "Барон сказаў мне, што вы ведаеце гэтага Рыма Уільямса?"
  
  
  "Не, - сказаў О'Браэн, - я не ведаю. Але бачыў яго аднойчы". Ён праціснуўся міма Рыма, вярнуўся да маленькага крэсла побач са сталом і цяжка плюхнуўся ў яго.
  
  
  Рыма павярнуўся, сонца, якое прабілася праз шторы, цяпер было ў яго за спіной і свяціла ў твар О'Браэну.
  
  
  - Як ён выглядае? - спытаў Рыма.
  
  
  "Ну, калі я ўбачыў яго, ён быў апрануты як святар", - сказаў О'Браэн.
  
  
  "Гэта мне не вельмі дапаможа".
  
  
  "Пачакай. Я спрабую. У яго былі карыя вочы, але не такія, як у звычайных карычневых. Яны былі глыбокімі, як быццам у іх не было чорнага. Усё насычанага колеру. Ты разумееш, што я маю на ўвазе?"
  
  
  "Так".
  
  
  "І ў яго было жорсткае твар. Як быццам ён быў апрануты як сьвятар, але ён сапраўды не быў падобны ні на якога сьвятара. У яго быў прамы нос, і ён быў з тых хлопцаў, якія глядзяць табе прама ў вочы ".
  
  
  О'Браэн прыжмурыўся, каб лепш разгледзець мужчыну, які стаяў перад акном, але ўсё, што ён мог разгледзець, гэта абрысы яго галавы і цела.
  
  
  "Добра, - сказаў Рыма, - спыні лекцыі па мастацтве. Наколькі ён быў вялікі?"
  
  
  "Ён быў буйным хлопцам, але не настолькі. Можа быць, шасці футаў. Таксама не цяжкі. Але вялікія тоўстыя запясці, як быццам ён працаваў у ланцужной бандзе ці нешта ў гэтым родзе".
  
  
  Рыма прысунуўся бліжэй да крэсла О'Браэна. О'Браэн нядбайна разглядаў свае пальцы ног. Рыма абапёрся на вечка стала.
  
  
  "Так, працягвай", - сказаў ён.
  
  
  О'Браэн падняў вочы, прыжмурыўшыся. "Як я ўжо сказаў, у яго былі тоўстыя запясці. Як у цябе", - дадаў ён, зірнуўшы на рукі Рыма, якія ляжаць на стале. "І было сёе-тое яшчэ".
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Гэта быў яго рот. У яго як быццам не было вуснаў. Ён быў тонкім і жорсткім на выгляд, і вы проста ведалі, што ён круты. Гэта быў нейкі кепскі рот", – сказаў О'Браэн. Ён падняў вочы і, прыжмурыўшыся, зноў угледзеўся ў заценены твар Рыма, павольна разважаючы: "Гэта было падобна на тваё".
  
  
  "І вочы ў яго былі карыя?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Так. Карычневы… як у цябе".
  
  
  "А яго валасы?"
  
  
  "Было цёмна", - сказаў О'Браэн. "Цёмна... як у цябе". Ён ускочыў з крэсла, і яго рука кінулася ўбок, але затым яго рука больш не дзейнічала, і ён зноў апынуўся ў сваім крэсле, і боль, больш пакутлівы, чым любы, які ён калі-небудзь адчуваў раней, працяў яго часткова скалечаную правую руку, і чалавек, які думаў, што ён Пі Джэй Кені, сказаў: "Што, чорт вазьмі, з табой адбываецца? Навошта ты спрабуеш наставіць на мяне пісталет?"
  
  
  О'Браэн сказаў: "Не кажы мне пра гэта. Як ты сюды трапіў?"
  
  
  "Пра што ты кажаш?" Спытаў Рыма. "Я працую на барона".
  
  
  "Вядома", - усміхнуўся О'Браэн. "Ён проста пайшоў напралом і наняў Рыма Уільямса".
  
  
  "Рыма Уільямс? Пра што, чорт вазьмі, ты кажаш?"
  
  
  "Ты - гэта ён, чувак. Можа быць, ты можаш абасраць барона, але ты не можаш абасраць мяне. Ты - Рыма Уільямс".
  
  
  "А ты дурнаваты. Мне даручылі забіць Уільямса".
  
  
  "Ну, проста перарэж сабе вены, чувак", - сказаў О'Браэн. "І Уільямс памрэ ад крывацёку".
  
  
  "Ты спіш", - сказаў Рыма.
  
  
  "Паслухай, Уільямс", - сказаў О'Браэн. "Я не ведаю, чаго ты дамагаешся, але як наконт таго, каб прысвяціць мяне ў гэта? Магчыма, я змагу табе нечым дапамагчы".
  
  
  Рыма быў заняты, спрабуючы разабрацца ў тым, што сказаў О'Браэн, але ўсё было ахутана цемрай. Ён быў Пі Джэем Кені. Але гэты чалавек сказаў, што ён ім ня быў. Гэты чалавек павінен быў ведаць, і ён сказаў, што ён Рыма Уільямс. Але як ён мог быць?
  
  
  "Я толькі што перанёс пластычную аперацыю", – сказаў Рыма. "Напэўна, гэта проста супадзенне".
  
  
  "Ні завошта", - сказаў О'Браэн. "Як наконт гэтага? Ты і я? Шчыра падзелім?"
  
  
  Справядлівы раскол. Рыма на хвіліну задумаўся пра гэта, рука О'Браэна зноў пацягнулася да пісталета, і Рыма раптам зненавідзеў гэтага чалавека, які ўнёс сумятню ў жыццё, якое спрашчалася да штодзённай руціны прафесійнага забойцы. Таму ён падняў руку высока ў паветра і стукнуў рабром кулака па верхавіне чэрапа О'Браэна і пачуў, як хруснулі косці, нібы кубікі лёду, якія расколваліся ў цёплай сумесі, і О'Браэн нежывы паваліўся наперад на сваім крэсле.
  
  
  Рыма дазволіў целу цяжка ўпасці на падлогу.
  
  
  Рыма Уільямс? Як гэта магло быць? Ён быў Пі Джэй Кені. Немераф ведаў яго. Мэгі ведала яго. Як ён мог быць Уільямсам?
  
  
  Але там быў кітаец. Ці даведаўся кітаец яго, калі ён увайшоў у тыя дзверы ў гатэлі? Ці ведаў кітаец, што ён Рыма Уільямс? Тады чаму ён нічога не сказаў? Чаму ён проста стаяў там, чакаючы, што яго заб'е Пі Джэй Кені?
  
  
  Ён паспрабаваў абдумаць хады, і кожны рух вяртаўся да Чыўна, да гэтага старога азіята, які спакойна чакаў смерці ў сваёй камеры, зневажальна звязанай, з запясцямі і шчыкалаткамі, прыкаванымі да падлогі, і Рыма ведаў, што адказ ужо гатовы, і яму давядзецца сустрэцца тварам. да твару са старым.
  
  
  У гэты момант зазваніў тэлефон. Ён стаяў на маленькім арэхавым століку ў цэнтры пакоя, Рыма падышоў і падняў трубку. "Алё".
  
  
  "Гэта Нэмэраф. О'Браэн як-небудзь дапамог табе?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Вялікая дапамога".
  
  
  "Добра. Магу я пагаварыць з ім, калі ласка?"
  
  
  "Баюся, што не, барон", - сказаў Рыма, гледзячы на цела. "Ён ляжыць". Ён убачыў мазгі і кроў, якія выцякаюць з чэрапа О'Браэна. "Ён сказаў, што ў яго расколвалася галава".
  
  
  Рушыла ўслед паўза. "О, добра", - сказаў Немераф. "Я толькі пачынаю сваю сустрэчу зараз. Маім мужчынам давядзецца адмовіцца ад задавальнення з англічанкай. Не маглі б вы, калі ласка, пазбавіцца ад яе і Азіята, а затым далучыцца да нас тут, у канферэнц-зале на пятым паверсе?"
  
  
  "Так, сэр. Так хутка, як толькі могуць несці мяне мае маленькія ножкі", - адказаў Рыма.
  
  
  "Дзякуй. Мы ўсё будзем чакаць".
  
  
  Рыма павесіў трубку, імгненне глядзеў на яе, затым выйшаў у хол. Яму давядзецца сустрэцца твар у твар са старым азіятам і растлумачыць гэтую таямніцу раз і назаўжды.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  Калідор падзямелля быў пусты, хоць Нямераў загадаў тхаравой пысе даглядаць за зняволенымі. Цвіль пад нагамі Рыма здавалася вільготнай і слізкай, калі ён слізгаў па калідоры падзямелля да камеры Чыуна.
  
  
  Дзверы былі зачынены на цяжкую жалезную завалу, які важыў чатыры фунты. Рыма ўзяў замак у рукі і агледзеўся, каб папрасіць у ахоўніка ключ, але затым па нейкай прычыне раздумаўся і круціў замак у руках да таго часу, пакуль метал не трэснуў і ён не аддзяліўся ад дзвярэй.
  
  
  Ён ціха паклаў дзве фігуркі на падлогу, прыслухоўваючыся. У падзямеллі не было чуваць ні гуку, акрамя ціхіх усхліпаў Мэгі ў яе камеры, за зачыненымі дзвярыма, праз вузкі праход. Яна была б наступнай, але спачатку арыенталкай.
  
  
  Рыма павольна адчыніў дзверы і ўспомніў, якім ён апошні раз бачыў старога, бездапаможнага, з прыкаванымі да падлогі запясцямі і шчыкалаткамі.
  
  
  Дзверы ціха адчыніліся. Стары сеў на ложак у камеры, у добрых шасці футах ад металічнага кальца, і Рыма паглядзеў у бок кальца.
  
  
  Гэта была сталь таўшчынёй у дзюйм, і яна была разрэзана напалову. Побач з ёй ляжалі ланцугі. Зламаныя. Гэтак жа выглядалі кайданкі на шчыкалатках і запясцях, раздушаныя і зламаныя, як быццам па іх білі малатком, якім кіравалі з велізарнай сілай.
  
  
  Але, вядома, гэта было немагчыма, паколькі рукі і ногі старога былі б у ланцугах, калі ім валодаў такі малаток, і ён атрымаў бы траўму.
  
  
  Стары ўстаў, калі Рыма ўвайшоў у камеру, затым пакланіўся ў пояс і ўсміхнуўся.
  
  
  У дадзены момант Рыма не пытаўся, як яму ўдалося збегчы. Былі іншыя, важнейшыя рэчы для чалавека, які лічыў сябе Пі Джэем Кені.
  
  
  "Стары, - сказаў ён, - мне патрэбна твая дапамога".
  
  
  "Табе варта толькі спытаць".
  
  
  "Мне здаецца, я ведаю, хто я, але я не ўпэўнены. Дапамажы мне".
  
  
  Чиун паглядзеў на маленькую павязку, усё яшчэ пакрывала скронь Рыма. - Цябе стукнулі па галаве, ці не так?"
  
  
  "Так".
  
  
  "І менавіта пасля гэтага твая памяць знікла?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Тады, магчыма, аналагічны ўдар", - сказаў Чыун, і, перш чым Рыма паспеў паварушыцца або зрэагаваць, маленькі, цвёрды як камень кулак абрынуўся на яго, а костка вялікага пальца стукнула яго ў скронь, прамахнуўшыся сапраўды да сярэдзіны косткі на 32 цалі , і Рыма выжыў роўна на гэтую адлегласць. Ён убачыў зоркі. Ён патрос галавой, каб растлумачыць яе. А затым у плыні ўспамінаў яго жыццё вярнулася да яго: яго асоба, яго місія, кім ён быў і чаму ён быў тут.
  
  
  "Я ведаю", - сказаў ён, шчасліва ўсміхаючыся, але ўсё ж ківаючы галавой ад шоку ад нападу. "Я ведаю. Я Рыма".
  
  
  "Я рады", – сказаў Чыун. "У мяне ёсць сёе-тое для цябе". І потым, хутчэй, чым маглі бачыць вочы ці рухацца цела, рука старога выцягнулася, расціснулася, пальцы выцягнуліся, вялікі палец выцягнуўся ўздоўж мясістай часткі далоні, і чатыры выцягнутыя пальцы з рэзкім гукам ударылі Рыма па шчацэ.
  
  
  У Рыма закружылася галава, і ён прагыркаў: "Давай, Чиун, што, чорт вазьмі, гэта было?"
  
  
  Гэта за тое, што ты назваў Сінанджу прыгарадам Ганконга і за тое, што назваў мяне кітайцам. Гэта за дзёрзкасць у адносінах да старэйшых. Гэта за тое, што ты не выконваеш дыету, маеш зносіны з жанчынамі, турбуеш доктара Сміта і ставіш пад пагрозу інтарэсы. сваёй краіны”.
  
  
  "Ты хваляваўся, так?"
  
  
  "Клапоцішся? Аб кавалку нікчэмнай падалі, які без мяне заест сябе да смерці праз тыдзень? Пра што турбавацца?"
  
  
  Калі ён быў Пі Джэем Кені, Рыма планаваў спытаць, як стары разарваў свае жалезныя кайданы. Цяпер, калі ён зноў быў Рыма Уільямсам, у пытанні не было неабходнасці. Стары разарваў свае кайданы, таму што ён быў Чыўном, Майстрам сінанджу, і таму што ў свеце ніколі раней не было нічога падобнага яму. Нават калі ён адчуваў, што старэе, зараз на яго шчоках быў чырвань і шчасце ганчакоў на паляванні.
  
  
  - Пойдзем, Чиун, у нас ёсць справы, - сказаў Рыма, паварочваючыся да дзвярэй.
  
  
  "Звычайная схема", – сказаў Чыун. "Спачатку асабістая абраза, а зараз загады. Зрабі гэта. Зрабі тое. Са мной будуць абыходзіцца як з наёмным рабом? Няўжо няма ніякай павагі да мужчыны майго веку, нямоглай старой здані, ледзь здольнаму стаяць прама?"
  
  
  "Не трэба", - сказаў Рыма. "Ты давядзеш мяне да слёз. І дазволь мне папярэдзіць цябе. Калі ты каго-небудзь заб'еш у гэтай паездцы, прыбяры цела сам".
  
  
  "У цябе няма пачуццяў, няма душы, няма сэрца".
  
  
  Цяпер яны абодва былі ў калідоры і маглі чуць рыданні Мэгі Вайн з-за зачыненых дзвярэй яе камеры. На дзвярах не было замка, і Рыма ціхенька штурхнуў іх, адчыняючы.
  
  
  Мэгі была там, дзе яе пакінулі. Але сукенка, якое задралася ў яе на ягадзіцах, зараз было задрана да сцёгнаў. Ахоўнік з тварам тхара стаяў ззаду яе, спіной да Рыма. Яго правая рука рытмічна рухалася ўзад-наперад паміж ног Мэгі, і Рыма ўбачыў, што ў правай руцэ ён трымае пісталет. Ён хіхікаў і ўсё яшчэ размаўляў сам з сабой. "Там, адкуль гэта прыйшло, ёсць яшчэ сёе-тое для маленькай лэдзі. Заставайся з татам, і тата дасць маленькай лэдзі ўсё, што яна хоча".
  
  
  Рыма прачысціў горла. Ахоўнік злёгку павярнуўся і ўбачыў стаялага там Рыма. Чіун знаходзіўся ў цені калідора і быў нябачны. Ахоўнік ухмыльнуўся Рыма і зноў захіхікаў. "Ты ёй падабаешся, Піджэй, але гэта ёй падабаецца больш. Ці не так, маленькая лэдзі?" Затым яго левая рука працягнулася і злучыла правую паміж ног Мэгі, рухаючы пісталетам туды-сюды.
  
  
  Рыма загаварыў, і ў ягоным голасе прагучаў лёд.
  
  
  "Мне падабаецца твой стыль, малыш. Цябе павысілі".
  
  
  Ахоўнік павярнуўся, каб паглядзець на Рыма. "Так?"
  
  
  "Так. Прама наверсе". Затым у трахею патрапіў сустаў пальца. Было занадта балюча кашляць, і ён паміраў занадта хутка, каб задыхнуцца, таму ахоўнік упаў на вільготную падлогу.
  
  
  - Або ўнізе, у залежнасці ад абставін, - сказаў Рыма.
  
  
  Мэгі азірнулася праз плячо, наколькі гэта было магчыма ў яе становішчы, і ўбачыла Рыма. Спачатку на яе твары адбілася палёгку, а затым яно зноў ператварылася ў маску нянавісці.
  
  
  Рыма абышоў вакол яе, і Чіун далучыўся да яго, ціхенька прыспускаючы яе сукенка на бакі.
  
  
  "Ты", - сказала яна Рыма. "Пакінь мяне ў спакоі. Мне не патрэбна ад цябе ніякая дапамога".
  
  
  "Мэгі, мілая. Я не магу цяпер растлумачыць, але павер мне. Мы на адным баку".
  
  
  Яна пачала гаварыць, выплюхваць свой недавер, сваю нянавісць, але тут Чыун устаў побач з Рыма, і выраз яго вачэй нейкім чынам сказаў ёй, што зараз усё ў парадку.
  
  
  Яна глядзела, як Чиун і Рыма апусціліся на калені на падлогу побач з жалезным кольцам. Затым кожны з іх нанёс па кольцы які сячэ ўдар. Два ўдары рушылі ўслед сябар за сябрам усяго праз дзель секунды. Вібрацыі, якія Чиун выклікаў у метале, перапыніў Рыма; метал паглынуў свае ўласныя вібрацыі, і кольца таўшчынёй у цалю завішчала ад болю, а затым разляцелася на кавалкі.
  
  
  Затым, як быццам замкаў там не было, жалезныя кайданы на яе запясцях і шчыкалатках былі зламаныя, і ланцугі цяжка зваліліся на падлогу.
  
  
  Мэгі выпрасталася, перамагаючы боль, паціраючы запясці, якія былі да крыві нацёртыя яе якія выгінаюцца рухамі пад руляй пісталета ахоўніка. Яна недаверліва ўтаропілася на разбітыя сталёвыя аскепкі на падлозе, рэшткі кайданаў, якія так моцна трымалі яе.
  
  
  Затым Рыма ўзяў яе за локаць і сказаў: "Пойдзем. Немераф чакае нас".
  
  
  Яна выйшла ўслед за Рыма і Чыўном з камеры, затым спынілася і вярнулася. Пісталет ахоўніка ляжаў у яго пад рукой. Гэта быў аўтаматычны 45-га калібра. Яна падняла яго.
  
  
  "Мне можа спатрэбіцца гэта", - сказала яна Рыма.
  
  
  "Не станавіся ў нас на шляху. Так будзе больш бяспечна".
  
  
  "Для каго, містэр Кені?" спытала яна.
  
  
  "Для ўсіх нас. І я не містэр Кені".
  
  
  Яны хутка падняліся па лесвіцы, якая вядзе на першы паверх, Чиун ішоў наперадзе. Да таго часу, як Рыма і Мэгі дасягнулі першага паверха, Чиун націскаў сакрэтную кнопку ліфта. Рыма спытаўся ў яго: "Як ты гэта выявіў?"
  
  
  "Ён выпраменьвае вібрацыі. Да іх трэба прыслухоўвацца".
  
  
  "Я нічога не чуў", - сказаў Рыма.
  
  
  "Вядома, не. Пастаянна адкрыты рот перашкаджае эфектыўнасці часам адчынянага вуха", – сказаў Чиун і павёў іх да ліфта.
  
  
  Рыма націснуў кнопку з надпісам V.
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  Усе месцы за сталом перамоваў барона Немерафа былі занятыя.
  
  
  Яны прыехалі з усяго свету, белыя людзі, чорныя людзі, жоўтыя людзі. Яны былі апрануты ў касцюмы сваіх родных краін: дашыкі з Афрыкі, баваўняныя касцюмы з Азіі, цёмна-сіні мохер са Злучаных Штатаў.
  
  
  Сярод іх трыццаць з лішнім прысутных мужчын былі прычынай тысяч смерцяў аднаго за другім; яны адправілі тысячы дзяўчат у публічныя дамы; з-за іх дзясяткі тысяч дарослых і дзяцей сталі ахвярамі небяспек, звязаных з іголкай.
  
  
  Яны лічылі сябе незаменнымі бізнэсмэнамі ў незаменным бізнэсе. І па ўсіх кірунках усяго іх бізнэсу праймаў уплыў барона Ісаака Немероффа, і калі ён клікаў, усе яны прыходзілі.
  
  
  Цяпер яны ўсё слухалі.
  
  
  Над галавой з ціхім ляпаючым гукам праляталі верталёты, час ад часу ахутваючы залу выбліскам цені, калі адзін з іх пралятаў над рознакаляровым шкляным купалам, усталяваным над сталом для нарад.
  
  
  Анджэла Фабіё, самы буйны чалавек у Злучаных Штатах, круціў аловак паміж кончыкамі пальцаў. Ідэя Немерофа, здавалася, мела для яго сэнс. Час ад часу ён падымаў позірк, і яго вочы сустракаліся з вачыма Фіяварантэ.
  
  
  Пубескіа, які прыехаў з Каліфорніі, або П'етра Скубічы, які прыехаў з Нью-Ёрка, апрануты ў свой брудны касцюм і са сваім усюдыісным пакетам перцу. Ён ківаў, і яны ківалі ў знак згоды.
  
  
  Усё яшчэ нешта не давала Фабіё спакою; ён хацеў бы дакладна вызначыць гэта.
  
  
  Немераў стаяў на чале стала, узвышаючыся над мужчынамі, якія сядзелі, яго пакрыты плямамі твар пачырванеў ад узрушанасці, калі ён гаварыў з імі.
  
  
  “Падумайце, джэнтльмены. Наша ўласная нацыя. Пад сцягам злачыннасці. Дзе не будуць прымяняцца законы, якія мы не хочам, каб прымяняліся. Дзе макі будуць свабодна расці на палях. Дзе пераследуемыя людзі з любой кропкі зямнога шара могуць знайсці прытулак”.
  
  
  Ён абвёў позіркам прысутных за сталом, пераводзячы позірк з мужчыны на мужчыну, на ўхваляльны шэпт. Адзін мужчына загаварыў. Ён быў невысокім і худым; яго скура была жоўтай; на яго белым гарнітуры не было ніводнай маршчынкі; але Дон Хі, бясспрэчны кароль злачыннасці на Далёкім Усходзе, правёў пальцам па зморшчыне на рукаве, калі казаў:
  
  
  "Як нам забяспечыць лаяльнасць гэтага Азіфара?"
  
  
  Немераф заўважыў "мы" і са слабой усмешкай павярнуўся да малюсенькага карэйца.
  
  
  "Калі вы паглядзіце на экран над дзвярыма ліфта, джэнтльмены. Ззаду вас, містэр Хі." Немераф нахіліўся наперад, націснуў кнопку кіравання, убудаваную ў драўляную паверхню стала, у выніку чаго фанерная секцыя сцяны над дзвярыма ліфта адсунулася, адчыняючы тэлевізійны экран пляцам шэсць квадратных футаў.
  
  
  Мужчыны адсунулі свае крэслы ад стала, каб яны маглі разгарнуцца і паглядзець на экран.
  
  
  Немераф націснуў іншую кнопку. Адразу ж пачуўся гук голасу. "О, зрабі гэта. Зрабі гэта яшчэ крыху". Гэта быў мужчынскі голас, нізкі і гартанны, і ў ім гучала маленне. Затым экран асвятліўся выявай
  
  
  Азіфар, яго тоўстае цела - эцюд у чорным на фоне белых прасцінаў, яго цела гвалтуе светласкурая бландынка, узброеная ручным вібратарам. Яны былі аголены.
  
  
  Немераф даў яму папрацаваць трыццаць секунд, затым зменшыў гук, але малюнак працягнуў.
  
  
  Ён прачысціў горла і зноў перавёў позірк на яго.
  
  
  "Гэта ваш будучы прэзідэнт Азіфар", - холадна сказаў ён. "Ён свіння. Ён зробіць усё дзеля абяцанні жанчыны".
  
  
  Дон Хі загаварыў зноў. Яго англійская была дакладным і вытанчаным, як і рысы яго асобы. "Гэта так, барон, я ўпэўнены. Але калі ён стане прэзідэнтам, якая ў нас будзе гарантыя, што ... задавальнення яго адхіленняў усё яшчэ будзе дастаткова?" Калі ён казаў, яго правы бок і плячо мігацелі блакітнаватым колерам з экрана тэлевізара. "У рэшце рэшт, як прэзідэнт, ён павінен мець магчымасць выбіраць жанчын. У яго будзе багацце, становішча. Ці сапраўды яму трэба, каб мы былі яго сутэнёрамі?"
  
  
  Астатнія з цікавасцю назіралі за Хі. Цяпер яны павярнуліся да Нямерава за яго адказам.
  
  
  "Вы вельмі дакладна прымецілі, містэр Хі". Агледзеўшы пакой, ён убачыў збянтэжаны выраз на твары Фабіа. "Цалкам дакладна, як прэзідэнт Скамбіі, Азіфар будзе валодаць пэўнай уладай. Але што да багацця? Якія б ні былі яго мары, ім не наканавана здзейсніцца.
  
  
  “На працягу апошніх пяці тыдняў брыгада працоўных пракладала каналізацыю побач са сцяной усходняга крыла прэзідэнцкага палаца Скамбіян. Гэта не звычайныя каналізацыйныя працоўныя; гэта мае людзі.
  
  
  "Калі прэзідэнт Дашыці будзе забіты, у гэты самы момант нацыянальная казна Скамбіі будзе вынята са сваіх сховішчаў ва ўсходнім крыле палаца. Наш Азіфар выявіць, што ён кіраўнік краіны, у якой няма сродкаў нават на пахаванне яе прэзідэнта. Ён будзе на ўтрыманні. Ад нас ".
  
  
  За сталом пачуўся ўхвальны шэпт. Хі задаволена кіўнуў Нямераву. Фабіа ўспомніў, пра што хацеў спытаць:
  
  
  "Што наконт Пі Джэя Кені? Чаму ён тут?"
  
  
  "Я прыйшоў да гэтага, містэр Фабіа, таму што гэта яшчэ адна гарантыя супрацоўніцтва Азіфара". Немераф павольна абвёў поглядам тых, хто сядзеў за сталом, сустракаючыся паасобку са столькімі парамі вачэй, колькі мог, перш чым загаварыць зноў. “Тыя з вас, хто са Злучаных Штатаў, я ўпэўнены, чулі пра містэра Пі Джэя Кені. Вядома, вы чулі пра ягоную працу. Адважуся сказаць, што шмат хто з вас з іншых краінаў таксама чуў.
  
  
  "Я прапаную пакінуць містэра Кені ў Скамбіі ў якасці, так бы мовіць, нашага сталага мэнэджара. Ён гарантуе супрацоўніцтва прэзідэнта Азіфара, таму што Азіфару дадуць зразумець, што калі ён выйдзе за рамкі дазволенага, містэр Кені перарэжа яму горла. Прысутнасць містэра Кені прынясе і іншую карысць. Я думаю, гэта аказала б стрымальны эфект на амбіцыі любога, хто паспрабаваў бы прадэманстраваць сваю прадпрымальнасць у Скамбіі ". Словы былі мяккімі і ўзважанымі, але сэнс быў рэзкім і жорсткім нават для амерыканцаў, якія ніколі не чулі словы "прадпрымальнік". Любы, хто пераступіць рысу, хто паспрабуе стаць мілым і перахапіць кіраванне Скамбіяй, будзе забіты. Пі Джэй Кені. Які ніколі не прамахваўся.
  
  
  "Гэта адказ на ваша пытанне, містэр Фабіа?"
  
  
  Фабіа хмыкнуў.
  
  
  Немераф дадаў: "Містэр Кені цяпер у замку, і я чакаю яго тут з хвіліны на хвіліну. Я хацеў бы папярэдзіць некаторых з вас, хто бачыў яго ў мінулым, што вы яго не даведаецеся. Нядаўна ён перанёс пластычную аперацыю, каб аблегчыць свой ад'езд з роднай краіны. Ён не будзе падобны да чалавека, якога вы, магчыма, памятаеце”.
  
  
  "Проста каб ён працаваў як чалавек, якога мы памятаем".
  
  
  "Ён робіць", - сказаў Немераф, усміхаючыся малодшаму босу з Дэтройта. "На самой справе, ён надзвычайны. Гэта, а таксама яго рэпутацыя сумленнага чалавека павінны зрабіць яго ідэальным прадстаўніком для нас у Скамбіі ".
  
  
  Рушылі ўслед зычныя кіўкі ад амерыканцаў, большасць з якіх стоўпіліся вакол далёкага канца доўгага стала. Фабіа быў заняты назіраннем за Азіфарам на экране і забыўся, пра што ішла дыскусія. Усё, пра што ён мог думаць, была тая бландынка на экране. Яна ведала некалькі трукаў. Яму было цікава, ці была яна ў замку. Ён спытае Немероффа перад сыходам.
  
  
  "Якім павінна быць фінансавае пагадненне?" Спытаў Хі.
  
  
  “Я якраз да гэтага ішоў. Тут, зараз, мы прадстаўляем дваццаць дзве розныя краіны. У Злучаных Штатах налічваецца восем асноўных сем'яў. Для мэт гэтага абмеркавання кожная сям'я будзе лічыцца краінай. Я прашу ў кожнага з вас 500 000 долараў. За вашае сяброўства у нашай прыватнай краіне”. Ён усміхнуўся, і яго твар расплыўся ў шырокай конскай ухмылцы. "І за кожнага чалавека, якога вы адправіце, ганарар складзе 25 000 долараў".
  
  
  "І што мы з гэтага атрымліваем?" - спытаў Пубескіо з Каліфорніі.
  
  
  "Я ўпэўнены, містэр Пубескио, што вы зразумееце, што 25 000 даляраў на чалавека - гэта тое, што выплачваецца Scambia. Іншымі словамі; мне, містэру Кені, прэзідэнту Азіфару. Але тое, што вы бераце за свае паслугі, вядома, залежыць ад вас. Мне не трэба паказваць, што 25 000 даляраў - смяхотна нізкая цана для чалавека, які ратуецца ўцёкамі".
  
  
  "А як наконт 500 000 долараў?" Спытаў Пубескіа.
  
  
  "Гэта дае вам права вызначаць, каму будзе дазволена адправіцца з вашага раёна ў Скамбію. Я думаю, вы хутка зразумееце, што гэтая ўлада мае вялізную грашовую каштоўнасць. Я ведаю, што ўсяго за некалькі месяцаў вы вернеце ўсю гэтую суму і многае іншае.
  
  
  "Ёсць і іншыя рэчы, якія, магчыма, прыходзілі вам у галаву", - сказаў Немераф. “Таксама будуць спосабы адправіць людзей у Скамбію, якія могуць патрапіць у жудасную аварыю, сутыкнуўшыся з містэрам Кені. Гэта можна было б задаволіць”.
  
  
  Амерыканскія лідэры паглядзелі сябар на сябра і ўхмыльнуліся. Яны зразумелі. Дон Хі таксама. Неўзабаве тое самае зрабілі і астатнія. Галовы за сталом заківалі.
  
  
  "Джэнтльмены, я не хачу адбіраць у вас час, але гэта важна. На працягу 48 гадзін наш план будзе прыведзены ў дзеянне. Я павінен атрымаць вашыя адказы зараз ".
  
  
  "А выкажам здагадку, што наш адказ будзе адмоўным?" Спытаў Хі.
  
  
  "Тады няхай будзе "не". У гэтую познюю гадзіну ніхто не зможа зрабіць нічога, што магло б перашкодзіць нашаму плану. Калі нехта з вас вырашыць не ўдзельнічаць, гэта будзе ваша рашэнне. Але тады я б пакінуў за сабой права весці перамовы". з іншымі жыхарамі вашай краіны, каб паспрабаваць зацікавіць іх нашым прапановай ".
  
  
  "Гэта занадта дорага каштуе", - сказаў Фабіа. Гэта тое, што ён заўсёды казаў пры любым абмеркаванні любой новай ідэі. І потым ён заўсёды згаджаўся. Мужчыны за сталом загулі, абмяркоўваючы ідэю са сваімі суседзямі.
  
  
  Яны былі ў Немерофа; ён ведаў гэта. Ён добра падрыхтаваў Дон Хі, і Хі выдатна зладзіўся са сваёй роляй, задаючы пытанні з патрэбнай ступенню варожасці, але дазволіўшы Нямераву спакойна зламаць супраціў, якое было натуральнай паставай кожнага.
  
  
  Хі ўстаў. "Барон", - сказаў ён. "Для мяне будзе задавальненнем далучыцца да вас".
  
  
  Нямёраў навастрыў вуха. Ён пачуў слабы свіст ліфта.
  
  
  "Дзякуй, містэр Хі. Джэнтльмены, я мяркую, што містэр Кені прыйдзе. Магчыма, хтосьці з вас хацеў бы пазнаёміцца з нашым пастаянным мэнэджэрам".
  
  
  Ён выйшаў з-за канца стала і накіраваўся да дзвярэй ліфта, аддзеленай ад асноўнага памяшкання простай панэллю з чырвонага дрэва.
  
  
  Дзверы ліфта адчыніліся, і чалавек, вядомы як Пі Джэй Кені, выйшаў.
  
  
  "Містэр Кені", - сказаў Немераф. "Тут ёсць джэнтльмены, якія хацелі б з вамі пазнаёміцца".
  
  
  "Я прывёў кампанію", – сказаў Рыма. Погляды прысутных за сталом звярнуліся да ліфта і напружыліся, спрабуючы разглядзець ізноў прыбылых, а Чіун і Мэгі выйшлі з ліфта ўслед за Рыма.
  
  
  "Я думаў, вы збіраліся пазбавіцца ад іх", - сказаў Немераф.
  
  
  "Вы думалі няправільна", - холадна сказаў Рыма, выходзячы з-за панэлі чырвонага дрэва і становячыся побач з Немерафам, пад тэлевізійнымі здымкамі Азіфара і яго жанчыны, нядбайна аглядаючы канферэнц-залу, сустракаючыся з асобамі, якія пільна глядзелі на яго ў адказ.
  
  
  Немераў паклаў руку на плячо Рыма і прашыпеў яму на вуха: "Што з вамі не так, містэр Кені? Увесь план гатовы да рэалізацыі".
  
  
  "Дзве памылкі, барон", - сказаў Рыма. "Па-першае, я не Пі Джэй Кені; я Рыма Уільямс. І, па-другое, план яшчэ не гатовы да рэалізацыі; ты гатовы".
  
  
  Ён зрабіў яшчэ адзін крок у пакой, і Чіун выйшаў з-за панэлі чырвонага дрэва. Амаль як магнетызм, яго погляд быў прыкаваны да Дон Хі, які павярнуўся на сваім сядзенні, нядбайна назіраючы за сцэнай каля дзвярэй ліфта.
  
  
  Ён напружыўся, калі ўбачыў пажылога азіята ў сініх адзенні.
  
  
  "Хто гэты чалавек?" ён звярнуўся да Немерава.
  
  
  Немэр паглядзеў на Чіуна, які падышоў бліжэй да Хі. "Я Майстар сінандж", - сказаў Чиун.
  
  
  Хі закрычала. Гук прывёў пакой у рух.
  
  
  Хі ўстаў і паспрабаваў уцячы. Мужчыны ўскочылі на ногі, іх рукі са звыклай лёгкасцю пацягнуліся да зброі пад курткамі. Чыун, здавалася, залунаў у паветра, а затым апынуўся на стале для нарад. Яго блакітная вопратка лунала вакол яго, як у анёла, але яго твар быў тварам анёла смерці, і ён зароў глухім, поўным асуджанасці голасам: "Распараджальнікі людзей і шакалы злачынства, ваш канец тут. Надышоў час коткі".
  
  
  Хі зноў закрычала. Ён усё яшчэ спрабаваў вырвацца з-пад ціску людзей у крэслах, уцячы ад легенды, пра якую чуў усё сваё жыццё, а затым яго галава бязвольна ўпала набок, калі ўдар рукі старога раздрабіў яму шыю.
  
  
  Чыун кружыўся ўздоўж стала, як дэрвіш. Людзі кінуліся ўрассыпную; іншыя выхапілі пісталеты; раздаліся стрэлы, і праз усіх іх, то на стале, то на падлозе, прамчаўся Чыун, Майстар сінанджу.
  
  
  Рыма ўзяў Мэгі за руку і пацягнуў яе ў суседні пакой, а сам нядбайна прыхінуўся да сцяны.
  
  
  "Сачы за ім", - сказаў ён. "Ён сапраўды добры". "Ён таксама сапраўды быў добры", - падумаў Рыма. Адкуль у яго наогул узялася ідэя, што Чиун пастарэў?
  
  
  Цяпер Чиун рухаўся хутчэй, хутчэй куль, хутчэй мужчынскіх рук. Мужчыны сышліся на ім і трымаліся толькі адзін за аднаго, паколькі яго побач не было, а затым яго рукі і ногі апынуліся там, і целы ўпалі на падлогу.
  
  
  Нажы з'явіліся, але былі вырваныя з рук іх уладальнікаў толькі для таго, каб зноў упіцца ў страўнікі сваіх уладальнікаў. Алоўкі і ручкі са стала ператварыліся ў смяротныя снарады, якія знаходзілі свае пазнакі ў горле і вачах. Адна ручка патрапіла ў панэль з чырвонага дрэва побач з Рыма. Яна прайшла наскрозь скрозь цвёрдую драўніну таўшчынёй у дзюйм, яе вастрыё выйшла з другога боку.
  
  
  - Гэй, Чыун, - паклікаў Рыма, - больш асцярожна з гэтым. - Звяртаючыся да Мэгі, ён сказаў: - Ён добры, праўда? Пачакай, пакуль ён разагрэецца". Мэгі магла толькі глядзець у ашаломленым жаху. Гэта было падобна на мясную краму.
  
  
  Цяпер целы былі зваленыя ў кучу. Мужчыны больш не змагаліся за шанц дабрацца да старога. Цяпер яны падышлі да дзвярэй. Але паміж імі і дзвярыма ліфта ўстаў Рыма Уільямс, і пачалася яшчэ адна куча тэл.
  
  
  А потым на нагах больш не засталося мужчын. Толькі Рыма, Чыун і Мэгі, якія назіралі за пабоішчам у канферэнц-зале. Гэта было падобна на версію разні ў Дзень Святога Валянціна на Уол-стрыт.
  
  
  "Не занадта добра, Чыун", – сказаў Рыма. "Я назіраў. Ты нанёс два ўдары таму здаравяку з Дэтройта. І ты цалкам прамахнуўся міма мэты гэтай ручкай". Ён паказаў на ручку на панэлі з чырвонага дрэва. "Ты ведаеш, колькі каштуе такая ручка?" сказаў ён. "А зараз яна нават не падыходзіць для ліста ці чагосьці яшчэ".
  
  
  "Я раскайваюся", - сказаў Чыун, схаваўшы рукі ў рукавы мантыі.
  
  
  "Ага, - сказаў Рыма, - і твой локаць зноў быў сагнуты. Ляціш угору, як Джэк Ніклаўс на замаху. Колькі разоў я павінен паўтараць табе, што ты ніколі нічога не даможашся, калі не будзеш трымаць локаць бліжэй да боку? Няўжо ты нічому". не можаш навучыцца?"
  
  
  "Калі ласка, скажы мне, хто ты", - раптам узмалілася Мэгі.
  
  
  "Табе лепш не ведаць", - сказаў Рыма. "Але мы з Амерыкі. І наша заданне было такім жа, як у цябе. Скончы з гэтым".
  
  
  "І вы не Пі Джэй Кені?"
  
  
  "Не. Я забіў яго да таго, як патрапіў сюды". Ён перапыніў сябе, убачыўшы прывіднае мігаценне ў адпаліраваным дрэве сцяны на іншым канцы пакоя. Ён увайшоў у пакой і паглядзеў па-над яго галавы. "Гэй, глядзі, фільм ідзе. Давай паглядзім". Ён паназіраў секунду і сказаў: "Калі падумаць, Мэгі, табе лепш не глядзець".
  
  
  Ён агледзеў пакой. "Цяпер давайце паглядзім, дзе Немераф".
  
  
  Ён падышоў да галавы стала і перавярнуў наском чаравіка нечае цела, затым раздражнёна падняў вочы. "Чыун, ён вунь там?"
  
  
  "Не", - сказаў Чыун.
  
  
  "Мэгі. Ты займела яго сама?"
  
  
  Яна прымусіла сябе паглядзець на целы, якія ўсеялі падлогу вакол яе. Ніякага Немерафа. Яна пахітала галавой.
  
  
  - Ён уцёк, Чыун. Ён уцёк, - сказаў Рыма.
  
  
  "Калі б ты быў больш удзельнікам, а не назіральнікам, магчыма, гэтага можна было б прадухіліць", – сказаў Чыун.
  
  
  "Іх было ўсяго трыццаць, Чиун. Я хацеў пакінуць іх табе, каб паглядзець, што ты збіраешся рабіць з целамі. Такім чынам, куды, чорт вазьмі, ён падзеўся?"
  
  
  Над галавой пачуўся моцны гудзеў гук.
  
  
  "Дах", - сказаў Рыма. "Верталёты. Ён там, наверсе". Ён агледзеўся ў пошуках панэляў, усходаў. Ён нічога не ўбачыў. Ён паглядзеў уверх. Верталёт садзіўся на дах, яго лопасці прарэзалі палосы цемры ў пакоі, калі яны круціліся над шкляным купалам.
  
  
  - Як, чорт вазьмі, мы туды забярэмся? - спытаў Рыма.
  
  
  Адказаў Чыун.
  
  
  Спачатку ён апынуўся на падлозе, затым на стале, а затым яго панесла па паветры да купала, і ён урэзаўся ў яго нагамі наперад. Ён разбіўся. Ён перавярнуўся ў паветры, схапіўся рукамі за перакладзіну і праціснуўся праз адтуліну ў разбітым шкле.
  
  
  Нейкі стары, падумаў Рыма.
  
  
  Ён рушыў услед за ёй, заскочыўшы на стол і падскочыўшы, каб ухапіцца за перакладзіну. Ён пралез праз пралом у шкле, крыкнуўшы праз плячо: "Заставайся там, Мэгі".
  
  
  Затым ён апынуўся на даху побач з Чыўном. Але для Немероффа яны спазніліся. Яго чырвоны верталёт ужо адарваўся ад даху, а затым апусціў нос і памчаўся на поўдзень, у бок Мазамбіка, да астраўной дзяржавы Скамбія.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  
  
  Другі верталёт Немерафа ўзлятаў на іншым канцы даху, і Рыма з Чыунам памчаліся да яго. Яны дасягнулі яе якраз у той момант, калі яна пачала набіраць хуткасць, і, ныраючы, ухапіліся за стойкі правага кола.
  
  
  Над імі роў рухавік, яго цягнула, і ён спрабаваў падняцца. Але іх вага вывеў судна з раўнавагі. Яно падымалася і апускалася; зноў падымалася і апускалася.
  
  
  Над іх галовамі адчынілася акно верталёта. Другі пілот здзейсніў сваю першую і апошнюю памылку. Ён працягнуў руку і паспрабаваў ударыць Чыуна. Чыун падняў палец нагі, і ў гэты момант другі пілот вылез праз акно. Ён стукнуўся аб каменны дах і расцягнуўся на кучы смецця.
  
  
  Рыма падняўся па распорках і праслізнуў у акно. Праз імгненне пілот вылез з таго ж акна. Праз некалькі секунд апарат цяжка сеў на кукішкі, і апорны шруба спыніўся, калі Рыма заглушыў рухавікі.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і Рыма выскачыў на дах. Яго вочы далучыліся да позірку Чыуна, накіраванага наперад, да гарызонту, да якога імчаўся чырвоны верталёт барона Немерофа.
  
  
  "Ці павінны мы працягваць?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Так".
  
  
  "Ты можаш кіраваць гэтым караблём?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "А ты можаш?"
  
  
  “Не. Але калі б я быў белым чалавекам, я б мог карыстацца інструментамі белага чалавека”.
  
  
  Яны пачулі ззаду сябе гук матора і павярнуліся. Пакуль яны глядзелі, секцыя даху паднялася, а затым на іх узровень падняўся невялікі ліфт з сеткай. У ім была Мэгі.
  
  
  Выходзячы, яна сказала: "У яго была патаемная дзверы. Я знайшла яе. Дзе ён?"
  
  
  Рыма паказаў на верталёт, зараз ужо ўдалечыні.
  
  
  "Ну, чаму б нам не рушыць услед за ім?"
  
  
  "Я не магу кіраваць гэтай чортавай штукай".
  
  
  "Сядай", - сказала яна. "Я магу".
  
  
  "Я заўсёды ведаў, што ў вас, прыгожых жанчынах, ёсць нешта, што мне падабаецца", - сказаў Рыма.
  
  
  Ён заскочыў у самалёт. Мэгі забралася на свой бок, а Чиун слізгануў побач з Рыма, сеў паміж Мэгі і Рыма і назіраў за імі.
  
  
  "Як гэтая штука лётае?" спытаў ён, калі Мэгі запусціла рухавікі, і яны са свістам зарабілі.
  
  
  Ён здаваўся занепакоеным.
  
  
  "Ды добра, Чиун, ты ніколі раней не бачыў верталёт?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Я бачыў многія з іх. Але я ніколі не быў ні ў адным і таму не вывучаў праблему ўважліва. Як гэтая штука лётае без крылаў?"
  
  
  "Вера", - сказаў Рыма. "Сляпая вера падтрымлівае гэта".
  
  
  "Калі б газ, які выдзяляецца арганізмамі пасажыраў з праблемамі харчавання, затрымліваў яго, у нас не было б праблем", - сказаў Чыун.
  
  
  Затым апарат адарваўся ад даху, завіс, і Мэгі ўмела кіравала рулём, апусціўшы яго нос. Затым з магутным свістам ён пачаў рухацца наперад, набіраючы вышыню, ідучы па следзе барона Немерафа.
  
  
  "Чаму мы павінны пераследваць яго?" Спытаў Чыун. "Чаму б нам проста не прызямліцца дзе-небудзь і не патэлефанаваць Сміту?"
  
  
  "Таму што, калі мы яго не спынім, ён усё роўна ажыццявіць свой план забойства прэзідэнта. Мы павінны гэта спыніць".
  
  
  "Чаму мы заўсёды павінны ўмешвацца ў праблемы іншых людзей?" Сказаў Чыун. "Я думаю, нам трэба дзе-небудзь прысесці і спакойна абдумаць перспектывы".
  
  
  "Чыун, памаўчы", - сказаў Рыма. “Цяпер ты тут, а мы ляцім у Скамбію. Мы будзем там усяго праз некалькі хвілін, так што не турбуйся пра гэта”. І, звяртаючыся да Мэгі, ён сказаў: "Ты даволі добрая ў гэтым. Яе Вялікасць усяму вучыць вас, агентаў".
  
  
  "Зусім няма", - пракрычала яна скрозь роў лопасцяў. "Прыватныя ўрокі".
  
  
  "Слава нябёсам за знаходлівых англічанак", - сказаў Рыма.
  
  
  "Амін", - сказала яна.
  
  
  "Амін", - сказаў Чыун. "Так. Амін. Але працягвайце маліцца".
  
  
  Павольна яны пачалі даганяць чырвоны верталёт наперадзе іх. Гэта была маленькая кропка ў небе, але цяпер кропка павялічвалася, неўзаметку, калі за ёй увесь час назіраць, але выразна бачная, калі глядзець толькі час ад часу. Яны набіралі вышыню.
  
  
  "Працягвай у тым жа духу, Мэгі", - сказаў Рыма. "Калі мы вернемся ў гатэль, я акажу табе дадатковую паслугу".
  
  
  "Прабач, Янкі", - сказала яна. "Я ў жалобе па Пі Джэю Кені, адзінаму мужчыну, якога я калі-небудзь кахала".
  
  
  "Няхай ён згніе са светам", - сказаў Рыма. "Адзіны раз, калі я выйграў свой час". Але ён быў рады, што больш не будзе атрымліваць асалоду ад Мэгі. З яго індывідуальнасцю вярнуліся яго дысцыпліны. Сэкс быў адной з іх.
  
  
  Абодва самалёты скарацілі адлегласць да Скамбіі, але самалёту Рыма дасталася больш. Цяпер ён адставаў ад Немероффа ўсяго на хвіліну, і наперадзе яны ўбачылі востраў Скамбія, які ляжыць у прахалодных блакітных водах Мазамбіка. Верталёт Немерафа пачаў губляць вышыню. Мэгі рушыла ўслед яго прыкладу.
  
  
  Цяпер яны былі над Скамбіяй, маркотнай маленькай выспай, чый манатонны пейзаж быў упрыгожаны толькі прыродай са скаламі, а не чалавекам з будынкамі. Наперадзе яны маглі бачыць адзіны вялікі будынак на востраве, збудаванне з блакітнага каменя, акружанае лабірынтамі садоў і басейнаў. Верталёт Немерафа накіроўваўся да яго. Яны маглі бачыць, як ён прызямліўся на зямлю. Двое. Не, трое мужчын выскачылі з яго і кінуліся ўцякаць.
  
  
  Мэгі павялічыла хуткасць, накіраваўшы верталёт уніз, і прызямлілася побач з іншым караблём усяго праз сорак пяць секунд пасля яго прызямлення.
  
  
  "Выдатнае шоу", - сказаў Рыма. "Піп, піп і ўсё такое. Калі б вы, брытанцы, не былі фрыгіднымі, я думаю, я мог бы пакахаць вас." Погляд паказаў, што верталёт Немерафа быў пусты. "Чыун", - сказаў Рыма. “Увайдзіце і абароніце прэзідэнта. Віцэ-прэзідэнт збіраецца паспрабаваць забіць яго. Мы з Мэгі адправімся за золатам, каб перашкодзіць Нямераву атрымаць яго”.
  
  
  Перш чым ён скончыў гаварыць, Чиун выйшаў на зарослае травой поле і накіраваўся да фасада палаца.
  
  
  Там двое ахоўнікаў у форме стаялі па стойцы рахмана, іх вочы ўважліва сачылі за верталётамі, за людзьмі, якія выбраліся з двух самалётаў, а зараз назіралі, як гэты пажылы азіят імкліва набліжаецца да іх па цёмна-зялёнай траве. Ім быў аддадзены загад нікога не ўпускаць у палац. Віцэ-прэзідэнт Азіфар сам толькі што паведаміў ім аб выключных мерах бяспекі.
  
  
  Затым Чыун апынуўся перад імі. Яны рушылі, каб заблакаваць яго сваімі вінтоўкамі, а потым яго там не было. Адзін ахоўнік павярнуўся да іншага і спытаў: "Што здарылася з тым старым?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў іншы ахоўнік. "Вы чулі, як нехта сказаў "прабачце"?"
  
  
  "Не, гэтага не можа быць", - сказаў першы ахоўнік, і яны зноў глядзелі праз поле, як Рыма і дзяўчына накіроўваюцца да ўсходняга крыла палаца.
  
  
  Унутры, на першым паверсе цэнтральнага крыла палаца, быў яшчэ адзін ахоўнік. Ён адчуў дакрананне да пляча і, павярнуўшыся, убачыў які стаяў там пажылога азіята. "Прэзідэнт. Дзе ён?" - спытаў Чыун.
  
  
  "Што ты тут робіш?" спытаў ахоўнік, што было няправільным пытаннем. Чыясьці рука схапіла яго за стан, і пальцы, як нажы, упіліся ў навалы нерваў; боль была пакутлівай.
  
  
  "Дурань. Дзе ваш прэзідэнт?"
  
  
  "На верхняй пляцоўцы лесвіцы", - мужчыну ўдалося выдыхнуць скрозь боль, а затым ён страціў прытомнасць.
  
  
  Чіун слізгаў уверх па лесвіцы, яго ногі, здавалася, не рухаліся пад цяжкай мантыяй. За цяжкімі падвойнымі дзвярыма, якія, відавочна, загадай у кабінет прэзідэнта, аховы не было. Чіун штурхнуў дзверы і ступіў унутр.
  
  
  У іншым канцы пакоя прэзідэнт Дашыці працаваў за сваім сталом і падняў вочы, калі Чыун патрапіў у поле яго зроку. На імгненне ён быў уражаны, затым сказаў: "Прабачце, што я пялюсь. Не заўсёды дзівішся, калі за сваім сталом бачыш выхадцаў з Усходу ў мантыях".
  
  
  "У гэтым свеце, – сказаў Чыун, – нічому не варта дзівіцца".
  
  
  "Цалкам дакладна", - сказаў прэзідэнт, яго рука пацягнулася да кнопкі сігналу на яго стале, каб выклікаць ахову, каб выправадзіць гэтага старога вар'ята.
  
  
  Чыун пагразіў яму пальцам, непаслухмяны-непаслухмяны.
  
  
  "Я прашу вашай ласкі, спадар Прэзідэнт. Людзі ідуць, каб забіць вас".
  
  
  ТАК. Відавочна, вар'ят. Але як ён прайшоў міма аховы звонку?
  
  
  "Я павінен папрасіць вас пайсці", - сказаў Дашыці.
  
  
  "Прасі ўсё, што пажадаеш", - сказаў Чыун. "Але я застануся і выратую цябе, нават калі ты не жадаеш выратавання".
  
  
  Палец прэзідэнта наблізіўся да кнопкі трывогі.
  
  
  Далей па калідоры Азіфар размаўляў з двума мужчынамі, якія стаялі ў яго маленькім кабінеце.
  
  
  "Пара", - сказаў ён, - "барон прыбыў". Ён адвярнуўся ад акна і паглядзеў на мужчын, высокіх і еўрапейскі выглядаюць.
  
  
  “Я прыбраў ахову. Проста зайдзіце ў яго кабінет і застрэліце яго. Я пойду за гукам стрэлаў і пацверджу вашу гісторыю пра тое, што ў яго стралялі іншыя, а вы спрабавалі іх спыніць”.
  
  
  Двое мужчын усміхнуліся разумелай усмешкай аднаго прафесіянала іншаму.
  
  
  "Цяпер ідзі хутка. Стражнікі могуць хутка вярнуцца".
  
  
  Двое мужчын кіўнулі і выйшлі ў хол. Яны хутка накіраваліся да дзвярэй прэзідэнта. Азіфар стаяў у дзвярах свайго ўласнага кабінета, назіраючы, як яны адсоўваюць цяжкія дзверы і ўваходзяць ва ўнутранае свяцілішча Дашыці. Цяпер заставалася чакаць стрэлаў. О так. Ён дапамог бы ім схавацца. Прама да месца іх апошняга спачыну. Пачуўшы стрэлы, ён памчаўся б у офіс Дашыці. А што яшчэ мог зрабіць лаяльны віцэ-прэзідэнт, акрамя як забіць людзей, якія забілі ягонага прэзідэнта? Няўжо ёсць лепшы спосаб заваяваць для сябе грамадскую падтрымку і ўхвалу?
  
  
  Ён пачакаў і, калі дзверы за двума забойцамі зачыніліся, зняў пісталет з засцерагальніка.
  
  
  Барон Ісаак Немераф не ўвайшоў у замак. Замест гэтага ён пабег да знешняй сцяны ўсходняга крыла, дзе на працягу апошняга месяца працавала каманда асенізатараў.
  
  
  Майстар каналізацыі ўбачыў Немерафа, які імчыць да яго праз адкрытае поле перад палацам, і выцягнуўся па стойцы рахмана.
  
  
  "Пойдзем, - сказаў Немераф, - мы павінны дзейнічаць хутка".
  
  
  Наглядчык саскочыў у глыбокую каналізацыйную канаву, якая цягнулася на пяцьдзесят футаў паралельна ўсходняй сцяне палаца. Рабочыя кінуліся ўрассыпную, каб прыбрацца з дарогі, калі Нямёраў рушыў услед за імі.
  
  
  Наглядчык паказаў. Пад прамым кутом ад траншэі, накіроўваючыся прама да палацавай сцяны, быў тунэль, досыць высокі, каб па ім мог мінуць чалавек, стоячы. Ён заканчваўся каля палацавай сцяны. Наглядчык накіраваў прамень ліхтара на сцяну. Немераў мог бачыць працу каманды. На працягу апошніх чатырох тыдняў яны ціха свідравалі і выдалялі раствор, які змацоўваў камяні сцяны.
  
  
  "Усё, што зараз патрабуецца, - сказаў наглядчык, - гэта ўдар адбойным малатком. Адкрыецца ўся сцяна".
  
  
  "Тады зрабі гэта", - сказаў Немераф. "Цяпер галоўнае - час". Ён махнуў аднаму з мужчын, каб той падагнаў грузавік да краю траншэі. Праз некалькі хвілін Азіфар стаў бы прэзідэнтам. Прэзідэнтам краіны без гроша ў кішэні; самым жабракам у свеце. У горадзе не было б іншай гульні, акрамя Nemeroff.
  
  
  Наглядчык схапіў адбойны малаток і ўвайшоў у цёмны тунэль. Праз імгненне пачуўся надзвычайны стук, стук, стук, такі хуткі, што гэта была не серыя асобных гукаў, а пазапаўнялі маленькі тунэль непераадольны шум.
  
  
  Затым гэта спынілася. Немераф пачуў стук камянёў, што падалі на каменную падлогу і коцяцца да прыпынку.
  
  
  Наглядчык выйшаў з цемры да канца тунэля, дзе яго чакаў Нямёраў.
  
  
  "Справа зроблена", - сказаў ён.
  
  
  Немэраў прайшоў міма яго і падышоў да сцяны палацавай скарбніцы. Камяні былі расколатыя і патрэскаліся. Некаторыя выпалі. Ён прыціснуў руку да другога каменя. Ён лёгка ўпаў, стукнуўшыся аб падлогу цёмнага пакоя ўнутры. Немераф пачаў выцягваць камяні са сцяны; яны рассыпаліся, як дзіцячыя будаўнічыя кубікі з пенапласту.
  
  
  Ён адштурхоўваў і выцягваў камяні, пакуль не прарабіў адтуліну, дастаткова вялікае, каб праз яго можна было лёгка прайсці, затым забраўся ўнутр.
  
  
  Гэта быў маленькі пакой, магчыма, усяго дваццаць квадратных футаў, але ў ім было цёмна, і прыжмураным ад сонца вачам Немерофа спатрэбілася некалькі секунд, каб прывыкнуць да цемры. Паступова пакой набыў выразнасць. У далёкім канцы былі цяжкія сталёвыя дзверы, якія, як ён ведаў, былі пад напругай, а па іншым боку ад яе стаяў атрад ахоўнікаў.
  
  
  А на паддонах, па ўсіх вонкавых сценах пакоя, былі складзеныя залатыя зліткі, злітак за зліткам, на суму ў сто мільёнаў даляраў, агульнае багацце нацыі Скамбія.
  
  
  Немераф хіхікнуў. Азіфара чакаў сюрпрыз. Пагаворым аб ста днях прэзідэнта. Будуць сто хвілін Азіфара. Ён стаў бы прэзідэнтам, і краіна імгненна збанкрутавала б. Дык вось? Што ў гэтым было дрэннага? У рэшце рэшт, гэта здарылася з усімі афрыканскімі краінамі. Немераф проста паскорыў працэс.
  
  
  І неўзабаве - нягледзячы на гэтага Рыма Ўільямса, і таго азіята, і тую жанчыну - нягледзячы на ўсё гэта, у злачынных сем'яў свету з'явяцца новыя лідэры, і яны будуць слухаць, калі кажа Немераф. Скамбія ўсё яшчэ быў бы пад сцягам злачыннасці.
  
  
  І калі-небудзь рускія і амерыканцы, магчыма, захочуць размясціць тут ракетныя базы. Што, калі б яны захацелі ўкласці багацці сваіх земляў у гэты богам забыты востраў? Гэты пакой можна было б напаўняць золатам зноў і зноў, і зноў і зноў Нямёраў мог бы асушваць яе.
  
  
  Ён павярнуўся і паклікаў сваіх людзей. "Выбудоўвайцеся ў чаргу", - сказаў ён. "Пачынайце раздаваць гэтыя зліткі. Ты, сядай туды і пачынай", - крыкнуў ён наглядчыку.
  
  
  Усё яшчэ цягнучы за сабой адбойны малаток, мужчына ўвайшоў у маленькую скарбніцу - у яе цемру, - а потым цемра рассеялася. Раптам верхняе святло ўспыхнула і рэзка адбілася ад золата, заліўшы пакой амаль сонечным святлом. Немэраў рэзка міргнуў, сціскаючы павекі. Калі ён адкрыў іх, у канцы пакоя на кучы зліткаў сядзелі брытанка і мужчына, якіх ён ведаў як Пі Джэй Кені.
  
  
  Двое ўзброеных людзей увайшлі ў прэзідэнцкі кабінет. Сіняе скураное крэсла прэзідэнта было звернута ад іх тварам да акна. Яно мякка разгойдвалася ўзад-наперад.
  
  
  Абодва мужчыны трымалі ў руках пісталеты, і адзін падняў свой, але другі мужчына перасцерагальна падняў руку. Не на такой адлегласці. Пачакайце.
  
  
  Яны мякка прайшлі па мяккім дыване да стала прэзідэнта.
  
  
  Яны ўсміхнуліся адно аднаму. Лёгкі ветрык. Падыдзіце да яго, па адным з кожнага боку. Дзве кулі ў галаву. Не парцеся.
  
  
  Яны наблізіліся да прэзідэнцкага крэсла. Іх пісталеты былі падняты. Крэсла павольна павярнулася, і ўсмешлівы ім, які пераводзіць позірк з твару на твар, быў не Прэзідэнтам, а зморшчаным пергаментным тварам старажытнага азіята.
  
  
  Азіфар чакаў у калідоры. Затым ён пачуў два стрэлы.
  
  
  Ён расшпіліў кабуру і пабег да офіса прэзідэнта.
  
  
  Увайшоўшы ў дзверы, ён спыніўся. Двое ўзброеных людзей стаялі побач з прэзідэнцкім крэслам, але іх целы былі скрыўленыя. У крэсле сядзеў пажылы азіят у сіняй спадальнай вопратцы, які паглядзеў на Азіфара так, як быццам пазнаў яго. Ён падняў рукі да Азіфара праз пакой, і калі ён адпусціў двух узброеных людзей, яны мякка ўпалі на падлогу.
  
  
  Стары азіят устаў. Яго вочы ўпіліся ў Азіфара. Віцэ-прэзідэнт паглядзеў на двух мёртвых мужчын на падлозе, спачатку ў жаху, затым у замяшанні. Ён зноў паглядзеў на старога, як быццам мог знайсці адказ на твары азіята.
  
  
  Ён пацягнуўся за сваім пісталетам.
  
  
  Стары сказаў: "Яны прамахнуліся", - і затым ён апынуўся над сталом, у паветры, набліжаючыся да Азіфара, і апошнімі словамі, якія Азіфар пачуў у гэтым свеце, былі: "Але Майстар Сінанджу не прамахваецца".
  
  
  Ён так і не дастаў пісталет з кабуры. Яго цяжкае цела стукнулася аб пакрытая дываном падлогу з такім жа гукам, з якім сала падае на матрац.
  
  
  З-за дзвярэй каморы выйшаў прэзідэнт Дашыці. Ён паглядзеў на двух мёртвых баевікоў. На мёртвага Азіфара. А затым на Чыўна.
  
  
  "Чым я магу адплаціць табе?" - мякка спытаў ён.
  
  
  "Прадаставіўшы мне які-небудзь спосаб перасоўвання дадому, акрамя верталёта".
  
  
  Аднекуль здалёк, нібы за міль, данёсся гук маленькіх трэшчын. Чыун пачуў іх; даведаўся ў іх стрэлы. Не гаворачы ні слова, ён выйшаў з кабінета прэзідэнта.
  
  
  "Схапіце яго", - крыкнуў Немераф. Ён адступіў убок, і людзі хлынулі праз тунэль у скарбніцу.
  
  
  Рыма бесклапотна сядзеў на залатых злітках, напяваючы.
  
  
  Трое мужчын - чацвёра, затым пяцёра - уваліліся ў маленькі пакой. Яны стаялі, чакаючы, калі іх начальнік, трымаючы адбойны малаток падпахай, як вінтоўку, рушыў да Рыма і Мэгі, яго вусны выгнулася ў тонкай усмешцы.
  
  
  Рыма пачакаў, затым працягнуў руку і пстрыкнуў выключальнікам, зноў пагрузіўшы пакой у цемру.
  
  
  Немераф паспрабаваў разглядзець у цемры, але не змог.
  
  
  Затым пакой напоўніўся жахлівым ровам адбойнага малатка, але гэтак жа хутка, як і пачаўся, спынілася. Потым усё пачалося зноў, і пачуўся крык.
  
  
  "Ты яго злавіў?" Тэлефанаваў Немераф.
  
  
  "Барона няма, ён прамахнуўся. Цяпер мая чарга". Гэта быў голас амерыканца.
  
  
  Цёмны пакой на імгненне асвятліўся ўспышкамі стрэлаў. У страбаскапічных імпульсах святла. Немераф назіраў жудасную карціну смерці. Амерыканец трымаў адбойны малаток падпахай. Людзі Немерофа стралялі ў яго. Але яго тамака так і не было. Яшчэ стрэлы. А потым іх стала менш. Ва ўспышках святла ён убачыў, што людзі падаюць, крычаць, змагаюцца, калі іх насаджваюць на адбойны малаток, як жукоў.
  
  
  Нямёраў уцёк.
  
  
  Ён пабег па тунэлі насустрач сонечнаму святлу. Ён выскачыў з траншэі і зламаючы галаву кінуўся бегчы да поля, дзе яго пілот ужо пачаў выграваць рухавікі верталёта.
  
  
  У казначэйскай Рыма выпусціў адбойны малаток. Там нікога не засталося.
  
  
  Праз цемру яго каціныя вочы глядзелі на Мэгі, якая ўсё яшчэ нерухома сядзела на матрацы з золатам.
  
  
  "Мэгі. З табой усё ў парадку?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Я іду за Нямеравым". Ён накіраваўся да сонечнага святла. Мэгі паднялася на ногі і рушыла ўслед за ім, цягнучы за сабой аўтаматычны пісталет 45-га калібра, з якога яна ўсё яшчэ не страляла.
  
  
  Немераф ужо быў у верталёце, і ён адрываўся ад зямлі, калі Рыма выйшаў на сонечнае святло. Ён пачуў, як Мэгі спатыкнулася ззаду яго, і павярнуўся, каб дапамагчы ёй.
  
  
  Ззаду яго верталёт падняўся, а затым накіраваўся да іх. Рыма выцягнуў Мэгі на вуліцу побач з каналізацыйным жолабам, затым разгарнуўся. Над імі з ровам праляцеў верталёт.
  
  
  Чорт вазьмі, падумаў ён, Сміт надзярэ мне яйкі, калі я дазволю яму сысці.
  
  
  Затым з верталёта пачуліся стрэлы, раскідаўшы камяні па асфальце вакол Рыма, і ён пачуў ціхі ўдар побач з сабой. Калі ён павярнуўся, Мэгі ўпала на праезную частку. Кроў хлынула з раны ў яе грудзях. Пісталет 45-га калібра выпаў у яе з рукі.
  
  
  Верталёт завіс над галавой, у трыццаці футах над зямлёй, і з яго пасыпаліся стрэлы, абсыпаючы зямлю свінцом, калі Нямераў стрэліў у Рыма.
  
  
  Рыма праігнараваў яго і паглядзеў на Мэгі. Яна ўсміхнулася адзін раз і памерла.
  
  
  Ён падняў пісталет 45-га калібра, разгарнуўся і стрэліў. Ён прамахнуўся. Немераф, убачыўшы зброю ў руках Рыма, успомніўшы яго трапную стральбу, загадаў свайму пілоту ляцець.
  
  
  Птушка завісла, затым яе матор змяніў вышыню гуку, калі яна пачала выдаляцца.
  
  
  Чыун выйшаў з-за вугла палаца. Ён убачыў Рыма, які трымае пісталет 45-га калібра абедзвюма рукамі на выцягнутай руцэ і страляе ў верталёт.
  
  
  Цяпер ён быў па-за дасяжнасцю 45-га калібра.
  
  
  Чыун падбег і забраў пісталет з рук Рыма.
  
  
  "Гайка Ісуса", - крыкнуў Рыма. "Яна ўтрымлівае лопасці шрубы. Трэба дастаць яе".
  
  
  Чіун сумна паківаў галавой. "Ты ніколі не навучышся", - сказаў ён. "Мэта, якая жыве, - гэта мэта, якая аддаецца стрэлку".
  
  
  Амаль нядбайна ён накіраваў пісталет у напрамку верталёта, які ўцякаў. Ён выцягнуў правую руку, трымаючы пісталет 45-га калібра, і ствол пісталета плаўна апісаў у паветры круг, а затым круг паменш, і яшчэ круг паменш.
  
  
  "Страляй, напрамілы Бог. Яны будуць у Парыжы", - сказаў Рыма. Верталёт быў цяпер за дзвесце ярдаў ад нас, безнадзейна па-за зонай дасяжнасці.
  
  
  І ўсё ж рука Чыуна круціла рэвальвер 45-го калібра ўсё больш якія звужваюцца канцэнтрычнымі кругамі, а затым ён націснуў на спускавы кручок. Адзін раз.
  
  
  Ён кінуў пісталет, павярнуўся спіной да верталёта і апусціўся на калені побач з дзяўчынай.
  
  
  Ён прамахнуўся. Напэўна, ён прамахнуўся. Адлегласць была занадта вялікай; мэта занадта маленькай. Затым, на вачах у Рыма, верталёт нахіліўся наперад, а затым ён рэзка ўпаў, як камень, і адбылася ўспышка святла, а долю секунды праз раздаўся выбух, калі самалёт урэзаўся ў камяністую глебу Скамбіі.
  
  
  Чыун устаў. "Яна мёртвая, сын мой", - сказаў ён.
  
  
  "Я ведаю", - сказаў Рыма. "Ты займеў пілота".
  
  
  "Я ведаю", – сказаў Чыун. "Ты сумняваўся, што я зраблю гэта?"
  
  
  "Ні на секунду", - сказаў Рыма. "Паехалі. Сміт павінен нам водпуск. Мне трэба адпачыць".
  
  
  "Табе трэба практыкаваць задні выпад локцем", – сказаў Чиун.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  ***********************************************
  
  
  * Назва: #009 : Шчыт забойцы *
  
  
  * Серыя: Разбуральнік *
  
  
  * Аўтар (ы): Уорэн Мэрфі і Рычард Сапір *
  
  
  * Месцазнаходжанне : Архіў Джыліян *
  
  
  ***********************************************
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  Вялікая Пэрл Уілсан паслала белага ліса ў спальню, каб прынесці яму дзве прыгаршчы грошай. Ён апусціў свае тэпцікі ад Gucci за 185 даляраў на белы дыван вышынёй па шчыкалатку, які цягнуўся да яго бара і вакол завешаных вокнаў. Шторы былі зашморгнены, адлучаючы яго раскошную пляцоўку ад якія раскладаюцца, якія кішаць вуліцамі Гарлема - дакрананне раю ў пекле. Якія падзяляюць іх фіранкі былі вогнетрывалымі, у некаторай ступені гуканепранікальнымі і абышліся яму ў 2200 даляраў. Ён заплаціў наяўнымі.
  
  
  "Хочаце выпіць, афіцэр?" спытаў Вялікі Пэрл, накіроўваючыся сваім павольным, нязмушаным, велічным шляхам да бара, павольным і нязмушаным шляхам, якім лісы прынюхваюцца.
  
  
  "Не, дзякуй", - сказаў дэтэктыў. Ён паглядзеў на гадзіннік.
  
  
  "Нюхнуць?" - прапанавала Вялікая Пэрл, паказваючы на свой нос.
  
  
  Дэтэктыў адмовіўся ад какаіну.
  
  
  "Я сам не нюхаю", - сказала Вялікая Пэрл. "Ты кожны раз крыху растрачваеш сябе, калі выкарыстоўваеш яго. Гэтыя вулічныя каты жывуць горш за ўсё за год і аказваюцца спустошанымі, або мёртвымі, або забытымі яшчэ да таго, як заўважаюць перамену надвор'я. Яны б'юць сваіх жанчын, а адзін з іх загаворваецца, і яны адпраўляюцца ў Атыку.Яны думаюць, што гэта вялікая гульня з іх шыкоўнымі машынамі.Я.Маім жанчынам плацяць, маім копам плацяць, маім суддзям плацяць, маім палітыкам плацяць, і я зарабляю свае грошы.І ў мяне ўжо дзесяць гадоў ніводнага арышту ".
  
  
  Дзяўчына паспешліва вярнулася з няроўна набітым канвертам з манільскай паперы. Вялікая Пэрл акінула вантробы паблажлівым позіркам.
  
  
  "Яшчэ", - сказаў ён. Пасля ён адчуў, што нешта не так. Гэта быў дэтэктыў. Ён сядзеў на краёчку глыбокага скуранога крэсла і падымаўся па пасылку, як быццам быў рады ўзяць яе з меншымі выдаткамі, проста каб прыбрацца з блакнота Вялікага Пэрла.
  
  
  "Невялікая дабаўка асабіста для цябе", - сказала Вялікая Пэрл.
  
  
  Белы дэтэктыў нацягнута кіўнуў.
  
  
  "Ты новы чалавек у штаб-кватэры", - сказала Вялікая Пэрл. "Звычайна яны не пасылаюць новага чалавека на нешта падобнае. Не пярэчыш, калі я звяжуся са штаб-кватэрай?"
  
  
  "Не. Працягвайце", - сказаў дэтэктыў.
  
  
  Вялікі Пэрл усміхнуўся сваёй шырокай, ззяючай усмешкай. "Ты ведаеш, што сёння вечарам ты атрымаў самую важную працу ва ўсім паліцэйскім упраўленні Нью-Ёрка?"
  
  
  Вялікі Пэрл пацягнуўся пад стойку за тэлефонам. Да ўнутранага боку трубкі быў прылеплены невялікі "Дэррынджэр", які акуратна і неўзаметку слізгануў у далонь яго вялікай чорнай рукі, калі ён набіраў нумар.
  
  
  "Вось, інспектар", - сказаў Вялікі Пэрл, раптам стаўшы падобным на працоўнага на поле. "Гэта твой хлопец, Вялікі Пэрл. У мяне ёсць сёе-тое, што я проста хачу праверыць. Дэтэктыў, якога вы даслалі, як ён выглядае?"
  
  
  Вялікая Пэрл ўтаропілася на белага дэтэктыва, ківаючы, кажучы: "Так, так. Так. Яса. Добра. Шмат удзячны". Вялікі Пэрл павесіў трубку, вяртаючы "Дэррынджэр" разам з тэлефонам.
  
  
  "Ты белы", - сказаў ён з шырокай усмешкай, задаючыся пытаннем, наколькі дэтэктыў зразумее сутнасць іголкі. "Ты адчуваеш сябе добра. Ты выглядаеш крыху нервовым".
  
  
  "Са мной усё ў парадку", - сказаў дэтэктыў. Калі ў яго былі грошы, ён сказаў, нібы выконваючы загад:
  
  
  "Хто ваш кантакт для хатніх гаспадынь Лонг-Айленда? Мы ведаем, што яна белая жанчына з Грэйт-Нек. Хто?"
  
  
  Вялікі Пэрл усміхнуўся. "Ты хочаш больш грошай? Я дам табе больш". Менавіта стрыманасць Вялікага Пэрла дазволіла яму захаваць усмешку, калі белы дэтэктыў агаліў сваю .38-й адмысловы паліцыянт і накіраваў яго ў вочы Вялікі Пэрл.
  
  
  "Прывітанне, чувак. Што гэта?"
  
  
  Белая дзяўчына ахнула і прыкрыла рот. Вялікі Пэрл падняў рукі, каб паказаць, што ў іх нічога няма. Ён не збіраўся спрабаваць застрэліць паліцыянта, каб абараніць нейкага бледнатварыя ў Грэйт-Нек. Былі і іншыя спосабы, спосабы, якія захоўвалі табе жыццё.
  
  
  "Гэй, чувак, я не магу даць табе гэтае барахло. Навошта табе гэта наогул трэба? Ты з Нью-Ёрка. І яна расплачваецца ў Грэйт-Нек".
  
  
  "Я хачу ведаць".
  
  
  "Ты ведаеш, што калі яна вычарпаецца ў Грэйт-Нек, то і the honey machine вычарпаецца? Больш ніякіх класных белых хатніх гаспадынь з Вавілона, Хэмптана і ўсіх тых месцаў, дзе я атрымліваю сапраўдны клас. Калі мёд спыніцца для мяне, ён спыніцца і для цябе. Капаеш, дзетка?"
  
  
  "Як яе клічуць?"
  
  
  "Вы ўпэўненыя, што інспектар хоча гэтага?"
  
  
  "Я хачу гэта. У цябе ёсць тры секунды, і лепш бы гэта было правільнае імя, Вялікая Пэрл, таму што, калі гэта не так, я вярнуся сюды і сапсую табе твар і твой нататнік ".
  
  
  "Што я магу зрабіць?" - сказала Вялікая Пэрл спалоханаму беламу кураня. "Гэй, не хвалюйся, мілая. Усё атрымаецца. Цяпер ты проста перастань плакаць".
  
  
  Вялікі Пэрл пачакаў секунду і зноў спытаў, ці не возьме дэтэктыў, скажам, 3000 даляраў.
  
  
  Дэтэктыў не стаў бы.
  
  
  "Місіс Джанет Брэчдан", - сказала Вялікая Пэрл. "Місіс Джанет Брэчдон з дому 811 па Сідар-Гроў-лейн, чый муж на самой справе не занадта атрымаў поспех у рэкламе. Дай мне ведаць, калі ты вытрасеш з яе грошы і на якую суму. Таму што я не хачу, каб яна ўзваліла рахунак на мяне. Я ўсё роўна заплачу. Ты проста едзеш у Грэйт Нек, каб у любым выпадку атрымаць ад яе тое, што трэба”.
  
  
  Тон Вялікага Пэрла быў прасякнуты пагардай. Выратуй яго ад ідыётаў гэтага свету, Госпадзе, выратуй яго ад ідыётаў гэтага свету.
  
  
  "Джанет Брэчдан, Сідар-Гроў-лейн, дом восем-адзінаццаць", - паўтарыў дэтэктыў.
  
  
  "Усё правільна", - сказала Вялікая Пэрл.
  
  
  Пісталет пстрыкнуў адзін раз, і на чорным твары Вялікага Пэрла з'явілася дзірка паміж вачэй. Цёмная дзірка напоўнілася крывёю. Мова высунулася, і тут жа яшчэ адзін стрэл прыйшоўся ў які падае твар.
  
  
  "О", - слаба вымавіла дзяўчына, і дэтэктыў ткнуў яе кулём у грудзі, адпраўляючы назад. Ён зрабіў два крокі да курчлівай постаці Біг Пэрл і стрэліў у скронь, хоць вялікі чорны сутэнёр, відаць, паміраў. Ён прыкончыў дзяўчыну, якая ляжала нерухома, пакуль яе грудная клетка тапырылася чырвоным. Таксама стрэл у скронь.
  
  
  Ён выйшаў з кватэры. Цёмна-белы дыван увабраў вялікую колькасць чалавечай крыві.
  
  
  У 8:45 той ноччу місіс Джанет Брэчдан рыхтавала спякотнае ў адпаведнасці з прынцыпамі Джуліі Чайлд. Бульба была не проста размятая ў пюрэ, яна была змяшана з хатняй зелянінай, як прапанавала Джулія ў сваім тэлевізійным шоў. Двое мужчын, белы і чорны, увайшлі ў парадныя дзверы і размазалі мазгі місіс Брэчдон па бульбяным пюрэ на вачах у яе мужа і старэйшага сына. Мужчыны папрасілі прабачэння ў хлопчыка, затым застрэлілі бацьку і сына.
  
  
  У Гарысбергу, штат Пенсільванія, слуп супольнасці рыхтаваўся выступіць перад Гандлёвай палатай. Яго тэмамі былі фінансаванне творчасці і як больш эфектыўна змагацца з гета. Яго машына ўзарвалася, калі ён павярнуў ключ запальвання. На наступны дзень мясцовая газэта атрымала незвычайны прэс-рэліз. Гэта быў падрабязны аналіз таго, наколькі крэатыўным быў слуп суполкі.
  
  
  Ён мог дазволіць сабе страціць грошы на будаўніцтве Дома надзеі для наркаманаў, указвалася ў прэс-рэлізе. Ён зарабіў дастаткова на продажы гераіну, каб пакрыць страты.
  
  
  У Канэктыкуце суддзя, які традыцыйна выяўляў жахлівую паблажлівасць да людзей, якія лічацца членамі мафіі, быў адведзены ў басейн на заднім двары двума мужчынамі з аголенымі пісталетамі. Яго папрасілі пад страхам смерці прадэманстраваць сваё майстэрства плавання. Просьба была даволі несправядлівай. У яго быў недахоп. Яго дзевятнаццаціцалевы партатыўны каляровы тэлевізар. Ён быў прыкаваны ланцугом да яго шыі. Ён усё яшчэ быў прыкаваны ланцугом да яго шыі, калі мясцовае паліцэйскае ўпраўленне вылавіла яго праз тры гадзіны.
  
  
  Гэтыя смерці і паўтузіна іншых дасталіся старшыні падкамітэта Кангрэса, які ў адзін цудоўны пагодлівы восеньскі дзень прыйшоў да непазбежнай высновы, што гэтыя смерці не былі вынікам бандыцкіх разборак. Яны былі нечым іншым, нечым больш злавесным. Ён сказаў Генеральнаму пракурору ЗША, што мае намер пачаць расследаванне ў Кангрэсе. Ён папрасіў дапамогі Міністэрства юстыцыі. Ён быў упэўнены, што атрымае яго. Але гэта не давала яму поўнай упэўненасці. Не ў ягоным характары.
  
  
  За межамі будынка правасуддзя, на ціхай, цёплай Вашынгтон-стрыт, прадстаўнік Фрэнсіс Х. Дафі ад 13-й выбарчай акругі Нью-Ёрка раптам успомніў страх, які ён адчуў, калі падчас Другой сусветнай вайны перайшоў у тыл УСС у Францыі.
  
  
  Гэта быў яго страўнік, які раптам страціў усякую адчувальнасць і паслаў сігнал яго розуму блакаваць думкі аб чым-небудзь, акрамя таго, што было вакол яго. Некаторыя мужчыны гублялі сувязь са сваім асяроддзем, калі палохаліся, і спрабавалі адгарадзіцца ад рэальнасці. Замест гэтага Дафі зачыніўся ад эмоцый. Менавіта таму ён вярнуўся з Другой сусветнай вайны, а некаторыя з яго калег - не. Гэта не было той добрай якасцю, якое Дафі давёў да дасканаласці. Ён нарадзіўся з гэтым, таксама як нарадзіўся з сэрцам, якое перапампоўвала кроў, і лёгкімі, якія бралі кісларод з паветра.
  
  
  Страх, ад якога раскладаецца страўнік, які адчувала большасць іншых людзей, прыйшоў да Фрэнсіса X. Дафі, калі ён не мог справіцца са сваім сынам, ці падчас надыходзячых выбараў, ці калі яго жонка патрапіла ў лякарню Святога Вінцэнта на аперацыю. Гэта было, калі яго страўнік сцяўся, далоні змакрэлі, і яму прыйшлося змагацца за кантроль над сабой. Смерць - іншая справа.
  
  
  Такім чынам, вось яно, сказаў розум Фрэнка Дафі. Такім чынам, вось яно насоўваецца на цябе. Ён стаяў перад будынкам правасуддзя, пяцідзесяціпяцігадовы мужчына, яго цудоўныя, акуратна прычасаныя валасы сядзелі, на твары відаць былі сляды жыцця, яго партфель быў набіты справаздачамі, якія, ён быў упэўнены, ніколі не будуць выкарыстаны. І што яго ўразіла, дык гэта тое, наколькі добра яго цела памятала аб неабходнасці падрыхтавацца да магчымай смерці.
  
  
  Ён падышоў да лаўкі. Яна была абсыпана якое апала чырвоным, жоўтым і карычневым лісцем; ён змахнуў іх у бок. Напэўна, нехта з моладзі расклаў іх там, таму што лісце падалі не так моцна, асабліва ў Вашынгтоне ў канцы кастрычніка.
  
  
  Што трэба зрабіць перад сьмерцю. З завяшчаннем усё было ў парадку. Два. Скажы Мэры Пэт, што ён любіў яе. Тры. Скажы яго сыну, што жыццё было добрае і што гэта была добрая краіна, каб жыць у ім, можа быць, лепшае. Зрэшты, нічога занадта цяжкага. Можа, проста паціснуць яму руку і сказаць, як ён ім ганарыцца. Чацвёртае, споведзь. Гэта было б неабходна, але як ён мог сумленна прымірыцца з Богам, калі ён выкарыстоўваў метады, каб мець толькі адно дзіця, метады, не адобраныя Царквой?
  
  
  Яму прыйшлося б паабяцаць змяніць сваё жыццё, і здавалася несумленным абяцаць такое, калі абяцанне больш нічога не значыла. Ён выдатна ведаў, што ў яго не было б больш дзяцей, калі б ён мог зараз, таму абяцанне было б хлуснёй. І ён не хацеў хлусіць Богу, не зараз.
  
  
  Бог быў праблемай з тых часоў, як ён пасварыўся з сёстрамі з лякарні Святога Ксаверыя, аж да фармальнага ўступлення ў ордэн Рыцараў Калумба, таму што ірландска-каталіцкія палітыкі 13-га стагоддзя Н.э. усе належалі да Ордэна Рыцараў Калумба, гэтак жа, як яўрэі набіваліся ў бальнічныя парады і сацыяльныя агенцтвы. Рэлігіі сустрэліся пры цягліцавай дыстрафіі.
  
  
  Дафі ўсміхнуўся і ўдыхнуў восень у Вашынгтоне. Ён любіў гэты горад да самай глыбіні сваёй істоты. Гэты крымінальны бардэль на Патомаку, дзе лепшая надзея чалавецтва ўсё яшчэ пракладала звілісты шлях да сістэмы, у якой людзі маглі б жыць бяспечна і справядліва з іншымі людзьмі. Дзе сын ірландскага бутлегера мог даслужыцца да кангрэсмена і галасаваць разам з сынамі нафтавых мільянераў, жабракоў, фермераў, шаўцоў, рэкеціраў, святароў, дзялкоў і прафесараў. Гэта была Амерыка. Што ў ёй ненавідзелі радыкалы як левыя, так і правыя, дык гэта саму яе чалавечнасць. Яны хацелі змадэляваць Амерыку на аснове нейкай абстрактнай чысціні, якая ніколі не існавала і ніколі не будзе існаваць. Правыя з мінулым, левыя з заўтрашнім днём.
  
  
  Дафі паглядзеў на свой партфель. У ім былі справаздачы аб смерцях суценёра, жанчыны-вярбоўшчыка прастытутак, гандляра гераінам і суддзі, які, відавочна, атрымліваў кругленькі прыбытак, апраўдваючы людзей, якіх ён не павінен быў апраўдваць. І ў гэтым партфелі былі прыкметы вялікай небяспекі для цудоўнай краіны, якая сапраўды існавала. Амерыка. Што рабіць? Генеральны пракурор быў добрым першым крокам, але ўжо зараз гэта магло быць небяспечна. Ці мог Дафі давяраць Міністэрству юстыцыі ці ФБР? Як далёка зайшла гэтая штука? Яна была дастаткова вялікай, каб забіць ужо паўтузіна чалавек. Ці было гэта нацыянальным? Ці заразіла гэта федэральныя агенцтвы? Як далёка і наколькі глыбока? Ад гэтага пытання залежала, як доўга яно пражыве. Магчыма, яго ворагі яшчэ не ведаюць гэтага, але яны забілі б кангрэсмена, калі б спатрэбілася. Цяпер яны ні перад кім не маглі спыніцца. Яны адарвалі сябе ад рэальнасці, і зараз яны знішчаць тое, што імкнуліся захаваць.
  
  
  Што зараз рабіць? Што ж, для пачатку яму хапіла б невялікай абароны ад кагосьці, каму ён мог бы давяраць. Самага крутога чалавека, якога ён ведаў. Магчыма, самага крутога чалавека ў свеце. Подлы звонку і подлы ўнутры.
  
  
  У той дзень, калі перад ім ляжала куча дробязі, кангрэсмен Дафі набраў міжгародні нумар з тэлефона-аўтамата.
  
  
  "Прывітанне, ты, лянівы сукін сын, як справы, гэта Дафі".
  
  
  "Ты ўсё яшчэ жывы?" - раздаўся ў адказ голас. "Тое салодкае жыццё, якое ты вядзеш, павінна была звесці цябе ў магілу задоўга да гэтага".
  
  
  "Вы б даведаліся па нацыянальным тэлебачанні ці ў "Нью-Ёрк Таймс", калі б я быў мёртвы. Я не нікчэмны паліцэйскі інспектар".
  
  
  "У цябе не хапіла б духу для паліцэйскай працы, Фрэнкі. Ты б пражыў усяго тры хвіліны са сваім плаксівым лібералізмам вестсайдца".
  
  
  "Што тлумачыць, чаму я патэлефанаваў табе, Біл. Ты ж не думаеш, што я проста хацеў бы прывітацца".
  
  
  "Не, не такі важны кангрэсмен-ліберал-педык, як ты. Чаго ты хочаш, Фрэнкі?"
  
  
  "Я хачу, каб ты памёр за мяне, Біл".
  
  
  "Добра, проста датуль, пакуль мне не прыйдзецца выслухоўваць тваю палітычную лухту. У чым справа?"
  
  
  "Думаю, я вельмі хутка стану мішэнню. Што скажаш, калі мы сустрэнемся ў тым асаблівым месцы?"
  
  
  "Калі?"
  
  
  "Сёння ўвечары".
  
  
  "Добра, я зараз пайду. І Підарас, зрабі мне ласку".
  
  
  "Што?"
  
  
  "Не дай сябе забіць раней часу. Яны зробяць з цябе яшчэ аднаго мучаніка. У нас іх дастаткова".
  
  
  "Проста паспрабуй прачытаць карту, не варушачы вуснамі, Біл".
  
  
  Фрэнк Дафі адкладаў сказаць сваёй жонцы, што любіць яе і свайго сына, як ганарыцца ім, і Богу, што яму шкада. Інспектар Уільям Макгарк затрымаўся яшчэ як мінімум на два тыдні. Гарантую. Можа, нават натуральнай смерцю.
  
  
  Ён паехаў у Мэрыленд, каб пазбегнуць высокага падатку на спіртное, і купіў дзесяць кварт "Джэка Дэніэлса". Паколькі ён не збіраўся заходзіць ні ў якія іншыя крамы, ён таксама купіў крыху содавай у прыдачу.
  
  
  "Кварту", - сказаў кангрэсмен Дафі. "Кварту содавай".
  
  
  Прадавец паглядзеў на шэраг бутэлек Jack Daniels і сказаў: "Вы ўпэўненыя, што кварта - гэта тое, што вы хочаце?"
  
  
  Дафі пакруціў галавой.
  
  
  "Ты маеш рацыю. Зрабі пінту. Адну з тых маленькіх бутэлечак".
  
  
  "У нас няма маленькіх бутэлечак".
  
  
  "Тады ўсё ў парадку. Толькі тое, што тут, на прылаўку. Чорт вазьмі, няхай будзе роўна тузін".
  
  
  "Джэк Дэніэлс"?"
  
  
  "Што ты думаеш?"
  
  
  Дафі паехаў у аэрапорт і загрузіў "Джэк Дэніэлс" у сваю "Сесну", пераканаўшыся, што бутэлькі былі плоскімі і роўнымі - цэнтральным грузам у самалёце. Не тое, каб яны мелі такое ўжо вялікае значэнне, але навошта рызыкаваць? Былі старыя пілоты і смелыя пілоты, але не было старых, смелых пілотаў.
  
  
  Дафі прызямліўся той ноччу на маленькай прыватнай узлётна-пасадачнай паласе недалёка ад Сенека-Фолс, Нью-Ёрк. Там чакала машына. Макгарк прыехаў з Нью-Ёрка. Халодная ноч, разгрузка самалёта і сустрэча з Макгеркам нагадалі Дафі аб той ночы ў Францыі, калі ён упершыню сустрэўся з лепшым спецыялістам па зброі, якога ён калі-небудзь ведаў. У Францыі была ранняя вясна, і хоць яны ведалі, што хутка пачнецца ўварванне з Англіі, яны не ведалі, калі і дзе, таму што людзям з высокай рызыкай ніколі не даюць інфармацыю, якую наверсе не хацелі б бачыць у руках ворага.
  
  
  Гэта быў склад зброі ў Брэтані. Макгерку і Дафі было даручана распаўсюджваць паказаную зброю і навучаць яе ўжыванню якая адпавядае выявай і з узроўнем майстэрства, сувымерным з практычным ужываннем такой зброі ў палявых умовах. Так гаварылася ў іх сакрэтных загадах.
  
  
  "Мы павінны паказаць жабам, як не адарваць ім лапкі, калі яны страляюць з гэтых штуковінаў", – сказаў Макгарк.
  
  
  Ён быў вышэй Дафі, і яго твар быў дзіўна мясістым для такога хударлявага чалавека, круглы твар з носам-гузікам і круглявымі мяккімі вуснамі, з-за якіх ён здаваўся такім жа вострым, як паветраны шарык.
  
  
  Дафі крыкнуў па-французску, што кожны чалавек павінен несці па адным кейсе і не больш за. Заставалася тры кейсы, і малады чалавек з Макі паспрабаваў падняць адзін з дадатковых.
  
  
  "Пахавай іх", - сказаў Дафі па-французску. "Табе няма сэнсу сыходзіць, таму што ты стаміўся. Я б палічыў за лепшае мець адну справу і аднаго чалавека, чым ніякай справы і ніводнага чалавека".
  
  
  Малады Макі ўсё яшчэ спрабаваў панесці дваіх. Макгарк стукнуў яго па твары і штурхнуў да шэрагу, якая накіроўвалася да ахутанага ноччу лесу побач з полем.
  
  
  "Вы не можаце нічога растлумачыць гэтым людзям", – сказаў Макгарк. "Адзінае, што яны разумеюць, - гэта аплявуха".
  
  
  За два дні Макгарк навучыў французскіх макі некаторым базавым навыкам абыходжання з іх новай зброяй. Яго метадам навучання быў плясканне, каб прыцягнуць увагу, затым дэманстрацыя, затым яшчэ адзін плясканне, калі вучань цярпеў няўдачу. Каб праверыць іх майстэрства, Макгарк папрасіў Дафі правесці папярэдні рэйд, перш чым макі атрымаюць свой першы сапраўдны баявы загад. Дафі абраў перавал, каб прывабіць у пастку невялікі нацысцкі канвой, які рэгулярна накіроўваўся з ваеннай базы вермахта на буйны аэрадром.
  
  
  Канвой трапіў у засаду апоўдні. Бітва скончылася менш як за тры хвіліны. Французскія кіроўцы і нямецкія ахоўнікі высыпалі з грузавікоў з паднятымі рукамі ў знак капітуляцыі.
  
  
  Макгарк пабудаваў іх у лінію. Затым ён паказаў на горшага стрэлка сярод макі. "Ты. Прайдзі пяцьдзесят ярдаў уверх па тым пагорку. Забі каго-небудзь".
  
  
  Малады Макі ўскараскаўся на груд і, не пераводзячы дыхання, стрэліў. Куля трапіла нямецкаму ахоўніку ў плячо. Іншыя зняволеныя ўпалі на зямлю, закрыўшы галовы рукамі і падцягнуўшы калені да жывот. Гэта было падобна на дарогу, усеяную дарослымі пладамі.
  
  
  "Працягвайце рух", - крыкнуў Макгарк з узгорка. "Вы будзеце страляць, пакуль не заб'яце яго".
  
  
  Наступны стрэл быў вар'ятам. Наступны за гэтым стрэл разнёс частку жывата. Наступны за гэтым стрэл быў вар'ятам. Малады Макі плакаў.
  
  
  "Я не хачу забіваць вось так", - закрычаў ён.
  
  
  "Ты заб'еш яго, ці я заб'ю цябе", - сказаў Макгарк і ўскінуў карабін да пляча, накіраваўшы яго ўверх па схіле. "І я не паршывы стрэлак-жабнік. Я выкалю табе вочы".
  
  
  Плачучы, малады Макі стрэліў зноў, трапіўшы пераможанаму немцу ў рот. Галава была амаль аддзелена ад шыі.
  
  
  "Добра, гусіныя пальчыкі, ты яго дастаў", - крыкнуў Макгарк. Ён апусціў карабін і звярнуўся да іншага маквісу, які на трэніроўцы страляў даволі дрэнна. "Ты наступны".
  
  
  Дафі бачком падышоў да Макгерка і сказаў прыглушаным голасам:
  
  
  "Біл. Спыні гэта зараз жа".
  
  
  "Не".
  
  
  "Чорт вазьмі, гэта забойства".
  
  
  "Цалкам дакладна, Фрэнкі. Цяпер прыкусі губу, ці я таксама пастаўлю цябе на лінію агню".
  
  
  Нямецкія ахоўнікі былі адпраўленыя ў найкароткія тэрміны, і засталіся толькі французскія кіроўцы. Макгарк махнуў іншаму Макі ўверх па ўзгорку. Ён адмовіўся ехаць.
  
  
  "Я не буду забіваць французаў", - сказаў ён.
  
  
  "Я не разумею, як вы, маленькія засранцы, маглі б заўважыць розніцу, калі б не форма", – сказаў Макгарк.
  
  
  Раптам Макі, які стаяў непадалёк, падняў свой карабін і накіраваў яго ў худы жывот Макгарка.
  
  
  "Мы не будзем забіваць французаў".
  
  
  "Добра", - сказаў Макгарк. Раптам з'явілася шырокая ўхмылка. "Будзь па-свойму. Я проста правяраў цябе".
  
  
  "Цяпер нас правяраюць, і вы ведаеце, што мы не будзем забіваць французаў, як сабак".
  
  
  "Гэй, я не хацеў быць з табой занадта грубы. Чорт вазьмі, гэта вайна", - цёпла сказаў Макгарк. Ён накінуў руку на Макі, калі карабін апусціўся. "Сябры?" спытаў ён.
  
  
  "Сябры", - сказаў француз.
  
  
  Макгарк паціснуў руку і ўскараскаўся на груд, пхаючы перад сабой раз'юшанага Фрэнка Дафі. Праз восем секунд Макі з карабінам быў разрэзаны напалову выбухам гранаты ў яго на поясе. Макгарк вырваў чэку, калі абдымаў яго. З вяршыні ўзгорка Макгарк разрадзіў свой карабін у французскіх кіроўцаў грузавікоў, якія ўсё яшчэ скручваліся на дарозе. Бам. Бам. Бам. Галовы ўзарваліся. Ніякіх промахаў. На паўдзённай дарозе было ціха, целы ляжалі нерухома; група Макі ў жаху глядзела на гэтага амерыканца-маньяка.
  
  
  "Добра, давайце адыходзіць", - крыкнуў Макгарк.
  
  
  Той ноччу, калі Макгарк спаў, Дафі нанёс яму ўдар кулаком у галаву, адкінуўшы Макгарка да сцяны. Макгарк адскочыў назад, і Дафі злавіў яго каленам прама ў яго лунападобны твар. Макгарк пакруціў галавой.
  
  
  "Для чаго гэта было?" спытаў ён.
  
  
  "Таму што ты сукін сын", - сказаў Дафі.
  
  
  "Ты маеш на ўвазе, з-за расстрэлу зняволеных?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Вы ведаеце, што як ваш лідэр, я мог бы расстраляць вас прама зараз з неверагоднай падставай?"
  
  
  Дафі паціснуў плячыма. Ён у любым выпадку не планаваў перажыць вайну. Макгарк, павінна быць, адчуў гэта, таму што сказаў: "Добра, у будучыні мы будзем паводзіць сябе чысцей. Чорт вазьмі, я не хачу забіваць амерыканца ". Макгарк, хістаючыся, падняўся на ногі і працягнуў руку.
  
  
  Калі Дафі пацягнуўся за ім, ён працягваў утыкацца ў жывот Макгерка. Макгерк ахнуў. Ён падаўся назад, выставіўшы рукі перад сабой.
  
  
  "Гэй, гэй, я сур'ёзна, сябар. Мне патрэбен хтосьці, каго я не магу забіць. А зараз спыні гэта".
  
  
  "Ты не можаш узяць гэта, ці не так?" Напышліва сказаў Дафі.
  
  
  “Не можаш гэтага вынесці? Маляня, я мог бы сцерці цябе з твару зямлі за секунду. Павер мне. Проста не падыходзь да мяне зноў. Гэта ўсё, пра што я прашу”.
  
  
  Ці то з юнацкай неўтаймаванасці, ці то з пагарды Дафі зноў накінуўся на Макгерка. Ён памятаў, як нанёс адзін удар, і прачнуўся ад таго, што Макгерк ліў ваду яму на твар.
  
  
  "Я казаў табе, што магу ўзяць цябе, малыш. Як ты сябе адчуваеш?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў Дафі, міргаючы. На працягу ўсёй вайны Дафі заставаўся адзіным чалавекам, якога Макгарк не мог забіць. Нягледзячы на логіку і маральнае выхаванне, у Фрэнке Дафі расла глыбокая прыхільнасць да Біла Макгерка, чалавека, які не змог яго забіць. Ён пачаў глядзець на халодны запал Макгарка да смерці як на хваробу і, як на любога хворага сябра, яму было шкада яго; ён не ненавідзеў яго за гэта.
  
  
  Дафі стаў баяцца падхапляць абразы ад каго б там ні было, каб Макгарк не даведаўся пра гэта і не разарваў чалавека. Пасля вайны было тое ж самае. Калі Фрэнк Дафі балатаваўся ў чальцы асамблеі, нейкія хеклеры пачалі трэсці трыбуну выступоўцаў. Макгарк, у той час сяржант у форме паліцэйскай управы, афіцыйна арыштаваў парушальнікаў за парушэнне грамадскага парадку. Пазней ім таксама былі прад'яўленыя абвінавачанні ў нападзе на паліцыянта. Па дарозе ва ўчастак, па-за полем зроку палітычнага мітынгу, злачынцы паспрабавалі стукнуць афіцэра Макгарка рукой і кулаком па галаве. Злачынцы былі шпіталізаваны ў бальніцу Бэт Ісраэль з пераломамі чэрапа, ударамі асобы і кіламі. Макгерка лячылі ад удараў костак пальцаў. Макгарк быў хросным бацькам сына Дафі. Двум сем'ям нават атрымалася зладзіць настолькі добра, што яны пасяліліся ў адной хатцы непадалёк ад Сенека-Фолс, штат Нью-Ёрк, дзе Дафі гэтым раннім восеньскім увечар прызямліўся з тузінам бутэлек Jack Daniels і вельмі вялікай праблемай.
  
  
  Накіроўваючыся да хаткі ў цішыні цёмнай прасёлкавай дарогі, кангрэсмен Злучаных Штатаў адкрыў адну з бутэлек, зрабіў глыток і перадаў яе інспектару, які адказвае за расстаноўку кадраў паліцэйскага кіравання Нью-Ёрка. Макгарк зрабіў глыток і перадаў яго назад Дафі.
  
  
  "Я не ведаю, з чаго пачаць, Біл", - сказаў Дафі. "Гэта жахліва. На першы погляд, гэта выглядае як балазе для нацыі, але калі вы разумееце, што адбываецца, вы разумееце, што гэта неверагодная небяспека для ўсяго, за што выступае Амерыка".
  
  
  "Камуністы?"
  
  
  "Не. Хоць яны таксама ўяўляюць небяспеку. Не. Гэтыя людзі падобныя да камуністаў. Яны вераць, што мэта апраўдвае любыя сродкі".
  
  
  "Па-чартоўску ўпэўнены ў гэтым, Фрэнкі", – сказаў Макгарк.
  
  
  "Біл, мне патрэбна твая дапамога, а не твая палітычная філасофія, калі ты не пярэчыш. Адбываецца вось што. Група людзей бярэ закон у свае рукі. Масавыя лінчавальнікі. Вельмі старанна, амаль па-вайсковаму. Як тыя паліцыянты ў Паўднёвай Амерыцы некалькі гадоў назад. Спрабуюць кулямі змагацца з ліберальнымі палітыкамі і паблажлівымі суддзямі”.
  
  
  "Тутэйшыя суддзі занадта паблажлівыя", – сказаў Макгарк. "Як вы думаеце, чаму прыстойныя грамадзяне не могуць хадзіць па вуліцах? Жывёлы ўзялі верх. Нью-Ёрк - гэта джунглі. І твая акруга таксама. Табе варта як-небудзь з'ездзіць і пагаварыць са сваімі выбаршчыкамі, Фрэнкі, ты знойдзеш іх хаваюцца ў сваіх пячорах ".
  
  
  "Давай, Біл, дай мне скончыць".
  
  
  "Вы дазволіце мне скончыць", – сказаў Макгарк. "Мы адчынілі дзверы ў малпаў у Нью-Ёрку, і зараз прыстойныя людзі выходзяць на вуліцы на свой страх і рызыку".
  
  
  "Я не збіраюся спрачацца аб палітыцы ці спрабаваць вылечыць твой расізм, Біл. Але дазволь мне скончыць. Я думаю, што паліцыянты зараз у Амерыцы робяць тое ж самае, што яны рабілі ў Паўднёвай Амерыцы пару гадоў таму. Я думаю, што яны арганізаваныя " .
  
  
  "У цябе ёсць інфарматар?" - спытаў Макгарк. Ён узяў бутэльку, калі павярнуў на грунтавую пад'язную дарожку. Аўтамабіль падскокваў на грунтавай дарозе, паколькі Макгерк адмовіўся застрашыцца вузкасці і няроўнасцяў яе паверхні.
  
  
  "Не", - сказаў Дафі.
  
  
  "Тады чаму, па-твойму, гэтым займаецца паліцыя?"
  
  
  "Добрае пытанне. Каго забіваюць? Людзі, якіх паліцыянты звычайна не могуць крануць. Я пазнаў імя Элайджа Уілсан. Вы самі распавялі мне пра Вялікі Перл. Памятаеш, шмат гадоў таму ты сказаў, што закон не можа яго крануць?"
  
  
  "Так. Усе ведаюць Вялікага Перла".
  
  
  "Кожны займаецца сваёй справай, не маёй. Што ж, гэта прымусіла мяне задумацца. Нават такі расіст, як ты, прызнае, што такі чалавек, як Біг Пэрл, разумны. Ён не ставіць сябе ў становішча, калі яго збіраюцца забіць. Сярэдні сутэнёр пратрымаецца два гады. Ён збіраўся пражыць пятнаццаць. Як? Робячы так, каб людзям было выгодна яго не забіваць. Значыць, матывам павінна было быць нешта іншае, акрамя выгады, дакладна?"
  
  
  "Як скажаш, Шэрлак", - сказаў Макгарк.
  
  
  “Добра. Тады мы бярэм фінансіста з Гарысберга, Пенсільванія. Магчыма, ён нажыў ворагаў. На гераіні гэта магчыма”.
  
  
  "Верна".
  
  
  "Але ён дзейнічаў як Вялікі Пэрл. Ён заплаціў. І зрабіў невыгодным яго забойства. І суддзя ў Канэктыкуце быў яшчэ адным хабарнікам. Яго жыццё было вельмі выгоднае мафіі".
  
  
  "Магчыма, ён узяў і не даставіў", – сказаў Макгарк. Ён рэзка разгарнуў машыну ў цемру і спыніўся. Ён выключыў фары, і з машыны сталі відаць абрысы невялікай хаткі.
  
  
  Дафі схапіў дзве бутэлькі, і Макгарк схапіў дзве бутэлькі, і яны асцярожна ступілі па абсыпанай камянямі зямлі да ўваходу ў хаціну. Макгарк уключыў святло, і Дафі дастаў лёд.
  
  
  "Вы паглядзіце на дасье суддзі", - сказаў Дафі. "Ён заўсёды дамагаўся свайго. У мафіі была важкая прычына пакінуць яго ў жывых".
  
  
  "Добра. Гэта была не мафія. Можа быць, гэта быў які-небудзь псіх". Макгарк павярнуў пластыкавы латок для кубікаў лёду, і лёд рассыпаўся па пластыкавай стальніцы. Ён набраў прыгаршчы лёду і напоўніў дзве вялікія кружкі, прынесеныя Дафі.
  
  
  "Арэхі не так ужо добра спалучаюцца", - сказаў Дафі. "Я гэта ведаю. Напоўні паднос. У нас хутка скончыцца лёд, калі ты гэтага не зробіш".
  
  
  “Освальд спрацаваў не так ужо добра. Сірхан спрацаваў не так ужо добра. Ёсць два мёртвыя Кэнэдзі з-за псіхаў, якія дрэнна спрацавалі. Я пакладу парачку на наступны паднос”.
  
  
  Гэта былі справы з адным ударам, Біл. Гэтыя справы такімі не з'яўляюцца. Іх цэлая чарада. Бам. Бам. Бам. Яны пранікаюць. Яны выходзяць. Зноў і зноў. Гэта не арэхі, гэта кампетэнтнасць, як бы вы яе ні нарэзалі. Цяпер напоўніце паднос ".
  
  
  Макгарк падняў сваю кружку і ўсміхнуўся.
  
  
  "За двух тупых аслоў - нас", - сказаў ён.
  
  
  "За двух тупых аслоў - нас", - сказаў Дафі.
  
  
  Яны чокнуліся кружкамі, выпілі і прайшлі ў гасціную, дазволіўшы пакінутым кубікам лёду растаць на падносе.
  
  
  "У мяне было б два варыянты таго, хто здзяйсняе гэтыя забойствы", - сказаў Дафі. "Салдаты ці копы. Хто-небудзь прафесійны".
  
  
  "Добра, салдаты або копы", - сказаў Макгарк.
  
  
  "Копы", - сказаў Дафі. "Салдаты не змаглі б знайсці свае прамыя кішкі, калі б не знаходзіліся побач з сядзеннямі ўнітаза".
  
  
  Макгарк шырока ўсміхнуўся.
  
  
  "Добра, копы. Чаму не было апазнанняў? Твары копаў вядомыя ў іх гарадах, асабліва ў гарадах з насельніцтвам менш за паўмільёна чалавек".
  
  
  Дафі нахіліўся наперад на падранай скураной канапе. Яго твар расплыўся ва ўхмылцы былога прафесіянала, які выносіць меркаванне аб цяперашніх прафесіяналах.
  
  
  "У гэтым і хараство. Я мяркую, што гэта ўзаемныя ўдары". Ён паставіў сваю кружку на драўляную падлогу і падмацаваў сваё тлумачэнне рукамі. Ён шырока развёў іх у бакі, затым скрыжаваў на супрацьлеглых баках. "Нью-ёркскія копы здзяйсняюць замах у Гарысбергу. Гарысберг здзяйсняе замах у Канэктыкуце. Копы Канэктыкута здзяйсняюць замах у Нью-Ёрку ці што там у вас. Гэта падбудавалі мясцовыя, а патрапілі староннія. Гэта надзейна. Ты ведаеш, што самае складанае ў прызначаным. - гэта знайсці ўблюдачную мэту. Калі б не Макі, якія ведалі Францыю, мы не змаглі б знайсці дарогу ў Парыж”.
  
  
  Макгарк пакруціў галавой.
  
  
  “Вы, хлопцы з Фордхэма, заўсёды былі такімі страшэнна разумнымі. Мы заўсёды маглі сказаць хлопцу з Фордхэма. Ён чытаў кнігі”.
  
  
  "Такім чынам, што ты думаеш?" - спытаў Дафі.
  
  
  "Я думаю, ты маеш рацыю. Якое ты маеш да гэтага дачыненне?"
  
  
  "Хутка я патраплю ў спіс хітоў. Я не хачу паміраць".
  
  
  Макгарк выглядаў збянтэжаным. "Фрэнкі, ты кангрэсмен. Сумленны кангрэсмен. Мы казалі аб адкідах грамадства. Сутэнёрах. Фінансісты гераіну. Вербоўшчыкі шлюх. Прадажныя суддзі. Мафіёзі-пугавічнікі. Якое дачыненне гэта мае да цябе? Якое дачыненне гэта наогул мае да цябе? Што, чорт вазьмі, з табой адбываецца, Фрэнкі?" Голас Макгарка стаў дрыготкім ад гневу, у ім чулася ўмольнае агіду. "Паглядзі на факты, чорт вазьмі. Ты не якая-небудзь дурнаватая бабуля, якая выйшла на сеанс павышэння самасвядомасці, куды яны прыходзяць, каб подрочить сабе. Ты ліберал, але ты думаеш. Ты маеш справу з фактамі. Але на гэты раз у вас нічога няма. Ніякіх фактаў. З такім жа поспехам вы маглі б выйсці на вуліцу і выкрыкваць лозунгі. Спыніце забойствы. Спыніце забойствы. Спыніце забойствы ". Голас Макгерка патрапіў у рытм вуліц, у бессэнсоўнае скандаванне дэманстрантаў. Але на твары Дафі не было ўсмешкі, як чакаў Макгерк, калі ён выказаў добрую заўвагу. Раптам, на здзіўленне, з'явіліся слёзы, і Фрэнк Дафі плакаў упершыню на памяці Макгарка.
  
  
  "О, Госпадзе", - сказаў Фрэнк Дафі і апусціў галаву на рукі.
  
  
  "Гэй, Фрэнк, што здарылася? Давай, спыні гэта. Спыні гэта, добра? Давай", - сказаў Макгарк. Ён суцешыў свайго сябра рукой.
  
  
  "О, Госпадзе, Біл", - сказаў Дафі.
  
  
  "У чым справа, чорт вазьмі? У чым справа?"
  
  
  "Справа ў мафіёзі-пугавічніку".
  
  
  "Так?"
  
  
  “Я ніколі не згадваў гузікавых мафіёзі. Я ніколі не згадваў ніводнага з іх. Значыць, вы забілі і яго таксама. Вы загадалі сваім людзям забіць і яго таксама”.
  
  
  Макгарк шпурнуў сваю кружку праз увесь пакой, дзе яна са звонам разбілася аб хваёвую сцяну. Ён ускочыў у гневе, стукнуўшы кулаком па далоні.
  
  
  "Чаму ты павінен быць такім разумным? Чаму вы, хлопцы з Фордхэма, павінны быць такімі страшэнна разумнымі? Фрэнкі, чаму ты павінен быць такім разумным?"
  
  
  Дафі ўбачыў, як кубікі лёду і вада пачалі пэцкаць драўляную падлогу. Ён устаў і паляпаў Макгарка па спіне.
  
  
  Макгарк падскочыў, затым сказаў: "О", калі ўбачыў прапанаваную кружку Дафі.
  
  
  "Што мы збіраемся рабіць?" - спытаў Дафі.
  
  
  "Я скажу табе, што мы збіраемся зрабіць, разумны хлопец з Фордхэма. Ты спыняеш сваё расследаванне, і калі хто-небудзь з гэтых людзей наблізіцца да цябе, я расцяру іх у парашок, як кубікі цукру, вось што мы збіраемся зрабіць".
  
  
  "Вы ведалі аб расследаванні?"
  
  
  “І іншыя рэчы. У нас усё добра, і мы расцём. Мы збіраемся вярнуць гэтую краіну прыстойным людзям. Працавітым людзям. Сумленным людзям. Гэтая краіна дастаткова доўга ператваралася ў выграбную яму. Мы проста збіраемся пазбавіцца ад лайна”.
  
  
  "Немагчыма, Біл, ты не можаш гэтага зрабіць. Таму што ты пачынаеш з лайна, а потым накідваешся на любога, хто ўстане ў цябе на шляху. Якой будзе праверка для цябе? Што адбываецца, калі вашы людзі пачынаюць браць грошы з miss? Або пачынаюць займацца дарэмскай?"
  
  
  "Мы паклапоцімся і пра іх таксама".
  
  
  "Гэта мы, хто будзе гэта рабіць, і хто іх спыніць?"
  
  
  "Калі гэта здарыцца, я павярнуся супраць іх".
  
  
  "Не, ты гэтага не зробіш. Ты будзеш занадта шчаслівы, займаючыся тым, што любіш больш за ўсё".
  
  
  "І тады ты мог бы нават стаць прэзідэнтам. Ты калі-небудзь думаў пра гэта?"
  
  
  Дафі забраў сваю шклянку. "У нас застаўся лёд?"
  
  
  "Так. Шмат. Шмат".
  
  
  "Добра, я прынясу яшчэ. Паслухай, я хачу патэлефанаваць Мэры Пэт і развітацца з ёй і ... э-э, я хачу развітацца са сваім сынам. Я не думаю, што вы дазволіце мне звязацца са сьвятаром ".
  
  
  "Што гэта за размовы?" злосна сказаў Макгарк.
  
  
  "Ты атрымаеш загад забіць мяне сёння ўвечар. Ты пакінуў паведамленне, дзе з табой можна звязацца?"
  
  
  "Не ў дэпартаменце".
  
  
  "Не. Са сваім сапраўдным босам. На каго б ты зараз насамрэч ні працаваў. Ён не мог дазволіць сваёй руцэ-забойцы блукаць без сувязі нейкі час. Ты рука-забойца?"
  
  
  "Гэта дакладна. Дык пра што табе трэба турбавацца? Ты адзіны чалавек, якога я не магу забіць. Ты залатая, мілая".
  
  
  "Я мёртвы, Біл. Мёртвае мяса".
  
  
  "Добра, дохлае мяса. Магчыма, у нас будуць замарожаныя гамбургеры. Хочаш адзін?"
  
  
  "Не".
  
  
  Яны пілі ў цішыні, пакуль шыпелі гамбургеры. Некалькі разоў Макгарк спрабаваў жартаваць. "Яко гэта - быць мёртвым?" або "Вау, табе пашанцавала. Я не забіваў цябе ўжо пяць хвілін".
  
  
  Зазваніў тэлефон, бразгатлівы званок на поўначы штата, такі нязвыклы для людзей з Нью-Ёрка.
  
  
  "Гэта для цябе, Біл. Гэта твой бос", - сказаў Дафі, не ўстаючы.
  
  
  Тэлефон працягваў тэлефанаваць.
  
  
  "Калі гэта не мой бос, можа, ты паслабішся?"
  
  
  Дафі ўсміхнуўся. “Яны адзіныя, хто ведае, што ты тут. Ніхто не ведае, дзе я. Значыць, гэта яны. І яны збіраюцца сказаць табе забіць мяне. Верагодна, абставіць гэта як самагубства, каб дыскрэдытаваць маё расследаванне”.
  
  
  Макгарк засмяяўся. "Чаму я ўвогуле павінен адказваць на тэлефонныя званкі? Ты ўсё ведаеш".
  
  
  Яго рука была на тэлефоне, і ён паднёс яго да вуха. Ён усё яшчэ ўсміхаўся, калі сказаў: "Так, так, так". І: "Ты ўпэўнены?" Але ў канцы размовы ўсмешка была іншай. Яна ператварылася ў маску.
  
  
  "Як ты прыгатаваў яшчэ па шкляначцы?" - спытаў Макгарк.
  
  
  "Я прынясу. Ты ніколі не напаўняеш латок для кубікаў лёду", - сказаў Дафі.
  
  
  На кухні ён адчыніў дзверцы халадзільніка. Выкарыстоўваючы гэта як шчыт, ён асцярожна адчыніў кухонныя дзверы і выслізнуў на жвір; потым ён пабег да машыны. Ён не выжыў. На яго напалі ззаду, і перш чым ён паспеў выставіць руку, каб адбіць якія-небудзь удары, ён саслізнуў у глыбокую цемру, разумеючы, што нарэшце плаціць канчатковую цану за тое, што так доўга трываў жорсткасць Макгарка.
  
  
  Па шляху да апошняга сну ў галаве Дафі ўзнікла дзіўная рэч. Гэта было бачанне; яму было сказана, што яму будуць дараваны яго грахі і дадзена ўзнагарода ў выглядзе добрага жыцця. І ў тое кароткае імгненне на парозе цёмнай вечнасці яму сказалі, што сіла прыроды ўзніме сцягі супраць яго забойцаў і што з глыбіні чалавечай сілы вырвецца жахлівая сакрушальная сіла.
  
  
  І потым кароткі момант скончыўся.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  Яго звалі Рыма, і калі ён стаяў на высокай платформе ў прыцемненым шатры, ён адчуваў, што яго цела адно з сіламі прыроды, і ён быў глыбінёй усёй чалавечай сілы.
  
  
  Звярыныя пахі пустой арэны ўнізе былі моцныя ў васьмідзесяці футах над пілавіннем, якія вецер звонку біў па палатцы. У гэтай маленькай высокай лузе, дзе ён стаяў, было холадна, і брусок, які разгойдваўся, здаваўся халодным як смерць пад яго рукамі, калі ён адкідваў яго назад па доўгай плаўнай дузе.
  
  
  "Ён ужо зрабіў гэта?" - спытаў нехта ўнізе.
  
  
  "Вам заплацілі не за тое, каб вы былі сведкам, а за тое, каб вы забяспечвалі гэтую зону, якой вы зараз не карыстаецеся. Сыходзіце", - адказаў рыпучы ўсходні голас знізу.
  
  
  "Але тут няма сістэм бяспекі".
  
  
  "Вас не прасілі сачыць за бяспекай", - раздаўся рыпучы ўсходні голас.
  
  
  "Але я павінен гэта ўбачыць. Там наверсе няма святла. Ён на вяршыні высокай трапецыі без святла".
  
  
  "Чалавеку цяжка бачыць рэчы, калі яго твар уткнуты ў зямлю".
  
  
  "Ты спрабуеш пагражаць мне, татка? Давай, стары".
  
  
  Рыма спыніў стойку. Ён пракрычаў уніз, на падобную на пячору арэну.
  
  
  "Чыун. Пакінь яго ў спакоі. А ты, прыяцель, калі ты не прыбярэш адсюль, табе не заплацяць".
  
  
  "Што гэта з твайго носа тузанула? Ты ўсё роўна здзяйсняеш самагубства. Акрамя таго, я ўжо атрымаў свае грошы".
  
  
  "Глядзіце!" - залямантаваў Рыма. "Проста адыдзіце ад гэтага маленькага дзядка. Калі ласка".
  
  
  "Высакародны пажылы джэнтльмен з мудрымі вачыма", - дадаў Чіун, каб апісанне Рыма не збіла ўладальніка цырка з панталыку.
  
  
  "Я нікога не турбую".
  
  
  "Ты мяне турбуеш", – сказаў Чыун.
  
  
  "Ну, татка, так яно і ёсць. Я сяджу прама тут".
  
  
  Раптам з падлогі палаткі пачуўся пранізлівы крык. Рыма ўбачыў, як вялікі паветраны шар з фігурай нахіліўся наперад і прызямліўся тварам уніз. Ён не рухаўся.
  
  
  "Чыун. Гэты хлопец проста хацеў прысесці. Лепш бы ты не нарабіў нічога сур'ёзнага".
  
  
  "Калі нехта прыбірае смецце, яно не робіць нічога сур'ёзнага".
  
  
  "Лепей бы ён быў жывы".
  
  
  "Ён ніколі не быў жывым. Я адчуваў пах мяса для гамбургераў у яго смуродным дыханні. Пах мяса адчуваўся за шмат міль. Ён не быў жывым ".
  
  
  "Ну, лепш бы яго сэрца білася".
  
  
  "Гэта б'ецца", - прыйшоў адказ знізу. "І я старэю, чакаючы ўбачыць найпростыя навыкі, бедныя дасягненні маіх вялікіх і інтэнсіўных гадоў трэніровак, які-небудзь маленькі доказ таго, што лепшыя гады майго жыцця не былі выдаткаваныя марна на тупень".
  
  
  "Я маю на ўвазе збіццё так, каб ён прачнуўся, а не проста паторгванне трупа".
  
  
  "Ты хочаш спусціцца сюды і пацалаваць яго?"
  
  
  "Добра, добра".
  
  
  "І давайце на гэты раз, калі ласка, паспрабуем паводзіць сябе прыстойна".
  
  
  Рыма выкінуў прут. Ён ведаў, што Чіун мог бачыць яго, як калі б агні сцэны залівалі цемру на вяршыні шатра. Вока - гэта мышца, і бачыць у цемры - гэта ўсяго толькі прыстасаванне гэтай мышцы, якую можна трэніраваць, як і любую іншую мышцу. Прайшло амаль дзесяць гадоў, перш чым Чиун ўпершыню сказаў яму пра гэта, сказаў яму, што большасць людзей сходзяць у магілу, выкарыстоўваючы менш за дзесяць працэнтаў сваіх навыкаў, цягліц, каардынацыі і нерваў. "Варта толькі зірнуць на коніка, – сказаў Чыун, – ці мурашкі, каб убачыць правільнае выкарыстанне энергіі. Чалавек забыўся аб гэтым выкарыстанні. Я нагадаю табе".
  
  
  Нагадай яму, што за гады трэніровак, якія не раз падводзілі Рыма да парога немага болю, ён перайшоў межы таго, на што, як ён думаў, здольна чалавечае цела. І заўсёды былі новыя абмежаванні.
  
  
  "Працягвай у тым жа духу", - раздаўся голас Чыуна.
  
  
  Рыма злавіў перакладзіну і кінуў яе зноў. Ён адчуў, як яна пракацілася па намёце. Затым яго цела ўзяло верх. Пальцы ног пстрыкнулі, рукі выцягнуліся наперад, і ён апынуўся ў прасторы, паднімаючыся да вяршыні перад падзеннем, і на вяршыні брусок, які яго пачуцці адчулі ў цемры, быў у яго ў руках. Ён узняўся ўгору, перагортваючы сваё цела ў кулях прама над якая разгойдваецца ашэсткам у рамцы з двух правадоў, утрымлівальных ашэстак. Адзін. Два.
  
  
  Тры. Чатыры. Затым вазьміцеся за перакладзіну каленамі і захоўвайце раўнавагу. Рукі па баках, калені на ашэстку, адхіляючыся назад, зноў да вяршыні, а затым, як шахматная постаць, перакульваюся назад, вызваляюся ад перакладзіны, без якой-небудзь апоры, падаю на пілавінне, свінцовая сіла апускаецца на зямлю, і ніякага руху, галава наперад, ні адзін мускул не варушыцца, нават вандроўная думка ў галаве. Удар. Па-кацінаму хуткі кідок цэнтрам цела наперад, ногі выцягнутыя, хапаюцца за зямлю, апускаюцца на яе, дасканалая раўнамерная дэкампрэсія.
  
  
  На ногі, устаньце прама, вага цела ідэальна збалансаваны.
  
  
  "Ідэальна", - падумаў Рыма. "На гэты раз я быў бездакорны. Нават Чыун павінен прызнаць гэта. Гэтак жа добры, як любы карэец калі-небудзь. Гэтак жа добры, як добры Чыун, таму што гэта было дасканаласць".
  
  
  Рыма падышоў да пажылога карэйца ў трапяткім белым халаце з залатой аблямоўкай.
  
  
  "Я думаю, усё атрымалася даволі добра", - сказаў Рыма з прытворнай нядбайнасцю.
  
  
  "Што?" - спытаў Чыун.
  
  
  "Сусветная серыя. Як ты думаеш, пра што я казаў?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Ах, гэта", – сказаў Чыун.
  
  
  "Гэта", - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэта было доказам таго, што калі ў вас ёсць нехта, які валодае якасцямі майстра сінанджу, вы можаце час ад часу дамагацца разумных вынікаў. Нават ад белага чалавека".
  
  
  "Разумна?" Закрычаў Рыма. "Разумна?" Гэта было ідэальна. Гэта была дасканаласць, і я зрабіў гэта. Калі гэта не было ідэальна, што было не так? Скажы мне, што было не так?"
  
  
  "Тут халаднавата. Пойдзем".
  
  
  "Назаві хоць адну рэч, якую любы майстар сінандж мог бы зрабіць лепш".
  
  
  "Паказвай менш гонару, таму што гонар - гэта недахоп".
  
  
  "Я маю на ўвазе, на стойцы бара", - настойваў Рыма.
  
  
  "Я бачу, што наш сябар рухаецца. Бачыш, як добра я стрымаў сваё абяцанне наконт таго, што ён застанецца ў жывых?"
  
  
  "Чыун, прызнай гэта. Дасканаласць".
  
  
  "Ці робіць тое, што я кажу "дасканаласць", сама дасканаласць? Калі гэта патрабуецца, то само дзеянне было меншае за дасканаласць. Таму, - сказаў Чыун з высокай радаснай ноткай у голасе, - я павінен сказаць, што гэта было далёка не ідэальна".
  
  
  Уладальнік цырка застагнаў і падняўся на ногі.
  
  
  "Што здарылася?" спытаў ён.
  
  
  "Я вырашыў не спрабаваць ніякіх трукаў у цемры і спусціўся", – сказаў Рыма.
  
  
  "Ты не атрымаеш свае грошы назад. Ты арандаваў гэтае месца. Калі ты не паказваў свае трукі, гэта не мая віна. У любым выпадку, табе павезла. Ніхто ніколі не рабіў сальта ўчатырох. Ніхто".
  
  
  "Думаю, ты маеш рацыю", - сказаў Рыма.
  
  
  Уладальнік цырка пакруціў галавой. "Што са мной здарылася?"
  
  
  "Адно з вашых крэслаў павалілася", - сказаў Рыма.
  
  
  "Дзе? Які з іх? Па-мойму, яны выглядаюць нядрэнна".
  
  
  - Вось гэты, - сказаў Рыма, дакранаючыся да металічнага нізу бліжэйшага да Чыўна сядзення.
  
  
  Калі ўладальнік цырка ўбачыў расколіну, якая з'явілася ў яго на вачах, ён прыпісаў гэта свайму падзенню. У адваротным выпадку яму давялося б паверыць, што гэты псіх, які збаяўся з-за трукаў з высокім провадам, насамрэч раскалоў дно металічнага сядзення сваёй рукой. І ён не збіраўся верыць у гэта каму б там ні было.
  
  
  Рыма надзеў сваё вулічнае адзенне па-над цёмнымі калготкамі, расклёшанымі сінімі фланэлевымі штанамі і чыстай сіняй кашулі з каўнерыкам роўна настолькі, каб не выглядаць нязграбным. Яго цёмныя валасы былі коратка падстрыжаныя, а вуглаватыя рысы асобы былі дастаткова прыгожымі, каб належаць кіназорцы. Але цёмныя вочы казалі, што гэта не кіназорка. Вочы не размаўлялі; яны паглыналі, і позірк у іх выклікаў у некаторых людзей непрыемнае адчуванне, быццам яны глядзяць у пячору. Ён быў сярэдняга целаскладу, і толькі яго тоўстыя запясці сведчылі аб якой-небудзь цудоўнай сіле.
  
  
  "Ты забыўся свой наручны гадзіннік?" - спытаў уладальнік цырка.
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Я яго больш не нашу".
  
  
  "Вельмі шкада", - сказаў уладальнік. "Мой зламаўся, а ў мяне прызначаная сустрэча".
  
  
  "Засталося тры сорак сем і трыццаць секунд", - хорам сказалі Рыма і Чыун. Уладальнік выглядаў збянтэжаным.
  
  
  "Вы, хлопцы, жартуеце, так?"
  
  
  "Верна", - сказаў Рыма.
  
  
  Секундай пазней, выйшаўшы з палаткі, уладальнік са здзіўленнем выявіў, што на гадзінніку тры сорак восем. Але гэтых дваіх мужчын не было паблізу, каб спытаць, як яны могуць вызначаць час без наручных гадзіннікаў. Яны ехалі ў машыне ў нумар матэля на ўскраіне Форт-Уэрта, штат Тэхас, імчачыся па шашы, усеянай піўнымі слоікамі і целамі сабак - ахвяр тэхаскіх кіроўцаў, якія лічаць, што лэбавыя сутыкненні - гэта проста яшчэ адна форма тармажэння.
  
  
  "Нешта турбуе цябе, сыне мой", - сказаў Чыун.
  
  
  Рыма кіўнуў. "Я думаю, што збіраюся аказацца не на тым баку".
  
  
  Далікатны пергаментны твар Чыуна стала збянтэжаным.
  
  
  "Не з таго боку?"
  
  
  "Так, я думаю, што на гэты раз я зайшоў не з таго боку". Яго голас быў змрочным.
  
  
  "Што такое выварат? Ты спыніш працаваць на доктара Сміта?"
  
  
  "Паслухай, ты ведаеш, я не магу растлумачыць табе, на каго мы працуем".
  
  
  "Мяне гэта ніколі не хвалявала", – сказаў Чыун. "Якая б гэта мела розніца?"
  
  
  "Гэта сапраўды мае значэнне, чорт вазьмі. Як ты думаеш, чаму я раблю тое, што я раблю?"
  
  
  "Таму што ты вучань Майстра Сінанджу і ты прымяняеш сваё мастацтва забойцы, таму што ты такі, які ты ёсць. Кветка дае пчале, а пчала робіць мёд. Рака цячэ, а горы сядзяць задаволеныя і часам грукочуць. Кожны такі, які ён ёсць. А ты, Рыма, вучань Дома Сінанджу, нягледзячы на тое, што ты белы.
  
  
  "Чорт вазьмі, Чыун, я амерыканец, і я раблю тое, што я раблю, па іншых прычынах. І зараз яны сказалі мне неадкладна падняцца на вяршыню, і тады я даведаюся, што выступаю супраць добрых хлопцаў ".
  
  
  "Добрыя хлопцы? Дрэнныя хлопцы? Ты жывеш у казцы, сыне мой? Ты кажаш як маленькія дзеці, якія крычаць нешта на вуліцы, ці як твой прэзідэнт на скрынцы з малюнкамі. Хіба вы не засвоілі наша вучэнне? Добрыя хлопцы, дрэнныя хлопцы. ! Ёсць кропкі паразы, нервовыя кропкі, сэрцы і лёгкія, вочы, ступні, пэндзлі і раўнавагу. Няма добрых хлопцаў і дрэнных хлопцаў. Калі б гэта было так, ці павінны былі б войска насіць форму, каб ідэнтыфікаваць сябе?"
  
  
  "Табе не зразумець, Чыун".
  
  
  "Я разумею, што беднякі вёскі Сінанджу ядуць, таму што Майстар Сінанджу абслугоўвае майстра, які плаціць. Ежа аднаго на смак такая ж салодкая, як і ў другога. Гэта ежа. Ты не навучыўся цалкам, але ты навучышся. Чіун сумна паківаў галавой. "Я даў табе дасканаласць, як ты прадэманстраваў сёння днём, і зараз ты паводзіш сябе як белы чалавек".
  
  
  "Дык ты прызнаеш, што гэта было ідэальна?"
  
  
  "Што добрага ў дасканаласці ў руках дурня? Гэта каштоўны ізумруд, закапаны ў гнаявой кучу".
  
  
  І з гэтымі словамі Чиун замоўк, але Рыма не звярнуў на яго маўчанне ніякай увагі. Ён быў злы, амаль гэтак жа злы, як у той дзень, дзесяць гадоў таму, калі, прыйшоўшы ў сябе пасля публічнага пакарання, ачуўся ў санаторыі Фолкрофт у праліве Лонг-Айленд.
  
  
  Рыма Ўільямса абвінавацілі ў забойстве, якога ён не здзяйсняў, а затым публічна пакаралі смерцю на электрычным крэсле, які не спрацаваў. Калі ён прыйшоў у сябе, яны сказалі яму, што ім патрэбен быў чалавек, якога не існавала, каб дзейнічаць у якасці рукі забойцы для агенцтва, створанага па-за Канстытуцыяй ЗША, каб захаваць гэтую Канстытуцыю ад арганізаванай злачыннасці, рэвалюцыянераў і ад усіх, хто хацеў зрынуць нацыю. Арганізацыяй па барацьбе са злачыннасцю была CURE, і толькі чатыры чалавекі ведалі пра яе: прэзідэнт Злучаных Штатаў, доктар Гаральд Сміт, кіраўнік CURE, вярбоўшчык, а зараз яшчэ і Рыма. І вярбоўшчык наклаў на сябе рукі, каб не даць сабе загаварыць, сказаўшы Рыма, што "Амерыка варта жыцця". Тады было толькі трое, хто ведаў.
  
  
  Гэта быў момант, калі Рыма вырашыў узяцца за гэтую працу. І на працягу дзесяці гадоў ён думаў, што даўным-даўно пахаваў таго Рыма Уільямса, якім ён быў раней, - простага патрульнага паліцыі Ньюарка, які з цяжкасцю перасоўвае ногі. Гэта было так даўно, калі ён быў паліцыянтам; і той паліцыянт памёр на электрычным крэсле.
  
  
  Так думаў Рыма... Да гэтага часу. Але цяпер ён зразумеў, што паліцыянт не памёр на электрычным крэсле. Патрульны Рыма Уільямс усё яшчэ жывы. Страўнік падказваў яму. Яго кідала ў дрыготку пры думцы аб яго новым заданні - неабходнасці забіваць калег-копаў.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  Было некаторае пытанне, ці можа прадстаўнік Фрэнсіс X. Дафі, 13. Акруга Калумбія, Нью-Ёрк, быць пахаваны ў асвячонай царквой зямлі. Самагубствы не віталіся на святой зямлі, бо пазбавіць сябе жыцця было цяжкім злачынствам супраць Бога, які даў гэтае жыццё.
  
  
  І ўсё ж у строгасці Царквы было сціплае патрабаванне дакладнасці, рэалістычных ведаў абмежаванняў чалавечага ўспрымання. Таго, што паслужыла доказам для паліцэйскай управы Сенека Фолс, штат Нью-Ёрк, і нацыянальных сродкаў масавай інфармацыі, наўрад ці было дастаткова для Царквы.
  
  
  На скроні Фрэнсіса Дафі былі парахавыя апёкі. Парафінавы тэст паказаў, што яго палец націснуў на спускавы кручок. Паліцыя сказала, што сінякі з'явіліся, калі ён упаў. Ён быў прыгнечаны і моцна піў. Яго бліжэйшы сябар, інспектар Уільям Макгарк з дэпартамента паліцыі Нью-Ёрка, па сакрэце паведаміў Царкве, што яго сябар таемна піў больш за год, прычым вельмі моцна. Па меры прагрэсавання алкагалізму ён станавіўся ўсё больш паранаідальным. Макгарк таксама распавёў пра гэта генеральнаму пракурору ЗША, які папрасіў яго захаваць іх сустрэчу ў таямніцы.
  
  
  "Ён распавёў вам аб меркаванай змове?" - спытаў генеральны пракурор ЗША.
  
  
  "Змова?" - спытаў Макгарк, прыўздымаючы брыво на сваім круглым лунападобным твары.
  
  
  "Так, змова".
  
  
  "Які з іх?"
  
  
  "Гэта вы мне скажыце, інспектар".
  
  
  "Добра, ён сказаў, што паліцыя аб'ядналася, каб пакараць смерцю злачынцаў, і яны збіраліся схапіць яго наступным, таму што ён ведаў пра гэта. Фермеры планавалі спаліць яго жыўцом у яго доме, таму што ён збіраўся даказаць, што фермерскі парытэт быў змовай пратэстантаў з мэтай прычыніць шкоду каталікам.Рыцары Калумба былі захопленыя мафіяй.Аб'яднаны габрэйскі заклік атрымаў таемны кантроль над Ананімнымі алкаголікамі, каб разбурыць лікёра-гарэлачную прамысловасць або нешта ў гэтым родзе, і менавіта таму ён не мог пайсці ў АА. кватэры быў швейцар, які паведаміў аб яго пустых бутэльках і працаваў на яго палітычнага апанента. Сэр, гэта вельмі непрыемна. Фрэнк Дафі быў маім самым блізкім сябрам ".
  
  
  "Давайце пагаворым аб паліцэйскай змове, інспектар. Што вам пра гэта вядома?"
  
  
  "Што ён пачаў расследаванне".
  
  
  "Ён паведаміў вам якія-небудзь падрабязнасці?"
  
  
  "Так. У яго былі падрабязнасці пра ўсё. Гэта напалохала мяне".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Таму што ён амаль прымусіў мяне паверыць у гэта".
  
  
  "Скажыце мне, чаму вы амаль паверылі ў гэта, інспектар".
  
  
  "Ну, ён пералічыў мноства смерцяў дзеячаў злачыннага свету. І я ведаў аднаго з іх, Вялікага Пэрла Уілсана. Ні ... чорны сутэнёр. Вельмі круты. Вельмі разумны. Я маю на ўвазе, што ёсць шмат разумных чарнаскурых людзей ".
  
  
  "Так, вядома, працягвай".
  
  
  "Ну, Вялікая Пэрл клапацілася аб людзях, калі ты разумееш, што я маю на ўвазе. Цяжкі віг. Гэта значыць ..."
  
  
  "Я ведаю ўмовы карупцыі ў Нью-Ёрку", – сказаў генеральны пракурор сухім арызонскім голасам. "Працягвайце".
  
  
  "Ну, хто мог захацець забіць Вялікага Пэрла? Ён быў асцярожны, разумны. Тэорыя паліцыянта сапраўды мела сэнс ".
  
  
  "Прабачце, інспектар, кангрэсмен Дафі сказаў мне, што ён ні з кім не дзяліўся гэтай інфармацыяй. Як вы яе атрымалі?"
  
  
  Макгарк усміхнуўся. "Я яго найбліжэйшы сябар. Ён не лічыў мяне кімсьці".
  
  
  Генеральны пракурор кіўнуў. Яго твар быў у струпах, як высыхаючая пустыня пасля буры з градам.
  
  
  "Пра Вялікі Пэрл Уілсан. Як вы думаеце, чаму ён быў забіты?"
  
  
  "Я не ведаю. Вось чаму я кажу, што тэорыя змовы, здавалася, амаль здабыла сэнс. Глядзі. Я не ведаю, ці дазволена вам рабіць падобныя рэчы, але калі вы хочаце, я сам пагляджу на Біг Пэрл. Паглядзець, ці не магло у Фрэнкі чаго-небудзь быць".
  
  
  Генеральны пракурор абдумаў прапанову. "Магчыма", - сказаў ён. "Магчыма, кангрэсмен Дафі быў параноікам, калі наклаў на сябе рукі. Магчыма, ён не наклаў на сябе рукі. Я не ведаю. Але ў яго аповядзе была доля праўды. Ты разумееш, што я маю на ўвазе?"
  
  
  Макгарк кіўнуў. "Я таксама амаль паверыў у гэта, і гэта было пасля швейцара, фермераў, UJA і рыцараў Калумба".
  
  
  "Калі Дафі меў рацыю, то з усіх афіцэраў паліцыі Злучаных Штатаў вы адзіны, у чыім недатычнасці я магу быць упэўнены".
  
  
  Макгарк прыўзняў брыво. "Як ты можаш быць упэўнены? Ты проста не ведаеш".
  
  
  "Я ведаю. Я бачыў вашыя запісы. Я праверыў вас. Макгарк, у старых файлах OSS былі нататкі аб тым, што было рызыкоўна пасылаць цябе і Дафі на заданні разам, таму што ты занадта яго абараняў. Я ведаю, што ты жорсткі кансерватар. Дафі быў лібералам, і ўсё ж вы двое былі такія, — сказаў генеральны пракурор, моцна сціскаючы два пальцы: «Вось такімі. Толькі глыбокае сяброўства можа лічыць глыбокія палітычныя перакананні недарэчнымі. Я ведаю. І калі б вы былі ў гэтай змове, калі змова існуе, што ж, я ведаю, Фрэнк Дафі быў бы сёння жывы ".
  
  
  Макгарк праглынуў. "Я хацеў бы, каб было нешта накшталт паліцэйскай змовы. Я хацеў бы, каб быў нехта, хто забіў яго. Таму што тады я мог бы садраць шкуру з гэтага падонка жыўцом. Я сур'ёзна ".
  
  
  "Супакойся, Макгарк. Я не выдаю ліцэнзію на забойства. Але я хачу, каб ты прайшоў са мной вельмі цяжкі шлях".
  
  
  "Назаві гэта".
  
  
  "Давайце выкажам здагадку, што змова існуе. Я хачу, каб вы праверылі смерць Вялікі Пэрл ціха, але цалкам. Калі змова існуе і вас раскрыюць, вы будзеце забітыя. Вы зробіце гэта?"
  
  
  "За Фрэнка Дафі, сэр, я б памёр".
  
  
  "Магчыма, вам давядзецца, інспектар". Генеральны пракурор запісаў нумар тэлефона. "Асабісты. Не пакідайце паведамленняў у майго сакратара".
  
  
  "Так сапраўды, сэр".
  
  
  “І інспектар. Будзем спадзявацца, што ўсё, што ўявіў Дафі, было вынікам алкагольнай параноі, таму што тваё жыццё не каштуе і ламанага гроша, калі Дафі меў рацыю наконт гэтага”.
  
  
  Лунападобны твар Макгарка расплыўся ў хвосткай ухмылцы.
  
  
  "Ды што ты, фермер-гаўнаед, усё роўна пасля Другой сусветнай вайны ўсё было падліўкай".
  
  
  Генеральны пракурор засмяяўся і працягнуў руку. Макгарк паціснуў яе.
  
  
  Пацешна, падумаў генеральны пракурор, у чалавека такой сумленнасці і адвагі халодная хватка хлуса. Што ж, гэта абвяргала іншую заходнюю прымаўку: чалавека можна адрозніць па яго поціску рукі.
  
  
  Прэзідэнт, праглядаючы вочную стаўку ў той вечар, не быў уражаны дзеяннямі генеральнага пракурора.
  
  
  “Чорт вазьмі, вы не ствараеце спецыяльныя паліцэйскія сілы ў гэтай адміністрацыі. Тут дастаткова прыдуркаў, якія гуляюць у сакрэтных агентаў, і я павінен за імі прыбіраць. Гэта датычыцца і цябе. Гэта датычыцца ўсіх”.
  
  
  "Я думаю, спадар Прэзідэнт, што вы паводзіце сябе неразумна перад абліччам такой відавочнай і сапраўднай небяспекі".
  
  
  "Я прэзідэнт Злучаных Штатаў. Наша нацыя падтрымліваецца законамі. Мы будзем жыць у адпаведнасці з імі".
  
  
  "Сэр, мы маем справу з нечым, з чым закон не можа справіцца".
  
  
  "Ну, для гэтага ўжо амаль на трыста гадоў позна, ці не так?"
  
  
  "Вы маеце на ўвазе Канстытуцыю, ці не так?"
  
  
  "Я маю на ўвазе Амерыку. Спакойнай ночы. Калі вы хочаце наняць гэтага нью-ёркскага паліцыянта на сваю зарплату, добра. Але ніякіх таемных людзей, таемных вендэт і таемнага шпіянажу ".
  
  
  "Так, сэр", - сказаў генеральны пракурор. "Хоць падобная арганізацыя, магчыма, была б нядрэннай ідэяй".
  
  
  "Дабранач", - сказаў Прэзідэнт. Калі генеральны пракурор пакінуў авальны кабінет, прэзідэнт урачыста накіраваўся праз Белы дом у сваю спальню. Яго жонка спала, і ён прабачлівым тонам папрасіў яе сысці. Яна была добрай акторкай і разумела. Такая жонка, як яна, была дабраславеньнем большым, чым рубіны. Стары Запавет. Яны, відаць, мелі яе на ўвазе, калі пісалі Добрую кнігу.
  
  
  У верхняй скрыні бюро быў чырвоны тэлефон. Ён набраў нумар. Тэлефон зазваніў адзін раз.
  
  
  "Так, сэр", - раздаўся голас.
  
  
  "Доктар Сміт, адбываюцца некаторыя трывожныя рэчы. Мне цікава, ці не перайшлі вы, людзі, свае межы".
  
  
  "Вы маеце на ўвазе пакарання на Усходзе?"
  
  
  "Так. Такога роду рэчы недапушчальныя. Дзейнічаючы абачліва, ваша арганізацыя дастаткова нецярпімая. Яна выходзіць з-пад кантролю, яе неабходна спыніць".
  
  
  “Гэта не мы, спадар Прэзідэнт. Гэта нехта іншы, і мы ўдзельнічаем у гэтым”.
  
  
  "Значыць, гэта быў не ты?"
  
  
  “Вядома, не. У нас няма арміі, сэр. І такога кшталту разгільдзяйства наш чалавек ніколі б не пацярпеў. Мы выступаем супраць таго, хто нясе адказнасць”.
  
  
  "Значыць, вы збіраецеся выкарыстоўваць гэтага чалавека?"
  
  
  "Калі мы зможам".
  
  
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  
  
  "Я не магу ўдавацца ў падрабязнасці".
  
  
  Прэзідэнт зрабіў паўзу, гледзячы на чырвоны тэлефон. Нарэшце, ён сказаў: "Цяпер вы можаце працягваць. Але я думаю, вы павінны ведаць, што мне не становіцца лягчэй ад свядомасці вашага існавання".
  
  
  "Я таксама, сэр. Дабранач".
  
  
  У матэлі за межамі Форт-Уэрт кліент з нумара 12 атрымаў паведамленне ад сваёй цёткі. Парцье стомлена паплёўся да дзвярэй і пастукаў. Дзверы адчыніліся, і голас вымавіў: "Так?"
  
  
  "Гэта тэлеграма для цябе".
  
  
  "Ад каго гэта?"
  
  
  "Я не ведаю".
  
  
  "Прачытай гэта".
  
  
  "Ну, добра. Гэта ад тваёй цёткі Харриет з Мінеапаліса".
  
  
  "Дзякуй", - пачуўся голас, і дзверы зачыніліся перад носам клерка. Ён міргнуў, здзіўлены, затым пастукаў зноў.
  
  
  "Гэй, табе патрэбна гэтая тэлеграма ці не?"
  
  
  "Не", - раздаўся голас.
  
  
  "Што?"
  
  
  "Мне гэта не трэба. Ты калі-небудзь атрымліваў тэлеграму, якую не жадаў?"
  
  
  "Я буду жабіным хвастом", - сказаў прадавец, чухаючы галаву.
  
  
  "Выдатна", - данёсся голас знутры.
  
  
  Калі клерк пайшоў, Рыма спакаваў сваю апошнюю шкарпэтку. Ён груба заштурхаў яго ў кут чамадана. Чыун назіраў за ім.
  
  
  "Я занепакоены", – сказаў Чыун.
  
  
  "Аб чым?" - рэзка спытаў Рыма.
  
  
  "Ёсць дастаткова людзей, якія паспрабуюць забіць цябе. Чаму ты павінен палягчаць ім працу, несучы на сабе аковы гневу?"
  
  
  "Таму што я вар'ят, вось чаму. Гэтая тэлеграма была сігналам. І я збіраюся ўвайсці, і я не хачу ўваходзіць ".
  
  
  "Я даю табе такую параду. З усіх людзей, якіх ты ўбачыш, ніводзін не варты таго, каб аддаць сваё жыццё".
  
  
  "Маё жыццё, маё жыццё. Гэта маё жыццё, чорт вазьмі, і я маю права пусціць яго на вецер, калі мне так хочацца. Гэта не тваё жыццё. Гэта не жыццё Сміта. Ён мой. Нават нягледзячы на тое, што гэтыя ўблюдкі адабралі яго ў мяне дзесяць гадоў таму. Мой."
  
  
  Чіун сумна паківаў галавой.
  
  
  "Ты нясеш у сабе мудрасць болю маіх продкаў Сінанджу. Не руйнуй яе з-за хлапечых думак".
  
  
  "Давай паставім усё на свае месцы, татачка. Табе заплацілі за тое, каб ты навучыў мяне. Халодныя, цвёрдыя грошы амерыканскіх падаткаплацельшчыкаў. Ты б навучыў жырафа забіваць за вызначаную плату".
  
  
  "Ты сапраўды думаеш, што я навучыў бы цябе ўсяму, чаму я навучыў цябе за грошы?"
  
  
  "Я не ведаю. Ты сабраў рэчы?"
  
  
  "Ты ведаеш. Ты не хочаш гэтага прызнаваць".
  
  
  "І ты не так ужо заклапочаны выключна ідэяй выдаткаваць марна некалькі гадоў свайго жыцця. Прызнай і гэта таксама".
  
  
  "Майстар Сінанджу не прызнае. Ён пралівае святло".
  
  
  Рыма зачыніў багаж. Калі Чыун не хацеў казаць, Чыун прамаўчаў.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  У Філадэльфіі Стэфана Каласіма прывітаў сваіх дзяцей і ўнукаў, сваіх братоў, сясцёр і стрыечных братоў, цалуючы ў шчаку як мужчын, так і жанчын з імпэтным каханнем патрыярха да сваёй сям'і.
  
  
  Невялікімі радаснымі групамі яны падыходзілі павітаць дзядулю Стэфана, праходзячы праз фае міма целаахоўнікаў, каб адчуць цяжкія рукі і вільготныя вусны, а затым атрымаць маленькія ярка загорнутыя скруткі. Для дзяцей гэта былі б пірожныя і цацкі. Для дарослых - каштоўнасці, а часам і канверт, калі з фінансамі сям'і было не ўсё ў парадку. Дзядуля Стэфана дарыў гэтыя канверты са шчырай павагай, згадваючы, што толькі незаслужаны поспех дазволіў яму зрабіць гэтую маленькую рэч для сваяка, і, хто ведае, магчыма, сваяк калі-небудзь таксама зможа аказаць яму паслугу.
  
  
  Целаахоўнікі з каменнымі асобамі рэзка кантраставалі з радасным уз'яднаннем сям'і. Але тады ніхто не зважаў на целаахоўнікаў не больш, чым на вадаправод.
  
  
  Некаторыя з малодшых Каласімасаў, калі яны пайшлі ў школу, былі здзіўлены, выявіўшы, што ў іх аднакласнікаў не было целаахоўнікаў. У некаторых былі пакаёўкі, у некаторых нават былі шафёры, але ні ў кога не было целаахоўнікаў. І менавіта тады дзеці атрымалі першае ўяўленне аб тым, што значыць быць Каласіма. Вы не расказалі за ўсё на паказальных выступах у класе. Ты быў у класе, але не быў яго часткай. Людзі, пра якіх казалі ў тэлевізійных навінах, ты чуў па тэлефоне, як яны прасілі пагаварыць з тваім дзядулем. І ты трымаў гэта ў сакрэце ў класе, таму што ты быў Каласіма.
  
  
  Дзядуля Каласіма прывітаў сваю сям'ю і таксама атрымаў павагу ад знешняга свету. Паступалі паведамленні і званкі ад мэра, сенатара, губернатара, кожнага чальца гарадской рады, начальніка паліцыі і старшыняў Дэмакратычнай і рэспубліканскай партый штата. Усё жадаюць найбуйнейшаму забудоўшчыку Філадэльфіі, імпарцёру аліўкавага алею і забудоўшчыку нерухомасці шчаслівай саракавой гадавіны вяселля.
  
  
  Таму было смешна, калі сціплы патрульны пачаў настойваць на тым, што аўтамабіль звонку перагарадзіў вуліцу, і ён хацеў пагаварыць з уладальнікам дома.
  
  
  "Карла, паклапаціся пра гэта", - сказаў дзядуля Стэфана аднаму са сваіх целаахоўнікаў.
  
  
  "Ён кажа, што хоча размаўляць толькі з уладальнікам", - сказаў Карла Дыджыбіясі, у падатковых дэкларацыях якога ён значыўся як бізнес-кансультант.
  
  
  "Паклапаціся аб ім, Карла", - сказаў дзядуля Стэфана, паціраючы вялікім пальцам кончыкі сваіх пальцаў, каб паказаць дробныя купюры.
  
  
  Целаахоўнік знік у вясёлым натоўпе, затым вярнуўся, паціскаючы плячыма.
  
  
  "Што гэта за коп такі?" спытаў ён.
  
  
  "Ты сказаў яму, што мы ведаем людзей?"
  
  
  Карла перабольшана кіўнуў, паказваючы, што ён не толькі расказаў, але і атрымаў адпор.
  
  
  "Скажы яму, што мы забярэм яго білет".
  
  
  "Ён кажа, што гэтая пастанова. Ён можа прыняць цябе".
  
  
  "За паркоўку?"
  
  
  Карла паціснуў плячыма.
  
  
  "Паглядзіце, хто ён, гэты паліцыянт", - сказаў дзядуля Стэфана. Загад пачаў тэлефонныя званкі ў штаб-кватэру, на ўчасткі, паліцыянтам, якія былі супрацоўнікамі Colosimo, хоць яны ніколі не лічыліся ў бухгалтарскіх кнігах кампаніі.
  
  
  Вярнуўся Карла. "У штаб-кватэры яго ведаюць, але некаторыя з нашых людзей гавораць, што ніколі пра яго не чулі".
  
  
  З пакорай чалавека, які разумее, што павінен з усім спраўляцца сам, дзядуля Стэфана выйшаў на вуліцу, каб пагаварыць з паліцыянтам.
  
  
  На ганку сваёй хаты, у асяроддзі целаахоўнікаў, ён прадставіўся. "Магу я чым-небудзь дапамагчы?" ён сказаў.
  
  
  "Так. Вунь тая машына. Гэта ўяўляе небяспеку для транспартных сродкаў".
  
  
  "У гадавіну майго вяселля?"
  
  
  "Прабачце. Аўтамабільная небяспека ёсць аўтамабільная небяспека".
  
  
  "Аўтамабільная небяспека", - сказаў дзядуля Стэфана з лёгкім адценнем пагарды ў голасе. "Ніхто іншы не можа ўхіліць гэтую аўтамабільную небяспеку. Добра. Я пайду".
  
  
  На абочыне Карла заўважыў нешта незвычайнае. Гэта былі не чацвёра іншых паліцыянтаў, якія накіроўваліся да іх. Справа была ў тым, як яны прыйшлі. Як у баскетбольнай камандзе, дзе двое высокіх нападаючых ставяць пікі на двух мужчын ніжэй ростам ззаду, як быццам яны могуць ускочыць, каб нанесці ўдар. Аднак яны не ўскочылі; яны стрэлілі ад сцягна. Успышка была апошнім, што ўбачыў Карла.
  
  
  Пяцёра паліцыянтаў адначасова выхапілі пісталеты. Усе кінуліся на целаахоўнікаў. На імгненне толькі адзін чалавек застаўся цэлы, і гэта быў дзядуля Стэфана Каласіма, а затым ён быў забіты з усіх пяці пісталетаў.
  
  
  Бюлетэнь патрапіў у навіны ў 14:00. Паліцыя Філадэльфіі абвінаваціла ў забойстве канкуруючую групоўку банд.
  
  
  У Нью-Ёрку інспектар Уільям Макгарк выключыў рацыю і надрапаў некалькі лічбаў у жоўтым блакноце. Вельмі акуратна. Спатрэбілася пяць чалавек, і гэта было шмат, але яно таго каштавала. Сапраўды, вельмі акуратна.
  
  
  Макгарк адкінуўся на спінку крэсла і ўтаропіўся на карту, якая вісела на сцяне яго кабінета ў паліцэйскім упраўленні, праз хол ад кабінета камісара. Ён мог уявіць сабе сетку паліцыянтаў, якія прасоўваюцца ўсё далей і далей па краіне. Ён ужо шмат зрабіў. І зараз яго дакументы былі гатовыя; з дня на дзень яго адстаўка з пасады афіцэра па размеркаванні персанала паліцэйскага дэпартамента ўступіць у сілу, і ён зможа прысвяціць увесь свой час іншай, важнейшай місіі. І тады гэтая сетка пашырэе. З акрываўленым войскам ён рушыў бы на захад, поўнач і поўдзень. Тэхас. Каліфорнія. Чыкага. У канчатковым рахунку, вядома, заставаўся Вашынгтон. Вашынгтон заўсёды будзе. І Дафі, з яго фордэмскім розумам, ведаў гэта.
  
  
  Арміі Макгарка прыйшлося б прайсці ўвесь шлях, аж да Белага дома. Запусціўшы лавіну, вы не спыніце яе на паўдарогі ўніз з гары.
  
  
  Макгарк устаў і пачаў прыводзіць у парадак свой кабінет, перш чым сысці ў іншы кабінет, дзе была выканана важная праца. Неўзабаве яму давядзецца патэлефанаваць генеральнаму пракурору Злучаных Штатаў і сказаць яму, што арміі таемнай паліцыі не існуе.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  Цытрынавы твар доктара Гаральда В. Сміта выглядаў незвычайна кіслым.
  
  
  "Прывітанне, Рыма", - сказаў ён. Ён сядзеў у ярка асветленым, надзейна зачыненым пакоі для ўкладчыкаў Манхэтэнскага банка з двума ўкладзенымі кейсамі перад ім. Яны былі адкрыты і выкладзены нараўне з пачкамі новенькіх стодоларавых банкнот.
  
  
  Рыма паглядзеў на грошы. Пацешна, як грошы гублялі сваю каштоўнасць, калі ты мог атрымаць іх, падняўшы тэлефонную трубку і прамармытаўшы некалькі слоў, ці калі не было нічога, што ты сапраўды хацеў бы купіць, таму што тваё жыццё ўсё роўна не мела ніякага значэння ні для каго, акрамя твайго працадаўцы. Стадоларавыя банкноты былі тым, чым яны былі. Папера.
  
  
  "Спачатку дазволь мне растлумачыць, што такое грошы. Ты зацвердзішся ў Нью-Ёрку як фігура ў рэкеце. Мы ўстанавілі, што ў вачах нашых паліцэйскіх аб'ектаў мужчына ідэнтыфікуецца як фігура рэкету не таму, што ён працуе ў рэкеце, а таму, што ў яго на зарплаце паліцыя.Іншымі словамі, вы існуеце як рэкецір, таму што вы плаціце паліцыі.
  
  
  "Харанасць усяго гэтага ў тым, што вам не трэба ствараць - што заняло б час - уласную арганізацыю. Больш за тое, гэта ўхіляе рызыку таго, што вы аблажаецеся ў ліхвярстве, гандлі лічбамі, згонах самалётаў, прастытуцыі, наркотыках і таму падобным, што з'яўляецца вельмі выдасканаленым".
  
  
  "Ты хочаш сказаць, што копы падумаюць, што я гангстэр, калі я ім заплачу, і мне не давядзецца звязвацца з бізнесам, звязаным з тым, каб ім быць?"
  
  
  "Цалкам дакладна", - сказаў Сміт.
  
  
  "А потым?"
  
  
  "Знайдзіце кіраўніцтва, зачысціце яго, і тады мы вывезем астатнюю частку арганізацыі".
  
  
  "Чаму б проста не дазволіць вашым беспілотнікам збіраць доказы і не выкласці іх на стол якога-небудзь амерыканскага пракурора? Я маю на ўвазе, чаму лідэры павінны быць звольненыя?"
  
  
  “Таму што мы не хочам агалоскі іх арганізацыі. Мы верым, што калі б пра арганізацыю стала вядома, то сёння ў гэтай краіне яны не толькі пазбеглі б асуджэння, але і маглі б балатавацца на дзяржаўную пасаду і перамагчы”.
  
  
  "Гэта дрэнна?" злосна спытаў Рыма. "Калі б яны перамаглі, мы маглі б пайсці ў адстаўку. Калі б яны перамаглі, мы былі б не патрэбны. Яны робяць нашу працу, Сміці".
  
  
  "Не, гэта не так, Рыма", - мякка сказаў доктар Сміт.
  
  
  "Толькі не кажы мне, што некаторыя з тых людзей, якіх яны высякалі, не былі на тваіх маленькіх кампутарных раздрукоўках з нейкім доўгім, складаным планам, каб выклікаць у іх праблемы з падатковай службай? Ды добра, Сміці, з кім, чорт вазьмі, ты думаеш, ты размаўляеш? Гэтыя хлопцы робяць нашу працу, і робяць яе хутчэй і лепш, і я думаю, у глыбіні душы ты баішся, што мы больш не спатрэбімся ".
  
  
  "Рыма, - сказаў Сміт напружаным і нізкім голасам, - твая функцыя супадае з тым, што робяць гэтыя людзі, таму ты лічыш, што яны паступаюць правільна. Але ёсць адрозненні. Па-першае, мы выкарыстоўваем вас толькі ў крайніх выпадках, калі ў нас няма альтэрнатывы. Па-другое, мы існуем менавіта для таго, каб прадухіляць тое, што адбываецца цяпер. ЛЯКА існуе для таго, каб Амерыка не ператварылася ў паліцэйскую дзяржаву. Нам было даручана, каб гэтага не здарылася”.
  
  
  "Гэта занадта тонка для мяне, Сміці".
  
  
  "Рыма, я збіраюся спытаць цябе аб тым, аб чым пытаўся кожны камандзір сваіх салдат з тых часоў, як вывеў іх з пячор. Даверся мне. Даверся майму меркаванню".
  
  
  "У адрозненне ад майго ўласнага".
  
  
  "Так".
  
  
  Рыма барабаніў пальцамі па чыстай драўлянай стальніцы. Ён павінен быў быць асцярожны, каб не закрануць што-небудзь. Ён хацеў ударыць. Ён хацеў разбіць стол.
  
  
  "Добра. І я скажу табе, што адчуваў кожны пяхотнік з тых часоў, як ты вывеў нас з пячор: у мяне няма асаблівага выбару".
  
  
  Сьміт кіўнуў. Ён сцісла выклаў Рыма апошнія паведамленні, прааналізаваўшы якая расце паліцэйскую сетку і верагоднасць таго, што яна будзе размешчана на Усходзе.
  
  
  “Зыходзячы з колькасці і месцазнаходжання ўдараў, мы можам выказаць здагадку, што ў іх сама меней сто пяцьдзесят чалавек. Спатрэбіўся б такі рэзерв працоўнай сілы, каб мець магчымасць перавозіць людзей у розныя гарады і не рызыкаваць тым, што іх твары стануць знаёмымі”.
  
  
  Сміт дадаў, што касір быў празмерна зацікаўлены ў вялікай суме наяўных грошай, знятых з банка пад адным з псеўданімаў КЮРЭ, і Рыма варта быць асцярожным, каб не стаць мэтай рабавання.
  
  
  “У гэтых дзвюх справах амаль мільён долараў. Наяўнымі. Вы вернеце тое, што засталося, на звычайны рахунак”.
  
  
  "Не", - сказаў Рыма, гледзячы на худы злосны твар перад сабой. "Я збіраюся спаліць тое, што засталося".
  
  
  "Вы разбураеце амерыканскую энергетыку, калі спальваеце грошы". На твары Сміта быў шок.
  
  
  "Я ведаю, Сміці. Ты сапраўдны нашчадак Мэйфлаўэра".
  
  
  "Я не бачу..."
  
  
  "А я ўсяго толькі тупы паліцыянт, - перабіў Рыма, - які, калі б ведаў сваіх бацькоў, верагодна, убачыў бы іх у сініх каўнерыках".
  
  
  "Чыун кажа, што ты нешта большае".
  
  
  "Я не хачу быць кімсьці вялікім", - сказаў Рыма. "Я ганаруся тым, што я рабацяга. Ты ведаеш, што гэта такое? Гэта вясковы фермер, а не ўладальнік плантацыі. Гэта каўбой, а не ўладальнік ранча. Гэта гвінеец, а не італа-амерыканец. Гэта габрэйскі філантроп. Я ".
  
  
  "І не думайце, што я не ведаю, як шмат гэтыя людзі значаць для Амерыкі", - сказаў доктар Сміт.
  
  
  "Гэтыя людзі. Гэтыя людзі".
  
  
  Рыма схапіў пачак банкнот, свежых і набітых разам так моцна, як дрэва. Перад тварам Сміта ён расцерці валокны ў сваіх руках, адрываючы іх адзін ад аднаго. Зялёнае канфеці рассыпалася па каленях Сміта.
  
  
  "Гэта было дзесяць тысяч долараў, Рыма. Нашы дзесяць тысяч долараў".
  
  
  "Нашы дзесяць тысяч і гэтыя людзі. Нашы. Гэтыя."
  
  
  "Добры дзень, Рыма", - сказаў Сміт, устаючы. Рыма адчуваў, як у маленькім слупе сумленнасці нарастае расчараванне. Прыемнае цяпло ахапіла яго, асабліва калі Сміт паспрабаваў нешта сказаць каля дзвярэй і не змог падабраць слоў.
  
  
  "Добрага дня, Сміці", - засмяяўся Рыма. Ён зачыніў прымацаваныя кейсы, даў Сміту час выйсці з банка, затым выйшаў на вуліцу, каб яго абрабавалі.
  
  
  Ён не ўбачыў нікога, хто, здавалася, выяўляў да яго хоць нейкую цікавасць. Таму ён абышоў квартал. Па-ранейшаму нікога. Ён зноў абышоў вакол, а затым зноў убачыў тую ж машыну і зразумеў, чаму не заўважыў тых, хто нападаў. Гэта былі мужчына і жанчына на пярэднім сядзенні прыпаркаванай машыны. Здавалася, яны з любоўю глядзелі адно аднаму ў вочы. Добрае прычыненне. Вядома, "з любоўю", калі Рыма трэці раз абыходзіў квартал, было відавочным падманам. Сутнасць кахання, як сказаў Чыун, складалася ў яе часовай прыродзе. Яна была як сама жыццё. Кароткая. Кароткая інтэрлюдыя, акружаная нічым.
  
  
  Спазнаўшы тых, хто нападаў, Рыма хутка пакрочыў па Чатырнаццатай вуліцы, размахваючы двума прымацаванымі кейсамі. Ён спыніўся ў корку на Юніён-сквер, каб палюбоўнікі не страцілі яго з-пад увагі. Ён азірнуўся. Не, яны былі там, у машыне, якая ішла за ім. За іх машынай стаяла іншая. Двое высокіх чарнаскурых мужчын у капелюшах з шырокімі палямі выскачылі з другой машыны. Палюбоўнік і яшчэ адзін белы мужчына выйшлі з пярэдняй машыны, усё рухаліся ў яго напрамку. Комплексная праца. Хто сказаў, што жыхары Нью-Ёрка не працуюць разам у гармоніі, незалежна ад расы, веравызнання ці колеру скуры?
  
  
  Рыма вырашыў аб'ехаць Юніён-сквер, каб паглядзець, ці сапраўды яны паспрабуюць учыніць рабаванне сярод белага дня ў натоўпе. Цяпер, далёка ззаду, дзве машыны ўсё яшчэ стаялі ў патоку машын, якія запрудзілі плошчу. Чацвёра мужчын подскакам рушылі ўслед за Рыма, калі ён шпацыраваў па парку. Яны збіралі рэчы, але іх выдавалі не выпукласці. Узброеныя людзі хадзілі па-іншаму, як быццам яны акружалі сваю зброю, а не насілі яе.
  
  
  Калі Рыма другі раз абышоў парк, чацвёра мужчын падзяліліся на пары і занялі пазіцыі на ўсходняй і заходняй баках невялікага парку. Рыма накіраваўся ў сярэдзіну. Чатыры мужчыны накіраваліся да яго. Чорныя нацэліліся на яго галаву, і кожны белы нацэліўся на прымацаваны кейс.
  
  
  Аднак скрыняў там не было. Яны адначасова рэзалі пад двума чорнымі падбародкамі з агіднымі расколінамі. Белыя атрымалі скрыні ў спіны, калі праходзілі міма Рыма.
  
  
  Для прахожых гэта выглядала так, нібы на аднаго небараку напалі чацвёра, і Рыма заўважыў, што ён быў прадметам цікаўнасці і нічога больш. Ніякіх крыкаў. Ніякай дапамогі. Проста ўмераны інтарэс. Адзін з белых пацягнуўся за рэвальверам, і Рыма плейс прыкусіў зубамі заднюю сценку яго горла. Ён змясціў вялікі мяккі капялюш чорнага ў цэнтральную частку свайго мозгу і злавіў другога белага акуратным, але не вельмі магутным ударам локця. Занадта трывалы, і табе прыйшлося пачысціць гарнітур. Скронь разляцелася дашчэнту, не выпусціўшы ні крыві, ні мазгоў.
  
  
  Рыма адсек хрыбетнік апошняму жывому чальцу чацвёркі простым ударам пяткі.
  
  
  Затым наступіў шок. Цікаўныя мінакі больш не выяўлялі цікаўнасці. Яны проста працягнулі свой шлях, пераступаючы праз целы. Адзіным парушэннем плыўнай плыні быў каментар пакупніцы аб неадэкватнасці гарадскога дэпартамента санітарыі.
  
  
  Рыма азірнуўся туды, дзе дзве машыны ўсё яшчэ стаялі ў корку. Вадзіцелі кінуліся ўрассыпную. Жанчына кінулася да Іст-Рывер, а мужчына пабег да Гудзон. Рыма не хацелася бегчы за імі, і ён пайшоў далей у плыні жыхароў Нью-Ёрка, якія спяшаліся да месца прызначэння, спадзеючыся дабрацца туды жывым.
  
  
  Рыма заўважыў, што яго чаравікі падрапаны. На Трэцяй авеню ён спыніўся ў хлопчыка-чысцільшчыка абутку на рагу. Хлопчык паглядзеў на шкарпэтку правага чаравіка Рыма і дастаў зялёную, моцна выкарыстаную бутэльку.
  
  
  "Што гэта?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Ты не можаш змыць кроў са скуры адной вадой", - сказаў хлопчык. "Ты павінен выкарыстоўваць спецыяльны раствор".
  
  
  Рыма паглядзеў уніз. Сапраўды. Там была плямка крыві. Ён паглядзеў на бутэльку. Зялёная вадкасць запеклася ў боку ад сталага выкарыстання. Нью-Ёрк, Нью-Ёрк, які цудоўны горад, напяваў Рыма.
  
  
  З транзістарнага радыёпрымача ў наборы для чысткі абутку хлопчыка Рыма слухаў навіны. У Філадэльфіі забіты верхавод мафіі. І мэр Нью-Ёрка, які заяўляе, што неўспрымальнасць насельніцтва да сацыяльных праблем была самым вялікім каменем спатыкнення на шляхі развіцця горада.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  Для Рыма быў набыты дом, прыдатны для рэкеціра з Нью-Ёрка. Гэта была хата на адну сям'ю, які належыць да верхавіны сярэдняга класа Квінса. Рыма забраў Чыуна ў аэрапорце разам з яго багажом - васьмю дарожнымі куфрамі, пяццю вялікімі сакваяжамі і шасцю драўлянымі скрынкамі.
  
  
  "Мне паведамілі, што мы пераязджаем у дом састарэлых, таму я захапіў невялікую змену адзення", - сказаў Чыун, настойваючы на тым, каб адна з драўляных кардонных каробак паехала з імі ў таксі. За Чиуном рушылі ўслед тры таксі з невялікай зменай адзежы.
  
  
  Рыма ведаў, што ў скрынцы ляжыць тэлевізійны магнітафон, абсталяваны гіганцкай кадміевай батарэяй, прызначанай для запісу каханых перадач Чыуна, пакуль ён быў у шляхі з Тэхаса. Ён не з'ехаў бы з Тэхаса, ведаючы, што будзе сумаваць па "Пакуль круціцца планета" і "Доктару Лоўрэнсу Уолтэрсу, псіхіятру на волі".
  
  
  Рыма сядзеў, заціснуты паміж кардоннай каробкай і дзвярыма, на заднім сядзенні таксі. Ён кінуў на Чыуна злосны погляд.
  
  
  "Магчыма, што адна з наступных калясьніц заблудзілася б, і тады імгненне прыгажосці сышло б ад мяне назаўжды, вартае жалю нікчэмнае імгненне для пустыні жыцця", – растлумачыў Чиун.
  
  
  "Табе казалі, Чыун, што мы можам купляць копіі гэтых чортавых шоу".
  
  
  "Мне шмат гаварылі ў маім жыцці. Я веру ў тое, да чаго я магу дакрануцца", - сказаў Чыун, паляпваючы па скрынцы, якая нязручна прыціскала Рыма да дзверцаў кабіны. Рыма выглянуў з-за скрыні і ўбачыў, што ў Чыуна было прапарцыйна менш месца, але, тым не менш, ён сядзеў зручна, яго цела сціснулася ў яшчэ вузейшую форму.
  
  
  Затым Рыма раскрыў тое, што яго непакоіла.
  
  
  "Я напаў на след, калі не павінен быў сёння днём у Нью-Йорку", - сказаў ён, маючы на ўвазе кроў на сваім чаравіку. Чiуну не трэба было казаць ні аб крыві, ні аб чаравіку. "След" быў сігналам аб тым, што ўдар быў нанесены няправільна, не настолькі моцна, каб ён не зладзіўся са сваёй задачай, але досыць моцна, каб паказаць на тое, што дакладнасць была недастатковай. Гэта была прыкмета таго, што тэхніка выслізгвае, і любы асцярожны майстар ставіўся да гэтага сур'ёзна.
  
  
  "Гнеў", - сказаў Чыун. "Гнеў зробіць гэта".
  
  
  "Я не быў злы. Я працаваў з чатырма адначасова. Я іх не ведаў".
  
  
  "Гнеў - гэта яд, які распаўсюджваецца па ўсім жыцці. Вам не трэба было злавацца ў той момант. Гнеў пазбаўляе вас раўнавагі. Толькі самаадданасць і гармонія могуць аднавіць яго".
  
  
  "Так, я быў злы. Я ўсё яшчэ злы".
  
  
  "Тады будзь гатовы да з'яўлення слядоў. За слядамі ідуць няшчасныя выпадкі. А за няшчаснымі выпадкамі - промахі. А за промахамі ідуць страты. І для нас страта - гэта..." Чіун не скончыў прапанову.
  
  
  "Мы будзем працаваць над гармоніяй, татачка", - сказаў Рыма. "Але я ўсё яшчэ злы".
  
  
  Караван таксі ехаў па абсаджанай дрэвамі вуліцы з акуратнымі дамамі з цэглы і галькі, машынамі на пад'язных дарожках, дзецьмі, якія граюць на чыстых тратуарах. Калі таксі спынілася перад домам, Рыма ўбачыў таблічку з імем, ужо прымацаваную да цяжкіх жалезных варот, якія ахоўвалі брукаваную дарожку, якая вядзе да дома. "Рыма Беднік". Дык вось кім ён будзе ў гэтай паездцы. Рыма Беднік.
  
  
  Ён назіраў за разгрузкай, пакінуўшы прымацаваныя кейсы пры сабе. Тэлевізар Чыуна быў неадкладна ўключаны, і Рыма пачаў свае практыкаванні па гармоніі, седзячы ў позе поўнага лотаса, уяўляючы сябе спачатку матэрыяй, затым духам, затым духам, аб'яднаным са ўсёй матэрыяй і ўсім духам. Калі ён вярнуўся ў рэальнасць свайго атачэння, у акуратны, абстаўлены дом, гнеў усё яшчэ быў там, але ён быў далёкім. Як гнеў кагосьці іншага.
  
  
  Ён аднёс аташэ-кейсы ўніз, каб захоўваць грошы ў самым бяспечным схованцы ў любой хаце. Халадзільнік. Калі ён расчыніў дзверцы, ён убачыў, што месца занята.
  
  
  Пяць малінавых мантый, акуратна складзеных, запоўнілі паліцы халадзільніка. Рэгулятар тэмпературы быў пераведзены ў рэжым замарожвання. Чыун быў наверсе і ў 287-ы раз за гэты год даведаўся, што другая жонка Уэйна Хэмптана, якая ўцякла з Брусам Кэбатам, дырэктарам унутранай бяспекі карпарацыі "Малгар", выявіла, што яна сапраўды любіць сваю дачку Мэй Сью Ліпінкот, і што яны двое, магчыма, сапраўды любяць аднаго і таго ж чалавека, Вэнса Мастэрса, вядучага спецыяліста па сардэчных захворваннях, які таемна пакутуе ад хваробы, над лячэннем якой ён працаваў. Доктар Мастэрс не ведаў, што ў яго была гэтая хвароба. Яму збіраліся паведаміць аб гэтым у верасні мінулага года і ўсё яшчэ збіраліся паведаміць па стане на ўчорашні дзень.
  
  
  Чыуна нельга было адарваць ад шоу; таму Рыма не мог настойваць, каб Чиун знайшоў іншае месца для "пунсовых мантый". Гэта павінна было быць крутое месца, таму што кепская карэйская фарба, якой Чіун так ганарыўся, мела тэндэнцыю расцякацца.
  
  
  Рыма на імгненне задумаўся, затым успомніў пра гарышча. Там быў куфар з цацкамі. Куфар з цацкамі быў запоўнены сінімі мантыямі. Падвал быў абчэплены жоўтымі і аранжавымі мантыямі, як на карнавале.
  
  
  Рыма занёс прымацаваныя кейсы наверх, у пакой Чыуна. Чыун быў у зялёнай мантыі, зачараваны тым, што Мэры Сью Ліпінкот зараз раскажа доктару Мастэрс, што ён заразіўся жахлівай хваробай, якую спрабаваў вылечыць.
  
  
  Рыма моўчкі чакаў, пакуль на экране не з'явілася жанчына, каб расказаць аб сваім захапляльнае новым адкрыцці washday. За гэтае адкрыццё яна атрымала каханне ад свайго мужа, прыхільнасць ад сына, павага і захапленне суседзяў і агульнае адчуванне ўласнага псіхічнага здароўя. Усё дзякуючы новаму Brah, актываванаму лімонам.
  
  
  Рыма адкрыў скрыні і высыпаў грошы на падлогу вакол Чыуна.
  
  
  "Не спускай з гэтага вачэй", - сказаў ён.
  
  
  "Для мяне?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Не. Аперацыйныя грошы".
  
  
  "Гэта вялікія грошы", – сказаў Чыун. "Стан імператара".
  
  
  "Мы маглі б узяць яго і збегчы, Чыун. Хто б нас спыніў? Гэта забяспечыла б вашу вёску на дзесяць пакаленняў. На сто пакаленняў".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся. Чыун пакруціў галавой.
  
  
  "Калі б я сышоў з гэтым станам, я б пазбавіў будучыні Сінанджу. Я б абрабаваў свой уласны дом Сінанджу, бо тады нашы стагоддзі службы былі б заплямленыя крадзяжом. Наступныя пакаленні могуць страціць працу з-за гэтага ".
  
  
  Як ведаў Рыма, у вёсцы Сінанджу ў Карэі не было ўраджаю з-за дрэннай глебы, не было рыбнай здабычы і прамысловасці, і яна выжыла толькі таму, што на працягу сотняў гадоў кожны Майстар Сінанджу наймаўся ў якасці забойцы або інструктара асасінаў. Беднякі вёскі жылі за кошт смяротных навыкаў кожнага майстра.
  
  
  "Мільёна долараў, Чыун, хапіла б сотні пакаленняў на тое, як вы, людзі, траціце грошы".
  
  
  Чыун зноў паківаў галавой. "Мы не разбіраемся ў грошах. Мы разбіраемся ў баявых мастацтвах. І калі гэта працягнецца сто пакаленняў, дзе сто першае знойдзе сродкі да існавання?"
  
  
  "Ты сапраўды турбуешся аб будучыні, ці не так, татачка?"
  
  
  "Калі хтосьці нясе за гэта адказнасць, хтосьці турбуецца. Ты зараз ходзіш усляпую з-за свайго гневу?" Чыун падняў аддрукаваную на машынцы складзеную цыдулку, якая была ўкладзена ў грошы.
  
  
  "О", - сказаў Рыма.
  
  
  "О", - сказаў Чыун. "О, запіска. О, тое, як мужчына ішоў. О, зброя. О, удар. О, жыццё. О."
  
  
  Рыма чытаў запіску, калі Мэры Сью Ліпінкот вярнулася да экрана. Сюрпрыз, сюрпрыз, яна збіралася расказаць доктару Мастэрсу аб яго хваробе.
  
  
  Цыдулка была ад Сміта. Надрукаваў сам, несумненна, з-за друкарскіх памылак і таму, што гэта была не тая цыдулка, якую дырэктар даследчага санаторыя стаў бы дыктаваць сакратарцы.
  
  
  Нататкі аб хабарніцтве
  
  
  Адметная прыкмета аматара - празмерны хабар. Лепш браць па нізкім кошце, чым па высокім. Калі вы чагосьці хочаце, тады павялічце прапанову. Подкуп - гэта сродак вядзення перамоваў.
  
  
  Агульны штотыднёвы блакнот для ўчастка абыходзіцца ў 200 долараў капітану, 75 долараў лейтэнантам, 25 долараў сяржантам і 15 долараў патрульным.
  
  
  Пачніце з малога і ўдасканальвайцеся. Дайце волю ўяўленню паліцыі.
  
  
  Паглядзіце, ці зможаце вы дабрацца да інспектараў з 5000 долараў. Звольніце шэфа і камісара, бо там вас могуць арыштаваць. Калі яны бяруць, гэта прасочваецца з усіх шэрагаў.
  
  
  Купіце сабе "Кадылак" ці "Лінкольн" у мясцовага дылера і адплаціце наяўнымі. У рэстаранах давайце празмерныя гасцінец. Вазьміце з сабой важкі скрутак. Удалага палявання. Знішчыце цыдулку.
  
  
  Рыма разарваў запіску, якую трымаў у левай руцэ.
  
  
  "Знішчы запіску", - прамармытаў ён. "Не, я збіраюся адправіць гэта ў "Дэйлі Ньюс" як раз да іх наступнага выпуску. Знішчы запіску".
  
  
  Рыма пашукаў "Кадылак" у тэлефонным даведніку "жоўтыя старонкі", убачыў, што ён знаходзіцца паблізу, прайшоў у дэманстрацыйную залу і сказаў прадаўцу: "Гэты".
  
  
  "Сэр?" - перапытаў прадавец.
  
  
  "Я хачу гэты".
  
  
  "Такім чынам, сэр?" - спытаў прадавец, лісліва паціраючы рукі. Яго дарагі гальштук падскокваў на шыі. Яго светлыя валасы, прыклееныя да галавы, блішчалі пад верхнімі лямпамі.
  
  
  - Зараз, - сказаў Рыма.
  
  
  "Магу я спачатку паказаць яго вам?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Ну, гэта пазначана за адзінаццаць тысяч пяцьсот долараў з кандыцыянерам і..."
  
  
  "Запраў яго бензінам і дай мне ключы".
  
  
  "Бланкі..."
  
  
  “Дашліце іх мне па пошце. Я хачу купіць машыну. Вось і ўсё. Проста прадайце мне машыну. Мне не патрэбныя бланкі. Мне не патрэбная зніжка. Мне не патрэбная дэманстрацыйная паездка. Што мне трэба, дык гэта ключы”.
  
  
  "Як вы мелі намер заплаціць за гэта, сэр?"
  
  
  "З грашыма, што ты думаў?"
  
  
  "Я маю на ўвазе фінансаванне".
  
  
  Рыма дастаў з кішэні тоўстыя пачкі сотенных. Навізна прымусіла іх амаль выпрастацца. Ён пачаў адлічваць сто і паўтары тысячы стодоларавых банкнот.
  
  
  Прадавец паглядзеў на банкноты і слаба ўсміхнуўся. Ён патэлефанаваў мэнэджэра. Мэнэджар паглядзеў на банкноты. Ён паднёс адну да святла і пакратаў. Яе навізна, відаць, напалохала яго. Ён праверыў яшчэ дзесяць наўздагад.
  
  
  "Ты хто, аматар мастацтва?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Не, не. Я аматар грошай, і гэтыя грошы добрыя".
  
  
  "Дай мне ключы ад машыны".
  
  
  "Я аддам вам сваю жонку", – сказаў менеджэр.
  
  
  "Толькі ключы", - сказаў Рыма. Прадавец паспяшаўся ў зашклёны офіс, пакуль Рыма называў мэнэджэра сваё імя і адрас для бланкаў. Нібыта для бланкаў. Ён хацеў, каб менеджэр распаўсюдзіў інфармацыю аб чалавеку, які заплаціў за машыну гатоўкай.
  
  
  Прадавец нервова працягваў сваю рэкламную прамову, уручаючы Рыма ключы ад бэжавага чатырохдзвернага "Флітвуда". Па дарозе дадому Рыма зайшоў у мэблевую краму і замовіў дзве каляровыя кансолі, якія яму не былі патрэбныя, і спальны гарнітур, які яму не быў патрэбен. Ён назваў імя і адрас і заплаціў наяўнымі.
  
  
  Той ноччу Рыма дабраўся да мясцовага ўчастка і адчуваў дзіўныя асцярогі з нагоды прапановы хабару паліцыянту. Ён ніколі не браў, калі быў паліцыянтам, і ведаў шматлікіх, хто таксама не стаў бы браць. Вядома, былі Каляды ў патрулі, але гэта было нецікава. І потым, былі ўзроўні ўзяцця. Грошы, атрыманыя ў азартных гульнях, хаця і не былі добрымі грашыма, многія афіцэры не лічылі бруднымі. Брудныя грошы былі грашыма ад наркотыкаў і забойстваў. Калі б паліцэйскія сілы не змяніліся за апошняе дзесяцігоддзе, Рыма думаў, што многія не дакрануліся б да ніводнага цэнта. Для Сміта, чые продкі пазбівалі стан, працуючы рабамі, а затым мелі нахабства ўзначаліць рух абаліцыяністаў, калі іх багацце было ўсталявана, зараз мякка меркаваць, што паліцыянты былі пазначаныя коштамі, як тавары ў супермаркеце, было абразай самага балансу сусвету.
  
  
  Рыма выйшаў з машыны на заваленую смеццем вуліцу і ўзбег па сцёртым цэментным прыступках будынка ўчастка. Настальгія нарынула імгненна. У кожным будынку ўчастку пахла аднолькава. Праз дзесяць гадоў, праз сто гадоў. За дзесяць міль адсюль. За сто міляў адсюль. У будынку ўчастку пахла стомленасцю. Гэта была камбінацыя пахаў чалавечай напругі, цыгарэт і ўсяго астатняга, што стварала гэты пах. Але гэта была стомленасць.
  
  
  Рыма падышоў да дзяжурнага лейтэнанта, сказаў, што ён навічок у гэтым раёне, і назваўся. Лейтэнант быў фармальна ветлівы, але на яго твары чыталася нудная пагарда. Калі Рыма працягнуў руку для поціску, лейтэнант прыняў яе, нібыта патураючы яму. У далоні Рыма была складзеная банкнота. Рыма чакаў, што лейтэнант адчыніць яго, паглядзіць на яго і шпурне яму ў твар.
  
  
  Ён гэтага не зрабіў. Рука плаўна знікла, і зараз на твары была прыемная ўсмешка.
  
  
  "Я хацеў бы пагаварыць з капітанам участка. Скажы яму, каб ён патэлефанаваў мне, добра?" - папрасіў Рыма.
  
  
  "Вядома, містэр Беднік. Сардэчна запрашаем у Нью-Ёрк".
  
  
  Па дарозе да выхаду, калі ў лейтэнанта была магчымасць зірнуць на памер купюры, Рыма пачуў, як ён крыкнуў: "Сардэчна запрашаем у Нью-Йорк".
  
  
  І тады Рыма зразумеў, чаму яго ахапілі асцярогі. Ён зусім няправільна разлічыў хабар, спадзеючыся, што ён праваліцца, спадзеючыся, што Сміт апынецца няправы. Ён мог бы зрабіць правільна, завязаўшы размову з мясцовым патрульным, прапанаваўшы яму што-небудзь для сваёй сям'і, асцярожна прасоўваючыся па службовых усходах. Замест гэтага ён нахабна ўвайшоў у пастарунак, дзе, наколькі хто-небудзь ведаў, ён мог бы быць следчым штата, дзе, калі б у лейтэнанта былі нейкія асцярогі, ён бы іх праявіў. І гэта ўсё роўна спрацавала. Рыма быў расчараваны.
  
  
  На вуліцы, у хімічным паветры Нью-Ёрка, Рыма ачысціў свой розум. Ён не збіраўся цярпець няўдачу і не хацеў рызыкаваць гэтым зноў.
  
  
  Было весела вадзіць вялікую машыну і ўключаць стэрэасістэму, як быццам гэтая машына і стыль жыцця сапраўды належалі яму. Калі ён павярнуў на сваю вуліцу, ён убачыў паліцэйскую машыну без апазнавальных знакаў у канцы квартала, бачную нават у цемры. Неабпрасаваная шэрасць у ім і маленькая антэна выдавалі мяне. Іх мог заўважыць любы, і Рыма часам задавалася пытаннем, чаму паліцыя не выкарыстоўвае сапраўдныя машыны без апазнавальных знакаў, такія як чырвона-жоўтыя кабрыялеты і джалапы з кветкавымі налепкамі на іх. Гэта былі б сапраўдныя машыны без апазнавальных знакаў, а не проста іншая форма стандартнай паліцэйскай машыны.
  
  
  Ён хутка прыпаркаваў машыну і выбег. Што Чыун зрабіў на гэты раз? Для Чыўна не было нічога незвычайнага ў тым, што ён "проста абараняў сябе" ці "проста забяспечваў сваю адзіноту", што часам патрабавала агіднага збавення ад целаў.
  
  
  Рыма падбег да дзвярэй і выявіў, што яны не зачынены. Унутры ля нізкага кававага століка ў гасцінай сядзеў пузаты мужчына ў дзелавым гарнітуры. Чыун сядзеў на падлозе і ўважліва слухаў.
  
  
  "Не звяртай увагі на грубае перапыненне", – сказаў Чыун мужчыну. "Працягвай, як быццам мы жывем у цывілізаваным грамадстве".
  
  
  Затым Чыун павярнуўся да Рыма.
  
  
  "Рыма. Сядзь і паслухай выдатныя гісторыі гэтага джэнтльмена. Якія яны захапляльныя. Які ён прафесіянал. Кожны дзень рызыкуе сваім жыццём".
  
  
  "Ну, не зараз", - сказаў мужчына. "Але калі я быў патрульным, я ўдзельнічаў у дзвюх перастрэлках".
  
  
  "Дзве перастрэлкі", - сказаў Чыун з перабольшанай глыбокай павагай. "І ты каго-небудзь забіў?"
  
  
  "Я параніў стрэлка".
  
  
  "Ты чуў гэта, Рыма? Як захапляльна. Раненне ўзброенага чалавека, свіст куль і жаночыя крыкі".
  
  
  "Ну, ніякіх жаночых крыкаў не было", – сказаў мужчына. "Дазвольце мне прадставіцца. Я капітан Мілкен. Морыс Мілкен. Лейтэнант Расэл сказаў, што вы хацелі мяне бачыць. Я тут размаўляў з вашым слугой. Выдатны хлопец. Накшталт як залішне ўзбуджаецца з-за гутарак аб гвалце і таму падобных рэчах. Але я запэўніў. яго, што калі хоць адзін дом у гэтым участку ў бясьпецы, то гэта менавіта гэты”.
  
  
  "Гэта вельмі міла з вашага боку", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ён сказаў, што калі мы калі-небудзь адчуем небяспеку, нават з боку незнаёмцаў у квартале, мы можам патэлефанаваць яму", – сказаў Чыун. "Для чалавека майго ўзросту і слабасці гэта ўпэўненасць самай вялікай каштоўнасці".
  
  
  "Мы абараняем нашых пажылых людзей у гэтым участку", - сказаў капітан Мілкен.
  
  
  "Так. Я хацеў пагаварыць з табой аб падобных рэчах і рады, што ты змог прыйсці", - сказаў Рыма. "Чыун, я хацеў бы застацца з капітанам сам-насам".
  
  
  "О, так. Вядома. Я забыўся пра сваё сціплае месца твайго слугі і пераступіў межы дазволенага. Я вярнуся на месца свайго рабства".
  
  
  "Спыні гэта, Чыун. Хопіць".
  
  
  "Як загадаеце, майстар. Ваша слова - мой загад". Чыун устаў, пакланіўся і, пакорліва шоргаючы, выйшаў з пакоя.
  
  
  "Нешта пра старыя прыдуркі. Яны дакладна ведаюць, што такое павага, ці не так?" - сказаў капітан. "У пакоры гэтага старога ёсць сваё хараство".
  
  
  "Пакорлівы, як прыліўная хваля", - сказаў Рыма.
  
  
  "Што?" - спытаў капітан Мілкен.
  
  
  "Нічога. Давай пагаворым".
  
  
  Капітан Мілкен усміхнуўся і расчыніў далонь.
  
  
  “Дзвесце долараў у тыдзень для вас і прапарцыйная сума для вашых людзей. Семдзесят пяць для лейтэнантаў, дваццаць пяць для сяржантаў і дэтэктываў, пятнаццаць для пешых патрульных. Пра ўсё астатняе мы можам падумаць пазней”.
  
  
  "Ты бываў тут", - сказаў Мілкен.
  
  
  "Ну, мы ўсе павінны жыць, ці не так?"
  
  
  "У гэтым участку звычайна не бывае шмат бізнэсу. І я нічога не магу для вас зрабіць у галіне прастытуцыі і наркотыкаў; некаторыя іншыя вобласці ўжо занятыя ".
  
  
  "Ты спрабуеш высветліць, чым я займаюся, праўда?"
  
  
  "Ну так".
  
  
  "Добра. Калі ты даведаешся, калі скажаш "не", я спынюся. Калі ты скажаш "так" і падумаеш, што табе недастаткова, тады дай мне ведаць. Але я раблю тое, што я раблю. Я проста не хачу, каб мяне непакоілі кожны раз, калі нехта зганяе машыну ў гэтым участку”.
  
  
  "Вы плаціце высокую цану, магчыма, ні за што", - сказаў капітан Мілкен.
  
  
  "Магчыма", - сказаў Рыма. "Так я працую".
  
  
  Мілкен устаў і дастаў кашалёк з задняй кішэні. "У любы час, калі я вам спатрэблюся, тэлефануйце", - сказаў ён, адкрываючы кашалёк і дастаючы візітную картку.
  
  
  "Гэта цікавы значок", - сказаў Рыма.
  
  
  Мілкен паглядзеў на свой кашалёк. Унутры яго была залатая пяціканцовая зорка са сціснутым кулаком у цэнтры. "Для чаго гэта?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Арганізацыя, да якой я належу", - сказаў капітан Мілкен. "Людзі Шчыта". Калі-небудзь чулі пра яе?"
  
  
  "Не. Не магу сказаць, што чуў".
  
  
  Капітан Мілкен усміхнуўся. "Я думаю, вам трэба. Магчыма, некаторыя з нашых праектаў здадуцца вам асабіста цікавымі. Ці хацелі б вы сустрэцца з нашым кіраўніком? Інспектар Уільям Макгарк. Выдатны хлопец".
  
  
  "Макгарк", - сказаў Рыма, запісваючы імя. "Вядома, я б так і зрабіў".
  
  
  "Выдатна. Я гэта зраблю. Я ўпэўнены, што ён хацеў бы з табой пазнаёміцца".
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  Джэймс Хардэсці III спусціўся з верталёта на шырокім узгорыстым участку Ваёмінга, дзе яго быдла пасвіўся на багатых лугах, а працаўнікі яго ранча галопам імчаліся да зоны прызямлення, каб сустрэць яго.
  
  
  Яны называлі яго "Джым" і казалі паміж сабой, што ў душы гэты мультымільянер быў проста каўбоем. Хардзесці, высокі, хударлявы, з правільнымі рысамі твару, адным кароткім скачком дабраўся да зямлі і амаль сцягнуў брыгадзіра з каня лютым поціскам рукі. Джым Хардэсці быў сапраўдным чалавекам. Джым Хардэсці быў адным з іх, але за вялікія грошы.
  
  
  Калі б хто-небудзь з каўбояў выдаткаваў шмат часу на аналіз сістэм, ён бы зразумеў, што Джым Хардести проста выпадкова станавіўся рэальнымі людзьмі пяць разоў у год А, чатыры разы на год У, тры разы на год С, а затым зноў пяць разоў па схеме 54-3, 5-4-3. Ён выявіў, што гэты цыкл адабраў у яго менш за ўсё часу і быў дастатковым для падтрымання маральнага духу супрацоўнікаў.
  
  
  Сумесныя абеды таксама праходзілі па шаблоне, у тым ліку куплю напояў для супрацоўнікаў, з якімі ён сустракаўся ў Шайенне.
  
  
  "Які яшчэ такі багаты бос, як Джым Хардэсці, стаў бы скнарнічаць сваімі рукамі?" было пытанне.
  
  
  "Любы, хто разбіраўся ў вытворчых адносінах". такі быў адказ ад аднаго чалавека, якому на наступны дзень выдалі яго хадзячыя дакументы.
  
  
  Джым Хардэсці апісаў свой шлях праз ранча Бар Эйч, больш вядомы яму як V.108.08. Гэты лік пазначаў такія рэчы, як таварнасць, валавы кошт, уласны капітал і спецыяльная формула інвентарызацыі, якая разлічвала колькасць жывёлы ў залежнасці ад кошту корму.
  
  
  "Вы, хлопцы з бара "Эйч", яшчэ даведзяце мяне да смерці", - засмяяўся Вялікі Джым Хардести.
  
  
  "Дайце мне крыху гэтай добрай ялавічыны з бара "Эйч"", - сказаў ён, і работнікі ранча павялі яго на ўзгорак, дзе быў устаноўлены фургон з мясам і на адкрытым агні рыхтаваліся стэйкі.
  
  
  Ялавічына прыносіла добрыя грошы, і яна стала яшчэ лепш, калі пакавальная кампанія Джыма Хардести падняла кошт на прыступку, лінія грузаперавозак Джыма Хардести падняла кошт на прыступку, а дыстрыбутары Джыма Хардести ў сіці паднялі кошт на паўтары прыступкі. Парушаючы антыманапольныя законы па духу, яны не парушалі іх фактычна, таму што сябры Джыма Хардэсці валодалі пакавальным цэхам, лініямі грузавых аўтамабіляў і дыстрыбутарскімі кампаніямі, і калі яны былі проста падстаўнымі асобамі, што ж, давай, дакажы гэта, прыяцель.
  
  
  Што забяспечыла Джыму Хардэсці кругленькі прыбытак, дык гэта няздольнасць іншых людзей знізіць кошты на яго. Ён быў разумным чалавекам і ў большасці выпадкаў мог паказаць уладальніку ранча, пакавальніку або дыстрыбутару, што, спрабуючы зменшыць кошты Джыма Хардести, ён насамрэч усяго толькі перарэзаў сабе горла. І калі чалавек быў не ў стане ўявіць гэта, некаторыя сябры Джыма Хардэсці давялі б справу да канца. Ад вуха да вуха. У злачынным свеце нават змрочна намякалі, што не варта заказваць Хардэсці-гамбургер, калі вам падабаецца 100-працэнтная ялавічына.
  
  
  Вядома, паміж Джымам Хардэсці і "гамбургерам" было некалькі пластоў персаналу, і было вядома, што Вялікі Джым ужыў гвалт толькі аднойчы, калі нейкія сайдуіндэры брыдкасловілі ў прысутнасці дам. А потым гэта былі проста кулакі. Так, сэр, Вялікі Джым Хардэсці быў сапраўдным мужчынам. Соль зямлі.
  
  
  Таму, калі ён падняў тост за "найвялікшых работнікаў ранча, на якіх хлопец мог калі-небудзь разлічваць", работнікі ранча былі здзіўлены, убачыўшы, як ён страціў прытомнасць. Не. Ён быў мёртвы. Сардэчны прыступ? Пачакай. Дай мне панюхаць гэты лікёр. Сапсаваны. Хто дакранаўся да лікёра? Пакліч повара.
  
  
  Кухар са слязамі на вачах прызнаўся, што атруціў Хардэсці, калі яму на шыю накінулі вяроўку. Ён сказаў, што зрабіў гэта, каб адплаціцца з вялікімі даўгамі. Ён паказаў на сваю татуіраваную руку і паказаў адтуліны ад іголак. Паводле яго слоў, ён падсеў на гераін і быў па вушы ў даўгах, і двое мужчын паабяцалі пагасіць яго даўгі і забяспечваць яго да канца жыцця, калі ён атруціць Вялікага Джыма Хардэсці.
  
  
  "Здзірайце з яго скуру жыўцом!" - крыкнуў адзін з рабочых, размахваючы паляўнічым нажом.
  
  
  "Пачакай. Давай возьмем двух мужчын. Да таго часу пакінь яго ў жывых".
  
  
  Такім чынам, яны прывялі дрыготкага, які плача кухары да мясцовага шэрыфа, які сказаў, што атрымае апісанне мужчын у кухары і паставіць усе кропкі над "i".
  
  
  Кухар зноў убачыў двух мужчын той ноччу ў сваёй турэмнай камеры. Яны былі апрануты ў форму паліцыі штата, але, як заўсёды, казалі пацешна, як выхадцы з Усходу. Такім чынам, што яны рабілі ў форме салдат, гэтыя невысокія прысадзістыя мужчыны, складзеныя як падвойныя картатэчныя шафы?
  
  
  Ці сапраўды яны былі паліцыянтамі штата Ваёмінг, пасланымі, каб адвесці яго ў турму?
  
  
  Кухар атрымаў адказ у канаве побач з шашой. Адзін з салдат прыставіў пісталет да галавы кухара і націснуў на спускавы кручок. Кухар нават не пачуў стрэлу. Яго барабанныя перапонкі знаходзіліся ў суседняй акрузе.
  
  
  Тым часам у Лас-Вегасе Нікалас Парсупулус выпіў глыток свайго фірмовага віна, лашчачыся ў ваннай памерам з пакой з чатырма дзяўчынамі са свайго хору. Яму было пад пяцьдзесят, і прайшло паўгадзіны, перш чым дзяўчынкі зразумелі, што містэр Парсупулус мёртвы.
  
  
  "Я думала, там было нешта іншае", - сказала бландынка. "Ён здаваўся прыемней, накшталт як".
  
  
  У ходзе расследавання яго смерці высветлілася, што Парсупулус быў ключавым звяном у ланцугі прастытуцыі, якая перавозіла дзяўчат з узбярэжжа на ўзбярэжжа. Ён быў атручаны.
  
  
  У паліцэйскім упраўленні Нью-Ёрка лунообразный твар інспектара Уільяма Макгарка ззяла. Ваёмінг - добра. Лас-Вегас - добра.
  
  
  Ён падышоў да карце на сцяне. У карту ўздоўж Усходняга ўзбярэжжа былі ўваткнутыя чырвоныя шпількі з круглымі галоўкамі. Цяпер ён узяў дзве шпількі і паставіў адну ў Ваёмінгу, а другую ў Лас-Вегасе, затым вярнуўся да свайго стала, каб паглядзець на карту.
  
  
  Гэта было іх першае прадпрыемства за межамі Усходу, і ўсё прайшло як па чараўніцтве. Прама зараз забойцы Хардэсці вярнуліся на дзяжурства ў Гарысбергу, штат Пенсільванія. Людзі, якія расправіліся з Парсупулусам, павінны быць у патрульнай машыне дзе-небудзь у Бронксе. Час быў выбраны ідэальна; лагістычная праблема дастаўкі людзей да мэт і назад своечасова была лёгка вырашана. Цяпер нішто не магло спыніць войска таемнай паліцыі.
  
  
  І лепшае было яшчэ наперадзе.
  
  
  Ніхто ніколі не мацаваў базу ўлады толькі сілай. За гэтым павінна было нешта рушыць услед. Макгарк прагартаў пачак папер, якія ляжаць перад ім. На старонках было надрукавана буйным шрыфтам, як загалоўкі. Гэта была гаворка, і гэта было тое, што рушыць услед за хваляй забойстваў.
  
  
  Пытанне было ў тым, хто скажа прамову. Насамрэч не было нікога дастаткова добрага, каго ён ведаў. Калі б у Дафі была хоць кропля здаровага сэнсу і яго не загубіла гэтая лухта з Фордхэмам, а ён пайшоў бы замест гэтага ў Сэнт-Джонс, дзе людзі не так ужо цікавіліся кнігамі, і менш за ўсё кнігамі Пінка педзіка, - Дафі, магчыма, так б і паступіў. Але кангрэсмен Дафі быў мёртвы.
  
  
  Макгарк прачытаў пра сябе словы, набраныя буйным шрыфтам.
  
  
  "Вы называеце сябе жыхарамі Нью-Ёрка і думаеце, што жывяце ў горадзе, адным з найвялікшых гарадоў свету. Але гэта не так. Вы жывяце не ў горадзе, вы жывяце ў джунглях. Вы жывяце ў страху ў сваіх пячорах і не можаце хадзіць па вуліцам, таму што баіцеся жывёл.
  
  
  «Што ж, дазволь мне сказаць табе сёе-тое. Гэта твае вуліцы, і гэта твой горад, і я збіраюся вярнуць гэта табе.
  
  
  "Жывёлы ідуць у клеткі, а не вы. Жывёлы будуць баяцца хадзіць па вуліцах, а не вы. Жывёлы даведаюцца, што гэта горад для людзей, а не для звяроў.
  
  
  "Непазбежна, некаторыя назавуць мяне расістам. Але хто больш за ўсё пакутуе ад злачыннасці? Чарнаскурыя. Сумленныя чарнаскурыя. Людзі, якія працуюць, спрабуючы даць сваім дзецям усё, што ўсе астатнія жадаюць даць сваім дзецям. Вы ведаеце, пра каго я кажу. Добрыя чорныя , якіх называюць дзядзечкамі Томі, таму што яны не хочуць жыць у джунглях.
  
  
  "Што ж, я таксама кажу ад іх імя, і я ведаю, што яны таксама абвяргаюць абвінавачванне ў расізме. Калі я кажу, што самае маленькае дзіця павінна мець магчымасць хадзіць па гэтым горадзе, не падвяргаючыся рабаванню, гэта расізм? Калі я не хачу Калі б я стамляюся ад таго, што мяне прымушаюць падтрымліваць людзей, якія не хочуць працаваць і якія ў дадатак пагражаюць мне, гэта расізм?
  
  
  "Я кажу "не". І добрыя людзі… белыя і чорныя… далучайцеся да мяне ў гучным "Не" і распаўсюджвайце гэтае слова зараз у якасці нашай праграмы і нашай платформы:
  
  
  "Мы гаворым "не" жывёлам. Мы гаворым "не" галаварэзам. Мы гаворым "не" заганным і разбэшчаным, якія гойсаюць па нашых вуліцах. І мы будзем працягваць казаць ім "не", пакуль яны не знікнуць з нашага асяроддзя".
  
  
  Інспектар Уільям Макгарк пачуў гэтыя словы ў сваёй свядомасці, пачуў іх з такой шчырасцю і сілай, што зразумеў: толькі адзін чалавек мог перадаць іх належным чынам. Мэр Нью-Ёрка Уільям Макгарк. Пакажы ім, што горад можа працаваць. А потым пакажы ім, што штат можа працаваць. Потым пакажы ім, што краіна можа працаваць. І калі б гэта магло спрацаваць для краіны…
  
  
  Макгарк уключыў свой інтэркам.
  
  
  "Так, інспектар", - раздаўся жаночы голас.
  
  
  "Дастань мне глобус для офіса, будзь добры, калі ласка", – папрасіў ён.
  
  
  "Так, інспектар. Тут джэнтльмен з капітанам Мілкенам, хоча вас бачыць".
  
  
  "Ах, так, гэты. Адпраўце іх сюды".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  Чым займаўся Рыма Беднік?
  
  
  Пытанне было зададзена чалавекам з лунападобнай асобай, інспектарам Макгеркам. Капітан Мілкен здаваўся незвычайна клапатлівым у адносінах да інспектара. Гэта выходзіла за рамкі звычайнай павагі. капітан праяўляе перавагу. Рыма запісаў гэта вельмі хутка.
  
  
  "Бізнес", - сказаў Рыма,
  
  
  "Якая справа?"
  
  
  "Капітан Мілкен табе не сказаў?"
  
  
  "Толькі тое, што ты яму сказаў".
  
  
  "Я не разумею, чаму я павінен расказваць табе нешта яшчэ".
  
  
  "Таму што я адарву табе галаву, смаркач", - сказаў інспектар Макгарк.
  
  
  Рыма паціснуў плячыма.
  
  
  "Што я магу сказаць? Ты хочаш, каб я з'ехаў з горада, я з'еду з горада. Ты хочаш, каб я закрыў свой бізнэс, што ж, тады ты павінен знайсці іх і зрабіць гэта сам. Ты хочаш быць разумным, я ўмываю твае рукі, а ты мыеш мае; гэта сёе-тое іншае. Гэта наяўныя на коне ".
  
  
  Вочы на месячным твары звузіліся, калі Макгарк падумаў аб атрадах паліцыянтаў-забойцаў, якія перасякаюць краіну камерцыйнымі авіялініямі, якія рэгіструюцца ў матэлях, што ядуць і выпіваюць, што назапашваюць рахункі.
  
  
  "З ім сапраўды ўсё ў парадку", - нервова сказаў капітан Мілкен.
  
  
  Макгарк пагардліва паглядзеў на капітана. Так, Рыма Беднік быў у парадку, але капітан сапраўды не разумеў прычыны гэтага.
  
  
  "Паколькі я не ведаю, чаго вы хочаце, - сказаў Макгарк, - я даю волю свайму ўяўленню. Самае горшае. Пяць тысяч у тыдзень за тое, чаго мы не ведаем".
  
  
  Інспектар адбіў мяч на бок Рыма на корце. Інструкцыі Сміта складаліся ў тым, каб гандлявацца, сапраўды весці самавітую гульню і, магчыма, проста вярнуць мяч. Яшчэ адзін рэкецір у бізнэсе. Але інстынкт, які ўвесь час казаў загнаць яго ў кут моцным ударам зверху, спрацаваў яшчэ да таго, як Рыма ўспомніў свае інструкцыі.
  
  
  "Я б не стаў даваць табе 5000 даляраў у тыдзень", - сказаў Рыма, назіраючы за месяцовым тварам. "Няхай будзе 10 000 долараў. Гэта ўсё, што ў мяне ёсць пры сабе". Месяцовы твар пачырванеў. Рыма выцягнуў з кішэняў два тоўстыя пачкі новенькіх банкнот і кінуў іх на стол інспектара, як апельсінавую лупіну. Капітан прачысціў горла.
  
  
  "У гэтым горадзе не так ужо шмат лішняга, што не было б звязана кімсьці іншым", – сказаў Макгарк.
  
  
  "Зноў жа, гэта мяне турбуе".
  
  
  "Рады пазнаёміцца з вамі, містэр Беднік". Макгарк працягнуў вялікую, плоскую мускулістую руку, і Рыма слаба паціснуў яе. Ён адчуў, як Макгарк спрабуе закрануць костку, таму расціснуў руку і ўсміхнуўся. Макгарк націснуў мацней, цягліцы яго асобы напружыліся. Рыма ўсміхнуўся. Затым ён расціснуў руку, раздзіраючы хватку, як выбухае цэлафанавую абгортку.
  
  
  "Ты не ў форме, мілая", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты нешта накшталт цяжкаатлета?"
  
  
  "Цяжар свету, інспектар, цяжар свету".
  
  
  "Калі мы ехалі сюды, містэр Беднік сказаў, што, магчыма, ён хацеў бы сустрэцца з камісарам. Я сказаў яму, што ў гэтым няма неабходнасці", - сказаў капітан Мілкен.
  
  
  "Так", - задуменна сказаў Макгарк. “Пазнаёмце яго з камісарам. Няхай камісар убачыць некаторых людзей, з якімі нам даводзіцца мець справу. І Беднік, ты паціскаеш руку камісару. Ён застаецца бязвольным”.
  
  
  Макгарк згроб два пачкі наяўных у сваю верхнюю скрыню. Рыма сышоў з капітанам, які прызнаўся з некаторай напругай у голасе: "Па-чартоўску нармальны хлопец, Макгарк".
  
  
  "Ты яго ненавідзіш", - сказаў Рыма. "Чаму ты кажаш, што ён табе падабаецца?"
  
  
  “Не, ён мне падабаецца, ён мне падабаецца. Чаму ты кажаш, што не? Я маю на ўвазе, я ніколі не казаў, што не. Ён мне сапраўды падабаецца”.
  
  
  У калідоры, выходзячы з кабінета Макгарка, капітан Мілкен і Рыма прайшлі міма светлавалосай дзяўчыны з далікатным тварам, фарфоравай скурай і нябесна-блакітнымі вачыма, якая ўвайшла ў кабінет Макгарка, гледзячы прама перад сабой і шчыльна сціснуўшы вусны.
  
  
  "Джанет О'Тул", - прашаптаў Мілкен, калі яна прайшла міма. "Дачка камісара. Сумная гісторыя. Яе згвалтавалі, калі ёй было сямнаццаць. Банда чарнаскурых. Палова дэпартамента радавалася, таму што О'Тул - сапраўдны ліберал з крыважэрным сэрцам. Яны пакідалі цыдулкі па ўсім яго офісе, у якіх гаварылася, што яны знайшлі хлопцаў. , якія гэта зрабілі, але ў іх не было ордэра, і яны іх адпусцілі.У адной нататцы гаварылася, што яны заспелі хлопцаў з доказамі злачынства, але да таго часу, як яны скончылі зачытваць ім іх канстытуцыйныя правы, усе падазраваныя скончылі і збеглі. штука, разумееце, аб чым я?"
  
  
  "Як дзяўчына гэта ўспрыняла?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Ганьба. Гэта разбурыла яе. Усё гэта. Яна так баіцца мужчын, што не можа глядзець на іх ".
  
  
  "Яна прыгожая", - сказаў Рыма, думаючы аб лялечных рысах асобы.
  
  
  "Ага. І халодная".
  
  
  "Чым яна тут займаецца?"
  
  
  "Яна кампутарны аналітык. Яна працуе з Макгеркам над размяшчэннем працоўнай сілы".
  
  
  "Пачакай тут хвілінку", - сказаў Рыма. Ён павярнуўся і пайшоў назад у кабінет Макгарка. Джанет О'Тул стаяла да яго спіной, праглядаючы стос папер на стале. На ёй была доўгая сялянская спадніца ў Пэйслі, неўратычна сціплая, але недарэчна спалучаецца з белай сялянскай блузкай з глыбокім выразам, якая спускалася з плячэй і адкрывала горла.
  
  
  "Міс?" Спытаў Рыма.
  
  
  Дзяўчына павярнулася, яе вочы былі ўражаны.
  
  
  Рыма сустрэўся з ёй поглядам толькі на долю секунды, затым апусціў вочы на падлогу. "Я ... э-э, я думаю, ты выпусціў гэта ў калідоры", - сказаў ён, працягваючы руку са срэбнай аўтаручкай, якую ён узяў з кішэні Мілкена.
  
  
  Ён працягваў глядзець уніз. Ён пачуў, як дзяўчына сказала мяккім, дрыготкім голасам: "Не, гэта не маё".
  
  
  Ён падняў вочы, надаўшы свайму позірку спалоханы выгляд, на імгненне сустрэўся з ёй позіркам, затым зноў апусціў позірк у падлогу. "I'm… Прабач, але я думаў… Я маю на ўвазе, я сапраўды шкадую, што патурбаваў вас, міс, але я думаў..."
  
  
  Рыма разгарнуўся і хутка выйшаў з офіса. Сёння гэта ўсё.
  
  
  Мілкен чакаў яго ў дваццаці пяці футах па калідоры, і Рыма вярнуў яму ручку.
  
  
  "Ты выпусціў гэта".
  
  
  "О, так, дзякуй. Слухай, дарэчы, О'Тул ні ў чым з гэтага не замяшаны".
  
  
  "Любы з чаго?" Спытаў Рыма, калі яны працягнулі ісці.
  
  
  Мілкен пацёр пальцы, паказваючы грошы.
  
  
  Рыма кіўнуў.
  
  
  У камісара О'Тула была галава ў форме яйка, калі яйка можа быць слабым. Ён быў падобны на канарэйку Твіты, але з больш сумнымі вачыма. Калі капітан Мілкен паведаміў яму, што Рыма падумвае аб тым, каб заняцца палітыкай у якасці бізнэсмэна, ён падзяліўся з ім сваімі тэорыямі аб праваахоўных органах.
  
  
  Гэтыя тэорыі ахоплівалі канстытуцыйныя правы падазраваных, адносіны паліцыі з супольнасцю, вялікую дасведчанасць паліцыі аб супольнасці, якой яна служыць, і вялікую спагадлівасць да надзей і спадзяванняў меншасцяў.
  
  
  "Як наконт павышэння шанцаў застацца ў жывых?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Ну, нашых афіцэраў праінструктавалі прымяняць зброю толькі ў самых цяжкіх надзвычайных сітуацыях і даваць справаздачу за кожны ўчынены акт паліцэйскага гвалту".
  
  
  "Не, - сказаў Рыма, - я не кажу пра шанцы рабаўнікоў. Я маю на ўвазе людзей, якія ўчынілі цяжкае злачынства, выйшаўшы ноччу на вуліцу. Якія шанцы? Ты палепшыў іх?"
  
  
  "Што ж, мы жывем у неспакойныя часы. Калі мы павялічым аператыўнасць..."
  
  
  - Хвілінку, - перабіў Рыма. - Трыццаць гадоў таму ваш аддзел рэагаваў? - Спытаў я.
  
  
  "Ну, не. Зусім не. Іх яшчэ трэба было адукаваць новыя тэхнікі, якія..."
  
  
  "Так, ну, магчыма, усе гэтыя неасвечаныя копы мелі нейкае дачыненне да таго, каб людзі былі ў большай бяспецы".
  
  
  "Сэр", - раздражнёна сказаў камісар. "Мы не можам вярнуцца да ўчарашняга дня".
  
  
  "Не, калі ты не паспрабуеш".
  
  
  "Я б не хацеў. Гэта рэакцыйна".
  
  
  “Малайчына, налепкі на яго ярлык і прыбяры яго. У вас там напалоханы горад, і калі вы думаеце, што яшчэ адзін курс па чалавечых адносінах спыніць адно рабаванне, то ў вас дым з азадка ідзе”.
  
  
  Камісар павярнуўся, даючы зразумець, што інтэрв'ю скончана, і капітан Мілкен нервова вывеў Рыма Бедніка з офіса. Ніводны рэкецір ніколі так не размаўляў з камісарам. Ён не мог дачакацца, пакуль Беднік пакіне штаб-кватэру, перш чым бегчы расказваць Макгерку аб сутычцы.
  
  
  Але Макгарк здаваўся на здзіўленне незацікаўленым і выяўляў не больш цікаўнасці, чым калі б Мілкен казаў пра мёртвых.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  Доктар Гаральд В. Сміт утаропіўся ў аднабаковае шкляное акно свайго кабінета ў санаторыі Фолкрофт. Недзе там быў праліў Лонг-Айлэнд. Ён падняўся раптоўна, як і трэба прылівам. Незалежна ад таго, наколькі моцна ён чакаў уздыму прыліва, яго раптоўная вышыня заўсёды крыху здзіўляла яго.
  
  
  Час і прыліў нікога не чакаюць. І КЮРЭ ці праблемы нацыі таксама. Сміту не хацелася абарочвацца, зноў глядзець на тую карту, вялікую карту на экране ў іншым канцы офіса.
  
  
  Гэта была карта месца, якое ён вельмі любіў, але зараз гэта было ўсё роўна, што глядзець на сваю маці ў бальніцы. Ён таксама вельмі любіў сваю маці, але калі яе разьдзіраў рак, ён не мог глядзець на яе і ўпотай жадаў, каб яна памерла, каб ёй больш не было балюча і ён мог памятаць яе як цудоўную жанчыну. Але гэта было, калі ён быў хлопчыкам, а цяпер ён быў мужчынам, які памятаў сваю маці на яе бальнічным ложку, далікатную і высмаглую, але ўсё яшчэ яго маці.
  
  
  Ён разгарнуўся ў крэсле і паглядзеў на карту Злучаных Штатаў.
  
  
  Чырвоныя вузельчыкі ўсейвалі Усходняе ўзбярэжжа. Кожны ўяўляў сабой ідэнтыфікаванае забойства, учыненае гэтай арганізацыяй, якое разрасталася як ракавая пухліна. І зараз два адзіночныя камякі з'явіліся ў заходняй частцы краіны. І раптам час стаў крытычным.
  
  
  Цяпер гэтая штука расла ў геаметрычнай прагрэсіі. Наступным скокам можа стаць войска, і з гэтым войскам паўстане першая рэальная пагроза паліцыянта дзяржавы - асабліва калі войска вырашыць звярнуцца да палітычнага рычагу.
  
  
  Сьміт слаба ўсьміхнуўся сам сабе. Колькі з гэтых людзей завербаваліся ў войска сакрэтнай паліцыі, каб ператварыць Амерыку ў нейкую асабістую фантазію аб чысціні? Чаму яны не разумелі, што паліцэйская дзяржава - самая карумпаваная з усіх форм праўлення?
  
  
  Сьміт уважліва паглядзеў на карту. На адлегласці здавалася, што ўзор з кропак зыходзіць з цэнтральнага пункта Нью-Йорка. Што ж, ён накіраваў туды свае рэзервы. Рыма Уільямс, Разбуральнік, быў на заданні. Гэта значыць, калі б ён быў на заданні… калі б ён пераадолеў сваё неразумнае нежаданне ісці супраць паліцыянтаў.
  
  
  Сміт павярнуўся на гук і паглядзеў на гадзіннік. Час тэлефанаваць Рыма. Ён пачакаў яшчэ пяць хвілін, і тэлефон выдаў адзін нягучны гукавы сігнал.
  
  
  "Сміт слухае".
  
  
  "Рыма".
  
  
  "Што небудзь?"
  
  
  "Думаю, мне пашанцавала. Ты калі-небудзь чуў пра людзей з "Шчыта"?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Гэта нейкая паліцэйская арганізацыя", - сказаў Рыма. "Я думаю, гэта можа быць асновай таго, што мы шукаем".
  
  
  "Ёсць якія-небудзь імёны?"
  
  
  "Узначальвае яго інспектар па імі Макгарк".
  
  
  "Вы звязваліся з ім?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Ён у мяне ў асабістым блакноце. Я павінен сустрэцца з ім на наступным тыдні з чарговай партыяй".
  
  
  "Рыма, у нас няма такой колькасці часу. Ці ёсць які-небудзь спосаб паскорыць гэта?"
  
  
  "Я магу паспрабаваць", - з агідай сказаў Рыма. Сьміт ніколі не шанаваў добрую працу, выкананую хутка.
  
  
  "Дарэчы, - сказаў Сміт, - вы, здаецца, пераадолелі свае ... э-э, ранейшыя пачуцці з гэтай нагоды".
  
  
  “Прабач, Сміці, я ні з чым не справіўся. Прама зараз я збіраю для цябе інфармацыю. Калі прыйдзе час, калі спатрэбіцца нешта большае, чым інфармацыя, што ж, мы пяройдзем гэты мост, калі да яго дойдзем”.
  
  
  "Патэлефануйце заўтра", - сказаў Сміт без усялякай неабходнасці. Адказам Рыма была пстрычка, калі ён павесіў трубку.
  
  
  Сьміт паклаў слухаўку і павярнуўся на гук. Гук накочваў на берагі санаторыя. Яму падалося ці прыліў адступаў? Доктар Сміт асцярожна выглянуў у акно. Не, прыліў не вяртаўся ад вялікай скалы на пляжы. Ён яшчэ не дасягнуў яе; прыліў усё яшчэ паднімаўся.
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  "Зрабі яму прапанову, ад якой ён не зможа адмовіцца".
  
  
  Дон Марыё Панса звольніў свайго саветніка з гэтымі інструкцыямі. Ён быў велікадушны. Ён быў ветлівы. Ён быў пачцівы. У такія неспакойныя часы, як гэтыя, калі некаторыя з яго найблізкіх дзелавых партнёраў паміралі пры самых розных загадкавых абставінах, ён быў больш за шчодры з незнаёмцам, які ўварваўся на яго тэрыторыю і раптам стаў плаціць паліцыянтам.
  
  
  Дон Марыё Панса быў шчодры да бестурботнасці, а ён не быў бестурботным чалавекам. У Квінсе з'явіўся новы чалавек, які заплаціў цэламу ўчастку. Ён таксама купляў аўтамабілі і мэблю за наяўныя грошы. Гэта была відавочная прыкмета таго, што ён хацеў пазбавіцца ад грошай, пра якія не трэба было паведамляць у Падатковую службу.
  
  
  Рыма Беднік, відавочна, быў замяшаны ў нейкай справе, якое паўплывала на дона Марыё. Але ў чым? Стаўкі былі тыя ж. Лічбы былі тыя ж. Справы прафсаюза тыя ж. Мясны бізнэс быў яшчэ лепш, таму што ніхто не павінен быў аплачваць кантракты гэтаму хлопцу з Ваёмінга, Хардэсці. А што да наркотыкаў, то ў Квінсе гэта быў не бізнэс. Насамрэч гэта быў не бізнэс. Адзін нават дапамог звесці яго да мінімуму. Дык што ж рабіў гэты Рыма Беднік, калі ў яго блакноце быў цэлы ўчастак?
  
  
  Дон Марыё быў пачцівы. Ён адправіў эмісара, прапанаваўшы сяброўскую сустрэчу. Бізнесмены павінны размаўляць, ці не так?
  
  
  І на гэта Рыма Беднік сказаў: "Не зараз, хлопец, я заняты".
  
  
  Такім чынам, дон Марыё, быўшы цярплівым і разумным чалавекам, паслаў іншага эмісара. Капа. Капа патлумачыў, хто ён такі, і кім быў Дон Марыа, і як Дон Марыа мог бы яму дапамагчы, як у такія часы патрэбны саюзнікі.
  
  
  "Мне патрэбна яшчэ адна цёмная шкарпэтка", - сказаў гэты Рыма Беднік, гэты песцанавантэ 90-га калібра. Ён апранаў чаравікі. "Гэта тое, што мне трэба. Яшчэ адна цёмная шкарпэтка".
  
  
  "Я хацеў бы фатаграфію Рэда Рэкса з аўтографам, выдатнага акцёра, які іграе прафесара Уайта Ўінстана, вядомага фізіка-ядзершчыка ў фільме "Як круціцца планета"", - сказаў слуга-азіят.
  
  
  Капа паўтарыў просьбу. І пазней, пасля допыту капа, дон Марыё растлумачыў, што гэтым людзям не патрэбны былі шкарпэткі ці фатаграфіі, але яны высмейвалі капа. Твар капа ўспыхнуў ад гневу, але дон Марыё сказаў: "Хопіць, мы не можам дазволіць сабе непатрэбных праблем. Я паклапачуся пра гэта".
  
  
  Такім чынам, дон Марыё паслаў дарадцы, які растлумачыў бы, што вялікі дон хацеў бы дапамагчы, калі гэта магчыма. Што вялікі дон не любіць звяртацца з просьбамі па шмат разоў. Што вялікі дон не мог дапусціць на сваёй тэрыторыі невядомую аперацыю. Што дон, у сваю чаргу, быў гатовы прапанаваць дадатковую абарону, калі гэта неабходна. Магчыма, іх два бізнэсы маглі б аб'яднацца. Дон заплаціў за тое, што атрымаў. Дон чакаў у якасці асабістага знака павагі хаця б сустрэчы. У гэтым не магло быць адмовы.
  
  
  Кансільёры вярнуўся ў добра ахоўную крэпасць, дом дона Марыё Пансы. Яго твар быў абыякавым. З належнай павагай ён перадаў адказ на прапанову, ад якой нельга было адмовіцца.
  
  
  "Не".
  
  
  "Гэта ўсё, што сказаў Рыма Беднік?" - спытаў дон.
  
  
  "Ён дадаў: "Магчыма, у іншы раз".
  
  
  "Я разумею".
  
  
  "І ўсходні слуга хацеў ведаць, чаму мы не прадставілі фатаграфію Рэда Рэкса з аўтографам".
  
  
  "Зразумела. Яны ўсё яшчэ высмейваюць нас. Што ж, магчыма, гэта наша віна. Мы не паказалі ім, што нас трэба паважаць. Гэты ўсходні слуга? Ці блізкі з ім наш містэр Беднік?"
  
  
  "Я ўяўляю, дон Марыё. Я ніколі не бачыў, каб слуга падаваў, і ён увесь час перабіваў, не асцерагаючыся містэра Бедніка".
  
  
  "Значыць, ён не слуга".
  
  
  "Я б падумаў, што не, дон Марыё".
  
  
  "Ён стары?"
  
  
  "Вельмі".
  
  
  "Наколькі вялікі?"
  
  
  "Калі ён важыць дзевяноста фунтаў, значыць, ён набіў кішэні свінцом".
  
  
  Зразумела. Што ж, у мяне ёсць план паказаць містэру Бедніку нашу сілу і нашу магутнасць, паказаць, што мы маглі б забіць яго, калі б захацелі, і што мы не спынімся ні перад чым, каб дамагчыся сваіх мэт. Тады ён з радасцю. прыйдзе - які калоціцца ".
  
  
  Кансільёра кіўнуў, і калі ён пачуў план, ён быў яшчэ раз уражаны бляскам свайго дона, яго звышнатуральным веданнем чалавечай псіхалогіі, яго мудрасцю і дальнабачнасцю.
  
  
  "Цудоўна, дон Марыё".
  
  
  "Дбайна прадумана", - сказаў дон Марыё.
  
  
  "О, яшчэ сёе-тое", - сказаў кансільёра. "Яны даслалі гэта". Са свайго партфеля ён дастаў кветку белага лотаса.
  
  
  Дон на імгненне задумаўся аб кветцы.
  
  
  "Яны што-небудзь сказалі, калі аддавалі табе кветку?"
  
  
  "Гэта быў стары. Ён жадаў абмяняць фатаграфію з аўтографам..."
  
  
  "Так, так, так… Хопіць. З мяне хопіць", - сказаў дон у рэдкай праяве гневу. Таму яны настаялі на тым, каб нанесці яшчэ большую абразу. Дон Марыё выкінуў кветку ў смеццевы кошык.
  
  
  "Знайдзіце мне Рока. Рока. І яшчэ траіх. Яны могуць належаць да любога з рэжымаў. Рока".
  
  
  Кансільёра кіўнуў. Яму прыйшлося б самому звярнуцца да Рока, і хоць яны былі на адным баку, гэта быў момант жаху. Чалавек-гара быў увасабленнем жаху, і да яго нельга было ставіцца легкадумна.
  
  
  Калі дон Марыё прымаў Рока, ён устаў, каб прыняць афіцыйнае прывітанне свайго найвялікшага сілавіка. Рока ўзвышаўся высока над донам, яго твар нагадваў вялізную гранітную скалу, а рукі былі памерам з рыдлёўкі. Шырыня яго грудзей распасціралася далей халадзільніка, а вочы былі падобныя цемры за межамі сусвету.
  
  
  "Я прымаю цябе з вялікай павагай, Рока", - сказаў дон Марыё.
  
  
  "Я прыходжу з вялікай павагай, дон Марыё".
  
  
  І затым дон Марыё растлумачыў гульню, таму што Рока трэба ўсё вельмі дакладна тлумачыць. Яму будуць дапамагаць трое. Адзін будзе на стрэме, іншы - трымаць старога, а трэці - карыстацца вяроўкамі. Калі містэр Беднік прачнецца ноччу, ён павінен убачыць твар Рока, а затым пагрузіцца ў сон.
  
  
  "Усяго на адну ноч, Рока. Не назаўжды", - сказаў дон Марыё з нервовасцю ў голасе. "Толькі на адну ноч. Ён патрэбен нам. У яго ёсць сакрэты, якія мне патрэбныя. Ты разумееш? Толькі на адну ноч ён павінен паспаць. У якасці асабістага ласку мне, Рока. Толькі на адну ноч."
  
  
  Калі Рока звальнялі, дон Марыё дадаў:
  
  
  "Толькі на адну ноч, Рока. Такая мэта".
  
  
  Затым дон Марыё выдаліўся ў сваю бяспечную пасцелю, акружаны целаахоўнікамі, хатамі, якія здаюцца ў арэнду яго людзям, і высокай цаглянай сцяной. У бяспецы ад мітусні свайго бізнэсу. У містэра Бедніка не было б такога сну. Ён прачнуўся б і выявіў, што яго слуга, звязаны па руках і нагах, вісіць над ложкам. Спадзяюся, жывы, але выразна які дэманструе сілу вялікага дона забіць гэтага Рыма Бедніка, калі б ён захацеў. Ён таксама паказаў бы, што не спыніцца на гэтым. Была толькі адна праблема. Рока. Але Рока быў папярэджаны, і ён быў вельмі добры на працягу апошніх некалькіх гадоў. Яго характар выходзіў з-пад кантролю ўсяго двойчы.
  
  
  Такім чынам, маючы вялікія надзеі на прадуктыўны вечар, дон Марыё праслізнуў у сваю пасцелю адзін, у бяспецы ў сваёй крэпасці. Ён пагрузіўся ў цёмны камфортны сон чалавека, які ўсё добра спланаваў. Ён праспаў ноч, а калі прачнуўся, дык адчуў нешта дзіўнае. Яго палец нагі дакранаўся чагосьці мяккай і тонкай, падобнай на пялёстак кветкі. Што пялёстак кветкі рабіў у яго пасцелі? Ён прасунуў палец ногі далей, і яму здалося, што ён дакрануўся да засыхаючага бруду на прасцінах. Яшчэ далей, і там было нешта халоднае, падобнае на гліну. Не. печань. Дон Марыё сарваў покрыва, і калі ён убачыў, што было з ім у ложку, ён выдаў спалоханы лямант, лямантуючы як неўтаймаванае спалоханае дзіця.
  
  
  "Аааахххххх". Голас данёсся да целаахоўнікаў за дзвярыма і ў двор, які ён лічыў бяспечным ад нападу. Прыбеглі людзі, але дон Марыё не дазволіў ім увайсці ў свой пакой. Ён загадаў ім заставацца звонку. Яны не павінны бачыць гэтага, гэтай страты ўлады. Бо на ложку з кветкай лотаса ў роце ляжала галава волата Рока.
  
  
  У той дзень, калі Рэд Рэкс адмовіўся даць свой аўтограф перад запісам, прафсаюз тэхнікаў аб'явіў забастоўку. Да яго дайшлі чуткі, што забастоўка будзе неадкладна спынена, калі ён проста паставіць аўтограф на фатаграфіі.
  
  
  Такім чынам, гледзячы на свой прыгожы твар у соты раз за дзень, Рэд Рэкс змірыўся з зменлівасцямі лёсу.
  
  
  "Добра. Каму я павінен гэта паведаміць?"
  
  
  "Чыун", - сказаў адзін з пары дужых мужчын. "За самы мудры, выдатны, добрасардэчны, адчувальны дар чалавека. Вечная павага. Рэд Рэкс".
  
  
  "Ты, павінна быць, жартуеш".
  
  
  "Гэта, слова ў слова, будзе на тваёй фатаграфіі або на тваім твары".
  
  
  "Не маглі б вы аддаць яго мне яшчэ раз?" - папрасіў Рэд Рэкс.
  
  
  "Так. Чыун. Самаму мудраму, самаму выдатнаму… ты атрымаў гэта, самы выдатны?… добры, адчувальны дар чалавека. Вечная павага. Рэд Рэкс".
  
  
  Рэд Рэкс нешта надрапаў і тэатральна прапанаваў фатаграфію з аўтографам варвару, ад якога нават блага пахла.
  
  
  "О, о", - сказаў мужчына. "Ты павінен дадаць "сціплы".
  
  
  "Ты не сказаў "сціплы".
  
  
  "Ну, мы хочам сціплага".
  
  
  "Сціплы Рэд Рэкс або сціплы Чиун?"
  
  
  "Чыун. Паміж добрасардэчным і адчувальным".
  
  
  Фатаграфія і дзвесце тузін пар цёмных шкарпэтак былі неадкладна дастаўлены ў дом на адну сям'ю ў Квінсе, які належаў да верхавіны сярэдняга класа.
  
  
  Калі Чиун ўбачыў карцінку і словы, пра якія ён так удала забыўся, што прасіў, на яго старыя вочы навярнуліся маленькія слязінкі.
  
  
  "Чым яны большыя, - сказаў Чыун, - тым яны больш прыемныя".
  
  
  Пазней ён указаў на гэта Рыма, але Рыма гэта не зацікавіла. Ён выходзіў з дому, каб паспрабаваць навесці даведкі аб інспектары Уільяме Макгерке, занадта заклапочаны, каб нават задацца пытаннем, што 4800 цёмных шкарпэтак рабілі ў яго спальні.
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  Але інспектара Уільяма Макгарка не было ў паліцэйскім упраўленні. Ён знаходзіўся далей па горадзе, у старым будынку на скрыжаванні Дваццатай вуліцы і Другой авеню, які калісьці быў стрэльбішчам для падрыхтоўкі гарадской паліцыі. На першым паверсе будынка зараз размяшчалася крама адзення, а на верхняй пляцоўцы другога паверха цяжкая падвойная сталёвая дзверы пад маленькай шыльдай MOTS заступала шлях да старой спартыўнай залы і стрэльбішча.
  
  
  Усярэдзіне ціра смярдзела порахам, нягледзячы на кандыцыянер, прызначаны для адводу дыму і гары. Гэта была не адзіная змена ў параўнанні са старымі часамі, роўна як і цяжкая гукаізаляцыйная азбеставая плёнка, якой былі пакрыты сцены. Галоўная змена складалася ў тым, што замест дарожак, на кожнай з якіх была мішэнь, была толькі адна мішэнь у канцы будынка. А замест пісталетаў, якія паліцыя трымала на адлегласці выцягнутай рукі ў стандартнай позе, былі аўтаматы.
  
  
  "Добра. Давай паспрабуем яшчэ раз. Давай накіруем на гэта канцэнтраваны агонь. Я не хачу бачыць, як ты паліваеш. Я не хачу бачыць, як ты трымаешся. Я хачу кароткіх чэргаў, і я хачу, каб гэтая штука была зрашэчаная. - крыкнуў Макгарк, паказаўшы на цёмную мішэнь невялікага памеру.
  
  
  "Цяпер ты не стрэліш, калі я палічу да трох. Ты не стрэліш, калі табе захочацца. Ты стрэліш, калі пачуеш пстрычку гэтай маленькай прылады". Макгарк падняў дзіцячы металічны клікер у форме жабы. Макгарк патрос жабу. Ён быў у шэрых штанах і сіняй кашулі, з ілба ў яго капаў пот, але на твары гуляла ўхмылка. Здавалася, што гэта была машына, якая магла рабіць тое, што мусіла рабіць.
  
  
  "Усё ў парадку. Па пстрычцы", - крыкнуў Макгарк. Тры афіцэры ўсталі паўкругам, гатовыя адкрыць агонь па адзінай мэце ў завулку. Нічога. Тры секунды. Дзесяць секунд. Дванаццаць секунд. Нічога.
  
  
  Макгарк падняў кликер, але не выдаў ні гуку. Ён назіраў за мужчынамі. Трыццаць секунд. Сорак пяць секунд. Адзін з мужчын выцер палец на спускавым кручку. Іншы аблізнуў вусны і паглядзеў на Макгарка. Адна хвіліна. Хвіліна, дзесяць секунд. Трэці стрэлак апусціў зброю.
  
  
  Дзве хвіліны. Усе пісталеты апушчаны. Вочы скіраваныя на Макгарка, які, здавалася, не заўважыў нічога незвычайнага.
  
  
  "Гэй, калі ты збіраешся націснуць на гэтую штуку?" крыкнуў адзін са стралкоў.
  
  
  "Што?" - спытаў Макгарк, нахіляючыся наперад, як быццам ён не зразумеў пытання.
  
  
  "Я спытаў, калі ты збіраешся...?"
  
  
  "Шчоўк", - сказала жабяня, і адзін чалавек выпусціў дзікую чаргу. Двое іншых кулямётчыкаў нерашуча адкрылі агонь, не трапляючы ў цэль.
  
  
  "Добра, добра", - крыкнуў Макгарк. "Спыніць агонь. Спыніць агонь".
  
  
  Стральба спынілася з апошнім стрэлам, які прарабіў акуратную дзірку ў цёмным сілуэце чалавека ў канцы дыстанцыі.
  
  
  Макгарк пакруціў галавой і паплёўся ў завулак, устаўшы перад зброяй, паміж людзьмі і мэтамі.
  
  
  "Вы трое будзеце камандзірамі", - сказаў ён, усё яшчэ ківаючы галавой. "Калі ў нас будзе больш людзей, вы будзеце тымі, хто павінен праводзіць навучанне. Вы лідэры, і ад вас смярдзіць, каналізацыя глыбокая, выграбная яма шырокая. Смурод. Дурны. Смурод."
  
  
  Яго твар пачырванеў.
  
  
  "Ты не разумееш, пра што я кажу, ці не так. Несумленна, дакладна? Я гуляў не па правілах, якім ты навучыўся, ці не так?"
  
  
  "Сэр", - сказаў адзін з траіх мужчын. "Вы жудасна доўга націскалі на кнопку, мы расслабіліся і ..."
  
  
  "О", - сказаў Макгарк, перарываючы мужчыну, "Я выдаткаваў жудасна шмат часу. У паліцэйскай акадэміі вас гэтаму не вучылі. І паколькі вас гэтаму не вучылі, вы не збіраецеся вучыцца ніякаму іншаму спосабу. Ну, хто з вас калі-небудзь уладкоўваў засаду? Падніміце рукі."
  
  
  Адна рука паднялася.
  
  
  "Якая засада?" Спытаў Макгарк.
  
  
  "Гэта былі гэтыя бутлегеры ..."
  
  
  "Колькіх ты забіў?"
  
  
  Мужчына зрабіў паўзу. "Мы паранілі траіх".
  
  
  "Ты калі-небудзь ладзіў засаду, у якой забіваў іх усіх? Я маю на ўвазе спосаб, якім мы іх забіваем? Ну, гэта тое, пра што мы зараз гаворым. Вы павінны перастаць думаць як копы, маючы за спіной аддзел з 30 000 чалавек. Цяпер вы не копы ".
  
  
  "Але мы хацелі быць лепшымі паліцыянтамі, вось чаму мы далучыліся", - сказаў іншы мужчына.
  
  
  "Забудзься пра гэта", - прагыркаў Макгарк. “Цябе рыхтуюць для засады. І паколькі мы працягваем, і сітуацыя становіцца ўсё больш складанай, я прапаную вам разабрацца з гэтым, таму што, калі вы гэтага не зробіце, ад вас можа не застацца нічога, што мог бы падлатаць трунар”. Яны ўсё яшчэ былі незадаволены, але іх гнеў паступова змяняўся павагай.
  
  
  Макгарк адчуў гэта. Стоячы перад імі, ён націснуў на кнопку "жаба". Рукі ляглі на спускавыя гаплікі, і адзін кулямёт ледзь не стрэліў. Макгарк гучна засмяяўся, і яго смех дапамог мужчынам паслабіцца. Добра.
  
  
  Ён сышоў з лініі агню і, перш чым дабраўся да сваёй назіральнай пасады, зноў пстрыкнуў. На гэты раз цір узарваўся, з бесперапынным ровам свінцу ў паветры.
  
  
  "Прыгожа", - крыкнуў Макгарк, не паварочваючыся. "Прыгожа".
  
  
  "Як ты можаш судзіць?" - спытаў адзін з мужчын.
  
  
  "У засадзе ты прыслухоўваешся да часу. Ты не глядзіш", - шчасліва сказаў Макгарк. "Твой голас гучаў выдатна".
  
  
  Гукі стральбы і ўрок Макгерка не былі цудоўныя для іншага чалавека, які слухаў. Намеснік начальніка не заспеў Макгарка ў штаб-кватэры і прыехаў сюды, каб прымусіць яго падпісаць нейкія паперы аб змене персаналу ў Брукліне. Ён стаяў звонку, у маленькім калідоры, які вёў у цір і трэнажорную залу, і пазнаў як голас Макгерка, так і аўтаматную чаргу. Гэта быў вызначана нестандартны падыход. Ён адразу зразумеў, што ў паліцыі Нью-Ёрка пачаўся рух, падобны да таго, што было ў Паўднёвай Амерыцы. Ён быў не толькі хітрым, але і мудрым чалавекам, і ён спакойна чакаў, пакуль не пачуе дастаткова, а затым пайшоў, так і не падпісаўшы свае паперы.
  
  
  Намеснік начальніка ведаў, што ва ўсім дэпартаменце быў толькі адзін чалавек, якому ён мог даверыць гэтую інфармацыю. Ён быў адзіным чалавекам, настолькі апантаным грамадзянскімі свабодамі, каб раззлаваць усё падраздзяленне, - камісар. Намеснік начальніка шмат разоў рашуча не згаджаўся з камісарам О'Тулам. Аднойчы ён прыгразіў пайсці ў адстаўку, і О'Тул сказаў:
  
  
  “Пацярпі мяне. Калі мы перажывем узрушэнні таго часу з захаваннем нашых канстытуцыйных свабод, то толькі таму, што такія людзі, як ты, выстаялі. Мы ідзем па цяжкім шляху. Калі ласка. Павер мне”.
  
  
  "О'Тул, я думаю, ты памыляешся. Я думаю, тое, што здарылася з тваёй дачкой, павінна было паказаць табе, што ты памыляўся. Але я буду прытрымлівацца, О'Тул. Галоўным чынам таму, што ў царкве Святой Сесіліі мяне навучылі паважаць уладу. Я прыношу гэты шчыт у ахвяру Дзеве Марыі, таму што ні для каго іншага ён нічога не варты. Адзначце гэта. Гэта акт веры ў Бога, а не ў вашу кампетэнцыю, камісар”.
  
  
  І намеснік начальніка рушыў услед за ім, церпячы маленькія штодзённыя паўстанні ў дэпартаменце, пераследваным баевікамі, абражаным прэсай, асуджаным грамадзянамі за адсутнасць абароны і званым "свіннямі" тымі, хто ніколі не бачыў кавалка мыла. Намесьнік начальніка паліцыі трымаўся, нават калі сваякі асудзілі яго за гэта. І ён ведаў, што калі ён пакутаваў, то О'Тул, відаць, пакутаваў у дзесяць... у сто разоў горш. Калі і быў адзін чалавек, якому намеснік начальніка паліцыі мог давяраць, дык гэта быў камісар паліцыі О'Тул. Ён накіраваўся проста са старога паліцэйскага палігона да дома О'Тула, вялікага цаглянага дома ў абноўленым ірландскім раёне.
  
  
  Яны прагаварылі чатыры гадзіны, а цыбульны твар О'Тула рабіўся ўсё больш змрочны. Падчас размовы О'Тулу прыйшлося патэлефанаваць у штаб-кватэру для правядзення штовячэрняй праверкі.
  
  
  Паклаўшы трубку, ён сказаў: "Я з цяжкасцю магу ў гэта паверыць. Я не магу. Я ведаю Макгарка. Рэакцыянер, так. Забойца, не".
  
  
  Намеснік начальніка паліцыі падрабязна расказаў аб тым, што ён пачуў.
  
  
  "Ці магчыма, што вы няправільна зразумелі?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Ці магчыма, што страляніна пашкодзіла вашыя вушы?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Ці магчыма, што Макгарк гуляў у нейкую гульню з навабранцамі?"
  
  
  "Не, чорт вазьмі. Гэта былі не навабранцы. Гэта былі копы-ветэраны".
  
  
  "О, мой Гасподзь. Мой Гасподзь, мой Гасподзь". О'Тул закрыў галаву рукамі. “Такім чынам, да гэтага дайшло. Што ж, ідзі дадому і нікому не кажы. Паабяцай мне гэта. Ты нікому не скажаш. Заўтра мы складзем планы. Я думаю, нам давядзецца звярнуцца ў пракуратуру штата”.
  
  
  "А як наконт ФБР?"
  
  
  "Можа быць, яны замяшаныя ў гэтым?"
  
  
  "Я сумняваюся ў гэтым", - сказаў намеснік шэфа. "Калі ў нас і ёсць агенцтва, якому мы можам давяраць, дык гэта ФБР. Лепшае ў свеце".
  
  
  "Ну, так. Але не тэлефануй ім зараз. Прыходзь да мяне ў офіс раніцай, і мы сустрэнемся з імі разам".
  
  
  "Вельмі добра, сэр".
  
  
  Намеснік начальніка паліцыі не надаў гэтаму значэння раніцай. Ён не надаў гэтаму значэння першым. За межамі свайго ўласнага дома на Стэйтэн-Айлендзе ён пачуў стракатанне цвыркуна. Ці гэта быў дзіцячы клікер? У яго таксама не было часу думаць пра гэта. Ён узляцеў у патоку куль, якія перасякаліся, як цела з адначасовымі бомбамі ў крыві. Стральба збіла яго з ног і ўтрымлівала ў паветры амаль паўсекунды. Стралялым гэта здалося маленькай вечнасцю.
  
  
  "Разумееце, што я маю на ўвазе?" - сказаў Макгарк пазней сваім людзям. "Выдатна. Гэта выдатна працуе, калі ўсё арганізавана".
  
  
  Пазней той жа раніцай Макгарк замкнуў дзверы свайго кабінета ў штаб-кватэры і набраў спецыяльны нумар.
  
  
  "Цяпер усё ў парадку, сэр", - сказаў ён. Адказ не быў прыемным.
  
  
  "Паслухайце, сэр, мне шкада", – сказаў Макгарк. "Гэта было ў першы раз. Вядома, вонкавыя дзверы павінны былі быць зачыненыя. Ён ніколі не павінен быў уваходзіць. Гэта больш не паўторыцца. Так, сэр, я ведаю, што гэта было навязана вам. Так, сэр. Я ведаю, сэр. Я не ведаю. Што ж, я гарантую, што нас больш не падслухаюць, і вам больш не давядзецца прымаць кагосьці накшталт яго ў сваім доме.Мне шкада, калі ён патурбаваў Джанет, сэр. Так, сэр. Так, камісар. Мы больш не дапусцім ніякіх памылак ".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  Уначы, пакуль Рыма спаў на ложку, заваленым 4800 чорнымі шкарпэткамі, прэса паведамляла аб чарговай хвалі забойстваў. Каманды забойцаў нанеслі новы ўдар - і на гэты раз схема змянілася.
  
  
  Першае змяненне адбылося ў Заходнім Спрынгфілдзе, штат Масачусэтс, дзе забойцы пакінулі доказ. Гэта быў маленькі квадрацік матэрыялу ў бела-блакітную палоску, і яго знайшлі моцна заціснутым у руцэ Роджэрса Гордана.
  
  
  Гордан быў найстарэйшым з чальцоў рады па планаванні параду Амерыкі, адным з найбуйнейшых камерцыйных кірмашоў краіны, і яго званне давала яму прывілей праехаць па канатнай дарозе праз цырыманіяльную папяровую стужку, каб адкрыць тыднёвае святкаванне.
  
  
  Меркавалася, што Гордан паедзе адзін, але ў апошнюю хвіліну ён запрасіў у вагончык ліннай дарогі двух мужчын з афіцыйнымі значкамі, якія суправаджалі яго на двух пралётах усходаў да пагрузачнай рампы. Вагон ад'ехаў ад платформы, плаўна заслізгаўшы па падвесным кабелі да папяровай стужкі, нацягнутай папярок кабеля паміж двума апорамі. Некалькі сотняў чалавек назіралі знізу. Многія з іх былі радыёжурналістамі, якія транслявалі дыстанцыйна адкрыццё экспазіцыі.
  
  
  З натоўпу пачуліся ўхвальныя воклічы, калі залатая лінная дарога прарвалася скрозь тонкую папяровую стужку. Затым, перакрываючы прывітанні, пачулася некалькі слабых трэскаў, і ўсе, хто глядзеў у неба, убачылі, як Гордан на імгненне прыхінуўся да краю машыны, працягнуў руку за спіну да двух мужчын і пераваліўся цераз борт.
  
  
  Ён прызямліўся на дах трэйлера радыёстанцыі, прабіўшы яго тонкі пластыкавы дах, і спыніўся на маленькім століку, за якім сядзела дыктарка Трэйсі Коўл, пацягваючы каву і з галавакружнай хуткасцю перадаючы ранішнія падзеі. У Роджэрса Гордана было чатыры кулі ў грудзях. Нават з гэтым ён мог бы пражыць на некалькі імгненняў даўжэй, дастаткова доўга, каб расказаць каму-небудзь, што двое мужчын, якія з'явіліся да яго дадому той раніцай, насамрэч не былі федэральнымі агентамі, якія раскрылі яго бізнес па гандлі зброяй; але цыгарны дым у малюсенькай мабільнай студыі вяшчання эфектыўна перашкаджаў каму-небудзь дыханне. Аднак Роджэрс Гордан казаў у смерці. Калі яго рука павольна расціснулася, ён працягнуў Коўлу - які не прапусціў ніводнага ўдару ў сваёй прамове - малюсенькі бела-блакітны лапік матэрыі. Пазней паліцыя абвясціла, што Гордан, відаць, сарваў яго з кашулі аднаго са сваіх забойцаў, абодва з якіх збеглі ў мітусні.
  
  
  Падказкай была першая змена ў схеме, першы раз за ўсю хвалю гвалту, калі зачэпка была пакінута ззаду.
  
  
  Яшчэ адна змена была выяўлена ў Ньюарку, дзе цела памочніка мэра было знойдзена ў гасцінай яго дома ў жылым раёне ўздоўж берагавой лініі горада, пабудаваным на хуткую руку кангламераце імгненнага знішчэння.
  
  
  У яго галаву патрапілі тры кулі, па адной у кожнае вока і па адной у рот, традыцыйны адбітак гангстарскай групоўкі на застаўленым замаўчаць стукачы. На мёртвае цела немігаючым вокам глядзеў адкрыты насценны сейф. Ён быў схаваны за гравюрай Гераніма Босха коштам 2,98 долара, устаўленым у пазалочаную рамку коштам 129 долараў. Гэта быў адзіны твор мастацтва ва ўсёй хаце, калі не лічыць, вядома, пластыкавых ваз з садавінай на кожным стале.
  
  
  Сцянны сейф быў пусты. Жонка гарадскога чыноўніка была ў ад'ездзе, наведвала сваякоў, знайшла цела, калі вярнулася дадому, і выклікала паліцыю. Калі яе дапытвалі, яна была ў істэрыцы і рыдала, не столькі ад гора, колькі ад палягчэння, што яе не было дома, калі прыбылі забойцы, таму што ў яе не было сумневаў, што яна б таксама купіла ферму.
  
  
  Не, са слязамі на вачах сказала яна паліцыі, у насценным сейфе не было нічога каштоўнага. Усяго толькі некалькі старых іпатэчных папер, ваеннае дасье яе мужа - звальненне за дрэнныя паводзіны - і пара бронзавых дзіцячых пінетак ад іх першага ўнука.
  
  
  Паліцыянты кіўнулі, паслухмяна запісалі тое, што яна сказала, і не паверылі ніводнаму яе слову. Бо было агульнавядома, што памагаты мэра быў чалавекам, з якім трэба было мець справу за "ліцэнзію" на кіраванне букмекерскай крамай у горадзе; што ён быў чалавекам, які асабіста збіраў штотыднёвыя ўнёскі з кожнага букмекера ў горадзе, і што, хоць тэхнічна ён збіраў грошы і перадаваў іх вышэйстаячым, непазбежна адбывалася пэўнае скарачэнне, і гэтае скарачэнне зрабіла яго вельмі багатым чалавекам. Не было ніякіх сумневаў у тым, што ў сейфе захоўвалася шмат грошай.
  
  
  "Сто тысяч", - сказаў адзін дэтэктыў.
  
  
  "Вось гэта так. Пяцьсот тысяч", - сказаў яго напарнік, калі яны ішлі да машыны.
  
  
  "Яна сама. Можа быць, млын".
  
  
  Гэта крыху перабольшыла справу. У сейфе насамрэч знаходзілася 353 716 долараў, у асноўным буйнымі купюрамі. Але гэта было рабаванне - першы выпадак, калі грошы былі выкрадзены на хвалі забойстваў.
  
  
  Грошы і доказы таксама знаходзіліся ў 3000 мілях адсюль. У лос-анджэлескім асабняку, які належыць Атрыёну Беліфанту, галівудскаму рэжысёру, чые фільмы заўсёды правальваліся, але чый лад жыцця падсілкоўваўся і фінансаваўся найбуйнейшай у свеце сістэмай вытворчасці і продажу парнаграфічных фільмаў, сістэмай, заснаванай у значнай ступені на выкліканні маладым дзяўчынам. масніцы і выкрадзеныя грошы са схованкі пад імі.
  
  
  Яго цела было знойдзена яго пятнаццацігадовай рудавалосай палюбоўніцай, калі яна ачулася ад гераінавага сну. Паліцыя ведала, што грошы былі выкрадзеныя, таму што ў паражніны падлогі пад незамацаванымі дошкамі было знойдзена некалькі абгортак ад наяўных.
  
  
  І зноў падказка. У руцэ Беліфанта была запанка з нефрыту і золата, якую ён, відаць, сарваў з кашулі забойцы, які засунуў вібратар у рот Беліфанту, які працуе на батарэйках, і далей у яго горла, а затым уключыў яго, дазволіўшы кіношніку выгінацца-задушыць да смерці.
  
  
  Кішэню і запанка.
  
  
  Дзве арды наяўных грошай.
  
  
  Новы малюнак.
  
  
  У дадзены момант яны ляжалі чаркай на стале інспектара Ўільяма Макгарка ў маленькім кабінеце побач са старым паліцыянтам палігонам і спартовай залай на скрыжаванні Дваццатай вуліцы і Другой авеню.
  
  
  Макгарк толькі што скончыў пералічваць грошы і складваў іх у вялікі металічны сейф. Ён загарнуў кожны пачак грошай у кавалак ваксаванай тканіны і старанна перацягнуў іх гумкамі. З маленькага белага блакнота на яго стале ён схапіў два аркушы паперы і запісаў сумы ў кожным стосе. 353 716 долараў. 122931 даляр.
  
  
  Ён прасунуў лісты пад гумкі адпаведных пачкаў грошай.
  
  
  З цэнтральнай скрынкі стала ён дастаў два канверты. У адзін ён паклаў нефрытава-залатую запанку. У другой, канверт пабольш, ён паклаў кашулю ў бела-блакітную палоску. У ёй не было кішэні. Ён таксама ўклаў у гэты канверт чэк аб куплі ў маленькім мужчынскім магазіне ў Троі, штат Агаё, які спецыялізаваўся на пашыве адзення на заказ. Ён паклаў два канверты паверх кучы наяўных у сейфе, замкнуў скрынку і змясціў яе ў маленькі падлогавы сейф, які стаяў у куце, яго адчыненыя дзверцы паказвалі пустое нутро. Ён замкнуў сейф, затым разгарнуўся з самазадаволеным выразам твару і абышоў вакол, каб сесці за свой стол. Ён падняў вочы, калі пачуўся стук у дзверы. "Увайдзіце", - паклікаў ён.
  
  
  Дзверы расчыніліся, і ўвайшоў буйны мускулісты мужчына, апрануты ў цёмна-сіні гарнітур у цёмную палоску, які па ўсёй краіне быў уніформай высокапастаўленых афіцэраў паліцыі. Макгарк усміхнуўся, калі ўбачыў гэтага чалавека.
  
  
  "Прыгатуйся", - паклікаў ён, паднімаючыся са свайго месца, каб працягнуць руку. "Рады цябе бачыць. Калі ты паступіў?"
  
  
  "Каля гадзіны таму. Я сустрэў астатніх членаў сваёй каманды ў самалёце".
  
  
  "Ты прынёс іх?"
  
  
  "Не. Яны чакаюць у гатэлі".
  
  
  Макгарк жэстам запрасіў наведвальніка сесці. "Калі ваш самалёт вяртаецца?"
  
  
  "У тры гадзіны ночы з аэрапорта Кэнэдзі".
  
  
  "Да таго часу вы ўсё скончыце", - з усмешкай сказаў Макгарк, зноў адкрываючы цэнтральную скрыню свайго стала і выцягваючы канверт з манільскай паперы.
  
  
  У правым верхнім куце было імя, але, хоць інспектар паліцыі Брэйс Рэнс з паліцэйскага ўпраўлення Саваны напружваў зрок, ён не змог прачытаць дробны, выразны почырк Макгарка.
  
  
  Макгарк выцягнуў з канверта пачак паперы, да верхняй часткі якой была прымацаваная глянцавая фатаграфія восем на дзесяць. "Вось ваш чалавек", - сказаў ён, пхаючы фатаграфію праз стол.
  
  
  Інспектар Рэнс узяў фатаграфію і паглядзеў на яе. На ёй быў твар невысокага асмуглага мужчыны, які мог быць італьянцам ці грэкам. У мужчыны быў невялікі шнар, які ішоў уздоўж левага вока да кутка рота.
  
  
  Пакуль Рэнсам перачытваў фатаграфію, хрыплы голас Макгарка пачаў зачытваць інфармацыю на адным з лістоў паперы.
  
  
  "Эміліяна Корналі. Сорак сем. Адвакат. Вядомы як містэр Фікс. Сувязі мафіі праз слуг з шэрагам мясцовых членаў прафсаюза. Звычайна прадстаўляе лідэраў мафіі ў крымінальных справах, і гэта адкрыты, але недаказаны сакрэт, што ён купляе апраўдальныя прысуды, купляючы прысяжных. у маёнтку ў акрузе Сасэкс, штат Нью-Джэрсі, недалёка ад клуба Playboy.У мяне тут ёсць карта.Ён халасты і тэхнічна жыве адзін, хоць вакол амаль заўсёды ёсць пара валацуг.Тэрыторыю ахоўваюць два зласлівых дабермана.Спачатку вам прыйдзецца паклапаціцца пра іх. Калі там ёсць дзяўчаты, табе таксама давядзецца паклапаціцца пра іх”.
  
  
  Ён падняў вочы. "Вы можаце быць там прыкладна за восемдзесят хвілін на машыне. Калі пад'едзеце бліжэй, пераблытайце нумарныя знакі, каб ніхто не змог вызначыць, дзе знаходзіцца машына напракат".
  
  
  "Мы ўпэўненыя, што ён дома?"
  
  
  "Так. У яго грып. Указанні лекара". Макгарк перадаў карту праз стол іншаму паліцыянту, які ўзяў яе, уважліва паглядзеў на яе, затым склаў і прыбраў у кішэню. Ён вярнуў фатаграфію Макгерку. "Я запомню гэты твар", - сказаў ён.
  
  
  "Тады ў нас усё гатова", – сказаў Макгарк.
  
  
  Інспектар паўднёвай паліцыі не паварушыўся, і Макгарк паглядзеў на яго з адценнем пытання на твары.
  
  
  "Біл?" спытаў паўднёўец.
  
  
  "Так?"
  
  
  "У мяне была магчымасць прачытаць газету ў самалёце. Той палітык у Ньюарку? Ён быў адным з нашых?"
  
  
  "Ты ведаеш, што не павінен пытацца", – сказаў Макгарк. “Вось чаму ў нас усё працуе так добра. Каманды з усіх канцоў. Прыходзяць і сыходзяць. Ніхто не ведае, што робяць іншыя”.
  
  
  "Я ўсё гэта ведаю, Біл. Але тыя грошы, якія зніклі? Я падумаў, што могуць быць змены ў планах. Ці павінны мы ўзяць што-небудзь сёння ўвечары? Знайдзіце месца? Гэта адзіная прычына, па якой я пытаю ".
  
  
  Макгарк абышоў стол і схіліўся над ім побач з Рэнсом.
  
  
  "Не. Нічога не бяры. Нічога не пакідай. Проста ўваходзь і выходзь". Заўважыўшы незадаволены выраз на твары Рэнсома, ён ціха сказаў: "Паслухай, Брэйс. На наступным тыдні мы збіраемся правесці наш нацыянальны старт для мужчын Шчыта. Я ведаю, у вас ёсць пытанні, але пакіньце іх пры сабе. Адказы вы атрымаеце потым. Да тых часоў проста даверся мне і нікому нічога не расказвай”.
  
  
  "Для мяне гэтага дастаткова", - сказаў Рэнсам, устаючы. Ён быў буйней Макгарка, але яму бракавала ўражанні сілы, якое вырабляў нью-ёркскі паліцыянт. "Як трымаецца нумар адзін?"
  
  
  Макгарк падміргнуў. "Пакуль усё ідзе добра", - сказаў ён. “Але вы ж ведаеце, якія лібералы. Яны шмат што пачынаюць і ніколі не даводзяць да канца. Вы ўбачыце яго на наступным тыдні на вялікім старце”.
  
  
  "Добра", - сказаў Рэнс.
  
  
  "Паслухай", - сказаў Макгарк, усё яшчэ спрабуючы супакоіць пачуцці Рэнсома. "Калі ты скончыш своечасова, зайдзі, і мы вып'ем. Дарэчы, як там твае людзі?"
  
  
  "Выглядаюць даволі нядрэнна. Адзін - лейтэнант з Сан-Антоніа. Іншы - сяржант з Маямі. Яны абодва выглядаюць самавіта".
  
  
  "Усе нашы людзі надзейныя", – сказаў Макгарк. "Лепшыя ў сваёй справе. Гэта тое, што трэба, каб выратаваць краіну".
  
  
  Рэнсом злёгку выпнуў грудзі. "Я таксама так думаю".
  
  
  І затым ён выйшаў за дзверы, накіроўваючыся ўніз па лесвіцы да таго месца, дзе быў прыпаркаваны яго ўзяты напракат Плімут. Ён забіраў двух сваіх партнёраў перад іх гатэлем, а затым адпраўляўся ў перадгор'і Нью-Джэрсі. Там быў паўгадзінны прыпынак. Затым назад у Нью-Ёрк. Некалькі напояў з Макгеркам. Аэрапорт, а потым дадому. Міла і проста. Макгарк быў свайго роду планавальнікам, трымаў усе гэтыя рэчы ў розуме: расклады, пакоі, квіткі, выходныя, каб людзі заўсёды былі даступныя. Ён сапраўды ведаў, што робіць. Пякельны коп, падумаў Рэнсам.
  
  
  Колькі ва ўсім гэтым было Макгарка і колькі О'Тула? Тэхнічна О'Тул быў лідэрам аперацыі, але Рэнсам ведаў, што большая частка працы павінна зыходзіць ад Макгерка. О'Тул быў кавалкам сыру. Ён сустракаўся з ім аднойчы на паліцэйскім з'ездзе, і ўсё, пра што ён казаў, гэта аб вярбоўцы прадстаўнікоў меншасцяў. Хах. Больш нігераў у паліцыі. Хлопец з такімі ідэямі нічога не мог зрабіць правільна. Ён быў рады, што гэта было шоу Макгарка.
  
  
  Інспектар Брэйс Рэнс з Саванны быў так пагружаны ў свае думкі, вяртаючыся ў свой гатэль, што не заўважыў, як за ім ідзе мужчына з суровым тварам у вялікім бэжавым "Флітвудзе".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  Рыма быў абураны, яго прафесійны гонар быў закрануты.
  
  
  Ён рушыў услед за Макгеркам ад паліцэйскага ўпраўлення да старога паліцэйскага палігона на Дваццатай вуліцы. Ён дайшоў да дзвярэй пад шыльдай MOTS, а затым схаваўся, калі з'явіўся буйны паўднёўец, відавочна, афіцэр паліцыі вышэйшага рангу. Падпарадкоўваючыся нейкаму прадчування, ён вырашыў рушыць услед за паўднёўцам, калі той з'едзе. І цяпер ён амаль гадзіну ішоў за арандаванай машынай з трыма паліцыянтамі, а яны яго не заўважылі. Ён задаваўся пытаннем, ці зрабілі б яны так, калі б ён быў за рулём цыркавога фургона, і ён задаваўся пытаннем, ці быў бы ён калі-небудзь такім бестурботным у тыя дні, калі быў жывы. Ён сумняваўся ў гэтым.
  
  
  Ён механічна, не задумваючыся, пераключаў хуткасць, часам ехаў без фар, часам з далёкім святлом, часам з блізкім, спрабуючы не быць заўважаным, і ў рэшце рэшт вырашыў, што гэта таго не варта, не для гэтых аматараў, і вось ужо апошнія пятнаццаць хвілін ён ішоў за імі па шашы 80, седзячы ў іх на хвасце, як нашыўка, упэўнены ў тым, што яны занадта ўпэўненыя ў сабе, занадта нязмушаныя, каб заўважыць яго. Яны проста працягвалі араць прама наперад, як фермеры па баразне, і гэта раздражняла яго, таму што паліцыянты заўсёды павінны быць напагатове.
  
  
  Ён стараўся не раздражняцца. Чыун папярэджваў яго аб гэтым. "Той, хто дапускае раздражненне, пачынае звяртаць увагу на гэтае раздражненне, а не на свой бізнэс. Той, хто не лезе не ў сваю справу, неўзабаве выяўляе, што яго паліцы пустыя". Правільна, Канфуцый, але яны ўсё яшчэ ятраць.
  
  
  Праз дзесяць хвілін Рыма ўбачыў, як заднія фары машыны павярнулі направа на з'езд з шашы. Рыма хутка націснуў на тормаз, каб зменшыць хуткасць. Ззаду яго нічога не было, і ён скінуў хуткасць настолькі, каб паліцыянта машына знікла з поля яго зроку, затым выключыў фары і выехаў на пандус. Унізе ён убачыў, як машына паварочвае налева, і, усё яшчэ з выключанымі фарамі, ён павярнуў за вугал, каб паглядзець, у якім кірунку яны паехалі. Праз сотню ярдаў дарога раздвоілася, і яны павярнулі направа. Рыма ўключыў фары і ўціснуў акселератар, ідучы за імі.
  
  
  Ён ішоў за імі на працягу пяці хвілін па звілістых дарогах, якія падымаліся ў гару і збоку, недалёка ад краёў азёр. Затым яны павярнулі на невялікую пад'язную дарожку, якая вяла да цяжкіх жалезных варот, убудаваных у высокую каменную сцяну. Рыма праехаў міма, спыніўся ў сотні ярдаў далей па дарозе і прыпаркаваўся ля прыдарожнага хмызняку. Калі ён ішоў назад да мужчын, ён пачуў рык і брэх сабак.
  
  
  Ён стаяў у цемры пад навіслым дрэвам, усяго за дзесяць футаў ад мужчын, і слухаў, як рыкаюць, агрызаюцца і брэшуць сабакі, проста па другі бок гіганцкага жалезнага плота. Затым, падобна пласцінцы на старым грамафоне, спружына якога была спушчана, гукі сабак сталі мякчэй і радзей. Рыканне змянілася скулежам; затым скавытанне ператварыўся ў ўсхліпы, а затым, нарэшце, наступіла цішыня.
  
  
  Прашыпеў голас паўднёўца. "Ніколі не бачыў, каб сабака мог выстаяць перад паляндвічным стейкам".
  
  
  "Як доўга яны будуць на волі?"
  
  
  "Там іх хопіць на дванаццаць гадзін. Пра іх не турбуйся. Яны не ў сабе".
  
  
  Сухі, як пыл, тэхаскі голас вымавіў: "Ах, проста спадзяюся, што гэта больш не сабакі". Ён вымавіў гэта як "дож", і Рыма здзівіўся, чаму тэхасцы не гавораць па-ангельску.
  
  
  "Больш нічога. Толькі яны двое", - сказаў паўднёўец. "А зараз пайшлі. У нас ёсць справы".
  
  
  На вачах у Рыма двое мужчын паднялі трэцяга ўздоўж каменнай сцяны вышынёй дванаццаць футаў. Ён давалокся да верха сцяны, затым ухапіўся за кончыкі пальцаў і цяжка пераваліўся на іншы бок. Рыма чуў, як пад яго нагамі храбусцяць пустазелле.
  
  
  Ён зноў з'явіўся з другога боку варот, некалькі імгненняў важдаўся з зашчапкамі, затым расчыніў вароты, і двое іншых мужчын увайшлі.
  
  
  Тое, што было дастаткова добра для іх, было недастаткова добра для яго, вырашыў Рыма. Ён з пагардай расхінуў незачыненыя вароты і адным плыўным рухам узлез на вяршыню сцяны. Не спыняючыся і не запавольваючыся, ён выканаў гімнастычнае сальта на зямлю з другога боку, і калі ён наносіў удар, прыбраў ногі, прыціскаючы іх да сцёгнаў, каб не было ціску на зямлю ў выпадку, калі ён стукнецца аб галінку.
  
  
  Абсалютная цішыня. Нічога.
  
  
  Усяго ў шасці футах ад сябе ён мог бачыць мужчын, ціха, але хутка якія рухаліся ў цемры ўздоўж жвіровай дарожкі, якая вядзе да хаты. Дом быў імітацыяй швейцарскага шале - тынкоўка, бэлькі і цэгла - і выглядаў дзіўна недарэчна на пакатых узгорках сельскай мясцовасці Нью-Джэрсі. За вялікім акном на першым паверсе, якое, верагодна, было ў гасцінай, гарэла святло.
  
  
  Рыма рухаўся праз чорную ноч, за некалькі футаў ад мужчын. Яны казалі рэзкім шэптам. Самы буйны з іх з моцным паўднёвым акцэнтам сказаў "Тэкс". Ты зайдзі ззаду. І будзь асцярожны. Паблізу можа быць пара валацуг."
  
  
  "Што вы ўсё збіраецеся рабіць?" - спытаў тэхасец.
  
  
  "Мы пойдзем якім-небудзь чынам наперадзе".
  
  
  Цяпер яны былі прыкладна за трыццаць ярдаў ад дома. Раптам святло на першым паверсе згасла. Пражэктары ўздоўж навісі даху дома, хістаючыся, уключыліся, заліўшы двор яркім зелянява-белым святлом. Раздаўся стрэл. Ён падняў жвір побач з трыма мужчынамі, і яны разбегліся, накіроўваючыся да хованкі ў бліжэйшых кустах.
  
  
  Рыма назіраў, як яны нязграбна корпаюцца вакол, і, агідна паківаўшы галавой, адступіў за дрэва. Стрэлаў больш не было. Ён прыслухаўся.
  
  
  "Гнілы вырадак", - прашыпеў паўднёўец. "Напэўна, ля варот спрацавала сігналізацыя".
  
  
  "Нам лепш падзяліцца", – сказаў Тэхас. "Магчыма, ён ужо паклікаў на дапамогу".
  
  
  “Мы прыйшлі сюды, каб выканаць працу. І мы збіраемся гэта зрабіць. Гэты ашуканскі вырадак толькі што адкараскаўся ад двух забойцаў паліцыянтаў. Ён заслугоўвае сёе-тое за гэта”.
  
  
  "Так, але ён не заслугоўвае ні кавалачка маёй шкуры".
  
  
  "Ён нічога не атрымае. Цяпер вось што мы робім", - сказаў паўднёўец.
  
  
  Рыма пачуў дастаткова. Ён рушыў налева, скрозь дрэвы і кусты, бясшумна і хутка цэлячыся ў заднюю частку дома. Задняя частка дома была цёмнай, але Рыма ўбачыў слабы водбліск святла каля акна, падобны на металічную ўспышку ўнутры. Жанчына, пра якую яны згадвалі. Мусіць, яна чакае ўнутры з пісталетам.
  
  
  Рыма адступіў да сцяны дома, а затым кінуўся на сцяну. На бегу яго пальцы рук і ног упіліся ў груба абчасаны вонкавы камень, а нагамі ён адштурхнуўся назад, затым уверх, пакуль яго цела не павярнулася ад уласнага імпульсу, і ногі не вылецелі праз адчыненае акно другога паверха. Ён быў у маленькай спальні для гасцей. Перш чым увайсці ў дом, ён азірнуўся праз акно. Двое мужчын усё яшчэ былі заціснутыя ў кустах уздоўж праезнай часткі. Ён бачыў іх цені. Трэці мужчына знік. Гэта, відаць, з Тэхаса, ён накіроўваўся да дома.
  
  
  Рыма мякка прайшоў па пакрытай дываном падлозе ў калідор. Ён нічога не пачуў і хутка заміргаў, адганяючы кроў ад мозгу, жадаючы, каб яго вочы адкрыліся шырэй, пакуль, нарэшце, ён не змог убачыць унутраную частку дома амаль так, як калі б гарэла святло.
  
  
  Рыма быў на балконе, які выходзіць на першы паверх, які ўяўляў сабой усяго толькі адзін вялізны пакой. Унізе, каля акна, за цяжкай парцьерай, на падлозе сядзеў невысокі мужчына, апрануты ў смокінг з варсістай парчы. У руцэ ён трымаў пісталет.
  
  
  Рыма перагнуўся цераз драўляны балкон і паглядзеў у заднюю частку першага паверха. Так, тамака была дзяўчына. Стаяць, што было памылкай, побач з парцьерамі, што было яшчэ адной памылкай, трымаючы пісталет перад сабой, каб ён зіхацеў звонку, што было яшчэ адной памылкай. Яна была высокай і маладой, брунэткай і аголенай, і яе галізна, прынамсі, не была памылкай.
  
  
  Рыма падумаў пра копы знадворку, якія хацелі забіць гэтых двух людзей. Яны не мусілі гэтага рабіць. Але, з іншага боку, гэты адвакат толькі што вызваліў двух забойцаў паліцыянтаў, і яму не трэба было гэтага рабіць. Шэсць з аднаго, паўтузіна з другога. Рыма не спатрэбілася шмат часу, каб прыняць рашэнне. У мінулым яму самому даручалі падобныя заданні. Калі гэта было правільна тады, чаму гэта не было правільна зараз? Ён пайшоў на кампраміс з самім сабой. Ён зменшыў бы розніцу ўдвая; яны не маглі атрымаць дзяўчыну.
  
  
  Рыма пераляцеў цераз балкон, спусціўся на дванаццаць футаў да падлогі пакоя, бясшумна стукнуўшыся аб каменныя пліты. Ён адкаціўся ў бок, раззлаваны тым, што яго скураны абцас дакрануўся да падлогі з лёгкай пстрычкай.
  
  
  "Ты што-небудзь чуў?" мужчына ля пярэдняга акна зашыпеў. У яго быў ялейны скуголячы голас. Рыма ўбачыў, як ён павярнуўся да дзяўчыны.
  
  
  "Не", - сказала яна. "Калі твае сябры збіраюцца прыехаць сюды? Мне гэта зусім не падабаецца".
  
  
  "Заткніся, сука, і сачы за тым акном, і калі каго-небудзь убачыш, страляй. Засталося ўсяго некалькі хвілін".
  
  
  Мужчына быў першым. Рыма выпрастаўся ў цемры пакоя. Праз шчыліну ў парцьерах ён мог бачыць ярка асветлены двор звонку. Двое паліцыянтаў, верагодна, усё яшчэ былі прыціснуты, магчыма, чакаючы, калі тэхасец нападзе з тылу. Рыма спадзяваўся, што ён не будзе спяшацца. Аднаго Алама было дастаткова.
  
  
  Затым Рыма апынуўся ззаду адваката. Ён паглядзеў на яго зверху ўніз, ціха працягнуў руку і заціснуў пучок нерваў на шыі паміж вялікім і ўказальным пальцамі. Не рушыўшы ў бок Рыма, не выдаўшы ні гуку, адвакат паваліўся наперад. Рыма трымаўся да таго часу, пакуль вага цела адваката не стала цяжкай для яго двух пальцаў, затым мякка апусціў яго на падлогу. Да д'ябла ўсё гэта. Калі ён патрэбны копам, няхай копы робяць гэта. Рыма не збіраўся выконваць за іх іх працу.
  
  
  А потым дзяўчына.
  
  
  "Эміль", - ціха паклікала яна. "Я ўсё яшчэ нікога не бачу".
  
  
  "Эміля больш няма з намі", - ціха сказаў Рыма. Дзяўчына спалохана павярнулася, спрабуючы перамясціць пісталет так, каб трымаць яго перад сабой. Рыма накрыў яе руку з пісталетам сваёй, не даючы курку ўпасці, і забраў пісталет.
  
  
  Яна адкрыла рот, каб закрычаць, і ён закрыў яе твар другой рукой.
  
  
  "Калі хочаш жыць, маўчы", - сказаў ён.
  
  
  Ён апусціў пісталет у кішэню курткі, затым усыпіў яе. Ён моцна прыціскаў яе да сябе ў вертыкальным становішчы, заклікаючы свой розум успомніць, калі ў яго ў апошні раз была жанчына, не змог і зразумеў, што гэтая дзяўчына была для яго не больш за стодзесяціфунтавым ялавічным бокам. Чыун быў бы ў захапленні.
  
  
  Рыма выглянуў з-за парцьеры і ўлавіў водбліск святла на фоне куста ля левага задняга вугла дома. Гэта, відаць, тэхасец з пісталетам у руцэ. У любы момант ён мог нанесці ўдар па левай задняй дзверы, якая вядзе ў невялікую кухонную зону.
  
  
  Рыма панёс дзяўчыну, проста, як манекен з магазіна, да правага кута дома, дзе вялікае акно выходзіла на тэрыторыю за домам. У сотні ярдаў ад яго была лінія частаколаў, затым густы лес. Ён ціха адчыніў акно і пачаў чакаць.
  
  
  "Ііііііііі", - раздаўся гук. Ну, гэта было неразумна ці што? Гэты тупагаловы лайнед насоўваўся з мяцежным лямантам, Рыма на імгненне задумаўся, ці не варта яму падысці і ўрэзаць Тэксу за яго глупства. Ён вырашыў не рабіць гэтага.
  
  
  Да д'ябла ўсё гэта. Глупства само па сабе было ўзнагародай. Тэхас аднойчы атрымае сваё, сам па сабе, не з-за нейкага жорсткага бога ці дзівацтвы лёсу, а проста таму, што ён глыбока, цалкам і шчодра заслужыў гэта.
  
  
  Затым тэхасец спрабаваў біць і страляць у зачыненыя бакавыя дзверы. Ён усё яшчэ гарлапаніў, як вырваная з коранем баншы. Дзверы затрашчала ад удараў яго пляча і кулака аб яе. Пісталетныя стрэлы пстрыкнулі і са свістам адскочылі ад металу дзвярнога замка.
  
  
  Рыма ўздыхнуў. Чаму копы заўсёды думалі, што ты можаш адстрэліць дзвярны замак? Гэта не спрацавала такім чынам. І гэты дурны вырадак, верагодна, прастаяў бы там усю ноч, лямантуючы, страляючы і б'ючы кулакамі, калі б нічога не было зроблена.
  
  
  "Яйкі", - сказаў Рыма. Ён прыўзняў дзяўчыну над маленькім столікам і рушыў назад праз цемру да дзвярэй, якія ўсё яшчэ не паддалася нападу паліцыянта. Трэба спяшацца. Двое іншых прыдуркаў, верагодна, рухаліся б да ўваходных дзвярэй.
  
  
  Ён пачакаў за дзвярыма яшчэ аднаго няўдалага ўдару, калі плячо Тэхаса ўрэзалася ў Джорджыю пайн, затым нахіліўся і павярнуў замак. Цяпер ён адкрыецца, калі павернецца ручка. У рэшце рэшт, нават Джыму Боўі прыйшлося б паспрабаваць ручку.
  
  
  Рыма вярнуўся да дзяўчыны, адчыніў акно і залез на падаконнік. Праз імгненне ён пачуў, як адчыніліся дзверы. Амаль у той жа час уваходныя дзверы адчыніліся, і ніжні паверх быў заліты святлом з асветленага пражэктарамі пярэдняга двара.
  
  
  Увайшлі паліцыянты, а Рыма выйшаў і зваліўся на зямлю. Ён паспешна пацягнуў за сабой нячулае цела дзяўчыны.
  
  
  Ён аднёс дзяўчыну да гаю і асцярожна апусціў яе за дрэвам, затым паляпаў яе па скроні, каб пераканацца, што яна не будзе ўмешвацца. Калі павязе, яна прачнецца пасля таго, як трое паліцыянтаў сыдуць; яна возьме сваё адзенне, пойдзе, і на гэтым усё скончыцца.
  
  
  Рыма вярнуўся ў дом. Калі ён дабраўся да задняй сцяны, усярэдзіне запалілася святло.
  
  
  "Уууууу", - пачуў ён віск тэхасца. "Гэты сукін сын страціў прытомнасць".
  
  
  "Гэта дакладна. Ён толькі што выйшаў", - пачуўся ўладны голас паўднёўца. "Давайце прыкончым яго і прыбяромся адсюль. Вы не бачылі ніякай жанчыны?"
  
  
  "Не", - адказаў Тэхас. "Тут больш нікога не было. Калі б гэта было, яны б ударылі мяне, калі я ўваходзіў у дзверы".
  
  
  Рыма накіраваўся да галоўнай брамы. Калі ён дасягнуў сцяны, ён пачуў прыглушаны стрэл ззаду сябе. Вось і ўсё для аднаго несумленнага адваката. Затым ён выскачыў за вароты і пабег па праезнай частцы назад да свайго прыпаркаванага "Кадылак", выпрабоўваючы агіду да трох паліцыянтам ззаду яго.
  
  
  Яны проста не зрабілі копаў такімі, як раней.
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  Рыма праслізнуў у будынак на Дваццатай вуліцы і ўзляцеў па лесвіцы, пераскокваючы праз тры прыступкі за раз. Ён не асабліва спяшаўся, вяртаючыся, і калі трое паліцыянтаў вярталіся, у яго было ўсяго некалькі хвілін часу.
  
  
  На верхняй пляцоўцы другога паверха былі вялікія металічныя падвойныя дзверы пад шыльдай MOTS, якая павінна была азначаць "Людзі шчыта", значок, які капітан Мілкен насіў у сябе дома.
  
  
  Рыма прыклаў вуха да дзвярэй і нічога не пачуў. Ён паторгаў ручку. Яна была не зачынена. Ён хутка праслізнуў унутр і зачыніў за сабой дзверы. Ён быў у маленькім фае, усё яшчэ аддзеленым ад асноўнага памяшкання супрацьпажарнымі дзвярыма з драцянога шкла.
  
  
  Па-ранейшаму не было чуваць ні гуку, але цяпер ён убачыў палоску святла з-за амаль зачыненых дзвярэй насупраць яго. Рыма ўвайшоў унутр і апынуўся ў вялікім адкрытым пакоі, у якім ён пазнаў былую спартовую залу. Мацаванне для лін усё яшчэ было замацавана высока на сценах, а ў падлозе меліся выступы, да якіх былі прымацаваны цяжкія гімнастычныя снарады. У далёкім канцы пакоя ён убачыў смутныя абрысы таго, што спачатку падалося чалавекам; потым ён зразумеў, што гэта манекен для стральбы.
  
  
  Рыма перасек пакой і зазірнуў у прачыненыя дзверы. Зазваніў тэлефон.
  
  
  Два гудкі, а затым жаночы голас вымавіў: "Прывітанне, М.О.Т.С.". Гэта была дачка камісара О'Тула. Рыма пазнаў мяккія, амаль нерашучыя ноткі яе голасу.
  
  
  "Не, - сказала яна, - інспектара Макгарка ў дадзены момант тут няма. Ён пайшоў за каву, але павінен вярнуцца з хвіліны на хвіліну. Магу я папрасіць яго патэлефанаваць вам?"
  
  
  "Дзякуй", - сказала яна пасля паўзы. "Я перадам яму".
  
  
  Рыма выглянуў з-за дзвярэй. Дзяўчына сядзела ў куце пакоя за сталом, перад ёй ляжала вялікая кампутарная раздрукоўка, складзеная гармонікам. Яна прагледзела спіс, час ад часу запісваючы некалькі слоў у жоўты нататнік. На другім баку пакоя быў яшчэ адзін кабінет. Дзверы былі адчынены, і ў пакой пранікала дастаткова святла з кабінета Джанет О'Тул, каб асвятліць таблічку з імем на стале.
  
  
  "Уільям Макгарк".
  
  
  Вушы Рыма ўлавілі гукі галасоў за дзвярыма ў калідор. Хтосьці ўваходзіў. У гэты момант Джанет О'Тул устала і падышла да картатэчнай шафы за сваім сталом. Яна стаяла спіной да Рыма, і ён праслізнуў у яе кабінет, бясшумна прайшоў па лінолеўму і ўвайшоў у кабінет Макгарка.
  
  
  Ззаду сябе ён мог чуць магутны гулкі голас Макгарка "хо-хо-хо", рэхам які разносіцца па пустой зале. Ён пачуў, як іншы голас адказаў, мякчэйшы голас паўднёўца. Гэта быў афіцэр паліцыі, які кіраваў паляўнічай экспедыцыяй.
  
  
  Рыма хутка агледзеў офіс. Схавацца няма дзе. Проста шафа. Ён адчыніў дзверцы шафы і праз імгненне апынуўся на верхняй паліцы, сагнуўшы ногі і прыхінуўшыся шыяй да сцяны. Ён пачуў, як двое мужчын увайшлі ў кабінет Макгарка, а затым дзверы зачыніліся.
  
  
  "Сімпатычная дзяўчына", - сказаў паўднёўец.
  
  
  "Так. Дачка О'Тула. Яна мне вельмі дапамагае. Насамрэч, яна - мозг аперацыі. Сядзь, памкніся і раскажы мне, як усё прайшло".
  
  
  Было занадта цёпла для паліто. У шафе іх не было, таму Рыма расслабіўся, перанёс сваю вагу на паліцу шафы і слухаў, як інспектар Рэнсам з Саваны, штат Джорджыя, тлумачыў, як ён толькі што забіў адваката ў Нью-Джэрсі.
  
  
  "Пацешная рэч", - сказаў Рэнс. "Ён зрабіў некалькі стрэлаў у нас, а затым… хах, ён страціў прытомнасць".
  
  
  "Упаў у прытомнасць?"
  
  
  "Ага. Ён быў без прытомнасці, як святло, калі мы, нарэшце, увайшлі ў дом. Увесь абняўся, усё яшчэ трымаючы яго пісталет ".
  
  
  "Няўжо ты?"
  
  
  "Мы паклапаціліся пра яго. Але там больш нікога не было. Ні дзяўчыны, ні чаго-небудзь яшчэ".
  
  
  "Што ж, - сказаў Макгарк, - гэта занадта дрэнна для яго. Не змог нават адсвяткаваць свой уласны догляд з трэскам".
  
  
  Двое засмяяліся разам у нязмушанай манеры паліцыянтаў, якія ведаюць, што ўсе астатнія ў свеце вар'яты.
  
  
  "Тады добрая праца", – сказаў Макгарк. "Ты хутка з'яжджаеш?"
  
  
  "Прама зараз. Людзі выпісваюць нас з гатэля. Я збіраюся забраць іх і вярнуцца ў аэрапорт. Такім чынам... што далей?"
  
  
  "Што ж, на наступным тыдні мы збіраемся публічна аб'явіць аб стварэнні "Людзей шчыта". Новая нацыянальная паліцэйская арганізацыя".
  
  
  "Можа быць, я проста дурны, Біл, але я сапраўды не разумею, да чаго мы хілім".
  
  
  "Мы збіраемся, Брэйс, стварыць нацыянальную групу ціску на паліцыянтаў… змагацца за закон і парадак. Мае дакументы аб сыходзе на пенсію павінны вярнуцца праз пару дзён, і я змагу надаваць гэтаму ўвесь свой час. Ты, я, сорак чалавек, якія працуюць з намі ўнутры, мы ўсе будзем ядром. Але неўзабаве мы атрымаем у яго кожнага паліцыянта ў краіне. Ці можаце вы ўявіць, якой уладай мы будзем валодаць?"
  
  
  "Набяры па-чартоўску шмат галасоў, калі калі-небудзь вырашыш балатавацца ў прэзідэнты", - сказаў паўднёўец, пасмейваючыся.
  
  
  Макгарк зрабіў паўзу, перш чым адказаць. "Не скідай з рахункаў гэта, Брэйс. Я мог бы проста зрабіць гэта".
  
  
  "Як наконт нашых... э-э, заданняў?" спытаў паўднёўец.
  
  
  "Што ж, на дадзены момант мы збіраемся пакласці ўсё гэта на паліцу. Мы збіраемся выйсці на публіку; мы збіраемся пачаць раскрываць злачынствы публічна. Задумайцеся аб гэтым на хвіліну: мы пазбаўляліся некаторых дрэнных хлопцаў, але мы таксама падвяргалі грамадскасць хвалі гвалту. Вы бачылі загалоўкі, новыя забойствы, банды ў стане вайны, усё гэта дзярмо.
  
  
  "Што ж, хутка, зараз, з намі будзе кожны паліцэйскі ў краіне. Кожны паліцэйскі, чые рукі звязаны хабарніцкімі палітыкамі, бесхрыбетным начальствам… усе яны выпампоўваюць з нас інфармацыю. І мы збіраемся пачаць зводзіць канцы з канцамі, і мы не збіраемся баяцца дзейнічаць . Мы пачнем запаўняць турмы. Мы будзем больш, чым ФБР ".
  
  
  "А што, калі мы ўзарвём бомбу?" спытаў паўднёўец.
  
  
  "Тады ў нас проста будзе больш заданняў", – сказаў Макгарк з рэзкім смехам. "Але мы не збіраемся зрывацца з месца. Мы збіраемся пачаць з вялікай мітусні. Мы збіраемся аб'явіць нацыянальную вайну злачыннасці, і адгадайце, якія першыя дзве справы мы збіраемся расследаваць?"
  
  
  Адказу не было, і Макгарк сам адказаў на сваё пытанне.
  
  
  "Гэты кароль непрыстойнасцяў з Захаду і той гандляр зброяй з Масачусэтса. Вы пыталіся раней, навошта доказы? Вось чаму доказы. У нас ёсць другая палова набору, і мы выкарыстоўваем іх для раскрыцця справы. Гэта дасць байцам "Шчыта" выдатны старт, а затым паглядзім, як павялічыцца колькасць нашых удзельнікаў. Мы збіраемся стаць найбуйнейшай кампаніяй у краіне”.
  
  
  "Ты ўпэўнены, што не балатуешся ў прэзідэнты?"
  
  
  "Калі б я гэта зрабіў, вы б прагаласавалі за мяне?"
  
  
  "Так часта, як яны мне дазволяць".
  
  
  Макгарк усміхнуўся. "З такой падтрымкай, як я мог адмовіцца? У любым выпадку, было б нядрэнна мець паліцыянта ў Белым доме… усяго на чатыры гады, каб прывесці ў парадак гэтую краіну".
  
  
  "Амін".
  
  
  "У любым выпадку, - сказаў Макгарк, яго голас зноў стаў дзелавым, - на наступным тыдні О'Тул збіраецца разаслаць тэлеграмы ўсім нашым чальцам - вы атрымаеце адну - каб вы ўсё змянілі дзяжурства і былі тут для пачатку. Тады і ўбачымся".
  
  
  "Біл, гучыць так, быццам мы збіраемся крыху павесяліцца".
  
  
  "Так. І мы збіраемся прынесці карысць нашай краіне", - сказаў Макгарк, пераймаючы акцэнт паўднёўца.
  
  
  "Ніколі б не падумаў, - сказаў паўднёўец, парадыруючы самога сябе, - што вы яго сваяк. А зараз я павінен пачаставаць вас усіх выпіўкай".
  
  
  Рыма пачуў гук адсоўванага крэсла. Цяпер яны ўставалі, верагодна, каб выйсці. Затым дзверы адчыніліся. Ён пачуў, як голас дзяўчыны нешта ціха сказаў.
  
  
  "Што ў пасылцы, Джанет?" Прагрымеў Макгарк.
  
  
  "Падарунак на дзень нараджэння майму бацьку. Я збіраўся пакласці яго ў шафу".
  
  
  "Добра, добра. Я спускаюся ўніз са сваім сябрам, каб праводзіць яго. Я вярнуся пазней. З табой усё будзе ў парадку?"
  
  
  "Так, інспектар, дзякуй". Яе голас быў ціхім, амаль прабачлівым.
  
  
  Рыма пачуў, як рыпнулі ўваходныя дзверы кабінета Макгарка. Ён пачуў цяжкія крокі… двое мужчын… рухаліся па дыване да дзвярэй. Ён пачуў мяккія крокі дзяўчыны, якая набліжаецца да яго. Дзверцы шафы расчыніліся, і святло стукнула яму ў твар. Яе рука пацягнулася да паліцы, трымаючы пакет, загорнуты ў фальгу. На іншым канцы пакоя Рыма мог бачыць, як Макгарк і Рэнсам якраз выходзілі за дзверы. Джанет О'Тул убачыла Рыма. Яе рот адкрыўся, каб закрычаць. Рыма нахіліўся і заціснуў ёй рот далонню, не даючы закрычаць, а затым абедзвюма рукамі падняў яе на драўляную паліцу шафы.
  
  
  Дзверы офіса зачыніліся.
  
  
  Рыма сказаў: "Я зраблю ўсё, што заўгодна, калі ты не данясеш на мяне", - а затым пачаў ціха ўсхліпваць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  Ніхто не баіцца чалавека, які плача. Такім чынам, у Рыма выступілі сапраўдныя слёзы, і ў гэты момант ён змог павольна вызваліць руку з рота Джанет О'Тул, а яна нават не ўсвядоміла гэтага. І, калі ўжо на тое пайшло, яна, падобна, не ўсведамляла, што ляжыць побач з ім на верхняй паліцы офіснай шафы.
  
  
  "Мне так сорамна", - сказаў ён са слязамі на вачах.
  
  
  "Што вы тут робіце? Вы той самы містэр Беднік, ці не так?"
  
  
  "Так", - сказаў ён. "Рыма Беднік. Я прыйшоў паглядзець на цябе. Але яны амаль злавілі мяне, калі я падглядваў, і я схаваўся тут, каб яны мяне не ўбачылі, а потым ты злавіў мяне, і мне так сорамна ".
  
  
  "Але гэта так бязглузда, Рыма. Чаму ты хацеў мяне бачыць?"
  
  
  Цяпер асцярожней, Рыма, не надта хутка. "Я не ведаю", - сказаў ён. "Я проста хацеў".
  
  
  "Ну, чаму ты проста не зайшоў праз парадныя дзверы і не павітаўся?"
  
  
  "Я баяўся, што ты будзеш смяяцца з мяне", - усхліпнуў Рыма.
  
  
  Ты той гнілы вырадак, які скончыць з усімі гнілымі вырадакамі, сказаў сабе Рыма. Чыун меў рацыю, табе не хапае характару. Ён праігнараваў ціхі галасок самабічавання. Ён заўважыў, што Джанет была апранута ў іншую блузку з глыбокім выразам і ляжала, паклаўшы галаву яму на руку, яе поўныя грудзей вылучаліся пад гумкай блузкі.
  
  
  "Чаму я павінна смяяцца над табой?" - Спытала яна.
  
  
  "Я не ведаю. Дзяўчыны заўсёды так робяць. Мусіць, таму што я сарамлівы і баюся жанчын".
  
  
  "Калі вы былі ў маім офісе ў той дзень, выйшаў інспектар Макгарк, і ён як бы намякнуў, што вы нічога не баіцеся".
  
  
  "Але гэта мужчыны. Я не баюся мужчын. Толькі жанчын. З таго часу, як я быў маленькім хлопчыкам". Яе цела датычылася яго па ўсёй даўжыні. Паліца ў шафе была страшэнна нязручнай, але ён не хацеў рухацца, не хацеў нагадваць ёй, што яны былі на самым версе шафы. Калі б яму давялося вылечыць яе, ён бы зрабіў гэта тут. Усё, што заўгодна для псіхічнага здароўя.
  
  
  Ён зноў усхліпнуў. Яму хацелася, каб дзверцы шафы былі зачыненыя, выключаючы святло; тады, калі ён усміхнецца, яна не ўбачыць яго асобы.
  
  
  "О, небарака", - сказала яна. "Цяпер не плач". Яна паднесла левую руку да яго твару, каб далікатна пагладзіць яго.
  
  
  Яго левая рука была ў яе пад шыяй. Ён трымаў яе там, чакаючы, калі яе вага ў рэшце рэшт прыцісне яе шыю да яго. Вось. Яна дакраналася да яго рукі сваёй шыяй. Яго пальцы знайшлі якраз патрэбнае месца. Ён мякка расцерці нервы на яе шыі, пад і за сківічнай косткай, далікатна, амаль так, каб яна не адчула дотыку.
  
  
  "Ты не павінен баяцца жанчын", - мякка сказала яна. "Яны не прычыняць табе шкоды".
  
  
  "Я ведаў, што ты не прычыніш мне шкоды", - сказаў Рыма. "Вось чаму я пракраўся сюды, каб убачыць цябе". Цяпер яго пальцы хутка рухаліся па яе шыі, як быццам ён друкаваў, пастукваючы па клавішах пішучай машынкі.
  
  
  "Не, я б ніколі не прычыніла табе шкоды, Рыма", - сказала яна. "Не я. Не ты".
  
  
  Яна наблізіла свой твар да яго твару. Ён спыніў рыданні. Няма сэнсу станавіцца сьмешным з гэтай нагоды. Яна працягвала гладзіць яго па твары, і зараз кончыкі яе пальцаў слізганулі ўніз па яго твары ад скроні да сківіцы, затым назад да скроні, і паўтарыла ўсё гэта зноў. Нервы на яе шыі былі напружаны.
  
  
  "Цяпер ты адчуваеш сябе лепш, Рыма?" спытала яна.
  
  
  "Я рады, што ты такі разумеючы", - сказаў ён,
  
  
  "Я разумею", - сказала яна. "Я таксама разумею цябе і тваю праблему. Оооооо. Я проста думаю, што ты раней сустракаў жанчын не таго тыпу. Жанчыны, якія чакалі, што ты будзеш тым, кім ты не з'яўляешся ... якія хацелі, каб ты памыляўся імі, і патрабавалі ад цябе большага, чым ты быў у стане даць ". Цяпер ён працягнуў правую руку да яе сцягна і дакранаўся плоці яе спіны праз тонкую блузку.
  
  
  Ён дазволіў ёй працягваць казаць. "Але я не з такіх дзяўчат", - сказала яна. "Ніводзін мужчына не збіраецца мной памыкаць. Больш няма".
  
  
  Яна зрабіла паўзу. - Я ведаў, што ты зразумееш, - сказаў Рыма.
  
  
  "Разумееш? Вядома, я разумею. Усё, у чым ты меў патрэбу ўсё сваё жыццё, - гэта трохі кантролю. Хтосьці, хто накіроўваў бы цябе. Ооооооооо." Цяпер ён апрацоўваў і яе шыю, і спіну. Яна падсунулася бліжэй да яго на паліцы.
  
  
  "Я зразумела, што з табой нешта не так, калі ўпершыню ўбачыла цябе", - сказала яна. "Ты пачырванеў і адвёў погляд, калі загаварыў са мной. Тады я зразумела, што табе трэба крыху дысцыпліны. Оооооо. Расшпілі свой пояс."
  
  
  Ён спадзяваўся, што Макгерк будзе заняты ўнізе. Ён прыбраў правую руку з яе спіны і расшпіліў спражку рамяня.
  
  
  "Я стамілася ад мужчын, якія спрабуюць камандаваць", - сказала яна, у яе голасе больш не было мяккасці і маленні. "Жанчыны павінны кіраваць светам".
  
  
  "Я заўсёды гэта ведаў", - сказаў ён.
  
  
  Яна расшпіліла яго маланку. Ён памасіраваў яе шыю. "Оооооооо", - сказала яна. "Жанчына важнейшая з падлог. Мы тыя, хто прымае рашэнні". Ён вярнуў руку на яе паясніцу. "Уууумммммм", - сказала яна. “Так, жанчыны павінны быць гаспадарамі, а не палюбоўніцамі. Ты згодна? Скажы, што ты згодны”.
  
  
  - Згодзен, - сказаў Рыма, - я згодзен.
  
  
  Затым яна задрала сваю доўгую кашулю і перакацілася на Рыма. "Нават у позе", - сказала яна. "Нават у позе жанчына павінна быць зверху".
  
  
  "О, калі ласка, не кажы так", - сказаў Рыма. "Ты мяне палохаеш".
  
  
  Цяпер яна была на ім зверху, і абедзве яго рукі былі вольныя, і ён працаваў з абодвух бакоў яе шыі.
  
  
  "Я буду казаць так, як захачу, і чым хутчэй ты гэта зразумееш, тым лепш", – рэзка сказала яна. "Ты разумееш?"
  
  
  "Ды я разумею". Досыць. Ён коратка і жорстка пракруціў нервы на яе шыі, і раптам, бескантрольна, яна апынулася на ім, вакол яго, душыла яго, яе рот прытуліўся да яго вуснаў, яе цела паглынула яго, яе галава мякка стукнулася аб столь шафы, калі яна разгойдвалася ўверх -Уніз, яе ногі збівалі капялюшы на падлогу. "Ооооооо. Уууумрнммм. Рабі, як я кажу, а не як я раблю. Уверх. Уверх і ўнутр. Зноў і зноў. Не, не зноў і зноў. Уверх і ўнутр. Усё больш і больш. Далоў згвалтавання і канчай трахацца. Уверх , уверх і прэч. Ляці са мной. Ляці са мной."
  
  
  Затым яна спынілася і ляжала нерухома, паклаўшы галаву на грудзі Рыма. Яго грудзі злёгку ўздымалася, як быццам ён усё яшчэ ўсхліпваў.
  
  
  "Цяпер ніякіх слёз", - павучала яна. "Тое, што мы толькі што перажылі, нармальна і карысна. Правільна? Правільна. Скажы гэта. Гэта нармальна і карысна".
  
  
  "Гэта нармальна і карысна", - сказаў Рыма.
  
  
  "Табе лепш у гэта паверыць", - сказала яна. "І гэта таксама страшэнна выдатна".
  
  
  "Я таксама павінен гэта сказаць?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Не, усё ў парадку", - сказала яна.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Такога раней ніколі не было", - сапраўды дадаў ён, паспрабаваўшы ўспомніць, гуляю Ці ён калі-небудзь раней у шафе.
  
  
  О, так, калісьці ён быў у шафе, але не на паліцы. Паліца была б асобнай катэгорыяй, ці не так? Я маю на ўвазе, вы не маглі проста сказаць "шафа" і мець на ўвазе любы від шафы або любое месца ў шафе. Ён успомніў, што ў той раз была гардэробная з канапай. Дык вось, гэта нават не падобна на шафу. Хутчэй на пакой. Але палка, чувак, была паліцай. Яна сапраўды ставілася да катэгорыі паліц, а не да катэгорыі шаф. Такім чынам, гэта, такім чынам, быў новы досвед. Так? Скажы "Правільна", Рыма. Правільна. Ён усё яшчэ не быў перакананы. Ён спытае Чыўна, калі той вернецца дадому.
  
  
  "Магчыма, раней такога не было, - сказала Джанет О'Тул Рыма, - але так будзе зноў, калі ты проста зробіш, як я кажу".
  
  
  "Я зраблю. Я зраблю".
  
  
  "Добра. Не забывай пра гэта. І, Рыма, я сапраўды рады, што змог дапамагчы табе зладзіцца з тваёй праблемай".
  
  
  "Я таксама".
  
  
  "Але зараз нам трэба прыбірацца адсюль, пакуль хто-небудзь не вярнуўся".
  
  
  Рыма думаў менавіта пра гэта. Яны выйшлі з шафы, і праз некалькі імгненняў, калі Макгарк вярнуўся з першага паверха, Джанет зноў сядзела за сваім сталом, а Рыма прымасціўся на краёчку, гледзячы на яе з любоўю і сарамлівасцю.
  
  
  "Беднік", - сказаў Макгарк. "Што ты тут робіш?"
  
  
  "Я проста праходзіў міма", - сказаў Рыма, устаючы і паварочваючыся да яго тварам. "Вырашыў зазірнуць". Ён падміргнуў Джанет.
  
  
  "У цябе тут няма ніякіх спраў?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Тады прыбірайся. Мне даводзіцца мірыцца з такімі, як ты, у штаб-кватэры. Але я не абавязаны рабіць гэта тут".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. "Паступай як ведаеш". Ён нахіліўся да Джанет, і Макгарк упершыню заўважыў памятую пярэднюю частку яе блузкі, злёгку ўскудлачаныя попельна-светлыя валасы. "Бачыш цябе?" - Спытаў яе Рыма.
  
  
  "Не тэлефануй мне. Я пазваню табе", - сказала яна мякка, але сурова. "Можа быць".
  
  
  Рыма пачырванеў, толькі з-за яе, затым павярнуўся і хутка прайшоў міма Макгарка, выйшаў у хол праз вялікую трэнажорную залу і ў калідор, які вядзе ўніз. Макгарк глядзеў яму ўслед.
  
  
  "Я гэтаму не давяраю", - сказаў ён Джанет. “У ім ёсць нешта жывёла. У тым, як ён рухаецца. Гэта ўсё роўна што назіраць за тыграм у заапарку, які проста чакае, калі наглядчык заапарка адчыніць дзверы і кіне яму ежу”.
  
  
  Джанет О'Тул хіхікнула. "Тыгр?" перапытала яна. Яна зноў хіхікнула. "Я б сказала, больш падобны на котачку". Макгарк павярнуўся, і іх вочы сустрэліся. Упершыню на яго памяці яна не адвяла позірк.
  
  
  Напэўна, Сміт падключыў яго да сеткі, падумаў Рыма. Здавалася, кожны раз, калі ён уваходзіў у дзверы, праз дзве хвіліны Сміт ужо размаўляў па тэлефоне.
  
  
  "Ну?" - раздаўся з'едлівы голас.
  
  
  "Ну і што?"
  
  
  "У вас ёсць што паведаміць? Учора адбыўся шэраг інцыдэнтаў, на выпадак, калі вы не заўважылі, і наш сябар у Вашынгтоне занепакоены".
  
  
  "Ён заўсёды хвалюецца", - сказаў Рыма. "Не будзь такім, як ён".
  
  
  "Справы ідуць вельмі сур'ёзна", - сказаў Сміт.
  
  
  "Цяпер яшчэ больш сур'ёзна", - сказаў Рыма. "Сёння быў яшчэ адзін".
  
  
  "І ты не змог гэта спыніць?"
  
  
  “Спыніць гэта? Я дапамог. Я думаю, гэта была выдатная ідэя. Толькі ўявіце. Сорак копаў носяцца па гэтай краіне, выносяць смецце за ўсіх нас. Тыпу ваў, чувак. Так кажуць у Нью-Ёрку, Сміці”.
  
  
  "Вы сказалі, сорак паліцыянтаў?"
  
  
  "Сорак".
  
  
  "Гэта немагчыма", - сказаў Сміт.
  
  
  "Не выключана. Гэта тое, што ёсць".
  
  
  "Гэтага не можа быць. Занадта шмат місій, занадта шмат розных месцаў па ўсёй краіне. Як яны маглі зрабіць усё гэта, маючы ўсяго сорак чалавек?" Ён зрабіў паўзу. “Магчыма, калі б у іх быў камп'ютар… распрацоўваем графікі і арганізацыю паездак і гэтак далей? Можа быць. З пункту гледжання лагістыкі гэта бліскуча”. Цяпер Сміт быў сапраўдным бюракратам, уражаным іншым бюракратам, які знайшоў новы і лепшы спосаб.
  
  
  "Вось так, так?" Сказаў Рыма.
  
  
  "Аддавайце належнае там, дзе гэта неабходна. Нават ворагу", - сказаў Сміт. "Макгарк - лідэр?"
  
  
  "Я пакуль не ўпэўнены. І не называй яго ворагам. Я думаю, ён выконвае неабходную працу".
  
  
  "І я хацеў бы ведаць, Рыма, магчыма, ты не занадта блізкі да гэтых людзей? Можа быць, ты адмаўляешся ад працы?"
  
  
  "Толькі ў шафах", - сказаў Рыма і павесіў трубку, раззлаваны тым, што Сміт сказаў тое, пра што Рыма стараўся не думаць. Што ён рухаўся павольна, таму што копы і ён належалі да аднаго і таго ж братэрства разбітых сэрцаў і расчараванні.
  
  
  Ён паглядзеў на тэлефон.
  
  
  "Ты турбуешся, сыне мой?" Сказаў Чыун са свайго месца на падлозе перад канапай.
  
  
  "Гэта глупства", - сказаў Рыма.
  
  
  "Не, гэта нешта", – сказаў Чыун. "Гэта хутчэй твае добрыя хлопцы і дрэнныя хлопцы. Ты павінен ачысціць свой мозг ад падобнага глупства".
  
  
  "Я буду працаваць над гэтым".
  
  
  "Добра".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  Блузка з фальбонамі на Джанет О'Тул не выходзіла ў Макгарка з галавы ўсю ноч. Ён варочаўся ў ложку, думаючы пра гэта. Ён не сумняваўся, што Рыма Беднік нейкім чынам паклаў Джанет у ложак проста ў яго пад носам. У яе быў шчаслівы выгляд добра выкладзенай жанчыны, а блузка была ўсяго толькі яшчэ адным звяном у ланцужку доказаў.
  
  
  Гэта абурала Макгерка больш, чым прадажныя адвакаты, больш, чым мяккія суддзі, больш, чым галаварэзы з мафіі. Яму заўсёды было шкада дзяўчыну, з таго часу, як ён пазнаў яе сумную гісторыю. І тады нейкім чынам ён зразумеў, што закахаўся ў яе. Кожны раз, калі ён глядзеў на яе, ён унутрана моршчыўся, думаючы аб тым, што гэтая свежая юная прыгажуня з такім вялікім патэнцыялам для кахання знікае дарма. Але цяпер, марнаваць гэтае каханне на Рыма Бедніка, падонка мафіі, што ж, гэта было абуральна.
  
  
  Але ў тым, што ў яе быў, ён не сумняваўся.
  
  
  Пасля таго, як Рыма пакінуў офіс, Макгарк запатрабаваў ад яе: "Што вы двое тут рабілі наверсе?"
  
  
  Ранейшая Джанет пералівалася б ружовым, пурпуровым і кінаварным; яна б заікалася, запіналася, адводзіла вочы і, нарэшце, выбягала з пакоя ў слязах. Але гэтая Джанет холадна паглядзела на Макгарка, прама сустрэла яго погляд і сказала: "Я разаб'ю табе сэрца, калі раскажу".
  
  
  "Выпрабуй мяне", - сказаў Макгарк.
  
  
  "Занадта позна. Я ўжо судзіў яго".
  
  
  І тады яна больш не стала казаць. Яна адмахнулася ад яго, як быццам ён быў спазніўся школьнікам, а яна - сярдзітай настаўніцай, і гэта ашаламіла яго яшчэ больш.
  
  
  Лютасць цяпер цалкам ахапіла яго, калі ён ляжаў у ложку. Калі ён упершыню сустрэў Рыма Бедніка, ён абраў для яго ролю. Беднік быў бы адным з людзей, абвінавачаных у двух забойствах, якія людзі са Шчыта павінны былі расчыніць першымі - у двух забойствах, доказы па якіх знаходзіліся ў сейфе Макгарка.
  
  
  Але зараз ён пакінуў гэтую ідэю ззаду. Ён прыняў рашэнне аб тым, што ён будзе рабіць, і як толькі ён прыняў рашэнне, ён адклаў праблему ўбок і неадкладна заснуў. Не трэба было чуваць, варочацца. Рашэнне было прынята: Рыма Беднік памрэ. І Макгарк не дапусціць памылак. Ён сам узначаліць гэтую місію.
  
  
  Калі ў яго і былі нейкія сумневы, яны развеяліся на наступную раніцу, калі ён прыбыў у свой дзённы кабінет у гарадскім паліцэйскім упраўленні.
  
  
  У сваіх доўгіх спадніцах і сялянскіх блузках Джанет стала чымсьці накшталт прадмета мэблі. Але хто гэта быў, які схіліўся над сталом, побач з кампутарнай кансоллю? На гэтай дзяўчыне было шакавальна ружовае міні, і калі яна адсунулася ад яго, спадніца задралася ў яе на сцёгнах так, што сталі бачныя трусікі, якія дэманструюць не толькі доўгія ногі і крэмава-белыя сцягна, але і ягадзіцы, абцягнутыя ружовым нейлонам. Калі яна павярнулася, ён убачыў, што на ёй была тонкая блузка з ружовага джэрсі, пад якой не было бюстгальтара. Яе пругкія маладыя ягадзіцы падскочылі ад не большага штуршку, чым ад яе ўсмешкі, калі Джанет О'Тул паглядзела на яго і сказала: "Добрай раніцы, Біл. Чаму ў цябе адвісае сківіцу?"
  
  
  Рыма Беднік заплаціў бы за гэта.
  
  
  Не кажучы ні слова, Макгарк прайшоў міма яе ў свой офіс і патэлефанаваў тром мужчынам у розных гарадскіх раёнах і сказаў ім сустрэцца з ім пасля іх дзённых тураў у яго офісе "Людзі шчыта".
  
  
  У другой палове дня, перш чым адправіцца ў МАТС, ён паехаў у дом у Квінсе, дзе жыў Рыма Беднік. Усё гэта павінна было быць простым і прамалінейным, і ён з нецярпеннем чакаў магчымасці ўзначаліць місію. Ён сказаў людзям, што ўзначаліць яго, калі яны прыбудуць у яго офіс неўзабаве пасля пяці.
  
  
  "Калі?" - спытаў адзін з іх. Гэта быў высокі сяржант паліцыі па прозвішчы Кавальчык. Яго твар быў абыякавым.
  
  
  "Прама зараз", - сказаў Макгарк.
  
  
  "Мне гэта не падабаецца", - сказаў Кавальчык. "Уся ідэя заключалася ў тым, каб ніколі не выконваць працу ў сваім уласным горадзе. І вось чацвёра з нас выходзяць на гэтую справу. Чаму?"
  
  
  "Таму што ў нас недастаткова часу, каб чакаць прыбыцця каманды. Гэты хлопец даведаўся пра нас. Ён можа настукаць, калі мы не будзем дзейнічаць хутка", – зманіў Макгарк. Ён ветліва глядзеў на Кавальчыка, свідруючы яго позіркам, пакуль сяржант не апусціў вочы на свае ногі.
  
  
  "Добра", - сказаў Макгарк, - "яшчэ пытанні?"
  
  
  Ніхто не адказаў.
  
  
  "Добра. Мы зробім гэта так, як нас вучылі на стрэльбішчы. Крыжаваны агонь, па пстрычцы. Без памылак. Зірніце на гэты план, які я намаляваў, - сказаў ён і пацягнуўся за лістом паперы, на якім накідаў контуры дома Рыма Бедніка ў Квінсе. .
  
  
  Чыун настаяў на тым, каб прыгатаваць качку. Рыма ненавідзеў качку, таму надзьмуўся. Ён сядзеў у гасцінай і глядзеў тэлевізар, спрабуючы заглушыць спевы Чыуна на кухні.
  
  
  "Качка змяшчае ўсе пажыўныя рэчывы, неабходныя для жыцця. Белы амерыканскі дурань не любіць качку. Ці патрэбныя якія-небудзь дадатковыя доказы яе карысных уласцівасцяў? Белы амерыканскі дурань памрэ ў шэсцьдзесят пяць. Майстар Сінанджу будзе жыць вечна. Чаму? Таму што ён есць качку "Белы амерыканскі дурань аддае перавагу гамбургерам. Вось ён я, свет. Белы амерыканскі дурань. Хутка. Наліце мне гамбургераў. Дайце мне мона-мана глюта-глюта. Хімікаты. Яды. З гарчыцай і кетчупам на рулет з насеннем. Пластыкавыя семечкі. Мне падабаюцца" пластыкавыя семечкі. Мне падабаюцца хімікаты. Мне падабаюцца яды. Але я ненавіджу качку. О, які разумны белы амерыканец. Як разумна. Майстар Сінанджу павінен пачытаць за гонар знаёмства з ім ".
  
  
  І вось ён загаварыў далей, а Рыма адключыў яго і ўключыў Гары Рэзанатара, які быў такім жа пацешным і далёка не такім пагардлівым.
  
  
  Толькі што скончыліся навіны, і Рыма выключыў тэлевізар, калі ў дзвярах кухні з'явіўся Чиун ў трапяткім белым халаце.
  
  
  "Вячэра пададзена, гаспадар", - сказаў ён.
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Рыма. "Думаю, я вып'ю крыху брэндзі да качкі. Цэлую кварту. Што-небудзь таннае і ненадакучлівае".
  
  
  "О, так", – сказаў Чыун. "Брэндзі было б вельмі смачна. У ім шмат дадатковых ядаў, якіх няма ў гамбургерах. Магу я таксама прапанаваць вам паспрабаваць маторнае масла пасля таго, як вы скончыце ёсць?"
  
  
  "У нас не застанецца маторнага масла", – сказаў Рыма. "Хіба вы не выкарыстоўвалі яго для падрыхтоўкі качкі?"
  
  
  "Ты нахабнік", - сказаў Чыун. "Гэты рэцэпт захоўваецца ў маёй сям'і сотні гадоў".
  
  
  “Нядзіўна, што ўсе вы сталі забойцамі. Тэорыя пякоткі злачынных паводзін. Вось чаму ў італьянцаў ёсць мафія. Уся справа ў тым, што яны ядуць увесь гэты перац”.
  
  
  Чыун скакаў уверх-уніз, як раззлаваны дзіця.
  
  
  "Ваша нахабства перавышае ўсякую меру".
  
  
  "Твая качка не паддаецца апісанню", - сказаў Рыма, а затым, не ў сілах больш захоўваць спакойны выраз твару, гучна засмяяўся.
  
  
  Гнеў Чыуна згас разам са смехам. "О, ты здзекуешся з Майстра сінанджа. Выдатна быць такім разумным".
  
  
  Раздаўся званок у дзверы. Чіун хутка накіраваўся да ўваходных дзвярэй. "Не рухайся, о, добры хлопец-дрэнны хлопец. Твой верны слуга ўбачыць, хто асмеліцца ўварвацца ў твой свет дасціпнасці і мудрасці".
  
  
  Чыун прайшоў праз гасціную, афіцыйную сталовую ў невялікую нішу і адчыніў ўваходныя дзверы. Высокі хударлявы мужчына з абыякавым тварам стаяў на першай прыступцы, гледзячы на ??Чына зверху ўніз.
  
  
  "Рыма Беднік?" спытаў ён.
  
  
  "Я падобны на Рыма Бедніка?"
  
  
  "Патэлефануй яму. Я хачу яго бачыць".
  
  
  "Магу я сказаць яму, хто тэлефануе?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Магу я выказаць ваша справа?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Чыун. Ён шчыльна зачыніў за сабой дзверы і вярнуўся ўнутр.
  
  
  Рыма стаяў каля канапы. "Хто гэта быў?" ён спытаў.
  
  
  "Ніхто не мае значэння", – сказаў Чыун. "Пойдзем. Качка астыне".
  
  
  Яны сядзелі на кухні, угрызаючыся ў качку, Рыма спрабаваў схаваць сваю агіду.
  
  
  Абодва прыкінуліся, што не чуюць дзвярны званок, які бесперапынна грымеў падчас вячэры.
  
  
  Праз дваццаць хвілін яны пацягвалі мінеральную ваду.
  
  
  "Ну?" Сказаў Чыун.
  
  
  "Вада цудоўная", - сказаў Рыма.
  
  
  Брава!
  
  
  Рыма падняў руку. "На гэты раз я адчыню дзверы. Магчыма, нехта хоча выкрасці твой рэцэпт прыгатавання качкі".
  
  
  "Я бачу, хтосьці набліжаецца", - прашыпеў Кавальчык з прыступак. "Гэта не падобна на чыннік".
  
  
  "Добра", - раздаўся голас з кустоў побач з домам. "Усім быць гатовымі".
  
  
  "Верна".
  
  
  "Верна".
  
  
  Рыма адчыніў дзверы і паспрабаваў не засмяяцца. Паліцыянт у цывільным стаяў там, трымаючы руку ў кішэні курткі, злёгку адвярнуўшыся ад Рыма, гатовы саскочыць з усходаў і пачаць страляць. Наколькі нязграбным ты мог стаць? Рыма пачыналі раздражняць гэтыя бязлітасныя копы.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Рыма Беднік?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Спускайся сюды. Я павінен табе сёе-тое паказаць".
  
  
  Коп накіраваўся ўніз па лесвіцы. Тое, што ён павярнуўся спіной да Рыма, азначала, што ў яго ёсць дапамога. Кусты. У кустах нехта быў. Ён прыслухаўся на імгненне. Не адзін. Добра, падумаў Рыма. Ён прысунуўся ўшчыльную да Кавальчыка, рухаючыся разам з ім, своечасова і ва ўнісон, робячы немагчымым аддзяленне яго мэты ад мэты паліцыянта.
  
  
  Каля падножжа лесвіцы паліцэйскі павярнуўся. Але Рыма быў проста за ім, і ён абышоў паліцыянта, зноў разгарнуўшы яго, і цяпер стаяў тварам да сваёй уласнай хаты, выкарыстоўваючы паліцыянта як шчыт паміж сабой і кустамі.
  
  
  "Што гэта?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Толькі гэта", - сказаў паліцыянт, выцягваючы руку з кішэні курткі. У руцэ быў пісталет. Рыма пачуў пстрычку, падобны на стракатанне цвыркуна. Ён пачуў, як узводзяцца пісталетныя куркі. Паліцыянт перад ім спрабаваў націснуць на спускавы кручок. Рыма адабраў у яго пісталет і ўдарыў яго локцем побач з скроняй. Паліцыянт сагнуўся і зваліўся, а Рыма, перакаціўшыся, нырнуў у кусты. Вакол яго засвісталі стрэлы.
  
  
  Чыун меў рацыю. Дазволь сабе раззлавацца, і хутка паліцы апусцеюць. Па абодва бакі ад яго былі паліцыянты. Абодва камплекты кустоў. Вось што ён атрымаў за сваю бестурботнасць.
  
  
  За кустамі злева былі двое, і Рыма нагнаў іх перш, чым яны паспелі разгарнуцца і стрэліць зноў. Яны ўпалі, як падскочыла суфле, калі Рыма рушыў на іх дваіх косткамі пальцаў. Трое забіты. Застаўся адзін ці больш? Два стрэлы адляцелі ў кусты побач з Рыма. Затым наступіла цішыня. Ён чуў дыханне толькі аднаго чалавека. Толькі аднаго.
  
  
  Рыма падняўся, пералез цераз кусты, перасек дарожку і нырнуў у кусты з другога боку і адбіў пісталет у чалавека, які скурчыўся там.
  
  
  Гэта быў Макгарк.
  
  
  Ён устаў і павярнуўся тварам да Рыма. Павольна, сумна ён апусціў позірк на пісталет, які ляжаў ля яго ног.
  
  
  "Не спрабуй", - сказаў Рыма. "У цябе ніколі не атрымаецца".
  
  
  Рыма пачуў стогн ззаду сябе. Гэта быў апошні перадсмяротны ўздых паліцэйскага на прагулцы. Рыма адчуў млоснасць.
  
  
  "Гэтыя людзі копы?" спытаў ён.
  
  
  "Яны былі", - сказаў Макгарк.
  
  
  Рыма не хацеў гэтага задання. І цяпер трое паліцыянтаў былі мёртвыя. Трое паліцыянтаў, якія, верагодна, думалі, што аказваюць Амерыцы паслугу, пазбавіўшыся ад Рыма Бедніка, мафіёзнага галаварэза. Не больш за. Рыма больш не стаў бы забіваць паліцыянтаў. Чыун мог, калі б захацеў, высмейваць добрых і дрэнных хлопцаў, але былі добрыя і дрэнныя хлопцы. А копы былі сярод добрых хлопцаў, і Рыма некалі быў адным з іх.
  
  
  Так што больш ніякіх.
  
  
  Ён зноў паглядзеў на Макгарка, які сказаў: "Ну?"
  
  
  "Ну і што?"
  
  
  "Хіба ты не збіраешся прыкончыць мяне?"
  
  
  "Не зараз. Чаму ты прыйшоў за мной? Я заплаціў. Я не ўставаў у цябе на шляху".
  
  
  "Дзяўчына".
  
  
  "Джанет О'Тул?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Ты хочаш сказаць, што з-за цябе загінулі трое паліцыянтаў, таму што хтосьці залез да яе ў штаны?"
  
  
  "Не проста нехта. Мафіёзны панк".
  
  
  "Макгарк, ты вырадак", - сказаў Рыма.
  
  
  "Лэдзі палкоўніка і Джудзі О'Грэйдзі, Беднік. Мы абодва займаемся адным і тым жа бізнэсам. Проста ў нас розныя шляхі".
  
  
  І затым, паколькі гэта здавалася добрым спосабам не забіваць Макгарка, Рыма сказаў: "А што, калі б мы абодва маглі пайсці адным і тым жа шляхам?"
  
  
  Макгарк зрабіў паўзу; ён думаў; затым асцярожна сказаў: "Хацеў бы бачыць цябе на борце. У цябе ёсць некаторы талент".
  
  
  "Гэта тое, як я зарабляю на жыццё".
  
  
  "Я думаў, ты гулец", - сказаў Макгарк.
  
  
  "Не. Я наёмны забойца. І я добра плачу толькі за тое, каб да мяне не прыставалі быкі кожны раз, калі нехта губляе каўпак на колах".
  
  
  "Што б ты ні атрымаў, ідзі з намі, і я падвою гэта", - сказаў Макгарк.
  
  
  "Як?" Спытаў Рыма. "Прадаючы квіткі на баль паліцыянтаў?"
  
  
  "Не турбуйся пра гэта, Беднік. Мы можам сабе гэта дазволіць. Мы ўсё роўна планавалі наняць прафесіянала".
  
  
  Хвіліну таму Макгарк разважаў.
  
  
  Цяпер, як заўважыў Рыма, ён гаварыў хутка, напорыста. У яго было нешта ў галаве.
  
  
  "Мы? Хто гэта "мы"?"
  
  
  Макгарк ухмыльнуўся. "Я і мае партнёры".
  
  
  "Што ж, вам лепш расказаць мне аб вашых саўдзельніках", - сказаў Рыма.
  
  
  І там, за кустом у двары Рыма, Макгарк расказаў яму. Аб сарака копах па ўсёй краіне, якія цяпер служылі ў якасці атрада забойцаў, каб вяршыць правасуддзе над тымі, у стаўленні каго правасуддзе закона было неэфектыўным. І ён распавёў яму пра Людзей Шчыта, нацыянальную арганізацыю паліцыянтаў, якая збіралася змагацца са злачыннасцю і якая аднойчы магла б стаць самым магутным лобі краіны.
  
  
  "Толькі падумайце аб гэтым... агульнанацыянальная ўлада на выбарах... нехта, хто мог бы па-сапраўднаму працаваць на закон і парадак", - сказаў ён. Ухмылка з'явілася на яго твары. "Калі ты пойдзеш з намі зараз, Беднік, ты будзеш у бяспецы. Калі ты гэтага не зробіш, Людзі Шчыта дабяруцца да цябе. Рана ці позна".
  
  
  "Ты бос?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Што тычыцца цябе". Ён стаяў, гледзячы на Рыма, прама сустракаючыся з ім позіркам. Надышла чарга Рыма задумацца. Калі б ён не хацеў забіць Макгерка, яму прыйшлося б пагадзіцца. І ён не хацеў больш забіваць паліцыянтаў. І як мог Сміт скардзіцца, калі ён пракраўся ў арганізацыю? Няўжо гэта не тое, што ён павінен быў зрабіць?
  
  
  "Ты заключыў здзелку, Макгарк", – сказаў Рыма. "Але ёсць адна рэч".
  
  
  "Які з іх?"
  
  
  “Гэтая дзяўчына мая. У цябе ўсё роўна не было з ёй шанцу. Ты слухаў тое, што казалі табе гэтыя доўгія спадніцы, і не звяртаў ніякай увагі на тое, што казалі гэтыя аблягае блузкі. Яна мая”.
  
  
  Макгарк паціснуў плячыма. "Яна твая".
  
  
  Ён падняў свой рэвальвер і сунуў яго назад у кабуру. Пазней, пакідаючы двор, ён быў рады, што вырашыў не страляць у панка з маленькага пісталета 25 калібра, які ён таксама схаваў у кішэні.
  
  
  Зараз у Макгерка быў план лепшы для Рыма - той, які вырашыў бы яго праблемы з кіраўніцтвам "Людзей Шчыта" і з Джанет О'Тул. Ён даведаецца пра людзей Шчыта не больш, чым было б неабходна для яго смерці.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  Паліцыянт зрабіў выпад, размахваючы нажом перад сабой. Рыма адступіў убок і ўдарыў рабром далоні па запясці, да якога быў прымацаваны нож. Нож са звонам упаў на драўляную платформу.
  
  
  Рыма падышоў і схапіў руку паліцыянта ў сваю. Ён сціснуў пальцы мужчыны ў сваёй руцэ, і мужчына завішчаў і ўпаў на калені ў знак пакоры.
  
  
  Рыма адпусціў яго, павярнуўся і паглядзеў у бок трох іншых паліцыянтаў, якія сядзелі на краі сцэны. Ён расціснуў сваю руку і працягнуў яе наперад, каб мужчыны маглі бачыць. У яго далоні быў кавалак паліраванага дрэва даўжынёй шэсць цаляў, па форме які нагадвае сабачую косць.
  
  
  "Вось яно", - сказаў Рыма. "Палка явары. Самы хуткі з вядомых мне спосабаў прычыніць боль".
  
  
  "Чаму гэта?" Пытанне зыходзіла ад аднаго з паліцыянтаў, якія сядзелі на сцэне. Ён устаў і паўтарыў яго. "Чаму гэта? Чаму не наском ногі па яйках або кулаком па нырках?" Ёсць шмат спосабаў прычыніць боль ".
  
  
  "Гэта дакладна", - сказаў Рыма. "Ёсць шмат спосабаў, і большасць з іх смярдзючыя. Калі ты стукнеш хлопца занадта моцна па кубіках, ім давядзецца везці яго ў машыне хуткай дапамогі. Занадта моцна стукні яго па нырках, і ён паедзе на катафалку. Гэта пры ўмове, што ты проста не прамахнешся, а ён не выб'е з цябе ўсё дзярмо.Але з блізкай адлегласці палка явары не можа прамахнуцца.Ты проста бярэш яго за руку, прыціскаеш падушачку яго вялікага пальца да адной з гэтых кнопак, і ўсё.Гэта таму, што нервы рук вельмі адчувальныя да болю. Боль, але ніякіх пашкоджанняў. Вось чаму."
  
  
  Паліцыянт, які стаяў, паціснуў плячыма. Гэта быў высокі кашчавы кап з Сэнт-Луіса з агніста-рудымі валасамі, якая выступае сківіцай і абсалютнай адсутнасцю пачуцця гумару. Ён паціснуў плячыма, як бы кажучы "лухта сабачая", а затым сказаў: "Лухта сабачая. Гэта спрацавала, таму што ён быў у цябе".
  
  
  “Паслухай, прыяцель. Чаму б табе проста не прыняць гэта на веру? Я твой афіцэр па падрыхтоўцы. Вось чаму Макгарк запрасіў мяне сюды”.
  
  
  "Афіцэр-інструктар ці не афіцэр-інструктар. Пакінь сабе сваю пацешную дзеравяку. Я ў любы час пагаджуся на правы крос".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма, падыходзячы ўшчыльную да мужчыны. "Давайце паглядзім на правы крыж".
  
  
  Без папярэджання паліцыянт замахнуўся кароткай цвёрдай правай рукой у носа Рыма. Кулак прайшоў бы скрозь дрэва, але ў яго не было шанцу даказаць гэта. Рыма перахапіў кулак у паветры левай рукой. Ён занёс правую руку і націснуў на тыльны бок далоні паліцыянта адным з выступаў на палачцы явара. Яго пальцы шырока расчыніліся, і Рыма прыціснуў дубінку да падставы вялікага пальца, і кап завішчаў ад болю.
  
  
  "Хопіць, хопіць", - закрычаў ён.
  
  
  Рыма працягваў ціснуць. "Цяпер ты вернік?"
  
  
  "Так. Я вернік".
  
  
  "О не, не проста вернік. Ты па-сапраўднаму вернік?"
  
  
  "Я самы праўдзіва вернік".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма, адпускаючы яго руку пасля апошняга поціску. "А зараз спыні "несці лухту сабачую" і пастарайся чаму-небудзь навучыцца".
  
  
  Так працягвалася большую частку дня, Рыма - зараз афіцэр па падрыхтоўцы Макгарка - вучыў чатырох паліцыянтаў абараняцца, ужываць сілу, вучыцца выкарыстоўваць гэтую сілу для атрымання інфармацыі. Макгарк праінструктаваў яго не займацца забойствамі; гэтыя людзі збіраліся стаць следчымі для Людзей Шчыта, калі гэта "стане здабыткам галоснасці". Ім проста трэба было загартавацца.
  
  
  Гэта была сумная праца, урокі, якія Рыма засвоіў шмат гадоў таму на тых першых занятках з Чіуном у Фолкрофце. Рыма задавалася пытаннем, чаму паліцэйскія дэпартаменты выдаткавалі ўсе гэтыя федэральныя сродкі на куплю балонаў, распыляльнікаў пены і вадамётаў, ніводны з якіх яны ніколі не выкарыстоўвалі, замест таго, каб наняць каго-небудзь, каб навучыць сваіх паліцыянтаў быць эфектыўнымі. Можа быць, яны з Чиуном маглі б аб'яднацца. Пайсці працаваць на шырокую публіку. Assassins Inc. Дайце аб'яву ў Village Voice. Абараняйцеся. Паваюйце са свіннёй. Яны былі б багатыя. Чыун быў бы ў захапленні. Падумай аб усіх грошах, якія ён мог бы адправіць назад у Сінанджу.
  
  
  Не, з іншага боку, верагодна, была нейкая прычына, па якой ён не мог гэтага зрабіць. Якая-небудзь пяцісотгадовая прымаўка пазбавіла б Чиуна магчымасці даваць рэкламу ў "Голасе" або працаваць на каго-небудзь, акрамя ўрада. Афіцыйныя забойцы не могуць працаваць неафіцыйна. Вось і ўсё.
  
  
  Яшчэ адна добрая ідэя паляцела да д'ябла.
  
  
  Трэніроўка доўжылася з 9:00 раніцы да поўдня. Час ад часу Рыма бачыў, як Макгарк высоўваў галаву з кабінета ў задняй частцы вялікай спартзалы і назіраў за выступам Рыма на сцэне, усталяванай перад манекенам для стральбы. Макгарк проста назіраў, нічога не кажучы, часам задаволена ківаючы, перш чым уцягнуць галаву назад унутр.
  
  
  Час набліжаўся да абеду, калі Джанет высунула галаву з офіса. Яна ўвайшла ў дзвярны праём, дзікая і спелая, у кароткай скураной спадніцы і аблягае белым швэдры, і ўладна паказала пальцам на Рыма, накіроўваючы яго да сябе, і Рыма сказаў: "Добра, хлопцы, пакуль дастаткова. Доўгі ланч і вярнуся ў дзве гадзіны ".
  
  
  "Добра. Добра. Убачымся". Яны прамармыталі нешта ў знак згоды, і Рыма саскочыў са сцэны і накіраваўся ў заднюю частку залы, дзе ў дзвярах чакала Джанет О'Тул.
  
  
  "Вы звалі, мадам?" - сказаў ён.
  
  
  "Я паклікаў. І калі я паклічу, ты прыйдзеш".
  
  
  Рыма паглядзеў уніз. "Многія прызваны, але не ўсе прыходзяць".
  
  
  "Гэта таму, што яны не знаёмыя са мной. Біл хоча пагаварыць з табой", - сказала яна. "І калі ён скончыць, я думаю, нам з табой трэба пагаварыць".
  
  
  "Ці гатовы шафа?"
  
  
  Рыма ўсміхнуўся ёй, імкнучыся не паказваць свайго задавальнення занадта адкрыта. Ён сапраўды завёў дзяўчыну. Тыдзень таму яна была эмацыйнай пустышкай. Цяпер яна была шлюхай. Гэта быў плюс адзін ці мінус адзін? Магчыма, гэта тое, што палітолагі назвалі нулявым выйгрышам.
  
  
  "Чаму ты ўсміхаешся?" патрабавальна спытала яна.
  
  
  "Табе не зразумець".
  
  
  "Выпрабуй мяне", - сказала яна, і яе тон не быў запрашаючым; ён быў халодным і загадным.
  
  
  "Пасля таго, як я ўбачу Макгарка", - сказаў Рыма і прайшоў міма яе, праз яе кабінет, у кабінет Макгарка ў задняй частцы. Ён размаўляў па тэлефоне, жэстам загадаў Рыма зачыніць дзверы і паднёс палец да рота, заклікаючы Рыма паводзіць сябе ціха.
  
  
  Рыма зачыніў дзверы і пастаяў унутры, прыслухоўваючыся.
  
  
  "Не, сэр", - сказаў Макгарк.
  
  
  "Не", - сказаў ён праз імгненне. "Я вельмі ўважліва вывучыў забойства Біг Пэрл. Я не магу знайсці нічога, што пацвярджала б тэорыю кангрэсмена Дафі аб забойстве паліцэйскага".
  
  
  І затым: "Не, сэр, я б хацеў, каб я мог. Я б сам хацеў разабрацца з гэтымі ўблюдкамі, але іх проста не існуе.
  
  
  “Так, сэр, я буду працягваць пошукі. Калі такая рэч існуе, я яе знайду. Так, сэр. У рэшце рэшт, Дафі таксама быў маім сябрам.
  
  
  "Пакуль".
  
  
  Ён павесіў трубку і ўсміхнуўся Рыма. "Генеральны пракурор", - сказаў ён. “Цікаўлюся, ці ўдалося мне даведацца што-небудзь пра нейкую звышсакрэтную паліцэйскую арганізацыю забойцаў. Але, вядома, я не магу. Такой жывёлы не існуе”.
  
  
  "Натуральна".
  
  
  "Натуральна".
  
  
  Макгарк усміхнуўся. "Як ідуць справы?"
  
  
  "Цудоўна", - сказаў Рыма. "Гэтак жа захапляльна, як назіраць за растаючым лёдам. Калі дзень выплаты жалавання?"
  
  
  "Заўтра", - сказаў Макгарк. "Табе заплацяць спаўна. Заўтра".
  
  
  Ён устаў з-за свайго стала, папярэдне зірнуўшы на гадзіннік. "Час ланчу", - сказаў ён. "Далучышся да мяне?"
  
  
  "Не, дзякуй", - сказаў Рыма.
  
  
  "Сядзіш на дыеце?"
  
  
  "Які посціць".
  
  
  "Набірайся сіл. Яны табе спатрэбяцца", – сказаў Макгарк.
  
  
  Рыма выйшаў разам з ім і ўстаў побач, калі Макгарк спыніўся каля стала Джанет.
  
  
  "Ты ідзеш на ланч ці мне прынесці што-небудзь назад?" спытаў ён.
  
  
  Яна зірнула на Рыма, зразумела, што ён застаецца, і папрасіла Макгерка прынесці ёй сэндвіч з яечнай салатай і шакаладна-малочны кактэйль.
  
  
  Ледзь дзверы зачыніліся за Макгерком, як Джанет ускочыла на ногі, падышла да дзвярэй і замкнула яе.
  
  
  Яна павярнулася да Рыма, яе вочы заблішчалі.
  
  
  "Я зрабіла табе знак гэтай раніцай", - сказала яна.
  
  
  "Так?"
  
  
  "І ты праігнараваў мяне. Чаму?"
  
  
  "Я не ведаў, што ты тэлефануеш. Я думаў, ты проста прывітальна махаеш рукой", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты не павінен думаць", - сказала яна. "Ты павінен быць там, калі я тэлефаную. Можа быць, некаторыя з гэтых іншых жанчын чакаюць, што ты будзеш думаць, але я не".
  
  
  "Мне шкада", - сказаў ён.
  
  
  "Ты пашкадуеш яшчэ больш", - сказала яна. "Здымі сваё адзенне".
  
  
  Рыма адлюстраваў хваляванне. "Тут? Зараз?"
  
  
  "Тут і зараз. Зараз! Паспяшайся".
  
  
  Рыма падпарадкаваўся, адводзячы вочы. Добра, яму было шкада яе, але гэтага было амаль дастаткова. Псіхічнае здароўе таго не каштавала. Толькі ў гэты апошні раз, і больш ніякіх гульняў.
  
  
  Рыма зняў штаны і кашулю.
  
  
  "Я сказала, усё тваё адзенне", - загадала яна.
  
  
  Ён падпарадкаваўся, Джанет назірала за ім, усё яшчэ стоячы спіной да дзвярэй.
  
  
  Калі ён быў аголены і стаяў пасярод сваёй кучы вопраткі пасярод падлогі, яна падышла да яго. Яна паклала рукі яму на сцягна і паглядзела ў яго вочы. Ён адвярнуўся.
  
  
  "Цяпер здымі з мяне адзенне", - сказала яна.
  
  
  Рыма працягнуў руку ёй за спіну, каб пачаць сцягваць швэдар праз галаву.
  
  
  "Асцярожна", - перасцерагла яна яго. "Асцярожна. Калі ты ведаеш, што для цябе добра".
  
  
  Рыма не было дома, калі ў кабінеце доктара Гаральда У. Сміта ў Фолкрофце зазваніў спецыяльны тэлефон.
  
  
  З уздыхам Сміт падняў слухаўку.
  
  
  "Так, сэр", - сказаў ён.
  
  
  "Гэты чалавек ужо чаго-небудзь дабіўся?" спытаў знаёмы голас.
  
  
  "Ён заняты гэтым, сэр".
  
  
  "Ён быў заняты гэтым на працягу аднаго тыдня", - сказаў голас. "Колькі часу гэта займе?"
  
  
  "Гэта складана", - сказаў Сміт.
  
  
  "Генеральны пракурор паведамляе мне, што яго спробы высветліць штосьці аб гэтых групах забойцаў аказаліся беспаспяховымі".
  
  
  "Магчыма, гэта і да лепшага, сэр", - сказаў Сміт. "Я б настойліва раіў вам даць гэта нам".
  
  
  "Я спрабую зрабіць менавіта гэта. Але вы, вядома, разумееце, што гэта толькі пытанне часу, калі ў справу ўступяць звычайныя ўрадавыя ўстановы. І калі яны гэта зробяць, я не змагу проста адклікаць іх. Гэта можа прывесці да таго, што ваша арганізацыя будзе скампраметаваная ".
  
  
  "Гэта рызыка, з якой мы жывем, сэр".
  
  
  "Калі ласка, паспрабуй паскорыць падзеі".
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  І пазней той ноччу Рыма ўсё яшчэ не было дома, калі Сміт патэлефанаваў другі раз. Замест гэтага ён пагаварыў з Чіунам, прамацваючы глебу, спрабуючы высветліць, можа, Рыма цягне з гэтым заданнем, усё яшчэ неахвотна ідучы за паліцыянтамі.
  
  
  Але Чиун быў, як заўсёды, неспасцігальны па тэлефоне, адказваючы толькі "так" ці "не", і, нарэшце, у раздражненні Сміт сказаў:
  
  
  "Калі ласка, перадайце нашаму сябру паведамленне".
  
  
  "Так", - сказаў Чыун.
  
  
  "Скажы яму, што Амерыка варта жыцця".
  
  
  "Так", - сказаў Чыун і павесіў трубку. Ён ведаў, што шмат гадоў таму Кон Маккліры, чалавек, які завербаваў Рыма, сказаў Рыма гэта, перш чым папрасіць Рыма забіць яго, каб захаваць бяспеку КЮРЭ.
  
  
  Дурныя белыя людзі. Нішто не каштавала жыцця.
  
  
  Была толькі чысціня мастацтва. Усё астатняе было часовым і таксама пройдзе. Як недарэчна турбавацца пра гэта.
  
  
  І калі Рыма нарэшце вярнуўся дадому, праз некалькі гадзін, Чыун вырашыў не казаць яму, што тэлефанаваў Сміт.
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  "Сёння тая самая ноч, Рыма", – сказаў Макгарк.
  
  
  Рыма разваліўся ў крэсле насупраць стала Макгарка.
  
  
  "Сёння якая ноч?"
  
  
  "У ноч, калі мы пачнем ператвараць гэтую краіну ў краіну, вольную ад злачыннасці". Макгарк пачаў здымаць паперу з маленькай цыгары з фільтрам. "Калі мы пачнем вяртаць паліцыянта на вяршыню, дзе яму і месца".
  
  
  У вонкавым офісе запрацаваў мімеограф, калі Джанет О'Тул праганяла прэс-рэлізы. Рыма праверыў сваю здольнасць чуць шамаценне цэлафана ад цыгар, нягледзячы на непераадольны грукат мімеаграфіі. Ён адвярнуўся, каб яго вушам не перашкаджалі вочы, якія назіралі за цэлафанам.
  
  
  "Сёння ўвечары наша асноўная група з сарака чалавек збіраецца сустрэцца тут а восьмай гадзіне. Я прадстаўлю вас як нашага новага дырэктара па навучанні. Гэта зойме ўсяго некалькі хвілін, а затым у нас прызначаная прэс-канферэнцыя на 9:30. Там будзе ўся прэса, і мы аб'явім аб фарміраванні Байцоў Шчыта ".
  
  
  "Вы не збіраецеся ўявіць мяне прэсе?" Спытаў Рыма.
  
  
  Ён пачуў, як Макгарк пачаў скручваць цэлафан паміж пальцамі, згортваючы яго ў маленькі цвёрды цюбік. "Не, - сказаў ён, - гэта амаль усё, што нам не патрэбна. Не. Ваш удзел будзе нашым асабістым сакрэтам".
  
  
  "Добра, мне гэта падабаецца", - сказаў Рыма. Ён злёгку адсунуў сваё крэсла назад, збіраючыся ўстаць.
  
  
  "Ёсць толькі адна рэч", – сказаў Макгарк.
  
  
  Рыма ўздыхнуў. "Усё маё жыццё было толькі адно".
  
  
  "Так. Мой таксама. Гэта адна рэч важная". Макгарк устаў і накіраваўся да дзвярэй. Ён адкрыў яго, пераканаўшыся, што Джанет усё яшчэ працуе ў мімеографа, яе вушы аглушаны шумам. Ён шчыльна зачыніў дзверы і вярнуўся, каб сесці на край стала ў ног Рыма.
  
  
  "Гэта О'Тул", – сказаў ён.
  
  
  "Што з ім?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Ён гатовы паведаміць аб гэтым".
  
  
  "Ён? Пра што, чорт вазьмі, ён можа трубіць?"
  
  
  "Я думаю, прыйшоў час быць з табой адкрытым, Рыма", – сказаў Макгарк. "Уся гэта справа… спецыяльныя каманды… людзі са "Шчыта"… усё гэта было ідэяй О'Тула".
  
  
  "О'Тул? Гэты распяваючы псалмы ліберальны прыдурак?"
  
  
  "Ніхто іншы", - сказаў Макгарк. “І зараз, як заўсёды робяць лібералы, ён збаяўся. Ён сказаў мне, што калі я не адмяню сённяшні вечар, ён сам усё раскрые”.
  
  
  Рыма кіўнуў. Гэта шмат што тлумачыла, напрыклад, чаму ў Макгарка, хоць ён усё яшчэ быў паліцыянтам, здавалася, было дастаткова часу, каб разабрацца з людзьмі са "Шчыта".
  
  
  Але О'Тул? Рыма пакруціў галавой. "Ён ніколі не данясе", - сказаў ён.
  
  
  "Чаму б і не?"
  
  
  "Таму што гэта патрабуе ад яго нечага зрабіць. Лібералы ў гэтым не добрыя. Яны добрыя ў размовах, нулявыя ў справах".
  
  
  "Магчыма, ты маеш рацыю, але мы не можам дазволіць сабе рызыкаваць. Так што..."
  
  
  "І што?"
  
  
  "Такім чынам, ты атрымаў сваю першую працу".
  
  
  "Выдатная праца", - сказаў Рыма.
  
  
  "Нічога такога, з чым ты не мог бы справіцца".
  
  
  "Калі і дзе?"
  
  
  Макгарк вярнуўся за свой стол. Ён узяў цэлафанавую трубку ад цыгар і пачаў акуратна складаць яе ў чатыры разы.
  
  
  “О'Тул – чалавек звычкі. Сёння ўвечары ён заўсёды вячэрае ў сябе дома з Джанет. Завядзі яго туды. Час вячэры. У мяне ёсць для цябе ключ ад установы”.
  
  
  "А што наконт дзяўчыны?"
  
  
  "Я прымушу яе працаваць дапазна. Яе не будзе побач, каб патурбаваць цябе".
  
  
  Рыма падумаў хвіліну. "Добра", - сказаў ён. "І апошняе".
  
  
  "Так?"
  
  
  Рыма пацёр пальцы сябар аб сябра. "Наяўныя".
  
  
  "Якая ваша бягучая стаўка за такога кшталту працу?"
  
  
  "Для камісара паліцыі? Пяцьдзесят вялікіх манет".
  
  
  "Ты атрымаў гэта".
  
  
  - Загадзя, - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэта ў цябе таксама ёсць".
  
  
  Макгарк адкрыў сейф у іншым канцы пакоя і дастаў металічны сейф з грашыма. Ён адлічыў пяцьдзесят тысяч і аддаў іх Рыма, які сунуў іх у кішэню пінжака. "Яшчэ сёе-тое, Макгарк. Чаму я? Чаму не адна з тваіх каманд?"
  
  
  “Я хачу, каб гэта зрабіў адзін чалавек. Ніякіх каманд. Ніякага ўдзелу. І, акрамя таго, гэта складанае заданне – даць паліцэйскай камандзе… наняць іншага паліцэйскага”.
  
  
  Рыма кіўнуў. Яму было знаёма гэтае пачуццё. Цяжка было забіць іншага паліцыянта. Ён устаў, каб пайсці. "Што небудзь яшчэ?" ён спытаў.
  
  
  Макгарк пакруціў галавой. Ён даў Рыма ключ і адрас О'Тула. "Удачы", - пажадаў ён.
  
  
  "Удача не мае да гэтага ніякага дачынення".
  
  
  Макгарк паглядзеў, як ён сыходзіць, затым чыркнуў запалкай і запаліў сваю маленькую цыгару. Ён паднёс запалку да складзенага цэлафану на стале і ўбачыў, як яна падрумянілася, успенілася, а затым успыхнула полымем.
  
  
  Выйшаўшы на вуліцу, Рыма зразумеў, што Макгарк не сказаў яму, што ён павінен рабіць пасля забойства О'Тула. Ну, усё роўна. Ён вернецца сюды да васьмігадзіннай сустрэчы. Новаму кіраўніку па навучанні не прыстала не з'яўляцца. Ён удзячна ўсміхнуўся Джанет у міні-гарнітуры, праходзячы праз офіс, але яна не бачыла і не чула, як ён сыходзіў.
  
  
  Да таго, як Рыма павінен быў ехаць у дом О'Тула, заставалася тры гадзіны, і ён павольна ехаў назад да сваёй хаты ў бэжавым "Флітвудзе", разважаючы.
  
  
  Увесь гэты час, на працягу ўсёй гэтай справы, ён неахвотна ішоў супраць копаў. Але ўсё ж, калі Макгарк сказаў яму стукнуць О'Тула, Рыма нават не вагаўся. Але чаму? О'Тул таксама быў паліцыянтам.
  
  
  Ды добра, Рыма, гэта таму, што ён ліберал, а ты любіш, каб твае копы былі прамымі, бескампраміснымі прыбівальнікамі да лацкан?
  
  
  Не, гэта не так. Я раблю сваю працу. За гэтым стаіць О'Тул, і мая праца - ухіліць.
  
  
  Ты насамрэч у гэта не верыш, Рыма. Перастань тлуміць сабе галаву. Напэўна, ты нават не ведаеш, што О'Тул мае да гэтага нейкае дачыненне. Усё, што ў цябе ёсць, - гэта слова Макгарка, і на гэта, а таксама на дваццаць цэнтаў, ты купіш піва.
  
  
  Рыма спрачаўся сам з сабой усю дарогу да дома. Ён працягваў спрэчку, лежачы на канапе, а Чіун асцярожна назіраў за ім з дзвярнога праёму кухні.
  
  
  Справа набліжалася да вечара, калі Рыма прыняў рашэнне. Ён пойдзе на справу О'Тула. Але перш чым ён нешта зробіць, ён хацеў пераканацца для сябе, ці сапраўды О'Тул быў мозгам людзей са «Шчыта». Калі гэта было не так, ён жыл. Калі гэта было так, ён памёр. Так і павінна было быць.
  
  
  Калі Рыма ўстаў, каб пайсці, ён быў здзіўлены, убачыўшы, што Чиун змяніў сваю белую мантыю на зялёнае адзенне з цяжкай парчы.
  
  
  "Куды-то збіраешся?"
  
  
  "Так", - сказаў Чыун. "З табой".
  
  
  "У гэтым няма неабходнасці", – сказаў Рыма.
  
  
  "Увесь дзень напралёт, - сказаў Чыун, - я застаюся ў гэтым доме, рыхтую, прыбіраюся, без усялякага задавальнення, без усякай разнастайнасці, у той час як ты забаўляешся, вучыш дурняў быць выдатнымі". Яго тон быў раздражняльным і плаксівым.
  
  
  "Што з табой такое, Чыун?"
  
  
  "З Майстрам няма нічога такога, што не было б загоена выхадам на свежае паветра. О, зноў убачыць неба, адчуць траву пад нагамі".
  
  
  "У гэтым горадзе няма травы. І ніхто не бачыў неба на працягу сямі гадоў".
  
  
  "Хопіць гэтых спрэчак. Я сыходжу".
  
  
  "Добра, добра. Але ты заставайся ў машыне", - папярэдзіў Рыма.
  
  
  "Прынесці вяроўку, каб вы маглі прывязаць мяне да рулявога кола?"
  
  
  "Без глупстваў. Ты заставайся ў машыне".
  
  
  І Чыун застаўся ў машыне, калі Рыма ўвайшоў у сціплую цагляную хату О'Тула ключом, які даў яму Макгарк.
  
  
  Рыма сядзеў у гасцінай і назіраў, як цемра апускаецца на Нью-Ёрк. Там, у горадзе, былі тысячы злачынцаў, тысячы тых, хто прычыняў боль, рабаваў, калечыў і забіваў. Тысячы, з якіх толькі малая частка калі-небудзь была злоўлена і пакарана законам. Што было такога дрэннага, калі паліцыя дапамагала закону? Гэта было ўсяго толькі тое, што зрабіў сам Рыма. Ці быў у яго спецыяльны дазвол, таму што ён быў санкцыянаваны вышэйшай урадавай установай? Ці было гэта пытанне рангу, які мае свае прывілеі, забойства было адной з іх?
  
  
  Ён агледзеў пакой, камінную паліцу, застаўленую трафеямі, пад сцяной, абклеенай мемарыяльнымі дошкамі, якія сведчаць аб тым, што О'Тул усё жыццё прапрацаваў у паліцыі.
  
  
  Не, сказаў ён сабе. Рыма і О'Тул былі іншымі. Калі Рыма прызначылі на працу, гэта была тая самая праца. Не вендэта, не пачатак бесперапыннай чарады нападаў і забойстваў. Проста праца. Але ў Людзей Шчыта адно забойства павінна прывесці да іншага, адзін просты крок ідзе за іншым простым крокам. Усё пачалося з забойства злачынцаў. Усё скончылася кангрэсменам. І зараз Рыма быў тут, па заданні аднаго паліцыянта забіць іншага паліцыянта.
  
  
  Як толькі пачаліся забойствы, дзе гэта правяралася? Хто мусіў вырашаць? Чалавек з найбольшай колькасцю зброі? Ці павінен калі-небудзь кожны чалавек сам за сябе адказваць, ствараць арсеналы і войскі? І ён зразумеў тое, што, здавалася, назаўжды выслізнула ад тых, хто змяніў грамадства: калі закон будзе адменены, краінай будзе кіраваць сіла. Багатыя, моцныя і падступныя выжылі б, а найбольш пацярпелі б бедныя і слабыя, тыя самыя, хто больш за ўсіх крычаў аб звяржэнні сістэмы.
  
  
  Але сістэма павінна быць захавана. І калі яе захаванне было даручана Рыма Ўільямсу, што ж, такі быў бізнэс, мілая.
  
  
  Цемра згушчалася, калі Рыма пачуў, як адчыніліся ўваходныя дзверы, а затым мяккія крокі па дыване ў пярэднім пакоі, і ў гасціную ўвайшоў О'Тул.
  
  
  Рыма ўстаў і сказаў: "Добры вечар, О'Тул. Я прыйшоў забіць цябе".
  
  
  О'Тул паглядзеў на яго з лёгкім здзіўленнем, нарэшце падняў твар і спытаў: "Мафія?"
  
  
  "Не. Макгарк".
  
  
  "Гэта тое, пра што я мог бы здагадацца", – сказаў О'Тул. "Гэта было толькі пытанне часу".
  
  
  "Як толькі пачнецца забойства", - сказаў Рыма.
  
  
  "Хто павінен гэта скончыць?"
  
  
  "Баюся, што так", - сказаў Рыма. "Ты ведаеш чаму, ці не так?"
  
  
  "Я веру", - сказаў О'Тул. "А ты верыш?"
  
  
  "Я так думаю. Таму што ты небяспечны. Яшчэ некалькі такіх, як ты, і гэтая краіна не выжыве".
  
  
  "Гэта правільная прычына", – сказаў О'Тул. "Але ты тут не з-за гэтага. Ты тут, таму што цябе паслаў Макгарк, а Макгарк паслаў цябе, таму што я адзіны, хто стаіць на шляху яго імкнення да палітычнай улады".
  
  
  "Давай", - сказаў Рыма. "Палітычная ўлада. Якая яго платформа? Кулі, а не лухта сабачая?"
  
  
  "Калі ён ператварае людзей са "Шчыта" ў атрад усенародных дружыннікаў… калі на яго падпісваецца кожны паліцыянт у Амерыцы… кожны аматар паліцыі, кожны размахваючы сцягам прыдурак, кожны правы расіст, калі ён збірае іх усіх пад сцягам гэтага сціснутага кулака, тады ў яго ёсць палітычная ўлада”.
  
  
  "Ён ніколі не дажыве да гэтага дня", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты спыніш яго?"
  
  
  "Я спыню яго".
  
  
  Яго погляд быў прыкаваны да О'Тула, які ўсё яшчэ стаяў у дзвярах, ціха размаўляючы з Рыма. Камісар паліцыі кіўнуў, затым сказаў: "Адна рэч".
  
  
  "Назаві гэта".
  
  
  “Ці можаце вы ўявіць гэта так, быццам гэта зрабіла мафія? Калі хто-небудзь калі-небудзь даведаецца пра копы-забойцы, гэта можа разбурыць праваахоўныя органы ў гэтай краіне”.
  
  
  "Я паспрабую", - сказаў Рыма.
  
  
  "З-за нейкай прычыны я давяраю табе", - сказаў О'Тул. Рыма крыху тузануўся, інстынктыўна, калі рука О'Тула пацягнулася да кішэні яго курткі. Ён падняў руку. "Усяго толькі папера", - сказаў ён, выцягваючы канверт. "Гэта ўсё тут. Я б палічыў за лепшае выйсці на волю ў ролі паліцыянта, забітага ворагамі закона, але калі вам гэта трэба, выкарыстоўвайце гэта. Гэта напісана маёй рукой. Не будзе ніякіх спрэчак аб яго сапраўднасці ".
  
  
  Ён падышоў да бара і наліў сабе выпіць. "Усё пачалося так проста", - сказаў ён, асушваючы шклянку скотчу. "Проста дабраўся да людзей, якія выкралі маю дачку. Спачатку ўсё было так проста".
  
  
  "Так заўсёды бывае", - сказаў Рыма. "Усё заўсёды пачынаецца проста. Усе трагедыі пачынаюцца проста".
  
  
  А затым, паколькі больш сказаць не было чаго, Рыма забіў О'Тула ў яго гасцінай, забіў мякка і хутка і акуратна паклаў яго цела на дыван у гасцінай.
  
  
  Ён зноў сеў у крэсла і ў патухлым святле адчыніў канверт, які даў яму О'Тул. У ім было дзесяць лістоў паперы, надрукаваных праз адзін інтэрвал, з імёнамі, месцамі і датамі. У ім расказвалася, як ён і Макгерк планавалі стварэнне нацыянальных атрадаў забойцаў; як яны вербавалі людзей па ўсёй краіне з ліку сваіх асабістых сяброў па працы ў паліцыі; расказвалася пра смерць кангрэсмена Дафі; аб плане Макгерка стварыць "Людзей шчыта"; пра растучую палітычную смагу Макгерка і пра тое, як О'Тулу нарэшце стала відавочна, што Макгерк лічыць сябе чалавекам на белым кані, якога традыцыйна шукае Амерыка. І ў ім распавядалася, як О'Тул спрабаваў спыніць гэта, але страціў кантроль.
  
  
  Кожная старонка была падпісана, а тытульны ліст напісаны ад рукі. Чытаючы гэта, Рыма зразумеў, чаму О'Тул спакойна сустрэў смерць. Цыдулка была перадсмяротнай цыдулкай; ён планаваў пакончыць з сабой.
  
  
  Рыма двойчы перачытаў цыдулку, адчуваючы праз словы тугу О'Тула. Калі ён скончыў другі раз, яго вочы былі вільготнымі.
  
  
  О'Тул жыў як дзярмо, падумаў Рыма. Але ён памёр як мужчына. І гэта было больш, чым дасталася большасці мужчын. Гэта было нешта.
  
  
  Гэта была лепшая смерць, чым чакаў Макгарк. Яшчэ праз сорак пяць хвілін Макгарк павінен быў сустрэцца са сваёй камандай паліцыянтаў-забойцаў. Што ж, ім проста давядзецца трымацца ад гэтага далей. Рыма спадзяваўся, што яны будуць.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  
  
  Рыма дзейнічаў хутка. Калі павязе, ён зможа дабрацца да спартзалы на Дваццатай вуліцы да пачатку збору. Прыкончыць Макгерка. Прыкончыць Людзей са "Шчыта" да таго, як у іх з'явіцца шанец пачаць.
  
  
  Заклапочанасць захліснула яго пачуцці, і затым ён зразумеў, што быў не адзін.
  
  
  Яны рушылі ўслед за Рыма, калі ён выходзіў з дому О'Тула, і адзін з іх крыкнуў: "Беднік". Рыма павярнуўся. Іх было трое. Відавочна, паліцыянты ў цывільным. Яны насілі сваю прафесію як сцягі.
  
  
  Ён быў у бядзе. Ён ведаў, што яны не рушылі б за ім, калі б у іх не было людзей, якія перакрывалі яму выхад ля варот. Ён азірнуўся цераз плячо. Там было яшчэ трое. У кожнага была зброя, прафесійная, прыціснутая да сцягна. Шасцёра паліцыянтаў, пасланых забіць яго. Макгарк разгуляў яго як лоха і ён патрапіў у пастку.
  
  
  "Беднік?" - зноў паклікаў адзін з мужчын каля дома.
  
  
  "Хто хоча ведаць?" Спытаў Рыма. Ён падышоў бліжэй да дома, спадзеючыся заманіць траіх мужчын, якія стаяць за ім, бліжэй, дастаткова блізка, каб можна было дзейнічаць рукамі.
  
  
  "Мы хочам ведаць", - сказаў паліцэйскі. "Людзі са "Шчыта"".
  
  
  "Прабач, прыяцель, я даў у офісе", - сказаў Рыма.
  
  
  Ён зрабіў яшчэ адзін крок наперад і пачуў шорганне за спіной, калі чарга наблізілася да яго.
  
  
  "Макгарк сказаў, што ты павінен быў памерці".
  
  
  "Макгарк. Ты ведаеш, што ён выкарыстоўвае цябе?"
  
  
  Паліцыянт засмяяўся.
  
  
  "І мы трацім цябе марна", - сказаў ён. Затым ён адвёў цынгель свайго пісталета. Ён падняў руку на ўзровень вачэй, прыцэліўся ў Рыма, а затым той ужо падаў на зямлю, калі з ночы з жахлівым душу крыкам з'явіўся Чыун, падаючы на мужчын зверху. Ён прызямліўся сярод траіх мужчын, і Рыма скарыстаўся момантам шоку, каб адступіць назад, у целы траіх ззаду яго. Ён наносіў удары налева і направа, а ззаду сябе чуў жудасны гук удараў Чыуна, падобных на пстрычкі бізуна, і ён ведаў, што не зможа выратаваць нікога з гэтых людзей. Але побач з Рыма быў яшчэ адзін жывы. Ён ахнуў, калі Рыма. прыціснуўся да яго горла. Пісталет выпаў у яго з рукі і ляжаў па-за дасяжнасцю.
  
  
  "Хутка", - сказаў Рыма. "Вы павінны былі далажыць Макгерку?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Сказаць яму, што я ў цябе ў руках?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Як?"
  
  
  "Патэлефануй яму ў яго офіс. Няхай тэлефон празвоніць два разы, а затым павесь трубку".
  
  
  "Дзякуй, прыяцель", - сказаў Рыма. "Ты не паверыш, але разам, ты і я, мы збіраемся выратаваць прафесію паліцыянта ў гэтай краіне".
  
  
  "Ты маеш рацыю, Беднік, я ў гэта не веру".
  
  
  "Такі бізнес, дарагі", - сказаў Рыма, а затым пагрузіў яго ў вечны сон.
  
  
  Ён устаў і паглядзеў на Чиуна, які моўчкі, нібы парцалянавая статуэтка, стаяў сярод цел, якія былі раскіданыя па дарожцы.
  
  
  "Праводзім інвентарызацыю?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Так. Восем ідыётаў забітыя. Застаюцца: Майстар Сінанджу і яшчэ адзін ідыёт. Ты".
  
  
  "Хопіць, Чыун. Пайшлі, у нас прызначаная сустрэча".
  
  
  Калі яны ішлі па пад'язной дарожцы, Рыма спытаў: "Ты ўбачыў, што яны набліжаюцца, і ты забраўся на дах, праўда?"
  
  
  Чіун зароў на яго. "Ты думаеш, Майстар Сінанджу лазіць па дахах, як камінар? Я адчуў іх прысутнасць. І я ўвайшоў сярод іх, і я накіраваўся направа, і я накіраваўся налева; падобна агністаму ветру, я рухаўся сярод іх, і калі Майстар скончыў, ён застаўся сам-насам са смерцю. Ён прынёс смерць з начнога неба на злых людзей ".
  
  
  "Іншымі словамі, ты скокнуў на іх з даху".
  
  
  "З даху", - пагадзіўся Чыун.
  
  
  Пазней, у машыне, Рыма сказаў Чыуну, што той меў рацыю. "Але зараз я скончыў з гэтым. Для мяне больш няма добрага хлопца, дрэннага хлопца".
  
  
  "Я шчаслівы, што ты здабыў рэшткі свайго розуму. Доктар Сміт адправіў табе паведамленне".
  
  
  "О?"
  
  
  "Так. Ён сказаў, што Амерыка варта жыцця".
  
  
  "Калі ён патэлефанаваў?"
  
  
  "Я не памятаю", – сказаў Чыун. "Я не твая дзяўчына Кэлі".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся. "Дзякуй, што не сказаў мне, пакуль я не быў гатовы".
  
  
  "Глупства", - сказаў Чыун. "Я проста забыўся".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
  
  
  На стале інспектара Уільяма Макгарка адзін раз зазваніў тэлефон. Яго рука інстынктыўна пацягнулася да трубкі, але ён стрымаўся і пачакаў. Тэлефон зазваніў зноў. Ён пачакаў. Тэлефон больш не тэлефанаваў.
  
  
  Макгарк усміхнуўся. Усе канцы з канцамі станавіліся на свае месцы. Больш не О'Тул, аб якім трэба было турбавацца. Больш не Рыма Беднік, які стаяў бы паміж ім і Джанет. Ён быў рады, што пазбавіўся дзяўчыны. Цяпер яна ляцела ў Маямі, як мяркуецца па просьбе свайго бацькі. Для яе было б лепш, калі б яна была пазбаўлена часткі трагедыі буйным планам.
  
  
  Выйшаўшы са свайго офіса, Макгарк пачуў, як вакол ходзяць паліцыянты, і зірнуў на гадзіннік. Восем вечара, амаль час пачынаць. Яго сустрэча мусіла скончыцца якраз да прэс-канферэнцыі ў 9:30. Але тая сустрэча была для прэсы і грамадскасці. Гэта была прыватная. Для паліцыі, якая складала войска Макгарка.
  
  
  Макгарк узяў лісты паперы са свайго стала. Акуратна надрукаваныя лісты. Размова, над якой ён так доўга працаваў. Але ён не скажа яе сёння ўвечары. У яго былі важныя навіны, якія пераважалі над любой афіцыйнай прамовай. Што ж, ён усё роўна сёе-тое з іх паведаміць.
  
  
  Гэтая штука была надзейнай. Ён растлумачыў бы гэтым людзям жахлівую трагедыю, якая напаткала справу праваахоўных органаў; ён даў бы ім зразумець, што яны былі элітнымі ўдарнымі атрадамі з тысяч, якія прыйдуць пасля; ён аб'явіў бы аб сваіх планах адносна прыватных дэтэктыўных сіл па барацьбе са злачыннасцю; ён даў бы ім зразумець, нават не кажучы гэтага, што яны ўступаюць у перыяд, калі каманды забойцаў на некаторы час заціхнуць. І без таго, каб яны калі-небудзь усвядомілі гэта, ён прывязаў бы іх да сябе палітычна, як першы крок у ягоным плане атрымання палітычнай улады.
  
  
  Макгарк устаў і вызірнуў у вялікую трэнажорную залу. Божа, паліцыянты былі шумнымі. Вакол стала з выпіўкай сабраўся натоўп; стол з бутэрбродамі быў пусты. Сорак чалавек у пакоі гучалі як чатырыста.
  
  
  Ён прайшоў праз пусты кабінет Джанет і спыніўся ў дзвярах спартзалы. Ён злавіў позіркі двух мужчын, якія стаялі ля вялікіх сталёвых дзвярэй, якія вялі ў калідор, і кіўнуў. Яны былі яго сяржантамі па зброі. Гэтая думка прымусіла яго ўсміхнуцца. Адзін быў намеснікам начальніка паліцыі з Чыкага, іншы інспектарам з Лос-Анджэлеса. Сяржанты па зброі. Яны паклапаціліся аб тым, каб у пакой не ўваходзіў ніхто, акрамя Людзей Шчыта. Цяпер яны прагоняць кампанію, пакуль сход не скончыцца.
  
  
  Цяжкія дзверы зачыніліся за мужчынамі, якія занялі свае пазіцыі ў вонкавым калідоры, і Макгарк выйшаў, каб павітаць паліцыянтаў.
  
  
  Рыма павесіў трубку пасля двух гудкоў, заскочыў назад у машыну і пачаў зводзіць з розуму паездку праз увесь горад у штаб-кватэру Макгарка.
  
  
  "Едзь направа", - сказаў Чыун.
  
  
  “Я вяду машыну правільна. Калі ты не водзіш як пілот-камікадзэ, яны ведаюць, што ты не з горада, і тэрарызуюць цябе.” Рыма вільнуў паміж дзвюма машынамі, чым давёў аднаго кіроўцы да нервовага зрыву і прачысціў насавыя пазухі другога.
  
  
  "Ім няма неабходнасці тэрарызаваць мяне", – сказаў Чыун. "Ты ідэальна экіпіраваны для гэтай задачы".
  
  
  "Чорт вазьмі, Чыун, ты хочаш сесці за руль?"
  
  
  "Не, але калі б я сапраўды хацеў сесці за руль, я б зрабіў гэта з пачуццём адказнасці перад людзьмі з Дэтройта, якім удалося так добра сканструяваць гэты аўтамабіль, што ён да гэтага часу не разваліўся".
  
  
  "У наступны раз ідзі пешшу. Хто цябе наогул запрасіў?"
  
  
  "Я не маю патрэбу ў запрашэнні. Але няўжо ты не рады, што Майстар быў побач, калі ты ў ім меў патрэбу?"
  
  
  "Правільна, Чиун, так, так, так".
  
  
  "Нахабны".
  
  
  Здавалася, прайшла вечнасць, але насамрэч прайшло ўсяго некалькі хвілін, калі яны заехалі на паркоўку ў пажарнага гідранта побач з будынкам на Дваццатай вуліцы.
  
  
  Наверсе лесвіцы іх сустрэлі два швейцары Макгарка.
  
  
  "Прабачце, хлопцы", - сказаў той, што вышэй. "Цяпер прыватная сустрэча. Нікому не дазваляць без дазволу".
  
  
  "Гэта смешна", - сказаў Рыма. "Нас запрасіў сюды Макгарк".
  
  
  "Так?" - падазрона вымавіў паліцэйскі. Яго рука пацягнулася да ўнутранай кішэні і дастала спіс імёнаў.
  
  
  "Як вас завуць?" спытаў ён.
  
  
  "Я С. Холмс. Гэта К. Чан".
  
  
  Афіцэр хутка прагледзеў спіс. "Адкуль вы?" - Спытаў я.
  
  
  "Мы з Гаваяў Пяць-О".
  
  
  "О".
  
  
  - Не. Пяць Нуль-Ноль, - паправіў Рыма.
  
  
  "Дай мне паглядзець". Паліцыянт зноў апусціў погляд на прасціну. Яго напарнік паглядзеў разам з ім.
  
  
  Рыма падняў рукі і ўдарыў іх пальцамі ўніз па ключыцы. Двое мужчын упалі.
  
  
  "Адэкватны", - сказаў Чыун.
  
  
  "Дзякуй. Я не хацеў, каб ты адпраўляўся забіваць іх", - сказаў Рыма. "Прынамсі, тыдзень пасля таго, як у цябе з'явіўся дак, ты некіравальны".
  
  
  Ён адчыніў дзверы і зацягнуў двух мужчын без прытомнасці ўнутр, у невялікае фае. Ён пераканаўся, што яны будуць адсутнічаць прынамсі гадзіну, затым прыхінуў іх у сядзячым становішчы да сцяны.
  
  
  Ён зашчоўкнуў замак за сабой і Чіуном, запячатваючы ўсіх астатніх звонку.
  
  
  Яны з Чиуном спыніліся каля шкла, зазіраючы ўнутр пакоя. Рыма адразу заўважыў Макгарка, які прабіраўся скрозь невялікія групы паліцыянтаў, паціскаючы руку тут, які паляпвае па плячы тамака, але няўхільна які прасоўваецца да невялікай сцэны ў перадпакоі часткі залы
  
  
  "Гэта ён", - сказаў Рыма, паказваючы. "Макгарк".
  
  
  Чыун зрабіў глыток паветра. "Ён злы чалавек".
  
  
  "Як, чорт вазьмі, ты можаш так казаць? Ты яго нават не ведаеш".
  
  
  “Гэта відаць па твары. Чалавек – міралюбівая істота. Яго трэба навучыць забіваць. Яму трэба даць прычыну. Але гэтую? Паглядзіце на яго вочы. Яму падабаецца забіваць. Я бачыў такія вочы раней”.
  
  
  Натоўп цяпер накіроўваўся да расстаўленых складаных драўляных крэслаў. Рыма сказаў: "Чыун, ты мілы хлопец і ўсё такое, але ты проста не падобны на дэтэктыў-сяржанта з Хобокена. Табе лепш застацца тут, пакуль я зайду ўнутр ".
  
  
  "Свісні, калі я табе спатрэблюся".
  
  
  "Верна".
  
  
  "Ты ўмееш свістаць? Проста складзі вусны разам і дуй".
  
  
  "Ты зноў глядзеў апошняе шоу".
  
  
  "Ідзі адпрацоўвай свой змест", – скамандаваў Чыун.
  
  
  Рыма праслізнуў у цяжкія дзверы і лёгка ўліўся ў паток натоўпу, зліўшыся з групай мужчын, якія накіроўваліся да месцаў у задняй частцы залы. Ён уткнуў падбародак у грудзі і змяніў хаду, каб абцяжарыць ідэнтыфікацыю, на выпадак, калі Макгарк паглядзіць у яго бок. Большасць мужчын у пакоі ўсё яшчэ былі ў капелюшах. Ён узяў адзін з іх са складанага крэсла і паставіў сабе на галаву, апусціўшы яго, каб прыкрыць вочы, каб Макгарк іх не заўважыў.
  
  
  Макгарк зараз быў у падставы ўсходаў, кіроўнай на сцэну. Ён адным скачком пераадолеў прыступкі, а затым устаў без мікрафона перад мужчынамі, сваім маўчаннем даючы ім зразумець, што прыйшоў час сесці і паслухаць.
  
  
  Сорак чалавек павольна расселіся на сямідзесяці пяці крэслах. Забойцы з усёй краіны, падумаў Рыма, а затым раздумаўся. Не. Не забойцы. Проста мужчыны, якім надакучылі перашкоды, якія грамадства ўзводзіла на іх шляху, калі яны спрабавалі выконваць сваю працу. Проста людзі, якія так моцна верылі ў закон і парадак, што па дурасці пайшлі б за межы закону, каб забяспечыць яго. Прастафілі Макгарка.
  
  
  Макгарк падняў рукі, заклікаючы да цішыні. Мармытанне растварылася ў цішыні, якая павісла над пакоем.
  
  
  "Людзі Шчыта", - пранікліва вымавіў Макгарк, - сардэчна запрашаем у Нью-Ёрк".
  
  
  Ён паволі абвёў позіркам пакой.
  
  
  "Для мяне гэта момант гонару, але і глыбокага смутку таксама. Я ганаруся тым, што сустракаюся з вамі, мужчыны, лепшымі паліцыянтамі - не, дазвольце мне сказаць копамі, таму што гэтае слова мяне не бянтэжыць - лепшымі паліцыянтамі ў нашай краіне ... мужчынамі, якія шмат разоў рызыкавалі сваімі жыццямі ў бясконцай барацьбе за закон і парадак на нашай зямлі... І мужчыны... Мне не трэба нагадваць вам... якія ўзялі на сябе тое асаблівае абавязацельства, на якое мала ў каго хапае смеласці.
  
  
  "Крыху больш чым праз гадзіну тут будзе прэса, і я збіраюся расказаць нацыі аб стварэнні "Людзей Шчыта". Я збіраюся расказаць ім, як мы станем нацыянальным інфармацыйным цэнтрам для раскрыцця злачынстваў, ад якіх церпяць нашы гарады і якія робяць нашы вуліцы небяспечнымі. мяне ўжо ёсць інфармацыя, - ён зрабіў паўзу і злёгку ўсміхнуўся, - аб некалькіх найболей подлых злачынствах, якія былі здзейснены падчас цяперашняй хвалі гвалту, якая абрынулася на краіну".
  
  
  Ён зноў усміхнуўся, і на гэты раз да яго далучыліся некалькі паліцыянтаў.
  
  
  "І дазвольце мне сказаць вам вось што", – сказаў Макгарк. "Злачынцы, адказныя за гэтыя злачынствы, будуць пакараныя. І гэта пакажа, што Людзі "Шчыта" настроеныя сур'ёзна. І з гэтага моманту нашай мэтай будзе аб'яднанне кожнага паліцыянта і кожнага супрацоўніка праваахоўных органаў у краіне пад нашым сцягам; каб разам мы маглі працягнуць працу па выкараненні злачыннасці.Калі палітыкі не будуць дзейнічаць, калі пракуроры адкруцяцца, калі сплываючыя крывёю сэрцы паспрабуюць спыніць закон, Людзі Шчыта будуць там, расследуючы, знаходзячы праўду і прымушаючы грамадства ўжыць усю сваю моц супраць зладзеяў на нашай зямлі”.
  
  
  Рыма ўсміхнуўся сам сабе. Дык вось у чым уся справа. Падкідванне доказаў на месца злачынства, а затым падкідванне доказаў таму, каго хацелі павесіць. Хуткі і лёгкі спосаб набыць нацыянальную рэпутацыю і, у працэсе, пазбавіцца ад пары зладзеяў. Добра спланавана, Макгарк.
  
  
  "Першая фаза нашай працы, я мяркую, зараз ззаду". Макгарк зрабіў паўзу і шматзначна адкашляўся. "Давайце назавем гэта нашай фазай планавання і падрыхтоўкі". Ён ухмыльнуўся, паказаўшы доўгія жоўтыя зубы. Рыма ўбачыў, як паліцыянты ў пакоі ўхмыльнуліся і павярнуліся адзін да аднаго. Пачуўся гул слоў, і Макгарк загаварыў, перакрываючы іх.
  
  
  "Таму я з гонарам сустракаюся з вамі сёння вечарам, калі мы адпраўляемся ў гэтае доўгае падарожжа наперад, да таго дня, калі наша нацыя зноў будзе вольная ад ланцугоў злачыннасці, калі нашы жонкі і дзеці будуць у бяспецы ў сваіх ложках, калі па кожнай вуліцы у кожным горадзе, у кожным кутку нашай краіны будзе бяспечна хадзіць у любы час дня і ночы... І калі для дасягнення гэтага спатрэбіцца нешта большае, чым паліцэйскае расследаванне, калі для гэтага спатрэбіцца палітычная ўлада, тады я кажу, што Людзі Шчыта будуць дабівацца гэтай палітычнай улады, і мы будзем выкарыстоўваць яе з усёй нашай аб'яднанай моцай ".
  
  
  "У кропку".
  
  
  "Ты гэта сказаў".
  
  
  Па зале разнесліся ўхваляльныя крыкі.
  
  
  Макгарк дазволіў шуму працягвацца імгненне, затым пачаў ціха казаць.
  
  
  «Вось чаму я стаю тут з гонарам. Але, як я ўжо сказаў, я прыйшоў і ў смутку. На мяне абрынуўся ўдар такога смутку, што я, шчыра кажучы, думаў адмяніць гэтую сустрэчу.
  
  
  "Мне толькі што паведамілі, што камісар паліцыі гэтага горада, камісар О'Тул… чалавек, больш чым хто-небудзь іншы, адказны за фармаванне Людзей Шчыта… чалавек, які быў побач са мной на працягу гэтых доўгіх гадзін… Я толькі што даведаўся, што камісар О'Тул быў забіты ў сваёй хаце”.
  
  
  Ён зрабіў паўзу, каб ягоныя словы дайшлі да слухачоў. Пачуўся кароткі гул слоў, а затым усе галовы павярнуліся да Макгерку за дадатковай інфармацыяй.
  
  
  "Але я ўсё роўна вырашыў прадоўжыць сустрэчу, таму што лічу, што трагічная смерць камісара падкрэслівае неабходнасць нашай арганізацыі".
  
  
  "Як ён гэта атрымаў?" - крыкнуў адзін мужчына.
  
  
  "Ён быў забіты ў сваёй хаце, - сказаў Макгарк, - сумна вядомым галаварэзам з мафіі ў гэтым горадзе… наёмны забойца арганізаванай злачыннасці… чалавек, які нават спрабаваў пракрасціся ў наша ўласнае паліцэйскае кіраванне ... адстойнік зла па імі Рыма Беднік. Але, на шчасце, Беднік мёртвы ад куль лепшых паліцыянтаў нашага горада.
  
  
  "Як я ўжо сказаў, я думаў аб закрыцці гэтай сустрэчы з-за гэтай жудаснай трагедыі, але потым я зразумеў, што камісар О'Тул хацеў бы, каб яна адбылася, каб паказаць вам, людзі, на якую жудасную рызыку мы павінны пайсці як арганізацыя, калі вы, людзі, дастаткова адважныя, каб прыняць выклік і супрацьстаяць сілам арганізаванай злачыннасці ".
  
  
  Макгарк дастаў з кішэні кашалёк і адкрыў яго, паказваючы значок, які Рыма ўпершыню ўбачыў у кашалёку капітана Мілкена.
  
  
  "Гэта значок людзей Шчыта", – сказаў Макгарк. “Ён быў распрацаваны асабіста камісарам О'Тулам. Я спадзяюся і малюся, каб кожны з нас нёс яго з гонарам і гонарам, адпраўляючыся зараз у наш доўгі крыжовы паход, каб гарантаваць, што ніколі больш паліцыянт не загіне ад зброі гангстара”.
  
  
  Ён стаяў там, трымаючы значок над галавой. Золата адлівала амаль цёмна-карычневым у святле флуарэсцэнтных лямпаў над галавой, і Макгарк павольна круціў значок, дазваляючы яму зіхацець, падкрэсліваючы драматызм моманту, пакуль паліцыянты моўчкі назіралі за ім, і, нарэшце, Рыма ціха ўстаў у апошнім шэрагу, усё яшчэ насунуўшы шляпу вочы, і адрывіста крыкнуў у цішыню:
  
  
  "Макгарк. Ты жаўтароты ілжывы вырадак".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  
  
  У зале пачуўся спалоханы гул, калі Рыма рушыў па праходзе да Макгерка.
  
  
  Ён усё яшчэ насіў капялюш і цяжка ступаў, каб Макгарк не пазнаў плыўнае слізгаценне, з якім звычайна рухаўся Рыма.
  
  
  Рыма стаяў ля падножжа маленькай сцэны, гледзячы ўніз, а затым павольна падняў галаву і сустрэўся позіркам з Макгеркам. Выраз твару Макгарка выказваў збянтэжаную цікавасць, але зараз яно змянілася шокам, калі ён убачыў і пазнаў чалавека, якога ведаў як Рыма Бедніка.
  
  
  Рыма холадна паглядзеў на яго, затым павярнуўся тварам да натоўпу паліцыянтаў, якія ўсё яшчэ гулі, назіраючы за дзіўным супрацьстаяннем.
  
  
  Рыма прымусіў іх замаўчаць, падняўшы руку.
  
  
  "Я хачу прачытаць вам сёе-тое, што напісаў камісар О'Тул", - сказаў ён.
  
  
  Ён выцягнуў паперы з кішэні і пакорпаўся ў іх, нарэшце выцягнуўшы ліст, напісаны О'Тулам.
  
  
  "О'Тул быў хворым чалавекам", - сказаў Рыма. “Ён нешта пачаў, а потым убачыў, што гэта выслізнула ад яго. Ён бачыў, як гэта ператварылася ў нешта, прызначанае для прасоўвання інтарэсаў не закону і парадку, а аднаго чалавека, і толькі аднаго чалавека.
  
  
  "Ён планаваў самагубства, і гэтая запіска павінна была стаць яго апошняй воляй і завяшчаннем. Ён расказаў у ёй усё. Як ён стварыў Людзей Шчыта для барацьбы са злачыннасцю, і як ён спрабаваў прадухіліць ператварэнне іх у палітычную арганізацыю. А затым ён пацярпеў няўдачу. І таму ён напісаў: “І таму я запісваю гэтыя нататкі, каб улады, належным чынам папярэджаныя, маглі зрабіць захады, якія гарантуюць, што наша нацыя працягне існаваць як краіна закону, працуючы як свабодныя людзі, разам, у адпаведнасці з Канстытуцыяй.
  
  
  "Больш за тое, я звяртаю гэтыя словы да паліцыянтаў гэтай краіны, да той тонкай блакітнай лініі, якая сімвалізуе ўсё, што стаіць паміж намі і джунглямі. Я раблю гэта, упэўнены ў тым, што, калі ім будуць прадстаўлены факты, яны зробяць так, як рабілі паліцыянты з спрадвечных часоў - яны сустрэнуць твар у твар свае абавязкі і выканаюць іх, яны будуць дзейнічаць як вольныя людзі, а не як палітычныя пешкі ў зламыснай гульні гандляроў, яны будуць трымацца годна, як амерыканцы.
  
  
  "Каб дасягнуць гэтай мэты, мая смерць можа надаць мне каштоўнасць, якой пазбавілі мяне апошнія ўчынкі майго жыцця".
  
  
  Рыма спыніўся і ўгледзеўся ў цішыню вакол залы, сустрэўшыся позіркам з паліцыянтамі, якія там сядзелі. Ззаду яго, на сцэне, Макгарк пачаў крычаць: "Хлус! Хлус! Падробка! Не верце яму, мужчыны".
  
  
  Рыма павярнуўся і заскочыў на сцэну, кінуўшы свой капялюш на маленькі столік ззаду Макгарка.
  
  
  Ён зноў павярнуўся да натоўпу. "Не, гэта праўда, - пракрычаў ён, - і я скажу вам, адкуль я ведаю. Я ведаю, таму што я забіў О'Тула. Я забіў яго, таму што мяне паслалі забіць яго. А хто паслаў мяне? Чаму, гэты высакародны сябар паліцыянтаў паўсюль. Інспектар Уільям Макгарк. Таму што О'Тул не дазволіў бы яму выкарыстоўваць вас, людзей, каб стаць палітычнай сілай ".
  
  
  "Ты хлус", - зароў Макгарк.
  
  
  Рыма павярнуўся да яго. Макгарк сунуў руку пад куртку і выцягнуў рэвальвер.
  
  
  Рыма паглядзеў на яго і ўсміхнуўся. "Ці ёсць што-небудзь горш, чым забойца паліцыянта?" ён закрычаў. "Так", - адказаў ён сам сабе. "Паліцыянт, які з'яўляецца забойцам паліцыянта, і гэта тое, кім з'яўляецца Макгарк".
  
  
  Ён павярнуўся да Макгерку. Рэвальвер зараз быў накіраваны ў грудзі Рыма. Вочы Макгерка былі халодныя, як вышчэрбленае шкло.
  
  
  "Помніш тых людзей на маім ганку, Макгарк?" Спытаў Рыма. "Калі хочаш паспрабаваць націснуць на курок, наперад".
  
  
  "Скажы ім праўду, Беднік", - сказаў Макгарк. "Скажы ім, што ты чалавек на пабягушках у мафіі, якому было даручана забіць нашага камісара".
  
  
  "Я б зрабіў гэта, - сказаў Рыма, - але мы з табой ведаем, што гэта няпраўда. Я працаваў на цябе. І я забіў камісара О'Тула дзеля цябе. Давай, Макгарк. Ты зарабіў рэпутацыю тым, які ты круты. Гэта усё, пра што гэтыя людзі чулі гадамі. Пакажы ім зараз. Націсні на курок”.
  
  
  Ён быў у трох футах ад Макгарка, і яго вочы прапальвалі Макгарка такім запалам, што маглі расплавіць шкло. Макгарк у думках прадставіў засаду, якую ён зладзіў для Рыма і мерцвякоў у двары; цяпер ён думаў пра шэсць мерцвякоў, якія, відаць, ляжаць на двары О'Тула; ён думаў пра пах смерці, які, здавалася, нёс з сабой Рыма.
  
  
  "Націсні на курок, Макгарк", - сказаў Рыма. "І калі ты будзеш паміраць, вельмі павольна, гэтыя людзі забяруць значкі Людзей Шчыта і кінуць іх на тваё цела. Ты здзейсніў сапраўдную памылку, Макгарк. Ты прыняў іх за дурняў, таму што яны былі паліцыянтамі. Але яны разумнейшыя за цябе. Вядома, адзін з кожных двух разгільдзяяў, якіх яны ловяць, выходзіць сухім з вады.Але вы недаацэньваеце іх.Яны ведаюць, што правілы суровыя, таму што так і павінна быць.Калі б правілы не былі жорсткімі, Макгарк, такі разгільдзяй, як ты, мог бы кіраваць гэтай краінай - разгільдзяй, які забівае копаў, які не варта пляўка сумленнага копа. Давай, Макгарк. Паспрабуй націснуць на курок”.
  
  
  Нягледзячы на ??ўсё гэта, Рыма ўсміхнуўся Макгерку, і Макгерк нарэшце зразумеў, дзе ён бачыў гэтую жорсткую ўсмешку раней, усмешку, якая была падобная на разрыў у кавалку шоўку. Гэта было на твары Рыма, калі ён забіў апошняга паліцыянта ў сябе ў двары, жорсткая хваравітая ўсмешка, якая красамоўна казала аб болі і катаваннях.
  
  
  Ствол пісталета на імгненне завагаўся, а затым у імгненне вока Макгарк прыставіў рэвальвер да скроні і націснуў. Стрэл быў заглушаны плоццю і косткамі і крыкам Макгарка. Ён цяжка паваліўся на сцэну. Пісталет з ляскам выпаў з яго пальцаў, калі яны расціснуліся. Ён адскочыў адзін раз і спыніўся за некалькі футаў ад яго цела. Калі ён падаў, старонкі з яго прамовай выслізнулі з кішэні курткі і павольна апусціліся на яго цела.
  
  
  Рыма ўзяў пісталет, паглядзеў на яго, потым кінуў на стол. Ён зноў павярнуўся да паліцыянтаў, якія сядзелі на сваіх месцах, нібы прылепленыя да іх, спрабуючы ўсвядоміць неверагодныя падзеі апошніх некалькіх хвілін.
  
  
  "Людзі, - сказаў Рыма, - ідзіце дадому. Забудзьцеся Макгарка, забудзьцеся мяне і забудзьцеся Людзей са "Шчыта". Проста памятаеце, калі вы пачынаеце думаць, што ваша праца цяжкая, гэта, вядома, так і ёсць. Вось чаму Амерыка абрала сваіх лепшых людзей у копы. Вось чаму так шмат людзей ганарацца вамі. Ідзі дадому".
  
  
  Ён зноў пачаў гаварыць, але Чиун ціха ўвайшоў у дзверы і зараз паднёс указальны палец да рота, як бы заклікаючы Рыма замоўкнуць.
  
  
  Рыма зноў ціха сказаў, яго голас паволі заціхаў: "Ідзі дадому".
  
  
  А затым ён саскочыў са сцэны і мэтанакіравана пакрочыў па праходзе міма шэрагаў мужчын па абодва бакі. Яны з Чыўном спыніліся каля дзвярэй і азірнуліся.
  
  
  З залы мужчыны кідалі значкі ў бок сцэны, дзе яны пападалі ў цела Макгарка або адскоквалі ад яго.
  
  
  Рыма павярнуўся і прайшоў праз дзверы.
  
  
  "Ты добра папрацаваў, сын мой", – сказаў Чыун.
  
  
  "Так. І я выклікаю ў мяне млоснасць".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГІ
  
  
  Калі Рыма патэлефанаваў, ён даў Сміту поўную справаздачу. Смерць О'Тула. Паліцыянты, якіх паслалі зладзіць засаду на Рыма і якія загінулі. Самагубства Макгарка.
  
  
  "Як, чорт вазьмі, мы збіраемся ўсё гэта растлумачыць?" Спытаў Сміт.
  
  
  "Паслухай", - злосна сказаў Рыма. “Ты хацеў, каб гэтая справа развалілася. Яна развалілася. Як ты збярэш канцы з канцамі, гэта твая справа. Адпраўце спецыяльную каманду з офіса Генеральнага пракурора для расследавання, а затым набярыце ўсю гэтую справу”.
  
  
  "А як наконт членаў "Людзей шчыта"? Каманды забойцаў?"
  
  
  "Забудзься пра іх", - сказаў Рыма. "Яны проста копы, якія дапусцілі памылку".
  
  
  "Мне патрэбны іх імёны", - сказаў Сміт. "Яны забойцы".
  
  
  "Я таксама. Ты можаш атрымаць іх на наступны дзень пасля таго, як прыйдзеш за мной".
  
  
  "Гэты дзень можа наступіць", - сказаў Сміт.
  
  
  "Que sera, sera", - сказаў Рыма і павесіў трубку.
  
  
  Канец справаздачы.
  
  
  Але ён усё яшчэ не распавёў Сміту ўсяго, і праз гадзіну ён быў у самалёце ў Маямі, каб паглядзець, ці застаўся апошні незамацаваны канец, які ён асабіста не змог завязаць.
  
  
  Сьміт запусьціў яго, калі казаў пра эфэктыўнасьць кампутараў у агульнанацыянальнай апэрацыі па зьнішчэньні, у якой удзельнічала ўсяго сорак чалавек. О'Тул згадаў гэта, калі расказваў пра прычыны, якія прымусілі яго стварыць Людзей Шчыта. Макгарк аднойчы надаў гэтаму значэнне, калі назваў Джанет О'Тул "мозгам аперацыі".
  
  
  Рыма павінен быў высветліць, ці праўда гэта. Ці была Джанет О'Тул, камп'ютарны эксперт, неад'емнай часткай плана забойства з-за яе вар'яцкай нянавісці да ўсіх мужчын? Ён павінен быў высветліць, таму што, калі гэта так, акуратнасць патрабавала, каб пра яе клапаціліся.
  
  
  Ён знайшоў яе ў матэлі "Інка", страшным навале будынкаў і басейнаў з розным узроўнем забруджвання. Апоўначы яна пацягвала моцны напой каля адкрытага басейна, калі з'явіўся Рыма.
  
  
  Ён стаяў па-за яркім кольцам агнёў і назіраў за ёй, млява развалілася ў шэзлонгу.
  
  
  Памочнік афіцыянта прынёс ёй напой, і пакуль ён стаяў там з куфлем у руцэ, яна пацягнулася, як котка, выгінаючы спіну, выпінаючы грудзі насустрач хлопчыку.
  
  
  Нарэшце, яна ўзяла напой, але калі хлопец сыходзіў, яна спыніла яго на паўдарогі, уладна паклікаўшы:
  
  
  "Хлопчык!"
  
  
  "Так, мэм?"
  
  
  "Ідзі сюды", - сказала яна. Хлопцу было крыху за дваццаць, светлавалосы, загарэлы і сімпатычны. Ён спыніўся каля яе ног, гледзячы на ??яе зверху ўніз, і яна падцягнула калені, злёгку рассунуўшы ногі, і ціха спытала яго: "Чаму ты на мяне глядзіш?"
  
  
  На ёй было малюсенькае бікіні з двух частак, і юнак, запінаючыся, сказаў: "Ну…… Я… я не… я…"
  
  
  "Не хлусі", - сказала яна. "Ты хлусіў. Ці ёсць у мяне нешта, чаго няма ў іншых жанчын?" Перш чым ён змог адказаць, яна сказала: "Я стамілася ад твайго нахабства. Я іду ў свой пакой. Я хачу, каб ты быў там праз пяць хвілін, і табе лепш быць гатовым растлумачыць свае паводзіны ".
  
  
  Яна паставіла свой келіх на тэрасу ў басейна, устала і грацыёзна выдалілася на высокіх абцасах з шыпамі.
  
  
  Рыма памахаў хлопчыку ў яго бок.
  
  
  "Што з ёй?" спытаў ён.
  
  
  Юнак ухмыльнуўся. "Яна памяшана на сэксе, містэр. Так яна атрымлівае кайф. Яна тут усяго пару гадзін і пераспала з паловай персаналу. Спачатку яна іх перажоўвае, а потым цягне нас у пакой і ... ну, ты разумееш."
  
  
  "Так, я ведаю", - сказаў Рыма, затым нахіліўся наперад і працягнуў хлопцу стодоларавую купюру.
  
  
  Джанет О'Тул была аголена, калі праз некалькі хвілін пачуўся стук у дзверы. Яна выключыла святло і злёгку прачыніла дзверы.
  
  
  Там стаяла мужчынская постаць. Ён ціха сказаў: "Я прыйшоў папрасіць прабачэння".
  
  
  "Уваходзь, ты, злоснае дзіця, ты. Ты ведаеш, мне давядзецца цябе пакараць".
  
  
  Яна ўзяла мужчыну за руку і зацягнула яго ў пакой. Імгненне праз іх целы былі счэпленыя разам.
  
  
  Але за ўсю яе кароткую кар'еру куртызанкі такога ніколі не было. Гэты мужчына ўзносіў яе да вышыняў, усё вышэй і вышэй, пакуль яна не адчула сябе жэле, абцягнутае скурай.
  
  
  Яна дасягнула піка, і голас прашаптаў ёй на вуха: "Твой бацька мёртвы".
  
  
  "Каго гэта хвалюе? Не спыняйся".
  
  
  "Як і Макгарк".
  
  
  "Працягвай. Да чорта Макгерка".
  
  
  "Людзі Шчыта распушчаны".
  
  
  "Ну і што? У любым выпадку, проста яшчэ адна лайнавая арганізацыя. Працягвай у тым жа духу".
  
  
  Ён зрабіў.
  
  
  Калі Рыма пазней прачнуўся, яна спала, яе рот быў злёгку прыадчынены, дыханне ўсё яшчэ было хуткім і неглыбокім.
  
  
  Ён уключыў святло на туалетным століку і паглядзеў на яе. Не, вырашыў ён, яна не забойца, проста камп'ютарны аператар. Адзіны спосаб, якім яна калі-небудзь спрабавала забіць мужчыну, быў у ложку, спосабам, дазволеным законам.
  
  
  Рыма ўстаў ля невялікай камоды, дастаў паперу і ручку з цэнтральнай скрынкі і хутка напісаў запіску.
  
  
  "Дарагая Джанет.
  
  
  "Прабач, але ў табе занадта шмат жаночага для мяне.
  
  
  "Рыма".
  
  
  Ён пакінуў запіску на яе аголеных грудзей і выйшаў у "Маямі хіт".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  ***********************************************
  
  
  * Назва: #010: АТРАД ТЭРАРУ *
  
  
  * Серыя: Разбуральнік *
  
  
  * Аўтар (ы): Уорэн Мэрфі і Рычард Сапір *
  
  
  * Месцазнаходжанне : Архіў Джыліян *
  
  
  ***********************************************
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ
  
  
  Самалёт - гэта непад'ёмны аванпост. Вы не можаце ўмацаваць яго. Вы не можаце папоўніць яго запасы.
  
  
  Місіс Кэці Мілер выслухала гэтае апісанне падчас пералёту з Нью-Ёрка ў Афіны, Грэцыя. Мужчына побач з ёй быў чароўным, мяккі чалавек гадоў пад трыццаць з мяккімі карымі вачыма і грубаватым тварам, абветраным ветрам і сонцам. Ён гаварыў з лёгкім гартанным акцэнтам, які яна не магла вызначыць, і беспаспяхова спрабаваў развеяць яе страхі наконт угону самалёта.
  
  
  "Падарожжа на самалёце сёння нашмат больш бяспечнае, чым пераезд з адной маленькай вёскі ў іншую ў сярэднія вякі". ён сказаў. “І для згоншчыка сёння становіцца амаль немагчымым паспяхова ажыццявіць захоп самалёта. Гэта ўразлівы, які не падлягае падмацаванню аванпост у паветры. Ён павінен прызямліцца”.
  
  
  Ён усміхнуўся. Місіс Мілер мацней прыціснула да грудзей свайго маленькага сына Кевіна. Гэта яе не супакоіла.
  
  
  "Калі справа дойдзе да горшага, мы ўсё абляцім наваколлі і, магчыма, апынемся ў Лівіі ці Каіры, а затым будзем вернуты. Нават самыя ваяўнічыя ўрады сёння стаміліся ад згоншчыкаў самалётаў. Такім чынам, я не ведаю, наколькі жахлівай была б затрымка для вас, але для мяне гэта было б цудоўна. Кампанію мне складзеце вы і ваша любімае дзіця. Амерыканцы, насамрэч, такія добрыя людзі”.
  
  
  "Я ненавіджу ідэю згону самалёта. Нават думка аб гэтым зводзіць мяне з розуму... ну, увогуле, з розуму і страху".
  
  
  "Ах, дык у нас гэта ёсць, місіс Мілер. Вы баіцеся не згону, а самой ідэі аб гэтым. Быць безабароннай".
  
  
  "Так. Думаю, так. Я маю на ўвазе, якое права гэтыя людзі маюць падвяргаць небяспецы маё жыццё? Я ніколі нікому нічога не рабіў".
  
  
  "Шалёны сабака, місіс Мілер, не вяршыць правасуддзе. Давайце будзем удзячныя за тое, што ў іх слабыя іклы".
  
  
  "Як ты можаш казаць, што яны слабыя?"
  
  
  "Як ты можаш казаць, што яны моцныя?"
  
  
  "Вельмі проста. Яны забіваюць людзей. Яны забілі тых спартсменаў у Мюнхене, тых дыпламатаў, дзе б гэта ні было. Яны страляюць у людзей з дахаў. Яны ўзрываюць магазіны. Яны страляюць па нявінных людзях з гасцінічных нумароў. Я маю на ўвазе, гэта не слабасць ".
  
  
  Пасажыр на суседнім сядзенні ўсміхнуўся.
  
  
  “Гэта прыкмета слабасці. Сіла – гэта абрашэнне поля. Сіла – гэта будаўніцтва будынка. Сіла – гэта адкрыццё лекаў ад хваробы. Выпадковае вар'яцкае забойства некалькіх чалавек тут і там – гэта не сіла. Шанцы на тое, што гэтыя вар'яты не пацерпяць, астранамічныя” .
  
  
  "Але гэта можа здарыцца", - сказала Кэці Мілер. Яна адчула дзіўнае раздражненне ад аргументацыі гэтага чалавека. Чаму ён так легкадумна ставіўся да тэрарызму? Цяпер яе страх прайшоў. Гэтае пачуццё змянілася раздражненнем.
  
  
  "Многае можа здарыцца", - сказаў ён. Але такое жыццё. Апоўзні, калі катаешся на лыжах. Акулы, калі плаваеш. Няшчасныя выпадкі, калі вядзеш машыну. Але каб жыць, вы павінны прымаць няшчасныя выпадкі як такія, як неад'емную частку жыцця. Ці бачыце, вас турбуе той факт, што вы ўразлівыя для няшчасных выпадкаў, а не тое, што няшчасныя выпадкі існуюць... Што вас турбуе, дык гэта тое, што гэтыя тэрарысты нагадваюць вам пра нешта, што вы хацелі б схаваць у якой-небудзь цёмнай каморы Сваёй смяротнасці.
  
  
  "Адказ гэтай вар'яцкай жывёле - жыць. Любіць. Глядзі, у цябе цудоўнае дзіця. Ты сустрэнешся са сваім мужам у Афінах. Сама твая любоў да мяне - гэта абвяржэнне, і рашучае абвяржэнне кожнага здзейсненага тэрарыстычнага акта. Сёння ты ляціш самалётам. Гэта паказвае, што тэрарысты слабыя. Яны не змаглі цябе спыніць”.
  
  
  "У гэтым аргуменце нешта не так", – сказала Кэці Мілер. "Я не ведаю, як і чаму, але нешта не так".
  
  
  Сцюардэса перагнулася цераз трохмясцовую секцыю і з пластыкавай усмешкай спытала, ці не хоча хто-небудзь выпіць.
  
  
  Місіс Мілер захацела колы.
  
  
  Яе суседні пасажыр пакруціў галавой.
  
  
  "Чысты цукар і кафеін", - сказаў ён. "Карысна ні для вас, ні для вашага дзіцяці, якога вы корміце грудзьмі".
  
  
  "Адкуль ты ведаеш, што ён не на бутэльцы?"
  
  
  "Проста тое, як вы яго трымаеце, місіс Мілер. Мая жонка таксама. Я ведаю. Вось і ўсё".
  
  
  "Я люблю колу", - сказала яна.
  
  
  Трое мужчын у дзелавых касцюмах хутка праслізнулі за спіну сцюардэсы, накіроўваючыся да пярэдняй часткі самалёта. Пасажыр, чые рухі былі такімі павольнымі і паралізаванымі, раптам падняў вочы на траіх мужчын, назіраючы за імі, як газэль, якая насцярожылася ў чаканні тыгра.
  
  
  "У вас зараз ёсць кола?" ён спытаў сцюардэсу.
  
  
  Кэці Мілер збянтэжана міргнула. Што адбываецца?
  
  
  "Так. У мяне ўсё прама на гэтай калясцы", - сказаў рагу.
  
  
  "Цяпер, калі ласка", - сказаў пасажыр.
  
  
  "Тады дзве колы", - сказала сцюардэса.
  
  
  Пасажыр, які быў такім далікатным і ўважлівым з таго часу, як самалёт вылецеў з Нью-Ёрка, груба выхапіў напой, перш чым сцюардэса змагла абслужыць Кэці.
  
  
  Ён паднёс яго проста да вуснаў, гледзячы на пярэднюю частку самалёта шырока раскрытымі ад страху вачыма, Кэці магла бачыць, што ён трымаў белую даўгаватую таблетку ў краю шклянкі.
  
  
  Не адрываючы вачэй ад пярэдняй часткі самалёта, ён сказаў: "Я хачу, каб вы запомнілі адну рэч, місіс Мілер. Каханне заўсёды мацней. Каханне - гэта сіла. Нянавісць - гэта слабасць".
  
  
  У Кэці Мілер не было часу на філасофію. З гучнагаварыцеля самалёта данесліся словы, ад якіх у яе скруціла вантробы.
  
  
  "Гэта Рэвалюцыйны фронт вызвалення Свабоднай Палестыны. Дзякуючы нашым мужным намаганням мы слаўна захапілі гэты сродак капіталістычна-сіянісцкага прыгнёту. Мы вызвалілі гэты самалёт. Цяпер ён у нашых руках. Не рабіце рэзкіх рухаў, і вам не прычыняць шкоды. Любыя рэзкія рухі. будзеце застрэлены. Усім пакласьці рукі на галаву. Ніякіх рэзкіх рухаў. Любы, хто не пакладзе рукі на галаву, будзе застрэлены”.
  
  
  Пакласці рукі на галаву азначала б выпусціць дзіця, Кэці Мілер паклала левую руку на галаву, а правай трымала дзіця. Магчыма, адной рукі было б дастаткова. Яна закрыла вочы і малілася, малілася так, як яе вучылі маліцца ў нядзельнай школе ў Эўрыцы, штат Канзас. Яна паразмаўляла з Богам, патлумачыўшы, што яна не мае да гэтага ніякага дачынення і што яны не павінны прычыняць шкоду ёй ці дзіцяці. Яна ўмольвала Бога пакінуць яе і яе дзіця ў жывых.
  
  
  "Доктар Гелет. Доктар Айседора Гелет. На якім вы месцы?" - раздаўся голас з гучнагаварыцеля.
  
  
  Кэці чула, як людзі рухаюцца па праходзе. Яна адчула вільгаць ля сваіх ног. Напэўна, яна выпусціла сваю колу. Хоць ёй не хацелася расплюшчваць вочы, каб убачыць гэта. Яна будзе трымаць вочы зачыненымі і прыціскаць Кевіна да грудзей, і ўсё гэта пройдзе. Яна не мела да ўсяго гэтага ніякага дачынення. Яна была проста пасажырам. У горшым выпадку самалёт паляціць яшчэ некалькі гадзін, а потым яна расплюшчыць вочы і выявіць, што яны нарэшце прызямліліся ў аэрапорце Афін. Вось што здарылася б, калі б яна трымала вочы зачыненымі. Людзі, якія зганялі самалёт, павінны былі недзе прызямліцца. Яны б выйшлі, і яна і Кевін паляцелі б з усімі астатнімі ў Афіны.
  
  
  "Доктар Гелет. Мы ведаем, што вы на борце. Мы знойдзем вас, доктар Гелет. Не падвяргайце небяспецы іншых пасажыраў", - сказаў голас з гучнагаварыцеля.
  
  
  Кэці пачула нараканне пасажыраў. Адна жанчына закрычала, што ў яе сардэчны прыступ. Маленькае дзіця плакала. Сцюардэса працягвала паўтараць, што ўсе павінны захоўваць спакой. Кэці адчула, як самалёт зніжаецца. Яна прыгадала, што недзе чытала, што куля, якая прабіла ашалёўку самалёта на вялікай вышыні, можа выклікаць выбух. Ці гэта была імплозія? Не, выбух. Усё рвалася вонкі. Ціск паветра на вялікіх вышынях рабіў перастрэлку раўнасільнай ператварэнню самалёта ў бомбу.
  
  
  “Доктар Гелет. Мы дастанем вас. Мы заклікаем пасажыраў падаць сігнал, калі яны сядзяць побач з доктарам Гелетам ці ведаюць, дзе ён. Мы не жадаем прычыняць вам шкоду. Мы настроены мірна. Мы не жадаем нікому прычыняць шкоду”.
  
  
  Кэці адчула нешта цвёрдае і металічнае побач са сваёй галавой.
  
  
  "Я не магу падняць іншую руку. Я выпушчу сваё дзіця", - сказала яна.
  
  
  "Адкрый вочы". Голас быў мяккім і пагрозлівым, шаўкавістай гладкасцю змеі.
  
  
  Кэці зрабіла тое, чаго не хацела рабіць, пакуль усё не скончылася. Яна расплюшчыла вочы. Пісталет быў накіраваны ёй у лоб, і нервовы малады чалавек з змардаваным тварам у дзелавым гарнітуры нахіліўся з праходу, трымаючы яго
  
  
  Пасажыр, які запэўніваў яе, што згон быў настолькі неверагодным, увесь гэты час спаў. яго вочы былі зачыненыя, рукі расслаблена ляжалі на каленях. Кончык яго мовы высунуўся з вуснаў, як кавалачак жавальнай гумкі. Менавіта тады Кэці зразумела, што ўсё яшчэ трымае свой напой у руцэ над галавой. Пасажыр выпусціў свой, і, верагодна, з-за гэтага яна адчула вільгаць. Але яна не адважылася паглядзець уніз.
  
  
  "Вы ведаеце яго?" - спытаў стрэлак, ківаючы ў бок пасажыра.
  
  
  "Не. Не. Мы проста пагаварылі", - сказала Кэці.
  
  
  "Мы яго ведаем", - сказаў баявік і выпусціў паток замежных слоў, якія прагучалі так, як быццам ён рыхтаваўся плюнуць.
  
  
  Хутка іншы баявік падышоў да яго ззаду, каб падтрымаць.
  
  
  "Магу я паставіць свой напой?" спытала Кэці. Іншы баявік, асмуглы юнак з унутранай нерухомасцю пячоры, кіўнуў, што яна можа гэта зрабіць.
  
  
  Кэці выпусціла напой на пакрыты дываном падлогу самалёта і ўчапілася ў Кевіна абедзвюма рукамі.
  
  
  "Як вас клічуць, будзьце ветлівыя?" - спытаў асмуглы баявік.
  
  
  “Мілер. місіс Кэтрын Мілер. Мой муж – інжынер у будаўнічай фірме. Ён на працы ў Афінах. Я лячу туды, каб сустрэцца з ім”.
  
  
  "Вельмі добра. І што сказаў вам доктар Гелет, калі вы ляцелі побач адзін з адным?"
  
  
  "О, проста размова. Я яго не ведаю. Я маю на ўвазе, мы проста размаўлялі". Яна працягвала чакаць, калі пасажыр ачуняе, што-небудзь скажа, каб адцягнуць іх увагу ад яе на сябе.
  
  
  "Зразумела", - сказаў стрэлак. "І ён табе нешта даў?"
  
  
  "Не, не", - сказала Кэці, ківаючы галавой. "Ён мне нічога не даваў".
  
  
  Смуглы стрэлак аддаў рэзкую каманду на гэтай гартаннай мове. Пісталет побач з галавой Кэці знік за поясам. вызваліўшы рукі, стрэлак з больш светлай скурай зняў куртку з доктара Гелета, і па тым, як свінцова адрэагавала цела, Кэці зразумела, што далікатны пасажыр побач з ёй мёртвы. Таблетка, якую ён трымаў каля сваёй шклянкі, калі трое мужчын у дзелавых касцюмах выйшлі наперад, відавочна, была атрутай.
  
  
  Хуткімі вопытнымі рукамі стрэлак-ліхтар раздзел і абшукаў доктара Гелета.
  
  
  "Нічога", - сказаў ён нарэшце.
  
  
  "Усё роўна. Нам патрэбен быў яго розум. Місіс Мілер, вы ўпэўнены, што доктар Гелет не сказаў вам нічога важнага?"
  
  
  Кэці паківала галавой.
  
  
  "Давайце паспрабуем. Якія былі апошнія словы, якія ён сказаў вам?"
  
  
  "Ён сказаў, што каханне мацнейшае за нянавісць".
  
  
  "Гэта хлусня. Ён вам нешта сказаў", - сказаў асмуглы баявік, яго вусны дрыжалі.
  
  
  "Мы пацярпелі няўдачу", - сказаў светласкуры мужчына. "Што ён мог сказаць ёй праз хвіліну? Акрамя таго, нават калі ён прысвяціў яе справе свайго жыцця, важны быў ён сам. яго цела для выкупу. Ён ведаў, што мёртвы, ён нічога не каштаваў для нас у абмен. Мы пераможаны. Мы пацярпелі няўдачу”.
  
  
  У кутку рота асмуглага мужчыны выступіла пена.
  
  
  “Мы не пацярпелі няўдачу. Гэты амерыканец дапамог габрэю. Калі б амерыканцы не дапамаглі, мы б дабіліся поспеху. Яна нясе адказнасць”.
  
  
  "Брат, лідэр. Яна проста хатняя гаспадыня".
  
  
  "Яна нешта ведае. Яна з'яўляецца часткай капіталістычнай сіянісцкай змовы, якая пазбавіла нас перамогі",
  
  
  "Доктар Гелет падмануў нас, а не яе".
  
  
  Смуглявы твар пачырванеў, а цёмныя вочы ўспыхнулі гневам.
  
  
  "Ты кажаш як ізраільскі агент, яшчэ адно паражэнскае слова, і я застрэлю цябе. Завядзі яе і дзіця ў тыл. Я дапытаю іх".
  
  
  "Так, брат лідэр".
  
  
  Кэці паспрабавала ўстаць, але нешта ўтрымала яе. Стралок са светлай скурай працягнуў руку, і яна падумала, што ён збіраецца дакрануцца да яе інтымных месцаў, але ён проста адшпіліў рамень бяспекі.
  
  
  Ён дапамог Кэці падняцца на ногі, і яна, спатыкнуўшыся, кінулася ў праход, спатыкнуўшыся аб ногі доктара Гелета.
  
  
  "Я сапраўды не ведала яго", - усхліпнула яна.
  
  
  "Гэта не мела б ніякага значэння, нават калі б вы гэта зрабілі", - сказаў стрэлак з лёгкай зброяй. "Ён не быў вайскоўцам. Ён быў проста каштоўны тым, кім ён быў".
  
  
  "Кім ён быў?" - Спытала Кэці.
  
  
  “Даследаванне раку. Мы не хочам, каб ізраільцяне першымі адкрылі лекі. Гэта было б занадта добра для іх прапаганды. Але мы былі б гатовы абмяняць Гелета на некаторых нашых сяброў у ізраільскіх турмах”.
  
  
  "Ціха!" - раздалася каманда ад лідэра.
  
  
  У задняй частцы салона верхавод забраў Кевіна ў Кэці.
  
  
  "Знайдзіце яе", - сказаў ён свайму саўдзельніку. Раздаўся струмень лаянак, якія, як зараз зразумела Кэці, былі арабскімі. Яны зыходзілі ад стрэлка з лягчэйшым узбраеннем. Ён вымавіў гэта з расчыненай далонню, як быццам аспрэчваючы разумнасць загада. Хуткая жорсткая прапанова ад лідэра, і іншы баявік схіліў галаву.
  
  
  "Распранайся, - сказаў ён, - я збіраюся цябе абшукаць".
  
  
  Усхліпваючы, Кэці зняла клятчасты жакет і белую блузку і расшпіліла маланку на спадніцы. Яна дазволіла ёй зваліцца да шчыкалатак. Яна адвяла ад іх вочы.
  
  
  "Распранайся, ён сказаў", - раўнуў верхавод. "Ён не меў на ўвазе пакінуць адзенне. Распрананне ёсць распрананне".
  
  
  Схіліўшы галаву, Кэці пацягнулася за спіну і расшпіліла станік. Цяпер яна была занадта напалохана, каб саромецца. Яна сцягнула трусікі з сцёгнаў і дазволіла ім зваліцца ўздоўж ног па-над спадніцы да яе ног.
  
  
  "Знайдзіце ўсё яе цела", - сказаў верхавод. "Сваімі рукамі".
  
  
  "Так, Махмуд", - сказаў стрэлак, які быў лягчэй.
  
  
  "Не называйце імёнаў", - сказаў лідэр, Махмуд.
  
  
  Зачыніўшы вочы, Кэці адчула, як нечыя рукі дакранаюцца яе пляча, падпах і спіны. Рукі былі хуткімі.
  
  
  "Усе часткі", - сказаў Махмуд.
  
  
  Кэці адчула, як рукі затрымаліся на яе грудзях, і, хоць яна не хацела, каб гэта адбылося, яе грудзей адгукнуліся. Рукі рушылі ўніз па яе баках, а затым, спачатку рэзка, затым мякка, затым недастаткова рэзка, рука ўварвалася ў яе цела. І яе цела здрадзіла яе. У той час як яе розум казаў "не", яе цела казала "так".
  
  
  Яна трымала вочы зачыненымі, калі яе выкралі, і ў думках сказала свайму мужу, што ёй шкада. Яна адчувала сябе пераможнай з-за таго, што не магла рухацца разам са сваім гвалтаўніком. Яна нерухома ляжала на канапе ў гасцінай, а затым уварванне спынілася, за ім амаль адразу рушыла ўслед іншае ўварванне. Яе забіраў іншы згоншчык. На гэты раз было балюча. А да трэцяга ўварвання ёй стала вельмі балюча.
  
  
  Калі яны скончылі з ёй, яны кінулі яе ў ванную і замкнулі яе. Яна адчула, як самалёт патрапіў у турбулентнасць, і працягвала казаць сабе, што непрыдатны для перавозкі аванпост павінен недзе прызямліцца. У туалеце самалёта было холадна, і яна паспрабавала прыкрыцца ручнікамі для рук. Яна адчувала сябе зламанай, нікчэмнай і скарыстанай, але ведала, што не зрабіла нічога дрэннага. Яна нічога не магла з сабой зрабіць.
  
  
  Яна пастукала ў дзверы. Нічога. Яна пастукала зноў. Нічога.
  
  
  "Калі ласка, мой малыш. Мой малыш. Прынамсі, вярні мне майго малога".
  
  
  Нічога. Таму яна стукала мацней, а затым стукала бесперапынна.
  
  
  "Ціха", - рушыла ўслед рэзкая каманда.
  
  
  "Мой малы. Мой малыш", - захныкала яна.
  
  
  "Ціха".
  
  
  Яна магла чуць плач звонку, плач дзіцяці. Гэта быў Кевін.
  
  
  "Маё дзіця", - закрычала яна. "Будзьце вы праклятыя, ублюдкі. Вярніце мне маё дзіця, вы, праклятыя ўблюдкі. Ублюдачныя жывёлы. Вярніце мне маё дзіця".
  
  
  Раптам плач спыніўся. Дзверы адчыніліся, і белы прадмет паляцеў ёй у галаву. Інстынктыўна яна вывернулася ад яго і тут жа пашкадавала. Ён стукнуўся аб сцяну туалета і адскочыў у бок унітаза. Кэці адчайна схапіла Кевіна за грудзі і выцягнула яго з вады. Як толькі яна ўбачыла, як яго галава хіснулася ўбок, яна зразумела, што спазнілася. Яна спазнілася, калі адчыніліся дзверы. Вялікі чырванаваты рубец падымаўся ад шыі, і ружовая галава Кевіна вар'яцка боўталася на грудзях. Яны зламалі яму шыю, перш чым кінуць яго туды.
  
  
  Калі непрыстасаваны аванпост нарэшце прызямліўся, місіс Кэці Мілер усё яшчэ прыціскала да сябе цела свайго дзіцяці. Але цяпер Кевіну было холадна, а яе грудзей хварэлі з-за зараз ужо непатрэбнага малака.
  
  
  Арабская ганаровая варта прывітала згоншчыкаў і пахваліла іх за гераічнасць і іх ролю ў напісанні "яшчэ адной слаўнай главы ў арабскай мужнасці, гонару і адвазе, якая з'яўляецца часткай тысячагадовага вопыту аналагічных дасягненняў мужных арабскіх народаў. Гэты цудоўны ўчынак дух арабскіх народаў у іх неспатольным імкненні да славы, ушанаванняў і справядлівасці".
  
  
  Калі ўсе пасажыры нарэшце дабраліся да Афін, арабскія прадстаўнікі і іх прыхільнікі ўжо распаўсюджвалі гісторыі аб смерці дзіцяці Мілера. Некаторыя казалі, што маці ў прыступе істэрыі, выкліканай пілотам, забіла ўласнае дзіця. Іншыя сказалі, што, хаця яны не сказалі б, ухвалялі яны забойства дзіцяці ці не, яны разумеюць прычыны, "па якіх мужчыны былі вымушаны здзяйсняць падобныя рэчы". Яны ціха размаўлялі з рэпарцёрамі з тым жа рэзкім акцэнтам, што і згоншчыкі.
  
  
  Многія гасціныя па ўсім свеце глядзелі тлумачэнні і глядзелі на змардаваныя, прыгнечаны асобы пасажыраў, нарэшце, якія сышлі з самалёта ў Афінах.
  
  
  У адным пакоі быў чутны плёскат хваляў звонку. На тварах траіх мужчын, якія глядзелі тэлевізар, не было шоку. Усім было пад сорак, на іх былі гарнітуры і гальштукі. Усе трое мелі званне палкоўніка, але ў трох розных службах - амерыканскай, расійскай і кітайскай.
  
  
  Яны назіралі, як жанчына Мілер, яе эмоцыі былі задушаны коўдрай шоку, мякка апісвала згвалтаванне, а затым смерць яе дзіцяці.
  
  
  "Лухта сабачая", - сказаў амерыканец. "Сапраўдная лухта сабачая. Згвалтаванне і забойства дзіцяці".
  
  
  "Гэта мяне і турбуе", - сказаў кітайскі палкоўнік.
  
  
  "Згвалтаванне жанчыны? І смерць дзіцяці?" - спытаў рускі палкоўнік. Ён быў недаверлівы. Ён ведаў, што палкоўнік Хуан быў сведкам незлічоных зверстваў японцаў і военачальнікаў; і хоць усе трое знаходзілі забойства мірных жыхароў агідным, канец свету не быў шакавальнай трагедыяй. Гэта была нават не ваенная сітуацыя, пра якую можна было б падумаць канструктыўна. Гэта было як калі б сабаку пераехалі на шашу. Вельмі шкада, але вы не перабудавалі дарогі сьвету з-за гэтага.
  
  
  "Так, гэта непакоіць мяне", - сказаў палкоўнік Хуан. Ён выключыў тэлевізар і паглядзеў у ілюмінатар на спакойную ваду, якая распасціраецца да чырванелага гарызонту. Не было нічога больш надзейнага, чым судна ВМС ЗША у адкрытым моры, якое дазваляе без перашкод выконваць далікатныя міжнародныя дамоўленасці.
  
  
  "Мяне турбуе, - працягнуў палкоўнік Хуан, садзячыся за стол разам з двума іншымі палкоўнікамі, - калі недысцыплінаваныя аператыўнікі могуць так эфектыўна ажыццявіць згон самалёта".
  
  
  "Ён мае рацыю", - сказаў палкоўнік Андэрсан. "У нас з самага пачатку была няпростая праблема, Пятровіч. Мы проста можам сутыкнуцца з нечым, што апынецца немагчымым".
  
  
  “Хвалюйцеся, хвалюйцеся, хвалюйцеся, перш за ўсё, адкуль вы ведаеце, што аператыўнікі былі недысцыплінаванымі, як вы кажаце? Калі мы ўвайшлі ў Берлін, у нас таксама былі гэтыя праблемы”.
  
  
  "Не з тваіх лепшых войскаў. Твае адсталыя, Пятровіч. Элітныя падраздзяленні не гвалцяць і не забіваюць немаўлятаў. Давай."
  
  
  "Такім чынам. Адзін ізаляваны інцыдэнт", - раздражнёна сказаў палкоўнік Пятровіч. Ён развёў рукамі, як быццам гэта нічога не значыла.
  
  
  "Не, гэта не так", - сказаў палкоўнік Андэрсан. "Гэта заканамернасць. Адкалоўшыся група ІРА захоплівае цэлае крыло штаба брытанскага войска і спыняецца, каб абрабаваць універмаг. Падраздзяленне амерыканскіх тупемарос сыходзіць з розуму ў школе для дзяўчынак, але ўсё ж прымудраецца прарвацца праз паўнавартасную, добра браніраваную дывізію вене."
  
  
  "Вы ведаеце, што ён быў цалкам браніраваны?" - спытаў палкоўнік Хуан.
  
  
  "Так", - хутка сказаў Андэрсан, - "Я ведаю. На самой справе. Цяпер важна тое, што канферэнцыя Арганізацыі Аб'яднаных Нацый па тэрарызме пачнецца на наступным тыдні. І да таго часу мы павінны распрацаваць нашы міжнародныя пагадненні. Давайце паглядзім праўдзе ў вочы "Нас бы тут увогуле не было, калі б нашы ўрады не адчувалі, што ў іх уласных інтарэсах спыніць тэрарызм раз і назаўжды".
  
  
  Два іншыя палкоўнікі ўрачыста кіўнулі, затым Пятровіч сказаў: "І мы справіліся вельмі добра. За апошнія некалькі тыдняў мы разабраліся з усімі відамі тэхнічных праблем. На наступным тыдні нашы ўрады сумесна прадставяць наш план па ліквідацыі тэрарызму, і ўсе астатнія краіны падтрымаюць яго, таму што яны будуць думаць, што ўдзельнічалі ў дэбатах. Дык чаму ж мы турбуемся цяпер?"
  
  
  "Палкоўнік", - нацягнута сказаў Андэрсан, - "мы распрацавалі тут даволі надзейныя пагадненні па зброі, крадзяжах самалётаў, выпадковым гвалце і палітычным выкраданні. Але гэтая новая хваля тэрарызму можа ўтрымліваць новы інгрэдыент, які ператварае нашу працу ў пустую трату часу".
  
  
  Палкоўнік Хуан кіўнуў. Пятровіч паціснуў плячыма. Яны абодва вар'яцелі?
  
  
  "Уся наша работа была пабудавана на неабходнасці адрэзаць тэрарыстычныя групы ад базы. Мы выказалі здагадку, што ім патрэбна падрыхтоўка; ім патрэбна фінансаванне; ім патрэбна краіна, з якой яны маглі б працаваць. Але што, калі яны гэтага не зробяць?"
  
  
  "Немагчыма", - сказаў Пятровіч.
  
  
  "Не, гэта не так", - сказаў Андэрсан.
  
  
  "Ён мае рацыю", - сказаў Хуан. "Гэты захоп быў ажыццёўлены спрытна людзьмі, якія, відавочна, не мелі ніякай падрыхтоўкі або дысцыпліны. Брытанскі аванпост быў зраўнаваны з зямлёй крыху больш, чым вулічнымі хуліганамі. Партызаны ў Венесуэле былі звычайнымі аператыўнікамі, якія выйшлі пазабаўляцца. Нейкім чынам, недзе. за апошнія два тыдні змянілася ўся прырода тэрарызму. Хіба ты не бачыш, Пятровіч, што гэта больш не прывязана да краіны? І калі гэта так, пагадненні, якія мы распрацоўваем тут для ўсяго свету, нічога не вартыя”. Хуан адкінуўся на спінку крэсла.
  
  
  Андэрсан кіўнуў, затым дадаў: "Вы разумееце, што гэтыя згоншчыкі пранеслі сваю зброю міма самых сучасных прылад выяўлення металу? І яны захапілі самалёт за трыццаць сем секунд?"
  
  
  "Кампетэнтнасць", - сказаў палкоўнік Пятровіч. "Проста кампетэнтнасць".
  
  
  "Імгненная ваенная кампетэнтнасць для любога", - паправіў Хуан. "І гэта тое, што так палохае".
  
  
  "І супраць такога роду кампетэнтнасці, - сказаў Андэрсан, - санкцыі бескарысныя, таму што гэтая новая хваля тэрарызму не мае патрэбы ў прымаючай краіне для навучання".
  
  
  "Мы не можам быць у гэтым упэўнены", - сказаў Пятровіч. "У душы ўсе тэрарысты - каровін гной. Я не магу быць упэўнены, што гэтыя інцыдэнты даказваюць, што ў іх ёсць доступ да імгненнай падрыхтоўкі".
  
  
  "Што ж, менавіта аб гэтым я планую далажыць свайму ўраду", - сказаў Андэрсан. "І я б прапанаваў, каб вы абодва паведамілі аб адным і тым жа свайму начальству: што мы лічым, што ў тэрарызме зараджаецца новы рух і што канферэнцыя будзе бескарыснай, калі мы не зможам высветліць, што гэта за новая сіла і як з ёй зладзіцца ".
  
  
  Палкоўнік Андэрсан быў упэўнены, што амерыканскі ўрад ацэніць цвярозасць яго мыслення. У яго былі добрыя сувязі аж да самага верха. Таму ён быў шакаваны, калі праз два дні пачуў рэакцыю на свой даклад у Пентагоне.
  
  
  "Палітыка нашага ўрада заключаецца ў тым, каб дзейнічаць так, як быццам ніякіх новых тэрарыстычных сіл не існуе", – заявіў асабісты ваенны дарадца прэзідэнта, генерал-лейтэнант Чарльз Уітмар.
  
  
  "Ды добра, Чак, ты што, з розуму сышоў?" - спытаў Андэрсан.
  
  
  “Урад Злучаных Штатаў, палкоўнік, прадставіць сумесна з Кітаем і Савецкім Саюзам план барацьбы з тэрарызмам. Гэты план будзе прадстаўлены на наступным тыдні. Вы і двое вашых памочнікаў працягнеце прапрацоўваць канчатковыя дэталі”.
  
  
  Андэрсан падняўся са свайго месца "Вы што, з розуму сышлі, Чак?" Ён стукнуў кулаком па шырокім, да бляску адпаліраваным стале, на якім не было нічога, акрамя сцяга з трыма зоркамі. "Гэтая канферэнцыя не будзе азначаць пляўка ў буру, калі мы не наладзім нейкія добрыя адносіны з гэтай новай сілай. Усе размовы, якія вы хочаце, усе санкцыі, якія вы хочаце, яны ні чорта не будуць значыць, і мы вернемся да таго , з чаго пачалі. Яшчэ горш, бо санкцыі не спрацуюць, і наступным разам нам будзе складаней іх атрымаць”.
  
  
  "Палкоўнік, я не ведаю, ці шмат з вашага ваеннага этыкету вы памятаеце з гэтага моманту, але стук палкоўніка па стале генерал-лейтэнанта не адпавядае ваеннаму пратаколу".
  
  
  "Пратакол, чорт вазьмі, Чак. Гэта для салдат. У нас праблема, а ты хаваеш галаву ў пясок".
  
  
  "Палкоўнік, магчыма, вам будзе цікава даведацца, што я перадаў ваша паведамленне даслоўна. Магчыма, вам будзе цікава даведацца, што я таксама крычаў. Магчыма, я скончыў са сваёй кар'ерай крыкам, але, палкоўнік, крычыце, што я гэта зрабіў. І мой начальнік сказаў мне, палкоўнік, што я павінен паведаміць вам, што мы працягнем канферэнцыю, як быццам гэтых новых тэрарыстычных сіл не існуе. Гэта быў загад майго галоўнакамандуючага. Гэта быў прамы загад. Які павінен быць выкананы, палкоўнік."
  
  
  Палкоўнік Андэрсан адкінуўся на спінку крэсла. Некалькі доўгіх секунд ён маўчаў, а затым ухмыльнуўся.
  
  
  "Добра, Чак, у чым справа? ЦРУ?"
  
  
  "Я не разумею, што вы маеце на ўвазе, палкоўнік".
  
  
  "Чорт вазьмі, Чак, не будзь мілым са мной. Я павінен разабрацца з Пятровічам і Хуангам, і мне патрэбны адказы. Паслухай, прэзідэнт не дурань. Вы яму ўсё растлумачылі. Ён кажа, што ўсё як звычайна. Для мяне гэта можа азначаць толькі адно. Ён думае, што да наступнага тыдня яму ўдасца скруціць гэтую новую тэрарыстычную групоўку. Такім чынам, зараз я пытаю, ці збіраецца ЦРУ гэта зрабіць?"
  
  
  "Палкоўнік, запэўніваю вас, я паняцця не маю".
  
  
  "Паступай па-свойму, Чак", - сказаў Андэрсан, паднімаючыся на ногі. "Але я б хацеў, каб ты перадаў адно паведамленне, калі зможаш. Гэтыя новыя тэрарыстычныя сілы - нешта асаблівае. Я не думаю, што ЦРУ дастаткова добра, каб справіцца з гэтым. Але гэта праблема прэзідэнта, не мая. Проста, калі ты ўвязваешся у гэта, скажы таму, хто за гэта адказвае, што ім лепш старанна працаваць і не дапускаць памылак. Гэтыя людзі добрыя”.
  
  
  "Дзякуй, палкоўнік", - сказаў генерал Уітмар, паказваючы, што нарада скончана. Ён застаўся за сваім сталом, гледзячы на ??дзверы, якія зачыніліся за Андэрсанам. Прэзідэнт, здавалася, проста не быў занепакоены новымі тэрарыстычнымі сіламі, і калі Ўітмар прапанаваў ЦРУ, прэзідэнт учапіўся яму ў горла. "Ніякага ЦРУ", - сказаў ён. "Я з гэтым разбяруся".
  
  
  Прэзідэнт здаваўся амаль самаўпэўненым наконт гэтага, як быццам у яго былі нейкія асаблівыя сілы, аб якіх Уітмар нічога не ведаў. Генерал схіліўся над сваім сталом і нешта чарціў на прамакашцы. Ён пагадзіўся з Андэрсанам. Гэтыя новыя тэрарысты былі сур'ёзныя. Прэзідэнцкаму спецпадраздзяленню лепш быць чымсьці сапраўды асаблівым.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДРУГІ
  
  
  Яго звалі Рыма, і ён не адчуваў сябе асаблівым.
  
  
  У тую яркую каліфарнійскую раніцу ён пачуваўся неверагодна звычайным, стоячы ў свайго нябесна-блакітнага басейна, такога ж, як любы іншы басейн, побач з любой іншай раскошнай вілай у гэтай раскошнай супольнасці ў раскошнай акрузе, дзе ўсё казалі пра яго інвестыцыі ў акцыі, ці пра фільм, які ён здымаў, ці пра падаходны падатак.
  
  
  Рыма палічыў новы падатковы законапраект пагрозлівым? Яго часта пыталіся пра гэта на звычайных вечарынках з кактэйлямі, якія сталі звычайнымі з-за іх паўтаранасці і сумнай пасрэднасці прысутных на іх людзей, якія па нейкім дзіўным чынніку нязменна адчувалі, што яны незвычайныя.
  
  
  Не, Рыма не палічыў новы падатковы законапраект пагрозлівым.
  
  
  Ці не хоча Рыма кактэйль? Касячок? Таблетку?
  
  
  Не, Рыма не патураў.
  
  
  Закуска?
  
  
  Не, у ім мог быць глутамат натрыю, а Рыма ўсё роўна еў толькі адзін раз у дзень.
  
  
  Ці быў Рыма прыхільнікам здаровага харчавання?
  
  
  Не, яго цела было.
  
  
  Твар быў знаёмы. Ці здымаўся Рыма ў фільме ў Парыжы?
  
  
  Не. Магчыма, яны проста карысталіся паслугамі аднаго і таго ж пластычнага хірурга.
  
  
  Чым Рыма зарабляў на жыццё?
  
  
  З радасцю трываў дурняў.
  
  
  Не мог бы Рыма паўтарыць гэтую заяву на тэрасе?
  
  
  Не зусім.
  
  
  Ці ведаў Рыма, што размаўляе з былым чэмпіёнам Каліфорніі ў паўцяжкай вазе сярод аматараў і ўладальнікам чорнага пояса, не кажучы ўжо пра сувязі ў мафіі, якія могуць быць у любога ўладальніка студыі?
  
  
  Рыма ўсяго гэтага не ўсведамляў.
  
  
  Не мог бы Рыма паўтарыць гэтае сцвярджэнне аб дурнях?
  
  
  Гэты дурань зрабіў гэта за яго.
  
  
  Як бы Рыма паставіўся да таго, каб яму ў твар плюхнулі чым-небудзь смачненькім?
  
  
  Гэта было б зусім немагчыма, таму што срэбны паднос з закускамі павінен быў быць абгорнуты вакол галавы дурня.
  
  
  Рыма ўспомніў тую апошнюю вечарынку з кактэйлямі, на якой ён прысутнічаў у Беверлі-Хілз, як двум слугам прыйшлося адбіваць малатком паднос з галавы кінамагната, як кінамагнат паскардзіўся напрамую ў Вашынгтон, нават выкарыстоўваў свой уплыў, каб прымусіць урадавыя ўстановы праверыць мінулае Рыма. Яны, канешне, нічога не знайшлі. Нават нумары сацыяльнага страхавання. Што было натуральна. У мерцвякоў няма ні нумароў сацыяльнага страхавання, ні адбіткаў пальцаў у дасье.
  
  
  Рыма пагрузіў палец нагі ў занадта блакітную ваду. Яна была крыху цёплай. Ён азірнуўся на дом, дзе шырокія шкляныя дзверы ва ўнутраны дворык былі адчынены. Ён пачуў, як ранішнія мыльныя оперы скрыгочуць у сваім слязлівым пачатку. Раптам голас прарваўся скрозь арганную музыку тэлевізара.
  
  
  "Вы гатовы? Я буду слухаць", - раздаўся пісклявы ўсходні голас з глыбіні дома.
  
  
  "Яшчэ не гатовы, татачка", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ты заўсёды павінен быць готаў".
  
  
  "Так. Ну, а я не", - залямантаваў Рыма.
  
  
  "Выдатны адказ. Поўнае тлумачэнне. Разумная прычына".
  
  
  "Ну, я проста яшчэ не гатовы. Вось і ўсё".
  
  
  "...для белага чалавека", - раздаўся пісклявы ўсходні голас.
  
  
  "Для белага чалавека", - раздражнёна прашыпеў Рыма сабе пад нос.
  
  
  Ён паспрабаваў ваду іншай нагой. Усё яшчэ цеплаватая. Са штаба паступіла крытыка наконт інцыдэнту з падносам з закускамі.
  
  
  Ці ведаў Рыма аб неверагоднай небяспецы, у якую ён падвергнуў агенцтва, прыцягваючы да сябе ўвагу?
  
  
  Рыма быў у курсе.
  
  
  Ці ведаў Рыма, які эфект зробіць на нацыю, калі стане вядома пра існаванне агенцтва?
  
  
  Рыма ведаў.
  
  
  Ці ведаў Рыма, на якія выдаткі і рызыку пайшло агенцтва, каб усталяваць яго як чалавека без жывой асобы?
  
  
  Калі доктар Гаральд В. Сміт, кіраўнік CURE, меў на ўвазе абвінавачванне паліцэйскага па імені Рыма Уільямс у забойстве, прыгаварыўшы паліцэйскага да электрычнага крэсла, каб, калі быў націснуты выключальнік і цела было абвешчана мёртвым? адбіткі пальцаў былі б знішчаны, нумар сацыяльнага страхавання выдалены, і небаракі больш не існавала б, калі доктар Сміт меў на ўвазе менавіта гэта, так, Рыма вельмі добрае памятаў усе непрыемнасці, у якія патрапіў КЮРЭ.
  
  
  І ўсе праблемы з бясконцымі трэніроўкамі, якія ператварылі яго ў нешта адрознае ад звычайнай чалавечай істоты, Рыма добра памятаў.
  
  
  Ён успомніў шмат рэчаў. Паверыўшы, што яго збіраюцца пакараць смерцю, і прачнуўшыся на бальнічнай койцы. Мне сказалі, што Канстытуцыя ў небяспецы, і прэзідэнт упаўнаважыў агенцтва валодаць паўнамоцтвамі па барацьбе са злачыннасцю, якія выходзяць за рамкі канстытуцыі. Сакрэтная арганізацыя, якой не было б. Толькі прэзідэнт; доктар Гаральд В. Сміт, кіраўнік сакрэтнай арганізацыі КЮРЭ; вярбоўшчык; і Рыма маглі калі-небудзь ведаць. І, вядома ж, Рыма быў мерцвяком, пакараным напярэдадні вечарам за забойства.
  
  
  Тым не менш, узнікла невялікая праблема, калі вярбоўшчык быў паранены і ляжаў напампаваны наркотыкамі на бальнічным ложку, магчыма, гатовы ў сваім наркатычным тумане казаць пра лячэнне. Але гэтае маленькае пытанне было лёгка вырашана. Рыма, які загінуў паліцэйскаму, было загадана забіць яго, і тады пра КЮРА ведалі толькі тры чалавекі.
  
  
  Чаму толькі адзін чалавек у сілавым падраздзяленні КЮРЭ? спытаў былы Рыма Уільямс.
  
  
  Менш шанцаў, што Кюрэ стане пагрозай для ўрада. Канешне, адзін чалавек пройдзе спецыяльную падрыхтоўку.
  
  
  І ён зрабіў гэта - трэніруючыся ў Майстра Дома Сінанджу, трэніруючыся часам настолькі экстрэмальна, што нават сапраўдная смерць здавалася пераважней.
  
  
  Так, Рыма памятаў усе непрыемнасці, на якія дзеля яго пайшоў КЮРЭ, і калі абкручванне падноса вакол галавы дурня ставіла пад пагрозу ўсю гэтую працу, што ж, такі быў бізнэс, мілая
  
  
  "Гэта ўсё, што ты можаш сказаць, Рыма? Такі бізнэс?" - сказаў доктар Сміт на адной з тых рэдкіх асабістых сустрэч.
  
  
  "Гэта ўсё, што я магу сказаць".
  
  
  "Што ж, справа зроблена", - сказаў доктар Сміт з цытрынавым тварам. "Цяпер да справы. Што вы ведаеце аб тэрарыстах?" Затым адбыўся дзённы брыфінг аб тэрарыстах, прэамбула да місіі.
  
  
  Рыма нахіліўся і пабразгаў рукой у басейне, як і ва ўсіх астатніх у гэтай раскошнай супольнасці.
  
  
  "Я не чую руху цела ў вадзе", - раздаўся ўсходні голас.
  
  
  "Я не чую руху цела ў вадзе", - перадражніў Рыма сабе пад нос. Ён стаяў у баксёрскіх плаўках, на выгляд мужчына нармальнага целаскладу гадоў трыццаці з невялікім, з рэзкімі рысамі асобы і глыбокімі цёмнымі вачыма. Толькі яго тоўстыя запясці паказвалі на тое, што гэта быў нешта большае, чым звычайны чалавек, бо сапраўдная смяротнасць была там, дзе яна заўсёды ёсць у чалавека, у яго свядомасці.
  
  
  "Я не чую руху цела ў вадзе", - зноў пачуўся голас.
  
  
  Рыма нырнуў у басейн. Не нырцом і не скачком з распырскваннем, а так, як яго вучылі, напрыклад, калі сіла цяжару вяртаецца да цэнтра зямлі. Нават пачатковец у баявых мастацтвах ведаў, што падзенне ў прытомнасць - насамрэч самы хуткі спосаб спусціцца. Гэта было яго працягам. Толькі што Рыма стаяў на борціку басейна, а ў наступнае імгненне яго акружала ледзь цёплая вада, над ім і вакол яго, а яго ногі былі на кафлі. Таму, хто назірае, здалося б, што басейн проста засмактаў яго ўнутр.
  
  
  Ён чакаў, дазваляючы вачам абвыкнуць да пякучай хлараванай вады, дазваляючы абмежаванаму спажыванню кіслароду рэгуляваць сваё цела, дазваляючы рукам плаваць, у той час як розум канцэнтраваў вагу на ступнях, каб утрымліваць яго ўстойлівым пад вадой,
  
  
  Ён патрапіў у свет цёплага блакітнага нефрыту і прыстасаваўся стаць яго часткай, а не дужацца з ім. Калі ён упершыню навучыўся перамяшчацца па вадзе, ён стараўся ўсё больш і больш, але меў поспех усё менш і менш. Майстар Сінанджу Чыун сказаў, што калі ён спыніць спробы, то навучыцца перамяшчацца па вадзе, і што менавіта фанабэрыстасць Рыма прымусіла яго паверыць, што ён можа пераадолець яе, замест таго каб падпарадкавацца ёй.
  
  
  "Падпарадкоўваючыся, ты перамагаеш", - сказаў Чыун, а затым прадэманстраваў.
  
  
  Цела пажылога азіята ўвайшло ў ваду належным чынам, пакінуўшы за сабой след усяго з трох маленькіх бурбалак пасля спуску яго цела, як быццам невялікі камень быў акуратна змешчаны, а не кінуты ў ваду. Цела раптоўна пачало рухацца па вадзе без бачнага руху, прыкладна так, як гэта рабіла тыгравая акула, якую Рыма бачыў у гарадскім акварыуме на ўсходзе. Ніякіх узмахаў. Ніякай напругі. Свіст. Свіст. Свіст. І Чыун апынуўся на іншым канцы басейна і выйшаў з вады, як быццам яго выпусцілі пыласосам. Гэта была трэніроўка Дома Сінанджу, якая прымушала яго майстроў здавацца не тымі, хто імкнецца да самасцвярджэння, а тымі, каго цягнуць.
  
  
  Рыма спрабаваў. Пацярпеў няўдачу. Паспрабаваў зноў. Пацярпеў няўдачу. Пакуль аднойчы стомленым днём, пасля трох няўдач, у якіх ён рухаўся не лепш звычайнага плыўца, ён не адчуў, як наладжваецца яго цела.
  
  
  яго цела ў злучэнні з вадой зрабіла рух наперад. У гэта было занадта лёгка паверыць. А потым, паспрабаваўшы гэта зноў, ён выявіў, што не можа зрабіць гэта зноў.
  
  
  Чыун нахіліўся над басейнам і ўзяў Рыма за руку. Ён прыціснуў яе да вады. Рыма адчуў сілу. Потым ён пацягнуў руку Рыма праз ваду. Рука рухалася хутка, без намаганняў. Вада прыняла руку.
  
  
  Гэта быў ключ.
  
  
  "Чаму ты не паказаў мне гэтую мелодыю з самага пачатку?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Таму што вы не ведалі таго, чаго не ведалі. Вам прыйшлося пачаць з невуцтва".
  
  
  "Маленькі бацька, - сказаў Рыма, - ты ясны, як Святое Пісанне".
  
  
  "Але вашы запаветы зусім не ясныя", – сказаў Чыун. "А я лімітава ясны. Нажаль, святла для сляпога заўсёды нядосыць. Цяпер вы ведаеце, як. перасоўвацца па вадзе".
  
  
  І Чыун меў рацыю. Рыма больш ніколі не падводзіў. Цяпер, калі ён скінуў вагу з ног, ён зразумеў ваду, саму яе прыроду, і ён таксама рушыў, не рассякаючы, а змешваючы штуршкі свайго цела з масай вады, каб падцягнуцца наперад. Узмах. Узмах. Узмах. Устаю і выходжу з басейна, затым вяртаюся, пакідаючы мокрыя сляды на жоўтай вулічнай анучы. Гэта не было практыкаваннем, таму што практыкаванне азначала напружанне цела. Гэта была трэніроўка.
  
  
  Яшчэ раз, уніз у басейн і прэч - шырк, шырк, шырк. Затым уверх, вонкі і вяртаемся да пачатку. Трэці раз Рыма хутка азірнуўся на дом. Кампетэнтнасць ужо давяла яго да стану нуды. Да д'ябла ўсё гэта. Ён пляснуў па вадзе адзін раз з аднаго канца, кінуўся да другога і пляснуў яшчэ раз.
  
  
  "Ідэальна", - пачуўся ўсходні голас. "Ідэальна. Вы ўпершыню дасягнулі дасканаласці. Гэта значыць для белага чалавека".
  
  
  Толькі ў той вечар, калі тэлеперадачы Чыуна скончыліся, а Рыма працягваў загадкава ўсміхацца, Чиун запытальна паглядзеў на свайго вучня і сказаў:
  
  
  "Той трэці рух па вадзе было ілжывым".
  
  
  "Што, маленькі татачка?"
  
  
  "Хлусня. Ты жульнічаў".
  
  
  "Стаў бы я гэта рабіць?" - абурана спытаў Рыма.
  
  
  "Праглынуў бы вясновы рыс расу птушкі Якка?"
  
  
  "Было б? Я не ведаю", - сказаў Рыма. "Я ніколі не чуў аб птушцы Якка".
  
  
  "Ты ведаеш. Ты сарамліваў. Ты занадта шчаслівы ад таго, што прыклаў належныя намаганні на гэтай ранішняй трэніроўцы. Але я кажу табе, той, хто крадзе ў сваіх уласных намаганняў, крадзе ў самога сябе. І ў нашым рамястве цаной за рабаванне цалкам можа быць смерць”.
  
  
  Зазваніў тэлефон, перапыніўшы пажылога азіята. Чыун, кінуўшы нядобры погляд на які тэлефануе апарат, замоўк, як быццам не жадаючы спаборнічаць з машынай, настолькі нахабнай, што яна адважылася перапыніць яго. Рыма падняў трубку.
  
  
  "Гэта Вестэрн Юніён", - раздаўся голас. "Твая цётка Эліс прыедзе наведаць цябе і хоча, каб ты прыгатавала пакой для гасцей".
  
  
  "Верна", - сказаў Рыма. "Але якога колеру пакой для гасцей?"
  
  
  "Толькі ў пакоі для гасцей".
  
  
  "Ты ўпэўнены?"
  
  
  "Так тут напісана, сэр", – сказаў аператар Western Union з самазадаволенай фанабэрыстасцю чалавека, які назірае за дыскамфортам іншага.
  
  
  "Проста пакой для гасцей. Не сіні пакой для гасцей ці чырвоны пакой для гасцей?"
  
  
  "Правільна, сэр. Я прачытаю ...."
  
  
  Рыма павесіў трубку аператара Western Union, пачакаў некалькі секунд, неабходных для гудка, затым зноў набраў нумар з кодам горада 800, які яму было загадана набраць, паколькі ў тэлеграме не згадваўся колер нумара для гасцей.
  
  
  Тэлефон празваніў толькі адзін раз, і на яго адказалі.
  
  
  "Рыма, нам павезла. Мы ўзялі іх на вышыні 2000 футаў над Ютай. Рыма, гэта ты, праўда?"
  
  
  "Ну, так, гэта так. Было б карысна пераканацца, перш чым цябе пачне ванітаваць па адкрытай лініі. Што, чорт вазьмі, з табой адбываецца, Сміці?" Рыма быў узрушаны. Вонкавае самавалоданне Сміта звычайна было ідэальным, амаль карэйскім.
  
  
  "У нас іх цэлая банда над Ютай. Яны хочуць грошай за выкуп. Федэральныя агенцтвы зараз вядуць перамовы. Грошы будуць дастаўленыя ў аэрапорт Лос-Анджэлеса. Звернецеся да мясцовага прадстаўніка ФБР Пітэрсана. Ён чарнаскуры мужчына. Вы будзеце пасярэднікам на перамовах. Скачыце па лініі наверх. Гэта першая зачэпка, якая ў нас зьявілася. Паўтарыце для пацьверджаньня”.
  
  
  "Сустрэцца з Пітэрсанам у аэрапорце Лос-Анджэлеса. Сядзь у самалёт і пастарайся высветліць, хто стаіць за ўсім гэтым. Я мяркую, што гэта згон самалёта, - суха сказаў Рыма.
  
  
  "Выдатна. Пачынайце прама цяпер. Магчыма, у вас няма часу губляць".
  
  
  Рыма павесіў трубку.
  
  
  "У чым справа?" - спытаў Чыун.
  
  
  "Доктар Гаральд Сміт, наш працадаўца, здзейсніў псіхічны скачок са скалы. Я не ведаю, у чым справа", - сказаў Рыма, яго твар скрывіўся ад турботы.
  
  
  - Значыць, ты будзеш працаваць сёння ўвечары? - спытаў Чыун.
  
  
  "Мммм", - сказаў Рыма, выказваючы згоду. "Мне пара ісці".
  
  
  "Пачакай. Я мог бы пайсці з табой. Гэта мог бы быць прыемны вечар".
  
  
  "Сёння ў эфіры Барбра Стрэйзанд, Чыун".
  
  
  "Тое, што ты робіш, нельга зрабіць заўтра ўвечары?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Удачы. І памятай, калі ў цябе ўзнікне спакуса рызыкнуць, падумай аб усіх гадзінах, якія я ўклаў у цябе. Падумай аб тым, якой нікчэмнасцю ты быў і да якога ўзроўню я цябе падняў".
  
  
  "Я даволі добры, так, татачка?" - сказаў Рыма, пашкадаваўшы аб сваёй заўвазе, як толькі вымавіў яго.
  
  
  "Для белага чалавека", - радасна сказаў Чыун.
  
  
  "Твая маці - Васу", - залямантаваў Рыма, выбягаючы за дзверы. Ён перасек двор і схаваўся ў гаражы, перш чым зразумеў, што Майстар Сінанджу не гоніцца за ім. Ён не ведаў, што такое Васу, але Чиун аднойчы ужыў гэтае слова ў вельмі рэдкі момант гневу.
  
  
  "Ролс-Ройс Сільвер Клаўд" быў прыпаркаваны бліжэй за ўсіх да дзвярэй гаража. Насамрэч не мела значэння, на якой машыне ездзіў Рыма ці нават належаў ёй. У яго нічога не было. Ён толькі карыстаўся рэчамі. У яго нават не было сваёй асобы, якая час ад часу, асабліва калі хто-небудзь выпадкова атрымліваў фатаграфію, змянялася з дапамогай пластычнай хірургіі. У яго нічога не было, і ён мог выкарыстоўваць практычна ўсё, што хацеў. Як у "Ролс-ройса", падумаў ён, даючы задні ход "Срэбнаму воблаку", яго пышна вывастраны матор ціха гудзе, рухаючыся без намаганняў, што з'яўляецца найвялікшым дасягненнем у сваёй вобласці - як у "Рыма", "Разбуральніка", які сведчыць аб майстэрстве вырабу.
  
  
  Як звычайна, пробкі ў аэрапорце былі невыноснымі, але гэта была Амерыка, і былі некаторыя рэчы, якія не маглі пераадолець нават трэніроўкі. Калі, вядома, ён не хацеў бегчы па дахах машын, каб дабрацца да аэрапорта. Ён глядзеў, як крывава-чырвонае сонца садзіцца скрозь фільтр забруджванняў, і ведаў, што недзе над ім самалёт накіроўваецца ў аэрапорт Лос-Анджэлеса з перапуджанымі людзьмі на борце, якіх згоншчыкі трымаюць у заложніках. Для некаторых людзей гэта быў момант жаху. Для прафесіянала гэта было ўсяго толькі звяно ў ланцугі, а Рыма быў прафесіяналам. яго заданнем было скокнуць на самы верх. Гэта азначала пракрасціся ў сістэму тэрарыстаў і пракласці сабе шлях да вяршыні, знішчыўшы сістэму. І яго шлях у сістэму мог ляжаць праз аблёт аэрапорта ў гэты самы момант.
  
  
  Рыма націснуў на клаксон "Ролс-ройса", чысты, рэзаніруючы гук, які абсалютна нічога не змяніў у патоку машын, хіба што справакаваў яшчэ большае гудзенне. Амерыка. Часам Рыма не быў упэўнены, чаму Сміт так горача жадае выратаваць яго. Што было яшчэ больш загадкавым, дык гэта цяперашняе дзіўнае ўзбуджэнне Сміта з нагоды тэрарыстаў, аж да таго, што ён нешта мармытаў па адкрытай лініі. Калі яны ўяўлялі такую вялікую небяспеку, як, відавочна, думаў Сміт, тады было яшчэ важней, каб Кюрэ быў асцярожны. Больш прычын быць спакойным. Але тады нешта было не так з гэтым тэрарыстычным бізнэсам з самага пачатку.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЭЦІ
  
  
  Агент ФБР Дональд Пітэрсан быў занепакоены. Яго пераследвалі, мучылі і ён хваляваўся. Цяпер нехта, які сцвярджаў, што ў яго афіцыйныя сувязі, прабіўся праз мясцовую паліцыю, паліцыю аэрапорта і кардон ФБР і хацеў яго бачыць. І ўсё гэта ў той час, як самалёт з пасажырамі імчаўся да аэрапорта пад кантролем узброеных кулямётамі сяброў Фронту вызвалення чарнаскурых.
  
  
  Было недастаткова таго, што рэпарцёраў і тэлевізійных аператараў даводзілася трымаць на адлегласці ці што легіёны цікаўных раслі і пагражалі амаль гарантавана прывесці да ахвяр, калі пачнецца страляніна. Але нейкі чалавек без якіх-небудзь дакументаў чапляўся за рукаў Піцерсана, і ахоўнікі, здавалася, не маглі зрушыць яго з месца. Трое ахоўнікаў, адзін мужчына, і ён стаяў проста ў дыспетчарскай, як быццам яго ногі былі прыкаваныя да падлогі - і ў яго хапіла нахабства сказаць агенту Пітэрсану патэлефанаваць у яго ўласную штаб-кватэру.
  
  
  "Містэр", – сказаў Пітэрсан, сярдзіта разгортваючыся, – "вы неадкладна прыбіраецеся з гэтай дыспетчарскай вышкі, ці вы арыштаваныя за перашкоду правасуддзю".
  
  
  "І вы будзеце размешчаны ў Анкарыдж", - холадна адказаў мужчына. "Гэты самалёт быў перанакіраваны ў гэты аэрапорт, каб я асабіста мог падняцца на борт і даставіць выкуп".
  
  
  Ну, хіба гэта не пабіла ўсё? Гэта быў капёр. Піцерсона раптам выклікалі з Чыкага, каб ён прыняў камандаванне аэрапортам у складанай сітуацыі - угон самалёта, палітычная - і зараз гэты незнаёмец ведаў пра гэта больш, чым ён. Пітэрсан быў упэўнены ў гэтым. Самалёту насамрэч не было чаго рабіць у Лос-Анджэлесе. Гэта быў рэйс на Ўсходняе ўзбярэжжа, і былі дзясяткі аэрапортаў, дзе ён мог прызямліцца.
  
  
  Такім чынам, непасрэдна перад вылетам з Чыкага ён спытаў штаб-кватэру, чаму Лос-Анджэлес быў абраны ў якасці месца выплаты, і сапраўды, чаму яны ўвогуле акупляюцца, калі апошняя нацыянальная палітыка не павінна была акупляцца. "Я думаў, што палітыка заключаецца ў тым, каб трымацца жорстка", – сказаў Пітэрсан тэлефоннаму голасу свайго начальніка.
  
  
  "Правілы такія, што вы павінны адправіцца ў аэрапорт. Грошы будуць гатовы там".
  
  
  Загады, як заўсёды, былі загадамі. Ваенны знішчальнік даставіў Пітэрсана ў Лос-Анджэлес, і як толькі ён пачаў расстаўляць сваіх людзей і падрыхтоўваць аэрапорт да надзвычайных дзеянняў, пачаў збірацца натоўп. Рэпарцёры, якія валодаюць асаблівым нюхам на навіны, пачалі прарываць паліцэйскія кардоны, і не паспеў ён апамятацца, як па радыё абвясцілі, што самалёт накіроўваецца ў Лос-Анджэлес.
  
  
  "Патэлефануйце ў штаб", - сказаў мужчына без дакументаў.
  
  
  Пітэрсан паглядзеў на мужчыну, ацэньваючы яго. яго вочы былі халоднымі і нерухомымі, з дзіўным, нявызначаным усходнім адценнем, смяротнай халоднасцю, якую Пітэрсан бачыў толькі аднойчы, задоўга да гэтага, калі ён быў сведкам пакарання ў Карэі. Але гэты чалавек быў белы.
  
  
  "Як цябе клічуць?" Спытаў Пітэрсан.
  
  
  "Рыма".
  
  
  "Містэр Рыма, з кім вы працуеце і што ў вас тут за справу?"
  
  
  "Мяне клічуць Рыма, і ў вас ёсць інструкцыі адносна мяне. Мне шкада, што яны яшчэ не датэлефанаваліся".
  
  
  "Добра", – сказаў Пітэрсан. "Я скажу вам, што я збіраюся зрабіць. Я збіраюся патэлефанаваць у сваю штаб-кватэру. І калі не будзе ніякіх інструкцый адносна вас, вы арыштаваныя. І калі ты будзеш супраціўляцца арышту, я прыстрэлю цябе да смерці".
  
  
  "Патэлефануй па тэлефоне. І калі скончыш, прыбяры гэтых снайпераў ад уваходу ў ангар. Яны занадта прыкметныя. З-за іх можа каго-небудзь забіць, а я не хачу, каб ляцелі шальныя кулі. Мне не падабаецца неахайнасць".
  
  
  Снайперы знаходзіліся за чатырыста ярдаў ад іх і былі схаваны брызентам. Рыма бачыў брызентавы клапан, але ў напрамку супраць ветру. Ён убачыў здзіўленне на твары Пітэрсана, што хтосьці заўважыў яго схаваных снайпераў з такой адлегласці.
  
  
  Пітэрсан падаў знак, каб яму падалі тэлефон. Ён устаў перад радамі прыцемненых экранаў радараў і набраў нумар, гледзячы на Рыма, затым перавёў погляд на экран у далёкім левым куце. Ён быў прыгожым мужчынам з валявым чорным тварам, які зараз быў напружаны ад расчаравання.
  
  
  - Гэта наша ўспышка? - спытаў Рыма.
  
  
  Пітэрсан адмовіўся адказваць.
  
  
  Рыма адчуў, як ахоўнік узмацніў хватку на яго біцэпсе. Гледзячы на Піцерсона, Рыма расцягнуў мышцу, напаўняючы яе пастаянным ціскам, як яго вучылі, а затым раптоўна, нібы праколаты паветраны шарык, прыслабіў ціск. Ён не глядзеў на ахоўніка, але адчуў, як рука асцярожна шукае мышцу, і некалькі імгненняў, назіраючы, як напружыўся твар Піцерсона, ён гуляў з ахоўнікам у хованкі, напружваючы біцэпс, затым расслабляючы яго, затым пашыраючы трыцэпс, затым скарачаючы, так што ахоўніку здавалася, што ў яго ў руках рукаў, поўны цвёрдых хамячкоў.
  
  
  "Вы ўпэўнены?" сказаў Пітэрсан у трубку. "Не маглі б вы паўтарыць гэта? Так. Так. Так. Але з якім аддзелам ...? Так, сэр". Петэрсан павесіў трубку і ўздыхнуў. Ён павярнуўся да Рыма.
  
  
  "Добра. У вас ёсць якія-небудзь прапановы? Ці загады?"
  
  
  Ахоўнікі, ведаючы, адкуль сыходзіць сіла, аслабілі хватку на Рыма.
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Нічога асаблівага. Прыбярыце ўсіх з дарогі. Дайце мне грошы ў мяшках, і я паднімуся на борт і пагавару з згоншчыкамі".
  
  
  "Але як наконт пасажыраў? Мы павінны дамовіцца аб іх вызваленні".
  
  
  "Хвалюйся, хвалюйся, хвалюйся. Чаму ты хвалюешся?" Сказаў Рыма.
  
  
  "Можа загінуць шмат людзей", – злосна сказаў Пітэрсан.
  
  
  - Такім чынам, - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэта было б катастрофай", – сказаў Пітэрсан. "Калі загіне шмат людзей. Гэта дрэнна. Гэта вельмі дрэнна, ведаеце вы гэта ці не".
  
  
  "Магла быць і горш", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так? Якім чынам?"
  
  
  "Мы маглі быць некампетэнтныя, гэта яшчэ горш. Вы не можаце кантраляваць лёс, але вы можаце кантраляваць сваю кампетэнтнасць".
  
  
  "Госпадзе. Яны сапраўды дасылаюць іх усіх да мяне", - прабурчаў Пітэрсан, ківаючы галавой.
  
  
  Пітэрсану было загадана прыбраць усіх снайпераў са ўзлётна-пасадачных палос. Рыма, грошы і Пітэрсан будуць чакаць у канцы ўзлётна-пасадачнай паласы, на якую павінен быў прызямліцца захоплены самалёт. Рыма даставіў бы наяўныя грошы. Яны чакалі іх у двух белых палатняных мяшках на заднім сядзенні браніраванай машыны.
  
  
  "Вы хацелі пакуль схаваць гэты інцыдэнт ад прэсы?" Спытаў Рыма.
  
  
  Пітэрсан кіўнуў.
  
  
  "Прыбыццё браняванай машыны ў аэрапорт - гэта не лепшы спосаб зрабіць гэта".
  
  
  "Дык вось як газетчыкі даведаліся пра гэта. Што ж, наступным разам мы будзем ведаць лепш".
  
  
  - Вы плануеце ўзаконіць угон самалёта? - спытаў Рыма.
  
  
  Пакуль яны чакалі на ўзлётна-пасадачнай паласе, Пітэрсан і Рыма ў закрытай машыне з двума мяшкамі на капоце, каб згоншчыкі маглі бачыць гэта з вокнаў самалёта, Пітэрсан абмаляваў праблемы.
  
  
  "Гэта не звычайная група згоншчыкаў. Мы пакуль не ведаем іх прызначэння, І, майце на ўвазе, у іх на борце кулямёт 50-га калібра. Мы мяркуем, што ён усталяваны ля ўваходу ў кабіну пілотаў, кантралюючы сядзенні. Кулямет 50-га калібра ".
  
  
  "З гэтага атрымаецца выдатная завушніца", - сказаў Рыма, гледзячы ў цёмнае неба, назіраючы за палётам чайкі, якая знізілася і разгарнулася, а затым накіравалася да Ціхага акіяна, дзе чайкам самае месца.
  
  
  "Яны атрымалі гэты пісталет з дапамогай нашых найноўшых прылад выяўлення. Нашых найноўшых. Гэтая чортава штука выявіць залатыя пломбы ў вашых зубах, а яны прайшлі міма гэтага. Гэта ўсё роўна, што прапускаць слана праз турнікет, і ніхто не бачыць, як ты гэта робіш ".
  
  
  - Слон? - перапытаў Рыма.
  
  
  "Так. Параўнанне, – сказаў Пітэрсан.
  
  
  "О", - сказаў Рыма.
  
  
  "Я не думаю, што вы выберацеся з гэтай справы жывым", – сказаў Пітэрсан.
  
  
  "Я выберуся адсюль жывым", - сказаў Рыма. Ён пашукаў вачыма чайку, але яна знікла ў бязмежным нішто, якое было небам.
  
  
  "Даволі ўпэўнены ў сабе, ці не так?" - сказаў Пітэрсан.
  
  
  "Калі ты завязваеш шнуркі на чаравіках, ты турбуешся аб тым, што зламаеш вялікія пальцы?"
  
  
  "Ты настолькі ўпэўнены".
  
  
  "У значнай ступені", - сказаў Рыма. "Раскажыце мне пра гэты кулямёт. Ці сапраўды так незвычайна атрымаць яго праз вашу прыладу выяўлення?"
  
  
  "Да гэтага часу я б сказаў, немагчыма. Гэта зусім новы мяшок з чарвякамі".
  
  
  Рыма кіўнуў. Дык вось чаму Сміт пачаў выкарыстоўваць усе магчымасці лячэння, выкарыстоўваць увесь уплыў лячэння і даставіць яго сюды, каб сустрэць самалёт. Сьміт быў упэўнены, што гэты гурт быў часткай новай тэрарыстычнай хвалі, пра якую ён турбаваўся.
  
  
  Сьміт цэлы дзень чытаў лекцыю, тлумачачы, як гэтыя тэрарысты са сваімі новымі мэтадамі могуць зрабіць міжнародныя санкцыі падобнымі на шпалеры. Ён назваў гэта імгненнай кампетэнтнасцю.
  
  
  "Вы ведаеце нешта, чаго я не ведаю?" - Спытаў Пітэрсан.
  
  
  Рыма кіўнуў.
  
  
  "Ты з ЦРУ?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Паветраплаванне?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Пентагон?"
  
  
  Рыма пакруціў галавой.
  
  
  "З кім ты?"
  
  
  "Страхавая асацыяцыя Амерыкі. Ці ведаеце вы, што калі б 800 000 чалавек былі забітыя імгненна, страхавыя акцыі ўпалі б амаль на адзін пункт у індэксе Доу-Джонса? Жахліва, ці не так?"
  
  
  "Ты мудры сукін сын, - сказаў Пітэрсан, - і я спадзяюся, што яны цябе зловяць".
  
  
  Рыма прыжмурыўся, узіраючыся ў гарызонт.
  
  
  "Я думаю, гэта наша дзіця".
  
  
  "Дзе?"
  
  
  Рыма паказаў на поўнач.
  
  
  "Я нічога не бачу".
  
  
  "Пачакай".
  
  
  Прайшло пяць хвілін, перш чым Пітэрсан змог разглядзець слабую кропку ў небе.
  
  
  "У цябе ў чэрапе ёсць бінокль?"
  
  
  "Мы ў страхавой галіне павінны ...."
  
  
  "О, заткніся".
  
  
  Самалёт заходзіў на пасадку па адной лініі. Ніякіх кружэнняў. У гэтым не было патрэбы. Рух у гэтым раёне быў расчышчаны. Рыма назіраў, як гіганцкая серабрыстая машына павольна садзілася, нібы апускаецца дом, а затым апынулася на ўзлётна-пасадачнай паласе ўдалечыні і набліжалася да іх. Ён мог бачыць кручэнне прапелераў. Самалёт спыніўся з кашлем заглухлых рухавікоў. Рыма пачуў валтузню і ўдары ў галоўныя дзверы самалёта. Згоншчыкі маглі захапіць самалёт, але яны не ведалі, як адчыніць дзверы. Тым не менш, яны ведалі, як пранесці на борт кулямёт. Яны таксама, несумненна, разбіраліся ў зброі. Не важна.
  
  
  Дзверы расчыніліся, і на парозе з'явіўся буйны мужчына ў дашыкі і афра, у правай руцэ ён трымаў аўтамат Калашнікава, у левай - мегафон. Дадайце асабістую зброю да 50-га калібру. Усе яны прайшлі новую дасканалую сістэму бяспекі. Магчыма, у іх нават быў слон на борце.
  
  
  "Вы там, у машыне. Выходзьце, трымаючы рукі перад сабой. Адчыніце дзверы і багажнік, каб мы маглі зазірнуць унутр", - раздаўся грамавы голас з мегафона.
  
  
  Нядрэнна, падумаў Рыма. Яны былі асцярожныя. Ён кіўнуў Пітэрсану, які адчыніў дзверы.
  
  
  "У мяне няма ключа ад багажнікаў", – крыкнуў Пітэрсан самалёту.
  
  
  "Адкрывайце дзверы", - сказаў чалавек у дзвярах самалёта. Вельмі разумна. Праверка, ці быў Петэрсан узброены.
  
  
  "У мяне няма зброі", – сказаў Пітэрсан.
  
  
  "Ну што ж, кідай грошы".
  
  
  Рыма выскачыў з машыны і схапіў дзве сумкі з наяўнымі грашыма, якія ляжалі на капоце. Ён трымаў іх перад сабой.
  
  
  "Я прынясу грошы. Але я хачу, каб пасажыраў вызвалілі. Я не чакаю, што вы адпусціце пасажыраў да таго, як я аддам вам грошы, але я чакаю, што пасажыры выйдуць. Так што дазвольце майму сябру адагнаць машыну і падрыхтаваць пасадачную платформу для самалёта, каб людзі маглі сысці пасля таго, як я аддам вам грошы".
  
  
  "Не. Грошы зараз ці мы забіваем закладніка".
  
  
  "Калі вы заб'яце закладніка, ніхто з вас не пакіне самалёт жывым", - закрычаў Рыма. "Падумайце аб гэтым. Вы адкрываеце агонь па адным заложніку, і мы ідзем ва-банк".
  
  
  "Мы гатовы памерці і жыць у раі для Алаха".
  
  
  "Не саромейся", - сказаў Рыма.
  
  
  "Ведаеш, я мог бы стрэліць".
  
  
  "Калі я пайду, сыдуць усе".
  
  
  "Ты ілжэш".
  
  
  "Выпрабуй мяне".
  
  
  "Ах ведае вашыя благія звычкі".
  
  
  "Не саромейцеся выпрабаваць мяне".
  
  
  "Джэс, хвілінку".
  
  
  Чорная галава знік у самалёце. Добра, ён не быў лідарам. яго галава вярнулася, і на ёй было напісана:
  
  
  "Добра, але калі ты паспрабуеш выкінуць якое-небудзь глупства, заложнік памрэ, і смерць будзе на тваіх руках".
  
  
  "Гэта вельмі бела з твайго боку", - сказаў Рыма. Ён назіраў, як збялеў яго супернік. Добра. Невялікае нерваванне ніколі не ішло суперніку на карысць. Ён умела трымаў аўтамат Калашнікава, трымаючы палец на спускавым кручку, але не на ім.
  
  
  Пітэрсан паглядзеў на Рыма.
  
  
  "Вывядзіце машыну і пастаўце платформу", - сказаў Рыма, трымаючыся спіной да аэравакзала. Фатографы, мусіць, на ўсю моц страляюць, і хто ведае, у каго ёсць тэлеаб'ектыў. Магчыма, у іх ужо быў добры здымак яго асобы.
  
  
  Пакуль пасадачная платформа павольна рухалася да самалёта, Рыма пабалбатаў з мужчынам ля дзвярэй самалёта.
  
  
  "Прыемнага палёту?" спытаў ён.
  
  
  "Наш палёт да свабоды будзе найвялікшым палётам".
  
  
  "Я маю на ўвазе еду. Першым класам ці турыстычным?"
  
  
  "Калі вы бераце з сабой зброю, вы заўсёды падарожнічаеце першым класам", - сказаў мужчына ў афрыканскім стылі.
  
  
  "Як дакладна", - сказаў Рыма. "Як дакладна".
  
  
  Калі трап апусціўся да дзвярэй самалёта, Рыма назіраў, як палец на спускавым кручку набліжаецца да спускавога кручка. Ствол падняўся прыкладна да лініі, дзе на прыступках маглі хавацца людзі. Трап крануў, чарнаскуры мужчына выйшаў на платформу з аўтаматам Калашнікава напагатове і паглядзеў уніз. Затым ён кіўнуў Рыма, запрашаючы яго падняцца на борт. Нібы пасажыр, які адпраўляецца ў тыднёвы водпуск, Рыма асцярожна падняўся на борт самалёта з двума мяшкамі грошай.
  
  
  "Я прывёз сёе-тое ў якасці падарунка на ўцяпленне самалёта", – сказаў Рыма.
  
  
  "Крута, чувак", - сказаў стрэлак. "Проста занясі гэтыя мяшкі ў пярэднюю частку самалёта".
  
  
  Галовы павярнуліся, каб паглядзець на Рыма, спалоханыя твары мужчын і жанчын, чорных і белых, дзяцей і дарослых, якіх цяпер аб'ядноўваў агульны страх. У кабіне пілота адбылося тое, што і прадказваў агент Пітэрсан. Устаноўлены кулямёт 50-га калібра.
  
  
  Страх у старым прапелерным самалёце быў які адчуваецца. Ён адчуваў яго пах. Гэта была сумесь адрэналіну, поту, якая выдаткоўваецца мачы - спалучэнне пахаў.
  
  
  "Галовы наперад", - скамандавала чарнаскурая жанчына ў жоўтай дашыкі і высокім цюрбане. Пасажыры паглядзелі наперад. Рыма прайшоў па праходзе проста да рулі 50-га калібра. Нож быў накіраваны яму ў пахвіну.
  
  
  Мужчына прысеў на кукішкі за пісталетам, а жанчына ўстала над ім.
  
  
  "Пастаўце сумкі", - загадала яна.
  
  
  Рыма апусціў сумкі.
  
  
  "Зачыні дзверы, Карым", - крыкнула яна ахоўніку ў хваставой частцы самалёта.
  
  
  "Хвілінку", - сказаў Рыма. "Вам не патрэбны гэтыя закладнікі".
  
  
  Жанчына холадна паглядзела на Рыма. Яе твар быў тоўстым, але цвёрдым, а шыя набыла цямнелы таўшчыню.
  
  
  "Не ўказвай мне, што мне трэба, а што не".
  
  
  "Вам не патрэбны семдзесят перапалоханых людзей, якія могуць нарабіць глупстваў. Не тады, калі ў вас ёсць я, пілот і другі пілот".
  
  
  "І сцюардэсы", - сказала яна. Яе голас быў рэзкім, а акцэнт - бостанскім ці новаанглійскім.
  
  
  "Сцюардэсы вам таксама не патрэбныя. Закладнік ёсць заложнік. Усё, што звыш гэтага, з'яўляецца багажом".
  
  
  "Вы вельмі занепакоеныя маімі праблемамі", - сказала яна.
  
  
  "Я б хацеў, каб пасажыры і сцюардэсы выйшлі з напружанай сітуацыі. Я паказваю вам, чаму гэта таксама ў вашых інтарэсах".
  
  
  Жанчына на імгненне задумалася, і Рыма ўбачыў, як у яе вачах загарэліся хуткія разлікі.
  
  
  "Адкрыйце сумкі", - сказала яна.
  
  
  Рыма расшпіліў абедзве брызентавыя сумкі і дастаў дзве поўныя рукі грошай. "Маленькія немаркіраваныя купюры", - сказаў ён.
  
  
  "Вярніце іх на месца. Вы не такі добры заложнік, як семдзесят чалавек".
  
  
  "Думаю, так. Я віцэ-прэзідэнт Першай траставай кампаніі Лос-Анджэлеса", – сказаў Рыма, ківаючы на маркеры на палатняных пакетах. "Вы ведаеце, што мы, капіталісты, думаем аб банкірах".
  
  
  Халодная ўсмешка з'явілася на твары жанчыны.
  
  
  "Ты не падобны на банкіра".
  
  
  "Ты не падобны на тэрарыста"
  
  
  "Ты памрэш першым, калі нешта пойдзе не так", - сказала яна, а затым, махнуўшы рукой у заднюю частку самалёта, раўнула загад. "Карым, адчыні дзверы".
  
  
  Яна не аб'явіла пасажырам, што яны будуць вызвалены, але загадала бліжэйшым да яе шэрагам устаць, а затым махнула ім у заднюю частку самалёта. Дастаткова праніклівая, каб пазбегнуць панікі, падумаў Рыма. Самалёт апусцеў менш як за тры хвіліны. Чарнаскуры хлопчык хацеў вярнуцца на сваё месца, каб забраць сваю цацачную пажарную машыну, але яго маці злосна пацягнула яго за сабой.
  
  
  "Няхай ён забярэ свой рухавік", - сказала жанчына ў дашыкі.
  
  
  Адна са сцюардэс адмовілася сыходзіць. "Я не пайду, пакуль не сыдуць пілоты", - сказала яна.
  
  
  "Ты сыходзіш", - сказала жанчына ў дашыкі, затым Карым схапіў бледную шыю і адкінуў яе па праходзе да дзвярэй. Ён зачыніў яе за ёй.
  
  
  Жанчына пастукала ў дзверы каюты. Яна адкрылася, і невысокі чарнаскуры мужчына з вялікім ілбом і ў акулярах у металічнай аправе высунуў галаву, Рыма ўбачыў рулю пісталета "Магнум" калібра 357.
  
  
  "У вас, хлопцы, выпадкова, няма сланоў на борце гэтай штуковіны?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Хто гэта?" - спытаў мужчына з "Магнумам".
  
  
  "Банкір. Наш закладнік. У нас ёсць грошы. Цяпер мы можам ехаць. Як там паліва?"
  
  
  "Паліва дастаткова", - сказаў чалавек з пісталетам.
  
  
  "Добра, давайце паварушымся", - сказала жанчына.
  
  
  Рухавікі набралі абароты, і Рыма адчуў, як самалёт набірае магутнасць для ўзлёту.
  
  
  "Мне стаяць тут ці я магу сесці?"
  
  
  "Устань", - сказала жанчына.
  
  
  "Калі самалёт тузанецца, я магу пазбавіцца яек".
  
  
  "Мы гатовы пайсці на гэтую рызыку".
  
  
  "Калі вы гатовыя скокнуць з парашутам са сваімі целамі, чаму вас павінна хваляваць маё, праўда?" - спытаў Рыма.
  
  
  Твар жанчыны заставаўся халодным. "Што прымушае вас думаць, што мы збіраемся скакаць з парашутам?"
  
  
  "Ваша паліва. Гэта праца рэквізітара. Вы б захапілі рэактыўны самалёт, калі б збіраліся з'ехаць з краіны. Так што, я мяркую, вы вяртаецеся на ўсход. Самалёт не паляцеў бы занадта далёка. Проста для здагадкі, я б сказаў, што вы накіроўваецеся куды-небудзь у сярэднюю Амерыку, таму што гэта добрая сярэдняя кропка, і дзеля добрага скачка з парашутам я б сказаў, у якое-небудзь вельмі пустыннае або лясістае месца, дзе вы не збіраецеся прызямляцца на Мэйн-стрыт ".
  
  
  "Вы не банкір, ці не так?" - спытала жанчына.
  
  
  Рыма паціснуў плячыма.
  
  
  "Я спадзяюся, ты справішся ў якасці заложніка. Дзеля твайго ж дабра", - сказала яна.
  
  
  "Ты даволі саманадзейны для трупа", - сказаў Рыма, і калі самалёт набраў вышыню чатыры тысячы футаў, ён усміхнуўся кулямётчыку.
  
  
  "Угадай што?" - сказаў ён.
  
  
  "Што?" - спытаў кулямётчык.
  
  
  "Ты прайграў", - сказаў Рыма і апусціўся на мезенцы, раздрабніўшы запясці кулямётчыку. Чорная галава высунулася наперад, і Рыма пляснуў плоскімі далонямі па барабанных перапонках, ствараючы ціск на чэрап, падобны выбуху гранаты. Вочы вырваліся і былі пустыя ў смерці.
  
  
  Гэта адбылося так хутка, што жанчына ў дашыкі ледзь паспела дастаць пісталет пад адзеннем. Рыма сціснуў запясце і падняў яе, трымаючы руку пад ягадзіцай, як сумку з прадуктамі, і выкарыстоўваў яе як шчыт вышынёй па грудзі, калі ён кінуўся ўніз да хваставой часткі самалёта, дзе Карым спрабаваў прыцэльна страляць. Замест гэтага ён атрымаў жанчыну, анфас, целы, якія сутыкаюцца з грукатам ля дзвярэй туалета.
  
  
  Наперадзе адчыніліся дзверы кабіны пілотаў, і Рыма зноў схапіў свой "жывы шчыт" для наступнага прабегу. На гэты раз ён не шпурнуў яе здаравеннае несвядомае цела ў стрэлка, а абышоў яе, як толькі дабраўся да дзвярэй кабіны. Удар рукой зверху ўніз, і пісталет бясшкодна ўпаў на засланы дываном праход, а мужчына спатыкнуўся аб мёртвага кулямётчыка. Ствол 50-га калібра бясшкодна паказваў у столь.
  
  
  "Хлопцы, вы там у парадку?" Рыма крыкнуў у кабіну
  
  
  "Так, што здарылася?" сказаў пілот, паварочваючыся.
  
  
  Рыма адвёў яго твар ад дзвярэй, каб пілот не мог яго бачыць. "Нічога", - сказаў ён. "Самалёт пад аховай".
  
  
  "Тады мы можам вярнуцца ў Лос-Анджэлес?"
  
  
  "Пакуль не. Лепш дай мне дзесяць хвілін эфірнага часу, а потым вяртайся. Мне трэба сёе-тое з кім пагаварыць. І на некалькі хвілін не ўключай радыё". Рыма перагнуўся праз два мужчынскія целы і зачыніў дзверы каюты.
  
  
  Ён пацягнуў жанчыну ў дашыкі і чалавека з пісталетам па праходзе, як багаж, да Карым, які прыходзіў у прытомнасць. На іх плюхнулі вадой, і ўсе яны ачуліся. Чалавек з пісталетам застагнаў, калі паспрабаваў паварушыць правай рукой.
  
  
  "Што здарылася?" спытаў Карым.
  
  
  Трое згоншчыкаў сядзелі задам да праходу, спіной да дзвярэй туалета.
  
  
  "Мы збіраемся згуляць у гульню", – сказаў Рыма. "Яна называецца "Праўда ці наступствы". Я задаю вам пытанні, і вы адказваеце на іх правільна, ці вы расплачваецеся за наступствы".
  
  
  "Я патрабую адваката. Я ведаю свае канстытуцыйныя правы", - адрэзала жанчына ў дашыкі.
  
  
  "Ну, з гэтым ёсць невялікая праблема", – сказаў Рыма. "З-за такіх людзей, як вы, у нашага ўрада ёсць агенцтва, якое працуе па-за рамкамі Канстытуцыі. У гэтым агенцтве працуе адзін з самых подлых сукіных сыноў, якіх вы калі-небудзь сустракалі, Ён не быў навучаны юрыдычным тонкасцям. Насамрэч. , ён усяго толькі прытрымліваецца закону джунгляў ".
  
  
  "І гэта ты, хонкі, праўда?" - спытала жанчына.
  
  
  "Што ж, дазволь мне папярэдзіць цябе, паспрабуеш якую-небудзь паліцэйскую жорсткасць, і яны выбудуюцца ў пікет адсюль да Вашынгтона ў пошуках тваёй азадка. Ты чуеш мяне, хонкі. Шукаюць тваю азадак".
  
  
  Рыма ўсміхнуўся і плыўным рухам правай рукі раздрабіў яе паднятую каленную кубачак.
  
  
  "Аааргфа", - закрычала жанчына, схапіўшыся за калена.
  
  
  "Гэта маё ўяўленне. Я подлы сукін сын. Цяпер вашыя імёны, хлопцы. Паверце мне. Пасля гэтага вы будзеце вітаць жорсткасць паліцыі ".
  
  
  "Кала Валід", - сказала жанчына, яе твар скрывіўся ад болю.
  
  
  "Тваё сапраўднае імя".
  
  
  "Гэта маё сапраўднае імя".
  
  
  "У цябе ёсць яшчэ адно калена".
  
  
  "Леранія Сміт".
  
  
  "Усё ў парадку. Добра. Цяпер ты, Карым".
  
  
  "Тайран Джэксан".
  
  
  - А ты? - звярнуўся Рыма да чалавека, які трымаў кабіну
  
  
  "Мустафа Эль Факар".
  
  
  "Давайце паспрабуем яшчэ раз", - сказаў Рыма.
  
  
  "Мустафа Эль Факар".
  
  
  "Не. Не гульня хлопца, які прадаў твайго прадзеда рабагандлярам. Тваё імя".
  
  
  "Мустафа Эль Факар".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. Хай будзе так. Ён схапіў мужчыну за шыю і, адарваўшы яго ад сябе, працягнуў два крокі да дзвярэй. Левай рукой ён расчыніў дзверы самалёта. Парыў ветру стукнуў яго па твары. Дашыкі ўладальніка пісталета луналі, як ашалелы сцяг.
  
  
  "Добра, Мустафа. Чаму б табе не падумаць аб гэтым па дарозе на вуліцу?"
  
  
  "Ты б не вышпурнуў мяне. Ты поўны лайна".
  
  
  "Што я павінен зрабіць, - сказаў Рыма, - каб пераканаць вас, людзі, што я не належу да вашай дружалюбнай паліцэйскай каманды па сувязях з грамадскасцю?"
  
  
  "Ты блефуеш, Уайці".
  
  
  "Бывай, мілая", - сказаў Рыма і падставіў шыю ветру. Цела рушыла ўслед за ім і знікла, нават крык не даляцеў да адчыненых дзвярэй.
  
  
  Калала Валід і Карым раптам усвядомілі, што іх не прыгняталі на працягу трохсот гадоў, і пачалі думаць аб Рыма як аб сябру. Сапраўды сябар. Яны нават не хацелі здзяйсняць згон. Іх проста ўвялі ў зман.
  
  
  "Ты маеш рацыю, аблудны", - сказаў Тайран Джэксан, ён жа Карым.
  
  
  Хто збіў іх са шляху праўдзівага?
  
  
  Радыкал. Сапраўдная сапсаваная маці. Хацелі б яны, каб ён быў тут зараз. Сказалі б яны яму пару рэчаў. Калала і Карым любілі Амерыку. Кахалі людзей усіх рос. Кахаў чалавецтва. У Марціна Лютэра Кінга была правільная ідэя.
  
  
  "Вы маеце рацыю", - сказаў Рыма. "Я б ніколі не змог справіцца з Марцінам Лютэрам Кінгам. Але вы двое як раз па маёй частцы. Такім чынам, як клічуць вашага лідэра і дзе вы праходзілі падрыхтоўку?"
  
  
  Яны не ведалі яго імя, але навучанне праходзіла ў каледжы Патан, недалёка ад Сенека Фолс, Нью-Ёрк.
  
  
  "Ну ж, хто цябе навучаў?"
  
  
  "Мы ніколі яго не бачылі. Шчыра", – сказаў Тайран.
  
  
  Рыма паверыў яму. Ён паверыў Тайрану, таму што гэта былі апошнія словы на вуснах Тайрана на ўсім шляху да дзвярэй і праз яе.
  
  
  "Добра, мэм", - сказаў Рыма. "Дайце мне кароткую справаздачу аб вашым навучанні, колькі месяцаў, якія метады".
  
  
  "Днём", - сказала жанчына. Яе вочы слязіліся ад болю ў калене.
  
  
  "Дазволь мне зрабіць табе камплімент. Ты занадта добры для дня. Па-чартоўску добры. А зараз давай паспрабуем яшчэ раз".
  
  
  "Я клянуся. Дзень. Ты ж не збіраешся мяне забіваць, праўда?"
  
  
  "Вядома, я такі", - сказаў Рыма.
  
  
  "Тады ты пайшоў да чорта, ты, брудны вырадак".
  
  
  Рыма развітаўся з жанчынай і праводзіў яе да дзвярэй, зачыніўшы яе за яе трапяткім на ветры мантыяй. Яна растварылася ў воблаку, калі Рыма раздражнёна пстрыкнуў пальцамі. Чорт. Ён забыўся спытаць іх. Як яны пранеслі кантрабандай зброю на борт самалёта? Сьміт абавязкова спытае яго пра гэта. Чорт і падвойнае праклён.
  
  
  Рыма зайшоў у кабіну пілотаў і сказаў пілоту вяртацца ў Лос-Анджэлес. У аэрапорце сваіх кліентаў чакала каманда адвакатаў-радыкалаў. Рыма сказаў агенту Пітэрсану, першаму чалавеку, які падняўся на борт самалёта, што адвакатам трэба было пакінуць свае партфелі дома і замест іх узяць губкі. Ён растлумачыў, што парашутысты спрабавалі збегчы, але іх парашуты не раскрыліся. Рыма растварыўся ў натоўпе, і на наступны дзень, калі Пітэрсан сказаў вышэйшаму начальству, што згоншчыкаў забіў чалавек са штаб-кватэры ў Вашынгтоне, яму прад'явілі негалосныя ведамасныя абвінавачанні. Вашынгтон, сказаў прадстаўнік агенцтва, ніколі не дасылаў такога чалавека. Пітэрсан паўстане перад ведамасным слуханнем. У прыватным парадку яго запэўнілі, што яму не пагражае нічога горшага, чым дзесяць гадоў у Анкарыджы.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ
  
  
  Рыма згарнуў "Ролс-ройс" з Палісейдс-паркуэй на нью-Йоркскую магістраль. Ён ехаў ад узбярэжжа без прыпынкаў і без сну, апошнюю тысячу міль якога суправаджаліся скаргамі Чыуна. Яны спыніліся толькі тады, калі пачаліся дзённыя сэрыялы. Чіун сядзеў на заднім сядзенні са сваім партатыўным тэлевізарам. Паколькі Рыма ехаў наперадзе, стваралася ўражанне, што зараз ён быў кіроўцам Майстра Сінанджу. Праблемай была Барбра Стрэйзанд.
  
  
  Калі Чиун пачуў, што Сенека-Фолс знаходзіцца ў штаце Нью-Ёрк, ён спытаў:
  
  
  "Гэта недалёка ад Брукліна?"
  
  
  "Не, гэта не побач з Бруклінам".
  
  
  "Але гэта ў той жа правінцыі".
  
  
  "На супрацьлеглых канцах".
  
  
  "Мы праедзем Бруклін па шляху да вадаспаду Сенека, правільна?"
  
  
  "Не зусім. Нам гэта не па дарозе".
  
  
  "Невялікі прыпынак у Брукліне не быў бы такой ужо дзіўнай задачай для "не зусім".
  
  
  "Што ў Брукліне, Чыун?" Рыма спытаў.
  
  
  "Я хачу наведаць помнік Барбрэ Стрэйзанд, якая там нарадзілася".
  
  
  "Я не думаю, што ў Брукліне ёсць помнік Барбрэ Стрэйзанд".
  
  
  Чіун збянтэжана падняў вочы.
  
  
  "У вас ёсць помнік Вашынгтону, праўда?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма.
  
  
  "І Мемарыял Лінкальна?"
  
  
  "Так".
  
  
  "У вас ёсць "Каламбус Серкл"?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Тады давайце наведаем помнік Стрэйзанд, таму што, вядома, калі амерыканцы могуць ушанаваць памяць распусніка, няўдачніка і заблуканага мараплаўца, яны павінны адзначыць месца нараджэння адной са сваіх самых выдатных душ".
  
  
  "Чыун. Барбра Стрэйзанд не з'яўляецца нацыянальным героем".
  
  
  "І гэта тая краіна, якую, па-вашаму, варта ратаваць?" - спытаў Чыун. Ён маўчаў з Янгстауна, штат Агаё, калі выйшаў "As the Planet Revolves". Рыма мог бы паклясціся, што сюжэт ніколі не мяняўся, нават сэнс сюжэту, які ён падслухаў год таму ў Маямі, калі доктар Рэмсі Дункан баяўся расказаць Рэбецы Вентворт, што яе айчым, Уільям Фогельман, які адкрыў лекі ад недаядання сярод індзейцаў аўка, быў зусім не яе айчымам, а палюбоўнікам яе зводнай сястры, якая пагражала самагубствам. Праз год, вылятаючы з Янгстауна, Рыма пачуў па тэлевізары на заднім сядзенні, што доктар Дункан усё яшчэ разважае, ці распавядаць Рэбецы пра яе айчыма.
  
  
  Але зараз, у штаце Нью-Ёрк, мыльныя оперы скончыліся, і Чиун моўчкі сядзеў на заднім сядзенні з зачыненымі вачамі.
  
  
  Доктар Сміт хацеў, каб Рыма паляцеў у каледж Фатэн, але Рыма баяўся, што яго ўбачаць у любым аэрапорце. Навіны былі поўныя аповядаў пра таямнічага чалавека-самазванца, які пракраўся на борт самалёта і, магчыма, нават штурхнуў іх на смерць, і хоць камеры здымалі толькі патыліцу Рыма, а эскізы мастака адпавядалі яго знешнасці не бліжэй, чым вокладка кнігі ў мяккай вокладцы, усё аэрапорты былі выдатна дасведчаныя аб шасціфутавага мужчыну з цёмнымі вачыма і тоўстымі запясцямі.
  
  
  Сміт працягваў праяўляць дзіўную ўзбудлівасць наконт гэтай тэрарыстычнай гісторыі - доктара Гаральда В. Сміта, які больш за дзесяць гадоў таму быў абраны кіраўніком CURE з-за сваёй сумленнасці і стабільнасці.
  
  
  Сміт вылецеў у Лос-Анджэлес, каб зноў асабіста праінструктаваць Рыма, выдатна разумеючы, што кожная сустрэча была рызыкай для амаль святога прыкрыцця CURE.
  
  
  "Мы можам даставіць вас у Каледж Патэрнаў сёння вечарам. Ваенна-марскі фантам. Менш за тры гадзіны ад узбярэжжа да ўзбярэжжа", - сказаў Сміт.
  
  
  "Калі ўся краіна асацыюе Эйр з таямнічым чалавекам? Выкажам здагадку, хто-небудзь пачуе пра хлопца, падобнага да мяне, якога пракацілі на ваенна-марскім самалёце? Давай, Сміці. Што з табой такое?"
  
  
  "Ты не ўяўляеш, наколькі гэта тэрмінова, Рыма".
  
  
  "Тым больш прычын быць асцярожным, правільным і кампетэнтным"
  
  
  "Цяпер ты пачынаеш казаць як Чуін", - сказаў Сміт.
  
  
  "Я пачынаю казаць так, як ты казаў раней".
  
  
  "Ты павінен разбіць іх зараз, Рыма. Неадкладна".
  
  
  "Я дабяруся да іх, і я дабяруся да іх правільна. А цяпер паслабся".
  
  
  "Міжнародная канферэнцыя па тэрарызме запланавана ў Нью-Йорку на наступным тыдні. Мы не можам дапусціць, каб да таго часу гэтыя сілы існавалі. Вы разумееце? Вы сапраўды разумееце, пра што ідзе размова?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Мы супрацьстаім гэтаму".
  
  
  "Верна", - сказаў Сміт, і раптам яго цытрынавы твар пачырванеў бардовым.
  
  
  "З табой усё ў парадку?" Мякка спытаў Рыма.
  
  
  "Так, так. Я ў парадку. У парадку. У поўным парадку".
  
  
  "Магу я прапанаваць вам шклянку вады?"
  
  
  "Не. Са мной усё ў парадку".
  
  
  Гэта было два дні і некалькі тысяч міль таму, а Рыма ўсё яшчэ турбаваўся пра Сміта, не тое каб яго сапраўды клапаціла дабрабыт гэтага чалавека. Хутчэй, Smith uncorked быў падобны на парушэнне сусвету, паколькі Рыма ведаў гэта Сміт ведаў, чым можа абярнуцца для яго гэтая праца, а Рыма ведаў, які яго ўласны які чакае аплаты кошт. І ўсё ж, бачыць Сміта такім, добра.....
  
  
  Рыма прытармазіў "Ролс-ройс", каб узяць уваходны білет у пункце спагнання платы. Пасляпаўдзённае сонца залівала чырванаватым ззяннем перадгор'і вакол іх. Толькі смогны
  
  
  забруджванне паветра нагадала Рыма, што яны ўсё яшчэ знаходзяцца недалёка ад буйнога горада.
  
  
  "Мы праехалі Бруклін", – сказаў Чыун, калі Рыма выруліў на цэнтральную паласу.
  
  
  "Так".
  
  
  "Было б выдатна ўбачыць вуліцу, на якой яна нарадзілася".
  
  
  "Стрэйзанд?"
  
  
  "Так. Гэта было б блаславёнай палёгкай для беднага які старэе дабрачынца, які так шмат даў гэтак нявартым атрымальніку".
  
  
  "Ну, мы не збіраемся вяртацца ў Бруклін, Чыун".
  
  
  "Я ведаю", - сумна сказаў Чыун. "Я ведаю, што Бруклін быў бы табе не па шляху. Гэта было б нязручнасцю. І хто я такі, каб прычыняць вам якія-небудзь нязручнасці, незалежна ад таго, як маё сэрца прагне невялікага задавальнення? У рэшце рэшт, я ўсяго толькі чалавек , які ператварыў нікчэмны каровін гной у ...."
  
  
  "Так", - сказаў Рыма, цяпер уважлівы, які чакае пахвалы.
  
  
  "... у нешта наўрад ці прыдатнае", - сказаў Чыун. “У гэтым свеце няма ўзнагароды за перавагу, за дасканаласць. Што чалавек дае, тое ён дае, і ад няўдзячных гэта ніколі не вяртаецца”.
  
  
  "Мы не едзем у Бруклін, Чыун".
  
  
  "Я ведаю гэта, Рыма. Таму што я ведаю цябе".
  
  
  У сувязі з гэтым Рыма ведаў, што яму трэба пазбягаць збліжэння з іншымі машынамі. У Чыуна была звычка помсціць праязджаючым машынам, калі ён быў закрануты. яго рукі з доўгімі пазногцямі высоўваліся з акна машыны і зрывалі антэну або люстэрка задняга выгляду з якая праязджае машыны. Затым Чыун усміхаўся і махаў кіроўцу.
  
  
  Рыма адчуў павеў ветру ў сябе на патыліцы і зразумеў, што Чиун рыхтуецца да гульні. Рыма ўдалося выратаваць "Фальксваген" і "Б'юік", але пацярпеў няўдачу на бэжавым "Кадылак", вадзіцель якога з прыемнай усмешкай памахаў у адказ. Гэта пазбавіла Чыуна задавальнення, і Рыма адчуў, як вецер перастаў авяваць яго шыю. Акно было паднята.
  
  
  - Татачка, - сур'ёзна сказаў Рыма, - я турбуюся. Я турбуюся пра Сміта.
  
  
  "Думаць аб дабрабыце працадаўцы - гэта добра. Але не турбавацца. Разумець".
  
  
  "Я думаю, што Сміт губляе раўнавагу, і я не ведаю, што з гэтым рабіць",
  
  
  "Адзінае, што ты можаш зрабіць, сыне мой. Тваё рамяство, якому цябе навучылі гэтак жа, як вучылі мяне. Практыкуй сваё пакліканне".
  
  
  "Але..." .
  
  
  "Але гэта і але тое. Заўсёды ёсць "але", каб апраўдаць дурны ўчынак. У цябе ёсць адна рэч, якую ты робіш лепш, чым любы белы чалавек. Вы не ўмелыя ў дыпламатыі ці на дзяржаўнай службе, і вы не можаце кіраваць сотнямі людзей. Вы забойца. Будзьце задаволеныя гэтым. Таму што, калі вы патрываеце няўдачу ў гэтым, вы патрываеце няўдачу ва ўсім ".
  
  
  "Я проста хацеў бы што-небудзь зрабіць, чорт вазьмі".
  
  
  "І я хацеў бы быць вераб'ём", – сказаў Чыун.
  
  
  "Чаму верабей?"
  
  
  "Каб я мог паляцець адсюль і наведаць Бруклін да канца сваіх дзён".
  
  
  "Ты ніколі не здаешся, ці не так, Чиун? Ніколі. Добра. Я абяцаю табе, калі ўсё гэта скончыцца, мы наведаем Бруклін і знойдзем дом, дзе нарадзілася Барбра Стрэйзанд. Добра? Добра? Цябе гэта задавальняе?"
  
  
  "Мы маглі б цяпер разгарнуцца, – сказаў Чіун, – і скончыць з гэтым, каб у цябе нічога не было ў галаве".
  
  
  "Я здаюся", - сказаў Рыма.
  
  
  "Значыць, мы разгортваемся?"
  
  
  "Не", - сказаў Рыма.
  
  
  "Вы здаецеся самым дзіўным чынам", – сказаў Майстар Сінанджу і, атрымаўшы адмову ў абяцаным абяцанні, не вымавіў больш ні слова, пакуль машына пасярод ночы не дасягнула ўскраіны Сенека-Фолс.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ
  
  
  Рыма чакаў, што знайсці трэніровачную пляцоўку ў каледжы Патан або побач з ім не складзе асаблівай цяжкасці.
  
  
  На трэніровачным палігоне былі пэўныя патрабаванні, якія немагчыма было змясціць у аднапакаёвай кватэры. Напрыклад, аўтаматы Калашнікава, якімі карысталіся згоншчыкі. Калі вы збіраліся страляць з іх не ва ўпор, а з чагосьці іншага, вам патрабавалася адлегласць мінімум у пяцьдзесят футаў, а аптымальна мінімум у сто футаў. У ідэале добрая дыстанцыя павінна складаць пяцьдзесят ярдаў.
  
  
  Вы таксама павінны былі запусціць яго ў нешта іншае, акрамя класнай дошкі.
  
  
  Тэрарысту патрэбныя нервы. Найбольш распаўсюджанай трэніроўкай было праходжанне праз агонь. Пажары пакідалі апёкі.
  
  
  Палосы перашкод і макеты самалётаў таксама былі карысныя. Карацей кажучы, калі б ішла нейкая трэніроўка, Рыма знайшоў бы гэтае месца.
  
  
  Ачуняўшы ад шоку, выкліканага тым, што Рыма не змог высветліць, як зброя была пранесена кантрабандай праз металашукальнік, Сміт папярэдзіў яго, што падрыхтоўка тэрарыстаў можа адрознівацца ад любой падрыхтоўкі, пра якую ведалі ваенныя розумы.
  
  
  "Тады яны пакінуць сляды, адрозныя ад слядоў любой іншай трэніроўкі. Паслабся, Сміці. Яны мёртвае мяса. Ясна?"
  
  
  Гэта быў маленькі кампус, і Рыма блукаў па ім у адзіноце. Чыун сцвярджаў, што ён стаміўся ад паездкі, але Рыма ведаў, што калі б Чыун думаў, што ў кампусе амерыканскага каледжа знойдзецца што-небудзь цікавае, ён мог бы не спаць тыдзень, калі б захацеў. Гэта быў не чароўны трук, проста здольнасць спаць карацейшымі перыядамі больш бесперапынна, выкарыстанне няцотных секунд замест гадзін.
  
  
  Натуральна, у каледжы Патан была зала Феервезер. Здавалася, што ў кожным кампусе быў такі. Адміністрацыйны будынак быў крыху большы за халупу, але асноўныя будынкі былі пабудаваны з сучаснай цэглы і алюмінію, утвараючы квадраты вакол вялікіх зялёных лужкоў.
  
  
  Рыма быў упэўнены, што трэніроўкі будуць праходзіць не на лужках, але ўсё роўна шпацыраваў па іх. Ні плямкі. Некалькі студэнтак паглядзелі на яго, і ён усміхнуўся ў адказ, якая не падбадзёрвала ўсмешкай, а прызнаннем іх цікавасці. Ён хацеў бы паступіць у падобны каледж, і калі ён быў жывым чалавекам з пасведчаннем асобы, патрульным паліцыі Ньюарка, ён паступіў у школу павышэння кваліфікацыі ў Ратгерсе. Ён не мог дазволіць сабе хадзіць у такую школу днём. Калі б ён гэта зрабіў, хто ведае, магчыма, яго ніколі б не завербавалі ў КЮРЭ і, магчыма, у яго ўжо былі б жонка і сям'я.
  
  
  Аднак ён ведаў, што прывабнасць сям'і існавала толькі таму, што яму не даводзілася яе цярпець. Тым не менш, было б прыемна ведаць, што дзеці будуць насіць гэтае імя. Чорт вазьмі, у яго нават нічога не было, акрамя імя, і, будучы сіратой, ён не быў так ужо ўпэўнены, што нейкае з імёнаў - Рыма або Ўільямс - сапраўды належала яму.
  
  
  Ён зайшоў у спартзалу. Трэнажорная зала была б ідэальным месцам. Мужчына з вялікім жыватом і свістком стаяў у баку, назіраючы, як каля пяцідзесяці, у асноўным мускулістых спартсменаў, выконваюць комплекс практыкаванняў. Яму было пад сорак, і ён насіў бейсболку. Мусіць, ён быў трэнерам. Ніводны мужчына сярэдніх гадоў, акрамя трэнера, не стаў бы насіць бейсболку, калі, вядома, ён не быў адміралам, а каледж Патан не меў вынахаду да мора.
  
  
  - Вясновая трэніроўка? - спытаў Рыма.
  
  
  "Ага", - прабурчаў трэнер. "Хто ты такі?"
  
  
  "Незалежны пісьменнік, які праводзіць аблаву на невялікія каледжы. Яны выкарыстоўваюць спартыўныя залы і таму падобнае".
  
  
  "Гэй, ты", - загарлапаніў трэнер. "Варушылі сваёй гробанай азадкам, лянівая піздзіць". Ён памахаў планшэтам маладому чалавеку, які, як адразу зразумеў Рыма, няправільна працаваў з пашкоджаным каленам.
  
  
  “Нам падабаецца карыстацца нашай трэнажорнай залай, – ціха сказаў трэнер Рыма, – каб гартаваць характар. У гэтым уся філасофія Patton athletics. Гэй, ты, Джонсан. Ты адціскаешся чыста, ці вяртаешся ў гета. Ты больш не ў Гарлеме”.
  
  
  Трэнер скарыстаўся кароткім момантам, каб адмаўляць наяўнасць якіх-небудзь расавых трэнняў у камандзе, і ён хацеў, каб Рыма надрукаваў гэта. "У нас тут добрыя хлопчыкі. Добрыя хлопчыкі".
  
  
  Ці выкарыстоўвалася трэнажорная зала дваццаць чатыры гадзіны за суткі?
  
  
  Трэнер пакруціў галавой.
  
  
  Ці была там стралковая каманда?
  
  
  Не.
  
  
  Урокі баявых мастацтваў?
  
  
  "Наххх, гэта педык. Стрэлі хлопцу ў галаву, і ўсё. Ты ведаеш, бах, у галаву. Кулаком. Амерыканкі. Мне не падабаюцца гэтыя дурацкія штучкі. Хоць не друкуйце гэта. Вы можаце сказаць, што мы разглядаем спартовую пляцоўку як лабараторыю для развіцця паразумення.Гэй, ты, Гінзберг.Ты чакаеш, калі твая мама зробіць адцісканне?Давай зоймемся гэтым.Петролі!Вытрасі тлушч са сваёй азадка....Лёгкая атлетыка, як ты, магчыма, ведаеш, уяўляе сабой працяг грэцкай філасофіі здаровага цела і здаровага розуму. Справа не ў тым, выйграеш ты ці прайграеш, справа ў тым, як ты гуляеш у гульню”.
  
  
  "У вас быў пройгрышны сезон у мінулым годзе?"
  
  
  "Што ж, дазвольце мне растлумачыць гэта. Ці бачыце, мы сапраўды не прайгралі, калі вы паглядзіце на статыстыку". Рыма разглядаў сцены, пакуль трэнер удаваўся ў статыстычныя тлумачэнні, якія адпавядалі б самым смелым фантазіям урадавага эканаміста. "Такім чынам, вы бачыце, у цэлым у нас сапраўды быў пераможны сезон".
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Скажы, калі ты дзе-небудзь убачыш пажылога ўсходняга хлопца ў доўгай спадальнай вопратцы, не згадвай аб такіх рэчах, як гук. Добра?"
  
  
  “Чорт вазьмі, за каго вы мяне прымаеце? Я ведаю, як абыходзіцца з прыдуркамі. На мінулым тыдні тут быў адзін. Я размаўляў з ім гэтак жа, як і з усімі астатнімі”.
  
  
  "Ты вельмі белы. Ці быў ён карэйцам, кітайцам, в'етнамцам, японцам? Што?"
  
  
  "Дзівак".
  
  
  "Ну, зараз, калі вы давялі гэта да мільярда чалавек".
  
  
  "Гук ёсць гук".
  
  
  "Я спадзяюся, вы ніколі не даведаецеся розніцу. Я ненавіджу прыбіраць целы".
  
  
  Прыбіральнік за дваццаць долараў пацвердзіў, што там не было ні стрэльбішча, ні выбухаў, ні пажараў, ні заняткаў каратэ. Радыкальныя рухі? Некаторыя. Ці сустракаліся яны ў якім-небудзь асобым месцы? Не.
  
  
  У падвалах інтэрнатаў нічога не было відаць, гэтак жа як і ў хімічных лабараторыях ці корпусе фізікі, Студэнцкім саюзе ці нават на берагах возера Каюга ці старога баржавога канала, які межаваў з двума бакамі кампуса.
  
  
  Яны павінны былі недзе трэніравацца. Вы не саджаеце людзей у самалёты з вінтоўкамі без падрыхтоўкі, і вы вызначана не праносіце кулямёты 50-го калібра міма металадэтэктараў без планавання. І калі гэтая група была, як падазраваў Сміт, часткай новай хвалі тэрарыстаў, у іх вызначана павінна была быць вялікая прастора для стварэння тэрарыстычных атрадаў і партызанскіх войскаў. Не тое каб гэта рабілася тут, у залах Патана, але калі метады трэніровак былі падобныя, там павінна было быць шмат карыснай прасторы.
  
  
  Рыма вярнуўся ў Студэнцкі саюз, зірнуўшы на меню ў кафэтэрыі. Крухмалу ў ім было столькі, што хапіла б на харч. Ён узяў шклянку вады і сеў у кабінцы побач з некалькімі студэнтамі, у якіх, як у многіх маладых людзей і вар'ятаў старэй, былі рашэнні сусветных праблем. Нязменна гэтыя рашэнні патрабавалі такога ўзроўню масавай маралі, які пасароміў бы і святога. Гэтыя ўзроўні маралі, якія павінны быць неадкладна прыняты чалавецтвам, звычайна пазначаліся такімі словамі, як "проста" ці "справядлівы", напрыклад, "Калі б толькі паліцыя проста перастала глядзець на кідаючых цэглу як на ворагаў", або "Калі б кожны проста перастаў думаць аб сваіх асабістых інтарэсах", і "Чарнаскурым проста трэба сабрацца разам і думаць як адзін".
  
  
  Рыма сербануў вады. Моладзь у суседняй кабінцы звяла рашэнні чалавечых праблем да аднаго. "Проста няхай кожны думае аб сабе як аб частцы адзінай сусветнай сям'і". Метады дасягнення гэтага выратавання свету нейкім чынам складаліся з, у якасці першапачатковага дзеяння, апаражненне смеццевых бакаў у Феервезер-холе.
  
  
  Рыма на імгненне заплюшчыў вочы. Ці памыліўся ён наконт каледжа Патан? Ці хлусілі трое згоншчыкаў? Ён успомніў самалёт і паспрабаваў аднавіць у памяці сцэну. Семдзесят чалавек, запалоханыя заложнікі. Чатыры згоншчыкі, усё са зброяй. У думках ён агледзеў салон самалёта. Нічога. Шэрагі крэслаў. Стары інвалідны вазок, прыхінуты да сцяны ззаду. Сцюардэсы выглядаюць стомленымі і ўсхваляванымі. Але ён павінен быў высветліць, як яны пранеслі зброю на борт. І ён павінен быў высветліць, чаму самалёт адправіўся ў L.О. Вядома, Сміт хацеў, каб Рыма даставіў грошы. Але гэта кантралявалі згоншчыкі. Калі б яны сказалі пілоту: "прызямляйся тут ці няхай табе выб'юць мазгі", ён бы прызямліўся. Чаму яны пагадзіліся на Лос-Анджэлес? Гэта было амаль так, як калі б гэта было часткай іхняга плану. Але чаму? Ён павінен быў спытаць. Ён павінен быў спытаць аб многіх рэчах. Але ў адным ён быў упэўнены. Яны не хлусілі аб Патонскім каледжы. Страх быў найвялікшай сыроваткай праўды з усіх. Дык дзе ж, чорт вазьмі, была трэніровачная пляцоўка? Рыма дазволіў сваім думкам блукаць, і калі ён гэта зрабіў, усеагульны свет здаваўся лягчэй. Можа быць, ён мог бы пачаць з таго, што запусціў яйкам у дэкана жаночага факультэта ці нешта падобнае. Затым ён адчуў вібрацыю ад таго, што нехта садзіўся.
  
  
  "Ублюдкі. Ублюдкі", - сказала маладая дзяўчына.
  
  
  Рыма расплюшчыў вочы. Праз стол ад яго сядзела дзяўчына з дзёрзкім тварам і кароткай стрыжкай светлых валасоў. Яна плакала.
  
  
  "Ублюдкі".
  
  
  "У чым справа?"
  
  
  "Ублюдкі. Яны не даюць мне ўставіць ні слова".
  
  
  "Гэта вельмі дрэнна", - сказаў Рыма без энтузіязму.
  
  
  "Яны ніколі не дазваляюць мне нічога сказаць. Асабліва, калі ў мяне ёсць нешта добрае. Роберт, Кэрал і Тэадор заўсёды ўсё кажуць самі, і ў мяне ніколі не бывае шанцу. У мяне было нешта вельмі добрае. Выдатна. Але ніхто не дазволіў мне сказаць гэта. Яны проста не пыталіся, ці ёсць у мяне нешта, і яны маглі бачыць, калі б прыгледзеліся больш уважліва, што мне ёсць што сказаць”.
  
  
  "О", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так", - сказала дзяўчына, беручы папяровую сурвэтку з металічнага трымальніка на стале паміж ёй і Рыма. "У мяне быў выдатны план. Усё, што вам трэба зрабіць для рэвалюцыі, гэта забіць мільянераў і паліцыянтаў. Без паліцыянтаў не было б паліцыянта жорсткасці. Без мільянераў не было б капіталізму".
  
  
  "Э-э, хто будзе здзяйсняць усе гэтыя забойствы?"
  
  
  "Людзі", - сказала дзяўчына.
  
  
  "Зразумела. Хтосьці пэўны?"
  
  
  "Вы ведаеце, людзі", - сказала дзяўчына, як быццам усё ведалі, хто такія людзі. "Чорныя і бедныя".
  
  
  "Толькі ў Амерыцы?"
  
  
  "Не. Паўсюль Трэці свет".
  
  
  "Зразумела. І што ты будзеш рабіць?"
  
  
  "Я дапамагу ўзначаліць яго, але я адыду ў бок дзеля лідэрства ў Трэцім свеце. Я буду каталізатарам, які дапаможа ажыццявіць гэта".
  
  
  "Што, калі яны не дадуць табе ўставіць ні слова ў "эджэвіз"?"
  
  
  "О, не. Людзі з трэцяга свету мілыя. Яны не такія, як Роберт, Кэрал або Тэадор".
  
  
  "Ты думаеш, правадыр зулусаў дазволіць табе абмаляваць за яго свая будучыня?"
  
  
  "Правадыры афрыканскіх плямёнаў - гэта ўсяго толькі перажытак неакаланіяльнай эксплуатацыі, і нам давядзецца прыбраць і іх таксама".
  
  
  "Зразумела. Чаму, калі чаму-небудзь, вы вучыцеся тут, у Патане?"
  
  
  "Гісторыя і паліталогія. Але гэта сапраўды не мае значэння, я проста рыхтуюся да іспытаў, каб атрымаць ад істэблішменту лісток паперы, у якім гаворыцца, што мне па законе дазволена выкладаць. Я маю на ўвазе, што газета не зробіць мяне лепшым настаўнікам. Але ты ведаеш істэблішмент ".
  
  
  Рыма круціў у руках шклянку з вадой.
  
  
  "Вы, мусіць, вельмі ганарыцеся згоншчыкамі самалётаў ... рэвалюцыянерамі, якія былі нядаўна забітыя".
  
  
  "Ты частка гэтага?" спытала дзяўчына, яе карыя вочы-гузікі пашырыліся ад хвалявання.
  
  
  Рыма падміргнуў.
  
  
  "Ну і справы, я не думаў, што хтосьці наўрад ці ведаў, што яны родам адсюль. Я маю на ўвазе, яны не былі студэнтамі. Ты ж не коп, ці не так?"
  
  
  "Я падобны на паліцыянта?" - спытаў былы патрульны Рыма Уільямс.
  
  
  "Ну і справы, я не ведаю, чувак, ты мог бы ім быць. Я маю на ўвазе, у цябе валасы не доўгія ці нешта ў гэтым родзе".
  
  
  Рыма раптоўна вельмі зацікавіўся дзяўчынай як асобай. Ён спытаў, як яе клічуць. Гэта была Джоан. Джоан Хэкер, але Рыма сказаў, што гэта няправільнае імя. Яе клікалі старлайт. Яна была сапраўдным зорным святлом. Джоан падумала, што гэта банальна. Рыма дакрануўся да яе рукі і ўсміхнуўся. Яна падумала, што ў Рыма прыемная ўсмешка, але ён усё роўна мог бы быць паліцыянтам. Ён усміхаўся і слухаў. Бацька Старлайт быў інжынерам-хімікам. Ён быў мужчынскім шавіністам, прыгнятальнікам свіней, які ануляваў яе картку American Express і хадзіў вакол ды каля, выпрошваючы ўхвалы і падзякі, толькі таму, што ён аплачваў рахункі для гэтага буржуазнага, які не мае дачынення да справы ўстановы. Маці Старлайт была невызваленай жанчынай, якая адмаўлялася быць вызваленай, як бы Старлайт ні старалася.
  
  
  Суседкай Старлайт па пакоі была цікаўная, адчужаная сучка, якая толькі і рабіла, што размалёўвала сваё цела, каб быць прывабнай для свіней-мужчын-шавіністаў. Прафесары Старлайт, за выключэннем яе выкладчыка сацыялогіі, былі адсталымі буржуазнымі балванамі. Яе выкладчык сацыялогіі паставіў ёй пяцёрку за яе курсавую працу аб тым, як правесці паспяховую рэвалюцыю. Самай вялікай марай Старлайт было змагацца на баку В'етконга, але паколькі яе бацька ануляваў яе картку American Express, яна не магла дазволіць сабе авіябілет.
  
  
  Старлайт была за ўсіх прыгнечаных і супраць прыгнятальнікаў. Арышт Старлайт быў 38-D. Ці ведаў Рыма, што Старлайт прымала таблеткі з шаснаццаці гадоў?
  
  
  Старлайт распавядала, у чым насамрэч мела патрэбу Амерыка і ўвесь свет, пазней тым жа днём у сваім пакоі ў інтэрнаце, калі Рыма даў ёй тое, што ёй было патрэбна. Тры разы.
  
  
  Рыма прыціснуў яе юнае аголенае цела да свайго і чакаў выразу падзякі. Замест гэтага ён адчуў, як яе рука пацягнулася, каб зноў уключыць прыладу для задавальнення. Яна хацела большага. Яна атрымала яшчэ. Яшчэ два.
  
  
  "Ты сапраўды ведаеш, з чаго пачаць", – сказаў Старлайт.
  
  
  "Пачалося?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Ты збіраешся спыніцца?" - Спытала Старлайт.
  
  
  "Не", - сказаў Рыма, і да наступлення ночы Старлайт нарэшце паверыла, што ён не паліцыянт. Яна ляжала, скруціўшыся абаранкам ў яго абдымках, цалуючы яго ў плячо.
  
  
  "Я веру ў рэвалюцыю", - прашаптаў Рыма ёй на вуха.
  
  
  "Ты? Ты сапраўды?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Я думаю, што героі, якія загінулі ў самалёце, каб вызваліць прыгнечаных людзей, з'яўляюцца найвялікшым укладам Патана ў цывілізацыю".
  
  
  "Яны сапраўды не былі залічаны", - сказала Джоан Хэкер. "Адзін наведваў курсы вячэрняй школы, а астатнія не былі студэнтамі".
  
  
  "Працягвайце", - здзіўлена сказаў Рыма. - "Вы іх не ведалі?"
  
  
  "Я таксама. Я пастаўляў каву і ежу. Я заплаціў за абед".
  
  
  "Што за абед?"
  
  
  "Вядома. Гэта было з маіх кішэнных грошай, але я лічыў гэта гонарам. Я пацярпеў за рэвалюцыю ".
  
  
  "У іх быў толькі адзін абед?"
  
  
  "Колькі абедаў ты можаш з'есці за адзін дзень?"
  
  
  Рыма сеў у ложку. "Яны трэніраваліся дзесьці ў іншым месцы і правялі адзін дзень тут, праўда?"
  
  
  Джоан Хэкер паківала галавой і пацягнулася да Рыма, каб вярнуць яго цела ў сваё.
  
  
  - Спачатку адкажы на маё пытанне, - сказаў Рыма.
  
  
  “Не. Яны аб'ядналіся днём, пасля абеду, і пайшлі той ноччу. Я і група іншых вызваленых студэнтаў падавалі ежу і нібыта стаялі на варце. Мы не чулі, што адбывалася, але гэта было вельмі захапляльна. А потым мы пачулі, што яны зрабілі ".
  
  
  "Дзе вы стаялі на варце?"
  
  
  "Каля баржавога канала. Ніхто з нас нават не бачыў інструктара. Мы не ведалі, што яны збіраліся рабіць. Але ўчора, калі ўсе гэтыя людзі прыйшлі задаваць пытанні, мы ведалі, што гэта было адсочана тут. У чым справа? Я адчуў, як напружыліся твае плечы”.
  
  
  "Нічога", - сказаў Рыма. "Нічога. Я проста ўражаны рэвалюцыйным запалам, які вы дэманструеце".
  
  
  Рыма сапраўды быў прыгнечаны. Падазрэнне наконт Сміта.
  
  
  "Гэтыя людзі задавалі пытанні. Яны былі з паліцыі? ФБР?"
  
  
  Джоан Хэкер паківала галавой. "Дзіўныя людзі. Ніхто з іх не сказаў, што яны з паліцыі. З вамі ўсё ў парадку?"
  
  
  "Вядома, вядома", - сказаў Рыма. Ну, гэта былі людзі з КЮРЭ, элементы з шырокай сеткі, якія не ведалі, на каго яны насамрэч працуюць. Сьміт не мог чакаць. Ён не мог дачакацца двух дзён, якія спатрэбяцца Рыма, каб праехаць па перасечанай мясцовасці. Рыма прыгадаў перасцярогу Чайны не турбавацца пра Сміта, а працягваць займацца з ім гандлем. Ён таксама памятаў, што ў Чыуна былі адказы на пытанні, якія ставілі ў тупік розумы заходніх людзей. Ён пытаўся Майстра Сінанджу, як можна навучыць чалавека ўсяго за адзін дзень. Ён завядзе яго да месца ля ракі, якое апісала Джоан Хэкер, і спытае Чыўна, што тут адбылося? І Рыма будзе шакіраваны адказам.
  
  
  "Ты ўпэўнены, што з табой усё ў парадку?" Зноў спытала Джоан. "Можа быць, ты хочаш крыху панюхаць?" Яна паказала на маленькую металічную каністру на сваім століку.
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Але не дазваляй мне спыняць цябе. Ідзі наперад і атрымлівай задавальненне".
  
  
  "Дзякуй", - сказала яна. "Я так і зраблю. Пасля ўсяго гэтага, я думаю, крыху кока-колы было б выдатна".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ
  
  
  Чіун не хацеў пакідаць гатэль ноччу. Паўночны холад раёна Фінгер-Лейкс у Нью-Ёрку быў занадта моцным для карэйца. Так ён заявіў.
  
  
  "Узімку ў Сінанджу бывае да дваццаці градусаў ніжэй за нуль. Ты сам мне гэта казаў", - пажаліўся Рыма. "А зараз вясна".
  
  
  "Ах, але ў Сінанджу гэта чысты холад".
  
  
  "Я не разумею", - сказаў Рыма, занадта добра ўсё разумеючы. Набліжаўся тэрмін выплаты за тое, што ён не наведаў месца нараджэння Барбры Стрэйзанд.
  
  
  "Тваё невуцтва не з'яўляецца маім цяжарам", - сказаў Чыун і больш нічога не сказаў. Тыповы адказ, падумаў Рыма.
  
  
  На досвітку Рыма спытаў Чыуна, ці мае ён што-небудзь супраць бруднай раніцы. Або Майстру Сінанджу трэба было чыстую раніцу, каб выйсці з ім чыстым і халодным, перш чым ён пакіне гатэль?
  
  
  Чыун адмовіўся апускацца да мілых спрэчак і тэндэнцыйнасці. Было дастаткова таго, што ён збіраўся агледзець месца ўздоўж канала.
  
  
  Ранішняе сонца над свежай ад расы травой асвяжала, таму яны пайшлі пешшу.
  
  
  - Татачка, - сказаў Рыма, калі яны пераходзілі жалезны мост цераз канал, - я ў замяшанні.
  
  
  "Пачатак спазнання".
  
  
  "Усё, што я ведаю пра нашы навыкі, кажа мне, што на гэта патрэбны час".
  
  
  "Шмат часу", – сказаў Чыун.
  
  
  "Ці магчыма дасягнуць мінімальных навыкаў за дзень?"
  
  
  Чыун пакруціў галавой. Лёгкі ветрык варухнуў яго вадкую бараду.
  
  
  "Не", - сказаў ён. "Гэта немагчыма".
  
  
  Мост перайшоў у тратуар, і яны рушылі пад побач зялёных дрэў з ныркамі, якія распускаюцца, з маленькімі хаткамі, размешчанымі на вялізных участках па абодва бакі вуліцы. Фрагменты лужкоў перад домам былі заляпаны брудам. Уначы ішоў дождж
  
  
  "Тады як неспрактыкаваныя людзі маглі пранесці палявую зброю праз прыладу выяўлення і навучыцца карыстацца агнястрэльнай зброяй за адзін дзень?" - спытаў Рыма. "Як яны маглі такое зрабіць?"
  
  
  Чыун усміхнуўся. "Здаецца, тут ёсць супярэчнасць, ці не так?" сказаў ён.
  
  
  "Ёсць", - сказаў Рыма.
  
  
  "Яго няма", – сказаў Чыун і растлумачыў.
  
  
  Аднойчы, даўным-даўно, Дом Сінанджу быў прызваны імператарам Кітая, хітрым чалавекам, багатым чалавекам, чалавекам з вялікім успрыманнем, але без мудрасці, які атрымаў вялікія ваенныя перамогі, але без мужнасці. Карацей кажучы, ён не быў карэйцам па сваіх вартасцях.
  
  
  "Імператар звярнуўся па паслугі да Дома Сінанджу. Гэта быў не імператар, які не заплаціў за паслугі, а пра-пра-прадзед таго імператара, які аднойчы наняў майстра сінанджу і не заплаціў, тым самым пазбавіўшы дзяцей вёскі Сінанджу ежы,"
  
  
  "Так, так, працягвайце. Я ведаю гісторыю пра імператара, які не заплаціў за забойства", - сказаў Рыма.
  
  
  "Гэта важная частка любой гісторыі, якая датычыцца Кітая", - сказаў Чыун.
  
  
  "Маленькі бацька, я ведаю, што вёска Сінанджу вельмі бедная, і што ў ёй няма ўраджаю, і каб здабыць ежу для дзяцей і старых, вы наняліся ў якасці забойцаў, і любы, хто не плаціць, насамрэч забівае вашых дзяцей".
  
  
  "Для цябе гэта дробязь. Яны не твае дзеці".
  
  
  "Гэта было больш за шэсцьсот гадоў таму".
  
  
  "Злачынства, у адрозненне ад болю, не памяншаецца з цягам часу".
  
  
  "Верна", - сказаў Рыма. "Гэта было жудаснае злачынства, якога не стала менш, і ніводнаму імператару Кітая ніколі нельга давяраць".
  
  
  "Правільна. Але гэта быў яго пра-пра-дзядуля", - працягнуў Чыун. "У імператара была праблема. Ён хацеў правесці зусім асаблівы напад на караля за межамі сваіх межаў. Каралеўскі палац знаходзіўся на высокай гары. Салдаты не маглі ўзяць яго штурмам без вялікіх страт. Імператар не хацеў губляць шмат сваіх выдатных войскаў. Але ў яго былі сяляне , больш чым дастаткова сялян, якія ў той неўраджайны год усё роўна памерлі б з голаду.Ці маглі самыя праслаўленыя і цудоўныя забойцы ў свеце, дасканаласць чалавецтва, мяжа таго, чаго могуць дасягнуць простыя смяротныя, карацей кажучы, ці мог Майстар Сінанджу навучыць сялян штурму гэтага замка так, каб не прыйшлося губляць лепшыя войскі?"
  
  
  - Кітайскі імператар назваў вашых продкаў дасканаласцю чалавецтва? - недаверліва перапытаў Рыма.
  
  
  "Менавіта так мне расказалі гэту гісторыю", – сказаў Чыун.
  
  
  "Але ты сказаў, што кітайскі імператар - гэта іншае слова, якое абазначае хлуса".
  
  
  "Нават хлус часам павінен казаць праўду.
  
  
  "Імператар сказаў, што спецыяльная атака павінна быць праведзена на працягу месяца, паколькі кароль планаваў вывезці вялізны скарб з палаца на гары. Продак Чыуна доўга і ўпарта думаў. Што робіць воіна і што робіць селяніна? Гэта вочы? Не. Ва ўсіх мужчын ёсць вочы "Справа ў мускулах? Не. Ва ўсіх мужчын ёсць мышцы, якія можна трэніраваць нядоўга. Тады чаму на падрыхтоўку добрага салдата павінны сыходзіць гады? Майстар Сінанджу думаў і думаў".
  
  
  "Чаму Дом Сінанджу пераўзыходзіў усіх іншых асасінаў? Што адрознівала Сінанджу ад дасканаласці сярод недахопаў? Што зрабіла Дом Сінанджу паважаным ва ўсім свеце?"
  
  
  "Дом Сінанджу сёння ведаюць, можа, чалавек дзесяць, Татачка", - сказаў Рыма.
  
  
  "Вось як мне распавялі гэтую гісторыю", – сказаў Чыун.
  
  
  І вось аднойчы Майстар убачыў, як салдат сутыкнуў селяніна з дарогі. Салдат быў хударлявага целаскладу. Селянін быў буйным і моцным. І ўсё ж селянін не нанёс зваротнага ўдару. І тады Майстар зразумеў, на што ён здольны, за вельмі кароткі час. Розніца паміж селянінам і салдатам заключалася ў галаве.У гэтым і была розніца.Толькі ў розуме.Сялянін, вядома, мог забіць салдата, але ён не мог уявіць сябе тым, хто робіць гэта.У яго ў галаве гэтага не было.
  
  
  "Такім чынам, Майстар папрасіў мастакоў намаляваць выявы палаца і горы. І ён сабраў сялян перад сабой і гаварыў з імі, пакуль яны глядзелі на карціны. І пакуль яны глядзелі, ён папрасіў мастакоў намаляваць іх падабенства, якія ўзбіраюцца на гару, аднаго на другога. І ён папрасіў мастакоў намаляваць іх падабенствы, якія забіваюць каралеўскіх салдат, і ён гаварыў з імі да таго часу, пакуль ён не прымусіў іх убачыць у сваёй свядомасці, што яны могуць гэта зрабіць, і ў канцы яны паверылі, што не толькі могуць гэта зрабіць, але і ўжо зрабілі гэта.І ён прымусіў іх разам скандаваць сігналы, якія яны пачуюць.
  
  
  І так яны прайшлі маршам з земляў імператара ў землі караля, які жыў у палацы на гары. І кожны дзень на маршы яны паўтаралі пра сябе загады і бачылі, як яны ўзбіраюцца на гару.
  
  
  "І калі надышоў дзень, яны падышлі да гары з упэўненасцю салдат, узлезлі на гару і пераадолелі ўмацаванні, страціўшы некалькі чалавек, але не так шмат, як можна было чакаць. Гэта было звязана з планаваннем Майстра сінанджу,
  
  
  "Але, аб цуд, у палацы яны ўпалі на калені, таму што, у рэшце рэшт, яны былі сялянамі і ніколі не бачылі палаца знутры. І яны блукалі вакол, напалоханыя і збітыя з панталыку, і былі забітыя простай хатняй аховай, таму што яны не бачылі сябе ўнутры палаца, яны толькі ўяўлялі, як нападаюць на яго.
  
  
  - Такім чынам, - скончыў Чыун, - ці былі яны дасведчаныя ці не?
  
  
  "Яны былі і іх не было".
  
  
  "Менавіта".
  
  
  "Тады гэтыя людзі кваліфікаваныя і не кваліфікаваныя".
  
  
  "Менавіта".
  
  
  "Як я магу сказаць гэта Сміту?" Спытаў Рыма. "Ён ужо моцна ўстрывожаны",
  
  
  "Гэта пройдзе",
  
  
  "Адкуль ты ведаеш, Татачка?"
  
  
  "Я ведаю. Хіба вы не бачылі яго вочы, ці яго пальцы, ці тое, як ён глядзіць на неба?"
  
  
  "Сміці ніколі ў жыцці не глядзеў на неба. Ён ніколі нічога не рабіў, акрамя гульняў са сваімі кампутарамі. Ён чалавек без душы".
  
  
  Чэйн усміхнуўся. "Магчыма, але ён мужчына".
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Ты ж не хочаш сказаць, што гэта яго ўзрост".
  
  
  "Сапраўды, гэта так", - сказаў Чыун. "Цяпер ён пакутуе, таму што жыццё кажа яму, што гэта пачатак канца. Усё амаль скончылася, а яго там ніколі не было. Але гэта пройдзе, таму што гэта ўсяго толькі імгненне, і ён вернецца да ілюзіі, якая ёсць у большасці людзей: што яны ніколі не памруць. І пад уплывам гэтай ілюзіі ён вернецца да нармальнага жыцця”.
  
  
  "Жорсткая бессардэчная машына", - сказаў Рыма.
  
  
  "Цалкам дакладна", - сказаў Чыун. "Ёсць імператары і горшыя, на якіх даводзіцца працаваць".
  
  
  Тратуар скончыўся ў некалькіх ярдаў за апошнім каркасным домам. Рыма і Чиун ішлі па абочыне дарогі, і калі б хто-небудзь назіраў за імі ззаду, то ўбачыў бы, што амерыканец цяпер рухаўся плыўнымі рухамі азіята, іх рукі і плечы рухаліся, як у блізнят.
  
  
  Яны павярнулі з дарогі на невялікую грунтавую сцяжынку, якая вяла праз бярозавы гай і ўніз па невялікім узгорку. Абодва мужчыны рухаліся без намаганняў.
  
  
  "Скажы мне", - спытаў Рыма. "Што стала з нападам на палац?"
  
  
  “У гэтага быў добры канец. Майстар прывёў невялікую групу ў скарбніцу і дапамог ім знайсці яе. Яны спусціліся з гары і вярнуліся да імператара са скарбам.
  
  
  "А сяляне?"
  
  
  "Яны былі забітыя".
  
  
  "Як ты можаш казаць, што гэта быў добры канец?"
  
  
  "Імператар заплаціў".
  
  
  "Калі гэта былі проста грошы, чаму Гаспадар проста не пакінуў каралеўскі скарб сабе?"
  
  
  "Таму што мы не злодзеі", – залямантаваў Чыун.
  
  
  "Ты скраў у караля!"
  
  
  З гэтымі словамі Чиун выліўся патокам карэйскага, некалькі слоў з якога Рыма даведаўся. Дурны. Белы чалавек. Няўдзячны. Непераможны невука. Птушыны памёт і яшчэ адно, якое Рыма даведаўся па пастаянным ужыванні. Гэта была прымаўка Дома Сінанджу: "Вы можаце ўзяць бруд з ракі, але вы не можаце зрабіць з яе алмаз. Задавольвайся цэглай,'*
  
  
  Наперадзе замаячыла вялікая паляна, і Рыма рухаўся наперад, пакуль раптоўна не зразумеў, што ідзе адзін. Ён павярнуўся і ўбачыў Чыуна, які стаяў за дваццаць футаў ззаду яго, каля вялікага каменя. Вакол скалы была невялікая палянка, нібы алень уладкаваўся там на ноч і больш нічога не расло.
  
  
  Рыма кіўнуў Чыуну, каб той не адставаў ад яго, але Чыун не рушыў з месца.
  
  
  "Пайшлі", - сказаў Рыма. "Трэніровачная пляцоўка, відаць, прама наперадзе. Дзяўчына сказала, што гэта ля падножжа ўзгорка".
  
  
  Чыун падняў палец. "Тая паляна наперадзе была не тым месцам", - сказаў ён. "Гэта было тое самае месца".
  
  
  Рыма трушком вярнуўся да скалы і агледзеўся. Там была скала, прыкладна ў два чалавечыя росты вышынёй, невялікая брудная паляна, якая больш была падобная на пашырэнне сцежкі, і больш нічога.
  
  
  "Адкуль ты ведаеш?" - спытаў Рыма.
  
  
  Чіун паказаў на невялікі сплясканы ўчастак скалы прыкладна на вышыні яго пляча. Участак быў гладкім, памерам прыкладна са запалкавую пушцы, і выглядаў так, як быццам хтосьці адкалоў яго іншым каменем.
  
  
  “Надышоў час, – сказаў Чыун, – пакінуць службу ў гэтага імператара. Пойдзем, я магу знайсці працу і для цябе. Мы павінны сыходзіць. Для забойцаў заўсёды знойдзецца праца. Не турбуйцеся аб сваіх даходах”.
  
  
  Ён дакрануўся сваім доўгім пазногцем да сплясканай часткі скалы.
  
  
  "Гэта кажа любому, каму пашчасціла даведацца, - сказаў ён, - што прыйшоў час шукаць іншага дабрадзея, служыць у іншым месцы. Падайце Амерыку самой сабе".
  
  
  Рыма адчуў, як у яго скруціла жывот, дыханне падступіла да горла.
  
  
  "Пра што, чорт вазьмі, ты кажаш? Я ніколі не здамся, калі ўва мне ёсць неабходнасць". Але Майстар Сінанджу ўжо павярнуўся і глядзеў у неба.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЁМЫ
  
  
  Генры Пфайфер перастаўляў цэннік на барановай ножцы ў вітрыне сваёй мясной крамы на Балард-стрыт у Сенека-Фолс, калі ўвайшоў студэнт з каледжа Патан і з усмешкай сказаў яму, што збіраецца забіць двух чалавек.
  
  
  "Прашу прабачэння", - сказаў ён з гартанным акцэнтам ураджэнца Брэмерхафена, Германія, дзе ён нарадзіўся. "Хто вы? Пра што вы кажаце?"
  
  
  "Мяне клічуць Джоан Хэкер. Я выпускніца каледжа Патан. І вы збіраецеся паспрабаваць забіць двух чалавек у імя рэвалюцыі. Толькі ты, магчыма, не зможаш, але ты лепшае, што мы можам атрымаць прама зараз ".
  
  
  "Э-э, сядайце, сядайце. Магу я прапанаваць вам шклянку вады?" Генры Пфайфер выцер мясістыя рукі аб запэцканы фартух і падвёў маладую дзяўчыну да крэсла.
  
  
  "Гэта сапраўды вельмі проста", - сказала Джоан Хэкер. “Вы не можаце прыгатаваць амлет, не разбіўшы яек. Мы павінны разбіваць яйкі. Я адмаўляюся ад значных адносін, і я маю на ўвазе, значных. Магчыма, у мяне ніколі больш не будзе такіх сур'ёзных адносін. Але я раблю гэта дзеля рэвалюцыі”.
  
  
  "Можа быць, крыху Алка зельтарскай? Ці шнапса? А потым мы патэлефануем у бальніцу, так?"
  
  
  "Не", - сказала Джоан Хэкер, якая крыху ведала нямецкую. "У нас няма часу. Яны зараз крыху вышэй па канале, і ў вас будзе добрае прыкрыццё, перш чым яны дабяруцца да дарогі, я прывёў іх туды. Я маю на ўвазе, я зрабіў большую частку працы. Я б сказаў вам раней, але мы не хацелі даваць вам шмат часу на абдумванне. Мы хацелі дачакацца, пакуль яны дабяруцца туды. Мы даем вам прыкрыццё. Вы павінны быць удзячныя ".
  
  
  "Дзяўчынка, ты паедзеш у лякарню, калі я пазваню?"
  
  
  "Не, капітан Грунвальд. Капітан спецпрызна Оскар Грунвальд. Я не паеду ў бальніцу. Я буду чакаць вас".
  
  
  Кроў адхлынула ад цяжкага твару мясніка з Балард-стрыт. Ён абапёрся на чыстую шкляную вітрыну.
  
  
  "Маленькая дзяўчынка, ты разумееш, пра што кажаш?"
  
  
  "Так, я ведаю, капітан. Вы выглядалі цудоўна ў сваёй форме СС. Усё ў парадку. Я не пярэчу, што вы былі нацыстам. Мы больш не супраць нацыстаў, што тычыцца Ізраіля і ўсяго астатняга. Нацызм быў проста яшчэ адной формай каланіялізму. Амерыка горш".
  
  
  Оскар Грунвальд, якога не звалі Оскарам Грунвальдам з таго зімовага дня 1945 года, калі ён зняў форму з мёртвага сяржанта вермахта і здаўся брытанскаму патрулю пад Антвэрпенам, замкнуў дзверы сваёй крамы, каб ніхто іншы не мог увайсці. Пасля ён загаварыў з маладой дзяўчынай.
  
  
  "Міс. Дазвольце мне растлумачыць".
  
  
  "У нас няма часу на тлумачэнні", - сказала Джоан Хэкер. "І не спрабуй выкінуць што-небудзь смешнае. Калі са мной што-небудзь здарыцца, гэта дастанецца тваёй жонцы і сям'і".
  
  
  "Міс", - сказаў Грунвальд, апускаючы сваё масіўнае цела на крэсла побач з дзяўчынай. "Вы не падобныя на жорсткага чалавека. Вы ніколі нікога не забівалі, ці не так?"
  
  
  "Рэвалюцыя пакуль не патрабавала ад мяне гэтага, але не думайце, што я б адмовіўся".
  
  
  "Міс, я бачыў целы, складзеныя гарамі. Маці з дзецьмі, змёрзлыя разам у канавах. Я хадзіў па зямлі, якая сачылася крывёй з-за столькіх людзей, пахаваных жыўцом пад ёй. Гэта жудаснае вар'яцтва, гэта забойства, і думаць, што вы ставіцеся да яго так легкадумна, як да формы сацыяльнай медыцыны, выходзіць за рамкі разумення ўсяго чалавецтва. Калі ласка, выслухайце мяне. Вы раскрылі мой сакрэт, Так таму і быць. Але не пэцкайце крывёю свае рукі. Гэта жахлівая рэч, гэта забойства”.
  
  
  "Ты недарэчны", - сказала Джоан Хэкер. "У нас не толькі ёсць ваша сакрэтная асоба, якой урад Заходняй Германіі быў бы вельмі зацікаўлены, але мы ведаем, што ваш сын і ўнукі прама зараз знаходзяцца ў Буэнас-Айрэсе, і яны выглядалі б вельмі непрывабна пасля выбуху бомбы ў іх гасцінай. З" іншага боку, калі вы зробіце гэта дзеля рэвалюцыі, ніхто нічога не даведаецца”.
  
  
  "Як я магу дастукацца да вас? Я больш не буду забіваць", - сказаў Грунвальд, разумеючы, нават калі ён гэта сказаў, што яго зноў падманам уцягнулі ў забойства. Першы раз ён не разумеў, што робіць. Яму было семнаццаць, і ў яго краіны быў лідэр, які абяцаў новы росквіт і гонар. Былі аркестры, маршы і песні, і Оскар адправіўся на вайну з Вафен СС. Сапраўды, ён добра выглядаў у сваёй форме. Ён быў худы, светлавалосы і з роўнымі зубамі. Да свайго дваццацігоддзя ён быў старым і забойцам. Оскар загадаў людзям капаць канавы, а потым засыпаў канавы экскаватарамі. Оскар спальваў цэрквы, у якіх заставаліся вернікі. І з ім адбылася дзіўная рэч, якая здараецца амаль з кожным чалавекам, які твар у твар здзяйсняе масавае забойства. Ён перастаў клапаціцца аб сваім уласным жыцці і пачаў неверагодна рызыкаваць. Ён даслужыўся да капітана, а затым быў прызначаны ў спецыяльны атрад забойстваў, гэтым старым маладым чалавекам. Гады праз ён зразумеў, што людзі, якія бессэнсоўна забіваюць, таксама імкнуцца да ўласнай смерці, і гэта памылкова называюць мужнасцю. Гады праз, калі яму ўдалося пабудаваць новае жыццё і ён змог убачыць масавы жах на адлегласці, ён ведаў, што больш ніколі не прычыніць шкоды іншаму чалавеку. Было вельмі цяжка навучыцца дараваць сябе, але калі б вы працавалі з дзецьмі і ўдзялялі шмат часу тым, хто меў патрэбу ў вашым часе, пакрысе вы маглі б зноў стаць чалавекам і навучыцца ствараць, кахаць і клапаціцца. І гэта былі каштоўныя рэчы.
  
  
  На працягу многіх гадоў было адно запэўненне. Вар'яцтва Другой сусветнай вайны ніколі не паўторыцца, масавыя забойствы дзеля знішчэння больш ніколі не паўторацца. І потым, да свайго жаху, Оскар Грунвальд убачыў, што вар'яцтва пачынаецца зноў, падобна дрымотнай хваробы, якая раптам прарастае новым нарывам.
  
  
  Людзі, многія з іх добра адукаваныя, забыліся на Другую сусветную вайну. Гуляючы ў маленькія інтэлектуальныя гульні самі з сабой, яны вырашылі, што масіраванае ваеннае бамбаванне, у выніку якой за дзесяць дзён загінула тысяча чалавек, была горшая за вайну, у выніку якой загінула больш за пяцьдзесят мільёнаў чалавек. І калі іх мэты адпавядала абвінавачванне ў расізме, то ўсе забыліся пра сто тысяч немцаў, забітых падчас аднаго налёту на Дрэздэн, і сказалі, што Амерыка не стала б бамбаваць еўрапейскую краіну так, як яна бамбіла В'етнам.
  
  
  Здавалася, што найвялікшы ў свеце халакост быў забыты, таму што яму было чвэрць стагоддзя, і зараз новыя нацысты былі на маршы, і яны звалі сваю расу гаспадароў "вызваленымі", а іх новую сусветную вайну - "рэвалюцыяй". Іх глупства было дастаткова, каб прымусіць плакаць дарослых мужчын.
  
  
  "Маленькая дзяўчынка", - сказаў Оскар Грунвальд дзёрзкай студэнтцы, якая пагражала жыццю ягоных атожылкаў. "Ты думаеш, што робіш дабро. Ты думаеш, што зробіш усё лепш, забіваючы. Але я кажу вам па досведзе, адзінае, што вы будзеце рабіць, гэта забіваць. Я таксама думаў, што паляпшаю свет, а ўсё, што я рабіў, гэта забіваў ".
  
  
  "Але ў вас не было павышэння свядомасці", - сказала Джоан Хакетт, упэўненая ў сваім прасвятленні.
  
  
  "Мы гэта зрабілі, але яны называліся мітынгамі", - сказаў Оскар Грунвальд, цяпер Генры Пфайфер. "У тую хвіліну, калі ты забіваеш не для таго, каб выратаваць сваё ўласнае жыццё, у тую хвіліну, калі ты забіваеш дзеля нейкага новага грамадскага парадку, тады ў цябе няма нічога, акрамя вар'яцтва".
  
  
  "Я не магу вас урэзаніць", - сказала Джоан Хэкер, вельмі раздражнёная і горача жадаючая, каб хто-небудзь з яе сяброў быў тут, каб дапамагчы ёй спрачацца. "Ты збіраешся рабіць тое, што мы хочам, ці ты збіраешся быць выкрытым і глядзець, як твайго сына забіваюць?"
  
  
  "Забіты - значыць забіты, ці не так?" - спытаў Грунвальд, які старэе.
  
  
  "Так. Як у "далой свіней", - сказала Джоан Хэкер.
  
  
  Грунвальд апусціў галаву. яго мінулае зноў вярталася дадому.
  
  
  "Добра, гаўляйтар", - сказаў ён, маючы на ўвазе старое нацысцкае званне для палітычных афіцэраў. "Я зраблю, як вы кажаце".
  
  
  "Што такое гаўляйтар?" - спытала Джоан Хакер, і Оскар Грунвальд заплакаў і засмяяўся адначасова.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ
  
  
  Рыма быў ашаломлены. Ён быў у лютасці. Ён паглядзеў на маленькі абломак скалы, а затым зноў на Чыуна. Што яго раззлавала, дык гэта самаўпэўненая перакананасць Чыуна ў тым, што Рыма павінен неадкладна зразумець, чаму яны павінны бегчы, і адмову Чыуна тлумачыць далей.
  
  
  Чайна павольна павярнулася, нібы прачытаўшы думкі Рыма, і сказала: "Я настаўнік, а не нянька. У цябе ёсць вочы, але ты не бачыш. У цябе ёсць розум, але ты не думаеш. Вы бачыце доказы і стаіце там, як дзіця, якое плача , патрабуючы растлумачыць, чаму мы павінны бегчы. І ўсё ж я кажу вам, вы ведаеце ".
  
  
  "А я кажу вам, што не ведаю".
  
  
  "Бі па камені", - сказаў Чыун. "Адарві кавалачак".
  
  
  Рыма расправіўся плазам і адрэзаў кавалак ад зямлі. Чыун кіўнуў на паголеную частку, абрысы якой былі падобныя на тую, што так уразіла яго ў першую чаргу.
  
  
  "Добра", - сказаў Чыун, нібы падаючы Рыма сваё самае дзіцячае патуранне. "Цяпер ты ведаеш".
  
  
  "Цяпер я не ведаю", - сказаў Рыма.
  
  
  Чыун павярнуўся і пайшоў па сцяжынцы, мармычучы нешта па-карэйску. Рыма ўлавіў некалькі слоў, у асноўным аб няздольнасці кагосьці ператварыць бруд у алмазы. Рыма рушыў услед за Чыунам.
  
  
  "Я не сыходжу. Вось і ўсё, татачка".
  
  
  "Так, я ведаю. Ты любіш Амерыку. Амерыка была так добрая да цябе. Ён навучыў вас сакрэтам сінанджу; ён прысвяціў свае лепшыя гады таму, каб падняць вас да ўзроўню, якога не дасягаў ні адзін белы чалавек раней. Усяго толькі жменька людзей у гісторыі была такой жа ўмелай, як вы, і вы любіце Амерыку, а не настаўніка, які зрабіў вас такімі. Ды будзе так. Мне не балюча. Я прасветлены ".
  
  
  "Гэта не пытанне кахання ні да цябе, ні да маёй краіны, маленькі бацька. Я адданы вам абодвум".
  
  
  "Гэта тое, што гавораць сваёй наложніцы і жонцы, а не Майстру сінанджу".
  
  
  Рыма пачаў тлумачыць, калі Чыун падняў кашчавую руку.
  
  
  "Ты пачынаеш усё забываць?" - спытаў Чыун, і тут Рыма заўважыў унізе па сцяжынцы тую самую асаблівую нерухомасць, якую ён звычайна адчуваў у сваёй крыві.
  
  
  Цішыня была за кустом, прыкладна за пяцьдзесят ярдаў ад нас. Чыун зрабіў птушкападобны рух, паказваючы, што будзе стаяць на месцы, пакуль Рыма будзе кружыць вакол таго, што стварала цішыню на вільготных вясновых палях раёна Фінгер-Лейкс.
  
  
  Рыма ведаў, што Чыун прыкінуўся б, што ідзе наперад, і не рухаўся; прыкінуўся б, што ўразаецца ў хмызняк, і не рухаўся; зрабіў бы выгляд, што ён не рабіў, і такім чынам цалкам завалодаў бы цікавасцю таго, хто быў за кустом.
  
  
  Рыма лёгка сышоў са сцежкі, ціха, як ранішні ўздых, па камянях, абапіраючыся вагой цела толькі на тое, што не храбусцела, не рыпела і не шамацела. Ён не адчуваў сябе ў лесе як дома, таму што, як і ў сапраўднага забойцы, яго домам быў горад, дзе нязменна жылі мэты. І ўсё ж ён мог выкарыстоўваць гэты хмызняк - падлесак, дрэвы і сырую суглінкавую глебу, - таму што лес таксама быў яго інструментам.
  
  
  Рыма ўбачыў выбліск белай кашулі за зелянінай лісця і працягваў рухацца пад кутом. Ён убачыў чырванаватую лысую верхавіну, а затым мускулістыя шыю. Прыклад вінтоўкі ўціснуўся ў чырвоную шчаку, якая перакрывала адзін аднаго, і дула высунулася наперад, нацэліўшыся на кімано за пяцьдзесят ярдаў ад яго. Рыма падышоў да мужчыны. Калена мужчыны пагрузілася ў вільготную вясновую глебу. Ён стаяў на каленях. Досыць адэкватны спосаб страляць з вінтоўкі і яшчэ лепшы спосаб страціць палец.
  
  
  Грунвальд не думаў пра свае пальцы, калі спрабаваў разгледзець кімано. Ён задаваўся пытаннем, чаму ў яго былі такія цяжкія часы. Ён не мог забыць, чаму яго вучылі, нават праз чвэрць стагоддзя. Ён не мог забыць, што яму ўдзёўбвалі, удзёўбвалі і ўдзёўбвалі ў яго. Калі ў вас двое мужчын, вы выбіраеце таго, хто стаіць за першым, бах, наносіце наступныя два ўдары па лідэру, а затым чацвёрты стрэл, каб прыкончыць чалавека, у якога вы патрапілі першым. Так яго вучылі. яго мэтамі былі фаварыты Waffen S.С. Літоўцы ці ўкраінцы. Гэта не мела значэння. Інструктар Оскара адвёў яго на ўскраіну маленькай вёскі і загадаў адбіраць мужчын, якія ідуць на рынак. Гэта быў першы дзень навучаньня. Оскар памылкова застрэліў першага, а другі паспеў уцячы. Менавіта тады яго інструктар сказаў:
  
  
  "Бачыш. Што ты зрабіў няправільна, дык гэта не толькі даў камусьці час сысці, але і здзейсніў смяротны грэх - зладзіў снайперскую засаду. Ты спыніўся, каб падумаць. Вы ніколі не павінны спыняцца, каб падумаць, але павінны загадзя планаваць свае стрэлы. Такім чынам, усё, што вам трэба зрабіць, гэта прыцэліцца ".
  
  
  Гэта спрацавала добра. Гэта спрацавала ў Расіі, потым на Украіне, затым у Польшчы, а потым вярнулася да межаў Германіі. Гэта быў яго апошні дзень у форме Вафен СС, перш чым ён змяніў форму рэгулярнай арміі і ўзяў новае імя, якое захоўвалася да той раніцы ў яго краме.
  
  
  Але зараз гэта не спрацавала. У яго было дзве мэты: азіят ззаду і амерыканец спераду. Добра, стрэлі ў Азіята. Але ён пачаў з'язджаць са сцежкі. Ён адступаў. Не. Ён наступаў. Што, чорт вазьмі, рабіў гэты маленькі жоўты чалавечак? Цяпер амерыканца больш не было. Дзе быў амерыканец? Яго не было на сцяжынцы. Да д'ябла ўсё гэта. Знайдзіце азіята, а затым палюйце на амерыканца. Да Оскара Грунвальда вярнулася ранейшае, халоднае пачуццё кампетэнтнасці. Механічная кампетэнтнасць прафесійнага забойцы.
  
  
  Ён якраз рыхтаваўся нанесці ўдар у цэнтр кімано, калі зразумеў, што гэта будзе немагчыма зрабіць. Для такіх рэчаў патрэбен быў палец на спускавым кручку, а ў Оскара Грунвальда цяпер была толькі скрываўленая кукса. Болі не было. Проста пальца не было.
  
  
  "Прывітанне, хлопец", - сказаў Рыма. "Я б паціснуў табе руку, але ты не можаш. Гэта тваё?" сказаў ён і вярнуў шакаванаму снайперу свой палец.
  
  
  "Ааааааа", - сказаў былы капітан СС Оскар Грунвальд, раптам адчуўшы адтэрмінаваны боль у тым месцы, дзе яго палец раней злучаўся з рукой.
  
  
  "Добра, калі ты не хочаш, каб я расчляніў цябе на часткі, скажы мне, хто цябе паслаў", - сказаў Рыма.
  
  
  Снайпер паглядзеў на свой правы ўказальны палец - на левай далоні.
  
  
  - Пайшлі, - сказаў Рыма. - У мяне не ўвесь дзень наперадзе.
  
  
  "Дзяўчынка. Яна была дурной дзяўчынкай. Не вінаваці яе".
  
  
  "Яе імя?"
  
  
  "Было дастаткова смерцяў, і ты заб'еш яе, я ведаю".
  
  
  - Яе імя? - спытаў Рыма, і гэта было не зусім пытанне.
  
  
  Грунвальд левай рукой пацягнуўся да вінтоўкі, але потым яго левая рука больш не дзейнічала. Ён нават не заўважыў рухі амерыканца, настолькі хуткім быў удар.
  
  
  "Дзяўчына?"
  
  
  "Яе клікалі Джоан Хэкер", - сказаў Оскар Грунвальд. "Але, калі ласка, не забівайце яе".
  
  
  "Я не забіваю, калі ў гэтым няма неабходнасці", – сказаў Рыма.
  
  
  "Калі нехта забівае, гэта становіцца ўсім, што ён робіць".
  
  
  "Пагрозу прадстаўляеце толькі вы, дылетанты", - сказаў Рыма.
  
  
  Оскар Грунвальд зароў у адказ. "Я не быў аматарам, сэр. Waffen SS Captain."
  
  
  "І я ўпэўнены, што ты быў вельмі добрым байцом "Вафен, што б гэта ні было", - суцяшальна сказаў Рыма, прыбіраючы яго стрэлам у галаву.
  
  
  Чіун слізгануў міма Рыма, кінуўшы нядбайны погляд на тоўсты труп, які апускаецца ў вільготную глебу. Удар галавой, відаць, быў дасканалы, падумаў Рыма, інакш былі б каментары.
  
  
  "Спачатку тоўсты. Потым худы", – сказаў Чыун. "Потым мёртвыя жывёлы, а потым уся мая праца марна з-за твайго нецярпення".
  
  
  "Цяпер я разумею", - саркастычна сказаў Рыма. "Спачатку тоўсты, потым худы, потым мёртвыя жывёлы, а потым уся твая праца марна. Чаму ты адразу не сказаў пра гэта, замест таго каб казаць загадкамі?"
  
  
  "Нават ранішняе сонца - загадка для дурня", - сказаў Чыун. "Цяпер становіцца ясна".
  
  
  "Вядома, худы", - сказаў Рыма. "Што яшчэ ідзе пасля тлушчу? Я маю на ўвазе, я мог бы сказаць табе гэта яшчэ да маёй трэніроўкі. Цяпер худы".
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ
  
  
  "Табе не здаецца, што я занадта худы?" - спытаў Родні Пінтуісл.
  
  
  Джоан Хэкер зусім не лічыла Родні занадта худым. Яна лічыла яго эстэтычным. Джоан не падабаліся ўсе гэтыя выпнутымі цягліцы. Ёй падабаўся хударлявы і гнуткі мужчына.
  
  
  "Праўда?" перапытаў Родні Пінтуісл, і на яго прышчавым твары выступіў чырвань. Ён паляпаў па сваім амаль пустым швэдры. "Я маю на ўвазе, ты сапраўды не думаеш, што я занадта худая?"
  
  
  "Я пакажу табе, якім худым я цябе лічу", - сказала Джоан Хэкер. "Пойдзем у мой пакой, і я табе пакажу".
  
  
  Радні Пінтуісл, чыім асноўным сэксуальным заняткам было лашчыць сябе, уяўляючы, як студэнткі накшталт Джоан Хэкер запрашаюць яго да сябе ў пакой, выплюнуў свой клубнічны малочны кактэйль на пластыкавую стальніцу. Людзі са студэнцкага саюза азірнуліся. Афіцыянт паляпаў Радні па спіне.
  
  
  "Давай, Радні, давай выбірацца адсюль", - сказала Джоан, выстаўляючы напаказ свае поўныя і якія падскокваюць грудзей, калі яна паднялася.
  
  
  "Можа быць, мне лепш выпіць яшчэ адзін малочны кактэйль".
  
  
  "Можа, табе лепш пайсці са мной", - сказала Джоан, хапаючы яго за запясце. Яна тузанулася. Падышоў Радні.
  
  
  Па дарозе ў інтэрнат Радні прапанаваў ім пазнаць адзін аднаго лепей.
  
  
  "Гэта лепшы спосаб", - сказала Джоан, тузаючы яго за запясце.
  
  
  Можа, ім варта спыніцца і паразмаўляць яшчэ?
  
  
  "Размаўляць лепш пасля", - сказала Джоан.
  
  
  Сваякі раптоўна ўспомніў, што ў яго быў урок.
  
  
  "Перастань гэта", - сказала Джоан.
  
  
  Радні не змог. Ці бачыце, у яго ўжо было два скарачэнні, і калі ён атрымае трэцяе скарачэнне, ён можа атрымаць адзнаку ніжэй чацвёркі, і тады ён не патрапіць у спіс дэкана.
  
  
  "Ты ніколі не трапляў у спіс Дзіна, Радні", - сказала яна.
  
  
  Але сёлета ў Родні быў шанец. Насамрэч у яго быў. Ён наведваў лягчэйшыя курсы, і ў гэтым годзе ў яго сапраўды быў шанец, і калі і было нешта, чым ён сапраўды хацеў займацца больш за ўсё на свеце ў каледжы, дык гэта патрапіць у спіс дэкана на адзін год, прынамсі на адзін. Гэта тое, што ён сапраўды хацеў зрабіць.
  
  
  "Ты поўны лайна, Родні", - сказала Джоан Хэкер, таму што калі і было нешта, што выклікала яе гнеў, дык гэта слабасць у кімсьці іншым. Гэта абудзіла ў ёй тыгрыцу, тую тыгрыцу, якая, здавалася, знікла, калі хтосьці іншы прыняў камандаванне.
  
  
  Яна зацягнула Родні ў спальню, а затым падштурхнула яго ўверх па двух пралётам лесвіцы на свой паверх, а затым у свой пакой. Яе суседка па пакоі сядзела на ложку, падціснуўшы ногі пад голы зад, спартовая кашуля затуляла паднятыя калені.
  
  
  "Вунь", - сказала Джоан Хэкер, дэманструючы рэдкую ўладнасць.
  
  
  Суседка па пакоі міргнула і, якая ніколі раней не бачыла ў Джоан тыгрыцы, паслухмяна ўстала, папрасіла прабачэння за тое, што была тут, і выйшла з пакоя. Джоан замкнула дзверы. Радні хіхікнуў.
  
  
  "Чым бліжэй косць, тым саладзей мяса", - сказала Джоан, паўтарыўшы фразу, якую яна чула ў старэйшых класах школы і шмат гадоў праз абуралася тым, што яна была дэспатычнай і эксплуататарскай.
  
  
  Радні падаўся да акна. Джоан наблізілася. Радні прыкрыў свой пах. Джоан вырвала яго руку і пагладзіла. Радні змахнуў яе руку. Джоан пацалавала яго ў худую шыю. Сваякі сказаў, што гэта казытліва.
  
  
  Джоан схапіла яго за шыю і з сілай прыцягнула яго галаву да сваёй. Яна ўварвалася ў яго рот. Яна завяла адну руку яму за шыю, а іншую - пад штаны. Яна маніпулявала, яна працавала, і калі ён быў гатовы, яна паклала яго на ложак. Намышляючы. Усё было скончана. Яна ўпала на яго.
  
  
  "Ты цудоўны, Радні", - выдыхнула Джоан.
  
  
  Сваякі сцвярджаў, што ён увогуле амаль нічога не рабіў, ён быў проста натуральным, як ён меркаваў.
  
  
  "У цябе, мусіць, сотні жанчын, Радні".
  
  
  Не, не зусім. Ці магла Джоан паверыць, што яна была першай жанчынай, з якой ён пазнаёміўся ў каледжы Патан?
  
  
  "Не. Я не мог у гэта паверыць. Ты такі цудоўны. Але ты мяне не любіш".
  
  
  Сваякі не адчуваў ніякай гарачай цеплыні да гэтай прывабнай студэнткі, якая ўвасобіла яго фантазіі ў рэальнасць, але пасля таго, як яго абвінавацілі ў тым, што ён не кахае яе, яго рэакцыя была інстыктыўнай і неадкладнай.
  
  
  "Гэта няпраўда. Я кахаю цябе".
  
  
  "Не, ты не разумееш".
  
  
  "Так, я хачу. Я сапраўды хачу. Я думаю, што ты ... ты цудоўны", - сказаў Радні, і гэта было зусім не падобна на яго фантазіі.
  
  
  "Калі б ты любіў мяне, ты б абараніў мяне".
  
  
  "Я абараню цябе", - сказаў Радні.
  
  
  "Цяпер ты гэтага не зробіш. Ты проста выкарыстоўваеш мяне дзеля майго цела. Ты эксплуатуеш мяне".
  
  
  "Я не эксплуатую цябе. Я буду абараняць цябе".
  
  
  "Сур'ёзна, Радні? Ты абяцаеш? Ты ж не проста водзіш мяне за нос, праўда?"
  
  
  Радні не вадзіў яе за нос, і яго абяцанне было для яго сувязным звяном. Так здарылася, што Родні Пінтуолстл, якога адхілілі ад заняткаў фізкультурай з-за астмы, хранічнага бранхіту, анеміі і таго, што адзін інструктар па фізкультуры назваў "жахлівай адсутнасцю каардынацыі", выявіў сябе ў той дзень які стаіць перад гасцінічным нумарам з нажом у руках, пагрозлівым галоўнаму таемнаму сілавіку Амерыкі і найвялікшаму забойцу, які калі-небудзь хадзіў па твары зямлі, майстру сінанджу.
  
  
  Сваякі спачатку абраў азіята, таму што той выглядаў прасцей.
  
  
  "На што ты глядзіш?" - загарлапаніў Радні, размахваючы нажом у бок азіята ў трапяткім кімано.
  
  
  "Мой нумар у гатэлі", - сказаў азіят, - "Калі ласка, будзьце так добрыя, дайце мне прайсці".
  
  
  "Ты нікуды не пойдзеш, Чарлі".
  
  
  "Я цябе пакрыўдзіў?" - спытаў Чыун.
  
  
  "Так. Вы турбавалі Джоан Хэкер. Калі вы, хлопцы, не спыніце гэта, гэта зраблю я... Магчыма, я скарыстаюся гэтай штукай".
  
  
  "Мы абяцаем спыніцца", - сказаў Майстар сінанджу.
  
  
  "О", - сказаў Родні Пінтуісл. "Я маю на ўвазе, на самой справе,"
  
  
  "На самой справе", - сказаў Чыун.
  
  
  "А як наконт твайго прыяцеля?"
  
  
  "Ён таксама абяцае", – сказаў Чыун.
  
  
  "Ну, тады, я мяркую, усё ўладжана", - сказаў Радні. "Вы двое, хлопцы, зусім не дрэнныя".
  
  
  - Дзе міс Хэкер? - спытаў Рыма.
  
  
  "Не твая справа", - сказаў Радні, а затым, адчуўшы жаль да больш высокага мужчыны, дадаў: "Я маю на ўвазе, яна ў кампусе. Але ты не будзеш турбаваць яе, ці не так?"
  
  
  "Я падобны на чалавека, які пойдзе туды, дзе яго не чакаюць?"
  
  
  Сваякі мусіў прызнаць, што гэты чалавек гэтага не зрабіў. Радні практычна неўзаметку вярнуўся ў кампус. Новы Родні Пінтуісл, палюбоўнік, моцны мужчына, мужчына, перад якім жанчыны раставалі, а мужчыны поўзалі. Джоан была здзіўленая, убачыўшы яго.
  
  
  "О, Радні, што ты тут робіш?" спытала яна, калі ён увайшоў у яе пакой.
  
  
  "Прыйшоў сказаць табе, што ў цябе больш не будзе праблем з гэтымі двума".
  
  
  "Азіят і сімпатычны хлопец?"
  
  
  "Ён не быў такім ужо прыгожым".
  
  
  "Ты ўпэўнены, што ўзяў правільных дваіх?"
  
  
  "Я ўпэўнены", - сказаў Родні. "Яны папрасілі прабачэння". Ён засунуў рукі ў кішэні і чакаў падзякі. Джоан Хэкер паднялася з ложка і з развароту стукнула яго збоку па галаве. Удар прыйшоўся з храбусценнем. Радні адляцеў назад і перакуліўся на крэсла. Ён трымаўся за галаву збоку.
  
  
  "З табой усё ў парадку", - закрычаў Радні. "Я кажу. Я кажу. Я кажу, што ты даў мне нож і папрасіў мяне камусьці пагражаць".
  
  
  "Ты зманіў мне, смаркач", - закрычала Джоан, штурхаючы худую нагу, якая абараняе яго пакрыты вуграмі твар.
  
  
  "Я не рабіў. Я не рабіў. Яны папрасілі прабачэння".
  
  
  "Ты іх нават не бачыў. Лжец. Лжец".
  
  
  "Не біце", - крыкнуў Радні. "У мяне далікатныя косці".
  
  
  “Патрапіў? Я выб'ю табе сэрца, сукін ты сын. Я выб'ю тваё чортава сэрца. Раскажаш каму-небудзь, я выб'ю тваё сэрца”.
  
  
  І Радні паабяцаў. Хлопец, які адступіў ад Разбуральніка, і Майстар Сінанджу паабяцаў, што не раскажа ніводнай жывой душы, але ўзамен ён таксама хацеў закладу.
  
  
  "Проста не бі".
  
  
  Раздзел дзесяты
  
  
  Джоан Хэкер была напалохана. Яна паплялася па вуліцы да футбольнага стадыёна, як малыш, якога прымушаюць класціся спаць.
  
  
  Перш за ўсё, гэта была не яе віна. Родні быў адзіным худым, па-сапраўднаму худым хлопчыкам, якога яна ведала. Яна не магла чакаць, што вораг адразу зразумее, што ён вернецца з бессэнсоўнай гісторыяй. Адкуль яна магла гэта ведаць? Яна зрабіла ўсё, што магла.
  
  
  І акрамя таго. Няўжо немец не зрабіў тое, што павінен быў зрабіць? Усе казалі пра тое, як на старога Генры Пфайфера напаў нейкі дзіўны звер, які адкусіў яму палец і разбіў галаву. Усё. Абсалютна ўсё, і яна нікому не сказала ні слова. Яна зрабіла менавіта так, як ёй сказалі. Нельга сказаць, што яна не спрабавала.
  
  
  Джаан Хэкер спынілася перад узвышаючымся бетонным збудаваннем, такім шумным па футбольных суботах увосень, і такім ціхім цяпер. Такі... такі вялікі выгляд, падумала яна.
  
  
  Яна зрабіла ўсё, пра што яе прасілі, і зараз, з-за гэтага смярдзючага Радні Пінтуісла, ёй не дазволяць больш прымаць рэальнага ўдзелу ў рэвалюцыі. Гэта было адкрыта прыгнятальна. І яна ўсё зрабіла правільна.
  
  
  Джоан сунула руку ў кішэню вятроўкі, асцярожна адкрыла металічны кантэйнер і заціснула крыху парашка паміж кончыкамі пальцаў правай рукі. Яна прыбрала руку, насыпала парашок у левую далонь і паднесла далонь да левай ноздры. Яна моцна ўдыхнула. Адчуванне палення паказала, што яна ўдыхнула адзін з крышталяў какаіну замест простага парашка. Яе вочы завільгатнець. Праз некалькі імгненняў боль мінуў, і на яе месца прыйшлі новая рашучасць і мужнасць. Джоан Хэкер прайшла праз пустынную прыцемненую арку Мемарыяльнага поля Патана. Яна не пацярпела б прыгнёту, нават нягледзячы на тое, што мела справу з Трэцім светам. Але гэты мужчына не быў цалкам прадстаўніком Трэцяга свету, не захапляўся ім насамрэч. Ён сказаў нешта непрыемнае, калі яна спытала, ці не в'етнамец ён. Вельмі непрыемнае.
  
  
  Джоан выйшла на залітую сонечным святлом футбольную пляцоўку, яе крокі храбусцелі па пакрытай дзындрай дарожцы. Яна паглядзела ўздоўж трыбун з боку Патана. Яго там не было. Зірнуўшы ў бок наведвальнікаў, яна ўбачыла яго, які стаіць прама на лініі ў пяцьдзесят ярдаў. Гэта было не вельмі прыдатнае месца для рэвалюцыйнага мітынгу. Лес у канала быў лепшы. Машына ў завулку была лепшая. Амаль любое месца было б лепей. У рэшце рэшт, калі ён мог здзейсніць падобную памылку, то хто ён такі, каб вінаваціць яе за Родні?
  
  
  "Прывітанне. Ухх, у мяне ёсць сёе-тое з ... ну, не вельмі прыемныя навіны", - сказала Джоан, падышоўшы да мужчыны ў цэнтры поля. Ён быў крыху ніжэй яе ростам, з гладкай жоўтай скурай і карымі вачыма. На ім быў чорны дзелавы гарнітур з белай кашуляй і чорным гальштукам, як на адным з тых маленькіх японскіх прадаўцоў кампутараў, толькі ёй лепш больш не зваць яго японцам, таму што ён таксама раззлаваўся з-за гэтага. Не злы, а халодны ціхі гнеў. Мужчына кіўнуў ёй.
  
  
  "Я, ну, я спрабаваў. І гэта была не мая віна".
  
  
  Усходняе аблічча было каменным.
  
  
  "На самой справе, гэта было не так. Я, ну, я атрымаў худога, як ты сказаў, а тоўсты спрацаваў добра. Дазволь мне сказаць табе. Ён сапраўды здзейсніў замах на двух рэакцыянераў, і яны былі там, у тым месцы, аб якім ты загадаў мне ім расказаць. Ты ведаеш, дзе трэніраваліся браты па духу і ўсё такое."
  
  
  "Яны ішлі са сцежкі або накіроўваліся ў яе?" - спытаў азіят тонкім, халодным голасам.
  
  
  "Іду, таму што Грунвальд, або Пфайфер, або кім бы ён ні быў, пайшоў пасля таго, як яны пайшлі".
  
  
  "Добра. Яны ўбачылі камень".
  
  
  Джоан Хэкер усміхнулася.
  
  
  "Значыць, я добра справіўся з гэтым?"
  
  
  "Сапраўдная рэвалюцыя", - сказаў азіят і ўсміхнуўся. Джоан гэта не было падобна на ўхваляльную ўсмешку, хутчэй на пагардлівую. Але хто мог сказаць напэўна ў краінах Трэцяга свету?
  
  
  "Ну, пасля гэтага я завербаваў самага благога, абсалютна самага благога студэнта ў кампусе. Ён паабяцаў мне, што будзе пагражаць гэтым дваім. Ён гэта зрабіў. Я клянуся ў гэтым".
  
  
  Азіят кіўнуў.
  
  
  "Але потым ён вярнуўся без адзінай драпіны на целе і зманіў мне. Ён сказаў мне, што яны папрасілі прабачэння".
  
  
  "Вы вельмі добра справіліся", - сказаў азіят.
  
  
  "Гэта зрабіла я?" - здзіўлена перапытала Джоан. "Я думала, ён нават блізка да іх не падыходзіў. Я маю на ўвазе, я магла б сама ўдарыць Радні. З чаго б ім прасіць прабачэння?"
  
  
  "Чаму б і не, дзіця маё? Я маю на ўвазе, мая гераіня-рэвалюцыянерка. Тайфун вырывае з коранем дрэвы і разбівае валуны, але траве гэта не шкодзіць".
  
  
  "Гэта Мао?"
  
  
  "Гэта не кітаец. Вы добра папрацавалі. Трэба зрабіць яшчэ больш, і вы павінны далучыцца да мяне ў гэтым, таму што вы вялікая рэвалюцыйная гераіня. Вы пойдзеце са мной. Але вось што. Калі малады амерыканец ці стары зноў будуць шукаць вас, вы павінны сказаць ім, што наступнымі будуць мёртвыя жывёлы”.
  
  
  "Мёртвыя жывёлы наступныя", - паўтарыла Джоан Хэкер з лёгкім кіўком. "Я гэтага не разумею".
  
  
  "Гэта рэвалюцыйна", - сказаў азіят. "Добры рэвалюцыянер ніколі не задае пытанняў, але імкнецца дапамагчы рэвалюцыі".
  
  
  "Але чаму б нам проста не прыкончыць іх?" - спытала Джоан.
  
  
  "Таму што напісана, што ўсе павінны выконваць цішыню, пакуль бушуе тайфун".
  
  
  Яна выглядала збянтэжанай. "Я ведаю, што не павінна задаваць пытанняў, але што гэта значыць? Аб тайфуне?"
  
  
  “Вы добра папрацавалі, таму я скажу вам. Тайфун, які зараз наляцеў, небяспечны ў любым завулку, пакоі ці будынку. Вось чаму мы стаім тут у гэты сонечны дзень пасярод футбольнага поля. Калі нехта гаворыць з нашым тайфунам, ён не пасылае тэлеграму, не піша ліст і не тэлефануе па тэлефоне.Ён пасылае паведамленне так, як гэта будзе зразумета.Знак таго, што мінуў яшчэ адзін тайфун.Магчыма, скол на камені, які можна было зрабіць толькі з дапамогай той жа трэніроўкі.Тоўсты мужчына і худы мужчына, каб паказаць, што залішняя вага не праблема. Яны - дар, іх жыцці ".
  
  
  "А мёртвыя жывёлы?" Спытала Джоан.
  
  
  "Гэта сакрэт", - сказаў азіят з той жа напышлівай усмешкай. "Гэта рэвалюцыйны сакрэт".
  
  
  “І я дзялюся гэтым. З сапраўдным рэвалюцыянерам. Не проста нейкімі балбатунамі. Я маю на ўвазе, я сапраўды ў гэтым удзельнічаю”.
  
  
  "Ты сапраўды ў гэтым удзельнічаеш", - сказаў спакойны азіят. Зноў зьявілася гэтая ўсьмешка.
  
  
  РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ
  
  
  Доктар Гаральд Сміт сядзеў за кансоллю кампутарнай разеткі ў санаторыі Фолкрофт, шырокім маёнтку ў праліве Лонг-Айленд, супрацоўнікі якога лічылі яго даследчым цэнтрам - усе супрацоўнікі, акрамя аднаго. Гэты супрацоўнік - доктар Сміт - мог націскам клавіш свайго кампутара здабываць з яго банкаў памяці інфармацыю аб усіх відах злачынстваў, унутраных і міжнародных, якія маглі пагражаць Злучаным Штатам. Адным тэлефонным званком ён мог накіраваць у поле сотні агентаў для збору інфармацыі для CURE, арганізацыі, аб існаванні якой яны і не падазравалі.
  
  
  Цяпер, калі Сміт сядзеў за сваім пультам, ён не ведаў, якую кнопку націснуць ці каму патэлефанаваць. Ён быў занепакоены. З ім усё было ў парадку? Учора ён запусціў попельніцай у сакратарку. І кожны званок ад Рыма пытаўся, ці ўсё з ім у парадку. Сёння Рыма распытваў яго аб мэтазгоднасці адпраўкі іншага персаналу ў Патан.
  
  
  "Якога чорта ты не мог пачакаць, Сміці? Што з табой не так?"
  
  
  Што ж, ён не мог чакаць. Свет быў гатовы зрабіць яшчэ адзін важны крок да міру з падпісаннем антытэрарыстычнага пакта, і любая новая тэрарыстычная акцыя магла разбурыць гэты свет. Доктар Сміт быў абавязаны ўсяму, чаму ён калі-небудзь навучыўся, усяму, што ён калі-небудзь любіў, каб пераканацца, што наступіў свет.
  
  
  "Гэта я вырашу, Рыма", - сказаў ён. "Я адчуваю сябе зусім нармальна".
  
  
  І тады Рыма расказаў яму загадку. Гэта зыходзіла ад Чиуна, які часта казаў загадкамі, але ці сапраўды гэтая загадка мела нейкі сэнс? Тайфун заціхае, калі праходзіць іншы тайфун? Што гэта азначала?
  
  
  У стале Сміта раздаўся званок. Сміт дастаў з верхняй скрыні спецыяльны тэлефон і адкінуўся на спінку мяккага крэсла-пампавалкі.
  
  
  "Так, сэр", - сказаў ён.
  
  
  "Ці можна вас павіншаваць?" знаёмы голас спытаў,
  
  
  "За што, спадар прэзідэнт?"
  
  
  "Хіба ваш спецыяльны чалавек не дабраўся да штаб-кватэры гэтых тэрарыстаў?"
  
  
  "Так, сэр, ён гэта зрабіў. Але мы, магчыма, не ўхілілі прычыну. Магчыма, мы проста знаходзімся ў перыядзе бяздзейнасці ў тэрарыстаў".
  
  
  "Што вы маеце на ўвазе?"
  
  
  "Мне сказалі, што тэрарыстычнай актыўнасці не будзе, таму што ... таму што адзін тайфун заціхае, калі праходзіць іншы".
  
  
  На тым канцы провада павісла паўза, пасля: "Я гэтага не разумею".
  
  
  "Я таксама, сэр. Але гэта зыходзіць ад аднаго з нашых людзей, знаёмага з такога роду рэчамі".
  
  
  "Хммм. Ну, у любым выпадку, у нас перапынак?"
  
  
  "Так, сэр. Я мяркую, што так".
  
  
  "Добра. Я перадам гэта нашаму перагаворшчыку. Да антытэрарыстычнай канферэнцыі ў ААН засталося ўсяго чатыры дні. Калі пашанцуе, гэта будзе нешта накшталт "туды-сюды". Нешта накшталт бац-бац, дзякуй вам, мэм, і паветраныя шляхі свету зноў у бяспецы ".
  
  
  "Так, сэр", - сказаў Сміт, раздражнёны згадкай сэксу. Ён думаў, што гэты прэзідэнт вышэй за падобныя рэчы. Тым не менш, прэзідэнт аказваў на яго вялікі ціск у яго імкненні да міру. Доктар Гаральд Сміт павінен асабіста паклапаціцца аб тым, каб нішто не перашкодзіла выкананню задання.
  
  
  На эсмінцы Злучаных Штатаў у атлантычнага ўзбярэжжа палкоўніка Андэрсана віталі з віншаваннямі палкоўнік Хуан і палкоўнік Пятровіч.
  
  
  Андэрсан кінуў свой партфель на абабіты зялёным лямцом стол у палаце і нядбайна ўзяў працягнутыя рукі. "Мы завершым работу над пагадненнямі сёння, - сказаў ён, - затым узгоднім фармулёўкі з нашымі ўрадамі і сустрэнемся паслязаўтра, каб скончыць".
  
  
  "Праблем не будзе, - сказаў Пятровіч, - зараз, калі гэта новая тэрарыстычная заварушка праяснена".
  
  
  "Так", - сказаў Хуан.
  
  
  Андэрсан уздыхнуў і паглядзеў на абодвух мужчын, вочы ў вочы, затым спытаў: "Што прымушае вас думаць, што мы гэта высветлілі?"
  
  
  Пятровіч усміхнуўся. "Не скромнічайце з намі. Вашы людзі спынілі іх да смерці. Крадзеж самалёта ў мінулыя выходныя, павінна быць, быў першым разам, калі вы выкарыстоўвалі сваю новую сістэму. Мы ведаем, што гэта была новая хваля тэрарыстаў, таму што яны прапусцілі гэты кулямёт міма вашых прылад выяўлення. Вы ведаеце, у нас ёсць крыніцы ў вашай краіне ".
  
  
  Хуан кіўнуў. "Цяпер раскажы нам, як ты гэта зрабіў?" спытаў ён.
  
  
  "Вы б паверылі мне, калі б я сказаў, што не ведаю як?" Сказаў Андэрсан.
  
  
  "Не", - сказаў Пятровіч. "Ні словы аб гэтым".
  
  
  "Я мог бы падазраваць, што вы кажаце праўду, - сказаў Хуан, - але я б не паверыў ніводнаму слову з гэтага".
  
  
  Андэрсан паціснуў плячыма. "Ну, паколькі вы двое мне не паверыце, дазвольце мне сказаць вам тое, у што вы дакладна не паверыце. Маё начальства праінструктавала мяне паведаміць вам гэта, каб вы былі ў курсе таго, з чым мы сутыкаемся. Я атрымаў гэта ад вышэйшага кіраўніцтва, што гэтая тэрарыстычная сіла бяздзейнічае. Толькі бяздзейны, таму што нешта падобнае на яго функцыянуе. Цяпер пачакай. Не смейся так моцна. Гэта тое, што мне сказалі. Мне сказалі, што адзін тайфун заціхае, калі праходзіць іншы тайфун”.
  
  
  Пятроўе. разрагатаўся і пляснуў далонню па стале. Ён паглядзеў на Хуана ў пошуках падтрымкі, але яе не было. Палкоўнік Хуан не ўсміхаўся.
  
  
  "Вобраз, які вы выкарыстоўвалі, быў "ціхія тайфуны"? мякка спытаў ён.
  
  
  Андэрсан кіўнуў, і нават ён усміхнуўся. Але Хуан не ўсміхнуўся, нават калі былі дасягнуты апошнія некалькі тэхнічных пунктаў пагаднення, нават калі ўсе трое паціснулі адзін аднаму рукі і павіншавалі сябе з добра выкананай працай, і расталіся, паабяцаўшы сустрэцца праз два дні для ўзгаднення фармулёвак антытэрарыстычнага пакта.
  
  
  Хуан заставаўся змрочным нават у самалёце, які ляцеў у Канаду, дзе ён павінен быў сустрэцца з вышэйшай палітычнай службовай асобай свайго ўрада. На святле ён сёе-тое прыкінуў, а менавіта, ці варта рызыкаваць сваёй кар'ерай, расказваючы казку, стары інструмент кітайскіх імператараў для нагнятання страху ў сваіх войсках. Палкоўнік Хуан быў не настолькі бездакорны, каб бяскарна паведамляць аб сваіх падазрэннях.
  
  
  Хуан паглядзеў у бясхмарнае блакітнае неба.
  
  
  Адзін тайфун заціх, калі праходзіць іншы тайфун, ён падумаў, што Так, ён памятае. Ён памятаў вельмі добрае. У Карэі была вёска, з якой выйшлі найвялікшыя забойцы ў свеце. Гэтых забойцаў наймалі імператары, каб трымаць войска ў аброце. Гэта быў стары кітайскі звычай - прымушаць іншых змагацца за цябе. Рэвалюцыя паклала гэтаму канец. Цяпер кітайцы змагаліся самі.
  
  
  Але ў старыя часы імператары нацкоўвалі ворагаў адзін на аднаго і наймалі сваіх сапраўдных байцоў. І людзі, якіх яны наймалі, ведалі, што ёсць іншая сіла, якая знішчыць іх, калі яны перастануць правільна служыць.
  
  
  Як называлася тая вёска? Яна знаходзілася ў сяброўскай частцы Карэі. На беразе мора, звернутым да Кітая. Сінанджу. Гэта было яно. Сінанджу. Забойцы Сінанджу - і найвялікшымі былі Майстры сінанджу, па адным майстру ў кожным жыцці.
  
  
  Аднойчы ён наведаў музей і галерэю ў самым сэрцы таго, што некалі было Забароненым горадам. І там у шкляной вітрыне ляжаў сяміфутавы меч, і легенда абвяшчала, што ім валодаў Майстар Сінанджу. Не так даўно па Пекіне папаўзлі чуткі аб тым, што жыццё прэм'ер-міністра выратаваў менавіта такі Майстар, выкарыстаўшы той самы меч.
  
  
  Упершыню ён пачуў аб сінанджы ад свайго дзядулі, калі Хуан быў зусім маленькім хлопчыкам. Ён спытаў, што адбудзецца, калі адзін забойца з Сінанджу возьме ў рукі зброю супраць другога забойцы з Сінанджу. яго дзядуля сказаў яму, што адзін тайфун заціхае, калі праходзіць іншы.
  
  
  Юны Хуан падумаў пра гэта, затым спытаў, што адбудзецца, калі іншы тайфун не сціхне.
  
  
  "Тады трымайся далей ад мёртвых жывёл, таму што ніводны смяротны не зможа перажыць гэты халакост", - сказаў яго дзед. І калі Хуан скардзіўся, што не разумее адказу, яго дзед толькі казаў: "Так было напісана".
  
  
  Вядома, яго дзед быў прыгнятальнікам сялян і ворагам народа, і, натуральна, ён быў крэўна зацікаўлены ў распаўсюджванні рэакцыйных міфаў.
  
  
  Але сёння масы развеялі ўсе рэакцыйныя міфы. Гэта быў новы Кітай, і палкоўнік Хуан быў ягонай часткай. Ён застанецца яго часткай. Ён не стаў бы паўтараць дурную рэакцыйную казку палітычнаму афіцэру, якога сустрэне ў Канадзе.
  
  
  Але, гледзячы ў блакітнае неба, палкоўнік Хуан толькі што задаўся пытаннем, колькі таямніц засталося за межамі маленькай чырвонай кніжачкі старшыні Мао.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.
  
  
  "Проста паглядзі на гэтае месца, добра? Проста паглядзі на гэтае месца".
  
  
  Пышнагрудая рудавалосая жанчына, апранутая толькі ў шэрую талстоўцы з Мікі Маўсам, была на мяжы слёз, таму Рыма агледзеў памяшканне. Гэта была бязладзіца. Маленькі пакой у інтэрнаце быў завалены разарванымі паперамі. Вырваныя з кніг старонкі валяліся на стале і ложку. Зламаныя вокладкі кніг былі паўсюль.
  
  
  "Што здарылася?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Гэта зрабіла Джоан", - з горыччу сказала дзяўчына. "Яна вяртаецца сюды, такая пагардлівая, якой табе заманецца, і аб'яўляе, заўважце, аб'яўляе, што яна ўступае ў гробаны рэвалюцыйнае войска і пакідае гэтую гробаны школу, і я магу ісці нахуй, а потым я выйшаў з пакоя на хвіліну, і калі я вярнуўся, усё выглядала вось так, і яна, блядзь, маршыравала прэч"
  
  
  "Куды яна дзелася?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Яна сказала мне, што крадзе бухгалтарскія кнігі каледжа свіней, каб яны не маглі атруціць чый-небудзь розум сваёй фашысцкай хлуснёй", - сказала рудая, ігнаруючы Рыма. Яна стаяла пасярод залы, тупаючы нагамі, як раззлаваны дзіця, і калі яе босыя ступні закранулі падлогі без дывана, яе грудзей затрэсліся.
  
  
  "Але куды яна падзелася?"
  
  
  "І было б не так дрэнна, калі б гэта былі толькі яе кнігі, але яны былі і маімі таксама. І зараз мне давядзецца за іх заплаціць. Гэтая сука".
  
  
  "О, сука", - пагадзіўся Рыма.
  
  
  "Брудная сучка".
  
  
  "О, брудная сука", - пагадзіўся Рыма.
  
  
  "Яна сказала, што збіраецца ў Нью-Йорк".
  
  
  "О, брудная сучка накіроўваецца ў Нью-Ёрк", - сказаў Рыма. "Але куды ў Нью-Ёрку?"
  
  
  "Я не ведаю, і мне ўсё роўна. Паглядзі, што яна зрабіла з маім пакоем. Я спадзяюся, што ад гэтага яе зубнога болю ўвесь яе гробаны галава нарываецца".
  
  
  "Я дапамагу табе прывесці сябе ў парадак", - сказаў Рыма.
  
  
  "А ты б стаў? Скажы, гэта сапраўды міла з твайго боку. Ты б не хацеў пагуляць у мяч, праўда? У мяне ёсць фарбы для цела, з якімі мы можам пагуляць ".
  
  
  "Не, дзякуй. Я зберагаю гэта да таго часу, пакуль не ажанюся, - сказаў Рыма, пачынаючы зграбаць вялікія ахапкі папер і засоўваць іх у пластыкавае вядро для смецця ў куце пакоя, якое служыла кошыкам для макулатуры.
  
  
  "Ты выйдзеш за мяне замуж?" спытала яна.
  
  
  "Не сёння", - сказаў ён. “Сёння мне трэба падстрыгчыся. У любым выпадку, я думаў, вы, дзяўчынкі, не верыце ў шлюб. Больш ніякіх нуклеарных сем'яў. Нулявы рост насельніцтва. Усё такое”.
  
  
  "Бачыш. Вось ты зноў. "Вы, дзяўчынкі". Кажаш пра нас як пра групу. Усе жанчыны для вас сэкс-сімвалы. Гэта няправільна, ты ведаеш. Ты такі ж контрпрадуктыўны, як і гэтая сучка. Ты прапусціў кавалак пад ложкам. Яна адкінулася назад, з голай азадкам, на стол і прыбрала ногі з шляху Рыма.
  
  
  Рыма нахіліўся і дастаў лісток паперы з-пад пыльнага дывана пад ложкам. "Дзе гэтая брудная, контрпрадуктыўная сука магла быць у Нью-Ёрку?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў сусед па пакоі. "Яна сказала нешта дурное".
  
  
  "Што гэта было?"
  
  
  "Яна сказала, сцеражыцеся мёртвых жывёл. І яна хіхікала. Я думаю, гэтая сучка зноў з'ела цукерку з носа".
  
  
  "О, сука".
  
  
  "Брудная сучка".
  
  
  "О, брудная сучка", - пагадзіўся Рыма. "Калі б яна трапілася мне ў рукі, я б яе сёе-чаму навучыў".
  
  
  "Ты б зрабіў гэта?"
  
  
  "Яшчэ б"
  
  
  "Ну, яна належыць да гэтай групы. Іду ў заклад, ты мог бы знайсці яе там".
  
  
  "Што гэта за гурт?"
  
  
  "Гэта свайго роду контрпрадуктыўная рэвалюцыйная група. Мусіць, контрпрадуктыўна мець у ёй Джоан Хакетт".
  
  
  "Як гэта называецца?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Людзі аб'ядналіся для барацьбы з фашызмам".
  
  
  "Толькі не кажы мне, - сказаў Рыма, - што яны называюць гэта пафам".
  
  
  "Гэта дакладна".
  
  
  "Дзе гэта?"
  
  
  "Дзесьці ў вёсцы, але дзе менавіта, я не ведаю".
  
  
  "Як цябе клічуць?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Мілісент Ван Дэрвандэр",
  
  
  "З фургона з сабачым кормам "Дэрвандэрс"?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Я ніколі больш не буду глядзець на сабачае печыва, не думаючы пра цябе".
  
  
  "Вы занадта добры".
  
  
  "Гэта мая асноўная натура", - сказаў Рыма. "Паслухай, калі ў мяне будзе час пасля стрыжкі, ты ўсё яшчэ хочаш выйсці замуж?"
  
  
  "Не. У цябе ўжо прыбрана ў пакоі. Навошта ажаніцца?"
  
  
  "Сапраўды, чаму?"
  
  
  Вярнуўшыся ў іх нумар у гатэлі "Гільдыя", Чыун сядзеў і глядзеў апошняе са сваіх тэлевізійных шоў.
  
  
  "Давай, Чыун, мы вяртаемся ў Нью-Ёрк".
  
  
  "Чаму?" Спытаў Чыун. “Гэта вельмі мілае мястэчка. Месца, дзе мы з табой маглі б асталявацца. І ў гатэлі ёсць кабельнае тэлебачанне, і я атрымліваю значна больш каналаў, чым у нас у Нью-Ёрку”.
  
  
  "Мы вернемся, калі яны пракладуць Гардэн-стрыт", - сказаў Рыма. "У любым выпадку, Нью-Ёрк знаходзіцца зусім побач з Бруклінам".
  
  
  "Бруклін зараз не так ужо важны", – сумна сказаў Чіун. "Ёсць іншыя рэчы".
  
  
  "Напрыклад?"
  
  
  "Напрыклад, мёртвых жывёл".
  
  
  "Вядома", - сказаў Рыма. "Я забыўся. Мёртвыя жывёлы. Але ты забыўся пра зацяжку".
  
  
  "ЗАЦЯЖКА"?"
  
  
  "Так, - сказаў Рыма, - хіба ты не ведаў. Гэта папярэднічае мёртвым жывёлам. Спачатку тоўсты, потым худы, затым пухлы, затым мёртвыя жывёлы ". Ён адвярнуўся са злоснай ухмылкай.
  
  
  Чыун уздыхнуў у яго за спіной. "Паехалі ў Бруклін", - сказаў ён.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
  
  
  Вярнуўшыся ў Нью-Ёрк, знайсці Пафа аказалася не так проста, як чакаў Рыма. Не было ніякіх згадак пра гэта ў файлах "Нью-Ёрк таймс", ні надрукаванага ад рукі знака на галоўнай дошцы аб'яў Новай школы сацыяльных даследаванняў, ні нават згадванні ў "сакрэтных персонах" "Вілідж Войс", лепшага часопіса "Вілідж Іншы" ці " К чорту".
  
  
  Нарэшце Рыма здаўся. Выдаткаваўшы марна большую частку дня, ён патэлефанаваў па спецыяльным нумары.
  
  
  "Сміт слухае, гэта ты, Рыма?"
  
  
  "Калі б ты пачакаў хвілінку, я б сказаў табе, хто тэлефанаваў. Ты добра сябе адчуваеш?"
  
  
  "Так, так", - нецярпліва сказаў Сміт. "Што вы высветлілі?"
  
  
  "Нічога. Але мне патрэбна сякая-такая інфармацыя. Ці ёсць у вас у гэтых чортавых кампутарах што-небудзь аб арганізацыі пад назовам PUFF?"
  
  
  "ПАФФ? Як у "чарадзейным драконе"?"
  
  
  "Так, ПАФФ. Людзі аб'ядналіся, каб змагацца з фашызмам, ці свабодай, ці яшчэ з якой-небудзь чартаўшчынай".
  
  
  "Трымайся".
  
  
  Праз адчынены тэлефон Рыма мог пачуць мармытанне Сміта, а затым, праз імгненне, грукатлівы свіст, калі камп'ютарная раздрукоўка на яго стале была актываваная.
  
  
  Потым Сміт зноў выйшаў на сувязь.
  
  
  "ПАФФ", - прачытаў ён. "Людзі аб'ядналіся для барацьбы з фашызмам. Вар'ятка маргінальная рэвалюцыйная група. Усяго некалькі дзясяткаў членаў, у асноўным дзеці-студэнты багатых бацькоў. Ніякіх вядомых афіцэраў, ніякіх рэгулярных сустрэч. Апошняя сустрэча адбылася шэсць тыдняў таму ў "пустым пакоі над бардам", кактэйль- бары на Дзевятай вуліцы ў Вілідж ". Ён адарваўся ад чытання і спытаў: "Чаму вы хочаце гэта ведаць?"
  
  
  "Я падумваю аб уступленні", - сказаў Рыма. "Я чуў, што ўнёскі не абкладаюцца падаткам". Ён павесіў слухаўку да таго, як Сміт націснуў на кропку; Рыма не хацеў, каб той бадзяўся без справы з іншымі людзьмі і блытаўся ў яго пад нагамі.
  
  
  Пасля таго, як Рыма павесіў слухаўку, Сміт разгарнуўся і паглядзеў на гук. Разумнік Рыма ніколі б гэтага не зразумеў. Канферэнцыя па антытэрарыстычных пагадненнях павінна была адбыцца яшчэ праз тры дні. Ціск нарастаў. Нягледзячы на ўсю лухту Чыуна аб тайфунах, выкажам здагадку, што згоншчыкі нанясуць новы ўдар? Дапусцім, былі і іншыя тэрарыстычныя акты? Сам прэзідэнт кожны дзень тэлефанаваў па тэлефоне, падколваючы Сміта наконт бяздзейнасці. Ціск нарастаў, нарастаў, нарастаў. Што ж, доктар Сміт ведаў, як спраўляцца з ціскам. Ён спраўляўся з гэтым усё сваё жыццё. ПАФФ, так? Сьміт вярнуўся да свайго стала і пачаў накідваць нататкі ў блакноце, нататкі, якія павінны былі прывесьці ў дзеяньне разгалінаваны апарат КЮРЭ супраць арганізацыі пад назвай ПАФФ. Гэта, мусіць, небяспечна. Ён пазапаўняў поле бою людзьмі. Гэта магло быць сувязным звяном з тэрарыстамі. Няхай Рыма будзе разумнікам. "Я чуў, узносы не абкладаюцца падаткам". О так. Няхай ён будзе такім разумным, якім хоча. Калі доктар Сміт вырашыць усю праблему з дапамогай іншых рэсурсаў КЮРЭ, тады, магчыма, містэр Рыма Уільямс зразумее, што ён не такі ўжо і незаменны. І калі б ён гэтага не бачыў, што ж, тады, магчыма, трэба было б падкрэсліць гэта больш рашуча.
  
  
  З лёгкай ухмылкай, якая выглядала ніякавата на прыгнечаны і сухім твары Сміта, ён тыцнуў кончыкам алоўка ў жоўты нататнік, падкрэсліваючы свой гнеў на Рыма, на КЮРЭ, на прэзідэнта, на сваю краіну. Але больш за ўсё - з Рыма.
  
  
  Аб'ект усяго гэтага абурэння да таго часу ўжо ўваходзіў у раскошную кааператыўную кватэру, якую Кюрэ здымаў у ніжнім Іст-Сайдзе Нью-Ёрка, а Чіун цягнуўся за ім па пятах.
  
  
  "Няўжо?" Спытаў Чыун.
  
  
  "Так і ёсць", - сказаў Рыма.
  
  
  "Візіт у Бруклін?",
  
  
  "Не", - сказаў Рыма. "Навядзенне на тую дзяўчыну-хакера".
  
  
  "Ах, гэта", – сказаў Чыун. "Ці павінны мы?"
  
  
  "Так, мы павінны. Чіун, я абяцаю табе. Абяцанне з чыстага золата. Калі мы скончым, калі ў нас будзе крыху часу, мы дабяромся да Брукліна і паглядзім дом Барбры Стрэйзанд".
  
  
  "Дом яе продкаў", - паправіў Чыун.
  
  
  "Дом яе продкаў", - пагадзіўся Рыма.
  
  
  "Гэта абяцанне з чыстага золата можа аказацца цынам", - сказаў Чыун.
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Магчыма, вас не будзе побач, каб выканаць гэта. І тады, што будзе з абяцаннем? Што будзе са мной? Ці сапраўды верагодна, што доктар Сміт адвязе мяне ў Бруклін?"
  
  
  "Чыун. Дзеля цябе я паспрабую выжыць".
  
  
  "Можна толькі спадзявацца"! Сказаў Чиун, ціха зачыняючы за сабой дзверы.
  
  
  "Бард" быў шумным барам-рэстаранам на вузкай бакавой вулачцы побач з адной з галоўных вуліц вёскі. Калі Рыма і Чыун увайшлі, там было шматлюдна і накурана, і дым быў не толькі латакійскім. Чыун гучна кашлянуў.
  
  
  Рыма праігнараваў яго і накіраваўся да століка ў далёкім куце, адкуль ён мог назіраць за вуліцай звонку, а таксама сачыць за ўсімі людзьмі, якія ўваходзяць у бар або якія выходзяць з яго.
  
  
  Чыун сеў на жорсткую драўляную лаву тварам да Рыма. "Відавочна, што вы недастаткова клапоціцеся аб маіх далікатных лёгкіх, каб не прывезці мяне сюды. Але, прынамсі, адчыніце для мяне акно".
  
  
  - Але кандыцыянер уключаны, - запратэставаў Рыма.
  
  
  “Так. І ён выкідвае ў паветра нікчэмныя колькасці фрэону і газападобнага аміяку, якія пазбаўляюць мозг волі да супраціву. Паветра на вуліцы лепшае. Нават на гэтай вуліцы”.
  
  
  Рыма паглядзеў на акно. "Прабачце. Гэтыя вокны не адчыняюцца".
  
  
  "Зразумела", – сказаў Чыун. "Дык вось як гэта павінна быць". Ён павярнуўся, каб паглядзець на акно, запар маленькія шыбы, устаўленыя ў сталёвыя рамы, і кіўнуў. «Зразумела», - зноў сказаў ён, і хоць Рыма ведаў, што зараз адбудзецца, ён не змог зрэагаваць дастаткова хутка, каб зрабіць ці сказаць што-небудзь, што перашкодзіла б руцэ Чыуна падняцца і ўперціся цвёрдым, як сталь, указальным пальцам у кут вокны, акуратна выбіўшы кавалак драцянога шкла плошчай амаль у квадратны дзюйм. Асколак шкла з прыглушаным звонам выпаў вонкі, і Чыун, цяпер вельмі задаволены сабой, слізгануў па драўлянай лаве, наблізіў твар да адтуліны ў акне і глыбока ўдыхнуў.
  
  
  Ён зноў павярнуўся да Рыма. "Я знайшоў спосаб адкрыць яго".
  
  
  "Так, я бачу гэта. Віншую".
  
  
  Чыун падняў руку. "Не думай аб гэтым".
  
  
  Затым да іх століка падышла афіцыянтка, маладая, цёмнавалосая, сімпатычная, у міні-спадніцы, і яе больш цікавіла, хто яны такія і што яны тут робяць, чым прыняцце іх замовы.
  
  
  "Мы Чыч і Чонг, праводзім палявыя даследаванні", – сказаў Рыма.
  
  
  "Так", - сказала яна, перакручваючы жуйку ў роце, "а я Шырлі Маклейн".
  
  
  Чіун павярнуўся і, прыжмурыўшыся, паглядзеў на яе. "Не, ты не Шырлі Маклейн", - сказаў ён, рашуча ківаючы галавой. "Я бачыў яе ў "чароўнай шкатулцы", і табе не хапае ні яе манер, ні яе прастаты".
  
  
  "Гэй, асцярожней", - сказала афіцыянтка.
  
  
  "Ён меў на ўвазе, - сказаў Рыма, - што вы, відавочна, значна больш складаная асоба, чым Шырлі Маклейн, і што вы не марнуеце час на гэтыя рытуальныя тонкасці накшталт выканання балетаў з добрымі манерамі, а замест гэтага дазваляеце ўсяму гэтаму выяўляцца ў сімфоніі праўды і шчырасці".
  
  
  "Я раблю?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Мы заўважылі гэта, як толькі ўвайшлі". Ён усміхнуўся дзяўчыне і спытаў: "Такім чынам, які ў вас сок. ёсць на кухні?"
  
  
  Яна ўсміхнулася ў адказ. "Апельсін, грэйпфрут, цытрына, лайм, памідор, морква і салера".
  
  
  - Не маглі б вы наліць нам па вялікіх шклянках маркоўнага і салера соку? - спытаў Рыма.
  
  
  "Макрабіётык, значыць?"
  
  
  Чыун выглядаў засмучаным. "Так", - сказаў Рыма. "Апошняя навінка. Змешаныя разам, яны дазваляюць табе думаць у цемры".
  
  
  "Гэй, вау", - сказала яна.
  
  
  - І ніякага лёду, - дадаў Рыма.
  
  
  "Ты зразумеў".
  
  
  Калі яна сышла, Рыма папракнуў Чыўна. "Я ж сказаў табе, што мы паедзем у Бруклін, калі скончым. Ты павінен быць крыху больш ветлівым".
  
  
  "Я пастараюся адпавядаць высокім культурным стандартам вашай краіны і не дазволю ўсяму гэтаму ператварыцца ў сімфонію праўды і шчырасці",
  
  
  Але Рыма больш не зважаў. яго погляд быў прыкаваны да групы з чатырох чалавек, якія толькі што ўвайшлі ў "Бард" і хутка рухаліся праз сталовую, уздоўж бара, а затым у праход, які вёў кудысьці ў заднюю частку залы для таргоў. Першыя трое былі несамавітымі бомбаметальнікамі, даволі тыповае відовішча для вёскі. Уласна, такі ж была і чацвёртая, але з адзнакай. Яе клікалі Джоан Хэкер. На ёй былі аблягае джынсы і тонкі белы швэдар, вялікі чырвоны капялюш з шырокімі палямі і чорная скураная сумка праз плячо. Яна выглядала рашучай, калі ішла наперадзе ўслед за трыма мужчынамі. Чыун павярнуўся і прасачыў за поглядам Рыма.
  
  
  "Дык гэта той самы?"
  
  
  "Так".
  
  
  Чыун паглядзеў і сказаў: "Будзь з ёй асцярожны".
  
  
  Дзяўчына ўжо схавалася ў падсобцы, і Рыма запытальна паглядзеў на Чиуна. "Чаму? Яна проста нікчэмнасць".
  
  
  "Усе пустыя посуд аднолькавыя", – сказаў Чыун. "Але ў некаторыя наліта малако і крыху яду".
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Рыма. "Гэта ўсё растлумачвае".
  
  
  "Няма за што", - сказаў Чыун. "Я рады, што змог дапамагчы. У любым выпадку, проста будзь асцярожны".
  
  
  Рыма быў асцярожны.
  
  
  Ён быў асцярожны, пакуль афіцыянтка не прынесла ім сок, і асцярожна пытаўся дарогу да мужчынскай прыбіральні, які, як ён ведаў, знаходзіўся ў задняй частцы, і асцярожна, каб ніхто не глядзеў, калі ён выйшаў у калідор, затым кінуўся ўверх па лесвіцы.
  
  
  Ён быў асцярожны на верхняй прыступцы лесвіцы, застаючыся за дзвярыма, і стараўся не прапусціць ні слова са сказанага Джоан Хэкер, ні жэсту, які яна зрабіла.
  
  
  Гэта было невымерна прасцей, таму што ні адзін з геніяў якая насоўваецца рэвалюцыі не папрацаваў зачыніць дзверы ў іх пакой для нарад, і Рыма мог ясна бачыць скрозь шчыліну.
  
  
  Іх было каля тузіна, усе сядзелі на кукішках на падлозе, восем мужчын і чатыры жанчыны, і адзінай, хто стаяў, была Джоан Хэкер. Іх увага была прыкавана да яе, як калі б яна была Майсеем, якія нясуць скрыжалі з гары. Гледзячы на яе, Рыма мог сказаць, што яна ганарылася аказанай ёй увагай; у каледжы Патан яе ніхто не слухаў, але тут яна сапраўды была вельмі важнай персонай.
  
  
  "Цяпер вы ўсё ведаеце, у чым заключаецца план", - сказала яна. "Ніякія адхіленні ад яго не будуць дапушчаны. Ён быў распрацаваны на самых высокіх узроўнях ... на самых высокіх узроўнях рэвалюцыйнага руху. Калі мы ўсе ўнясем свой уклад, гэта не пацерпіць няўдачу. І калі будзе напісана гісторыя ўздыму Трэцяга свету, вашы імёны будуць гучна гучаць сярод тых, хто тварыў гісторыю”.
  
  
  "Ды дапаможа яму Бог", - падумаў Рыма, былі яе дакладныя словы. Яна здавалася крыху няўпэўненай, прамаўляючы іх, і ён адразу зразумеў чаму. Гэта былі чыесьці іншыя словы, якія яна вывучыла на памяць і зараз паўтарала.
  
  
  "У мяне пытанне", - сказала маладая жанчына з падлогі. Яна была худая, з тырчаць зубамі і насіла занадта вялікі белы швэдар.
  
  
  "У нашым новым парадку пытанні вырашаны", - сказала Джоан.
  
  
  "Чаму Тэтэрбара?" спытала дзяўчына. "Чаму не Кэнэдзі або Ла Гуардыя?"
  
  
  "Таму што мы ідзём, перш чым бегчы. Таму што мы павінны паказаць нашу сілу. Таму што нам так сказалі", - адказала Джоан.
  
  
  "Але чаму?"
  
  
  "Таму што", - завішчала Джоан. "Вось чаму. А пытанні контрпрадуктыўныя. Ты альбо ёсць, альбо цябе няма. Ты альбо ёсць, альбо не. Я не люблю пытанні. Нашы лідэры не любяць пытанняў. Усё маё жыццё людзі ўвесь час задаюць мне пытанні, і што ж, я больш не збіраюся на іх адказваць, таму што тое, што правільна, ёсць правільна, разумееце вы гэта ці не ". Яе твар быў мярцвяна-бледным. Яна тупнула нагой.
  
  
  "Яна мае рацыю", - сказаў адзін мужчына. "Пытанні контрпрадуктыўныя", тым самым даказваючы, што ён палічыў за лепшае б трахнуць Джоан, чым дзяўчыну з якія тырчаць зубамі.
  
  
  "Контрпрадуктыўны", - раздаўся іншы голас. "Так, далоў контрпрадуктыўнасць", - адказаў іншы.
  
  
  Джон Хакер заззяў. "Цяпер, калі мы ўсё пагадзіліся, - і яна падкрэсліла "ўсё", - давайце з нашым рэвалюцыйным запалам працягнем рабіць тое, што павінна быць зроблена ў бясконцай барацьбе з фашызмам".
  
  
  Гледачы дружна кіўнулі ў знак згоды, і яны пачалі паднімацца на ногі, Рыма злёгку адступіў ад дзвярнога праёму, каб упэўніцца, што яго ніхто не ўбачыць.
  
  
  Трынаццаць чалавек у пакоі стоўпіліся вакол, усе спрабавалі гаварыць адначасова, і Рыма спусціўся ўніз, папярэдне пераканаўшыся, што іншага выйсця з пакоя няма.
  
  
  Калі Рыма вярнуўся ў сталовую "Барда", ён убачыў, што Чиун заўважыў яго ў люстэрку. Чыун неадкладна нахіліўся да акна, і калі Рыма падышоў да кабінкі, Чыун уткнуўся носам у маленькую адтуліну ў шкле. Ён хапаў ротам паветра, як рыба.
  
  
  Рыма, які ведаў, што Чиун можа пражыць год у бочцы з марынаванымі агуркамі, не перавядучы дыхання, сказаў: "Ты ведаеш, чым ты дыхаеш? Корж для піцы, волкія малюскі і баклава".
  
  
  Чыун адскочыў ад акна. "Баклава?" спытаў ён.
  
  
  - Так, - сказаў Рыма, - баклава. Для пачатку здрабніце міндаль і фінікі ў пасту. Затым вы атрымліваеце вялікі слоік мёда і шмат-шмат цукру і ...."
  
  
  "Пачакайце. Дастаткова", - сказаў Чыун. "Я скарыстаюся сваім шанцам тут".
  
  
  Рыма ўзняў вочы і ўбачыў, што першыя ўдзельнікі сходу пачынаюць разыходзіцца. Ён прысеў на край сваёй лаўкі, гатовы рушыць з месца, калі ўбачыць Джоан. Яна прыбыла трыма хвілінамі пазней, апошняй з групы, і ён устаў і перахапіў яе ў дзвярах.
  
  
  "Ты арыштаваная", - прашаптаў ён ёй на вуха, і калі яна спалохана павярнулася і пазнала яго, ён усміхнуўся.
  
  
  "О, гэта ты", - сказала яна. "Што ты тут робіш?"
  
  
  "Я выконваю спецыяльнае заданне для бібліятэкі каледжа Патан".
  
  
  Яна хіхікнула. "Я сапраўды сарвала іх, ці не так?"
  
  
  "Так. І калі ты не вып'еш са мной, я збіраюся арыштаваць цябе".
  
  
  "Добра", - сказала яна, зноў лідэр рэвалюцыянераў. "Але толькі таму, што я гэтага хачу. Таму што я павінна табе тое-сёе сказаць, і я спрабую ўспомніць, што менавіта".
  
  
  Ён падвёў яе назад да стала і прадставіў Чіуну, які павярнуўся да яе з вымучанай усмешкай.
  
  
  "Прабач, што не ўстаю, - сказаў ён, - але ў мяне не хапае сіл. Гэта было дастаткова ветліва, Рыма?"
  
  
  Джоан ласкава кіўнула старому, на імгненне задумаўшыся, што Рыма робіць з прадстаўніком Трэцяга свету, і спытала сябе, ці не кітаец Чиун або в'етнамец, а затым адкінула гэта здзіўленне як нявартае рэвалюцыйнага лідэра.
  
  
  "Што ты п'еш?" Джоан спытала Рыма.
  
  
  "Сінгапурскі сьлінг", - сказаў Рыма. "Апошняя навінка сярод напояў для здароўя. Хочаш адзін?"
  
  
  "Вядома, але не ў тым выпадку, калі гэта занадта салодка. У мяне жудасна баляць зубы".
  
  
  Рыма паклікаў афіцыянтку, жэстам папытаў яе напоўніць куфлі для яго і Чыуна і дадаў: "І яшчэ адзін сінгапурскі сьлінг для мадам Чыанг. І не занадта салодкі".
  
  
  "Усё яшчэ даволі ўпэўнены ў сабе, ці не так?" Спытала Джоан Хэкер, нахіляючыся наперад і апускаючы грудзі на вечка стала.
  
  
  "Не больш, чым я павінен быць. Вы ўжо выбралі свае мэты?"
  
  
  "Мэты?"
  
  
  "Мэты. Масты, якія ты збіраешся падарваць. Хіба не таму ты кінуў школу? Прыехаць сюды і падарваць масты? Паралізаваць Нью-Ёрк. Ізалюйце яго ад астатняй часткі краіны. Затым накіруйце Трэцюю сусветную рэвалюцыю, якая зрыне яго знутры?"
  
  
  "Калі б у нас не было такіх значных адносін, - сказала яна, - я б падумала, што ты саркастычны. Нават калі гэта нядрэнная ідэя".
  
  
  - Гэта тваё, - сказаў Рыма, - выкарыстоўвай па сваім меркаванні. Табе нават не трэба аддаваць мне належнае за гэта. Толькі адна ўмова.
  
  
  "О?"
  
  
  "Вы павінны пакінуць Бруклінскі мост".
  
  
  "Чаму?" - падазрона спытала яна, ужо прыняўшы рашэнне, што калі нехта і павінен быў узрываць масты вакол Нью-Ёрка, то адзіны, які сапраўды варта ўзарваць, быў бы Бруклінскі мост.
  
  
  "Таму што Харт Крэйн напісаў аб гэтым выдатны верш, і таму што ў людзей часам ёсць важныя прычыны прыехаць у Бруклін".
  
  
  "Так, сапраўды", - сказаў Чыун, адарваўшы твар ад адтуліны ў акне дастаткова надоўга, каб загаварыць.
  
  
  "Добра", - сказала Джоан. "Мост твой". Яна ціха паклялася сабе, што Бруклінскі мост будзе разбураны першым, незалежна ад таго, будуць у яе значныя адносіны ці іх не будзе.
  
  
  "Ці магу я спаганяць плату за праезд?" Спытаў Рыма, калі афіцыянтка паставіла перад імі напоі.
  
  
  "У нашым новым свеце плата за праезд будзе аб'яўлена па-за законам", - сказала Джоан. "Масты будуць належаць усім".
  
  
  "Тады добрая прычына ўзарваць іх", - сказаў Рыма. Ён падняў сваю шклянку і асушыў яе. "Да дна", - сказаў ён. Джоан дапіла свой напой.
  
  
  "Фу-у-у", - сказала яна. "Гэта занадта салодка".
  
  
  "Я гэта ўладжу", - сказаў Рыма. "Вось убачыш". Ён зрабіў знак афіцыянтцы, каб яна наліла яшчэ для яго і для Джоан. "І не такое салодкае", - крыкнуў ён.
  
  
  Чіун ўсё яшчэ марудзіў над сваёй шклянкай соку.
  
  
  Джоан казала аб Тэтэрбара. Гэта быў аэрапорт у Нью-Джэрсі, і Рыма павінен быў высветліць, што было запланавана.
  
  
  Калі яна дапіла палову другога куфля, ён закрануў гэтую тэму.
  
  
  "Я ўсяго толькі пажартаваў наконт мастоў", – сказаў ён. “Але на вашым месцы, хлопцы, я б сапраўды займаўся чымсьці падобным. Вы ведаеце, працаваў над пытаннем транспарціроўкі. Уявіце, захоп аэрапорта Кенэдзі або бамбаванне ўзлётна-пасадачных палос у аэрапорце Ньюарка”.
  
  
  Джоан Хэкер захіхікала. "Дзіцячая забава", - сказала яна.
  
  
  "Дзіцячая забава?" Перапытаў Рыма. “Зусім не. Гэта было б жорстка і небяспечна і сапраўды прасунула б справу рэвалюцыі. Я думаю, гэта бліскуча”.
  
  
  Яна сёрбала сваю шклянку, пакуль не выпіла апошнюю кроплю моцнага напою з дна. Рыма падаў знак падаць яшчэ, калі яна хрыпла вымавіла: "Ты ніколі не будзеш рэвалюцыянерам. Ты недастаткова добра думаеш".
  
  
  "Не? Ну, ты падкажы мне ідэю лепей".
  
  
  "Я так і зраблю. Як наконт таго, каб вы захапілі дыспетчарскую вышку? І прымусілі б усе самалёты сутыкацца адзін з адным? Хах? Хах? Хах? Менш працы. Больш хаосу. Узрушаюча".
  
  
  Рыма ў захапленні паківаў галавой. "Узрушаюча", - пагадзіўся ён. “Павінен аддаць табе належнае. Пракрасціся пасля наступлення цемры, скажам, апоўначы, захапіць вежу і бац, імгненны хаос. Удвая лепш, калі ўначы”.
  
  
  Яна зрабіла вялікі глыток свайго трэцяга сінгапурскага сьлінга.
  
  
  "Поўнач, фуі", - сказала яна. "Як наконт поўдня? Дзённае святло робіць жах яшчэ больш невыносным".
  
  
  Пачуўшы гэта, Чиун навастрыў вушы. Ён адвярнуўся ад акна. "Гэта праўда, дзіця. Гэта праўда. Так напісана".
  
  
  "Стаўлю свой салодкі банан, так і напісана", - прызналася Джоан Хэкер Майстру Сінанджу, асушваючы чарговы глыток свайго напоя. “Я ведаю, гэта факт. Ведаеш, у мяне таксама ёсць крыніцы ў краінах Трэцяга свету”.
  
  
  Яна зноў выпіла.
  
  
  "О, так", - радасна сказала яна Рыма. "Цяпер я ўспомніла, што павінна была табе сказаць". Яна падняла сваю шклянку над галавой, дазволіўшы апошнім кроплям скаціцца ў рот.
  
  
  "Што гэта было?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Цяпер я ўспомніла", - сказала яна. "Мёртвыя жывёлы наступныя".
  
  
  Чіун павольна павярнуўся на сваім сядзенні.
  
  
  "Я ведаю гэта", - сказаў Рыма. "Хто сказаў табе расказаць мне?"
  
  
  Яна пацерла пальцы адзін аб аднаго ў жэсце "сорам-ганьба". "Я не скажу, я не скажу, я не скажу", - сказаў Джон Хакер, і тады рэвалюцыйная жрыца ўсміхнулася адзін раз, закаціла вочы і павалілася тварам наперад на стол, страціўшы прытомнасць.
  
  
  Рыма паглядзеў на яе, затым на Чиуна, які ўтаропіўся на п'яную дзяўчыну, ківаючы галавой.
  
  
  "Вось мы і зноў, Чыун, перад тымі мёртвымі жывёламі. Ты збіраешся расказаць мне, што ўсё гэта значыць?"
  
  
  "Гэта не будзе мець значэння", – сказаў Чыун. Ён зноў паглядзеў на Джоан і паківаў галавой. "Яна занадта маладая для смерці", - сказаў ён.
  
  
  "Усе занадта маладыя, каб паміраць", - сказаў Рыма.
  
  
  "Так", - сказаў Чыун. "Гэта праўда. Нават ты".
  
  
  РАЗДЗЕЛ Чатырнаццаты
  
  
  Рыма адчуў "хвост" пасля таго, як яны з Чыўнам адышлі прыкладна на два кварталы ад "Барда", дзе Джоан Хэкер, вярхоўная жрыца якая насоўваецца рэвалюцыі, спала на стале - вынік трох сінгапурскіх прыгод за пятнаццаць хвілін.
  
  
  Рыма жэстам запрасіў Чыуна ўстаць побач з ім і зазірнуць у вітрыну сувенірнага магазіна.
  
  
  "Чаму я вымушаны адлюстроўваць цікавасць да ўсёй гэтай кітайскай халтуры?" Спытаў Чіун, выкарыстоўваючы яшчэ адно слова на ідышы, якое ён вывучыў на канікулах некалькі гадоў таму.
  
  
  "Ціха. За намі сочаць".
  
  
  "О, божа мой", - перадражніў Чыун. "Кім? Ці павінен я бегчы? Ці павінен я паклікаць паліцыю?"
  
  
  "Вунь тым хлопцам у сінім касцюме", - сказаў Рыма. "Не глядзі зараз".
  
  
  "Пра божа, Рыма, ты выдатны. Спачатку за тое, што выявіў яго, а затым за тое, што праінструктаваў мяне не паведамляць яму аб тым, што мы яго выявілі. Як мне павезла, што мне дазволілі суправаджаць цябе". Затым Чиун пачаў нешта мармытаць, струменямі карэйскіх слоў, перамежаных выпадковымі ангельскімі "як выдатна" ці "як мне пашанцавала".
  
  
  Нарэшце да Рыма дайшло, і ён сарамліва сказаў: "Я думаю, ты таксама яго заўважыў".
  
  
  "Майстар не можа хлусіць", - сказаў Чыун. “Я ўвабраў яго вібрацыі. А таксама іншага чалавека, які чакае нас далей па вуліцы і трымаецца на паўквартала наперадзе нас з таго часу, як мы пакінулі той опіумны прытон”.
  
  
  "Дзе?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Не глядзі зараз", - сказала Чайна, хіхікаючы. "О, як мне пашанцавала быць з табой. О, які ты выдатны. О, як выдатна. О, як..."
  
  
  "Добра, Чиун, спыні гэта, добра? Любы можа памыліцца".
  
  
  Чыун адразу стаў сур'ёзным. “Але не з тых, хто адважваецца кідаць выклік мёртвай жывёле. Для яго любая памылка стане апошняй. Аднак вам зноў пашанцавала; гэтыя людзі не агенты легенды. Вам няма чаго баяцца”.
  
  
  Гэта зменшыла пагрозу, але не дало адказу на пытанне: хто былі гэтыя людзі і чаму яны сачылі за Рыма і Чыунам?
  
  
  Двое мужчын працягвалі ісці за імі, адзін ззаду, іншы наперадзе, пакуль Рыма і Чыун нядбайнай хадой вярталіся да сябе дадому, і Рыма растлумачыў, што тэрарысты запланавалі на заўтра. Тэтэрбара быў невялікім прыватным аэрапортам у Нью-Джэрсі, але, верагодна, адным з самых загружаных аэрапортаў у свеце. Самалёты ўзляталі і прызямляліся кожныя трыццаць-сорак секунд. Захоп дыспетчарскай вышкі і ўказанне супярэчлівых напрамкаў руху розным самалётам можа выклікаць ланцуговую рэакцыю аварый, якія могуць каштаваць жыццяў і стварыць хаос,
  
  
  І самалёты, якія былі б напалоханыя аварыямі, верагодна, зайшлі б у аэрапорт Ньюарка, Кэнэдзі ці Ла Гуардыя, дзе іх верагоднасць выпадковага знішчэння была б фантастычнай, улічваючы, што вялікія рэактыўныя самалёты ўвесь час прылятаюць і вылятаюць.
  
  
  "Чаму так атрымліваецца, - спытаў Рыма, - што незалежна ад мэт тэрарыстаў, яны заўсёды сканчаюць тым, што забіваюць людзей?"
  
  
  Чіун абыякава паціснуў плячыма. "Гэта глупства".
  
  
  "Могуць загінуць дзясяткі", - горача сказаў Рыма.
  
  
  "Не", - настойваў Чиун. "Ёсць старая карэйская прыказка. Калі нападаюць два сабакі, адзін брэша, а іншы кусаецца. Чаму ты марнуеш сваё жыццё на турботу аб гаўкаючых сабаках?"
  
  
  "Так? Ну, ёсць яшчэ старая амерыканская прыказка", – сказаў Рыма.
  
  
  "Я ўпэўнены, ты раскажаш мне пра гэта".
  
  
  "Я зраблю", - сказаў Рыма, але не зрабіў гэтага, паколькі не змог адразу прыдумаць ніводнага.
  
  
  Яны працягвалі ісці ў цішыні, і ў сярэдзіне наступнага квартала Рыма весела сказаў:
  
  
  "Як наконт "адзін шывок у часе ратуе дзевяцёх"?"
  
  
  "Я аддаю перавагу "спешка прыводзіць да марнатраўства", – сказаў Чыун.
  
  
  - Як наконт "ўнцыя прафілактыкі каштуе фунта лячэння"? Прапанаваў Рыма.
  
  
  "Я аддаю перавагу "дурні ўрываюцца туды, куды анёлы баяцца ступіць", – сказаў Чыун.
  
  
  - Як наконт рысу на вячэру сёння ўвечары? - спытаў Рыма, стрымліваючы жаданне прыдушыць Чыўна.
  
  
  - Рыс - гэта смачна, - салодка сказаў Чиун, - але я аддаю перавагу качку.
  
  
  Калі яны дабраліся да свайго жылога дома, Рыма адправіў Чыуна наверх, папярэдзіўшы, каб ён не забіваў нікога з мужчын, якія могуць паспрабаваць рушыць услед за ім. Затым Рыма завярнуў за вугал, затрымаўся дастаткова доўга, каб пераканацца, што за ім устанавілі сачэнне, і нырнуў у цёмны кактэйль-бар. Ён устаў побач з цыгарэтным аўтаматам у цьмяна асветленым фае і пачаў чакаць. Секундай пазней адзін з "хвастоў" увайшоў у дзверы. Гэта быў той, у сінім гарнітуры; той, хто ішоў за імі ззаду.
  
  
  Ён міргнуў, спрабуючы прывучыць свае запалёныя ад сонца вочы да цемры, а Рыма працягнуў руку і ўпіўся пальцамі правай рукі ў левае перадплечча мужчыны.
  
  
  - Добра, прыяцель, - сказаў Рыма. - Хто ты такі? - Спытаў я.
  
  
  Мужчына падняў вочы на Рыма, яго твар быў увасабленнем нявіннасці пад фетравым капелюшом з мяккімі палямі, яго цела было мяккім пад сінім касцюмам, і Рыма зразумеў. З непрыемным адчуваннем унізе жывата ён зразумеў, адкуль узяўся гэты чалавек.
  
  
  Мужчына ўдыхнуў. "Махер. Падатковая служба", – сказаў ён. "Калі вы адпусціце маю руку, я пакажу вам сваё пасведчанне".
  
  
  "Усё ў парадку", - сказаў Рыма. "Чаму ты пераследваеш мяне?". Ён зноў сціснуў руку, каб гарантаваць праўду.
  
  
  Мужчына зморшчыўся. "Не ведаю. Службовае заданне. Высветлі, куды ты накіроўваўся. Вялікая справа. містэр Ф.Г. Махер. Аператыўнае заданне, калі я ўсяго толькі аналітык".
  
  
  - А твой напарнік там? Хто ён? - спытаў Рыма.
  
  
  "Гэта Кірк. Ён у маім кабінеце".
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма, адпускаючы мужчыну. “Чаму б проста не вярнуцца і не падаць сваю справаздачу аб тым, што мы хадзілі ў жылы дом і на гэтым усё? Мы нікуды не пойдзем сёння ўвечары. Я абяцаю табе, каб ты мог ісці дадому”.
  
  
  "Мне падыходзіць", - сказаў Махер. "Сёння Кэралін рыхтуе спагецці з сасіскамі".
  
  
  - Калі ты скажаш яшчэ адно слова, - сказаў Рыма, успамінаючы яго даўні смак, - я заб'ю цябе. А зараз ідзі.
  
  
  Махер павярнуўся і пайшоў. Рыма пачакаў некалькі хвілін, а затым выйшаў на вуліцу і накіраваўся назад да сваёй шматкватэрнай хаты. Наперадзе ён убачыў Махера і яго партнёра, якія выходзяць з будынка.
  
  
  Чорт бы ўзяў гэтага Сміта. Двое мужчын, відавочна, былі агентамі КЮРЭ. Проста яшчэ два безаблічныя манекены ў агульнанацыянальнай сетцы збору інфармацыі, створанай Смітам. Яшчэ двое мужчын, якія падалі рапарты, не ведаючы, да каго яны насамрэч звярнуліся.
  
  
  Сьміт зноў ня мог чакаць. Ён бадзяўся без справы, пасылаў людзей, уставаў на шляху ў Рыма.
  
  
  Рыма падняўся наверх, зняў трубку тэлефона і набраў нумар з кодам горада 800, які зазваніў на стале Сміта, гатовы сказаць яму ўсё, што ён пра яго думае.
  
  
  Але тэлефон тэлефанаваў і тэлефанаваў, і ўпершыню на памяці Рыма ніхто не адказваў.
  
  
  На наступную раніцу Чыун адмовіўся ехаць з Рыма ў Тэтэрбара. Ён быў самаздаволена непахісны. "Я не збіраюся марнаваць свой невялікі запас энергіі на сабак, якія брэшуць", - сказаў ён.
  
  
  "Што ж, тады выдаткуйце сваю энергію на прагляд "Джуліі Чайлд" і паспрабуйце навучыцца рыхтаваць што-небудзь, што хто-небудзь можа з'есці", – сказаў Рыма, паспешна адыходзячы.
  
  
  Седзячы ва ўзятай напракат машыне па дарозе ў Тэтэрбара, Рыма думаў пра Чыўна і яго напышлівай адмове сур'ёзна паставіцца да нападу на Тэтэрбара. На карту былі пастаўлены жыцці, і яшчэ адна перамога тэрарыстаў магла цалкам сапсаваць антытэрарыстычнае пагадненне, якое знаходзілася ў распрацоўцы.
  
  
  Чорт вазьмі, Тэтэрбара быў важны, якую б дурную прыказку Чиун ні прыдумляў у той ці іншы момант.
  
  
  Той скрадзены самалёт у Егіпет быў важны, як і ўгон паветранага судна над Каліфорніяй. Любая тэрарыстычная дзейнасць зараз была важная, калі краіны свету былі так блізкія да заключэння пагаднення аб спыненні дзеянняў тэрарыстаў на іх шляху. Чыун проста не разумеў.
  
  
  Рыма ведаў, што сам ён не надта спадзяваўся на тое, што антытэрарыстычны пакт калі-небудзь стане панацэяй, як, здаецца, лічыў Сміт. Тым не менш, гэта было рашэнне, якое павінна было прыняць урад Рыма. Яго працай было паспрабаваць забяспечыць выкананне дамовы.
  
  
  Тэтэрбара быў схаваны ў прыгарадзе Нью-Джэрсі, усяго ў некалькіх хвілінах язды ад Манхэтэна.
  
  
  Рыма прыпаркаваўся побач з плотам, які аддзяляў ангары ад маленькай бакавой вулачкі, і выйшаў праз адтуліну ў плоце на полі. Там не было ні аховы, ні аховы, не было каму спытаць у яго, хто ён такі і што ён тут робіць. Аэрапорт быў створаны для рабаванняў.
  
  
  Рыма ішоў да дыспетчарскай вышкі, калі ўбачыў гэта. Фургон Чырвонага Крыжа быў прыпаркаваны побач з вежай, яго бакавыя дзверы знаходзіліся ўсяго за дзесяць футаў ад уваходу ў вежу.
  
  
  Засада. Нехта ўнутры назірае. Але хто? Сябар ці вораг, падумаў Рыма, баючыся, што ён ужо ведаў адказ.
  
  
  Ён кінуўся ў ангар і прайшоў праз яго, затым у іншы ангар, і яшчэ адзін, і, нарэшце, выйшаў недзе ззаду грузавіка Чырвонага Крыжа. З ценю ён уважліва агледзеў трасу. Вокны былі з надзвычай бліскучага шкла, відаць, аднабаковых люстэркаў, і ён не мог бачыць нікога ў кабіне. Ён нядбайна падышоў да фургона і пастукаў у дзве зачыненыя дзверы.
  
  
  - Чаго ты хочаш? - пачуўся лімонны, надтрэснуты голас, які Рыма паспеў пазнаць і зненавідзець.
  
  
  "Я навічок у горадзе", - крыкнуў Рыма, - "і я хачу сваю брашуру аб мясцовых славутасцях".
  
  
  "Ідзіце ў сваю гандлёвую палату", - раздаўся ў адказ голас доктара Сміта, прыглушаны зачыненымі дзвярыма.
  
  
  “Я не буду. Гэта прывітальны фургон, ці не так? Што ж, ты проста выходзіш адтуль і вітаеш мяне ў горадзе”. Ён пастукаў зноў. Унутры ён пачуў шорганне крокаў. Ён працягваў біць.
  
  
  Нарэшце дзверы прыадчыніліся. Маленькія вочкі-пацеркі доктара Гаральда У. Сміта выглянулі вонкі, убачылі Рыма і ўважліва агледзелі памяшканне.
  
  
  "Гэта ты", - сказаў ён.
  
  
  "Вядома", - сказаў Рыма. "А каго вы чакалі? Чалавека з Глэда?"
  
  
  "Што ж, заходзьце, - з агідай сказаў Сміт, - і спыніце гэты роў звонку". Рыма падзяляў гэтае пачуццё агіды; Сьміт зноў умешваўся.
  
  
  Рыма залез у маленькі фургон. Там, акрамя Сміта, было яшчэ тры мужчыны, і яны ўважліва аглядалі поле ва ўсіх кірунках. Яны нават не паспрабавалі павярнуць галавы, каб паглядзець на Рыма.
  
  
  Сміт пацягнуў Рыма да задняй часткі фургона і спытаў: "Як ты сюды патрапіў?"
  
  
  "Я вёў машыну".
  
  
  "Я маю на ўвазе, як ты даведаўся?"
  
  
  "о. Ад людзей з PUFF. Яны ўцягнутыя ў гэта, ты ведаеш".
  
  
  "Так, я ведаю", - сказаў Сміт.
  
  
  Яго голас працякаў агідай, і Рыма сказаў: "Ты ж насамрэч не крыўдзішся, што я тут, праўда? Я магу проста гэтак жа хутка сысці".
  
  
  "Не. Пакуль ты тут, заставайся і назірай. Можа быць, ты даведаешся пра што-небудзь пра тое, як дзейнічае прафесіянал", - сказаў Сміт.
  
  
  "Як вы даведаліся пра гэта?" Спытаў Рыма. "Хто-небудзь з іх загаварыў?"
  
  
  "Ага. Нейкая худая штучка з якія тырчаць зубамі, Яна была толькі радая пагаварыць. Яна лічыла ўсю гэтую ідэю дурной. Дарэчы, дзе Чиун?"
  
  
  "Ён вярнуўся ў Нью-Йорк", - сказаў Рыма. "Я думаю, ён рыхтуе новую падборку прыказак на наступны тыдзень".
  
  
  "Прыказкі?" Нядбайна спытаў Сміт, яго ўвага была прыкавана да стосы папер на маленькім стале перад ім.
  
  
  "Так, ты ведаеш, такія рэчы, як "калі нападаюць два сабакі, адзін брэша, а іншы кусаецца".
  
  
  "Сабакі?" перапытаў Сміт, не звяртаючы ўвагі, абураны любым адцягненнем ад лічбаў, якія ён чытаў у доўгім жоўтым блакноце.
  
  
  "Так. Сабакі. Вы ведаеце, няўдзячныя сабакі. Кусаюць руку, якая іх корміць. Разносчыкі бруду і хвароб. Разносчыкі шаленства. Сабакі".
  
  
  "Так", - сказаў Сміт. "Хммм, гэта дакладна. Сабакі".
  
  
  Адзін з мужчын у пярэдняй частцы фургона крыкнуў: "Містэр Джонс! Яны набліжаюцца!"
  
  
  Сьміт разгарнуўся і пабег да пярэдняй часткі фургона. Рыма пакруціў галавой. Джонс, падумаў ён. Якая арыгінальная мянушка.
  
  
  "Колькі іх там?" ён пачуў, як Сміт спытаў.
  
  
  "Іх шасцёра", - адказаў мужчына, яго твар па-ранейшаму быў прыціснуты да прыцемненага аднабаковага акна. У яго голасе гучаў той невыразны сярэднезаходні акцэнт, які носяць агенты ФБР: "Пяцёра мужчын і дзяўчына".
  
  
  "Я хачу ўбачыць дзяўчыну", - сказаў Рыма, падыходзячы да пярэдняй часткі кабіны.
  
  
  "Ты б зрабіў гэта", - прагыркаў Сміт,
  
  
  Рыма перавёў погляд са Сміта на агента і ўбачыў надыходзячых шасцярых тыпаў-хіпі. Ён даведаўся дзяўчыну з учорашняй сустрэчы з пафам, але быў расчараваны, што гэта не Джоан Хэкер. Нетутэйша час выціснуць з яе праўду.
  
  
  Цяпер яны падышлі бліжэй да вежы, хаваючыся ў паўдзённым дзённым святле, іх спробы быць незаўважнымі рабілі іх падобнымі на аркестр, які маршыруе.
  
  
  Трое супрацоўнікаў ФБР адышлі ад сваіх вокнаў і занялі пазіцыі побач з падвойнымі дзвярыма фургона Чырвонага Крыжа.
  
  
  Сьміт назіраў за групай з вакна. "Будзьце напагатове, хлопцы", - прашыпеў ён. "Калі я скажу вам, адчыніце дзверы, выскачыце і схапіце іх".
  
  
  Рыма пакруціў галавой. Дурное. Месца, дзе павінны былі знаходзіцца агенты, было ўнутры дыспетчарскай вышкі, каб адрэзаць шлях шасцярым хіпі. Дапусцім, што адзін з іх вызваліўся і пракраўся ўнутр? Рыма зноў пакруціў галавой.
  
  
  "Так, хлопцы, зараз будзьце напагатове", - сказаў Сміт.
  
  
  "Гатовы?" Ён зрабіў паўзу. "Добра. Зараз!"
  
  
  Трое агентаў расчынілі дзверы і выскачылі на чорны асфальт. "Федэральнае бюро расследаванняў", - крыкнуў адзін з іх. "Вы арыштаваны".
  
  
  Хіпі са ск павярнуліся ў шоку, а затым пяцёра неахвотна паднялі рукі. Але шосты выбег праз дзверы дыспетчарскай вышкі, накіроўваючыся да лесвічнага пралёту. Адным скачком Рыма выбраўся з кабіны, абмінуў агентаў і іх палонных, а затым апынуўся ўнутры дыспетчарскай вышкі.
  
  
  У юнака, які ўцёк, быў пісталет, і ён стрэліў у Рыма на вузкай лесвіцы, якая вядзе ў нервовы цэнтр вежы.
  
  
  Рыма прамахнуўся, а потым апынуўся побач з юнаком, у якога так і не было шанцу зрабіць яшчэ адзін стрэл.
  
  
  "Усё ў парадку, Фідэль", - сказаў ён. "Вайна скончана".
  
  
  Ён схапіў юнака за шыю і бараду і пачаў цягнуць яго ўніз па лесвіцы. Як толькі ён выштурхнуў яго на вуліцу пад яркае летняе сонца, юнак пачаў смяяцца. Гучна. Аглушальна. Выбухі смеху, ад якіх слязяцца вочы.
  
  
  "У чым прыкол?" Спытаў Рыма. "Прысвяціце ў гэта ўсіх нас".
  
  
  "Вы думаеце, што злавілі кагосьці", - сказаў юнак скрозь смех. "Але рэвалюцыя будзе працягвацца. Вы злавілі сабаку, які брахаў. І зараз іншая ўкусіць".
  
  
  Натхненне. Раптам Рыма зразумеў, што меў на ўвазе Чыун. Рыма і Сміт былі тут, марнуючы час на бяскрыўднага сабаку. Але недзе там быў іншы сабака з зубамі, і ён збіраўся ўкусіць.
  
  
  "Сміці", - крыкнуў Рыма. "Хутка".
  
  
  Сміт выглядаў засмучаным тым, што Рыма раскрыў яго псеўданім Джонс, і яшчэ больш засмуціўся, калі Рыма схапіў яго за руку і пацягнуў у заднюю частку фургона, далей ад вушэй цікаўных агентаў ФБР. "Хутка. Сёння адбываецца нешта яшчэ? Нешта звязанае з тэрарыстычным пактам?"
  
  
  Сміт вагаўся, і Рыма сказаў: "Паспяшайся, хлопец, ці на тваіх руках будзе катастрофа".
  
  
  "Тры афіцэры, якія распрацоўваюць пагадненне, таемна сустракаюцца сёння ў Нью-Йорку", - сказаў Сміт. "Заканчваюць гэта да заўтрашняй сустрэчы ў ААН".
  
  
  "Дзе яны сустракаюцца?"
  
  
  "У гатэлі Карыбу".
  
  
  - У колькі? - спытаў Рыма.
  
  
  Сьміт зірнуў на свой гадзіннік. "Прыкладна зараз", - сказаў ён. "Пакой 2412 у гатэлі "Карыбу"".
  
  
  "У гэтай штуковіны ёсць тэлефон?" Спытаў Рыма, ківаючы ў бок фургона.
  
  
  "Так, але..."
  
  
  Рыма заскочыў у фургон, знайшоў аператара мабільнай сувязі і патэлефанаваў сабе дадому. Тэлефон зазваніў. І зноў тэлефанаваў. І зноў тэлефанаваў. Калі ласка, Чиун, будзь у добрым настроі. Не ламай прыладу напалову з-за таго, што хтосьці адважыўся перапыніць "As the Planet Revolutes". Калі ласка, Чиун, адкажы.
  
  
  Нарэшце, тэлефон перастаў званіць. Пакутліва марудна яго падносілі да вуха. Яшчэ адна паўза, а затым Рыма пачуў голас Чыўна, насмешлівы з яго, і прадставіў выраз вачэй Чыўна, калі стары сказаў у слухаўку:
  
  
  "Дзе сабака, які кусаецца?"
  
  
  РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.
  
  
  Гатэль "Карыбу" знаходзіўся ўсяго ў некалькіх кварталах ад іх кватэры. Рыма загадаў Чыуну любой цаной абараніць жыцці траіх мужчын, якія сабраліся ў нумары 2412.
  
  
  Затым ён панёсся па шашы на арандаванай машыне, спадзеючыся сустрэцца з Чіуном у гатэлі да таго, як што-небудзь здарыцца.
  
  
  Рыма спазніўся.
  
  
  Калі ён пад'ехаў да "Карыба" і двойчы прыпаркаваўся на вуліцы, паліцэйскія машыны ўжо пад'язджалі пад кутом да галоўнага ўваходу.
  
  
  Рыма бачком праціснуўся ў натоўп паліцыянтаў і дэтэктываў і спытаў: "Што здарылася?"
  
  
  "Не ведаю", - сказаў адзін паліцыянт. "Нейкім чынам загінулі тры чалавекі".
  
  
  Такім чынам, Чиун спазніўся. Ён не змог своечасова дабрацца да "Карыбу". І з-за таго, што Рыма не слухаў і не спрабаваў зразумець прыказку аб сабаках, і з-за таго, што ён пагардліва паехаў наперад у аэрапорт Тэтэрбара, тры палкоўнікі былі мёртвыя, а антытэрарыстычны пакт адкладзены на, аднаму Богу вядома, які працяглы перыяд часу.
  
  
  Дурное, дурное, дурное, вінаваціў сябе Рыма, ныраючы ў гатэль і паднімаючыся на дваццаць чацвёрты паверх, каб паглядзець, ці няма там якіх-небудзь абломкаў, якія ён мог бы падняць, каб паспрабаваць што-небудзь выратаваць.
  
  
  Разумна, разумна, яшчэ раз разумна.
  
  
  Гэта сапраўды было добра зроблена, сказаў сабе стары, павольна ідучы па вуліцы назад у кватэру ў Іст-Сайдзе
  
  
  Замах на забойства быў прадуманым, але яго планавальнік павінен быў ведаць, што ён не падмане майстра Сінанджу. Магчыма, падумаў Чайна, хтосьці лічыць, што Чиун становіцца занадта старым. Што ён страціў свае навыкі. Дурань, падумаў ён.
  
  
  Усё сваё жыццё яго ў працы падтрымліваў гонар за свае навыкі; і вось, аднойчы, іх выкарыстанне стала самамэтай, як гэта было, ён быў упэўнены, з кожным майстрам сінанджа, які быў да яго.
  
  
  Цяпер Чиун выкарыстаў свае навыкі, і беднякі і моладзь яго вёскі выжылі. Гэта было так проста. Жыццё заўсёды было простым для тых, хто не спрабаваў выняць з яго больш, чым было ў ім.
  
  
  І ўсё ж, разважаў ён, было б нядрэнна пайсці ў адстаўку. Сядзець склаўшы рукі ў вёсцы Сінанджу, ля абзы вады, чыніць рыбалоўныя сеткі, акружаны дзецьмі, аддаючы яму належную павагу, якое належыць Майстру, які пайшоў у свет за морамі і вярнуўся з перамогай над усімі сусветнымі выклікамі.
  
  
  Але перш чым гэта магло адбыцца, павінен быў знайсціся Майстар, які замяніў бы яго. І, вядома, гэта азначала Рыма, які насамрэч не мог быць белым чалавекам. Дзесьці ў беспародных шлюбах, якія спарадзілі ўсіх амерыканцаў, павінен быў быць карэец, кроў ад крыві Чиуна, чалец Хаты. Рыма быў занадта добры, каб быць проста белым чалавекам.
  
  
  Такі быў план Чыуна з першага моманту, як ён сустрэў маладога амерыканца. Амерыканец паглядзеў на яго ў рулю пісталета і без найменшых згрызот сумлення, без асцярог, без задняй думкі паспрабаваў застрэліць Чыуна. Гэта было дзесяць гадоў таму, і за гэтыя дзесяць гадоў, усяго толькі дзесяць гадоў, Рыма ўдасканаліў свае навыкі амаль да дасканаласці. Чыун з гонарам падумаў аб геніяльнасці Рыма, аб яго здольнасці рабіць са сваім целам тое, што да яго мог рабіць толькі Чыун ва ўсім свеце.
  
  
  Толькі Чыун і яшчэ адзін.
  
  
  Яшчэ адзін. Рыма далёка прасунуўся, але зараз ён сутыкнуўся з сур'ёзнай небяспекай. У яго характары было кпіць з апавяданняў пра тайфуны, пра мёртвых жывёл і пра сабаку, які кусаецца, але ў легендах было больш праўды, чым у гісторыі; гісторыя распавядае толькі пра мінулае, а легенды - пра мінулае, сучаснасць і будучыню.
  
  
  Такім чынам, хоць Рыма можа смяяцца ў сваёй гідкай амерыканскай манеры, ён павінен быць абаронены ад смяротнай пагрозы мёртвых жывёл, незалежна ад таго, хацеў ён гэтага ці не. Такое было абавязацельства Чыуна перад народам Сінанджу, які звяртаўся да свайго Майстра не толькі за падтрымкай, але і за прызначэннем новага Майстра, які працягнуў бы гэтую падтрымку.
  
  
  І што калі-небудзь Майстар зараз быў у небяспецы для свайго жыцця. Сённяшні эпізод у гатэлі "Карыбу" паказаў гэта. Было б нармальна выказаць здагадку, што трое мужчын, якія сустракаліся ў пакоі 2412, падвергнуцца нападу звонку. Рыма мог бы зрабіць такую здагадку. Але Чиун выявіў траіх патэнцыйных забойцаў унутры пакоя, апранутых у адзенне супрацоўнікаў службы бяспекі, якія знаходзіліся там нібыта для абароны трох палкоўнікаў, але на самой справе ім было даручана забіць іх.
  
  
  Што ж, яны болей не будуць забіваць. Чыун паклапаціўся пра гэта, а затым перавёў траіх важных людзей у іншы пакой, дзе яны маглі быць у бяспецы і працягнуць сваю сустрэчу сам-насам. '
  
  
  І ўсё ж план нападу быў добра прадуманы. І гэтыя задумы падступалі ўсё бліжэй і бліжэй да Рыма, пагражаючы яму, і Чиун хацеў, каб Рыма змог пераканаць яго адмовіцца ад гэтага задання. Менавіта па гэтай прычыне Чиун адмовіўся распавесці Рыма, што азначаюць легенды і хто яго супернік. Таму што, калі б аднойчы Рыма даведаўся, яго гонар не дазволіў бы яму пайсці. Замест гэтага ён імкнуўся да канфрантацыі з ворагам. Такім чынам, ён трымаў Рыма ў няведанні адносна праўды.
  
  
  Паварочваючы да дзвярэй жылога дома, малюсенькі пажылы азіят злёгку ўсміхнуўся пра сябе, успомніўшы выраз асобы кітайскага афіцэра, калі Чыун увайшоў у пакой і расправіўся з трыма забойцамі. Позірк казаў пра чалавека, які чуў легенды і ў той самы момант паверыў ім; погляд чалавека, які ведаў, што бачыць удар тайфуна.
  
  
  І калі тайфун па імені Чыун паднімаўся ў ліфце шматкватэрнага дома, ён пакляўся, што, калі да гэтага дойдзе, Рыма будзе абаронены ад мёртвых жывёл, нават коштам уласнага жыцця Чыуна. Нават цаной парушэння пажыццёвай клятвы, што Майстар Сінанджу ніколі не падніме руку на іншага жыхара сваёй вёскі.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.
  
  
  "Добра, Чиун, як ты гэта зрабіў?"
  
  
  Чыун павярнуўся, каб паглядзець на Рыма, які хадзіў туды-сюды па пакрытай дываном падлозе гасцінай іх кватэры.
  
  
  "Зрабіць? Зрабіць што?"
  
  
  "Тры палкоўнікі. Як вы даведаліся, што супрацоўнікі службы бяспекі былі фальшыўкамі?"
  
  
  Чіун паціснуў плячыма, яго плечы злёгку варухнуліся пад цяжкай парчовай сіняй мантыяй. "Кожны ведае тое, што ведае ён", – сказаў ён.
  
  
  "Добра, тады як вы даведаліся, што напад на Тэтэрбара было адцягваючым манеўрам?"
  
  
  Ён паглядзеў на Чиуна, які збіраўся загаварыць, і сказаў з агідай: "Я ведаю, я ведаю: "кожны ведае тое, што ведае кожны", - паўтараючы ўсходнюю песеньку Чэйна. "Але чаму, чорт вазьмі, ты мне не сказаў?"
  
  
  "Але я ж казаў табе. Я папярэджваў цябе пра сабаку, які брэша, і пра сабаку, які кусаецца. Калі вы затым вырашыце далучыцца да хору брэшучых сабак у "брэх на месяц", гэта ваша справа".
  
  
  "Ты павінен перастаць гаварыць са мной загадкамі, Чыун. Я павінен ведаць, што ўсё гэта значыць", - сказаў Рыма.
  
  
  "Усё вакол - загадкі для таго, хто не ўмее думаць", - сказаў Чыун, склаў рукі на грудзях і, адвярнуўшыся ад Рыма, утаропіўся ў акно на зацягнуты смогам Нью-Ёрк.
  
  
  Рыма раздражнёна выдыхнуў паветра, пачаў гаварыць зноў, але быў перарваны стукам у дзверы. "І што зараз?" - прамармытаў ён сабе пад нос. "Спачатку тоўсты, потым худы, затым мёртвыя жывёлы", - сказаў ён, зноў паўтараючы Чыўна. "Гэта, верагодна, мёртвыя жывёлы".
  
  
  "Уваходзьце, адкрыта", - прагыркаў ён.
  
  
  Дзверы расчыніліся, і на парозе з'явіўся доктар Гаральд У. Сміт. Ён з агідай паглядзеў на адчыненыя дзверы, як быццам яна нейкім чынам абразіла яго, затым сказаў: "Я рады бачыць, што вы ўсё яшчэ жыццёва заклапочаныя ўласнай бяспекай".
  
  
  За гэты дзень Рыма ўжо насыціўся Смітам настолькі, што яму хапіла б на ўсё астатняе жыццё. "Пра што турбавацца?" спытаў ён нядбайна. "Цяпер, калі я ведаю, што вы ўстанавілі за намі сачэнне, чаго нам варта баяцца? Не бойцеся, ЛЕКАЎ тут".
  
  
  "Гэта была памылка", - сказаў Сміт. "Нашы агенты сачылі за кожным, хто пакідаў "Бард". Двое з іх проста выпадкова падабралі цябе".
  
  
  "І двое з іх, чорт вазьмі, ледзь не загінулі з-за сваіх непрыемнасцей", - сказаў Рыма. "Можа быць, ты скажаш мне, чаму ты раптам суёш свой патрыцыянскі нос у аператыўныя справы?" З якіх гэта часу табе стала неабходна суправаджаць мяне?"
  
  
  "Я мог бы, у сваю чаргу, спытаць, з якіх гэта часу вы падвяргаеце сумневу мае рашэнні адносна правільнага спосабу вядзення спраў?" Нацягнута сказаў Сміт.
  
  
  "З таго часу, як ты бегаў вакол, як кураня з адрэзанай галавой", - сказаў Рыма. "Паслухай, калі б ты загадзя сказаў мне, што сёння адбудзецца сустрэча палкоўнікаў, мы б абаранілі гэта. Але мы не ведалі. І таму мы амаль купілі ферму. Але зараз мы ведаем, што афіцыйная канферэнцыя ў ААН адбудзецца заўтра. Дык чаму б табе проста не вярнуцца ў Фолкрофт і не пералічыць сашчэпкі? Мы з Чиуном паклапоцімся аб канферэнцыі."
  
  
  "Як?" Суха спытаў Сміт. "Калі вы нават не ведаеце, якім чынам можа адбыцца напад?"
  
  
  "Я скажу табе як", - сказаў Рыма. "Сёння днём я вярнуся за Джоан Хэкер і збіраюся выціснуць яе як лімон, пакуль яна не загаворыць. Мне трэба было зрабіць гэта раней. І затым мы збіраемся завяршыць усю гэтую справу ".
  
  
  "Ні ў якім разе", - выбухнуў Сміт. “Вы будзеце рабіць менавіта тое, што я кажу, а я кажу наступнае: не трэба, паўтараю, не трэба, хадзіць вакол ды каля. Вы можаце прымусіць тэрарыстаў да якіх-небудзь непрадказальных дзеянняў, якія мы не зможам кантраляваць”.
  
  
  "І вы зможаце кантраляваць што-небудзь яшчэ, я мяркую?" Спытаў Рыма. "Як?" З гэтымі чортавымі кампутарамі?"
  
  
  "Калі вы хочаце ведаць, я чакаю, што ў гэтых чортавых кампутараў, як вы іх называеце, будзе дастаткова інфармацыі для нас сёння ўвечары, каб абсалютна гарантаваць бяспеку заўтрашняй афіцыйнай канферэнцыі. Мы дапытваем кожнага, хто быў на сустрэчы ПАФФА ў "Бардзе". Абрыўкі інфармацыі, імёны, даты, сваякі і сябры. Наш кампутар расшыфруе гэта для нас ".
  
  
  Чыун, які ціха сядзеў падчас спрэчкі, паглядзеў на Сміта і сумна паківаў галавой.
  
  
  "Тайфун не рэгіструецца на кампутары", – ціха сказаў ён.
  
  
  "О так", - сказаў Сміт. “Ты і ўся гэтая лухта. Што гэта за гісторыя з тайфунам? Што гэта за гісторыя з мёртвымі жывёламі? Я стаміўся пра іх чуць”.
  
  
  "Гэта легенды, доктар Сміт, і гэта значыць, што яны праўдзівыя".
  
  
  "Тады што яны маюць на ўвазе?"
  
  
  "Яны маюць на ўвазе, што два тайфуны ўсё яшчэ могуць сутыкнуцца адзін з адным. Яны маюць на ўвазе, што небяспека прыйдзе замест загінуўшых жывёл".
  
  
  "Тайфуны? Якія два тайфуны?" Сьміт зароў.
  
  
  "Не чакайце ад мяне дапамогі", - сказаў Рыма. "Мне ён таксама нічога не скажа". Чіун павярнуўся спіной, паказваючы, што лекцыя скончана. Твар Сміта пачырванеў ад лютасці.
  
  
  "Рыма. Ты адхіляешся ад гэтай справы. З гэтага моманту я бяру поўны кантроль у свае рукі".
  
  
  Рыма паціснуў плячыма. "Паступай як ведаеш", - сказаў ён. Ён плюхнуўся назад на канапу, скінуў макасіны і пачаў гартаць "Галерэю", разглядаючы фатаграфіі. "Проста пераканайцеся, што вы выконваеце работу гэтак жа добра, як і сёння, абараняючы тых трох палкоўнікаў", - сказаў Рыма.
  
  
  У гневе Сміт павярнуўся і выйшаў, бразнуўшы за сабой дзвярыма.
  
  
  "Бедняга Сміт", - сказаў Рыма ўслых самому сабе. “Ён сышоў з розуму. Турбота аб гэтых сашчэпках, кошце алоўкаў і маім расходным рахунку – усё гэта, нарэшце, паралізавала яго мозг”.
  
  
  "Не", - паправіў Чыун. "Ён на грані, але я бачу прыкметы таго, што ён хутка паправіцца".
  
  
  "Цяпер, як ты можаш гэта бачыць?"
  
  
  "Усё роўна. Я бачу гэта", - сказаў Чыун. "Хутка ён адновіць сваё жыццё, як быццам гэтага перыяду ніколі не існавала".
  
  
  "Для мяне не можа быць занадта рана", - сказаў Рыма. "Ён дастаткова адваротны, калі з ім усё ў парадку".
  
  
  "Тым часам, аднак, - сказаў Чыун, - ён вызваліў вас ад абавязкаў. Ці не можам мы зараз проста з'ехаць адсюль на чыстае паветра? Можа быць, у Бруклін?"
  
  
  "Ты ж не думаеш на самой справе, Чиун, што я адмоўлюся ад гэтага задання?"
  
  
  "Не", - уздыхнуў Чіун. "Я і не меркаваў, што ты пагодзішся. Лаяльнасць часта пераўзыходзіць разумны сэнс".
  
  
  Калі-небудзь гэтая адданасць будзе аддадзена таму, каму яна належыць, Дому Сінанджу, які ператварыў гэтага белага чалавека ў вучня Сінауджу. Калі-небудзь з'явіўся б новы Майстар сінандж, калі б з-за недарэчнай лаяльнасці яго не забілі першым.
  
  
  РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.
  
  
  Афіцыянтка ў "Бардзе" ўспомніла Рыма. Не, дзяўчына, якая адключылася за яго столікам, яшчэ не вярнулася. Але афіцыянтка будзе даглядаць яе, і калі ў яе дома ёсць нумар тэлефона Рыма, што ж, яна абавязкова патэлефануе, калі дзяўчына з'явіцца.
  
  
  Наступным у спісе быў тэлефонны званок у каледж Патан Мілісэнт Ван Дэрвандэр. Ну вядома ж, яна памятала Рыма.
  
  
  "Ты вяртаешся ў Патан?"
  
  
  "Чаму? У тваім пакоі зноў брудна?" спытаў ён.
  
  
  "Не. Але мы з табой маглі б крыху ўсё сапсаваць".
  
  
  Затым рушыла ўслед аб'ява, што сучка не вярталася, але яна тэлефанавала. Не, яна нават не папрасіла прабачэння. Усё, што яна хацела, гэта адрас з тэлефоннай кнігі, якую яна пакінула на стале.
  
  
  Чый адрас?
  
  
  Дазвольце мне паглядзець. Гэта быў нумар тэлефона дантыста. Яна страціла каўпачок ад зуба. Мілісэнт спадзявалася, што дантыст зашые ёй рот.
  
  
  "Так. Вось ён. доктар Макс Кронкайтс", - і яна назвала Рыма адрас у верхнім Вест-Сайдзе.
  
  
  Медсястры доктара Кронкайтса было сорак два гады, яна мела схільнасць да паўнаты і кахала прыходзіць дадому своечасова. Яна якраз збіралася сыходзіць, калі з'явіўся малады чалавек. Ён вельмі ясна даў зразумець, што, хоць у дурнога свету можа быць адно меркаванне, яго асабістае меркаванне заключаецца ў тым, што жанчыны павінны быць істотнымі, а не далікатнымі, тонкімі стварэннямі, якія пагражаюць выпарыцца пры дакрананні. Таму што, вядома, жанчыны створаны для таго, каб да іх дакраналіся. Як ні дзіўна, ён перадаў ёй усю гэтую інфармацыю, не сказаўшы ні слова, адным сваім поглядам.
  
  
  Калі ў яго знайшоўся час сказаць хоць слова, гэта было пытанне аб Джоан Хэкер. Міс Хэкер, як паведаміла Рыма медсястра, патэлефанавала і зараз знаходзіцца ў дарозе. доктар Кронкайтс збіраўся аднавіць верхнюю частку правай лобнай двухстворкавай косткі.
  
  
  Рыма растлумачыў медсястры, што ён з ФБР, што важна, каб Джоан Хэкер не ведала, што ён пытаўся пра яе, што, калі справа будзе скончана, Рыма вернецца і растлумачыць медсёстрам, магчыма, за шкляначкай-другой, як усё атрымалася і наколькі карыснай была медсястра. Вядома, сакрэтнасць зараз была неабходная.
  
  
  І вось так атрымалася, што Рыма чакаў каля ўваходных дзвярэй жылога дома ў Вест-Сайдзе, у якім у Кронкайтса быў яго офіс, калі прыехала Джоан Хэкер. Праз гадзіну яна выйшла, і Рыма пайшоў за ёй па другім баку вуліцы. На ёй былі аблягае джынсы і тонкая белая свабодная блузка, і яна ўсміхалася, калі ішла па вуліцы. Рыма адзначыў, што гэта была найбольш распаўсюджаная рэакцыя людзей, якія дыстанцуюцца ад кабінета стаматолага.
  
  
  Яна прайшла па Заходнім Цэнтральным парку тры кварталы, Рыма нядбайна крочыў побач з ёй, крок за крокам, затым яна згарнула на вуліцу ў раёне васьмідзесятых. Яна марудліва ішла па вуліцы, радасна размахваючы сваёй чырвонай сумкай праз плячо, а затым загарнула ў маленькае кафэ ў сярэдзіне квартала.
  
  
  Калі Рыма ўвайшоў у краму, Джоан Хэкер сядзела за столікам у задняй частцы крамы, неспакойна барабанячы кончыкамі пальцаў па чырвонай стальніцы з пластыка і пазіраючы праз плячо на дзверы ў задняй частцы крамы.
  
  
  Яна ледзь заўважыла Рыма, калі ён сеў насупраць яе.
  
  
  "Вяртаемся зноў", - сказаў ён. "На гэты раз за некаторымі адказамі".
  
  
  "Ах, ты", - сказала яна. "Чаму б табе проста не пакінуць мяне ў спакоі? У мяне ёсць справы".
  
  
  "І я не збіраюся дазваляць табе рабіць ніводнае з іх", - сказаў ён.
  
  
  Яна перастала барабаніць па стале і сустрэлася з ім позіркам. "Ты сапраўды недарэчны рэакцыянер", - сказала яна. "Ты сапраўды думаеш, што можаш спыніць нашу слаўную рэвалюцыю?"
  
  
  "Калі ваша слаўная рэвалюцыя азначае згвалтаванне і забойства дзяцей, тады я магу паспрабаваць".
  
  
  "Нельга прыгатаваць амлет, не разбіўшы яек", - сказала яна.
  
  
  "Асабліва калі твой мозг з самага пачатку ўзбаламучаны. Цяпер некалькі адказаў. Што адбудзецца заўтра?"
  
  
  "Заўтра?" Яна засмяялася. "Заўтра кожны з гэтых дэлегатаў антытэрарыстычнага з'езда будзе забіты. Кожны". Здавалася, яна была амаль рада паведаміць яму аб гэтым. "Хіба гэта не цудоўна?" спытала яна.
  
  
  "Цудоўнае забойства?" сказаў ён.
  
  
  "Ты ведаеш, хто ты?" спытала яна. "Ты дыназаўр. Дыназаўр". Яна хіхікнула. "Капаешся ў мінулым, спрабуючы спыніць заўтрашні дзень. Я толькі што бачыў аднаго. Ты дыназаўр ".
  
  
  Яе перапыніў голас з глыбіні пакоя.
  
  
  "Цяпер ты можаш увайсці".
  
  
  Рыма падняў вочы. Які гаварыў быў маладым пуэртарыканцам. На ім была форма гаўчос, вулічнай групоўкі, якая была створана як барыквенскі эквівалент "Чорных пантэр", але якая практычна вымерла, калі тэлеканалы перасталі асвятляць іх выхадкі. На ім быў карычневы берэт, карычневая кашуля з ваеннымі нашыўкамі і эмблемамі, карычневыя штаны, запраўленыя ў начышчаныя да бляску чаравікі дэсантніка. Юнак быў маленькім і стройным, гадоў дваццаці, і ён уладна пагразіў пальцам Джоан, запрашаючы яе ісці за ім.
  
  
  Яна ўстала і зноў павярнулася да Рыма. "Дыназаўр", - сказала яна. "І сапраўды гэтак жа, як усе дыназаўры, якія не маглі змірыцца са зменамі, ты будзеш мёртвы". Яе голас быў сярдзітым шыпеннем.
  
  
  "Я збіраюся пачакаць цябе", - сказаў Рыма. "Прама тут. Мы яшчэ не скончылі размову".
  
  
  Яна адхіснулася ад яго і пайшла ў падсобку. Рыма падышоў да стойкі ў пярэдняй частцы магазіна, сеў на бліжэйшы да дзвярэй табурэт і замовіў каву.
  
  
  Але ўсе яго надзеі пачуць, што адбываецца за дзвярыма, разбіліся дашчэнту, калі адзін з наведвальнікаў паклаў чацвяртак у музычны аўтамат, і з яго зайграла музыка лацінаамерыканскага гурта, які гучаў так, як быццам сто чалавек гралі на першай трубе
  
  
  За дзвярыма Джоан Хэкер агледзела пакой, паглядзела на арэхава-карычневыя твары дваццаці пяці маладых пуэртарыканцаў, праглынула і растлумачыла, чаго яна хоча.
  
  
  "Чаму вы прыйшлі да нас?" - спытаў адзін малады чалавек, у якога было больш медалёў і знакаў адрознення, чым у іншых.
  
  
  "Таму што нам сказалі, што вы крутыя і разумныя".
  
  
  “О, так, – сказаў ён з зубастай ухмылкай, – мы крутыя дзяўчынкі. Гэта таму, што мы мужчыны. Вулічныя мужчыны. І мы таксама разумныя. Мы разумеем, што менавіта таму вы не атрымалі негрытосаў за гэтую працу”.
  
  
  Яна кіўнула, хоць адчувала, што ім не належыць так ставіцца да чарнаскурых. У рэшце рэшт, яны былі часткай аднаго і таго ж Трэцяга свету. Магчыма, калі б у яе было больш часу, яна змагла б прымусіць іх убачыць, што яны з чарнаскурымі мужчынамі - браты. Але ў яе не было часу.
  
  
  Астатнія ў пакоі зараз ківалі, мармычучы. "Напэўна, мы разумныя, не такія, як іншыя". Іншы сказаў: "Па-чартоўску дакладна, мы мужчыны. Лэдзі, вы хочаце, каб мы паказалі вам, якія мы мужчыны?" Многія з іх засмяяліся; Джоан адчула іх погляды на сваёй тонка абцягнутай грудзей і пашкадавала, што не надзела куртку
  
  
  Верхавод спытаў: "У вас ёсць грошы?"
  
  
  "У мяне ёсць палова грошай. Іншая палова прыйдзе пазней", – сказала яна.
  
  
  "І для гэтага мы павінны заўтра правесці дэманстрацыю ў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый?"
  
  
  "Так", - сказала яна. "Але ніякага гвалту".
  
  
  "Гэта вялікія грошы, толькі для таго, каб правесці парад", - асцярожна сказаў ён.
  
  
  "Іх будзе больш, калі ваша дэманстрацыя будзе дастаткова маштабнай". Джоан Хэкер падумала аб Рыма, які сядзіць звонку. "Ёсць яшчэ адна рэч", - сказала яна.
  
  
  "Што гэта за яшчэ адна рэч?" спытаў лідэр.
  
  
  Калі дзверы адчыніліся, Рыма павярнуўся, чакаючы ўбачыць Джоан Хэкер. Але там зноў была стройная пуэртарыканка. Ён агледзеў пакой, яго вочы спыніліся на Рыма, і ён сказаў: "Дзяўчына хоча цябе".
  
  
  Рыма саскочыў з крэсла і пайшоў за юнаком у задні пакой. Але ўнутры ён убачыў, што Джоан Хэкер сышла. З вялікай залы пасяджэнняў вяла задняя дзверы. Гэтыя дзверы зараз блакіравалі дзесяць маладых людзей. Рыма адчуў, як нечая рука націснула яму паміж лапатак і штурхнула. Ён дазволіў штурхнуць сябе наперад, на сярэдзіну залы. Ззаду яго зараз стаяў яшчэ тузін маладых людзей.
  
  
  "Дзе дзяўчына?" Спытаў Рыма, імкнучыся, каб яго голас гучаў бяскрыўдна. "Я думаў, ты сказаў, што яна хацела мяне бачыць".
  
  
  "Калі мы скончым з вамі, - сказаў малады лідэр, - ніхто ніколі больш не захоча вас бачыць".
  
  
  Ён агледзеў пакой. "Каму ён патрэбен?"
  
  
  Абапал раздаліся крыкі.
  
  
  "Ты, Карла", - сказаў лідэр, і іншы юнак, больш высокі і моцны, чым астатнія, адышоў ад задняй дзверы, яго твар расплыўся ў шырокай ухмылцы.
  
  
  Ён сунуў руку ў заднюю кішэню і дастаў нож з чорнай дзяржальняй, затым націснуў кнопку, і шасціцалёвае лязо са пстрычкай устала на месца, бліснуўшы белым і бліскучым святлом у святле лямпаў дзённага святла.
  
  
  Ён трымаў нож перад сабой, трымаючы яго правільна, як правую руку на клюшцы для гольфа, і пачаў размахваць ім узад-наперад перад сабой.
  
  
  "Ты хочаш, каб ён быў разарваны на вялікія кавалкі ці на маленькія, Эль шэф?" спытаў ён.
  
  
  Лідэр засмяяўся, і пакуль астатнія хіхікалі, ён сказаў: "Кускачкамі памерам з кавалачак".
  
  
  "Пачакай хвілінку", - сказаў Рыма. "Хіба мне таксама не дадуць нож?"
  
  
  "Не".
  
  
  "Я думаў, вы, хлопцы, верыце ў сумленныя баі. Наколькі гэта сумленны бой, калі ў мяне няма нажа?"
  
  
  "Табе патрэбен нож?" - спытаў юнак, вядомы як Эль Шэф. "У цябе будзе нож". Ён пстрыкнуў пальцамі. "Хуан. Твой нож". Малюсенькі юнак, не старэйшы за шаснаццаць, працягнуў яму нож з кішэні. Шэф раскрыў яго, паглядзеў на доўгае лязо, затым павярнуўся і прасунуў лязо ў шчыліну паміж дзвярыма і вушаком. Затым ён павярнуў дзяржальню налева, адламаўшы лязо і пакінуўшы толькі дзяржальню.
  
  
  Ён заззяў ухмылкай і кінуў яго Рыма. "Трымай, грынга. Вось твой нож".
  
  
  Рыма перахапіў дзяржальню ў паветры. "Дзякуй", - сказаў ён. "Гэтага хопіць". Ён заціснуў нож у правым кулаку
  
  
  "Ідзі і схапі яго, Карла!" - крыкнуў Эль шэф. "Адмаві марышон",
  
  
  Карла кінуўся ў атаку, як фехтавальшчык. Рыма стаяў на сваім. Цяпер іх падзяляла ўсяго тры футы. Карла махаў сваім нажом узад-наперад павольнымі гіпнатычнымі рухамі кобры, ідучы за флейтай заклінальніка змей.
  
  
  Затым ён зрабіў выпад. Ён нацэліў вастрыё нажа ў сонечнае спляценне Рыма і рушыў наперад, трымаючы нож, пэндзаль і перадплечча. Рыма адышоў убок, і калі Карла павярнуўся, каб схавацца, левая рука Рыма кінулася наперад і адарвала ніжнюю частку мочкі правага вуха Карла.
  
  
  "Урок нумар адзін", - сказаў Рыма. "Не нападай. Нанось удар".
  
  
  У пакоі пачуўся калектыўны глыток паветра. Карла адчуў, як па яго шыі пацёк струмень крыві. Ён ашалеў, скокнуўшы наперад да Рыма, яго нож рассякаў паветра ўзад і ўперад. Але затым Рыма апынуўся ў яго за спіной, і калі Карла павярнуўся да яго, Рыма ткнуў вялікім пальцам левай рукі Карла ў скулу. Гучны трэск, калі косць трэснула, разнёсся па пакоі.
  
  
  "Урок нумар два", - сказаў Рыма. "Не адводзь вачэй ад мэты".
  
  
  Цяпер Карла быў у шаленстве, лютасьць змагалася са страхам за ўладанне яго целам. З крыкам ён занёс нож над галавой і кінуўся на Рыма, плануючы ўсадзіць яго ў цела Рыма.
  
  
  Рыма стаяў на сваім, але затым, калі Карла дабраўся да яго, Рыма падняўся ў паветра. яго правая рука, якой ён да гэтага часу не карыстаўся, паднялася над галавой, а затым рука апусцілася на верхавіну чэрапа Карла. Нож без ляза абрынуўся на верхавіну Карла, а затым ад ціску дзяржальня прайшла скрозь костку, і нож глыбока ўвайшоў у яго мозг. Карла пахіснуўся адзін раз, затым упаў на падлогу.
  
  
  "Урок нумар тры", - сказаў Рыма. "Не дуры мне галаву. Я - El Exigente, і я не буду купляць твае бабы".
  
  
  Ён падышоў да ўваходных дзвярэй, і дванаццаць пуэртарыканцаў расступіліся, каб даць яму прайсці. Калі ён выходзіў, Рыма схапіў начальніка паліцыі за трахею і пацягнуў яго за сабой.
  
  
  На вуліцы перад кавярняй Эль шэф вырашыў расказаць Рыма ўсё. Дзяўчына, відаць, была ідыёткай; яна пагадзілася заплаціць дзве тысячы долараў за тое, каб гаучо заўтра пікетавалі Арганізацыю Аб'яднаных Нацый. Не, яны не здзейснілі б ніякага гвалту. І не, калі б сеньёр не хацеў, каб яны з'яўляліся, яны б нават не з'явіліся, таму што падтрыманне грамадскага парадку было для іх важней за грошы.
  
  
  "З'яўляйся", - сказаў Рыма, сціснуў трахею эль-хефе на памяць і пайшоў прэч па вуліцы
  
  
  Шукаць дзяўчыну не мела сэнсу; да цяперашняга часу яна ўжо збегла. Але заўтра галоўнай задачай павінен быў стаць напад на дэлегатаў; яны з Чыўнам будуць там, каб спыніць гэта.
  
  
  Раздзел восемнаццаты
  
  
  Калі сонца ўзышло над Іст-Рывер, вуліцы ўжо былі ўсеяны чорнымі кропкамі людзей.
  
  
  Будынак Арганізацыі Аб'яднаных Нацый холадна і злавесна навісаў над натоўпам, як архітэктурны пачак з-пад цыгарэт, але затым натоўп сагрэўся і ажыў, калі чорны клін цені будынка накіраваўся назад па вуліцах, каб уз'яднацца з падставай будынка.
  
  
  Дэманстранты былі маладыя - шмат чарнаскурых, шмат пуэртарыканцаў, але ў асноўным белых - усё бяздумна неслі плакаты і шыльды.
  
  
  Вы не можаце забараніць свабоду.
  
  
  Мы будзем змагацца за свабоду.
  
  
  І так, Рыма бачыў надпіс "Людзі, аб'яднаныя для барацьбы з фашызмам", і ён пазнаў уладальніка таблічкі як аднаго з гаўчосаў, з якімі ён гуляў учора.
  
  
  Антытэрарыстычная канферэнцыя павінна была пачацца ў 11 раніцы. Некалькі чалавек, якім трэба было заняць месцы на галерэі, ужо былі загнаныя за вяроўкі каля галоўнага ўваходу ў будынак. Тым не менш натоўп дэманстрантаў працягваў разрастацца і выплюхвацца перад будынкам, у якім людзі звычайна спрабавалі захаваць мір у неўраўнаважаным свеце, але сёння павінны былі паспрабаваць выканаць не менш складаную задачу па аб'яве хуліганства па-за законам у міжнародным маштабе.
  
  
  Рыма з агідай адвярнуўся ад тэлевізара, калі дэманстранты заўважылі накіраваную на іх камеру і выліліся арганізаваным скандаваннем:
  
  
  Гэй, гэй, гэй, гэй.
  
  
  Народныя войны нікуды не падзенуцца.
  
  
  Чыун усміхнуўся. "Нешта парушае ваша пачуццё парадку?" спытаў ён.
  
  
  "Часам здаецца, што мы трацім увесь наш час, спрабуючы абараніць нашу краіну ...."
  
  
  "Твая краіна", - умяшаўся Чыун.
  
  
  “Мая краіна ад nit-nats. Палітыкі не дазваляюць нам будаваць новыя турмы, але як наконт аднаго вялікага сховішча? Гэта паклала б канец большасці нашых сацыяльных праблем”.
  
  
  "Гэта б іх толькі распаліла", - сказаў Чыун. "Я памятаю аднойчы, шмат гадоў таму ..."
  
  
  "Не, Чыун, толькі не зноў", - сказаў Рыма. "Я па горла набіты тайфунамі, і тоўстымі, і худымі, і мёртвымі жывёламі, і сабакамі, якія брэшуць, і сабакамі, якія кусаюцца, і мне проста больш не трэба".
  
  
  "Будзь па-свойму", - мякка сказаў Чыун, вяртаючы погляд да тэлевізара. "Я мяркую, мы павінны адправіцца туды сёння, сярод усіх гэтых падонкаў".
  
  
  "Так", - сказаў Рыма, - "і мы павінны хутка з'яжджаць. Хтосьці збіраецца здзейсніць замах на дэлегатаў; мы павінны гэта спыніць".
  
  
  "Я бачу, вы не перагледзелі сваё звальненне доктарам Смітам".
  
  
  "Мы абодва ведаем, Чыун, што гэта не спрацуе. Я ў гэтай справе на ўсё жыццё, падабаецца гэта Сміту ці не".
  
  
  "Дзіўны від лаяльнасці, пры якім чалавек не падпарадкоўваецца свайму працадаўцу?"
  
  
  - Мой працадаўца - Злучаныя Штаты, - сказаў Рыма, - а не доктар Гаральд В. Сміт.
  
  
  Чіун паціснуў плячыма. "Напэўна, я праспаў рэферэндум, на якім дзвесце мільёнаў чалавек выказалі вам свой давер".
  
  
  "У гэтым не было неабходнасці".
  
  
  "Гэтыя дзвесце мільёнаў чалавек нават не ведаюць аб вашым існаванні", – сказаў Чыун. "Доктар Сміт ведае; ён плаціць вам заробак; вы дае справаздачу перад ім; такім чынам, ён ваш працадаўца".
  
  
  "Паступайце па-свойму. Пасля таго, як гэта скончыцца, мы пададзім скаргу ў Нацыянальную раду па працоўных адносінах". Рыма стаў у стойку на адной руцэ, прыхінуўшыся да далёкай сцяны, і крыкнуў Чыўну ўніз галавой: "Давай. Нам трэба расцерціся".
  
  
  "Ты размінаешся. Я буду назіраць і каментаваць".
  
  
  Але Чыун маўчаў, пакуль Рыма амаль гадзіну займаўся гімнастыкай на падлозе ў гасцінай. Нарэшце, ён спыніўся і сказаў: "Пара ісці. Што яшчэ горш, дык гэта тое, што Сміт будзе хавацца, верагодна, з шасцю сотнямі агентаў. Мы павінны быць асцярожныя, каб не знішчыць каго-небудзь з яго людзей ".
  
  
  "Гэта будзе лёгка", – сказаў Чыун. "Будзь напагатове, ці не з'явяцца людзі ў плашчах і з нажамі ў зубах". Ён дазволіў сабе ўсміхнуцца, ідучы за Рыма да дзвярэй.
  
  
  Ён назіраў за плаўным слізгаценнем Рыма, які набліжаўся да дзвярэй, і зноў занепакоіўся. Не за сябе, а за Рыма, таму што сіла, накіраваная супраць іх, была дастаткова магутнай, каб забіць маладога амерыканца, які аднойчы стане майстрам сінанджу. І Рыма павінен быў прызнаць гэтую сілу, але ён гэтага не зрабіў. І ўсё ж, калі Чиун раскажа яму, памылковы гонар Рыма прымусіць яго ісці далей, падвяргаючы сябе небяспекі. Як бы балюча гэта ні было, ён павінен пачакаць, пакуль Рыма сам усё даведаецца.
  
  
  "Ты ніколі не задумваўся, хто стаіць за ўсім гэтым тэрарызмам?" Чыун спытаў Рыма.
  
  
  "Мне не трэба дзівіцца", - сказаў Рыма. "Я ведаю".
  
  
  "О?"
  
  
  "Так", - сказаў Рыма. "Гэта сабака, які брэша, але часам кусаецца, які кусае тоўстых, але аддае перавагу тонкім, і які чакае на месцы мёртвых жывёл ПАФФА, чароўнага дракона".
  
  
  "Будзем спадзявацца, што ён не дачакаецца вас. Бо, хаця мы і абараняем гэтых людзей сёння, нічога не зменіцца, калі адказны за гэта не будзе знішчаны".
  
  
  "Гэта наступны", - сказаў Рыма.
  
  
  Чіун сумна паківаў галавой і ступіў у дзвярны праём. "Гэтага ніколі не можа быць далей. Гэта заўсёды павінна быць зараз".
  
  
  Рыма пачаў адказваць, але яго перапыніў тэлефонны званок у яго за спіной.
  
  
  Пакуль Чыун чакаў у дзвярах, Рыма вярнуўся ў кватэру, каб адказаць на званок.
  
  
  Жаночы голас вымавіў, задыхаючыся: "Рыма, ты павінен прыйсці. Усё гэта выйшла з-пад кантролю".
  
  
  - Джоан, - паклікаў Рыма. - Дзе ты? - Спытаў я.
  
  
  "На месцы мёртвых жывёл. У Му..."
  
  
  І тэлефон адключыўся.
  
  
  Рыма імгненне глядзеў на трубку, затым павольна паклаў яе. Гэта была тая размова твар у твар, якую ён хацеў. Але дзе? І як? Ён павярнуўся да Чыўна, які, заўважыўшы здзіўленне на твары Рыма, мякка сказаў: "Гэта прыйдзе да цябе. Так было спланавана".
  
  
  Рыма проста ўтаропіўся на яго.
  
  
  На другім баку і на іншым канцы горада Джоан Хэкер павесіла трубку з самазадаволенай усмешкай.
  
  
  "Як я зладзілася?" - Спытала яна.
  
  
  "Цудоўна, мая рэвалюцыйная кветка". Які казаў быў маленькім і жаўтаскурым. яго голас быў роўным і ціхамірным.
  
  
  "Значыць, ты думаеш, я яго абдурыў?"
  
  
  "Не, мая дарагая, вядома, ты не падманула яго. Але гэта не мае значэння. Ён прыйдзе. Ён прыйдзе".
  
  
  Рыма і Чыун пачалі доўгі шлях у цэнтр горада да будынка Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. Рыма паспрабаваў аднавіць у памяці словы дзяўчыны; двойчы ён натыкаўся на людзей на вуліцы; двойчы Чіун непрыхільна кудахтаў.
  
  
  Яны злёгку запаволілі ход, пачуўшы радасныя крыкі дзяцей, якія гралі на гульнявой пляцоўцы. Рыма павярнуўся паглядзець. Пара двайнят хлопчык і дзяўчынка былі на вяршыні вялікай горкі са шкловалакна. Па форме ён нагадваў бронтазаўра, самага вялікага і тоўстага з дагістарычных дыназаўраў, і Рыма ўпершыню заўважыў, наколькі ідэальна яго гладкая спусцістая спіна была прыстасаваная для выкарыстання ў якасці горкі. Ён рассеяна ўсміхнуўся сам сабе, потым паглядзеў зноў. Нешта ў форме слайда было знаёмае; ён бачыў гэтую форму сапраўды гэтак жа раней. Затым яго ахінула - адкуль тэлефанавала Джоан Хэкер, з месца мёртвых жывёл. І, упершыню, да яго таксама дайшло, хто стаяў за тэрарыстамі. Хто гэта мусіў быць.
  
  
  Ён спыніўся і паклаў руку Чыўну на плячо.
  
  
  "Чыун", - сказаў ён. "Я ведаю".
  
  
  "І зараз ты сыходзіш?"
  
  
  Рыма кіўнуў. "Вы павінны працягваць і абараняць дэлегатаў канферэнцыі".
  
  
  Чыун кіўнуў. "Як пажадаеш. Але памятай, будзь асцярожны. Твой сабака, які кусаецца; тыя, каго я шукаю, толькі брэшуць".
  
  
  Рыма сціснуў плячо Чыуна, і Чиун адвёў вочы ад рэдкай праявы прыхільнасці. "Не хвалюйся. Татачка. Я вярну перамогу ў сваіх зубах".
  
  
  Чыун падняў вочы, каб сустрэцца з поглядам Рыма. "У апошні раз, калі вы двое сустракаліся, я сказаў табе, што ён на пяць гадоў лепшы за цябе", - сказаў Чыун. "Я быў няправы. Цяпер вы роўныя ".
  
  
  "Толькі роўны?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Роўны можа быць дастаткова добры, - сказаў Чыун, - таму што ў яго ёсць страхі, якіх няма ў цябе. Ідзі зараз жа".
  
  
  Рыма павярнуўся і рушыў прэч ад Чыуна, хутка, раствараючыся ў ранішнім натоўпе, які спяшаецца на працу. Чиун паглядзеў яму ўслед, затым у думках памаліўся пра сябе. Было так шмат рэчаў, якім Рыма яшчэ трэба было навучыцца, і ўсё ж ніхто не мог няньчыцца з наступным майстрам сінанджа.
  
  
  Загарнуўшы за рог, Рыма паглядзеў уніз па вуліцы. У кожным таксі, якое ён бачыў, была прынамсі адна галава, а часам і дзве на заднім сядзенні. Чаканне пустога магло заняць вечнасць.
  
  
  Ён рушыў да кута, і калі адно таксі прытармазіла, каб прапусціць рабочых, якія капалі зямлю на вуліцы, ён узяўся за дзвярную ручку, адчыніў дзверцы і слізгануў на задняе сядзенне, на калені маладой жанчыны, якая трымала сумку для капелюшоў мадэляў. Яна была прыгожай, спакойнай і ціхамірнай, і яна сказала:
  
  
  "Прывітанне, вырадак. Хто такі матух ведзьма?"
  
  
  "Прыемна ведаць, што твая прыгажосць не толькі на паверхні", - сказаў Рыма, перагнуўшыся праз яе, адчыніў дзверцы з яе боку і выштурхнуў яе на вуліцу.
  
  
  Ён зноў грукнуў дзвярыма і сказаў: "Музей натуральнай гісторыі і наступі на яго".
  
  
  П. Уортынгтан Розэнбаўм, які сядзеў за рулём, пачаў пратэставаць. Затым у люстэрку задняга выгляду ён мімаходам убачыў вочы Рыма і вырашыў нічога не казаць.
  
  
  Рыма адкінуўся на спінку крэсла і падумаў пра Музей, які ён апошні раз наведваў падчас паездкі на аўтобусе з ньюаркскага дзіцячага дома, дзе ён вырас. Квадратныя кварталы будынкаў. Паверх за паверхам з экспанатамі. Шкляныя вітрыны, якія паказваюць розныя формы жыцця ў іх натуральным асяроддзі пасялення. І пакой, дзе былі дыназаўры. Брантазаўр з гульнявой пляцоўкай-адсуньцеся. Тыраназаўр з яго зубамі даўжынёй у фут. Дакладныя шкілетныя копіі жывёл, якімі яны былі пры жыцці.
  
  
  Джоан Хэкер спрабавала растлумачыць яму ўчора, калі сказала, што ён дыназаўр. Яна спрабавала даць яму чаявыя, але ён быў занадта тупы, каб зразумець гэта.
  
  
  І сённяшні званок быў яшчэ адным падстроеным заданнем, каб паспрабаваць даставіць яго туды.
  
  
  Што ж, зараз у Рыма была перавага. Чалавек, які стаяў за ўсім гэтым, хацеў, каб Рыма прыйшоў; але ён не мог быць упэўнены, што Рыма прыйдзе. Нечаканасць магла быць на баку Рыма.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ
  
  
  Нешта ва ўсім гэтым было не так, падумаў Чиун, хутка рухаючыся наперад, але, здавалася, нават не рухаючыся з месца, праз натоўп, які мітусіўся ля будынка Арганізацыі Аб'яднаных Нацый.
  
  
  Занадта шмат рэкламаваўся напад на дэлегатаў антытэрарыстычнай канферэнцыі. Занадта шмат людзей ведалі. Доктар Сьміт ведаў, і ў яго цяперашнім стане гэта магло азначаць, што палова людзей ва ўрадзе Злучаных Штатаў ведала. Рыма ведаў. Чыун ведаў. Гэтая бедная, простая дзяўчына ведала.
  
  
  Гэта было не так, як трэба было зрабіць. Бо хіба не адно з прадпісанняў сінанджа абвяшчала, што ідэальная атака павінна быць ціхай, бязлітаснай і нечаканай? І гэты парушыў усе гэтыя правілы, але асабліва найважнейшае з іх - быў нечаканым. Калі хтосьці хацеў забіць дэлегатаў антытэрарыстычнай канферэнцыі, ён не чакаў, пакуль яны збяруцца за ахоўным экранам з тысяч паліцыянтаў і спецыяльных агентаў, і што ў вас ёсць. Адзін забіваў іх у іх ложках, у самалётах, у таксі, у рэстаранах, і ўсё гэта больш-менш па зададзеным сігнале. У амерыканцаў таксама была прыказка на гэты конт, хоць ён думаў, што яна магла быць карэйскай: не кладзі ўсе яйкі ў адзін кошык.
  
  
  Магчыма, Чиун быў вінаваты ў памылцы; можа быць, ён пераацэньваў якасці іх суперніка? Ён думаў аб гэтым, пакуль рухаўся. Не, ён гэтага не рабіў. Іх вучань сам быў знаўцам сакрэтаў сінанджа. Ён ні завошта не стаў бы дзейнічаць дурное.
  
  
  І ўсё ж ва ўсім, што рабілася да гэтага часу, было шмат уяўнай глупства.
  
  
  Чыун пакінуў гэтае пытанне ззаду і падышоў бліжэй да ўваходу ў будынак ААН, праглядаючы паліцыянтаў, ахоўнікаў і іншых людзей, чые вочы не маглі зафіксаваць яго рух.
  
  
  Людзей Сміта было лёгка разгледзець. Яны з Рыма пажартавалі, але яны мелі рацыю, людзі Сміта насілі плашчы і капялюшы з журналісцкімі пасведчаннямі і трымалі ў руках камеры, якія яны накіроўвалі на натоўп, нават не паспрабаваўшы апусціць жалюзі. І так, там таксама быў Сміт, апрануты сапраўды гэтак жа, на прыступках будынка. Чыун пакруціў галавой. Ну што ж, ён быў упэўнены, што не стукне нікога ў плашчы.
  
  
  Цяпер - адкуль мог адбыцца напад на дэлегатаў?
  
  
  Падман быў краевугольным каменем усяго, што было зроблена да гэтага часу. Атака не будзе лабавой. Забойцы будуць замаскіраваны.
  
  
  Чыун агледзеўся вакол. Як рэпарцёры? Не, рэпарцёрам ніхто не давяраў, а паліцыянтам у надзвычайных сітуацыях давала задавальненне абражаць іх і патрабаваць пасведчання. Магчыма, як паліцыянтам? Не, там было занадта шмат паліцыянтаў, у якіх была б магчымасць бачыць скрозь такую маскіроўку. Як святары? Не. У групы святароў не было б прычын збірацца. Сама па сабе іх прысутнасць была б падазронай,
  
  
  Чыун агледзеўся. Хто мог прайсці праз чэргі без пытанняў? Без умяшання прэсы, без спынення паліцыі?
  
  
  Канечне.
  
  
  Ён пачаў рухацца да правага краю плошчы перад галоўным уваходам у будынак, да групы вайсковых афіцэраў, якія цяпер рашуча прасоўваліся праз натоўп, праз паліцэйскія кардоны, да будынка. Чыун ведаў. Забойцы прыбылі як ваеннае падраздзяленне, і ніхто не стаў бы задаваць ім пытанняў, пакуль не стала занадта позна.
  
  
  Гэта было адэкватна, сказаў сабе Чиун, але ён усё яшчэ задавалася пытаннем, чаму напад быў спланаваны такім чынам. Гэта было недасканала па задуме, і іх супернік павінен быў ведаць лепш.
  
  
  Прыступкі Музея натуральнай гісторыі былі перагароджаныя вяроўкамі з таблічкамі: "сёння зачынена".
  
  
  Рыма спусціўся па пешаходным пераходзе на ўзровень першага паверха, размешчаны крыху ніжэй за ўзровень зямлі. Дзверы там таксама былі зачынены, і ён ударам пяткі выбіў запорны механізм, так што дзверы лёгка адчыніліся. Ззаду яго, у таксі, П. Уортынгтан Розенбаўм разважаў, выклікаць паліцыю ці не, затым успомніў пра пяцьдзесят даляраў чаявых, якія даў яму мужчына, і вырашыў, што ўсё, што адбылося ў музеі, не датычыла П. Уортынгтана Розенбаўма.
  
  
  Хоць стаяла лета, у будынку было халаднавата і цёмна. Рыма зрабіў некалькі крокаў наперад па адпаліраваных да бляску мармуровых падлогах у цэнтральны хол для прыёмаў на першым паверсе. Даўні ўспамін падказаў яму, што лесвіцы былі злева і справа ад праходу. У маленькім кабінеце на рагу першага паверха сядзеў барадаты малады чалавек, прыціскаючы тэлефон да вуха.
  
  
  "Ён тут", - прашыпеў ён.
  
  
  Ён кіўнуў, калі голас вярнуўся: "Добра. Выконвайце за ім на верхні паверх. Затым забіце яго".
  
  
  "Але выкажам здагадку, што ён не пойдзе на верхні паверх?"
  
  
  "Ён будзе. І калі ты скончыш з ім, патэлефануй мне", - сказаў голас, амаль як запозненая думка.
  
  
  Рыма накіраваўся да лесвіцы і пачаў паднімацца. Пачынаць яму давядзецца з верхняга паверха; гэта памяншала шанцы ахвяры на ўцёкі. Гэта была адна з тых рэчаў, якім яго навучыў Чыун.
  
  
  На верхнім паверсе музея лесвіца вяла ў калідор, у канцы якога знаходзіўся пакой з дыназаўрамі. Рыма ўвайшоў у пакой і агледзеўся. Там быў бронтазаўр, якім ён памятаў яго ў дзяцінстве. Ён прайшоў па вялікай, высокай галерэі. У канцы быў тыраназаўр Рэкс, які ўсё яшчэ выглядаў злосным і магутным, хоць усяго толькі шкілет, які ўзвышаецца высока над Рыма. Гэта было тое самае месца. Увесь гэты будынак. Месца мёртвых жывёл.
  
  
  Рыма пачуў гук ззаду сябе і павярнуўся, калі барадаты юнак увайшоў у дзвярны калідор, апрануты ва ўсё чорнае, у чорны джы-джы, касцюм для каратэ, які ў белым з'яўляецца афіцыйнай формай для нападу, але ў чорным - гэта прытворства.
  
  
  "Ну, калі гэта не кід Ціска", - сказаў Рыма.
  
  
  Барадач не марнаваў часу дарма. З глыбокім хрыпам, які вырваўся з яго горла, ён быў у паветры, рухаючыся да Рыма, яго нага падціснулася пад яго, каб нанесці ўдар, яго правая рука была занесена высока над галавой, каб нанесці сакрушальны ўдар ручной булавой.
  
  
  Скачок быў доўгі і высокі, проста з Нурэева. Вывад быў чысты Бастэр Кітан. Перш чым ён змог нанесці ўдар рукой або нагой, яго горла наткнулася на паднятую руку Рыма. Цвёрды абцас глыбока пагрузіўся ў кадык мужчыны. Косці і храсткі ператварыліся ў кашыцу пад рукой, і скачок мужчыны спыніўся, як быццам ён быў мяккім памідорам, які пляснуўся аб цагляную сцяну. Ён цяжка рухнуў на мармуровую падлогу, нават не войкнуўшы і не застагнала.
  
  
  Вось і ўсё для Ціска.
  
  
  Калі тэлефон не зазваніў на працягу трохсот секунд, маленькі жоўты чалавечак з другога паверха ўсміхнуўся і паглядзеў на Джоан Хэкер.
  
  
  "Ён прарваў нашу першую лінію абароны", - сказаў ён.
  
  
  "Ты маеш на ўвазе?"
  
  
  "Наш чалавек у чорным мёртвы. Так, - кіўнуў жоўты чалавек.
  
  
  "Чаму, гэта жахліва", - сказала Джоан. "Як ты можаш быць такім спакойным? Гэта проста жудасна".
  
  
  "Сказана як праўдзівы рэвалюцыянер. Мы захопліваем самалёты і расстрэльваем закладнікаў. Выдатна. Мы расстрэльваем нічога не падазравалых спартоўцаў. Выдатна. Мы прыводзім да смерці ні ў чым не вінаватага старога мясніка. Выдатна. Гэтай раніцай мы рыхтуемся забіць дзясяткі дыпламатаў. Выдатна. Але нам варта паклапаціцца пра жыццё аднаго школьніка, які кінуў школу, чыя тэхніка каратэ была, па праўдзе кажучы, жахлівай”.
  
  
  "Так, але тыя іншыя людзі проста ... ну, яны ворагі ... агенты рэакцыйнага імперыялізму з Уол-стрыт. А чалавек унізе ... ну, ён быў нашым чалавекам".
  
  
  "Не, мая дарагая", - сказаў жоўты чалавек. "Яны ўсе аднолькавыя. Усе яны мужчыны. Які б цэтлік яны ні насілі, усе яны мужчыны. Толькі бяздумныя і бязлітасныя наважваюць на іх цэтлікі агентаў таго ці іншага, і то толькі для таго, каб яны маглі апраўдаць сваю ўласную адмову ставіцца да кожнага з іх як да мужчыны. Гэта вялікая справядлівасць – забіць чалавека, выдатна ведаючы, што ты забіваеш чалавека, а не проста зрываеш ярлык. Гэта надае сэнс смерці гэтага чалавека і багацце ўласным дасягненням”.
  
  
  "Але гэта супярэчыць нашай ідэалогіі", - прамармытала Джоан.
  
  
  "Магчыма, гэта і да лепшага", - сказаў жоўты чалавек. "Таму што ў гэтым свеце няма ідэалогіі. Ёсць толькі ўлада. А ўлада прыходзіць ад жыцця".
  
  
  Ён устаў з-за маленькага стала і нахіліўся наперад да Джоан, якая невытлумачальна адскочыла на сваім месцы. "Я падзялюся з вамі сакрэтам", - сказаў ён. "Усе гэтыя падрыхтаванні, усе гэтыя смерці, усё было зроблена з адной мэтай. Не ўслаўленне нейкага шалёнага рэвалюцыйнага ідэалу; не прывядзенне да ўлады непісьменных дзікуноў, чыя нявартасць кіраваць іх гатоўнасцю прытрымлівацца туды, куды вядзе ідэалогія. Усё, што мы з табой рабілі, мела толькі адну мэту: знішчыць двух чалавек”.
  
  
  "Двое мужчын? Ты маеш на ўвазе, Рыма і старога... старога азіята?"
  
  
  "Так. Рыма, які хацеў прысвоіць сабе сакрэты нашага старажытнага дома, і Чиун, пажылы азіят, як вы яго называеце, які з'яўляецца кіруючым майстрам Сінанджу і чыё існаванне заўсёды будзе стаяць паміж мной і маімі мэтамі."
  
  
  "Я не думаю, што гэта хоць кропельку рэвалюцыйна". Джоан Хэкер фыркнула. Раптам ёй гэта зусім не спадабалася. Гэта было не высакародна, як вызваленне самалёта ці бамбаванне амбасады. Гэта было падобна на забойства.
  
  
  "Чалавек, які пераможа, можа наважваць любыя ярлыкі, якія пажадае", - сказаў жоўты чалавек, яго карыя вочы бліснулі. "Хопіць. Ён хутка будзе тут".
  
  
  Чацвёрты паверх быў пусты, як і трэці. Рыма падумаў аб тым, калі ён апошні раз бачыў музей, шмат гадоў таму. Рыма быў проста яшчэ адным безаблічным дзіцем у натоўпе сірот, які ніколі нічога не бачыў. Гэта было яшчэ да таго, як культурнае ўзбагачэнне лічылася альтэрнатывай навучанню чытанню і пісьму, і толькі калі клас сатыры асвоіў чытанне і пісьмо, манашкі пагадзіліся адвесці іх у музей. Тады тут было шматлюдна і шумна, але сёння тут было пуста і ціха, па высокіх шырокіх калідорах і лесвічных клетках шпацыравалі халодныя скразнякі, і гэта здавалася прыдатным месцам для завяршэння легенды аб мёртвых жывёл.
  
  
  Рыма ўспомніў, як увесь клас пакутаваў і чакаў, пакуль Спінкі, класны ідыёт, мучыўся на ўроках чытання, пакуль нарэшце не засвоіў канцэпцыю слоў. Кожны дзень здаваўся месяцам. Што ж, Спінкі зараз быў далёка ззаду, як і Ньюарк, і сірочы прытулак, і яго дзяцінства. Усё, што засталося ад таго Рыма, якім ён быў, - гэта імя. Не існавала нават асобы ці выпадковага адбітка пальца, каб сказаць, што ён быў тут. І цяпер, плаўна спускаючыся па шырокіх звілістых прыступках на другі паверх, ён думаў, што аддаў бы ўсё, каб вярнуцца ў прытулак, каб хадзіць па гэтых калідорах у вайсковых красоўках за адзін долар замест скураных тэнісных туфляў за трыццаць чатыры долары.
  
  
  Ён спыніўся на сярэдзіне апошняга лесвічнага пралёта. Унізе стаяў буйны чарнаскуры мужчына ў дашыкі. Ён з усмешкай паглядзеў на Рыма, затым пачаў паднімацца па лесвіцы. Рыма адступаў, пакуль не апынуўся на лесвічнай пляцоўцы, на паўдарозе паміж трэцім і другім паверхамі,
  
  
  Правільна. Ён так і думаў. Іншы буйны чарнаскуры мужчына спускаўся на яго з трэцяга паверха.
  
  
  "Прывітанне", - сказаў Рыма. "А, прыйшоў пагутарыць са сваім трэцім светам".
  
  
  "Ave atque vale", - сказаў адзін з мужчын. "Гэта значыць: вітаю і бывай", - сказаў іншы.
  
  
  "Добра", - сказаў Рыма. "Цяпер ты ведаеш песню "Whiffenpoof"? Калі хочаш, я напаю некалькі тактаў. Давай паглядзім. Праз столікі ў Morey's ... ці гэта да сталоў. У любым выпадку, гэта ідзе, ла, так, так, так, так, да, да месцы, дзе жыве Луі . . . . На іх няўцямны погляд Рыма сказаў: "Не ведаеце гэтага, так? Як наконт "Песні аб раках"? Калі ты яе праспяваеш, я буду спяваць ёлем у самых высокіх месцах”.
  
  
  Цяпер Рыма прыціснуўся спіной да мармуровай сцяны на лесвічнай пляцоўцы. Праз тонкую кашулю ён адчуў холад на спіне, і ён напружыў мышцы, адчуваючы, як яны курчацца аб камень.
  
  
  Затым двое буйных мужчын апынуліся перад ім і без папярэджання стукнулі яго цяжкімі кулакамі ў асобу. Рыма спыніўся, пачакаў, затым слізгануў пад двума ўдарамі. Замест таго, каб ударыць кулакамі па сцяне, мужчыны адскочылі, але Рыма цяпер быў паміж імі і ззаду іх. Ён падскочыў у паветра, а затым ударыў у адказ абодвума локцямі. Кожны локаць трапіў па патыліцы, і сіла ўдараў Рыма ўціснула твары наперад у непадатлівы халодны мармур. Ён пачуў два асобныя трэскі: адзін - калі яго локці ўрэзаліся ў чэрапы мужчын; другі - калі іх твары пырснулі і разбіліся аб каменную сцяну.
  
  
  Ён адступіў, не гледзячы, і пачуў, як яны ўпалі на падлогу ззаду яго. Затым ён зноў пачаў спускацца па лесвіцы, пераскокваючы праз тры прыступкі за раз.
  
  
  Каля падножжа лесвіцы ён спыніўся, а затым пачуў гэта. Плясь, плясь, плясь. Нягучныя і далікатныя апладысменты. Ён паглядзеў налева. Нічога. Ён рушыў направа, ідучы на гук, пакуль не спыніўся перад адчыненымі дзвярыма, якія вядуць у вялікую галерэю. Шырокі балкон ішоў вакол галерэі, выходзячы на першы паверх. Перад ім, каля лесвіцы, якая вяла ўніз, да калодзежа галерэі, стаяла Джоан Хэкер. І з ёй... Рыма ўхмыльнуўся. Ён меў рацыю, гэта быў Нуік.
  
  
  Ён перастаў пляскаць, калі яго карыя вочы сустрэліся з цёмна-карымі вачыма Рыма.
  
  
  "Я ведаў, што гэта ты", - сказаў Рыма.
  
  
  "Хіба Чиун табе не сказаў?" Спытаў Нуіч.
  
  
  Рыма пакруціў галавой. “Не. У яго ёсць пацешная ідэя, што тваё імя нельга згадваць, акрамя як на памінальнай службе. Нешта наконт таго, што ты ганьбіш яго выкладанне і яго дом”.
  
  
  "Бедны даўніна Чыун", - сказаў Нуіч. "У іншы час, пры іншых абставінах брат майго бацькі быў бы годным чалавекам, якога варта было б ведаць. Але цяпер ён проста... выбіўся з сіл, калі выкарыстаць тваю ідыёму."
  
  
  Рыма пакруціў галавой. "У мяне ёсць падазрэнне, што могілкі свету поўныя людзей, якія вырашылі, што Чиун не ў сабе".
  
  
  "Так. Але нікога з іх не клічуць Нуіч. Ніхто з іх не з'яўляецца крывёй Чыуна. Ніхто з іх не з Дома Сінанджу. І ніхто з іх...."
  
  
  "Ніхто з іх не здраджвае сваёй спадчыне; ніхто з іх не ставіцца да таго выгляду жывёл, які вярбуе гэтых бедных бязмозгіх стварэнняў забіваць і гвалтаваць для яго. Чаму, Нуіч? Чаму тэрарызм?" - спытаў Рыма.
  
  
  Вочы Джоан Хэкер сачылі за іх размовай, як за тэнісным матчам. Цяпер яна зноў адвярнулася ад Рыма, калі Нуіч засмяяўся. Ён прыхінуўся спіной да мармуровых парэнчаў і гучна засмяяўся высокім пранізлівым смехам, які жудасна нагадаў Рыма пранізлівае хіхіканне Чыуна. Закінуўшы галаву, Рыма ўбачыў ззаду сябе кабелі, якія ўтрымліваюць дзевянастафутавую копію гіганцкага сіняга кіта, найбуйнейшай жывёлы, якая калі-небудзь жыла на зямлі. Цень кіта прыцьміў пакой.
  
  
  "Ты ўсё яшчэ не ведаеш, ці не так, белы чалавек?" - Спытаў Нуіч.
  
  
  "Ведаеш што?" Спытаў Рыма. І ўпершыню яму стала не па сабе.
  
  
  "Усё гэта не мае ніякага дачынення да тэрарызму. Хіба Чыун не расказваў табе пра сабаку, які брэша, і пра сабаку, які кусаецца?"
  
  
  "І што?"
  
  
  "Такім чынам, увесь тэрарызм быў сабакам, які брэша. Укус сабакі быў накіраваны на вас і вашага састарэлага сябра. Вы двое былі мішэнямі. Усё было накіравана на дасягненне гэтай мэты. Самалёт, згоншчыкі якога настаялі на тым, каб яны ляцелі ў Лос-Анджэлес. .Гэта было для таго, каб я мог быць упэўнены, што ваш урад выкліча вас. Напад на аэрапорт і напад на трох палкоўнікаў. Распрацаваны, каб падводзіць вас усё бліжэй і бліжэй, углыб кальца мэтаў ".
  
  
  "Адна справа назваць мэту", - сказаў Рыма. "Зусім іншае - уразіць яе".
  
  
  "Але ў гэтым і хараство ўсяго гэтага", - сказаў Нуіч. "Ты справішся з гэтым дзеля мяне. Вы, без сумневу, адправілі небараку Чыуна ў Арганізацыю Аб'яднаных Нацый, каб выратаваць жыцці дыпламатаў, чые жыцці нічога не вартыя. І там Чиун зробіць тое, чаму навучаны Майстры. Ён пяройдзе на бок ворага і будзе знаходзіцца сярод яго. І тады, занадта позна, ён выявіць, што мэтай з'яўляюцца не дыпламаты, а ён сам”. Не гледзячы на гадзіннік, які ён насіў на сваім хупавым запясці, Нуіч сказаў: "Цяпер дзесяць сорак дзве. Мы можам паглядзець, калі жадаеце".
  
  
  Ён зрабіў знак Джоан Хэкер, якая адышла ў бок і ўключыла маленькі тэлевізар на батарэйках, які быў усталяваны на мармуровым насціле, які атачаў балкон. Гук уключыўся імгненна - роў скандуючых людзей - і секундай пазней змянілася выява, якая паказвае натоўп, які сноўдае перад будынкам Арганізацыі Аб'яднаных Нацый, стрымваную атрадамі нью-ёркскай паліцыі ў форме.
  
  
  Назіраючы за тым, што адбываецца, Рыма з заміраннем сэрца ўбачыў постаць доктара Гаральда У. Сміта, які перасоўваўся за паліцэйскімі кардонамі. Але Чыўна нідзе не было відаць.
  
  
  Голас дыктара сказаў: "Усе дыпламаты з вядучых краін ужо прыбылі і знаходзяцца ўнутры. Канферэнцыя павінна хутка пачацца. Але настрой натоўпу з кожным імгненнем становіцца ўсё больш агідным, і мы разумеем, што на месца здарэння накіроўваецца паліцэйскае падмацаванне. Цяпер мы пераключаемся на нашы камеры ля басейна ў залах пасяджэнняў”.
  
  
  Камера згасла, а затым іншая камера засняла ўнутраную частку залы збораў, дзе павінна было адбыцца антытэрарыстычнае нараду. У асноўным там было пуста, хаця некалькі месцаў на галерэі ўжо былі занятыя. Некалькі дыпламатаў другога эшалона сядзелі на крэслах, а маладыя памагатыя сноўдаліся туды-сюды, разносячы паперы і нататнікі, раскладваючы іх па розных сталах.
  
  
  Пакуль камера глядзела, з галерэі даносіўся прыглушаны гул, а затым голас іншага дыктара вымавіў: "Вы глядзіце на галоўную залу асамблеі, дзе адбудзецца сённяшняя канферэнцыя па тэрарызме. Усё гатова да сустрэчы, якая, як чакаецца, пачнецца праз пятнаццаць хвілін. У той час як натоўп звонку становіцца ўсё больш некіравальным, прысутныя дыпламаты лічаць, што гэта вялікі крок наперад для сіл чалавецтва ў ...".
  
  
  яго голас перарываўся парай рэзкіх стрэлаў. Два. Затым тры. Затым залп таго, што, відавочна, было кулямі. Зноў голас дыктара: “Мы не ведаем, што тут адбываецца, і мы не хочам нікога залішне трывожыць. Але гэта дакладна было падобна на стрэлы. Я збіраюся паспрабаваць высветліць, што адбылося, а тым часам мы вернем вас вонкі”.
  
  
  Экран зноў загас, і Нуіч пачаў смяяцца.
  
  
  "Да спаткання, дарагі дзядзька Чиун", - сказаў ён, хіхікаючы, а затым кіўнуў галавой Джоан Хэкер, каб яна выключыла тэлевізар. Цяпер ён паглядзеў на Рыма.
  
  
  "Цяпер вы глядзіце на новага майстра сінанджу", - сказаў Нуіч.
  
  
  Рыма проста ўтаропіўся на яго.
  
  
  "Ты што, не бачыш? Ты настолькі сляпы? Усё было разлічана на гэты момант. Было важна дасягнуць новага ўзроўню майстэрства ў тэрарызме; гэта быў адзіны спосаб гарантаваць, што ваш урад даручыць вам і Чіуну спыніць мяне. Вось навошта спатрэбіўся трук з паносам зброі у самалёты міма новых металадэтэктараў. Вам было цікава, як я гэта зрабіў?"
  
  
  "Любы мог бы здагадацца аб гэтым", - тупа сказаў Рыма, яго розум зараз кружыўся ў замяшанні, у шоку ад думкі аб смерці Чиуна.
  
  
  “Так, але ніхто гэтага не рабіў. Металашукальнікі па вызначэнні прызначаны для выяўлення схаванага металу. Мы праносілі зброю на борт самалётаў адкрыта, прымацаваўшы да відавочных металічных прадметаў, якія людзі псіхалагічна прывыклі не аглядаць”.
  
  
  Рыма на імгненне задумаўся; гэтая штука грызла яго розум. "Інваліднае крэсла", - сказаў ён.
  
  
  "Вядома", - сказаў Nuihc. "Інвалідныя крэслы былі ўзмоцнены дэталямі ад зброі. Нікому не падабаецца глядзець на інвалідныя крэслы, таму ніхто не разглядае іх уважліва. І, вядома, паколькі гэта метал, ён адлюстроўваецца як метал на металашукальніку. І ніхто не звяртае на гэта ніякай увагі. Разумна, ці не так?"
  
  
  "Салонны трук", - сказаў Рыма. "Вы б бачылі, што Джон Скарн можа зрабіць з калодай карт".
  
  
  "Вы недаацэньваеце мае навыкі", - сказаў Нуіч. "Падумайце аб навучанні. Імгненная кампетэнтнасць. Чіун растлумачыў, што кампетэнтнасць можа быць лёгка перададзена, калі стажорам можна ахвяраваць? Вы можаце навучыць яго вельмі добра спраўляцца з некалькімі простымі рэчамі. Але гэтая ўспышка навучання разбураецца ў той момант, калі ў місію ўваходзіць што- тое непрадбачанае”.
  
  
  - Чиун распавёў мне аб нападзе на гару, - сказаў Рыма.
  
  
  "Вядома", – адказаў Nuihc. "Гэтым сялянам была прадастаўлена імгненная кампетэнтнасць. Але іх няздольнасць уявіць, што яны знаходзяцца ўнутры замка, была нечаканасцю. І таму яны ўсе памерлі. А затым я адправіў папярэджанні. Спачатку тоўсты, потым худы, затым мёртвыя жывёлы. Гэта было зроблена для таго, каб Чиун ведаў, хто яго супернік."
  
  
  "Чаму?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Каб ён больш турбаваўся пра цябе і менш пра сябе. Так і ёсць... У яго быў моцны інстынкт выжывання, вось гэты. Было неабходна абяззброіць яго, парушыўшы яго канцэнтрацыю".
  
  
  "І затым вы папрасілі Джоан даць мне падказкі, каб я патрапіў сюды?" - спытаў Рыма.
  
  
  "Так. І гэта была самая рызыкоўная частка. Я ведаў, што Чиун не расказаў бы табе пра мяне, таму што ён ведаў, што гэта прымусіла б цябе даказаць сваю мужнасць, прыйшоўшы за мной. Я павінен быў прымусіць вас думаць, што вы мяне выявілі.Такім чынам, падказкі не маглі быць занадта відавочнымі, каб вы не асцерагаліся пасткі.Аднак, калі б яны былі занадта тонкімі, вы бы іх не зразумелі.Гэта не для таго, каб прынізіць цябе.Такі шлях твайго заходняга мыслення.І вось ты высветліў тое, што я хацеў, каб ты высветліў, і таму ты прыйшоў, пакінуўшы Чыуна аднаго сустракаць сваю смерць. А зараз ты павінен вырашыць ".
  
  
  "Вырашыць што?" Спытаў Рыма,
  
  
  "Ты далучышся да мяне? У цябе быў досвед працы з Майстрам Сінанджу. Ці не далучышся ты зараз да новага Майстра, калі мы рухаемся да ўлады над гэтым светам?"
  
  
  "І хто абраў цябе новым Гаспадаром?" Халодна спытаў Рыма.
  
  
  На імгненне Нуіч выглядаў збянтэжаным. Затым ён усміхнуўся і сказаў: "Іншага няма".
  
  
  "Ты памыляешся", - сказаў Рыма. "Калі Чыун мёртвы - у чым я сумняваюся, - калі Чыун мёртвы, тады я прэтэндую на пасад Дома Сінанджу. Я Майстар".
  
  
  Нуіч засмяяўся. "Ты забываешся. Ты ўсяго толькі белы чалавек, а я не тыя крэтыны, з якімі ты сустракаўся ў калідорах".
  
  
  "Не, ты не такі", - сказаў Рыма. “Яны былі проста беднымі прасцякамі, як гэтае нямое дзіця. Але ты? Ты нешта іншае, ты ёсць. Ты шалёны сабака”.
  
  
  "Тады, - сказаў Нуіч, - межы падведзены. Але скажы мне, хіба ты не адчуваеш укол страху ў жываце, калі ўспамінаеш, як я цябе збіў пры нашай апошняй сустрэчы. Я сказаў табе тады, што праз дзесяць гадоў ты будзеш цудоўны. Дзесяці гадоў не прайшло".
  
  
  "І, нарэшце, сабачае мяса, ты зрабіў памылку", - сказаў Рыма. "Не павінна было прайсці і дзесяці гадоў. Чіун сказаў мне. Мы былі так далёкія адзін ад аднаго". Ён падняў пальцы, падзяліўшы вялікі і ўказальны ўсяго на чвэрць цалі. «Роўна столькі. Чіун думаў, пяць гадоў. І тады ён прызнаў, што не меў рацыі. Я праявіў сябе хутчэй, чым ён думаў; ён сказаў мне, што я лепшы за цябе. Як гэта - быць вечным няўдачнікам, сабачым мясам? Усё сваё жыццё Чіун быў лепшы за цябе. І цяпер, калі ты кажаш, што пазбавіўся ад яго, я лепшы за цябе. Усё скончана, Нуіч. І я не звязаны клятвай не забіваць каго-небудзь з вёскі”.
  
  
  Твар Нуіч уздрыгнуў, паказваючы схаванае за ім напружанне. Рыма чакаў. Ён не ведаў, жывы Чиун ці мёртвы, але калі ён мёртвы, калі падступны план Нуіча спрацаваў, то гэты момант жыцця Рыма будзе прысвечаны памяці Майстра. Ён пацягнуўся глыбока ў цёмныя куткі свайго розуму за словамі, якія, як ён чуў, вымавіў Чыун, і ціха вымавіў:
  
  
  "Я створаны Шыва, Разбуральнік, смерць, разбуральнік светаў. Мёртвы начны тыгр, адноўлены Майстрам Сінанджу. Што гэта за сабаччына, якая зараз кідае мне выклік?"
  
  
  Нуіч закрычаў, глыбока ў горле, лямантам жорсткага ката, а затым скокнуў да Рыма.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ
  
  
  Так, дакладна нешта было не так. Атака была няправільнай. Nuihc спланаваў яе, але ён спланаваў яе не так, як трэба, каб яна была эфектыўнай. І гэта грызла Чыуна, калі ён уварваўся ў натоўп вайсковых афіцэраў і знік сярод іх, якія ўладна рушылі праз паліцэйскія кардоны да галоўнага ўваходу ў будынак Арганізацыі Аб'яднаных Нацый.
  
  
  Ідэя выкарыстоўваць вайсковую форму ў якасці шчыта была добрай, падумаў Чыун. Толькі накіданае вока магло б, не зважаючы на срэбра і золата, тасьму і стужкі, заўважыць, што некаторыя твары былі бледныя вакол падбародка, дзе бароды былі паголены зусім нядаўна, а скура пад імі яшчэ не паспела пацямнець. Толькі вельмі накіданае вока магло заўважыць, што сярод гэтай групы было крыху больш смугласці, чым можна было чакаць ад групы з дванаццаці афіцэраў амерыканскай арміі.
  
  
  Але ў гэтым і была памылка. Накіданае вока заўважыў бы гэтыя рэчы, і Nuihc павінен ведаць, што накіданае вока шукала б іх. Ён ведаў бы, што Рыма і Чыун будуць тут, назіраючы, і іх вочы не выпусцілі б з-пад увагі сведчанні нядаўна зробленага безвалосага твару і яго асмугласці.
  
  
  У адрозненне ад Nuihc быць такім бестурботным. Але ці была гэта бестурботнасць? Ці гэта было нешта іншае?
  
  
  Чіун злёгку паківаў галавой. І яшчэ быў Рыма, аб якім трэба было турбавацца. Дзіця не заўсёды было разважлівае, рызыкуючы смерцю, калі магло свабодна сысці. Не тое каб небяспека была такой ужо жахлівай. Калі Нуіч прычыніць шкоду Рыма, ён правядзе рэшту сваіх дзён у бегах або ў бегах, таму што Майстар Сінанджу высачыць яго на зямлі, і помста Чыуна будзе няўмольнай, і на яе будзе страшна глядзець. Вядома, Nuihc ведаў бы пра гэта. Такім чынам, зноў жа, навошта яму выкарыстоўваць такія дзіцячыя сродкі, як намёкі і тэлефонныя званкі, каб спакусіць Рыма прыйсці за ім? Магчыма, у Нуіч на розуме было нешта яшчэ. Было шмат рэчаў, якіх Чиун не мог зразумець.
  
  
  Чіун прайшоў у некалькіх цалях ад доктара Сміта, які хадзіў туды-сюды, злосна гледзячы на натоўп. Здавалася, ён спрабаваў сфакусаваць позірк. Бедны доктар Сміт. Чиун спадзяваўся, што ён ачуняе, пакуль не стала занадта позна.
  
  
  Чыун, здавалася, дрэйфаваў паміж вайсковымі афіцэрамі, спачатку бачны, затым зніклы, бачны, затым зніклы, так што яго не было відаць стала, каб ахоўнік або паліцыянт маглі рушыць, каб перахапіць. Замест гэтага ён быў тут, на яркім сонцы, перад 20 000 чалавек - як бачанне, паслясвячэнне, якое знікае паміж адным мігценнем і наступным.
  
  
  Цяпер ён мінуў ахову і хутка рухаўся разам з вайсковым кантынгентам па калідорах будынка Арганізацыі Аб'яднаных Нацый да тых секцый у задняй частцы, дзе знаходзілася галоўная зала сходаў, да якой прымыкалі канферэнц-залы, невялікія перагаворныя пакоі і офісы.
  
  
  Групу вайсковых афіцэраў узначальваў высокі мужчына гадоў сарака пяці з пясочнага колеру валасамі, на светла-карычневым габардзінавым гарнітуры якога былі зоркі генерал-маёра. У яго быў аташэ-кейс, як і ва ўсіх людзей, якія яго суправаджалі, і цяпер генерал павярнуўся, каб паглядзець паверх сваіх людзей, і ўбачыў твар Чыуна. Чыун сустрэўся з ім поглядам, але генерал нічога не сказаў і ніяк не адрэагаваў. Замест гэтага ён правёў яго ў маленькі пакой побач з галоўнай залай сходаў. Чыун быў у сярэдзіне групы, калі яны ўвайшлі ў пакой.
  
  
  Чаму генерал не прызнаў існавання Чама? Гэта было амаль так, як калі б ён чакаў, што Майстар будзе там.
  
  
  Апошні чалавек, які ўвайшоў у пакой, замкнуў за імі дзверы, і зараз мужчыны рухаліся хутка. Яны пачалі здымаць сваю вайсковую форму. Пад ёй на іх былі светла-блакітныя кашулі. Са сваіх аташэ-кейсаў яны дасталі тонкія шаўковыя халаты, якія надзелі, і бурнусы, якія надзелі на галовы. І, нарэшце, пісталеты.
  
  
  І ўвесь гэты час Чиун назіраў, як мужчыны маўкліва рухаліся. Пісталеты? Чаму? Чаму не ўзрыўчатка? Ці газ? Навошта заходзіць так далёка, каб рызыкаваць усім з-за дрэннай стральбы сваіх людзей? Пісталеты прызначаліся для адзіночных мэт у зачыненых памяшканнях, а не для шырокіх мас людзей у вялікай адчыненай зале збораў. Толькі для адзіночных мэт у зачыненых памяшканнях.
  
  
  І тады Чыун зразумеў.
  
  
  Дыпламаты, якія павінны былі сустрэцца звонку праз некалькі хвілін, не былі мэтамі гэтых забойцаў.
  
  
  Была толькі адна мэта, і ён знаходзіўся ў зачыненым памяшканні. Мэтай быў Чиун, і зараз ён быў зачынены ў пакоі з дванаццаццю ўзброенымі людзьмі, якія планавалі яго забіць. І Рыма апынуўся б ва ўладзе Нуіча. Нуіч без ваганняў забіў бы, таму што ведаў, што яго ўласныя людзі забілі б Чыуна.
  
  
  Гнеў падняўся ў яго горле падобна рову. Майстар Сінанджу памёр не так. За грэх фанабэрыстасці Нуіч заканчваўся крывёй даўжэй, чым было неабходна, перш чым Чиун ў поўнай меры зробіць правасуддзе.
  
  
  Вочы Чорна сустрэліся з вачыма чалавека, які насіў генеральскія зоркі. Цяпер на ім была тонкая чырвоная шаўковая мантыя са срэбным месяцам на грудзях і срэбны бурнус, а ў руцэ ён трымаў пісталет 45-га калібра, накіраваны ў грудзі Прыяцеля. З усмешкай ён дакрануўся рукой да грудзей, да лба, а затым працягнуў яе Чыуну ў традыцыйным арабскім прывітанні, але яго памылка заключалася ў тым, што ён працягнуў руку Чыуну.
  
  
  Чіун перахапіў руку ў палёце і разгарнуўся разам з ёй. Цела здаравяка рушыла ўслед за ім, і ён пераляцеў праз Чыуна ў кучу людзей, усе з якіх стаялі перад Чыуном з аголенай зброяй.
  
  
  І тады Чыун быў сярод іх.
  
  
  "Ты смееш?" яго голас зрываўся на віск, калі яго рукі і ногі наносілі разбурэнні мужчынам у пакоі. Прагрымелі стрэлы. Два. Тры. Затым рушыў услед залп, але Чіун быў сярод людзей, і ў яго нельга было патрапіць. Ён схапіў бурнусы, і мужчыны закружыліся, за іх галаўныя ўборы, уразаючыся ў іншых і збіваючы іх, як кеглі для боўлінга.
  
  
  "Ты смееш?" Чыун зноў закрычаў, і хоць людзі ў пакоі заплацілі першую частку цаны за яго гнеў, гнеў быў накіраваны спачатку на Нуіча, але затым і на самога сябе, таму што ён дазволіў сябе абдурыць і дазволіў Рыма пайсці, магчыма, на верную смерць. Бо ў бітве роўных сіл пераможа той, хто планаваў.
  
  
  Раздаліся новыя стрэлы, разрозненыя, а затым апошні адчайны залп, а затым стрэлаў больш не было, таму што ў жывых не засталося людзей, здольных страляць. І калі дзверы адчыніліся і людзі са службы бяспекі хлынулі ўнутр, Чіун бясшумна прайшоў скрозь іх, выйшаў у калідор, і адзін з мужчын спытаў: "Вы бачылі старога?", а іншы сказаў: "Дзеля Бога, як хтосьці мог прайсці міма нас?"
  
  
  Магчыма, час яшчэ ёсць. Нуіч, упэўнены ў тым, што Чыун мёртвы, мог бы пагуляць з Рыма; ён мог бы адчуць боль; ён мог бы падтрымліваць жыццё Рыма на працягу некалькіх хвілін, нават гадзін, каб атрымаць асалоду ад яго трыўмфам. Магчыма, час яшчэ ёсць.
  
  
  У калідоры Чіун убачыў знаёмую постаць, якая бегла да яго. Гэта быў доктар Сміт.
  
  
  "Чыун", - сказаў ён. "Я толькі што зразумеў. Армейскія афіцэры. Што здарылася?"
  
  
  "Яны нікога не заб'юць, доктар Сміт".
  
  
  "Дыпламаты ў бяспецы?"
  
  
  "Дыпламаты заўсёды былі ў бяспецы. Забойцы прыйшлі за мной, і яны знайшлі мяне. Цяпер хутка. Дзе ў гэтым горадзе можна знайсці дыназаўраў?"
  
  
  "Дыназаўры?"
  
  
  "Так. Старажытныя рэптыліі, якіх больш няма на зямлі".
  
  
  Сміт вагаўся, і Чиун раўнуў: "Хутка. Калі толькі ты не хочаш, каб на тваіх руках была яшчэ адна смерць".
  
  
  "Адзіныя дыназаўры, якіх я калі-небудзь бачыў, знаходзяцца ў Музеі натуральнай гісторыі".
  
  
  "І гэта недалёка адсюль?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Дзякуй. Рыма будзе рады, што ты зноў у парадку".
  
  
  Чыун знік. Натоўп наперадзе ўсё яшчэ бушаваў і напіраў на паліцэйскія кардоны, калі пачалі прасочвацца чуткі аб тым, што ўнутры былі забітыя. Але Чиун прарваўся праз чэргі, а затым і праз натоўп, ні разу не крануўшы плячом іншага цела. У паўквартале ад нас таксі спынілася ў корку. Яно было пустым. Чіун адкрыў пярэднія дзверцы і слізгануў на пярэдняе сядзенне.
  
  
  Кіроўца павярнуўся, каб паглядзець на яго, і Чіун працяў яго сваім поглядам. Затым, зірнуўшы на вадзіцельскае пасведчанне паверх лабавога шкла, ён сказаў: "П. Уортынгтан Розенбаўм, вы адвязеце мяне ў Музей натуральнай гісторыі. Ты паедзеш па тратуары, калі спатрэбіцца, каб хутка даставіць мяне туды. Ты не будзеш уступаць у размовы, калі хочаш жыць. Калі ты зробіш усё гэта добра, ты будзеш узнагароджаны. Цяпер ідзі ".
  
  
  П. Уортынгтан Розенбаўм вырашыў у той момант, што ён пакідае таксаматорны бізнэс і ўступае ў партнёрства са сваёй сястрой у краме пражы. Але спачатку ён пазбавіцца гэтай апошняй паўкалоды ў Музеі натуральнай гісторыі.
  
  
  Націскаючы на педаль газу, Чиун адкінуўся на спінку сядзення, у старажытнай легендзе гаварылася, што адзін тайфун заціхаў, калі праходзіў іншы. Што ж, Чиун ўсё яшчэ рухаўся, і калі Нуіч пачне рыкаць, ён даведаецца праўду аб старой легендзе, у якой гаварылася, што адзін тайфун павінен памерці. На месцы мёртвых жывёл.
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ
  
  
  Тое, пра што яны казалі, было вельмі дзіўна. Яна была ўпэўнена, што гэта было вельмі важна. Але з-за какаіну ёй было так цяжка засяродзіцца. Гэта было прыемна і летуценна. Увесь свет быў мілым і летуценным. Было выдатна быць гераіняй-рэвалюцыянеркай.
  
  
  Але было так шмат рэчаў, якіх яна не разумела.
  
  
  Nuihc - пацешна, што ён ніколі раней не называў ёй свайго імя - сказаў, што мішэнямі былі Рыма і стары дзівак. Але ён, відаць, дурэў, бо мэтаю была ўся брудная эксплуататарская капіталістычная сістэма. У гэтым яна была ўпэўнена. Nuihc быў гэтак жа адданы справе праведнай рэвалюцыі прыгнечаных, як і яна сама. Без усялякіх сумневаў.
  
  
  Але потым з'явіўся Рыма і сказаў, што ён Майстар сінанджа, што б гэта ні значыла. І яны казалі пра старога так, як быццам ён памёр.
  
  
  І чаму яны хацелі глядзець усё гэта па тэлевізары? Тэлебачанне. Было б нядрэнна паглядзець, што адбываецца з гэтымі імперыялістычнымі шаўкамі ў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый.
  
  
  Уся гэтая балбатня паміж Рыма і Nuihc у любым выпадку была не вельмі цікавай. Тайфуны. Брахаючыя сабакі. Фокусы. Зброя ў інвалідных калясках.
  
  
  Дурное ўсё гэта. Усё, што мела значэнне, - гэта новы парадак у Трэцім свеце. Яна была гатова адысці ў бок, як толькі рэвалюцыя была завершана, але зараз яна сумнявалася, ці павінна яна. Магчыма, яна якраз той лідэр, які ім патрэбны. У рэшце рэшт, што яны ведалі аб урадзе, бедныя, голыя, невуцкія дзікуны?
  
  
  Краем вока яна ўбачыла, як Нуіч скокнуў на Рыма, якраз у той момант, калі яна зноў уключыла тэлевізар. Голас дыктара быў фонам для гуку іх бойкі.
  
  
  Яна назірала, раптоўна ўсвядоміўшы, што гэта была бітва не на жыццё, а на смерць. Малайчына. Яна адчувала сябе каралевай Гвінеўрай. Гэта было яе імя? ТАК. Жонка Артура.
  
  
  Нуіч быў вельмі добры. Ён нанёс удар, які, здавалася, быў у запаволенай здымцы, але ён патрапіў у Рыма і разгарнуў яго. Рыма быў большы і мацнейшы, але, магчыма, ён быў павольней. Ён нанёс удар, які прайшоў міма, і праслізнуў міма Нуіча да мармуровых парэнчаў балкона, якія выходзілі на першы паверх і вялізнага падвешанага кіта.
  
  
  Нуіч счапіў абедзве рукі над галавой, як перамог прызавы змагар, і скокнуў да Рыма, які ляжаў, распластаўшыся, упоперак парэнчаў. Але Рыма адкаціўся ўбок, якраз у той момант, калі рукі Нуіча апусціліся і стукнуліся аб парэнчы з трэскам, падобным на пісталетны стрэл. Мармур раскалоўся і ўпаў на падлогу.
  
  
  Затым. Рыма стаяў на парэнчах, а затым Нуіч таксама заскочыў на парэнчы. Яны рухаліся ўзад-наперад, кожны наносіў удары, кожны прамахваўся. Рыма зрабіў нешта незвычайнае, ударыўшы нагой, але прамахнуўся, і па інерцыі яго адкінула ад парэнчаў, і ён паляцеў да падлогі трыццаццю футамі ніжэй, але ён зачапіўся за адзін з падвесных трасоў, якія падтрымлівалі шкловалаконную копію дзевяностафутавага кіта, і, разгарнуўшыся ў паветры, зрабіў падвойнае сальта і прызямліўся на ногі на спіне кіта, у дваццаці пяці футах над падлогай.
  
  
  Нуіч нырнуў за трос, таксама разгарнуўся ў паветры і мякка прызямліўся на спіну кіта ў пяці футах ад Рыма.
  
  
  А потым яны біліся ўзад і наперад уздоўж спіны кіта. Дзіўна, яны біліся, біліся і яшчэ раз біліся, і ўсё ж ёй было цяжка ўспомніць, каб хто-небудзь з іх нанёс моцны ўдар. Магчыма, у рэшце рэшт, яны былі не вельмі добрыя.
  
  
  Яна праігнаравала гудзенне тэлевізара, пакуль глядзела. Яна завішчала. Ваюйце, мужчыны. Маё сэрца пераможцу.
  
  
  Затым нейкім чынам Рыма схапіў Нуіча за запясці і сціснуў іх. Нуіч адхіліўся, а затым кінуўся наперад. Яго цела выгнулася ў паветры, а ногі ўзняліся ўверх і апынуліся над галавой Рыма.
  
  
  Як цудоўна. Яны біліся з-за яе. Ёй захацелася кінуць хустку, каб яны маглі біцца за яе, і пераможца мог прыкалоць яе да свайго сэрца. Але ў яе не было хусткі. У яе была папяровая насоўка. Ён быў мокры. Яна кінула гэта. Гэта не паляцела далёка.
  
  
  Нуіч прызямліўся ззаду Рыма, спіной да Яго, і яго рукі былі вольныя, цела старанна збалансавана, але перш чым ён паспеў павярнуцца, мокрая сурвэтка паднялася ў паветра, стукнулася аб яго плячо, і Джоан захіхікала, калі яна пляснулася на спіну кіта. Лёгкае дакрананне змятай паперы парушыла раўнавагу Нуіча, і ён саслізнуў на спіну кіта. Перш чым ён змог падняцца на ногі, Рыма наступіў на яго локцем.
  
  
  А затым Рыма падняў Нуіча за каўнер і панёс яго, як чамадан, да галавы кіта.
  
  
  Пераможца і чэмпіёнка. Ён змагаўся за Гвінеўру і перамог. Вельмі шкада. Яна спадзявалася, што Нуіч стане яе выратавальнікам. Ну што ж. Прынамсі, яны з Рыма былі сэксуальна сумяшчальныя. "Гэй, мілкі", - паклікаў Рыма. "Зрабіце гук на тым тэлевізары гучней, добра?"
  
  
  РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГІ
  
  
  Рыма звязаў рукі Нуіча за спіной яго ўласным скураным рамянём, затым падвесіў яго ў пашчы кіта, хваравіта заламаўшы пэндзлі за спіну.
  
  
  Затым ён амаль подскакам пераадолеў адлегласць да падлогі, мякка прызямліўшыся на ногі, нават не спыніўшыся, каб сабрацца з сіламі, а прыкусіўшы-пстрык - і перайшоўшы на хуткую рысь.
  
  
  Ён падняўся па лесвіцы і ўстаў побач з Джоан Хэкер, якая забаўлялася, засоўваючы крыху какаіну за верхнюю губу.
  
  
  "Хочаш нюхнуць?" яна хіхікнула.
  
  
  "Не, дзякуй", - сказаў ён. "Я сам аддаю перавагу рыс".
  
  
  "О, рыс, павінна быць, смачны, але я яго ніколі не нюхаў. У любым выпадку, ты перамог. Маё цела належыць табе".
  
  
  "Засунь сваё цела ў рот і заткні яго, добра? Я спрабую пачуць тэлевізар".
  
  
  Казаў дыктар.
  
  
  "Тут усё яшчэ пануе блытаніна. Натоўп звонку застаецца больш-менш пад кантролем, але мы дакладна пацвердзілі, што ўнутры будынка ААН былі зроблены стрэлы. Аднак нам паведамілі, што ніякіх дыпламатаў ... мы паўтараем, ніводзін дыпламат ... не быў застрэлены. Ахвярамі стральбы, відаць, была група вайсковых афіцэраў, але ёсць некаторыя сумневы адносна іх асобы. Мы чакаем далейшых падрабязнасьцяў”.
  
  
  Рыма зароў у тэлевізар. Можа, гэта, а можа, і тое. Замяшанне і далейшыя падрабязнасці. Яму хацелася крыкнуць: З Чыўном усё ў парадку?
  
  
  З боку кіта раздаўся стогн. Рыма павярнуўся, і яго вочы сустрэліся з вачыма Нуіча, калі маленькага азіята выцягнулі, як ялавічны бок са сківіцы копіі вялізнага кіта.
  
  
  Яго вочы крычалі аб нянавісці да Рыма.
  
  
  "Калі б не яна, я б перамог", - прашыпеў ён.
  
  
  "З вашага боку гэта проста тэорыя", - сказаў Рыма. “Цяпер аб факце. Я пакуль не ведаю, у парадку Чиун ці не. Але калі гэта не так, я збіраюся вярнуцца і садраць з цябе скуру палоскамі. Табе лепш спадзявацца, што твае людзі прамахнуліся”.
  
  
  Рыма разгарнуўся на абцасах, каб пайсці.
  
  
  "Ты не можаш сысці", - завішчала Джоан Хэкер. "Ты перамог мяне. Ты павінен забраць маё цела зараз".
  
  
  "У мяне можа быць тваё цела, але я ведаю, што твая душа заўсёды будзе належаць Трэцяму свету".
  
  
  "Не, Рыма", - сказала яна. "Больш няма. Я стамілася ад Трэцяга міру. Я хачу дадому. Я хачу, каб ты адвёз мяне дадому".
  
  
  Раптам яна зноў стала вельмі юнай дзяўчынай, калі яе ахапіла какаінавая дэпрэсія.
  
  
  Рыма стала шкада яе. "Спачатку я павінен сёе-тое высветліць", - сказаў ён. "Потым я завязу цябе дадому".
  
  
  Ён сышоў і, спускаючыся па ўсходах, пачуў за спіной голас Нуіча, які нешта ціха казаў дзяўчыне.
  
  
  Рыма прыадчыніў уваходныя дзверы музея і выйшаў на шырокую каменную лесвіцу, якая вяла ўніз, на вуліцу.
  
  
  Здалёк, з канца квартала, ён пачуў выццё сірэн. Па нарастальным гуку ён мог сказаць, што яны накіроўваліся ў яго бок. Ён азірнуўся і затым убачыў знаёмае жоўтае таксі, якое неслася па вуліцы паміж машынамі, якое адскоквала ад бардзюраў, імчыць да яго. У некалькіх кварталах за ім цягнулася чарада паліцэйскіх машын, якія рухаліся за маньякам-таксістам.
  
  
  Затым таксі параўнялася з Рыма, пераскочыла бардзюр на тратуар і рэзка спынілася. Дзверцы з боку пасажыра адчыніліся, і Чиун выйшаў на тратуар.
  
  
  "А зараз правальвай, П. Уортынгтан Розенбаўм", - сказаў ён кіроўцу. Таксіст зноў памчаўся па вуліцы, і ўсяго праз некалькі секунд паліцэйскія машыны з ровам пранесліся міма, пераследуючы яго на ўсіх парах. Чыун падняў вочы, убачыў Рыма на верхняй пляцоўцы лесвіцы, спыніўся, затым усміхнуўся.
  
  
  Ён нядбайна падняўся па лесвіцы, падцягваючы мантыю да шчыкалатак.
  
  
  "Нібы як спяшаешся патрапіць сюды, татачка?" Спытаў Рыма.
  
  
  Чыун ветліва паглядзеў на яго. "Вы, без сумневу, забыліся аб важнасці гэтага дня?"
  
  
  "Важнасць?"
  
  
  "Сёння той дзень, калі мы павінны наведаць Бруклін".
  
  
  "О", - сказаў Рыма, пстрыкнуўшы пальцамі. "Нядзіўна, што вы спяшаліся".
  
  
  "Вядома", - сказаў Чыун. "Што яшчэ можа быць настолькі важным, каб я кудысьці спяшаўся?"
  
  
  Рыма кіўнуў. "Што ж, перш чым мы пойдзем, я хачу, каб ты сёе-тое ўбачыў. У мяне ёсць для цябе падарунак".
  
  
  Ён павярнуўся і павёў нас у музей, праз вялікі вестыбюль, уверх па лесвіцы і ў заднюю галерэю, дзе вісеў кіт.
  
  
  Ён тэатральна махнуў рукой у бок кіта, адступіў назад, каб Карэш мог бачыць, і сказаў: "Там".
  
  
  "Што там?"
  
  
  Рыма павярнуўся. Толькі рамень усё яшчэ звісаў з адчыненай пашчы кіта. Нуіч знік. Рыма падбег да прыступак і паглядзеў уніз, на галерэю. На падлозе ўнізе ляжала распасцёртая постаць Джоан Хэкер.
  
  
  Рыма збег да яе па лесвіцы і перавярнуў яе. Яе твар быў рассечаны. З пералому каля скроні лілася кроў, а скрозь свежую маладую скуру тырчалі вышчэрбленыя кавалачкі косткі.
  
  
  "Нуіч зрабіў гэта", - выдыхнула яна. "Калі ты пайшоў, ён сказаў, што любіць мяне. Я была патрэбна яму для яго рэвалюцыі. Я спусцілася і развязала яго. Затым, калі я ўпаў, ён ударыў мяне ".
  
  
  Рыма паглядзеў на рану і зразумеў, што Нуіч мог бы забіць яе імгненна, калі б захацеў. Ён вырашыў забіваць яе павольна. Чаму?
  
  
  - Ён табе што-небудзь сказаў? Каб ты расказаў мне? - спытаў Рыма.
  
  
  "Ён прасіў перадаць табе, што вернецца. І наступным разам табе так не пашанцуе".
  
  
  Яна застагнала. "Рыма?"
  
  
  "Так, Зорнае святло".
  
  
  "Чаму ён ударыў мяне? Хіба ён не хацеў, каб я была з ім у новым свеце?"
  
  
  І паколькі ён не хацеў прычыняць ёй боль яшчэ больш, Рыма паспрабаваў знайсці адказ. Нарэшце, ён сказаў: "Ён ведаў, што я люблю цябе. Ён мог бачыць гэта ў маіх вачах. Ён проста не хацеў аддаваць цябе мне ці на мой бок ".
  
  
  "На вашым баку быў бы я?"
  
  
  "Любы бок быў бы рады займець цябе", - сказаў Рыма.
  
  
  Джаан Хэкер шырока ўсміхнулася, прадэманстраваўшы нядаўна павялічаную верхнюю правую лобную двухстворкавую мышцу, і памерла на руках у Рыма.
  
  
  Рыма аднойчы бачыў карціну Гіяцынты Кулер, якая адлюстроўвала спячую маладую дзяўчыну, і калі вочы Джоан зачыніліся, ён зноў падумаў аб гэтай карціне і аб тым, як Джоан нарэшце выглядала задаволенай.
  
  
  Ён асцярожна апусціў яе на зямлю і паглядзеў на Чыуна.
  
  
  "Ці павінны мы пераследваць яго?" Спытаў Рыма.
  
  
  "Не. Цяпер ён пайшоў. Нам застаецца толькі чакаць. Калі ён нам спатрэбіцца, ён знойдзе нас".
  
  
  "Калі ён гэта зробіць, Чыун, ён мой".
  
  
  "Ці мае для мяне якое-небудзь значэнне, што два аматары робяць адзін з адным? Я хачу захаваць табе жыццё роўна настолькі, каб ты адвёз мяне ў Бруклін наведаць храм Стрэйзанд".
  
  
  "Добра, добра, Чиун, хопіць, хопіць. Сёння. Я абяцаю".
  
  
  Але спачатку трэба было сёе-тое зрабіць. Вярнуўшыся ў кватэру, Рыма пераапрануўся, і пакуль ён быў у спальні, з'явіўся Сміт.
  
  
  "Антытэрарыстычны пакт быў ухвалены нацыямі сёння аднагалосным галасаваннем", - сказаў ён Рыма, выходзячы са спальні.
  
  
  "Узрушаюча", - саркастычна сказаў Рыма. "Ад гэтага ні чорта не будзе толку. Гэта яшчэ адзін ліст паперы, які ўрады праігнаруюць або парвуць, калі гэта будзе адпавядаць іх мэтам".
  
  
  "Я ўпэўнены, што прэзідэнту будзе цікавы ваш пункт гледжання, асабліва выходны ад чалавека з такім багатым міжнародным палітычным вопытам". Сьміт прынюхаўся, нібы пачуў нешта дрэннае, і Рыма зразумеў, што ён вярнуўся да нармальнага жыцьця.
  
  
  Такім чынам, Рыма сказаў: "Таму што ты падставіў нас у гэтай справе і ледзь не забіў сваім умяшаннем. ..."
  
  
  "Умешваешся?"
  
  
  "Так, умяшанне", - сказаў Рыма.
  
  
  "Вы, верагодна, адзіны функцыянер у свеце, які лічыць загад вышэйстаячага начальства умяшаннем".
  
  
  "Паступай па-свойму", - сказаў Рыма. "У любым выпадку, з-за гэтага мы з Чыуном збіраемся прасадзіць месячны заробак".
  
  
  "О? Ці павінен я ведаць, дзе ты будзеш?"
  
  
  "Мы едзем у Бруклін", - сказаў Рыма.
  
  
  "У Брукліне немагчыма прасадзіць месячную зарплату", – сказаў Сміт.
  
  
  "Проста назірайце за намі", - сказаў Рыма.
  
  
  Да таго часу, калі Рыма апрануўся і быў гатовы сыходзіць, ішлі дзённыя навіны, і дыктар весела казаў аб антытэрарыстычным пакце, які дапаможа ператварыць тэрарыстаў па ўсім свеце ў загнаных звяроў.
  
  
  "Сёння краіны свету далі зразумець, што цывілізаваныя людзі будуць абараняць сябе ад шалёных сабак, незалежна ад таго, пад якім палітычным сцягам хаваюцца гэтыя шалёныя сабакі".
  
  
  Знаходзячыся на іншым канцы краіны, місіс Кэці Мілер глядзела адзін і той жа выпуск навін. Цяпер яна ўспомніла аб жаху, які адбыўся ўсяго дзесяць дзён таму. Здавалася, што ўсё гэта адбылося з кімсьці іншым, у далёкім мінулым. Яна памятала згвалтаванне і свайго мёртвага дзіцяці, але, як ні дзіўна, не менш моцнымі былі ўспаміны аб добрым і далікатным мужчыне, які сядзеў побач з ёй і які сказаў ёй, што жыццё цудоўнае і што тыя, хто верыць у жыццё, выжывуць.
  
  
  І ў той момант місіс Мілер паверыла ў гэта. Яна ўстала, выключыла тэлевізар і пайшла ў спальню, дзе ўсё яшчэ спаў яе які працуе дапазна муж, поўная рашучасці злучыцца з ім у каханні, стварыць новае жыццё ў сваім целе.
  
   Глен Кук
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"