Шклоускi Леу Барысавiч : другие произведения.

31-40 Киллмастер Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:

  
  
  
  Нік Картэр
  
  31-40 Киллмастер Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра
  
  
  
  
  
  31-40 Киллмастер Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра
  
  31. Макао http://flibusta.is/b/778157/read
  
  Makao
  
  32. Аперацыя "Месяцовая ракета" http://flibusta.is/b/607240/read
  
  Operation Moon Rocket
  
  
  33. Шпіён Юда http://flibusta.is/b/610599/read
  
  Judas Spy
  
  34. Капюшон смерці http://flibusta.is/b/610990/read
  
  Hood of Death
  
  35. Амстэрдам http://flibusta.is/b/681332/read
  
  Amsterdam
  
  36. Храм Страху http://flibusta.is/b/612612/read
  
  Temple Of Fear
  
  37. 14 секунд да пекла http://flibusta.is/b/633698/read
  
  14 Seconds to Hell
  
  38. Перабежчык http://flibusta.is/b/607232/read
  
  The Defector
  
  39. Карнавал забойстваў http://flibusta.is/b/633954/read
  
  Carnival for Killing
  
  40. Радэзія http://flibusta.is/b/631088/read
  
  Rhodesia
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Макао.
  
  
  пераклаў Леў Шклоўскі ў памяць пра загінулага сына Антона.
  
  
  Назва арыгінала: Makao.
  
  
  
  
  СЕЗОН ЗАБОЙСТВАЎ.
  
  
  • Двое сумна вядомага лонданскага сэкс-клуба знойдзены зарезанным, эга, цела изрублено на крывавыя кавалкі... • Галоўны агент Партугаліі застрэлены сярод белага дня на вуліцы, запоўненай мінакамі-
  
  • Які ён прыватны шпік па Брукліна забіты нажом у потым складаць даляр ўмяшання ў міжнародны шпіянаж...
  
  Усё, што ў іх было агульнага, - гэта прынцэса дэ Гама, напарніца Ніка Картэра ў эга новага задання. Прыгожая, распусьнік тых, што жанчына, якая займаецца можа выратаваць або знішчыць свет. . . у залежнасці ад таго, якая бок больш задаволіць яе распусныя жадання!
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  
  ЛОНДАН ЗЬНЕМАГАЎ АД СПЯКОТЫ. Гэта была апошняя нядзеля ліпеня, і ўжо некалькі дзён слупок тэрмометра набліжаўся да васьмідзесяці. У Брытаніі гарачага, і цалкам для estestvenno, што спажыванне піва, мяккага і горкага, і арэхавага элю выплат прама прапарцыйна градусам Фарэнгейта. Портобелло-роўд. Кандыцыянера не было, а гэта брудная маленькая грамадскае памяшканне было напоўнена смуродам піва і тытуню, танных духавы і чалавечага банк. У любую хвіліну гаспадар дома, таўстун, пастукаў па ёй і праспяваў словы, якіх так баяцца п'яніцы і адзінокія. "Час працы канчаецца, спадары, опорожните вашы шклянкі". У далёкай кабінцы, па-за межамі чутнасці іншых наведвальнікаў, шасцёра мужчын шапталіся паміж сабой. Пяцёра мужчын былі кокнуць, што было, відавочна, па прамове, вопратцы і манерах. Шостага мужчыну, які ўвесь час казаў, было трохі складаней каму. Эга шведаў была кансерватыўнай і добра рэжацца, яго кашуля была чыстай, але з пацёртымі манжэтамі, і ён быў з гальштукам вядомага палка. Эга гаворка была прамовай адукаванага чалавека, і вонкава ён меў прыкметнае падабенства з тым, каго ангельцы называюць " джэнтльмен." Эга звалі Тэадор Блэкер - Тэд або Тэдзі для эга сяброў, якіх у яго засталося вельмі мала.
  
  Ён калі-то ён быў капітанам каралеўскіх Ольстерских стралкоў. Аж да звальнення за крадзеж палкавых грошай і махлярства ў картах. Тэд Блэкер скончыў гаварыць і агледзеў пецярых кокнуць. - Вы ўсе разумееце, чаго ад вас хочуць? Ёсць пытанні? Калі так, то пытайцеся цяпер - потым часу не будзе. Одзіна вакол мужчын, невысокі хлопец з носам, падобным на нож, падняў свой пустую шклянку. - Э... у мяне просты лейцара, Тэдзі. "А як наконт таго, каб заплаціць за эль, пакуль гэты таўстун не абвясціў час закрыцця?" Блэкер стрымліваў агіду ў голасе і выразе твару, калі ён паманіў пальцам бармэна. Ён меў патрэбу ў гэтых тыпах на працягу наступных некалькіх гадзін. Ён вельмі меў патрэбу ў іх, гэта быў лейцара жыцця і смерці - эга жыцця, - і не было ніякіх сумненняў у тым, што, калі ты маеш зносіны са свіннямі, на цябе абавязкова патрапіць трохі бруду. Тэд Блэкер ўнутрана уздыхнуў, вонкава усміхнуўся, заплаціў за выпіўку і закурыў цыгару, каб пазбавіцца ад паху нямытага плоці. Усяго некалькі гадзін - самае большае дзень або два, - а потым справа будзе заблакаваная, і ён стане багатым чалавекам. Эму, вядома, прыйдзецца пакінуць Англію, але гэта не мае значэння. Перад імі быў вялікі, шырокі, цудоўны свет. Ён заўсёды ўбачыць гатэль Паўднёвую Амерыку. Alfie Дулітл, верхавод кокнуць па памерах і кемлівасці, выцер піўную пену са rta і ўтаропіўся над крэсла на Teda Блэкера. Эга вочы, маленькія і хітрыя на вялікім твар, былі прыкаваныя да Блэкеру. Ён сказаў: "Цяпер глядзі, Тэдзі. Забойстваў быць не павінна? Можа быць, збіццё, калі гэта неабходна, але не забойства... - Тэд Блэкер зрабіў раздражнёны жэст. Ён зірнуў на дарагія жырыноўскі залатыя наручныя гадзіны. - "Я ўсё гэта патлумачыў, - раздражнёна сказаў ён. - Калі і ўзнікнуць праблемы - у чым яго сумняваюся, - то яны невялікія. Забойстваў нібыта дакладна не будзе. Калі хто-то вакол маіх, э-э, кліентаў толькі "выйдзе па ўсім ладу", усё, што вам, мужчынам, трэба зрабіць, гэта ўціхамірыць ih. Яе, думаў, што ясна даў зразумець. Усё, што вам, мужчынам, трэба зрабіць, гэта сачыць за тым, каб са мной нічога не здарылася і каб у мяне нічога не адабралі. Асабліва апошні. Увечары яе пакажу, якое-якія вельмі каштоўныя тавары. Ёсць пэўныя бакі, якія гасцініц б мець гэты груз, не плаціць за яго. Цяпер, нарэшце, усё вам зразумела?"
  
  Мець справу з ніжэйшымі класамі, падумаў Блэкер, можа быць занадта непрыемна! Яны нават не былі дастаткова разумныя, каб быць добрымі звычайнымі злачынцамі. Ён зноў зірнуў на гадзіннік і падняўся. - "Вось чакаю вас ривненской ў два трыццаць. Мае кліенты прыйдуць у тры. Спадзяюся, што вы прыйдзеце асобна і не привлечеете увагі. Вы ўсё ведаеце аб констебле ў раёне і эга раскладзе, так што тут не павінна быць ніякіх цяжкасцяў. А цяпер, Альфі, яшчэ раз адрас? - Нумар чатырнаццаць вуліца Мьюз. Каля Моргейт-род. У тым будынак, на чацвёртым паверсе."
  
  Калі ён сышоў, маленькі кокнуць з вострым носам хіхікнуў: "Думае, што ён сапраўдны джэнтльмен, ці не так? Але ён не эльф.
  
  Іншы чалавек сказаў: "Здаецца, па мне ён досыць джэнтльмен. Ва ўсякім выпадку, эга пяцёркі добрыя". Альфі перакуліў пусты кубак. Ён кінуў на ўсіх праніклівы позірк і ўсміхнуўся. -- "Вы б не пазналі сапраўднага джэнтльмена, ніхто вакол вас, калі б ён падышоў і пачаставаў вас. Яе, няма, яго пазнаю джэнтльмена, калі толькі ўбачу яго. апранаецца і кажа, як джэнтэльмен, але я ўпэўнены, што гэта толькі не ён!" Тоўсты гаспадар застукаў па стойцы малатком. "Час, спадары, калі ласка!" Тэд Блэкер, былы капітан Ольстерских стралкоў, пакінуў у таксі ў Чипсайде і пайшоў па Мургейт-роўд. Вулачка Half Crescent Mews знаходзіўся прыкладна на паўдарогі да Олд-сцёрты. Нумар чатырнаццаць знаходзіўся ў самым тупіку стайняў, чатырохпавярховы будынак па выцветшего чырвонага цэглы. Яно было ранняга віктарыянскага перыяду, і калі ўсе астатнія дамы і кватэры была стайняй, квітнеючай майстэрні па рамонце карэт. Былі часы, калі Теду Блэкеру, не отличавшемуся багатым уяўленнем, здавалася, што ён усё яшчэ адчувае змешаныя пахі коней, скуры, кветак, лаку і дрэва, што лунае над стайнямі. Увайшоўшы ў вузкі брукаваны завулак, ён зняў шынель і прыслабіў палкавы гальштук. Нягледзячы на позні час, паветра быў яшчэ цёплым і вільготным, ліпкім. Блэкер не меў права насіць нам гальштук, нам што-небудзь, якое адносіцца да эга паліцу. Апальныя афіцэры такіх прывілеяў не маюць. Гэта не турбавала яго. Гальштук, як і эга, шведаў, яго гаворка і манеры, цяпер былі патрэбныя. Частка эга іміджу, неабходнага для ролі, якую ён павінен гуляць у свеце, які ён ненавідзеў, у свеце, які вельмі дрэнна да яго паставіўся. Свет, які ўзвысіў эга да афіцэра і джэнтльмена, дазволіў эму зазірнуць у Рай толькі для таго, каб выкінуць эга назад у канаву. Сапраўдная прычына ўдару - і ў гэта Тэд Блэкер верыў усім сэрцам і душой - сапраўдная прычына заключалася не ў тым, што эга злавілі на махлярстве ў карты, і не ў тым, што эга злавілі на крадзяжы палкавых грошай. Няма. Сапраўдная прычына заключалася ў тым, што эга бацька быў мясніком, а маці да замужжа была пакаёўкі. За гэта і толькі за гэта, яго выгналі са службы без гроша і без імя. Ён быў толькі часовым джэнтльменам. Калі ён ім быў патрэбен - усё было выдатна! Калі ён шталь ім не патрэбен - вон! Вярнуцца да галечы, каб зарабляць на жыццё. Ён падышоў да нумара чатырнаццаць, адчыніў дзверы, пафарбаваную ў шэры колер, і пачаў доўгі пад'ём на ўверх. Лесвіцы былі стромкімі і зношанымі; паветра быў вільготным і душным. Блэкер моцна змакрэў, калі дабраўся да апошняй пляцоўкі. Ён зрабіў паўзу, каб аддыхацца, я кажу сабе, што ён вельмі не ў форме. Ён павінен што-то з гэтым рабіць. Магчыма, калі ён з усімі грашыма патрапіць у Паўднёвую Амерыку, эму атрымаецца вярнуцца ў форму. Сагнаць брушка. Ён заўсёды быў пагружаны фізічнымі практыкаваннямі. Цяпер эму было ўсяго сорак два гады, і ён быў занадта малады, каб дазволіць сабе гэта.
  
  Грошы! Фунты, шылінгі, пенсы, амерыканскія даляры, ганконскія... Якая розніца? Усё гэта былі грошы. Выдатныя грошы. На іх можна было купіць любыя прадметы. Калі яны ў вас былі, калі вы былі жывыя. Без іх вы былі мёртвы. Тэд Блэкер, аддыхаўшыся, памацаў у кішэні у папрасіў ключ. Насупраць лесвіцы была вэб-вялікая драўляная дзверы. Яна была афарбаваная ў чорны колер. На ёй, быў вялікі, залаты цмок, вырыгаюць полымя. Гэтая налепка на дзень, па думку Блэкера, была ўсяго толькі належным экзатычным рыскай, самым першым намёкам на забароненую шчодрасць, на радасці і недазволеныя задавальнення, якія хаваліся за чорнымі дзвярыма. Эга старанна падабраная кліентура складалася ў асноўным вакол цяперашніх маладых людзей. Толькі дзве рэчы патрабаваліся Блэкеру для ўступлення ў эга-клуб драконаў: асцярожнасць і грошы. Шмат і таго і іншага. Ён ступіў у чорную дзверы і зачыніў яе за сабой. Цемра была напоўнена заспакаяльным і дарагім гулам кандыцыянераў. Яны абышліся эму ў прыстойную суму, але гэта было неабходна. І каштавала таго, у рэшце рэшт. Людзі, якія прыходзілі ў эга-Клуб Драконаў, гасцініцы варыцца ва ўласным поце, займаючыся сваімі разнастайнымі, а лівень і складанымі любоўнымі прыгодамі. Адно час асобныя кабінкі былі праблемай, але ў рэшце рэшт яе вырашылі. Па большай кошту. Блэкер паморшчыўся, спрабуючы знайсці кнопку асвятлення. На дадзены момант у яго было менш пяцідзесяці фунтаў, па палове з якіх была распрацавана хлопцам-хуліганам па кокнуць. Ліпень і жнівень таксама былі вызначана гарачымі месяцамі ў Лондане. Якая справа? Стрыманы сяргей павольна прасочвалася ў доўгую, шырокую пакой з высокім столлю. Якая справа? Каго гэта хвалявала? Ён, Блэкер, доўга не працягне. Нашы хрэна не магчыма. Не з улікам таго, што эму належыць дзвесце пяцьдзесят тысяч фунтаў. Дзвесце пяцьдзесят тысяч фунтаў стэрлінгаў. Сямсот тысяч амерыканскіх даляраў. Гэта была цана, якую ён запытаў за дваццаць хвіліна кінастужкі. Ён атрымае сваю цану. Ён быў у гэтым упэўнены. Блэкер падышоў да маленькага бара ў куце і наліў сабе слабога віскі з содавай. Ён не быў алкаголікам і ніколі не дакранаўся да наркотыкаў, якія прадаваў: марыхуану, какаін, траўку, розныя бадзерлівыя таблеткі, і ў мінулым годзе, ЛСД... Блэкер адкрыў невялікі халадзільнік, каб дастаць лёд для свайго напою. Так, ад продажу наркотыкаў былі грошы. І ўсё ж не занадта шмат. Па-сапраўднаму вялікія грошы зараблялі вялікія хлопчыкі.
  
  
  У іх не было банкнот на суму менш пяцідзесяці фунтаў, і палову прыйдзецца аддаць! Блэкер зрабіў глыток, паморшчыўся і быў сумленны з самім сабой. Ён ведаў сваю праблему, ведаў, чаму ён заўсёды быў бедны. Эга ўсмешка была балючай. Коні і рулетка. І ён самы няшчасны вырадак, які калі-небудзь існаваў. Адкрыта зараз, у гэты самы момант, ён павінен Рафту больш за пяцьсот фунтаў. У апошні час ён хаваўся, і неўзабаве сілавікі прыйдуць эга шукаць. Я не павінен аб гэтым думаць, сказаў сабе Блэкер. Я не буду тут, калі яны прыйдуць шукаць. Яе прыеду ў Паўднёвую Амерыку ў цэласці і захаванасці і з усімі гэтымі грашыма. Толькі назаўжды змяніць імя і лад жыцця. Яе пачну усё спачатку, з чыстага ліста. Клянуся. Ён зірнуў на залатыя наручныя гадзіны. Усяго некалькі хвіліна, затым гадзіны. Дастаткова часу. Эга целаахоўнікаў кокнуць прыйдуць у два трыццаць, і ён усё азначыў. Двое наперадзе, двое ззаду, вялікі Альфі з ім.
  
  
  Ніхто, ніхто, не павінен я сысці, калі толькі ён, Тэд Блэкер, не скажа Слова. Блэкер ўсміхнуўся. Ён павінен быў быць жывым, каб сказаць гэта слова, ці не так? Блэкер павольна выпіў, акінуўшы позіркам вялікую пакой. У нейкім сэнсе ён ненавідзеў пакідаць усё гэта. Гэта было стварэнне эга. Ён пабудаваў эга вакол нічога. Эму не падабалася думаць аб рызыцы, на які ён пайшоў, каб атрымаць неабходны капітал: рабаванне ювеліра; груз мяхоў, выкрадзеных з гарышча ў Іст-Сайда; нават пара выпадкаў шантажу. Блэкер мог змрочна ўсміхнуцца пры гэтым ўспаміне - абодва былі заўзятымі ублюдкамі, якіх ён ведаў у арміі. Так і было. Ён, кравец вазьмі, атрымаў сваё! Але ўсё гэта было небяспечна. Жудасна, жудасна небяспечнае. Блэкера не быў, і ён прызнаў гэта, вельмі адважным чалавекам. Яшчэ адна прычына, па якой ён быў гатовы кінуцца бегчы, як толькі атрымае грошы грошы на кінапленку. Гэта было занадта, кравец вазьмі, для слабонервного чалавека, які баіцца Скотленд-Двор, аддзела па барацьбе з наркотыкамі, а цяпер нават і Інтэрпола. Кравец з імі. Прадаць фільм таму, хто больш заплаціць, і бегчы далей.
  
  
  Да чорта Англію і ўвесь свет, і да чорта ўсіх, акрамя самога сябе. Такія былі думкі, дакладныя і праўдзівыя, Тэадора Блэкера, раней які служыў у Ольстерском паліцу. Да чорта эга таксама, калі падумаць. І асабліва праклятага палкоўніка Алістера Понанби, які халодным позіркам і некалькімі старанна падабранымі словамі назаўжды паламаў Блэкера. Палкоўнік сказаў: "Вы настолькі презренны, Блэкер, што я не магу адчуваць да вам нічога, акрамя жалю. Вы, здаецца, няздольныя красці або нават махляваць ў карты, як джэнтльмен".
  
  Словы ўспомніліся, нягледзячы на ўсе намаганні Блэкера адгарадзіцца ад іх, і эга вузкае твар скрывіўся ад нянавісці і агоніі. Ён шпурнуў свой шклянку праз пакой з праклёнам. Палкоўнік быў мёртвы цяпер, па-за дасяжнасці эга, але свет не змяніўся. Эга ворагі не прапалі. Ih засталося шмат у свеце. Яна была адной вакол іх. Прынцэса. Прынцэса Моргана ды Тлуму. Эга тонкія вусны скрывіліся ва ўсмешцы. Значыць, усё абышлося. Яна, прынцэса, магла заплаціць за ўсё. Брудная, маленькая сучка ў шортах, якой яна была. Ён ведаў пра яе... Звярніце ўвагу на выдатныя ганарыстыя манеры, халоднае пагарду, снабізм і каралеўскую стервозность, халодныя зялёныя вочы, якія глядзелі на вас, не бачачы вас па-сапраўднаму, не заўважаючы вашага існавання Ён, Тэд Блэкер, ведаў пра прынцэсе ўсё. "У бліжэйшы час, калі ён прадасць плёнку, па-чартоўску шмат людзей даведаецца пра гэта. Думка гэтая дастаўляла яму было несамавітае задавальненне, ён зірнуў на вялікі канапа ў сярэдзіне жывата доўгай пакоі, Ён усміхнуўся. Тое, што ён бачыў, як прынцэса рабіла на тым бахараў, тое, што ён рабіў з ёй, што яна рабіла з ім. Бог! Эму б хацелася ўбачыць гэта выява на кожнай першай паласе кожнай газеты свету. Ён зрабіў вялікі глыток і заплюшчыў вочы, уяўляючы сабе галоўную гісторыю на сацыяльных старонках: выдатная прынцэса Моргана, каб Гоман, самая высакародная жанчына партугальскіх блакітных крывей, распусьніца.
  
  
  Рэпарцёр Астер сёння ў горадзе. У інтэрв'ю гэтаму рэпарцёру ў Олдгейте, дзе ў нах ёсць Каралеўскі нумар, прынцэса сказала, што эй не цярпелася патрапіць у Клуб Дракона і заняцца сэксуальнай акрабатыкай больш эзатэрычнага тыпу. Пагардлівая прынцэса, калі яе распыталі больш падрабязна, заявіў, што ў канчатковым лічыць уся справа ў семантыцы, але настойвала на тым, што нават у сённяшнім дэмакратычным свеце такія рэчы прызначаныя толькі для шляхетных і благороднорожденных. Старамодны спосаб, сказала княгіня, яшчэ цалкам падыходзіць для сялян. . . .
  
  Тэд Блэкер пачуў смех у пакоі. Агідны смех, хутчэй падобны на віск галодных вар'ятаў пацукоў, скребущихся аб ашалёўкай. З узрушэннем ён зразумеў, што смех быў уласным эга. Ён адразу адкінуў гэтую фантазію. Можа быць, ён крыху сышоў з розуму ад гэтай нянавісці. Павінен штогод. Нянавісць была дастаткова пацешнай, але сама па сабе яна не акупілася. Блэкер не збіраўся зноў запускаць фільм, пакуль не прыбылі трое мужчын, эга кліентаў. Ён глядзеў гэта сто разоў. Але цяпер ён узяў сваю шклянку, падышоў да асаблівых канапы і націснуў адну вакол маленькіх перламутравых кнопак, так па-майстэрску і ненадакучліва ўшыты ў падлакотнік. Пачуўся слабы механічны гул, калі з столі ў далёкім канцы пакоя спусціўся маленькі белы экран. Блэкер націснуў яшчэ адну кнопку, і ззаду яго, праектар, схаваны ў стогн, стрэліў у экран яркім промнем белага святла. Ён зрабіў глыток, закурыў доўгую цыгарэту, скрыжаваў лодыжкі на скураной оттоманке і расслабіўся. Калі б не паказ патэнцыйным кліентам, гэта быў бы апошні раз, калі ён глядзіць фільм. Ён прапаноўваў і негатыў, і не збіраўся падманваць. Ён гатэль атрымліваць асалоду ад сваімі грашыма. Першая постаць, якая з'явілася на экране, была эга ўласная. Ён правяраў ўтоеную камеру на правільныя куты. Блэкер вывучаў эга малюнак з даволі неахвотна адабрэннем. У яго з'явіўся жыцця. І ён быў неахайны са сваёй расчоскай і шчоткай - эга лысіна была занадта відавочнай. Эму прыйшла ў галаву думка, што цяпер, з эга новым багаццем, ён зможа дазволіць сабе перасадку валасоў. Ён глядзеў, як сядзіць яўген, запальвае цыгарэту, мітусіцца са складкамі на штанах, хмурыцца і усміхаецца ў напрамку камеры.
  
  Блэкер ўсміхнуўся. Ён успомніў свае думкі ў той канкрэтны момант ён турбаваўся аб тым, што прынцэса пачуе гул схаванай камеры. Ён вырашыў не хвалявацца. Да таго часу, калі ён ўключыць камеру, яна ўжо будзе ў бяспецы ў сваім ЛСД-падарожжы. Яна не пачуе нас камеру, нам многае іншае. Блэкер зноў сверился з залатымі наручным гадзінамі. Цяпер без чвэрці два. Яшчэ яшчэ шмат часу. Фільм доўжыўся ўсяго хвіліну ці каля таго, вакол паўгадзіны. Мігатлівая малюнак Блэкера на экране раптам павярнула галаву да дзень. Гэта стукала Прынцэса. Ён назіраў, як сэм пацягнуўся да кнопкі і выключыў камеру. Экран зноў шталь асляпляльна белым. Цяпер Блэкер ў плоці зноў націснуў кнопку. Экран шталь чорным. Ён устаў і досталь па нефритовой пачкі новыя цыгарэты. Затым ён вярнуўся да канапы і яшчэ раз націснуў кнопку, зноў актываваўшы праектар. Ён дакладна ведаў, што зараз убачыць. Прайшло паўгадзіны з тых тхара, як ён ўпусціў яе. Блэкер успомніў кожную дэталь з ідэальнай яснасцю. Прынцэса ды Гама чакала, што будуць прысутнічаць і іншыя. Спачатку яна гатэль не заставацца з ім сам-насам, але Блэкер ужыў усё сваё абаянне, даў гэй, цыгарэту і выпіўку і ўгаварыў застацца на некалькі мін... Гэтага часу эму хапіла, таму што яе напой быў напоўнены ЛСД. Блэкер ўжо тады ведаў, што прынцэса засталася з ім толькі па чыстай нуды. Ён ведаў, што яна пагарджае яго, як пагарджае эга увесь яе свет, і што яна лічыць эга менш, чым бруд пад нагамі. Гэта была адна вакол прычын, па якой ён абраў яе для шантажу. Нянавісць да ўсіх, гэй падобным. Была таксама чыстая радасць ад таго, што ведаў яе па-плотски, прымушаў яе рабіць гадасці, апускаў яе да свайго ўзроўню. І ў нах былі грошы. І вельмі высокія сувязі ў Партугаліі. Высокае становішча яе дзядзькі, ён не мог успомніць імя гэтага чалавека, ён займаў высокі пост у кабінеце міністраў.
  
  
  Так, прынцэса ды Гама павінна была стаць добрай інвестыцыяй. Наколькі гэта добра ці дрэнна - Блэкер і не марыў у той час. Усё гэта прыйшло пазней. Цяпер ён глядзеў, як разгортваецца фільм, з самаздаволеным выразам на даволі прыгожым твары. Одзіна па эга субратаў-афіцэраў аднойчы сказаў, што Блэкер выглядаў, як "вельмі прыгожы рэклямар". Ён уключыў ўтоеную камеру толькі праз паўгадзіны пасля таго, як прынцэса па няведанні прыняла сваю першую дозу ЛСД. Ён назіраў, як паступова мяняліся яе манеры, пакуль яна ціха ўпадала ў полутранс. Яна не пярэчыла, калі ён падвёў яе да асаблівых канапы. Блэкер пачакаў яшчэ дзесяць хвіліна, перш чым ўключыць камеру. У гэты прамежак прынцэса пачала гаварыць пра сябе з разбуральнай шчырасцю. Пад уздзеяннем прэпарата яна лічыла Блэкера сваім старым і дарагім сябрам. Цяпер ён усміхнуўся, успомніўшы некаторыя словы, якія яна выкарыстоўвала - словы, якія звычайна не асацыююцца з прынцэсай крыві. Адно па-ee першых заўваг сапраўды ўразіла Блэкера. "У Партугаліі, - сказала яна, - мяне лічаць вар'яткай. Зусім вар'яцкай. Яны б пасадзіць мяне, калі б маглі. Каб трымалася далей ад Партугаліі, бачыце. Яны ведаюць усе абсталяваннем мне, аб маёй рэпутацыі, і яны сапраўды думаюць, што я вар'ятка. Яны ведаюць, што я п'ю і прымаю наркотыкі і сплю з любым мужчынам, які папросіць мяне - ну, амаль з любым чувак. Яе ўсё яшчэ часам праводжу пад гэтым рысу". Гэта, успомніў Блэкер, было не так, як ён гэта чуў. Гэта была яшчэ адна прычына, па якой ён абраў яе. Хадзілі чуткі, што калі прынцэса была п'яная, а гэта было вялікую частку часу, або пад дзеяннем наркотыкаў, яна спала з хема заўгодна ў штанах або, faute de nue, у спадніцах. Потым наплыву размоў яна амаль сышла з розуму, толькі няпэўна усміхнуўшыся эму, калі ён пачаў распранацца. Гэта было, успомніў ён цяпер, гледзячы фільм, як распрананне лялькі. Яна не супраціўлялася і не дапамагала, калі яе ногі і рукі перамяшчаліся ў любы жаданае становішча. Ee вочы былі полузакрыты, і яна, здавалася, сапраўды думала, што яна была адна. Ee шырокі чырвоны рот быў крыху адкрыты ў расплывістай ўсмешцы. Мужчына яўген адчуў, як эга сьцёгны пачынаюць рэагаваць, калі ён убачыў сябе на экране. На прынцэсе было тонкае ільняное сукенка, не зусім міні, і яна паслухмяна падняла свае тонкія рукі, калі ён сцягнуў эга праз яе галаву. Яна насіла вельмі мала пад ім. Чорны бюстгалтер і малюсенькія чорныя карункавыя штонікі. Пояс з падвязкамі і доўгія фактурныя белыя панчохі. Тэд Блэкер, гледзячы фільм, пачаў пацець трохі ў пакоі з кандыцыянерам. Потым усіх гэтых тыдняў гэтая праклятая штука ўсё яшчэ хвалявала яго. Ён атрымліваў асалоду ад гэтым. Ён прызнаўся, што гэта назаўжды застанецца адным па эга самых каштоўных і дарагіх успамінаў. Ён расшпіліў яе станік і спусціў эга ўніз па яе руках. Ee грудзей, вялікія, чым ён мог выказаць здагадку, з ружавата-карычневымі кончыкамі, цвёрда і беласнежна вылучаліся вакол грудной клеткі. Блэкер ўстаў, стаю ззаду нах, і ён гуляў з яе грудзьмі адной рукой, а іншы націскаў іншую кнопку, каб уключыць зум-аб'ектыў, і злавіць яе буйным планам. Прынцэса нічога не заўважыла. На буйным плане, настолькі ясным, што былі бачныя малюсенькія пары на яе носе, ee вочы былі зачыненыя, і імі была пяшчотная полуулыбка. Калі яна адчула эга рукі або адказала, гэта не было прыкметна. Блэкер не зняла пояс з падвязкамі і панчохі. Падвязкі былі эга фетышам, і да гэтага часу ён быў настолькі пагружаны узбуджэннем, што амаль забыўся пра сапраўдную прычыну гэтай сэксуальнай шарады. Грошы. Ён пачаў ставіць гэтыя доўгія-доўгія ногі - такія панадлівыя ў доўгіх белых панчохах - менавіта так, як эму хацелася, яўген. Яна падпарадкоўвалася кожнай эга камандзе, нам разу не кажу і не запярэчу. Да гэтага часу прынцэса ўжо далёка сышла, і калі яна ўвогуле заўважыла эга прысутнасці, то толькі ў самай смутнай форме. Блэкер быў імглістым дадаткам да сцэны, не больш таго. На працягу наступных дваццаці хвіліна Блэкер прымусіў яе прайсці праз усю сэксуальную гаму. Ён прозволил сабе ўсе паставы. Усё тое, што мужчына і жанчына маглі б зрабіць аднаму сябру, яны зрабілі. Зноў і зноў...
  
  
  Яна адыграла сваю ролю, ён выкарыстаў зум-аб'ектыў для блізкай адлегласці - у Блэкера былі пад рукой пэўныя апараты - у некаторых кліентаў Клуба Драконаў сапраўды былі вельмі дзіўныя густы - і ён выкарыстаў ih ўсё на Прынцэсе. Гэта яна таксама прыняла з абыякавасцю, не выказваючы нам сваю сімпатыю, нам падабаецца. У рэшце рэшт, на працягу апошніх чатырох хвіліна фільма, прадэманстраваўшы сваю сэксуальную вынаходлівасць, Блэкер наталіў ў ёй сваю юрлівасць, збіваючы яе і трахая, як жывёліна. Экран патух. Блэкер выключыў праектар і падышоў да маленькага бара, зірнуўшы на гадзіннік. Хутка прыбудуць кокнуць. Страхоўка, што ён пражыве гэтую ноч. У Блэкера не было ілюзій адносна таго, з якімі мужчынамі ён сустрэнецца сёння ўвечары. Ih старанна обыщут, перш чым дазволіць ім падняцца па лесвіцы ў Клуб Драконаў. Тэд Блэкер спусціўся ўніз, пакінуўшы кондиционированную пакой. Ён вырашыў не чакаць, пакуль Элфи Дулітл загаворыць з ім. Па-першае, у Эла быў хрыплы голас, а па-другое, што трубкі тэлефонаў, маглі быць нейкім чынам злучаны паміж сабой. Вы ніколі б не ведалі гэтага. Калі ты гуляў за чвэрць мільёна фунтаў і сваё жыццё, ты павінен быў думаць абсталяваннем ўсім. Малюсенькі вестыбюль быў вільготным і пустынным. Блэкер чакаў у цені пад лесвіцай. У 14:29 у вестыбюль увайшоў Элфи Дулітл. Блэкер зашыпеў на яго, і Энджелл павярнуўся, не зводзячы вачэй з яго, адна мясістая рука інстынктыўна пацягнулася да манішцы кашулі. - Блін, - сказаў Альфі, - я думаў, ты хочаш, каб цябе яе падарваў? Блэкер прыклаў палец да вуснаў: - Гаварыце цішэй, бэла бога! Дзе астатнія? - Джо і Іры ўжо прыйшлі. Яе адправіў ih таму, як ты сказаў. Яшчэ двое будуць тут у бліжэйшы час. Блэкер задаволена кіўнуў. Ён накіраваўся да асаблівых кокнуць. - Што ты маеш сёння вечарам? Дазвольце мне бачыць, калі ласка, Alfie Дулітл, з пагардлівай усмешкай на яго тоўстых вуснах, хутка досталь, нож і пару медных кастэтаў.
  
  "Кастэты для трепки, Тэдзі, калі трэба, і нож, калі ўзнікне надзвычайная сітуацыя, можна сказаць. Ва ўсіх хлопцаў тое ж самае, што і ў мяне. Блэкер зноў кіўнуў. Апошняе, чаго ён гатэль, дык гэта забойства. Вельмі добра. Яе зараз вярнуся. Заставайся тут, пакуль не прыбудуць твае людзі, а потым падымайся. Пераканайцеся, што яны ведаюць свае загады - яны павінны быць ветлівымі, ветлівага, але яны павінны абшукваць маіх гасцей. Любы знойдзеная зброя будзе канфіскавана і не падлягае вяртанню. Паўтараю - назад не вяртаць".
  
  
  Блэкер думаў, што эга "гасцям", спатрэбіцца некаторы час, каб абзавесціся новым зброяй, нават калі яны маюць на ўвазе гвалт. Ён меў намер выкарыстоўваць гэты час з найбольшай карысцю, каб развітацца з Клубам драконаў назаўжды і схавацца, пакуль яны не апамятаюцца. Яны ніколі эга не знойдуць. Alfie нахмурыўся. "Мае людзі ведаюць свае загады, Тэдзі". Блэкер накіраваўся назад наверх. Праз плячо ён коратка сказаў: Проста каб oni ih не забыліся. Alfie зноў нахмурыўся. Новы пот пакрыў Блэкера, пакуль ён караскаўся. Ён не мог знайсці спосаб абыйсці гэта. Ён уздыхнуў і спыніўся на трэцяй пляцоўцы, каб аддыхацца, выціраючы твар напарфумленае насоўкай. Няма, Alfie павінен быць там. Нам адзін план ніколі не быў дасканалым. - "Я не хачу заставацца адзін, неабаронены, з гэтымі гасцямі. Праз дзесяць хвіліна Энджелл і пастукаў у дзверы. Блэкер ўпусціў яго, даў эму бутэльку элю і паказаў, дзе ён павінен сядзець на крэсле з прамой спінкай. у дзесяці футах справа ад велізарнай канапы, і на адной дошкі з ім. "Калі гэта не непрыемнасці, - патлумачыў Блэкер, - вы павінны весці сябе, як яны тры малпы. Нічога не бачу, нічога не чую, нічога не раблю...
  
  Ён неахвотна дадаў: "Я збіраюся паказаць фільм сваім гасцям. Вы, вядома, таксама эга ўбачыце. Яе б не шталь згадваць пра гэта іншым на вашым месцы. гэта можа даставіць табе масу непрыемнасцяў".
  
  
  "Я ведаю, як трымаць рот закрытым".
  
  
  Блэкер паляпаў эга ў асаблівых плячы, эму не спадабаўся кантакт. "Тады ведай, што ты ўбачыш. Калі ты ўважліва всмотришься ў фільм, ты можаш што-што даведацца". Эйд адарыў эга пустым позіркам. "Я ведаю ўсё, што мне трэба ведаць". - Шчаслівы чалавек, - сказаў Блэкер. Гэта была ў лепшым выпадку жаласная жарт, зусім бескарысная для вялікага кокнуць. Першы стук у чорную дзверы пачуўся праз хвіліну, затым трох. Блэкер перасцерагальна паказаў пальцам на Альфі, які сядзеў нерухома, як Буда, у сваім крэсле. Першы наведвальнік быў невялікага росту, бездакорна апрануты ў летні касцюм палевого колеру і дарагую белую панамку.
  
  Ён злёгку пакланіўся, калі Блэкер адкрыў дзверы. - Дараваць, калі ласка. Яе шукаю містэра Тэадора Блэкера. Гэта вы? Блэкер кіўнуў. Хто вы? Маленькі кітаец працягнуў картку. Блэкер зірнуў на нах і ўбачыў хупавы чорны шрыфт: "Містэр Ван Хай". Нічога больш. Нашы словы аб кітайскім пасольстве. Блэкер стаяў у баку. "Заходзьце, містэр Прывітанне. Сядайце, сядайце, калі ласка, на вялікі канапа. Ваша месца ў левым куце. Ці ня хочаце выпіць?" - Нічога, калі ласка. Кітаец нават не зірнуў на Энджелл Дулиттла, калі ён заняў сваё месца ірына. Яшчэ адзін стук у дзверы. Гэты госць быў вельмі буйным і бліскуча-чорным з відавочна негроидными рысамі асобы. На nen быў касцюм крэмавага колеру, злёгку запэцканы і выйшаў праз моды. Лацканы былі занадта шырокімі. У велізарнай чорнай руцэ ён трымаў патрапаную танную саламяны капялюш. Блэкер ўтаропіўся на мужчыну і падзякаваў Бога аб прысутнасці Энджелл. Гэты негр быў грозным. "Ваша імя, калі ласка?" Голас нігер быў мяккім і невыразным, з якім той акцэнтам. Эга вочы з мутна-жоўтымі роговицами глядзелі ў вочы Слэкера.
  
  
  Негр сказаў: "Маё імя не мае значэння. Малайчына=) як прадстаўнік прынца Собхузи Аскар. Гэтага дастаткова". Блэкер кіўнуў. "Так. Сядайце, сядайце, калі ласка. На канапу. У правым куце. Хочаце выпіць ці закурыць? Негр адмовіўся. Прайшло пяць хвіліна, перш чым трэці наведвальнік пастукаў у дзверы. Яны прайшлі ў трывожным маўчанні. Блэкер, раз-пораз кідаў хуткі, хітры погляд на двух мужчын, якія сядзелі ірына. Яны не размаўлялі і не глядзелі адзін на аднаго. пакуль... і ён адчуў, як эга нервы пачынаюць дрыжаць. Чаму гэты вырадак не прыйшоў? Што-то пайшло не так? Госпадзе, калі ласка, не назаўсёды! Цяпер, калі ён так блізкі да гэтай чвэрці мільёна фунтаў. Ён ледзь не ўсхліпнуў ад палягчэння, калі, нарэшце, пачуўся стук. Мужчына быў высокага росту, амаль худы, з капой павойных цёмных валасоў, якія трэба было падстрыгчы. Ён быў без шапкі. валасы былі ярка-жоўтага колеру.Ён насіў гэтыя чорныя шкарпэткі і карычневыя скураныя сандалі ручной выпрацоўкі.
  
  - Містэр Блэкер? Голас быў лёгкім тэнарам, але пагарду і грэбаванне ў nen рэзалі, як дубец. Эга англійская быў добры, але з відавочным лацінскім адценнем. Блэкер кіўнуў, гледзячы на яркую кашулю. "Так. Яе Блэкер. Вы раней...?" Ён не зусім даверыў ў гэта. Маёр Карлас Алівейра. Партугальская разведка. Прыступім да гэтага?"
  
  
  Голас сказаў тое, чаго не сказалі словы: сутэнёр, сутэнёр, памыйная пацук, сабачы гной, гнуснейший па гадаў. Голас нейкім дзіўным чынам абверг паведамленні смі Блэкеру пра Прынцэсе. Блэкер не страціў стрыманасці, казаць мовай сваіх малодшых кліентаў. Занадта многае пастаўлена на карту. Ён паказаў на канапу. - Вы будзеце сядзець там, маёр Алівейра. Пасярэдзіне, калі ласка. Блэкер двойчы замкнуў дзверы і засунуў завалу. Ён досталь, па тры кішэні звычайныя паштовыя карткі з маркамі. Ён уручыў кожнаму па мужчын яўген па картцы.
  
  
  Трохі адышоўшы ад іх, ён вымавіў сваю невялікую падрыхтаваную гаворка. "Вы заўважыце, джэнтльмены, што кожная паштоўка адрасаваная ў паштовую скрыню ў "Чэлсі". Залішне казаць, што я не буду браць карткі асабіста, хоць буду побач. Вядома, дастаткова блізка, каб бачыць, калі хто-небудзь распачне якія-небудзь намаганні, каб ісці за чалавекам, які забярэ картку. Яе б не раіў гэтага, калі вы сапраўды хочаце весці бізнес. "Вы збіраецеся штогод полчасовый фільма. Фільм прадаецца таму, хто прапануе самую высокую цану - больш за чвэрць мільёна фунтаў стэрлінгаў. Яе не прыму стаўку ніжэй гэтай. Не будзе ніякага падману. Ёсць толькі адзін адбітак і негатыў, і абодва яны прадаюцца па адной, і ён жа кошце... - Маленькі кітаец крыху нахіліўся наперад.
  
  
  - Калі ласка, у вас ёсць на гэта гарантыя?
  
  Блэкер кіўнуў. - Сумленнае слова.
  
  
  Маёр Алівейра жорстка зарагатаў. Блэкер пачырванеў, выцер твар насоўкай і працягнуў: - Гэта не важна. Паколькі не можа быць ніякай іншай гарантыі, вам прыйдзецца прыняць маё слова. - Ён сказаў з усмешкай, якая займаецца не знікла. - Запэўніваю вас, што стрымаю яго. Яе хачу дажыць жыццё спакойна. І мой запытаная цана занадта высокая, каб мне не прыйшлося звяртацца да здрады. Яе...
  
  Жоўтыя вочы нігер пракалолі Блэкера. - Калі ласка, працягвайце з умовамі. Існуе не так шмат
  
  Блэкер зноў выцер твар. Пракляты кандыцыянер адключыўся? "Вядома. Гэта вельмі проста. Кожны вакол вас, а затым таго, як у вас будзе час параіцца з вашымі кіраўнікамі, напіша суму вашай стаўкі на паштоўцы. Толькі лічбамі, ніякіх знакаў даляра або фунтаў стэрлінгаў. таксама запішыце нумар тэлефона, па якім з вамі можна будзе звязацца ў поўнай прыватнасці. Думаю, яе магу пакінуць гэта на ваша меркаванне. Пасля таго, як я атрымаю карткі і вывучу ну, яе ў свой час патэлефаную таму, хто прапануе самую высокую цану. Тады мы дамовімся аб аплаце і атрыманні фільма. Гэта, як я ўжо сказаў, вельмі проста.
  
  
  "Так", сказаў маленькі кітайскі джэнтльмен. "Вельмі проста". Блэкер, сустрэўшыся з ім позіркам, адчуў, што бачыць змяю. "Вельмі вынаходліва," сказаў негр. Эга кулакі ўтварылі на каленях дзве чорныя булавы. Маёр Карлас Алівейра нічога не сказаў, толькі паглядзеў на ангельца пустымі цёмнымі вачыма, у якіх магло быць што заўгодна. Блэкер змагаўся са сваімі нервамі. Ён падышоў да канапы і націснуў жамчужную кнопку на падлакотніку. Невялікім жэстам з бравадай ён паказаў на які чакае экран у канцы пакоя. "А цяпер, джэнтльмены, прынцэса Моргана, каб Гульнявой ў адным з самых цікавых момантаў". Праектар зажужжал. Прынцэса ўсміхнулася, як гультаяватая полусонная котка, калі Блэкер пачаў расшпільваць яе сукенку.
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  THE DIPLOMAT, одзіна вакол самых раскошных і эксклюзіўных лонданскіх клубаў, у зале ў шыкоўным георгаў дом недалёка ад Three Kings Bay, недалёка ад Гросвенор-Сквер. У гэтую ноч, гарачае і ліпкую, у клубе было сумна. Было ўсяго некалькі добра апранутых людзей, якія прыходзілі і сыходзілі, у асноўным сыходзілі, а гуляць за сталом у дваццаць адно ў покер-румах было сапраўды душна. Актыўнага адпачынку спякоты, якая ахапіла Лондан, расслабляе спартыўную натоўп, пазбаўляючы ee азартных гульняў. Нік Картэр не шталь выключэннем. Вільготнасць эга асабліва не бянтэжыла, хоць і без нах можна было б абысціся, але эга не турбавала надвор'е. Праўда заключалася ў тым, што Киллмастер не ведаў, сапраўды не ведаў, што эга турбуе. Ён ведаў толькі, што неспакойным і раздражнены; раней ён быў на прыкмеце ў амбасадзе і танцаваў са сваім старым сябрам Джэйкам Тодхантером на Гросвенор-сквер. Вечар быў менш чым такім. Джэйк зладзіў Ніку спатканне, прыгожую маленькую Лайми з мілай усмешкай і выпукласцямі ва ўсіх патрэбных месцах. Дзяўчына iso усіх сіл старалася дагадзіць, выказваючы ўсе прыкметы таго, што, па меншай меры, уступчива. На ёй было напісана вялікае ДЫ, у тым, як яна глядзела на Ніка, эга чапляецца за руку і прыціскалася занадта блізка да яму.
  
  
  Ee бацька, як сказаў Лэйк Тодхуутер, быў важным чалавекам ва ўрадзе. Ніку Картэру было ўсё роўна. Ён быў уражаны - і толькі цяпер пачаў здагадвацца, чаму - цяжкім выпадкам таго, што Эрнэст Хэмінгуэй называў "пад час скокаў, бы дурным аслом". У рэшце рэшт, Картэр быў настолькі блізкі да грубасці, наколькі гэта наогул магчыма для джэнтльмена. Ён папрасіў прабачэння і пайшоў. Ён выйшаў і паслабіў гальштук, расшпіліў белы смокінг і пайшоў шырокім размашистым крокам, праходзячы падпалены бетон і асфальт. Праз Карлас-плейс і Мон-сцёрты да Берклі-сквер. Там не спявалі салаўі. У рэшце рэшт ён павярнуў назад і, абмінуўшы "Дыпламат", імпульсіўна вырашыў зайсці выпіць і асвяжыцца. У Ніка было шмат картак у многіх клубах, і "Дыпламат" быў адным вакол іх. Цяпер, амаль дапіўшы сваю выпіўку, ён сель у адзіноце за маленькі столік у куце і знайшоў крыніцу свайго раздражнення. Гэта было проста. Киллмастер занадта доўга быў у бяздзейнасці. Прайшло амаль два месяцы з таго тхара, як Хоук даў эму заданні. Нік не памятаў, калі так доўга быў без працы. Нядзіўна, што ён быў засмучаным, панурым, злым і з ім было цяжка ладзіць! Павінна быць, справы ў аддзеле контрразведкі ідуць па-чартоўску павольна - альбо гэта, альбо Дэвід Хок, эга бос, не ставіў Ніка ў баі па сваім уласным прычынах. У любым выпадку з гэтым трэба было нешта рабіць. Нік заплаціў, і падрыхтаваўся сысці. Раніцай ён першым справай тэлефанаваў Хоуку і патрабаваў заданняў. Так чалавек мог заржавець. На самай дэла было небяспечна для чалавека ў эга сферы дзейнасці доўга быць без справы. Праўда, што даводзіцца адпрацоўваць штодня, у якой бы частцы свету ён нам апынуўся. Ёга была штодзённым рэжымам. Тут, у Лондане, ён займаўся з Томам Митубаши ў спартзале апошняга прыёму ежы ў Соха: дзюдо, джыу-джытсу, айкідо і каратэ. У Киллмастера цяпер быў чорны пояс 6-й ступені. Усё гэта не мела значэння. Практыка была выдатнай, але тое, што эму цяпер было трэба, было сапраўдным справай. У яго быў да гэтага часу тхара адпачынак. Так. Ён бы. Ён выцягне старога вакол смецця - у Вашынгтоне яшчэ цёмна - і патрабуе неадкладнага прызначэння.
  
  
  Усе можа ісці павольна, але Хоук заўсёды мог што-небудзь прыдумаць, калі на яго націснуць. Напрыклад, у яго была маленькая чорная кніга смерці, дзе захоўваўся спіс людзей, якіх ён больш за ўсё гатэль б бачыць знішчанымі. Нік Картэр ўжо выходзіў па клубу, калі пачуў смех і апладысменты справа ад сябе. У гэтым гуку было што-то дзіўнае, дзіўнае, фальшывае, што прыцягнула ўвагу эга. Гэта злёгку турбавала. Не проста п'яны - ён і раней бываў асяроддзяў п'яных, - але што-то яшчэ, высокая пранізлівая нота, якая займаецца была чым-то няправільным. Эга абудзілася цікаўнасць, ён спыніўся і паглядзеў у напрамку гукавы. Да гатычнай арцы вялі тры шырокіх і неглыбокіх прыступкі. Шыльда над аркай сціплым чорным почыркам абвяшчала: "Прыватны бар для мужчын". Зноў пачуўся высокі смех. Пільнае вока і вуха Ніка ўлавілі гук, і знак, і супаставілі ih. Мужчынскі бар, але там смяялася жанчына. П'яна, амаль вар'яцка смеючыся. Нік спусціўся па трох прыступках. Гэта ён убачыць гатэль. Калі ён вырашыў патэлефанаваць Хоуку, а яму вярнулася добры настрой. У рэшце рэшт, гэта можа быць адна па гэтае начэй. За аркай была доўгая пакой з барнай стойкай ўздоўж аднаго боку. Месца было змрочным, калі не лічыць бара, дзе лямпы, відавочна, падабраныя то тут, то там, ператварылі эга ў нешта накшталт імправізаванага подыўма. Нік Картэр ўжо шмат гадоў не быў у тэатры бурлеск, але адразу пазнаў абстаноўку. Ён не ведае прыгожую маладую жанчыну, якая займаецца выстаўляла сябе такой дурніцай. Гэта, падумаў ён, нават тады, не так wouldnt і няцотныя па схеме рэчаў, але было шкада. Бо яна была выдатнай. Цудоўная. Нават цяпер, калі адна ідэальная грудзі тырчала вонкі, і яна рабіла тое, што здавалася даволі неахайна камбінацыяй "гоу-гоу" і "хучи-сукін", яна была выдатнай. Дзе-то ў цёмным куце вакол амерыканскага музычнага аўтамата гучала амерыканская музыка. Паўтузіна мужчын, усе ў фраках, усім за пяцьдзесят, віталі яе, смяяліся і апладзіравалі, пакуль дзяўчына хадзіла і танцавала уверх і ўніз па бару.
  
  
  Пажылы бармэн з выразам адхіленні на доўгім чалавек стаяў моўчкі, скрыжаваўшы рукі на грудзях, у белых вопратках. Киллмастеру давялося прызнацца ў лёгкім шоку, нязвыклым для яго. У рэшце рэшт, гэта быў гатэль Дыпламат! Ён усталяваў бы свой апошні даляр на тое, што кіраўніцтва ў дадзены момант не ведае, што адбываецца ў мужчынскім барэ. Хто-то рухаўся ў цені непадалёк, і Нік інстынктыўна павярнуўся, як ўспышка, каб сустрэць магчымую пагрозу. Але гэта быў усяго толькі слуга, пажылы слуга ў клубнай ліўрэі. Ён хмыліўся танцуючай дзяўчыны ў бары, але калі ён злавіў погляд Ніка, выраз эга асобы адразу змянілася на набожное незадавальненне. Эга ківок агенту AX быў ліслівых.
  
  -- Сорамна, ці не праўда, сэр! Вельмі шкада, гэта праўда. Ці бачыце, гэта джэнтльмены падштурхнулі яе да гэтага, хоць ім не варта было б. Зайшла сюды па памылцы, небарака, і яны, хто павінен ведаць лепш, імгненна паднялі яе і пачалі танцаваць". На імгненне пабожнасьць знікла, і стары амаль усміхнуўся. - Зрэшты, не магу сказаць, што яна супраціўлялася, сэр. Увайшла адкрыта ў духу, так. Так, яна - сапраўдны жах, гэтая. Не ў першы раз яе бачу, як яна займаецца гэтымі фокусамі. Эга перапыніў новы выбух апладысментаў і крыкаў невялікай групы мужчын ля стойкі. Одзіна вакол іх, склаўшы рукі кубачкам і закрычаў: "Зрабі гэта, прынцэса. Здымі ўсё!" Нік Картэр глядзеў на гэта з полуудовольствием, напалову са злосцю. Яна была занадта добрая, каб зневажаць сябе падобнымі рэчамі. "Хто яна?" - спытаў ён слугу. Стары, не зводзячы з дзяўчыны вачэй, сказаў: -- Прынцэса, каб Гам, пане. Вельмі багатыя. Вельмі высокая гадасць на свеце. Ці была, па меншай меры. Частка набожнасці вярнулася. - Вельмі шкада, сэр, як я ўжо сказаў. Такая прыгожанькая, і з усімі яе грашыма і блакітны крывёю, і... О, Божа мой, сэр, я думаю, яна здыме гэта! Мужчыны ў бары цяпер былі настойлівыя, крычалі і былі ў ладкі.
  
  
  Chant станавіўся гучней: "Здымі... здымі... здымі..." Стары слуга нервова азірнуўся праз плячо, потым на Ніка. "А цяпер джэнтльмены заходзяць занадта далёка, сэр. Мая праца варта таго, каб яе знайшлі тут". - Тады чаму, - мякка прапанаваў Килбнастер, - ты не сыходзіш? Але голас быў стары чалавек. Эга слязлівыя вочы зноў былі скіраваныя на дзяўчыну. Але ён сказаў: "Калі мой начальнік калі-небудзь ўмяшаецца ў гэта, яны ўсе будуць забанены на ўсё жыццё ў гэтым установе - кожны па іх". Эга начальнік, падумаў Нік, будзе мэнэджэрам. Эга ўсмешка была лёгкай. Так, калі б менеджэр раптоўна з'явіўся, безумоўна, давялося б паплаціцца пеклам. Па-донкихотски, на самай дэла не ведаю і не клапоцячыся аб тым, чаму ён гэта зрабіў, Нік рушыў у нітку бары. Цяпер дзяўчына пагрузілася ў беззастенчивую руціну удараў і чуваць, што не магло б быць больш прамалінейным. На ёй было тонкае зялёнае сукенка, доходившее да сярэдзіны сцягна. Калі Нік ўжо збіраўся пастукаць шклянкай па барнай стойцы, каб прыцягнуць увагу бармэна, дзяўчына раптам пацягнуўся, каб схапіць падол міні-спадніцы. Адным хуткім рухам яна сцягнула эга праз галаву і адкінула ад сябе. Яно скользнуло па паветры, завісла на імгненне, а затым апусцілася, лёгкае, пахнуць і пахкае ee целам, на галаву Ніка Картра. Гучныя крыкі і смех іншых мужчын у бары. Нік вызваліўся па тканіны - ён даведаўся Lanvin духі і вельмі дарагія жырыноўскі - і паклаў сукенка на стойку побач з сабой. Цяпер усе мужчыны глядзелі на яго. Нік адказаў іх спакойным поглядам. Адзін ці двое па найбольш цвярозых умовах у іх неспакойна пераміналіся і глядзелі
  
  На дзяўчыне - Нік падумаў, што ён, напэўна, чуў імя, каб Дыяпазон дзе-то раней, - цяпер на ёй быў толькі маленечкі станік, правая грудзі была адкрыта, пара тонкіх белых трусікаў, паясы з падвязкамі і доўгія карункавыя трусікі. чорныя панчохі. Гэта была высокая дзяўчына са стройнымі круглявымі нагамі і вытанчана складзенымі лодыжкі і маленькімі нагамі. На ёй былі балетныя туфлі-лодачкі па лакіраванай скуры з адкрытым наском і высокія абцасы. Яна танцавала, закінуўшы галаву і зачыніўшы вочы. Валасы яе, чорныя, як смоль, былі вельмі коратка падстрыжаныя і блізка да мэты.
  
  
  Ніку прыйшла ў галаву мімалётная думка, што яна магла б мець некалькі парыкоў і карыстацца імі. Пласцінку ў музычным аўтамаце ўяўляла сабой папуры вакол старых амерыканскіх джазавых мелодый. Цяпер гурт ненадоўга перайшла да некалькіх гарачым тактам Tiger Rag. Які выгінаецца таз дзяўчыны злавілі рытм тигриного рыку, хрыплае розум-па тубы. Яе вочы ўсё яшчэ былі зачыненыя, яна адкінулася далёка назад, шырока расставіўшы ногі, і пачала куляцца і круціцца. Яе левая грудзі цяпер выслізнула вакол маленькага станіка. Мужчыны ўнізе крычалі і, разграміўшы час. "Трымай гэтага тыгра, трымай гэтага тыгра! Здымі яго, прынцэса. Страсяні яго, прынцэса!" Одзіна вакол мужчын, аблысенне тып з велізарным жыватом, апрануты ў вячэрні касцюм, паспрабаваў залезці на стойку. Эга таварышы пацягнулі назад. Сцэна нагадала Ніку італьянскі фільм, назвы якога ён не мог успомніць. Киллмастер, на самай дэла, трапіў у дваістае становішча. Частка эга была трохі абураная гэтым відовішчам, шкадуючы бедную п'яную дзеўку ў бары; іншая частка Ніка, скотская, якой нельга было адмовіць, пачала рэагаваць на доўгія ідэальныя ногі і пагойдваўся аголеныя грудзі. З-за свайго дрэннага настрою ў яго не было жанчыны больш нядзелях. Ён быў цяпер на мяжы ўзбуджэння, ведаў гэта і не хацеў гэтага. Не так. Эму не цярпелася пакінуць бар. Цяпер дзяўчына заўважыла эга і затанцевала ў эга бок. Крыкі раздражнення і абурэння зыходзілі ад іншых мужчын, калі яна з важным выглядам падышла да таго месца, дзе стаяў Нік, усё яшчэ трасучы і трасучы сваімі падцягнутымі ягадзіцамі. Яна глядзела адкрыта на яго, але ён сумняваўся, што яна сапраўды эга бачыла. Яна амаль нічога не бачыла. Яна спынілася адкрытыя над Нікам, шырока расставіўшы ногі, упёршы рукі ў сцёгны. Яна спыніла ўсе рухі, і паглядзела на яго зверху ўніз. Ih погляды сустрэліся, і на імгненне ён убачыў слабы пробліск інтэлекту ў зялёных, прасякнутых алкаголем глыбінях.
  
  
  Дзяўчына ўсміхнулася эму. - Ты, прыгажунчык, - сказала яна. "Ты мне падабаешся. Яе хачу цябе. Ты выглядаеш, як... табе можна давяраць... калі ласка, адвязі мяне дадому. Брылёў у яе вачах згасла, як быццам пстрыкнулі выключальнікам. Яна нахілілася да Ніку, яе доўгія ногі пачалі подгибаться ў каленях. Нік бачыў, як гэта здаралася раней, але ніколі з ім. Гэтая дзяўчына губляла прытомнасць. Ідзе, ідзе... Нейкі жартаўнік у групе мужчын крыкнуў: "Тимбер!" Дзяўчына зрабіла апошнюю спробу напружыць калені, дамаглася некаторай калянасці, нерухомасці статуі. Ee вочы былі пустыя і глядзелі. Яна павольна ўпала са стойкі, з дзіўнай грацыяй, у якія чакаюць абдымкі Ніка Картэра. Ён лёгка злавіў і ўтрымаў ee, ee аголеныя грудзі прыціснуліся да эга вялікі грудзей. Што цяпер? Ён гатэль жанчыны. Але, па-першае, ён не асабліва любіў п'яных жанчын. Эму падабаліся жанчыны, жывыя і энергічныя, рухавыя і пачуццёвыя. Але ён меў патрэбу ў ёй, калі ён гатэль жанчыну, а цяпер ён думаў, што хоча, у яго была цэлая кніга, поўная лонданскіх тэлефонных нумароў. Тоўсты п'яніца, той самы мужчына, які спрабаваў залезці на стойку, пераважыў шалі вагаў. Ён падышоў да Ніку з хмурным поглядам на пухлом чырвоным асобы. - Я вазьму дзяўчынку, стары. Яна наша, ведаеш, не ваша. У мяне, у нас ёсць планы наконт маленькай прынцэсы. Киллмастер вырашыў тут жа. - Думаю, што няма, - ціха сказаў ён мужчыну. "Лэдзі папрасіла мяне адвезці яе дадому. Вы чулі. Я думаю, яе зраблю гэта:. Ён ведаў, што такое "планы". "Ўскраіне Нью-Ёрка або ў шыкоўным клубе ў Лондане. Мужчыны - яны ж жывёлы, апранутыя ў джынсы або вячэрнія касцюмы. Цяпер ён зірнуў на іншых мужчын у бары. Яны трымаліся ў баку, мармычучы паміж сабой, і, гледзячы на яго, і, не звяртаючы ўвагі на таўстуна, Нік падняў сукенка дзяўчыны з падлогі, падышоў да бара і павярнуўся да слузе, усё яшчэ медлившему ў цені. Стары слуга глядзеў на яго са сумессю жаху і захаплення.
  
  
  Нік кінуў сукенка старому. - Ты. Дапамажы мне правесці яе ў гардэробную. Мы апранем яе, і... -
  
  
  Хвілінку, кравец вазьмі, - сказаў таўстун. - "Хто ты, кравец вазьмі, янкі, ты такі, што прыйшоў сюды і збегаеш з нашай дзяўчынкай? Яе ўсю ноч купляў гэтай шлюхе выпіўку і, калі ты думаеш, што можаш... ухлтириммппфхххх",
  
  - Нік вельмі стараўся не прычыніць боль мужчыну. Ён выцягнуў першыя тры пальца правай рукі, напружыў ih, павярнуў далонь уверх і ўдарыў мужчыну крыху ніжэй грудзіны. Гэта мог быць смяротны ўдар, калі б ён гэтага гатэля, але AX-man быў вельмі, вельмі пяшчотным. - Таўстун раптам паваліўся, учапіўшыся абедзвюма рукамі ў жыцці ўздуцце. Эга адрузлае твар посерело, і ён застагнаў. Астатнія мужчыны мармыталі і пераглядваліся, але не спрабавалі ўмяшацца.
  
  Нік адарыў ih жорсткай усмешкай. - Дзякую вас, джэнтльмены, за цярпенне. Вы разумнейшы, чым вы думаеце. Ён паказаў на таўстуна, усё яшчэ задушлівае на падлозе. Усё будзе ў парадку, як толькі ён аддыхацца". Дзяўчына без прытомнасці переваливалась праз эга левую руку...
  
  Нік раўнуў на старога. "Уключыць сьвяты." Калі запаліўся цьмяны жоўты святым, ён выпрастаў дзяўчыну, трымаючы яе пад пахамі. Стары, чакаў з зялёным сукенкай. "Пачакай хвілінку. Нік двума хуткімі рухамі сунула кожную аксаміцістую белую грудзі назад у калыска станіка. "Цяпер - надзень гэта вось на галаву і нацягні ўніз." - Стары не варухнуўся. Нік ўхмыльнуўся эму: "У чым справа, ветэран? Вы ніколі раней не бачылі полуголую жанчыну?"
  
  
  Стары слуга шырокай краінай апошнія рэшткі годнасці. - Не, сэр, гадоў сорак. Гэта, сэр, што-то накшталт, э-э, шок. Але я пастараюся справіцца. Ты зробіш гэта, - сказаў Нік. - Ты справішся. І спяшацца з гэтым. Яны накінулі сукенку праз галаву дзяўчыны і сцягнулі эга ўніз. Нік трымаў яе шчыра, абняўшы рукой за талію. "У нах ёсць сумачка або што-то яшчэ? Жанчыны звычайна гэта маюць. - Я мяркую, што там быў кашалёк, сэр. Здаецца, яе ўзгадваю, што эга дзе-то ў бары. Можа быць, яе змагу даведацца, дзе яна жыве - калі толькі вы не ведаеце? Мужчына паківаў галавой. - Не ведаю. Але, здаецца, яе чытаў у газетах, што яна жыве ў гатэлі "Олдгейт". Вы гэта даведаліся, вядома. І калі мне будзе дазволена, сэр, вы наўрад ці зможаце адвезці даму назад у Олдгейт ў гэтым... - Я ведаю, - сказаў Нік. - Я ведаю. Прынясіце кашалёк. Дазвольце мне паклапаціцца аб астатнім. - Так, сэр. - Мужчына шмыгнуў назад у бар. Цяпер яна прытулілася да яму, даволі лёгка ўстала з эга падтрымкай, паклаўшы галаву эму на плячо. Ee вочы былі зачыненыя, твар паслаблена. ", сл шырокі чырвоны мочка быў трохі вільготным. Яна дыхала лёгка. З нах зыходзіў слабы пах віскі, змешаны з тонкімі духамі. Киллмастер зноў адчуў сверб і боль у сьцёгнах. Яна была выдатнай, была жадана. Нават у такім стане. Киллмастер сказаў няма спакусе пайсці і скокнуць на нах з разбегу. Ён яшчэ ніколі не клаўся ў ложак з жанчынай, якая займаецца не ведала, што робіць, - ён не збіраўся пачынаць сёння ўвечары. Стары вярнуўся з сумачкай па белай шкуры алігатара. Нік сунуў яе ў хвіліну пінжака. Вакол іншага кішэні ён досталь пару банкнотаў у фунтах стэрлінгаў і працягнуў ih мужчыну. "Ідзі і паглядзі, ці зможаш ты выклікаць таксі". Дзяўчына нахіліла свой твар да эга твару. Ee вочы былі зачыненыя. Яна мірна драмала. Нік Картэр ўздыхнуў.
  
  
  
  "Ты не гатовы? Нельга так рабіць, а? Але я павінен зрабіць усё гэта. Добра, хай так і будзе." Ён перакінуў яе цераз плячо і выйшаў па гардэробнай. Ён не зазірнуў у бар. Ён падняўся па трох прыступках пад аркай, і павярнуўся да вестибюлю. "Вы там! Сэр!" Голас быў тонкі і бурклівы. Нік павярнуўся да ўладальніку галасы. Рух прымусіла тонкую спадніцу дзяўчыны трохі прыпадняцца, узнімаючы, агаляючы ee падцягнутыя сцягна і вузкія белыя трусікі. Нік сцягнуў сукенка і паправіў яго. - Прабачце, - сказаў ён. - Ты што-небудзь гатэль? Нибс - несумненна, гэта быў ён - стаяў і пазяхаў. Эга рот працягваў рухацца, як рыба, выцягнутых вакол вады, але слоў не было. Ён быў худым, лысеючым бландзінам. Эга тонкая шыя была занадта малая для жорсткага каўняра. Кветка на лацкане абверг паведамленні смі Ніку щеголей. AX-man абаяльна ўсміхаўся, як быццам тое, што ў яго на плячы сядзела прыгожанькая дзяўчына, звесіўшы галаву і грудзі наперад, было паўсядзённай руцінай.
  
  Ён паўтарыць: "Ты што-небудзь гатэль?" Менеджэр паглядзеў на ногі дзяўчыны, яго рот усё яшчэ моўчкі варушыўся. Нік сцягнуў зялёнае сукенка, каб прыкрыць белую палоску плоці паміж верхам панчоха і трусікі. Ён усміхнуўся і пачаў адварочвацца.
  
  "Яшчэ раз прабачце. Яе думаў, вы кажаце са мной".
  
  Менеджэр нарэшце здабыў голас. Ён быў тонкім, высокім, напоўненым абурэннем. Эга маленькія кулачкі былі сціснутыя, і ён пагразіў імі Ніку Картэру. - Я... я не разумею! Я маю на ўвазе, то ёсць яе патрабую тлумачэнняў ўсяго гэтага, што, кравец вазьмі, адбываецца ў маім клубе? Нік выглядаў нявінным. І збянтэжаны. - Працягваеце? Я не разумею. Яе проста еду з прынцэсай і... - Менеджэр паказаў дрыготкім пальцам ззаду дзяўчыны. - Алаа - прынцэса ды Тлуму. Зноў! Зноў у нецвярозым выглядзе, яго, мяркую? Нік перанёс ee алёнка на плячо і ўсміхнуўся. "Я мяркую, вы маглі б назваць гэта так, так. Яе завязу яе дадому." - Добра, - сказаў менеджэр. - Будзьце так ласкавы. Будзьце так ласкавы, зрабіце так, каб яна ніколі не вярталася сюды.
  
  
  Ён сашчапіў рукі ў тым жэсце, што можа быць малітвай. "Яна - мой жах", - сказаў ён.
  
  "Яна праклён і псаванне кожнага клуба ў Лондане. Ідзіце, сэр. Калі ласка, ідзіце з ёй. Неадкладна". - Вядома, - сказаў Нік. - Я так разумею, яна спынілася ў Олдгейт, а?
  
  Менеджэр пазелянеў. Эга вочы вылезлі вакол арбіт. -- Божа мой, мужык, ты не можаш везці яе туды! Нават у такі час. Тым больш, не ў такі час. Людзей там вельмі шмат. Олдгейт заўсёды поўны газетчыкаў, аглядальнікаў усялякіх плецены. Калі гэтыя паразіты ўбачаць яе, і яна загаворыць з імі, скажа ім, што была тут сёння ўвечары, яе буду, мой клуб будзе... Нік стаміўся ад гульняў. Ён зноў павярнуўся да фае. Рукі дзяўчыны боўталіся, як у лялькі, з рухаў. "Перастань перажываць, - сказаў ён мужчыну.
  
  "Яна доўга нам з хема не будзе размаўляць. Яе аб гэтым паклапачуся". Ён шматзначна падміргнуў мужчыну, а затым сказаў: "Вы сапраўды павінны што-то зрабіць з гэтымі лазнямі, з гэтымі быдлам". Ён кіўнуў у бок мужчынскага бара. -- Ты ведаеш, што яны гатэлі скарыстацца гэтай беднай дзяўчынай? Гатэлі і далей выкарыстоўваць, згвалціць адкрытымі ў бары, калі яго прыйшоў. Яе захаваў яе гонар. Калі б не яго -- ну, пагаварыў Аб загалоўках ў газетах! Вас бы заўтра зачынілі. Гідкія паравыя, там яны ўсе, усе. Спытаеце ў бармэна пра талстога з хворым жыватом. Мне прыйшлося ўдарыць гэтага чалавека, каб выратаваць дзяўчыну. Нибс пахіснуўся. Ён пацягнуўся да парэнчаў збоку ад лесвіцы і ўчапіўся ў іх: "Сэр. Вы каго-то ўдарылі? Так-згвалтаванне. У маім мужчынскім барэ? - гэта ўсяго толькі сон, і хутка яе прачнуся. Я... - Не стаў на гэта, - весела сказаў Нік. - Што ж, нам з дамай лепш пайсці. Але табе лепш рушыць услед маёй парадзе і закрэсліць у сваім спісе некалькі чалавек. Ён зноў кіўнуў у бок бара. "Там, унізе, дрэнная кампанія. Вельмі дрэнная кампанія, асабліва ў той, у каго вялікі жыцця. Мяне не здзівіць, калі ён будзе нейкім сэксуальным вычварэнцам". На бледным твар кіраўніка паступова з'явілася новае выраз жаху. Ён утаропіўся на Ніка, яго твар зварухнулася благальныя вочы напружыліся. Эга голас дрыжаў.
  
  
  
  
  "Вялікі мужчына з вялікім жыватом? З румяным тварам? Зваротны погляд Ніка быў халодны. - Калі вы называеце гэтага тоўстага і адрузлай тып шляхетным чалавекам, то гэта можа быць той чалавек. Чаму? Хто ён? Кіраўнік прыклаў тонкую руку да лба. Цяпер ён увесь змакрэў. - эму належыць кантрольны пакет акцый гэтага клуба". Нік, зазірнуўшы ў шкляныя дзверы фае, убачыў, як стары слуга клікаў кеб да абочыне. Ён махнуў рукой кіраўніка. "Як прыемна цяпер сэру Чарльзу. Можа быць, косця дабра клуба, ты зможаш прымусіць эга самога гуляць у блекбол. Спакойнай ночы. І лэдзі таксама захацела, каб эму спакойнай ночы. Мужчына, здавалася, не пачуў намёкі. Ён глядзеў на Картэра так, як быццам той быў д'яблам, толькі што якія выйшлі вакол пекла. - Ты ударыў сэра Чарльза? Нік усміхнуўся. - Не зусім. Толькі трохі паказытаў эга. Ваша здароўе
  
  Стары дапамог яму было пагрузіць прынцэсу ў машыну. Нік даў старому пяцёрку і ўсміхнуўся эму. "Дзякуй, бацька. Лепш схадзі і прынясі нюхательной солі - яна спатрэбяцца Нибсу. Да пабачэння". Ён сказаў кіроўцу ехаць у раёне Кенсінгтон. Ён вывучаў спячае твар, так лёгка якое ляжыць на вялікім плячы. Ён зноў злавіў пах віскі. Павінна быць, сёння ўвечары яна перапіла. Нік сутыкнуўся з праблемай. Ён не хацеў вяртаць яе ў гатэль у такім стане. Ён сумняваўся, што ў нах ёсць рэпутацыя, якую можна было б страціць, але нават у гэтым выпадку гэта не тое, што можна зрабіць з дамай. І лэдзі яна была, і нават у такім стане. Нік Картэр ў розны час і ў розных частках свету дзяліў ложак з дастатковай колькасцю дам, каб пазнаваць адну вакол іх, калі бачыў, сл. Яна магла быць п'янай, распуста, шмат чаго яшчэ, але ўсё ж яна была лэдзі. Ён ведаў гэты тып, сумасбродка, блудніца, німфаманка, сука - або любая іншая - усім гэтым яна магла б быць. Але рысы асобы і стойкі, царскае вытанчанасць нават у п'яных пакутах схаваць было немагчыма. Гэты Нибс меў рацыю ў адным: Aldgete, хоць і быў шыкоўным і дарагім гатэлем, зусім не быў ураўнаважаным або кансерватыўным ў цяперашні час у лонданскім разуменні. Вялізны вестыбюль будзе кіпець, і мітусіцца, у гэты ранішні час, і нават у такую спякоту ў Лондане заўсёды ёсць некалькі свінгераў - і абавязкова будзе рэпарцёрам або два, і фатограф, притаившиеся дзе-небудзь у драўляным дом. Ён зноў паглядзеў на дзяўчыну, затым на таксі трапіла ў выбоіну, непрыемны спружыністыя адскок, і дзяўчына адвалілася ад яго. Нік пацягнуў яе назад. Яна нешта прамармытала і абвіла эга шыю адной рукой. Яе мяккі вільготны рот слізгануў па эга шчацэ.
  
  
  
  
  
  - Зноў, - прамармытала яна. "Калі ласка, зрабі гэта зноў". Нік вызваліў яе руку і паляпаў па шчацэ. Ён не мог кінуць яе на разарванне ваўкам. - Княжыя вароты, - сказаў ён кіроўцу. "Найтсбридж-роўд. Вы гэта ведаеце..." "Я ведаю, сэр". Ён адвязе яе ў сваю кватэру і абкласці ў ложак. "...Киллмастер прызнаўся сабе, што яму было больш чым цікавая прынцэса дэ Гама. Ён смутны ведаў, хто яна цяпер. Час ад часу ён чытаў пра яе ў газетах ці, можа быць, ён нават чуў, як яе абмяркоўвалі эга сябры. Киллмастер не быў "грамадскай асобай" у любым агульнапрынятым сэнсе - як вельмі нешматлікія высокакваліфікаваныя агенты, - але ён памятаў імя. Яе поўнае імя Моргана ды Тлуму. Зусім сапраўдная прынцэса. каралеўскай партугальскай крыві. Васка да Гама быў яе аддаленым продкам. Нік усміхнуўся спячай сяброўкі. Ён прыгладзіў гладкую цёмную шапку валасоў. Можа быць, ён не стане тэлефанаваць Хоуку перш за ўсё раніцай, у рэшце рэшт. Назаўжды надаць гэй трохі часу Калі б яна была такой прыгожай і жаданай п'янай, чым бы яна магла быць цвярозай?
  
  
  Магчыма. Можа, і няма, Нік паціснуў шырокімі плячыма. Ён можа дазволіць сабе пякельнае расчараванне. Гэта зойме час. Паглядзім, куды вядзе сцежак. Яны згарнулі на Прынс-Гейт і пайшлі далей, да Беллвью-Кресент. Нік паказаў на свой шматкватэрны дом. Кіроўца пад'ехаў да бардзюра.
  
  
  - Табе патрэбна дапамога з ёй?
  
  
  "Я думаю, - сказаў Нік Картэр, - што я спраўлюся". Ён заплаціў за мужчыну, затым выцягнуў дзяўчыну праз таксі на тратуар. Яна сядзела, пагойдваючыся ў эга абдымках. Нік спрабаваў прымусіць яе ісці, але яна адмовілася. Кіроўца з цікавасцю назіраў.
  
  - Вы ўпэўненыя, што вам не патрэбна дапамога, сэр? Ёй быў бы рады... - Не, дзякуй. Ён зноў перакінуў яе цераз плячо, нагамі наперад, яе рукі і гол боўталіся ззаду яго. Так і павінна было быць. Нік усміхнуўся кіроўцу. "Убачыць. Нічога падобнага. Усё пад кантролем". Гэтыя словы будуць пераследваць яго.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  КИЛЛМАСТЕР стаяў асяроддзяў руінаў Клуба Драконаў, чатырнаццаці Паўмесяцаў Мю, і разважаў аб невымоўнай ісціны старой прыказкі пра цікаўнасці і котцы. Эга ўласнае прафесійнае цікаўнасць ледзь не метад забіў эга - пакуль яшчэ. Але на гэты раз з-за гэтага - і эга цікавасць да прынцэсе - ён трапіў у пякельную калатнечу. Было пяць хвіліна пятага. У паветры адчуваўся намёк на прахалоду, а ілжывы світанак быў адкрытымі пад гарызонтам. Нік Картэр быў там ужо дзесяць хвіліна. З таго моманту, як ён увайшоў у Клуб Драконаў і панюхаў свежую кроў, playboy у nen знік. Цяпер ён быў цалкам прафесійным тыграм. Клуб Драконаў быў разгромлены. Разбіты на кавалкі невядомымі, якія што-то хацелі. Гэта што-то, падумаў Нік, будзе кинопленкой або фільмамі. Ён належным чынам заўважыў экран і праектар, і знайшоў па-майстэрску схаваную камеру. У ёй няма плёнкі, яны знайшлі тое, што хацелі. Киллмастер вярнуўся туды, дзе перад вялікім канапай расцягнулася аголенае цела. Эму зноў стала крыху дрэнна, але ён перамог гэта. Побач ляжалі скрываўленая куча адзення мерцвяка, яна была прасякнутая крывёй, як і канапа і падлогу вакол. Мужчына быў спачатку забіты, а затым пакалечаны.
  
  Нік адчуў млоснасць, гледзячы на геніталіі - хто-то адрэзаў ih і засунуў эму ў рот. Гэта было агіднае відовішча. Ён пераключыў сваю ўвагу на кучу акрываўленай адзення. Па эга думку, становішча геніталій было зроблена так, каб гэта выглядала агідна. Ён не думаў, што гэта зроблена па свой гнеў, не было ніякага шалёнага збіцця трупа. Проста чыстае, прафесійнае перарэзванне горла з адразаннем геніталій - гэта відавочна. Нік выняў кашалёк па штаноў і агледзеў эга...
  
  
  У яго быў пісталет 22 калібра, з блізкай адлегласці гэтак жа смяротны, як і эга уласны Люгер. І яшчэ з глушыцелем. Нік з жорсткай усмешкай прыбраў маленькі пісталет назад у хвіліну. Дзіўныя рэчы, якія часам можна знайсці ў жаночай сумачцы. Асабліва, калі гэтая дама, прынцэса Моргана да Гама, якая займаецца цяпер адсыпаецца ў эга кватэры ў Прынс-Гейт. Лэдзі збіралася адказаць на некалькі пытанняў. Киллмастер накіраваўся да дзень. Ён занадта доўга быў у клубе. Няма сэнсу ўмешвацца ў такое жудаснае забойства. Частка эга уласнага цікаўнасці была задаволены - дзяўчына не магла забіць Блэкера - і калі Хоук калі-небудзь даведаецца пра гэта, у яго будуць канвульсіі! Прэч, пакуль прыбірацца было магчыма. Калі ён пришелл, дзверы Дракона былі прыадчынены. Цяпер ён зачыніў яе хусткай. У клубе ён нічога не чапаў, акрамя паперніка. Ён хутка спусціўся па лесвіцы ў маленькі вестыбюль, думаючы, што зможа дайсці да Треднидл-сцёрты, зрэзаўшы Лебядзіную алею, і знайсці там зборы. Гэта было кірунак, супрацьлеглае таму, адкуль ён прыбыў. Але калі Нік зазірнуў у вялікую, жалезную, рашэцістую шкляныя дзверы, ён убачыў, што выйсці будзе не так проста, як увайсці. Рассвет быў непазбежным, і свет быў заліты перламутравым сьвятлом. Ён мог бачыць вялікі чорны седан, прыпаркаваны насупраць уваходу ў стайню. За рулём быў мужчына. Двое іншых мужчын, буйных мужчын, якія груба апранутых, у шаліках і матерчатых кепках рабочых, прислонились да машыны. Картэр не мог быць упэўнены ў незразумелым свеце, але яны выглядалі як негры. Гэта было новае - ён ніколі раней не бачыў нігер-гандляра пачастункамі. Нік зрабіў памылку. Ён рухаўся занадта хутка. Яны ўбачылі мігаценне руху за шклом. Мужчына за рулём аддаў загад, і два здоровяка накіраваліся ўніз да стайні да параднай дзень дома нумар чатырнаццаць. Нік Картэр павярнуўся і лёгка пабег да задняй часткі вестыбюля. Яны выглядалі, як грамілы, гэтыя двое, і, калі не лічыць дерринджера, узятага вакол сумачкі дзяўчыны, ён быў бяззбройны. Ён весела бавіў час у Лондане, выкарыстоўваючы псеўданім, і эга Люгер і штылет ляжалі пад маснічыны ў задняй частцы кватэры.
  
  
  Нік знайшоў дзверы, вядучую вакол вестыбюля ў вузкі праход. Ён дадаў хуткасці, на бягу выцягнуўшы вакол кішэні камзолы маленькі пісталет 22-га калібра. Гэта было лепш, чым нічога, але ён бы аддаў сотню фунтаў за знаёмы эму "Люгера" у руках. Задняя дзверы была зачыненая. Простым ключом Нік адкрыў яе, праслізнуў унутр, узяўшы з сабой ключ і замкнуў яе звонку. Гэта затрымае ih на некалькі секунд, а то і больш, калі яны не захочуць шумець. Ён знаходзіўся ў засмечаным двары. Хутка світаць. Высокая цагляная сцяна, увянчаная асколкамі шкла, ахавала заднюю частку двара. Нік сарваў з сябе куртку на бягу. Ён ужо збіраўся накінуць куртку на разбітае бутэлькавае шкло, на грэбні плота, калі ўбачыў нагу, якая тырчыць па сукін смеццевых бакаў. Што цяпер, кравец вазьмі? Час было каштоўна, але ён страціў некалькі секунд. Двое граміў былі схаваныя за смеццевымі бакамі, мяркуючы па ўвазе, кокнуць, і ў абодвух былі акуратна перарэзаны горла. Кроплі банка выступілі на вачах Киллмастера. Гэта справа прымала выгляд баявых. Імгненне ён глядзеў на бліжэйшага да яму мерцвяка - у небаракі нос быў як нож, а ўдарная правая рука сціскала медны кастэт, які эга не выратаваў. Цяпер на задняй дзень пачуўся шум. Час ісці. Нік накінуў куртку на шкло, пераскочыў праз nah, спусціўся з другога боку і сцягнуў куртку ўніз. Тканіна парвалася. Ён задаваўся пытаннем, нацягваючы ірваную куртку, дазволіць ці стары Трог-Мортон ўключыць яе ў свой расходны кошт AX. Ён знаходзіўся ў вузкім праходзе, які ідзе паралельна Мургейт-роўд. Налева або направа? Ён абраў налева і пабег па яму, накіроўваючыся да прамавугольніка святла ў далёкім канцы праходу. На бягу ён азірнуўся і ўбачыў цьмяную постаць верхам на цаглянай стагнаць з паднятай рукой. Нік прыгнуўся і пабег хутчэй, але мужчына не стрэліў. Гэта зразумеў. Яны не гатэлі шуму больш, чым ён.
  
  
  
  
  
  Ён прабраўся праз лабірынт праходаў і стайняў k Запал-сцёрты. У яго было цьмянае ўяўленне пра тое, дзе ён цяпер. Ён павярнуў на Нью-Брод-сцёрты, а адтуль у Финсбери-серкус, увесь час шукаючы курсирующее таксі. Ніколі яшчэ вуліцы Лондана не былі такімі пустэльнымі. Нават самотны малочнік не павінен быў быць незаўважным у няўхільна рост святле, і, вядома ж, не жаданы сілуэт шлема Бобі. Калі ён увайшоў у Финсбери, вялікі чорны седан выруліў з-за кута і заурчал ў эга бок. Іх раней не пашанцавала з ім. А цяпер бегчы было няма куды. Гэта быў квартал дамоў і маленькіх крамак, зачыненых і непрыступных, усе нямыя сведкі, але ніхто не прапаноўваў дапамогі. Чорны аўтамабіль прытармазіў побач з ім. Нік працягваў ісці, трымаючы ў кішэні рэвальвер 22-га калібра. Ён быў правоў. Усе трое былі неграмі. Кіроўца быў невялікага росту, двое іншых былі велізарнымі. Одзіна па здаравякі ехаў наперадзе з кіроўцам, іншы ззаду. Киллмастер абалонкі, хутка, не гледзячы шчыра ў іх, выкарыстоўваючы сваё цудоўнае бакавое зрок, каб агледзецца. Яны гэтак жа ўважліва назіралі за ім, і гэта эму не падабалася. Яны даведаюцца эга зноў. Калі калі-небудзь было "зноў". Адкрыта зараз Нік не быў упэўнены, што яны будуць нападаць. Вялікі негр на пярэднім сядзенні амела што-тое, і гэта была не стралялка гарохам. Тады Картэр ледзь не зрабіў сваю ўласную выкрут, ледзь не ўпаў і адкаціўся ў бок наперадзе, ледзь не ўступіў у бой з 22-м калібрам. Эга мускулы і рэфлексы былі гатовыя, але што-то спыніла яго. Ён зрабіў стаўку на тое, што гэтыя людзі, хема б яны нам былі, не хочуць адкрытай шумнай разборкі адкрыта на плошчы Финсбери. Нік працягваў ісці, негр з пісталетам сказаў: "Стоп, містэр. Сядайце ў машыну. Мы хочам пагаварыць з вамі". Быў акцэнт, які Нік не мог каму. Ён працягваў ісці. Кутком rta ён сказаў: "Ідзі да рысу". Чалавек з пісталетам што-то сказаў кіроўцу, паток паспешлівых слоў наслаивался на іншы, іншы на мове, якога Нік Кэнер ніколі раней не чуў. Гэта крыху нагадала эму суахілі, але гэта быў не англійская.
  
  
  Але адно ён ведаў цяпер - гэтая мова быў афрыканскі. Але што, кравец вазьмі, можа быць трэба афрыканцам ад яго? Дурны лейцара, просты рэўматызму. Яны чакалі эга ўнутры чатырнаццаці полукруговых стайняў. Яны бачылі, эга ёсць. Ён пабег. Цяпер яны гатэляў пагаварыць з ім. Аб забойстве містэра Тэадора Блэкера? Верагодна. Аб тым, што такое панеслі па ўсім памяшканні, чаго ў іх не было, інакш яны не сталі б з ім важдацца. Ён павярнуў прама. Вуліца была пустой і бязлюднай. Кут mde, кравец вазьмі, вы ўсе былі? Ніку гэта нагадала адзін па тых дурных фільмаў, дзе героя без абодва канца бяжыць па знежывелым вуліцах, так і не знайшоўшы чалавека, якая займаецца, магла б дапамагчы. Ён ніколі не верыў гэтым малюначках.
  
  Ён шэл адкрытыя пасярод васьмі мільёнаў людзей і не мог знайсці нас аднаго. Толькі ih ўтульная чацвёрка - ён сам і трое неграў. Чорная машына павярнула за вугал і зноў пагналася за імі. Негр на пярэднім сядзенні сказаў: "Чувак, табе лепш садзіцца да нас, а то нам прыйдзецца біцца. Мы гэтага не хочам. Усё, што мы хочам, гэта пагаварыць з табой некалькі хвіліна". Нік працягваў ісці. - Ты мяне чуў, - раўнуў ён. "Ідзі да д'ябла. Пакінь мяне ў спакоі, інакш ты можаш пацярпець". Негр з пісталетам засмяяўся. "О, чувак, гэта так смешна". Ён зноў загаварыў з кіроўцам на мове, падобнай на ангельскую, але ім не з'яўляюцца. Машына рванула наперад. Яна праляцела пяцьдзясят ярдаў і зноў врезась ў kerbside. Два вялікіх нігер ў матерчатых кепках выскачылі вакол машыны і накіраваліся назад да Ніку Картэру. Нізкарослы мужчына, кіроўца, заскользил бокам па сядзення, пакуль не вылез вакол машыны напалову, з кароткім чорным аўтаматам у адной руцэ. Чалавек, які гаварыў да гэтага, сказаў: "Лепш падыдзі і пагаворым, містэр... Мы не хочам прычыняць табе боль, праўда. Але калі ты нас прымусіш, мы цябе добра отделаем". Іншы негр, ён увесь час маўчаў, адставаў на крок ці два. Киллмастер адразу зразумеў, што надышла сапраўдная бяда, і што ён павінен прыняць рашэнне хутка. Забіваць ці не забіваць?
  
  Ён вырашыў пастарацца не забіваць, хаця гэта можа быць навязана эму. Пачатку другой негр быў шосты футаў шосты цаляў ростам, складаны, як гарыла, з вялізнымі плячыма і грудзьмі і доўгімі болтающимися рукамі. Чорны, як туз пік, з разбітым носам і тварам, поўным маршчыністых шнараў. Нік разумеў, што калі гэты чалавек калі-небудзь дабярэцца да рукапашнай, калі-небудзь схопіць эга ў мядзведжыя абдымкі, з ім будзе скончана. Вядучы негр, спрятавший пісталет, зноў досталь эга кішэні па камзолы. Ён перавярнуў эга і прыгразіў Ніку прыкладам. "Ты ідзеш з намі, чалавек?" "Іду", сказаў Нік Картэр. Ён зрабіў крок наперад, высока падскочыў і павярнуўся, каб штурхнуць, то ёсць усадзіць свой цяжкі чаравік мужчыну ў сківіцу. Але гэты чалавек ведаў сваю справу, і эга рэфлексы былі хуткімі.
  
  Ён размахваў пісталетам перад сківіцай, абараняючы яе, і спрабаваў схапіць Ніка за шчыкалатку левай рукой. Ён прамазаў, і Нік выбіў пісталет па эга рукі. Ён з грукатам упаў у канаву. Нік ўпаў на спіну, змякчыўшы ўдар абедзвюма рукамі па баках. Негр кінуўся на яго, спрабуючы схапіць і наблізіцца да больш буйному і дужаму мужчыну, які здольны зрабіць сапраўдную працу. Дзеянні Картэра былі такімі ж кантраляванымі і плыўнымі, як ртуць. Ён зачапіў левай нагой за правую шчыкалатку мужчыны і моцна ўдарыў яго нагой па калену. Штурхнуў так моцна, як толькі мог. Кожнаму племені зламалася, як слабы шарнір, і мужчына гучна закрычаў. Ён скаціўся ў сцёкавую канаву і ляжаў там, цяпер маўклівы, трымаючыся за кожнаму племені і спрабуючы знайсці оброненный ім пісталет. Ён яшчэ не ўсведамляў, што пісталет быў пад ім.
  
  Чалавек-гарыла моўчкі падышоў, яго маленькія бліскучыя вочкі былі скіраваныя на Картэра. Ён бачыў і разумеў, што здарылася з эга напарнікам. Ён шэл павольна, раскінуўшы рукі, прыціскаючы Ніка да фасада будынка. Гэта была нейкая вітрына крамы, і праз нах была жалезная рашотка бяспекі. Цяпер Нік адчуў жалеза на сваёй спіне. Нік напружыў пальцы правай рукі і ткнуў вялізнага чалавека ў грудзі. Значна мацней, чым ён ударыў сэра Чарльза ў "Дыпламаце", дастаткова моцна, каб пакалечыць і выклікаць пакутлівую боль, але не настолькі моцна, каб разарваць аорту і забіць. Нічога не выйшла. У яго балелі пальцы. Гэта было падобна на ўдар па бетоннай пліце. Калі ён наблізіўся, вусны вялікага нігер шевельнулись ў ўхмылка. Цяпер Нік быў амаль прыціснуты да жалезнай рашотцы.
  
  
  
  
  
  
  
  Ён ударыў яго нагой па калену і параніў мужчыну, але недастаткова. Одзіна вакол гіганцкіх кулакоў ўдарыў яго эга, і свет захістаўся і закружился. Цяпер эга дыханне станавілася ўсё цяжэй, і ён мог стрываць, што пачаў трохі всхлипывать, калі паветра са свістам ўваходзіў і выходзіў праз эга лёгкіх. Ён ткнуў мужчыну ў вочы пальцамі і атрымаў секундную перадышку, але гэты гамбіт падвёў эга занадта блізка да гэтых велізарным руках. Ён падаўся назад, спрабуючы адысці ў бок, каб выбрацца праз зачыняецца пасткі. Бескарысна. Картэр напружыў руку, сагнуўшы вялікі палец пад прамым вуглом, і ўдарыў яго па сківіцы забойным ударам каратэ. Грэбень ад яго мезенца да запясця быў грубым і мазолістым, цвёрдым, як дошкі, ён мог зламаць сківіцу адным ударам, але вялікі негр не падаў. Ён міргнуў, яго вочы на імгненне сталі брудна-жоўтымі, затым ён пагардліва рушыў наперад. Нік зноў закрануў эга тым жа ударам, і на гэты раз ён нават не міргнуў. Доўгія, тоўстыя, з вялікімі біцэпсамі рукі обвились вакол Картэра, як удавы. Цяпер Нік быў напалоханы і ў роспачы, але, як заўсёды, эга цудоўны мозг працаваў, і ён думаў абсталяваннем усім наперад. Эму ўдалося прасунуць правую руку ў хвіліну камзолы, вакол прыклада пісталета 22-га калібра. Левай рукой ён мацаў у масіўнай глотцы, а таксама адкрыты басейн, спрабуючы знайсці кропку ціску, каб спыніць прыток крыві да мозгу, у якога цяпер была толькі адна думка - раздушыць яго. Затым на імгненне ён быў бездапаможны, як дзіця. Велізарны чорны чалавек шырока расставіў ногі, трохі адкінуўся назад і падняў Картэра з тратуара. Ён прыціснуў Ніка да сабе, як даўно страчанага брата. Твар Ніка было прыціснута да грудзей мужчыны, і ён адчуваў эга, пах, пот, памаду і плоць. Ён усё яшчэ спрабаваў знайсці нерва ў шыі мужчыны, але эга пальцы слабелі, і гэта было падобна на спробу капацца ў тоўстай гуме. Негр ціхенька хмыкнуў. Ціск расло і расло.
  
  
  
  
  
  Павольна паветра выйшаў праз лёгкіх Ніка. Эга, мова высунуўся, а вочы вылезлі вакол арбіт, але ён ведаў, што на самай дэла гэты чалавек не спрабаваў забіць эга. Oni гатэляў ўзяць эга жывым, каб пагаварыць. Гэты чалавек меў намер толькі прымусіць Ніка страціць прытомнасць і пры гэтым зламаць эму некалькі рэбраў. Больш ціску. Велізарныя рукі павольна рухаліся, як пнеўматычныя ціскі. Нік бы застагнаў, калі б у яго хапіла дыхання. Што-то павінна было хутка зламацца - рэбры, усе рэбры, уся грудзі. Агонія станавілася невыноснай. У рэшце рэшт, эму прыйдзецца выкарыстоўваць пісталет. Пісталет з глушыцелем, які ён выцягнуў праз сумачкі дзяўчыны. Эга пальцы так анямелі, што якое-то час ён не мог знайсці спускавы кручок. Нарэшце ён схапіў эга і выцягнуў. Раздаўся воплеск, і маленькі пісталет, штурхнуў эга ў кішэні. Гігант працягваў сціскаць эга. Нік прыйшоў у шаленства. Тупы дурань, нават не ведаў, што ў яго стралялі! Ён зноў і зноў націскаў на курок. Пісталет брыкаўся і круціўся, і пахла порахам. Негр выпусціў Ніка, які ўпаў на калені, цяжка дыхаючы. Ён глядзеў, задыхаючыся, зачаравана, як мужчына зрабіў яшчэ адзін крок назад. Здавалася, ён зусім забыўся пра Nike. Ён паглядзеў на сваю грудзі і пояс, дзе з-пад адзення сочились маленькія чырвоныя плямы. Нік не думаў, што сур'ёзна параніў мужчыну: ён не патрапіў у жыццёва важнае месца, а страляць у такога здоровяка па 22-га калібра было ўсё роўна, што страляць у слана па рагаткі. Гэта была кроў, яго ўласная кроў, якая займаецца напалохала гэтага вялікага чалавека. Картэр, усё яшчэ аднаўляючы дыханне, спрабуючы ўстаць, глядзеў у здзіўленні, як негр хацеў умовах эга адзення маленькую кулю. Эга рукі былі цяпер слізкімі ад крыві, і ён выглядаў так, як быццам ён вотум-вотум расплачацца. Ён паглядзеў на Ніка з папрокам. - Дрэнна, - сказаў гігант. "Самае дрэннае - ты страляеш, а истекаю крывёю.
  
  Крык і гук матора машыны вывелі Ніка па здранцвення. Ён зразумеў, што прайшлі за ўсё секунды. Меншы чалавек выскачыў вакол чорнай машыны і зацягнуў туды чалавека са зламаным каленам. Пры гэтым ён выкрыкваў каманды на незнаёмай мове. Ужо зусім развіднела, і Нік зразумеў, што ў маленькага чалавечка поўны рот залатых зубоў. Маленькі чалавечак злосна паглядзеў на Ніка, штурхаючы параненага ў заднюю частку машыны. "Лепш вам бегчы, містэр. Вы выйгралі пакуль, але, можа быць, мы ўбачым вас зноў, а? Ёй так думаю. Калі вы разумныя, вы не змовы з паліцыяй". Велізарны негр ўсё яшчэ глядзеў на кроў і нешта мармытаў сабе пад нос. Чалавек ніжэй агрызнуўся на яго на мове, падобнай на суахілі, і той падпарадкаваўся, як дзіця, забраўшыся назад у машыну.
  
  Кіроўца сеў за руль. Ён пагрозліва махнуў Ніку. - Увидимся у іншы раз, містэр. Машына рванула прэч. Нік адзначыў, што гэта быў Bentley і што нумарны знак быў настолькі пакрыты брудам, што эга нельга было прачытаць. Наўмысна, вядома. Ён уздыхнуў, асцярожна абмацаў рэбры і шталь збірацца... Ён глыбока ўздыхнуў. Оооооооооооооооооооооооооооо....Якая скаціна! Ён зірнуў налева, як раз своечасова, каб убачыць пару шлемаў паліцэйскіх у далёкім канцы вуліцы. Бобі. Нік павярнуўся прама і пачаў сыходзіць ад іх. Ён вернецца ў кватэру і задасць некалькі пытанняў. Ён таксама атрымае некаторыя адказы, калі эму прыйдзецца выціскаць ih па nah. Калі прыйдзецца, ён будзе трымаць яе пад ледзяным душам, пакуль яна не стане крычаць аб літасці. Ён наліваў бы гэй, чорны кава, пакуль яна не захлынулася. Ён шэл, пакуль не знайшоў уваход у метро, дзе сель на цягнік Ўнутранага круга да Кенсінгтон-Гор. Ён зноў падумаў пра прынцэсе. Можа быць, напрыклад, цяпер яна прачыналася ў чужой для смецця, у жаху і ў пакутах жудаснага пахмелля. Гэтая думка парадавала яго. Няхай яна трохі пацерпіць. Ён зноў абмацаў свае рэбры. Таа. У нейкім сэнсе яна была адказная за ўсе гэта. Затым Киллмастер гучна зарагатаў. Так бессаромна ён засмяяўся перад мужчынам, якія сядзяць крыху далей у вагоне і чытаючым ранішнюю газету, што той кінуў на яго дзіўны погляд. Нік не звярнуў на яго ўвагі. Гэта ўсё глупства, вядома. Што б гэта нам было, гэта была эга віна. За тое, што сунуў свой нос не ў сваю справу. Эму было да смерці сумна, хацелася дзеянняў, і цяпер ён ih атрымаў. Нават не патэлефанаваўшы Хоуку. Можа быць, ён не шталь б тэлефанаваць Хоуку, а проста разабраўся б з гэтым невялікім забаўкай ў адзіночку. Ён падабраў п'яную дзяўчыну і шталь сведкам забойстваў, і на яго напалі нейкія афрыканцы. Киллмастер пачаў напяваць французскую песеньку, прысвечаную непаслухмяным дамам. Эга рэбры больш не хварэлі. Ён адчуў сябе добра. На гэты раз гэта можа апынуцца пацешным - ніякіх шпіёнаў, ніякай контрвыведкі, ніякага Тетеревятник і ніякіх афіцыйных абмежаванняў. Воожделение старое добрае забойства і прыгожая, зусім цудоўная дзяўчына, якую трэба было выратаваць. Выдраны па пераробкі, так сказаць. Нік Картэр зноў засмяяўся. Гэта можа быць весела, гуляць Неда Ровера або Тома Свіфта. Так. Неду, і Таму ніколі не даводзілася класціся спаць са сваімі дамамі, а Нік не мог сабе ўявіць, каб ён не клаўся спаць са сваёй. Аднак спачатку дама павінна выгаварыцца. Яна была замяшаная ў гэтым забойстве па самую попку, хоць не магла забіць Блэкера сама, асабіста. Тым не менш, з дрэннай боку, аб гэтым сведчаць чырвоныя чарніла, нагрымзоліў на картцы. І пісталет 22-га калібра, які выратаваў эму жыццё або, па меншай меры, рэбры. Нік з нецярпеннем чакаў наступнага візіту да прынцэсе, каб Асартымент. Ён сядзеў бы там, адкрытымі ў ложку, з кубкам чорнай кавы або таматнага соку, калі яна адчыняла гэтыя зялёныя вочы і задае звычайны лейцара: "Дзе ён?"
  
  Мужчына ў праходзе глядзеў па-над газеты на Ніка Картэра. Мужчына выглядаў нудным, а таксама стомленым і сонным. Эга вочы былі апухлымі, але вельмі насцярожанымі. На nen былі пара танных мятых штаноў і ярка-жоўтая спартовая кашуля з ліловым малюнкам. Эга шкарпэткі былі тонкімі і чорнымі, і ён насіў карычневыя скураныя сандалі з адкрытымі пальцамі. Эга валасы на грудзях, дзе яны былі бачныя па ўсім шырокага V-вобразнага выраза на кашулі, былі рэдкімі і з адценнем шэрага. Ён быў без шапкі, яго валасы жудасна мелі патрэбу ў стрыжцы. Калі Нік Картэр выйшаў на прыпынку Кенсінгтон-Гор, чалавек з газетай непрыкметна рушыў услед за ім, як цень.
  
  
  
  
  
  Ён сядзеў там, адкрытымі ў ложку, з кубкам чорнай кавы , калі яна адчыняла гэтыя зялёныя вочы і задае звычайны лейцара: "Дзе ён?"
  
  І глядзела эму ў твар з некаторай доляй самавалодання. Ён павінен быў паставіць гэй пяцёрку за намаганні. Хема б яна нам была, яна была лэдзі і Прынцэса... У гэтым ён меў рацыю. Ee голас быў пад кантролем, калі яна спытала: "Вы паліцэйскі? Яе арыштаваная?" Киллмастер схлусіў. Тэрмін, да часу, дзе ён павінен быў сустрэцца з Коршакам, быў доўгім, і эму трэба было яе супрацоўніцтва, каб даставіць яе туды. Гэта ўратавала б ад праблемы вакол. Ён сказаў: "Не зусім паліцэйскі. У мяне ёсць да вас цікавасць. Неафіцыйна на дадзены момант. Я думаю, што ў вас праблемы. Магчыма, яе змагу вам дапамагчы. Мы ведаць пра гэта больш пазней, калі яе прывяду цябе да каму-то". "Убачыць, каго?" Ee голас шталь мацней. Цяпер яна пачала цвярдзець. Ён бачыў, як выпіўка і таблеткі дзейнічаюць на нах. Нік усміхнуўся сваёй самай лісліва усмешкай.
  
  "Я не магу вам гэтага сказаць, - сказаў ён. - Але ён таксама не паліцэйскі. Магчыма, ён таксама зможа вам дапамагчы. Ён сапраўды захоча вам дапамагчы. Хоук цалкам мог бы дапамагчы - калі б у гэтым было што-то для Хоука і AX. Маецца на ўвазе адно і тое ж. Дзяўчына разгорячилась. "Не спрабуй звяртацца са мной, як з дзіцём", - сказала яна. "Можа быць, яе п'яная і дурніца, але яе не дзіця". Яна зноў пацягнулася да бутэлькі. Ён адабраў у нах бутэльку. - Пакуль ніякай выпіўкі. Ты пойдзеш са мной ці не? Ён не хацеў апранаць на нах кайданкі і цягнуць за сабой. Яна не глядзела на яго. Ee вочы з тугой былі прыкаваныя да бутэлькі. Яна падціснула свае доўгія ногі пад сябе ірына, не робячы спроб апусціць спадніцу. А голас і намёку на сэкс. Што заўгодна, толькі б выпіць, нават аддаць сябе. Яе ўсмешка была няўпэўненай. - Мы выпадкова не спалі разам мінулай ноччу? Ці бачыце, у мяне такія правалы ў памяці. Яе нічога не памятаю. Тое ж самае было б і з Хоуком, калі б гэтая здзелка зноў правалілася. Код EOW азначаў менавіта гэта - чым бы нам быў гэты беспарадак, і які б нам была яе частка ў гэтым.
  
  
  
  Прынцэса, каб Гульня гуляла, гэта было смяротна сур'ёзна. Жыццё і смерць. Нік падышоў да тэлефона і зняў трубку. Ён блефаваў, але яна не магла гэтага ведаць. Ён зрабіў свой голас грубым, злым. І вульгарна. "Добра, прынцэса, зараз мы проста спыніць гэта дзярмо. Але я яе зраблю вам ласку - я не буду выклікаць паліцыю. Яе пазваню ў пасольства Партугаліі, і яны забяруць вас і акажуць вам дапамогу, бо для гэтага ёсць амбасада". Ён пачаў набіраць любыя лічбы, гледзячы на нах прыжмуранымі вачыма. Яе твар зморшчыўся. Яна ўпала і пачала плакаць. - Няма... няма! Яе пайду з вамі. Яго... я зраблю ўсё, што вы скажаце. Але не выдавайце мяне партугальцам. Яны... яны хочуць змясціць мяне ў вар'яцкі дом. "Гэта ", - жорстка сказаў Киллмастер. Ён кіўнуў у бок ваннай. "Я даю вам пяць хвіліна там. Потым мы паедзем".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  Гасцініца "Певень і бык" стаіць у старадаўнім брукаванай двары, які ў ранняе сярэднявечча быў месцам павешання і абезгалоўліванне. Сама гасцініца была пабудавана ў часы Крыстафера Марлоў, і ёсць навукоўцы, якія лічаць, што менавіта тут быў забіты Марлоў. Сёння "Певень і Бык" не з'яўляецца ажыўленым установай, хоць і мае сваю долю заўсёднікаў; ён стаіць у паўізаляцыі, удалечыні ад Іст-Індыйскай Док-роўд і недалёка ад Сабачага выспы, анахранізм вакол ружовага цэглы і фахтверка, пагружаны ў ажыўленую спешку і мітусню сучаснага транспарту і судоў. Вельмі нешматлікія ведаюць пра падвалах і сакрэтных пакоях, якія знаходзяцца пад "Пеўнем і Быком". Скотленд-Ярд можа ведаць, МІ-5 і Спецыяльны аддзел, але калі яны гэта робяць, то, не падаюць ніякіх прыкмет, закрываючы вочы на пэўныя парушэнні, як гэта прынята паміж сяброўскімі краінамі. Тым не менш Дэвід Хок, запальчывы і ўпарты кіраўнік AX, выдатна ўсведамляў свае абавязкі. Цяпер, у адной па падвальных пакояў, сціпла, але зручна абстаўленых і кандыцыянаваных, ён утаропіўся на свой нумар одзіна і сказаў: мы ўсе на слізкай зямлі.Асабліва негры - у іх нават краіны няма, не тое што амбасады!
  
  А партугальцы не ценымногие лепш. Яны павінны быць вельмі асцярожныя з брытанцамі, якія больш ці менш падтрымліваюць ih ў ААН па ангольскому пытанні.
  
  Яны не хочуць круціць хвост льва - голас чаму яны не адважыліся расправіцца з прынцэсай да гэтага. Нік Картэр закурыў цыгарэту з залатым наканечнікам і кіўнуў, і хоць што-што ясьнела, многае заставалася імглістым і нявызначаным. Хоук прояснял, так, але ў сваёй звычайнай павольнай і пакутлівай манеры. Хоук наліў шклянку вады па які стаяў побач графіна. кінуў вялікую круглую таблетку, некаторы час назіраў, як яна шыпіць, а затым выпіў ваду. Ён пацёр жыцця, які быў дзіўна моцным для чалавека эга гадоў. - Мой страўнік яшчэ не дагнаў мяне, - сказаў Хоук. "Ён усё яшчэ ў Вашынгтоне". Ён зірнуў на свае наручныя гадзіны . Нік ўжо бачыў гэты погляд раней. Ён зразумеў. Хоук належаў да пакалення, якое не зусім разумела рэактыўны стагоддзя. Хоук сказаў: Усяго чатыры з паловай гадзіны таму яе спаў у сваёй смецця. Тэлефон зазваніў. Гэта быў дзяржсакратар. Сорак пяць хвіліна праз яе быў у самалёце ЦРУ, я лячу над Атлантыкай хутчэй двух тысяч міль у гадзіну. - Ён зноў пацёр жыцця. - Занадта хутка для маіх кішак. Сакратар сам патэлефанаваў, звышгукавы самалёт, гэтая спешка і сустрэча. Сталі крычаць партугальцы. Я не разумею. Эга начальнік, здавалася, не чуў яго. Ён бурчаў, напалову пра сябе, калі сунуў у тонкі рот не запаленую цыгару і пачаў яе жаваць. - Самалёт ЦРУ, - прамармытаў ён. . "У AX ужо павінен быць свой звышгуку. У мяне ўжо дастаткова часу, каб запыт..." Нік Картэр быў цярплівы. Гэта быў адзіны спосаб, калі стары Ястраб быў у такім настроі. - падвальны комплекс, які знаходзіцца пад наглядам двух здаравенных матронаў AX.
  
  
  
  Хоук аддаў загад: падняць даму на ногі, цвярозай, са сваім розумам, гатовай да размовы, у дваццаць чатыры гадзіны. Нік падумаў, што гэта запатрабуе некаторых намаганняў, але дамы AX, абодва RN, апынуліся дастаткова здольнымі. Нік ведаў, што Хоук наняў даволі шмат "супрацоўнікаў" для гэтай працы. У дадатак да жанчын там было па меншай меры чацвёра дужых палявых байцоў AX - Хок аддаваў перавагу свае мускулы, вялікія і моцныя, хоць і трохі відавочныя, а не спешчаных матуль тып Айві, якіх часам выкарыстоўвалі ЦРУ і ФБР. Акрамя таго, быў Тым Баксёр - час было толькі для ківу і кароткага прывітанне - якога Cillmaster ведаў, як N 6 або 7. Гэта ў AX азначала, што Баксёр таксама меў званне Майстра забойцы. Было незвычайна, у вышэйшай ступені незвычайна, што калі-небудзь сустракаліся два чалавека такога рангу. Хок зняў насценную карту. Ён выкарыстаў не запаленую цыгару, як указку. - Добры лейцара - аб португальцах. Вы думаеце, гэта дзіўна, што такая краіна, як Злучаныя Штаты, падскоквае, калі яны свішчуць? Але ў дадзеным выпадку мы гэта зрабілі - я растлумачу чаму. Вы чулі пра выспах Зялёнага Мыса? "Няпэўна. Ніколі там не быў. Яны належаць Партугаліі?"
  
  
  Маршчыністы фермерская твар Хоука зморшчыўся вакол цыгары. На сваім агідным жаргоне ён сказаў: "Цяпер, хлопчык, ты пачынаеш разумець. Партугалія валодае імі. З 1495 года. Глядзі". Ён паказаў цыгарай. -- Там. Напрыклад, у трохстах мілях ад заходняга ўзбярэжжа Афрыкі, там, дзе яна далей за ўсё ўдаецца ў Атлантыку. Не так wouldnt і далёка ад нашых баз у Алжыры і Марока. Там даволі шмат астравоў, адны вялікія, іншыя маленькія. На адным або некалькіх вакол іх - я не ведаю, на якім, і не хачу ведаць - Злучаныя Штаты закапалі нейкі скарб". Нік ставіўся да свайго начальніка з памяркоўнасцю. Стары атрымліваў асалоду ад гэтым. - Скарбы, сэр? "Вадародныя бомбы, хлопчык, - чартоўску шмат ih. Цэлая чартоўску велізарная ih лес". Нік падціснуў вусны ў бязгучна свисте. Так што гэта быў рычаг, на які націснулі партугальцы. Нядзіўна, што дзядзька Сэмі паслаў эга! Хоук пастукваў па карце сваёй цыгарай.
  
  
  
  
  
  
  "Вы ўяўляеце карціну? Пра гэта ведае ўсяго каля тузіна мужчын у свеце, уключаючы цябе цяпер. Мне не трэба казаць вам, што гэта зусім сакрэтна. Калмастер толькі кіўнуў. Эга ўзровень дапускаецца быў такім жа высокім, як у прэзідэнта Злучаных Штатаў. Гэта была адна вакол прычын, па якой у апошні час ён насіў з сабой таблетку цыяніду. Усё, што партугальцам трэба зрабіць, гэта намякнуць, проста намякнуць, што ім, магчыма, прыйдзецца перадумаць, што, магчыма, яны хочуць, каб гэтыя бомбы былі прыбраныя адтуль, і Дзяржаўны дэпартамент скача, як леў і праз абручы. Хоук сунуў цыгару назад у рот. Для estestvenno, у нас ёсць і іншыя схованкі з бомбамі па ўсім адкрыты басейн. Але мы ўпэўненыя - амаль сто працэнтны - што ворагі не ведаюць аб гэтай угодзе ў Каба-Вэрдэ. Мы пайшлі на ўсе, каб захаваць гэта такім чынам. Калі нам прыйдзецца зрушыць, то, вядома, уся здзелка сарвецца. Але да гэтага б не прыйшло. Усё, што трэба зрабіць якога-небудзь высокапастаўленаму партугальскаму чыноўніку, - намякнуць ў патрэбным месцы, і наша круп ў небяспецы. Хоук вярнуўся да свайго крэсла за сталом. - Ты бачыш, сынку, што ў гэтай справы ёсць разгалінаваная. Гэта сапраўдная банка скарпіёнаў.
  
  Киллмастер пагадзіўся. Ён усё яшчэ не зразумеў, усё занадта ясна. Было занадта шмат ракурсаў. "Яны не гублялі часу дарма, - сказаў ён. - Як партугальскае ўрад можа адрэагаваць так хутка?" Ён распавёў Хоуку ўсё аб сваім вар'яцкім заўтра, пачынаючы з таго моманту, калі ён падабраў п'яную дзяўчыну ў "Дыпламаце". Эга бос паціснуў плячыма. "Гэта лёгка. Гэты маёр Алівейра, якога расстралялі, верагодна, сачыў за дзяўчынай і хацеў выпадку схапіць яе, не прыцягваючы ўвагі. Апошняе, чаго ён гатэль, - гэта агалоскі. Брытанцы вельмі раздражняюцца з-за выкрадання людзей. Яе мяркую, што ён быў трохі на ўзводзе, калі яна трапіла ў той клуб, убачыў, як вы яе вывелі, пазнаў вас, - маёр працаваў у контрвыведцы, а ў партугальцаў ёсць файлы - і зрабіў пару тэлефонных званкоў. Напэўна, хвіліна пятнаццаць. Маёр тэлефанаваў у амбасаду, яны тэлефанавалі ў Лісабон, Лісабон патэлефанаваў у Вашынгтон. Хоук пазяхнуў. "Сакратар патэлефанаваў мне... - Нік запаліў яшчэ адну цыгарэту.
  
  
  
  Гэты забойны погляд на твар Хоука. Ён бачыў гэта і раней. Такі ж погляд у сабакі, калі яна ведае пра месцазнаходжанне кавалка мяса, але знайсці пакуль трымаць гэта пры сабе. - Нейкае супадзенне, - з'едліва сказаў Нік. "Яна ўпала ў мае абдымкі і "ўпала ў гэты момант". Хок ўсміхнуўся. "Такое здараецца, сынок. Супадзенне сапраўды здараецца. Гэта, ну, можна сказаць, провід.
  
  Киллмастер не трапіўся на вуду. Хоук аголіць кручок, калі прыйдзе час. Нік сказаў: "Што робіць прынцэсу, каб Гаму такой важнай ва ўсім гэтым?" Дэвід Хоук нахмурыўся. Ён кінуў пожеванную цыгару ў смеццевае вядро і зняў цэлафан з новай. - Шчыра кажу, яе сам трохі збянтэжаны гэтым. Цяпер яна свайго роду Х-фактар. Яе падазраю, што яна пешка, якую штурхаюць, захраслі пасярэдзіне. - У сярэдзіне жывата чаго, сэр... Ён перачытваў паперы, час ад часу выбіраючы адну і кладучы яе на крэсла ў якім-небудзь парадку. Дым ад цыгарэты апёк вочы Ніка, і ён на імгненне заплюшчыў ih. Але нават з зачыненымі вачыма, ён як быццам усё яшчэ мог бачыць Тетеревятник, дзіўна выглядае Тетеревятник, які паліць цыгару ў ільняным касцюме колеру аўсянкі, як павук які сядзеў у мёртвым цэнтры заблытанай павуціння, назіраючы і слухаючы, і час ад часу, пацягнуўшы за адну, вакол нітак. Нік адкрыў вочы. Мімавольная дрыжыкі прабегла па эга асаблівых целе. Хок з цікаўнасцю зірнуў на яго. "Што здарылася, хлопчык: Хто-то толькі што прайшоўся па тваёй магіле?" Нік усміхнуўся. "Можа быць, сэр..."
  
  Хоук паціснуў плячыма. - Я сказаў, што яшчэ не занадта шмат ведаю аб ёй і аб тым, што робіць яе важнай. Перад ад'ездам па Вашынгтона ёй патэлефанаваў Дэла Стокса і папрасіў яе сабраць усё, што можна. можа, інакш яе ведаю тое, што я чуў або чытаў у газетах, што прынцэса - актывістка, п'яніца і публічная дурніца, і ў нах ёсць дзядзька, які займае вельмі высокае становішча ў партугальскай ўрадзе.
  
  Яшчэ яна пазіруе для брудных фатаграфій. Нік ўтаропіўся на яго. Ён успомніў ўтоеную камеру ў дом Блэкера, экран і праектар. Гэта ўсяго толькі чуткі, - працягнуў Хоук. "Я павінен удакладніць гэта, і яе гэта раблю. Разбіраюся з вялікай колькасцю матэрыялаў з аднаго вакол нашых людзей у Ганконгу. Згадваецца мімаходзь, можна сказаць. таму прынцэса была ў Ганконгу і згалела, і што яна пазіравала для некалькіх фатаграфій, каб атрымаць грошы на свой рахунак у гатэлі і праезд. Гэта яшчэ адзін спосаб, якім партугальцы спрабавалі вярнуць ee - яны ўкладвалі ў гэта грошы Адрэзаць гэй сродкаў за мяжой. Яе, мяркую, што яна даволі добра мялі да цяперашняга часу ". "Яна спынілася ў Олдгейте, сэр. На гэта патрэбныя грошы". Хоук скасіў на яго вачэй.
  
  
  
  
  "Цяпер у мяне ёсць чалавек, які займаецца гэтым. Адна па першае-дэль-тут, якія яго зрабіў..." Зазваніў тэлефон. Хоук узяў эга і коратка што той сказаў. Ён павесіў трубку і змрочна ўсміхнуўся Ніку. - Зараз яна павінна Олдгейту больш двух тысяч даляраў. Рэўматызму ваш лейцара? Нік пачаў заўважаць, што гэта не эга лейцара, але потым забыўся пра гэта. Начальнік глядзеў на яго дзіўна і рэзка. Калі Хоук зноў загаварыў, яго тон быў дзіўна фармальным. "Я вельмі рэдкіх лячэбных даю вам парады, праўда." "Не, сэр. Вы мне не раіце". - Цяпер яна цябе вельмі рэдкіх лячэбных патрэбна. Можа быць, патрэбна цяпер. Не путайся з гэтай жанчынай, з гэтай прынцэсай, каб Асартымент у міжнароднай валацугам з апетытам на выпіўку і наркотыкі, і не больш таго. Вы можаце працаваць з ёй, калі што-то атрымаецца, вы, вядома гэта будзеце рабіць, але хай гэта спыніцца на гэтым. Не сближайтесь з ёй ". Киллмастер кіўнуў. Але ён думаў пра тое, як яна выглядала ў эга кватэры ўсяго некалькі гадзін таму...
  
  
  
  
  
  КИЛМАСТЕР - адчайна спрабаваў узяць сябе ў рукі. Ён зрабіў гэта, у пэўнай ступені. Не, ён не быў згодны з Хоуком. Дзе-то ў ёй было што-тое добрае, незалежна ад таго, наколькі яно было страчана або пахавана цяпер. Хоук скамячыў ліст паперы і кінуў эга ў смеццевы кошык. - "Забудзьцеся аб ёй на дадзены момант," сказаў ён, "Мы вернемся да яе пазней. Няма ніякай вар'яцкай паспеху. Вы двое будзеце тут, па меншай меры, сорак восем гадзін. Пазней, калі яна адчуе сябе лепш, няхай яна раскажа аб сабе. А цяпер - я хачу ведаць, ці чулі вы калі-небудзь пра гэтых двух мужчын: прынц Солауайе Аскар і генерала Огюсте Буланже? Ад кожнага вышэйшай агента AX патрабавалася, каб ён быў дастаткова добра знаёмы з сусветнымі справамі. Патрабавалася пэўнае веданне. Час ад часу праводзіліся нечаканыя семінары і задаваліся пытанні. Нік сказаў: "Прынц Аскар - афрыканец. Я думаю, ён атрымаў адукацыю ў Оксфардзе. Ён узначальваў ангольскага паўстанцаў супраць партугальцаў. Ён дамогся некалькіх поспехаў супраць партугальцаў, выйграў некалькі важных бітваў, і тэрыторыю". Хоук быў задаволены. "Малайчына. А што наконт генерала?" Гэты лейцара быў больш жорсткім. Нік ламаў галаву. Генерал Агюст Буланже ў апошні час не з'яўляўся ў навінах. Паступова эга памяць пачала выдаваць факты. "Буланже - французскі генерал-рэнегат, - сказаў ён. нязломны фанатык. Ён быў тэрарыстам, адным з лідэраў па ОАС і ніколі не здаваўся. У апошні раз яе чытаў, што ён быў завочна прысуджаны да смяротнага пакарання ў Францыі. Гэта той чалавек? - Так, - сказаў Хоук. - Ён таксама па-чартоўску добры генерал. Голас чаму ў апошні час перамагаюць ангольские паўстанцы. Калі французы пазбавіліся Буланже званняў і прысудзілі эга да смерці, ён змог пайсці на гэта. Ён звязаўся з гэтым прынцам Аскар, але вельмі ўтойліва. І яшчэ якое-што - так гэта князь Аскар і генерал Буланже знайшлі спосаб сабраць грошы. Шмат грошай. Велізарныя сумы. Калі яны будуць працягваць у тым жа духу, яны выйграюць вайну МАКАО ў Анголе.
  
  Будзе яшчэ адна новая краіна ў Афрыцы. Адкрыта цяпер прынц Аскар думае, што ён будзе кіраваць гэтай краінай. Стаўлю на тое, што калі справа наогул спрацуе, генерал Агюст Буланже будзе кіраваць ім. Ён зробіць сябе дыктатарам. Ён проста такі тып. Ён здольны і на іншыя рэчы таксама. Ён распуснік, напрыклад, і апошні эгаіст. Было б нядрэнна запомніць гэтыя рэчы, сынок. Нік пагасіў цыгарэту. Нарэшце-то сутнасць пачало вымалёўвацца. "Гэта населены пункт расіі, сэр? Яе іду супраць гэтага генерала Буланже? Ці прынц Аскар? Абодвух?'
  
  Ён не спытаў, чаму. Хоук скажа эму, калі будзе гатовы. Эга бос не адказаў. Ён узяў яшчэ адну тонкую паперу і некаторы час вывучаў яе. "Вы ведаеце, хто такі палкоўнік Чун-Лі?" Гэта было лёгка. Палкоўнік Чунь Лі быў процілеглым тварам Хоука ў кітайскай контрразведкі. Двое мужчын сядзелі на іншым канцы свету, яшчэ адзін з іншага і рухалі фігуры на міжнароднай шахматнай дошцы. "Чун-Лі хоча, каб ты памёр", - сказаў цяпер Хоук. - Цалкам для estestvenno. А яе, хачу, каб ён памёр. Ён даўно ў мяне ў чорнай кнізе. Яе хачу прыбраць эга з дарогі. Тым больш, што ў апошні час ён моцна набірае абароты - яе страціў паўтузіна добрых агентаў з-за гэтага ўблюдка за апошнія шэсць месяцаў". "Значыць, гэта мая сапраўдная праца", - сказаў Нік.
  
  "Гэта так. Забіце для мяне гэтага палкоўніка Чун Лі". "Але як мне падабрацца да яму? Гэтак жа, як ён не зможа падабрацца да цябе". Ўсмешка Хоука была невымоўнай. Ён махнуў скрюченной рукой над усімі рэчамі на сваім стале. "Галасаванне, дзе ўсё гэта пачынае распагоджвацца, . Прынцэса, авантурыст Блэкер, два кокнуць з перарэзанымі глоткамі, мёртвы маёр Алівейра, усе яны. Ніхто не важны сам па сабе, але ўсё ўносяць свой уклад. Нік Ён яшчэ не зусім зразумеў, і гэта зрабіла эга трохі панурым. Ястраб быў павуком, кравец б эга пабраў! І да таго ж праклятым павуком з закрытым ротам.
  
  
  
  Картэр холадна сказаў."Вы забываеце трох неграў, якія перабілі мяне," - І забілі маёра. Яны ж таксама датычныя да гэтага? Хоук пацёр рукі ад задавальнення. - О, яны таксама... Але не занадта важна, не цяпер. Яны што-то хацелі ў Блэкера, на самай справе, і, верагодна, думалі, што гэта ў цябе. Ва ўсякім выпадку, яны гатэляў пагаварыць з табой. Нік адчуў боль у рэбрах. "Непрыемныя размовы". Хоук ўхмыльнуўся. - Гэта частка тваёй працы, а, сынок? Яе проста рады, што ты нікому вакол іх не забіў. Што да маёра Алівейра - вельмі шкада. Але гэтыя негры былі ангольцами, а маёр - партугальцам. І яны не гатэлі, каб ён атрымаў прынцэсу. Яны хочуць атрымаць прынцэсу для сябе".
  
  - Усе хочуць прынцэсу, - раздражнёна сказаў Киллмастер. "Будзь пракляты яе, калі яе разумею, чаму". "Яны хочуць Прынцэсу і што-то яшчэ", - паправіў Хок. "З таго, што вы мне сказалі, яе мяркую, што гэта быў нейкі фільм. Якой-то фільм для шантажу - іншае меркаванне - вельмі брудныя кадры. Не забывайце, што яна зрабіла ў Ганконгу. У любым выпадку, да чорта". з усім гэтым - у нас ёсць прынцэса, і мы збіраемся пакінуць яе.
  
  "Што, калі яна не будзе супрацоўнічаць? Мы не можам прымусіць яе". Ястраб выглядаў каменным: "я Не змагу? Думаю, так. Калі яна не пагодзіцца супрацоўнічаць, яе перадам яе партугальскаму ўраду зрабіць бясплатна, бязвыплатна. Яны хочуць змясціць у псіхіятрычную лякарню, на самай справе? Яна сказала вам гэта.
  
  Нік сказаў "так", яна сказала эму гэта. Ён успомніў выраз жаху на яе твары. "Яна будзе гуляць," сказаў Хоук. "Цяпер ідзі, адпачні. Перапытай усё, што вам трэба. Вы не пакінеце гэтае месца, пакуль мы не пасадзім вас на самалёт у Ганконг. З Прынцэсай, вядома. Вы будзеце падарожнічаць як муж і жонка. Цяпер яго рыхтую вашыя пашпарты і іншыя дакументы". Кинмастер устаў і пацягнуўся. Ён стаміўся. Гэта была доўгая ноч і доўгі раніцу. Ён паглядзеў на Хоука. "Ганконг? Гэта там я павінен забіць Чун-Лі?" "Не, не ў Ганконгу. У Макао. І менавіта там, Чун Лі, я павінен цябе забіць! Цяпер ён расстаўляе пастку, гэта вельмі акуратная пастка.
  
  Ёй захапляюся гэтым. Chun добры гулец. Але ў цябе будзе перавага, сынок. Вы трапіце ў пастку эга са сваёй пасткай.
  
  Киллмастер ніколі не быў так аптымістычны ў гэтых пытаннях, як эга бос. Магчыма, таму што на коне была эга шыя. Ён сказаў: "Але гэта ўсё роўна пастка, сэр. А ў Макао практычна ў яго на заднім двары". Хоук махнуў рукой. - Я ведаю. Але ёсць імкненне кітайская прымаўка - часам пастка трапляе ў пастку. "Пакуль, сынок. Допроси прынцэсу, як толькі яна захоча. Одзіна. Я не хачу, каб ты быў там бездапаможны. Даць цябе паслухаць касету. А цяпер ідзі спаць". Нік пакінуў эга ператасоўвалі свае дакументы і круціць цыгару ў роце. Былі часы, і гэта было адно вакол іх, калі Нік думалі свайго боса проста пачварай. Хоуку не патрэбна была кроў - у эга венах цёк хладагент. Гэта апісанне пасавала нам, аднаму іншаму па матэматыцы.
  
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  KILLMASTER заўсёды ведаў, што Хоук быў спрытным і хітрым ў сваёй складанай працы. Цяпер, праслухаўшы плёнку на наступны дзень, ён выявіў, што стары валодаў запасам пачцівасці, здольнасцю выказваць спачуванне - хоць гэта можа быць і псевдосочувствием, - аб чым Нік не здагадваўся. Не падазраваў ён і пра тое, што Хоук так добра гаворыць па-партугальску. Стужка ішла. Голас Хоук быў далікатным, адкрыта-ткі лагодным. "Nleu nome a David "Hawk". Como эо sea name?" Прынцэса Моргана ды Тлуму. Навошта пытацца? Яе, упэўнены, што вы гэта ўжо ведаеце. Тваё імя мне нічога не кажа - хто ты, Молі? Чаму мяне трымаюць тут у палоне супраць маёй волі? Мы ў Англіі, вы ж ведаеце, яе пасаджу вас усіх у турму за гэта:. Нік Картэр, слухаючы хуткі паток партугальскай, усміхаўся са схаваным задавальненнем. Стары лавіў момант. Не падобна, каб яе дух быў зламаны. Голас Хоука ліўся, гладкі, як патака. "Я ўсё растлумачу ў свой час, прынцэса ды Тлуму. А пакуль, вы, як наяда, калі мы гаворым па-ангельску? Я не вельмі добра разбіраюся ў вашым мове". - Калі хочаце. Мне ўсё роўна. Але вы вельмі добра гаворыце па-партугальску.
  
  
  "Я Нават не так добра, як вы кажаце па-ангельску." Ястраб муркаў, як кошка, увидевшая глыбокую талерку з густымі жоўтымі сліўкамі. "Обригадо. Яе шмат гадоў вучылася ў школе ў Штатах". Нік мог уявіць, як яна паціскае плячыма. Стужка зашумела. Потым гучны трэск. Хоук здзірае цэлафан з цыгары. Хоук: "Як вы ставіцеся да Злучаных Штатаў, прынцэса?" Дзяўчына: "Што? Я не зусім разумею". Хоук: Тады дазвольце мне сказаць так. Вам падабаюцца Злучаныя Штаты? Ці ёсць у вас там сябры? Як вы думаеце, Злучаныя Штаты, улічваючы прыцягваючы сваімі бліскучымі педагагічнымі здольнасцямі сусветныя ўмовы, сапраўды iso усіх сіл імкнуцца падтрымліваць мір і добрую волю і ў свеце? "Дзяўчына: "Тады гэта палітыка! Так вы нейкі сакрэтны агент. Вы па CIA" Ястраб: "Яе не праз ЦРУ. Адкажыце на мой лейцара, калі ласка. Для мяне, скажам, для выканання работы, якая займаецца можа быць небяспечнай. І добра аплачваецца. Што вы пра гэта думаеце?
  
  Дзяўчына: "Я... я магла б. Мне патрэбныя грошы. І ёй нічога не маю супраць Злучаных Штатаў. Я не задумвалася пра гэта. Я не цікаўлюся палітыкай. Нік Картэр, які быў знаёмы з усімі нюансамі галасы Хоука, усміхнуўся сухасці ў адказе старога. "Дзякуй, прынцэса. Для сумленны рэўматызму, калі не захоплены. - Яе. Вы кажаце, што вам патрэбныя грошы? Яе выпадкова ведаю, што гэта праўда. Яны заблакавалі свае сродкі ў Партугаліі, ці не так? дзядзька, Луіс ды Гама, адказны за гэта, ці не так?" Доўгая паўза. Стужка зашумела. Дзяўчына: "Адкуль ты ведаеш абсталяваннем ўсім гэтым? Адкуль ты ведаеш пра майго дзядзьку?" Ястраб: "Я шмат ведаю пра цябе, мая дарагая. Вельмі шмат. Табе прыйшлося нялёгка ў апошні час. У цябе былі праблемы. У цябе ўсё яшчэ праблемы. і паспрабуйце зразумець.Калі вы будзеце супрацоўнічаць са мной і маім урадам - вам прыйдзецца падпісаць кантракт на гэты конт, але ён будзе захоўвацца ў сакрэтным сховішча, і толькі двое будуць ведаць пра гэта - калі вы зрабіце гэта, магчыма, яе змагу вам дапамагчы.
  
  З грашыма, з шпіталізацыяй, калі трэба, можа быць, нават з амерыканскім пашпартам. Мы павінны будзем падумаць пра гэта. Але самае галоўнае, прынцэса, яе магу дапамагчы вам аднавіць пачуццё ўласнай годнасці. Паўза. Нік чакаў пачуць у яе адказе абурэньне. Замест гэтага ён пачуў стомленасць і пакорлівасць. Здавалася, яна занікае. паспрабавала ўявіць яе дрыготкай, якая прагне выпіць, або прыняць таблеткі ці ўколу чаго-небудзь. Дзве медсёстры AX, здавалася, добра з ёй папрацавалі, але гэта было крута, і, павінна быць, было цяжка.
  
  Дзяўчына: "Маё пачуццё ўласнай годнасці?" Яна засмяялася. Нік здрыгануўся ад гэтага гуку. "Маё пачуццё ўласнай годнасці даўно прапала, містэр Хоук. Вы здаецеся свайго роду чараўніком, але я не думаю, што нават вы здольныя тварыць цуды. Ястраб: Мы можам паспрабаваць, прынцэса. Пачнем цяпер? Яе збіраюся задаць вам шэраг вельмі асабістых пытанняў. Ты павінен адказаць на іх - і ты павінна адказаць на іх шчыра". Дзяўчына: "А калі няма?"
  
  Ястраб: "Тады яе прыму меры, каб цябе забраў хто-небудзь па тутэйшага амбасады Партугаліі. У Лондане. Яе ўпэўнены, што яны палічылі б гэта за вялікую паслугу. Вы ўжо даўно бянтэжыць свой урад, прынцэса. Асабліва твайго дзядзьку ў Лісабоне. Яе, мяркую, што ён займае вельмі высокае становішча ў кабінеце. Наколькі яе разумею, ён быў бы вельмі шчаслівы, калі б вы вярнуліся ў Партугалію. Толькі пазней, ценымногие пазней, Нік зразумеў, што тады сказала дзяўчына. Сказала з поўным агідай у голасе: "Мой дзядзька. Гэта... гэта істота!" Паўза. Ястраб чакаў. Як вельмі цярплівы павук. Нарэшце, ваўкадавяць з патакай, Ястраб сказаў: "Ну што, юная лэдзі?" Паказваючы паражэнне ў голасе, дзяўчына сказала: "Добра. Задавайце свае пытанні. Я не хачу, я не павінна быць адпраўлена назад у Партугалію. Мяне хочуць змясціць у вар'ят дом. О, гэта так не назавуць. Яны назавуць гэта кляштарам ці домам састарэлых, але гэта будзе прытулак. Задавайце свае пытанні. Я не буду вам хлусіць. Хоук сказаў: "Лепш не назаўсёды, прынцэса. Цяпер яе буду трохі грубы. Вам будзе сорамна. Нічога не зробіш.
  
  Галасаванне фота. Яе хачу, каб вы паглядзелі на яго. Яно было зроблена ў Ганконгу некалькі месяцаў таму. Як яна да мяне патрапіла, вас не тычыцца. Такім чынам, гэта ваша фатаграфія? Шоргат на стужцы. Нік прыгадаў, што Хоук распавёў пра прынцэсе, якая зрабіла брудныя фатаграфіі ў Ганконгу. У гэты час стары нічога не сказаў пра тое, што на самой дэла у яго ёсць якія-небудзь фатаграфіі. Рыданні. Цяпер яна ламалася і ціха плакала.
  
  - Д-ды, - сказала яна. "Гэта яе. Яе... яе пазіравала для гэтай фатаграфіі. Ёй была тады вельмі п'яная". Хоук: "Гэты чалавек кітаец, ці не так? Вы ведаеце, эга імя?" Дзяўчына: "Няма. Яе ніколі не бачыла эга нам, нам потым. Ён быў проста чалавекам, якога яго сустрэла ў... студыі". Ястраб: "Усё Роўна. Ён не важны. Вы кажаце, што былі п'яныя ў гэты час - ці не праўда, прынцэса, што за апошнія пару гадоў вас арыштоўвалі за п'янства не менш тузіна раз? У некалькіх краінах - Вас арыштоўвалі аднойчы ў Францыі за захоўванне наркотыкаў? Дзяўчына: Я не магу ўспомніць дакладнае колькасць разоў. Яе не вельмі шмат памятаю, звычайна потым выпіўкі. Яе... я ведаю... Мне сказалі, што, калі яго п'ю, яе сустракаю жудасных людзей і раблю жудасныя рэчы. Але ў мяне бываюць поўныя правалы ў памяці - я сапраўды не памятаю, што раблю".
  
  Паўза. Гук дыхання. Хоук раскуривает новую цыгару, Хок перабірае паперы на стале. Ястраб, з жудаснай мяккасцю ў голасе: "На гэтым усё, прынцэса... Мы, я думаю, вызначылі, што вы алкагалічка, часам ўжываю наркотыкі, калі не наркаманка, і што звычайна лічыцеся жанчынай аслабелых нораваў. Як вы думаеце, гэта справядліва?"
  
  Паўза. Нік чакаў большага плакаць. Замест гэтага яе голас быў халодным, даўкім, злосным. Перад тварам прыніжэньня Хоука яна схлусіла: "Так, кравец вазьмі, яе такая. Цяпер вы задаволеныя?" Ястраб: "Мая дарагая паненка! У гэтым няма нічога асабістага, зусім нічога. У маёй, э-э, прафесіі яе часам павінен паглыбіцца ў гэтыя пытанні. Запэўніваю вас, мне гэта так жа непрыемна, як і вам".
  
  Дзяўчына: "Дазвольце мне ўсумніцца ў гэтым, містэр Хок. Ты скончыў?" Хоук: "Скончыў? Мая дарагая дзяўчынка, яе толькі пачаў. Цяпер пяройдзем непасрэдна да справы - і памятайце, ніякай хлусні. Яе хачу ведаць усё пра цябе і гэтым Блэкере. Містэр Тэадор Блэкер, цяпер мёртвы, забіты, жыў у чатырнаццатым дом Х'ю-Кресент-Мьюз. Што ў Блэкера было на цябе? У яго што-то было? Ён вас шантажаваў?" Доўгая паўза. Дзяўчына: "Я спрабую супрацоўнічаць, містэр Хоук. Вы павінны паверыць у гэта. Яе дастаткова напалохана, каб не спрабаваць зманіць. Але наконт Тэдзі Блэкера - гэта такая заблытаная і складаная аперацыя. Яе...
  
  Ястраб: Пачні з самага пачатку. Калі вы ўпершыню сустрэліся з Блэкером? Дзе? Што здарылася?" Дзяўчына: "Паспрабую. Гэта было некалькі месяцаў таму. Аднойчы ноччу яе прыйшла да яму. Яе чула пра эга клубе, Клубе Дракона, але ніколі там не была. Яе павінна была сустрэцца там з сябрамі, але яны не з'явіліся. Так што я засталася з ім сам-насам. Ён... ён быў жахлівым маленькім чарвяком, на самай дэла, але ў той момант мне больш няма чаго было рабіць. Яе выпіла. Яе была амаль на мялі, яе спазнілася, а Тэдзі выпіў шмат віскі. Яе выпіла некалькі чарак, і я не памятаю нічога потым гэтага. На наступную раніцу яе прачнулася ў сваім гатэлі.
  
  Ястраб: "Блэкер напампаваў цябе наркотыкамі?" Дзяўчына: "Так. Ён прызнаў гэта пазней. Ён даў мне ЛСД. Яе ніколі не прымала эга раней. Яе... яе, павінна быць, як бы з'ехала ў далёкае падарожжа. Хоук: Ён фатаграфаваў, ды табою фільмы, ці не так? Відэафільмы. Пакуль ты быў пад наркотыкамі?" Дзяўчына: "Д-ды. На самай дэла яе ніколі не бачыў гэтых фільмаў, але ён паказаў мне ўрывак вакол некалькіх кадраў. Яны былі... былі жудасныя.
  
  Хоук: А потым Блэкер спрабаваў цябе шантажаваць? Ён патрабаваў грошы за гэтыя фільмы?" Дзяўчына: "Так. Эга імя падыходзіла эму. Але ён памыліўся - у мяне не было грошай. Па крайняй меры, не такіх грошай. Ён вельмі расчараваўся і спачатку не даверыў мне. Пазней, вядома, ён у гэта даверыў".
  
  
  Ястраб: "Ты вярнулася ў клуб Драконаў?" Дзяўчына: "Няма. Яе больш туды не хадзіла. Мы сустракаліся ў барах, пабах і падобных месцах. Потым, аднойчы ноччу, калі яе ў апошні раз сустракалася з Блэкером, ён сказаў, што я павінна забыцца пра гэта. Ён перастаў шантажаваць мяне, у рэшце рэшт".
  
  Паўза. Коршакам: "Ён сказаў гэта, так?" Дзяўчына: "Я так і думала. Але яна не была гэтаму рады. На самай дэла яе адчуваў сябе горш. Гэтыя жудасныя мае фатаграфіі ўсё яшчэ былі б у звароце - ён так сказаў, ці на самай справе зрабіў гэта". Ястраб: "Што менавіта ён сказаў? Асцярожней. Гэта можа быць вельмі важна. Доўгая паўза. Нік Картэр мог уявіць закрытыя зялёныя вочы, высокія белыя бровы, нахмураныя у задуменнасці, цудоўнае, яшчэ не зусім знявечанае твар, напружаны ад канцэнтрацыі. Дзяўчына: "Ён засмяяўся і сказаў, што мне трэба" - Не турбуйцеся аб куплі плёнкі. Ён сказаў, што ў яго ёсць іншыя прэтэндэнты на гэта. Удзельнікі таргоў, гатовыя плаціць рэальныя грошы. Ён быў вельмі здзіўлены, яе памятаю. Ён сказаў, што ўдзельнікі таргоў па ўсёй скуры лезлі, каб патрапіць у чаргу".
  
  Ястраб: "І вы ніколі не бачылі Блэкера потым гэтага?" Пастка! Android з'яўляецца на гэта. Дзяўчына: "Гэта на самай справе. Яе больш ніколі эга не бачыла. Киллмастер гучна застагнаў.
  
  Паўза. Ястраб, эга голас шталь рэзкім: "Гэта не зусім праўда, не так, прынцэса? Хочаце перагледзець гэты рэўматызму? І памятай, што я казаў аб хлусні! Яна паспрабавала абурыцца. Дзяўчына: Я... я не разумею, што ты маеш на ўвазе. Больш яе Блэкера не бачыла. Гук адкрываецца скрыні. Ястраб: Гэта вашыя пальчаткі, прынцэса? Тут. Вазьміце ih. Ўважліва вывучыць. Яе павінен параіць табе зноў казаць праўду."
  
  Дзяўчына: "Д-ды. Гэта мае. Ястраб: ці Не хочаш растлумачыць, чаму і на іх плямы крыві? І не спрабуй казаць мне, што яны з'явіліся вакол парэза на тваім калені. Тады цябе не было пальчатак.
  
  Нік хмурна паглядзеў на магнітафон. Ён не мог бы, нават калі б ад гэтага залежала эга жыццё, растлумачыць сваё пачуццё дваістасці. Як, кравец вазьмі, ён апынуўся на яе баку супраць Хоука. Вялікі агента AX паціснуў плячыма. Можа быць, яна стала такой беспредельщицей, па-чартоўску хворы, бездапаможнай, распуснай і ілжывай.
  
  Дзяўчына: "Гэтая твая марыянетка мала што прапускае, праўда?
  
  Ястраб, забаўляючыся: "Марыянеткай? Ха-ха, мне давядзецца сказаць эму пра гэта. Вядома, гэта не так. Часам ён занадта незалежны. Але гэта не наша мэта. Наконт пальчатак, калі ласка?"
  
  Паўза. Дзяўчына з'едліва: "Добра. Яе была ў Блэкера. Ён быў ужо мёртвы. Oni... знявечыла яго. Паўсюль была кроў. Яе спрабавала быць асцярожнай, але паслізнулася і ледзь не ўпала. Яе ўтрымалася, але ў мяне засталася кроў на пальчатках. Ёй была напалоханая і разгубленая. Яе зняла ih і дамаглася ў сумачку. Яе гатэля пазбавіцца ад іх, але забылася."
  
  Хоук: "Чаму ты заходзіў да Блэкеру рана раніцай? Што ты гатэля? На што ты магла разлічваць?
  
  Паўза. Дзяўчына: Я... я сапраўды не ведаю. Цяпер у гэтым няма асаблівага сэнсу - цяпер, калі яе працверазела. Але яна апрытомнела ў дзіўным месцы, мне было очнь жудасна, моташна і похмельно. Яе прыняла некалькі таблетак, каб заставацца на нагах. Я не ведала, з хема ёй прыйшла дадому або, ну, што мы рабілі. Ёй не ўдавалася ўспомніць, як выглядаў гэты чалавек.
  
  Ястраб: Ты была ўпэўненая, што гэта так?
  
  Дзяўчына: Не зусім упэўнена, але калі мяне здымаюць, то такая п'яная, звычайна так і бывае. У любым выпадку, яе гатэля сысці адтуль, пакуль ён не вярнуўся. У мяне былі вельмі вялікія грошы. Я як-то падумала аб Тэдзі Блэкере і, мяркую, падумаў, што ён дасць мне трохі грошай, калі я... калі я...
  
  Доўгая паўза. Хоук: "Калі вы што?" Нік Картэр падумаў: "Бязлітасны стары вырадак! Дзяўчына: "Калі б я... была з ім міла". Ястраб: "Зразумела. Але вы дабраліся туды, і знайшлі эга мёртвым, забітым і, як вы кажаце, знявечаным. Вы хоць ўяўляеце, хто мог забіць эга?" Дзяўчына: "Не, зусім няма. Напэўна, у такога ўблюдка вельмі шмат ворагаў".
  
  
  
  Ястраб: "Вы больш нікога не бачылі вакол? Нічога падазронага, ніхто не пераследваў вас і не спрабаваў дапытаць або перашкодзіць вам?" Дзяўчына: "Няма. Яе ні ў каго не бачыла. Яе асабліва не глядзела - яе проста ўцякла так хутка, як толькі мог. Яе проста ўцякла". Ястраб: "Так. Ты пабегла назад да "Прынс-Гейл", туды, адкуль толькі што сышла. Чаму? Яе сапраўды не разумею, Прынцэса. Чаму? Адкажы мне."
  
  Паўза. Продложение всхлипывания. Дзяўчына, падумаў Нік, цяпер амаль на мяжы. Дзяўчына: "Паспрабую растлумачыць. Адно - у мяне было дастаткова грошай, каб заплаціць за таксі назад у Прынс-Гейл, а не ў маю кватэру. Іншае - я спрабую, разумееце, - баюся маёй світы - я баюся ну і гатэль не сцэны - але я мяркую, што сапраўдная прычына была ў тым, што цяпер ёй; яе магла быць замяшаная ў забойстве! Любы, хто б ён нам быў, забяспечыў бы мне алібі. Ёй была жудасна напалохана, таму што, бачыце, яе сапраўды не ведала, што я зрабіла. Яе думала, што гэты чалавек можа распавесці мне. А мне патрэбныя былі грошы.
  
  Ястраб, няўмольна: "І ты была гатовая на ўсё - тваё слова, ёй веру, ты была гатовая быць мілым з незнаёмцам. У абмен на грошы і, магчыма, алібі?"
  
  Паўза. Дзяўчына: Д-ды. Ёй была да гэтага гатовая. Яе ўжо рабіла гэта раней. Прызнаюся. Яе прызнаю ўсё. найміце мяне цяпер". Ястраб, шчыра здзіўлены: "О, мая дарагая маладая лэдзі. Вядома, яе знайшлі наняць вас. Яны ці іншыя якасці, якія вы толькі што згадалі, - гэта яны, якасці, якія робяць вас у вышэйшай ступені прыдатнымі для маёй, э-э, сферы дзейнасці, ты стамілася, прынцэса, і трохі нездаровая. Яшчэ хвілінку, і я адпушчу вас. Цяпер, калі вы вярнуліся ў Прынс-Гейт, агент партугальскага ўрада паспрабаваў ..... вас. Мы будзем называць гэта так. Ці ведаеце вы гэтага чалавека?" Дзяўчына: "Не, не эга імя. Яе дрэнна ведала эга раней, бачыла некалькі разоў. Тут, у Лондане. Ён, сачыў за мной. Мне давялося быць вельмі асцярожнай. За гэтым стаіць мой дзядзька, яе так думаю. Рана ці позна, калі б вы не злавілі мяне першым, яны б выкралі мяне, і якім-то чынам кантрабандай вывезлі па Англіі. Мяне б павезлі ў Партугалію і змясцілі ў прытулак. Яе дзякую вас, містэр Хок, за тое, што вы не дазволілі ім займець мяне. Усё роўна, хто ты і што я павінен зрабіць, гэта будзе лепш, чым гэта?"
  
  Киллмастер прамармытаў: "Не стаў на гэта, мілая". Хоук: "Я рады, што ты бачыш гэта такім чынам, мая дарагая. Гэта не зусім неспрыяльнае пачатак. Проста скажы, што ты памятаеш адкрыта цяпер пра чалавека, які адвёз цябе дадому па Бліжэй? Чалавек, які выратаваў цябе ад партугальскага агента?
  
  Дзяўчына: Я наогул не памятаю, каб была ў "Дыпламаце". Не ў апошнюю чаргу. Усё, што я памятаю пра гэтага чалавека, пра тваю марыянетцы, гэта тое, што ён здаваўся мне буйным і досыць прыгожым мужчынам. менавіта тое, што ён рабіў са мной. Я думаю, што ён мог быць жорсткім. Гэта ўсё - я была занадта хворая, каб заўважыць?
  
  Хоук: "Ты выдатна справілася. Нядрэннае апісанне, наколькі гэта магчыма. Але на вашым месцы, прынцэса, яе б не шталь зноў ўжываць гэта слова "марыянетка". Вы будзеце працаваць з гэтым джэнтльменам. Вы разам паедзеце ў Ганконг і, магчыма, у Макао. Вы будзеце падарожнічаць як муж і жонка. "Мой агент, пакуль мы будзем называць эга так, мой агент будзе з вамі. Па праўдзе кажу, ён будзе мець над вамі ўладу над жыццём або смерцю. Ці што, у вашым выпадку, вы, здаецца, думаеце, горш чым смерць. Памятаеце, Макао - партугальская калонія. Адно здрада з вашага боку, і ён выдасць вас праз хвіліну. Ніколі не забывайце пра гэта". Яе голас дрыжыць: "Я разумею. Ёй сказала, што буду працаваць, ці не так... Я баюся. Я ў жаху.
  
  Ястраб: "Ты можаш ісці. Тэлефануй медсястры. І паспрабуй узяць сябе ў рукі, прынцэса. У цябе ёсць яшчэ суткі, не больш. Складзіце спіс рэчаў, якія вам патрэбныя, вопратку, што заўгодна, і ўсе яны будуць забяспечаны... Потым вы, падыдзеце да вашага гатэлю. За гэтым будуць сачыць, э-э, пэўныя групы". Гук отодвигаемого крэсла.
  
  Хоук: "Вось, яшчэ адна. Не маглі б вы падпісаць кантракт, аб якім згадваў яе? Прачытайце, калі хочаце. Гэта звычайная форма, і яна звязвае вас, толькі для гэтай місіі. Ну голас. Адкрыта ён на лініі, дзе яе паставіў крыж". Драпіна пёры. Яна не знайшла час прачытаць эга. Дзверы адчыніліся, і тупат цяжкіх крокаў, калі ўвайшла адна па матронаў AX.
  
  Ястраб: "Я яшчэ пагавару з табой, Прынцэса, перш чым сысці. Да пабачэння. Пастарайся крыху адпачыць. Дзверы зачыняецца.
  
  
  Ястраб: Галасаваць так, Нік. Лепш ўважліва вывучыць гэтую стужку. Яна падыходзіць для гэтай працы - больш падыходзіць, чым вы думаеце зараз, - але калі яна вам не патрэбна, вам не трэба яе браць. Але я спадзяюся, што вы гэта зробіце. Яе гуляю ў здагадку, і калі мой думаю -- верна, Прынцэса - наш козыр у рукаве. Яе пашлю за табой, калі захачу. Не перашкодзіць трохі патрэніравацца на стрэльбішча. Яе, мяркую, што там, на таямнічым Усходзе, усё будзе вельмі цяжка. Убачымся...
  
  
  Нітка стужкі. Нік націснуў RWD, і стужка закруцілася. Ён запаліў цыгарэту і ўтаропіўся на нах. Ястраб эга пастаянна зьдзіўляў; грані характару старога, глыбіня эга інтрыг, фантастычнае веданне, аснову і сутнасць эга мудрагелістай павуціння - усё гэта пакінула ў Киллмастера дзіўнае пачуццё пакоры, амаль непаўнавартаснасці. Ён ведаў, што, калі наступіць дзень, ён павінен будзе заняць месца Хоука. У гэты момант ён таксама ведаў, што не можа эга замяніць. Хто-то пастукаў у дзверы кабінкі Ніка. Нік сказаў: "Заходзьце". Гэта быў Том Баксёр, які пастаянна дзе той хаваўся. Ён ухмыльнуўся Ніку. "Каратэ, калі заўгодна". Нік усміхнуўся ў рэўматызму: "Чаму бы і няма? Па крайняй меры, мы можам працаваць у поце асобы. Пачакайце хвіліну."
  
  
  Ён падышоў да стала і ўзяў ў кабуры Люгер. Думаю, сёння ёй яшчэ трохі пастраляю. Тым Баксёр зірнуў на Люгер. - Лепшы іншага чалавека. Нік усміхнуўся і кіўнуў. Ён правёў пальцамі па бліскучаму прахалоднага ствала. Гэта было па-чартоўску правільна. Нік пачаў здагадвацца пра гэта. Ствала "Люгера" цяпер быў халодны. Неўзабаве ён распаліцца дачырвана.
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  Яны прыляцелі на BOAC 707, прарабіўшы доўгі шлях з прыпынкам у Токіо, каб даць Хоуку час урэгуляваць некаторыя пытанні ў Ганконгу. Дзяўчына вялікую частку шляху спаў, а калі не спаў, была угрюма і негаварлівая. Гэй, далі новую вопратку і багаж, і яна выглядала далікатнай і бледнай, у касцюме лёгкага па фая з спадніцай ўмеранай даўжыні. Яна была паслухмянай і пасіўная. Ee вэб-ўспышка да гэтага часу тхара была, калі Нік вёў яе на борт самалёта ў кайданках, ih запясці былі звязаны, але схаваныя плашчом. Кайданкі былі надзетыя не таму, што яны баяліся, што яна збяжыць, - яны былі страхоўкай ад таго, што схопяць прынцэсу ў апошні момант. Калі Нік надзеў кайданкі ў лімузіне, які дасталі ih ў лонданскі аэрапорт, дзяўчына сказала: "Ты не зусім рыцар у бліскучых даспехах", то Киллмастер усміхнуўся гэй. Гэта трэба зрабіць... Хадзем, прынцэса?" Перш чым яны сышлі, Нік правёў пад замком са сваім босам больш трох гадзін. Цяпер, ў гадзіне язды ад Ганконга, ён глядзеў на спячую дзяўчыну і думаў, што бялявы парык, хоць і радыкальна змяніў яе знешні выгляд. не зрабіў нічога, што магло б сапсаваць яе прыгажосць. Ён таксама ўспомніў той апошні брыфінг з Дэвідам Хокам...
  
  Калі Нік увайшоў у офіс свайго боса, той сказаў: "Усё пачынае выдатна ўставаць на свае месцы", - "Як кітайскія скрынкі. Павінна быць, яны ў ёй", - здзівіўся Киллммтер і паглядзеў на яго. Ён, вядома, думаў пра гэта - у нашы дні заўсёды даводзіцца шукаць кітайскіх камуністаў ва ўсім, - але ён не падазраваў, наколькі чырвоныя кітайцы маглі б засунуць свае доўгія пальцы ў гэты канкрэтны мядзведзеў. Хоук з лагоднай усмешкай паказаў на нейкі дакумент, у якім, відавочна, была свежая інфармацыя.
  
  "Генерал Агюст Буланже цяпер у Макао, верагодна, для сустрэчы з Чунь Лі. Ён таксама хоча сустрэчы з вамі. І эму патрэбна дзяўчына. Яе сказаў вам, што ён распуснік. Ганконг, і гэта справакавала эга. Зараз у яго ёсць фільм Блэкера. Ён пазнае дзяўчыну і захоча, каб яна была часткай здзелкі. Дзяўчына, - і мы павінны пагадзіцца забраць некалькі мільёнаў даляраў неапрацаваных алмазова па эга рук. ."
  
  Нік Картэр цяжка sel. Ён утаропіўся на Хоука, запальваючы цыгарэту. "Вы занадта спяшаецеся для мяне, сэр. Кітайскае золата будзе мець сэнс, але як наконт неапрацаваных алмазова?" "Усё проста, як толькі вы ведаеце. Голас дзе прынц Аскар і Буланже атрымліваюць усе грошы, каб змагацца з партугальцамі. Ангольские паўстанцы здзяйсняюць набегі на Паўднёва-Заходнюю Афрыку і крадуць неапрацаваныя алмазы. Яны нават знішчылі некаторыя партугальскія алмазныя рудні. у самой Анголе. Партугальцы, для estestvenno, жорстка трымаюць цэнзуру, таму што ў іх у руках першае паўстанне тубыльцаў, і на дадзены момант яны прайграюць. Неапрацаваныя алмазы. Ганконг, ці, у дадзеным выпадку, Макао, з'яўляецца натуральным месцам для сустрэч і высновы здзелак". Киллмастер ведаў, што гэта дурны лейцара, але ўсё ж задаў яго. "Якога чорта кітайцам патрэбныя неапрацаваныя алмазы?" Хоук паціснуў плячыма.- "Камуністычная эканоміка не падобная на
  
  нашу, ім патрэбныя брыльянты, як ім патрэбны рысь. У іх ёсць куты, для estestvenno. Агульныя праблемы, напрыклад. Яшчэ адна прынада і рычагі. Яны могуць прымусіць гэтага Буланже і прынц Аскар танцаваць пад ih дудку.
  
  Яму было больш няма куды прадаваць неапрацаваныя алмазы! Гэта жорсткі, строга кантраляваны рынак. Спытаеце любога дылера, наколькі складаным і небяспечным зарабляць на жыццё продажам алмазаў на ўмовах фрылансу. Голас чаму Буланже і Аскар хочуць, каб мы былі ў дэла. Іншы рынак. Мы заўсёды можам пахаваць ih ў Форт-Нокс разам з золатам. Киллмастер кіўнуў. "Зразумела, сэр. Мы прапануем генералу і прынцу Аскар больш выгадную здзелку для ih неапрацаваныя алмазы, і яны падстаўляюць для нас палкоўніка Chun Li.
  
  Для мяне, - Хоук ткнуў цыгарай у рот, гэта так. - Часткова. Буланже, вядома пацучыны тыпу. Гуляем абодвума канцамі супраць сярэдзіны. Калі ангольское паўстанне ўвянчаецца поспехам, ён плануе перарэзаць горла Аскар і захапіць уладу. Наконт прынца Аскар я не ўпэўнены, - нашы звесткі аб nen трохі бедныя. Наколькі яго эга разумею, ён ідэаліст, сумленны і добранамераных. Можа я гультай, можа няма. Яе проста не ведаю. Але вы ўлавілі ідэю, яе, спадзяюся. Яе кідаю цябе ў сапраўдны акулавы басейн, сынок.
  
  Киллмастер пагасіў цыгарэту і закурыў яшчэ адну. Ён пачаў хадзіць па маленькаму офісу. Больш, чым звычайна. - Так, - пагадзіўся Хок. Ён не быў дасведчаны абсталяваннем ўсіх аспектах справы Блэкера і сказаў гэта цяпер, з некаторай гарачнасцю. Ён быў цудоўна навучаным агентам і лепш за ўсіх спраўляўся са сваёй забойнай працай - у літаральным сэнсе - чым любы чалавек у свеце. Але ён ненавідзеў дубінкі ў колах. ўзяў цыгару, паклаўшы ногі на крэсла, і пачаў выкладаць з выглядам чалавека, які атрымлівае асалоду ад сабой. Ястраб любіў заблытаныя галаваломкі. "Даволі проста, сын мой. Некаторыя вакол гэтых здагадак, але я б паставіў на гэта. Блэкер пачаў напампоўваць прынцэсу наркотыкамі і шантажаваць ee бруднымі фільмамі. Нічога больш. Ён выяўляе, што яна зламалася. Так не пойдзе. Але ён таксама нейкім чынам даведаецца, што яна
  
  мае гэтага вельмі важнага дзядзьку, Луізы дэ Гаму, у Лісабоне. Кабінет міністраў, грошы, справы. Блэкер думае, што ён шмат атрымае. "Я не ведаю, як Блэкер гэта ўчыніў, можа быць, кліп вакол фільма, па пошце ці, можа быць, па асабістаму кантакту. У любым выпадку, гэты дзядзька адыграў разумнейшыя і папярэджваў партугальскую разведку. Каб пазбегнуць скандалу. Асабліва з-за таго, што яе дзядзька займае высокае становішча ў ўрадзе.
  
  Справа з Профьюмо, успомніўшы, ледзь не свергло брытанскі ўрад - і наколькі важным гэта можа стаць? . У прынца Аскар, паўстанцаў, ёсць шпіёны ў Лісабоне. Яны даведаюцца пра фільм, і пра тое, што задумаў Блэкер. Яны распавядаюць Аскар, і, для estestvenno, генерал Буланже даведаецца пра гэта. "Прынц Аскар вырашае адразу, як ён можа выкарыстоўваць плёнку., Ён можа шантажаваць партугальскае ўрад, наогул зладзіць скандал, можа быць, зваліць гэта ўрад. А. Б. які дапамагае паўстанцам, праз сваіх чарнаскурых людзей у Лондане. "Але генерал Буланже, яе ж казаў вам, што ён гуляе іншую руку, ён хоча і дзяўчыну, і плёнку. Ён хоча гэтую дзяўчыну, таму што ён ужо бачыў яе фатаграфіі раней, і ён закахаўся ў нах; ён хоча фільм, таму ён будзе ў яго, а ў Аскар не будзе.
  
  Але ён не можа змагацца з ангольскими паўстанцамі, у яго няма сваёй арганізацыі, таму ён просіць дапамогі ў сваіх кітайскіх сяброў. Яны падпарадкоўваюцца і даюць эму выкарыстоўваць атрад баевікоў у Лондане. Кітайцы забілі Блэкера і гэтых двух кокнуць! Паспрабавалі зрабіць гэта падобным сэкс-разборкі. Генерал Буланже фільм атрымаў ці хутка атрымае, і цяпер эму патрэбна дзяўчына асабіста. Ён чакае вас у Макао цяпер. Цябе і дзяўчыну. Ён ведае, што яна ў нас. Яе сказаў табе прыкладную здзелку: мы аддамо эму дзяўчыну і купілі некалькі брыльянтаў, і ён падставіць Чунь Лі для цябе. - Ці ён падставіць мяне замест Чун-Лі? - Хоук скрывіўся, усё можа быць сынок".
  
  
  Запаліліся агні на англійскай, французскай і кітайскай мовах: "Прышпіліце рамяні бяспекі - не паліць". Яны набліжаліся да аэрапорце Кай Так. Нік Картэр штурхнуў спячую прынцэсу локцем і сказаў шэптам: "Прачніся, мая выдатная жонка. Мы амаль у мэты".
  
  Яна нахмурылася. - Цябе абавязкова выкарыстоўваць гэтае слова? Ён нахмурыўся. "Спрачаемся, што ведаю. Гэта важна, і памятаць пра гэта. Мы містэр і місіс Пранк Мэнінг, Бафала, Нью-Ёрк. Маладыя. Мядовы месяц у Ганконгу". Ён усміхнуўся. "Ты добра задрамала, дарагая?" Shell дождж. Калі яны выйшлі, вакол самалёта і накіраваліся да мытні, паветра быў цёплым і вільготным. Нік, на гэты раз, не быў асабліва рады вярнуцца ў Ганконг. У яго было вельмі непрыемнае прадчуванне з нагоды гэтай місіі. Неба ніколькі не супакойвала яго. Адзін погляд на панурыя, пацьмянелыя воблака, і ён зразумеў, што штармавыя сігналы будуць гучаць у Ваенна-марскі верф'ю на востраве Ганконг. Можа быць, проста шторм - можа быць, што нешта больш лёгкае. Моцны вецер. Быў паток ліпеня, пераход у жніўні. Тайфун быў магчымы. Але тады ўсё было магчыма ў Ганконгу. Мытня прайшла гладка, так як Нік цяпер пранёс "люгер" і "штылет". Ён ведаў, што эга добра затуляюць супрацоўнікі AX, але не спрабаваў ih выявіць. Бескарысна ў любым выпадку. Яны ведалі сваю працу. Ён таксама ведаў, што эга затуляюць людзі генерала Буланже. Магчыма, і людзі палкоўніка Чун-Лі таксама. Яны былі б кітайцамі, ih немагчыма было б выявіць у адкрытым грамадскім месцы. Эму было загадана адправіцца ў гатэль "Блю Мандарын" у Вікторыі. Там ён павінен быў сядзець і чакаць, пакуль генерал Агюст Буланже не выйдзе на сувязь. Ястраб запэўніў яго, што доўга чакаць не давядзецца. Гэта было таксі "Мэрсэдэс" са злёгку погнутым крылом і маленькім блакітным крыжам, намаляваным мелам на беласнежнай шыне. Нік падштурхнуў дзяўчыну да яму. Кіроўцам быў кітаец, якога Нік ніколі раней не бачыў. Нік сказаў: "Вы ведаеце, дзе ў зале бар Rat Fink?" - Так, сэр. Пацукі збіраюцца там. Нік прытрымаў дзверы для дзяўчыны. Эга вочы сустрэліся з вачыма таксіста. "Якога колеру пацукі?"
  
  
  "У іх шмат кветак, містэр. У нас ёсць жоўтыя пацукі, белыя пацукі і зусім нядаўна ў нас з'явіліся чорныя пацукі". Киллмастер кіўнуў і зачыніў дзверы. "Добра. Адпраўляйцеся ў "Сіні мандарын". Едзь медленее. Яе хачу штогод горад". Калі яны ад'ехалі, Нік зноў надзеў кайданкі на прынцэсу, звязваючы яе з сабой. Яна паглядзела на яго. "Для твайго ж дабра, - сказаў ён гэй хрыпла. - Многія людзі цікавяцца табой, прынцэса". У эга думках Ганконг не мог захаваць для нах шмат прыемных успамінаў.Тады ён заўважыў Джоні Уайза Гая і на імгненне забыўся пра дзяўчыну.Джоні вёў маленькі чырвоны MG,і ён трымаўся ў корку,тры машыны ззаду таксі.
  
  Нік закурыў цыгарэту і задумаўся. Джоні не вельмі-то тонка сачыў за сабой. Джоні ведаў, што Нік эга ведае - калі-то яны былі амаль сябрамі, як у Штатах, так і ва ўсім свеце, - і таму Джоні ведаў, што Нік неадкладна заўважыў яго. Здавалася, эму было ўсё роўна. Гэта азначала, што эга праца заключалася ў тым, каб проста высветліць, дзе Нік і дзяўчына Яго застаўся. Киллмастер адсунуўся, каб убачыць у люстэрку чырвоны аўтамабіль. Джоні ўжо пакінуў ззаду пяць машын. Як раз перад тым, як яны дабяруцца да таго парома, ён зноў наблізіцца.
  
  Ён не шталь б рызыкаваць быць подрезанным на пароме. Нік змрочна ўсміхнуўся. Як, кравец вазьмі, Джоні Разумнік (імя зменена) збіраўся пазбегнуць сустрэчы з Нікам, на пароме? Схавацца ў мужчынскім туалеце? Джоні - Нік не мог успомніць эга кітайскага імя - нарадзіўся ў Брукліне і скончыў КОНІ. Нік чуў тысячы гісторый пра тое, якім вар'ятам ён быў прыроджаным забіякам, які можа быць чалавекам або паршывай авечкай. У Джоні некалькі раз былі непрыемнасці з копами, ён заўсёды перамагаў, і з часам ён шталь вядомы як Джоні Разумнік з-за свайго легкадумнага, дзёрзкага і всезнайского паводзін. Нік, курэння і разважаючы, нарэшце ўспомніў тое, што гатэль. Апошняе, што ён чуў, гэта тое, што Джоні кіраваў прыватным дэтэктыўнае агенцтва ў Ганконгу.
  
  Нік сумна ўсміхнуўся. Хлопец быў эга аператарам, усё ў парадку. Джоні спатрэбілася шмат магутнай магіі або грошай, каб атрымаць ліцэнзію. Але ён зразумеў. Нік не зводзіў вачэй з чырвонага МГ, калі яны пачалі ўлівацца ў шчыльнае рух на Коулуне. Джоні Мудрыя Хлопец зноў рушыў наперад, адстаючы зараз усяго дзве машыны. Киллмастер задаваўся пытаннем, што астатнія ўдзельнікі параду: кітайцы Буланже, кітайцы Чун Лі, кітайцы Хоука - цікава, што яны ўсё зрабілі б па Джоні Уайза. Нік ўсміхнуўся. Ён быў рады бачыць Джоні, рады, што той пачаў дзейнічаць. Гэта можа быць просты спосаб атрымаць адказы на некаторыя пытанні. У рэшце рэшт, яны з Джоні былі старымі сябрамі.
  
  
  Ўсмешка Ніка стала крыху змрочнай. Джоні можа спачатку не ўбачыць гэтага, але ён прыйдзе ў сябе. "Блакітны мандарын" быў шыкоўным новым раскошным гатэлем на Кўінз-роўд з выглядам на гоначную трасу Хэпі-Вэлі. Нік зняў кайданкі з дзяўчыны ў машыне і паляпаў яе па руцэ. Ён усміхнуўся і паказаў на асляпляльна белае вышынны будынак, блакітны басейн, тэнісныя корты, сады і густыя зараснікі соснаў, казуарины і кітайскага баньяна. Сваім самым лепшым голасам мядовага месяца ён сказаў: "Хіба гэта не выдатна, дарагая? Толькі што зроблена на заказ для нас". Няўпэўненая ўсмешка кранула куток яе поўнага чырвонага rta. Яна сказала: "Ты выставляешь сябе дурнем, ці не так?" Ён моцнага узяў ee за руку. "Усё ў дзённай працы," сказаў ён, эй. "Пайшлі, прынцэса. Пойдзем у рай. За 500 баксаў у дзень - Ганконг, тое ёсць". Адкрыўшы дзверы таксі, ён дадаў: "Ведаеш, яе ўпершыню бачу, як ты ўсміхаешся з імі тхара, як мы пакінулі Лондан?" Усмешка крыху пашырылася, зялёныя вочы вывучалі яго. -- Ble, ці нельга мне хутчэй выпіць? Толькі... каб адсвяткаваць пачатак нашага мядовага месяца... -- Паглядзім, -- коратка сказаў ён. -- Пайшлі. чырвоны MG. Сіні "хамер" з двума мужчынамі спыніўся на Кўінз-роўд. Нік даў таксісту кароткія інструкцыі і адвёў дзяўчыну ў вестыбюль, не адпускаючы яе рукі, калі правяраў ih браніраванне ў гатэлі.
  
  
  Яна паслухмяна сядзела, апусціўшы вочы вялікую частку часу, добра гуляю сваю ролю. Нік ведаў, што кожны мужчынскі погляд у вестыбюлі ацэньваў яе доўгія ногі і ягадзіцы, тонкую талію, добрую поўную грудзі. Хутчэй за ўсё, яны зайздросцілі эму. Ён нахіліўся, каб дакрануцца да вуснамі яе гладкай палачкі. З цалкам спакойным выразам твару, і досыць гучна, каб эга пачуў супрацоўнік IT-аддзела, Нік Картэр сказаў: "Я так люблю цябе, дарагая. Я не магу адарваць ад цябе рук". Кутком прыгожага чырвонага rta, ціха, яна сказала: "Ты дурная марыянетка!"
  
  Клера усміхнуўся і сказаў: "Вясельны нумар гатовы, сэр. Узяў на сябе смеласць даслаць кветкі. Спадзяюся, вам спадабаецца ваша знаходжанне ў нас, містэр і місіс Мэнінг. можа..." Нік абарваў эга, хутка падзякаваўшы, і правёў дзяўчыну да ліфта, ідучы за двума хлопчыкамі з ih багажом. Пяць хвіліна праз у шыкоўным нумары, упрыгожаным магноліі і дзікімі ружамі, дзяўчына сказала: "Я сапраўды думаю, што заслужыла выпіўку, як скажаш?" Нік зірнуў на свае наручныя гадзіны AX. У яго быў шчыльны графік, але для гэтага знойдзецца час. У яго было на гэта час. Ён штурхнуў яе на канапу, але не асцярожна. Яна ўтаропілася на яго ў здзіўленні, занадта удивленном, каб паказаць абурэнне. Киллмастер выкарыстаў свой самы грубы голас. Голас, які дзейнічаў, як холад смерці на некаторых па самых жорсткіх эга кліентаў у свеце.
  
  - Прынцэса ды Тлуму, - сказаў ён. "Давайце закурым. Разбярыцеся ў некалькіх рэчах. Першае - выпіўкі не будзе. Не, паўтараю, не будзе выпіўкі! Ніякіх наркотыкаў! Вы будзеце рабіць тое, што вам кажуць. Дакладна. Спадзяюся, вы разумееце, што я не жартую. не... я не хачу займацца з вамі фізічнымі практыкаваннямі". Зялёныя вочы былі каменнымі, і яна люта успыхнула ў ім, а рот ператварыўся ў тонкую пунсовую палоску. "Ты... ты марыянетка! Ты ў гэтым усё, што ты - мускулісты мужчына. Вялікая дурная малпа. Табе падабаецца памыкаць жанчынамі, ці не так? Ты не Божы падарунак дамам?"
  
  Ён стаяў над ёй, гледзячы ўніз, яго вочы цьвёрдыя, як агаты. Ён паціснуў плячыма. "Калі ты збіраешся закаціць істэрыку, - сказаў ён-гэй, - закатывай яе зараз. Паспяшайся". Прынцэса адкінулася на спінку канапы. Спадніца па фая задралася, агаляючы панчохі. Яна глыбока ўздыхнула, усміхнулася і выпятила эму грудзі. - Мне трэба выпіць, - пракурняўкала яна. "Гэта было даўно. Яго... я буду жудасна добрае да цябе, жудасна добрай да цябе, калі ты толькі дазволіш мне...
  
  З беспристрастием, з усмешкай, якая займаецца не была нам жорсткай, нам добрай, Киллмастер ударыў яе прыгожае твар У пакоі раздалася аплявуха, і на яе бледнай шчацэ засталіся чырвоныя плямы. Прынцэса скокнула на яго, драпаючы эга твар пазногцямі. плюнула на яго. Эму гэта спадабалася. У нах было шмат адвагі. Хутчэй за ўсё, яна гэй спатрэбіцца. Калі яна была измотана, ён сказаў: "Ты падпісала кантракт. Ты будзеш адпавядаць гэтаму на працягу ўсёй місіі. Пасля гэтага мне ўсё роўна, што ты робіш, што з табой адбываецца. Ты ўсяго толькі найманая "пиао", і не важничай са мной. Рабі сваю працу, і табе добра плацяць. Не зробіш гэтага, і яе перадачы камандавання я цябе партугальцам. Праз хвіліну, не раздумваючы, проста так... Ён пстрыкнуў пальцамі.
  
  Пры слове "пиао" яна пабялела, як смерць. Гэта азначала "сабаку" горшы, самую танную, вакол прастытутак. Прынцэса павярнулася да канапы і ціхенька заплакала. Картэр зноў зірнуў на гадзіннік, калі пачуўся стук у дзверы. Напрыклад, пары. Ён ўпусціў двух белых мужчын, вялікіх, але як-то выглядаюць несамавіта. Гэта могуць быць турысты, бізнесмены, ўрадавыя клеркі, хто заўгодна. Гэта былі супрацоўнікі AX, дастаўленыя па Манілы Хоуком. У той момант персанал AX ў Ганконгу быў даволі заняты. Одзіна вакол мужчын нес невялікі чамадан. Ён працягнуў руку, сказаўшы: "Прэстан, сэр. Пацукі збіраюцца. Нік Картэр згодна кіўнуў.
  
  Іншы чалавек, які прадставіўся як Дикенсон, сказаў: "Белыя і жоўтыя, сэр. Яны паўсюль". Нік нахмурыўся. - Ніякіх чорных пацукоў? Мужчыны абмяняліся поглядамі. Прэстан сказаў: "Не, сэр. Якія чорныя пацукі. Ці павінны яны быць?" Сувязь ніколі не была ідэальнай, нават у AX. Нік сказаў ім забыцца пра чорных пацуках. У яго былі свае ўяўленні аб гэтым. Прэстан адкрыў свой чамадан і пачаў рыхтаваць невялікі радыёперадавальнік. Ніхто вакол іх не звярнуў увагі на дзяўчыну яўген. Цяпер яна перастала плакаць і ляжаць, закапаўшыся ў падушкі.
  
  Прэстан перастаў важдацца са сваім рыштункам і паглядзеў на Ніка. "Як хутка вы хочаце звязацца з верталётам, сэр?" "Пакуль няма. Ёй нічога не магу зрабіць, пакуль мне не патэлефануюць або не дашлюць паведамленне. Яны павінны ведаць, што я тут. Чалавек па імені Дикенсон ўсміхнуўся. "Яны павінны ведаць, сэр. Вы суправаджаліся сапраўднай кавалькадой вакол аэрапорта. Два аўтамабіля, у тым ліку кітайскі. Яны, здавалася, сачылі яшчэ за адным, а таксама за вамі. І, вядома ж, Джоні Разумнік. Киллмастер ухвальна кіўнуў. - Ты эга таксама паслаў? Вы выпадкова не ведаеце, эга пункт гледжання на гэта?" Абодва мужчыны паківалі галовамі. "Паняцця не маю, сэр. Мы былі вельмі здзіўлены, убачыўшы Джоні. Можа быць, гэта як-то звязана з чорнымі пацукамі, пра якія вы пыталіся? - Магчыма. планую даведацца. Яе ведаю Джоні шмат гадоў таму, і... Зазваніў тэлефон. Нік падняў руку. "Павінна быць oni, ён узяў трубку: "Так?" Фрэнк Мэннинг? Малады? Гэта быў ханьский высокі голас, які казаў на цудоўным англійскай. Нік сказаў: - Так. Гэта Фрэнк Мэнінг....
  
  
  
  
  
  Ih доўга гатэляў падмануць гэтай хітрасцю. Што і варта было чакаць. Мэта складалася ў тым, каб звязацца з генералам Буланже, не папярэдзіўшы улады Ганконга або Макао. як цікава, так і не выгадна наведаць Макао ў свой мядовы месяц, адразу. Без траты часу. Судна на падводных крылах прыйдзе туды па Ганконга усяго за семдзесят пяць хвіліна. Калі хочаце, мы арганізуем транспарт". Яе-то, трымаю грошы, што вы згодныя! Нік сказаў: "Я сам арганізую транспарт. І я не думаю, што паспею сёння. Ён паглядзеў на гадзіннік. Чвэрць другога. Голас шталь рэзкім. "Павінна быць, сёння! Нельга губляць час". "Няма. Я не магу прыйсці." "Тады сёння вечарам?" "Магчыма, але гэта будзе позна." Нік усміхнуўся ў трубку. Ноччу было лепш. Эму патрэбна была цемра для таго, што трэба было зрабіць у Макао. "Вельмі позна. Ну тады. На вуліцы Руа-дас-Лорчас ёсць гасцініца "Знак Залатога Тыгра". Вы павінны быць там у Гадзіну Пацукі. З таварам. Гэта зразумела? З таварам - яе пазнаюць.
  
  - Я разумею. - Даход одзіна, - сказаў голас. - Толькі ўдваіх з ёй. Калі вы гэтага не зробіце, або калі будзе нейкі падман, мы не можам несці адказнасць за вашу бяспеку". "Мы будзем там", - сказаў Картэр. Ён павесіў трубку і павярнуўся да двух аператыўнікам AX. "Гэта будзе так. Ўключыць рацыю, Прэстан, і вазьмі сюды гэты верталётам. Хутка. Тады аддайце загад пачаць корак на Кўінз-роўд. - Так, сэр! - Прэстан пачаў важдацца з перадатчыкам. Нік паглядзеў на Дикенсона. Яе забыўся. - Адзінаццаць ночы, сэр.
  
  У вас ёсць з сабой кайданкі? Дикенсон выглядаў крыху спалоханым. - Кайданкі, сэр? Няма, сэр. Я ня думаў - я маю на ўвазе, што мне не сказалі, што ў гэтым будзе неабходнасць. Киллммтер кінуў свае кайданкі мужчыну і кіўнуў дзяўчыне. Прынцэса ўжо сядзела, яе вочы былі чырвонымі з мальвы, але выглядала круты і адчужанай. Нік мог бы паспрачацца, што яна не шмат што страціла. "Адвядзіце яе на дах, - скамандаваў Нік. - Пакіньце яе багаж тут. У любым выпадку гэта ўсяго толькі паказуха. Ты можаш зняць кайданкі, калі пасадзіш яе на борт, але ўважліва за ёй присматривай. Яна груз, і мы павінны быць у стане паказаць гэта. Калі мы гэтага не зробім, уся здзелка сарвецца. Прынцэса прыкрыла вочы доўгімі пальцамі. Вельмі ціхім голасам яна сказала: "Можна мне хоць бы адну чарачку, калі ласка? Толькі адну?'
  
  Нік паківаў галавой Дикенсону. "Нічога. Абсалютна нічога, калі яго не скажу. І не дазваляй гэй падмануць цябе. Яна пастараецца. У гэтым яна вельмі мілая". Прынцэса скрыжавала ногі з нейлонавай слізкай, агаляючы вялікую даўжыню панчоха і белую плоць. Дикенсон усміхнуўся і Нік. - Я шчаслівы ў шлюбе, сэр. Яе таксама працую над гэтым. Не турбуйцеся. Прэстан цяпер казаў у мікрафон. "Сякера-Адзін да Прядильщику-Одзіна. Пачаць місію. Паўтарыць - пачаць заданне. Ты чуеш мяне, Прядильщик-Одзіна?" Бляшаны голас прашаптаў у рэўматызму. "Гэта Прядильщик-Адзін для Сякеры-Одзіна. Яе, вас зразумеў. Рона. Цяпер выходзіць. Киллмастер коратка кіўнуў Дикенсону. "Добра. Падымі яе туды хутка. Добра, Прэстан, пачні корак. Мы не хочам, каб нашы сябры ішлі за гэтым "верталётам". Прэстан паглядзеў на Ніка. "Вы думалі аб тэлефонах?" "Вядома, кравец вазьмі! Мы павінны рызыкнуць. Але тэлефоны патрабуюць часу, а адсюль да раёна Сьюкси Вонг ўсяго тры хвіліны. "Так, сэр". Прэстан зноў пачаў гаварыць у мікрафон. Пункты. Аперацыя "Зваркі" пачалася. Паўтарыць аперацыю - "Зваркі" пачалася. Распараджэння пачалі паступаць, але Ніка Картэра не было чуваць. Ён суправадзіў Дикенсона, і дзяўчыну без кайданкоў на дах гатэля. Верталётам AX проста спусціўся ўніз. Вялікая плоская дах Blue Mandarin стала ідэальнай пасадачнай пляцоўкай. Нік з люгером ў руцэ стаяў, прыхінуўшыся спіной да дзень невялікага службовага пентхауса, і глядзеў, як Дикенсон дапамагае дзяўчыне сесці ў верталётам.
  
  
  Верталётам падняўся, нахіліўшыся, эга верцяцца ротары адкідвалі воблака пылу і часціц даху ў твар Картэру. Затым ён знік, гучны матацыклетны гук заціх, калі ён пайшоў на поўнач, накіроўваючыся да раёне Ван Чай і якая чакае там джонке. Нік ўсміхнуўся. Гледачоў, усе яны, ужо павінны былі трапіць у першую вялікую корак, жудасную, нават па гонконгским мерках. Прынцэса будзе на борце джонкі праз пяць хвіліна. Яны не збіраліся рабіць ім шмат добрага. Яны страцілі яе. Ім спатрэбіцца час, каб знайсці яе зноў, а часу ў іх не было. Якое-то час Киллмастер стаяў, гледзячы на ажыўленую бухту, убачылі згрупаваныя будынкаў у Коулуне і зялёныя пагоркі Новых Тэрыторый, якія ўзвышаюцца на заднім плане. У гавані стаялі амерыканскія ваенныя караблі, а ў урадавых пірсаў швартавацца брытанскія ваенныя караблі. Паром насіліся ўзад і наперад, як апантаныя жукі. Што, дзе, як на востраве, так і ў Коулуне, ён бачыў чорныя шнары ад нядаўніх пажараў. Не так даўно былі беспарадкі. Киллмастер павярнуўся, каб пакінуць дах. У яго таксама было не так шмат часу. Набліжаўся Гадзіну Пацукі. Трэба было многае зрабіць.
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  Офіс ДЖОНІ УАЙЗА знаходзіўся на трэцім паверсе старога будынка на вуліцы Айс-Хаўс, недалёка ад Коннот-роўд. Гэта быў раён маленькіх крамаў і крамак-зацішных куткоў. На суседняй даху ніткі локшыны сохлі на сонцы, як бялізну, а ля ўваходу ў будынак знаходзілася пластыкавая падстаўка для кветак, і на дзвярах была потускневшая медная таблічка з надпісам: "Джон Хой, прыватнае расследаванне". Хой-Вядома. Дзіўна, што гэта вылецела па эга галавы. Але ж Джоні называлі Разумнікаў з імі тхара, як Картэр пазнаёміўся з ім. Нік хутка і бясшумна падняўся па лесвіцы. Калі Джоні быў усярэдзіне, ён гатэль заспець эга знянацку. Джоні павінен быў так ці інакш адказаць на некаторыя пытанні. Лёгкі або цяжкі шлях. У дзень па матавага шкла было напісана імя Джона Хойей на англійскай і кітайскай мовах. Нік слаба ўсміхнуўся кітайскім иероглифам - па-кітайску было цяжка выказаць расследавання. Джоні выкарыстаў Провад, які, акрамя адсочвання і расследавання, таксама мог ўхіляцца, прасоўваць або падштурхоўваць. Гэта азначала і многае іншае. Некаторыя вакол іх могуць быць прачытаныя як двайны крыж.
  
  Дзверы былі прыадчынены. Нік выявіў, што гэта эму не падабаецца, таму ён
  
  расхінуў плашч, расшпільваючы "Люгер" у кабуры новага тыпу "АХ", якой ён карыстаўся ў апошні час. Ён махнуў рукой, каб штурхнуць дзверы, калі пачуў гук бягучым вады. Нік штурхнуў дзверы, хутка слізгануў унутр, зачыніў дзверы, прыхінуўшыся да яе спіной. Ён адным хуткім позіркам акінуў адзіную маленькую пакой, і яе дзіўнае змесціва. Ён выхапіў "люгер" з кабуры, каб прыцэліцца на высокай чарнаскурага мужчыну, які мыў рукі ў прыбіральні ў куце. Мужчына не павярнуўся, але эга вочы сустрэліся з вачыма агента AX ў брудным люстэрку над чарай. "Заставайся на месцы", сказаў Нік. "Ніякіх рэзкіх рухаў і трымаць рукі на ўвазе".
  
  Ён пацягнуўся за сабой і замкнуў дзверы. Вочы - вялікія бурштынавыя вочы глядзелі на яго ў люстэрка. Калі чалавек быў устрывожаны або напалоханы, ён не паказваў гэтага. Ён з поўным спакоем чакаў наступнага кроку Ніка. Нік, накіраваўшы "люгер" на чарнаскурага, зрабіў два крокі да стала, за якім сядзеў Джоні Разумнік. Рот Джоні быў адкрыты, і вакол кутка выцякала струменьчыкам крыві. Ён глядзеў на Ніка вачыма, якія больш ніколі нічога не ўбачаць. Калі б ён мог гаварыць - Джоні ніколі не шкадаваў слоў, - Нік мог бы ўявіць, як ён кажа: "Никил Пало! Стары прыяцель. Дайце мне пяць. Рады цябе бачыць, хлопчык. ты мог бы выкарыстоўваць гэта, прыяцель. Гэта каштавала мне дорага, так што мне давядзецца...-"
  
  Гэта было б што-нешта накшталт гэтага. Больш ніколі ён гэтага не пачуе. Дні жыцця Джоні падышлі да канца. Нож для паперы з нефритовой ручкай у эга складаць даляр паклапаціўся аб тым, каб Киллмастер ледзь-ледзь ссунуў Люгер. - Павярніся, - сказаў ён чарнаскураму. "Трымай рукі ўверх. Прыцісніце да гэтай стагнаць, тварам да яе, рукі над галавой". Мужчына падпарадкаваўся без слоў. Нік пляснуў і паляпаў эга па целе. Ён не быў узброены. Эга касцюм па дарагі на выгляд светлай воўны з ледзь прыкметнай крэйдавай паласой прамок наскрозь. Ён адчуў пах гавані Ганконга. Эга кашуля была парваная, а гальштук адсутнічаў. На nen быў толькі адзін чаравік. Ён выглядаў як чалавек, які перажыў нейкае калецтва; Нік Картэр добра павесяліўся
  
  і ён быў упэўнены, што ведае, хто гэты чалавек.
  
  
  Нішто вакол гэтага не адбілася на яго невозмутимом выразе асобы, калі ён махаў "люгером" у бок крэсла. "Сядай." Чарнаскуры падпарадкаваўся, яго твар было абыякавым, бурштынавыя вочы не адрываліся ад твару Картэра. Ён быў самым прыгожым неграм, якога Нік Картэр калі-небудзь бачыў. Гэта было ўсё роўна, што ўбачыць чорнага Грэгары Сварка. Бровы высокія, і лёгкія залысіны на скронях. Нос быў масіўным і моцным, рот адчувальным і добра акрэсленым, моцная сківіцу. Мужчына ўтаропіўся на Ніка. Ён не быў нам чорным па-сапраўднаму, - мадонна прыляцела і чорнае дрэва нейкім чынам зліліся ў гладкай паліраванай плоці. Киллмастер паказаў на цела Джоні. - Ты забіў эга?
  
  "Так, яе забіў эга. Ён аддаў мяне, прадаў, а потым спрабаваў забіць". Нік атрымаў два выразных і нязначных удараў. Ён вагаўся, спрабуючы разабрацца ў іх. Той, якога ён тут заспеў, - казаў на оксфардскім або старым итонском англійскай. Беспамылкова пазнавальныя тон вышэйшага класа, истэблишмента. Іншым важным момантам былі прыгожыя, асляпляльна белыя зубы мужчыны - усе яны былі подпилены да вастрыні. Мужчына ўважліва назіраў за Нікам. Цяпер ён усміхнуўся, паказваючы больш зубоў. Яны зіхацелі, як маленькія белыя дзіды, на цёмнай скуры. У тоне звычайнага размовы, як быццам цела чалавека, якога ён толькі што прызнаўся ў забойстве, было вышэй шосты футаў, чарнаскуры сказаў: "Мае зубы бянтэжаць цябе, стары? Яе ведаю, што яны робяць ўражанне на некаторых людзей. На самай дэла яе ih не вінавачу. Але я павінен быў гэта зрабіць, нічога не зробіш. Бачыш лі, яе чокве, і аляксандр звычай майго племя. Ён працягнуў рукі, згінаючы моцныя, дагледжаныя пальцы. "Разумееш, ёй, спрабую вывесці ih па глушы. Затым пяцьсот гадоў палону. Так што я павінен зрабіць, што-што, чаго ёй аддаў перавагу б не рабіць. Атаясамліваць сябе з маім народам, разумееш. "Подпиленные зубы зноў бліснулі. - На самай дэла гэта проста палітычныя хітрасці. Як вашы кангрэсмэны, калі яны носяць шлейкі.
  
  - Паверу вам на слова, - сказаў Нік Картэр. - Чаму ты забіў Джоні? Негр выглядаў здзіўленым. - Але я ж казаў табе, стары. Ён зрабіў мне брудную справу. Яе наняў эга, для невялікай працы - мне жудасна не хапае інтэлігентных людзей, якія будуць размаўляць па-ангельску, па-кітайску і па-партугальску - яе наняў эга, і ён прадаў мяне. Гатэль забіць мяне мінулай ноччу ў Макао -- і зноў некалькі дзён таму, калі ёй вяртаўся ў Ганконг на параходзе. Голас чаму яе истекаю крывёю, чаму яе так выглядаю. Мне давялося плыць апошнія паўмілі да берага "Я прыйшоў сюды, каб абмеркаваць гэта з містэрам Хоем. Яе таксама гатэль, атрымаць ад яго некаторую інфармацыю. Ён быў вельмі злы, спрабаваў накіраваць на мяне пісталет, і выйшаў яе вакол сябе. У мяне сапраўды вельмі кепскі характар. Яе прызнаю, Так што, ледзь паспеўшы апамятацца, яе схапіў нож для паперы і забіў яго. Яе як раз мыўся, калі вы прыйшлі. - Зразумела, - сказаў Нік. - Ты забіў яго голас так. На яго бліснулі вострыя зубы.
  
  "Ну, добра, містэр Картэр. На самай дэла ён не быў вялікай стратай, ці не так?" "Ты ведаеш? Як?" Зноў усмешка. Киллмастер падумаў аб фатаграфіях канібалаў, якія ён бачыў у старых нумарах National Geographic. - Вельмі проста, містэр Картэр. Яе ведаю вас, гэтак жа, як і вы, вядома ж, павінны ведаць, хто яе такой. Павінен прызнацца, мая ўласная разведвальная служба даволі прымітыўная, але ў мяне ёсць некалькі добрых агентаў у Лісабоне, і мы даволі моцна належым на партугальскую разведку". Ўсмешка. "Яны сапраўды вельмі добрыя. Яны вельмі рэдкіх лячэбных нас падводзяць. У іх ёсць самае поўнае дасье на вас, містэр Картэр, якое мне ўдалося сфатаграфаваць. Цяпер яно ў зале ў маёй штаба-кватэры дзе-то ў Анголе, разам з многімі іншымі. Спадзяюся, вы не пярэчыце. Ніку давялося засмяяцца. - Мне ад гэтага мала толку, так? Значыць, ты Собхузи Аскар? Чорны падняўся, не пытаючыся дазволу. Нік трымаў пры сабе "люгер", але бурштынавыя вочы толькі зірнулі на пісталет і з пагардай адмахнуліся ад яго. Чорны мужчына быў высокім, Нік здагадаўся б, што эга рост шэсць футаў і тры ці чатыры цалі. Ён выглядаў як трывалы стары дуб. Цёмныя валасы былі злёгку пакрытыя інеем на скронях, але Нік не мог каму-эга ўзрост. Гэта можа быць ад трыццаці да шасцідзесяці. "Яе прынц Соббур Аскар", - чорны раіс. сказаў ён. Цяпер яго твар не было ўсмешкі.
  
  "Мае людзі завуць мяне Думба - Леў! Ёй дазволю вам здагадацца, што могуць сказаць абсталяваннем мне партугальцы. Яны забілі майго бацькі шмат гадоў таму, калі ён узначаліў першае паўстанне. Яны думалі, што на гэтым усё скончана. Яны памыляліся. Яе вяду свой народ да перамогі. Праз пяцьсот гадоў нарэшце-то мы вышвырнем партугальцаў!Так і павінна быць. Усюды ў Афрыцы,у свеце да карэнным народам прыходзіць свабода.Так будзе і ў нас. Ісландыя таксама будзе свабоднай. Яе, Леў, пакляўся ў гэтым".
  
  "Я на вашым баку", - сказаў Киллмастер. "Ва ўсякім выпадку, у гэтым. А цяпер, як наконт таго, каб выйсці праз спрэчак і абмяняцца інфармацыяй. Вока за вока. Прамое пагадненне?" Зноў шматзначная ўсмешка. Прынц Аскар вярнуўся да свайго оксфардскім акцэнту. "Прабачце, старажытнасці. Яе схільныя да напышлівасці. Ведаю, дурная звычка, але людзі ў мяне дома гэтага чакаюць. У маім племя, па сутнасці таксама, правадыр не мае рэпутацыі стала, калі ён не аддаецца тэатральнаму мастацтву". - ухмыльнуўся Нік. Ён пачынаў любіць прынца. Не давяраць эму, як і ўсім. - Шкадуйце мяне, - сказаў ён. - Я таксама думаю, што нам варта прыбрацца адсюль да д'ябла. Ён тыцнуў вялікім пальцам у бок трупа Джоні Разумніка, які быў самым незацікаўленых назіральнікам гэтага абмену.
  
  "Мы б не гатэлі, каб нас злавілі з гэтым. Паліцыя Ганконга даволі банальна ставіцца да забойстваў". Прынц сказаў: "Я згодны. Нам адзін вакол іх не хоча звязвацца з паліцыяй. Але я не магу выйсці галасаваць так, стары. Прыцягваць занадта шмат увагі". - Ты добра сюды дабраўся, - коратка сказаў Нік. "Гэта Ганконг! Зніміце пачатку другой чаравік і шкарпэткі. Надзеньце паліто на руку і ідзіце басанож. ісці." Князь Аскар зняў чаравік і шкарпэткі. -- Лепш яе вазьму ih з сабой. У рэшце рэшт прыйдзе паліцыя, а гэтыя балетныя тэпцікі зробленыя ў Лондане. Калі яны знойдуць хоць бы аднаго...
  
  - Добра, - раўнуў Нік. - Добрая думка, Прынц, але ды добра! - Чорны мужчына холадна паглядзеў на яго. - З прынцам так не кажуць, стары. Киллмастер паглядзеў у рэўматызму. . "Я прапаную. А цяпер наперад - решайся. І не спрабуй мяне падмануць. У цябе праблемы, і ў мяне таксама. Мы патрэбныя адзін аднаму. Можа быць, мы патрэбныя табе больш, чым яе, маю патрэбу ў табе, але ўсё роўна. Як наконт гэтага? Прынц зірнуў на цела Джоні Разумніка. - Ты, здаецца, паставіў мяне ў нявыгаднае становішча, старажытнасці. Яе забіў эга. Яе нават прызнаўся цябе. Гэта было не вельмі разумна з майго боку, ці не так? - Залежыць ад таго, хто яе...
  
  - Калі мы зможам гуляць у мяч разам, можа быць, мне не прыйдзецца нікому нічога распавядаць. - выпаліў на Нік. - Вы бачыце жабрака, - сказаў ён. - У мяне няма эфектыўнага персаналу ў Ганконгу. Трое маіх лепшых людзей былі забітыя мінулай ноччу ў Макао, у пастцы для мяне. У мяне няма адзення, няма дзе пераначаваць, і вельмі мала грошай, пакуль я не змагу звязацца з некаторымі сябрамі. Так, містэр Картэр, я думаю, што нам прыйдзецца гуляць у мяч разам. Мне падабаецца гэты выраз. Амерыканскі слэнг такі выразны".
  
  Нік быў правоў. Ніхто не звяртаў увагі на босоногого прыгожага цемнаскурага мужчыну, пакуль яны ішлі па вузкім ажыўленых вулачках сектары Ван Чай. "Сіні мандарын" ён пакінуў у фургоне пральні, і ў цяперашні час зацікаўленыя бакі будуць ліхаманкава спрабаваць знайсці дзяўчыну. Ён выйграў трохі часу перад Гадзінай Пацукі. Цяпер ён павінен выкарыстоўваць гэта з карысцю. Киллместер ўжо сфармуляваў план. Гэта было поўнае змяненне, рэзкае адхіленне ад fold paper, якую так старанна распрацаваў Хоук. Але цяпер ён быў у поле, а ў полі, у яго заўсёды быў карт-бланш. Тут ён уласны бос, - і ён будзе несці ўсю адказнасць за няўдачу.Нам Хоук, нам ён не маглі ведаць, што прынц з'явіцца галасаваць так, гатовы да ўгоды. Было б злачынна, горш чым неразумна не скарыстацца гэтым.
  
  Киллмастер так і не зразумеў, чаму ён абраў бар Rat Fink на Хеннесси-роўд. Вядома, яны скралі імя нью-йоркскага каву, але ён ніколі не быў у нью-ёркскім установе. Пазней, калі ў яго быў час усё абдумаць, Нік прызнаўся, што ўсю аўру місіі, пах, міязмаў забойстваў і падману, а таксама уцягнутых людзей лепш за ўсё можна выказаць словамі: Пацучыны Fink. Звычайны сутэнёр сноўдаўся перад барам Rat Fink. Ён лісліва ўсміхнуўся Ніку, але нахмурыўся, гледзячы на босоногого Прынца. Киллмастер адштурхнуў мужчыну ў бок, я кажу на кантонская дыялекце: "Цьфу-цьфу-цьфу, у нас ёсць грошы, і нам не патрэбныя дзяўчыны. Правальвай". Калі пацукі і наведваліся ў бар, яна ih было не занадта шмат. Было рана. Два амерыканскіх марак размаўлялі і пілі піва ў бары. Вакол не было нас, спявачак, нам танцорак. Афіцыянтка ў эластычных штанах і кветкавай блузцы праводзіла ih да кіёска і прыняла заказ. Яна зевала, вочы апухлі, і, мабыць, толькі што прыйшла ў тэрмін. Яна нават не зірнула на босыя ногі прынца. Нік пачакаў, пакуль прынясуць напоі. Затым ён сказаў: "Добра, прынц. Давайце высвятлім, вядзем мы справу - вы ведаеце, дзе генерал Агюст Буланже?" "Вядома. Яе быў з ім учора. У гатэлі "Тай Іп" ў Макао. У яго там ёсць Каралеўскі люкс. Ён бы гатэль, каб Нік прагледзеў эга лейцара. "Генерал, - сказаў Прынц, - пакутуе маніяй велічы. Карацей кажу, старажытнасці, ён трошкі не ў сабе. Дотти, ты ведаеш. Чокнутый. Киллмастер быў трохі здзіўлены і вельмі цікава. Ён не разлічваў на гэта. Як і Хоук. Нічога ў ih неапрацаваных справаздачах разведкі не паказвалася на гэта.
  
  "Ён сапраўды пачаў зрывацца, калі выгналі французаў па Алжыра, - працягваў прынц Аскар. - Вы ведаеце, ён быў нягнуткім вакол ўсіх непахісных. Так і не памірыўся з дэ Голлем. Як кіраўнік ОАС ён патуралі катаванням, якіх саромеліся нават французы. Нарэшце яны прысудзілі эга да смерці. Генералу прыйшлося бегчы. Ён пабег да мяне ў Анголу. На гэты раз Нік сфармуляваў лейцара словамі. - Навошта ты прыняў яго, калі ён псіх?
  
  Мне патрэбен быў генерал. гэта вясёлы выдатны генерал, вар'ят або няма. Па-першае, ён ведае партызанскую вайну! Навучыўся гэтаму ў Алжыры. Гэта тое, аб чым не ведае нас адзін генерал па дзесяць тысяч. Нам удалося добра схаваць той факт, што ён псіх. Цяпер, вядома, ён зусім спятил. Ён хоча забіць мяне і ўзначаліць паўстанне ў Анголе, мой паўстанне. Ён ўяўляе сябе дыктатарам. Нік Картэр кіўнуў. Хоук быў вельмі блізкі да ісціны. Ён сказаў: "Вы выпадкова не бачылі нейкага палкоўніка Чун Лі ў Макао? Ён кітаец. Не тое, каб вы ведалі, але ён вялікі бос ў ih контрвыведцы. Ён той чалавек, якога ёй сапраўды хачу". Ніка здзівіла, што Прынц зусім не здзівіўся.
  
  Ён чакаў большай рэакцыі або, прынамсі, здзіўлення. Прынц толькі кіўнуў: "Я ведаю вашага палкоўніка Chun Li. Учора ён таксама быў у гатэлі Tai Yip. Мы ўтрох, я, генерал і палкоўнік Лі, павячэралі і выпілі, а затым паглядзелі фільм. У сапраўдныя прафесіяналы, даволі прыемны дзень. Улічваючы, што яны планавалі забіць мяне пазней. Яны зрабілі памылку. Дзве памылкі, праўда. Яны думалі, што мяне будзе лёгка забіць. І паколькі яны думалі, што я памру, яны не знайшлі час зманіць аб сваіх планах або схаваць ih. Вострыя зубы бліснулі на Ніка. - Такім чынам, вы бачыце, містэр Картэр, магчыма, вы таксама памыліліся. Магчыма, справа ідзе як раз наадварот таго, у што вы верыце. Можа быць, ты маеш патрэбу ўва мне больш, чым яе, маю патрэбу ў табе. У такім выпадку яе павінен я спытаць вас - дзе дзяўчына? Прынцэса Моргана да Гама? Вельмі важна, каб яна была ў мяне, а не ў генерала. Ўхмылка Киллмастера была ваўчынай. "Вы захапляецеся амерыканскім слэнгам, Прынц. Голас што-што, што магло б дайсці да вас - вы не гатэлі б ведаць?"
  
  "Вядома, - сказаў прынц Аскар. - Я павінен усё ведаць. Яе павінен пабачыць прынцэсу, пагаварыць з ёй і паспрабаваць пераканаць яе падпісаць некаторыя дакументы. Я не жадаю гэй, злы, старажытнасці...Яна такая мілая. Шкада,што яна так зневажае сябе.
  
  Нік сказаў: "Вы згадалі, што глядзелі фільм? Фільмы пра прынцэсе?" На прыгожых смуглых рысах прынца мільганула агіду. -- Так. Мне самому такія рэчы не падабаюцца. Думаю, і палкоўніку Ці дзеці. Бо чырвоныя вельмі нравственны! За выключэннем забойстваў. Гэта генерал Буланже без розуму ад прынцэсы. Яе, бачыў, як ён ставіў сліны і "Працаваў над фільмамі. Ён паўтарае эга прагляд зноў і зноў. Ён жыве ў парнаграфічнай сне. Я думаю, што генерал быў імпатэнтам на працягу многіх гадоў, і што гэтыя фільмы, адны толькі кадры, вярнулі эга да жыцця". Голас чаму ён так прагне займець дзяўчыну. Голас чаму, калі яна ў мяне будзе, яе змагу аказаць моцны ціск на генерала і на Лісабон. Яе больш за ўсё хачу яе, містэр Картэр. Яе павінен я!
  
  Картэр цяпер дзейнічаў сам па сабе, без пакарання або ў сувязі з Хоуком. Быць па тым. Калі канечнасць была б отпилена, то гэта была б эга круп. Ён закурыў цыгарэту, даў Прынцу і, прыжмурыўшы вочы, даследаваў мужчыну скрозь клубы дыму. Одзіна вакол матросаў выпусціў манеты ў музычны аўтамат. Дым наткнуўся ў вочы. Гэта здавалася дарэчным. Нік сказаў: "Магчыма, мы зможам весці справы, прынц. Гуляць у мяч. Для гэтага мы павінны давяраць адзін аднаму ў пэўнай ступені, давяраць цябе да кута з партугальскай патакой". Ўсмешка... Бурштынавыя вочы бліснулі на Ніка. - Як і я вам, містэр Картэр. - У такім выпадку, прынц, нам прыйдзецца паспрабаваць заключыць здзелку. Давайце паглядзім на нах ўважліва - у мяне ёсць грошы, у вас няма. У мяне ёсць арганізацыя, у вас няма. ведаю, дзе Прынцэса, вы не ведаеце. Ёй узброены, а вы не. З іншага боку, у вас ёсць інфармацыя, якая займаецца мне патрэбна. Я не думаю, што вы ўжо расказалі мне ўсё, што ведаеце. Мне таксама можа спатрэбіцца ваша фізічная дапамога".
  
  Хок папярэджваў, што Нік павінен адправіцца ў Макао одзіна. Ніякія іншыя агенты AX не могуць быць выкарыстаны. Макао - гэта не Ганконг. ", але ў рэшце рэшт яны звычайна супрацоўнічалі. Партугальцы - зусім іншая справа. Яны былі такімі ж вясёлымі, як любая маленькая сабачка, гаўклівым на мастифов. Ніколі не забывайце, - сказаў Хоук, - выспы Зялёнага Мыса і тое, што там закапана".
  
  Прынц Аскар працягнуў моцную цёмную руку. "Я гатовы заключыць з вамі кантракт, містэр Картэр. Скажам так, на час гэтага надзвычайнага становішча? Яе прынц Анголы, і яе ніколі не парушаў свайго слова нам перад хема. Киллмастер чаму-то даверыў эму. Але ён не закрануў працягнутай рукі. Па-першае, давайце ўсё растлумачым. Як у старой жарце: давайце высвятлім, хто каму што робіць, і хто за гэта плаціць? Прынц адхапіў руку. Трохі панура сказаў: - Як заўгодна, містэр Картэр. Ўсмешка Ніка была змрочнай. "Завіце мяне Нік, - сказаў ён. - Нам не патрэбны ўвесь гэты пратакол паміж двума галаварэзамі, якія задумваюць крадзеж і забойства". Прынц кіўнуў. "І вы, сэр, можаце называць мяне Аски. Так мяне называлі ў школе ў Англіі. А цяпер? - А цяпер, Аски, яе хачу ведаць, чаго ты хочаш. Менавіта так. Коратка. Што вас задаволіць?
  
  Прынц пацягнуўся за чарговай цыгарэтай Ніка. "Гэта досыць проста. Мне патрэбна прынцэса, каб Асартымент. Па крайняй меры, на некалькі гадзін. Тады вы можаце атрымаць nah выкуп. У генерала Буланже чамадан, поўны неапрацаваных дыяментаў. Гэты палкоўнік Чун Лі хоча алмазова. Гэта вельмі сур'ёзная яго атрад для мяне. Майму паўстання заўсёды патрэбныя грошы. Без грошай я не магу купляць зброю, каб працягваць змагацца". Киллмастер трохі адсунуўся ад крэсла. Ён пачаў трохі разумець. "Мы маглі б, - мякка сказаў ён, - проста знайсці іншы рынак для сустрэнуць вашых неапрацаваных алмазова". Гэта была свайго роду балбатня, шэрая хлусня. І, можа быць, Хоук зможа гэта зрабіць. Па-свойму меркаванні і выкарыстоўваючы свае ўласныя своеасаблівыя і падступныя сродкі, Хок валодаў такой жа сілай, як і Дж. Эдгар.
  
  Можа гэта так. - І, - сказаў прынц, - яе павінен забіць генерала Буланже. Ён задумаў супраць мяне змову амаль з самага пачатку. Яшчэ да таго, як сышоў з розуму, як цяпер. Ёй нічога не зрабіў для гэтага, таму што ён быў мне патрэбны. Нават цяпер На самай дэла яе не хачу эга забіваць, але адчуваю, што я павінен. Калі б маім людзям удалося займець дзяўчыну і плёнку ў Лондане... - Прынц паціснуў плячыма. - Але не забіў. Вы ўсіх пабілі. Цяпер яе павінен асабіста паклапаціцца аб тым, каб генерала прыбралі з дарогі. "І гэта ўсё?" Прынц зноў паціснуў плячыма. "На дадзены момант гэтага дастаткова. Можа быць, занадта шмат. Наўзамен яе прапаную сваё поўнае супрацоўніцтва. Яе нават буду падпарадкоўвацца вашым загадам. Яе аддаю загады і не прымаю ih паблажліва. Мне, для estestvenno, спатрэбіцца зброю". - Для estestvenno. Мы пагаворым пра гэта пазней.
  
  Нік Картэр паклікаў афіцыянтку пальцам і замовіў яшчэ дзве порцыі. Пакуль яны не прыйшлі, ён ляніва глядзеў на цёмна-сіні полаг вакол марлі, які закрываў бляшаны столь. Пазалочаныя зоркі выглядалі важны ў полудневном святле. Амэрыканскія матросы ўжо сышлі. Акрамя іх саміх, месца было пустынным. Нік падумаў, не звязаная верагоднасць тайфуну з адсутнасцю бізнэсе. Ён зірнуў на свае наручныя гадзіны, параўнаўшы ih з гадзінамі Пенрода з авальнай шкалой. Чвэрць трэцяга, Гадзіну Малпы. Да гэтага часу тхара, улічваючы ўсе абставіны, гэта быў добры працоўны дзень. Князь Аскар таксама маўчаў. Калі мама-сан зьнікла, шастаючы эластычнымі штанамі, ён сказаў: "Ты згодны, Нік? З гэтымі трыма рэчамі?" Киллмастер кіўнуў. - Я згодны. Але забойства генерала - гэта ваша клопат, а не мая. Калі вас схопяць копы Макао або Ганконга, яе, вас, не ведаю. Ніколі раней не бачыў. "Вядома." - Добра. Я дапамагу вам вярнуць вашыя неапрацаваныя алмазы, калі гэта не перашкодзіць маёй уласнай місіі.
  
  Гэтая дзяўчына, яе дазволю вам пагаварыць з ёй. Я не буду перашкаджаць гэй, падпісваць дакументы, калі яна захоча ih падпісаць. На самай дэла, мы возьмем яе з сабой сёння ўвечары. У Макао. У якасці гарантыі маёй добрасумленнасці. Таксама, як прынаду, прынаду, калі нам гэта трэба. І калі яна з намі, Аски, гэта можа даць табе дадатковы стымул для выканання сваёй ролі. Ты захочаш захаваць гэй, жыццё". Толькі погляд на вострыя зубы. "Я бачу, што цябе не пераацанілі, Нік. Цяпер яе разумею, чаму ваша партугальскае дасье = яго ж казаў вам, што ў мяне ёсць ксеракопіі, чаму яна пазначана: Perigol Tenha cuidador Dangerous. Будзь асцярожны.
  
  Ўсмешка Киллмастера была ледзяной. - Я ўсцешаны. Цяпер, Аски, яе хачу ведаць сапраўдную прычыну, па якой партугальцы так імкнуцца вывесці прынцэсу па ўсім звароту. Каб змясціць яе ў прытулак. О, яе ведаю трохі аб яе маральнай распушчанасці, аб дрэнным прыкладзе, які яна падае ўсім адкрыты басейн, але гэтага недастаткова. Павінна быць больш. Калі б кожная краіна саджала пад замак сваіх п'яніц, наркаманаў і шлюх толькі для абароны іміджу, не было б клетак, досыць вялікі, каб змясціць ih. Я думаю, вы ведаеце сапраўдную прычыну. Я думаю, што гэта як-то звязана з гэтым яе дзядзькам, гэтай вялікай шышкай у партугальскай кабінеце, Луісам ды Гамой ". Ён усяго толькі паўтаралі думкі Хоука.
  
  Стары адчуў вялікую пацука асяроддзя дробных грызуноў і папрасіў Ніка праверыць тэорыю эга, калі гэта магчыма. На самай дэла Хоуку патрэбен быў крыніца контрдавления на партугальцаў, што-тое, што ён мог бы перадаць наверх, і гэта можна было б выкарыстоўваць для палягчэння сітуацыі ў Каба-Вэрдэ. Прынц узяў яшчэ адну цыгарэту і запаліў яе, перш чым эму адказаў.
  
  "Вы маеце рацыю. Ёсць яшчэ што-што. Значна большае. Гэта, Нік, вельмі непрыемная гісторыя. "Гнюсныя гісторыі - гэта мая праца, - сказаў Киллмастер.
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  
  
  МІНІ-КАЛОНІІ Макао размешчана прыкладна ў сарака мілях на паўднёвы-захад ад Ганконга. Партугальцы жывуць там з 1557 года, і цяпер гэтаму кіраўніцтву пагражае гіганцкі Чырвоны Цмок, вырыгаюць агонь, серу і нянавісць. Гэты маленечкі зялёны кавалачак Партугаліі, ненадзейна прилепившийся да велізарнай дэльце ракі Жамчужны і Камізэлька-Рывер, жыве мінулым і пазычаным часам. Аднойчы Чырвоны Цмок падыме кіпцюр, і гэта будзе нітку. Тым часам Макао - абложаны паўвострава, падпарадкоўваюцца ўсім прыхамацяў жыхароў Пекіна. Кітайцы, як сказаў прынц Аскар Ніку Картэру, захапілі горад ва ўсім, акрамя назвы. "Гэты ваш палкоўнік Чун Лі, - сказаў Прынц, - цяпер аддае загады партугальскаму губернатару. Партугальцы спрабуюць зрабіць добрую міну, але нікога гэтым не падманваюць. Палкоўнік Лі пстрыкае пальцамі, і яны падскокваюць. Зараз ваеннае становішча і красногвардейцы больш, чым войскаў Мазамбіка. Гэта было для мяне прарывам, мазамбік і партугальцы выкарыстоўваюць ih для гарнізонных войскаў. Яны чорныя. Яго чорны. Яе трохі кажу на ih мове. Гэта быў мазамбіцкі капралаў, які дапамог мне збегчы, пасля таго, як Чун Лі і Генерал не змаглі забіць мяне. Гэта можа нам спатрэбіцца сёння ўвечары, Киллмастер не мог бы пагадзіцца на большае.
  
  
  Нік быў больш чым задаволены становішчам рэчаў у Макао. Беспарадкі, рабаванні і падпалы, запалохванне партугальцаў, пагрозы адключыць электрычнасць і ваду з прэзідэнтам рф уладзімірам пуціным - усё гэта будзе працаваць у эга карысць. Ён збіраўся зладзіць тое, што на мове AX называлася пякельным рэйдам. Невялікі хаос спрацуе на яго баку. Киллмастер не маліўся Хунгу аб дрэннай надвор'і, але папрасіў трох тангарских маракоў зрабіць гэта. Здавалася, гэта акупілася. Вялікая марская джонка ўжо амаль пяць гадзін няўхільна ішла на захад-паўднёва-захад, ротанговые ветразі з крыламі лятучай мышы цягнулі яе так блізка да ветру, як толькі можа плыць джонка. Сонца даўно схавалася ў расползающейся чорнай кучы аблокаў на захадзе. Вецер, гарачы і вільготны, дзьмуў няўстойлівы, то р. амур, то уносясь невялікімі выбліскамі лютасці і рэдкімі лінейнымі шквал. Ззаду іх, на ўсход ад Ганконга, палова нябеснай шклянкі была акрэслена цёмна-сінімі змярканнем; іншая палова перад імі была бурай, злавеснай, цёмнай мешанінай, дзе зіхацелі маланкі.
  
  Нік Картэр, у некаторым родзе матрос, разам з усімі астатнімі якасцямі, якімі павінен быў быць першакласны агент AX, адчуваў насоўваецца шторм. Ён вітаў гэта, як вітаў беспарадкі ў Макао. Але ён гатэль смерч - толькі смерч. Не тайфун. Сампановый рыбалоўны флот Макао, кіраваны патрульнымі катэрамі чырвоных кітайцаў, гадзіну назад, знік у змроку на захадзе. Нік, князь Аскар і дзяўчына разам з трыма мужчынамі-тангарцами ляжалі на ўвазе ў сампановой флатоў круіз, робячы выгляд, што лавілі рыбу, пакуль імі не зацікавілася канонерская лодка. Яны былі у месцах, далёкіх ад мяжы, але калі кітайская канонерка наблізілася, Нік аддаў загад, і яны паляцелі па ветры. Нік рабіў стаўку на тое, што кітайцы не захочуць інцыдэнт адбыўся ў міжнародных водах, і стаўка акупілася. Усё можа пайсці па-любому, і Нік гэта ведаў. Кітайцаў было цяжка зразумець. Але назаўсёды было рызыкнуць: калі сцямнее, Нік павінен быць у двух гадзінах язды ад Пенлаа-Пойнце. Нік, прынц і прынцэса, каб Дыяпазоне былі ў труме джонкі. Праз паўгадзіны яны пакінуць эга і доплывут да кропкі. Усе трое былі апранутыя, як кітайскія рыбакі.
  
  
  Картэр быў у чорных джынсавых штанах і куртцы, гумовых туфлях, і канічнай саламяным шапцы ад дажджу. Ён, акрамя люгера і стилета, амелы, пад курткай пояс з гранатамі. Да эга шыі на скураным раменьчыку быў падвешаны траншэйнага нож з ручкай у выглядзе кастэт. Прынц таксама амела траншэйнага нож і цяжкі аўтаматычны пісталет 45-га калібру ў кабуры на плячы. Дзяўчына не была ўзброена. Джонка рыпала, стагнала і валтузіўся ў мора падымаецца. Нік курыў і глядзеў на Прынца і Прынцэсу. Сёння дзяўчына выглядала ценымногие лепш. Дикенсон паведаміў, што яна дрэнна прыйдзі і дрэнна спаў. Яна не прасіла выпіўку ці наркотыкі. Паляць смярдзючую цыгарэту Great Wall, агент AX назіраў, як эга таварышы размаўляюць і зноў і зноў смяюцца. Гэта была іншая дзяўчына. Марскі паветра? Вызваленне з-пад варты? (Яна ўсё яшчэ была эга палонніцай.) Той факт, што яна была цвярозай і не ўжывала наркотыкі? Або камбінацыя ўсіх гэтых рэчаў? Killmaster трохі нагадваў Пігмаліёнам дык. Ён не быў упэўнены, што эму падабаецца гэта пачуццё. Гэта эга раздражняла.
  
  Прынц гучна засмяяўся. Дзяўчына далучылася да яе, яе смех шталь мякчэй, з адценнем піянісіма. Нік злосна паглядзеў на іх. Што-то эга турбавала, і будзь ён пракляты, калі б ведаў, што Х быў больш чым задаволены Аски. Цяпер ён амаль давяраў гэтаму па матэматыцы - да іх тхара, пакуль ih інтарэсы супадаюць. Дзяўчына апынулася паслухмянай і максімальна падатлівым. Калі яна і была напалохана, гэта ніколькі не адбілася ў зялёных вачах. Яна адмовілася ад бялявага парыка. Яна зняла плашч і праводзіла тонкім пальцам па коратка подстриженным цёмным валасам. У цьмяным святле адзінага ліхтара яны зіхацелі, як чорная капялюш. Прынц што-то сказаў, і яна зноў засмяялася. Нам адзін вакол іх не аказваў вялікую ўвагу на Ніку. Яны выдатна ладзілі, і Нік не мог вінаваціць яе за гэта. Эму падабаўся Аски - і з кожнай хвілінай усё больш. Чаму ж тады, пытаўся ў сябе Нік, у яго праяўляюцца сімптомы ён жа старой цемры, якая займаецца - уразіла эга ў Лондане? Ён працягнуў вялікую руку да святла. Ўстойлівы, як скала. Ён ніколі не адчуваў сябе лепш, ніколі не быў у лепшай форме. Населены пункт расіі ішла добра. Ён быў упэўнены, што справіцца, таму што палкоўнік Чун Лі быў быў не ўпэўнены ў сабе, і гэта павінна было змяніць сітуацыю.
  
  Навошта ж одзіна па тангарских рыбакоў зашыпеў на яго праз люк. Нік падняўся са свайго картэж і падышоў да люка. - Што гэта, Міна? Мужчына прашаптаў на пиджине. "Мы вельмі блізка падышлі да Penha bimeby." Киллмастер кіўнуў. "Як блізка цяпер?" Джонка ўздымалася і гайдалася, калі вялікая актыўнага адпачынку ўдарыла ee. "Можа, мілі... Не падыходы занадта блізка, я думаю, няма. У вельмі многіх Чырвоных лодак, я думаю, кравец вазьмі! Можа?" Нік ведаў, што тангары нервуюцца. Яны былі добрымі людзьмі, прадстаўленымі брытанцамі вельмі яна, але яны ведалі, што адбудзецца, калі ih зловяць Чикомы. Будзе прапагандысцкі працэс і шмат шуміхі, у рэшце рэшт будзе тое ж самае - мінус тры галавы.
  
  Мілі была настолькі блізка, наколькі яны маглі спадзявацца дабрацца. Рэшту шляху ім давядзецца плыць. Ён зноў паглядзеў на Тангара. "Надвор'е? Шторм? Ён-джунг?" Мужчына паціснуў бліскучымі жилистыми плячыма, мокрымі ад марской вады. - Можа быць. Хто падкажа? Нік павярнуўся да сваіх спадарожнікаў. "Добра, вы двое. Гэта ўсё. Пайшлі". Прынц, пабліскваючы сваім вострым позіркам, дапамог дзяўчыне падняцца на ногі. Яна холадна паглядзела на Ніка. "Мы паплывём зараз, яе, мяркую?" "Добра. Мы паплывём. Гэта будзе нескладана. Прыліў правільны, і нас прыцягне да берага. Зразумелі? Не кажыце! Яе буду казаць усё шэптам. Вы кивнете галовамі, што разумееце, калі разумееце. Нік пільна паглядзеў на прынца. "Ёсць пытанні? Ты дакладна ведаеш, што рабіць? Калі, дзе, чаму, як?" Яны паўтаралі гэта зноў і зноў. Аски кіўнуў. "Вядома, стары. Літаральна ўсё зразумеў. Ты забываеш, што калі-то я быў брытанскім камандас. Вядома, тады ёй быў усяго толькі падлеткам, але..."
  
  
  - Пакінь гэта для сваіх мемуараў, - коратка сказаў Нік. "Ну давай жа." Ён пачаў падымацца па лесвіцы ўверх праз люк. Ззаду яго ён пачуў ціхі смех дзяўчыны. Сука, падумаў ён і зноў здзівіўся эга двойственному адносінах да яе. Киллмастер ачысьціў свой розум. Час забойства было пад рукой, фінальны спектакль вотум-вотум павінен быў пачацца. Усе выдаткаваныя грошы, выкарыстаныя сувязі, інтрыгі, хітрасці і махінацыі, пралітая кроў і закапаныя цела - цяпер гэта набліжалася да завяршэньня. Адплата была блізкая. Падзеі, што пачаліся за некалькі дзён, месяцаў і нават гадоў да гэтага, падыходзілі да свайго завяршэньня. Былі б пераможцамі, і былі б тыя, хто прайграў. Шарык рулеткі ходзіць па коле - і дзе ён спыняецца, ніхто не ведае. . . .
  
  Праз гадзіну ўсе трое ўжо туліліся асяроддзяў чорных, мутна-зялёных скал, недалёка ад Пенья-Пойнце. Шведаў кожнага была загорнутая ў шчыльны непрамакальны вузел. Нік і прынца трымалі зброю. Дзяўчына была голая, але ў маленькіх трусіках і станіку. Зубы ў нах стукалі, а Нік прашаптаў Аски: "Ціха!" Гэты ахоўнік ідзе адкрыта ўздоўж набярэжнай падчас свайго абходу. У Ганконгу эга падрабязна праінфармавалі аб звычках партугальскага гарнізона. Але цяпер, калі кітайцы на самай справе кантралююць сітуацыю, эму прыйдзецца гуляць на слых. Прынц, не падпарадкоўваючыся загаду, прашаптаў ў рэўматызму: "Ён дрэнна чуе пры такім ветры, стары. Киллмастер ткнуў эга локцем у рэбры. - Затыкні яе! Вецер нясе гук, пракляты ты дурань. Яе чуваць у Ганконгу, вецер дуэт і змяняе кірунак. Балбатня спынілася. Вялікі чорны мужчына абняў дзяўчыну і заціснуў гэй рот далонню. Нік зірнуў на свецяцца знутры гадзіны на запясце. Гадзінны, адзін па ўсім элітнага Мозамбикского палкоў, павінен прайсці mimmo ў іх праз пяць хвіліна. Нік зноў ткнуў у Прынца: "Вы двое заставайцеся тут. Ён пройдзе праз некалькі хвіліна. Яе прынясу табе гэтую уніформу".
  
  
  Прынц сказаў: "вы Ведаеце, яе сам магу гэта зрабіць. Яе прывык забіваць сябе, на мяса". Киллмастер заўважыў дзіўнае параўнанне, але адмахнуўся ад яго. Да эга ўласнага здзіўлення, у nen спела адна вакол эга нячастых халодных яростей. Ён ўклаў штылет ў руку і прыціснуў эга да аголенай грудзі прынца. - Гэта пачатку другі раз за хвіліну, калі ты не падпарадкоўвацца загадам, - людзі не грубай сказаў Нік. - Зрабі гэта яшчэ раз, і ты пашкадуеш, князь. Аски не адхіснуўся ад стилета. Затым Аски ціхенька усміхнуўся і паляпаў Ніка па плячы. Усё было ў парадку. Праз некалькі хвіліна Ніку Картэра прыйшлося забіць простага чарнаскурага, які прыехаў на тысячы міль вакол Мазамбіка, каб раззлаваць яго, за папрокі, якія ён не мог бы зразумець, калі б ён ведаў ih. Гэта павінна было быць чыстае забойства, таму што Нік не адважыўся пакінуць сляды свайго прысутнасці ў Макао. Ён не мог выкарыстоўваць свой меч, кроў сапсавала б форму, таму эму прыйшлося душыць чалавека ззаду. Гадзінны паміраў цяжка і Нік, трохі пыхкаючы, вярнуўся да урезу вады і тройчы ўдарыў рукаяццю свайго траншэйнага нажа па скале. Прынц і дзяўчына выйшлі праз сукенка. Нік не шталь затрымлівацца. "Там, наверсе", - ен - сказаў Прынцу. - Мундзір у выдатным стане. На nen няма нашай крыві, нам бруду. Сверяй свае гадзіны з маімі, а потым яе пайду". Было палова на адзінаццатую. Паўгадзіны да Гадзіны Пацукі. Нік Картэр ўсміхаўся бурлівым цёмнага ветру, праходзячы mimmo старога храма Ма Певень Miu і знайшоў сцяжынку, якая займаецца, у сваю чаргу, далучаецца б эга да асфальтаванай Харбар-роўд і складаць даляр у горада. Ён бег рыссю, шоргаючы, як вежы, эга гумовыя балетныя тэпцікі драпалі бруд. У яго і дзяўчаты асобы былі ў жоўтых плямах. Гэтага і адзення вежы павінна хапіць для маскіроўкі ў горадзе, ахопленым беспарадкамі і надыходзячай бурай. Ён яшчэ трохі сгорбил свае шырокія плечы. Ніхто не збіраўся звяртаць шмат увагі на самотнага вежы ў такую ноч... нават калі ён быў трохі больш, чым звычайныя вежы.Ён ніколі не збіраўся праводзіць сустрэчы ва Уздыху Залатога Тыгра на Руа Дас Лорхас.Палкоўнік Чун Лі ведаў, што ён не будзе гэтага рабіць.Палкоўнік ніколі не збіраўся гэта рабіць.
  
  
  Тэлефонны званок быў усяго толькі пачатковым гамбитом, спосабам ўсталяваць, што Картэр сапраўды быў у Ганконгу з дзяўчынай. Киллмарьер дабраўся да асфальтаванай дарогі. Справа ад сябе ён убачыў неонавае свячэнне ў цэнтры Макао. Ён мог адрозніць якія крычаць абрысы плавучага Казіно з эга чарапічным дахам, выгнутымі карнізамі і фальшывымі кажухамі вяслярных колаў, обведенными чырвонымі лямпачкамі. Вялікая шыльда-пораз мільгала: "Пала Макао". Праз некалькі кварталаў Нік знайшоў крывую брукаваную вулачку, якая займаецца далучаецца эга да гатэлю "Tai Yip", дзе генерал Агюст Буланже спыняўся ў якасці госця народнай медыцыне Рэспублікі. Гэта была пастка. Нік ведаў, што гэта пастка. Палкоўнік Чун Лі ведаў, што гэта пастка, таму што ён яе расставіў. Ўсмешка Ніка была змрочнай, калі ён успомніў словы Тетеревятник: часам пастка ловитт лаўца. Палкоўнік чакае, што Нік звяжацца з генералам Буланже.
  
  Таму што Чун Лі вы, напэўна, ведаў, што Генерал гуляе на абодвух флангах, супраць сярэдзіны. Калі князь правоў, і генерал Буланже сапраўды сышоў з розуму, то цалкам магчыма, што генэрал яшчэ не зусім вырашыў, каму ён прадаецца і каго падстаўляе. Не тое каб гэта мела значэнне. Усё гэта было падставай, створанай палкоўнікам па ўсім цікаўнасці, магчыма, каб штогод, што зробіць генерал. Чун ведаў, што генерал сышоў з розуму. Падышоўшы да Тай Іп, Нік падумаў, што палкоўнік Чун-Лі, верагодна, любіў мучыць маленькіх жывёл, калі быў хлопчыкам. За гатэлем "Тай-Іп" была крэдытнай карты. Наадварот, тут, якая займаецца была добра запоўненая і ярка асветлена высокімі натрыевымі лямпамі, стаялі трушчобы. Свечкі і карбідавым свяцільні слаба прасочваліся па халуп. Немаўляты плакалі. Пахла мачой і брудам, потым і нямытымі целамі, занадта шмат людзей стрыжань ў занадта маленькім прасторы; усё гэта ляжала адчувальным пластом па-над волкасці і ўзнімальнага паху навальніцы. Нік знайшоў ўваход у вузкі завулак і прысеў на nen на кукішкі. Проста чарговы вежы адпачывае. Ён запаліў кітайскую цыгарэту, абхапіў яе сваёй далонню, і эга твар было прыкрыта вялікі дажджавой шапкай, ён вывучаў ўсё праз дарогу. Побач з ім рухаліся цені, час ад часу раздаваліся стогны і храп спячага чалавека. Ён злавіў прыкра-салодкі пах опіуму.
  
  Нік прыгадаў даведнік, які калі-то быў у яго з водарам "Прыязджайце ў выдатны Макао - усходні горад-сад". Яно, вядома, было напісана да нашай эры. Перад Чы-Коном. Tai Yip быў дзевяціпавярховым. Генерал Агюст Буланже жыў на сёмым паверсе, у люксе з выглядам на Прайя-Грандэ. Па пажарнай лесвіцы можна падымацца і спераду, і ззаду. Киллмастер думаў, што будзе трымацца далей ад пажарных лесвіц. Няма сэнсу спрашчаць працу палкоўніку Chun Li. Выкуривая сваю цыгарэту да апошняй дзесятай цалі, па модзе вежы, Нік паспрабаваў уявіць сябе на месцы палкоўніка. Чунь Лі можа падумаць, што было б нядрэнна, калі б Нік Картэр забіў генерала. Тады ён мог бы схапіць Ніка, забойцу AX, злоўленага з доказамі злачынства, і зладзіць прапагандысцкі працэс усіх часоў. Затым адсекчы эму галаву на законных падставах. Дзве мёртвыя птушкі, і нават без аднаго каменя. Ён убачыў рух на даху гатэля. Ахоўнікі. Верагодна, яны таксама былі на пажарных лесвіцах. Гэта будуць кітайцы, а не партугальцы або мазамбікцы, або, па меншай меры, на чале будуць кітайцы.
  
  Киллмастер усміхнуўся ў смуроднай цемры. Падобна на тое, эму прыйдзецца скарыстацца ліфтам. Ахоўнікі былі і там, каб усё выглядала законна, каб пастка не была занадта відавочнай. Чун Лі, не быў дурнем, і ён ведаў, што Киллмастер ім таксама не быў. Нік зноў усміхнуўся. Калі ён патрапіць адкрытымі ў абдымкі ахоўнікаў, ім прыйдзецца схапіць яго, але Чун Лі гэта не спадабаецца. Нік быў у гэтым упэўнены. Ахоўнікі былі толькі паказухай. Чун Лі гатэль, каб Нік дабраўся да Крессона... Ён устаў і пайшоў у кісла пахнущему завулку ў глыб халуп вёскі. Знайсці тое, што ён гатэль, не складзе працы. У яго не было нам павара, нам эскуда, але ганконскія даляры цалкам сгодились б.
  
  Такіх у яго было дастаткова. Дзесяць хвіліна праз у Киллмастера была каркас вежы і мяшок на спіне. Рогожные мяшкі ўтрымлівалі толькі якую-то глупства, але ніхто не даведаецца пра гэта, пакуль не стане занадта позна. За пяцьсот ганконскіх даляраў ён купіў гэта плюс некалькі іншых дробязяў. Нік Картэр быў у пошты бизнесявляется. Ён пабег праз дарогу і праз стаянку да службовай дзень, якую заўважыў. У адной вакол машын хіхікала і стагнала дзяўчына. Нік усміхнуўся і пайшоў далей, шоргаючы нагамі, сагнуўшыся ў таліі, пад збруяй драўлянай рамы, якая займаецца рыпала на яго шырокіх плячах. Канічная дажджавая шапка была насунута на твар. Калі ён наблізіўся да службовай дзень, выйшаў яшчэ адзін вежаў з пустой рамай. Ён зірнуў на Ніка і прамармытаў на мяккім кантонская дыялекце: "Сёння ніякай платы, брат. Гэтая сукі сабака з вялікім носам кажа, даход, заўтра - як быццам страўнік можа пачакаць да заўтра, таму што...
  
  Нік не падняў галавы. адказаў на тым жа мове. "Хай ih печань згніе, і ўсе ih дзеці будуць дзяўчынкамі!" Ён спусціўся на тры прыступкі ў вялікую пляцоўку. Дзверы была полуоткрыта. цюкі ўсіх відаў. Вялікая пакой была хістацца 100-ватным святлом, які той пачаў цьмянець, то станавіўся ярчэй. Каржакаваты, стомленага выгляду партугалец блукаў асяроддзяў цюкоў і каробак з лістамі а на планшэце. Ён размаўляў сам з сабой, пакуль Нік увайшоў са сваёй загружанай рамай. Картэр прыкінуў, што кітайцы, павінна быць, утапленне, на бензін і транспарт.
  
  вялікая частка таго, што прыбудзе ў докі цяпер або з прэзідэнтам рф уладзімірам пуціным, будзе перамешчаная сілай вежы.
  
  
  - Партугалец мармытаў. - Чалавек не можа так працаваць. Усё ідзе не так. Павінна быць, яе схаджу з розуму. Але не... мы ідзем... Ён стукнуў сябе далонню па лбе, не звяртаючы ўвагі на вялікай вежы. - Не, Нао Джэні, назаўжды? Гэта не яе - гэта праклятая краіна, гэты клімат, гэтая праца без грошай, гэтыя тупыя кітайцы. Сама маці, клянуся, я... Клера перапыніў мармытанне і паглядзеў на Ніка. "Qua deseja, stapidor". Нік ўтаропіўся ў падлогу. Ён шаркнул нагамі і пробормотали што-то на кантонская дыялекце. Клера падышоў да яму, эга тоўстае азызлы твар было злосна. "Понхол, закласці куды заўгодна, дурань! Адкуль гэты груз? Фатшан?"
  
  
  Нік забулькал горлам, зноў пакалупаўся ў носе і скасіў вочы. Ён ухмыльнуўся, як прыдурак, а потым хіхікнуў: "Йие, у Фатшана ёсць, каб. Ты даеш odin raz вельмі ганконскіх даляраў, ці не так? Клера умольна паглядзеў у столь. "Ах, Божа Мой! Чаму ўсе гэтыя крысоеды такія тупыя?" Ён паглядзеў на Ніка. "Сёння ніякай аплаты. Няма грошай. Заўтра можа. Ты адзін раз сабби?" Нік нахмурыўся. Ён зрабіў крок да мужчыны. "Чыстая сабби. Хочаце ганконскіх лялек адкрыта зараз! Ble?" Ён зрабіў яшчэ крок. Ён убачыў калідор, вядучы па предкомнаты, а ў канцы калідора быў грузавы ліфт. Нік азірнуўся. Клера не адступіў. Эга твар пачатак апухаць ад сцяга дазволу на выкананне і лютасці. Вежы пярэчыць беламу па матэматыцы! Ён зрабіў крок да вежы і падняў планшэт, хутчэй абараняючыся, чым пагражаючы. Киллмастер вырашыў не рабіць гэтага. Забіць чалавека. Ён мог страціць прытомнасць і быць збітым умовах усяго гэтага хламу. Ён выцягнуў свае аррасы па ўсім рамянёў А-рамы і з грукатам выпусціў ih. Маленькі клера на секунду забыўся аб сваім гневе. дурань! Там могуць быць далікатныя прадметы - я пагляджу на гэта і не буду плаціць за што заўгодна! У вас ёсць імёны, так?" "Нікалас Хантынгтон Картэр".
  
  Сківіцу мужчыны адвісла ад ідэальнага англійскай. Эга вочы вытаращились. Пад курткай-вежы, акрамя паясы з гранатамі, Нік насіў пояс па трывалай манильской вяроўкі. Ён працаваў хутка, затыкаючы па матэматыцы рот ўласным гальштукам і прывязваючы эга запясці да лытках ззаду яго. Калі ён скончыў, ён з адабрэннем агледзеў гэтую працу.
  
  Киллмастер пагладзіў маленькага клерка ў галы. "Адеус. Табе пашанцавала, іншы мой. Пашанцавала, што ты нават не маленькая акула". Гадзіну Пацукі даўно мінуў. Палкоўнік Чун Лі ведаў, што Нік не прыйдзе. Не да Знаку Залатога Тыгра. Але ж палкоўнік ніяк не чакаў убачыць Ніка там. Калі ён увайшоў у грузавы ліфт і пачаў ўздым, Нік падумаў, не падумаў палкоўнік, што ён, Картэр, збаяўся і наогул не прыйдзе. Нік на гэта спадзяваўся. Гэта зрабіла б рэчы ценымногие прасцей. Ліфт спыніўся на восьмым паверсе. Калідор быў пустыні. Нік спусціўся па пажарнай лесвіцы, эга гумовыя балетныя тэпцікі не выраблялі нашы гуку. Ліфт быў аўтаматычным, і ён зноў адправіўся эга ўніз. Бескарысна пакідаць такі паказальнік. Ён павольна адкрыў супрацьпажарную дзверы на сёмым паверсе. Эму пашанцавала. Тоўстая сталёвая дзверы адкрылася ў патрэбны бок, і эму быў выразна бачным калідора ў дзень у апартаменты Геттеров. Гэта было менавіта так, як гэта было апісана ў Ганконгу. Акрамя аднаго. Узброеныя ахоўнікі стаялі перад крэмавай дзвярыма з вялікі залаты лічбай 7. Яны выглядалі, як кітайцы, вельмі маладыя. Верагодна, красногвардейцы. Яны былі сутулыми і сумнымі, і, здавалася, не чакалі непрыемнасцяў. Киллмастер паківаў галавой. Яны не атрымліваюць гэта ад яго. Немагчыма было падысці да іх незаўважаным. У рэшце рэшт, гэта павінна быць дах.
  
  Ён зноў падняўся па пажарнай лесвіцы. Ён працягваў ісці, пакуль не дабраўся да невялікага пентхауса, у якім размяшчаўся механізм грузавога пад'ёмніка. Дзверы адчыніліся і на дах. Яна была прыадчынены, і Нік чуў, як хто-то напявае на далёкай баку. Гэта была я стараюся кітайская песня пра каханне. Нік кінуў штылет ў далонь. Пасярод любові мы ў смерці, Ён павінен быў зноў забіць цяпер. Гэта былі кітайцы, ворагі. Калі пераможа сёння вечарам палкоўніка Чун-Лі, а ён цалкам можа, Нік меў намер атрымаць задавальненне, пазнаёміўшы некалькіх ворагаў з ih продкамі. Ахоўнік прыхінуўся да пентхаус шчыра за дзвярыма. Киллмастер быў так блізка, што адчуваў пах дыхання. Ён-эль-кинви, гарачае карэйскае страва.
  
  Ён быў проста па-за дасяжнасці эга. Нік павольна правёў лязом стилета па дрэве дзень. Спачатку ахоўнік не чуў, можа быць, з-за таго, што ён напяваў, ці таму, што эму хацелася спаць. Нік паўтарыць гук. Ахоўнік перастаў мукаў і нахіліўся да дзень. - І-іі-і-яшчэ-іншая пацук? Киллмастер звёў вялікія пальцы на горле мужчыны і пацягнуў эга ў пентхауз. Не было чуваць нам, гуку, акрамя лёгкага скрыгату дробнага жвіру на даху. Мужчына нес на плячы аўтамат, стары амерыканскі MS. Ахоўнік быў хударлявага целаскладу, яго горла лёгка раздушылі сталёвыя пальцы Ніка. Нік трохі аслабіў ціск і прашаптаў мужчыну на вуха. "Імя іншага ахоўніка? Хутчэй, і ты будзеш жывы. Схлусі мне, і ты памрэш. Імя" Ён не думаў, што ну будзе больш двух на самай даху. Ён змагаўся за дыханне." Вонг Кі. Яе... яе, клянуся.
  
  Нік зноў сціснуў горла мужчыны, а затым зноў расціснуў эга, калі ногі хлопца пачалі адчайна тузацца. - Ён гаворыць па-кантонская? Ніякай хлусні? Які памірае паспрабаваў кіўнуць. "Д-ды. Мы кантонцы. Нік хутка рушыў. Ён слізгануў рукамі ў поўны Нэльсан, падняў чалавека з нага, затым адным магутным ударам ударыў яго галавой аб грудзі. велізарная сіла, каб зламаць па матэматыцы і шыю такім чынам. А часам, па прафесіі Ніка, па матэматыцы і даводзілася не толькі забіваць, але і хлусіць. Ён пацягнуў цела назад на механізм пад'ёмніка. ён мог бы выкарыстаць кепку. Ён адкінуў капялюш-вежы і нацягнуў кепку з чырвонай зоркай на вочы. Ён перакінуў праз плячо аўтамат, спадзеючыся, што эму не прыйдзецца эга выкарыстоўваць.мар. Тым не менш. Киллмастер не спяшаючыся выйшаў на дах, нахіліўшыся, каб схаваць свой рост. Ён пачаў напяваць тую ж старую кітайскую песню пра каханне, што і эга вострыя вочы сканавалі цёмную дах.
  
  
  Гатэль быў самым высокім будынкам у Макао, на яго дах не падаў нам адзін сьвяты, а неба, цяпер давившее ўніз, ўяўляла сабой вільготную чорную масу аблокаў, дзе пастаянна гулялі маланкі. Тым не менш, ён не мог знайсці іншага ахоўніка. Дзе быў вырадак? Лентяйничал? Спаў? Нік павінен быў знайсці яго. Эму трэба было расчысціць гэтую дах для зваротнага шляху. Калі б ён быў. Раптам над эга галавой пранёсся дзікі віхор крылаў, некалькі птушак ледзь не закранулі яго. Нік інстынктыўна прыгнуўся, назіраючы, як цьмяныя, белыя, падобныя на фігуры буслоў кружацца і кружацца ў небе. Яны зрабілі мімалётны віхор, сэра-белае кола, толькі напалову бачнае ў неба, з крыкам тысяч спалоханых перапёлак. Гэта былі знакамітыя белыя чаплі Макао, і сёння яны не спалі. Нік ведаў старую легенду. Калі ноччу лёталі белыя чаплі, набліжаўся вялікі тайфун". Можа быць. Магчыма, няма. Дзе быў гэты чортаў ахоўнік! "Вонг?" Нік прашыпеў гэтыя словы. - Вонг? Ты, сукін сын, ты дзе? Киллмастер "добра гаварыў на некалькіх дыялектах кітайскай, хоць у большасці выпадкаў эга акцэнт адсутнічаў; на кантонская дыялекце ён мог бы абдурыць і мясцовага. Ён зрабіў гэта цяпер. З-за чинми сонны голас сказаў: "Гэта ты, Г? Што такое, ротанга? Яе падхапіў невялікі мокроту - Эймиееее" Нік трымаў мужчыну ў горле, душачы які пачынаецца крык. Гэты быў буйней, мацней. Ён схапіўся за рукі Ніка, і эга пальцы ўчапіліся ў вочы агенту AX. Ён паднёс кожнаму племені да пахвіне Ніка. Нік вітаў разлютаваную барацьбу. Ён не любіў забіваць немаўлятаў. Ён спрытна адскочыў у бок, пазбягаючы ўдару каленам у пахвіну, затым тут жа зрабіў сваё кожнаму племені ў пахвіну кітайца. Мужчына застагнаў і крыху нахіліўся наперад. Нік трымаў эга, адцягваў галаву назад, густыя валасы на шыі і ўдарыў яго эга па кадыку мазолістым краем правай рукі. Смяротны ўдар кінуў, раздавивший стрававод мужчыны і паралюшаваў яго. Потым Нік проста сціскаў горла, пакуль чалавек не перастаў дыхаць.
  
  
  Комін быў нізкім, прыкладна да пляча Ніка. Ён падняў цела і засунуў эга галавой наперад у комін. Аўтамат, у якім ён не меў патрэбу, ужо быў надзеты, таму ён адкінуў эга ў цень. Ён пабег да краю даху над нумарам генерала. На хаду ён пачаў размотваць вяроўку вакол таліі. Киллмастер паглядзеў уніз. Невялікі балкон быў адкрытымі пад ім. Два паверхі ўніз. Пажарная лесвіца была справа ад яго, у далёкім куце будынка. Наўрад ці ахоўнік на пажарнай лесвіцы мог убачыць эга ў гэтым змроку. Нік замацаваў шнурок вакол вентылятара і кінуў эга за борт. Разлікі, зробленыя ў Ганконгу, апынуліся правільнымі. Нітка ліній закрануў парэнчы балкона. Нік Картэр праверыў вяроўку, затым хітнуўся наперад і ўніз, трафейны закінуў аўтамат за спіну. Ён не саслізгваў уніз, а абалонка, як альпініст, упёршыся нагамі ў сцяну будынка. Праз хвіліну ён ужо стаяў на парэнчах балкона. Там былі высокія французскія вокны, прыадчыненыя на некалькі цаляў. За імі было цёмна. Нік бязгучна скокнуў на бетонны падлогу гаўбца. Дзень былі прыадчыненыя! Ўваходзь, сказаў павук? Ўсмешка Ніка была змрочнай. Ён сумняваўся, што павук чакае, што ён скарыстаецца гэтым шляхам у павуцінне. Нік устаў на карачкі і папоўз да шкляным дзвярэй. Ён пачуў гудзенне. Спачатку ён не мог зразумець, а потым раптам зразумеў. Гэта быў праектар. Генерал быў дома і глядзеў фільмы. Хатняе кіно. Фільмы, знятыя ў Лондане некалькі месяцаў таму чалавекам па імі Блэкер. Блэкер, які ў рэшце рэшт памёр...
  
  
  Майстар-забойца паморшчыўся у цемры. Ён штурхнуў адну вакол дзвярэй прыкладна на фут. Цяпер ён распластаўся на халодным бетоне тварам уніз і мог зазірнуць у цёмную пакой. Праектар здаваўся зусім побач, справа ад яго. Гэта было б аўтаматычна. Далёка ў канцы пакоя - гэта была доўгая пакой - з столі або гірлянду звісала белай шырма. Нік не мог сказаць, які менавіта. Паміж эга выгадным становішчам і экранам, прыкладна ў дзесяці футах ад пакоя, ён мог бачыць сілуэт крэсла з высокай спінкай і што-то над крэслам. Мэта мужчыны? Киллмастер увайшоў у пакой, як цмок ў ночы. і гэтак жа бясшумна. Бетон ператварыўся ў драўляны пол, на навобмацак паркет. Цяпер на экране мільгалі малюнкі. Нік падняў галаву, каб штогод. Ён даведаўся мерцвяка, Блэкера, хадзіў вакол вялікага канапы ў клубе "Цмок" у Лондане. Затым на сцэну выйшла прынцэса ды Тлуму. Аднаго буйнога плана, аднаго погляду на ашаломленыя зялёныя вочы было дастаткова, каб даказаць, што яна была пад дзеяннем наркотыкаў. Вольна або мімаволі, але яна, па-за ўсякім сумневам, прымала нейкія наркотыкі, ЛСД або што-то ў гэтым родзе. Для гэтага ў іх было толькі словы мёртвага Блэкера. Гэта не было важна.
  
  Дзяўчына была высокай, калыханай, не маючы нашы найменшага падання аб тым, што яна робіць. Нік Картэр быў у аснове сваёй сумленным чалавекам. Сумленным з самім сабой. Так што ён прызнаўся, нават калі выцягваў "люгер" з кабуры, што выхадкі на экране эга і ўзбуджалі. Ён падпоўз да высокай спінцы крэсла, дзе некалі горды генерал французскай арміі цяпер глядзеў парнаграфію. З крэсла пачулася ціхія ўздыхі і хіхіканне. Нік нахмурыўся ў цемры. Што, кравец вазьмі, адбываецца? Шмат чаго адбывалася на экране ў канцы пакоя. Нік адразу зразумеў, чаму партугальскае ўрад, закоснелое і ўкаранёныя ў кансерватызме, хоча, каб фільм быў знішчаны. Прынцэса каралеўскай крыві вырабляла на экране вельмі цікавыя і неардынарныя рэчы. Ён адчуваў, як кроў стукае ў эга ўласным пахвіне, калі ён назіраў, як яна ахвотна далучалася да кожнай маленькай гуляе і вельмі вынаходлівым пазіцыях, якія прапаноўваў Блэкер. Яна была падобная на робата, у механічную ляльку, выдатную і пазбаўленую ўласнай волі. Цяпер на ёй толькі доўгія белыя панчохі, балетныя тэпцікі і чорны пояс з падвязкамі. Яна заняла распусьнік пазіцыю і цалкам супрацоўнічала з Блэкером. Затым ён прымусіў яе змяніць позу. Яна схілілася над ім, кіўнула, усміхаючыся сваёй рабатызаваных усмешкай, робячы ў дакладнасці тое, што эй было сказана. У гэты момант агент AX зразумеў, што-што яшчэ.
  
  Эга неспакой і дваістае дачыненні да дзяўчыны. Онлайн-гатэль-ff ў адзіночку. На самай дэла, ён гатэль сл. Ён гатэль прынцэсу. У смецця. П'яная, наркаманка, распусніца і шлюха, якой яна б не была - ён гатэль атрымліваць асалоду ад яе целам. Яшчэ адзін гук уварваўся ў пакой. Генерал засмяяўся. Мяккі смех, поўны дзіўнага асабістага задавальнення. Ён сядзеў у цемры, гэты прадукт Сен-Сіра, і глядзеў на якія рухаюцца цені дзяўчыны, якая займаецца, як ён верыў, мог аднавіць эга патэнцыю. Гэты гальскі воін двух сусветных воін, Замежнага легіён, гэты жах Алжыра, гэты хітры стары ваенны розум, - цяпер ён сядзеў у цемры і пасьмейваўся. Прынц Аскар быў у гэтым цалкам мае рацыю, - генерал быў у глыбокім вар'яцтве або, у лепшым выпадку, у маразме. Палкоўнік Чун Лі ведаў гэта і выкарыстаў гэта. Нік Картэр вельмі асцярожна прыклаў халоднае, мала "люгера" да галоў генерала, адразу за вухам. Эму сказалі, што генерал выдатна кажа па-ангельску. "Захоўвайце цішыню, генерал. Не рухайцеся. Шэптам. Я не хачу вас забіваць, але я гэта зраблю. Яе хачу працягваць глядзець фільмы і адказваць на мае пытанні. Шэптам. Гэта месца праслухоўваецца? Праслухоўваецца? Ёсць хто вакол?"
  
  
  "Казаць па-ангельску. Яе ведаю, што ты можаш. Дзе цяпер палкоўнік Чун-Лі?" "Я не ведаю. Але калі вы агент Картэр, ён чакае вас". "Яе Картэр". Крэсла заварушылася. Нік злосна тыцнуў люгером. "Генерал! Трымаеце рукі на падлакотніках крэсла. Вы павінны паверыць, што я без ваганняў заб'ю. "Я веру табе. Яе шмат чуў пра цябе, Картэр". Нік ткнуў генерала ў вуха люгером. "Вы прыйшлі да высновы здзелку, генерал, з маімі босамі, каб выбавіць для мяне палкоўніка Chun Li. Што наконт гэтага?" "У абмен на дзяўчыну," сказаў генерал.
  
  Гэтая дрыжыкі ў голасе стала мацней. "У абмен на дзяўчыну," сказаў ён зноў. "Я павінен мець гэтую дзяўчыну!" - Яна ў мяне, - мякка сказаў Нік. "Са мной. Яна цяпер у Макао. Яна памірае ад жадання сустрэцца з вамі, генерал. Але спачатку вы павінны выканаць сваю частку здзелкі. Як вы збіраецеся злавіць палкоўніка? Каб яе мог забіць эга?" Цяпер ён пачуе вельмі цікавую хлусня. Ці Не так. Генерал, можа быць, і зламаны, але ў яго быў аднабаковы розум. - Я павінен спачатку ўбачыць дзяўчыну, - сказаў ён цяпер. "Нічога, пакуль ёй яе не ўбачу. Тады яго стрымаю сваё абяцанне, і аддаю вам палкоўніка. Гэта будзе лёгка. Ён давярае мне". Левая рука Ніка даследавала эга. На генерала была фуражка, ваенная фуражка з адваротам. Нік правёў рукой па левага пляча і грудзей старога - медалі і стужкі. Ён ведаў тады. На генерала было поўнае абмундзіраванне, парадная форма французскага генерал-лейтэнанта! Сядзець у цемры, насіць вопратку мінулай славы і глядзець парнаграфію. Цені дэ Саду і Шарантана - смерць будзе дабраславеньнем для гэтага старога. Мелася быць яшчэ праца.
  
  
  -- Я не думаю, -- сказаў у цемры Нік Картэр, -- што палкоўнік сапраўды давярае вам. Ён не настолькі дурны. Вы думаеце, што выкарыстоўваеце яго, генерал, але на самой дэла ён выкарыстоўвае вас. А вы, сэр, хлусіце! Не, не варушыся. Ты быццам бы эга мяне падстаўляеш, а на самай дэла ты мяне эму падстаўляеш, так? Доўгі ўздых генерала. Ён не казаў. Фільм скончыўся, і экран патух, калі праектар перастаў гусці. Цяпер у пакоі была поўная цемра. Вецер з выццём пранёсся mimmo балкончыку. Нік вырашыў не глядзець на генерала. Агюст Буланже. Ён мог нюхаць, чуць і адчуваць раскладання. Ён не хацеў гэтага бачыць. Ён нахіліўся і прашаптаў яшчэ ніжэй, зараз, калі знік ахоўны гуку праектара. • "Хіба гэта не праўда, генерал? Вы гуляеце з абодвух бакоў супраць сярэдзіны? Ці плануеце падмануць ўсіх, калі зможаце? Гэтак жа, як вы спрабавалі забіць прынца Аскар!"
  
  Стары рэзка здрыгануўся. "Спрабаваў - вы маеце на ўвазе, што кскари не мёртвы?? Нік Картэр пастукаў па высахлай шыі люгером. Няма. Вельмі нават не мёртвы. Ён зараз тут, у Макао. Палкоўнік - я сказаў вам, што ён мёртвы, а? Ён схлусіў ты, сказаў табе, што шырэй адарваўся?" - Оуд... ды. Яе, думаў, што прынц мёртвы. -- Кажаце цішэй, генерал. Шепчите! Яе, скажу вам яшчэ, што-што, што можа вас здзівіць. У вас ёсць аташэ кейсі, поўны неапрацаваных алмазова?
  
  "Гэта фальшыўкі, генерал. Шкло. Кавалкі простага шкла. Эон мала што ведае пра дыяментах. Аски ведае. Ён даўно вам не давяраў. Мець ih бескарысна. Што скажа на гэта палкоўнік Лі? Паколькі яны сталі давяраць адзін аднаму, у якой-то момант Прынц раскрыў хітрасць фальшывых неапрацаваных дыяментаў. Ён не схлусіў падчас ih размова ў бары Rat Fink. Ён надзейнае схаваў брыльянты ў сховішча ў Лондане. Генерал спрабаваў гандляваць фальшыўкамі, але ўсё гэта было невядома эму. Палкоўнік Чунь Лі вы таксама не быў экспертам па дыяментам.
  
  Стары напружыўся ў крэсле. "Брыльянты фальшыўка? У гэта я не магу паверыць... -- Вам лепш, генерал. Паверце ў гэта, што выйдзе, калі вы будзеце прадаваць кітайцам шкло на дваццаць з лішнім мільёнаў золатам, вы будзеце ў значна большай небяспекі, чым мы цяпер. Як і палкоўнік. Ён адыграецца на цябе, генерал. Каб выратаваць ўласную шкуру. Ён паспрабуе пераканаць яго, што вы проста досыць вар'ят, каб паспрабаваць афёру накшталт гэтай. І тут усё скончыцца: дзяўчына, рэвалюцыянеры, якія хочуць захапіць уладу ў Анголе, золата ў абмен на дыяменты, віла ў кітайцаў. Усе. Ты будзеш проста старым былым генералам, прыгавораным да смерці ў Францыі. Лепш падумайце, сэр, - Нік змякчыў голас.
  
  
  Стары смярдзеў. Ён ўжываў духі, каб схаваць пах старога і памірае цела? ... І зноў Картэр быў блізкі да жалю, не звычайнага для яго пачуцця. Ён адштурхнуў эга ад сябе. Ён моцнага усадзіў люгер ў старую шыю. "Лепш заставайцеся з намі, сэр. З АХ і падрыхтуйце палкоўніка для мяне так, як гэта было першапачаткова запланавана. Так вы, па меншай меры, атрымаць дзяўчыну, і, магчыма, вы з прынцам зможаце што-то вырашыць паміж сабой. Потым смерці палкоўніка. Як наконт гэтага?" Ён адчуў, як генерал кіўнуў у цемры. - Падобна на тое, у мяне ёсць выбар, містэр Картэр. Вельмі добра. Што вы ад мяне хочаце? Эга вусны кранулі вуха мужчыны, калі Нік прашаптаў. "Я буду ў карчме Ultimate Ilappinms праз гадзіну. Вы прыбытках і прыводзьце з сабой палкоўніка Чун Ву. Жадаю вам бачыць дваіх. Скажыце эму, што я хачу пагаварыць, заключыць здзелку, і што я не хачу непрыемнасцяў. Вы разумееце? - Ды. Але я не ведаю гэтага месца, - Імёнамі Абсалютнага Шчасця? Як мне эга знайсці?
  
  
  "Палкоўнік будзе ведаць гэта," рэзка сказаў Нік. "У той момант, калі вы ўвойдзеце ў дзверы з палкоўнікам, ваша праца будзе скончана. Сыдзіце з дарогі і трымайцеся далей. Будзе небяспека. Ясна?" Трохі цішыні. Стары ўздыхнуў. - Цалкам ясна. Значыць, вы хочаце забіць эга? На месцы! - На месцы. Да пабачэння, генерал. На гэты раз лепш перастрахавацца. Киллмастер падняўся па канаце з спрытам і хуткасцю гіганцкай малпы. Ён падняў эга і схаваў пад казырком. На даху было пуста, але, дабраўшыся да маленькага пентхауса, ён пачуў, як падымаецца грузавы ліфт. Машыны гулі вільготна, процівагу і тросы слізгалі ўніз. Ён падбег да дзень, якая вядзе ўніз, на дзявятым паверсе, адкрыў яе і пачуў галасы ля падножжа лесвіцы, якія гавораць па-кітайску, спрачацца аб тым, які вакол іх падняўся б ўверх.
  
  Ён павярнуўся да ліфта. Калі яны будуць спрачацца дастаткова доўга, у яго будзе шанец. Ён адсунуў жалезныя краты дзень пад'ёмніка і прытрымаў яе нагой. Ён мог бачыць дах грузавога пад'ёмніка, ўзнімальную да яму, і драты, слізгальныя mimmo. Нік зірнуў на верхнюю частку корпуса. Там павінна быць месца. Калі дах пад'ёмніка дасягнула эга, ён лёгка стаў на нах і зачыніў краты. Ён распластаўся на бруднай даху ліфта, калі той з ляскам спыніўся. Паміж эга патыліцай і верхняй часткай корпуса быў добры цаля.
  
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  ЁН ПАМЯТАЎ, як прыклад вінтоўкі ўдарыў яго эга ззаду ў шыю. Цяпер у гэтым месцы была гарачая белай боль. Эга чэрап быў рэха-камерай, дзе схадзіла з розуму, пара джэм-бэндаў. Падлога пад ім быў такім жа халодным, як смерць, з якой ён сутыкнуўся. Было мокра, сыра, і Киллмастер пачаў разумець, што ён зусім голы і ў ланцугах. Дзе-то над ім быў смутны жоўты брылёў. Ён зрабіў неверагоднае высілак, каб падняць галаву, збіраючы ўсю сваю сілу, пачынаючы доўгую барацьбу з таго, што, як ён адчуваў, было вельмі блізка да поўнай катастрофы. Справы пайшлі зусім не так. Эга перахітрылі. Палкоўнік Чун Лі ўзяў эга гэтак жа лёгка, як лядзяш у дзіцяці. "Містэр Картэр! Нік... Нік) Вы мяне чуеце?" "Уххх0000000-". Ён падняў галаву і паглядзеў праз маленькае падзямелле на дзяўчыну. Яна таксама была аголена, і ўрасла каранямі да цаглянага слупа, як і ён. Як ні спрабаваў сфакусаваць погляд, Нік не думалі гэта чым-то асабліва дзіўным - калі ў кашмары дзейнічаеш па правілах, як кашмар. Здавалася цалкам дарэчным, што прынцэса Моргана да Гама хоць з ім гэты жудасны сон, што яна павінна быць ўрасла каранямі ланцугом да слупа, гнуткая, голая, з вялікай грудзьмі і зусім застылая ад жаху.
  
  
  Калі калі-небудзь сітуацыя мела патрэбу ў лёгкім дакрананні, то гэта была яна - калі б толькі , каб утрымаць дзяўчыну з істэрыкі. Ee голас казаў, што яна хутка набліжаецца да яе. Ён паспрабаваў усміхнуцца гэй. -- Кажаце словамі маёй несмяротнай цёткі Агаты, -- "што за справы"? У зялёных вачах успыхнула новая паніка. Цяпер, калі ён прачнуўся і глядзеў на нах, яна паспрабавала прыкрыць грудзі рукамі. Звонкія разбіваць былі занадта кароткімі, каб дазволіць гэта. Яна пайшла на кампраміс, выгнуўшы сваё стройнае цела так, каб ён не мог бачыць яе цемныя лабковыя валасы. Нават у такі момант, калі ён быў хворы, пакутаваў і быў часова пераможаны, Нік Картэр задаваўся пытаннем, ці зможа ён калі-небудзь зразумець жанчын. Прынцэса плакала. Яе вочы апухлі. Яна сказала: "Ты... ты не памятаеш?" Ён забыўся пра ланцугах і паспрабаваў памасіраваць вялікую крывавую гузак на патыліцы. Эга разбіваць былі занадта кароткімі. Ён пакляўся. - Ды. Яе памятаю. Цяпер гэта пачынае вяртацца. Я... - Нік перапыніўся і прыклаў палец да вуснаў. Гэты ўдар тут эга усякага розуму. Ён пакруціў галавой дзяўчыне і пастукаў пальцам па вуха, затым паказаў на падзямелле. Яно, напэўна, было прослушиваем. Зверху, дзе-то ў цені старажытных цагляных арак, пачуўся металічны смяшок. Гучнагаварыцель гулі, і скуголіў, і Нік Картэр падумаў з змрочным-светлай усмешкай, што наступным голасам, які вы пачуеце, будзе палкоўнік Chun Li. Ёсць таксама кабельнае тэлебачанне - я вас выдатна бачу. Але не дазваляйце гэтаму перашкаджаць вашаму размовы з дамай. Вельмі нямногае вакол таго, што вы можаце сказаць, яго яшчэ не ведаю. добра, містэр Картэр? Нік апусціў галаву. Ён не хацеў, каб телесканер ўбачыў выраз эга асобам. Ён сказаў: "Ды пайшоў ты, палкоўнік". Смех. Затым: "Вельмі па-дзіцячаму, містэр Картэр. Яго расчараванне ў вас. - У многіх сэнсах - бо вы сапраўды не асабліва мяне лаеце, ці не так? Яе чакаў большага ад забойцы нумар адзін у AX думаць, што ты ўсяго толькі Папяровы цмок, у рэшце рэшт звычайны чалавек.
  
  Але потым жыццё поўная маленькіх расчараванняў. Нік не апускаў асобы. Ён аналізаваў голас. Добры, занадта дакладны англійская. Зразумела што ён вучыўся па падручніках. Чун-Лі ніколі не жыў у Штатах. ці мог зразумець амерыканцаў, як яны думалі, ці на што былі здольныя ва ўмовах стрэсу. Гэта быў слабы пробліск надзеі. Наступнае заўвага палкоўніка Чуна Ці сапраўды ўразіла чалавека па AX. Гэта было так прыгожа, проста, так відавочна, як толькі на гэта паказваеце, але да гэтага часу тхара эму гэта і ў галаву не прыходзіла. І як гэта наш дарагі агульны сябра, містэр Дэвід Хоук... Нік маўчаў. - што мой інтарэс да цябе другасны. Вы, шчыра кажу, ўсяго толькі прынада. Гэта ваш містэр Хоук, якога ёй сапраўды хачу злавіць. Гэтак жа, як ён хоча мяне.
  
  Усё гэта было пасткай, як вы ведаеце, але для Хоука, а не для Ніка, Нік смяяўся да столі. "Вы з розуму сышлі, палкоўнік. Вы ніколі не наблізіць да Хоуку". Цішыня. Смех. Затым: "Паглядзім, містэр Картэр. Магчыма, вы маеце рацыю. Яе вельмі паважаю Хоука з прафесійнай пункту гледжання. Але ў яго ёсць чалавечыя слабасці, як і ва ўсіх нас. Небяспека ў гэтым пытанні. Для Хоука. Нік сказаў: "Вас дэзінфармавалі, палкоўнік. Хоук не сябруе са сваімі агентамі. Ён бессардэчны стары. - Гэта не мае вялікага значэння, - сказаў голас. - Калі адзін метад не спрацуе, спрацуе іншы. Ёй растлумачу пазней, містэр Картэр. Цяпер у мяне ёсць што-якая праца, так што я пакіну цябе ў спакоі. Так, адно. Цяпер яе ўключу сяргей. Калі ласка, звярніце ўвагу на драцяную клетку. У бліжэйшы час у гэтай клетцы адбудзецца нешта вельмі цікавае". Пачуўся гул, гудзенне і пстрычка, і ўзмацняльнік адключыўся. Праз імгненне ў куце падзямелля, які быў у цені, запаліўся рэзкі белы брылёў. І Нік, і дзяўчына ўтаропіліся адзін на аднаго. Киллмастер адчуў ледзяны холад у сваім пазваночніку.
  
  Гэта была пустая вочка, вакол мелкоячеистой драцяной палітыкі, звязаных, напрыклад, дванаццаць на дванаццаць. У цагляным калодзежы падзямелля адкрылася дзверы. На падлозе клеткі ляжалі чатыры кароткія разбіваць і кайданкі, устаўленыя ў падлогу. для ўтрымання чалавека. Або жанчыны. У прынцэсы была такая ж думка. Яна захныкала. - Божа мой! Г-што яны збіраюцца з намі рабіць? Для чаго гэта - гэтая клетка? Ён не ведаў і не хацеў здагадвацца. Цяпер эга праца заключалася ў тым, каб утрымаць яе ў здаровым розуме, ад істэрыі. Нік не ведаў, якая ад гэтага карысць - за выключэннем таго, што гэта можа, у сваю чаргу, дапамагчы яму было захоўваць розум. Ён адчайна меў патрэбу ў іх. Ён праігнараваў клетку. "Раскажы мне, што здарылася ў гасцініцы "Абсалютнае шчасце", - загадаў ён. - Я нічога не памятаю, у гэтым вінаваты прыклад вінтоўкі. Яе, памятаю, як зайшла і ўбачыла, што ты сядзіш на кукішках у куце. Аски там не было, хоць ён павінен быў быць. Памятаю, яе пыталася вас, дзе Аски, а потым ва ўстановы зладзілі налёт, згасла сьвяты, і хто-то усадзіў мне прыклад на чэрап. Дзе гэты Аски, так ці інакш? Дзяўчына змагалася за кантроль. Яна паглядзела скоса і паказала вакол. - Да чорта эга, - прабурчаў Нік. - Ён мае рацыю. Ён і так усё ведае. Яе - няма. Раскажы мне ўсё...
  
  "Мы зрабілі сетку, як вы сказалі," вытокі дзяўчына. - Аски апрануўся ў форму гэтага д... таго іншага чалавека, і мы пайшлі ў горад. У імёнамі "Вышэйшую шчасце". Спачатку ніхто не звярнуў на нас увагі. Гэта... ну, вы, напэўна, ведаеце, што гэта была за ўстановы? ""Так, я яго ведаю." Ён абраў "Заезны двор Абсалютнага Шчасця", які ператварыўся ў танную кітайскую гасцініцу, а бардэль, дзе разам тусаваліся вежы і мозамбикские салдаты. Князь у форме мёртвага салдата быў бы проста яшчэ адным чорным салдатам з прыгожай кітайскай прастытуткай. Задача Аски заключалася ў тым, каб прыкрыць Ніка, калі эму ўдасца прывабіць палкоўніка Чун Лі ў гасцініцу. Маскіроўка была ідэальнай. "Прынц быў затрыманы паліцыянтам патрулём", - сказала цяпер дзяўчына. "Я думаю, гэта была звычайная руціна.
  
  Гэта былі мазамбікцы з белым партугальскім афіцэрам. У Аски не было належных дакументаў, пропускаў ці чаго-то яшчэ, таму эга арыштавалі. Эга выцягнулі, а мяне пакінулі там адну. Яе чакала цябе. Рабіць было няма чаго. Але не пашанцавала. Маскіроўка была занадта добрая. Нік пакляўся, што ў яго перахапіла дыханне. Гэтага нельга было прадбачыць і абараніцца. Чорны Прынц сядзеў у якой-то турме ці ў лагеры і быў па-за поля гледжання. Ён трохі гаварыў на мозамбикском, так што якое-то час ён мог блефаваць, але рана ці позна яны даведаюцца праўду. Мёртвы ахоўнік будзе знойдзены. "Аски будзе перададзены кітайцам. Калі толькі - і гэта было вельмі цьмянае, калі толькі - калі прынц не зможа як-то выкарыстоўваць, як і раней, братэрства цемнаскурых. Нік адмахнуўся ад гэтай думкі. Нават калі прынц будзе вольны, што ён мог зрабіць? Адзін чалавек. І не навучаны агент...
  
  Як заўсёды, калі дзейнічала глыбокая сувязь, Нік ведаў, што можа разлічваць толькі на аднаго чалавека, каб выратаваць сваю шкуру. "Нік Картэр". Гучнагаварыцель зноў захрыпеў. "Я думаю, вам будзе цікава, містэр Картэр. Уважліва назірайце, калі ласка. Ваш знаёмы, яго, мяркую? Чатыры кітайца, усе дужыя быдла, цягнулі што-то праз дзверы, і ў клетку па драцяной палітыкі, звязаных. Нік пачуў, як дзяўчына задыхнулася і падавіла крык, убачыўшы галізну генерала Агюста Буланже, калі яго зацягнулі ў клетку, ён быў лысым, а рэдкія валасы на яго исхудавшей грудзей былі белымі, ён быў падобны на дрожащего, ощипанного кураня, і ў гэтым першабытным голым стане цалкам пазбаўленая ўсё чалавечае годнасць і гонару сваім чыне або мундзір. Свядомасць таго, што стары сышоў з розуму, што цяперашні годнасць і гонар даўно сышлі, не змяніла таго агіды, якое Нік адчуваў цяпер. У жываце ў яго пачалася тошнотворная боль. прадчуванне, што яны вотум-вотум ўбачаць што-то вельмі кепска, нават для кітайцаў.Генерал даў добры бой для такога старога і кволага чалавека, але праз хвіліну або дзве ён распластаўся на падлозе пакоя ў клетцы і ў ланцугах.
  
  Гучнагаварыцель загадаў кітайцам: "Выміце кляп. Яе, хачу, каб яны пачулі, як ён крычыць". Одзіна вакол мужчын выцягнуў iso rta генерала вялікі кавалак бруднай анучы. Яны выйшлі і зачынілі дзверы ў цаглянай завесе. Нік, уважліва назіраў у святле 200-ватных лямпачак, якія асвятлялі клетку, убачыў тое, чаго да гэтага часу тхор не заўважаў - з іншага боку дзень, на ўзроўні падлогі, было не маленькае адтуліну, цёмная пляма ў цагляным муры, накшталт невялікага ўваходу, якое маглі б зрабіць для сабакі або коткі. Сяргей адбівалася ад зачыняюць эга пласцін з металу.
  
  У Киллмастера пайшлі мурашкі па скуры - што яны збіраюцца рабіць з гэтым няшчасным вар'ятам старым? Што б гэта нам было, ён ведаў адно. З генералам, што намячалася. Або з дзяўчынай. Але гэта ўсё было нацэлена на яго, Ніка Картэра, каб напалохаць эга і зламаць эга і воляй. Гэта была свайго роду прамыванне мазгоў, і яна вотум-вотум павінна была пачацца. Генерал некаторы час змагаўся са сваімі ланцугамі, а затым ператварыўся ў безжыццёвы бледны камяк. Ён агледзеўся вакол дзікім позіркам, які, здавалася, нічога не разумеў. Гучнагаварыцель зноў прахрыпеў: "Перш чым мы прыступім да нашага маленькаму эксперыменту, ёсць некалькі рэчаў, якія, я думаю, вам варта ведаць. Абсталяваннем мне. каб трохі пазлараднічаць. Вы доўгі час былі стрэмкай у нашым праведзеныя вылічэнні, містэр Картэр, - вы і ваш бос, Дэвід Хоук. Цяпер усё змянілася. Вы прафесіянал сваёй справы, і я ўпэўнены, што вы разумееце гэта. Але яе старамодны кітаец, містэр Картэр, і не ўхваляю новых метадаў катаванняў... Псіхолагі і псіхіятры, усё астатняе.
  
  У асноўным яны ўхваляюць новыя метады катаванняў, больш выдасканаленыя і жудасныя, а яе, напрыклад, самы старамодны ў гэтым сэнсе. Чысты, абсалютны, безумоўны жах, містэр Картэр. Як вы зараз ўбачыце. Дзяўчына закрычала. Гук разарваў слых Ніка. Яна паказвала на велізарную пацука, пробравшуюся ў пакой праз адну вакол маленькіх дзверцаў. Гэта была самая вялікая пацук, такіх Нік Картэр ніколі не бачыў. Ён быў буйней сярэдняга ката, глянцава-чорнага колеру з доўгім шараватым хвастом. Белыя буйныя зубы бліснулі на мордзе, калі істота на імгненне спынілася, тузаючы вусамі, і насцярожана огляделось злымі вочкамі. Нік здушыў пазывы да рвоты. Прынцэса зноў закрычала, гучна і пранізліва... • "Заткніся, - людзі не грубай сказаў гэй, Нік.
  
  "Містэр Картэр? За гэтым стаіць цэлая гісторыя. Пацук - мутант. Некаторыя вакол нашых навукоўцаў здзейснілі невялікае падарожжа, вельмі сакрэтная, вядома, на востраў, які вашы людзі выкарыстоўвалі для атамных выпрабаванняў. Там не было нічога жывога. на востраве, а пацукі - яны як-то выжылі і нават квітнелі Яе гэтага не разумею, не будучы навукоўцам, але мне патлумачылі, што радыёактыўная атмасфера як-то адказная за той гігантызм, які вы зараз ўбачыце. Самае займальнае, ці не так?" Киллмастер закіпеў. Ён не мог дапамагчы сабе. Ён ведаў, што гэта менавіта тое, чаго гатэль і на што спадзяваўся Палкоўнік, але не мог стрымаць сваю дзікую лютасьць. Ён падняў галаву і закрычаў, лаючыся, выкрыкваючы ўсе брудныя імёны, якія ведаў. Ён кінуўся на свае разбіваць, парэзаў сабе запясці пра вострыя кайданкі, але не адчуў боль. Што ён сапраўды адчуваў, так гэта найменшую слабасць, найменшы намёк на слабасць у адным, вакол старых колцавых нітаў, убітых у цагляную калёну. Краем вока ён убачыў, як слуп раствора сцякае па цагліне ніжэй кальцавога ніта. Моцны штуршок цалкам можа вырваць ланцуг. Ён зразумеў гэта адразу. Ён працягваў трэсці сваімі ланцугамі і лаяцца, але больш не нацягваў ланцуг.
  
  Гэта быў першы слабы пробліск сапраўднай надзеі... Ў голасе палкоўніка Чун Лі сэнсу вялікага не маюць задавальненне, калі ён сказаў: "Значыць, вы чалавек, містэр Картэр? Вы сапраўды рэагуеце на нармальныя раздражняльнікі? Гэта была сапраўдная істэрыка. Мне сказалі, што гэта аблегчыць задачу. А цяпер яе памаўчу і дазволю вам і спадарыня атрымаць асалоду ад прадстаўленнем. Не занадта хвалюйцеся з-за генерала. Ён вар'ят і лядашчы, і на самай дэла ніякіх страт для грамадства. Ён аддаў сваю краіну, ён аддаў прынца Аскар, ён спрабаваў здрадзіць мяне. Ах, ды, містэр Картэр. Яго ведаю ўсё пра гэта. У наступны раз, калі вы будзеце шаптаць на вуха глухому па матэматыцы, пераканайцеся, што эга слыхавы апарат не праслухоўваецца! Палкоўнік засмяяўся. - Вы, па сутнасці, шапталі мне на вуха, містэр Картэр. Вядома, бедны стары дурань, не ведаў, што эга слыхавы апарат праслухоўваецца.
  
  Грымасу Ніка была горкай, кіслай. У яго быў слыхавы апарат. Пацук цяпер скорчилась на грудзях у генерала. Той яшчэ нават не заскуголіў. Нік спадзяваўся, што стары сэнс занадта ашаломлены, каб зразумець, што адбываецца. Стары і пацук ўтаропіліся адзін на аднаго. Доўгі хвост пацукі, непрыстойна лысы, хутка тузаўся ўзад-наперад. Тым не менш, істота не нападала. Дзяўчына хныкала і спрабавала зачыніць вочы рукамі. разбіваць. Гладкае белае цела цяпер было брудным, у плямах і кавалачках саломы з каменнага полу. Прыслухоўваючыся да гукаў вакол яе горла, Нік зразумеў, што яна вельмі блізкая да таго, каб сысці з розуму. Ён мог гэта зразумець. Ён устаў. у адзіночку не так далёка ад бездані. Кайданкі і ланцугі, якія скоўвалі эга правае запясце. Кальцавой болт ссунуўся. Стары закрычаў. Нік глядзеў, змагаючыся з уласнымі нервамі, забываючы абсталяваннем ўсім, акрамя аднаго важнага кота - рым-болт выйдзе, калі ён моцна за яе тузане. Ланцуг была зброяй. Але нічога добрага, калі ён зробіць гэта не своечасова! Ён прымусіў сябе глядзець. Пацук-мутант грызла старога, ee доўгія зубы ўпіліся ў плоць вакол яремной вены. Гэта была разумная пацук. Яна ведала, куды ўдарыць. Яна гатэляў, каб мяса было мёртвым, ціхім, каб яно магло бесперашкодна харчавацца. Генерал крычаў далей. Гук замёр у булькатанне, калі мая пацук вгрызлась ў вялікую артэрыю, і пырснула кроў. Цяпер дзяўчына крычала зноў і зноў. Нік Картэр выявіў, што ён таксама крычыць, але бязгучна, гук быў зачынены ў эга чэрапе і рэхам аддаваўся вакол яго.
  
  
  Мозг эга выкрыкваў нянавісць і прагу пераехаў і забойстваў, але для шпіёнскага погляду ён быў спакойны, сабраны і нават пасміхаўся. Камера не павінна заўважаць гэты незатянутый кальцавой болт. Палкоўнік зноў загаварыў: - Зараз прышлю яе яшчэ пацукоў, містэр Картэр. Яны хутка скончаць працу. Непрыгожа, ці не так? Як кажуць, у сустрэнуць вашых капіталістычных трушчобах. Толькі там ахвярамі становяцца бездапаможныя немаўляты. Праўда, містэр Картэр? Нік праігнараваў яго. Ён глядзеў на бойню ў клетцы. Ўбегла тузін вялізных пацукоў і закишела над чырвоным істотай, якое калі-то было чалавекам. Нік мог толькі маліцца, каб стары быў ужо мёртвы. Магчыма. Ён не рухаўся. Ён пачуў гукі ваніт і зірнуў на дзяўчыну. Яе званітавала на падлогу, і яна праляжала на падлозе з заплюшчанымі вачыма, яе бледны, забрызганное брудам цела сутаргава. "Вырубись, дзетка", - сказаў ён, эй. "Вырубись. Не глядзі на гэта". Два пацукі цяпер біліся за кавалак плоці. Нік глядзеў з жахлівым захапленнем. У рэшце рэшт, вялікая вакол двух што пасварыліся пацукоў ўчапілася зубамі ў горла другога і загубіла яе. Тут жа яна накінуўся на свайго субрата-пацука і пачаў эга ёсць. Нік назіраў, як пацук цалкам пажырала сваіх суродзічаў. І успомніў тое, што даўно вывучыў і забыўся: пацукі - канібалы. Адны па вельмі нешматлікіх жывёл, якія ядуць сабе падобных. Нік адарваў погляд ад жаху ў клетцы. Дзяўчына была без прытомнасці. Ён спадзяваўся, што яна нічога не адчувае. Голас у громкоговорителе вярнуўся. Ніку здалося, што ён злавіў расчараванне ў голасе палкоўніка. "Падобна на тое, - сказаў ён, - што мае справаздачы пра вас у рэшце рэшт верныя, Картэр, тое, што вы, амерыканцы, называеце выдатным покерфейсом. Вы сапраўды настолькі бесчувственны, так халодныя, Картэр? Я не магу з гэтым пагадзіцца". Пасля гневу ў голасе цяпер відавочна адчуваўся гэта быў Картэр, а не містэр Картэр! Не пачаў ён хоць ледзь-ледзь заводзіць кітайскага палкоўніка? Гэта была надзея. Слабая, як абяцанне
  
  
  Слабы кальцавой болт, гэта ўсё, што ў яго было. Нік выглядаў нудным. Ён зірнуў на столь, дзе хавалася камеры. "Гэта было даволі насуперак", - сказаў ён. -- Але я бачыў значна горш гэтага, палкоўнік. Калі нібыта на тое пайшло, то і горай. У апошні раз, калі ёй быў у вашай краіне -- яе прыязджаю і еду, калі мне заманецца, - яе забіў парачку сустрэнуць вашых хлопцаў, распотрошил ih і падвесіў на дрэве ад ih уласных кішках. Фантастычная хлусня, але такі чалавек, як палкоўнік, можа проста ў гэта паверыць. - У любым выпадку ты меў рацыю наконт старога, - працягнуў Нік. "Ён па-чартоўску дурны вар'ят і нікому не патрэбны. Якая мне справа да таго, што з ім адбываецца, ці як гэта адбываецца?" Наступіла доўгае маўчанне. На гэты раз смех быў крыху нервовым. "Цябе можна зламаць, Картэр. Ты ведаеш гэта? Любы мужчына, народжаны жанчынай, можа быць зламаны". Киллмастер паціснуў плячыма. - Можа быць, яе і не чалавек. Як і мой бос, аб якім вы ўвесь час кажаце. Ястраб-Ястраб, цяпер - ён не чалавек! Вы дарма марнуеце свой час, спрабуючы прывабіць эга ў пастку, палкоўнік. "Магчыма, Картэр, магчыма. Паглядзім. Для estestvenno, у мяне ёсць альтэрнатыўны план. Я не супраць распавесці вам пра гэта. Гэта можа змяніць ваша меркаванне".
  
  
  Киллмастер моцна пачухаўся. Усё, што заўгодна, толькі б раззлаваць сукін сына! Ён асцярожна плюнуў. - Будзьце маім госцем, палкоўнік. Як гаворыцца ў кіно, я ў вашай улады. Але вы маглі б што-небудзь зрабіць з блыхамі ў гэтай паршывай дзіркі. Яна яшчэ і сьмярдзіць. Зноў доўгае маўчанне. Затым: "Адкінуўшы ўсё астатняе, Картэр, мне прыйдзецца пачаць пасылаць Хоуку кавалачкі па частках адрэзаныя ад цябе. Разам з некаторымі пакутлівымі цыдулкамі, якія ёй, упэўнены, ты напішаш, калі прыйдзе час. Як, па-тваім, адрэагуе твой начальнік? да гэтага - час ад часу атрымліваць часцінкі цябе па пошце? Спачатку вялікі палец, потым вялікі палец ногі - магчыма, пазней ступня або рука? Будзь сумленным цяпер, Картэр. Калі Хоук б думаў, што ёсць хоць найменшы шанец выратаваць цябе, эга лепшага агента, якога ён любіць як сына, вы не думаеце, што ён прыкладзе ўсе намаганні? Або паспрабаваць заключыць здзелку?
  
  
  Нік Картэр адкінуў галаву назад і гучна засмяяўся. Эму не трэба было прымушаць. "Палкоўнік," сказаў ён, "вы калі-небудзь дрэнна рэкламавалі!" "Разрэкламавалі? Ёй гэтага не разумею", "Дэзінфармавалі, палкоўнік. Ўвялі ў зман. Вас накармілі ілжывай інфармацыяй, выбухнуў, падманулі! Вы б парэзалі Хоука, і ён нават не скончыўся крывёю. Яе павінен гэта ведаць. Вядома, шкада мяне губляць. Яе эга любімчык, як вы кажаце. Але мяне можна замяніць. Кожны агент АК расходны матэрыял. Такі ж, як і вы, палкоўнік, такі ж, як і вы. Гучнагаварыцель злосна зароў. "Цяпер вы дэзінфармаваныя, Картэр. Мяне нельга замяніць. Яе не расходны матэрыял". Нік апусціў твар, каб схаваць усмешку, якую ён не мог стрымаць. "Хочаце паспрачацца, палкоўнік? Яе нават даць вам, прыклад, - пачакайце, пакуль Пекін не даведаецца, што вы былі ашуканы наконт фальшывых неапрацаваных алмазова. Што вы збіраліся абмяняць дваццаць мільёнаў даляраў золатам на нейкія шкляныя камяні. І што прынц быў забіты акуратна і належным чынам, а цяпер вы забілі генерала. Вы сапсавалі ўсе свае шанцы ўмяшацца ў паўстанне ў Анголе. Чаго на самай дэла дамагаўся Пекіне, а, палкоўнік? Вы гатэляў Хоука, таму што вы ведаеце, што Хоук хоча займець вас, але гэта дробязь у параўнанні з тым, як думае Пекіне: яны плануюць далей, каб нарабіць шмат непрыемнасцяў у Афрыцы Ангола была б ідэальным месцам, каб пачаць гэта рабіць.
  
  Нік рэзка засмяяўся. "Пачакайце, пакуль усё гэта трапіць у патрэбныя месцы ў Пекіне, палкоўнік, а потым паглядзім, ці прыдатныя вы або няма!" Цішыня падказала яму было, што калючкі патрапілі ў мэта. Ён амаль пачаў спадзявацца. Калі б толькі ён мог раззлаваць гэтага ўблюдка настолькі, каб ён асабіста спусціўся сюды, у падзямелле. Не кажу ўжо пра ахоўнікаў, якіх ён абавязкова прывядзе. Ён проста павінен рызыкнуць. Палкоўнік Чун Лі прачысціў горла. - Вы правільна разважаеце, Картэр. У сустрэнуць вашых словах можа быць доля праўды. Усё пайшло не так, або пайшло не так, як я чакаў. Па-першае, я не ўсведамляў, наколькі вар'ятам быў генерал, пакуль не стала занадта позна.
  
  Але я магу ўсё выправіць, тым больш, мне трэба ваша супрацоўніцтва. Нік Картэр зноў плюнуў. "Я не буду з вамі супрацоўнічаць. Я не думаю, што вы можаце дазволіць сабе забіць мяне зараз - я думаю, што я вам патрэбен жывым, каб узяць з сабой у Пекін, каб паказаць ім, што-то ўсё выдаткаваны час, грошы і мёртвых"
  
  З адценнем міжвольнага захаплення палкоўнік сказаў: "Можа быць, вы зноў маеце рацыю. Можа быць, няма. Вы забываеце аб спадарыня, я думаю. Вы джэнтльмен, амерыканскі джэнтльмен, і таму ў вас ёсць вельмі слабое месца. Ахілесава пята. Вы дазволіце гэй пакутаваць, як генералу?" Выраз твару Ніка не змянілася. - Якое мне да нах справа? Вы павінны ведаць яе гісторыю: яна п'яніца і наркаманка, сэксуальная дегенератша, якая займаецца пазіруе для брудных малюнкаў і фільмаў. Мне пляваць, што з ёй адбываецца. Яе сравняюсь з вамі, палкоўнік. У такім месцы, як гэта, яе турбуюся толькі аб двух рэчах - аб сабе і аб AX. Я не зраблю нічога, што магло б нашкодзіць нам, аднаму вакол нас. Але лэдзі, якую вы можаце мець. З майго блаславення-
  
  -- Паглядзім, - сказаў палкоўнік, - цяпер яе аддаю загад, і мы абавязкова ўбачым. Я думаю, вы блефуете. І памятаць, што пацукі вельмі разумныя. Яны інстынктыўна кінуцца на больш слабую здабычу. "Гучнагаварыцель пстрыкнуў. Нік паглядзеў на дзяўчыну. Яна ўсё чула. Яна глядзела на яго вялізнымі вачыма, вусны яе дрыжалі. Яна паспрабавала загаварыць, але толькі хрипела. Яна вельмі ўважліва не глядзела на растерзаннвй труп у клетцы. Нік паглядзеў і ўбачыў, што пацукоў ўжо няма. Прынцэсе нарэшце ўдалося вымавіць слова. "Т-ты дазволіш ім зрабіць гэта са мной? Т-ты маеш на ўвазе - ты меў на ўвазе тое, што толькі што сказаў? Ах, Божа мой, не назаўсёды! Забі мяне - хіба ты не можаш забіць мяне першым!" Ён не смелы гаварыць. Мікрафоны улавливали шэпт. Тэлевізійны сканер глядзеў на яго. Ён не мог даць гэй, ніякага суцяшэннем. Ён утаропіўся на клетку і нахмурыўся, плюнуў і паглядзеў далей. Ён не ведаў, што, кравец вазьмі, ён будзе рабіць. Што ён мог зрабіць. Эму проста трэба было пачакаць і штогод. Але гэта павінна быць што-тое, і гэта павінна быць надзейнае, і гэта павінна быць хутка. Ён выслухаў гук і паглядзеў уверх. Кітаец прабраўся ў драцяную клетку і адкрыў у ёй маленькую дзверцы, вядучую у галоўнае падзямелле. Потым пайшоў, цягнучы за сабой усё, што засталося ад генерала. Нік чакаў. Ён не глядзеў на дзяўчыну. Ён мог чуць яе всхлипывающее дыханне праз тузін футаў, якія падзяляюць ih. Ён зноў праверыў кальцавой болт. Яшчэ трохі, і стала так ціха, калі не лічыць дыхання дзяўчыны, што ён пачуў, як ручаёк раствора сцякае па цаглянага слупа. Пацук высунула морду вакол дзверцы...
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  
  
  ПАЦУК выскачыла па драцяной клеткі і спынілася. Яна на імгненне прысела на кукішкі і памылася. Яна была не такі вялікі, як пацук-людажэр, якую бачыў, Нік, але досыць вялікі. Нік ніколі ў жыцці не ненавідзеў нічога мацней, чым гэтую пацука цяпер. Ён заставаўся вельмі нерухомым, ледзь дыхаючы. У апошнія некалькі м сфармаваўся свайго роду план. Але каб гэта спрацавала, эму прыйшлося схапіць гэтую пацука голымі рукамі. Дзяўчына, падобна, запала ў каму. Яе вочы остекленели, яна глядзела на пацука і выдавала жудасныя гарлавыя гукі. Ніку вельмі хацелася сказаць гэй, што ён не дазволіць пацуку схапіць яе, але цяпер ён не адважваўся казаць або паказваць свой твар на камеру. Ён сядзеў моўчкі, утаропіўшыся ў падлогу, назіраючы за пацуком краем вочы. Пацук ведала, аб чым гаворка. Жанчына была самай слабой, самай напуджанай - пах яе страху быў моцны ў ноздрах грызуна, - і таму ён пачаў паўзці ў яе бок. Яна была галодная. Гэй, не было дазволена падзяліць свята ў гонар генерала. Пацук потым мутацыі страціла вялікую частку сваіх жаночых палавых органаў. Яе памер цяпер рабіў эга раўней большасці натуральных ворагаў, і яна так і не навучылася баяцца чалавека. Яна не обращалаа асаблівай увагі на вялікага мужчыну і дабрацца да гатэля съежившейся жанчыны.
  
  
  Нік Картэр ведаў, што ў яго будзе толькі адзін шанец. Калі ен прамахнецца, усё будзе скончана. Ён затаіў дыханне і падцягнуўся да пацуку ліжа - ліжа. Цяпер? Няма. Пакуль няма. Хутка-
  
  У гэта самае імгненне вобраз па эга юнацтва уварваўся ў эга разважанні. Ён пайшоў у танны карнавал, дзе быў вырадак. Гэта быў першы вырадак, якога ён калі-небудзь бачыў, і апошні. За даляр ён бачыў, як ён адкусваў галавы жывым пацукам. Цяпер ён выразна бачыў, як кроў сцякала па падбародку вылюдка. Нік здрыгануўся, чыста рэфлекторнае рух, і гэта ледзь не сапсавала гульню. Пацук спынілася, павярнулася напагатове. Ён пачаў выдаляцца, цяпер хутчэй. Киллмастер зрабіў выпад. Ён выкарыстаў левую руку, каб кальцавой болт не сарваўся, і злавіў пацука шчыра за галаву. Пухнаты монстар завішчаў ад страху і лютасьці і паспрабаваў ўкусіць руку, якая займаецца эга трымала. Нік адкруціў галаву адным рыўком сваіх вялікіх пальцаў. Мэта ўпала на падлогу, а цела ўсё яшчэ дрыжала і прагнула крыві на руках. Дзяўчына кінула на яго зусім ідыёцкі погляд. Яна так і скамянела ад жаху, што не разумела, што адбываецца. Смех. Гучнагаварыцель сказаў: "Добра, Картэр. Каб справіцца з такой пацуком, патрэбен адважны чалавек. І гэта пацвярджае маю кропку гледжання - вы не гатовыя дазволіць дзяўчыне пакутаваць. ."
  
  - Гэта нічога не даказвае, - прахрыпеў Нік. "І мы нікуды не рухаемся. Ідзі на хуй, палкоўнік. Мне пляваць на дзяўчынку - яе проста гатэль штогод, ці змагу яе гэта зрабіць. Яе забіў чортаву кучу мужчын маімі рукамі. , але ніколі раней не забіваў пацукоў". Цішыня. Затым: "Дык што ж ты тады набыў? У мяне яшчэ шмат пацукоў, усе вялізныя, усе галодныя. Ты ih ўсіх заб'еш?" Нік паглядзеў на тэлевізійны вачэй дзе-то ў цені. Ён ткнуў носам. "Можа быць, - сказаў ён, - адпраўце ih сюды і паглядзім.
  
  Ён працягнуў нагу і пацягнуў пацучыную галаву да сябе. Ён збіраўся прымяніць сл. Гэта быў вар'ят трук, які ён спрабаваў зрабіць, але ўсё атрымалася. Хіт спрацуе, КАЛІ,
  
  можа быць, палкоўнік настолькі раззлуецца, што захоча спусціцца і асабістае эга апрацаваць. Киллмастер асабліва не маліўся, але зараз паспрабаваў. Калі ласка, калі ласка, зрабіце так, каб палкоўнік захацеў прыйсці і папрацаваць са мной, выбіць вакол мяне мазгі да гары нагамі. Стукнуў бы мяне. Ды што заўгодна) Толькі прымусь эга апынуцца на адлегласці выцягнутай рукі. Дзве вялікія пацукі выпаўзлі па драцяной клеткі і принюхались. Нік напружыўся. Цяпер ён даведаецца. Ці спрацуе план? Сапраўды пацукі былі канібаламі? Ці Было гэта проста уродством, што самая вялікая пацук раней з'ела меншую? Ці Было гэта проста куча лайна, што-тое, што ён прачытаў і няправільна запомніў? Два пацукі адчулі пах крыві. Яны павольна набліжаліся да Ніку. Акуратна, ціха, каб не спудзіць ih, ён кінуў іх пацучыную галаву. Одзіна вакол іх накінуўся на яго і пачаў есці. Іншая пацук насцярожана кружыла вакол, а затым ўварвалася ўнутр. Цяпер яны ўчапіліся адзін аднаму ў глоткі. Киллмастер, схаваўшы твар ад камеры, усміхнуўся. Одзіна вакол гэтых ублюдкаў будзе забіты. Будзе больш ежы для астатніх, будзе яшчэ з-за чаго біцца. Ён усё яшчэ трымаў цела забітай ім пацукі. Ён схапіў эга за пярэднія лапы і напружыў мышцы, разарваўшы эга на часткі, разарваўшы пасярэдзіне, як ліст паперы. Кроў і кішкі запэцкалі эга рукі, але ён здавольваўся большай прынадай. З гэтым, а таксама з адной дохлай пацуком вакол кожных двух якія змагаюцца, ён зможа заняць многіх пацукоў. Нік паціснуў шырокімі плячыма. На самай дэла гэта быў не вельмі вялікі поспех, але ў яго гэта нядрэнна атрымлівалася. Па-чартоўску добра, на самай дэла. Калі б толькі гэта акупілася. Гучнагаварыцель даўно маўчаў. Ніку стала цікава, аб чым думае Палкоўнік, гледзячы на экран тэлевізара. Напэўна, не радасныя думкі. У падзямелле хлынула яшчэ больш пацукоў. Адбывалася з дзясятак лютых, віскочуць боек. Пацукі наогул не звярталі ўвагі на нас, на Ніка, нам на дзяўчыну. Гучнагаварыцель выдаў гук. Ён праклінаў. Гэта было множны праклён, якое спалучае радавод Ніка Картэра з радаводу сучьих сабак і гнаявой чарапах. Нік ўсміхнуўся. І чакаў. Можа быць, цяпер. Проста можа быць. Менш чым праз дзве хвіліны пачуўся гнеўны стук дзвярэй.
  
  Дзверы адчыніліся дзе-то ў цені за калонай, трымала дзяўчыну. Над галавой запалілася яшчэ некалькі агнёў. Палкоўнік Чун-Лі ступіў у кола палярнага ззяння і сутыкнуўся з Нікам Картэрам, узяўшыся ў бокі, злёгку хмурачыся, нахмурыўшы высокія бледныя бровы. З ім было чацвёра кітайскіх ахоўнікаў, усе яны былі ўзброены аўтаматамі М3. Яны таксама неслі сеткі і доўгія жэрдкі з вострымі шыпамі на канцы. Палкоўнік, не зводзячы вачэй з Ніка, аддаў загад сваім людзям. Яны прыступілі да лоўлі засталіся пацукоў ў сеткі, забіваючы тых, каго не змаглі злавіць. Палкоўнік павольна падышоў да Ніку. Ён не зірнуў на дзяўчыну. Киллмастер быў не зусім гатовы да таго, што ўбачыў. Ён ніколі раней не бачыў, кітайскага альбіноса. Палкоўнік Чун Лі быў сярэдняга росту і хударлявага целаскладу. Ён быў без шапкі, і эга чэрап быў старанна паголены. Масіўны чэрап, вялікая мазгавая клетка. Эга скура была колеру выцветшего хакі. Эга вочы, самая вялікая дзівацтва для кітайца, былі бліскучага нардычнага сіняга колеру. Вейкі былі бледнымі, бясконца малымі. Двое мужчын пераглянуліся. Нік напышліва псомотрел, а потым наўмысна плюнуў. - Альбінос, - сказаў ён. - Ты сам што-то накшталт мутанта, ці не так? Ён заўважыў, што палкоўнік насіў свой Люгер, эга, уласную Вильгельмину, у непрадугледжаным для яго чахле. Не незвычайная дзівацтва. Выхваляючыся трафеямі перамогі. Падыдзіце ліжа, палкоўнік. Калі ласка! яшчэ на крок ліжа. Палкоўнік Чун-Лі спыніўся адразу за смяротным паўкругам, які Киллмастер захаваў у сваёй памяці. Пакуль палкоўнік спускаўся ўніз, ён цалкам прыслабіў кальцавой болт і ўставіў эга назад у цагляны мур. Рызыкнуў, што телесканер быў без нагляду. Палкоўнік агледзеў Ніка з нага да галавы. Нявольнае захапленне адбілася на бледна-жоўтых рысах асобы. "Ты самы вынаходлівы," сказаў ён. -- Нацкаваць пацукоў іншы на іншы. Прызнаюся, мне і ў галаву не прыходзіла, што такое магчыма. Шкада, з вашага пункту гледжання, што гэта толькі адтэрміноўвае справу. Яе прыдумаю што-небудзь іншае для дзяўчыны. глядзі, пакуль ты не пагодзішся супрацоўнічаць Ты будзеш супрацоўнічаць, Картэр, будзеш Ты раскрыў сваю фатальную слабасць, як ёй стала вядома.
  
  Вы не маглі бы дазволіць пацукам зжэрці ee - вы не зможаце стаяць у баку і глядзець, як яе закатавалі да смерці. Вы, у рэшце рэшт, далучыцеся да мяне ў пайманні Дэвіда Хока. - Як вы трымайцеся, - усміхнуўся Нік. - Вы вар'ят летуценнік, палкоўнік! у цябе пуста ў чэрапе. Ястраб ёсць такіх, як ты на сняданак! Ты можаш забіць мяне, дзяўчыну і многіх іншых, але Хоук у рэшце рэшт дабярэцца да цябе.
  
  Ваша імя ёсць у эга маленькай чорнай кніжцы, палкоўнік. Яе бачыў гэта. Нік плюнуў одзіна па начышчаных да бляску чаравікаў палкоўніка. Блакітныя вочы палкоўніка заблішчалі. Эга бледны твар павольна афарбавалася чырванню. Ён пацягнуўся за люгером, але спыніў рух. ",кабуры была занадта малая для "Люгера". Яна была зробленая для Намбу або якога-то іншага меншага пісталет. Прыклад "Люгера" выступаў далёка на скуру, запрашаючы выхапіць эга. Палкоўнік зрабіў яшчэ адзін крок наперад і ўдарыў яго кулаком па твары Ніка Картэра.
  
  Нік не перакаціўся, а прыняў ўдар, таму што гатэль падысці ліжа. Ён занёс правую руку ў роўным магутным взмахе. Кальцавой болт праляцеў па дузе з шыпеннем і ўрэзаўся ў высокі Палкоўніка. Эга калені падагнуліся, і ён пачаў рухаўся ідэальна сінхранізаваць рухам. Ён схапіў палкоўніка левай рукой, усё яшчэ скаванай іншы ланцугом, і нанёс страшны ўдар па горла праціўніка перадплеччам і локцем. Цяпер цела палкоўніка засланяла яго. Ён выхапіў па кабуры пісталет і пачаў страляць у ахоўнікаў, перш чым яны паспелі зразумець, што адбываецца. Ён паспеў забіць двух вакол іх перш, чым двое іншых паспелі схавацца па ўвазе да жалезнай дзень. Ён пачуў, як яна зачынілася. Не так добра, як хацелася б! Палкоўнік курчыўся ў эга руках, як злоўленая дракона. Нік адчуў разрывающую боль у верхняй частцы правай нагі, каля пахвіны. Гэтая сука ажыла і спрабавала закалоць яго, наносячы ўдары і назад праз нязручнага становішча. Нік прыставіў мала "люгера" да вуха палкоўніка і націснуў на курок. Мэта палкоўніка была прастрэленая.
  
  Нік выпусціў цела. У яго было крывацёк, але, артэрыяльнага выкіду не было. У яго было яшчэ трохі часу. Ён падняў зброю, якім эга ўкалолі. Х'юга. Эга уласны штылет! Нік разгарнуўся, упёрся нагой у цагляную калёну і паставіў у нах ўсю сваю вялікую сілу. Пакінуты кальцавой болт рухаўся, ссоўваўся, але не паддаваўся. У Пекла! У любую секунду яны паглядзяць у той тэлевізар і ўбачаць, што палкоўнік мёртвы. Ён здаўся на імгненне і павярнуўся да дзяўчыны. Яна сядзела на каленях, гледзячы на яго з надзеяй і разуменнем ў вачах. "Томі-ган", - крыкнуў Нік. "Пісталет-кулямёт - вы можаце эга дастаць? Падштурхнем эга да мяне. Хутчэй, кравец вазьмі!" Одзіна вакол мёртвых ахоўнікаў ляжаў побач з прынцэсай. Эга аўто праляцела па падлозе побач з ёй. Яна паглядзела на Ніка, потым на пісталет-кулямёт, але не паспрабавала падняць эга. Киллмастер закрычаў на нах. "Прачніся, праклятая шлюха! Варушыся! Дакажыце, што ты прыдатная для чаго-то ў гэтым свеце - толкай сюды гэты пісталет. Паспяшайся!" Ён крычаў, насьміхаючыся над ёй, спрабуючы вырваць яе вакол гэтага. Ён павінен быў мець гэты аўтамат. Ён зноў паспрабаваў выдраць кальцавой болт. Ён усё яшчэ трымаўся. Пачуўся гром, калі яна падштурхнула да яму аўтамат па падлозе. Цяпер яна глядзела на яго, і ў яе зялёных вачах зноў загарэўся сэнс. Нік накінуўся на пісталет. "Добрая дзяўчынка!" Ён зрабіў пісталет-кулямёт ў цені, слипшиеся ад цагляных арак, і пачаў страляць. Ён стрэліў туды-сюды, уверх-уніз, чуючы звон і звон металу і шкла. Ён ухмыльнуўся. Гэта павінна паклапаціцца пра ih тэлекамеры і громкоговорителе. Цяпер яны былі гэтак жа сляпыя, як і ён на дадзены момант. Гэта будзе маляваць з абодвух бакоў. Ён зноў упёрся нагой у цагляны слуп, напружыўся, ухапіўся абедзвюма рукамі за ланцуг і пацягнуў. На лбе надзьмуліся вены, лопнулі велізарныя звязкі, дыханне збілася ў агоніі.
  
  Пакінуты кольца ніта выйшла, і ён ледзь не ўпаў. Ён падабраў М3 і пабег да подпруге. Падышоўшы да яе, ён пачуў, як грукнулі ўваходныя дзверы. Што-то падскочыла на каменным падлозе. Нік нырнуў да дзяўчыны і накрыў яе сваім вялікім аголеным целам. Бо яны бачылі. Яны ведалі, што палкоўнік мёртвы. Значыць, гэта былі мінныя гранаты. Граната ўзарвалася з непрыемным чырвоным святлом і бавоўнай. Нік адчуў, як аголеная дзяўчына дрыжыць пад ім. Асколак гранаты укусіў эга за ягадзіцы. Кравец пабяры, падумаў ён. Запоўні паперы, Хок! Ён перагнуўся праз калону і стрэліў у трехстворчатую дзверы. Мужчына закрычаў, чым балюча. Нік працягваў агонь, пакуль аўтамат не распаліўся да чырвані. У яго скончыліся патроны, ён кінуўся за адным аўтаматам, а затым выпусціў апошнюю чаргу ў дзень. Ён зразумеў, што ўсё яшчэ напалову ляжыць на дзяўчыне. Раптам стала вельмі ціха. Пад ім прынцэса сказала: "Ведаеш, ты вельмі цяжкі". - Папрасіў прабачэння, - хмыкнуў ён. "Але гэты слуп - усё, што ў нас ёсць. Мы павінны падзяліць эга. - Што цяпер будзе?" Ён зірнуў на нах. Яна спрабавала расчасаць пальцамі свае цёмныя валасы воскресая вакол мёртвых. Ён спадзяваўся, што гэта назаўжды. "Я не ведаю, што цяпер адбываецца, - шчыра сказаў ён.
  
  
  - Я нават не ведаю, дзе мы знаходзімся. Я думаю, што гэта адно вакол старых партугальскіх падзямелляў дзе-то пад горадам. ih павінна быць некалькі дзясяткаў. Ёсць шанец, што ўсе стрэлы былі чутныя - можа быць, партугальскія паліцыянты прыйдуць нас шукаць". Гэта азначала для яго доўгі тэрмін у турме. Хоук ў рэшце рэшт вызваліць эга, але на гэта спатрэбіцца час. І яны, нарэшце, атрымаць дзяўчыну. Дзяўчына зразумела. "Спадзяюся, што няма, - ціха сказала яна, - а потым таго, як прайшла праз усё гэта. Я не вынесу, каб мяне адвезьлі назад у Партугалію і змясцілі ў прытулак". Так і будзе. Нік, пачуўшы гэтую гісторыю ад князя Аскар, зразумеў, што яна мае рацыю.
  
  
  Афіцыйны прадстаўнік ўрада Партугаліі Луіс ды Гама, амела б да гэтага якое-то стаўленне, яны, напэўна, адправілі б яе ў псіхушку. Дзяўчына пачала плакаць. Яна абвіла сваімі бруднымі рукамі Ніка Картэра і прыціснулася да яго. "Не дазваляй ім забраць мяне, Нік. Калі ласка, не назаўсёды". Яна паказала на цела палкоўніка Chun Li. "Я бачыў, як ты забіў яго. Ты зрабіў гэта без роздумаў. Ты можаш зрабіць тое ж самае для мяне. Абяцаеш? Калі мы не зможам сысці, калі нас схопяць альбо кітайцы, альбо партугальцы, promise, што ты мяне заб'еш. Калі ласка, вам гэта будзе лёгка. У мяне няма мужнасці, каб зрабіць гэта самой. Нік паляпаў яе па голае плячо. Гэта было адно вакол самых дзіўных абяцанняў, якія ён калі-небудзь даваў. Ён не ведаў, гатэль ці ён захаваць эга або няма.
  
  - Вядома, - суцешыў ён. "Вядома, дзетка. Яе заб'ю цябе, калі ўсё стане занадта дрэнна". Цішыня пачала дзейнічаць эму на нервы. Ён даў кароткую чаргу па жалезнай дзень, пачуў выццё і рыкашэтам куль у калідоры. Тады дзверы была адкрыта або полуоткрыта. Ці быў хто там? Ён не ведаў. Яны могуць губляць каштоўны час, калі павінны бегчы. Можа быць, кітайцы часова разбегліся, калі загінуў палкоўнік. Гэты чалавек дзейнічаў з невялікай групай, з элітай, і за новымі загадамі ім давялося б звяртацца ў больш высокі эшалон. Киллмастер вырашыў. Яны скарыстаюцца сваім шанцам і пабягуць адсюль.
  
  Ён ужо сцягнуў разбіваць дзяўчыны са слупа. Ён праверыў сваю зброю. У аўтамаце засталася палова абоймы. Дзяўчына магла несці люгер і штылет, і... Нік адумаўся, кінуўся да цела палкоўніка і зняў рэмень і кабуру. Ён прымацаваў эга да голай таліяй. Ён гатэль, каб Люгер быў з ім. - Ён падаў дзяўчыне руку ўверх. "Ідзі, дарагая. Мы пабяжым адсюль. Депресса, як ты заўсёды кажаш, партугальцы". Яны падышлі да жалезнай дзень, калі ў калідоры пачалася стральба. Нік і дзяўчына спыніліся і прыціснуліся да стагнаць адразу за дзвярыма. Затым рушылі ўслед крыкі, крыкі і выбухі гранат, а затым цішыня.
  
  Яны пачулі асцярожныя shaggy па калідоры да дзень. Нік прыклаў палец да вуснаў дзяўчыны. Яна кіўнула, яе зялёныя вочы былі вялізнымі і спалоханымі на испачканном твары. Нік тыцнуў руляй аўтамата ў дзверы, яго рука была на спускавым кручку. У калідоры было дастаткова святла, каб яны маглі бачыць адзін аднаго. Прынц Аскар ў сваім белым мозамбикском мундзіры, изорванном, ірваным і скрываўленай, з парыком, ссунутым набок, глядзеў на іх бурштынавымі вачыма. Ён паказаў ўсе свае вострыя зубы ў ўхмылка. У адной руцэ ў яго была вінтоўка, а ў іншы пісталет. Заплечнік у яго быў яшчэ напалову поўны гранат.
  
  Яны маўчалі. Ільвіныя вочы чарнаскурага мужчыны блукалі уверх і ўніз па ih аголеным целам, ахопліваючы ўсё гэта адным позіркам. Эга погляд затрымаўся на дзяўчыне. Затым ён зноў усміхнуўся Ніку. "Прашу прабачэння, што спазніўся, стары, але трэба было час, каб выбрацца вакол гэтага частаколу. Некаторыя вакол маіх чорных братоў дапамаглі мне і сказалі, дзе гэта месца, - я прыйшоў так хутка, як толькі мог. Падобна на тое, яе прамахнуўся, прапусціў самае вясёлае, эх. Ён усё яшчэ аглядаў цела дзяўчыны. Яна адказала на яго погляд, не вытрымаўшы. Нік, які назіраў, не ўбачыў у поглядзе Прынца нічога нізіннага. Толькі зацвярджэння. Прынц зноў павярнуўся да Ніку, подпиленные зубы весела пабліскваючы. "Я кажу, стары, што вы двое памірыліся? Як Адам і Ева?"
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  
  
  КИЛЛМАСТЕР ляжаў на сваім ложку ў гатэлі "Блю Мандарын" і глядзеў у столь. За межамі тайфун Эмалі пачаў набіраць абароты, ператварыўшыся ў пену, затым некалькіх гадзін пагроз. Аказалася, што ih сапраўды чакаў моцны д'ябальскі вецер. Нік зірнуў на гадзіннік. Затым поўдня. Ён быў галодны, і эму не перашкодзіла б выпіць, але ён быў занадта лянівы, занадта сыты, каб рухацца. Справы ішлі добра. Выбрацца ў Макао было смяхотна лёгка, амаль разочаровывающе. Прынц скраў маленькую машыну, патрапаны "рэно", і яны ўтрох-так ўціснуліся ў нах і адляцелі ў Пеуха-Пойнце, дзяўчына была апранутая ў скрываўленае паліто прынца. Нік апрануты толькі ў павязку на сцягне. Гэта была дзікая паездка - вецер штурхаў маленькую машыну, як мякіну, - але яны дасягнулі Пойнты і знайшлі выратавальныя камізэлькі там, дзе схавалі ih асяроддзяў скал. Хвалі былі высокімі, але не занадта высокімі. Яшчэ няма. Джонка была там, дзе павінен быў быць. Нік, буксируя дзяўчыну - прынц гатэль, але не быў у стане - выцягнуў кішэні па выратавальнага камізэлькі маленькую ракетку і паслаў яе ўверх. Чырвоная ракета афарбавала легкадумнае неба. Пяць хвіліна праз джонка падабрала ih...
  
  Мінь, тангарский лодачнік, сказаў: "Мы, гэй-Богу, моцна турбаваліся, сэр. Не чакалі яшчэ гадзіну, можа. Вы не хутка прыйдзеце, мы, павінны пакінуць вас, - можа быць, яшчэ не зможам спакойна вярнуцца дадому." Яны не лёгка вярнуліся дадому, але яны дрэнна вярнуліся дадому. На досвітку яны дзе-то згубіліся ў джунглях, калі джонка вплыла у прытулак ад тайфунаў. Нік размаўляў па тэлефоне з SS, і некаторыя па эга людзей чакалі. Пераход ад "Сіняга мандарын" і да "Блакітнага мандарину" быў лёгкім і бязбольным, і калі дзяжурны і падумаў, што ў гэтай дзіка выглядае траецкага сабора троіца было што-то дзіўнае, ён стрымаўся. Нік і дзяўчына запазычылі вопратку вежы ў Тангаме; Прынцу нейкім чынам атрымоўвалася выглядаць велічна ва ўсім, што засталося ад яго скрадзенага белага мундзіра. Нік пазяхнуў і прыслухаўся да таго, як вакол будынкаў слізгае "тайфун". Прынц быў далей па калідоры, у пакоі, як мяркуецца, спаў. Дзяўчына пайшла ў свой пакой, примыкавшую да эга, ўпала на ложак і тут жа страціла прытомнасць. Нік захінуў яе, пакінуў у спакоі.
  
  
  Киллмастеру не перашкодзіла б крыху паспаць. Неўзабаве ён устаў і пайшоў у ванную, вярнуўся, закурыў і сеў на ложак, задумаўшыся. Ён на самай дэла не чуў гуку, якім бы вострым нас быў эга слых. Хутчэй гук уварваўся ў эга-свядомасці. Ён сядзеў вельмі ціха і спрабаваў ідэнтыфікаваць яго. Зразумела. Акно спаўзае ўверх. Акно, паднятае хема-то, хто не хацеў быць пачутым. Нік усміхнуўся... Ён паціснуў сваімі вялікімі плячыма. Ён напалову паўтарыць гэта. Ён падышоў да дзень пакоя дзяўчыны і пастукаў. Цішыня. Ён зноў пастукаў. Няма адказу. Нік зрабіў крок назад і штурхнуў ейны шчуплы замак босай нагой. Дзверы расчыніліся. Памяшканне было пустым. Ён кіўнуў. Ён быў правоў. Ён перасёк пакой, не думаючы, што яна ўзяла толькі адну сумку, і выглянуў у адчыненае акно. Вецер хвастаў дажджом па твары. Ён міргнуў і паглядзеў уніз. Пажарная лесвіца была схаваная шэрым покрывам туману і взбалтываемого ветрам дажджу. Нік апусціў акно, уздыхнуў і адвярнуўся. Ён вярнуўся ў гаспадарскую спальню і запаліў яшчэ адну цыгарэту.
  
  КИЛЛМАСТЕР На імгненне ён дазволіў сваёй плоці адчуць страту, затым рэзка засмяяўся і пачаў забываць аб гэтым. Аднак была іронія ў тым, што цела прынцэсы, якім валодалі многія, прызначалася не эму. Так адпусьці яе. Ён адклікаў ахову AX. Яна выканала свой кантракт з Хоуком, і калі стары думае, што збіраецца выкарыстоўваць яе зноў для іншай бруднай працы, эму проста трэба падумаць яшчэ раз. Нік не вельмі здзівіўся, калі праз некалькі хвіліна зазваніў тэлефон.
  
  Ён узяў эга і сказаў: "Добры дзень, Аски. Дзе ты?" Прынц сказаў: "Не думаю, што я скажу табе гэта, Нік. Будзе лепш, калі яе не скажу. Са мной прынцэса Моргана. Мы... мы збіраемся ажаніцца, Стары. Як толькі мы зможам. Яе патлумачыў гэй, усе, аб паўстанні і ўсё такое, і той факт, што, як аптымістычны, Партугаліі яна здзейсніць здраду. Яна ўсё яшчэ хоча зрабіць гэта. Яе таксама. - Добра для вас абодвух, - сказаў Нік. - Жадаю табе ўдачы, Аски. - Ты не выглядаеш вельмі здзіўленым, стары. "Я не сляпы і не дурны, Аски".
  
  - Я ведаю, хема яна была, - сказаў прынц. "Я збіраюся змяніць усе, што мне трэба ад прынцэсы. Адна рэч, яна ненавідзіць сваіх суайчыннікаў так жа моцна, як і я". Нік трохі павагаўся, а потым сказаў: - Ты збіраешся яе выкарыстоўваць, Аски? Ты ведаеш... - Не, старажытнасці. Гэта па-за. Забыта. - Добра, - мякка сказаў Киллмастер. - Добра, Аски. Яе думаў, ты ўбачыш гэта менавіта так. Але як наконт, э-э, нагрузкі? Даў табе свайго роду полуобещание. Вы хочаце, каб узяў яе да сябе колы... "Не, прыяцель. У мяне ёсць яшчэ адзін кантакт у Сінгапуры, спыніцеся там наш мядовы месяц. Я думаю, што змагу пазбавіцца ад усіх... тавараў, якія магу яе скрасці". Прынц засмяяўся. Нік падумаў аб бліскучых вострых зубах і таксама засмяяўся. Ён сказаў. "Божа, не заўсёды ў мяне было столькі ўсяго. Пачакай хвілінку, Нік. Морган хоча пагаварыць з табой".
  
  Яна падышла. Яна казала зноў, як лэдзі. Яна можа менавіта ёю і стаць, падумаў Нік, слухаючы. Яна проста можа вярнуцца праз канавы. Ён спадзяваўся, што аб гэтым паклапоціцца прынц. "Я больш цябе ніколі не ўбачу", - сказала дзяўчына. "Я хачу падзякаваць цябе, Нік, за тое, што ты зрабіў для мяне". "Я нічога не зрабіў." "Але вы зрабілі - больш, чым вы думаеце, больш, чым вы калі-небудзь зможаце зразумець. Так што - дзякуй". - Не назаўсёды, - сказаў ён. "Але зрабі мне ласку, Князь... Пастарайся трымаць свой прыгожы нос у чысціні, Прынц - добры хлопец". - Я гэта ведаю. Ах, адкуль ёй гэта ведаю! Затым з заразлівай весялосцю ў голасе, якой ён ніколі раней не чуў, яна засмяялася і сказала: "Ён сказаў вам, што я збіраюся прымусіць эга зрабіць?" "Што?" "Я дазволю яму было расказаць табе. Да пабачэння, Нік". Прынц вярнуўся. "Яна прымусіць мяне заляпіць зубы", - сказаў ён з прытворнай смуткам. "Гэта абыйдзецца мне ў цэлае стан, запэўніваю вас. Мне давядзецца падвоіць свае аперацыі". Нік усміхнуўся ў трубку. "Ды добра, Аски. Праца ў кепцы не так wouldnt моцна пакрывае". "Кравец вазьмі, яны не робяць," сказаў Прынц. "За пяць тысяч маіх салдат? Яе падаў прыклад. Калі яе ў кепцы, значыць, яны ў кепцы. Пакуль, старажытнасці. Ніякіх разводных ключоў, а? Вылезлі, як толькі вецер аціхне". "Ніякіх гаечных ключоў, - сказаў Нік Картэр. "Ідзіце з Богам." Ён павесіў трубку. Ён зноў пацягнуўся на ложку і падумаў пра Принцесе Моргане ды Тлуму. Соблазненная дзядзькам у трынаццаць гадоў. Яе не згвалтавалі, а спакусілі. Жавальная гумка і зноў. Вельмі сакрэтная справа, самае сакрэтнае. Як хвалююча, павінна быць, гэта было для трынаццацігадовай дзяўчынкі. Потым чатырнаццаць. Потым пятнаццаць. Потым шаснаццаць. Раман доўжыўся тры доўгіх гады, і ніхто не ведае пра гэта. І як, павінна быць, занерваваўся злы дзядзечка, калі, нарэшце, яна пачала праяўляць прыкметы агіды і пратэсту супраць інцэсту.
  
  Нік нахмурыўся. Луіс ды Гама, павінна быць, быў асаблівым сукиным сынам. З часам ён пачаў падымацца ў дзяржаўных і дыпламатычных колах. Ён быў апекуном дзяўчыны, як яе дзядзька. Ён кантраляваў яе грошы, а таксама яе гнуткае дзіцячае цела. І ўсё ж ён не мог пакінуць дзяўчыну адну. Сакавітае юнае дзявоцтва было смяротнай прынадай для старых і стомленых мужчын. З кожным ніяк не калі расла небяспека выкрыцця. Нік мог бачыць, што дылема дзядзькі была суровай. Быць злоўленым, выкрытым, прыкаваным да ганебнага слупа - инцестуальная сувязь з адзінай пляменніцай больш трох гадоў! Гэта азначала абсалютны паток за ўсё - стану, кар'еры, нават самога жыцця.
  
  Дзяўчына ўжо дастаткова дарослая, каб разумець, што яна робіць, паскорыла ход падзей. Яна збегла па Лисабона. Дзядзька, напалоханы тым, што яна загаворыць, злавіў яе і рэкламуе ў санаторый у Швейцарыі. Там яна балбатала, бредя пад пентатолом натрыю, і хітрая тоўстая медсястра пачула. Шантаж. Дзяўчына нарэшце-то збегла вакол санаторыя - і проста працягвала жыць. Яна не казала. Яна нават не ведала аб няні, якая займаецца падслухала і ўжо ўгаворвала дзядзьку замаўчаць. Ўхмылка Ніка Картэра была жорсткай. Як мужчына больш за ўсіх змакрэў! Попотел - і заплаціў. Калі вы былі Лолитой ва ўзросце ад трынаццаці да шаснаццаці гадоў, вашы шанцы на нармальнае жыццё пасля невялікія. Прынцэса трымалася далей ад Партугаліі і няўхільна кацілася ўніз. Выпіўка, наркотыкі, сэкс - такія справы. Дзядзька пачакаў і заплаціў. Цяпер ён быў вельмі высока, у кабінеце міністраў, эму было што губляць. Затым, нарэшце, Блэкер прыйшоў прадаваць брудныя фільмы, і дзядзька скарыстаўся сваім шанцам. Калі б ён нейкім чынам змог вярнуць дзяўчыну ў Партугалію, даказаць, што яна сышла з розуму, схаваць яе, магчыма, ніхто не даверыў бы яе аповяду. Могуць быць нейкія шэпты, але ён мог перачакаць гэта. Ён пачаў сваю кампанію. Ён пагадзіўся з тым, што эга пляменніца шкодзіць іміджу Партугаліі ў свеце. Гэй, патрэбен быў кваліфікаваны догляд, небарака. Ён пачаў супрацоўнічаць з партугальскай выведкай, але распавёў ім толькі палову гісторыі. Ён выраслі на яе сродкі. Пачалася кампанія выдасканаленых пераследаў, накіраваных на тое, каб вярнуць прынцэсу ў Партугалію, адправіць ee ў "манастыр" - такім чынам абясцэньваючы любую гісторыю, якую яна расказвала або можа сказаць.
  
  Алкаголь, наркотыкі і сэкс декать зламалі яе. Хто паверыць вар'яткі дзяўчыне? Аски, з эга найвышэйшай выведкай, охотящейся на партугальскую разведку, наткнуўся на праўду. Бачыў у ёй зброю, якое будзе выкарыстана супраць партугальскага ўрада, каб прымусіць эга пайсці на саступкі. У рэшце рэшт, зброю, якое ён не збіраўся выкарыстаць. Ён збіраўся ажаніцца на ёй. Ён не хацеў бы, каб яе абмазвалі больш, чым яна ўжо была, абтынкаваныя. Нік Картэр ўстаў і затушыў цыгарэту ў попельніцы. Ён нахмурыўся. У яго было непрыемнае прадчуванне, што дзядзьку гэта сыдзе з рук - ён, верагодна, памрэ з усімі дзяржаўнымі і царкоўнымі ўшанаваннямі. Жаль. Ён узгадаў вострыя зубы, і тое, што аднойчы сказаў Аски: "Я прывык забіваць сваё ўласнае мяса!"
  
  Нік таксама ўспомніў Джоні Разумніка з нажом для паперы з нефритовой ручкай у складваць даляр. Можа быць, дзядзька не быў дома бясплатна. Можа быць... Ён апрануўся і выйшаў у тайфун. Клеру і іншыя людзі, у багата ўпрыгожаным вестыбюлі ў жаху ўтаропіліся на яго. Вялікі амерыканец сапраўды сыдзе з розуму, калі выберацца на вецер. На самай дэла усё было не так дрэнна, як ён чакаў. Вы павінны былі сачыць за улетающими аб'ектамі, такімі як шыльды крам, смеццевыя бакі і драўніна, але калі вы трымаліся низменному і прыціскаліся да будынкаў, гэта не садзьме вас. Але дождж быў чым-то асаблівым, шэрай хваляй, якая пракацілася па вузкіх вулачках. Ён прамок за хвіліну. Гэта была цёплая вада, і ён адчуў, як з яго змываецца яшчэ больш слізі Макао. Па якой-то выпадковасцяў - менавіта так, - ён зноў апынуўся ў раёне Ван Чай. Недалёка ад бара Rat Fink. Гэта можа быць прытулак у гэтым. Ён абмяркоўваў гэта, калі ў яго была новая дзяўчына. Вецер моцна збіў яе, распластаўшыся на тых, што бягуць вадасцекавых жолабах. Нік паспяшаўся падняць яе, адзначыўшы выдатныя доўгія ногі, поўную грудзі, прыгожую скуру і даволі сціплы выгляд. Настолькі сціплай, наколькі можа быць ускалмачаная дзяўчына. На ёй была даволі кароткая спадніца, праўда, не міні, і не было плаціць. Нік дапамог ўсхваляванай дзяўчыне падняцца на ногі. Вуліца была пустй, але не для іх.
  
  Ён усміхнуўся гэй. Яна ўсміхнулася ў рэўматызму, няўпэўненая ўсмешка стала цяплей, калі яна ўдзячны эга. Яны стаялі пад завывающим ветрам і праліўным дажджом. - Наколькі я яе разумею, - сказаў Нік Картэр, - гэта ваш першы "тайфун"? Яна схапілася за свае залунаў валасы. - Д-ды. У нас, у Форт-Уэйна ih net. Вы амерыканец? Нік злёгку пакланіўся і адарыў яе усмешкай, якую Хоук часткі апісваў, як "алей не растае ў роце". Яе магу вам чым-небудзь дапамагчы? Яна прыціснулася да эга грудзей. Вецер прыліпаў да ee мокрай спадніцы, да добрым, вельмі добрым, цудоўным, выдатным нагах. "Я заблудзілася, - патлумачыла яна, гатэля выйсці, пакінуць іншых дзяўчат, але я заўсёды гатэля трапіць у тайфун." "Вы," сказаў Нік, "рамантыкамі па майму сэрцу. Выкажам здагадку, мы падзяляем "тайфун". Потым выпіўкі, вядома, і шанец прадставіцца і прывесці сябе ў парадак. У нах былі вялікія шэрыя вочы. Яе нос быў кірпаты, яе валасы былі кароткімі і залацістымі. Яна ўсміхнулася: "Думаю, мне б гэта спадабалася. Куды мы пойдзем? Нік паказаў ўніз па вуліцы ў бар Rat Fink.
  
  Ён зноў падумаў пра прынц, вельмі кароткія, затым падумаў пра яе. "Я ведаю гэта месца, - сказаў ён. Праз два гадзіны і некалькі чарак Нік паспрачаўся сам з сабой, што сувязь будзе закончана. Ён прайграў. Хоук адказаў амаль адразу. -порт быў пераадрасаваны. Ты прарабіў выдатную працу. - Так, - згадзіўся Нік. - Я зрабіў гэта. Яшчэ адно імя выкраслена ў маленькай чорнай кніжачцы, а? - Не па адкрытай лініі, - сказаў Хоук. - Дзе ты? Калі ты зможаш вярнуцца, ёй быў бы ўдзячны. Узнікла невялікая праблема, і... - Тут таксама ўзнікла невялікая праблема, - сказаў Нік. "Яе клічуць Хенна Доўсан, і яна школьная настаўніца па Форт-Уэйн, Індыяна. Выкладае ў пачатковых класах. Яго вучуся. Ці ведаеце вы, сэр, што старыя метады ўжо даўно састарэлі? Яе бачу, Спот - ты Спот - голас Spot - Spot - добры сабака - зараз усё гэта ў мінулым.
  
  Кароткая цішыня. Правады гудзелі на працягу доўгіх міль. Хоук сказаў: - Вельмі добра. Яе, мяркую, вам прыйдзецца вячаслаў гэта па сваёй сістэмы, перш чым вы зможаце зноў выконваць якую-небудзь працу. Але дзе ты цяпер - на выпадак, калі ты мне ў тэрміновым спатрэбішся?" "Паверыце ці вы, - стомлена спытаў Нік Картэр, - Пацук Fink Бар.
  
  Хоук: "Я веру гэтаму". - Добра, сэр. А яшчэ "тайфун". Магчыма, яе застряну на два-тры дні. Да пабачэння, сэр. "Але, Нік! Пачакай. Яго..." ...Не тэлефануй мне, - цвёрда сказаў Киллмастер. - Я патэлефаную табе.
  
  
  
  НІТКА
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Аперацыя "Месяцовая ракета"
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Аперацыя "Месяцовая ракета".
  
  
  
  Пераклаў Леў Шклоўскі
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  У 6:10 раніцы 16 дрожджаў пачаўся апошні зваротны адлік.
  
  
  Кіраўнікі палётаў напружана сядзелі перад сваімі пультамі кіравання ў Х'юстане, штат Тэхас, і на мысе кэнэдзі, нью-ёрк, штат Фларыда. Зямлю атачаў флоту якія будуць сачыць караблёў, сетка радыёантэн далёкага космасу і некалькі парылых спадарожнікаў сувязі. Сусветнае тэлебачанне пачалося ў 7:00 раніцы па ўсходнім часу, і яны, хто ўстаў рана, каб стаць сведкамі падзеі, пачулі, як кіраўнік палёту ў Цэнтры кіравання палётамі ў Х'юстане абвясціў: "Усё зялёнае і наперад".
  
  
  За восем месяцаў да гэтага касмічны карабель "Апалон" прайшоў выпрабаванні на арбіце. Паўгода таму месяцовы дэсантны карабель прайшоў касмічныя выпрабаванні. Праз два месяцы пасьля гэтага велізарная ракета Сатурн 5 дэбютавала ў беспілотных палёце. Цяпер з трох секцый месяцовага карабля былі злучаныя і былі гатовыя да сваёй першай пілатуемай арбіце - заключнага выпрабавання перад фактычным палётам на Месяц.
  
  
  Трое астранаўтаў пачалі свой дзень з хуткага медыцынскага агляду, за якім рушыў услед звычайны сняданак па стейк і яек. Затым яны праехалі на джыпе праз маркотную касу вакол пяску і хмызняку пад назвай Востраў Мерритта, mimmo артэфактаў больш ранняй касмічнай эры - стартавых пляцовак Меркурыя і Двайнят - і mimmo апельсінавай гаі, якая займаецца якім-то чынам ацалела. 39, масіўная бетонная пляцоўка памерам у палову футбольнага поля.
  
  
  Галоўным пілотам маючага палёту быў падпалкоўнік Норвуд "Вудзі" Лискомб, сівы і негаваркі мужчына гадоў сарака, цвярозы і сур'ёзны ветэран праграм "Меркурый" і "Блізняты". Ён пакасіўся на смугу, якая навісла над пляцоўкай для запуску, калі трое мужчын ішлі ад джыпа да пакоі для падрыхтоўкі. "Выдатна", - сказаў ён сваім павольным тэхаскім працяглыя тонам. "Гэта дапаможа абараніць нашы вочы ад траплення сонечных прамянёў падчас узлёту".
  
  
  Эга таварышы па камандзе кіўнулі. Падпалкоўнік Тэд Грын, таксама ветэран Двайнят, выцягнуў маляўнічую чырвоную бандану і выцер мочка. "Павінна быць, ужо ў дзевяностыя гады", - сказаў ён. "Калі стане яшчэ гарачэй, яны могуць проста паліць намі аліўкавым алеем".
  
  
  Камандуючы МЗС Дуг Альберс нервова засмяяўся. Па-хлапечы сур'ёзны, у свае трыццаць два ён быў самым маладым членам каманды, адзіным, хто яшчэ не пабываў у космасе.
  
  
  У пакоі для падрыхтоўкі астранаўты праслухалі фінальны брыфінг місіі, затым апрануліся ў скафандры.
  
  
  На стартавым курортным комплексе экіпаж пускавы пляцоўкі прыступіў да запраўкі ракеты "Сатурн-5". З-за высокай тэмпературы паліва і акісляльнікамі прыйшлося астудзіць да тэмператур ніжэй, чым звычайна, і аперацыя была выканана са спазьненьнем на дванаццаць хвіліна.
  
  
  Над імі, наверсе пятидесятипятиэтажного партальнага пад'ёмніка, каманда тэхнікаў кампаніі Connelly Aviation па пяці чалавек толькі што праводзіла апошнюю праверку тридцатитонной капсулы "Апалон". Кампанія Connelly па Сакрамэнта была галоўным падрадчыкам НАСА па праекце коштам 23 мільярда даляраў, а добрыя восем працэнтны персаналу месяцовага порт кэнэдзі, ny былі супрацоўнікамі каліфарнійскай аэракасмічнай фірмы.
  
  
  Начальнік партал Пэт Хамер, буйны мужчына з квадратным тварам, у белым камбінезоне, белай бейсболцы і шасцікутных поляроидах без рамкі, спыніўся, калі ён і эга каманды перасеклі подыум, які аддзяляе капсулу "Апалон" з службовай вежы. "Вы, хлопцы, ідзіце наперад", - крыкнуў ён. "Я збіраюся ў апошні раз агледзецца".
  
  
  Одзіна вакол экіпажа павярнуўся і паківаў галавой. "Я правёў з табой пяцьдзесят запускаў, Пэт, - крычаў ён, - але я яе ніколі не бачыў, каб ты нерваваўся да гэтага".
  
  
  "Нельга быць занадта асцярожным", - сказаў Хамер, залазячы назад у капсулу.
  
  
  Ён агледзеў салон, зарыентаваўшыся ў лабірынце прыбораў, цыферблатаў, перамыкачоў, агнёў і тумблераў. Затым, убачыўшы тое, што ён гатэль, ён хутка рушыў направа, упаў на карачкі і праслізнуў пад канапы астранаўтаў да пучку правадоў, які праходзіў пад дзвярыма сховішча.
  
  
  Ён зняў поляроиды, досталь, па набедренного кішэні скураны чахол, адкрыў эга і надзеў простыя кропках без аправы. Ён выцягнуў вакол задняга кішэні пару азбеставых пальчатак і заклаў ih побач з галавой. Ён дастаў вакол другога і трэцяга пальцаў правай пальчаткі кусачкі і напільнік.
  
  
  Цяпер ён цяжка дыхаў, і кроплі банк пачалі сцякаць па эга лбе. Ён надзеў пальчаткі, асцярожна абраў дрот і пачаў яе часткова разрэзаць. Затым ён паклаў разакі і пачаў здымаць цяжкую тэфлонавым ізаляцыю, пакуль не раскрылася больш цалі бліскучых медных жыў. Ён прапіў адну вакол нітак і адарваў яе, сагнуўшы на адлегласці трох цаляў ад месцаў паяння якога-то трубаправода ECS ...
  
  
  Астранаўты рухаліся па бетоннай платформе комплексу 39 у цяжкіх месяцовых скафандрах. Яны спыніліся, каб паціснуць рукі некаторым па ўсім членаў экіпажа, і палкоўнік Лискомб ўхмыльнуўся, калі адзін вакол іх працягнуў эму трехфутовый макет кухоннай запалкі. "Калі будзеце гатовыя, палкоўнік, - сказаў тэхнік, - проста стукніце ім пра
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  шурпатая паверхня. Усё астатняе зробяць нашы ракеты "
  
  
  Лискомб і іншыя астранаўты кіўнулі, усміхаючыся скрозь асабовыя пласціны, затым рушылі да портальному ліфта і хутка падняліся ў стэрылізаванае "белую пакой" на ўзроўні касмічнага карабля.
  
  
  Ўнутры капсулы Пэт Хамер толькі што скончыў апілоўваць паяніі злучэнняў трубак для кантролю навакольнага асяроддзя. Ён хутка сабраў свае інструменты і пальчаткі і вылез з-пад кушэтак. Праз адкрыты люк ён убачыў, як астранаўты выйшлі з "белай пакоя" і накіраваліся праз двадцатифутовый мосце да корпуса капсулы па нержавеючай сталі.
  
  
  Хамер падняўся на ногі, паспешліва засунуўшы пальчаткі ў задні хвіліну. Ён выціснуў усмешку на свае вусны, калі выйшаў праз люк. "Усё ў парадку, хлопчыкі", - крыкнуў ён. "Добрай паездкі."
  
  
  Палкоўнік Лискомб раптам спыніўся і павярнуўся да яму. Хамер здрыгануўся, ухіляючыся ад нябачнага ўдару. Але касманаўт ўсміхаўся, працягваючы эму велізарную запалку. Эга вусны на асабовай панэллю шевельнулись, я кажу: "Вось, Пэт, у наступны раз, калі ты захочаш распаліць агонь".
  
  
  Хамер стаяў там са запалкай у левай руцэ, ўсмешка застыла на яго твар, калі тры касманаўт шкадавалі эму руку і пралезлі праз люк.
  
  
  Яны падключылі свае серабрыстыя нейлонавыя скафандры да сістэмы кантролю навакольнага асяроддзя і ляглі на свае канапы, чакаючы, пакуль на іх падымецца ціск. Камандзірскі пілот Лискомб раскінуўся злева пад пультам кіравання палётам. Грын, прызначаны штурманам, быў пасярэдзіне, а Альберс - справа, дзе размяшчалася абсталяванне сувязі.
  
  
  У 7:50 раніцы наддув быў завершаны. Герметычныя падвойныя вечка люка былі герметызаванай, а атмасфера ўнутры касмічнага карабля была запоўненая кіслародам і павялічаны да шаснаццаці фунтаў на квадратны цаля.
  
  
  Цяпер пачаўся знаёмы распарадак, бясконца падрабязны прагон, разлічаны на больш пяці гадзін.
  
  
  Па заканчэнні чатырох з паловай секунд зваротны адлік двойчы спыняўся, абодва разы з-за дробных "збояў". Затым, на зваротным адліку мінус чатырнаццаць хвіліна, працэдура была зноў спынена - на гэты раз з-за статычных перашкод у каналах сувязі паміж касмічным караблём і тэхнікамі ў аперацыйным цэнтры. Калі ён ачысьціўся, сцэнар зваротнага адліку працягнуўся. Наступныя shaggy патрабавалі пераключэння электрычнага абсталявання і праверкі гліколь - астуджальнай вадкасці, якая выкарыстоўваецца ў сістэме экалагічнага кантролю карабля.
  
  
  Камандуючы Альберс пстрыкнуў перамыкачом з надпісам 11-КТ. Імпульсы ад перамыкача праходзілі праз провад, перакрываючы ўчастак, з якога была выдаленая тэфлонавым ізаляцыя. Двума крокамі пазней палкоўнік Лискомб павярнуў клапан, які адпраўляў гаручых этыленгліколю па альтэрнатыўнаму трубаправодзе - і праз паяніі злучэнняў, якое было старанна прапушчана. Момант, калі першая кропля гліколь ўпала на голы, перагрэты провад, адзначыла момант, калі туман вечнасці адкрыўся для траіх мужчын на борце "Апалона AS-906".
  
  
  У 12:01:04 Эст, метады, якія глядзяць на экран тэлевізара, на пляцоўцы 39, убачылі, як полымя ўспыхнула вакол канапы камандзіра Альберса ў правай частцы кабіны.
  
  
  У 12:01:14 голас знутры капсулы закрычаў: "Пажар у касмічным караблі!"
  
  
  У 12:01:20 Яны, хто глядзеў тэлевізар, бачыў, як палкоўнік Лискомб спрабуе вызваліцца ад рамянёў бяспекі. Ён павярнуўся наперад са свайго канапы і зірнуў направа. Голас, як мяркуецца, эга, крыкнуў: "Труба перарэзана... Гліколь цячэ..." (Астатняе скажонае).
  
  
  У 12:01:28 Тэлеметрычныя пульс лейтэнанта-камандора Альберса рэзка падскочыў. Эга можна было ўбачыць ахопленым полымем. Голас, які, як меркавалася, належаў эму, закрычаў: "Выцягнеце нас адсюль... мы гарым..."
  
  
  У 12:01:29 сцяна агню ўскінулася, зачыняючы сцэну па ўвазе. Тэлевізійныя маніторы патухлі. Ціск у салоне і цяпло хутка раслі. Іншых выразных паведамленняў атрымана не было, хоць былі чутныя крыкі балюча.
  
  
  У 12:01:32 ціск у кабіне дасягнула дваццаці дзевяці фунтаў на квадратны цаля. Касмічны карабель быў разбураны ціскам. Метады, якія стаялі на ўзроўні вокнаў карабля, убачылі ослепляющую выбліск. Вакол капсулы пачаў прасочвацца моцны дым. Члены партальнай брыгады памчаліся па подыўме, вядучаму да карабля, адчайна спрабуючы адкрыць вечка люка. Ih адціснулі моцная саўчанка і дым.
  
  
  Ўнутры капсулы паўстаў моцны вецер. Распалены дабяла паветра з ровам пранёсся скрозь разрыў, ахутваючы касманаўтаў коканам яркага агню, сморщивая ну, як насякомых ў спякоту, якая перавышае дзве тысячы градусаў ...
  
  
  * * *
  
  
  Голас у цёмным пакоі сказаў: "Хуткае мысленне начальніка партал прадухіліла трагедыю яшчэ вялікіх памераў".
  
  
  На экране мільганула малюнак, і Хамер выявіў, што глядзіць у ўласнае твар. "Гэта Патрык Дж. Хамер, - працягнуў каментатар тэленавін, - тэхнік кампаній Connelly Aviation, сорак восем гадоў, бацька траіх дзяцей. У той час як іншыя замерлі, скаваныя жахам, у яго хапіла духу націснуць на яго. кнопка кіравання
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  гэта прывяло да спрацоўванняў сістэмы эвакуацыі... "
  
  
  "Глядзі! Глядзі! Гэта тата!" - раздаваліся нявінныя тонкія галасы ў цемры ззаду яго. Хамер паморшчыўся. Ён аўтаматычна агледзеў пакой, правяраючы дзверы з падвойным завалай і задернутые шторы. Ён пачуў, як эга, жанчына сказала: "Цішэй, дзеткі. Давайце паслухаем..."
  
  
  Тэлекаментатар цяпер паказваў на схему касмічнага карабля "Апалон-Сатурн-5". "Сістэмы эвакуацыі прызначаны для катапультавання капсулы на парашуце, якая займаецца прызямляецца за межы пляцоўкі ў выпадку аварыйнай сітуацыі падчас старту. За выключэннем астранаўтаў, кемлівасць Хамьмера не дазволіла агню ў капсуле распаўсюдзіцца на ракету трэцяй прыступкі ніжэй месяцовага модуля. Калі б ён распаўсюдзіўся, громовое гарэнне васьмі з паловай мільёнаў галонаў вычышчанага газы і вадкага кіслароду знішчыла б увесь Касмічны цэнтр кэнэдзі, ny, а таксама прылеглыя раёны Порт-Канаверал, Какава-Бізуном і Рокледж... "
  
  
  "Матуля, яе стамілася. Пойдзем спаць". Гэта быў Тымі, яго малодшы сын, якому ў тую суботу споўнілася чатыры гады.
  
  
  Хамер нахіліўся наперад і ўтаропіўся на тэлевізар у захламленых гасцінай свайго бунгала ў Какава-Пошасці. Эга кропках без аправы блішчалі. На лбе выступіў пот. Эга вочы адчайна чапляліся за твар тэлекаментатара, але гэта быў палкоўнік Лискомб, які з усмешкай паглядзеў на яго і працягнуў эму запалку ...
  
  
  Брудны пах распаленага прасы і кветак напоўніў пакой. Сцены нахіліліся да яго, як вялікі пухіры. Велізарны пласт полымя распаўсюдзіўся mimmo яго, і твар Лискомба растала перад эга вачыма, пакінуўшы толькі абгарэлую, поджаривающуюся плоць, пакрытую пухірамі, вочы лопаліся ўнутры кальцынаванага чэрапа, пах падпаленых костак ...
  
  
  "Пэт, што здарылася?"
  
  
  Эга жанчына схілілася над ім, яе твар быў бледны і асунутым. Ён, павінна быць, закрычаў. Ён паківаў галавой. "Нічога", - сказаў ён. Яна не ведала. Ён ніколі не мог сказаць гэй.
  
  
  Раптам зазваніў тэлефон. Ён скокнуў. Ён чакаў гэтага ўсю ноч. "Я разумею", - сказаў ён. Каментатар сказаў: "Праз дзевяць гадзін, затым трагічнага падзеі следчыя ўсё яшчэ прасейваюць абвугленыя абломкі..."
  
  
  Гэта быў бос Хамьмера, Піт Рэнд, начальнік стартавай каманды. "Лепш заходзь, Пэт", - сказаў ён. Эга голас абсурдна весела. "Ёсць пара пытанняў..."
  
  
  Хамер кіўнуў, зачыняючы вочы. Гэта было толькі пытаннем часу. Палкоўнік Лискомб крычаў: "Труба перарэзана". Разрэзаны, а не зламаны, і Хамер ведаў чаму, мог бачыць футляр, у якім ляжала эга паляроідных кропках, побач з прыпоем і тефлоновой габлюшкай.
  
  
  Ён быў добрым амерыканцам, верным супрацоўнікам Connelly Aviation ў працягу пятнаццаці гадоў. Ён шмат працаваў, падняўся па службовай лесвіцы, ганарыўся сваёй працай. Ён абагаўляў астранаўтаў, якія адправіліся ў космас на яго творчасці. А затым - таму што ён любіў сваю сям'ю - ён далучыўся да супольнасці уразлівых, неабароненых.
  
  
  "Так, усё ў парадку." Хамер сказаў гэта ціха, прыкрыўшы рукой муштук. "Я хачу пагаварыць пра гэта. Але мне патрэбна дапамога. Мне патрэбна абарона паліцыі".
  
  
  Голас на іншым канцы здаваўся здзіўленым. "Добра, Пэт, вядома. Гэта можна задаволіць".
  
  
  "Я хачу, каб яны ахоўвалі маю жонку і дзяцей", - сказаў Хамер. "Я не выйду з хаты, пакуль яны не прыедуць".
  
  
  Ён паклаў трубку і ўстаў, яго рука трэслася. Ад раптоўнага страху ў яе скрутило жыцця. Ён узяў на сябе абавязацельства, - але іншага шляху не было. Ён зірнуў на жонку. Тымі заснуў у нах на каленях. Ён бачыў, ўскудлачаныя светлыя валасы хлопчыка, заціснутыя паміж кушэткай і яе локцем. "Яны хочуць, каб яе працаваў", - няпэўна сказаў ён. "Я павінен увайсці".
  
  
  Зазваніў прыглушаны званок у дзверы. "У гэты гадзіну?" яна сказала. "Хто б гэта мог быць?"
  
  
  "Я папрасіў паліцыю зайсці".
  
  
  "Паліцыя?"
  
  
  Дзіўна, як страх апускаў час. Менш хвіліны таму здавалася, што ён размаўляў па тэлефоне. Ён падышоў да акна, асцярожна рассунуў жалюзі. Цёмны седан ля абочыны амела плафон на даху і штыревую антэну збоку. Трое мужчын на ганку былі ў форме, са зброяй у кабуры на сцёгнах. Ён адкрыў дзверы.
  
  
  Першы быў буйным, карычневым ад сонца, са светлымі валасамі колеру морквы, зачэсаны назад, і ветлай усмешкай на твары. На nen была сіняя кашуля, гальштук-матылек і галіфэ, а пад пахай ён нес белы ахоўны шлем. "Добры дзень", - працягнуў ён. "Ваша імя Хамер?" Хамер глядзеў на форму. Ён не ўсвядоміў гэтага. "Мы акруговыя афіцэры", - патлумачыла рудая. "Людзі NASA патэлефанавалі нам..."
  
  
  "О, добра, добра". Хамер адступіў у бок, каб ўпусціць ih.
  
  
  Мужчына адкрыта для рудай быў невысокім, хударлявым, смуглявым, з мярцвяна-шэрымі вачыма. Шыю акружаў глыбокі шрам звяртаецца. Эга правая рука была абгорнутая ручніком. Хамер зірнуў на яго з раптоўнай трывогай. Затым ён убачыў пятигаллонную бочку з бензінам, якую трымаў трэці паліцэйскі. Эга вочы кінуліся да твару мужчыны. Эга рот адкрыўся. У той момант ён ведаў, што пачаў паміраць. Рысы асобы пад белым ахоўным шлемам былі плоскімі, з высокімі скуламі і раскосымі вачыма.
  
  
  Ўпырсквае ў руцэ рудога
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  выплюнуў доўгую іголку з малюсенькім уздыхам які выходзіць адбору пробаў паветра. Хамер хмыкнуў, чым балюча і сцяга дазволу на выкананне. Эга левая рука пацягнулася да руцэ, пальцы чапляліся за вострую агонію, захраслі ў змучаных цягліцах. Затым ён павольна паваліўся наперад.
  
  
  Жанчына крычала, спрабавала падняцца з канапы. Мужчына са шнарам на шыі прайшоў праз пакой, як воўк, з вільготным і бліскучым ротам. Вакол ручнікі тырчала непрыгожая брытва. Калі лязо бліснула, яна кінулася на дзяцей. Кроў хлынула па лютай чырвонай раны, якую ён правёў у яе гартані, спыніўшы яе крык. Дзеці не цалкам прачнуліся. Ih вочы былі адкрыты, але ўсё яшчэ затуманены сном. Яны памерлі хутка, ціха, без барацьбы.
  
  
  Трэці мужчына адкрыта пайшоў на кухню. Ён адкрыў духоўку, уключыла газ і спусціўся па прыступках у прытулак ад урагану. Калі ён вярнуўся, бочка з бензінам была пустая.
  
  
  Рыжы дастаў іголку вакол рукі Хамьмера і сунуў яе ў хвіліну. Цяпер ён зацягнуў эга на канапу, акунуў безжыццёвы паказальны палец правай рукі Хамьмера ў лужыну крыві, хутка якая ўтварылася пад ім, і правёў пальцам па белай стагнаць бунгала.
  
  
  Кожныя некалькі літаральна ён спыняўся, каб акунуць палец у свежую кроў. Калі паведамленне было завершана, двое іншых мужчын паглядзелі на яго і кіўнулі. Той, у каго была шнар на шыі, прыціснуў рукаяць прасякнутай крывёю брытвы да правай руцэ Хамьмера, і ўсе трое дапамаглі аднесці эга на кухню. Яны змясцілі эга галаву ў адкрытую духоўку, у апошні раз агледзеліся, затым выйшлі праз парадную дзверы, апошні мужчына пстрыкнуў зашчапкай замка, так што дома замкнуўся знутры.
  
  
  Уся аперацыя заняла менш трох хвіліна.
  Кіраўнік 2
  
  
  
  Нікалас Дж. Хантынгтон Картэр, N3 для AX, абапёрся на локаць і паглядзеў на прыгожую, поцелованную сонцам рыжую, якая займаецца ляжалі побач з ім на пяску.
  
  
  Ee скура была карычневай, як тытунь, і на ёй было бледна-жоўтае бікіні. Яе памада была ружовай. У нах былі доўгія стройныя ногі, круглявыя і цвёрдыя сцягна, круглявы V-вобразны выраз бікіні глядзеў на яго, а гордыя грудзі ў цесных кубках былі яшчэ двума вачыма.
  
  
  Яе звалі Сінція, і яна была ураджэнкай Фларыды, дзяўчынай па ўсіх апавяданняў аб падарожжах. Нік называў яе Сіндзі, а яна ведала Ніка, як "Сэм Харман", юрыст адміралцейства па Чеви-Чэйз, штат Мэрыленд. Кожны раз, калі "Сэм" быў у адпачынку ў Маямі-Біч, яны заўсёды збіраліся разам.
  
  
  Пад яе заплюшчанымі вачыма і на скронях выступіла кропля пот ад гарачага сонца. Яна адчула, як ён глядзіць на нах, і мокрыя вейкі прыадчыніліся; жаўтлява-карычневыя вочы, вялікія і здалёку, глядзелі эму ў вочы з аддаленым цікаўнасцю.
  
  
  "Што ты скажаш, каб мы пазбягалі гэтай вульгарнай дэманстрацыі полусырого мяса?" - ухмыльнуўся ён, агаліўшы белыя зубы.
  
  
  "Што ў цябе ў галаве?" - запярэчыла яна. У кутках яе rta таілася слабая ўсмешка.
  
  
  "Мы двое, адны, зноў у нумары дванаццаць-восем".
  
  
  У яе вачах пачала дрэды хваляванне. "Чарговы раз?" прамармытала яна. Ee вочы цяпло слізгалі па эга карычневага мускулистому целе. "Добра, ды, гэта добрая ідэя ..."
  
  
  На іх раптам ўпала цень. Голас сказаў: "Містэр Харман?"
  
  
  Нік перавярнуўся на спіну. Пахавальны чалавек у чорным сілуэце схіліўся над ім, зачыніўшы частку неба. "Вас шукаюць па тэлефоне, сэр. У сіняга ўваходу, нумар шэсць".
  
  
  Нік кіўнуў, і памочнік капітана званы сышоў, павольна, асцярожна ступаючы па пяску, каб захаваць ззянне сваіх чорных оксфардаў, якія выглядалі, як цёмны прадвесце смерці асяроддзяў захопленыя фарбаў на пляжы. Нік падняўся на ногі. "Я буду толькі хвілінку", - сказаў ён, але не даверыў.
  
  
  У "Сэма Харман" не было нашых сяброў, нашых сваякоў, нам ўласнай жыцця. Толькі адзін чалавек ведаў пра існаванне эга, ведаў, што ён быў у Маямі-Бізун у гэты момант, у гэтым канкрэтным гатэлі, для пачатку другой тыдні свайго першага адпачынку за больш чым два гады. Круты стары па Вашынгтона.
  
  
  Нік прайшоў па пяску да ўваходу ў гатэль Surfway. Гэта быў буйны мужчына з тонкімі сцёгнамі і шырокімі плячыма, са спакойнымі вачыма спартсмена, які прысвяціў сваё жыццё выклікам. Жаночыя вочы глядзелі на сонцаахоўнымі ачкамі, падводзячы вынікі. Густыя, злёгку непаслухмяныя цёмныя валасы. Практычна ідэальны профіль. Маршчынкі смеху ў кутках вачэй і rta. Жаночым вачам падабалася тое, што яны бачылі, і яны ішлі сьледам за ім, адкрыта зацікавіўшыся. У гэтым жилистом, звужваецца цяля было абяцанне ўзбуджэння і небяспекі.
  
  
  "Сэм Харман" адпадаў ад Ніка з кожным эга крокам. Восем дзён любові, смеху і бяздзейнасці знікалі крок за крокам, і да таго часу, калі ён дабраўся да цёмных прахалодных інтэр'ераў гатэля, ён быў сваім звычайным працуюць "яе" - адмысловым агентам Нікам Картэрам, галоўным аператыўнікам AX, звышсакрэтнага контрвыведніцкага агенцтва Амерык.
  
  
  Тэлефоны стаялі злева ад сіняга ўваходзе ў шэраг па дзесяць, прымацаваных да стогнамі, з гукаізаляваную перагародкамі паміж імі. Нік падышоў да нумара шэсць, і зняў трубку. "Харман тут".
  
  
  "Добры дзень, мой хлопчык, толькі што праходжу. Думаў, яе пагляджу, як у цябе справы".
  
  
  Цёмны вачэй ніка
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  бровы прыўзняліся. Ястраб - на адкрытай лініі. Сюрпрыз нумар адзін. Тут, у Фларыдзе. Сюрпрыз нумар два. "Усё добра, сэр. Першы адпачынак за доўгі час", - дадаў ён шматзначна.
  
  
  "Цудоўна, цудоўна". Аб гэтым кіраўнік AX сказаў з нехарактэрным энтузіязмам. "Вы вольныя на вячэру?" Нік зірнуў на гадзіннік. У 16:00? Моцная імкненне птушка, здавалася, чытала эга думкі. "Да таго часу, як вы дабярэцеся да Палм-Біч, настане час вячэры", - дадаў ён. "The Bali Hai, Worth Avenue. Кухня полинезийско-кітайская, метрдотеля завуць Дон Лі. Проста скажыце эму, што вы абедаеце з містэрам Бэрдо. З Фивишем усё ў парадку. У нас будзе час, каб выпіць".
  
  
  Сюрпрыз нумар тры. Хоук строга прытрымліваўся стейк і бульбы. Ён ненавідзеў усходнюю edu. "Добра", - сказаў Нік. "Але мне трэба час, каб сабрацца. Ваш званок быў даволі... нечаканым".
  
  
  "Юную лэдзі ўжо апавясцілі". Голас Хоука раптам шталь рэзкім і дзелавым. "Гэй, сказалі, што вас нечакана выклікалі па справе. Ваш чамадан спакаваны, і ў машыне вашай вулічная шведаў ляжыць на пярэднім сядзенні. Вы ўжо выпісаліся на стойцы рэгістрацыі".
  
  
  Нік раззлаваўся з пытаннем ўсяго гэтага. "Пакінуў ёй цыгарэты і сонцаахоўныя кропках на пляжы", - адрэзаў ён. "Не пярэчыце, калі яе ih атрымаю?"
  
  
  "Вы знойдзеце ih ў бардачку. Ёй так разумею, вы не чыталі газет?"
  
  
  "Няма." Нік не пярэчыў. Эга ідэя, расслабляе заключалася ў тым, каб вывесці праз цела яды паўсядзённым жыцці. Гэтыя яды ўключалі газеты, радыё, тэлебачанне - усё, што перадавала навіны па знешняга свету.
  
  
  "Тады ёй прапаную вам ўключыць аўтамабільнае радыё", - сказаў Хок, і N3 ў эга голасе зразумеў, што адбываецца нешта сур'ёзнае.
  
  
  * * *
  
  
  Ён перамясціў Lamborghini 350 GT праз скрынку перадач. Цяжкае рух было накіравана ў бок Маямі, і ён трымаў сваю палову US 1 у асноўным сабе. Ён імчаўся на поўнач праз Серфсайд, Галівуд і Бакі-Ратон, mimmo бясконцай чароды матэляў, заправачных станцый і кіёскаў з фруктовымі сокамі.
  
  
  На радыё-больш нічога не было. Як быццам была аб'яўлена вайна, як быццам памёр прэзідэнт. Усе рэгулярныя праграмы былі адмененыя, паколькі краіна ушаноўвала сваіх загінуўшых астранаўтаў.
  
  
  Нік павярнуў на кэнэдзі, ny-Козуэй ў Уэст-Палм-Біч, павярнуў налева на Оушен-Бульвар і накіраваўся на поўнач, у бок Уорт-авеню, галоўную вуліцу, якую аглядальнікі гарадскога грамадства называюць "плацінавай вадапой".
  
  
  Ён не мог гэтага зразумець. Чаму кіраўнік AX выбраў для сустрэчы Палм-Пошасці? А чаму менавіта Балі Хай? Нік перагледзеў усё, што ведаў аб гэтым месцы. Казалі, што гэта самы эксклюзіўны рэстаран у Злучаных Штатах. Калі вашага імя не было ў сацыяльным рэестры або калі вы не былі казачна багатымі, замежным высокапастаўленай асобай, сенатарам або высокапастаўленым чыноўнікам Дзярждэпартамэнту, вы маглі б пра гэта забыцца. Вы б не патрапілі,
  
  
  Нік павярнуў направа на вуліцу дарагіх мараў, праязджаючы mimmo мясцовых аддзяленняў Carder's Van Cleef & Arpels з ih маленькімі вітрынамі з камянямі памерам з алмаз Кохинор. Гатэль Bali Hai размяшчаўся паміж элегантным старым гатэлем Colony і берагам акіяна і быў размаляваны пад скарынку чалавецтва.
  
  
  Суправаджалы перакладу эга машыну, і метрдатэль дагодліва пакланіўся пры згадванні "містэра Берда". "Ах так, містэр Харман, вас чакалі", - прамармытаў ён. "Калі вы рушыце ўслед за мной, калі ласка".
  
  
  Эга правялі ў паласатай ў леопардовый палоску банкетке да стала, дзе сядзеў тоўсты стары вясковага выгляду і цьмянымі вачыма. Хок падняўся, калі Нік падышоў, працягваючы руку. "Мой хлопчык, рады, што ты здолеў гэта зрабіць". Ён здаваўся даволі хісткім. "Сядзь, сядзь". Капітан выцягнуў крэсла, і Нік зрабіў. "Гарэлачны марціні?" - сказаў Хоук. "Нашым сябрам, Дон Лі, робіць усё магчымае". Ён паляпаў метрдотеля па руцэ.
  
  
  Ці празьзяў. "Заўсёды прыемна служыць вам, містэр Бейрд". Гэта быў малады гавайскі кітаец з ямачкамі на шчоках, апрануты ў смокінг з яркай стужкай на шыі. Ён усміхнуўся і дадаў: "Але на мінулым тыдні General Sweet абвінаваціў мяне ў тым, што я з'яўляюся агентам галін вермута".
  
  
  Хок усміхнуўся. "Дзік заўсёды быў занудай".
  
  
  "Я вазьму віскі", - сказаў Нік. "На скалах." Ён агледзеў рэстаран. Ён быў аздоблены бамбукавымі панэлямі да ўзроўню крэсла, з люстраным адлюстраваннем ад сцяны да сцяны і каванымі ананасамі на кожным стале. З аднаго абодва канца размяшчалася барная стойка ў форме падковы, а за ёй, складзеная ў шкло, размяшчалася дыскатэка - у цяперашні час "у" месцы для "Залатой моладзі" набор Rolls-Royce. Дзівосна упрыгожаныя каштоўнасцямі жанчыны і мужчыны з гладкімі, сытымі тварамі сядзелі тут і там за столікамі, збіраючы edu ў цьмяным паўзмроку.
  
  
  Прыбыў афіцыянт з напоямі. На nen была маляўнічая кашуля па aloha па-над чорных штаноў. Эга плоскія ўсходнія рысы асобы былі невыразнымі, калі Хоук перакуліў марціні, толькі што пастаўлены перад ім. "Я так разумею, вы даведаліся навіны", - сказаў Хоук, назіраючы, як вадкасць знікае на вільготнай абрусы. "Нацыянальная трагедыя найцяжэйшых маштабаў", - дадаў ён, выцягваючы зубачыстку па алівы, пралітай вакол напой, і пачаў рассеяна калоць сл. "Яе
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  t адкладзе выкананне месячнай праграмы, як мінімум на два гады. Магчыма, даўжэй, улічваючы настрой аўдыторыі ў цяперашні час. Ih прадстаўнікі ўлавілі настрой ". Ён зірнуў наверх." Гэты сенатар, як эга клічуць, старшыня падкамітэт па космасе, - сказаў ён. страчаныя ".
  
  
  Афіцыянт вярнуўся са свежай абрусам, і Хоук рэзка змяніў тэму. "Вядома, яе не занадта часткі спускаюся", - сказаў ён, кладучы ў рот рэшткі алівы. "Раз у год у Belle Glade Club ладзіцца банкет перад паляваннем на качак. Я заўсёды імкнуся гэта рабіць".
  
  
  Яшчэ адзін сюрпрыз. Клуб Belle Glade, самы эксклюзіўны ў Палм-Пошасці. Грошы цябе не дастануць; а калі б вы былі ўнутры, вы маглі б раптам выявіць сябе ў якой-то незразумелай прычыне. Нік паглядзеў на чалавека, які сядзеў насупраць яго. Хоук быў падобны на фермера або, магчыма, рэдактара гарадской газеты. Нік ведаў эга даўно. "Глыбока, - падумаў ён. Ih адносіны былі вельмі блізкімі да стасункаў бацькі і сына. І ўсё ж гэта было першае падазрэнне, што ў яго было сацыяльнае мінулае.
  
  
  Дон Лі прыбыў са свежым марціні. "Хочаце зрабіць заказ зараз?"
  
  
  "Магчыма, мой юны іншы пагадзіўся б", - сказаў Хок, гаварыць з перабольшанай асцярогай. "Усё добра." Ён зірнуў на меню, якое Лі трымаў перад сабой. "Гэта ўсё праслаўленае страва, Ці. Ты гэта ведаеш".
  
  
  "Я магу прыгатаваць для вас, не хочацца праз пяць хвіліна, містэр Бейрд".
  
  
  "Для мяне гэта гучыць добра, - сказаў Нік. "Зрабіце гэта рэдкім".
  
  
  "Добра, два", - раздражнёна адрэзаў Хок. Калі Лі сышоў, ён раптам спытаў: "Якая карысць ад Месяца на зямлі?" Нік заўважыў, што эга S пачалі невыразна. Ястраб п'яны? Нечувана, - але ён даў усе ўказанні. Марціні не былі эга напоем. Адзін скотч з вадой перад абедам быў эга звычайнай ежай. Няўжо таксама смерць трох астранаўтаў нейкім чынам трапіла пад гэтую сівую старую скуру?
  
  
  "Рускія ведаюць", - сказаў Хок, не чакаючы адказу. "Яны ведаюць, што там будуць знойдзеныя мінералы, невядомыя даследчыкам горных парод гэтай планеты. Яны ведаюць, што калі ядзерная вайна разбурыць нашу тэхналогію, яна ніколі не адновіцца, таму што сыравіна, якое дазволіла б новай цывілізацыі развіцца, было вычарпана. Але Месяц ... гэта велізарны парылы шар сырых, невядомых рэсурсаў. І памятайце мае словы: "Дагавор аб космасе або няма, першая сіла, якая займаецца прызямліцца там, у канчатковым выніку будзе кантраляваць усе гэта!"
  
  
  Нік адпіў свой напой. Няўжо таксама эга пацягнулі па расслабляе, каб наведаць лекцыю пра важнасць месяцовай праграмы? Калі Хоук нарэшце змоўк, Нік, хутка сказаў: "Як мы ва ўсім гэтым ўпісваемся?"
  
  
  Хок здзіўлена падняў вочы. Затым ён сказаў: "Вы былі ў адпачынку. Яе забыўся. Калі быў ваш апошні інструктаж?"
  
  
  "Восем дзён таму".
  
  
  "Тады вы не чулі, што пажар на мысе кэнэдзі, ny быў сабатажам?"
  
  
  "Не, у радыёперадачах пра гэта не згадвалася".
  
  
  Хоук паківаў галавой. "Грамадскасць яшчэ не ведае. Магчыма, яны ніколі не даведаюцца. Канчатковага рашэння па гэтай нагоды пакуль няма".
  
  
  "Ёсць ідэі, хто гэта зрабіў?"
  
  
  "Гэта зусім дакладна. Чалавек па імя Патрык Хамер. Ён быў начальнікам партальнай брыгады..."
  
  
  Бровы Ніка прыўзняліся. "У навінах па-ранейшаму ён рэкламуецца, як галоўны герой за ўсё справы".
  
  
  Хоук кіўнуў. "Следчыя звузілі кола пытанняў да яго ў лічаныя гадзіны. Ён папрасіў абароны ў паліцыі. Але перш чым яны змаглі дабрацца да эга дома, ён забіў сваю жонку і траіх дзяцей і сунуў галаву ў печ". Хоук зрабіў вялікі глыток марціні. "Вельмі брудна", - прамармытаў ён. "Ён перарэзаў ім глоткі, а затым напісаў ih крывёю прызнанне стагнаць. Сказаў, што ён усё спланаваў, каб стаць героем, але што ён не можа жыць з сабой і не хоча, каб эга сям'я жылка. з сорамам таксама ".
  
  
  "Вельмі клапаціўся аб nen", - суха сказаў Нік.
  
  
  Яны маўчалі, пакуль афіцыянт ложы ім стэйкі. Калі ён сышоў, Нік сказаў: "Я ўсё яшчэ не разумею, дзе мы ўваходзім у карціну. Ці ёсць што-то яшчэ?"
  
  
  "Ёсць, - сказаў Хоук. "Гэта авіякатастрофа, у якой загінуў экіпаж Блізняты 9 некалькі гадоў таму, першая катастрофа Apollo, яго атрад вяртаецца карабля SV-5D з авіябазы Ванденберг ў чэрвені мінулага года. Выбух на выпрабавальным стэндзе J2A ў Цэнтр інжынерных распрацовак ВПС імя Арнольда ў Тэнэсі ў лютым, і з моманту пачатку праекта адбыліся дзясяткі іншых няшчасных выпадкаў. ФБР, Служба бяспекі НАСА, а цяпер і ЦРУ расследуюць кожную вакол іх, і яны прыйшлі да высновы, што большасць вакол іх, а можа і ўсе, з'яўляюцца вынікам сабатажу ".
  
  
  Нік моўчкі эль-свой не хочацца, абдумваючы эга. "Хамер не мог быць ва ўсіх гэтых месцах адначасова", - сказаў ён нарэшце.
  
  
  "Зусім фантастычным. І гэта апошняе паведамленне, якое ён надрапаў - строга адцягвае манеўр. Хамер выкарыстаў ураган у сваім бунгала, як майстэрню. Перш чым забіць сябе, ён прасякнуты месца бензінам. Ён, відавочна, спадзяваўся, што іскры з дзвярнога званка воспламенит ўцякаюць. газ і падарваць ўвесь дом. Аднак гэтага не адбылося, і былі знойдзеныя абвінавачвалі ключы. Microdot
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  s з інструкцыямі ад каго-тое, хто выкарыстаў кодавае імя Sol, фатаграфіямі, маштабнымі мадэлямі сістэмы жыццезабеспячэння капсулы з трубой, якую ён павінен быў разрэзаць, афарбаванай у чырвоны колер. І, што даволі цікава, картка гэтага рэстарана з надпісам на адваротным баку: "Сонца, апоўначы, 21 сакавіка".
  
  
  Нік здзіўлена падняў вочы. У такім выпадку, якога чорта яны тут рабілі, так спакойна абедалі, так адкрыта размаўлялі? Ён меркаваў, што яны знаходзяцца ў "канспіратыўнай кватэры", або, па меншай меры, у старанна "нейтралізаваць" зоне.
  
  
  Хоук абыякава назіраў за ім. "Карты Балі Хай не раздаюцца легкадумна", - сказаў ён. "Вы павінны папрасіць аб адным, і калі вы не занадта важны чалавек, хутчэй за ўсё, вы эга не атрымаць. Так як жа касмічны тэхнік з прыбыткам у 15 000 даляраў у год атрымаў такі?"
  
  
  Нік паглядзеў mimmo яго, убачыўшы рэстаран новымі вачыма. Пільныя, прафесійныя вочы, якія нічога не выпускаюць, якія даследуюць няўлоўны элемент ва ўзоры вакол яго, што-то трывожнае, недасяжнае. Ён заўважыў гэта раней, але, падумаўшы, што яны знаходзяцца ў бяспечным дом, выкінуў гэта вакол галавы.
  
  
  Хоук зрабіў знак афіцыянту. "Хай метрдатэль падыдзе сюды на хвілінку, - сказаў ён. Ён выняў вакол кішэні фотаздымак і паказаў яе Ніку. "Гэта наш яшчэ адзін Пэт Хамер", - сказаў ён. З'явіўся Дон Лі, і Хок ўручыў эму фатаграфію. "Пазнаеш гэтага чалавека?" ён спытаў.
  
  
  Ці вы вывучылі гэта імгненне. "Вядома, містэр Бейрд, яго эга памятаю. Ён быў тут каля месяца таму. З цудоўнай кітайскай цыпочкой". Ён шырока падміргнуў. "Голас якім яго эга памятаю".
  
  
  "Я так разумею, ён увайшоў без працы. Гэта таму, што ў яго была картка?"
  
  
  "Няма. З-за дзяўчыны", - сказаў Лі. "Джой-Сан. Яна была тут раней. Наогул-то яна стары яшчэ. Яна свайго роду вучоны на мысе кэнэдзі, ny".
  
  
  "Дзякуй, Лі. Я не буду затрымліваць цябе".
  
  
  Нік здзіўлена ўтаропіўся на Хоука. Кіруючая рука Эйкса, служба спытаць няспраўнасцяў амерыканскіх сіл бяспекі - чалавек, адказны толькі перад Радай нацыянальнай бяспекі, міністрам абароны і прэзідэнтам Злучаных Штатаў - толькі што правёў гэты допыт з усёй тонкасцю трэцягатунковых чалавека. развод дэтэктыў!
  
  
  Няўжо таксама Хоук шталь пагрозы бяспекі? Сэнс Ніка раптам напоўнілася трывогай - няўжо таксама чалавек насупраць яго на самай дэла Ястраб? Калі афіцыянт прынёс ім кавы, Нік нядбайна спытаў: "Можна нам яшчэ свет?" Афіцыянт кіўнуў, націснуўшы ўтоеную кнопку на стогны. На іх упаў мяккі брылёў. Нік зірнуў на свайго начальніка. "Яны павінны выдаць шахцёрскія лямпы, калі вы ўвойдзеце", - усміхнуўся ён.
  
  
  Скураны стары ўсміхнуўся. Успыхнула запалка, асвятліўшы эга твар ненадоўга. Добра, гэта быў Хоук. З'едлівы дым ад смуроднай цыгары канчаткова дазволіў гэта. "Доктар Сан ўжо галоўны падазраваны, - сказаў Хоук, задувая запалку. "На яе фоне вас раскажа следчы ЦРУ, з якім вы будзеце працаваць..."
  
  
  Нік не слухаў. Малюсенькае свячэнне згасла са запалкай. Свячэнне, якога раней не было. Ён паглядзеў уніз, налева. Цяпер, калі ў іх быў дадатковы святым, гэта было дрэнна відаць - тонкая, як павуцінне дрот, якая праходзіць па краі банкеткі. Погляд Ніка хутка прасачыў за ім у папрасіў відавочнага выхаду. Каваны ананас. Ён тузануў за нах. Гэта не дасць. Ён быў прыкручаны да цэнтру крэсла. Ён апусціў паказальны палец правай рукі на ніжнюю палову і адчуў халодную металічную краты пад падробленых воскам свечкі. Мікрафон для аддаленага прыёму.
  
  
  Ён надрапаў на ўнутранай баку вокладкі запалак два словы - "Нас праслухоўваюць" і штурхнуў ih праз крэсла. Хоук прачытаў паведамленне і ветліва кіўнуў. "Цяпер справа ў тым, - сказаў ён, - што нам абсалютна неабходна прыцягнуць аднаго вакол нашых людзей да ўдзелу ў месяцовай праграме. Пакуль што мы пацярпелі няўдачу. Але ў мяне ёсць ідэя..."
  
  
  Нік ўтаропіўся на яго. Дзесяць хвілін праз ён усё яшчэ глядзеў з недаверам, калі Хок зірнуў на свой гадзіннік і сказаў: "Ну, гэта ўсё, мне трэба ісці. Чаму б табе не застацца ненадоўга і не павесяліцца? вельмі заняты ў наступныя некалькі дзён ". Ён устаў і кіўнуў у бок дыскатэкі. "Там пачынае награвацца. Выглядае даволі цікава - будзь яе, вядома, маладзей".
  
  
  Нік адчуў, як што-то скользнуло пад эга пальцамі. Гэта была карта. Ён зірнуў уверх. Хок адвярнуўся і рушыў да ўваходу, развітваючыся з Донам Ці. "Яшчэ кавы, сэр?" спытаў афіцыянт.
  
  
  "Не, я думаю, што вып'ю ў бары". Нік злёгку прыпадняў далонь, калі афіцыянт пайшоў. Паведамленне было напісана почыркам Хоука. Тут з вамі звяжацца агент ЦРУ, гаворыцца ў паведамленні. Рекогфраза: "Што ты тут робіш у мэа? Сезон скончыўся ". Рэўматызму:" Сацыяльныя, можа быць. Не на паляванні ". Сустрэчны рэўматызму:" Не пярэчыце, калі яе далучуся да вас - то ёсць для палявання? "Пад гэтым Ястраб напісаў:" Картка водорастворимая. Звяжыцеся з штаба-кватэрай Вашынгтона не пазней паўночы.
  
  
  Нік сунуў картку ў шклянку з вадой, паглядзеў, як яна раствараецца, затым ўстаў і нетаропка накіраваўся да бара. Ён замовіў двайны скотч. Праз шкляную перагародку ён мог
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Яе бачыў, вяршкі маладосці Палм-Біч, сутаргава выкручвалася пад далёкі грукат барабанаў, электрычнага басу і гітары.
  
  
  Раптам музыка стала грамчэй. Праз шкляныя дзверы дыскатэкі толькі што прайшла дзяўчына. Яна была бландынка - прыгожая, свежая, злёгку задыханая ад танцаў. У нах быў той асаблівы погляд, які азначаў грошы і развядзенне. На ёй былі аліўкава-зялёныя штаны, абліпальныя сцягна, блузку і сандалі, а ў руцэ яна трымала шклянку.
  
  
  "Я проста ведаю, што на гэты раз ты забудзеш татавы загады і дадаць у маю колу трохі гэтага рома", - сказала яна бармэну. Затым яна заўважыла Ніка ў канцы бара і старанна прадумала сітуацыю. "Чаму, добры дзень!" яна ярка ўсміхнулася. "Я спачатку не пазнаў цябе. Што ты тут робіш у мэа? Сезон практычна скончыўся..."
  Кіраўнік 3
  
  
  
  Яе звалі Кэндис Уизеролл Павалілася - скарочана Цукеркі - і яна завяршыла абмен прызнаннем з лёгкай упэўненасцю ў сабе.
  
  
  Цяпер яны сядзелі яшчэ адзін насупраць, іншы за сталом памерам з цыліндр у барэ. "Тата не быў бы нейкім Генералам Світ, ці не так?" - змрочна запытаўся Нік. "Член клуба Belle Glade, каму падабаецца эга марціні экстра-сухі?"
  
  
  Яна смяялася. "Выдатнае апісанне". У нах было прыгожы твар з шырока расстаўленымі цёмна-сінімі вачыма пад бледнымі на сонца вейкамі. "Эга называюць генералам, але ён сапраўды на пенсіі", - дадала яна. "Цяпер ён вялікі гад ў ЦРУ. Ён быў у УС падчас вайны, не ведаў, што з сабой рабіць потым. Свитсы, вядома, не займаюцца бізнэсам - толькі ўрад або дзяржаўная служба".
  
  
  "Вядома." Нік кіпеў ўнутры. Ён быў асядлаў аматарку, дебютантку, якая шукае рызыкі падчас летніх вакацый. І не проста deb, а Candy Паваліўся, якая займаецца трапіла ў загалоўкі газет двума раней летам, калі вечара, якую яна ўчыніла ў дом сваіх бацькоў у Іст-Хэмптоне, вырадзілася ў оргію наркотыкаў, сэксу і вандалізму.
  
  
  - Ва ўсякім выпадку, колькі табе гадоў? ён спытаў.
  
  
  "Амаль дваццаць".
  
  
  "І табе ўсе яшчэ нельга піць?"
  
  
  Яна адарыла эга хуткай усмешкай. "Us Sweets мае алергію на гэты прадукт".
  
  
  Нік паглядзеў на яе шклянку. Ён быў пустыні, і ён бачыў, як бармэн наліў гэй салідную горла. "Я разумею, - сказаў ён і рэзка дадаў, - пойдзем?"
  
  
  Ён не ведаў дзе, але гатэль сысці. Па Балі Хай, вакол усяго справы. Смярдзела. Гэта было небяспечна. У яго не было формы. Нічога такога, за што можна было б ухапіцца. І голас ён быў пасярод гэтага нават без прыстойнага прыкрыцця - і з ветраным, ватовым маладым дэбілам на буксіры.
  
  
  Звонку, на тратуары, яна сказала: "Хадзем". Нік сказаў паркоўшчык пачакаць, і яны рушылі ўніз па Google+. "Пляж выдатны ў прыцемках", - сказала яна з энтузіязмам.
  
  
  Як толькі яны мінулі гарчычна-жоўты навес гатэля "Калоны", яны абодва адразу загаварылі: "Гэта месца праслухоўвалі". Яна засмяялася і сказала: "Вы хочаце ўбачыць ўстаноўку?" Яе вочы ззялі ад хвалявання. Яна была падобная на дзіця, які толькі што натыкнуўся на сакрэтны праход. Ён кіўнуў, гадаць, што ён зараз робіць.
  
  
  Яна згарнула ў сімпатычны завулак вакол жоўтага цэглы, уздоўж якога размясціліся нават сімпатычныя антыкварныя крамы, затым хутка згарнула адкрытымі ва ўнутраны дворык, абчэплены пластыкавым вінаградам і бананамі, і накіравалася праз цёмны лабірынт перавернутых сталоў да рашэцістым брамы. Яна ціхенька расчыніла дзверы і паказала на чалавека, які стаяў перад кароткім адрэзкам циклонной агароджы. Ён глядзеў у іншы бок, вывучаючы свае пазногці. "Задняя частка тут у" Балі Хай ", - прашаптала яна. "Ён дзяжурыць да раніцы".
  
  
  Нам словы не папярэдзіўшы, яна з'ехала, яе ступні ў сандалях не выдавалі нашы гуку, пакуль яна хутка рухалася па адкрытым участку плітак палацо. Было занадта позна спыняць яе. Усё, што мог зрабіць Нік, - гэта прытрымлівацца за ім. Яна рушыла да плота, прасоўваючыся ўздоўж яго, прыціснуўшыся да яго спіной. Калі яна была ў шостым футах ад нах, мужчына раптам павярнуўся і паглядзеў уверх.
  
  
  Яна рухалася з расплывістай кацінай хуткасцю, адна нагу зачапілася эму за шчыкалатку, а іншая наступала па кожнаму племені. Ён паваліўся на спіну, як быццам эга схапіла скручаная спружына. Калі дыханне вырвалася па эга лёгкіх, яе ступня ў сандалях з кантраляванай сілай хістанулася ў бок эга галавы.
  
  
  Нік з хваляваннем глядзеў. Ідэальны ўдар. Ён стаў на калені побач з мужчынам, памацаў эга пульс. Нерэгулярны, але моцны. Ён быў бы жывы, але адсутнічаў б мінімум паўгадзіны.
  
  
  Candy ўжо вывернулася праз брамку і была на паўдарогі да паркоўцы. Нік рушыў услед за ёй. Яна спынілася перад дзвярыма з металічным пакрыццём ў задняй часткі "Балі Хай", палезла ў задні хвіліну сваіх хіп-хаггеров і выцягнула пластыкавую крэдытную карту. Узяўшыся за дзвярную ручку, яна з сілай штурхнула яе да завесам і ўставіла картку, пакуль яна не зачапілася за выгіб подпружиненного замка. Ён пстрыкнуў у рэўматызму з рэзкім металічным пстрычкай. Яна адчыніла дзверы і ўвайшла, гарэзна ўсміхаючыся праз плячо, і сказала: "Татавы грошы даставіць цябе куды заўгодна".
  
  
  Яны былі ў заднім калідоры дыскатэкі. Нік мог чуць далёкі гром барабанаў і ўзмоцненых
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  гітары. Яны на дыбачках прайшлі mimmo адкрытай дзень. Ён зазірнуў унутр і ўбачыў бліскучую кухню з парачкай кітайцаў у майцы, потеющих ад машыны. Наступная дзверы, да якой яны падышлі, была пазначана "Маленькія хлопчыкі". Далей была дзверы з надпісам "Маленькія дзяўчынкі". Яна штурхнула эга і ўвайшла. Нік вагаўся. "Давай!" - прашыпела яна. "Не будзь выхлапам. Ён марна".
  
  
  Унутры была службовая дзверы. Прыйшла крэдытная карта. Дзверы адчыніліся. Яны ўвайшлі, і ён зачыніў за імі дзверы, дазваляючы замка ціхенька ўстаць на месца. Яны рушылі па вузкім праходзе. Быў толькі адзін сьвяты, і ён быў над дзвярыма ззаду іх, так што яны былі прыгожай мішэнню. Праход рэзка павярнуў налева, затым яшчэ адзін. "Мы цяпер для банкетами", - сказала яна. прашаптаў. "У раздзеле рэстарана".
  
  
  Калідор рэзка заканчваўся перад умацаванай сталёвы дзвярыма. Яна спынілася, прыслухоўваючыся. Зноў выйшла крэдытная карта. На гэты раз спатрэбілася крыху больш часу - каля хвіліны. Але дзверы нарэшце адчыніліся.
  
  
  Было два пакоі. Першы быў маленькім, цесным, з шэрымі сценамі. Крэсла быў прыціснуты да адной стогны, шэраг шаф - да іншай, а ў куце стаяў кулер з вадой, пакідаючы невялікі круг вакол чорнага лінолеўма на падлозе ў цэнтры.
  
  
  Вакол пакоя за ім пачуўся роўны манатонны гул. Дзверы была адкрыта. Нік асцярожна абышоў яго. Эга сківіцы сціснуліся ад убачанага. Гэта была доўгая вузкая пакой, і ўсю сцяну займала двухбаковае люстэрка. Праз яго ён убачыў інтэр'ер рэстарана Bali Hai - толькі з цікавай розніцай. Ён быў выразна асветлены. Людзі, якія сядзяць уздоўж банкетаў і сваімі асобнымі столікамі, былі так выразна акрэслены, як калі б яны сядзелі пры неонавым асвятленні стэнды для гамбургераў. "Інфрачырвонае пакрыццё на шкле", - прашаптала яна.
  
  
  Па дзесятку з лішнім прарэзаў над люстэркам 16мм. Плёнка тонировалась асобнымі палосамі ў бункеры. Завадны механізм схаваных іван ціхенька завихрял, і шпулькі на дзясятку розных магнітафонаў таксама круціліся, запісваючы размовы. Нік рушыў па пакоі да банкетке, дзе яны з Хоуком сядзелі. Фотаапарат і магнітафон былі выключаныя, прыёмныя ролікі ўжо былі запоўненыя поўнай запісам ih размова. Па другі бок люстэрка ih афіцыянт прыбіраў посуд. Нік пстрыкнуў выключальнікам. Гром запоўніў пакой. Ён хутка выключыў яго.
  
  
  "Я натыкнулася на гэта ўчора ніяк не калі, - прашаптала Candy. "Я быў у прыбіральні, калі раптам гэты чалавек выйшаў праз сцены! Ну, яе ніколі... мне проста трэба было высветліць, што адбываецца".
  
  
  Яны вярнуліся ў гасціную, і Нік пачаў спрабаваць крэсла і скрыні для дакументаў. Усе яны былі зачыненыя. Ён убачыў, што адзін цэнтральны замак абслугоўвае ўсіх. Ён супраціўляўся эга спецпрапановы "Узломшчык" амаль хвіліну. Потым гэта дало. Ён адкрываў скрыні адзін за іншым, хутка і ціха праглядаючы ih змесціва.
  
  
  "Вы ведаеце, што я думаю, што тут адбываецца?" - прашаптала Candy. "У мінулым годзе ў Палм-Пошасці адбываліся разнастайныя рабавання. Злодзеі, здаецца, заўсёды дакладна ведаюць, чаго хочуць, і калі людзі з'едуць. Я думаю, што ў нашага сябра Дона Ці ёсць сувязі з злачынным светам, і ён прадае інфармацыю ён збіраецца тут да іх ".
  
  
  "Ён прадае больш, чым злачынны свет", - сказаў Нік. Ён прабіраўся праз скрыню для файлаў, запоўнены 35 мм плёнкі, праяўляльнікі, фотапаперы, абсталяванне для вырабу мікракропак і пачкі газет па Ганконга. "Вы сказалі каму-небудзь пра гэта?"
  
  
  "Толькі тата".
  
  
  Нік кіўнуў, - і тата сказаў, што Хок і Хоук дамовіліся сустрэцца тут са сваім галоўным аператыўнікам і выразна пагаварыць у мікрафон. Відавочна, ён гатэль паказаць ih дваіх - ih планы таксама. У галоў Ніка мільганула малюнак Хоука, проливающего марціні і срывающего аліўкавы алей. Ён таксама хацеў бы аддуху. Гэта вырашыла, па меншай меры, адну рэч, якую хвалявала Нік - ці павінны мы выдаліць плёнку і запіс ih размова. Відавочна, няма. Хоук гатэль, каб гэта было ў іх.
  
  
  "Што гэта?" Ён знайшоў здымак, які ляжыць тварам уніз на дне скрыні з абсталяваннем для мікракропак. На ёй былі намаляваныя мужчына і жанчына ў скураной канапе ў офісным стылі. Абодва былі аголены і знаходзіліся ў апошніх канвульсіях палавога акту. Мэта мужчыны была выразаная з фатаграфіі, але твар дзяўчыны было добра відаць. Яна была кітаянкай, і прыгажуняй, і яе вочы былі зашкліць нейкай застылай непрыстойнасцю, якую Нік знаходзіў дзіўна хвалюючай, нават у малюнках.
  
  
  "Гэта яна!" ахнула Candy. "Гэта Радасць-Сан". Яна глядзела праз эга плячо на карціну, зачараваная, не ў сілах адарваць погляд. "Так галасаваць як яны прымусілі яе супрацоўнічаць з імі - шантаж!"
  
  
  Нік хутка сунуў здымак у задні хвіліну. Раптоўны скразняк сказаў эму, што дзе-то ў калідоры дзверы адчыніліся. "Ёсць іншы выхад?" Яна пахітала галавой, прыслухоўваючыся да гуку надыходзячых крокаў.
  
  
  N3 пачаў прасоўвацца на пазіцыю за дзвярыма. Ш
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Аднак мы эга апярэдзілі. "Лепш, калі ён каму-небудзь убачыць", - прашыпела яна. "Трымайся да яго спіной, - кіўнуў ён. Назва гульні было не па першым уражанням. Гэтая дзяўчына магла б выглядаць як Вассар 68-яго, але ў нах былі каціныя мазгі і мускулы. Небяспечны кот.
  
  
  Shaggy спыніліся перад дзвярыма. У замку павярнуўся ключ. Дзверы пачала адчыняцца. Ззаду яго пачуўся рэзкі ўдых. Краем вока Нік убачыў, што Candy зрабіла адзін доўгі крок і павярнулася, прымушаючы сваю нагу разгойдвацца па дузе. Нагу ў сандалях трапіла мужчыну адкрыта ў пахвіну. Нік павярнуўся. Гэта быў ih афіцыянт. На імгненне несвядомае цела мужчыны застыла ад паралічу, а затым павольна растала на зямлі. "Давай," прашаптала Candy. "Давайце не будзем рабіць паўзу для ідэнтыфікацыі станцый..."
  
  
  * * *
  
  
  Форт-Пірс, Ве-Біч, Вабассо - удалечыні ўспыхвалі агні, праносіліся і знікалі за імі з манатоннай рэгулярнасцю. Нік моцнага тупаў нагой па падлозе Ламборгини, эга, думкі павольна набывалі форму.
  
  
  Чалавек у парнаграфічны здымак. Быў бачным край эга шыі. На nen былі моцныя шнары. Глыбокая ўвагнутасць, выкліканая порезом або апёкам вяроўкі. У яго таксама была татуіроўка дракона на правым біцэпс. Абодва павінны быць досыць лёгкімі для адсочвання. Ён зірнуў на дзяўчыну, якая сядзела побач з ім. "Ці ёсць шанец, што хлопцам на фота можа быць Пэт Хамер?"
  
  
  Ён быў здзіўлены яе рэакцыяй. Яна сапраўды пачырванела. "Я павінна ўбачыць эга твар", - суха сказала яна.
  
  
  Дзіўная дзяўчынка. Здольны штурхнуць мужчыну ў промежность адну секунду, а ў наступную - пачырванець. А ў працы - яшчэ больш дзіўная сумесь прафесіяналізму і дылетанцтве. Яна была майстрам ўзлому замкаў і дзюдо. Але ў яе падыходзе да ўсяго гэтага справы была бесклапотнае нядбайнасць, якая займаецца, можа быць небяспечнай для іх абодвух. Тое, як яна ішла па калідоры з святлом за спіной, - гэта прасіла аб гэтым. А калі яны вярнуліся да Балі Хай, каб забраць машыну, яна настаяла на тым, каб растрапаныя валасы і вопратку, каб усё выглядала так, як быццам яны былі на пляжы пры месячным святле. Гэта было занадта шмат, а таму не менш небяспечны.
  
  
  "Што вы чакаеце знайсці ў бунгала Хамьмера?" - спытаў ён яе. "Служба бяспекі НАСА і ФБР ўзяліся за справу тонкай расчоскай".
  
  
  "Я ведаю, але я думала, табе варта зірнуць на гэта месца самому", - сказала яна. "Асабліва на некаторых микроточках, якія яны знайшлі".
  
  
  "Пара высветліць, хто тут галоўны, - падумаў N3. Але калі ён спытаў, якія інструкцыі гэй былі дадзены, яна адказала: "Цалкам супрацоўнічаць з вамі. Ты лепшы банан".
  
  
  Некалькі мін праз, калі яны імчаліся праз мост праз Індыян-Рывер за межамі Мельбурна, яна дадала: "Вы нейкі асаблівы агент, ці не так? Тата сказаў, што ваша рэкамендацыя можа дапамагчы або зламаць любога, каму даручана працаваць з вамі. і ... "Яна рэзка абарвалася.
  
  
  Ён зірнуў на нах. "І што?" Але таго, як яна глядзела на яго, было дастаткова. Ва ўсіх аб'яднаных сілах бяспекі было вядома, што калі чалавека, вядомага сваім калегам, як Киллмастер, адправілі на працу, гэта азначала толькі адно: яны, хто паслаў яго, былі перакананыя, што смерць з'яўляецца найбольш верагодным рашэннем праблемы.
  
  
  "Наколькі сур'ёзна вы ставіцеся да ўсяго гэтага?" - рэзка спытаў ён яе. Эму не спадабаўся гэты погляд. N3 быў у гуляе даўно. У яго быў нюх на пах страху. "Я маю на ўвазе, гэта проста яшчэ адна гадовая анімацыя для вас? Як яны выхадныя ў Іст-Хэмптоне? Таму што..."
  
  
  Яна павярнулася да яму, блакітныя вочы злосна бліснулі. "Я працую вядучым рэпарцёрам жаночага часопіса, і на працягу апошняга месяца яе была па заданні на мысе кэнэдзі, ny, ствараючы профіль пад назвай" Доктар Сонца і Месяц "", - яна зрабіла паўзу. "Я прызнаю, што атрымаў дазвол НАСА хутчэй, чым большасць рэпарцёраў, з-за таго, што тата працаваў у ЦРУ, але гэта адзінае, што ў мяне было. І калі вам цікава, чаму яны выбралі мяне ў якасці агента, паглядзіце на ўсе перавагі. Яе ўжо быў на месцы, ўсюды сачыў за доктарам Сан-з магнітафонам, перачытваў яе паперы. Гэта было ідэальнае прыкрыццё для гэтага сачэння. Спатрэбіліся б нядзелях бюракратыі, каб сапраўдны агент ЦРУ апынуўся да яе як мага лізаць. Так. І на гэта няма часу. Так што мяне забралі ".
  
  
  "Па дзюдо і узломам", - усьміхнуўся Нік. "Тата навучыў цябе ўсяму гэтаму?"
  
  
  Яна засмяялася і раптам зноў стала гарэзны маленькай дзяўчынкай. "Не, мой хлопец. Ён прафесійны забойца".
  
  
  Яны праехалі па A1A праз Канова-Біч, mimmo ракетнай базы на базе ВПС Патрык і прыбытку ў Какава-Задаволены дзесяць.
  
  
  Пальмы з доўгімі лёзамі і истрепанными падставамі атачалі ціхія жылыя вуліцы. Candy зрабіла эга ў бунгала "Хамер", якое знаходзілася на вуліцы, якая выходзіць да Бананавай рацэ, недалёка ад Дарогі Мерритт-Айлэнд.
  
  
  Яны праехалі mimmo, але не спыніліся. "Поўзаць з копами", - прамармытаў Нік. Ён бачыў, як яны сядзелі ў машынах без апазнавальных знакаў па розныя бакі кожнага квартала. "Зялёная форме. Што гэта такое - НАСА? Коннелл Эйвиэйшн?"
  
  
  "ДКІ", - сказала яна. "Усё ў Какава-Псаванне вельмі нерваваліся, а мясцовай паліцыі не хапала
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ound. "
  
  
  "Агульная кінетыка?" - сказаў Нік. "Яны ўдзельнічаюць у праграме Апалона?"
  
  
  "Яны складаюць кампанент сістэмы жыццезабеспячэння", - адказала яна. "У іх ёсць завод у Уэст-Палм-Біч, іншы ў Тэхас-Сіці. Яны шмат працуюць з зброяй і ракетамі для ўрада, таму ў іх ёсць уласныя сілы бяспекі. Алекс Симиан пазычыў ih Касмічнага цэнтра кэнэдзі, ny. сувязі з грамадскасцю, я думаю. "
  
  
  Ih абагнаў чорны аўтамабіль з чырвонай мігцелкай на даху, і адзін вакол мужчын у форме акінуў ih доўгім і суровым позіркам. "Я думаю, нам лепш запісаць трэкі", - сказаў Нік. Седан, ўстаў паміж імі і наперадзе ідучай машынай; потым эга выцягнулі, і яны эга страцілі.
  
  
  "Адвядзіце брук да Мерритту", - сказала яна. "Ёсць іншы спосаб дабрацца да бунгала".
  
  
  Гэта было вакол элінгі ў Джорджиане на шашы 3. Там была свавольства з плоскім дном, якую яна, відавочна, выкарыстоўвала раней. Нік праштурхнуў эга праз вузкі перешейок воднага шляху, накіраваўся да берага паміж пятифутовой дамбай і побач драўляных паль. Звязаўшы, яны узлезлі на сцяну і перасеклі адкрыты ўчастак залітага месяцовым святлом задняга двара. У бунгала "Хамер" было цёмна і ціха. Правы бок эга асвятліў сьвяты вакол суседняга дома.
  
  
  Яны натыкнуліся на зацямненне сцяну злева і прыціснуліся да яе, чакаючы. Наперадзе павольна праехала машына з плафонаў. Нік стаяў, як цень, асяроддзяў іншых ценяў, прыслухоўваючыся, паглынуты. Калі стала ясна, ён падышоў да закрытай дзверцах кухні, паспрабаваў павярнуць ручку, выцягнуў свой "Асаблівы адмычка" і прыслабіў прыладай простага дзеяння.
  
  
  Грубы пах газу ўсё яшчэ адчуваўся ўнутры. Эга алоўкавы ліхтарык даследаваў кухню. Дзяўчына паказала на дзверы. "Сховішча ад урагану", - прашаптала яна. Ee палец прайшоў mimmo ім у калідор. "Пярэдняя пакой, дзе гэта адбылося".
  
  
  Яны праверылі гэта ў першую чаргу. Нічога не чапалі. Канапа і падлогу ўсё яшчэ былі ў запечанай крыві. Наступнымі былі дзве спальні. Затым ўніз па пад'язной лесвіцы ў вузкую белую майстэрню. Тонкі, моцны прамень ліхтарыка агледзеў пакой, асвятляючы акуратныя стосы кардонных каробак з адкрытымі вечкамі і этыкеткамі. Candy разгледжана адно. "Рэчы зніклі", - прашаптала яна.
  
  
  "Для estestvenno, - суха сказаў Нік. "Гэтага патрабавала ФБР. Яны праводзяць тэсты".
  
  
  "Але гэта было тут учора. Пачакайце!" яна шчоўкнула пальцамі. "Я схаваў мадэль у скрыні на кухні. Гатовы паспрачацца, яны эга прапусцілі". Яна пайшла наверх.
  
  
  Гэта была не микроточка, а проста складзены ліст паперы, празрысты і смярдзяць бензінам. Нік разгарнуў яго. Гэта быў грубы накід сістэмы жыццезабеспячэння "Апалона". Чарнільныя лініі былі злёгку размытыя, а пад імі былі нейкія кароткія тэхнічныя інструкцыі з кодавай подпісам "Соль", "Соль", - прашаптала яна. "Латынь для сонца. Доктар Сан..."
  
  
  Цішыня ў бунгала раптам напоўнілася напругай. Нік пачаў складаць паперу і прыбіраць яе. Вакол дзвярнога праёму пачуўся злосны голас: "Трымай галасаваць так".
  Кіраўнік 4
  
  
  
  Мужчына стаяў у дзвярным праёме кухні, велізарны, паўстае сілуэт у месячным святле ззаду яго. У руцэ ў яго быў пісталет - маленькі сміт-вессон-тэр'ер " з двухдюймовым ствалом. Ён быў за дзвярыма з сеткай, накіроўваючы пісталет праз нах.
  
  
  Вочы Киллмастера звузіліся, гледзячы на яго. На імгненне ў ih шэрых глыбінях закружылася акулы, затым яна знікла, і ён усміхнуўся. Гэты чалавек не ўяўляў пагрозы. Ён здзяйсняў занадта шмат памылак, каб быць прафесіяналам. Нік падняў рукі над галавой і павольна накіраваўся да дзень. "Што здарылася док?" - ласкава спытаў ён.
  
  
  Калі ён гэта зрабіў, эга пачатках раптам успыхнула, стукнуўшыся аб задні канец дзень з сеткай, крыху ніжэй ручкі. Ён ударыў яго эга iso усіх сіл, і мужчына з выццём, чым балюча адхіснуўся і выпусціў пісталет.
  
  
  Нік кінуўся за ім, падхапіўшы эга. Ён зацягнуў чалавека ў дом за каўнер кашулі, перш чым той паспеў падаць сігнал трывогі, і зачыніў за сабой дзверы нагой. "Хто ты?" - прахрыпеў ён. Алоўкавы ліхтарык пстрыкнуў "і ўваткнуў мужчыну ў твар.
  
  
  Ён быў буйным - па меншай меры, шэсць футаў чатыры цалі - і мускулістым, з сівымі валасамі, коратка остриженными да пулевидной формы галавы, і з загарэлым тварам, пакрытым бледнымі вяснушкамі.
  
  
  "Суседка па суседстве", - сказала Candy. "Клічуць Декстер. Яго правяраў яго, калі быў тут учора ўвечары".
  
  
  "Так, і я заўважыў, што ты блукаў тут мінулай ноччу", - прагыркаў Декстер, пагладжваючы свой запясце. "Голас чаму яе быў напагатове сёння ўвечары".
  
  
  "Як ваша імя?" - запытаўся Нік.
  
  
  "Хэнк".
  
  
  "Паслухай, Хэнк. Ты наткнуўся на невялікую афіцыйнае справа". Нік высвяціў афіцыйны значок, які быў часткай маскіроўкі кожнага AXEman. "Мы урадавыя следчыя, так што давайце захоўваць спакой, маўчаць і абмяркоўваць справу Хамьмера".
  
  
  Декстер прыжмурыўся. "Калі вы ўрад, чаму вы тут, у цемры плявузгаеце?"
  
  
  "Мы працуем у звышсакрэтным аддзяленні Агенцтва нацыянальнай бяспекі. Гэта ўсё, што я магу вам сказаць. Нават ФБР не ведае пра нас".
  
  
  Декстер быў відавочна ўражаны. "Так? Без жартаў? Яе сам працую ў НАСА. Яе ў Connelly Aviation".
  
  
  "Вы ведалі Хамьмера?"
  
  
  "А
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Сусед, вядома. Але не на працы. Яе працую ў аддзеле электроннага кіравання на мысе. Але я табе, што-што скажу. Хамер ніколі не забіваў сваю сям'ю ці сябе. Гэта было забойства - заткнуць эму рот ".
  
  
  "Адкуль ты гэта ведаеш?"
  
  
  "Я бачыў хлопцаў, якія гэта зрабілі". Ён нервова азірнуўся праз плячо, затым сказаў: "Без жартаў. Яе сур'ёзна. Яе глядзеў рэпартаж па тэлевізары аб пажары ў тую ноч. Яны толькі што высвецілі на nen фатаграфію Пэта. Праз некалькі хвіліна яе пачуў гэты крык, ласкава. Яе, падышоў да акна. Перад ih бунгала была прыпаркаваная гэтая машына, без слядоў, але з хлыстовых антэнай. Праз хвіліну гэтыя трое ў паліцэйскай форме выбеглі вонкі. Яны былі падобныя на дзяржаўных салдат, толькі адзін па ўсім у іх быў кітаец, і ён адразу зразумеў, што гэта не кашэрны. У сіле няма кітайцаў. Іншы быў у каністры з бензінам, і ў яго былі гэтыя плямы эга формы. Пазней яе, вырашыў, што гэта кроў. Oni такую гульню ў машыну і хутка з'ехалі. Праз некалькі хвіліна прыехалі сапраўдныя копы ".
  
  
  Candy сказала: "Ты каму-небудзь гэта распавядала?"
  
  
  "Ты што, жартуеш? ФБР, копы, супрацоўнікі НАСА - усё. Паслухайце, мы ўсе тут па-чартоўску нервуемся". Ён зрабіў паўзу. "Хамер не паводзіў сябе так, як ён сам, апошнія пару тыдняў. Мы ўсе ведалі, што што-то не так, што што-то эга турбуе. Наколькі яе разумею, хто-то сказаў эму, што ён павінен пагуляць у мяч з імі, або эга жонкай і дзецьмі. атрымае гэта ".
  
  
  На вуліцы праехала машына, і ён адразу ж замёр. Эга амаль не было відаць. Мільганулі вочы, але нават у цьмяным святле Нік злавіў гэта. "Гэта можа здарыцца з любым вакол нас", - хрыпла сказаў Декстер. "У нас няма ніякай абароны - нічога падобнага на тое, што ёсць у ракетчыкаў. Паверце, ёй вельмі рады, што General Kinetics пазычыла нам сваіх копаў. Да гэтага мая жонка баялася нават браць дзяцей у школу або ісці Усе жанчыны тут былі. Але ДКІ арганізаваў адмысловае аўтобуснае паведамленне, і цяпер яны робяць гэта за адну паездку) - спачатку адвязуць дзяцей у школу, а потым адправяцца ў гандлёвы цэнтр Арланда. Так ценымногие бяспечней. А я не супраць пакінуць ih на працу ". Ён змрочна ўсміхнуўся. "Сапраўды гэтак жа, містэр, можна мне вярнуць свой пісталет? На ўсялякі выпадак".
  
  
  Нік вывеў "Ламборгини" з пустой тут наадварот стане Джорджианы. "Дзе вы спыніліся?" - спытаў ён яе.
  
  
  Населены пункт расіі была выканана. Доказы, яшчэ смярдзючыя бензін, ляжалі складзеныя ў эга заднім кішэні побач з парнаграфічнымі здымкамі. Зваротны шлях праз водны шлях прайшоў без прыгод. "У Polaris", - сказала яна. "Ён у зале, на пляжы, на поўнач ад A1A, па дарозе ў Порт Канаверал".
  
  
  "Правільна." Ён націснуў на газ, і магутная серебряная лупіў вочы памкнулася наперад. Вецер хвастаў ih асобы. "Як ты гэта робіш?" - спытаў ён яе.
  
  
  "Я пакінуў сваю Джулію ў Палм-Біч, - адказала яна. "Папиный шафёр пад'едзе раніцай".
  
  
  "Вядома, - падумаў ён. Гэта прыкінуў. Альфа-Рамэа. Раптам яна прысунулася ліжа, і ён адчуў яе руку на сваёй руцэ. "Мы зараз не пры выкананні службовых абавязкаў?"
  
  
  Ён зірнуў на нах, яго вочы весела заблішчалі. "Калі ў вас няма ідэі лепей".
  
  
  Яна пахітала галавой. "Я не ведаю", - ён адчуў, як яе рука сціснулася на яго руцэ. "Як наконт цябе?"
  
  
  Ён крадком зірнуў на гадзіннік. Адзінаццаць пятнаццаць. "Мне трэба дзе-небудзь уладкавацца", - сказаў ён.
  
  
  Цяпер ён адчуваў яе пазногці скрозь кашулю. "Палярная зорка", - прамармытала яна. "Тэлевізар у кожным пакоі, басейн з падагрэвам, хатнія жывёлы, кафэ, сталовая, бар і пральня".
  
  
  "Гэта добрая ідэя?", ён усміхнуўся.
  
  
  "Гэта ваша рашэнне". Ён адчуваў выступае цвёрдасць ee грудзях у свайго рукавы. Ён зірнуў на нах ў люстэрка. Вецер прыляпіў яе доўгія бліскучыя светлыя валасы да твару. Яна прыбрала валасы пальцамі правай рукі, і Нік добра бачыў яе профіль - высокі мочка, цёмна-сінія вочы, шырокі пачуццёвы рот са слабымі слядамі ўсмешкі. "Цяпер дзяўчынка стала вельмі жаданай жанчынай, - падумаў ён. Але доўг кліча. Эму прыйшлося звязацца са штаба-кватэрай AX да паўночы.
  
  
  "Першае правіла шпіянажу", - дэкламаваў ён. "Пазбягайце таго, каб вас бачылі ў кампаніі калег па працы".
  
  
  Ён адчуў, як яна напружылася, адсунулася. "Маючы на ўвазе?"
  
  
  Яны толькі што абмінулі гасцініцу "Блізняты" на Нортатлантик-авеню. "Што я застануся там", - сказаў ён. Ён спыніўся на светлафоры і зірнуў на нах. Эга чырвонае свячэнне ператварыла яе скуру ў полымя.
  
  
  Яна больш не размаўляла з ім па шляху да "Палярнай зоркі зручныя і добра", а калі выйшла, яе твар было закрыта для яго злым. Яна зачыніла дзверы і знікла ў вестыбюлі, не азіраючыся. Яна не прывыкла да адмовы. Багатых ніколі не бывае.
  
  
  * * *
  
  
  Голас Хоука урэзаўся эму ў вуха, як нож. "Падарожжа 1401-A вылятае вакол міжнароднага аэрапорта Маямі ў Х'юстан ў 3:00 па ўсходнім часу. Пойндекстер па рэдактара сустрэне вас перад стойкай па продажы авіябілетаў у 2:30 раніцы. У яго будзе з сабой ўся неабходная інфармацыя, уключаючы тэчку для вывучэння. аб вашым мінулым і цяперашніх абавязках ".
  
  
  Нік зноў ехаў па шашы 1, накіроўваючыся на поўдзень праз безназоўны свет яркіх агнёў і
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  труну. Голас Хоука пачаў сціхаць, і ён нахіліўся наперад, рэгулюючы ручку малюсенькага звышадчувальнасць двухбаковага радыёпрымача, схаванага умовах асляпляльнага набору цыферблатаў на прыборнай панэлі.
  
  
  Калі кіраўнік AX зрабіў паўзу, ён сказаў: "Калі вы прабачце за выраз, сэр, я не разбіраюся ў касмічнай прасторы. Як я магу спадзявацца выдаць сябе для касманаўта?"
  
  
  "Мы вернемся да гэтага праз імгненне, N3". Голас Хоук быў настолькі рэзкім, што Нік паморшчыўся і адрэгулявалі гучнасць для вушэй затычкі для вушэй. Любое падабенства паміж няскладным, остекленевшим п'яніцам таго дня, і чалавекам, які зараз размаўляў з ім вакол свайго крэсла ў штаба-кватэры СЯКЕРУ ў Вашынгтоне, было строга вынікам акцёрскіх здольнасцяў Хоука і жыцця, такога ж жорсткага і грубага, як эга шкура.
  
  
  "Зараз аб сітуацыі на Балі Хай, - працягнуў Ястраб, - дазвольце мне растлумачыць. На працягу некалькіх месяцаў адбывалася ўцечка інфармацыі высокага ўзроўню. Мы думаем: мы звузілі кола пытанняў да гэтага рэстарана. Сенатары, генералы, вышэйшую ўрад, там абедаюць падрадчыкі. Казаць нядбайна. Мікрафоны ўлоўліваюць. Але куды ён ідзе, мы не ведаем. Такім чынам, сёння ніяк не калі яе свядома аддаў ілжывую інфармацыю ". Ён дазволіў сабе кароткі невясёлы смяшок. "Хутчэй, як адсачыць уцечку, заліваючы жоўтую фарбу ў вадаправодную сістэму. Яе хачу ўбачыць, адкуль выходзіць гэтая жоўтая фарба. У AX ёсць сакрэтныя пасты для праслухоўвання на ўсіх узроўнях у кожным ўрадзе і шпіёнскіх арганізацый у свеце. Яны забяруць гэта. і вуаля - у нас будзе злучальны трубаправод ".
  
  
  Скрозь выгнутую ветравое засланку Нік назіраў, як чырванаваты сьвяты хутка разрастаецца. "Так што ўсё, што мне сказалі на Балі Хай, было хлуснёй", - сказаў ён, запавольваючыся перад развязкай ў Ве-Пошасці. Ён мімаходам падумаў пра валізках з эга асабістымі рэчамі. Яны сядзелі ў пакоі, у якую ён ніколі не заходзіў, у гасцініцы "Блізняты" ў Какава-Пошасці. Не паспеў ён зарэгістравацца, як эму давялося спяшацца да сваёй машыне, каб звязацца з AX. Як толькі ён звязаўся з AX, ён ужо вяртаўся ў Маямі. Няўжо таксама паездка на поўнач была сапраўды неабходнай? Хіба Хоук не мог прывезці ў Палм-Задаволены сваю марыянетку?
  
  
  "Не ўсе, N3. У тым-то і справа. Толькі некалькі пунктаў былі ілжывымі, але жыццёва важнымі. Яе здагадаўся, што месяцовая праграма ЗША - гэта беспарадак. Яе таксама выказаў здагадку, што пройдзе пару гадоў, перш чым яна пачнецца. Аднак праўда ў тым - і гэта вядома толькі мне, некалькім высокапастаўленым службовым асобам НАСА, Аб'яднанаму камітэту начальнікаў штабоў, прэзідэнту, а цяпер і вам, Нікалас, - праўда ў тым, што НАСА збіраецца паспрабаваць правесці яшчэ адзін пілатуемы палёт у бліжэйшыя некалькі дзён. Нават самі астранаўты не ведаюць пра гэта. Ён будзе называцца Phoenix One - таму што ён паўстане вакол попелу праекта Apollo. На шчасце, Connelly Aviation падрыхтавала абсталяванне. Яны спяшаюцца на другую капсулу на мыс кэнэдзі, ny са свайго завода ў Каліфорніі. Другая група астранаўтаў ў зале на піку сваёй падрыхтоўкі, гатовы да працы. Адчуваецца, што гэта псіхалагічны момант для яшчэ аднаго фота ". Голас змоўк. "Гэты, вядома, павінен прайсці без сучка і задзірынкі. Адчуваецца, што аглушальны поспех на дадзены момант - адзінае, што прыбярэ горыч катастрофы Апалона iso rta грамадскасці. І гэты смак, павінен быць ліквідаваны, калі Касмічную праграму ЗША трэба выратаваць ".
  
  
  "А дзе, - запытаўся Нік, - на малюнку з'яўляецца Астранаўт N3?"
  
  
  "На дадзены момант у шпіталі Ўолтара Апенінскага ў коме ляжыць мужчына", - рэзка сказаў Хоук. Ён загаварыў у мікрафон на сваім стале ў Вашынгтоне, і эга голас ператварыўся ў бессэнсоўныя ваганні радыёхваль, якія былі пераведзены ў нармальныя чалавечыя гукі з дапамогай складанай серыі мікраскапічных рэле аўтамабільнага радыё. Яны даносіліся да вуха Ніка, як голас Тетеревятник - і без страты рэзкасці па шляху. "Ён быў там ужо тры дні. Доктара не ўпэўненыя, што яны могуць выратаваць эга, і калі яны змогуць, то будзе эга розум калі-небудзь зноў такім жа. Ён быў капітанам пачатку другой рэзервовай каманды - палкоўніка Глена Эглунда. Хто-то спрабаваў забіць эга ў Цэнтры пілатуемых касмічных караблёў у Х'юстане, дзе ён і эга таварышы па камандзе трэніраваліся для гэтага праекта ".
  
  
  Хоук падрабязна апісаў, як Нік адправіўся серабрысты 350 GT імчацца скрозь ноч. Палкоўнік Эглунд быў у запячатаным прататыпе капсулы "Апалон", выпрабоўваючы сістэму жыццезабеспячэння. Хто-то, відавочна, адрэгулявалі элементы кіравання звонку, павялічыўшы ўтрыманне азоту. Гэта змяшалася з яго ўласным потым касманаўта ўнутры эга скафандра і ўтварыла смяротны, ап'яняльны газ Амін.
  
  
  "Эглунд, мабыць, што-то бачыў", - сказаў Ястраб, - "ці нейкім чынам ведаў занадта шмат. Што, мы не ведаем. Калі яго знайшлі, ён быў без прытомнасці і ніколі не прыходзіў у прытомнасць. Але мы спадзяемся, каб высветліць гэта. Голас чаму вы Эга месца зойме N3. Эглунд прыкладна твайго ўзросту, твайго росту і агульнага целаскладу. Аб астатнім клапоціцца Пойндекстер.
  
  
  "А што наконт дзяўчыны?" - запытаўся Нік. "Салодкая цукерка."
  
  
  "Няхай пакуль застаецца на месцы. Дарэчы, N3, які ў цябе адбітак
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ра ee? "
  
  
  "Часам яна можа быць вельмі прафесійнай, а часам - ідыёткай".
  
  
  "Так, як і яе бацька", - адказаў Хок, і Нік адчуў лёд у эга тоне. "Я ніколі не ўхваляў грамадскі элемент у вышэйшых эшалонах ЦРУ, але гэта было да таго, як яе што-то сказаў па гэтай нагоды. Дыкінсану Світу трэба было мець больш здаровага сэнсу, чым дазваляць сваёй дачкі ўмешвацца ў падобныя рэчы. Гэта іншая прычына, па якой ёй прыляцеў у Палм-Пошасці асабіста я гатэль пагаварыць з дзяўчынай, перш чым яна звяжацца з вамі ". Ён зрабіў паўзу. "Той набег на заднюю частку Балі Хай, пра які вы згадвалі раней, - на маю думку, гэта было бессэнсоўна і рызыкоўна. Як вы думаеце, вы зможаце ўтрымаць яе ад таго, каб яна больш не расстраивала каляскі з яблыкамі?"
  
  
  Нік сказаў, што можа, дадаўшы: "Тым не менш, вакол гэтага атрымалася адно добрае. Цікавы здымак доктара Сану. Там таксама ёсць мужчына. Яе папрашу Пойндекстера даслаць эга для апазнання".
  
  
  "Хм". Голас Хэнка быў унікліва. "Доктар Сан-зараз у зале ў Х'юстане з іншымі астранаўтамі. Яна, вядома, не ведае, што вы замяняе Эглунда. Адзіны чалавек за межамі AX, які ведае, - гэта генерал Х'юлет Макалестер, галоўны начальнік службы бяспекі НАСА. Ён дапамог зладзіць маскарад ".
  
  
  "Я ўсё яшчэ сумняваюся, што гэта атрымаецца, - сказаў Нік. "У рэшце рэшт, астранаўты ў камандзе трэніраваліся разам на працягу некалькіх месяцаў. Яны добра ведаюць адно аднаго".
  
  
  "На шчасце, у нас дзейнічае атручванне амін", - прахрыпеў эму ў вуха голас Хоука. "Одзіна вакол галоўных сімптомаў - паслабленне функцый памяці. Таму, калі вы не ўспомніце ўсіх сваіх калег і абавязкаў, гэта будзе здавацца цалкам натуральным". Ён зрабіў паўзу. "Акрамя таго, яго сумняваюся, што табе прыйдзецца працягваць гэтую шарады больш сутак. Хто б нам зрабіў гэта першае замах на жыццё Эглунда, паспрабуе яшчэ раз. І ён ці яна - не будзе марнаваць на гэта шмат часу".
  Кіраўнік 5
  
  
  
  Яна была яшчэ прыгажэй, чым парнаграфічныя фота прапанавалі. Прыгожа ў точеной, амаль нечалавечай манеры, што нэрвавала Ніка. Ee валасы былі чорнымі - чорнымі, як арктычная поўнач - падышлі ee вачам нават да зіхоткім блікаў і блікаў. Ee рот быў поўным, сакавітым, з акцэнтам на успадкаваныя ад яе продкаў скулы - па крайняй меры, з боку бацькі. Нік прыгадаў дасье, якое вывучаў падчас палёту ў Х'юстан. Яе маці была англічанкай.
  
  
  Яна эга яшчэ не бачыла. Яна ішла па нейтральна пахнущему белым калідоры Цэнтра пілатуемых касмічных караблёў, размаўляючы з калегам.
  
  
  У нах было добрае цела. Беласнежны халат, які яна насіла над вулічнай адзення, не мог гэтага схаваць. Гэта была стройная жанчына з поўнай грудзьмі, якая займаецца ішла абачлівай у паставе, з выклікам выдвигавшей сваю прыгажосць наперад, кожны гнуткі крок падкрэсліваў юнацкую пухліна ee сцёгнаў.
  
  
  N3 хутка разгледзеў асноўныя факты: Джой Хан Сун, доктар медыцынскіх навук, доктар філасофіі; нарадзіўся ў Шанхаі падчас японскай акупацыі; Маці брытанка, бацька, кітайскі бізнесмен; атрымаў адукацыю ў Мэнсфілд-каледжы ў Коулуне, затым у M. I. T. ў Масачусецы; шталь грамадзянінам ЗША; спецыяліст па аэракасмічнай медыцыне; спачатку працаваў у General Kinetics (у Медыцынскім інстытуце Маямі ДКІ), затым у ВПС ЗША ў Брукс Філд, Сан-Антоніа; нарэшце, для самога НАСА, якое дзяліла свой час паміж Цэнтрам пілатуемых касмічных апаратаў у Х'юстане і мысам кэнэдзі, ny.
  
  
  "Доктар Сунь, мы можам вас на хвілінку ўбачыць?"
  
  
  Гэта быў высокі мужчына з кавадлам на плячах, які стаяў побач з Нікам. Маёр Дуэйн Ф. Соллиц, начальнік службы бяспекі праекта "Апалон". Нік быў перададзены эму генералам Макалестером для паўторнай апрацоўкі;
  
  
  Яна павярнулася да іх з лёгкай усмешкай на вуснах ад папярэдняга размовы. Яе погляд слізгануў mimmo маёра Соллитца і рэзка спыніўся на твар Ніка - асобы, над якім Пойндекстер вакол мантажнага аддзела, працаваў у той раніцу амаль дзве гадзіны.
  
  
  Яна была добрая. Яна не крычала, не бегала па калідоры і не рабіла глупства. І пашырэнне яе вачэй было ледзь прыкметна, але для натренированного вочы Ніка эфект быў не менш драматычным, чым калі б яна была. "Я не чакаў, што вы хутка вернецеся, палкоўнік". Голас у нах быў нізкі, а тэмбр дзіўна чысты. Акцэнт быў брытанскі. Яны шкадавалі адзін аднаму рукі лепш еўрапейскіх. "Як вы сябе адчуваеце?"
  
  
  "Усё яшчэ трохі дэзарыентаваныя". Ён гаварыў з ярка выяўленым канзасским тонам - вынік трохгадзіннага сядзення з магнітафонным запісам голасу Эглунда, устаўленай у эга вуха.
  
  
  "Гэтага і трэба было чакаць, палкоўнік".
  
  
  Ён глядзеў, як пульс б'ецца ў яе тонкім горле. Яна не адводзіла позірку ад яго, але ўсмешка знікла, а яе цёмныя вочы былі дзіўна яркімі.
  
  
  Маёр Соллиц зірнуў на гадзіннік. "Ён увесь ваш, доктар Сан", - сказаў ён рэзкім, дакладным тонам. "Я спазняюся на сход каля дзевяцісот. Дайце мне ведаць, калі ўзнікнуць якія-небудзь праблемы". Ён рэзка павярнуўся на абцасах і пайшоў прэч. З Соллицем не было ніякіх лішніх рухаў. Ветэран "Лятучых тыграў" і лагера японскіх ваеннапалонных на Філіпінах быў амаль карыкатурай на нястрымны мілітарызм.
  
  
  Генерал Макалестер турбаваўся аб тым, каб правесці Ніка mimmo яго. "Ён кемлівы", - сказаў ён, наведваючы Ніка на Лондейл-род Эглунд.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  у той раніца. "Вельмі рэзка. Так што не расслабляйцеся побач з ім нам на секунду. Таму што, калі ён упадзе да таго той факт, што вы не Эглунд, ён націсне кнопку будзільніка і падарве ваша сховішча вышэй манумента Вашынгтона". Але калі Нік з'явіўся ў офіс маёра, усё прайшло як па чараўніцтве. Соллиц быў так здзіўлены, убачыўшы эга, што правёў з ім толькі самую павярхоўную праверку бяспекі.
  
  
  "Выконвайце за мной, калі ласка, - сказаў доктар Сан.
  
  
  Нік ўпаў ззаду нах, аўтаматычна адзначаючы плыўныя, гнуткія руху яе сцёгнаў, даўжыню ee доўгіх і цвёрдых нага. Ён вырашыў, што апазіцыя становіцца ўсё лепш і лепш.
  
  
  Аднак яна была праціўнікам. Не сумнявайся на гэты конт. І, можа быць, забойца таксама. Ён успомніў фразу Хоука: "Ён ці яна паспрабуе яшчэ раз". І пакуль усё паказвала на "яна". Чалавек, які спрабаваў забіць Эглунда, я павінен быў (па-першае) быць хема-то з доступам да Аддзелу медыцынскіх даследаванняў, і (па-другое) хема-то з навуковым адукацыяй, асабліва ў галіне хіміі пазаземнай падтрымкі жыцця. Хто-то, хто ведаў, што пэўную колькасць лішняга азоту змяшаецца з аміякам вакол чалавечага банк, утвараючы смяротны газ Амін. Доктар Сунь, кіраўнік медыцынскіх даследаванняў праекта "Апалон", амелы доступ і навучання, а яе спецыяльная сфера дзейнасці заключалася ў падтрыманні чалавечага жыцця ў космасе.
  
  
  Яна адчыніла дзверы маленькай пярэднім пакоі і адышла ў бок, паказваючы Ніку. "Зніміце вопратку, калі ласка. Яе буду з вамі".
  
  
  Нік павярнуўся да яе, яго нервы раптам сціснуліся. Стрымліваючы нядбайны тон, ён сказаў: "Гэта абсалютна неабходна? Я маю на ўвазе, што Уолтар Рыд вызваліў мяне, і копіі ih справаздачу ўжо адпраўлена вам".
  
  
  Ўсмешка была злёгку насмешлівым. Гэта пачалося з вачэй, затым закранула ee rta. "Не саромейцеся, палкоўнік Эглунд. У рэшце рэшт, ён не ў першы раз бачу вас голым".
  
  
  Менавіта гэтага і баяўся Нік. На яго целе былі шнары, якіх у Эглунда ніколі не было. Пойндекстер нічога не зрабіў з імі, паколькі гэта было зусім нечаканым развіццём падзей. Аддзел дакументацыі праўкі падрыхтаваў фальшывы медыцынскі даклад аб канцылярскіх прыладзьдзі Ўолтара Апенінскага. Яны палічылі, што гэтага будзе дастаткова, што медыцынскае агенцтва NASA праверыць толькі эга зрок, слых, рухальныя рэакцыі і пачуццё проціваг.
  
  
  Нік распрануўся і паклаў рэчы на крэсла. Супраціўляцца бессэнсоўна. "Эглунд" не мог вярнуцца да трэніровак, пакуль не атрымаў дазвол ад лекара Сан. Ён пачуў, як адчыніліся і зачыніліся дзверы. Балетныя тэпцікі на высокіх абцасах цокали ў эга бок. Пластыкавыя шторы былі рассунутыя. "І шорты, калі ласка, - сказала яна. Неахвотна ён ih зняў. "Выйдзі сюды, калі ласка".
  
  
  Пасярод пакоя сядзела дзіўна выглядае хірургічная кушэткі па футра і бліскучага алюмінія. Ніку гэта не спадабалася. Ён адчуваў сябе больш чым голым. Ён адчуваў сябе уразлівым. Штылет, які ён звычайна насіў у рукаве, газавая бомба, якая займаецца звычайна хавалася ў кішэні, спрошчаны Люгер, якога ён называў Вільгельміны, усё эга звычайныя "ахоўныя прылады" былі далёка - у штаба-кватэры AX ў Вашынгтоне, дзе ён ih пакінуў. перад ад'ездам у адпачынак. Калі дзень раптам адчыняцца, і ў іх скокне пяцьдзесят узброеных людзей, ён будзе вымушаны змагацца з адзіным даступным зброяй - сваім целам.
  
  
  Аднак гэта было дастаткова смяротна. Нават у спакоі ён быў абцякальным, мускулістым, небяспечным на выгляд. Цвёрдая, загарэлая скура была пакрыта старымі шнарамі. Мышцы былі вытравлены насупраць костак. Рукі былі вялікія, тоўстыя, з вузлаватымі венамі. Яны выглядалі створанымі для гвалту - як і пакладзена па матэматыцы з кодавым імем Киллмастер.
  
  
  Вочы доктара Сунь прыкметна пашырыліся, калі ён снарада да яе праз пакой. Яны заставаліся прыкаваным да эга жывата - і ён быў па-чартоўску ўпэўнены, што яна знаходзіла такое захапленне не толькі эга целаскладам. Гэта былі ўспаміны пра полдюжине нажоў і куль. Мёртвая распродаж.
  
  
  Эму прыйшлося адцягнуць яе ўвагу. Эглунд быў халасцяком. У эга дасье згадвалася, што ён быў паляўнічым за спадніцамі, чым-то накшталт ваўка ў вопратцы касманаўта. Так што можа быць натуральней? Мужчына і прывабная жанчына сам-насам у пакоі, аголены мужчына ...
  
  
  Ён не спыніўся, калі падышоў да яе, але раптам прыціснуў яе спіной да хірургічнаму стала, яго рукі залезлі пад яе спадніцу, калі ён пацалаваў яе, яго вусны былі цвёрдымі і жорсткімі. Гэта была грубая гульня, і яна атрымала заслужаную руку - адкрыта ў эга твары, на імгненне ошеломившая яго.
  
  
  "Ты жывёла!" Яна сядзела, прыціснуўшыся да стала, прыціснуўшы тыльны бок далоні да рота. Яе вочы ззялі белым ад абурэньня, страху, гневу і тузіны іншых эмоцый, нам адна, вакол якіх не была прыемнай. Гледзячы на нах цяпер, ён меў праблемы з падключэннем Joy Sun", з шалёнай, бессэнсоўнай дзяўчынай у гэтай парнаграфічнай фатаграфіі.
  
  
  "Я папярэджваў вас пра гэта раней, палкоўнік". Яе рот задрыжаў. Яна была на мяжы мальвы. "Яе не па тых жанчын, пра якіх вы, здаецца, думаеце. Я не пацярплю гэтых танных спакус..."
  
  
  Манеўр падзейнічаў жаданы эфект. Усе думкі аб фізічным аглядзе былі забытыя. "Калі ласка, апраніся", - холадна сказала яна. "Відавочна, што вы цалкам ачунялі. Вы паведаміце пра гэта
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  каардынатар трэнінгаў, а затым далучыцца да сваіх таварышам па камандзе ў будынку мадэлявання ".
  
  
  * * *
  
  
  Неба за градамі вышчэрбленых пік было цёмна-чорным, пасыпаным зоркамі. Мясцовасць паміж імі была пагорыстай, парэзанай кратэрамі, ўсеяная вострымі выступамі і вострымі асколкамі каменнымі абломкамі. Стромкія каньёны перасякалі абсыпаную щебнями гару, як скамянелыя маланкі.
  
  
  Нік асцярожна спусціўся па пазалочанай лесвіцы, прымацаванай да адной вакол чатырох апор LM. Унізе ён паставіў адну нагу на край латкі і выйшаў на паверхню месяца.
  
  
  Пласт пылу пад нагамі амела кансістэнцыю хрумсткага снегу. Павольна ён паставіў адзін чаравік перад іншым, а затым гэтак жа павольна паўтарыць працэс. Паступова ён пачаў хадзіць. Ісці было цяжка. Бясконцыя калдобіны і парасткі застылай пароды запавольвалі эга. Кожны крок быў няўпэўненым, падзенне было небяспечным.
  
  
  У эга вушах пачуўся роўны, гучны шыпячы гук. Гэта зыходзіла з сістэм нагнятання, дыхання, астуджэння і сушкі эга прагумаванага месяцовага скафандра. Ён круціў галавой праз боку ў бок ўнутры шчыльна прылеглага пластыкавага шлема, шукаючы астатніх. Сяргей ослеплял. Ён падняў правую цеплавую рукавіцу і апусціў одзіна па сонцаахоўных брылёў.
  
  
  Голас у слухаўках сказаў: "З вяртаннем у Каменную кучу, палкоўнік. Мы тут, на краі Акіяна Штармоў. Не, не так - справа ад вас ".
  
  
  Нік павярнуўся і ўбачыў дзве постаці ў сваіх грувасткіх месяцовых касцюмах, машущие эму. Ён памахаў у рэўматызму. "Роджэр, Джон", - сказаў ён у мікрафон. "Рады цябе бачыць, рады вярнуцца. Яе ўсё яшчэ крыху дэзарыентаваны. Табе прыйдзецца трываць мяне".
  
  
  Ён быў рады, што сустрэў ih такім чынам. Хто мог бы каму асобу чалавека праз шэсцьдзесят пяць фунтаў гумы, нейлону і пластыкі?
  
  
  Раней, у пакоі для падрыхтоўкі да месяцовым мадэляванні, ён быў напагатове. Гордан Нэш, капітан першай рэзервовай групы астранаўтаў "Апалона", зайшоў да яму. "Люсі бачыла цябе ў шпіталі?" - спытаў ён, і Нік, няправільнае зразумеўшы эга хітрую ўхмылку, падумаў, што ён меў на ўвазе адну сябровак па Эглунда. Ён зрабіў злёгку бледную расколіну і быў здзіўлены, убачыўшы нахмурившийся Нэш. Занадта позна ён успомніў пра дасье - Люсі была малодшай сястрой Эглунда і цяперашнім рамантычным цікавасцю Гордана Нэша. Эму ўдалося знайсці выхад вакол гэтага алібі ("Жартую, Горды"), але гэта было блізка. Занадта блізка.
  
  
  Одзіна вакол таварышаў па камандзе Ніка збіраў камяні з паверхні Месяца і хаваў ih ў металічны скрыню для збору, у той час як іншы сядзеў на кукішках над прыладай, падобным на сейсмограф, і запісваў ўсхваляванае рух іголкі. Нік пастаяў, назіраючы за імі некалькі хвіліна, няёмка ўсведамляючы, што ён не мае да нас найменшага падання аб тым, што эму варта рабіць. Нарэшце той, хто працаваў з сейсмографом, зірнуў уверх. "Хіба табе не лепш праверыць LRV?" Эга голас затрашчаў ў слухаўках N3.
  
  
  "Правільна." На шчасце, десятичасовое навучання Ніка ўключала гэты семестр. LRV расшифровывалось як Lunar Roving Vehicle. Гэта быў месяцовы аўтамабіль, які працаваў на паліўных элементах, якія рухаліся на спецыяльных цыліндрычных колах са спіральнымі лопасцямі замест спіц. Ён быў спраектаваны так, каб прызямліцца на Месяц астранаўтаў раней, таму эга трэба было прыпаркаваць дзе-небудзь на гэтай шырокай мадэлі плошчай дзесяць акраў паверхні Месяца, якая займаецца знаходзілася ў самай складаць даляр Цэнтра пілатуемых касмічных караблёў у Х'юстане.
  
  
  Нік рушыў па бясплоднай, непрыступнай мясцовасці. Паверхню, якая нагадвае пемзы, пад эга нагамі была далікатнай, вострай, са ўтоенымі дзіркамі і няроўнымі выступамі. Хадзіць па яму было катаваннем. "Напэўна, усё яшчэ ў яры R-12", - сказаў голас у эга вуху. "Першая каманда працавала з ім ўчора".
  
  
  Дзе, кравец вазьмі, быў Р-12? - падумаў Нік. Але праз імгненне ён выпадкова зірнуў уверх, і там, на краі вялізнай чорнай, працятай зоркамі даху Будынка мадэлявання, ён убачыў закладкі палітыкі, звязаным з аднаго да дваццаці шосты, а па вонкавым краі - ад А. З. Поспех ўсё яшчэ была з ім.
  
  
  Эму спатрэбілася амаль паўгадзіны, каб дабрацца да цясніны, хоць да Месяцовага модуля было ўсяго некалькі сотняў ярдаў. Праблема заключалася ў памяншэнні гравітацыі. Навукоўцы, якія стварылі штучны месяцовы пейзаж, прайгралі ўсе ўмовы, якія можна было знайсці на рэальным аб'екце: дыяпазон тэмператур у пяцьсот градусаў, самы моцны вакуум, які калі-небудзь ствараў чалавек, і слабая гравітацыя - усяго ў шэсць разоў менш. як зямной. Гэта рабіла практычна немагчымым ўтрыманне проціваг. Хоць Нік мог лёгка скакаць і нават лунаць у паветры на сотні футаў, калі гатэль, ён не адважваўся рухацца далей, чым павольнае поўзанне. Мясцовасць была занадта перасечанай, занадта няўстойлівым, і немагчыма было раптам спыніцца.
  
  
  Яр быў амаль пятнаццаці футаў глыбінёй і стромкім. Ён шэл вузкім зігзагападобнымі узорам, эга дно было выбіта сотнямі штучных метэарытаў. У сеткі 12 не было ніякіх прыкмет Месяцовага карабля, але гэта не мела вялікага значэння. Гэта можа быць усяго ў некалькіх ярдаў, схавана ад вачэй.
  
  
  Нік асцярожна спусціўся па крутым схіле.
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  перад тым, як пакласці ў іх увесь свой аленка, трэба схапіць кожную руку і апору. Малюсенькія метэарытныя каменьчыкі скакалі наперадзе яго, выбіваючыся эга чаравікамі. Дасягнуўшы дна рова, ён павярнуў налева, накіроўваючыся да Сеткі 11. Ён рухаўся павольна, прабіраючыся праз змучаныя звіліны і востраканцовыя выступы штучнага паток попелу.
  
  
  З-за пастаяннага шыпенні ў вушах і з-за вакууму за межамі касцюм, ён нічога не чуў ззаду сябе. Але ён альбо бачыў, альбо адчуў раптоўную выбліск рухаў і павярнуўся.
  
  
  Бясформеннае істота з двума бліскучымі аранжавымі вачыма наляцела на яго. Ён ператварыўся ў гіганцкае казурка, затым у дзіўны чатырохколавы аўтамабіль, і ён убачыў чалавека ў месячным гарнітуры, падобным на той, які сядзеў за штурвалам. Нік дзіка замахаў рукамі, затым зразумеў, што мужчына заўважыў эга і наўмысна дадаў хуткасць.
  
  
  Выйсця не было.
  
  
  Лунная машына неслася да яму, ee велізарныя цыліндрычныя колы з вострымі, як брытва, спіральнымі лёзамі запаўнялі цясніну ад сцяны да сцяны ...
  Кіраўнік 6
  
  
  
  Нік ведаў, што здарыцца, калі гэтыя ляза парвуць эга касцюм.
  
  
  Звонку змадэляваны двухтыднёвы месяцовы дзень быў усяго на некалькі м менш паўдня. Тэмпература была 250 № Фарэнгейце Вышэй тэмпературы кіпення вады - вышэй, чым у чалавечай крыві. Дадайце да гэтага вакууме, настолькі моцны, што кавалкі металу самаадвольна зварыліся адным з адным пры судотыку, і вы атрымаеце з'ява, вядомае навукоўцам як "кіпенне".
  
  
  Гэта азначала, што ўнутраная частка аголенага чалавечага цела закіпіць. Пачнуць утварацца бурбалкі - спачатку на слізістай абалонцы rta і вачэй, затым у тканінах іншых жыццёва важных органаў. Смерць наступіць у лічаныя хвіліны.
  
  
  Ён павінен быў трымацца далей ад гэтых бліскучых, падобных на ляза спіц. Але з абодвух бакоў месцы не было. Было магчыма толькі адно. Ударься аб зямлю, дазволь жахлівай трехтонной машыне перавярнуцца на яму. Эга аленка ў атмасферы вольнага ад гравітацыі вакууму складаў усяго паўтоны, і гэта было дадаткова мадыфікавана коламі, якія сплющивались ўнізе, як мяккія шыны, для дасягнення счаплення.
  
  
  У некалькіх футах ззаду яго было невялікае паглыбленне. Ён разгарнуўся і расцягнуўся ў nen тварам уніз, чапляючыся пальцамі за обжигающую вулканічную скалу. Эга мэта ўнутры пластыкавага бурбалкі была самай уразлівай часткай эга. Але ён быў выраўнаваны так, каб прастора паміж коламі было занадта вузкім, каб LRV мог манеўраваць. Эга поспех ўсё яшчэ была на мяжы.
  
  
  Ён бясшумна пракаціўся па яму, засланяючы брылёў. Моцны ціск ўдарыла эга па спіне і нагах, прыціснуўшы эга да скалы. Дыханне вырвалася па эга лёгкіх. Эга зрок на імгненне памеркла. Затым першая пара колаў праляцела над ім, і ён ляжаў у імклівай цемры пад аўтамабілем даўжынёй 31 фут, назіраючы, як другая пара нясецца да яму.
  
  
  Ён убачыў гэта занадта позна. Низменному якое вісела абсталяванне ў выглядзе скрынкі. Ён стукнуўся аб эга заплечнік ECM, перавярнуўшы яго. Ён адчуў, як заплечнік зрываецца з эга плячэй. Шыпенне ў вушах рэзка спынілася. Вуглі апёк эга лёгкія. Затым у яго ўрэзаліся другія колы, і боль выбухнула скрозь яго, як чорнае воблака.
  
  
  Ён трымаўся за тонкую нітку свядомасці, таму што ведаў, што эму нітка, калі ён гэтага не зробіць. Яркі сьвяты обжигал эга вочы. Ён павольна прабіваўся ўверх, пераадольваючы фізічныя пакуты, прасіў у машыны. Паступова эга вочы перасталі плаваць і засяродзіліся на nen. Ён быў прыкладна ў пяцідзесяці ярдаў ад яго, і больш не рухаўся. Чалавек у месячным касцюме стаяў на пульце кіравання, гледзячы на яго.
  
  
  У Ніка перахапіла дыханне, але эга не было. Артериеподобные трубкі ўнутры эга касцюм больш не пераносілі халодны кісларод вакол галоўнага впускного канала на яго таліі. Эга званары драпалі падраную гуму на яго спіне, дзе раней знаходзіўся пакет экалагічнага кантролю. Эга рот адкрыўся. Вусны сухія рухаліся ў мёртвым пластыкавым бурбалцы. "Вызначыць", - прахрыпеў ён у мікрафон, але ён таксама быў мёртвы, драты Камунікацыйнага блока карупцыі абарваліся разам з астатнімі.
  
  
  Мужчына ў месячным касцюме, сыдзі з месяцовага карабля. Ён выцягнуў канцылярскі нож з-пад сядзення на пульце кіравання і накіраваўся да яму.
  
  
  Гэта дзеянне выратавала N3 жыццё.
  
  
  Нож азначаў, што Нік не скончыў, што трэба было адрэзаць апошнюю частку абсталявання, - і менавіта так ён успомніў малюсенькі пакет, прымацаваны да эга таліі. Ён быў там, у выпадку непаладак у сістэме заплечніка. У nen быў запас кіслароду на 5 хвіліна.
  
  
  Ён эга уключыў. Мяккі шыпячы гук напоўніў пластыкавы бурбалка. Ён прымусіў свае змучаныя лёгкія ўдыхнуць. Ih напоўніла прахалода. Эга зрок праяснілася. Ён сціснуў зубы і з цяжкасцю падняўся на ногі. Эга, розум пачаў даследаваць эга цела, каб убачыць, што ад яго засталося. Затым раптам, не было часу падводзіць вынікі. Іншы мужчына зрабіў вялікі жыцця. Адзін раз ён падскочыў, каб падняцца ў паветра, і паляцеў да яму, лёгкі, як пёрка ў атмасферы з паніжанай гравітацыяй. Нож трымалі низменному, лязом ўніз, гатовы да хуткага перавароту ўверх.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  гэта разарвала б аварыйны выратавальны круг.
  
  
  Нік упіўся пальцамі нага ў грэбень вулканічнай пароды. Ён адным рухам апусціў рукі назад, як чалавек, які ўчыняе гоначнае пікіравання. Затым ён катапультаваўся наперад, кінуўшы ўсю сваю назапашаную сілу ў выпад. Ён выявіў, што ляціць у паветры з палахлівай хуткасцю, але не трапіў у мэта. Іншы мужчына апусціў галаву, апускаючыся ўніз. Нік схапіўся за руку з нажом, калі праходзіў mimmo, але прамахнуўся.
  
  
  Гэта было падобна на бойку пад вадой. Сілавое поле было зусім іншым. Баланс, цягі, час рэакцыі - усё змянілася за кошт памяншэння сілы цяжару. Як толькі рух было пачата, спыніць эга або змяніць кірунак было практычна немагчыма. Цяпер ён слізгаў да зямлі ў канцы шырокай парабалы - у добрых трыццаці ярдаў ад таго месца, дзе стаяў эга праціўніка.
  
  
  Ён разгарнуўся ў той момант, калі іншы чалавек выпусціў нейкі снарад. Ён урэзаўся эму ў сцягно, паваліўшы эга на зямлю. Гэта быў велізарны вышчэрблены кавалак метэарыта памерам з невялікі валун. Немагчыма падняць нават ва ўмовах нармальнай сілы цяжару. Боль працяў эга нагу. Ён паківаў галавой і пачаў уставаць. Раптам звалілася цеплавая рукавіца, драпаючы эга аварыйны кіслародны камплект. Мужчына ўжо быў на nen.
  
  
  Ён праслізнуў праз Ніка і між іншым ўдарыў яго эга ў трубцы канцылярскім нажом. Ён бясшкодна адскочыў, і Нік падняў правую нагу, пятка эга цяжкага металічнага чаравіка сустрэлася з адносна неабароненым сонечным спляценнем мужчыны пад вуглом уверх. Цёмны твар ўнутры пластыкавага бурбалкі адкрыла рот у бязгучна выдыху, вочы закаціліся. Нік ускочыў на ногі. Але перш чым ён паспеў рушыць услед за ім, чалавек папоўз, як вугор, і павярнуўся да яму, гатовы атакаваць яшчэ раз.
  
  
  Ён зрабіў ілжывы выпад у бок горла N3 і нацэліў лютую маэ-гери эму ў пахвіну. Ўдар не трапіў у мэта менш чым на цалю, анямеў нагу Ніка і амаль прымусіў эга страціць раўнавагу. Перш чым ён змог процідзейнічаць, мужчына развярнуўся, а затым нанёс удар ззаду палевым ударам, з-за якога Нік куляўся наперад па няроўным выступах дна рова. Ён не мог спыніцца. Ён працягваў каціцца, вострыя, як брытва, камяні рвалі эга касцюм.
  
  
  Краем вока ён убачыў, як мужчына расшпіліў маланку на бакавым кішэні, выцягнуў дзіўна выглядае пісталет і старанна прыцэліўся ў яго. Ён схапіўся за выступ і раптам спыніўся. Паласа асляпляльнага бел-блакітнага магніевага свеце пранеслася mimmo яго і выбухнула аб скалу. Ракетніца! Мужчына пачаў эга перазараджваць. Нік кінуўся на яго.
  
  
  Мужчына выпусціў пісталет і ўхіліўся ад удару двума кулакамі ў грудзі. Ён падняў левую нагу, зрабіўшы апошні люты выпад у неабаронены пахвіну Ніка. N3 узяў пылавік абедзвюма рукамі і пакруціў. Чалавек упаў, як ссечанае дрэва, і перш чым ён змог зрушыцца з месца, Киллмастер апынуўся на nen. Да яму мільганула рука з нажом. Нік секануў рукой у пальчатцы па неабароненым запясця. Гэта прытупіла прамую цягу. Эга пальцы стуліліся на запясце мужчыны і скруцілі. Нож не ўпаў. Ён павярнуўся мацней і адчуў, як што-то пстрыкнула, і рука мужчыны обмякла.
  
  
  У той жа міг у вуху Ніка спынілася шыпенне. Скончыўся запасны кісларод. Пякучы запал працяў эга лёгкія. Навучаныя ёгай мышцы аўтаматычна ўзялі верх, абараняючы ih. Ён мог затрымліваць дыханне на чатыры хвіліны, але больш не мог, а фізічныя нагрузкі былі немагчымыя.
  
  
  Што-то грубае і крычаць хваравітае раптам працяла эга руку такім узрушэннем, што ён амаль адкрыў рот, каб дыхаць. Мужчына перамясціў нож у другую руку і парэзаў руку, прымусіўшы расціснуць пальцы. Цяпер ён скокнуў mimmo Ніка, сціскаючы зламанае запясце здаровай рукой. Ён спатыкаўся па цясніне, вакол эга заплечніка падымалася бруя вадзянога пара.
  
  
  Смутны пачуццё выжывання прымусіла Ніка падпаўзці да ракетнице. Эму не трэба было паміраць. Але галасы ў эга вуху казалі: "Занадта далёка, каб ісці". Вы не можаце гэтага зрабіць. Эга лёгкія патрабавалі адбору пробаў паветра. Эга пальцы скрэблі па зямлі, пацягнуўшыся за пісталетам. Паветра! эга лёгкія працягвалі крычаць. З кожнай секундай станавілася горш, цямней. Пальцы стуліліся вакол яго. Ніякай сілы, але ён усё роўна націснуў на спускавы кручок, і ўспышка святла была настолькі асляпляльнаю, што эму прыйшлося пляснуць свабоднай рукой па вачах. І гэта было апошняе, што ён памятаў ...
  
  
  * * *
  
  
  "Чаму вы не пайшлі да аварыйнага выхаду?" Рэй Дробныя, кіраўнік палёў праекта, з трывогай схіліўся над ім, калі калегі-астранаўты Роджэр Кейн і Джон Корбинет дапамаглі зняць эга месяцовы касцюм у пакоі для падрыхтоўкі Симуляционного Будынкаў. Дробныя працягнуў невялікі распыляльніка кіслароду для носа, і Нік зрабіў з яго яшчэ адзін вялікі глыток.
  
  
  "Эвакуацыйны выхад?" прамармытаў ён няпэўна. "Дзе?"
  
  
  Трое мужчын зірнулі адзін на аднаго. "Менш за дваццаць ярдаў ад сеткі 12", - сказаў Дробныя. "Вы ўжо выкарысталі гэта раней".
  
  
  Павінна быць, гэта быў той выхад, да якога накіроўваўся эга суперніка ў месячным касцюме. Цяпер ён успомніў, што ну было дзесяць, заўважаных вакол месяцовага ландшафту.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Кожны амела паветраны шлюз і камеру наддува. Яны былі беспілотнымі і адкрываліся ў падземнае сховішча пад будынкам мадэлявання. Так што ўваходзіць і выходзіць, не склала б праблемы, калі б вы ведалі, як абыходзіцца - і праціўнік Ніка, відавочна, ведаў.
  
  
  "На шчасце, Джон заўважыў гэты першы сігнал ракетніцы", - казаў Роджэр Кейн Дробныя. "Мы накіраваліся да яму адразу. Напрыклад, праз шэсць м быў іншы. Да таго часу мы былі менш чым у хвіліне язды".
  
  
  "Гэта дакладна пазначыла пазіцыю эга", - дадаў Корбине. "Яшчэ некалькі секунд, і ён быў бы конченным. Ён ужо пасінеў. Мы падключылі эга да аварыйнага забеспячэнні Роджэра і пацягнулі да выхаду. Госпадзе! Зірні на гэта!" - раптам ускрыкнуў ён.
  
  
  Яны знялі скафандр і ўтаропіліся на скрываўленую ўнутраную вопратку. Каін ткнуў пальцам у термоматериал. "Табе пашанцавала, што ты не закіпеў", - сказаў ён.
  
  
  Дробныя нахіліўся над ранай. "Гэта падобна на парэзаны нажом", - сказаў ён. "Што здарылася? Табе лепш пачаць з самага пачатку".
  
  
  Нік паківаў галавой. "Паслухайце, яе адчуваю сябе даволі дурное з-за гэтага, - сказаў ён. "Я ўпаў на пракляты універсальны нож, калі спрабаваў выбрацца вакол рова. Яе проста страціў раўнавагу і ..."
  
  
  "А як наконт вашага блока ECM?" палёту запатрабаваў дырэктар. "Як гэта атрымалася?"
  
  
  "Калі яе ўпаў. Ён зачапіўся за выступ".
  
  
  "Абавязкова будзе расследаванне", - змрочна сказаў Дробныя. "Служба бяспекі НАСА хоча атрымліваць справаздачы аб кожнай аварыі, у нашы дні".
  
  
  "Пазней. Спачатку эму патрэбна медыцынская дапамога", - сказаў Корбине. Ён павярнуўся да Роджеру Кейну. "Лепш патэлефануй доктару Сану".
  
  
  Нік паспрабаваў сесці. "Кравец, няма, я ў парадку", - сказаў ён. "Гэта проста рана. Хлопцы, вы можаце перавязаць яе самі". Доктар Сунь быў тым чалавекам, якога ён не хацеў бачыць. Ён ведаў, што адбудзецца. Яна настойвала на тым, каб зрабіць эму абязбольвальнае ін'екцыю - і гэтая ін'екцыя завяршыла б працу, якую яе саўдзельнік п'яны, у месячным пейзажы.
  
  
  "У мяне ёсць свой костка з Джой-Сан", - адрэзаў Дробныя. "Гэй, ніколі не трэба было праходзіць mimmo цябе ў тым стане, у якім ты знаходзішся. Прыступы галавакружэння, правалы памяці. Ты павінен быць дома, ляжаць на спіне. У любым выпадку, што з гэтай дамай?
  
  
  У Ніка было даволі добрае прадчуванне. Як толькі яна ўбачыла эга аголеным, яна зразумела, што гэта не палкоўнік Эглунд, а гэта азначала, што ён павінен быў быць дзяржаўным прадпрыемствам, а гэта, у сваю чаргу, азначала, што эга прывялі ў пастку для нах. Так што можа быць лепш для эга адпраўкі, чым месяцовы пейзаж? Голас яе паплечнік - ці ў множным ліку? - мог зладзіць яшчэ адну зручную "аварыю".
  
  
  Дробныя зняў трубку і замовіў трохі сродкаў першай дапамогі. Калі ён павесіў трубку, ён павярнуўся да Ніку і сказаў: "Я хачу, каб твая машына пад'ехала да дома. Кейн, ты адвязі эга дадому. І Эглунд, заставайся там, пакуль я не знайду лекара, каб ён цябе агледзеў. "
  
  
  Нік думках паціснуў плячыма. Не мела значэння, дзе ён чакаў. Наступным крокам быў яе крок. Таму што адно было ясна. Яна не магла адпачыць, пакуль ён не знік праз поля зроку. Пастаянна.
  
  
  * * *
  
  
  Пойндекстер ператварыў штармавы склеп халасцяцкага бунгала Эглунда ў поўнамаштабны палявой офіс AX.
  
  
  Там была мініяцюрная фоталабараторыя, аснашчаная 35-мм камеры, плёнка, абсталяванне для праяўкі і микроточки, металічны картотечные шафа, запоўнены маскамі Lastotex, гнуткія пілы на шнурках, компасы на кнопках, пёравыя ручкі, якія страляюць іголкамі, гадзіны з малюсенькімі транзістарны перадатчыкамі і складаная сістэма сувязі з цвёрдацельным выявай -тэлефон, які мог імгненна звязаць ih са штабам.
  
  
  "Падобна на тое, ты быў заняты", - сказаў Нік.
  
  
  "У мяне ёсць пасведчанне асобы з чалавекам на фатаграфіі", - адказаў Пойндекстер з старанна сдерживаемым энтузіязмам. Гэта быў сівавалосы жыхар Новай Англіі з мыскай-пявучым, які выглядаў так, як быццам яму было больш падабалася ладзіць царкоўны пікнік, чым працаваць з выдасканаленымі прыладамі смерці і разбурэння.
  
  
  Ён открепил ад сушылкі вільготны 8 × 10 і працягнуў Ніку. Гэта быў выгляд спераду, мэта і плечы, цемнаскурага чалавека з яго воўчым тварам і мёртвымі шэрымі вачыма. Глыбокі шрам звяртаецца атачаў эга шыю адкрытымі пад трэцім пазванком. "Клічуць Ринальдо Триболати, - сказаў Пойндекстер, - але ён для сцісласці называе сябе Рэно Тры. Адбітак трохі расплывісты, таму што я зняў эга адкрытымі з фототелефона. Гэта фатаграфія фатаграфіі".
  
  
  "Як так хутка?"
  
  
  "Гэта была не татуіроўка. Гэты тып дракона даволі распаўсюджаны. Тысячы салдат, якія служылі на Далёкім Усходзе, асабліва на Філіпінах падчас пачатку другой сусветнай вайны, маюць ih. хлопчыкі. Яны зрабілі выбух і вывучылі яго. Выклікана апёкам вяроўкай. І гэта ўсё, што ім трэба было ведаць. Здаецца, гэта Рына-Тры калі-то было наёмным забойцам для банд Лас-Вегаса. Аднак адна вакол эга меркаваных ахвяраў ледзь не падабрала яго. Прыгналі эга да паўсмерці. Ён усё яшчэ носіць шрамм звяртаецца ".
  
  
  "Я чуў імя Reno Дрэва, - сказаў Нік, - але не як наёмную забойца. Як свайго роду танцавальны майстар для Jet Set".
  
  
  "Гэта наш хлопчык", - адказаў Пойндекстер. "Цяпер ён законны. Дзяўчыны па свецкага грамадства, здаецца, іншы-эга. Часопіс Pic назваў эга
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Пацукалоў па Палм-Пошасці. Ён кіруе дыскатэкай Балі Хай ".
  
  
  Нік паглядзеў на выгляд спераду, фота, а затым на копіі парнаграфічнага фота, што Пойндекстер перадаў эму. Захопленае выраз асоб Джой-Сан ўсё яшчэ пераследвала яго. "Наўрад ці тое, што можна назваць прыгожым", - сказаў ён. "Цікава, што дзяўчаты бачаць у nen".
  
  
  "Можа, ім падабаецца, як ён ih пляскае".
  
  
  "Ён такі, так?" Нік сабраў фатаграфіі і сунуў ih ў кашалёк. "Лепш падняць штаба", - дадаў ён. "Я павінен зарэгістравацца".
  
  
  Пойндекстер падышоў да фототелефону і пстрыкнуў выключальнікам. "Натоўп дала эму дазвол дзейнічаць, як шейлок і вымагальнік", - сказаў ён, назіраючы, як экран ажывае. "У рэўматызму ён забіваў і рабіў для іх сілавую працу. Ён быў вядомы як апошні сродак. Калі ўсе астатнія Шайлоки адпрэчвалі чалавека, Рына Тры браў эга. Эму падабалася, калі яны не выконвалі сваіх абавязацельстваў. Гэта захоўваюцца эму нагода працаваць над імі. Але больш за ўсё ён любіў катаваць жанчын. Ёсць гісторыя, што ў яго быў ў пары з дзяўчатамі ў Вегасе, і што ён парэзаў іх па асобам брытвай, калі ад'язджаў вакол горада ... A-4, N3 на скремблер з HT-станцый, - сказаў ён, калі ў поле зроку з'явілася мілая брунэтка з гарнітурай для сувязі.
  
  
  "Пачакайце калі ласка." Яе замяніла сівы, як жалеза, стары, якому Нік аддаў усю сваю адданасць і вялікую частку сваёй прыхільнасці. N3 зрабіў свой даклад, адзначыўшы пры гэтым адсутнасць знаёмай цыгары, а таксама звычайны бляск гумару ў ледзяных вачах. Хоук быў засмучаны, заклапочаны. І ён, не губляючы часу, зразумеў, што эга турбавала.
  
  
  "Пасты праслухоўвання AX паведамілі", - рэзка сказаў ён у заключэнне дакладу Ніка. "І навіны нядобрыя. Гэтая ілжывая інфармацыя, якую яе распаўсюджваю Балі Хай, з'явілася, але ўнутры краіны, на адносна нізкім узроўні злачыннага свету. У Лас-Вегасе робяцца стаўкі на месяцовую праграму НАСА. Разумныя грошы кажуць Пройдзе два гады, перш чым праект зноў будзе запушчаны ". Ён зрабіў паўзу. "Што мяне сапраўды турбуе, дык гэта тое, што цалкам сакрэтная інфармацыя, якую даў вам аб Phoenix One, таксама з'явілася - на вельмі высокім узроўні ў Вашынгтоне".
  
  
  Змрочны твар Хоука стала яшчэ больш азмрочылася. "Пройдзе дзень або каля таго, перш чым мы атрымліваем апавяшчэнне ад нашых людзей па ўсім замежных спраў шпіёнскіх арганізацый, - дадаў ён, - але гэта выглядае не вельмі добра. Хто-то вельмі высокапастаўлены дае уцечку інфармацыі. Карацей кажу, у нашага суперніка ёсць аператыўнік. высока ў самай НАСА ".
  
  
  Поўнае значэнне слоў Тетеревятник паступова осознавалось - цяпер Фенікс-Адзін таксама апынуўся ў небяспецы.
  
  
  Успыхнуў святым, і кутком вочы Нік убачыў, што Пойндекстер здымае трубку. Ён павярнуўся да Ніку, прыкрываючы муштук. "Гэта генерал Макалестер, - сказаў ён.
  
  
  "Змесціце эга ў канферэнц-бокс, каб Ястраб мог падслухаць".
  
  
  Пойндекстер пстрыкнуў выключальнікам, і голас начальніка службы бяспекі НАСА запоўніў пакой. "На заводзе ДКІ Industries ў Тэхас-Сіці" адбыўся няшчасны выпадак са смяротным зыходам, - каротка абвясьціў ён. "Гэта здарылася мінулай ноччу - у падраздзяленні, якое вырабляе элемент сістэмы жыццезабеспячэння Apollo. Алекс Симиан прыляцеў у Маямі са сваім начальнікам службы бяспекі для расследавання. Ён патэлефанаваў мне некалькі хвілін таму, і сказаў, што ў яго ёсць якое-што жыццёва важнае для пакажыце нам. Як капітан пачатку другой рэзервовай каманды вы, для estestvenno, павінны ўдзельнічаць у гэтым. Мы забярэм вас праз пятнаццаць хвіліна ".
  
  
  "На самай справе", - сказаў Нік і павярнуўся да Хоуку.
  
  
  "Так што гэта ўжо пачынае адбывацца", - змрочна сказаў стары.
  Кіраўнік 7
  
  
  
  Вялікі "Флитвуд Эльдарада" імчаў па шашы Галф.
  
  
  Звонку тэхаская саўчанка была яркай, цяжкай, гнятлівай. Гэтым мігцеў плоскі гарызонт. Ўнутры лімузіна было халаднавата, але амаль холадна, а сінія таніраванае вокны зацянялі вочы пецярым мужчынам, што сядзелі на зручных сядзеннях.
  
  
  "Клапоцячыся аб тым, каб ДКІ даслаў за намі свой лімузін, - сказаў генерал Макалестер, задуменна барабанячы званарамі па краі падлакотніка.
  
  
  "Ну, цяпер, Х'юлет, не будзь цынічным", - з'едліва ўсміхнуўся Рэй Дробныя. "Вы ведаеце, што Алекс Симиан мала што можа зрабіць для нас у НАСА. І гэта абсалютна не мае нічога агульнага з тым фактам, што эга, кампанія вырабляе толькі адзін элемент у касмічным караблі, на Месяцы і гатэль б зрабіць усё".
  
  
  "Вядома, няма", - засмяяўся Макалестер. "Што такое мільён даляраў супраць дваццаці мільярдаў? Ва ўсякім выпадку, асяроддзяў сяброў?"
  
  
  Гордан Нэш, капітан першай групы касманаўтаў, разгарнуўся на адкідным сядзенні. "Паслухайце, мяне не хвалюе, што астатнія кажуць аб Симиане", - адрэзаў ён. "З гэтым хлопцам усё ў маёй кнізе. Калі эга дружба ставіць пад пагрозу нашу цэласнасць, гэта наша праблема, а не эга".
  
  
  Нік ўтаропіўся ў акно, зноў прыслухоўваючыся да разгорающимся спрэчках. Увесь час вакол Х'юстана яна шыпела. Симиан і General Kinetics ў цэлым здаваліся хворым, вельмі абмяркоўваюцца пытаннем асяроддзях у іх чатырох.
  
  
  Рэй Дробныя зноў умяшаўся. "Колькі дамоў, лодак, машын і тэлевізараў кожны вакол нас, павінен быў адмовіцца за апошні год? Яе б не гатэль складаць ih агульную кошт".
  
  
  "Чыста добрая воля", - ухмыльнуўся Макалест.
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  аляксандр. - Як Симиан паведаміў пра гэта Следчаму камітэту Сената?
  
  
  "Тое, што любое раскрыццё прапаноў падарункаў можа разбурыць інтымны і канфідэнцыйны характар адносін НАСА з эга падрадчыкамі", - вымавіў Дробныя з фальшывай урачыстасьцю.
  
  
  Маёр Соллиц нахіліўся наперад і засунуў шкляную панэль. Макалестер усміхнуўся. "Марныя намаганні, Дуэйн. Яе упэўнены, што праслухоўваецца ўвесь лімузін, а не толькі наш шафёр. Симиан клапоціцца аб бяспекі нават больш, чым вы".
  
  
  "Я проста адчуваю, што мы не павінны афіцыйна казаць аб гэтым чалавеку такім чынам", - адрэзаў Соллиц. "Симиан нічым не адрозніваецца ад любога іншага падрадчыка. Aerospace - гэта бізнес, падобны на амерыканскія горкі. А калі колькасць дзяржаўных заказаў расце, але становіцца менш, канкурэнцыя становіцца сапраўды жорсткай. Калі б мы былі на яго месцы, мы б рабілі тое ж самае ... "
  
  
  "Такім чынам, Дуэйн, я не думаю, што гэта цалкам справядліва, - сказаў Макалестер. "У гэтым обезьяньем пошты бизнесявляется ёсць нешта большае, чым гэта".
  
  
  "Празмернае ўплыў? Тады чаму NASA не адмаўляецца цалкам ад ДКІ?"
  
  
  "Таму што яны ствараюць лепшую сістэму жыццезабеспячэння, якую толькі можна зрабіць, - горача ўмяшаўся Гордан Нэш. "Таму што яны робяць падводныя лодкі на працягу трыццаці пяці гадоў і ведаюць усе, што трэба ведаць аб жыццезабеспячэнні, будзь то пад акіянам ці ў космасе. Маё жыццё і жыццё Глена тут, - ён паказаў на Ніка, - залежаць ад ih. Я не думаю, што мы павінны паніжаць ih рэйтынг ".
  
  
  "Ніхто не прымяншае сваіх тэхнічных ноу-хау. Гэта фінансавы бок ДКІ, якая займаецца мае патрэбу ў пэўным расследаванні. Па крайняй меры, Камітэт Купера, здаецца, так лічыць".
  
  
  "Паслухайце, яе першы, хто прызнае, што рэпутацыя Alexa Симиана сумніўная. Ён - гандляр і дылер, гэтага нельга адмаўляць. І гэта частка публічнай запісу, што калі-то ён быў спекулянтам на сыравінных таварах. Але General Kinetics была кампаніяй без будучыні пяць гадоў таму. Затым Симиан ўзяў на сябе адказнасць - і паглядзіце на гэта цяпер ".
  
  
  Нік выглянуў у акно. Яны прыбылі на ўскраіну шырокага завода ДКІ ў Тэхас-Сіці. Mimmo проносился клубок вакол цагляных кабінетаў, даследчых лабараторый са шклянымі дахамі і ангараў са сталёвымі сценамі. Над галавой інверсійны сляды рэактыўных самалётаў праціналі неба, і скрозь ціхае шыпенне кандыцыянера Эльдарада Нік мог чуць выццё GK-111, які узлятаў, каб даляцець да амерыканскіх баз на Далёкім Усходзе з дапамогай дазапраўкі ў палёце.
  
  
  Лімузін прытармазіў, набліжаючыся да галоўнай брамы. Паліцыя бяспекі ў зялёнай форме з вачыма, падобнымі на сталёвыя шарыкі, памахала ім і нахілілася ў вокны, правяраючы ih паўнамоцтвы. У рэшце рэшт ім дазволілі рухацца далей - але толькі да чорна-беламу загароды, за якім стаялі дадатковыя паліцэйскія па ДКІ. Пар вакол іх апусціўся на карачкі і зазірнула пад падвеску Кэдди. "Мне толькі шкада, што мы ў НАСА не працавалі так старанна", - змрочна сказаў Соллиц.
  
  
  "Вы забываеце, навошта мы тут", - парыраваў Макалестер. "Відавочна, ва ўсёй гэтай сістэме бяспекі адбыўся збой".
  
  
  Бар'ер быў узняты, і лімузін праехаў па вялікаму бетоннага фартуку mimmo белых блокавых формаў майстэрняў, шкілетных ракетных установак і велізарных механічных майстэрняў.
  
  
  Каля цэнтра гэтага адкрытага прасторы "Эльдарада" спынілася. Голас шафёра сказаў па ўнутранай сувязі: "Джэнтльмены, гэта ўсё, што ў мяне ёсць на гэта дазвол". Ён паказаў праз лабавое шкло на невялікае будынак, які стаіць асобна ад іншых. "Містэр Симиан чакае вас у сімулятар касмічнага карабля".
  
  
  "Цьфу!" - ахнуў Макалестер, калі яны выйшлі па ўсім машыны, і ih обдал парывісты вецер. Фуражка маёра Соллица сарвалася. Ён кінуўся за ім, рухаючыся няўклюдна, нязграбна, хапаючыся за яго левай рукой. "Атта, хлопчык, Дуэйн. Гэта ih выстаўляе", - усміхнуўся Макалестер.
  
  
  Гордан Нэш засмяяўся. Ён прыкрыў вочы ад сонца і ўтаропіўся на будынак. "Дае вам добрае ўяўленне аб тым, наколькі малая ролю касмічнай праграмы ў пошты бизнесявляется ДКІ", - сказаў ён.
  
  
  Нік спыніўся і павярнуўся. Што-то пачатак чухацца глыбока ў эга галоў. Што-то, нейкая невялікая дэталь, падняла малюсенькі пытальнік.
  
  
  "Можа быць, і так, - сказаў Рэй Дробныя, калі яны рушылі ў шлях, - але ўсе кантракты з Міністэрствам абароны ДКІ будуць перагледжаны ў гэтым годзе. І кажуць, што ўрад не дасць ім ніякіх новых кантрактаў, пакуль Камітэт Купера не скончыць ih кнігі ".
  
  
  Макалестер пагардліва фыркнуў. "Блеф", - сказаў ён. "Спатрэбілася б дзесяць бухгалтараў, якія працуюць па дзесяць гадзін у дзень, па меншай меры, дзесяць гадоў, каб разгадаць фінансавую імперыю Симиана. Гэты чалавек багацей любых паўтузіна маленькіх краін, якія вы б назвалі, і, мяркуючы па тым, што я чуў пра nen, ён нясе гэта. усё ў эга галоў. Што міністэрства абароны зробіць з рэактыўнымі знішчальнікамі, падводнымі лодкамі і ракетамі, пакуль яны чакаюць? Хай Лайонел Тойс пабудуе ih? "
  
  
  Маёр Соллиц ступіў за Нікам. "Яе што-што гатэль у вас спытаць, палкоўнік".
  
  
  Нік асцярожна паглядзеў на яго. "Так?"
  
  
  Соллиц асцярожна абтрос кепку, перш чым надзець яе. "На самай дэла, справа ў тваёй памяці. Рэй Дробныя распавёў мне сёння раніцай аб тваім прыступе галавакружэння на месячным пейзажы..."
  
  
  "І?"
  
  
  "Ну, як вы ведаеце, галавакружэнне - адно вакол наступстваў атручвання амін". Соллиц зірнуў на яго, чеси
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  уважліва прачытайце эга словы. "Іншы - правалы ў памяці".
  
  
  Нік спыніўся і павярнуўся да яго тварам. "Ліжа да справы, маёр.
  
  
  "Добра. Яе буду шчыры. Вы заўважалі якія-небудзь праблемы такога роду, палкоўнік? Часовай дыяпазон, які мяне асабліва цікавіць, - гэта непасрэдна перад тым, як вы ўвайшлі ў прататып капсулы. Калі магчыма, яе гатэль б пачатку другой ... Пасекундная разбіўка падзей, якія да гэтага прывялі. Напрыклад, ёсць верагоднасць, што вы мімаходам ўбачылі, як хто-то настройвае элементы кіравання звонку. Было б вельмі карысна, калі б вы маглі ўспомніць некалькі дэталяў ... "
  
  
  Нік з палёгкай пачуў, як ih кліча генерал Макалестер. "Дуэйн, Глен, паспяшайся. Яе хачу прадставіць Симиана салідны фронт"
  
  
  Нік павярнуўся і сказаў: "Кавалачкі гэтага пачынаюць вяртацца, маёр. Чаму б мне не даць вам поўны справаздачу - у пісьмовай форме - заўтра?"
  
  
  Соллиц кіўнуў. "Я думаю, гэта было б мэтазгодна, палкоўнік".
  
  
  Симиан было адкрыта каля ўваходу ў невялікае будынак і размаўляў з групай мужчын. Ён зірнуў, калі яны падышлі. "Джэнтльмены, - сказаў ён, - мне вельмі шкада, што мы павінны сустрэцца ў такіх пры іншых абставінах".
  
  
  Гэта быў буйны кашчавы мужчына з сутулыми плячыма, длинноносым тварам і расшатанными канечнасцямі. Эга мэта была чыста выгаленыя, як більярдны шар, што ўзмацняла і без таго моцнае падабенства з арлом (аглядальнікі плецены намякнулі, што ён аддае перавагу гэта залысине). У яго былі высокія скулы і румяная скура казака, а гальштук Sulka і дарагі касцюм П'ер Кардэн толькі падкрэслівалі гэта. Нік паставіў свой ўзрост ад сарака пяці да пяцідзесяці.
  
  
  Ён хутка перагледзеў усё, што ведаў пра гэтага чалавека, і з здзіўленнем выявіў, што ўсё гэта чуткі, плёткі. Нічога асаблівага не было. Эга цяперашні імя (было сказана): Аляксандр Леановіч Симианский. Месца нараджэння: Хабараўск, на Далёкім Усходзе Сібіры, - але, зноў жа, гэта было здагадка. Федэральныя следчыя не змаглі нам даказаць, нам абвергнуць гэта, роўна як і дакументальна пацвердзіць эга версію аб тым, што ён быў белым рускім, народжаным сынам генерала царскай арміі. Праўда заключалася ў тым, што не існавала ніякіх дакументаў, якія б сведчылі пра Аляксандра Симиане да таго, як ён з'явіўся ў 1930-х гадах у Ціндао, адным па порт Кітая, якія падпісалі кантракт перад вайной.
  
  
  Фінансіст паціснуў руку кожнаму вакол іх, вітаў ih па імя і абмяняўся некалькімі кароткімі словамі. У яго быў глыбокі, марудлівы голас без ценю акцэнт. Нам замежнага, рэгіянальнага нам. Гэта было нейтральна. Голас дыктара радыё. Нік чуў, што гэта можа стаць амаль гіпнатычным, калі ён апісваў здзелку патэнцыйнаму інвестару.
  
  
  Калі ён падышоў да Ніку, Симиан гулліва ўдарыў яго эга. "Што ж, палкоўнік, па-ранейшаму разыгрываеш тое, што варта?", ён усміхнуўся. Нік загадкава падміргнуў і рушыў далей, здагадацца, аб чым, кравец вазьмі, ён меў на ўвазе.
  
  
  Двое мужчын, з якімі размаўляў Симиан, апынуліся агентамі ФБР. Трэці, высокі ветлы рыжы ў зялёнай паліцэйскай форме ДКІ, быў прадстаўлены, як эга начальнік службы бяспекі Клінт Сэндс. "Містэр Симиан ан 'А прыляцеў учора ўвечары па Фларыды, як толькі мы даведаліся, што адбылося", - працягнуў Сэндс. "Калі вы рушыце ўслед за мной, - дадаў ён, - я пакажу вам, што мы знайшлі".
  
  
  Сімулятар касмічнага карабля ўяўляў сабой абвугленыя разваліны. Электраправодка і органы кіравання расплавіліся ад спякоты, а фрагменты чалавечага цела, усё яшчэ прыліплыя да ўнутранай вечку люка, сведчылі аб тым, наколькі гарачым павінен быў стаць сам метал.
  
  
  "Колькі загінулых?" - спытаў генерал Макалестер, зазіраючы ўнутр.
  
  
  "Там працавалі двое мужчын, - сказаў Симиан, - тэставалі сістэму ECS. Адбылося тое ж, што і на мысе - ўспышка кіслароднай атмасферы. Мы звязалі яе з электрычным шнуром, тым, што кормяць працоўную лямпу. далей ўстаноўлена, што разрыў пластыкавай ізаляцыі провада дазволіць стварыць электрычную дугу на алюмініевым насціле ".
  
  
  "Мы правялі выпрабаванні з ідэнтычным провадам", - працягнуў Сэндс. "Яны ўсталявалі, што падобная дуга воспламенит гаручыя матэрыялы ў радыусе ад дванаццаці да чатырнаццаці цаляў".
  
  
  "Гэта арыгінальны провад", - сказаў Симиан, працягваючы ім провад. "Ён, вядома, моцна растаплю, зліўся з часткай падлогі, але паглядзіце на разрыў. Ён парэзаў, а не зношаны. І гэта фіксуе". Ён працягнуў малюсенькі файл і павелічальнае шкло. "Перадайце ну, калі ласка. Файл быў знойдзены заціснутым паміж панэллю падлогі і пучком правадоў. Хто б нас выкарыстаў эга, павінна быць, выпусціў эга і не змог дастаць. Ён зроблены па вальфраму, таму не пацярпеў ад цяпла. . Звярніце ўвагу на надпіс, выгравированную на канцы ручкі - літары YCK. Я думаю, што любы, хто ведае Азію ці ведае інструменты, скажа вам, што гэты файл быў выраблены ў Чырвоным Кітаі кампаніяй Чонг па Фучжоу. Яны да гэтага часу тхара выкарыстоўваюць той жа штамповочный прылада, як у да-чырвоныя дні ".
  
  
  Ён паглядзеў на кожнага па ў іх па чарзе. "Джэнтльмены, - сказаў ён, - я перакананы, што мы сутыкнуліся з праграмай арганізаванага сабатажу, і яго таксама перакананы, што за гэтым стаяць кітайскія чырвоныя. Я думаю, што Чикомы маюць намер знішчыць і ЗША. і савецкія месяцовыя праграмы.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  успомніце, што здарылася з "Саюзам-1" ў мінулым годзе - калі быў забіты расейскі касманаўт Камарову ". Ён зрабіў паўзу для драматычнага акцэнт, затым сказаў:" Вы можаце працягнуць расследаванне па сваім меркаванні, але мае сілы бяспекі зыходзяць вакол таго, што За нашымі праблемамі варта Пекін ".
  
  
  Клінт Сэндс кіўнуў. "І гэта яшчэ не паток - далёка не ўсё. Учора на мысе адбыўся яшчэ адзін інцыдэнт. Аўтобус, поўны утрыманцаў Касмічнага цэнтра, выйшаў з-пад кантролю і ўрэзаўся ў канаву на зваротным шляху па ўсім Арланда. Ніхто сур'ёзна не пацярпеў. было балюча, але дзеці былі ўзрушаныя, а жанчыны ўсе былі ў істэрыцы. Яны сказалі, што гэта не выпадковасць. Аказваецца, яны мелі рацыю. Мы праверылі рулявую калонку. Яна была распилена. Так што мы ih прыляцелі да Медыцынскі цэнтр ДКІ ў Маямі за кошт містэра Симиана. Па крайняй меры, там яны будуць у бяспекі ".
  
  
  Маёр Соллиц кіўнуў. "Верагодна, лепшае, што ёсць у дадзеных пры іншых абставінах", - сказаў ён. "Агульная карціна бяспекі на мысе - хаос".
  
  
  Нік гатэль, каб гэты вольфрамовый файл для лабараторый СЯКЕРА, але не было ніякага устаноў атрымаць яго, акрамя як падарваць эга прыкрыццё. Такім чынам, двое супрацоўнікаў ФБР сышлі з ім. Ён зрабіў разумовую нататку, каб Хок афіцыйна запытаў гэта пазней.
  
  
  Калі яны вярталіся да аўтамабіля, Симиан сказаў: "Я адпраўлю рэшткі сімулятара касмічнага карабля ў Даследчы цэнтр NASA ў Лэнглі ў Хэмптоне, штат Вірджынія, для складанага выкрыцця экспертамі. Калі ўсё скончыцца", - нечакана дадаў ён, - "І зноў пачынаецца праграма Apollo, яе, спадзяюся, вы пагадзіцеся быць маімі гасцямі ў Cathay у тыдзень".
  
  
  "Няма нічога, што мне спадабалася б больш", - усміхнуўся Гордан Нэш. "Неафіцыйна, вядома".
  
  
  Калі ih лімузін ад'язджаў, генерал Макалестер горача сказаў: "Я хачу, каб вы ведалі, Дуэйн, што я катэгарычна пярэчу супраць вашага заўвагі аб умовах бяспекі на мысе кэнэдзі, ny. Гэта мяжуе з празь непаслушэнства".
  
  
  "Чаму б табе, нарэшце, не сутыкнуцца з гэтым?" - адрэзаў Соллиц. "Немагчыма забяспечыць належную бяспеку, калі падрадчыкі не будуць супрацоўнічаць з намі. А Connelly Aviation ніколі не рабіла гэтага. Ih паліцэйская сістэма не варта нам прыкметах. Калі б мы працавалі з ДКІ над праектам Apollo, у нас была б тысяча дадатковых мер бяспекі. мужчыны маляваць ".
  
  
  "Гэта вызначана ўражанне, якое Симиан спрабуе перадаць, - адказаў Макалестер. "Каго менавіта вы працуеце - НАСА або ДКІ?"
  
  
  "Магчыма, мы ўсё яшчэ працуем з ДКІ, - сказаў Рэй Дробныя. "Гэта выкрыццё ў Сенаце абавязкова будзе ўключаць у сябе ўсе няшчасныя выпадкі, якія пераследвалі Connelly Aviation. Калі яшчэ адна здарыцца ў прамежкавы перыяд, рушыць услед крызіс даверу, і кантракт на Месяц будзе выстаўлены на продаж. ДКІ з'яўляецца лагічным пераемнікам. Калі эга тэхнічнае прапанову рэзкае, а хуткасць нізкая, я думаю, што вышэйшае кіраўніцтва NASA не заўважыць кіраўніцтва Симиана і прадаставіць ім кантракт ".
  
  
  "Давайце пакінем гэтую тэму", - адрэзаў Соллиц.
  
  
  "Выдатна, - сказаў Дробныя. Ён павярнуўся да Ніку. "Што гэта быў за ўдар Симиана аб тым, што ты разыграў тваю руку, чаго яна каштавала?"
  
  
  Думкі Ніка хутка абдумвалі адказы. Перш чым ён змог прыдумаць здавальняючы варыянт, Гордан Нэш засмяяўся і сказаў: "Покер. У іх з Гленам была вялікая гульня, калі мы былі ў эга дом у Палм-Бедствам у мінулым годзе. Глен, павінна быць, скінуў пару сотняў - не зрабіў гэтага. ты, прыяцель? "
  
  
  "Азартныя гульні? Касманаўтам?" Рэй Дробныя усміхнуўся. "Гэта параўнальна з Бэтменом, сжигающим сваю ваенную карту".
  
  
  "Вы не можаце пазбегнуць гэтага, калі знаходзіцеся побач з Симианом", - сказаў Нэш. "Ён прыроджаны гулец, па тых хлопцаў, якія будуць рабіць стаўкі на тое, колькі птушак праляціць над галавой на працягу наступнага гадзіны. Думаю, менавіта так ён зарабіў свае мільёны. Рызыкуючы, гуляць у азартныя гульні".
  
  
  * * *
  
  
  Тэлефон зазваніў перад світаннем.
  
  
  Нік няўпэўнена пацягнуўся да яе. Голас Гордана Нэша сказаў: "Хадзем, братка". Мы адпраўляемся на мыс кэнэдзі, ny на працягу гадзіны. Што-небудзь здарылася, - эга голас абсурдна напружана ад стрымванага ўзбуджэння. - Можа, мы зробім яшчэ адну спробу. У любым выпадку, слова мама, і я заеду за табой праз дваццаць хвіліна. Нічога з сабой не бяры. Усё наша куртка запакаваная і чакае ў Эллингтоне ".
  
  
  Нік павесіў трубку і набірае ўнутраны нумар Пойндекстера. "Праект" Фенікс "гатовы", - сказаў ён па матэматыцы і па правак. "Якія вашыя інструкцыі? Вы вынікаеце ці застаяцеся?"
  
  
  "Я застаюся тут на часовай аснове", - адказаў Пойндекстер. "Калі ваша поле дзейнасці перамесціцца сюды, гэта будзе вашай базай. Ваш чалавек на мысе ўжо наладзіў усё ў гэтым канцы. Гэта L-32. Петэрсан. З ім можна звязацца праз службу бяспекі НАСА. Дастаткова распазнання погляду. . Поспехі, N3. "
  Кіраўнік 8
  
  
  
  Націскалі кнопкі, рычагі цягнулі. Тэлескапічны пад'ёмны мост ад'ехаў. Дзень зачыніліся, і перасоўны салон на сваіх велізарных колах павольна і наўмысна накіраваўся насустрач чакае 707-яго.
  
  
  Дзве групы астранаўтаў напружана стаялі побач са сваімі гарамі абсталявання. Ih атачалі лекары, тэхнічныя спецыялісты і кіраўнікі пляцовак. Некалькімі хвілінамі раней яны атрымалі кароткі інструктаж ад лётнага дырэктара Рэя Дробныя. Цяпер яны ведалі аб праекце "Фенікс" і аб тым, што эга запуск запланаваны ривненской праз дзевяноста шэсць гадзін.
  
  
  "Я б гатэль, каб гэта былі мы", - сказаў Джон.Да.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  орбинет. "Стаяць і чакаць, што прымушае нервавацца, калі зноў падымаешся".
  
  
  "Так, не забывайце, што мы першапачаткова былі рэзервовай камандай для палёў Лискомба", - сказаў Біл Рэнсіт. "Так што, можа, ты яшчэ пойдзеш".
  
  
  "Гэта не смешна, - адрэзаў Гордан Нэш. "Прыбяры гэта".
  
  
  "Вам лепш расслабіцца, усім вам", - сказаў доктар Сан, аддаючы фіксатар з правай рукі Роджэра Кейна. "Ваша крывяны ціск у гэты гадзіну вышэй нормы, камандзір. Паспрабуйце крыху паспаць у палёце. Калі яны вам спатрэбяцца, у мяне ёсць ненаркотические снатворныя. Гэта будзе доўгі зваротны адлік. Не напружвайцеся. у цяперашні час".
  
  
  Нік глядзеў на нах з халодным захапленнем. Калі яна змерала эга крывяны ціск, яна ўвесь час глядзела яму было адкрыта ў вочы. Абуральна, ледяно, нашы разу не міргнуўшы. Гэта было цяжка зрабіць з тым, каго ты толькі што загадаў забіць. Нягледзячы на ўсе размовы аб спрытных шпіёнскіх агентах, вочы чалавека па-ранейшаму заставаліся вокнамі эга розумам. І яны рэдкіх лячэбных бывалі цалкам пустымі.
  
  
  Эга пальцы закранулі фатаграфіі ў кішэні. Ён прынёс эга з сабой, маючы намер націскаць кнопкі, каб усё адбывалася. Эму было цікава, што ён убачыць у вачах Джой-Сан, калі яна зірне на іх і зразумее, што гульня скончана.
  
  
  Ён назіраў, як яна вывучае медыцынскую карту - смуглявая, высокая, неверагодна прыгожая, ee нафарбаваны рот fashion бледнай памадай 651 (незалежна ад ціску, у выніку заўсёды атрымліваецца ружовая плёнка таўшчынёй 651 мм). Ён прадставіў яе бледную і задыхающуюся, ee рот разадзьмутым ад узрушэння, а ў вачах - гарачыя слёзы сораму. Ён раптам усвядоміў, што гатэль разбіць гэтую ідэальную маску асоб, гатэль ўзяць у рукі пасму яе чорных валасоў і зноў сагнуць яе халоднае і напышлівае цела пад сваім. З парывам непадробнага сцяга дазволу на выкананне Нік зразумеў, што фізічна хоча Джой Сан.
  
  
  Гасцёўня раптам спынілася. Ўспыхнулі агні. Невыразны голас што-то раўнуў па ўнутранай сувязі. Сяржант ВПС за штурвалам націснуў кнопку. Дзень адкрыліся, а пад'ёмны мост слізгануў наперад. Маёр Соллиц высунуўся па дзень Боінга-707. У яго быў акумулятар P. A. мегафон ў руцэ. Ён паднёс эга да вуснаў.
  
  
  "Будзе затрымка, - каротка абвясьціў ён. - Была бомба. Напэўна, гэта ўсё - спалох. Але ў выніку нам прыйдзецца разбіраць 707 па частках. Тым часам мы рыхтуем яшчэ адзін, на Дванаццатай узлётна-пасадачнай паласе, каб вас не затрымлівалі даўжэй неабходнага. Дзякуй."
  
  
  Біл Рэнсіт паківаў галавой. "Мне не падабаецца, як гэта гучыць".
  
  
  "Хутчэй за ўсё, гэта проста звычайная безадмоўная праверкі працэдур бяспекі", - сказаў Гордан Нэш.
  
  
  "Трымаю грошы, што нейкі жартаўнік патэлефанаваў у ананімную наводку".
  
  
  "Тады ён высокапастаўлены жартаўнік, - сказаў Нэш. "У вышэйшых шэрагах НАСА. Таму што ніхто ніжэй ўзроўню JCS нават не ведаў аб гэтым палёце".
  
  
  Гэта тое, аб чым толькі што падумаў Нік, і гэта эга турбавала. Ён прыгадаў падзеі ўчорашняга дня, эга, розум пацягнуўся ён да уклончивой невялікі інфармацыі, якая займаецца спрабавала быць пачутай. Але кожны раз, калі ён думаў, што ён у яго ёсць, ён уцякаў, і зноў хаваўся.
  
  
  707 падымаўся хутка і без намаганняў, эга велізарныя рэактыўныя рухавікі выкідалі доўгія тонкія сляды пара, пакуль яны ўзляталі праз хмарны пласт, туды, дзе было яркае сонца і блакітнае неба.
  
  
  Усяго было ўсяго чатырнаццаць пасажыраў, і яны былі раскіданыя па вялізнага самалёта, большасць вакол іх ляжалі на трох сядзеннях і спалі.
  
  
  Але толькі не N3. І не доктар Сан.
  
  
  Ён sel побач з ёй перш, чым яна паспела запярэчыць. Малюсенькія ўколы трывогі прамільгнулі ў яе вачах, а затым гэтак жа хутка схаваліся.
  
  
  Нік цяпер глядзеў mimmo нах ў акно на белыя ваўняныя аблокі, палымяны пад бруёй. Яны знаходзіліся ў паветры паўгадзіны. "Як наконт чаркі кава і гутарка?" - ласкава прапанаваў ён.
  
  
  "Перастань гуляць у гульні", - рэзка сказала яна. "Я выдатна ведаю, што вы не палкоўнік Эглунд".
  
  
  Нік націснуў кнопку званка. Сяржант ВПС зша, які адначасова выконваў абавязкі сцюарда, падышоў да праходу. "Дзве кубкі кавы", - сказаў Нік. "Адзін чорны і адзін..." Ён павярнуўся да яе.
  
  
  "Таксама чорны". Калі сяржант пайшоў, яна спытала: "Хто вы? Ўрадавы агент?"
  
  
  "Што прымушае вас думаць, што я не Эглунд?"
  
  
  Яна адвярнулася ад яго. "Тваё цела", - сказала яна, і, да свайго здзіўлення, ён убачыў, што яна чырванее. "Гэта... ну, гэта іншае".
  
  
  Раптам, без папярэджання, ён сказаў: "Каго вы паслалі забіць мяне на Месяцовай машыне?"
  
  
  Ee мэта рэзка павярнулася. "Аб чым ты кажаш?"
  
  
  "Не спрабуй мяне падмануць", - прахрыпеў N3. Ён выцягнуў здымак па кішэні і працягнуў гэй. "Я бачу, ты цяпер па-іншаму укладваеш валасы".
  
  
  Яна сядзела нерухома. Ee вочы былі вельмі шырокімі і вельмі цёмнымі. Не варушачы нам мускулам, акрамя rta, яна сказала: "Адкуль ты гэта ўзяў?"
  
  
  Ён павярнуўся, назіраючы, як сяржант набліжаецца з кавы. "Яны прадаюць ih на пачатку Сорак другі вуліцы", - рэзка сказаў ён.
  
  
  Выбухная актыўнага адпачынку абрынулася на яго. Пол самалёт рэзка нахіліўся. Нік з
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Як сяржант схапіўся за сядзенне, спрабуючы аднавіць раўнавагу. Кубкі з кавы паляцелі.
  
  
  Калі яго барабанныя перапонкі былі вызваленыя ад гукавога ціску выбуху, Нік пачуў фантастычны выццё, амаль крык. Эга моцна прыціснулі да спінкі сядзення перад ім. Ён чуў крык дзяўчыны, бачыў, як яна таксама кінулася на яго.
  
  
  Сяржант страціў хватку. Эга цела, здавалася, выцягнуўся да воющему беламу адтуліны. Пачуўся гром, калі яго мэта прайшла скрозь нах, і эга плечы стукнуліся аб раму, затым усё эга цела знікла - засмактала з жахлівым свісцячым шумам праз адтуліну. Дзяўчына ўсё яшчэ крычала, прыціснуўшы кулак да зубоў, і яе вочы глядзелі з галавы на тое, што яна толькі што стала сведкай.
  
  
  Самалёт моцна нахіліўся. Сядзенні цяпер засасывались праз праём. Краем вока Нік убачыў, як у неба плывуць падушкі, багаж і абсталяванне. Незанятыя сядзення перад імі склаліся напалам, ih начыння ўзарваліся. Правады спускаліся з столі. Пол не вырас. Згасла брылёў.
  
  
  Затым ён раптам апынуўся ў паветры, плывучы да столі. Дзяўчына праляцела mimmo яго. Калі ee мэта стукнуўся аб столь, ён схапіў яе за нагу і пацягнуў да сябе, пацягнуўшы за сукенку цаля за цаляй, пакуль яе твар не аказалася на ўзроўні эга. Цяпер яны ляжалі уверх нагамі на столі. Ee вочы былі зачыненыя. Яе твар быў бледным, па баках якога цякла цёмная струменіцца кроў.
  
  
  Крык разарваў эга барабанныя перапонкі. Што-то ўрэзалася ў яго. Гэта быў Гордан Нэш. Што-то яшчэ ўдарыла эга па назе. Ён паглядзеў уніз. Гэта быў член медыцынскай брыгады, эга шыя звісала пад дзіўным кутом. Нік паглядзеў mimmo іх. Цела іншых пасажыраў праплылі праз фюзеляж па ўсёй пярэдняй частцы самалёта, хістаючыся аб столь, як коркі.
  
  
  N3 ведаў, што адбываецца. Бруя выйшла з-пад кантролю, з фантастычнай хуткасцю накіравалася ў космас, ствараючы стан бязважкасці.
  
  
  Да эга здзіўлення, ён адчуў, як нехта тузануў эга за рукаў. Ён прымусіў сябе павярнуць галаву. Рот Гордана Нэша варушыўся. Ён сфармаваў словы "Ідзі за мной". Касманаўт пацягнуўся наперад, рука аб руку рухаючыся на багажнай паліцы. Нік рушыў услед за ім. Ён раптам успомніў, што Нэш пабываў у космасе ў двух місіях "Блізняты". У бязважкасці для яго не было нічога новага.
  
  
  Ён убачыў тое, чаго спрабаваў дасягнуць Нэш, і зразумеў. Надзіманы выратавальны плыт. Аднак была праблема. Гідраўлічны кампанент дзверцы доступу быў адарваны. Хэві-металічная частка, якая займаецца на самай дэла была часткай ашалёўкі фюзеляжа, не ссунулася з месца. Нік падаў знак Нэшу адысці ў бок і "падплыў" да механізму. Вакол кішэні ён досталь, малюсенькі двухконтактный провад, якім часам запускаў рухавікі зачыненых машын. З эга дапамогай эму удалося падпаліць аварыйны капсуль з батарэйны харчаваннем. Дзверы доступу расчыніліся.
  
  
  Нік ўхапіўся за край выратавальнага плыта, перш чым ён высмактаў праз зияющее адтуліну. Ён знайшоў надзіманы механізм і актываваў яго. Ён пашырыўся з шалёным свістам да ўдвая большага памеру апертуры. Ён і Нэш прывялі эга ў патрэбнае становішча. Гэта доўжылася нядоўга, але, хоць і працягвалася, хто-то мог бы дабрацца да кабіны.
  
  
  Гіганцкі кулак, здавалася, яго эга па рэбрах. Ён выявіў, што ляжыць тварам уніз на падлозе. У роце быў смак крыві. Якой-то прадмет трапіў эму ў спіну. Пару Гордана Нэша. Нік павярнуў галаву і ўбачыў, што астатняя частка эга заціснутая паміж двума сядзеннямі. Астатнія пасажыры адарвалі столь ззаду яго. Высокі роў рухавікоў узмацніўся. Гравітацыя аднаўлялася. Экіпажу, павінна быць, удалося падняць нос самалёта над лініяй гарызонту.
  
  
  Ён падпоўз да кабіне, падцягваючыся з месца на месца, змагаючыся з жахлівым патокам. Ён ведаў, што калі выратавальны плыт сыдзе, то і ён. Але ён павінен быў звязацца з камандай, павінен быў падаць апошні справаздачу па ih рацыі, калі апынецца, што яны асуджаныя.
  
  
  Пяць асоб павярнуліся да яму, калі ён адчыніў дзверы кабіны. "Што здарылася?" - крыкнуў пілот. "Якая там сітуацыя?"
  
  
  "Бомба", - парыраваў Нік. "Дрэнна выглядае. У фюзеляжы зроблена дзірка. Мы зачынілі эга, але толькі часова".
  
  
  На пульце бортінжынер загарэліся чатыры чырвоных сігнальных агеньчыка. "Ціск і колькасць!" - раўнуў Ф. Аляксандр. пілот. "Ціск і колькасць!"
  
  
  У кабіне пахла спалоханым потым і цыгарэтным дымам. Пілот і пачала другі пілот пачалі націскаць і тузаць перамыкачы, а манатоннае працяглае мармытанне штурмана працягвалася: "AFB, Бобі. Гэта Speedbird 410. C-ALGY кліча B замест Бобі..."
  
  
  Пачуўся хруст якія ірвуцца металу, і ўсе погляды перамясціліся направа. "Ідзе Љ 3", - прахрыпеў пачатку другі пілот, калі бартавая капсулы на правым крыле адарвалася ад самалёта.
  
  
  "Якія нашы шанцы на тое, каб застацца цэлымі?" запатрабаваў Нік.
  
  
  "На дадзены момант, палкоўнік, ваша здагадка не горш майго. Яе б сказаў..."
  
  
  Пілот перапыніў рэзкі голас у узмацняльніку. "C-ALGY, дайце сваю пазіцыю. C-ALGY..."
  
  
  Рух
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  igator дэманструе сваю пазіцыю і далажыў аб сітуацыі. "У нас ёсць добрае", - сказаў ён праз імгненне.
  
  
  "Мы збіраемся паспрабаваць знайсці авіябазу Барксдейл ў Шривпорте, штат Луізіяна", - сказаў пілот. "У іх самыя доўгія узлётна-пасадкавыя паласы. Але спачатку мы павінны выдаткаваць наша паліва. Такім чынам, мы збіраемся быць у паветры яшчэ як мінімум два гадзіны. Яе прапаную вам прышпіліць ўсіх там ззаду, а затым проста сядзі і маліся! "
  
  
  * * *
  
  
  З трох пакінутых рэактыўных гандол хлынулі бруі чорнага дыму і памяранцавага полымя. Велізарны самалёт люта затросся, калі яны звярнулі з крутога павароту, над базай Барксдейл ВПС.
  
  
  Вецер роў у салоне самалёта, люта усмоктваючы ih. Рамяні бяспекі ўразаюцца ў ih сярэдзіну. Пачуўся металічны трэск, і фюзеляж раскалоўся яшчэ больш. Паветра з пранізлівым крыкам накіраваўся праз расце адтуліну - як банка лаку для валасоў з прабітай дзіркай.
  
  
  Нік павярнуўся, зірнуўшы на Джой-Сан. Ee рот тросся. Пад яе вачыма былі фіялетавыя цені. Страх ахапіў яе, слізкі і пачварны. "Мы збіраемся зрабіць гэта?" яна ахнула.
  
  
  Ён уважліва глядзеў на нах пустымі вачыма. Страх дасць эму адказы, на якія не адкажуць нават катаванні. "Гэта не выглядае добра", - сказаў ён.
  
  
  Да цяперашняга часу загінулі двое мужчын - сяржант ВПС і членам медыцынскай брыгады НАСА, che спінны мозг быў зламаны ў выніку ўдару аб столь. Іншы мужчына - тэхнік па рамонце падушак - быў прывязаны да свайго сядзення, але атрымаў цяжкую траўму. Нік не думаў, што выжыве. Касманаўты былі ўзрушаныя, але ніхто сур'ёзна не пацярпеў. Яны прывыклі да надзвычайных сітуацыях, не запанікавалі. Траўмы доктара Сан, раны чэрапа, была павярхоўнай, але яе боязь - няма. N3 скарыстаўся гэтым. "Мне патрэбныя адказы на пытанні", - прахрыпеў ён. "Вы нічога не выйграе, калі не адкажаце. Вашы сябры падманулі вас, так што, відавочна, вы расходны матэрыял. Хто ставіце бомбу?"
  
  
  У яе вачах нарастала істэрыя. "Бомба? Якая бомба?" яна ахнула. "Ты ж не думаеш, што я меў да гэтага якое-то стаўленне? Як ён мог? Навошта мне тут быць?"
  
  
  "Тады як наконт гэтага парнаграфічнага фота?" ён запатрабаваў. "А як наконт вашай сувязі з Пэтам Хаммером? Вас бачылі разам на Балі-Хай. Дон Лі так сказаў".
  
  
  Яна люта пахітала галавой. "Дон Лі схлусіў", - выдыхнула яна. "Я быў на Балі Хай толькі адзін раз, і не з Хаммером. Я не ведаў эга ў твар. Мая праца ніколі не прыводзіла мяне да кантактаў з экіпажамі мыса кэнэдзі, ny". Яна нічога не сказала, потым словы, здавалася, вырваліся ў нах iso rta. "Я пайшоў на Балі Хай, таму што Алекс Симиан паслаў мне паведамленне, каб сустрэцца з ім там".
  
  
  "Симиан? Якая ў цябе сувязь з ім?"
  
  
  "Я працавала ў Медыцынскім інстытуце ДКІ у Маямі, - задыхалася яна. "Да таго, як ён далучыўся да НАСА". Пачуўся яшчэ адзін трэск, на гэты раз тканіны, і надзьмуты выратавальны плыт, праціснуўшыся праз адтуліну, з гучным грукатам знік. Паветра з ровам працяў фюзеляж, скаланаючы ih, рваў на іх валасы і здзімаў палачак. Яна схапілася за яго. Ён аўтаматычна абняў яе. "Божа мой!" яна адрывіста рыдала. "Колькі яшчэ засталося да прызямлення?"
  
  
  "Казаць."
  
  
  "Добра, было яшчэ што-што!" - злосна сказала яна. "У нас быў раман. Ёй была закаханая ў яго, - думаю, да гэтага часу тхор. Упершыню яе сустрэла яго, калі была яшчэ дзяўчынкай. Гэта было ў Шанхаі, каля 1948 года. Ён прыехаў наведаць майго бацькі, каб зацікавіць эга па руках." Цяпер яна гаварыла хутка, спрабуючы стрымаць нарастаючую паніку. "Симиан правёў гады вайны ў лагеры для ваеннапалонных на Філіпінах. Пасля вайны ён заняўся там гандлем рамі-валакном. Ён усвядоміў, што камуністы збіраюцца захапіць Кітай. Ён ведаў, што гэта прывядзе да дэфіцыту валакна. У майго бацькі быў склад, поўны рамі ў Шанхаі. Симиан гатэль купіць эга. Мой бацька пагадзіўся. Пазней ён і мой бацька сталі партнёрамі, і яе шмат эга бачыў ".
  
  
  Яе вочы заблішчэлі ад страху, калі вырвалася яшчэ адна частка фюзеляжа. "Я быў закаханы ў яго. Накшталт школьніцы. Яе быў забіты горам, калі ён ажаніўся на амерыканцы ў Маніле. Гэта было ў пяцьдзесят трэцім годзе. Пазней ёй стала вядома, чаму ён гэта зрабіў. Ён быў замяшаны ў шматлікіх аферыстаў і мужчын, якіх ён загубіў, пераследвалі яго. Ажаніўшыся на гэтай жанчыне, ён здолеў эміграваць у ЗША і атрымаць грамадзянства. Як толькі ў яго былі першыя дакументы, ён развёўся з ёй ".
  
  
  Нік ведаў астатнюю частку гісторыі. Гэта было часткай легенды амерыканскага бізнесу. Симиан укладваць сродкі ў фондавы рынак, здзейсніў забойства, набыў шэраг збанкрутавалых фірмаў. Ён удыхнуў у іх жыццё, а затым прадаў па фантастычна завышаных цэнах. "Ён цудоўны, але абсалютна бязлітасны", - сказала Джой-Сан, гледзячы mimmo Ніка ў пашыраецца адтуліну. "А потым таго, як ён даў мне працу ў ДКІ, у нас завязаўся раман. Гэта было непазбежна. Але праз год эму стала сумна, і ён разарваў адносіны". Яна закрыла твар рукамі. "Ён не падышоў да мяне і не сказаў, што ўсё скончана, - прашаптала яна. - Ён звольніў мяне, і ў працэсе зрабіў усё магчымае, каб сапсаваць маю рэпутацыю". Яна патрэсла яе.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  гол-у памяці пра гэта. "Тым не менш яе не мог выцягнуць эга па сваёй сістэмы, і калі яе атрымаў гэта паведамленне ад яго - гэта было каля двух месяцаў таму я адправіўся на Балі Хай".
  
  
  "Ён тэлефанаваў вам напрамую?"
  
  
  "Не, ён заўсёды працуе праз пасярэднікаў. На гэты раз гэта быў чалавек па імені Джоні Хунг Фат. Джоні быў замяшаны ў некалькіх фінансавых скандалах з ім. Ён быў спустошаны гэтым. Ён апынуўся афіцыянтам у Bali Hai. Гэта Джоні сказаў мне, што Алекс хоча сустрэцца са мной там. Аднак Симиан так і не з'явіўся, і яна ўвесь час піла. У рэшце рэшт, Джоні прывёў гэтага чалавека. Ён менеджэр тамтэйшай дыскатэкі ... "
  
  
  "Дрэва Рына?"
  
  
  Яна кіўнула. "Ён мяне падмануў. Мая гонар быў закрануты, ёй быў п'яны, і я думаю, што яны, павінна быць, дадалі што-то ў мой напой, таму што ў наступнае імгненне яе зразумеў, што мы сядзім яўген у офісе і ... я не мог насыціцца эга." Яна злёгку здрыганулася і адвярнулася. "Я ніколі не ведаў, што яны нас сфатаграфавалі. Было цёмна. Не разумею, як..."
  
  
  "Інфрачырвоная плёнка".
  
  
  "Я мяркую, Джоні планаваў мяне страсянуць пазней. Ва ўсякім выпадку, я не думаю, што Алекс меў да гэтага якое-небудзь стаўленне. Джоні, павінна быць, проста выкарыстаў сваё ўласнае імя, як прынаду..."
  
  
  Нік вырашыў, кравец вазьмі, калі ён збіраецца памерці, ён, па меншай меры, хоча глядзець. Ўсёй тэрыторыі гатэля, а падымалася ім насустрач. Машыны хуткай дапамогі, машыны хуткай дапамогі, людзі ў алюмініевых пажарных касцюмах ўжо рухаліся веерам. Ён адчуў лёгкі глухі ўдар, калі самалёт прызямліўся. Праз некалькі хвіліна яны адкаціліся да яшчэ больш плыўнай прыпынку, і пасажыры радасна спусціліся па аварыйным жолабах на цвёрдую дабраслаўлёную зямлю ...
  
  
  Яны заставаліся ў Барксдейле на працягу сямі гадзін, пакуль група лекараў ВПС аглядала ih, раздавала лекі і першую дапамогу тым, хто ў гэтым мела патрэбу, і шпіталізавала двух па найбольш сур'ёзных выпадкаў.
  
  
  У 17:00 з авіябазы Патрык прыбыў Globemaster ВПС, і яны ў такую гульню на ім для заключнага этапу свайго падарожжа. Праз гадзіну яны прызямліліся на Макой Філд ў Арланда, Фларыда.
  
  
  Месца кішэла людзьмі па ўсім, ФБР і службы бяспекі НАСА. Дэпутаты ў белых касках пагналі ih k закрытай ваеннай зоне поля, дзе чакалі вайсковыя выведвальныя машыны. "Куды мы пойдзем?" - запытаўся Нік.
  
  
  "З Вашынгтона прыляцела шмат бамперы НАСА", - адказаў адзін праз дэпутатаў. "Падобна на тое, гэта будзе сеанс пытанняў і адказаў на ўсю ноч".
  
  
  Нік пацягнуў Джой Сан за рукаў. Яны былі ў самым канцы параду мініяцюр і паступова, крок за крокам, сыходзілі ўсё далей у цемру. "Ідзі, - сказаў ён раптам. "Сюды." Яны увернулись ад бензавоза, затым павярнулі назад да грамадзянскай зоне поля, і да трапа таксі, якое ён заўважыў раней. "Першае, што нам трэба, гэта выпіць", - сказаў ён.
  
  
  Любыя адказы, якія ў яго былі, ён збіраўся накіроўваць адкрытыя Хоуку, а не ў ФБР, ні ў ЦРУ, і, перш за ўсё, не ў Службу бяспекі НАСА.
  
  
  У кактэйль-бары Чэры Plaza з выглядам на возера Эола ён размаўляў з Джой, Сан. Яны шмат размаўлялі - такія размаўляюць людзі, якія разам перажылі жудасны вопыт. "Паслухай, яе памыліўся наконт цябе", - сказаў Нік. "Я ламаю кожны зуб у маёй галоў, каб прызнаць гэта, але што яшчэ ёй магу сказаць? Яе думалі цябе праціўнікам".
  
  
  "І цяпер?"
  
  
  Ён ухмыльнуўся. "Я думаю, што ты вялікі, сакавіты такі манеўр, які хто-то кінуў мне на шляху".
  
  
  Яна адкінула пацерку, каб засмяяцца, - і чырвань раптам сышоў з яе твару. Нік зірнуў уверх. Гэта быў столь кактэйль-бары. Ён быў люстраным. "Божа мой!" яна ахнула. "Галасаванне, як гэта было ў самалёце - уверх нагамі. Гэта ўсё роўна, што ўбачыць усё нанова". Яна пачала дрыжаць, і Нік абняў яе. "Калі ласка, - прамармытала яна, - уведи мяне дадому". Ён кіўнуў. Яны абодва ведалі, што там адбудзецца.
  Кіраўнік 9
  
  
  
  Домам было бунгала ў Какава-Пошасці.
  
  
  Яны дабраліся туды на таксі па Арланда, і Ніка не хвалявала, што ih шлях будзе лёгка адсачыць.
  
  
  Пакуль што ў яго была досыць добрая гісторыя на вокладцы. Ён і Джой-Сан ціха размаўлялі ў самалёце, ідучы рука аб руку на Макой Філд - тое, што чакалі ад пачаткоўцаў палюбоўнікаў. Цяпер, пасля цяжкага эмацыйнага перажыванні, яны выслізнулі, каб якое-то час пабыць адны. Магчыма, не зусім тое, што чакалася ад гэтага блакітнага касманаўт, але, ва ўсякім выпадку, гэта не дало ніякіх вынікаў. Ва ўсякім выпадку, не адразу. У яго ёсць час да раніцы, - і гэтага будзе дастаткова.
  
  
  А да тых тхара Макалестеру прыйдзецца эга прыкрываць.
  
  
  Бунгала ўяўляла сабой квадратны блок па тынкоўкі і попелу выплат прама на пляжы. Ва ўсю шырыню распасціралася невялікая гасцёўня. Ён быў прыемна абстаўлены бамбукавымі шэзлонгамі, аббітыя поролоном. Пол быў пакрыты цыноўкамі па пальмавых лісця. Шырокія вокны выходзілі ў Атлантычны акіян, справа ад іх дзверы ў спальню, а за ёй яшчэ адна дзверы, якая выходзіць на пляж.
  
  
  "Усё ў беспарадку", - сказала яна. "Яе так раптоўна з'ехаў у Х'юстан, затым аварый, што ў мяне не было рашэнню прыбрацца".
  
  
  Яна зачыніла за сабой дзверы і ўстала насупраць нах, назіраючы за ім. Яе твар больш не было халоднай і прыгожай маскай. Шырокія высокія скулы ўсё яшчэ былі
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  д - дробна скульптурныя западзіны. Але яе вочы заблішчэлі ад узрушэння, і яе голас страціў спакойную ўпэўненасць. Упершыню яна была падобная на жанчыну, а не на механічную багіню.
  
  
  У Nike пачала назапашвацца жаданне. Ён хутка падышоў да яе, сказаў на заканчэнне яе ў свае абдымкі і моцнага пацалаваў у вусны. Яны былі цвёрдымі і халоднымі, але цяпло яе змагаюцца грудзей пранізала яго, як ток. Улад рос. Ён адчуваў, як б'ецца эга сцягна. Ён зноў пацалаваў яе, яго вусны былі цвёрдымі і жорсткімі. Ён пачуў сцятае "Няма!" Яна адарвала свае губы ад яго вуснаў і прыціснулася да яму сціснутымі кулакамі. "Твой твар!"
  
  
  На секунду ён не зразумеў, што яна амелы на ўвазе. "Эглунд", - сказала яна. "Я цэлую маску". Яна адарыла эга дрыготкай усмешкай. "Ты разумееш, што я бачыў тваё цела, але не твар, якое з ім спалучаецца?"
  
  
  "Я пайду здыму Эглунда". Ён накіраваўся ў ванную. Астранаўту ўсё роўна пара было сысці на пенсію. Інтэр'ер шэдэўра Пойндекстера шталь вільготным ад спякоты. Сілікон-эмульсія стала невыносна чухацца. Акрамя таго, цяпер эга кошт прыкрыцця таксама падышла да канца. Падзеі ў самалёце па Х'юстана паказалі, што прысутнасці "Эглунда" на самай дэла ўяўляла небяспеку для іншых астранаўтаў месяцовага праекта. Ён зняў кашулю, абгарнуў шыю ручніком і асцярожна зняў пластыкавую маску для валасоў. Ён вывудзіў пену знутры са шчок, сцягнуў светлыя бровы і энергічна пацёр твар, размазваючы рэшткі макіяжу. Затым ён нахіліўся над ракавінай і выцягнуў вакол вачніц кантактныя лінзы з арэхавымі зрэнкамі. Ён зірнуў уверх і ўбачыў адлюстраванне Джой Сан у люстэрку, назірае за ім, вакол дзвярнога праёму.
  
  
  "Пэўнае паляпшэнне", - ўсміхнулася яна, і ў яе адлюстраванні асобы, вочы рушылі, падарожнічаючы па эга гладкаму, як метал, торсу. Уся мускулістая грацыяй пантэры была заблакаваная ў гэтую выдатную фігуру, і яе вочы не выпускалі нічога вакол гэтага.
  
  
  Ён павярнуўся да яе тварам, выціраючы рэшткі сілікону са свайго твару. Сэра-сталёвыя вочы, якія маглі б змрочным тлець або станавіцца ледзянымі ад зверствы, гарэлі смехам. "Яго перадачы камандавання я медагляд, док?"
  
  
  "Так шмат шнараў", - сказала яна здзіўлена. "Нож. Кулявое раненне. Выразаць брытвай". Яна адзначыла апісання, пакуль ee званок прасочваецца ih няроўныя шляху. Эга мышцы сціснуліся ад яе дотыку. Ён глыбока ўздыхнуў, адчуўшы вузел напружання пад сваім жыватом.
  
  
  "Аппендэктомия, аперацыі на жоўцевым пузыры", - цвёрда сказаў ён. "Не романтизируйте".
  
  
  "Я лекар, памятаеш? Не спрабуй мяне падмануць". Яна зірнула на яго яркімі вачыма. "Вы так і не адказалі на мой лейцара. Вы нейкі суперсекретный агент?"
  
  
  Ён прыцягнуў ee да сабе, падпёршы рукой падбародак. "Вы маеце на ўвазе, што яны не сказалі вам?", ён усміхнуўся. "Я з планеты Крыптон". Ён закрануў вільготных ee вуснаў сваімі - спачатку мякка, потым яшчэ мацней. У яе целе з'явілася нервовае напружанне, якое на секунду супрацівілася, але затым яна памякчэла і з лёгкім всхлипом ee вочы зачыніліся, і яе рот ператварыўся ў галодны маленькае жывёла, якая шукае праўды эга, гарачае і вільготнае, кончык яе мовы хацеў бы задавальненне. . Ён адчуў, як яе пальцы развязваюць эга рэмень. Кроў бурліла ўнутры яго. Жаданне расло, як дрэва. Яе рукі дрыжалі ў эга целе. Яна адабрала рот, на секунду ўткнулася галавой у эга шыю, затым адсунулася. "Вау!" яна сказала няўпэўнена.
  
  
  "Спальня", - прабурчаў ён, маючы патрэбу падарвацца ў nen, як пісталет.
  
  
  "О, Божа, ды, я думаю, ты той, хто яе чакаў". Ee дыханне было перарывістым. "Потым Симиана... потым таго справы ў Балі Хай... я не быў мужчынам. Яе, думаў назаўжды. Але ты мог бы быць іншым. Цяпер яе гэта бачу. Ох, кравец вазьмі, - яна здрыганулася, калі ён прыцягнуў яе да сабе сцягном да сябе. сцягна, грудзі да грудзей, і тым жа рухам разарвала блузку. На ёй не было бюстгальтара - ён ведаў гэта па тым, як саспелыя гузы рухаліся пад тканінай. Ee соску цвёрда стаялі на эга грудзей. Яна курчылася насупраць яго, яе рукі вывучалі эга цела, ee рот быў прылеплены да эга, яе мову быў імклівым, мясістым мячом.
  
  
  Не перарываючы кантакту, ён напалову прыпадняў, напалову перанёс яе праз хол і па цыноўцы вакол пальмавых лісця да ложка.
  
  
  Ён паклаў яе на яго, і яна кіўнула, не кажу ўжо аб тым, як эга рукі рухаліся па яе целе, расшпільваючы маланку на яе спадніцы, пагладжваючы яе сцягна. Ён нахіліўся над ёй, цалуючы яе грудзей, яго вусны сціснуліся ў ih мяккасці. Яна ціха застагнала, і ён адчуў, як яе цяпло распаўсюдзілася пад ім.
  
  
  Тады ён больш не думаў, проста адчуваў, вырываючыся па кашмарнага свету здрады і раптоўнай смерці, які быў эга натуральнай асяроддзем выступ, у яркі, пачуццёвы паток часу, які быў падобны вялікай рацэ, канцэнтруючыся на адчуванні ідэальнае цела дзяўчыны, плывущее ў пастаянна паскораным тэмпе, пакуль яны не дасягнулі парога, і яе рукі лашчылі эга з нарастаючай настойлівасцю, і яе пальцы ўпіліся ў яго, і яе рот прыціснуўся да эга ў апошняй маленні, і ih цела напружыліся, выгнулись і зліліся разам сцягна напружваюцца смачна
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Лы і раты змяшаліся, і яна ўздыхнула доўгім, дрыготкім, шчаслівым уздыхам, і дазволіў сваёй галоў адкінуцца на падушкі, калі яна адчула раптоўную дрыжыкі эга цела пры з'яўленні эга насення ...
  
  
  Некаторы час яны ляжалі ў цішыні, яе рукі рытмічна, гіпнатычна рухаліся па эга скуры. Нік амаль пагрузіўся ў сон. Затым, паколькі ён перастаў думаць пра гэта ў апошнія некалькі хвіліна, гэта раптам прыйшло эму ў галаву. Адчуванне было амаль фізічным: яркі сьвяты заліваў эга галаву. Ён быў у яго! Зніклы ключ!
  
  
  У тое ж імгненне, жахліва гучна ў цішыні, пачуўся стук. Ён кінуўся з нах, але яна падышла да яго, заблытваючы эга мяккімі і пяшчотнымі выгібамі, не хачу адмаўляцца ад яго. Яна так выгінаецца вакол яго, што нават у гэтым раптоўным крызісе ён быў блізкі да таго, каб забыць аб сваёй небяспекі.
  
  
  "Ёсць хто-небудзь?" - крыкнуў голас.
  
  
  Нік вырваўся на свабоду і кінуўся да акна. Ён адсунуў жалюзі на долю цалі. Перад домам была прыпаркаваная патрульная машына без апазнавальных знакаў з штыревой антэнай. Дзве фігуры ў белых ахоўных шлемах і штанах для верхавой язды свяцілі ліхтарамі ў акно гасцінай. Нік жэстам паказаў дзяўчыне, каб яна што-небудзь накінула і адчыніла дзверы.
  
  
  Яна зрабіла, і ён стаяў, прыхінуўшыся вухам да дзень спальні, і прыслухоўваўся. "Дзень добры, мэм, мы не ведалі, што вы дома", - сказаў мужчынскі голас. "Проста правяраю. Знешні сьвяты быў выключаны. Апошнія чатыры ночы ён быў уключаны". Пачатку другі мужчынскі голас сказаў: "Вы доктар Сан, ці не так?" Ён чуў, як Джой гэта сказала. "Вы толькі што прыехалі па Х'юстана, на самай справе?" Яна сказала, што гэта было. "Усё ў парадку? Пакуль цябе не было, у дом нічога не было парушана?" Яна сказала, што ўсё ў парадку, і першы мужчынскі голас сказаў: "Добра, мы проста гатэлі пераканацца. Потым таго, што адбылося тут, ты не можаш быць занадта асцярожным. Калі мы табе патрэбныя хутка, проста набяры нуль тры разы. Цяпер у нас прамая сувязь ".
  
  
  "Дзякуй, афіцэры. Спакойнай ночы". Ён пачуў, як зачыніліся ўваходныя дзверы. "Яшчэ адна паліцыя па ДКІ", - сказала яна, вяртаючыся ў спальню. "Яны здаюцца паўсюль". Яна спынілася як укапаная. "Ты ідзеш", - обвиняюще сказала яна.
  
  
  "Прыйдзецца", - сказаў ён, зашпільваючы кашулю. "І што яшчэ горш, яе збіраюся дадаць абразу да траўмы, спытаўшы, ці магу я пазычыць ёй вашу машыну".
  
  
  "Гэтая частка мне падабаецца", - усміхнулася яна. "Гэта азначае, што табе прыйдзецца прынесці эга назад. Першым справай раніцай, калі ласка. Я маю на ўвазе, што..." Яна раптам спынілася з здзіўленым выразам твару. "Божа мой, я яе нават не ведаю твайго імя!"
  
  
  "Нік Картэр".
  
  
  Яна смяялася. "Не вельмі вынаходліва, але я мяркую, што ў вашым пошты бизнесявляется адно фальшывае імя нічым не горш іншага..."
  
  
  * * *
  
  
  Усе дзесяць ліній у адміністрацыйным цэнтры НАСА былі занятыя, і ён пачаў набіраць нумароў без прыпынку, каб у момант заканчэння размовы ў яго быў шанец.
  
  
  Адзіны вобраз, пастаянна мільгаў у эга галоў - маёр Соллитц гоніцца за сваім капелюшом, яго левая рука няёмка цягнецца да яму праз цела, правая рука жорстка прыціснутая да эга торсу. Што-то эга турбавала ён у сцэне на заводзе ў Тэхас-Сіці, учора ніяк не калі, але што менавіта, выслізгваў ад яго - пакуль ён на імгненне не перастаў думаць пра гэта. Затым гэта незаўважна ўсплыло ў свядомасці эга.
  
  
  Учора раніцай Соллиц быў правшой!
  
  
  Эга, розум імчаўся па складаным разветвлениям, знакам ва ўсіх кірунках ад гэтага адкрыцця, калі яго пальцы аўтаматычна пастановай нумар, а вуха прыслухоўваўся да звенящему гуку ўстанаўлення злучэння.
  
  
  Ён сядзеў на краі ложка ў сваім пакоі ў Двайняты Inn, амаль не заўважаючы акуратную стос валізак, дастаўленых Хэнк Пэтэрсанам па Вашынгтона, ці ключы ад Lamborghini на тумбачцы, або запіску пад імі, у якой гаварылася: Дайце мне ведаць, калі ўвойдзеце. Дадатковы нумар - L-32. Хэнк.
  
  
  Соллиц быў адсутных звяном у мазаіцы. Prima сыходу эга пад увагу, і ўсё астатняе ўстала на свае месцы. Нік прыгадаў ўзрушэнне маёра, калі ён упершыню ўвайшоў у свой кабінет, і моўчкі пракляў сябе. Гэта павінна было быць наводкай. Але ён быў занадта аслеплены сонцам - доктар Сан, - каб заўважаць чыё-небудзь паводзіны.
  
  
  Джой-Сан таксама была здзіўленая, але менавіта яна ўпершыню дыягнаставалі стан Эглунда як атручванне амін. Так што яе здзіўленне было натуральным. Яна проста не чакала ўбачыць эга так хутка.
  
  
  Лінія ачышчана ў адміністрацыйным цэнтры.
  
  
  "Чырвоная пакой", - сказаў ён ім канзасским працяглыя тонам Глена Эглунда. "Гэта Арол, Чатыры. Дайце мне чырвоную пакой".
  
  
  Провад гудзеў і звінеў, і пачуўся мужчынскі голас. "Бяспеку", - сказаў ён. "Капітан Лисор кажа".
  
  
  "Гэта" Арол " Чатыры ", галоўны прыярытэт. Маёр Соллиц там?"
  
  
  "Арол-Чатыры, яны вас хацелі. Вы прапусцілі даклад у Маккое. Дзе вы цяпер?"
  
  
  "Усё роўна, - нецярпліва сказаў Нік. "Ёсць лі Соллиц там?"
  
  
  "Не, ён не."
  
  
  "Добра, знайдзі яго. Гэта галоўны прыярытэт".
  
  
  "Пачакай. Яе праверу".
  
  
  Хто, акрамя Соллица, мог ведаць аб Phoenix One? Хто, акрамя начальніка службы бяспекі Апалона, мог бы атрымаць доступ да медыцынскаму цэнтру
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  У якім аддзяленні Цэнтра касмічных апаратаў? Хто яшчэ ведаў кожную фазу медыцынскай праграмы, дасканала ведаў пра яе небяспеках, можна было ўбачыць дзе заўгодна, не выклікаючы падазрэнняў? У каго яшчэ былі прадпрыемствы ў Х'юстане і на мысе кэнэдзі, ny?
  
  
  Соллитц, N3, быў цяпер перакананы, быў Пасаліць, які сустрэўся з Пэт Хамер на Балі Хай у Палм-Бізуном і задумаў знішчэнне капсулы Апалона. Соллиц спрабаваў забіць Глена Эглунда, калі астранаўт даведаўся, што задумаў маёр. Аднак Соллицу не сказалі пра маскарадзе Ніка. Пра гэта ведаў толькі генерал Макалестер. Таму, калі зноў з'явіўся "Эглунд", Соллиц запанікаваў. Гэта ён спрабаваў забіць эга месячным пейзажы. Раздача заключалася ў пераключэнні правай рукі ў левую, у выніку зламанага запясці, якое ён атрымаў у барацьбе з нажом.
  
  
  Цяпер Нік зразумеў сэнс усіх гэтых пытанняў аб памяці эга. І рэўматызму Эглунда аб тым, што "кавалачкі і кавалкі" павольна вяртаюцца, яшчэ больш запанікаваў маёра. Такім чынам, ён ставіце бомбу ў "рэзервовы" самалёт, а затым зрабіў фальшывую бомбу, якая дазваляе эму замяніць зыходны самалёт альтэрнатыўным без папярэдняй праверкі эга камандай па падрыву.
  
  
  Па правадах пачуўся рэзкі голас. "Арлоўская Чатыры, гэта генерал Макалестер. Куды, кравец вазьмі, вы і доктар Сан зніклі пасля таго, як ваш самалёт прызямліўся ў Маккое? Вы пакінулі там цэлую зграйку высокапастаўленых супрацоўнікаў службы бяспекі, ахаладжальных ih пяткі".
  
  
  "Генерал, я вам усё растлумачу праз хвіліну, але спачатку - дзе маёр Соллиц? Гэта вельмі важна, каб мы знайшлі эга".
  
  
  "Я не ведаю", - рашуча сказаў Макалестер. "І, здаецца, ніхто іншы таксама. Ён прыляцеў да Маккою другім самалётам. Мы гэта ведаем. Але ён знік дзе-то ў аэравакзале і з імі тхара не з'яўляўся. Чаму?"
  
  
  Нік спытаў, ці не зашифровывается ці ih размова. Гэта было. Так ён эму сказаў. "Божа мой", - усё, што змог сказаць начальнік службы бяспекі НАСА ў канцы.
  
  
  "Соллиц не галоўны, - дадаў Нік. "Ён рабіў брудную працу для каго-то іншага. Можа быць, СССР. Пекін. На дадзены момант можна толькі здагадвацца".
  
  
  "Але як, кравец вазьмі, ён атрымаў допуск да сакрэтнай інфармацыі? Як эму ўдалося падняцца так далёка, як ён гэта зрабіў?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказаў Нік. "Я спадзяюся, што эга запісу дадуць нам ключ да разгадкі. Яе збіраюся атрымаць Peterson Radio AX з поўным справаздачай, а таксама запытаць вычарпальную праверку дадзеных аб Соллице, а таксама пра Алекса Симиане па ДКІ. Яе хачу двойчы праверыць, што Джой Сун распавяла мне пра nen ".
  
  
  "Я толькі што размаўляў з Хоуком", - сказаў Макалестер. "Ён сказаў мне, што Глен Эглунд нарэшце прыйшоў у прытомнасць у Уолтар Риде. Яны спадзяюцца неўзабаве дапытаць эга".
  
  
  "Дарэчы пра Эглунде, - сказаў Нік. "Не маглі б вы зрабіць так, каб у фальшывага чалавека здарыўся рэцыдыў? Пакуль ідзе зваротны адлік Фенікса і астранаўты прывязаныя да сваіх станцыях, эга прыкрыццё ператвараецца ў фізічны недахоп. Яе павінен я быць свабодна перасоўвацца".
  
  
  "Гэта можна задаволіць", - сказаў Макалестер. Ён здаваўся шчаслівым з гэтай нагоды. "Гэта растлумачыць, чаму вы з доктарам Сан-збеглі. Амнезія ад удару галавой у самалёце. І яна пайшла за вамі, каб паспрабаваць вярнуць вас".
  
  
  Нік сказаў, што ўсё ў парадку, і павесіў трубку. Ён упаў праз ложак. Ён занадта стаміўся, каб нават распрануцца. Ён быў рады, што ў Макалестера усё складвалася так добра. Ён гатэль, каб на яго шляху адбылося што-небудзь зручнае для разнастайнасці. Гэта было так. Ён заснуў.
  
  
  Імгненне праз, эга гэта адзіная перадача тэлефона. Па крайняй меры, гэта здалося імгненнем, але гэтага не можа быць, таму што было цёмна. Ён няўпэўнена пацягнуўся да трубкі. "Добры дзень?"
  
  
  "У рэшце рэшт!" усклікнула Candy Павалілася. "Дзе ты быў апошнія тры дні? Яе спрабаваў цябе дастаць".
  
  
  "Выкліканы", - няпэўна сказаў ён. "Што адбываецца?"
  
  
  "Я знайшла што-што жудасна важнае на востраве Мерритт", - усхвалявана сказала яна. "Сустрэнемся ў холе праз паўгадзіны".
  Кіраўнік 10
  
  
  
  Туман раніцай пачаў рассейвацца. Ірваныя сінія дзіркі адчыняліся і зачыняліся ў шэрасці. Скрозь іх Нік мімаходам мімаходам мільгалі апельсінавыя гаі, праносяцца mimmo, нібы спіцы ў коле.
  
  
  Candy была за рулём. Яна настаяла на тым, каб яны забралі яе машыну - спартыўную мадэль GT Giulia. Яна таксама настаяла на тым, каб ён пачакаў, і сапраўды ўбачыў яе адкрыццё. Яна сказала, што не можа сказаць эму пра гэта.
  
  
  "Ўсё яшчэ гуляю, як маленькая дзяўчынка", - кісла вырашыў ён. Ён зірнуў на нах. На змену хіп-хаггерам прыйшла белай міні-спадніца, якая займаецца разам з яе блузкой з поясам, белымі тэніснымі туфлямі і свежа мытымі светлымі валасамі надавала гэй выгляд школьніцы падтрымкі.
  
  
  Яна адчула, як ён назірае за ёй, і павярнулася. "Не ценымногие далей", - усміхнулася яна. "Гэта на поўнач ад Dummitt Гай".
  
  
  Месяцовы порт Касмічнага цэнтра займаў толькі невялікую частку выспы Мерритт. Больш за семдзесят тысяч акраў было здадзена ў арэнду фермерам, якім першапачаткова належалі апельсінавыя гаі. Дарога на поўнач ад Дарогі Беннетта пралягала праз пустыню, якая складаецца вакол балот і хмызнякоў, пересеченную Індыяй-Рывер, Seedless Enterprise і Dummitt Groves, усе яны ставяцца да 1830-м гадам.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Цяпер дарога адзін сябар вышэйшы невялікі заліў, і яны мінулі кучу паўразбураных халуп на палях ў абзы вады, заправачную станцыю з прадуктовай крамай і невялікую верф з рыбацкім доком, уздоўж якой стаялі креветочным траўлеры. "Энтерпрайз", - сказала яна. "Гэта адкрытыя насупраць порта Канаверал. Мы амаль у мэты".
  
  
  Яны праехалі яшчэ чвэрць мілі, і Цукеркі уключыў паказальнік павароту прама і пачала змяншаць хуткасць. Яна з'ехала з абочыны дарогі і спынілася. Яна павярнулася, каб штогод у ім. "Былі тут." Яна ўзяла сумачку і адчыніла дзверы збоку,
  
  
  Нік sel ў сваю і спыніўся, азіраючыся. Яны былі пасярод адкрытай пустыннай мясцовасці. Справа да рэк Банана распасціралася шырокая панарама фіятаў з салёнай вадой. Да поўначы кватэры ператварыліся ў балота. Густыя зараснікі мясціліся ў самой абзы вады. У трыста ярдаў злева ад іх пачыналася электрыфікаваны корпуса MILA (стартавая пляцоўка востраве Мерритт месяцовага порта). Скрозь хмызняк ён мог адрозніць бетонную стартавую пляцоўку "Фенікс-1" на полагам схіле, а ў чатырох мілях ад нах - ярка-аранжавыя бэлькі і ажурныя платформы 56-павярховага будынка аўтазборачнага цэха.
  
  
  Дзе-то ззаду іх гудзеў далёкі верталётам. Нік павярнуўся, прыкрыўшы вочы. Ён убачыў выбліск-выбліск эга ротара на ранішнім сонца над Порт-Канавералом.
  
  
  "Сюды", - сказала Candy. Яна перайшла шашы і накіравалася ў кусты. Нік рушыў услед за ім. Улад ўнутры трысняговага запалохванне была невыноснай. Камары збіраліся зграямі, мучачы ih. Дзяўчына праігнаравала ih. Яе жорсткая, упартая бок зноў выявілася. Яны падышлі да дрэнажнай канаве, якая займаецца выходзіла ў шырокі канал, які, па ўсёй бачнасці, калі-то выкарыстоўваўся як канал. Роў быў ўторкнуць пустазеллямі і падводнай травой і звужаецца там, дзе насып змываць вадой.
  
  
  Яна выпусціла сумачку і скінула тэнісныя балетныя тэпцікі. "Мне спатрэбяцца абедзве рукі", - сказала яна і спусцілася па схіле ў бруд па кожнаму племені. Цяпер яна рушыла наперад, нахілілася, шукаючы рукамі што-то ў каламутнай & nb.
  
  
  Нік назіраў за ёй з вяршыні набярэжнай. Ён паківаў галавой. "Што, кравец вазьмі, ты шукаеш?", ён усміхнуўся. Грамавы верталёта шталь гучней. Ён спыніўся і азірнуўся праз плячо. Ён накіроўваўся ў ih кірунку, прыкладна ў трыста футаў над зямлёй, асветленай адбівалася на яго верцяцца лопасцях ротара.
  
  
  "Я знайшоў гэта!" - крыкнула Candy. Ён павярнуўся. Яна прайшла каля нумарах футаў па дрэнажнай канаве і нахілілася, цярэбячы якой-то прадмет у гразі. Ён рушыў да яе. Гук верталёта абсурдна так, нібы ён быў амаль адкрыта над галавой. Ён зірнуў уверх. Лопасці шрубы былі нахіленыя, што павялічвала хуткасць эга зніжэння. Ён мог адрозніць белую надпіс на чырвонай ніжняй баку - ЛЕТУЩАЯ СЛУЖБЫ SHARP. Гэта быў адзін па шосты верталётаў, якія лёталі па получасовому раскладзе ад пірса, забаў Какава-Задаволены да порта Канаверал, а затым ішлі за перыметрам агароджы MILA, дазваляючы турыстам рабіць фатаграфіі будынкаў VAB і стартавых платформаў.
  
  
  Што б Цукеркі нам знайшла, цяпер яна ўжо напалову ўзятая па гразі. "Атрымаць маю сумачку, а?" яна паклікала. "Я пакінуў эга там няшмат. Мне што-то трэба ў nen".
  
  
  Верталётам рэзка адхіліўся. Цяпер ён вярнуўся, не больш чым у сотні футаў над зямлёй, вецер ад яго верцяцца лопасцяў згладжвалі зарослыя кусты ўздоўж насыпу. Нік знайшоў сумачку. Ён нахіліўся і падняў яго. Раптоўная цішыня рэзка падняла галаву. Рухавік верталёта выключыўся. Ён слізгаў па верхавінах сцеблаў трыснёга, накіроўваючыся адкрыта да яму!
  
  
  Ён разгарнуўся налева і нырнуў галавой у канаву. Ззаду пачуўся яго велізарны грукатлівы роў. Цяпло колыхалось ў паветры, як мокры шоўк. Зубчасты шар полымя шуганула ўгору, за ім адразу ж рушылі ўслед клубы черноватого, насычанага вугляродам дыму, заслонившего сонца.
  
  
  Нік зноў ускараскаўся на насып і пабег да абломкаў. Ён мог бачыць постаць чалавека ўнутры палаючага кронай па плексігласа. Эга мэта была павернутая да яго тварам. Калі Нік падышоў, ён змог разглядзець эга рысы. Ён быў кітаец, і выраз эга асоб было чым-то накшталт кашмару. Пахла жарящимся мясам, і Нік ўбачыў, што ніжняя частка эга цела ўжо палае. Ён таксама бачыў, чаму гэты чалавек не спрабаваў выбрацца. Эга прывязалі да сядзення па руках і нагах правадамі.
  
  
  "Дапамажы мне!" - закрычаў мужчына. "Забяры мяне адсюль!"
  
  
  Скура Ніка на імгненне пакрылася мурашкамі. Голас належаў маёру Соллицу!
  
  
  Пачуўся пачатку другі выбух. Саўчанка Ніка адкінула назад. Ён спадзяваўся, што запасны бензабак забіў Соллица, калі выбухнуў. Ён думалі, што гэта так. Верталётам згарэў дашчэнту, шкловалакно выгнулась і раскалолася у пулеметном грукаце распаленых, выбухаюць заклёпванняў. Полымя растапіла маску "Ластотекс", і кітайскае твар обвисло, а затым пабегла, агаляючы уласны подзвіг маёра Соллитца.
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  res на кароткую секунду, перш чым яны таксама расталі і былі замененыя обугленным чэрапам.
  
  
  Candy сядзела ў некалькіх футах ад нах, прыціснула тыльны бок далоні да рота, яе вочы пашырыліся ад жаху. "Што здарылася?" - сказала яна дрыготкім голасам. "Падобна на тое, ён цэліўся шчыра ў цябе".
  
  
  Нік паківаў галавой. "На аўтапілоце", - сказаў ён. "Ён толькі што быў там у якасці ахвярапрынашэнняў". І кітайская маска, падумаў ён пра сябе, - яшчэ адна ілжывая падказка, на выпадак, калі Нік выжыве. Ён павярнуўся да яе. "Давайце паглядзім, што вы знайшлі".
  
  
  Без слоў яна павяла эга па набярэжнай да таго месца, дзе ляжаў цыратовы скрутак. "Табе спатрэбіцца нож", - сказала яна. Яна азірнулася на падпаленыя абломкі, і ён убачыў цень страху ў яе шырока расстаўленых блакітных вачах. "Адзін у маёй сумачцы".
  
  
  "Не спатрэбіцца". Ён схапіўся за цырату абедзвюма рукамі і пацягнуў. Яна разарвалася ў эга руках, як мокрая папера. У яго быў з сабой нож, штылет па імя Х'юга, але ён заставаўся ў ножнах ў цалях над эга правым запясцем, чакаючы больш важных задач. "Як вы выпадкова натыкнуліся на гэта?" ён спытаў.
  
  
  У пакеце знаходзіліся радыёстанцыя блізкага дзеяння AN / PRC-6 і пара магутных бінокляў - 8 × 60 АТ Jupiters. "На днях ён напалову тырчаў вакол вады", - сказала яна. "Глядзець." Яна ўзяла бінокль і зрабіў ih на стартавую пляцоўку, якая займаецца была для яго ледзь прыкметны. Ён прагледзеў ih. Магутныя лінзы наблізілі партал так блізка, што ён мог бачыць, як рухаюцца вусны членаў экіпажа, калі яны размаўлялі яшчэ з адным праз навушнікі. "У радыё ёсць пяцьдзесят каналаў, - сказала яна, - і радыус дзеяння каля адной мілі. Так што, хто б нам быў тут, паблізу былі саўдзельнікі. Я думаю, што ..."
  
  
  Але ён больш не слухаў. Канфедэраты... радыё. Чаму ён не падумаў пра гэта раней? Сам па сабе аўтапілот не мог так беспамылкова падвесці верталётам да мэты. Ён павінен быў працаваць, як беспілотны самалёт. Гэта азначала, што гэта павінна было быць накіравана электронным спосабам, прыцягнутая чым-тое, што яны насілі. Ці несучы... "Твой кашалёк!" - раптам сказаў ён. "Давай!"
  
  
  Матор верталёта адключыўся, калі ён падняў сумачку. Ён усё яшчэ быў у эга руцэ, калі ён нырнуў у дрэнажную канаву. Ён спусціўся па насыпе і шталь шукаць гэта ў каламутнай & nb. Эму спатрэбілася каля хвіліны, каб знайсці яго. Ён падняў сумачку, з якой капала вада, і адкрыў яе. Там, пад губной памадай, сурвэткамі, парай цёмных ачкоў, пачкам жавальнай гумкі і складаным нажом, ён выявіў перадатчык Талар вагой у дваццаць унцый.
  
  
  Гэта быў тып, які выкарыстоўваецца для пасадкі невялікіх самалётаў і верталётаў ва ўмовах нулявой бачнасці. Перадатчык пасылаў верціцца мікрахвалевых прамень, які рэгістраваўся панэльнымі прыборамі, падлучанымі да аўтапілоту. У гэтым выпадку кропка прызямлення апынулася на вяршыні Ніка Картэра. Candy ўтаропілася на малюсенькае прылада ў эга далоні. "Але ... што гэта?" яна сказала. "Як ён туды трапіў?"
  
  
  "Вы скажыце мне. Кашалёк сёння схаваўся на ўвазе?"
  
  
  "Няма", - сказала яна. "Па крайняй меры, я... Пачакайце, так!" - раптам усклікнула яна. "Калі ёй тэлефанаваў вам сёння раніцай ... гэта было па кіёсках на Энтерпрайзе. Той прадуктовы магазін, які мы праязджалі па дарозе сюды. Яе пакінуў кашалёк на прылаўку. Калі яе выйшаў праз кіёскі, ёй заўважыў, што гэта быў пераехаў у бок клеркам. У той час ёй нічога не думаў пра гэта ... "
  
  
  "Ідзем."
  
  
  На гэты раз ён вёў машыну. "Пілот звязалі па руках і нагах", - сказаў ён, адпраўляючы "Джулію" імчацца па шашы. "Значыць, каму-то іншаму прыйшлося падняць гэты верталётам з зямлі. Гэта азначае, што была ўстаноўлена трэцяя пра перадатчыка. Верагодна, на" Энтерпрайзе ". Будзем спадзявацца, што мы дабяромся да таго, як яны эга разбяруць. У майго сябра Х'юга ёсць пытанні, якія ён хоча задаць".
  
  
  Петэрсан прывёз з сабой па Вашынгтона ахоўныя прылады N3. Яны чакалі Ніка ў чамадане з фальшывым дном у "Блізнят". Х'юга на шпільцы быў цяпер у яго ў рукаве. Вільгельміна, ўрэзаны "Люгер", вісела ў зручнай кабуры на поясе, а П'ер, смертаносная газавая дробина, хавалася разам з некалькімі сваімі бліжэйшымі сваякамі ў пасавай кішэні. Галоўны аператыўнік СЯКЕРА быў апрануты забіваць.
  
  
  АЗС-прадуктовы магазін зачынілі. Унутры не было ніякіх прыкмет жыцця. Ды і нідзе ў Прадпрыемства, калі на тое пайшло. Нік зірнуў на гадзіннік. Было толькі дзесяць гадзін. "Не вельмі прадпрымальны", - сказаў ён.
  
  
  Candy паціснула плячыма. "Я не разумею. Яны былі адкрыты, калі ёй быў тут у восем". Нік абышоў будынак, адчуваючы на сабе аленка сонца, спатнелы. Ён прайшоў mimmo цэха па перапрацоўцы садавіны і некалькіх рэзервуараў для ежы, масла. Па краі грунтавай дарогі ляжалі перавернутыя лодкі і сушыльныя сеткі. Старая набярэжная была ціхай, задыханной заслонай вільготнай спякоты.
  
  
  Раптам ён спыніўся, прыслухаўся і хутка ўвайшоў у цёмны выступ перавернутага корпуса з Вильгельминой у руцэ. Shaggy набліжаліся пад прамым вуглом. Яны дасягнулі сваёй самай гучнай ачкоў, затым пачалі адступаць. Нік выглянуў. Паміж лодкамі рухаліся двое мужчын з цяжкім электронным абсталяваннем. Яны выйшлі праз поля гледжання эга, і на імгненне яе
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Пасля таго, як ён пачуў, як адчыніліся і зачыніліся дзверы машыны. Ён вылез з-пад лодкі, потым замёр ...
  
  
  Яны вярталіся. Нік зноў растварыўся ў цені. На гэты раз ён добра ih разгледзеў. Той, што ўзначальваў, быў невысокім, худым, з пустым позіркам чалавека, які нагадвае капюшон. У нязграбнага гіганцкі ззаду яго былі сівыя валасы, коратка абстрыжаныя да пулевидной формы галавы, і загарэлы твар, пакрытае бледнымі вяснушкамі.
  
  
  Декстер. Бліжэйшы сусед Пэта Хамьмера, які сказаў, што працаваў у падраздзяленні электроннага кіравання Connelly Aviation.
  
  
  Электроннае навядзенне. Беспілотны верталётам. Абсталяванне, якое яны двое толькі што прынеслі ў машыну. Гэта склалася.
  
  
  N3 даў ім добрую фору, затым рушыў услед за імі, імкнучыся трымаць прадметы паміж сабой. Двое мужчын спусціліся па лесвіцы і выйшлі на маленькай абветраны драўлянай порта бар, якая займаецца на усыпаныя ракавінкамі палях сыходзіла ў заліў, ярдаў на дваццаць. Да канца эга прышвартавалася вэб-лодка. Дызельны крэветачны траўлер з шырокімі бэлькамі. "Cracker Boy", "Энтерпрайз", штат Фларыда, абвяшчала чорная надпіс на карме. Двое мужчын падняліся на борт, адкрылі люк і схаваліся пад палубай.
  
  
  Нік павярнуўся. Candy была ў некалькіх ярдаў ззаду яго. "Лепш пачакай тут", - папярэджваў ён яе. "Можа быць феерверк".
  
  
  Ён памчаўся ўздоўж прычала, спадзеючыся дабрацца да рулявой рубкі да таго, як яны вернуцца на палубу. Але на гэты раз эму не пашанцавала. Калі ён пераляцеў праз гакомотор, грувасткая постаць Декстер запоўніла люк. Здаравяка спыніўся як укапаны. У руках у яго быў складаны электронны кампанент. Эга рот адкрыўся. "Гэй, яе ведаю цябе..." Ён азірнуўся праз плячо і накіраваўся да Ніку. "Слухай, прыяцель, яны прымусілі мяне гэта зрабіць", - хрыпла прахрыпеў ён. "У іх мая жонка і дзеці..."
  
  
  Што-то взревело, урэзаўшыся ў Дэкстэра з сілай копры, цалкам разгарнуўшы эга і адкінуўшы на палову палубы. Ён скончыў, стаю на каленях, кампанент паваліўся ў бок, яго вочы былі цалкам белымі, рукі сціснулі эга кішкі, спрабуючы ўтрымаць ih ад выплюхвання на палубу. Кроў цякла па эга пальцах. Ён павольна з уздыхам нахіліўся наперад.
  
  
  Вакол люка пачуўся яшчэ адзін ўсплёск аранжавага колеру, рубящий гук, і мужчына з тупым тварам кінуўся ўверх па прыступках, кулі шалёна пырснулі ва ўсе бакі вакол пісталета-кулямёта ў эга руцэ. Вільгельміны ўжо вылецела, і Киллмастер выпусціў у яго дзве асцярожна размешчаныя кулі з такой хуткасцю, што двайны гром быў падобны на адзін працяглы роў. На імгненне Пустолицый адкрыта ўстаў, затым, як саламяны чалавек, ён скомкался і няёмка ўпаў, яго ногі пад ім ператварыліся ў гуму.
  
  
  N3 адкінуў пісталет-кулямёт у яго вакол рукі і апусціўся на калені побач з Декстером. Кроў цякла iso rta вялікага чалавека. Ён быў светла-ружовым і вельмі пеністым. Эга вусны адчайна працавалі, спрабуючы скласці словы. "... Маямі... збіраюся падарваць гэта..." ён невыразна булькаў. "... Забіць усіх... Я ведаю... Я працаваў над гэтым... спыніце ну... пакуль... занадта позна..." Вочы адкаціўся да сваёй больш важнай працы. Твар паслабілася.
  
  
  Нік выпрастаўся. "Добра, давай пагаворым пра гэта", - сказаў ён Пустым Твару. Эга голас быў спакойным, ветлівым, але шэрыя вочы былі зялёнымі, цёмна-зялёнымі, і на імгненне ў ih глыбінях закружылася акула. Х'юга выйшаў праз свайго хованкі. Эга, злосны ледасек пстрыкнуў.
  
  
  Киллмастер перавярнуў стрэлка нагой і прысеў побач з ім. Х'юга разрэзаў пярэднюю частку сваёй кашулі, не занадта клапоцячыся аб кашчавай, жаўтлявай плоці пад ёй. Пустолицый здрыгануўся. Эга вочы увлажнились, чым балюча. Х'юга знайшоў месца ў падставы голай шыі мужчыны і злёгку пагладзіў яго. "Зараз", - усьміхнуўся Нік. "Імя, калі ласка".
  
  
  Мужчына сціснуў вусны. Эга вочы зачыніліся. Х'юга прыкусіў узловатую шыю. "Агх!" Гук вырваўся праз эга горла, і эга плечы сціснуліся. - Эдзі Билофф, - прахрыпеў ён.
  
  
  "Адкуль ты, Эдзі?"
  
  
  "Лас-Вегас".
  
  
  "Я думаў, ты выглядаеш знаёмым. Ты адзін, вакол хлопчыкаў Сьера Інаў, ці не так?" Билофф зноў заплюшчыў вочы. Х'юга зрабіў павольны акуратны зігзаг унізе жыцця. Вакол маленькіх прарэзаў і уколаў пачатку працякаць кроў. Билофф выдаваў не зусім чалавечыя гукі. "Не так ці, Эдзі?" Эга мэта сутаргава тузалася уверх і ўніз. "Скажы мне, Эдзі, што ты робіш тут, у Фларыдзе? І што Декстер меў на ўвазе, я кажу аб выбуху Маямі? Кажа, Эдзі, або памерці павольна". Х'юга прабраўся пад скурны лапік і пачаў даследаваць.
  
  
  Змучанае цела Билоффа корчилось. Кроў пузырылася, змешваючыся з потам, якія выходзяць па кожнай пары. Эга вочы расчыніліся. "Спытай яе", - выдыхнуў ён, гледзячы mimmo Ніка. "Гэта яна задаволіла..."
  
  
  Нік павярнуўся. Candy сядзела ззаду яго, усміхаючыся. Плаўна, вытанчана яна прыўзняла белую міні-спадніцу. Пад ім яна была аголена, за выключэннем плоскай пласціны 22-га калібру, якая займаецца была прымацаваная да ўнутранай частцы сцягна.
  
  
  "Прашу прабачэння, бос", - усміхнулася яна. Пісталет быў цяпер у яе руцэ і накіраваны на яго. Павольна ee палец сціснуў спускавы кручок ...
  Кіраўнік 11
  
  
  
  Яна прыціснула пісталет да праведзеныя вылічэнні, каб змякчыць аддачу. "Вы
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  можаш заплюшчыць вочы, калі хочаш, - усміхнулася яна.
  
  
  Гэта была Astra Cub, мініяцюрная мадэль на дванаццаць унцый з трехдюймовым ствалом, магутная на кароткіх дыстанцыях, і на сённяшні дзень самае плоскае стрэльбу, якое N3 калі-небудзь бачыў. "Ты хітра пацягнуў, калі паехаў у Х'юстан, маскіруючыся пад Эглунда", - сказала яна. "Соллиц не быў гатовы да гэтага. Яе таксама. Так што я не змог папярэдзіць эга, што вы на самай дэла не Эглунд. У выніку ён запанікаваў і ставіце бомбу. У гэтым эга карыснасць скончылася. твая кар'ера, дарагі Нікалас, таксама павінна скончыцца. Ты зайшоў занадта далёка, занадта шмат ведае ... "
  
  
  Ён убачыў, як яе палец пачаў націскаць на спускавы кручок. За долю секунды да таго, як бубнач трапіў у картрыдж, ён кінуўся назад. Гэта быў інстынктыўныя жывёльны працэс - адысці ад стрэлу, прадставіць, як мага меншую мэта. Вострая боль апякла эга левае плячо, калі ён перакуліўся праз бок. Але ён ведаў, што дамогся поспеху. Боль была лакалізаваная - прыкмета нязначнай раны на скуры.
  
  
  Ён цяжка дыхаў, калі вада самкнуўся над ім.
  
  
  Ён быў цёплым і пах гнілую рэчамі, расліннай пенай, сырой нафтай і брудам, якія вылучалі гніласныя газавыя бурбалкі. Павольна апускаючыся ў нах, ён адчуў ўнутраную лютасьць з-за таго, што дзяўчына так лёгка падманула яго. "Бяры маю сумачку", - сказала яна эму, калі верталётам нацэліўся на мэта. І гэты фальшывы скрутак па цыраты, які яна закапала ўсяго некалькі гадзін таму. Гэта было падобна на ўсе іншыя фальшывыя доказы, якія яна падкінула, а затым далучаецца эга - спачатку ў Балі Хай, а затым у бунгала Пэта Хамьмера.
  
  
  Гэта быў тонкі, элегантны план, заснаваны на лязо брытвы. Яна ўзгадніла кожную частку сваёй місіі з эга ўласнай, сабраўшы ўстаноўку, у якой N3 заняў сваё месца так паслухмяна, як калі б ён знаходзіўся пад яе прамым загадам. Лютасць была бескарысная, але ён усё роўна дазволіў гэй авалодаць сабой, я ведаю, што яна расчысьціць шлях для будучай халоднай разважлівай працы.
  
  
  Цяжкі прадмет стукнуўся аб паверхню над ім. Ён зірнуў уверх. Ён плыў па каламутнай & nb, вакол сярэдзіны эга струменіўся чорны дым. Декстер. Яна выкінула эга за борт. Другое цела трапіла з пырскамі. На гэты раз Нік убачыў серабрыстыя бурбалкі, а таксама чорныя струны крыві. Рукі і ногі дрэнна рухаліся. Эдзі Билофф быў яшчэ жывы.
  
  
  Нік падкраўся да яму, яго грудзі сціснулася ад напружання, звязанага з затрымкай дыхання. У яго былі яшчэ пытанні да раёне Лас-Вегаса. Але спачатку ён павінен быў даставіць эга туды, дзе ён мог ім адказаць. Дзякуй ёзе ў Ніка ў лёгкіх засталося яшчэ два, можа быць, тры хвіліны адбору пробаў паветра. Былоффу пашанцуе, калі ў яго застанецца запас на тры секунды.
  
  
  Над імі ў & nb вісела доўгая металічная фігура. Кіль Cracker Boy. Корпус уяўляў сабой нечеткую цень, якая распаўсюджваецца над ім у абодва бакі. Працяг гэтай цені чакалі з пісталетам у руцэ, углядаючыся ў ваду. Ён не адважыўся ўсплыць, і нават пад прыстанню. Билофф можа крычаць, і яна абавязкова эга пачуе.
  
  
  Затым ён успомніў аб ўвагнутым прасторы паміж корпусам і вяслярным вінтом. Звычайна там можна было знайсці паветраную яму. Эга рука самкнуўся вакол таліі Билоффа. Ён прабіваўся скрозь малочную турбулентнасць, пакінутую спускам іншага чалавека, пакуль эга гол мякка не стукнулася аб кіль.
  
  
  Ён асцярожна намацаў яго. Дасягнуўшы вялікага меднага шрубы, ён схапіўся за эга край свабоднай рукой і пацягнуўся ўверх. Эга мэта ўсплыла на паверхню. Ён зрабіў глыбокі ўдых, падавіўшыся смярдзючым, смярдзючым алеем паветрам, заселі над ім. Билофф кашляў і хлюпал бокам. Нік iso усіх сіл спрабаваў утрымаць рот іншага мужчыны над вадой. Не было небяспекі, што ih пачуюць. Паміж імі і дзяўчынай на палубе вісела пара тон дрэва і металу. Вэб-небяспека заключалася ў тым, што яна можа вырашыць, каб запусціць рухавік. Калі б гэта здарылася, ih абодвух можна было б прадаць за фунт - як фарш.
  
  
  Х'юга усё яшчэ быў у руцэ Ніка. Цяпер ён зарабіў, танцуючы невялікую джыга ўнутры ран Билоффа. "Ты яшчэ не скончыў, Эдзі, яшчэ няма. Раскажы мне ўсё пра гэта, усё, што ты ведаеш..."
  
  
  Загаварыў памірае бандыт. Ён казаў без перапынку амаль дзесяць хвіліна. І калі ён скончыў, N3 твар быў змрочным.
  
  
  Ён зрабіў касцяной вузел вакол свайго сярэдняга сустава і забітыя эга ў гартань Билоффа. Ён не памякчэў. Эга звалі Киллмастер. Гэта было эга справа - забіваць. Эга костка была падобная на вузел пятлі. Ён убачыў прызнанне смерці ў вачах Былова. Ён пачуў слабае карканне маленні аб літасці.
  
  
  У яго не было літасці.
  
  
  Каб забіць чалавека, спатрэбілася паўхвіліны.
  
  
  Серыя бессэнсоўных вібрацый прамільгнула ў радыёхвалях, выходных з складанага прылады разборкі прыёмнага прылады ў пакоі 1209 гасцініцы "Блізняты", як голас Тетеревятник.
  
  
  "Нядзіўна, што Павалілася папрасіў мяне нагледзець за эга дачкой", - сказала кіраўнік AX. Эга голас быў кіслява-кіслым. "Немагчыма сказаць, у што ўвязалася гэтая маленькая дурніца. Яе пачаў падазраваць, што ўсё было не так, як павінна быць, калі яе атрымаў даклад аб гэтым накідзе сістэмы жыццезабеспячэння Апалона.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Ты знайшоў у склепе Хамьмера. Гэта быў фальшывы дакумент, узяты па ўсёй дыяграмы, якая займаецца з'яўлялася практычна ў кожнай газеце затым - " няшчасныя выпадкі ".
  
  
  "Ой", - сказаў Нік, - не ў рэўматызму па словах Хоука, а на дапамогу Петэрсана. Мужчына па рэдакцыі праціраў эму рану на плячы ватовым тампонам, змочаным нейкай пякучай маззю. "Ва ўсякім выпадку, сэр, ён амаль упэўнены, што ведаю, дзе яе знайсці".
  
  
  "Добра. Я думаю, што ваш новы падыход - гэта рэўматызму", - сказаў Хоук. "Уся справа, здаецца, рухаецца ў гэтым кірунку". Ён зрабіў паўзу. "Мы аўтаматызаваны, але вам усё роўна прыйдзецца адвесці пару гадзін на тое, каб прачасалі запісу. Тым не менш, яе папрашу каго-небудзь прыехаць да вас сёння ўвечары. Ваш транспарт павінен быць арганізаваны на месцы".
  
  
  "Пітэрсан ўжо паклапаціўся пра гэта", - адказаў Нік. Мужчына па правак, што-то пырскаў сабе на плячо па балончыка пад ціскам. Спрэй спачатку быў ледзяным, але палегчыў боль, і паступова анямеў плячо, як новокаине. "Праблема ў тым, што ў дзяўчыны ўжо ёсць пара гадзін наперадзе мяне", - кісла дадаў ён. "Усё было вельмі акуратна арганізавана. Мы паехалі на машыне. Так што мне прыйшлося вярнуцца хады".
  
  
  "А як наконт доктара-Сан -?" - сказаў Хоук.
  
  
  "Петэрсан прымацаваў да сваёй машыне электронны індыкатар, перш чым вярнуць эга гэй, сёння раніцай", - сказаў Нік. "Ён сачыў за яе рухамі. Яны досыць нармальныя. Цяпер яна вярнулася на сваю працу ў Касмічным цэнтры. Шчыра кажу, я думаю, што Джой Сан - тупік". Ён не дадаў, што быў рады гэй.
  
  
  "А гэты чалавек... як эга клічуць... Былофф", - сказаў Хоук. "Ён не даў вам ніякай дадатковай інфармацыі аб пагрозе Маямі?"
  
  
  "Ён распавёў мне ўсё, што ведаў. Яе упэўненасць у гэтым. Але ён быў усяго толькі другарадным наймітам. Аднак ёсць яшчэ адзін аспект, які трэба шукаць", - дадаў Нік. "Пітэрсан будзе працаваць над гэтым. Ён пачне з імёнаў утрыманцаў, якія трапілі ў аварыю з аўтобусам, а затым вернецца да заняткаў ih мужоў у Касмічным цэнтры. Можа быць, гэта дасць нам прадстаўленне аб тым, што яны запланавалі".
  
  
  "Добра. На гэтым пакуль усё, N3", - рашуча сказаў Хоук. "Я збіраюся быць па вушы ў гэтым беспарадку ў Соллице на працягу наступных некалькіх дзён. Кіраўнікі будуць каціцца да ўзроўню Аб'яднанага камітэта начальнікаў штабоў за тое, што дазволілі гэтаму па матэматыцы і падняцца так высока".
  
  
  "Вы ўжо атрымалі што-небудзь ад Эглунда, сэр?"
  
  
  "Рады, што вы нагадалі мне. У нас ёсць. Падобна на тое, ён злавіў Соллица для сабатажам імітатара касмічнай асяроддзя. Ён быў падаўлены і заблякаваны, а затым быў уключаны азот". Хоук змоўк. "Што тычыцца матываў сабатажу праграмы" Апалон "у маёра, - дадаў ён, - у цяперашні час складваецца ўражанне, што эга шантажавалі. У нас ёсць група, якая займаецца цяпер правярае эга дадзеныя аб бяспекі. Яны выявілі шэраг неадпаведнасцяў адносна эга ваеннапалоннага. запіс на Філіпінах. Вельмі нязначныя рэчы. Ніколі раней не заўважаў. Але гэта вобласць, у якой яны збіраюцца засяродзіцца, штогод, ці прывядзе яна да чаго-небудзь ".
  
  
  * * *
  
  
  Мікі "Ледзяны чалавек" Элгар - пухлы, з жаўтаватым тварам і плоскім носам скандалістаў - амела суровы і ненадзейны выгляд персанажаў більярднага залы, а эга, шведаў была дастаткова яркай, каб падкрэсліць падабенства. Як і эга машына - чырвоны "Тандерберд" з таніраваным шклом, компас, вялікія поролоновые кубікі, якія звісаюць з люстэркі задняга выгляду і круглыя звышвялікай стоп-сігналы па баках лялькі кьюпи ў заднім акне.
  
  
  Элгар рыкаў ўсю ноч у Саншайн-Стейт-Паркуэй, радыё было наладжана на станцыю, выбивающую сорак лепшых. Аднак ён не слухаў музыку. На сядзенне побач з ім ляжаў малюсенькі транзістарны магнітафон, з якога праводзіўся провад да відэльца ў эга вуху.
  
  
  Па правадах пачуўся мужчынскі голас: "Вы ўсталявалі каптура, толькі што які выйшаў вакол турмы, які можа мець шмат грошай, не выглядаючы падазрона. Элгар адказвае ўсім патрабаванням. Многія людзі павінны эму скараціць працу, а ён той, хто калекцыянуе. Ён таксама памяшаны на азартных гульнях. Ёсць толькі адна рэч, з якой трэба быць асцярожнай. Элгар быў у даволі цесных адносінах з Рэно Трох і Эдзі Билоффом некалькі гадоў таму. Так што могуць быць іншыя вакол Балі Хай, хто ведае эга. У нас чыстая рашэнні даведацца - нам, якім можа быць ih дачыненні да яму ".
  
  
  У гэты момант умяшаўся іншы голас - Ніка Картэра: "Я павінен рызыкнуць", - сказаў ён. "Усё, што я хачу ведаць, - старанна ці прапрацавана прыкрыццё Элгара? Я не хачу, каб хто-небудзь правяраў і ведае, што сапраўдны Элгар ўсё яшчэ ў зале ў Атланце".
  
  
  "Ніякіх шанцаў на гэта", - адказаў першы голас. "Эга адпусцілі сёння ніяк не калі, а праз гадзіну пара AXEmen выкрала эга".
  
  
  "Хіба ў мяне так хутка былі б машына і грошы?"
  
  
  "Усё было старанна прапрацавана, N3. Дазвольце мне пачаць з вашага асобы, і мы разам разгледзім матэрыялу. Гатовыя?"
  
  
  Мікі Элгар, ён жа Нік Картэр, далучыўся да голасу тых, хто запісаны на плёнку, калі ехаў: "Мой дом - Джэксанвіль, штат Фларыда. Яе разам з братамі Менло працаваў там на некалькіх працах. Яны павінны мне грошы. Я не кажу, што з імі здарылася, але машына ih, як і грошы ў маёй кішэні. Яе загружаны, і я шукаю дзеянняў ... "
  
  
  Нік гуляў
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  з'яўляецца стужку праз яшчэ тры разы. Затым, пралятаючы праз Уэст-Палм-Бізуном, і над маставой Лейк-Уорт, ён адным званком отсоединил маленькую катушку, сунуў яе ў попельніцу і прыставіў да яе запальнічку "Ронсан". Шпулька і здольнасці імгненна ўспыхнулі, не пакінуўшы нічога, акрамя попелу.
  
  
  Ён прыпаркаваўся на бульвары Оўшэн і прайшоў апошнія тры квартала да Балі Хай. Ўзмоцнены роў фолк-рока, элементы чуваць даносіўся па занавешенных вокнаў дыскатэкі. Дон Лі заступіў шлях эму ў рэстаран. Ямачкі на шчоках маладога гавайцем на гэты раз не здаліся. Эга вочы былі халоднымі, і погляд, які яны кінулі на Ніка, павінен быў высьвеціцца на чатыры цалі па эга спіны. "Бакавы ўваход, прыдурак", - прашыпеў ён сабе пад нос, пасля таго, як Нік даў эму пароль, які ён атрымаў з канаючых вуснаў Эдзі Билоффа.
  
  
  Нік абышоў будынак. Адразу за дзвярыма з металічным пакрыццём сядзела постаць, чакаючы эга. Нік зразумеў, што эга плоскае усходняе твар. Гэта быў афіцыянт, які абслугоўваў эга і Хоука у тую першую ноч. Нік даў эму пароль. Афіцыянт глядзеў на яго, яго твар нічога не выказваў. "Мне сказалі, што ты ведаеш, дзе адбываецца дзеянне", - нарэшце прагыркаў Нік.
  
  
  Афіцыянт кіўнуў праз плячо, паказваючы эму увайсці. Дзверы за імі зачыніліся. "Наперад, - сказаў афіцыянт. У гэты раз яны не прайшлі праз жаночую пакой, а дасягнулі сакрэтнага праходу праз кладоўку, падобную на кладоўку, насупраць кухні. Афіцыянт адкрыў жалезную сталёвую дзверы ў яе канцы і правёў Ніка ў знаёмы цесны маленькі кабінет.
  
  
  Гэта павінен быў быць той чалавек, аб якім эму распавядала Джой Сан, падумаў N3. Джоні Хунг Тоўсты. І, мяркуючы па перапоўненых брелку для ключоў, які ён нес, і ўпэўненаму і аўтарытэтнаму манеру перамяшчэння па офісе, ён быў больш, чым проста чарговым афіцыянтам у Bali Hai.
  
  
  Нік прыгадаў жорсткі ўдар па пахвіне, які Candy дала яму было ў тую ноч, калі яны апынуліся ў пастцы тут, у офісе. "Больш акцёрскай гульні, - падумаў ён.
  
  
  "Сюды, prease, - сказаў Хунг Фат. Нік рушыў услед за ім у доўгую вузкую пакой з двухбаковым люстэркам. Шэрагі фотаапаратаў і магнітафонаў маўчалі. Сёння па шчылін не здымалася ніякай плёнкі. Нік глядзеў праз інфрачырвонае шкло на жанчын, упрыгожаных па-майстэрску аздобленыя каштоўнымі камянямі, і мужчын з круглымі, сытымі тварамі, якія сядзелі, усміхаючыся адзін аднаму ў лужынах мяккага свеце, ih вусны варушыліся ў нямой гутарцы.
  
  
  "Місіс Бернкасл", - сказаў Хунг Фат, паказваючы на вдовствующую жанчыну сярэдніх гадоў, якая мае багата упрыгожаны брыльянтавы кулон і бліскучыя завушніцы-люстры. "У нах хаце сямсот пяцьдзясят такіх упрыгожванняў. Яна збіраецца наведаць сваю дачку ў Римэ на наступным тыдні. Дом будзе марна. Але вам патрэбен надзейны чалавек. Мы адзін выручку".
  
  
  Нік паківаў галавой. "Не такога роду дзеянні", - зароў ён. "Мяне не цікавіць лёду. Яе загружаны. Яе шукаю азартныя гульні. Лепшыя стаўкі". Ён глядзеў, як яны ўвайшлі ў рэстаран праз бар. Відавочна, яны былі на дыскатэцы. Афіцыянт правёў ih да кутняга століка, які стаіць трохі асобна ад астатніх. Ён змахнуў ўтоеную шыльду і нахіліўся наперад з усім ліслівасці, каб выканаць ih загад.
  
  
  Нік сказаў: "У мяне ёсць сотня G", каб згуляць, і я не хачу парушаць сваё ўмоўна-датэрміновае вызваленне, адпраўляючыся ў лас-Вегас ці на Багамы. Яе хачу дзейнічаць адкрыта тут, у Фларыдзе".
  
  
  "Сотня G", - задуменна сказаў Хунг Фат. "Велі вялікая стаўка. Ёй тэлефаную па тэлефоне, пагляджу, што я магу зрабіць. Пачакай тут, загадзя".
  
  
  Абпаленая вяроўка на шыі Рына Тры была старанна апрацавана парашком, але ўсё яшчэ была відавочнай. Асабліва калі ён павярнуў галаву. Потым ён сабраўся ў кучу, як стары ліст. Эга хмурны выгляд, заніжаная лінія валасоў яшчэ ніжэй, рабіла акцэнт на эга касцюме - чорныя штаны, чорная шаўковая кашуля, бездакорны белы швэдар з рукавамі, з поясам, залатыя наручныя гадзіны памерам з лустачку грэйпфрута.
  
  
  Candy, здавалася, не магла насыціцца ім. Яна была паўсюль вакол яго, яе шырока расстаўленыя блакітныя вочы жэрлі яго, яе цела терлось пра эга цела, як галоднага кацяняці. Нік знайшоў нумар, які адпавядаў ih стала, і ўключыў гукавую сістэму. "... Калі ласка, дзетка, не песці мяне", - ныла Candy. "Бі мяне, крычы на мяне, але не як ёй не мерзнуць. Калі ласка. Яе магу вытрымаць усе, акрамя гэтага".
  
  
  Рэно выцягнуў вакол кішэні пачак недакуркаў, вытрас адну і запаліў яе. Ён выпусціў дым праз ноздры тонкім туманным воблакам. "Я даў табе заданне", - прахрыпеў ён. "Вы аблажаліся".
  
  
  "Дзетка, яе зрабіў усё, што ты прасіў. Нічога не магу зрабіць, што Эдзі крануў мяне".
  
  
  Рына паківаў галавой. "Ты", - сказаў ён. "Гэта ты прывёў хлопца адкрытымі да Эдзі. Гэта было проста па-дурному". Спакойна, нетаропка ён прыціснуў запаленую цыгарэту да яе руцэ.
  
  
  Яна рэзка ўцягнула паветра. Па яе твары цяклі слёзы. Аднак яна не кранулася з месца, не ўдарыў па яму. "Я ведаю, палюбоўніка. Яе заслужыла гэта", - прастагнала яна. "Я сапраўды падвёў цябе. Калі ласка, знайдзі ў сваім складаць даляр дараваць мяне..."
  
  
  Жыццё Ніка здрыгануўся ад агіднай маленькай сцэны, якая разгулялася ў яго на вачах.
  
  
  "Калі ласка, не рухайцеся. Вельмі ціха". Голасу ззаду яго не хапала інтанацый, але
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  пісталет, моцна прыціснуты да эга спіне, нес сваё ўласнае паведамленне, якое нялёгка зразумець. "Добра. Зрабі крок наперад і павольна павярніся, працягнуўшы рукі перад сабой".
  
  
  Нік зрабіў, як эму сказалі. Джоні Hyun Фат быў у асяроддзі двух гарыл. Вялікія, мясістыя некитайские гарылы, у капелюшах-капялюшыках з кнопкамі і кулакамі памерам з кумпяк. "Трымайце эга, хлопчыкі".
  
  
  Адзін пстрыкнуў на nen кайданкі, а іншы прафесійна правёў па яму рукамі, промывая спецыяльны "Кольт " Кобра" 38-га калібру, які - у адпаведнасці з прыкрыццём Элгара - быў адзіным зброяй, якое Нік пакаваў. "Такім чынам, - сказаў Хунг Фат. "Хто ты? Ты не Элгар, таму што не ведае мяне. Элгар ведае, што я не кажу, як Чарлі Чан. Акрамя таго, яе павінен я эму грошай. Калі б ты сапраўды быў Ледзяным Чалавекам, ты б даў мне аплявуху. для гэтага ".
  
  
  "Я збіраўся, не хвалюйся", - працягнуў Нік скрозь зубы. "Я проста гатэль спачатку памацаць абстаноўку, ён не мог зразумець, як ты сябе вядзеш, і гэты фальшывы акцэнт..."
  
  
  Хунг Фат паківаў галавой. "Нічога добрага, аднаго. Элгар заўсёды цікавіўся ледзяным рабаваннем. Нават калі ў яго было цеста. Ён не мог супраціўляцца свербу. Проста не складывайся". Ён павярнуўся да гарылам. "Макс, Тэдзі, топча чалавечы Браунсвилл", - адрэзаў ён. "Восемдзесят працэнтны для пачаткоўцаў".
  
  
  Макс ўдарыў Ніка ў сківіцу, а Тэдзі дазволіў эму трапіць у жыцці. Калі ён нахіліўся наперад, Макс падняў кожнаму племені. На падлозе ён убачыў, як яны перанеслі свой алёнка на левую нагу, і падрыхтаваўся да наступным ударам. Ён ведаў, што будзе дрэнна. На іх былі футбольныя буцы.
  Кіраўнік 12
  
  
  
  Ён перавярнуўся, з цяжкасцю ўстаў на карачкі, яго мэта звісала да зямлі, як у падбітага жывёлы. Пол тросся. Вакол ноздраў пахла гарачай змазкай. Ён смутны ведаў, што жывы, але хто ён, адкуль і што з ім здарылася, часова не мог успомніць.
  
  
  Ён адкрыў вочы. Лівень чырвонай балюча працяў эга чэрап. Ён паварушыў рукой. Боль ўзмацнілася. Таму ён ляжаў нерухома, назіраючы, як перад эга позіркам праносяцца вострыя чырванаватыя фрагменты. Ён падвёў вынікі. Ён адчуваў свае ногі і рукі. Ён мог рухаць галавой праз боку ў бок. Ён бачыў металічны труну, у якім ляжаў. Ён чуў роўны роў рухавіка.
  
  
  Ён быў у нейкім які рухаецца аб'екце. Багажнік машыны? Няма, занадта вялікі, занадта гладкі. Самалёт. Галасаванне і ўсё. Ён адчуваў слабыя ўздымы і падзенні, гэта пачуццё бязважкасці, якое суправаджала палёт.
  
  
  "Тэдзі, паклапаціся аб нашым сябру", - сказаў голас аднекуль справа ад яго. "Ён ідзе".
  
  
  Тэдзі. Максімум. Джоні Хунг Тоўсты. Цяпер ён вярнуўся да яму. Топание ў бруклінскім стылі. Восемдзесят працэнтны - самы жорсткі ўдар, які можа вытрымаць чалавек, калі не зламаць эга косткі. Лютасьць надавала эму сілы. Ён пачаў падымацца на ногі ...
  
  
  Рэзкая боль ўспыхнула ў патыліцы, і ён кінуўся наперад, у цемру, ўзнімальную на яго з падлогі.
  
  
  Здавалася, што няма эга, на імгненне, але гэта павінна было доўжыцца даўжэй. Паколькі свядомасць павольна прасочвалася назад, выявы разам, ён выявіў, што выйшаў вакол металічнага труны і сядзеў, прышпілены рамянямі, у якім-то крэсле ўнутры вялікай шкляной сферы, перавязанай сталёвымі трубамі.
  
  
  Сфера вісела на вышыні не менш пяцідзесяці футаў над зямлёй у велізарнай пещеристой пакоі. Сцены кампутараў стаялі ўздоўж далёкай сцены, выдаючы мяккія музычныя гукі, як дзіцячыя цацкі на роліках. Над імі працавалі людзі ў белых халатах, падобныя на хірургаў, націскаючы перамыкачы, загружаючы шпулькі з стужкай. Іншыя мужчыны ў навушніках з болтающимися відэльцамі стаялі і глядзелі на Ніка. Па краях пакоя сядзела калекцыя дзіўных на выгляд прылад - верцяцца крэслы, якія нагадваюць гіганцкія блендеры кухонныя, нахільныя сталы, яечныя барабаны дэзарыентацыі, якія верцяцца па некалькіх восях з фантастычнай хуткасцю, цеплавыя камеры, падобныя на сталёвыя сауны, практыкаванні одноколесные ровары, басейны для мадэлявання Aqua-EVA, пабудаваныя вакол палатна і дроту.
  
  
  Адна вакол фігур у белых мундзірах падключыла мікрафон да пульта перад ім і загаварыла. Нік пачуў, як голас эга, малюсенькі і аддалены, пранікае ў эга вуха. "... Дзякуй за валанцёрства. Ідэя складаецца ў тым, каб праверыць, якую вібрацыю можа вытрымаць чалавечае цела. Высакахуткаснае кручэнне і кулёк пры вяртанні можа змяніць становішча чалавека. мужчынская печань цэлых шэсць цаляў ... "
  
  
  Калі б Нік мог чуць гэтага чалавека, тады, магчыма... "Выцягніце мяне адсюль!" - зароў ён на ўсё горла.
  
  
  "... У бязважкасці адбываюцца пэўныя змены", - працягваў голас без паўзаў. "Пузы крыві, сценкі вен размягчаются. Косткі вылучаюць кальцый у кроў. Назіраюцца сур'ёзныя зрухі ва ўзроўні вадкасці ў арганізме, цягліцавае паслабленне. Аднак малаверагодна, што вы дасягне гэтай кропкі".
  
  
  Крэсла пачаў павольна паварочвацца. Цяпер ён пачаў набіраць хуткасць. У той жа час ён пачаў разгойдвацца ўверх і ўніз з нарастаючай сілай. "Памятаеце, што вы самі кіруеце механізмам", - сказаў голас у эга вуху. "Гэта кнопка пад паказальным пальцам левай рукі. Калі вы адчуеце, што дасягнулі мяжы сваёй трываласці, націсніце сл. Рух спыніцца. Дзякуй
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  зноў за валанцёрства. Нітка сувязі"
  
  
  Нік націснуў кнопку. Нічога не адбылося. Крэсла круціўся ўсё хутчэй і хутчэй. Вібрацыі ўзмацніліся. Сусвет ператварылася ў хаос невыноснага руху. Эга, мозг рассыпаўся пад жахлівым ціскам. У эга вушах пачуўся гул, і па-над яго ён пачуў яшчэ адзін гук. Эга уласны голас, якія крычаць у агоніі супраць разбуральнай трасяніны. Эга вялікі палец зноў і зноў біў па кнопцы, але рэакцый не было, толькі гул у вушах і ўкусы рамянёў, раздзіраючых эга цела на кавалкі.
  
  
  Эга крыкі ператварыліся ў крыкі, паколькі напад на эга адчувае працягвалася. Ён закрыў вочы ад пакут, але гэта не дапамагло. Самі клеткі эга мозгу, цяля крыві, здавалася, пульсавалі, разрываючыся ў рост крэшчэнда балюча.
  
  
  Затым, гэтак жа раптоўна, як і пачаўшыся, ціск спыніўся. Ён расплюшчыў вочы, але не ўбачыў змяненняў у залітай чырвонымі плямамі цемры. Эга, мозг стукаў ўнутры чэрапа, мышцы асобы і цела, бескантрольна дрыжалі. Паступова, патроху, эга, пачуцці пачалі прыходзіць у норму. Пунсовыя ўспышкі сталі малінавымі, затым зялёнымі і зніклі. Фон зліваўся з імі ва ўсе нарастаючым лёгкасці, і скрозь смугу эга сапсаванага гледжання ззяла што-то бледны і нерухомае.
  
  
  Гэта было твар.
  
  
  Худое, мёртвае твар з мёртвымі шэрымі вачыма і дзікім шнарам на шыі. Рот варухнуўся. У nen гаварылася: "Ёсць што-небудзь яшчэ, што вы хочаце нам сказаць? Што-небудзь, што вы забыліся?"
  
  
  Нік паківаў галавой, а потым гэтага не было нічога, акрамя доўгага, глыбокага апускання ў цемру. Ён усплыў адзін раз, ненадоўга, каб адчуць слабыя ўзлёты і падзенні прахалоднага металічнага падлогі пад сабой і даведацца, што ён зноў у паветры; затым цемра распаўсюдзілася перад эга позіркам, як крылы вялікай птушкі, і ён адчуў халодны, ліпкі струмень адбору пробаў паветра на сваім твар і зразумеў, што гэта было - смерць.
  
  
  * * *
  
  
  Ён прачнуўся ад крыку - жудаснага, нечалавечага крыку вакол пекла.
  
  
  Эга рэакцыя была аўтаматычнай, жывёльнай рэакцыяй на небяспеку. Ён ударыў яго рукамі і нагамі, перакаціўся налева і прызямліўся на ногі у полуприседе, кольцы эга правай рукі стуліліся вакол пісталет, якога там не было.
  
  
  Ён быў голы. І ў адзіноце. У спальні з тоўстым белым дывановым пакрыццём і атласнай мэбляй колеру Кэлі. Ён глядзеў у тым кірунку, адкуль зыходзіў шум. Але там нічога не было. Нічога, што рухалася ўнутры ці звонку.
  
  
  Пазней ранішняе сонца струменілася скрозь арачныя вокны ў далёкім канцы пакоя. Звонку ад спякоты бязвольна віселі пальмы. Неба для ih межамі было бледным, размытым сінім, і сьвяты адбівалася сукенка асляпляе выбліскамі, як быццам у эга паверхні гулялі люстэркамі. Нік асцярожна агледзеў ванную і гардеробную. Пераканаўшыся, што за ім не тоіцца небяспека, ён вярнуўся ў спальню і стаяў там, хмурачыся. Усё было вельмі ціха, потым раптам пачуўся абудзілі эга рэзкі істэрычны крык.
  
  
  Ён прайшоў праз пакой і паглядзеў у акно. Клетка сядзела на тэрасе ўнізе. Нік змрочна ўсміхнуўся. Майна птушка! Ён назіраў, як яно скача ўзад і наперад, эга алеістае чорнае апярэнне ускалмачваецца. Пры выглядзе гэтага да яму вярнулася іншая птушка. З ім прыйшоў пах смерці, балюча і - у серыі яркіх, вострых, як брытва вобразаў - усяго, што з ім здарылася. Ён зірнуў на сваё цела. Нам меткі на nen І боль - знікла. Але ён аўтаматычна скурчыўся пры думкі аб далейшым атрымае сваё пакаранне.
  
  
  "Новы погляд на катаванні", - змрочна падумаў ён. У два разы больш эфектыўна старога, таму што вы паправіліся так хутка. Ніякіх наступстваў, акрамя абязводжвання. Ён высунуў мову iso rta, і тут жа выліўся рэзкі паварот хлоралгидрата. Гэта эга прымусіла задумацца, як доўга ён быў тут і дзе "тут". Ён адчуў рух ззаду сябе і разгарнуўся, напружыўшыся, гатовы абараняцца.
  
  
  "Добрай раніцы, сэр. Спадзяюся, вам ужо лепш".
  
  
  Дварэцкі прабіраўся скрозь цяжкі белы дыван з падносам у руцэ. Ён быў малады і здаровы, з вачыма, падобнымі на шэрыя каменьчыкі, і Нік заўважыў характэрную выпукласць пад эга курткай. На nen быў наплечный рэмень. На падносе быў шклянку апельсінавага соку і кашалек "Мікі Элгара". "Вы выпусцілі гэта мінулай ноччу, сэр", - мякка сказаў дварэцкі. "Я думаю, вы выявіце, што ўсё ёсць".
  
  
  Нік прагна выпіў сок. "Дзе яна?" ён запатрабаваў.
  
  
  Дварэцкі і вокам не міргнуў. "Катаў, сэр. Маёнтак Аляксандра Симиана ў Палм-Пошасці. Мінулай ноччу вас выкінула на бераг".
  
  
  "Выкінута на бераг!"
  
  
  "Так, сэр. Баюся, ваш катэр пацярпеў крушэнне. Ён сеў на мель на рыфе". Ён павярнуўся, каб сысці. "Я скажу містэру Симиану, што вы ўсталі. Вашу шведаў у шафе, сэр. Мы адсунулі ee, хоць, баюся, салёная вада, эй, не дапамагла". Дзверы за ім бясшумна зачыніліся.
  
  
  Нік адкрыў кашалёк. Сто выразных партрэтаў Гровера Кліўленда ўсё яшчэ былі там. Ён адчыніў шафу і выявіў, што глядзіць у люстэрка ў поўны рост на ўнутраным баку дзень. Мікі Э
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Игар усё яшчэ быў на месцы. Учорашняя "трэніроўкі" не патрывожыў нас аднаго воласа. Калі ён паглядзеў на сябе, ён зноў адчуў захапленне лабараторыі Рэдактара. Новыя, падобныя на плоць поліэтыленавыя сіліконавыя маскі могуць быць нязручнымі для нашэння, але яны надзейныя. Ih нельга было вячаслаў ніякімі рухамі, драпінамі або размазыванием. Толькі гарачая вада і ноу-хау маглі б гэта зрабіць.
  
  
  Ад яго касцюма зыходзіў слабы пах салёнай вады. Нік нахмурыўся, апранаючыся. Так была гісторыя караблекрушэння праўдай? Астатняе кашмар? Твар у Рына, Тры смутны расплыўся ў фокусе. Ёсць яшчэ што-небудзь, што вы хочаце нам сказаць? Гэта быў стандарт допыту. Эга выкарыстоўвалі супраць каго-небудзь, хто толькі што падышоў. Ідэя заключалася ў тым, каб пераканаць ih, што яны ўжо казалі, што засталося запоўніць толькі некалькі пунктаў. Нік не збіраўся паддавацца на гэта. Ён ведаў, што не казаў. Ён занадта доўга займаўся гэтым бізнэсам; эга падрыхтоўка была занадта дбайнай.
  
  
  У калідоры звонку прагрымеў голас. Набліжаліся shaggy. Дзверы адчыніліся, і знаёмая гол-белагаловага арла на велізарных сутулых плячах схілілася над ёй. "Ну, містэр Эйгар, як вы сябе адчуваеце?" - весела заурчал Симиан. "Гатовыя трохі пагуляць у покер? Мой партнёр, містэр Тры, сказаў мне, што вам падабаецца гуляць па-буйному".
  
  
  Нік кіўнуў. "Гэта правільна"
  
  
  "Тады выконвайце за мной, містэр Элгар, прытрымлівайцеся за мной".
  
  
  Симиан хутка пакрочыў па холу і спусціўся па шырокай лесвіцы, акружанай каменнымі адліванымі калонамі, эга shaggy ўладнага звінелі ў іспанскай плітцы. Нік рушыў услед за ім, яго вочы былі занятыя, эга фатаграфічная памяць фіксавала кожную дэталь. Яны перасеклі прыёмную першага паверха з столлю вышынёй у дваццаць футаў і прайшлі праз шэраг галерэй з пазалочанымі калонамі. Усё ў інтэрнэце, якія вісяць на сценах, былі знакамітымі, у асноўным гэта былі ў інтэрнэце італьянскай школы Адраджэння, і паліцыя ДКІ ў уніформе заўважыла што-дзе і выказала здагадку, што гэта арыгіналы, а не раздрукоўкі.
  
  
  Яны падняліся па іншай лесвіцы праз падобную на музей-пакой, запоўненую шклянымі скрынямі з манетамі, гіпсам і бронзавымі статуэткамі на п'едэсталах, і Симиан прыціснуў пупок да маленькаму Давіду і Голиафу. Частка сцяны бясшумна адсунулася ў бок, і ён жэстам запрасіў Ніка увайсці.
  
  
  Нік зрабіў гэта і апынуўся ў сырам бетонным калідоры. Симиан прайшоў mimmo яго, калі панэль зачынілася. Ён адкрыў дзверы.
  
  
  Пакой была цёмнай, напоўненай цыгарэтным дымам. Адзіны сьвяты зыходзіў ад адзінай лямпачкі з зялёным абажурам, якая займаецца вісела ў некалькіх футах над вялікім круглым сталом. За сталом сядзелі трое мужчын без рукавоў. Одзіна вакол іх падняў вочы. "Ты збіраешся гуляць, кравец вазьмі?" - прагыркаў ён Симиану. "Ці ты збіраешся блукаць паўсюль?" Гэта быў лысы, каржакаваты мужчына з бледнымі рыбінымі вачыма, якія цяпер звярнуліся да Ніку, і на імгненне спыніліся на яго твар, як быццам спрабуючы знайсці месца, каб ўставіць яго.
  
  
  "Мікі Элгар, Джэксанвіль, - сказаў Симиан. "Ён збіраецца сесці ў руку".
  
  
  "Не, пакуль мы тут не скончым, яшчэ адзін", - сказаў Рыбін вачэй. "Вы." Ён паказаў на Ніка. "Варушыся туды і трымай сваю пастку закрытай".
  
  
  Нік цяпер эга стала вядома. Ірвін Спанг па старой натоўпу Sierra Inn, які славіўся адным вакол кіраўнікоў Syndicate, разрослай агульнанацыянальнай злачыннай арганізацыі, дзеючай на ўсіх узроўнях бізнесу: ад гандлёвых аўтаматаў і ліхвяроў да фондавага рынку і палітыкі Вашынгтона.
  
  
  "Я думаў, ты будзеш гатовы да перапынку", - сказаў Симиан, сядаючы і беручы свае карты.
  
  
  Таўстун побач са Спангом засмяяўся. Гэта быў сухі смех, ад якога дрыжалі эга вялікія, адвіслыя сківіцы. Эга вочы былі незвычайна маленькімі і моцна прыкрытымі. Па эга твару струменіўся пот, і ён правёў скручаным насоўкай ўнутры каўняра. "Мы зробім перапынак, Алекс, не хвалюйся", - хрыпла прахрыпеў ён. "Хутчэй за, як мы вас выціснулі дасуха".
  
  
  Голас быў для Ніка так жа знакам, як і эга уласны. Чатырнаццаць дзён, калі ён выступаў перад камітэтам Сената па пятай папраўцы дзесяццю гадамі раней, зрабіў эга, такім жа вядомым, як голас Дональда Дака, на які ён груба нагадваў. Сэм "Бранко" Баронаў - іншы рэжысёр Сіндыкат, вядомы як The Enforcer.
  
  
  Нік сабраў сліну ў роце. Ён пачаў думаць, што ён у бяспекі, што маскарад спрацаваў. Яны не зламалі эга, яны не ўпалі на маску Элгара. Ён нават прадставіў сябе якія выходзяць па гэтай пакоя. Цяпер ён ведаў, што гэтага ніколі не адбудзецца. Ён бачыў "Инфорсера", чалавека, якога звычайна лічыць сябе мёртвым або які хаваецца ў сваім родным Тунісе. Ён бачыў Ірвіна Спанга у эга-кампаніі (сувязь, якую федэральны ўрад ніколі не можа даказаць), і ён бачыў абодвух мужчын у адным пакоі з Алексам Симианом - відовішча, якое зрабіла Ніка самым важным сведкам у крымінальнай гісторыі ЗША.
  
  
  "Ідзем гуляць у покер", - сказаў чацвёрты мужчына за сталом. Гэта быў франтаваты загарэлы прывядзенне з Мэдысан-авеню. Нік зразумеў, што эга па слуханняў у Сенаце. Дэйв Роско, вядучы юрыст Сіндыката.
  
  
  Нік глядзеў, як яны гуляюць. Бранко прайшоў чатыры раздачы запар, а затым атрымаў трох дам. Ён адкрыў, пацягнуў, але не шталь лепш, і вылез. Симиан выйграў з двума парамі, і Бранко паказаў свае першыя пазіцыі. Спанг ўтаропіўся на прывітанне
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  м. "Што, Сэм?" - зароў ён. "Табе не падабаецца перамагаць? Цябе адолелі дублёры Alexa".
  
  
  Бранко змрочна ўсміхнуўся. "Было недастаткова для маіх грошай", - прахрыпеў ён. "Я хачу вялікі, калі злаўлю сумачку Alexa".
  
  
  Симиан нахмурыўся. Нік адчуў напружанне вакол крэсла. Спанг павярнуўся на крэсле. "Гэй, Рэд", - прахрыпеў ён. "Давай подышим паветрам".
  
  
  Нік азірнуўся, здзіўлены, убачыўшы ў цёмным пакоі яшчэ трох фігур. Одзіна вакол іх быў мужчынам у акулярах і з зялёнай казырком для вачэй. Ён сядзеў за сталом у цемры, а перад ім сядзела падліковая машына. Іншымі былі ў Рына, Тры і Клінт Сэндс, кіраўнік паліцыі ДКІ. Сэндс ўстаў і націснуў выключальнік. Сіняя смуга пачала падымацца да столі, затым знікла, уцягнуўшыся ў адтуліну выцяжной вентыляцыі. Рына Тры сядзеў, паклаўшы рукі на спінку крэсла, і глядзеў на Ніка з лёгкай усмешкай на вуснах.
  
  
  Бранко прапусціў яшчэ дзве ці тры рукі, затым ён убачыў стаўку ў тысячу даляраў і павысіў яе на тую ж суму, на якую зраўнавалі Спанг і Дэйв Роско, а Симиан падняў тысячу. Бранко падняў два G. Дэйв Роско згарнуў, і Спанг ўбачыў. Симиан даў эму яшчэ адну G. Падобна на тое, Бранко чакаў менавіта гэтага. "Ха!" Ён уставіў чатыры G.
  
  
  Спанг адступіў, і Симиан ледзяным позіркам паглядзеў на Бранко. Бранко ўхмыльнуўся эму. Усё ў пакоі пачалі затрымліваць дыханне.
  
  
  "Няма", - змрочна сказаў Симиан і кінуў свае карты. "Я не збіраюся быць ўцягнутым у гэта".
  
  
  Бранко расклаў свае карты. Лепшае, што ў яго было, - гэта высокая дзесятку. Выраз твару Симиана было змрочным і гнеўным. Бранко пачаў смяяцца.
  
  
  Раптам Нік зразумеў, што ён задумаў. Ёсць тры устаноў гуляць у покер, і Бранко гуляў трэцім - супраць чалавека, які больш за ўсіх прагне перамогі. Ён той, хто звычайна перагульвае. Неабходнасць перамагаць закрывае эга поспех. Разозлите яго, і ён мёртвы.
  
  
  "Што гэта значыць, Сіднэй?" - прахрыпеў Бранко, выціраючы слёзы смеху з вачэй.
  
  
  Чалавек па злічальным аўтаматам уключыў сьвяты і звёў у табліцу некаторыя лічбы. Ён адарваў стужку і працягнуў Рына. "Гэта на дванаццаць сотняў Г менш, чым ён павінен вам, містэр Бі, - сказаў Рына.
  
  
  "Мы дабіраемся да мэты", - сказаў Бранко. "Да 2000 годзе мы поселимся".
  
  
  "Добра, ёй сыходжу", - сказаў Дэйв Роско. "Я павінен расцерці ногі".
  
  
  "Чаму б нам усім не зрабіць перапынак?" - сказаў Спанг. "Даць Алексу шанец наскрэбці трохі грошай". Ён кіўнуў у бок Ніка. "Ты прыйшоў як раз своечасова, прыяцель".
  
  
  Трое вакол іх выйшлі праз пакоя, і Симиан паказаў на крэсла. "Ты гатэль дзеянняў", - сказаў ён Ніку. "Сядзець." Reno Tree і Red Sands выйшлі па цені і паселі на крэслы па абодва бакі ад яго. "Ten-G - гэта чып. Ёсць пярэчанні?" Нік паківаў галавой. "Тады справа".
  
  
  Праз дзесяць хвіліна эга вычысьцілі. Але нарэшце ўсё стала ясна. Ўсё не хапае, ключы былі там. Усе адказы, якія ён хацеў, і нават не ведаць пра гэта.
  
  
  Была толькі адна праблема - як сысці з гэтым веданнем і жыць. Нік вырашыў, што прамы падыход лепш. Ён адсунуў крэсла і ўстаў. "Ну галасаваць і ўсё, - сказаў ён. "Яе спушчаны. Думаю, яе пайду".
  
  
  Симиан нават не зірнуў. Ён быў занадта заняты падлікам Кливлендов. "Вядома", - сказаў ён. "Рады, што ты сеў. Калі захочаш кінуць яшчэ адзін вузельчык, звяжыцеся са мной. Рына, Рэд, непадалёк ад эга".
  
  
  Яны праводзілі эга ў дзень і зрабілі гэта - літаральна.
  
  
  Апошняе, што ўбачыў Нік, - гэта рука Рына, хутка повернувшаяся да эга галоў. Было кароткачасовае адчуванне прыкрага балюча, а затым цемры.
  Кіраўнік 13
  
  
  
  Ён быў там, чакаў яго, калі ён павольна прыходзіў у прытомнасць. Адна вэб-думка, озарившая эга мозг адчуваннем, амаль фізічным - ўцёкі. Эму прыйшлося бегчы.
  
  
  На гэтым збор інфармацыі быў завершаны. Прыйшоў час дзейнічаць.
  
  
  Ён ляжаў зусім нерухома, дысцыплінаваны трэніроўкай, отпечатавшейся нават у эга спячым розуме. У цемры пачуцці эга выцягнулі шчупальцы. Яны пачалі павольнае, метадычнае даследаванне. Ён ляжаў на драўляных дошках. Было холадна, сыра, скразняком. У паветры стаяў марскі пах. Ён чуў слабы стук вады па паль. Эга шостае пачуццё падказвала яму было, што ён у зале, у якой-то пакоі, не вельмі вялікі.
  
  
  Ён пяшчотна напружыў мышцы. Ён не быў звязаны. Павекі эга вачэй расчыніліся так жа рэзка, як сустаўныя фотаапарата, але ні адзін вока не глядзеў у рэўматызму. Было цёмна - ноч. Ён прымусіў сябе ўстаць. Месяцовы асветленай бледна прасочвалася праз акно злева. Ён падняўся на ногі і падышоў да яму. Рама была прыкручана да молдингу. Папярок эга былі іржавыя краты. Ён мякка падышоў да дзень, спатыкнуўся аб незакрепленную дошку і ледзь не ўпаў. Дзверы была зачыненая. Ён быў самавітым, старамодным. Ён мог паспрабаваць штурхнуць яго, але ведаў, што шум прымусіць ih бегчы.
  
  
  Ён вярнуўся і стаў на калені на непрымацаваны дошкі. Гэта быў памерам два на шэсць, прыпадняты на паўцалі на адным канцы. Ён знайшоў зламаную мятлу ў цемры паблізу і апрацаваў дошку далей. Яна праходзіла ад сярэдзіны паверха да ліштвы. Эга рука намацала бэн
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  на nen, наткнуўшыся на друз. Нічога больш. А яшчэ лепш тое, што шчыліну пад падлогай, і тое, што выглядала як столь іншы пакоі ўнізе, была даволі глыбокай. Досыць глыбока, каб схаваць чалавека.
  
  
  Ён пайшоў на працу, наладзіўшы частку свайго розуму на знешнія шумы. Эму прыйшлося прыпадняць яшчэ дзве дошкі, перш чым ён змог праслізнуць пад імі. Гэта было цеснавата, але ён справіўся. Затым эму прыйшлося апусціць дошкі, пацягнуўшы за адкрытыя цвікі. Цаля за цаляй яны спускаліся, але не маглі б прыціснуцца да падлозе. Ён спадзяваўся, што гэта ўзрушэнне перашкодзіць ўважліваму агляду пакоя.
  
  
  Ляжаць у цеснаце цемры, ён думаў пра гуляе ў покер і роспачы, з якім Симиан гуляў эга рукой. Гэта было больш, чым проста гульні. Кожны крок па меню быў амаль пытаннем жыцця і смерці. Одзіна вакол самых багатых людзей у свеце - але ён прагнуў бездапаможных сотняў G Ніка запалам, спароджанай не прагнасцю, а адчаем. Магчыма, нават страх ...
  
  
  Думкі Ніка былі перапыненыя гукам ключа, поворачивающегося ў замку. Ён слухаў, мышцы напружаныя, гатовыя да дзеяння. На імгненне наступіла цішыня. Затым ногі рэзка шкрэблі па драўлянай падлозе. Яны пабеглі па калідоры звонку і спусціліся па лесвіцы. Яны ненадоўга аступіліся, паправіліся. Дзе-то унізе грукнулі дзверы.
  
  
  Нік прыўзняў маснічыны. Ён выслізнуў з-пад іх і ўскочыў на ногі. Дзверы стукнулася аб сцяну, калі ён расчыніў яе. Затым ён быў на чале лесвіцы, спускаўся па ёй вялікімі скачкамі, па тры за раз, не турбуючыся аб шуме, таму што гучны, панічны голас Тэдзі па тэлефоне вырашэння навукова-даследчых задач эга.
  
  
  "Я не жартую, кравец вазьмі, ён сышоў", - крычала гарыла ў муштук. "Вазьмі сюды хлопцаў - хутка". Ён кінуў трубку, павярнуўся, і ніжняя палова эга асоб практычна адвалілася. Нік ірвануў наперад з апошняга кроку, пальцы правай рукі напружыліся і напружыліся.
  
  
  Рука гарылы ўдарыў эга па плячы, але здрыганулася ў паветры, калі пальцы N3 пагрузіліся ў эга дыяфрагму крыху ніжэй грудзіны. Тэдзі стаяў, расставіўшы ногі і раскінуўшы рукі, усмоктваючы кісларод, і Нік сціснуў далонь у кулак і ўдарыў яго эга. Ён пачуў, як зламаліся зубы, і мужчына зваліўся на бок, стукнуўся аб падлогу і замёр. Кроў цякла па эга rta. Нік нахіліўся над ім, выцягнуў "Сміт і Вессон тэр'ер" з кабуры і кінуўся да дзень.
  
  
  Дома адрэзаў эга ад шашы, і з гэтага кірунку на тэрыторыі пачуліся shaggy. Mimmo эга вуха прагрымеў стрэл. Нік павярнуўся. Ён убачыў грувасткую цень лодачная хаткі на краі хваляломамі прыкладна ў двухстах ярдаў ад яго. Ён накіраваўся да яму, низменному прыгнуўшыся і выгінаючыся, як быццам бег па полі бітвы.
  
  
  Вакол параднага ўваходу выйшаў мужчына. Ён быў у форме і з вінтоўкай. "Спыніце эга!" - крыкнуў голас ззаду Ніка. Ахоўнік ДКІ пачаў падымаць вінтоўку. S&W двойчы здрыгануўся у руцэ Ніка з ровам, і чалавек рэзка разгарнуўся, вінтоўка вылецела праз эга рук.
  
  
  Рухавік катэры ўсё яшчэ быў цёплым. Ахоўнік, павінна быць, толькі што вярнуўся па патруля. Нік адкінуў і націснуў кнопку стартара. Рухавік адразу загарэўся. Ён шырока адкрыў дросельную засланку. Магутная лодка з ровам вылецела вакол элінгі і перасекла заліў. Ён бачыў малюсенькія бруі, узнімальныя па спакойнай залітай месяцовым святлом паверхні перад сабой, але не чуў стрэлаў.
  
  
  Наблізіўшыся да вузкага ўваходу ў волнорез, ён прыслабіў дросель, і павярнуў штурвал налева. Манеўр акуратна перанёс эга. Звонку ён цалкам павярнуў кола, і ахоўныя камяні хваляломамі апынуліся паміж ім і маёнткам малпаў. Затым ён зноў шырока адкрыў дросель, і накіраваўся на поўнач, да далёкіх мігатлівым агням пляжу Рыўера.
  
  
  * * *
  
  
  "Симиан па вушы ў гэтым, - сказаў Нік, - і дзейнічае праз Reno Tree і Bali Hai. І ёсць якое-што яшчэ. Я думаю, што ён зламаны і звязаны з Сіндыкатам".
  
  
  Наступіла кароткае маўчанне, а затым па караткахвалевага дынаміка ў пакоі 1209 гасцініцы "Блізняты" пачуўся голас Хоука. "Вы цалкам можаце быць маюць рацыю, - сказаў ён. "Але з аператарам такога тыпу дзяржаўным бухгалтарам спатрэбілася б дзесяць гадоў, каб даказаць гэта. Фінансавая імперыя Симиана - гэта лабірынт складаных транзакцый..."
  
  
  "Большасць вакол іх нічога не варта", - скончыў Нік. "Гэта папяровая імперыі; я ў гэтым перакананы. Найменшы штуршок можа зрынуць яе".
  
  
  "Гэта ўсьмешку з тым, што адбылося тут, у Вашынгтоне, - задуменна сказаў Хоук. Учора ніяк не калі сенатар Кентон нанёс скрышальную атаку на Connelly Aviation. Ён казаў аб пастаянных адмовіўся кампанентаў, каштарысных выдатках, якія выраслі ўтрая, і аб бяздзейнасці кампаніі ў пытаннях бяспекі. І ён шырокай краінай, НАСА адмовіцца ад Коннелл і выкарыстоўваць паслугі ДКІ для праграмы на Месяцы. замест гэтага." Хоук змоўк. "Вядома, усё на Капіталійскім ўзгорку ведаюць, што Кентон ў зале ў заднім кішэні вестыбюля ДКІ, але ў эга выступаў, ёсць ша
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  дрэнна разумее грамадскае давер. Акцыі Connelly учора рэзка ўпалі на Уол-сцёрты ".
  
  
  "Гэта ўсе лічбы, - сказаў Нік. "Симиан адчайна хоча атрымаць кантракт з" Апалонам ". Гаворка ідзе аб дваццаці мільярды даляраў. Гэта сума, якая займаецца эму, мабыць, патрэбна, каб вярнуць свае ўладанні".
  
  
  Хок памаўчаў, задумаўшыся. Затым ён сказаў: "Ёсць адна рэч, якую мы змаглі праверыць. У Рына, Тры, маёр Соллитц, Джоні Хунг Фат і Симиан служылі ў адным лагеры для японскіх ваеннапалонных на Філіпінах падчас вайны. Тры і кітаец змяшаліся ў Фальшывая імперыя Симиана, і ён амаль упэўнены, што Соллиц шталь здраднікам у лагеры і пазней быў абаронены, а затым шантажирован Симианом, калі ён быў эму патрэбен. Мы ўсё яшчэ павінны гэта праверыць ".
  
  
  "І мне яшчэ трэба праверыць Хунг Вэлюм", - сказаў Нік. "Я малюся, каб ён зайшоў у тупік, што ён не ўяўляе сувязі з Пекінам. Яе звяжыцеся з вамі, як толькі даведаюся".
  
  
  "Лепш паспяшайся, N3. Час сыходзіць", - сказаў Хоук. "Як вы ведаеце," Фенікс-Адзін "павінен стартаваць праз дваццаць сем гадзін".
  
  
  Словы спатрэбіліся некалькі секунд, каб усвядоміць. "Дваццаць сем!" - выклікнуў Нік. "Пяцьдзесят адзін, ці не так?" Але Хоук ужо падпісаў кантракт.
  
  
  "Вы дзе-то страцілі дваццаць чатыры гадзіны", - сказаў Хэнк Пітэрсан, які сядзеў насупраць Ніка і слухаў. Ён зірнуў на гадзіннік. "Цяпер 15:00. Ты патэлефанаваў мне па Рыўера-Бедствам ў 2:00 ночы і сказаў, каб яго цябе заехаў. У той час цябе не было пяцьдзесят адзін гадзіну".
  
  
  Гэтыя дзве паездкі на самалёце, падумаў Нік, яны катаванні. Гэта здарылася там. Страчаны цэлы дзень ...
  
  
  Тэлефон зазваніў. Ён падняў яго. Гэта была Джой Сан. "Паслухай, - сказаў Нік, - мне шкада, што я не тэлефанаваў табе, ёй быў ..."
  
  
  "Вы нейкі агент, - напружана перапыніла яна, - і ёй так разумею, вы працуеце на ўрад ЗША. Так што я павінен вам што-што паказаць. Цяпер яго на працы - у Медыцынскім цэнтры НАСА. Цэнтр на востраве Мерритт. Ці можаце вы адразу перайсці сюды? "
  
  
  "Калі вы дасце мне дазвол каля брамы", - сказаў Нік. Доктар Сунь сказаў, што яна будзе, і павесіў трубку. "Лепш прыбяры радыё, - сказаў ён Петерсону, - і пачакай мяне тут. Яе ненадоўга".
  
  
  * * *
  
  
  "Гэта адзін вакол інжынераў-інструктараў", - сказала доктар Сунь, ведучы Ніка па антисептическому калідоры Медыцынскага корпуса. "Ён быў дастаўлены сёння раніцай, бязладна мармычучы пра тое, што Phoenix One абсталяваны адмысловай прыладай, якое паставіць эга пад знешні кантроль у момант запуску. Усё тут абыходзіліся з ім, як з вар'ятам, але я падумаў, вы павінны эга убачыць, пагаварыў з ім ... на ўсялякі выпадак ".
  
  
  Яна адчыніла дзверы і адышла ў бок. Увайшоў Нік. Шторы былі зашморгнены, і медсястра сядзела на ложку, вымераючы пульс пацыента. Нік паглядзеў на мужчыну. Эму было за сорак, ён рана пасівеў. На пераноссі віднеліся сляды ад зашчымленне ачкоў. Медсястра сказала: "Ён цяпер адпачывае. Доктар Данлэп зрабіў эму ўкол".
  
  
  Джой-Сан сказала: "Гэта ўсё". І калі дзверы за медсястрой зачыніліся, яна прамармытала: "Кравец пабяры", і схілілася над мужчынам, прымушаючы эга, адкрыць павекі. Вучні плылі ў іх, расфокусировавшись. "Ён не зможа зараз нам нічога сказаць".
  
  
  Нік праціснуўся mimmo нах. "Гэта тэрміновае." Ён прыціснуў вялікі палец да нерве ў скроні мужчыны. Боль прымусіла эга вочы адкрыць. Гэта, здавалася, на імгненне ажывіла яго. "Што гэта за сістэма навядзення Phoenix One?" - запатрабаваў адказу Нік.
  
  
  "Мая жонка..." - прамармытаў мужчына. "У іх ёсць мая... жонка і дзеці... Я ведаю, што яны памруць... але я не магу працягваць рабіць тое, што яны ад мяне хочуць..."
  
  
  Зноў жонка і дзеці. Нік агледзеў пакой, убачыў насценны тэлефон і хутка падышоў да яму. Ён набірае нумар гасцініцы "Блізняты". Было якое-што, што Пітэрсан сказаў эму па дарозе вакол Рыўера-Біч, што-то аб гэтым аўтобусе з ўтрыманцамі НАСА, які разбіўся ... Ён быў так заняты, спрабуючы высветліць фінансавае становішча Симиана, што ён толькі напалову слухаў "Пакой Дванаццаць" -аб-дзевяць, калі ласка ". Потым дзесяць гудкоў званок быў пераведзены на крэсла. "Не маглі б вы праверыць пакой дванаццаць-дзевяць?" - сказаў Нік. "Павінен быць рэўматызму". Эга пачатак грызці непакой. Ён сказаў Петерсону чакаць там.
  
  
  "Гэта г-н Харман?" Дзяжурны служачы выкарыстаў імя, пад якім зарэгістраваўся Нік. Нік сказаў, што гэта так. "Вы шукаеце містэра Пірса?" Гэта было прыкрыццё Петэрсана. Нік сказаў, што быў. "Баюся, вы проста засумавалі па яму", - сказаў клера. "Ён сышоў некалькі хвіліна назад з двума паліцэйскімі".
  
  
  "Зялёная форма, белыя ахоўныя шлемы?" - сказаў Нік напружаным голасам.
  
  
  "На самай справе. Сілы ДКІ. Ён не сказаў, калі вернецца. Магу яе прыняць? .."
  
  
  Нік кінуў трубку. Яны схапілі яго.
  
  
  І з-за ўласнай нядбайнасці Ніка. Эму трэба было змяніць штаба, пасля таго, як кут Candy Павалілася выбухнуў эму ў твар. Аднак, спяшаючыся давесці справу да абодва канца, ён забыўся гэта зрабіць. Яна вызначыла, што эга месца для праціўніка, і яны паслалі каманду зачысткі. Вынік: у іх быў Пітэрсан і, магчыма, радыёсувязь з AX.
  
  
  Джой Сан-назірала за ім. "Гэта была сіла ДКІ, якую вы толькі што апісалі", - сказала яна. "Яны трымалі cl
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  апошнія некалькі дзён за мной сочаць, сочаць за мной на працу і з працы. Яе проста размаўляў з імі. Яны хочуць, каб яе заехаў у штаба па дарозе дадому. Яны сказалі, што хочуць мне задаць некалькі пытанняў. Павінен ці ёй ісці? Яны працуюць з вамі над гэтай справай? "
  
  
  Нік паківаў галавой. "Яны на другім баку".
  
  
  На яе твары прамільгнула трывога. Яна паказала на мужчыну ў смецця. "Я распавяла ім пра nen", - прашаптала яна. "Спачатку я не мог цябе дастаць, таму патэлефанаваў ім. Яе гатэль і даведацца пра эга джын і дзецях..."
  
  
  "І яны сказалі табе, што з імі ўсё ў парадку", - скончыў за нах Нік, адчуваючы, як лёд раптам сцякае па эга плячах і кончыкаў пальцаў. "Яны сказалі, што знаходзяцца ў Медыцынскім інстытуце ДКІ ў Маямі, і таму ў поўнай бяспецы".
  
  
  "Так, менавіта так..."
  
  
  "А зараз слухайце ўважліва", - сказаў ён і пачаў апісваць вялікую пакой, запоўненую кампутарамі і прыладамі для касмічных выпрабаванняў, у якой эга катавалі. "Вы калі-небудзь бачылі ці бывалі ў такім месцы?"
  
  
  "Так, гэта верхні паверсе Медыцынскага інстытута ДКІ", - сказала яна. "Раздзел аэракасмічных даследаванняў".
  
  
  Ён быў асцярожны, каб нішто не адбівалася на яго твар. Ён не хацеў, каб дзяўчына запанікаваў. "Табе лепш пайсці са мной", - сказаў ён.
  
  
  Яна выглядала здзіўлена. "Куды?"
  
  
  "Маямі. Я думаю, мы павінны даследаваць гэты Медыцынскі інстытут. Вы ведаеце, што рабіць ўнутры. Вы можаце мне дапамагчы".
  
  
  "Можна спачатку зайсці да мяне? Яе хачу, што-што купіць".
  
  
  "Няма часу", - адказаў ён. Яны будуць чакаць ih там. Какава-Задаволены апынуўся ў руках ворага.
  
  
  "Мне давядзецца пагаварыць з дырэктарам праекта". Яна пачала сумнявацца. "Я цяпер на дзяжурстве, калі пачаўся зваротны адлік".
  
  
  "Я б не шталь гэтага рабіць", - спакойна сказаў ён. Вораг таксама пракраўся ў НАСА. "Вам прыйдзецца паверыць у маё меркаваньне, - дадаў ён, - калі ёй скажу, што лёс Phoenix One залежыць ад таго, што мы зробім у наступныя некалькі гадзін".
  
  
  Лёс не толькі месяцовага карабля, але ён не хацеў удавацца ў падрабязнасці. Эму вярнулася паведамленне Петэрсана: у nen спецаперацыі жанчыны і дзеці, якія пацярпелі ў аўтакатастрофе, якія цяпер знаходзяцца ў закладніках у Медыцынскім цэнтры ДКІ. Петэрсан праверыў працу сваіх мужоў у НАСА, і выявіла, што ўсе яны працавалі ў адным падраздзяленні - электронным кіраванні.
  
  
  У зачыненым пакоі было невыносна гарачага, але гэта быў выпадковы вобраз, з-за якога на лбе Ніка выступіў пот. Малюнак трехступенчатого Сатурна 5, узлёту, а затым злёгку вагаецца, калі знешні кантроль узяў на сябе кіраванне, накіроўваючы эга карысную нагрузку ў шэсць мільёнаў галонаў лёгкаўзгаральных газы і вадкага кіслароду да новай мэты - Маямі.
  Кіраўнік 14
  
  
  
  Дзяжурны стаяў ля адкрытай дзень Lamborghini, чакаючы ківу метрдотеля.
  
  
  Ён гэтага не зразумеў.
  
  
  Твар Дона Ці выглядала "безумоўна", калі Нік Картэр выйшаў па цені у круг святла пад навесам тратуара Bali Hai. Нік павярнуўся, сашчапіўшы сваю руку з рукой Джой Сан, дазваляючы Лі добранька яе разгледзець. Манеўр падзейнічаў жаданы эфект. Вочы на імгненне спыніліся ў няўпэўненасці.
  
  
  Двое вакол іх рушылі на яго. Сёння вечарам N3 твар быў уласным эга, як і смяротныя атрыбуты, якія ён насіў з сабой: Вільгельміны ў зручнай кабуры на станы, Х'юга, у ножнах ў цалях над эга правым запясцем, і П'ер з некалькімі бліжэйшымі сваякамі, утульна устроившиеся ў пасавай хвіліну.
  
  
  Ці зірнуў на нататнік, які трымаў у руцэ. "Імя, сэр?" Гэта было непатрэбным справай. Ён выдатна ведаў, што гэтага імя няма ў эга спісе.
  
  
  "Харман", - сказаў Нік. "Сэм Харман".
  
  
  Рэўматызму прыйшоў імгненна. "Не веру, што бачу..." Х'юга выслізнуў праз свайго хованкі, ляза эга злоснага ляза ледасека ощупало жыцця, вы Ведаеце. "А, так, галасаваць яно", - выдыхнуў метрдатэль, iso усіх сіл спрабуючы здушыць дрыжыкі ў голасе. "Містэр і місіс Хэннон". Суправаджалы сеў за руль Ламборгини і разгарнуў эга на паркоўку.
  
  
  "Пойдзем да цябе ў офіс", - прахрыпеў Нік.
  
  
  "Сюды, сэр". Ён правёў ih праз фае, mimmo гардеробной, пстрыкнуўшы пальцамі памочніку капітана. "Ландэ, займі дзверы".
  
  
  Калі яны рухаліся ўздоўж банкеток з леопардовый палоскамі, Нік прамармытаў Ці на вуха: "Я ведаю аб двухбаковых люстэрках, іншы, так што не спрабуй нічога рабіць. Дзейнічай для estestvenno - як быццам ты паказваеш нам крэсла".
  
  
  Офіс знаходзіўся ў задняй частцы, каля службовага ўваходу. Ці адкрыў дзверы і адышоў у бок. Нік паківаў галавой. "Спачатку ты." Метрдатэль паціснуў плячыма і ўвайшоў, і яны рушылі ўслед за ім. Вочы Ніка прабегліся па пакоі, шукаючы іншыя ўваходы, што-небудзь падазронае або патэнцыйна небяспечнае.
  
  
  Гэта быў "выставачны" офіс, у якім вялася законная дзейнасць Bali Hai. На падлозе быў белы дыван, чорны скураны канапа, выгнуты крэсла з мабільным тэлефонам Колдара над ім і шкляны часопісны столік адвольнай формы перад канапай.
  
  
  Нік замкнуў за сабой дзверы і прыхінуўся да яе. Эга погляд вярнуўся да канапы. Вочы Джой Сан-прасачылі за ім, і яна пачырванела. Гэта быў канапа знакамітасцяў, Хавин
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  г гуляе дапаможную ролю ў цяпер вядомага парнаграфічнага фота.
  
  
  "Што ты хочаш?" запатрабаваў Дон Лі. "Грошы?"
  
  
  Нік перасёк пакой хуткім халодным ветрам. Перш чым Лі паспеў зрушыцца з месца, Нік нанёс хуткі ўдар левай касой па горле рабром рукі. Калі Вы склаўся напалам, ён дадаў два жорсткіх кручка - левы і правы - да свайго сонечнага спляцення. Гавайец ўпаў наперад, і Нік падняў кожнаму племені. Мужчына ўпаў, як мех са сланцаў. "Такім чынам, - сказаў N3. "Я хачу атрымаць адказы, а час сыходзіць". Ён пацягнуў да канапы. "Выкажам здагадку, яе ведаю ўсё аб Джоні Хунг Вэлюме, у Рына, Тры і аперацыі, якую вы тут праводзіце. Пачнем з гэтага".
  
  
  Лі паківаў галавой, спрабуючы растлумачыць яе. Кроў зрабіла цёмныя выкручвалася лініі на падбародку. "Я пабудаваў гэта месца вакол нічога", - глуха сказаў ён. "Я быў рабом дзень і ноч, ўклаў у яго ўсе свае грошы. У рэшце рэшт, яе дасягнуў таго, чаго гатэль, - а потым страціў". Эга твар скрывіўся. "Азартныя гульні. Я заўсёды любіў гэта. Яе закат ў даўгі. Мне давялося прыцягнуць іншых людзей".
  
  
  "Сіндыкат?"
  
  
  Лі кіўнуў. "Яны дазволілі мне застацца ў якасці намінальнага ўладальніка, але гэта ih працы. Зусім фантастычным. У мяне няма права голасу. Вы бачылі, што яны зрабілі з гэтым месцам".
  
  
  "У тым сакрэтным офісе ззаду, - сказаў Нік, - яе знайшоў микроточки і фотаапаратуру, якія паказвалі на сувязь з Чырвоным Кітаем. У гэтым ёсць што-небудзь?"
  
  
  Лі паківаў галавой. "Гэта проста нейкая гульня, у якую яны гуляюць. Я не ведаю чаму - яны мне нічога не гавораць".
  
  
  "А як наконт Hyun Вэлюм? Ці ёсць магчымасць, што ён можа быць чырвоным агентам?"
  
  
  Лі засмяяўся, затым сціснуў сківіцы ад раптоўнай балюча. "Джоні строга капіталіст", - сказаў ён. "Ён найлепшы махляр, даверлівы чалавек. Эга спецыялізацыя - скарб Чан Кайшы. Ён, павінна быць, прадаў эму пяць мільёнаў карт у кожным кітайскім квартале вялікага горада".
  
  
  "Я хачу пагаварыць з ім", - сказаў Нік. "Пакліч эга сюды".
  
  
  "Я ўжо тут, містэр Картэр".
  
  
  Нік павярнуўся. Плоскае усходняе твар было абыякавым, амаль нудным. Адна рука заціснула рот Джой-Сан, іншая трымала выкідныя нож. Кончык ўпіраўся ў яе сонную артэрыю. Ад найменшага руху ён працяў яе. "Вядома, мы праслухоўвалі і офіс Донна Лі". Вусны Хен Вэлюм ўсміхнуліся. "Вы ведаеце, якімі могуць быць хітрымі мы, жыхары Усходу".
  
  
  Ззаду яго стаяў Рына-Тры. У тым, што здавалася цвёрдай сцяной, цяпер была дзверы. Цёмны бандыт з воўчым тварам павярнуўся і зачыніў дзверы за сабой. Дзверы сядзела так западліцо са сцяной, што на адлегласці больш метраў не было відаць нашай лініі, нашай разрыву шпалер. Аднак, унізе, каля ліштвы злучэнне не было такім ідэальным. Нік праклінаў сябе за тое, што не заўважыў тонкай вертыкальнай лініі на белай фарбе ліштвы.
  
  
  У Рына, Тры павольна рушыў да Ніку, бліскаючы вачыма свідравальныя адтуліны. "Вы рухаецеся, мы забіваем яе", - проста сказаў ён. Ён выняў кішэні па двенадцатидюймовую мяккую гнуткую дрот і шпурнуў яе на падлогу перад Нікам. "Падымі гэта", - сказаў ён. "Павольна. Добра. А цяпер павярніся, рукі за спіной. Завяжы вялікі палец".
  
  
  Нік павольна павярнуўся, я ведаю, што першы намёк на няправільны крок прымусіць выкідныя нож вонзиться ў горла Джой Сан. За спіной эга пальцы скруцілі дрот, зрабіўшы невялікі двайны паклон, і чакаў.
  
  
  Reno Дрэва быў добры. Ідэальны забойца: мозг і сухажылляў кошкі, складаць даляр машыны. Ён ведаў усе інтрыгі гульні. Напрыклад, прымусіць ахвяру звязаць сябе. Гэта пакінула бандыта на волі, па-за дасяжнасці, а пацярпелага заняло і прымусіла знянацку. Было цяжка адолець гэтага чалавека.
  
  
  "Кладзіся на канапу тварам уніз", - рашуча сказаў Рына Тры. Нік падышоў к яму і жым лежачы, надзея пачала знікаць. Ён ведаў, што будзе далей. "Ногі", - сказаў Дрэва. Гэтай звязкам вы маглі б звязаць чалавека шестидюймовым шнуром. Гэта ўтрымае эга надзейней, чым разбіваць і кайданкі.
  
  
  Ён сагнуў калені і падняў нагу, упіраючыся ёю ў промежность, адукаваную сагнутым каленам іншы ногі, увесь час спрабуючы знайсці выхад. Не было. Дрэва рушыла за ім, схапіўшы эга паднятую нагу з маланкавай хуткасцю, з сілай прыціскаючы яе да зямлі, так што іншая ступня трапіла на заднюю частку ікры і сцягна. Іншы рукой ён прыўзняў запясці Ніка, зачапіўшы імі за паднятую нагу. Затым ён прыслабіў ціск на ступню, і яна адскочыла ад гальштука для вялікага пальца, так што рукі і ногі Ніка былі хваравіта, безнадзейна счэплены.
  
  
  Рына Тры засмяяўся. "Не турбуйся пра дроце, іншы. Акулы прорежут яе наскрозь".
  
  
  "Ім патрэбны стымул, Рына". Гэта сказаў Хунг Фат. "Трохі крыві, разумееце, аб чым яе?"
  
  
  "Як гэта для пачатку?"
  
  
  Ўдар, здавалася, раздушыў Ніку чэрап. Калі ён страціў прытомнасць, ён адчуў, як кроў цячэ па эга насавым трубах і душыць эга сваім цёплым, салёным, металічным густам. Ён паспрабаваў стрымаць яго, спыніць эга працягу адной толькі сілай волі, але, вядома, не змог. Ён выйшаў праз нос, iso rta, нават вакол вушэй. На гэты раз з ім было скончана, і ён ведаў гэта.
  
  
  * * *
  
  
  Спачатку ён падумаў
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Ён быў у & nb адплыў. Глыбокая вада. Выхад. У акіяна ёсць актыўнага адпачынку, цела, якое плывец сапраўды можа адчуць. Вы падымаецца і падаеце разам з ім, як з жанчынай. Рух супакойвае, дае адпачынак, разблытвае усе вузлы.
  
  
  Галасаванне, як ён сябе адчуваў зараз, толькі голас боль у паясніцы станавілася невыноснай. І ніякага дачынення да плаванні гэта не мела.
  
  
  Эга вочы расчыніліся. Ён больш не ляжаў тварам уніз ірына. Ён ляжаў на спіне. У пакоі было цёмна. Эга рукі ўсё яшчэ былі счэплены вялікімі пальцамі. Ён адчуваў ih боль пад сабой. Але эга ногі былі вольныя. Ён рассунуў ih. Што-то ўсё яшчэ трымала ih ў палоне. На самай дэла дзве рэчы. Штаны, спушчаныя да шчыкалатак, і што-то цёплае, мяккае і пакутліва прыемнае вакол эга жыцця.
  
  
  Калі яго вочы прывыклі да цемры, ён убачыў сілуэт жаночага цела, умела і беспадстаўна які рухаецца над ім, валасы свабодна разгойдваліся пры кожным звілістым руху плыўных сцёгнаў і востраканцовых грудзей. У паветры віталь духі Candy Паваліўся, і задыханы шэпт, які распальваў эга, запал, таксама.
  
  
  Гэта не мела сэнсу. Ён прымусіў сябе спыніцца, як-то адкінуць яе ў бок. Але ён не мог. Ён быў ужо занадта далёка. Сістэматычна і з наўмыснай жорсткасцю, ён забіваў камянямі сваё цела ў яе, губляючы сябе ў жорсткім, пазбаўленым любові спрэчкай страсці.
  
  
  У апошнім руху яе пазногці глыбока слізганулі па эга грудзей. Яна кінулася на яго, яе рот пагрузіўся ў эга шыю. Ён адчуў, як яе маленькія вострыя зубы на імгненне, невыносна ўпіліся ў яго. А калі яна адсунулася, тонкая ручаёк крыві заліла эга твар і грудзі.
  
  
  "Ах, Нікалас, дзетка, яе бы гатэль, каб усё было па-іншаму", - прастагнала яна, яе дыханне было гарачым і перарывістым. "Ты не можаш ведаць, што я адчуваў у той дзень пасьля таго, як думаў, што забіў цябе".
  
  
  "Раздражняльны?"
  
  
  "Давай, смейся, дарагая. Але паміж намі ўсё магло б быць так выдатна. Ведаеш, - раптам дадала яна, - у мяне ніколі не было нічога асабістага супраць цябе. Проста я безнадзейна чапляюся за Рына. Гэта не сэкс, гэта... я не магу вам сказаць, але я зраблю ўсё, што ён папросіць, калі гэта азначае, што я магу застацца з ім ".
  
  
  "Няма нічога лепш адданасці, - сказаў Нік. Ён паслаў "шостае пачуццё", свайго шпіёна, каб даследаваць пакой і яе наваколлі. Ён сказаў эму, што яны былі адны. Далёкая музыка знікла. І звычайны рэстаран гучыць таксама. Bali Hai быў зачынены на ноч. "Што ты тут робіш?" - спытаў ён, раптам задаўшыся пытаннем, ці не можа гэта быць яшчэ адной вакол жорсткіх жартаў Рына.
  
  
  "Я прыйшла шукаць Донна Лі", - сказала яна. "Ён тут." Яна паказала на крэсла. "Перарэзалі горла ад вуха да вуха. Гэта спецыяльнасць Рына - брытва. Думаю, ён ім больш не патрэбны".
  
  
  "Гэта Рына таксама забіў сям'ю Пэта Хамьмера, ці не так? Гэта была праца з брытвай".
  
  
  "Так, гэта зрабіў мой чалавек. Але Джоні Хунг Фэт і Парадак Сэндс былі там, каб дапамагчы".
  
  
  Клопатаў у Ніка раптам скрутило жыцця. "А як наконт Джой-Сан?" ён спытаў. "Дзе яна?"
  
  
  Candy адышла ад яго. "З ёй усё ў парадку", - сказала яна раптам халодным голасам. "Я прынясу табе ручнік. Ты ўвесь у крыві".
  
  
  Калі яна вярнулася, яна зноў стала мяккай. Яна вымыла эга твар і грудзі і адкінула ручнік. Але яна не спынілася. Яе рукі рытмічна, гіпнатычна рухаліся па эга целе. "Я збіраюся даказаць тое, што сказала", - ціха прашаптала яна. "Я збіраюся цябе адпусціць. Такі прыгожы мужчына, як ты, не павінен памерці - па меншай меры, не так, як Рына запланаваў для цябе". Яна здрыганулася. "Перевернись на жыццё". Ён зрабіў гэта, і яна аслабіла драцяныя пеўні вакол эга пальцаў.
  
  
  Нік sel. "Дзе ён?" - спытаў ён, адводзячы ih рэшту шляху.
  
  
  "Сёння вечарам у дом Симиана адбудзецца нейкі сход", - сказала яна. "Яны ўсе там".
  
  
  "Няма нікога звонку?"
  
  
  "Усяго пара копаў па ДКІ", - адказала яна. "Ну, яны называюць ih копами, але Рэд Сэндс і Рына вывелі ih вакол шэрагаў Сіндыката. Яны проста капюшоны, і да таго ж не самая яркая разнавіднасць".
  
  
  "А Джой-Сан?" ён настойваў. Яна нічога не сказала. "Дзе яна?" - рэзка запатрабаваў ён. "Ты нешта хаваеш ад мяне?"
  
  
  "Што толку?" - тупа сказала яна. "Гэта падобна на спробу змяніць кірунак патоку вады". Яна падышла і ўключыла брылёў. "Праз гэта", - сказала яна. Нік падышоў да патаемнай дзень, мімаходам зірнуўшы на цела Дона Ці, якое ляжыць у арэоле застылай крыві пад сталом.
  
  
  "Дзе гэта зачэпка?"
  
  
  "На стаянку ззаду", - сказала яна. "Таксама ў тую пакой з двухбаковым шклом. Яна ў офісе побач з ім".
  
  
  Ён знайшоў яе якая ляжыць паміж сцяной і парай тэчак, звязанай па руках і нагах тэлефонным шнуром. Ee вочы былі зачыненыя, і ee трымаў з'едлівы пах хлоралгидрата. Ён памацаў яе пульс. Гэта было бязладна. Ee скура была гарачай і сухі на навобмацак. Старамодны Мікі Фін - грубы, але эфектыўны.
  
  
  Ён развязаў яе і ўдарыў па твары, але яна толькі што-то невыразна прамармытала і перакулілася. "Табе лепш сканцэнтравацца на тым, каб даставіць яе да машыны", - сказала Candy ззаду яго. "Яе
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  клапоціцца аб двух ахоўнікаў. Чакай тут."
  
  
  Яе не было хвіліна пяць. Калі яна вярнулася, яна задыхаліся, а яе блузку была хістацца крывёю. "Я павінна была забіць ih", - задыхалася яна. "Яны даведаліся мяне". Яна прыўзняла міні-спадніцу і сунула плоскую вафлю 22-га калібра сабе ў насцегнавая кабуру. "Не турбуйцеся аб шуме. Ih цела заглушалі стрэлы". Яна падняла рукі і прыбрала валасы, на секунду закрыла вочы, каб схаваць тое, што адбываецца. "Пацалунак мяне", - сказала яна. "Тады стукні мяне - моцна".
  
  
  Ён пацалаваў яе, але сказаў: "Не будзь дурніцай, Candy. Пойдзем з намі".
  
  
  "Не, гэта нядобра", - сломленно ўсміхнулася яна. "Мне трэба тое, што Рына можа даць мне".
  
  
  Нік паказаў на апёк ад цыгарэты ў яе руцэ. "Той?"
  
  
  Яна кіўнула. "Галасаванне такая яго дзяўчына - чалавечая попельніца. У любым выпадку, яе і раней спрабавала ўцячы. Я заўсёды вяртаюся. Так што бі мяне моцна, і моцна, выбей мяне. Так у мяне будзе алібі".
  
  
  Ён ударыў яе так, як яна прасіла, каб ўдар быў моцным. Эга костачкі хруснулі ў яе жорсткай сківіцы, і яна ўпала, размахваючы рукамі, і ўрэзалася ў офіс ва ўсю даўжыню. Ён падышоў і паглядзеў на нах. Цяпер яе твар было спакойным, спакойным, як у спячага дзіцяці, а на вуснах з'явілася цень усмешкі. Яна была задаволеная. У рэшце рэшт.
  Кіраўнік 15
  
  
  
  Lamborghini бясшумна слізгаў паміж дарагімі будынкамі на Паўночным Маямі-авеню. Было 4:00 раніцы.На асноўных скрыжаваннях было ціха, рухалася мала машын, і толькі зрэдку праходзілі пешаходы.
  
  
  Нік зірнуў на Джой-Сан. Яна села глыбока ў ковшеобразное сядзенне па чырвонай скуры, закінуўшы галаву на складзены тона і зачыніўшы вочы. Вецер зрабіў настойлівыя маленькія абрыўкі ў яе эбенового-чорнымі валасамі. Падчас паездкі на поўдзень ад Палм-Біч, за межамі Форт-Лодэрдэйла, яна толькі аднойчы страпянулася і прамармытала: "Які гадзіну?"
  
  
  Пройдзе яшчэ два ці тры гадзіны, перш чым яна зможа нармальна функцыянаваць. А пакуль Ніку трэба было знайсці месца, каб прыпаркаваць яе, пакуль ён даследуе медыцынскі цэнтр ДКІ.
  
  
  Ён павярнуў на захад Флаглер, мінуў будынак суда акругі Дейд, затым на поўнач, на паўночна-захадзе. Сёмая, у бок ланцужкі кватэр у матэлях, навакольных Прыморскі вакзал. Імгненная гасцініца "гатэля" была ці ледзь не адзіным месцам, дзе ён мог спадзявацца правесці страцілую свядомасць дзяўчыну mimmo варта рэгістрацый у чатыры гадзіны раніцы.
  
  
  Ён абышоў бакавыя вулачкі вакол Тэрмінала, ўзад і наперад, пакуль не знайшоў адзін па найбольш падыходных - апартаменты Rex, дзе пасцельная бялізну мянялі дзесяць разоў за ноч, мяркуючы па пары, якая займаецца выйшла разам, але пайшла ў процілеглых кірунках, не азіраючыся.
  
  
  Над домам з надпісам "Офіс" да святла прытулілася вэб-абарваная пальма. Нік адкрыў сеткаватую дзверы і ўвайшоў. "Яе вывеў сваю дзяўчыну вонкі", - сказаў ён панурага кубінцу за стойкай. "Яна занадта шмат выпіла. Добра, калі яна праспіць тут?"
  
  
  Кубінец нават не адрываўся ад жаночага часопіса, які вывучаў. "Вы кідаеце яе ці застаяцеся?"
  
  
  "Я буду тут", - сказаў Нік. Было б менш падазрона, калі б ён зрабіў выгляд, што застаўся.
  
  
  "Гэта дваццаць". Мужчына працягнуў руку далонню ўверх. "Загадзя. І па шляху спыніцеся тут. Яе хачу пераканацца, што ў вас з сабой не будзе калянасці".
  
  
  Нік вярнуўся з Джой Сан на руках, і на гэты раз вочы клерка падняліся ўверх. Яны закранулі асобы дзяўчыны, затым Ніка, і раптам зрэнкі сталі вельмі яркімі. Эга дыханне даваў ціхі шыпячы гук. Ён выпусціў жаночы часопіс і ўстаў, пацягнуўшыся праз стойку, каб сціснуць гладкую, мяккую плоць яе перадплечча.
  
  
  Нік прыбраў руку. "Глядзі, але не чапай", - папярэджваў ён.
  
  
  "Я толькі хачу, каб убачыць, што яна жывая", - зароў ён. Ён кінуў ключ праз прылавак. "Два-пяць. Пачатку другой паверсе, нітка хола".
  
  
  Голыя бетонныя сцены пакоя былі выфарбаваныя ў такой жа ненатуральна зялёны колер, як і звонку будынкаў. Скрозь шчыліну ў апушчанай шторы сяргей падаў на полую ложак, зношаны на дыван. Нік паклаў Джой Сан на ложак, падышоў да дзень, і замкнуў яе. Затым ён падышоў да акна і адсунуў фіранку. Пакой выходзіла ў кароткі завулак. Сьвяты зыходзіў ад лямпачкі, што вісела на шыльдзе на будынку насупраць: ТОЛЬКІ ДЛЯ РЭЗІДЭНТАЎ РЭКСА - БЯСПЛАТНАЯ крэдытнай карты.
  
  
  Ён адкрыў акно і высунуўся вонкі. Да зямлі было не больш дванаццаці футаў, і было шмат расколін, якія ён мог зачапіць нагой на зваротным шляху. Ён кінуў апошні погляд на дзяўчыну, затым выскачыў на ўступ, і бясшумна, па-кацінаму, упаў на бетон ўнізе. Ён прызямліўся на рукі і ногі, апусціўся на калені, затым зноў падняўся і рушыў наперад, цень асяроддзяў іншых ценяў.
  
  
  Праз некалькі секунд ён ужо сядзеў за рулём Lamborghini, мчась праз бліскучыя агні перадсвітальнай Вялікага Маямі на заправачных станцыях і накіроўваючыся на паўночны захад. Дваццатае да бульвара Бискейн.
  
  
  Медыцынскі цэнтр ДКІ ўяўляў сабой велізарную прэтэнцыёзна шкляную скалу, у якой адлюстроўваліся меншыя будынкаў дзелавога раёна ў цэнтры горада, як калі б яны былі ў пастцы ўнутры яго. Прасторная скульптура адвольнай формы па каванага іра
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  беларуская вылучаўся наперадзе. Літары вышынёй у фут, выразаныя па трывалай сталі, расцягнутыя папярок фасада будынка, агучваючы пасланне: Прысвячаецца МАСТАЦТВА АЦАЛЕНЬНЯ - АЛЯКСАНДР СИМИАН, 1966.
  
  
  Нік прамчаўся mimmo ім па бульвары Бискейн, адным вокам гледзячы на толькі будынак, а іншым - на ўваходы ў яго. Галоўны быў цёмным, яго ахоўвалі дзве фігуры ў зялёнай форме. Аварыйны ўваход знаходзіўся з боку Дваццаць першай вуліцы. Ён быў ярка асветлены, і перад ім знаходзілася хуткая дапамога. Паліцэйскі ў зялёнай форме стаяў пад сталёвым навесам і размаўляў са сваёй камандай.
  
  
  Нік павярнуў на поўдзень, на паўночна-ўсход. Другая авеню. "Хуткая дапамога", - падумаў ён. Павінна быць, менавіта так эга прывезлі туды вакол аэрапорта. Гэта было адным па пераваг валодання бальніцай. Гэта быў ваш асабісты свет, невосприимчивый да старонняму ўмяшанню. У бальніцы, вы можаце рабіць усё, што заўгодна, і пры гэтым вам не задаюць ніякіх пытанняў. Самыя жудасныя катаванні маглі быць ужытыя ў імя "медыцынскіх даследаванняў". Вашы ворагі могуць быць змешчаны ў ўціхамірвальная кашулі і зачыненыя ў псіхіятрычнай бальніцы для ih жа бяспекі. Можна нават забіць - лекары заўсёды гублялі пацыентаў у аперацыйнай. Ніхто не думаў двойчы аб гэтым.
  
  
  Чорная патрульная машына ДКІ заехала ў люстэрка задняга выгляду Ніка. Ён збавіў хуткасць і уключыў паказальнік правага павароту. Патрульная машына дагнала яго, і каманду пільна паглядзела на яго, калі ён павярнуў на Дваццатую вуліцу. Краем вока Нік заўважыў налепку на ih бамперы: "Ваша бяспека; наш бізнес. Ён усміхнуўся, і гэты смяшок ператварыўся ў дрыжыкі ў вільготным перадсвітальным паветры.
  
  
  У уладанняў бальніцай былі і іншыя перавагі. Камітэт Сената закрануў пару падчас расследавання-дэль-Симиана. Калі вы сачылі за падатковымі кутамі і гулялі правільна, валоданне бальніцай дазваляла вам атрымліваць максімальную суму наяўных грошай ад аперацый з мінімальнымі падатковымі абавязаннямі. Гэта таксама дасць вам месца, дзе вы маглі б сустрэцца з вядучымі фігурамі злачыннага свету ў поўнай прыватнасці. У той жа час ён забяспечыў статус і дазволіў такому па матэматыцы, як Симиан, падняцца яшчэ на адну прыступку лесвіцы сацыяльнай прымальнасці.
  
  
  Нік правёў дзесяць хвіліна ў які расце патоку машын дзелавога раёна горада, не зводзячы вачэй з люстэрка, выцягваючы Lamborghini пяткай і наском па кутах, каб стрэсці любыя магчымыя пазнакі. Затым ён асцярожна павярнуў назад да Медыцынскаму цэнтру, і ён прыпаркаваўся ў кропцы на бульвары Бискейн, адкуль эму было добра відаць галоўны ўваход у будынак, уваход у будынак хуткай дапамогі, і ўваход у клініку. Ён закатаў усе вокны, саслізнуў на сядзенне і шталь чакаць.
  
  
  Без дзесяці шэсць прыйшла дзённая змена. Пастаянны паток супрацоўнікаў бальніцы, медсясцёр і лекараў увайшоў у будынак, а праз некалькі хвіліна начная змена накіравалася да паркоўцы і бліжэйшых аўтобусных прыпынкаў. У сем гадзін раніцы траіх ахоўнікаў ДКІ змянілі. Але ўвага Ніка прыцягнула не гэта.
  
  
  Непрыкметна, беспамылкова, прысутнасці іншы, больш небяспечнай лініі абароны адбілася на тонка настроены шостым пачуцці N3. Машыны без апазнавальных знакаў з экіпажамі ў цывільным павольна кружылі па мясцовасці. Астатнія былі прыпаркаваны ў завулках. Трэцяя лінія абароны назірала вакол вокнаў бліжэйшых дамоў. Месца было добра ахоўнай крэпасцю.
  
  
  Нік уключыў матор, уключыў перадачу на "Ламборгини" і, не зводзячы вачэй з люстэрка, выехаў на першую паласу руху. Двухколерны "Шэўрале" выцягнуў за сабой тузін машын. Нік пачаў квадратныя павароты, квартал за кварталам, запальваючы агні на бурштыне і выкарыстоўваючы сваю хуткасць праз парк Bay Front. Двухколерны "chevy" знік, і Нік накіраваўся да гатэлю "Рэкс".
  
  
  Ён зірнуў на гадзіннік і пацягнуўся сваім гнуткім, натрэніраваным ёгай целам да першага, вакол рук і нага, у завулку. Сем трыццаць. У Джой Сан было пяць з паловай гадзін на аднаўленне. Кубак кавы, і яна павінна быць гатовая да працы. Дапамагчы эму знайсці шлях у непрыступны Медыцынскі цэнтр.
  
  
  Ён прысеў на падаконнік і паглядзеў праз прыпаднятую краты жалюзі. Ён убачыў, што каля ложка гарэў святым, і цяпер дзяўчына была пад коўдрай. Яна, павінна быць, змерзла, нацягнула ih на сябе. Ён адсунуў штору і слізгануў у пакой. "Радасць", - ціха сказаў ён. "Пара пачынаць. Як ты сябе адчуваеш?" Пад пасцельнай бялізнай яе амаль не было відаць. Паказвала толькі адна рука.
  
  
  Ён падышоў да ложка. У руцэ - далонь ўверх, пальцы сціснутыя - было што-то падобнае на цёмна-чырвоную нітку. Ён нахіліўся над ёй, каб разгледзець бліжэй. Гэта была кропля засохлай крыві.
  
  
  Ён павольна адкінуў коўдру.
  
  
  Там ляжалі жудасна мёртвыя твар і постаць, якія так нядаўна чапляліся за яе ў аголенай страсці, пакрываючы эга твар і цела пацалункамі. У смецця, якая выйшла па перадсвітальнай цемры, было цела Candy Павалілася.
  
  
  Мілыя шырока расстаўленыя блакітныя вочы выпучились, як шкляныя шарыкі. Мову, які так нецярпліва отыскивал свой уласны, высунуўся вакол сініх гримасничавших вуснаў. Ашалёўка поўная
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  -фігурнае цела было куб засохлай крывёй і парэзаны дзесяткамі цёмных, жорсткіх парэзаў брытвай.
  
  
  Ён адчуў ноткамі кіслаты ў горле. Эга жыццё здрыгануўся і здрыгануўся. Ён праглынуў, спрабуючы здушыць млоснасць, захліснула эга горла. У такія моманты Нік гатэль назаўсёды выйсці праз гульні, пенсіянер, фермер па Мэрыленда. Але нават калі ён думаў пра гэта, яго думкі рухаліся з кампутарнай хуткасцю. Цяпер у іх была Джой Сан. Гэта значыць...
  
  
  Ён адхіснуўся ад ложка. Занадта позна. Джоні Хунг Фэт і Рына Тры стаялі ў дзвярным праёме і ўсміхаліся. На ih ружьях былі глушыцелі ў форме сасісак. "Яна чакае цябе ў медыцынскім цэнтры", - сказаў Хунг Фат. "Мы ўсе такія."
  Кіраўнік 16
  
  
  
  Жорсткі воўчы рот у Рына, Тры сказаў: "Падобна на тое, ты вельмі моцна хочаш трапіць у Медыцынскі цэнтр, яшчэ адзін. Так што голас твой шанец".
  
  
  Нік быў ужо ў холе, яго цягнулі ў ih моцнай, захапляльнай хватцы. Ён усё яшчэ быў у шокавым стане. Нашай сілы, нашай волі. Кубінскі служачы танцаваў перад імі, паўтараючы адно і тое ж зноў і зноў. "Ты раскажаш Бранко, як ёй дапамог, а? Скажы эму, калі ласка, хакей?"
  
  
  "Так, яшчэ, вядома. Мы эму скажам".
  
  
  "Цікава, ці не праўда?" - сказаў Хунг Тоўсты Ніку. "Тут мы думалі, што страцілі цябе назаўсёды з-за гэтай сучкі Candy..."
  
  
  "Тады што ты ведаеш?" - усміхнуўся Рына, Тры па іншы бок ад яго. "Вы заселяетесь адкрытымі ў гатэль Syndicate, і ўжо паведамілі пра хлопца ў Lamborghini з прыгожай кітайскай лялькай. Галасаванне гэта яе называю супрацоўніцтвам..."
  
  
  Цяпер яны былі на тратуары. Да іх пад'ехаў павольна які рухаецца аўтамабіль "Лінкальн". Шафёр высунуўся вонкі і падняў тэлефон, які ляжаў на прыборнай панэлі машыны. "Симиан", - сказаў ён. "Ён хоча ведаць, дзе вы, кравец вазьмі, хлопцы. Мы спазняемся".
  
  
  Ніка ўцягнулі ў гэта. Гэта быў сямімесны транспарт прадстаўніцкага тыпу, з плоскімі сценкамі, масіўным, чорным колерам і аздабленнем сталёвы, з сядзеннямі вакол шкуры самцы леапарда. Невялікі экран тэлевізара, размешчаны за шкляной перагародкай, якая адлучае кіроўцы ад іншых пасажыраў. Па nah вырисовывалось твар Симиана. "Нарэшце-то", - эга голас затрашчаў па ўнутранай сувязі. "Пары. Сардэчна запрашаем на борт, містэр Картэр". Замкнёная тэлебачанне. Двухбаковы прыём. Даволі гладка. Мэта белагаловага арлана павярнулася да дрэва Рына. "Ідзі адкрытыя сюды", - адрэзаў ён. "Занадта блізка. Лічыльнік ўжо на Т-мінус-два-семнаццаць". Экран патух.
  
  
  Дрэва хіліцца наперад і ўключыла дамафон. "Медыцынскі цэнтр. Ідзі на яго".
  
  
  Lincoln плаўна і бясшумна ад'ехаў ад абочыны, далучыўшыся да хутка які рухаецца ранішнім руху на паўночна-захадзе. Сёмы. Цяпер Нік быў халодны і смяротна спакойным. Шок прайшоў. Напамін аб тым, што "Фенікс-Адзін" павінен быў ўзляцець усяго праз два гадзіны і сямнаццаць хвіліна, прывяло эга нервы ў аптымальнае стан.
  
  
  Ён пачакаў, пакуль яны павернуцца, затым глыбока ўздыхнуў і моцна ўдарыў сябе нагой па пярэдняга сядзення, выцягнуўшы сябе па дасяжнасці зброі Хунг Вэлюм, калі ён моцна ўдарыў правай рукой па запясця ў Рына, Тры. Ён адчуў, як расколваюцца косткі пад іх уплыў. Бандыт крычаў, чым балюча. Але ён быў хуткі і па-ранейшаму смяротны. Пісталет ужо быў у эга другой руцэ, і зноў прыкрываў эга. "Хлараформ, кравец вазьмі", - закрычаў Тры, прыціскаючы паранены член да свайго жывата.
  
  
  Нік адчуў, як эга нос і сцягнулі рот мокрай тканінай. Ён мог бачыць лунаюць над ім Hyun Вэлюм. Эга твар было памерам з дом, а рысы асобы пачыналі дзіўным чынам плаваць. Нік гатэль стукнуць яго, але не мог рухацца. "Гэта было па-дурному", - сказаў Хунг Фат. Па крайняй меры, Нік думаў, што гэта сказаў кітаец. Але, магчыма, гэта быў сам Нік.
  
  
  Чорная актыўнага адпачынку панікі захліснула яго. Чаму было цёмна?
  
  
  Ён паспрабаваў сесці, але быў адкінуты назад вяроўкай, туга абвязанай вакол эга шыі. Ён чуў, як гадзіны цікаюць на яго запясце, але эга запясце было прывязана да чаму-то за спіной. Ён павярнуўся, спрабуючы гэта ўбачыць. Гэта заняло некалькі мін, але ён, нарэшце, убачыў фасфарысцыруючыя лічбы на цыферблаце. Тры хвіліны адзінаццатага.
  
  
  Раніца ці ноч? Калі раніцу, заставалася ўсяго семнаццаць хвіліна. Калі ноч - усё скончана. Эга мэта маталася па боку ў бок, спрабуючы знайсці ключ да разгадкі ў бясконцай зорнай цемры, якая займаецца эга атачала.
  
  
  Эга не было на вуліцы, не можа быць. Паветра быў прахалодным, з нейтральным пахам. Ён знаходзіўся ў нейкай велізарнай пакоі. Ён адкрыў рот і закрычаў на ўсё горла. Эга голас адскочыў ад тузіна кутоў, ператварыўшыся ў бязладную мешаніну рэха. З палёгкай уздыхнуўшы, ён зноў агледзеўся. Можа быць, каб гэтай ноччу быў дзённай брылёў. Тое, што ён спачатку падумаў, было зоркамі, здавалася, якія мігцяць агнямі сотняў цыферблатаў. Ён быў у нейкім цэнтры кіравання...
  
  
  Без папярэджання ўспыхнула яркая ўспышка, нібы якая выбухнула бомба. Голас - голас Симиана, роўны, абыякавы - сказаў: "Вы тэлефанавалі, містэр Картэр? Як вы сябе адчуваеце? Вы мяне добра прымаеце?"
  
  
  Нік павярнуў галаву ў бок галасы. Эга вочы былі аслеплены святлом. Ён kb
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  яе ih моцна сціснуў, потым зноў адкрыў. Мэта вялікага белагаловага арла запоўніла вялізны экран у далёкім канцы пакоя. Нік мімаходам заўважыў абіўку па леапардавай шкуры, калі Симиан нахіліўся наперад, наладжваючы элементы кіравання. Ён убачыў размыты струмень прадметаў, якія рухаюцца mimmo левага пляча мужчыны. Ён быў у "Лінкальне", падарожнічаў куды-то.
  
  
  Але галоўнае, што ўбачыў Нік, быў сьвяты. Ён заквітнеў для выродлівай галавой Симиана ва ўсёй красе! Нік гатэль выгукнуць сваю палёгку перад адтэрміноўкай часу. Але ўсё, што ён сказаў, было: "Дзе яе, Симиан?"
  
  
  Велізарнае твар ўсміхнулася. "На верхнім паверсе Медыцынскага цэнтра, містэр Картэр. У пакоі РОДРИКА. Гэта азначае кіраванне накіраваным навядзеннем ракеты".
  
  
  "Я ведаю, што гэта значыць", - адрэзаў Нік. "Чаму яе яшчэ жывы? Як называецца гульня?"
  
  
  "Няма гульні, містэр Картэр. Гульні скончаны. Цяпер мы сур'ёзна настроены. Вы ўсё яшчэ жывыя, таму што я знаходжу вас годным супернікам, Той, хто сапраўды мог бы ацаніць тонкасці майго генеральнага плана".
  
  
  Забойстваў было недастаткова. Спачатку трэба было пагладзіць жахлівае ганарыстасць Симиана. "Я не вельмі добрая паланёная аўдыторыя", - прахрыпеў Нік. "Я лёгка пераносіў. Акрамя таго, ты больш цікавы, чым любы план, які ты мог бы прыдумаць, Симиан. Дазволь мне расказаць табе, што-што пра сябе. Ты можаш паправіць мяне, калі яе памыляюся..." Ён казаў хутка, гучна, спрабуючы не даць Симиану заўважыць руху эга пляча. Эга, спроба праверыць свае гадзіны раней аслабіла вузлы, якія трымалі эга правую руку, і цяпер ён адчайна працаваў над імі. "Ты банкрут, Симиан. ДКІ Industries - гэта папяровая імперыі. Ты падмануў сваіх мільёнаў акцыянераў. І цяпер ты ў даўгу перад Сіндыкатам з-за сваёй ненасытнай запал да азартных гульняў. Яны пагадзіліся дапамагчы табе выйграць месяц. кантракт Яны ведалі, што гэта быў адзіны шанец вярнуць свае грошы ".
  
  
  Симиан тонка ўсміхнуўся. "На самой справе да пэўнай ступені", - сказаў ён. "Але гэта не проста гульнявыя даўгі, містэр Картэр. Баюся, Сіндыкат стаіць спіной да стагнаць".
  
  
  У карціну ўвайшла другая мэта. Гэта было ў Рына, Тры-у пачварным буйным плане. "Нашым сябрам тут мае на ўвазе, - прахрыпеў ён, - што ён аднёс Сіндыкат да прыбіральшчыкам адной з вакол сваіх аперацый з катлом на Уол-сцёрты. Натоўп працягвала ўкладваць у гэта грошы, спрабуючы атрымаць свае першапачатковыя інвестыцыі. Але чым больш яны ўкладвалі, тым горш станавілася. Яны страчвалі мільёны ".
  
  
  Симиан кіўнуў. "Зусім фантастычным. Ці бачыце, - дадаў ён, - Сіндыкат забірае сабе ільвіную долю любой прыбытку, якую яго атрымліваю ад гэтага невялікага прадпрыемства. Гэта сумна, таму што ўся першапачатковая падрыхтоўчая праца, увесь разумовы праца былі маімі. Connelly Aviation, аварыі Apollo, нават ўзмацненне арыгінальнай паліцыі ДКІ капюшонамі Syndicate - усё гэта мае ідэі ".
  
  
  "Але навошта знішчаць Phoenix One?" запатрабаваў Нік. Плоць вакол эга запясці была садраная, і боль ад спробы развязаць вузлы выклікала ударныя хвалі ў агоніі эга руках. Ён ахнуў, - і, каб схаваць гэта, хутка сказаў: "У любым выпадку кантракт практычныя належыць ДКІ. Навошта забіваць яшчэ траіх астранаўтаў?"
  
  
  "Для пачатку, містэр Картэр, ёсць лейцара аб пачатку другой капсуле". Симиан сказаў гэта з нудным, трохі нецярплівым выглядам кіраўніка карпарацый, якая тлумачыць якую-небудзь праблему якога-то праблемнаму акцыянеру. "Ён павінен быць знішчаны. Але чаму - вы, несумненна, спытаеце - цаной чалавечых жыццяў? Таму што, містэр Картэр, фабрыкам ДКІ трэба як мінімум два гады, каб удзельнічаць у месячным праекце. У цяперашнім становішчы гэта самы моцны аргумент НАСА. за тое, што ён застаецца з Коннелл. Але грамадскае агіду да будучай бойні, як вы разумееце, запатрабуе адтэрміновак, як мінімум на два гады ... "
  
  
  "Разня?" Эга жыцця паўзло ад усведамлення таго, што меў на ўвазе Симиан. Смерць трох чалавек, не была разнёй; быў горад, палымяны полымем. "Вы маеце на ўвазе Зараз?"
  
  
  "Калі ласка, зразумейце, містэр Картэр. Гэта не проста бессэнсоўны акт разбурэння. Ён служыць двайны мэты - настройвае грамадскае меркаванне супраць месяцовай праграмы, а таксама знішчае сапраўдныя доказы". Нік выглядаў збянтэжаным. "Доказы, містэр Картэр. У пакоі, якую вы займаецеся. Складанае абсталяванне сачэння за напрамкам. Мы не можам пакідаць эга там потым гэтага, ці не так?"
  
  
  Нік злёгку здрыгануўся ад холаду, які прабягаў па эга спіне. "Ёсць яшчэ і падатковы аспект", - прахрыпеў ён. "Вы атрымліваеце нядрэнную прыбытак ад разбурэння вашага ўласнага Медыцынскага цэнтра".
  
  
  Симиан празьзяў. "Вядома. Дзве птушкі, так бы мовіць, трапілі ў адну ракету. Але ў сошедшем з розуму свеце, містэр Картэр, карысьлівасьць набліжаецца да ўзроўню сакрамэнту". Ён зірнуў на гадзіннік, старшыня савета дырэктараў зноў завяршыў безвынікова сход акцыянераў: "А цяпер яе павінен развітацца з вамі".
  
  
  "Адкажы мне яшчэ на адзін лейцара!" - крыкнуў Нік. Цяпер ён мог крыху выслізнуць. Ён затаіў дыханне і зрабіў адно намаганне, тузануўшы вяроўку. Скура на тыльным баку эга далоні разарвалася, і кроў пацякла па эга пальцах. "Я не адзін тут, ці не так?"
  
  
  "Гэта будзе выглядаць так, як быццам нас папярэдзілі, ці не так?" усміхнуўся Симиан. "Не, вядома, няма. Бальніца цалкам ўкамплектавана персаналам і мае звычайны камплімент.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  t пацыентаў ".
  
  
  "І яе, упэўнены, што тваё складаць даляр мінае крывёй за ўсіх нас!" Ён пачаў дрыжаць ад бездапаможнай злосці. "Усю дарогу ў банк!" Ён адкусіў словы, выплёўваючы ih на экран. Ляшчына слізгала лягчэй з-за крыві. Ён змагаўся з гэтым, спрабуючы сілай сціснуць косткі пальцаў.
  
  
  "Твой гнеў сэнсу", - паціснуў плячыма Симиан. "Абсталяванне аўтаматызавана. Яно ўжо запраграмавана. Нішто вакол таго, што вы ці ёй казаць, цяпер не можа змяніць сітуацыю. У той момант, калі Фенікс-One падымецца са стартавай пляцоўкі на мысе кэнэдзі, ny, аўтаматычнае навядзенне ў Медыцынскім цэнтры возьме на сябе кіраванне. будзе здавацца, што выйдзе з-пад кантролю. Эга механізм самазнішчэння заклініць. Ён накіруецца ў бальніцу, вывяргаючы мільёны галонаў лятучага паліва ў цэнтральную частку Маямі. Медыцынскі цэнтр проста растане, а разам з ім і ўсе кампраметуюць доказы. Якая жудасная трагедыя, усе скажуць. І праз два гады, калі месяцовы праект, нарэшце, зноў пачнецца, НАСА замовіць кантракт з ДКІ. Усё вельмі проста, містэр Картэр ". Симиан нахіліўся наперад, і Нік мімаходам убачыў какосавыя пальмы, расплываюцца для эга левым плячом. "А цяпер да пабачэння. Яе перамыкаю вас на праграму, якая займаецца ужо выконваецца".
  
  
  Экран на імгненне пацямнеў, а затым павольна вярнуўся да жыцця. Велізарная ракета Сатурн запоўніла эга зверху данізу. Паукообразная рука партал ужо адкінулася ў бок. Вакол носа паднялася струменьчыкам пара. Серыі накладзеных лікаў праплывала ў ніжняй частцы экрана, запісваючы мінулы час.
  
  
  Заставалася ўсяго некалькі хвіліна і трыццаць дзве секунды.
  
  
  Кроў вакол эга разарванай шкуры згарнулася на лініі, і эга першыя спробы разарвалі згусткі. Ён ахнуў, чым балюча. "Гэта Цэнтр кіравання палётамі", - працягнуў голас на экране. "Як табе гэта падабаецца, Ганарыцца?"
  
  
  "Адсюль усё ў парадку", - адказаў пачала другі голас. "Мы пойдзем на Р роўна адзінцы".
  
  
  "Гэта быў камандзір рэйса Гордан Нэш, які адказваў на лейцара вакол Цэнтра кіравання палётамі, Х'юстан", - перапыніўся голас дыктара. "Цяпер адлік складае тры хвіліны сорак восем секунд, каб узляцець, усе сістэмы працуюць..."
  
  
  Потны, ён адчуў, як свежая кроў сочыцца па ўсёй тыльнага боку эга рук. Трос лёгка слізгаў па прадстаўленай змазцы. З чацвёртай спробы эму ўдалося прапрацаваць адзін сустаў і самую шырокую частку сваёй скручанай далоні.
  
  
  І раптам эга рука вызвалілася.
  
  
  "Т-мінус дзве хвіліны пяцьдзесят шэсць секунд", - абвясціў голас. Нік закрыў на гэта вушы. Эга пальцы былі скаваныя болем. Ён рваў ўпартую вяроўку зубамі.
  
  
  Праз некалькі секунд абедзве рукі былі вольныя. Ён прыслабіў вяроўку на шыі, нацягнуў яе на галаву і пачаў апрацоўваць лодыжкі, пальцы дрыжалі ад напружання ...
  
  
  "Ривненской праз дзве хвіліны касмічны карабель Apollo перайменавалі ў Phoenix One..."
  
  
  Цяпер ён быў на нагах і напружана рухаўся да дзень, якая займаецца, як ён бачыў, высвечивалась на экране. Ён не быў зачынены. Чаму гэта можа быць? І ахоўнікаў звонку не было. Чаму гэта можа быць? Усе сышлі, пацукі, пакінулі асуджаны карабель.
  
  
  Ён паспяшаўся па закінутаму холу, здзіўлены, выявіўшы, што Гуга, Вільгельміны, П'ер і яго сям'я знаходзяцца на сваіх месцах. Але зноў жа, чаму б і не? Якая абароны яны будуць з будучага халакоста?
  
  
  Спачатку ён паспрабаваў прайсці на лесвічную клетку, але яна была зачыненая, затым на ліфты, але кнопкі былі выдаленыя. Верхні паверсе быў замураваны. Ён паспяшаўся назад па калідоры, спрабуючы дзень. Яны адкрыліся ў пустыя, закінутыя пакоі. Усе, акрамя аднаго, які быў заблякаваны. Тры рэзкіх ўдару абцасам адарвалі метал ад дрэва, і дзверы адляцела.
  
  
  Гэта быў свайго роду цэнтр кіравання. Сцены былі застаўленыя тэлевізійнымі маніторамі. Одзіна вакол іх быў уключаны. Ён паказаў Phoenix One на стартавай пляцоўцы, гатовы да ўзлёту. Нік павярнуўся у папрасіў тэлефон. Ну не было, таму ён пачаў ўключаць тыя, што засталіся маніторы. Перад вачыма мігцелі розныя палаты і калідоры медыцынскага цэнтра. Яны былі перапоўненыя пацыентамі. Па калідорах рухаліся медсёстры і лекары. Ён павялічыў гучнасць гуку і ўзяў мікрафон, спадзеючыся, што эга голас дойдзе да іх, своечасова папярэдзіць ...
  
  
  Раптам ён спыніўся. Што-то прыцягнула ўвагу эга.
  
  
  Маніторы згрупаваліся вакол таго, які паказваў ракету ee стартавай пляцоўцы - яны запісвалі розныя віды месяцовага порта на мысе кэнэдзі, ny, і Нік ведаў, што адзін вакол гэтых відаў не быў адкрыты для звычайных тэлекамер! Той, які паказвае зусім сакрэтны інтэр'ер блокпаста кіравання запускам.
  
  
  Ён падключыў мікрафоны раз'ём да адпаведнага нумары на кансолі. "Добры дзень!", ён закрычаў. "Добры дзень! Вы мяне прымаеце? Запусціце Control Blockhouse, гэта медыцынскі цэнтр ДКІ. Вы мяне прымаеце?"
  
  
  Ён зразумеў, што здарылася. Симиан даручыў сваім інжынерам-напрамках пабудаваць сакрэтную двухбаковую сувязь з мысам для выкарыстання ў надзвычайных сітуацыях.
  
  
  Па экране прабегла цень. Недаверлівы голас раўнуў: "Што, кравец вазьмі, тут адбываецца?" Твар размыта, у фокусе буйным планам - змрочны ваенны фа з фонарными сківіцамі.
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ce. "Хто аўтарызаваў гэтую спасылку? Хто вы?"
  
  
  Нік сказаў: "Я павінен звязацца з генералам Макалестером - без прамаруджвання".
  
  
  "Ты справішся", - прахрыпеў ваенны, хапаючы тэлефонную трубку, - "адкрытыя праз Эдгара Гувера. Гратц тут, ахова", - раўнуў ён у трубку. "Пачакай бібл. Адбываецца што-то дзіўнае. І вазьмі Макалестера сюды - у дубль".
  
  
  Нік сабраў сліну назад у свой перасохлыя рот. Павольна ён зноў пачаў дыхаць.
  
  
  * * *
  
  
  Ён паслаў Lamborghini імчацца па пасаджанае пальмамі Оўшэн-авеню. Сонца ярка свяціла, вакол бясхмарнага неба. Хаты заможных людзей праносіліся аб ih някідкія загарадзі і кованые платы.
  
  
  Ён выглядаў як прыгожы, бесклапотны плэйбой для поўдня, але думкі агента N3 былі пагружаныя ў помста і разбурэнне.
  
  
  У машыне было радыё. Голас казаў: "... ўцечка па кропкавага адтуліны ў паліўным баку Сатурна выклікала нявызначаную затрымку. Мы разумеем, што яны працуюць над гэтым цяпер. Калі рамонтныя працы прывядуць да таго, што Phoenix One апынецца потым-крайняга тэрміну запуску з 15:00, заданне будзе ачышчацца ў працягу 24 гадзін. Сачыць за навінамі на WQXT Радыё, каб даведацца аб далейшых падзеях... "
  
  
  Гэта была гісторыя, якую яны з Макалестером выбралі. Гэта зберажэ Симиана і эга натоўп ад падазрэнняў. У той жа час гэта прымушала ih нервавацца, седзячы на краі крэслаў, приковывая вочы да тэлевізара, пакуль Нік не дацягнуўся да іх.
  
  
  Ён ведаў, што яны былі ў Палм-Фитофтора - у Катэе, віле Симиана на беразе сукенка. Ён усвядоміў какосавыя пальмы, веющие веерам за плячом фінансіста, калі ён нахіліўся наперад у "Лінкальне", каб наладзіць элементы кіравання замкнёным тэлевізарам. Гэта былі пальмы, якія атачалі эга прыватную пад'язную дарожку.
  
  
  N3 спадзяваўся, што эму атрымаецца выбіць на месца спецыяльную каманду па зачыстцы AX. Эму трэба было дапамогай мікрафонаў і дынамікаў асабістыя рахункі.
  
  
  Ён зірнуў на гадзіннік. Ён з'ехаў па Маямі гадзіну назад. Самалёт інжынераў па кіраванні навядзеннем цяпер ляцеў на поўдзень, ад мыса кэнэдзі, ny. У іх будзе ривненской сорак пяць хвіліна, каб развязаць складаны электронны кашмар, створаны Симианом. Калі на гэта сыдзе больш часу, населены пункт расіі будзе адкладзена да заўтра. Але тады нейкая затрымка на дваццаць чатыры гадзіны па параўнанні з вогненным разбурэннем горада?
  
  
  Іншы самалёт, маленькі, прыватны, у гэты момант накіроўваўся на поўнач, і разам з ім засталіся самыя добрыя пажаданні Ніка, а таксама пара цёплых успамінаў. Хэнк Петэрсан адпраўляў Джой Сан-назад на яе пост у медыцынскім цэнтры касмічнага порта кэнэдзі, ny.
  
  
  Нік нахіліўся, ведучы машыну адной рукой, выцягваючы Вильгельмину па яе хованкі.
  
  
  Ён увайшоў на тэрыторыю Cathay праз аўтаматычныя вароты, якія адкрыліся, калі Lamborghini праехаў праз педаль. Суровы тып у зялёнай форме выйшаў вакол кіёска, агледзеўся і падбег да яго, тузаючы за службовую кабуру. Нік замарудзіў крок. Ён выцягнуў правую руку, высока падняўшы плячо, і націснуў на спускавы кручок. Вільгельміны злёгку здрыганулася, і ахоўнік ДКІ ўдарыў тварам у зямлю. Вакол яго паднялася пыл.
  
  
  Пачуўся пачатку другой стрэл, і лабавое шкло "Ламборгини" разбілася, і Ніка пайшоў дождж. Ён націснуў на здзекі, адчыніў дзверы і адным плыўным рухам нырнуў. Ён пачуў роў гарматы ззаду сябе, калі ён перакаціўся, і яшчэ адна лупіў вочы трапіла ў пыл у тым месцы, дзе была эга гол. Ён павярнуўся на падлогу-абароту, затым змяніў кручэнне і стрэліў. Вільгельміны двойчы здрыганулася ў эга руцэ, затым яшчэ двойчы, гартанна ўсё гэта, і чатыры ахоўніка ДКІ, подходившие па абодва бакі кіёска, расцягнуліся, калі кулі патрапілі ў мэта.
  
  
  Ён разгарнуўся ў напаўсагнутым становішчы, левая рука абараняла эга жыццёва важныя органы адобраным спосабам ФБР, "Люгер" трымаў напагатове. Але больш нікога не было. Пыл асла на пяць правадоў.
  
  
  Ці чулі яны стрэлы на віле? Нік жменяй сваёю адлегласць вачыма, успомніў шум прыбоя і усумніўся ў гэтым. Ён падышоў да целаў і спыніўся, гледзячы на іх. Ён прыцэліўся высока, у выніку чаго было пяць смяротных выпадкаў. Ён абраў самы буйны і прынёс эга ў кіёск.
  
  
  Форме ДКІ, якую ён надзеў, дазволіў эму наблізіцца да наступнай групе стражнікаў, каб забіць аднаго з Х'юга, а іншага - ударам каратэ па шыі. Гэта прывяло эга ўнутр вілы. Гук тэлевізара і галасы захапіўся эга па пустых залах да крытай каменнай тэрасе ля ўсходняга крыла.
  
  
  Група мужчын сядзела перад партатыўным тэлевізарам. На іх былі цёмныя кропках і махрыстыя халаты, а вакол шыі былі абкручаны ручнікі. Здавалася, яны вотум-вотум накіруюцца да басейна, які быў бачным злева ад тэрасы, але што-то па тэлевізары стрымлівала ih. Гэта быў аглядальнік тэрыторыі баранцава мора. Ён казаў: "Мы чакаем аб'явы ў любы момант. Так, яно прыгатавана. Яно толькі што прыйшоў. Голас камунікатара НАСА Падлогі Дженсен вакол цэнтра кіравання палётамі ў Х'юстане, які гаворыць аб тым, што населены пункт расіі" Фенікс-1 "была ачышчана дваццаць чатыры гадзіны ... "
  
  
  "Dammitohell!" - зароў Симиан. "Чырвоны, Рына!" - раўнуў ён. "Вяртайся ў Маямі. Мы не можам рызыкаваць з гэтым хлопцам Картэрам. Джоні, атрымаць лау.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Цяпер яе накіроўваюся да яхце ".
  
  
  Рука Ніка самкнуўся на вялікім металічным шарыку ў кішэні. "Пачакай", - прахрыпеў ён. "Ніхто не рухаецца". Да яму павярнуліся чатыры спалоханых асоб. У тое ж імгненне ён злавіў раптоўнае рух на краі поля зроку. Пара ахоўнікаў ДКІ, якія нічога не рабіў на сцены, кінуліся да яму, размахваючы прыкладамі аўтаматаў. N3 звязана металічнага мармуру рэзкі паказальнікаў. Ён каціўся да іх па плітах, шыпячы смяротным газам.
  
  
  Мужчыны застылі на месцы. Рухаліся толькі ih вочы.
  
  
  Симиан падаўся назад, схапіўшыся за твар. Лупіў вочы параніла Ніка ў мочку правага вуха. Гэта адбылося з-за пісталета, які Рэд Сэндс трымаў у руках, калі ён адступіў ад терраццы і перасёк лужок, рухаючыся наперадзе смяротных пароў. Запясце Киллмастера зварухнулася ўверх. Х'юга узляцеў у паветра, глыбока пагрузіўшыся ў грудзі Сэндса. Ён працягнуў сальта назад, урэзаўшыся нагамі ў басейн.
  
  
  "Мае вочы!" Симиан роў. "Я не бачу!"
  
  
  Нік павярнуўся да яму. Рына Тры падтрымліваў эга за плячо, адводзячы з тэрасы. Нік рушыў за імі. Што-то ўдарыла эга па правым плячы, як дошка з неверагоднай сілай. Ўдар збіў яго. Ён прызямліўся на карачкі. Ён не адчуваў крыўды, але час запавольваецца, пакуль усё не было відаць у драбнюткіх дэталях. Адной вакол рэчаў, якія ён убачыў, быў Джоні Хунг Тоўсты, які стаіць над ім, які трымае ножку крэсла. Ён выпусціў эга і пабег за Рына-Тры і Симиан.
  
  
  Трое вакол іх паспешліва пайшлі па шырокай лужку, накіроўваючыся да лодачнай будцы.
  
  
  Нік няўпэўнена падняўся на ногі. Боль захліснула эга цёмнымі хвалямі. Ён рушыў за імі, але эга ногі ўпалі. Яны б эга не падтрымалі. Ён паспрабаваў яшчэ раз. На гэты раз эму атрымалася не спаць, але рухацца трэба было павольна.
  
  
  Рухавік катэры ажыў, калі N3 пад'ехаў да лодцы. Хунг-Тоўсты разгарнуў ee, круцячы кола, і паглядзеў за карму, каб штогод, як ён спраўляецца. Симиан згорбіўся на пярэднім сядзенні побач з ім, усё яшчэ чапляючыся пальцамі за вочы. Рына Тры сядзеў на заднім сядзенні. Ён убачыў надыходзячага Ніка і разгарнуўся, спрабуючы што-то пацягнуць.
  
  
  N3 прабег апошнія дзесяць ярдаў, пацягнуўшыся ўверх і разгойдваючыся з низменному вісіць бэлькі над галавой, прыціснуўшыся да твару і, пацягнуўшыся, моцна ўдарыў яго нагой на ўздыме і адпусціў, пакуль ён усё яшчэ ўздымалася. Ён упаў на шкарпэткі на край кармы катэры, выгнулась, адчайна хапаючыся за паветра.
  
  
  Ён бы страціў раўнавагу, калі б у Рына, Тры не ткнуў у яго лодкавым гакам. Рукі Ніка схапіліся за крук і пацягнулі. Плячо падштурхнула эга наперад на калені, і прымусіла Дрэва скручвацца і курчыцца з задняга сядзення, як загнаны угору.
  
  
  Лодка вырвалася вакол цемры на сляпучае сонечнае святым, рэзка нахіліўшыся налева, вады выгінаецца вакол нах з абодвух бакоў велізарным, пакрытым пенай следам. Рына ўжо выцягнуў пісталет і зрабіў эга Ніка. N3 апусціў лодкавы крук. Лупіў вочы нявінна пранеслася mimmo эга галавы, і Рына ўскрыкнуў, калі яго здаровая рука растварылася ў крыві і костак. Гэта быў жаночы крык, такі высокі, амаль бясшумны. Киллмастер здушыў эга рукамі.
  
  
  Эга вялікія пальцы ўвайшлі ў артэрыі па абодва бакі ад напружанага горла Рына. Мокрая бліскучая ваўчыная пашча адкрылася. Мёртвыя шэрыя вочы непрыстойнай высоўваліся вакол арбіт. Лупіў вочы трапіла Ніку ў вуха. У галоў звінела ад страсення мозгу. Ён зірнуў уверх. Хунг Тоўсты павярнуўся на сваім крэсле. Адной рукой ён кіраваў, а другі стрэліў, пакуль катэр нёсся па паветразаборнік, рухавікі крычалі бясплатна і пастановай абароты, калі апоры круціліся ў паветры, а затым зноў сыходзілі ў ваду.
  
  
  "Сцеражыся!" - крыкнуў Нік. Hyun Тоўсты павярнуўся. Вялікія пальцы Киллмастера завяршылі працу, якую калі-то пачаў хто-то іншы. Яны ўпіліся ў пурпурны шрамм звяртаецца Дрэва Рына, амаль праткнуўшы тоўстую арагавелыя скуру. Куніцы вачэй мужчыны ўспыхнулі. Мова высунуўся і вываліўся вакол адкрытага rta, і па ўсёй глыбіні эга лёгкіх вырвалася жудаснае паласканне.
  
  
  Яшчэ адна лупіў вочы прасвістала. Нік адчуў эга вецер. Ён прыбраў пальцы з горла мерцвяка і павярнуўся налева. "За табой!" ён крыкнуў. "Сцеражыся!" І на гэты раз ён меў гэта на ўвазе. Яны з ровам праносіліся паміж яхтай Симиана і волнорезом, і праз пакрытае пырскамі лабавое шкло ён убачыў нейлонавы трос, привязавший нос да сваё. Адлегласць да яго было не больш трох футаў, і Хунг Фат ўстаў са свайго месца, навіс над ім для забойства.
  
  
  "Гэта самы стары трук ў свеце", - ухмыльнуўся ён, а затым раптам пачуўся глухі глухі ўдар, і кітаец апынуўся гарызантальна ў паветры, а лодка выйшла з-пад яго. Што-то выйшла з яго, і Нік убачыў, што гэта эга гол. Ён плюхнуў у, то прыкладна ў дваццаці ярдаў ззаду іх, і абезгалоўленае цела рушыла ўслед за ім, бясследна тоня.
  
  
  Нік павярнуўся. Ён убачыў, як Симиан слепа хапаецца за руль. Занадта позна. Яны накіроўваліся выплат прама да мола. Ён нырнуў за борт.
  
  
  Выбухная актыўнага адпачынку ўдарыла яго, калі
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  1973 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ён усплыў. Гарачы паветра абдзімае яго. Пасыпаліся асколкі металу і фанеры. Што-то вялікае ўрэзалася ў ваду каля эга галавы. Затым, калі яго барабанныя перапонкі вызваліліся ад некаторага ціску выбуху, ён пачуў крыкі. Пранізлівыя нечалавечыя крыкі. Кавалак палаюць абломкаў павольна падымаўся па зубчастым камянях хваляломамі. Прыгледзеўшыся, Нік убачыў, што гэта Симиан. Эга рукі пляскалі па баках. Ён спрабаваў патушыць полымя, але больш быў падобны на вялікую птушку, якая спрабуе ўзляцець, фенікса, які спрабуе падняцца вакол свайго пахавальнага вогнішча. Толькі ён не змог, упаў, цяжка ўздыхнуўшы, і памёр ...
  
  
  * * *
  
  
  "О, Сэм, паглядзі! Прыгатавана яно. Хіба гэта не прыгожа?"
  
  
  Нік Картэр падняў галаву з мяккай катящейся падушкі ee грудзей. "Што ідзе?" прамармытаў ён невыразна.
  
  
  Тэлевізар стаяў у нагах ложка ih ў гасцінічным нумары ў Маямі-біч, але ён гэтага не заўважыў. Эга думкі былі ў іншым месцы - ён быў засяроджаны на выдатнай, загарэлай рудавалосай, з карычневай, як тытунь, скурай і белай памадай, якую звалі Сінція. Цяпер ён пачуў голас, які гаварыў хутка, усхвалявана: "... жахлівы аранжавы агонь, равучы па васьмі соплаў Сатурна, калі вадкі кісларод і газа выбухаюць разам. Гэта ідэальны старт для Phoenix One..."
  
  
  Ён глядзеў на здымачную пляцоўку туманнымі вачыма, назіраючы, як велізарная машына велічна падымаецца з востравам Мерритт і выгінаецца над Атлантыкай у пачатку сваёй гіганцкай крывой паскарэнняў. Затым ён адвярнуўся, зноў уткнуўшыся тварам у цёмную духмяную даліну паміж яе грудзьмі. "А дзе мы былі да таго, як мой адпачынак быў так груба перапынены?" прамармытаў ён.
  
  
  "Сэм Харман!" Голас дзяўчыны Ніка па Фларыды быў шакаваны. "Сэм, яе дзіўлюся табе". Але узрушаная нота пад эга ласкамі ператварылася ў томную. "Хіба вас не цікавіць наша касмічная праграма?" прастагнала яна, калі яе пазногці пачалі драпаць эга спіну. "Вядома", - усміхнуўся ён. "Спыні мяне, калі гэтая ракета пачне ляцець сюды".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Шпіён Юда
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Killmaster
  
  
  Шпіён Юда
  
  
  
  
  
  Прысвячаецца служачым сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерык
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  
  "Як наконт ih агульнага плана, Акім, - сказаў Нік, - ты нічога не даведаешся?"
  
  
  "Толькі выспы. Мы так низменному у & nb, яна пляскае па шкле, і я не магу ясна бачыць".
  
  
  "Як наконт таго ветразі па левым борце?"
  
  
  Нік засяродзіўся на цыферблатах, яго рукі былі занятыя больш, чым у пілота-аматара падчас свайго першага палёту па прыборах. Ён адсунуў сваю вялікую раму ў бок, каб дазволіць маленькаму индонезийскому юнаку павярнуць аправу перыскопа. Акім здаваўся слабым і спалоханым. "Гэта вялікая прау. Плыць ад нас".
  
  
  "Я вазьму яе далей. Сачыць за чым-то, што скажа табе, дзе мы знаходзімся. А на рыфы або скалы..."
  
  
  "Праз некалькі хвіліна сцямнее, і яе наогул нічога не ўбачу", - адказаў Акім. У яго быў самы мяккі голас, які Нік калі-небудзь чуў ад мужчыны. Гэтаму хорошенькому юнаку павінна было быць васемнаццаць. Мужчына? Ён так абсурдна, як быццам эга голас не змяніўся - ці можа быць іншая прычына. Гэта зрабіла б ўсё ідэальна; заблудзіўся на варожым беразе з першым памочнікам геяў.
  
  
  Нік усміхнуўся і адчуў сябе лепш. Падводная лодка з двума людзьмі была цацкай дайвера, цацкай багатага чалавека. Ён быў добра зроблены, але з ім цяжка было звяртацца з паверхняй. Нік трымаў курс на 270 яе, імкнучыся кантраляваць плавучасць, тангаж і кірунак.
  
  
  Нік сказаў: "Забудзься пра перыскоп на чатыры хвіліны. Ёй дазволю гэй супакоіцца, пакуль мы набліжаемся. У трох вузлах ў нас усё роўна не будзе вялікіх праблем".
  
  
  "Тут не павінна быць ніякіх падводных камянёў", - адказаў Акім. "На востраве Фонг ёсць адзін, але не на поўдні. Гэта спадзісты пляж. Звычайна ў нас добрае надвор'е. Думаю, гэта адзін вакол апошніх штармоў сезону дажджоў".
  
  
  У мяккім жоўтым святле цеснай кабіны Нік зірнуў на Акіма. Калі хлопчык быў напалоханы, ён трымаў сківіцу напружана. Гладкія контуры эга амаль прыгожага асобы, як заўсёды, былі спакойнымі і спакойнымі.
  
  
  Нік прыгадаў канфідэнцыйны каментар адмірала Рычардса перад тым, як верталётам зняў ih з авіяносца. "Я не ведаю, што вы шукаеце, містэр Бард, але месца, у якое вы збіраецеся, - бурлівы пекла. Падобна на рай, але гэта чысты пекла. І паглядзіце на гэтага маленькага хлопца. Ён кажа, што ён Минанкабау. , але я думаю, што ён яванец ".
  
  
  Ніку было цікава. У гэтым пошты бизнесявляется вы падабралі і запомнілі кожны кавалачак інфармацыі. "Што гэта можа значыць?"
  
  
  "Як жыхар Нью-Ёрка, які сцвярджае, што ён малочны фермер па Беллоуз-Фоллс, штат Вермонт. Яе правёў шэсць месяцаў у Джакарце, калі гэта была галандская Батавія. Мяне цікавілі скокі. Адно даследаванне кажа, што існуе сорак шэсць тыпавы".
  
  
  Пасля таго, як Нік і Акім падняліся на борт 99-тысячетонного авіяносца ў аб іх выяўленні адміністрацыі ліцэя-Харбары, адміралу Ричардсу спатрэбілася тры дні, каб разабрацца з Нікам. Дапамагло другое радиосообщение на звышсакрэтнай чырвонай паперы. "Містэр Бард", несумненна, перашкаджаў флоту, як і ўсе аперацыі Дзярждэпартамента або ЦРУ, але адмірал меў сваё меркаванне.
  
  
  Калі Рычардс выявіў, што Нік стрыманы, прыемнае і якое-што ведае аб караблях, ён запрасіў пасажыра ў сваю прасторную каюту - адзіную на судне з трыма ілюмінатарамі.
  
  
  Калі Рычардс выявіў, што Нік ведае свайго старога сябра, капітана Тэлбат Гамільтана вакол Каралеўскага флота, ён прасякнуўся сімпатыяй да свайго пасажыра. Нік падняўся на ліфце па адмиральской каюты на пяць палуб да
  
  
  флагманскага мосце, назіраў, як катапульты выкідваюць рэактыўныя самалёты "Фантом" і "Скайхок" падчас трэніровачнага палёту ў ясны дзень, і мімаходам зірнуў на кампутары і складанае электроннае абсталяванне ў вялікі баявы пакоі. Эга не запрасілі паспрабаваць якое верціцца крэсла адмірала з белай абіўкай.
  
  
  Ніку падабаліся шахматы Рычардса і трубочный тытунь. Адмірал любіў правяраць рэакцыю пасажыра. На самай дэла Рычардс гатэль стаць лекарам і псіхіятрам, але эга бацька, палкоўнік марской пяхоты, прадухіліў гэты крок. "Забудзь пра гэта, Карнэліус", - сказаў ён адміралу - тагачаснаму Дж. праз тры гады потым Аннаполиса, "заставайцеся ў флоце, дзе пачынаецца прасоўванне па службе, пакуль вы не даможацеся поспеху ў КОМЦЕНТРЕ. Дакументы МЗС - добрае месца, але гэта тупік. І вас не прымушалі выбівацца вонкі і трэба было Працаваць."
  
  
  Рычардс думаў, што "Эл Бард" быў стромкім агентам. Спроба вывесці за межы эга пэўных пунктаў натыкнулася на назіранне, што "Вашынгтон мае права голасу па гэтай нагоды", і, вядома ж, вас спынілі на плыткаводдзе. Але Бард быў звычайным чалавекам - ён трымаўся ў баку і паважаў флоту. Большага і жадаць нельга.
  
  
  Падчас мінулай ночы на борце Ніка Рычардс сказаў: "Я зірнуў у тую маленькую падлодку, якая займаецца ішла з табой. Прыгожа пабудаваны, але яны могуць быць ненадзейнымі. Калі ў вас паўстануць праблемы адразу пасля таго, як коптер кіне цябе ў ваду, страляць чырвонай ракетай. Яе папрашу пілота сачыць за ёй як мага даўжэй ".
  
  
  "Дзякуй, сэр", - адказаў Нік. "Я запомню гэта. Яе правяраў апарат на працягу трох дзён на Гаваях. Правёў пяць гадзін, кіруючы іх у моры".
  
  
  "Хлопец - як эга клічуць, Ахім - быў з табой?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Тады вашага аленка будзе такім жа. Ці Было ў вас гэта ў бурным моры?
  
  
  "Няма."
  
  
  "Не рызыкуй ..."
  
  
  "Рычардс меў на ўвазе добра", - падумаў Нік, спрабуючы бегчы на перископической глыбіні, выкарыстоўваючы гарызантальныя плаўнікі. Так паступілі і дызайнеры гэтай маленькай субмарыны. Калі яны наблізіліся да выспы, была больш моцная актыўнага адпачынку, і ён ніколі не мог параўнацца з плавучасцю і глыбінёй рэйсаў. Яны пагойдваліся, як хеллоуинское яблык.
  
  
  "Акім, у цябе калі-небудзь марская хвароба?"
  
  
  "Вядома, няма. Яе навучыўся плаваць, калі навучыўся хадзіць".
  
  
  "Не забывай, што робім сёння ўвечары".
  
  
  "Аль, запэўніваю цябе, яе ўмею плаваць лепш, чым ты".
  
  
  "Не стаў на гэта", - адказаў Нік. Хлопец можа быць няправы. Напэўна, ён усё жыццё быў у & nb. З іншага боку, Нік Картэр, будучы трэцім нумарам у AX, практыкаваў працу ў & nb, як ён гэта называў, кожныя некалькі дзён свайго жыцця. Ён заставаўся ў выдатнай форме і меў мноства фізічных навыкаў, каб павялічыць свае шанцы застацца ў жывых. Нік думалі, што адзіныя прафесіі або мастацтва, якія патрабуюць больш строгага графіка жыцця, чым эга, - гэта прафесіі цыркавых спартсменаў.
  
  
  Пятнаццаць хвіліна праз ён зрабіў маленькую падлодку адкрыта на цвёрды пляж. Ён выскачыў, прывязаў трос да носовому крука, і з вялікай дапамогай каткоў, врезавшихся ў смугу марскога прыбоя, і з некаторымі добраахвотнымі, але слабымі рыўкамі Акіма, ён падняў над ватэрлініі судна і замацаваў эга двума лініямі да якара і гіганцкаму баньяноподобному дрэве.
  
  
  Нік выкарыстаў ліхтарык, каб скончыць вузел на тросе вакол дрэва. Затым ён пагасіў сьвяты і выпрастаўся, адчуваючы, як каралавы пясок паддаецца эга вазе. Трапічная ноч ўпала, як коўдру. Зоркі запырскалі фіялетавы зверху. З берагавой лініі, свячэнне сукенка замерцало і пераўтварылася. Скрозь гром і гром буруноў ён пачуў гукі джунгляў. Крыкі птушак і крыкі жывёл, якія былі б бясконцымі, калі б ih прислушивали.
  
  
  "Акім..."
  
  
  "Так?" Рэўматызму прыйшоў праз цемры ў некалькіх футах ад мяне.
  
  
  "Ёсць ідэі, па якім шляху мы павінны ісці?"
  
  
  "Няма. Магчыма, яе змагу сказаць раніцай".
  
  
  "Добрай раніцы! Сёння вечарам яе гатэль дабрацца да выспы Фонг".
  
  
  Мяккі голас адказаў: "Сёння ўвечары - заўтра вечарам - ноччу на наступным тыдні. Ён усё яшчэ будзе там. Сонца ўсё яшчэ ўзыдзе".
  
  
  Нік з агідай фыркнуў і ўскараскаўся на падлодку, выцягнуў два лёгкіх баваўняных коўдры, сякеру і складаны пілу, пачак сэндвічаў і тэрмас з кавай. Мар'яна. Чаму ў некаторых культурах развіўся такі моцны густ да нявызначанаму будучыні? Паслабцеся, быў ih пароль. Пакінь гэта да заўтра.
  
  
  Ён заклаў куртка на пляж на канцы зараснікаў джунгляў, эканомна выкарыстоўваючы выбліск. Акім дапамагаў, як мог, спатыкаючыся ў цемры, і Нік адчуў укол віны. Одзіна па эга дэвізаў быў: "Зрабі гэта, ты пратрымаешся даўжэй". І, вядома ж, з імі тхара, як яны сустрэліся на Гаваях, Акім паводзіў сябе цудоўна і працаваў iso усіх сіл, трэніруючыся з падводнай лодкай, навучаючы Ніка інданэзійскай версіі малайского мовы і распавядаючы эму аб мясцовых звычаях.
  
  
  Акім Мачмур быў альбо вельмі каштоўны для Ніка і AX, альбо эму падабаўся
  
  
  Па дарозе ў школу ў Канадзе падлетак праслізнуў у офіс ФБР ў Ганалулу і распавёў аб выкраданні і шантажы ў Інданезіі. Бюро консультировало ЦРУ і AX па афіцыйнай працэдуры ў міжнародных справах, і Дэвід Хок, прамой начальнік Ніка і дырэктар, AX, вылецеў з Нікам на Гаваі.
  
  
  "Інданезія - адна вакол гарачых кропак свету", - патлумачыў Хоук, працягваючы Ніку партфель даведачных матэрыялаў. "Як вы ведаеце, яны толькі што прынялі гіганцкую крывавую лазню, і Чыкам адчайна спрабуюць выратаваць сваю палітычную ўладу і аднавіць кантроль. Падлетак, магчыма, апісвае мясцовую злачынную групоўку. У іх ёсць некаторыя красуні. Але з Юдай і Генрыхам Мюлерам. на волі ў большй кітайскай джонке, яе адчуваю пах. Проста ih гульні па выкрадання моладзі вакол багатых сем'яў і патрабаванні грошай і супрацоўніцтва з Chicoms - (Кітайскімі камуністамі). Вядома, ih сям'і гэта ведаюць. Але дзе яшчэ вы можаце знайсці людзей, якія забілі б сваіх сваякоў за прымальную цану? "
  
  
  "Акім сапраўдны?" - запытаўся Нік.
  
  
  "Так. ЦРУ-ДЖЭК перадало нам фатаграфію па рацыі. І мы пастаўлялі аднаго выкладчыка па Макгіл толькі для хуткай праверкі. Ён жа хлопчык Мачмур, усё ў парадку. Як і большасць аматараў, ён збег і ўставіў трывогу, перш чым усвядоміў усе дадзеныя. Эму трэба было застацца са сваёй сям'ёй і сабраць факты. Гэта, Нікалас тое, у што вы ўваходзіце ... "
  
  
  Пасля доўгага размовы з Акімам Хоук прыняў рашэнне. Нік і Акім адправяцца ў ключавы пост дзейнасці - анклаў Мачмура на востраве Фонг. Нік павінен быў захаваць ролю, у якой эга прадставілі Акіму і якую ён будзе выкарыстоўваць у якасці прыкрыцця ў Джакарце; ён быў "Аль Бардам", амерыканскім імпарцёрам твораў мастацтва.
  
  
  Акіму сказалі, што "спадар Бард" частцы працаваў на тое, што называецца амерыканскімі спецслужбамі. Ён здаваўся цалкам уражаны, а можа, суровы загарэлы выгляд Ніка і эга выгляд цвёрдай, але мяккай ўпэўненасці дапамаглі.
  
  
  Калі Хоук склаў план, і яны пачалі інтэнсіўную падрыхтоўку, Нік ненадоўга усумніўся ў меркаваньні Хоука. "Мы маглі б прыляцець па звычайных каналах", - запярэчыў Нік. "Вы маглі б даставіць мне падводную лодку пазней".
  
  
  "Павер мне, Нікалас", - запярэчыў Хок. "Думаю, вы пагодзіцеся са мной да таго, як гэта справа стане больш старым або пасля таго, як вы пагаварыць з Гансам Норденбоссом, нашым чалавекам у Джакарце. Яе ведаю, што вы бачылі шмат інтрыг і карупцыі. У Інданэзіі гэта спосаб жыццё. Вы можаце ацаніць свой тонкі падыход, і вам можа спатрэбіцца субмарына ".
  
  
  "Яна ўзброена?"
  
  
  "Няма. У вас будзе чатырнаццаць фунтаў выбухоўкі і ваша звычайнае зброю".
  
  
  Зараз, я стаю ў трапічнай ночы з кісла-затхлым пахам джунгляў ў ноздрах і равучымі гукамі джунгляў ў вушах, Нік пашкадаваў, што Хоук не з'явіўся. Непадалёк разбілася якое-небудзь цяжкае жывёла, і Нік павярнуўся на гук. У яго пад пахай быў свой асаблівы "Люгер", Вільгельміны, і Х'юга з вострым лязом, які мог слізгаць ў эга далонь пры дакрананні, але гэты свет здаваўся вялізным, як быццам ён мог запатрабаваць вялікай агнявой моцы.
  
  
  Ён сказаў у цемру: "Акім. Можна паспрабаваць прайсціся па пляжы?"
  
  
  "Мы можам паспрабаваць."
  
  
  "Якім шляхам было б лагічна дабрацца да выспы Фонг?"
  
  
  "Я не ведаю."
  
  
  Нік зрабіў паглыбленне ў пяску на паўдарогі паміж лініяй джунгляў і прыбоем, і плюхнуўся ўніз. Сардэчна запрашаем у Інданэзію!
  
  
  Акім далучыўся да яму. Нік адчуў салодкі пах хлопчыка. Ён адкінуў свае думкі. Акім паводзіў сябе, як добры салдат, падпарадкоўваюцца загадзе паважанага старшыны. Што, калі ён выкарыстаў духі? Хлопец заўсёды стараўся. Было б несправядліва думаць...
  
  
  Нік спаў з кацінай насцярожанасцю. Некалькі разоў эга будзілі гукі джунгляў, і вецер, разбрызгивающий пырскі ад ih коўдры. Ён адзначыў час - 4:19. Гэта будзе 12.19 ў Вашынгтоне напярэдадні. Ён спадзяваўся, што Хоук атрымлівае асалоду ад добрым абедам ...
  
  
  Ён прачнуўся, аслеплены яркім рассветным сонцам, і здзіўлены вялікай чорнай фігурай, якая стаіць побач з ім. Ён адкаціўся ў процілеглым кірунку, трапіў у мэта, цаляючы Вильгельмину. Акім крыкнуў: "Не страляйце".
  
  
  "Я не збіраўся", - прагыркаў Нік.
  
  
  Гэта была самая вялікая человекообразная малпа, якую Нік калі-небудзь бачыў. Яна была карычняватымі, з маленькімі вушкамі, і, уважліва разгледзеўшы рэдкія чырванавата-карычневыя доўгія валасы, Нік убачыў, што гэта жанчына. Нік асцярожна выпрастаўся і ўсміхнуўся. "Арангутан. Добрай раніцы, Мэйбл".
  
  
  Акім кіўнуў. "Oni часткі прыязныя. Яна прынесла табе падарункі. Паглядзі там на пяску".
  
  
  У некалькіх ярдаў ад Ніка былі тры саспелыя залатыя папаі. Нік падняў адну. "Дзякуй, Мэйбл".
  
  
  "Яны самыя чалавекападобныя малпы", - выказаў меркаванне Акім. "Яна, як ты. "
  
  
  "Я рада. Мне патрэбныя сябры". Вялікая жывёла паспяшалася ў джунглі і праз імгненне з'явілася зноў з дзіўным авальным чырвоным плёнам.
  
  
  "Не еж гэта", - папярэджваў Акім. "Некаторыя гэта значыць могуць, але некаторыя людзі ад гэтага захварэюць".
  
  
  Нік кінуў Акіму цудоўна выглядае папаю, калі вярнулася Мэйбл. Акім рэфлекторна яе злавіў. Мэйбл спалохана ўскрыкнула і скокнула на Акіма!
  
  
  Акім развярнуўся і паспрабаваў ухіліцца, але арангутан рухаўся, як НФЛ квотербек з мячом і чыстым полем. Яна выпусціла чырвоны плод, схапіла папаю ў Акіма, шпурнула ў моры і стала зрываць з Акіма вопратку. Кашуля і штаны былі разарваныя адным магутным разрывам. Малпа хапалася за шорты Акіма, калі Нік крыкнуў: "Гэй!" і пабег наперад. Ён схапіў малпу за галаву левай рукой, трымаючы Люгер напагатове ў правай.
  
  
  "Сыходзь. Аллоны. Мы!..." - Нік працягваў крычаць на шосты мовах і паказваць на джунглі.
  
  
  Мейбл - ён падумаў аб ёй, як аб Мейбл і на самай дэла адчуў сябе збянтэжаным, калі яна адхілілася, працягнуўшы адну доўгую руку далонню ўверх у умоляющем жэсце. Яна павольна павярнулася і падалася назад у спутанный падлесак.
  
  
  Ён звярнуўся з лістом да Акіму. "Так як голас чаму ты заўсёды здаваўся дзіўным. Чаму ты адлюстроўвала вакол сябе хлопчыка, мілая? Хто ты?"
  
  
  Акім апынуўся дзяўчынай, мініяцюрнай, з прыгожымі формамі. Яна корпалася з ірванымі джынсамі, аголеная, калі не лічыць вузкай паласы белай тканіны, якая займаецца сціскала яе грудзі. Яна не спяшалася і не здавалася ўсхваляванай, як некаторыя дзяўчыны - яна сур'ёзна круціла сапсаваныя штаны праз боку ў бок, ківаючы прыгожай галавой. У нах была дзелавітасць і разумная шчырасць з нагоды адсутнасці адзення, якую Нік заўважыў на балійскай вечарыне. Сапраўды, гэтая кампактная мілка нагадвала адну вакол прыгожа складзеных лялечных прыгажунь, якія служылі мадэлямі мастакам, артыстам або былі проста цудоўнымі спадарожніца.
  
  
  Ee скура была светлага адцення мокко, а яе рукі і ногі, хоць і былі тонкімі, былі пакрытыя ўтоенымі мускуламі, як калі б ih намаляваў Поль Гаген. Ee сцягна і ягадзіц былі дастатковым апраўленнем для яе маленькага плоскага жыцця, і Нік зразумеў, чаму "Акім" заўсёды насіў доўгія свабодныя спартыўныя кашулі, каб схаваць гэтыя прыгожыя формы.
  
  
  Ён адчуў прыемнае цяпло ў сваіх нагах і паясніцы, гледзячы на нах - і раптам злавіў сябе на думцы, што маленькая карычневая шалунья на самай дэла пазіравала эму! Яна зноў і зноў аглядала падраную тканіна, даючы эму магчымасць агледзець яе! Яна не была какетлівай, не было нас найменшага намёк на самаздаволена паблажлівасць. Яна проста вяла сябе з гуллівай натуральнасцю, таму што жаночая інтуіцыя падказвала гэй, што гэта абсалютна ідэальнае час, каб расслабіцца і вырабіць ўражанне на прыгожага мужчыну.
  
  
  "Я здзіўлены, - сказаў ён. "Я бачу, што ты ценымногие прыгажэй, як дзяўчынка, чым як хлопчык".
  
  
  Яна нахіліла галаву, і скоса паглядзела на яго, гарэзная іскрынка дадала бляску яркім чорным вачам. Як Акім, яна, вырашыў ён, старалася моцнага трымаць мускулы сваёй сківіцы. Цяпер яна больш, чым калі-небудзь, выглядала як самая прыгожая па балійскай танцорак або дзіўна мілых еўразійцаў, якіх вы бачылі ў Сінгапуры і Ганконгу. Ee вусны былі маленькімі і поўнымі, і калі яна супакоілася, толькі злёгку былі надзьмутыя вусны, а палачкі былі цвёрдымі, высокімі аваламі, якія, як вы ведалі, будуць дзіўна гнуткімі, калі вы ih поцеловаете, як цёплы зефір з мускуламі. Яна апусціла цёмныя вейкі. "Ты вельмі злы?"
  
  
  "Аб няма." Ён прыбраў Люгер " у кабуру. "Ты прядешь пражу, і я заблукаў на беразе джунгляў, а ты ўжо каштавала маёй краіне, можа быць, шэсцьдзесят або восемдзесят тысяч даляраў". Ён працягнуў гэй кашулю, безнадзейную анучу. "Чаму я павінен злавацца?"
  
  
  "Яе Талай Мачмур, - сказала яна. "Сястра Акіма".
  
  
  Нік без выразы кіўнуў. Напэўна, іншы ён. У прыватнасці паведамілі Норденбосса гаварылася, што Талай Махмур была колах маладых людзей, схопленых выкрадальнікамі. "Працягвай."
  
  
  "Я ведаў, што ты не паслухаеш дзяўчыну. Ніхто не слухае. Таму яе ўзяў паперы Акіма і прыкінуўся ім, каб прымусіць цябе прыйсці і дапамагчы нам".
  
  
  "Такі доўгі шлях. Чаму?"
  
  
  "Я... я не разумею твой лейцара".
  
  
  "Ваша сям'я магла б паведаміць апавяшчэнне амерыканскага чыноўніка ў Джакарце або паехаць у Сінгапур або Ганконг, і звязацца з намі".
  
  
  "Галасы ёсць. Нашы сем'і не маюць патрэбу ў дапамозе! Яны проста хочуць, каб ih пакінулі ў спакоі. Голас чаму яны плаціць і маўчаць. Яны да гэтага прывыклі. Усе заўсёды каму-то плаціць. Мы публікуем палітыкам, арміі і гэтак далей. Гэта звычайная здзелка. Гэтыя сем'і нават не будуць абмяркоўваць яшчэ з адным свае праблемы ".
  
  
  Нік прыгадаў словы Хоука: "... інтрыгі і карупцыя. У Інданэзіі гэта лад жыцця". Як звычайна, Хок прадказваў будучыню з кампутарнай дакладнасцю.
  
  
  Ён штурхнуў кавалак ружовага карала. "Значыць, ваша сям'я не мае патрэбу ў дапамозе. Яе проста вялікі сюрпрыз, які вы ўкладах дадому. Нядзіўна, што вы так гатэлі выслізнуць выспы Фонг без папярэджання".
  
  
  "Калі ласка, не злуйцеся". Яна змагалася з джынсамі і кашуляй. Ён вырашыў, што без швейнай машынкі яна нікуды не дзенецца, але выгляд быў цудоўны. Яна злавіла эга ўрачысты погляд і падышла да яму, трымаючы перад сабой шматкі тканіны. "Вызначыць, да нас, і ў той жа час вы можаце дапамагчы сваёй краіне. Мы прайшлі праз крывавую вайну. Востраў Фонг яе пазбег, гэта праўда, але ў Маланге, недалёка ад узбярэжжа, загінулі дзве тысячы чалавек. І яны ўсё яшчэ шукаюць джунглі для кітайцаў ".
  
  
  "Такім чынам. Яе думаў, ты ненавідзіш кітайцаў".
  
  
  "Мы нікога не ненавідзім. Некаторыя вакол нашых кітайцаў пражылі тут шмат пакаленняў. Але калі людзі паступаюць няправільна, і ўсе злуюцца, яны забіваюць. Старыя крыўды. Рэўнасць. Рэлігійныя адрозненні".
  
  
  - Забабоны важней розуму, - прамармытаў Нік. Ён бачыў гэта ў дзеянні. Ён паляпаў па гладкай карычневай руцэ, адзначаючы, наколькі вытанчана яна намаляваная. "Што ж, мы тут. Давайце знойдзем востраў Фонг".
  
  
  Яна страсянула свертком тканіны. "Не маглі б вы перадаць мне адно па коўдраў?"
  
  
  "Супраць"."
  
  
  Ён упарта не адвярнуцца, і атрымліваў асалоду ад, гледзячы на нах, як яна скінула старую вопратку і спрытна абгарнулі сябе ў коўдру, якое стала, як саронг. Яе бліскучыя чорныя вочы былі гарэзнымі. "У любым выпадку так зручней".
  
  
  "Табе гэта падабаецца", - сказаў ён. Яна размотала белую тканкавую стужку, стягивающую яе грудзі, і саронг быў прыгожа запоўнены. "Так, - дадаў ён, - цудоўна. Дзе мы цяпер?"
  
  
  Яна павярнулася і ўважліва паглядзела на спадзісты выгіб бухты, акаймаванай на ўсходнім беразе скрыўленымі мангравыя зараснікі. Бераг ўяўляў сабой белы паўмесяц, марскі сапфір ў яснай світанку, за выключэннем таго месца, дзе зялёныя і блакітныя буруны падалі на ружовы, каралавы рыф. Некалькі марскіх смаўжоў ўпалі за лініяй прыбою, як гусеніцы даўжынёй у фут.
  
  
  "Магчыма, мы знаходзімся на востраве Адата", - сказала яна. "Ён незаселены. Сям'я выкарыстоўвае эга, як свайго роду заапарк. Тут жывуць кракадзілы, змеі і тыгры. Калі мы павернем да паўночнага берага, мы зможам перайсці да Фонгу".
  
  
  "Нядзіўна, што Конрад Хілтан прапусціў гэта", - сказаў Нік. "Сядзь і дай мне паўгадзіны. Тады мы паедзем".
  
  
  Ён зноў замацаваў якара і засынаў маленькую падводную лодку карчакамі і зараснікаў джунгляў, пакуль яна не стала падобная на груду абломкаў на беразе. Талай пайшла на захад ўздоўж мора. Яны абмінулі некалькі невялікіх мысаў, і яна ўсклікнула: "Гэта Адата. Мы на пляжы Крыс".
  
  
  "Крыс? Нож?"
  
  
  "Выгнуты кінжал. Змяіны, я думаю, гэта ангельскае слова".
  
  
  "Як далёка да Фонг?"
  
  
  "Адзін гаршчок". Яна хіхікнула.
  
  
  "Обьясни яшчэ?"
  
  
  "На малайскай - адзін прыём ныць. Або, напрыклад, паўдня".
  
  
  Нік бязгучна вылаяўся і пайшоў наперад. "Ідзем."
  
  
  Яны дасягнулі рова, які перасякаў пляж знутры, дзе джунглі удалечыні ўздымаліся, як быццам гэта былі пагоркі. Талай спынілася. "Можа быць, было б карацей падняцца па сцежцы ля ручая і выйсці на поўнач. Ісці цяжэй, але гэта ў два разы менш, чым ісці па пляжы, ісці да заходняга канца Адаты і вяртацца".
  
  
  "Вядзі".
  
  
  Сцежак была жудаснай, з незлічонымі абрывамі і лозамі, якія супраціўляліся сякеры Ніка, як метал. Сонца стаяла высока і злавесна, калі Талай спынілася ля сажалкі, вакол якога бег ручай. "Гэта зорны гадзіну. Мне вельмі шкада. Мы не выйграем шмат часу. Я не ўсведамляў, што сцежак даўно не выкарыстоўвалася".
  
  
  Нік хмыкнуў, разразаючы ліяну вострым краем падобнага на штылет Х'юга. Да здзіўлення эга, ён працяў эга хутчэй, чым сякера. Стары добры Сцюарт! Начальнік аддзела ўзбраення AX заўсёды сцвярджаў, што Х'юга быў узорам лепшай сталі ў свеце - эму было б прыемна пачуць гэта. Нік прыціснуў Х'юга вярнуцца да рукава. "Сёння - заўтра. Сонца яшчэ ўзыдзе".
  
  
  Талай засмяялася. "Дзякуй. Вы памятаеце".
  
  
  Ён разгарнуў паяння. Шакалад шталь брудам, печыва - вадкім тэстам. Ён адкрыў крекеры тыпу Да і сыр, і oni ih з'елі. Рух назад па сцежцы насцярожыла эга і эга рука выхапіла Вильгельмину, калі ён прашыпеў: "Ўніз, Ракіты".
  
  
  Па цяжкапраходнай дарозе ішла Мэйбл. У цені джунгляў яна зноў здавалася чорнай, а не карычневай. Нік сказаў: "О, кравец", і кінуў гэй шакалад з печывам. Яна ўзяла падарункі і радасна адкусіла, выглядаючы, як удава за гарбатай у "Плаза". Калі яна скончыла, Нік закрычаў: "А цяпер бяжы!"
  
  
  Яна пайшла.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Прайшоўшы пару міль ўніз па схіле, яны прыйшлі да ручая ў джунглях шырынёй каля дзесяці ярдаў. Талай сказала: "Пачакай".
  
  
  Яна пайшла распранулася,
  
  
  , спрытна зрабіла невялікі пакет вакол свайго саронг і паплыла на другі бераг, як стройная карычневая рыба. Нік захоплена назіраў. Яна паклікала: "Думаю, усё ў парадку. Пайшлі".
  
  
  Нік зняў лодочных чаравікі з гумовымі падшэўкамі і загарнуў ih ў кашулю з сякерай. Ён зрабіў пяць ці шэсць магутных удараў, калі пачуў крык Талы і краем вока заўважыў рух уверх па плыні. Карычневае каравае бервяно, здавалася, съезжало з бліжэйшага берага пад уласным падвесным маторам. Алігатар? Няма, кракадзіла! І ён ведаў, што кракадзілы былі горшымі! Эга рэфлексы былі хуткімі. Занадта позна марнаваць час на перагортванне - хіба яны не сказалі, што пырскі дапамаглі! Ён схапіўся за кашулю і балетныя тэпцікі ў адной руцэ, адпускаючы сякера, і ірвануў наперад магутнымі ўдарамі зверху і шырокім грукатам.
  
  
  Было б шыя! Ці вы б сказалі, што сківіцы і пачатках? Талай навісла над ім. Яна падняла палку і ўдарыла данді па спіне. Джунглі разарваў аглушальны крык, і ён пачуў ззаду сябе гіганцкі ўсплёск. Эга пальцы закранулі зямлі, ён выпусціў пакет і вылез на бераг, як цюлень, які плыве на крызе. Ён павярнуўся і ўбачыў Мэйбл, па пояс у цёмным патоку, б'е па кракадзілу гіганцкай галінкай дрэва.
  
  
  Талай шпурнула ў рэптылію яшчэ адну галінку. Нік пацёр спіну.
  
  
  "Ой, - сказаў ён. "Яе мэта лепш, чым у вас".
  
  
  Талай павалілася побач з ім, усхліпваючы, як быццам яе маленькае цела нарэшце-то прыняў занадта шмат, і шлюзы лопнулі. "О, Аль, мне вельмі шкада. Мне вельмі шкада. Ёй гэтага не бачыў. Гэта пачвара амаль дастала цябе. А ты добры чалавек - ты добры чалавек".
  
  
  Яна пагладзіла эга ў галы. Нік падняў вочы і ўсміхнуўся. Мэйбл выйшла на іншы бераг і нахмурылася. Па крайняй меры, ён быў упэўнены, што гэта быў хмурны погляд. "Я даволі добры чалавек. Яшчэ".
  
  
  Ён трымаў стройную інданезійскую дзяўчыну на руках дзесяць хвіліна, пакуль яе істэрычныя глоткі не аціхлі. У нах не было часу пераматаць свой саронг, і ён з адабрэннем зазначыў, што яе пухлая грудзі была прыгожа аформлена, як у часопісе Playboy. Хіба яны не казалі, што гэтыя людзі не саромеюцца грудзей? Прыкрывалі ih толькі таму, што на гэтым настаялі цывілізаваныя дамы. Ён гатэль дакрануцца да аднаго. Супраціўляючыся імпульсу, ён злёгку ўздыхнуў з адабрэннем.
  
  
  Калі Талай здавалася спакойнай, ён пайшоў да ручая і прыцягнуў сваю кашулю і балетныя тэпцікі з палкай. Мэйбл знікла.
  
  
  Калі яны выйшлі на пляж, які быў дакладнай копіяй таго, што яны пакінулі, сонца было на заходняй ўскраіне дрэў. Нік сказаў: "Адзін гаршчок, а? Мы з'елі паўнавартасны абед".
  
  
  "Гэта была мая ідэя", - пакорліва адказала Талай. "Мы павінны былі пайсці вакол".
  
  
  "Я дразню цябе. У нас, напэўна, не было б лепшага часу. Гэта Фонг?"
  
  
  Праз парыж сукенка, тянувшуюся праз боку ў бок, наколькі можна было бачыць, і падтрымліваюцца патройнымі гарамі або вулканічнымі ядрамі, знаходзіліся пляж і берагавая лінія. У яго быў культурны, цывілізаваны выгляд, у адрозненне ад Адаты. Лугі або поля ўзвышаліся на ўзвышшах зялёнымі і карычневымі даўгаватымі лініямі, і былі групы чагосьці, падобнага на хаце. Ніку здалося, што ён убачыў на дарозе грузавік або аўтобус, калі ён прыжмурыўся.
  
  
  "Ёсць спосаб падаць ім сігнал? У вас выпадкова ёсць люстэрка?"
  
  
  "Няма."
  
  
  Нік нахмурыўся. У падводнай лодцы быў поўны камплект для выжывання ў джунглях, але цягнуць эга ўсё здавалася дурным. Запалкі ў эга кішэні былі падобныя на арэхі кешью. Ён адпаліраваная тонкае лязо Х'юга і паспрабаваў накіраваць ўспышкі на востраве Фонг, накіроўваючы апошнія прамяні сонца. Ён падумаў, што, магчыма, адлюстраваў бы некаторыя ўспышкі, але ў гэтай дзіўнай краіне, змрочна падумаў ён, каго гэта хвалюе?
  
  
  Талай сядзела на пяску, яе бліскучыя чорныя валасы спадалі гэй, на плечы, яе маленькае цела сгорбилось ад стомленасці. Нік адчуў хваравітую стомленасць ва ўласных нагах і ступнях, і далучыўся да яе. "Заўтра яе магу кідацца на іх увесь дзень".
  
  
  Талай абаперлася на яго. "У знямозе", - падумаў ён спачатку, пакуль тонкая рука не слізганула па эга предплечью, і не прыціснулася. Ён захапляўся ідэальнымі крэмавымі коламі ў форме месяца ў падставы яе пазногцяў. Блін, яна была прыгожай дзяўчынай.
  
  
  Яна мякка сказала: "Вы, павінна быць, думаеце, што я жудасная. Яе гатэля паступіць правільна, але ўсё скончылася бязладзіцай".
  
  
  Ён пяшчотна сціснуў яе руку. "Проста выглядае горш, таму што ты так стамілася. Заўтра ёй растлумачу перад айцом тваім, што ты гераіня. Ты звярнуўся з лістом за дапамогай. Будуць спяваць і танцаваць, пакуль уся сям'я святкуе тваю адвагу".
  
  
  Яна засмяялася, як быццам гэй спадабалася фантазіі. Затым глыбока ўздыхнуў. "Ты не ведаеш маю сям'ю. Калі б гэта зрабіў Акім, можа быць. Але яна ўсяго толькі дзяўчынка".
  
  
  "Якая-то дзяўчына." Эму было зручней абдымаць яе. Яна не пярэчыла. Яна прыціснулася.
  
  
  Праз некаторы час у яго захварэла расколіны. Ён павольна жым лежачы на пясок, і яна рушыла ўслед за ім, як ракавінка. Яна пачала лёгенька вадзіць адной маленькай рукой па эга грудзей і шыі.
  
  
  Тонкія пальцы пагладзілі эга падбародак, акрэслілі вусны, пагладзілі вочы. Яны масажавалі эга мочку і віскі з ведаючай спрытам, якая займаецца ў спалучэнні з штодзённымі практыкаваннямі - амаль ўсыпіла яго. За выключэннем таго, што калі дразнящее, далікатнае дакрананне закранула эга саскоў і пупка, ён зноў прачнуўся.
  
  
  Яе вусны мякка закранулі эга вуха. "Ты добры чалавек", "Аль".
  
  
  "Ты казала гэта раней. Ты ўпэўненая, так?"
  
  
  "Я ведаю. Мэйбл ведала". Яна хіхікнула.
  
  
  "Не чапай маю сяброўку", - сонна прамармытаў ён.
  
  
  "У цябе ёсць дзяўчына?"
  
  
  "Вядома."
  
  
  "Яна прыгожая амерыканка?"
  
  
  "Няма. Непрыемны эскімос, але, кравец вазьмі, яна можа прыгатаваць выдатную поліўку".
  
  
  "Што?"
  
  
  "Рыбную рагу".
  
  
  "У мяне сапраўды няма хлопца".
  
  
  "Ды добра. Прыгожае маленькае страва, як ты? Не ўсе твае мясцовыя паравыя сляпыя. А ты разумная. Адукаваная. І, дарэчы, - ён злёгку сціснуў яе, абдымаючы яе, - дзякуй за тое, што ўдарыла. гэтага кракадзіл. Гэта запатрабавала мужнасці ".
  
  
  Яна радасна булькнула. "Нічога не было." Панадлівыя пальцы танцавалі адкрытыя над эга поясам, і Нік удыхнуў гарачы, насычаны паветра. Галасаванне, як гэта бывае. Цёплая трапічная ноч - кіпіць гарачая кроў. Мой саграваецца, і хіба адпачыць - такая дрэнная ідэя?
  
  
  Ён павярнуўся на бок, зноў сціскаючы Вильгельмину пад пахай. Талай прылягала да яму гэтак жа зручна, як "люгер" у кабуры.
  
  
  - Няма, для вас прыгожага маладога чалавека на востраве Фонг?
  
  
  "Не зусім. Ган Бік Тянг кажа, што любіць мяне, але я думаю, што ён зьбянтэжаны".
  
  
  "Наколькі заблыталіся?"
  
  
  "Здаецца, ён нервуецца побач са мной. Ён амаль не кранае мяне".
  
  
  "Я нервуюся побач з табой. Але я яе люблю чапаць..."
  
  
  "Калі б у мяне быў моцны іншай - ці муж - я б нічога не баялася".
  
  
  Нік адвёў руку, якая займаецца рухалася да гэтых прывабным маладым грудям, і паляпаў ee па плячы. Гэта патрабавала разважанняў. Муж? Ха! Было б разумна вывучыць Махмуров, перш чым наклікаць на сябе непрыемнасці. Былі дзіўныя звычаі - накшталт проникаем у дачка, а мы проникаем ў вас. Хіба не было б добра, калі б яны былі прадстаўнікамі племя, дзе традыцыя абвяшчае, што для вас вялікі гонар, калі вы оседлаете адну вакол ih непаўналетніх дачок? Няма такой ўдачы.
  
  
  Ён задрамаў. Пальцы на яго лбе вярнуліся, гипнотизируя.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Дамкрат Талы гэта адзіная перадача эга. Ён пачаў падскокваць, і рука прыціснулася да эга грудзей. Першае, што ён убачыў, быў бліскучы нож, даўжынёй у два фута - недалёка ад яго кончыкам носа ў горла. У яго было сіметрычнае лязо з выгнутым змейкай. Рукі схапілі эга, каб рукі і ногі. Эга трымалі пяць ці шэсць чалавек, і яны не былі слабакамі, вырашыў ён потым эксперыментальнага рыўка.
  
  
  Талу адцягнулі ад яго.
  
  
  Погляд Ніка прасачыў за бліскучым клінком да трымальніка - суровага маладога кітайца з вельмі кароткімі валасамі і акуратна падстрыжанымі рысамі асобы.
  
  
  Кітаец спытаў на выдатным англійскай: "Забіць эга, Ракіты?"
  
  
  "Не рабі гэтага, пакуль я не перадам табе паведамленне", - раўнуў Нік. Гэта здавалася такім жа разумным, як і любое іншае.
  
  
  Кітаец нахмурыўся. "Яе Ган Бік Тянг. Хто ты?"
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  
  
  
  "Стоп!" - крыкнула Талай.
  
  
  "Пара гэй далучыцца да дзеяння, - падумаў Нік. Ён ляжаў нерухома і сказаў: "Яе Аль Бард, амерыканскі бізнесмен. Яе прывёў міс Махмур дадому".
  
  
  Закаціўшы вочы, ён назіраў, як Ракіты падышла да звалцы . Яна сказала: "Ён з намі, Ган. Ён прывёз мяне з Гаваяў. Яе, размаўляла з людзьмі вакол Аднастайна і..."
  
  
  Яна працягнула паток малайская-інданезійскага, па якім Нік не мог ўсачыць. Мужчыны пачалі злазіць з эга рук і нага. Нарэшце худы кітайскі падлетак зняў крыс і асцярожна паклаў эга, чахол для рамяня. Ён працягнуў руку, і Нік ўзяў яе, як быццам яна эму была патрэбна. Няма нічога дрэннага ў тым, каб схапіць аднаго, вакол іх - на ўсялякі выпадак. Ён прыкінуўся нязграбным і выглядаў пакрыўджаным і напалоханым, але, устаўшы на ногі, ён вывучаў сітуацыю, спатыкаючыся аб пясок. Сем чалавек. Адзін трымае драбавік. Калі спатрэбіцца, ён абясшкодзіць эга першым, і шанцы былі вышэй, чым нават тое, што ён забярэ ih ўсіх. Гадзіны і гады-практыкі - дзюдо, каратэ, саватэ - і смяротная дакладнасць, з Вильгельминой і Х'юга вам велізарная перавага.
  
  
  Ён пакруціў галавой, пацёр руку і, хістаючыся, падышоў ліжа k па матэматыцы з стрэльбай. "Калі ласка, прабачце нас", - сказаў Ган. "Талай кажа, што вы прыйшлі нам на дапамогу. Яго думала, яна можа быць вашай палонніцай. Мы бачылі выбліск мінулай ноччу, і прыйшлі яшчэ да світання".
  
  
  "Я разумею", - адказаў Нік. "Ніякага шкоды. Рады пазнаёміцца. Талай казала пра цябе".
  
  
  Ган выглядаў задаволеным. "Дзе твой баркас? "
  
  
  Нік кінуў на Талу папераджальны погляд. "ВМС ЗША высадзілі нас тут. На другім баку выспы".
  
  
  "Зразумела. Наша лодка выплат прама на беразе. Зможаце падняцца?"
  
  
  Нік вырашыў, што эга гульня паляпшаецца. "Я ў парадку. Як справы ў Фонге?"
  
  
  "Не добра. Нядрэнна. У нас свае праблемы...".
  
  
  "Ракіты сказала рн. Ці ёсць яшчэ вестачка ад бандытаў?"
  
  
  "Так. Заўсёды адно і тое ж. Больш грошай, інакш яны заб'юць закладнікаў...".
  
  
  Нік быў упэўнены, што збіраўся сказаць "Ракіты". Але Талай была тут! Яны гулялі па пляжы. Ган сказаў: "Ты сустрэнешся з Адамам Махмуром. Ён не будзе рады цябе бачыць".
  
  
  "Я чуў. Мы можам прапанаваць магутную дапамогу. Яе упэўнены, што Талай сказала вам, што ў мяне таксама ёсць сувязь з урадам. Чаму ён і іншыя ахвяры не вітаюць гэта?"
  
  
  "Яны не вераць у дапамогу з боку ўрада. Яны вераць у сілу грошай, і свае ўласныя планы. Свае ўласныя... я думаю, гэта ангельскае слова хітрае".
  
  
  "І яны нават не супрацоўнічаюць аднаму з адным..."
  
  
  "Няма. Гэта не так, як яны думаюць. Кожны лічыць, што калі вы заработная плата, усё будзе добра, і вы заўсёды зможаце атрымаць больш грошай. Вы ведаеце гісторыю пра курыцу і залатыя яица?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Гэта так. Яны не могуць зразумець, як бандыты могуць забіць курыцу, якая нясе золата".
  
  
  "Але ты думаеш інакш..."
  
  
  Яны абмінулі касу вакол ружова-белага пяску, і Нік убачыў невялікае ветразнае судна, двухстоечное судна з полуприспущенным лацінскім ветразем, развевающееся на лёгкім ветры. Мужчына спрабаваў гэта выправіць. Ён спыніўся, калі ўбачыў ih. Ган маўчаў некалькі хвіліна. Нарэшце ён сказаў: "Некаторыя вакол нас маладзей. Мы бачым, чытаем і думаем па-іншаму".
  
  
  "У вас выдатны англійская, і ў вас хутчэй амерыканскі, чым брытанскі акцэнт. Вы хадзілі ў школу ў Злучаных Штатах?"
  
  
  "Берклі", - коратка адказаў Ган.
  
  
  Было мала шанцаў пагаварыць на прау. Вялікі ветразь максімальна выкарыстаў лёгкі вецер, і маленькае судна перасекла ўчастак сукенка з хуткасцю чатыры ці пяць вузлоў, а інданезійцаў накінулі на яго апоры. Гэта былі мускулістыя, моцныя людзі, адны косці і сухажыллі, і яны былі выдатнымі маракамі. Кажу Не нашы словы, яны перамяшчалі свой аленка, каб падтрымліваць лепшую парусность.
  
  
  Ясным раніцай востраў Фонг выглядаў больш дзелавым, чым у прыцемках. Яны накіраваліся да асаблівых прычала, раскинувшемуся на палях ярдаў у двухстах ад берага. У эга канцы быў комплекс складоў і навесаў, грузавікоў некалькіх памераў; на ўсходзе невялікі паравозік манеўраваў малюсенькія вагоны на чыгуначнай станцыі.
  
  
  Нік нахіліўся да вуха Гана. "Што вы адпраўляеце?"
  
  
  "Рысь, капок, какосавыя прадукты, кава, каўчук. Свінец і баксіты з іншых астравоў. Містэр Мачмур вельмі насцярожаны".
  
  
  "Як бізнэс?"
  
  
  "Г-н Махмур валодае мноствам крам. Вялікі ў Джакарце. У нас заўсёды ёсць рынкі, акрамя тых выпадкаў, калі сусветныя цэны моцна падаюць".
  
  
  Нік падумаў, што Ган Быкаў таксама напагатове. Яны прышвартаваліся на плывучым доку ў вялікай пірса, побач з двухмачтавай шхунай, на якую аўтакран загружаў мяшкі на паддоны.
  
  
  Ган Быкаў правёў Талу і Ніка ўздоўж порта бар і падняўся па дарожцы з цвёрдым пакрыццём k асаблівых, якая выглядае класна будынка з навяснымі аканіцамі. Яны ўвайшлі ў кабінет з маляўнічым дэкорам, у якім спалучаюцца еўрапейскія і азіяцкія матывы; сцены вакол паліраванага дрэва былі ўпрыгожаны творамі мастацтва, якія, на думку Ніка, былі выдатнымі, два гіганцкіх вентылятара кружылі над галавой, здзекуючыся над высокім бясшумным кандыцыянерам ў куце. Шырокі адміністрацыйны крэсла вакол жалезнага дрэва быў акружаны сучаснай падліковай машынай, камутатарам і записывающим абсталяваннем.
  
  
  Чалавек за сталом быў буйным - шырокім, невысокім - з праніклівымі карымі вачыма. Ён быў апрануты ў бездакорны, пашыты на заказ белы бавоўна. На лаўцы па нацёртага цікі сядзеў высакародны кітаец ў ільняным касцюме па-над блакітнай кашулі-пола. Ган Быкаў сказаў: "Містэр Мачмур - гэта містэр Аль Бард. Ён прынёс Талу". Нік паціснуў руку, і Ган прыцягнуў эга да кітайцу. "Гэта мой бацька, Онг Чан".
  
  
  Яны былі прыемнымі людзьмі без хітрасцяў. Нік не адчуваў варожасці - хутчэй, яно выглядала як "добра, што ты прыйшоў, і будзе добра, калі ты сыдзеш".
  
  
  Адам Махмур сказаў: "Ракіты захоча паесці і адпачыць. Ган, калі ласка, адвязі яе да дому на маёй машыне і вяртайся".
  
  
  Талай мелькам зірнула на Ніка - я ж вам сказала - і выйшла ўслед за Ганом. Патрыярх Мачмуров жэстам паказаў Ніка на крэсла. "Дзякуй, што вярнулі маю імклівую дачка. Спадзяюся, з ёй не было праблем".
  
  
  "Не бяда, наогул."
  
  
  "Як яна з вамі звязалася?"
  
  
  Нік паклаў гэта на каня. Ён распавёў ім тое, што сказала Талай на Гаваях, і, не называючы AX, намякнуў, што ён быў "агентам" Злучаных Штатаў у дадатак да таго, што быў "убудова народнага мастацтва". Калі ён спыніцца
  
  
  Адам абмяняўся позіркамі з Онг Чанг. Нік падумаў, што яны абмяняліся кіўкамі, але чытаць ih погляды было ўсё роўна, што адгадваць закрытую карту добрага пятикарточного покера.
  
  
  Адам сказаў: "Збольшага гэта праўда. Одзіна вакол маіх дзяцей быў... э-э, затрыманы да тых тхара, пакуль яе не выканаю пэўныя патрабаванні. Але я б палічыў за лепшае пакінуць эга ў сям'і. Мы спадзяемся... дасягнуць рашэння без якой-небудзь старонняй дапамогі".
  
  
  "Яны скончацца крывёю да белага колеру", - шчыра сказаў Нік.
  
  
  "У нас ёсць значныя рэсурсы. І ніхто ніколі не бывае настолькі вар'ятам, каб забіць залатога гусака. Мы не хочам ўмяшання".
  
  
  "Не ўмяшанне, містэр Мачмур. Дапамогу. Істотная, магутная дапамогу, калі таго патрабуе сітуацыя".
  
  
  "Мы ведаем, што вашы ... агенты валодаюць уладай. Яго сустракаўся з некаторымі вакол іх за апошнія некалькі гадоў. Містэр Ганс Норденбосс цяпер ляціць сюды па паветры. Яе, лічу, што ён ваш памочнік. Як толькі ён прыбывае. Спадзяюся, вам спадабаецца абодвум маё гасціннасць, і вы зможаце добра паесці, а затым паедзеце. "
  
  
  "Вас называюць вельмі разумным чалавекам, містэр Махмур. Хіба разумны генерал не прыме падмацаванне?"
  
  
  "Калі яны спалучаныя з дадатковай небяспекай. Містэр Бард, у мяне ёсць больш за дзве тысячы добрых людзей. І яго магу атрымаць столькі ж хутчэй, калі яе захачу".
  
  
  "Яны ведаюць, дзе таямнічая джонка з зняволенымі?"
  
  
  Махмур нахмурыўся. "Няма. Але мы зробім гэта з часам".
  
  
  "У вас ёсць дастаткова ўласных самалётаў, каб штогод?"
  
  
  Онг Чанг ветліва кашлянуў. "Містэр Бард, гэта складаней, чым вы, магчыма, думаеце. У нашай краіне памерам з ваш кантынент, але складаецца з больш чым трох тысяч выспаў з амаль бясконцай колькасцю гаваняў і хованак. Тысячы караблёў прыходзяць і сыходзяць. Усіх тып. Гэта сапраўдная пірацкая ўсёй тэрыторыі гатэля, а. Вы памятаеце якія-небудзь пірацкія гісторыі? Яны дзейнічаюць нават сёння. І вельмі эфектыўна, цяпер, са старымі ветразнымі судамі і новымі магутнымі, якія могуць абагнаць ўсе, акрамя самых хуткіх ваенна-марскіх судоў ".
  
  
  Нік кіўнуў. "Я чуў, што кантрабанда па-ранейшаму з'яўляецца вядучай галіной. Філіпіны час ад часу пратэстуюць з гэтай нагоды. Але цяпер разгледзім Норденбосса. Ён аўтарытэтам у гэтай галіне. Ён сустракаецца з многімі важнымі людзьмі і слухае. І калі мы атрымліваем ўзбраенне - мы можам паклікаць сапраўдную дапамогу. Сучасныя прылады, з якімі не могуць параўнацца нават вашы тысячы людзей і мноства караблёў ".
  
  
  "Мы ведаем", - адказаў Адам Махмур. "Аднак, якім бы аўтарытэтам нас быў містэр Норденбосс, гэта іншае і складанае грамадства. Яго сустракаўся з Гансам Норденбоссом. Яе паважаю эга здольнасці. Але я паўтараю - калі ласка, пакіньце нас у спакоі".
  
  
  "Вы скажаце мне, ці былі новыя патрабаванні?"
  
  
  Двое пажылых мужчын зноў абмяняліся хуткімі позіркамі. Нік вырашыў ніколі не гуляць супраць іх у брыдж. "Не, гэта не твая клопат", - сказаў Махмур.
  
  
  "Вядома, у нас няма ніякіх паўнамоцтваў праводзіць расследаванне ў вашай краіне, калі вы або вашы ўлады не захочаце, каб мы гэтага не зрабілі", - прызнаўся Нік мякка і вельмі ветліва, як калі б ён прыняў ih жаданне. "Мы інтэрнатах б дапамагчы, але калі мы не можам - мы не можам. З іншага боку, калі мы выпадкова сутыкнемся з чым-то карысным для вашай паліцыі - я ўпэўнены, што вы будзеце супрацоўнічаць з намі - я маю на ўвазе з імі".
  
  
  Адам Махмур ўручыў Ніку скрынку кароткіх тупых галандскіх цыгар. Нік узяў адну, як і Онг Чанг. Некаторы час яны дыхалі ў цішыні. Цыгара была выдатнай. Нарэшце Онг Чанг заўважыў з невыразным тварам: "Вы выявіце, што нашы органы могуць выклікаць здзіўленне - з заходняй пункту гледжання".
  
  
  "Я чуў некаторыя каментары пра ih метадах", - прызнаўся Нік.
  
  
  "У гэтай галіне арміі ценымногие важней паліцыі".
  
  
  "Разумею."
  
  
  "Ім вельмі дрэнна плаціць".
  
  
  "Так што яны збіраюць трохі тут і там".
  
  
  "Як заўсёды было на некантраляваных армій", - ветліва пагадзіўся Онг Чанг. "Гэта адна вакол тых рэчаў, аб якіх ваш Вашынгтон, Джэферсан і Пэйн так добра ведалі і абаранялі вашу краіну".
  
  
  Нік хутка перавёў погляд на твар кітайца, каб убачыць, не жартуюць ці эга. Можна таксама паспрабаваць прачытаць тэмпературу ў друкаваным календары. "Павінна быць, цяжка весці бізнэс".
  
  
  "Але не немагчыма", - патлумачыў Мачмур. "Вядзенне бізнесу тут падобна на палітыку, гэта становіцца мастацтвам рабіць магчымае. Толькі дурні хочуць спыніць гандаль, пакуль яны атрымліваюць сваю долю".
  
  
  "Так што вы можаце справіцца з уладамі. Як вы збіраецеся справіцца з шантажыстам і выкрадальнікамі, калі яны стануць больш грубымі?"
  
  
  "Мы адкрыем шлях, калі прыйдзе час. Між тым мы асцярожныя. Большасць інданэзійскай моладзі па ўсім важных сем'яў цяпер знаходзяцца пад аховай або вучацца за мяжой".
  
  
  "Што ты будзеш рабіць з Адталай?"
  
  
  "Мы павінны абмеркаваць гэта. Магчыма, проста варта пайсці ў школу ў Канадзе..."
  
  
  Нік падумаў, што ён скажа "таксама", што дасць яму было выпадку спытаць пра Акиме. Замест гэтага Адам сказаў хутка:
  
  
  "Містэр Норденбосс будзе тут прыкладна праз дзве гадзіны. Вы павінны быць гатовыя прыняць ванну і трохі паесці, і я ўпэўнены, што мы зможам вас добра экіпіраваць у краме". Ён устаў. "І яе правяду вам невялікую экскурсію па нашых землях".
  
  
  Эга гаспадары правялі Ніка на стаянку, дзе лендровер ляніва выціраў малады чалавек у заправленном саронге на адкрытым паветры. За вухам ён насіў гібіскус, але вёў машыну акуратна і добра.
  
  
  Яны праехалі праз салідную вёску прыкладна ў мілі ад аб'екце, перапоўненую людзьмі і дзецьмі, архітэктура якой, відавочна, адлюстроўвала галандскае ўплыў. Жыхары былі маляўніча апранутыя, занятыя і вясёлыя, а тэрыторыя была вельмі чыстай і акуратнай. "Твой горад выглядае квітнеючай", - ветліва пракаментаваў Нік.
  
  
  "У параўнанні з гарадамі або некаторымі вакол бедных сельскагаспадарчых рэгіёнаў або перанаселеных, у нас справы ідуць даволі добра", - адказаў Адам. "Ці гэта можа быць лейцара таго, колькі па матэматыцы і трэба. Мы вырошчваем столькі рысу, што экспартуем эга, і ў нас шмат хатняй жывёлы. Насуперак таму, што вы, магчыма, чулі, гэтыя людзі працавітыя кожны раз, калі ў іх ёсць што-тое стаячае. Калі мы можа на некаторы час дамагчыся палітычнай стабільнасці і прыкласці больш намаганняў да нашых праграм кантролю нараджальнасці, яе веру, што мы зможам вырашыць нашы праблемы. Інданезія - адзін вакол самых багатых, але неразвітых рэгіёнаў свету ".
  
  
  Онг ўмяшаўся: "Мы самі былі сабе лютымі ворагамі. Але мы вучымся. Як толькі мы пачнем супрацоўнічаць, гэтыя праблемы знікнуць".
  
  
  "Гэта падобна на свіст у цемры", - падумаў Нік. Траяны, згоншчыкаў у кустах, арміі каля дзвярэй, рэвалюцыя пад нагамі, і палова тубыльцаў, якія спрабуюць забіць другую палову, таму што яны не прынялі пэўны набор забабонаў - ih праблемы яшчэ не скончыліся.
  
  
  Яны дасягнулі іншай вёскі з вялікім камерцыйным будынкам у цэнтры, якія выходзяць на прасторную, пакрытую травой плошчу, зацененую гіганцкімі дрэвамі. Праз паркавую зону працякаў невялікі карычняватымі ручай, берагі якога палалі яркімі кветкамі: пуансеттиями, гибискусами, азалія, агністымі вінаграднымі лозамі і мімозамі. Дарога пралягала праз адкрытыя маленькае паселішча, і па абодвум бакам сцяжынкі ўпрыгожвалі мудрагелістыя ўзоры бамбукавых і саламяных дамоў.
  
  
  На шыльдзе над крамай было напісана проста МАЧМУР. Ён быў на здзіўленне добра укамплектаваны, і Нік хутка дзякуючы шырокай новымі баваўнянага штанамі і сарочкамі, туфлямі на гумавай падэшве і моднай саламяным капелюшом. Адам шырокай краінай, эга выбраць больш, але Нік адмовіўся, патлумачыўшы, што эга багажу ў зале ў Джакарце. Адам адмахнуўся ад прапановы Ніка аб плацяжы, і яны выйшлі на шырокую веранду, калі там спыніліся два вайсковых грузавіка .
  
  
  Афіцэр, які падняўся па прыступках, быў цвёрдым, прамым і карычневым, як цярноўнік. Вы маглі б здагадацца аб характары эга па тым, як некалькі тубыльцаў, бездельничавших ў цені, адступілі. Яны не здаваліся спалоханымі, а проста асцярожнымі - як можна адступіць ад пераносчыка хваробы або сабакі, якая займаецца кусаецца. Ён павітаў Адама і Онга ў индонезийско-малайскай мове.
  
  
  Адам сказаў па-ангельску: "Гэта містэр Аль-Бард, палкоўнік Судирмат - амерыканскі пакупнік". Нік здагадаўся, што "пакупнік" даваў вам большы статус, чым "дакументацыя". Поціск рукі палкоўніка Судирмата было мяккім, у адрозненне ад эга жорсткай знешнасці.
  
  
  Ваенны сказаў: "Сардэчна запрашаем. Я не ведаў, што ты прыбыў..."
  
  
  "Ён прыляцеў на прыватным верталёце", - хутка сказаў Адам. "Норденбосс ўжо ў дарозе".
  
  
  Далікатныя цёмныя вочы задуменна вывучалі Ніка. Палкоўніку давялося падняць вочы, і Нік падумаў, што ён ненавідзіць гэта. "Вы партнёр містэра Норденбосса?"
  
  
  "У пэўным сэнсе. Ён збіраецца дапамагчы мне падарожнічаць і штогод на тавары. Можна сказаць, што мы старыя сябры".
  
  
  "Ваш пашпарт..." Судирмат працягнуў руку. Нік убачыў, што Адам занепакоена нахмурыўся.
  
  
  "У маім багажы", - сказаў Нік з усмешкай. "Ці павінен яе прынесці эга штаба? Мне не сказалі..."
  
  
  "У гэтым няма неабходнасці", - сказаў Судирмат. "Я пагляджу на яго, перш чым пайду".
  
  
  "Мне вельмі шкада, што я не ведаў калі-небудзь рабіў", - сказаў Нік.
  
  
  "Няма правілаў. Проста маё жаданне".
  
  
  Яны зноў у такую гульню ў "лендровер" і паехалі па дарозе ў суправаджэнні рычащих грузавікоў. Адам мякка сказаў: "Мы перайгралі. У цябе няма пашпарта".
  
  
  "Я зраблю гэта, як толькі прыедзе Ганс Норденбосс. Зусім дзеючы пашпарт з візай, ўязнымі маркамі і ўсё, што спатрэбіцца. Ці можам мы затрымаць Судирмата да іх тхор?"
  
  
  Адам уздыхнуў. "Ён хоча грошай. Яе магу заплаціць эму зараз ці пазней. Гэта зойме ў нас гадзіну. Бінг - спыні машыну". Адам вылез вакол машыны і крыкнуў грузавіка, які спыніўся ззаду іх: "Леа, давай вернемся ў мой офіс і завершым нашы справы, а затым мы зможам далучыцца да астатніх у дом".
  
  
  "Чаму няма?" Судирмат адказаў. "Залазь."
  
  
  Нік і Онг паехалі на "лендровере". Онг плюнуў праз бок. "П'яўка. І ў яго сто ратоў".
  
  
  Яны абышлі невялікую гару з тэрасамі і
  
  
  з пасевамі палёў. Нік злавіў погляд Онга і паказаў на кіроўцу. "Мы можам пагаварыць?"
  
  
  "Бінг верны".
  
  
  "Не маглі б вы даць мне дадатковую інфармацыю аб бандытах або выкрадальніка? Яе, разумею, што ў іх могуць быць сувязі з Кітаем".
  
  
  Онг Тянг змрочна кіўнуў. "Ва ўсіх у Інданэзіі ёсць сувязі з кітайцамі, містэр Бард. Яе магу сказаць, што вы начытаны чалавек. Магчыма, вы ўжо ведаеце, што мы, тры мільёны кітайцаў, доминируем ў эканоміцы 106 мільёнаў інданезійцаў. Даход сярэднестатыстычнага інданэзійскага ураджэнца складае пяць працэнтны кітайскага индонезийца. Вы б назвалі нас капіталістамі. Інданезійцаў нападаюць на нас, называючы нас камуністамі. Хіба гэта не дзіўная карціна? "
  
  
  "Вельмі. Вы кажаце, што не супрацоўнічаеце і не будзеце супрацоўнічаць з бандытамі, калі яны звязаны з Кітаем".
  
  
  "Сітуацыя кажа сама за сябе", - сумна адказаў Онг. "Мы затрымаліся паміж хвалямі і скаламі. Майму ўласнаму сыну пагражаюць. Ён больш не ходзіць у Джакарту без чатырох ці пяці ахоўнікаў".
  
  
  "Ган Быка?"
  
  
  "Так. Хоць у мяне ёсць іншыя сыны ў школе ў Англіі". Онг выцер твар насоўкай. "Мы нічога не ведаем аб Кітаі. Мы жывем тут на працягу чатырох пакаленняў, некаторыя вакол нас - ценымногие даўжэй. Галандцы засмяяўся пераследвалі нас у 1740 годзе. Мы думаем аб сабе, як аб индонезийцах ... але калі ih кроў становіцца гарачай, у твар кітайца з вуліцы могуць пачаць лётаць камяні ".
  
  
  Нік адчуў, што Онг Тянг вітаў магчымасць абмеркаваць трывогу з амерыканцамі. Чаму ён да нядаўняга часу здавалася, што кітайцы і амерыканцы заўсёды ладзяць? Нік мякка сказаў: "Я ведаю іншую расу, якая займаецца выпрабавала бессэнсоўную нянавісць. Чалавек - маладое жывёла. Вялікую частку часу ён дзейнічае зыходзячы вакол эмоцый, а не праз меркаванняў розуму, асабліва ў натоўпе. Зараз у вас ёсць шанец што-то зрабіць. Вызначыць рн. Атрымаць інфармацыю або даведайцеся, як я магу дабрацца да бандытаў ih паруснай джонкі ".
  
  
  Урачыстае выраз асоб Онга стала менш загадкавым. Ён выглядаў сумным і ўстрывожаным. "Я не магу. Вы не разумееце нас так добра, як думаеце. Мы самі вырашаем свае праблемы".
  
  
  "Вы маеце на ўвазе ігнараваць ih. Расплачваецца. Спадзяецеся на лепшае. Гэта не працуе. Вы проста адкрываеце сябе для новых патрабаванняў. Або чалавек-жывёлы, пра якіх згадваў яе, сабраны прагнуць улады дэспатам, злачынцам ці палітыкам, а вы ў вас сапраўдная праблема. Час змагацца. Prima сыходу выклік. Атакуйце з усяе сілы ".
  
  
  Онг злёгку паківаў галавой і больш не хацеў гаварыць. Яны пад'ехалі да асаблівых хаце ў форме літары U, накіраванай на дарозе. Ён ўпісаўся ў трапічны ландшафт, як калі б вырас разам з астатнімі пышнымі дрэвамі і кветкамі. У nen былі вялікія драўляныя навесы, шырокія зашклёныя веранды, і, як вырашыў Нік, каля трыццаці пакояў.
  
  
  Онг абмяняўся некалькімі словамі з прыгожай маладой дзяўчынай у белым саронге і затым сказаў Ніку: "Яна пакажа вам вашу пакой, містэр Бард. Яна кажа на слабым англійскай, але добра кажа на малайскай і галандскай, калі вы ih ведаеце. У галоўнай пакоі - вы не можаце прапусціць гэта ".
  
  
  Нік рушыў услед за белым саронгом, любуючыся хвалямі эга. Эга пакой была прасторнай, з сучаснай ваннай у брытанскім стылі дваццацігадовай даўніны з металічнай стойкай для ручнікоў памерам з маленькае коўдру. Ён прыняў душ, пагаліўся і пачысціў зубы, выкарыстоўваючы абсталяванне, акуратна раскладзенае ў аптэчцы, і адчуў сябе лепш. Ён распрануўся і пачысціў Вильгельмину, зацягнуў рамяні бяспекі. Каб вялікі пісталет быў схаваны ў спартыўнай кашулі, трэба, каб ён было ідэальна падвешаны.
  
  
  Ён жым лежачы на вялікую ложак, любуючыся разьбяным драўляным каркасам, на якім вісела аб'емная маскітнымі сетка. Падушкі былі цвёрдымі і такімі ж доўгімі, як набітыя казарменными мяшкамі; ён успомніў, што ih называлі "галандскімі жонкамі". Ён узяў сябе ў рукі і прыняў цалкам расслабленае становішча, яго рукі былі па баках далонямі ўніз, кожны эга мышцы памякчэў і збіраў свежую кроў і энергію, калі ён у думках загадаў кожнай асобнай часткі свайго магутнага цела расцягвацца і аднаўляцца. Гэта была руціна ёгі, якую ён даследаваў у Індыі, каштоўная для хуткага аднаўлення сіл, для набору сіл у перыяды фізічнага або разумовага напружання, для больш працяглай затрымкі дыхання і стымулявання яснага мыслення. Ён знайшоў некаторыя аспекты ёгі бяссэнсіцай, а іншыя неацэннымі, што нядзіўна - ён прыйшоў да такіх жа высноў затым вывучэння дзэн, хрысціянскай навукі і гіпнозу.
  
  
  Ён на імгненне перанёс свае думкі ў сваю кватэру ў Вашынгтоне, у свой невялікі паляўнічы домік у Кэтскиллс і Дэвіда Хока. Выявы эму спадабаліся. Калі дзверы пакоя адчыніліся - вельмі ціха, ён адчуваў сябе бадзёрым і ўпэўненым у сабе.
  
  
  Нік ляжаў у сваіх шортах, з "люгером" і нажом пад новымі акуратна складзенымі штанамі, лежавшими побач з ім. Ён бязгучна паклаў руку на пісталет і нахіліў галаву так, каб убачыць дзверы. Увайшоў Ган Быка. Эга рукі былі пустыя. Ён ціха падышоў да ложка
  
  
  .
  
  
  Малады кітаец спыніўся ў дзесяці футах ад яго - стройная фігура ў змроку вялікі ціхай пакоі. "Містэр Бард ..."
  
  
  "Так", - імгненна адказаў Нік.
  
  
  "Містэр Норденбосс будзе тут праз дваццаць хвіліна. Яе думаў, вы хочаце ведаць".
  
  
  "Адкуль вы ведаеце?"
  
  
  "У майго сябра на заходнім узбярэжжы ёсць радыё. Ён убачыў самалёт і паведаміў мне разліковы час прыбыцця".
  
  
  "А вы чулі, што палкоўнік Судирмат прасіў паказаць мой пашпарт, а містэр Мачмур або ваш бацька прасілі вас праверыць Норденбосса і даць мне савет. Я не магу сказаць шмат аб вашым баявым духу тут, але ваша зносіны па-чартоўску добры".
  
  
  Нік звесіў ногі з ложка і ўстаў. Ён ведаў, што Ган Быкаў вывучае эга, разважаючы пра шнарах, адзначаючы вывастранай фізічны стан і ацэньваючы сілу магутнага цела белага чалавека. Ган Быкаў паціснуў плячыма. "Старэйшыя мужчыны кансерватыўныя і, магчыма, яны маюць рацыю. Але ёсць некаторыя вакол нас, хто думае зусім інакш".
  
  
  "Таму што вы вывучалі гісторыю старога, які зрушыў гару?"
  
  
  "Няма. Таму што мы глядзім на свет сваімі шырока адкрытымі вачыма. Калі б у Сукарна былі добрыя людзі, якія маглі б эму дапамагчы, усё было б лепш. Галандцы не гатэлі, каб мы станавіліся занадта разумнымі. Мы павінны нагнаць упушчанае. самастойна."
  
  
  Нік усміхнуўся. "У вас ёсць яго ўласная выведвальная сістэма, малады чалавек. Адам Махмур распавёў вам аб Судирмате і пашпарце. Бін распавёў вам аб маім размове з вашым бацькам. І той хлопец з узбярэжжа абвясціў аб Норденбоссе. Як наконт баявых дзеянняў з войскамі? арганізавалі лі апалчэнне, атрад самаабароны або падполле? "
  
  
  "Ці павінен я ёй сказаць вам, што ёсць?"
  
  
  "Магчыма, няма - пакуль. Не давярай нікому старэй трыццаці".
  
  
  Ган Быкаў на імгненне сумеўся. "Чаму? , так кажуць амерыканскія студэнты".
  
  
  "Некаторыя вакол іх." Нік хутка апрануўся і ветліва схлусіў: "Але не турбуйся абсталяваннем мне".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Мне дваццаць дзевяць".
  
  
  Ган Быка без выразы глядзеў, як Нік папраўляе Вильгельмину і Х'юга. Схаваць зброю, было немагчыма, але ў Ніка стварылася ўражанне, што можна пераканаць Ган Быка задоўга да таго, як ён выдасць сакрэты. "Магу прывесці яе да вам Норденбосса?" - спытаў Ган Быка.
  
  
  "Вы збіраецеся сустрэцца з ім?"
  
  
  "Я магу."
  
  
  "Папрасі эга пакласці мой багаж у мой пакой і даць мне пашпарт, як толькі ён зможа".
  
  
  "Падыдзе", - адказаў малады кітаец і сышоў. Нік даў эму час прайсці па доўгім калідоры, а затым сам выйшаў у цёмны прахалодны калідор. У гэтым крыле былі з абодвух бакоў, з жалюзі па ўсім натуральнага дрэва для максімальнай вентыляцыі памяшканняў. Нік абраў дзверы амаль насупраць хола. Акуратна расстаўленыя рэчы сведчылі пра тое, што яна была занятая. Ён хутка зачыніў дзверы і паспрабаваў іншую. Трэцяя пакой, якую ён даследаваў, відавочна, была невыкарыстоўванай пакоем для гасцей. Ён увайшоў, паставіў крэсла так, каб ён мог выглядаць праз дзвярныя праёмы, і шталь чакаць.
  
  
  Першым у дзверы пастукаў хлопец з кветкай за вухам - кіроўца "Лендровер-Бінг". Нік пачакаў, пакуль стройны падлетак рушыць па калідоры, затым моўчкі падышоў да яго ззаду і сказаў: "Шукаеце мяне?"
  
  
  Хлопчык падскочыў, павярнуўся і выглядаў збянтэжаным, затым ўклаў запіску ў руку Ніка і паспяшаўся прэч, хоць Нік сказаў: "Гэй, пачакай..."
  
  
  У запісцы гаварылася: "Беражыся Судирмата". Убачымся сёння ўвечары. Г
  
  
  Нік вярнуўся да сваёй пасадзе за дзвярыма, закурыў цыгарэту і зрабіў паўтузіна зацяжак і выкарыстаў запалку, каб спаліць пасланне. Почырк дзяўчыны і "Т". Гэта будзе Талай. Яна не ведала, што ён ацэньваў такіх людзей, як Судирмат, праз пяць секунд, затым сустрэчы з імі, а затым, калі магчыма, нічога не казаў і дазваляў ім адстаць ад яго.
  
  
  Гэта было падобна на прагляд цікавага спектакля. Сімпатычная дзяўчына, якая займаецца праводзіла эга ў пакой, мякка падышла, пастукала ў дзверы пакоя і праслізнула ў нах. Яна несла бялізну. Гэта можа быць неабходна, ці гэта можа быць падставай. Яна выйшла праз хвіліну і сышла.
  
  
  Наступным быў Онг Чанг. Нік дазволіў эму пастукаць і ўвайсці. Эму не аб чым гаварыць з пажылым кітайцам - пакуль. Онг працягваў адмаўляцца ад супрацоўніцтва да тых тхара, пакуль падзеі не пацвердзілі, што лепш за ўсё эга змяніць. Адзінае, у чым ён будзе паважаць мудрага старога Тянга ў перакананні, - гэта прыклад і дзеянняў.
  
  
  Затым з'явіўся палкоўнік Судирмат, падобны на зладзюжку, які блукае па цыноўцы, назіраючы за сваёй спіной, як чалавек, які ведае, што ён пакінуў ворагаў ззаду, і калі-небудзь яны нагнаць упушчанае. Ён пастукаў. Ён пастукаў.
  
  
  Нік, седзячы ў цемры, трымаючы адну па жалюзі адкрытай на адну восьмую цалі, усміхнуўся. Кулак ўлады, гатовы раскрыцца, далонню ўверх. Эму не цярпелася папрасіць у Ніка пашпарт, і ён гатэль зрабіць гэта сам-насам, калі ёсць шанец зарабіць некалькі рупій.
  
  
  Судирмат сышоў з незадаволеным выглядам. Mimmo прайшлі некалькі чалавек, умытых, адпачылых і апранутых да абеду, некаторыя ў белае бялізну, некаторыя ў спалучэнні еўрапейскай і інданэзійскай моды. Усе яны выглядалі крута, маляўніча і зручна. Mimmo прайшоў Адам Махмур з незнаёмым индонезийцем высакароднага выгляду, а Онг Тянг прайшоў з двума кітайцамі напрыклад, эга ўзросту - яны выглядалі сытымі, асцярожнымі і заможнымі.
  
  
  Нарэшце прыбыў Ханс Норденбосс з торбай для касцюма ў суправаджэнні хатняга слугі з рэчамі. Нік прайшоў праз хол і адкрыў дзверы свайго пакоя перш, чым косткі пальцаў Ханса стукнуліся аб панэль.
  
  
  Ганс рушыў услед за ім у пакой, падзякаваў юнака, які хутка сышоў, і сказаў: "Прывітанне, Нік. Каму яго буду называць Аль з гэтага моманту. Адкуль ты тады ўпаў?"
  
  
  Яны шкадавалі адзін аднаму рукі і абмяняліся ўсмешкамі. Нік раней працаваў з Норденбоссом. Гэта быў невысокі, злёгку ускалмачаны мужчына з коратка остриженными валасамі і вясёлым пудинговым тварам. Вакол тых, хто можа вас падмануць - цела складалася па мускулаў і сухажылляў, а не тлушчу, а вясёлае месяцовае твар маскировало востры розум і веды Паўднёва-Усходняй Азіі, з якімі маглі параўнацца толькі нешматлікія брытанцы і галандцы, якія пражылі свае гады ў гэтым рэгіёне.
  
  
  Нік сказаў: "Я ўхіліўся ад палкоўніка Судирмата. Ён хоча праверыць, ці мой пашпарт. Ён прыйшоў шукаць мяне".
  
  
  "Ган Быкаў даў мне чаявыя". Норденбосс досталь, па нагруднай кішэні скураны футляр і працягнуў эга Ніку. "Вотум ваш пашпарт, містэр Бард. У поўным парадку. Вы прыбылі ў Джакарту чатыры дні таму і прабылі са мной да ўчорашняга дня. Яе прынёс вам вопратку і іншае". Ён паказаў на валізкі. "У Джакарце, у мяне ёсць больш твайго, рыштунак. У тым ліку пара канфідэнцыйных рэчаў".
  
  
  "Ад Сцюарта?"
  
  
  "Так. Ён заўсёды хоча, каб мы выпрабавалі эга маленькія вынаходніцтвы".
  
  
  Нік панізіў голас да іх тхара, пакуль ён не пачуўся паміж імі. "Дзіцем Акімам апынулася Талай Мачмур. Адам і Онг не маюць патрэбу ў нашай дапамозе. Ёсць якія-небудзь словы з нагоды Юды, Мюлера ці джонкі?"
  
  
  "Я Проста нітка". Ганс гаварыў так жа ціха. "У мяне ёсць зачэпка ў Джакарце, якая займаецца прывядзе вас куды-небудзь. Ціск на гэтыя багатыя сям'і нарастае, але яны адкупляюцца і трымаюцца таямніцу пры сабе".
  
  
  "Няўжо таксама Кітайцы вяртаюцца ў палітычную карціну?"
  
  
  "І як. Толькі ў апошнія некалькі месяцаў. У іх ёсць грошы, якія яны могуць выдаткаваць, і ўплыў Юды аказвае на іх палітычны ціск, я думаю. Гэта дзіўна. Вось, напрыклад, Адам Махмур, мультымільянер, раздае грошы тым, якія хочуць разбурыць эга і ўсіх, эму падобных. І ён амаль вымушаны ўсміхацца, калі плаціць ".
  
  
  "Але калі ў іх няма Талы...?"
  
  
  "Хто ведае, якой яшчэ член эга сям'і ў іх ёсць? Акім? Або яшчэ адзін эга дзіця?"
  
  
  "Колькі закладнікаў у яго ёсць?"
  
  
  "Ваша здагадка не горш майго. Большасць гэтых магнатаў - мусульмане або прыкідваюцца імі. У іх ёсць некалькі чжэнь і дзяцей. Цяжка праверыць. Калі вы спытаеце яго, ён зробіць якое-небудзь разумнае прымяненне - напрыклад, чатыры. Тады вы калі-небудзь даведаліся, што праўда ліжа да дванаццаці ".
  
  
  Нік усміхнуўся. "Гэтыя чароўныя мясцовыя звычаі". Ён выняў вакол сумкі белы ільняны касцюм і хутка надзеў яго. "Гэтая Талай мілка. Ці ёсць у яго што-небудзь падобнае на нах?"
  
  
  "Калі Адам запросіць вас на вялікую вечарыну, калі прыгатуюць смажанага парася і будуць танцаваць серемпи і голек, вы ўбачыце больш мілых лялек, чым вы можаце злічыць. Яе прысутнічаў на адной тут каля года таму. На цырымоніі прысутнічала тысяча чалавек. баль на працягу чатырох дзён ".
  
  
  "Ткнуў мне запрашэнне".
  
  
  "Думаю, хутка ты атрымаеш адно за дапамогу Тале. Яны хутка выплачваюць абавязацельствы і добра абслугоўваюць гаспадароў. Мы прыляцім на вечарыну, калі яна адбудзецца. Яе прылятаю сёння ўвечары. Занадта позна. Мы з'яжджаем рана раніцай ".
  
  
  Ганс правёў Ніка ў велізарную галоўную пакой. У ёй быў бар у куце, вадаспад, асвяжальны паветра, танцпол і комба па чатырох чалавек, у якім гуляюць выдатны джаз у французскім стылі. Нік сустрэў пару дзясяткаў мужчын і жанчын, бясконца боўтацца, атрымліваў асалоду ад выдатным вячэрай па рийсттафеля - "рысавага крэслаў" з баранінай кары і курыцай, упрыгожаных ўкрутую яйкам, нарэзаным агурком, бананамі, арахіс, покалывающим чатни, а таксама садавінай і гароднінай. не мог назваць. Было тонкае інданэзійскае элю, пышнае дацкае піва і добры віскі. Пасля таго, як слугі пайшлі, танцавалі некалькі пар, у тым ліку Талай і Ган Быка. Палкоўнік Судирмат моцна выпіў і не звяртаў увагі на Ніка.
  
  
  У адзінаццаць сорак шэсць Нік і Ганс пайшлі назад па калідоры, згаджаючыся, што яны пераеў, правялі цудоўны вечар, і нічому не навучыліся.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Нік распакаваў багаж, надзеў сваю вопратку.
  
  
  Ён зрабіў некалькі паметак ў сваёй маленькай зялёнай запісной кніжцы сваім асабістым кодам - стенографией, настолькі сакрэтнай, што ён аднойчы сказаў Хоуку: "Ніхто не можа скрасці эга і што-небудзь даведацца. Часткі яе не магу зразумець, што напісаў. "
  
  
  У дванаццаць дваццаць у дзверы пастукалі, і ён ўпусціў палкоўніка Судирмата, покрасневшего ад выпітага алкаголю, але ўсё яшчэ испускающего, разам з парамі выпіўкі, паветра жорсткай сілы ў невялікі ўпакоўцы. Палкоўнік механічным ўсміхнуўся сваімі тонкімі цёмнымі вуснамі. "Я не хацеў турбаваць вас за вячэрай. Магу яе штогод ваш пашпарт, містэр Бард?"
  
  
  Нік працягнуў эму буклет. Судирмат ўважліва яе агледзеў, параўнаў "містэра Барда" з фатаграфіяй, даследаваў старонкі візы. "Гэта было выпушчана зусім нядаўна, містэр Бард. Вы не вельмі даўно займаецеся імпартам".
  
  
  "Тэрмін дзеяння майго старога замежнага пашпарта скончыўся".
  
  
  "Ах. Вы даўно сябруеце з містэрам Норденбоссом?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Я ведаю пра эга ... сувязях. У цябе яны таксама ёсць?"
  
  
  "У мяне шмат сувязяў".
  
  
  "Ах, гэта цікава. Дайце мне ведаць, калі яе змагу дапамагчы".
  
  
  Нік сціснуў зубы. Судирмат глядзеў на срэбны халадзільнік, які Нік знайшоў на стале ў сваім пакоі, разам з вазай з садавінай, гарбатай у тэрмасе, стравай з печывам і невялікімі бутэрбродамі і скрынкай выдатных цыгар. Нік памахаў стала. "Не ці вы хочаце выпіць на ноч?"
  
  
  Судирмат выпіў дзве бутэлькі піва, з'еў большую частку бутэрбродаў і печыва, паклаўшы адну цыгару у хвіліну і закурыў іншую. Нік ветліва парыраваў эга пытанні. Калі, нарэшце, палкоўнік устаў, Нік паспяшаўся праводзіць эга ў дзень. Судирмат зрабіў паўзу на адкрыцці. "Містэр Бард, нам прыйдзецца пагаварыць яшчэ раз, калі вы настойваеце на нашэнні пісталета ў маім раёне".
  
  
  "Пісталет?" Нік паглядзеў на сваю тонкую мантыю.
  
  
  "Той, які быў у вас пад кашуляй сёння ніяк не калі. Яе павінен забяспечваць захаванне ўсіх калі-небудзь рабіў у маім раёне, вы ведаеце..."
  
  
  Нік зачыніў дзверы. Гэта было ясна. Ён мог насіць свой пісталет, але палкоўніку Судирмату прыйдзецца заплаціць асабістую ліцэнзію. Нік падумаў, ці ўбачаць калі-небудзь войскі палкоўніка сваю плату. Прыватны інданезійская атрымліваў каля двух даляраў у месяц. Ён жыў тым, што рабіў тое ж самае, што і эга афіцэры ў вялікіх маштабах: вымагаў і браў хабару, вымагаў тавары і наяўныя грошы ў грамадзян, што ў значнай ступені стала прычынай пераследаў кітайцаў.
  
  
  Інфармацыйныя дакументы Ніка аб гэтым раёне ўтрымлівалі некаторыя цікавыя дадзеныя. Ён успомніў адзін савет: "... калі ён звязаны з мясцовымі салдатамі, перамовы аб грошах. Большасць здаюць сваю зброю вам ці злачынцам за шаснаццаць даляраў у дзень, без якіх-небудзь пытанняў". Ён усміхнуўся. Магчыма, ён схавае Вильгельмину і арандуе ў палкоўніка эга ўзбраенне. Ён патушыў усе свяцільні, акрамя лямпы малой магутнасці, і жым лежачы на вялікую ложак.
  
  
  Тонкі пранізлівы рыпанне дзвярны пеўняў ў якой-то момант гэта адзіная перадача эга. Ён трэніраваўся прыслухоўвацца да яму і загадаў сваім адчуваю сачыць за ім. Ён глядзеў, як адкрылася панэль, не перамяшчаючыся на высокім матрацы.
  
  
  Талай Мачмур праслізнула ў пакой і ціхенька зачыніла за сабой дзверы. "Аль..." - пачуўся ціхі шэпт.
  
  
  "Я шчыра тут."
  
  
  Паколькі ноч была цёплай, ён жым лежачы на ложак у адных баваўняных боксерах. Яны прыбылі ў багажы, які прывёз Норденбосс, і ідэальна падыходзілі для яго. Яны павінны быць выдатнымі - яны былі пашытыя па лепшай даступнага паліраванага бавоўны, са схаваным кішэняй ў пахвіны для ежы П'ера, аднаго па смяротных газавых гранул, якія N3 па AX - Нік Картэр, псеўданім Аль Бард - быў ўпаўнаважаны выкарыстоўваць.
  
  
  Ён думаў, дацягнуцца да сваёй схаваныя, але вырашыў не рабіць гэтага. Ён і Талай дастаткова перажылі разам, досыць наглядзеліся яшчэ на іншы, каб зрабіць хоць бы некаторыя ўмоўнасці непатрэбнымі.
  
  
  Яна прайшла праз пакой кароткімі крокамі, ўсмешка на ee маленькіх чырвоных вуснах была такой жа вясёлай, як у маладой дзяўчыны, якая займаецца сустракае небудзь мужчыну, з якім яна захаплялася і будавала вакол нах мары, альбо мужчыну, у якога яна была закаханая. На ёй быў саронг вакол вельмі светлага жоўтага колеру з кветкавымі ўзорамі далікатна-ружовага і зялёнага колераў. Бліскучыя чорныя валасы, якія яна нафарбавала за вячэрай - да восхищенному здзіўлення Ніка - цяпер спадалі на гладкія каштанавыя плечы.
  
  
  У мяккім бурштынавыя ззянні яна выглядала як мара кожнага мужчыны, прыгожае, пышная, рухалася плыўнымі цягліцавымі рухамі, выражавшими вытанчанасць, рухомую вялікай сілай у вар'яцка круглявых канечнасцях.
  
  
  Нік усміхнуўся і лёг на ложку. Ён прашаптаў: "Добры дзень. Рады бачыць цябе, Ракіты. Ты выглядаеш абсалютна прыгожай".
  
  
  Яна поколебалась на імгненне, затым паплыла пуфик да ложка і сеў, паклаўшы цёмную галаву эму на плячо. "Табе падабаецца мая сям'я?"
  
  
  "Вельмі. А Ган Бік добры хлопец. У яго мэта на плячах".
  
  
  Яна злёгку паціснула плячыма і унікліва цепнула вачмі, якія дзяўчыны выкарыстоўваюць, каб сказаць мужчыну - асабліва старэйшаму - што або іншы малады чалавек у парадку, але давайце не будзем марнаваць час на размовы аб nen. "Што ты збіраешся рабіць цяпер, Аль? Яе ведаю, што мой бацька і Онг Чанг адмовіліся ад тваёй дапамозе".
  
  
  "Яе адукацыю ў Джакарту з Гансам раніцай".
  
  
  "Вы не знойдзеце там джонку або Мюлера".
  
  
  Ён адразу ж спытаў: "Адкуль вы даведаліся пра Мюллере?"
  
  
  Яна пачырванела і паглядзела на свае доўгія тонкія пальцы. "Ён павінен быць адным па ўсёй банды, якая займаецца нас рабуе".
  
  
  "І выкрадае такіх, як ты, сыч шантажу?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Калі Ласка, Ракіты". Ён працягнуў руку і ўзяў адну вакол пяшчотных рук, трымаючы яе так лёгка, як птушку. "Не хавайце інфармацыю. Вызначыць мне, каб яе мог дапамагчы вам. Ёсць яшчэ адзін мужчына з Мюлерам, вядомы, як Юда ці Борман? Моцна искалеченный чалавек з акцэнтам, як у Мюлера".
  
  
  Яна зноў кіўнула і выдала больш, чым думала. "Думаю, так. Няма, я ў гэтым упэўнены". Яна спрабавала быць сумленнай, але Нік падумаў - адкуль гэй ведаць аб акцэнце Юды?
  
  
  "Скажыце мне, якія яшчэ сям'і яны трымаюць у руках".
  
  
  "Я не ўпэўненая, ці ў многіх. Ніхто не кажа. Але я ўпэўнены, што ў Лопонусиасов ёсць сыны Чэнь Сінечу Лян і Сун Юйлинь. І дачка М. А. Кінга".
  
  
  "Апошнія трое кітайцы?"
  
  
  "Інданэзійскія кітайцы. Яны жывуць у мусульманскім раёне Паўночнай Суматры. Яны практычна абложаныя".
  
  
  "Вы маеце на ўвазе, што ну могуць забіць у любы момант?"
  
  
  "Не зусім так. Яны могуць быць у парадку, пакуль М. А. плаціць арміі".
  
  
  Пратрымаюцца ці эга грошы, пакуль усё не зменіцца? "
  
  
  "Ён вельмі багаты".
  
  
  "Быццам як Адам плаціць палкоўніку Судирмату?"
  
  
  "Так, за выключэннем таго, што на Суматры ўмовы яшчэ горш".
  
  
  "Што-небудзь яшчэ ты хочаш мне сказаць?" - мякка спытаў ён, гадаць, раскажа яна, адкуль яна стала вядома пра Юду, і чаму яна была свабоднай, калі па інфармацыі, якую яна сказала, яна павінна быць палонніцай на джонке.
  
  
  Яна павольна паківала сваёй выдатнай галавой, яе доўгія вейкі апусціліся. Цяпер яна трымала абедзве рукі на яго правай руцэ, і яна шмат ведала аб кантакце з скурай, вырашыў Нік, калі ee гладкія, далікатныя пазногці слізгалі па эга скуры, як узмах крылаў матылька. Яны папляскалі прыемным эга па ўнутранай баку запясці і правяла па венах эга аголенай рукі, пакуль яна рабіла выгляд, што разглядае эга руку. Ён адчуваў сябе важным кліентам у салоне, асабліва прыгожага майстра па манікюры. Яна перавярнула эга руку і лёгенька пагладзіла тонкія лініі ў падставы эга пальцаў, затым прайшла па ім на далоні і падрабязна абмалявала кожную лінію на яго далоні. Няма, вырашыў ён, яе з самай прыгожай цыганскай варажбіткай, якую калі-небудзь бачылі - як ih называюць на Усходзе? Яе паказальны палец перахрысціўся ад яго вялікага пальца да эга мизинцу, затым зноў спусціўся ўніз да эга запясця, і раптоўная покалывающая дрыжыкі цудоўна пранізала эга ад падставы хрыбетніка да валасоў на патыліцы.
  
  
  "У Джакарце, - прашаптала яна мяккім воркующим тонам, - вы можаце што-што даведацца ад Мацюкі Насут. Яна слаўнай. Вы, верагодна, сустрэнеце сл. Яна вельмі прыгожая ... ценымногие прыгажэй, чым яе калі-небудзь буду. забудзеце мяне бэла нах ". Маленькая мэта з чорным грэбнем нахілілася, і ён адчуў на сваёй далоні яе мяккія цеплыя вусны. Кончык яе маленькага язычка пачаў кружыцца ў цэнтры, дзе яе пальцы трывожылі кожны эга нерва.
  
  
  Дрыжыкі ператварылася ў пераменны ток. Яно экстатически паколвала паміж верхавінай эга чэрапа кончыкамі пальцаў. Ён сказаў: "Мая дарагая, ты дзяўчына, якую яе ніколі не забуду. Мужнасць, якое ты праявіла ў гэтай маленькай субмарыне, тое, як ты трымаў галаву, удар, які ты нанёс па гэтаму кракадзілу, калі ўбачыў, што я ў небяспецы, - адно не забывай ". Ён падняў вольную руку і пагладзіў валасы маленькай галавы, усё яшчэ сагнутай у далоні каля эга жыцця. Гэта было падобна на нагрэты шоўк.
  
  
  Ee рот пакінуў эга руку, радзівон зачапілася за гладкі драўляны падлогу, а яе цёмныя вочы апынуліся ў некалькіх цалях ад яго. Яны ззялі, як два паліраваных каменя ў храмавай статуі, але ih атачалі цёмным цёплым, сиявшим жыццём. "Я табе сапраўды падабаюся?"
  
  
  "Я думаю, вэб ты-у сваім родзе. Ты пышная". "Ніякай хлусні, - падумаў Нік, - а як далей яе пайду?" Лёгкія парывы яе салодкага дыхання адпавядалі ўласным эга ўзмоцненага рытму, выкліканаму токам, які яна выклікала ўздоўж эга пазваночніка, які цяпер адчуваўся як распаленая нітка, складзеная ў эга і плоць.
  
  
  "Ты дапаможаш нам? А мне?"
  
  
  "Я зраблю ўсё, што змагу".
  
  
  "І ты вернешся да мяне? Нават калі Мата Насут такая прыгожая, як я кажу?"
  
  
  "Абяцаю." Эга рука, высвободившись, паднялася на ee аголеныя карычневыя плечы, падобныя на камею, і спынілася над ee саронгом. Гэта было падобна на замыканне яшчэ адной электрычнай разбіваць
  
  
  Маленькія ружавата-ружовыя вусны былі на ўзроўні эга ўласнага дотыку, а затым змякчылі ih пульхныя, амаль пульхныя выгібы ў гудуць усмешцы, якая займаецца нагадала эму, як яна выглядала ў джунглях пасля таго, як Мэйбл сарвала з сябе вопратку. Яна апусціла галаву на яго аголеную грудзі і ўздыхнула. Яна ўзваліла на сябе цудоўную нашу, пульсаваў цёплы водар; пах, які ён не мог надрукаваць, але водар жанчыны быў узбуджальным. На яго левай грудзі яе мову пачаў авальны танец, які ён практыкаваў на яго далоні.
  
  
  Талай Махмур, паспрабаваўшы чыстую салёную скуру гэтага вялікага чалавека, які рэдкіх лячэбных бываў па-за яе таемных думак, адчула момант замяшання. Гэй, былі знаёмыя чалавечыя эмоцыі і паводзіны ва ўсіх эга складанасцях і пачуццёвых дэталях. Яна ніколі не ведала сарамлівасці. Да шостага гадоў яна бегала аголенай, зноў і зноў сачыла за парамі, якія займаюцца любоўю ў гарачыя трапічныя ночы, уважліва назірала за эратычнымі паставамі і танцамі ў начных балях, калі дзеці павінны былі быць у смецця. Яна эксперыментавала з Ган Биком і Балумом Нидой, самым прыгожым юнакоў на востраве Фонг, і не было ў нас адной часткі мужчынскага цела, якую яна не даследавала б падрабязна і не праверыў яе рэакцыю. Часткова ў межах сучаснага пратэсту супраць неисполнимых табу, яна і Ган Бік сукупляецца некалькі разоў, і зрабілі б гэта значна часцей, калі б ён дамогся свайго.
  
  
  Але з гэтым амерыканцам яна адчувала сябе так, інакш, што гэта выклікала асцярожнасць і лейцара. З Ганом было добра. Сёння вечарам яна на кароткі час супраціўлялася гарачаму, тянущему прымусе, якое высушыла яе горла, так што эй, часткі даводзілася глытаць. Гэта было падобна на тое, што гуру называлі сябе сілай, з якой вы не можаце супраціўляцца, напрыклад, калі вы прагнеце прахалоднай вады або галадаеце, затым доўгага дня і адчуваеце пах гарачай, смачнай ежы. Яна сказала сабе: "Я не сумняваюся, што гэта няправільна і правільна, як раяць старой, таму што яны не знайшлі шчасця і будуць адмаўляць у гэтым іншым". Як сучаснік лічу толькі мудрасць ...
  
  
  Валасы на яго велізарнай грудзей казыталі яе шчаку, і яна глядзела на карычнева-ружовы сасок, які стаіць малюсенькім астраўком ў яе вачэй. Яна адзначыла вільготны, то з яго мовай, пацалавала эга напружана-жорсткі кончык і адчула, як ён уздрыгнуў. У рэшце рэшт, ён не моцна адрозніваўся ад чумы пажадлівых або Балума ў сваіх рэакцыях, але ... ах, якая розніца ў яе дачыненні да яму. На Гаваях ён заўсёды быў паслужлівым і ціхім, хоць, павінна быць, часткі думалі ee дурным і праблемным "хлопчыкам". На падводнай лодцы, і на Адате яна адчувала, што, што б нам здарылася, ён клапоціцца аб ёй. Гэта сапраўдная прычына, сказала яна сабе, што яна не паказала страх, які адчувала. З ім яна адчувала сябе ў бяспецы і бяспекі. Спачатку яна была здзіўленая расце ў ёй цяплом, ззяннем, якое черпало сваё паліва з самой блізкасці вялікага амерыканца; эга погляд раздзімаў полымя, яго дотык было бензінам ў агні.
  
  
  Цяпер, цяжар яго да яму, яна была амаль падаўлена вогненным ззяннем, прожигавшим яе асяродак, як гарачы ўзбуджальны кнот. Яна гатэляў абняць яго, утрымаць яго, забраць эга, каб захаваць назаўжды, каб цудоўнае полымя ніколі не згасла. Гэй, хацелася дакрануцца, пагладзіць і пацалаваць кожную частку эга, зрабіўшы яе сваёй па праве даследаванні. Яна так моцнага абняла эга сваімі маленькімі ручкамі, што ён адкрыў вочы. "Мая дарагая..."
  
  
  Нік паглядзеў уніз. Гаген, дзе ты цяпер, калі тут тэма для твайго мелу і кісты, які крычыць, каб эга захавалі і захавалі, як і яна цяпер? Гарачы пот свяціўся на яе гладкай карычневай шыі і спіне. Яна каціла галаву эму на грудзі ў нервова гіпнатычнае рытме, яна цалавала яго, яна глядзела на яго сваімі чорнымі вачыма, диковинно узбуджаючы эга грубай запалам, якая займаецца успыхвала і іскрылася ў іх.
  
  
  "Ідэальная лялька, - падумаў ён, - прыгожая, гатовая і мэтанакіраваная лялька".
  
  
  Ён схапіў яе абедзвюма рукамі, крыху ніжэй плечаў, і падняў на сябе зверху, напалову прыпадняў з ложка, і старанна пацалаваў пульхныя вусны. Ён быў здзіўлены ih гнуткасцю і унікальным адчуваннем вільготнай багата. Атрымліваючы асалоду ад ih мяккасцю, яе гарачым дыханнем і адчуваннем яе дотыку да сваёй скуры, ён падумаў, наколькі разумны ад прыроды - даць гэтым дзяўчатам вусны, якія ідэальна падыходзяць для заняткаў каханнем і для мастака для малявання. На палатне яны выразныя - на фоне твайго захапляльнай.
  
  
  Яна пакінула пуфік і, выгнуўшы сваё гнуткае цела, але на яго, астатнюю частку сябе. "Брат", - падумаў ён, адчуваючы сваю цвёрдую плоць ў яе сакавітых выгібах, цяпер спатрэбіцца некаторы разварот, каб змяніць кірунак! Ён зразумеў, што яна злёгку вышмараваць і надушить сваё цела - нядзіўна, што яно так ярка свяцілася, калі яе тэмпература павышалася. Водар усе яшчэ вышмыгваў ад яго; сумесь сандалавага дрэва і эфірнага алею трапічных кветак?
  
  
  Талай зрабіла извивающееся, прижимающееся рух, якое прыціснула яе да яму, як гусеніцу на галінцы. Ён ведаў, што яна магла адчуваць кожную часцінку яго. Праз доўгія хвіліны
  
  
  яна мякка адарвала свае губы ад яго і прашаптала: "Я люблю цябе".
  
  
  Нік сказаў: "Ты можаш сказаць, што я адчуваю да цябе, выдатная яванская лялька". Ён лёгка правёў пальцам па краі яе саронг. "Гэта перашкаджае, і вы эга моршчыце".
  
  
  Яна павольна апусціла ногі на падлогу, ўстала і разгарнула саронг гэтак жа нядбайна і нязмушана, як калі купалася ў джунглях. Толькі голас атмасфера была іншай. У яго перахапіла дыханне. Яе мігатлівыя вочы дакладна ацанілі эга, а выраз яе твару змянілася на гарэзнага вожыка, вясёлы погляд, які ён заўважыў раней, гэтак прывабны, таму што ў nen не было кпінаў - яна падзяляла з вамі захапленне.
  
  
  Яна дамаглася рукі свае ідэальныя карычневыя сцягна. "Вы ўхваляеце?"
  
  
  Нік праглынуў, саскочыў з ложка і падышоў да дзень. У калідоры нікога не было. Ён зачыніў жалюзі і трывалую ўнутраную дзверы з плоскім латунным завалай таго якасці, якое прызначана для яхт. Ён адкрыў аконныя жалюзі, каб не было відаць вачэй.
  
  
  Ён вярнуўся ў ложак і падняў яе, трымаючы яе, як каштоўную цацку, высока трымаючы ee, і гледзячы на яе ўсмешку. Яе сціплае спакой хвалявала больш, чым актыўнасць. Ён глыбока ўздыхнуў - у мяккім святле яна выглядала, як аголены манекен, размаляваны Гаген. Яна буркаваць што-тое, чаго ён не мог зразумець, і яе мяккі гук, цяпло і водар развеялі лялечны сон. Калі ён асцярожна паклаў яе на белае покрыва побач з падушкай, яна радасна булькнула. Аленка яе пышных грудзей злёгку рассоўваюць ih, утвараючы панадлівыя пульхныя падушкі. Яны падымаліся і падалі з больш хуткім рытмам, чым звычайна, і ён зразумеў, што ih любоўная гульня абудзіла ў ёй страсці, сугучныя уласным эга, але яна ўтрымлівала ih ўнутры сябе, маскіруючы кіпячае стараннасць, якое ён цяпер ясна бачыў. Яе маленькія ручкі нечакана падняліся. "Прыбытак".
  
  
  Ён прыціснуўся да яе. Ён адчуў імгненнае супраціў, і на яе выдатным твары з'явілася невялікая грымасу, якая займаецца адразу ж рассеялася, як быццам яна супакойвала яго. Яе далоні стуліліся ў эга падпахах, пацягнулі да яму з дзіўнай сілай, паўзлі па эга спіне. Ён адчуваў цудоўную цеплыню цудоўных глыбінь і тысячы паколвала шчупальцаў, якія абдымалі яго, расслабляліся, дрыжалі, казыталі, пяшчотна гладзілі эга і зноў сціскалі. Эга спінны нервовы мозг ператварыўся ў чередующуюся нітка, получавшую цёплыя, малюсенькія, покалывающие штуршкі. Вібрацыя ў эга паясніцы моцна ўзмацнілася, і эга на імгненне паднялі хвалі, захлестнувшие эга ўласныя.
  
  
  Ён забыўся час. Праз шмат часу пасьля таго, як ih выбухны экстаз разгарэўся і аціх, ён падняў вільготную руку і паглядзеў на свае наручныя гадзіны. "Божа мой, - прашаптаў ён, - два гадзіны. Калі хто-то мяне шукае..."
  
  
  Пальцы танцавалі па эга сківіцы, пагладжвалі шыю, цяклі па грудзях і адкрывалі расслабляющуюся плоць. Яны выклікалі новы раптоўны трапятанне, як дрыготкія пальцы канцэртнага піяніста, пошчакі урывак ўрыўка.
  
  
  "Ніхто мяне не шукае". Яна зноў падняла да яму свае поўныя вусны.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  
  
  
  Па дарозе ў залу для снедання адразу затым світання Нік выйшаў на шырокую веранду. Сонца было жоўтым шарам ў бязвоблачным небе на краі сукенка і берага на ўсходзе. Пейзаж ззяў свежым і бездакорным, дарога і пышная расліннасць, спускавшаяся да берагавой лініі, нагадвалі старанна створаную мадэль, настолькі цудоўны, што амаль не адпавядалі рэальнасці.
  
  
  Паветра быў духмяным, яшчэ свежым ад начнога брызу. "Гэта магло б стаць раем, - падумаў ён, - калі б ты выгнаў палкоўніка Судирматса".
  
  
  Побач з ім выйшаў Ганс Норденбосс, яго выдатны цела бязгучна рухалася па паліраванай драўлянай палубе. "Цудоўна, а?"
  
  
  "Так. Што гэта за рэзкі пах?"
  
  
  "З гаяў. Калі-то гэтая тэрыторыя была навалай паркавы спецый, як ih называюць. Плантацыі за ўсё, ад мушкатовага арэха да птушачкі. Цяпер гэта невялікая частка бізнесу".
  
  
  "Пышнае месца для жыцця. Занадта дрэнныя людзі не могуць проста расслабіцца і атрымліваць асалоду ад гэтым".
  
  
  Тры грузавікі з тубыльцамі паўзлі, як цацкі, па дарозе далёка ўнізе. Норденбосс сказаў: "Гэта частка вашай праблемы. Перанасяленне. Пакуль людзі размножваюцца, як казуркі, яны будуць ствараць свае ўласныя праблемы".
  
  
  Нік кіўнуў. Ганс-рэаліст. "Я ведаю, што вы маеце рацыю. Яе бачыў, табліцы насельніцтва".
  
  
  "Вы бачылі палкоўніка Судирмата ўчора ўвечары?"
  
  
  "Трымаю грошы, вы бачылі, як ён заходзіў у мой пакой".
  
  
  "Вы выйгралі. На самай дэла яе, прыслухоўваўся да хвіліну і выбуху".
  
  
  "Ён паглядзеў у пашпарт. Намякнуў, што я заплачу эму, калі працягну насіць з сабой пісталет".
  
  
  "Аплаціць эму, калі трэба. Ён прыходзіць да нас, танна. Эга рэальны даход зыходзіць ад яго ўласнага народа, вялікія грошы ад такіх людзей, як Махмуры, і грошы ад кожнага селяніна адкрыта цяпер. Армія зноў захоплівае ўладу. Мы хутка ўбачым генералаў у вялікіх дамах і імпартных мэрсэдэсах.
  
  
  Ih базавая заработная плата складае каля 2000 рупій у месяц. Гэта дванаццаць даляраў ".
  
  
  "Што за падстава для Юды. Вы ведаеце жанчыну па імя Мацюка Насут?"
  
  
  Норденбосс выглядаў здзіўленым. "Мужык, ты сыходзіш. Яна той кантакт, з якім яе хачу цябе пазнаёміць. Яна самая высокааплатная мадэль у Джакарце, выдатнае заканчэнне ваеннага страва. Пазіруе для рэальных рэчаў і рэкламы, а не турыстычнага смецця".
  
  
  Нік адчуў нябачную падтрымку праніклівай логікі Хоука. Наколькі дарэчы для пакупніка мастацтва рухацца ў колах мастакоў. "Ракіты згадала сл. На чыім баку Мата?"
  
  
  "На яе ўласнай, як і ў большасці ўсіх, каго вы сустрэнеце. Яна па адной вакол самых старых сем'яў, таму яна рухаецца ў лепшых колах, але пры гэтым яна жыве колах мастакоў і інтэлігенцыі таксама. Разумная. Мае шмат грошай. Жыве высока ".
  
  
  "Яна не з намі і не супраць нас, але яна ведае тое, што нам трэба ведаць", - задуменна рэзюмаваў Нік. "І яна пранікнена. Давайце падыдзем да яе вельмі лагічна, Ганс. Можа, будзе лепш, калі вы не будзеце ўводзіць мяне. Дайце мне штогод, ці змагу яе знайсці чорную лесвіцу".
  
  
  "Ідзі да гэтага". Норденбосс усміхнуўся. "Калі б ёй быў грэцкім богам, як ты, а не тоўстым старым, яе б гатэль заняцца даследаваннем".
  
  
  "Я бачыў, як вы працуеце".
  
  
  Яны падзяліліся момантам лагоднага жарты, невялікім расслабленнем мужчын, якія жывуць на краі прорвы, а затым пайшлі ў хату снедаць.
  
  
  У адпаведнасці з прадказаннем Норденбосса, Адам Махмур запрасіў ih на вечарыну двума выходнымі праз. Кінуўшы погляд на Ганса, Нік пагадзіўся.
  
  
  Яны паехалі ўздоўж берага да бухце, дзе ў Махмуров была пасадачная пляцоўка для гідрасамалётаў і лятучых лодак, і яны выходзілі да мора па прамой без рыфаў. На трапе знаходзілася лятаючая лодка Ishikawajima-Harima PX-S2. Нік ўтаропіўся на яго, успамінаючы нядаўнія мемарандумы, чым AX, у якіх падрабязна апісаны распрацоўкі і прадукты. Карабель меў чатыры турбавінтавых рухавіка GE T64-10, размах крылаў 110 футаў і ўласны аленка 23 тоны.
  
  
  Нік назіраў, як Ганс адказаў на прывітанне японца ў карычневай форме без знакаў адрознення, які расшпільваў гальштук. "Вы маеце на ўвазе, што вы прыйшлі сюды, каб уцягнуць мяне ў гэта?"
  
  
  "Толькі самае лепшае."
  
  
  "Я чакаў чатырохмеснай працы з латкамі".
  
  
  "Я думаў, ты хочаш ездзіць стыльна".
  
  
  Нік думках падлічыў. "Вы з розуму сышлі? Ястраб заб'е нас. Чартар на чатыры ці пяць тысяч даляраў, каб забраць мяне!"
  
  
  Норденбосс не мог трымаць твар адкрыта. Ён гучна засмяяўся. "Паслабцеся. Яе вывудзіў эга вакол хлопцаў вакол ЦРУ. Ён нічога не рабіў да заўтрашняга дня, калі паедзе ў Сінгапур".
  
  
  Нік палёгкай уздыхнуў, надувшись палачак. "Гэта іншая справа. Яны могуць гэта вытрымаць - з бюджэтам у пяцьдзесят разоў перавышаюць нашы. У апошні час Хок вельмі цікавіўся выдаткамі".
  
  
  У маленькай хаціне ў рампы зазваніў тэлефонны званок. Японец памахаў Ганьсу. "Для цябе."
  
  
  Ганс вярнуўся, нахмурыўшыся. "Палкоўнік Судирмат і Ган Бык, шэсць салдат і двое людзей Мачмура - я мяркую, целаахоўцаў Гана - хочуць падвезці да Джакарты. Яе павінен быў сказаць" добра ".
  
  
  "Гэта што-небудзь разыходзіцца для нас?"
  
  
  "У гэтай частцы свету ўсё можа што-то значыць. Яны ўвесь час ездзяць у Джакарту. У іх ёсць невялікія самалёты, і нават асабісты чыгуначны вагон. Гуляйце спакойна і глядзіце".
  
  
  Ih пасажыры прыбылі праз дваццаць хвіліна. Узлёт прайшоў незвычайна гладка, без шуму-шуму звычайнай лятучай лодкі. Яны ішлі за берагавой лініяй, і Нік зноў абверг паведамленні смі узорны пейзаж, калі яны гулі над возделанными палямі і плантацыямі, чаргуючыся з грудамі лесу ў джунглях і дзіўна гладкімі лугамі. Ганс патлумачыў разнастайнасць ніжэй, паказаўшы, што вулканічныя патокі на працягу стагоддзяў расчышчалі раёны, як натуральны бульдозер, часам соскабливая джунглі ў моры.
  
  
  У Джакарце панаваў хаос. Нік і Ганс развіталіся з астатнімі і, нарэшце, знайшлі таксі, якое імчалася па шматлюдных вуліцах. Ніку нагадалі іншыя азіяцкія горада, хоць Джакарта можа быць трохі чысцей і красочнее. Тратуары былі забітыя маленькімі карычневымі чалавечкамі, многія ў спадніцах з вясёлымі прынтамі, некаторыя ў баваўняных штанах і спартыўных кашулях, некаторыя ў турбане або вялікіх круглых саламяных капелюшах - або ў турбане, з вялікімі саламянымі капялюшамі на іх. Над натоўпам плылі вялікія рознакаляровыя парасоны. Кітайцы, здавалася, выбіралі ціхую вопратку сіняга або чорнага колеру, а арабскія тыпы насілі доўгія плашчы і чырвоныя фесцы. Еўрапейцы былі даволі рэдкасцю. Большасць карычневых людзей былі вытанчанымі, разняволенымі і маладымі.
  
  
  Яны мінулі мясцовыя рынкі, запоўненыя адрынамі і прылаўкамі. Таргі з-за усялякіх тавараў, жывых куранят ў куратніку, кадкі з жывой рыбай і груды гародніны і садавіны былі какафоніяй кудахтанья, якая гучала, як тузін моў. Норденбосс зрабіў кіроўцы і правёў Ніка кароткую экскурсію па сталіцы.
  
  
  Яны зрабілі вялікую
  
  
  пятлю перад уражальнымі бетоннымі будынкамі, сгруппированными вакол авальнай зялёнай лужка. "Даўнтаўн Плаза", - патлумачыў Ганс. "Цяпер паглядзім на новабудоўлі і гасцініцы".
  
  
  Мінуўшы некалькі гіганцкіх пабудоў, некалькі недабудаваных. Нік сказаў: "Гэта нагадвае мне бульвар у Пуэрта-Рыка".
  
  
  "Так. Гэта былі мары Сукарна. Калі б ён быў не столькі летуценнікам, колькі адміністратарам, ён мог бы гэта зрабіць. Ён нес занадта вялікі аленка мінулага. Эму не хапала гнуткасці".
  
  
  "Я так разумею, ён усё яшчэ папулярны?"
  
  
  "Голас чаму ён гібее. Жыве недалёка ад палаца на выходных ў Богоре, пакуль эму не дабудуюць дом. Дваццаць пяць мільёнаў усходне-яванцев верныя эму. Голас чаму ён усё яшчэ жывы".
  
  
  "Наколькі стабільным новы рэжым?"
  
  
  Норденбосс фыркнуў. "У двух словах - ім патрэбны штогадовы імпарт у 550 мільёнаў даляраў. Экспарт у 400 мільёнаў даляраў. Працэнты і выплаты па знешніх пазыках складаюць 530 мільёнаў даляраў. Па апошніх дадзеных, у казначэйстве было сем мільёнаў даляраў".
  
  
  Нік на імгненне даследаваў Норденбосса. "Вы шмат гаворыце, але вам здаецца, што вам ih шкада, Ганс. Я думаю, вам падабаецца гэтая краіна і яе людзі".
  
  
  "Ой, кравец, Нік, яе ведаю. У іх ёсць некаторыя выдатныя ўласцівасці. Вы даведаецеся аб готон-роджонге - дапамагаць адзін аднаму. Па сутнасці, яны добрыя людзі, за выключэннем тых выпадкаў, калі ih прыводзяць у дзеянне ih праклятыя забабоны. у вёску. Тое, што ў лацінскіх краінах называецца сіесты, - гэта джам карэт. Гэта азначае эластычны гадзіну. Плыві, крыху пасплю, пагаварыць, займіцеся любоўю ".
  
  
  Яны выязджалі вакол горада, праязджаючы па двухпалоснай дарозе вялікія дома. Напрыклад, у пяці мілях яны згарнулі на іншую, больш вузкую дарогу, а затым на пад'язную дарожку да ў асаблівых, шырокаму дома па ўсёй цёмнага дрэва, размешчанага пасярод невялікага парку. "Ваш?" - запытаўся Нік.
  
  
  "Па-мойму."
  
  
  "Што адбываецца, калі вас пераводзяць?"
  
  
  "Я займаюся падрыхтоўкамі", - даволі змрочна адказаў Ганс. "Можа, гэтага і не адбудзецца. Колькі ў нас мужчын, якія будуць размаўляць на інданезійскім на пяці прыслоўях, а таксама на галандскай, англійскай і нямецкай?"
  
  
  Дом быў выдатным, як унутры, так і звонку. Ганс правёў для яго кароткую экскурсію, патлумачыўшы, як былы кампонг - пральня і памяшканні для прыслугі - быў ператвораны ў кабінку для невялікага у басейна, чаму ён палічыў за лепшае вентылятары кандыцыянераў, і паказаў Ніку сваю калекцыю ракавін, якія запаўнялі пакой.
  
  
  Яны выпілі піва на ганку ў асяроддзі полымя кветак, якія віліся ўздоўж сцен ўспышкі фіялетавага, жоўтага і аранжавага колеру. Архідэі віселі пырскамі пад карнізам, і яркія папугаі шчабяталі, калі ih дзве вялікія клеткі пампаваліся на лёгкім ветры.
  
  
  Нік дапіў піва і сказаў: "Ну, яе освежусь і паеду ў горад, калі ў цябе ёсць транспарт".
  
  
  "Абу адвязе цябе куды заўгодна. Гэта хлопец у белай спадніцы і чорнай куртцы. Але супакойся - ты толькі што прыехаў".
  
  
  "Ганс, ты шталь для мяне родным". Нік ўстаў і прайшоў па шырокаму ганка. "Юда там з полдюжиной палонных, ён выкарыстоўвае гэтых людзей, для шантажу. Вы кажаце, што яны вам падабаюцца - давайце падыдзем крыху з нашых задніц і дапаможам! Не кажу ўжо пра нашай уласнай адказнасці, каб спыніць Юду, які зладзіў пераварот. для Чикомов. Чаму б вам не пагаварыць з кланам Лопонусиас? "
  
  
  "Так, - ціха адказаў Норденбосс. "Хочаш яшчэ піва?"
  
  
  "Няма."
  
  
  "Не дуйься".
  
  
  "Яе edu у цэнтр".
  
  
  "Хочаш, каб я пайшоў з табой?"
  
  
  "Няма. Яны ўжо павінны ведаць цябе, ці не так?"
  
  
  "Вядома. Мяркуецца, што я працую ў нафтавай тэхніцы, але тут нельга нічога захоўваць у таямніцы. Пообедай у Марыё. Eda выдатная".
  
  
  Нік сель на край крэсла тварам да коренастому мужчыну. Рысы асобы Ганса не страцілі свайго вясёлага настрою. Ён сказаў: "Ой, Нік, я з табой ўсю дарогу. Але тут ты карыстаешся часам. Ты не супраць. Ты не заўважыў, як Махмуры бегаюць вакол халастых агнёў, ці не так? Лопонусии - Тое ж самае. Яны спаганяюцца. Пачакай. Ёсць надзея. Гэтыя людзі легкадумныя, але не дурныя.
  
  
  "Я разумею вашу кропку гледжання", - менш горача адказаў Нік. "Можа, яе проста новая мятла. Яе жадаю падлучыцца, даведацца, знайсці ih і пайсці за імі".
  
  
  "Дзякуй, што прапанавалі мне старую мятлу".
  
  
  "Ты сказаў гэта, а яе няма". Нік пяшчотна ляпнуў старэйшага па руцэ. "Думаю, яе проста энергічны бабёр, а?"
  
  
  "Чыстая-чыстая. Але ты ў новай краіне. Ты ўсё даведаешся. У мяне ёсць тубылец, які працуе на мяне ў Лопонусиах. Калі нам пашанцуе, мы ведаць, калі з Юдай зноў збіраюцца расплачвацца. Тады мы рушым. Мы ведаць, што хлам дзе-то ў паўночнага ўзбярэжжа Суматры ".
  
  
  "Калі нам пашанцуе. Наколькі надзейны ваш мужчына?"
  
  
  "Не вельмі. Але кравец вазьмі, рызыкуеш з-за таго, што плачу.
  
  
  "Як наконт спытаць джонкі з самалёта?
  
  
  "Мы спрабавалі. Пачакайце, пакуль вы не палёты на іншыя выспы, і не ўбачыце колькасць судоў. Падобна на тое, што рух на Таймс-сквер. Тысячы судоў".
  
  
  Нік дазволіў сваім шырокім плячах апусціцца. "Я буду насіцца па горадзе. Убачымся каля шостай?"
  
  
  "Я буду тут. У басейне або гуляю са сваімі снарадамі". Нік зірнуў, не жартуе ці эга Ганс. Круглае твар было проста-вясёлым. Эга гаспадар ускочыў з крэсла. "Ды добра. Яе паклічу цябе, Абу і машыну. А для мяне - яшчэ піва".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Абу быў невысокім хударлявым мужчынам з чорнымі валасамі і паласой белых зубоў, якімі ён часткі мільгаў. Ён зняў пінжак і спадніцу, і цяпер у яго загар і чорную капялюш, фуражку, як за мяжой.
  
  
  У кішэні ў Ніка былі дзве карты Джакарты, якія ён уважліва даследаваў. Ён сказаў: "Абу, уведи мяне, калі ласка, у Эмбасси Роу, дзе прадаюцца творы мастацтва. Ты ведаеш гэта месца?"
  
  
  "Так. Калі вы хочаце мастацтва, містэр Бард, у майго кузена ёсць выдатны магазін у Джыла-сцёрты. Шмат прыгожых рэчаў. А на плоце, там шмат мастакоў паказваюць свае працы. Ён можа ўзяць вас з сабой і пераканацца, што вы атрымліваеце не падман. Мой стрыечны брат ... "
  
  
  "Мы хутка наведаем твайго кузена", - перапыніў эга Нік. "У мяне ёсць асаблівая прычына спачатку пайсці ў Embassy Row. Вы можаце паказаць мне, дзе можна прыпаркавацца? Гэта не абавязкова павінна быць побач з плошчамі з мастацтвам. Яе магу пагуляць".
  
  
  "Вядома." Абу павярнуўся, белыя зубы бліснулі, і Нік здрыгануўся, калі яны пранесліся mimmo грузавіка. "Я ведаю."
  
  
  Два гадзіны Нік разглядаў творы мастацтва ў галерэях пад адкрытым небам - некаторыя вакол іх - гэта проста прастору, на платах з калючым дротам - на сценах, на плошчах і ў больш звычайных крамах. Ён даследаваў гэтае пытанне і не быў зачараваны "школай Бандунга", якая складаецца па выразаных сцэн, якія паказваюць вулканы, рысавыя палі і аголеных жанчын у яркіх блакітных, пурпуровых, аранжавых, ружовых і зялёных танах. Некаторыя скульптуры былі лепш. "Так і павінна быць", - сказаў эму дылер. "Трыста скульптараў засталіся без працы, калі спыніліся працы над нацыянальным помнікам Бунг Сукарна. Голас і ўсё - там, на плошчы Свабоды".
  
  
  Блукаць па ходзе справы і паглынаючы ўражанні, Нік падышоў да асаблівых крамы з маленькім назвай на вітрыне, выкладзеным сусальным золатам - МУР, ХАРЫС ДАЛАМ, ДЫЛЕР. Нік задуменна заўважыў, што залатыя ўпрыгажэнні былі на ўнутраным боку шкла, а складаныя жалезныя суставаў, часткова схаваныя па краях вокнаў, былі такімі ж трывалымі, як і ўсё, што ён калі-небудзь бачыў у Нью-Ёркскім Бауэр.
  
  
  У вітрынах было выстаўлена ўсяго некалькі прадметаў, але яны былі пышныя. На першым плане былі дзве разьбяныя галавы ў натуральную велічыню, мужчына і жанчына, вакол цёмнага дрэва колеру добра прокопченной трубкі вакол шыпшынніка. Яны злучылі рэалізм фатаграфіі з импрессионизмом мастацтва. У рысах асобы мужчыны выяўлялася спакойная сіла. Жанчына была прыгожай, з спалучэннем страсці і розуму, што прымушала вас перамяшчацца па разьбе, каб атрымаць асалоду ад лёгкімі зменамі выразы асобы. Вырабы не былі размаляваныя, усё ih веліч было створана проста талентам, які апрацоўваў багатае дрэва.
  
  
  У наступным акне - у краме ih было чатыры - стаялі тры сярэбраныя гурткі. Кожны быў іншым, кожны - наглазником. Нік зрабіў разумовую нататку трымацца далей ад срэбра, мае форму круга. Ён мала ведаў пра гэта і не падазраваў, што адна вакол чараў варта цэлага стану, а іншыя звычайныя. Калі вы не ведалі - гэта была дапрацоўка гульні з трыма абалонкамі.
  
  
  У трэцім акне былі ў інтэрнэце. Яны былі лепш, чым яны, на якія ён глядзеў у кіёсках пад адкрытым небам і на платах, але былі зроблены для якаснай турыстычнай гандлю.
  
  
  У чацвёртым акне быў партрэт жанчыны амаль у натуральную велічыню, у простым сінім саронге і з кветкай над левым вухам. Жанчына выглядала не зусім азиаткой, хоць яе вочы і скура былі карымі, а мастак, мабыць, выдаткаваў шмат часу на яе чорныя валасы. Нік закурыў, паглядзеў - і падумаў.
  
  
  Яна можа быць сумессю партугальскага і малайскага моў. Яе маленькія пульхныя вусны былі падобныя на вусны Талы, але ў іх была цвёрдасць, якая абяцала запал, праяўленую асцярожна і няўяўна. Шырока пасаджаныя вочы больш выразнымі скуламі былі спакойныя і стрыманыя, але намякалі на тое, што вы осмеливаетесь адкрыць сакрэтным ключом.
  
  
  Нік задуменна ўздыхнуў, наступіў на цыгарэту і пайшоў у краму. Моцны клера з радаснай усмешкай шталь ласкава сардэчным, калі Нік працягнуў эму адну вакол картак з надпісам БАРД GALLERIES, NEW YORK. АЛЬБЕРТ БАРД, ВІЦЭ-ПРЭЗІДЭНТ.
  
  
  Нік сказаў: "Я падумваў купіць некалькі рэчаў для нашых крам - калі мы зможам дамовіцца аб аптовай продажы..." Эга неадкладна адвялі да задняй часткі крамы, дзе прадавец пастукаў у дзверы, мудрагеліста інкруставаны перламутрам.
  
  
  Вялікі офіс Ёзэфа Харыс Далама быў прыватным музеем і скарбніцай. Паглядзеў Далам
  
  
  картку, адпусціў клерка і паціснуў руку. "Сардэчна запрашаем у Далам. Вы чулі пра нас?"
  
  
  "Сцісла", - ветліва схлусіў Нік. "Я так разумею, у вас выдатныя тавары. Адны па ўсім лепшых у Джакарце".
  
  
  "Адны па ўсім лепшых у свеце!" Далам быў стройным, невысокім і рухомым, як вясковая моладзь, якую Нік бачыў, лазящей па дрэвах. Эга смуглы твар валодала акцёрскай здольнасцю адлюстроўваць імгненныя эмоцыі; пакуль яны балбаталі, ён выглядаў стомленым, насцярожаным, ашчадным, а затым гарэзным. Нік вырашыў, што гэта спачуванне, гэта нюх хамелеона падладжвацца пад настрой наведвальніка, - голас што прывяло Далама з радай, адмяняць гэтыя рашэнні стэнда ў гэты салідны магазін. Далам сачыў за вашым асобай і прымерваў асоб, як капелюшы. Для Ніка смуглы твар і бліскучыя зубы нарэшце набылі сур'ёзны і спа, але вясёлы выгляд. Нік нахмурыўся, каб штогод, што адбудзецца, і Далам раптам раззлаваўся. Нік засмяяўся, і Далам далучыўся.
  
  
  Далам скокнуў у высокі скрыню, напоўнены сярэбранымі вырабамі. "Глядзі. Не спяшайцеся. Вы калі-небудзь бачылі падобнае?"
  
  
  Нік пацягнуўся за бранзалетам, але Далам быў у шостым футах ад яго. "Галасаванне! Золата расце ў цане - так? Паглядзіце на гэтую лодку. Тры стагоддзі. Алёнка на пені варта цэлае стан. На самай дэла неацэнна. Кошты пазначаны ў картах".
  
  
  Неацэнная цана склала 4500 даляраў. Далам быў далей, працягваючы гаварыць. "Галасаванне гэтае месца. Вы ўбачыце. Тавары, так, але сапраўднае мастацтва. Незаменнае, выразнае мастацтва. Геніяльныя рысы застылі і вырваныя праз паток часу. І ідэі. Паглядзіце на гэта..."
  
  
  Ён працягнуў Ніку пухлы гурток вакол дрэва з мудрагелістай разьбой колер ромового коксу. Нік захапляўся маленечкай сцэнай з кожнай боку і надпісам па краях. Ён знайшоў шаўкавіста-жоўты шнурок паміж двума секцыямі. "Гэта можа быць йо-йо. Гэй! Гэта йо-йо!"
  
  
  Далам паўтарыць ўсмешку Ніка. "Так... так! Але што гэта за ідэя. Вы ведаеце, пра тыбецкіх малітоўных колах? Круціце і складайце малітвы на нябёсах? Одзіна па сустрэнуць вашых суайчыннікаў зарабіў шмат грошай, прадаючы іх у рулоны вашай найвышэйшай туалетнай паперы, на якіх яны пісалі малітвы, так што, калі яны рабілі ih, oni складалі тысячы малітваў за кручэнне. Вывучыць гэта йо-йо. Дзэн, будызм, індуізм і хрысціянін - бачыць, вітайце Марыю, поўную ласкі, тут! Вращайся і маліся. Гуляйце і маліся ".
  
  
  Нік больш уважліва даследаваў разьбу. Ih зрабіў мастак, які мог бы напісаць Біль аб правах на рукаяці мяча. "Што ж, яе буду..." У існуючых пры іншых абставінах ён скончыў: "... па-чартоўску".
  
  
  "Унікальны?"
  
  
  "Можна сказаць - неверагодна".
  
  
  "Але вы трымаеце эга ў руцэ. Людзі паўсюль занепакоеныя. Хвалююцца. Хочаце, каб за што-то трымаліся. Рэкламуюць гэта ў Нью-Ёрку і паглядзіце, што адбудзецца, а?"
  
  
  Прыжмурыўшыся, Нік ўбачыў літары на арабскай, іўрыце, кітайскім мове і кірыліцы, якія павінны былі быць малітвамі. Можна доўга вывучаць гэтую рэч. Некаторыя па маленькіх сцэн былі зроблены так добра, што ў гэтым дапаможа павелічальнае шкло.
  
  
  Ён выцягнуў пятлю вакол жоўтага шнура і перавярнуў йо-йо уверх і ўніз. "Я не ведаю, што адбудзецца. Напэўна, сенсацыя".
  
  
  "Прасовайце ih праз Арганізацыю Аб'яднаных Нацый! Усе мужчыны браты. Купіць сабе экуменічны топ. І яны добра збалансаваны, паглядзіце..."
  
  
  Далам выступіў з іншым йо-йо. Ён зрабіў пятлю, выгульваў сабаку, круціў пугу і скончыў спецыяльным трукам, у якім драўляны круг перавярнуўся на палове вяроўкі, заціснутай у эга зубах.
  
  
  Нік выглядаў здзіўленым. Далам выпусціў шнуроўкай і выглядаў здзіўленым. "Ніколі не бачыў нічога падобнага? Чалавек прывёз тузін ў Токіо. Прадаў ih. Занадта кансерватыўны, каб рэкламаваць. Усё ж замовіў яшчэ шэсць".
  
  
  "Колькі?"
  
  
  "Рознічны гандаль дваццаць даляраў".
  
  
  "Аптовая?"
  
  
  "Як шмат?"
  
  
  "Тузін."
  
  
  "Па дванаццаць даляраў кожны".
  
  
  "Валавая цэны".
  
  
  Нік звузіў вочы, засяродзіўшыся на дэла. Далам неадкладна пераймаў эму. "11."
  
  
  "У цябе ёсць валавая?"
  
  
  "Не зусім. Дастаўка праз тры дні".
  
  
  "Шэсць даляраў за штуку. Усё будзе так жа добра, як гэты. Яе вазьму брута праз тры дні і яшчэ адзін брута, як толькі яны будуць гатовыя".
  
  
  Яны спыніліся на 7,40 даляра. Нік зноў і зноў круціў ўзор у руцэ. Стварэнне "Імпарцёра Альберта Барда" было сціплым укладаннем сродкаў.
  
  
  Плацяжом? - мякка спытаў Далам з задуменным выразам твару, супадальным з выразам Ніка. -
  
  
  "Наяўныя. Акрэдытыў ў Банку Інданэзіі. Вы павінны аформіць усе дакументы на мытні. Адпраўце самалётам у маю галерэю ў Нью-Ёрку, увагу, Біл, Нар. Добра?"
  
  
  "Ўзрадаваны."
  
  
  "Цяпер яе гатэль б зірнуць на некалькі карцін..."
  
  
  Далам спрабаваў прадаць эму турыстычнае барахло школы Бандунга, якое ён хаваў у куце крамы, за шторамі. Некаторыя праз іх ён працытаваў па 125 даляраў, а затым упаў да 4,75 даляраў "оптам". Нік толькі засмяяўся - да ён далучыўся Далам, які паціснуў плячыма і перайшоў на наступную падачу.
  
  
  Джозэф Харыс вырашыў, што "Альберта Барда" не можа быць, і эму паказаў выдатную працу. Нік купіў дзве тузіна карцін па сярэдняй аптовай цане 17,50 з чалавека даляраў кожная - і гэта былі сапраўды таленавітыя працы.
  
  
  Яны стаялі перад двума маленькімі карцінамі алеем прыгожай жанчыны. Яна была жанчынай на малюнках у акне. Нік ветліва сказаў: "Яна прыгожая".
  
  
  "Гэта Мата Насут".
  
  
  "Сапраўды." Нік з сумневам схіліў галаву, як быццам мазкі эму не спадабаліся. Далам пацвердзіў сваю здагадку. У гэтым пошты бизнесявляется вы рэдкіх лячэбных адкрываеце тое, што ведалі ці аб чым здагадваліся. Ён не сказаў Тале, што зірнуў на паўзабытую фатаграфію Мата Насута па шасцідзесяці з лішнім Бонелло, пазычаных эму ... ён не сказаў Nordenboss, што Джозэф Харыс Далам быў імпартаваны ў спіс важных, магчыма, палітычна значных твораў мастацтва. дылер ... ён нікому не скажа, што ў тэхнічных дадзеных AX Махмуры і Тянги адзначаны чырвонай кропкай - "сумнеўна - выяўляйце асцярожнасць".
  
  
  Далам сказаў: "Рукапісны малюнак просты. Выйдзі і паглядзі, што ў мяне ў акне".
  
  
  Нік зноў зірнуў на карціну Мацюкі Насут, і яна, здавалася, усяго адказала яму позіркам - стрыманасць у ясных вачах, такая ж цвёрдая, як аксамітная бар'ерная вяроўка, абяцанне страсці, прадэманстраванае смела, таму што сакрэтны ключ быў поўнай абаронай.
  
  
  "Яна наша вядучая мадэль", - сказаў Далам. "У Нью-Ёрку вы памятаеце Лізу Фонсер; мы гаворым пра Мат Насут". Ён выявіў захапленне ў твар Ніка, якое на імгненне было непрыхаваным. "Яны ідэальна падыходзяць для рынку Нью-Ёрка, так? Яны спыняць пешаходаў на 57-й вуліцы, а? Трыста пяцьдзесят даляраў за гэтую".
  
  
  "Рознічны гандаль?"
  
  
  "Аб няма. Аптовая гандаль".
  
  
  Нік ўхмыльнуўся мужчыну паменш і атрымаў наўзамен захопленыя белыя зубы. "Ёзэф, ты спрабуеш атрымаць ад мяне перавага, патроіўшы свае цэны, а не ўдвая. Яе мог бы заплаціць 75 долараў за гэты партрэт. Не больш. Але яе бы гатэль атрымаць яшчэ чатыры ці пяць падобных на яго, але есць і тыя, у адпаведнасці з маімі патрабаваннямі. Ble? "
  
  
  "Магчыма. Яе магу паспрабаваць".
  
  
  "Мне не патрэбны камісіянер або агент. Мне патрэбна мастацкая студыі. Забудзьцеся пра гэта".
  
  
  "Пачакайце!" Маленне Далама была пакутлівай. "Хадзем са мной..."
  
  
  Ён рушыў назад праз краму, праз яшчэ адну рэліквію дзверы ў задняй частцы, праз звілісты калідор mimmo складоў, набітых таварамі, і ў офісе, дзе два невысокіх карычневых мужчыны і жанчына працавалі, каб шчыльна набітымі сталамі. Далам выйшаў у невялікі дворык з дахам на слупах, а суседнія будынкі ўтварылі эга сцены.
  
  
  Гэта была "мастацкая" завода. Каля дзясятка жывапісцаў і разьбяроў па дрэве старанна і бадзёра працавалі. Нік прагульваўся праз цесную групу, імкнучыся не выказваць сумневы. Уся праца была добрая, шмат у чым цудоўная.
  
  
  "Мастацкая студыя", - сказаў Далам. "Лепшае ў Джакарце".
  
  
  "Добрае майстэрства", - адказаў Нік. "Вы можаце арганізаваць для мяне сустрэчу з Матой сёння вечарам?"
  
  
  "О, яе, баюся, што гэта немагчыма. Вы павінны разумець, што яна слаўнай. У нах шмат працы. Яна атрымлівае пяць... дваццаць пяць даляраў у гадзіну".
  
  
  "Добра. Давайце вернемся ў ваш офіс і скончым нашы справы".
  
  
  Далам запоўніў просты блан замовы і бібл продажу. "Я прынясу вам мытныя блянкі і іншае, што вы падпішаце заўтра. Пойдзем у банк?"
  
  
  "Давайце."
  
  
  Супрацоўнік банка ўзяў акрэдытыў і вярнуўся праз тры хвіліны з адабрэннем. Нік паказаў Даламу, што на рахунку 10 000 даляраў. Арт-маклер быў задуменны, пакуль яны шпацыравалі па шматлюдных вуліцах на зваротным шляху. Перад крамай Нік сказаў: "Было вельмі прыемна. Яе паеду заўтра ніяк не калі і падпішу гэтыя паперы. Калі-небудзь мы зможам сустрэцца зноў".
  
  
  Адказам Далама была чыстая боль. "Ты незадаволены! Табе не патрэбна карціна Мацюкі? Голас - тваё за тваю цану". Ён памахаў мілага твару, якое глядзела на іх праз вокны - трохі за ўсё, падумаў Нік. "Заходзь - усяго на хвілінку. Выпі прахалоднага піва або содавай - чай - прашу цябе быць маім госцем - як гонар..."
  
  
  Нік увайшоў у краму перш, чым пацяклі слёзы. Ён прыняў халоднае галандскае піва. Далам празьзяў. "Што яшчэ ёй магу зрабіць для вас? Вечара? Дзяўчынкі - усе мілыя дзяўчыны, якіх вы хочаце, усіх узростаў, усіх навыкаў, усіх масцяў? Разумееце, аматары, а не прафесіяналы. Блакітныя фільмы? Лепшыя па колеры і гуку адкрыта па Японіі . Глядзець фільмы з дзяўчатамі - вельмі займальна ".
  
  
  Нік усміхнуўся. Далам ўхмыльнуўся.
  
  
  Нік з шкадаваннем нахмурыўся. Далам занепакоена нахмурыўся.
  
  
  Нік сказаў: "Калі-небудзь, калі ў мяне будзе час, яе гатэль б атрымаць асалоду ад вашым гасціннасцю. Вы цікавы чалавек, Далам, мой яшчэ адзін, і мастак у душы. Злодзей па адукацыі і адукацыі, але мастак, у душа. Мы мог бы зрабіць больш дэль, але толькі калі вы познакомите мяне з Мата Насут.
  
  
  Сёння або сёння ўвечары. Каб падсаладзіць свой падыход, вы можаце сказаць, гэй, што я хачу прыцягнуць яе да мадэлявання як мінімум на дзесяць гадзін. Для таго хлопца, які ў вас, у рэшце рэшт, размалёўвае галавы па фатаграфіях. Ён добры."
  
  
  "Ён мой лепшы ..."
  
  
  "Я добра эму заплачу, а ты атрымаеш сваю долю. Але я сам займуся здзелкай з Матой". Далам выглядаў сумным. "І калі яе сустрэнуся з Матой, і яна пазіруе тваім мужчыну для маіх мэтаў, і ты не сапсуеш здзелку - я абяцаю купляць больш тваіх тавараў на экспарт". Выраз твару Далама трэба было для заўвагамі Ніка, як амерыканскія горкі эмоцый, але скончылася яркім воплескам.
  
  
  Далам усклікнуў: "Я паспрабую! Для вас, містэр Бард, яе паспрабую ўсё. Вы чалавек, які ведае, чаго хоча, і, шчыра вядзе свае справы. Ах, як добра сустрэць такога чалавека ў нашай краіне. ... "
  
  
  "Спыніць", - сказаў лагодны Нік. "Бяры тэлефон і пазвані Мат".
  
  
  "О, так." Далам пачаў набіраць нумар.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Пасля некалькіх званкоў і доўгіх хуткіх размоў, за якімі, Нік не мог ўсачыць, Далам абвясціў трыумфальным тонам Цэзара, які абвяшчае перамогу, Нік можа прыйсці на Мат Насут ў сем гадзін.
  
  
  "Вельмі складана. Вельмі пашанцавала", - заявіў гандляр. "Многія людзі ніколі не сустракаюцца з Матой". У Ніка былі сумневы. У краіне доўгі час існавалі кароткія шорты. Па эга вопыту, нават багатыя часткі імкнуцца хутка атрымаць пачак наяўных. Далам дадаў, што ён паведаміў Памочнік, што г-н Альберт Бард будзе плаціць дваццаць пяць даляраў у гадзіну на яе паслугі.
  
  
  "Я сказаў табе, што сам займуся справай", - сказаў Нік. "Калі яна мяне прытрымлівае, гэта выходзіць па тваёй боку". Далам выглядаў спалоханым. "Магу яе выкарыстоўваць ваш тэлефон?"
  
  
  "Вядома. Па маёй аплаты? Гэта справядліва? Вы не ўяўляеце, якія выдаткі яе..."
  
  
  Нік спыніў эга размова, паклаўшы руку эму на плячо - як калі б ён ўклаў вялікую вяндліну на запясце дзіцяці, - і перагнуўся праз крэсла, каб штогод выплат прама ў цёмныя вочы. "Цяпер мы з табой сябры, Ёзэф. Ці мы будзем практыкаваць готонг-роджонг і квітнець разам, або мы будзем жартаваць іншы ў іншым, каб мы абодва прайгралі?"
  
  
  Як загіпнатызаваны мужчына, Далам штурхнуў Ніка тэлефонам, не гледзячы на яго. "Ды " ах" ды". Вочы прасьвятлелі. "Хочаце працэнт на будучыя заказы? Яе магу адзначыць рахункі і даць вам..."
  
  
  "Не, іншы мой. Давайце паспрабуем што-небудзь новае. Мы будзем сумленныя з маёй кампаніяй і аднаго з адным".
  
  
  Далам здаваўся расчараваным або занепакоеным гэтай радыкальнай ідэяй. Затым ён паціснуў плячыма - дробныя костачкі пад рукой Ніка заварушыліся, як жылісты шчанюк, які спрабуе збегчы, - і кіўнуў. "Выдатна."
  
  
  Нік паляпаў эга па плячы і зняў трубку. Ён сказаў Норденбоссу, што ў яго позняя сустрэча - ці зможа ён пакінуць Абу-і машыну?
  
  
  "Вядома", - адказаў Ганс. "Я буду тут, калі яе табе спатрэблюся".
  
  
  "Я тэлефаную Mate Насуту, каб ён зрабіў некалькі фатаграфій".
  
  
  "Поспехі - ўдачы. Але глядзі".
  
  
  Нік паказаў Абу-адрас, які Далам напісаў на лістку паперы, і Абу-сказаў, што ведае дарогу. Яны праязджалі mimmo новых дамоў, падобных на яны танныя новыя расейскія праекты, якія Нік бачыў, недалёка ад Сан-Дыега, тады яшчэ больш старога раёна, дзе зноў было моцнае ўплыў Галандыі. Дом быў вялікі, акружаны яркімі кветкамі, вінаграднымі лозамі і пышнымі дрэвамі, якія Нік цяпер асацыяваў з вёскай.
  
  
  Яна сустрэла эга на прасторнай лоджыі і моцнага працягнула эму руку. "Яе Мата Насут. Сардэчна запрашаем, містэр Бард".
  
  
  У яе танах была чыстая, багатая яснасць, як у сапраўднага кляновага сіропу вышэйшага гатунку, з дзіўным акцэнтам, але без фальшывай ноты. Калі яна прамаўляла эга, яе імя вялікага сэнсу не маюць у адваротным выпадку; Насрсут, з націскам на апошні склад і падвойным ах, які вымаўляецца з мяккім нахілам царквы і доўгім воркованием прахалоды. Пазней, калі ён паспрабаваў пераймаць гэй, ён выявіў, што гэта патрабуе практыкі, як сапраўдны французскі тую.
  
  
  У нах былі доўгія канечнасці мадэлі, якія, як ён думаў, маглі быць сакрэтам яе поспеху ў краіне, дзе многія жанчыны былі выгнутымі, прывабнымі і прыгожымі, але з нізкім целаскладам. Яна была чыстакроўны асяроддзі рознабаковых морганов.
  
  
  Ім падалі хайболлы ў прасторнай, светлай гасцінай, і яна сказала "так". Яна пазіравала дома. Мастак Далама выклічуць, як толькі ў нах будзе час, праз два-тры дні. "Містэр Бард" будзе паведамлена, каб ён далучыўся да іх і падрабязна дэманструе свае жаданні.
  
  
  Усё так лёгка ўлагодзілі. Нік адарыў яе самай шчырай усмешкай, бясхітраснай усмешкай, у якой ён адмаўляўся прызнаць, а таксама звязана эму хлапечую шчырасць, блізкую да нявіннасці. Мата холадна паглядзела на яго. "Акрамя бізнесу, містэр Бард, як вам наша краіна?"
  
  
  "Я здзіўлены эга прыгажосцю. Вядома, у нас ёсць Фларыдзе і Каліфорніі, але яны не ідуць нам ў якое параўнанне з кветкамі, разнавіднасцямі сустрэнуць вашых кветак і дрэў.
  
  
  Яе ніколі не быў так зачараваны ".
  
  
  "Але мы так павольна..." Яна пакінула гэта вісець.
  
  
  "Вы ўладзілі наш праект хутчэй, чым яе б зрабіў гэта ў Нью-Ёрку".
  
  
  "Таму што я ведаю, што вы кошты час працы".
  
  
  Ён вырашыў, што ўсмешка на вуснах выдатных занадта доўгая, і ў цёмных вачах вызначана быў агонь. "Ты мяне дразнишь", - сказаў ён. "Ты скажаш мне, што твае суайчыннікі сапраўды лепш выкарыстоўваюць час. Яны павольней, далікатней. З задавальненнем, скажаце ты".
  
  
  "Я мог бы прапанаваць гэта".
  
  
  "Ну... Думаю, ты маеш рацыю".
  
  
  Эга рэўматызму здзівіў яе. Яна шмат разоў абмяркоўвала гэтую тэму з многімі замежнікамі. Яны абаранялі сваю энергію, працавітасць і паспешнасць, і ніколі не прызнаваў, што можа памыляцца.
  
  
  Яна вывучала "містэра Барда", гадаць, пад якім кутом. Яны былі ва ўсіх: бізнесмены-аператары ЦРУ, банкіры-кантрабандысты золата і палітычныя фанатыкі... яна сустракала ih ўсіх. Па крайняй меры, Бард быў цікавым, самым прыгожым па ўсіх, каго яна сустракала за апошнія гады. Ён абверг паведамленні смі гэй, каму-то - вельмі добрага акцёра - Рычарда Бёртана? Грэгары Пёк? Яна нахіліла галаву, каб вывучыць яго, і эфект быў чароўным. Нік гэй усміхнуўся і дапіў сваю шклянку.
  
  
  "Акцёр", - падумала яна. Ён гуляе, і таксама вельмі добра. Далам сказаў, што ў яго ёсць грошы - ну вельмі шмат.
  
  
  Яна вырашыла, што ён вельмі сімпатычны, таму што, хоць па мясцовых мерках ён быў гігантам, ён рухаў сваім вялікім вытанчаным целам з пяшчотнай сціпласцю, з-за чаго эга цела здавалася менш. Так адрозніваўся ад тых, хто выхваляўся, як быццам я кажу: "Адыдзі, карантышкі". Эга вочы былі такімі яснымі, а рот заўсёды прыемна выгнутым. Усе мужчыны, заўважыла яна, з моцнай мужчынскі сківіцай, але досыць хлапечай, каб не ўспрымаць рэчы занадта сур'ёзна.
  
  
  Дзе-то ў глыбіні дома слугі грымеў па талерцы, і яна адзначыла эга насцярожанасць, эга погляд у бок абодва канца пакоя. Ён быў бы, - да высновы яна весела, - самым прыгожым мужчынам у клубе "Марыё" ці "Нірвана Вячэру", калі б там не прысутнічаў гладка смуглы акцёр Тоні Поро. І вядома - яны былі цалкам розных тыпавы.
  
  
  "Ты выдатны."
  
  
  Згубіўшыся ў разважаннях, яна здрыганулася ад мяккага камплімент. Яна ўсміхнулася, і яе роўныя белыя зубы так прыгожа падкрэслілі ee вусны, што ён задумаўся, як яна цалавалася - ён меў намер высветліць. Гэта была нейкая жанчына. Яна сказала: "Вы разумныя, містэр Бард. Гэта было выдатна, каб сказаць потым доўгага маўчання".
  
  
  "Калі ласка, клічце мяне Аль".
  
  
  "Тады вы можаце называць мяне Мата. Вы сустрэлі шмат людзей з імі тхара, як прыехалі?"
  
  
  "Махмуры. Тянги. Палкоўнік Судирмат. Вы ih ведаеце?"
  
  
  "Так. Мы гіганцкая чаргу, але тое, што можна назваць цікавай групай, - невялікая. Можа быць, пяцьдзесят сем'яў, але звычайна яны вялікія".
  
  
  "А яшчэ ёсць армія..."
  
  
  Цёмныя вочы слізганулі па эга твару. "Ты хутка вучышся, Аль. Гэта армія".
  
  
  "Скажыце мне што-небудзь, толькі калі хочаце - я ніколі не буду паўтараць тое, што вы кажаце, але гэта можа мне дапамагчы. Ці варта мне давяраць палкоўніку Судирмату?"
  
  
  Выраз эга асоб было адкрыта цікаўным, не паказваючы, што ён не даверыць палкоўніку Судирмату адвезці чамадан ў аэрапорт.
  
  
  Цёмныя бровы Мацюкі сышліся разам. Яна нахілілася наперад, яе тон быў вельмі нізкім. "Няма. Працягвайце займацца сваёй справай і не задавайце пытанняў, як у іншых. Армія зноў каля ўлады. Генералы будуць збіраць стану, а людзі падарвуцца, калі яны досыць прагаладаюцца. Вы знаходзіцеся ў павуцінні з прафесійнымі павукамі доўгая практыка. Не превращайся у муху. Ты моцны чалавек па моцнай краіны, але ты можаш памерці так жа хутка, як тысячы іншых ". Яна адкінулася назад. "Вы бачылі, Джакарту?"
  
  
  "Толькі камерцыйны цэнтр і некалькі прыгарадаў. Яе гатэль б, каб вы паказалі мне больш - скажам, заўтра ніяк не калі?"
  
  
  "Я буду працаваць."
  
  
  "Перапыніце сустрэчу. Адкладваць яе".
  
  
  "Ах, я не магу ..."
  
  
  "Калі гэта грошы - дазвольце мне заплаціць вам вашу звычайную стаўку - у якасці эскорту". Ён шырока ўсміхнуўся. "Ценымногие весялей, чым пазіраваць пры яркім святле".
  
  
  "Так, але..."
  
  
  "Я заеду за табой у апоўдні. Тут?"
  
  
  "Ну..." - зноў пачуўся ляск вакол задняй частцы дома. Мата сказала: "Дараваць мяне на хвілінку. Спадзяюся, кухар не раздражнёны".
  
  
  Яна прайшла праз арку, і Нік пачакаў некалькі секунд, а затым хутка рушыў услед за ёй. Ён прайшоў праз сталовую ў заходнім стылі з прадаўгаватым сталом, вмещавшим чатырнаццаць або шаснаццаць чалавек. Ён пачуў голас Мацюкі з-за L-вобразнага калідора, у якім было тры закрытыя дзень. Ён адкрыў першую. Вялікая спальня. Наступнай была спальня паменш, прыгожа абстаўленая і, відавочна, належаў Партнёра. Ён адкрыў наступную дзверы і убег праз nah, калі мужчына паспрабаваў пралезці праз акно.
  
  
  "Стой выплат прама тут", - прагыркаў Нік.
  
  
  Той, хто сядзіць на падаконніку мужчына застыў. Нік убачыў белае паліто і шавялюру з гладкімі чорнымі валасамі. Ён сказаў: "Пойдзем назад. Міс Насут хоча цябе бачыць".
  
  
  Маленькая фігурка павольна саслізнула на падлогу, ўцягнула нагу і павярнулася.
  
  
  Нік сказаў: "Прывітанне, Ган Быка. Мы назваць гэта супадзеннем?"
  
  
  Ён пачуў рух у дзень ззаду сябе і на імгненне адвёў погляд ад Ган Быка. Мата сядзела ў праёме. Яна трымала маленькі сіні аўтамата, накіраваны на яго, низменному і ўстойлівым. Яна сказала: "Я б назвала гэта месцам, дзе цябе няма чаго рабіць. Што ты хацеў, Аль?"
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  
  
  
  Нік стаяў нерухома, яго розум ацэньваў эга шанцы, як кампутар. З праціўнікам спераду і ззаду - ён, магчыма, атрымае адну кулю з гэтага стрэлка, перш чым атрымае ih абодвух. Ён сказаў: "Расслабся, Мата. Ёй хацелася, ванную і ўбачыў, як гэты хлопец выходзіць праз акно. Эга клічуць Ган Бік Тьянг".
  
  
  "Я ведаю эга імя", - суха адказала Мата. "У цябе слабыя ныркі, Аль?"
  
  
  "Адкрыта цяпер - так". Нік засмяяўся.
  
  
  "Ляжаў пісталет, Мата", - сказаў Ган Быка. "Ён амерыканскі агент. Ён прывёў Талу дадому, і яна сказала эму звязацца з вамі. Ёй прыйшоў сказаць вам, і я чуў, як ён абшукваў пакоя, і ён злавіў мяне, калі яе выходзіў".
  
  
  "Як цікава". Мата апусціла маленькае зброю. Нік адзначыў гэта як японскі пісталет Бэбі Намбу. "Я думаю, вам абодвум лепш сысці".
  
  
  Нік сказаў: "я думаю, ты мой тып жанчыны, Мата. Як ты наогул так хутка дастала гэты пісталет?"
  
  
  Гэй, і раней падабаліся эга кампліменты - Нік спадзяваўся, што ён змякчыць халодную атмасферу. Мата ўвайшла ў залу і дамаглася зброю ў прысадзісты вазу на высокай разьбяны паліцы. "Я жыву адна", - проста сказала яна.
  
  
  "Разумны." Ён усміхнуўся сваёй самай прыязнай усмешкай. "Хіба мы не можам выпіць і пагаварыць пра гэта? Я думаю, мы ўсе на адным баку..."
  
  
  Яны выпілі, але ў Ніка не было ілюзій. Ён усё яшчэ быў Аль Бардам, які меў на ўвазе наяўныя грошы для Мацюкі і Далама - незалежна ад эга іншых сувязяў. Ён атрымаў ад Ган Быка прызнанне, што ён прыйшоў да Мат з гэта жа мэтай, што і Нік - інфармацыю. З амерыканскай дапамогай у ih баку, раскажа яна ім, што яна ведае аб наступнай расплаты з Юдай? Няўжо таксама Лопонусиас павінен быў наведаць джонку?
  
  
  У Мацюкі ih не было. Яна сказала сваім спакойным тонам: "Нават калі б ёй мог дапамагчы вам, я не ўпэўненая. Я не хачу ўмешвацца ў палітыку. Мне давялося змагацца толькі за тое, каб выжыць".
  
  
  "Але Юда трымае людзей, якія з'яўляюцца вашымі сябрамі", - сказаў Нік.
  
  
  "Мае сябры? Мой дарагі Альберт, ты не ведаеш, хто мае сябры".
  
  
  "Тады зрабі ласку сваёй краіне".
  
  
  "Мае сябры? Майго боку?" Яна ціхенька засмяялася. "Мне проста пашанцавала выжыць. Яе навучыўся не ўмешвацца".
  
  
  Нік падвёз Ган Быка назад у горад. Кітайскі хлопец папрасіў прабачэння. "Яго гатэль і дапамагчы. Яе прынёс больш шкоды, чым карысці".
  
  
  "Магчыма, няма", - сказаў эму Нік. "Ты хутка ачысьціў паветра. Мата дакладна ведае, чаго яе хачу. Мне вырашаць, атрымаю ці ёй гэта".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  На наступны дзень Нік з дапамогай Норденбосса арандаваў маторную лодку і ўзяў з сабой Абу ў якасці пілота. Ён узяў у гаспадара водныя лыжы і кошык з ежай і пітвом. Яны плылі, каталіся на лыжах і размаўлялі. Мата была апранута прыгожа, Мата ў бікіні, якое яна апранала толькі тады, калі яны былі у месцах, далёкіх ад берага, было бачаннем. Абу-паплыў з імі і пакатаўся на лыжах. Норденбосс сказаў, што ён абсалютна заслугоўвае даверу, таму што ён заплаціў эму больш, чым любая магчымая хабар, і таму, што ён быў з агентам AX на працягу чатырох гадоў і не рабіў ілжывых крокаў.
  
  
  Яны выдатна правялі дзень, і ў той жа вечар ён запрасіў Мату павячэраць у Orientale, а затым у начны клуб у гатэлі Intercontinental Indonesia. Яна ведала вельмі шмат людзей, і Нік быў заняты поціскам рукі і запамінаннем імёнаў.
  
  
  І яна атрымлівала асалоду ад сабой. Ён сказаў сабе, што яна шчаслівая. Яны склалі ўражальную пару, і яна заззяла, калі Ёзэф Далам далучыўся да іх на некалькі хвіліна ў гатэлі і сказаў эй пра гэта. Далам быў у кампаніі па шосты чалавек, суправаджаючы выдатную дзяўчыну, якая займаецца, па словах Мацюкі, таксама была вельмі запатрабаванай мадэллю.
  
  
  "Яна прыгожая, - сказаў Нік, - магчыма, калі яна пасталее, у ёй будзе тваё абаянне".
  
  
  Джакарта прытрымліваецца ранняга раніцы, і незадоўга да адзінаццаці Абу ўвайшоў у клуб і прыцягнуў увагу Ніка. Нік кіўнуў, думаючы, што гэты чалавек проста гатэль, каб ён ведаў, што машына звонку, але Абу падышоў да стала, працягнуў эму запіску і пайшоў. Нік зірнуў на нах - тут Талай. H. N.
  
  
  Ён працягнуў эга Партнёра. Яна прачытала эга і амаль усяго сказала: "такім чынам, Аль, у цябе на руках дзве дзяўчыны. Яна павінна ўспомніць падарожжа, якое ў вас дваіх было з Гаваяў ".
  
  
  "Я сказаў табе, што нічога не здарылася, мая дарагая".
  
  
  "Я веру табе, але..."
  
  
  Ён падумаў, што ih інтуіцыя надзейная, як радар. Добра, што яна не спытала ў яго, што адбылося паміж ім і Адталай пасьля таго, як яны дасягнулі Махмуров - а можа, яна здагадалася. Неўзабаве, па дарозе дадому, яна зноў выклікала Талу. "Тала - чароўная юная лэдзі. Яна думае, як іншаземкі - я маю на ўвазе, у нах няма, ён нясмеласці, якую мы, азіяцкія жанчыны, праяўлялі ў некаторых рэчах. Яна цікавіцца палітыкай, эканомікай і будучыняй нашай краіны. Вы павінны атрымліваць задавальненне ад зносін са сл."
  
  
  "Ах, яе ведаю", - ад душы сказаў Нік.
  
  
  "Ты мяне дразнишь".
  
  
  "Dis нібыта вы паднялі гэтую тэму, чаму б не прыняць актыўны ўдзел у палітыцы сваёй краіны? Бог ведае, што хто-то павінен быць акрамя аферыстаў, жулікаў і алавяных салдацікаў, якіх яе бачыў і пра якіх чытаў. Цана на мал вырасла ўтрая за апошнія шэсць месяцаў. тыдняў. Вы ўбачыце, абадраных людзей, якія спрабуюць купіць рысь у іх драўляных бочках, якія выстаўляе ўрад. Трымаю грошы, ён размечаны дзевяць разоў і уцэнены двойчы, перш чым эга раздаюць. Яе тут чужы. Яе " Я бачыў, брудныя трушчобы для зіхоткім гатэлем "Інданезія", але не скажаш, што няма? Жыццё ў сустрэнуць вашых вёсках можа быць магчымая для бедных, а ў гарадах - безнадзейна. Так што давайце не будзем смяяцца над Адталай. Яна спрабуе Вызначыць."
  
  
  Мата доўга маўчала, потым сказала без асаблівага перакананні: "У сельскай мясцовасці можна жыць амаль без грошай. Наш клімат - наша багацце сельскай гаспадаркі - гэта лёгкая жыццё".
  
  
  "Гэта таму ты ў горадзе?"
  
  
  Яна падышла да яго і закрыла вочы. Ён адчуў, як на тыльным баку далоні пырснула сляза. Калі яны спыніліся каля яе дома, яна павярнулася да яму. "Ты ідзеш?"
  
  
  "Спадзяюся, мяне запрасілі. З любоўю".
  
  
  "Не спяшаешся да Тале?"
  
  
  Ён правёў ee у некалькіх кроках ад машыны і Абу, і пяшчотна пацалаваў. "Скажы мне... і яе прышлю Абу-назад цяпер. Яе магу ўзяць таксі раніцай, ці ён можа забраць мяне".
  
  
  Ee алёнка быў далікатным, яе рукі на імгненне сціснулі эга мышцы. Затым яна адсунулася, злёгку кіўнуўшы сваёй цудоўнай галавой. "Пашліце эга - мілы".
  
  
  Калі ён сказаў, што гатэль б зняць смокінг, пояс і гальштук, яна дзелавіта павяла эга ў спальню з жаноцкім дэкорам і ўручыла эму вешалку. Яна ўпала на французскі шэзлонгу і паглядзела на яго, уткнуўшыся экзатычным тварам у падушку перадплеччаў. "Чаму ты вырашыў застацца са мной, замест таго, каб паехаць да Тале?"
  
  
  "Чаму ты запрасіла мяне?"
  
  
  "Я не ведаю. Магчыма, пачуццё віны за тое, што ты сказаў абсталяваннем мне і маёй краіне. Ты меў на ўвазе гэта. Нам адзін мужчына не шталь б казаць такія рэчы па рамантычным прычынах - яны занадта верагодна, выклічуць абурэнне".
  
  
  Ён зняў цёмна-бардовы пояс. "Я быў сумленным, мая мілая. У хлусні ёсць звычка трымацца, як раскіданыя цвікі. Ты павінна быць усё больш і больш асцярожнай, і ў рэшце рэшт яны ўсё роўна зловяць цябе".
  
  
  "Што вы на самай дэла думаеце пра Ган Бике, што знаходзіцца тут?"
  
  
  "Я яшчэ не вырашыў".
  
  
  "Ён таксама сумленны. Ты павінен гэта ведаць".
  
  
  "Няма ніякіх шанцаў, што ён будзе больш верны свайму паходжанню?"
  
  
  "Кітай? Ён лічыць сябе индонезийцем. Ён вельмі рызыкнуў, каб дапамагчы Мачмурам. І ён любіць Талу".
  
  
  Нік sel ў гасцінай, якая займаецца плаўна калыхалася, як гіганцкая калыска, і запаліў дзве цыгарэты. - ціха сказаў ён скрозь сіні дым. "Гэта ўсёй тэрыторыі гатэля, а любові, Мата. Прырода стварыла яе, і чалавек топча яе ўсё. Калі хто-то вакол нас можа дапамагчы пазбавіцца ад правобразаў Юды і ўсіх астатніх, якія стаяць на шыі ў людзей, мы павінны паспрабаваць. Проста таму, што ў нас ёсць сваё ўласнае маленькае зручнае гняздзечка і куты, мы не можам ігнараваць усе астатняе. А калі мы гэта зробім - аднойчы ўзору будзе разбураны ў будучым выбуху ".
  
  
  Слёзы заблішчалі на ніжніх краях цудоўных цёмных вачэй. Яна лёгка плакала - ці назапасіла шмат burn. "Мы эгаістычныя. І яе такі ж, як усе". Яна апусціла галаву эму на грудзі, і ён абняў яе.
  
  
  "Гэта не твая віна. Нам чыя віна. Чалавек часова выйшаў з-пад кантролю. Калі вы з'яўляецеся, як мухі, і змагаецеся за адукацыю, як нумар галадоўнікаў сабак, маючы толькі адну маленькую костачку на ўсіх, у вас мала часу для сумленнасці ... і справядлівасці ... і дабрыні ... і любові. Але калі кожны вакол нас зробіць тое, што можа ... "
  
  
  "Мой гуру кажа тое ж самае, але лічыць, што ўсё гэта наканаванае".
  
  
  "Ваш гуру працуе?"
  
  
  "О, няма. Ён такі святы. Гэта вялікі гонар для яго".
  
  
  "Як можна казаць аб справядлівасці, калі іншыя пацеюць замест ежы, якую вы ясьце? Гэта сумленна? Гэта, здаецца, нядобрым для тых, хто пацее".
  
  
  Яна ціхенька ўсхліпнула. "Ты такі практычны".
  
  
  "Я не хачу хвалявацца
  
  
  Ты. - Ён прыўзняў яе падбародак. - Даволі сур'ёзных размоў. Вы самі вырашылі, ці вы хочаце нам дапамагчы. Ты занадта прыгожая, каб сумаваць у гэты час ночы ". Ён пацалаваў яе, і падобная на калыска гасцёўня нахілілася, калі ён выцягнуў частку свайго вагі, несучы яе з сабой. Ён выявіў, што яе вусны былі як у Талы, сладострастная і багатая, але вакол дваіх - ай, - падумаў ён, - сталасці нішто не заменіць. Ён адмовіўся дадаць - вопыт. Яна не праявіла ніякай сарамлівасці або ілжывай сціпласці; ніякія хітрасці, якія, на думку дылетанта, не дапамагаюць страсці, а толькі адцягваюць сл. Яна метадычна распранулася з ім, скінуўшы сваё ўласнае залатое сукенка адной маланкай, паціснуўшы плячыма і павярнуўшыся. Яна вывучала эга цёмную чыстую скуру на фоне сваёй уласнай, рэфлексіўных праверыў эга вялікія цягліцы рук, агледзела эга далоні, цалавала кожны па эга пальцаў і рабіла хітрыя ўзоры сваімі рукамі, каб эга вусны датыкаліся.
  
  
  Ён знайшоў яе цела ў рэальнасці цёплай плоці, нават больш узбуджальным, чым абяцанне на партрэтах або мяккае ціск, калі яны танцавалі. У мяккім святле багатая какава сл скура выглядала цудоўна і бездакорна, за выключэннем адной цёмнай радзімкі памерам з мускатны арэх на правай ягадзіцы. Выгібы яе сцёгнаў былі чыстым мастацтвам, а яе грудзей, як у Талы і многіх жанчын, якіх ён бачыў на гэтых чароўных астравах, былі візуальным асалодай, а таксама запалілі пачуцці, калі вы ih лашчылі або цалавалі. Яны былі вялікімі, магчыма 38C, але настолькі пругкімі, ідэальна размешчанымі і якія падтрымліваюць мышцы, што вы не заўважылі памеру, вы проста ўцягвалі паветра кароткім глытком.
  
  
  Ён прашаптаў ў цёмныя духмяныя валасы: "Нядзіўна, што ты самая запатрабаваная мадэль. Ты пышная".
  
  
  "Я павінна ih паменшыць". Яе дзелавітасць яна свабодна эга. "На шчасце, для мяне тут фаварытамі з'яўляюцца поўныя жанчыны. Але калі яе бачу Твіггі і некаторых сустрэнуць вашых нью-ёркскіх мадэляў, яе непакоюся. Стылі могуць змяніцца".
  
  
  Нік усміхнуўся, гадаць, якой мужчына мог бы памяняць мяккія выгібы, прыціснутыя да яму, на хударлявага, каб знайсці эга, смецця, прыйдзецца абмацваць.
  
  
  "Чаму ты смяешся?"
  
  
  "Усё пойдзе ў іншы бок, дарагая. Хутка будуць зручныя дзяўчаты з выгібамі".
  
  
  "Ты ўпэўнены?"
  
  
  "Амаль. Яе праверу гэта ў наступны раз, калі буду ў Нью-Ёрку ці Парыжы".
  
  
  "Я спадзяюся, што гэта так." Яна пагладзіла эга цвёрды жыцця тыльным бокам сваіх доўгіх пазногцяў, паклаўшы галаву эму пад падбародак. "Ты такі вялікі, - Аль. І моцны. У цябе шмат дзяўчат у Амерыцы?"
  
  
  "Я ведаю некаторых, але яе не прывязаны, калі вы гэта маеце на ўвазе".
  
  
  Яна цалавала эга грудзі, малявала на ёй ўзоры мовай. "О, у цябе ўсё яшчэ ёсць соль. Пачакай..." Яна падышла да туалетнага століка і прынесла невялікую карычневую бутэльку, падобную на рымскую скрыню для мальвы. "Алею. Гэта называецца Памочнік любові. Хіба гэта не апісальны імя?"
  
  
  Яна пацерла эга, слізгальны стымул яе далоняў выклікаў дражніла адчуванні. Ён забаўляўся, спрабуючы кантраляваць сваю скуру ёгі, загадваючы гэй, не звяртаць увагі на далікатныя рукі. Гэта не спрацавала. Голас стагоддзяў і Ёга супраць сэксу. Яна старанна масажавалі эга, пакрываючы кожны квадратны сантыметр плоці эга, якая займаецца пачатку нецярпліва дрыжаць пры набліжэнні яе пальцаў. Яна даследавала і вышмаравала эга вушы з тонкай неабходна паспрабаваць у францыі, перавярнула яго, і ён задаволена пацягнуўся, у той час як матылі стукалі па яму з пятак на галаву. Калі маленькія мігатлівыя пальцы га пачатку другі раз обвились вакол эга сьцёгнаў, ён адмовіўся ад кантролю. Ён зняў бутэльку, якую яна прислонила да яму, і паставіў яе на падлогу. Ён расправіў яе на шэзлонгу сваімі моцнымі рукамі.
  
  
  Яна ўздыхнула, калі яго рукі і вусны слізганулі па ёй. "Ммм... гэта добра".
  
  
  Ён паднёс да яе свой твар. Цёмныя вочы свяціліся, як дзве лужыны, спярэшчаны месяцовым святлом. Ён прамармытаў: "Вы бачыце, што вы са мной зрабілі. Цяпер мая чарга. Магу яе выкарыстоўваць алей?"
  
  
  "Так".
  
  
  Ён адчуваў сябе скульптарам, якому дазволена даследаваць непараўнальныя ліній сапраўднай грэцкай статуі, рукамі і пальцамі. Гэта было дасканаласць - гэта было сапраўднае мастацтва - ён з захапляльнай розніцай, што Мата Насут быў горача жывым. Калі ён спыніўся, каб пацалаваць яе, яна ўзрадавалася, стогнам, хмыкнуўшы ў рэўматызму на раздражненне эга вуснаў і эга рук. Калі яго рукі - якія, як ён першым прызнае, былі цалкам дасведчанымі, - лашчылі эрагенныя часткі яе прыгожага цела, яна курчылася ад задавальнення, уздрыгваючы ад захаплення, у той час як эга пальцы затрымліваліся на адчувальных участках.
  
  
  Яна прыкладае руку эму на патыліцу і прыціснула эга вусны да сваіх. "Бачыш? Готонг-роджонг. Цалкам падзяліцца - цалкам дапамагчы..." Яна пацягнула мацней, і ён выявіў, што апускаецца ў палкую, гарачую, востра-вострую мяккасць, калі рассунутыя вусны віталі яго, калі гарачы мову наводзіў на роздум у павольным рытме. Ee дыханне было хутчэй, чым рухаў, амаль вогненным ад інтэнсіўнасці. Рука эга галоў тузанулася з дзіўнай сілай і
  
  
  пачатку другой яе раптам пацягнуў за плячо настойлівей.
  
  
  Ён прыняў яе настойлівыя рыўкі і мякка падышоў да яе кіраўніцтву, атрымліваючы асалоду ад адчуваннем думкі ў сакрэтны, надакучлівы свет, дзе час было спынена захапленнем. Яны зліліся ў адно пульсавалае істота, неразлучное і трыумфальнае, атрымліваючы асалоду ад блажэннай пачуццёвай рэальнасцю, створанай кожным для іншага. Няма неабходнасці ў спешцы, няма неабходнасці планаваць або прыкладаць намаганні - рытм, ваганне, маленькія павароты і спіральныя руху прыходзілі і сыходзілі, паўтараліся, вар'іраваліся і змяняліся з бяздумнай натуральнасцю. Эга скроні палалі, страўнік і кішачнік напрягались, як быццам ён быў у ліфце, які рэзка ўпаў - і зноў упаў - і зноў, і зноў.
  
  
  Мата ахнула адзін раз, расціскаючы вусны, і прастагнала музычную фразу, якую ён не мог зразумець, перш чым яна зноў самкнуўся ў эга вуснах. І зноў эга кантроль знік - каму гэта трэба? Як яна захапіла эга, эмоцыі рукамі на яго скуры, цяпер яна ахутвала ўсё эга, цела і эмоцыі, ee палымяны запал шталь непераадольнай магнітам. Ee пазногці стуліліся на яго скуры, лёгка, як кіпцюры гуллівага кацяняці, і эга нага пальцы выгнуліся ў рэўматызму - прыемнае спачувальнае рух.
  
  
  "Ага, зараз", - прамармытала яна, як быццам вакол эга rta. "Ааа ..."
  
  
  "Так", - адказаў ён цалкам ахвотна, - "так, так..."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Для Ніка наступныя сем дзён былі самымі расчаравальнымі і захапляльнымі праз гэта, што ён калі-небудзь ведаў. За выключэннем трох кароткіх сустрэч з фатографамі, Мата стала эга пастаянным гідам і таварышам. Ён не збіраўся траціць час дарма, але эга пошукі патэнцыйных кліентаў і кантактаў былі падобныя на танцы ў цёплай цукровай запампоўкі, і кожны раз, калі ён спрабаваў спыніць каго-то, працягваў эму халаднаватае джын з тонікам.
  
  
  Норденбосс ўхваліў. "Ты вучышся. Працягвай рухацца разам з гэтай натоўпам, і рана ці позна ты з чым-небудзь пазнаёміцца. Калі яе атрымаю апавяшчэнне ад майго завода з лопонузиями, мы заўсёды зможам узляцець туды".
  
  
  Мата і Нік наведвалі лепшыя рэстараны і клубы, наведалі два yahoo, паглядзелі гульню і футбольны матч. Ён зафрахтаваны самалёт, і яны паляцелі ў Джокьякарту і Сола, наведаўшы неапісальна цудоўны будыйскі сьвятыню ў Боробудуре і храм Прамбаны 9 стагоддзя. Яны праляталі бок аб бок ў кратэрах з азёрамі рознага колеру, як калі б вы стаялі над падносам мастака і глядзелі на эга сумесяў.
  
  
  Яны ўзляцелі ў Бандунг, абмінуўшы плато, эга акуратнымі рысавымі палямі, лясамі, хинными і чайнымі плантацыямі. Ён быў здзіўлены бязмежным прыязнасцю сунданцев, яркімі фарбамі, музыкай, імгненным смехам. Яны начавалі ў гатэлі "Савой " Хоман", і ён быў уражаны эга цудоўным якасцю, - ці, магчыма, прысутнасці Мацюкі асвяціла эга ўражанні ружовым святлом.
  
  
  Для нах была цудоўная кампанія. Яна прыгожа апраналася, паводзіла сябе бездакорна, і, здавалася, ведала ўсё і ўсіх.
  
  
  Талай жылкі ў Джакарце, у Норденбосса, а Нік трымаўся далей, толькі здагадвацца, якую гісторыю Талай распавяла Адаму на гэты раз.
  
  
  Але ён добра выкарыстаў яе ў яе адсутнасць, цёплым ніяк не калі ў басейне ў Пунтжаке. Раніцай ён павёў Мату ў батанічны сад ў Богоре; хто трымціць перад сотнямі тысяч разнавіднасцяў трапічнай расліннасці, яны гулялі разам, як даўнія палюбоўнікі.
  
  
  Потым цудоўнага абеду дома ў басейна ён доўга маўчаў, пакуль Мата не сказала: "Мілы, ты такі ціхі. Аб чым ты думаеш?"
  
  
  "Ракіты".
  
  
  Ён бачыў, як бліскучыя цёмныя вочы скідаюць сонную замкнёнасць, пашыраюцца і блішчаць. - Думаю, у Ганса усё ў парадку.
  
  
  "Яна, павінна быць, ужо сабрала крыху інфармацыі. У любым выпадку, мне трэба дамагчыся прагрэсу. Гэтая ідылія была каштоўнай, салодкай, але мне патрэбна дапамога".
  
  
  "Пачакай. Час прынясе табе тое, што ты..."
  
  
  Ён нахіліўся да яе шезлонгу і зачыніў выдатныя вусны сваімі ўласнымі. Калі ён адсунуўся, ён сказаў: "Цярпенне і перетасуйте карты, а? У пэўнай ступені ўсё ў парадку. Але я не магу дазволіць ворагу рабіць усё shaggy. Калі мы вернемся ў горад, яе павінен пакінуць вас на некалькі дзён. Вы можаце нагнаць упушчанае аб прызначаных сустрэчах ".
  
  
  Пульхныя вусны адкрыліся, зачыніліся. "Пакуль ты дагоніш Талу?"
  
  
  "Я ўбачу яе".
  
  
  "Як міла."
  
  
  "Магчыма, яна зможа мне дапамагчы. Дзве галавы лепш, чым адна, і ўсё такое".
  
  
  На зваротным шляху ў Джакарту Мата маўчала. Калі яны наблізіліся да яе дому, хутка ў падальных прыцемках яна сказала: "Дай мне паспрабаваць".
  
  
  Ён заключыў яе руку. "Калі ласка. Лопонусиас і іншыя?"
  
  
  "Так. Магчыма, яе змагу чаму-то навучыцца".
  
  
  У прахалоднай, цяпер ужо знаёмай трапічнай гасцінай ён змяшаў віскі з газаванымі напоямі, а калі яна вярнулася потым размова са слугамі, ён сказаў: "Паспрабуйце зараз".
  
  
  "Зараз жа?"
  
  
  "Голас і тэлефон. Мілая,
  
  
  Яе табе давяраю. Не кажыце мне, што не можаш. Са сваімі сябрамі і знаёмымі ... "
  
  
  Нібы загіпнатызаваная, яна села і ўзяла апарат.
  
  
  Ён падрыхтаваў яшчэ адзін напой, перш чым яна завяршыла серыю званкоў, у тым ліку вялых і хуткіх размоў на інданезійскім і галандскім мовах, нам, адзін, вакол якіх ён не разумеў. Паклаўшы трубку на месца і узяўшы напоўнены шклянку, яна на імгненне апусціла галаву і ціха загаварыла. "Праз чатыры ці пяць дзён. У Лопонусиас. Яны ўсё едуць туды, і гэта можа азначаць толькі тое, што яны ўсе павінны заплаціць".
  
  
  "Яны ўсе? Яны хто?"
  
  
  "Сям'я Лопонусиасов. Яна вялікая. Багатая".
  
  
  "Ёсць у nen палітыкі і генералы?"
  
  
  "Няма. Яны ўсе ў пошты бизнесявляется. Буйны бізнес. Генералы атрымліваюць ад іх грошы".
  
  
  "Куды?"
  
  
  "Вядома, у галоўным валоданні Лопонусиев. Суматры".
  
  
  "Вы думаеце, што Юда павінен з'явіцца?"
  
  
  Я не ведаю ". Яна падняла вочы і ўбачыла, што ён нахмурыўся." Так, так, што яшчэ гэта можа быць? "
  
  
  "Юда трымае аднаго вакол дзяцей?"
  
  
  "Так". Яна праглынула частку свайго напою.
  
  
  "Як эга клічуць?"
  
  
  "Амір. Ён хадзіў у школу. Ён знік, калі быў у Бамбеі. Яны здзейснілі вялікую памылку. Ён ехаў пад іншым імем, і яны прымусілі эга спыніцца па якіх-небудзь справах, а затым... ён знік да іх тхара, пакуль..."
  
  
  "Да іх тхор?"
  
  
  Яна казала так ціха, што ён амаль не чуў. "Пакуль не папрасілі грошай за яго".
  
  
  Нік не сказаў, што яна павінна была ведаць, што-што вакол гэтага ўвесь час. Ён сказаў: "Ну прасілі аб адным?"
  
  
  "Так". Хуткі лейцара злавіў ee. Яна зразумела, у чым прызналася, і паглядзела поглядам спалоханага аленяня.
  
  
  "Як што?"
  
  
  "Я думаю... яны дапамагаюць кітайцам".
  
  
  "Не мясцовым кітайцам..."
  
  
  "Няшмат."
  
  
  "Але і іншыя таксама. Можа, на караблях? У іх ёсць докі?"
  
  
  "Так".
  
  
  Вядома, падумаў ён, як лагічна! Яванскае мора вялікае, але дробнае, і цяпер гэта пастка для падводных лодак, калі пошукавыя прылады працуюць дакладна. Але паўночная Суматра? Ідэальна падыходзіць для надводных ці падводных судоў, што спускаліся па Паўднёва-Кітайскага сукенка.
  
  
  Ён абняў ee. "Дзякуй, дарагі. Калі даведаешся больш, скажы мне. Гэта не дарма. Мне давядзецца заплаціць за інфармацыю". Ён сказаў паў-хлусня. "З такім жа поспехам можна калекцыянаваць, і гэта сапраўды патрыятычны ўчынак".
  
  
  Яна расплакалася. "Ах, жанчыны", - падумаў ён. Яна плакала, таму што ён уцягнуў яе супраць яе намераў, ці таму што ён прынёс грошы? Адступаць было позна. "Трыста даляраў ЗША кожныя два нядзелях", - сказаў ён. "Oni дазволіць мне заплаціць столькі, каб інфармацыю". Ён задаваўся пытаннем, наколькі практычнай яна стала б, калі б ведала, што ён можа дазволіць у трыццаць разоў больш сумы ў крайнім выпадку - больш потым размова з Хоуком.
  
  
  Рыданні аціхлі. Ён зноў пацалаваў яе, уздыхнуў і ўстаў. "Мне трэба трохі пагуляць".
  
  
  Яна выглядала сумна, слёзы блішчалі на высокіх пухлых шчоках; выдатней, чым калі-небудзь у роспачы. Ён хутка дадаў: "я Проста па справе. Вярнуся каля дзесяці. Перакусім позна".
  
  
  Абу-адвёз эга да Норденбоссу. Ганс, Ракіты і Ган Бік сядзелі на падушках вакол японскай кухоннай пліты, Ханс весяліўся ў белым фартуху і нахіленай кухарскай капелюшы. Ён быў падобны на Санта-Клаўса на белым. "Прывітанне, Аль. Не магу перастаць рыхтаваць. Сядзь і падрыхтуйся да сапраўднай эде".
  
  
  Доўгі нізкі крэсла злева ад Ганса быў ўторкнуць талеркамі; ih змесціва выглядала і пахла апетытна. Карычневая дзяўчына прынесла эму вялікае глыбокае страва. "Ці Не занадта шмат для мяне", - сказаў Нік. "Я не вельмі галодны".
  
  
  "Пачакай, пакуль паспрабуеш", - адказаў Ганс, засынаючы страва карычневым рысам. "Я сумяшчаю лепшае па інданэзійскай і ўсходняй кухні".
  
  
  Стравы сталі кружыць па стале - крабы і рыба ў духмяных падліўках, кары, гародніна, рэзкія квадратных падарунак. Нік узяў невялікі ўзор кожнага, але насып рысу хутка схавалася пад прысмакамі.
  
  
  Талай сказала: "Я доўга чакала вырашэння пагаварыць з табой, Аль".
  
  
  "Аб Лопонусиях?"
  
  
  Яна выглядала здзіўлена. "Так".
  
  
  "Калі гэта?"
  
  
  "Праз чатыры дні".
  
  
  Ганс памарудзіў з вялікай срэбнай лыжкай у паветры, затым усміхнуўся, сунуўшы яе ў крэветак з чырвонымі рэзкімі затаўкамі. "Я думаю, што ў Аль ўжо ёсць зачэпка".
  
  
  "У мяне была ідэя, - сказаў Нік.
  
  
  Ган Бык выглядаў сур'ёзным і рашучым. "Што вы можаце зрабіць? Лопонусиас вас не сустрэнуць. Яе нават не пайду туды без запрашэння. Адам быў ўдумлівы, таму што вы вярнулі Талу, але Сиау Лопонусиас - ну, вы б сказалі па-ангельску - жорсткі."
  
  
  "Ён проста не прыме нашу дапамогу, а?" - запытаўся Нік.
  
  
  "Няма. Як і ўсе астатнія, ён вырашыў пайсці з імі. Аплата і чакай".
  
  
  "І дапамагае.
  
  
  ён Чырвоны Кітаец, калі яму было трэба, а? Можа, ён сапраўды сімпатызуе Пекіну ".
  
  
  "Аб няма." Ган Бык быў катэгарычны. "Ён неверагодна багаты. Эму няма чаго ад гэтага выйграць. Ён страціць усё".
  
  
  "Багатыя людзі і раней супрацоўнічалі з Кітаем".
  
  
  "Не Шиау", - мякка сказала Талай. "Я ведаю эга добра."
  
  
  Нік паглядзеў на Ган Быка. "Хочаш пайсці з намі? Можа быць, будзе цяжка".
  
  
  "Калі б усё стала так груба, мы забілі б усіх бандытаў, ёй быў бы шчаслівы. Але я не магу". Ган Бык нахмурыўся. "Я зрабіў тое, дзеля чаго мяне сюды паслаў мой бацька, - па справах, - і ён загадаў мне вярнуцца раніцай".
  
  
  "Хіба ты не можаш папрасіць прабачэння?"
  
  
  "Вы сустрэлі майго бацькі".
  
  
  "Так. Яе разумею, аб чым вы".
  
  
  Талай сказала: "Я пайду з табой".
  
  
  Нік паківаў галавой. "На гэты раз не вечара для дзяўчыны".
  
  
  "Я табе спатрэблюся. Са мной ты зможаш трапіць у ўласнасць. Без мяне цябе спыняць у дзесяці мілях адсюль".
  
  
  Нік паглядзеў на Ганса - здзіўлена і запытальна. Ганс пачакаў, пакуль пакаёўка сыдзе. "Ракіты правы. Вам прыйдзецца прарвацца праз прыватную армію на невядомай тэрыторыі. І на перасечанай мясцовасці".
  
  
  "Адпачываць арміі?"
  
  
  Ганс кіўнуў. "Не ў прыгожай форме. Сталым гульцам гэта не спадабаецца. Але больш эфектыўна, чым сталым".
  
  
  "Гэта добрая зброі. Мы прабіваемся праз нашых сяброў, каб дабрацца да нашых ворагаў".
  
  
  "Перадумалі браць Талу?"
  
  
  Нік кіўнуў, і прыгожыя рысы Талы праясніліся. "Так, нам спатрэбіцца ўся дапамога, якую мы можам атрымаць".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  У трохстах мілях да паўднёва-паўднёва-захаду дзіўны карабель плаўна рассякаў доўгія ліловыя хвалі Яванскі сукенка. У яго былі дзве высокія мачты з вялікай бізань-мачтай, выстаўленай наперадзе руль, і абодва былі аснашчаны марсэлем. Нават старым маракам прыйшлося б яшчэ раз зірнуць, перш чым сказаць: "Падобна на шхуне, але гэта барацьба Portagee, разумееце?"
  
  
  Вы павінны дараваць старога марак за тое, што ён напалову памыляўся. Порту мог сысці за барацьба Portagee, зручнага гандляра, лёгка манеўранага у цеснаце; праз гадзіну яе можна ператварыць у прау, батаку па Сурабаджи; і яшчэ праз трыццаць мін вы бы міргнулі, калі б зноў паднялі бінокль і ўбачылі высокі мыс, які навісае форштевень і дзіўныя чатырохкутныя ветразі. Вітайце яе, і вам скажуць, што яна - джонка Вецер па Килунга на Тайвані.
  
  
  Вам могуць сказаць што-небудзь вакол гэтага, у залежнасці ад таго, як яна была замаскіравана, або вас можа выкінуць праз вады громам нечаканай агнявой моцы ee 40-міліметровай гарматы і двух 20-міліметровых дым. Устаноўленыя на миделе, яны мелі поле агню ў 140 градусаў у абодва бакі; на яе насавой і кармавой безоткатных спарудах новыя расейскія ўзоры з зручнымі самаробнымі мацаваннямі запоўнілі прабелы.
  
  
  Яна добра кіравала любым вакол сваіх ветразяў - ці магла б зрабіць адзінаццаць вузлоў на сваіх нічога не падазравалых шведскіх дызелях. Гэта быў дзіўна выдатны Q-карабель, пабудаваны ў Порт-Артура на кітайскія сродкі для чалавека па імя Юда. Яе будаўніцтвам кіравалі Генрых Мюлер і ваенна-марскі архітэктар Бертольд Гейч, але менавіта Юда атрымаў фінансаванне праз Пекіна.
  
  
  Цудоўны карабель у мірным моры - з вучнем д'ябла ў ролі гаспадара.
  
  
  Пад жаўтлява-карычневым навесам на карме разваліўся чалавек па імені Юда, атрымліваючы асалоду ад лёгкім баваўняным брызе з Генрыхам Мюлерам, Бэртам Гейчем і дзіўным маладым чалавекам з горкім асобай па Мінданаа па імя Ніф. Калі б вы ўбачылі гэтую групу і даведаліся што-небудзь пра ih індывідуальнай гісторыі, вы б збеглі, вырвецца або схапіце зброю і напалі б на іх, у залежнасці ад абставін і вашага ўласнага мінулага.
  
  
  Разваліўшыся ў шэзлонгу, Юда выглядаў здаровым і загарэлым; на nen быў кручок вакол шкуры і нікеля замест адсутнай рукі, яго канечнасці былі пакрытыя шнарамі, а адна бок эга асоб засталася скрыўленай з-за жудаснай раны.
  
  
  Калі ён карміў кавалачкамі банана каханага шымпанзэ, прывязанага да эга крэсла ланцугом, ён выглядаў як лагодны ветэран напаўзабытых воін, бульдог са шнарамі, усё яшчэ прыдатны для ямы ў крайнім выпадку. Яны, хто ведаў пра nen больш, маглі б выправіць гэта меркаванне. Юда быў надзелены бліскучым розумам і псіхікай шалёнай ласкі. Эга манументальнае эга было настолькі чыстым эгаізмам, што для Юды ў свеце быў толькі адзін чалавек - ён сам. Эга пяшчота да шымпанзэ будзе доўжыцца толькі да тых тхара, пакуль ён будзе адчуваць сябе задаволеным. Калі жывёла переставало эму падабацца, ён выкідваў эга за борт або разрэзаў напалову - і тлумачыў свае дзеянні скажонай логікай. Эга дачыненні да людзей было такім жа. Нават Мюлер, Гейч і Найф не ведалі сапраўднай глыбіні эга непрыязнасць. Яны выжылі, таму што служылі.
  
  
  Мюлер і Гейч былі людзьмі, надзеленымі ведамі і пазбаўленымі розуму. У іх не было ўяўлення, акрамя
  
  
  у ih тэхнічных спецыяльнасцях - якія былі велізарныя - і, такім чынам, не звярталі ўвагі на іншых. Яны не маглі ўявіць сабе нічога іншага, акрамя свайго ўласнага.
  
  
  Найф быў дзіцем ў мужчынскім целе. Ён забіваў па камандзе з пустым розумам дзіцяці, улекающегося зручнай цацкай, каб атрымаць цукерку. Ён сядзеў на палубе ў некалькіх ярдаў наперадзе астатніх, кідаючы збалансаваныя кідальныя нажы ў кавалак мяккага дрэва плошчай квадратны метр, які вісіць на страховачнай шпільцы ў дваццаці футах ад яго. Ён кідаў іспанскі нажом зверху. Ляза ўрэзаліся ў дрэва з сілай і дакладнасцю, і белыя зубы Найфа кожны раз успыхвалі з захопленым дзіцячым хіхіканнем.
  
  
  Такі пірацкі карабель з камандуючым дэманам і эга дэманічнымі таварышамі мог быць укамплектаваны дзікунамі, але Юда быў занадта праніклівым для гэтага.
  
  
  Як вярбоўнік і эксплуататара людзей ён наўрад ці амела размешчана сонца ў свеце. Эга чатырнаццаць маракоў, сумесь еўрапейцаў і азіятаў, і амаль усе яны былі маладымі, былі набраныя з вяршыні вандроўных наймітаў па ўсім адкрыты басейн. Псіхіятр назваў бы ih вар'яцкімі злачынцамі, каб ih пасадзіць у турму для навуковага вывучэння. Капа мафіі цаніў б ih і блаславіў бы дзень, калі ён ih знайшоў. Юда арганізаваў вакол іх ваенна-марскую банду, і яны дзейнічалі як карыбскія піраты, Вядома, Юда будзе выконваць пагадненне з імі, пакуль яно служыць эга мэтаў. У той дзень, калі гэтага не адбудзецца, ён заб'е ih ўсіх, як мага больш эфектыўна.
  
  
  Юда кінуў малпе апошні кавалак банана, пакульгаў да поручня і націснуў чырвоную кнопку. Па ўсім карабля загудзелі гудкі - не грому, звычайных карабельных баявых гонгаў, а насцярожвае вібрата грымучых змей. Карабель ажыў.
  
  
  Гейч ускочыў па трапе на карму, Мюлер схаваўся праз люк у машыннае аддзяленне. Маракі, смелыя, навесы, шэзлонгі, сталы і шклянкі. Драўляныя апалубкі рэек нахіліліся вонкі і перакуліліся на грукатлівых завесах, фальшывы домік на носе з пластыкавымі вокнамі ператварыўся ў акуратны квадрат.
  
  
  20mm. прылады выдавалі металічны ляск, взводимые магутнымі ўдарамі дзяржальняў. 40 мм. лязгали для эга тканкавымі экранамі, якія можна было скінуць за секунды па камандзе.
  
  
  Піраты ляжалі, схаваўшыся за черпаками над ім, паказваючы ривненской чатыры цалі сваіх безоткатных стрэльбаў. Дызелі рыкалі пры запуску і на халастым ходу.
  
  
  Юда паглядзеў на гадзіннік і памахаў Гейчу. "Вельмі добра, Берт. Адна хвіліна сорак сем секунд у мяне атрымліваецца".
  
  
  "Джа." Гейч вылічыў гэта па пяцьдзесят дзве хвіліны, але з Юдай, не спрачацца па дробязях.
  
  
  "Перадай слова. Тры бутэлькі піва для ўсіх за абедам.". Ён пацягнуўся да чырвонай кнопцы і прымусіў грымучых змей зажужжать чатыры разы.
  
  
  Юда спусціўся ў люк, рухаючыся па лесвіцы з большай спрытам, чым на палубе, выкарыстоўваючы адну руку, як малпа. Дызелі перасталі мурлыкаць. Ён сустрэў Мюлера на лесвіцы ў машыннае аддзяленне. "Вельмі добра на палубе, Хайн. Тут?"
  
  
  "Добра. Рэдэр ўхваліў бы".
  
  
  Юда здушыў ўхмылку. Мюлер зняў бліскучае паліто і парадную капялюш брытанскага лінейнага афіцэра 19-га стагоддзя. Ён зняў ih і асцярожна павесіў у шафцы ўнутры дзень сваёй каюты. Юда сказаў: "Яны натхнілі цябе, а?"
  
  
  "Ja. Калі б у нас быў Нэльсан або фон Мольтке або фон Будденброк, свет быў бы нашым сёння".
  
  
  Юда паляпаў эга па плячы. "Ёсць яшчэ надзея. Захавайце гэтую форму. Хадзем..." Яны прайшлі наперад і ўніз на адну палубу. Матрос з пісталетам устаў з крэсла ў трапе на форпике. Юда паказаў на дзверы. Матрос адчыніў ключом вакол звязкі, якая займаецца вісела на кальцы. Зазірнулі Юда і Мюлер; Юда пстрыкнуў выключальнікам каля дзень.
  
  
  На ложку ляжалі малюнак дзяўчыны; яе мэта, пакрытая каляровым шалікам, была звернутая да стагнаць. Юда сказаў: "Усё ў парадку, Ракіты?"
  
  
  Рэўматызму быў кароткім. - "Так".
  
  
  "Не хочаце далучыцца да нас на палубе?"
  
  
  "Няма."
  
  
  Юда усміхнуўся, выключыў сьвяты і жэстам загадаў матросу замкнуць дзверы. "Яна робіць зарадку адзін раз у дзень, але гэта ўсё. Яна ніколі не жадала нашай кампаніі".
  
  
  -Мюлер ціха сказаў . "Можа, нам варта выцягнуць яе за валасы".
  
  
  "Усяго добрага, - пракурняўкала Юда. "А голас і хлопчыкі. Яе ведаю, што вам лепш на іх штогод". Ён спыніўся перад каютой, у якой не было дзвярэй, толькі рашотка вакол сіняй сталі. У nen было восем ложкаў, выкладзеных у пераборкі, як на старых падводных лодках, і пяць пасажыраў. Чатыры былі інданезійцамі, адзін кітаец.
  
  
  Яны панура паглядзелі на Юду і Мюлера. Стройны падлетак з насцярожанымі нечым вачыма, які гуляў у шахматы, ўстаў і зрабіў два крокі, каб дабрацца да дубцоў.
  
  
  "Калі мы выберамся вакол гэтага хотбокса?"
  
  
  "Вентыляцыйная сістэма працуе", - адказаў Юда абыякавым тонам, яго словы прамаўляліся з павольнай яснасцю, як у таго, хто любіць дэманстраваць логіку менш мудрым. "Табе не ценымногие цяплей, чым на палубе".
  
  
  "Па-чартоўску гарачага".
  
  
  "Ты адчуваеш гэта з-за нуды. Расчараванне. Наберись цярпення, Амір. Праз некалькі дзён мы наведаем тваю сям'ю. Затым мы зноў вернемся на востраў, дзе ты зможаш атрымаць асалоду ад свабодай. Гэта адбудзецца, калі ты будзеш добрым хлопчыкам. У адваротным выпадку... - Ён сумна паківаў галавой з выразам добрага, але строгага дзядзькі. "Мне прыйдзецца перадаць вас Генрыху".
  
  
  "Калі ласка, не рабі гэтага", - сказаў малады чалавек па імені Амір. Астатнія зняволеныя раптам сталі ўважлівымі, як школьнікі, якія чакаюць заданні настаўніка. "Вы ведаеце, што мы супрацоўнічалі".
  
  
  Юду яны не падманулі, але Мюлер атрымліваў асалоду ад тым, што ён думалі павагай да ўлады. Юда мякка спытаў: "Вы гатовыя супрацоўнічаць толькі таму, што ў нас ёсць зброя. Але, вядома, мы не причиним вам шкоды, калі ў гэтым няма неабходнасці. Вы - каштоўныя маленькія закладнікі. І, магчыма, неўзабаве вашыя сем'і будуць заплаціць дастаткова, каб вы ўсе пайшлі дадому."
  
  
  "Я спадзяюся на гэта", - ветліва прыняў Амір. "Але памятай - толькі не Мюлер. Ён надзене свой матроскі касцюм і выпорет аднаго вакол нас, а затым ўвойдзе ў сваю каюту і..."
  
  
  "Свіння!" - зароў Мюлер. Ён вылаяўся і паспрабаваў адабраць ключы ў ахоўніка. Эга клятвы былі заглушаныя смехам зняволеных. Амір ўпаў на ложак і бадзёра пакаціўся. Юда схапіў Мюлера за руку. "Даходы - яны вас раздражняюць".
  
  
  Яны дасягнулі палубы, і Мюлер прамармытаў: "Карычневыя малпы. Яе б гатэль зняць шкуру з усіх ih снід".
  
  
  "Калі-небудзь... калі-небудзь", - супакойваў Юда. "Ты, хутчэй за ўсё, прымусіш ih ўсіх утылізаваць. Пасля таго, як мы выцісніце па гульні усё, што зможам. І ў мяне будзе некалькі добрых развітальных вечарынак з Адталай". Ён аблізнуў вусны. Яны былі ў моры пяць дзён, і гэтыя тропікі, здавалася, падтрымлівалі мужчынскае лібіда. Ён амаль не мог зразумець, што адчуваў Мюлер.
  
  
  "Мы можам пачаць адкрыта цяпер", - прапанаваў Мюлер. "Мы не будзем сумаваць у Тале і аднаму хлопчыку..."
  
  
  "Не-не, стары яшчэ. Цярпенне. Чуткі могуць нейкім чынам вырвацца вонкі. Сям'і плаціць, і робяць тое, што мы гаворым для Пекіна, толькі таму, што яны нам давяраюць". Ён пачаў смяяцца, зьдзеклівым смехам. Мюлер хіхікнуў, засмяяўся, а затым пачаў пляскаць сябе па сцягне ў такт іранічную кудахтанию, слетавшему з эга тонкіх вуснаў.
  
  
  "Яны нам давяраюць. Ах так, яны нам давяраюць!" Калі яны дасягнулі пояса, дзе зноў быў замацаваны навес, іх прыйшлося выцерці вочы.
  
  
  Юда з уздыхам расцягнуўся на шэзлонгу. "Заўтра мы зробім прыпынак у Маскве. Потым да месца Лопонусиаса. Падарожжа прыбытковая".
  
  
  "Дзвесце сорак тысяч даляраў ЗША" Мюлер цокнул мовай, як быццам у яе быў цудоўны густ у роце. "Шаснаццатага чысла мы сустракаемся з карветам і падводнай лодкай. Колькі мы павінны даць ім на гэты раз?"
  
  
  "Давайце будзем шчодрымі. Адзін поўны плацяжом. Восемдзесят тысяч. Калі да іх даходзяць чуткі, яны будуць адпавядаць суме".
  
  
  "Два для нас і для іх". Мюлер усміхнуўся. "Выдатныя шанцы".
  
  
  "Пакуль. Калі гульня падыдзе да канца, мы забярэм усе".
  
  
  "А што наконт новага агента ЦРУ, Барда?"
  
  
  "Ён усё яшчэ цікавіцца намі. Мы павінны быць эга мэтай. Ён сышоў з Махмуров да Норденбоссу і Мат Насуту. Яе, упэўнены, што мы сустрэнемся з ім асабіста, у вёсцы Лопонусиас".
  
  
  "Як міла."
  
  
  "Так. І калі мы зможам - назаўжды зрабіць так, каб гэта выглядала выпадковым. Лагічна, разумееце".
  
  
  "Вядома, стары яшчэ. Выпадкова".
  
  
  Яны глядзелі адзін на аднаго з пяшчотай і ўсміхаліся, як вопытныя канібалы, смакующие ўспаміны ў роце.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  
  
  
  Ганс Норденбосс быў выдатным поварам. Нік з'еў занадта шмат, спадзеючыся, што эга апетыт вернецца да таго часу, калі ён далучыцца да Мат. Калі ён быў сам-насам з Гансам на працягу некалькіх хвіліна ў сваім кабінеце, ён сказаў: "выкажам здагадку, мы адправімся паслязаўтра да Лопонусиям - гэта дасць нам час, каб увайсці, скласці планы, арганізаваць дзеянні, калі мы не атрымліваем супрацоўніцтва. ? "
  
  
  "Нам трэба ехаць дзесяць гадзін. Узлётна-пасадачная паласа ў зале ў пяцідзесяці мілях ад маёнтка. Дарогі сумленныя. І не плануйце ніякага супрацоўніцтва. Сиаув - гэта нетолькі".
  
  
  "Як наконт сустрэнуць вашых сувязяў там?"
  
  
  "Адзін чалавек мёртвы. Іншы знік. Можа, яны занадта адкрыта выдаткавалі грошы, якія яе ім заплаціў, я не ведаю".
  
  
  "Давайце не будзем распавядаць Ган Бику больш, чым трэба".
  
  
  "Вядома, няма, хоць я думаю, што хлопчык на ўзроўні".
  
  
  "Ці дастаткова вы разумныя, палкоўнік Судирмат, каб напампаваць эга?"
  
  
  "Ты маеш на ўвазе, што дзіця нас прадасць? Няма, яе б паставіў супраць гэтага".
  
  
  "Ці атрымаем мы дапамогу, калі яна нам спатрэбіцца? У Юды або шантажыстаў можа быць яго ўласная армія".
  
  
  Норденбосс панура паківаў галавой. "Рэгулярную армію можна купіць на капейках. Шяув адзінотай, мы не можам выкарыстоўваць эга людзей".
  
  
  "Міліцыя? Паліцыя?"
  
  
  "Забудзь пра гэта. Хабару, падман. І мовы, якія балбочуць за грошы, заплачаныя хема-небудзь".
  
  
  "Доўгія шанцы, Ганс".
  
  
  Каржакаваты агент усміхнуўся, як геніяльны рэлігійны дзеяч, дарующий дабраславеньне. Ён трымаў багата упрыгожаную ракавіну сваімі мяккімі, зманліва моцнымі пальцамі. "Але праца такая цікавая. Паглядзі - складаная - Прырода праводзіць трыльёны эксперыментаў і пасмейваецца над нашымі кампутарамі. Мы, маленькія людзі. Прымітыўныя зламыснікі. Прышэльцы на нашым уласным камяку бруду".
  
  
  Нік ужо праходзіў падобныя дыялогі з Норденбоссом раней. Ён згаджаўся цярплівымі фразамі. "Праца цікавая. І пахаванне бясплатныя, калі будуць знойдзеныя якія-небудзь прыстасаванні. Чалавек - гэта рак на планеце. У нас з вамі наперадзе абавязкі. А як наконт зброі?"
  
  
  "Доўг? Каштоўнае слова для нас, таму што мы абумоўлены". Ганс з уздыхам прыйшлося ракавіну і паказаў іншую. "Абавязацельства - адказнасць. Яе ведаю вашу класіфікацыю, Нікалас. Вы калі-небудзь чыталі гісторыю пра палаче Нерона, Хорусе? Ён нарэшце..."
  
  
  "Ці можам мы спакаваць у чамадан впрыски для змазкі?"
  
  
  "Не рэкамендуецца. Вы можаце схаваць пару пісталетаў або некалькі гранат пад адзеннем. Ўкладзяце зверху некалькі вялікіх рупій, і калі наш багаж будзе агледжаны, вы пакажыце рупій, калі чамадан будзе адкрыты, і, хутчэй за ўсё, хлопец далей не паглядзіць".
  
  
  "Так чаму б не развеяць тое ж самае?"
  
  
  "Занадта вялікі і занадта каштоўны. Гэта лейцара прыступак. Хабар каштуе больш, чым схапіць чалавека з пісталетам, але чалавек з аўтаматам можа дорага каштаваць - ці вы заб'яце яго, ограбите і прадасце пісталет. таксама."
  
  
  "Чароўна". Нік ўздыхнуў. "Мы будзем працаваць з тым, што мы можам.
  
  
  Норденбосс падарыў эму галандскую цыгару. "Памятаць аб найноўшай тактыцы - вы атрымліваеце зброю ад праціўніка. Ён самы танны і бліжэйшы крыніца забеспячэння".
  
  
  "Я прачытаў кнігу".
  
  
  "Часам у гэтых азіяцкіх краінах, і асабліва тут, адчуваеш сябе так, як быццам разгубішся ў натоўпе людзей. Тут няма арыенціраў. Ты прабіраешся скрозь іх у тым ці іншым кірунку, але гэта падобна на страту ў лесе. Раптам вы ўбачыце адны і яны ж асоб і разумееце, што блуждаетесь бязмэтна. Вы хочаце, каб у вас быў компас. Вы думаеце, што вы проста яшчэ адно твар у натоўпе, але затым вы ўбачыце выраз і твар жахлівай варожасці. Нянавісць! Ты блуждаешь, і ў вочы кідаецца яшчэ адзін погляд. Забойная варожасць! "Норденбосс акуратна паклаў ракавіну на месца, зачыніў чамадан і накіраваўся да дзень у гасціную. "Гэта новае адчуванне для цябе. Ты разумееш, як памыляўся..."
  
  
  "Я пачынаю заўважаць", - сказаў Нік. Ён рушыў услед за Гансам назад да астатніх і пажадаць спакойнай ночы.
  
  
  Перад тым, як выйсці з хаты, ён праслізнуў у сваю пакой і адкрыў пакет, які быў спакаваны ў эга багажы. У nen было шэсць брускоў зялёнага мыла, источающего цудоўны пах, і тры слоічкі аэразольнага крэму для галення.
  
  
  Зялёныя аладкі на самай дэла былі пластычнай выбухоўкай. Нік насіў з сабой зажигающие каўпачкі як стандартныя часткі ручак ў сваім пісьмовым футарале. Выбухі ўтвараліся шляхам скручвання эга спецыяльных ачышчальнікаў труб.
  
  
  Але больш за ўсё эму спадабаліся банкаў "крэм для галення". Яны былі яшчэ адным вынаходствам Сцюарта, геній зброі AX. Яны выстрэльвалі ружовым патокам прыкладна на трыццаць футаў, перш чым ён ператварыўся ў пырскі, якія затыкалі рот і выводзілі па зборцы суперніка на пяць секунд і высеклі эга праз дзесяць. Калі б вы маглі паднесці спрэй эму да вачэй, ён бы імгненна аслеп. Як паказалі тэсты, усе эфекты былі часовымі. Сцюарт сказаў: "У паліцыі ёсць аналагічнае прылада пад назвай Клуб. Яе называю гэта AX".
  
  
  Нік спакаваў іх некалькі прадметаў адзення ў скрыню для адпраўкі. Нямногае супраць прыватных армій, але калі вы збіраецеся сысціся з вялікай натоўпам, вы бераце любую зброю, якое ў вас ёсць.
  
  
  Калі ён сказаў Памочнік, што эга не будзе ў горадзе на некалькі дзён, яна вельмі добра ведала, куды ён накіроўваецца. "Не ідзі, - сказала яна. "Ты не вернешся".
  
  
  "Вядома, вярнуся", - прашаптаў ён. Ih абдымалі у гасцінай у мяккім паўзмроку паціа.
  
  
  Яна расшпіліла эга спартыўную кашулю, і яе мову знайшоў месца каля эга сэрца. Ён шталь казытаць яе левае вуха. З моманту эга першага знаёмства з "Памочнікам любові" яны выдаткавалі дзве бутэлькі, удасканальваючы свае здольнасці ў дасягненні іншы для яшчэ большага і больш захапляльнага задавальнення.
  
  
  Голас яна расслабілася, калі яе дрыготкія пальцы рухаліся ва ўжо знаёмых і заўсёды больш выдатных рытмах. Ён сказаў: "Вы затрымаеце мяне, - але толькі на паўтары гадзіны..."
  
  
  "Усё, што ў мяне ёсць, мая дарагая", - прамармытала яна эму ў грудзі.
  
  
  Ён вырашыў, што гэта было вышэйшае дасягненне - пульсавалы рытм, так па-майстэрску сінхранізаваны, выгібы і спіралі, бенгальскія агні на яго скронях, ліфт то падае, то падае.
  
  
  І ён ведаў, што для нах такое ж моцнае далікатнае ўздзеянне, таму што, калі яна лежачы мяккая, поўная і цяжка дыхаючы, яна нічога не хавала, і цёмныя вочы свяціліся шырока і туманнымі, калі яна выдыхала словы, якія ён ледзь злавіў: "О, мой чалавек - вярніся , о, мой мужчына..."
  
  
  Калі яны разам прымалі душ, яна сказала больш спакойна: "Вы думаеце, што з вамі нічога не можа здарыцца, таму што за вамі стаяць грошы і ўлада".
  
  
  "Зусім няма. Але хто захоча нанесці мне ва ўсіх дамах вакол?"
  
  
  Яна выдаў гук агіды. "Вялікі сакрэт ЦРУ. Усе глядзяць, як ты спатыкаешся".
  
  
  "Я не думаў, што гэта так ясна відаць". Ён схаваў ўсмешку. "Я мяркую, што я аматар у працы, дзе ў іх павінен быць прафесіянал".
  
  
  "Не столькі цябе, дарагая, - але тое, што я бачыў і чуў..."
  
  
  Нік пацёр твар гіганцкім ручніком. Хай вялікая кампанія бярэ крэдыты, пакуль яны збяруць ільвіную долю цэглы. Ці гэта доказам праніклівы эфектыўнасць Дэвіда Хока з эга паток раздражняльнай настойлівасцю ў дэталях бяспекі? Нік часткі думаў, што Хоук выстаўляе чалавека ў позу агентам адной па 27 іншых сакрэтных службаў ЗША! Нік аднойчы атрымаў медаль ад турэцкага ўрада, выгравированную на імя, якое ён выкарыстаў у гэтым дэла - містэр Гарацый. М. Норткот па ФБР ЗША.
  
  
  Мата прыціснулася да яго, пацалавала ў шчаку. "Застанься тут. Мне будзе так самотна".
  
  
  З нах пахла цудоўна, вычышчанай, араматызаванай і парашковай. Ён абняў ee. "Я еду ў восем раніцы. Вы можаце скончыць гэтыя ў інтэрнэце для мяне ў Ёзэфа Далама. Адпраўце ih ў Нью-Ёрку. А пакуль мой мілы..."
  
  
  Ён падняў яе і лёгенька аднёс назад ва ўнутраны дворык, дзе ён так цудоўна займаў яе, што ў нах не было часу турбавацца.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Нік быў задаволены эфектыўнасцю, з якой Норденбосс арганізаваў ih паездку. Ён выявіў хаос і фантастычныя затрымкі, якія былі часткай інданэзійскіх дэль, і чакаў ih. Ih не было. Яны вылецелі на ўзлётна-пасадачную паласу на Суматры ў старым De Havilland, у такую гульню ў брытанскі Ford, і пакацілі на поўнач праз прыбярэжныя перадгор'і.
  
  
  Абу і Талай размаўлялі на розных мовах. Нік даследаваў вёскі, праз якія яны праязджалі, і зразумеў, чаму ў газеце Дзярждэпартамента было сказана: на шчасце, людзі могуць існаваць без грошай. Паўсюль раслі сельскагаспадарчыя культуры, а вакол дамоў раслі фруктовыя дрэвы.
  
  
  "Некаторыя вакол гэтых маленькіх домікаў выглядаюць зручнымі", - заўважыў Нік.
  
  
  "Ты б так не падумаў, калі б жыль ў адным", - сказаў эму Норденбосс. "Гэта іншы лад жыцця. Лавіць насякомых, якіх вы сустракаеце з яшчаркамі даўжынёй у фут. Ih называюць гекконов, таму што яны квакаюць геккона-геккона-гекона. Ёсць павукі птушкаеды буйней вашага кулака. Яны падобныя на крабаў. Вялікія чорныя жукі могуць ёсць зубную пасту адкрытыя праз цюбік і на дэсерт жаваць вокладкі кніг ".
  
  
  Нік уздыхнуў - расчараваны. Рысавыя поля з тэрасамі, падобныя на гіганцкія лесвіцы, і акуратныя вёскі выглядалі так прывабна. Тубыльцы здаваліся чыстымі, за выключэннем некаторых, з чорнымі зубамі, якія плявалі сокам чырвонага бетэля.
  
  
  Дзень шталь гарачым. Калі яны ехалі пад высокімі дрэвамі, ім здавалася, што яны праязджаюць прахалодныя тунэлі, зацененыя зелянінай, тады адкрытая дарога здавалася пеклам. Яны спыніліся каля блокпаста, дзе пад саламянымі стрэхамі на слупах разваліліся з дзесятак салдат. Абу-хутка загаварыў на дыялекце, якога Нік не зразумеў. Норденбосс вылез вакол машыны і ўвайшоў у хаціну з невысокім лейтэнантам, адразу вярнуўся, і яны паехалі далей. "Некалькі рупій", - сказаў ён. "Гэта быў апошні рэгулярны армейскі пост. Наступнымі мы ўбачым людзей Сиау".
  
  
  "Чаму блокпост?"
  
  
  "Каб спыніць бандытаў. Мяцежнікаў. Падазроных падарожнікаў. Гэта сапраўды глупства. Любы, хто можа заплаціць, можа прайсці".
  
  
  Яны падышлі да горада, які складаецца вакол больш буйных і моцных будынкаў. Іншы кантрольны пункт на бліжэйшым ўездзе ў горад адзначаны каляровым шостым, апушчаным праз дарогу. "Самая south korea вёска Шяува", - сказаў Норденбосс. "Мы прыкладна ў пятнаццаці мілях ад яго дома".
  
  
  Абу-заехаў у натоўп. Вакол невялікага будынка выйшлі трое мужчын у маркотнай зялёнай форме. Той, хто быў у сяржанцкага нашыўках, стала вядома Норденбосса. "Добры дзень", - сказаў ён па-галандску з шырокай усмешкай. "Вы спыніцеся тут".
  
  
  "Вядома". Ганс выбраўся вакол машыны. "Давай, Нік, Ракіты. Працягніце ногі. Прывітанне, Крыс. Нам трэба сустрэцца з Сиау па важнай справе".
  
  
  Зубы старшыны зіхацелі белым , не запятнанными бэтэлем. "Вы спыніцеся тут. Загады. Вы павінны вярнуцца".
  
  
  Нік рушыў услед за сваім каржакаваты таварышам у будынак. Было халаднавата і цёмна. Штангі шлагбаўма павольна круціліся, прыводныя ў рух вяроўкамі, якія сыходзілі ў сцены. Норденбосс ўручыў сяржанту невялікі канверт. Мужчына зазірнуў у нах, затым павольна і з шкадаваннем паклаў на крэсла. "Я не магу", - сумна сказаў ён. "Містэр Лопонусиас быў так вызначаны. Асабліва ў дачыненні да вас, і любога па сустрэнуць вашых сяброў, містэр Норденбосс".
  
  
  Нік пачуў мармытанне Норденбосса: "Я магу зрабіць трохі".
  
  
  "Не, гэта так сумна".
  
  
  Ганс павярнуўся да Ніку і хутка сказаў па-ангельску. "Ён мае на ўвазе гэта".
  
  
  "Ці можам мы вярнуцца назад і выцягнуць вяртушку?"
  
  
  "Калі вы думаеце, што зможаце прайсці праз дзесяткі лінейных заступнікаў. Я не буду ставіць на выйгрыш у ярдаў".
  
  
  Нік нахмурыўся. Заблукаў у натоўпе без компаса. Талай сказала: "Дай мне пагаварыць з Сиау. Магчыма, яе змагу дапамагчы". Норденбосс кіўнуў. "Гэта такая ж добрая спроба. Добра, містэр Бард?"
  
  
  "Паспрабуй."
  
  
  Сяржант запярэчыў, што ён не адважыўся патэлефанаваць у Сиау, пакуль Ганс не жэстам папрасіў эга забраць канверт. Праз хвіліну ён працягнуў Тале тэлефон. Норденбосс інтэрпрэтаваў, як яна балбатала з нябачным уладаром Лопонусиасом.
  
  
  "... Яна кажа" так ", гэта сапраўды Талай Мачмур. Хіба ён не пазнае яе голас? Яна кажа" не ", яна не можа сказаць эму аб гэтым па тэлефоне. Яна павінна эга ўбачыць. Гэта проста - што б гэта нам было. Яна хоча эга ўбачыць. - з сябрамі - усяго за некалькі мін... "
  
  
  Талай працягнула гаварыць, усміхнулася, затым працягнула сяржанту інструмент. Ён атрымаў некалькі указанняў і адказаў з вялікай павагай.
  
  
  Крыс, сяржант, аддаў загад аднаму праз сваіх людзей, які разам з імі забраўся ў машыну. Ганс сказаў: "Малайчына, Ракіты. Я не ведаў, што ў цябе ёсць такі пераканаўчы сакрэт".
  
  
  Яна адарыла эга сваёй прыгожай усмешкай. "Мы старыя сябры".
  
  
  Больш яна нічога не распавядала. Нік выдатна ведаў, у чым сакрэт.
  
  
  Яны праехалі па краі доўгай авальнай даліны, процілеглым бокам якой было мора. Унізе з'явілася група будынкаў, а на беразе былі докі, склады і актыўнасць асяроддзях, грузавікоў і караблёў. "Бакі Лопонусов", - сказаў Ганс. "Эга зямлі сыходзяць адкрытымі ў горы. У іх шмат іншых імёнаў. Ih сельскагаспадарчыя продажу велізарныя, і ў іх ёсць вялікі палец у нафты і шмат новых заводаў".
  
  
  "І яны гасцініц б захаваць ih. Магчыма, гэта дасць нам рычагі ўздзеяння".
  
  
  "Не разлічвайце на гэта. Яны бачылі, як захопнікі і палітыкі прыходзяць і сыходзяць".
  
  
  Сяув Лопонусиас сустрэў ih ў кампаніі памочнікаў і слуг на крытай верандзе памерам з баскетбольную пляцоўку. Гэта быў пульхны мужчына з лёгкай усмешкай, якая займаецца, як можна здагадацца, нічога не значыла. Эга апухлая смуглы твар было дзіўна цвёрдым, падбародкі не отвисали, высокія палачкі нагадвалі баксёрскія пальчаткі на шэсць унцый. Ён наткнуўся на паліраваны падлогу і коратка абняў Талу, а затым даследаваў яе з розных бакоў. "Гэта ты. Я не мог паверыць. Мы чулі - па-іншаму". Ён паглядзеў на Ніка і Ханса, і кіўнуў, калі Талай прадставіў Ніка. "Сардэчна запрашаем. Мне шкада, што вы не можаце застацца надоўга. Давайце вып'ем чаго-небудзь стромкага".
  
  
  Нік sel ў вялікае бамбукавае крэсла і выпіў ліманад. Газоны і цудоўны ландшафт распасціраліся на 500 ярдаў. На стаянцы стаялі два грузавіка "Шэўрале", бліскучы "кадылак", пара новенькіх "фольксвагенаў", некалькі брытанскіх аўтамабіляў розных марак і джып савецкага вытворчасці. Дзясятак чалавек альбо стаялі на варце, альбо патрулявалі. Апранутыя яны былі досыць падобныя, каб быць салдатамі, і ўсе былі ўзброены вінтоўкамі або поясными кобурами. У некаторых было і тое, і іншае.
  
  
  "... Перадай свае найлепшыя пажаданні перад тваім бацькам", - пачуў ён словы Сиау. "Я планую праверыць, эга ў наступным месяцы. Яе лячу адкрытымі ў Фонг".
  
  
  "Але мы б гатэлі ўбачыць твае выдатныя зямлі", - пракурняўкала Талай. "Г-н Бард - убудова. Ён размясціў буйныя заказы ў Джакарце".
  
  
  "Г-н Барда і г-н Норденбосс таксама з'яўляюцца агентамі Злучаных Штатаў". Сиау усміхнуўся. "Я таксама што-што ведаю, Ракіты".
  
  
  Яна бездапаможна зірнула на Ганса і Ніка. Нік падсунуў сваё крэсла на некалькі цаляў да іх. "Містэр Лопонусиас. Мы ведаем, што людзі, якія трымаюць вашага сына, неўзабаве прыбудуць сюды на сваім караблі. Дазвольце нам дапамагчы вам. Вярнуць эга. Зараз жа".
  
  
  Нічога нельга было прачытаць па карычневым гуз з праніклівымі вачыма і усмешкай, але эму спатрэбілася шмат часу, каб адказаць. Гэта быў добры знак. Ён думаў.
  
  
  Нарэшце Сяув злёгку адмоўна паківаў галавой. "Вы таксама многае значыць, містэр Бард. Я не скажу, маеце рацыю вы або няма. Але мы не можам скарыстацца вашай шчодрай дапамогай".
  
  
  "Ты кінеш мяса тыгру, і спадзяешся, што ён адмовіцца ад сваёй здабычы і сыдзе. Ты ведаеш тыграў лепш за мяне. Як ты думаеш, гэта сапраўды адбудзецца?"
  
  
  "А пакуль - вывучаем жывёла".
  
  
  "Вы слухаеце эга хлусня. Вам абяцалі, што пасьля некалькіх выплат, і пры пэўных умовах ваш сын будзе вернуты. Якія гарантыі ў вас ёсць?"
  
  
  "Калі тыгр не вар'ят, яму было выгадна стрымаць сваё слова".
  
  
  "Паверце, гэты тыгр падмануць. Дурань, як чалавек".
  
  
  Сиау міргнуў. "Вы ведаеце, amok?"
  
  
  "Не так добра, як ты. Магчыма, ты раскажаш мне пра гэта. Як чалавек сыходзіць з розуму да крывавага вар'яцтва. Ён ведае толькі забойства. Вы не можаце разважаць з ім, а тым больш давяраць эму".
  
  
  Сиау занепакоіўся. У яго было шмат вопыту з малайская вар'яцтвам, amok. Дзікае вар'яцтва забіваць, калоць, рэзаць - настолькі жорсткае, што дапамагло арміі ЗША прыняць рашэнне аб прыняцці Colt .45 на аснове тэорыі, што вялікая лупіў вочы валодае большай останавливающей сілай. Нік ведаў, што мужчынам, якія знаходзяцца ў вар'яцкай агоніі, усё яшчэ патрабавалася некалькі куль па вялікі аўтаматыкі, каб спыніць ih. Незалежна ад памеру вашага зброі, вам усё роўна трэба было класці кулі ў патрэбнае месца.
  
  
  "Гэта іншае", - сказаў нарэшце Сиау. "Гэта - бізнесмены. Яны не выходзяць па сябе".
  
  
  "Гэтыя людзі горш. Цяпер яны выходзяць з-пад кантролю. Перад тварам пятидюймовых снарадаў і ядзерных поўнае назва. Як вы можаце сысці з розуму?"
  
  
  "Я... не зусім разумею..."
  
  
  "Магу яе гаварыць свабодна?" Нік паказаў на астатніх мужчын, што сабраліся побач з патрыярхам.
  
  
  "Працягвайце... працягвайце. Усе яны мае сваякі і сябры. У любым выпадку, большасць вакол іх не разумее ангельскай".
  
  
  "Вас папрасілі дапамагчы Пекіну. Яны кажуць зусім няшмат. Магчыма, палітычных. Вас нават могуць папрасіць дапамагчы інданезійскім кітайцам бегчы, калі ih палітыка слушная. Вы думаеце, што гэта дае вам рычагі ўздзеяння, і абарону ад чалавека, якога мы пакліч Юду. Гэта не будзе. Ён крадзе ў Кітая гэтак жа, як і ты. Калі прыйдзе адплата, ты сутыкнешся не толькі з Юдай, але і з гневам Вялікага Чырвонага Татачкі ".
  
  
  Ніку здалося, што ён бачыў, як мышцы горла Сиау варушыліся, калі ён глытаў. Ён вынес думкі гэтага чалавека. Калі і было што-небудзь, што ён ведаў, так гэта хабар, і двайныя-трайныя кросы. Ён сказаў: "Яны занадта многае паставілі на карту...", Але эга тон быў слабейшы, і словы змоўклі.
  
  
  "Вы думаеце, што Вялікі Татачка кантралюе гэтых людзей. Гэта не так. Юда выцягнуў ih вакол свайго пірацкага карабля, і ў яго ёсць свае людзі ў якасці каманды. Ён - незалежны бандыт, грабящий абодва бакі. У той момант, калі ўзнікаюць праблемы ў вашага сына і эга іншыя палонныя пераходзяць мяжу ў ланцугах ".
  
  
  Сиау больш не горбіўся ў крэсле. "Адкуль вы ўсё гэта ведаеце?"
  
  
  "Вы самі сказалі, што мы-агенты ЗША. Магчыма, мы агенты, магчыма, няма. Але калі мы - у нас ёсць пэўныя сувязі. Вам патрэбна дапамога, і мы лепш за ўсіх бачыць вас. Вы не осмеливаетесь выклікаць свае ўласныя ўзброеныя сілы. Oni паслаў бы карабель - можа быць, - і вы б задумаліся, напалову даючы хабару, напалову спачуваючы камуністам. Вы самі па сабе. Ці былі. Цяпер вы можаце выкарыстоўваць нас ".
  
  
  Сузор'і сёння было правільным пропіссю. Гэта наштурхнула чалавека, падобнага Сиау, на думка, што ён усё яшчэ можа хадзіць па канаце. "Вы ведаеце, гэтага Юду, а?" - спытаў Сиау.
  
  
  "Так. Усё, што я сказаў вам аб nen, - факт". "З некаторымі абрэзкамі, аб якіх яе здагадаўся, - падумаў Нік. "Вы былі здзіўлены, убачыўшы Талу. Спытаеце яе, хто прывёў яе дадому. Як яна прыехала".
  
  
  Сиау павярнуўся да Тале. Яна сказала: "Містэр Бард прывёз мяне дадому. На катэры ВМС ЗША. Вы можаце патэлефанаваць Адаму, і вы ўбачыце".
  
  
  Нік захапляўся яе хуткім розумам - яна не раскрыла б падводную лодку, калі б ён гэтага не зрабіў. "Але адкуль?" - спытала Сиау.
  
  
  "Вы не можаце чакаць, што мы раскажам вам усё, пакуль вы супрацоўнічаеце з ворагам", - спакойна адказаў Нік. "Факты такія, што яна тут. Мы вярнулі ee".
  
  
  "Але мой сын - Амір - з ім усё ў парадку?" Сяу цікавіўся, не патапілі яны лодку Юды.
  
  
  "Наколькі нам вядома, няма. У любым выпадку - праз некалькі гадзін вы даведаецеся, напэўна. А калі няма, хіба вы не хочаце, каб мы былі побач? Чаму б нам усім не пайсці за Юдай?"
  
  
  Сиау ўстаў і прайшоў па шырокаму ганка. Калі ён падышоў, слугі ў белых куртках застылі на сваіх пасадах ля дзвярэй. Нячаста можна было ўбачыць, як здаравяка рухаецца галасавання tac - устрывожаны, напружана размышляющий, як звычайны чалавек. Раптам ён павярнуўся і аддаў некалькі загадаў пажылому тыпу з чырвоным значком на бездакорным паліто.
  
  
  Талай прашаптала: "Ён заказвае нумар і вячэру. Мы застаемся".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Калі яны пайшлі ў дзесяць гадзін, Нік паспрабаваў некалькі выкрутаў, каб зацягнуць Талу ў свой пакой. Яна была ў іншым крыле вялікага дома. Шлях заступілі некалькі чалавек у белых куртках, якія, здавалася, ніколі не пакідалі сваіх працоўных месцаў на скрыжаванні калідораў. Ён увайшоў у пакой Норденбосса. "Як мы можам даставіць сюды Талу?"
  
  
  Норденбосс зняў кашулю і штаны і ляжаў на вялікай ложка, грудай мускулаў і банк. "Што за мужчына", - сказаў ён стомлена.
  
  
  "Не магу абысціся без гэтага на адну ноч".
  
  
  "Кравец вазьмі, яе, хачу, каб яна прыкрывала нас, калі мы выскользнем".
  
  
  "Ах. Мы ускользаем?"
  
  
  "Падыдзем да порта бар. Следитть за Юдай і Амір".
  
  
  "Усё роўна. Яе атрымаў слова. Яны павінны быць з порта бар раніцай. Мы маглі б таксама крыху паспаць".
  
  
  "Чаму ты не сказаў мне пра гэта раней?"
  
  
  "Я толькі што даведаўся. Ад сына майго зніклага мужчыны".
  
  
  "Сын ведае, хто гэта зрабіў?"
  
  
  "Няма. Мая тэорыя - гэта армія. Грошы Юды пазбавілі яго нах".
  
  
  "Нам трэба з дапамогай мікрафонаў і дынамікаў вельмі шмат, а з гэтым вар'ятам".
  
  
  "Так ёсць шмат іншых людзей".
  
  
  "Мы зробім гэта і для іх, калі зможам. Добра. Давайце станем на досвітку і прагуляемся. Калі мы вырашым пайсці да пляжу, хто-небудзь нас спыніць?"
  
  
  "Я так не думаю. Я думаю, што Сяу дазволіць нам штогод увесь эпізод. Мы - іншы кут у эга я гуляў - і, кравец вазьмі, ён, напэўна, выкарыстоўвае складаныя правілы".
  
  
  На дзень Нік павярнуўся. "Ганс, няўжо таксама ўплыў палкоўніка Судирмата дойдзе да гэтага?"
  
  
  "Цікавы лейцара. Яе сам пра гэта думаў. Няма. Не эга ўласнае ўплыў. Гэтыя мясцовыя дэспаты зайздросцяць і трымаюцца асобна. Але з грашыма? Так. У якасці пасярэднікаў з некаторымі для сябе? Гэта можа быць, як гэта здарылася. "
  
  
  "Зразумела. Спакойнай ночы, Ганс".
  
  
  "Спакойнай ночы. І вы выдатна папрацавалі, угаварыўшы Сиау, містэр Бард".
  
  
  За гадзіну да світання "Portagee ketch Порту" падняў агонь, які пазначае мыс на поўдзень ад аб'екце Лопонусиаса, разгарнуўся і павольна рушыў да мора пад адным стабілізуючым ветразем. Берт Гейч аддаваў выразныя загады. Маракі адкрылі патаемныя шлюпбалки, якія перакінулі наперад вялікую, на выгляд імкліва выглядае лодку.
  
  
  У каюце Юды Мюлер і Ніф падзялілі са сваім правадыром чайнік і шклянкі шнапса. Найф быў ўсхваляваны. Ён намацаў свае полуприкрытые нажы. Астатнія хавалі ад яго весялосць, дэманструючы памяркоўнасць да адсталага дзіцяці. На жаль, але ён быў членам сям'і, можна сказаць. А Найф спатрэбіўся ў асабліва непрыемных працах.
  
  
  Юда сказаў: "Працэдура тая ж. Вы ляжыце ў двухстах ярдаў ад берага, і яны прыносяцца грошы. Сиау і двое мужчын - не больш, у ih лодцы. Вы паказваеце эму хлопчыка. Дайце ім хвілінку пагаварыць. Яны перакідаюць грошы. Вы сыходзіце. Зараз могуць быць праблемы. Гэты новы агент Аль Бард можа паспрабаваць што-небудзь дурное. Калі што-то не так, сыходзьце ".
  
  
  "Яны могуць злавіць нас", - заўважыў Мюлер, заўсёды практычны тактык. "У нас ёсць кулямёт і базука. Яны могуць абсталяваць адзін вакол сваіх катерова цяжкай агнявой моцай і вылецець па панэлі. Калі нібыта на тое пайшло, яны могуць паставіць артылерыйскае прылада ў любы вакол сваіх будынкаў і - блін!"
  
  
  "Але яны не будуць", - пракурняўкала Юда. "Няўжо таксама вы так хутка забыліся на сваю гісторыю, мой дарагі сябра? На працягу дзесяці гадоў мы навязвалі сваю воляй, і ахвяры любілі нас за гэта. Яны нават самі даставілі да нас мяцежнікаў. Людзі вытрымаюць любое неспакой, калі гэта будзе лагічны ажыццёўлена. Але можна было цярпець, яны выходзяць і кажуць вам: "Глядзіце! У нас ёсць 88-мм гармату, нацэленае на цябе з гэтага склада. Здавайся! Ты апускаеш свой сцяг, стары іншы, рахманы, як ягня. І на працягу сутак яе вас вызвалю" вы зноў выберацеся вакол ih рук. Вы ведаеце, што можаце мне давяраць, - і вы можаце здагадацца, як яе б гэта зраблю ".
  
  
  "Так". Мюлер кіўнуў у бок шафы з радыёапаратуры Юды. Праз дзень Юда ўсталёўваў кароткі кадаваць кантакт з суднам хутка расце флоту Кітая, часам з падводнай лодкай, звычайна з карветам або іншым надводным караблём. Было прыемна думаць аб гэтай выдатнай агнявой моцы, якая займаецца падтрымлівала яго. Скрытыя рэзервы; або, як гаварыў стары генеральны штаба, быць больш, чым здаецца.
  
  
  Мюлер ведаў, што ў гэтым таксама ёсць небяспека. Ён і Юда адбіралі ў Кітая долю дракона ў выкупе, і рана ці позна ih выявяць, і кіпцюры нанясуць па ім ўдар. Ён спадзяваўся, што, калі гэта адбудзецца, ну ўжо даўно тут не будзе, і яны будуць мець прыстойныя сродкі для сябе і казны "АДЭСЫ"- міжнароднага фонду, на які абапіраюцца былыя нацысты. Мюлер ганарыўся сваёй адданасцю.
  
  
  Юда з усмешкай наліў ім пачатку другой шнапс. Ён здагадаўся, аб чым думаў Мюлер. Эга ўласная адданасць была не такой гарачай. Мюлер не ведаў, што кітайцы папярэдзілі яго, што ў выпадку непрыемнасцяў, ён можа разлічваць на дапамогу толькі ў ih меркаванні. І часткі штодзённыя кантакты адпраўляліся ў эфір. Ён не атрымаў адказу, але сказаў Мюлеру, што адказалі. І адну рэч ён адкрыў. Калі ён устанавіў радыёсувязь, ён мог каму, ці была гэта падводная лодка або надводны карабель з высокімі антэнамі і моцным шырокім сігналам. Гэта быў абрывак інфармацыі, які нейкім чынам мог стаць каштоўным.
  
  
  Залатая дуга сонца выглядвала з-за гарызонту, калі Юда развітваўся з Мюлерам, Найф і Амір.
  
  
  Спадчыннік Лопонусиса быў здранцвення кайданкамі, моцны японец быў у руля.
  
  
  Юда вярнуўся ў сваю каюту і наліў сабе трэцюю порцыю шнапса, перш чым канчаткова паставіў бутэльку назад. Правіла было два, але ён быў у прыўзнятым настроі. Майн Готт, якія грошы каціліся! Ён дапіў напой, выйшаў на палубу, пацягнуўся і глыбока ўздыхнуў. Ён калека, так?
  
  
  "Высакародныя шнары!" - усклікнуў ён па-ангельску.
  
  
  Ён спусціўся ўніз і адкрыў каюту, дзе тры маладыя кітаянкі, не старэй пятнаццаці гадоў, сустрэлі эга рэзкімі ўсмешкамі, каб схаваць свой страх, і нянавісць. Ён глядзеў на іх абыякава. Ён купіў ih у сялянскіх сем'яў на Пэнху ў якасці забавы для сябе і сваёй каманды, але цяпер ён ведаў кожную па ўсім ў іх так добра, што яны эму надакучылі. Oni - кантраляваліся вялікімі абяцаннямі, якія ніколі не трэба было выконваць. Ён зачыніў дзверы і замкнуў яе.
  
  
  Перад халупай, у якой была заменчаная Ракіты, ён задуменна спыніўся. Чаму, кравец вазьмі, няма? Ён заслугоўвае гэта, і меў намер атрымаць яе рана ці позна. Ён працягнуў руку за ключом, узяў эга ў ахоўніка, увайшоў і зачыніў дзверы.
  
  
  Стройная фігура вузкай ложку ўзбудзіла эга яшчэ больш. Нявінніца? Напэўна, гэтыя сем'і былі строгімі, хоць непаслухмяныя дзяўчынкі скакалі па гэтым амаральным трапічным астравоў, і ў гэтым ніколі нельга было быць упэўненым.
  
  
  "Добры Дзень, Ракіты". Ён паклаў руку на тонкую нагу і павольна правёў ёю ўверх.
  
  
  "Добры дзень." Рэўматызму быў невыразным. Яна глядзела тварам да пераборкі.
  
  
  Эга рука сціснула сцягна, лашчыла і даследавала б. Якое ў нах было цвёрдае, моцнае цела! Маленькія пучкі цягліц, падобныя на снасці. Нам грама тлушчу на ёй. Ён сунуў руку пад сіні верх, піжаме, і эга ўласная плоць цудоўна задрыжала, калі яго пальцы лашчылі цёплую гладкую скуру.
  
  
  Яна перакацілася жыцця, каб пазбегнуць яго, калі ён спрабаваў дацягнуцца да ee грудзей. Ён дыхаў хутчэй, і сліна цякла на яго мову, як ён ih ўяўляў - круглыя і цвёрдыя, як маленькія гумовыя шарыкі? Або, скажам, яйкі, як саспелыя квадратных падарунак на вінаграднік?
  
  
  "Будзь мілая са мной, Ракіты", - сказаў ён, калі яна ўхілілася ад яго якая даследуе рукі яшчэ адным паваротам. "Вы можаце мець усё, што хочаце. І неўзабаве вы пойдзеце дадому. Раней, калі вы будзеце ветлівыя".
  
  
  Яна была жылістай, як угору. Ён пацягнуўся, яна курчылася. Спрабаваць утрымаць яе было ўсё роўна, што схапіць худога спалоханага шчанюка. Ён кінуўся на край ложка, і яна скарысталася рычагом супраць пераборкі, каб адштурхнуць яго. Ён упаў на падлогу. Ён устаў, вылаяўся і сарваў з нах верх піжамы. Ён толькі мімаходам зірнуў, як яны змагаліся ў цьмяным святле - грудзей амаль не было! Ах, ды добра, такіх любіў.
  
  
  Ён прыціснуў ee да стогн, і яна зноў ўперлася ў пераборку, толкнувшись рукамі і нагамі, і ён саслізнуў з канца.
  
  
  "Хопіць", - прагыркаў ён, паднімаючыся. Ён схапіў жменю пижамных штаноў і парваў ih. Вт сарвалася, ператварылася ў анучы ў эга руках. Ён схапіўся абедзвюма рукамі за бьющуюся нагу і сцягнуў яе палову з койкі, адбіваючыся ад іншай ногі, якая займаецца стукнулася эму на галы.
  
  
  "Хлопец!" ён крыкнуў. Эга здзіўленне на імгненне аслабіў хватку эга, цяжкая нагу трапіла эму ў грудзі і адкінула праз вузкую каюту. Ён аднавіў раўнавагу і шталь чакаць. Хлопчык на ложку сабраўся, як выкручвалася дракона, - назіраў - чакаў.
  
  
  "Такім чынам, - прагыркаў Юда. "Ты Акім Мачмур".
  
  
  "Калі-небудзь яе заб'ю цябе", - прагыркаў падлетак.
  
  
  "Як вы памяняліся месцамі са сваёй сястрой?"
  
  
  "Я разрежу цябе на некалькі частак".
  
  
  "Гэта была расплата! Гэты дурань Мюлер. Але як... як?"
  
  
  Юда ўважліва паглядзеў на хлопчыка. Нават з эга тварам, скажоным смяротнай лютасцю, можна было бачыць, што Акім быў дакладным чынам Талы. Пры падыходных умовах, спалучаных з падмануць каго-то не складзе працы ...
  
  
  "Скажы мне, - зароў Юда. "Гэта было, калі ты плыў на лодцы на востраў Фонг за грашыма, ці не так? Мюлер прышвартаваўся?"
  
  
  Гіганцкая хабар? Ён заб'е Мюлера асабіста. Няма. Мюлер быў вераломным, але не дурнем. Да яго прыйшлі чуткі, што Талай дома, але ён падумаў, што гэта выкрут Мачмура, каб схаваць той факт, што яна была палонніцай.
  
  
  Юда лаяўся і рабіў падманныя выпады сваёй здаровай рукой, якая займаецца стала настолькі магутнай, што амела сілу двух звычайных канечнасцяў. Акім прыгнуўся, і сапраўдны ўдар пабіў эга і з грукатам знесла ў кут ложка. Юда схапіў эга і зноў ударыў яго толькі адной рукой. Гэта прымушала эга адчуваць сябе моцным, калі ён трымаў за сабой другую руку з яе гакам, эластычным кіпцюром і маленькім убудаваным ствалом пісталета. Ён мог справіцца з любым мужчынам, паставіўшы на яго адну руку! Якая задавальняе думка трохі остудила эга, гнеў. Акім ляжаў пакамячанай кучай. Юда выйшаў і зачыніў дзверы.
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  
  
  
  
  Мора было гладкім і яркім, пакуль Мюлер прагуляў у катэры, назіраючы, як докі Лопонусиас становяцца больш. На доўгіх прычалах стаяла некалькі караблёў, у тым ліку сімпатычная яхта Адама Махмура і буйнагабарытная дызельная рабочая лодка. Мюлер усміхнуўся. Вы можаце схаваць вялікае зброю ў любым вакол будынкаў і падарваць эга вакол вады або прымусіць прызямліцца. Але яны не адважацца. Ён атрымліваў асалоду ад адчуваннем сілы.
  
  
  Ён убачыў групу людзей, на краі самага вялікага пірса. Хто-то спусціўся па трапе да плавучему доку, дзе быў прывязаны невялікі крэйсер з каютамі. Верагодна, яны выявяцца ў ёй. Ён будзе выконваць загады. Аднойчы ён паслухаўся ih, але ўсё атрымалася нармальна. На востраве Фонг эму загадалі ўвайсці, выкарыстоўваючы мегафон. Памятаеце пра артылерыі, якую ён падпарадкаваўся, гатовы пагражаць ім расправай, але яны патлумачылі, што ih маторная лодка не заводзіцца.
  
  
  На самай справе, ён атрымліваў асалоду ад пачуццём улады, калі Адам Махмур ўручыў эму грошы. Калі одзіна вакол сыноў Махмура са слязамі на вачах абняў эга сястру, ён велікадушна дазволіў ім пабалбатаць некалькі хвіліна, запэўніўшы Адама, што эга дачка вернецца, як толькі будзе выраблены трэцяя выплата і вырашаны некаторыя палітычныя пытанні.
  
  
  "Даю слова, як афіцэр і джэнтльмен", - паабяцаў ён Махмуру. Смуглы дурань. Махмур даў эму тры бутэлькі прыгожага брэндзі, і яны замацавалі заклад хуткім шклянкай.
  
  
  Але больш ён гэтага не зробіць. Японец А. Б. досталь бутэльку і пачак ен за сваё "сяброўскае" маўчанне. А Ніфа з сабой не было. Вы ніколі не можаце давяраць эму з эга глыбокай пашанай Юду. Мюлер з агідай зірнуў туды, дзе сядзеў Найф, чысціць пазногці зіхоткім лязом, час ад часу пазіраючы на Аміра, каб даведацца, глядзіць хлопчык. Падлетак праігнараваў яго. "Нават у кайданках, - падумаў Мюлер, - гэты хлопец несумненна плаваў, як рыба.
  
  
  "Найф", - загадаў ён, перадаючы ключ, - "ударыць гэтыя кайданкі папярок".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Па ілюмінатара лодкі Нік і Норденбосс назіралі, як катэр праходзіць па беразе, затым скідае газ і пачынае павольна кружыць.
  
  
  "Там Хлопчык", - сказаў Ганс. "А гэта Мюлер і Найф. Яе ніколі раней не бачыў, японскага марак, але ён, верагодна, быў тым, хто прыйшоў з імі да Махмуру".
  
  
  Нік быў апрануты толькі ў плаўкі. Эга, шведаў, перароблены "Люгер", якога ён называў Вільгельміны, і лязо "Х'юга", які ён звычайна насіў прывязаным да предплечью, былі схаваныя ў найбліжэйшай шафцы сядзення. З імі, у эга шортах, было іншае эга стандартнае зброю - смертаносная газавая дробина П'ера.
  
  
  "Цяпер вы сапраўдная лёгкая кавалерыя", - сказаў Ганс. "Вы ўпэўненыя, што хочаце выйсці без зброі?"
  
  
  "У Сиау будзе прыпадак, як ёсць. Калі мы адлюстроўваць які-небудзь шкоду, ён ніколі не прыме здзелку, якую мы хочам заключыць".
  
  
  "Я буду прыкрываць цябе. Яе магу забіць на такой адлегласці".
  
  
  "Не назаўжды. Калі я не памру".
  
  
  Ганс здрыгануўся. У гэтым пошты бизнесявляется у вас не было шмат сяброў - было балюча нават думаць аб тым, каб ih страціць.
  
  
  Ганс выглянуў вакол пярэдняга ілюмінатара. "Крэйсер выходзіць. Дайце эму дзве хвіліны, і яны будуць занятыя іншым сябрам".
  
  
  "На самай справе. Памятаеце, аргументы ў карысць Сю, калі мы адаптацыі эга ў выкананне".
  
  
  Нік падняўся па трапу, низменному прысеў, перасёк невялікую палубу і бясшумна слізгануў у ваду паміж рабочай лодкай і доком. Ён плыў на носе. Катэр і крэйсер з каютамі набліжаліся яшчэ да аднаго. Катэр зменшыў абароты, крэйсер замарудзіў ход. Ён пачуў, як выключаюцца счаплення. Ён некалькі разоў напоўніў і спусціў лёгкія.
  
  
  Яны былі ярдаў у двухстах ад яго. Выкапаны канал выглядаў прыкладна на дзесяць футаў глыбінёй, але вада была чыстай і празрыстай. Можна было ўбачыць рыбак. Ён спадзяваўся, што яны не заўважаць эга набліжэнне, таму што эга нельга было прыняць за акулу.
  
  
  Мужчыны на двух лодках глядзелі аднаго на аднаго і размаўлялі. Крэйсер трымаў Сиау, маленькага матроса за штурвалам на маленькім падвесным мастку і суровага на выгляд памочніка Сиау па імя Абдул.
  
  
  Нік апусціў галаву, паплыў, пакуль не апынуўся ледзь вышэй дна, і вымяраў свае магутныя ўдары, назіраючы за невялікімі плямамі ракавінак і водарасцяў, якія трымалі прамой курс, гледзячы наперад, іншы на іншы. У рамках сваёй працы Нік заставаўся ў выдатнай фізічнай форме, прытрымліваючыся рэжыму, годнага алімпійскага спартоўца. Нават з частымі неурочными гадзінамі, алкаголем і нечаканай ежай, калі вы задумаецеся, вы зможаце прытрымлівацца разумнай праграме. Вы ўхіліліся ад трэцяга напой, выбралі ў асноўным куніцы, калі елі, і спалі лішнія гадзіны, калі маглі. Нік не падмануў - гэта была эга страхоўка жыцця.
  
  
  Ён сканцэнтраваў вялікую частку сваіх трэніровак, вядома, на баявых навыках, ёзе.
  
  
  а таксама многія віды спорту, уключаючы плаванне, гольф і акрабатыку.
  
  
  Цяпер ён спакойна плыў, пакуль не ацаніў, што ў зале, найбліжэйшай да лодак. Ён перакаціўся на бок, убачыў дзве авальныя формы лодак на фоне яркага неба і дазволіў сабе падысці да носе катэры, цалкам упэўнены, што эга пасажыры глядзяць праз карму. Схаваны хваляй на кругавой баку лодкі, ён выявіў, што нябачны для ўсіх, акрамя людзей, якія маглі знаходзіцца далёка ад пірса. Ён чуў галасы над сабой.
  
  
  "Вы ўпэўненыя, што з вамі ўсё ў парадку?" Гэта быў Сиау.
  
  
  "Так". Можа, Амір?
  
  
  Гэта быў бы Мюлер. "Мы не павінны кідаць гэты прыгожы скрутак у ваду. Ідзіце побач павольна - выкарыстоўвайце трохі сілы - не, не цягніце вяроўку - я не хачу спяшацца".
  
  
  Рухавік крэйсера буркуючы. Прапелер катэры не круціўся, рухавік працаваў на халастым ходу. Нік нырнуў на паверхню, паглядзеў уверх, прыцэліўся і магутным узмахам сваіх вялікіх рук падышоў да самай ніжняй кропцы шарык катэры, зачапіўшыся адной сваёй магутнай рукой аб драўляны комингс.
  
  
  Гэтага было больш чым дастаткова. Ён схапіўся іншай рукой, і ў імгненне хваробы перавярнуў нагу, як акрабат, які выконвае скачок. Ён прызямліўся на палубу, змятаючы валасы і ваду з вачэй, насцярожаны і натапыраны Няптун выскачыў па глыбінь, каб сустрэць ворагаў тварам да твару.
  
  
  Мюлер, Найф і японскі марак стаялі ля кармы. Найф рушыў першым, і Нік падумаў, што ён вельмі марудлівы - ці, магчыма, ён параўнаў сваё ідэальнае зрок і рэфлексы з недахопамі сцяга дазволу на выкананне і ранішняга шнапса. Нік ускочыў, перш чым нож выскачыў па футарала. Эга далонь ўзляцела пад падбародак Найфа, і калі яго ногі зачапіліся за борт лодкі, Найф нырнуў назад у ваду, як быццам эга тузанулі за шнурок.
  
  
  Мюлер быў хуткі ў звароце з стрэльбай, хоць па параўнанні з іншымі ён быў старым. Ён заўсёды таемна атрымліваў асалоду ад вестернами, і ў яго быў зачыніўся з павышэннем на 7,65-мм Маўзер ў пасавай кабуры часткова зрэзаны. Але ў яго быў рэмень бяспекі, і аўтамат быў уключаны. Мюлер зрабіў самую хуткую спробу, але Нік вырваў зброю ў яго вакол рукі, пакуль яно ўсё яшчэ было накіравана на палубу. Ён штурхнуў Мюлера ў кучу.
  
  
  Самым цікавым па ўсёй тройцы быў японскі марак. Ён нанёс удар левай рукой па горле Ніка, які заклаў бы эга на дзесяць хвіліна, калі б трапіў у эга кадык. Трымаючы пісталет Мюлера ў правай руцэ, левай перадплеччам ён зрабіў нахіл, прыставіўшы кулак да лба. Ўдар марак быў накіраваны ў паветра, і Нік ткнуў эга локцем у горла.
  
  
  Скрозь слёзы, затуманившие эга вочы, выраз твару марак выказваў здзіўленне, сменяемое страхам. Ён не быў экспертам па чорнага пояса, але ён ведаў прафесіяналізм, калі бачыў гэта. Але - магчыма, выпадковасць! Якая ўзнагарода, калі ён ўпусьціць вялікага белага чалавека. Ён упаў на парэнчы, зачапіўся за іх рукамі, і эга ногі бліснулі перад Нікам - адна ў промежность, іншая ў жыцці, як падвойныя ўдар.
  
  
  Нік адступіў у бок. Ён мог блакаваць паказальнікаў, але ён не гатэль сінякоў, якія маглі б прычыніць эму гэтыя моцныя, мускулістыя ногі. Ён злавіў ніжнюю шчыкалатку саўком, зафіксаваў яе, прыўзняў - павярнуў - шпурнуў матроса нязграбнай грудай да поручня. Нік адступіў на адзін крок, усё яшчэ трымаючы маўзер ў адной руцэ, прапусціўшы вялікі палец праз спускавую клямар.
  
  
  Матрос выпрастаўся, адкінуўся на спіну, павісшы на адной руцэ. Мюлер з цяжкасцю падняўся на ногі. Нік ўдарыў яго эга ў левай лодыжцы, і ён зноў паваліўся. Ён сказаў мараку: "Спыніць, або яго прыкончу цябе".
  
  
  Мужчына кіўнуў. Нік нахіліўся, зняў пасавай нож і выкінуў эга за борт.
  
  
  "У каго ёсць ключ ад кайданкоў хлопчыка?"
  
  
  Матрос ахнуў, паглядзеў на Мюлера і нічога не сказаў. Мюлер зноў выпрастаўся, выглядаючы ашаломленым. "Дай мне ключ ад кайданкоў", - сказаў Нік.
  
  
  Мюлер завагаўся, затым досталь эга вакол кішэні. "Гэта табе не дапаможа, дурань. Мы..."
  
  
  "Сядзь і затыкніся, ці яе зноў цябе стукну".
  
  
  Нік адчыніў Аміра з агароджы і даў эму ключ, каб ён мог вызваліць іншае запясце. "Дзякуй..."
  
  
  "Слухай свайго бацькі", - сказаў Нік, спыняючы яго.
  
  
  Сиау выкрыкваў загады, пагрозы і, верагодна, лаянкі на трох ці чатырох мовах. Крэйсер адышоў ад катэры прыкладна на пятнаццаць футаў. Нік пацягнуўся праз борт, зацягнуў Найфа на борт і зняў з яго зброю, нібы ощипывал кураня. Найф схапіўся за маўзер, а Нік іншы рукой ударыў яго эга больш галоў. Слабы ўдар, але ён паваліў Найфа да ног японскага марак.
  
  
  "Гэй, - крыкнуў Нік Сиау. "Гэй..." - прамармытала Сиау, змоўкшы. "Хіба ты не хочаш вярнуць свайго сына? Галасаванне онлайн".
  
  
  "Ты памрэш за гэта!" - крыкнула Сиау па-ангельску. "Ніхто не прасіў
  
  
  Гэта ваша праклятае ўмяшанне! "Ён выкрыкваў каманды на інданэзійскай мове двум мужчынам, з ім, якія знаходзяцца на лаве падсудных.
  
  
  - сказаў Нік Амиру. "Вы хочаце, каб вярнуцца да Юды?"
  
  
  "Я памру першым. Адыдзі ад мяне. Ён кажа Абдулу Нона страляць у цябе. У іх ёсць вінтоўкі , і яны добрыя стрэлкі".
  
  
  Хударлявы падлетак свядома перамяшчаўся паміж Нікам і прыбярэжнымі пабудовамі. Ён паклікаў свайго бацькі. "Я не вярнуся. Не страляйце".
  
  
  Сиау выглядаў так, быццам мог выбухнуць, як паветраны шар, напоўнены вадародам, поднесенный да полымя. Але ён маўчаў.
  
  
  "Хто ты?" - спытаў Амір.
  
  
  "Яны кажуць, што я амерыканскі агент. У любым выпадку - я хачу вам дапамагчы. Мы можам узяць карабель і вызваліць астатніх. Твой бацька і іншыя сям'і не згодныя. Што вы скажаце?"
  
  
  "Я кажу, бой". Твар Аміра ўспыхнула, затым пацьмянеў, калі ён дадаў: "Але ih будзе цяжка пераканаць".
  
  
  Найф і матрос паўзлі адкрытымі. "Прымацаваць кайданкі аднаго да аднаго", - сказаў Нік. Хай хлопчык адчуе перамогу. Амір апранаў кайданы на мужчын, як быццам эму гэта падабалася.
  
  
  "Адпусціце ih", - крыкнуў Сиау.
  
  
  "Мы павінны змагацца", - адказаў Амір. "Я не вярнуся. Вы не разумееце гэтых людзей. Яны ўсё роўна заб'юць нас. Вы не можаце ih купіць". Ён перайшоў на інданезійская і пачаў спрачацца са сваім бацькам. Нік вырашыў, што гэта павінен быць аргумент, - з усімі гэтымі жэстамі і выбуховымі гукамі.
  
  
  Праз некаторы час Амір павярнуўся да Ніку. "Я думаю, што ён крыху перакананы. Ён збіраецца пагаварыць са сваім гуру".
  
  
  "Я што?"
  
  
  "Эга дарадца. Эга... Я не ведаю гэтага слова па-ангельску. Можна сказаць" дарадца па рэлігіі ", але гэта больш падобна на..."
  
  
  "Эга псіхіятр?" Нік вымавіў гэта слова збольшага як жарт з агідай.
  
  
  "Так, у нейкім сэнсе! Чалавек, які кіруе сваім жыццём".
  
  
  "О, брат." Нік праверыў маўзер і засунуў эга за пояс. "Добра, погоните гэтых хлопцаў наперад, а яе занясу гэтую ванну на бераг".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ганс размаўляў з Нікам, пакуль ён прымаў душ і апранаўся. Спяшацца не было куды - Сяув прызначыў сустрэчу праз тры гадзіны. Мюлер, Найф і матрос былі вывезеныя людзьмі Шиау, і Нік лічыць разумным не пратэставаць.
  
  
  "Мы патрапілі ў гняздо шэршняў", - сказаў Ганс. "Я думаў, што Амір зможа пераканаць свайго бацькі. Вяртанне каханага нашчадства. Ён сапраўды любіць хлопчыка, але ўсё яшчэ думае, што можа весці справы з Юдай. Я думаю, што ён тэлефанаваў некаторым іншым сем'ям, і яны згаджаюцца".
  
  
  Нік быў прывязаны да Х'юга. Не хацеў бы Найф дадаць гэты штылет у сваю калекцыю? Ён быў зроблены па лепшай сталі. "Падобна, што ўсё ідзе ўверх і ўніз, Ганс. Нават буйныя гульцы так доўга схілялі свае шыі, што аддалі б перавагу патураць, чым сутыкнуцца з сутыкненнем. Ім прыйдзецца хутка змяніцца, або людзі дваццатага стагоддзя, такія, як Юда, перажоўваць ih і выплёўваць. На што падобны гэты гуру? "
  
  
  "Эга клічуць Будук. Некаторыя вакол гэтых гуру - цудоўныя людзі. Навукоўцы. Тэолагі. Сапраўдныя псіхолагі і гэтак далей. Яшчэ ёсць Будуки".
  
  
  "Ён злодзей?"
  
  
  "Ён палітык".
  
  
  "Вы адказалі на мой лейцара".
  
  
  "Ён зрабіў гэта тут. Філосаф багатага чалавека з дадатковай інтуіцыяй, якую ён чэрпае вакол духоўнага свету. Вы ведаеце джаз. Яе ніколі не давяраў эму, але я ведаю, што ён фальшывы, таму што маленькі Абу хаваў мне слова. Наш святы чалавек таемны свінгераў, калі ён выслізгвае ў Джакарту ".
  
  
  "Ці магу я яе ўбачыць эга?"
  
  
  "Я так думаю. Яе спытаю".
  
  
  "Добра."
  
  
  Ганс вярнуўся праз дзесяць хвіліна. "Вядома. Яе завяду цябе да яму. Сиау ўсё яшчэ злуецца. Ён практычна плюнуў у мяне".
  
  
  Яны пайшлі па бясконцай звілістай сцежцы, пад густымі дрэвамі да невялікага акуратнаму доміка, які займаў Будук. Большасць тубыльных дамоў збілася ў кучу, але мудрэц, відавочна, меў патрэбу ў адзіноце. Ён сустрэў ih тымі, хто сядзіць, скрыжаваўшы ногі, на падушках, у чыстай, бясплоднай пакоі. Ганс прадставіў Ніка, і Будук абыякава кіўнуў: "Я шмат чуў пра містэрам Барде і гэтай праблеме".
  
  
  "Сиау кажа, што эму патрэбен ваш савет", - шчыра сказаў Нік. "Я мяркую, што ён супраціўляецца. Ён лічыць, што можа весці перамовы".
  
  
  "Гвалт ніколі не з'яўляецца добрым рашэннем".
  
  
  "Лепш усяго свету", - спакойна згадзіўся Нік. "Але хіба вы назвалі б чалавека дурнем, калі б ён усё яшчэ сядзеў перад тыграм?"
  
  
  "Сядзець спакойна? Ты маеш на ўвазе цярпенне. І тады палохала могуць загадаць тыгру сысці".
  
  
  "Што, калі мы пачуем гучны галодны рокат па отъ тыгра?"
  
  
  Будук нахмурыўся. Нік здагадваўся, што эга кліентура рэдкіх лячэбных з ім спрачаецца. Стары быў марудлівым. Будук сказаў: "Я буду медытаваць, і даваць свае прапановы".
  
  
  "Калі вы прапануеце нам праявіць адвагу, што мы павінны змагацца, таму што мы збілі яе, буду вельмі ўдзячны."
  
  
  "Я спадзяюся, што мой савет табе спадабаецца, а таксама Сиау і сілам зямлі і неба".
  
  
  "Змагайся з дарадцам, - мякка сказаў Нік, - і цябе будуць чакаць у тры тысячы даляраў. У Джакарце ці дзе заўгодна, дзе заўгодна. Золатам або любым іншым спосабам". Ён пачуў уздых Ганса. Справа была не ў суме - для такой аперацыі гэта быў дробязь. Ганс падумаў, што ён занадта адназначны.
  
  
  Будук і вокам не міргнуў. "Ваша шчодрасць дзіўная. З такімі грашыма яе мог бы зрабіць шмат добрага".
  
  
  "Гэта ўзгоднена?"
  
  
  "Толькі пудзіла скажуць. Яе адкажу на сходзе вельмі хутка".
  
  
  На зваротным шляху па сцежцы Ганс сказаў: "Добрая спроба. Вы мяне здзівілі. Але я думаю, што лепш зрабіць гэта адкрыта".
  
  
  "Ён не пайшоў".
  
  
  "Я думаю, ты маеш рацыю. Ён хоча нас павесіць".
  
  
  "Альбо ён працуе наўпрост на Юду, альбо ў яго тут такая рэкет, што ён не хоча разгойдваць лодку. Ён, як сям'і - эга пазваночнік - кавалак мокрых макароны".
  
  
  "Вы не задумваліся, чаму нас не ахоўваюць?"
  
  
  "Я магу здагадацца."
  
  
  "На самай справе. Яе, чуў, як Сяув аддаваў загады".
  
  
  "Вы можаце запрасіць Талу да нас?"
  
  
  "Думаю, так. Убачымся ў пакоі праз некалькі хвіліна".
  
  
  Гэта заняло больш некалькіх хвіліна, але Норденбосс вярнуўся з Адталай. Яна падышла адкрыта да Ніку, узяла эга за руку і паглядзела эму ў вочы. "Яе бачыў. Яе схаваўся ў хляве. Тое, як ты выратаваў Аміра, было цудоўным".
  
  
  "Вы казалі з ім?"
  
  
  "Няма. Эга бацька трымаў эга з сабой. Яны спрачаліся".
  
  
  "Амір хоча супраціўляцца?"
  
  
  "Ну, ён гэта зрабіў. Але калі вы чулі Сяу..."
  
  
  "Вялікі ціск?"
  
  
  "Паслухмянасць - такая ў нас звычка".
  
  
  Нік прыцягнуў яе да канапы. "Раскажы мне пра Будуке. Яе упэўненая, што ён супраць нас. Ён параіць Сиау адправіць Аміра назад з Мюлерам і астатнімі".
  
  
  Талай апусціла цёмныя вочы. "Я спадзяюся, што гэта будзе не горш".
  
  
  "Як гэта магло адбыцца?"
  
  
  "Ты збянтэжыў Сиау. Будук можа дазволіць эму пакараць цябе. Гэтая сустрэча - гэта будзе вялікай падзеяй. Вы ведалі пра гэта? Паколькі ўсе ведаюць, што вы зрабілі, і гэта супярэчыла жаданням Сиау і Будука, ёсць ... ну, лейцара асоб ".
  
  
  "Божа мой! Цяпер гэта твар".
  
  
  "Хутчэй пудзіла Будука. Ih асоб і эга".
  
  
  Ганс усміхнуўся. "Рады, што мы не на востраве на поўнач. Яны зьядуць цябе там, Аль. Смажаным з цыбуляй і соусамі".
  
  
  "Вельмі смешна."
  
  
  Ганс ўздыхнуў. "Калі падумаць - не так wouldnt і смешна".
  
  
  Нік спытаўся ў Талу: "Сиау быў гатовы ўстрымацца ад канчатковага меркаванні аб супраціве на працягу некалькіх дзён, пакуль яе не схапіў Мюлера і астатніх, затым ён вельмі засмуціўся, нават нягледзячы на тое, што эга сын вярнуўся. Чаму? Ён паварочваецца да Будуку. Чаму? змякчэнне паводле таго, што я магу зразумець. Чаму? Будук адмовіўся ад хабару, хоць яе чуў, што ён бярэ. Чаму? "
  
  
  "Людзі", - сумна сказала Талай.
  
  
  Рэўматызму вакол аднаго слова збянтэжыў Ніка. Людзі? "Вядома, - людзі. Але якія куты? Гэтая здзелка ператвараецца ў звычайную павуцінне прычын..."
  
  
  "Дазвольце мне паспрабаваць растлумачыць, містэр Бард", - мякка ўмяшаўся Ганс. "Нават з карысным ідыятызмам мас кіраўнікі павінны быць асцярожныя. Яны вучацца выкарыстоўваць ўлада, але дагаджаюць эмоцыям і, перш за ўсё, таму, што мы можам са смехам назваць грамадскім меркаваннем. Вы са мной?"
  
  
  "Твая іронія выяўляецца", - адказаў Нік. "Працягвай."
  
  
  "Калі шэсць рашучых людзей паўстануць супраць Напалеона, Гітлера, Сталіна, ці Франка - бах!"
  
  
  "Пшык?"
  
  
  "Калі ў іх ёсць сапраўдная рашучасць. Уляпіць кулю або нож у дэспата, не лічачыся з уласнай смерцю".
  
  
  "Добра. Яе куплюсь на гэта".
  
  
  "Але гэтыя падступныя тыпы не толькі перашкаджаюць полдюжине прыняць рашэнне - яны кантралююць сотні тысяч - мільёны! Вы не можаце зрабіць гэта з пісталетам на сцягне. Але гэта зроблена! Так незаўважна, што бедныя дурні згараюць, як прыклад, замест таго, каб апынуцца побач з дыктатарам на вечарыне і ўсадзіць эму нож у жыццё ".
  
  
  "Вядома. Хоць спатрэбіцца некалькі месяцаў ці гадоў, каб пракласці сабе шлях да вялікай гузы".
  
  
  "Што гэта, калі вы сапраўды настроены? Але лідэры павінны трымаць ih у такім замяшанні, што яны ніколі не развіваюць такую мэту. Як гэта дасягаецца? Кантралюючы масу людзей. Ніколі не дазваляйце ім думаць. Такім чынам, на вашы пытанні Тале. давайце застанемся, каб згладзіць куты. Паглядзім, ці ёсць спосаб, каб выкарыстоўваць нас супраць Юды - і паехаць з пераможцам. Вы ўступілі ў бой, перад некалькімі дзясяткамі эга людзей, і чуткі пра гэта ўжо на паўдарогі да маленькага эга эга. Да цяперашняга часу вы вярнулі эга сына. Людзі задаюцца пытаннем, чаму ён гэтага не зрабіў? Яны могуць зразумець, як ён, і багатыя сям'і падыгрывалі. Багатыя называюць гэта мудрай тактыкай. Бедныя могуць называць гэта баязлівасцю.
  
  
  У іх ёсць простыя прынцыпы. Амір мякчэе? Яе магу ўявіць, што эга бацька кажа эму аб сваім абавязку перад дынастыяй. Будук? Ён бы ўзяў усё, што не раскалено, калі б у яго не было прыхваткамі або пальчатак. Ён бы папрасіў у вас больш трох тысяч, і яе, мяркую, атрымаў бы гэта, але ён ведае - інтуітыўна, або практычна, як і Сиау, - у іх ёсць людзі, каб вырабіць ўражанне ".
  
  
  Нік пацёр галаву. "Можа быць, ты зразумееш гэта, Ракіты. Ён мае рацыю?"
  
  
  Яе мяккія вусны прыціснуліся да эга шчацэ, нібы гэй было шкада эга тупасць. "Так. Калі вы ўбачыце тысячы людзей, якія сабраліся ў храме, вы зразумееце".
  
  
  "Які храм?"
  
  
  "Дзе адбудзецца сустрэча з Будуком і іншымі, і ён ўнясе свае прапановы".
  
  
  Ганс весела дадаў: "Гэта вельмі старое збудаванне. Пышнае. Сто гадоў таму там былі чалавечыя барбекю. І выпрабаванні баявымі дзеяннямі. Людзі не так дурныя ў некаторых рэчах. Яны збіралі свае ўласныя арміі, і хай два чэмпіёна будуць змагацца з ім. Як у Міжземнамор'е. Давід і Галіяф. Гэта было самае папулярнае забаўка. Як рымскія гульні. Сапраўдны бой з сапраўднай крывёй... "
  
  
  "Праблемы з праблемамі і ўсё такое?"
  
  
  "Так. У вялікіх шышак усё было так, каб кінуць выклік ih толькі прафесійным забойцам. Праз некаторы час грамадзяне навучыліся трымаць язык за зубамі. Вялікі чэмпіён Саадзі ў мінулым стагоддзі загінулі дзевяноста два чалавека ў індывідуальным баі".
  
  
  Талай зазьзяла. "Ён быў непераможным".
  
  
  "Як ён памёр?"
  
  
  "На яго наступіў слон. Эму было ўсяго сорак".
  
  
  "Я б сказаў, што слон непераможныя", - змрочна сказаў Нік. "Чаму яны не раззброілі нас, Ганс?"
  
  
  "Пабачыш - у храме".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Амір і трое ўзброеных мужчын прыбылі ў пакой Ніка, "каб паказаць ім дарогу".
  
  
  Спадчыннік Лопонусиса прынёс прабачэнні. "Дзякуй за тое, што вы для мяне зрабілі. Спадзяюся, усё - атрымліваецца".
  
  
  Нік шчыра сказаў: "Падобна на тое, ты пазбавіўся часткі барацьбы".
  
  
  Амір пачырванеў і павярнуўся да Тале. "Вы не павінны заставацца сам-насам з гэтымі незнаёмцамі".
  
  
  "Я буду сам-насам з тым, з хема захачу".
  
  
  "Табе патрэбна ін'екцыя, хлопчык", - сказаў Нік. "Палову кішак і паловы мозгу".
  
  
  Амиру спатрэбілася імгненне, каб зразумець. Эга рука пацягнулася да асаблівых крысу на поясе. Нік сказаў: "не Думай больш пра гэта. Твой бацька хоча бачыць нас". Ён выйшаў за дзверы, пакінуўшы Аміра чырвоным і лютым.
  
  
  Яны прайшлі амаль парыж па звілістых сцяжынках, абмінуўшы прасторную тэрыторыю Будука, на падобную на луг раўніну, ўтоеную гіганцкімі дрэвамі, якія вылучалі залітае сонцам будынак у цэнтры. Гэта быў гіганцкі надзвычайны гібрыд архітэктуры і скульптуры. Сумесь шматвяковых пераплеценых рэлігій. Дамінуючай структурай была двухпавярховая фігура ў форме Буды з залатой шапкай.
  
  
  "Гэта сапраўднае золата?" - запытаўся Нік.
  
  
  "Так", - адказала Талай. "Унутры шмат каштоўнасцяў. Святыя ахоўваюць ih дзень і ноч".
  
  
  "Я не збіраўся ih красці, - сказаў Нік.
  
  
  Перад статуяй знаходзілася шырокая пастаянная назіральная пляцоўка, цяпер занятая мноствам мужчын, а на раўніне перад імі была суцэльная маса людзей. Нік паспрабаваў адгадаць - восем тысяч дзевяць? І яшчэ больш льецца з канца поля, як стужкі мурашак вакол лясоў. Па баках назіральнай пляцоўкі стаялі ўзброеныя людзі, і некаторыя вакол іх здаваліся сгруппированными, як калі б яны былі адмысловымі клубамі, аркестрамі або танцавальнымі калектывамі. "Яны намалявалі ўсё гэта за тры гадзіны?" - спытаў ён Талу.
  
  
  "Так".
  
  
  "Вау. Талай, што б нам здарылася, заставайся побач са мной, каб перакладаць і гаварыць для мяне. І не бойся казаць гучна".
  
  
  Яна сціснула эга руку. "Я дапамагу, калі змагу".
  
  
  Голас прагучаў па гучнай сувязі. "Містэр Норденбосс - містэр Бард, калі ласка, далучыцца да нас на святых прыступках".
  
  
  Для іх былі пакінутыя простыя драўляныя сядзенні. Мюлер, Найф і японскі марак сядзелі ў некалькіх ярдах ад іх. Ахоўнікаў было шмат, і яны выглядалі стромкімі.
  
  
  Сяув і Будук, па чарзе стаялі ля мікрафона. Талай патлумачыла - яе тон ўсё больш і больш прыгнечаны: "Сяу кажа, што вы навучылі эга гасціннасць і зламаў эга планы. Амір быў свайго роду бізнэс-закладнікам у праекце, які прыносіць карысць усім".
  
  
  "З яго атрымаўся б выдатная ахвяра", - прагыркаў Нік.
  
  
  "Будук кажа, што Мюлер і іншыя павінны быць вызваленыя з выбачэннямі". Яна ахнула, калі Будук працягваў грымець. "І..."
  
  
  "Што?"
  
  
  "Вы і Норденбосс павінны быць адпраўленыя з імі. У якасці платы за нашу няветлівасць".
  
  
  Сиау замяніў Будука ля мікрафона. Нік устаў, узяў Талу за руку і накіраваўся да Сиау. Прымусова - таму што да таго часу, як ён накрыў дваццаць футаў, два ахоўніка ўжо віселі
  
  
  у эга руках. Нік зайшоў у свой невялікі магазін інданэзійскага мовы і закрычаў: "Бунг Лопонусиас - я хачу пагаварыць аб вашым сыне, Амире. Аб кайданках. Пра эга адвагі".
  
  
  Сиау злосна махнуў стражникам. Яны тузанулі. Нік павярнуў рукі да ih вялікім пальцах і лёгка разарваў ih хватку. Яны зноў схапілі. Ён зрабіў гэта зноў. Роў натоўпу быў узрушаючым. Ён накрыў ну, як першы вецер, ураган.
  
  
  "Я кажу пра адвагі", - крыкнуў Нік. "У Аміра ёсць мужнасць!"
  
  
  Натоўп захоплена закрычала. Больш! Хваляванне! Што-небудзь! Хай кажа Амерыканец. Або забіць эга. Але не будзем вяртацца да працы. Пастукаць па каўчукавым дрэвах не падобна на цяжкую працу, але гэта так.
  
  
  Нік схапіў мікрафон і закрычаў: "Амір адважны! Яе магу вам усё расказаць!"
  
  
  Гэта было што-то накшталт гэтага! Натоўп крычала й раўла, як і ўся натоўп, калі вы спрабавалі падкалоць ih эмоцыі. Сяу жэстам адсунуў ахоўнікаў. Нік падняў абедзве рукі над галавой, як быццам ведаў, што можа гаварыць. Какафонія сціхла праз хвіліну.
  
  
  Сяув сказаў па-ангельску: "Ты сказаў гэта. А цяпер сядзь, калі ласка". Ён бы гатэль, каб Ніка пацягнулі, але амерыканец прыцягнуў увагу натоўпу. Гэта можа імгненна ператварыцца ў спачуванне. Сяу ўсё жыццё спраўляўся з натоўпам. Пачакайце...
  
  
  "Калі ласка, ідзі сюды", - паклікаў Нік і памахаў Амиру.
  
  
  Падлеткам далучыўся да Ніку і Ракіты, выглядаючы смущенными. Спачатку гэты Аль-Бард абразіў яго, цяпер ён хваліў эга перад людзьмі. Гром узгадненняў быў прыемным.
  
  
  Нік сказаў Тале: "А зараз перавядзі гэта гучна і ясна..."
  
  
  "Чалавек Мюлер абразіў Аміра. Хай Амір верне сабе гонар..."
  
  
  Талай пракрычала словы ў мікрафон.
  
  
  Нік працягнуў, і дзяўчына пацвердзіў эму: "Мюлер стары ... але з ім эга чэмпіён ... чалавек з нажамі ... Амір патрабуе выпрабаванні ..."
  
  
  Амір прашаптаў: "Я не магу патрабаваць выпрабаванні. Толькі чэмпіёны змагаюцца за..."
  
  
  Нік сказаў: "А паколькі Амір не можа змагацца... Я прапаную сябе, як эга абаронца! Хай Амір верне сабе свой гонар... давайце ўсё вернем сабе нашу гонар".
  
  
  Натоўп мала клапацілася аб частых, а больш пра зрелищах і хваляванні. Ih выццё быў гучней, чым раней.
  
  
  Сяу ведаў, калі яго было бізуном, але ён выглядаў самаздаволеным, калі сказаў Ніку: "Ты зрабіў гэта неабходным. Добра. Здымай вопратку".
  
  
  Талай цягнула Ніка за руку. Ён павярнуўся, здзіўлены, выявіўшы, што яна плача. "Няма... няма", - усклікнула яна. "Супернік змагаецца без зброі. Ён заб'е цябе".
  
  
  Нік праглынуў. "Голас чаму чэмпіён кіраўніка заўсёды перамагаў". Эга захапленне Саадзі ўпала да нуля. Гэтыя дзевяноста два былі ахвярамі, а не супернікамі.
  
  
  Амір сказаў: "Я не разумею вас, містэр Бард, але я не думаю, што хачу бачыць цябе забітым. Можа, ёй змагу даць вам шанец збегчы за гэтым".
  
  
  Нік убачыў блазнаў Мюлера, Найфа і японскага марак. Найф шматзначна узмахнуў сваім самым вялікім нажом і заплясал у скачку. Крыкі натоўпу скалыналі трыбуны. Нік прыгадаў карціну рымскага раба, якога ён бачыў, які змагаецца з цалкам узброеным салдатам з дубінкай. Ён пашкадаваў няўдачніка. У беднага раба не было выбару - ён атрымаў сваю зарплату і пакляўся выконваць свой абавязак.
  
  
  Ён сцягнуў кашулю, і крыкі дасягнулі крэшчэнда, з-за чаго вушы не вытрымалі. "Не, Амір. Мы попытаем шчасця".
  
  
  "Вы, верагодна, памраце".
  
  
  "Заўсёды ёсць шанец на перамогу".
  
  
  "Глядзіце." Амір паказаў на сорокафутовый квадрат, які хутка расчышчалі перад храмам. "Гэта баявы квадрат. Ён не выкарыстоўваўся ўжо дваццаць гадоў. Ён будзе ачышчаны і ачышчаны. У вас няма шанцаў выкарыстоўваць такі трук, як кідаць бруд эму ў вочы. Калі вы выпрыгнете па плошчы, каб схапіць зброю, ахоўнікі маюць права забіць вас ".
  
  
  Нік уздыхнуў і зняў чаравікі. "А цяпер скажы мне пра гэта".
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  
  
  
  Сяу зрабіў яшчэ адну спробу дамагчыся выканання рашэння Будука без спаборніцтва, але эга асцярожныя загады патанулі ў грукаце. Натоўп закрычала, калі Нік зняў Вильгельмину, і Х'юга, і аддаў ih Гансу. Яны зноў зараўлі, калі Найф хутка распрануўся і саскочыў на арэну, несучы свой вялікі нож. Ён выглядаў жилистым, мускулістым і насцярожаным.
  
  
  "Думаеш, ты справішся з ім?" - спытаў Ганс.
  
  
  "Я рабіў гэта да тых тхара, пакуль не пачуў аб правіле, згодна з якім зброю выкарыстоўваюць толькі выпрабаваныя. Што за махлярства, якое вялі старыя кіраўнікі..."
  
  
  "Калі ён дабярэцца да цябе, ёй всажу у яго кулю або якім-небудзь чынам перадам твой" Люгер ", але я не думаю, што мы пражывем доўга. Шчыра ў гэтым полі ў Сяу некалькі сотняў салдат".
  
  
  "Калі ён дабярэцца да мяне, ты не паспееш прымусіць эга зрабіць мне шмат добрага".
  
  
  Нік глыбока ўздыхнуў. Талай моцнага трымала эга за руку ў нервовым напружанні.
  
  
  Нік ведаў аб мясцовых звычаях больш, чым распавядаў, - эга чытанне і даследаванні былі ўважлівымі. Звычаі ўяўлялі сабой сумесь перажыткі анімізм, будызму і мусульманства. Але гэта быў момант ісціны, які ён не мог прыдумаць, акрамя як ударыць Найф, а гэта будзе нетолькі. Сістэма была прыстасаваная для абароны дома.
  
  
  Натоўп стала нецярплівай. Яны заворчали, а затым зноў бадзёра зараўлі, калі Нік асцярожна спусціўся па шырокіх прыступках, яго мускулы дрыжалі ад загару. Ён усміхнуўся і падняў руку, як фаварыт, які выходзіць на рынг.
  
  
  Сяу, Будук, Амір і паўтузіна узброеных людзей, якія, здавалася, былі афіцэрамі сіл Сяу, падняліся на нізкую платформу, якая выходзіла на расчищенную даўгаватую пляцоўку, на якой сядзела Найф. Нік на імгненне асцярожна пастаяў звонку. Ён не хацеў пераступаць праз нізкі драўляны абадок - як бар'ер на поле для гульні ў пола, - і, магчыма, даць Найф шанец нанесці ўдар. Мажны мужчына ў зялёных штанах і кашулі, у турбане і з пазалочанай булавой выйшаў праз храм, пакланіўся Сяу і выйшаў на рынг. "Суддзя", - падумаў Нік і рушыў услед за ім.
  
  
  Мажны мужчына памахаў Найфу ў бок ад сябе, Ніка - у іншую, затым замахаў рукамі і адступіў назад - далёка назад. Эга сэнс быў беспамылковым. Першы раўнд.
  
  
  Нік балансаваў на падушачках нага, яго рукі былі раскрыты і разведзеныя, пальцы разам, вялікія пальцы рук вонкі. Гэта было яно. Больш ніякіх думак, акрамя таго, што было перад ім. Канцэнтрацыі. Закон. Рэакцыя.
  
  
  Найф быў у пятнаццаці футаў ад яго. Жорсткі, гнуткі минданаоец выглядаў прыдатным - магчыма, не такім, як ён сам, але эга нож быў выдатным козырам. Да здзіўлення Ніка, Найф ўсміхнулася - белозубая грымасу чыстага злы і зверствы - затым павярнула рукаяць нажа Боўі ў руцэ, і імгненнем пазней сутыкнулася з Нікам з яшчэ адным кінжалам меншага памеру ў левай руцэ!
  
  
  Нік не зірнуў на моцнага суддзі. Ён не адцягваўся ад суперніка. Яны не збіраліся фіксаваць тут якія-небудзь фалы. Ніфа прысеў і хутка пайшла наперад... і такім чынам пачалося адно вакол самых дзіўных, самых захапляльных і дзіўных спаборніцтваў, якія калі-небудзь адбываліся на старажытнай арэне.
  
  
  Доўгі час Нік канцэнтраваўся толькі на ўхіленні ад гэтых смяротных клінкоў і хутка які рухаецца чалавека, які імі валодаў. Найф кінуўся на яго, - Нік кінуўся назад, налева mimmo больш кароткага ляза. Найф ўхмыльнуўся сваёй дэманічнай грымасай і зноў кінуўся ў атаку. Нік зрабіў ілжывы выпад налева і адскочыў направа.
  
  
  Найф засмяяўся усміхнуўся і плаўна павярнуўся, ідучы за сваёй здабычай. Хай вялікі чалавек пагуляе крыху - гэта дадасць весялосці. Ён пашырыў свае клінкі і прасунуўся павольней. Нік ухіліўся ад невялікага ляза з запасам цалі. Ён ведаў, што ў наступны раз Найф дапусціць гэтыя цалі дадатковым выпадам.
  
  
  Нік прайшоў удвая больш зямлі, якую выкарыстаў эга праціўнік, скарыстаўшыся поўнымі сарака футамі, але пераканаўшыся, што ў яго ёсць па меншай меры пятнаццаць або каля таго футаў для манеўру. Найф кінуўся ў атаку. Нік адступіў назад, рушыў направа, і на гэты раз з маланкавым ударам у канцы выпаду рукой, як фехтавальшчык без ляза, адкінуў руку Найфа ў бок і скокнуў на паляну.
  
  
  Спачатку натоўпе гэта падабалася, яны віталі кожную атаку і абарончае рух шквалам крыкаў, апладысментаў і воклічаў. Затым, калі Нік працягваў адступаць і ўхіляцца, яны сталі крыважэрнымі ад уласнага хвалявання, ih апладысменты былі для Найф. Нік не мог ih зразумець, але тон быў відавочным - выражыце эму кішкі!
  
  
  Нік выкарыстаў яшчэ адзін зваротны ўдар, каб адцягнуць правую руку Найфа, і калі ён дабраўся да іншага абодва канца ў кальцо, ён павярнуўся, усміхнуўся Найфу і махнуў рукой натоўпе. Гэта ім спадабалася. Роў зноў прагучаў як апладысменты, але ненадоўга.
  
  
  Сонца было гарачым. Ірына заліў пот, але ён з задавальненнем выявіў, што не дыхае цяжка. З Найфа капаў пот, і ён пачаў пыхкаць. На nen адбіўся выпіты шнапс. Ён зрабіў паўзу і перавярнуў маленькі нож, захоп для кідка. Натоўп закрычала ад захаплення. Яны не спыніліся, калі Найф кінуў клінок назад у баявую хватку, падняўся і зрабіў колючае рух, як бы кажу: "Ты думаеш, яе вар'ят? Яе цябе зарэжу."
  
  
  Ён кінуўся. Нік ўпаў, парыраваў і выслізнуў пад вялікім клінком, які парэзаў эга біцэпс і праліў кроў. Жанчына радасна ўскрыкнула.
  
  
  Найф шэл за ім павольна, як баксёр, загоняющий свайго суперніка ў кут. Ён адпавядаў финтам Ніка. Налева, направа, налева. Нік мільгануў наперад, ненадоўга схапіўся за правае запясце, ухіліўшыся ад вялікага ляза на долю цалі, разгарнуў Найфа і скокнуў mimmo яго, перш чым ён паспеў павярнуць меншы нож. Ён ведаў, што ён прайшоў mimmo эга нырак менш, чым на шарыкавую ручку. Найф ледзь не ўпаў, злавіў сябе, і ў гневе кінуўся за сваёй ахвярай. Нік адскочыў у бок і нанёс удар пад маленькае лязо.
  
  
  Гэта зачапіла Найф вышэй калена, але не пашкодзіла, калі Нік перавярнуўся ў бакавым сальта і адскочыў.
  
  
  Цяпер минданаоанец быў заняты справай. Улада гэтага "гнязда вакол скрынкі" апынулася куды больш, чым ён мог сабе ўявіць. Ён асцярожна пераследваў Ніка і ў наступным выпады, ухіліўшыся, прарэзаў глыбокую баразну на сцягне Ніка. Нік нічога не адчуў - гэта будзе пазней.
  
  
  Ён падумаў, што Найф трохі запавольваецца. Вядома, ён дыхаў ценымногие цяжэй. Прыйшоў час. Найф увайшоў плаўна, з даволі шырокімі лёзамі, маючы намер загнаць суперніка ў кут. Нік дазволіў эму абаперціся на зямлю, адыходзячы да куце маленькімі скачкамі. Найф ведаў момант захаплення, калі ён думаў, што Нік не зможа сысці ад яго на гэты раз - а затым Нік скокнуў адкрытымі ў гэтым, парируя абедзве рукі Найфа хуткімі ўдарамі рук, пераўтвораных у дзіды дзюдо з жорсткімі пальцамі.
  
  
  Найф раскрыў рукі і вярнуўся з штуршкамі, якія павінны былі пасадзіць эга здабычу на абодва ляза. Нік прайшоў пад правую руку і слізгануў па ёй сваёй левай рукой, на гэты раз не сыходзячы, і падышоў ззаду Найфа, штурхнуўшы левую руку ўверх і шыю Найфа, ідучы за ёй правай рукой, з другога боку, каб прымяніць старамодны полунельсон!
  
  
  Байцы паваліліся на зямлю, Найф тварам да твару ўпаў на цвёрдую зямлю, Нік быў на яго спіне. Рукі Найфа былі паднятыя ўверх, але ляза ён трымаў моцнага. Нік ўсю сваю жыццё трэніраваўся ў асабістым баі, і ён шмат разоў праходзіў праз гэты кідок і ўтрыманне. Праз чатыры ці пяць секунд Найф выявіць, што эму варта нанесці ўдар па праціўніку, скруціўшы рукі ўніз.
  
  
  Нік iso усіх сіл ужыў ўдушэнне. Калі вам пашанцуе, вы зможаце вывесці праз убудаваны або прыкончыць свайго мужчыну такім чынам. Эга мёртвай хваткай саслізнула, счэпленыя рукі слізганулі ўгору па алеістай бычынай шыі Найфа. Масленка! Нік адчуў гэта і панюхаў. Галасаваць што зрабіў Будук, калі даў Нифу сваё кароткае дабраславеньне!
  
  
  Найф кідаўся пад ім, скручивалась, рука з нажом папаўзла назад па зямлі. Нік вызваліў рукі і нанёс удар кулаком па шыі Найфа, калі ён адскочыў, ледзь пазбягаючы зіхатлівай сталі, сверкнувшей ў nen, як ікол змеі.
  
  
  Падскочыўшы і, прыгнуўшыся, Нік ўважліва паглядзеў на праціўніка. Удар у шыю нанёс некаторы шкоду. Найф страціў большую частку свайго дыхання. Ён крыху пахіснуўся, пыхкаючы.
  
  
  Нік зрабіў глыбокі ўдых і ўмацаваў мышцы, наладзіў свае рэфлексы. Ён успомніў "ортодоксальную" абарону Макферсон з трэніраванага чалавека з нажом - "удар маланкі па яичкам або ў жыцці". У кіраўніцтве Макферсон нават не згадвалася, што рабіць з двума нажамі!
  
  
  Найф ступіў наперад, цяпер асцярожна пераследуючы Ніка, трымаючы клінкі шырэй і ніжэй. Нік адступіў, адступіў налева, ухіліўся направа, а затым скокнуў наперад, выкарыстоўваючы парыраванне рук, каб адхіліць больш кароткі лязо ў бок, калі яно падскочыла ўверх у эга пахвіну. Найф паспрабаваў стрымаць эга ўдар, але перш, чым эга рука спынілася, Нік зрабіў адзін крок наперад, разгарнуўся побач з іншым і скрыжаваў выцягнутую руку з V сваёй рукі пад локцем Найфа і далонню на верхавіне Найфа. запясце. Рука шчоўкнула з хрустам.
  
  
  Нават калі Найф закрычаў, вострыя вочы Ніка ўбачылі, як вялікі клінок павярнуўся да яму, набліжаючыся да Найфу. Ён усё гэта бачыў так жа ясна, як у запаволеным кіно. Сталь была нізкай, лязом і пранікала адкрытымі пад эга пупок. Немагчыма было заблакаваць эга, эга рукі толькі завяршалі пстрычка локцем Найфа. Было толькі...
  
  
  Усё гэта заняло долю секунды. Чалавек без вокамгненных рэфлексаў, чалавек, які не ставіўся сур'ёзна да сваіх трэніровак і прымяняюцца сумленныя намаганні, каб заставацца ў форме, памёр бы адкрыта тут, з разрэзам ўласнага кішачніка, і жыццё.
  
  
  Нік павярнуўся налева, знясучы руку Найф, як калі б вы гэта зрабілі пры традыцыйным падзенні і блакаванні. Ён скрыжаваў сваю правую нагу наперад у скачку, скручивании, павароце, падзенні - лязо Найфа зачапіла кончык эга сцегнавой косткі, жорстка разарвала плоць і разглядаліся доўгі павярхоўны надрэз на ягадзіцы Ніка, калі ён нырнуў на зямлю, несучы Найфа з ім.
  
  
  Нік не адчуваў боль. Вы не чуствуете яе неадкладна; Прырода дае вам час для барацьбы. Ён ударыў яго нагой па спіне Найф і прыціснуў здаровую руку минданаоца замкам ногі. Яны ляжалі на зямлі, Найф на дне, Нік на яго спіне, сковывая рукі замкам "дракона на носе". Nif ўсё яшчэ трымаў свой клінок у здаровай руцэ, але ён быў часова бескарысны. У Ніка была адна свабодная рука, але ён быў не ў стане задушыць свайго чалавека, выкалаць вочы эму або схапіць эга яечкі. Гэта было супрацьстаянне - як толькі Нік прыслабіў хватку, ён мог чакаць удару.
  
  
  Прыйшоў час для П'ера. Свабоднай рукой Нік памацаў сваю крывацечны крупы, прыкінуўся болем і застагнаў. Вакол натоўпу пачуўся ўздых апазнання крыві, стогны спагады і некалькі насмешлівых крыкаў. Нік хутка ўзяў а
  
  
  маленькі шарык праз патаемны б у шортах, намацаў малюсенькі рычаг вялікім пальцам. Ён скрывіўся і курчыўся, як тэлевізійны рестлер, скажаючы рысы асобы, каб выказаць жудасную боль.
  
  
  Найф вельмі дапамог у гэтым дэла. Спрабуючы вызваліцца, ён ірвануў ih па зямлі, як які-то гратэскавы корчащийся васьміканцовы крабб. Нік прыціснуў Найфа, як мог, паднёс руку да носа аматара нажоў і выпусціў смяротнае змесціва П'ера, прыкінуўшыся, што намацвае горла гэтага чалавека.
  
  
  На адкрытым паветры імкліва пашыраецца пар П'ера хутка рассейваўся. Гэта было перш за ўсё пакаевая зброю. Але эга пары былі смяротнымі, і для Найфа, цяжка дыхаючы - эга твар быў у некалькіх цалях ад невялікага авальнага крыніцы качанаў, схаванага ў далоні Ніка, - выйсця не было.
  
  
  Нік ніколі не трымаў у руках адну вакол ахвяр П'ера, калі падзейнічаў газ, і ніколі больш не гатэль. Быў момант застылага бяздзейнасць, і вы думалі, што прыйшла смерць. Затым Прырода выказала пратэст супраць забойства арганізма, на развіццё якога яна выдаткавала мільярды гадоў, цягліцы напружыліся, і пачалася апошняя барацьба за выжыванне. Найф - ці цела Найфа - спрабавала вырвацца з большай сілай, чым той чалавек выкарыстаў, калі кантраляваў свае пачуцці. Ён ледзь не скінуў Ніка. Жудасны ванітавы крык вырваўся вакол эга горла, і натоўп аж завыў разам з ім. Яны думалі, што гэта баявы кліч.
  
  
  Шмат імгненняў праз, калі Нік павольна і асцярожна ўстаў, ногі Найфа сутаргава таргануліся, хоць эга вочы былі шырока раскрытыя і глядзелі. Цела Ніка былі залітыя крывёю і брудам. Нік сур'ёзна падняў абедзве рукі да неба, нахіліўся і дакрануўся да зямлі, асцярожным і ўважлівых рухам перавярнуў Найфа і заплюшчыў вочы. Ён узяў згустак крыві вакол сваёй ягадзіцы і крануў які ўпаў суперніка па лбе, сэрца і жывата. Ён саскрабіце зямлю, размазал яшчэ больш крыві, і сунуў бруд у абвіслы рот Найф, прасоўваючы адпрацаваную гранулу эму ў горла пальцам.
  
  
  Натоўп любіла гэта. Ih прымітыўныя эмоцыі лаяліся ў возгласе узгадненняў, ад якога дрыжалі высокія дрэвы. Шануй праціўніка!
  
  
  Нік устаў, зноў шырока раскінуўшы рукі, калі ён паглядзеў на неба і сказаў "Dominus vobiscum". Ён паглядзеў уніз і зрабіў круг вялікім і паказальным пальцамі, затым падняў вялікі палец уверх. Ён прамармытаў: "Сгни хутчэй з астатнім смеццем, ты вар'ят вяртанне".
  
  
  Натоўп хлынула на арэну і падняла эга на плечы, не звяртаючы ўвагі на кроў. Некаторыя пацягнуліся да яму і кранулі сябе ім па лбе, як пачаткоўцы, абмазаныя потым забойства на паляванні на ліс.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Дыспансер Сяу быў сучасным. Дасведчаны мясцовы лекар увёў тры акуратных шва на ягадзіцу Ніка і ўвёў антысептык і ўвёў пластыр на два іншых парэза.
  
  
  Ён знайшоў Сяу і Ханса на верандзе з тузінам іншых, уключаючы Талу і Аміра. Ганс коратка сказаў: "Сапраўдная дуэль".
  
  
  Нік паглядзеў на Сиау. "Вы бачылі, што ih ble перамагчы. Вы будзеце біцца?"
  
  
  "Вы не пакідаеце мне выбару. Мюлер казаў мне, што Юда зробіць з намі".
  
  
  "Дзе Мюлер - і япошка?"
  
  
  "У нашай гаўптвахце. Яны нікуды не пойдуць".
  
  
  "Ці можам мы выкарыстоўваць вашыя лодкі, каб дагнаць карабель? Якое ў вас ўзбраенне?"
  
  
  Амір сказаў: "Джонка замаскіравана пад гандлёвую. У іх шмат вялікіх дыму. Яе паспрабую, але я не думаю, што мы зможам узяць яе або патапіць".
  
  
  "У вас ёсць самалёты? Бомбы?"
  
  
  "У нас ih два", - змрочна сказаў Сяу. "Лятаючая лодка на восем месцаў і біплан для палявых работ. Але ў мяне ёсць толькі ручныя гранаты, і трохі дынаміту. Вы б ih толькі падрапалі".
  
  
  Нік задуменна кіўнуў. "Я зьнішчу Юду і эга карабель".
  
  
  "А палонныя? Сыны маіх сяброў..."
  
  
  "Я, вядома, спачатку вызвалю ih". Нік падумаў - спадзяюся. "І яе зраблю гэта далёка адсюль, што, я думаю, зробіць цябе шчаслівым".
  
  
  Сяу кіўнуў. У гэтага вялікага Амерыканца, верагодна, быў баявы карабель ВМС ЗША. Убачыўшы, як ён хвастаў чалавека з двума нажамі, можна было ўявіць усё, што заўгодна. Нік падумаў аб тым, каб папрасіць Хоука аб дапамозе ваенна-марскога флоту, але адкінуў гэтую ідэю. Да таго часу, калі дзяржава і абарона сказалі "не", Юда б схаваўся.
  
  
  "Ганс, - сказаў Нік, - давайце рыхтуемся да ад'езду праз гадзіну. Яе упэўнены, што Сяу пазычыць нам сваю лятаючую лодку".
  
  
  Яны ўзляцелі пад яркае паўдзённае сонца. Нік, Ханс, Ракіты, Амір і мясцовы пілот, які, здавалася, добра ведаў сваю справу. Неўзабаве затым таго, як хуткасць вырвала корпус па чапляюцца сукенка, Нік сказаў пілоту: "калі Ласка, зрабіце паказальнікаў ў моры. Падбярыце гандляра Portagee, які не можа быць далей ад берага. Ёй проста хачу, каб зірнуць на".
  
  
  Яны знайшлі "Порту" праз дваццаць мін, якая плыве на паўночна-заходнім участку галса. Нік прыцягнуў Аміра да акна.
  
  
  "Голас яна, - сказаў ён. "А цяпер раскажы мне ўсё пра яе. Каюты. Ўзбраенне. Дзе ты быў заблакаваны. Колькасць мужчын..."
  
  
  Талай ціха загаварыла з наступнага месцы. "І, магчыма, яе змагу дапамагчы".
  
  
  Нік на імгненне пераклаў на нах свае шэрыя вочы. Яны былі жорсткімі і халоднымі. "Я думаў, ты зможаш. А потым яе, хачу, каб вы абодва намалявалі мне планы ee кают. Як можна table border".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Пры гуку рухавікоў самалёта Юда схаваўся пад навесам, назіраючы праз люк. Лятаючая лодка праляцела над ім, зрабіла круг. Ён нахмурыўся. Гэта быў карабель Лопоносиуса. Эга вялікі палец пацягнуўся да кнопкі баявой станцыі. Ён зняў гэта. Цярпенне. У іх можа быць паведамленне. Катэр мог прарвацца.
  
  
  Павольнае судна кружляла над паруснікаў. Амір і хутка Талай пагаварылі, наперабой тлумачылі аднаму сябру дэталі джонкі, які Нік увабраў і захаваў, як вядра, собирающее кроплі вакол двух кранаў. Часам ён задаваў ім лейцара, каб падштурхнуць ih.
  
  
  Ён не бачыў, абсталявання СПА, хоць маладыя людзі эга апісалі. Калі б ахоўныя сеткі і панэляў ўпалі, ён бы прымусіў пілота сысці - як мага хутчэй і уклончивее. Яны праляцелі mimmo карабля з абодвух бакоў, перасеклі эга адкрыта над ёй, шчыльна кружылі.
  
  
  "Голас Юда", - усклікнуў Амір. "Убачыць. Таму... Цяпер ён зноў скрыты навесам. Сачыць за люкам па левым борце".
  
  
  "Мы бачылі тое, што яе гатэль", - сказаў Нік. Ён нахіліўся ўперад і загаварыў пілоту ў вуха. "Зрабі яшчэ адзін павольны праход. Наклонись кармой адкрыта над ёй". Лётчык кіўнуў.
  
  
  Нік апусціў старамодны акно. Вакол свайго валізкі ён узяў пяць лезаў Найфа - вялікі двайны Боўі і тры кідальных нажа. Калі яны былі ў чатырохстах ярдаў ад носа, ён скінуў ih за борт і крыкнуў пілоту: "Пойдзем у Джакарту. Зараз жа!"
  
  
  Са свайго месца на карме Ганс крыкнуў: "Нядрэнна, і без поўная назва. Здавалася, усе гэтыя нажы, дзе-то ўпалі на нах".
  
  
  Нік зноў сеў на сваё месца. Эга рана балела, і павязка сціскалася, калі ён рухаўся. "Яны збяруць ih і зразумеюць ідэю".
  
  
  Калі яны падышлі да Джакарце, Нік сказаў: "Мы застанемся тут на ноч і заўтра адправімся на востраве Фонг. Сустрэнемся ў аэрапорце ривненской ў восем раніцы. Ганс, ты возьмеш пілота з сабой дадому, каб мы не страцілі эга?" "
  
  
  "Вядома."
  
  
  Нік ведаў, што Талай надзьмуўся, таму што думала аб тым, дзе ён спыніцца. З Матой Насут І яна была права, але не зусім па прычынах, якія яна амелы на ўвазе. Прыемнае твар Ганса было абыякавым. Нік кіраваў гэтым праектам. Ён ніколі не раскажа эму, як мучыўся падчас бітвы з Найфом. Ён змакрэў і дыхаў так жа цяжка, як байцы, кожнае імгненне гатовы выцягнуць пісталет і стрэліць у Ніфа, я ведаю, што ён ніколі не зможа быць досыць хуткім, каб заблакаваць клінок, і задаючыся пытаннем, як далёка яны пройдуць праз раз'юшаны натоўп. Ён уздыхнуў.
  
  
  У Mata's Нік прыняў гарачую ванну з губкай - вялікая рана не была дастаткова зацвярдзелай, каб прыняць душ - і задрамаў на тэрасе. Яна прыйшла потым васьмі, вітаючы эга пацалункамі, якія ператварыліся ў слёзы, калі яна аглядала эга павязкі. Ён уздыхнуў. Было прыемна. Яна была прыгажэй, чым ён яе памятаў.
  
  
  "Цябе могуць забіць", - плакала яна. "Я сказала табе ... Я сказала табе ..."
  
  
  "Ты сказала мне", - сказаў ён, моцнага абдымаючы яе. "Я думаю, яны мяне чакалі".
  
  
  Наступіла доўгае маўчанне. "Што здарылася?" спытала яна.
  
  
  Ён распавёў гэй, аб падзеях. Даведкі да мінімуму баявых дзеянняў і выключэнне толькі ih разведвальнага палёту над караблём - аб чым яна, магчыма, пазнае вельмі хутка. Калі ён скончыў, яна здрыганулася і прыціснулася вельмі блізка, яе духі былі пацалункам самі па сабе. "Слава богу, горш не было. Цяпер вы можаце перадаць Мюлера і матроса паліцыі, і ўсё скончана".
  
  
  "Не зусім. Яе адпраўлю ih k Махмурам. Цяпер чарга Юды заплаціць выкуп. Эга закладнікаў для іх, калі ён хоча ih вярнуць".
  
  
  "Аб няма! Цябе будзе больш небяспек..."
  
  
  "Гэта назва гульні, дарагая".
  
  
  "Не будзь дурнем". Ee вусны былі мяккімі і вынаходлівымі. Ee рукі здзіўляюць. "Застанься тут. Адпачывай. Магчыма, зараз ён сыдзе".
  
  
  "Магчыма ..."
  
  
  Ён адказаў на яе ласкі. Было што-то ў дзеяннях, нават блізкіх да катастрофы, нават у баях, якія пакідаюць раны, што стымулюе эга. Вяртанне да першабытнасці, як быццам вы захапілі здабычу і жанчын? Ён адчуваў сябе крыху прысаромлены і нецывілізаваным, - але дотыку матылі Мацюкі перавярнулі эга думкі.
  
  
  Яна дакранулася да павязкі на яго ягадзіцы. "Балюча?"
  
  
  "Наўрад ці".
  
  
  "Мы можам быць асцярожнымі..."
  
  
  "Так..."
  
  
  Яна ахутвала эга цёплым мяккім покрывам.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Яны прызямліліся на востраве Фонг і выявілі, што Адам Мачмур і Ган Быка чакаюць на рампы. Нік развітаўся з пілотам Сиау. "А потым таго, як карабель будзе адрамантаваны, ты пойдзеш дадому, каб забраць Мюлера і японскага марак. Ты не зможаш здзейсніць гэты зваротны рыбалку сёння, ці не так?"
  
  
  "Я мог бы, калі б мы гатэлі рызыкнуць здзейсніць тут начную пасадку. Але яе б не шталь". Лётчык быў маладым чалавекам з яркім тварам, які гаварыў па-ангельску, як чалавек, які цаніў эга, як мова міжнароднага кіравання паветраным рухам і не хацеў дапускаць памылак. "Калі б яе мог вярнуцца раніцай, я думаю, было б лепш. Але..." Ён паціснуў плячыма, і сказаў, што вернецца, калі спатрэбіцца. Ён выконваў заказы. Ён абверг паведамленні смі Ніку Ган Быка - ён пагадзіўся, таму што яшчэ не быў упэўнены, наколькі ён зможа супрацьстаяць сістэме.
  
  
  "Рабі гэта бяспечным спосабам", - сказаў Нік. "Взлетай як мага раней раніцай".
  
  
  Зубы ззялі, як маленькія клавішы піяніна. Нік даў эму пачак рупій. "Гэта для добрай паездкі сюды. Калі вы забярэце гэтых людзей і вернеце ih мне, вас будуць чакаць у чатыры разы больш".
  
  
  "Гэта будзе зроблена, калі гэта будзе магчыма, містэр Бард".
  
  
  "Магчыма, там усё змянілася. Думаю, ім плаціць Будук".
  
  
  Flyer нахмурыўся. "Я зраблю ўсё, што ў маіх сілах, але калі Сиау скажа няма..."
  
  
  "Калі вы ih атрымаць, увесь час памятаць, што яны крутыя людзі. Нават у кайданках яны могуць даставіць вам непрыемнасці. Ган Быка, і ахоўнік пойдуць з вамі. Гэта разумны ўчынак".
  
  
  Ён назіраў, як гэты чалавек вырашыў, што было б нядрэнна сказаць Сиау, што Махмуры былі настолькі ўпэўненыя, што палонных галаву, што яны далі важны эскорт - Ган Быка. "Добра."
  
  
  Нік адвёў Ган Быка ў бок. "Вазьмі добрага чалавека, взлетай на самалёце Лопонусиаса і вазьмі сюды Мюлера і японскага марак. Калі ўзнікнуць нейкія праблемы, вяртайся сам хутка".
  
  
  "Непрыемнасці?"
  
  
  "Будук на жалаванне Юды".
  
  
  Нік назіраў, як ілюзіі Ган Быка рассыпаюцца, рассыпаючыся ў эга вачах, як тонкая ваза, стучащая металічным стрыжнем. "Не Будук".
  
  
  "Так, Будук. Вы чулі гісторыю пра пайманне Ніфа і Мюлера. І аб бойцы".
  
  
  "Вядома. Мой бацька размаўляў па тэлефоне ўвесь дзень. Сям'і збітыя з панталыку, але некаторыя пагадзіліся дзейнічаць. Супраціў".
  
  
  "А Адам?"
  
  
  "Ён будзе супраціўляцца - я думаю".
  
  
  "А твой бацька?"
  
  
  "Ён кажа, змагайцеся. Ён заклікае Адама адмовіцца ад ідэі, што вы можаце выкарыстоўваць хабару, каб вырашыць усе праблемы". Ган Быкаў казаў з гонарам.
  
  
  Нік мякка сказаў: "Твой бацька разумны чалавек. Ён давярае Будуку?"
  
  
  "Не, таму што, калі мы былі маладыя, Будук шмат з намі размаўляў. Але калі ён быў на зарплаце Юды - гэта многае тлумачыць. Я маю на ўвазе - ён прасіў прабачэння за некаторыя свае ўчынкі, але..."
  
  
  "Як зладзіць пекла з жанчынамі, калі ён прыехаў у Джакарту?"
  
  
  "Як ты пра гэта даведаўся?"
  
  
  "Вы ведаеце, як навіны распаўсюджваюцца ў Інданэзіі".
  
  
  Адам і Онг Тянг адвезлі Ніка і Ханса да дому. Ён расцягнуўся на шэзлонгу ў велізарнай гасцінай, эга аленка падняўся з хворай ягадзіцы, калі ён пачуў рык ўзлятаюць лятучай лодкі. Нік паглядзеў на Онга. "Твой сын добры чалавек. Спадзяюся, ён без праблем прывязе палонных".
  
  
  "Калі гэта можна зрабіць, ён гэта зробіць". Онг хаваў сваю гонар.
  
  
  Талай ўвайшла ў пакой, калі Нік перавёў погляд на Адама. І яна, і яе бацька пачалі, калі ён спытаў: "А дзе твой адважны сын, Акім?"
  
  
  Адам адразу ж вярнуў сабе покерное твар. Талай паглядзела на свае рукі. "Так, Ахім", - сказаў Нік. "Брат-блізнюк Талы, які так падобны на нах, што падман быў лёгкі. Яна падманула нас на Гаваях якое-то час. Нават адзін вакол настаўнікаў Акіма падумаў, што яна яе брата, калі ён зірнуў, і вы вывучылі фатаграфіі".
  
  
  Адам сказаў сваёй дачкі: "Скажы эму. У любым выпадку неабходнасць у падмане амаль вычарпаная. Да таго часу, калі Юда пазнае, мы будзем змагацца з ім, ці мы будзем мёртвыя".
  
  
  Талай падняла на Ніка свае прыгожыя вочы, молячы аб разуменні. "Гэта была ідэя Акіма. Яе была ў жаху, калі мяне ўзялі ў палон. Вы можаце бачыць - рэчы - у вачах Юды. Калі Мюлер прывёў мяне на катэры, каб мяне ўбачылі і каб тата зрабіў плацяжом, гэтыя людзі зрабілі выгляд, што ih лодкі не будзе Мюлер увайшоў у док ".
  
  
  Яна запнулася. Нік сказаў: "Гучыць, як смелая аперацыя. А Мюлер яшчэ большы дурань, чым яе думаў. Старэчы ўзрост. Працягвайце".
  
  
  "Усе былі прыязныя. Тата падарыў яму было некалькі бутэлек, і яны выпілі. Акім закатаў спадніцу і - набіўнога бюстгальтар - і ён пагаварыў са мной і абняў мяне, а калі мы рассталіся - ён выштурхнуў мяне ў натоўп Яны падумалі, што гэта яе скорчилась ад мальвы. Яе гатэль, каб сям'і выратавалі ўсіх зняволеных, але яны гатэляў пачакаць і заплаціць. Таму яе паехаў на Гаваі і пагаварыў з імі пра вас...". ;
  
  
  "І ты навучылася быць першакласным падводным мараком", - сказаў Нік. "Вы трымалі абмену ў таямніцы, таму што спадзяваліся падмануць Юду, і калі пра гэта ведалі ў Джакарце, вы ведалі, што ён пазнае аб гэтым у лічаныя гадзіны?"
  
  
  "Так, - сказаў Адам.
  
  
  "Ты мог бы сказаць мне праўду", - уздыхнуў Нік. "Гэта б крыху паскорыла ход падзей".
  
  
  "Спачатку мы не ведалі цябе", - запярэчыў Адам.
  
  
  "Я думаю, што цяпер усё ценымногие паскорылася". Нік убачыў, як гарэзныя агеньчыкі вярнуліся да яе вачам.
  
  
  Онг Тянг закашляўся. "Які наш наступны крок, містэр Бард?"
  
  
  "Пачакайце."
  
  
  "Пачакайце? Як доўга. Для чаго?"
  
  
  "Я не ведаю, колькі часу або на самай дэла, пакуль наш праціўнік зробіць ход. Гэта падобна на гульню ў шахматы, калі вы знаходзіцеся ў больш выгаднай пазіцыі, але ваш кілімок будзе залежаць ад таго, які ход ён абярэ. Ён не можа выйграць, але ён можа нанесці шкоду або адтэрмінаваць вынік. Вы не павінны пярэчыць супраць чакання. Раней гэта было вашай палітыкай ".
  
  
  Адам і Онг абмяняліся поглядамі. Гэты амерыканец-орангут мог бы стаць выдатным трэйдарам. Нік схаваў ўхмылку. Эму хацелася быць упэўненым, што ў Юды не было ходу, каб пазбегнуць мата.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Нік знайшоў, што чакаць лёгка. Ён праспаў доўгія гадзіны, промыл свае раны і пачаў плаваць, калі парэзы стуліліся, прагульваўся па маляўнічай экзатычнай сельскай мясцовасці і навучыўся любіць гадо-гадо - цудоўную сумесь гародніны з арахісавае соусам.
  
  
  Ган Бык вярнуўся з Мюлерам, і матросам, а зняволеныя былі зачыненыя ў трывалай турме Махмура. Затым кароткага візіту, каб заўважыць, што рашоткі былі трывалымі і што заўсёды дзяжурылі двое ахоўнікаў, Нік праігнараваў ih. Ён запазычыў у Адама новую маторную лодку вышынёй дваццаць восем футаў і ўзяў Талу на пікнік і экскурсію па выспе. Падобна на тое, яна думала, што раскрыццё трука, у якім яны з братам згулялі, умацоўваць яе сувязь з "Аль-Бардам". Яна на самай справе згвалціла эга, пакуль яны пампаваліся у ціхай лагуне, але ён сказаў сабе, што занадта цяжка паранены, каб супраціўляцца - гэта магло б адкрыць адзін па парэзаў. Калі яна спыталася ў яго, чаму ён смяецца, ён сказаў: "Хіба не было б смешна, калі б мая кроў размазалася па вашых ног, і Адам убачыў гэта, зрабіў паспешны выснову і стрэліў у мяне?"
  
  
  Яна зусім не думала, што гэта было смешна.
  
  
  Ён ведаў, што Ган Быка з падазрэннем ставіўся да глыбіні адносін паміж Адталай і вялікім амерыканцам, але было відавочна, што кітаец падманваў сябе, лічачы Нік проста "старэйшым братам". Ган Быкаў распавёў Ніку аб сваіх праблемах, большасць вакол якіх былі звязаныя з спробамі мадэрнізацыі эканамічнай, працоўнай і сацыяльнай практыкі на востраве Фонг. Нік спаслаўся на адсутнасць вопыту. "Знайдзіце экспертаў. Я не спецыяліст".
  
  
  Але ў адной вобласці, ён даў савет. Ган Быкаў, будучы капітанам прыватнай арміі Адама Махмура, спрабаваў падняць баявы дух сваіх людзей і выклікаць ім прычыны для вернасці выспе Фонг. Ён сказаў Ніку: "Нашы войскі заўсёды выстаўляліся на продаж. Поля фарбы можна было, кравец вазьмі, паказаць пачак банкнот і купіць ih выплат прама тут".
  
  
  "Гэта даказвае, што яны тупыя або вельмі разумныя?" - задумаўся Нік.
  
  
  "Вы жартуеце", - усклікнуў Ган Быка. "Войскі павінны быць лаяльныя. Радзіме. Камандуючаму".
  
  
  "Але гэта прыватныя войскі. Апалчэнне. Яе бачыў рэгулярную армію. Ахоўваюць дома вялікіх шышак і рабаваць гандляроў".
  
  
  "Так. Гэта сумна. У нас няма эфектыўнасці нямецкіх войскаў, гунг Хо амерыканцаў або самаахвярнасці японцаў..."
  
  
  "Хвала Госпаду..."
  
  
  "Што?"
  
  
  "Нічога асаблівага". Нік ўздыхнуў. "Паслухайце - я думаю, што ў выпадку з апалчэннем вы павінны даць ім дзве рэчы, на якія яны могуць змагацца. Першае - гэта асабісты інтарэс. Так што паабяцайце ім бонусы за баявыя дзеянні і вышэйшую трапнасць. Затым развівайце камандны дух. лепшых салдат ".
  
  
  "Так, - задуменна сказаў Ган Быкаў, - у вас ёсць добрыя прапановы. Мужчыны будуць праяўляць больш энтузіязму ў дачыненні да таго, што яны могуць убачыць і адчуць асабіста. Напрыклад, змагацца за сваю зямлю. Тады ў вас не будзе праблем з маральным духам".
  
  
  На наступную раніцу Нік заўважыў, што салдаты крочаць з асаблівым энтузіязмам, размахваючы рукамі ў вельмі шырокім аўстралійскім стылі. Ган Быка ім што-што паабяцаў. Пазней у той жа дзень Ганс прынёс эму доўгую тэлеграму, калі ён разваліўся на верандзе з гарлачом фруктовага пуншу побач з ім, атрымліваючы асалоду ад кнігай, якую ён знайшоў у кніжным шафе Адама.
  
  
  Ганс сказаў: "Эму патэлефанавалі з кабельнага ў офісе, каб яго ведаў, што там. Біл Rohde у поце. Што вы эму адправілі? Якія топы?"
  
  
  Ганс скапіяваў друкаванымі літарамі тэлеграму паблізу да супермаркета " біла Rohde, агента AX, які працаваў у якасці мэнэджэра "Галерэі Барда". На аркушы было напісана: МОББИРОВАТЬ ДЛЯ ТОП-ЧАСУ ПРЫПЫНКУ ДОСТУПКА КОЖНЫ БЫЎ ХІПІ-СТОП-КАРАБЕЛЬ ДВАНАЦЦАЦЬ БРУТА.
  
  
  Нік закінуў галаву і зароў. Ганс сказаў: "Дазвольце мне гэта даведацца".
  
  
  "Я адправіў Білу шмат топаў йо-йо з рэлігійнай разьбой.
  
  
  і прыгожымі сцэнамі на іх. Прыйшлося даць Ёзэфу Даламу якое-якія справы. Біл, павінна быць, рэкламуе аб'яву ў "Таймс" і прадаў усе гэтыя чортавы рэчы. Дванаццаць брута! Калі ён прадасць ih па цане, якую ёй прапанаваў, мы заробім, - каля чатырох тысяч долараў! І калі гэтыя глупствы працягнуць прадавацца ... "
  
  
  "Калі вы вернецеся дадому дастаткова хутка, вы зможаце прадэманстраваць ih па тэлевізары", - сказаў Ганс. "У мужчынскім бікіні. Усе дзяўчаты..."
  
  
  "Паспрабуй трохі". Нік затрос лёд у збанку. "Калі ласка, папытаеце гэтую дзяўчыну прынесці дадатковы тэлефон. Яе хачу патэлефанаваць Ёзэфу Даламу".
  
  
  Ганс нагаварыў крыху па-інданезійская. "Ты становішся лянівым і лянівым, як і ўсе мы".
  
  
  "Гэта добры лад жыцця".
  
  
  "Дык ты прызнаеш гэта?"
  
  
  "Вядома." Сімпатычная, добра складзеная пакаёўка працягнула эму тэлефон з шырокай усмешкай і павольна падняла руку, калі Нік правёў вялікімі пальцамі па яе малюсенькім. Ён глядзеў, як яна адвярнулася, як быццам мог бачыць скрозь саронг. "Гэта цудоўная краіна".
  
  
  Але без добрай тэлефоннай сувязі. Эму спатрэбілася паўгадзіны, каб дабрацца да Далама і сказаць эму, каб ён адправіўся йо-йо.
  
  
  У той вечар Адам Махмур зладзіў абяцаны баль і танец. Госці ўбачылі маляўнічыя відовішчаў, у якіх калектывы выступалі, гулялі і спявалі. Ганс шапнуў Ніку: "Гэтая бок - вадэвіль кругласутачна. Калі ён спыняецца тут, ён усё яшчэ працягваецца ў урадавых установах".
  
  
  "Але яны шчаслівыя. Весяляцца. Паглядзіце, як Ракіты танчыць з усімі гэтымі дзяўчатамі. Ракетты з выгібамі..."
  
  
  "Вядома. Але пакуль яны размножваюцца так, як яны гэта робяць, узровень генетычнага інтэлекту будзе падаць. У рэшце рэшт - трушчобы Індыі, падобныя самым жахлівым вакол іх, што вы бачылі ўздоўж ракі ў Джакарце".
  
  
  "Ганс, ты змрочны носьбіт праўды".
  
  
  "І мы, галандцы, лячылі хваробы прама і налева, адкрылі вітаміны і палепшылі санітарыю".
  
  
  Нік сунуў аднаму ў руку свежеоткрытую бутэльку піва.
  
  
  На наступную раніцу яны згулялі ў тэніс. Хоць Нік выйграў, ён знайшоў, што ён, Ганс добры супернік. Калі яны вярталіся да дому, Нік сказаў: "Я асвоіў тое, што вы сказалі ўчора ўвечары аб празмерным размнажэнні. Ёсць выйсце?"
  
  
  "Па-мойму, няма. Яны асуджаныя, Нік. Яны будуць размнажацца, як пладовыя мухі на яблыку, пакуль не стануць іншы аднаму на плечы".
  
  
  "Спадзяюся, вы памыляецеся. Спадзяюся, што што-то будзе выяўлена, пакуль не стала занадта позна".
  
  
  "Напрыклад, што? Адказы даступныя па матэматыцы, але генералы, палітыкі і лекараў, кансультаванне блакуюць ih. Вы ведаеце, яны заўсёды аглядаюцца назад. Мы ўбачым дзень, калі..."
  
  
  Нік так і не даведаўся, што яны ўбачаць. Ган Бык выбег з-за тоўстай загарадзі з шыпамі. Ён выдыхнуў: "Палкоўнік Судирмат ў зале ў дом і патрабуе Мюлера і матроса".
  
  
  "Гэта цікава, - сказаў Нік. "Расслабся. Дыхай".
  
  
  "Але пайшлі. Адам можа дазволіць эму ih забраць".
  
  
  Нік сказаў: "Ганс, падыдзі, калі ласка, у дом. Уведи Адама, або Онга ў бок і папрасі ih проста затрымаць Судирмата на два гадзіны. Прымусь эга выкупацца - паабедаць - што заўгодна".
  
  
  "Правільна." Ганс хутка сышоў.
  
  
  Ган Бік перакладаў аленка з нагі на нагу, нецярплівы і узбуджаны.
  
  
  "Ган Быкаў, колькі мужчын Судирмат прывёў з сабой?"
  
  
  "Трох."
  
  
  "Дзе астатнія эга сілы?"
  
  
  "Як вы даведаліся, што ў яго паблізу ёсць сілы?"
  
  
  "Здагадкі".
  
  
  "Гэта добрае здагадка. Яны ў Гимбо, прыкладна ў пятнаццаці мілях ўніз па пачатку другой даліне. Шаснаццаць грузавікоў, каля сотні чалавек, два буйнакаліберных кулямёта і стары однофунтовый кулямёт".
  
  
  "Выдатна. Вашы разведчыкі сочаць за імі?"
  
  
  "Так".
  
  
  "А як наконт нападаў з іншых бакоў? Судирмат - не наркаман".
  
  
  "У яго ёсць дзве роты напагатове ў казармах Бинто. Яны могуць ўразіць нас з любога вакол некалькіх напрамкаў, але мы ведаць, калі яны пакінуць Бинто, і, верагодна, ведаць, у які бок яны ідуць".
  
  
  "Што ў вас ёсць для цяжкай агнявой моцы?"
  
  
  "Стрэльба сорак міліметраў і тры шведскіх кулямёта. Поўна боепрыпасаў і выбухоўкі для вырабу мін".
  
  
  "Вашы хлопчыкі вучыліся рабіць міны?"
  
  
  Ган Бык ударыў кулаком па далоні. "Ім гэта падабаецца. Паў!"
  
  
  "Хай яны замініруюць дарогу па Гимбо на блокпосце, па якому нялёгка праехаць. Трымаеце астатніх сваіх хлопцаў у рэзерве, пакуль мы не ведаць, у які бок можа ўвайсці атрад Бинто".
  
  
  "Вы ўпэўненыя, што яны нападуць?"
  
  
  "Рана ці позна ім давядзецца, калі яны захочуць вярнуць сваю маленькую набивную кашулю".
  
  
  Ган Бык хмыкнуў і пабег прэч. Нік знайшоў Ганса з Адамам і Онг Тянгом і палкоўніка Судирмата на шырокай верандзе. Ганс шматзначна сказаў: "Нік, ты памятаеш палкоўніка. Умывайся лепш, стары, мы пойдзем абедаць".
  
  
  За вялікім сталом, на якім карысталіся высокапастаўленыя госці і ўласныя групы Адама, было пачуццё чакання. Яно была зламана, калі Судирмат сказаў: "Містэр Бард, яе прыйшоў спытаць Адама аб двух мужчынах, якіх вы прывезлі сюды з Суматры".
  
  
  "А ты?"
  
  
  Судирмат выглядаў збянтэжаным, як быццам у яго кінулі камень, а не мяч. "Я - што?"
  
  
  "Вы сапраўды? І што сказаў містэр Махмур?"
  
  
  "Ён сказаў, што павінен пагаварыць з вамі за сняданкам, - і голас мы".
  
  
  "Гэтыя людзі - міжнародныя злачынцы. Мне сапраўды трэба здаць ih Джакарце".
  
  
  "О, не, яе тут аўтарытэт. Вам не трэба было перамяшчаць ih з Суматры, а тым больш у мой раён. У вас сур'ёзныя праблемы, містэр Бард. вырашана. Ты ... "
  
  
  "Палкоўнік, вы сказалі дастаткова. Яе не вызваляю палонных".
  
  
  "Містэр Бард, вы ўсё яшчэ носіце гэты пісталет". Судирмат сумна паківаў галавой праз боку ў бок. Ён мяняў тэму, шукаючы спосаб прымусіць чалавека абараняцца. Ён гатэль дамінаваць над сітуацыяй - ён чуў усё пра тое, як гэты Бард Аль біўся і забіў чалавека з двума нажамі. І гэта яшчэ одзіна людзей па Юды!
  
  
  "Так, яе." Нік шырока ўсміхнуўся эму. "Гэта дае пачуццё бяспекі і ўпэўненасці пры сутыкненні з ненадзейнымі, падступнымі, эгаістычнымі, прагнымі, вероломными і несумленнымі палкоўнікамі". Ён расцягваў словы, пакідаючы дастаткова часу на той выпадак, калі ih англійская мова не адпавядаў дакладнаму значэнню.
  
  
  Судирмат пачырванеў, выпрастаўся на сваім месцы. Ён не быў поўным баязліўцам, хоць большасць эга асабістых а было зведзена з дапамогай стрэлу ў спіну або "Тэхаскага суда" наймітам - з драбавіком па засады. "Вашы словы абразьлівыя".
  
  
  "Не настолькі, наколькі яны праўдзівыя. Вы працуеце на Юду і падманваеце сваіх суайчыннікаў з імі тхара, як Юда пачаў сваю аперацыю".
  
  
  Ган Быкаў увайшоў у пакой, заўважыў Ніка і падышоў да яму з адкрытай запіскай у руцэ. "Гэта толькі што прыйшоў".
  
  
  Нік кіўнуў Судирмату так ветліва, як быццам яны перапынілі абмеркаванне вынікаў гульні ў крыкет. Ён прачытаў: "Усё адбыццё Гимбо 12.50 гадзін". Рыхтуюцца пакінуць Бинто.
  
  
  Нік усміхнуўся хлопцу. "Выдатна. Працягвай". Ён дазволіў Ган Бику дайсці да дзвярнога праёму, затым крыкнуў: "Ах, Ганна..." Нік устаў і паспяшаўся за юнакоў, які спыніўся і павярнуўся. Нік прамармытаў: "Захопіце трох эга салдат, якія тут".
  
  
  "Мужчыны цяпер назіраюць за імі. Проста чакаюць майго загаду".
  
  
  "Вам не трэба паведамляць мне аб блакаванні сіл Бинто. Калі вы ведаеце ih маршруту - заблакуйце ih".
  
  
  Ган Быкаў паказаў першыя прыкметы турботы. "Яны могуць падцягнуць ценымногие больш войскаў. Артылерыя. Як доўга мы павінны ih ўтрымліваць?"
  
  
  "Усяго некалькі гадзін - магчыма, да заўтрашняга раніцы". Нік засмяяўся і паляпаў эга па плячы. "Вы мне давяраеце, ці не так?"
  
  
  "Вядома." Ган Бык памчаўся, і Нік паківаў галавой. Спачатку занадта падазрона - цяпер занадта даверліва. Ён вярнуўся да стала.
  
  
  Палкоўнік Судирмат казаў Адаму і Онгу: "Мае войскі хутка будуць тут. Тады мы ўбачым, хто назаве імёны..."
  
  
  Нік сказаў: "Вашы войскі рушылі ў адпаведнасці з загадам. Ih спынілі. Зараз пагаворым аб пісталетах - перадайце гэты на поясе. Трымаеце эга пальцамі на дзяржальні".
  
  
  Любімым забаўкай Судирмата, акрамя згвалтавання, быў прагляд амерыканскіх фільмаў. Вестэрны паказвалі кожную ноч, калі ён быў на сваім камандным пункце. Старыя з Томам Міксам і Хутом Гібсанам - новыя з Джонам Уэйнам і сучаснымі зоркамі, якім трэба было дапамагчы сесці на коней. Але інданезійцаў гэтага не ведалі. Многія вакол іх думалі, што ўсе амерыканцы - каўбоі. Судирмат добрасумленна практыкаваў сваё ўменне, - але гэтыя амерыканцы нарадзіліся з зброяй! Ён асцярожна працягнуў чэхаславацкі аўтамат праз крэсла, злёгку трымаючы эга паміж пальцамі.
  
  
  Адам занепакоена сказаў: "Містэр Бард, вы ўпэўненыя..."
  
  
  "Містэр Махмур, вы таксама будзеце праз некалькі хвіліна. Давайце закрыем гэтую гаўно, і я вам пакажу".
  
  
  Онг Тянг сказаў: "Какашка? Ёй гэтага не ведаю. Па-французску... калі ласка, па-нямецку... гэта значыць...?"
  
  
  Нік сказаў: "Конскія яблыкі". Судирмат нахмурыўся, калі Нік паказаў шлях да вартоўні.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ган Быка і Талай спынілі Ніка, калі ён выходзіў праз турмы. Ган Бік нес баявую рацыю. Ён выглядаў занепакоеным. "Яшчэ восем грузавікоў прыбываюць, каб падтрымаць грузавікі па Бинто".
  
  
  "Ці ёсць у вас моцнае перашкода?"
  
  
  "Так. Або калі мы узарвём мост Тапачи..."
  
  
  "Дуй. Ваш пілот-амфібія ведае, дзе гэта?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Колькі дынаміту вы можаце зэканоміць мне тут цяпер?"
  
  
  "Вельмі. Сорак - пяцьдзесят пачкаў".
  
  
  "Прынясі эга мне ў самалёце, а затым вяртайся да сваіх людзей. Трымайся гэтай дарогі.
  
  
  Калі Ган Бык кіўнуў, Ракіты спытала: "Што я магу зрабіць?"
  
  
  Нік ўважліва паглядзеў на двух падлеткаў. "Заставайся з Ганом. Збяры аптэчку, і калі ў цябе ёсць такія смелыя дзяўчыны, як ты, вазьмі ih з сабой. Могуць быць ахвяры".
  
  
  Пілот амфібія ведаў мост Тапачи. Ён паказаў на гэта з тым жа энтузіязмам, з якім назіраў, як Нік склеивал разам мяккія палачкі выбухоўкі, звязваў ih дротам для дадатковай бяспекі і ўстаўляў каўпачок - два цалі металу, як мініяцюрная шарыкавая ручка - глыбока ў кожную групу з, Па яго цягнецца запал даўжынёй у ярд. Прымацаваў засцерагальнік да пакета, каб ён не саскочыў. "Бум!" - радасна сказаў пілот. "Бум. Там".
  
  
  Вузкі мост Тапачи ператварыўся ў дымныя руіны. Ган Быкаў звязаўся са сваёй камандай па зносе, і яны ведалі сваю справу. - крыкнуў Нік у вуха флаеру. "Зрабіце прыгожы лёгкі пасі адкрыта па дарозе. Давайце рассредоточим ih і узарвём грузавік або два, калі зможам".
  
  
  Яны скінулі разбрызгивающиеся самаробныя бомбы за два праходу. Калі людзі Судирмата ведалі зенітныя вучэнні, яны забыліся аб гэтым, ці ніколі не думалі пра гэта. Калі ih бачылі ў апошні раз, яны беглі ва ўсе бакі ад калоны грузавікоў, тры, вакол якіх гарэлі.
  
  
  "Дадому", - сказаў Нік пілоту.
  
  
  Яны так і не змаглі гэтага зрабіць. Праз дзесяць мін рухавік заглух, і яны прызямліліся ў ціхай лагуне. Пілот весела ўсміхнуўся. "Я ведаю. Засмеціўся. Паршывы бензін. Яе палатаю".
  
  
  Нік змакрэў разам з ім. Выкарыстоўваючы набор інструментаў, які выглядаў як хатні рамонтны камплект Вулворта, oni ачысціўшы карбюратар.
  
  
  Нік змакрэў і хваляваўся, таму што яны страцілі тры гадзіны. Нарэшце, калі чысты бензін заправілі ў карбюратар, рухавік зарабіў на першым плане кручэнні, і яны зноў ўзляцелі. "Паглядзіце на бераг, каля Фонг, - крыкнуў Нік, - там павінна быць ветразнае судна".
  
  
  Гэта было. "Порту" ляжаў недалёка ад аб'екце Мачмура. Нік сказаў: "Ідзі праз востраў zoo [англ. Ты можаш ведаць эга, як Адата - побач з Фонгом".
  
  
  Рухавік зноў заглух на суцэльным зялёным дыване Заапарку. Нік здрыгануўся. Які шлях, проткнутый дрэвамі ў расколіне ў джунглях. Малады пілот расцягнуў планку ўніз па даліне ручая, па якой Нік падняўся з Адталай, і апусціў старую амфібію за межы прыбоя, як ліст, які ўпаў у сажалка. Нік глыбока ўздыхнуў. Ён атрымаў шырокую ўсмешку ад пілота. "Мы зноў чысцім карбюратар".
  
  
  "Зрабі гэта. Яе вярнуся праз пару гадзін".
  
  
  "Добра."
  
  
  Нік пабег па пляжы. Вецер і вада ўжо змяніў арыенціры, але гэта павінна было быць месца. Ён знаходзіўся на правільным адлегласці ад вусця ручая. Ён даследаваў мыс і паехаў далей. Усе баньяны на краі джунгляў выглядалі аднолькава. Дзе былі тросы?
  
  
  Пагрозлівы ўдар у джунглях прымусіў эга прысесці і прыцягнуць Вильгельмину. Вырваўшыся па падлеску, змятаючы двухдюймовые канечнасці, нібы калыпкі, з'явілася Мэйбл! Малпа скокнула па пяску, але галаву Ніка на плячо, абняла эга і радасна падпісала. Ён апусціў пісталет. "Прывітанне, дзетка. Яны ніколі не даверыць гэтаму дому".
  
  
  Яна выпусціла радасныя буркуюць гукі.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  
  
  
  Нік пайшоў далей, капаць пясок з боку сукенка з баньяновых дрэў. Нічога. Малпа вынікала за эга плячом, як сабака-чэмпіён, ці верная жанчына. Яна паглядзела на яго, затым пабегла па пляжы; спыніўся і азірнуўся, як бы кажу: "Давай".
  
  
  "Не, - сказаў Нік. "Гэта ўсё немагчыма. Але калі гэта твой кавалак мора..."
  
  
  Гэта было. Мэйбл спынілася каля сёмага дрэва і выцягнула дзве вяроўкі з-пад пяску, прынесенага прылівам. Нік паляпаў яе па плячы.
  
  
  Дваццаць хвілін праз ён откачал плывучыя цыстэрны маленькай лодкі і прогрел рухавік. У апошні раз ён убачыў маленькую бухту, калі Мэйбл сядзела на беразе і запытальна падымала вялікую руку. Эму здалося, што яе твар было сумна горам, але ён сказаў сабе, што гэта эга ўяўленне.
  
  
  Неўзабаве ён усплыў на паверхню і пачуў рух амфібія і сказаў пучеглазому пілоту, што сустрэне эга ў Махмуров. "Я не дабяруся туды да цемры. Калі вы хочаце, каб пераляцець праз блокпасты, каб даведацца, ці плануюць у арміі якія-небудзь трукі, наперад. Вы можаце звязацца з Ган Биком па радыё?"
  
  
  "Няма. Яе кідаю эму запіску".
  
  
  У той дзень малады лётчык не пакінуў ніякіх запісак. Падводзячы медлительную амфібію да трапа, апускаючыся да мора, як тоўсты жук, ён прайшоў вельмі блізка да "Партэ". Яна рыхтавалася да дзеяння і памяняць асобу на джонку. Іуда чуў выццё ўнутранай сувязі на мосце Тапачи. Хуткастрэльныя зенітныя прылады Юды рассеклі самалёт стужачкі, і ён упаў у ваду, як стомлены жук. Пілот не пацярпеў. Ён паціснуў плячыма і выплыў на бераг.
  
  
  Было цёмна, калі Нік поскользнул на падводнай лодцы.
  
  
  да паліўнага панэлі Мачмура і шталь даліваць яе бакі. Чацвёра хлопцаў у доках мала гаварылі па-ангельску, але ўвесь час паўтаралі: "Ідзі дадому. Глядзі Адама. Хутчэй".
  
  
  Ён знайшоў на ганку Ханса, Адама, Онга і Талу. Пазіцыю ахоўвалі дзясятак чалавек - яна была падобная на камандны пункт. Ганс сказаў: "З вяртаннем. Прыйдзецца плаціць".
  
  
  "Што здарылася?"
  
  
  "Юда выслізнуў на бераг і здзейсніў набег на гаўптвахту. Ён вызваліў Мюлера, японца і Судирмата. Адбылася шалёная барацьба за зброю стражнікаў - там засталося толькі двое ахоўнікаў, а Ган Быкаў узяў з сабой усё войска. Затым Судирмат быў застрэлены адным вакол сваіх людзей, а астатнія сышлі з Юдай ".
  
  
  "Небяспекі дэспатызму. Цікава, як доўга гэты салдат чакаў свайго шанец. Ган Бык трымае дарогі?"
  
  
  "Як камень. Мы турбуемся пра Юду. Ён можа стрэліць у нас, або здзейсніць новы набег. Ён паслаў паведамленне Адаму. Ён хоча 150 000 даляраў. Праз адну тыдзень".
  
  
  "Або ён забівае Акіма?"
  
  
  "Так".
  
  
  Талай заплакала. Нік сказаў: "Не назаўсёды, Ракіты. Не хвалюйся, Адам, яе вярну палонных". Ён падумаў, што калі ён быў занадта упэўнены ў сабе, то гэта было па ўважлівай прычыне.
  
  
  Ён адвёў Ганса ў бок і напісаў паведамленне ў нататніку. "Тэлефоны ўсё яшчэ працуюць?"
  
  
  "Вядома, ад'ютант Судирмата тэлефануе кожныя дзесяць хвіліна з пагрозамі".
  
  
  "Паспрабуйце патэлефанаваць у кабельную службу".
  
  
  Тэлеграма, якую Ганс асцярожна паўтарыць у тэлефон, абвяшчала: РАЯЦЬ КІТАЙСКІ БАНК ЮДА ЗБІРАЎ ШЭСЦЬ МІЛЬЁНАЎ ЗОЛАТА І ЦЯПЕР ЗВЯЗАНЫ З ПАРТЫІ НАХДАТУЛ УЛАМА. Ён быў адпраўлены Дэвіду Хоуку.
  
  
  Нік звярнуўся з лістом да Адаму: "Пашліце да Юды чалавека. Скажыце эму, што вы заработная плата эму 150 000 даляраў заўтра ў дзесяць раніцы, калі зможаце адразу вярнуць Акіма".
  
  
  "У мяне тут не так шмат грошай у цвёрдай валюце. Яе не вазьму Акіма, калі іншыя зняволеныя павінны памерці. Нам адзін Махмур ніколі не зможа зноў паказаць свой твар..."
  
  
  "Мы ім нічога не плаціць і вызваляем усіх зняволеных. Гэта хітрасць".
  
  
  "Ой." Ён хутка аддаваў загады.
  
  
  На досвітку Нік быў у маленькай субмарыне, разгойдваючыся на плыткаводдзе на перископической глыбіні, у паўмілі ўніз па пляжы з акуратнай кітайскай джонкі "Вецер матылькі", лунае сцяг Чан Кайшы, чырвоны плашч з белым сонцам на сінім фоне. Нік падняў антэну падлодкі. Ён бясконца сканаваў частоты. Ён чуў балбатню вакол вайсковых радыёпрыёмнікаў на блокпастах, ён чуў цвёрдыя тон Ган Быка і ведаў, што там, верагодна, усё ў парадку. Затым ён атрымаў моцны сігнал - паблізу - і адказала радыё "Вецер матылькі".
  
  
  Нік усталяваў перадатчык на тую ж частату, і без абодва канца паўтаралі: "Добры дзень, "Вецер матылькі". Прывітанне, Юда. У нас ёсць камуністычныя палонныя для цябе і грошы. Прывітанне, матылёк, вецер..."
  
  
  Ён працягваў казаць, пакуль плыў маленькае падводнае судна да джонку, не будучы упэўненым, што мора заглушыць эга сігнал, але тэарэтычна антэнай з перископическим рыштункам можа перадаваць на гэтай глыбіні.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Юда вылаяўся, тупнуў нагой па падлозе сваёй каюты і пераключыўся на свой магутны перадатчык. У яго не было крышталяў ўнутранай сувязі, і ён не мог падняць нябачнае судна, якое эксклюзіўны дыстрыб'ютар у расеі вахту з кодам CW на дыяпазонах высокай магутнасці. "Мюлер, - прагыркаў ён, - што гэты д'ябал спрабуе зрабіць? Слухай".
  
  
  Мюлер сказаў: "Гэта блізка. Калі карветы лічыць, што ў нас праблемы, паспрабуйце DF..."
  
  
  "Ба. Мне не патрэбны пеленгатор. Гэта той вар'ят Бард з берага. Ці зможаце вы наладзіць перадатчык на дастатковую магутнасць, каб эга заглушыць?
  
  
  "Гэта зойме трохі часу".
  
  
  Нік назіраў, як "Вецер Матылькі" павялічылася на назіральнае шкло. Ён абвёў мора прыцэлам і ўбачыў на гарызонце судна. Ён апусціў маленькую падводную лодку на шэсць футаў, час ад часу падглядаючы металічным вокам, набліжаючыся да джонке з боку берага. Погляд ee назіральнікаў павінен быць накіраваны на карабель, заходзячы з сукенка. Ён дасягнуў правага шарык, застаючыся незаўважаным. Калі ён адкрыў люк, ён пачуў, як крычаць у мегафон, іншыя людзі таксама што-то крычаць і грому цяжкага прылады. У пяцідзесяці ярдаў ад джонкі хлынула бруя вады.
  
  
  "Гэта зойме цябе", - прамармытаў Нік, падкідваючы пакрытае нейлон захватное жалеза, каб зачапіцца за металічны вобад рапіра. "Пачакайце, яны ліквідуюць дыяпазон". Ён хутка падняўся па тросе і выглянуў за край палубы.
  
  
  Бум! Снарад з гудзеннем праляцеў mimmo гротам-мачты, эга брыдкі буркатанне было такім моцным, што вы маглі б падумаць, што адчуваеце парыў, чым эга-пас. Усе на борце сабраліся ля берага сукенка, крычучы і гудя ў мегафоны. Мюлер зрабіў двух мужчын, сігналізавалых семафораў і міжнародныя сцягі Морзэ. Нік усміхнуўся - нішто вакол таго, што ты ім скажаш цяпер, не зробіць ih шчаслівымі! Ён забраўся на борт і знік у насавым люку. Ён спусціўся па трапе, па іншай лесвіцы
  
  
  э ... мяркуючы па апісанні і малюнках Ган Быка і Талы, ён адчуваў сябе так, як быццам бываў тут раней.
  
  
  Ахоўнік схапіў пісталет, і люгер Вільгельміны стрэліла. Праз горла прама ў цэнтр. Нік адкрыў камеру. "Ды добра, хлопцы".
  
  
  "Ёсць яшчэ адзін", - сказаў малады хлопец з жорсткай знешнасцю. "Дай мне ключы".
  
  
  Моладзь адпусціла Акіма. Нік аддаў пісталет ахоўніка хлопцу, які запатрабаваў ключы і назіраў, як ён правярае бяспеку. Ён падыдзе.
  
  
  На палубе Мюлер застыў, убачыўшы, як Нік і сямёра маладых інданезійцаў выскачылі праз люк і скокнулі за борт. Стары нацыста пабег да карме за сваім аўтаматам Томі, запырскаў мора кулямі. З такім жа поспехам ён мог стрэліць у зграю марскіх свінняў, якія хаваюцца пад вадой.
  
  
  Трехдюймовый снарад трапіў у джонку на миделе, разарваўся ўнутры і паваліў Мюлера на калені. Ён пакутліва, пакульгваючы, пайшоў на карму, каб параіцца з Юдай.
  
  
  Нік усплыў на субмарыне, адкрыў люк, скокнуў у маленькую кабіну, і без лішніх рухаў пусціў маленькае судна ў шлях. Хлопчыкі чапляліся за нах, як вадзяныя клапы на спіну чарапахі. Нік крыкнуў: "Сачыць за стрэламі! Ідзіце на борт, калі ўбачыце зброю!"
  
  
  "Джа."
  
  
  Ворагі былі занятыя. Мюлер крыкнуў Юду: "Палонныя збеглі! Як мы можам спыніць стральбу гэтых дурняў? Яны сышлі з розуму!"
  
  
  Юда быў крут, як капітан гандлёвага флоту, які назірае за вучэннем судоў. Ён ведаў, што надыдзе дзень расплаты з цмокам, - але так хутка! У такое дрэннае час! Ён сказаў: "А цяпер надзень касцюм Нэльсана, Мюлер. Ты зразумееш, што ён адчуваў".
  
  
  Ён зрабіў бінокль на корветы, і эга вусны змрочна скрывіліся, калі ён убачыў колер Кітайскай народнай медыцыне Рэспублікі. Ён апусціў кропках і захіхікаў - дзіўны гартанны гук, падобны на праклён дэмана. "Джа, Мюлер, можна сказаць, пакінуць карабель. Наша здзелка з Кітаем скасоўваецца".
  
  
  Два стрэлы па корвета прабілі насавую частку джонкі і ўзарвалі сл 40 мм гармату ў ўтыль. Нік зрабіў разумовую пазнаку, накіроўваючыся да берага на поўнай магутнасці, за выключэннем стрэлаў з далёкага адлегласці, якія гэтыя артылерысты ніколі ня прамахваліся.
  
  
  Ганс сустрэў эга порта бар. "Падобна на тое, Хоук атрымаў тэлеграму і правільна распаўсюдзіў інфармацыю".
  
  
  Адам Махмур падбег і абняў сына.
  
  
  Джонка гарэла, павольна асядаючы. Корветы на гарызонце станавіўся ўсё менш. "Як вы зробіце стаўку, Ганс?" - запытаўся Нік. "Гэта нітку Юды ці не?"
  
  
  "Без спрэчкі. Мяркуючы па тым, што мы пра nen ведаем, ён мог уцячы адкрытымі цяпер у касцюме для акваланга".
  
  
  "Давайце возьмем лодку і паглядзім, што мы зможам знайсці".
  
  
  Яны выявілі, што частка экіпажа чаплялася за абломкі, чатыры цела, двое цяжка параненых. Юды і Мюлера не было відаць. Калі яны спынілі пошукі з надыходам цемры, Ганс пракаментаваў: "Спадзяюся, яны ў жываце акулы".
  
  
  На наступную раніцу на канферэнцыі Адама Махмур зноў быў сабраны і расчетлив. "Сям'і ўдзячныя. Гэта было па-майстэрску зроблена, містэр Бард. Хутка сюды прыбудуць самалёты, каб забраць хлопчыкаў".
  
  
  "А як наконт армій і тлумачэнні смерці Судирмата?" - запытаўся Нік.
  
  
  Адам ўсміхнуўся. "Дзякуй нашаму сумеснаму ўплыву і паказаннях, армія атрымае вымову. Ва ўсім вінаватая прагнасць палкоўніка Судирмата".
  
  
  Адпачываць амфібіі клана Ван Кінг даставіла Ніка і Ханса ў Джакарту. У прыцемках Нік - прыняўшы душ і ў свежай вопратцы - чакаў Мату ў прахалоднай, цёмнай гасцінай, у якой ён атрымліваў асалоду ад столькімі духмянымі гадзінамі. Яна прыехала і падышла адкрыта да яму. "Вы сапраўды ў бяспецы! Яе чуў самыя фантастычныя гісторыі. Яны ходзяць па ўсім горадзе".
  
  
  "Некаторыя могуць быць праўдай, мая мілая. Самае галоўнае - Судирмат мёртвы. Закладнікі вызваленыя. Пірацкі карабель Юды знішчаны".
  
  
  Яна горача пацалавала эга: "... паўсюль".
  
  
  "Амаль."
  
  
  "Амаль? Хадзем - я пераапрануся, а ты мне пра гэта раскажаш..."
  
  
  Ён вельмі мала патлумачыў, пакуль ён з захопленыя захапленнем назіраў, як яна адкінула сваю гарадскую вопратку і захуталася ў саронг ў кветачку.
  
  
  Калі яны выйшлі ва ўнутраны дворык і супакоіліся з джын-тонікам, яна спытала: "Што ты будзеш рабіць цяпер?"
  
  
  "Я павінен сысці. І яе, хачу, каб ты пайшоў са мной".
  
  
  Яе прыгожае твар ззяла, калі яна глядзела на яго са здзіўленнем і захапленнем. "Што? Ах ды... Ты праўда..."
  
  
  "Права, Мата. Ты павінна пайсці са мной. На працягу сарака васьмі гадзін. Яе пакіну цябе ў Сінгапуры ці дзе заўгодна. І ты ніколі не павінен вяртацца ў Інданезію". Ён паглядзеў гэй, у вочы сур'ёзна і сур'ёзна. "Вы ніколі не павінны вяртацца ў Інданэзію. Калі вы гэта зробіце, тады яе павінен я вярнуцца і ўнесці некаторыя папраўкі".
  
  
  Яна збялела. У эга шэрых вачах было што-то глыбокае і нечитаемое, цвёрдае, як паліраваная сталь. Яна зразумела, але паспрабавала яшчэ раз. "Але калі яе вырашу, што не хачу? Я маю на ўвазе - з табой - гэта адно, але быць кінутай у Сінгапуры ...
  
  
  "
  
  
  "Занадта небяспечным, каб пакідаць цябе, Мата. Калі яе зраблю гэта, я не скончу сваю працу - а я заўсёды тщателен. Ты дзейнічаеш сыч грошай, а не ідэалогіі, таму яе магу зрабіць табе прапанову. заставацца?" Ён уздыхнуў. "У вас было шмат іншых кантактаў, акрамя Судирмата. Вашы каналы і сетка, праз якую вы размаўлялі з Юдай, усё яшчэ ў цэласці. Яе, мяркую, вы выкарыстоўвалі ваеннае радыё - ці ў вас могуць быць свае людзі. Але... вы бачыце... маю пазіцыю".
  
  
  Гэй стала холадна. Гэта быў не той мужчына, якога яна трымала ў руках, амаль першы мужчына ў сваім жыцці, якога яна звязала думкамі пра каханне. Чалавек такі моцны, мужны, пяшчотны, з вострым розумам, - але якімі сталёвымі былі цяпер гэтыя прыгожыя вочы! "Я не думаў, што ты ..."
  
  
  Ён закрануў ee кончыкаў і зачыніў ih пальцам. "Вы патрапілі ў некалькі пастак. Вы ih памятаць. Карупцыя спараджае бестурботнасць. Сур'ёзна, Мата, ёй прапаную вам прыняць маё першае прапанову".
  
  
  "А ваша другое...?" У горле раптам перасохла. Яна ўспомніла пісталет і нож, якія ён насіў, адклала ih ў бок і схавала па ўвазе і ціха пажартавала, калі каментавала ih. Краем вока яна зноў паглядзела на непрымірымую маску, якая займаецца так дзіўна выглядала на любімым прыгожым твары. Яе рука паднялася да рота, і яна збялела. "Ты б! Так... ты забіў Найфа. І Юду з іншымі. Ты... не падобны на Ганса Норденбосса".
  
  
  "Яго ў іншы", - пагадзіўся ён са спакойнай сур'ёзнасцю. "Калі ты калі-небудзь зноў ўвойдзеш у Інданэзію, яе заб'ю цябе".
  
  
  Ён ненавідзеў словы, але здзелка павінна быць выразна адлюстравана. Інтэрнэт - фатальнае непаразуменне. Яна плакала гадзінамі, увядшая, як кветка ў час засухі, здавалася, слязьмі выціскала вакол сябе ўсю сваю жыццёвую сілу. Ён шкадаваў аб гэтай сцэне, - але ён ведаў сілу аднаўлення выдатных жанчын. Іншая краіна - іншыя мужчыны - і, магчыма, іншыя прапановы.
  
  
  Яна адштурхнула эга - затым падкралася да яго і тонкім голасам сказала: "Я ведаю, што ў мяне няма выбару. Яе пайду".
  
  
  Ён расслабіўся - зусім трохі. "Я дапамагу табе. Норденбоссу можна даверыць прадаць тое, што ты пакінеш, і я гарантую, што ты атрымаеш грошы. Ты не застанешся ў новай краіне без гроша".
  
  
  Яна падавіла апошнія рыданні, і яе пальцы лашчылі эга грудзі. "Ці можаце вы вылучыць дзень або два, каб дапамагчы мне ўладкавацца ў Сінгапуры?"
  
  
  "Я думаю так."
  
  
  Яе цела, здавалася, без костак. Гэта была капітуляцыя. Нік павольна і мякка уздыхнуў з палёгкай. Да гэтага ніколі не прывыкаць. Так было лепш. Хок ўхваліў бы гэта.
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Капюшон смерці
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Капюшон смерці
  
  
  Прысвячаецца людзям сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерык
  
  
  
  Кіраўнік I
  
  
  
  Праз дзесяць секунд пасля таго, як ён збочыў з шашы 28, ён задумаўся, ці не памыліўся ён. Ці павінен ён прывезці дзяўчыну ў гэта ізаляванае месца? Ці Было неабходна пакідаць эга зброю па-за дасяжнасці ў схаваным шафцы пад задняй палубай машыны?
  
  
  На ўсім шляху з Вашынгтона па шашы US 66 фары кідаліся на хвасце. Гэтага можна было чакаць на загружанай супермагистрали, але на шашы 28 яны не адрэагавалі, што было менш лагічна. Ён думаў, што яны належалі адной машыне. Цяпер гэта было там.
  
  
  "Весела", - сказаў ён, спрабуючы адчуць, напружылася дзяўчына ў эга руках ад гэтага заўвагі. Ён не адчуў змяненняў. Прыгожае мяккае цела заставалася цудоўна падатлівым.
  
  
  "Якая?" прамармытала яна.
  
  
  "Табе прыйдзецца трохі пасядзець, дарагая". Ён асцярожна паставіў яе ў вертыкальнае становішча, раўнамерна паклаўшы рукі на руль у становішчы "тры і дзевяць гадзін" і паставіў дросель на падлогу. Праз хвіліну ён павярнуў у знаёмы завулак.
  
  
  Ён сам важдаўся з наладай новага рухавіка і адчуў асабістае задавальненне, калі 428 кубічных цаляў выклікалі паскарэнне, не спатыкнуўшыся аб павышэнні абаротаў. Thunderbird імчаўся праз S-вобразныя павароты двухпалоснай прасёлкавай дарогі Мэрыленда, як калібры, кренившаяся паміж дрэвамі.
  
  
  "Захапляльны!" Рут Мота адсунулася, каб даць эму месца для рук.
  
  
  "Разумная дзяўчынка", - падумаў ён. Разумна, прыгожа. Я думаю...
  
  
  Ён добра ведаў дарогу. Хутчэй за ўсё, гэта не так. Ён мог уцячы ад іх, уцячы ў бяспечнае месца і правесці шматспадзеўны вечар. Гэта не спрацуе. Ён уздыхнуў, дазволіў "Птушцы" запаволіцца да ўмеранай хуткасцю і праверыў свой пасля на ўздыме. Агні былі там. Яны так і не адважыліся выставіць ih на такой хуткасці па звілістых дарогах. Яны разаб'юцца. Нельга дапусціць гэтага - яны могуць быць для яго гэтак жа каштоўныя, як і ён для іх.
  
  
  Ён запаволіўся да поўзання. Фары наблізіліся, загарэліся, як быццам іншую машыну прытармазілі, а затым патухлі. Ааа ... Ён усміхнуўся ў цемры. Потым першага халоднага кантакту заўсёды былі хваляванне і надзея на поспех.
  
  
  Рут прытулілася да яму, водар яе валасоў і далікатныя цудоўныя духі зноў напоўнілі эга ноздры. "Гэта было весела, - сказала яна. - Мне падабаюцца сюрпрызы".
  
  
  Ee рука ляжаць на цвёрдых, цвёрдых цягліцах эга сцягна. Ён не мог сказаць, націснула яна трохі ці гэта пачуццё было выклікана разгойдваннем машыны. Ён абняў яе і асцярожна абняў. "Яе гатэль паспрабаваць гэтыя павароты. На мінулым тыдні колы былі збалансаваны, і ў мяне не было рашэнню сагнуць яе ў горадзе. Цяпер яна выдатна паварочвае".
  
  
  "Я думаю, - усё, што ты робіш, нацэлена на дасканаласць, Джэры. Хіба я не мае рацыю? Не будзь сціплым. Мне гэта дастаткова, калі яго ў Японіі".
  
  
  "Мяркую, так. Ды... магчыма".
  
  
  "Вядома. І вы амбіцыйныя. Вы хочаце быць з лідэрамі".
  
  
  "Вы варожыце. Усе хочуць дасканаласці і лідэрства. Гэтак жа, як высокі цёмны мужчына з'явіцца ў жыцці кожнай жанчыны, калі яна пратрымаецца дастаткова доўга".
  
  
  "Я доўга чакаў". Рука прыціснула эга сцягна. Гэта было не рух машыны.
  
  
  "Вы прымаеце паспешлівае рашэнне. Мы былі разам усяго двойчы. Тры разы, калі лічыць сустрэчу на вечарыне Джымі Хартфард".
  
  
  "Я лічу гэта", - прашаптала яна. Яе рука злёгку пагладзіла эга нагу. Ён быў здзіўлены і ўзрадаваны пачуццёвай цеплынёй, якую абудзіла ў nen простая ласкі. Па эга спіне прабегла больш мурашак, чым у большасці дзяўчат, калі яны лашчылі эга аголеную плоць. "Гэта так на самой справе, - падумаў ён, - фізічнае стан падыходзіць жывёлам або хуткаму", але для таго, каб падняць сапраўды высокую тэмпературу, неабходна эмацыянальны паразуменне.
  
  
  Збольшага, як ён думаў, ён прадаўся Рут Дэвіз, калі назіраў за ёй на танцах у яхт-клубе, а праз тыдзень - на вячэры ў гонар дня нараджэння Роберта Куитлока. Як хлопчыку, смотрящему ў вітрыну крамы бліскучы ровар або кучу панадліва выстаўленых цукерак, ён збіраў ўражанні, якія падсілкоўвалі эга, надзеі і імкнення. Цяпер, калі ён ведаў яе лепш, ён быў перакананы, што эга смак цудоўны.
  
  
  Асяроддзяў дарагіх сукенак і смокінгаў на вечарынках, дзе мужчыны ў грошах прыводзілі самых прыгожых жанчын, якіх толькі маглі знайсці, Рут адлюстроўвалася як непараўнальная жамчужына. Яна атрымала ў спадчыну рост і доўгія косткі ад сваёй нарвежскай маці, а цёмны афарбоўка і экзатычныя рысы асобы - ад свайго японскага бацькі, утвараючы еўразійскую сумесь, якая займаецца вырабляе самых прыгожых жанчын у свеце. Па любых стандартам ee цела было цалкам бездакорным, і, калі яна рухалася па пакоі на руцэ айца, кожная пара мужчынскіх вачэй слізгала гэй услед або сачыла за ёй, у залежнасці ад таго, назірала за імі якая-то іншая жанчына ці не. Яна выклікала захапленне, жаданне, і, у больш простым свядомасці, імгненнае пажадлівасць.
  
  
  Ee бацька, Акіта Цогу Nf Мота, суправаджаў яе. Ён быў невысокага росту і масівы, з гладкай ліверпульскай скурай і спакойным ціхамірным выразам твару патрыярха, высечанага па ўсім граніту.
  
  
  Ці былі Мота такімі, якімі яны здаваліся? Ih праверыў самая эфектыўная выведвальная служба ЗША - AX. Даклад быў чыстым, але зонд пойдзе глыбей, вернецца да Мэцью Пэры.
  
  
  Дэвід Хок, старшы афіцэр СЯКЕРУ і одзіна па начальнікаў камандавання Ніка Картэра, сказаў: "Яны могуць апынуцца тупіком, Нік. Стары Акіта зарабіў некалькі мільёнаў на япона-амерыканскіх прадпрыемствах у галінах электронікі і будаўнічых тавараў. друку, як цвік, але прамалінейная. Рут паводзіла сябе з Вассаром. Яна папулярная гаспадыня і рухаецца ў добрых вашынгтонскіх колах. Выконвайце іншым ўказанням... калі яны ў вас ёсць ".
  
  
  Нік здушыў ўхмылку. Хоук падтрымаў бы вас сваім жыццём і кар'ерай, але ён быў умельскі ў іголцы натхнення. Ён адказаў: "Так. Як наконт Акіта, як яшчэ адной ахвяры?"
  
  
  Тонкія вусны Хоука агалілі адну па эга рэдкіх усмешак, утвараючы мудрыя і стомленыя маршчынкі вакол эга rta і вачэй. Яны сустрэліся для свайго апошняга размовы адразу затым світання ў адасобленым тупіку ў фортэ Бельвуар. Раніца было бясхмарным, дзень будзе гарачым. Яркія сонечныя промні пранізвалі паветра над Потомаком і асвятлілі моцныя рысы Тетеревятник. Ён глядзеў, як лодкі адпраўляюцца з гары. Яхт-клуб Вернан Ганстон-Коув. "Яна, павінна быць, такая прыгожая, як яны кажуць".
  
  
  Ніка не завагаўся. "Хто, Рут? Вэб-у сваім родзе".
  
  
  "Асоба плюс сэксуальная прывабнасць, а? Яе павінен зірнуць на нах. Яна прыгожа з'яўляецца на фотаздымках. Вы можаце зірнуць на іх у офісе".
  
  
  - падумаў Нік, - Хок. Калі б гэта імя не падыходзіла, ёй бы прапанаваў Old Fox. Ён сказаў: "Я аддаю перавагу рэальную рэч, яна пахне так добра калі -..? Парнаграфічныя"
  
  
  "Не, нічога падобнага. Яна правяраецца, як тыповая дзяўчына па прыстойнай сям'і. Можа быць, раман ці два, але калі яны так асцярожна схаваныя. Магчыма, нявінніца. У нашым пошты бизнесявляется заўсёды ёсць" магчыма ". Але не купляйце ih у першую чаргу правер, Нік. Будзь асцярожны. Не дазваляйце нас на імгненне. "
  
  
  Зноў і зноў Ястраб словамі перасцярогі і вельмі дальнабачнымі дзеяннямі літаральна ратаваў жыццё Нікаласу Хантингтону Картэру, N3 па AX-US.
  
  
  "Не буду, сэр", - адказаў Нік. "Але ў мяне такое пачуццё, што я нікуды не падзенуся. Шэсць тыдняў вашынгтонскіх вечарынак - гэта весела, але мне надакучае добрая жыццё".
  
  
  "Я магу ўявіць, як вы сябе адчуваеце, але заставайцеся з гэтым. Гэта справа дае адчуванне бездапаможнасці, калі тры важных чалавека мёртвыя. Але мы зробім перапынак, і яно шырока расчыніць".
  
  
  "Больш няма дапамогі з канферэнцый па выкрыцці?"
  
  
  "Лепшыя патолагі ў свеце згодныя з тым, што яны памерлі па натуральным прычынах - відавочна. Яны лічаць сябе такімі маленькімі Натуральнымі? Так. Лагічна? Няма. Сенатар, чыноўнік кабінета міністраў і ключавы банкір ў нашым грашовым курортным комплексе. метад, спасылку або прычыну. У мяне такое пачуццё ... "
  
  
  "Пачуцці" Хоука - заснаваныя на эга энцыклапедычных ведах і разумнай інтуіцыі - ніколі, наколькі Нік памятаў, ніколі не памыляліся. Ён абмяркоўваў дэталі справы і рашэнні з Хоуком на працягу гадзіны, і яны рассталіся. Ястраб для каманды - Нік эга ролю.
  
  
  Шэсць тыдняў таму Нік Картэр літаральна увайшоў у шкуру "Джэральда Парсонса Демінг", прадстаўніка вашынгтонскага нафтавай кампаніі Заходняга ўзбярэжжа. Яшчэ адзін высокі, смуглы і прыгожы малады кіраўнік, якога запрашалі на ўсе лепшыя афіцыйныя і свецкія мерапрыемствы.
  
  
  Ён падышоў да гэтай часткі. Эму трэба; ён быў створаны для яго майстрамі аддзела дакументацыі і рэдагавання AX. Валасы Ніка сталі чорнымі, а не каштанавымі, малюсенькі сіні сякера ўнутры эга правага локця быў скрыты фарбай для скуры. Эга глыбокага загару было недастаткова, каб адрозніць эга ад гэтага брунета, скура пацямнела. Ён уступіў у жыццё, якую двайніка, створанага загадзя, у камплекце з дакументамі і пасведчаннямі асобы, ідэальна падыходнымі нават для тонкіх дэталяў. Джэры Демінг, абывацель, з уражлівым загарадных домам у Мэрылендзе і кватэрай у горадзе.
  
  
  Мігаценне фар у люстэрку эга вярнула да моманту. Ён Джэры шталь Демингом, ўпісаліся ў фантазію, прымусіўшы сябе забыцца пра Люгере, стилете і малюсенькай газавай калянасці, так як ідэальна схаванай ў адсеку, звараным пад задняй часткай Птушкі. Джэры Демінг. Самастойна. Прынада. Target. Чалавек паслаў, каб прымусіць суперніка рухацца. Чалавек, якому часам дасталася скрыначка.
  
  
  Рут мякка сказала: "Чаму ты сёння ў такім переменчивом настроі, Джэры?"
  
  
  "Было прадчуванне. Яе, думаў, што за намі ехала машына".
  
  
  "О, дарагі. Ты не сказаў мне, што жанаты".
  
  
  "Сем раз і любіў кожнага". Ён усміхнуўся. Гэта была дыскаў самая жарт, якую гатэль б зрабіць Джэры Демінг. "Чыстае-о-о, мілая. Яе была занадта занятая, каб сур'ёзна ўмешвацца". Гэта была праўда. Ён дадаў выдумку: "Больш не бачу гэтых агнёў. Думаю, яе памыляўся. Вы павінны гэта штогод. На гэтых прасёлкавых дарогах шмат рабаванняў".
  
  
  "Будзь асцярожны, дарагая. Можа, нам не варта было сыходзіць адсюль. Тваё месца жудасна ізалявана? Яе не баюся, але мой бацька строгі. Ён жудасна баіцца публічнасці. Ён заўсёды перасцерагае мяне быць асцярожным. Яе, мяркую, эга старое вясковае разважлівасць.
  
  
  Яна прыціснулася да эга руцэ. "Калі гэта ўчынак, - падумаў Нік, - то гэта выдатна". З імі тхара, як ён пазнаёміўся з ёй, яна паводзіла сябе сапраўды гэтак жа, як сучасная, але кансерватыўная дачка замежнага бізнэсмэна, які адкрыў, як зарабіць мільёны ў ЗША.
  
  
  Чалавек, які загадзя абдумваў кожны свой рух і слова. Калі вы знайшлі залаты рог багацця, вы пазбеглі які-небудзь благі славы, якая займаецца магла б перашкодзіць вашай працы. У свеце ваенных кантрактаў, банкіраў і кіраўніцтва публічнасць вітаецца, як аплявуха па чырвонаму необработанному сонечнага апёку.
  
  
  Правай рукой ён знайшоў сакавітую грудзі, без пярэчанняў з яе боку. Гэта было прыкладна так далёка, як ён прасунуўся з Рут Мота, прагрэс быў павольней, чым эму хацелася, але гэта адпавядала эга метадам. Ён зразумеў, што навучанне жанчын было роднасныя дрэсіроўцы коней. Якасцямі поспеху былі цярпенне, невялікія поспехі ў разз, мяккасць і вопыт.
  
  
  "Мой дом ізаляваны, дарагая, але на пад'язной дарозе ёсць аўтаматычныя вароты, і паліцыя рэгулярна патрулюе тэрыторыю. Не аб чым турбавацца".
  
  
  Яна прыціснулася да яго. "Гэта добра. Вы даўно валодаеце ім?"
  
  
  "Некалькі гадоў. З імі тхара, як я пачаў праводзіць шмат часу ў Вашынгтоне". Эму было цікава, ці былі яе пытанні выпадковымі або добра спланаванымі.
  
  
  "І вы былі ў Сіэтле да таго, як прыехалі сюды? Гэта выдатная краіна. Гэтыя дрэвы ў гарах. Роўны клімат".
  
  
  "Так". У цемры яна не магла бачыць эга маленькую ўхмылку. "Я сапраўды дзіця прыроды. Яе гатэль б сысці на пенсію ў Скалістыя горы і проста паляваць, лавіць рыбу і... і да таго падобнае".
  
  
  "У поўнай адзіноце?"
  
  
  "Няма. Вы не можаце паляваць і лавіць рыбу ўсю зіму. А бываюць і дажджлівыя дні".
  
  
  Яна хіхікнула. "Гэта выдатныя планы. Але, пагадзіцеся? Я маю на ўвазе - можа, вы адкладаць гэта, як і ўсе астатнія, і яны знойдуць вас, за сваім сталом, ва ўзросце пяцідзесяці дзевяці гадоў. Сардэчны прыступ. Ніякай палявання. Ніякай рыбалкі. Нам зімы, нас дажджлівых дзён ".
  
  
  "Не яе. Яе планую загадзя".
  
  
  "І яе таксама", - падумаў ён, калі затармазіў, калі ў поле зроку з'явіўся маленькі чырвоны адбівальнік, які адзначае амаль ўтоеную дарогу. Ён павярнуў, прайшоў сорак ярдаў і спыніўся перад трывалымі драўлянымі варотамі, зробленымі па кіпарысавых дошак, афарбаваных у насычаны чырвона-карычневы колер. Ён выключыў рухавік і фары.
  
  
  Цішыня была дзіўнай, калі грамавы рухавіка і шолах шын спыніліся. Ён асцярожна схіліў да сябе яе падбародак, і пацалунак плаўна пачаўся; ih вусны хваляваліся разам у цёплым, стымулюючай і вільготным змешванні. Ён гладзіў ee гнуткае цела сваёй свабоднай рукой, асцярожна прасоўваючыся крыху далей, чым калі-небудзь раней. Эму было прыемна адчуваць, што яна супрацоўнічае, ee вусны павольна прымыкаюць да эга мове, ee грудзей, здавалася, вяртаюцца да эга пяшчотнаму масажу без дрыжыкаў адступлення. Ee дыханне пачасцілася. Ён супаставіў свой уласны рытм з духмяным водарам - і прыслухаўся.
  
  
  Пад настойлівым ціскам эга мовы яе вусны, нарэшце, цалкам раскрыліся, раздуваясь, як гнуткая цнатлівая мякіна, калі ён сфармаваў дзіда па плоці, даследуючы вострыя глыбіні ee rta. Ён дражніў і казытаў, адчуваючы, як яна дрыжыць ад рэакцыі. Ён злавіў яе мову паміж вуснамі і пяшчотна пасмактаў... і ён прыслухаўся.
  
  
  На ёй было простае сукенка па тонкай белай акулападобнага скуры з гузікамі спераду. Эга спрытныя пальцы адшпіліў тры гузікі, і ён пагладзіў гладкую скуру паміж яе грудзей тыльным бокам пазногцяў. Лёгка, удумліва - з сілай матылі, топающей пялёстак ружы. Яна ненадоўга застыла, і ён стараўся нават захаваць рытм сваіх ласак; паскарэнне толькі тады, калі яе дыханне ўварвалася ў яго з цёплым задыхаючыся парывам, і яна выдавала ціхія гудуць гукі. Ён адправіў свае пальцы ў мяккі даследчы круіз па раздувающемуся шару яе правай грудзей. Гул перайшоў на ўздых, калі яна прыціснулася да эга руцэ.
  
  
  І ён слухаў. Машына павольна і бясшумна рухаўся па вузкай дарозе mimmo пад'язной дарожкі, ee фары плылі ў ночы. Яны былі занадта прыстойнымі. Ён чуў, як яны спыніліся, калі ён выключыўся. Цяпер яны правяралі. Ён спадзяваўся, што ў іх добрае ўяўленне, і яны ўбачылі Рут. Ешце свае сэрцы, хлопчыкі!
  
  
  Ён расшпіліў зашпільку паў-бюстгальтара там, дзе яна пераходзіла паміж ee цудоўным дэкальтэ, і атрымліваў асалоду ад гладкай, цёплай плоцьцю, якая ляжыць на яго далоні. Смачна. Натхняе - ён быў рады, што на nen не было спецыяльна пашытых short-спортивок; зброю ў кішэнях абцягненых было б суцяшальна, але стриктура раздражняла. Рут сказала: "О, мая дарагая", і злёгку прыкусіла губу.
  
  
  Ён падумаў: "Спадзяюся, гэта ўсяго толькі падлетак, які шукае месца для паркоўкі". Або, магчыма, гэта была машына раптоўнай смерці Ніка Картэра. Выдаленне небяспечнай фігуры ў гуляе, якая займаецца вялася цяпер, або спадчына пераехалі, заробленае ў мінулым. Як толькі вы атрымалі класіфікацыю Killmaster, вы зразумелі рызыкі.
  
  
  Нік правёў языком па шаўкавістай шчацэ да ee вуха. Ён пачаў рытм рукой, якая займаецца цяпер абдымала цудоўную цёплую грудзі ўнутры бюстгальтара. Ён параўнаў яе ўздых са сваім. Калі ты памрэш сёння - табе не прыйдзецца паміраць заўтра.
  
  
  Ён падняў угору ўказальны палец правай рукі і асцярожна ўставіў эга ў іншае вуха, стварыўшы патройнае казытанне, калі ён мяняў ціск у часе з дапамогай уласнай невялікі сімфоніі. Яна дрыжала ад задавальнення, і ён з некаторай трывогай выявіў, што эму падабаецца фармаваць для нах радасць, і ён спадзяваўся, што ў нах няма сувязі з машынай на дарозе,
  
  
  якая займаецца спынілася ў некалькіх сотнях ярдаў ад нас. Ён лёгка чуў гэта ў начной цішыні. На дадзены момант яна нічога не чула.
  
  
  Эга слых быў вострым - сапраўды, у той момант, калі ён не быў фізічна дасканалы, СЯКЕРА не даваў яму было падобных заданняў, і ён не браў ih. Шанцы і так былі дастаткова смяротнымі. Ён пачуў ціхі скрып дзвярны пеўняў машыны, гук удару каменя ў цемры.
  
  
  Ён сказаў. "Дарагая, як наконт выпіўкі і плаванняў?"
  
  
  "Люблю гэта", - адказала яна з невялікім хрыплым глытком перад словамі.
  
  
  Ен націснуў кнопку перадатчыка для прывада брамы, і шлагбаўм адсунуўся ў бок, аўтаматычна зачыніўшыся за імі, калі яны ішлі за кароткім заводам. Гэта было ўсяго толькі стрымліваючым фактарам для парушальнікаў, а не перашкодай. Поручні уласнасці было простым адкрытым столбно-рэйкавым агароджай.
  
  
  "Джэральд Парсанс Демінг" пабудаваў чароўны загарадны дом з сямю пакоямі і велізарным унутраным панадворкам, выкладзеным блакітным каменем, з выглядам на басейн. Калі Нік націснуў кнопку на слупку на краі тут, запаліліся ўнутраныя і знешнія пражэктары. Рут радасна забулькала.
  
  
  "Гэта выдатна! Ах, прыгожыя кветкі. Вы самі займаецеся добраўпарадкаваннем?"
  
  
  "Даволі часткі", - схлусіў ён. "Занадта заняты, каб рабіць усё, што яе гатэль. Двойчы на тыдзень прыязджае мясцовы садоўнік".
  
  
  Яна спынілася на каменнай дарожцы побач з калонай плетистых руж, вертыкальнай каляровы паласой чырвонага і ружовага, белага і крэмавага кветак. "Яны такія мілыя. Гэта частка японскага або часткова японскага - я думаю. Нават адзін кветка можа ўсхваляваць мяне".
  
  
  Ён пацалаваў ee у шыю, перш чым яны пайшлі далей, і сказаў: "Гэтак жа, як адна прыгожая дзяўчына можа ўсхваляваць мяне? Ты такі ж цудоўны, як усе гэтыя кветкі разам - і ты жывы".
  
  
  Яна ўхвальна ўсміхнулася. "Ты мілы, Джэры, але мне цікава - колькі дзяўчат ты правёў на гэтай прагулцы?"
  
  
  "Праўда?"
  
  
  "Я спадзяюся, што гэта так."
  
  
  Ён адкрыў дзверы, і яны ўвайшлі ў вялікую гасціную з гіганцкім камінам і шкляной сцяной, звернутай да басейна. "Ну, Рут - праўда. Праўда для Руце". Ён падвёў яе да маленькага бара і пстрыкнуў адной рукой па прайгравальніка, а другі трымаў яе пальцы. "Ты, мая мілая, першая дзяўчына, якую прывёў яе сюды адну".
  
  
  Ён ўбачыў, як яе вочы пашырыліся, а затым зразумеў па цеплыні і мяккасці яе выразы, што яна вырашыла, што ён кажа праўду - што ён і быў - і вось гэта спадабалася.
  
  
  Любая дзяўчына паверыла б, калі б яна паверыла табе, і стварэнне, зброі і якая расце блізкасць былі правільнымі сёння ўвечары. Эга двайніка мог прывесці сюды пяцьдзесят дзяўчат - я ведаю, што Демінг, верагодна, у яго быў, - але Нік казаў праўду, і інтуіцыя Рут пацвердзіла гэта.
  
  
  Ён рыхтаваў марціні хуткімі рухамі, у той час як Рут сядзела і назірала за ім праз вузкую дубовую краты, падпёршы падбародак рукамі, і яе чорныя вочы былі задуменна насцярожанымі. Яе бездакорная скура ўсё яшчэ ззяла эмоцыямі, якія ён выклікаў, і ў Ніка перахапіла дыханне ад дзіўна прыгожага партрэта, які яна зрабіла, калі ён паставіў перад ёй шклянку і наліў.
  
  
  "Яна купилсь на гэта, але не паверыць", - падумаў ён. Усходняя асцярожнасць або сумненні, якія сілкуюць жанчыны, нават калі эмоцыі збіваюць ih з шляху. Ён мякка сказаў: "Цябе, Руті. Самая прыгожая карціна, якую ёй калі-небудзь бачыў. Мастак гатэль б намаляваць цябе шчыра цяпер".
  
  
  "Дзякуй. Ты прымушаеш мяне адчуваць сябе вельмі шчаслівым і цёплым, Джэры".
  
  
  Яе вочы свяціліся на яго па-над куфля для кактэйлю. Ён слухаў. Нічога. Цяпер яны ішлі праз лес, або, магчыма, ужо дасягнулі гладкага зялёнага дывана лужка. Яны асцярожна кружылі па крузе, і неўзабаве выяўлялі, што панарамныя вокны ідэальна падыходзяць для назірання за тым, хто ў зале ў дом.
  
  
  Яго прынада. Мы не згадалі пра гэта, але яе проста сыр у пастцы AX. Гэта быў адзіны выхад. Хок не шталь б так эга наладжваць, калі б не было іншага выхаду. Трое важных мужчын мёртвыя. Натуральныя прычыны ў сведчаннях аб смерці. Ніякіх зачэпак. Ніякіх падказак. Чысты малюнак.
  
  
  "Нельга даць прынадзе асаблівую абарону, - змрочна разважаў Нік, - таму што ты паняцці не маеш, што можа напалохаць здабычу і ў якім дзіўным узроўні яна можа з'явіцца". Калі вы выявіце складаныя меры бяспекі, адна вакол іх можа быць часткай fold paper, якую вы спрабавалі раскрыць. Хок выбраў адзіна лагічны шлях - эга самы давераны агент стане прынадай.
  
  
  Нік, як мог, сачыў за вашингтонскими сцежкамі мерцвякоў. Ён ненадакучліва атрымліваў праз Тетеревятник запрашэння на незлічоныя yahoo, прыёмы, дзелавыя і грамадскія сустрэчы. Ён пабываў у гатэлях канвенцый, пасольствах, прыватных дамах, маёнтках і клубах ад Джорджтаўна да універсітэтаў і Юніён-ліг. Эму надакучылі закускі і філе міньён, і ён стаміўся залазіць у смокінг і здымаць эга. Пральня не вярнула эга кашулі са складкамі досыць хутка, і эму прыйшлося патэлефанаваць Роджерсу Піту, каб даставіць тузін праз спецыяльны кур'ер.
  
  
  Ён сустракаўся з дзесяткамі важных мужчын і прыгожых жанчын, і ён атрымаў дзясяткі запрашэнняў, якія ён паважліва адступіў, за выключэннем тых, якія тычыліся людзей, якіх ведалі мёртвыя, або месцаў, дзе яны пабывалі.
  
  
  Ён быў паслядоўна папулярным, і большасць жанчын знаходзілі эга ціхую ўважлівасць зачаравальнай. Калі яны выявілі, што ён быў "кіраўніком нафтавай прамысловасці" і халасты, некаторыя вакол іх настойліва пісалі запіскі і тэлефанавалі.
  
  
  Ён сапраўды нічога не выявіў. Рут і яе бацька здаваліся цалкам рэспектабельнымі, і ён спытаў сябе, ці сумленна правярае яе, таму што эга убудаваная антэнай для ліквідацыі няспраўнасцяў дала невялікую іскру - ці таму, што яна была самай жаданай прыгажуняй па сотняў, якіх ён сустракаў за апошнія некалькі тыдняў.
  
  
  Ён усміхнуўся цудоўным цёмным вачам і злавіў яе руку, якая ляжала на паліраваным дубе побач з эга уласнай. Быў адзін лейцара: хто там быў і як яны знайшлі эга, то ў "Громавай птушкі"? І чаму? Няўжо таксама ён сапраўды трапіў у кропку? Ён ухмыльнуўся гэтай каламбурной сітуацыі, калі Рут мякка сказала: "Ты дзіўны чалавек, Джэральд Демінг. Ты больш, чым здаецца".
  
  
  "Гэта нейкая мудрасць Усходу або дзэн, або што-то ў гэтым родзе?"
  
  
  "Я думаю, што нямецкі філосаф першым сказаў гэта, як максіму -" Будзь больш, чым здаецца ". Але я назіраў за тваім тварам і вачыма. Ты быў далёка ад мяне ".
  
  
  "Проста марыць."
  
  
  "Вы заўсёды былі ў нафтавым пошты бизнесявляется?"
  
  
  "Больш ці менш." Ён раскруціў сваю зборную гісторыю. "Я нарадзіўся ў Канзасе і перабраўся на нафтавыя радовішчы. Правёў некаторы час на Блізкім Усходзе, пасябраваў з некалькімі падыходнымі людзьмі, і мне пашанцавала". Ён уздыхнуў і паморшчыўся.
  
  
  "Працягвай. Ты аб чым-то падумаў і спыніўся..."
  
  
  "Цяпер яе амаль настолькі прасунуўся. Гэта добрая праца, і ён павінен быць задаволены. Але калі б у мяне было вышэйшую адукацыю, яго б не быў абмежаваны".
  
  
  Яна сціснула эга руку. "Вы знойдзеце спосаб абыйсці гэта. У вас - у вас яркая асоба".
  
  
  "Я быў побач". Ён усміхнуўся і дадаў. "На самай дэла яе зрабіў больш, чым сказаў. На самай дэла, пару разоў яе не выкарыстаў імя Демінг. Гэта была хуткая здзелка, на Блізкім Усходзе, і калі б мы маглі супрацьстаяць лонданскаму картэлі на працягу некалькіх месяцаў, ёй быў бы сёння багатым чалавекам ".
  
  
  Ён пакруціў галавой, нібы ў глыбокім шкадаванні, падышоў да Hi-Fi кансолі і пераключыўся з плэера на радиодиапазоны. У ліўны статыкі ён круціў частоты і доўгіх хвалях лавіў гэта - бі-бі-бі. Так галасаваць як яны пайшлі за ім! Цяпер лейцара заключаўся ў тым, быў ці пэйджар схаваны ў эга машыне без ведама Рут, або эга выдатная госця несла эга ў сумачцы, прышпіленай да яе вопратцы, ці - назаўсёды было быць асцярожным - у пластыкавым футарале? Ён зноў пераключыўся на запіс, моцныя, пачуццёвыя вобразы Чацвёртай п'есы Пятра Чайкоўскага, і пайшоў назад у бар. "Як наконт таго плаванняў?"
  
  
  "Люблю гэта. Дай мне хвілінку, каб скончыць".
  
  
  "Хочаш яшчэ адзін?"
  
  
  "А потым таго, як мы паедзем".
  
  
  "Добра."
  
  
  "І - дзе ванная, калі ласка?"
  
  
  "Адкрыта тут..."
  
  
  Ён правёў яе ў галоўную спальню і паказаў вялікую ванну з рымскай ваннай, патопленай у ружовай керамічнай плітцы. Яна лёгка пацалавала яго, ўвайшла і зачыніла дзверы.
  
  
  Ён хутка вярнуўся ў бар, дзе яна пакінула сумачку. Звычайна ih вазілі да Яну. Пастка? Ён стараўся не парушыць эга становішча або размяшчэнне, калі правяраў эга змесціва. Губная памада, банкноты ў заціску для грошай, маленькая залатая запальнічка, якую ён адкрыў і агледзеў, крэдытная карта... нічога, што магло б быць зумеры. Ён сапраўды паставіў прадметы і ўзяў свой напой.
  
  
  Калі яны прыедуць? Калі ён быў з ёй у басейне? Эму не падабалася пачуццё бездапаможнасці, якое выклікала ў яго сітуацыя, непрыемнае адчуванне неабароненасці, непрыемны факт, што ён не можа нанесці ўдар першым.
  
  
  Ён панура падумаў, ці не занадта доўга ён займаецца гэтым бізнэсам. Калі зброю азначала упэўненасць, ён павінен сысці. Адчуваў ён сябе безабаронным, таму што Х'юга з тонкім лязом не быў прывязаны да эга предплечью? Немагчыма абняць дзяўчыну з Х'юга, пакуль яна не адчуе гэта.
  
  
  Цягнуць Вильгельмину, мадыфікаваны Люгер, з якім ён звычайна мог ўразіць муху на вышыні шасцідзесяці футаў, таксама было немагчыма ў эга ролі Демінг-Мішэнямі. Калі памацалі або знайшлі, гэта была распродаж. Эму прыйшлося пагадзіцца з Эглинтоном, збройнікам AX, у тым, што ў Вільгельміны былі недахопы, як упадабанае зброя. Эглинтон перарабіў ih па сваім меркаванні, усталяваўшы трехдюймовые ствалы на ідэальныя замкі і забяспечыўшы ih прыкладамі вакол тонкага празрыстага пластыкі. Ён паменшыў памер і аленка, і вы маглі бачыць, як патроны маршыруюць па пандусе, як эстафету вакол маленькіх поўнае назву з бутэлечным носам, - але ўсё роўна было шмат зброі.
  
  
  "Назавіце гэта псіхалагічным", - пярэчыў ён Эглинтону. "Мае Вільгельміны дапамаглі мне прайсці праз некалькі цяжкіх. Яе, дакладна ведаю, што я магу зрабіць пад любым вуглом і ў любой пазіцыі. Яе, павінна быць, спаліў дзесяць тысяч патронаў па дзевяці мільёнаў у свой час. Мне падабаецца пісталет".
  
  
  "Зірніце яшчэ раз на гэтага S. & W., бос", - шырокай краінай, Эглинтон.
  
  
  "Не маглі б вы адгаварыць Бэбя Рут ад яго каханай лятучай мышы? Скажыце Мецу, каб яны змянілі пальчаткі? Яе хаджу на паляванне са старым у штаце Мэн, які ловитт сваіх аленяў кожны год на працягу сарака трох гадоў з дапамогай Springfield 1903. Яе вазьму вас з сабой. разам са мной гэтым летам, і дазволю вам ўгаварыць эга выкарыстоўваць адзін вакол новых аўтаматаў ".
  
  
  Эглинтон здаўся. Нік усміхнуўся пры ўспаміне. Ён зірнуў на медную лямпу,
  
  
  якая займаецца вісела над гіганцкім канапай у альтанцы праз увесь пакой. Ён не быў цалкам бездапаможны. Майстры AX зрабілі ўсё, што маглі. Паціснуць гэтую лямпу, і вы апусціце потолочную сценку, несучы з сабой шведскі пісталет-кулямёт Carl Gustav SMG Parabellum з прыкладам, які вы можаце ўзяць.
  
  
  У салоне машыны знаходзіліся Вільгельміны і Гюго, і малюсенькая газавая бомба, вядомая пад кодавай пропіссю П'ер. Пад стойкай чацвёртая бутэлька джыну, злева з шафкі ўтрымоўвала безвкусную версію Майкла Тонкая, ад якой можна было пазбавіцца прыкладна праз пятнаццаць секунд. А ў гаражы перадапошні кручок - той, на якім быў патрапаны, найменш прывабны плашч - адкрываў дошку кручка з поўным паваротам налева. Сястра-блізнюк Вільгельміны ляжалі на паліцы паміж шпількамі.
  
  
  Ён слухаў. Хмурыўся. Нік Картэр з нервамі? Нічога не было чуваць у шэдэўры Чайкоўскага, выплескивающем якая наводзіць сваю тэму.
  
  
  Гэта было чаканне. І сумневы. Калі вы занадта рана кінуліся за зброяй, вы сапсавалі ўсю дарагую ўстаноўку. Калі вы будзеце чакаць занадта доўга, вы можаце памерці. Як яны забілі гэтых траіх? Калі так? Хоук ніколі не памыляўся ...
  
  
  "Добры дзень", - Рут выйшла з-за аркі. "Усё яшчэ хочацца плаваць?"
  
  
  Ён сустрэў яе на паўдарогі праз пакой, абняў, моцнага пацалаваў і павёў назад у спальню. "Больш, чым калі-небудзь. Ад адной думкі пра цябе ў мяне падымаецца тэмпература. Мне трэба акунуцца".
  
  
  Яна засмяялася і ўстала ля ложка памеру "king-size" з няўпэўненым выглядам, калі ён зняў смокінг і завязаў вузел на бардовы гальштуку. Калі разбіраюцца ў пояс ўпаў на ложак, яна нясмела спытала: "У цябе ёсць касцюм для мяне?"
  
  
  "Вядома", - усміхнуўся ён, выцягваючы шэрыя жамчужныя заклепкі па сваёй кашулі. "Але каму яны патрэбныя? Няўжо таксама мы такія старамодныя? Яе чуў, у Японіі хлопчыкі і дзяўчынкі амаль не турбуюцца аб касцюмах ў ваннай.
  
  
  Яна запытальна паглядзела на яго, і ў яго перахапіла дыханне, калі блікі заскакалі ў яе вачах, як іскры, якія захраснулі ў обсидиане.
  
  
  "Мы б не гатэлі, каб гэта адбылося", - сказала яна хрыпла і ціха. Яна расшпіліла гузікі на акуратнай акулападобнага скуры, ён адвярнуўся і пачуў шматспадзеўнае з-з-з-з патаемны маланкі, а калі ён зноў паглядзеў, яна акуратна клала сукенка на ложак.
  
  
  З высілкам ён не зводзіў з нах вачэй, пакуль не шталь цалкам аголеным, затым нядбайна павярнуўся і пачаставаў сябе - і ён быў упэўнены, што эга складаць долар злёгку стукнула, калі яно пачало павышаць эга крывяны ціск.
  
  
  Ён думаў, што бачыў, ih ўсіх. Ад высокіх скандинавок да моцных австралиек, на Каматипуре і Hoo-Pang-род і ў палацы палітыка ў Гамбургу, дзе вы заплацілі сотню даляраў толькі за тое, каб увайсці. Але ты, Руті, падумаў ён, зноў нешта іншае!
  
  
  Яна прыцягвала ўвагу на эксклюзіўных вечарынках, дзе спаборніцтвы выбіраліся па ўсім лепшых у свеце, і тады яна была ў сваёй вопратцы. Зараз, я стаю аголенай на фоне белай сцяны і насычанага сіняга дывана, яна выглядала, як нешта, спецыяльна распісанае для сцены гарэма - каб натхніць гаспадара.
  
  
  Ee цела было цвёрдым і бездакорным, ee грудзей - блізняты з высока размешчанымі соску, як сігналы чырвонага шара - беражыцеся выбухоўкі. Ee скура была бездакорнай, ад броваў да ружовых пакрытых эмаллю пальцаў нага, валасы на лабку ўяўлялі сабой хвалюючы нагруднік мяккай чарнаты. Ён быў зачынены на месцы. На дадзены момант ён быў у нах, і яна ведала гэта. Яна паднесла да вуснаў доўгі пазногаць і запытальна пастукала па падбародку. Ee бровы, выщипанные высокімі выгібамі, каб дадаць ривненской столькі круглявасці да лёгкага нахілу ee вачэй, апускаліся - падымаліся. "Ты одобряешь, Джэры?"
  
  
  "Ты..." Ён праглынуў, старанна падбіраючы словы. "Вы - адна велізарная сукупнасць прыгожай жанчыны. Яго хачу яго хачу сфатаграфаваць вас. Такі, які вы ёсць ў гэты момант".
  
  
  "Гэта адна вакол самых прыемных рэчаў, якія мне калі-небудзь казалі. У цябе ёсць мастак". Яна ўзяла дзве цыгарэты па эга-пачкі, якая ляжала на ложку, і прыціснула адну за адной да яе вуснаў, каб ён запаліў сяргей. Пасля таго, як яна ўручыла яму было одзіна, яна сказала: "Я не ўпэўненая, што зрабіла б гэта, калі б не тое, што вы сказалі..."
  
  
  "Тое, што я сказаў?"
  
  
  "Аб тым, што яе вэб-дзяўчына, якую ты прывёў сюды. Чаму-то я ведаю, што гэта праўда".
  
  
  "Адкуль вы ведаеце?"
  
  
  Яе вочы сталі летуценнымі з-за блакітнага дыму. "Я не ўпэўнены. Для мужчыны было б тыповай хлуснёй, але я ведаў, што ты кажаш праўду".
  
  
  Нік паклаў руку на плячо. Яно было круглым, атласным і цвёрдым, як у спартсмена пад загарэлай скурай. "Гэта была праўда, мая дарагая".
  
  
  Яна сказала: "У цябе таксама ўзрушаючае цела, Джэры. Яе не ведала. Колькі ты важыш?"
  
  
  "Два-дзесяць. Плюс-мінус".
  
  
  Яна адчула эга руку, вакол якой яе тонкая рука амаль не выгіналася, настолькі была цвёрдай паверхні над косткай. "Вы шмат займаецеся спортам. Гэта добра для ўсіх. Яе, баяўся, што вы станеце падобнымі на многіх мужчын сёння. У іх за гэтымі сталамі адрастаюць жыцця. Нават моладзь у Пентагоне. Гэта ганьба".
  
  
  Ён падумаў: на самай дэла цяпер не час і не месца,
  
  
  і ўзяў яе на рукі, і ih цела зліліся ў адзін слуп спагаднай плоці. Яна абвіла эга абедзвюма рукамі за шыю і прыціснулася ў эга гарачых абдымках, яе ногі адарваліся ад падлогі, і яна некалькі разоў рассунула ну, як балерына, але больш рэзкім, энергічным і ўзбуджаных рухам, як мускульный рэфлекс.
  
  
  Нік быў у выдатнай фізічнай форме. Эга-праграма практыкаванняў для цела і розуму, строга выконвалася. Яны ўключалі кантроль над эга лібіда, але ён не змог своечасова, каб злавіць сябе. Эга расцягнутая гарачая плоць вздулась паміж імі. Яна пацалавала эга глыбока, прыціснуўшыся ўсім целам да эга.
  
  
  Ён адчуваў сябе так, быццам дзіцячы бенгальскі агонь працягнуў эга па хрыбетніку ад хвасца да макаўкі - запаліў. Ee вочы былі зачыненыя, і яна дыхала, як бягун на парыж каля дзвюххвілінным закладкі. Парывы паводле яе лёгкіх былі падобныя на пажадлівыя бруі, нацэленыя на яго горла. Не парушаючы яе прынцыпы, ён зрабіў тры кароткіх кроку да краю ложка.
  
  
  Ён шкадаваў, што не слухаў больш, але гэта не дапамагло б. Ён адчуў - ці, магчыма, злавіў адлюстраванне ці цень - як мужчына ўваходзіць у пакой.
  
  
  "Закласці яе і павярніся. Павольна".
  
  
  Гэта быў нізкі голас. Словы прагучалі гучна і выразна, з лёгкім гартанным адценнем. Яны гучалі так, як быццам зыходзілі ад чалавека, які звыкся да таго, што эму падпарадкоўваюцца літаральна.
  
  
  Нік падпарадкаваўся. Ён павярнуўся на чвэрць і заклаў Рут. Ён зрабіў яшчэ адзін павольны чвэрць абароту, каб сустрэцца тварам да твару з бландынам-гігантам, напрыклад, эга ўзросту і такім жа вялікім, як ён сам.
  
  
  У вялікі руцэ, якую ён трымаў низменному і ўстойлівае і даволі блізка да цела, мужчына трымаў тое, што Нік лёгка вызначыў, як "Вальтэр П-38". Нават без эга бездакорнага абыходжання з зброяй вы б ведалі, што гэты хлопец разбіраўся ў сваім дэла.
  
  
  Галасаваць яно, са шкадаваннем падумаў Нік. Усе дзюдо і саватизм у такой сітуацыі вам не дапамогуць. Ён таксама ih ведае, таму што ведае сваю справу.
  
  
  Калі ён прыйшоў, каб забіць вас, вы мёртвыя.
  
  
  
  Кіраўнік II.
  
  
  
  Нік заставаўся застылым на месцы. Калі б блакітныя вочы вялікага бландынка напружыліся або ўспыхнулі, Нік паспрабаваў бы ўпасці з перакату - надзейная кампанія mcdonald's Singapore, якая займаецца выратавала жыцці многіх мужчын і загубіла многіх. Усё залежыць ад вашай пазіцыі. P-38 не завагаўся. Ён мог быць ўкручаны ў ўстаноўку для выпрабавальных стрэльбаў.
  
  
  За вялікім хлопцам у пакой зайшоў невысокі хударлявы мужчына. У яго была карычневая скура і рысы асобы, якія выглядалі так, як быццам яны былі размазаны ў цемры вялікім пальцам скульптара-аматара. Эга твар было жорсткім, а ў роце была горыч, у якую, павінна быць, спатрэбіліся стагоддзя. Нік задумаўся - малайская, тагальская, інданезійская? Зрабіце ваш выбар. Ёсць больш за 4000 выспаў. Мужчына паменш трымаў "вальтэр" з прыгожай цвёрдасцю і паказваў на падлогу. Іншы прафесіянал. "Тут больш нікога няма", - сказаў ён.
  
  
  Плэер раптам спыніўся. Гэта азначала трэцяга чалавека.
  
  
  Буйны бландын у чаканні абыякава паглядзеў на Ніка. Затым, не губляючы на nen увагі, яны рушылі да Рут, і ў кутку адной вусны з'явілася ўспышка весялосці. Нік выдыхнуў - калі яны праяўлялі эмоцыі ці размаўлялі, яны звычайна не стралялі - адразу.
  
  
  "У цябе добры густ", - сказаў мужчына. "Я шмат гадоў не бачыў такога смачнага стравы".
  
  
  У Ніка паўстала спакуса сказаць: "давай, спяваеш, калі табе так падабаецца", але ён адкусіў. Замест гэтага ён павольна кіўнуў.
  
  
  Ён павярнуў вочы ў бок, не рухаючы галавой, і ўбачыў, што Рут скамянела, я стаю, прыціснуўшы тыльны бок адной рукі да рота, а іншую сціснуўшы косткі пальцаў уверх перад пупком. Яе чорныя вочы былі прыкаваныя да пісталета.
  
  
  Нік сказаў: "Ты яе палохаеш. Мой кашалёк у мяне ў штанах. Вы знойдзеце каля двухсот. Няма сэнсу нікому прычыняць боль".
  
  
  "Зусім фантастычным. Ты нават не думаеш аб хуткіх крокаў, і, магчыма, ніхто не будзе. Але я веру ў самазахаванне. Скачы. Рывок. Дацягніся. Мне проста трэба страляць. Мужчына - гэта дурань, каб рызыкнуць. Я маю на ўвазе, што лічу сябе дурнем, калі не заб'ю цябе хутка. "
  
  
  "Я разумею твой пункт гледжання. Яе нават не планую чухаць шыю, а яна чухаецца".
  
  
  "Ідзем. Вельмі павольна. Не хочаш цяпер? Добра". Мужчына прабегся вачыма уверх і ўніз па целе Ніка. "Мы вельмі падобныя адзін на аднаго. Ты ўвесь вялікі. Адкуль у цябе ўсе гэтыя шнары?"
  
  
  "Карэя. Ёй быў вельмі малады і дурны".
  
  
  "Граната?"
  
  
  "Шрапнэллю", - сказаў Нік, спадзеючыся, што хлопец не занадта шмат глядзеў на страты пяхоты. Шрапнель рэдкіх лячэбных зашывала вас з абодвух бакоў. Калекцыя шнараў была эга успамінам аб гадах эга працы з AX. Ён спадзяваўся, што не збіраецца да іх дадаваць; Кулі Р-38 злосныя. Аднойчы мужчына ўзяў тры і ўсё яшчэ існуе - шанцы чатырыста да аднаго выжывуць з двума.
  
  
  "Смелы чалавек", - сказаў іншы тонам каментара, а не камплімент.
  
  
  "Я хаваўся ў самай вялікай яміне, якую змог знайсці. Калі б яе мог знайсці больш буйную, яе б апынуўся ў ёй".
  
  
  "Гэтая жанчына прыгожая, але хіба вы не аддаеце перавагу белых жанчын?"
  
  
  "Я люблю любіць ih ўсіх", - адказаў Нік. Хлопец быў стромкім або ненармальным. Расколіны tak з карычневым чалавекам за ім з пісталетам.
  
  
  ;
  
  
  Жудаснае твар з'явілася ў дзвярах ззаду двух іншых. Рут ахнула. Нік сказаў: "Супакойся, дзетка".
  
  
  Твар ўяўляла сабой гумовую маску, якую насіў трэці мужчына сярэдняга росту. Відавочна, ён абраў самую жудасную вакол іх, што былі на складзе: чырвоны адкрыты рот з выступоўцамі зубамі, фальшывая крывавая рана з аднаго боку. Містэр Хайд, у дрэнны дзень. Ён працягнуў маленькаму па матэматыцы і скрутак белай лескі і вялікі складаны нож.
  
  
  Вялікі мужчына сказаў: "Ты, дзяўчынка. Кладзіся на ложак і заклаў рукі за спіну".
  
  
  Рут павярнулася да Ніку, яе вочы пашырыліся ад жаху. Нік сказаў: "Рабі, як ён кажа. Яны прыбяруць месца, і яны не хочуць, каб за імі тэрмінова пераследвалі".
  
  
  Рут ложка, паклаўшы рукі на свае цудоўныя ягадзіцы. Маленькі чалавечак не звяртаў на іх увагі, калі кружыў па пакоі і спрытна звязаў гэй запясці. Нік заўважыў, што ён, верагодна, калі-то быў мараком.
  
  
  "Зараз вы, містэр Демінг, - сказаў мужчына з пісталетам.
  
  
  Нік далучыўся да Рут і адчуў, як зваротныя шпулькі соскользнули з эга рук і туга зацягнуліся. Ён пашырыў свае мускулы, каб трохі расслабіцца, але мужчына не падмануўся.
  
  
  Здаравяка сказаў: "Мы будзем тут якое-то час занятыя. Паводзь сябе прыстойна, і калі мы пойдзем, ты можаш вызваліцца. Не спрабуй цяпер. Сэмі, ты глядзі на іх". Ён спыніўся на імгненне ў дзень. "Демінг - дакажыце, што ў цябе сапраўды ёсць майстэрства. Перавярні яе каленам і змяніць або скончыць тое, што пачаў". Ён усміхнуўся і выйшаў.
  
  
  Нік слухаў мужчын у іншым пакоі, трапляючы на штосьці падобнае ih руху. Ён пачуў, як адчыняюцца скрыні крэсла, ператасоўвалі "паперы Демінг". Абшукалі шафы, адкрылі па ўсім шаф валізкі і эга партфель, перабралі кніжныя шафы. Гэтая аперацыя была зусім вар'яцкай. Ён не мог сабраць дзве часткі галаваломкі - пакуль.
  
  
  Ён сумняваўся, што яны што-небудзь знойдуць. Пісталет-кулямёт над лямпай можна было б агаліць, толькі па-сапраўднаму разарваўшы město частак, пісталет у гаражы быў амаль ў надзейным хованцы. Калі б яны выпілі дастаткова джына, каб дастаць чацвёртую бутэльку, накаўт-кроплі не спатрэбіліся б. Сакрэтны адсеку ў Птушцы? Хай глядзяць. Майстры AX ведалі сваю справу.
  
  
  Чаму? Лейцара круціўся ў эга галоў, пакуль не стала літаральна балюча. Навошта? Чаму? Эму трэба больш доказаў. Больш размоў. Калі яны обыщут гэта месца і сыдуць, гэта будзе яшчэ адзін выдаткаваны марна вечар - і ён ужо мог чуць смяшок Хоука, пачуўшы гэта аповяд. Ён разважліва падціскаў тонкія вусны і казаў нешта накшталт: "Добра, мой хлопчык, усё роўна добра, што ты не паранены. Ты павінен быць асцярожней з сабой. Цяпер небяспечныя часы. Лепш трымацца далей ад больш суровых раёнаў, пакуль яе не змагу падмацаваць вас партнёрам па працы ... "
  
  
  І ён увесь час ціха хіхікаў. Нік застагнаў кіслым агідай. Рут прашаптала: "Што?"
  
  
  "Нічога. Усё будзе ў парадку". І тут ідэя прыйшла ў галаву, і ён падумаў аб магчымасцях, якія стаяць за ёй. Куты. Разгалінавання. Мэта перастала хварэць.
  
  
  Ён глыбока ўздыхнуў, поерзал на ложку, падставіў кожнаму племені Рут і прыўзняўся.
  
  
  "Што ты робіш?" Яе чорныя вочы бліснулі побач з эга. Ён пацалаваў яе і працягваў ціснуць, пакуль яна не перакулілася на спіну на вялікай ложка. Ён рушыў услед за ёй, эга кожнаму племені зноў апынулася паміж яе нага.
  
  
  "Вы чулі, што сказаў гэты чалавек. У яго ёсць пісталет".
  
  
  "Божа мой, Джэры. Не цяпер".
  
  
  "Ён хоча праявіць кемлівасць. Мы будзем нядбайна выконваць загады. Яе буду ў форме праз пару хвіліна".
  
  
  "Няма!"
  
  
  "Хутчэй атрымаць стрэл?"
  
  
  "Няма, але..."
  
  
  "Ці ёсць у нас выбар?"
  
  
  Стабільныя і цярплівыя трэніроўкі зрабілі Ніка поўным гаспадаром свайго цела, уключаючы эга, сэксуальныя прыналежнасці. Рут адчула ціск на сваё сцягно, ўзбунтавалася і адчайна заерзала, калі ён прыціснуўся да яе цудоўнаму целе. "НЯМА!"
  
  
  Сэмі прачнуўся. "Гэй, што ты робіш?"
  
  
  Нік павярнуў галаву. "Менавіта тое, што сказаў нам бос. На самай справе?"
  
  
  "НЯМА!" - крыкнула Рут. Ціск цяпер было моцным у яе жываце. Нік хіснуўся ніжэй. "НЯМА!"
  
  
  Сэмі падбег да дзень, закрычаў: "Ганс", і вярнуўся ў разгубленасці да ложка. Нік з палёгкай адзначыў, што "вальтэр" ўсё яшчэ накіраваны ў падлогу. Зрэшты, якім шляхам было б ісці. Адна лупіў вочы скрозь цябе і прыгожая жанчына ў патрэбны момант.
  
  
  Рут курчылася пад вагой Ніка, але яе ўласныя рукі, звязаныя і скаваныя пад ёй, сарвалі яе спробу выкруціцца. Калі абодва дзівакі Ніка былі паміж яе каленямі, яна была практычна заціснутая. Нік прыціснуў сцягна наперад. Кравец. Паспрабуйце зноў.
  
  
  У пакой уварваўся здаравяка. "Ты крычыш, Сэмі?"
  
  
  Невысокі мужчына паказаў на ложак.
  
  
  Рут закрычала: "НЕ!"
  
  
  Ганс раўнуў: "Што, кравец вазьмі, адбываецца. Спыніць гэты шум".
  
  
  Нік хмыкнуў, зноў рушыўшы наперад сьцёгнамі: "Дай мне час, стары прыяцель. Яе зраблю гэта".
  
  
  Моцная рука схапіла эга за плячо і паваліла на спіну на ложку. "Зачыні свой рот, і трымай эга на замку", - прагыркаў Ганс Рут. Ён паглядзеў на Ніка. "Я не хачу шуму".
  
  
  "Тады чаму ты сказаў мне скончыць працу?"
  
  
  Бландын паклаў рукі на сцягна. P-38 схаваўся з выгляду. "Гэй-богу, чувак, ты што-то. Ты ведаеш
  
  
  Яе пажартаваў ".
  
  
  "Як ён даведаўся? У цябе ёсць зброя. Яе раблю, як мне сказалі".
  
  
  "Демінг, яе б гатэль пазмагацца з табой калі-небудзь. Ты будзеш змагацца? Бокс? Фехтаванне".
  
  
  "Няшмат. Прызначыць сустрэчу".
  
  
  Твар здоровяка стала задуменным. Ён злёгку паківаў галавой праз боку ў бок, нібы спрабуючы падбадзёрыць свае мазгі. "Не ведаю, як ты. Ты альбо псіх, альбо самы круты, які ёй калі-небудзь бачыў. Калі ты не вар'ят, ты быў бы добрым чалавекам, каб мець побач. Колькі ты зарабляеш у год? "
  
  
  "Шаснаццаць тысяч, і ўсё, што я магу".
  
  
  "Курыны корм. Шкада, што ты квадратны".
  
  
  "Я памыляўся некалькі разоў, але зараз у мяне ўсё атрымалася, і яе больш не здымаю куты".
  
  
  "Дзе ты памыліўся?"
  
  
  "Прабачце, стары прыяцель. Вазьмі сваю здабычу і адпраўляйся ў шлях".
  
  
  "Падобна на тое, яе памыляўся наконт цябе". Мужчына зноў паківаў галавой. "Прабачце за ўборку ў адным па ўсім клубаў, але справы ідуць павольна".
  
  
  "Трымаю грошы".
  
  
  Ганс павярнуўся да Сэмі. "Ідзі, дапамажы Чику сабрацца. Нічога асаблівага". Ён адвярнуўся, потым, амаль як запозненую думка узяў Ніка за штаны, выняў купюры па паперніка і кінуў ih ў бюро. Ён сказаў. "Вы двое сядзіце спакойна і ціха. Пасля таго, як мы пойдзем, вы вызваліцеся. Тэлефонныя драты абарваны. Яе пакіну вечка размеркавальніка ад вашай машыны ля ўваходу ў пад'езд. Без крыўд".
  
  
  Халодныя блакітныя вочы спыніліся на Nike. "Нам аднаго", - адказаў Нік. "І мы калі-небудзь дабяромся да гэтага борцовского паядынку".
  
  
  "Можа быць", - сказаў Ганс і выйшаў.
  
  
  Нік скаціўся з ложка, знайшоў шурпаты край металічнага каркаса, які падтрымлівае спружынную скрынку, і прыкладна праз хвіліну прапіў жорсткі шнурок бібл ўчастка скуры і таго, што было падобна на расцяжэнне цягліц. Калі ён падняўся з падлогі, чорныя вочы Рут сустрэліся з эга. Яны былі шырока расчынены і глядзелі, але яна не выглядала напуджанай. Яе твар было спакойным. "Не варушыся", - прашаптаў ён і падкраўся да дзень.
  
  
  У гасцінай было пуста. У яго было моцнае жаданне набыць эфектыўны шведскі пісталет-кулямёт, але, калі б гэтая каманда была эга мэтай, гэта было б падарункам. Нават нафтавікі, якія былі побач, не трымалі напагатове стрэльбы Томі. Ён моўчкі прайшоў праз кухню, выскачыў праз заднюю дзверы і абышоў дом у гараж. У святле пражэктараў ён убачыў машыну, на якой яны прыехалі. Побач з ёй сядзелі двое мужчын. Ён абышоў гараж, увайшоў у яе ззаду і крутануў кручок, не здымаючы плаціць. Драўляная паласа хістанулася, і Вільгельміны слізганула ў эга руку, і ён адчуў раптоўнае палёгку ee вагі.
  
  
  Камень удар эга босую нагу, калі ён абмінуў блакітную елку і падышоў да машыны з цёмнай боку. Ганс выйшаў, вакол ўнутранага дворыка, і калі яны павярнуліся да яму, Нік убачыў, што двое каля машыны былі Сэмі і Чык. Цяпер нам у каго вакол іх не было зброі. Ганс сказаў: "Пойдзем".
  
  
  Тут Нік сказаў: "Сюрпрыз, хлопчыкі. Не рухайцеся. Пісталет, які трымаю яе, такі ж вялікі, як і твая".
  
  
  Яны моўчкі павярнуліся да яму. "Супакойцеся, хлопчыкі. Вы таксама, Демінг. Мы можам вырашыць гэта. Гэта сапраўды пісталет ў вас ёсць?"
  
  
  "Люгер. Не варушыся. Яе выйду трохі наперад, каб ты ўбачыў эга і адчуў сябе лепш. І пражыў даўжэй".
  
  
  Ён выйшаў сяргей, і Ганс фыркнуў. "У наступны раз, Сэмі, мы скарыстаемся дротам. І ты, павінна быць, зрабіў гнілую працу з гэтымі вузламі. Калі ў нас будзе час, даць табе новае адукацыю".
  
  
  "Ах, яны былі моцныя", - адрэзаў Сэмі.
  
  
  "Недастаткова туга. Што, па-тваім, звязвала, мяшкі з зернем? Можа, нам лепш кайданкі..."
  
  
  Бессэнсоўны размову раптам здабыў сэнс. Нік крыкнуў: "Затыкніся" і пачаў адступаць, але было ўжо позна.
  
  
  Чалавек ззаду яго зароў: "Трымай эга, буко, ці ты поўны дзірак. Кінь гэта. Гэта хлопчык. Падыдзі, Ганс".
  
  
  Нік сціснуў зубы. Разумны, гэты Ганс! Чацвёрты чалавек на вахце, і ніколі не разоблачался. Выдатнае кіраўніцтва. Калі ён прачнуўся, ён быў рады, што сціснуў зубы, у адваротным выпадку ён мог бы страціць некалькі. Ганс падышоў, паківаў галавой, сказаў: "Ты што-то іншае", і павесіў на падбародак хуткі левы ўдар, які патрос свет на многія хвіліна.
  
  
  * * *
  
  
  У той самы момант, калі Нік Картэр ляжаў прывязаным да бампера "Громавай птушкі", свет прыходзіў і сыходзіў, залатыя круцёлкі мігцелі, а ў галоў пульсавала боль, Герберт Уилдейл Тайсан казаў сабе, які гэта быў грандыёзны свет.
  
  
  Для юрыста па Індыяны, які ніколі не зарабляў больш шосты тысяч у год у Логанспорте і Форт. Уэйн і Індыянапаліс, ён зрабіў гэта ў цені. Кангрэсмен одзіна тэрмін да таго, як грамадзяне вырашылі, што эга апанент менш слізкі, дурны і карыслівы, ён ператварыў некалькі хуткіх вашынгтонскіх сувязяў у вялікую справу. Вам патрэбен лабіст, які дамагаецца мэты - вам патрэбен Герберт для пэўных праектаў. У яго былі добрыя сувязі ў Пентагоне, і ў дзевяць гадоў ён шмат што даведаўся аб нафтавым пошты бизнесявляется, боепрыпасах і кантрактах на будаўніцтва добраўпарадкаванне сок.
  
  
  Герберт быў непрыгожае, але вельмі важны. Вам не трэба было эга любіць, вы выкарыстоўвалі яго. і ён дасталі.
  
  
  Сёння вечарам Герберт атрымліваў асалоду ад сваім каханым заняткам у сваім маленькім дарагім дом на ўскраіне Джорджтаўна. Ён быў у вялікай ложка ў вялікай спальні з вялікім збанам лёду,
  
  
  бутэлькамі і шклянкамі ў ложку, у якой вялікая дзяўчынка чакала эга задавальнення.
  
  
  Адкрыта цяпер эму дастаўляла задавальненне глядзець сэкс-фільм на далёкай стагнаць. Іншы-пілот прывёз ih для яго па Заходняй Германіі, дзе яны робяць ih.
  
  
  Ён спадзяваўся, што дзяўчына атрымае ад іх такі ж ўздым, як і ён, хоць гэта не мела значэння. Яна была кореянкой, монголкой адной або вакол іх, хто працаваў у адным вакол гандлёвых кантор. Тупая, можа быць, але такія, як яны эму падабаліся - вялікае цела і прыгожы твар. Эму хацелася, каб гэтыя неахайны па Індыянапаліса бачылі эга цяпер.
  
  
  Ён адчуваў сябе ў бяспецы. У вопратцы Баўмана была такая непрыемнасць, але яны не могуць быць такімі жорсткімі, як шэптам гаварылі з імі. Як бы яно нам было, у дом была поўная сістэма ахоўнай сігналізацыі, а ў шафе было стрэльба, а на прыложкавыя тумбачцы - пісталет.
  
  
  "Глядзі, дзетка", - хмыкнуў ён і нахіліўся наперад.
  
  
  Ён адчуў, як яна рухаецца па ложку, і што-то закрыла эму агляд экрана, і ён падняў рукі, каб адштурхнуць экран. Ды гэта ж праляцела над эга галавой! Добры дзень.
  
  
  Герберт Уилдейл Тайсан быў паралізаваны яшчэ да таго, як эга рукі дасягнулі падбародка, і памёр праз некалькі секунд.
  
  
  
  Кіраўнік III.
  
  
  
  Калі свет перастаў дрыжаць і шталь сфакусаваным, Нік выявіў, што ў зале на зямлі ззаду аўтамабіля. Эга запясці былі прывязаныя да машыны, і, хутчэй за ўсё, Чык паказаў Ганьсу, што ведае свае вузлы, замацаваўшы Ніка на доўгі час. Эга запясці былі пакрытыя вяроўкамі, плюс некалькі пасмаў да квадратнага вузла, скрепившему эга рукі разам.
  
  
  Ён пачуў, як чацвёра мужчын размаўляюць ціхімі галасамі, і толькі заўважыў заўвагу Ганса: "... мы ведаць. Так ці інакш".
  
  
  Oni такую гульню ў сваю машыну, і, калі яна праехала пад пражэктарам ліжа за ўсё да праезнай часткі, Нік апазнаў у ёй четырехдверный седан зялёнага колеру "Форд" 1968 года выпуску. Эга прывязалі пад няправільным кутом, каб добра разгледзець бірку ці каму менавіта мадэль, але гэта не было кампактным.
  
  
  Ён прыклаў сваю вялікую сілу да вяроўкі, затым уздыхнуў. Баваўняная фундук, але не гаспадарчая, суднавыя і трывалыя. Ён вылучыў багатае колькасць сліны, нанёс гэй мову на ўчастак на запясцях і пачаў пастаянна грызці моцнымі белымі зубамі. Матэрыял быў цяжкім. Ён манатонна жаваў зубамі цвёрдую мокрую масу, калі Рут выйшла і знайшла эга.
  
  
  Яна надзела сваю вопратку, аж да сваіх акуратных белых туфляў на высокім абцасе, прайшла па асфальце, і паглядзела на яго зверху ўніз. Ён адчуваў, што яе крок быў занадта устойлівым, а погляд занадта спакойным для дадзенай сітуацыі. Было сумна ўсведамляць, што яна магла быць у іншай камандзе, нягледзячы на тое, што адбылося, і мужчыны пакінулі яе, каб здзейсніць нейкі дзяржаўны пераварот.
  
  
  Ён усміхнуўся сваёй самай шырокай усмешкай. "Прывітанне, я яе ведаў, што ты вызвалішся".
  
  
  "Не, дзякуй табе, сэксуальны маньяк".
  
  
  "Дарагая! Што сказаць. Яе рызыкнуў жыццём, каб прагнаць ih і выратаваць тваю гонар".
  
  
  "Ты мог хаця б развязаць мяне".
  
  
  "Як ты вызвалілася?"
  
  
  "Як і ты. Скаціўся з ложка і садрала скуру з маіх рук, разразаючы вяроўку на каркасе ложка". Нік адчуў хвалю палягчэння.. Яна працягнула, нахмурыўшыся: "Джэры Демінг, я думаю, што пакіну цябе тут".
  
  
  Нік хутка падумаў. Што б Демінг сказаў у падобнай сітуацыі? Ён выбухнуў. шумеў. Цяпер ты мяне адпусці шчыра цяпер, або калі яе выйду, яе буду веславаць тваю прыгожую азадак, каб ты месяц не сеў, а пасля гэтага яе забуду, што калі-небудзь ведаў цябе. вар'ятка, ты... "
  
  
  Ён спыніўся, калі яна засмяялася, і нахіліўся, каб паказаць эму бритвенное лязо, якое яна трымала ў руцэ. Яна асцярожна разрэзала кайданы эга. "Вось, мой герой. Ты быў адважным. Ты сапраўды напаў на іх з голымі рукамі? Яны маглі забіць цябе, замест таго, каб звязаць цябе".
  
  
  Ён пацёр запясці і памацаў сківіцу. Гэты здаравяка Ганс сарваўся! "Я хаваю пісталет у гаражы, таму што, калі дом рабаваць, я думаю, ёсць шанец, што эга там не знойдуць. Яе ўзяў эга, і яе захапіў траіх, калі мяне абяззброіў чацвёрты, схаваны ў кустах. Ханс заткнуў мяне. Гэтыя хлопцы, павінна быць, сапраўдныя прафесіяналы. Уявіце, што вы едзеце з пікету?
  
  
  "Будзьце ўдзячныя, што яны не зрабілі горш. Яе, мяркую, вашыя падарожжа ў нафтавым пошты бизнесявляется прызвычаілі вас да гвалту. Я думаю, вы дзейнічалі без страху. Але такім чынам вы можаце пацярпець".
  
  
  Ён падумаў: "У Вассаре ih дзеці з спакойна трэніруюць, інакш для цябе гэта больш, чым здаецца на першы погляд". Яны пайшлі да дома, сімпатычная дзяўчына трымала за руку аголенага, моцнага складзенага мужчыны. Калі Ніка раздзелы, ён прымусіў яе падумаць пра спартсмена на трэніроўцы, магчыма, аб прафесійным футбалісце.
  
  
  Ён заўважыў, што яна не зводзіла вачэй з эга цела, як і пакладзена мілай малады лэдзі. Гэта быў акт? Ён крыкнуў, залазячы ў простыя белыя баксеры: ;
  
  
  "Я патэлефаную ў паліцыю. Тут нікога не зловяць, але гэта пакрые маю страхоўку, і, магчыма, яны будуць пільна сачыць за гэтым месцам".
  
  
  "Я патэлефанавала ім, Джэры. Я не магу ўявіць, адкуль яны".
  
  
  "Залежыць ад таго, дзе яны былі. У іх ёсць тры машыны на сотню квадратных міль. Яшчэ марціні?..."
  
  
  * * *
  
  
  Афіцэры праявілі спачуванне. Рут трохі напутала са званком, і яны дарма выдаткавалі час. Яны пракаментавалі вялікая колькасць крадзяжоў з узломам і рабаванняў, учыненых гарадскімі хуліганамі. Яны напісалі гэта і запазычылі ў яго запасныя ключы, каб ih супрацоўнікі BCI маглі пераправерыць месца раніцай. Нік падумаў, што гэта пустая трата часу, - і так яно і было.
  
  
  Пасля таго, як яны сышлі, яны з Руфью выкупаліся, яшчэ раз выпілі, патанчылі і трохі пообнимались, але цяга ўжо сціхла. Ён падумаў, што, нягледзячы на тое, што яе верхняя губа зацекла, яна здавалася задуменнай, - або нервовай. Калі яны запампоўваецца ў моцных абдымках ва ўнутраным дворыку, ў такт гуку трубы Армстронга на блакітным і лёгкім нумары, ён пацалаваў яе некалькі разоў, але настрой прапала. Вусны больш не раставалі, яны былі млявымі. Біццё яе сэрца і рытм яе дыхання не пачашчаліся, як раней.
  
  
  Яна сама заўважыла розніцу. Яна прывяла твар ад яго асобы, але прыкладае галаву эму на плячо. "Мне вельмі шкада, Джэры. Думаю, яе вельмі робка. Яе ўсё думаю аб тым, што можа здарыцца. Мы маглі б быць... мёртвыя". Яна здрыганулася.
  
  
  "Мы не такія", - адказаў ён і сціснуў ee.
  
  
  "Вы б сапраўды зрабілі б гэта?" спытала яна.
  
  
  "Што зрабіў?"
  
  
  "На ложку. Тое, што мужчына назваў Гансам, - падказала".
  
  
  "Ён быў разумным хлопцам, і гэта мела непрыемныя наступствы".
  
  
  "Як?"
  
  
  "Памятаеш, калі Сэмі крыкнуў эму? Ён увайшоў, а затым паслаў Сэмі на некалькі хвіліна, каб дапамагчы іншаму хлопцу. Потым ён сам пакінуў пакой, і гэта быў мой шанец. У адваротным выпадку мы ўсё роўна будзем прывязаныя да гэтай ложка, можа быць. , ih ўжо даўно няма. Або яны будуць выткаць мне запалкі пад нага пальцы, каб прымусіць мяне сказаць, дзе яе хаваю грошы ".
  
  
  "А вы? Хаваеце грошы?"
  
  
  "Вядома, няма. Але хіба не падобна на тое, што ў іх быў ілжывы савет, як у мяне".
  
  
  "Яе бачу."
  
  
  "Калі яна ўбачыць, - падумаў Нік, - усё ў парадку". Па крайняй меры, яна была азадачана. Калі б яна была ў іншай камандзе, гэй, давялося б прызнаць, што Джэры Демінг паводзіў сябе і думаў, як тыповы грамадзянін. Ён купіў гэй выдатны хочацца ў Perrault s Supper Club і адвёз яе дадому, у рэзідэнцыю Moto ў Джорджтаўн. Недалёка ад прыгожага доміка, у якім ляжаў мёртвы Герберт В. Тайсан, чакаючы, калі служанка знойдзе эга раніцай, а паспешны доктар вырашыць, што ж параненая складаць даляр падвяло свайго ўладальніка.
  
  
  Ён сабраў адзін маленькі плюс. Рут запрасіла суправаджаць эга эга на адным званым абедзе ў Шэрман Оўэн Кушингс у пятніцу на тыдні - ih штогадовым мерапрыемстве "Ўсе сябры". Кушинги былі багатыя, замкнёныя і пачалі назапашваць нерухомасць і грошы яшчэ да таго, як дзю Пон пачалі вырабляць порах, і яны трымалі вялікую частку эга. Было шмат сенатараў, якія спрабавалі дамагчыся прапановы Кушынга - але так і не атрымалі яго. Ён сказаў Рут, што цалкам упэўнены, што зможа гэта зрабіць. Ён пацвердзіць званком у сераду. Дзе б Акіта быў? У Каіры - голас чаму Нік мог заняць сваё месца. Ён усвядоміў, што Рут пазнаёмілася з Алісай Кушынга ў Вассаре.
  
  
  На наступны дзень быў спякотны сонечны чацвер. Нік праспаў да дзевяці, затым паснедаў у рэстаране шматкватэрнага дома "Джэры Демінг" - свежевыжатый апельсінавы сок, тры яечні, бекон, грэнкі і два кубкі гарбаты. Калі ён мог, ён планаваў свой лад жыцця, як у спартсмена, які застаецца ў добрай форме.
  
  
  Эга вялікае цела само па сабе не магло б заставацца ў першакласнай форме, асабліва калі ён атрымліваў асалоду ад вызначанай колькасцю багатай ежы і алкаголю. Ён не грэбаваў сваім розумам, асабліва калі справа тычылася бягучых дэль. Эга газета была The New York Times, і праз падпіску AXE ён чытаў перыядычныя выданні з Scientific American ў The Atlantic і Harper's. Не прайшло і месяца, каб у эга расходным палічыць гэта не было чатырох ці пяці значных кніг.
  
  
  Эга фізічныя навыкі патрабавалі пастаяннай, хоць і не па раскладзе, праграмы трэніровак. Двойчы на тыдзень, калі толькі ён не "на месцы" - на мясцовым мове AX азначае "на працы", - ён займаўся акрабатыкай і дзюдо, быў па мяшкам і метадычна плаваў пад вадой на працягу доўгіх хвіліна. Таксама па рэгулярнаму графіку ён размаўляў на свае дыктафоны, навострываў свае выдатныя французскі і іспанскі, паляпшаючы свой нямецкі і тры іншыя мовы, на якіх, як ён выказаўся, яго мог "узяць шырокі, атрымаць ложак і пракласці маршрут да аэрапорта. . "
  
  
  Дэвід Хок, якога практычна нішто не ўразіла, аднойчы сказаў Ніку, што, па эга думку, эга найвялікшым здабыткам эга былі акцёрскія здольнасці: "... сцэны што-то страціла, калі ты прыйшоў у наш бізнэс".
  
  
  Бацька Ніка быў характэрным акцёрам. Адзін па гэтае рэдкіх хамелеонаў, хто проскальзывал ў любую ролю і станавіўся ёю. Талент, які шукаюць разумныя прадзюсары. "Паглядзі, ці зможаш ты займець Картэра", - казалі досыць часткі, каб даць перад бацькам Ніка ўсе ролі, якія ён абраў.
  
  
  Нік на самай справе вырас ва ўсіх Злучаных Штатах. Эга адукацыі, падзеленае паміж рэпетытарамі, студыяй і грамадскім адукацыяй, здавалася, выйгралі ад разнастайнасці.
  
  
  Ва ўзросце васьмі гадоў ён навострываў свой іспанскую мову і здымаў кіно за кулісамі з кампаніяй, якая грала Está el Doctor en Casa? Да свайго дзясятага годзе - паколькі ў Tea and Імя % быў вялікі вопыт, а лідэрам быў матэматычны геній - ён мог рабіць вялікую частку алгебры ў розуме, цытаваць шанцы на ўсе рукі ў покер і блэкджек, і рабіць ідэальныя імітацыі Oxonian, Ёркшыр, і Cockney.
  
  
  Неўзабаве пасьля свайго дванаццатага дня нараджэння ён напісаў одноактную п'есу, якая займаецца, трохі адрэдагаваная некалькі гадоў праз, цяпер у зале ў кнігах. і ён выявіў, што сават, якога даведаўся эга французская неваляшка, Жан Бенуа-Жироньер, быў гэтак жа эфектыўны ў завулку, як на цыноўцы.
  
  
  Гэта было потым начнога шоў, калі ён вяртаўся дадому адзін. Двое патэнцыйных рабаўнікоў наблізіліся да яму ў адзінокім жоўтым святле закінутага праход ад пад'езда да вуліцы. Ён тупнуў нагой, ударыў яго нагой па галёнцы, нырнуў на рукі і сцебануў, як мул, каб патрапіць у пахвіну, а затым Колавым колам для грандыёзнага перавароту і ўдару па падбародку. Затым ён вярнуўся ў тэатр і вывеў бацькі штогод на скамечаную, стонущие фігуры.
  
  
  Старэйшы Картэр адзначыў, што эга сын казаў спакойна і эга дыханне было цалкам нармальным. Ён сказаў: "Нік, ты зрабіў тое, што павінен быў зрабіць. Што мы будзем з імі рабіць?"
  
  
  "Мне ўсё роўна".
  
  
  "Хочаце ўбачыць ih арыштаванымі?"
  
  
  "Я так не думаю", - адказаў Нік. Яны вярнуліся ў тэатр, а калі праз гадзіну вярнуліся дадому, мужчын ужо не было.
  
  
  Год праз Картэр-старэйшы выявіў Ніка ў смецця з Лілі Грын, прыгожай маладой актрысай, якая займаецца пазней атрымала поспех у Галівудзе. Ён проста ўсміхнуўся і пайшоў, але потым больш позняга абмеркавання Нік выявіў, што здае ўступныя экзамены ў каледж пад іншым імем і паступае ў Дартмут. Эга бацька загінуў у аўтамабільнай катастрофе менш чым праз два гады.
  
  
  Некаторыя вакол гэтых успамінаў - самыя лепшыя, - пранесліся у думках Ніка, калі ён прайшоў чатыры квартала да аздараўленчага клуба і пераапрануўся ў плаўкі. У сонечным спартзале на даху ён трэніраваўся ў лёгкім тэмпе. Адпачылі. Упаў. Загаралі. Трэніравалася на кольцах і батуце. Праз гадзіну ён працаваў да сёмага банк на мяшках, а затым паплыў бесперапынна на працягу пятнаццаці хвіліна ў вялікім басейне. Ён практыкаваў дыханне ёгі і праверыў сваё падводнае час, зморшчыўся, калі заўважыў, што эму не хапае сарака васьмі секунд да афіцыйнага сусветнага рэкорд. Што ж - усё не атрымаецца.
  
  
  Адразу потым дванаццаці Нік накіраваўся да свайго шыкоўнага шматкватэрнаму дому, прабіраючыся mimmo сняданку, каб прызначыць сустрэчу з Дэвідам Хоуком. Ён знайшоў свайго старэйшага афіцэра ў кватэры. Яны віталі адзін аднаго поціскам рукі і ціхімі сяброўскімі кіўкамі; спалучэнне кантраляванай цеплыні, заснаванай на доўгіх адносінах і ўзаемнай павазе.
  
  
  Хоук быў апрануты ў адзін вакол сваіх шэрых касцюмаў. Калі ён апускаў плечы і пайшоў выпадкова, замест звычайнай паходнай хады, ён мог быць буйным або другарадным вашынгтонскім бізнэсмэнам, дзяржаўным служачым або якія прыязджаюць падаткаплацельшчыкам па Вест-Форка. Звычайны, нічым не характэрны, каб не запомніць.
  
  
  Нік прамаўчаў. Хоук сказаў: "Мы можам пагаварыць. Думаю, катлы пачынаюць гарэць".
  
  
  "Так, сэр. Як наконт кубкі гарбаты?"
  
  
  "Выдатна. Абедалі?"
  
  
  "Няма. Яе прапускаю гэта сёння. Процівагу ўсім канапе і абеду па сямі страў, якія яе атрымліваю па гэтаму задання".
  
  
  "Закласці ваду, мой хлопчык. Мы будзем вельмі брытанскімі. Можа, гэта дапаможа. Мы супраць таго, на чым яны спецыялізуюцца. Ніткі ўнутры нітак і ніякага пачатках для вузла. Як усё прайшло ў апошні раз. ноч?"
  
  
  Нік сказаў эму. Час ад часу Хоук ківаў і асцярожна гуляў з разгорнутай цыгарай.
  
  
  "Гэта небяспечнае месца. Ніякага зброі, яно ўзята і звязана. Давайце не будзем рызыкаваць зноў. Яе ўпэўнены, што мы маем справу з халоднымі забойцамі, і можа падысці ваша чаргу." Планы і дзеянні "са мной не згодныя. сто працэнтны, але я думаю, што яны будуць пасля таго, як мы сустрэнемся заўтра ".
  
  
  "Новыя факты?"
  
  
  "Нічога новага. У гэтым уся хараство. Герберт Уилдейл Тайсан быў знойдзены мёртвым у сваім дом сёння раніцай. Нібыта натуральнай прычыны. Мне пачынае падабацца гэтая фраза. Кожны раз, калі чую яе ee, мае падазрэнні падвойваюцца. І цяпер на гэта ёсць важкія прычыны. . Ці лепшая прычына. Вы даведаецеся Тайсана? "
  
  
  "Мянушка" Кола і справа ". Наймальніка вяровак і смазчик. Одзіна па паўтары тысячы такіх, як ён. Яго магу назваць, напэўна, сотню".
  
  
  "На самай справе. Вы ведаеце, эга, таму што ён падымаўся на вяршыню смярдзючай бочкі. Цяпер дазвольце мне паспрабаваць злучыць канец галаваломкі. Тайсан - чацвёрты чалавек, які памёр натуральнай смерцю, і ўсе яны ведалі адзін аднаго. усе буйныя трымальнікі запасаў нафты і боепрыпасаў на Блізкім Усходзе ".
  
  
  Хоук змоўк, і Нік нахмурыўся. "Вы чакаеце, што я скажу, што ў Вашынгтоне ў гэтым няма нічога незвычайнага".
  
  
  "Зусім фантастычным. Яшчэ адзін артыкул. На мінулым тыдні двум важным і вельмі рэспектабельным людзям пагражалі смерцю. Сенатар Аарон Хокберн і Фритчинг па міністэрства фінансаў".
  
  
  "І яны як-то звязаныя з астатнімі чатырма?"
  
  
  "Зусім няма. Нікога вакол іх не засьпеюць за абедам з Тайсанам, напрыклад. Але ў іх абодвух ёсць велізарныя ключавыя пасады, якія могуць паўплываць на... Блізкі Усход і некаторыя ваенныя кантракты ".
  
  
  "Іх толькі пагражалі? Нічога не загадвалі?"
  
  
  "Я веру, што гэта адбудзецца пазней. Я думаю, што чатыры смерці будуць выкарыстаны ў якасці жахлівых прыкладаў. Але Хокберн і Фритчинг не вакол тых, каго можна запалохаць, хоць вы ніколі не можаце сказаць дакладна. Яны патэлефанавалі ў ФБР, і крыжавана апавясцілі нас. Яе сказаў ім, што ў AX можа быць што-небудзь ".
  
  
  Нік асцярожна сказаў: "Не падобна, каб у нас не шмат - пакуль".
  
  
  "Галасаванне, дзе вы ўваходзіце. Як наконт таго чай?"
  
  
  Нік устаў, наліў і прынёс чаркі, па два пакуначка у кожнай. Яны ўжо праходзілі гэты рытуал раней. Хоук сказаў: "Ваша нявера ў мяне цалкам зразумела, хоць потым усіх гэтых гадоў яе, думаў, што заслугоўваю большага..." Ён пацягваў гарбату і глядзеў на Ніка мігатлівым бляскам, які заўсёды прадвесціў адпавядае адкрыцьцё - напрыклад, ускладанне магутнай рукі для партнёр, які баіцца, што ён перабіў цану.
  
  
  "Пакажыце мне яшчэ адзін кавалак галаваломкі, які ты хаваеш", - сказаў Нік. "Той, які падыходзіць".
  
  
  "Кавалачкі, Нікалас. Кавалачкі. Якія ты збіраешся сумясціць, яе ўпэўнена. Табе цёпла. Мы з табой ведаем, што мінулай ноччу гэта было не звычайнае рабаванне. Твае наведвальнікі глядзелі і слухалі. Чаму? oni гасцініц даведацца больш аб Джэры Деминге. Гэта таму, што Джэры Демінг - Нік Картэр - блізкі да чаго-тое, а мы яшчэ гэтага не ўсведамляем? "
  
  
  "... Ці Акіта-чартоўску ўважліва сочыць за сваёй дачкой?"
  
  
  "... Ці дачка замяшаная ў гэтым і згуляла ахвяру?"
  
  
  Нік нахмурыўся. "Я не буду скідаць з а. Але яна магла забіць мяне, калі ёй быў звязаны. У нах была брытва. Яна магла б так жа лёгка дастаць нож для мяса і рэзаць мяне, як гарачае".
  
  
  "Магчыма, ім патрэбны Джэры Демінг. Вы дасведчаны нафтавік. Нізкааплатных і, хутчэй за ўсё, прагны. Да вас могуць звярнуцца. Гэта будзе зачэпкай".
  
  
  "Я абшукаў яе сумку", - задуменна сказаў Нік. "Як яны пераследвалі нас? Яны не маглі дазволіць гэтым чатыром катацца ўвесь дзень".
  
  
  "Ой", - адлюстраваў шкадаванне Хоук. "На тваёй Птушцы ёсць пэйджар. Одзіна вакол старых кругласутачных. Мы пакінулі эга на месцы, на выпадак, калі яны вырашаць падняць эга".
  
  
  "Я ведаў гэта", - мякка павярнуў крэсла, Нік.
  
  
  "Ты зрабіў?"
  
  
  "Я праверыў частоты з дапамогай хатняга радыё. Яе не знайшоў самога пэйджара, але ведаў, што ён павінен быць там".
  
  
  "Вы маглі б мне расказаць. Цяпер больш экзатычная тэма. Таямнічы Усход. Вы заўважылі шмат добранькіх дзяўчат з раскосымі вачыма ў грамадстве?"
  
  
  "Чаму бы і няма? З 1938 года мы штогод збіраем новы ўраджай азіяцкіх мільянераў. Большасць вакол іх рана ці позна прыбываюць сюды з сям'ёй і здабычай".
  
  
  "Але яны застаюцца па-за поля гледжання. Ёсць і іншыя. За апошнія два гады мы сабралі спісы гасцей па больш чым шасцісот пяцідзесяці мерапрыемстваў і змясцілі ih ў кампутар. Асяроддзяў ўсходніх жанчын шэсць чароўных жанчын узначальваюць спіс для наведвання вечарынак міжнароднага ўзроўню. ці лабіраванне важнасці. Голас... - Ён працягнуў Ніку запіску.
  
  
  Jeanyee Ahling
  
  
  Сьюзэн Куонг
  
  
  Эн Ve Лін
  
  
  Понг-Понг Лілія
  
  
  Рут Мота
  
  
  Соня Раньез
  
  
  Нік сказаў: "Я бачыў траіх вакол іх плюс Рут. Хутчэй за ўсё, проста не быў прадстаўлены астатнім. Маю ўвагу прыцягнула колькасць ўсходніх дзяўчат, але гэта не здавалася важным, пакуль вы не паказалі мне гэты ўзор. Вядома, яго" я сустрэў каля двухсот чалавек за апошнія шэсць тыдняў, усіх нацыянальнасцяў у свеце ... "
  
  
  "Але, не лічачы іншых выдатных кветак з Усходу".
  
  
  "Праўда."
  
  
  Хоук пастукаў па паперцы. "Іншыя могуць быць у групе або дзе-то яшчэ, але не выяўленыя ў кампутарным шаблоне. А цяпер самародак...
  
  
  "Адзін або некалькі вакол гэтых любімых былі па меншай меры на адным сходзе, дзе яны маглі б сустрэць мерцвякоў. Кампутар і паведамляе нам, што гаражны работнік Тайсана кажа нам, што ён думае, што бачыў, як Тайсан ад'язджаў у сваёй машыне каля двух тыдняў таму з усходняй дзяўчынай. Ён не ўпэўнены, але гэта цікавы фрагмент для нашай галаваломкі. Мы правяраем звычкі Тайсана. Калі ён эль ў якім-небудзь буйным рэстаране або гатэлі або з'яўляўся з ёй больш за некалькі разоў, добра было б, каб гэта высветліць ".
  
  
  "Тады мы будзем ведаць, што знаходзімся на магчымым шляху".
  
  
  "Хоць мы не будзем ведаць, куды мы пойдзем. Не забывайце згадваць аб нафтавай кампаніі Канфедэрацыі ў Латакіі. Яны спрабавалі весці справы праз Тайсана і яшчэ аднаго мёртвага чалавека, Армбрустер, які сказаў сваёй юрыдычнай фірме ім адмовіць. У іх ёсць два танкераў, і яны фрахтуют яшчэ тры з вялікай колькасцю кітайцаў у камандах. Ім забаронена перавозіць амерыканскія грузы, таму што яны здзяйснялі паездкі ў Гавану і Хайфон. Мы не можам аказваць на іх ціску, таму што там вельмі ... У гэтым ўдзельнічаюць французскія грошы, і ў іх цесныя сувязі з Баалом ў Сірыі. Канфедэрацыя - гэта звычайныя пяць карпарацый, складзеных адна на іншую і спрытна пераплеценых у Швейцарыі, Ліване і Лондане. Але Гары Демаркин паведаміў нам, што цэнтрам з'яўляецца нешта, званае Кольцам Баўмана. улады ".
  
  
  Нік паўтарыць гэта "Кольца Баўмана".
  
  
  "Вы на".
  
  
  "Бауман. Борман. Марцін Борман?"
  
  
  "Магчыма."
  
  
  У Ніка пачасціўся пульс, які цяжка было здзівіць. Борман. Загадкавы сцярвятнік. Няўлоўны, як дым. Одзіна вакол самых адшукваюцца мужчын на зямлі або па-за яе. Часам здавалася, што ён дзейнічае па ўсёй іншага прасторы.
  
  
  Аб смерці эга паведамлялі дзесяткі разоў з імі тхара, як эга бос памёр у Берліне 29 красавіка 1945 года.
  
  
  "Гары ўсё яшчэ даследуе?"
  
  
  Твар Хоука затуманілася. "Гары памёр учора. Эга машына ўпала са скалы над Бейрутам".
  
  
  "Сапраўдная аварыі?" Нік адчуў рэзкі ўкол шкадавання. AXEman Гары Демаркин быў эга адным, і вы не шмат чаго дасягнулі ў гэтым пошты бизнесявляется. Гары быў бясстрашным, але асцярожным.
  
  
  "Магчыма".
  
  
  Здавалася, што ў момант цішыні, ён адгукнуўся рэхам - магчыма.
  
  
  Задумлівыя вочы Хоука былі такімі змрочнымі, якімі Нік ніколі ih не бачыў. "Мы збіраемся адкрыць мяшок вялікіх непрыемнасцяў, Нік. Не недооценивай ih. Памятай, Гары".
  
  
  "Горш за ўсё тое, што мы не ўпэўненыя, як выглядае сумка, дзе яна і што ў ёй".
  
  
  "Добрае апісанне. Вакол непрыемная сітуацыя. Мне здаецца, яе саджаю вас на піяніна з сядзеннем, поўным дынаміту, які выбухае, калі вы націскаеце пэўную клавішу. я не магу сказаць вам, які з'яўляецца смяротным ключом, таму што я таксама не ведаю! "
  
  
  "Ёсць шанец, што гэта менш сур'ёзна, чым здаецца", - сказаў Нік, не верачы гэтаму, але падбадзёрваючы старога. "Я магу выявіць, што гэтыя смерці - дзіўнае супадзенне, дзяўчыны - новая платная група, а Швейцарскія - звычайная натоўп прамоўтэраў і десятипроцентников".
  
  
  "На самай справе. Вы належыце на максіму СЯКЕРЫ - упэўненыя толькі дурныя, разумныя заўсёды сумняваюцца. Але, косця бога, будзьце вельмі асцярожныя, факты, якія ў нас ёсць, паказваюць ў многіх кірунках, а гэта найгоршы выпадак. "Хоук уздыхнуў і досталь вакол кішэні складзеную паперу: "Я магу вам яшчэ крыху дапамагчы. Галасаванне дасье на шэсць дзяўчат. Мы, вядома, усё яшчэ копаемся у ih біяграфіях. А голас..."
  
  
  Паміж вялікім і паказальным пальцамі ён трымаў маленькую яркую металічную гранулу, памерам прыкладна ў два разы больш фасолі. "Новы пэйджар вакол аддзела Сцюарта. Вы націскаеце гэтую зялёную кропку, і яна актывуецца на шэсць гадзін. Далекасць дзеяння каля трох міль у сельскай мясцовасці. Залежыць ад умоў у горадзе. Абаронены ці вы будынкамі і г. Д.".
  
  
  Нік агледзеў эга: "Oni становіцца ўсё лепш і лепш. Іншы тып футарала?"
  
  
  "Можна выкарыстоўваць такім чынам. Але сапраўдная ідэя складаецца ў тым, каб праглынуць гэта. Пошук нічога не выяўляе. Вядома, калі ў іх ёсць манітор, яны ведаюць, што ён у вас..."
  
  
  "І ў іх ёсць да шостай гадзіны, каб выявіць цябе і прымусіць замаўчаць", - суха дадаў Нік. Сунуў девайс у хвіліну "Дзякуй".
  
  
  Хоук нахіліўся на спінку крэсла і досталь дзве бутэлькі шатландскага віскі дарагога брэнда па цёмна-карычневага шкла. Ён працягнуў адну Ніку. "Паглядзі на гэта".
  
  
  Нік агледзеў друк з, прачытаў этыкетку, агледзеў вечка і падстава. "Калі б гэта была корак, - разважаў ён, - у ёй можа быць схавана што заўгодна, але гэта выглядае абсалютна кошерного. Няўжо таксама там скотч?"
  
  
  "Калі вы калі-небудзь налілі сабе гэта піць, атрымлівайце асалоду ад. Адна вакол лепшых сумесяў". Хоук нахіляў бутэльку, якую трымаў, уверх і ўніз, назіраючы, як вадкасць фармуе малюсенькія бурбалкі вакол ўласнага адбору пробаў паветра.
  
  
  "Бачу нічога?" - спытаў Хоук.
  
  
  "Дай мне паспрабаваць." Нік ўважліва пераварочваў сваю бутэльку зноў і зноў, і ён атрымаў яе. Калі б вашы вочы былі вельмі вострымі, і вы паглядзелі на дно бутэлькі, вы б выявілі, што алейныя бурбалкі не з'яўляюцца там, калі перавернутая бутэлька. "Дно, як-то не так".
  
  
  "На самай справе. Там шкляная перагародка. Верхняя палова віскі. Ніжняя палова - адна па супервзрывчатых актыўных рэчываў Сцюарта, якая займаецца выглядае, як віскі. Вы активируете яе, разбіваючы бутэльку і выстаўляючы яе на паветры на працягу двух хвіліна. Затым любы полымя воспламенит яе. Як Цяпер яно ў зале пад сціскам і безвоздушным, яно адносна бяспечна, - кажа Сцюарт ".
  
  
  Нік асцярожна паставіў бутэльку. "Яны могуць спатрэбіцца".
  
  
  "Так", - пагадзіўся Хок, устаючы і асьцярожна страсаючы попел са сваёй камзолы. "У цяжкім месцы заўсёды можна прапанаваць купіць апошні шкляначку".
  
  
  * * *
  
  
  Ривненской ў 16:12. у пятніцу ніяк не калі Ніка тэлефон зазваніў. Дзяўчына сказала: "Гэта міс Райс па тэлефоннай кампаніі. Вы тэлефанавалі..." Яна працытавала нумар, якія заканчваюцца на сем, восем.
  
  
  "Прабачце, няма", - адказаў Нік. Яна салодка папрасіла прабачэння за званок і павесіла трубку.
  
  
  Нік перавярнуў свой тэлефон, вывярнуў два шрубы, падставы і падключыў тры драты з маленькай карычневай скрынкі да трох клем, уключаючы пад'езды чытаць На 24. Затым ён набірае нумар. Калі Хоук адказаў, ён сказаў: "Скремблер з кодам семдзесят восем".
  
  
  "Правільна і выразна. Даклад?"
  
  
  "Нічога. Ёй быў яшчэ на трох сумных вечарынках. Вы ведаеце, якія дзяўчыны, якія там былі. Вельмі прыязныя. У іх быў эскорт, і яе не мог ih вызваліць".
  
  
  "Вельмі добра. Працягвайце сёння ўвечары ў Кушынга. У нас вялікія праблемы. У вышэйшай кампаній ёсць вялікія выпрабаванні на уцечку".
  
  
  "Зраблю."
  
  
  "Паведаміце, калі ласка, з дзесяці да дзевяці раніцы па нумары шэсць".
  
  
  "Падыдзе. Да пабачэння".
  
  
  "Да спаткання і ўдачы."
  
  
  Нік павесіў трубку, зняў драты і замяніў падставы тэлефоне. Маленькія карычневыя партатыўныя скремблеры былі па адным самых геніяльных прылад Сцюарта. Шаблоны скремблер бясконцыя. Ён распрацаваў маленькія карычневыя скрыначкі з транзістарны схемамі, спакаванымі ў пачак менш пачкі цыгарэт звычайнага памеру, з десятиконтактным перамыкачом.
  
  
  Калі абодва не былі ўсталяваныя на "78", гукавая мадуляцыя была тарабаршчыны. На ўсялякі выпадак - кожныя два месяцы скрыні мянялі на новыя, з новымі схемамі скремблер і дзесяццю новымі выбарамі. Нік надзеў смокінг і адправіўся ў "Птушцы" для Рут.
  
  
  Сход Кушынга - штогадовая вечара ўсіх сяброў з кактэйлямі, вячэрай, забавамі і танцамі - малыя, у ih маёнтак плошчай у дзвесце акраў ў Вірджыніі. Атмасфера была цудоўная.
  
  
  Пакуль яны ехалі па доўгай дарозе, каляровыя агні зіхацелі ў змроку, музыка даносілася па кансерваторый злева, і ім давялося трохі пачакаць, пакуль самавітыя людзі выйшлі вакол сваіх машын, а абслуговы персанал павёз ih. Былі папулярныя бліскучыя лімузіны - вылучаліся кадылак.
  
  
  Нік сказаў: "Я мяркую, ты быў тут раней?"
  
  
  "Шмат разоў. Раней мы з Алісай ўвесь час гулялі ў тэніс. Цяпер яе часам прыязджаю сюды на выходныя".
  
  
  "Колькі тэнісных кортаў?"
  
  
  "Тры, лічачы одзіна ў памяшканні".
  
  
  "Добрая жыццё. Назаві грошы".
  
  
  "Мой бацька кажа, што, паколькі большасць людзей настолькі дурныя, няма апраўданняў таго, што чалавек з мозгам не стане багатым".
  
  
  "Кушинги былі багатыя на працягу сямі пакаленняў. Усе мазгі?"
  
  
  "Тата кажа, што людзі дурныя, працуючы столькі гадзін. Прадаючы сябе за кучу часу, ён называе гэта. Oni іншай сваё рабства, таму што свабода жудаснай. Вы павінны працаваць на сябе. Выкарыстоўвайце рашэнні".
  
  
  "Я ніколі не апыняюся ў патрэбным месцы ў патрэбны час". Нік ўздыхнуў. "Мяне адпраўляюць на месцы праз дзесяць гадоў пасля пачатку здабычы нафты".
  
  
  Ён усміхнуўся гэй, калі яны падняліся па трох шырокім прыступках. Выдатныя чорныя вочы вывучалі яго. Калі яны ішлі па лужку, падобнай на тунэль, асветленую рознакаляровымі агнямі, яна спытала: "Вы хочаце, каб яе пагаварыла з бацькам?"
  
  
  "Яго шырока адкрыты. Асабліва, калі яе бачу такую тусоўку. Толькі не прымушайце мяне губляць працу, якая займаецца ў мяне ёсць".
  
  
  "Джэры, ты вядзеш сябе кансерватыўна. Гэта не спосаб разбагацець".
  
  
  "Так яны імкнуцца заставацца багатымі", - прамармытаў ён, але яна вітала высокую бландынку ў чарзе прыгожа апранутых людзей ля ўваходу ў гіганцкую палатку. Эга дала Алісе Кушынга і чатырнаццаці іншым людзям у прыёмнай, шасцярых вакол іх звалі Гашинг. Ён запомніў кожнае імя і твар.
  
  
  Мінуўшы мяжу, яны прайшлі да доўгай стойцы - шестидесятифутовому стала, ўкрытага снежным палатном. Яны абмяняліся прывітаннямі з некалькімі людзьмі, якія ведалі Рут або "гэтага мілага маладога нафтавіка Джэры Демінг". Нік атрымаў два каньяку на камянях ад бармэна, які выглядаў здзіўленым замовай, але ён у яго быў. Яны адышлі ад бара на некалькі футаў, і спыніліся, каб папіць напояў.
  
  
  У вялікай намёце мог размясціцца цырк з двума кольцамі, з пакінутым месцам для двух гульняў у бочэ, і яна спраўлялася толькі з перапаўненнем вакол каменнага зімовага саду, да якога яна прымыкала. Скрозь высокія вокны Нік убачыў ўнутры будынка яшчэ адзін доўгі бар і танцуючых на паліраваных падлогах людзей.
  
  
  Ён адзначыў, што закускі на доўгіх сталах насупраць бара ў намёце былі прыгатаваныя на месцы. Мяса, мяса птушкі і ікры, за якімі абслугоўваючы персанал у белых халатах спрытна падрыхтавалі запытаную вамі закуску, накармілі б кітайскую вёску на цэлы тыдзень. Асяроддзяў гасцей ён убачыў чатырох амерыканскіх генералаў, якіх ён ведаў, і шэсць вакол іншых краін, якіх ён не ведаў.
  
  
  Яны спыніліся, каб пагаварыць з кангрэсмэнам Эндрюсом і эга пляменніцай - ён усюды прадстаўляў яе як сваю пляменніцу, але ў нах была гэтая пыхлівая стойкі сумнай дзяўчыны, якая займаецца робіць яе ў цені, - і, пакуль Нік быў ўдумлівы, Рут абмянялася поглядамі эга спіной. вярнуўся з кітаянкай ў іншай групе. Ih погляды былі хуткімі, і, паколькі яны былі абсалютна абыякавымі, яны хаваліся.
  
  
  Мы схільныя адносіць кітайцаў да катэгорыі маленькіх, мяккіх і нават паслужлівы. Дзяўчына, якая займаецца абменьвалася сігналамі хуткага распазнавання з Рут, была буйной, ўладнай, і смелы погляд яе разумных чорных вачэй шакаваў, таму што ён зыходзіў з-пад броваў, наўмысна выщипанных, каб падкрэсліць нахілы. "Усходнія?" яны, здавалася, кідалі выклік. "Вы па-чартоўску маюць рацыю. Трымайцеся, калі адважыцца".
  
  
  Менавіта такое ўражанне зрабіў на Ніка праз момант, калі Рут пазнаёміла эга з Джыні Алинг. Ён бачыў яе на іншых вечарынах, старанна праверыў яе імя ў сваім ўяўным спісе, але гэта быў першы лайма, які ён адчуў пад уздзеяннем яе погляду - амаль расплаўлены вуглі ад гэтых бліскучых вачэй над круглымі шчокамі, мяккасць якіх была пастаўлена пад сумненне чыстыя, вострыя, двп ee асоб і дзёрзкі выгіб чырвоных вуснаў.
  
  
  Ён сказаў: "Мне асабліва прыемна пазнаёміцца з вамі, міс Алинг".
  
  
  Бліскучыя чорныя бровы прыўзняліся на долю цалі. Нік падумаў: "Яна дзіўная - прыгажосць, падобная яму, што ёсць на тэлебачанні або ў кіно". "Так, таму што я бачыў цябе на панамерыканскія вечарыне дзве нядзелі назад. Яе спадзяваўся сустрэцца з табой тады".
  
  
  "Цябе цікавіць Усход? Ці сам Кітай? Ці дзяўчаты?"
  
  
  "Усе тры гэтыя рэчы."
  
  
  "Вы дыпламат, містэр Демінг?"
  
  
  "Няма. Проста дробны нафтавік".
  
  
  "Як містэр Мерчисон і містэр Хант?"
  
  
  "Няма. Розніца прыкладна ў тры мільярды даляраў. Яе працую чыноўнікам".
  
  
  Яна ўсміхнулася. Яе тон быў мяккім і глыбокім, а яе англійская быў цудоўным,
  
  
  з ледзь прыкметным адценнем "занадта дасканаласці", як быццам яна вывучыла эга старанна ці казала на некалькіх мовах, і яе вучылі акругляць ўсе галосныя. "Вы вельмі сумленныя. Большасць мужчын, якіх можна сустрэць, даюць сабе невялікае павышэнне. Вы маглі б проста сказаць:" Я з афіцыйным справай"".
  
  
  "Вы б даведаліся, і мой рэйтынг сумленнасці упаў бы".
  
  
  "Ты сумленны чалавек?"
  
  
  "Я хачу, каб мяне ведалі як сумленнага чалавека".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Таму што я абяцаў сваёй маці. І калі яе гэта няпраўда цябе, ты паверыш".
  
  
  Яна смяялася. Ён адчуў прыемнае паколванне ў спіне. Такіх шмат не рабілі. Рут балбатала з эскортам Джыні, высокім, стройным, лацінаамерыканскім тыпам. Яна павярнулася і сказала: "Джэры, ты сустракаў Патрыка Вальдэса?"
  
  
  "Няма."
  
  
  Рут пераехала і сабрала квартэт разам, далей ад групы, якую Нік назваў палітыкамі, боепрыпасамі і чатырма нацыянальнасцямі. Кангрэсмен Крыкса, які, як звычайна, быў ужо пад кайфам, распавядаў гісторыю - эга слухачоў прыкідваліся, што цікавяцца ім, таму што ён быў старым д'яблам Криксом, з выслугай, камітэтамі і кантролем над асігнаваннямі на суму каля трыццаці мільярдаў даляраў.
  
  
  "Пэт, гэта Джэры Демінг", - сказала Рут. "Пэт па O. A. S. Джэры па нафце. Гэта значыць, што вы будзеце ведаць, што вы не канкурэнты"
  
  
  Вальдэс паказаў прыгожыя белыя зубы, і паціснуў руку. "Магчыма, мы займаемся прыгожымі дзяўчатамі", - сказаў ён. "Вы двое гэта ведаць".
  
  
  "Які добры спосаб зрабіць камплімент", - сказала Рут. "Джыні, Джэры, прабачце нас на секунду? Боб Куитлок гатэль сустрэцца з Пэтам. Мы далучымся да цябе ў кансерваторыях праз дзесяць хвіліна. Побач з аркестрам".
  
  
  "Вядома", - адказаў Нік, і назіраў, як пара прабіраецца скрозь якая расце натоўп. "У Рут ўзрушаючая фігура, - разважаў ён, - пакуль вы не зірняце на Джыні". Ён павярнуўся да яе. "А ты? Прынцэса ў адпачынку?"
  
  
  "Наўрад ці, але дзякуй. Яе працую ў Лінг-Taiwan Export Company".
  
  
  "Я думала, ты магла б быць мадэллю. Шчыра кажу, Джыні, яе ніколі не бачыў, у кіно кітайскую дзяўчыну такой прыгожай, як ты. Або такой высокай".
  
  
  "Дзякуй. Мы не ўсе маленькія кветкі. Мая сям'я прыехала з поўначы Кітая. Яны там вялікія. Гэта вельмі падобна на Швецыю. Горы і мора. Шмат добрай ежы".
  
  
  "Як яны пажываюць пры Мао?"
  
  
  Эму здавалася, што яе вочы мігцелі, але эмоцыі не чыталіся. "Мы выйшлі з Чангам. Яе мала што чула".
  
  
  Ён правёў ee у кансерваторыю, прынёс гэй, выпіць і задаў яшчэ некалькі далікатных пытанняў. Ён атрымліваў мяккія, малоинформативные адказы. У бледна-зялёным сукенка, ідэальна контрастировавшем з гладкімі чорнымі валасамі і бліскучымі вачыма, яна вылучалася. Ён глядзеў, як глядзяць іншыя мужчыны.
  
  
  Яна ведала шмат людзей, якія ўсміхаліся і ківалі або рабілі паўзу, каб сказаць некалькі слоў. Яна адбівалася ад некаторых мужчын, якія гатэляў застацца з ёй, змяненнем тэмпаў, якое стварала сцяну iso леду, пакуль яны не рушылі далей. Яна ніколі не крыўдзіць-
  
  
  Эд, яна проста ўвайшла ў шафку для глыбокай замаразкі і выйшла, як толькі яны сышлі.
  
  
  Ён выявіў, што яна спрытна танцавала, і яны засталіся на падлозе, таму што гэта было весела - і таму, што Нік шчыра атрымліваў асалоду ад адчуваннем яе ў эга руках і водарам ee духавы і цела. Калі Рут і Вальдэс вярнуліся, яны абмяняліся танцамі, даволі шмат выпілі і сабраліся ў групу ў куце вялікі пакоя, якая складаецца вакол людзей, якіх Нік сустракаў, а некаторых не.
  
  
  Падчас адной паўзы Рут сказала, я стаю побач з Джыні: "Не маглі б вы прабачыць нас на некалькі хвіліна? Аб вячэры трэба абвясціць зараз, і мы хочам, каб асвяжыцца".
  
  
  Нік застаўся з Пэт. Яны ўзялі свежыя напоі і, як звычайна, віталі адзін аднаго тостамі. Ён не даведаўся нічога новага з южноамериканца.
  
  
  Сам-насам у жаночай гасцінай Рут сказала Джыні: "Што ты думаеш пра nen потым ўважлівага погляду?"
  
  
  "Думаю, на гэты раз у цябе ўсё атрымалася. Хіба гэта не мара? Ценымногие цікавей, чым Пэт".
  
  
  "Лідэр кажа, што калі Демінг далучыцца, забудзьцеся пра Пэт".
  
  
  "Я ведаю." Рут ўздыхнула. "Я здыму эга з тваіх рук, як было ўзгоднена. У любым выпадку, ён добры танцор. Але ты выявіш, што Демінг - сапраўды нешта іншае. Так шмат зачаравання, якое можна марнаваць на нафтавай бізнес. І ён увесь чалавек. Ён ледзь не ўключыў сталы. Лідэр. Вы б засмяяліся. Вядома, Лідэр памяняў ih назад - і ён не злуецца на гэта. Я думаю, ён захапляецца Демингом за гэта. Ён рэкамендаваў эга Камандаванню ".
  
  
  Дзяўчаты знаходзіліся ў адным вакол незлічоных жаночых холаў - цалкам абсталяваных грымерных і ваннаў. Джыні паглядзела на дарагую мэблю. "Мы павінны пагаварыць тут?"
  
  
  "У бяспекі", - адказала Рут, ретушируя свае вытанчаныя вусны на адным вакол гіганцкіх люстэркаў. "Вы ведаеце, што ваенныя і палітычныя шпіёняць толькі за выхадамі. Гэта ўсё ўваходы. Вы можаце падглядваць за асобнымі людзьмі і падманваць іншага іншы, але калі вас зловяць на шпіянажы за групай, вам нітка".
  
  
  Джыні ўздыхнула. "Вы ведаеце, аб палітыцы значна больш, чым яе. Але я ведаю людзей. У гэтым Деминге ёсць што-тое, што мяне турбуе. Ён занадта - занадта гучна. Вы калі-небудзь заўважалі, што генералы зроблены па латуні, асабліва ih галавы? Сталёвыя людзі сталі сталёвымі, а нафтавікі масляністымі? Ну, Демінг цьвёрды і хуткі, і вы з Лідэрам выявілі, што ў яго ёсць адвагу.
  
  
  Гэта не ўпісваецца ў вобраз нафтавіка ".
  
  
  "Я скажу, што вы знаёмыя з мужчынамі. Яе ніколі не думаў пра гэта такім чынам. Але я мяркую, што гэта прычыны, па якіх Камандаванне цікавіцца Демингом. Ён больш, чым проста бізнэсовец. Ён, як і ўсе яны, цікавіцца грашыма. што сёння ўвечары. Прапанаваць яму было тое, што, па вашаму думку, спрацуе. Яе прапанаваў, што ў майго бацькі, можа быць што-то для яго, але ён не ўхапіўся за прынаду ".
  
  
  "Дзеці асцярожны ..."
  
  
  "Вядома. Гэта плюс. Эму падабаюцца дзяўчыны, калі ты баішся, што атрымаеш яшчэ адну, як Карл Комсток".
  
  
  "Няма. Яе сказаў табе, што ведаю, што Демінг - сапраўдны мужчына. Проста... ну, можа быць, ён такі каштоўны тыпу, яе да гэтага не прывыкла. Яе адчувала, што ён часам насіў маску, як і мы".
  
  
  "У мяне не склалася такога ўражання, Джыні. Але будзь асцярожная. Калі ён злодзей, ён нам не патрэбен". Рут ўздыхнула. "Але што за цела..."
  
  
  "Вы не раўнуеце?"
  
  
  "Вядома, няма. Калі б у мяне быў выбар, яго б выбрала яго. Калі б яе атрымаў загад, яго beru Пэт і максімальна выкарыстоўваю эга".
  
  
  Што Рут і Джыні не абмяркоўвалі - ніколі не абмяркоўвалі - так гэта ih абумоўлены густ да каўказскім, а не да ўсходніх мужчынам. Як і большасць дзяўчат, якія выраслі ў пэўным грамадстве, яны прынялі эга нормы. Ih ідэалам быў Грэгары Пёк або, Лі Марвін. Ih лідэр ведаў аб гэтым - ён быў старанна праінструктаваны Першым камандуючым, які частцы абмяркоўваў гэта са сваім псіхолагам Линдхауэром.
  
  
  Дзяўчыны зачынілі сумачкі. Рут збіралася сыходзіць, але Джыні стрымлівалася. "Што мне рабіць, - задумліва спытала яна, - калі Демінг такі і не той, хема здаецца? У мяне ўсё яшчэ ёсць гэта дзіўнае пачуццё..."
  
  
  "Што ён можа быць у іншай камандзе?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Зразумела..." Рут змоўкла, яе твар на імгненне стала невыразным, а затым суровым. "Я б гатэль не быць табой, калі ты памыляешся, Джыні. Але калі ты пераканаешся, яе, мяркую, што застанецца толькі адно".
  
  
  "Правіла сёмае?"
  
  
  "Так. Прычыні эга".
  
  
  "Я ніколі не прымала гэтае рашэнне самастойна".
  
  
  "Правіла ясна. Надзеньце эга. Не пакідайце слядоў".
  
  
  Кіраўнік IV.
  
  
  
  Паколькі сапраўдны Нік Картэр быў па тых мужчын, якія прыцягвалі да сябе людзей, як мужчын, так і жанчын, калі дзяўчаты вярнуліся ў кансерваторыю, яны ўбачылі эга з балкона ў цэнтры вялікай групы. Ён балбатаў з зоркай ВПС аб тактыцы артылерыйскай у Карэі. Два прадпрымальніка, якіх ён сустрэў у нядаўна які адкрыўся Тэатры Форда, спрабавалі прыцягнуць увагу эга размовамі аб нафты. Цудоўная рудая, з якой ён абмяняўся цёплымі заўвагамі на невялікі інтымнай вечарыне, размаўляла з Пэт Вальдэс, пакуль яна хацела, магчымасць адкрыць вочы Ніку. Яшчэ некалькі розных пар сказалі: "Гэй, гэта Джэры Демінг!" - і ціснуліся.
  
  
  "Паглядзі на гэта, - сказала Рут. "Ён занадта добры, каб быць праўдай ".
  
  
  "Гэта нафта", - адказала Джыні.
  
  
  "Гэта захапленне".
  
  
  "І ўменне прадаваць. Трымаю грошы, ён прадае гэтыя рэчы цыстэрнамі".
  
  
  "Думаю, ён ведае".
  
  
  Рут сказала, што Нік і Джэні дасягнулі Пэта, калі мяккія гукі курантаў прагучалі па гучнай сувязі і супакоілі натоўп.
  
  
  "Падобна на SS ЗЛУЧАНЫЯ ШТАТЫ", - гучна пачала спяваць рудая. Яна амаль дабралася да Ніка, а цяпер ён для нах пакуль што страчаны. Ён убачыў яе краем вочы, запісаў факт для даведкі, але не падаў выгляду.
  
  
  Па гучнагаварыцеляў прагучаў мужчынскі голас мяккімі авальнымі тонамі, якія гучалі прафесійна: "Добры вечар ўсім. Кушинги вітаюць вас на адным званым вячэры Ўсіх сяброў і папрасілі мяне сказаць некалькі слоў. Гэта восемдзесят пятая гадавіна. абеду, які быў пачаты Напалеонам Кушингом з вельмі незвычайнай мэтай. Ён гатэль пазнаёміць филантропическое і ідэалістычнае вашынгтонскае супольнасць з неабходнасцю ў большай колькасці місіянераў на Далёкім Усходзе, асабліва ў Кітаі. атрыманне разнастайнай падтрымкі для гэтага высакароднага намаганні ".
  
  
  Нік зрабіў глыток напою і падумаў: "О, божа, паклаў Буду ў кошык". Пабудаваць свой уласны мне дом, дзе буйвалы блукаюць па каністраў з газай і бензінам.
  
  
  Ялейным голас працягваўся. "На працягу некалькіх гадоў у сілу абставінаў гэты праект быў згорнуты, але сям'я Кушынга шчыра спадзяецца, што добрыя справы ў бліжэйшы час будуць адноўленыя.
  
  
  "З-за цяперашняга памеру штогадовага абеду сталы былі размешчаны ў сталовай Мэдысан, зале Гамільтана ў левым крыле і ў вялікай зале ў задняй частцы дома".
  
  
  Рут сціснула руку Ніка і сказала з лёгкім хіхіканнем: "Гімназія".
  
  
  Прамоўца сказаў на заканчэнне: "Большасці вакол вас параілі, дзе можна знайсці вашы карткі месцаў. Калі вы не ўпэўненыя, дварэцкі ля ўваходу ў кожны пакой мае спіс гасцей і можа вам параіць. Вячэру будзе пададзены праз трыццаць хвіліна. Кушинги яшчэ раз кажуць - дзякуй усім, што прыйшлі ".
  
  
  Рут спытала Ніка: "Ты быў тут раней?"
  
  
  "Няма. Яе продвигаюсь уверх".
  
  
  "Ідзі, паглядзі на рэчы ў пакоі Манро. Гэта так жа цікава, як музей". Яна жэстам папрасіла Джыні і Пэт ісці за імі і пайшла з групы.
  
  
  Ніку здалося, што яны прайшлі парыж. Падняліся па шырокім лесвіцах, праз вялікія холы, падобныя на калідоры гатэляў, за выключэннем таго, што мэбля была разнастайны і дарагі,
  
  
  і кожныя некалькі ярдаў слуга стаяў па стойцы рэгістрацыі, каб даць савет, калі спатрэбіцца. Нік сказаў: "У іх свае арміі".
  
  
  "Амаль. Эліс сказала, што яны нанялі шэсцьдзесят чалавек, перш чым яны скарацілі штат некалькі гадоў таму. Некаторыя вакол іх, верагодна, былі наняты па гэтай нагоды".
  
  
  "Яны вырабляюць на мяне ўражанне".
  
  
  "Вы б бачылі гэта некалькі гадоў таму. Усе яны былі апранутыя, як французскія прыдворныя слугі. Аліса амелы якое-то стаўленне да мадэрнізацыі".
  
  
  Зала Манро прапанаваў ўражлівы выбар прадметаў мастацтва, многія вакол якіх неацэнныя, і ахоўваліся двума прыватнымі дэтэктывамі і суровым чалавекам, падобным на старога сямейнага слугі. Нік сказаў: "Гэта сагравае складаць даляр, ці не так?"
  
  
  "Як?" - з цікаўнасцю спытала Джыні.
  
  
  "Усе гэтыя цудоўныя рэчы падораны місіянерам, яе, мяркую, вашымі ўдзячнымі суайчыннікамі".
  
  
  Джыні і Рут абмяняліся поглядамі. Пэт, здавалася, гатэль засмяяцца, але перадумаў. Яны выйшлі праз іншую дзверы і патрапілі ў сталовую Мэдысан.
  
  
  Абед быў цудоўны: квадратных падарунак, рыба і мяса. Нік апазнаў чой-нгоу тонг, амара па-кантонская, саўт-доу-чау-іх-йок, і Бок-чой-нгоу, перш чым здаўся, калі перад ім паставілі кіпячы кавалак Шатобриана. "Адкуль мы можам гэта паставіць?" - прамармытаў ён Рут.
  
  
  "Паспрабуй, як смачна", - адказала яна. "Фрэдэрык Кушынга IV асабіста выбірае меню".
  
  
  "Хто ён?"
  
  
  "Пяты справа за галоўным сталом. Яму было семдзесят восем гадоў. Сам на мяккай дыеце".
  
  
  "Я буду з ім потым гэтага".
  
  
  У кожнай сервіроўцы стаяла па чатыры келіхі для віна, і яны не маглі заставацца пустымі. Нік адпіў паўцалі ад кожнага і адказаў на некалькі тостаў, але пераважная большасць наведвальнікаў пачырванелі, і напіліся да таго часу, калі прыбыў вясёлы дон яго - галеты з ананасам і ўзбітымі сліўкамі.
  
  
  Затым усё адбылося гладка і хутка, да поўнага задавальнення Ніка. Госці вярнуліся ў зімовы сад, і ў палатку, дзе ў барах цяпер прадаюць кавы і лікёры у дадатак да велізарнай колькасці алкаголю амаль ва ўсіх формах, прыдуманых чалавекам. Джыні сказала эму, што яна не прыйшла на вячэру з Пэт ... У Рут раптам захварэла мэта: "Уся гэтая багатая eda" ... і ён выявіў, што танцуе з Джыні, пакуль Рут знікла. Пэт ў пары з рыжанькай.
  
  
  Незадоўга да паўночы Джэры Демінг патэлефанавалі і перадалі запіску: "Мая дарагая, яе хворая". Нічога сур'ёзнага, проста занадта шмат ежы. Яе пайшла дадому з Рейнольдсами. Вы можаце прапанаваць Джыні падвезці эга да горада. Калі ласка, патэлефануй мне заўтра. Рут.
  
  
  Ён сур'ёзна перадаў ліст Джыні. Чорныя вочы заблішчалі, і пышнае цела аказалася ў эга абдымках. "Я шкадую аб Рут, - прамармытала Джыні, - але рада сваёй поспеху".
  
  
  Музыка гучала гладка, і на падлозе было менш людзей, па меры таго, як ап'янёныя віном госці разышліся. Калі яны павольна кружылі ў куце, Нік спытаў: "Як ты сябе адчуваеш?"
  
  
  "Пышна. У мяне жалезнае страваванне". Яна ўздыхнула. "Гэта раскошнае справа, ці не так?"
  
  
  "Пышна. Усё, што яму было трэба, гэта прывід Васіля Захарава, выскокваюць па у басейна апоўначы".
  
  
  "Ён быў вясёлым?"
  
  
  "У большасці выпадкаў."
  
  
  Нік зноў ўдыхнуў яе духі. Яна ўварвалася эму ў ноздрах па-ee бліскучых валасоў і бліскучай скуры, і ён смакаваў яе, як афродізіак. Яна прыціснулася да яму з мяккай настойлівасцю, якая прадугледжвае прыхільнасць, запал або сумесь таго і іншага. Ён адчуў цяпло ў задняй частцы шыі і ў спіне. Вы можаце падняць тэмпературу з Джыні, і па нагоды Джыні. Ён спадзяваўся, што гэта не чорная ўдава, якую даведаліся трапятаць пышнымі крыламі матылькі ў якасці прынады. Нават калі б яна была такой, гэта было б цікава, магчыма, цудоўна, і ён з нецярпеннем чакаў сустрэчы з таленавітым чалавекам, які навучаў яе такім навыкам.
  
  
  Праз гадзіну ён быў у "Птушкі" і на лёгкай хуткасці імчаўся ў бок Вашынгтона, з духмянай і цёплай Джыні, прыціснутай да эга руцэ. Ён падумаў, што пераключэнне з Рут на Джыні, магчыма, было надуманых. Не тое каб ён пярэчыў. Для свайго задання AX або асабістага задавальнення ён узяў бы альбо тое, альбо іншае. Джыні здавалася вельмі спагаднай - ці, магчыма, гэта было з-за выпіўкі. Ён сціснуў ee. Потым падумаў - але спачатку...
  
  
  "Дарагая, - сказаў ён, - я спадзяюся, што з Рут усё ў парадку. Яна нагадвае мне Сьюзэн Куонг. Ты яе ведаеш?"
  
  
  Паўза была занадта доўгай. Яна павінна была вырашыць, хлусіць ці што, падумаў ён, і тады яна прыйшла да высновы, што праўда гэта найбольш лагічны і бяспечны. "Так. Але як? Я не думаю, што яны вельмі падобныя".
  
  
  "У іх такое ж усходняе зачараванне. Я маю на ўвазе, што вы ведаеце, што яны кажуць, але часткі вы не можаце адгадаць, аб чым яны думаюць, але вы ведаеце, было б па-чартоўску цікава, калі б вы маглі".
  
  
  Яна абдумала гэта. "Я разумею, што ты маеш на ўвазе, Джэры. Так, яны мілыя дзяўчыны". Яна гучала невыразна і мякка покатила галавой эму на плячо.
  
  
  "І Эн Са Лінг", - працягнуў ён. "Ёсць дзяўчына, якая займаецца заўсёды прымушае мяне думаць аб колерах, якія вырабляюцца lotus і духмяным гарбаце ў кітайскім садзе".
  
  
  Джыні толькі ўздыхнула.
  
  
  "Вы ведаеце, Эн?" - настойваў Нік.
  
  
  Зноў паўза. "Так. Для estestvenno, дзяўчыны аднаго і таго ж паходжання, якія часткі сутыкаюцца адным з адным, звычайна збіраюцца разам і абменьваюцца цыдулкамі. Думаю, яе ведаю сотню
  
  
  Чырвоных мілых кітаянак ў Вашынгтоне ". Яны моўчкі праехалі некалькі міль. Ён падумаў, ці не зайшоў ён занадта далёка, належачы на алкаголь у ёй. Ён спалохаўся, калі яна спытала:" Чаму цябе так цікавяць кітайскія дзяўчыны? "
  
  
  "Якое-то час яе быў на Усходзе. Кітайская культура мяне інтрыгуе. Мне падабаецца атмасфера, eda, традыцыі, дзяўчаты..." Ён узяў вялікую грудзі і пяшчотна пагладзіў ee сваімі вялікімі пальцамі. Яна прыціснулася.
  
  
  "Гэта міла", - прамармытала яна. "Вы ведаеце, што кітайцы - добрыя дзелавыя людзі. Практычна ўсюды, дзе мы прызямляемся, мы маем поспех у гандлі".
  
  
  "Яе заўважыў. Яе меў справу з кітайскімі фірмамі. Надзейнае. Добрая рэпутацыя".
  
  
  "Ты зарабляеш шмат грошай, Джэры?"
  
  
  "Дастаткова, каб прайсці. Калі ты хочаш убачыць, як я жыву - давай спынімся, у мяне дома, каб выпіць, перш чым яе завязу цябе дадому".
  
  
  "Добра", - ляніва працягнула яна. "Але пад грашыма я маю на ўвазе зараблянне грошай для сябе, а не толькі заработную плату. Каб яны паступалі добрымі тысячамі кавалкаў, і, магчыма, вам не трэба было плаціць з іх занадта шмат падаткаў. Гэта спосаб зарабляць грошы".
  
  
  "Гэта сапраўды так, - пагадзіўся ён.
  
  
  "Мой стрыечны брат займаецца нафтавым бізнесам", - працягнула яна. "Ён казаў аб пошуку іншага партнёра. Ніякіх укладанняў. Новаму па матэматыцы была б гарантаваная прыстойная зарплата, калі б у яго быў рэальны вопыт у нафтавай сферы. Але калі яны преуспеют, ён падзеліць прыбытак".
  
  
  "Яе гатэль бы пазнаёміцца з вашым стрыечным братам".
  
  
  "Я скажу пра гэта, калі ўбачу эга".
  
  
  "Я дам вам сваю візітоўку, каб ён мог мне пазваніць".
  
  
  "Калі ласка, зрабі гэта. Яе гатэль б табе дапамагчы". Тонкая моцная рука сціснула эга кожнаму племені.
  
  
  Два гадзіны і чатыры напою праз выдатная рука сціскала той жа кожнаму племя значна больш цвёрдым дакрананнем - і тычылася значна большага эга цела. Нік быў задаволены, ён лёгкасцю, з якой яна пагадзілася спыніцца ў эга кватэры, перш чым ён адвёз яе дадому, у тое, што яна вадкасці і крыві, як "месца, якое сям'я купіла ў Чеви Чэйз".
  
  
  Напой? Яна была дурная, але наўрад ці ён мог вывудзіць з нах больш нам словы пра яе стрыечнай сястры ці сямейным пошты бизнесявляется. "Я дапамагаю ў офісе", - дадала яна, як быццам у нах быў аўтаматычны глушыцель.
  
  
  Пагуляць у? Яна не выказала нам найменшага пратэсту, калі ён параіў ім зняць абутак для камфорту - затым ee сукенка і эга паласатыя штаны... "каб мы маглі расслабіцца і не моршчыць ih ўсіх".
  
  
  Расцягнуўшыся на канапе перад панарамным акном з выглядам на раку Анакостия, з прыглушаным святлом, ціхай музыкай, лёдам, газіроўкай і віскі, складзенымі побач з канапай, каб эму не прыйшлося сыходзіць занадта далёка, Нік задаволена падумаў: Які спосаб зарабляць на жыццё.
  
  
  Часткова распранутая Джыні выглядала великолепнее, чым калі-небудзь. На ёй быў шаўковы полукомбинезон і бюстгальтар без шлеек, а яе скура амелы смачны адценне залаціста-жоўтага персіка ў момант цвёрдай спеласці, перш чым на змену ўступіла чырвоная мяккасць. Ён падумаў, што яе валасы колеру свежага алею, хлынувшего ў рэзервуары для ежы цёмнай ноччу, - чорнага золата.
  
  
  Ён пацалаваў яе грунтоўна, але не так бесперапынна, як гэй хацелася б. Ён лашчыў і гладзіў яе, і дазваляў гэй марыць. Ён быў цярплівы, пакуль яна не сказала раптам вакол цішыні: "Я адчуваю цябе, Джэры. Ты хочаш заняцца са мной любоўю, ці не так?"
  
  
  "Так".
  
  
  "З табой лёгка мець зносіны, Джэры Демінг. Вы калі-небудзь былі жанатыя?"
  
  
  "Няма."
  
  
  "Але ты ведаў шмат дзяўчат".
  
  
  "Так".
  
  
  "Па ўсім адкрыты басейн?"
  
  
  "Так". Ён даў кароткія адказы мякка, досыць хутка, каб паказаць, што яны былі праўдай - і яны былі праўдзівымі, але не намёк на сцісласць або раздражненне пры допыце.
  
  
  "Ты адчуваеш, што я табе падабаюся?"
  
  
  "Як і любая дзяўчына, якую ёй калі-небудзь сустракаў. Ты проста пышная. Экзотыка. Прыгажэй, чым любая фатаграфія кітайскай прынцэсы, таму што ты цёплая і жывая".
  
  
  "Вы можаце паспрачацца, што яе", - выдыхнула яна і павярнулася да яму. "І ты збіраешся чаму-то навучыцца", - дадала яна перад тым, як ih вусны зліліся.
  
  
  У яго не было часу моцна пра гэта турбавацца, таму што Джыні займалася любоўю, і яе заняткі патрабавалі ўсяго эга увагі. Яна была захапляльным магнітам, які выцягваў вашу запал вонкі і вонкі, і як толькі вы адчуваеце, што эга прыцягненне і дазваляеце сабе прайсці долю цалі, вас захоплівае непераадольнае цяга, і нішто не зможа спыніць ваша апусканне ў самую сутнасць. І, аднойчы пераехаўшы, ты не хацеў спыняцца.
  
  
  Яна не гвалтаваў эга, роўна як і ўвагі прастытуткі, нададзенае з прафесійнай інтэнсіўнасцю на адлегласці выцягнутай рукі. Джыні займалася любоўю, як калі б у нах была ліцэнзіі на яе выраб, з уменнем, цеплынёй і такім асабістым задавальненнем, што вы былі проста здзіўлены. Мужчына быў бы дурнем, калі б не расслабіўся, і ніхто ніколі не называў Ніка дурнем.
  
  
  Ён супрацоўнічаў, уносіў свой уклад і быў удзячны за поспех. За сваё жыццё ў яго было больш, чым эга доля пачуццёвых сеансаў, і ён ведаў, што зарабіў ih не выпадкова, а дзякуй свайму фізічнаму пабуджаны да жанчын.
  
  
  З Джыні - як і з іншымі, хто меў патрэбу ў любові і патрабаваў толькі правільнага прапановы абмену, каб шырока раскрыць свае сэрцы, розумы і цела - здзелка была зроблена. Нік з пяшчотай і тонкасцю дасталі груз.
  
  
  Калі ён ляжаў з вільготнымі чорнымі валасамі, закрывавшими эга твар, адлюстроўваючы густ ih тэкстуры мовай і зноў задаючыся пытаннем, што гэта былі за духі, Нік падумаў, выдатна.
  
  
  Апошнія дзве гадзіны ён радаваўся - і ён быў упэўнены, што аддаў столькі, колькі атрымаў.
  
  
  Валасы павольна прыбіраліся з-за кантакту з скурай і замяняліся бліскучымі чорнымі вачыма і гарэзны усмешкай - эльфийка ў поўны рост вымалёўвалася ў цьмяным святле адзінай лямпы, які ён затым не было там, накінуўшы на нах сваю мантыю. "Шчаслівы?"
  
  
  "Ашаломлены. Супер-ўсхваляваны", - вельмі мякка адказаў ён.
  
  
  "Я таксама так адчуваю. Ты гэта ведаеш".
  
  
  "Я адчуваю гэта".
  
  
  Яна перавярнула галаву эму на плячо, гіганцкі эльф шталь мяккім і плыўным па ўсёй даўжыні. "Чаму людзі не могуць быць задаволеныя гэтым? Яны ўстаюць і спрачацца. Ці сыходзяць без добрага слова. Ці мужчыны сыходзяць ад гэтага, каб выпіць або ваяваць у дурных войнах".
  
  
  "Гэта азначае, - сказаў Нік з здзіўленнем, - у большасці людзей гэтага няма. Яны занадта напружаны, эгацэнтрычныя або неспрактыкаваныя. Як частцы два чалавекі, такія, як мы, збіраюцца разам? Абодва дарыльшчыка. Абодва цярплівыя. . Вы ведаеце, усе думаюць, што яны прыроджаныя гульцы, суразмоўцы і палюбоўнікі. Большасць людзей ніколі не выяўляюць, што на самой дэла яны нам нічога не ведаюць нас, пра каго вакол іх. Што тычыцца капання, навучанне і развіццё навыкаў - яны ніколі не турбуюцца ".
  
  
  "Ты думаеш, яе ўмелая?"
  
  
  Нік разважаў пра шосты або сямі разнавіднасцях навыкаў, якія яна прадэманстравала, да гэтага часу тхор. "Вы вельмі ўмелыя".
  
  
  "Гадзіны."
  
  
  Залаты эльф ўпаў на падлогу з лёгкасцю акрабата. У яго перахапіла дыханне ад артыстычнасці яе рухаў, а хвалепадобныя ідэальныя выгібы яе грудзей, сцёгнаў і крупы прымусілі эга правесці языком па вуснах і праглынуць. Яна сядзела з шырокімі нагамі, усміхнулася эму, затым нахілілася таму, і раптам яе мэта апынулася паміж ee нага, чырвоныя вусны ўсё яшчэ былі выгнутыя. "Вы калі-небудзь бачылі гэта раней?"
  
  
  "Толькі на сцэне!" ён прыўзняўся на локці.
  
  
  "Ці гэта?" Яна павольна паднялася, нахілілася і прыкладае рукі на дыван ад сцяны да сцяны, а затым плаўна, цаля за раз, прыўзняла акуратныя пальцы нага, пакуль ih ружовыя пазногці, не ўсталявалі на столь, затым апусціла ih k яму, пакуль яны проста не трапіла ў ложак і дасягнула полу, сагнуўшыся ў дузе шпількі.
  
  
  Ён глядзеў на палову дзяўчыны. Цікавая палове, але, як ні дзіўна трывожная. У цьмяным святле яна была адрэзаная ў таліі. Яе мяккі голас быў незаўважны. "Ты спартсмен, Джэры. Ты магутны чалавек. Ты можаш гэта зрабіць?"
  
  
  "Божа, няма", - адказаў ён з шчырым хваляваннем. Полутело зноў ператварылася ў высокую залатую дзяўчыну. Сон ўзнікае, смяецца. "Вы, павінна быць, трэніраваліся ўсю сваю жыццё. Вы - вы былі ў шоў-пошты бизнесявляется?"
  
  
  "Калі ёй была маленькая. Мы трэніраваліся кожны дзень. Часткі два ці тры разы ў дзень. Яе працягвала ў тым жа духу. Я думаю, гэта добра для цябе. Яе ніколі ў жыцці не хварэла".
  
  
  "Гэта павінна быць вялікім хітом на вечарынках".
  
  
  "Я больш ніколі не выступаю. Толькі галасаваць так. Для каго-то, хто асабліва добры. У гэтага ёсць іншае прымянення..." Яна апусцілася на яго зверху, пацалавала яго, адсунулася, каб задуменна зірнуць на яго. "Вы зноў гатовыя", - сказала яна з здзіўленнем. "Магутны чалавек".
  
  
  "Назірання за тым, як вы гэта робіце, ажывіла б кожную статую ў горадзе".
  
  
  Яна засмяялася, адкацілася ад яго, а затым выгіналася ніжэй, пакуль не ўбачыла верхавіну чорных валасоў. Затым яна перавярнулася на ложку, і доўгія, гнуткія ногі павярнуліся на 180 градусаў, лёгкая дуга, пакуль яна зноў не согнулась больш чым удвая, скруціўшыся назад на сябе.
  
  
  "А зараз, дарагая". Ee голас быў прыглушаны да ўласнага жывата.
  
  
  "У цяперашні час?"
  
  
  "Голас ўбачыш. Будзе па-іншаму".
  
  
  Калі ён падпарадкаваўся, Нік адчуў незвычайнае ўзбуджэнне і стараннасць. Ён ганарыўся сваім дасканалым самакантролем - паслухмяна выконваў свае штодзённыя практыкаванні ёгі і дзэн - але цяпер эму не трэба было ўгаворваць сябе.
  
  
  Ён паплыў у цёплую пячору, дзе эга чакала прыгожая дзяўчына, але ён не мог дакрануцца да яе. Ён быў адзін і адразу з ёй. Ён прайшоў усю дарогу, плывучы на перакрыжаваных руках, абапіраючыся на іх галавой.
  
  
  Ён адчуў, як шаўкавістай казытанне яе валасоў плыве па эга клубах, і падумаў, што мог бы на імгненне сысці праз глыбіні, але вялікая рыба з вільготным і далікатным ротам ўлавіла падвойныя сферы эга мужнасці, і яшчэ адно імгненне ён змагаўся з стратай кантролю. але захапленне быў занадта вялікі, і ён заплюшчыў вочы і дазволіў адчуваннях ахапіць эга ў салодкай цемры дружалюбных глыбінь. Гэта было незвычайна. Гэта было рэдкіх лячэбных. Суд босніі і герцагавіны асудзіў Ён у чырвоным і цёмна-пурпурным кветка, і ператварыўся ў жывую ракету невядомага памеру, покалывавшую і пульсавалую на стартавай пляцоўцы пад тайным морам, пакуль ён не прыкінуўся, што гатэль гэтага, але ведаў, што ён бездапаможны, як з хваляй цудоўнай сілы стрэлілі ў космас або, па ім - цяпер гэта не мела значэння - і ракеты-носьбіты, радасна падарваліся ў ланцужку захопленых памочнікаў.
  
  
  Калі ён паглядзеў на гадзіннік, было 3:07. Яны праспалі дваццаць хвіліна. Ён паварушыўся, і Джыні прачнулася, як заўсёды, - імгненна і насцярожана. "Час?" - спытала яна з задаволеным уздыхам. Калі ён сказаў так, яна сказала: "Я лепш пайду дадому. Мая сям'я цярпімых, але ... "
  
  
  Па дарозе ў Chevy Chase Нік пераканаў сябе, што ён неўзабаве зноў пабачыць Джыні .
  
  
  Дбайнасць часткі акуплялася. Дастаткова часу, каб пераправерыць Эн, Сьюзэн і астатніх. Да эга здзіўлення, яна адмовілася прызначаць якое-небудзь спатканне.
  
  
  "Мне трэба з'ехаць, вакол горада па справах", - сказала яна. "Патэлефануй мне праз тыдзень, і я буду рады цябе бачыць - калі ты ўсё яшчэ хочаш".
  
  
  "Я патэлефаную табе", - сказаў ён сур'ёзна. Ён ведаў некалькі выдатных дзяўчат ... некаторыя вакол іх адрозніваліся прыгажосцю, розумам, запалам, а ў некаторых былі агульныя якасці. Але Джыні Ahling была чым-то іншым!
  
  
  Тады паўстаў лейцара - куды яна збіралася па справах? Чаму? З хема? Ці можа гэта быць звязана з невытлумачальнымі смерцямі або кольцам Баўмана?
  
  
  Ён сказаў: "Я спадзяюся, што ваша дзелавая паездка будзе ў месца, удалечыні ад гэтага гарачага перыяд. Нядзіўна, што брытанцы плаціць трапічны бонус для вашынгтонскі доўг. Яе бы гатэль, каб вы яе маглі б выслізнуць ў Кэтскиллс, Эшвилл або Мэн".
  
  
  "Было б добра", - летуценна адказала яна. "Магчыма, калі-небудзь. Мы цяпер вельмі занятыя. У асноўным мы будзем лётаць. Або ў канферэнц-залах з кандыцыянерам". Яна была соннай. Бледна-шэры першы брылёў світанку змякчаў цемру, калі яна загадала яму было спыніцца каля больш старога дома па дзесяці або дванаццаці пакояў. Ён прыпаркаваўся за шырмай вакол кустоў. Ён вырашыў не спрабаваць прапампоўваць яе далей - Джэры Демінг дамагаўся добрых поспехаў ва ўсіх аддзелах, і было б бессэнсоўна разбураць усё, занадта моцна тапіць.
  
  
  Ён цалаваў яе некалькі хвіліна. Яна прашаптала: "Гэта было вельмі весела, Джэры. Падумай, ці не хочаш ты, каб яе пазнаёміла цябе з маім стрыечным братам. Яе ведаю, што тое, як ён звяртаецца з нафтай, прыносіць рэальныя грошы".
  
  
  "Я вырашыў. Яе хачу з ім сустрэцца".
  
  
  "Добра. Патэлефануй мне праз тыдзень".
  
  
  І яна сышла.
  
  
  Эму спадабалася вяртацца ў кватэру. Можна было падумаць, калі надыходзіў свежы, яшчэ халаднаваты дзень і руху было мала. Калі ён дражнілі, малочнік памахаў эму рукой, і ён ад душы махнуў у рэўматызму.
  
  
  Ён падумаў аб Руце і Джыні. Яны былі стрэлкамі па доўгай чароды прамоўтэраў. Вы спяшаліся або галадалі. Ім мог спатрэбіцца Джэры Демінг, таму што ён здаваўся упартым і дасведчаным чалавекам у пошты бизнесявляется, у які цяклі грошы, калі вам наогул пашанцавала. Або гэта могуць быць эга першыя каштоўныя кантакты з чым-то адначасова складаным і смяротным.
  
  
  Ён паставіў будзільнік на 11:50 раніцы. Прачнуўшыся, ён уключыў хуткі Farberware і патэлефанаваў Рут Мота.
  
  
  "Прывітанне, Джэры..." - яна не выглядала хворай.
  
  
  "Добры дзень. Просячы прабачэння, ты дрэнна сябе адчувала мінулай ноччу. Цяпер табе лепш?"
  
  
  "Так. Яе прачнулася, адчуваючы сябе пышна. Спадзяюся, я не рассердила вас сваім сыходам, але, магчыма, яе захварэла, калі б засталася. Вызначана дрэнная кампанія".
  
  
  "Пакуль ты зноў адчуваеш сябе добра, усё ў парадку. Мы з Джэні добра правялі час". "О, чувак, - падумаў ён, - гэта можна засвяціць". "Як наконт вячэры сёння ўвечары, каб нагнаць страчаную ноч?"
  
  
  "Ці любіш гэта."
  
  
  "Між іншым, - Джыні кажа мне, што ў нах ёсць стрыечны брат у нафтавым пошты бизнесявляется, і яе мог бы як-то туды упісацца. Я не хачу, каб вы адчувалі, што я стаўлю вас у цяжкае становішча, але - ці ведаеце вы, калі яна і яна дзелавыя сувязі моцныя? "
  
  
  "Ты маеш на ўвазе - ці можаш ты давяраць думку Джыні?"
  
  
  "Так, гэта яно."
  
  
  Запанавала цішыня. Затым яна адказала: "Думаю, так. Яна можа наблізіць вас да вашага... полі".
  
  
  "Добра, дзякуй. А што ты будзеш рабіць у наступную сераду ўвечары?" Жаданне задаць лейцара ўзнікла ў Ніка, калі ён успомніў аб планах Джэні. Што, калі некалькі таямнічых дзяўчат з'язджаюць "па справах"? "Я іду на іранскі канцэрт у" Хілтан "- хочаш пайсці?"
  
  
  У яе голасе было шчырае шкадаванне. "О, Джэры, яе б з задавальненнем, але я буду звязана ўсю тыдзень".
  
  
  "Увесь тыдзень! Ты з'язджаеш?"
  
  
  "Ну... так, мяне не будзе ў горадзе вялікую частку нядзелях".
  
  
  "Гэта будзе сумная нядзелю для мяне", - сказаў ён. "Убачымся каля шосты, Рут. Забраць цябе ў цябе дома?"
  
  
  "Калі ласка."
  
  
  Павесіўшы трубку, ён сеў на дыван у позу, вырабляюцца lotus і пачаў выконваць практыкаванні ёгі па дыханню і цягліцаваму кантролі. Ён прагрэсаваў - то каля шостага гадоў практыкі - да такой ступені, што мог глядзець на пульс на запясце, перавернутым на сагнутай у каленях, і бачыць, як ён паскараецца або запавольваецца па эга жаданні.Потым пятнаццаці хвілінах х ён свядома вярнуўся да праблемы дзіўных смерцяў, Кольца Баўмана, Джыні і Рут. Абедзве дзяўчыны эму спадабаліся. Яны былі ў некаторым родзе дзіўнымі, але ўнікальныя і непадобныя заўсёды цікавілі эга. Ён распавёў пра падзеі ў Мэрылэндзе, каментарах Хоука і дзіўнай хваробы Рут на вячэры Кушынга. Вы можаце скласці вакол іх ўзор або прызнаць, што ўсе злучныя ніткі могуць быць супадзеннем. Ён не мог успомніць, як адчуваў сябе такім бездапаможным ў дэла... з выбарам адказаў, але не з чым ih параўноўваць.
  
  
  Ён апрануўся ў цёмна-бардовыя штаны і белую кашулю-пола, спусціўся і прыехаў да каледжу Галлоде у Птушцы. Ён пайшоў у Нью-Ёрк-авеню, павярнуў прама на Mt. Оливет і ўбачыла мужчыну, які чакае эга на скрыжаванні з Блейденсбург-род.
  
  
  У гэтага чалавека была падвойная нябачнасць: поўная штодзённасць плюс пабіты, сутулое роспач, з-за якога вы падсвядома хутка праходзілі mimmo яго, каб беднасць ці
  
  
  няшчасці эга спакоі і не ўрываліся ў свой уласны. Нік спыніўся, мужчына хутка забраўся ўнутр і паехаў у бок Лінкальн-парк і мост Джона Філіпа Сузы.
  
  
  Нік сказаў: "Калі яе ўбачыў цябе, яе гатэль купіць табою шчыльную адукацыю і засунуць пяцідоларавы купюру ў твой патрапаны хвіліну".
  
  
  "Вы можаце гэта зрабіць", - адказаў Хок. "Я не абедаў. Вазьміце гамбургеры і малако ў тым месцы, побач з ваенна-марскім корпусам. Мы можам з'есці ih ў машыне".
  
  
  Хоць Хок не прызнаў камплімент, Нік ведаў, што эму гэта спадабалася. Пажылы мужчына мог тварыць цуды з пашарпанай курткай. Нават трубка, цыгара або імкненне капялюш можа цалкам змяніць эга знешні выгляд. Справа была не ў аб'екце... Хоук валодаў здольнасцю станавіцца старым, змучаным і прыгнечаным, або напышлівым, жорсткім і напышлівым, або дзесяткамі іншых тыпавы. Ён быў знаўцам маскіроўкі сапраўднай. Ястраб мог знікнуць, таму што шталь звычайным чалавекам.
  
  
  Нік апісаў свой вечар з Джыні: "... потым яе адвёз яе дадому. На наступным тыдні яе не будзе. Думаю, Рут Мота таксама будзе. Ці могуць яны ўсё дзе-небудзь сабрацца?"
  
  
  Хоук павольна адпіў малака. "Узяў яе дадому на досвітку, а?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Ах, зноў быць маладым і працаваць у поле. Вы развлекаете прыгожых дзяўчат. Сам-насам з імі... вы б сказалі, чатыры ці пяць гадзін? Яе раб у сумным офісе".
  
  
  "Мы гаварылі аб кітайскім нефрыце", - мякка сказаў Нік. "Гэта яе хобі".
  
  
  "Я ведаю, што асяроддзях хобі Джыні ёсць і больш актыўныя".
  
  
  "Значыць, вы не праводзіце увесь свой час у офісе. Якую маскіроўку вы выкарыстоўвалі? Думаю, што-то накшталт Клифтона Уэба ў старых фільмах па тэлебачанні?"
  
  
  "Вы блізкія. У вас, моладзь, прыемна бачыць вывастраныя метады". Ён выпусціў пустую тару і ўсміхнуўся. Затым працягнуў: "У нас ёсць ідэя, куды могуць адправіцца дзяўчыны. У маёнтак Лордаў ў Пенсільваніі праводзіцца тыднёвая вечара - яна называецца бізнес-канферэнцыяй. Самыя папулярныя міжнародныя бізнесмены. У першую чаргу сталь, самалёты і, вядома ж, боепрыпасы. "
  
  
  "Чыстая нафтавікоў?"
  
  
  У любым выпадку ваша ролю Джэры Демінг нікуды не дзенецца. У апошні час ты сустрэў занадта шмат людзей. Але ты той чалавек, які павінен сысці.
  
  
  "А што наконт Лу Карла?"
  
  
  "Ён у Іране. Глыбока залучаны. Яе б не гатэль " эга "вывозіць".
  
  
  "Я падумаў аб nen, таму што ён ведае сталеліцейны бізнэс. І калі там ёсць дзяўчыны, любая асоба, якую яе выберу, павінна быць поўным прыкрыццём".
  
  
  "Я сумняваюся, што дзяўчаты будуць цыркуляваць асяроддзях гасцей".
  
  
  Нік сур'ёзна кіўнуў, назіраючы, як DC-8 праязджае mimmo меншага самалёта ў густой паласе Вашынгтона. З такога адлегласці яны выглядалі небяспечна блізка. "Я ўвайду. У любым выпадку, гэта можа быць ілжывая інфармацыя".
  
  
  Хок усміхнуўся. "Калі гэта спроба даведацца мой погляд, гэта спрацуе. Мы ведаем аб гэтай сустрэчы, таму што ўжо шэсць дзён назіраем за цэнтральным тэлефонным шчытом, не маючы перапынкаў больш чым на трыццаць хвіліна. што-то вялікае і пышна арганізаваны. Калі яны адказныя за нядаўнія смерці, якія нібыта былі натуральнымі, яны бязлітасныя і майстэрскія ".
  
  
  "Вы выводзьце ўсе гэта праз тэлефонных размоў?"
  
  
  "Не спрабуй мяне выбавіць, мой хлопчык - гэта спрабавалі зрабіць спецыялісты". Нік здушыў ўхмылку, калі Хок працягнуў: "Усе кавалачкі і кавалачкі не падыходзяць, але я яе адчуваю ўзор. Зайдзі туды і даведайся, як яны спалучаюцца сябар з сябрам".
  
  
  "Калі яны такія разумныя і грубыя, як вы думаеце, магчыма, вам прыйдзецца сабраць мяне разам".
  
  
  "Сумняваюся, Нікалас. Ты ведаеш, што я думаю пра тваіх здольнасцях. Голас чаму ты збіраешся туды. Калі ты пойдзеш у круіз на сваёй лодцы ў нядзелю раніцай, яго сустрэну цябе ў Браян-Пойнце. Калі рака шматлюднай. , ідзіце на паўднёва-захад, пакуль мы не застанемся адны. "
  
  
  "Калі метады будуць гатовыя да мяне?"
  
  
  "У аўторак у гаражы ў Маклине. Але я дам вам поўны брыфінг і большасць дакументаў і карт у нядзелю".
  
  
  Ніку спадабалася вячэраць у той вечар з Рут Дэвіз, але ён не ведае нічога каштоўнага, і, па радзе Хоука, не шталь настойваць. Яны атрымлівалі асалоду ад некаторымі гарачымі момантамі, прыпаркавацца на беразе, і ў два ён адвёз яе дадому.
  
  
  У нядзелю ён сустрэўся з Хоуком, і яны патрацілі тры гадзіны на вывучэнне дэталяў з дакладнасцю двух архітэктараў, гатовых падпісаць кантракт.
  
  
  У аўторак Джэры Демінг сказаў свайму аўтаадказьніку, швейцару і некалькім іншым значным людзям, што едзе ў Тэхас па справах, і паляцеў на Птушцы. Праз паўгадзіны ён праехаў праз дзень тэрмінал для грузавікоў сярэдняга памеру, знаходзячыся далёка ад дарогі, і на імгненне ён і эга машыны зніклі з твару зямлі.
  
  
  У сераду раніцай двухгадовы "Б'юік" выйшаў праз гараж для грузавікоў і выехаў на шашы 7 у Лисбург. Калі яна спынілася, вакол машыны выслізнуў мужчына і прайшоў пяць кварталаў да офіса на таксі.
  
  
  Ніхто не заўважыў яго, пакуль ён павольна шэл па ажыўленай вуліцы, таму што ён быў не з тых людзей, на якіх варта глядзець двойчы, хоць ён кульгаў і трымаў у руках простую карычневую кій. Ён мог быць мясцовым гандляром ці чыім-то бацькам, якія прыйшлі за паперай і слоікам апельсінавага соку. Эга валасы і вусы былі сівымі, яго скура чырвоная і румяная, ён меў дрэнную выправу і нес занадта вялікі аленка, хоць эга цела было вялікім. На nen быў цёмна-сіні касцюм і сын-шэрая мяккая капялюш.
  
  
  Ён наняў таксі і эга адвезлі назад па шашы Љ7 ў аэрапорт,
  
  
  дзе ён выйшаў у офісе па арэндзе чартараў. Ён спадабаўся мужчыну за прылаўкам, таму што ён быў такім ветлівым і, відавочна, рэспектабельным.
  
  
  Эга дакументы былі ў парадку. Аластер Бідла Уільямс. Яна ўважліва ih разгледжана. "Ваш сакратар зарэзерваваў Aero Commander, містэр Уільямс, і адправіўся стаўкі наяўнымі". Яна сама стала вельмі ветлівай. "Паколькі вы раней не лёталі з намі, мы інтэрнатах б праверыць вас... асабіста. Калі вы не супраць..."
  
  
  "Я Не вінавачу цябе. Мудры ўчынак".
  
  
  "Добра. Яе сама пайду з табой. Калі ты не пярэчыш супраць жанчыны..."
  
  
  "Вы падобныя на жанчыну, якая займаецца з'яўляецца добрым пілотам. Яе магу сказаць інтэлект. Яе мяркую - у вас ёсць ваш L. C. і ваш рэйтынг па прыборах".
  
  
  "Чаму, ды. Як ты даведаўся?"
  
  
  "Заўсёды мог меркаваць аб характары". І, падумаў Нік, нам адна дзяўчынка, iso усіх сіл, якая імкнецца надзець штаны, не дазволіць мужчынам апярэдзіць яе - а ў цябе ёсць узрост, каб лётаць гадзінамі.
  
  
  Ён зрабіў два падыходу - абодва бездакорных. Яна сказала: "Вы вельмі добрыя, містэр Уільямс. Я задаволеная. Вы збіраецеся ў Паўночную Караліну?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Галасаванне карты. Зайдзіце ў офіс, і мы пададзім план палёту".
  
  
  Пасля таго, як ён завяршыў план, ён сказаў: "У залежнасці ад абставін, яе магу змяніць гэты план на заўтра. Яе асабіста патэлефаную ў дыспетчарскую па нагоды любога адхіленні. Калі ласка, не турбуйцеся пра гэта".
  
  
  Яна зазьзяла. "Так прыемна бачыць каго-то з метадычным здаровым сэнсам. Так шмат людзей проста хочуць ўразіць вас. Яе пацела для некаторых вакол іх на працягу некалькіх дзён".
  
  
  Ён даў гэй десятидолларовую купюру "У свой час".
  
  
  Калі ён сыходзіў, яна на адным дыханні казала "Не, калі ласка" і "Дзякуй".
  
  
  У апоўдні Нік прызямліўся ў муніцыпальным аэрапорце Манассаса і патэлефанаваў, каб адмяніць палётны план. AX ведаў рухаў удараў з дакладнасцю да хвіліны, і мог кіраваць кантролерамі, але, вынікаючы руціне, было менш шанцаў прыцягнуць увагу. Пакінуўшы Манассас, ён паляцеў на паўночны захад, пранікаючы ў магутным маленькім самалёце праз горныя перавалы Аллегейни, дзе конніца Саюза і Канфедэрацыі гналася і спрабавала паставіць іншы аднаму всу за стагоддзі да гэтага.
  
  
  Гэта быў вялікі дзень для палётаў, яркага сонца і мінімальнага ветру. Ён праспяваў "Дыксі" і "Марширующий па Джорджыі", калі перабраўся ў Пенсільванію і прызямліўся, каб даліць паліва. Калі ён зноў узляцеў, ён пераключыўся на пару припевов вакол "Брытанскага гренадера", прамаўляючы словы з старамодным ангельскай акцэнтам. Аластер Бідла Уільямс прадстаўляў баявых машынах, Ltd., і ў Ніка была дакладная дыкцыя.
  
  
  Ён выкарыстаў маяк Алтуны, затым яшчэ адзін курс Omni і праз гадзіну прызямліўся на невялікім, але ажыўленым поле. Ён патэлефанаваў па тэлефоне, каб арандаваць машыну, і k 18:42. ён поўз па вузкай дарозе на паўночна-заходнім схіле Аппалачской разбіваць. Гэта была однополосный дарога, але, калі не лічыць шырыні, гэта была добрая дарога: два стагоддзі выкарыстання і незлічоныя гадзіны працы моцных людзей, каб накіраваць яе і пабудаваць каменныя сцены, якія ўсё яшчэ абмяжоўвалі сл. Калі-то гэта была ажыўленая дарога на захад, таму што яна ішла па больш доўгім маршруце, але з больш лёгкімі спускамі праз выемкі, яна больш не была адзначана на картах, як скразная дарога праз горы.
  
  
  На карце геалагічнай службы Ніка 1892 года яна была расцэньвацца як скразная дарога, на карце 1967 года цэнтральная частка ўяўляла сабой проста пункцірную лінію, якая пазначае сцежку. Ён і Хок старанна вывучылі кожную дэталь на картах - ён адчуваў, што ведае дарогу яшчэ да таго, як паехаў на ёй. Чатыры мілі наперадзе знаходзіліся ліжа за ўсё да тыле гіганцкіх уладанняў лордаў, пяцьсот дваццаць акраў ў трох горных лагчынах.
  
  
  Нават AX не змог атрымаць апошнія звесткі пра маёнтак лордаў, хоць старыя геадэзічныя карты, несумненна, былі надзейнымі ў дачыненні да большасці дарог і будынкаў. Хоук сказаў: "Мы ведаем, што там ёсць аэрапорт, але гэта ўсё. Вядома, мы маглі б сфатаграфаваць і агледзець эга, але для гэтага не было ніякіх прычын. Стары Антуан Лорд сабраў гэта месца прыкладна ў 1924 годзе. Ён і Калгеенни пазбівалі стану. калі жалеза і сталь былі каралямі, і вы захоўвалі тое, што выраблялі. Ніякай лухты аб кармленні людзей, якіх вы не маглі б эксплуатаваць. Лорд, відавочна, быў самым спрактыкаваным вакол ўсіх. Зарабіўшы яшчэ сорак мільёнаў-у час Першай сусветнай вайны, ён прадаў большую частку сваіх прамысловыя акцыі і купіў шмат рыэлтар ".
  
  
  Гісторыя зацікавіла Ніка. "Стары хлопчык, вядома, мёртвы?"
  
  
  "Памёр у 1934 годзе. Тады ён нават трапіў у загалоўкі газет, сказаўшы Джону Раскобу, што ён прагны дурань і што Рузвельт ратуе краіну ад сацыялізму, і яны павінны падтрымаць эга, а не збіваць з панталыку. Рэпарцёрам гэта спадабалася. Маёнтак атрымаў у спадчыну эга сын Уліс. і ў семдзесят ці восемдзесят мільёнаў дзеляцца з эга сястрой Мартай ".
  
  
  Нік спытаў: "А яны...?"
  
  
  "Апошні раз пра Сакавіку паведамлялі ў Каліфорніі. Мы правяраем. Уліс заснаваў некалькі дабрачынных і ва ўрачыстай абстаноўцы фондавым. Сапраўдныя - напрыклад, з 1936 па 1942 год. Раней гэта было разумным рашэннем у якасці падатковай выкрутаў і забеспячэння пастаянных працоўных месцаў для сваіх нашчадкаў. . Ён быў капітанам у дывізіёне Keystone га пачатку другой Сусветнай.
  
  
  Атрымаў Сярэбраную зорку і Бронзавую зорку з гронкай дубовых лісця. Двойчы паранены. Між іншым, ён пачынаў шараговым. Ніколі не гандляваў сваімі сувязямі ".
  
  
  "Падобна на тое, сапраўдны хлопец", - заўважыў Нік. "Дзе ён зараз?"
  
  
  "Мы не ведаем. Эга, банкіры, агенты па нерухомасці і біржавыя маклеры пішуць эму ў паштовую скрыню ў Палм-Спрынгс".
  
  
  Калі Нік павольна ехаў па старадаўняй дарозе, ён успомніў гэтую размову. Наўрад ці Лорды былі падобныя на супрацоўнікаў Кольцы Баўмана або Шикомов.
  
  
  Ён спыніўся на вялікай прасторы, якое можа быць прыпынкам фургона, і даследаваў карту. Праз паўмілі былі два маленькіх чорных квадратаў, якія паказвалі на тое, што цяпер, верагодна, было закінутым падмуркам былых будынкаў. За імі маленечкая метка паказала на могілках, а затым, перш чым я стараюся дарога павярнула на паўднёва-захад, каб перасекчы лагчыну паміж дзвюма гарамі, павінна была прайсці сцежак, вядучая праз невялікую выманне да валадарстваў лордаў.
  
  
  Нік разгарнуў машыну, раздушыў некалькі кустоў, замкнуў яе і пакінуў у чарзе. Ён шэл па дарозе ў які памірае сонечным святле, атрымліваючы асалоду ад сакавітай зелянінай, высокімі болиголовами, і тым, як вылучаліся белыя бярозы. Здзіўлены бурундук прабег наперадзе яго на некалькі ярдаў, размахваючы сваім маленькім хвосцікам, як антэнай, перш чым скокнуць на каменную сцяну, на імгненне застыў у карычнева-чорнай малюсенькай звязку футра, а затым міргнуў сваімі бліскучымі вачыма і знік. Нік на імгненне пашкадаваў, што не выйшаў на вячэрнюю прагулку, каб у свеце панаваў мір, а гэта было важным. Але гэта не так, ён абверг паведамленні смі сабой, змоўк і закурыў.
  
  
  Лішні аленка эга спецыяльнага рыштунак абверг паведамленні смі эму, наколькі мірным быў мір. Паколькі сітуацыя была невядомай, ён і Ястраб дамовіліся, што ён прыедзе добра падрыхтаваным. У белай нейлонавай падшэўцы, придававшей эму паўнаваты тып, была тузін кішэняў з выбухоўкай, інструментамі, провадам, невялікім радыёперадатчыкам і нават процівагазам.
  
  
  Хоук сказаў: "У любым выпадку ты панясеш Вильгельмину, Х'юга і П'ера. Калі цябе схопяць, ih будзе дастаткова, каб абвінаваціць цябе. Так што ты можаш несці дадатковае абсталяванне. Гэта можа быць менавіта тое, што табе трэба, каб цябе перажыць. або як бы яно нам было, падайце нам сігнал вакол вузкага месца. Ёй загадаю пасадзіць Насенне Мануна і паблізу да супермаркета " біла Rohde каля ўваходу ў маёнтак у грузавіку хімчысткі ".
  
  
  Гэта мела сэнс, але падчас доўгай прагулкі гэта было цяжка. Нік паварушыў локцямі пад курткай, каб рассеяць банк, які станавіўся непрыемным, і працягваў ісці хады. Ён выйшаў на паляну, дзе на карце былі паказаны старыя фонды, і спыніўся. Фонды? Ён убачыў ідэальную карціну вясковага гатычнага фермерскай дома, на рубяжы стагоддзяў, у камплекце з шырокім ганкам з трох бакоў, крэсламі-качалками і качающимся гамаком, агародам для грузавікоў і флігелем побач з алеяй, абсаджанай кветкамі, ззаду дома. Яны былі пафарбаваны ў насычаны жоўты колер з белай акантоўкай на вокнах, жолабах і парэнчах.
  
  
  За домам таксама акуратна пафарбаваны невялікі чырвоны хлеў. Дзве каштанавыя коні выглядалі з-за загону, вакол слупоў і рэек ззаду, а пад навесам вакол двух вагонаў ён убачыў калёсы, і нейкую сельскагаспадарчую тэхніку.
  
  
  Нік шэл павольна, яго ўвагу, з цікавасцю было засяроджана на чароўнай, але састарэлай сцэне. Яны належалі календары Карриера і Айвза - "Хатняе месца" або "Маленькая ферма".
  
  
  Ён дабраўся да каменнай дарожкі, якая займаецца вяла да ганка, і эга жыццё сцяўся, калі моцны голас ззаду яго, дзе-то на краі дарогі, сказаў: "Трымайцеся, містэр. На вас накіраваны аўтаматычны драбавік".
  
  
  
  Кіраўнік V
  
  
  
  Нік стаяў вельмі-вельмі нерухома. Сонца, якое знаходзілася цяпер зусім недалёка ад гор на захадзе, апякала эга твар. У лесе гучна ў цішыні сойка крычала. У чалавека з стрэльбай было ўсё для яго - нечаканасць, сховішча і эга становішча супраць сонца.
  
  
  Нік спыніўся, узмахнуўшы карычневай кіем. Ён трымаў эга там, на вышыні шостага цаляў над зямлёй, не апускаючы. Голас сказаў: "Ты можаш разгарнуцца".
  
  
  Мужчына выйшаў з-за чорнага арэхавага дрэва, акружанага хмызняком. Гэта было падобна на назіральны пункт, уладкованы так, каб эга не заўважылі. Стрэльбу было падобна на дарагі браўнінг, верагодна, Sweet 16 без кампенсатара. Мужчына быў сярэдняга росту, каля пяцідзесяці, апрануты ў шэрую ба-кашулю і штаны, але nen была мяккая цвідавым капялюш, якую наўрад ці можна было б прадаць на месцы. Ён выглядаў разумным. Эга хуткія шэрыя вочы без спешкі блукалі па Ніку.
  
  
  Нік зірнуў у рэўматызму. Мужчына спакойна стаяў, трымаючы стрэльбу рукой каля спускавога кручка, руляй уніз і прама. Пачатковец мог бы вырашыць, што голас чалавека, якога можна было схапіць хутка і нечакана. Нік вырашыў інакш.
  
  
  "У мяне тут была невялікая праблема", - сказаў мужчына. "Не маглі б вы сказаць мне, куды вы накіроўваецеся?"
  
  
  "Па старой дарозе і сцежцы, - адказаў Нік з бездакорным старым акцэнтам". Буду рады паказаць вам нумар, ідэнтыфікатары і карту, калі хочаце. "
  
  
  "Калі вам будзе заўгодна".
  
  
  Вільгельміны адчувала сябе камфортна побач з эга левай грудной клеткай. Яна магла плюнуць у лічаныя dolly секунды. У прысудзе Ніка гаварылася, што яны абодва скончаць і памруць. Ён асцярожна дастаў карту вакол бакавой кішэні сіняй камзолы і кашалек вакол ўнутранага нагруднай кішэні. Ён выняў вакол паперніка дзве карты - пропуску "Аддзела бяспекі Вікера" эга фатаграфіяй і універсальную карту авіяпералёту.
  
  
  "Не маглі б вы патрымаць ih адкрытымі ў правай руцэ?"
  
  
  Нік не пярэчыў. Ён павіншаваў сябе са сваім меркаваннем, калі мужчына нахіліўся наперад і ўзяў ih левай рукой, трымаючы стрэльбу іншы. Ён зрабіў два крокі назад і зірнуў на карты, адзначыў вобласць, паказаную ў куце карты. Затым ён падышоў і вярнуў ih. "Прашу прабачэння за прыём. У мяне ёсць сапраўды небяспечныя суседзі. Гэта не зусім падобна на Англію".
  
  
  "Ах, яе ўпэўнена", - адказаў Нік, прыбіраючы паперы. "Я знаёмы з вашым горным народам, з ih кланавасць і непрыязнасцю да ўрадавых выкрыццю - правільна я кажу?"
  
  
  "Так. Табе лепш зайсці на кубак гарбаты. Застанься на ноч, калі хочаш. Яе Джон Вийон. Яе жыву тут". Ён паказаў на дом па ўсёй зборнікаў апавяданняў.
  
  
  "Чароўнае месца", - сказаў Нік. "Яе гатэль б далучыцца да вас за кубкам кавы і бліжэй зірнуць на гэтую выдатную ферму. Але я хачу пералезці праз гару і вярнуцца. Магу на яе зайсці да вас заўтра каля чатырох гадзін?"
  
  
  "Вядома. Але вы пачынаеце трохі позна".
  
  
  "Я ведаю. Пакінуў ёй сваю машыну на выездзе, таму што дарога стала такой вузкай. З-за гэтага ў мяне атрымліваецца затрымка на паўгадзіны". Ён быў асцярожны, кажу "расклад". "Яе часткі шпацырую па начах. Яе нашу з сабой невялікую лямпу. Сёння будзе месяц, і яе сапраўды выдатна бачу ўначы. Заўтра яе пайду па сцежцы ніяк не калі. Гэта не можа быць дрэнны сцежкай. Гэта было дарога на працягу амаль двух стагоддзяў ".
  
  
  "Ісці досыць лёгка, за выключэннем некалькіх камяністых равок і расколіны на месцы, дзе калі-то быў драўляны мост. Вам прыйдзецца караскацца ўверх і ўніз і пераходзіць ручай уброд. Чаму вы так вырашылі ісці па гэтай сцежцы?"
  
  
  "У мінулым стагоддзі мой далёкі сваяк прайшоў праз гэта паэтапна. Напісаў пра гэта кнігу. На самай дэла, ён прайшоў увесь шлях да вашага заходняга ўзбярэжжа. Яе збіраюся паўтарыць эга маршрут. Гэта зойме ў мяне некалькі гадоў дзейнічае на яго расслабляльна. але потым яе збіраюся напісаць кнігу аб зменах. Вакол гэтага атрымаецца займальны аповяд. На самай дэла гэтая вобласць больш прымітыўнай, чым калі ён яе прайшоў ".
  
  
  "Так, гэта так. Што ж, удачы. Заходзь заўтра ніяк не калі".
  
  
  "Дзякуй, буду. Яе з нецярпеннем вось чакаю таго чай".
  
  
  Джон Вийон стаяў на траве пасярэдзіне дарогі і глядзеў, як Аластер Уільямс выдаляецца. Вялікая, пухленькая, кульгаючы фігура ў гарадской вопратцы, якая ідзе мэтанакіравана і, відавочна, з неўтаймоўным спакоем. У той момант, калі падарожнік схаваўся з выгляду, Вийон увайшоў у дом, а сам пайшоў мэтанакіравана і хутка.
  
  
  Хоць Нік ступіў жвава, у эга думках абмяркоўвалася асцярожнасць. Джон Вийон? Рамантычнае імя і дзіўны мужчына ў загадкавым месцы. Ён не мог праводзіць на гэтых кустах дваццаць чатыры гадзіны ў суткі. Як ён даведаўся аб падыходзе Ніка?
  
  
  Калі фотаэлемент або тэлевізійны сканер кантралявалі дарогу, гэта азначала вялікая падзея, а вялікая - сувязь з маёнткам лордаў. Што азначала...?
  
  
  Гэта азначала прыёмную камісію, так як Вийон павінен быў мець зносіны з астатнімі праз горную выманне, пересеченную бакавой сцежкай. Гэта было лагічна. Калі б аперацыя была такой маштабнай, як падазраваў Хоук, ці калі б гэта была банда Баўмана, яны б не пакінулі чорны ход без нагляду. Ён спадзяваўся першымі заўважыць назіральнікаў, таму і выйшаў, вакол машыны.
  
  
  Ён азірнуўся, нічога не ўбачыў, адкінуў кульгавасць і перайшоў амаль рыссю, хутка покрывшей зямлю. Яе мыш. Ім нават сыр не патрэбен, таму што я адданы. Калі гэта пастка, то яна будзе добрай. Людзі, якія яе выявілі, купляюць лепшае.
  
  
  Ён зірнуў на карту, рухаючыся, правяраючы малюсенькія фігуркі, якія ён намаляваў да яе, пры вымярэнні адлегласцяў з дапамогай шкалы. Дзвесце сорак ярдаў, паказальнікаў налева, прама і ручай. Ён скокнуў. ДОБРА. на ручай, і эга меркаванае месца было правільным. Цяпер 615 ярдаў паднімаюцца адкрыта да таго, што было на адлегласці каля 300 футаў. Затым рэзкі паказальнікаў налева і ўздоўж таго, што на карце здалося роўнай сцежкай уздоўж абрыву. Так. А потым...
  
  
  Я стараюся дарога зноў павярнула прама, але бакавая сцежак праз выманне павінна была ісці адкрыта, перш чым павярнуць налева. Эга вострыя вочы заўважылі сцяжынку, і адтуліну ў лясной стогн, і ён павярнуў праз гай балігалоў, што-дзе асветленую белай бярозай. .
  
  
  Ён узышоў на вяршыню гары, калі сонца схавалася за гарой эга спіной, і ён пайшоў па камяністай сцежцы ў густым змроку. Зараз было цяжэй вымяраць адлегласці, правяраючы эга кудлаты, але ён спыніўся, калі ацаніў, што ў зале ў трыста ярдаў ад дна невялікі даліны. Галасаванне, да прыкладу, дзе будзе спускавы механізм першай пасткі.
  
  
  Яны наўрад ці будуць высока цаніць многія праблемы, каб вельмі старацца
  
  
  - ахоўнікі становяцца беклапотнымі, калі іх даводзіцца кожны дзень здзяйсняць працяглыя паходы, таму што яны лічаць патруль бескарысным. Карта паказала, што наступная западзіна на паверхні горы ў зале ў 460 ярдаў на поўнач. Цярпліва Нік пракладаў сабе шлях паміж дрэвамі і кустамі, пакуль ўсёй тэрыторыі гатэля, а не спускалася да малюсенькім горным ручая. Калі ён узяў у руку халаднаватую ваду, каб выпіць, ён заўважыў, што ноч была зусім чорнай. "Добры час, - вырашыў ён.
  
  
  Амаль у кожнага ручая ёсць якой-то праход, які выкарыстоўваецца выпадковым паляўнічым, часам толькі адзін ці два ў год, але ў большасці выпадкаў больш за тысячу гадоў. На жаль, гэта быў не адзін, вакол лепшых шляхоў. Прайшоў гадзіну, перш чым Нік убачыў першы пробліск святла знізу. За дзве гадзіны да гэтага ён убачыў старадаўні драўляны флігель у слабым святле месяца скрозь дрэвы. Калі ён спыніўся на краі паляны даліны, эга гадзіны свяціліся 10:56.
  
  
  Цяпер - цярпенне. Ён успомніў старую прымаўку аб Галоўным стаіць коней, з якім ён час ад часу здзяйсняў паездкі зграяй ў Скалістыя горы. Гэта было часткай многіх саветаў воінам - таго, хто рухаецца апошняй жыццём.
  
  
  У чвэрці мілі, на дне даліны, менавіта там, дзе гэта было назваў Т-вобразнай чорнай пазнакай на мапе, знаходзіўся гіганцкі асабняк лордаў - або асабняк былога лорда. Трохпавярховы, ён бліскаў агнямі, як сярэднявечны замак, калі гаспадар маёнтка ладзіў прыём. Здвоеныя агні машын то і справа рухаліся па эга далёкай баку, заязджалі на стаянку і выходзілі з нах.
  
  
  Уверх па даліне, справа, былі іншыя агні, якія на карце паказвалі, магчыма, гэта былыя дамы для прыслугі, стайні, крамы або цяпліцы - гэтак жа, каму было немагчыма.
  
  
  Тады ён убачыць, чаго ён на самай дэла назіраў. На імгненне ў асяроддзі свету, мужчына і сабака перасеклі канец даліны побач з ім. Што-то на плячы чалавека можа быць зброяй. Яны пайшлі па жвіровай дарожцы, якая займаецца праходзіла паралельна лініі дрэў, і працягнулі шлях mimmo тут да будынкаў ззаду. Сабака была даберманам або аўчаркай. Дзве патрульныя фігуры амаль зніклі па ўсім поля зроку, пакідаючы асветленыя месцы, затым адчувальныя вушы Ніка ўлавілі яшчэ адзін гук. Пстрычка, ляск і слабы храбусценне крокаў па жвіры перапынілі ih рытм, спыніліся, затым прадоўжыліся.
  
  
  Нік рушыў услед за мужчынам, эга ўласныя shaggy бясшумна ішлі па густой гладкай траве, і праз некалькі хвілін ён убачыў і адчуў тое, аб чым ён падазраваў: задняя частка маёнтка была аддзеленая ад галоўнага дома высокім драцяным плотам, вяршыня якога была ў тры ніткі тугі калючага дроту, злавесна акрэсленай у месячным святле. Ён прайшоў за плотам праз даліну, убачыў вароты, праз якія жвіровая дарожка перасякала плот, і знайшоў у 200 ярдаў далей яшчэ адны вароты, якія перакрывалі дарогу з чорным верхам. Ён прайшоў па пышнай расліннасці на краі дарогі, выслізнуў на паркоўку і схаваўся ў цені лімузін.
  
  
  Людзям у даліне падабаліся вялікія машыны - на стаянцы, або тое, што ён мог бачыць у святле двух пражэктараў, здавалася, былі толькі машыны коштам больш за 5000 даляраў. Калі заехаў бліскучы Лінкальн, Нік рушыў услед за двума якія выйшлі з яго мужчынамі да дома, трымаючыся на паважнай адлегласці ззаду. На хаду ён паправіў гальштук, акуратна паклаў капялюш, пачысціў сябе і плаўна нацягнуў куртку на сваё вялікае цела. Чалавек, які цягнуўся па вуліцы Лисберг, ператварыўся ў рэспектабельнага самавітага чалавека, які нядбайна насіў сваю вопратку, і вы ўсё яшчэ ведалі, што яна была вышэйшай якасці.
  
  
  Шлях ад тут да дома быў спадзістым па тэрыторыі. Ён быў асвечаны воднымі патокамі з доўгімі інтэрваламі, і агні на ўзроўні нага, часткі размяшчаліся на дагледжаных кустах, якія атачалі яго. Нік ішоў нядбайна, дастойны госць чакаў сустрэчы. Ён закурыў доўгую цыгару "Чэрчыль", адну з трох, якія былі ў акуратным скураным футарале у адным са шматлікіх унутраных кішэняў сваёй спецыяльнай камзолы. Дзіўна, як мала людзей падазрона глядзяць на чалавека, які шпацыраваў па вуліцы, атрымліваючы асалоду ад цыгарай або трубкай. Бяжыце mimmo паліцэйскага са сваім бялізнай пад пахай, і вас могуць застрэліць - прайдзіце mimmo ім з каштоўнасцямі кароны ў паштовай скрыні, раздзімаючы блакітнае воблака духмянай Гаваны, і афіцэр кіўне у знак павагі да вас.
  
  
  Дабраўшыся да задняй частцы дома, Нік пераскочыў праз кусты ў цемру і накіраваўся ў заднюю частку, дзе на драўляных частоколах былі бачныя агні пад металічнымі шчыткамі, якія павінны былі хаваць смеццевыя бакі. Ён выскачыў у бліжэйшую дзверы, убачыў хол і пральню, і пайшоў па калідоры да цэнтра хаты. Ён убачыў велізарную кухню, але дзейнасць скончылася удалечыні ад яго. Зала заканчваўся дзвярыма, якая займаецца выходзіла ў іншы калідор, значна больш багата упрыгожаны і абстаўлены, чым службовы зала. Адразу за дзвярыма з боку абслугоўвання знаходзіліся чатыры шафкі. Нік хутка адчыніў адну, убачыў венікі і абсталяванне для ўборкі. Ён увайшоў у асноўную частку дома
  
  
  - і выйшаў адкрыта на хударлявага чалавека ў чорным касцюме, які запытальна паглядзеў на яго. Выраз пытання змянілася падазрэннем, але перш чым ён змог загаварыць, Нік падняў руку.
  
  
  Менавіта Аластер Уільямс, - але вельмі паспешліва спытаў: "Дарагі мой, ці ёсць на гэтым паверсе туалетны столік? Увесь гэты цудоўны эль, ці ведаеце, але мне вельмі няёмка..."
  
  
  Нік танцаваў з нагі на нагу, умольна гледзячы на мужчыну.
  
  
  "Што? Вы маеце на ўвазе..."
  
  
  "Стары ўнітаз! Косця бога, дзе ўнітаз?"
  
  
  Мужчына раптам зразумеў, і гумар сітуацыі і эга уласны садызм выкралі эга падазрэнні. "Шафа для вады, а? Хочаш выпіць?"
  
  
  "Божа, няма", - выбухнуў Нік. "Дзякуй ..." Ён адвярнуўся, працягваючы танчыць, дазваляючы свайму твару пачырванець, пакуль не зразумеў, што эга румяныя рысы павінны свяціцца.
  
  
  "Вось, Мак, - сказаў мужчына. "Падпісвайцеся на мяне."
  
  
  Ён правёў Ніка ў кут, уздоўж канцы велізарнай пакоі, абабітай дубовымі панэлямі і віслымі габеленамі, у неглыбокую нішу з дзвярыма ў канцы. "Там". Ён паказаў пальцам, усміхнуўся - затым, зразумеўшы, што ён можа спатрэбіцца важным гасцям, хутка сышоў.
  
  
  Нік расой, старанна даглядаў за сабой, праверыў свой макіяж і нетаропка прайшоў назад у вялікі пакой, атрымліваючы асалоду ад доўгай чорнай цыгарай. Гукі даносіліся па вялікі аркі ў далёкім канцы. Ён падышоў к яму і ўбачыў захапляльную карціну.
  
  
  Пакой была велізарнай даўгаватай формы з высокімі французскімі вокнамі ў адным канцы, і яшчэ адной аркай ў іншым. На паліраваным падлозе ля вокнаў сем пар танцавалі пад плаўную музыку, доносившуюся па стереопары. Побач з цэнтрам далёкай сцяны была невялікая авальная перакладзіна, вакол якой сабралася з тузін мужчын, а ў цэнтрах для размоў, адукаваных маляўнічымі групамі канап у форме літары "U", балбаталі іншыя мужчыны, некаторыя расслаблена, некаторыя злучыўшы галавы. Па далёкай аркі пачуўся пстрычка більярдных шароў.
  
  
  Апроч танцуючых жанчын, усё вакол якіх выглядалі вытанчанымі - няхай гэта будзе жонкі багатых або больш разумныя і дарагія жырыноўскі шлюхі - у пакоі было ўсяго чатыры жанчыны. Амаль усе мужчыны мелі багаты выгляд. Было некалькі смокінгаў, але ўражанне было значна глыбей.
  
  
  Нік з велічным годнасцю спусціўся па пяці шырокім прыступках у пакой, ненадакучліва вывучаючы якія знаходзяцца ў пакоі. Адмоўцеся ад смокінгаў, уявіце сабе гэтых людзей, апранутых у схаваныя ангельцаў, тых, хто сабраўся пры каралеўскім двары ў феадальнай Англіі, або тых, хто сабраўся, потым вячэры па бурбонаў у Версалі. Пульхныя цела, мяккія рукі, занадта хуткія ўсмешкі, разважлівыя вочы і пастаянны шум размоў. Стрыманыя пытанні, завэлюмаваныя прапановы, складаныя планы, ніткі інтрыг паказваліся па чарзе і спляталіся, наколькі дазвалялі абставіны.
  
  
  Ён убачыў некалькіх кангрэсменаў, двух генералаў у цывільным, Роберта Куитлока, Гары Кушынга і яшчэ тузін мужчын, якіх эга фатаграфічны розум каталогизировал з нядаўніх падзей у Вашынгтоне. Ён прайшоў да бара, узяў вялікі віскі з содавай - "калі Ласка, без лёду", - і павярнуўся, каб сустрэць запытальны погляд Акіта Цогу Nf Мота.
  
  
  
  Кіраўнік VI.
  
  
  
  Нік паглядзеў скрозь Акіта, усміхнуўся, кіўнуў ўяўнага аднаму ў вочы і адвярнуўся. Старэйшы Дэвіз, як заўсёды, быў невыразным - немагчыма было здагадацца, якія думкі круцяцца за гэтымі безмятежными, але няўмольнымі рысамі асобы.
  
  
  "Выбачайце, калі ласка", - голас Акіта быў у эга локця. "Мы з табой сустракаліся, я думаю. Мне так цяжка ўспомніць заходнія рысы, дакладна гэтак жа, як ты смущаешь нас, азіятаў, яе ўпэўнена. Яе Акіта Мота..."
  
  
  Акіта ветліва ўсміхнуўся, але калі Нік зноў паглядзеў на яго, на гэтых точеные карычневых самалётах не было і следу гумару.
  
  
  "Я не памятаю, старажытнасці". Нік толькі ўсміхнуўся і працягнуў руку. "Аластер Уільямс па Виккерс".
  
  
  "Виккерс?" Акіта выглядаў здзіўленым. Нік хутка падумаў, каталогизируя мужчын, якіх бачыў тут. Ён працягнуў: "Нафтавай і свідравой дывізіён".
  
  
  "Мэта! Яго сустракаўся з некаторымі па сустрэнуць вашых людзей у Саудаўскай Аравіі. Так-так, я думаю, Кірк, Миглиерина і Роббінс. Вы ведаеце...?"
  
  
  Нік сумняваўся, што мог так хутка прыдумаць ўсе імёны. Ён гуляў. "У самым дэла? Некаторы час таму, яе, мяркую, да ... э, змяненняў?"
  
  
  "Так. Перад змяненнем". Ён уздыхнуў. "У вас там была выдатная сітуацыі". Акіта на імгненне апусціў вочы, нібы аддаючы даніну ўпушчанай выгады. Затым ён усміхнуўся толькі вуснамі. "Але вы паправіліся. Гэта не так дрэнна, як магло б быць".
  
  
  "Няма. Палову баханкі і ўсё такое".
  
  
  "Я ўяўляю Канфедэрацыю. Вы можаце абмеркаваць...?"
  
  
  "Не асабіста. Квенцін Смитфилд займаецца ўсім, што Вам варта ўбачыць у Лондане. Ён не мог прыехаць".
  
  
  "Ах! Ён - даступны?"
  
  
  "Цалкам".
  
  
  "Я не ведаў. Гэта так складана арганізаваць - вакол Aramco".
  
  
  "Цалкам". Нік досталь, па футарала адну вакол прыгожа выгравіраваных картак Аластера Бидла Уільямса па Виккерс, з адрасам і лонданскім нумарам тэлефона Виккерс, але на стале ў агента AX. Ручкай ён напісаў на абароце: "Сустрэў містэра Мота, Пэнсыльванія, 14 ліпеня. А. Б. Уільямс ".
  
  
  "Гэта павінна дапамагчы, старажытнасці".
  
  
  "Дзякуй."
  
  
  Акіта Хан даў Ніку - адну па эга ўласных картак. "Мы моцна на рынку. Яе, мяркую, вы ведаеце? Яе планую прыехаць у Лондан у наступным месяцы. Яе ўбачу містэра Смитфилда".
  
  
  Нік кіўнуў і адвярнуўся. Акіта глядзеў, як ён асцярожна прыбірае карту. Потым зрабіў рукамі палатку і задумаўся. Гэта было озадачивающе. Магчыма, Рут ўспомніць. Ён пайшоў шукаць сваю "дачку".
  
  
  Нік адчуў на шыі кроплю гаршчок і асцярожна выцер яе хусткай. Цяпер лёгка - эга кантроль быў лепш, чым гэта. Эга маскіроўка была найвышэйшай, але ў дачыненні да японскага патрыярха было падазрэнне. Нік рухаўся павольна, кульгаючы на кій. Часам яны маглі сказаць больш, у вашай хадзе, чым па вонкавым выглядзе, і ён адчуваў яркія карыя вочы на сваёй спіне.
  
  
  Ён стаяў на танцпляцы - румяны сівы брытанскі бізнэсовец захапляўся дзяўчатамі. Ён убачыў Эн Ve Лін, бліскаючы белымі зубамі перад маладым кіраўніком. Яна была асляпляльна ў вышытай бліскаўкамі спадніца з разрэзам.
  
  
  Ён успомніў заўвагу Руце; Тата павінен быў быць у Каіры. Ах так? Ён прайшоў па пакоі, улоўліваючы абрыўкі размовы. Гэта сход вызначана было звязана з нафтай. Хоука трохі збіла з панталыку тое, што Барні і Біл запазычылі вакол праслухоўвання тэлефонных размоваў. Магчыма, іншая бок выкарыстала сталь, як кодавае слова для нафты. Спыніўшыся каля адной групы, ён пачуў: "... 850 000 даляраў у год для нас, і прыкладна столькі ж для ўрада. Але інвестыцыі ў 200 000 даляраў вы не можаце скардзіцца..."
  
  
  Брытанскі акцэнт, казаў: "... мы сапраўды заслугоўваем большага, але..."
  
  
  Нік сышоў адтуль.
  
  
  Ён успомніў каментар Джыні. "Мы будзем лётаць ў асноўным або ў канферэнц-залах з кандыцыянерам..."
  
  
  Дзе яна была? Усё месца было кондиционировано. Ён прашмыгнуў у буфет, прайшоў праз яшчэ больш людзей у музычным зале, зазірнуў у пышную бібліятэку, знайшоў ўваходныя дзверы і выйшаў. Ніякіх слядоў іншых дзяўчат, Ганса Гейста ці немца, які мог бы быць Бауманом.
  
  
  Ён прайшоў па дарожцы і накіраваўся да паркоўцы. Суровы малады чалавек, які стаяў у куце хаты, задумліва паглядзеў на яго. Нік кіўнуў. "Чароўны вечар, ці не праўда, старажытнасці?"
  
  
  "Так, нібыта."
  
  
  Сапраўдны брытанец ніколі б не шталь tac часткі выкарыстоўваць слова "стары" або незнаёмым людзям, але гэта было выдатна для таго, каб хутка вырабіць на вас ўражанне. Нік выпусціў воблака дыму і пайшоў далей. Ён прайшоў mimmo некалькіх пар мужчын і ветліва кіўнуў. На стаянцы ён блукаў па чарзе машын, нікога ў іх не ўбачыў - і раптам эга не стала.
  
  
  Ён пайшоў па дарозе з чорным верхам у цемры, пакуль не дасягнуў варот бар'ера. Ён быў зачынены звычайным, якасным замкам. Праз тры хвіліны ён адкрыў яе адным вакол асноўных адмычак вакол свайго выбару і замкнуў за сабой. Каб паўтарыць гэта зноў, эму спатрэбіцца, як мінімум, адна хвіліна - ён спадзяваўся, што не сыдзе ў спешцы.
  
  
  Дарога павінна мякка віхляць на паўмілі і заканчвацца там, дзе будынкі былі паказаны на старой карце, і дзе ён бачыў агні з вышыні. Ён шэл, насцярожаны, бясшумна ступаючы. Двойчы ён з'язджаў з дарогі, калі ноччу праязджалі машыны: адна вакол галоўнага дома, іншая вярталася. Ён павярнуўся і ўбачыў агні будынкаў - паменшаную версію галоўнага асабняка.
  
  
  Сабака забрахаў, і ён замёр. Гук быў наперадзе яго. Ён абраў высокую кропку і назіраў, пакуль паміж ім і агнямі не прайшла малюнак справа налева. Одзіна па стражнікаў ішоў па жвіровай дарожцы на другі бок даліны. На такой адлегласці брэх быў не для яго - магчыма, не для вартавы сабакі.
  
  
  Ён чакаў доўга, пакуль не пачуў трэск і ляск варот і не быў упэўнены, што стражнік сыходзіць ад яго. Ён павольна абышоў вялікі будынак, не звяртаючы ўвагі на гараж з дзесяццю стойлах, які быў у цемры, і яшчэ адзін хлеў без святла.
  
  
  Гэта будзе нетолькі. У кожнай з трох дзвярэй сядзеў мужчына; толькі south korea бок заставалася незаўважанай. Ён пракраўся праз пышны пейзаж з гэта боку і дасягнуў першага вокны, высокага і шырокага праёму, які, несумненна, быў пабудаваны на заказ. Асцярожна ён зазірнуў у раскошна абстаўлены пустую спальню, прыгожа аформленую ў экзатычным сучасным стылі. Ён праверыў акно. Падвойнае термопастель і замыкаецца. Пракляты кандыцыянер!
  
  
  Ён прысеў і агледзеў сваю задні пасля. Побач з домам ён прыкрываў акуратныя плантацыі, але эга бліжэйшым сховішчам з будынкаў была пятидесятифутовая лужок, над якой ён падышоў. Калі яны будуць падтрымліваць патруль з сабакамі, у яго могуць быць праблемы, у адваротным выпадку ён будзе рухацца асцярожна, трымаючыся далей ад аконных агнёў, наколькі гэта магчыма.
  
  
  Вы ніколі не ведалі - эга ўваход у даліну, і расследаванне раскошнай канферэнцыі ў вялікай дом можа быць часткай вялікай пасткі. Магчыма, насцярожыў "Джон Вийон". Ён даў сабе перавага сумневы. У нелегальных груп былі яны ж кадравыя праблемы, што і ў карпарацый і бюракратыі. Кіраўніка - Акіта, Бауман, Гейст, Вийон ці хто-небудзь яшчэ - маглі кіраваць шчыльным караблём, аддаючы выразныя загады і выдатныя планы. Але армія заўсёды
  
  
  выяўлялі яны ж слабасці - лянота, абыякавасць і адсутнасць ўяўлення на нечаканае.
  
  
  "Ёй нечаканы", - запэўніў ён сябе. Ён зазірнуў у наступнае акно. Яна была часткова зачынена шторамі, але скрозь міжпакаёвыя развароты ён агледзеў вялікую пакой з пятиместными канапамі, расстаўленымі вакол каменнага каміна, дастаткова вялікай, каб прыгатаваць бычка і заставалася месца для некалькіх пожагаў хатняй птушкі.
  
  
  Седзячы на канапах і выглядаючы расслаблена, як вячэрні вечар у курортным гатэлі Хантэр-Маунтин, ён убачыў мужчын і дзяўчат; у ih фатаграфіях ён адзначыў Джыні, Рут, Сюзі, Понг-Понг Лілі і Соню Ранез; Акіта, Ханс Гейст, Сэмі і хударлявы кітаец, які, мяркуючы па эга рухам, мог быць чалавекам у масцы падчас рэйду на "Демингс" ў Мэрылэндзе.
  
  
  Рут і яе бацька, павінна быць, ехалі ў машыне, якая займаецца абагнала эга па дарозе. Ён падумаў, не прыехалі яны сюды менавіта таму, што Акіта пазнаёміўся з "Аластером Уільямсам".
  
  
  Адна вакол дзяўчат налівала напоі. Нік заўважыў, як хутка Понг-Понг Лілі падняла настольную запальнічку і паднесла яе Ганьсу Гейсту, каб ён закурыў. У нах быў такі выгляд, калі яна назірала за вялікім бландзінам - Нік запісаў назірання для даведкі. Гейст павольна хадзіў узад і наперад, размаўляючы, а астатнія ўважліва слухалі і часам смяяліся над эга словамі.
  
  
  Нік задуменна назіраў. Што, як, чаму? Кіраўнікі кампаній, і некаторыя дзяўчыны? Не зусім. Шлюхі і суценёры? Net - атмасфера была правільная, але адносіны не падышлі; і гэта не было звычайным грамадскім сходам.
  
  
  Ён досталь, маленечкі стетоскоп з кароткай трубкай і прымерыў эга на падвойным шкле; нахмурыўся, калі нічога не пачуў. Ён павінен быў трапіць у тую пакой або ў кропку, дзе ён мог чуць. І калі б ён мог запісаць частку гэтай размовы маленькую машыну памерам не больш калоды карт, якая займаецца часам раздражняла эга правую сцегнавую костка - ён павінен пагаварыць пра гэта са Сцюартам, - у яго былі б некаторыя адказы. Бровы Хоука, напэўна, падымуцца, калі ён прайграе сл.
  
  
  Калі ён увойдзе, як Аластер Бідла Уільямс, эга прыём будзе доўжыцца дзесяць секунд, а ён пражыве каля трыццаці - у гэтай купцы былі мазгі. Нік нахмурыўся і пракраўся праз плантацыі.
  
  
  Наступнае акно выходзіла ў тую ж пакой, і адно за ім таксама. Наступнае было распранальняй і холам, адтуль выходзіла што-то накшталт туалетаў. Апошнія вокны выходзілі ў пакой для трафеяў і бібліятэку, усе яны былі аздобленыя цёмнымі панэлямі і пакрытыя багатым карычневым дываном, дзе два суровых на выгляд кіраўнікоў сядзелі і размаўлялі. "Я таксама гатэль б пачуць гэтую здзелку", - прамармытаў Нік.
  
  
  Ён выглянуў з-за вугла будынка.
  
  
  Ахоўнік выглядаў нетолькі. Гэта быў спартыўны тып у цёмным касцюме, які, відавочна, сур'ёзна ставіўся да сваіх абавязкаў. Ён паставіў паходнае крэсла ў кусты, але не застаўся ў nen. Ён хадзіў узад і наперад, глядзеў на трох ліхтарыкаў, якія асвятлялі порцік, глядзеў у ноч. Ён ніколі не заставаўся спіной да Ніку даўжэй некалькіх імгненняў.
  
  
  Нік назіраў за ім скрозь кусты. Ён у думках праверыў дзясяткі наступальных і абарончых прадметаў у плашчы чараўніка, прадастаўленых вынаходлівым Сцюартам і тэхнічнымі спецыялістамі СЯКЕРА. Ах, ну - яны не маглі прадумаць усе. Гэта было эга справа, і шанцы былі невялікія.
  
  
  Чалавек больш абачлівым, чым Нік, бы ўзважыў сітуацыю і, магчыма, змоўк. Гэтая ідэя нават не прыходзіла ў галаву агенту Сякеры, якога Хок думалі "нашым лепшым". Нік сапраўды памятаў тое, што аднойчы сказаў Гары Демаркин: "я заўсёды напираю, таму што нам не плаціць за пройгрыш".
  
  
  Гары занадта часткі штурхаўся. Магчыма, зараз надышла чаргу Ніка.
  
  
  Ён паспрабаваў што-што яшчэ. Ён на імгненне выраслі на свой розум, а затым вынес цемру каля брамы дарогі. Як быццам эга думкі былі нямым фільмам, ён сканструяваў фігуру, якая ўсё набліжаецца і набліжаецца да перашкоды, досталь, інструмент і узламаў замак. Ён нават прадставіў сабе гукі, ляск, калі мужчына нацягваў ланцуг.
  
  
  Трымаючы ў галаве карцінку, ён паглядзеў на галаву стражніка. Мужчына пачаў паварочвацца да Ніку, але, падобна, прыслухаўся. Ён зрабіў некалькі крокаў і выглядаў занепакоеным. Нік сканцэнтраваўся, я ведаю, што бездапаможны, калі хто-небудзь падыдзе да яму ззаду. Па шыі сцякаў пот. Мужчына павярнуўся. Паглядзеў у бок брамы. Выйшаў на шпацыр, гледзячы ў ноч.
  
  
  Нік зрабіў дзесяць бясшумных крокаў і скокнуў. Удар, укол пальцамі, образовавшими круглявае лязо дзіды, а затым мацаванне рукі на шыі для страхоўкі, калі ён пацягнуў чалавека назад да куце дома ў кусты. Гэта было праз дваццаць секунд.
  
  
  Як каўбой, які ўтрымлівае бычка пасля таго, як загнаў эга радэа, Нік сарваў два кароткіх адрэзка лескі са свайго паліто, і накінуў гвоздичные пеўняў і квадратныя вузлы вакол запясцяў і лодыжак мужчыны. Тонкі нейлон служыў больш моцнымі кайданкамі, чым кайданкі. Гатовы кляп скокнуў у руку Ніка - эму трэба было думаць або даследаваць кішэні не больш, чым каўбою, які павінен быў паляваць для эга вяроўкамі для свіней, - і быў замацаваны ў адкрытым роце чалавека. Нік зацягнуў эга ў самы густы хмызняк.
  
  
  Ён не прачнецца гадзіну ці два.
  
  
  Калі Нік выпрастаўся, на варотах загарэліся агні аўтамабільныя, спыніліся і загарэліся. Ён упаў побач са сваёй ахвярай. Чорны лімузін пад'ехаў да портику, і з яго выйшлі двое добра апранутых мужчын, абодвум каля пяцідзесяці. Шафёр мітусіўся вакол машыны, здавалася, здзіўлены адсутнасцю швейцара-ахоўніка, і некаторы час стаяў на святла, пасля таго, як эга пасажыры ўвайшлі ў дом.
  
  
  "Калі ён яшчэ ахоўніка, усё будзе ў парадку", - супакойваў сябе Нік. Спадзяюся, ён глядзеў. Кіроўца закурыў кароткую цыгару, агледзеўся, паціснуў плячыма, сеў у машыну і паехаў назад да галоўнага дому. Ён не збіраўся лаяць свайго сябра, які, верагодна, пакінуў свой пост па ўважлівай і забаўляльнай прычыне. Нік палёгкай уздыхнуў. У кадравых праблема ёсць свае перавагі.
  
  
  Ён хутка падышоў да дзень, і паглядзеў праз маленькае шкло. Мужчыны зніклі. Ён адкрыў дзверы, праслізнуў унутр і нырнуў у тое, што выглядала як гардэробная з рукамыйнікамі.
  
  
  Пакой была пустая. Ён зноў зазірнуў у хол. Прыйшоў час, калі калі-небудзь - калі пачаткоўцы былі ў цэнтры ўвагі.
  
  
  Ён зрабіў крок наперад, і голас ззаду яго запытальна сказаў: "Алё...?
  
  
  Ён павярнуўся. Одзіна вакол мужчын па трафейнай пакоя падазрона паглядзеў на яго. Нік ўсміхнуўся. "Я хачу цябе!" ён сказаў з энтузіязмам, якога не адчуваў. "Мы можам пагаварыць там?" Ён падышоў да дзень пакоі трафеяў.
  
  
  "Я не ведаю цябе. Што...?"
  
  
  Мужчына аўтаматычна рушыў услед за ім, яго твар стаў жорсткім.
  
  
  "Паглядзі на гэта." Нік змоўніцку досталь, чорны нататнік і схаваў эга ў руцэ. "Выходзь па ўвазе. Мы не хочам, каб Гейст гэта ўбачыў".
  
  
  Мужчына рушыў услед за ім, нахмурыўшыся. Іншы мужчына ўсё яшчэ быў у пакоі. Нік шырока усміхнуўся і крыкнуў: "Добры дзень. Зірні на гэта".
  
  
  Які сядзіць мужчына ступіў наперад, каб далучыцца да іх, з выразам поўнага недаверу на твары. Нік штурхнуў дзверы. Пачатку другой мужчына палез пад паліто. Нік рухаўся хутка. Ён ахінуў сваімі моцнымі рукамі ih шыі і стукнуў ih галовамі. Яны спусціліся, адзін маўчаў, іншы стагнаў.
  
  
  Калі ён заткнуў ёй рот і звязаў ну, а пасля таго, як кінуў S&W Terrier 38 калібра і іспанскі Galesi 32 калібра на крэсла, ён быў рады, што праявіў стрыманасць. Гэта былі пажылыя людзі, хутчэй за ўсё, наведвальнікаў, а не ахоўнікі або хлопчыкі Гейста. Ён зняў з іх папернікі з паперамі і карткамі і сунуў ih у хвіліну штаноў. Цяпер некалі ih вывучаць.
  
  
  Ён праверыў хол. Ён усё яшчэ быў пустыні. Ён моўчкі праслізнуў па ёй, убачыў групу ля каміна, занятую і вясёлую гутарку, і залез за канапу. Ён быў занадта далёка, - але ён быў ўнутры.
  
  
  Ён падумаў: сапраўдны Алістэр сказаў бы: "За пені на фунт". ДОБРА.! Увесь шлях!
  
  
  На паўдарогі ў пакоі быў яшчэ адзін перагаворны пункт - група мэблі ў вокнаў. Ён падпоўз да яго і знайшоў сховішча паміж столікамі ў спінцы канапы. У іх былі лямпы, часопісы, попельніцы і пачкі цыгарэт. Ён пераставіў некаторыя прадметы, каб стварыць бар'ер, праз які можна было б вызірнуць.
  
  
  Рут Мота падавала пачаткоўцам напоі. Яны засталіся стаяць, як быццам прыйшлі з якой-небудзь мэтай. Калі Джинии ўстала і пайшла далей мужчын - банкірскага тыпу з пастаяннай бессэнсоўнай усмешкай - мэта была ясная. Яна сказала: "Я так рада, што даставіла вам задавальненне, містэр Кэррингтон. І жудасна рада, што вы вярнуліся".
  
  
  "Мне падабаецца ваш брэнда", - шчыра сказаў мужчына, але эга вясёлае дачыненні да выглядала фальшывым. Ён па-ранейшаму быў праведны татачка з эга правінцыйным менталітэтам, занадта заблытаным, каб калі-небудзь адчуваць сябе нязмушана з прыгожай дзяўчынай - асабліва з першакласнай шлюхай. Джыні ўзяла эга за руку, і яны прайшлі праз арку ў далёкім канцы пакоя.
  
  
  Іншы мужчына сказаў: "Яе... яе гатэль б... сустрэцца... пайсці з міс... ах, міс Лілі". Нік усміхнуўся. Ён быў так напружаны, што не мог гаварыць. Першакласны сямейны дом у Парыжы, Капенгагене або Гамбургу ветліва паказаў бы ім на дзверы.
  
  
  Понг-Понг Лілі ўстала і падышла да яму, мары аб вадкай прыгажосці ў ружовым коктейльном сукенка. "Вы мне ліслівіць, містэр О'браэн".
  
  
  "Ты выглядаеш... самым прыгожым для мяне". Нік убачыў, як бровы Рут прыпадняліся ад хамскага заўвагі, а твар Сюзі Куонг трохі ачарсьцьвела.
  
  
  Понг-Понг хупава выражаетесь эму руку на плячо. "А ці не ___ ці нам..."
  
  
  "Мы абавязкова зробім гэта". О'браэн зрабіў вялікі глыток вакол свайго шклянкі і пайшоў з ёй, несучы напой. Нік спадзяваўся, што ў яго будзе ранняе спатканне са сваім духоўнікам.
  
  
  Калі дзве пары сышлі, Ганс Гейст сказаў: "Не крыўдуй, Сюзі. Ён усяго толькі суайчыннік, які шмат выпіў. Яе, упэўнены, ты ўзрадаваў эга мінулай ноччу. Яе, упэўнены, што ты адна, вакол самых прыгожых дзяўчат, якіх ён калі-небудзь бачыў ".
  
  
  "Дзякуй, Ганс", - адказала Сьюзі. "Ён не такі wouldnt і моцны. Сапраўдны трус, і, ох, такі напружаны. Мне ўвесь час было з ім не па сабе".
  
  
  "Ён проста пайшоў адкрыта?"
  
  
  "Ах, так. Ён нават папрасіў мяне пагасіць святым, калі мы былі напалову распранутыя". Усе засмяяліся.
  
  
  Акіта ласкава сказаў: "Такая выдатная дзяўчына, як ты не можаш чакаць, што кожны мужчына ацэніць яе, Сьюзэн. Але памятайце - кожны мужчына, які сапраўды ведаў
  
  
  што валодае прыгажосцю, будзе захапляцца вамі. Кожная вакол вас, дзяўчаты, выбітная прыгажуня. Мы, мужчыны, гэта мы ведаем, а вы падазраяце. Але прыгажосць не рэдкасць. Знайсці такіх дзяўчат, як ты, з прыгажосцю, і розумам, ах - гэта рэдкае спалучэнне ".
  
  
  "Да таго ж, - дадаў Ганс, - вы палітычна інфармаваныя. У авангардзе грамадства. Колькі дзяўчынак у свеце такіх? Не вельмі шмат. Эн, ваш шклянку марна. Яшчэ адзін?"
  
  
  "Не цяпер", - прабуркавалі прыгажуня.
  
  
  Нік нахмурыўся. Што гэта было? Пагаворым аб тым, каб ставіцца да герцагіні, як да шлюхе, а да шлюхе, як да герцагіні! Гэта быў рай для прастытутак. Мужчыны гулялі ролю сутэнёраў, але паводзілі сябе, як дома выпускнога школьнага харчавання чаявання. І ўсё ж, задуменна падумаў ён, гэта выдатная тактыка. Эфектыўная з жанчынамі. Мадам Бержерон пабудавала адзін вакол самых вядомых дамоў у Парыжы і назапасіла на nen цэлае стан.
  
  
  Маленькі кітаец ў белым халаце увайшоў па далёкай аркі, несучы паднос з чым-то накшталт канапы. Нік ледзь паспеў ухіліцца.
  
  
  Афіцыянт перадаў паднос, паставіў на часопісны столік і сышоў. Нік падумаў, колькі яшчэ ў дом. Ён задуменна ацаніў сваё ўзбраенне. У яго былі Вільгельміны і дадатковы магазін, дзве смяротныя газавыя бомбы - "П'ер" - у кішэнях эга жокейских шорт, якія былі такім жа рыштункам чараўніка, як і эга паліто, і розныя зарады выбухоўкі.
  
  
  Ён чуў, як Ганс Гейст сказаў: "... і мы сустрэнемся з Камандуючым Адзін на караблі праз тыдзень, пачынаючы з чацвярга. Давайце вырабіць добрае ўражанне. Яе ведаю, што ён ганарыцца намі, і задаволены тым, як ідуць справы".
  
  
  "Вашы перамовы з гэтай групай ідуць добра?" - запытала Рут Мота.
  
  
  "Пышна. Яе ніколі не думаў, што можа быць інакш. Яны гандляры, і мы хочам купляць. Звычайна ў такой сітуацыі справы ідуць гладка".
  
  
  Акіта спытаў: "Хто такі Аластер Уільямс? Брытанец вакол нафтавага падраздзялення Виккерса. Яе, упэўнены, што сустракаў эга дзе-то раней, але я не магу эга каму".
  
  
  Потым хвіліннага маўчання Гейст адказаў: "Я не ведаю. Імя не знаёма. І ў Виккерса чыстая даччынай кампаніі, якую яны называюць нафтавым падраздзяленнем. Чым менавіта ён займаецца? Дзе вы з ім пазнаёміліся?"
  
  
  "Голас. Ён з гасцямі".
  
  
  Нік на імгненне падняў галаву і ўбачыў, што Гейст бярэ трубку і набірае нумар. "Фрэд? Паглядзі ў свой спіс гасцей. Ты дадаў Аластера Ўільямса? Няма... Калі ён прыехаў? Ты ніколі не прымаў эга? Акіта - як ён выглядае?"
  
  
  "Вялікі. Пухлы. Чырвонае твар. Сівыя валасы. Вельмі англійская".
  
  
  "Ці быў ён з іншымі?"
  
  
  "Няма."
  
  
  Ганс паўтарыць апісанне ў тэлефон. "Скажы Каміль і Алі. Знайдзіце мужчыну, які падыходзіць пад гэта апісанне, ці тут што-то не так. Ацаніць усіх гасцей з ангельскай акцэнтам. Яе буду там праз некалькі хвіліна". Ён замяніў тэлефон. "Гэта альбо простае справа, альбо вельмі сур'ёзнае. Нам з табой лепш ісці..."
  
  
  Нік страціў астатняе, калі яго востры слых злавіў гук звонку. Прыехалі адна або некалькі машын. Калі пакой запоўніцца, яго зловяць паміж групамі. Ён падпоўз да ўваходу ў хол, трымаючы мэбля паміж сабой і людзьмі ў каміна. Дайшоўшы да павароту, ён устаў і падышоў да дзень, якая займаецца адчыніліся, прапускаючы пяцёра мужчын.
  
  
  Яны весела размаўлялі - адзін быў пад кайфам, іншы падтрымліваў хіхіканне. Нік шырока ўсміхнуўся і махнуў рукой у бок вялікай пакоя. "Уваходзь ..."
  
  
  Ён павярнуўся і хутка пайшоў уверх па шырокай лесвіцы.
  
  
  На другім паверсе быў доўгі калідор. Ён падышоў да вокнаў, якія выходзяць на дарогу. Пад пражэктарамі стаялі дзве вялікія машыны. Апошняя група, здавалася, ехала сама.
  
  
  Ён прайшоў у тыл, mimmo раскошнай гасцінай і трох раскошных спальны з адкрытымі дзвярыма. Ён падышоў да закрытай дзень і прыслухаўся да свайго маленькага стетоскопу, але нічога не пачуў, увайшоў у пакой і зачыніў за сабой дзверы. Гэта была спальня, дзе што-дзе валяліся артыкулы, якія паказваюць, што яна занятая. Ён хутка абшукаў - крэсла, стол, два дарагіх валізкі. Нічога. Нам кавалачка паперы. Гэта была пакой буйнога чалавека па памеры касцюмаў ў прыбіральні. Магчыма, Гейст.
  
  
  Наступная пакой была больш цікавай - і амаль катастрафічнай.
  
  
  Ён пачуў моцнае цяжкае дыханне і стогн. Калі ён сунуў стетоскоп назад у хвіліну, адкрылася наступная дзверы ў калідоры, і па nah выйшаў адзін вакол першых прыбылых мужчын і Понг-Понг Лілі.
  
  
  Нік выпрастаўся і ўсміхнуўся. "Добры дзень. Прыемна правесці час?"
  
  
  Мужчына ўтаропіўся. Понг-Понг усклікнуў: "Хто ты?"
  
  
  "Так", - паўтарыць ззаду яго жорсткі і гучны мужчынскі голас. "Хто ты?"
  
  
  Нік павярнуўся і ўбачыў, што худы кітаец - тота, які, як ён падазраваў, знаходзіўся за маскай ў Мэрылэндзе, - набліжаецца з лесвіцы, эга shaggy бясшумныя па мяккім дыване. Тонкая рука знікла пад эга курткай туды, дзе можа быць кабуры-раскладанка.
  
  
  "Я - каманда два, - сказаў Нік. Ён паспрабаваў адкрыць дзверы, да якой прыслухоўваўся. Ён быў выкрыты. "Добрай ночы."
  
  
  Ён скочыў у дзверы і зачыніў яе за сабой, знайшоў зашчапку і замкнуў яе.
  
  
  Пачуўся ўздых і рык з вялікай ложка, дзе быў іншы, раней які прыбыў, і Джыні
  
  
  Яны былі аголенымі.
  
  
  У дзверы загрукалі кулакі. - закрычала Джыні. Аголены мужчына стукнуўся аб падлогу і рвануўся да Ніку з велізарнай мэтанакіраванасцю чалавека, даўно гуляў у футбол.
  
  
  
  Кіраўнік VII.
  
  
  
  Нік ухіліўся з грацыёзнай лёгкасцю матадора. Кэррингтон з грукатам стукнуўся аб сцяну, дадаўшы шуму да стуку дзень. Нік выкарыстаў ўдар нагой і рубящую руку, абодва нанесеныя з дакладнасцю хірурга, каб задыхацца, ён упаў на падлогу.
  
  
  "Хто ты?" Джыні ледзь не закрычала.
  
  
  "Усе зацікаўлены ў маленькім мне", - сказаў Нік. "Я - каманда, тры, чатыры і пяць знакаў".
  
  
  Ён глядзеў на дзверы. Як і ўсё астатняе ў памяшканні, усё было на вышэйшым узроўні. Каб прарвацца, ім спатрэбіцца таран або трывалая мэбля.
  
  
  "Ты што?"
  
  
  "Яе сын Баўмана".
  
  
  "Вызначыць!" - крыкнула яна. Потым падумала на імгненне. "Ты хто?"
  
  
  "Сын Баўмана. У яго ih трое. Гэта сакрэт".
  
  
  Яна саслізнула на падлогу і ўстала. Погляд Ніка слізгануў па доўгім прыгожаму целу, і эга ўспаміны аб тым, на што яно здольна, на імгненне запаліла эга. Хто-то штурхнуў дзверы. Ён ганарыўся сабой - яе да гэтага часу тхара захаваў гэтую старую бестурботнасць. "Апранайся", - раўнуў ён. "Хутка. Яе павінен выцягнуць цябе адсюль".
  
  
  "Вы павінны выцягнуць мяне адсюль? Вы з розуму сышлі..."
  
  
  "Ганс і Сэмі плануюць забіць усіх вас, дзяўчынкі, потым-гэтай сустрэчы. Вы хочаце памерці?"
  
  
  "Ты злуешся. Вызначыць!"
  
  
  "Усіх, акрамя Рут. Акіта выправіў гэта. І Понг-Понг. Ханс выправіў гэта".
  
  
  Яна схапіла свой тонкі бюстгальтар з крэсла і абгарнулі вакол сябе. Тое, што ён сказаў, падманула жанчыну ў ёй. Калі падумаць некалькі хвіліна, яна зразумее, што ён хлусіць. Што-то цяжэй ногі ўдарылася аб дзверы. Ён выцягнуў Вильгельмину адным адпрацаваным ударам запясці і стрэліў у дванаццаць гадзін праз вытанчаную ашалёўку. Шум спыніўся.
  
  
  Джыні надзела балетныя тэпцікі на высокіх абцасах і ўтаропілася на "Люгер". Выраз яе твару было сумессю спалоху і сцяга дазволу на выкананне, калі яна паглядзела на пісталет. "Гэта тое, што мы бачылі на Баумана..."
  
  
  "Вядома", - адрэзаў Нік. "Падыдзіце да акна".
  
  
  Але эга адчувае падскочылі. Першы пачатковы лідэр. Гэтая банда, дзяўчыны і, вядома ж, Бауман! Лёгкім рухам пальца ён уключыў свой маленечкі дыктафон.
  
  
  Калі ён адкрыў акно і зняў алюмініевы экран з спружынных заціскаў, ён сказаў: "Бауман паслаў мяне, каб выцягнуць вас. Мы выратуем астатніх пазней, калі зможам. У нас невялікая армія ля ўваходу ў гэта месца. . "
  
  
  "Гэта беспарадак", - галасіла Джэні. "Я не разумею ..."
  
  
  "Бауман растлумачыць", - гучна сказаў Нік і выключыў дыктафон. Часам касеты хто будзе вартаваць, а ты - не.
  
  
  Ён глядзеў у ноч. Гэта была ўсходняя бок. На дзень быў ахоўнік, але ён, мабыць, быў уцягнуты ў мітусню. Яны не адпрацавалі тактыку ўнутранага рэйду наверх. Яны падумаюць пра акне праз хвіліну.
  
  
  У промнях свет вакол вокнаў ніжняга паверха гладкая лужок была пустая. Ён павярнуўся і працягнуў дзве рукі Джыні. "Дзяржальня." Да зямлі быў доўгі шлях.
  
  
  "Якая?"
  
  
  "Трымайся. Як ты робіш працу на перакладзіне. Памятаеш?"
  
  
  "Вядома, яе памятаю, але..." Яна спынілася, гледзячы на пухлай, пажылога, але такога дзіўнага спартыўнага мужчыну, які нахіліўся перад акном і працягнуў гэй, рукі, скручаныя, каб утрымаць яе на замку. Ён нават падцягнуў рукавы і абшэўкі. Малюсенькая дэталь пераканалі і далей. Яна схапіла рукі і ахнула - яны былі скура над сталі, такія ж магутныя, як у любога прафесіянала. "Ты сур'ёзна..."
  
  
  Яна забылася аб гэтым пытанні, калі яе выцягнулі галавой наперад праз акно, яна прадставіла сябе падальнай на зямлю, каб зламаць сабе шыю, і паспрабавала згарнуцца, каб ўпасці. Яна злёгку паправілася, але ў гэтым не было неабходнасці. Моцныя рукі ўзялі яе ў тугое сальта наперад, а затым павярнулі ў бок, калі яна павярнулася назад да стагнаць будынкаў. Замест таго, каб стукнуцца аб выфарбаваны ў белы колер ашалёўцы карабля, яна лёгенька стукнулася ў яму сцягном, якога трымаў дзіўны магутны мужчына, які цяпер вісеў над ёй, хапаючыся за падваконнік каленамі.
  
  
  "Гэта кароткі падзенне", - сказаў ён, яго твар ператварылася ў дзіўную кляксы з перавернутымі рысамі ў цемры над ёй. "Сагніце калені. Вуаля - ой-рамонак".
  
  
  Яна прызямлілася напалову, напалову вакол гартэнзіі, пачухаў нагу, але без намаганняў падскочыўшы на сваіх моцных нагах. Балетныя туфлі на высокім абцасе сышлі далей у ноч, страцілі падчас кручэння вонкі.
  
  
  Яна агледзелася з бездапаможным, панічным выглядам труса, які ўспыхнуў з куста ў адкрыты рэгіёну, дзе брахалі сабакі, і пабегла.
  
  
  Як толькі ён яе адпусціў, Нік ўскараскаўся на сцяну будынка, схапіўся за выступ і на імгненне павіс, пакуль дзяўчына не апынулася пад ім, а затым павярнуўся бокам, каб прапусціць гартэнзіі, і прызямліўся так жа лёгка. як парашутыст з парашутам вышынёй трыццаць футаў чатыры. Ён куляўся, каб не ўпасці, і пакаціўся правым бокам аб Джыні.
  
  
  Як гэтая дзяўчына можа сысці! Ён мімаходам убачыў, як яна знікае на лузе за межамі дасяжнасці агнёў. Ён пабег за ёй і пабег адкрыта
  
  
  у цемру, разважаючы аб тым, што ў паніцы яна не можа павярнуцца і не прайсці ў бок, па меншай меры на некалькі дзесяткаў ярдаў. Нік мог пераадолець любую адлегласць да паўмілі за час, якое было б прымальным ў сярэдніх спаборніцтвах па бегу ў каледжы. Ён не ведаў, што Джыні Ахлинг, акрамя сямейнай акрабатыкі, калі-то была самай хуткай дзяўчынай у Благавешчанскім. Яны бегалі на дыстанцыі, і яна дапамагла кожнай камандзе ад Харбіна да ракі Амур.
  
  
  Нік спыніўся. Ён пачуў тупат нага, далёка наперадзе. Ён пабег. Яна ішла адкрыта да высокага проволочному плота. Калі б яна стукнулася ў яго на поўнай хуткасці, яна ўпала б, калі не горш. Ён у думках вылічыў адлегласць да канца даліны, ацаніў свой час і пройдзеныя shaggy, здагадаўся, наколькі далёка яна апярэдзіла яго. Затым ён палічыў дваццаць восем крокаў, спыніўся і, прыклаўшы далоні да рота, крыкнуў: "Джыні! Стой, небяспека. Трымайся. Глядзі".
  
  
  Ён слухаў. Прашу нага, спыніўся. Ён пабег наперад, пачуў ці адчуў рух направа спераду і змяніў свой курс, каб адпавядаць. Імгненне праз ён пачуў яе рух.
  
  
  "Не бяжы", - мякка сказаў ён. "Вы накіроўваліся адкрыта да плота. Магчыма, ён наэлектрызаваны. У любым выпадку вы нашкодзіце сабе".
  
  
  Ён знайшоў яе ноччу і абняў. Яна не плакала, яе проста трэсла. Яна адчувала сябе такой жа цудоўнай і пахла так жа цудоўна, як у Вашынгтоне, - магчыма, нават больш, улічваючы цэдру ee ўзбуджэння і вільготны поту на яго шчацэ.
  
  
  "Цяпер лягчэй, - супакойваў ён. "Дыхай".
  
  
  У дом панаваў шум. Мужчыны пабеглі па баках, усталявалі на акно, абшукалі кусты. У будынку гаража запаліўся святым, і з яго выйшлі некалькі чалавек, паўапранутыя і несучы доўгія прадметы, якія Нік вырашыў, што гэта не рыдлёўкі. Па дарозе імчала машына, і извергла чацвярых мужчын, а яшчэ адзін сяргей мільгануў на іх побач з галоўным домам. Брахалі сабакі. У пляме святла, ён убачыў, што ахоўнік з сабакам далучыўся да мужчын пад акном.
  
  
  Ён разгледзеў плот. Яно не выглядала наэлектризованным, проста высокім і увенчанным калючым дротам - лепшае поручні прамысловага прадпрыемства. Тры варот у даліне знаходзіліся занадта далёка, нікуды не вялі, і неўзабаве за імі будуць назіраць. Ён азірнуўся. Мужчыны арганізоўваліся - і нядрэнна. Да брамы пад'ехала машына. Разышліся чатыры патруля. Той, з сабакам, накіраваўся шчыра да іх, у ih следзе.
  
  
  Нік хутка выкапаў падставы сталёвага слупа плота і ўрада тры бляшкі выбухоўкі, падобныя на чорныя коркі жавальнага тытуню. Ён дадаў яшчэ дзве энергетычныя бомбы, падобныя на тоўстыя шарыкавыя ручкі, і футляр для ачкоў, напоўнены спецыяльнай сумессю нітрагліцэрыну і кизельгура Сцюарта. Гэта быў эга запас выбухоўкі, але без вырашэння стрымаць сілу, якая займаецца магла б запатрабаваць за ўсё, каб парваць провад. Ён выявіў мініятурны тридцатисекундный засцерагальнік і пацягнуў Джыні прэч, лічачы на хаду.
  
  
  "Дваццаць два, - сказаў ён. Ён паваліў Джыні на зямлю разам з сабой. "Ляжаць ривненской. Уткнись тварам у зямлю".
  
  
  Ён павярнуў ih k зарядам, каб паверхня была як мага менш. Дрот можа разляцецца, як аскепкі гранаты. Ён не выкарыстаў свае дзве гранаты, пабудаваныя, як запальніцы, таму што ну зарады не вартыя таго, каб рызыкаваць ih ліўнем вострага, як брытва металу. Патруль з сабакам знаходзіўся ўсяго ў сотні ярдаў. Што не так з...
  
  
  ВАМО-ОЙ-ОЙ-ОЙ!
  
  
  Стары надзейны Сцюарт. "Ідзем." Ён пацягнуў Джыні да кропкі выбуху, даследаваў ірваную дзірку ў цемры. Па ёй можна было праехаць на Volkswagen. Калі б логіка дзяўчыны пачатках працаваць зараз, і яна адмовілася б рушыць з месца, ён бы гэта атрымаў.
  
  
  "З табой усё добра?" - спачувальна спытаў ён, сціскаючы яе плячо.
  
  
  "Я... я так думаю".
  
  
  "Ідзем." Яны пабеглі туды, дзе, па эга ацэнак, можа быць сцежак праз гару. Прайшоўшы сотню ярдаў, ён сказаў: "Стой".
  
  
  Ён азірнуўся. Ліхтарыкі зандавалі дзірку ў провадзе. Сабака забрахаў. Адказалі яшчэ сабакі - oni ih адкуль-то вялі. У іх павінна быць некалькі парод. Па лужку імчала машына, ee, агні згасалі, калі ў ih святле свяціўся абарваны провад. Мужчыны вываліліся вонкі.
  
  
  Нік выняў гранату і з усёй сілы шпурнуў яе ў бок ліхтароў. Не дацягнуся, - але гэта можа быць парушэнне. Ён налічыў пятнаццаць. Сказаў: "Зноў ўніз". Па параўнанні з іншым выбух быў падобны на феерверк. Загрымеў пісталет-кулямёт; дзве кароткія чэргі па шэсць або сем у кожнай, і калі яна спынілася, мужчына зароў: "Трымай гэта!"
  
  
  Нік выцягнуў Джыні і накіраваўся да мяжы даліны. Пара куль, якія ляцяць у сваім сапраўдныя прафесіяналы кірунку, рыкашэтам адарваўшыся ад зямлі, праляцелі ў ночы са злосным свістам-р-р-р-р, які інтрыгуе ў першы раз, калі вы гэта чуеце, - і палохае кожны раз, калі вы чуеце гэта назаўжды. Нік чуў гэта шмат разоў.
  
  
  Ён азірнуўся. Гранату ih замарудзіла. Яны набліжаліся да рассеченой драцяной прорвы, як група вучэнняў у пяхотнай школе. Цяпер за імі гналі дваццаць ці больш чалавек. Два магутных ліхтара ўпіліся ў цемру, але не дабралася да іх.
  
  
  Калі б аблокі раскрылі месяц, ён і Джыні атрымалі б па пуле.
  
  
  Ён бег, трымаючы дзяўчыну за руку. Яна сказала: "Дзе мы..."
  
  
  "Не гаварыць, - перапыніў ён яе. "Мы жывём ці паміраем разам, так што кладзі надзеі на мяне".
  
  
  Эга калені стукнуліся аб куст, і ён спыніўся. У якім кірунку быў пасля? Па логіцы рэчаў, гэта павінна быць прама, паралельна таго курсу, якім ён ішоў вакол галоўнага дома. Ён павярнуўся ў той бок.
  
  
  Яркі сьвяты шуганула вакол збіраліся ў дроце і папоўз па лужку, дасягнуў лесу злева ад іх і бледным дакрананнем абмацаў кусты. Хто-то прынёс больш магутны свяцільня, верагодна, ручной ліхтар спартсмена на шэсць вольт. Ён зацягнуў Джэні ў кусты і прыціснуў яе да зямлі. Прымацавана! Ён схіліў галаву да зямлі, калі сяргей закрануў ih хованкі і рушыў далей, даследуючы дрэвы. Многія салдаты памерлі з-за таго, што асвяціўся ih твар.
  
  
  Джыні прашаптала: "Пойдзем адсюль".
  
  
  "Цяпер я не хачу, каб нас застрэлілі". Ён не мог сказаць гэй, што выйсця няма. Для ih спіной быў лес, і ўцёс, і ён не ведаў, дзе ў зале сцежак. Калі яны рушаць, то шум будзе смяротным. Калі яны пройдуць па лужку, сьвяты сыйдзе ih.
  
  
  Ён эксперыментальна абмацаў кусты, спрабуючы знайсці месца, дзе мог быць пасля. Нізкія галіны балігалову і другарадныя прыросты выдаюць трэск. Сяргей адбіўся, зноў прапусціў ih і рушыў у другі бок.
  
  
  На правады яны пачалі праходзіць па адным, акуратна расстаўленымі рыўкамі. Той, хто камандаваў імі, цяпер знішчыў усіх, акрамя тых, хто наступаў. Яны ведалі сваю справу. Нік выцягнуў Вильгельмину, прыціснуў ўнутранай рукой да адзінаму запасному ўціску, застегнутому ўнутры эга паясы на тым месцы, дзе раней быў эга апендыкс. Гэта было слабое суцяшэнне. Гэтыя кароткія чэргі ўсталявалі на добрага чалавека з пісталетам, - і, верагодна, ih было больш.
  
  
  Трое мужчын прайшлі праз пралом і разышліся. Іншы пабег да яму, добрая мэта ў святле машын. Чакаць было бескарысна. З такім жа поспехам ён мог рухацца, пакуль провад быў яго камандзе, стрымліваючы ih ўзгоднены ціск. З дакладнасцю майстра ён вучыўся падзення, хуткасць чалавека, і адным стрэлам збіў бяжыць постаць. Ён усадзіў другую кулю ў адну вакол фар машыны, і яна раптам стала одноглазой. Ён стрымана прыцэліўся ў яркі сьвяты ручнога ліхтара, калі пісталет-кулямёт зноў адкрыўся, а ён, далучыўся яшчэ адзін, і два ці тры пісталета пачалі міргаць полымем. Ён стукнуўся аб бруд.
  
  
  Паўсюль пачуўся злавесны гул-р-р-р-р Кулі пранесліся па траве, стукалі па сухіх галінак. Яны палівалі пейзаж, і ён не адважваўся паварушыцца. Хай гэты брылёў зловіць фосфоресценцию эга шкуры, выпадковы бляск на яго наручных гадзінах, і ён, і Джинии ператворацца ў трупы, працятыя і разарваныя свінцом, меддзю і сталлю. Яна паспрабавала падняць галаву. Ён асцярожна штурхнуў яе. "Не глядзі. Заставайся на месцы".
  
  
  Стральба спынілася. Апошнім спыніўся пісталет-кулямёт, метадычна сшивавший кароткія чарзе ўздоўж лясной паласы. Нік не паддаўся спакусе падглядваць. Гэта - добры пяхотнік.
  
  
  Чалавек, у якога стрэліў Нік застагнаў ад пакутлівай балюча, разрывающей горла. Моцны голас крычаў: "Трымаеце агонь. Джон Нумар Два цягне Анджэла назад у машыну. Тады не чапай яго. Бары - вазьмі траіх сваіх людзей, вазьмі машыну, зрабі круг на вуліцы і улупі ў гэтыя дрэвы. Тараньте машыну, і выйдзі, і рухайся да нас. Трымай гэты брылёў там, на краі. Вінс, у цябе засталіся патроны? "
  
  
  "Трыццаць пяць - сорак". Нік задумаўся - мой добры стралок?
  
  
  "Глядзі на сьвяты".
  
  
  "Правільна."
  
  
  "Глядзі і слухай. Мы ih прыціснулі".
  
  
  Такім чынам, генерал. Нік нацягнуў цёмную куртку, на твар, сунуў у нах руку і рызыкнуў зірнуць. Большасць вакол іх павінны на імгненне назіраць іншы за іншым. У сваім воку цыклопа аўтамабільнай фары іншы мужчына сцягвае параненага, цяжка дышавшего. Ліхтар рухаўся па лесе далёка злева. Трое мужчын пабеглі да дому.
  
  
  Быў агучаны загад, які Нік не пачуў. Мужчыны сталі заползать ззаду машыны, як патруль за танкам. Нік турбаваўся аб трох мужчын, якія прайшлі праз дрот. Калі б у гэтай групе быў дзеяч, ён павольна прасоўваўся б наперад, як смертаносная рэптылія.
  
  
  Джыні булькнула. Нік паляпаў яе па галоў. "Ціха", - прашаптаў ён. "Будзьце вельмі ціхімі". Ён затрымаў дыханне і прыслухаўся, паспрабаваў убачыць ці адчуць што-небудзь, што рухалася амаль у цемры.
  
  
  Яшчэ адно мармытанне галасоў і перарывісты ліхтар. Вэб-маяк у машыне згасла. Нік нахмурыўся. Цяпер ідэйны натхняльнік будзе прасоўваць сваіх артылерыстаў без агнёў. Паміж тым, дзе яны былі трое, якіх ён у апошні раз бачыў ляжаць ніцма дзе-то ў моры цемры наперадзе?
  
  
  Аўтамабіль завёўся і з ровам праехаў па дарозе, спыніўся ля варот, затым павярнуў і панёсся праз луг. А голас і фланкеры! Калі б у мяне была магчымасць
  
  
  яе б паведаміў па радыё для артылерыі, мінамётнага агню і войскаў падтрымкі. А яшчэ лепш дашліце мне танк або бранявік, калі ёсць лішні.
  
  
  
  Кіраўнік VIII.
  
  
  
  Зароў матор машыны з адной фарай. Дзень у nen зачыніліся. Фантазіі Ніка былі перапыненыя. Франтальная атака таксама! Па-чартоўску эфектыўная. Ён сунуў астатнюю гранату ў левую руку і прыціснуў Вильгельмину да правай. Аўтамабіль з флангаў уключыў фары, рухаючыся па ручая, падскокваючы і перасякаючы блізкую жвіровыя дарожку.
  
  
  Загарэлася маяка машыны для провадам, і яна паскорылася ў бок прорвы. Зноў запаліўся ручной ліхтар, даследуючы дрэвы. Ён працяў сваім ззяннем лінію кустоў. Пачуўся трэск - загрымеў пісталет-кулямёт. Зноў затрэсла. Нік падумаў: "Напэўна, ён страляе ў аднаго праз сваіх людзей, аднаго з траіх, якія прайшлі сюды.
  
  
  "Гэй,... яе". Гэта скончылася ахом.
  
  
  Магчыма, ён таксама. Нік прыжмурыўся. Эга начны зрок было такім жа цудоўным, як каратын і гледжання 20/15, але ён не мог знайсці два іншых.
  
  
  Затым машына стукнулася аб плот. На імгненне Нік убачыў цёмную постаць у сарака футаў перад сабой, калі сьвяты машыны хітнуўся ў эга кірунку. Ён двойчы стрэліў, і быў упэўнены, што ўпаў. Але цяпер баль пачынаецца!
  
  
  Ён стрэліў у фару і выціснуў свінец ў машыну, прострочив ўзор адкрытымі ў ніжняй частцы лабавога шкла, эга апошнія стрэлы вырабляліся па ручному ліхтара, перш чым ён быў выключаны.
  
  
  Рухавік машыны завыў, і пачуўся яшчэ адзін грамавы. Нік здагадаўся, што ён мог падхапіць кіроўцы, і машына заехала назад на плот.
  
  
  "Галасаванне ён!" - крыкнуў моцны голас. "Прама. Уверх і на іх".
  
  
  "Ды добра." Нік выцягнуў Джыні. "Прымусьце ih бегчы".
  
  
  Ён павёў яе наперад да траве і ўздоўж нах далей ад нападнікаў, але да іншай машыне, якая займаецца знаходзілася ў некалькіх ярдаў ад лініі дрэў, напрыклад, у любым ярдаў ад іх.
  
  
  А потым з-за хмар выйшаў месяц. Нік прысеў і павярнуўся да, як яны сказалі, уставіў запасны магазін у Вильгельмину і ўгледзеўся ў цемру, якая займаецца раптам стала не такой хаваюцца. У яго было некалькі секунд. Эга і Джыні было цяжэй ўбачыць на фоне лесу, чым тых, хто нападаў на штучным гарызонце. Чалавек з ліхтарыкам па дурасці уключыў яго. Нік адзначыў, што ён трымаў кулю ў левай руцэ, паколькі ён рэкламуе кулю там, дзе павінна быць спражка рамяня. Мужчына змялі, і прамяні святла залілі зямлю, дадаючы Ніка бачнасці тузін фігур, якія набліжаюцца да яму. Важак знаходзіўся прыкладна ў двухстах ярдаў. Нік стрэліў у яго. Падумаў, а Сцюарт задаецца пытаннем, чаму яе прытрымліваюся Вільгельміны! Перадай патроны, Сцюарт, і мы яшчэ выберамся вакол гэтага. Але Сцюарт эга не чуў.
  
  
  Месяцовая стральба! Ён прапусціў адзін, злавіў эга на другім. Яшчэ некалькі стрэлаў, і ўсё будзе скончана. Пісталеты эму праграма, і ён зноў пачуў гудзенне-р-р-р-р Ён падштурхнуў Джыні. "Бегчы."
  
  
  Ён выцягнуў невялікі авальны шар, націснуў на рычаг збоку і шпурнуў эга ў лінію фарбы. Дымавая шашкі Сцюарта, хутка распаўсюджваецца, шчыльная камуфляж, але рассеивающаяся за некалькі кароткіх хвіліна. Прылада ухмылялось, і на імгненне яны былі схаваныя.
  
  
  Ён пабег за Джыні. Машына спынілася на ўскрайку лесу. Трое мужчын вылецелі вакол машыны з паднятымі пісталетамі, у цемры віднеліся смутныя пагрозы. Фары машыны пакінулі уключанымі. Пісталеты за спіной і пісталеты ў твар; Нік паморшчыўся. І яшчэ два картрыджа ў маім!
  
  
  Ён азірнуўся. Па сэра-белага туману выскачыў нейкі цьмяны сілуэт. Каб выратаваць кулю, Нік падкінуў сваю другую і апошнюю дымавую гранату, і яе абрысы схаваліся. Ён павярнуўся да машыны. Трое мужчын разыходзіліся, альбо не хачу забіваць Джыні, альбо берагучы для яго ўвесь свой агонь. Наколькі важным вы можаце стаць? Нік падышоў да іх, прысеўшы - двое, вакол вас ідуць са мной, і гэта нітка. Яе падыду ліжа для працы з мішэнню пры месячным святле.
  
  
  Б-ВУМ! Вакол лесу, на паўдарогі паміж Джыні, Нікам і трыма надыходзячымі мужчынамі, прагрымела цяжкае зброю - хрыплы рык вінтоўкі прыстойнага калібра. Адна вакол цёмных фігур ўпала. Б-ВУМ! Б-ВУМ! Дзве іншыя фігуры ўпалі на зямлю. Нік не мог сказаць, параненыя ці адзін або абодва - першы крычаў, чым балюча.
  
  
  "Ідзі сюды", - сказаў Нік, хапаючы Джыні за руку ззаду. Чалавек з вінтоўкай мог быць за ці супраць, але ён быў адзінай надзеяй у поле зроку, якая займаецца рабіла эга аўтаматычным саюзнікам. Ён зацягнуў Джыні ў кусты і паваліўся на агнявую кропку.
  
  
  КРЭК, БАМ-БАМ Б-ВУМ! Тое ж самае зброю з дульным стрэлам найбліжэйшай і паказаў ім шлях! Нік трымаў "люгер" низменному. КРЭК, БАМ-БАМ Б-ВУМ! Джыні ўздыхнула і ўскрыкнула. Стрэл вакол рулі быў так блізка, што абрынуўся на іх, як парыў урагану, але ні адзін вецер не мог так трэсці вашыя барабанныя перапонкі. Ён стрэліў mimmo іх, у бок дымавой заслоны.
  
  
  "Добры дзень", - паклікаў Нік. "Вам патрэбна дапамога?"
  
  
  "Ну, будзь пракляты яе", - адказаў che-то голас. "Так. Прыйдзі і выратуй мяне". Гэта быў Джон Вийон.
  
  
  Праз імгненне яны былі побач з ім. Нік сказаў -
  
  
  "Вялікае дзякуй, старажытнасці. Невялікая просьба. У цябе не было б пры сабе девятимиллионных патронаў Люгера?"
  
  
  "Няма. Вы?"
  
  
  "Застаўся адзін патрон.
  
  
  "Голас. Кольт 45. Вы ведаеце гэта?"
  
  
  "Люблю гэта." Ён узяў цяжкі пісталет. "Пойдзем?"
  
  
  "Падпісвайцеся на мяне."
  
  
  Вийон прайшоў скрозь дрэвы, выгінаючыся і паварочваючыся. Праз некалькі імгненняў яны падышлі да сцежкі, дрэвы наверсе паказвалі адкрыты разрэз на фоне неба, месяц - зламаная залатая манета на вобадзе.
  
  
  Нік сказаў: "Няма часу пытацца ў цябе, чаму. Ты правядзеш нас назад праз гару?"
  
  
  "Вядома. Але сабакі знойдуць нас".
  
  
  "Я ведаю. Выкажам здагадку, вы пойдзеце з дзяўчынай. Яе злаўлю вас, або пачакаю мяне не больш за дзесяць хвіліна на старой дарозе".
  
  
  "Мой джып там. Але нам лепш трымацца разам. Вы атрымаеце толькі..."
  
  
  "Пайшлі, - сказаў Нік. "Ты купіў мне час. Мая чарга працаваць".
  
  
  Ён пабег па сцежцы на луг, не чакаючы адказу. Яны аб'ехалі машыну колаў дрэў, а ён быў на супрацьлеглым баку ад таго месца, дзе эга пасажыры ўпалі на зямлю. Мяркуючы па якасці людзей, якіх ён бачыў сёння ўвечары, калі хто-то вакол у іх быў у цэласці потым ён стральбы па стрэльбы, то яны паўзлі па дрэвах у папрасіў эга. Ён падбег да машыны і зазірнуў унутр. Яна была пустэльнай, гарэлі фары, муркаў матор.
  
  
  Аўтаматычная скрынка. Ён напалову павярнуў назад, выкарыстаў низменному, каб кранацца наперад на поўным газе - адразу ж перамясціў рычаг ўверх, каб рухацца.
  
  
  Чалавек вылаяўся, і ў пяцідзесяці футаў ад яго стрэльба стрэліла. Лупіў вочы стукнулася аб метал аўтамабіля. Іншы стрэл прабіў шкло ў футе ад яго галавы. Ён скурчыўся, зрабіў двайны звілісты паказальнікаў, перасёк жвіровыя дарожку і накіраваўся ўніз і уверх па ручая.
  
  
  Ён прайшоў за плотам, дайшоў да дарогі і павярнуў да галоўнага дому. Ён праехаў чвэрць мілі, сяргей выключыў і націснуў на здзекі. Ён выскачыў і па камзолы дастаў маленькую трубку, ў цаля даўжынёй, і наўрад ці таўшчыней з аловак. Ён нес чатыры вакол іх, звычайныя запальныя запалы. Ён схапіў маленькія цыліндры з абодвух канцоў пальцамі, павярнуў ih і кінуў у бензабак. Скрутка зламала ўшчыльненне, і кіслата пацякла па тонкай металічнай сценцы. Сцяна пратрымалася каля хвіліны, а затым прылада ўспыхнула - гарачае і пранізлівае, як фосфар.
  
  
  Не так моцна, як эму хацелася б. Ён пашкадаваў, што не паспеў знайсці камень, каб утрымліваць акселератар, але ззаду яго ля брамы імчаліся агні машыны. Хуткасць была каля сарака, калі ён пераключыў селектар перадач у нейтральнае становішча, нахіліў цяжкую машыну ў бок і тут выскачыў.
  
  
  Падзенне узрушыла яго, нават нягледзячы на ўсе кідкі, якія ён мог вырабіць. Ён пабег на луг, накіроўваючыся да сцежкі, вакол даліны, затым упаў на зямлю, калі фары пранесліся ў пагоню.
  
  
  Аўтамабіль, які ён пакінуў, каціўся паміж радамі прыпаркаваных машын на значнай адлегласці, соскребая пярэднія канцы розных машын, калі ён кренился вакол боку ў бок. Гукі былі цікавымі. Ён уключыў дыктафон, пакуль збег у бок лесу.
  
  
  Ён прыслухаўся да свісту выбуху бензабака. Вы ніколі не ведалі пра запальнай заглушцы ў закрытым баку. Ён, вядома, не зняў вечка бака, і, хоць кіслароду павінна быць дастаткова, асабліва калі першы выбух разарваў плацяжу. Але калі танк быў ўторкнуць да адмовы або быў пабудаваны спецыяльна па або трывалага куленепрабівальныя металу, усё, што ў вас было, гэта невялікі агонь.
  
  
  Арыентуючыся на агні дома, ён знайшоў выхад на сцежку. Ён уважліва прыслухоўваўся, асцярожна рухаўся, але не было відаць траіх мужчын, якія ехалі з флангавы машынай. Ён падняўся на гару ціха і хутка, але не бязглузда, баючыся засады.
  
  
  Бак выбухнуў з якія задавальняюць ровам - выбух, ахінуты кашай. Ён азірнуўся і ўбачыў полымя, уздымаюцца ў неба.
  
  
  "Пагуляйце з гэтым трохі", - прамармытаў ён. Ён злавіў Джыні і Джона Вийона незадоўга да таго, як яны дасягнулі старой дарогі на другім баку выемкі.
  
  
  * * *
  
  
  Яны паехалі ў адрэстаўраваны фермерскі дом на паўнапрывадным джыпе Виллона. Ён прыпаркаваў машыну ззаду, і яны ўвайшлі на кухню. Ён быў так жа вытанчана адрэстаўраваны, як і знешні выгляд, усё шырокія прылаўкі, багатае дрэва, і бліскучая медзь - ад аднаго эга відаў адчуваеш пах яблычнага пірага, уяўляеш спакойнай са свежым малаком і ўяўляеш сабе пышных, румяных і круглявых дзяўчат з доўгімі спадніцамі, але без ніжняга бялізны.
  
  
  Вийон сунуў вінтоўку M1 паміж двума меднымі гаплікамі над дзвярыма, наліў ваду ў чайнік і сказаў, ставячы эга на пліту: "Мяркую, вам патрэбна ванная, міс. Адкрыта там. Першая дзверы злева. знойдзеце ручнікі. У шафе касметыку. "
  
  
  "Дзякуй", - сказала Джыні - трохі дрэнна падумаў Нік, - і знікла.
  
  
  Виллон заліў электрычны чайнік і падключыў эга да разетцы. Пры рэстаўрацыі не абышлося без сучасных ва - пліта была газавая, а ў вялікай адкрытай каморы Нік убачыў вялікі халадзільнік і маразільную камеру. Ён сказаў: "Яны будуць тут. Сабакі".
  
  
  "Так", - адказаў Вийон. "Мы ведаць, калі яны прыйдуць. Па крайняй меры, за дваццаць хвіліна".
  
  
  "Сэм
  
  
  Як ты даведаўся, што я іду па дарозе? "
  
  
  "Так".
  
  
  Шэрыя вочы адкрыта глядзелі на вас, калі Виллон загаварыў, але ў гэтага чалавека была велізарная стрыманасць. Выраз эга асоб, здавалася, казала: "Я не буду вам хлусіць, але яе хутка скажу вам, калі гэта не ваша справа". Нік раптам вельмі ўзрадаваўся, што вырашыў, упершыню выехаўшы на старую дарогу, не спрабаваць скокнуць з драбавіка Браўнінга. Успамінаючы працу Виллона з вінтоўкай, ён быў асабліва задаволены гэтым рашэннем. Менш за ўсё, што ён мог атрымаць, - гэта адарваць нагу. Нік спытаў: "ТЭЛЕБАЧАННЕ сканер?"
  
  
  "Нічога такога складанага. Напрыклад, у 1895 годзе чыгуначнік вынайшаў прылада пад назвай" жалезны мікрафон ". Вы калі-небудзь чулі пра nen?"
  
  
  "Няма."
  
  
  "Першы быў чым-то накшталт вугляроднай тэлефоннай трубкі, усталяванай уздоўж рэек. Калі цягнік праязджаў mimmo, вы чулі гук і ведалі, дзе ён знаходзіцца ў залі".
  
  
  "Ранняя памылка".
  
  
  "Правільна, Мае, вядома, палепшаны". Виллон паказаў на скрынку вакол арэхавага дрэва стогнамі, якую Нік вырашыў, што гэта акустычная сістэма Hi-Fi. "Мае жалезныя мікрафоны ценымногие больш адчувальныя. Яны перадаюць сігнал без правадоў і актывуюцца толькі пры павышэнні ўзроўню гуку, але ў астатнім заслуга гэтага невядомага тэлеграфіста на Рачной жалезнай дарозе Канэктыкута".
  
  
  "Як даведацца, ці ідзе хто-то па дарозе, або па горнай сцежцы?"
  
  
  Виллон адкрыў пярэднюю частку маленькага шафы і выявіў шэсць светлавых індыкатараў і перамыкачоў. "Калі вы чуеце гукі, якія вы глядзіце. Сьвяты гасподзь падказвае. Калі гарыць больш аднаго, вы на імгненне адключаеце астатнія або падвышаеце адчувальнасць прымача з дапамогай рэастата".
  
  
  "Пышна". Нік выцягнуў з-за пояса пісталет 45-га калібра , і асцярожна паставіць эга на шырокае крэсла. "Вялікае дзякуй. Не пярэчыш, хто мне скажа? Што? Чаму?"
  
  
  "Калі вы зробіце тое ж самае. Брытанская выведка? У вас няправільны акцэнт, калі вы не пражылі ў гэтай краіне доўгі час".
  
  
  "Большасць людзей гэтага не заўважае. Не, не брытанцы. У вас ёсць патроны Люгера?"
  
  
  "Так. Яе прынясу табе трохі праз хвіліну. Скажам так, яе антысацыяльны хлопец, які не хоча, каб людзі прычынялі боль, і досыць вар'ят, каб ўмешвацца".
  
  
  "Я б лепш сказаў, што вы Уліс Лорд". Нік скінуў англійская акцэнт. "У вас быў пякельны паслужны спіс у 28-й дывізіі, капітан. Вы пачыналі са старой 103-й кавалерыйскай. Былі двойчы паранены. Вы ўсё яшчэ можаце кіраваць M-1. Вы захавалі гэты кавалак уласнасці, калі маёнткі былі прададзеныя, магчыма, у паляўнічы лагер. Пазней вы перабудавалі гэтую старую ферму ".
  
  
  "Вийон" расклаў пакуначкі па кубках, заліў гарачай вадой. "Якія з'яўляюцца вашымі?"
  
  
  "Я не магу вам сказаць, але вы былі блізкія. Яе дам вам нумар тэлефона ў Вашынгтоне, па якім можна патэлефанаваць. Яны часткова падтрымаюць мяне, калі вы акуратна представитесь ў архіве арміі. Ці вы можаце наведаць ih там, і вы" буду ўпэўнены ".
  
  
  "Я, шчыра разбіраюся ў людзях. Думаю, з табой усё ў парадку. Але запішыце гэты лік. Голас..."
  
  
  Нік напісаў нумар, па якому тэлефануе будзе праходзіць працэдуру праверкі, якая займаецца - калі абанент быў законным - у канчатковым выніку звяжа эга з памочнікам Хока. "Калі вы отвезете нас да маёй машыне, мы сыдзем з вашага шляху. Колькі ў нас часу да таго, як яны заблякуюць нітка дарогі?"
  
  
  "Гэта круг даўжынёй дваццаць пяць міль па вузкіх дарогах. У нас ёсць час".
  
  
  "Вы будзеце ў парадку?"
  
  
  "Яны ведаюць мяне - і яны ведаюць дастаткова, каб пакінуць мяне ў спакоі. Яны не ведаюць, што я вам дапамог".
  
  
  "Яны здагадаюцца".
  
  
  "Да рысу ih".
  
  
  Джыні ўвайшла на кухню, яе твар было адноўлена і стрымана. Нік аднавіў свой акцэнт. "Вы двое назваліся? Мы былі так занятыя..."
  
  
  "Мы балбаталі, перабіраючыся праз пагорак", - суха сказаў Вийон. Ён уручыў ім кубкі з перамыкачамі.. Па дынаміцы арэхавага дрэва даносіліся крыкі лянівых удараў. Виллон важдаўся з гарбатай "Алень. Ты атрымаеш, каб праз некаторы час расказаць усім жывёлам".
  
  
  Нік адзначыў, што да Джыні, не толькі вярнулася самавалоданне, але і было жорсткае выраз твару, якое эму не падабалася. У нах быў час падумаць - эму было цікава, наколькі блізкія да ісціны яе высновы. Нік спытаў: "Як твае ногі? Большасць дзяўчат не прывыклі падарожнічаць ў адных панчохах. Далікатныя?"
  
  
  "Яе не па далікатных людзей". Яна паспрабавала выказаць гэта нядбайна, але ў яе чорных вачах загарэўся агонь абурэння. "Вы ўцягнулі мяне ў жудасны беспарадак".
  
  
  "Вы можаце так сказаць. Большасць вакол нас вінаваціць іншых у сваіх цяжкасцях. Але мне здаецца, што вы трапілі ў бяду - зусім без маёй дапамогі".
  
  
  "Ты сказаў, сын Баўмана? Я думаю..."
  
  
  Насценны дынамічны гудзеў пад запальную музыку сабачага лайя. Іншы далучыўся да яму. Здавалася, яны ўвайшлі ў пакой. Вийон падняў адну руку, а іншы зменшыў гучнасць. Ногі стукалі. Яны пачулі, як адзін мужчына крэкнуў і задыхнуўся, іншы цяжка дыхаў, як бягун на доўгія дыстанцыі. Гукі станавіліся мацней, а потым сціхлі - як марш у кіно. "Голас oni, - сказаў Вийон. "Чатыры ці пяць чалавек і тры або чатыры сабакі, яе б сказаў".
  
  
  Нік згодна кіўнуў: "Гэта былі не доберманы".
  
  
  "У іх таксама ёсць родезийские риджбеки і нямецкія аўчаркі. Риджбеки могуць высочваць, як шныпары, і нападаць, як тыгры. Пышная парода".
  
  
  "Я ўпэўнены", - сырое сказаў Нік. "Не магу дачакацца."
  
  
  "Што гэта?" усклікнула Джэні.
  
  
  "Падслухоўваюць прылада", - растлумачыў Нік. "Містэр Вийон усталяваў мікрафоны ў падыходах. Як тэлевізійныя сканеры без відэа. Яны проста слухаюць. Цудоўнае прылада, праўда".
  
  
  Виллон асушыў сваю кубак і акуратна паставіў яе ў ракавіну. "Не думаю, што ты сапраўды збіраешся ih чакаць". Ён на імгненне выйшаў праз пакоя і вярнуўся з скрынкай дзевяці міліметровых патронаў парабелума. Нік зноў набіў абойму Вільгельміны, заклаў яшчэ дваццаць ці каля таго ў хвіліну.
  
  
  Ён уставіў абойму, падняў затвор вялікім і паказальным пальцамі і глядзеў, як патрон ляціць у патрон. Ён зноў паставіў пісталет на рамяні бяспекі. Ён сядзеў у яго пад пахай гэтак жа зручна, як стары чаравік. "Ты маеш рацыю. Пойдзем".
  
  
  Вийон адвёз ih на джыпе да стрэлцы, дзе Нік пакінуў арандаваную машыну. Нік спыніўся, калі вылез па джыпа. "Ты збіраешся вярнуцца ў дом?"
  
  
  "Так. Не кажаце мне вымыць чаркі і прыбраць ih. Яе зраблю гэта".
  
  
  "Глядзі на сябе. Гэтую групу не падманеш. Яны могуць узяць тваё М-1 і падабраць кулі".
  
  
  "Яны не будуць".
  
  
  "Я думаю, табе варта з'ехаць ненадоўга. Яны будуць гарачымі".
  
  
  "Я знаходжуся ў гэтых гарах, таму што не буду рабіць тое, што іншыя людзі думаюць, што я павінен".
  
  
  "Што ў апошні час чуў ад Марты?"
  
  
  Гэта было выпадковае выпрабаванне. Нік быў здзіўлены прамым пападаннем. Вийон праглынуў, нахмурыўся і сказаў: "Удачы". Ён урэзаўся джыпам ў кусты, павярнуў і пайшоў.
  
  
  Нік хутка павёў арандаваную машыну па старой дарозе. Дасягнуўшы шашы, ён павярнуў налева, у бок ад уладанняў Госпада. Ён успомніў карту мясцовасці і выкарыстаў кругавой маршрут у бок аэрапорта. На вяршыні пагорка ён спыніўся, працягнуў маленькі антэнны провад трансівера і паклікаў двух AXEmen ў грузавіку хімчысткі. Ён праігнараваў патрабаванні FCC. "Плунжер тэлефануе ў офіс Б. Плунджер тэлефануе ў офіс Б. Заходзьце".
  
  
  Голас Барні Мануна прагучаў амаль адразу, гучна і выразна. "Офіс Б. Ідзем".
  
  
  "Я сыходжу. Убачыць якія-небудзь меры?"
  
  
  "Вельмі. Пяць машын за апошні час".
  
  
  "Аперацыя завершана. Сыходзьце, калі ў цябе няма іншых загадаў. Скажы птушцы. Ты скарыстаешся тэлефонам раней, чым яе".
  
  
  "Ніякіх іншых заказаў тут. Мы патрэбныя?"
  
  
  "Няма. Ідзіце дадому".
  
  
  "Добра, гатова".
  
  
  "Гатова, і наперад".
  
  
  Нік зноў сеў у машыну. Барні Манун і Біл Rohde вернуць грузавік у офіс AX ў Пітсбургу і паляцяць у Вашынгтон. Яны былі добрымі людзьмі. Верагодна, яны не проста прыпаркавалі грузавік ля ўваходу ў маёнтак, а схавалі эга і зладзілі ў лесе назіральную пляцоўку. Што, - сказаў эму Біл пазней, - менавіта яны і зрабілі.
  
  
  Ён накіраваўся ў аэрапорт. Джыні сказаў: "Добра, Джэры, ты можаш адмовіцца ад ангельскага акцэнт. А як ты думаеш, куды ты вядзеш мяне, і што гэта, кравец вазьмі?"
  
  
  
  Кіраўнік IX.
  
  
  
  Крывая ўсмешка на імгненне скривила вусны Ніка. "Кравец, Джыні. Яе думала, што мой стары школьны акцэнт у гальштуку даволі добры".
  
  
  "Думаю, гэта так. Але ты адзін вакол нешматлікіх людзей, якія ведаюць аб маёй акрабатычнай падрыхтоўкі. Яе занадта шмат гаварыла ў тваёй кватэры, але аднойчы гэта дапамагло. Калі мы выходзілі вакол таго акна, ты сказаў:" Трымайся ". Тое ж, што і пры працы са штангай ". У мяне не было часу думаць пра гэта, пакуль яе не прыбіралася ў Вийона. Потым яе назірала, як ты ідзеш. Яе ведаю гэтыя плечы, Джэры. Яе б ніколі не здагадалася, гледзячы на цябе. Цябе прыдумалі эксперты. Хто ты, Джэры Демінг? Ці хто такі Джэры Демінг? "
  
  
  "Хлопец, які шмат пра цябе думае, Джыні". Ён павінен быў прымусіць яе замаўчаць, пакуль не пасадзіць яе ў самалёт. Яна была класным кацянём. Па яе голасу нельга было сказаць, што за гэтую ноч яе ледзь не забілі некалькі разоў. "Ганс шталь занадта вялікім для свайго нашыйніка. Як я ўжо казаў вам у пакоі, ён нацягвае вялікі двайны крыж. Усе дзяўчаты павінны былі быць знішчаныя, акрамя Рут, і Понг-Понг".
  
  
  "Я не магу ў гэта паверыць", - сказала яна, яе спакой пахіснулася. Яна праглынула словы і змоўкла.
  
  
  "Спадзяюся, ты зможаш", - падумаў ён, і мне цікава, ці ёсць у цябе зброя, аб якой я не ведаю? Ён бачыў яе распранута. Яна страціла балетныя тэпцікі і сумачку, і ўсё ж... Можна было распрануць эга амаль да скуркі і не знайсці сьмяротную газавую бомбу П'ера ў спецыяльным кішэні эга short.
  
  
  Яна раптам сказала: "Скажы мне, як выглядае Лідэрам. Каго ты ведаеш? Куды мы пойдзем? Яе... Яе проста не магу паверыць цябе, Джэры".
  
  
  Ён прыпаркаваў машыну ў ангара", усяго ў некалькіх кроках ад таго месца, дзе быў прывязаны Aero Commander. На ўсходзе быў намёк на світанак. Ён абняў яе і паляпаў па руцэ. "Джэні, ты найвялікшая. Мне патрэбна такая жанчына, як ты, і потым ўчорашняй ночы я думаю, ты разумееш, што табе патрэбен такі мужчына, як яе. Мужчына ўнутры, які важыць больш, чым Ганс. Заставайся са мной, і ў цябе Ўсё ў парадку. Мы вернемся і пагаворым з Камандаваннем Одзіна, і тады ты зможаш прыняць рашэнне. Добра? "
  
  
  "Я не ведаю..."
  
  
  Ён павольна павярнуў яе падбародак і пацалаваў. Ee вусны былі халоднымі і жорсткімі, затым мякчэй, а потым цяплей і гостеприимнее. Ён ведаў, што яна гатэляў эму верыць. Але гэтая дзіўная азіяцкая дзяўчына занадта шмат пабачыла ў сваім жыцці, каб яе можна было лёгка абдурыць ці надоўга. Ён сказаў: "Я меў на ўвазе гэта, калі прапанаваў нам крыху адпачыць там разам.
  
  
  Яе ведаю невялікае мястэчка каля гары. Тремпер, над Нью-Ёркам. Лістота неўзабаве стане каляровы. Калі вам гэта падабаецца, мы можам вярнуцца хаця б на выхадныя восенню. Паверце мне, пакуль мы не пагаворым з Лідэрам ".
  
  
  Яна толькі пахітала галавой. Ён адчуў слязу на яе шчацэ. Такім чынам, прыгожая кітаянка пры ўсіх яе дасягненнях не была зроблена па сталі. Ён сказаў: "Пачакай тут. Я не буду нас хвіліны. Добра?"
  
  
  Яна кіўнула, і ён хутка прайшоў па ангара, некаторы час глядзеў на машыну, а затым пабег да тэлефоннай будцы каля офіса аэрапорта. Калі яна вырашыла бегчы, ён убачыў бы яе, калі яна ішла па дарозе або выходзіла на поле.
  
  
  Ён патэлефанаваў па нумары, і сказаў: "Гэта Плунджер. У дзевяць гадзін патэлефануйце ў офіс Avis, і скажыце ім, што машына ў зале ў аэрапорце. Ключы затрымаліся пад заднім сядзеннем".
  
  
  Мужчына адказаў: "Зразумела".
  
  
  Нік пабег назад у кут гаража, потым абыякава падышоў да машыны. Джыні моўчкі сядзела і глядзела на новы світанак.
  
  
  Ён назіраў, як выграваецца рухавік самалёта. Вакол маленькага офіса ніхто не выходзіў. Хоць некаторыя агні гарэлі, аэрапорт здаваўся бязлюдным. Ён дазволіў самалёту паляцець, дапамог гэй пераадолець лёгкую турбулентнасць над ранішнімі гарамі і выраўняўся на вышыні сем тысяч футаў, курсам 120 градусаў.
  
  
  Ён зірнуў на Джыні. Яна глядзела адкрытымі перад сабой, ee прыгожае твар сочетало засяроджанасць і падазрэннем. Ён сказаў: "Добра паснедаць, калі мы прызямлімся. Трымаю грошы, вы галодныя".
  
  
  "Я і раней быў галодны. Як выглядае Лідэр?"
  
  
  "Ён не ў маім гусце. Вы калі-небудзь лёталі на самалёце? Закласці рукі на штурвал. Яе дам вам ўрок. Можа спатрэбіцца".
  
  
  "Каго яшчэ ты ведаеш? Хопіць марудзіць, Джэры".
  
  
  "Мы маглі б правесці шмат часу ў стойлах. Яе, мяркую, што акрамя лёду ў карбюратарах яны забілі больш лётчыкаў, чым што-небудзь яшчэ. Глядзі, і ёй пакажу..."
  
  
  "Лепш скажы мне, хто ты, Джэры", - рэзкім тонам яна спыніла яго. "Гэта зайшло дастаткова далёка".
  
  
  Ён уздыхнуў. Яна разагравалася для рэальнага супраціву. "Хіба яе не настолькі табе падабаюся, каб мне наогул давяраць, Джыні?"
  
  
  "Ты мне падабаешся, як любы мужчына, якога ёй калі-небудзь сустракала. Але мы не пра гэта гаворым. Раскажы мне пра Баумане".
  
  
  "Вы калі-небудзь чулі, каб эга звалі Юда?"
  
  
  Яна думала. Ён азірнуўся. Яна нахмурылася. "Няма. Такім чынам?"
  
  
  "Ён падыходзіць."
  
  
  "І ты назваў сябе эга сынам. Ты ілжэш так жа хутка, як кажаш".
  
  
  "Ты ўвесь час ашуквала мяне з імі тхара, як мы сустрэліся, дарагая. Але я яе разумею, таму што ты адыграла сваю ролю, і не ведаў мяне. Цяпер яе сумленным з табой".
  
  
  Яна страціла крыху крутасці. "Спыніце спрабаваць перавярнуць сталы і сказаць што-небудзь разумнае".
  
  
  "Я люблю цябе."
  
  
  "Калі ты гэта маеш на ўвазе, пакінь гэта на потым. Я не магу паверыць у тое, што ты кажаш".
  
  
  Голас у нах быў жорсткі. Пальчаткі здымаліся. Нік сказаў: "Памятаеш Ліван?"
  
  
  "Што?"
  
  
  "Вы Памятаеце Гары Демаркина?"
  
  
  "Няма."
  
  
  "І яны сфатаграфавалі цябе з Тайсанам-Колам. Трымаю грошы, ты гэтага не ведала". Гэта ўразіла яе. "Так", - працягнуў ён - жывое выступленне. "Ганс такі дурны. Ён гатэль перакінуць цябе на другі бок. З дапамогай карцінкі. Уявіце, калі б вы загаварылі".
  
  
  Ён ніколі не выкарыстаў паменшаную версію майстар, распрацаваную для авіяцыі агульнага прызначэння і невялікіх самалётаў, але эга правяралі на nen. Ён усталяваў курс - замкнуў карабель. Гэта здавалася эфектыўным. Ён закурыў і сел. Джэні адмовіўся ад аднаго. Яна сказала: "Усё, што ты сказаў, - хлусня".
  
  
  "Ты сама сказала, што я занадта моцны для гандляра нафтай".
  
  
  "Ты занадта шмат ведаеш".
  
  
  Яна была дзіўна прыгожай низменному выгнутымі цёмнымі бровамі, напружаным ротам і засяроджаным позіркам. Яна ціснула занадта моцна. Яна гатэляў вырашыць гэта ў адзіночку, у выпадку, калі ён не быў членам банды, і потым ih прызямлення ў нах паўстануць падвойныя праблемы. У нах павінна быць зброя. Якое? Дзе?
  
  
  Нарэшце яна сказала: "Ты нейкі паліцэйскі. Можа, ты і праўда сфатаграфаваў мяне з Тайсанам. Менавіта з гэтага і пачалося тваё заўвагу".
  
  
  "Не будзь смешны".
  
  
  "Інтэрпол, Джэры?"
  
  
  "У ЗША дваццаць восем разведвальных службаў. Пралезу праз іх. Паўтара вакол іх шукае мяне".
  
  
  "Можа быць, ты тады брытанец, але ты не адзін, вакол нас. Маўчанне." Добра... "Цяпер яе голас быў нізкім і жорсткім, такім жа рэзкім і вострым, як Х'юга пасьля таго, як ён завастрыў зіхатлівы клінок ў выдатным камені. Вы згадалі Гары Демаркина. Гэта робіць вас, AX больш чым верагодным. "
  
  
  "Вядома. І ЦРУ, і ФБР". Абодва камплекты пальчатак соскользнули. Праз імгненне вы кінулі ih аднаму аднаму ў твар і пайшлі за сваімі Дерринджерами або Пеппербоксами.
  
  
  Нік адчуў шкадаванне. Яна была так пышная, і ён яшчэ не пачаў даследаваць яе таленты. Гэты пазваночнік быў зроблены вакол гнуткага сталёвага троса, пакрытага шчыльным поролоном. Вы маглі б... Яна раптам паварушыла рукой, і ён насцярожыўся. Яна страсянула кроплю банк з акуратнай западзіны пад вуснамі.
  
  
  "Няма", - горка сказала яна. "Вы не аматар забаў або клера, тратящий час, пакуль ён не ўсталюе сувязь".
  
  
  Бровы Ніка прыўзняліся. Ён павінен сказаць пра гэта Хоуку. "Вы выдатна папрацавалі над Демаркином. Папа ўхваліў".
  
  
  "Спыніць гэта дзярмо".
  
  
  "Цяпер ты злуешся на мяне".
  
  
  "Ты фашысцкі вырадак".
  
  
  "Ты жудасна хутка ўхапілася за гэтую ідэю. Яе выратаваў цябе.
  
  
  Мы былі ... вельмі блізкія ў Вашынгтоне, падумаў я. Ты па гэтае дзяўчат, што я мог ... "
  
  
  "Лухта сабачая, - перабіла яна. "Яе быў мяккім на працягу некалькіх гадзін. Як і ўсё астатняе ў маім жыцці, яно сапсавалася. Ты законнік. Але яе гатэля б ведаць, хто і што".
  
  
  "Добра. Раскажы мне, як усё прайшло з Тайсанам. У цябе былі праблемы?"
  
  
  Яна панура сядзела ў позе закипающей лютасьці, скрыжаваўшы рукі на грудзях. Ён паспрабаваў яшчэ некалькі заўваг. Яна адмовілася адказваць. Ён праверыў курс, захапіўся новым аўтапілотам, уздыхнуў і паваліўся на сядзенне. Ён затушыў цыгарэту.
  
  
  Праз некалькі хвіліна ён прамармытаў: "Якая ноч. Яе таю". Ён расслабіўся. Уздыхнуў. Дзень быў бясхмарны. Ён зірнуў уніз на пакрытыя лесам горы, пагорыстыя пад імі, як хвалі зялёнага, нераўнамерна ўзнімальнага хлеба. Ён зірнуў на гадзіннік, праверыў курс і хуткасць, прыкінуў вецер і дрэйф. Ён у думках вылічыў становішча самалёта. Ён апусціў павекі і зрабіў выгляд, што задрамаў.
  
  
  Калі ён у наступны раз рызыкнуў зірнуць скрозь прыжмураныя вочы, яе рукі былі раскрытыя. Ee правая рука была па-за полем гледжання, і гэта эга турбавала, але ён не адважваўся паварушыцца і спыніць тое, што яна рабіла. Ён адчуваў напружанне і пагрозу яе намеры. Часам эму здавалася, што з-за эга трэніровак ён адчувае небяспеку, як конь або сабака.
  
  
  Ён страціў па ўвазе іншую яе руку.
  
  
  Ён глуха уздыхнуў і прамармытаў: "Не пытайся нічога, Джыні, калі ты сам не дасведчаны пілот. Гэтая штука на новым аўтапілоце, на якім, трымаю грошы, цябе яшчэ не правяралі". Ён апусціўся ніжэй на сядзенне. "У любым выпадку ляцець праз гэтыя горы складана..."
  
  
  Ён глыбока ўздыхнуў, яго мэта была адкінутая з нах. Ён чуў малюсенькія руху. Што гэта было? Магчыма, яе бюстгальтар быў 1000-1b. моцны нейлон і лёгка зрабіць гарроту. Нават калі б у яго быў самоблокирующийся заціск, ён мог бы справіцца з гэтай выбухоўкай? Не ў самалёце. Клінок? Дзе? Пачуццё небяспекі і злы стала настолькі моцным, што эму даводзілася прыкладаць намаганні, каб не рухацца, не глядзець, не дзейнічаць у мэтах самаабароны. Ён глядзеў, прыжмурыўшы вочы.
  
  
  Што-то перамясцілася ў верхняй частцы эга невялікага поля зроку і ўпала. Інстынктыўна ён перастаў дыхаць на ўдыху, калі ў эга галавой апусцілася нейкая плёнка, і ён пачуў малюсенькае "Фут". Затаіў дыханне - падумаў газу. Або які-то пар. Галасаваць, як яны гэта зрабілі! З капюшонам смерці! Гэта павінна быць імгненнае забойства з фантастычным пашырэннем, якое дазволіць дзяўчыне адолець такіх мужчын, як Гары Демаркин і Тайсан. Ён выдыхнуў некалькі кубічных см, каб рэчыва не трапіла эму ў насавыя тканіны. Уцягнуў таз, каб падтрымліваць ціск у лёгкіх.
  
  
  Ён палічыў. Адзін, два, тры... яна накінула эга на шыю... трымала моцнага з дзіўнай пяшчотай. 120, 121, 122, 123...
  
  
  Ён дазволіў усім цягліц і тканін расслабіцца, акрамя лёгкіх і таза. Як ёг, ён загадаў свайго цела быць цалкам расслабленым і знежывелым. Ён дазволіў сваім вачам трохі приоткрыться. 160, 161, 162...
  
  
  Яна падняла адну па эга рук. Рука мёртва ляжалі і безжыццёва, як мокрая папяровая маса. Яна выпусціла эга - зноў з дзіўнай пяшчотай. Яна казала. "Бывай, дзетка. Ты быў хема-то іншым. Калі ласка, даруй мяне. Ты пацучыны вырадак, як і ўсе астатнія, але я думаю, самы добры пацучыны вырадак, якога ёй калі-небудзь сустракаў. Яе бы гатэль, каб усё было інакш, яе прыроджаны сябе няўдачнікам. Калі-небудзь свет будзе іншым. Калі яе калі-небудзь дабяруся да іх Катскилл, яе буду памятаць цябе. Можа быць, яе ўсё роўна буду памятаць цябе ... надоўга ". Яна ціхенька ўсхліпнула.
  
  
  Цяпер у яго было мала часу. Эга адчувае, хутка прытупляліся, запавольваўся крывацёк. Яна адкрыла акно. З эга галавы знялі каптур вакол тонкага пластыкі. Яна каталонская эга паміж далонямі і глядзела, як ён сціскаецца і знікае, як шалік чараўніка. Затым яна падняла эга паміж вялікім і паказальным пальцамі. На яго дне матлялася бескаляровая капсула памерам не больш глінянага мармуру.
  
  
  Яна ківала маленькі мяч ўзад і наперад. Ён быў прымацаваны да пачку памерам з паштовую марку ў яе руцэ малюсенькай трубачкай, падобнай на пупавіну. "Гадасць", - горка сказала яна.
  
  
  "Вядома, - згадзіўся Нік. Ён рэзка выдзьмуў пакінуты паветра, нахіліўся над ёй, каб дыхаць толькі свежым струменем па яе акна. Калі ён сеў на сваё месца, яна закрычала. "Вы!..."
  
  
  "Так, яе. Так і голас, як у цябе памерлі Гары і Тайсан".
  
  
  Яна папаўзла ў бок маленькай хаціны, як толькі што бурундук злоўлены ў скрыні-пастцы, пазбягаючы сваю ўладу, шукаючы выхад.
  
  
  "Расслабся", - сказаў Нік. Ён не паспрабаваў схапіць яе. - Раскажы мне ўсё пра Гейсте, Акіта і Баумане. Магчыма, яе змагу табе дапамагчы ".
  
  
  Яна адкрыла дзверы, нягледзячы на напор ветру. Нік выключыў аўтапілот і зменшыў абароты. Яна вывернулася вакол кабіны нагамі першай. Яна адкрыта паглядзела на яго з выразам жаху, нянавісці і дзіўнай стомленасці.
  
  
  "Вярніся", - сказаў ён, - аўтарытэтна, гучна і выразна. "Не будзь дурніцай. Я не прычыню табе шкоды. Яе не мёртвы. Яе затрымаў дыханне".
  
  
  Яна вылецела напалову па плоскасці. Ён мог схапіць яе за запясце, і сваёй сілай і нахілам карабля налева, верагодна, паваліў ee, гатэля яна таго ці не. Ці павінен ён гэта рабіць?
  
  
  Яна была б гэтак жа каштоўнай для AX, як жывы, па-плана, які ён будаваў. Калі б яна выжыла, яна праводзіла б маркотныя гады ў сакрэтным тэхаскім курортным комплексе, аб якім мала хто здагадваецца, мала хто бачыць і не згадвае. Гады? Яна амелы права выбару. Эга сківіцу напружылася. Ён зірнуў на паказальнік павароту, нахілу і ўтрымаў ўзровень карабля. "Вярніся, Джыні".
  
  
  "Бывай Джэры."
  
  
  Два яе словы здаваліся мякчэй і сумней; без цяпла і нянавісці - ці гэта была ілюзія эга? Яна пайшла.
  
  
  Ён зноў прыкінуў пазіцыю, спусціўся на некалькі сотняў футаў. Каля вузкай прасёлкавай дарогі ён убачыў шыльду на хляве ГКС HOLLOW, знайшоў яе на карце нафтавай кампаніі і адзначыў на сваёй карце.
  
  
  * * *
  
  
  Калі ён прызямліўся, дзяжурыў двое чартарнага рыштунак. Ён гатэль пагаварыць пра планы палётаў і дзелавых цяжкасцях. Нік сказаў: "Добры карабель. Цудоўнае падарожжа. Вялікае вам дзякуй. Да пабачэння".
  
  
  Альбо цела Джані не было знойдзена, альбо праверкі ў аэрапорце яшчэ не дасягнула гэтага. Ён выклікаў таксі па тэлефоннай шапіках на абочыне дарогі. Затым ён назваў бягучы плавае лік Хоука - схему, адвольна змяняную для выкарыстання, калі скремблеры былі недаступныя. Ён дайшоў да яго менш чым за хвіліну. Хоук сказаў: "Так, Плунджер".
  
  
  "Падазраваны нумар дванаццаць скончыў жыццё самагубствам прыкладна ў пятнаццаці мілях, 290 градусах ад Бычынай лагчыны, што прыкладна ў васьмідзесяці пяці мілях ад апошняй кропкі баявых дзеянняў".
  
  
  "Добра, знайдзі".
  
  
  "Няма сувязі з фірмай або са мной. Лепш мець зносіны і крута. Мы былі ў маім транспарце. Яна з'ехала".
  
  
  "Зразумела".
  
  
  "Мы павінны сустрэцца. У мяне ёсць цікавыя моманты".
  
  
  "Ці можаце вы зрабіць гэта ў першым Фокса? Пункт пяць?"
  
  
  "Убачымся там".
  
  
  Нік павесіў трубку і на імгненне пастаяў, паклаўшы руку на падбародак. AX прадаставіць уладам галінах Гкс Hollow прымальнае тлумачэнне смерці Jeanyee. Ён задаваўся пытаннем, ці забярэ хто-небудзь яе цела. Ён павінен гэта праверыць. Яна была ў іншай камандзе, але ў каго ёсць шанец выбраць?
  
  
  Fox Time і Point Five былі простым кодам часу і месца, у дадзеным выпадку - прыватнай пакоем для сустрэч у клубе арміі і флоту.
  
  
  Нік праехаў на таксі ў межах трох кварталаў ад аўтавакзала каля шашы 7. Ён выйшаў і прайшоў застаўся адлегласць, пасля таго, як кабіна схавалася з выгляду. Дзень быў сонечны-гарачы, рух шумела. Містэр Уільямс знік.
  
  
  Тры гадзіны праз "Джэры Демінг" вкатил "Тандерберд" ў паток машын, і ў думках адзначыў сябе "сапраўдным" у цяперашнім грамадстве. Ён спыніўся ў краме канцылярскіх тавараў і купіў звычайны чорны аловак для маркіроўкі і блок запісной паперы, а таксама пачак белых канвертаў.
  
  
  У сваёй кватэры ён прагледзеў усю пошту, адкрыў бутэльку саратогской вады і напісаў пяць запісак. Кожны быў такім жа - А потым ih было пяць.
  
  
  Вакол дадзеных, якія даў эму Хок, ён узяў верагодныя адрас Рут, Сюзі, Ганны, Понг-Понг і Сонні. Верагодна, паколькі ў дасье Ганны і Сонні ёсць абазначэнне, можна выкарыстоўваць гэты адрас толькі для пошты ". Ён звярнуўся з лістом да канвэрты, раздрукаваўшы і змацаваць пакет гумкай.
  
  
  Ён уважліва даследаваў карткі і паперы, якія ўзяў у двух мужчын у холе дома, у Пенсільваніі - ён думаў аб гэтым, як аб "прыватнай спартыўнай прыбудове". Яны здаваліся законнымі членамі картэлі, кантралюючага орлиную долю блізкаўсходняй нафты.
  
  
  Затым ён ўключыў будзільнік і жым лежачы спаць да 18:00. Ён выпіў шклянку ў "Вашынгтон Хілтан", паабедаў стейк, салатай і арэхавым пірагом у "Дзюбары" і ў дзесяць хвіліна восьмага зайшоў у клуб арміі і флоту. Хоук чакаў эга ў камфартабельна абстаўленай асобным пакоі - пакоі, якую выкарыстоўвалі і выкарыстоўвалі толькі адзін месяц, а затым яны перабраліся ў іншае месца.
  
  
  Эга начальнік стаяў каля невялікага неосвещенного камін, яны з Нікам абмяняліся моцным поціскам рукі і доўгім позіркам. Нік ведаў, што нястомны кіраўнік AX, павінна быць, рабіў сваю звычайную доўгую дзённую працу - ён звычайна прыходзіў у офіс да васьмі. Але ён здаваўся такім жа спакойным і свежым, як чалавек, які выспаўся, затым поўдня. У гэтым худым, жилистом целе былі велізарныя рэзервы.
  
  
  Геніяльнае, кожистое твар Хоука засяродзілася Нікі, калі ён рабіў сваю ацэнку. Тое, што ён стрымліваў ih звычайнае жарты, было прыкметай эга ўспрымання. "Я рады, што ты ўсё нармальна выйшаў, Нікалас. Барні і Біл сказалі, што яны чулі слабыя гукі, якія... э-э, стральба па мішэнях. Міс Ахлинг ў каранера акругі.
  
  
  "Яна выбрала смерць. Але можна сказаць, што я дазволіў гэй выбар".
  
  
  "Значыць, тэхнічна гэта не было забойствам Killmaster. Ёй паведамлю пра гэта. Вы напісалі свой справаздачу?"
  
  
  "Няма. Яе смяротна стаміўся. Яе зраблю гэта сёння ўвечары. Галасаванне, як гэта было. Яе ехаў па дарозе, якую мы адзначылі на карце..."
  
  
  Ён распавёў Хоуку, што менавіта адбылося, выкарыстоўваючы рэдкія фразы. Калі ён скончыў, ён аддаў Хоуку карткі і паперы, узятыя па папернікаў нафтавікоў.
  
  
  Хок з горыччу паглядзеў на іх. "Здаецца, што назва гульні заўсёды - грошы. Інфармацыя пра тое, што Юда-Борман ў зале дзе-то ў бруднай павуціне, неацэнная. Можа ён і Камандзір Одзіна быць тым жа асобай? "
  
  
  "Магчыма. Цікава, што яны цяпер будуць рабіць? Яны будуць збянтэжаныя і занепакоеныя аб містэрам Уільямса. Яны пойдуць эга шукаць? "
  
  
  "Магчыма. Але я лічу, што яны могуць вінаваціць брытанцаў і працягваць. Яны робяць што-то занадта сур'ёзнае, каб дэмантаваць свой апарат. Яны будуць цікавіцца, ці быў Уільямс злодзеем або палюбоўнікам Джинии. Яны падумаюць аб тым, каб спыніць усе, што заўгодна. яны задумалі, а потым няма ".
  
  
  Нік кіўнуў. Хоук, як заўсёды, быў лагічным. Ён прыняў маленькі брэндзі, які Хоук наліў па графіна. Затым старэйшы сказаў: "У мяне дрэнныя навіны. З Джонам Вийоном адбылася дзіўная аварыя. Эга вінтоўка разряжена ў эга джыпе, і ён трапіў у аварыю. Лупіў вочы, вядома ж, прайшла скрозь яго. Ён мёртвы".
  
  
  "Гэтыя д'яблы!" Нік прадставіў сабе, ахайны фермерскі дом. Сыход з грамадства, пераўтворанага ў пастку. "Ён думаў, што справіцца з імі. Але гэтыя падслухоўваюць прылады былі падарункам. Павінна быць, яны схапілі яго, старанна абшукалі месца і вырашылі знішчыць".
  
  
  "Гэта лепшы рэўматызму. Эга сястра Сакавіка звязана з самым правым нарадам у Каліфорніі. Яна каралева збраяносцаў Белай Камеліі. Чулі пра гэта?"
  
  
  "Не, але я яе разумею".
  
  
  "Мы назіраем за ёй. Ці ёсць у вас якія-небудзь прапановы адносна нашага наступнага кроку? Хочаце працягнуць ролю Демінг?"
  
  
  "Я запярэчыў бы, калі б вы сказалі мне не рабіць гэтага". Гэта быў спосаб Хоука. У яго былі запланаваныя ih наступныя кудлаты, але ён заўсёды прасіў савета.
  
  
  Нік досталь пачак лістоў, адрасаваных дзяўчынкам, і распавёў, ih. "З вашага дазволу, сэр, яе адпраўлю ih па пошце. Паміж імі павінна быць слабое звяно. Я думаю, гэта вырабіць моцнае ўражанне. Хай яны задаюцца пытаннем - хто наступны?"
  
  
  Хоук досталь, дзве цыгары. Нік прыняў адну. Oni ih запалілі. Водар быў моцным. Хоук задуменна вывучаў яго. "Якая стаіць іголкі, Нік. Гатэль б яе падумаць пра гэта. Табе лепш напісаць яшчэ чатыры".
  
  
  "Яшчэ дзяўчынкі?"
  
  
  "Не, дадатковыя копіі гэтых адрасоў для Понг-Понг і Ганны. Мы не зусім ўпэўнены, адкуль яны атрымліваюць сваю пошту". Ён праверыў свой блакнот і хутка напісаў, вырваў старонку і аддаў яе Ніку. "Не будзе ніякага шкоды, калі дзяўчына атрымае больш за аднаго. Гэта аслабіць пагрозу, калі ніхто не атрымае нічога".
  
  
  "Вы маеце рацыю."
  
  
  "А цяпер іншае. Яе улавливаю некаторую смутак у тваім звычайным вясёлым дачыненні да. Глядзі". Ён паклаў перад Нікам унікальнае паветранае падарожжа над пустыняй памерам пяць на сем. "Знята ў матэлі" Паўднёвыя вароты ".
  
  
  На здымку былі Тайсан, і Джыні Ахлинг. Гэта быў няўдалы бакавой здымак пры дрэнным асвятленні, але твары былі бачныя. Нік вярнуў эга. "Значыць, яна забіла Тайсана. Ёй быў амаль упэўнены".
  
  
  "Адчуваць сябе лепш?"
  
  
  "Так. І шчаслівы адпомсціць за Тайсана. Ён быў бы задаволены".
  
  
  "Я рады, Нікалас, што ты так старанна даследаваў".
  
  
  "Гэты трук з капюшонам працуе хутка. У газу павінна быць дзіўнае пашырэнне і смяротныя ўласцівасці. Тады ён, здаецца, хутка рассейваецца або руйнуецца".
  
  
  "Добра папрацуйце над гэтым. Вядома, лабараторый будзе лягчэй, калі вы вернеце майстар".
  
  
  "Дзе яе знайду одзіна?"
  
  
  "У цябе ёсць яе там, і я ведаю, што ты гэта ведаеш". Хоук нахмурыўся. Нік прамаўчаў. "Мы павінны трымаць пад наглядам ўсіх, хто мае якое-небудзь стаўленне да Акіта, дзяўчатам ці мужчынам у Пенсільваніі. Вы ведаеце, наколькі безнадзейна гэта было б з нашымі супрацоўнікамі. Але ў мяне ёсць невялікая зачэпка. Многія вакол нашых сяброў частцы хадзіць туды. у рэстаран Чу Dai. На беразе пад Балтимором. Ведаеш? "
  
  
  "Няма."
  
  
  "Eda выдатная. Яны адкрыты чатыры гады і прыносіць вялікую прыбытак. Гэта адно вакол месцаў з дзясяткам вялікіх банкетных залаў, якія абслугоўваюць вяселля, дзелавыя yahoo і да таго падобнае. Уладальнікі - двое кітайцаў, і яны выязджаюць чыста. Тым больш, што ў кангрэсмена Апенінскага ёсць частка уладанняў ".
  
  
  "Зноў кітаец. Як часткі яе адчуваю пах магчымасцяў Chicom".
  
  
  "Зусім фантастычным. Але чаму? І дзе Юда-Борман?"
  
  
  "Мы эга не ведаем". Нік павольна пералічваў: "Эгаістычны, прагны, жорсткі, бязлітасны, хітры - і, на мой погляд, шалёны".
  
  
  "Але час ад часу мы узіраемся ў люстэрка і там ён", - задуменна дадаў Хоук. "Якая гэта можа быць спалучэнне. Шыкоўныя людзі выкарыстоўваюць яго, таму што ім патрэбныя каўказскія франты, сувязі, бог ведае што".
  
  
  "Ці ёсць у нас мужчына ў Чу Дай?"
  
  
  "У нас ён там быў. Мы дазволілі яму было выйсці, таму што ён нічога не знайшоў. І зноў гэтая недахоп персаналу. Гэта быў Кале. Ён прадставіўся злёгку кужэльную паркоўшчык. Ён нічога не знайшоў, але сказаў, што тут не так пахла".
  
  
  "Гэта была кухня". Хоук не ўсміхнуўся сваёй звычайнай лёгкай усмешкай. Ён сапраўды непакоіўся пра гэта. "Кале добры чалавек. У гэтым што-то павінна быць".
  
  
  Хок сказаў: "Унутраная слуг амаль цалкам складаецца з кітайцаў. Але мы былі телефонистами і дапамагалі шліфаваць і восковать падлогі. Нашы хлопчыкі таксама нічога не знайшлі".
  
  
  "Я павінен гэта праверыць?"
  
  
  "Калі хочаце, містэр Демінг. Гэта дорага, але мы хочам, каб вы жылі добра".
  
  
  * * *
  
  
  Чатыры дні і чатыры ночы Нік быў Джэры Демингом, прыемным маладым чалавекам на правільных вечарынках. Ён напісаў дадатковыя лісты і адправіўся ih усё па пошце. Барні Манун зірнуў на былое маёнтак лордаў, прадставіўшыся чэрствым ахоўнікам. Ён быў ахоўным і бязлюдным.
  
  
  Ён пайшоў на вечарыну ў Яслях Аннаполиса, якую зладзіў адзін па сямі тысяч арабскіх прынцаў, якія іншы пампавацца ў горадзе адкуль бяруцца грошы.
  
  
  Назіраючы за тлустымі ўсмешкамі і нерухомымі вачыма, ён вырашыў, што калі б ён сапраўды быў Джэры Демингом, ён адмовіўся б ад прапановы, і паехаў бы, як мага далей ад Вашынгтона. Праз восем тыдняў было сумна.
  
  
  Кожны адыграў сваю ролю. На самай дэла вы не былі Джэры або Джонам... вы былі нафтай, дзяржавай або Белым домам. Вы ніколі не казалі аб жыццёвых або цікавых рэчах, вы балбаталі пра іх на задворках. Эга хмурны погляд змяніўся цёплым і лагодным, калі ён заўважыў Сьюзэн Куонг.
  
  
  Аб часе! Гэта быў эга першы погляд на адну вакол дзяўчат потым смерці Джыні. Oni Акіта і астатнія трымаліся па-за поля гледжання, або былі занятыя іншымі справамі, аб якіх Нік Картэр ў ролі N3 мог бы шмат чаго даведацца. Сьюзэн была часткай кластара вакол прынца.
  
  
  Хлопец быў занудай. Эга хобі было блакітнае кіно, і як мага даўжэй трымацца далей ад вялікага багатага паўвострава паміж Афрыкай і Індыяй. Эга перакладчык двойчы тлумачыў, што закускі для гэтага невялікага свята спецыяльна прыляцелі вакол Парыжа. Нік паспрабаваў ih. Яны былі цудоўна.
  
  
  Нік падышоў да Сюзі. Злавіў яе погляд па спланаванай выпадковасцяў і зноў прадставіўся. Яны танцавалі. Потым свецкай гутаркі ён ізаляваў шыкоўную кітаянку, злавіў пару напояў, і даў зразумець ключавой лейцара. "Сюзі, у мяне былі спаткання з Рут Мота і Джыні Алинг. Яе не бачыў, ih цэлую вечнасць. Oni за мяжой, ты ведаеш?"
  
  
  Вядома, яе памятаю, ты той Джэры Рут, які паспрабуе дапамагчы наладзіць сувязь з яе бацькам. "Гэта было занадта хутка." Яна шмат думае пра цябе. "Яе твар затуманілася." Але ты гэтага не зрабіў. чуў пра Джэні? "
  
  
  "Няма."
  
  
  "Яна мёртвая. Загінула ў выніку няшчаснага выпадку ў вёсцы".
  
  
  "Няма! Не Джэні".
  
  
  "Так. На мінулым тыдні".
  
  
  "Такая юная, мілая дзяўчына..."
  
  
  "Гэта была машына або самалёт, або што-то ў гэтым родзе".
  
  
  Затым адпаведнай паўзы Нік падняў сваю шклянку і мякка сказаў: "Для Джэні".
  
  
  Яны выпілі. Гэта справы, сувязь інтымнасці. Рэшту вечара ён правёў, пераплятаючы першы борт на тросе. Злучальны кабель быў замацаваны так хутка і лёгка, што ён ведаў, што ў ee канцы провада эму дапамаглі. Чаму б і не? З сыходам Джинии, калі б іншая бок усё яшчэ была зацікаўлена ў паслугах "Джэры Демінг", яны б праінструктавалі астатніх дзяўчат узмацніць кантакт.
  
  
  Калі дзень адкрыліся ў іншую вялікую асобную пакой, у якой стаяў буфет, Нік праводзіў Сюзі ў камеру для сваім. Хоць прынц наняў некалькі залаў для канферэнцый, банкетаў і вечарынак, яго імя, павінна быць, патрапіла ў спіс гультаёў. Пакоі былі перапоўненыя, выпіўку і раскошны буфет з задавальненнем з'ядалі многія вакол Вашынгтона, якіх Нік даведаўся, як разбойнікаў. "Поспехі ім", - падумаў ён, назіраючы, як акуратна апранутая пара напаўняе латкі ялавічынай і індычкай і разносіць пачастункі.
  
  
  Неўзабаве затым паўночы ён выявіў, што Сюзі планавала паехаць дадому на таксі: "... Я жыву недалёка ад Калумбіі-Хайтс".
  
  
  Яна сказала, што яе стрыечная сястра прывезла, і вось давялося з'ехаць.
  
  
  Нік падумаў, не наведваюць сёння пяць іншых дзяўчынак мерапрыемстваў. Кожную прывезла стрыечная сястра, - каб яна магла звязацца з Джэры Демингом. "Дазвольце мне адвезці вас дадому", - сказаў ён. "Я ўсё роўна зьбіраюся крыху пакруціцца. Было б нядрэнна прайсці mimmo парк".
  
  
  "Гэта міла з вашага боку..."
  
  
  І гэта было міла. Яна была цалкам гатовая застацца ў эга кватэры на познюю ноч. Яна была рада зняць балетныя тэпцікі і "ненадоўга" ўладкавацца на канапе з выглядам на раку.
  
  
  Сюзі была такой жа мілай і прыемнай, як адна вакол сімпатычных кітайскіх лялек, якія можна знайсці ў лепшых крамах Сан-Францыска. Усё зачараванне і гладкая скура, і бліскучыя чорныя валасы, і ўважлівасць. Далей размова быў плыўным.
  
  
  І гэта дало Ніку перавага. Гладкі; плыўны! Ён успомніў, як Джыні прыглядаўся і, як дзяўчыны размаўлялі, пакуль ён падслухоўваў ў гарах Пенсільваніі. Усе дзяўчынкі адпавядалі шаблоне - яны паводзілі сябе так, быццам ih вучыліся і шліфавалі выпраменьвання пэўнай мэты, як лепшыя мадам вучылі сваіх куртызанак.
  
  
  Гэта было больш тонка, чым проста даць групу выдатных таварышаў па гульнях для дэль, падобных да таго, што было ў дом былога лорда. Ганс Гейст мог з гэтым справіцца, але справа пайшла яшчэ глыбей. Рут, Джына, Сюзі, і астатнія былі... экспертамі? Так, але па ўсім лепшых выкладчыкаў могуць быць спецыялісты. Ён задумаўся, пакуль Сюзі выдыхнула эга падбародак. Адданы. Менавіта гэта Ён вырашыў падштурхнуць.
  
  
  "Сьюзэн, яе гатэль б звязацца з стрыечным братам Джыні. Думаю, змагу яе як-небудзь эга знайсці. Яна сказала, што ў яго можа быць вельмі цікавае прапанова для нафтавіка".
  
  
  "Я думаю, што змагу звязацца з ім. Вы хочаце, каб ён патэлефанаваў вам?"
  
  
  "Калі ласка, зрабі. Ці ты думаеш, што гэта можа быць занадта хутка потым таго, што з ёй здарылася?"
  
  
  "Можа быць, лепш. Ты быў бы... хема-той, каму яна гатэль б дапамагчы. Амаль як адно вакол яе апошніх жаданняў".
  
  
  Гэта быў цікавы масквы. Ён сказаў: "Але вы ўпэўненыя, што ведаеце правільнага? У нах можа быць шмат стрыечным братам. Яе чуў пра сустрэнуць вашых кітайскіх сем'ях. Я думаю, што ён жыве ў Балтыморы".
  
  
  "Так, гэта той..." Яна спынілася. Ён спадзяваўся, што такая Сьюзэн
  
  
  добрая актрыса, што яна занадта хутка зловіць сваю рэпліку, і праўда выслізне. "Па крайняй меры, ёй так думаю. Яе магу звязацца з ім праз іншы, які добра ведае сям'ю".
  
  
  "Я буду вельмі ўдзячны", - прамармытаў ён, цалуючы яе ў верхавіну.
  
  
  Ён цалаваў яе значна больш, таму што Сьюзэн добра выкарыстаў усе сурокі. Атрымаўшы заданне захапіць, яна выклалася iso усіх сіл. У нах не было навыкаў Джыні, але яе меншае пругкае цела апублікаваныя захопленыя вібрацыі, асабліва яе ўласныя. Нік падкормлівалі яе кампліментамі, як сіропам, і яна ih глытала. Пад агентам хавалася жанчына.
  
  
  Яны праспалі да сямі, калі ён зварыў кавы, прынёс гэй, у ложак, і гэта адзіная перадача яе з належнай пяшчотнай любоўю. Яна спрабавала настаяць на выкліку таксі, але ён не пагадзіўся - запярэчу, што калі яна будзе настойваць, ён будзе злавацца на нах.
  
  
  Ён адвёз яе дадому і запісаў адрас на 13-й вуліцы. Гэта не той адрас, які пазначаны ў запісах СЯКЕРА. Ён патэлефанаваў у інфармацыйны цэнтр. У шэсць трыццаць, калі ён збіраўся апрануцца для таго, што ён баяўся, як сумны вечар - Джэры Демінг больш не быў пацешным - Хок патэлефанаваў эму. Нік уключыў скремблер і сказаў: "Так, сэр".
  
  
  "Я запісаў новы адрас Сьюзэн. Засталося толькі тры дзяўчынкі. Я маю на ўвазе, што гэта пазакласная".
  
  
  "Мы згулялі ў кітайскія шашкі".
  
  
  "Уяўляеш. Так цікава, што ты трымаў гэта ўсю ноч?" Нік адмовіўся ад прынады. Хоук ведаў, што адразу ж тэлефанаваць па паказаным адрасе, так як вырашыў, што з'ехаў ад Сюзі раніцай. "У мяне ёсць навіны", - працягнуў Хоук. "Тэлефанавалі па кантактным нумары, які вы ці Вийону. Бог ведае, чаму яны папрацавалі праверыць эга ў гэтак позні тэрмін, калі толькі мы не сутыкнемся з прускай дбайнасцю або бюракратычным памылкай. Мы нічога не сказалі, і той, хто тэлефанаваў, павесіў трубку, але не раней, чым наша контрсвязь Званок быў праз зоны з кодам тры-на-адзін ".
  
  
  "Балтымор".
  
  
  "Вельмі верагодна. Дадайце гэта да чаго-небудзь яшчэ. Учора ўвечары Рут і яе бацька адправіліся ў Балтымор. Наш чалавек страціў ih ў горадзе, але яны накіроўваліся на поўдзень ад горада. Звярніце ўвагу на сувязь?"
  
  
  "Рэстаран Пачуў Дай".
  
  
  "Так. Чаму б табе не паехаць туды і не павячэраць? Мы думаем, што гэта месца даволі нявінна, і гэта яшчэ адна прычына, па якой N3 можа даведацца інакш. У мінулым здараліся дзіўныя рэчы".
  
  
  "Добра. Яе неадкладна пайду, сэр".
  
  
  У Балтыморы было больш падазрэнняў або інтуіцыі, чым сказаў бы Хоук. Тое, як ён гэта выказаўся - мы думаем, што гэта месца нявінна - было перасцерагальным сігналам, калі вы ведалі лагічную працу гэтага складанага розуму.
  
  
  Нік павесіў смокінг, надзеў шорты з П'ерам ў спецыяльным кішэні і двума запальнымі шапкамі, якія ўтвараюць літару "V" у месцы злучэння эга нага, з тазам, і надзеў цёмны касцюм. У Х'юга штылет быў на яго левым перадплечча, а Вільгельміны - пад пахай у спецыяльна подогнанной нахільнай перавязі. У яго было чатыры шарыкавыя ручкі, вакол якіх толькі адна магла пісаць. Астатнія тры былі гранатамі Сцюарта. У яго былі дзве запальніцы, больш цяжкая з ідэнтыфікацыйнай ручкай на праведзеныя вылічэнні была яна, якую ён цаніў. Без такіх ён усё яшчэ быў бы ў гарах Пенсільваніі, хутчэй за ўсё, пахаваны.
  
  
  У 8:55 ён перадаў "Птушку" дзяжурнаму на стаянцы рэстарана "Чу Дай", які вырабляў ўражанне значна больш уражлівага, чым эга назва. Гэта была група злучаных паміж сабой будынкаў на беразе з гіганцкімі аўтастаянкамі і ярка свеціцца неонам. Вялікі і подобострастный кітайскі метрдатэль сустрэў эга ў вестыбюлі, які можна было б выкарыстоўваць для брадвейскага тэатра. "Добры вечар. У вас ёсць рэзервовая сістэма?"
  
  
  Нік працягнуў эму пяцідоларавы купюру, складзеную на далоні. "Адкрыта тут."
  
  
  "Так, сапраўды. Для аднаго?"
  
  
  "Калі толькі вы не ўбачыце каго-то, хто гатэль б зрабіць гэта двума".
  
  
  Кітаец усміхнуўся. "Не тут. Аазіс у цэнтры горада для гэтага. Але спачатку пообедай з намі. Пачакай усяго тры ці чатыры хвіліны. Пачакай тут, калі ласка". Ён велічна звярнуў увагу на пакой, аформленую ў карнавальным стылі паўночнаафрыканскага гарэма з усходнімі ноткамі. Асяроддзяў чырвонага плюшу, атласных шторы, смелых залатых пэндзлікаў і раскошных канап палаў і бэлькалі каляровы тэлевізар.
  
  
  Нік паморшчыўся. "Я подышу паветрам і пакурыў".
  
  
  "Прабачце, гуляць няма дзе. Нам давялося выкарыстоўваць усё гэта для парковак. Тут можна паліць".
  
  
  "Я магу арандаваць пару сустрэнуць вашых прыватных перагаворных пакояў для які адбыўся бізнес-канферэнцыі і бяседы на цэлы дзень. Хто-небудзь можа паказаць мне наваколлі?"
  
  
  "Наш канферэнц-офіс закрываецца ў пяць. Сустрэча на колькі чалавек?"
  
  
  "Шэсцьсот." Нік падабраў рэспектабельную постаць у паветры.
  
  
  "Пачакай тут адкрыта". Кітайскі фактотум працягнуў аксамітны шнурок, які лавіў людзей ззаду Ніка, як рыбу на плаціне. Ён паспяшаўся прэч. Одзіна вакол патэнцыйных кліентаў, злоўлены за вяроўку, прыгажунчык з прыгожай жанчынай у чырвоным сукенка ўхмыльнуўся Ніку.
  
  
  "Гэй, як ты так лёгка ўвайшоў? Трэба браніраваць столік?"
  
  
  "Так. Або дайце эму гравированное малюнак Лінкольна. Ён калекцыянер".
  
  
  "Дзякуй, дружа".
  
  
  Кітайцы вярнуліся з іншым, больш худым кітайцам, і ў Ніка стварылася ўражанне, што гэты больш буйны мужчына быў зроблены па тлушчу - вы не знайшлі б цвёрдую плоць пад гэтай пухлостью.
  
  
  Здаравяка сказаў: "Гэта наш містэр Шын, містэр..."
  
  
  "Демінг. Джэры Демінг. Голас мой візітная картка".
  
  
  Шын адвёў Ніка ў бок, пакуль метрдатэль працягваў накіроўваць рыбу. Мужчына з жанчынай у чырвоным трапіў адкрытыя ўнутр.
  
  
  Г-н Шын паказаў Ніку тры выдатных канферэнц-зала, якія былі пустымі, і чатыры яшчэ больш уражлівых з ih упрыгожваннем і вечарынамі.
  
  
  - запытаўся Нік. Ён папрасіў паказаць кухні (ih было сем), пакоі адпачынку, кафэ, абсталяванне для сустрэч, кіназала, капіры і ткацкія станкі. Г-н Шын быў ветлівым і уважлівым, добрым прадаўцом.
  
  
  "У вас ёсць вінны бочачку, або мы дашлем вакол Вашынгтона...?" Нік пакінуў лейцара. Ён бачыў гэта праклятае месца з пачатках ў абодва канца - адзіным пакінутым месцам быў склеп.
  
  
  "Шчыра па гэтым шляху."
  
  
  Шын павёў эга ўніз па шырокай лесвіцы каля кухні, досталь, вялікі ключ. Склеп быў вялікім, добра асветленых і пабудаваны вакол цвёрдых бетонных блока. Вінны бочачку быў прахалодным, чыстым і запоўненым, як быццам шампанскае выйшла па моды. Нік ўздыхнуў. 'Выдатны. Мы проста пакажам, што хочам, у кантракце ".
  
  
  Яны зноў падняліся па лесвіцы. "Вы задаволеныя?" - спытаў Шын.
  
  
  "Выдатна. Містэр Голд-патэлефануе вам праз дзень ці два".
  
  
  "Хто?"
  
  
  "Містэр Падлогу Золатам".
  
  
  "О, так." Ён правёў Ніка назад у вестыбюль і перадаў містэру Бигу. "Калі ласка, пераканайцеся, што ў містэра Демінг ёсць усё, што ён пажадае - кампліменты ў адрас вашага дома".
  
  
  "Дзякуй, містэр Шын, - сказаў Нік. Як наконт гэтага! Калі вы паспрабуеце атрымаць бясплатны абед з прапановай аб найманні зала, вас надуют кожны раз. Гуляйце спакойна, і oni купіць у adobe illustrator. Ён убачыў каляровыя брашуры на стэлажы ў холе і ўзяў адну. Гэта была цудоўная праца паблізу да супермаркета " біла Барда. Фатаграфіі былі дзіўнымі. Ледзь ён адкрыў яе, як чалавек, якога ён ахрысціў містэрам Бигом, сказаў: "Хадзем, калі ласка".
  
  
  Абед быў раскошным. Ён спыніўся на просты трапезы па крэветак-матылькоў і стейка Каў з гарбатай і бутэлькай ружы, хоць у меню было шмат кантынентальных і кітайскіх страў.
  
  
  Проста камфортна напакаваўшыся, для сваёй апошняй кубкам гарбаты ён прачытаў каляровую брашуру, адзначаючы кожнае слова ў ёй, таму што Нік Картэр быў добра навучаным і грунтоўным чалавекам. Ён вярнуўся і зноў прачытаў адзін абзац. Прасторная крэдытнай карты на 1000 аўтамабіляў - паслугі паркоўшчык - адпачываць прыстань для гасцей, якія прыбываюць на лодцы.
  
  
  Ён прачытаў гэта зноў. Панэлі ён не заўважыў. Ён папрасіў чэк. Афіцыянт сказаў: "зрабіць бясплатна, сэр".
  
  
  Нік даў эму чаявыя і выйшаў. Ён падзякаваў містэра Біг, хваліліся хатнюю кухню і ступіў у далікатную ноч.
  
  
  Калі слуга прыйшоў за білетам, ён сказаў: "Мне сказалі, што я магу прыехаць на сваёй лодцы. Дзе док? "
  
  
  "Ніхто больш гэтым не карыстаецца. Яны спынілі гэта".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Як я ўжо сказаў. Не для гэтага - я думаю. Thunderbird. На самай справе?"
  
  
  "Правільна."
  
  
  Нік павольна ехаў па шашы. Чу Дай быў пабудаваны амаль над вадой, і ён не бачыў, за ім марыны. Ён павярнуўся і зноў пайшоў на поўдзень. Ярдаў за трыста ніжэй рэстарана была невялікая прыстань для яхт, одзіна, вакол якіх выходзіў далёка ў заліў. На беразе гарэў адзін агонь, усе лодкі, якія ён бачыў, былі цёмнымі. Ён прыпаркаваўся і пайшоў назад.
  
  
  Шыльда абвяшчала: МАЙ-МЕСЯЦ, МАРЫНА.
  
  
  Док ад берага праз драцяныя вароты. Нік хутка агледзеўся, пераскочыў і выйшаў на ашалёўку, імкнучыся, каб эга shaggy не былі падобныя на прыглушаны гук барабана.
  
  
  На паўдарогі да пірса ён спыніўся, па-за дасяжнасці цьмянага свету. Лодкі былі рознага тыпу - такія, якія можна знайсці там, дзе абслугоўванне ў марыне мінімальна, але кошт у прымальная. Былі толькі тры, даўжынёй больш за трыццаць футаў, і адна ў канцы панэлі, якая займаецца здавалася больш у цемры ... магчыма, пяцідзесяці футаў. . Большасць вакол іх было схавана пад брызентам. Толькі адна вакол іх паказвала сьвяты, да якога ціха падышоў Нік, трыццаць шэсць футаў Эвинруд, акуратны, але нявызначанага ўзросту. Жоўтае свячэнне эга партовы, і люк ледзь дасягнула панэлі.
  
  
  Па ночы яму пачуўся голас: "Чым магу дапамагчы?"
  
  
  Нік паглядзеў уніз. На палубе запаліўся святым, і ён ўбачыў худога мужчыну гадоў пяцідзесяці, які сядзеў у шэзлонгу. На nen былі старыя карычневыя штаны колеру хакі, якія зліваліся з фонам, пакуль сяргей не вылучаў эга. Нік нядбайна махнуў рукой. "Я шукаю месца для ўбудаванай элемента. Яе, чуў, што тут разумная цана".
  
  
  "Заходзь У іх ёсць месца. Што за лодка ў цябе?"
  
  
  Нік спусціўся па драўляным трапе да лунаюць дошках і падняўся на борт. Мужчына паказаў на мяккае сядзенне. "Сардэчна запрашаем на борт. Не назаўсёды складаць вялікую кампанію".
  
  
  "У мяне ёсць 28-метровы Рэйнджар".
  
  
  "Рабі сваю працу? Тут ніякага абслугоўвання. Сьвяты і вады - усё".
  
  
  "Гэта ўсё, што я хачу."
  
  
  "Тады гэта можа быць гэта месца. Яе атрымліваю бясплатнае месца за тое, што яго начны дазор. У іх ёсць мужчына ніяк не калі. Вы можаце бачыць эга, з дзевяці да пяці".
  
  
  "Італьянскі хлопчык? Яе, думаў, хто-то сказаў..."
  
  
  "Няма. Ім валодае кітайскі рэстаран на вуліцы. Яны нас ніколі не турбуюць. Хочаце піва?"
  
  
  Нік гэтага не зрабіў, але ён гатэль пагаварыць. "Люблю, Мая чарга, калі яе звязваю".
  
  
  Пажылы мужчына увайшоў у каюту і вярнуўся з кансервавай слоікам. Нік падзякаваў эга і пстрыкнуў открывашкой, яны паднялі элю ў знак прывітанне і выпілі.
  
  
  Стары выключыў сьвяты: "Добра тут, у цемры. Слухай".
  
  
  Горад раптам апынуўся далёка. Шум руху быў перакрыты бавоўнай вады і свістам вялікага судна. У заліве мигали каляровыя агні. Мужчына ўздыхнуў. "Мяне клічуць Бойд. У адстаўцы ваенна-марскі флот. Ты працуеш у горадзе?"
  
  
  "Так. Нафтавай бізнес. Джэры Демінг". Яны закранулі рук. "Уладальнікі наогул выкарыстоўваюць док?"
  
  
  "Былі аднойчы. Была ідэя, што людзі могуць прыехаць на сваіх лодках, каб паесці. Па-чартоўску нешматлікія зрабілі гэта. Куды лягчэй заскочыць у машыну". Бойд фыркнуў. "Яны валодаюць гэтым крэйсерам у рэшце рэшт, яе, мяркую, вы разбіраецеся ў канатах. Не плаціць, каб убачыць тут занадта шмат".
  
  
  "Яе сляпы і нямы, - сказаў Нік. 'Ну Што рэкет? "
  
  
  "Маленькі пунтанг і, можа быць, трубка, або два. Не ведаю. Амаль кожную ноч некаторыя вакол іх выходзяць ці заходзяць на крэйсеры".
  
  
  "Можа, шпіёны або што-то ў гэтым родзе?"
  
  
  "Няма. Яе, пагаварыў з адным маім сябрам па ваенна-марской выведкі. Ён сказаў, што яны ў парадку".
  
  
  "Так шмат для маіх канкурэнтаў", - падумаў Нік. Тым не менш, як патлумачыў Хок, шведаў Пачуў Дая выглядала чыстай. "Яны ведаюць, што вы былы марак ваенна-марскога флоту?"
  
  
  "Няма. Яе сказаў ім, што працаваў на рыбацкай лодцы ў Бостане. Яны праглынулі гэта. Прапанавалі мне начны дазор, калі яе таргаваўся аб цане".
  
  
  Нік даў Бойду цыгару. Бойд выпусціў яшчэ два піва. Яны доўга сядзелі ў ўтульнай цішыні. Крэйсер і заўвагі Бойда былі цікавымі. Калі другая банка скончылася, Нік устаў і паціснуў руку. "Вялікае дзякуй. Яе спушчуся і ўбачу ну ніяк не калі".
  
  
  "Спадзяюся, што ты ведаеш. Яе магу сказаць добрага таварыша па плаванні. Вы, флотскі?"
  
  
  "Няма. Яе служыў у арміі. Але я быў на & nb трохі".
  
  
  "Лепшае месца."
  
  
  Нік паехаў на "Птушцы" па дарозе і прыпаркаваў яе паміж двума складамі ў чвэрці мілі ад порта бар для яхт Мэй Мун. Ён вярнуўся хады і выявіў прычал цэментнай кампаніі, з якога, схаваны ў цемры, ён меў выдатны выгляд на лодку Бойда і вялікі крэйсер. Напрыклад, праз гадзіну ў порта бар спынілася машына, вакол якой выйшлі тры чалавекі. Выдатнае зрок Ніка опознало ih нават у цьмяным святле - Сюзі, Понг-Понг і хударлявага кітайца, якога ён бачыў на лесьвіцы ў Пенсільваніі, і які мог быць чалавекам за маскай ў Мэрылэндзе.
  
  
  Яны спусціліся па прычала, абмяняліся словамі з Бойд, якога ён не чуў, і падняліся на борт пятидесятифутовой пасажырскай яхты. Нік хутка падумаў. Гэта была добрая зачэпка, якую ён мог атрымаць. Што з ёй рабіць? Атрымаць дапамогу і даведацца аб звычках круизера? Калі б усе думалі, што каманда Пачула Дая была такой законнай, яны б, хутчэй за ўсё, гэта прыкрылі. Выдатнай ідэяй будзе пасадзіць бипер на судна і адсочваць эга коптером. Ён зняў абутак, слізгануў у ваду і трохі паплыў вакол крэйсера. Цяпер на nen гарэлі агні, але маторы не заводзіліся. Ён намацаў шчыліну, у якую можна было б уставіць пэйджар. Нічога. Яна была здаровай і чыстай.
  
  
  Ён падплыў да бліжэйшай маленькай лодцы ў марыне, і адрэзаў трехчетвертный манильский швартовный трос. Ён палічыў за лепшае б нейлон, але маніла была трывалай і не здавалася занадта старой. Абгарнуўшы вяроўку вакол таліі, ён падняўся па трапу панэлі і бясшумна падняўся на борт крэйсера, перад вокнамі эга каюты. Ён абышоў бухту і зазірнуў унутр. Ён убачыў пустую галаву, пустую гаспадарскую каюту, а затым падышоў да иллюминатору гасцінай. Трое падняліся на борт сядзелі спакойна, з выглядам людзей, якія чакаюць каго-небудзь ці чаго-то. Хударлявы кітаец прайшоў на камбуз і вярнуўся з падносам з чайнікам і кубкамі. Нік паморшчыўся. З супернікамі, якія падалі выпіўку, заўсёды было лягчэй справіцца.
  
  
  Эга насцярожылі гукі з порта бар. Пад'ехала яшчэ адна машына, і да крейсеру падышлі чатыры чалавекі. Ён папоўз наперад. На носе схавацца не было дзе. Судна выглядала хуткім, з акуратнымі лініямі. На носе меўся толькі нізкі люк. Нік замацаваў сваю ляску на шыне якара тугім вузлом, і спусціўся па левым борце ў ваду. Яны ніколі не заўважылі б леску, калі б не выкарыстоўвалі якар ці не прывязалі левы борт.
  
  
  Вада была цёплай. Ён думаў, плыць ці вы ў цемры. Ён не паставіў бипер. У прамоклы вопратцы, і ў ўзбраенні ён не адэпт хутка плаваць. Ён не фатаграфаваў, ну, таму што ў аголеным выглядзе выглядаў, як "арсенал", і ён не хацеў пакідаць усё каштоўнае куртка - асабліва Вильгельмину - на цёмным прычале.
  
  
  Грукаталі рухавікі. Ён задуменна праверыў леску, прыўзняўся на дзве ногі і кінуў два лука ў бухты - на боцманское крэсла марак. Ён здзейсніў шмат дзіўных і небяспечных рэчаў, але гэтага можа быць занадта шмат. Варта эму купляць верталётам?
  
  
  Ногі тупаюць па палубе. Яны выпускалі свае ветразі. Яны не асабліва верылі ў прагрэў рухавікоў. Эга рашэнне было прынята за яго - яны былі ў шляху.
  
  
  . Рухавікі крэйсера былі на хуткасці, і вада хвастала эму ў спіну. Ён прывязаўся за бортам яшчэ больш,
  
  
  калі хуткасны катэр з ровам нёсся па заліве. Кожны раз, калі яна апускалася ў зыб, вада хвастала эга па нагах, як ўдары грубага масажыста.
  
  
  У адкрытым моры дросельная засланка круизера была адкрыта яшчэ больш. Яна пратараніла ноч. Нік адчуў сябе мухай, оседлавшей нос тарпеды. Што, кравец вазьмі, яго тут раблю? Саскочыць? Шарык лодкі і шрубы ператвораць эга ў гамбургер.
  
  
  Кожны раз, калі лодка подпрыгивала, эга былі на носе. Ён навучыўся рабіць V-вобразныя спружыны сваіх рук і нага, каб змякчыць ўдары, але гэта была пастаянная барацьба, каб не выбіць эму зубы.
  
  
  Ён вылаяўся. Эга становішча было смяротна небяспечным і недарэчным. Тут яе рызыкую! AXE s N3. Роў матора ўніз па Чесапикскому заліву!
  
  
  
  Кіраўнік X
  
  
  
  Крэйсер сапраўды мог падарожнічаць. Нік падумаў, што за магутныя маторы ў nen. Хто б нам быў на мосце, ён мог кіраваць колам, нават калі эму не ўдавалася належным чынам прагрэць рухавікі. Лодка з грукатам адскочыла ад ракі Патапско, не збіваючыся з курсу. Калі б у руля быў аматар, які круціў носам па боку ў бок, Нік не быў упэўнены, што мог бы ўтрымацца ад некаторых хваляў, якія ўрэзаліся ў яго.
  
  
  Дзе-то ў Пайнхерста яны абмінулі вялікую грузавое судна, і калі крэйсер перасёк пасля карабля, Нік зразумеў, што мурашка будзе адчуваць сябе злоўленым ў пастку аўтаматычнай пральнай машыны. Эга замачылі і паднялі высока, былі і былі. Вады, абрынуўся на яго з такой сілай, што некаторыя вакол іх трапілі эму ў нос, нават у эга магутныя лёгкія. Ён задыхнуўся і заткнуў рот, і калі ён паспрабаваў кантраляваць ваду сваім дыханнем, ён адскочыў ад падаць, і вецер зноў вырваўся з яго.
  
  
  Ён вырашыў, што апынуўся не ў тым месцы не ў той час, і выйсця няма. Ўдары па эга спіне, калі ён біўся аб жорсткую салёную ваду, здавалася, быццам яны могуць выхаласціць эга. Якое рыштунак - спакладаныя пры выкананні службовых абавязкаў! Ён паспрабаваў падняцца вышэй, але подпрыгивающая, вібравальная вяроўка скідвала эга кожны раз, калі ён падымаўся на некалькі цаляў. Яны мінулі кильватерный пасля вялікага карабля, і ён зноў змог дыхаць. Ён гатэль, каб яны прыбылі туды, куды збіраліся. Ён падумаў, // яны выходзяць у мора, а там якая-то надвор'е, яе ўжо быў.
  
  
  Ён паспрабаваў ацаніць ih пазіцыю. Здавалася, што эга, як йо-йо затрымаліся ў прыбой, на працягу некалькіх гадзін. Яны павінны быць ужо ля ракі Маготи. Ён павярнуў галаву, спрабуючы ўбачыць Лаў-Пойнце, або Сэндзі-Пойнце, або мост праз Чесапикский заліў. Ён бачыў толькі бурлівую ваду.
  
  
  Эга рукі балелі. Эга грудзі будзе чорна-сіняй. Гэта быў пекла на & nb. Ён зразумеў, што яшчэ праз гадзіну эму прыйдзецца засяродзіцца, каб заставацца ў свядомасці, - а затым роў рухавікоў перайшоў у камфортны гул. Расслабляючыся, ён вісеў на двух бухтах, як патанулы выдра, паднятая над пасткай.
  
  
  Што цяпер? Ён прыбраў валасы з вачэй і павярнуў шыю. На халастым ходу па заліве, асвятляючы хадавыя агні, топавыя агні і ліхтары каюты, малюючы ў ночы карціну, якую можна маляваць, з'явілася вялікая частка "схаваная". Ніякай фанернай цацкі, вырашыў ён, гэта дзіця, створаны для грошай і марскіх глыбінь.
  
  
  Яны накіроўваліся, каб прайсці mimmo шхуны порт чырвоны, чырвоны на чырвоны. Ён прычапіўся да правага краю падаць, хаваючыся на ўвазе. Гэта было нетолькі. Вяроўка, прывязаная да левага ўціску, змагалася з ім. Крэйсер пачаў павольна і крута паварочваць налева. Праз некалькі імгненняў Нік паўстане перад вачыма вялікага карабля, як плотка, едущая на пірагу на якая верціцца падстаўцы каля акна.
  
  
  Ён выцягнуў Х'юга, працягнуў лінію як мага вышэй, і шталь чакаць, назіраючы. У той момант, калі падалася корму шхуны, ён разрэзаў леску вострым лязом стилета.
  
  
  Ён стукнуўся аб ваду і атрымаў адзін моцны ўдар па якая рухаецца лодцы, калі ён плыў уніз і выходзіў, наносячы магутныя ўдары магутнымі рукамі і нажніцамі нажніцы, як ніколі раней. Ён зьвяртаўся да свайго пышнага цела з напружанай сілай. Ўніз і вонкі, прэч з якія рухаюцца да вас прапелераў мясасечкі - посасывающих вас, цягнуцца да вас.
  
  
  Ён праклінаў сваю дурасць, за нашэнне адзення, нават калі яна абараняла эга ад некаторых удараў хваль. Ён змагаўся з цяжарам сваіх рук і прылад Сцюарта, якія былі громам рухавікоў і ровам, вадкім грукатам прапелераў, ударяющим па эга барабанныя перапонкі, як быццам каб зламаць ih. Вада раптам здалася клеем - ўтрымлівала яго, змагалася з ім. Ён адчуў цягу уверх і цягу, калі шрубы лодкі пацягнуліся да вялікай глоткам вады і міжволі ўзялі эга разам з вадкасцю, як мурашка, засосанный ў драбнення смеццеправода. Ён змагаўся, наносячы ўдары па & nb кароткімі перарывістымі рухамі, выкарыстоўваючы ўсе навыкі - абаперці рукі на выпады наперад, не марнуючы энергіі на гребки хвастом. Эга рукі хварэлі ад моцы і хуткасці эга удараў.
  
  
  Ціск змянілася. Гром разнёсся mimmo ім, нябачны ў цёмных глыбінях. Замест гэтага, падводны паток, раптам адкінуў эга ў бок, адштурхоўваючы шрубы былі ў яго ззаду!
  
  
  Ён выпрастаўся і паплыў уверх. Нават эга трэніраваныя магутныя лёгкія былі знясіленыя ад напружання. Ён асцярожна усплыў. З удзячнасцю ўздыхнуў. Шхуна была замаскіравана крэйсерам, і ён быў упэўнены, што ўсё на абодвух караблях павінны глядзець аднаго на аднаго, а не згустак цемры на паверхні, які павольна рухаўся да носа шхуны, трымаючыся удалечыні ад свету. .
  
  
  Больш буйное судна выключило рухавікі, каб спыніцца. Ён вырашыў, што гэта частка шуму, які ён чуў. Цяпер крэйсер разгарнуўся, мякка дакрануўся. Ён чуў размовы на кітайскім. Людзі пералазілі з меншага карабля на большы. Відавочна, яны збіраліся якое-то час ляжаць у дрэйфе. Добра! Яны маглі б пакінуць эга безабаронным, выдатна ўмее плыць дадому, але адчуваючы сябе зусім дурным.
  
  
  Нік праплыў па шырокай пятлі, пакуль не апынуўся на носе да вялікай шхуне, затым нырнуў пад ваду і паплыў да яе, хвіліну прыслухоўваючыся да яе вялікіх рухавікоў. У яго былі б праблемы, калі б яна раптам рушыла наперад, але ён разлічваў на прывітанне, размовы, магчыма, нават на час сустрэчы з абодвума караблямі для размоў ці... што? Ён павінен быў даведацца што.
  
  
  На шхуне не было брызент. Яна выкарыстала дапаможныя сродкі. Эга хуткія погляды заўважылі на ёй толькі чатырох ці пяці мужчын, якіх было б дастаткова, каб справіцца з ёй, у крайнім выпадку, але на борце ў нах можа быць невялікая армія.
  
  
  Ён зазірнуў у яе левы борт. Крэйсер быў пад аховай. У цьмяным святле палубы шхуны чалавек, падобны на матроса, развальваўся на нізкім металічным поручне і глядзеў на меншае судна.
  
  
  Нік бясшумна абмінуў мыс правага шарык у папрасіў аблудніка якарнай троса. Нічога. Ён адступіў на некалькі ярдаў і паглядзеў на такелаж і разбіваць бушприта. Яны былі высока над ім. Ён больш не мог дацягнуцца да іх, тады як прусак, які плавае ў ванне, мог дабрацца да асадкі для душа. Ён праплыў па правым борце, мінуў сл самы шырокі кут, і не знайшоў нічога, акрамя гладкага, дагледжанага корпуса. Ён пайшоў далей, на карму - і, як ён вырашыў, атрымаў самы вялікі перапынак за вечар. У ярдзе над эга галавой, акуратна прывязанай да шхуне стропамі, была зацеплена алюмініевая лесвіца. Тып выкарыстоўваецца для многіх мэтаў - стыкоўка, падыходзе ў невялікія лодкі, плаванне, рыбалка. Відавочна, карабель стаяў у доку або на якарнай стаянцы ў бухце, і яны не лічыце сябе неабходным абараняць эга для выхаду ў мора. Гэта паказвала на тое, што сустрэчы крэйсера і шхуны маглі быць частым з'явай.
  
  
  Ён нырнуў, ускочыў, як марская свіння па аква-шоу, скача за рыбай, схапіўся за лесвіцу і падняўся наверх, прылягаючы да борце карабля, каб хоць частка вады сцякала з эга прамоклы адзення.
  
  
  Здавалася, што ўсе спусціліся ўніз, акрамя матроса з іншага боку. Нік падняўся на борт. Ён хлюпал, як мокры парус, і праліваў ваду з абодвух нага. З шкадаваннем ён зняў куртку і штаны, пераклаў гаманец і некалькі рэчаў у кішэні сваіх спецыяльных шорт і кінуў вопратку ў моры, застегнув яе ў цёмны шар.
  
  
  Я стаю, як сучасны Тарзан, ў кашулі, шортах і шкарпэтках, з наплечной кабурой і тонкім нажом, прывязаным да предплечью, ён адчуваў сябе больш неабароненым, - але якім-то чынам свабодным. Ён пракраўся на карму па палубе да кабіне. Побач з портам, які быў зачынены адкрытым, але з экранам і драпіроўкі, загораживающими эга агляд, ён чуў галасы. Англійская, кітайскі і нямецкі! Ён змог улавіць толькі некалькі слоў па шматмоўнага размова. Ён разрэзаў экран і вельмі асцярожна адсунуў фіранку вастрыём іголкі Х'юга.
  
  
  У вялікі галоўнай каюце або ў салоне за сталом, накрытым шклянкамі, бутэлькамі і шклянкамі, сядзелі Акіта, Ханс Гейст, скрюченное цела з сівымі валасамі, перевязанным тварам і хударлявы кітаец. Нік вывучаў кітайскую мову. Гэта эга быў першы сапраўды добры погляд на яго. Быў пробліск ў Мэрылэндзе, калі Гейст назваў эга Чыкам, і ў Пенсільваніі. У гэтага чалавека былі насцярожаныя вочы, ён сядзеў упэўнена, як чалавек, які думаў, што зможа справіцца з тым, што адбылося.
  
  
  Нік слухаў дзіўную балбатню, пакуль Гейст не сказаў: "... дзяўчынкі - баязлівыя немаўляты. Не можа быць сувязі паміж ангельцам Уільямсам і дурнымі цыдулкамі. Яе, кажу, што мы працягваем наш план".
  
  
  "Я бачыў Ўільямса", - задуменна сказаў Акіта. "Ён абверг паведамленні смі мне каго-то іншага. Але каго?"
  
  
  Мужчына з забинтованным асобай, гаварыў з гартанным акцэнтам. "Што скажаш, Сун? Ты пакупнік. Больш за ўсё ў выйгрышы або пройгрышы, таму што табе патрэбна нафту".
  
  
  Худы кітаец коратка ўсміхнуўся. "Не верце, што мы адчайна маем патрэбу ў нафце. Сусветныя рынкі перанасычаныя ёю. Праз тры месяцы мы будзем плаціць менш сямідзесяці даляраў за барэль у Персідскім заліве. Што, дарэчы, дае імпэрыялістам прыбытак ў пяцьдзесят даляраў. . Толькі адна вакол іх запампоўвае тры мільёны барэляў у дзень. Вы можаце прагназаваць лішкі ".
  
  
  "Мы ведаем карціну свету", - мякка сказаў перавязаны мужчына. "Лейцара ў тым, ці вы хочаце зараз нафты?".
  
  
  "Так".
  
  
  "Тады спатрэбіцца супрацоўніцтва толькі аднаго чалавека. Мы будзем эга браць."
  
  
  "Я спадзяюся на гэта", - адказаў Чык Сунь. "Ваш план дасягнення супрацоўніцтва, з дапамогай страху, сілы і пералюбы пакуль не спрацаваў".
  
  
  "Я быў тут значна даўжэй, чым ты, мой іншы. Яе бачыў, што прымушае мужчын рухацца... або не рухацца".
  
  
  "Я прызнаю, што ваш вопыт велізарны". У Ніка стварылася ўражанне, што ў Сунга былі вялікія сумневы; як добры абаронца, ён гуляў б сваю ролю ў п'есе, але ў яго былі сувязі ў офісе, так што ты сцеражыся. "Калі вы будзеце аказваць ціск?"
  
  
  "Заўтра", - сказаў Гейст.
  
  
  "Вельмі добра. Мы павінны хутка даведацца, эфектыўна гэта ці няма. Мы сустрэнемся паслязаўтра ў Шенандоа?"
  
  
  "Добрая ідэя. Яшчэ гарбаты?" Гейст наліў, выглядаючы, як цяжкаатлет, злоўлены на дзявочай вечарынцы. Ён сам выпіў віскі.
  
  
  - падумаў Нік. Сёння вы можаце даведацца аб Windows больш, чым пра ўсіх памылках і праблемах у свеце. Па тэлефоне больш ніхто нічога не раскрывае.
  
  
  Размова надакучыў. Ён дазволіў драпіроўкі зачыняцца і прапоўз mimmo двух ілюмінатараў, якія выходзілі ў тую ж пакой. Ён падышоў да іншай, галоўнай каюце, адкрытай і закрытай шырмай і фіранкай па паркалю. Праз яго раздаваліся дзявочыя галасы. Ён разрэзаў экран і прарэзаў малюсенькае адтуліну ў фіранкі. Ой, падумаў ён, як гарэзны.
  
  
  Цалкам апранутыя і чапурыстыя сядзелі Рут, Мота, Сьюзэн Куонг і Эн Ve Лін. На ложку, цалкам аголеныя, сядзелі Понг-Понг, Лілі, Соня Раньез і чалавек па імені Сэмі.
  
  
  Нік адзначыў, што Сэмі выглядаў падцягнутым, без жыцця. Дзяўчынкі былі сакавітыя. Ён агледзеў палубу з двух бакоў на імгненне, каб надаць некалькі секунд навуковых назіраннях. Эх ты, Соня! Вы можаце проста пстрыкнуць камерай вакол любога становішча, і ў вас будзе раскладанка Playboy.
  
  
  Тое, што яна рабіла, нельга было перадаць у Playboy. Вы не можаце выкарыстоўваць эга ў любым месцы, за выключэннем сталёвага стрыжня парнаграфіі. Соня засяродзіла сваю ўвагу на Сэмі, які ляжаў з паднятымі каленамі і з задаволеным выразам твару, пакуль Понг-Понг назіраў. Кожны раз, калі Понг-Понг казала Соне што-то нізкім тонам, які Нік не мог улавіць, у Сэмі з'яўлялася рэакцыя праз некалькі секунд. Ён ад задавальнення ўсміхаўся, скакаў, тузаўся, стагнаў або булькаў.
  
  
  "Вучэбныя заняткі", - падумаў Нік. У роце стала крыху перасохла. Ён праглынуў. Цьфу! Хто гэта прыдумаў? Ён сказаў сабе, што не варта так дзівіцца. Сапраўднаму знаўцу заўсёды трэба было дзе-то вучыцца. А Понг-Понг была выдатным настаўнікам - яна рабіла па Сонні эксперта.
  
  
  "Ой!" Сэмі выгнуў спіну і выдыхнуў ад задавальнення.
  
  
  Понг-Понг ўсміхнулася эму, як настаўнік, ганарыўся вельмі сваёй вучаніцай. Соня не падняла вачэй і не магла гаварыць. Яна была здольнай вучаніцай.
  
  
  Ніка насцярожыла балбатня кітайцаў на палубе ў бок кармы. Ён са шкадаваннем адвёў погляд ад фіранкі. Вы заўсёды можаце навучыцца. Двое матросаў знаходзіліся на яго баку карабля, даследуючы ваду доўгім кручком. Нік пайшоў у прасторную кабіну. Кравец! Яны паднялі млявы чорны скрутак. Эга выкінутая шведаў! У рэшце рэшт, аленка вады ih не пагрузіўся. Адзін матрос узяў скрутак і знік у люку.
  
  
  Ён думаў хутка. Яны могуць шукаць. Матрос на палубе абмацваў ваду гакам, спадзеючыся знайсці яшчэ адну знаходку. Нік перайшоў і падняўся па грэбнях гротам-мачты. Шхуна была таксама барвовым тросам. Апынуўшыся над асноўным грузавіком, ён атрымаў значную сховішча. Ён скруціўся вакол стеньги, як яшчарка вакол ствала дрэва, і назіраў.
  
  
  Ён атрымаў сваё дзеянне. Ханс Гейст і Чык Сунь выйшлі на палубу ў суправаджэнні пяці маракоў. Яны ўваходзілі і выходзілі па люкаў. Яны абследавалі кабіну, праверыў замок лазарэта, сабраліся на носе і прабілі сабе шлях да карме, як паляўнічыя за кустамі, якія змагаюцца за дзічыну. Яны ўключылі ліхтары і абшукалі ваду вакол шхуны, затым вакол крэйсера, а затым абшукалі меншае судна. Адзін ці два разы одзіна вакол іх зірнуў наверх, але, як і многія шукальнікі, яны не маглі паверыць, што ih здабыча можа падняцца.
  
  
  Ih каментары прагучалі ў ціхай ночы гучна і выразна. "Гэтая шведаў была проста хламам... Камандаванне 1 кажа" няма "... што наконт гэтых спецыяльных кішэняў?... Ён сплыў, або ў яго была лодка... ва ўсякім выпадку, яго цяпер тут няма".
  
  
  Неўзабаве Рут, Сюзі, Соня, Эн, Акіта, Сэмі і Чык Сунь такую гульню ў крэйсер і паляцелі. Неўзабаве рухавікоў шхуны ўдалося сабраць абароты, яна развярнулася і рушыла ўніз па заліва. Адзін чалавек быў на вахце ля штурвала, іншы - на носе. Нік ўважліва паглядзеў марак. Калі яго мэта апынулася над нактоузом, Нік спусціўся па пацуковай сцежцы, як спешащая малпа. Калі мужчына падняў галаву, Нік сказаў: "Прывітанне", і высек яго, перш чым было знойдзена здзіўлення.
  
  
  У яго было спакусу выкінуць эга за борт, каб зэканоміць час і знізіць верагоднасць, але нават рэйтынг Killmaster не апраўдаў бы гэтага. З Х'юга ён перарэзаў два кавалка лёскі, замацаваў палоннага і заткнуў яму рот уласнай кашуляй.
  
  
  Рулявы мог бачыць або адчуваць што-то не так. Нік сустрэў эга ў поясе карабля, і праз тры хвіліны ён быў звязаны, як і эга памочнік. Нік падумаў пра Понг-Понг. Усё ідзе так добра, калі ты цалкам падрыхтаваны.
  
  
  У машынным аддзяленні справы пайшлі не так. Ён спусціўся па жалезнай лесвіцы, прыціснуў Вильгельмину да здзіўленаму кітайцу, які стаяў ля пульта кіравання, а затым па маленечкай складской пакоя ззаду яго выскачыў яшчэ адзін схапіў эга за шыю.
  
  
  Нік перавярнуў яго, як радэа-бронк, подпрыгивающий на лёгкім наезднике, але мужчына моцнага трымаўся за руку з пісталетам. Нік атрымаў удар, які трапіў у чэрап, а не ў шыю, а другі механік наткнуўся на палубныя пліты, сціскаючы вялікі жалезны інструмент.
  
  
  - зараўла Вільгельміны. Лупіў вочы смяротна адскочыла ад сталёвых пласцін. Мужчына махнуў інструментам, і вокамгненныя рэфлексы Ніка падставілі пад удар чалавека, які чапляўся за яго. Ён трапіў эму ў плячо, ён закрычаў і адпусціў.
  
  
  Нік парыраваў наступны ўдар і ўдарыў Вильгельмину па вуха збраяносца. Імгненне праз пачатку другой ляжаў на падлозе, дзе ён і стагнаў.
  
  
  "Добры дзень!" Па лесвіцы пачуўся крык голасам Ганса Гейста.
  
  
  Нік падкінуў Вильгельмину і выпусціў папярэджанне ў цёмны адтуліну. Ён скокнуў у далёкі нітка купэ, па-за дасяжнасці, і даследаваў сітуацыю. Там сем ці восем чалавек. Ён адступіў да панэлі і выключыў рухавікі. Маўчанне было імгненным сюрпрызам.
  
  
  Ён паглядзеў на лесвіцу. Я не магу падняцца, а яны не могуць спусціцца, але мяне могуць выцягнуць газам або нават падпаленымі анучамі. Яны што-небудзь прыдумаюць. Ён паспяшаўся праз | кладоўку каюту, знайшоў воданепранікальную дзверы і зачыніў замак. Шхуна была пабудавана для невялікай каманды і з унутранымі пераходамі для дрэннага надвор'я. Калі ён рухаўся хутка, да таго, як яны арганізаваліся...
  
  
  Ён пракраўся наперад і ўбачыў пакой, у якой бачыў дзяўчынак і Сэмі. Яна была пустая. Як толькі ён увайшоў у галоўны салон, Гейст знік у галоўным люку, столкнув перад сабой постаць перавязанага чалавека. Юда? Борман?
  
  
  Нік пачаў прытрымлівацца за ім, затым адскочыў, калі з'явілася пистолетное, мала і сплюнула кулямі па прыгожай драўлянай лесвіцы. Яны парвалі мноства выдатных вырабаў вакол дрэва і лаку. Нік пабег назад да воданепранікальнай дзень. Ніхто не рушыў услед. Ён увайшоў у машыннае аддзяленне і крыкнуў: "Прывітанне, там, наверсе".
  
  
  Стукнуў Томі пісталет, і машыннае аддзяленне ператварылася ў цір, у якім срикошетили кулі ў сталёвых кашулях, нібы дроб у металічнай вазе. Ляжу на пярэдняй баку перашкоды, абароненай высокім верхам на ўзроўні палубы, ён пачуў, як некалькі куль патрапілі ў бліжэйшую сцяну. Адна абрынулася на яго са знаёмым смяротным віхурай-р-р-р-р.
  
  
  Хто-то крыкнуў. Пісталет наперадзе, і пісталет-кулямёт у люка машыннага аддзялення перасталі страляць. Цішыня. Па корпусе хвастала вада. Ногі стукалі па палубах. Судна рыпела і рэхам аддавалася дзесяткамі sonic, якія выдае кожны карабель пры руху ў лёгкім мора. Ён пачуў яшчэ крыкі, глухія ўдары дрэва і падкаты. Ён здагадаўся, што яны паставілі лодку на борт, альбо, разак з прывадам, які быў перакінуты праз карму, альбо нават на надбудове. Ён знайшоў ножовку, абарваныя правады рухавіка.
  
  
  Ён даследаваў сваю турму пад палубай. Мяркуючы па ўсім, шхуна была пабудавана на галандскай або балтыйскай стане. Яна была добра намаляваная. Метал быў у метрычных вымярэннях. Рухавікі былі нямецкімі дызелямі. У моры, падумаў ён, яна спалучае ў сабе надзейнасць рыбачьего катэры Гластэра з дадатковай хуткасцю і камфортам. Некаторыя вакол гэтых судоў былі спраектаваны з загрузным люкам каля складоў і машынных аддзяленняў. Ён даследаваў мидель для воданепранікальнай пераборкай. Ён знайшоў дзве маленькія каюты, якія маглі б абслугоўваць дваіх матросаў, і адкрыта на карме з іх ён выявіў грузавы люк збоку, выдатна абсталяваны і замацаваны шасцю вялікімі металічнымі сабакамі.
  
  
  Ён вярнуўся і замкнуў люк машыннага аддзялення. Галасаванне і ўсё. Ён пракраўся па трапе ў галоўны салон. Вакол пісталета, павярнуць у эга кірунку, было зроблена два стрэлы. Ён хутка вярнуўся да бакавога люка, расшпіліў замок і павольна адчыніў металічную дзверы.
  
  
  Калі б яны змясцілі маленькага нават на гэты бок ці калі б адзін вакол людзей наверсе быў інжынерам з галавой на плячах, і яны ўжо павесілі замок на бакавы люк, гэта азначала б, што ён усё яшчэ ў пастцы. Ён выглянуў. Нічога не было відаць, акрамя цёмна-пурпурной вады і святлівых зверху агнёў. Уся актыўнасць гучала з катэра на карме. Ён бачыў кончык эга руль. Oni эга апусцілі.
  
  
  Нік працягнуў руку, схапіўся за планшир, затым на парэнчы і саслізнуў на палубу, як макасіны з вадой, коўзкія па бервяне. Ён пракраўся на карму, Ганс Гейст дапамог Понг-Понг Лілі пералезці праз борт і спусціцца па лесвіцы. Ён сказаў каму-то, каго Нік не мог бачыць: "Адыдзі на пяцьдзесят футаў і зрабі круг".
  
  
  Нік адчуваў неохотное захапленне перад вялікім немцам. Ён хаваў сваю сяброўку ў выпадку, калі Нік адкрые кингстоны або выбухне шхуны. Ён задаваўся пытаннем, хема oni эга, лічыць сябе. Ён у прыцемках на рубку і расцягнуўся паміж імі, нават і двума U-плытамі.
  
  
  Гейст вярнуўся на палубе, прайшоўшы ў дзесяці футах ад Ніка. Ён нешта сказаў таму, хто назіраў за люкам ў машынным аддзяленні, і затым знік у кірунку галоўнага люка.
  
  
  У хлопца хапала смеласці. Ён спускаўся на карабель, каб спудзіць парушальніка. Сюрпрыз!
  
  
  Нік бясшумна пайшоў басанож на карму. Два кітайскіх марак, якіх ён прывязаў, цяпер былі развязаныя, і глядзелі на выхад, як каты ў мышыную нару. Замест таго, каб рызыкаваць новымі ўдарамі па ствале Вульгельмины, Нік выняў вакол эга адтуліны штылет. Гэтыя двое ўпалі, як свінцовыя салдацікі, якіх закранула дзіцячая рука.
  
  
  Нік кінуўся наперад, падышоў да мужчыны, які ахоўваў насавую частку. Нік змоўк, пакуль мужчына без гуку жым лежачы на палубу пад ударам стилета. Гэтая ўдача доўжылася нядоўга. Нік папярэджваў сябе - асцярожна прайшоў на карму, аглядаючы кожны пераход і кут рубкі. Яна была пустая. Астатнія трое мужчын прабіраліся праз ўнутраную частку карабля з Гейстом.
  
  
  Нік зразумеў, што ён не чуў рухавік запуску. Ён выглянуў з-за мачты. Катэр адышоў на трыццаць футаў ад большага карабля. Невысокі матрос лаяўся і важдаўся з маторам пад наглядам Понг-Понг. Нік прысеў са стилетом у адной руцэ, а люгером - у іншы. У каго цяпер быў гэты пісталет Томі?
  
  
  "Добры дзень!" - крыкнуў голас ззаду яго. Ногі па-таварыску грымелі.
  
  
  Блам! Ревнул пісталет, і ён быў упэўнены, што пачуў р-р кулі, калі ён упаў галавой у ваду. Ён кінуў штылет, вярнуў Вильгельмину у кабуру і паплыў да катэра. Ён чуў і адчуваў выбухі і вадкія воплескі, калі кулі пранізвалі мора над ім. Ён адчуваў сябе на здзіўленне бяспечным і абароненым, калі ён глыбока праплыў, а затым падняўся ўверх у папрасіў дна маленькай лодкі.
  
  
  Ён прапусціў гэта, паводле ацэнак, ён быў у пяцідзесяці футаў, і усплыў так жа лёгка, як жаба, выглядывающая вакол сажалкі. На фоне агнёў шхуны трое мужчын стаялі на карме і, як ваду. Ён усвядоміў Гейста ў эга гіганцкага памеру. Матрос на катэры стаяў, гледзячы ў бок большага карабля. Затым ён павярнуўся, узіраючыся ў ноч, і эга погляд спыніўся на Nike. Ён пацягнуўся да сваёй таліі. Нік зразумеў, што не зможа дабрацца да лодкі, перш чым гэты чалавек зможа прастрэліць эга чатыры разы. Вільгельміны падышла, выраўнавалася - і матрос адляцеў назад на гук стрэлу. Томі пісталет аляксандр шпарыў. Нік нырнуў, і паставіў лодку паміж сабой і людзьмі на шхуне.
  
  
  Падплыў да катэра - і раптоўнай смерці паглядзеў адкрыта ў твар. Понг-Понг ўваткнуў невялікі аўто практычна ў зубы, схапіўшыся за планшир, каб падняцца. Яна мармытала і дзіка цягнула пісталет абедзвюма рукамі. Ён схапіўся за зброю, прамахнуўся і ўпаў. Ён глядзеў адкрыта ў яе цудоўнае сярдзітае твар.
  
  
  "У мяне ёсць гэта, - падумаў ён, - яна імгненна знойдзе засцерагальнік або павінна ведаць дастаткова, каб взвести яго, калі камера пустая.
  
  
  Грымеў пісталет-кулямёт Томі. Понг-понг замерла, а затым павалілася на Ніка, нанёсшы эму слізгальны ўдар, калі яна ўпала ў ваду. Ганс Гейст зароў: "Спыніць!" Рушыў услед паток нямецкіх лаянак.
  
  
  Ноч раптам стала вельмі ціхай.
  
  
  Нік саслізнуў у ваду, утрымліваючы катэр паміж сабой і шхуна. Ганс усхвалявана крыкнуў, амаль жаласна: "Понг-понг?"
  
  
  Цішыня. "Понг-понг!"
  
  
  Нік падплыў да носе катэры, працягнуў руку і ўхапіўся за трос. Ён замацаваў шнурок вакол сваёй таліі і павольна пачаў буксіраваць катэр, з усёй сваёй сілай удараючы па эга мёртвага вагі. Ён павольна павярнуўся да шхуне і рушыў услед за ім, як забалочаная слімак.
  
  
  "Ён буксіруе катэр", - крыкнуў Ханс. "Там..."
  
  
  Нік нырнуў на паверхню пад стук пісталета, асцярожна падняўся назад, схаваны пускам. Стрэльба зноў грукатаў, грызла корму маленькай лодкі, распырскваючы ваду па абодвум бакам Ніка.
  
  
  Ён отбуксировал катэр ў ноч. Забраўся ўнутр і ўключыў свой пэйджар - у надзеі - і праз пяць хвіліна хуткай працы завёўся рухавік.
  
  
  Катэр быў павольным, разлічаным на цяжкую працу і бурнае мора, а не на хуткасць. Нік затыкаў пяць адтулін, да якіх мог дабрацца, і часам выскокваў, калі ў ёй падымалася вада. Калі ён абмінуў мыс да ракі Патапско, ўзышоў ясны і яркі світанак. Хоук, пілот верталётам Bell, дасягнуў яго, калі ён накіроўваўся да порта бар для яхт на пляжы Рыўера. Яны абмяняліся хвалямі. Сорак хвіліна праз ён аддаў катэр на апеку здзіўленага суправаджальніка і далучыўся да Хоуку, які прызямліўся на закінутай стаянцы. Хоук сказаў: "Гэта цудоўнае раніца для прагулкі на лодцы".
  
  
  "Добра, яе спытаю", - сказаў Нік. "Як вы мяне знайшлі?"
  
  
  "Вы выкарыстоўвалі ў апошні гукавы сігнал Сцюарта? Сігнал быў цудоўным".
  
  
  "Так. Гэтая штука эфектыўная. Яе, мяркую, асабліва ў & nb. Але ты не лётаеш кожную раніцу".
  
  
  Хоук досталь дзве моцныя цыгары і аддаў адну Ніку. "Час ад часу вы сустракаеце вельмі разумнага гараджаніна. Вы сустракалі аднаго. Па імя Бойд. Былы падафіцэр МЗС. Ён патэлефанаваў ва флот. ФЛОТ патэлефанавалі ў ФБР. Яны патэлефанавалі мне. Ёй патэлефанаваў Бойду, і ён апісаў Джэры Демінг, нафтавіка, які гатэль doc раёна. Яе, падумаў, што мне варта цябе пашукаць, калі ты гатэль мяне бачыць "
  
  
  "І Бойд згадаў таямнічы крэйсер, які адплывае з порта бар Чу Дай, а?"
  
  
  "Ну так, - весела прызнаўся Хоук. "Я не мог уявіць, што вы выпускаеце шанец паплыць на ёй".
  
  
  "Гэта было нейкае падарожжа. Яны яшчэ доўга будуць прыбіраць абломкі. Мы выйшлі..."
  
  
  Ён падрабязна апісаў падзеі, якія Хоук завадатараў ў аэрапорце Маунтин-Роўд, і ясным раніцай яны ўзляцелі да ангараў СЯКЕРА над Аннаполисом. Калі Нік скончыў гаварыць, Хок спытаў: "Ёсць ідэі, Нікалас?"
  
  
  "Я паспрабую адну. Тэрыторыю кітая, тэрыторыю трэба больш нафты. Вышэйшай якасці і цяпер. Звычайна яны могуць купляць усё, што хочуць, але гэта не тое ж самае, што Сауды ці хто-то вакол іншых гатовы загрузіць ih так жа хутка, як яны адпраўляюць танкеры. Можа быць, гэта тонкі кітайскі ключ. Скажам, ён стварыў арганізацыю ў Вашынгтоне, выкарыстоўваючы такіх людзей, як Іуда, і Гейст, якія з'яўляюцца экспертамі ў бязлітасным ціску. У іх ёсць дзяўчыны для інфармацыйных агентаў і для ўзнагароджання мужчын, якія ідуць на гэта. Аднойчы апавяшчэння аб башлыку смерці абыходзіцца, у мужчыны не так шмат выбару. Весялосьць і гульні або хуткая смерць, і яны не падманваюць ".
  
  
  "Вы патрапілі ў мэта, Нік. Адаму Риду па Saudico сказалі, каб ён загружаў кітайскія танкеры ў заліве або што-то яшчэ".
  
  
  "У нас дастаткова вагі, каб гэта спыніць".
  
  
  "Так, хоць некаторыя праз арабаў дзейнічаюць мяцежнай. Як бы яно нам было, мы называем павароты там. Але гэта не дапамагае Адаму Риду, калі яму было казаць прадаць або памерці".
  
  
  "Ён уразіў?"
  
  
  "Ён ўражаны. Яны падрабязна патлумачылі. Ён ведае пра Тайсана, і, хоць ён не землятрус, вы не можаце вінаваціць эга за тое, што ён падняў шум з нагоды адзення, якая займаецца забівае амаль у якасці прыкладаў".
  
  
  "У нас досыць, каб наблізіцца?"
  
  
  "Дзе Юда? А Чык Сун і Гейст? Яны скажуць эму, што нават калі людзі, якіх мы ведаем, знікнуць, іншыя эга зловяць".
  
  
  "Заказы?" - мякка запытаўся Нік.
  
  
  Хоук казаў ривненской хвіліна пяць.
  
  
  Шафёр AX высадзіў Джэры Демінг, апранутага ў запазычаны камбінезоны механіка, каля эга кватэры ў адзінаццаць. Ён пісаў нататкі тром дзяўчатам - а ну было чатыры. І яшчэ - а потым ih было трое. Першы камплект ён адправіўся спецыяльнай дастаўкай, а другую - звычайнай поштай. Біл, Род і Барні Манун павінны былі забраць любых двух дзяўчат, акрамя Рут, ніяк не калі і ўвечары, у залежнасці ад рашэння.
  
  
  Нік вярнуўся і праспаў восем гадзін. Тэлефон гэта адзіная перадача эга ў прыцемках. Ён надзеў скремблер. Хок сказаў: "У нас ёсць Сюзі і Эн. Яе, спадзяюся, што ў іх была магчымасць патурбаваць іншы іншы".
  
  
  "Соня апошняя?"
  
  
  "У нас не было шанцаў нах, але яна назірала. Добра, забяры яе заўтра. Але ніякіх прыкмет Гейста, Сунга або Юды. Шхуна вярнулася ў док. Нібыта належыць тайваньцу. Грамадзянін Вялікабрытаніі. З'язджае ў Еўропу. На наступным тыдні."
  
  
  "Працягнуць, як было загадана?"
  
  
  "Так. Ўдачы".
  
  
  Нік напісаў яшчэ адну запіску - і яшчэ адну. Ён адправіўся эга Рут Мота.
  
  
  Незадоўга да паўдня наступнага дня ён патэлефанаваў гэй, звязаўшыся з ёй, пасля таго, як яе перавялі ў офіс Акіта. Яна здавалася напружанай, калі адмовілася ад яго радаснага запрашэння на абед. "Я... вельмі занятая, Джэры. Калі ласка, патэлефануй мне яшчэ раз".
  
  
  "Гэта не ўсе задавальненне, - сказаў ён, - хоць па Вашынгтона яе больш за ўсё гатэль б з вамі паабедаць з вамі. Яе вырашыў кінуць працу. Павінен быць спосаб зарабляць грошы хутчэй і прасцей. Ваш бацька ўсё яшчэ зацікаўлены? "
  
  
  Наступіла паўза. Яна сказала: "калі Ласка, пачакайце". Калі яна вярнулася да тэлефона, яна ўсё яшчэ выглядала занепакоены, амаль спалоханай. "Ён хоча цябе бачыць. Праз дзень ці два".
  
  
  "Ну, у мяне ёсць пара іншых кропак гледжання, Рут. Не забывай, яе ведаю, дзе ўзяць нафту. І як яе купіць Без абмежаванняў, у мяне было адчуванне, што ён можа быць зацікаўлены".
  
  
  Доўгая паўза. Нарэшце яна вярнулася. "У такім выпадку - можаш сустрэць нас на кактэйлем каля пяці?"
  
  
  "Я шукаю працу, дарагая. Сустрэнемся ў любы час і ў любым месцы".
  
  
  "У Ремарко. Ведаеш?"
  
  
  "Вядома. Яе буду там".
  
  
  Калі Нік, жыццярадасны, у шэрай акулападобнага скуры італьянскага крою і гальштуку гвардзейца, сустрэў Рут на Ремарко, яна была адна. Так, суровы партнёр, які выступае ў ролі сустракае, адвёў эга да сябе ў одзіна вакол мноства маленькіх альковов гэтага схаванага, папулярнага спаткання. Яна выглядала ўстрывожанай.
  
  
  Нік шырока ўсміхнуўся, падышоў да яе і абняў. Яна была жорсткай. "Прывітанне, Руті. Яе сумаваў па табе. Гатовыя да новых прыгод сёння вечарам?"
  
  
  Ён адчуў, як яна ўздрыгнула. "Прывітанне... Джэры. Рады цябе бачыць". Яна зрабіла глыток вады. "Няма, яе стамілася."
  
  
  "О-О..." Ён падняў палец. "Я ведаю лекі". Ён пагаварыў з афіцыянтам. "Два марціні. Звычайны. Ён, як ih вынайшаў містэр Марціні ".
  
  
  Рут выцягнула цыгарэту. Нік выцягнуў адну па-пачкі і запаліў сяргей. "Тата не змог. У нас... у нас паўстала важная справа".
  
  
  "Праблемы?"
  
  
  "Так. Нечакана".
  
  
  Ён паглядзеў на нах. Яна была цудоўным стравай! Прысмакі каралеўскага памеру, імпартаваныя па Нарвегіі, і матэрыялы, вырабленыя ўручную ў Японіі. Ён усміхнуўся. Яна паглядзела на яго. "Якая?"
  
  
  "Я проста падумаў, якая ты прыгожая". Ён казаў павольна і мякка. "У апошні час яе назіраў за дзяўчатамі - каб убачыць, ці ёсць хоць адна з тваім цудоўным целам і экзатычнай афарбоўкай. Няма. Нам адна. Ты ведаеш, што можаш быць хема заўгодна,
  
  
  Ёй веру. Мадэль. Актрыса кіно ці тэлебачання. Вы сапраўды выглядаеце так, як можа выглядаць лепшая жанчына ў свеце. Лепшае з Усходу і Захаду ".
  
  
  Яна трохі пачырванела. Ён падумаў: "Няма нічога лепш чарады цёплых кампліментаў, каб адцягнуць жанчыну ад непрыемнасцяў".
  
  
  "Дзякуй. Ты сам сапраўдны мужчына, Джэры. Папскай сапраўды цікава. Ён хоча, каб ты прыйшоў да яму заўтра".
  
  
  "Ой." Нік выглядаў вельмі расчараваным.
  
  
  "Не глядзі так сумна. Думаю, у яго сапраўды ёсць ідэя для цябе".
  
  
  "Гатовы паспрачацца, што яна ёсць", - разважаў Нік. Цікава, ці сапраўды ён яе бацька. І здагадаўся ён што-небудзь пра Джэры Деминге?
  
  
  Прыбытку марціні. Нік працягнуў пяшчотны размова, поўны шчырай ліслівасці і вялікіх магчымасцяў для Рут. Ён замовіў яшчэ два куфля. Потым яшчэ два. Яна запратэставала, - але выпіла. Ee скаванасць адступіла. Яна смяялася над эга жартамі. Час ішло, і яны выбралі пару цудоўных клубных стейк Ремарко. У іх быў каньяк і кава. Яны танцавалі. Раскладваючы прыгожае цела на падлозе, Нік падумаў: "Я не ведаю, як яна цяпер сябе адчувае, але маё настрой палепшыўся. Ён прыцягнуў ee да сябе. Яна расслабленыя. Вочы прасачылі за імі. Вакол іх атрымалася яркая пара.
  
  
  Нік зірнуў на гадзіннік. 9:52. Цяпер, падумаў ён, ёсць некалькі спосабаў з гэтым справіцца. Калі яе зраблю гэта так, як мне спадабаецца, то большасць Бонелло зразумее гэта і зробіць одзіна вакол сваіх з'едлівых каментароў. Доўгі цеплы бок Рут быў прыціснуты да эга, тонкія пальцы яе пад сталом рабілі хвалюючыя ўзоры на яго далоні. Мой шлях, вырашыў ён. Каршаку ўсё роўна падабаецца дражніць мяне
  
  
  Яны ўвайшлі ў кватэру "Джэры Демінг" ў 10:46. Пілі віскі і глядзелі на агні ракі, пакуль музыка Білі Фэра забяспечвала фон. Ён сказаў гэй, як лёгка ён можа закахацца ў дзяўчыну, такую прыгожую, такую экзатычную, такую інтрыгуе. Гуллівасць перарасла ў запал, і ён адзначыў, што была ўжо поўнач, калі ён павесіў яе сукенка, і свой касцюм, "каб яны заставаліся дагледжанымі".
  
  
  Ee здольнасць займацца каханнем наэлектризовала яго. Назавіце гэта здыманнем напружання, аддайце належнае марціні, успамінаючы, што яна была старанна навучанае зачароўваць мужчын - гэта ўсё яшчэ было найвялікшым. Ён сказаў эй пра гэта ў 2 гадзіны ночы.
  
  
  Ee вусны былі вільготнымі на эга вуха, ee дыханне было багатым, гарачым спалучэннем салодкай страсці, алкаголю і мясістага афродизиакального жаночага паху. Яна адказала: "Дзякуй, дарагі. Ты робіш мяне вельмі шчаслівым. І - цябе яшчэ не ўсё гэта спадабалася. Яе ведаю значна больш", - яна ўсміхнулася, - "цудоўна дзіўных рэчаў".
  
  
  "Вотум што мяне засмучае", - адказаў ён. "Я сапраўды знайшоў цябе і не ўбачу цябе некалькі тыдняў. Магчыма, месяцамі".
  
  
  "Якая?" Яна прыўзняла твар, скура заззяла вільготным, гарачым, румяным бляскам у святле цьмянай лямпы. "Куды ты ідзеш? Ты заўтра увидишься з татам".
  
  
  "Няма. Яе не хацеў табе казаць. Яе еду ў Нью-Ёрк у дзесяць. Сяду на самалёт у Лондан, а потым, магчыма, у Эр-Рыяд".
  
  
  "Нафтавы бізнэс?"
  
  
  "Так. Гэта тое, аб чым яго ў гатэль, пагаварыць з Акіта, але, думаю, цяпер пра гэта няма. Калі яны ў той раз ціснулі на мяне, Saudico і японская канцэсія - вы знаёмыя з гэтай здзелкай - не атрымалі ўсяго гэтага. Саудаўская Аравія ў тры разы больш Тэхаса, з запасамі, можа быць, у 170 мільярдаў барэляў. Плыве па нафце. Вялікія колы блакуюць Фейсала, але ёсць пяць тысяч прынцаў. У мяне ёсць сувязі. Яе ведаю, адкуль атрымаць некалькі мільёнаў барэляў у месяц. Прыбытак па яму кажуць - тры мільёны даляраў. Траціна мне. Я не магу прапусціць гэтую здзелку... "
  
  
  Бліскучыя чорныя вочы шырока раскрыліся супраць уласных эга. "Ты не сказаў мне ўсяго гэтага".
  
  
  "Вы не пыталіся".
  
  
  "Можа быць... можа, тата мог бы заключыць з табой лепшую здзелку, чым дыскі, на якую ты збіраешся. Ён хоча нафты".
  
  
  "Ён можа купіць усё, што захоча, на японскай канцэсіі. Калі толькі - ён не прадасца чырвоным?"
  
  
  Яна павольна кіўнула. "Вы не пярэчыце?"
  
  
  Ён пасмяяўся. "Чаму? Усе так робяць".
  
  
  "Магу ёй патэлефанаваць папскай?"
  
  
  "Ідзем. Яе б аддаў перавагу пакінуць гэта ў сям'і, дарагая". Ён пацалаваў ee. Прайшло тры хвіліны. Да чорта капюшон смерці эга і працу - было б ценымногие весялей проста - ён асцярожна адключыўся. "Зрабі званок. У нас мала часу".
  
  
  Ён апрануўся, яго востры слых злавіў ee бок размову. Яна распавяла папскай ўсё аб цудоўных сувязях Джэры Демінг і тых мільёнах. Нік паклаў дзве бутэлькі добрага віскі ў скураны мяшок.
  
  
  Праз гадзіну яна павяла эга па завулку, недалёка ад Роквилла. Агні гарэлі ў прамыслова-гандлёвым будынку сярэдніх памераў. Шыльда над уваходам абвяшчала: "МАРВІН ІМПАРТ-ЭКСПАРТ". Спускаючыся па калідоры, Нік убачыў яшчэ адну маленькую шыльду, якая займаецца была вельмі ненадакучлівай, - У Ўолтара. Винга, віцэ-прэзідэнта кампаніі Confederation Oil. Ён нес скураную сумку.
  
  
  Акіта чакаў ih ў асабістым кабінеце. Ён выглядаў, як ператамленне бізнэсовец, зараз маска часткова знятая. Нік думаў, што ведае чаму. Потым прывітанне і резюмирования тлумачэнняў Рут Акіта сказаў: "Я ведаю, што часу няшмат, але, магчыма, яе змагу зрабіць вашу паездку на Блізкі Усход непатрэбнай. У нас ёсць танкеры. Мы за вяртанне is семдзесят чатыры даляра за барэль. усё, што можна загрузіць як мінімум, год ".
  
  
  "Наяўныя?"
  
  
  "Вядома. Любая валюта.
  
  
  Любы раскол або кампазіцыі па вашым жаданні. Вы ўбачыце, што я прапаную, містэр Демінг. Вы цалкам кантралюеце сваю прыбытак. І такім чынам вашу лёс ".
  
  
  Нік узяў сумку з віскі, паставіў дзве бутэлькі на крэсла. Акіта шырока ўсміхнуўся. "Мы скрепим здзелку выпіўкай, а?"
  
  
  Нік адкінуўся назад, расшпіліў паліто. "Калі вы ўсё яшчэ не хочаце, каб яшчэ раз паспрабаваць Адама Апенінскага".
  
  
  Цвёрдае, сухое твар Акіта застыла. Ён выглядаў, як Буда ніжэй за нуль.
  
  
  Рут ахнула, у жаху ўтаропілася на Ніка, павярнулася да Акіта. "Клянуся, я не ведала..."
  
  
  Акіта маўчаў, пляснуўшы яе рукой. "Дык гэта былі вы. У Пенсільваніі. На лодцы. Заўвагі для дзяўчынак".
  
  
  "Гэта быў яе. Не рухай гэтай рукой зноў па тваіх нагах. Заставайся цалкам нерухомым. Яе магу караць цябе ў адно імгненне. І ваша дачка можа атрымаць траўму. Дарэчы, яна твая дачка?"
  
  
  "Няма. Дзяўчынкі... ўдзельніцы".
  
  
  "Завербаваныя для доўгатэрміновага плана. Яе магу паручыцца за ih навучанне".
  
  
  "Не шкадуй ih. Там, адкуль яны прыйшлі, яны, магчыма, ніколі не елі паўнавартасна. Мы іх..."
  
  
  Вільгельміны з'явілася, пстрыкнуўшы запясцем Ніка, Акіта змоўк. Замарожанае выраз твару не змянілася. Нік сказаў: "Як вы кажаце, яе мяркую, што вы націснулі кнопку пад нагой. Спадзяюся, гэта для Сунга, Гейста і іншых. Яе таксама хачу ih".
  
  
  "Вы хочаце ih. Вы сказалі пакараць смерцю. Хто вы?"
  
  
  "Як вы ўжо здагадаліся. Љ3 па AX. Адзін з трох забойцаў".
  
  
  "Варвар".
  
  
  "Як удар мячом па шыі бездапаможнага палоннага?"
  
  
  Рысы асобы Акіта ўпершыню пацьмянелі. Дзверы адчыніліся. Чык Сун быў на крок у пакой, гледзячы на Акіта, перш чым ён убачыў Люгер. Ён упаў наперад з хуткай грацыяй знаўцы дзюдо, калі рукі Акіта схаваліся па ўвазе пад сталом.
  
  
  Нік рэкламуе першую кулю ў тое месца, куды быў накіраваны "Люгер" - крыху ніжэй трыкутніка белага насавога платы ў нагруднай кішэні Акіта. Эга пачатку другой стрэл злавіў Сунга ў паветры, у чатырох футаў ад рулі. У кітайца ў руцэ быў узняты сіні рэвальвер, калі стрэл Вільгельміны трапіў яму было адкрыта ў складваць даляр. Калі ён упаў, яго мэта стукнулася аб нагу Ніка. Ён перакаціўся на спіну. Нік узяў рэвальвер і адштурхнуў Акіта з крэсла.
  
  
  Цела пажылога мужчыны ўпала з крэсла бокам. Нік адзначыў, што тут больш няма пагрозы, але вы засталіся ў жывых, не прымаючы нічога як належнае. Рут крычала пранізлівым грукатам шкла, які ў маленькай пакоі рэзаў барабанныя перапонкі, як халодны нож. Яна выбегла за дзверы, усё яшчэ крычучы.
  
  
  Ён схапіў з крэсла, дзве бутэлькі віскі з выбухоўкай і рушыў услед за ёй. Яна пабегла па калідоры да задняй часткі будынка і трапіла ў складскую частка, у якой знаходзіўся Нік у дванаццаці футаў.
  
  
  "Трымайся", - зароў ён. Яна пабегла па калідоры паміж складзенымі іншы іншы скрынкамі. Ён паклаў Вильгельмину у кабуру і схапіў яе, калі яна вырвалася на адкрытае прастору. Аголены па пояс мужчына саскочыў з задняй часткі аўтацягніка. Мужчына крыкнуў: "Што...?", як трое сутыкнуліся.
  
  
  Гэта быў Ханс Гейст, эга і розум, і цела хутка адрэагавалі. Ён адштурхнуў Рут і ўдарыў Ніка кулаком у грудзі. Чалавек па AX не змог пазбегнуць сакрушальнай прывітанне - эга імпульс далучаецца эга адкрыта ў ім. Бутэлькі са скотчам лопнулі аб бетон пад дажджом вакол шкла і вадкасці.
  
  
  "Не паліць", - сказаў Нік, размахваючы пісталетам Гейста знізу ўверх, а затым упаў на падлогу, калі здаравяка раскрыў рукі і звёў ih вакол сябе. Нік ведаў, што значыць здзівіць мядзведзя грызлі. Ён быў раздушаны, раздушаны і разбіты o цэменту. Ён не мог звязацца з Вильгельминой або Х'юга. Гейст быў побач. Нік павярнуўся, каб адлюстраваць ўдар каленам у эга яйках. Стукнуўся чэрапам па твары чалавека, калі адчуў, як зубы кусаюць эга за шыю. Гэты хлопец гуляў сумленна.
  
  
  Яны скатали шкло і віскі, ператварыўшы ih ў больш тоўстую карычневую субстанцыю, якая займаецца пакрыла падлогу. Нік штурхнуў сябе ў локцях, расправіў грудзі і плечы і, нарэшце, сашчапіў рукі разам і стрэліў праз іх - штурхаючы, любопытствуя, рухаючы усімі сухажыллямі і мускуламі і раскрываючы ўсю моц сваёй велізарнай сілы.
  
  
  Гейст быў магутным чалавекам, але калі мышцы тулава і плячэй б'юцца супраць сілы рук, спаборніцтвы не ўзнікае. Эга рукі ўзляцелі, а счэпленыя рукі Ніка ўзляцелі ўверх. Перш чым ён змог зачыніць ih зноў, вокамгненныя рэфлексы Ніка вырашылі праблему. Ён зрэзаў бокам жалезнага кулака Адамава яблык Гейста - чысты ўдар, ледзь які крануўся падбародка мужчыны. Гейст паваліўся.
  
  
  Нік хутка абшукаў астатнюю частку невялікага склада, выявіў, што ён пустыні, і асцярожна падышоў да офіснай часткі. Рут знікла - ён спадзяваўся, што яна не дастане пісталет з-пад крэсла Акіта і не паспрабуе. Эга востры слых злавіў рух за дзвярыма ў калідоры. Сэмі увайшоў у вялікую пакой у суправаджэнні спецыяльнага скрыні сярэдняга памеру з заціснутай у кутку rta цыгарэтай. Нік задаваўся пытаннем, ці быў ён рабом нікаціну або глядзеў старыя гангстарскія фільмы па тэлевізары. Сэмі пайшоў па калідоры з скрынкамі, схіліўся над стонущим Гейстом асяроддзяў разбітага шкла і смярдзіць віскі.
  
  
  Застаючыся так далёка, як мог, у калідоры Нік мякка паклікаў:
  
  
  "Сэмі. Кінь аўтамат, ці ты мёртвы".
  
  
  Сэмі гэтага не зрабіў. Сэмі дзіка стрэліў па аўтаматычнага пісталета і выпусціў цыгарэту ў карычневую масу на падлозе, і Сэмі памёр. Нік адступіў на дваццаць футаў ўздоўж кардонных каробак, зьнесены сілай выбуху, трымаючыся за рот, каб абараніць барабанныя перапонкі. Склад ператварыўся ў масу карычняватага дыму.
  
  
  Нік на імгненне пахіснуўся, праходзячы па калідоры офіса. Цьфу! Гэты Сцюарт! У галоў звінела. Ён не быў занадта ашаломлены, каб старанна правяраць кожны пакой па шляху да офісу Акіта. Ён асцярожна ўвайшоў у нах, Вільгельміны засяродзіла ўвагу на Руце, якая займаецца сядзела за сталом, абедзве яе рукі былі на ўвазе, і былі пустыя. Яна плакала.
  
  
  Нават з шокам і жахам, размазваецца ee смелыя рысы асобы, са слязамі, бягучымі па яе шчоках, і дрыготкімі задыхающимися, як быццам яе можа вырваць у любы момант - Нік падумаў: "Яна ўсё яшчэ самая прыгожая жанчына, якую ёй калі-небудзь бачыў.
  
  
  Ён сказаў: "Расслабся, Рут. У любым выпадку ён не быў тваім бацькам. І гэта не нітка свеце".
  
  
  Яна задыхнулася. Ee мэта люта заківала. Гэй, не хапала адбору пробаў паветра. "Пляваць. Мы... ты..."
  
  
  Ee мэта ўпала на цвёрдае дрэва, а затым нахілілася набок. Прыгожае цела ператварылася ў лялька па мяккай тканіны.
  
  
  Нік нахіліўся наперад, принюхался і вылаяўся. Цыянід, хутчэй за ўсё. Ён паклаў Вильгельмину у кабуру і паклаў руку на гладкія гладкія валасы. А потым, там не было нічога.
  
  
  Мы такія дурні. Усе мы. Ён падняў трубку і набірае нумар Хоука.
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Амстэрдам
  
  
  
  
  
  НІК КАРТЭР
  
  
  Амстэрдам
  
  
  пераклаў Леў Шклоўскі ў памяць пра загінулага сына Антона
  
  
  Арыгінальны назоў: Amsterdam
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  
  Нік спадабалася сачыць за Хельми дэ Бур. Яе знешні выгляд быў стымулюючым. Яна сапраўды прыцягвала ўвагу, адна з "прыгажунь". Усе погляды былі прыкаваныя да яе, калі яна праходзіла праз міжнародны аэрапорт Джона Ф. Кэнэдзі, ny і працягвалі ісці за ёй, пакуль яна накіроўвалася да DC-9 авіякампаніі KLM. Нічога, акрамя захаплення яе запалам, белым ільняным касцюмам і бліскучым скураным партфелем.
  
  
  Ідучы за ёй, Нік пачуў, як мужчына, які ледзь не павярнуў шыю, каб убачыць яе кароткую спадніцу, прамармытаў: "Хто гэта?"
  
  
  "Шведская кіназоркай?" выказала здагадку бортправадніца. Яна праверыла білет Ніка. - Містэр Норман Кент. Першы клас. Дзякуй.' Хельми сеў менавіта там, дзе яе чакаў Нік. Так што ён сеў побач з ёй, і трохі папоркаўся з бортпроводницей, каб гэта не здалося занадта выпадковым. Дасягнуўшы свайго месца, ён адарыў Хелми хлапечай усмешкай. Для высокага загорелого маладога чалавека было цалкам нармальна радавацца такому шчасце. Ён мякка сказаў: "Добры дзень".
  
  
  Ўсмешка мяккіх ружовых вуснаў была адказам. Яе доўгія тонкія пальцы нервова перапляліся. З таго моманту, як ён сачыў за яе (калі яна выйшла з дома Мэнсана), яна была напружаная, устрывожаная, але і не насторожена. "Нервы, - падумаў Нік.
  
  
  Ён сунуў свой чамадан "Марк Крос", пад сядзенне і сель - вельмі лёгкі і вельмі акуратны для такога высокага чалавека, не наткнуўшыся на дзяўчыну.
  
  
  Яна паказала эму тры чвэрці сваіх сакавітых бліскучых валасоў колеру бамбука, прыкінуўшыся, што яе цікавіць выгляд ў ілюмінатары. У яго было асаблівае чуццё на такія настроі - яна не была варожай, а проста перапаўнялася непакоем.
  
  
  Месцы былі занятыя. Дзень зачыніліся з мяккім алюмініевым стукам. Гучнагаварыцелі забалбаталі на трох мовах. Нік спрытна прышпіліў рэмень бяспекі, не замінаючы дзяўчыне. Яна трохі повозилась са сваім. Рэактыўныя рухавікі пагрозліва завылі. Вялікі самалёт задрыжаў, кульгаючы да ўзлётна-пасадачнай паласе, і засмяяўся крэкнуў, пакуль экіпаж перачытваў спіс праверак бяспекі.
  
  
  Косткі Хелми на падлакотніках былі белымі. Яна павольна павярнула галаву: блакітныя, ясныя спалоханыя вочы з'явіліся побач з шырока адкрытымі сэра-сталёвымі вачыма Ніка. Ён убачыў чыстую скуру, счырванелыя вусны, недавер і страх.
  
  
  Ён усміхнуўся, ведаю, наколькі нявінным ён можа выглядаць. "У самым дэла", - сказаў ён. "Я не прычыню табе шкоды. Вядома, яе мог бы пачакаць, пакуль пададуць напоі - гэта звычайнае час, каб звярнуцца да вас. Але я бачу па вашых руках, што вам не вельмі зручна ". Тонкія пальцы расслабіліся і вінавата злучыліся, калі яна моцнага сцепила рукі.
  
  
  "Гэта твой першы палёт?"
  
  
  'Не, няма. Яго ў парадку, але дзякуй. Яна дадала далікатную мілую ўсмешку.
  
  
  Усё яшчэ мяккім, абнадзейваючым тонам духоўніка, Нік працягнуў: "Гатэль б яе ведаць цябе дастаткова добра, каб патрымаць твае рукі..." Блакітныя вочы пашырыліся - папераджальны іскрынкай. '... каб супакоіць цябе. Але таксама і для майго ўласнага задавальнення. Мама казала мне не рабіць гэтага, пакуль цябе не прадставяць. Мама вельмі любіла этыкет. У Бостане мы звычайна вельмі дакладныя ў гэтым...
  
  
  Блакітныя блікі зніклі. Яна слухала. Цяпер з'явілася цень цікавасці. Нік уздыхнуў і сумна паківаў галавой. "Потым тата ўпаў за борт падчас рамках клуба паруснага спорту Кохассет. Блізка да фінішу. Адкрытымі перад клубам ".
  
  
  Ідэальныя бровы сышліся над устрывожанымі вачыма - цяпер яны выглядалі крыху менш трывожнымі. Але гэта таксама магчыма. У мяне ёсць запісы; бачыла рамках яны на лодках. Быў ён паранены? спытала яна.
  
  
  'Аб няма. Але тата чалавек ўпарты. Ён усё яшчэ трымаў сваю бутэльку, калі усплыў на паверхню, і паспрабаваў закінуць яе назад на борт ".
  
  
  Яна зарагатала. Яе рукі расслабіліся з гэтай усмешкай.
  
  
  Прыгнечаны, Нік засмяяўся разам з ёй. "І ён прамахнуўся".
  
  
  Яна глыбока ўздыхнула і зноў выпусціла паветра. Нік адчуў пах салодкага малака, змешанага з джынам і сл інтрыгуючым духамі. Ён падняў плечы. "Голас чаму я не магу трымаць цябе за руку, пакуль нас не ўяўляюць. Мяне завуць Норман Кент.
  
  
  Ee ўсмешка займала цэнтральнае месца ў нядзельным выпуску New York Times. "Мяне клічуць Хельми дэ Бур. Больш не трэба трымаць мяне за руку. Мне ўжо лепш. У любым выпадку дзякуй, містэр Кент. Вы псіхолаг?
  
  
  "Просты бізнэсмэн". Раўлі рэактыўныя рухавікі. Нік прадставіў, як чатыры дроселя зараз павольна рухаюцца наперад, успомніў складаную працэдуру да і падчас узлёту, падумаў аб статыстыцы - і адчуў, што хапаецца за спінкі сядзенняў. Косткі пальцаў Хелми зноў белымі.
  
  
  "Ёсць гісторыя аб двух мужчын у падобным авіялайнер", - сказаў ён. "Чалавек цалкам паслаблены і трохі дрэмле. Ён звычайны пасажыр. Эга нічога не турбуе. Іншы змакрэў, схапіўся за крэсла і спрабуе дыхаць, але не можа. Вы ведаеце, хто гэта?
  
  
  Самалёт тросся. Ўсёй тэрыторыі гатэля, а імчалася mimmo акна побач з Хелми. Жыццё Ніка быў прыціснуты да эга хрыбетніку. Яна паглядзела на яго. 'Я не ведаю.'
  
  
  "Гэты чалавек - пілот".
  
  
  Яна задумалася на імгненне, а затым вылілася шчаслівым смехам. У момант цудоўнай блізкасці бялявая мэта кранула эга пляча. Самалёт нахіліўся, стукнуўся і адарваўся ад зямлі з павольным наборам вышыні, які, здавалася, на імгненне спыніўся, а затым працягнуўся.
  
  
  Забараняюць агні патухлі. Пасажыры расстегнули рамяні. "Містэр Кент, - сказала Хелми, - вы ведаеце, што авіялайнер - гэта машына, якая займаецца тэарэтычна не можа лётаць?"
  
  
  "Няма", - схлусіў Нік. Ён захапляўся ee адказам. Ён задаваўся пытаннем, наколькі яна ўсведамляла, што трапіла ў бяду. "Давайце зробім глыток кактэйлю".
  
  
  У Хелми Нік знайшоў цудоўную кампанію. Кактэйлі яна падала так, як містэр Кент, а затым трох такіх кактэйляў яе нервовасць знікла. Яны елі смачную галандскую адукацыю, размаўлялі, чыталі і марылі. Калі яны выключылі лямпы для чытання і збіраліся задрамаць, як прыклад дзяцей марнатраўнага грамадства ўсеагульнага дабрабыту, яна прыціснулася да яму галавой і прашаптала: "Цяпер яе хачу трымаць цябе за руку".
  
  
  Гэта было час ўзаемнага цяпла, перыяд аднаўлення сіл, праз два гадзіны, прытворства, быццам свет не такі, які ён ёсць.
  
  
  Што яна ведала? - падумаў Нік. І ці было тое, што яна ведала, прычынай яе першапачатковай нервовасці? Працуючы на Manson's, прэстыжны ювелірны дом, пастаянна лятаючы паміж офісамі ў Нью-Ёрку і Амстэрдаме, AX быў цалкам упэўнены, што многія вакол гэтых кур'ераў былі часткай незвычайна эфектыўнага шпіёнскага прылады. Некаторыя былі старанна агледжаны, але ў іх нічога не было выяўлена. Як бы адрэагавалі нервы Хелми, калі б яна ведала, што Нік Картэр, N3 па AX, ён жа Норман Кент, пакупнік алмазова для Бард Galleries, не сустрэў яе выпадкова?
  
  
  Яе цёплая рука калола эга. Была яна небяспечнай? Агенту AX Хербу Уитлоку спатрэбілася некалькі гадоў, каб у канчатковым выніку каму месцазнаходжанне "Мэнсан", як галоўны цэнтр шпіёнскага апарата. Неўзабаве пасля гэтага эга вылавілі па каналах Амстэрдама. Аб гэтым паведамілі, як аб няшчасным выпадку. Херб пастаянна сцвярджаў, што Manson's распрацаваў такую надзейную і простую сістэму, што кампанія стала, па сутнасці, брокерам разведкі: пасярэднікам для прафесійнага шпіёна. Херб купіў фотакопіі - за 2000 даляраў - сістэмы балістычнай зброі ВМС ЗША, на якой была адлюстравана схема новага геобаллистического кампутара.
  
  
  Нік панюхаў смачны пах Хелми. У рэўматызму ee пробормотанный штопара ён сказаў: "Я проста аматар алмазова. Напэўна, будзе сумнеў ".
  
  
  "Калі чалавек так кажа, ён будуе адну вакол лепшых абарон для бізнесу на свеце. Вы ведаеце правіла чатырох "К"?
  
  
  "Колер, чысціня, расколіны і каратэ. Мне патрэбныя сувязі, а таксама парады па каньёнам, рэдкім камянях і надзейным аптавікам. У нас ёсць некалькі багатых кліентаў, таму што мы прытрымліваемся вельмі высокіх этычных норма. Вы можаце змясціць нашу гандаль пад самы вялікі мікраскоп, і яна апынецца надзейнай і бездакорнай, калі мы так гаворым ".
  
  
  - Ну, яе, працую на Мэнсана. Яе што-што ведаю аб гандлі ". Яна балбатала пра ювелірнай пошты бизнесявляется. Эга цудоўная памяць памятала ўсё, што яна казала. Dead Нормана Стрыт быў першым Нікам Картэрам, дэтэктывам, які ўвёў шмат новых метадаў для таго, што ён называў праваахоўнымі органамі. Перадатчык у куфлі аліўкавага колеру для кактэйлю Марціні парадаваў бы яго, але не здзівіў. Ён распрацаваў тэлекс ў кішэнных гадзінах. Вы ўключалі яго, прыціскаючы датчык ў пятцы абутку да зямлі.
  
  
  Нікалас Хантынгтон III Картэр шталь трэцім нумарам, у AX - "невядомай службе" Злучаных Штатаў, настолькі сакрэтнай, што ЦРУ спалохалася, калі гэта назва зноў было згадана ў газеце. Ён быў адным вакол чатырох Killmasters з правам на забойства, AX эга безумоўна падтрымліваў. Эга маглі звольніць, але не прыцягваць да крымінальнай адказнасці. Для каго-то гэта было даволі цяжкім цяжарам, але Нік захоўваў фізічную форму прафесійнага спартсмена. Эму гэта падабалася.
  
  
  Ён шмат думаў аб шпіёнскай сеткі Мэнсана. Прыгожа атрымалася. Дыяграма навядзення ракеты PEAPOD з шасцю ядзернымі боегалоўкамі, "прададзеная" вядомаму шпіёну-аматару ў Хантсвилле, штат Алабама, дасягнула Масквы праз дзевяць дзён. Агент AX купіў яе копію, і яна была ідэальнай да драбнюткіх дэталяў, поўная, на васьмі старонках. Гэта адбылося, нягледзячы на тое, што 16 амерыканскіх агенцтваў былі папярэджаны аб неабходнасці назіраць, кантраляваць і прадухіляць. У якасці тэсту на бяспеку гэта быў правал. Трое кур'ераў "Мэнсана", якія падарожнічалі туды і назад на працягу гэтых дзевяці дзён "па супадзенні", павінны былі прайсці дбайную праверку, але нічога не было знойдзена.
  
  
  "Цяпер пра Хелми", - сонна падумаў ён. Ўцягнутая ці не вінаватая? А калі яна замяшаная, як гэта адбываецца?
  
  
  "... ўвесь алмазны рынак штучны", - сказала Хелми. "Так што, калі ім прыйдзецца перажыць велізарную знаходку, яе немагчыма кантраляваць. Тады ўсе цэны рэзка ўпадуць ".
  
  
  Нік ўздыхнуў. "Гэта менавіта тое, што мяне цяпер палохае. Вы можаце не толькі страціць твар у гандлі, але і згалець на імгненне хваробы. Калі вы ўклалі шмат у брыльянты, тады пффф. Тады тое, за што вы заплацілі мільён, будзе каштаваць толькі палову ".
  
  
  'Або траціну. За адзін раз рынак можа зваліцца так далёка. Затым ён падае ўсё ніжэй і ніжэй, як гэта аднойчы здарылася з срэбрам ".
  
  
  "Я разумею, што купляць прыйдзецца асцярожна".
  
  
  "У вас ёсць якія-небудзь спектаклі?"
  
  
  "Так, некалькі дамоў".
  
  
  "І для Мэнсанаў дзеці?"
  
  
  'Так.'
  
  
  'Яго так і думала. На самай дэла мы не з'яўляемся аптавікамі, хоць, як і ўсе больш буйныя дома, мы гандлюем вялікімі партыямі адначасова. Вам варта пазнаёміцца з нашым дырэктарам - Філіпам ван дэр Лааном. Ён ведае больш, чым хто-небудзь за межамі картэляў ".
  
  
  - Ён у Амстэрдаме?
  
  
  'Так. Сёння, каб. Ён практычна ездзіць туды і назад паміж Амстэрдамам і Нью-Ёркам ".
  
  
  "Проста уяві мяне яму было аднойчы, Хелми. Можа, мы яшчэ зможам весці бізнес. Акрамя таго, яе мог бы выкарыстаць вас як чэкі варта захоўваць, каб крыху паказаць мне горад. Як наконт таго, каб далучыцца да мяне сёння ніяк не калі? А потым пачастую вас абедам.
  
  
  "З задавальненнем. Вы таксама падумалі аб сэксе?
  
  
  Нік міргнуў. Гэта дзіўнае заўвагу на імгненне вывела эга па проціваг. Ён не прывык да гэтага. Эга рэфлексы павінны быць на мяжы. "Не, пакуль ты так не скажаш. Але паспрабаваць усё роўна варта ".
  
  
  "Калі ўсё пойдзе добра. Са здаровым сэнсам і вопытам ".
  
  
  "І, вядома, талентам. Гэта як добры хочацца або бутэлька добрага віна. Вы павінны з чагосьці пачаць. Пасля гэтага вы павінны пераканацца, што не сапсавалі эга зноў. А калі не ведаеш усяго, спытай або прачытай у кнізе ".
  
  
  "Я думаю, што многія людзі былі б ценымногие шчаслівей, калі б былі абсалютна шчырыя аднаго з адным. Я маю на ўвазе - вы можаце разлічваць на добры дзень ці добрую адукацыю, але, падобна на тое, вы ўсё яшчэ не можаце разлічваць на добры сэкс у гэтыя дні. Хоць у гэтыя дні ў Амстэрдаме усё па-іншаму. Ці можа гэта быць з-за нашага пуританского выхавання ці гэта ўсё яшчэ частка віктарыянскага спадчыны? Я не ведаю.'
  
  
  "Што ж, за апошнія некалькі гадоў мы сталі трохі больш свабоднымі аднаго з адным. Яе сам трохі люблю жыццё, і, паколькі сэкс - гэта частка жыцця, мне гэта таксама падабаецца. Гэтак жа, як вы любіце катацца на лыжах, галандскае піва ці афорт Пікаса ". Слухаючы гэта, ён ласкава не зводзіў вачэй з нах, гадаць, не жартуе яна з ім. Яе зіхатлівыя блакітныя вочы ззялі нявіннасцю. Яе прыгожае тварык выглядала нявінным, як у анёла на каляднай паштоўцы.
  
  
  Яна кіўнула. "Я думала, што ты так думаеш. Ты мужчына. Многія вакол гэтых амерыканцаў - ціхія скупердяи. Яны ядуць, откидывают шклянку, узбуджаюцца і лашчаць. Так, і яны задаюцца пытаннем, чаму амерыканскіх жанчын так адштурхвае сэкс. Пад сэксам я маю на ўвазе не толькі скачкі ў смецця. Я маю на ўвазе добрыя адносіны. Вы добрыя сябры, і вы можаце размаўляць сябар з сябрам. Калі вы, нарэшце, адчуеце неабходнасць зрабіць гэта пэўным чынам, вы можаце хоць бы пагаварыць пра гэта. Калі, нарэшце, прыйдзе час, тады, па меншай меры, у вас будзе што-то рабіць яшчэ з адным ".
  
  
  'Дзе мы сустрэнемся?'
  
  
  'Oi.' Яна дастала вакол сумачкі візітоўку дом Мэнсана і што-то напісала на адваротным баку. 'У тры гадзіны. Я не вярнуся дадому пасля абеду. Як толькі мы прызямлімся, яе наведаю Піліпа ван дэр Лаана. У вас ёсць хто-небудзь, хто можа вас сустрэць?
  
  
  'Не.'
  
  
  - Тады пойдзем са мной. З ім вы можаце пачаць з дадатковых кантактаў. Ён абавязкова вам дапаможа. Гэта цікавы чалавек. Глядзі, ужо новы аэрадром Схіпхол. Вялікі, ці не праўда?
  
  
  Нік паслухмяна выглянуў у акно і пагадзіўся, што ён вялікі і ўражлівы.
  
  
  Удалечыні ен убачыў чатыры вялікія узлётна-пасадкавыя паласы, дыспетчарскую вышку і будынках вышынёй каля дзесяці паверхаў. Яшчэ адно чалавечае пашу для крылатых скакуноў.
  
  
  "Гэта на чатыры метры ніжэй за ўзровень сукенка", - сказала Хелми. "Трыццаць два рэгулярных сэрвісу выкарыстоўваюць эга. Вы павінны ўбачыць ih інфармацыйную сістэму і Tapis roulant, ролікавыя дарожкі. Паглядзі туды, шчолач. Фермераў тут гэта вельмі турбуе. Ну не толькі фермераў. Яны называюць гэтую дарожку там "бульдозерам". Гэта з-за жудаснага шуму, які даводзіцца выносіць усім гэтым людзям ". У сваім энтузіязме, як апавядальнік яна схілілася над ім. Яе грудзей былі цвёрдымі. Ад яе валасоў пахла. "Ах, дараваць мяне. Можа быць, вы ўжо ўсё гэта ведаеце. Вы калі-небудзь былі ў новым Схипхоле?
  
  
  - Не, ляцеў толькі стары Схіпхол. Шмат гадоў таму. Яе ўпершыню адхіліўся ад свайго звычайнага маршруту праз Лондан і Парыж ".
  
  
  "Стары Схіпхол ў зале ў трох кіламетрах. Сёння гэта грузавы аэрапорт.
  
  
  "Ты ідэальны дапаможнік, Хелми. Яе таксама заўважыў, што вы вельмі любіце Галандыю ".
  
  
  Яна стрымана засмяялася. "Містэр ван дэр Лаан кажа, што я ўсё яшчэ такі ўпарты галандзец. Мае бацькі прыехалі па Хилверсюма, што ў трыццаці кіламетрах ад Амстэрдама ".
  
  
  "Такім чынам, вы знайшлі прыдатную працу. Той, які дазваляе вам час ад часу наведваць сваю старую радзіму ".
  
  
  'Так. Гэта было не так складана, таму што я ўжо ведала мову ".
  
  
  "Вы задаволеныя гэтым?"
  
  
  'Так.' Яна падняла галаву, пакуль яе прыгожыя вусны не дасягнулі эга вуха. "Ты быў добра абсталяваны да мяне. Мне было нядобра. Думаю, переутомилась. Цяпер адчуваю сябе ценымногие лепш. Калі вы шмат лятаеце, вы пакутуеце ад розніцы ў часе. Часам у нас ёсць два поўных десятичасовых працоўных дня, звязаных разам. Яе бы гатэль, каб вы пазнаёміліся з Філам. Ён можа дапамагчы вам абыйсці шматлікія пасткі ".
  
  
  Гэта было міла. Верагодна, яна сапраўды верыла ў гэта. Нік паляпаў яе па руцэ. "Мне пашчасціла сядзець тут з вамі. Ты жудасна прыгожая, Хелми. Вы гэта вышэй чалавечых. Ці я не так кажу? Вы таксама разумныя. Гэта азначае, што вы сапраўды што-то адчуваеце да людзей. Гэта процілегла, напрыклад, навукоўцу, які абраў для сваёй кар'еры толькі ядзерныя бомбы ".
  
  
  "Гэта самы салодкі і складаны камплімент, які ёй калі-небудзь атрымлівала, Норман. Думаю, нам трэба ісці зараз жа ".
  
  
  Яны прайшлі фармальнасці і знайшлі свой багаж. Хелми падвяла эга да коренастому маладому па матэматыцы, які л "мэрсэдэс" на пад'язную дарожку перад будуюцца будынкам. "Наша сакрэтная крэдытнай карты", - сказала Хелми. "Добры Дзень, Кобус".
  
  
  "Добры дзень, - сказаў малады чалавек. Ён падышоў да іх і ўзяў ih цяжкі багаж.
  
  
  Потым здарылася гэта. Немы, рэзкі гук, які Нік занадта добра ведаў. Ён штурхнуў Хелми на задняе сядзенне машыны. 'Што гэта было?' спытала яна.
  
  
  Калі вы ніколі не чулі трэск грымучай змеі, шыпячы разрыў артылерыйскага снарада або гідкі свіст што пралятае mimmo кулі, вы проста спужаецеся з першага разу. Але калі вы ведаеце, што азначае такі гук, вы адразу ж напагатове, і пачынаеце дзейнічаць. Лупіў вочы толькі што прайшла mimmo ih значэнне навыку нападу. Нік не чуў стрэлу. Зброю было добра прыглушаным, магчыма, па неаўтаматычных зброі. Можа быць, снайпер цяпер перезаряжал зброю?
  
  
  "Гэта была лупіў вочы", - сказаў ён Хелми і Кобусу. Верагодна, яны ўжо ведалі ці здагадаліся. "Едзьце адсюль. Спыніцеся і чакаць, пакуль яе вярнуся. У любым выпадку, не заставайцеся тут ".
  
  
  Ён павярнуўся і пабег да шэрай каменнай стагнаць дома, які будуецца. Ён пераскочыў праз перашкода і падняўся па лесвіцы ў дзве або тры прыступкі за раз. Перад доўгім будынкам групы рабочых займаліся устаноўкай вокнаў. Яны нават не паглядзелі на яго, калі ён нырнуў у дзвярны праём у будынак. Пакой была велізарнай, поўнай пылу, пахла вапнай і затвердевающим бетонам. Далёка справа двое мужчын працавалі тынкавымі мастерками ля сцяны. "Не яны", - падумаў Нік. Ih рукі былі белымі ад пылу вільготнай.
  
  
  Вялікімі лёгкімі скачкамі ён узбег па лесвіцы. Побач былі чатыры нерухомых эскалатара. Забойцы іншы высокія пустыя будынкі. Можа, забойца яшчэ эга не ўбачыў. Калі б ён убачыў яго, ён бы цяпер бег. Такім чынам шукаем чалавека, які бег. Паверхам вышэй, што-то ўпала з грукатам. Калі Нік дасягнуў абодва канца лесвіцы - на самай дэла гэта было два лесвічных пралёта, так як столь першага паверху быў вельмі высокім - каскад шэрых цэментных дошак праваліўся скрозь расколіну ў падлозе. Побач стаялі двое мужчын, жэстыкулюючы бруднымі рукамі і крычучы па-італьянску. Далей, далей, грувасткая постаць чалавека - прысадзістая, амаль малпавая фігура - спусцілася ўніз і знікла з выгляду.
  
  
  Нік бегам падышоў да акна перад будынкам. Ён паглядзеў на тое месца, дзе быў прыпаркаваны "мерседэс". Ён бы гатэль пашукаць гільзу, але гэта не пераважвала ніякага ўмяшання з боку будаўнікоў або паліцыі. Італьянскія муляры пачалі крычаць у бок эга. Ён хутка збег па лесвіцы і ўбачыў "мэрсэдэс" на пад'язной дарожцы, дзе Кобус прыкінуўся, што каго-то чакае.
  
  
  Ён забраўся ўнутр і сказаў бледнай Хелми: "Здаецца, бачыў яе, эга. Цяжкі, сагнуты тыпу ". Да вуснаў у нах прыціснулася далонь. - Стрэл у нас - мяне - вас, праўда? Я не ведаю... "
  
  
  Яна амаль запанікаваў. "Ніколі не ведаеш, напэўна", - сказаў ён. "Можа быць, гэта была лупіў вочы, якая займаецца вылецела па пневматичекой вінтоўкі. Хто хоча страляць у вас цяпер? "
  
  
  Яна не адказала. Праз некаторы час далонь зноў апусцілася. Нік паляпаў яе па руцэ. "Можа, будзе лепш, калі ты скажаш Кобусу забыцца пра гэты інцыдэнт. Вы эга дастаткова добра ведаеце?
  
  
  'Так.' Яна што-то сказала кіроўцу па-галандску. Ён паціснуў плячыма, затым паказаў на нізкалятучы верталётам. Гэта быў новы рускі гігант, аўтобус, які перавозіў на грузавым збудаванні, падобны на гіганцкія клюшні краба.
  
  
  "Вы можаце сесці на аўтобус да горада", - сказала Хелми. "У дзве змены. Одзіна вакол цэнтральных Нідэрландаў. Іншы сэрвіс абслугоўваецца самім KLM. Ён стаіць каля трох гульдэнаў, хоць у нашы дні дакладна не скажаш.
  
  
  Гэта галандская беражлівасць? Яны ўпартыя. Але я не думаў, што яны могуць быць небяспечнымі".
  
  
  "Можа, гэта ўсё-ткі быў стрэл па пнеўматычнага стрэльбы".
  
  
  У яго не стварылася ўражанне, што яна сама гэтаму верыла. Па яе асаблівай просьбе ён паглядзеў на Вонделпарк, дзе яны праязджалі. Яны паехалі ў бок Дам праз Виджелстраат і Рокін, цэнтр горада. "Ёсць што-тое, што адрознівае Амстэрдам з іншых вядомых мне гарадоў", - падумаў ён.
  
  
  - Раскажам вашаму босу аб гэтай падзеі ў Схипхоле?
  
  
  'Ну няма. Не будзем гэтага рабіць. Яе ўбачу Піліпа ў гасцініцы "Краснапольскай". Абавязкова паспрабуйце ih бліны. Заснавальнік кампаніі запусціў ih ў 1865 годзе, і з тых тхара яны не знікалі па меню. Сам ён пачынаў з невялікага кафэ, а цяпер гэта гіганцкі комплекс. Тым не менш, усё роўна вельмі міла.
  
  
  Ён убачыў, што яна зноў узяла сябе пад кантроль. Магчыма, эй, што гэта спатрэбіцца. Ён быў упэўнены, што эга прыкрыццё не было раскрыта - асабліва цяпер, так хутка. Яна б задалася пытаннем, прызначалася гэтая лупіў вочы для нах.
  
  
  Co паабяцаў адвезці багаж Ніка ў эга гатэль Die Port van Cleve, непадалёк, дзе-небудзь на Nieuwe Zijds Voorburgwal, побач з паштовым аддзяленнем. Ён таксама прынёс у гатэль туалетныя прыналежнасці Хелми. Нік убачыў, што скураны партфель яна захоўвае ў сабе, яна хадзіла з ім нават у туалет у самалёце. Эга змест можа апынуцца цікавым, але, магчыма, яно ўтрымлівала толькі накіды або ўзоры. Не варта было нічога правяраць - пакуль няма.
  
  
  Хельми праводзіла эга па маляўнічым Краснопольскому гатэлю. Філіп Ван дэр Лаан вельмі палегчыў сабе задачу. Ён снедаў з іншым мужчынам у прыгожай асобнай пакоі, поўнай драўляных панэляў. Хелми паставіў чамадан побач з Ван дэр Лааном, вітаючы яго. Затым яна прадставіла Ніка. Містэр Кент вельмі цікавіцца ювелірнымі вырабамі ".
  
  
  Мужчына ўстаў для афіцыйнага прывітанне, поціску рукі, паклонаў і запрашэння далучыцца да іх за сняданкам. Іншым чалавекам з Ван-дэр-Лаане быў Констан Драайер. "Van Manson's" произносился іх так, нібы для мяне вялікі гонар быць там.
  
  
  Ван дэр Лаан быў сярэдняга росту, стройны і моцны. У яго былі вострыя неспакойныя карыя вочы. Хоць ён выглядаў спакойным, у nen было што-то неспакойнае, лішак энергіі, які тлумачыўся небудзь бізнэсам, альбо эга уласным снобизмом. На nen быў шэры аксамітны касцюм ў італьянскім стылі, які быў не занадта сучасным; чорны гиллетт з маленькімі плоскімі гузікамі, падобнымі на залатыя, чырвона-чорны гальштук і кольца з бел-блакітным брыльянтам каля трох карат - усё выглядала абсалютна бездакорна.
  
  
  Тэрнер быў трохі меншым варыянтам свайго начальніка, чалавекам, які спачатку павінен набрацца адвагі для кожнага наступнага кроку, але ў той жа час досыць разумны, каб не супярэчыць свайму босу. На яго камізэльцы былі звычайныя шэрыя гузікі, а эга брыльянт важыў прыкладна адзін карат. Але эга вочы навучыліся рухацца і запісваць. Яны не мелі нічога агульнага з эга усмешкай. Нік сказаў, што з задавальненнем з імі пагутарыць, і яны ў такую гульню.
  
  
  "Вы працуеце на аптавіка, містэр Кент?" - спытаў ван дэр Лаан. "Manson's часам вядзе з імі справы".
  
  
  'Няма. Яе працую ў Бард Galleries ".
  
  
  "Г-н Кент кажа, што амаль нічога не ведае пра дыяментах", - сказала Хелми.
  
  
  Ван дэр Лаан ўсміхнуўся, яго зубы акуратна склаліся пад каштанавымі вусамі. "Так кажуць усе разумныя пакупнікі. У містэра Стрыт можа быць павелічальнае шкло, і ён ведае, як ім карыстацца. Вы спыніліся ў гатэлі?
  
  
  'Няма. - У Die Port van Cleve, - адказаў Нік.
  
  
  "Добры гатэль, - сказаў Ван дэр Лаан. Ён паказаў на афіцыянта наперадзе, і сказаў толькі "Сняданак". Затым ён павярнуўся да Хелми, і Нік заўважыў больш цяпла, чым рэжысёр павінен праяўляць да падначаленаму.
  
  
  "Ах, Хелми, - падумаў Нік, - ты атрымаў гэтую працу ў быццам бы самавітай кампаніі". Але ўсё ж гэта не страхаванне жыцця. "Ўдалая паездка", - спытаўся ў яе Ван дэр Лаан.
  
  
  "Дзякуй містэру Кент, я маю на ўвазе Нормана. Ці можам мы выкарыстоўваць тут амерыканскія імёны?
  
  
  'Вядома.' - усклікнуў Ван дэр Лаан рашуча, больш нам аб чым не пытаючыся Драайера. "Неспакойны палёт?"
  
  
  'Няма. Трохі турбавала надвор'е. Мы сядзелі побач, і Норман мяне трохі падбадзёрыў ".
  
  
  Карыя вочы Ван дэр Лаана павіншавалі Ніка з добрым густам. У nen не было рэўнасці, толькі што-то кантэмпляцыйная. Нік думалі, што Ван дэр Лаан стане дырэктарам любой галіны прамысловасці. Ён валодаў нескажанай шчырасцю прыроджанага дыплом. Ён верыў у сваю лухту.
  
  
  "Просты, - сказаў Ван дэр Лаан. "Я павінен сысці ненадоўга".
  
  
  Ён вярнуўся праз пяць хвіліна. Ён адсутнічаў дастаткова доўга, каб схадзіць у туалет ці заняцца чым-небудзь яшчэ.
  
  
  Сняданак складаўся вакол разнастайнага хлеба, горкаўскай залатога алею, трох відаў сыру, кавалачкаў ростбіфа, вараных яек, кава і піва. Ван дэр Лаан даў Ніку кароткі агляд алмазнай гандлю ў Амстэрдаме, назваўшы людзей, з якімі ён мог бы захацець пагаварыць, а таксама згадаў самыя цікавыя ee аспекты. "... і калі ты прыйдзеш заўтра да мяне ў офіс, Норман, яе пакажу табе, што ў нас ёсць".
  
  
  Нік сказаў, што абавязкова будзе, затым падзякаваў эга на сняданак, паціснуў руку і знік. Пасля таго, як ён сышоў, Філіп ван дэр Лаан закурыў кароткую духмяную цыгару. Ён пастукаў у скураны партфель, які прынесла Хелми, і паглядзеў на нах. "Вы не адкрывалі гэта ў самалёце?"
  
  
  'Вядома, няма.' Яе тон быў не зусім спакойным.
  
  
  "Вы пакідалі эга сам-насам з гэтым?"
  
  
  "Філ, яе, ведаю сваю працу".
  
  
  "Табе не здалося дзіўным, што ён сеў побач з табой?"
  
  
  Яе бліскучыя блакітныя вочы яшчэ больш пашырыліся. 'Чаму? Верагодна, у гэтым самалёце было больш гандляроў дыяментамі. Яе можа сутыкнуцца з канкурэнтам замест меркаванага пакупніка. Можа, ты эму што-небудзь прадасі ".
  
  
  Ван дэр Лаан паляпаў яе па руцэ. "Не хвалюйся. Пастаянна правярай эга. Калі трэба, патэлефануйце ў банкі Нью-Ёрка ".
  
  
  Іншы кіўнуў. У вельмі спакойным твар Ван дэр Лаана хавалася сумнеў. Ён думаў, што Хелми ператварылася ў небяспечную, напуганную жанчыну, якая займаецца занадта шмат ведала. Цяпер, у гэты момант ён не быў так упэўнены. Спачатку ён падумаў, што "Норман Кент" паліцэйскі - цяпер ён сумняваўся ў сваёй занадта паспешнай думкі. Ён падумаў, ці правільна было патэлефанаваць Падлозе. Цяпер было занадта позна спыняць яго. Але па крайняй меры Падлогу і эга сябры даведаюцца праўду аб гэтым Кенте.
  
  
  Хелми нахмурылася: "Ты сапраўды думаеш, што, можа быць..."
  
  
  "Я так не думаю, дзіця. Але, як вы кажаце, мы маглі б прадаць эму што-небудзь добрае. Проста каб праверыць эга крэдытаздольнасць ".
  
  
  Нік перайшоў плаціну. Вясновы ветрык быў выдатны. Ён паспрабаваў трохі зарыентавацца. Ён глядзеў на жывапісную вуліцу Калверстраат, дзе па тратуары без машын рухаўся шчыльны паток людзей паміж будынкамі, якія выглядалі такімі ж чыстымі, як і самі людзі. "Няўжо таксама гэтыя людзі настолькі чыстыя?" падумаў Нік. Ён здрыгануўся. Цяпер не час хвалявацца пра гэта.
  
  
  Ён вырашыў дайсці да Кейзерсграхта - свайго роду даніну павагі утонувшему, а не п'янаму Герберта Уитлоку. Герберт Уитлок быў высокапастаўленым чыноўнікам ўрада ЗША, валодаў турыстычным агенцтвам і, верагодна, у той дзень выпіў занадта шмат джына. Напэўна. Але Герберт Уитлок быў агентам АХ, і ў самай дэла не вельмі любіў алкаголь. Нік працаваў з ім двойчы, і абодва засмяяліся, калі Нік заўважыў: "Уявіце сабе чалавека, які прымушае вас піць - для працы". Херб знаходзіўся ў Еўропе амаль год, шукаючы ўцечкі, аб якіх AX вядома, калі пачалі прасочвацца звесткі ваеннай электронікі і аэракасмічнай галінах. Херб дайшоў да літары М у архіве пад час сваёй смерці. А другое імя было Мэнсоном.
  
  
  Дэвід Хок на сваім камандным пункце ў AX выказаўся вельмі проста. "Не спяшайся, Нікалас. Калі вам патрэбна дапамога, звярніцеся за дапамогай. Мы больш не можам сабе дазволіць такія жарты ". На імгненне тонкія вусны сціснуліся якая выступае над сківіцай. "І калі вы зможаце, калі вы наблізіць да вынікаў, заручыцеся маёй дапамогай".
  
  
  Нік дайшоў да Кейзерсграхта і пайшоў назад па ўчастку Херенграхта. Паветра быў гладкім і шаўкавістым. "Галасаванне ён яе", - падумаў ён. Выстрелите у мяне яшчэ раз. Страляй, і калі прамахнешся, яе, па меншай меры, вазьму на сябе ініцыятыву. Хіба гэта не дастаткова спартыўна? Ён спыніўся палюбавацца каляскай з кветкамі і з'есці селядзец на куце Херенграхт-Палеисстрат. Высокі бесклапотны мужчына, які любіў сонца. Нічога не адбылося. Ён нахмурыўся і пайшоў назад у свой гатэль.
  
  
  У вялікім камфартабельным нумары без гэтых бескарыслівых пластоў лаку і тых хуткіх, далікатных, пластычных эфектаў ультрасучасных гатэляў Нік распакаваў свае рэчы. Эга "Люгер" Вільгельміны праходзіла мытнае макет ў яго пад мышкай. Эга не правяралі. Акрамя таго, у выпадку неабходнасці, у яго былі б дакументы на гэта. Х'юга, востры, як брытва, штылет, трапіў у скрыню для лістоў у якасці адкрывалкі для лістоў. Ён распрануўся да ніжняга бялізны, і вырашыў, што мала што зможа зрабіць, пакуль не сустрэне Хелми у тры гадзіны. Ён патрэніраваўся пятнаццаць мін, а затым паспаў гадзіну.
  
  
  У дзверы ціхенька пастукалі. 'Прывітанне?' выклікнуў Нік. 'Абслугоўванне нумароў.'
  
  
  Ён адкрыў дзверы. Тоўсты афіцыянт ўсміхаўся ў сваім белым халаце, трымаючы ў руках букет кветак і бутэльку "Чатыры ружы", часткова схаваную за белай сурвэткай. "Сардэчна запрашаем у Амстэрдам, сэр. З кампліментам ад кіраўніцтва ".
  
  
  Нік адступіў на крок. Мужчына панёс кветкі і бурбон, да століка каля акна. Бровы Ніка ўзляцелі. Вазы няма? Чыстая паднос? "Гэй ..." Мужчына з глухім стукам выпусціў бутэльку. Яна не разбілася. Нік прасачыў за ім вачыма. Дзверы расчыніліся і ледзь не збіла эга з шкарпэтак. У дзвярны праём скокнуў мужчына - высокі, масіўны мужчына, падобны на лодачніка - боцмана. У руцэ ён моцнага трымаў чорны пісталет. Гэта была вялікая вінтоўка. Ён без дрыжыкаў рушыў услед за Нікам, притворившимся споткнувшимся. Потым Нік выпрастаўся. Мужчына паменш увайшоў услед за мускулістым і зачыніў дзверы. З боку афіцыянта пачуўся рэзкі англійская голас: "Пастойце, містэр Кент". Краем вока Нік убачыў, што сурвэткі ўпала. Рука, якая займаецца трымала яго, трымала пісталет, і гэта таксама выглядала так, як быццам эга трымаў прафесіянал. Не рухаючыся, на патрэбнай вышыні, гатовыя да стральбе. Нік спыніўся.
  
  
  У яго самога быў адзін козыр. У кішэні трусаў у яго была адна па смяротных газавых поўная назва - "П'ер". Ён павольна апусціў руку.
  
  
  Чалавек, падобны на афіцыянта, сказаў: "Пакінь гэта. Нас адзінага руху ". Мужчына здаваўся вельмі рашучым. Нік застыў і сказаў: "У мяне ўсяго некалькі гульдэнаў у маім ..."
  
  
  'Замоўкні.'
  
  
  Апошні чалавек, які ўвайшоў праз дзверы, быў цяпер ззаду Ніка, і ў дадзены момант ён нічога не мог з гэтым зрабіць. Не пад крыжаваным агнём двух пісталетаў, якія, здавалася, апынуліся ў вельмі ўмелых руках. Што-то было абгарнуць вакол эга запясці, і эга рука отдернулась. Затым была дастаўлены іншая рука - марак абвіваў шнуром. Шнурок быў нацягнуты туга, і на навобмацак нагадваў нейлон. Які звязаў вузлы мужчына быў альбо мараком, альбо ім быў ужо шмат гадоў. Одзіна па сотні разоў Нікалас Хантынгтон III Картэр, Љ3 па AX, быў звязаны і здаваўся амаль бездапаможным.
  
  
  "Сядзь тут", - сказаў здаравяка.
  
  
  Нік sel. Мяркуючы па ўсім, камандавалі афіцыянт і таўстун. Яны старанна агледзелі эга рэчы. Яны нам ў якім выпадку не былі рабаўнікамі. Праверыўшы кожную хвіліну і кожны шво эга двух касцюмаў, яны акуратна ўсё павесілі. Потым дзесяці хвіліна карпатлівай дэтэктыўнай працы Таўстун sel насупраць Ніка. У яго была маленькая шыя, не больш некалькіх тоўстых зморшчын плоці паміж каўняром і галавой, але яны нам ў якай меры не былі падобныя на тлушч. Зброі не было. "Містэр Норман Кент вакол Нью-Ёрка", - сказаў ён. "Як даўно вы ведаеце Хельми дэ Бур?"
  
  
  'Нядаўна. Мы сустрэліся сёння ў самалёце ".
  
  
  "Калі ты зноў ўбачыш яе?"
  
  
  'Я не ведаю.'
  
  
  "Голас чаму яна дала табе гэта?" Тоўстыя пальцы паднялі візітную картку, якую дала эму Хелми, з яе мясцовым адрасам.
  
  
  "Мы ўбачымся некалькі разоў. Яна добры гід ".
  
  
  "Вы тут, каб весці справы з "Мэнсоном?"
  
  
  "Я тут, каб весці справы з усімі, хто маёй кампаніі прадае брыльянты па разумнай цане. Хто вы? Паліцыя, злодзеі, шпіёны?
  
  
  "Усяго па ледзь-ледзь. Скажам так, мафія. У рэшце рэшт, усё роўна ".
  
  
  'Чаго вы хочаце ад мяне?'
  
  
  Кашчавы мужчына паказаў туды, дзе на ложку ляжалі Вільгельміны. "Даволі дзіўны прадмет для бізнэсмэна".
  
  
  "Для таго, хто можа перавозіць алмазы ў дзясяткі тысяч даляраў? Яго люблю гэта зброю.'
  
  
  "Супраць закона".
  
  
  "Я буду асцярожны".
  
  
  "Што вы ведаеце аб енісейскіх кулинанах?"
  
  
  "Ах, у мяне яны ёсць".
  
  
  Калі б ён сказаў, што прыляцеў з іншай планеты, яны б не скокнулі б вышэй. Мускулісты мужчына выпрастаўся. "Афіцыянт" крыкнуў: "Так?", і матрос, які звязаў вузлы, апусціў рот на два цалі.
  
  
  Вялікі сказаў: "У цябе яны ёсць? Ужо? Праўда?'
  
  
  'У Гранд-Гатэлі Краснапольскі. Вы не можаце дабрацца да іх ". Кашчавы мужчына досталь вакол кішэні пачак і працягнуў астатнім у маленькай цыгарэце. Здавалася, ён таксама збіраўся прапанаваць і Ніку, але перадумаў. Яны ўсталі. 'Што ты збіраешся з гэтым рабіць?'
  
  
  "Вядома, узяць з сабой у Злучаныя Штаты".
  
  
  - Але... але ты не можаш. Мытня - ах! У цябе ёсць план. Усё ўжо зроблена.
  
  
  "Усё ўжо ўстаноўлена", - сур'ёзна адказаў Нік.
  
  
  Буйны мужчына выглядаў абураным. "Яны ўсе ідыёты, - падумаў Нік. Ці яе сапраўды вар'ят. Але ідыёты яны ці няма, але сваю справу яны ведаюць. Ён ненадакучліва пацягнуў шнурок спіной, але ён зусім не ссунуўся з месца.
  
  
  Таўстун выпусціў цёмна-сіняе воблака дыму вакол поджатых вуснаў да столі. - Вы сказалі, што мы не можам ih атрымаць? А ты? Адкуль квітанцыю. Доказ?'
  
  
  'У мяне няма. Містэр Шталь зладзіў гэта для мяне ". Шмат гадоў таму Шталь кіраваў Краснопольским гатэлем. Нік спадзяваўся, што ён усё яшчэ там.
  
  
  Вар'ят, притворившийся афіцыянтам, раптам сказаў: "я думаю, ён хлусіць. Давай закрыем эму рот і падпалім эму нага пальцы, а потым паглядзім, што ён скажа ".
  
  
  "Не, - сказаў таўстун. "Ён ужо быў у "Краснапольскім ". Разам з Хельми. Яе эга бачыў. Гэта будзе прыемным пяром у нашай задніцы. А цяпер... - ён падышоў да Ніку, - містэр Кент, вы збіраецеся апрануцца зараз, і мы ўсе акуратна даставіць гэтых Куллинанов. Ўчатырох. Ты вялікі хлопчык, і, можа быць, хочаш быць героем свайго грамадства. Але калі вы не зробіце гэта, вы будзеце мёртвыя ў гэтай маленькай краіне. Мы не хочам такога беспарадку. Магчыма, зараз вы ў гэтым пераканаліся. Калі няма, падумай, што я табе толькі што сказаў ".
  
  
  Ён вярнуўся да стагнаць пакоя і паказаў на афіцыянта і іншага. Яны не прынеслі Ніку задавальнення зноў дастаць зброю. Матрос развязаў вузел на спіне Ніка і зняў з эга запясці рэжучыя шнуры. Кроў пощипывала. Кашчавы сказаў: "Апранайся. Люгер не зараджаны. Асцярожна варушыся ".
  
  
  Нік асцярожна рушыў. Ён пацягнуўся да кашулі, якая займаецца вісела на спінцы крэсла, затым ударыў далонню па адамовому яблыку афіцыянта. Гэта было нечаканае напад, як калі б член кітайскай брыгады настольнага тэніса спрабаваў нанесці ўдар злева па шарыку прыкладна ў пяці футах ад крэсла. Нік зрабіў крок наперад, падскочыў і ўдарыў яго - і чалавек ледзь змог паварушыцца, як Нік закрануў эга шыі.
  
  
  Перад падальным чалавекам Нік павярнуўся і схапіў таўстуна за руку, калі ён палез у хвіліну. Вочы таўстуна шырока адкрыліся, калі ён адчуў сокрушающую сілу заціску. Як моцны мужчына, ён ведаў, што азначаюць мышцы, калі даводзілася спраўляцца з імі самастойна. Ён падняў руку направа, але Нік быў дзе-то яшчэ да таго, як усё пачалося добра і па-сапраўднаму.
  
  
  Нік падняў руку і нахіліў яе крыху ніжэй грудной клеткі, ледзь ніжэй сэрца. У яго не было часу на лепшы ўдар. Больш таго, гэта цела без шыі было устойлівым да ўдараў. Мужчына хмыкнуў, але кулак Ніка адчуў сябе так, як быццам ён толькі што паспрабаваў ударыць карову палкай.
  
  
  Матрос кінуўся да яму, размахваючы чым-то накшталт паліцэйскай дубінкі. Нік разгарнуў Таўстуна і штурхнуў эга наперад. Двое мужчын сядзяць на іншы ў іншую, пакуль Нік важдаўся з курткай ззаду... Двое мужчын зноў падзяліліся і хутка павярнуліся да яму.. Нік марак ўдарыў нагой па каленным кубачку, калі той быў ліжа, і спрытна павярнуўся перад больш буйным супернікам. Таўстун пераступіў праз які крычыць мужчыну, цвёрда устаў і нахіліўся да Ніку, раскінуўшы рукі. Нік сімуляваў атаку, паклаўшы левую руку на правую тоўстага чалавека, адступіў, павярнуўся і ўдарыў яго нагой эму ў жыцці, утрымліваючы эга левае запясце правай рукой. ...
  
  
  Слізгануўшы ўбок, некалькі сотняў фунтаў вагі гэтага чалавека раздушылі крэсла, часопісны столік, разбілі тэлевізар аб падлогу, як калі б гэта была цацачная трымер, і, нарэшце, з грукатам спыніліся на рэштках пішучай машыны, корпус, які разбіўся аб сцяну з рвущимся сумным гукам. Куды гнаў Нікам і верціцца эга хваткай, таўстун больш за ўсё пацярпеў ад нападаў на мэблю. Эму спатрэбілася на секунду больш, каб ўстаць, чым Ніку.
  
  
  Нік скокнуў наперад і абняў свайго праціўніка за горла. Ніку хапіла некалькіх секунд - калі яны ўпалі... Іншы рукой Нік схапіў эга за запясце. Гэта была затрымка, якая займаецца блакавала дыханне чалавека і крывацёк на працягу дзесяці секунд. Але ў яго не было дзесяці секунд. Кашляючы і задыхаючыся, істота, падобнае на афіцыянта, ажыло ривненской настолькі, каб схапіць пісталет. Нік вырваўся на волю, хутка ударыў суперніка галавой і выхапіў пісталет па эга рукі.
  
  
  Першы стрэл прайшоў mimmo, пачатку другой прабіў столь, і Нік шпурнуў пісталет у другое цэлае акно. Яны маглі б падыхаць свежым паветрам, калі б так працягвалася. Хіба ніхто ў гэтым гатэлі, блядзь, не чуе, што тут адбываецца?
  
  
  Афіцыянт ўдарыў яго эга кулаком у жыцці. Калі б ён не чакаў гэтага, ён, магчыма, ніколі больш не адчуў бы боль ад удараў. Ён паклаў руку пад падбародак нападніка і ўдарыў яго эга... Тоўсты мужчына кінуўся наперад, як бык на чырвоную анучу. Нік нырнуў у бок, спадзеючыся знайсці крыху лепшую абарону, але спатыкнуўся аб сумныя рэшткі тэлевізара з эга аксэсуарамі. Таўстун узяў бы эга рагоў, будзь яны ў яго. Калі яны абодва прыціснуліся да ложка, дзверы ў пакой адчыніліся, і з крыкам пабегла жанчына. Нік і таўстун заблыталіся ў покрыве, коўдрах і падушках. Эга праціўнік быў павольным. Нік убачыў, як матрос падпоўз да дзень. Дзе быў афіцыянт? Нік люта пацягнуў за покрыва, якое працягвала вісець вакол яго. БАМ! Сяргей згасла.
  
  
  На некалькі секунд ён быў узрушаны ударам і аслеп. Эга выдатнае фізічнае стан стрымлівала эга амаль у свядомасці, калі ён паківаў галавой і падняўся на ногі. Так з'явіўся афіцыянт! Ён узяў дубінку матроса і ўдарыў мяне ім. Калі яе здолею схапіць эга ...
  
  
  Эму давялося прыйсці ў сябе, пасядзець на падлозе і зрабіць некалькі глыбокіх удыхаў. Дзе-то жанчына пачала крычаць і клікаць на дапамогу. Пачуліся shaggy ўцякаюць. Ён поморгал, пакуль зноў не змог бачыць, і падняўся на ногі. Пакой была пустая.
  
  
  Да таго часу, як ён правёў некаторы час пад бруёй халоднай вады, пакой ужо не была пустой. Там была кідкая пакаёўка, двое пасланцаў, менеджэр, яго памочнік і ахоўнік. Пакуль ён выціраў, надзеў халат і схаваў Вильгельмину, робячы выгляд, што спрабуе выцягнуць эга кашулю вакол бязладзіцы на ложку, прыехала паліцыя.
  
  
  Яны займаліся з ім цэлую гадзіну. Кіраўнік прадставіў эму іншы пакой і сцвярджаў у прыездзе лекара. Усе былі ветлівыя, прыязныя, і хітра з-за таго, што добрае імя Амстэрдама заплямлена. Нік усміхнуўся і падзякаваў усіх. Ён даў дэтэктыву дакладныя апісання і павіншаваў яго. Ён адмовіўся глядзець фатаграфіі ў альбоме паліцыі, заявіўшы, што ўсё адбылося занадта хутка. Дэтэктыў агледзеў хаос, затым закрыў нататнік і сказаў на павольным англійскай: "Але не занадта хутка, містэр Кент. Зараз яны з'ехалі, але мы можам знайсці ih ў шпіталі ".
  
  
  Нік аднёс свае рэчы ў новую пакой, загадаў абудзіць эга ў 2 гадзіны ночы і пайшоў спаць. Калі аператар гэта адзіная перадача эга, ён адчуў сябе выдатна - нават не хварэла гол. Эму яны прынеслі каву, пакуль ён прымаў душ.
  
  
  Адрас, які дала эму Хелми, быў крышталёва чыстым хаткай на Стадионвеге, недалёка ад алімпійскага стадыёна. Яна сустрэла эга ў вельмі акуратным зале, настолькі бліскучым ад лаку, кветак і воску, што ўсё гэта выглядала ідэальна... "Давай скарыстаемся дзённым святлом", - сказала яна. "Мы можам выпіць тут, калі вернемся, калі хочаш".
  
  
  "Я ўжо ведаю, што так і будзе".
  
  
  Oni такую гульню ў сіні "воксхолл", якім яна спрытна кіравала. У аблягае ярка-зялёным швэдры і спадніцы са складкамі, з касынкай, колер ласося ў валасах, яна выглядала нават прыгажэй, чым у самалёце. Вельмі брытанскай, стройны і больш сэксуальны, чым у яе кароткай ільняной спадніцы.
  
  
  Ён глядзеў на яе профіль, калі яна вяла машыну. Нядзіўна, што Мэнсан выкарыстаў яе як мадэль. Яна з гонарам паказала эму горад. - Голас Остерпарк, тут Тропенский музей - і вось, бачыце, Арціс. У гэтым заапарку можа быць самая лепшая калекцыя жывёл у свеце. Азызласць у бок вакзала. Бачыць, як па-майстэрску гэтыя каналы праразаюць горад? Іх праграму горадабудаўнікі бачылі далёка наперад. Гэта адрозніваецца ад сённяшняга дня, сёння яны больш не прымаюць пад увагу будучыню. Далей - паглядзіце, там дом Рэмбрандта - далей вы разумееце, аб чым я. Усю гэтую вуліцу, Jodenbreestraat, зносяць пад метро, разумееце?
  
  
  Зацікаўлены Нік выслухаў яе. Ён успомніў, якім быў гэты раён: маляўнічым і зачаравальным, з атмасферай людзей, якія тут жылі, разумеючы, што ў жыцці ёсць мінулае і будучыню. Ён з сумам глядзеў на рэшткі таго разумення і даверу былых жыхароў. Цэлыя кварталы зніклі..., а Ньюмаркт, па якому яны цяпер праязджалі, ператварыўся ў руіны ранейшага весялосці. Ён падняў плечы. Ну добра, падумаў ён, мінулае і будучыню. Такое метро на самай дэла не што іншае, як падводная лодка ў такім горадзе, як гэты ...
  
  
  Яна праехала з ім па гаванях, перасекла каналы, вядучыя да Гэй-Джэю, дзе увесь дзень можна было назіраць за якія праходзяць водным рухам, адкрыта, як на Усходзе. Рэк. І паказала эму велізарныя польдеры... Калі яны ехалі па канале Паўночнага сукенка, яна сказала: "Ёсць такая прымаўка: Бог стварыў неба і зямлю, а галандцы стварылі Галандыю".
  
  
  "Ты сапраўды вельмі ганарышся сваёй краінай, Хелми. Вы былі б добрым правадніком для ўсіх тых амерыканскіх турыстаў, якія прыязджаюць сюды ".
  
  
  "Гэта так незвычайна, Норман. На працягу пакаленняў людзі змагаліся тут з морам. Нядзіўна, што яны такія ўпартыя ...? Але яны такія жывыя, такія чыстыя, такія энергічныя".
  
  
  "І такія ж сумныя і забабонныя, як і любы іншы народ", - прабурчаў Нік. "Таму што з любога пункта гледжання, Хелми, захапленне асобай новага знаёмага чуецца даўно састарэлі".
  
  
  Яна заставалася гаваркая, пакуль яны не дабраліся да месца прызначэння: старой галандскай закусачнай, якая займаецца выглядала так, як і шмат гадоў таму. Але ніхто не маркоціцца з гэтага фрызская травянога биттера, які падаюць пад старадаўнімі бэлькамі, дзе вясёлыя крэслы з кветкамі займаюць вясёлыя людзі; Затым варта прагулка да фуршетному стала - памерам з кегельбан - з гарачымі і халоднымі рыбнымі стравамі, мясам, сырамі, соусамі, салатамі, мяснымі пірагамі і мноствам іншых смачных страў.
  
  
  Затым пачатку другой прагулкі да гэтага стала, з выдатным лагером і праглядам велізарнай колькасці страў Нік здаўся. "Мне давядзецца папяцца, каб справіцца з такой колькасцю ежы", - сказаў ён.
  
  
  "Гэта сапраўды выдатны і недарагі рэстаран. Пачакайце, пакуль вы не паспрабуеце нашу качку, курапатку, лобстараў і вустрыц вакол Зеландыі ".
  
  
  "Пазней, дарагая ".
  
  
  Сытыя і задаволеныя, яны паехалі назад у Амстэрдам па старой двухпалоснай дарозе. Нік прапанаваў весці яе назад і выявіў, што машынай лёгка кіраваць.
  
  
  Машына ехала ззаду іх. Мужчына высунуўся па вокны, вокны, і жэстам загадаў ім спыніцца і адціснуў ih на абочыну дарогі. Нік гатэль хутка павярнуцца, але тут жа адкінуў гэтую ідэю. Па-першае, ён недастаткова добра ведаў машыну, а акрамя таго, вы заўсёды можаце што-то даведацца, калі толькі будзеце асцярожныя, каб вас не застрэлілі.
  
  
  Чалавек, оттолкнувший ih ў бок, выйшаў і падышоў да іх. Ён быў падобны на паліцэйскага па камедыі ФБР. Ён нават выцягнуў звычайны маўзер і сказаў: "З намі пойдзе дзяўчынка. Калі ласка, не турбуйцеся.
  
  
  Нік паглядзеў на яго з усмешкай. 'Добра.' Ён павярнуўся да Хельми. 'Ты ведаеш эга?'
  
  
  Яе голас быў пранізлівым. "Не, Норман. Няма...
  
  
  Мужчына проста падышоў занадта блізка да дзень. Нік адчыніў яе і пачуў скрыгат металу аб пісталет, калі яго ногі дасягнулі тратуара. Сітуацыя складвалася ў эга карысць. Калі яны кажуць аб "Нічога страшнага" і "калі Ласка", яны не з'яўляюцца кілерамі. Пісталет можа быць на сустрэчы з. І акрамя таго, калі вашы рэфлексы ў парадку, калі вы ў добрай форме, і калі вы патрацілі гадзіны, дні, месяцы, гады, трэніруючыся ў падобных сітуацыях ...
  
  
  Пісталет ня стрэліў. Мужчына развярнуўся на сцягне Ніка і ўрэзаўся ў дарогу з такой сілай, што мог атрымаць сур'ёзнае страсенне мозгу. Маўзер выпаў па эга рук. Нік штурхнуў эга пад "воксхолл" і пабег да іншай машыне, цягнучы за сабой Вильгельмину. Альбо гэты кіроўца быў разумны, альбо ён быў баязліўцам - па крайняй меры, ён быў дрэнным напарнікам. Ён хутка з'ехаў, пакінуўшы Ніка пахіснуцца ў велізарным воблаку выхлапных газавы.
  
  
  Нік ўклаў "люгер" у кабуру і схіліўся над чалавекам, які нерухома ляжаў на дарозе. Эга дыханне здавалася цяжкім. Нік хутка спустошыў кішэні і сабраў усё, што мог знайсці з сабой. Ён папрасіў на рамяні кабуру, запасныя патроны і значок. Затым ён скокнуў назад за руль і памчаўся за маленькімі заднімі ліхтарамі удалечыні.
  
  
  "Воксхолл" быў хуткім, але недастаткова хуткім.
  
  
  "Аб божа, - зноў і зноў паўтарала Хелми. - О божа. І гэта ў Нідэрландах. Тут такога ніколі не бывае. Пойдзем у паліцыю. Хто яны? І чаму? Як табе ўдалося зрабіць гэта так хутка, Норман? Інакш ён бы нас застрэліў?
  
  
  Спатрэбілася паўтары чаркі віскі ў эга пакоі, перш чым яна змагла трохі супакоіцца.
  
  
  Тым часам ён прагледзеў калекцыю рэчаў, якія ўзяў у чалавека з маўзерам. Нічога такога. Звычайнае барахло вакол звычайных пакетаў - цыгарэты, ручка, сцізорык, запісная кніжка, запалкі. Нататнік быў пустыні, у nen не было нас у адной запісу. Ён паківаў галавой. "Не супрацоўнік праваахоўных органаў. Яе б таксама не падумаў. Звычайна яны паводзяць сябе па-іншаму, хоць ёсць хлопцы, якія занадта шмат глядзяць тэлевізар ".
  
  
  Ён зноў напоўніў шклянкі і сель побач з Хелми на шырокую ложак. Калі б у ih пакоі былі падслухоўваюць прылады, ціхай музыкі па hi-fi каналаў было дастаткова, каб ih словы былі незразумелыя для любога слухача.
  
  
  "Чаму яны гатэляў забраць цябе, Хелми?"
  
  
  "Ёй - ёй, не ведаю".
  
  
  "Вы Ведаеце, гэта было не проста рабаванне. Мужчына сказаў: дзяўчынка ідзе з намі. Так што калі яны што-то прыдумалі, то гэта былі вы. Гэтыя паравыя не збіраліся проста спыняць кожную машыну на дарозе. Яны павінны былі шукаць цябе ".
  
  
  Прыгажосць Хелми расла страх ці гнеў. Нік паглядзеў на туманныя аблокі, якія зачыняюць яе бліскучыя блакітныя вочы. "Я... я не магу ўявіць, хто..."
  
  
  "У вас ёсць якія-небудзь бізнес-сакрэты, або што-то ў гэтым родзе?"
  
  
  Яна сглотнула і пахітала галавой. Нік задумаўся над наступным пытаннем: Вы даведаліся што-тое, аб чым не павінны былі ведаць? Але потым ён зноў кінуў лейцара. Гэта было занадта прамалінейна. Цяпер яна ўжо не давярала Норману Кент з-за эга рэакцыі двух мужчын, і яе наступныя словы даказалі гэта. "Норман", - павольна вызначыўся яна. "Вы былі так жудасна хуткія. А яшчэ яе бачыла твой пісталет. Хто ты?'
  
  
  Ён абняў ee. Падобна на тое, эй, гэта падабалася. "Нічога, акрамя звычайнага амерыканскага бізнэсмэна Хелми. Старамоднага. Пакуль яе хаджу з гэтымі дыяментамі, ніхто не адбярэ ih у мяне, пакуль яе магу што-то зрабіць ".
  
  
  Яна здрыганулася. Нік выцягнуў ногі. Ён любіў сябе, свой вобраз, які ён сабе стварыў. Ён адчуваў сябе вельмі гераічным. Ён пяшчотна паляпаў яе па калене. "Расслабся, Хелми. Гэта было брыдка там. Але той, хто стукнуўся галавой аб дарогу, не будзе турбаваць нас, вас, нас, каго-небудзь яшчэ на працягу наступных некалькіх тыдняў. Мы можам паведаміць паліцыю, але мы можам і заткнуцца. Як ты думаеш, цябе варта расказаць Піліпа Ван дэр Лаану? Гэта быў ключавы лейцара. Яна доўга маўчала. Яна дамаглася галаву эму на плячо і ўздыхнула. 'Я не ведаю. Эга варта папярэдзіць, калі яны хочуць што-то зрабіць супраць "Мэнсан". Але што адбываецца?
  
  
  'Дзіўна.'
  
  
  'Гэта тое, што я меў на ўвазе. Філ - гэта мозг. Разумны. Ён не старамодны еўрапейскі дзялок ў чорным, з белым каўняром і застылым розумам. Але што ён скажа, калі даведаецца, што падпарадкаваную ледзь не выкралі? "Мэнсану" гэта зусім не спадабаецца. Вы павінны ўбачыць, што гэта за кадравыя праверкі, якія прымяняюцца ў Нью-Ёрку. Дэтэктывы, дарадцы па сачэнні і ўсё такое. Я маю на ўвазе - на асабістым узроўні Філ можа быць чарадзеем, але ў сваім пошты бизнесявляется ён іншы. І яго люблю сваю працу ".
  
  
  "Як вы думаеце, ён вас звольніць?"
  
  
  "Не-не, не зусім".
  
  
  "Але калі на коне прасоўванне - ваша будучыня. Тады гэта можа спатрэбіцца эму?
  
  
  'Так. Ёй добра там числиюсь. Надзейная і эфектыўным. Тады гэта будзе першае выпрабаванне.
  
  
  "Калі ласка, не злуйся, - сказаў Нік, старанна падбіраючы словы, - але я думаю, што ты была для Філа больш, чым проста сяброўкай. Ты прыгожая жанчына, Хелми. Ці ёсць шанец, што ён раўнуе? Можа быць, прыхаваная рэўнасць да каго-то накшталт мяне?
  
  
  Яна падумала пра гэта. 'Няма. Яе - яе перакананая, што гэта не так. Божа, Філ, і яе - у нас было некалькі дзён - былі разам. Таго, што бывае ў доўгія выхадныя. Ён сапраўды мілы і цікавы. Так што... -
  
  
  А ён ведае пра цябе, - з іншымі?
  
  
  "Ён ведае, што я вольная, калі ты гэта маеш на ўвазе". У яе словах быў халадок.
  
  
  Нік сказаў: "Філ зусім не падобны на небяспечнага раўніўца. У nen занадта шмат адшліфаванага касмапаліта. Чалавек у эга становішчы ніколі не стане далучаць сябе ці сваю фірму ў ценявы бізнэс. Або незаконны. Так што мы можам выкрэсліць эга ".
  
  
  Яна занадта доўга маўчала. Эга словы прымусілі яе задумацца.
  
  
  "Так", - сказала яна нарэшце. Але гэта не было падобна на сапраўдны рэўматызму.
  
  
  "А што наконт астатніх у кампаніі? Яе меў на ўвазе тое, што сказаў пра цябе. Вы жудасна прывабная жанчына. Мне не здалося б такім дзіўным, калі б мужчына ці хлопчык преклонялся перад вамі. Хто-тое, ад каго вы гэтага зусім не чакаеце. Можа быць, хто-то, з хема вы сустракаліся ўсяго некалькі разоў. Не з "Мэнсана". Жанчыны звычайна адчуваюць гэтыя рэчы неўсвядомлена. Падумайце пра гэта ўважліва. Ці былі людзі, якія назіралі за вамі, калі вы дзе-то былі, нейкі дадатковую ўвагу?
  
  
  "Няма, можа быць. Я не ведаю. Але пакуль мы ... шчаслівая сям'я. Яе ніколі нікому не адмаўляе. Не, я не гэта меў на ўвазе. Калі хто-то - значна большы, чым звычайна, інтарэс або прыхільнасць, яна з ім была вельмі мілая. Яе люблю падабацца. Разумееш?'
  
  
  'Вельмі добра. Нейкім чынам яе таксама бачу, што ў вас не будзе невядомага прыхільніка, які можа стаць небяспечным. І нібыта менавіта ворагаў ў цябе няма. Дзяўчына, у якой яны ёсць, многім рызыкуе. Адна вакол іх безабаронных людзей, якія іншы "горача ў роце-холадна ў задніцы". Вакол іх, што атрымліваюць задавальненне, калі мужчыны ідуць з імі да чорта...
  
  
  Вочы Хелми пацямнелі, калі яны сустрэліся з эга. "Норман, ты разумееш".
  
  
  Гэта быў доўгі пацалунак. Зняцце напружання і падзелу цяжкасцяў дапамаглі. Нік ведаў, але, кравец вазьмі, яна выкарыстала гэтыя ідэальныя вусны, як цёплыя хвалі на пляжы. Уздыхнуўшы, яна прыціснулася да яго з пакорай і гатоўнасцю, у якіх не было ніякіх прыкмет хлусні. З нах пахла кветкамі, затым ранняга вясновага дажджу, і яна адчувала сябе такой жанчынай, якую Мухамед абяцаў сваім войскам у засяроджаным варожым агні. Эга дыханне пачасцілася, калі яна цалкам адчайна стукнулася аб Ніка ўсёй сваёй цудоўнай грудзьмі.
  
  
  Здавалася, прайшло шмат гадоў з тых тхара, як яна сказала: "я маю на ўвазе сяброўскія адносіны". Вы добрыя сябры, і вы можаце размаўляць сябар з сябрам. Вы нарэшце адчуваеце неабходнасць зрабіць гэта пэўным чынам, па меншай меры, вы можаце казаць пра гэта. Калі, нарэшце, прыйшоў час, тады, па меншай меры, у вас ёсць што-то рабіць яшчэ з адным.
  
  
  Сёння ім не трэба было нічога казаць аднаму сябру. Калі ён расшпільваў кашулю, яна дапамагла эму і паспешліва скінула свой светла-зялёны швэдар і приталенный бюстгальтар. Эга горла зноў перахапіла тое, што адкрылася эга вачам ў паўзмроку. Фантан. Крыніца. Ён спрабаваў піць асцярожна, спрабуючы яе на смак, як быццам цэлыя кветнікі прыціснуліся да эга твару, і там плялі маляўнічыя ўзоры, нават калі яго вочы былі зачыненыя. Алах - слава табе. Гэта было самае мяккае і духмянае воблака, праз якое ён калі-небудзь падаў.
  
  
  Калі яны нарэшце злучыліся, затым некаторага ўзаемнага даследаванні, яна прамармытала: "Ах, гэта так моцна адрозніваецца. Так смачна. Але менавіта так, як я думала, так і будзе ".
  
  
  Ён пагрузіўся ў нах глыбей і мякка адказаў: "Як я яе і ўяўляў, Хелми. Цяпер яе ведаю, чаму ты такая прыгожая. Вы не проста знешнасць, абалонка. Ты рога багацця ".
  
  
  "Ты прымушаеш мяне адчуваць ..."
  
  
  Ён не ведаў што, але яны абодва гэта адчулі.
  
  
  Пазней ён сказаў, мармычучы ў маленькае вуха: "Чыстая. Цудоўна чысты. Гэта ты, Хелми.
  
  
  Яна ўздыхнула і павярнулася да яго тварам. "Сапраўды займацца каханнем ... Яна дазволіла словах каціцца па яе мове. Яе ведаю, што гэта. Справа не ў тым, каб знайсці прыдатнага каханка - назаўсёды быць правільным палюбоўнікам ".
  
  
  "Табе варта гэта запісаць", - прашаптаў ён, сомкнув вусны вакол яе вуха.
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  Гэта было выдатнае раніца, каб паснедаць у смецця з прыгожай дзяўчынай. Зіхоткае сонца кінула гарачыя іскры ў акно. Каляска для абслугоўвання нумароў, замоўленая з дапамогай Хелми, уяўляла сабой буфет, поўны дэлікатэсаў, ад клёцак з парэчкай да піва, вяндліны, і селядца.
  
  
  Затым пачатку другой чаркі цудоўнага духмянага кавы, налітай цалкам аголенай і ніколькі не сарамлівай Хелми, Нік сказаў: "Ты спазнілася на працу. Што адбудзецца, калі ваш бос даведаецца, што вас не было дома мінулай ноччу? '
  
  
  Мяккія рукі ляглі на яго твар і памацалі шчацінне на барадзе. Яна паглядзела яму было адкрыта ў вочы і гарэзна ўсьміхнулася. "Не турбуйся абсталяваннем мне. На гэтым баку акіяну мне не трэба глядзець на гадзіннік. У мяне ў кватэры нават няма тэлефона. Наўмысна. Яго люблю сваю свабоду ".
  
  
  Нік пацалаваў яе і адштурхнуў ад сябе. Калі б яны так стаялі побач адным з адным, яны ніколі больш не ўсталі б. Хелми, а затым ён. "Ненавіджу вяртацца да гэтай тэмы зноў, але ты думала пра тых двух идиотах, якія спрабавалі на цябе напасці мінулай ноччу? І кім яны могуць працаваць? Яны пераследвалі вас - давайце не будзем дурэць. Прадметы вакол кішэняў гэтага хлопца не гучаць для нас, як пагроза.
  
  
  Ён бачыў, як мілая ўсмешка знікла з яе вуснаў. Ён любіў ee. Калі яна апусцілася на калені на вялікай ложка, яна спадабалася яму было яшчэ больш. Сакавітая паўната ee выгібаў і выгібаў, ўбачаная ў гэтай сутулой позе, была марай кожнага мастака. Было абуральна бачыць, як ружовае ззянне знікае з гэтага пышнага асобы і змяняецца змрочнай, напоўненай непакоем маскай. Калі б толькі яна распавяла эму ўсё, што ведала, - але калі ён націсне занадта моцна, яна лопне, як вустрыца. На імгненне яна прыкусіла ніжнюю губу прыгожымі белымі зубамі. На яе твары з'явілася выраз турботы - больш, чым павінна быць у прыгожай дзяўчыны. "Я ніколі ih раней не бачыла", - павольна сказала яна. "Я таксама думала пра іх. Але мы не ўпэўненыя, што яны мяне ведалі. Можа, яны проста гатэлі дзяўчыну?
  
  
  "Нават калі б вы захацелі, вы б не давяраюць нам адзінаму свайму слову. Гэтыя хлопцы былі прафесіяналамі. Не вакол тых прафесіяналаў, з якімі вы сустракаліся ў лепшыя часы ў Амерыцы, але досыць зласлівыя. Oni гатэляў цябе. Яны не былі звычайнымі пачварамі - а можа, і былі - ці бабниками, якія занадта добра зазірнулі ў люстэрка і цяпер гатэлі займець бландынку. Яны вельмі свядома абралі гэта месца, каб зрабіць сваё ўласнае наступ ".
  
  
  "І вы перашкодзіла гэта", - сказала яна.
  
  
  "Звычайна яны не вытрымаюць удараў ад хлопца па Бостана, які ў юнацтве біўся з ірландскімі і італьянскімі вулічнымі хлапчукамі па Норт-Энду для забаў. Яе вельмі добра навучыўся абараняцца. Ім не вельмі пашанцавала ".
  
  
  Цяпер яна добра паклапацілася, гэта ляжала на ёй, як шэры, празрысты пластыкавы плашч. Гэта пазбавіла яе бляску. Эму таксама здалося, што ён убачыў страх у яе вачах. "Я рада, што вярнуся ў Нью-Ёрк праз тыдзень", - прамармытала яна.
  
  
  "Гэта наогул не абарона. А да гэтага яны, магчыма, парэжуць вас на шматкі. А потым, калі яны ўсё так гэтага хочуць, яны могуць паслаць каго-небудзь за вамі ў Нью-Ёрку. Падумай, мілая. Хто хоча зрабіць табе балюча?
  
  
  "Ёй - ёй, не ведаю".
  
  
  "У вас няма ворагаў ва ўсім свеце?"
  
  
  'Не.' Яна не гэта амелы на ўвазе.
  
  
  Нік уздыхнуў і сказаў: "Табе лепш усё мне расказаць, Хелми. Я думаю, табе спатрэбіцца яшчэ адзін, і, можа быць, яе адзін лепшых па. Калі яе ўчора вярнуўся ў свой гатэль, на мяне напалі трое мужчын у нумары гатэля. Ih галоўны лейцара быў - як даўно яе вас ведаю ".
  
  
  Яна раптам збялела і зноў звалілася на сцягна. Яна затаіла дыханне на імгненне, затым нервова выпусціла эга. - Вы мне не гаварылі пра гэта... хто...
  
  
  Яе мог бы выкарыстоўваць старамодны выраз. - "Вы не пыталіся мяне аб гэтым." Гэта будзе ў газетах сёння. Замежны бізнэсовец ахвярай рабавання. Я не сказаў паліцыі, што яны пыталіся пра вас. Яе апішу ih вам, і паглядзіце, калі вы ведаеце каго - небудзь вакол іх.
  
  
  Ён даў дакладнае апісанне афіцыянта, матроса і гарылы без шыі. Пакуль ён казаў , ён глядзеў на нах, здавалася б, выпадкова, але ён даследаваў усе змены ў выразе асобы і рухах. Ён не хацеў ставіць сваю галаву на гэта, але ён думаў, што яна стала вядома, па меншай меры, ш. вакол гэтых хлопцаў. Ці будзе яна сумленнай з ім?
  
  
  "... Я не думаю , што марак больш адпраўляецца ў моры, і афіцыянт у рэстаран. Яны , верагодна , знайшлі лепшую працу. Кашчавы мужчына ih бос. Яны не звычайныя танныя злодзеі, я думаю. Яны былі добра апранутыя і цалкам прафесійна дзейнічалі.
  
  
  "Ой ..." Ee рот выглядаў заклапочаным і ee вочы былі змрочнымі. "Ёй-ёй, не ведаю нікога , хто выглядае, як гэта."
  
  
  Нік ўздыхнуў. "Хклми, ты ў небяспекі. Мы знаходзімся ў опасноси. Гэтыя хлопцы мелі на ўвазе гэта сур'ёзна, і, можа быць, яны вернуцца. Той, хто страляў па нас, у аэрапорце Схіпхол мог бы паспрабаваць яшчэ раз, але ён будзе лепш цэліцца.
  
  
  "Няўжо таксама вы думаеце , што ён-што ён гатэль забіць нас?"
  
  
  "Гэта было больш, чым проста пагроза. Асабіста я не думаю , што ёсць які - небудзь вакол гэтых смяротных ворагаў у горадзе ... ,калі ў іх ёсць якія - небудзь ідэі, хто гэта.
  
  
  "... так што вы і Кобус засталіся ў небяспецы. Наконт Кобуса не здаецца настолькі відавочным для мяне, хоць вы ніколі не можаце ведаць, што небудзь, так што вы застаецеся з гэтым. Альбо, стрэлку перашкодзіла што-то, ці ён проста не можа страляць вельмі добра, хоць яе схільны рабіць стаўку на першае. Але падумайце пра гэта, можа быць, ён вернецца калі-небудзь.
  
  
  Яна дрыжала. 'Аб няма.'
  
  
  Вы маглі бачыць усе fold paper працы яе мозгу, каб яе вялікімі блакітнымі вачыма.
  
  
  Рэле, электрамагніты спрацоўвалі, выбіраючы і зноў адкідваючы, структураваць і выбіралі - самы складаны кампутар у свеце.
  
  
  Ён запраграмаваў перагрузку і спытаў. - "Што такое Енисейские алмазы?"
  
  
  Засцерагальнікі взорвлись. - 'Што? Я не ведаю.'
  
  
  "Я думаю , што гэта брыльянты. Добра падумай.'
  
  
  "Ёй-ёй , магчыма, чула пра іх. Але - няма, - яе - яе не атрымлівала нас аднаго вакол іх ..."
  
  
  'Вы зможаце праверыць, ці ёсць якія - небудзь вядомыя каштоўныя камяні або вялікія алмазы пад гэтым імем?
  
  
  'Ах, ды. У нас ёсць свайго роду бібліятэка ў офісе.
  
  
  Яна аўтаматычна адказвала эму. Калі ён прыйшоў з ключавымі пытаннямі ў цяперашні час, яна магла б даць эму правільныя адказы. Але калі гэта было занадта шмат для гэтага складанага прылады ў сл галоў, ёсць усе шанцы , што яно будзе адмовіць. Адзіны рэўматызму, вы атрымаеце што-то накшталт - Так - Не - Не ведаю.
  
  
  Яна ляжала на руках, размешчаных па абодва бакі ад грудзей на ложку. Ён захапляўся бляскам яе залатых валасоў, яна пакруціла галавой. "Я павінна сказаць , Філ," сказала яна. "Можа быць, гэта ўсё ад "Мэнсана.""
  
  
  "Вы змяніў сваё меркаванне?"
  
  
  "Не было б несправядліва ў адносінах да кампаніі - не сказаць нічога. Гэта можа быць частка - свайго роду плагіят або што - то ".
  
  
  Вечная жанчына, падумаў Нік. Дым прыкрыцця і адгаворкі. "Ці будзеце вы рабіць што-то і для мяне, Хелми? Патэлефануй у "Мэнсан" і спытай, праверылі ці яны мой крэдыт ".
  
  
  Ee мэта падскочыла. - "Як ты даведаўся аб праверцы...?"
  
  
  "Першае , што гэта разумная рэч... Хай паведамяць табе?'
  
  
  'Так.' Яна паднялася з ложка. Нік выцягнуты і атрымліваў асалоду ад выглядам. Яна хутка гаварыла на галандскай мове. '... Algemene Bank Nederland ...' пачуў ён.
  
  
  Яна павесіла трубку і павярнулася да яму. Яны кажуць, што гэта ўсё нармальна.
  
  
  Маецца сто тысяч даляраў на вашым доказе. Акрамя таго, ёсць яшчэ крэдыт, калі вам спатрэбіцца больш ".
  
  
  "Так што я жаданы кліент?"
  
  
  'Так.' - Яна нахілілася , каб падняць ee трусікі і пачала апранацца. Ee руху былі павольнымі, як калі б яна была ў поўным парадку. "Філ будзе рады прадаць вам. Яе ведаю , што, напэўна,. Яна цікавіцца, чаму Філ паслаў Падлогі Меера з двума памочнікамі , каб дабрацца да Ніка. І што лупіў вочы ў аэрапорце Схіпхол? Яна здрыганулася. Хто - небудзь у курсе ў "Мэнсоне" , што яна стала вядома, аб тым, што прынеслі малюнкі Кэлі? Яна адмаўлялася верыць , Філ не меў нічога агульнага з імі, але хто гэта быў? Яна не павінна была сказаць эму, што яна б прызнала Спадніца па ўсім апісанняў Нормана. Гэта можа быць зроблена пазней. Паліцыя таксама гатэль б ведаць. У той момант яна давала Ніку доўгі развітальны пацалунак, перш чым яна украсилась памадай, яна зноў была пад кантролем.
  
  
  "Я прыйду праз паўгадзіны," сказала яна. "Такім чынам, мы скажам, Ван-дэр-Лануа усё сумленна. За выключэннем выпадкаў, аб тым, дзе вы спалі мінулай ноччу, вядома.
  
  
  Ён глядзеў на нах з усмешкай, але яна яе не заўважыла.
  
  
  "Так, я думаю , мы павінны..."
  
  
  "Добра Хелми. Чалавек заўсёды лепш ведае, што рабіць.
  
  
  Ён пытаўся ў сябе, калі яна лічыць, што назаўсёды.
  
  
  Пол Эдуард Мэер быў не ў сваёй талерцы размаўляючы з Філіпам Ван-дэр-Ланам і слухаючы эга каментары. Ён размнал ногі ў дарагі абутку. Гэта помоглало трымаць свае нервы ў цуглях... Ён правёў рукой па шыі, які амаль не было, і выцер пот. Філ не павінен я гаварыць з ім так. Ён мог бы дапамагчы гэтаму ... Няма, няма, - ён не павінен думаць, як ідыёт. Філ мазгі і грошы. Ён здрыгануўся , калі Ван-дэр-Лан выплюнуў гэтыя словы ад яго, як камякі бруду. "... маёй арміі. Тры дегенерата. Або два дегенерата і ідыёт - ты - ты ih бос. Якой мудак. Вы стралялі ў нах?
  
  
  'Так.'
  
  
  "З вінтоўкі з глушыцелем?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Аднойчы ты сказаў мне , што мог бы ўбіць цвік стрэлам у сцяну за сто ярдаў. Як далёка вы былі ад іх? Акрамя таго, яе мэта трохі больш , чым цвік, ці не так?
  
  
  "Дзвесце ярдаў" .
  
  
  "Ты ілжэш, што табе перашкодзілі." Ван-дэр-Лан павольна хадзіў наперад і назад па эга шыкоўным офісе. Ён не быў знойдзены сказаць Падлозе, што ён быў рады, што той прамахнуўся, і што ён змяніў сваё першае ўражанне ад Нормана Стрыт. Калі ён за снеданнем, загадаў Падлозе Мейеру напасці на Стрыт, калі ён прыбыў у свой гатэль, ён быў перакананы, што той па контрвыведкі. Падобна да таго, як ён быў упэўнены, што Хелми выявіла ў студыі Кэлі, што складаныя і аб'ёмныя дадзеныя могуць быць зведзены ў мікра-схеме. Ён быў ганарлівы сваім шпіёнскім прыладай, таму што гэта было эга " - уласнае вынаходніцтва. Эга кліентамі былі Расія, south korea Афрыкі, Іспаніі і яшчэ тры краіны Блізкага Усходу. Так проста і так жа прыбыткова. Ён таксама меў справу з Дэ Гроотом ў выкрадзеных Енісейскіх дыяментах. Філіп расправіў плечы. Ён думаў, што ён можа прадаць сваю вынаходкі за самую высокую цану. Хай гэта толькі планы. Дэ Гроот быў дасведчаным шпіёнам, але, калі справа даходзіла да такой прыбытку...
  
  
  Потым гэтага, ён мог прадаць сваё прылада амерыканцам і ангельцам. Ih ганцы маглі б тады бяспечна вазіць свае дадзеныя куды заўгодна. ЦРУ стане самым шчаслівым агенцтвам у свеце, і брытанская МНЕ маглі б выкарыстоўваць новую сістэму. Толькі б яны працавалі эфектыўна.
  
  
  Наогул былы германскі агент разважаў шчыльна. Дэ Гроот быў правоў. Назаўжды дзейнічаць гнутка! Хелми была яшчэ прыдатная да ўжывання, толькі крыху нервовая. Кент быў жорсткі амерыканскі плэйбой з вялікай колькасцю грошай, каб выдаткаваць ih на алмазы. Tack! Невялікае, імгненнае змена стратэгіі. Ён будзе выкарыстоўваць прамашкі Полу, як тактычнае зброю. Гэты падонак пачынаў станавіцца занадта дзёрзкім. Ён паглядзеў на Полу , які каб супакоіцца заломваў рукі.
  
  
  "Вам патрэбна практыка снайпера," - сказаў Ван-дэр-Лан.
  
  
  Пол не мог бачыць эга вочы. "Я цэліўся ў галаву. Было б па-дурному проста зрабіць гэй, балюча.
  
  
  "На самай дэла, яе мог бы нанать некалькі крымінальнікаў вакол аб'екце Гамбурга. Які бардак у гэтым гатэлі таксама! Ён здзекаваўся над вамі.
  
  
  "Ён не проста хто -то . Ён павінна быць па Інтэрпола ".
  
  
  "У вас няма ніякіх доказаў. Вакол Нью-Ёрка пацвярджаюць Кент з'яўляецца пакупніком для самавітай фірмы. Даволі моцны малады чалавек. Бізнэсмэн і баец. Вы не разумееце тых амерыканцаў, Падлогу. Ён нават разумнейшы, чым вы - вы, які называе сябе прафесіяналам. Вы сука ідыётаў, усе трое. Ха!
  
  
  "У яго ёсць пісталет."
  
  
  "Такі чалавек, як Кент можа мець эга, вы ведаеце, што... Скажы мне яшчэ раз , што ён распавёў вам аб Енісейскіх дыяментах?
  
  
  "Ён сказаў , што гэта купіў ih."
  
  
  'Немагчыма. Яе, сказаў бы вам , калі б ён ih купіў.
  
  
  "Вы сказалі мне, што мы не дабраліся, каб убачыць... Так што я падумаў...
  
  
  "Можа быць , ён перахітрыў мяне."
  
  
  "Ну няма, але ..."
  
  
  "Маўчаць!" - Філіп любіў камандаваць. Яны прымусілі эга адчуваць сябе так, што ён нямецкі афіцэр, і тым, хто, адным пропіссю, прымушаў замаўчаць эга ўсю аўдыторыю - ваенных, грамадзянскіх асоб і коней. Пол паглядзеў на косткі пальцаў.
  
  
  "Падумайце яшчэ раз", - сказаў Ван-дэр-Лан. "Ён нічога не сказаў пра дыяментах?" Ён напружана глядзеў у Падлогу, цікава, калі ён не можа ведаць больш, чым ён рабіў выгляд. Ён ніколі не казаў Падлозе пра эга адмысловым прыладзе сувязі. Ён часам выкарыстоўваў гэтага нязграбнага хлопца, як хлопчыка на пабягушках для сваіх кантактаў у Галандыі, але гэта было ўсё. Густыя бровы Падлогі сустрэліся, як шэрыя слімакі над пераноссем.
  
  
  'Няма. Толькі тое, што ён пакінуў ih ў гатэлі "Krasnapolsky".
  
  
  "У сховішча? Пад замкам?'
  
  
  "Ну, ён не сказаў, дзе яны знаходзіліся. Яны нібыта былі ў Штраля.
  
  
  І ён нічога не ведае пра гэта - спытаў яе ў яго. Ненадакучліва, вядома - гэта стан дэль, што ваш тупы мозг ніколі не зможа зразумець. Ван-дэр-Лан уздыхнуў з вялікай сур'ёзнасцю генерала, толькі што які зрабіў важнае рашэнне, з перакананнем, што ён усё зрабіў правільна. "Добра Падлогу. Вазьміце Беппо і Брэнда DS на ферму і застацца там на некаторы час. Я не хачу бачыць, тваёй рожы ў горадзе на некаторы час. Згарніце і не дазваляйце нікому бачыць вас.
  
  
  'Ды сэр.' - Пол хутка знік.
  
  
  Ван-дэр-Лан павольна шэл уверх і ўніз па дарожцы, задуменна пыхкаючы цыгарай. Звычайна гэта захоўваюцца эму адчуванне камфорту і поспеху, але зараз гэта не працавала. Ён прайшоў некаторы адлегласць, каб расслабіцца і што такое п / штогод на абстаноўку. Расшчапленне эга прамая і эга аленка раўнамерна размяркоўваецца на абедзве нагі. Але ён быў не ў стане адчуваць сябе камфортна... Гульня зараз пачынае станавіцца небяспечнай. Хелми, верагодна, стала вядома, занадта шмат, але ён не адважыўся спытаць яе аб гэтым. Гэта была б добрая ідэя, з практычнай пункту гледжання, каб яе ліквідаваць, толькі калі яна прайшла б гладка.
  
  
  Тым не менш, здавалася, што ён можа апынуцца ў цэнтры ўрагану. Калі б яна загаварыла ў Нью-Ёрку і Норман Кент разам з ёй, то яны павінны былі б зрабіць свой ход у цяперашні час. Усё доказы, што ім было трэба, у газетах у гэтым кожанном партфелі, што яна насіла з сабой. Аб Божа. Ён выцер пот з ілба бездакорным насоўкай, затым схапіў новы вакол скрыні.
  
  
  Па селектарнай абвясцілі аб Хелми. Ван-дэр-Лан сказаў: "Адзін момант." Ён падышоў да люстэрка разгледзеў сваё прыгожае твар. Ён павінен быў правесці трохі больш часу з Хелми. Да гэтага часу тхара ён думалі адносіны з ёй павярхоўнымі , таму што ён не верыў у часам адносіны боса з эга падначаленымі. Ён павінен быў разагрэць ih трохі зноў. Гэта можа быць вельмі весела, таму што яна была ў значнай ступені добрая ў смецця.
  
  
  Ён падышоў да дзень свайго кабінета, каб вітаць яе. "Хелми, мілая. Ах, гэта добра, што ты адна на некаторы час. Ён пацалаваў яе ў абедзве палачкі. На імгненне яна збянтэжылася, потым яна ўсміхнулася.
  
  
  "Прыемна быць у Амстэрдаме, Філ. Вы ведаеце, што я заўсёды тут, як дома.
  
  
  І ты прывезла кліента з сабой. У вас ёсць нюх для бізнесу, дарагая. Дадзеныя джэнтльмен Стрыт адрозніваюцца. Аднойчы мы, безумоўна, будзем з ім рабіць бізнэс. Сядзьце Хелми.
  
  
  Ён патрымаў для нах крэсла і даў гэй, прыкурыць. Ісус, яна была выдатнай. Ён увайшоў у сваю асабістую пакой і праверыў свае вусы і белыя зубы з серыяй грымас ў люстэрку.
  
  
  Калі ён вярнуўся, Хелми сказала: "Я паразмаўляла з містэрам Кентом. Я думаю, што ён можа стаць добрым кліентам для нас.
  
  
  "Як вы думаеце, чаму здарылася, што ён апынуўся ў тым месцы побач з вамі на гэтым самалёце?"
  
  
  'Яе таксама аб гэтым думала.' Хелми распавяла свае думкі аб гэтым: "Калі б ён гатэль, увайсці ў кантакт з "Мэнсан", гэта быў самы складаны шлях. А калі ён проста захацеў сесці побач са мной - Я была ўсцешаная.
  
  
  "Ён моцны чалавек. Фізічна, я маю на ўвазе.
  
  
  "Так, яго гэта заўважыла. Учора га пачатку другой палове дня, калі мы аглядалі горад, ён сказаў мне, што трое мужчын спрабавалі абрабаваць эга ў сваім пакоі. Нехта стрэліў у яго, ці ў мяне, у аэрапорце Схіпхол. І ў апошнюю ноч двое мужчын спрабавалі выкрасці мяне.
  
  
  Бровы Ван-дэр-Лана папаўзлі ўверх, як яна згадала гэтую апошнюю спробу выкрадання. Ён рыхтаваўся сімуляваць, - але цяпер яму было не трэба сімуляваць наогул. "Хедми, хто? Чаму?'
  
  
  "Гэтыя людзі ў гасцініцы пыталіся эга абсталяваннем мне. І аб тым - то называецца Енисейскими дыяментамі. Вы ведаеце, аб чым гэта?
  
  
  Яна ўважліва назірала за ім. Філ быў выдатны акцёр, мабыць, лепш за ўсіх у Галандыі, і яна заўсёды давярала эму цалкам. Эга гладкасць, эга ветлая высакароднасць заўсёды цалкам падманвалі сл. Ee вочы толькі трохі адкрыліся, калі яна нечакана ўвайшла ў Нью-Ёрку ў студыю Кэлі. Яна выявіла ih адносіны да "Мэнсану" і заўважыла гэтыя незвычайныя прадметы, прымацаваныя да яе партфелю. Можа быць, Філ не ведаў пра гэта, але падумала пра тое, што ён сказаў ці зрабіў, яна павінна была паверыць, што ён быў часткай змове. Яна ненавідзела эга за гэта. Яе нервы былі напружаныя, пакуль яна, нарэшце, не перадала эму партфель.
  
  
  Ван-дэр-Лан цёпла ўсміхнуўся - гэта была прыязным камуфляж эга чалавека. "Енисейские алмазы, якія паступяць, як кажуць, для продажу ў цяперашні час. Але вы, як і я, ведаеце ,усе гэтыя гісторыі, у нашай галіны. Але што яшчэ больш важна - як вы даведаліся, што нехта стрэліў у цябе ў аэрапорце?
  
  
  "Норман сказаў, што ён чуў кулю."
  
  
  "Як вы называеце эга, Norman? Гэта міла. Ён ..."
  
  
  "Мы дамовіліся называць адзін аднаго па імёнах, тады ў "Krasnapolsky", памятаеце? Ён вельмі абаяльны.
  
  
  Яна не ведала, што так уязвит душу Ван-дэр-Лана, але яна не магла сказаць гэта інакш.
  
  
  Раптам яна зразумела , якой эгацэнтрычны гэта быў чалавек. Ён ненавідзеў кампліменты іншым людзям, калі ён сам не рабіў ну як свайго роду ліслівасць для бізнесу.
  
  
  "Ты сядзела побач з ім. Ты чула што-небудзь?
  
  
  "Я не ўпэўненая. Яе думала, што гэта быў самалёт.
  
  
  "І гэтыя людзі ў эга гасцініцы і на шашы? Ці ёсць у вас якія - небудзь ідэі, хто гэта можа быць? Злодзеі? Драпежны? Амстэрдам ужо не той, што раней. Мы ih не ведаем..."
  
  
  "Няма. Яны тры ў гасцініцы пыталіся абсталяваннем мне. Яны ведалі маё імя.
  
  
  "І той адзін на дарозе?"
  
  
  'Няма. Ён проста сказаў дзяўчына павінна ісці з імі.
  
  
  "Хелми, я думаю, што мы ўсе маем справу з праблемай. Калі вы ляціце ў Амерыку ў наступны аўторак, яе гатэль б даць вам вельмі каштоўны груз. Одзіна вакол самых каштоўных, якія мы калі-небудзь пасылалі. Падазроныя справы адбываюцца, так як я пачаў працаваць над гэтай праблемай. Гэта можа быць часткай змове, хоць я не магу бачыць, як усё гэта ззамаладу.
  
  
  Ён спадзяваўся, што яна паверыла эму. У любым выпадку, назаўсёды было заблытаць яе і флэш-раяль.
  
  
  Хелми была пораженна. Там было некалькі рабаванняў і разбояў у апошнія некалькі гадоў - больш , чым раней. Лаяльнасць, якую яна адчувала да "Мэнсану" павялічвала яе даверлівасць. "Так, але як што яны ня мелі нічога агульнага з намі, калі мы выйшлі па ўсёй плоскасці, за выключэннем ..." Астатняе яна праглынула.
  
  
  Яна збіралася расказаць эму аб гэтых запісах.
  
  
  "Хто можа сказаць нам, як працуе мозг злачынца? Можа быць, яны гасцініц б прапанаваць Вам вельмі высокую хабар. Можа быць, яны гатэляў, аглушыць або загіпнатызаваць вас так, што вы будзеце больш згаворліва пазней. Толькі ваш іншы ведае абсталяваннем усіх дрэнных справах, якія здараюцца.
  
  
  "Што мы павінны рабіць?
  
  
  "Вы і Кент павінны паведаміць, аб стрэле, і гэтых людзей на вуліцы ў паліцыю?"
  
  
  Ён не так далёка зайшоў, што яна заўважыла, што ён забыўся згадаць пра выпадак у гасцініцы. Ці ведае ён што Норман паведаміў аб гэтым? Ee ўзмацніўся недавер. Яна магла нармальна дыхаць. 'Няма. Гэта, падобна, не мае асаблівага сэнсу.
  
  
  "Можа быць, вы павінны зрабіць гэта. Але гэта занадта позна для гэтага цяпер. Норман будзе тут адразу ж, да іх тхара, як ён стрымае наша пагадненне.
  
  
  "Норман" стрымаў сваё абяцанне. Яны ўтрох сядзелі ў офісе Ван-дэр-Лана і абмяркоўвалі падзеі. Нік не даведаўся нічога новага - і Ван-дэр-Лан застаўся падазраваны нумар адзін у спісе. Ван-дэр-Лан сказаў, што дасць Хелми ахову для далейшага знаходжання ў Амстэрдаме, але ў Ніка было іншае прапанову. "Вы не павінны выкарыстоўваць гэта," сказаў ён, "калі Хелми захоча паказаць мне трохі горад. Тады яе буду лічыць сябе адказным за нах.
  
  
  "З таго, што я разумею," сказаў Ван-дэр-Лан, спрабуючы схаваць сваю рэўнасць, "вы выдатны целаахоўнік."
  
  
  Нік паціснуў плячыма і коратка засмяяўся. "Ах, вы ведаеце, гэтыя простыя амерыканцы. Калі ёсць небяспека, яны там.
  
  
  Хелми дамовілася сустрэцца з Нікам у шэсць. Затым сыходу Ван-дэр-Лан, Нік убачыў больш бліскучых брыльянтаў, чым ён калі-небудзь мог - небудзь марыў. Яны наведалі біржу, іншыя алмазныя дома...
  
  
  Ван-дэр-Лан распавёў эму столькі, колькі ён ведаў і, як ён мог аб значэннях цікавых калекцый. Нік заўважыў, што там была невялікая розніца ў цане. Калі яны вярнуліся потым багатага позняга сняданку ў Цою-Вах, інданезійскім рэстаране на Ceintuurbaan - крэсла вакол рысу з прыкладна дваццаць розных страў - Нік сказаў: "Дзякуй за вашыя намаганні, Філіп. Яе шмат даведаўся ад вас. Давайце рабіць бізнес зараз.
  
  
  Ван-дэр-Лан міргнуў. - "Вы зрабілі свой выбар?"
  
  
  "Так, прыняў рашэнне, каб высветліць, якой фірме маёй кампаніі можа давяраць. Давайце разам узятыя партыі, скажам, $ 30000 на суму гэтых алмазовым вы толькі што паказалі мне. Вельмі хутка мы будзем ведаць, падманваеце вы нас ці не. Калі няма, то ў вас ёсць вельмі добры кліент ў нашым асобай. Калі наадварот, то вы губляеце, што добрага кліента, хоць мы можам застацца сябрамі.
  
  
  Ван-дэр-Лан засмяяўся. - "Як мне знайсці залатую сярэдзіну паміж маёй прагнасцю і добрым бізнэсам?"
  
  
  'Дакладна. Гэта заўсёды бывае з добрымі кампаніямі. Вы проста не можаце зрабіць гэта інакш.
  
  
  "Добра, Норман. Заўтра раніцай яе буду выбіраць камяні для вас. Вы можаце праверыць ih , і я раскажу вам усё, што ведаю пра іх, так што вы можаце сказаць, у сваёй пра іх. Сёння гэта ўжо занадта позна.
  
  
  "Вядома, Філіп. І, калі ласка, прынясіце мне кучу маленькіх белых канвертаў для мяне, каб напісаць на іх. Тады яе запішу вашыя каментары па нагоды кожнай групы камянёў ёсць.
  
  
  'Вядома. Мы дамовімся, Норман. Што вы збіраецеся рабіць далей? Вы будзеце наведваць яшчэ некаторыя вакол гарадоў Еўропы? Ці вернецеся дадому?
  
  
  "Я хутка вярнуся."
  
  
  "Ты не спяшаешся?"
  
  
  "Не зусім ...
  
  
  "Тады яе гатэль б прапанаваць вам дзве рэчы. Першая: даходы ў мой загарадны дом у гэтыя выходныя. Мы будзем мець шмат задавальнення. Тэніс, коні, гольф. І паветраны шар Сольны палёт. Калі - небудзь спрабавалі?
  
  
  'Не.'
  
  
  "Вы атрымаеце задавальненне ад гэтага." Ён абняў за плечы Ніка... Вы, як і ўсе любіце новае і - новых, прыгожых жанчын. Бландынак таксама, ці не так, Норман?
  
  
  "Бландынкі таксама."
  
  
  "Тады голас маё другое прапанову. На самай дэла, гэта больш падобна на просьбу. Яе пасылаю Хелми назад у Амерыку з пасылкай брыльянтаў, сапраўды вялікі адгрузкай. Яе падазраю, што хто - то плануе выкрасці эга. Ваш апошні вопыт можа быць часткай гэтага. Цяпер яе гатэль б прапанаваць вам падарожнічаць з Хелми, каб ахоўваць яе, калі, вядома , гэта ўкладваецца ваша расклад ці ваша фірма не прыме іншага рашэння.
  
  
  "Я зраблю гэта" адказаў Нік. "Інтрыгі зачароўваюць мяне. На самай дэла, яе павінен быў быць сакрэтным агентам. Вы ведаеце, Філ, я заўсёды быў вялікім прыхільнікам Джэймса Бонда, і яе да гэтага часу тхара люблю кнігі пра яго. Вы калі - небудзь ih чыталі?"
  
  
  'Вядома. Яны даволі папулярныя. Але, вядома, гэтыя рэчы здараюцца часцей у Амерыцы.
  
  
  "Можа быць , у лічбах, але я дзе - то чытаў, што самыя складаныя злачынствы адбываюцца ў Англіі, і ў Францыі і Галандыі."
  
  
  'Праўда?' Ван-дэр-Лан, здавалася, быў зачараваны. "Але думаць пра забойцу Бостане, сустрэнуць вашых копаў на кожным метро, як яны лавіць рабаўнікоў браніраваных аўтамабіляў у Новай Англіі, такога роду рэчы здараюцца амаль кожны месяц."
  
  
  "Тым не менш, мы не можам канкураваць з Англіяй, так як ih злачынцы рабаваць цэлы цягнік там.
  
  
  'Яе, разумею, што ты маеш на ўвазе. Гэтыя злачынцы вынаходлівей.
  
  
  'Вядома. Дзеянні адбываюцца ў Амерыцы, але стары свет мае сваіх злачынцаў. Ва ўсякім выпадку, ёй рады , што я падарожнічаю назад з Хелми. Як вы сказалі, яе люблю брыльянты - і бландынак.
  
  
  Пасля таго, як ён пакінуў Никв, Ван-дэр-Лан задумаўшыся курыў, адкінуўшыся ў вялікім скураным крэсле, накіраваўшы вочы на эскіз Лотрека стогнамі насупраць яго. Гэты Норман Кент быў цікавая птушка. Менш павярхоўным, чым ён здаваўся. Не паліцэйскі, па гэтым пытанні, таму што ніхто ў паліцыі не будзе думаць і гаварыць аб злачынстве, так ці любое эга цікавасць да сакрэтнай службе. Ван-дэр-Лан не мог сабе ўявіць нам адну сакрэтную службу , якая займаецца паслала б свайго агента з сотняй тысяч даляраў плюс акрэдытыў для іншых пакупак. Кент збіраецца быць добрым кліентам, і, магчыма, ёсць што-то, каб выкарыстоўваць эга, па-іншаму таксама. Ён адчуваў сябе добра, што Падлогу і эга людзі не змаглі выканаць эга заданняў. Ён падумаў пра Хелми. Яна, верагодна, праводзіла ноч з Кентом. Гэта хвалявала яго. Ён заўсёды глядзеў на нах, як на нешта большае, чым выдатная лялька зараз і потым, каб пазбавіцца ад нах... Думка аб яе сакавітым целе, у абдымках іншага чалавека ўскалыхнула памяць пра яе.
  
  
  Ён падняўся наверх на чацьвёртым паверсе, дзе ён знайшоў яе ў пакоі побач з канструктарскім аддзелам. Калі ён спытаў яе, ці можа яна павячэраць з ім, яна сказала эму, што ў нах была прызначаная сустрэча з Норманам Кентом. Ён схаваў сваё расчараванне. Вярнуўшыся ў кабінет, ён знайшоў Нікаласа і Дэ Гроота, якія чакалі яго.
  
  
  Разам яны ўвайшлі ў офіс Ван-дэр-Лан. Дэ Гроот быў невысокім, цёмным чалавекам, які меў дзіўную здольнасць быць незаўважным у групе з трох людзей. Ён быў гэтак жа незаўважным, як сярэдні агент ФБР, сярэдні налогововый служачы або сярэдні шпіён.
  
  
  Потым-прывітанне, Ван-дэр-Лан сказаў: "Вы ўстанавілі цану за ГЭТЫЯ алмазы?"
  
  
  "Вы ўжо вырашылі, колькі вы хочаце плаціць за гэта?"
  
  
  Спатрэбілася трыццаць хвіліна напружанага размовы, каб высветліць, што яны яшчэ не маглі прыйсці да пагаднення.
  
  
  Нік павольна пайшоў назад у гатэль. Былі яшчэ шмат дэль, якія ён зрабіць гатэль. Прасачыць знаёмства Херба Уитлока па адрасе эга любімых size, высачыць Энисейские алмазы, і выпадкова, калі Хелми не прыдумалі якую - небудзь інфармацыю, даведацца, што Мэнсан рабіў з микрозаписями Кэлі. Але любая памылка можа імгненна раскрыць эга, асобу і ролю. Да гэтага часу тхор, што працаваў выдатна. Гэта было нязручна - чакаць , пакуль яны прыйдуць да вас, або , нарэшце, апусканне ў дзеянне.
  
  
  На сойке гатэля, эму быў дадзены вялікі, ружовы, запячатаны канверт з надпісам - спадару Норману Кент, перадаць асабіста, важна.
  
  
  Ён увайшоў у экзатычны вестыбюль і адкрыў ліст. Надрукавана паведамленне наступнага зместу: "У мяне ёсць Енисейские алмазы па разумнай цане. Будзе ці магчыма звязацца з Вамі ў бліжэйшы час . Піцер-Ян ван Рэйн.
  
  
  Усміхаючыся, Нік увайшоў у ліфт, трымаючы ў руцэ ружовы канверт, як сцяг. Яны чакалі эга ў коридое, двое добра апранутых мужчын.
  
  
  Стары свет да гэтага часу тхор не прыдумаў нічога каб эга даведацца, Нік падумаў пра гэта, калі ён важдаўся з замкам.
  
  
  Яны прыйшлі за ім. Наконт гэтага сумневаў няма. Калі яны былі яшчэ пяць футаў ад яго, ён кінуў ключ і выцягнуў Вильгельмину долі секунды...
  
  
  "Стойце, дзе стаіце," агрызнуўся ён. Ён кінуў ружовы канверт на падлогу ў ih нага. "Вы, ip
  
  
  ишли пасля таго, як пакінулі гэта? Добра, тады вы знайшлі мяне."
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  Двое мужчын замерлі, як дзве фігуры вакол фільма, які раптам спыніўся. Ih вочы пашырыліся ад смяротнага прывітанне ў выглядзе доўгага ствала Вільгельміны. Ih рукі былі бачныя Ніку. Одзіна вакол іх быў у чорных пальчатках. "Не рухайцеся, пакуль я не скажу вам," сказаў Нік. "Вы разумееце мой англійская дастаткова?"
  
  
  Потым паўзы, каб аддыхацца, чалавек у пальчатках адказаў: "Так. Мы разумеем вас "
  
  
  "Заткніся." - сказаў Нік, а затым вярнуўся ў пакой, пастаянна гледзячы на двух мужчын. "Даяце."
  
  
  Яны прайшлі ўслед за ім. Ён зачыніў дзверы. Чалавек у пальчатках сказаў: "Вы не разумееце. У нас ёсць паведамленне для вас".
  
  
  Яе выдатна разумею. Вы выкарыстоўвалі паведамленне ў канверце, каб знайсці мяне. Шмат стагоддзяў таму мы выкарыстоўвалі гэты трук ў Злучаных Штатах. Але вы не пришели за мной адразу. Як жа вы даведаліся, што я зараз прыйду, і што гэта быў ён?"
  
  
  Яны глядзелі адзін на аднаго. Чалавек у пальчатках сказаў, "Рацыя. Мы чакалі ў адным калідоры. Яшчэ ў холе, апавясціў аб тым , што вы атрымалі канверт."
  
  
  "Вельмі эфектыўна. Сядзьце і падніміце рукі да твару ".
  
  
  "Мы не хочам сядзець. Містэр Ван Рэйн паслаў нас за вамі. У яго ёсць тое, што вам трэба.
  
  
  - Значыць, вы ўсё роўна збіраліся забраць мяне. Гатэль бы яе або няма. Не ці праўда?
  
  
  "Ну, містэр Ван Рэйн быў вельмі рашучым...".
  
  
  "Тады чаму ён не папрасіў мяне прыехаць да яму, ці сам не прыйшоў сюды, каб сустрэцца са мной?"
  
  
  "Мы гэтага не ведаем". ,
  
  
  "Як далёка ён адсюль?
  
  
  "Пятнаццаць хвіліна язды".
  
  
  "У эга офісе або дома?"
  
  
  "У сваёй машыне".
  
  
  Нік думках кіўнуў. Ён гатэль кантактаў і дзеянняў. Пажадайце гэтага, і вы гэта атрымаеце. "Вы абодва, упритесь рукамі ў сцяну". Яны пачалі пратэставаць, але мала Вільгельміны ih ўгаварыў, і выраз твару Ніка змянілася з сяброўскага на бесстрастную маску. Яны ўперліся рукамі ў сцяну.
  
  
  У аднаго быў Colt 32 калібра, аўтамат. Іншы быў бяззбройны. Ён уважліва агледзеў ih, аж да ih галёнак для нага. Ён зрабіў крок назад, выняў магазін па кольта і выштурхнуў кулі з яго. Потым уставіў краму назад.
  
  
  "Гэта цікавае зброю," - сказаў ён. "Не так зараз популярнен. Вы можаце купіць тут патроны для яго?
  
  
  'Так.'
  
  
  'Дзе ты купіў гэта?'
  
  
  "У Brattleboro, Вэрмонт. Ёй быў там са знаёмымі. Мне ён падабаецца... Прыемны.
  
  
  Нік паклаў Вильгельмину ў кабуру. Затым ён узяў кольт ў руку і працягнуў эга k па матэматыцы. 'Забірай.'
  
  
  Яны павярнуліся і паглядзелі са здзіўленнем. Праз некаторы час, пальчатка пацягнулася да зброі. Нік працягнуў эму. "Паехалі," сказаў Нік. "Я згодны на наведванне гэтага Ван Рэйна. Але ў мяне няма шмат часу. Калі ласка, не рабіце хуткіх рухаў. Яе вельмі нервуюся, але я рухаюся даволі хутка. Што гэта можа здарыцца не так, аб чым мы ўсе вельмі пашкадуем пазней.
  
  
  У іх была вялікай, даволі стары, але добра дагледжаны Mercedes. З імі паехаў і трэці чалавек. Нік здагадаўся, што гэта быў хлопец з перадатчыкам. Яны накіраваліся ў бок шашы, і спыніліся на вуліцы, дзе каля жылога дома быў прыпаркаваны шэры " Ягуар. Унутры быў адзін чалавек.
  
  
  "Гэта ён?" - запытаўся Нік.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Дарэчы, у вас тут, у Галандыі, вельмі марудныя гадзіны. Калі ласка, заставайцеся ў машыне 15 мін Яе, буду гаварыць з ім. Не спрабуйце выходзіць". Я не скажу эму аб гэтай падзеі ў гатэлі. Вы распавядзеце эму сваю гісторыю.
  
  
  Ніхто вакол іх не рухаўся, калі ён выйшаў, вакол машыны і хутка пайшоў да Ягуару. Ён сачыў за кіроўцам Mercedes , пакуль не трапіў пад прыкрыццё Ягуара.
  
  
  Чалавек у машыне быў падобны на марскога афіцэра ў адпачынку. Ён насіў куртку з меднымі гузікамі і сінюю флоцкую кепку. "Спадар ван Рэйн, сказаў Нік," ці Магу я яе паціснуць вам руку?
  
  
  'Калі ласка.'
  
  
  Нік паціснуў цвёрдую руку. "Я прашу прабачэння за гэта, містэр Кент. Але гэта вельмі далікатная справа.
  
  
  "У мяне быў час усё добра абдумаць," сказаў Нік з усмешкай. Ван Рэйн здаваўся збянтэжаным. "А ну-вы , вядома , ведаеце , аб чым яе хачу пагаварыць з вамі . Вы тут, каб купіць Енисейские алмазы. Яе атрымаў ih. Ты ведаеш ih значэнне, ці не так? Хочаце зрабіць прапанову?
  
  
  "Я, вядома, ведаю," ветліва сказаў Нік. "Але, вы ведаеце, мы не ведаем дакладную цану гэтага. Якую суму вы маеце на ўвазе, напрыклад?
  
  
  "Шэсць мільёнаў."
  
  
  'Ці магу я яе ih ўбачыць?'
  
  
  'Вядома.'
  
  
  Абодва мужчыны глядзелі аднаму на аднаго нейкі час, прыязнага і чакальна. Нік задаваўся пытаннем, ці будзе ён выцягваць ih вакол кішэні, па бардачка, ці з-пад кілімка. Нарэшце Нік спытаў, "ці Ёсць у вас яны з сабой?"
  
  
  "Гэтыя "алмазы"? Слава Богу, няма. Палова ўсіх паліцэйскіх у Еўропе шукае ih. Ён пасмяяўся. "І ніхто не ведае ў чым справа." Ён даверліва панізіў голас. "Акрамя таго, ёсць некаторыя вельмі эфектыўныя злачынныя арганізацыі, охотящиеся за гэтым."
  
  
  'Сапраўды? Gut, яе думаў , што гэта - сакрэт.
  
  
  'Аб няма. Навіна ўжо вядомая ва ўсёй Усходняй Еўропе. Такім чынам, вы можаце сабе ўявіць, колькасць уцечак. Расейцы ў лютасці. Я думаю , што яны цалкам здольныя скінуць бомбу на Амстэрдам - невялікую, вядома - калі б толькі яны былі ўпэўненыя, што гэта было там. Вы ведаеце, гэта як раз аб стаць крадзяжом стагоддзя?
  
  
  "Вы павінны ведаць, спадар ван Рэйн ..."
  
  
  'Клічце мне Піцер.
  
  
  "Добра, Піцер, называйце мяне Норман. Я не эксперт па дыяментам, але і простым гэты дурны лейцара - колькі каратаў гэта будзе? "
  
  
  Прыгожае твар пажылога мужчыну паказаць здзіўлення. "Норман не ведае нічога аб гандлі дыяментамі. Голас чаму ты быў з Філам ван дэр Ланам, калі вы рабілі ўсе гэтыя візіты га пачатку другой палове дня?
  
  
  'Вядома.'
  
  
  'Яе разумею. Вы павінны быць трохі асцярожным з гэтым Філам.
  
  
  'Дзякуй.'
  
  
  "Алмазы яшчэ не падзеленыя. Пакупнік можа хацець мець сваё ўласнае меркаванне пра іх. Але я запэўніваю вас, што ўсё, што вы чулі пра гэта на самай справе. Яны так жа, прыгожыя і, вядома ж бездакорныя , як і арыгінальныя.
  
  
  'Яны сапраўдныя?'
  
  
  'Так. Але толькі бог ведае, чаму аднолькавыя камяні былі знойдзены ў розных месцах, так далёка аднаго ад аднаго. Гэта цудоўная загадка для мозгу. Ці, можа быць, не загадка для мозгу наогул, калі яны не могуць быць звязанымі.
  
  
  'Гэта праўда.'
  
  
  Ван Рэйн паківаў галавой і задумаўся на імгненне. "Дзіўна, прырода, геалогія.
  
  
  "Гэта вялікая таямніца."
  
  
  Калі б вы ведалі, што гэта сакрэт для мяне, падумаў Нік. Вакол усяго яе сапраўды разумею, што мы маглі б таксама захаваць палову гэтай размовы ў сакрэце. "Я купіў некалькі камянёў ад Fila ў якасці эксперыменту."
  
  
  'Oi. Вы ўсё яшчэ маеце патрэбу ў іх?
  
  
  "Наша кампанія хутка пашыраецца.
  
  
  'Яе разумею. Добра. Як вы даведаецеся, колькі назаўсёды плаціць?
  
  
  "Я дазволіў эму ўсталяваць цэны самому. Мы будзем ведаць на працягу двух тыдняў, або мы будзем рабіць вялікі бізнэс з "Manson's" ці ніколі не звернемся да іх зноў.
  
  
  Вельмі разумна, Норман. Але мая рэпутацыя, мабыць, нават больш надзейная, чым у
  
  
  Ван-дэр-Лана. Вы можаце вельмі добра праверыць , што для сябе. Тады чаму ты не даеш мне ўсталяваць цану на гэтыя алмазы?
  
  
  "Існуе яшчэ якая - то розніца паміж невялікім выпрабавальным замовай, і замовай на шэсць мільёнаў даляраў."
  
  
  "Вы самі ж кажаце, што вы не спецыяліст па дыяментам. Нават калі вы правяраеце ih, наколькі добра вы будзеце ведаць ih цану?
  
  
  "Тады яе проста цяпер ведаю крыху больш, чым раней." Нік выцягнуў лупу вакол кішэні і спадзяваўся, што ён не быў занадта нязграбны. "Ці магу ёй пайсці штогод ih цяпер?" Ван Рэйн выпусціў прыгнечаны смяшок. "Вы, амерыканцы ўсе такія. Можа быць, вы не эксперт па дыяментам наогул, можа быць, вы жартуеце. Ён палез у хвіліну сіняй камзолы. Нік напружыўся. Ван Рэйн даў эму цыгарэту Spriet па маленькай пачкі і ўзяў адну сабе.
  
  
  "Добра, Норман. Вы зможаце ўбачыць ih.
  
  
  Дозволительно ў пятніцу вечарам? У маім дом? Ён размешчаны недалёка ад Volkel, проста побач з Den Bosch. Яе прышлю машыну, каб забраць вас. А можа быць, вы захочаце, застацца на выходныя? У мяне заўсёды ёсць некалькі чароўных гасцей.
  
  
  "Добра. Яе прыйду ў пятніцу, але я не змагу застацца на выходныя дні. Дзякуй, у любым выпадку. Не турбуйцеся аб машыне, таму што я ўзяў яе ў арэнду. Гэта для мяне больш камфортна, і такім чынам яе не буду турбаваць вас, калі яе павінен буду з'ехаць.
  
  
  'Як хочаш..." Ён уручыў Ніку візітную картку. "Гэта мой адрас, а на абароце ёсць невялікі план карты гэтага раёна. Гэта для таго, каб было крыху лягчэй туды праехаць. Ці павінен яе прасіць маіх людзей, каб даставіць вас назад у горад?
  
  
  "Не, у гэтым няма неабходнасці. Яе, сяду на аўтобус у канцы вуліцы. Гэта падобна таксама весела. Акрамя таго, гэтыя твае людзі... здаецца, ім трохі не падабаецца мая кампанія".
  
  
  Нік паціснуў эму руку і вылез. Ён усміхнуўся і памахаў Ван Рэйна, які эму прыяцельскія кіўнуў і адвярнуўся ад тратуара. Усміхаючыся, Нік таксама памахаў мужчынам у Мэрсэдэсе ззаду. Але яны ігнаравалі эга цалкам, як старамодная брытанскую ведаць фермера, які нядаўна вырашыў зачыніць свае поля для палявання.
  
  
  Калі Нік ўвайшоў у гэты гатэль, ён ўдыхаў пах біфштэксу вакол вялікага рэстарана. Ён паглядзеў на свае гадзіны. Ён павінен быў забраць Хелми праз сорак хвіліна. Ён таксама быў галодны. Гэта велізарны голад быў ўспрымання. У гэтай краіне, без набітага страўніка, вы наўрад ці выстаяць супраць усіх выдатных пахаў, якія прыводзяць вас у нос на працягу ўсяго дня. Але ён узяў сябе ў рукі і прайшоў mimmo рэстарана. У ліфце, голас ззаду яго, спыніў яго. "Спадар Kent-" Ён хутка павярнуўся і пазнаў паліцэйскага, якому напісаў сваё прыкладанне, затым таго нападу траіх мужчын.
  
  
  'Так?'
  
  
  Нік адчуў сімпатыю да гэтага паліцэйскаму дэтэктыву, калі ён упершыню сустрэўся з ім. Ён не думаў, што ён павінен быў змяніць сваё меркаванне, адкрыта цяпер. Прыязнае, адкрытае, "галандскае" твар чалавека было немагчыма зразумець. Чыста сталёвая непрымірымасць прасвечвала, але гэта было ўсё магчыма, толькі для выгляду.
  
  
  "Г - н Кент, у вас момант для мяне за куфлем піва?"
  
  
  'Добра. Але не больш, чым адзін, у мяне сустрэча. Яны ўвайшлі ў стары, сакавіта пахкі бар і дэтэктыў замовіў піва.
  
  
  "Калі паліцэйскі заплаціць за выпіўку, ён хоча што-то наўзамен," сказаў Нік з усмешкай , якая займаецца павінна была змякчыць гэтыя словы. "Што вы хочаце ведаць?
  
  
  У рэўматызму эга ўсьмешку, дэтэктыў таксама ўсміхнуўся.
  
  
  "Я ўяўляю сабе, містэр Кент, што вы кажаце мне ривненской столькі, колькі вы хочаце сказаць."
  
  
  Нік прапусціў эга ўсьмешку. 'Ой ці што?'
  
  
  Не злуйцеся. У такім горадзе, як гэты ў нас у краіне ёсць нямала праблем. На працягу многіх стагоддзяў гэтая краіна была свайго роду скрыжаваннем свету. Мы заўсёды для ўсіх цікавыя, калі дробныя падзеі тут не з'яўляюцца часткай больш шырокай ў інтэрнэце. Можа быць, гэта ўсё трохі хмулацей ў Амерыцы, гэта ценымногие прасцей, там дзеці. У вас яшчэ ёсць акіян, які аддзяляе вялікую частку свету. Тут жа мы турбуемся аб кожнай дробязі.
  
  
  Нік паспрабаваў піва. Выдатна. "Можа быць, вы маеце рацыю."
  
  
  "Возьмем гэта напад на вас, да прыкладу. Вядома, было б значна прасцей для іх проста ўварваліся ў вашу пакой. Ці пачакаць, пакуль вы пайшлі б па выдаленай вуліцы. Што рабіць, калі яны хочуць што-то ад вас, што вы несяце з сабой ?
  
  
  Яе рады, што ваша паліцыя вельмі асцярожная, я кажу пра розніцу паміж рабункам і крадзеж з узломам.
  
  
  "Не кожны ведае, што ёсць рэальная розніца, містэр Кент.
  
  
  "Проста адвакаты і супрацоўнікі паліцыі. Вы юрыст? Я не юрыст.
  
  
  "Ах." Быў невялікі цікавасць да гэтага. 'Вядома, няма. Вы пакупнік алмазова. Ён дастаў маленькую фатаграфію і паказаў Ніку. Цікава, гэта выпадкова не адзін, вакол тых людзей, якія напалі на вас.
  
  
  Гэта архіўная фатаграфія таго "таўстуна" з непрамым асвятленнем , якое рабіла эга падобным на напружанага змагара .
  
  
  "Ну," сказаў Нік ", гэта цалкам можа быць ён. Але я не ўпэўнены. Усё прайшло так хутка.
  
  
  Дэтэктыў прыйшлося фатаграфію. "Вы сказалі б мне зараз - неафіцыйна , як кажуць журналісты , - калі б ён быў адзін, вакол іх?"
  
  
  Нік замовіў яшчэ два піва і паглядзеў на гадзіннік. Ён павінен быў забраць Хелми, але гэта было занадта важна, каб прайсці ўверх.
  
  
  "Вы праводзіце даволі шмат часу ў гэтай рэгулярнай руціннай працы ў гатэлі," сказаў ён. "Вы павінна быць вельмі заняты чалавек."
  
  
  "Мы проста так заняты, як і ўсе астатнія. Але, як я сказаў , - часам дробныя дэталі ўпісваюцца ў агульную карціну. Мы павінны працягваць спробы, а часам кавалак галаваломкі прыходзіць на месца. Калі б вы адказалі на мой лейцара цяпер, магчыма, ёй скажу вам, што гэта , што можа вас зацікавіць.
  
  
  "Неафіцыйна?"
  
  
  "Неафіцыйна" .
  
  
  Нік паглядзеў на чалавека, пільна. Ён ішоў сваёй інтуіцыі. "Каб гэта быў адзін вакол іх."
  
  
  "Я так і думаў. Ён працуе на Піліпа Ван-дэр-Лана. Трое вакол іх хаваюцца ў эга загарадным дом. Даволі збітыя.
  
  
  "У вас ёсць чалавек там?"
  
  
  "Я не магу адказаць на гэтае лейцара. Нават неафіцыйна ".
  
  
  'Яе разумею.'
  
  
  "Вы хочаце, зрабіць абвінавачванні супраць іх?"
  
  
  'Яшчэ няма. Што такое Енисейские алмазы?
  
  
  'Ах. Многія людзі ў гэтай галіне маглі б сказаць вам, што гэта такое. Нягледзячы на тое, што дакументальна гэта не пацверджана,ble верыць ці не верыць гэтаму. Некалькі месяцаў таму, тры бліскучых алмаза былі знойдзеныя на залатых капальнях ўздоўж рэк Енісея - то есць дзе - то ў Сібіры. Гэта была самая дзіўная знаходка зробленая калі-небудзь. Лічыцца, што яны важаць амаль адзін з паловай фунта кожны і ацэньваецца ў 3,100 каратаў. Ці не ўсведамляеце вы ih каштоўнасць?
  
  
  "Проста цуд. Залежыць толькі ад якасці.
  
  
  "Лічыцца, што яны найбуйнейшыя ў свеце ih назвалі "Енисейскими куллинанами" па прыкладу алмаза "Кулінан". Ён быў знойдзены ў 1905 годзе ў Трансваалі і разрэзаны на часткі, тут у 1908 годзе. Два па першых чатырох буйных камянёў, магчыма, да гэтага часу тхор самы вялікі, самы бездакорны брыльянт у свеце. Яны кажуць пра тое, што расейцы нанялі галандскага эксперта алмазова каму-эга кошт. Ih служба бяспекі была занадта слабой. Ён, а таксама гэтыя алмазы, зніклі. Людзі да гэтага часу тхара думаюць , што яны знаходзяцца ў Амстэрдаме.
  
  
  Нік выдаў кароткі, амаль нячутны свісток.
  
  
  "Гэта сапраўды крадзеж стагоддзя. Ці ёсць у вас якія-небудзь ідэі, дзе гэты чалавек можа быць?
  
  
  "Гэта вялікая цяжкасць. Падчас пачатку другой сусветнай вайны, шэраг галандцаў - мне вельмі няёмка гэта казаць - выконваў некаторыя вельмі прыбытковыя працы для немцаў. Звычайна яны рабілі гэта за грошы, хоць былі некаторыя, хто зрабіў гэта для ідэалістычных мэтаў. Вядома, запісы аб гэтым былі знішчаны або сфальсіфікаваныя. Гэта амаль немагчыма прасачыць,асабліва тых, хто з'ехаў у Расію або якія, магчыма, былі захопленыя рускімі. У нас ёсць больш за дваццаць падазраваных, але ў нас ёсць фатаграфіі або апісання толькі палову вакол іх.
  
  
  Ван-дэр-Лан одзіна вакол іх?
  
  
  'Аб няма. Ён занадта малады для гэтага. Спадар Ван-дэр-Лан, буйны бізнесмен. Эга дзейнасць стала досыць складанай ў апошнія гады.
  
  
  "Па крайняй меры, досыць складанай, каб зрабіць здымак гэтых алмазова? Або як той прывесці ih ў Амстэрдаме?
  
  
  Асцярожна, следчы ўхіліўся ад гэтай засады. "Так як двое камянёў даволі скрытны, ёсць нямала фірмаў, якія вядуць азартную гульню па гэтай цане."
  
  
  "Як наконт міжнародных ускладненняў? Што б значыла гэтая знаходка, як гэта значыць для цэны алмаза?
  
  
  "Вядома, мы працуем з рускімі. Але як толькі камяні будуць расколатыя, вызначэнне наўрад ці магчыма. Яны могуць быць расшчэпленыя занадта хутка і занадта нядбайна, але яны заўсёды будуць цікавыя для ювелірных вырабаў. Самі па сабе гэтыя камяні не ўяўляюць вялікай небяспекі для алмазнага свету, і, наколькі нам вядома, што капальні на Енісеі не новае поле. Калі б гэта не было, на рынку алмазова будзе адбывацца хаос. Вядома , у працягу кароткага прамежку часу.
  
  
  "Я разумею , што я павінен быць вельмі асцярожным."
  
  
  Містэр Кент не манеце, але я не веру, што вы пакупнік алмазова. Вы не хочаце сказаць мне, хто вы на самой дэла? Калі яе дамоўлюся з вамі, можа быць, мы маглі б дапамагчы аднаму сябру.
  
  
  "Я спадзяюся, што змагу дапамагчы вам, наколькі яе магу," сказаў Нік. "Яе гатэль б таксама ваша супрацоўніцтва. Але мяне клічуць Норман Кент, і яе пакупнік алмазова для Бард Галерэі ў Нью - Ёрку. Вы можаце патэлефанаваць Білу Роудсу, ўладальніку і дырэктару "Барда". Яе заплачу за званок.
  
  
  Дэтэктыў ўздыхнуў. Нік аплакваў сваю няздольнасць працаваць з гэтым чалавекам.
  
  
  Але тактычна было б мала сэнсу адмаўляцца ад яго прыкрыцця. Магчыма, дэтэктыў ведаў больш аб смерці Уитлока, чым было ў паліцэйскіх справаздачах. Нік таксама гатэль спытаць эга маюць Піцер-Ян ван Рэйн і Падлогу Мэер і эга памочнікі снайперскую падрыхтоўку. Але ён не мог гэтага зрабіць. Ён скончыў свой шклянку піва. "Я павінен працаваць у цяперашні час. Яе ўжо і так затрымліваюць.
  
  
  "Не маглі б вы адкласці гэтую сустрэчу?"
  
  
  "Я б не хацеў гэтага."
  
  
  "Калі ласка, пачакайце, - вам з хема то трэба сустрэцца."
  
  
  Упершыню з імі тхара, як Нік ведаў эга, дэтэктыў паказаў свае зубы.
  
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  Чалавек, які прыйшоў да іх быў Яап Баллегойер - "Прадстаўнік нашага ўрада," сказаў дэтэктыў з некаторым павагай у голасе. Нік ведаў, што ён не гуляў. Эга паводзіны і тон былі трапяткое лісьлівасьць, асабліва выкарыстоўваецца для начальства ў вялікім званні.
  
  
  быў добра апрануты чалавек - у капелюшы, пальчатках і з кіем, апошняя прыкметна па эга кульгавасці. Эга твар было амаль абыякавым, і гэта таксама было даравальна тым, што Нік зразумеў, - гэта твар было вынікам пластычнай хірургіі. Адзін вачэй быў зроблены са шкла. Калі-то ў мінулым, што чалавек быў жудасна обоожжен або атрымаў раненні. Эга рот і вусны не працавалі вельмі добра, хоць эга англійская абсурдна правільна, так як ён спрабаваў сфармаваць свае словы ў запаволенай дакладнасці.
  
  
  Містэр Кент. Яе гатэль б, каб ты затрымаўся са мной на імгненне. Гэта зойме ўсяго паўгадзіны, і надзвычай важна.
  
  
  "Гэта не можа пачакаць да заўтра? Яе прызначыў спатканне.
  
  
  'Калі ласка. Вы атрымаеце выгаду ад гэтай сустрэчы ...
  
  
  "З хема?"
  
  
  'Вы заўважыце. Вельмі важны чалавек.
  
  
  "Калі ласка, містэр Кент," - дадаў дэтэктыў.
  
  
  Нік паціснуў плячыма. "Калі вы будзеце проста чакаць, пакуль я не пазваню гэй."
  
  
  Баллегойер кіўнуў нерухомым тварам. Можа быць, што чалавек не мог нават усміхацца, падумаў Нік. "Вядома," сказаў гэты чалавек.
  
  
  Нік патэлефанаваў Хелми і сказаў эй , што ён будзе позна.
  
  
  "... На жаль, дарагая, але тут, здаецца, шмат людзей, якія жадаюць сустрэцца з Норманам Кентам."
  
  
  "Норман," неспакой у яе голасе было рэальным. 'Калі ласка, будзь асцярожны.'
  
  
  "Не бойся. Нічога не баяцца ў гэтым богобоязненном Амстэрдаме, дарагая.
  
  
  Дэтэктыў пакінуў ih сам-насам з шафёрам Bentley. Баллегойер маўчаў, калі яны хутка праехалі Linnaeusstraat і праз дзесяць хвіліна спыніўся перад гіганцкім складам. Нік ўбачыў значок Shell, як дзверы паднялася, і потым саслізнула ўніз за аўтамабілем момантам пазней.
  
  
  Інтэр'ер добра асветленага будынка быў настолькі вялікі, што Бэнтлі мог зрабіць вялікі паказальнікаў, а затым прыпынак побач з яшчэ вялікім і бліскучым лімузінам на стаянцы дзе - то ў сярэдзіне жывата. Нік заўважыў груды кардона, на ёй акуратна прыпаркаваўся вілачныя пагрузчыкі, і праз дарогу меншы аўтамабіль з чалавекам, якая стаіць побач з ім. У руках ён трымаў вінтоўку або пісталет-кулямёт. З гэтага адлегласці, Нік не мог дакладна сказаць. Ён паспрабаваў схаваць эга, як мага непрыкметней, каб сваім целам. У прамежку складзеных каробак на погрузочике, Нік убачыў другога чалавека. Іншыя стаялі на дзень. Яны выглядалі вельмі пільнымі.
  
  
  Кароткім рухам левай рукі ён паправіў Вильгельмину ў кабуры. Ён пачынае адчуваць сябе не занадта ўпэўнена. Баллегойер сказаў: "Калі вы зоймеце месца ў задняй частцы іншага аўтамабіля, вы сустрэнеце чалавека, аб якім ёй казаў."
  
  
  Нік застаўся нерухомым на імгненне. Ён убачыў пустыя трымальнікі сцяжкоў на блестящиех чорных крылах лімузін. Ціха спытаў ён, "Скажы мне, што робіць чалавек у гэтай машыне, у яго ёсць права ставіць гэтыя сцягі ў трымальніках?"
  
  
  'Так.'
  
  
  Містэр Баллегойер, як толькі яе выйду вакол гэтай машыны, яе буду вельмі безабароннай мішэнню на некаторы час. Вы б так ласкавы, каб выйсці наперадзе мяне?
  
  
  'Вядома.'
  
  
  Ён трымаўся блізка ззаду Баллегойер, калі ён адкрыў дзверы лімузіна і сказаў:
  
  
  "Спадар Норман Кент.
  
  
  Нік кінуўся ў лімузін і Баллегойер зачыніў за ім дзверы. Была жанчына ў задняй часткі аўтамабіля. Але гэта было толькі пах ee брас, які прымусіў Ніка, што ён мае справу з жанчынай. Яна была настолькі загорнутая ў футра і вэлюму, за якімі вы не маглі бачыць яе. Калі яна пачала гаварыць, ён адчуў сябе крыху лепш. Гэта быў жаночы голас. Яна гаварыла па - ангельску з моцным галандскім акцэнтам.
  
  
  "Спадар Кент, дзякуй, што прыйшлі. Яе ведаю, што гэта ўсё даволі незвычайна, але гэта незвычайныя часы.
  
  
  'Сапраўды.'
  
  
  "Калі ласка, не палохайцеся. Гэта практычны і спа лейцара - гэтая сустрэча, яе павінна гэта сапраўды сказаць.
  
  
  "Я быў у шоку, пакуль ёй не сустрэўся з вамі," схлусіў Нік. "Але цяпер яе адчуваю сябе крыху лепш."
  
  
  'Дзякуй. Мы разумеем , што вы прыбылі ў Амстэрдам, каб што - то купіць. Мы хочам дапамагчы вам.'
  
  
  "Усё, здаецца, гэтага хочуць, дапамагчы мне тут. У вас вельмі гасцінны горад.
  
  
  "Голас, як мы думаем пра гэта таксама. Але вы не можаце давяраць ўсім.
  
  
  'Яе ведаю гэта. Яе зрабіў куплю. Гэта ўсё яшчэ эксперымент.
  
  
  "Гэта было буйной здзелкай?"
  
  
  'Аб няма. Ну на некалькі тысяч даляраў алмазова. Ад аднаго джэнтльмен Піліпа ван-дэр-Лана.
  
  
  'На самай справе вы, што спадар Ван-дэр-Лан таксама прапануем Вам асабліва вялікія камяні?
  
  
  "Вы маеце на ўвазе Енисейские алмазы?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Паколькі гэта крадзенае, я не думаю, што я магу сказаць, што я казаў пра гэта."
  
  
  Па густой чорнай вэлюму пачуўся рэзкі крык раздражнення. Гэта была не жанчына дыскаў , каб яе раззлаваць. Існаваў што-то больш злавеснае, чым гук...
  
  
  Ён старанна падбіраў словы. - "Тады б вы разгледзець маю пазіцыю? Яе, нікому не скажу , што мы казалі аб тых дыяментах, гэта было б няветліва, каб не сказаць больш. Дазвольце мне сказаць тое, што да мяне звярнуліся некалькі людзей, якія намякаюць, што калі яе цікавіла ў гэтых дыяментах яны могуць быць мне прададзеныя.
  
  
  Ён пачуў, што нешта накшталт гыркання. - "Сцеражыцеся такіх прапаноў. Яны падманваюць вас. Гэта, як кажуць англічане: шулерства.
  
  
  "Можа быць, яе нават не хачу ih купляць."
  
  
  "Спадар Кент, у нас невялікае супольнасць тут. Мэта вашага візіту зусім ясна для мяне. Ёй спрабую дапамагчы вам.
  
  
  "А можа быць, прадаць алмазы?"
  
  
  'Вядома. Мы ўбачылі, што вы можаце быць ашуканы. Яе вырашыла папярэдзіць вас. Праз некалькі дзён спадар Баллегойер арганізуе сустрэчу з вамі, каб паказаць вам ih.
  
  
  "Ці магу я яе ўбачыць ih цяпер?" Нік задаў лейцара і ветлівае, у спалучэнні з нявіннай усмешкай.
  
  
  "Я думаю, вы ведаеце , што гэта не магчыма. Спадар Баллегойер патэлефануе вам. У той жа час, не варта выкідваць грошы бязмэтна.
  
  
  'Дзякуй.'
  
  
  Мабыць, перамовы скончыліся. "Ну, дзякуй за папярэджанне," сказаў Нік. "Я больш ці менш бачу новыя рашэнні для алмазнага бізнесу".
  
  
  'Мы ведаем гэта. Часткі бывае мэтазгодна, паслаць разумнага чалавека, які не з'яўляецца спецыялістам, чым эксперта, які не так разумны. Да пабачэння, містэр Кент.
  
  
  Нік выйшаў праз лімузіна і вярнуўся на сваё месца побач з Баллегойером. Машына з жанчынай ціха рушыў да металічнай дзень, тая паднялася і аўтамабіль знік у вясновым змроку. Нумарны знак быў сцямнелым. Дзверы заставалася адкрытай, але кіроўца Ballegooyer у не шталь заводзіць машыну. "Я спазняюся," - сказаў Нік.
  
  
  "Так і прамой, містэр Кент. Цыгарэту?'
  
  
  'Дзякуй.' Нік прыкурыў. Oni час лімузіна, каб сысці, магчыма, каб спыніцца і адкрыць нумарныя знакі. Ён задаваўся пытаннем, ці будуць яны ставіць сцягі ў трымальніках. "Важная дама."
  
  
  'Так.'
  
  
  "Як мы будзем называць далей, калі вы патэлефануеце мне?"
  
  
  "Вазьміце любое імя або код , які вы хочаце."
  
  
  "Мадам J?"
  
  
  'Добра.'
  
  
  Нік задаваўся пытаннем, дзе Баллегойер атрымаў усе гэтыя раны. Ён быў чалавек, які мог бы быць хема заўгодна, ад лётчыка-знішчальніка да пяхотнага салдата. Годны чалавек было занадта простае вызначэнне аб nen. Было не так wouldnt цяжка прыйсці да высновы, што гэты чалавек будзе выконваць свой абавязак пры любых пры іншых абставінах. Падобны на брытанскіх афіцэраў, якімі Patton так захапляўся, калі яны сказалі, калі гэта доўг мы будзем атакаваць каго заўгодна з адным дубцом.
  
  
  Праз пятнаццаць хвіліна Bentley спынілася перад гатэлем Die Port ван Клівія. Баллегойер сказаў: "Я табе пазваню. Дзякуй, што пагадзіліся на сустрэчу, містэр Кент.
  
  
  Нік убачыў чалавека, надыходзячы ў фае і павярнуў, і насцярожыўся. Сотні людзей могуць прайсці mimmo вас, без вас, не збіваючы вас да нас на валасок ад курсу, але калі вашы пачуцці вострыя, як брытва, і вашы вочы заўсёды напагатове ці ледзь расслабленыя, чалавек, які, здаецца, знаёмым затым таго, як вы эга ўбачылі. Некаторыя вакол нас, Хок сказаў аднойчы, маюць убудаваны радар, як лятучыя мышы.
  
  
  Чалавек быў звычайным. Ён быў даволі старым, добра апранутым, але не з густам, з сівымі вусамі і цвёрдай хадой напэўна ад артрыту або проста праблемы з суставамі. Ён быў нецікавым - таму што ён гатэль такім быць. Ён насіў металічныя кропках са злёгку таніраванымі лінзамі.
  
  
  Шкла перашкодзілі Ніку неадкладнага даведацца чалавека. Тады чалавек сказаў: "Добры вечар, містэр Кент. Ці Не павінны мы пайсці на шпацыр? Гэта будзе прыгожа пагуляць ўздоўж каналаў.
  
  
  Нік усміхнуўся. Гэта быў Дэвід Хоук. "З задавальненнем," сказаў ён. Ён менавіта гэта і меў на ўвазе. Гэта было палёгкай абмеркаваць падзеі апошніх двух дзён, і хоць ён часам рабіў выгляд, што незадаволены, ён заўсёды карыстаўся парадамі Хоука.
  
  
  Стары быў бязлітасны, калі яго абавязкі выклікалі эга, але калі вы можаце ўбачыць гэта ў эга вонкавым выглядзе, вы бачылі яго твар, поўнае да вам жалю - твар з дзіўным да вам спагадай. У яго была фантастычная памяць, і быў адзін, вакол тых людзей, Нік гатэль прызнаць гэта, што памяць Хоука была лепш, чым эга. Ён таксама выдатнае аналізаваў факты, пакуль эга востры мозг не знаходзіў кропку, дзе яны падыходзяць адзін да аднаго. Ён быў асцярожны, з прыроджанай звычкай суддзі глядзець на сітуацыю з трох бакоў адразу і знутры таксама, але ў адрозненне ад многіх экспертаў па дэталях, ён мог прымаць рашэнні ў працягу секунды і доўга прытрымлівацца ih, калі яны апынуліся сапраўднымі.
  
  
  Яны ішлі па Nieuwendijk, боўтаючы аб горадзе, пакуль яны не прыйшлі да месца, дзе вясновы вецер сарваў бы любому шанец праслушкі з мікрафонам далёкага дзеяння. Там Хок сказаў: "Я спадзяюся, што не испорчу твае планы на сёння, я не буду затрымліваць цябе занадта доўга. Сёння яе павінен з'ехаць у Лондан.
  
  
  "У мяне прызначаная сустрэча з Хелми, але яна ведае, што я буду позна."
  
  
  "Ах, мілая Хелми. Такім чынам, вы робіце поспехі. Ці задаволеныя вы тым, што нашы правілы не адрозніваюцца ад рабіў Гувера?
  
  
  "Гэта можа заняць крыху больш часу, калі б яны былі выкананыя." - Нік распавёў аб падзеях звязаных з эга сустрэчамі з Ван-дэр-Ланам, з Ван Рэйнам і з завэлюмаванай жанчынай у лімузіне. Ён адзначыў кожную дэталь, акрамя сакавітых момантаў з Хелми. Яны не маюць да гэтага дачынення.
  
  
  "Я збіраўся расказаць вам пра Енісейскіх дыяментах," сказаў Ястраб , калі Нік скончыў свой аповяд, "У АНБ былі гэтыя разведданыя ужо тыдзень, але мы толькі што атрымалі ih. Галіяф рухаецца павольна ". Эга тон быў горкім. "Яны мітусяцца вакол вас, таму што ходзяць чуткі, што вы прыехалі сюды, каб купіць гэтыя алмазы. Жанчына ў вэлюму - калі яна дыскі, хема мы яе лічым - адна вакол самых багатых жанчын у свеце. Па некаторым відавочным прычынах яна вырашыла, што гэтыя алмазы павінны прадавацца праз нах. Ван дэр Лаан Ван Рэйн па розных прычынах таксама пра гэта думаюць. Напэўна, таму, што злодзей абяцаў ім ih. Яны дазваляюць вам стаць пакупніком".
  
  
  "Гэта стала карысным прыкрыццём", - пракаментаваў Нік. "Пакуль яны не ўцямяць дамовіцца, і ўсе не выйдзе вонкі". Ключавой лейцара: у каго яны на самай дэла? Звязана гэта з уцечкамі інфармацыі аб нашых шпіёнаў і смерцю Уитлока?
  
  
  'Магчыма. Ці, можа быць, няма. Скажам так, "Мэнсан" шталь шпіёнскім каналам з-за пастаяннага патоку кур'ераў паміж рознымі алмазнымі цэнтрамі. Енисейские алмазы прывезлі ў Амстэрдам, таму што ну можна прадаць там, і таму, што шпіёнская сетка "Мэнсана" арганізуецца адсюль. Паколькі злодзей гэта ведае. Хоук паказаў на кучу асветленых кветак, як быццам бы яны казалі пра гэта. Ён трымаў сваю кій, як меч, падумаў Нік.
  
  
  "Можа быць, яны прыдуманыя ўсяго толькі для таго, каб дапамагчы нам з гэтай праблемай контрвыведкі. Па нашых дадзеных, Херб Уитлок ведаў Ван-дэр-Лана, але ён ніколі не сустракаў ван Рэйна, і ён нічога не ведаў пра Енісейскіх дыяментах.
  
  
  "Наўрад ці была якая - небудзь магчымасць, што Уитлок чуў пра іх. Калі б ён гэта ведаў, ён не зрабіў бы ніякай сувязі. Калі б ён пражыў трохі даўжэй, ён мог бы гэта зрабіць.
  
  
  Хоук ткнуў кіем у тратуар кароткім рухам колючага. - "Мы гэта ведаць. Можа быць, з мясцовых дэтэктываў схаваная частка інфармацыі, якую мы маем у нашым распараджэнні. Гэты галандскі перабежчык называў сябе немцам у Савецкім Саюзе, пад імем Ганса Гейзеры. Маленькі, худы, каля пяцідзесяці пяці гадоў. Светла-русыя валасы, і ў Сібіры ў яго была бялявая барада.
  
  
  "Можа быць, расейцы не перадалі, гэта апісанне голландецам?"
  
  
  'Магчыма. Можа быць тое, што ён здзейсніў крадзеж алмазова, не звязана з тым, дзе гэты Гейзер быў да 1945 года, або дэтэктыў хавае гэта ад вас, што будзе мець сэнс."
  
  
  "Я буду сачыць за гэтым Гейзером".
  
  
  "Ён можа быць худы, невысокі, цёмны чалавек без барады. Для такога чалавека, як ён, гэта можа быць прадказальнымі зменамі. Гэта ўсё, што мы ведаем пра гэта Гейзераў. Алмазны эксперт. Нам, у чым няма ўпэўненасці наогул.
  
  
  Нік падумаў. - "Нам адзін вакол людзей, з якімі ёй сутыкнуўся да гэтага часу тхара на яго не падобны. Нам яны, хто нападалі на мяне.
  
  
  "Дрэнна арганізаванае напад. Яе, лічу, што рэальнай была толькі спроба застрэліць Хелми ў аэрапорце. Верагодна, людзі Ван-дэр-Лана. Замах на Хелми адбылося, таму што яна стала вядома, што яна шпіёнскі курьер і таму, што яны думалі, што вы маглі б быць агентам ЦРУ ці ФБР.
  
  
  "Напэўна цяпер oni змяніў сваё меркаванне аб яе ліквідацыі?"
  
  
  'Так. Няправільная ацэнка. Праклён ўсіх дацкіх мафіёзі. Мы ведаем, якія дадзеныя засталіся на Хелми ў Нью-Ёрку. Справа ў уласнасці "Мэнсана". Гэта было паказана тут. Гэтая спроба замаху не ўдалася. Затым яна даставіла партфель ў добрым стане. Яна вядзе сябе нармальна. Вы апынуліся пакупніком алмазова, якога яны праверылі і пераканаліся, што ён мае шмат даляраў, каб выдаткаваць на пакупкі. Ну яны могуць прыйсці да высновы, што вы не вписываетесь ў ролі звычайнага пакупніка алмазова. Вядома, няма, таму што вы шукаеце Енисейские алмазы. Можа быць, ёсць падазрэнні, але няма ніякіх прычын баяцца вас. Яшчэ адна няправільная ацэнка.
  
  
  Нік прыгадаў нервовасць Хелми. "Я переутомилась," гучыць, як вельмі слабое апраўданне. Напэўна Хелми спрабавалі скласці кавалачкі інфармацыі разам, не ведаю, аб сутнасці.
  
  
  "Яна была вельмі нервовай, у самалёце," сказаў Нік. "Яна трымала свой чамаданчык так, як быццам ён быў прыкаваны да яе запясця. І яна, і Ван-дэр-Лан, здавалася, ўздыхнулі з палёгкай, калі яна перадала чамаданчык эму. Можа быць, яны былі і іншыя прычыны таксама.
  
  
  'Цікава. Мы не ведаем напэўна, але мы павінны выказаць здагадку , што Ван-дэр-Лан не ведае, што яна стала вядома, што адбываецца ў фірме "Мэнсана". Яе пакіну гэты аспект пытання вам.
  
  
  Яны шпацыравалі, і запаліліся вулічныя ліхтары. Гэта быў тыповы вясновы вечар у Амстэрдаме. Не холадна, не гарачага, вільготна, але прыемна. Асцярожна, Хок абверг паведамленьні ў смі розныя падзеі, выпытывая меркаванне Нікі тонкімі пытаннямі. Нарэшце стары накіраваўся на вуліцу Hendrikkade, і Нік зразумеў, што афіцыйныя справы скончаны. "Давайце вып'ем піва, Нікалас," сказаў Хоук. "Ваш поспех".
  
  
  Яны ўвайшлі ў бар. Я стараюся архітэктура, прыгожая абстаноўка. Гэта было падобна на месца , дзе Генры Хадсан выпіў свой апошні шклянку перад устаноўкай ветразі Дэ Хальве Maen вывучаць індзейскі востраў Манхэтэн. Нік распавёў гэтую гісторыю, перад тым, як выпіць шклянку пеністага піва.
  
  
  "Так," Ястраб прызнаў гэта сумна. "Ну называлі даследчыкамі. Але ніколі не забывайце, што большасць вакол іх хацелі сваю выгаду. Два словы, якія будуць адказваць на большасць пытанняў і аб тых людзях, і аб такіх людзях, як Ван-дэр-Лан, Ван Рэйн, і тая жанчына, аб вэлюмам. Калі вы не вырашылі гэтай праблемы самастойна, дайце ім паспрабаваць.
  
  
  Нік выпіў піва, і шталь чакаць. Часам Хоук дапамогай мікрафонаў і дынамікаў можа вас з розуму. Ён ўдыхаў водар вакол вялікага шклянкі. 'Хм. Гэта элю. Не газаваная вада з алкаголем і некаторымі дадатковымі араматызатарамі.
  
  
  "Якія гэтыя два словы?" - запытаўся Нік.
  
  
  Хок павольна выпіў сваю кружку, потым паставіў эга перад ім з уздыхам. Потым ён падняў сваю кій.
  
  
  'Хто выйграе?' прамармытаў ён.
  
  
  Зноў Нік папрасіў прабачэння, як толькі ён расслабіўся ў яе аўтамабілі Vauxhall. Хелми была добрым кіроўцам. Было толькі некалькі жанчын, побач з якімі ён мог сидет ў аўтамабілі абыякавым, не турбуючыся, калі яны ехалі. Але Хельми ехала ўпэўнена. "Бізнес, дарагая. Гэта як хвароба. Як наконт "Пяці Мух" загладзіць маё спазненне?
  
  
  "Пяць Мух?" яна задушана засмяялася. "Вы чыталі занадта шмат, пра Еўропу па 5 даляраў у дзень. Гэта для турыстаў."
  
  
  "Тады знайсці іншае месца. Здзівіць мяне.'
  
  
  'Добра.'
  
  
  Яна была рада, што ён спытаўся ў яе. Яны ўзялі ў "Zwarte Schaep", пры свечках, на трэцім паверсе жывапіснага будынка семнаццатага стагоддзя. Парэнчы былі вакол скрученного чайнік; медныя рондалі ўпрыгожвалі абпаленыя сцены. У любы момант вы чакалі ўбачыць тут Рэмбрандта прогуливавшегося тут з доўгай трубкай і рукой гладившего пухлую азадак сваёй сяброўкі. Напой быў дасканалы, eda фантастычная атмасфера выдатным напамінам, што час не павінна быць выдаткавана дарма.
  
  
  За кавай і каньяком, Нік сказаў: "Дзякуй вялікі за тое, што прывялі мяне сюды. На гэтым фоне вы мне нагадалі, што ад нараджэння і смерць з'яўляюцца важнымі падзеямі, і ўсё, што адбываецца паміж імі, гэта гульня.
  
  
  "Так, гэтая ўстанова, здаецца, па-за часу." Яна дамаглася рукі эга. "Прыемна быць з табой, Норман. Ёй адчуваю сябе ў бяспецы, нават пасля таго, як усе тое, што адбылося.
  
  
  Яе была на вяршыні ўсёй маёй жыцця. У маёй сям'і была добра і цяпло ў сваім родзе, але яна ніколі не адчувала сябе вельмі блізка да імі. Можа быць, таму яе адчувала такія цёплыя пачуцці да Галандыі і "Мэнсан" і Філу ..."
  
  
  Раптам яна змоўкла, і Нік падумаў, што яна збіралася заплакаць. Прыемна, калі вы штурхнулі гэтую жанчыну ў пэўным кірунку, але будзьце асцярожныя, калі вы прыбывае на перакрыжаванні і развілкі. Яна навігацыі азартнай гульні. Ён нахмурыўся. Вы павінны былі прызнаць, што некаторыя вакол гэтых азартных гульняў было добрыя. Ён пагладзіў яе бліскучыя пазногці. "Вы праверылі звесткі аб гэтых дыяментах?"
  
  
  'Так.' Яна распавяла эму аб Трансваальском Куллинане. Філ сказаў, што ёсць алмазы , якія яны называюць Енісейскі Куллинанами. Яны, верагодна, будуць выстаўлены для продажу.
  
  
  'На самай справе. Вы можаце даведацца больш аб гэтым. Гісторыя абвяшчае, што яны былі скрадзеныя ў Савецкім Саюзе, і зніклі ў Амстэрдаме.
  
  
  "Гэта праўда, што ты на самай дэла шукаеш ih?"
  
  
  Нік ўздыхнуў. Гэта быў яе спосаб растлумачыць усе таямніцы , навакольныя "Нормана Стрыт".
  
  
  "Не, дарагая, я не думаю , што я зацікаўлены ў гандлі крадзеным. Але я хачу штогод, калі ih прапанаваць.
  
  
  Гэтыя салодкія блакітныя вочы сціскаліся з адценнем страху і няўпэўненасці.
  
  
  "Ты блытаеш мяне, Норман. У адну хвіліну я думаю, што вы бізнэсмэн, разумны, у залежнасці ад абставінаў, то мне цікава, калі вы маглі б быць страхавым інспектарам, або, можа быць, хема яно з Інтэрпола. Калі гэта зрабіць, дарагі - скажыце мне праўду.
  
  
  "Шчыра кажу, і сапраўды, дарагая net.' Яна была слабым следчым.
  
  
  Яна павінна проста спытала яго, калі б ён працаваў на якую-небудзь сакрэтную службу.
  
  
  "Няўжо таксама яны даведаюцца, што тое новае пра людзей, якія напалі на вас у вашай пакоі?"
  
  
  'Не.'
  
  
  Яна падумала пра Поле Мейере. Ён быў страшным ee чалавекам. Чаму Філ што мае нешта агульнае з такім чалавекам, як ён? Сляды страху заскользили па ee спіне і пасяліліся дзе то паміж лапаткамі. Лупіў вочы ў Схипхоле - праца Меера? Замах на нах? Можа быць, па загадзе Філа? Аб няма. Толькі не Філ. Толькі не "Мэнсан". Але як наконт тых микрозаписей Кэлі? Калі б яна не выявіла ih, яна магла б проста спытаць Філа, але цяпер яе маленькі свет, да якога яна стала настолькі прывязаная, дрыжаў да падставы. І яна не ведала, куды ісці.
  
  
  "Я ніколі не думала аб тым, як Амстэрдаме шмат злачынцаў, Норман. Але я буду шчаслівы, калі вярнуся ў Нью-Ёрку, нават калі там яе баюся хадзіць па вуліцы побач з маёй кватэрай у начны час. У нас было тры напады менш чым у двух кварталах.
  
  
  Ён адчуў яе дыскамфорт і эму было шкада яе. Ступень статус - кво з'яўляецца больш цяжкім для жанчын, каб стварыць эга, чым для мужчын. Яна песціла яго, як яе скарб, яна прыціснулася да яго. Яна замацавала якара да яму, як марское істота вобмацкам нерашуча правяраючага каралавы рыф, калі адчувае ўдары ветру. Калі яна спытала: ці гэта праўда? яна амелы на ўвазе: ты не аддасі мяне таксама? Нік ведаў, што, калі ih адносіны зменяцца. Вядома, ён мог бы выкарыстаць дастаткова рычагоў у якой - то момант, каб прымусіць яе ісці так, як ён гатэль. Ён гатэль, каб улада, ці некаторыя па-ee якароў былі перанесены з Ван-дэр-Лана і "Мэнсана" да яму. Яна будзе сумнявацца ў іх, а затым спытае эга -
  
  
  "Дарагі, яе магу сапраўды давяраць Філу робячы тое, што загубіць мяне, калі ён падманвае мяне?" , а затым чакаць эга адказу.
  
  
  Нік паехаў назад. Яны ехалі па Stadhouderskade, і яна сядзела побач з ім. "Я адчуваю сябе ревновым сёння," сказаў Нік.
  
  
  'Чаму?'
  
  
  "Я думаў пра цябе з Філам. Яе ведаю, што вы восхищаете эга, і я ўбачыў, што ён глядзіць на цябе пэўным чынам. Гэта добры вялікі канапа, які ён мае ў сваім кабінеце.
  
  
  Мне пачало мроіцца. Нават калі вы не хочаце - вялікі бос і таму падобныя.
  
  
  "О, Норман." Яна пацерла нагу на ўнутраным боку калена, і ён быў уражаны цеплынёй, што яна можа вырабіць на ім. 'Гэта не так. Мы ніколі не займаліся сэксам там - не ў офісе. Як я ўжо казала вам, гэта было толькі некалькі разоў, калі мы адтуль сыходзілі. Ты не так банальна, каб схадзіць з розуму ад гэтага?
  
  
  'Няма. Але ты досыць прыгожая, каб спакусіць нават бронзавую статую.
  
  
  Дарагі, калі гэта тое, чаго вы хочаце, мы не павінны падманваць іншага іншы.
  
  
  Ён абняў ee за руку. "Гэта не такая нібыта дрэнная ідэя. У мяне ёсць вельмі цёплае пачуццё да вас, Хелми. З таго моманту, як мы сустрэліся. І потым гэтага, учора ўвечары, гэта было так дзіўна. Гэта нерэальна, вельмі моцныя эмоцыі. Як быццам вы сталі часткай мяне.
  
  
  "Вотум што я адчуваю, Норман," прашаптала яна. "Звычайна мяне не хвалюе, калі яе сустракаюся з хлопцам або няма. Калі ты патэлефанаваў мне, каб сказаць мне, што ты спознішся, яе адчула пустэчу ўнутры. Яе спрабавала што-то чытаць, але я яе не магу. Яе павінна была рухацца. Яе павінна была што-то рабіць. Вы ведаеце, што я зрабіла? Яе перамыла кучу посуду.
  
  
  Вы былі б вельмі здзіўлены, калі б убачылі мяне, тады. Апранутая ў апоўдні, з вялікім фартухом і ў гумовых пальчатках. Для таго, каб не думаць. Баючыся, што вы можаце наогул не прыйсці.
  
  
  "Я думаю, што я вас разумею." - Ён здушыў позех. "Пара класціся спаць...
  
  
  Калі яна была ў ваннай і ўключыла ваду, ён зрабіў хуткі тэлефонны званок. Жаночы голас з вельмі лёгкім акцэнтам адказаў. "Прывітанне Mata," сказаў ён. "Я не магу казаць занадта доўга. Ёсць некаторыя іншыя дэталі карцін Саламе , якія яе гатэль б абмеркаваць з вамі. Яе павінен быў перадаць прывітанне вам ад Hans Noorderbos. Вы будзеце дома ў палове дзясятай заўтра раніцай?
  
  
  Ён пачуў здушаны стогн. Наступіла цішыня. Тады так.'
  
  
  "Ці можаце вы дапамагчы мне трохі на працягу дня? Мне патрэбен гід. Гэта будзе выгадна.
  
  
  'Так.' Ён захапляўся ee хуткай рэакцыі і яе лаканічнасці. Вада ў ваннай пакоі была выключана. Ён сказаў: "Добра, Джон. Да пабачэння.'
  
  
  Хелми выйшла па ваннай пакоі з яе вопраткай на руцэ. Яна павесіла ih акуратна на крэсла. "Вы хочаце што-небудзь выпіць, перш чым ісці спаць?"
  
  
  'Выдатная ідэя.'
  
  
  Нік затаіў дыханне. Гэта было кожны раз, калі ён бачыў, гэта прыгожае цела. У мяккім святле яна ззяла, як фотамадэль. Ee скура была не так цёмная, як эга, nen не было адзення. Яна працягнула эму шклянку і ўсміхнулася, усмешкай, якая займаецца была новай, сарамлівы, цёплай.
  
  
  Ён пацалаваў ee.
  
  
  Яна павольна падышла да ложка і прыкладае шклянку на тумбачку. Нік паглядзеў на нах ўхвальна. Яна села на белыя прасціны і падцягнула калені да падбародка. "Норман, мы павінны быць асцярожнымі. Яе ведаю, што ты разумны і ведаеш шмат пра дыяментах, але заўсёды ёсць шанец, што вы атрымаеце не тое. Разумны спосаб размясціць невялікі заказ, які вы можаце праверыць, перш чым вырашыцца на што-то большае.
  
  
  Нік жым лежачы на ложак побач з ёй. "Вы маеце рацыю, мілая. Яе сэм ўжо падумаў, што гатэль б зрабіць гэта такім чынам. Яна пачала мне дапамагаць, падумаў ён. Яна папярэдзіла, заяўляюць эга супраць Ван-дэр-Лан і "Мэнсана", я не кажу гэта шматслоўным. Яна пацалавала эга ў мочку, як нявеста, якая запрашае маладога атрымаць асалоду ад сваімі навыкамі заняткаў любоўю. Ён глыбока ўздыхнуў і паглядзеў у ноч за вокнамі. Гэта не было б такой дрэннай ідэяй, каб зрабіць гэтыя шторы, падумаў ён.
  
  
  Ён гладзіў яе светлыя залацістыя пасмы. Яна ўсміхнулася і сказала: "Хіба гэта не прыемна?"
  
  
  'Цудоўныя.'
  
  
  "Я маю на ўвазе, каб быць тут спакойна ўсю ноч і нікуды не спяшацца. У нас будзе ўсё гэта час для сябе.
  
  
  "І вы ведаеце, як выкарыстоўваць яго."
  
  
  Яе ўсмешка была панадлівая. "Не больш, чым вы. Я маю на ўвазе, калі вы не былі тут, было б інакш. Але час не так wouldnt важна. Гэта чалавечае вынаходніцтва. Час мае значэнне толькі, калі вы ведаеце, як запоўніць эга. Ён пяшчотна пагладзіў ee. Яна сапраўдны філосаф, падумаў ён. Ён дазволіў сваім вуснаў слізгануць па яе целе. "Я выдам на гэты раз што тое, што будзе прыемна ўспомніць дарагая," прабурчаў ён.
  
  
  Пагладжваючы шыю пальцамі, яна сказала : "А я дапамагу табе".
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  Чорная таблічка на дзень кватэры абвяшчала - Полу Эдуард Мэер. Калі Хелми, Ван-дэр-Лан, або той, хто ведаў даходы Меера і эга густы, нанёс візіт туды, то яны былі б здзіўлены. Ван-дэр-Лан нават пачаў бы расследаванне гэтага.
  
  
  - Кватэра на трэцім паверсе аднаго вакол старых дамоў з выглядам на Naarderweg. Трывалае, старадаўні будынак, з чыста галандскім карпатлівай абслугоўваннем. Шмат гадоў таму, дылеру будаўнічых матэрыялаў з трыма дзецьмі ўдалося арандаваць прылеглую невялікую кватэру.
  
  
  Ён разбурыў сцены і зліў два люксамі. Нават з добрымі адносінамі, усе дазволу занялі б, па меншай меры сем месяцаў, у Нідэрландах ўсе такія аперацыі праходзяць праз розныя каналы, якія нагадваюць гразевыя басейны, у якіх вы тонете. Але пасля таго, як скончыў, гэтая жылля было не менш васьмі пакояў і амелы доўгі балкон. Тры гады таму ён прадаў свой апошні лясны склад разам з іншымі сваімі валадарствамі, і адправіўся ў Паўднёвую Афрыку. Чалавек, які з'явіўся, каб узяць яе ў арэнду і аплачваную наяўнымі быў Павел Эдуард Мэер. Ён быў ціхім арандатарам і паступова шталь бізнэсмэнам, якія прымалі шмат наведвальнікаў. Візіты не мелі на ўвазе жанчын, у гэтым выпадку, хоць цяпер адна, вакол іх ішла ўніз па лесвіцы. Але ўсе наведвальнікі былі прыстойныя людзі, такія, як Мэер. Асабліва цяпер, калі ён быў квітнеючай чалавекам.
  
  
  Росквіт Меера было звязана з тым людзьмі, якія прыйшлі да яго ў госці, у прыватнасці, з Нікаласам Года. дэ Гроотом, які сышоў пяць гадоў таму, загадаўшы яму было прыглядаць за прыгожы, вялікі кватэрай, і адразу ж потым для гэтага знік. Нядаўна Падлогу ўсвядоміў, што Дэ Гроот быў экспертам па дыяментам для рускіх. Гэта было ўсё, што Дэ Гроот гатэль сказаць эму пра гэта. Але гэтага было дастаткова. Калі Дэ Гроот раптам з'явіўся ў гэтай велізарнай кватэры, ён ведаў, "Ты скраў ну," - гэта ўсё, што ён павінен быў сказаць.
  
  
  "Я атрымаў ih. І вы атрымаеце сваю долю. Трымаеце Ван-дэр-Лана ў недасведчанасці і не казаць нічога.
  
  
  Дэ Гроот звязаўся з Ван дэр Ланам і іншымі зацікаўленымі бакамі з дапамогай пошты да запатрабавання. Енисейские алмазы былі схаваныя дзе-то ў непрыкметным пакеце ў багажы Дэ Гроота. Тры разы Падлогу паспрабаваў дабрацца да іх, але ён не быў занадта расчараваны, калі ён не змог знайсці ih. Гэта заўсёды лепш, каб хто-то іншы спрабаваў адкрываць пакет выбухоўкі, - замест таго, каб атрымаць сваю долю з іх бяспечна.
  
  
  У гэта цудоўнае раніцу, Дэ Гроот, выпіў кавы і паглынала багаты сняданак. Ён атрымліваў асалоду ад выглядам з балкона, як ён прагледзеў прывезеную Хары Хазебруком. пошту. Даўно, калі яго звалі Ганс, Гейзер, Дэ Гроот быў невысокім бландзінам. Цяпер, як і здагадваўся Хоук, ён быў невысокім брунетам. Ганна Гейзер быў метадычным чалавекам. Камуфляж было добрая, аж да тону скуры і цёмнага лаку для пазногцяў. У адрозненне ад многіх маленькіх людзей, Дэ Гроот не спяшаўся і не вылучаўся. Ён павольна сунуўся па жыцці, нецікавы і непрыкметны чалавек, які, верагодна, меў боязь быць пазнанымі. Ён абраў непрыкметную ролю і асвоіў яе выдатнай.
  
  
  Хары Хазебрук быў прыкладна таго ж ўзросту, як Дэ Гроот. Каля пяцідзесяці гадоў і прыкладна такога ж росту і целаскладу. Ён таксама быў почителем Фюрэра, які абяцаў Германій так шмат у свой час. Ці таму, што эму патрэбен быў бацька, ці таму, што ён хацеў бы выхад сваім марам. Дэ Гроот цяпер таксама ведаў, што ён памыляўся ў той час. Ён не пашкадаваў столькіх сродкаў, якія ён выкарыстоўваў, а затым поўная адсутнасць якога-небудзь поспеху ў доўгатэрміновай перспектыве. Хазебрук сам быў такім, і ён быў абсалютна верны-Дэ Грооту.
  
  
  Калі Дэ Гроот распавёў эму аб Енісейскіх дыяментах, Хазебрук усміхнуўся і сказаў: "Я ведаў, што ты калі-небудзь даб'ешся поспеху. Ці будзе гэта вялікі куш?
  
  
  "Так, гэта будзе велізарныя грошы. Каб гэтага хопіць для кожнага вакол нас ".
  
  
  Хазебрук быў адзіным у свеце, да каго Дэ Гроот мог мець нейкія пачуцці, акрамя самога сябе.
  
  
  Ён акуратна прагледзеў лісты. "Хары, рыба дзяўбе. Ван Рэйн хоча сустрэчу ў пятніцу. Ван-дэр-Лан, у суботу.
  
  
  "У свой дом?"
  
  
  'Каб у правінцыях.
  
  
  'Гэта небяспечна.'
  
  
  'Так. Але неабходна.
  
  
  "Якім чынам, мы будзем там?"
  
  
  "Мы павінны будзем там быць. Але асцярожнымі і ўзброенымі. Пол забяспечыць нас інфармацыяй пра Ван-дэр-Лане. Філіп часам выкарыстоўвае эга замест мяне. Затым ён перадае інфармацыю мне. Абодва ухмыльнулись. Але з ван Рэйнам можа быць іншы выпадак. Што ты пра nen думаеш?'
  
  
  "Я быў здзіўлены, калі ён прапанаваў, купіць ih ў мяне."
  
  
  "Вельмі добра, Гары... Але ўсё-такі ..."
  
  
  Дэ Гроот наліў сабе яшчэ адну кубак кавы. Эга твар было задуменным. "Тры канкурэнта, гэта няправільна - яны будуць перашкаджаць адзін аднаму," сказаў Хазебрук.
  
  
  'Вядома. Яны з'яўляюцца самымі вялікімі знатакамі алмазова у свеце. Але чаму яны не праявілі больш цікавасці? "Занадта небяспечна," сказалі яны. Вам патрэбен салідны пакупнік , каб прадаць эму. Як ваш уласны дылер алмазова. Але ўсё-ткі - яны гандлююць буйнымі партыямі крадзеных алмазовым ва ўсім свеце. Ім трэба сыравіну.
  
  
  "Мы павінны быць асцярожныя."
  
  
  "Вядома, Гары. Ці ёсць у вас падробленыя алмазы?
  
  
  "Захоўваюцца ў сакрэтным месцы. Аўтамабіль таксама заблакаваны.
  
  
  "Зброя таксама там?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Даходы да мяне ў гадзіну. Тады мы пойдзем туды. Два старога наведаць кракадзілаў.
  
  
  "Нам патрэбныя цёмныя кропках для маскіроўкі" сур'ёзна сказаў Хазебрук.
  
  
  Дэ Гроот засмяяўся. Хары быў тупы па параўнанні з ім. Гэта было даўно, калі ён з'ехаў у Германію... Але Хары ён мог давяраць, надзейны салдат, ад якога вы не павінны чакаць занадта шмат. Хары ніколі не пытаўся аб гэтай адмысловай працы, якую Дэ Гроот рабіў з Ван дэр Ланам, але не было ніякага сэнсу казаць яму было аб кур'ерскіх паслугах Маскве небудзь каму-небудзь яшчэ. Дэ Гроот займаўся гандлем, - так Ван дэр Лан назваў перевозкук інфармацыя ў ih адносінах. Гэта захоўваюцца шмат прыбытку, часам менш, але ў канчатковым лічыць, гэта быў добры даход. Гэта было зараз занадта рызыкоўным справай, калі вы працягвалі займацца гэтым занадта доўга.
  
  
  Ці Было лёгка, Ван-дэр-Лануа, знайсці іншага кур'ера. Калі б ён пайшоў адкрыта на гэта, рускія маглі б атрымаць конурента для яго. Але што было важна для яго - Дэ Гроота.
  
  
  Ён павінен быў пазбавіцца ад гэтых Енісейскіх алмазова у той час як кракадзілы змагаліся паміж сабой за іх. Жорсткія, тонкія, бясколерныя вусны Дэ Гроота сціснуліся. Няхай гэтыя звяры разбіраюцца паміж сабой.
  
  
  Пасля таго, як Хелми сышла, радасная і шчаслівая, як калі б зносіны з Нікам пазбавіла яе ад хваляванняў, Нік быў гатовы да паездкі за горад. Ён старанна рыхтаваўся, правяраючы эга спецыяльнае абсталяванне.
  
  
  Ён хутка сабраў пісталет вакол частак пішучай машынкі, якія не маглі друкаваць. Ён зноў сабраў пішучую машынку, а затым схаваў яе ў чамадан. Геній AX для спецыяльных рэсурсаў - Сцюарт быў ганарлівы гэтым вынаходствам. Нік трохі перажываў, каб лішні аленка багаж у паездках. Пасля таго, як ён сабраў пісталет, у якім меў патрэбу. Нік агледзеў тры шакаладкі і расчоскі, якія былі зробленыя па адліванага пластыкі. У іх былі капсюли, што было ў бутылкочках ад лекаў, у камплекце з рэцэптамі... Эга багажу таксама утрымліваў выключна вялікая колькасць шарыкавых ручак, падзеленае на групы па шэсць рознага колеру... Некаторыя вакол іх былі пикриновой кіслатой для дэтанатараў, з часам запальвання дзесяць хвіліна. Іншыя былі выбуховыя рэчывы і сінія былі аскепкавыя гранаты. Калі ён быў гатовы сысці - пакінуўшы толькі некалькі рэчаў у сваім пакоі , - ён патэлефанаваў ван Рэйна і Ван-дэр-Лануа, каб пацвердзіць сустрэчы з імі. Затым ён патэлефанаваў Хелми, і адчуў яе расчараванне, калі ён сказаў: "Дарагая, я не буду ў стане ўбачыць вас сёння. Вы збіраецеся да Ван-дэр-Лануа на ўікэнд?
  
  
  "Я чакала вас, каб сказаць гэта. Але я заўсёды вітаю ..."
  
  
  "Я, верагодна, буду вельмі заняты на некаторы час. Але давайце сустрэнемся ў суботу.
  
  
  'Хорошио.' Яна казала павольна і хвалявалася. Ён ведаў, што вось цікава, дзе ён будзе і што ён будзе рабіць, здагадваючыся і хвалюючыся. На імгненне эму стала шкада яе...
  
  
  Яна добраахвотна ўступіла ў гульню, і яна ведала, ee грубыя правілы.
  
  
  У арандаванай машыне Peugeot, ён знайшоў адрас у даведніку з дапамогай падрабязнай карты Амстэрдама і наваколля. Ён купіў букет кветак па кветкавай каляскі, зноў ўразіўся галандскім пейзажам і пайшоў да дому.
  
  
  Мата адкрыла дзверы ў той момант, калі ён патэлефанаваў у званочак. "Мой дарагі," сказала яна, і яны амаль раздушылі кветкі паміж яе сакавітым целам і эга. Пацалункі і ласкі Спатрэбілася шмат часу, але ў рэшце рэшт яна працягнула кветкі ў вазу і выцерла вочы. "Ну, нарэшце-то мы зноў сустрэліся," сказаў Нік. "Вы не павінны плакаць."
  
  
  "Гэта было так даўно. Ёй была так самотная. Вы нагадваеце мне пра Джакарце.
  
  
  "З радасцю, яе, спадзяюся?"
  
  
  'Вядома. Яе ведаю, што ты тады зрабіў тое, што павінен быў зрабіць.
  
  
  "Малайчына=) як раз для такога ж заданні. Мяне завуць Норман Кент. Чалавек быў тут раней за мяне быў Герберт Уитлок. Ніколі не чула аб nen?
  
  
  'Так.' - Мата павольна пайшла да яе невялікага хатняга бара. "Ён выпіваў занадта шмат тут, але цяпер яе адчуваю, што і мне гэта трэба. Кава з Vieux?
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Нейкі галандскі каньяк.
  
  
  "Ну, яе б з задавальненнем."
  
  
  Яна прынесла выпіўку і сеў побач з ім на шырокі, квятчастай кушэтцы. "Ну, Норман Кент. Яе ніякім чынам не звязвала вас з Гербертам Уитлоком, хоць цяпер яе пачынаю разумець, чаму ён пайшоў так шмат працоўных месцаў і так шмат займаўся бізнэсам. Яе магла б здагадацца.
  
  
  'Можа быць, і няма. Мы бываем ўсіх формаў і памераў. Глядзі ..."
  
  
  Ён перапыніў яе кароткі, глыбокі смех. Ён паморшчыўся ... Паглядзіце. Ён узяў карту па кішэні і паказаў гэй вобласць вакол Volkel. "Вы ведаеце, гэтыя раёны?"
  
  
  'Так. Пачакай секунду. У мяне ёсць тапаграфічная карта.
  
  
  Яна пайшла ў іншы пакой, і Нік абследаваў кватэру. Чатыры прасторных пакоя. Вельмі дорага. Але Мата добра ўстала на ногі або, каб выкарыстоўваць дрэнную жарт ложка на спіну. У Інданэзіі Мата была сакрэтным агентам, пакуль яе не выслалі ўсёй краіны. Гэта было пагадненне, у адваротным выпадку яны маглі б быць ценымногие стражэй.
  
  
  Мата вярнуўся і разгарнула карту перад ім. 'Гэта раён Volkel.
  
  
  "У мяне ёсць адрас. Яна належыць загараднай хаце Піцера-Яна ван Рэйна. Вы можаце знайсці эга?
  
  
  Яны разглядалі мудрагелістыя лініі і штрыхоўкі.
  
  
  "Тут павінен быць эга вотчына. Шмат палёў і лясоў. У гэтай краіне яны даволі рэдкія і вельмі дарогі.
  
  
  "Я хачу, каб ты магла заставацца са мной на працягу дня. Калі, гэта магчыма?
  
  
  Яна павярнулася да яму. Яна была апранутая ў простае сукенка, якое цьмянае нагадваў усходнюю абгортку. Яно было ірэн на поўнае цела і паказвала выгібы яе грудзей. Мата была маленькай і цёмнай, поўная супрацьлегласць Хелми. Яе смех быў хуткі. Яна валодала пачуццём гумару. У пэўным сэнсе яна была разумней Хелми. Яна перажыла значна больш, і прайшла значна больш цяжкія часы, чым яны, у якіх цяпер яна была. У нах не было крыўд ee жыццё. Гэта было добра, як гэта было - але смешна. Яе цёмныя вочы удзельнікаў глядзелі на яго, а чырвоныя вусны скрывіліся ў вясёлай грымасе. Яна дамаглася абедзве рукі на бакі. "Я ведала, што ты вернешся, дарагі. Што стрымлівала вас так доўга?
  
  
  Затым у двух наступных сустрэч і некалькіх цёплых абдымкаў вакол старых добрых часоў яны сышлі. На падрыхтоўку да падарожжа ў нах сышло не больш чатырох хвіліна. Ён падумаў, няўжо таксама яна ўсё яшчэ так жа хутка знікае праз заднюю сцяну, калі не той чалавек аказваецца ў яе уваходны дзень.
  
  
  Калі яны з'язджалі, Нік сказаў: "Думаю, гэта каля нумарах пяцідзесяці міль. Ты ведаеш дарогу?
  
  
  'Так. Мы згортваем у Дзень Бош. Потым гэтага яе магу спытаць дарогу ў паліцэйскім участку або на пошце. Вы ўсё яшчэ на баку справядлівасці, ці не так? Яна скривила свае цёплыя вусны ў дразнящую зморшчыну. "Я люблю цябе, Нік. Яе-рада зноў бачыць Вас. Але ды добра, мы знойдзем кавы, каб спытаць дарогу ".
  
  
  Нік паглядзеў і ў іншую бок. У гэтай дзяўчыны была звычка з імі тхара, як ён яе пазнаў, злаваць яго. Ён схаваў сваё задавальненне, і сказаў: "Ван Рэйн - паважаны грамадзянін. Мы павінны быць падобныя на акуратных гасцей. Паспрабуйце пазней па пошце. У мяне прызначаная сустрэча з ім сёння ўвечары. Але я хачу, каб старанна даследаваць гэтае месца. Што вы ведаеце пра nen?'
  
  
  'Не так шмат. Аднойчы яе працавала ў рэкламным аддзеле эга кампаній і два ці тры разы сустракаўся з ім на вечарынках ".
  
  
  "Хіба вы не ведаеце, эга?"
  
  
  'Што ты маеш на ўвазе?'
  
  
  "Ну, сустракала - бачыла эга. Вы ведаеце, эга, асабістае?
  
  
  'Няма. Яе табе гэта сказала. Па меншай меры, яе не дакраналася да яму, калі ты гэта маеш на ўвазе.
  
  
  Нік ўхмыльнуўся.
  
  
  "Але, - працягнула Мата, - з усімі буйнымі гандлёвымі кампаніямі хутка ўзнікае адчуванне, што ў Амстэрдаме на самай-дэла-не больш чым вёска. Вялікая вёска, але вёска. Усе гэтыя людзі ...
  
  
  - Як Ван Рэйн?
  
  
  "Не-не, - падумаў я на імгненне. Няма. Не ён. Але Амстэрдам такі маленькі. Ён выдатны чалавек у пошты бизнесявляется. Добрыя адносіны. Я маю на ўвазе, калі б ён меў якое-небудзь дачыненне да злачыннага адкрыты басейн, як яны, людзі ў... як яны, якіх мы ведалі ў Джакарце, - я думаю, яе б ведала пра гэта ".
  
  
  Іншымі словамі, ён не займаецца шпіянажам.
  
  
  Няма. Не думаю, што ён больш справядлівы, чым любы іншы спекулянт, але - як ты гэта скажаш? - эга рукі чыстыя ".
  
  
  'Добра. А што наконт Ван дэр Лаана і "Мэнсана"?
  
  
  'Ах. Яе ну не ведаю. Яе чула пра гэта. Ён сапраўды займаецца цёмнымі справамі ".
  
  
  Некаторы час яны ехалі, нічога не кажу. "А ты, Сёмы, - запытаўся Нік, - як твае цёмныя справы?"
  
  
  Яна не адказала. Ён зірнуў на нах. Яе востры еўразійскі профіль вылучаўся на фоне зялёных пашы.
  
  
  "Ты прыгажэй, чым калі-небудзь, Мата", - сказаў ён. "Як ідуць справы з фінансамі і смецця?"
  
  
  Дарагі... Таму ты пакінуў мяне ў Сінгапуры? Таму што я прыгожая?
  
  
  "Гэта цана, якую ёй павінен быў за гэта заплаціць. Вы ведаеце маю працу. Магу яе адвезці вас назад у Амстэрдам?
  
  
  Яна ўздыхнула. Няма, дарагі, яе-рада зноў цябе бачыць. Галасаванне толькі я не магу смяяцца так шмат, як мы цяпер, на працягу некалькіх гадзін. Яе працую. Яны ведаюць мяне па ўсёй Еўропе. Мяне ведаюць выдатна. Я ў парадку.'
  
  
  "Выдатнае па для гэтай кватэры".
  
  
  "Яна варта мне цэлае стан. Але мне трэба што-небудзь прыстойнае. Любоў? Нічога асаблівага. Добрыя сябры, добрыя людзі. Яе больш не магу трываць такое ". Яна прытулілася да яго і мякка дадала: "З імі тхара, як я цябе ведаю ..."
  
  
  Нік абняў яе, адчуваючы сябе крыху няёмка.
  
  
  Неўзабаве затым смачнага абеду ў маленькай карчме на абочыне дарогі за Дзень, Бош, Мата паказала наперад. "Голас і дыскі бакавая дарога з карты. Калі няма іншых дарог паменш, мы павінны ехаць па гэтай дарозе, каб дабрацца да маёнтка Ван Рэйна. Ён павінен адбывацца па старой сям'і, каб мець столькі гектараў зямлі ў Нідэрландах ".
  
  
  "Высокі плот вакол калючага дроту выходзіў па дагледжанага лесу і складаў прамы кут, каб ісці паралельна дарозе. "Можа быць, гэта межы эга уласнасці", - сказаў Нік.
  
  
  'Так. Магчыма.'
  
  
  Дарога была ледзь дастаткова шырокай, каб дзве машыны маглі праязджаць mimmo іншы іншы, але што-дзе яе пашырылі. Дрэвы выглядалі дагледжанымі. На зямлі не было відаць нашых галін, нам слядоў смецця, і нават трава здавалася дагледжанай. За варотамі вакол лесу выходзіла грунтавая дарога, трохі выгіналася і ішла паралельна дарозе, а затым зноў хавалася за дрэвамі. Нік прыпаркаваў машыну ў адным па ўсім пашырэнняў. "Гэта было падобна на пашу. Ван Рэйн сказаў, што ў яго ёсць коні ". - сказаў Нік.
  
  
  "Тут няма турнікета. Мы прайшлі адзін, але nen быў вялікі замак. Паглядзім далей?
  
  
  'Праз хвіліну. Можна мне карту, калі ласка?
  
  
  Ён даследаваў тапаграфічную карту. 'На самай справе. Тут яна пазначаны як грунтавая дарога. Ён ідзе да дарозе на другім баку лесу ".
  
  
  Ён ехаў павольна.
  
  
  "Чаму б табе проста не праехаць праз галоўны ўваход цяпер? Яе, памятаю, што ў Джакарце ў вас таксама не атрымалася б добра, каб гэта зрабіць ".
  
  
  "Так, Мата, мая дарагая. Ад звычак не отучаешься так хутка. Глядзі, голас... - Ён убачыў у траве слабыя сляды ад колаў. Ён рушыў услед за імі і праз некалькі секунд прыпаркаваў машыну, часткова ўтоеную ад дарогі. У Злучаных Штатах гэта называлася Лаверс-Лейн, толькі тут не было платоў. "Я збіраюся зірнуць. Перад тым, як прыехаць, я заўсёды хачу што-небудзь даведацца аб гэтым месцы ".
  
  
  Яна падняла да яму твар. "На самай дэла яна нават прыгажэй Хелми ў сваім родзе", - падумаў ён. Ён доўга цалаваў яе і аддаў ключы. "Трымай ih пры сабе".
  
  
  "А калі ты не вернешся?"
  
  
  - Тады вы ідзіце дадому і расказываете Ганьсу Нордербосу ўсю гісторыю. Але я вярнуся ".
  
  
  Забраўшыся на дах машыны, ён падумаў: "я заўсёды так рабіў да гэтага часу тхор. Але аднойчы гэтага не адбудзецца. Мата такая практычная. З штуршком, які патрос машыну на спружынах, ён скокнуў праз плот. З іншага боку, ён зноў упаў, кульнуўся і зноў прызямліўся на ногі. Там ён павярнуўся да Мат, усміхнуўся, коратка пакланіўся і знік колах дрэў.
  
  
  Мяккая паласа залатога сонечнага святла ўпала паміж дрэвамі і затрымалася на яе шчоках. Яна купалася ў nen і паліла цыгарэту, разважаючы і успамінаючы. У Джакарце яна не суправаджала Нормана Стрыт. Тады ён быў вядомы пад іншым імем. Але ён усё той жа магутны, чароўны, непахісны чалавек, памежнік, які пераследаваў таямнічага Юду. Яе не было, калі ён хацеў Q-карабель, штаба-кватэру Юды і Генрыха Мюлера. Калі ён, нарэшце, знайшоў гэтую, кітайскую джонку, з ім была яшчэ адна інданэзійская дзяўчына. Мата ўздыхнула.
  
  
  Дыскаў дзяўчына ў Інданэзіі была прыгожай. Практычна яны такія ж абаяльныя, як яна сама, а можа быць, і больш абаяльныя, але гэта было ўсё, што ih аб'ядноўвала. Паміж імі была велізарная розніца. Мата ведала, чаго хоча мужчына паміж захадам і світаннем, дзяўчына толькі што прыйшла на гэта штогод. Нядзіўна і тое, што маё дзяўчына эга паважала. Норман Кент быў ідэальным мужчынам, здольным ўдыхнуць жыццё ў любую дзяўчыну.
  
  
  Мата вывучала лес, у якім знік Норман. Яна паспрабавала ўспомніць, што яна ведала пра гэта Піцеры Яна ван Рэйне. Яна вадкасці і крыві эга. Выдатныя адносіны. Вернасць. Яна ўспамінала. Ці можа яна даць эму няслушную інфармацыю? Магчыма, яна была недастаткова дасведчанай, Ван Рэйн на самай дэла не ведаў сл. Раней яна не заўважала нічога падобнага.
  
  
  Яна выйшла праз машыны, выкінула цыгарэту і скінула жоўтыя скураныя чаравікі. Ee скачок з даху "пежо" праз плот, магчыма, быў не так далёка, як скачок Ніка, але ён быў больш вытанчаным. Яна плаўна спусцілася. Яна зноў надзела чаравікі і пайшла да дрэваў.
  
  
  Нік прайшоў па сцежцы некалькі сотняў ярдаў. Ён прайшоў па невысокай густой траве побач з ёй, каб не пакідаць слядоў. Ён падышоў да доўгага павароту, дзе сцежак перасякала лес. Нік вырашыў не ісці па адкрытай сцежку і пайшоў па лесе паралельна гэй.
  
  
  Сцежак перасякала ручай па драўлянага вясковага мосце, які выглядаў так, быццам эга кожны тыдзень націралі ільняным алеем. Дрэва свяцілася. Берага ручая выглядалі такімі ж дагледжанымі, як і дрэвы ў самым лесе, а глыбокі паток, здавалася, гарантаваў добрую рыбалку. Ён дабраўся да пагорка, дзе ўсе дрэвы былі ссечаны, так што адкрываўся добры від на наваколле.
  
  
  Панарама была узрушаючай. Гэта сапраўды выглядала, як на паштоўцы з тэкстам: "Галандскі пейзаж". Лес расцягнуўся прыкладна на кіламетр, і нават верхавіны дрэў вакол яго здаваліся падрэзанымі. Ззаду іх ляжалі акуратныя лапікі раллі. Нік вывучаў ih ў невялікі бінокль. Поля ўяўлялі сабой цікавую калекцыю палёў кукурузы, кветак і гародніны. На адным працаваў мужчына на жоўтым трактары, у іншым дзве жанчыны нахіляліся, каб што-то рабіць з зямлёй. За гэтымі палямі быў прыгожы вялікі дом з некалькімі гаспадарчымі пабудовамі і доўгімі радамі цяпліц, якія мігцелі на сонцы.
  
  
  Раптам Нік апусціў бінокль і принюхался. Хтосьці курыў цыгару. Ён хутка спусціўся з пагорка і схаваўся колах дрэў. На другім баку пагорка, ён убачыў машыну Daf 44 Comfort, прыпаркаваную паміж кустамі. Сляды колаў паказваеце на тое, што яна ішла зігзагамі па лесе.
  
  
  Ён вывучаў зямлю. На гэтай дывановай зямлі нельга было ісці нам, па якіх слядах. Але пакуль ён shell па лесе, пах станавіўся ўсё мацней. Ён убачыў чалавека, повернувшегося да яго спіной, і які вывучае пейзаж у бінокль. Лёгкім рухам пляча ён прыслабіў Вильгельмину ў яе кабуры, і закашляўся. Мужчына хутка павярнуўся, і Нік сказаў: "Добры дзень".
  
  
  Нік даволі ўсміхнуўся. Ён падумаў пра словы Хоука: "Шукайце цёмнага барадатага чалавечка гадоў пяцідзесяці пяці". Выдатна! Nikolaas Э. дэ Гроот усміхнуўся ў рэўматызму і ласкава кіўнуў. 'Добры дзень. Тут выдатны выгляд ".
  
  
  Ўсмешка і сяброўскі ківок былі толькі відавочныя. Але Ніка гэта не падманула. "Гэты чалавек цьвёрды, як сталь, - падумаў ён. - 'Цудоўныя. Яе ўпершыню гэта бачу. Здаецца, ты ведаеш дарогу туды. Ён кіўнуў у бок схаванага Датан.
  
  
  Яе бываў тут раней, хоць заўсёды хады. Але ёсць маскоўскія вароты". Звычайны замак. Дэ Гроот паціснуў плячыма.
  
  
  "Так яе, мяркую, мы абодва зламыснікі?"
  
  
  Скажам так: разведчыкі. Вы ведаеце, che гэта дом?
  
  
  "Піцера-Яна ван Рэйна".
  
  
  'Дакладна.'- Дэ Гроот ўважліва даследаваў яго. "Я прадаю брыльянты, містэр Кент, і чуў у горадзе, што вы купляеце ih".
  
  
  "Магчыма, таму мы назіраем за домам Ван Рэйна. Так, і, можа быць, вы прадасце, а можа, яе куплю ".
  
  
  - Правільна адзначана, містэр Кент. А паколькі мы сустракаемся цяпер, магчыма, нам больш не спатрэбіцца пасярэднік ".
  
  
  Нік хутка падумаў. Той пажылы мужчына адразу гэта зразумеў. Ён павольна пакруціў галавой. "Я не спецыяліст па дыяментам, містэр Дэ Гроот. Я не ўпэўнены, ці пойдзе мне на карысць у доўгатэрміновай перспектыве, калі яе настрою містэра Ван Рэйна супраць мяне ".
  
  
  Дэ Гроот сунуў бінокль у скураны футарал, які вісеў у яго на плячы. Нік уважліва сачыў за рухамі эга рук. "Я не разумею нашы словы вакол гэтага. Кажуць, вы, амерыканцы, вельмі разумныя ў пошты бизнесявляется. Вы разумееце, наколькі высокая камісія Ван Рэйна па гэтай угодзе?
  
  
  'Шмат грошай. Але для мяне гэта магло б быць гарантыяй ".
  
  
  "Тады, калі вы так занепакоеныя гэтым таварам, магчыма, мы зможам сустрэцца пазней. З вашым экспертам - калі эму можна давяраць.
  
  
  "Ван Рэйн - эксперт. Яе вельмі ім задаволены ". Бадзёрым крокам чалавечак крочыў узад і наперад, рухаючыся так, быццам ён быў апрануты ў брыджы і вайсковыя чаравікі замест афіцыйнага шэрага касцюма.
  
  
  Ён паківаў галавой. "Не думаю, што вы разумееце свае перавагі ў гэтай новай сітуацыі".
  
  
  'Добры. Але не маглі б вы паказаць мне гэтыя Енисейские алмазы?
  
  
  'Магчыма. Яны побач.
  
  
  'У машыне?'
  
  
  'Вядома.'
  
  
  Нік напружыўся. Гэты чалавечак быў занадта самаўпэўненым. У імгненне хваробы ён выцягнуў Вильгельмину. Дэ Гроот нязмушана паглядзеў на доўгі сіні мозгу. Адзінае, што змянілася ў nen, - гэта пашырыліся эга упэўненыя, вострыя вочы. "Вядома, у лесе ёсць хто-то яшчэ, каб нагледзець за тваёй машынай", - сказаў Нік. - "Пакліч эга або яе сюды.
  
  
  І ніякіх свавольстваў, калі ласка. Вы, напэўна, ведаеце, на што здольны лупіў вочы па такога пісталета ".
  
  
  Дэ Гроот не рушыў нас адзіным мускулам, акрамя вуснаў. "Я добра знаёмы з" Люгером ", містэр Кент. Але я спадзяюся, што вы добра знаёмыя з вялікай ангельскай пісталетам Webley. Адкрыта цяпер адзін накіраваны вам у спіну і ў зале ў надзейных руках ".
  
  
  "Скажы эму, каб ён выйшаў і далучыўся да цябе".
  
  
  'Аб няма. Ты можаш забіць мяне, калі хочаш. Мы ўсе павінны калі-небудзь будзем памерці. Так што, калі ты хочаш памерці разам са мной, ты можаш забіць мяне цяпер ". Дэ Гроот павысіў голас. "Падыдзі ліжа, Хары, і паспрабуй ударыць яго. Калі ён стрэліць, неадкладна забі эга. Вазьмі потым брыльянты і прадай ih адзіночку. Auf Wiedersehen ".
  
  
  "Вы блефуете?" - ціха запытаўся Нік.
  
  
  "Скажы што-небудзь, Хары".
  
  
  Адразу за Нікам пачуўся che той голас: "Я выканаю загад. Дакладна. І ты такі адважны...
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  
  - Нік стаяў нерухома. Сонца апякала эму шыю. Дзе-то ў лесе шчабяталі птушкі. Нарэшце Дэ Гроот сказаў: "На Дзікім Захадзе называлі гэта мексіканскім покерам, ці не так?" "Я рады, што ты ведаеш гэтую гульню". "Ах, містэр Кент. Азартныя гульні - маё хобі. Магчыма, разам з маёй любоўю да старога Дзікаму Захад. Галандцы і немцы ўнеслі ў развіццё таго часу значна больш, чым прынята лічыць. Ці ведалі вы, напрыклад, што некаторыя па кавалерыйскіх палкоў, якія змагаліся з індзейцамі, атрымлівалі загады непасрэдна па Германій? 'Няма. Між іншым, мне гэта здаецца вельмі малаверагодным. "Тым не менш, гэта так. У пятага кавалерыйскага палка калі-то быў ваенны аркестр, у якім гаварылі толькі па-нямецку ". Ён усміхнуўся, але эга ўсмешка стала мацней, калі Нік сказаў: "Гэта нічога не кажа мне пра іх прамых загадах па Германій, пра якіх вы казалі". Дэ Гроот імгненне глядзеў адкрыта на яго. "Гэты чалавек небяспечны, - падумаў Нік. Гэта лухта хобі - захапленне Дзікім Захадам. Гэтая лухта пра нямецкія ордэны, нямецкія капліцы. Гэты чалавек дзіўны. Дэ Гроот зноў расслабіўся, і на яго твар вярнулася паслухмяная ўсмешка. 'Добра. Зараз аб дэла. Вы збіраецеся купляць гэтыя алмазы адкрытымі ў мяне?
  
  
  "Можа быць, улічваючы розныя акалічнасці. Але чаму вас хвалюе, што я не купляю наўпрост у вас, а не праз Ван Рэйна? Яе хачу ih эга цану. Або цану, якую запытвае Ван дэр Лаан або місіс Дж. - Місіс Дж.? "Здаецца, усе яны хочуць прадаць мне гэтыя алмазы. Гэта нейкая жанчына ў вялікай машыне сказала мне дачакацца яе прапановы ". Твар Дэ Гроота хмурылася. Гэтая навіна эга трохі засмуціла. Нік падумаў, што будзе рабіць гэты чалавек, калі ён патэлефануе дэтэктыву ці Хоуку. "Гэта трохі ўскладняе сітуацыю, - сказаў Дэ Гроот. "Можа, нам лепш адразу дамовіцца аб сустрэчы". "Значыць, у цябе ёсць брыльянты, але я не ведаю тваёй цэны". 'Яе гэта разумею. Калі вы пагадзіцеся ih купіць, мы зможам арганізаваць абмен - грошы на брыльянты - взаимоприемлемым чынам ". Нік вырашыў, што мужчына акадэмічна кажа па-ангельску. Гэта быў той, хто лёгка вывучыў мовы, але недастаткова слухаў людзей. "Я проста гатэль задаць вам яшчэ адзін лейцара", - сказаў Нік. 'Так?' "Мне сказалі, што мой іншы зрабіў загадзя на гэтыя алмазы. Можа быць, вам - можа быць, каму-то іншаму ". Маленькі ростам Дэ Гроот, здавалася, напружыўся. Па крайняй меры, для мяне. Калі яе вазьму загадзя, яе таксама дастаўлю ih". Эга раздражняла, што эга зладзейская гонар можа быць заплямленая. - Ты таксама можаш сказаць мне, хто гэта быў? "Герберт Уитлок". Дэ Гроот выглядаў задуменна. "Хіба ён не памёр нядаўна?" 'Сапраўды.' Я не ведаў яго. Яе не ўзяў з яго ні аднаго цэнта ". Нік кіўнуў, як быццам гэта быў той рэўматызму, якога ён чакаў. Плыўным рухам ён дазволіў Вильгельмине вярнуцца ў кабуру. "Мы нічога не даможамся, калі глядзім аднаго на аднаго крыху сярдзіта. Хадзем цяпер да гэтых дыяментам? Дэ Гроот засмяяўся. Эга ўсмешка была халоднай, як лёд. 'Вядома. Вядома, вы дараваць нам, што мы ўтрымаем Хары па-за вашай дасяжнасці, каб прыглядаць за намі? Нарэшце, гэта бясцэнны лейцара. І тут даволі ціха, і мы амаль не ведаем адзін аднаго. Хары, ідзі за намі! ". Ён павысіў голас, звяртаючыся да іншага мужчыну, затым павярнуўся і пайшоў да Дафу. Нік рушыў услед за эга прамой спіной, з вузкімі, штучна апушчанымі плячыма. Гэты хлопец быў узорам ганарлівасці, але не варта занадта эга недаацэньваць. Не вельмі весела ісці з узброеным чалавекам за спіной. Чалавек, аб якім нельга сказаць нічога, акрамя таго, што ён здаваўся вельмі фанатычным. Хары? О, Хары? Скажыце, што здарыцца, калі вы выпадкова натыкнецеся на корань дрэва. Калі ў вас ёсць адзін гэта па старых вайсковых "Уэбли", на nen няма нават засцерагальніка. Daf выглядаў, як дзіцячая цацка, пакінутая на мадэльнай жалезнай дарозе. На імгненне пачуўся шолах галінак, затым пачуўся голас: "Кінь пісталет!" Нік імгненна зразумеў сітуацыю. Ён нырнуў налева, павярнуўся вакол сваёй восі і сказаў Дэ Грооту: "Скажы Хары, каб ён падпарадкаваўся. Гэтая дзяўчына са мной. У некалькіх футах ззаду маленькага чалавечка з вялікім Уэбли Мата Насут ўскочыла на ногі, дзе яна прызямлілася, калі ўпала з дрэва. Ee маленькі сіні аўтаматычны пісталет быў накіраваны ў спіну Хары. "І супакоіць усіх", - сказала Мата. Хары сумняваўся. З аднаго боку, ён быў вакол іх, хто гуляў у лётчыка-камікадзэ, з другога - эга сэнс здаваўся няздольным прымаць хуткія рашэнні. - Так, спакойна, - прагыркаў Дэ Гроот. "Гэй, Скажы, каб яна апусціла пісталет", - сказаў ён Ніку. "Давайце пазбавімся ад нашага зброі", - заспакаяльна сказаў Нік. "Я быў першым. Скажы Хары... - Няма, - сказаў Дэ Гроот. "Мы зробім гэта так, як я яе хачу. Кінь... Нік падаўся наперад. "Уэбли" зароў над эга галавой. У імгненне хваробы ён апынуўся пад "Уэбли" і зрабіў пачатку другой стрэл. Затым ён узляцеў, захапляючы Хары за сабой сваёй хуткасцю. Нік адабраў у Хары рэвальвер, як дзіцячую бразготку. Затым ён ускочыў на ногі, калі Мата загыркаў на Дэ Гроота: "Пакінь гэта - няхай гэта ..." Рука Дэ Гроота знікла ў эга куртцы. Ён замёр. Нік трымаў "Уэбли" для мозгу. "Супакойся, Дэ Гроот. У любым выпадку, давайце ўсе трохі супакоімся ". Краем вока ён назіраў за Гары. Маленькі чалавечак з цяжкасцю падняўся на ногі, кашляючы і задыхаючыся. Але ён не спрабаваў дастаць іншае зброю, калі яно ў яго было. "Выцягніце руку па камзолы", - сказаў Нік. "Мы чакаем гэтага цяпер? Усё застаецца ранейшым ". Ледзяныя вочы Дэ Гроота сустрэліся з парай шэрых, менш халодных, але нерухомых, як граніт вачэй. Карціна заставалася нязменнай на працягу некалькіх секунд, за выключэннем некаторага кашлю Хары, затым Дэ Гроот павольна апусціў руку. "Я бачу, мы недаацанілі вас, містэр Кент. Сур'ёзная стратэгічная памылка ". Нік ўхмыльнуўся. Дэ Гроот выглядаў збітым з панталыку. "Толькі ўявіце, што б адбылося, калі б у нас было больш людзей, якія стаяць колах дрэў. Мы маглі б працягваць так гадзінамі. У вас выпадкова ёсць іншыя людзі? "Не, - сказаў Дэ Гроот. "Я б гатэль, каб гэта было праўдай". Нік павярнуўся да Хары. 'Яе шкадую аб тым, што адбылося. Але мне проста не падабаюцца маленькія паравыя з вялікім пісталетам, накіраваным мне ў сьпіну. Тады мае рэфлексы бяруць верх ". Гары хмыкнуў, але не адказаў. "У цябе добрыя рэфлексы для бізнэсмэна", - суха пракаментаваў Дэ Гроот. "Ты не што іншае, як гэты каўбой, ці не так?" "Яе па тых амерыканцаў, якія прывыклі звяртацца з зброяй. Гэта быў абсурдны каментар, але, магчыма, ён знойдзе водгук у таго, хто сцвярджае, што ён так любіць азартныя гульні, і стары Дзікі Захад і так моцна пыхлівы. Ён, несумненна, падумаў бы, што гэтыя прымітыўныя амерыканцы проста чакаюць, пакуль не зменіцца сітуацыя. Наступнага кроку вар'яцкага амерыканца было дастаткова, каб цалкам збіць з панталыку Дэ Гроота, але ён быў занадта хуткі, каб парыраваць. Нік падышоў да яму, запраўлены "Уэбли" за пояс і адным хуткім рухам выцягнуў па жорсткай скураной кабуры короткоствольный рэвальвера 38 калібра. Дэ Гроот зразумеў, што калі ён паварушыць хоць бы адным пальцам, ля гэтага хуткага амерыканца могуць з'явіцца іншыя рэфлексы. Ён сціснуў зубы і чакаў. "Цяпер мы зноў сябры", - сказаў Нік. "Я вярну ih вам належным чынам, калі мы расстанемся. Дзякуй, Мата... Яна падышла і ўстала побач з ім. Яе цудоўнае твар было цалкам пад кантролем. "Я рушыла ўслед за вамі, таму што вы, магчыма, няправільна мяне зразумелі - я не вельмі добра ведаю Ван Рэйна. Я не ведаю, у чым эга палітыкі - правільнае слова? Так, выдатнае заканчэнне ваеннага слова для гэтага. Але, можа быць, ён нам цяпер не патрэбен, ці не так, Дэ Гроот? А цяпер пойдзем паглядзім на гэтыя алмазы. Хары паглядзеў на свайго боса. Дэ Гроот сказаў: "Прынясі ih, Хары", і Хары выцягнуў ключы і памацаў у машыне, перш чым зноў з'явіўся з маленькай карычневай валізкай. Нік па-хлапечы сказаў: "Кравец вазьмі, яе думаў, яны будуць больш". "Крыху менш пяці фунтаў", - сказаў Дэ Гроот. "Увесь гэты капітал у такой маленькай сумцы". Ён паклаў сумку на дах машыны і важдаўся са шнурком, які трымаў яе закрытай, як кашалёк. "Усе гэтыя апельсіны ў адной такой маленькай бутэлечцы", - прамармытаў Нік. 'Прашу прабачэння?' - Я стараюся прымаўка янкі. Слоган ліманаднае фабрыкі ў Сэнт-Джозефе, штат Місуры, 1873 года. "Ах, яго яшчэ не ведаў гэтага. Яе павінен памятаць. Усе гэтыя апельсіны ... Дэ Гроот асцярожна паўтарыць фразу, тузаючы за вяровачку. "Людзі едуць", - пранізліва сказала Мата. "На конях ... Нік сказаў:" Дэ Гроот, аддай сумку Хары і папрасі эга прыбраць ee ". Дэ Гроот кінуў пакет Гары, які хутка схаваў эга назад у машыну. Нік сачыў за ім, і ён часткай лесу, на якую глядзела Мата адначасова. Не варта недаацэньваць гэтых двух старых. Вы былі б мёртвыя да таго, як стала вядома пра гэта. З-за дрэў на іх выехалі чатыры коні. Яны пайшлі па ледзь прыкметным слядах колаў Daf. Наперадзе быў чалавек Ван Рэйна, якога Нік сустрэў у гатэлі, малодшы па двух, у якога не было зброі. Ён умела і свабодна ехаў на рудай коні - да таго ж ён быў зусім голым. У Ніка было толькі кароткі час для таго, каб здзівіцца такой верхавой яздзе, таму што да іх ехалі дзве дзяўчыны і яшчэ адзін мужчына. Іншы мужчына таксама быў на кані, але не здаваўся такім дасведчаным, як важак. Дзве дзяўчыны былі проста жаласнымі вершнікамі, але Ніка гэта ўразіла менш, чым тое, што яны, як і мужчыны, не насілі ніякіх нітак адзення. "Вы ih ведаеце?" - спытаўся ў Ніка Дэ Гроот. 'Няма. Дзіўныя маладыя дурні. Дэ Гроот правёў языком па вуснах, вывучаючы дзяўчат. "Ці ёсць паблізу нудысцкі лагер?" "Я так мяркую, што ёсць".
  
  
  - Ён належыць Ван Рэйна? 'Я не ведаю. Верныя нам наша зброя ". "Калі мы развітаемся". "Я думаю... я думаю, што ведаю гэтага хлопца, - сказаў Дэ Гроот. "Ён працуе на Ван Рэйна". 'Так. Гэта пастка для мяне? 'Як сказаць. Можа быць, а можа і няма ніякай пасткі. Чацвёра коннікаў спыніліся. Нік прыйшоў да высновы, што па крайняй меры гэтыя дзве дзяўчыны былі фантастычнымі. Было што-то захапляльнае ў тым, каб быць аголеным на кані. Жанчыны-кентаўры, з прыгожай грудзьмі, так што вочы міжволі звярталіся ў тым кірунку. Ну - мімаволі? падумаў Нік. Чалавек, якога Нік ўжо сустракаў, сказаў: "Сардэчна запрашаем, зламыснікі. Ёй так разумею, вы ведалі, што ўрываецеся ў прыватнае валоданне?
  
  
  Нік паглядзеў на дзяўчыну з рудымі валасамі. Ee загарэлай скуры былі малочна-белыя палосы. Так што не прафесіяналкі. Іншая дзяўчына, чые чорныя, як крумкач валасы даходзілі да плячэй, была цалкам каштанавай. "Містэр Ван Рэйн чакае мяне, - сказаў дэ Гроот. "Праз заднюю дзверы? І так рана? 'Ах. Таму ён не сказаў вам, што я прыйду. "Вы і некаторыя іншыя. Хадзем і сустрэнемся з ім цяпер? "Што, калі я не згодны?" - здагадаўся Дэ Гроот тым жа халодным і дакладным тонам, які ён толькі што выкарыстаў у размове з Нікам да таго, як Мата перавярнула сітуацыю. "У цябе няма іншага выбару". "Няма, можа, і ёсць". Дэ Гроот паглядзеў на Ніка. "Давай сядзем у машыну і пачакаем. Давай, Хары. Дэ Гроот эга і цень пайшлі да машыны, за імі Нік і Мата. Нік хутка падумаў - з кожнай секундай справа ўскладнялася. Ён нам ў якім выпадку не павінен быў рызыкаваць, што эга кантакты з Ван дэр Лааном скончацца, паколькі гэта прывядзе эга да першай часткі эга заданняў, да шпіёнскай маршруце і, у канчатковым выніку, да забойцаў Уитлока. З іншага боку, Дэ Гроот эга алмазы могуць апынуцца важнымі сувязямі. У яго сапраўды былі некаторыя сумневы адносна Дэ Гроота-Гейзеры. Дэ Гроот спынілася каля маленькай машыны. Група коннікаў рушыла ўслед за імі. "Калі ласка, містэр Кент, - ваша зброю". "Давайце не будзем страляць", - сказаў Нік. "Не ці вы хочаце патрапіць у гэта?" Ён паказаў на прыгожае пагойдваўся грудзей двух дзяўчат, на двух вакол якіх была ўладальніца, якая паказала гарэзную ўхмылку.
  
  
  "Не ці вы хочаце весці машыну?"
  
  
  'Вядома.' Дэ Гроот ніякім чынам не хацеў, каб Нік або Мата знаходзіліся ззаду, каб рызыкаваць дыяментамі. Ніку было цікава, як Дэ Гроот думаў, што ён схавае гэта ад пранізлівых вачэй паслядоўнікаў Ван Рэйна. Але гэта было не эга справа. Чацвёра вакол іх забіліся ў невялікі аўтамабіль. Вершнік, якога ведае Нік, шэл побач. Нік адкрыў акно. "Абыдзеце пагорак і вынікайце па сцежцы да дома", - сказаў мужчына. "Выкажам здагадку, яе збіраюся паехаць у іншым кірунку", - прапанаваў Нік. Вершнік ўсміхнуўся. "Я памятаю вашыя навыкі хуткага валодання пісталетам, містэр Кент, і я мяркую, што вы цяпер таксама насіць з сабой пісталет, але паглядзіце ..." Ён паказаў на групу аддаленых дрэў, і Нік убачыў іншага чалавека на кані, апранутага ў цёмныя штаны і чорную водолазку. У руках у яго было што-то накшталт пісталета-кулямёта. Нік праглынуў. У гэтай штуцы яны сядзелі, як селядцы ў бочцы - сардзіны ў банку былі лепшым выразам. "Я заўважыў, што некаторыя вакол вас сапраўды носяць вопратку", - сказаў ён. 'Вядома.' "Але вы ... э-э ... аддаеце перавагу сонца?" Нік паглядзеў mimmo вершніка на двух годых дзяўчынак. "Гэта справа густу. У г-на Ван Рэйна ёсць група мастакоў, нудистский лагер і месца для звычайных людзей. Гэта можа быць што-то для вас. "Усё яшчэ не надакучыла ў гатэлі, а?" 'Ніколькі. Мы пастаўлялі б вас туды, калі б гасцініцы, ці не так? А цяпер едзьце па сцежцы і спыніцеся каля дома ". Нік прывёў рухавік і ўхвальна націснуў на педаль газу. Гук матора эму спадабаўся.Ён хутка зарыентаваўся з прыборамі і прыборамі. Ён кіраваў амаль усімі існуючымі транспартнымі сродкамі, гэта было часткай эга пастаянных трэніровак у AX, але чаму-то яны так і не дабраліся да Датан. Ён успомніў, што ў гэтай машыны быў цалкам іншы рэжым працы трансмісіі. Але чаму б і няма.
  
  
  Гэта спрацавала б на іх старых Харлей Дэвидсонах. Ён павольна рухаўся зігзагамі паміж дрэвамі. Ён ужо пачаў адчуваць гэтую машыну. Яна была добра кіраванай. Дасягнуўшы сцежкі, ён свядома павярнуў у іншы бок і паехаў з прыстойнай хуткасцю, калі яго памочнікі зноў дагналі яго. "Гэй - у другі бок!" Нік спыніўся. 'Так. Яе думаў, што можна дабрацца да дома такім шляхам. "Гэта так, але гэты шлях даўжэй. Вяртаюся. "Добра, - сказаў Нік. Ён павёў машыну заднім ходам і паехаў назад туды, дзе мог павярнуць.
  
  
  Так яны працягвалі ехаць якое-то час, Нік раптам сказаў: "Пачакайце". Ён паскорыўся, і машына за вельмі кароткі час набрала вельмі прыстойную хуткасць, адкідаючы жвір і друз, як сабака, роющая лісіную нару. Калі яны дасягнулі першага павароту, яны ішлі з хуткасцю каля шасцідзесяці міль у гадзіну. Daf слізгаў мякка і амаль не разгойдваючыся. "Тут робяць добрыя машыны, - падумаў Нік. Добрыя карбюратары і формы для печыва. Дарожка вяла па палях. Справа ад іх - трамплін, каменныя сцены, драўляныя перашкоды і ярка размаляваныя агароджы для канаў. "Гэта прыгожая краіна", - лёгка сказаў Нік, націскаючы на педаль газу, як мага далей.
  
  
  Ззаду ён пачуў голас Хары: "Яны толькі што выйшлі, вакол лясы. Жвір ад ih асобах трохі затрымаў ih. Цяпер мы выходзім на іх ".
  
  
  "Гэты хлопец з аўтаматам таксама?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Як вы думаеце, ён будзе страляць?"
  
  
  'Не.'
  
  
  "Дайце мне ведаць, калі ён пакажа на гэта, але я не думаю, што ён гэта зробіць".
  
  
  Нік націснуў на здзекі, і "Daf" акуратна праслізнуў у левы паказальнікаў. Дарожка далучаецца да шэрагу стайняў. Задняя частка машыны пачала слізгаць, ён згарнуў і адчуў, як намець акуратна канчаецца, калі ён завяршыў паказальнікаў.
  
  
  Яны прайшлі паміж двума будынкамі і ўвайшлі ў прасторны, выкладзены пліткай двор з вялікім чыгунным фантанам у цэнтры.
  
  
  З іншага боку двара была брукаваная дарога, якая займаецца вяла mimmo тузіна гаражоў k асаблівых хаце. Адтуль ён, верагодна, працягнуў шлях да дарогі агульнага карыстання. Вэб-цяжкасць, падумаў Нік, заключалася ў тым, што немагчыма было праехаць mimmo гэтага вялікага грузавіка для перавозкі жывёлы, і грузавіка, прыпаркаваных праз дарогу. Яны перакрылі дарогу ад гаражоў да каменнай стагнаць, наадварот, як акуратная корак ад шампанскага.
  
  
  Нік тройчы павярнуў машыну ў круглым двары, адчуваючы сябе, як у шарыку для рулеткі, перш чым ён зноў убачыў надыходзячага да іх першага вершніка. Ён мімаходам убачыў эга паміж будынкамі. "Будзьце гатовыя, дзеткі", - сказаў Нік. 'Звярніце на іх увагу.'
  
  
  Ён моцна затармазіў. Нос машыны паказваў на вузкую шчыліну паміж двума будынкамі, праз якую праязджалі коннікі. Ван Рэйн і мужчына, гладивший эга жарабя, выйшлі з-за грузавікоў з жанчынай і цяпер глядзелі, што адбываецца ў двары. Яны здаваліся здзіўленымі.
  
  
  Нік высунуў галаву ў акно і ўхмыльнуўся Ван Рэйна. Ван Рэйн падняў галаву і нерашуча падняў руку, каб памахаць рукой, калі коннікі выйшлі па ўсім вузкага праходу паміж будынкамі. Нік уголас палічыў: "Раз - два - тры - чатыры. Занадта мала. Апошняя дзяўчына пачакае яшчэ трохі ".
  
  
  Ён павёў машыну праз вузкі праход, а коннікі ірвануліся, спрабуючы ўтрымаць сваіх коней. Падковы з грукатам стукнуліся аб плітку плошчы і слізгалі. З'явілася дзяўчына з доўгімі чорнымі валасамі - горшы наезнік. Нік націснуў на гудок, і на ўсялякі выпадак трымаў нагу на педалі запалохванне.
  
  
  У яго не было намеру ударыць яе, і ён праляцеў mimmo нах направа. У розуме ён трымаў грошы, што яна не згорне, але конь зрабіла гэта. Нязграбная прадукцыі або няма - яна выглядала пышна з голай азадкам, на гэтай коні.
  
  
  Яны праехалі па сцежцы на поўнай хуткасці, мінулі трасу для канкура і вярнуліся ў лес.
  
  
  "У нас ёсць машына, містэр Дэ Гроот, - сказаў Нік. "Паспрабуем праехаць адкрытыя праз плот ці паспрабуем яны заднія вароты, праз якія вы вьехали?"
  
  
  Дэ Гроот адказаў вясёлым тонам чалавека, які ўказвае на стратэгічную памылку. "Яны могуць сапсаваць вашу машыну. Яе б спачатку паглядзеў на гэта. Няма, паспрабуем з'ехаць. Яе пакажу табе дарогу ".
  
  
  Нік адчуў раздражненне. Вядома, Дэ Гроот быў правоў. Яны праляцелі mimmo варот, мімаходам ўбачылі "Пежо" і нырнулі назад у лес, па плыўным паваротаў.
  
  
  "Проста едзь шчыра, - сказаў Дэ Гроот. - І за гэтым кустом налева. Тады вы пераканайцеся ў гэтым самі ".
  
  
  Нік прытармазіў, павярнуў налева і ўбачыў вялікія вароты, закрывавшие дарогу. Ён спыніўся, Дэ Гроот выскачыў і рыссю пабег да брамы. Ён уставіў ключ у замак і паспрабаваў павярнуць эга - ён зноў паспрабаваў, вывярнуў і, змагаючыся з замкам, страціў самавалоданне.
  
  
  Ззаду іх пачуўся гук аўтамабільнага рухавіка. У некалькіх цалях ад ih задняга бампера з'явіўся "мэрсэдэс" і спыніўся паміж варотамі і ih машынай. Мужчыны выкаціліся, як па гульдэны гульнявога аўтамата, які выплачваў выйгрыш. Нік выйшаў па Датан, і крыкнуў Дэ Грооту: "Добрая спроба з гэтымі варотамі. Але ў гэтым больш няма неабходнасці ". Затым ён павярнуўся, каб сустрэць групу пачаткоўцаў.
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  Філіп ван дэр Лаан рана пайшоў па офісе, каб правесці на вуліцы доўгія выходныя. Уздыхнуўшы з палёгкай, ён зачыніў за сабой дзверы і сеў у свой жоўты "Лотас Еўропе". У яго былі праблемы. Часам эму дапамагала доўгая паездка. Ён быў шчаслівы са сваёй цяперашняй дзяўчынай, дачкой па забяспечанай сям'і, якая займаецца ўзяла на сябе задачу стаць кіназоркай. У дадзены момант яна была ў Парыжы і сустракалася з прадзюсарам фільма, які мог даць гэй ролю ў фільме, які ён здымаў у Іспаніі.
  
  
  Праблемы. Небяспечная, але прыбытковая службы кантрабанды, якую ён стварыў для перадачы выведдадзеных па ўсім Злучаных Штатаў ўсім, хто добра nah заплаціў, зайшла ў тупік з аднаго боку, паколькі Дэ Гроот адмовіўся працаваць далей. На імгненне ён падумаў, што Хелми стала вядома аб тым, як працуе эга сістэмы, але аказалася, што ён памыляўся. Слава богу, Падлогу прамазаў па ёй сваім дурным стрэлам. Акрамя таго, Дэ Гроот мог быць заменены. Еўропа кішэла маленькімі прагнымі людзьмі, якія былі гатовыя аказваць кур'ерскую паслугі, пры ўмове, што яны былі дастаткова бяспечнымі і добра аплачваецца.
  
  
  Енисейские алмазы Дэ Гроота былі гаршчок з золатам на канцы вясёлкі. Павінна была быць магчымасць атрымаць прыбытак у памеры больш за паўмільёна гульдэнаў. Эга кантакты паведамілі эму, што дзясяткі бізнес-босаў Амстэрдама - тых, у каго за плячыма быў рэальны капітал - спрабавалі высветліць цану. Гэта можа растлумачыць незвычайныя прыгоды Нормана Стрыт. Oni гатэлі звязацца з ім, але ён - Філіп ўжо меў гэты кантакт. Калі б ён мог атрымаць гэтыя алмазы для Галерэі Барда, у яго мог бы быць кліент ў іх на доўгія гады.
  
  
  У зручны час ён зможа купіць больш буйную "вулічную" пляцоўку, такую, як у Ван Рэйна. Ён паморшчыўся. Ён адчуваў жорсткую рэўнасць да гэтага пажылому мужчыну. Яны абодва адбываліся па ўсёй сем'яў суднаўладальнікаў. Ван дэр Лаан прадаў усе свае акцыі, каб засяродзіцца на больш хуткіх каналах атрыманы прыбытку, у той час як Ван Рэйн па-ранейшаму валодаў сваімі акцыямі, а таксама сваёй алмазнай галіной.
  
  
  Ён даехаў да бязлюдным ўчастка шашы і пачаў ехаць хутчэй дазволенай хуткасці. Гэта дало эму адчуванне сілы. Заўтра Дэ Гроот, Кент і Енисейские алмазы будуць у эга загарадным дом. Гэты выпадак таксама акупіцца; хоць эму даводзілася выкарыстоўваць Спадніца, Беппо і Брэнд, каб падпарадкаваць падзеі сваёй залп. Эму хацелася б жыць раней, у часы продкаў Піцера-Яна ван Рэйна, якія проста рабавалі карэннае насельніцтва Інданезіі. У іх дні ты не азіраўся і левай рукой выціраў азадак, а правай вітаўся з губернатарам.
  
  
  Піцер-Ян ван Рэйн ведаў пра нянавісць, забойствы Ван дэр Лаана. Гэта было тое, што ён карміў у сваім герметычна закрытым мозгу разам з многімі іншымі рэчамі. Але насуперак таму, што думаў Ван дэр Лаан, прадзед Ван Рэйна не так жорстка звяртаўся з карэнным насельніцтвам Явы і Суматры. Эга прихлебатели толькі што застрэлілі восем чалавек, пасля чаго кожны за невялікую плату шталь вельмі гатовы да супрацоўніцтва.
  
  
  Калі Ван Рэйн падышоў да злоўленага ў пастку Дафу, на яго твар быў бачным намёк на ўсмешку. "Добрай раніцы, містэр Кент. Вы сёння крыху рана.
  
  
  'Яе, заблудзіўся. Яе, паглядзеў на вашу ўласнасць. Тут прыгожа ".
  
  
  'Дзякуй. Яе змог прасачыць частка вашага аўтамабільнага падарожжа. Вы збеглі ад свайго эскорту ".
  
  
  "Я не бачыў, нам аднаго паліцэйскага нагрудны знак".
  
  
  "Не, яны належаць да нашай маленькай нудистской калоніі. Вы былі б здзіўлены, калі б даведаліся, наколькі добра яны працуюць. Я думаю, гэта таму, што ў людзей тут ёсць шанец адпусціць усе расчаравання і забароны ".
  
  
  'Можа быць. Здаецца, яны ўсё адпускаюць ". Пакуль яны балбаталі, Нік глядзеў на сітуацыю. З Ван Рэйнам было чацвёра мужчын, якія, выкаціўся вакол машыны, цяпер поўна глыбокай пашаны ўсталі ззаду свайго боса. Яны былі ў куртках і гальштуках, і ва ўсіх на тварах было мэтанакіравана выраз, якое Нік цяпер пачынаў лічыць тыпова галандскім. Ой, Хары, і Дэ Гроот выбраліся па Датан, і цяпер нерашуча чакалі, што ж адбудзецца. Нік ўздыхнуў. Эга адзінае лагічнае рашэнне было проста працягваць быць ветлівым з Ван Рэйнам і спадзявацца, што ён і эга людзі былі павукамі, якія прынялі асв на муху. "Хоць яе і раней, - сказаў Нік, - можа, мы зоймемся справай".
  
  
  - Вы казалі аб гэтым з Дэ Гроотом?
  
  
  'Так. Мы сустрэліся выпадкова. Мы абодва заблукалі і ўвайшлі праз чорны ход. Ён сказаў мне, што ён таксама з'яўляецца ўдзельнікам таго справы, якое мы абмяркоўвалі разам ".
  
  
  Ван Рэйн паглядзеў на Дэ Гроота. Ён перастаў усміхацца. Зараз ён быў больш падобны на годнага, непахіснага суддзю часоў караля Георга III. Вакол тых, хто настойвае на тым, каб дзесяцігадовыя дзеці паводзілі сябе асцярожна і акуратна падчас рашэння суда, приговаривающего ih да смяротнага пакарання за крадзеж на кавалак хлеба. Выраз эга асоб паказвала, што ён ведаў, калі быць добрым, а калі - рашучым.
  
  
  "Вы паказвалі містэру Кент наваколлі?" Дэ Гроот скоса зірнуў на Ніка. Нік зірнуў на верхавіну дрэва і полюбовался лістотай. "Не", - адказаў Дэ Гроот. "Мы толькі што даведаліся, што ўсе мы падзяляем агульныя інтарэсы".
  
  
  'На самай справе.' Ван Рэйн павярнуўся да аднаго праз сваіх людзей. "Антон, адчыні брамку і прведи да дому Пежо містэра Стрыт. Астатнія вяртаюцца ў Дафе ". Ён паказаў на Ніка і эга сяброўку. 'Вы гатэлі б паехаць са мной? Вялікая машына трохі зручней ".
  
  
  Нік прадставіў Мату Ван Рэйна, які ўхвальна кіўнуў. Яны пагадзіліся, што сустракаліся калі тое, але вечарыну ўспомніць не змаглі. Нік быў гатовы паспрачацца, што яны абодва добра памятаюць гэта. Вы калі-небудзь думалі, што гэты флегматык ці гэтая прыгожая дзяўчына з мілымі міндалепадобнымі вачыма забудзе эга асоба або факт, вы памыліліся. Мата выжыла, застаючыся напагатове. Вы таксама можаце здагадацца, што пакаленняў гарачага Піцера-Яннена ван Рэйна стварылі гэта маёнтак, шырока адкрываючы вочы і вушы.
  
  
  "Можа быць, таму тут нудысцкі лагер", - падумаў Нік. Калі вам няма чаго рабіць, па меншай меры, вы можаце папрактыкавацца ў тым, каб трымаць вочы адкрытымі.
  
  
  У чалавека, якога звалі Антонам, не было праблемай з замкам варот. Падышоўшы да "Пежо", Ван Рэйн сказаў Дэ Грооту: "Мы рэгулярна мяняем гэтыя замкі".
  
  
  "Разумная тактыка", - сказаў Дэ Гроот, трымаючы дзверы "мерседэса" адкрытай для Мацюкі. Ён sel услед за ёй, а Нік Ван Рэйн, занялі свае месцы на складаных крэслах. Хары паглядзеў і сеў побач з кіроўцам.
  
  
  "Daf ..." - сказаў Дэ Гроот.
  
  
  "Я ведаю", - спакойна адказаў Ван Рэйн. "Одзіна вакол маіх людзей, Адрыян, адвозіць эга ў дом і пільна прыглядае за ім. Гэта каштоўная машына. Апошняя прапанова было выдзелена дастаткова, каб паказаць, што ён ведаў, што ў nen было. Яны велічна слізганулі назад у дом. Грузавік для перавозкі жывёлы, і грузавік зніклі. Яны згарнулі на пад'язную дарожку і абмінулі гіганцкае збудаванне, якое выглядала так, быццам эга ўпрыгожвалі кожны год, а вокны мылі кожную раніцу.
  
  
  Ззаду была вялікая стаянка з чорным пакрыццём, на якой было прыпаркавана каля сарака машын. Прастора не было запоўнена нават напалову. Усе яны былі новыя, і многія па ўсім, у іх былі вельмі дарагімі. Нік ведаў некалькі нумароў на лімузінах пабольш. У Ван Рэйна было шмат гасцей і сяброў. Напэўна, і тое, і іншае.
  
  
  Група выйшла з "мерседэса", і Ван Рэйн павёў ih на спакойную шпацыр па садах, што абступалі дом, у задняй частцы дома. Сады з крытымі тэрасамі, пакрытымі дываном па мяккай зялёнай травы і усеянымі дзіўным мноствам цюльпанаў, абстаўлены мэбляй па каванага прасы, шэзлонгамі з падушкамі па поролона, шэзлонгамі і столікамі з не здымае сродкаў. Ван Рэйн пайшоў па адной вакол іх тэрас, дзе людзі па абодва бакі гулялі ў брыдж. Яны падняліся па каменнай лесвіцы і выйшлі да асаблівых басейна. Ва ўнутраным дворыку адпачывала тузін чалавек, а некаторыя плёскаліся ў & nb. Краем вока Нік убачыў радасную ўсмешку на твар Ван Рэйна пры гэтай сцэне. Ён быў і заставаўся дзіўным чалавекам. Вы адчувалі, што ён можа быць небяспечны, але ён не быў дрэнным. Вы можаце ўявіць, як ён аддае загад: даць гэтаму дурному хлопчыку дваццаць удараў бізуном. Калі б вы праявілі паблажлівасць, ён бы прыўзняў акуратныя шэрыя бровы і сказаў: "Але мы ж павінны быць практычнымі, ці не так?
  
  
  Ih гаспадар сказаў: "Міс Насут... містэр Хасебрук, гэта першы мой басейн. Там вы знойдзеце лікёр, марозіва і купальныя касцюмы. Атрымлівайце асалоду ад сонцам і вадой, пакуль містэр Дэ Гроот, містэр Кент і яго будзем абмяркоўваць некаторыя пытанні. Калі вы прабачце нас, мы не далей абмеркаванне доўга ".
  
  
  Ён пайшоў да дома, не чакаючы адказу. Нік хутка кіўнуў Памочнік і пайшоў да Ван Рэйнам. Незадоўга да таго, як увайсці ў дом, Нік пачуў, як на паркоўку пад'ехалі дзве машыны. Ён быў упэўнены, што ведае Пежо і дзіўны металічны гук Датан. Чалавек Ван Рэйна, які вёў "мэрсэдэс", жылісты хлопец з рашучым тварам, " шэл ў некалькіх ярдаў ззаду іх. Калі яны ўвайшлі ў вялікі, прыгожа абстаўлены офіс, ён сель па суседстве. "Эфектыўна, але ў той жа час вельмі сціпла", - падумаў Нік.
  
  
  У адной вакол сцен пакоя было ўстаноўлена некалькі мадэляў караблёў. На паліцах або пад шклянымі каўпакамі на сталах. Ван Рэйн паказаў на адну. 'Вы даведаліся?'
  
  
  Нік не мог прачытаць таблічку з галандскай надпісам.
  
  
  'Не.'
  
  
  "Гэта быў першы карабель, пабудаваны на тэрыторыі сучаснага Нью-Ёрка. Ён быў пабудаваны з дапамогай індзейцаў Манхэтэна. Яхт-клуб Нью-Ёрка прапанаваў мне вельмі высокую суму за гэтую мадэль. Яе не прадаю эга - але завяшчаў іх потым сваёй смерці ".
  
  
  "Вельмі велікадушна з вашага боку", - сказаў Нік.
  
  
  Ван Рэйн, сель за вялікі крэсла вакол цёмнага черноватого дрэва, які, здавалася, свяціўся. 'Ну што ж. Містэр Дэ Гроот, вы ўзброеныя?
  
  
  Дэ Гроот сапраўды пачырванеў. Ён паглядзеў на Ніка. Нік выцягнуў вакол кішэні кароткі пісталет 38-га калібра і рушыў эга праз крэсла. Ван Рэйн без каментароў кінуў эга ў скрыню.
  
  
  "Я так разумею, у вас ёсць прадметы для продажу, у машыне ці дзе-то ў маім маёнтку?"
  
  
  "Так", - цвёрда сказаў Дэ Гроот.
  
  
  "Вам не здаецца, што зараз добры час, каб штогод ih, каб мы маглі абмеркаваць умовы?"
  
  
  'Так.' Дэ Гроот падышоў да дзень.
  
  
  Вілем якое-то час будзе з вамі, так што вы не заблудзіліся ". Дэ Гроот выйшаў у суправаджэнні жилистого хлопца.
  
  
  "Дэ Гроот такі... ўніклівы", - сказаў Нік.
  
  
  'Яе ведаю гэта. Вілем цалкам надзейны. Калі яны не вернуцца, яе буду лічыць, што ён мёртвы. Зараз, містэр Кент, што тычыцца нашай транзакцый - як толькі вы занясеце тут свой дэпазіт, вы можаце аплаціць астатнюю частку наяўнымі ў Швейцарыі ці ў сваёй краіне?
  
  
  Нік ціха сядзеў у вялікім скураным крэсле. "Можа быць - калі вы возьмеце на сябе адказнасць даставіць ih ў Амерыку. Яе не асабліва разбіраюся ў кантрабандзе ".
  
  
  - Падайце гэта мне. Тады цана ... -
  
  
  І штогод груз.
  
  
  'Вядома. Мы зробім гэта шчыра цяпер ".
  
  
  Загуў дамафон. Ван Рэйн нахмурыўся. 'Так?'
  
  
  Па дынаміку пачуўся дзявочы голас. "Містэр Яап Баллегойер з двума сябрамі. Ён кажа, што гэта вельмі важна ".
  
  
  Нік напружыўся. Успаміны аб цвёрдай сківіцы, халодным шкляным воку, невыразнай штучнай скуры і жанчыне для чорнай вэлюмам прамільгнулі ў эга галоў. На імгненне твар Ван Рэйна прамільгнуў намёк на некантралюемыя эмоцыі. Здзіўленне, рашучасць і раздражненне. Значыць, яго гаспадар не чакаў гэтага госця. Ён хутка падумаў. Калі Ван Рэйн выйшаў з-пад кантролю, госцю пара было сыходзіць. Нік устаў. "Я павінен папрасіць прабачэння зараз".
  
  
  'Сесці.'
  
  
  "Я таксама узброены". Раптам Вільгельміны варожа паглядзела на Ван Рэйна абыякавым циклопическим вокам. Ён паклаў руку на крэсла. "У вас можа быць цэлая куча кнопак пад нагой. Але я б параіў вам не выкарыстоўваць ih для ўласнага здароўя. Калі, вядома, вы не любіце гвалту ".
  
  
  Ван Рэйн зноў момант твар, як быццам гэта было тое, што ён разумеў і мог з гэтым справіцца.
  
  
  "Гвалту не трэба. Проста сядзьце зноў. Калі ласка.' Гэта вялікага сэнсу не маюць, як строгі загад.
  
  
  З парога Нік сказаў: "Тэхнічнае абслугоўванне прыпынена на нявызначаны тэрмін". Затым ён сышоў. Баллегойер, Ван Рэйн, і цэлая армія. Цяпер усё гэта было занадта друзлым. Агент АХ можа быць моцным і мускулістым, але паўторнае прымацаванне ўсіх гэтых патрапаных частак можа стаць занадта складанай працай.
  
  
  Ён пабег назад тым жа шляхам, што і яны, і прайшоў праз вялікую гасціную і праз адкрытыя французскія дзень, вядучыя да басейна. Мата, якая сядзела перад басейнам з Хары Хасебруком, убачыла, як ён набліжаецца, калі ён вялікімі скачкамі бег па каменнай лесвіцы. Не казаць нам словы, яна ўстала і пабегла да яму. Нік жэстам запрасіў яе пайсці з ім, затым павярнуўся і пабег праз тэрыторыю да паркоўцы.
  
  
  Вілем Дэ Гроот стаяў ля Датан. Вілем прыхінуўся да машыны і паглядзеў на маленькую азадак Дэ Гроота, які корпаўся ўнутры машыны за пярэднімі сядзеннямі. Нік схаваў Вильгельмину і ўсміхнуўся Вілему, які хутка павярнуўся. 'Што ты тут робіш?'
  
  
  Мускулісты хлопец быў гатовы да любой атацы, акрамя звышхуткага ўдару правай, якая займаецца ўдарыла эга крыху ніжэй самой ніжняй гузікі камзолы. Ўдар раскалоў бы дошку таўшчынёй у тры сантыметра, і Вілем сагнуўся напалову, як захлопнувшаяся кнігі. Яшчэ да таго, як ён канчаткова апынуўся на зямлі, пальцы Ніка ціснулі на мышцы шыі, а вялікія пальцы ціснулі на спіннамазгавыя нервы.
  
  
  Напрыклад, на пяць мін Вілем - якім бы крутым ён нам быў у звычайны шчаслівы галандскі дзень - быў накаўтаваў. Нік выцягнуў з-за пояса хлопца невялікі аўтаматычны пісталет і зноў устаў, каб штогод, як Дэ Гроот вылазіць вакол машыны. Павярнуўшыся, Нік убачыў у руцэ невялікую карычневую сумку.
  
  
  Нік працягнуў руку. Дэ Гроот, як робат, даў эму сумку. Нік пачуў хуткія пстрычкі нага, Мацюкі па асфальце. Ён на імгненне азірнуўся. Пакуль яны не адсочваюцца. "Дэ Гроот, мы можам пагаварыць аб нашай здзелцы пазней. Яе подержу нагрузкі пры сабе. Тады па крайняй меры ў вас ih не будзе, калі яны вас зловяць ".
  
  
  Дэ Гроот выпрастаўся. "А потым мне трэба будзе штогод, як цябе зноў дастаць?"
  
  
  "Я не пакідаю цябе выбару".
  
  
  "Дзе Гары?"
  
  
  "У апошні раз яе бачыў, эга ў у басейна. Ён у парадку. Не думаю, што яны эга патурбаваць. А цяпер табе лепш прыбірацца адсюль ".
  
  
  Нік паклікаў Мату і пабег да Пежо, прыпаркаванага ў чатырох месцах ад Датан. Ключы ўсё яшчэ былі там. Нік прывёў рухавік, калі туды сеў Мата. Не задыхаючыся, яна сказала: "Гэта быў мой хуткі візіт".
  
  
  "Занадта шмат гасцей", - адказаў Нік. Ён рушыў машыну задам, хутка павярнуў да стаянцы і накіраваўся да шашы. Ад'язджаючы ад дома, ён на імгненне азірнуўся. Daf рушыў з месца, з хаты выбег Хары, за ёй вынікалі Вілем, Антон, Адрыян, Баллегуайер і одзіна вакол мужчын, які знаходзіўся ў гаражы з жанчынай у вэлюму. Нам, у каго па ўсім, у іх не было зброі. Нік вярнуўся да ваджэнню, зразаючы вуглы падвойных паваротаў паміж высокімі, акуратна высаджанымі дрэвамі, і, нарэшце, выехаў на прамую, якая вядзе да шашы.
  
  
  У дзесяці або дванаццаці ярдаў ад шашы знаходзіліся два кароткіх каменных будынкі, адно вакол якіх было злучана з домам швейцара. Прыціснуўшы педаль газу да падлогі, ён убачыў, як вялікія, шырокія жалезныя вароты пачалі закрывацца. Ih нельга было загнаць у друз і нават з танкам. Ён ацаніў адлегласць паміж варотамі, калі яны павольна павярнуліся адзін да аднаго.
  
  
  Чатыры з паловай метраў? Скажам чатыры. Цяпер тры з паловай. Платы цяпер збліжаліся хутчэй. Гэта былі велічныя металічныя перашкоды, такія цяжкія, што ih радок каціўся на колах. Любая машына, якая займаецца бы ў іх ўляцела, была б цалкам утылізаваць.
  
  
  Ён працягваў ехаць на поўным газе. Па абодвум бакам праносіліся дрэвы. Краем вока ён убачыў, што Мата скрыжавала рукі перад тварам. Гэты дзіця яна аддавала перавагу б зламаную спіну або шыю, чым твар у сіняках. Ён не вінаваціў яе.
  
  
  Ён прыкінуў пакінуты разрыў і пастараўся захаваць кірунак у цэнтр.
  
  
  Кланг - клік - кранг! Металічны віск, і яны вылецелі праз якія звужваюцца адтуліну. Адна або абедзве паловы брамы ледзь не сціснулі "пежо", як зубы акулы, надыходзячыя на лятучую рыбу. Ih хуткасць і той факт, што вароты адкрываліся вонкі, дазволілі ім прайсці.
  
  
  Шашы было цяпер блізка. Нік націснуў на здзекі. Ён не адважыўся рызыкнуць. Дарожнае пакрыццё было шурпатым і сухім, ідэальна падыходзіла для разгону, але, сыч ўсяго святога, паспрабуйце не слізгануць па яму, у любым выпадку nen можа апынуцца масляністая пляма. Але ён нічога не ўбачыў.
  
  
  Шашы ўтварыла прамы кут з пад'язной дарогай Ван Рэйна. Яны перасеклі дарогу адразу за праязджаюць аўтобусам, і, на шчасце, з другога боку нічога не адбылося. Тузануўшы руль, Нік змог утрымаць машыну далей ад канавы на другім баку. Жвір былі адкінуты, кола Peugeot б павярнуцца на некалькі цаляў вышэй канавы, але затым машына аднавіла счапленне з дарогай, і Нік паскорыўся. Загарнуўшы, ён вярнуў машыну на дарогу, і яны памчаліся па двухпалоснай дарозе.
  
  
  Мата зноў падняла галаву. - Божа мой... - Нік азірнуўся на пад'язную дарожку Ван Рэйна. Вакол вартоўні выйшаў мужчына, і ён убачыў, як той пагражае эму кулаком. Добра. Калі ён не зможа зноў адкрыць гэтыя вароты, гэта, па меншай меры, на час стрымае патэнцыйных праследавацеляў.
  
  
  Ён спытаў. - "Вы ведаеце гэтую дарогу?"
  
  
  'Не.' - Яна знайшла карту ў бардачку.
  
  
  "Што на самай дэла там адбылося? Яны падаюць такі дрэнны віскі?
  
  
  Нік усміхнуўся. Гэта пайшло яму на карысць. Ён ужо бачыў, як ён і Мата ператвараюцца ў амлет вакол каменя і прасы. "Мне нават не прапанавалі выпіць".
  
  
  "Ну, па меншай меры, мне ўдалося зрабіць глыток. Цікава, што яны будуць рабіць з гэтымі Хары Хасебруком і Дэ Гроотом. Усе яны дзіўныя маленькія паравыя.
  
  
  'Вар'ятка? Гэтыя атрутныя змеі?
  
  
  "Я хачу, каб скрасці гэтыя алмазы".
  
  
  - Гэта на сумленні Дэ Гроота. Гары - эга, цень. Яе ўяўляю, як Ван Рэйн проста ih знішчае. Якое значэнне яны маюць для яго цяпер? Цалкам можа быць, што эму не вельмі падабаецца, калі ih ўбачыць Баллегуайер. Гэта той тып, падобны на брытанскага архітэктара, які пазнаёміў мяне з гэтай жанчынай у вэлюму ".
  
  
  "Яна таксама была там?"
  
  
  'Толькі што прыбыла. Голас чаму яе, падумаў, што лепш зрабіць ногі. Занадта шмат рэчаў, каб звяртаць на іх увагу адразу. Занадта шмат рук прагна цягнуцца да гэтых Енисейским дыяментам. Зазірні ў сумку, каб даведацца, ці не падмануў нас Дэ Гроот і хутка абмяняў брыльянты. Не думаю, што ў яго было на гэта час, але гэта проста думка ".
  
  
  Мата адкрыла сумку і сказала: "Я мала разбіраюся ў неапрацаваных камянях; але яны вельмі вялікія ".
  
  
  - Наколькі я яе разумею, у іх рэкордныя памеры.
  
  
  Нік зірнуў на алмазы на каленях у Мацюкі, падобныя на гіганцкія лядзяшы. "Ну, я думаю, яны ў нас ёсць. Прыбяры ih зноў і паглядзі на карту, дарагая.
  
  
  Ці зможа Ван Рэйн адмовіцца ад пагоні? Не, гэта быў не той мужчына. Далёка ззаду сябе ён убачыў у люстэрку Фольксваген", але той не даганяў ih. "Мы адарваліся", - сказаў ён. - Паглядзі, ці зможаш ты знайсці дарогу на карце. Пакуль мы ўсё яшчэ азызласць поўдзень ".
  
  
  "Куды ты тады хочаш паехаць?"
  
  
  "Да паўночна-ўсход."
  
  
  На імгненне Мата маўчала. "Лепш ехаць адкрыта. Калі мы павернем налева, мы праедзем праз Ванрой, і ёсць усе шанцы, што мы сустрэнем ih зноў, калі яны рушаць услед за намі. Нам трэба ехаць адкрыта ў Гемерт, а затым мы можам павярнуць на ўсход. Там мы можам выбраць адзін вакол некалькіх шляхоў ".
  
  
  "Добра.
  
  
  Я не спыняюся, каб глядзець на гэтую карту ".
  
  
  Скрыжаванне ih вывеў на дарогу лепей, але там таксама было больш машын, невялікая працэсія маленькіх адпаліраваных машын. "Мясцовыя", - падумаў Нік. Няўжо таксама гэтыя людзі павінны па-паліраваць, пакуль яно не стане ззяць? "
  
  
  "Глядзі, што адбываецца ззаду нас", - сказаў Нік. "Гэта люстэрка занадта маленькае. Паглядзіце, не абганяюць нас якія-небудзь машыны з намерам паназіраць за намі ".
  
  
  Мата ўстала на калені ў крэсле і азірнулася. Праз некалькі хвіліна яна сказала: "Усе застаюцца ў чарзе. Калі нас перасьледуе машына, яна павінна праехаць mimmo ў іх".
  
  
  "Па-чартоўску весела", - прабурчаў Нік.
  
  
  Па меры набліжэнне да горада агароджы станавілася ўсё шчыльней. З'яўлялася ўсё больш і больш тых прыгожых белых домікаў, дзе па прыгожым зялёным пашах блукаў бліскучыя, дагледжаныя каровы. "Няўжо таксама яны сапраўды мыюць гэтых жывёл", - падумаў Нік.
  
  
  "Цяпер назаўжды ехаць налева, затым зноў налева", - сказала Мата. Яны дасягнулі скрыжавання. Больш ih галовамі гудзеў верталётам. Ён хацеў блокпост. Былі б у Ван Рэйна такія добрыя сувязі? Баллегуайер ведае аб гэтым, але тады ім прыйдзецца працаваць разам.
  
  
  Павольна ён праціснуўся скрозь гарадское рух, зрабіў два левых павароту, і яны зноў выехалі вакол горада. Нам аднаго блокпаста, нам адной пагоні.
  
  
  "Нам адной машыны не засталося з намі", - сказаў Мата. "Мне ўсё яшчэ трэба звяртаць увагу?"
  
  
  'Няма. Проста сядзь. Мы рухаемся досыць хутка, каб заўважыць кожнага патэнцыйнага пераследніка. Але я гэтага не разумею. Ён мог бы погнаться за намі на тым "мерсэдэсе", ці не так?
  
  
  - Верталётам? - ціха спытала Мата. "Ён зноў праляцеў над намі".
  
  
  "Дзе б ён эга так хутка досталь?"
  
  
  'Яе, паняцця не маю. Можа, гэта адзін вакол супрацоўнікаў ДАІ ". Яна высунула галаву ў акно. "Ён знік удалечыні".
  
  
  "Давай сыдзем з гэтай дарогі. Ці зможаце вы знайсці тую, якая займаецца па-ранейшаму вядзе ў правільным кірунку?
  
  
  Карта зашамацела. "Паспрабуй другую справа. Напрыклад, у сямі кіламетрах адсюль. Яна таксама праходзіць праз лес, і як толькі мы перасячом Лінію, мы зможам выехаць на шашы ў Наймеген ".
  
  
  Выхад выглядаў шматабяцальным. Яшчэ адна двухпалосная дарога.Праз некалькі міль Нік зменшыў хуткасць і сказаў: "Не думаю, што за намі сочаць".
  
  
  "Над намі праляцеў самалёт".
  
  
  'Яе ведаю гэта. Звяртай увагу на дробязі, Мата.
  
  
  Яна слізганула да яго ў сваім крэсле. "Голас чаму яе ўсё яшчэ жывы", - мякка сказала яна.
  
  
  Ён абняў яе мяккае цела. Мяккія, але моцныя, ee мышцы, косці і мозг былі створаны, каб выжыць, як яна выказалася. Ih адносіны былі незвычайнымі. Ён захапляўся ёю за многія якасці, якія маглі б параўнацца з эга ўласнымі - перш за ўсё, ўважлівасць і хуткія рэфлексы.
  
  
  Яна частцы казала эму цёплымі начамі ў Джакарце, "Я люблю цябе." І ён даваў гэй, той жа самы рэўматызму.
  
  
  І што яны мелі на ўвазе, я кажу гэта, як доўга гэта можа быць, адна ноч, палову нядзелях, месяц, хто ведае...
  
  
  "Ты ўсё яшчэ выдатнай, як заўсёды, Мата," сказаў ён мякка.
  
  
  Яна пацалавала эга ў шыю, ледзь ніжэй вуха. "Добра," сказаў ён. "Гэй, паглядзі там".
  
  
  Ён замарудзіў машыну і прытармазіў. На беразе ручая, напалову схаванага пад прыгожымі дрэвамі быў невялікі прастакутны кемпінг. Далей віднеліся яшчэ тры кемпінга.
  
  
  Першай машынай быў вялікі Ровер, пачатку другой Volkswagen з брезентным кемпінгам ззаду, а пачатку другой маюць ўвагнутасці Трыумф побач з алюмініевым каркасам палаткі і бунгала . Бунгала-палатка была старой і поблекшего, светлозеленого колеру.
  
  
  "Нам як раз гэта трэба," сказаў Нік. Ён заехаў у намётавы лагер і спыніўся, каб быць побач з Трыумфам. Гэта быў чатырох - пяці гадовы TR5. Зблізку яна выглядаў зношаным, а не пакамячаным. Сонца, дождж, які ляціць пясок і жвір пакінуць nen свае сляды. Шыны былі яшчэ добрыя.
  
  
  Да Ніку падышоў па для невялікага вогнішча тонкі, загарэлы чалавек у выцвілых шортах колеру хакі з махрамі замест рубца Нік працягнуў руку. 'Добры дзень. Мяне завуць Норман Кент. Амерыканец ".
  
  
  "Буфер," сказаў хлопец. "Яе абарыгены". Эга поціск рукі было моцным і сардэчным.
  
  
  "Гэта мая жанчына, там, у машыне." Нік паглядзеў на Volkswagen. Пара сядзела пад брызентам ў межах чутнасці. Ён сказаў крыху цішэй.- "Мы не можам пагаварыць? У мяне ёсць прапанова , якое можа вас зацікавіць.
  
  
  Буфер адказаў: "Я магу прапанаваць вам кубак гарбаты, але калі ў вас ёсць што-то прадаць, вы атрымалі няправільны адрас".
  
  
  Нік выцягнуў свой кашалёк і дастаў пяць сто даляравых купюр і пяць па дваццаць. Ён трымаў ih блізка да цела, так што ніхто ў лагеры не мог ih бачыць. "Я не прадаю. Яе хачу арандаваць. Ці ёсць у хто гэта з вамі?
  
  
  "Мая сяброўка. Яна спіць у намёце.
  
  
  "Мы толькі што пажаніліся. Мае так званыя сябры цяпер шукаюць мяне. Ты ведаеш, што звычайна я не клапачуся, але, як вы кажаце, там, некаторыя, вакол гэтых хлопцаў гадкія ўблюдкі ".
  
  
  Абарыгены паглядзеў на грошы і ўздыхнуў. "Норман, вы можаце не толькі застацца з намі, вы можаце нават паехаць з намі ў Кале, калі вы хочаце."
  
  
  "Гэта не так wouldnt складана. Яе гатэль б папрасіць вас і вашу сяброўку паехаць у бліжэйшы горад і знайсці добры гатэль або матэль там. Вядома, я не кажу, што вы пакінулі турыстычнае рыштунку тут. Усё, што трэба пакінуць гэта палатка, кавалак брызент і некалькі спальных мяшкоў і коўдраў. Грошы , якія ёй заплачу вам за гэта варта ценымногие больш, чым усё гэта. Буфер ўзяў грошы. "Ты выглядаеш годным даверу, іншы. Мы пакідаем усю гэтую кешью для вас, за выключэннем, вядома , нашых асабістых рэчаў...
  
  
  "А як наконт сустрэнуць вашых суседзяў?"
  
  
  Яе ведаю, што рабіць. Ёй скажу ім, што ты мой стрыечны брат па Амерык, выкарыстоўваеш маю палатку на адну ноч.
  
  
  'Добра. Дамовіліся. Ці можаце вы дапамагчы мне схаваць свой аўтамабіль?
  
  
  Пастаўце эга ў гэты бок палаткі. Мы замаскируем эга як небудзь.
  
  
  На працягу пятнаццаці хвіліна Буфер знайшоў залатанный тэнт, які схаваў заднюю частку Peugeot ад дарогі і паставіў Нормана Стрыт, як свайго "стрыечнага брата па Амерык" param ў двух іншых кемпінгах. Потым ён з'ехаў са сваёй прыгожай бялявай сяброўкай на сваёй машыне Трыумф.
  
  
  Палатка была зручнай ўнутры, з адкідным сталом, некалькі крэслаў і спальныя мяшкі з надзіманымі матрацамі. Ззаду быа маленькая палатка якая служыла каморы. Розныя мяшкі і скрыні былі поўныя посуду, сталовых прыбораў, было невялікае колькасць кансерваў.
  
  
  Нік папрасіў у сваім багажніку машыны, Peugeot, узяў бутэльку Джыма Біма па эга валізкі, я паставіў крэсла, і сказаў: "Дарагая, яе збіраюся штогод вакол. А пакуль, вы прыгатуйце нам некаторыя напоі?
  
  
  "Добра." Яна пагладзіла яго, пацалавала ў падбародак, і паспрабавала ўкусіць эга за вуха. Але перш, чым яна гэта зрабіла, ён ужо выйшаў вакол палаткі.
  
  
  "Вось, гэта жанчына," падумаў ён, падышоў да ручая. Яна дакладна ведала, што рабіць, у патрэбны час, у патрэбным месцы і правільна. Ён перасёк вузкі развадны мост і павярнуўся да кемпингу. эга Пежо была ледзь прыкметны. Невялікі, чырванавата-чорны катэр з падвесным маторам, павольна падышоў да моста. Нік хутка пайшоў назад праз мост і спыніўся, каб штогод , як ён пройдзе. Шкіперам выйшаў на бераг і павярнуў вялікае кола, якое стала мостам бокам, як маскоўскія вароты". Ён вярнуўся на борт, і катэр прапоўз mimmo, як слімак з кветкамі на спіне. Чалавек махнуў эму.
  
  
  Нік зрабіў крок ліжа. - "Вы не павінны зачыніць гэты мост?"
  
  
  "Няма, няма, няма." Чалавек засмяяўся. Ён гаварыў па - ангельску з такім акцэнтам, як калі б кожнае слова было абгарнуць у безэ. "У nen ёсць гадзіны. Зачыніцца зноў у дзве хвіліны. Проста пачакайце.' Ён паказаў на сваю трубку на Ніка, і ласкава ўсміхнуўся. "Электрычны. так. Цюльпаны і цыгары не ўсё, што мы маем. Хо-Хо-хо-хо ".
  
  
  "Вы занадта хо-хо-хо-хо," адказаў Нік. Але эга смех быў бадзёры. "Тады чаму б вам не адкрываць эга такім чынам, замест таго, каб паварочваць гэта кола?"
  
  
  Шкіперам агледзеў пустынны пейзаж, як быццам здзіўлены. "Shhht." Ён узяў вялікі букет кветак ад аднаго вакол бочак, выскачыў на бераг і прынёс эга Ніку. "Няма больш такіх турыстаў гэта прыйсці і штогод, як вы. Галасаванне падарунак. Нік паглядзеў у мігатлівых сінія вочы на імгненне, як ён атрымаў букет кветак у свае рукі. Тады мужчына скокнуў назад у сваю маленькую лодку.
  
  
  'Вялікае дзякуй. Маёй джын яны вельмі спадабаюцца.
  
  
  'Бог з табой.' Чалавек махнуў рукой і павольна праплыў mimmo Ніка. Ён пайшоў назад у лагер, мост зарыпеў вяртаючыся назад у зыходнае становішча. Двое машыны Volkswagen спыніў яго, калі ён ступіў на вузкі шлях. "Bonjour, містэр Кент. Вы гатэлі б кружку віна?
  
  
  "З задавальненнем. Але можа, не сёння ўвечары. Мая жонка і яе стаміліся. Гэта быў даволі стомны дзень.
  
  
  "Даходы, калі захочаце. Яе ўсё разумею. Чалавек злёгку пакланіўся. Эга звалі Перо. Гэта "Я разумею" быў таму, што Buffer сказаў эму, што гэта "амерыканскі стрыечны брат, Норман Кент" быў са сваёй нявестай. Нік хацеў бы сказаць іншае імя, але калі б ён павінен быў паказаць свой пашпарт або іншыя дакументы, гэта выклікала б ўскладненні. Ён увайшоў у палатку і ўручыў кветкі Партнёра. Яна зазьзяла. 'Яны прыгожыя. Ты атрымаў ih па гэтай маленькай лодкі , якая займаецца толькі што прайшла mimmo?"
  
  
  'Так. З імі ў нас тут у намёце самая прыгожая пакой, якія ёй калі-небудзь бачыў.
  
  
  "Не прымайце ўсё так блізка да сэрца."
  
  
  Ён думаў аб гэтым, як яна выказалася кветкі на & nb. Ён глядзеў на яе маленькую, цёмную галаву над маляўнічым букетам кветак. Яна была вельмі ўважліва, як калі б гэта быў момант яе жыцця, якога яна заўсёды чакала. Як ён ужо заўважыў, у Інданэзіі, гэтая дзяўчына па двух светаў валодала выключнымі глыбінямі. Вы маглі б даведацца ўсё з нах, калі ў вас было час, і ўвесь свет трымаў бы свае доўгія пальцы далей ад вас.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Яна працягнула яму было агню, і яны ў такую гульню на ўтульныя сонечнае кемпинговый крэслы, каб глядзець на спокойноный, мирномый паток рэчкі, на зялёныя палоскі кардон пашы пад фіялетавым смеркающимся небам. Нік адчуваў сябе крыху сонным. Было ціха, на дарозе, за выключэннем рэдкіх лячэбных якія праязджаюць машын. І некаторых шумоў вакол іншых намётаў і некалькіх непадалёк щебечущих птушак. Акрамя гэтага, не было нічога чуваць. Ён зрабіў глыток свайго напою. - "Была бутэлька газаванай вады ў вядры. Ці з'яўляецца ваш напой досыць халодным?
  
  
  'Даволі смачна.'
  
  
  "Цыгарэту?
  
  
  "Добра, добра." - Ён не звяртаў увагі, курыў ён ці няма. Ён крыху запаволіўся ў апошні час. Чаму? Ён не ведаў. Але цяпер ён, па меншай меры любіў тое, што яна запаліла цыгарэту з фільтрам для яе. Яна асцярожна змясціла фільтр у эга рот, асцярожна трымала полымя запальніцы перад ім і асцярожна працягнула цыгарэту эму, як калі б гэта былі гонар служыць эму...
  
  
  Якім то чынам ён ведаў, што яна не будзе спрабаваць скрасці змесціва карычневай сумкі. Гэта можа быць таму, што гэтыя рэчы будуць выклікаць бясконцую ланцуг бедстваў для тых, хто не мае для ih збыту патрэбных сувязяў. Ён адчуў ўздым у nen агіды да гэтага, дзе вы маглі б толькі застацца ў жывых, нікому не давяраючы наогул.
  
  
  Яна ўстала, і ён летуценна глядзеў, як яна зняла з сябе сукенку, каб здацца ў золатам чорным бюстгальтары. Яна павесіла сукенка на кручок ў сярэдзіне жывата даху палаткі. Каб гэта жанчына, каб ёю ганарыцца. Жанчына, якую ты можаш любіць. Вы б жыццё добрай, з такой жанчынай, якая займаецца здольны сабраць столькі любові.
  
  
  Пасля таго, як ён прыйшоў да высновы, што найбольш жорсткія і гарачыя жанчыны шатландкі і найбольш інтэлектуальна развмтые былі японкі. Па агульным прызнанні - эга параўнальны матэрыял не быў гэтак wouldnt шырокі, як для такога аб'ектыўнага даследавання хацелася б, але вы павінны зрабіць з таго, што ў вас ёсць. Аднойчы ўвечары ў Вашынгтоне, ён сказаў, гэта Білу Родосу выпіўшы некалькі напояў. Малодшы агент AX падумаў пра гэта некаторы час, а затым сказаў: "Гэтыя шатландцы наведвалі Японію на працягу стагоддзяў. Або, як маракі, або ў якасці гандляроў. Так што Нік, вы павінны знайсці там самую ідэальную дзяўчыну: япона-шатландскага паходжання. Можа быць, вы павінны размясціць там такое аб'яву.
  
  
  Нік усміхнуўся. Практычны хлопец гэты Радос. Гэта было супадзенне, што не ён, а Нік быў пасланы ў Амстэрдам, каб узяць на сябе незакончаную працу Херба Уитлока. Біл заняўся працай у Нью-Ёрку і Бард Галерэі.
  
  
  Мата ўперлася маленькай, цёмнай галоўкай на яго плячо.
  
  
  Ён абняў ee. "Вы не галодныя яшчэ?" спытала яна. 'Крыху. Мы паглядзім, што мы можам падрыхтаваць пазней.
  
  
  Ёсць нейкія бабы і некалькі слоікаў тушонкі. Дастаткова гародніны для салаты, а таксама алею і воцату. І печыва для гарбаты ".
  
  
  "Гучыць выдатна." Прыгожанькая дзяўчынка. Яна ўжо вывучыла змесціва каморы.
  
  
  "Я спадзяюся, што яны не знойдуць нас," сказала яна мякка. "Гэта верталётам і самалётам турбуе мяне трохі.
  
  
  'Яе ведаю. Але калі яны стварылі блокпосты, яны стамляюцца потым паўдня, і магчыма, што мы зможам праскочыць. Заўтра раніцай мы паедзем, перш чым рассветет. Але вы думаеце Мата, правільна, як і заўсёды.
  
  
  "Я думаю, што ван Рэйн хітры чалавек.
  
  
  'Яе згодны. Але мне здаецца, што ён мае больш моцны характар, чым Ван-дэр-Лан. Але, дарэчы, Мата, вы калі-небудзь сустракаліся з Гербертам Уитлоком?
  
  
  'Вядома. Аднойчы ён запрасіў мяне на вячэру. Нік спрабаваў кантраляваць сваю руку. Яна амаль напружылася па для міжвольнага рэфлексу.
  
  
  "Дзе вы ўпершыню сустрэліся з ім?"
  
  
  "Ён выбег адкрыта на мяне на вуліцы Каўфмана, дзе ёсць фатограф. Гэта значыць, ён зрабіў выгляд, што выпадкова наткнуўся выплат прама на мяне. Якім то чынам ён павінен мець на ўвазе гэта, таму што ён напэўна хацеў мяне, ёй так думаю. Ён гатэля чаго то."
  
  
  'Чаго?'
  
  
  'Я не ведаю. Гэта адбылося каля двух месяцаў таму. Мы ўзялі ў Дэ Boerderij, а затым пайшлі ў Blue Note. Гэта было вельмі прыемна там. Акрамя таго, што Херб быў фантастычны танцор.
  
  
  "Вы спалі з ім таксама?"
  
  
  'Не, гэта не так. Проста пацалункі, калі развітваліся. Я думаю, што я б зрабіла гэта ў наступны раз. Але ён пайшоў з маёй сяброўкай, Паўла, некалькі разоў. А потым быў той выпадак. Мне гэта сапраўды спадабалася. Яго ўпэўненая , што ён запрасіў бы мяне зноў ".
  
  
  Ён задаваў цябе якія-небудзь пытанні. Ці ёсць у вас якія-небудзь ідэі, што ён спрабуе высветліць"
  
  
  "Я думала, што ён што то накшталт вас. Амерыканскі агент ці што гэта. Мы ў асноўным гаварылі аб фатаграфіі і свеце мадэлявання.
  
  
  І якія справы? Аб'явы?'
  
  
  'Так. Камерцыйны партнёрскай фатаграфіі. Яе планавала, шчыра наступны раз, што калі б ёй мог дапамагчы эму.
  
  
  Нік задуменна паківаў галавой. Дрэнна Герберт. Працаваць назаўжды старанна і метадалагічна. Не піць. Не блытаць дзяўчынак, і справа, як многія агенты часам робяць. Калі б ён быў больш сумленным з Матой, ён усё яшчэ можа быць жывы.
  
  
  "Ён шмат выпіў?"
  
  
  'Амаль нічога. Адна з іх асаблівасцяў, у nen, што я любіла.
  
  
  "Як вы думаеце, што ён быў забіты?"
  
  
  "Я задавалася гэтым пытаннем. Можа быць, Паула ведае што такое. Ці павінна я яе, пагаварыць з ёй, калі мы вернемся ў Амстэрдам?
  
  
  'Каханне. Вы мелі рацыю думаючы пра эга сувязях. Ён быў амерыканскім агентам. Яе сапраўды гатэль б ведаць, калі эга смерць была сапраўды няшчасны выпадак. Я маю на ўвазе - галандскія паліцыянты з'яўляюцца эфектыўнымі, вядома, але... -"
  
  
  Яна сціснула эга руку. - 'Яе разумею цябе. Можа быць, яго знайду што-небудзь. Паула вельмі адчувальная дзяўчына.
  
  
  "І як прыгожая, як ты?"
  
  
  "Вы павінны будзеце судзіць, што для сябе."
  
  
  Яна павярнулася тварам да яго і прыціснулася вуснамі да эга ціха , як быццам сказаць, але вы не будзеце выбіраць ee, яе паклапачуся пра гэта.
  
  
  Цалуючы мяккія вусны, Нік задаваўся лейцара, чаму Уитлок абраў Мату. Супадзенне? Магчыма. Спа-свет Амстэрдама быў вядомы як вёска, дзе ўсе ведалі адзін аднаго. Тым не менш, гэта было больш верагодна, што яна была вызначана з дапамогай кампутара АХ.
  
  
  Ён уздыхнуў. Усё ішло занадта павольна. Пацалункі і ласкі Мацюкі былі цалкам здольныя прымусіць вас забыць аб сваіх непрыемнасцях на некаторы час. Ee рука слізганула ўніз, і ён у імгненне развязаў свой пояс. Пояс з усімі ўтоенымі выкрутамі і сузор'і сёння парашкамі па лабараторыі AX: цыяністым ядаў, суіцыдальныя парашкоў і іншых ядаў з дзясятак прымянення. Акрамя таго, грошы і гнуткі напільнік. Ён адчуваў сябе чужым у Эдэмскім садзе. Госць з кінжалам.
  
  
  Ён варухнуўся. "Маці дазвольце мне таксама вызваліцца ад адзення."
  
  
  Ляніва яна сядзела, ўсмешка весела гуляў вакол куткоў яе rta, і працягнула руку, каб узяць яго куртку. Яна акуратна павесіла яе на вешалку, зрабіў тое ж самае з эга гальштукам і кашуляй, і моўчкі глядзела, як ён схаваў штылет у сваім адкрытым чамадане пад спальнымі мяшкамі.
  
  
  "Я сапраўды з нецярпеннем вось чакаю плаванняў," сказала яна.
  
  
  Ён хутка зняў штаны. "Тым не менш, гэта па-яванская, так? Вы ўсё яшчэ хочаце плаваць пяць разоў у дзень?
  
  
  'Так. Вада добрая і прыязная. Яна ачышчае вас ..."
  
  
  Ён выглянуў. Стала зусім цёмна. Там нікога не было відаць з пазіцыі эга. "Я магу пакінуць свае трусы." Трусы, падумаў ён; гэта ён, яшчэ здраджвае мяне ў Эдэмскім садзе, са смяротным П'ерам ў сваёй сакрэтнай сумцы.
  
  
  "Гэта тканіна можа вытрымаць ваду," сказала яна. "Калі мы пойдзем уверх па плыні, мы маглі б плаваць голым. Яе гатэля б, промыться і цалкам ачысціцца.
  
  
  Ён знайшоў два ручнікі, загорнутыя ў карычневы мех, Вільгельміны і эга папернік ў адным вакол іх і сказаў: "Давайце искупаемся."
  
  
  Акуратны, прамы шлях ішоў да рэчкі. Проста, перш чым яны страцілі па тыпу намётавага лагера, Нік азірнуўся. Здавалася, ніхто не будзе глядзець на іх. Роверы рыхтавалі edu на прымусе. Ён зразумеў, чаму, кемпінг, быў настолькі малы. Як толькі яны выйшлі, вакол кустоў, дрэвы былі далей ад берага праз рэгулярныя прамежкі часу. Культивирумая мясцовасць дасягнула амаль да берага. Шлях нагадваў сцяжынкі, як быццам тут некалькі пакаленняў таму коні па іх цягнулі невялікія баржы і лодкі. Можа быць, гэта было так. Яны ішлі на працягу доўгага часу. Выган потым пашы. Гэта было дзіўна для такой краіны, вы думалі, што яна была настолькі перапоўненая людзьмі. Людзі... Чума гэтай планеты. Сельскагаспадарчыя машыны і сельскагаспадарчыя рабочыя...
  
  
  Пад адным, вакол высокіх дрэў, ён знайшоў месца, абароненае як альтанка ў цемры. Вузкая траншэю поўны сухіх лісця, як гняздо. Мата глядзеў на нах так доўга, што ён паглядзеў на нах з здзіўленнем. Ён спытаў. - "Табе падабаецца тут што-небудзь?"
  
  
  "Гэта месца. Вы бачылі, як акуратныя банкі k гэтага ручайка ёсць? Чыстая адходаў або галін або лісця. Але тут. Тут яшчэ ёсць сапраўдныя лісце, высахлыя цалкам, як пухавая ложак. Я думаю, што аматары прыходзяць сюды. Можа быць, на працягу многіх гадоў запар.
  
  
  Ён паклаў ручнік на пень дрэва. 'Я думаю, ты маеш рацыю. Але, магчыма, людзі сюды зграбаюць лісце, каб мець зручнае месца послеобеденное скляпенні.
  
  
  Яна зняла бюстгальтар і трусікі. "Добра, але гэта месца ведае шмат любові. Якім то чынам яно святое. Яно мае сваю ўласную атмасферу. Вы можаце адчуць гэта. Ніхто не выразае дрэвы або лісце не кідае тут смецце. Хіба для гэтага не дастаткова доказаў?
  
  
  "Магчыма," сказаў ён задуменна, як ён кінуў трусы ў адну боку. Ідзіце наперад, Картэр, каб даказаць гэта, можа яна не мае рацыі.
  
  
  Мата павярнулася і ўвайшла ў струмень. Яна нырнула і ўсплыла ў некалькіх метрах. "Нырайце сюды таксама. Гэта прыемна.'
  
  
  Ён не быў адным вакол аматараў ныраць у незнаёмую рэчку, нельга быць такім дурным, каб ігнараваць раскіданыя валуны. Нік Картэр, які ныраў часам з трыццаці метраў, увайшоў у ваду плаўна, як падзенне дубца. Ён паплыў да дзяўчыны з бясшумнымі гребками. Ён адчуваў, што гэта месца заслугоўвае свету і глыбокай павагі, павагу ўсіх тых аматараў, якія спазнаў сваю першую любоў тут. Ці ў тым, што яна-мой добры геній, ён думаў, што гэта, як ён падплыў да Мат.
  
  
  "Хіба Вы не адчуваеце сябе добра?" прашаптала яна.
  
  
  Так.' Вада супакойвае, паветра халаднаватае ўвечары. Нават дыханне эга найбліжэйшай да спакойнай паверхні вады, здавалася, запаўнялі лёгкае што-то новае, што-то новае і што тое падбадзёрлівае. Мата прыціснулася да яму, часткова плаваючы, яе мэта была на адным узроўні з эга. Ee валасы былі даволі доўгімі і ee мокрыя завіткі слізгалі па эга шыі з пяшчотнай мяккасцю, ласкавшей яго. Яшчэ адзін вакол добрых якасцяў Мацюкі, падумаў ён, не наведванне салонаў. Трохі дробязны сыход за сабой з ручніком, расчоскай, шчоткай і бутэлькай духмянага алею, і яе валасы зноў у форме.
  
  
  Яна глядзела на яго, закінула рукі па абодва бакі ад яго галавы і злёгку пацалавала яго, смыку ih цела разам у гармоніі двух лодак рабізной бок аб бок на спадзістай зыбе.
  
  
  Ён павольна падняў яе і пацалаваў абедзве яе грудзей, акт, які выказвае, як даніну, і запал. Калі ён зноў апусціў яе, яна была часткова падтрымана эга эрэкцыяй. Гэта было пары настолькі духоўна прыемна, што вы хочаце захаваць эга назаўжды, але і замінаючы , таму што гэта заахвоціла вас на глядзець нам на што далей.
  
  
  Яна ўздыхнула і замкнула моцныя рукі трохі эга спіной. Ён адчуў яе далоні адкрываюцца і зачыняюцца, легкадумныя руху здаровага дзіцяці размінаніе грудзей сваёй маці, як ён п'е малако.
  
  
  Калі ён, нарэшце ..., іяго рука рушыў уніз, яна перахапіла эга і прашаптала: "Не, Без рук. Усе появански, памятаеце?
  
  
  Ён да гэтага часу тхара памятаў, са сумессю страху і чакання, як ўсплыла памяць. Гэта сапраўды зойме трохі больш часу, але гэта частка задавальнення. "Так", - прамармытаў ён, калі яна зрабіла яе шлях уверх і апусцілася на яго. 'Так. Яе памятаю.'
  
  
  Задавальненне каштуе цярпення. Ён думалі, што ў сто разоў, адчуваючы перенасыщенное цяплом яе цела супраць яго, падкрэслена трохі прахалоднай вады паміж імі. Ён думаў аб тым , як мірная і ўзнагароду жыццё, здавалася, і эму было шкада тых, хто кажа, што трахаць ў & nb не весела. Яны ментальна вельмі прытрымліваліся сваіх фрустраций і тармажэнняў. Небаракі. Гэта ценымногие лепш. Наверсе вы аддзеленыя аднаго ад аднаго, няма падлучэння вадкасці. Мата закрыла ногі для эга спіной, і ён адчуваў сябе якія плывуць уверх павольна і з ёй. 'Яе ведаю. Яе ведаю," прашаптала яна, а потым прыціснулася вуснамі да эга вуснаў.
  
  
  Яна ведала.
  
  
  Праз ваду яны прабраліся назад у лагер, ахінуты цемрай. Мата рыхтавала edu з сяброўскаму гудзеннем газавай косы. Яна знайшла кары і затушылі мяса ў nen, яна знайшла нейкі перац чылі для бабоў і чабор і часнык для соуза салата. Нік з'еў эга да апошняга лісціка, і не ў якой меры эму не было сорамна, што ён праглынуў дзесяць печеньев з гарбатай. Дарэчы, аўстралійцы зараз можа купіць сабе шмат печыва.
  
  
  Ён дапамог гэй, мыць посуд і прыбіраць беспарадак. Калі яны запоўзалі ў распакованые, спальныя мяшкі, яны гулялі ў іншы з адным некаторы час. Замест таго, каб ісці адразу спаць, яны зрабілі ўсё гэта зноў.
  
  
  Ну, трохі? Задавальненне ў сексе, разнастайны сэкс, дзікі сэкс, смачны сэкс.
  
  
  Гэта было пасля таго, як праз гадзіну, калі яны, нарэшце, прыціснуўшыся адзін да аднаго ў ih мяккім, пухнатым гняздзечку. "Дзякуй, дарагі," прашаптала Мата. "Мы можам яшчэ зрабіць іншага аднаго шчаслівымі."
  
  
  "Што ты дзякуеш? Дзякуй. Ты смачная.'
  
  
  "Так," сказала яна сонная. "Я люблю каханне. Толькі любоў і дабрыня рэальныя. Гуру сказаў мне аднойчы гэта. Некаторым людзям ён не мог дапамагчы. Яны затрымаліся ў хлусні бацькоў з ранняга ўзросту. Няправільнае выхаванне.
  
  
  Ён млява пацалаваў яе закрытыя павекі. "Вы Спіце, міс Гуру Фрэйд. Вы павінна быць маюць рацыю. Але я так стаміўся ..." і Далей апошні гук быў доўгім, задаволеным уздыхам.
  
  
  Звычайна Нік спаў, як котка. Ён мог спаць своечасова, канцэнтруючыся добра, да таго ж ён заўсёды быў бадзёрым пры найменшым шуме, але гэтай ноччу, і гэта было даравальна, ён спаў, як бервяно. Перш чым ён заснуў, ён спрабаваў пераканаць свой розум, каб абудзіць яго, як толькі што-небудзь незвычайнае адбудзецца на дарозе, але эга, розум, здавалася, сярдзіта адвярнуўся ад яго ў тую ноч. Магчыма таму, што ў яго было менш задавальнення з гэтымі шчаслівымі момантамі з Матой.
  
  
  У паўкіламетры ад лагера, спыніліся два вялікіх мэрсэдэса. Пяцёра мужчын падышлі да трох спальным палатак з лёгкімі, неслыщными крокамі. Спачатку ih ліхтарыкі прысвяцілі Rover і Volkswagen. Астатняе было лёгка. Не больш, чым беглы погляд на Peugeot было дастаткова.
  
  
  Нік не заўважаў ih, пакуль магутны прамень святла не быў накіраваны на яго вочы. Ён прачнуўся і ўскочыў. Ён хутка зноў заплюшчыў вочы ад яркага святла. Ён паклаў свае рукі на яго вочы. Злоўлены, як маленькі дзіця. Вільгельміны ляжалі пад світэрам побач з валізкай. Можа быць , ён мог бы схапіць яе ў хуткім кідку, але ён прымусіў сябе захоўваць спакой. Набярыцеся цярпення і проста чакаць, калі карты будуць перамяшаныя. Мата гуляў яшчэ разумнейшы. Яна праляжала на падлозе нерухома. Яна як бы прачыналася цяпер і ўважліва чакала далейшых падзей.
  
  
  Сяргей ліхтара адвярнуўся ад яго і быў накіраваны на зямлю. Ён заўважыў, гэта па знікненні святлення супраць эга стагоддзя. "Дзякуй," сказаў ён. "Сыч Бога, не святыя, на маім твары больш."
  
  
  'Выбачайце.' - Гэта быў голас Яапа Баллегуайера. "Мы некалькі зацікаўленых людзей, містэр Кент. Таму, калі ласка, просім супрацоўнічаць. Мы хочам, каб вы дапамагалі алмазы.
  
  
  'Добрыя. Яе схаваў ih. Нік устаў, але эга вочы былі па-ранейшаму зачыненыя. "Вы асляпілі мяне з гэтым чортавым святлом." Ён пахіснуўся наперад, робячы выгляд, што больш бездапаможны, чым ён сябе адчуваў. Ён расплюшчыў вочы ў цемры.
  
  
  "Дзе яны, містэр Кент?"
  
  
  "Я сказаў вам , што я схаваў ih."
  
  
  'Вядома. Але я не дазволю вам забраць ih. У намёце, у машыне ці дзе то звонку. Мы можам пераканаць вас, калі гэта неабходна. Зрабіце свой выбар хутка.
  
  
  Які выбар? Ён мог адчуваць іншых людзей у цемры. Баллегойер быў добра прыкрыты са спіны. Так што прыйшоў час прымяніць выкрут.
  
  
  Ён уяўляў сабе, як эга непрыгожы, у цяперашні час жорсткае твар пільна глядзіць на яго. Баллегуайер быў моцная асоба, але вы не павінны баяцца эга гэтак жа, як слабак, як Ван дэр Лан. Гэта спалоханы чалавек, які забівае вас, а затым не жадае , каб гэта зрабіў.
  
  
  'Як ты нас знайшоў?'
  
  
  'Верталётам. Яе выклікаў адзін. Усё вельмі проста. Алмазы, калі ласка.
  
  
  "Працуеце ці вы з Ван Рэйнам?
  
  
  'Не зусім. Зараз, містэр Кент, кажуць людзі ..."
  
  
  Гэта не было блефам. - "Вы знойдзеце ih у гэтым чамадане побач са спальнымі мяшкамі. Налева. Пад кашуляй.
  
  
  'Дзякуй.'
  
  
  Одзіна вакол мужчын увайшоў у палатку і вярнуўся. Мяшок зашелестел, як ён перадаў эга Баллегойеру. Ён мог бачыць трохі лепш. Ён пачакаў яшчэ хвіліну. Ён мог штурхнуць гэтую лямпу ў бок, але, магчыма, у іншых таксама былі лямпы. Акрамя таго, калі пачалася стральба, Мэт быў у сярэдзіне жывата лініі агню. Баллегуайер пагардліва фыркнуў. "Вы можаце захаваць гэтыя камяні, як сувеніры, містэр Кент. Яны з'яўляюцца падробкамі.
  
  
  Нік быў задаволены цемрай. Ён ведаў, што ён пачырванеў. Ён быў падмануць, як школьнік. "Ну абмяняў Дэ Гроот ..."
  
  
  "Вядома. Ён прынёс фальшывую сумку. Менавіта такія, як сапраўдныя, калі вы бачылі ў газетах ih фатаграфіі.
  
  
  "Ці змог ён сысці?"
  
  
  'Так. Ён і Хазебрук адкрылі вароты зноў, у той час як Ван Рэйн, і яго даручалі паліцэйскаму верталёту сачыць за вамі.
  
  
  "Так вы галандскі спецагент. Хто гэта быў ..."
  
  
  'Як вы ўвайшлі ў кантакт з Дэ Гроотом?
  
  
  "Я не ўваходзіў. Ван Рэйн паклапацілася аб гэтым пасяджэнні. Затым ён будзе пасярэднікам. Так як жа вы маеце справу з ім потым?
  
  
  "Ці можаце вы увайсці ў кантакт з Дэ Гроотом?
  
  
  "Я нават не ведаю, дзе ён жыве. Але ён чуў абсталяваннем мне - як пакупніку алмазова. Ён будзе ведаць, дзе мяне знайсці , калі ён мае патрэбу ўва мне.
  
  
  "Ці ведалі вы эга раней?"
  
  
  'Няма. Яе выпадкова натрапіць на яго ў лесе за домам Ван Рэйна. Яе спытаўся ў яго, ці быў ён чалавекам , які прадае Енисейские алмазы. Ён убачыў магчымасць, зрабіць гэта без пасрэднікаў, я думаю. Ён паказаў ih мне ih. Думаю, яны адрозніваліся ад гэтых падробак. Павінна быць, гэта былі арыгіналы, таму што ён падумаў, што, можа быць, яе надзейны пакупнік ".
  
  
  "Чаму ты пайшоў так хутка?"
  
  
  "Калі аб вас абвясцілі ёй, падумаў, што гэта можа быць напад. Яе дагнаў Дэ Гроота і ўзяў гэтую сумку з сабой. Яе сказаў эму звязацца са мной і што здзелка ўсё роўна адбудзецца.
  
  
  Яе, падумаў, што яны павінны быць з сабой у больш маладога чалавека з больш хуткай машынай ".
  
  
  У пярэчанні Баллегуайера прагучаў сардонический тон.
  
  
  "Дык вы сталі ахвярай раптоўных падзей".
  
  
  'Гэта дакладна.'
  
  
  - Што, калі Дэ Гроот скажа, што вы ih скралі?
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  'Што скраў? Сумку, поўную падробак з гэтага выкрадальніка каштоўнасцяў?
  
  
  "А, значыць, ты ведаў, што гэтыя алмазы былі скрадзенымі, калі ih прапаноўвалі табе купіць". Ён гаварыў, як паліцэйскі: Маўляў цяпер прызнаць сябе вінаватым.
  
  
  "Наколькі яе ведаю, яны не належаць нікому, у каго яны ёсць. Яны здабытыя ў савецкай шахце ih адтуль павезлі... "
  
  
  "А? Значыць, гэта не крадзеж, калі гэта адбываецца ў рускіх? "
  
  
  "Вы так кажаце. Дама ў чорнай вэлюму сказала, што яны яе ".
  
  
  Нік зноў змог цалкам бачыць, што гэты Баллегуайер быў майстрам фінтоў і дыпламатыі. Але да чаго гэта прывяло, і чаму? "
  
  
  Іншы мужчына ўручыў эму картку. - Калі Дэ Гроот звяжацца з вамі, не маглі б вы патэлефанаваць мне?
  
  
  "Вы ўсё яшчэ працуеце на місіс Дж.?"
  
  
  Баллегуайер на імгненне завагаўся. У Ніка было адчуванне, што ён меў намер прыпадняць заслону, але ў рэшце рэшт адмовіўся ад гэтага.
  
  
  "Так, - сказаў мужчына. "Але я спадзяюся, ты патэлефануеш".
  
  
  "З таго, што я чуў, - сказаў Нік, - яна першая можа атрымаць гэтыя алмазы".
  
  
  'Магчыма. Але, як бачыце, цяпер усё стала ценымногие складаней ". Ён пакрочыў у цемру, то і справа запальваючы лямпу, каб глядзець, куды ён ідзе. Мужчыны ішлі сьледам за ім па абодва бакі палаткі. Яшчэ адна цёмная постаць з'явілася з-за "пежо", а чацвёртая - з боку ручая. Нік палёгкай уздыхнуў. Колькі ж ih было б разам? Ён павінен быць удзячны сваёй шчаслівай зоркавы за тое, што не адразу схапіў Вильгельмину.
  
  
  Ён вярнуўся ў палатку да спальникам і кінуў падробленыя брыльянты ў стойку. Там ён пераканаўся ў прысутнасці Вільгельміны і ў тым, што магазін па нах не дасталі. Затым ён жым лежачы і закрануў Мацюкі. Яна абняла яго, не гаварыць нам словы.
  
  
  Ён пагладзіў яе гладкую спіну. "Вы ўсё чулі?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Ван Рэйн і Баллегуайер цяпер працуюць разам. І ўсё ж яны абодва прапанавалі мне брыльянты на продаж. І наогул, што гэта за людзі? Галандская мафія?
  
  
  "Няма", - задуменна адказала яна ў цемры. Яе дыханне мякка скользнуло па эга падбародка. "Яны абодва прыстойныя грамадзяне".
  
  
  На імгненне запанавала цішыня, потым яны абодва засмяяліся. "Годныя бізнесмены", - сказаў Нік. "Гэта можа быць Ван Рэйн, але Баллегуайер - агент самай важнай бізнес-лэдзі ў свеце. Усе яны атрымліваюць прыстойную прыбытак, максімальна вялікую, калі ёсць разумны шанец, што ну не зловяць ". Ён успомніў, як Хоук сказаў: "Хто пераможа?"
  
  
  Ён прасіў у сваёй фатаграфічнай памяці канфідэнцыйныя файлы, якія нядаўна вывучаў у штаба-кватэры AX. Яны былі аб міжнародных адносінах. Савецкі Саюз і Нідэрланды былі ў добрых адносінах яшчэ з адным. Сапраўды, з некаторай прахалодай, таму што галандцы супрацоўнічалі з кітайцамі ў пэўных галінах ядзерных даследаванняў, у якіх кітайцы дамагліся дзіўных поспехаў. Енисейские алмазы не вельмі добра ўпісваліся ў гэтую схему, але ўсё ж ...
  
  
  Ён сонна падумаў пра гэта некаторы час, пакуль на яго гадзінах не было чвэрць на сёмую. Затым ён прачнуўся і падумаў пра Дэ Грооте і Хасебруке. Што б яны рабілі цяпер? Ім патрэбныя былі грошы на алмазы, і яны ўсё яшчэ падтрымлівалі сувязь з Ван дэр Лааном. Так што яны апынуліся ў цяжкім становішчы. Ён пацалаваў проснувшуюся Мату. "Пара на працу."
  
  
  Яны паехалі на ўсход, насустрач надыходзячым світання. Воблачнасць была шчыльнай, але тэмпература была ўмеранай і прыемнай. Калі яны праязджалі акуратны гарадок і перасякалі чыгуначныя шляхі, Нік крыкнуў: "Горад называецца ў Амерыцы".
  
  
  "Вы ўбачыце тут значна больш амерыканскага ўплыву. Матэлі, супермаркеты. Гэта сапсавала тут увесь пейзаж. Асабліва ўздоўж галоўных дарог і каля гарадоў ".
  
  
  Яны паснедалі ў кафэ матэля, які мог бы быць у Агаё. Вывучаючы карту, ён выявіў шашы на поўнач, якое вяло ў Наймеген і Арнем. Калі яны выехалі з тут, Нік, хутка праверыў машыну. Ён знайшоў эга пад спінкай, вузкую четырехдюймовую пластыкавую скрынку. З гнуткімі драцянымі заціскамі і ручкай рэгулявання частоты, якую ён асабліва не чапаў. Ён паказаў гэта Мат. - Адзін па гэтае хлопцаў Баллегуайера папоркаўся ў цемры. Гэты маленькі перадатчык паведамляе ім, дзе мы знаходзімся.
  
  
  Мата паглядзела на маленькую зялёную скрыначку. "Ён вельмі маленькі".
  
  
  "Вы можаце зрабіць гэтыя штукі памерам з арахіс. Гэты, верагодна, танней або мае больш працяглы тэрмін службы з-за вялікіх батарэй, а таксама большай далёкасці ... "
  
  
  Па шашы ён ехаў на поўдзень, а ня поўнач, пакуль яны не даехалі да заправачнай станцыі Shell, дзе некалькі машын былі прыпаркаваныя ля помпаў, каб чакаць чаргі. Нік стаў у чаргу і сказаў: "Знайдзіце хвілінку і адвязіце эга да помпы".
  
  
  Ён шэл наперад, пакуль не ўбачыў машыну з бельгійскім нумарным знакам. Ён спатыкнуўся і выпусціў ручку пад заднюю частку машыны, ступіў наперад і ласкава сказаў кіроўцу па-французску: "Я выпусціў ручку пад вашу машыну. Не маглі б вы пачакаць хвілінку?
  
  
  Каржакаваты мужчына за рулём ласкава ўсміхнуўся і кіўнуў. Нік знайшоў сваю ручку і ўсталяваў перадатчык у бельгійскую машыну. Падабраўшы ручку, ён падзякаваў чалавека, і яны абмяняліся некалькімі сяброўскімі кіўкамі. Заліў бак "пежо", яны павярнулі на поўнач.
  
  
  "Ты прыляпіў гэты перадатчык пад яго іншай машынай?" спытала Мата. 'Так. Калі выкінуць, яны адразу зразумеюць, што што-то не так. Але, можа быць, яны нейкі час будуць пераследваць тую і іншую машыну. Застаецца іншае. Цяпер яны могуць сачыць за намі па любой іншай машыны на дарозе ".
  
  
  Ён шукаў машыну, якая займаецца ехала далёка ззаду іх, зрабіў разварот у Зютфене, праехаў па прасёлкавай дарозе туды, і назад да канала Інфармацыя, і ніякай машыны не было за імі. Ён падняў плечы. "Здаецца, мы ih страцілі, але гэта не мае значэння. Ван Рэйн ведае, што я вяду справы з Ван дэр Лааном. Але, магчыма, мы ih крыху заблыталі ".
  
  
  У Хенгела яны паабедалі і дабраліся да Гестерен потым адразу двух гадзінны. Яны знайшлі свой шлях да маёнтка Ван-дэр-Лаану звонку. Гэта быў густа зарослы лесам, верагодна, недалёка ад мяжы з Германіяй - з прывакзальнай пляцоўкай, на якой яны праехалі каля пяцісот ярдаў па прасёлкавай дарозе пад падстрыжанымі дрэвамі і паміж суцэльным плотам. Гэта была бледная версія раскошнай рэзідэнцыі Ван Рэйна. Кошт абодвух было складана параўнаць, але належаць яны маглі толькі заможным людзям. У адным маёнтку раслі векавыя дрэвы, дома быў велізарным, і ў nen было шмат вады, таму што гэта было тое, што хацела, я стараюся арыстакратыя. У іншага - Ван дэр Лаана - было шмат зямлі, але, пабудоў было менш, і ручаёў амаль не было відаць. Нік павольна праехаў на "пежо" па звілістай дарозе і паставіў эга на стаянцы, пакрытай жвірам, паміж прыкладна дваццаццю іншымі машынамі. Ён нідзе не бачыў, Daf, і не бачыў вялікіх лімузінаў, якія выбіралі Ван Рэйн і Болль-Гуйер. Але ззаду ўсё яшчэ была пад'язная дарожка, дзе таксама можна было прыпаркаваць машыны. Дзе-то унізе, чым тут быў басейн сучаснай формы, два тэнісных корта і тры дарожкі для боўлінга. Абодва тэнісных корта выкарыстоўваліся, але вакол у басейна было ўсяго каля шосты чалавек. Было яшчэ ясна.
  
  
  Нік замкнуў "пежо". "Давай пройдземся, Мата. Давайце агледзімся, перш чым вечара пачнецца.
  
  
  Яны мінулі тэрасу і спартыўныя пляцоўкі, абышлі дом. Жвіровая дарожка вяла да гаражоў, конюшням і драўляных гаспадарчых пабудоў. Нік шэл наперадзе. У поле справа ад хлявоў луналі два велізарных шара, ахоўных чалавекам, які нешта напампоўваў ў іх. Нік падумаў, гэта гелій або вадарод. Эга праніклівыя вочы бачылі кожную дэталь. Над гаражом размяшчаліся жылыя дамы ці памяшканні для персаналу з шасцю парковачнымі месцамі. Тры маленькія машыны былі акуратна прыпаркаваны побач адным з адным перад ім, а пад'язная дарожка з гэтага боку хаты перасякала ўзвышша паміж лугамі і сыходзіла ў лес.
  
  
  Нік павёў Мату ў гараж, калі ззаду іх пачуўся голас Ван дэр Лаана. "Добры дзень, містэр Кент".
  
  
  Нік павярнуўся і з усмешкай памахаў рукой. 'Прывітанне.'
  
  
  Ван дэр Лаан прыйшоў, злёгку засопшыся. Эму паспешліва пра іх паведамілі. На nen была белай спартовая кашуля і карычневыя штаны, у якіх ён усё яшчэ выглядаў як бізнесмен, які iso усіх сіл стараўся падтрымліваць бездакорны вонкавы выгляд. Эга чаравікі ззялі.
  
  
  Апавяшчэнне аб прыездзе Ніка, відавочна, знервавала Ван дэр Лаана. Ён iso усіх сіл спрабаваў пераадолець сваё здзіўленне і ўзяць сітуацыю пад кантроль. "Паглядзім на гэта, паглядзі на мяне. Я не быў упэўнены, што ты прыйдзеш... -
  
  
  У цябе тут цудоўнае месца, - сказаў Нік. Ён паставіў эму Мату. Ван дэр Лаан быў ветлівасць. "Чаму ты падумаў, што я не прыйду?" Нік паглядзеў на паветраныя шары. Адзін быў пакрыты дзіўнымі ўзорамі, завіткамі і лініямі фантастычных кветак, разнастайнымі сэксуальнымі сімваламі ў колышущейся ўспышкі весялосці.
  
  
  "Я ... я чуў. .
  
  
  - Дэ Гроот ужо прыехаў?
  
  
  'Так. Яе заўважаю, што мы становімся адкрытымі. Дзіўная сітуацыя. Вы абодва мелі намер пакінуць мяне ў баку, але абставіны прымусілі вас вярнуцца да мяне. Гэта лёс.
  
  
  - Дэ Гроот злуецца на мяне? Яе забраў у яго эга скрутак ".
  
  
  Мігаценне ў вачах Ван дэр Лаана казала аб тым, што Дэ Гроот сказаў эму, што ён абдурыў "Нормана Стрыт" - і што Дэ Гроот сапраўды раззлаваўся. Ван дэр Лаан развёўся рукамі.
  
  
  "Ах, не зусім так. У рэшце рэшт, Дэ Гроот - бізнесмен. Ён проста хоча пераканацца, што атрымае свае грошы і пазбавіцца ад гэтых алмазова. Пайсці да яму?
  
  
  'Добра. Але я не магу займацца справамі да заўтрашняга раніцы. Гэта значыць - калі эму патрэбныя наяўныя. Яе атрымліваю значную суму праз пасыльнага ".
  
  
  "Пасыльны?"
  
  
  "Яшчэ, вядома".
  
  
  - падумаў Ван дэр Лаан. Ён спрабаваў знайсці слабыя месцы. Дзе быў гэты пасыльны, калі Кент быў з Ван Рэйнам? Па эга слоў, у Нормана Стрыт не было сяброў у Нідэрландах - па крайняй меры, давераных асоб, якія маглі б пайсці і прынесці для яго вялікія сумы грошай. "Не маглі б вы патэлефанаваць эму і спытаць, ці можа ён прыйсці раней?"
  
  
  'Няма. Гэта немагчыма. Яе буду вельмі асцярожны з вашымі людзьмі ... -
  
  
  Вы павінны сцерагчыся некаторых людзей, - суха сказаў Ван дэр Лаан. "Я не вельмі рады, што вы спачатку абмяркоўвалі гэты лейцара з Ван Рэйнам. А зараз вы ўбачыце, што будзе далей. Паколькі яны кажуць, што гэтыя алмазы былі скрадзеныя, кожны паказвае свае прагныя пальцы. А гэты Баллегуайер? Вы ведаеце, каму гэта працуе?
  
  
  'Няма. Яе, мяркую, гэта ўсяго толькі патэнцыйны прадавец алмазова, - нявінна адказаў Нік.
  
  
  На чале з гаспадаром яны дасягнулі выгібу тэрасы з выглядам на басейн. Нік заўважыў, што Ван дэр Лаан адводзіў ih вакол гаражоў і гаспадарчых пабудоў так хутка, як толькі мог. "Так што нам проста трэба пачакаць і штогод. І Дэ Грооту прыйдзецца застацца, таму што, зразумела, ён не з'едзе без грошай ".
  
  
  "Ты думаеш, гэта вар'яцтва?"
  
  
  'Ну няма.'
  
  
  Нік гатэль б ведаць, якія планы і ідэі, віталь, у гэтай акуратна зачасанай галоў. Ён амаль адчувальна адчуваў, што Ван дэр Лаан жорстка абдумвае ідэю збавення ад Дэ Гроота і Хасебрука. Маленькія чалавечкі з вялікімі амбіцыямі небяспечныя. Гэта той тып, які моцна пагружаны верай у тое, што прагнасць не можа быць дрэнны. Ван дэр Лаан націснуў кнопку, прымацаваную да балюстрады, і яванец ў белым пінжаку падышоў да іх. "Пойдзем выцягнем ваш багаж вакол машыны", - сказаў гаспадар. "Фрыц тут пакажа вам вашыя пакоя".
  
  
  У "Пежо" Нік сказаў: "У мяне з сабой сумка-Дэ Гроота. Ці магу я яе вярнуць эга эму цяпер?
  
  
  "Пачакаем да вячэры. Тады ў нас будзе дастаткова часу ".
  
  
  Ван дэр Лаан пакінуў ih ля падножжа вялікай лесвіцы ў холе галоўнага будынка, папярэдне пераканаўшы ih атрымаць асалоду ад плаваннем, тэнісам, верхавой яздой і іншымі задавальненнямі. Ён быў падобны на занадта занятага ўладальніка занадта маленькага курорта. Фрыц правёў ih ў дзве сумежныя пакоя. Шэптам Нік сказаў Памочнік, пакуль Фрыц ставіў багажу: "Папрасі эга прынесці наверх два віскі і газіроўку".
  
  
  Калі Фрыц сышоў, Нік пайшоў у пакой Мацюкі. Гэта была сціплая пакой злучаная з эга пакоем, агульнай ваннай. "Як наконт таго, каб падзяліць са мной ванну, мэм?"
  
  
  Яна слізганула ў эга абдымкі. "Я хачу падзяліцца з вамі ўсім".
  
  
  - Фрыц, - інданезійскага, ці не так?
  
  
  'Гэта праўда. Яе б гатэль пагаварыць з ім хвілінку... "
  
  
  "Ідзем. Яе цяпер сыходжу. Паспрабуйце пасябраваць з ім ".
  
  
  "Я думаю, гэта спрацуе".
  
  
  'Яе таксама так думаю.' Але супакойся. Скажыце эму, што вы толькі што прыехалі ў гэтую краіну, і вам складана ў ёй жыць. Выкарыстоўвайце ўсе свае здольнасці, мая мілая. Гэтага не вытрымае нас адзін мужчына. Ён, напэўна, самотны. Паколькі мы ўсё роўна знаходзімся ў розных пакоях, эга гэта ніякім чынам не павінна турбаваць. Проста зрабі эга вар'ятам ".
  
  
  "Добра, мілы, як ты кажаш". Яна падняла да яму твар, і ён пацалаваў салодкі носік.
  
  
  Распаковывая рэчы, Нік напяваў мелодыю з "Фінляндыі". Эму патрэбен быў толькі адзін выпадак, і гэта можа быць усё. І ўсё ж адным вакол самых выдатных вынаходак чалавека быў сэкс, цудоўны сэкс. Сэкс з галандскімі красунямі. Вы амаль усе зрабілі з гэтым. Ён павесіў вопратку, досталь, туалетныя прыналежнасці і паставіў пішучую машынку на столік ля акна. Нават гэты вельмі прыгожы ўбор быў нічым у параўнанні з прыгожай, разумнай жанчынай. Пачуўся стук. Адчыніўшы дзверы, ён паглядзеў на Дэ Гроота. Маленькі чалавечак быў такім жа строгім і фармальным, як заўсёды. Усмешкі па-ранейшаму не было.
  
  
  "Добры дзень", - цяпло сказаў Нік. 'Мы зрабілі гэта. Яны не змаглі нас злавіць. Ці былі ў вас праблемы з праходам праз гэтыя вароты? Яе сам страціў там трохі кветак ".
  
  
  Дэ Гроот глядзеў на яго холадна і ашчадна. "Яны пабеглі назад у дом, калі мы з Гары сышлі. У нас не было праблем з тым, каб швейцар зноў адкрыў гэтыя вароты ".
  
  
  "У нас былі некаторыя цяжкасці. Як паведаміла амбасада над галавой і ўсё такое. Нік працягнуў эму карычневы пакет. Дэ Гроот толькі мімаходам зірнуў на яго. "З імі ўсё ў парадку. Яе яшчэ нават не глядзеў. У мяне не было на гэта часу ".
  
  
  Дэ Гроот здаваўся збітым з панталыку. - І ўсё ж вы прыйшлі сюды...?
  
  
  "Мы павінны былі тут сустрэцца, ці не так? Куды мне яшчэ ісці?
  
  
  "Яе. - я разумею".
  
  
  Нік падбадзёрваючы ўсміхнуўся. "Вядома, вам цікава, чаму я не паехаў адкрытымі ў Амстэрдаме, ці не так? Чакаць там вашага званка. Але навошта яшчэ патрэбны пасярэднік? Вы гэтага не зробіце, але я яе ведаю. Можа быць, яе змагу весці справы з Ван дэр Лааном надоўга. Я не ведаю гэтую краіну. Даставіць брыльянты праз мяжу туды, куды яе хачу, - праблемы. Не, яе не вакол тых, хто ўсё робіць адзін, як ты. Яе прадпрымальнік і не магу дазволіць сабе спаліць усе караблі ззаду сябе. Так што вам проста трэба на некаторы час расслабіцца, хоць яе разумею, што вы можаце заключыць больш выгадную здзелку з Ван дэр Лааном. Эму не трэба шмат працаваць за свае грошы. Вы таксама можаце намякнуць, што можна весці справы са мной напрамую, але - сказаў б асяроддзях нас - яе б не шталь гэтага рабіць на вашым месцы. Ён сказаў, што мы можам пагаварыць аб справах потым абеду.
  
  
  У Дэ Гроота не было выхаду. Ён быў больш сціснутай з панталыку, чым перакананы. 'Грошы. Ван дэр Лаан сказаў, што ў вас ёсць пасыльны. Ён яшчэ не выехаў да Ван Рэйна?
  
  
  'Вядома, няма. У нас ёсць расклад. Яе спыніў яго. Яе пазваню яму было рана раніцай. Потым ён прыйдзе, ці ён сыдзе, калі мы не прыйдзем да пагаднення ".
  
  
  'Яе разумею.' Дэ Гроот, мабыць, не разумеў, але ён будзе чакаць. "Тады ёсць яшчэ якое-што ..."
  
  
  "Так?"
  
  
  - Ваш рэвальвер. Вядома, яе распавёў Ван дэр Лаану, што адбылося, калі мы сустрэліся. Мы ... ён думае, што вы павінны пакінуць гэта эму, пакуль вы не паедзеце. Вядома, яго ведаю тую амэрыканскую ідэю, што яны трымаюць гэтую прыгажосць далей ад майго рэвальвера, але ў дадзеным выпадку гэта можа быць жэстам ўпэўненасці ".
  
  
  Нік нахмурыўся. У тым выглядзе, у якім быў цяпер Дэ Гроот, эму лепш дзейнічаць асцярожна. "Я не люблю гэтага рабіць. Ван Рэйн і іншыя маглі б знайсці нас тут ".
  
  
  "Ван дэр Лаан наймае дастаткова кваліфікаваных спецыялістаў.
  
  
  Ён сочыць за ўсімі дарогамі ".
  
  
  'Ой лі.' Нік паціснуў плячыма і ўсміхнуўся. Затым ён знайшоў Вильгельмину, якую схаваў у адной вакол сваіх куртак на вешалцы для адзення. Ён выштурхнуў магазін, адсунуў засаўку і дазволіў пуле выскачыць па, як мацавання і злавіць яе ў паветры. - "Я веру, што мы можам зразумець пункт гледжання Ван дэр Лаана. Бос ва ўласным дом. Калі ласка.'
  
  
  Дэ Гроот сышоў з пісталетам за поясам. Нік паморшчыўся. Яны обыщут эга багажу, як толькі прадставіцца магчымасць. Што ж, удачы. Ён зняў папружкі з доўгіх похваў Х'юга, і штылет шталь незвычайна вузкім нажом для адчынення лістоў у эга футарале для лісты. Некаторы час ён хацеў схаваны мікрафон, але не змог эга знайсці. Што яшчэ нічога не значыла, таму што ва ўласным дом у вас ёсць усе шанцы і магчымасць схаваць што-то падобнае ў стогны. Мата ўвайшла праз сумежную ванную. Яна смяялася.
  
  
  "Мы добра зладзілі. Ён вельмі адзінокі. Ён з Ван дэр Лааном звязаны ўжо тры гады і нядрэнна зарабляе, але ... -
  
  
  Нік прыклаў палец да вуснаў і павёў яе ў ванную, дзе уключыў душ. Ён сказаў, гэта каля пырскаў вады: "Гэтыя пакоі могуць праслухоўваць. У будучыні мы будзем абмяркоўваць тут усе важныя справы ". Яна кіўнула, і Нік працягнуў: "Не хвалюйся, ты будзеш часткі сустракацца з ім, мілая. Калі ў вас ёсць магчымасць, вы павінны сказаць эму, што баіцеся Ван дэр Лаана і асабліва таго здаравеннага чалавека без шыі, які працуе на яго. Ён падобны на якую-то малпу. Спытаеце Фрыца, ці здольны гэты мужчына прычыніць боль маленькім дзяўчынкам, і паглядзіце, што ён скажа. Паспрабуй даведацца эга імя, калі зможаш.
  
  
  'Добра, дарагі. Гучыць проста.
  
  
  "Для цябе гэта наўрад ці можа быць цяжкім, дарагая".
  
  
  Ён закрыў кран, і яны ўвайшлі ў пакой Мацюкі, дзе выпілі віскі з содавай і паслухалі мяккую джазавую музыку, якая выплывала вакол убудаванага дынаміка. Нік ўважліва эга даследаваў. "Гэта можа быць выдатным месцам для падслухавальнай мікрафона", - падумаў ён.
  
  
  Хоць воблака не зніклі цалкам, яны трохі паплаваць у басейне, пагулялі ў тэніс, дзе Нік ледзь не дазваляю Mate выйграць, і ім паказалі маёнтку, які калісьці ўзначальваў Ван дэр Лаан. Дэ Гроот больш не з'явіўся, але ніяк не калі ён бачыў, Хелми, і яшчэ каля дзесяці гасцей у басейне. Нік падумаў, якая розніца паміж Ван дэр Лааном і Ван Рэйнам. Гэта было пакаленне, якое заўсёды імкнулася да вострых адчуваннях - Ван Рэйн займала нерухомасць.
  
  
  Ван дэр Лаан ганарыўся паветранымі шарамі. Газ быў часткова выпущенн, і яны былі прышвартаваныя з цяжкімі манильскими трасамі. "Гэта новыя шары", - з гонарам патлумачыў ён. "Мы проста правяраем ih прадмет уцечак. Яны вельмі добрыя. Раніцай паляцім на паветраным шары. Хочаце паспрабаваць, містэр Кент? Я маю на ўвазе - Норман.
  
  
  "Ага", - адказаў Нік. "А як наконт высакавольтных ліній тут?"
  
  
  "О, ты ўжо думаеш наперад. Вельмі разумна. Гэта адна вакол нашых найвялікшых небяспек. Адна вакол іх бяжыць на усходзе, але ён нас яна не моцна турбуе. Мы робім толькі кароткія пералёты, затым выпускаем газ і нас забірае грузавік.
  
  
  Сам Нік аддаваў перавагу планеры, але трымаў гэтую думку пры сабе. Два вялікіх рознакаляровых шара? Цікавы статутных сімвал. Ці было што-то яшчэ? Што б сказаў псіхіятр? У любым выпадку, назаўжды спытаць Мату ... Ван дэр Лаан не прапаноўваў агледзець гаражы, хоць ім дазволілі ненадоўга зірнуць на луг, дзе ў цені дрэў на невялікім замкнёнай прасторы стаялі тры каштанавыя коні. Яшчэ гэтыя сімвалы статусу? Мацюка па-ранейшаму будзе занятая. Яны павольна пайшлі назад да дому.
  
  
  Чакалася, што яны з'явяцца за сталом апранутымі, хоць і не ў вячэрніх сукенках. Мата атрымаў падказку ад Фрыца. Яна сказала Ніку, што яны з Фрыцам вельмі добра ладзяць. Цяпер сітуацыя была амаль гатовая, каб яна магла задаваць пытанні.
  
  
  Нік адвёў Хелми на імгненне, пакуль яны пілі аперытыў. Мата была ў цэнтры ўвагі па той бок ўнутранага дворыка. - Табе падабаецца трохі павесяліцца, мой выключна прыгожая жанчына?
  
  
  'Ну, вядома; для estestvenno.' На самай дэла гэта не сэнсу вялікага не маюць так, як было раней. У яе было адчуванне дыскамфорту, як і ў выпадку з Ван дэр Лааном. Ён заўважыў, што яна зноў пачала трохі нервавацца. Чаму? "Я бачу, вы выдатна праводзіце час. Яна добра выглядае ".
  
  
  "Мы з маёй старой знаёмай выпадкова сустрэліся".
  
  
  "Ну, яна таксама не такая wouldnt і я імкнуся. Больш таго, хіба гэта цела, з якім можна сутыкнуцца, выпадкова ".
  
  
  Нік таксама паглядзеў на Мату, якая займаецца весела смяялася ў кампаніі узбуджаных людзей. На ёй было крэмава-белае вячэрні сукенка, якое няўпэўнена облегало адно плячо, як сары, застегнутое залаты шпількай. З яе чорнымі валасамі і карычневай скурай эфект быў ашаламляльным. Хелми у стыльным сінім сукенка была класнай мадэллю, але ўсё ж - як вы вымераць сапраўдную прыгажосць жанчыны? "
  
  
  "Яна накшталт як мой спа-партнёр", - сказаў ён. - Я вам усё пазней раскажу. Якая ў вас пакой?
  
  
  Хельми паглядзела на яго, усяго засмяялася, затым вырашыла, што эга сур'ёзная ўсмешка была шчырай, і здавалася задаволенай. "Паўночнае крыло. Другая дзверы справа ".
  
  
  Рысавы крэсла быў цудоўным. Дваццаць восем гасцей пасадзілі за два крэсла. Дэ Гроот і Хасебрук абмяняліся кароткімі афіцыйнымі прывітаннямі з Матой і Нікам. Віна, піва і каньяк прывозілі скрынямі. Было ўжо позна, калі шумная група людзей прабілася ва ўнутраны дворык, танцавала і цалавалася або збіралася вакол крэсла рулеткі ў бібліятэцы. "Les косткі" кіраваўся ветлівым, дородным мужчынам, які мог бы быць круп'е вакол Лас-Вегаса. Ён быў добры. Настолькі добры, што Ніку спатрэбілася сорак хвіліна, каб зразумець, што ён разыгрывае стаўку з пераможным, полупьяным маладым чалавекам, які паставіў стос банкнот на карту і дазволіў сабе паставіць 20 000 гульдэнаў. Хлопец чакаў шасцёркі, але аказалася, што гэта пяцёрка. Нік паківаў галавой. Ён ніколі не зразумее такіх людзей, як Ван дэр Лаан.
  
  
  Ён пайшоў і знайшоў Мату ў бязлюднай часткі ганка. Пры эга набліжэнні белай куртка паляцела прэч.
  
  
  "Гэта быў Фрыц", - прашаптала Мата. "Цяпер мы вельмі блізкія сябры. А таксама байцы. Імя вялікага чалавека - Пол Мэер. Ён хаваецца ў адной з кватэр па ззаду, з двума іншымі, якіх Фрыц называе Беппо і Маркам. Яны, безумоўна, здольныя прычыніць боль дзяўчыне, і Фрыц паабяцаў абараніць мяне і, магчыма, паклапаціцца аб тым, каб яе пайшла ад іх, але мне прыйдзецца эга вышмараваць. Мілы, ён вельмі мілы. Не рабі яму было балюча. Ён чуў, што Пол - ці, Эдзі, як эга часам называюць - спрабаваў прычыніць ва ўсіх дамах вакол Хелми.
  
  
  Нік задуменна кіўнуў. "Ён спрабаваў забіць яе. Я думаю, што Філ адмяніў гэта, і на гэтым яны не спыніліся. Магчыма, Падлогу зайшоў занадта далёка ў адзіночку. Але ўсё роўна ён прамахнуўся. Ён таксама спрабаваў аказаць на мяне ціск, але гэта не спрацавала ".
  
  
  "Што-то адбываецца. Яе некалькі разоў бачыла, як Ван дэр Лаан ўваходзіў і выходзіў праз свайго офіса. Потым зноў Дэ Гроот і Хасебрук ў дом, потым зноў звонку. Яны не вядуць сябе так, як людзі, якія сядзяць спакойна па вечарах ".
  
  
  'Дзякуй. Не спускайце вачэй з іх, але пераканайцеся, што яны вас не заўважаюць. Ідзі спаць, калі хочаш, але не шукай мяне ".
  
  
  Мата пяшчотна пацалавала яго. "Калі гэта бізнес, а не бландынка".
  
  
  "Дарагая, гэтая бландынка - дзелавая жанчына. Ты не горш за мяне ведаеш, што я прыходжу дадому толькі да цябе, нават калі гэта ў намёце. Ён сустрэў Хелми ў кампаніі сівога чалавека, які выглядаў вельмі п'яным.
  
  
  "Гэта былі Падлогу Майер, Беппо і Марк, якія спрабавалі застрэліць вас. Гэта яны самыя людзі, якія спрабавалі дапытаць мяне ў маім гатэлі. Ван дэр Лаан, верагодна, спачатку думалі, што мы працуем разам, але потым перадумаў ".
  
  
  Яна стала жорсткай, як манекен ў эга руках. 'Oi.'
  
  
  "Вы ўжо ведалі гэта, ці не так. Можа, прагуляемся ў садзе?
  
  
  'Так. Я маю на ўвазе, каб.'
  
  
  "Так, ты ўжо гэта ведала, і так, ты хочаш прагуляцца?"
  
  
  Яна спатыкнулася на лесвіцы, калі ён вывеў яе з ганка на сцежку, цьмяна асветленую маленькімі рознакаляровымі агеньчыкамі. "Можа быць, ты ўсё яшчэ ў небяспецы", - сказаў ён, але сам не даверыў ў гэта. "Тады чаму ты прыехала сюды, дзе ў іх ёсць добрыя шанцы дастаць цябе, калі яны захочуць?"
  
  
  Яна села на лаўку ў альтанцы і ціхенька ўсхліпнула. Ён прыціснуў яе да сябе і паспрабаваў супакоіць. "Як, кравец вазьмі, яе павінна была ведаць, што рабіць?" - шокированно сказала яна. "Увесь мой свет распаўся на кавалкі. Яе ніколі не думала, што Філ... -
  
  
  Ты проста не гатэля пра гэта думаць. Калі б вы зрабілі гэта, вы б зразумелі, што тое, што вы выявілі, эга можа загубіць. Так што калі яны нават западозрылі, што ты што-то выявіла, ты адразу ўвайшла ў логава льва ".
  
  
  "Я не быў упэўнены, ці ведалі яны. Яе прабыла ў офісе Кэлі ўсяго некалькі хвіліна і вярнула ўсё ў тым выглядзе, у якім яно было. Але калі ён увайшоў, ён так пацешна паглядзеў на мяне, што я доўга думаў: "Ён ведае - ён не ведае - ён ведае".
  
  
  Ee вочы былі вільготнымі.
  
  
  "З таго, што адбылося, мы можам сказаць, што ён сапраўды ведаў або, па меншай меры, думаў, што вы што-небудзь бачылі. А цяпер скажы мне, што менавіта ты бачыла ".
  
  
  "Эга чертежной дошцы гэта было павялічана ў дваццаць пяць ці трыццаць разоў. На nen быў мудрагелісты малюнак з матэматычнымі формуламі і мноствам нататак. Памятаю толькі словы Us Mark-Мартэн 108g. сакаліны вока. Egglayer RE. '
  
  
  "У цябе добрая памяць. І гэты адбітак быў павелічэннем некаторых спроб і падрабязных картак, якія вы насілі з сабой?
  
  
  'Так. Нічога не было разабраць па самай палітыкі, звязаных фатаграфій, нават калі ведаеш, дзе шукаць. Толькі калі вы гэта моцна павялічыць. Тады яе зразумела, што яе курьер у якім-то шпіёнскім дэла". Ён працягнуў гэй свой насавой хустку, і яна выцерла вочы. "Я думала, што Філ не мае да гэтага ніякага дачынення".
  
  
  - Цяпер ты гэта ведаеш. Кэлі, павінна быць, патэлефанаваў эму і распавёў аб тым, што, па эга думку, ён ведаў пра вас, калі вы з'язджалі.
  
  
  - Норман Кент - ты ўвогуле хто?
  
  
  "Цяпер гэта не мае значэння, дарагая".
  
  
  "Што азначае гэтая кропкавая сетка?"
  
  
  Ён старанна падбіраў словы. "Калі вы прачытаеце ўсе тэхнічныя часопісы аб Сусвету і аб ракетах, і кожнае слова ў New York Times, вы зможаце зразумець гэта ў адзіночку".
  
  
  "Але гэта не той выпадак. Хто б мог такое зрабіць?
  
  
  "Я стараюся iso усіх сіл, хоць ужо ў некалькі тыдняў і отстаю. Egglayer RE - гэта наш новы спадарожнік з многоатомной галоўкай, які атрымаў назву Robot Eagle. Я думаю, што інфармацыя, якая займаецца ў вас была з сабой, калі вы прыехалі ў Галандыю, Маскву ці Пекін, або любога іншага высокааплатнага кліента, магла б дапамагчы з дэталямі тэлеметрыі.
  
  
  "Так гэта працуе?"
  
  
  'Яшчэ горш. Якое эга, служэнне і, як эга прыводзяць да сваёй мэты; радыёчастоты, якія накіроўваюць эга і загадваюць скінуць кластар ядзерных поўнае назва. І гэта зусім не прыемна, таму што тады ў вас ёсць усе шанцы атрымаць ўласныя бомбы на сваю галаву. Паспрабуйце ператварыць гэта ў міжнародную палітыку ".
  
  
  Яна зноў заплакала. 'О, мой Бог. Яе не ведала.'
  
  
  Ён абняў ee. "Мы можам пайсці далей гэтага." Ён стараўся патлумачыць гэта так добра, як гэта магчыма, але, у той жа самы час, каб выклікаць яе гневу. "Гэта было высокаэфектыўным інфармацыйным каналам, якім кантрабандным дадзеныя вывозіліся вакол Злучаных Штатаў. Па меншай меры, на працягу некалькіх гадоў. Ваенная інфармацыя, прамысловыя сакрэты былі скрадзеныя, і яны з'явіліся ва ўсім свеце, як быццам яны толькі што былі адпраўленыя па пошце. Яе, лічу, што вы натыкнуліся на гэты канал.
  
  
  Яна выкарыстала хустку зноў. Калі яна глядзела на яго, яе прыгожае твар было злосна.
  
  
  "Яны могуць памерці. Я не веру , што вы атрымалі ўсе гэта па ўсім Нью Ёрк Таймс. Ці магу я ёй дапамагчы вам з чым - то?
  
  
  'Магчыма. На дадзены момант, яе, лічу, што гэта лепшае, што вы проста працягваць рабіць тое, што вы рабілі. Вы жылі з гэтай напружанасцю на працягу некалькіх дзён, так што вы будзеце ў парадку. Яе знайду спосаб, каб атрымаць гэтыя падазрэньні для ўрада ЗША.
  
  
  Яны скажуць вам, калі вы павінны трымаць сваю працу ў Мэнсана або адпачынак.
  
  
  Яе ярка - блакітныя вочы сустрэліся з яго. Ён быў ганарлівы бачыць, што яна зноў сябе кантралявалі. "Вы не кажаце мне за ўсё," сказала яна. "Але я веру, што ты раскажаш мне больш, калі ты зможаш."
  
  
  Ён пацалаваў ee. Гэта было не доўгі абдымкі, але гэта было з цяплом. Вы можаце разлічваць на амерыкана-галандскую дзяўчыну, якая займаецца ў зале ў бядзе. Ён прамармытаў: "Калі вы вернецеся ў свой пакой, пастаўце крэсла пад ручку вашай дзень. На ўсялякі выпадак. Вяртайцеся назад у Амстэрдам так хутка, як толькі вы зможаце, каб не раззлаваць Fila. Яе затым связжусь з табой.
  
  
  Ён пакінуў яе на ўнутраным дворыку, і вярнуўся ў свой пакой, дзе ён абмяняў сваю белую куртку ў цёмны паліто. Ён разабраў сваю пішучую машынку, і сабраў вакол ee дэталяў спачатку спускавы механізм да неавтоматическому пісталета. Потым і сам стрэльбу на пяць патронаў, буйнагабарытны, але надзейны, дакладны і з магутным стрэлам па 12-цалёвага ствала. Таксама ён зкрепил Х'юга на перадплечча.
  
  
  Наступныя пяці гадзін былі знясільваючымі, але, калі шмат інфармацыі. Ён выслізнуў праз бакавую дзверы і ўбачыў, што вечара падыходзіць да канца. Госці зніклі ўнутры, і з таемным задавальненнем ён назіраў, як згасае святым у пакоях.
  
  
  Нік перамяшчаўся праз квітнеючы сад, як цёмная цень. Ён хадзіў па стайні, гаража і гаспадарчых пабудоў. Ён рушыў услед за двума мужчынамі да гадзіннага з пад'язной дарогі, і людзьмі, якія пайшлі назад у афіцыйную рэзідэнцыю. Ён шэл яшчэ за адным одзіна чалавекам, па меншай меры парыж па прасёлкавай дарозе, пакуль той не перасёк агароджу. Гэта быў яшчэ адзін уваход і выхад назад. Чалавек выкарыстаў маленькі ліхтарык, каб знайсці эга Філіп прыкметна гатэль бяспекі ў начны час .
  
  
  Вярнуўшыся ў дом, ён убачыў Падлогі Меера, Беппо і яшчэ траіх у гаражы офісе. Ван дэр Лан прыйшоў наведаць ih затым паўночы. У тры гадзіны раніцы, чорны Cadillac паехаў па дарозе ў задняй частцы дома, і неўзабаве вярнуўся потым гэтага. Нік чуў невыразнае мармытанне бартавога радыё. Калі Cadillac вярнуўся, ён спыніўся каля адной вакол буйных гаспадарчых пабудоў і Нік убачыў тры цёмныя постаці, якія зайшлі ўнутр. Ён ляжаў ніцма колах кустоў, часткова не ўбачыў нічога, так як агні вялікага аўтамабіля свяцілі ў эга бок.
  
  
  Аўтамабіль быў прыпаркаваны зноў, і двое мужчын выйшлі праз пад'язной шлях ззаду. Нік папоўз вакол будынка, выціснуў заднюю дзверы, а затым адступіў, і зноў схаваўся, каб убачыць, выклікаў ці ён гэтым трывогу. Але ноч была ціхай, і адчуваючы, але не ўбачыў прывідную постаць якая займаецца прапаўзла mimmo будынка, разглядаючы яго, як ён гэта зрабіў хвіліну назад, але з вялікім пачуццём напрамкі, як калі б ён ведаў, куды ісці. Цёмная постаць знайшла тую дзверы і стала чакаць. Нік падняўся з клумбы, дзе ён ляжаў, і спыніўся за фігурай, падняўшы цяжкі рэвальвер. - "Прывітанне, Фрыц."
  
  
  Інданэзійскага не быў уражаны. Ён павольна павярнуўся. "Так, містэр Кент."
  
  
  "Назіраеш Дэ Гроотом? - Ціха запытаўся Нік.
  
  
  Доўгі маўчанне. Потым Фрыц ціха сказаў: "ён не ў сваім пакоі.
  
  
  "Прыемна, што ў вас так клапоцяцца аб гасцях." Фрыц не адказаў. "З такім вялікай колькасцю людзей па ўсім доме, гэта не так лёгка знайсці эга. Вы б забілі яго, калі б давялося?
  
  
  'Хто ты?'
  
  
  "Чалавек з значна больш просты задачай, чым у вас. Вы хочаце злавіць Дэ Гроота і забраць алмазы, ці не так?
  
  
  Нік пачуў, што Фрыц адказаў. - 'Так.'
  
  
  "Голас тут у іх ёсць тры зняволеных. Як вы думаеце, одзіна вакол іх можа быць ваш калега?
  
  
  'Яе так не думаю. Я думаю, што я павінен пайсці і штогод.
  
  
  "Паверце мне, калі яе кажу вам на гэтыя алмазы не напляваць?"
  
  
  'Магчыма. .
  
  
  "Вы ўзброеныя?"
  
  
  'Так.'
  
  
  'Яе таксама. Поедемте ў цяперашні час і паглядзім?
  
  
  У будынку ў зале трэнажорная зала. Яны ўвайшлі праз душавую, убачылі сауны і бадмінтон. Потым яны падышлі да цьмяна асветленай пакоі.
  
  
  "Гэта ih ахова," прашаптаў Нік.
  
  
  Тоўсты чалавек сядзеў у пярэдняй. "Хто яно з людзей Ван-дэр-Лана, прамармытаў Фрыц.
  
  
  Яны папрацавалі з ім ціха і эфектыўна. Нік знайшоў вяроўку якой ён, і Фрыц хутка звязалі эга. Яны зачынілі эму рот эга ж насоўкай і Нік паклапаціўся пра эга Беретте.
  
  
  У вялікай спартыўнай зале яны выявілі Баллегойера, ван Рэйна і старога сябра Ніка, самага шпіка, прыкаваных ў кайданках да сталёвым кольцам у стогны. Вочы самага шпіка былі чырвоныя і апухлыя.
  
  
  "Фрыц" , сказаў Нік, "ідзі і паглядзі, можа ў таўстуна каля дзвярэй ёсць ключы ад гэтых кайданкоў." Ён паглядзеў на самога шпіка. "Як яны схапілі вас?"
  
  
  "Газ. Ён асляпіў мяне на некаторы час.
  
  
  Фрыц вярнуўся. "Няма ключоў." - Ён агледзеў сталевае кольца. "Нам патрэбныя інструменты."
  
  
  "Нам лепш спачатку разабрацца," сказаў Нік. "Спадар ван Рэйн, вы ўсё яшчэ хочаце прадаць мне гэтыя алмазы?"
  
  
  "Яе гатэль б ёй ніколі не чуць пра гэта. Але справа не толькі ў прыбытку для мяне.
  
  
  "Не, гэта заўсёды толькі пабочны эфект, ці не так? Вы маюць намер затрымаць Дэ Гроота?
  
  
  "Я думаю, што ён забіў майго брата."
  
  
  "Мне шкада вас". Нік паглядзеў на Баллегуайера. " місіс Дж, яна ўсё яшчэ зацікаўлены ў пагадненні?"
  
  
  Баллегуайер быў першым, хто вярнуў сабе самавалоданне. Ён выглядаў холадна. "Мы хочам, каб Дэ Гроот быў арыштаваны і алмазы вярнуліся да законным уладальнікам.
  
  
  "Ах, так, гэта дыпламатычнае справа," ўздыхнуў Нік. "Ці з'яўляецца гэта мерай, каб супакоіць ih раздражненне, што вы дапамагаеце кітайцам з праблемай ультра-центрифугой?"
  
  
  "Нам трэба што-то, таму што мы знаходзімся на краі, па меншай меры ў трох кропках."
  
  
  "Вы вельмі добра информированны для пакупніка алмазова, містэр Кент," сказаў дэтэктыў. Містэр Баллегуайер і яе ў цяперашні час працуем разам. Вы ведаеце, што гэты чалавек з вамі робіць?
  
  
  "Фрыц? Вядома. Ён па процілеглай каманды. Ён тут у зале, каб сачыць, каб кур'ерскімі аперацыямі Ван-дэр-Лана ". Ён перадаў Беретту Баллегуайер, сказаўшы дэтэктыву "Выбачайце, але я думаю, што ён бы мог лепш выкарыстоўваць пісталет , пакуль вашы вочы не стануць бачыць нармальна. Фрыц, вы гатэлі б знайсці нейкія інструменты?
  
  
  'Вядома.'
  
  
  "Тады вызваліць ih і прыбытку да мяне ў оффис, Ван-дэр-Лана. Алмазы і, магчыма тое, што я шукаю, верагодна, у зале, у эга сейфе. Таму ён і Дэ Гроот наўрад ці могуць быць далёка.
  
  
  Нік выйшаў выхад і пабег праз адкрытае прастору. Калі ён дасягнуў плоскіх плітак паціа, хто стаяў у цемры для свячэннем з ганка.
  
  
  'Стой!'
  
  
  "Гэта Норман Кент," сказаў Нік.
  
  
  Пол Мэер адказаў вакол цемры. Ён трымаў адну руку за спінай. "Дзіўнае час, каб быць звонку. Дзе ты быў?'
  
  
  'Што для лейцара? Напэўна ў вас ёсць што хаваць, дарэчы?
  
  
  "Я думаю, нам лепш ісці убачыць містэра Ван-дэр-Лан" .
  
  
  Ён выцягнуў руку па для спіны. Што то ў ёй было.
  
  
  'Не назаўсёды!' - зароў Нік.
  
  
  Але, вядома , г-н Мэер не падпарадкаваўся. Нік нацэліў зброю, стрэліў і хутка нырнуў у бок долі секунды. Акт, які шталь магчымым толькі за гады трэніровак.
  
  
  Ён перавярнуўся, устаў на ногі і адбег на некалькі ярдаў у бок, яго вочы былі зачыненыя.
  
  
  Потым стрэлу, шыпячы гук можа быць не пачуты, ён больш ці менш быў прыглушаны стогнамі Падлогі Меера. Туман распаўсюдзіўся, як белы прывід, газ падзейнічаў.
  
  
  Нік пабег праз зьнешні двор і скокнуў ва ўнутраны дворык.
  
  
  Хто-то пстрыкнуў галоўным выключальнікам і ў дом зазіхацелі каляровыя агні і ліхтарыкі. Нік пабег у галоўны зала і схаваўся за канапай, калі пісталет стрэліў па дзвярнога праёму ў далёкай баку. Ён мелькам заўважыў Беппо, можа быць узбуджанай і інстынктыўна страляў па постаці, якая займаецца раптам з'явілася вакол ночы з пісталетам у руцэ.
  
  
  Нік апусціўся на падлогу. У здзіўленні Беппо крыкнуў: "Хто гэта? Паказаць сябе.'
  
  
  Дзень запляскалі, людзі закрычалі, shaggy загрымелі ўніз па калідорах. Нік не хацеў , каб дом ператварыўся ў цір. Ён выцягнуў незвычайна тоўстую сінюю шарыкавую ручку. Дымавая граната. Нам адзін вакол гасцей не мог выпадкова стаць ахвярай. Нік выцягнуў засцерагальнік і кінуў ee на Беппо.
  
  
  "Выходзь," крычаў Беппо. Аранжавы снарад з грукатам паляцеў назад да стагнаць і прызямліўся ззаду Ніка.
  
  
  Гэты Беппо не разгубіўся. Ён меў мужнасць, каб кінуць яе назад. Bwooammm!
  
  
  Нік ледзь паспеў адкрыць рот, каб прыняць ціск адбору пробаў паветра. На шчасце, ён не выкарыстаў аскепкавую гранату. Ён падняўся на ногі і апынуўся ў густым шэрым дыме. Ён перасёк пакой і выйшаў, вакол штучнага аблокі з рэвальверам перад сабой.
  
  
  Беппо ляжаў на зямлі ў аскепках керамікі. Мата сядзела над ім з дном усходняй вазы ў яе руках. Яе выдатныя чорныя вочы звярнуліся да Ніку і вызначаліся з палёгкай.
  
  
  "Выдатна", сказаў Нік, мае кампліменты. "Хуткая - праца. Але цяпер ідзі разагрэць Peugeot і пачакай мяне.
  
  
  Яна выбегла на вуліцу. Смелая дзяўчынка, Мата была карыснай, але гэтыя хлопцы не гулялі ў гульні. Тое, што яна павінна была зрабіць не толькі завесці машыну, але і дабрацца да nah сучка і задзірынкі.
  
  
  Нік уварваўся ў оффис, Ван-дэр-Лана. Дэ Гроот эга гаспадар стаяў ля адкрытага сейфа... Ван дэр Лан быў заняты укладваннем папер у вялікі партфель. Дэ Гроот ўбачыў Ніка першым.
  
  
  У эга рук апынуўся невялікі аўтаматычны пісталет. Ён паслаў трапны стрэл праз дзверы, дзе стаяў Нік момантам раней. Нік ухіліўся перад тым, як маленькі пісталет выплюнуў серыю стрэлаў і заскочыў у ванную пакой у Наяўнасці-дэр-Лана. Гэта было добра, што Дэ Гроот занадта мала практыкаваўся ў стральбе, каб быць у стане трапіць інстынктыўна.
  
  
  Нік выглянуў дзверы на вышыні калена. Лупіў вочы праляцела адкрытыя над эга галавой. Ён нырнуў назад. Колькі стрэлаў зрабіў гэты чортаў пісталет? Ён ужо налічыў шэсць.
  
  
  Ён хутка агледзеўся, схапіў ручнік згарнуў эга ў шар, затым штурхнуў эга ў дзверы на ўзроўні галавы. Wam! Ручнік пацягнула эга за руку. Калі б толькі ён быў момант, каб прыцэліцца, Дэ Гроот быў не такі нібыта дрэнны стрэлак. Ён зноў выставіў ручнік. Цішыня. На другім паверсе, дзверы зачыніліся. Хто-то крыкнуў. Ногі зноў затупалі па калідорах. Ён не мог пачуць, калі Дэ Гроот ўставіў у пісталет новы магазін. Нік ўздыхнуў. Цяпер надыходзіць момант, калі назаўсёды рызыкнуць. Ён ускочыў у пакой і павярнуўся да стала і сейфа, з руляй пісталета перад ім. Акно з выглядам на ўнутраны дворык зачыніліся. Шторы рушылі на імгненне.
  
  
  Нік ускочыў на падваконнік і плячом адкрыў акно. У тонкім, шэрым ранішнім святле было відаць, што Дэ Гроот выбег праз ганак ў задняй частцы дома. Нік пабег услед за ім і дасягнуў кута, дзе ён убачыў дзіўную сцэну.
  
  
  Ван-дэр-Лан, і Дэ Гроот падзяліліся. На, Ван-дэр-Лана быў чамаданчык, і ён пабег прама, а Дэ Гроот з звыклай торбай у руцэ пабег у бок гаража. Ван Рэйн, Баллегойер і дэтэктыў выйшаў вакол спартыўнага залы. Дэтэктыў амела Беретту, што Нік даў Баллегойеру. Ён крыкнуў Дэ Грооту: "Стой!" і стрэліў амаль імгненна, затым гэтага. Дэ Гроот пахіснуўся, але не ўпаў. Баллегойер паклаў сваю руку на руку самога шпіка і сказаў: "калі Ласка."
  
  
  'Трымайце.' Ён аддаў зброю Баллегойеру.
  
  
  Баллегойер хутка, але старанна прыцэліўся і націснуў на курок. Дэ Гроот сагнуўся ў куце гаража. Гульня для яго скончылася. Daf з віскам шын вылецеў праз гараж. Хары Хазебрук быў за рулём. Баллегойер зноў падняў пісталет, старанна прыцэліўся, але ў рэшце рэшт вырашыў не страляць. "Мы зловім яго," прамармытаў ён.
  
  
  Нік бачыў усё гэта, спускаючыся ўніз па лесвіцы і накіроўваючыся да Ван-дэр-Ланам. Яны не бачылі яго, і не бачылі Піліпа Ван дэр Лана пробежавшего mimmo сераль.
  
  
  Куды ж мог бкжать Ван-дэр-Лан? Трое па трэнажорнай залы ўтрымлівалі яго ў гаражы з аўтамабілямі, але, магчыма, усё-такі ў яго быў аўтамабіль, схаваны дзе-то ў іншым месцы. Калі ён бег, Нік падумаў, што ён павінен выкарыстоўваць адну вакол гранат. З пісталетам у руцэ, як з палачкай бягуна ў эстафеце, Нік выбег па для кута сераль. Там ён убачыў Ван дэр Лана, які сядзіць у адным вакол двух паветраных шароў, у той час як той быў заняты скіданне баласта за борт, і шар хутка набіраў вышыню. Вялікі ружовы паветраны шар быў ўжо на вышыні дваццаці метраў. Нік прыцэліўся, Ван дэр Лан стаяў спіной да яму, але Нік апусціў пісталет зноў. Ён забіў дастаткова людзей, але ён ніколі да гэтага не імкнуўся. Вецер хутка перамясціў шар па-за дасяжнасці эга зброі. Сонца яшчэ не паднялося, і паветраны шар выглядаў, як стракаты, слабы ружовы жэмчуг на фоне шэрага неба світання.
  
  
  Нік пабег да іншага ярка афарбаваным паветранага шару. Ён быў прывязаны да чатырох кропках мацавання, але з разъединителем ён не быў знаёмы. Ён ускочыў у маленькую пластыкавую кошык і разрэзаў ліны стилетом. Ён павольна паплыў уверх, Ван дэр Ланам. Але ён падымаўся занадта павольна. Што перашкаджала? Баласт?
  
  
  Мяшкі з пяском віселі на краі кошыка. Нік стилетом перарэзаў рамяні, кошык ўзляцела ўверх, і ён хутка набірае вышыню і быў ужо ўпоравень з Ван дэр Ланам на працягу некалькіх хвіліна. Адлегласць паміж імі, аднак, было па крайняй меры на сто ярдаў. Нік адрэзаў свой апошні мяшок з пяском.
  
  
  Нечакана стала вельмі ціха і спакойна, за выключэннем далікатнага гулу ветру ў канатах. Гукі, якія паступаюць знізу сталі ціхімі. Нік падняў руку і жэстам паказаў Ван дэр Лануа, каб той спускаўся на зямлю.
  
  
  Ван дэр Лан адказаў, кінуўшы партфель на борт, - але Нік быў перакананы, што гэта быў пусты партфель.
  
  
  Тым не менш, круглы шар Ніка наблізіўся і падняўся вышэй шара, Ван-дэр-Лана. Чаму? Нік здагадаўся, што гэта адбылося таму , што эга паветраны шар быў футом больш у дыяметры, так што вецер мог падхапіць яго. Ван дэр Лан абраў свой новы паветраны шар, але той было менш. Нік скінуў абутак, пісталет, кашулю за борт. Ван дэр Лан адказаў скіданне адзення і ўсяго астатняга. Нік цяпер амаль пад суд босніі і герцагавіны асудзіў іншым чалавекам. Яны глядзелі адно на аднаго, аднаго з выразам, як: ужо няма чаго выкінуць за борт, акрамя іх саміх.
  
  
  Нік прапанаваў. - "Спускатесь ўніз,"
  
  
  "Пайшоў да д'ябла" , крыкнуў Ван-дэр-Лан.
  
  
  Раз'юшаны, Нік глядзеў адкрытыя наперад. Якая сітуацыя. Падобна на тое, што вецер хутка пранясе мяне mimmo ім, то чаго ён можа проста спусціцца на зямлю і знікнуць. Перш чым яе меў бы магчымасць спусціцца таксама, ён даўно пайшоў бы. Нік агледзеў сваю кошык, якая займаецца была прымацаваная да васьмі вяроўках, якія паднімаюцца ўверх, каб сустрэцца ў сеткі , якая займаецца трымала шар разам. Нік адрэзаў чатыры вяроўкі і звязаў ih разам. Ён спадзяваўся, што яны досыць трывалыя, таму што прайшлі ўсе выпрабаванні, таму што ён быў цяжкі чалавек. Затым ён узлез на чатыры вяроўкі, і павіс, як павук у першай павуціне чатырох вяровак, і пачаў адрэзаць вуглавыя вяроўкі, якія ўсё яшчэ трымала кошык. Кошык ўпала на Зямлю, і Нік вырашыў глядзець уніз.
  
  
  Эга паветраны шар падняўся. Крык прагучаў пад ім, калі ён адчуў кантакт свайго паветранага шара з тым, у якім сядзеў Ван-дэр-Лан. Ён падышоў так блізка да Ван-дэр-Лануа, што ён мог бы закрануць эга вудай. Ван дэр Лан паглядзеў на яго дзікімі вачыма. "Дзе ваша кошык" .
  
  
  'На зямлі. Атрымліваеш больш задавальнення такім чынам".
  
  
  Нік пайшоў далей уверх, эга паветраны шар у італіі іншы шар, і эга праціўнік сядзеў учапіўшыся ў кошык абедзвюма рукамі. Калі ён саслізнуў у бок іншага шара, ён усадзіў штылет у тканіна шара і пачаў эга рэзаць. Шар, выпускаючы газ, прагнаў гэтую думку на імгненне, а затым пайшоў уніз. Не ценымногие вышэй эга галавы, Нік знайшоў клапан. Вельмі асцярожна ён выкарыстаў эга і эга паветраны шар пачаў спускацца.
  
  
  Ён убачыў пад сабой, што палатно па разарванага шара сабралася разам у павуціне лін, утвараючы свой род парашут. Ён успомніў, што гэта было звычайнай з'явай. Яно выратавала жыцці сотняў паветраплавальнікаў. Ён выпусціў яшчэ больш газу. Калі ён, нарэшце, упаў у адкрытае поле, ён убачыў Пежо з Мэт за рулём ехавшее па прасёлкавай дарожцы.
  
  
  Ён пабег да машыны, размахваючы рукамі. "Выдатны выбар часу і месца. Вы бачылі, дзе гэты паветраны шар прызямліўся?
  
  
  'Так. Паедзем са мной.'
  
  
  Калі яны былі шляху, яна сказала : "Ты напалохаў дзяўчынку. Я не змагла ўбачыць, як гэты паветраны шар зваліўся.
  
  
  "Ты бачыла, як ён спусціўся?"
  
  
  'Не зусім. Але што ты гэта бачыла?'
  
  
  'Няма. Дрэвы схавалі эга па ўвазе, калі ён прызямліўся.
  
  
  Ван дэр Лан ляжаў які заблытаўся ў сабаку тканіны і вяроўкі.
  
  
  Ван Рэйн, Баллегойер, Фрыц, дэтэктыў спрабавалі разблытаць эга, але потым яны спыніліся. "Ён паранены" сказаў дэтэктыў. Па крайняй меры, ён напэўна зламаў нагу. Давайце проста чакаць прыбыцця хуткай дапамогі. Ён паглядзеў на Ніка. "Вы эга спусцілі?"
  
  
  "Я шкадую," шчыра сказаў Нік. 'Яго павінен быў зрабіць гэта. Яе мог бы прыстрэліць эга таксама. Вы знайшлі алмазы ў Дэ Гроота?
  
  
  'Так.' Ён уручыў Ніку кардонную тэчку, звязаную разам з двума стужкамі, што яны знайшлі ў сумных рэштках гэтак яркага паветранага шара. "Гэта тое, што ты хацеў?"
  
  
  Яна ўтрымоўвала лісты паперы з падрабязнай інфармацыяй аб гравюрах, фотокопиях і рулон плёнкі. Нік вывучаў нерэгулярную структуру кропак на адным па павелічэнняў.
  
  
  "Гэта тое, што яе гатэль. Гэта пачынае выглядаць так, як ён бы рабіў копіі за ўсё, што прыйшло праз эга рукі. Вы ведаеце, што гэта значыць?
  
  
  "Я лічу, што я ведаю. Мы назіралі на працягу некалькіх месяцаў. Ён пастаўляў інфармацыю многім шпіёнам. Мы не ведалі, што і дзе ён атрымліваў і ад каго. Цяпер мы ведаем ".
  
  
  "Лепш позна, чым ніколі", адказаў Нік. "Па крайняй меры, цяпер мы можам зразумець, што мы страцілі, а затым змяніць усе, дзе гэта неабходна. Гэта добра, каб ведаць, што праціўнікі ведаюць.
  
  
  Фрыц далучыўся да іх. Твар Ніка было дастаць. Фрыц гэта бачыў. Ён падняў карычневую сумку дэ Гроота і сказаў: "Мы ўсе атрымалі тое, што мы інтэрнатах, ці не так?"
  
  
  "Калі вы хочаце бачыць гэта такім чынам," - сказаў Нік. "Але, можа быць , спадар Баллегойер мае іншыя ідэі пра гэта ..."
  
  
  "Не," сказаў Баллегойер. "Мы лічым, што ў рамках міжнароднага супрацоўніцтва, калі гаворка ідзе аб такім злачынстве. Нік падумаў, што місіс Дж гатэля б сказаць.
  
  
  Фрыц жалостливо паглядзеў на бездапаможнага Ван-дэр-Лана. "Ён быў занадта смагу. Ён павінен быў трымаць Дэ Гроота больш пад кантролем.
  
  
  Нік кіўнуў. "Гэты шпіёнскі канал зачынены. Ці існуюць якія-небудзь іншыя алмазы, там, дзе былі знойдзеныя гэтыя?
  
  
  "На жаль, будуць і іншыя каналы. Яны заўсёды былі і будуць. Што тычыцца алмазова - прабачце, але гэта сакрэтная інфармацыя.
  
  
  Нік усміхнуўся. Вы заўсёды павінны былі захапляцца дасціпным праціўнікам. Але ўжо не з микропленками. Кантрабанда ў гэтым кірунку будзе больш пільна правярацца. Фрыц панізіў голас да шэптам. "Ёсць адна апошняя частка інфармацыі, што да гэтага часу тхор не была дастаўлена. Яе магу заплаціць вам невялікае стан.
  
  
  "Вы маеце на ўвазе планы Mark-Мартэн 108G?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Я шкадую, Фрыц. Яе па-чартоўску рады, што вы не атрымаеце ih. Галасаваць што робіць маю працу, якая стаіць - калі вы ведаеце, што вы не проста збіраеце старыя навіны.
  
  
  Фрыц паціснуў плячыма і ўсміхнуўся. Яны пайшлі ў машыны разам.
  
  
  У наступны аўторак, Нік праводзіў Хелми на самалёт у Нью Ёрк. Гэта было цёплае развітанне з абяцаннямі на будучыню. Ён вярнуўся ў кватэру Маці на абед і падумаў, "Картэр, ты непостояннен, але гэта прыемна."
  
  
  Яна спыталася ў яго, калі б ён ведаў, хто гэтыя людзі, якія спрабавалі абрабаваць ih на дарозе. Ён запэўніў яе, што гэта злодзеі, я ведаю, што Ван Рэйн ніколі не будзе больш гэтага рабіць.
  
  
  Паула, сяброўка Мацюкі была ангельская красуня з хуткай, нявіннай усмешкай і вялікімі вачыма. Потым трох напояў усе яны былі на адным узроўні.
  
  
  "Так, мы ўсе любілі Герб," сказала Паула. Ён шталь членам клуба Чырвонага фазана.
  
  
  Вы ведаеце, што гэта, - з задавальненнямі, размовамі, музыкай, танцамі і іншым. Ён не прывык да выпіўкі і наркотыкаў, але ён усё ж спрабаваў паспрабаваць.
  
  
  Ён гатэль быць адным вакол нас, яе ведаю, што здарылася. Ён быў асуджаны публікай, калі ён сказаў: "Я збіраюся пайсці дадому і адпачыць." Мы ніколі не бачылі, эга зноў пасля гэтага. Нік нахмурыўся. "Адкуль вы ведаеце, што здарылася?"
  
  
  "Ах, гэта часткі здараецца, хоць гэта часткі выкарыстоўваецца ў якасці падставы паліцыяй," сумна сказала Паула, падтрасаючы яе прыгожую галоўку. "Яны кажуць, што ён шталь настолькі вар'яцкія ад наркаты, што падумаў, што можа лётаць і захацеў пераляцець праз канал. Але вы ніколі не даведаецеся праўды.
  
  
  "Так што, хто то мог бы штурхнуць эга ў ваду?"
  
  
  "Добра, мы нічога не бачылі. Вядома, мы нічога не ведаем. Гэта было так позна ..."
  
  
  Нік сур'ёзна кіўнуў і сказаў, працягваючы руку да тэлефона, "Вы павінны пагаварыць з адным маім сябрам. У мяне ёсць адчуванне, што ён будзе вельмі рады сустрэцца з вамі, калі ў яго знойдзецца час.
  
  
  Ee светлыя вочы заблішчалі. "Калі ён падобны на вас, Норман, я думаю, што ён мне таксама спадабаецца."
  
  
  Нік усміхнуўся, а затым патэлефанаваў Хоуку.
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  Храм Страху
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Храм Страху
  
  
  
  
  Прысвячаецца людзям сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерык
  
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  
  
  Гэта быў першы раз, калі Нік Картэр стаміўся ад сэксу.
  
  
  Ён не думаў, што гэта магчыма. Асабліва ў апоўдні ў красавіку, калі сок рухаецца па дрэвах і людзям, і гук зязюлі, па меншай меры, вобразна кажу, заглушае агонію Вашынгтонскага руху.
  
  
  І ўсё ж гэтая безгустоўная дама за кафедрай рабіла сэкс стомным. Нік ледзь глыбей уладкаваўся сваім худым целам на нязручным крэсле для вучобы, утаропіўся на шкарпэткі сваіх ангельскіх туфляў ручной працы і пастараўся не слухаць. Гэта было нетолькі. У доктара Мюриал Милхолланд быў лёгкі, але праніклівы голас. Нік ніколі, наколькі ён памятаў, не займаўся каханнем з дзяўчынай па імя Мюриал. Пішацца з "а". Ён крадком зірнуў на мимеографический план на падлакотніку свайго крэсла. Ага. Пішацца з "а". Як цыгару? А дама, гаворыць, была сексуальная, як цыгара ...
  
  
  "Рускія, вядома, якое-то час адкрывалі сэкс-школы сумесна са сваімі шпіёнскімі ўстановамі. Кітайцы, наколькі нам вядома, яшчэ не пераймалі ім, магчыма таму, што яны лічаць рускіх, а таксама нас саміх на Захадзе, дэкадэнцкі народа. Як бы яно нам было, аднак, рускія сапраўды выкарыстоўваюць сэкс, як гетэрасексуальны, так і гомасексуальны, як самае важнае зброю ў сваіх шпіёнскіх аперацыях. Гэта проста зброю, і яно вельмі добра зарэкамендавала сябе. Яны вынайшлі і ўкаранілі новыя метады, дзякую якім Малі Хан выглядае падлеткам-аматарам.
  
  
  "Двума найбольш важнымі фактычнымі крыніцамі інфармацыі, атрыманай з дапамогай сэксу, з'яўляюцца, калі казаць пра час, інфармацыя, атрыманая шляхам агаворак падчас узбуджальнай прэлюдыі і ў убаюкивающих, апатычны і вельмі нечаканых момантах адразу пасля аргазму. Узяўшы асноўныя фігуры, акрамя таго, і злучыўшы ih з дадзенымі Сайкса ў эга важнай працы "Пары прэлюдый да паспяховаму соитию, вядучаму да падвойнаму аргазму", мы выявім, што сярэдняя прэлюдыя складае крыху менш за пятнаццаць хвіліна, а сярэдні час да актыўнага коітус складае прыкладна тры хвіліны, а сярэдні час або працягласць наступстваў сэксуальнай эйфарыі крыху больш пяці хвіліна. Цяпер давайце збярэм баланс і выявім, што ў сярэднім сэксуальным кантакце паміж людзьмі, у якім хоць бы адзін вакол удзельнікаў з'яўляецца агентам, якія шукаюць інфармацыю ў партнёра - ёсць перыяд, напрыклад дзевятнаццаць хвіліна і пяць секунд, на працягу якога ўдзельнік, якога мы будзем называць "шукаюць", найбольш знянацку, і на працягу, у якім перавага і магчымасць - усё на баку "шукае". "
  
  
  Вочы Ніка Картэра даўно зачыніліся. Ён чуў царапание мелам на дошцы, паляпванне каталог, але не глядзеў. Ён не асмеліўся. Ён не думаў, што зможа вынесці больш расчараванне. Ён заўсёды думаў, што сэкс - гэта весела! У любым выпадку, пракляты Ястраб. Стары, павінна быць, нарэшце губляе хватку, як бы гэта малаверагодна нам здавалася. Нік трымаў вочы шчыльна зачыненымі, і нахмурыўся, заглушаючы гул "вучэнні" і шоргат, кашаль, царапание і откашливание горла сваіх таварышаў па пакутам, якія наведваюць гэты так званы семінар па сэксу, як зброі. Ih было шмат - супрацоўнікі ЦРУ, ФБР, CIC, T-men, Army, Navy і Air. Таксама было, і гэта стала крыніцай глыбокага здзіўлення для AXEman, высокапастаўленага чыноўніка паштовага аддзялення! Нік трохі ведаў гэтага чалавека, дакладна ведаў, што ён рабіў у ЗП, і эга здзіўленне толькі ўзмацніўся. Няўжо таксама вораг прыдумаў хітрасць, каб выкарыстоўваць пошту ў сэксуальных мэтах? Простая пажада? У апошнім выпадку афіцэр паліцыі быў бы вельмі расчараваны. Нік задрамаў, усё глыбей апускаючыся ў ўласныя думкі ...
  
  
  Дэвід Хоук, эга бос ў AX, падкінуў эму гэтую ідэю тым раніцай у брудным маленькім офісе ў Дзюпон-Серкл. Нік, толькі што які вярнуўся пасьля тыднёвага адпачынку на сваёй ферме ў Індыяне, ляніва валяўся ў адзіным цвёрдым крэсле ў пакоі, губляючы попел на лінолеўм Хоука і прыслухоўваючыся да стуку пішучай машынкі Делии Стокса па прыёмнай. Нік Картэр адчуваў сябе вельмі добра. Ён правёў большую частку нядзелях, рубя, распілоўваючы і чапляючы дровы на ферме, крыху выпіваючы і трохі павесіўшы раман са старой сяброўкай па Індыяны. Цяпер ён быў апрануты ў лёгкі тўідавага касцюм, фарсіў стрымана дзёрзкім гальштукам "Сулка", і адчуваў свой авёс. Ён быў гатовы да дзеяння.
  
  
  Ястраб сказаў: "Я адпраўляю цябе ў сэкс-школу, хлопчык".
  
  
  Нік кінуў цыгарэту і ўтаропіўся на свайго боса. "Да чаго вы мяне адпраўляеце?"
  
  
  Ястраб закруціў сухую не запаленую цыгару ў тонкогубом роце і паўтарыць: "Я адпраўляю цябе ў сэкс-школу. Яны называюць гэта семінарам па сэксуальнаму" што-ты-ма-называеш гэта ", што-то ў гэтым родзе, але мы назаву гэта школай. Будзьце там у два гадзіны дня. Я не ведаю нумар пакоя, але яна дзе-то ў падвале старога будынка Казначэйства. Яе, упэўнены, што вы знойдзеце гэта нармальна. Калі няма , спытаеце ахоўніка. Ах, ды, лекцыю чытае доктар Мюриал Милхолланд. Мне кажуць, што яна вельмі добрая.
  
  
  Нік паглядзеў на сваю якая ўпала цыгарэту, усё яшчэ які цьмее на лінолеўме. Ён быў занадта ашаломлены, каб дацягнуцца да ногі і раздушыць яе. Нарэшце, дрэнна, усё, што ён мог выклікаць, было... "Вы што, жартуеце, сэр?"
  
  
  Эга начальнік паглядзеў на яго поглядам васіліска і храбусцеў ўстаўнымі зубамі вакол цыгары. "Жартую? Нам у якой меры, сынок, яе наогул-то адчуваю, што паступіў няправільна, не паслаўшы цябе раней. Ты не горш за мяне ведаеш, што сутнасць гэтай справы ў тым, каб не адставаць ад іншага хлопца. у AX гэта павінна быць больш, чым гэта. Мы павінны апярэджваць іншага хлопца - ці мы мёртвыя. Рускія ў апошні час робяць вельмі цікавыя рэчы з сэксам ".
  
  
  "Гатовы паспрачацца, - прамармытаў Нік. Стары не жартаваў. Нік ведаў пра настроі Хоука, і гэта было сур'ёзна. Дзе-то ў nen ёсць толькі суп са злоснай іголкай: Хок мог згуляць гэта даволі спакойна, калі захацеў.
  
  
  Нік паспрабаваў іншы прыём. "У мяне яшчэ наперадзе нядзелю расслабляе".
  
  
  Хоук выглядаў нявінным. "Вядома. Яе гэта ведаю. Такім чынам? Пара гадзін у дзень ніякім чынам не перашкодзіць вашаму адпачынку. Будзьце там. І звярніце ўвагу. Вы можаце чаму-то навучыцца".
  
  
  Нік адкрыў рот. Перш чым ён змог загаварыць, Хок сказаў: "Гэта загад, Нік".
  
  
  Нік закрыў рот, потым сказаў: "Так, сэр!"
  
  
  Хоук адкінуўся ў сваім скрипучем які верціцца крэсле. Ён утаропіўся ў столь і прыкусіў цыгару. Нік пільна паглядзеў на яго. Стары хітры вырадак што-то задумаў! Але што? Хоук ніколі нічога табе не казаў, пакуль не быў гатовы.
  
  
  Ястраб пачухаў сваю худую, з заштрыхаванай крестовиной шыю старога фермера, затым зірнуў на свайго хлопчыка нумар адзін. На гэты раз у эга щебневых танах быў намёк на дабрыню, а ў марозных вачах бліснуў бляск.
  
  
  "Мы ўсе вакол нас". - сентенциозно сказаў ён: "Прыйдзецца не адставаць ад лайма, мой хлопчык. Калі мы гэтага не зробім, мы застанемся ззаду, і ў нашай працы тут, у AX, гэта звычайна фатальна. Вы ведаеце гэта. Яе ведаю гэта. Усе нашы ворагі ведаю гэта. Яе, люблю цябе, як бацькі, Нік, і я не хачу, каб з табой што-небудзь здарылася. Яе, хачу, каб ты заставаўся уважлівым, не адставаў ад найноўшых метадаў, не дазваляў павуціне збірацца і ... "
  
  
  Нік устаў. Ён падняў руку. "Калі ласка, сэр. Вы б не гатэлі, каб мяне вырвала на гэты прыгожы лінолеўм. Яе пайду цяпер. З вашага дазволу?"
  
  
  Хоук кіўнуў. "З майго блаславення, сынок. Толькі не забудзьцеся прыйсці на той семінар сёння ніяк не калі. Гэта ўсё яшчэ загад".
  
  
  Нік захістаўся k дзень. "Так, сэр. Загад, сэр. Ідзіце ў сэкс-школу, сэр. Зноў у дзіцячы сад".
  
  
  "Нік!"
  
  
  Ён спыніўся на дзень і азірнуўся. Ўсмешка Хоука няўлоўна змянілася - з добрай на загадкавую. "Так, я стараюся маса?"
  
  
  "Гэтая школа, семінар, разлічана на восем гадзін. Чатыры дні. Два гадзіны кожны дзень. У той жа час. Сёння панядзелак, на самай справе?"
  
  
  "Гэта было, калі яе ўвайшоў. Цяпер яе не зусім упэўнена. З імі тхара, як ён увайшоў у гэтую дзверы, шмат што адбылося".
  
  
  "Сёння панядзелак. Яе хачу, каб вы прыйшлі сюды ў пятніцу раніцай, у ривненской дзевяць, гатовыя да працы. Нам трэба будзе вельмі цікавае справа. Гэта можа быць круты хлопец, сапраўдны забойца".
  
  
  Нік Картэр узіраўся ў свайго боса. "Я рада гэта чуць. Потым наведванняў, дзённай сэксуальнай школы гэта павінна быць прыемна. Да пабачэння, сэр".
  
  
  "Да пабачэння, Нікалас", - ласкава сказаў Хоук.
  
  
  Калі Нік праходзіў праз прыёмную, Дэлія Стокса адарвалася ад свайго крэсла. "Да пабачэння, Нік. Прыемна правесці час у школе".
  
  
  Ён махнуў гэй рукой. "Я... я зраблю! І яе таксама кладу ваўчар на грошы на малако".
  
  
  Зачыніўшы за сабой дзверы, ён пачуў, як яна выбухнула прыглушаным смехам.
  
  
  Дэвід Хоук ў ціхім і цёмным маленькім офісе маляваў у аднаразовым нататніку і зірнуў на старыя гадзіны, Western Union. Было амаль адзінаццаць. Limeys павінны былі здацца ў палове першага. Хок кінуў перажавана цыгару ў кошык для смецця і зняў цэлафан з новай. Ён падумаў пра сцэне, якую толькі што разыграў з Нікам. Гэта было лёгкае забаўка - эму падабалася час ад часу жартаваць над сваім шаферам, - і гэта таксама гарантавала, што Картэр будзе побач, калі спатрэбіцца. У Ніка, асабліва калі ён быў у адпачынку, быў спосаб растварыцца ў паветры, калі толькі эму не быў дадзены адмысловы загад не рабіць гэтага. Цяпер ён атрымаў загад. Ён будзе там у пятніцу раніцай, гатовы да працы. І справа было сапраўды змрочным ...
  
  
  * * *
  
  
  "Містэр Картэр!"
  
  
  Хто-то тэлефанаваў эму? Нік паварушыўся. І дзе, кравец вазьмі, ён быў?
  
  
  "Містэр Картэр! Прачніцеся, калі ласка!"
  
  
  Нік рэзка прачнуўся, стрымліваючы міжвольнае жаданне дацягнуцца да люгера або стилета. Ён ўбачыў брудную падлогу, свае балетныя тэпцікі, пару тонкіх шчыкалатак пад спадніцай-міді. Хто-то дакранаўся эга, трос эга за плячо. Ён, кравец вазьмі, заснуў!
  
  
  Яна сядзела вельмі блізка да яму і крынічыла мыла, ваду і здаровую жаночую плоць. Яна, верагодна, насіла шчыльнае ільняное бялізну, і сама гладзіла яго. І ўсё ж гэтыя лодыжкі! Нават у склеп нейлон па выгаднай цане.
  
  
  Нік устаў і адарыў яе сваёй самай лепшай усмешкай, разлічанай на абаянне, ён, якая займаецца зачаравала тысячы жадаючых жанчын па ўсім адкрыты басейн.
  
  
  "Мне вельмі шкада, - сказаў ён. Ён меў на ўвазе гэта. Ён быў грубым і легкадумным, і быў зусім не джэнтльменам. А цяпер, каб пагоршыць шкоду эму даводзілася iso усіх сіл стрымліваць позех.
  
  
  Эму ўдалося стрымаць гэта, але ён не падмануў доктара Мюриал Милхолланд. Яна адступіла назад і паглядзела на яго скрозь тоўстыя кропках ў рагавой аправе.
  
  
  "Няўжо таксама маёй лекцыі была такой сумнай, містэр Картэр?"
  
  
  Ён агледзеўся, і эга цяперашні збянтэжанасць расло. А Ніка Картэра было цяжка збянтэжыць. Ён выставіў сябе дурнем і, выпадкова, сл. Бедная, бяскрыўдная імкненне дзева, якая займаецца, верагодна, павінна была зарабляць сабе на жыццё і вэб-віна якой заключалася ў яе здольнасці зрабіць жыццёва важны прадмет сумным, як вада праз канавы.
  
  
  Яны былі адны. Пакой была пустынная. Божа мой! Ён хроп у класе? Так ці інакш, ён павінен быў выправіць гэта. Дакажыце гэй, што ён не зусім хам.
  
  
  "Мне вельмі шкада", - сказаў ён, гэй зноў. "Мне шчыра шкада, доктар Милхолланд. Я не ведаю, што, кравец вазьмі, здарылася. Але гэта была не ваша лекцыя. Яе знайшоў гэта самым цікавым і..."
  
  
  "Так шмат, як вы чулі?" Яна глядзела на яго з здагадкамі праз цяжкія кропках. Яна пастукала складзеным аркушам - спісам класа, у якім яна, павінна быць, адзначыла эга імя - супраць зубоў, якія былі на здзіўленне белымі і роўнымі. Ee рот быў трохі шырокім, але добра сфармаваным, і на вуснах яна не фарбавала.
  
  
  Нік зноў паспрабаваў ухмыльнуться. Ён адчуваў сябе конскай азадкам, каб скончыць усе конскія азадка. Ён кіўнуў. "Наколькі яе чуў, - нясмела прызнаўся ён. "Я не магу гэтага зразумець, доктар Милхолланд. Яе сапраўды не магу. У мяне сапраўды была позняя ноч, і цяпер вясна, і яе ўпершыню за доўгі час вярнулася ў школу, але ўсё гэта не так. прабачце. Гэта было ў вышэйшай ступені грубым і грубым з майго боку. Яе магу толькі папрасіць вас паблажліва, доктар ". Тады ён перастаў усміхацца і ўсміхнуўся, эму сапраўды хацелася ўсміхнуцца, і сказаў: "Я не заўсёды такі дурань, і яго б гатэль, каб ты дазволіў мне даказаць табе гэта".
  
  
  Чыстае натхненне, імпульс, які ўзнік у эга галоў вакол ніадкуль.
  
  
  Ee белы мочка нахмурыўся. Ee скура была чыстай і малочна-белай, а валасы чорныя, як смала, зачасаны ў шыньены, туга зачасаны назад і сабраны ў пучок на патыліцы на тонкай шыі.
  
  
  "Дакажыце мне гэта, містэр Картэр? Як?"
  
  
  "Выйшаўшы са мной выпіць. Адкрыта цяпер? А потым павячэраць? А потым, ну, што-небудзь, што ты хочаш зрабіць".
  
  
  Яна не вагалася, пакуль ён думаў, што яна можа. З лёгкім намёкам на ўсмешку яна пагадзілася, зноў агаліўшы выдатныя зубы, але дадала: "Я не зусім разумею, як выпіўка і вячэру з вамі дакажуць, што мае лекцыі не сумныя".
  
  
  Нік засмяяўся. "Не ў гэтым справа, доктар. Ёй спрабую даказаць, што я не наркаман".
  
  
  Яна ўпершыню засмяялася. Невялікае намаганне, але смех.
  
  
  Нік Картэр ўзяў яе за руку. "Хадзем, доктар Милхолланд? Яе ведаю невялікае месца пад адкрытым небам каля гандлёвага цэнтра, дзе марціні не вакол гэтага свету".
  
  
  Да другога марціні, яны стварылі свайго роду паразуменне, і абодва адчувалі сябе больш камфортна. Нік думаў, што на гэта падзейнічаюць марціні. Часцей за ўсё так і было. Дзіўны факт быў. ён шчыра цікавіўся гэтым безгустоўным доктарам Мюриал Милхолланд. Аднойчы яна зняла кропках, каб пачысціць ну, і ee вочы былі шырока расстаўленымі шэрымі крапінкамі з зялёнымі і бурштынавымі плямамі. Яе нос быў звычайным, з маленькімі вяснушкамі, але скулы былі дастаткова высокімі, каб згладзіць плоскасць асобы і надаць асобе трохкутны адценне. Ён падумаў, што гэта простае твар, але, безумоўна, цікавае. Нік Картэр быў экспертам, знаўцам прыгожых жанчын, а гэтая, з невялікім сыходам і некаторымі моднымі парадамі, магла б быць...
  
  
  "Няма. Нік. Няма. Зусім не тое, аб чым ты думаеш".
  
  
  Ён глядзеў на нах з здзіўленнем. "Аб чым думаў яе, Мюриал?" Потым першага марціні з'явіліся першыя імёны.
  
  
  Шэрыя вочы, што плылі за тоўстымі лінзамі, вывучалі эга-над вобада куфлі для марціні.
  
  
  "Што я на самай дэла не такі безгустоўны, як здаецца. Як я выглядаю. Але яе такой. Запэўніваю вас, што я такі. Ва ўсім гэтак жа. Яе сапраўдная Звычайная Джэйн, Нік, так што проста прыняць гэта рашэнне. . "
  
  
  Ён паківаў галавой. "Я да гэтага часу тхара ў гэта не веру. Гатовы паспрачацца, што ўсё гэта камуфляж. Вы, верагодна, робіце гэта, каб мужчыны не нападалі на вас".
  
  
  Яна корпалася з алівамі ў марціні. Ён задаваўся пытаннем, прывыкла яна да выпіўкі, можа, алкаголь да нах не даходзіць. Яна выглядала досыць цвярозай.
  
  
  "Ведаеш, - сказала яна, - гэта даволі банальна, Нік. Як у фільмах, і ў п'есах, і ў тэлешоў, дзе нязграбная дзева заўсёды здымае кропках і ператвараецца ў залатую дзяўчыну. Метамарфозы. Вусень ў пазалочаную матылька. Не, Нік. Мне вельмі шкада. Мацней, чым ты думаеш. Я думаю, мне б гэта спадабалася. Але гэта не так. Яе проста нязграбны доктар філасофіі, які спецыялізуецца на сексалогіі. Яе працую на Ўрад і яго чытаю сумныя лекцыі. Можа быць, важныя лекцыі, але сумныя. На Самай Справе, Нік? "
  
  
  Тады ён зразумеў, што джын пачынае даходзіць да нах. Ён не быў упэўнены, што эму гэта падабаецца, таму што ён шчыра атрымліваў асалоду ад сабой. У Ніка Картэра, галоўнага забойцы AX, выдатных дам было сажалка гаці. Учора была адна; напэўна, заўтра будзе яшчэ адна. Гэтая дзяўчына, жанчына, гэтая Мюриал была іншай. Невялікая дрыжыкі, невялікі шок пазнавання рухаўся ў эга мозгу. Ён пачаў старэць?
  
  
  "Не так, Нік?"
  
  
  "Хіба ты не што, Мюриал?"
  
  
  "Чытаю сумныя лекцыі".
  
  
  Нік Картэр запаліў адну вакол сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам - Мюриал не паліла - і агледзелася. Маленькае кафэ на тратуары было перапоўнена. Позні красавіцкі дзень, мяккі, імпрэсіянісцкай, як у Манэ, пераходзіў у празрыстыя змярканне. Вішнёвыя дрэвы ўздоўж гандлёвага цэнтра ззялі яркімі фарбамі.
  
  
  Нік паказаў цыгарэтай на вішнёвыя дрэвы. "Ты мяне злавіла, дарагая. Вішнёвыя дрэвы, і ў Вашынгтоне - як я магу зманіць? Кравец, так, твае сумныя лекцыі! Але гэта не так. Нам ў якай меры. І памятайце - я не магу ў гэтых хлусіць пры іншых абставінах."
  
  
  Мюриал зняла тоўстыя кропках і прыкладае ih на маленькі столік. Яна прыкладае сваю маленькую руку на яго вялікую і ўсміхнулася. "Магчыма, гэта не здасца вам вялікім кампліментам, - сказала яна, - але для мяне гэта па-чартоўску вялікі камплімент. Па-чартоўску вялікі камплімент. Кравец? Ёй гэта сказала?"
  
  
  "Ты гэта зрабіла."
  
  
  Мюриал хіхікнула. "Я не присягала гадамі. Ці забаўляўся гадамі, як сёння ніяк не калі. Вы добры чалавек, містэр Нік Картэр. Вельмі добры чалавек".
  
  
  "І ты трохі загружаная", - сказаў Нік. "Табе лепш адмовіцца ад выпіўкі, калі мы збіраемся заняцца горадам сёння ўвечары. Я не хачу, каб табе даводзілася цягаць цябе па начных клубах і назад".
  
  
  Мюриал протирала кропках сурвэткай. "Ведаеце, мне сапраўды патрэбныя гэтыя праклятыя штукі. Яе не бачу і двары без іх". Яна надзела кропках. "Магу ёй яшчэ выпіць, Нік?"
  
  
  Ён устаў і паклаў грошы на крэсла. "Няма. Не цяпер. Давай завязу цябе дадому і пераапранемся ў вячэрні сукенка, якім ты выхвалялася".
  
  
  "Я не выхвалялася. У мяне ёсць адно. Толькі адно. І яе не насіла эга дзевяць месяцаў. Мне яно не трэба было. Да сённяшняга вечара".
  
  
  Яна жылкі ў кватэры адразу за мяжой Мэрыленда. У таксі яна дамаглася галаву эму на плячо і была не вельмі гаваркая. Здавалася, яна глыбока задумалася. Нік не спрабаваў яе пацалаваць, і яна, падобна, гэтага не чакала.
  
  
  Ee-кватэра была маленькай, але багата абстаўленым з густам і ў дарагім раёне. Ён лічыць, што ў грошах у нах не было недахопу.
  
  
  Праз імгненне яна пакінула эга ў гасцінай і знікла. Ён толькі што запаліў, хмурачыся і задумваючыся - ненавідзячы сябе з-за іх, - але было яшчэ тры сесіі гэтага па-чартоўску дурнога семінары, эму было загадана прысутнічаць, і гэта можа быць проста напружаным і няёмкім. У што, кравец вазьмі, ён залез?
  
  
  Ён падняў вочы. Яна сядзела ў дзвярах, голая. І ён меў рацыю. Пад сціплай адзеннем ўвесь гэты час хавалася гэта пышнае белае цела з тонкай таліяй і мяккімі выгібамі, з высокай грудзьмі.
  
  
  Яна ўсміхнулася эму. Ён заўважыў, што яна нафарбавала твар губной памадай. І не толькі ў роце; яна нафарбавала свае маленькія соску.
  
  
  "Я вырашыла", - сказала яна. "Да рысу вячэрні сукенка! Мне яно таксама сёння не спатрэбіцца. Яе ніколі не любіла начныя клубы".
  
  
  Нік, не зводзячы з нах вачэй, пагасіў цыгарэту і зняў куртку.
  
  
  Яна падышла да яму, хвалюючыся, не столькі ідучы, колькі слізгаючы па знятай вопратцы. Яна спынілася прыкладна ў шостым футах ад яго.
  
  
  "Табе яго так падабаюся, Нік?"
  
  
  Ён не мог зразумець, чаму ў яго так перасохла ў горле. Не тое каб ён быў падлеткам, у якога была першая жанчына. Гэта быў Нік Картэр! Лепшы работнік AX. Прафесійны агент, ліцэнзаваны забойца ворагаў сваёй краіны, ветэран тысячы будуарных сутычак.
  
  
  Яна дамаглася рукі на тонкія сцягна і спрытна зрабіла перад ім піруэт. Сьвяты ад адзінай лямпы мігцеў па ўнутранай баку яе сцёгнаў. Плоць была па напаўпразрыстага мармуру.
  
  
  "Ты сапраўды так падабаешся, Нік?"
  
  
  "Я так люблю цябе". Ён пачаў здымаць вопратку.
  
  
  "Ты ўпэўнены? Некаторым мужчынам не падабаюцца аголеныя жанчыны. Яе магу надзець панчохі, калі хочаш. Чорныя панчохі? Пояс з падвязкамі? Станік?"
  
  
  Ён штурхнуў апошнюю туфель праз гасціную. Ён ніколі ў жыцці не быў больш падрыхтаваны, і яму было нічога не трэба было, акрамя як зліць сваю плоць з целам гэтай нясмачнай маленькай настаўніцы сэксу, якая займаецца, у рэшце рэшт, раптам ператварылася ў залатую дзяўчынку.
  
  
  Ён пацягнуўся да яе. Яна з нецярпеннем ўвайшла ў эга абдымкі, ee рот хацеў эга, ee мову рассякаў эга уласны. Ee цела было халодным і палаючым, і яно дрыжала ва ўсёй эга даўжыні.
  
  
  Праз імгненне яна адсунулася дастаткова, каб прашаптаць. "Гатовая паспрачацца, містэр Картэр, што вы не засне падчас гэтай лекцыі!"
  
  
  Ён паспрабаваў падняць яе, аднесці ў спальню.
  
  
  "Не, - сказала доктар Мюриал Милхолланд. "Не ў спальні. Выплат прама тут, на падлозе".
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  Ривненской ў адзінаццаць трыццаць Дэлія Стокса праводзіла двух ангельцаў у кабінет Хока. Хок чакаў, што Сесіл Обры прыйдзе своечасова. Яны былі старымі знаёмымі, і ён ведаў, што буйны брытанец нам, што не спазняецца. Обры быў шыракаплечы мужчына гадоў шасцідзесяці, і толькі цяпер на nen пачыналі праяўляцца сляды невялікага жыцця. Ён па-ранейшаму будзе моцным чалавекам у баі.
  
  
  Сесіл Обры быў кіраўніком брытанскай МІ-6, гэтай знакамітай контрразведвальнай арганізацыі, да якой Хоук меў вялікае прафесійнае павагу.
  
  
  Той факт, што ён асабіста прыйшоў у цёмныя пакоі AX, як бы прасіць міласціну, прымусіў Хоука - калі б ён яшчэ не падазраваў - у тым, што гэты лейцара мае першараднае значэнне. Па крайняй меры, для брытанцаў Хоук быў гатовы трохі хітра гандляваць коньмі.
  
  
  Калі Обры і адчуваў нейкае здзіўленне з нагоды ўціску пакояў Хока, ён гэта добра хаваў. Хоук ведаў, што ён не жыве ў пышнасці Уайтхолл або Лэнглі, і эму было ўсё роўна. Эга бюджэт быў абмежаваны, і ён аддаваў перавагу ўкладваць кожны працоўны даляр у рэальныя аперацыі і дазваляць фасадзе разбурыцца, калі гэта неабходна. Справа ў тым, што ў дадзены момант у AX былі не толькі фінансавыя праблемы. Адбылася актыўнага адпачынку няўдач, як гэта часам здаралася, і Хоук страціў трох галоўных агентаў за месяц. Мёртвымі. Перерезанное горла ў Стамбуле; - нож у спіну ў Парыжы; адзін знойдзены ў гавані Ганконга, настолькі разадзьмуты і з'едзены рыбамі, што прычыну смерці ўсталяваць было цяжка. На дадзены момант у Хоука засталося ўсяго два Киллмастера. Нумар Пяць, малады чалавек, з якім ён не хацеў рызыкаваць у цяжкай місіі, і Нік Картэр. Лепшыя Мужчыны. У гэтай маючай адбыцца місіі эму трэба было выкарыстоўваць Ніка. Гэта была адна вакол прычын, па якой ён ішоў эга ў гэтую вар'ятку школу, каб трымаць эга паблізу.
  
  
  Выгоды былі кароткачасовымі. Сесіл Обры прадставіў свайго кампаньёна, як Генры Тэрэнс. Тэрэнс, як высветлілася, быў супрацоўнікам МІ-5, які працаваў у цесным кантакце з Обры і МІ-6. Гэта быў хударлявы мужчына з суровым шатландскім тварам і з цікам на левым воку. Ён выкурыў духмяную трубку, з якой Хоук сапраўды запаліў цыгару ў мэтах самаабароны.
  
  
  Хоук распавядаў Обры o эга маючым адбыцца рыцарстве. Адна вакол рэчаў, якія здзівілі Ніка Картэра ў эга бос, заключалася ў тым, што стары прачытаў спіс узнагарод.
  
  
  Обры няёмка засмяяўся і адмахнуўся. "Непрыемная непрыемнасць, ці ведаеце. Хутчэй змяшчае аднаго разам з Бітлз. Але наўрад ці можна адмовіцца. У любым выпадку, Дэвід, яе лётаў праз Атлантыку не для таго, каб гаварыць аб якім-то крывавым рыцарстве".
  
  
  Хоук выпусціў блакітны дым у столь. Ён сапраўды не любіў паліць цыгары.
  
  
  "Я не думаю, што ты гэта зрабіў, Сесіл. Ты чаго-то хочаш ад мяне. З AX. Ты заўсёды хочаш. Гэта азначае, што ў цябе праблемы. Раскажы мне пра гэта, і мы паглядзім, што можна зрабіць".
  
  
  Дэлія Стокса прынесла Теренсу яшчэ адзін крэсла. Ён сель, у куце, прымасціўся, як варона, на скале, і нічога не сказаў.
  
  
  "Гэта Рычард Филстон, - сказаў Сесіл Обры. "У нас ёсць важкія падставы меркаваць, што ён нарэшце-то з'язджае па ўсёй Расіі. Мы хочам эга, Дэвід. Як мы хочам эга! І гэта можа быць нашым адзіным шанцам".
  
  
  Нават Хоук быў узрушаны. Ён ведаў, што калі з'явіўся Обры, капялюш у руцэ, гэта было што-то вялікае - але такое вялікае! Рычард Филстон! Другая эга думка заключалася ў тым, што ангельцы гатовыя аддаць даволі шмат для дапамогу ў атрыманні Филстона. Тым не менш, яго твар заставаўся спакойным. Нам адна маршчына не выдавала эга хвалявання.
  
  
  "Гэта, павінна быць, няпраўда", - сказаў ён. "Можа быць, па нейкай прычыне гэты здраднік. Филстон ніколі не выйдзе па ўсёй Расіі. Гэты чалавек не ідыёт, Сесіл. Мы абодва гэта ведаем. Мы павінны гэта рабіць. Ён падманваў ўсіх нас трыццаць гадоў".
  
  
  З-за кута Тэрэнс прабурчаў праклён шатландца глыбока ў горле. Хок мог паспачуваць. Рычард Филстон прымусіў янкі выглядаць даволі дурное - якое-то час ён на самай справе служыў начальнікам брытанскай выведкі ў Вашынгтоне, паспяхова выцягваючы інфармацыю па ФБР і ЦРУ, - але ён прымусіў сваіх уласных людзей, ангельцаў, выглядаць як абсалютныя дэбілы. Аднойчы эга нават западозрылі, судзілі, апраўдалі, і ён неадкладна вярнуўся да шпіянажу на карысць рускіх.
  
  
  Так. Хоук разумеў, наколькі моцна брытанцы гатэлі Рычарда Филстона.
  
  
  Обры паківаў галавой. "Не, Дэвід. Я не думаю, што гэта няпраўда, або падстава. Таму што ў нас есць яшчэ якое-што, што можна зрабіць - паміж Крамлём і Пекінам вядзецца якая-то здзелка. Што-то вельмі, вельмі вялікая! У гэтым мы ўпэўненыя. На дадзены момант у нас у Крамлі вельмі добры чалавек, ён ва ўсіх адносінах лепш, чым калі-небудзь быў Пянькоўская. Ён ніколі не памыляўся і цяпер кажа нам, што Крэмль і Пекін рыхтуюць што-то важнае. гэта магло б, кравец вазьмі, сарваць крышку. Але для гэтага ім, рускім, прыйдзецца выкарыстоўваць свайго агента. Каму яшчэ, акрамя Филстона? "
  
  
  Дэвід Хок зняў цэлафан з новай цыгары. Ён пільна назіраў за Обры, эга ўласнае высахлую твар было абыякавым, як пудзіла.
  
  
  Ён сказаў: "Але твой вялікі чалавек у Крамлі не ведае, што плануюць кітайцы і расейцы? І ўсё?"
  
  
  Обры выглядаў трохі няшчасным. "Так. Галасаванне і ўсё. Але мы ведаем, дзе. Японія".
  
  
  Хок ўсміхнуўся. "У вас добрыя сувязі ў Японіі. Яе ведаю гэта. Чаму яны не могуць з гэтым справіцца?"
  
  
  Сесіл Обры устаў з крэсла і пачаў хадзіць па вузкай пакоі. У дадзены момант ён да абсурду, абверг паведамленні смі Хоуку характэрнага акцёра, які адыграў Ватсана ў "Холмса" Бэзила Рэтбоуна. Ястраб ніколі не мог успомніць імя гэтага чалавека. І ўсё ж ён не недаацэньваў Сэсіла Обры. Ніколі. Мужчына быў добры. Можа быць, нават не горш самога Хоука.
  
  
  Обры спыніўся і ўзвышаўся над сталом Хоука. "Па добрай прычыне, - выбухнуў ён, - што Филстон ёсць Филстон! Ён вывучаў
  
  
  мой аддзел на працягу многіх гадоў, мужык! Ён ведае кожны код або ведаў. Няважна. Гэта не лейцара кодэксаў або падобнай глупства. Але ён ведае гэтыя хітрасці, гэтыя метады арганізацый, наш MO - кравец вазьмі, ён ведае пра нас усё. Ён нават ведае многіх нашых мужчын, па меншай меры, старажылаў. І, адважуся выказаць здагадку, ён пастаянна абнаўляе дасье - Крэмль, павінна быць, эга прымушае зарабляць на жыццё, і таму ён таксама ведае многіх нашых новых людзей. Не, Дэвід. Мы не можам гэтага зрабіць. Эму патрэбен старонні, другі чалавек. Вы нам дапаможаце? "
  
  
  Хоук доўга вывучаў свайго старога сябра. У рэшце рэшт ён сказаў: "Вы ведаеце, пра AX, Сесіл. Афіцыйна вы не павінны ведаць, але ведаць. І вы, даходы да мяне. J AX. Вы хочаце, каб Филстон забілі?"
  
  
  Тэрэнс парушыў маўчанне дастаткова доўга, каб зарычать. "Так, дружа. Менавіта гэтага мы і хочам".
  
  
  Обры не звярнуў увагі на свайго падначаленага. Ён зноў сеў і закурыў цыгарэту пальцамі, якія, як з некаторым здзіўленнем заўважыў Хок, злёгку дрыжалі. Ён быў збянтэжаны. Спатрэбілася шмат, каб вывесці Обры вакол сябе. Менавіта тады Хоук ўпершыню выразна пачуў пстрыканне шасцяронак ўнутры колаў, да якога ён прыслухоўваўся.
  
  
  Обры зрабіў цыгарэту, як дымілася палачку. "Для нашых вушэй, Дэвід. У гэтым пакоі і толькі для нашых шосты вушэй - так, яе хачу забіць Рычарда Филстона".
  
  
  Нешта варухнулася ў глыбіні мозгу Хоука. Што-тое, што чаплялася за цень і не вылятала сяргей. Даўным-даўно шэптам? Слых? Гісторыя ў прэсе? Жарт пра мужчынскі пакоі? Што за кравец? Ён не мог выклікаць эга. Таму ён адсунуў эга назад, каб пакінуць эга ў падсвядомасці. Ён з'явіцца, калі будзе гатовы.
  
  
  Між тым ён выказаў словамі тое, што было так відавочна. "Вы хочаце, каб ён памёр, Сесіл. Але ваш урад, Сілы, яны гэтага не робяць? Яны хочуць, каб ён быў жывым. Яны хочуць, каб эга злавілі і адправілі назад у Англію, каб ён паўстаў перад судом і быў павешаны належным чынам. Хіба гэта не так. , Сесіл? "
  
  
  Обры адкрыта сустрэў погляд Хоука. "Так, Дэвід. Галасаванне і ўсё. Прэм'ер-міністр - справа зайшло так высока - згаджаецца з тым, што Филстон павінен быць узяты, калі магчыма, і дастаўлены ў Англію для адданага суду. Рашэнне аб гэтым было прынята даволі даўно. Ёй быў прызначаны кіраўніком. Да гэтага часу тхара, З Филстоном ў бяспецы ў Расеі няма чаго было кантраляваць. Але цяпер, клянуся Богам, ён выходзіць, ці мы думаем, што ён ёсць, і яго хачу дастаць яго. Божа, Дэвід, як я гэта хачу! "
  
  
  "Мёртвым?"
  
  
  "Так. Забітым. Прэм'ер-міністр, парламент, нават некаторыя праз маіх начальнікаў, не такія прафесіяналы, як мы, Дэвід. Яны думаюць, што проста злавіць такога слізкага чалавека, як Филстон, і вярнуць эга ў Англію. Будзе занадта шмат ускладненняў, занадта шмат шанцаў на промах, занадта шмат магчымасцяў для таго, каб ён зноў збег. Ён не адзінокі, ці ведаеце. Рускія не проста будуць стаяць у баку і дазволіць нам арыштаваць эга і вярнуць эга ў Англію. Яны заб'юць эга першымі! Ён занадта шмат пра іх ведае, ён паспрабуе заключыць здзелку, і яны гэта ведаюць. Не, Дэвід. Гэта павінна быць прамое забойства, і ты адзіны, да каго яе магу звярнуцца ".
  
  
  Хоук сказаў гэта больш для таго, каб ачысціць паветра, каб гэта было сказана, чым таму, што эму было не ўсё роўна. Ён запусціў AX. І чаму б гэтай няўлоўнай думкі, гэтай цені, прячущейся ў эга мозгу, не выйсці сяргей? Няўжо таксама гэта было настолькі скандальна, што давялося пахаваць сябе?
  
  
  Ён сказаў: "Калі яе згодны з гэтым, Сесіл, гэта, безумоўна, павінна застацца паміж намі троими. Адзін намёк на тое, што я выкарыстоўваю AX, каб зрабіць чужую брудную працу, і Кангрэс будзе патрабаваць маю галаву на талерцы. і нават атрымаць яе, калі яны змогуць гэта даказаць. "
  
  
  "Ты зробіш гэта, Дэвід?"
  
  
  Хоук ўтаропіўся на свайго старога сябра. "Яе праўда яшчэ не ведаю. Што гэта будзе для мяне? Для AX? Нашы ганарары за падобныя рэчы вельмі высокія, Сесіл. Будзе вельмі высокая аплата за паслугу - вельмі вялікая. Вы гэта разумееце? "
  
  
  Обры зноў выглядаў няшчасным. Няшчасным, але рашучы. "Я разумею гэта. Яе чакаў гэтага, Дэвід. Я не аматар, яшчэ адзін. Яе разлічваю заплаціць".
  
  
  Хоук досталь новую цыгару вакол скрынкі на стале. Ён пакуль не глядзеў на Абры. Ён злавіў сябе на тым, што шчыра спадзяецца, што адладачная брыгады - яны кожныя два дні старанна аглядалі штаба-кватэру AX - выканала сваю працу добра, таму што, калі Обры выканае свае ўмовы, Хоук вырашыў узяць на сябе гэтую працу. Рабіць за іх брудную працу МІ-6. Гэта будзе населены пункт расіі забойства, і яе, верагодна, не так складана выканаць, як ўяўляў Обры. Не для Ніка Картэра. Але Обры прыйдзецца заплаціць сваю цану.
  
  
  "Сесіл, - мякка сказаў Хоук, - я думаю, што, магчыма, мы зможам заключыць здзелку. Але мне трэба імя таго чалавека, які ў вас ёсць у Крамлі. Абяцаю, што не буду спрабаваць з ім звязацца, але Мне трэба ведаць эга імя. І яе хачу роўную, поўную долю за ўсё, што ён пасылае. Іншымі словамі, Сесіл, свой чалавек у Крамлі таксама будзе маім чалавекам у Крамлі! Вы згодныя з гэтым? "
  
  
  Ў сваім куце Тэрэнс выдаў здушаны гук. Здавалася, ён праглынуў трубку.
  
  
  У маленькім офісе было ціха. Гадзіны Western Union цікаў са звонам тыгра. Хок чакаў. Ён ведаў, што перажывае Сесіл Обры.
  
  
  Высокапастаўлены агент, чалавек, аб якім ніхто не падазраваў у вышэйшых крамлёўскіх колах, каштаваў больш, чым усе золата і нарматываў; - ідэнтыфікаваць у свеце.
  
  
  Ўсёй плаціны. Усяго запасах ўрану. Каб усталяваць такі кантакт, каб ён заставаўся плённым і непаражальным, спатрэбіліся гады карпатлівай працы і ўся поспех. Так яно і было, на першы погляд. немагчыма. Але аднойчы гэта было зроблена. Пянькоўская. Пакуль, нарэшце, ён не паслізнуўся, і эга не застрэлілі. Цяпер Обры казаў, - і Хоук эму даверыў, - што ў МІ-6 у Крамлі ёсць яшчэ адзін Пянькоўская. Так здарылася, што Хок ведаў, што Злучаныя Штаты не ў курсе. ЦРУ спрабавала гэта зрабіць гадамі, але так і не дамогся. Хок цярпліва чакаў. Гэта была сапраўдная здзелка. Ён не мог паверыць у тое, што Обры пагодзіцца.
  
  
  Обры ледзь не задыхнуўся, але ён вымавіў словы. "Добра, Дэвід. Гэта здзелка. Ты вядзеш жорсткую здзелку, чувак".
  
  
  Тэрэнс ставіўся да Хоуку з чым-то вельмі падобным на трапятанне, і, безумоўна, павагу. Тэрэнс быў шатландзец, які ведаў іншага шатландца, па меншай меры, па схільнасцям, калі не па крыві, калі ўбачыў яго.
  
  
  "Вы разумееце, - сказаў Обры, - што мне трэба мець неабвержныя доказы таго, што Рычард Филстон мёртвы".
  
  
  Ўсмешка Хоука была сухі. "Я думаю, гэта можна задаволіць, Сесіл. Хоць яе наўрад ці змагу забіць эга на Таймс-сквер, нават калі б мы змаглі даставіць эга туды. Як наконт таго, каб адправіць эга вушы, акуратна запраўленыя, у свой офіс у Лондане?"
  
  
  "Сур'ёзна, Дэвід".
  
  
  Хоук кіўнуў. "Зрабіць фатаграфіі?"
  
  
  "Калі яны добрыя. Яе б аддаў перавагу, калі магчыма, раздрукоўкі пальцаў. Так будзе абсалютная ўпэўненасць".
  
  
  Хоук зноў кіўнуў. Нік Картэр не ў першы раз прывозіць дадому такія сувеніры.
  
  
  Сесіл Обры паказаў на ціхага чалавека ў куце. "Добра, Тэрэнс. Цяпер ты можаш узяць на сябе адказнасць. Растлумач, што ў нас ёсць на дадзены момант і чаму мы думаем, што Филстон туды едзе".
  
  
  Хоуку ён сказаў: "Тэрэнс па МІ5, як я ўжо сказаў, і ён займаецца павярхоўнымі аспектамі гэтай пекинско-крамлёўскай праблемы. Ёй кажу павярхоўнымі, таму што мы думаем, што гэта прыкрыццё, прыкрыццё для чаго-то большага. Тэрэнс ..."
  
  
  Шатландзец дастаў трубку вакол вялікіх карычневых зубоў. "Гэта так, як кажа містэр Обры, сэр. На дадзены момант у нас ёсць невялікая частка інфармацыі, але мы ўпэўненыя, што рускія пасылаюць Филстона, каб дапамагчы кітайцам арганізаваць гіганцкую кампанію сабатажу па ўсёй Японіі. Асабліва ў Токіо. Там яны плануюць зладзіць масавае адключэнне электраэнергіі, такое ж, як у вас, не так даўно было ў Нью-Ёрку. Чикомы плануюць згуляць ўсемагутную сілу, разумееце, і альбо спыніць, альбо спаліць усе ў Японіі. Па большай частцы. Ва ўсякім выпадку. Адна гісторыя, якая займаецца ў нас была, заключаецца ў тым, што Пекін настойвае на тым, каб Филстон ўзначаліў "працу або здзелку". Голас чаму ён павінен з'ехаць па Расіі і... "
  
  
  Ўмяшаўся Сесіл Обры. "Ёсць яшчэ адна гісторыя - Масква настойвае, каб Филстон адказваў за шкодніцтва, каб не дапусціць правалу. Яны не вельмі давяраюць кітайцам у эфектыўнасці. Гэта яшчэ адна прычына, па якой Филстон прыйдзецца рызыкнуць шыяй і выйсці ".
  
  
  Хоук пераводзіў позірк з аднаго чалавека на іншага. "Што-то мне падказвае, што вы не купитесь нас на адну вакол гісторый".
  
  
  "Няма", - сказаў Обры. "Мы гэтага не робім. Па крайняй меры, я не ведаю. Гэтая праца не дастаткова вялікі для Филстона! Шкодніцтва, ды. Спальванне Токіо і ўсё такое будзе мець вялікі ўплыў і стане удачай для Чикомов. Яе згодны. Але на самай-дэла-гэта не кірунак працы Филстона. І не толькі яно недастаткова вялікае, недастаткова важнае, каб выбавіць эга па Расіі - я ведаю, што-што пра Рычарда Филстоне, аб чым мала хто ведае. Яе ведаў эга, вы Памятаеце, працаваў з ім у мі-6, калі ён быў на піку кар'еры. Тады ёй быў проста памочнікам, але яе нічога не забыўся аб гэтым праклятым ублюдке. Ён быў забойцам! Экспертам ".
  
  
  "Будзь пракляты яе, - сказаў Хоук. "Жывыя і вучыся. Ёй гэтага не ведаў. Я заўсёды думалі Филстона свайго роду звычайным шпіёнам. Па-чартоўску дзейсным, смяротным, але ў паласатых штанах".
  
  
  "Зусім няма", - змрочна сказаў Обры. "Ён спланаваў некалькі забойстваў. Ih таксама добра ажыццявіў. Голас чаму яе, упэўнены, што калі ён, нарэшце, з'язджае па Расеі, то гэта для чаго-то больш важнага, чым сабатаж. Нават вялікі сабатажу. У мяне ёсць пачуццё, Дэвід, і ты павінен ведаць, што гэта значыць. Ты ў гэтым пошты бизнесявляется даўжэй, чым яе ".
  
  
  Сесіл Обры падышоў да свайго крэсла і апусціўся на яго. "Працягвай, Тэрэнс. Твой мяч. Яе буду трымаць рот на замку".
  
  
  Тэрэнс перазарадзіў трубку. Да палягчэння Хоука, ён "не запаліў яе. Тэрэнс сказаў:" Справа ў тым, што Чикомы не рабілі ўсю сваю брудную працу, сэр. На самай дэла, не вельмі шмат. Яны займаюцца планаваннем, але прымушаюць іншых выконваць па-сапраўднаму брудную і крывавую працу. Вядома, яны выкарыстоўваюць тэрор ".
  
  
  Хок, павінна быць, выглядаў збянтэжаным, таму што Тэрэнс на імгненне спыніўся, нахмурыўся і працягнуў. "Вы ведаеце, пра Гэта, сэр? Некаторыя называюць ih Буракумины. Гэта самы найнізкі склад у Японіі, недатыкальныя. Ізгоі. Ih больш двух мільёнаў, і вельмі нешматлікія, нават японцы, ведаюць, што Ўрад Японіі трымае ну ў гета і хавае ад турыстаў. Справа ў тым, што ўрад да гэтага часу тхара спрабавала ігнараваць гэтую праблему. Афіцыйная палітыка - fure-ной - не чапайце гэта. большасць Eta знаходзяцца ў дзяржаўнай дапамозе. Гэта сур'ёзная праблема,
  
  
  Па сутнасці, кітайцы выкарыстоўваюць гэта ў максімальнай ступені. Незадаволены меншасць, падобнае гэтай, было б па-дурному не рабіць гэтага ".
  
  
  Усё гэта было знаёма Хоуку. У апошні час пра гета шмат казалі ў навінах. І камуністы таго ці іншага толку трохі эксплуатавалі меншасці ў Штатах.
  
  
  "Гэта выдатная зброі для Chicoms", - прызнаўся ён. "Сабатаж, у асаблівасці, праводзіўся пад выглядам беспарадкаў. Гэта класічны прыём - камуністы плануюць эга і дазваляюць гэтай групе Гэтая, ажыццяўляць ўсю віну. Але хіба гэта не японцы? Як і ва ўсёй астатняй краіне? Я маю на ўвазе, калі не будзе праблемы з колерам, такі як у нас, і ... "
  
  
  У рэшце рэшт, Сесіл Обры не мог трымаць свой вялікі рот на замку. Ён перабіў.
  
  
  "Яны японцы. Сто працэнтны. Гэта сапраўды лейцара традыцыйных каставых забабонаў, Дэвід, і ў нас няма часу на антрапалагічныя адхіленні. Але той факт, што гэтая - японцы, якія выглядаюць і размаўляюць, як і ўсе астатнія, дапамагае ім. Шикам неверагодна. Гэтая можа пайсці куды заўгодна і рабіць што заўгодна. У гэтым няма праблемы. Многія вакол іх "праходзяць", як вы кажаце тут, у Штатах. Справа ў тым, што вельмі нешматлікія кітайскія агенты, добра арганізаваныя, могуць кантраляваць велізарная колькасць-Гэта і выкарыстоўваць ih ў сваіх мэтах. У асноўным сабатажу і забойства. Цяпер, з гэтым вялікім... "
  
  
  - умяшаўся Хок. - Ты кажаш, Чикомы кантралююць Гэтая з дапамогай жах?
  
  
  "Так. Сярод іншага, яны выкарыстоўваюць машыну. Што-то накшталт прылады, ўдасканаленай версіі старой" Смерці тысячы парэзаў ". Гэта называецца Крывавы Буда. Любы чалавек Гэты, які не падпарадкоўваецца ім або здраджвае ih, змяшчаецца ў машыну. і..."
  
  
  Але на гэты раз Хоук не звярнуў на гэта занадта пільнай увагі. Гэта толькі што прыйшоў да яму. Вакол туману гадоў. Рычард Филстон быў па-чартоўску лавеласам. Цяпер Хоук успомніў аб гэтым. У той час гэта добра замоўчвалі.
  
  
  Филстон забраў у сябе маладую жонку Сэсіла Абры, а затым кінуў яе. Праз некалькі тыдняў яна скончыла жыццё самагубствам.
  
  
  Эга стары яшчэ, Сесіл Обры, выкарыстаў Тетеревятник і AX, каб уладзіць прыватную вендэту!
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  Было некалькі хвіліна восьмага раніцы. Нік Картэр пакінуў кватэру Мюриал Милхолланд гадзіну назад, не звяртаючы ўвагі на цікаўныя погляды малочніка і газэтчыка, і паехаў назад у свой нумар у гатэлі "Мэйфлауэр". Для яго ён быў трохі лепш. Ён і Мюриал перайшлі на каньяк, і ў перапынках паміж заняткамі любоўю - яны ў рэшце рэшт перайшлі ў спальню - ён выпіў даволі шмат. Нік ніколі не напіваўся і валодаў здольнасцямі Фальстаф; у яго ніколі не было пахмелля. Тым не менш, у тую раніцу ён адчуваў сябе крыху невыразна.
  
  
  Успамінаючы пазней, ён таксама быў вінаваты ў тым, што доктар Мюриал Милхолланд эга больш чым трохі збянтэжыла. Звычайная Джэйн з раскошным целам, якая займаецца была такім дэманам ў смецця. Ён пакінуў яе ціхенька храпці, застаючыся прывабнай у ранішнім святле, і, пакідаючы кватэру, ён ведаў, што вернецца. Нік не мог гэтага зразумець. Яна проста не ў эга гусце! І ўсё ж ... і ўсё ж ...
  
  
  Ён павольна, задуменна галіўся, напалову задаючыся пытаннем, якое было б быць жанатым на разумнай, сталай жанчыне, якая займаецца да таго ж была экспертам у сэксе, не толькі на кафедры, але і на ёй, калі зазвінеў дзвярны званок. . Нікі быў толькі халат.
  
  
  Ён зірнуў на вялікую ложак, калі шэл праз спальню, каб адкрыць дзверы. Ён сапраўды падумаў пра "Люгере", "Вильгельмине" і пра "Х'юга" - стилете, схаваным на зашпількі-маланкі на матрацы. Пакуль яны адпачывалі. Нік не любіў гуляць па Вашынгтону з цяжкім грузам. І Хок гэтага не ўхваляў. Часам Нік сапраўды насіў з сабой маленькую "Беретту Кугар", 0,380-й калібр, у якой з блізкай адлегласці хапала сіл. Апошнія два дні, з-за таго, што рамантавалі плечавую клямку, ён нават яе не насіў.
  
  
  Зноў пачуўся дзвярны зумер. Настойлівы. Нік завагаўся, зірнуў на ложак, на якой быў схаваны "люгер", а потым падумаў, да чорта эга. У восем раніцы ў звычайны аўторак? Як бы яно нам было, ён мог паклапаціцца пра сябе, у яго была ланцуг бяспекі, і ён ведаў, як падысці да дзень. Верагодна, гэта быў усяго толькі Хоук, адправіўшыся масу інфармацыйных матэрыялаў адмысловым пасланцам. Стары рабіў гэта зрэдку.
  
  
  Гудзенне - гудзенне - гудзенне
  
  
  Нік падышоў да дзень збоку, ушчыльную да стагнаць. Любы, хто страляе праз дзверы, эга не заўважыць.
  
  
  Гудзенне - гудзенне - гудзенне - паказваў, - гудзенне
  
  
  "Добра", - ускрыкнуў ён з раптоўным раздражненнем. "Добра. Хто гэта?"
  
  
  Цішыня.
  
  
  Затым: "Кіёцкі дзяўчаты-скаўты. Вы купляеце печыва, загадзя?"
  
  
  "СААЗ?" Эга слых заўсёды быў вострым. Але ён мог паклясціся ...
  
  
  "Дзяўчынкі-скаўты па ўсёй Японіі. Тут на Фестывалі вішні. Купляйце печыва. Вы купляеце, загадзя?"
  
  
  Нік Картэр паківаў галавой, каб растлумачыць гэта. Добра. Ён выпіў столькі брэндзі! Але ў гэтым ён павінен быў пераканацца сам. Ланцуг была зашчэпленая. Ён прыадчыніў дзверы, трымаючыся ў баку, і асцярожна выглянуў у калідор. "Дзяўчынкі-скаўты?"
  
  
  "Ага. Ёсць у продажы вельмі добрае печыва. Вы купляеце?"
  
  
  Яна пакланілася.
  
  
  Яшчэ тры пакланіліся. Нік ледзь не пакланіўся. Таму што, кравец вазьмі, яны былі дзяўчынкамі-скаўтамі. Японскія дзяўчаты-скаўты.
  
  
  Ih чацвёра. Такія прыгожыя, як быццам яны сышлі па шаўковай фатаграфіі. Сціплыя. Фігурныя маленькія японскія лялькі ў уніформе дзяўчынак-скаўтаў, з дзёрзкімі тарзанка на гладкіх цёмных галовах, у міні-спадніцы і шкарпэтках да каленяў. Чатыры пары святлівых касых вачэй з нецярпеннем назіралі за ім. Чатыры пары ідэальных зубоў бліснулі перад ім старым усходнім афарызмам. Купіць нашы гаплікі. Яны былі мілыя, як памёт крапчатых шчанюкоў.
  
  
  Нік Картэр засмяяўся. Ён нічога не мог з сабой парабіць. Пачакайце, пакуль ён не раскажа пра гэта Хоуку - ці ён павінен расказаць старому? Нік Картэр, галоўны чалавек у AX, сам Киллмастер, вельмі напагатове і асцярожна падбіраецца да дзень, каб супрацьстаяць - купцы дзяўчынак-скаўтаў, якія прадаюць печыва. Нік зрабіў галантную спробу перастаць смяяцца, захаваць халодная твар, але гэта было ўжо занадта. Ён зноў засмяяўся.
  
  
  Дзяўчына, якая займаецца казала - яна сядзела ліжа за ўсё да дзень і несла стос скрынак з кулінарыяй, якую яна трымала падбародкам, ўтаропілася на AXman ў здзіўленні. Астатнія тры дзяўчыны, якія несьлі скрынкі з печывам, дзеці глядзелі з ветлівым здзіўленнем.
  
  
  Дзяўчына сказала: "Мы не разумеем, сэр. Мы робім што-небудзь смешнае? Калі так, то мы адны. Не пажартаваць прыйшлі - даходы прадаваць печыва за наш праезд у Японію. Вы купляеце, загадзя. Вызначыць вельмі. Мы вельмі любімага вашых Злучаныя Штаты, былі тут на Cherry Festival, але цяпер з вялікім шкадаваннем павінны вярнуцца ў нашу краіну. Вы купляеце печыва? "
  
  
  Ён зноў быў грубым. Як ён быў з Мюриалом Милхолландом. Нік выцер вочы рукавом халата і зняў ланцужок. "Мне вельмі шкада, дзяўчынкі. Вельмі шкада. Гэта не вы. Гэта яе. Гэта адно вакол маіх вар'ятаў раніцы".
  
  
  Ён хацеў японскае слова, пастукваючы пальцам па скроні. "Кичигай. Гэта яе. Кичигай!"
  
  
  Дзяўчынкі паглядзелі аднаго на аднаго, затым зноў на яго. Ніхто вакол іх не загаварыў. Нік штурхнуў дзверы. "Усё ў парадку, я абяцаю. Яго бясшкодным. Заходзьце. Прынясіце печыва. Яе куплю ih ўсё. Колькі яны каштуюць?" Ён даў Хоуку тузін каробак. Хай стары падумае над гэтым.
  
  
  "Скрынка на адзін даляр".
  
  
  "Гэта досыць танна". Ён адступіў, калі яны ўвайшлі, прыносячы з сабой далікатны пах квітнеючай вішні. Ён падумаў, што іх усяго каля чатырнаццаці або пятнаццаці. Мілыя. Усе яны добра развіты для падлеткаў, ih маленькія грудзі і ягадзіцы падскокваюць пад бездакорна зялёнай уніформе. Спадніцы, падумаў ён, назіраючы, як яны складаюць печыва на кававы столік, здаваліся маленькімі мініятурнымі для дзяўчынак-скаўтаў. Але, можа быць, у Японіі ...
  
  
  Яны былі мілымі. Як і маленькі пісталет Намбу, раптам які з'явіўся ў руцэ якая прамаўляла дзяўчыны. Яна зрабіла эга адкрыта на плоскі цвёрды жыцця Ніка Картэра.
  
  
  "Падніміце рукі, калі ласка. Трымацца зусім нерухома. Я не хачу прычыніць вам ва ўсіх дамах вакол. Як гэта - дзверы!"
  
  
  Адна вакол дзяўчат слізгаў вакол Ніка, трымаючыся ад яго далей. Дзверы ціхенька зачыніліся, замак пстрыкнуў, засцерагальнік слізгануў у nasi.
  
  
  "Ну і сапраўды ашуканы", - падумаў Нік. Ўзята. Эга прафесійнае захапленне было непадробным. Гэта была майстэрня праца.
  
  
  "Мату - зачыні ўсе шторы. Сато - raid астатнюю частку кватэры. Асабліва ў спальню. У яго тут можа быць лэдзі".
  
  
  "Не сёння раніцай", - сказаў Нік. "Але ўсё роўна дзякуй за камплімент".
  
  
  Намбу падміргнуў эму. Гэта быў злы вачэй. "Сядзь", - холадна сказала главнвя. "Сядзьце, калі ласка, і харчаванне маўчанне, пакуль вам не загадаюць казаць. І не спрабуйце рабіць ніякія хітрасці, містэр Нік Картэр. Яе ведаю пра вас усё. Многае пра вас".
  
  
  Нік падышоў да згаданага крэсла. "Я Нават з-за майго прагавітае апетыту да печеньям з дзяўчынак-скаўтаў - у восем гадзін раніцы?"
  
  
  "Я сказала ціха! Вам будзе дазволена гаварыць колькі заўгодна - пасля таго, як вы пачуеце, што я хачу сказаць".
  
  
  Нік sel. Ён сабе пад нос прамармытаў: "Банзай!" Ён скрыжаваў доўгія ногі, зразумеў, што халат, зеўрае, і паспешліва эга зашпіліў. Дзяўчына з пісталетам заўважыла гэта і слаба ўсміхнулася. "Нам не патрэбна ілжывая сціпласць, містэр Картэр. На самай дэла мы не дзяўчаты-скаўты".
  
  
  "Калі б мне дазволілі казаць - я б сказаў, што гэта пачатак мяне разумець".
  
  
  "Ціха!"
  
  
  Ён заткнуўся. Ён задуменна кіўнуў у бок пачкі цыгарэт і запальніцы ў найбліжэйшай табарам.
  
  
  "Няма!"
  
  
  Ён моўчкі глядзеў. Гэта была самая эфектыўная маленькая група. Дзверы зноў праверылі, парцьеры, пакой заліў брылёў. Як вярнулася і паведаміла, што чорнага ходу няма. І гэта, падумаў Нік з некаторай горыччу, павінна было забяспечыць дадатковую бяспеку. Ну, усіх ih не перамагчы. Але калі ён выберацца вакол гэтага жывым, эга самая вялікая праблема будзе ў тым, каб трымаць эга ў таямніцы. Ніка Картэра забрала сука дзяўчынак-скаўтаў ў эга ўласнай кватэры!
  
  
  Цяпер усё было ціха. Дзяўчына з Намбу сядзела насупраць Ніка ірына, а астатнія трое добрасумленна сядзелі побач. Усё сур'ёзна глядзелі на яго. Чатыры школьніцы. Гэта быў вельмі дзіўны Микадо.
  
  
  Нік сказаў: "Чай, хто-небудзь?"
  
  
  Яна не сказала
  
  
  эму маўчаць, і яна не страляла ў яго. Яна скрыжавала ногі, агаліўшы махры ружовых трусікаў пад міні-спадніцай. Ee ногі, усе ногі - цяпер, калі ён гэта сапраўды заўважыў - былі крыху больш развітымі і стройнымі, чым яны, якія звычайна сустракаюцца ў дзяўчынак-скаўтаў. Ён падазраваў, што на іх таксама былі даволі вузкія бюстгальтары.
  
  
  "Яе Тонака", - сказала дзяўчына з пісталетам Намбу.
  
  
  Ён сур'ёзна кіўнуў. "Задаволены."
  
  
  "А гэта, - паказала яна на астатніх, -..."
  
  
  "Я ведаю. Мату, Сато і Як. Сёстры па квітнеючай сакуры. Рады пазнаёміцца з вамі, дзяўчынкі".
  
  
  Усе трое ўсміхнуліся. Як хіхікнула.
  
  
  Тонака нахмурыўся. "Мне падабаецца жартаваць, містэр Картэр. Яе бы гатэль, каб вы гэтага не рабілі. Гэта вельмі сур'ёзны лейцара".
  
  
  Нік гэта ведаў. Ён мог сказаць гэта па тым, як яна трымала маленькі пісталет. Самы прафесійны. Але яму было трэба час. Часам у Badinage ёсць час. Ён спрабаваў вылічыць куты. Хто яны? Што яны ад яго гатэляў? Ён не быў у Японіі больш года, і, наколькі ён ведаў, быў чыстым. Што тады? Ён працягваў маляваць нарыхтоўкі.
  
  
  "Я ведаю", - сказаў ён, эй. "Я ведаю, што гэта сур'ёзна. Паверце, яе ведаю. Проста ў мяне такая адвагу перад тварам немінучай смерці, і ..."
  
  
  Дзяўчына па імя Тонака сплюнула, як дзікая кошка. Яе вочы звузіліся, і яна была зусім непрыгожай. Яна паказала намбу на яго, як вінаваціць палец.
  
  
  "Калі ласка, помалкивай зноў! Ёй прыйшла, не для таго, каб пажартаваць".
  
  
  Нік ўздыхнуў. Зноў заваліў. Ён задаваўся пытаннем, што здарылася?
  
  
  Тонака пошарила ў кішэні сваёй блузкі "Дзяўчына-разведчык". Гэта хавала тое, што СЯКЕРА мог бачыць, цяпер ён мог бачыць, была вельмі добра развітая левая грудзі.
  
  
  Яна павярнула на яго прадмет, падобны на манету: "Вы даведаецеся гэта, містэр Картэр?"
  
  
  Ён зрабіў. Імгненна. Эму варта. Ён зрабіў гэта ў Лондане. Зрабіў эга вопытны рабочы ў краме сувеніраў ў Іст-Эндзе. Ён аддаў эга па матэматыцы, які выратаваў эму жыццё ў завулку ў тым жа Іст-Эндзе. Картэр быў вельмі блізкі да таго, каб загінуць у тую ноч ў Лаймхаўзе.
  
  
  Ён падняў цяжкі медальён у руцэ. Ён быў вакол золата, памерам са старадаўні срэбны даляр, з нефрытавых устаўкай. Нефрыт ператварыўся ў літары, утвараючы скрутак пад малюсенькім зялёным сякеркай. СЯКЕРА.
  
  
  Літары былі: Esto Perpetua. Хай будзе вечна. Гэта была эга сяброўства з Кунидзо Мату, яго старым сябрам і даўнім настаўнікам дзюдо-каратэ. Нік нахмурыўся, гледзячы на медальён. Гэта было вельмі даўно. Кунидзо даўно вярнуўся ў Японію. Цяпер ён будзе старым.
  
  
  Тонака пільна глядзела на яго. Намбу рабіў тое ж самае.
  
  
  Нік падкінуў медальён і злавіў эга. "Дзе ты гэта ўзяла?"
  
  
  "Мой бацька даў мне гэта".
  
  
  "Кунидзо Мату - твой бацька?"
  
  
  "Так, містэр Картэр. Ён часткі, казаў пра вас. З дзяцінства чуў яе імя вялікага Ніка Картэра. Цяпер ёй прыходжу да вас, каб папрасіць аб дапамозе. Дакладней, мой бацька пасылае за дапамогай. вельмі верыць і давярае вам. Ён упэўнены, што вы прыйдзеце да нас на дапамогу ".
  
  
  Раптам эму спатрэбілася цыгарэта. Вельмі ў гэтым меў патрэбу. Дзяўчына дазволіла яму было запаліць. Астатнія трое, цяпер ўрачыстыя, як совы, глядзелі на яго немигающими цёмнымі вачыма.
  
  
  Нік сказаў: "Я ў даўгу перад тваім бацькам. І мы былі сябрамі. Вядома, я дапамагу. Яе, зраблю ўсё, што змагу. Але як? Калі? Твой бацька ў Штатах?"
  
  
  "Ён у Японіі. У Токіо. Цяпер ён стары, хворы і не можа падарожнічаць. Голас чаму вы павінны неадкладна адправіцца з намі".
  
  
  Ён заплюшчыў вочы і прыжмурыўся ад дыму, спрабуючы ўлавіць гэтую рэч у сваёй галоў. Прывіды вакол мінулага могуць збіваць з панталыку. Але абавязак ёсць абавязак. Ён быў абавязаны сваім жыццём Кунидзо Мату. Эму прыйдзецца зрабіць усё, што ён можа. Але спачатку...
  
  
  "Добра, Тонака. Але абсталяваннем усім па парадку. Па адным. Першае, што ты можаш зрабіць, гэта прыбраць пісталет. Калі ты дачка Кунидзо, табе ён не патрэбен..."
  
  
  Яна трымала пісталет пры nen. "Я думаю, можа быць, так, містэр Картэр. Паглядзім. Яе адкладу гэта, калі ў мяне будзе ваша абяцанне прыехаць у Японію, каб дапамагчы майму перад бацькам. І Японіі".
  
  
  "Але я ўжо сказаў табе! Я дапамагу. Гэта ўрачыстае абяцанне. А цяпер давайце перастанем гуляць у паліцэйскіх і рабаўнікоў. Прыбяры пісталет, і раскажы мне ўсё, што здарылася з тваім бацькам. зрабі гэта, як толькі змагу. Яе ... "
  
  
  Пісталет застаўся ў яго на жываце. Тонака зноў выглядала непрыгожа. І вельмі нецярплівы.
  
  
  "Вы ўсё яшчэ не разумееце, містэр Картэр. Вы едзеце ў Японію цяпер. У гэтую хвіліну - або, па крайняй меры, вельмі хутка. Праблемы майго бацькі не людзі збіраюцца прыйсці за ім сябе чакаць. Няма часу для каналаў або афіцыйных асоб, каб раіцца з нагоды розных паслуг парайцеся аб кроках, якія неабходна зрабіць. Вы бачыце, што яе што-што разумею ў гэтых пытаннях. Мой бацька таксама. Ён даўно працуе ў сакрэтнай службе маёй краіны і ведае, што валакіта ўсюды аднолькавая. Голас чаму ён даў мне медальён і загадаў знайсці цябе. Папрасіць цябе прыйсці неадкладна. Яе знайшлі гэта зрабіць ".
  
  
  Маленькі Намбу зноў падміргнуў Ніку. Ён пачаў стамляцца ад заляцанні. Бязбожнага ў тым, што яна амелы на ўвазе менавіта гэта. Яна амелы на ўвазе кожнае праклятае слова! У цяперашні час!
  
  
  У Ніка ўзнікла думка. У яго і Хока быў галасавой
  
  
  код, які яны часам выкарыстоўвалі. Можа быць, ён зможа папярэдзіць старога. Тады яны змогуць узяць гэтых японскіх скаўтаў пад кантроль, прымусіць ih казаць і асэнсаваць, і пачаць працу, каб дапамагчы эга аднаму. Нік глыбока ўздыхнуў. Эму проста трэба было прызнацца Хоуку, што эга схапіла банда чокнутых дзяўчынак-скаўтаў, і папрасіць сваіх суайчыннікаў у AX выцягнуць эга вакол гэтага. Можа, яны не змаглі гэтага зрабіць. Можа спатрэбіцца ЦРУ. Ці ФБР. Можа быць, Арміі, Флоту і Марская пяхота. Ён проста не ведаў ...
  
  
  Ён сказаў: "Добра, Тонака. Рабі па-тваім. Неадкладна. Як толькі яе змагу апрануцца і спакаваць чамадан. І патэлефанаваць па тэлефоне".
  
  
  "Ніякіх тэлефонных званкоў".
  
  
  Упершыню ён падумаў аб тым, каб забраць у нах пісталет. Гэта станавілася смешна. Киллмастер павінен умець адабраць зброю ў дзяўчаты-скаўты! Галасаванне ў чым праблема - яна не дзяўчынка-выведнік. Нам адна вакол іх не была. Таму што цяпер усе астатнія, Як, Сато і Мату, залезлі пад гэтыя абрэзаныя спадніцы і дасталі пісталеты Намбу. Усе настойліва ўказвалі на Картэра.
  
  
  "Як клічуць ваш атрад, дзяўчынкі? Анёлы смерці?"
  
  
  Тонака нацэліў на яго пісталет. "Мой бацька сказаў мне, што ў вас будзе шмат выкрутаў, містэр Картэр. Ён упэўнены, што вы стрымайце сваё абяцанне і сваё сяброўства з ім, але папярэдзіла мяне, што вы будзеце настойваць на тым, каб рабіць гэта па-свойму меркаванні. Гэта не можа быць зроблена. Гэта павінна быць зроблена па-нашаму - у поўнай сакрэтнасці ".
  
  
  "Але гэта можа быць", - сказаў Нік. "У мяне ў распараджэнні вялікая арганізацыі. Многія вакол іх, калі яны мне спатрэбяцца. Я не ведаў, што Кунизо быў на вашай сакрэтнай службе - мае віншаванні эму для добра хранімы сакрэт - але тады ён вызначана павінен ведаць цану арганізацый і супрацоўніцтва. Яны могуць выконваць працу тысячы чалавек - і бяспеку не праблема і ... "
  
  
  Пісталет спыніў яго. "Вы вельмі красамоўныя, містэр Картэр ... І вельмі памыляецеся. Мой бацька, для estestvenno, разумее ўсе гэтыя рэчы, і гэта менавіта тое, чаго ён не хоча. Або у чым ён мае патрэбу. Што тычыцца каналаў - вы, як і я, вы ведаеце, што вы заўсёды пад наглядам, нават калі гэта рэгулярна, як і з вашай арганізацыяй. Вы не можаце зрабіць нас адзінага кроку без таго, каб хто-то заўважыў і перадаў эга. Не, містэр Картэр. Ніякіх тэлефонных званкоў. Ніякай афіцыйнай дапамогі. Гэта праца для аднаго чалавека, Сябра, якому можна давяраць, і які будзе рабіць тое, што просіць мой бацька, не задаючы лішніх пытанняў. Ты ідэальны мужчына для таго, што павінна быць зроблена - і ты абавязаны жыццём майму перад бацькам. Магу яе вярнуць медальён, калі ласка. "
  
  
  Ён кінуў гэй медальён. "Добра", - прызнаўся ён. "Вы здаецеся рашучымі, і ў вас ёсць зброя. Ва ўсіх вас ёсць зброя. Падобна на тое, яе адукацыю з вамі ў Японію. Адкрыта цяпер. Яе кідаю ўсё, галасаванне так і не лячу. Вы, вядома, разумееце, што калі яе проста знікну, праз некалькі гадзін будзе сусветная апавяшчэнне? "
  
  
  Тонака дазволіў сабе маленькую ўсмешку. Ён заўважыў, што яна была амаль прыгожай, калі ўсміхалася. "Мы побеспокоимся пра гэта пазней, містэр Картэр".
  
  
  "А як наконт пашпартоў? Мытні?"
  
  
  "Няма праблем, містэр Картэр. Нашы пашпарты ў поўным парадку. Яе, упэўнены, што ў вас шмат пашпартоў - запэўніў мой бацька. Што ў вас будзе. У вас, напэўна, ёсць дыпламатычны пашпарт, якога для гэтага хопіць. пярэчанні? "
  
  
  "Праезд? Ёсць такія рэчы, як квіткі і бронь".
  
  
  "Усім абсталяваннем паклапаціліся, містэр Картэр. Усе ззамаладу. Мы будзем у Токіо праз некалькі гадзін".
  
  
  Ён пачынаў верыць у гэта. На самай дэла у гэта веру. У іх, верагодна, быў касмічны карабель, які чакае на Моле. Аб брат! Хоуку гэта спадабаецца. Трэба будзе вялікая населены пункт расіі - Нік ведаў знакі - і Хоук трымаў эга напагатове, пакуль рэч не саспела, а цяпер гэта. Было таксама другараднае справа лэдзі, Мюрыэль Милхолланд. У яго было спатканне з ёй сёння ўвечары. Самае меншае, што мог зрабіць джэнтльмен, - гэта патэлефанаваць і ...
  
  
  Нік умольна паглядзеў на Тонаку. "Усяго адзін тэлефонны званок? Спадарыня? Я не хачу, каб яна ўстала".
  
  
  Маленькі Намбу быў непахісны. "Няма."
  
  
  НІК КАРТЭР ВЫДАЛЯЕЦЦА - НАШЧАДКАМ ЗАСТРОЖЕНА...
  
  
  Тонака ўстала. Як, Мату і Сато ўсталі. Усе маленькія гарматы мірганулі на Ніка Картэра.
  
  
  "Цяпер мы, - сказаў Тонака, - пойдзем у спальню, містэр Картэр".
  
  
  Нік міргнуў. "А?"
  
  
  "У спальню, калі ласка. Неадкладна!"
  
  
  Нік устаў і зацягнуў вакол сябе халат. "Калі ты так кажаш."
  
  
  "Падніміце рукі, калі ласка".
  
  
  Ён трохі стаміўся ад Дзікага Захаду. "Паслухай, Тонака! Яе супрацоўнічаю. Яе сябрам твайго бацькі, і я дапамагу, нават калі мне не падабаецца, як мы вядзем справы. Але давайце пазбавімся ад усяго гэтага вар'яцтва..."
  
  
  "Рукі ўверх! Трымай ih высока ў паветры! Маршыруй у спальню".
  
  
  Ён пайшоў. Рукі высока ў паветры. Тонака рушыла ўслед за ім у пакой, трымаючыся на прафесійным адлегласці. Ззаду ўвайшлі Як, Мату і Сато.
  
  
  Ён прадставіў сабе яшчэ адзін загаловак: "Картэр згвалцяць дзяўчынкамі-скаўтамі ..."
  
  
  Тонака пасунула пісталет да ложка. "Калі ласка, кладзіцеся на ложак, містэр Картэр. Зніміце халат. Вы ляжце тварам уверх".
  
  
  Нік глядзеў. Словы, якія ён сказаў Хоуку толькі ўчора вярнуліся, і ён паўтарыць ih. "Ты, напэўна, жартуеш!"
  
  
  Ніякай ўсмешкі на бледна-цытрынава-карычневых тварах.
  
  
  раскосыя вочы усе ўважліва глядзяць на яго, і эга вялікае цела.
  
  
  "Без жартаў, містэр Картэр. На ложак. Неадкладна!" Пісталет рухаўся ў яе маленькай руцэ. Яе палец на спускавым кручку быў белым вакол сустава. Нік упершыню за ўсе гэтыя забавы і гульні зразумеў, што яна прыстрэліць яго, калі ён не зробіць у дакладнасці тое, што эму сказалі. Дакладна.
  
  
  Ён выпусціў халат. Як прашыпела. Мату змрочна ўсміхнуўся. Сато хіхікнула. Тонака засмяяўся зірнуў на іх, і яны вярнуліся да справы. Але ў яе ўласных цёмных вачах было адабрэнне, калі яны ненадоўга слізгалі уверх і ўніз па эга стройным дзвесце фунтаў. Яна кіўнула. "Пышнае цела, містэр Картэр. Як сказаў мой бацька, так і будзе. Ён добра памятае, як шмат ён даведаўся вас і як падрыхтаваў вас. Магчыма, у іншы раз, але цяпер гэта не важна. На ложку. Тварам уверх. . "
  
  
  Нік Картэр быў збянтэжаны і зьбянтэжаны. Ён не быў як ашуканца, асабліва самому сабе, і прызнала гэта. Было нешта ненатуральнае, нават трохі непрыстойнае ў тым, каб ляжаць цалкам адкрытымі для праніклівы вачэй чатырох дзяўчынак-скаўтаў. Чатыры пары эпикантоидных вачэй, якія нічога не прапусцілі.
  
  
  Адзінае, за што ён быў удзячны - гэта была зусім не сэксуальная сітуацыі, і эму не пагражала фізічная рэакцыя. Ён унутрана здрыгануўся. Марудны пад'ём да вяршыні перад усімі гэтымі вачыма. Гэта было неймаверна. Сато захіхікаў б.
  
  
  Нік пільна глядзеў на Тонаку. Яна трымала пісталет у яго на жываце, цяпер цалкам аголеным, і яе рот тузануўся ў пачатковай ўсмешцы. Яна паспяхова супраціўлялася.
  
  
  "Я толькі шкадую, - сказаў Нік Картэр, - што ў мяне ёсць толькі адно годнасць для маёй краіны".
  
  
  Падушаны весялосьць, Як. Тонака упіўся ў нах позіркам. Цішыня. Тонака злосна паглядзела на Ніка. "Вы, містэр Картэр, дурань!"
  
  
  "Sans doute".
  
  
  Пад левай ягодицей, ён адчуваў цвёрды метал зашпількі -маланкі матраца. У nen ляжаў "Люгер", гэты гідкі хотрод, ўрэзаны 9-міліметровы пісталет забойстваў. Таксама на шпільцы. Які Прагне Х'юга. Лязо іголкі смерці. Нік уздыхнуў і забыўся пра гэта. Ён, напэўна, мог дабрацца да іх, і што? Што тады? Забіць чатырох маленькіх дзяўчынак-скаўтаў па Японіі? І чаму ён працягваў думаць пра іх, як пра дзяўчат-скаўтаў? Раўнамернае была сапраўднай, але гэта ўсё. Гэта былі чатыры маньяка па якой-то такійскай акадэміі йо-йо. І ён быў пасярэдзіне. Усміхайцеся-і пакутуеце.
  
  
  Тонака была. тэрміновыя заказы. "Як - паглядзі на кухню. Сато, у прыбіральні. Мату - а, голасу і ўсё. Гэтыя гальштукі будуць як раз гэта".
  
  
  У Мату было некалькі лепшых і самых дарагіх гальштукаў Ніка, у тым ліку і Сулка, які ён насіў толькі аднойчы. Ён sel ў знак пратэсту. "Гэй! Калі табе трэба выкарыстоўваць гальштукі, выкарыстоўвайце старыя. Яе проста ..."
  
  
  Тонака хутка ударыў яго эга пісталетам па галаве. Яна была хуткай. Уваходзіў і выходзіў, перш чым ён паспеў схапіць пісталет.
  
  
  "Кладзіся", - рэзка сказала яна. - "Ціха. Больш ніякіх размоў. Мы павінны працягнуць нашу працу. Ужо было занадта шмат глупстваў - наш самалёт ляціць праз гадзіну".
  
  
  Нік падняў галаву. "Я згодны наконт глупства. Яе..."
  
  
  Яшчэ адзін удар па ілбе. Ён панура ляжаў, калі яго прывязвалі да слупка ложка. Яны вельмі добра завязвалі вузлы. Ён мог бы разарваць кайданы ў любы момант, але зноў жа з якой мэтай? Гэта было часткай ўсёй гэтай вар'яцкай аперацыі - ён выяўляў, што ўсё больш і больш не хоча прычыняць ім ва ўсіх дамах вакол. І паколькі ён ужо быў так глыбока ў Гуфивилле, у яго з'явілася цяперашні цікаўнасць даведацца, чым яны займаюцца.
  
  
  Гэта была карціна, якую ён гатэль забраць у магілу. Нік Картэр звязаў свае гальштукі, размах на ложку, аголеная маці, адкрытая цёмным поглядам чатырох маленькіх дзяўчат з Усходу. На галоў у яго прамільгнуў ўрывак па каханай старадаўняй песні: яны мне ніколі не даверыць.
  
  
  Ён з цяжкасцю мог паверыць у тое, што ўбачыў потым. Пёры. Чатыры доўгіх чырвоных пёраў вылезлі аднекуль з-пад міні-спадніц.
  
  
  Тонака і Як сядзелі па адзін бок ложка, Мату і Сато - па іншую. "Калі яны падыдуць досыць блізка, - падумаў Нік, - я змагу парваць гэтыя повязі, разбіць ih дурныя головочки і...
  
  
  Тонака выпусціла пяро і адступіла назад, намбу вярнуўшыся ў свой плоскі жыцця. Зноў праявіўся прафесіяналізм. Яна коратка кіўнула Сато. "Затыкні эму рот".
  
  
  "Цяпер паглядзі сюды, - сказаў Нік Картэр. "Яе... гулі... ммм... фуммм..." Чысты насавой хустку і яшчэ адзін гальштук зрабілі сваю справу.
  
  
  "Старт", - сказаў Тонака. "Як, вазьмі эга ногі. Мату, займіся эга падпахамі. Сато - палавыя органы".
  
  
  Тонака адступіла яшчэ на некалькі крокаў і прыставіла пісталет да Ніку. Яна дазволіла сабе ўсміхнуцца. "Мне вельмі шкада, містэр Картэр, што мы павінны зрабіць гэта - так. Яе ведаю, што гэта няварта і смешна".
  
  
  Нік энергічна кіўнуў. "Хммммммфж... гууууууууууу..."
  
  
  "Паспрабуйце вытрымаць, містэр Картэр. Гэта не зойме шмат часу. Мы збіраемся накарміць вас наркотыкамі. Бачыце, адно вакол уласцівасцяў гэтага прэпарата заключаецца ў тым, што ён падтрымлівае і пашырае настрой чалавека, якому эга даюць. мы хочам, каб вы былі шчаслівыя, містэр Картэр. Мы хочам, каб вы смяяліся ўсю дарогу да Японіі! "
  
  
  Ён з самага пачатку ведаў, што ў гэтым вар'яцтве ёсць метад. Канчатковае змяненне ўспрымання
  
  
  Яны ўсё роўна забілі б яго, калі б ён супраціўляўся. Гэты хлопец Тонака быў досыць вар'ятам, каб зрабіць гэта. І галасаванне цяпер кропка супраціву была пераадоленая. Гэтыя пёры! Гэта была я стараюся кітайская катаванне, і ён ніколі не ўсведамляў, наколькі яна эфектыўная. Гэта была самая салодкая агонія на свеце.
  
  
  Сато вельмі акуратна вёў пяром па сваёй грудзей. Нік здрыгануўся. Мату старанна працаваў над падпахамі. Ооооооооо ...
  
  
  Як выкарыстаў доўгі дасведчаны ўдар па падэшвах эга нага. Пальцы на нагах Ніка пачалі згінацца і зводзіцца курчай. Ён не мог, кравец вазьмі, больш гэтага выносіць. Як бы яно нам было, ён досыць доўга падыгрываў гэтаму чокнутому квартэту. У любую секунду эму проста прыйдзецца - ахххоооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооо ...
  
  
  Яе час было ідэальным. Ён быў выкрадзены ривненской настолькі, каб яна змагла заняцца сапраўднай справай. Іголкі. Доўгая светлая іголка. Нік убачыў гэта, а потым не ўбачыў. Таму што ён быў упіўся ў адносна мяккія тканіны эга правай ягадзіцы.
  
  
  Іголка ўвайшла глыбока. Глыбей. Тонака глядзела на яго, устаўляючы поршань да ўпора. Яна ўсміхнулася. Нік выгнулась, смяяўся, смяяўся і смяяўся.
  
  
  Прэпарат пабіў эга моцна, амаль імгненна. Эга крывацёк падхапіў эга і накіраваўся да эга мазгавым і маторным цэнтрам.
  
  
  Цяпер яны перасталі эга казытаць. Тонака усміхнуўся і пяшчотна паляпала эга па твары. Яна прыбрала маленькі пісталет.
  
  
  "Вось, - сказала яна. "Як ты сябе адчуваеш цяпер? Усе шчаслівыя?"
  
  
  Нік Картэр ўсміхнуўся. "Лепш ніколі ў жыцці". Ён засмяяўся... "Вы ведаеце, што-то - мне хочацца выпіць. Напрыклад, выпіць шмат. Што вы скажаце, дзяўчынкі?
  
  
  Тонака запляскала ў ладкі. "Якая яна сціплая і мілая, - падумаў Нік. Як міла. Ён гатэль зрабіць яе шчаслівай. Ён зробіць усё, што яна захоча - усё, што заўгодна.
  
  
  "Думаю, гэта будзе выдатнае заканчэнне ваеннага забаў", - сказаў Тонака. "Не так, дзяўчынкі?"
  
  
  Як, Сато і Мату думалі, што гэта будзе цудоўна. Яны пляскалі ў ладкі і хіхікалі, і ўсё, кожны, настойвалі на пацалунку Ніка. Затым яны адступілі, хіхікаючы, усміхаючыся і размаўляючы. Тонака не цалаваў яго.
  
  
  "Табе лепш апрануцца, Нік. Хутчэй. Ты ж ведаеш, нам трэба ехаць у Японію".
  
  
  Нік sel, пакуль яны развязвалі эга. Ён пасмяяўся. "Вядома. Яе забыўся. Японія. Але ты ўпэўнены, што сапраўды хочаш паехаць, Тонака? Мы маглі б добра павесяліцца адкрыта тут, у Вашынгтоне".
  
  
  Тонака падышла да яго ўшчыльную. Яна нахілілася і пацалавала яго, надоўга прыціснуўшыся вуснамі да эга вуснаў. Яна пагладзіла эга па шчацэ. "Вядома, яе хачу паехаць у Японію, Нік, дарагая. Паспяшайся. Мы дапаможам табе апрануцца і сабраць рэчы. Проста скажы нам, дзе ўсё".
  
  
  Ён адчуваў сябе каралём, седзячы аголеным на ложку і гледзячы, як яны ходзяць вакол. Японія будзе вельмі вясёлай. Даўно, занадта доўга ў яго не было такога сапраўднага расслабляе. Без кожны адказнасці. Зрабіць бясплатна як паветра. Ён мог бы нават паслаць Хоуку паштоўку. А можа і няма. Да чорта Хока.
  
  
  Тонака рылася ў скрыні камоды. "Дзе твой дыпламатычны пашпарт, Нік, дарагі?"
  
  
  "У шафе, дарагая, на падкладцы шляпной скрынкі Нокс. Давай паспяшаемся! Японія чакае".
  
  
  А потым раптам эму зноў захацелася гэтага напою. Гатэль гэтага горш, чым калі-небудзь ў сваім жыцці гатэль выпіць. Ён схапіў пару белых баксёраў у Сато, укладывающего чамадан, прайшоў у гасціную і ўзяў бутэльку віскі па пераноснага бара.
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  Вельмі рэдкіх лячэбных Хоук выклікаў Ніка для кансультацыі па нагоды рашэнняў на вышэйшым узроўні. Киллмастеру не заплацілі за прыняцце рашэнняў на вышэйшым узроўні. Эму заплацілі ih выкананне - што ён звычайна рабіў з хітрасцю тыгра і эга лютасцю, калі гэта было неабходна. Хок з павагай ставіўся да здольнасцям Ніка, як да агенту, а пры неабходнасці і да забойцы. Картэр сёння быў ледзь не лепшым у свеце; галоўны чалавек у гэтым горкім, цёмным, крывавым і часткі таямнічым закутку, дзе выконваліся рашэнні, дзе дырэктывы, нарэшце, ператвараліся ў кулі і нажы, яды і вяроўкі. І смерць.
  
  
  У Хоука была вельмі дрэнная ноч. Ён амаль не спаў, што вельмі незвычайна для яго. У тры гадзіны ночы ён выявіў, што ходзіць па сваёй трохі маркотнай гасцінай ў Джорджтаўн і задаецца пытаннем, ці мае ён права далучаць Ніка ў гэта рашэнне. На самай дэла гэта была не нагрузка Ніка. Гэта быў Хок. Хоук быў кіраўніком AX. Хоуку заплацілі - недастаткова - за тое, каб ён прымаў рашэнні і несці цяжар памылак. На яго сутулых плячах семдзесят з лішнім гадоў ляжала цяжар, і ён сапраўды не меў права перакласці частку гэтага цяжару на іншую.
  
  
  Чаму б проста не вырашыць, гуляць у гульню Сэсіла Обры або не? Па агульным прызнанні, гэта была дрэнная гульня, але Хоук гуляў горш. І выйгрыш быў неспасціжным - уласны чалавек у Крамлі. Хоук, з прафесійнай пункту гледжання, быў прагным чалавекам. Дзеці бязлітасны. З часам - хоць цяпер ён працягваў разважаць на адлегласці - ён зразумеў, што як бы яно нам было, ён знойдзе сродкі,
  
  
  каб паступова ўсё больш і больш адцягнуць крамлёўскага чалавека ад Обры. Але гэта ўсё было ў будучыні.
  
  
  Ці меў ён права прыцягнуць Ніка Картэра, які ніколі ў сваім жыцці не забіваў чалавека, за выключэннем сваёй краіны і пры выкананні свайго абавязку прысяжнага? Таму што фактычнае забойства павінен быў здзейсніць Нік Картэр.
  
  
  Гэта быў складаны маральны лейцара. Слізкі. У яго быў мільён аспектаў, і можна было рацыяналізаваць і прыдумаць практычна любы рэўматызму, якой захочаце.
  
  
  Дэвід Хок не прывык да складаным маральным пытаннях. Сорак гадоў ён вёў смяротную барацьбу і здушыў сотні ворагаў сябе і сваёй краіны. На думку Хоука, гэта адно і тое ж. Эга ворагі і ворагі эга краіны былі адным і тым жа.
  
  
  На першы погляд гэта было дастаткова проста. Ён і ўвесь заходні свет будуць у большай бяспекі, і будуць лепш спаць з мёртвым Рычардам Филстоном. Филстон быў заўзятым здраднікам, прычыніла неабмежаваны шкоду. З гэтым сапраўды не было спрэчак.
  
  
  Такім чынам, у тры гадзіны ночы Хоук наліў сабе вельмі слабога напою, і спрачацца з гэтым.
  
  
  Обры шэл супраць загаду. Ён прызнаў гэта ў офісе Хока, хоць і прывёў важкія прычыны для таго, каб пайсці супраць эга загадаў. Эга начальства патрабавала, каб Филстон быў арыштаваны і паўстаў перад судом належным і, як меркавалася, пакараннем смерцю.
  
  
  Сесіл Обры, хоць дзікія коні не адцягнулі б эга ад яго, баяўся, што Филстон якім-то чынам развяжа вузел ката. Обры думаў аб сваёй мёртвай малады джын не менш, чым аб сваім абавязку. Эга не хвалявала, што здраднік будзе пакараны ў адкрытым судзе. Ён толькі гатэль смерці Рычарда Филстона як мага больш кароткім, хуткім і пачварным спосабам. Каб зрабіць гэта і атрымаць дапамогу AX ў отомщении, Обры быў гатовы даць адзін вакол самых каштоўных актываў сваёй краіны - нечаканы крыніца ў Крамлі.
  
  
  Хоук злёгку пригубил свой напой і закінуў свой выцвілы халат, на шыю, якая займаецца з кожным ніяк не калі станавілася ўсё танчэй. Ён зірнуў на старадаўнія гадзіны на каміне. Амаль чатыры. Ён паабяцаў сабе прыняць рашэнне яшчэ да таго, як прыехаў у той дзень у офіс. Абяцаў, і Сесіл Обры.
  
  
  Обры меў рацыю ў адным, - прызнаўся Хок, ідучы. AX, амаль любая служба янкі, справілася з гэтым лепш, чым брытанцы. Филстон ведаў бы кожны крок і пастку, якія MI6 калі-небудзь выкарыстала або ў галаву выкарыстоўваць. У AX можа быць шанец. Вядома, калі ён выкарыстаў Ніка Картэра. Калі Нік не мог гэтага зрабіць, гэтага не можа быць.
  
  
  Ці Мог ён выкарыстаць Ніка ў прыватнай вендетте для іншага чалавека? Праблемы не спрабавала знікнуць ці вырашыцца сама сабой. Яна ўсё яшчэ была там, калі Хоук, нарэшце, зноў знайшоў падушку. Выпіўка трохі дапамагла, і ён заснуў клапатлівым сном першым плане пры поглядзе птушак у форзиции за акном.
  
  
  Сесіл Обры і чалавек па ўсёй MIS, Тэрэнс, павінны былі зноў зьявіцца ў аўторак у офісе Хока ў адзінаццаць - Хок быў у офісе ў чвэрць дзевятага. Делии Стокса яшчэ не было. Хок павесіў свой лёгкі плашч - на вуліцы пачынаў імжыць дождж, - і пайшоў адкрыта да тэлефона і патэлефанаваў Ніка ў кватэру Мэйфлауэр.
  
  
  Хоук прыняў рашэнне, калі ехаў у офіс па Джорджтаўна. Ён ведаў, што крыху патурае і трохі перакладае цяжар, але цяпер ён мог рабіць гэта з даволі чыстай сумленнем. Раскажыце Ніку усе факты ў прысутнасці англічан і дазвольце Ніку прыняць уласнае рашэнне. Гэта было лепшае, што мог зрабіць Хоук, улічваючы эга, прагнасць і спакуса. Ён быў бы сумленным. Ён пакляўся ў гэтым сабе. Калі Нік адмовіцца ад місіі, гэта будзе канцом. Хай Сесіл Обры пашукае кат дзе-небудзь яшчэ.
  
  
  Нік не адказаў. Хок вылаяўся і павесіў трубку. Ён зняў сваю першую за раніцу цыгару і сунуў яе ў рот. Ён зноў паспрабаваў дабрацца да кватэры Ніка, дазваляючы званку працягвацца. Няма адказу.
  
  
  Хоук зноў паклаў трубку і ўтаропіўся на нах. "Зноў трахацца", - падумаў ён. Затрымаўся. У сене з прыгожай лялькай, і ён даложыць, калі стане па-чартоўску добрым і гатовым. Хоук нахмурыўся, потым ледзь не ўсміхнуўся. Нельга вінаваціць хлопчыка за тое, што ён меў бутоны руж, пакуль мог. Бог ведаў, што гэта доўжылася нядоўга. Не дастаткова доўга. Прайшло шмат часу з тых тхара, як ён мог пажынаць бутоны руж. Ах, залатыя дзяўчынкі і паравыя павінны рассыпацца ў пыл ...
  
  
  Да чорта гэта! Калі Нік не адказаў з трэцяй спробы, Хоук выйшаў штогод бартавы часопіс на стале Делии. Дзяжурны па начах павінен быў трымаць эга ў курсе. Хоук правёў пальцам па спісе акуратна напісаных запісаў. Картэр, як і ўсе вышэйшыя топ-менеджэры, быў на сувязі дваццаць чатыры гадзіны ў суткі і павінен быў тэлефанаваць і правяраць кожныя дванаццаць гадзін. І пакінуць адрас або нумар тэлефона, па якім з імі можна будзе звязацца.
  
  
  Вялікі Палец Хоука спыніўся на ўваходзе: N3 - 2204 гадзіну. - 914-528-6177... Гэта быў прэфікса Мэрыленда. Хоук надрапаў нумар на лісце паперы і вярнуўся ў свой кабінет. Ён набірае нумар.
  
  
  Потым доўгай серыі званкоў жанчына сказала: "Алё?" Яна гучала, як сон і пахмелле.
  
  
  Ястраб урэзаўся шчыра ў яго. Выцягнем Рамэа вакол мяшка.
  
  
  "Дазвольце мне пагаварыць з містэрам Картэрам, калі ласка".
  
  
  Доўгая паўза. Затым холадна: "З хема ты гатэль пагаварыць?"
  
  
  Хок люта закусіў цыгару. "Картэр. Нік Картэр! Гэта вельмі важна. Тэрміновае. Ён там?"
  
  
  Больш цішыні. Потым ён пачуў яе позех. Яе голас быў усё яшчэ халодны, калі яна сказала: "Мне вельмі шкада. Містэр Картэр з'ехаў некаторы час таму. Яе сапраўды не ведаю, калі. Але як, кравец вазьмі, ты атрымаў гэты нумар? Яе..."
  
  
  "Прабачце, лэдзі". Хоук зноў павесіў трубку. Кравец! Ён сель, паставіў ногі на крэсла і ўтаропіўся на жоўцева-чырвоныя сцены. Гадзіны Western Union цікаў у абарону Ніка Картэра. Ён не спазніўся на званок. Засталося яшчэ каля сарака з лішнім хвіліна. Хок вылаяўся сабе пад нос і не мог зразумець ўласнага турботы.
  
  
  Праз некалькі хвіліна ўвайшла Дэлія Стокса. Ястраб, маскіруючы свой неспакой - для чаго ён не мог прывесці важкіх прычын - прымусіў ee тэлефанаваць у "Мэйфлауэр" кожныя дзесяць хвіліна. Ён перайшоў на іншую лінію і пачаў асцярожна наводзіць даведкі. Нік Картэр, як добра ведаў Хок, быў свингером, і круг эга знаёмых быў доўгім і каталіцкім. Ён можа быць у турэцкай бэйн з сенатарам, снедаць з жонкай і / або дачкой якога-небудзь дыпламатычнага прадстаўніка - ці ён можа быць у Гоут-Хіле.
  
  
  Час прайшло безвынікова. Хоук працягваў пазіраць на насценныя гадзіны. Ён абяцаў Обры сёння рашэнне, кравец вазьмі, хлопчык! Зараз ён афіцыйна спазняўся на званок. Не тое каб Хоуку было напляваць на падобную мелочу - але ён гатэль уладзіць гэты раман, так ці інакш, і ён не мог зрабіць гэта без Ніка. Ён, як ніколі, быў поўны рашучасці, каб за Нікам было апошняе слова ў забойстве або няма забойстве Рычарда Филстона.
  
  
  У дзесяць гадзін адзінаццаць да яму ў кабінет увайшла Дэлія Стокса з збянтэжаным выразам твару. Хоук як раз выкінуў напалову перажавана цыгару. Ён убачыў выраз яе і сказаў: "Што?"
  
  
  Дэлія паціснула плячыма. "Я не ведаю, што менавіта, сэр. Але я гэтаму не веру - і вы не паверыце".
  
  
  Хоук нахмурыўся. "Выпрабуй мяне."
  
  
  Дэлія прачысціла горла. "Нарэшце-то я дабраўся да майстра звону на" Мэйфлауэр ". Мне было цяжка, эга знайсці, а потым ён не захацеў размаўляць - эму падабаецца Нік, і, яе, мяркую, ён спрабаваў абараніць эга - але ёй, нарэшце, што-што пацягнуў Нік сышоў, вакол гатэля сёння раніцай крыху пазней дзевяці. Ён быў п'яны. Моцна п'яны. І - гэта мая частка, у якую вы не паверыце - ён быў з чатырма дзяўчатамі-скаўтамі ".
  
  
  Цыгара апусцілася. Хоук ўтаропіўся на нах. "Ён быў з хема?"
  
  
  "Я сказаў вам - ён быў з чатырма дзяўчатамі-скаўтамі. Японскімі дзяўчатамі-скаўтамі. Ён быў так п'яны, што скаўтам, японскіх дзяўчат-скаўтаў, прыйшлося дапамагчы яму было прайсці праз хол".
  
  
  Хоук толькі міргнуў. Тры разы. Потым ён сказаў: "Хто ў нас ёсць на месцы?"
  
  
  "Ёсць Тым Эймс. І..."
  
  
  "Падыдзе Эймс. Пашліце эга" Мэйфлауэр "адкрыта цяпер. Пацвердзіце ці опровергните аповяд майстар. Кажуць людзі, гэта, Дэлія, і пачніце звычайную працэдуру спытаць зніклых без вестак аператыўнікаў. Галасаванне і ўсё. О, калі Сесіл Обры і З'явіўся Тэрэнс, дазволь ім увайсці. "
  
  
  "Так, сэр." Яна выйшла і зачыніла дзверы. Дэлія ведала, калі пакінуць Дэвіда Хока сам-насам з эга горкімі думкамі.
  
  
  Тым Эймс быў добрым чалавекам. Асцярожна, старанна, нічога не выпускаючы. Быў час, калі ён далажыў Хоуку. Тым часам Хоук зноў спыніў Обры, - і трымаў драты гарачымі. Пакуль нічога.
  
  
  Эймс сядзеў у тым жа цвёрдым крэсле, у якім учора раніцай сядзеў Нік Картэр. Эймс быў даволі сумным чалавекам з тварам, якое нагадвае Хоуку самотную ищейку.
  
  
  "Гэта праўда наконт дзяўчынак-скаўтаў, сэр. Ih было чацвёра. Дзяўчынкі-скаўты па ўсёй Японіі. Яны прадавалі печыва ў гатэлі. Звычайна гэта забаронена, але памочнік мэнэджэра прапусціў ih. Добрыя суседскія адносіны, і ўсё такое. гэта. І яны прадалі печыва. Яе ... "
  
  
  Хоук элементы стрымаўся. "Адмоўцеся ад печыва, Эймс. Прытрымвайцеся Картэра. Ён сышоў з гэтымі дзяўчынкамі-скаўтамі? Эга бачылі якія ідуць з імі праз вестыбюль? Ён быў п'яны?"
  
  
  Эймс праглынуў. "Ну так, сэр. Эга пэўна заўважылі, сэр. Ён тройчы падаў, праходзячы праз вестыбюль. Эму павінны былі дапамагчы, э-э, дзяўчаты-скаўты. Містэр Картэр спяваў, танцаваў, сэр, і крычаў. трохі. Таксама падобна на тое, што ў яго было шмат печыва, прабачце, сэр, але я так зразумеў - у яго было шмат печыва, і ён спрабаваў прадаць ih ў холе ".
  
  
  Хоук заплюшчыў вочы. Гэтая прафесія з кожным ніяк не калі станавілася ўсё дурнаватай. "Працягваць."
  
  
  "Голас і ўсё, сэр. Галасаваць што адбылося. Добра пацверджана. Яе атрымаў паказанні ад майстра , памочніка мэнэджэра, двух пакаёвак і містэра і місіс Мэрэд Хант, якія толькі што рэгістраваліся па Індыянапаліса. Яе..."
  
  
  Хоук падняў злёгку дрыготкую руку. - І гэта таксама прапусціце. Куды падзеліся Картэр і эга... эга асяроддзе потым гэтага? Мяркую, яны не ўзляцелі на паветраным шары або што-то падобнае?
  
  
  Эймс сунуў пачак паказанняў назад ва ўнутраны хвіліну.
  
  
  "Не, сэр. Яны ўзялі таксі".
  
  
  Хоук расплюшчыў вочы і глядзеў які з ухмылкай. "Добра?"
  
  
  
  "Нічога, сэр. Звычайная руціна нічога не дала. Менеджэр отедя назіраў, як дзяўчаты-скаўты дапамагалі містэру Картэру сесці ў таксі, але ён не заўважыў нічога асаблівага ў кіроўцу і не падумаў атрымаць нумар машыны. Яе, размаўляў з іншымі кіроўцамі, вядома. Не пашанцавала. У той час там было толькі адно іншае таксі, і кіроўца драмаў. Аднак ён гэта заўважыў, таму што містэр Картэр быў так шмат шуму, і, ну, было крыху незвычайна бачыць дзяўчынак-скаўтаў ў п'яным выглядзе ".
  
  
  Хок ўздыхнуў. "Трохі, так. Такім чынам?"
  
  
  "Гэта было дзіўнае таксі, сэр. Гэты чалавек сказаў, што ніколі раней не бачыў, - эга ў шэрагу. Ён дрэнна разглядзеў кіроўцы".
  
  
  "Як добра," сказаў Хоук. "Верагодна, гэта быў Японскі Пясочны Чалавек".
  
  
  "Сэр?"
  
  
  Хоук махнуў рукой. "Нічога. Добра, Эймс. На гэтым пакуль усё. Рыхтуйцеся да новых заказах".
  
  
  Эймс сышоў. Хоук сядзеў і глядзеў на цёмна-сінія сцены. На першы погляд Нік Картэр ў цяперашні час ўносіць свой ўклад у злачыннасць непаўналетніх. Чацвёра непаўналетніх. Дзяўчынкі-скаўты!
  
  
  Хоук пацягнуўся да тэлефона, маючы намер выпусціць спецыяльны AX APB, затым адхапіў руку. Няма. Хай ён трохі поварится *. Паглядзі, што здарылася.
  
  
  У адным ён быў упэўнены. Гэта было адкрыта процілегла таго, як гэта выглядала. Гэтыя дзяўчаты-скаўты якім-то чынам спрыялі учынкаў Ніка Картэра.
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  Маленькі чалавечак з малатком быў бязлітасны. Ён быў гномамі, у бруднай карычневай схаваныя і размахваў малатком. Гонг быў удвая больш маленькага чалавечка, але ў маленькага чалавека былі вялікія мускулы, і ён меў на ўвазе справа. Ён зноў і зноў ударыў малатком па якая гучала medi - боингг - боингг - боингг - боинггг...
  
  
  Пацешная рэч. Гонг мяняў форму. Яна пачынала быць падобным на галаву Ніка Картэра.
  
  
  BOINGGGGGG - BOINGGGGGGG
  
  
  Нік адкрыў вочы і як мага хутчэй зачыніў ih. Зноў зазваніў гонг. Ён адкрыў вочы, і гун спыніўся. Ён ляжаў на падлозе на футоне, накінуўшы коўдру. Каля эга галавы стаяў белы эмаляваны гаршчок. Прадбачанне з чыёй-небудзь боку. Нік падняў галаву над чыгуном, і эму стала дрэнна. Вельмі хворы. Доўгі час. Калі яго вырвала, ён жым лежачы ад падлогі падушку і паспрабаваў сфакусаваць столь. Гэта быў звычайны столь. Паступова ён перастаў кружыцца і супакоіўся. Ён пачаў чуць музыку. Апантаная, далёкая, топчущая гоу-гоу музыка. Гэта было, падумаў ён, калі яго мэта праяснілася, не столькі ў гуку, колькі ў вібрацыі.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і ўвайшла Тонака. Ніякай формы дзяўчынак-скаўтаў. На ёй быў карычневы замшавы пінжак па-над белай шаўковай блузкі - па-відаць, без бюстгальтара пад ёй - і вузкія чорныя штаны, любоўны облегавшие яе стройныя ногі. Яна была злёгку нафарбаваны, памада і трохі румян, а яе бліскучыя чорныя валасы былі выкладзеныя на верхавіне з прытворнай абыякавасцю. Нік прызнаўся, што яна была сапраўдным стравай.
  
  
  Тонака ціха эму ўсміхнуўся. "Добры вечар, Нік. Як ты сябе адчуваеш?"
  
  
  Ён далікатна дакрануўся да сваёй галавы пальцамі. Ён не ўпаў.
  
  
  "Я проста мог бы так жыць", - сказаў ён. "Не, дзякуй".
  
  
  Яна смяялася. "Мне вельмі шкада, Нік. Яе праўда. Але гэта здавалася" адзіным спосабам выканаць жадання майго бацькі. Прэпарат, які мы табе далі, - ён не толькі робіць чалавека надзвычай паслухмяным. Ён таксама выклікае ў яго вялікую смагу, жаданне ". на алкаголь. Ты сапраўды быў зусім п'яны яшчэ да таго, як мы пасадзіць цябе ў самалёт ".
  
  
  Ён утаропіўся на нах. Цяпер усё было ясна. Ён асцярожна пацёр шыю ззаду. "Я ведаю, што гэта дурны лейцара - але дзе ён?"
  
  
  Яе ўсмешка знікла. "У Токіо, вядома".
  
  
  "Вядома. Дзе яшчэ. Дзе жудасны сэкс ўтрох - Мату, Як і Сато?"
  
  
  "У іх ёсць свой працы. Яны робяць гэта. Яе сумняваюся, што вы ih зноў ўбачыце".
  
  
  "Думаю, яе вытрымаю гэта", - прамармытаў ён.
  
  
  Тонака апусціўся на баваўняных матрацах побач з ім. Яна праводзіла рукой па эга лбе і пагладзіла па валасах. Ee рука была прахалоднай, як ручай Фуджы. Яе мяккі рот закрануў эга, затым яна адсунулася.
  
  
  "Цяпер для нас няма часу, але я скажу гэта. Яе абяцаю. Калі вы дапаможаце маю прад айцом, як я яе ведаю, вы гэта зробіце, і калі мы абодва перажывем гэта, яе, зраблю ўсё, каб кампенсаваць вам тое, што я зрабіла. Што-небудзь! Гэта зразумела, Нік? "
  
  
  Ён адчуваў сябе ценымногие лепш. Ён стрымаў парыў прыціснуць яе стройнае цела да сябе. Ён кіўнуў. "Зразумела, Тонака. Яе буду трымаць цябе за гэта абяцанне. А цяпер - дзе твой бацька?"
  
  
  Яна ўстала і адышла ад яго. "Ён жыве ў раёне Санья. Вы гэта ведаеце?"
  
  
  Ён кіўнуў. Одзіна па горшых раёнаў трушчоб ў Токіо. Але ён не зразумеў. Што рабіў стары Кунидзо Мату ў такім месцы?
  
  
  Тонака адгадала эга думка. Яна прикуривала цыгарэту. Яна нядбайна закінула запалку на татамі.
  
  
  "Я сказаў вам, што мой бацька памірае. У яго рак. Ён вярнуўся, каб памерці са сваім народам, Гэтай. Вы ведалі, што гэта Буракумины?"
  
  
  Ён паківаў галавой. "Я паняцця не меў. Гэта мае значэнне?"
  
  
  Ён думалі яе прыгожай. Прыгажуня знікла, калі яна нахмурылася. "Ён думаў, што гэта мае значэнне. Ён даўно пакінуў свой народ і перастаў быць прыхільнікам Гэтая.
  
  
  паколькі ён стары, і памірае, ён хоча загладзіць сваю віну ". Яна люта паціснула плячыма." Магчыма, яшчэ не занадта позна - гэта, безумоўна, час для гэтага. Але ён вам усё гэта растлумачыць. Тады паглядзім - цяпер я думаю, табе лепш прыняць ванну і прывесці сябе ў парадак. Гэта дапаможа тваёй хваробы. У нас мала часу. Некалькі гадзін, да раніцы ".
  
  
  Нік устаў. Эга абутку не было, але ў астатнім ён быў цалкам апрануты. Касцюм на Сэвил-Роу ўжо ніколі не будзе ранейшым. Ён сапраўды адчуваў сябе брудным і зарос шчэццю. Ён ведаў, як павінен выглядаць мову эга, і не хацеў глядзець сабе ў вочы. У роце адчуваўся выразны густ перагару.
  
  
  "Ванна можа проста выратаваць маю жыццё", - прызнаўся ён.
  
  
  Яна паказала на яго пакамечаны касцюм. "Табе ўсё роўна прыйдзецца пераапрануцца. Ад гэтага прыйдзецца пазбавіцца. Усе ззамаладу. У нас ёсць для цябе іншая, шведаў. Паперы. Зусім новае прыкрыццё. Мой арганізацыя, вядома, разабралася з гэтым".
  
  
  "Бацька, здаецца, быў вельмі заняты. А хто такія" мы "? "
  
  
  Яна кінула эму японскую фразу, якую ён не зразумеў. Яе доўгія цёмныя вочы звузіліся. "Гэта азначае ваяўнічыя жанчыны па Гэтая. Гэта тое, што мы - жонкі, дачкі, маці. Нашы мужчыны не будуць змагацца, або ну вельмі мала, таму жанчыны павінны. Але ён вам усё пра гэта раскажа". Яе пашлю дзяўчыну наконт тваёй ванны ".
  
  
  "Пачакай хвілінку, Тонака". Ён зноў чуў музыку. Музыка і вібрацыі вельмі слабыя.
  
  
  "Дзе мы? Дзе ў Токіо?"
  
  
  Яна кінула попел на татамі. "На Гиндзе. Хутчэй, пад ёй. Гэта адно вакол нямногіх нашых бяспечных хованак. Мы знаходзімся ў падвальным памяшканні пад кабарэ Electric Palace. Гэта музыка, якую вы чуеце . Ужо амаль поўнач. Цяпер яе сапраўды павінна ісці, Нік. Усё, што ты хочаш ... "
  
  
  "Цыгарэты, бутэлька добрага піва і ведаць, дзе ты ўзяла свой англійская. Яе даўно не чуў" prease "".
  
  
  Яна не магла стрымаць усмешку. Гэта зноў зрабіла яе прыгожай. "Рэдкліф. Клас 63 гады. Бацька не хацеў, каб эга дачка стала гэтай, разумееце. Толькі яе настаяла. Але ён вам пра гэта раскажа. Яе рэчы прышлю. І бас. дзяўчынку. Да хуткай сустрэчы, Нік ".
  
  
  Яна зачыніла за сабой дзверы. Нік, які нічым не адрозніваўся ад іншых, sel на кукішкі, па ўсходняй модзе, і пачаў абдумваць гэта. У Вашынгтоне, вядома, было б па-чартоўску давялося плаціць. Хоук будзе рыхтаваць камеру катаванняў. Ён вырашыў разыграць карты, як яны выпалі, па меншай меры, на час. Ён не мог звязацца з Хоуком адразу, не сказаць старому, што эга вандроўны хлопчык зайшоў у Токіо. Няма. Хай бос атрымае апаплексічнай ўдар. Ястраб быў моцнай, жылістай старой птушкай, і гэта эга б не метад забіў.
  
  
  Тым часам Нік ўбачыць Кунизо Мату і даведаецца, у чым справа. Выплаціць свой доўг старому, ўладзіць увесь гэты пякельны бязмежжа. Тады будзе дастаткова часу, каб патэлефанаваць Хоуку і паспрабаваць растлумачыць.
  
  
  У дзверы пастукалі.
  
  
  "Охари наса". Да шчасце, пакуль ён знаходзіўся ў Шанхаі, ён гаварыў на гэтай мове.
  
  
  Яна была сярэдніх гадоў з роўным спакойным тварам. На ёй былі геты вакол саломы і хатняе сукенка ў клетку. Яна несла паднос з бутэлькай віскі і пачкам цыгарэт. У руцэ яна несла вялікае пухнатае ручнік. Яна адарыла Ніка алюмініевай зубастай усмешкай.
  
  
  "Конбанва, Картэр-сан. Галасаванне цябе што-што. Бас гатовы. Вы ідзіце хубба-хубба?"
  
  
  Нік усміхнуўся гэй. "Не хубба-хубба. Спачатку выпі. Спачатку покури. Тады, можа быць, я не памру і змагу атрымаць асалоду ад бас. Аб намаэ ва?"
  
  
  Зіхацелі алюмініевыя зубы. "Яе Сьюзэн".
  
  
  Ён узяў з паднос бутэльку віскі і паморшчыўся. Стары белы кіт! Аб тым, што можна чакаць ад месца пад назвай Электрычны палац.
  
  
  "Сюзі, а? . Ты прынясеш шклянку?"
  
  
  "Чыстыя травы".
  
  
  . Ён адкруціў вечка бутэлькі. Рэч дрэнна пахла. Але эму патрэбен быў адзін глыток, толькі адзін, каб выцягнуць эга і прыступіць да гэтай - якой бы там нам было місіі. Ён працягнуў бутэльку і пакланіўся Сюзі. "Ваша здароўе, прыгажуня. Гокенко й шуку симасу!" - І мой таксама, - прамармытаў ён сабе пад нос. Ён раптам усвядоміў, што весялосьць і гульні падышлі да канца. З гэтага часу гульня будзе заставацца назаўсёды, а ўсе шарыкі застанецца ў пераможцы.
  
  
  Сьюзэн хіхікнула, потым нахмурылася. "Бас гатовы. Горача. Заробак хутка або будзь халодным". І яна шматзначна грукнулі вялікім ручніком у паветры.
  
  
  Было бескарысна тлумачыць Сюзі, што ён можа выцерці сабе спіну. Сюзі была босам. Яна запхнула эга ў гарачы рэзервуар і ўзялася за справу, даўшы эму бас па-свойму меркаванні, а не эга. Яна нічога не згубіла.
  
  
  Тонака чакала, калі ён вярнуўся ў маленькую пакой. На дыванку ля ложка ляжалі куча адзення. Нік з агідай паглядзеў на вопратку. "Хема яе павінен быць? Валацуга?"
  
  
  "У пэўным сэнсе так". Яна працягнула эму патрапаны кашалёк. Ён утрымліваў тоўсты пачак свежых новых ен і велізарная колькасць картак, большасць вакол якіх былі патрапаныя. Нік хуценька прабегся па ім.
  
  
  "Вас завуць Піт Фремонт", - патлумачыла Тонака. "Я мяркую, што вы ў нейкім сэнсе лайдак. Вы пазаштатны газетчык і пісьменнік, і алкаголік.
  
  
  Вы жылі на ўсходнім пляжы шмат гадоў. Час ад часу вы прадаеце апавяданне ці артыкул у Штатах, і калі прыходзіць чэк, вы ўпадаеце ў fix пахмелле. Голас дзе цяпер сапраўдны Піт Фремонт - у запоі. Так што вам не аб чым турбавацца. Не будзе вас дваіх бегаць па Японіі. Цяпер табе лепш апрануцца. "
  
  
  Яна працягнула яму было пару шорт і блакітную кашулю, танную і новую, усё яшчэ ў цэлафанавых пакетах. "Я папрасіў адну вакол дзяўчат купіць ih. Рэчы Пытаецца даволі брудныя. Ён не вельмі добра пра сябе клапоціцца".
  
  
  Нік скінуў кароткі халат, які дала эму Сюзі, і надзеў шорты. Тонака абыякава назірала. Ён успомніў, што яна ўсё гэта бачыла раней. Ніякіх сакрэтаў ад гэтага дзіцяці.
  
  
  "Значыць, сапраўды ёсць Піт Фремонт, а? І вы гарантуеце, што ён не будзе распаўсюджвацца, пакуль яе буду працаваць? Гэта нармальна, але ёсць і іншы аспект. Кожны ў Токіо павінен ведаць такога персанажаў".
  
  
  Яна прикуривала цыгарэту. "Зберагчы эга ад вачэй не складзе працы. Ён п'яны да п'яны. Ён будзе заставацца такім некалькі дзён, пакуль у яго ёсць грошы. Ён усё роўна нікуды не можа пайсці - гэта эга вэб-шведаў".
  
  
  Нік спыніўся, выцягваючы шпількі па новай кашулі. "Вы маеце на ўвазе, што скралі ў хлопца вопратку? Эга адзіную вопратку?"
  
  
  Тонака паціснула плячыма. "Чаму бы і няма? Яны нам патрэбныя. Ён гэтага не робіць. Піт - мілы хлопец, ён ведае пра нас, пра дзяўчат Гэтая, і ён дапамагае нам час ад часу. Але ён безнадзейна п'е. Эму не патрэбна ніякая шведаў. У яго ёсць эга бутэлька і эга дзяўчына, і гэта ўсё, аб чым ён клапоціцца. Спяшайцеся, Нік. Яе хачу вам што-што паказаць ".
  
  
  "Так, сахиб і мем".
  
  
  Ён асцярожна падняў касцюм. Калі-то гэта быў добры касцюм. Эга зрабілі ў Ганконгу - Нік ведаў краўца - вельмі даўно. Ён увайшоў у гэта, заўважыўшы вельмі характэрны пах банк і ўзросту. Ён выдатна падышоў. "Твой яшчэ адзін Піт - буйны мужчына".
  
  
  "Цяпер астатняе".
  
  
  Нік надзеў балетныя тэпцікі з патрэсканымі абцасамі і пацёртасці. Гальштук быў абарваны і ў плямах. Плашч, які яна перадала эму, у ледніковы перыяд належаў Abercrombie і Fitch. Ён быў брудны, без рамяня.
  
  
  "Гэты хлопец, - прамармытаў Нік, апранаючы плашч, - сапраўдны алкаш. Божа, як ён пераносіць свой пах?"
  
  
  Тонака не ўсміхнулася. "Я ведаю. Бедны Піт. Але калі цябе звольнілі UP, AP, Hong Kong Times і Singapore Times, а таксама Асахі, Йомиури і Асацы, я думаю, табе ўжо ўсё роўна. Тут . капялюш."
  
  
  Нік глядзеў на гэта з трапятаннем. Гэта быў шэдэўр. Гэта было новае, калі свет быў малады. Брудная, пакамячаная, ірваная, у плямах банк і бясформенная, яна ўсё яшчэ красавалася патрапаным пунсовым перышком ў заляпаныя соллю паласе. Апошні жэст непадпарадкавання, апошні выклік лёсу.
  
  
  "Яе гатэль б сустрэцца з гэтым Пітам Фремонтом, калі ўсё скончыцца", - сказаў ён дзяўчыне. "Ён павінен быць хадзячым прыкладам закона выжывання". Што-то Нік нядрэнна разбіраўся ў сабе.
  
  
  "Можа быць", - коратка пагадзілася яна. "Устаньце там, і дазвольце мне зірнуць на вас. Хммммм - на адлегласці вы сойдетесь на Лаваш. Не блізка, таму што вы на яго не падобныя. Гэта не вельмі важна. Эга важныя дакументы, як ваша прыкрыццё і сумняваюся, што ты сустрэнеш каго-небудзь, хто добра ведае, Пытаецца. Бацька кажа, што не пазнаюць. Памятаць гэта ўвесь план эга. Яе толькі выконваю свае інструкцыі.
  
  
  Нік прыжмурыўся, гледзячы на нах. "Табе не вельмі падабаецца твой стары, ці не так?"
  
  
  Яе твар стаў жорсткім, як маска кабукі. "Я паважаю свайго бацьку. Мне не трэба эга любіць. Заробак цяпер. Ёсць якое-што, што вы павінны ўбачыць. Яе захаваў гэта да апошняга, таму што ... таму што я хачу, каб вы пакінулі гэтае месца ў належным настроі. І далей ваша ахова ".
  
  
  "Я ведаю", - сказаў Нік, ідучы за ёй да дзень. "Ты выдатны маленькі псіхолаг".
  
  
  Яна праводзіла эга па калідоры да пралёту вузкай лесвіцы. Дзе-то над эга галавой усё яшчэ даносілася музыка. Перайманне Бітлз. Клайд-сан-эга і Чатыры шаўковых чарвяка. Нік Картэр маўкліва няўхвальна паківаў галавой, ідучы за Тонакой ўніз па лесвіцы. Модная музыка, пакінутых эга абыякавым. Ён нам ў якім выпадку не быў старым джэнтльменам, але і не такім маладым. Ніхто не быў такім маладым!
  
  
  Яны спускаліся і падалі. Стала халадней, і ён пачуў струменьчык вады. Тонака цяпер выкарыстала невялікі ліхтарык.
  
  
  "Колькі падвалаў у гэтага месца?"
  
  
  "Многія. Гэтая частка Токіо я вельмі стараюся. Мы шчыра пад тым, што раней было старой сярэбранай ліцейні. Джын. Яны выкарыстоўвалі гэтыя падзямелля для ежы зліткаў і монетт".
  
  
  Яны дасягнулі дна, затым прайшлі папярочным калідорам у цёмную кабіну. Дзяўчына шчоўкнула выключальнікам, і цьмяная жоўтая лямпачка асвятліла столь. Яна паказала на цела на звычайным стале ў цэнтры пакоя.
  
  
  "Бацька гатэль, каб вы гэта ўбачылі. -Па-першае. Перад тым, як здзейсніць пастаяннае абавязацельства". Яна працягнула эму ліхтарык. "Голас. Паглядзі ўважліва. Гэта тое, што здарыцца з намі, калі мы прайграем".
  
  
  Нік узяў ліхтарык. "Я думаў, што я быў верным".
  
  
  "Не зусім. Бацька кажа, што няма. Калі на гэтым этапе вы захочаце адступіць, мы павінны адправіць вас наступным самалётам назад у Штаты".
  
  
  Картэр нахмурыўся, затым кісла ўсміхнуўся.
  
  
  Стары Кунизо ведаў, што ён збіраўся рабіць. Ён ведаў, што Картэр мог быць чым заўгодна, але кураня не быў адным вакол іх.
  
  
  Ён зрабіў прамень ліхтарыка на цела і ўважліва агледзеў яго. Ён быў дастаткова знаёмы з трупамі і смерцю, каб адразу зразумець, што гэты чалавек памёр у пакутлівай агоніі.
  
  
  Цела належала японцу сярэдніх гадоў.. Вочы былі зачыненыя. Нік агледзеў мноства дробных ран, акрыўшы мужчыну ад шыі да шчыкалатак. Ih павінна быць тысяча! Маленькія, крывяністыя, раскрытыя раты ва плоці. Нам аднаго дастаткова глыбокага, каб забіць сябе. Нам аднаго ў жыццёва важным месцы. Але паставіць ih ўсе разам, і чалавек будзе павольна сцякаць крывёй да смерці. На гэта сыдуць гадзіны. І будзе жах, шок ...
  
  
  Тонака знаходзілася далёка ў цені малюсенькай жоўтай лямпачкі. Да яго данёсся подых ee цыгарэты, рэзкае і імклівае, у халодным смяротнай паху пакоя.
  
  
  Яна сказала: "Бачыш тату?"
  
  
  Ён глядзеў на гэта. Гэта эга азадачыла. Маленькая сіняя фігурка Буды - з уваткнутымі ў нах нажамі. Ён быў на левай руцэ, ўнутры, вышэй локця.
  
  
  "Я гэта бачу", - сказаў Нік. "Што гэта азначае?"
  
  
  "Грамадства Крывавага Буды. Эга звалі Саданага. Ён быў Гэтая, Буракумин. Як яе - і мой бацька. Як і мільёны з нас. Але кітайцы, Чикомы, прымусілі эга далучыцца да Грамадства і працаваць на іх. Але Саданага быў адважным чалавекам - ён паўстаў і таксама працаваў на нас. Ён паведаміў аб Чикомах ".
  
  
  Тонака адкінула свеціцца недакурак. "Яны ведаюць. Вы ўбачыце вынік. І менавіта з гэтым, містэр Картэр, вы сутыкнецеся, калі дапаможаце нам. І гэта толькі частка".
  
  
  Нік адступіў і зноў правёў ліхтарыкам па целе. У ім зеўралі маленькія нямыя раны. Ён выключыў сяргей і зноў павярнуўся да дзяўчыны. "Падобна на тое, сьмерць ад тысячы парэзаў - але я думаў, што гэта здарылася з Ронинами".
  
  
  "Кітайцы вярнулі эга. У абноўлены, у сучаснай форме. Вы ўбачыце. У майго бацькі ёсць мадэль машыны, якую яны выкарыстоўваюць, каб караць любога, хто кідае ім выклік. Хадзем. Тут холадна".
  
  
  Яны вярнуліся ў маленькую пакой, дзе прачнуўся Нік. Музыка ўсё яшчэ гучала, бренчала і вібравала. Ён як-то страціў свае наручныя гадзіны.
  
  
  Гэта было, сказаў эму Тонака, чвэрць другога.
  
  
  "Я не хачу спаць, - сказаў ён. "З такім жа поспехам яе мог бы сысці адкрытымі зараз і пайсці да тваіх перад бацькам. Патэлефануй і скажы эму, што я ўжо ў дарозе".
  
  
  "У яго няма тэлефона. Гэта неразумна. Але яе прышлю эму паведамленне своечасова. Магчыма, вы маеце рацыю - у такія гадзіны лягчэй перасоўвацца па Токіо. Але пачакайце - калі вы збіраецеся цяпер, яе павінен я даць Ты гэта. Яе ведаю, што гэта не тое, да чаго ты прывык, - успамінае мой бацька, - але гэта ўсё, што ў нас ёсць. Зброю цяжка дастаць для нас, Гэтая ".
  
  
  Яна падышла да невялікага шафкі ў куце пакоя і ўстала перад ім на калені. Штаны аблягалі гладкую лінію сцёгнаў і ягадзіц, абмяжоўваючы тугую плоць.
  
  
  Яна вярнулася з цяжкім пісталетам, які блішчаў чорным алеістым бляскам. Яна перадала яму было эга, разам з двума запаснымі абоймамі. "Ён вельмі цяжкі. Яе не маглі выкарыстоўваць эга ў адзіночку. Ён быў схаваны з часоў акупацыі. Думаю, ён у добрым стане. Мяркую, нейкі ЯНКІ абмяняў эга цыгарэты і піва ці дзяўчыну".
  
  
  Гэта быў стары colt .45, 1911 года. Нік даўно не стрэліў па ім, але ён быў знаёмы з ім. Зброю было загадзя недакладным на адлегласці больш за пяцьдзесят ярдаў, але ў межах гэтага дыяпазону, яно можа спыніць быка. На самай справе, ён быў распрацаваны, каб спыніць бясчынствы на Філіпінах.
  
  
  Ён адпусціў поўную абойму і праверыў ахоўныя прылады, затым перакінуў патроны на падушку ложка. Яны ляжалі тоўстыя, тупыя і смяротныя, медзь пералівалася на святла. Нік праверыў спружыны краме ва ўсіх зацісках. Яны падыдуць. Сапраўды гэтак жа, як і стары 45-й калібр - вядома, гэта была не Вільгельміны, але і іншага пісталета не было. І ён мог бы пакончыць з стилетом "Х'юга", які прыціскаўся да эга правай руцэ ў замшавых спружынных ножнах, але гэтага не было. Эму давялося выкарыстоўваць падручныя сродкі. Ён засунуў кольт за пояс і зашпіліў над яго плашч. Ён не вырас, але не занадта моцна.
  
  
  Тонака ўважліва назірала за ім. Ён адчуў яе зацвярджэння ў яе цёмных вачах. На самай дэла дзяўчына была настроена больш аптымістычна. Яна ведала прафесіянала, калі бачыла яго.
  
  
  Яна працягнула эму невялікі скураны бірулька для ключоў. "На стаянцы ззаду ўнівермага San-ai варта Datsun. Вы эга вы ведаеце?"
  
  
  "Я ведаю гэта." Гэта было трубчатое будынак, недалёка ад Гиндзы, падобнае на масіўную ракету на сваёй пляцоўцы.
  
  
  "Добра. Галасаваць нумар ліцэнзіі". Яна працягнула эму лісток паперы. "За машынай можна сачыць. Яе так не думаю, але можа быць. Табе проста трэба скарыстацца гэтым шанцам. Ты ведаеш, як выбрацца ў раёне Санья?"
  
  
  "Думаю, так. Едзьце па аўтастрадзе да Шавай Нават, затым з'язджаліся і прайдзіце да бейсбольнага стадыёна. Зразайце адкрытымі ў Мэйдзі Нават, і гэта павінна прывесці мяне куды-небудзь да моста Намидабаши. На самай справе?"
  
  
  Яна падышла да яму ліжа. "Зусім фантастычным.
  
  
  Ты добра ведаеш Токіо ".
  
  
  "Не так добра, як варта было б, але я магу разабраць. Гэта як Нью-Ёрк - яны ўсё зносяць і будуюць нанова".
  
  
  Тонака быў цяпер ліжа, амаль дакранаючыся яго. Яе ўсмешка была сумнай. "Не ў раёне Санья - гэта ўсё яшчэ трушчобы. Вам, верагодна, прыйдзецца пакінуць машыну ля моста і зайсці ўнутр. Сцяга не так шмат".
  
  
  "Я ведаю." Ён бачыў трушчобы па ўсім адкрыты басейн. Бачыў, ну і нюхаў - гной, гадасць і чалавечы смецце. Сабакі, якія елі ўласныя экскрыменты. Немаўляты, у якіх ніколі не будзе шанцаў, і старыя, якія чакаюць смерці без годнасці. Кунидзо Мату, які быў Гэтая, Буракумин, павінен вельмі моцна ставіцца да свайго народу, каб вярнуцца ў такое месца, як Санья, каб памерці.
  
  
  Яна была ў эга руках. Яна прыціснулася сваім стройным целам да эга асаблівых цвёрдага цела. Ён быў здзіўлены, убачыўшы слёзы, бліскучыя, на доўгіх миндалевидных вачах.
  
  
  "Тады ідзі", - сказала яна эму. "Бог з табой. Яе зрабіў усё, што мог, ва ўсіх дэталях падпарадкаваўся мойму высакароднай перад бацькам. Вы перададзіце эму маё - маё павага?"
  
  
  Нік пяшчотна абдымаў яе. Яна дрыжала, і ад яе валасоў адчуваўся лёгкі пах сандалавага дрэва.
  
  
  "Толькі ваша павага? Не вашу любоў?"
  
  
  Яна не глядзела на яго. Яна пахітала галавой. "Няма. Гэтак жа, як я кажу. Але не думай пра гэта - гэта паміж маім бацькам і мной. Ты і я - мы розныя". Яна трохі адсунулася ад яго. "У мяне ёсць абяцанне, Нік. Яе, спадзяюся, што ты прымусіш мяне зрабіць гэта".
  
  
  "Я зраблю."
  
  
  Ён пацалаваў ee. Ee рот быў духмяным, мяккім, вільготным і падатлівым, як кнопка ружы. Як ён і падазраваў, на ёй не было бюстгальтара, і ён адчуў, як яе грудзей прыціскаюцца да сябе. На імгненне яны зліліся плячом да калена, і яе дрыжыкі ўзмацнілася, а дыханне стала грубым. Затым яна адштурхнула яго. "Няма! Нельга. Голас і ўсё - праходах, яго, пакажу вам, як пакінуць гэтае месца. Не працуеце запамінаць гэта - вы не вернецеся сюды".
  
  
  Калі яны выходзілі праз пакоя, яго ахінула. "Як наконт гэтага цела?"
  
  
  "Гэта наша клопат. Гэта не першае, ад чаго мы пазбаўляемся - калі прыйдзе час, мы кінем эга ў гавань".
  
  
  Праз пяць хвіліна Нік Картэр адчуў лёгкае дакрананне красавіцкага дажджу да твару. На самай дэла, наўрад ці больш, чым туман, і потым цеснаты склепа ён быў прахалодным і заспакаяльным. У паветры адчуваўся намёк на халадок, і ён зашпіліў стары плашч, на шыі.
  
  
  Тонака далучаецца эга ў завулак. Цёмны каламутнае неба над галавой адлюстроўвала водбліскі неонавых агнёў Гиндзы ў палове квартала. Было позна, але вуліцы ўсё яшчэ калыхалася. На хаду Нік адчуў два паху, якія ён асацыяваў з Токіо - гарачую лапшу, і свежезлитый бетону. Справа ад яго было закінутае плоскае прастору, на якім выкопвалі новы склеп. Бетонны пах быў мацней. Журавы у пакояў былі падобныя на спячых буслоў пад дажджом.
  
  
  Ён выйшаў у завулак і павярнуў назад да самай Гиндзе. Ён выйшаў у квартале ад тэатра "Ничигеки". Ён спыніўся ў куце і закурыў цыгарэту, глыбока затянувшись, дазваляючы сваім вачам блукаць і заўважаць выключана, што ў сцэну. Каля трох гадзін раніцы Гиндза крыху астыла, але яшчэ не замерла. Транспартны паток парадзеў, але назапасіўся. людзі па-ранейшаму цяклі уверх і ўніз па гэтай фантастычнай вуліцы. Прадаўцы локшыны па-ранейшаму трубілі. Па тысяч size лілася нахальная музыка. Дзе-то ціха зазвінеў самисэн. Mimmo праляцеў спазніўся трамвай. Над усім гэтым, як калі б неба сочилось рознакаляровымі раўчукамі, омывало яркі прыбой неону. Токіо. Нахабны, дебоширный, вырадак Захаду. Народжаны згвалтаваннем годнай дзяўчыны Ўсходу.
  
  
  Mimmo прайшоў рыкшы, вежы, стомлена бег з апушчанай галавой. Матрос-янкі і мілая японка былі ў моцных абдымках. Нік ўсміхнуўся. Вы больш такога не бачылі. Рыкшы. Яны былі такімі ж старамоднымі, як сабо або кімано і обі. Маладая Японіі была моднай - і хіпі было вельмі шмат.
  
  
  Высока справа, адкрыта пад аблокамі, міргаў папераджальны светлавы сігнал на Такійскай вежы ў parque Сібал. На супрацьлеглым баку вуліцы яркі неонавы сьвяты філіяла Chase Manhattan сказаў эму на японскім і англійскай мовах, што ў яго ёсць іншы. Ўсмешка Ніка была трохі кіслай. Ён сумняваўся, што З-М моцна дапаможа ў эга цяперашняй сітуацыі. Ён закурыў новую цыгарэту і пайшоў. Эга перыферыйнае зрок было цудоўным, і ён убачыў двух акуратных маленькіх паліцэйскіх у сіняй форме і ў белых пальчатках, падыходных злева ад яго. Яны ішлі павольна, размахваючы дубінкамі і размаўляючы яшчэ з адным, даволі нядбайна і бясшкодныя, але рызыкаваць было бессэнсоўна.
  
  
  Нік адышоў на пару кварталаў, не адрываючыся ад свайго следу. Нічога. Ён раптам адчуў сябе вельмі галодным, і спыніўся каля ярка асветленага бара темпуры і з'еў велізарная страва вакол гародніны і крэветак, абсмаленых ў кляре. Ён пакінуў ены на каменнай перакладзіне і выйшаў. Ніхто не звяртаў на яго аніякай увагі.
  
  
  Ён выйшаў па Гиндзы, пайшоў па завулку, і зайшоў на стаянку Сан-ай з тылу. Натрыевыя лямпы кідалі сын-зялёную смугу на тузін аўтамабіляў.
  
  
  Голас. Чорны "Дацун" быў там, дзе сказаў Тонака. Ён праверыў правы, скруціў паперу, каб знайсці яшчэ адну цыгарэту, затым, сель і з'ехаў з тут. Нам агнёў, нашы цені якая ідзе за ім машыны. Пакуль ён, здавалася, быў у парадку.
  
  
  Калі ён сель, цяжкі .45 упіўся эму ў пахвіну. Ён заклаў эга на сядзенні побач з сабой.
  
  
  Ён ехаў асцярожна, выконваючы 32-кіламетровы мяжу хуткасці, пакуль не выехаў на новую хуткасную аўтамагістраль і накіраваўся на поўнач. Затым ён падняў хуткасць да 50 кіламетраў у гадзіну, што было яшчэ ў межах ночы. Ён падпарадкоўваўся ўсім дарожных знаках і сігналах. Дождж узмацніўся, і ён амаль даверху падняў акно кіроўцы. Калі ў маленькай машыне стала душна, ён адчуў пах банк і бруду ад пазову Просіць Фремонта. У гэты гадзіну было трохі вар'ята руху ў Токіо, і ён не бачыў паліцэйскіх машын. Ён быў удзячны. Калі копы спыняць эга, нават для звычайнай праверкі, гэта будзе крыху больш складана - выглядаць і пахнуць так, як ён. І тлумачэнне было б складана з пісталетам калібра .45. Нік ведаў такійскую паліцыю па мінуламу вопыту. Яны былі жорсткімі і эфектыўнымі - яны таксама былі вядомыя тым, што кідалі чалавека ў каменны мяшок і лёгка забывалі эга на некалькі дзён.
  
  
  Ён мінуў парк Уэно злева ад яго. Недалёка цяпер стадыён Бейсубоору. Ён вырашыў пакінуць машыну на стаянцы ля станцыі Мінаў лініі Джобан і прайсці ў раёне Санья праз мост Намидабаши - у даўніну тут пакаралі смерцю злачынцаў.
  
  
  Маленькая прыгарадная станцыя была цёмнай і пустыннай у ныццё дажджлівай ночы. На стаянцы была адна машына - стары ёсць тая калымага без шын. Нік замкнуў "дацун", зноў праверыў свой пісталет 45-га калібру і сунуў эга за пояс. Ён спусціў патрапаную капялюш, падняў каўнер і паплёўся ў цёмны дождж. Дзе-то стомлена сабака выла - крык адзіноты і адчаю ў той пустынны гадзіну да раніцы. Нік рушыў далей. Тонака даў эму ліхтарык, і ён час ад часу выкарыстоўваў эга. Вулічныя знакі былі выпадковымі, частцы адсутнічалі, але ён меў агульнае ўяўленне аб тым, дзе ў зале. і эга пачуццё напрамкі было вострым.
  
  
  Перайшоўшы мост Намидабаши, ён апынуўся ў самай Санье. Слабы ветрык з ракі Сумида нес прамысловую смурод ад навакольных ee фабрыка. Яшчэ адзін цяжкі і з'едлівы пах вісеў у сырам паветры - пах старой засохлай крыві і гнілых кішак. Баявыя. У Санье ih было шмат, і ён успомніў, што вельмі многія па гэты, буракуминов, былі занятыя забойствам жывёл і зняццем з іх шкуры. Адна вакол нешматлікіх агідных вакансій, даступных ім, як класу.
  
  
  Ён падышоў да куце. Ён павінен быць зараз побач. Тут быў шэраг начлежак. Папяровы знак, абаронены ад непагадзі і асветлены алейным ліхтаром, прапаноўваў ложак за 20 ен. Пяць цэнтаў.
  
  
  Ён быў адзіным чалавекам, у гэтым запусценні. Шэры дождж мякка шыпеў і пырскаў эга старадаўні плашч. Нік вырашыў, што ён павінен быць прыкладна ў квартале ад месца прызначэння. Гэта мала што значыла, таму што цяпер эму прыйшлося прызнаць, што ён заблукаў. Калі толькі Тонака не ўсталяваў кантакт, начальнік, як яна і абяцала.
  
  
  "Картэр-сан?"
  
  
  Ўздых, шэпт, уяўны гук у аплакваем ніколі не існавалі дажджу? Нік напружыўся, паклаўшы руку на халодны прыклад 45-га калібра і агледзеўся. Нічога. Нам одзіна. Ніхто.
  
  
  "Картэр-сан?"
  
  
  Голас шталь вышэй, пранізлівым, з ветрам. Нік загаварыў у ночы. "Так. Яе Картэр-сан. Ты дзе?"
  
  
  "Сюды, Картэр-сан, паміж будынкамі. Падыдзі да таго, у якога ёсць лямпа".
  
  
  Нік выцягнуў кольт з-за пояса і зняў эга з засцерагальніка. Ён падышоў да таго месца, дзе на папяровай шыльдай гарэла алейная лямпа.
  
  
  "Тут, Картэр-сан. Паглядзі ўніз. Пад табой".
  
  
  Паміж будынкамі было вузкае прастору з трыма прыступкамі, якія вядуць ўніз. Ля падножжа прыступак пад саламяным дождевиком сядзеў мужчына.
  
  
  Нік спыніўся наверсе лесвіцы. "Магу яе выкарыстоўваць сьвяты?"
  
  
  "Толькі на адну секунду, Картэр-сан. Гэта небяспечна".
  
  
  "Адкуль вы ведаеце, што я Картэр-сан?" - прашаптаў Нік.
  
  
  Ён не мог бачыць, як шкадавалі плячыма старыя плечы пад цыноўкай, але здагадаўся. "Гэта шанец, якім ёй карыстаюся, але яна сказала, што вы прыйдзеце. І, калі вы Картэр-сан, яе павінен накіраваць вас да Кунизо Мату. Калі вы не Картэр-сан, гэта вы адзін вакол іх, і вы будзеце забіваць мяне."
  
  
  "Яе Картэр-сан. Дзе Кунидзо Мату?"
  
  
  Ён на імгненне зрабіў сяргей на лесвіцу. Яркія вочы-пацеркі адлюстроўвалі бляск. Кавалачак сівых валасоў, старажытнае твар, опаленное часам і праблемамі. Ён прысеў пад цыноўкай, як толькі Час. У яго не было дваццаці ен у ложак. Але ён жыў, ён казаў, ён дапамагаў свайму народу.
  
  
  Нік пагасіў брылёў. "Дзе?"
  
  
  "Спусціцца па лесвіцы mimmo мяне і шчыра назад па калідоры. Наколькі гэта магчыма. Сцеражыцеся сабак. Яны спяць тут, і яны дзікія і галодныя. У канцы гэтага праходу ёсць яшчэ адзін праход. прама - прайдзіце як мага далей. Гэта вялікі дом, больш, чым вы думаеце, і за дзвярыма гарыць чырвоны брылёў. Ідзі, Картэр-сан.
  
  
  Нік выцягнуў храбусткую банкноту вакол бруднага паперніка Пытаецца Фремонта. Ён заклаў
  
  
  гэта пад цыноўкай, калі ён праходзіў. "Дзякуй, тата-сан. Галасавання грошы. Тваім старым касьцям будзе лягчэй ляжаць у смецця".
  
  
  "Аригато, Картэр-сан".
  
  
  "Иташимашите!"
  
  
  Нік асцярожна прайшоў па калідоры, дакранаючыся пальцамі старых дамоў па абодва бакі. Пах быў жудасны, і ён ступіў у ліпкую бруд. Ён выпадкова штурхнуў сабаку, але істота толькі заскулило і уползло.
  
  
  Ён павярнуў і працягнуў шлях, па эга разліках, полквартала. Хаціны сыходзіліся з абодвух бакоў, груды волава, паперы і старыя ўпаковачныя скрыні - усё, што можна было выратаваць або выкрасці і выкарыстоўваць для стварэння дома. Час ад часу ён бачыў, цьмяны святым ці чуў дзіцячы плач. Дождж аплакваў жыхароў, батаю бураку, анучы і касталомы ад жыцця. Худы кот плюнуў у Ніка і уцёк у ноч.
  
  
  Ён убачыў гэта тады. Цьмяны чырвоны святым для папяровай дзвярыма. Бачны толькі ў тым выпадку, калі вы эга хацелі. Ён кісла ўсміхнуўся і мімалётна падумаў пра сваё юнацтва ў мястэчку на Сярэднім Захадзе, дзе дзяўчаты з фабрыкі "Сапраўдны шоўк" на самай дэла трымалі ў вокнах чырвоныя лямпачкі.
  
  
  Дождж, раптам пасткі ветрам, ударыў яго татуіроўкай на папяровай дзень. Нік злёгку пастукаў. Ён адступіў на крок, крок направа, кольт рыхтаваўся кінуць свінец у ноч. Дзіўнае пачуццё фантазіі, нерэальнасці, преследовавшее эга з імі тхара, як ён быў напампаваны наркотыкамі, цяпер знікла. Цяпер ён быў AXEman. Ён быў Киллмастером. І ён працаваў.
  
  
  Папяровая дзверцы з лёгкім уздыхам адсунулася, і яе заняла велізарная цьмяная постаць.
  
  
  "Нік?"
  
  
  Гэта быў голас Кунидзо Мату, але гэта не так. Не той голас, якім эга запомніў Нік для многіх гадоў. Гэта быў стары голас, хворы голас, і ён паўтаралі: "Нік?"
  
  
  "Так, Кунизо. Нік Картэр. Яе, разумею, што ты гатэль мяне бачыць".
  
  
  Улічваючы ўсе абставіны, падумаў Нік, гэта, верагодна, пераменшвання стагоддзя.
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  
  Дома цьмяна асвятлялі папяровыя ліхтарыкі. "Справа не ў тым, што я прытрымліваюся старых звычаяў, - сказаў Кунидзо Мату, ведучы эга ва ўнутраны пакой. "Дрэннае асвячэння з'яўляецца перавагай у гэтым раёне. Асабліва цяпер, калі яе абвясціў сваю ўласную маленькую вайну кітайскім камуністам. Мая дачка распавядала вам пра гэта?"
  
  
  "Трохі", сказаў Нік. "Не занадта шмат. Яна сказала, што ты ўсё прояснишь. Яе бы гатэль, каб ты гэта зрабіў. Мяне шмат што бянтэжыць".
  
  
  Пакой была добра прапарцыйная, абстаўленая ў японскім стылі. Саламяныя цыноўкі, нізкі столік на татамі, кветкі стогнамі па рысавай паперы, мяккія падушкі вакол крэсла. На стале стаялі маленькія чаркі і бутэлька сакі.
  
  
  Мату паказаў на падушку. "Табе прыйдзецца сесці на падлогу, мой стары яшчэ. Але спачатку - ты прынёс мой медальён? Яе вельмі цаню эга, і хачу, каб ён быў са мной, калі ёй памру". Гэта была простая канстатацыі факту без сентыментальнасці.
  
  
  Нік вывудзіў медальён вакол кішэні і працягнуў эму. Калі б не Тонака, ён бы пра гэта забыўся. Яна сказала эму: "Стары папросіць аб гэтым".
  
  
  Мату ўзяў залаты і нефрытавы дыск і прыбраў эга ў скрыню на крэсла. Ён апусціўся насупраць Ніка праз крэсла і пацягнуўся за бутэлькай сакі. "Мы не будзем цырымоніцца, мой стары яшчэ, але ёсць час, каб крыху выпіць, каб успомніць усе ўчорашнія дні. Было добра, што вы прыйшлі".
  
  
  Нік ўсміхнуўся. "У мяне быў вельмі невялікі выбар, Кунизо. Яна расказвала табе, як яна і яе сяброўкі-скаўты прывялі мяне сюды?"
  
  
  "Яна сказала мне. Яна вельмі паслухмяная дачка, але на самой дэла яе не ў гатэль, каб яна ўпадала ў такія крайнасці. Магчыма, яе быў трохі празмерна пагружаны сваімі інструкцыямі. Яе проста спадзяваўся, што яна зможа пераканаць вас". Ён наліў сакі у шкляначкі па яечнай шкарлупіны.
  
  
  Нік Картэр паціснуў плячыма. "Яна перакананая мяне. Забудзь пра гэта. Кунизо. Яе б усё роўна прыехаў, як толькі зразумеў сур'ёзнасць пытання. Проста ў мяне могуць узнікнуць невялікія праблемы з тлумачэннем рэчаў майму босу".
  
  
  "Дэвід Хок?" Мату працягнуў эму кубак сакі.
  
  
  "Ты ведаеш што?"
  
  
  Мату кіўнуў і выпіў сакі. Ён усё яшчэ быў складаны, як сумоист, але цяпер старасць закутала эга ў дряблую мантыю, а рысы асобы былі занадта рэзкімі. Эга вочы былі глыбока пасаджаныя, з вялізнымі мяшкамі пад імі, і яны гарэлі ад ліхаманкі і ад чаго-то яшчэ, што жэр яго.
  
  
  Ён зноў кіўнуў. "Я заўсёды ведаў значна больш, чым ты падазраваў, Нік. Пра цябе і AX. Ты ведаў мяне, як сябра, як свайго настаўніка каратэ і дзюдо. Яе працаваў на Japanese Intelligence".
  
  
  "Так мне сказала Тонака".
  
  
  "Так. Яе сказаў гэй, што гэта нарэшце. Чаго яна не магла сказаць вам, таму што яна не ведае - вельмі нешматлікія ведаюць, - так гэта таго, што я быў падвойным агентам ўсе гэтыя гады. Яе таксама працаваў на брытанцаў.
  
  
  Нік пацягваў сакі. Ён не быў асабліва здзіўлены, хоць для яго гэта было навіной. Ён не зводзіў вачэй з кароткага шведскага кулямёта "K", які прынёс Мату - ён ляжаў на стале - і нічога не сказаў. Мату праехаў з ім шмат тысяч міль, каб пагаварыць. Калі ён будзе гатовы, ён зробіць гэта. Нік чакаў.
  
  
  Мату яшчэ не быў гатовы прыступіць да разгляду дэль. Ён утаропіўся на бутэльку сакі. Дождж гуляе на даху металічным рэгтаймом. Хто-то кашлянуў дзе-то ў дом. Нік
  
  
  нахіліў вуха і паглядзеў на вялікага чалавека.
  
  
  "Раб. Добры хлопчык. Мы можам эму давяраць".
  
  
  Нік зноў напоўніў кубак сакі і закурыў. Мату адмовіўся. "Мой лекар гэтага не дазваляе. Ён хлус і кажа, што я буду жыць доўга". Ён паляпаў сябе па-свойму вялізнага жывата. "Я ведаю лепш. Гэты рак ёсць мяне жыўцом. Мая дачка згадала пра гэта?"
  
  
  "Што-то вакол гэтага". Лекар быў як ашуканца. Киллмастер ведаў смерць, калі яна была напісана ад асобы чалавека.
  
  
  Кунизо Мату ўздыхнуў. "Я даю сабе шэсць месяцаў. У мяне не так шмат часу, каб рабіць тое, што я б гатэль. Шкада. Але тады, яе, мяркую, так заўсёды бывае - хто-то тармозіць, адкладае і адкладае, а затым аднойчы наступіць Смерць, і час сышло. Яе ... "
  
  
  Пяшчотна, вельмі пяшчотна Нік падштурхнуў яго. "Яе што-што разумею, Кунизо. Што-што няма. Аб тваіх людзях і аб тым, як ты вярнуўся да іх, Буракуминам, і пра тое, што ў цябе і тваёй дачкі не ўсё ў парадку. Яе ведаю, што ты спрабуеш выпраўляе, перш чым ты памрэш. Табе ўсё маё спачуванне, Кунизо, і ты ведаеш, што ў нашай прафесіі спачуванне даецца нялёгка і цяжка знайсці. Але мы заўсёды былі сумленныя і прамалінейныя адным з іншым - ты павінен перайсці да справы Кунидзо! Што табе ад мяне трэба? "
  
  
  Мату цяжка ўздыхнуў. Ад яго пахла дзіўным пахам, і Нік падумаў, што гэта сапраўдны пах рака. Ён чытаў, што некаторыя па ў іх сапраўды воняли.
  
  
  "Вы маеце рацыю, - сказаў Мату. "Як і ў старыя часы, - вы звычайна мелі рацыю. Так што слухайце ўважліва. Яе сказаў вам, што я быў падвойным агентам, якія працуюць як на нашу разведку, так і на брытанскую MI5. Ну, у MI5 яе пазнаёміўся з чалавекам па імі Сесіл Обры. Тады ён быў усяго толькі малодшым афіцэрам. Цяпер ён рыцар або хутка ім стане ... Сэр Сэсіл Обры! Цяпер, нават тады ўсіх гэтых гадоў, у мяне ўсё яшчэ шмат кантактаў. Яе падтрымліваў ih ў добрым стане, вы мог бы сказаць. Для старога, Нік, для памірае, яго вельмі добра ведаю, што адбываецца ў свеце. У нашым свеце. Падполле шпіянажу. Некалькі месяцаў таму ... "
  
  
  Кунидзо Мату на працягу паўгадзіны цвёрда казаў. Нік Картэр ўважліва слухаў, толькі час ад часу перабіваючы, каб задаць лейцара. У асноўным ён выпіў сакі, курыў адну цыгарэту за другой і лашчыў шведскі кулямёт K. Гэта была прыгожая машына.
  
  
  Кунидзо Мату сказаў: "Бачыш, стары яшчэ, гэта складаны лейцара. У мяне больш няма афіцыйных сувязяў, таму яе, арганізаваў жанчын Гэтая і раблю ўсё, што ў маіх сілах. Часам гэта хвалюе. Асабліва цяпер, калі мы сутыкнуліся з падвойным змовай. Яе упэўнены, што Рычард Филстон прыехаў у Токіо не толькі для таго, каб арганізаваць дыверсійную кампанію і адключэнне электраэнергіі. Справа не толькі ў гэтым. Значна больш. Маё сціплае меркаванне, што рускія збіраюцца як-то падмануць кітайцаў, падмануць ih і кінуць ў суп ".
  
  
  Ўсмешка Ніка была жорсткай. "Старажытны кітайскі рэцэпт качынага супу - спачатку злаві качку!"
  
  
  Ён шталь ўдвая насцярожаны пры першым плане згадванні імя Рычарда Филстона. Злавіць Филстона, нават забіць эга, было б удалым ходам стагоддзяў. Цяжка было паверыць, што гэты чалавек пакіне бяспечную Расею толькі для таго, каб назіраць за дыверсійнай хітрасцю, які б маштабнай яна нам была. Кунизо меў рацыю ў гэтым. Гэта павінна быць што-то іншае.
  
  
  Ён зноў напоўніў свой кубак сакі. "Вы ўпэўненыя, што Филстон ў Токіо? Зараз?"
  
  
  Тлустае цела здрыганулася, калі стары паціснуў сваімі вялікімі плячыма. "Наколькі ble пазітыўна паводзіць сябе ў гэтым пошты бизнесявляется. Так. Ён тут. Яе высачыў яго, а потым страціў. Ён ведае ўсе хітрасці. Яе, лічу, што нават Джоні Чоу, лідэр мясцовых кітайскіх агентаў. у дадзены момант не ведае, дзе ў зале Филстон. І яны павінны працаваць у цесным супрацоўніцтве ".
  
  
  - Значыць, у Филстона ёсць свае людзі. Яго ўласная арганізацыя, не лічачы Чикомов?
  
  
  Зноў пацісканне плячыма. "Я мяркую, што так. Невялікая група. Яна павінна быць невялікі, каб пазбегнуць увагі. Филстон будзе дзейнічаць самастойна. У яго не будзе ніякай сувязі з расійскім пасольствам тут. Калі эга зловяць за гэтым - што б ён нам рабіў - яны адмовяцца ад яго ".
  
  
  Нік на імгненне задумаўся. "Ну месца па-ранейшаму на Адзабу Мамиана, 1?"
  
  
  "Тое ж самае. Але глядзець ih пасольства бескарысна. Ужо некалькі дзён мае дзяўчынкі нясуць кругласутачную вахту. Нічога".
  
  
  Уваходная дзверы пачала адчыняцца. Павольна. Па дюйму за раз. Канавы былі добра змазаныя, дзверы не выдавала нам гук.
  
  
  "Такім чынам, галасаванне вы дзе", - сказаў Кунизо Мату. "Я магу справіцца з змовай аб сабатажы. Яе магу сабраць доказы і ў апошні момант перадаць ih паліцыі. Яны будуць мяне слухаць, таму што, хоць яе больш не дзейнічаю, яе ўсё ж магу аказаць пэўны ціск. Але я нічога не магу парабіць з Рычардам Филстоном, і ён уяўляе рэальную небяспеку. Гэтая гульня занадта вялікі для мяне. Голас чаму яе паслаў за вамі, чаму яе паслаў медальён, чаму яе пытаюся цяпер тое, што, як ён думаў, яго ніколі не спытаю. Што вы заплаціць доўг ".
  
  
  Ён раптам перагнуўся цераз столік да Ніку. "Доўг / ніколі не патрабаваў, заўважце! Гэта ты, Нік, заўсёды настойваў на тым, што ты павінен мне за сваё жыццё".
  
  
  "Гэта праўда. Я не люблю даўгі. Яе заплачу ну, калі змагу. Вы хочаце, каб яе знайшоў Рычарда Филстона і забіў эга? "
  
  
  
  Вочы Мату загарэліся. "Мяне не хвалюе, што вы з ім зробіце. Забіце эга. Перадайце эга, нашай паліцыі, забярыце назад у Штаты. Папесціце эга брытанцам. Для мяне гэта ўсё адно".
  
  
  Цяпер ўваходная дзверы была адкрыта. Праліўны дождж намачыў цыноўку ў холе. Мужчына павольна рушыў ва ўнутраны пакой. Пісталет у яго ў руцэ цьмяна бліснуў.
  
  
  "МІ5 ведае, што Филстон ў зале ў Токіо, - сказаў Мату. "Я паклапаціўся пра гэта. Ёй гаварыў пра гэта Сесилю Обры хвіліну таму. Ён ведае. Ён будзе ведаць, што рабіць".
  
  
  Нік не быў асабліва задаволены. "Гэта азначае, што я магу працаваць на ўсіх брытанскіх агентаў. ЦРУ таксама, калі ён афіцыйна звернецца да нас за дапамогай. Усё можа заблытацца. Яе люблю працаваць у адзіночку, наколькі гэта магчыма".
  
  
  Мужчына быў ужо на паўдарогі па калідоры. Асцярожна, ён зняў засцерагальнік з пісталета.
  
  
  Нік Картэр устаў і пацягнуўся. Ён раптам стаміўся да костак. "Добра, Кунизо. Мы пакінем гэта як ёсць. Яе паспрабую знайсці Филстона. Калі ёй пайду адсюль, яе буду адзін. Каб ён не занадта заблытаўся, яе забуду пра гэты Джоні Чоу, кітайцаў і змове з сабатажам. Вы справіцеся з гэтым кутом. Яе засяроджуся на Филстоне. Калі яго эга атрымаю, калі яе эга атрымаю, тады яе вырашу, што з ім рабіць. Добра? "
  
  
  Мату таксама падняўся. Ён кіўнуў, і эга падбародкі задрыжалі. "Як ты кажаш, Нік. Добра. Думаю, лепш за ўсё сканцэнтравацца і звузіць кола пытанняў. Але цяпер яе павінен я табе што-што паказаць. Тонака дазволіў табе ўбачыць цела ў тым месцы, дзе цябе ўпершыню павезлі?"
  
  
  Чалавек у холе, я стаю ў цемры, мог бачыць цьмяныя сілуэты двух мужчын ва ўнутранай пакоі. Яны толькі што ўсталі з-за крэсла.
  
  
  Нік сказаў: "Яна гэта зрабіла. Джэнтльмен, імя Саданага. Павінен я зайсці ў гавань ў любы час".
  
  
  Мату падышоў да невялікага лакированному шафы ў куце. Ён з крактаньнем нахіліўся, яго вялікай жыцця пахіснуўся. "Ваша памяць, як ніколі добрая, Нік. Але эга імя не мае значэння. Нават смерць эга. Ён не першы і не будзе апошнім. Але я рады, што ты бачыў, эга, цела. Гэта і гэта , паслужыць тлумачэннем таго, наколькі жорстка вядзе гульню Джоні Чоу і эга кітайцы ".
  
  
  Ён паклаў маленькага Буду на крэсла. Ён быў з бронзы вышынёй каля фута. Мату дакрануўся да яму, і пярэдняя палова расчыніліся на дробных завесах. Сяргей бліснуў на мностве маленькіх лёзаў, устаўленых ўнутры статуі.
  
  
  "Яны называюць гэта Крывавым Будай", - сказаў Мату. "Я стараюся ідэя, даведзеная да нашых дзён. І не зусім усходняя, разумееце, таму што гэта версія Iron Maiden, якая выкарыстоўвалася ў Еўропе ў сярэднявечныя часы. Яны змяшчаюць ахвяру ў Буду і закрываюць ee nen. вядома, сапраўды тысяча нажоў, але якое гэта мае значэнне? Ён мінае крывёй вельмі павольна, таму што ляза размешчаны вельмі хітра, і нам практычна па ўсім ў іх не пранізвае занадта глыбока і не тычыцца жыццёва важнага месца. Не вельмі прыемная смерць ".
  
  
  Дзверы ў пакой адчыніліся, на першы цаля.
  
  
  Фатаграфія была ў Ніка. "Чикомы прымушаюць людзей Гэтая ўступіць у Таварыства Крывавага Буды?"
  
  
  "Так". Мату сумна паківаў галавой. "Некаторыя па гэтая супрацьстаяць ім. Не многія. Гэтая, Буракумины, складаюць меншасць, і ў іх не так шмат спосабаў, каб даць адпор. Чикомы выкарыстоўваюць працоўныя месцы, палітычны ціск, грошы, - але ў асноўным тэрор. Яны вельмі разумныя. Яны прымушаюць мужчын далучыцца да Грамадства тэрарызмам, пагрозамі ih жонкам і дзецям. Затым, калі мужчыны адступяць, калі яны зноў здабудуць мужнасць і паспрабуюць даць адпор, - вы ўбачыце, што адбудзецца ". Ён звярнуў увагу на маленькага смяротнай Буду на стале. "Так што я звярнуўся з лістом да жанчын, і з некаторым поспехам, таму што Chicoms яшчэ не высветлілі, як звяртацца з жанчынамі. Яе зрабіў гэтую мадэль, каб паказаць жанчынам, што з імі здарыцца, калі ih зловяць".
  
  
  Нік прыслабіў кольт 45-га калібра за поясам, які упіўся яму было ў жыцці. "Гэта ты турбуешся, Кунидзо. Але я разумею, што ты маеш на ўвазе - Чикомы высякуць Токіо і спаляць эга дашчэнту, і абвінаваціць у гэтым тваіх людзей, Гэтая".
  
  
  Дзверы за імі была цяпер напалову адкрыта.
  
  
  "Сумная праўда, Нік, што многія вакол маіх людзей сапраўды бунтуюць. Oni рабаваць і паляць у знак пратэсту супраць беднасці і дыскрымінацыі. Яны - натуральны інструмент для Чикомов. Яе спрабую ih угаварыць, але ў мяне няма вялікі поспех. Мае людзі вельмі жорсткія ".
  
  
  Нік нацягнуў стары плашч. "Так. Але гэта ваша праблема, Кунизо. Маё - знайсці Рычарда Филстона. Так што я пайду на працу, і чым хутчэй, тым лепш. Адно, падумаў - гэта можа мне дапамагчы. Як ты думаеш, што Филстон на самай дэла задумаў? "Эга сапраўдная прычына быць у Токіо? Гэта можа даць мне адпраўную кропку".
  
  
  Цішыня. Дзверы за імі перастала рухацца.
  
  
  Мату сказаў: "Гэта ўсяго толькі здагадка, Нік. Звар'яцелае. Ты павінен гэта зразумець. Смейся, калі хочаш, але я думаю, што Филстон ў зале ў Токіо, каб..."
  
  
  У цішыні ззаду іх засмяяўся кашлянуў пісталет. Гэта быў старамодны Люгер з глушыцелем і з адносна нізкай пачатковай хуткасцю кулі. Жорсткая 9-міліметровая лупіў вочы адарвала большую частку асобы Кунидзо Мату. Эга мэта тузанулася таму. Эга цела, нагружанае тлушчам, не рухалася.
  
  
  Затым ён упаў наперад, разбіўшы столік на аскепкі, праліў кроў на тотами, раздушыць мадэль Буды.
  
  
  Да таго часу Нік Картэр стукнуўся аб калоду і каціўся направа. Ён прыўзняўся з кольтом у руцэ. Ён убачыў цьмяную постаць, расплывіста цень, аддалялася ў дзень. Нік стрэліў па прыседу.
  
  
  КАЦЯРЫНА М-БЛАМ-ЦІТОВА M-БЛАМ
  
  
  Кольт роў у цішыні, як канонік. Цень знікла, і Нік пачуў shaggy, хто стукаецца, таму па-халі. Ён пайшоў за гукам.
  
  
  Цень як раз выходзіла за дзверы. БЛАМ-БЛАМ. Цяжкі 45-й калібр абуджаў рэха. І наваколлі. Картэр ведаў, што ў яго ёсць ўсяго некалькі хвіліна, можа быць, секунд, каб выбрацца адтуль да чорта. Ён не азіраўся на свайго старога сябра. Зараз усё скончана.
  
  
  Ён выбег пад дождж і першы фальшывы намёк на світанак. Было дастаткова святла, каб убачыць, як забойца павярнуў налева, па тым шляху, па якім яны з Нікам прыйшлі. Верагодна, гэта быў адзіны шлях туды і назад. Нік кінуўся за ім. Больш ён не стрэліў. Гэта было бессэнсоўна, і ў яго ўжо было пакутлівае пачуццё няўдачы. Вырадак збіраўся збегчы.
  
  
  Калі ён дабраўся да павароту, нікога не было відаць. Нік пабег па вузкім праходзе, які вёў назад да ночлежкам, паслізнуўся і слізгаў ў гразі пад нагамі. Цяпер вакол яго гучалі галасы. Немаўляты плачуць. Жанчыны распытваюць. Мужчыны рухаюцца і дзівяцца.
  
  
  На лесвіцы стары жабрак усё яшчэ хаваўся пад кілімком ад дажджу. Нік закрануў эга пляча. "Тата-сан! Вы бачылі..."
  
  
  Стары ўпаў, як зламаная лялька. Непрыгожая рана на яго горле глядзела на Ніка маўклівым і укоряющим ротам. Кілімок пад ім быў заліты чырвоным. У адной узловатой руцэ ён усё яшчэ сціскаў храбусткую купюру, якую даў эму Нік.
  
  
  "Прабачце, тата-сан". Нік ускочыў па прыступках. Нягледзячы на дождж, з кожнай хвілінай станавілася ўсё святлей. Ён павінен быў сысці адтуль. Хутка! Няма ніякага сэнсу тырчаць тут. Забойца не мог зразумець, растварыўшыся ў лабірынце трушчоб, а Кунидзо Мату быў мёртвы, рак падманулі. Вазьмі гэта адтуль.
  
  
  Паліцыянты машыны выехалі на вуліцу з процілеглых бакоў, два праз іх акуратна заступілі шлях да ўцёкаў. Двух ліхтарыкаў спынілі эга, як моль ў корку.
  
  
  "Томаринасай!"
  
  
  Нік спыніўся. Пахла падставай, і ён быў у цэнтры ўсяго гэтага. Хто-то скарыстаўся тэлефонам, і час было ўдалым. Ён выпусціў кольт і скінуў эга з лесвіцы. Калі б ён змог прыцягнуць ih ўвагу, быў шанец, што яны гэтага не ўбачаць. Або знайдзі мёртвага жабрака. Падумай хутчэй, Картэр! Ён сапраўды хутка падумаў і прыступіў да справы. Ён падняў рукі і павольна пайшоў да бліжэйшай паліцэйскай машыне. Ён можа сысці з рук. Ён выпіў ривненской столькі сака, каб адчуць пах.
  
  
  Ён прайшоў паміж двума машынамі. Цяпер яны былі спыненыя, рухавікі ціхенька урчали, агні турэляў гарэлі вакол і вакол. Нік міргнуў ў святле фар. Ён нахмурыўся, здолеў крыху пахіснуцца. Цяпер ён быў Пітам Фремонтом, і эму лепш не забываць аб гэтым. Калі яны кінуць эга ў чихалку, эму нітка. Ястраб ў клетцы трусоў не ловитт.
  
  
  "Што, кравец вазьмі, усё гэта? Што адбываецца? Людзі б'юць па ўсім доме, копы спыняюць мяне! Якога чорта наогул?" Піт Фремонт злаваўся, і злаваўся яшчэ больш.
  
  
  Паліцэйскі выйшаў па кожнай машыны і ўвайшоў у ванну свеце. Абодва былі маленькімі і акуратнымі. У абодвух былі пісталеты Намбу, вялікія, і яны былі нацэлены на Ніка. Піт.
  
  
  Лейтэнант паглядзеў на вялікага амерыканца і злёгку пакланіўся. Лейтэнант! Ён запісаў гэта. Лейтэнанты звычайна не ездзілі на маршевых машынах.
  
  
  "Аб намаэ ва?
  
  
  "Піт Фремонт. Магу яе цяпер пакласці рукі, афіцэр?" Цяжка ад сарказму.
  
  
  Іншы копп, моцнага складзены чалавечак з зубастымі зубамі, хутка абшукаў Ніка. Ён кіўнуў лейтэнанту. Нік дазволіў свайму дыханню сакі выліцца ў твар копу і ўбачыў, як ён уздрыгнуў.
  
  
  "Добра, - сказаў лейтэнант. "Рукі ўніз. Кокусеки й?"
  
  
  Нік трохі пахіснуўся. "Амерыка-джын". Ён сказаў гэта ганарліва, пераможна, як быццам збіраўся праспяваць "Усеянае зоркамі сцяг".
  
  
  Ён ікнуў. "Амерыкэн-джын, гэй-богу, і не забывай гэтага. Калі вы, малпы, думаеце, што збіраецеся мяне штурхнуць..."
  
  
  Лейтэнант выглядаў нудным. П'яныя янкі для яго не ў навіну. Ён працягнуў руку. "Паперы, калі ласка".
  
  
  Нік Картэр перадаў папернік Пытаецца Фремонта і трохі памаліўся.
  
  
  Лейтэнант корпаўся ў паперніку, трымаючы эга перад адной па маяк. Іншы копп цяпер стаяў у баку ад свету, трымаючы пісталет Нікі. Яны ведалі сваю справу, гэтыя такійскі копы.
  
  
  Лейтэнант кінуў погляд на Ніка. "Токіо, але джусхо й?"
  
  
  Хрыстос! Эга адрас у Токіо? Адрас Пытаецца Фремонта ў Токіо. Ён паняцця не меў. Усё, што ён мог, - гэта хлусіць і спадзявацца. Эга, мозг пстрыкнуў, як кампутар, і ён прыдумаў што-тое, што магло б спрацаваць.
  
  
  "Я не жыву ў Токіо", - сказаў ён. "Я ў Японіі па справах. Зайшоў учора ўвечары. Яе жыву ў Сеуле. Карэі". Ён ліхаманкава ламаў галаву ў атрымаў адрас у Сеуле. Было! Дом Салі Су.
  
  
  "Дзе ў Сеуле?"
  
  
  Лейтэнант падышоў ліжа, уважліва агледзеў эга з галавы да нага, мяркуючы па эга вопратцы і паху. Эга полуулыбка была пагардлівай. Каго ты спрабуеш падмануць, сакскага р-гол?
  
  
  "19 Донджадон, Чонгку". Нік ўхмыльнуўся і выдыхнуў сакскага р-на лейтэнанта. "Паглядзі, Бастер. Ты зразумееш, што я кажу праўду". Ён дазволіў стону закрасться ў эга голас: "Слухайце, што ўсё гэта значыць? Ёй нічога не зрабіў. Яе проста прыйшоў сюды, каб убачыць дзяўчыну. Потым, калі яе сыходзіў, пачалася стральба. А цяпер вы, хлопцы..."
  
  
  Лейтэнант глядзеў на яго з лёгкім здзіўленнем. Нік абудзіўся духам. Копп збіраўся купіць гэтую гісторыю. Слава богу, ён пазбавіўся ад Кольта. Але ў яго ўсё роўна могуць быць праблемы, калі яны пачнуць шнырять.
  
  
  "Ты выпіў?" Гэта быў рытарычнае лейцара.
  
  
  Нік пахіснуўся і зноў ікнуў. "Так. Яе трохі выпіў. Я заўсёды п'ю, калі яе з маёй дзяўчынай. Што наконт гэтага?"
  
  
  "Вы чулі стральбу? ? Дзе?"
  
  
  Нік паціснуў плячыма. "Я не ведаю дакладна, дзе. Вы можаце паспрачацца, што я не пайшоў расследаваць! Усё, што я ведаю, гэта тое, што я проста выходзіў з дома сваёй дзяўчыны, займаючыся сваімі справамі, і раптам бац - бац!" Ён спыніўся і падазрона паглядзеў на лейтэнанта. "Гэй! Чаму вы, людзі, дабраліся сюды так хутка? Вы чакалі непрыемнасцяў, а?"
  
  
  Лейтэнант нахмурыўся. "Я задаю пытанні, містэр Фремонт. Але мы сапраўды атрымалі паведамленне аб беспарадках тут. Як вы разумееце, гэты раён не з лепшых". Ён зноў агледзеў Ніка, адзначаючы патрапаны касцюм, як заўжды, пакамечаны капялюш і плашч. Выраз эга асоб пацвердзіла эга меркаванне, што містэр Піт Фремонт належаў да гэтага раёну. Тэлефонны званок на самай дэла быў ананімным і бедным. Праз паўгадзіны ў раёне Санья, каля начлежкі, будуць праблемы. Праблемы са стральбой. Той, хто тэлефанаваў, быў законапаслухмяным японцам і вырашыў, што паліцыя павінна ведаць. Голас і ўсё - і пстрычка мякка замене тэлефона.
  
  
  Лейтэнант пачухаў падбародак і агледзеўся. Сяргей рос. Беспарадак халуп і халуп цягнуўся ў парыж ва ўсіх напрамках. Гэта быў лабірынт, і ён ведаў, што нічога ў nen не знойдзе. У яго не было дастаткова людзей для належнага прасіць, нават калі б ён ведаў, што хацеў. А паліцыя, калі яны наогул адважваліся ў джунглях, Саньи, падэшвы чацвёркамі і пяцёркамі. Ён паглядзеў на вялікага п'янага амерыканца. Фремонт? Піт Фремонт? Гэта імя было цьмянае знаёмым, але ён не мог каму-эга. Ці мела гэта значэнне? Янкі, мабыць, руйнаваліся на пляжы, і такіх, як ён, было шмат у Токіо і ў любым вялікім горадзе на Ўсходзе. Ён жыў з якой-небудзь шлюхай Санак. І што? Гэта не было парушэннем закона.
  
  
  Нік цярпліва чакаў. Гэта было час трымаць язык за зубамі. Ён сачыў за думкамі лейтэнанта. Афіцэр збіраўся адпусціць эга.
  
  
  Лейтэнант збіраўся вярнуць папернік Ніку, калі ў адной вакол машын зазвонило радыё. Хто-то ціха паклікаў лейтэнанта. Ён адвярнуўся, усё яшчэ з папернікам у руцэ. "Хвілінку, калі ласка". Такійскі копы заўсёды ветлівыя. Нік вылаяўся сабе пад нос. Станавілася па-чартоўску светлае! Яны збіраліся заўважыць мёртвага жабрака, і тады ўсе, напэўна, ўразіла б прыхільнікаў.
  
  
  Лейтэнант вярнуўся. Ніку стала крыху не па сабе, калі ён усвядоміў выраз твару мужчыны. Ён бачыў гэта раней. Кот ведае, дзе водзіцца сімпатычная тоўстая канарэйка.
  
  
  Лейтэнант зноў адкрыў кашалёк. "Вы кажаце, што вас завуць Піт Фремонт?"
  
  
  Нік выглядаў збянтэжаным. У той жа час ён зрабіў невялікі крок да ліжа лейтэнанту. Што-то пайшло не так. Зусім няправільна. Ён пачаў будаваць новы план.
  
  
  Ён паказаў на папернік і з абурэннем сказаў: "Так, Піт Фремонт. Сыч ўсяго святога. Слухай, што гэта такое! Я стараюся трэцяя ступень? Гэта не спрацуе. Яе ведаю свае правы. ці адпусьці мяне. І калі ты прад'явілі мне абвінавачаньне, яе адразу дам трубку амерыканскаму амбасадару і ... "
  
  
  Лейтэнант усміхнуўся і скокнуў. "Я ўпэўнены, што амбасадар будзе рады атрымаць вестку ад вас, сэр. Думаю, вам прыйдзецца паехаць з намі на вакзал. Падобна на тое, адбылася вельмі цікавая блытаніна. У эга кватэры знайшлі мёртвым мужчыну. . Мужчына, якога таксама завуць Піт Фремонт, і які быў канкрэтны, як Піт Фремонт сваёй сяброўкай. "
  
  
  Нік паспрабаваў падарвацца. Ён прысунуўся яшчэ на некалькі цаляў да ліжа мужчыну.
  
  
  "І што? Я не казаў, што я адзіны Піт Фремонт у свеце. Гэта проста памылка".
  
  
  Маленькі лейтэнант, на гэты раз не пакланіўся. Ён вельмі ветліва нахіліў галаву і сказаў: "Я ўпэўнены, што гэта так. Але вы, калі ласка, праводзіце нас да вакзала, пакуль мы не вырашым гэты лейцара". Ён паказаў на іншага копа, які ўсё яшчэ прыкрываў Ніка намбу.
  
  
  Нік Картэр хуткім плыўным рухам падышоў да лейтэнанту. Копп, хоць і быў здзіўлены, але быў добра навучаны, і прыняў абарончую позу дзюдо, паслабіўшыся і чакаючы, калі Нік кінецца на яго. Кунизо Мату навучыў гэтаму Ніка год таму.
  
  
  Нік спыніўся. Ён прапанаваў сваю правую руку, як
  
  
  прынаду, і калі паліцэйскі паспрабаваў сціснуць эга запясце для кідка праз плячо, Нік прыбраў руку і рэзка ўдарыў налева ў сонечнае спляценне мужчыны. Ён павінен быў падысці бліжэй, перш чым іншыя копы пачнуць страляць.
  
  
  Ашаломлены лейтэнант рэзка ўпаў наперад, Нік злавіў эга і рушыў за ім са хуткасцю, роўнай ўдару сэрца. Ён атрымаў поўны нэльсан і падняў чалавека з зямлі. Ён важыў не больш 120-130 фунтаў. Шырока расставіўшы ногі, каб мужчына не змог ударыць эга нагой у пахвіну, Нік падаўся да прыступках, якія вядуць у пас ночлежками. Цяпер гэта быў адзіны выхад. Маленькі паліцэйскі матляўся перад ім - эфектыўны куленепрабівальны шчыт.
  
  
  Цяпер трое паліцэйскіх супраць яго. Пражэктары былі слабымі прамянямі мёртвага свету на досвітку.
  
  
  Нік асцярожна падаўся да прыступак. "Трымайцеся далей", - папярэджваў ён ih. "Ты бросишься на мяне, і яе зламаю эму шыю!"
  
  
  Лейтэнант паспрабаваў ударыць эга нагой, і Нік трохі націснуў. Косткі на тонкай шыі лейтэнанта з трэскам пстрыкнулі. Ён застагнаў і перастаў штурхалі.
  
  
  "З ім усё ў парадку, - сказаў ім Нік, - яе яшчэ не выклікалі эму шкоды. Давайце пакінем гэта так".
  
  
  Дзе, кравец вазьмі, быў гэты першы крок?
  
  
  Трое паліцэйскіх перасталі ісці за ім. Одзіна вакол іх пабег да машыны і пачаў хутка казаць у радиомикрофон. Званок аб дапамозе. Нік не пярэчыў. Ён не планаваў быць побач.
  
  
  Эга пачатках дакранулася да першай прыступкі. Добра. Цяпер, калі ён не рабіў памылак, у яго быў шанец.
  
  
  Ён хмурна паглядзеў на копаў. Яны трымаліся на адлегласці.
  
  
  "Яе beru эга з сабой", - сказаў Нік. "Уніз па гэтым калідоры ззаду мяне. Паспрабуй ісці за мной, і ён атрымае траўму. Заставайся тут, як добрыя маленькія паліцыянты, і з ім усе будзе ў парадку. На тваё меркаванне. Сайонара!"
  
  
  Ён спусціўся па прыступках. Унізе ён быў па-за поля гледжання копаў. Ён адчуваў цела старога жабрака ў сваіх нага. Ён раптам націснуў, нахіліў галаву лейтэнанта наперад і ўдарыў яго эга на шыі ўдарамі каратэ. Эга вялікі палец быў жорстка выцягнуты, і ён адчуў лёгкі шок, калі лязо па мазольнай плоці эга рукі ўрэзалася ў худую шыю. Ён выпусціў чалавека.
  
  
  Кольт часткова ляжаў пад мёртвым жабракам. Нік падняў эга - прыклад быў ліпкі ад крыві старога - і пабег па калідоры. Ён трымаў Кольт у правай руцэ, выступаючы наперад. Ніхто ў гэтым раёне не збіраўся перашкаджаць па матэматыцы, апорнаму гармату.
  
  
  Цяпер гэта было пытаннем секунд. Ён не выходзіў праз джунгляў Саньи, ён уваходзіў, і паліцыі эга ўжо не знайсці. Хаціны былі спрэс вакол паперы, дрэва або волава, далікатныя супрацьпажарныя пасткі, і трэба было проста пракласці сабе дарогу бульдозерам.
  
  
  Ён зноў павярнуў прама і пабег да дома Мату. Ён убег у парадную дзверы, усё яшчэ адкрытую, і працягнуў шлях праз ўнутраную пакой. Кунизо ляжаў у сваёй крыві. Нік працягваў ісці.
  
  
  Ён прабіў папяровую дзверы. З-пад кілімка на падлозе ў спалоху выглянула смуглы твар. Раб. Занадта напалоханы, каб ўставаць і даследаваць. Нік працягваў ісці.
  
  
  Ён заклаў рукі перад тварам і прабіў сцяну. Папера і крохкае дрэва сарваныя з лёгкай скаргай. Нік пачаў адчуваць сябе танкам.
  
  
  Ён перасёк невялікі адкрыты двор, завалены хламам. Была яшчэ адна сцяна вакол дрэва і паперы. Ён пагрузіўся ў нах, пакінуўшы абрысы свайго вялікага цела ў зияющем вырезе. Пакой была пустая. Ён урэзаўся наперад, праз іншую сцяну, у іншы пакой - ці гэта быў іншы дом - і мужчына, і жанчына ў здзіўленні ўтаропіліся на ложак на падлозе. Паміж імі ляжаў дзіця.
  
  
  Нік дакрануўся да сваёй капялюшы пальцам. "Шкадую." Ён пабег.
  
  
  Ён прабег шэсць дамоў, адагнаў трох сабак у бок і застаў адну пару ў сукуплення, перш чым выбраўся на вузкую звілістую вулачку, якая займаецца куды-то вяла. Гэта эга задавальняла. Дзе-то далей ад копаў, якія блукаў і лаяліся эга спіной. Эга пасля быў досыць відавочным, але паліцыянты былі ветлівыя і велічныя, і павінны былі рабіць усё па-японску. Яны ніколі эга не зловяць.
  
  
  Праз гадзіну ён перасёк мост Намидабаши і набліжаўся да станцыі Мінаў, дзе ён пакінуў "Дацун" на стаянцы. Станцыя была перапоўненая першымі работнікамі. На стаянцы было шмат машын, а ля кас ўжо выстройваліся чэргі.
  
  
  Нік не пайшоў адкрыта на тэрыторыю вакзала. Праз дарогу ўжо быў адкрыты невялікі буфет, і ён эль кокакора, я хачу, каб гэта было што-то мацней. Гэта была суровая ноч.
  
  
  Ён мог бачыць вяршыню "Дацуна". Ніхто не выглядаў асабліва зацікаўленым у гэтым. Ён затрымаўся на кока-коле і дазволіў сваім вачам блукаць па натоўпе, прасейваючы і ацэньваючы. Ніякіх копаў. Ён мог паклясціся ў гэтым.
  
  
  Не тое каб гэта значыла, што ён яшчэ не быў у гэтым. Дома зрабіць бясплатна. Ён прызнаўся, што копы будуць менш за ўсё эга турбаваць. Копы былі даволі прадказальныя. З копами ён справіўся.
  
  
  Хто-то ведаў, што ён у Токіо. Хто-то рушыў услед за ім да Кунизо, нягледзячы на ўсе эга меры засцярогі. Хто-то забіў Кунизо і падставіў Ніка. Гэта можа быць выпадковасцю, выпадковасцю. Яны маглі б захацець даць копам, што заўгодна, спыніць пагоню і пытанні.
  
  
  Яны маглі б. Ён так не думаў.
  
  
  Ці хто-то рушыў услед за ім у Сано? Ці Было гэта падстроена з самага пачатку? Або, калі не падстава, адкуль хто-то ведаў, што ён будзе ў дом Кунизо? Нік мог прыдумаць рэўматызму на гэты лейцара, і ён эму не спадабаўся. Ад гэтага эму стала крыху дрэнна. Ён палюбіў Тонаку.
  
  
  Ён накіраваўся да стаянцы. Ён не збіраўся нічога вырашаць, ламаючы сабе галаву над прыгарадным барам з колай. Эму трэба было пайсці на працу. Кунизо быў мёртвы, і на дадзены момант у яго не было кантактаў. Дзе-то ў такійскім стозе сена была іголка па імя Рычард Филстон, і Ніку прыйдзецца эга знайсці. Хутка.
  
  
  Ён падышоў да "Дацун", і паглядзеў уніз. Мінакі спачувальна засквірчэлі. Нік праігнараваў ih. Усе чатыры шыны былі парэзаныя да стужачак.
  
  
  Падышоў цягнік. Нік накіраваўся да касы, пацягнуўшыся да набедренным кішэняй. Значыць, у яго не было машыны! Ён мог сесці на цягнік да парку Уэно і перасесці на цягнік да цэнтра Токіо. Наогул-то было лепш. Чалавек у машыне быў абмежаваны, быў добрай мэтай, і за ім было лёгка сачыць.
  
  
  Эга рука выйшла па кішэні пусты. Кашалька ў яго не было. Кашалёк Пытаецца Фремонта. Гэта было ў маленькага паліцэйскага.
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  Сцежак, падобная на лася-быка на ролікавых каньках, які нясецца праз сад.
  
  
  На думку Хоука, гэта падыходнае апісанне следу, пакінутага Нікам Картэрам. Ён быў адзін у сваім офісе, Обры і Тэрэнс толькі што сышлі, і пасьля таго, як ён скончыў праглядаць пачак жоўтых паперак, ён пагаварыў па ўнутранай сувязі з Делией Стокса.
  
  
  "Адмяніць чырвоны APB для Ніка, Дэлія. Зрабіце эга жоўтым. Усё напагатове, каб прапанаваць любую дапамогу, калі ён папросіць аб гэтым, але не ўмешвацца. Эга нельга пазнаваць, сачыць за ім або паведамляць аб nen. Абсалютна Ніякага ўмяшання, калі ён не папросіць дапамогі.
  
  
  "Зразумела, сэр."
  
  
  "На самай справе. Прыбяры гэта неадкладна".
  
  
  Хоук выключыў интерком і адкінуўся назад, здымаючы цыгару, не гледзячы на нах. Ён гуляў у здагадках. Нік Картэр што-што зразумеў - Бог мог ведаць, а Хок дакладна не ведаў - і вырашыў трымацца далей ад гэтага. Хай Нік вырашыць усё па-свойму меркаванні. Калі хто-то ў свеце і мог паклапаціцца пра сябе, так гэта Киллмастер.
  
  
  Хоук падняў адну па паперак і зноў даследаваў сл. Эга тонкі рот, які частцы нагадваў Ніку ваўчыную пашчу, скрывіўся ў сухі ўсмешцы. Эймс добра выканаў сваю працу. Усё гэта было тут - да міжнароднага аэрапорта Токіо.
  
  
  Нік у суправаджэнні чатырох японскіх дзяўчынак-скаўтаў, сеў на самалёт Northwest Airlines ў Вашынгтоне. Ён быў у вясёлым настроі і сцвярджаў на тым, каб пацалаваць сцюардэсу і паціснуць руку капітану. Ніколі ён не быў па-сапраўднаму непрыемным, або толькі злёгку, і толькі калі ён сцвярджаў на танцах у праходзе, другога майстра выклікалі, каб супакоіць эга. Пазней ён замовіў шампанскае для ўсіх пасажыраў самалёта. Ён вёў іншых пасажыраў у песні, заяўляючы, што ён дзіця кветак, і што любоў - эга справа.
  
  
  На самай дэла дзяўчынак-скаўтаў атрымалася даволі добра кантраляваць эга, і экіпаж, апытаны Эймсом на вялікай адлегласці, прызнаў, што палёт быў яркім і незвычайным. Не тое каб яны захацелі паўтарыць гэта зноў.
  
  
  Яны без усялякага супраціву высыпалі Ніка ў Tokyo International і назіралі, як дзяўчаты-скаўты вязуць эга на мытню. Акрамя таго, яны не ведалі.
  
  
  Эймс, усё яшчэ размаўляючы па тэлефоне, вырашыла, што Нік і дзяўчынкі-скаўты ў такую гульню у зборы і растварыліся ў вар'яцкай часцей такійскіх машын. Галасаванне і ўсё.
  
  
  І ўсё ж гэта было яшчэ не ўсё. Хок павярнуўся да іншага тонкім жоўтым лісту з эга уласнымі запісамі.
  
  
  Сесіл Обры, трохі неахвотна, нарэшце прызнаўся, што эга савет пра Рычарда Филстоне зыходзіў з Кунидзо Мату, настаўнікі каратэ на пенсіі, які жыве цяпер у Токіо. Обры не ведаў, дзе менавіта ў Токіо.
  
  
  Мату шмат гадоў жыў у Лёндане і працаваў у MI5.
  
  
  "Мы заўсёды падазравалі, што ён яго званка", - сказаў Обры. "Мы думалі, што ён таксама працаваў на Jap-Аналітыкі, але да нас так і не ўдалося гэта даказаць. У сапраўдны момант нам было ўсё роўна. Нашы, ээ, інтарэсы не разыходзіліся, і ён добра папрацаваў для нас".
  
  
  Хоук досталь, некалькі старых файлаў, і пачаў пошукі. Эга памяць была амаль ідэальнай, але ён любіў пацвярджаць.
  
  
  Нік Картэр ведаў Кунизо Мату ў Лондане і на самай справе выкарыстаў эга на некалькіх працах. Па бясплённых справаздач больш няма чаго было запазычыць. У Ніка Картэра быў уменне весці асабістыя справы, менавіта так - асабістыя.
  
  
  І ўсё ж - Хоук уздыхнуў і адсунуў стос папер. Ён утаропіўся на гадзіннік, Western Union. Гэта была падступная прафесія, і вельмі рэдкіх лячэбных левая рука ведала, што робіць правая.
  
  
  Эймс абшукаў кватэру і знайшоў у матрацы люгер Ніка і штылет на шпільцы. "Гэта было дзіўна, - прызнаўся Хоук. Ён павінен адчуваць сябе голым без іх.
  
  
  Але дзяўчаты-скаўты! Як, кравец вазьмі, яны патрапілі ў справу? Хоук пачаў смяяцца, што ён рабіў вельмі рэдкіх лячэбных. Паступова ён страціў кантроль і бездапаможна sel ў крэсле, эга вочы слязіліся, і ён смяяўся, пакуль эга грудныя цягліцы не пачалі скарачацца, чым балюча.
  
  
  Дэлія Стокса спачатку не паверыла. Яна зазірнула ў дзверы. Вядома ж. Стары сядзеў там і смяяўся, як чокнутый.
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  Усё бывае ўпершыню. Гэта быў першы раз, калі Нік жабраваў. Ён добра абраў сваю ахвяру - добра апранутага мужчыну сярэдніх гадоў з дарагім на выгляд партфелем. Ён скінуў пяцьдзесят ен з чалавека, які агледзеў Ніка з нага да галавы, наморщил нос і палез у хвіліну. Перадаючы запіску Картэру, ён злёгку пакланіўся і нахіліў свой чорны Хомбург.
  
  
  Нік пакланіўся ў рэўматызму. "Аригато, кандай аб-сен".
  
  
  "Ерошии десу". Мужчына адвярнуўся.
  
  
  Нік выйшаў на вакзале Токіо і пайшоў на захад, у бок палаца. Неверагодны такійскі трафік ўжо ператварыўся ў якая выгінаецца масу таксі, грузавікоў, лязгающих трамваяў і прыватных аўтамабіляў. Mimmo прамільгнуў матацыкліст у аварыйным шлеме з дзяўчынай, цеплявшейся за задняе сядзенне. Каминариеку. Навальнічная пароды.
  
  
  Што цяпер, Картэр? Нашы папер, нам грошай. Адшукваецца для допыту ў паліцыі. Пара было ненадоўга спусціцца пад зямлю - калі эму было куды ісці. Ён сумняваўся, што вяртанне ў Электрычны палац прынясе эму шмат карысці. У любым выпадку, гэта не так рана.
  
  
  Ён адчуў, як таксі спыняецца побач з ім, і эга рука слізганула пад плашч да кольту за поясам. "Sssttttt - Картэр-сан! Сюды!"
  
  
  Гэта была Як адна з трох дзіўных сясцёр. Нік хутка агледзеўся. Гэта было зусім звычайнае таксі, і, падобна, не было ніякіх паслядоўнікаў. Ён увайшоў. Можа, ён зойме некалькі ен.
  
  
  Як забілася ў сваім куце. Яна нядбайна ўсміхнулася эму і прачытала каманду кіроўцу. Таксі паляцела, як звычайна такійскі таксі, з віскам шын і кіроўцам, не тым, хто баіцца, што хто-то адважыцца эму перашкодзіць.
  
  
  "Сюрпрыз", - сказаў Нік. "Я не чакаў убачыць цябе зноў, Як. Ты Як?"
  
  
  Яна кіўнула. "Для мяне вялікі гонар зноў бачыць вас, Картэр-сан. Але я не шукаю гэтага. Шмат праблем. Тонака знікла".
  
  
  У эга ночы. павярнуўся адваротны чарвяк. Ён чакаў гэтага.
  
  
  "Яна не адказала на званок. Мы з Сато пайшлі да яе ў кватэру, і там адбылася бойка - усё разарвана на часткі. І яна сышла".
  
  
  Нік кіўнуў у бок кіроўцы.
  
  
  "Ён у парадку. Одзіна вакол нас".
  
  
  "Як вы думаеце, што здарылася з Тонакой?"
  
  
  Яна абыякава паціснула плячыма. "Хто можа сказаць? Але я яе баюся - усе мы. Тонака была нашым лідэрам. Магчыма, яна ў Джоні Чоу. Калі так, ен будзе катаваць яе і прымусіць прывесці ih k сваім меркаванні перад бацькам. Кунидзо Мату. Чикомы хочуць забіць эга, таму што ён выступае супраць іх ".
  
  
  Ён не сказаў эй, што Мату мёртвы. Але ён пачаў разумець, чаму Мату быў мёртвы і чаму ён амаль трапіў у пастку.
  
  
  Нік паляпаў яе па руцэ. "Я зраблю ўсё, што ў маіх сілах. Але мне патрэбныя грошы, і месца, дзе можна схавацца на некалькі гадзін, пакуль яе не составлю план. Вы можаце гэта зрабіць?"
  
  
  "Так. Мы пойдзем туды цяпер. У доме гейш ў Шимбаси. Мату і Сато таксама будуць там. Як толькі яны не знойдуць цябе".
  
  
  Ён задумаўся над гэтым. Яна ўбачыла эга збянтэжанасць і слаба ўсміхнулася. "Мы ўсе цябе хацелі. Сато, Мату і яе. Усё ў розных таксі. Мы ездзім па ўсіх станцыях і глядзім. Тонака нам мала што расказвала, - проста, што ты хадзіў да ee перад бацькам. Лепш, ты Бачыш, кожны вакол нас ці не занадта шмат ведае аб тым, што робяць іншыя. Але калі Тонака адсутнічае, мы ведаем, што павінны знайсці цябе для дапамогі. Так што мы атрымліваем плату і пачынаем шукаць. Гэта ўсё, што мы ведаем, і гэта спрацавала. Яе знайшла цябе."
  
  
  Нік вывучаў яе, пакуль яна казала. Гэта была не дзяўчынка-выведнік па Вашынгтона, а гейшы! Ён павінен быў здагадацца.
  
  
  На дадзены момант у ёй не было нічога гейшы, акрамя складанай прычоскі. Ён падумаў, што яна працавала ў тую ноч і рана раніцай. Гейшы выконвалі дзіўныя гадзіны, прадыктаваныя капрызамі ih розных заступнікаў. Цяпер яе твар усё яшчэ ззяла ад халоднага крэму, якім яна выдаліла крэйдавай макіяж. На ёй быў карычневы швэдар, міні-спадніца і малюсенькія чорныя карэйскія чаравікі.
  
  
  Нік падумаў, наколькі бяспечным будзе дом гейш. Але гэта ўсё, што ў яго было. Ён закурыў апошнюю цыгарэту і пачаў задаваць пытанні. Ён не збіраўся казаць эй, больш, чым павінен. Гэта было лепш за ўсё, як яна сама сказала.
  
  
  "Аб гэтым хлебе піта Фремонте, Як. Тонака сказаў мне, што ты ўзяў эга вопратку? Гэтую вопратку?"
  
  
  "Гэта праўда. Гэта была дробязь". Яна, відавочна, была азадачана.
  
  
  "Дзе быў Фремонт, калі вы гэта зрабілі?"
  
  
  "У смецця. Спаў. Мы так і думалі".
  
  
  "Так і думала? Спаў ён ці не?" Што-то тут даволі падазронае.
  
  
  Як сур'ёзна паглядзела на яго. На адным бліскучым пярэднім зубе было пляма памады.
  
  
  "Я кажу, так і думалі. Мы збіраем эга вопратку. Лягчэй, таму што эга дзяўчаты тады не было. Пазней мы ведаць, што Піт мёртвы. Ён памёр у сне".
  
  
  Хрыстос! Нік павольна палічыў да пяці.
  
  
  "Тады што ты зрабіла?"
  
  
  Яна зноў паціснула плячыма. "Што можна зрабіць? Нам патрэбна шведаў для цябе. Мы збіраем. Мы ведаем, што Піт памёр ад віскі, ён п'е, п'е ўвесь час, і што эга ніхто не забівае. Мы сыходзім. Потым мы вяртаемся і забіраем цела і схаваць гэта, каб паліцыя не стала вядома ".
  
  
  Ён вельмі мякка сказаў: "Яны ведаюць, Як".
  
  
  ён хутка патлумачыў сваю сустрэчу з паліцыяй, не згадаўшы той факт, што Кунидзо Мату таксама быў мёртвы
  
  
  Як не выглядала вельмі впечатленной. "Так. Мне вельмі шкада. Але я ведаю, што здарылася, я думаю. Мы сыходзім, каб адвезці вопратку да Тонаке. Прыйшла эга дзяўчына. Яна знайшла Пытаецца мёртвым ад алкаголю і патэлефанавала ў паліцыю. Яны прыходзяць. Потым усе з'язджаюць. я ведаю, што там былі паліцыянты, і дзяўчына, мы збіраем цела і хаваем эга. Окей? "
  
  
  Нік адкінуўся назад. "Мяркую, добра", - слаба сказаў ён. Гэта павінна быць зроблена. Гэта было дзіўна, але, па меншай меры, тлумачыла справа. І гэта магло б эму дапамагчы - такійскі копы страцілі цела, і яны маглі б крыху збянтэжыцца. Яны могуць вырашыць пераменшыць значэнне гэтага, якое-то час замаўчаць, па меншай меры, пакуль не знойдуць цела або няма, адмовяцца ад яго. Гэта азначала, што эга апісанне не будзе ў газетах, на радыё і тэлебачанні. Яшчэ няма. Так што эга прыкрыццё ў ролі Піта Фремонта ўсё яшчэ было добрым - да пэўнага моманту. З кашальком было б лепш, але гэтага не было назаўсёды.
  
  
  Яны мінулі гатэль Shiba Park Hotel і павярнулі ў бок храма Хикава. Гэта быў раён жылых дамоў, у якім што-дзе стаялі вілы, акружаныя садам. Гэта быў адзін па ўсім лепшых раёнаў гейш, дзе этыка была жорсткай, а паводзіны - стрыманым. Прайшлі яны часы, калі дзяўчынкам даводзілася жыць у атмасферы мидзу шобай, за гранню бледнасці. Параўнання заўсёды былі абразлівымі - у дадзеным выпадку асабліва, - але Нік заўсёды думалі гейш нароўні з дзяўчатамі па выкліку па ўсім Нью-Ёрка самага высокага класа. З гейшы ценымногие лепш па розуму і талентам.
  
  
  Таксі звярнула на пад'язную дарожку, якая займаецца вяла назад праз сады, mimmo у басейна і мініятурнага моста. Нік шчыльней прыцягнуў да сабе смярдзючы плашч. Такі бомж, як ён, збіраўся трохі вылучацца ў высакакласным дом гейшы.
  
  
  Як паляпала эга па калене. "Мы пойдзем у адасобленае месца. Хутка прыедуць Мату і Сато, і мы зможам пагаварыць. Будаваць планы. Мы павінны, таму што, калі ты не дапаможаш цяпер, не зможаш дапамагчы, гэта будзе вельмі дрэнна для ўсіх дзяўчынак Гэтая".
  
  
  Таксі спынілася пад парцье. Дом быў вялікім і блокавым, у заходнім стылі, вакол каменя і цэглы. Як заплаціла кіроўцу і зацягнула Ніка ўнутр і наверх, у ціхую гасціную, абстаўлены па-шведская.
  
  
  Як села на крэсла, сцягнула міні-спадніцу і паглядзела на Ніка. У дадзены момант ён частаваў сябе сціплым напоем вакол невялікага бара ў куце.
  
  
  "Вы хочаце прыняць ванну, Картэр-сан?"
  
  
  Нік падняў скотч і паглядзеў скрозь аляксей. Выдатны колер. "Бас будзе нумарам адзін. У мяне ёсць час?" Ён знайшоў пачак амерыканскіх цыгарэт і выявіў яе. Жыццё ішла ўверх.
  
  
  Як зірнула на гадзіннік на сваім тонкім запясце. "Думаю, што так. Шмат часу. Мату і Сато кажуць, што калі яны не знойдуць цябе, яны адправяцца ў Электрычны палац і паглядзяць, ці няма там паведамленні".
  
  
  "Паведамленне ад каго?"
  
  
  Тонкія плечы рухаліся пад світэрам. "Хто ведае? Можа быць, ты. Можа, нават Тонака. Калі яна ў Джоні Чоу, можа быць, ён дасць нам ведаць, каб напалохаць нас".
  
  
  "Можа быць і так."
  
  
  Ён пацягваў віскі і глядзеў на нах. Яна нервавалася. Вельмі. На ёй была адна нітка невялікага жэмчугу, і яна працягвала грызці ih, змазваючы ih губной памадай. Яна працягвала круціцца ў крэсле, крыжуючы і перекрещивая ногі, і ён убачыў выбліск кароткіх белых штаноў.
  
  
  "Картэр-сан?"
  
  
  "Каб wouldnt?"
  
  
  Яна жавала пазногаць мезенца. "Мне падабаецца ў цябе, што-што спытаць. Yo' - у, не сярдуй?"
  
  
  Нік усміхнуўся. "Хутчэй за ўсё, няма. Я не магу гэтага абяцаць, Як. Што гэта?"
  
  
  Ваганні. Потым; "Я табе падабаюся, Картэр-сан? Думаеш, яе прыгожанькая?"
  
  
  Ён зрабіў. Яна была. Вельмі прыгожая. Як мілая маленькая лялька цытрынавага колеру. Ён вось так сказаў.
  
  
  Як зноў паглядзела на гадзіннік. "Я вельмі смелы, Картэр-сан. Але мне ўсё роўна. Ты мне падабаешся ўжо даўно - з тых тхара, як мы спрабуем прадаць цябе печыва. Ты вельмі падабаешся. Цяпер у нас ёсць час, мужчыны не прыходзяць да вечара, а Мату і Сато яшчэ няма. Яе хачу прыняць з табой ванну, а затым заняцца любоўю. Ты хочаш? "
  
  
  Ён быў шчыра крануты. І ведаў, што эга паважаюць. У першае імгненне ён не хацеў яе, а затым, у наступнае імгненне, ён зразумеў, што хоча. Чаму б і не? У рэшце рэшт, гэта было ўсё, аб чым ідзе гаворка. Каханне і смерць.
  
  
  Яна няправільна зразумела эга ваганні. Яна падышла да яго і лёгенька праводзіла пальцамі па эга твару. Вочы ў нах былі доўгія і цёмна-карыя, поўныя бурштынавых іскраў.
  
  
  "Вы разумееце, - мякка сказала яна, - што гэта не бізнес. Яе цяпер не гейшы. Яе даю. Вы бераце. Вы падыдзеце?"
  
  
  Ён разумеў, што яе патрэбы вельмі вялікі. Яна была напалохана, і на імгненне засталася адна. Гэй, патрэбен быў камфорт, і яна гэта разумела.
  
  
  Ён пацалаваў ee. "Я вазьму", - сказаў ён. "Але спачатку яе вазьму бас".
  
  
  Яна прывяла эга ў ванную. Імгненне праз яна далучылася да яму ў душа, і яны намылілі і выціралі іншы іншы ва ўсіх прыгожых і адасобленых месцах. З нах пахла лілеяй, а грудзі ў нах была, як у маладой дзяўчыны.
  
  
  Яна прывяла эга ў суседнюю спальню з сапраўднай амерыканскай ложкам. Яна прымусіла эга расцягнуцца на спіне. Яна пацалавала эга і прашаптала: "Замоўкні, Картэр-сан. Яе раблю ўсё, што трэба.
  
  
  "Не зусім усё", - сказаў Нік Картэр.
  
  
  Яны моўчкі сядзелі ў пярэдняй пакоі, курылы і глядзелі адно на аднаго, аднаго з задаволенай любоўю, калі дзверы расчыніліся і ўвайшлі Мату і Сато. Яны беглі. Сато плакаў. Мату-нес пакет, загорнуты ў карычневую паперу. Яна працягнула эга Ніку.
  
  
  "Гэта прыходзіць у Электрычны Palace. Для вас. З запіскай. Мы... прачыталі запіску. Яе... яе..." Яна адвярнулася і заплакала, задыхаючыся, макіяж сцякаў па яе гладкім шчоках.
  
  
  Нік паклаў пакунак на крэсла і ўзяў запіску па распечатанного канверта.
  
  
  Піт Фремонт - у нас ёсць Тонака. Доказы ў скрынцы. Калі не хочаш, каб яна страціла іншае, адразу ж даходу ў клубе Electric Palace. Пачакай звонку, на тратуары. Надзеньце плашч.
  
  
  Подпісы не было, толькі круглы трафарэт драўлянай адбіўной, зроблены чырвонымі чарніламі. Нік паказаў эга, Як.
  
  
  "Джоні Чоу".
  
  
  Ён спрытнымі вялікімі пальцамі вырваў шнурок вакол скрутка. Тры дзяўчыны замерлі, цяпер моўчкі, ашаломленыя, чакаючы новага жаху. Сато перастала плакаць і заціснула рот пальцамі.
  
  
  Киллмастер падазраваў, што ўсё будзе вельмі дрэнна. Гэта было яшчэ горш.
  
  
  Усярэдзіне скрыначкі на ватовай падушачцы ляжаў акрываўлены кавалак круглявай плоці з непашкоджанымі саском і аўрай. Жаночая грудзі. Нож быў вельмі вострым, і выкарыстоўваўся ён вельмі ўмела.
  
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  
  
  
  Киллмастер рэдкіх лячэбных бываў у больш халоднай і крывавай лютасьці. Ён аддаў дзяўчатам кароткія загады ледзяным голасам, затым пакінуў дом гейш і падышоў да Шимбаси нават. Эга пальцы лашчылі халодны прыклад кольта. У сапраўдны момант гатэль б. выліў абойму ў жыцці Джоні Чоу з усім задавальненнем на свеце. Калі яму было сапраўды даслалі грудзі Тонаки - тры дзяўчыны былі ў гэтым упэўнены, таму што менавіта так гуляў Джоні Чоу - тады Нік меў намер спагнаць з гэтага ўблюдка такое ж колькасць мяса. Эга жыцця скрутило ад таго, што ён толькі што ўбачыў. Гэты Джоні Чоу павінен быць садыстам, каб пакончыць з усімі садыстамі - нават для Чыкам.
  
  
  Таксі не было відаць, таму ён працягваў ісці, разъедая адлегласць зласлівымі крокамі. Не было і гаворкі пра тое, каб не паехаць. Яшчэ можа быць шанец выратаваць Тонаку. Раны гаіліся, нават самыя моцныя, і былі такія рэчы, як штучная грудзі. Не вельмі прывабнае рашэнне, але лепш, чым смерць. Ён думаў, што для маладой і прыгожай дзяўчыны ўсё, амаль усё, будзе лепш смерці.
  
  
  Таксі ўсё яшчэ няма. Ён павярнуў налева і накіраваўся да Гиндза-нават. Ад таго месца, дзе ён быў цяпер, да клуба "Электрычны палац" было прыкладна паўтары мілі. Як дала эму дакладны адрас. Па дарозе ён пачаў разбірацца ў гэтым у розуме. Круты, вопытны, хітры і разважлівы розум прафесійнага агента вышэйшага ўзроўню.
  
  
  Выклікалі Пытаецца Фремонта, а не Ніка Картэра. Гэта азначала, што Тонака, нават у агоніі катаванняў, здолела прыкрыць эга. Гэй, давялося даць ім што-то, імя, і таму яна дала ім імя Піт Фремонт. Тым не менш яна ведала, што Фремонт памёр ад алкагалізму. Усе тры дзяўчыны, Як, Мату і Сато, пакляліся ў гэтым. Тонака ведала, што Фремонт мёртвы, калі служыў эму вопратку гэтага чалавека.
  
  
  Джоні Чоу не ведаў, што Фремонт мёртвы! Відавочна. Гэта азначала, што ён не ведаў, Пытаецца Фремонта або ведаў эга толькі трохі, магчыма, па рэпутацыі. Ці ведаў ён Фремонта ў твар, то неўзабаве высветліцца, калі яны сустрэнуцца тварам да твару. Нік зноў дакрануўся да кольту на сваім поясе. Ён з нецярпеннем чакаў гэтага.
  
  
  Таксі пакуль няма. Ён зрабіў паўзу, каб закурыць. Рух было цяжкім. Mimmo праехала паліцэйская машына, не звярнуўшы на яго ніякай увагі. Нядзіўна. Токіо быў другім па велічыні горадам у свеце, і калі копы будуць сядзець на трупе Фремонта да іх тхара, пакуль яны зноў не знойдуць цела, ім спатрэбіцца трохі часу, каб сабрацца.
  
  
  Куды падзеліся чортавы зборы? Гэта было так жа дрэнна, як у дажджлівае ноч у Нью-Ёрку.
  
  
  Далей ўніз па Гиндзе, яшчэ ў мілі адсюль, віднелася зіготкая канструкцыя бункера ўнівермага Сан-ай. Нік перавёў кольт ў больш зручнае становішча, і зноў пайшоў далей. Ён не шталь правяраць свой жах, таму што цяпер эму было напляваць. Джоні Чоу, павінна быць, быў упэўнены, што ён прыйдзе.
  
  
  Ён успомніў, як Тонака казаў, што Піт Фремонт часам дапамагаў дзяўчынкам Гэтая, калі быў дастаткова цвярозы. Хутчэй за ўсё, Джоні Чоу ведаў гэта, нават калі ён не ведаў Фремонта асабіста. Чу, павінна быць, хоча заключыць якую-небудзь здзелку. Піт Фремонт, хоць і быў лайдаком і алкаголікам, усё ж быў у некаторым родзе газетчиком і мог мець сувязі.
  
  
  Ці Джоні Чоу, магчыма, проста захоча займець Фремонта - даць эму такое ж лячэнне, якое ён даў Кунизо Мату. Гэта можа быць так проста. Фремонт быў ворагам, ён дапамагаў Гэтая, а Джоні Чоу выкарыстаў дзяўчыну, як прынаду, каб пазбавіцца ад Фремонта.
  
  
  Нік паціснуў вялікімі плячыма і пайшоў далей. Адно ён ведаў дакладна - Тонака эга прыкрыла. Эга, асобу, як Ніка Картэра,- AXEman ўсё яшчэ была бяспечнай.
  
  
  За ім выходзіў мярцвяк.
  
  
  Ён не заўважыў чорны "мэрсэдэс", пакуль не стала занадта позна. Ён вылецеў па ўсім дарожнага віру і спыніўся побач з ім. Два акуратна апранутых японца выскачылі і пайшлі побач з Нікам, па адным з абодвух бакоў. "Мэрсэдэс" папоўз за імі.
  
  
  На імгненне Нік падумаў, што гэта могуць быць дэтэктывы. Ён адразу адмовіўся ад гэтай ідэі. Абодва мужчыны былі ў лёгкіх паліто і трымалі правыя рукі ў кішэнях. Больш высокі па ўсім ў іх у тоўстых акулярах штурхнуў Картэра з пісталетам у кішэні. Ён усміхнуўся.
  
  
  "Анатам але онамаэ й?"
  
  
  Класныя рукі. Ён ведаў, што цяпер яны не копы. Эму прапанавалі пракаціцца ў праўдзівым чыкагскім стылі. Ён асцярожна трымаў рукі далей ад пояса.
  
  
  "Фремонт. Піт Фремонт. Што да цябе?"
  
  
  Мужчыны абмяняліся поглядамі. Той, хто ў акулярах, кіўнуў і сказаў: "Дзякую вас. Мы інтэрнатах быць упэўнены, што гэта правільны чалавек. Калі ласка, сядзьце ў машыну".
  
  
  Нік нахмурыўся. "Што, калі ёй гэтага не зраблю?"
  
  
  Іншы мужчына, невысокі і мускулісты, не ўсміхаўся. Ён ткнуў Ніка схаваным пісталетам. "Было б вельмі сумна. Мы заб'ем цябе".
  
  
  Вуліца была перапоўненая. Людзі штурхаліся і мітусіліся вакол іх. Ніхто не звяртаў на іх наша найменшага увагі. Так было здзейснена мноства прафесійных забойстваў. Яны расстраляюць эга і паедуць на "Мэрсэдэсе", і ніхто нічога не ўбачыць.
  
  
  Невысокі мужчына штурхнуў эга да абочыне. "У машыне. Вы ідзіце спакойна, і вам ніхто не прычыніць шкоды.
  
  
  Нік паціснуў плячыма. "Так што я прыйду ціха". Ён сеў у машыну, гатовы злавіць ih у неабаронены момант, але шанец не прадставіўся. Карантышка рушыў услед за ім, але не занадта блізка. Высокі абышоў і залез з іншага боку. Яны заціснулі эга, і ў поле зроку здаліся пісталеты. Намбу. У гэтыя дні частцы ён бачыў, намбу.
  
  
  "Мэрсэдэс" ад'ехаў ад абочыны і зноў ўдала ўвайшоў у руху. На шофере была шоферная ліўрэі і цёмная фуражка. Ён ездзіў так, як быццам ведаў сваю справу.
  
  
  Нік прымусіў сябе расслабіцца. Эга шанец прыйдзе. "Да чаго такая спешка? Яе ехаў у Электрычны палац. Чаму Джоні Чоу так нецярплівы?"
  
  
  Высокі мужчына абшукваў Ніка. Пры назве Чоу ён зашыпеў і ўтаропіўся на свайго таварыша, які паціснуў плячыма.
  
  
  "Шизуки нас!"
  
  
  Нік, затыкніся. Значыць, яны не былі з Джоні Чоу. Хто ж тады, кравец вазьмі?
  
  
  Обыскавший эга чалавек знайшоў кольт і выцягнуў эга з-за пояса. Ён паказаў эга свайму таварышу, які халодна паглядзеў на Ніка. Мужчына схаваў кольт пад паліто.
  
  
  Пад эга спакоем Нік Картэр быў у лютасьці і трывозе. Ён не ведаў, хто яны такія, куды і навошта эга вязуць. Гэта было нечаканае развіццё падзей, якога немагчыма прадбачыць. Але калі ён не з'явіўся ў Электрычны Palace, Джоні Чоу вярнуўся да працы над Тонакой. Эга ахапіла расчараванне. На дадзены момант ён быў бездапаможны, як дзіця. Ён не мог нічога зрабіць.
  
  
  Ехалі доўга. Яны не спрабавалі схаваць свой пункт прызначэння, якім бы ён нам быў. Кіроўца ніколі не казаў. Двое мужчын пільна назіралі за Нікам, пісталеты ледзь хавалі ih паліто.
  
  
  "Мэрсэдэс" праехаў mimmo Такійскай вежы, ненадоўга павярнуў на ўсход да Сакураде, а затым рэзка павярнуў прама на Мэйдзі нават. Дождж спыніўся, і слабое сонца прабівалася скрозь нізкія шэрыя аблокі. Яны добра бавілі час, нават у ажыўленым і шумным руху. Кіроўца быў геніем.
  
  
  Яны абмінулі парк Арисугава, і праз некалькі імгненняў Нік заўважыў злева станцыю Сібуя. Адкрытыя наперадзе ляжалі Алімпійская вёска, а ледзь да паўночна-ўсход - Нацыянальны стадыён.
  
  
  За садам Сындзюку яны рэзка павярнулі налева mimmo сьвятыні Мэйдзі. Цяпер яны заязджалі ў прыгарад, і боку адкрывалася. Вузкія завулкі вялі ў розныя бакі, і Нік час ад часу бачыў вялікія дома, якія стаяць далёка ад дарогі, каб акуратна остриженными загарадзямі і невялікімі садамі вакол слівы і вішні.
  
  
  Яны збочылі з галоўнай дарогі і павярнулі налева на паласу з чорным верхам. Праз парыж яны згарнулі на іншую, больш вузкую вулачку, якая займаецца скончылася высокімі жалезнымі варотамі, акружанымі каменнымі калонамі, пакрытымі лішайнікаў. Мемарыяльная дошка на адной вакол калон абвяшчала: Msumpto. Гэта нічога не значыла для AXEman.
  
  
  Невысокі мужчына выйшаў і націснуў кнопку на адной вакол калон. Праз імгненне вароты расчыніліся. Яны ехалі па звілістай дарозе, выбрукаванай друзам, акаймаванай паркам. Нік заўважыў рух злева ад сябе і назіраў, як невялікае статак маленькіх аленяў, чый аблічча важдаецца паміж прысадзістымі дрэвамі ў форме парасоніка. Яны абмінулі шэраг яшчэ не квітнеючых півонь, і ў поле зроку з'явіўся дом. Ён быў велізарны і ціха казаў пра грошы. Старыя грошы.
  
  
  Дарога вілася ў выглядзе паўмесяца перад шырокай лесвіцай, якая вядзе на тэрасу. Справа і злева гулялі фантаны, а ў баку знаходзіўся вялікі басейн, яшчэ не запоўнены ў летам.
  
  
  Нік паглядзеў на высокага чалавека. "Міцубісі-сан-чакае мяне?"
  
  
  Мужчына тыцнуў эга пісталетам. "Выходзь. Ніякіх размоваў".
  
  
  Карацей чалавек падумаў, што гэта было даволі весела.
  
  
  
  Ён паглядзеў на Ніка і ўсміхнуўся. "Міцубісі-сан? Ха-ха".
  
  
  Цэнтральны блок дома быў велізарны, пабудаваны вакол апрацаванага каменя, у якім усё яшчэ зіхацелі прожылкі лушчака і кварца. Два ніжніх крыла размяшчаліся пад вуглом назад ад асноўнага блока, паралельна балюстрадзе тэрасы, што-дзе усланай вялізнымі скрынямі ў форме амфар.
  
  
  Яны правялі Ніка праз арачныя дзень у вялікае фае, выкладзены мазаікай. Невысокі мужчына пастукаў у дзверы, адкрываную прама. Знутры брытанскі голас, высокі ад гнюсоты вышэйшых класаў, сказаў: "Даходы".
  
  
  Высокі мужчына сунуў свой намбу ў паясніцу Ніка і ткнуў. Нік пайшоў. Цяпер ён вельмі гатэль. Филстон. Рычард Филстон! Так павінна было быць.
  
  
  Яны спыніліся шчыра за дзвярыма. Пакой была велізарнай, падобнай на бібліятэку-кабінет з полуобложенными панэлямі сценамі і цёмным столлю. Па сценах маршыравалі батальёны кніг. У далёкім куце крэсла гарэў адзіны свяцільня. У цені, у цені сядзеў мужчына.
  
  
  Мужчына сказаў: "Вы двое, можаце ісці. Пачакайце на дзень. Ці ня хочаце выпіць, містэр Фремонт?"
  
  
  Двое японскіх баевікоў сышлі. За імі алейна шчоўкнула вялікая дзверы. Каля крэсла сядзела старамодная каляска з гарбатай, нагружаная бутэлькамі, сифонами і вялікім тэрмасам. Нік падышоў да яму. "Гуляць у абодва канца", - сказаў ён сабе. Успомніце Пытаецца Фремонта. Будзь Пітам Фремонтом.
  
  
  Калі ён пацягнуўся за бутэлькай віскі, ён сказаў: "Хто ты? І што, кравец вазьмі, ты маеш на ўвазе, калі мяне схапілі з вуліцы! Хіба ты не ведаеш, што я магу падаць на вас у суд?"
  
  
  Чалавек за сталом хрыпла засмяяўся. "Падаць у суд на мяне, містэр Фремонт? Сур'ёзна! У вас, амерыканцаў, дзіўнае пачуццё гумару. Ёй стала вядома аб гэтым у Вашынгтоне шмат гадоў таму. Адзін шкляначку, містэр Фремонт! Одзіна. Мы будзем абсалютна шчырыя, і, як бачыце, яе ведай сваю памылку. Яе збіраюся прапанаваць табе шанец зарабіць шмат грошай, але каб зарабіць эга, ты павінен заставацца абсалютна цвярозым ".
  
  
  Піт. Фремонт - гэта быў Нік Картэр, які быў мёртвы, і Фремонт, які выжыў - Піт Фремонт кінуў лёду ў высокі шклянку і, перакуліўшы бутэльку віскі, наліў шмат, і з выклікам. Ён прапіў эга, затым падышоў да скуранога крэсла каля крэсла і сел. Ён расшпіліў брудны плашч на гатэль, каб Филстон убачыў брудны касцюм, - і не зняў старадаўнюю капялюш.
  
  
  "Добра", - зароў ён. "Такім чынам, вы ведаеце, што я алкаголік. Такім чынам? Хто вы і што вы хочаце ад мяне?" Ён п'яны. "Прыбяры гэты пракляты святым вакол маіх вачэй. Гэта стары трук".
  
  
  Мужчына нахіліў лямпу ў бок. Цяпер паміж імі ўтварылася паўцень.
  
  
  "Мяне клічуць Рычард Филстон, - сказаў мужчына. "Магчыма, вы чулі абсталяваннем мне?"
  
  
  Фремонт коратка кіўнуў. "Я чуў пра цябе".
  
  
  "Так", - мякка сказаў мужчына. "Я мяркую, яе хутчэй, эээ ... сумна вядомы".
  
  
  Піт зноў кіўнуў. "Гэта ваша слова, а не маё".
  
  
  "Зусім фантастычным. Але цяпер да справы, містэр Фремонт. Зусім адкрыта, як я ўжо сказаў. Мы абодва ведаем, хто мы, і я не бачу прычын засцерагчы іншы іншы або літаваць пачуцці іншага іншы. Вы згодныя?"
  
  
  Піт нахмурыўся. "Я згодны. Так спыніце праклятае поручні і пераходзіце да справы. Колькі грошай? І што мне трэба зрабіць, каб ih зарабіць?"
  
  
  Адышоўшы ад яркага святла, ён убачыў чалавека за сталом. Касцюм быў вакол лёгкага перчаточно-салёнага твіді бездакорнага выразалі, цяпер крыху поношенного. Нам адзін маскоўскі кравец ніколі не паўтарыць бы эга.
  
  
  "Я кажу аб пяцідзесяці тысячах амерыканскіх долараў", - сказаў мужчына. "Палова зараз - калі вы згодныя з маімі ўмовамі".
  
  
  "Працягвай казаць, - сказаў Піт. "Мне падабаюцца твае словы".
  
  
  Кашуля была ў блакітную палоску з каўняром-стойкай. Гальштук завязваўся маленькім вузлом. Каралеўская марская пяхота. Чалавек, які гуляў Пытаецца Фремонта, прабегся па файлаў у розуме: Филстон. Калі-то ён служыў у Каралеўскай марской пяхоце. Гэта было адразу пасьля таго, як ён прыехаў па Кембрыджа.
  
  
  Чалавек за сталом дастаў цыгарэту па вытанчанай перагародкавай скрынкі. Піт адмовіўся і намацаў памяты пачак "Пэл Мэлл". Дым падымаўся ўверх па спіралі да кессонному столі.
  
  
  "Перш-наперш, - сказаў мужчына. "Вы памятаеце чалавека па імені Павел Якобі?"
  
  
  "Так". І ён гэта зрабіў. Нік Картэр зрабіў. Часам гадзіны, дні працы над фатаграфіямі і файламі акупляліся. Пол Якобі. Галандскі камуніст. Нязначны агент. Вядома, што якое-то час працаваў у Малайе і Інданезіі. Выпаў па ўсім поля зроку. Апошні раз паведамлялася ў Японіі.
  
  
  Піт Фремонт чакаў, пакуль мужчына возьме на сябе вядучую ролю. Як Якобі ўпісаўся ў гэта.
  
  
  Филстон адкрыў скрыню. Там было. шоргат паперы. "Тры гады таму Павел Якобі спрабаваў завербаваць вас. Ён прапанаваў вам працу, працуючы на нас. Вы адмовіліся. Чаму?"
  
  
  Піт нахмурыўся і выпіў. "Тады я не быў гатовы".
  
  
  "Аднак вы ніколі не паведамлялі аб Якобі, ніколі нікому не казалі, што ён рускі агент. Чаму?"
  
  
  "Гэта не маё чортава непакой. Можа, яе і не хацеў гуляць з Якобі, але гэта не азначала, што я павінен быў здаць эга. Усё, што яе гатэль, усё, што я хачу цяпер, - гэта пакінуць аднаго, каб напіцца." Ён рэзка засмяяўся. "Гэта не так проста, як вы думаеце".
  
  
  Цішыня. Ён мог бачыць твар Филстона цяпер.
  
  
  Мяккая прыгажосць, размытая шасьцюдзесяцьцю гадамі . Намёк на падбародак, тупы нос, шырока расстаўленыя вочы, пазбаўленыя колеру, у паўзмроку. Рот быў здраднікам - свабодны, трохі вільготны, шэптам жаноцкасці. Млявы рот занадта памяркоўнага бисексуала. Файлы шчоўкалі ў мозгу AXEman. Филстон быў забойцам жанчын. Забойца людзей таксама ў многіх адносінах.
  
  
  Филстон сказаў: "Вы не бачылі Спадніца Якобі ў апошні час?"
  
  
  "Няма."
  
  
  Намёк на ўсмешку. "Гэта зразумела. Эга больш няма з намі. У Маскве адбылася аварыя. Шкада".
  
  
  Піт Фремонт выпіў. "Так. Шкада. Давай забудзем пра Якобі. Што ты хочаш, каб яе зрабіў за пяцьдзесят тысяч?"
  
  
  Рычард Филстон задаваў уласны тэмп. Ён пагасіў цыгарэту і пацягнуўся за іншы. "Ты не шталь б працаваць на нас у той час, калі адмовіўся Якобі. Цяпер ты будзеш працаваць на мяне, як ты кажаш. Магу спытаць яго, чаму гэта змена поглядаў? Яе ўяўляю тых жа кліентаў, што і Якобі. Як вы павінны ведаць ".
  
  
  Филстон нахіліўся наперад, і Піт ўважліва паглядзеў эму ў вочы. Бледныя, размытыя шэрыя.
  
  
  Піт Фремонт сказаў: "Паслухай, Филстон! Мне напляваць, хто пераможа. Наша асаблівасць! І ўсё змянілася з тых тхара, як" Я ведаў Якобі. З імі тхара сышло шмат віскі. Яе старэй. Яе брокер. Цяпер на маім рахунку каля двухсот ен. Галасаванне рэўматызму ваш лейцара? "
  
  
  "Хм, - у некаторай ступені так. Добра". Папера зноў зашамацела. "Вы былі газетчиком ў Штатах?"
  
  
  Гэта быў шанец, праявіць крыху смеласці, і Нік Картэр дазволіў Піту ўхапіцца за яго. Ён выбухнуў непрыемным смехам. Ён дазволіў сваім рукам крыху дрыжаць і з сумам паглядзеў на бутэльку віскі.
  
  
  "Госпадзе Божа, мужык! Табе патрэбныя спасылкі? Добра. Яе магу назваць цябе імёны, але сумняваюся, што ты пачуеш што-небудзь добрае".
  
  
  Филстон не ўсміхнуўся. "Так. Яе разумею". Ён сверился з газетай. "Адзін час вы працавалі на Chicago Tribune. Таксама ў New York Mirror і Louis Post-Dispatch, іншых асяроддзяў. Вы таксама працавалі на Associated Press і Hearst International Service. Вас звольнілі з усіх гэтых пасадаў за ўжыванне алкаголю. ? "
  
  
  Піт засмяяўся. Ён паспрабаваў падправіць гук лёгкім вар'яцтвам. "Вы прапусцілі некалькі. Навіны Індыянапаліса і некалькі газет у краіне". Ён успомніў словы Тонаки і працягнуў: "Ёсць таксама" Ганконг Таймс "і" Сінгапур Таймс ". Тут, у Японіі, ёсць Асахі, Асацы і яшчэ некалькі. Вы называеце газету Филстон, і мяне, напэўна, звольнілі па nah. "
  
  
  "Хм. Менавіта так. Але ў вас усё яшчэ ёсць сувязі, сябры, колах газетчыкаў?"
  
  
  Куды накіроўваўся гэты вырадак? У канцы тунэля па-ранейшаму няма свету.
  
  
  "Я б не шталь называць ih сябрамі", - сказаў Піт. "Можа быць, знаёмых. У алкаголіка няма сяброў. Але я ведаю некалькіх хлопцаў, у якіх яе ўсё яшчэ магу заняць даляр, калі яе дастаткова страціў надзею".
  
  
  "І вы ўсё яшчэ можаце стварыць гісторыю? Вялікая гісторыя? Выкажам здагадку, вам ці гісторыю стагоддзяў, сапраўды узрушаючую сенсацыю, як я мяркую, вы, хлопцы, называеце яе, і яна была эксклюзіўнай для вас. Толькі вы! зладзіць так, каб такая гісторыя адразу ж атрымала поўнае сусветная асвячэння? "
  
  
  Яны пачалі да гэтага падыходзіць.
  
  
  Піт Фремонт адкінуў патрапаную капялюш і ўтаропіўся на Филстона: "Я мог бы гэта зрабіць, ды. Але гэта павінна быць сапраўдным. Цалкам пацверджаным. Вы прапануеце мне такую гісторыю?"
  
  
  "Я магу", сказаў Филстон. "Я проста магу. І калі яе гэта зраблю, Фремонт, гэта будзе цалкам пацверджана. Не турбуйцеся пра гэта!" Высокі, хрыплы смех істэблішменту быў які-то прыватнай жартам. Піт чакаў.
  
  
  Цішыня. Филстон перамясціўся ў сваім вяртлявым крэсьле і ўтаропіўся ў столь. Ён пагладзіў добра дагледжаную руку ў серабрыста-сівым валасам. Гэта было сутнасцю. Сукін сын ужо збіраўся прыняць рашэнне.
  
  
  Пакуль ён чакаў, AXEman разважаў аб капрызах, перапынках і выпадковасці сваёй прафесіі. Напрыклад, час. Яны дзяўчыны, якія схапілі цяперашні цела Просіць Фремонта і хавалі эга, яны некалькі імгненняў, калі копы і сяброўка Пытаецца, былі па-за сцэны. Гэта шанец адзін на мільён. І цяпер факт смерці Фремонта вісеў над эга галавой, як меч. У тую хвіліну, калі Филстон або Джоні Чоу ведае праўду, у дэла быў фальшывы Піт Фремонт. Джоні Чоу? Ён пачаў думаць па-новаму. Можа, для Тонаки гэта быў выхад...
  
  
  Рашэнне. Рычард Филстон адкрыў іншы скрыню. Ён абышоў крэсла. У руках у яго была тоўстая пачак зялёных банкнотаў. Ён кінуў грошы Піту на калені. У гэтым жэсце было пагарду, якое Филстон не хаваў. Ён стаяў побач, злёгку пагойдваючыся на абцасах. Пад тўідавага жакет на nen быў тонкі карычневы швэдар, які не хаваў невялікага брушка.
  
  
  "Я вырашыў даверыцца табе, Фремонт. На самай-дэла-у мяне няма выбару, але, магчыма, гэта не такі wouldnt і вялікі рызыка. На маю вопыту, кожны мужчына ў першую чаргу клапоціцца пра сябе. Мы ўсе эгаісты. Пяцьдзесят тысяч даляраў даставіць вас далёка ад Японіі. Гэта азначае новае пачатак, мой іншы, новае жыццё. Вы дасягнулі дна - мы абодва гэта ведаем, - і яе магу дапамагчы"
  
  
  Не думаю, што вы адмовіцеся ад гэтага шанец выбрацца праз канавы. Яе разумны чалавек, лагічны чалавек, і я думаю, што вы таксама. Гэта абсалютна твой апошні шанец. Я думаю, вы гэта разумееце. Вы можаце сказаць, што я гуляю ў азартныя гульні. Стаўка на тое, што вы будзеце выконваць працу эфектыўна і застанецеся цвярозымі, пакуль яна не будзе зроблена ".
  
  
  Вялікі мужчына ў крэсле трымаў вочы прыкрытымі. Ён прапусціў скрозь пальцы выразныя ноты і заўважыў прагнасць. Ён кіўнуў. "За такія грошы яе магу заставацца цвярозым. Вы можаце ў гэта паверыць, Филстон. За такія грошы вы нават можаце мне давяраць".
  
  
  Филстон зрабіў некалькі крокаў. У эга хадзе было што-то вытанчанае, вытанчанае. AXEman задаваўся пытаннем, ці сапраўды гэты хлопец дзіўны. У эга словах не было ніякіх доказаў. Толькі намёкі.
  
  
  "Гэта не зусім лейцара даверу, - сказаў Филстон. - Я ўпэўнены, вы разумееце. Па-першае, калі вы не выканаеце заданні да майго поўнага задавальнення, вам не выплаціць астатнюю частку пяцідзесяці тысяч даляраў. . Будзе прамежак часу, для estestvenno. Калі ўсё атрымаецца - яна цябе аплаціць ".
  
  
  Піт Фремонт нахмурыўся. "Падобна на тое, яе той, хто павінен табе давяраць".
  
  
  "У пэўным сэнсе, так. Яе мог бы таксама паказаць на якое-што яшчэ - калі вы предадите мяне, або якім-небудзь чынам паспрабуеце падмануць вас, вы напэўна будзеце забітыя. КДБ мяне вельмі паважае. Вы, напэўна, чулі пра ih доўгіх руках. ?"
  
  
  "Я ведаю." Змрочна. "Калі я не выканаю заданне, яны мяне заб'юць".
  
  
  Филстон паглядзеў на яго сваімі вымытымі шэрымі вачыма. "Так. Рана ці позна яны заб'юць цябе".
  
  
  Піт пацягнуўся за бутэлькай віскі. "Добра, добра! Магу яе яшчэ выпіць?"
  
  
  "Няма. Ты цяпер у мяне на службе. Не пі, пакуль праца не будзе выканана".
  
  
  Ён адкінуўся на спінку крэсла. "На самай справе. Яе забыўся. Ты толькі што купіў мяне".
  
  
  Филстон вярнуўся на крэсла і сел. "Вы ўжо шкадуеце аб угодзе?"
  
  
  "Няма. Яе сказаў табе, кравец вазьмі, мне ўсё роўна, хто пераможа. У мяне больш няма краіны. Няма вернасці. Ты толькі што атрымаў мяне! А зараз выкажам здагадку, што мы скароцім перамовы, і вы скажаце мне, што я павінен зрабіць."
  
  
  "Я сказаў вам. Яе хачу, каб вы змясцілі артыкул у сусветную прэсу. Эксклюзіўная гісторыя. Самая вялікая гісторыя, якая займаецца калі-небудзь была ў вас або любога іншага газэтчыка".
  
  
  "Трэцяя сусветная вайна?"
  
  
  Филстон не ўсміхнуўся. Ён досталь новую цыгарэту па-пачкі перагародкавай тканіны. "Магчыма. Яе так не думаю. Яе..."
  
  
  Піт Фремонт чакаў, нахмурыўшыся. Гэты вырадак ледзь стрымаўся, каб сказаць гэта. Па-ранейшаму перабіраючы нагу ў халоднай & nb. Не вырашаецца ўзяць на сябе абавязацельства па дасягненні кропкі незвароту.
  
  
  "Трэба прапрацаваць мноства дэталяў", - сказаў ён. "Шмат перадгісторыі, якую ты павінен зразумець. Яе ..."
  
  
  Фремонт ўстаў і зароў у апантанай лютасьці чалавека, які прагнуў выпіць. Ён ляпнуў пачкам грошай па далоні. "Я хачу гэтыя грошы, кравец вазьмі. Яе зараблю ih. Але нават гэтыя грошы я не пайду на што-небудзь сляпое. Што гэта?"
  
  
  "Імператара Японіі збіраюцца забіць. Ваша задача - пераканаць, што ў гэтым абвінаваціць кітайцаў".
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  
  Киллмастер не асабліва здзівіўся. Піт Фремонт быў, і ён павінен быў гэта паказаць. Прыйшлося паказаць здзіўленне, збянтэжанасць і недавер. Ён зрабіў паўзу, падносячы да рота цыгарэту, і дазволіў сабе отвиснуть сківіцы.
  
  
  "Ісус Хрыстос! Ты, павінна быць, не ў сваім розуме".
  
  
  Рычард Филстон, цяпер, калі ён нарэшце гэта сказаў, атрымліваў асалоду ад спалохам, які ён выклікаў.
  
  
  "Зусім няма. Як раз наадварот. Наш план, план, над якім мы працавалі на працягу некалькіх месяцаў, - гэта сутнасць логікі і разважнасці. Кітайцы - нашы ворагі. Рана ці позна, ну калі не папярэдзіць, яны пачнуць вайну з Расеяй. Захад гэта спадабаецца. Яны будуць сядзець пакласці рукі і здабываць вакол гэтага выгаду. Толькі гэтага не адбудзецца. Голас чаму ёй знаходжуся ў Японіі, падвяргаючы сябе вялізнага асабістага рызыкі ".
  
  
  Фрагменты файла Филстона бліснулі ў свядомасці AXEman, як мантаж. Спецыяліст па забойствах!
  
  
  Піт Фремонт прыдумаў выраз трапятання, змешанага з захоўваюцца сумневам. "Я думаю, ты сапраўды сур'ёзна, клянуся Богам. І ты збіраешся забіць эга!"
  
  
  "Гэта не ваша справа. Вы не будзеце прысутнічаць, і ніякая адказнасць або абвінавачванне не будзе на вашай галоў".
  
  
  Піт кісла засмяяўся. "Ідзі, Филстон! Яе ў гэтым замяшаны. На дадзены момант яе замяшаны. Калі мяне зловяць, у мяне не будзе галавы. Яны адрэжуць яе, як капусту. але нават такі п'яны, як яе, хоча захаваць галаву ".
  
  
  "Запэўніваю вас, - суха сказаў Филстон, - што вы не будзеце замяшаныя. Ці не абавязкова, калі вы выкарыстоўваеце сваю галаву, каб трымаць яе на плячах. У рэшце рэшт, яго чакаю, што вы праявіце некаторую вынаходлівасць у пяцьдзесят тысяч даляраў".
  
  
  Нік Картэр дазволіў Піту Фремонту сядзець панурым і непераканаўчым, у той час як ён дазволіў свайму ўласнаму розуму свабодна і хутка рухацца. Ён упершыню пачуў ціканне высокіх гадзін у куце пакоя. Тэлефон на стале Филстона быў ўдвая больш звычайнага. Ён ненавідзеў ih абодвух. Час і сучасныя камунікацыі няўмольна працавалі супраць яго. Хай Филстон даведаецца, што сапраўдны Фремонт мёртвы, а ён, Нік Картэр, такой жа мёртвы.
  
  
  Ніколі не сумняваўся ў гэтым. Гэтыя двое галаварэзаў за дзвярыма былі забойцамі. У Филстона несумненна быў пісталет на стале. На яго лбе выступіў лёгкі пот, і ён вывудзіў брудны насавой хустку. Гэта можа лёгка выйсці з-пад кантролю. Ён павінен быў падштурхнуць Филстона, аказаць ціск на яго ўласны план і выбрацца адсюль да д'ябла. Але не занадта хутка. Не варта праяўляць занадта шмат турботы.
  
  
  "Вы разумееце, - шаўкавіста сказаў Филстон, - што вы не можаце адступіць цяпер. Вы занадта шмат ведаеце. Любыя вашыя ваганні проста азначаюць, што я павінен забіць вас".
  
  
  "Я не адыходжу, кравец пабяры. Яе спрабую прывыкнуць да гэтай ідэі. Госпадзе! Забіць Імператара. Зрабіць так, каб віну за гэта ўсклалі на кітайцаў. Гэта не зусім гульня ў прысяданні, разумееце . І ты можаш бегчы потым. Яе не змагу. Яго павінен застацца і папацець. Я не магу даць такую вялікую хлусня, калі яе збягу ў Ніжнюю Саксонію ".
  
  
  "Саксонія? Не думаю, што я..."
  
  
  "Не важна. Дай мне шанец разабрацца. Калі ж гэта забойства адбудзецца?"
  
  
  "Заўтра ўвечары. Будуць масавыя бунты і дыверсій. Вялікі сабатажу. У Токіо будзе адключана электрычнасць, як і ў многіх іншых буйных гарадах. Гэта прыкрыццё, як вы разумееце. Імператар цяпер у зале ў рэзідэнцыі ў Палацы."
  
  
  Піт павольна кіўнуў. "Я пачынаю разумець. Вы працуеце з кітайцамі - да пэўнага моманту. Па нагоды сабатажу. Але яны нічога не ведаюць аб забойстве. На самай справе?"
  
  
  "Наўрад ці, - сказаў Филстон. "Гэта не было б вялікім пераваротам, калі б яны гэта зрабілі. Яе патлумачыў гэта - і Масква, і Пекін знаходзяцца ў стане вайны. Гэта акт вайны. Чыстая логіка. Мы маем намер прычыніць кітайцам столькі непрыемнасцяў, што яны не змогуць турбаваць нас гадамі ".
  
  
  Час амаль падышло. Прыйшоў час аказаць ціск. Пара выбрацца адтуль і дабрацца да Джоні Чоу. Рэакцыя Филстона была важнай. Можа, жыццё або смерць важныя.
  
  
  Яшчэ няма. Яшчэ не зусім.
  
  
  Піт запаліў яшчэ адну цыгарэту. "Мне прыйдзецца зладзіць гэтую штуку", - сказаў ён па матэматыцы за сталом. "Ты гэта разумееш? Я маю на ўвазе, што я не магу потым гэтага проста кінуцца ў холад і крыкнуць, што ў мяне сенсацыя. Яны не сталі б мяне слухаць. Як ты ведаеш, мая рэпутацыя не так добрая. кропка - як я збіраюся даказаць гэтую гісторыю? Пацвердзіць і задакументаваць яе? Спадзяюся, вы падумалі пра гэта ".
  
  
  "Дарагі мой! Мы не аматары. Паслязаўтра, як мага раней, вы адправіцеся ў аддзяленні Гиндза Chase Manhattan. У вас будзе ключ ад сейфа. У nen вы знойдзеце ўсю дакументацыю якая займаецца вам спатрэбяцца. Планы, заказы, подпісы, аплатныя квітанцыі, усё. Яны пацвердзяць вашу гісторыю. Менавіта гэтыя паперы вы паказаць сваім сябрам па тэлеграфным службам і ў газетах. Запэўніваю вас, яны абсалютна не бездакорныя. Ніхто не ўсумніцца ў вашай гісторыі, прачытаўшы ih ".
  
  
  Филстон усміхнуўся. "Магчыма нават, што некаторыя кітайцы, якія выступаюць супраць Мао, даверыць на гэта".
  
  
  Піт закруціўся на крэсле. "Гэта іншая справа - за маёй скурай прыйдуць Чикомы. Яны даведаюцца, што я маню. Яны паспрабуюць мяне забіць".
  
  
  "Так", - пагадзіўся Филстон. "Я мяркую, што так і будзе. Баюся, яе павінен дазволіць табе турбавацца пра гэта. Але ты выжыў так доўга, нягледзячы на нас, на што, і цяпер у цябе ёсць дваццаць пяць тысяч даляраў наяўнымі. Я думаю, ты справішся".
  
  
  "Калі і як я атрымаю астатнія дваццаць пяць тысяч, калі яе ih выканаю гэта?"
  
  
  "Oni будзе пераведзены на рахунак у Ганконгу - калі мы будзем задаволеныя вашай працай. Яе, упэўнены, што гэта стане для вас стымулам".
  
  
  На стале Филстона зазваніў тэлефон. AXEman сунуў руку ў плашч, забыўшыся на імгненне, што Кольта больш няма. Ён вылаяўся сабе пад нос. У яго нічога не было. Нічога, акрамя эга мускулаў і эга мозгу.
  
  
  Филстон казаў у інструмент. "Ды... ды. Ён у мяне. Ён зараз тут. Я як раз збіраўся табе патэлефанаваць".
  
  
  Картэр слухаў, гледзячы на свае патрапаныя зношаныя балетныя тэпцікі. Каму патэлефанаваць? Ці магчыма, што ...
  
  
  Голас Филстона шталь рэзкім. Ён хмурыўся. "Паслухай, Джоні, яе аддаю загады! І ў гэты момант ты ім не падпарадкоўвацца, тэлефануючы мне. Не рабі гэтага зноў. Няма, яе паняцця не меў, што гэта было так важна, так як, тэрміновае для цябе. у любым выпадку яе скончыў з ім і пашлю эга з сабой. Звычайнае месца. Вельмі добра. Што? Так, даў эму па-эга інструкцыі і, што больш важна, яе эму заплаціў ".
  
  
  У тэлефоне раздалася лютая лаянку. Филстон нахмурыўся.
  
  
  "Гэта ўсё, Джэй! Ты ведаеш сваю працу - ён павінен знаходзіцца пад пастаянным наглядам, пакуль гэта справа не будзе выканана. Яе лічу цябе адказным. Так, усё ідзе па графіку і ў адпаведнасці з планам. Павесь трубку. Няма. не буду на сувязі, пакуль гэта справа не скончыцца. Ты робіш сваю працу, а яе зраблю сваю ". Филстон з грукатам паклаў трубку.
  
  
  Піт Фремонт закурыў цыгарэту і шталь чакаць. Джоні? Джоні Чоу? Ён пачаў спадзявацца. Калі б гэта спрацавала, яму было не прыйшлося б выкарыстоўваць свой уласны напалову поўны план. Ён асцярожна назіраў за Филстоном. Калі прыкрыццё Фремонта было падарвана, справы пайшлі дрэнна.
  
  
  Калі эму трэба было сысці, ён гатэль ўзяць з сабой Филстона.
  
  
  Рычард Филстон паглядзеў на яго. "Фремонт?"
  
  
  AXEman зноў уздыхнуў. "Каб wouldnt?"
  
  
  "Вы ведаеце ці чулі пра чалавека па імя Джоні Чоу?"
  
  
  Піт кіўнуў. "Я чуў пра nen. Ніколі не сустракаў яго. Кажуць, што ён галоўны для мясцовых Chicoms. Я не ведаю, наколькі гэта праўда".
  
  
  Филстон абышоў крэсла. Не занадта блізка да асаблівых мужчыну. Пухлым паказальным пальцам ён пачухаў падбародак.
  
  
  "Слухай уважліва, Фремонт. З гэтага моманту ты будзеш хадзіць па лязе брытвы. Гэта Чу толькі што гаварыў па тэлефоне. Ён хоча цябе. Прычына, па якой ён хоча цябе, складаецца ў тым, што ён і яго некаторы час таму вырашылі выкарыстаць цябе. як газэтчыка, каб падкінуць аповяд ".
  
  
  Піт пільна паглядзеў на яго. Яно пачало желеобразно.
  
  
  Ён кіўнуў. "Вядома. Але не аповяд? Гэты Джоні Чоу хоча, каб яе падкінуў яшчэ адну гісторыю?"
  
  
  "Дакладна. Чоу хоча, каб ты стварыў гісторыю, обвиняющую Гэтая ва ўсім, што павінна адбыцца. Яе пагадзіўся з гэтым, для estestvenno. Табе прыйдзецца ўзяць Гэтая адтуль і згуляць так".
  
  
  "Зразумела. Голас чаму мяне схапілі з вуліцы - спачатку назаўсёды было пагаварыць са мной".
  
  
  "Зноў на самай справе. Ніякіх рэальных цяжкасцяў - яе магу схаваць гэта, сказаўшы, як я ўжо сказаў, што яе асабіста гатэля даць вам інструкцыі. Чоу, для estestvenno, не будзе ведаць, якія інструкцыі. Ён не павінен быць падазроным, або не больш чым звычайна . Мы на самай дэла не давяраем адзін аднаму, і ў кожнага вакол нас ёсць свае асобныя арганізацыі. Перадаючы вас эму, яе трохі супакою эга. Яе меў намер зрабіць гэта ў любым выпадку. У мяне мала мужчын, і я не магу прыставіць ih глядзець на цябе ".
  
  
  Піт кісла ўсміхнуўся. "Вы адчуваеце, што павінны глядзець за мной?"
  
  
  Филстон вярнуўся да свайго стала. "Не будзь дурнем, Фремонт. Вы сядзіце на адной па найвялікшых гісторый гэтага стагоддзя, у вас ёсць дваццаць пяць тысяч даляраў маіх грошай, і вы яшчэ не зрабілі сваю працу. Вядома, ты не чакаў, што я дазволю табе бегаць зрабіць бясплатна? "
  
  
  Филстон націснуў кнопку на сваім стале. "У цябе не павінна быць ніякіх праблем. Усё, што табе сапраўды трэба зрабіць, гэта заставацца цвярозым і трымаць язык за зубамі. І паколькі Чоу думае, што цябе нанялі, каб стварыць гісторыю пра Гэта, ты можаш прыступіць да яе стварэння, як ты кажаш, проста, як звычайна. Вэб-розніца ў тым, што Чоу не будзе ведаць, якую гісторыю вы напішыце, пакуль не стане занадта позна. Праз хвіліну хто-небудзь будзе тут - ці ёсць апошнія пытанні? "
  
  
  "Так. Вельмі вялікі. Калі яе буду знаходзіцца пад пастаянным наглядам, як мне сысці ад Чжоў і эга хлопчыкаў, каб апублікаваць гэтую гісторыю? Як толькі ён даведаецца, што Імператар забіты, ён заб'е мяне. . Гэта будзе першае, што ён зробіць. "
  
  
  Филстон зноў пагладзіў падбародак. "Я ведаю, што гэта цяжкасць. Вы, вядома, павінны моцна залежаць ад сябе, але я дапамагу ўсім, што змагу. Яе пасылаю чалавека з вамі. Адзін чалавек - гэта ўсе, што я магу зрабіць, і ўсё, што Чжоу будзе Яе быў вымушаны настойваць на тым, каб падтрымліваць сувязь.
  
  
  "Заўтра вас адвязуць на месца беспарадкаў на тэрыторыі Палаца. Дзмітрый пойдзе з вамі, нібыта, каб дапамагчы вам ахоўваць. На самай дэла, у момант, найбольш прыдатны вам, ён дапаможа вам сысці. Вам дваім прыйдзецца працаваць разам. Дзмітрый добры чалавек, вельмі круты і мэтанакіраваны, і эму ўдасца вызваліць вас на некалькі імгненняў. Пасля гэтага вы будзеце самі па сабе ".
  
  
  У дзверы пастукалі. "Пойдзем," сказаў Филстон.
  
  
  Які ўвайшоў мужчына быў хлопцам па прафесійнай баскетбольнай каманды. AXEman палічыў эга рост - добрых шэсць футаў восем цаляў. Ён быў худым, як лежню, а яго доўгі чэрап быў люстрана лысым. У яго былі акромегалические рысы асобы і маленькія цёмныя вочы, а касцюм вісеў на nen, як дрэнна якая сядзіць палаткі. Рукавы эга пінжака былі занадта кароткімі і агалялі брудныя абшэўкі.
  
  
  "Гэта Зміцер, - сказаў Филстон. "Ён будзе сачыць за табой і за табой, у меру сваіх магчымасцяў. Не дазваляй эга знешнасці ўводзіць цябе ў зман, Фремонт. Ён вельмі хуткі і зусім не дурны".
  
  
  Высокая пудзіла тупа уставилось на Ніка і кивнуло. Ён і Филстон прайшлі ў далёкі кут пакоя і коратка параіліся. Зміцер працягваў ківаць і паўтараць: "Так..."
  
  
  Дзмітрый падышоў да дзень, і шталь чакаць. Филстон працягнуў руку па матэматыцы, якога думалі Пітам Фремонтом. "Поспехі. Яе не ўбачу вас зноў. Вядома, няма, калі ўсё пойдзе па плане. Але я звяжыцеся з вамі, і, калі вы даставіць груз, як вы, янкі, кажаце, вам плацяць, як абяцалі. Проста майце гэта на ўвазе. , Фремонт. Яшчэ дваццаць пяць тысяч у Ганконгу. Да пабачэння.
  
  
  Гэта было падобна на поціск рукі банкі з чарвякамі. "Да пабачэння", - сказаў Піт Фремонт. Картэр падумаў: "Убачымся, сукін сын!"
  
  
  Эму ўдалося закрануць Дзмітрыя, калі яны выходзілі за дзверы. Пад левым плячом знаходзіўся наплечный заціск, цяжкага зброі.
  
  
  Двое японскіх баевікоў чакалі ў фае. Дзмітрый што-то зароў на іх, і яны кіўнулі. Усе выйшлі і такую гульню ў чорны "мэрсэдэс". Сонца прабілася скрозь снег, і лужок зайграла новай зелянінай. У парным паветры стаяў тонкі пах квітнеючай сакуры.
  
  
  Нейкая камічная оперная боку, думаў Нік Картэр, калі ён забраўся на задняе сядзенне з гігантам.
  
  
  Сто мільёнаў чалавек на тэрыторыі менш Каліфорніі. Па-чартоўску маляўніча. Папяровыя парасоны і матацыклы. Назіральнікі за месяцам і забойцы. Слухачы насякомых і бунтаўшчыкі. Гейшы і гоу-гоу дзяўчыны. Усё гэта было бомбай, якая займаецца шыпела на кароткім фитиле, а ён сядзеў на ёй.
  
  
  Наперадзе ехалі высокі японец з шафёрам. Невысокі японец сядзеў на спінцы адкіднога сядзенні і глядзеў на Ніка. Дзмітрый назіраў за Нікам праз свайго кута. "Мэрсэдэс" павярнуў налева і накіраваўся назад у цэнтр Токіо. Нік зноў адкінуўся на падушкі і паспрабаваў з усім разабрацца.
  
  
  Ён зноў падумаў пра Тонаке, і гэта было непрыемна. Вядома, яшчэ можа быць шанец, што ён што-то зможа зрабіць. Эга перадалі Джоні Чоу, хай нават трохі позна. Гэта было тое, чаго гатэль Чау - цяпер Нік ведаў чаму, - і гэта павінна быць магчыма выратаваць дзяўчыну ад далейшых катаванняў. Нік нахмурыўся, гледзячы ў падлогу машыны. Ён выплаціць гэты доўг, калі прыйдзе час.
  
  
  Ён атрымаў адзін велізарны прарыў. Ён быў бенефіцыярам недаверу паміж Чикомами і Филстоном. Яны былі няпростымі саюзнікамі, ih сувязь была памылковай, і яе можна было выкарыстоўваць у далейшым.
  
  
  Яны абодва думалі, што маюць справу з Пітам Фремонтом, дзякуй чуццю і мозгу Тонаки. Ніхто сапраўды не мог вытрымаць катаванні вельмі доўга, нават калі ih ўжываў эксперт, але Тонака закрычала і дала ім ілжывыя звесткі.
  
  
  Тады Киллмастеру прыйшла ў галаву думка, і ён пракляў сваю дурасць. Ён турбаваўся аб тым, што Джоні Чоу ведае Фремонта ў твар. Ён гэтага не зрабіў. Ён не мог - інакш Тонака ніколі б не дала б эму гэта імя. Так што эга прыкрыццё з Чоу не разарвалася. Ён мог гуляць, наколькі гэта было магчыма, так, як паказаў Филстон, увесь час выглядаючы спосаб выратаваць дзяўчыну.
  
  
  Яна б амелы гэта на ўвазе, калі выкрыквала эга імя. Ён быў яе адзінай надзеяй, і яна ведала гэта. Цяпер яна будзе спадзявацца. Крывацёк і рыданні ў якой-то дзіркі і чаканне, калі ён падыдзе і выцягне яе.
  
  
  Эга кішкі трохі хварэлі. Ён быў бездапаможны. Ніякага зброі. Глядзеў кожную хвіліну. Тонака чаплялася за далікатны трыснёг. Киллмастер ніколі не адчуваў сябе ніжэй гэтага.
  
  
  "Мэрсэдэс" абмінуў Цэнтральны аптовы рынак і накіраваўся да дамбе, якая вядзе да Цукисими і верфяў. Слабое сонца схавалася за меднай смугой, якая навісла над гаванню. Паветра, просачивающийся ў машыну, крынічыў нахабную прамысловую смурод. Тузін грузавых судоў знаходзілася на якары ў бухце. Яны мінулі сухі док, у якім маячыў шкілет праект. Нік злавіў выбліск імя - Наесс Мару.
  
  
  "Мэрсэдэс" праехаў mimmo месцаў, дзе самазвалы перакульвалі смецце ў ваду. Токіо заўсёды будаваў новыя землі.
  
  
  Яны згарнулі на іншую дамбу, якая займаецца вяла да абзе вады. Тут, крыху адасоблена, знаходзіўся стары гнілой склад. "Нітка падарожжа, - падумаў Нік. Голас адкуль у іх Тонака. Добры штаба быў абраны мудрагеліста. Адкрытыя пасярод ўсёй вытворчай мітусні, на якую ніхто не звяртае ўвагі. У іх будзе важкая прычына прыходзіць і сыходзіць.
  
  
  Машына заехала праз абшарпаныя вароты, якія былі адкрыты. Шафёр працягваў перасякаць двор, завалены ржавымі бочкамі з алеем. Ён спыніў "мерседэс" побач з пагрузачнай пляцоўкай.
  
  
  Зміцер адкрыў дзверы збоку і выбраўся вонкі. Карантышка японец паказаў Ніку свой Намбу. "Вы таксама выходзьце".
  
  
  Нік выйшаў. "Мэрсэдэс" разгарнуўся і выехаў за вароты. Адна рука Дзмітрыя была пад курткай. Ён кіўнуў у бок невялікай драўлянай лесвіцы ў далёкім канцы порта бар. "Мы пойдзем туды. Ты першы. Не спрабуй бегчы". Эга англійская быў дрэнным, са славянскім дрэнным абыходжаннем з галоснымі.
  
  
  Ўцёкі пакуль было ў яго далёка не на галы. Цяпер у яго было адно намер, і толькі адно. Дабяруся да дзяўчыны і выратаваць яе ад нажа. Якім-то чынам. Ва ўсякім выпадку. Падступствам або сілай.
  
  
  Яны падняліся па лесвіцы, Дзмітрый трохі адкінуўся назад і трымаў руку ў куртцы.
  
  
  Злева дзверы вяла ў малюсенькі абшарпаны офіс, цяпер закінуты. У офісе ih чакаў мужчына. Ён пільна паглядзеў на Ніка.
  
  
  "Вы Піт Фремонт?"
  
  
  "Так. Дзе Тонака?"
  
  
  Мужчына не адказаў эму. Ён абышоў Ніка, выцягнуў з-за пояса пісталет "Вальтэр" і стрэліў Дзмітрыю ў галаву. Гэта быў добры прафесійны стрэл у галаву.
  
  
  Гігант павольна рухнуў, як зносімых хмарачос. Здавалася, ён рассыпаўся на кавалкі. Потым ён апынуўся на расколатым падлозе кабінета, і кроў цякла па эга разбітай галавы ў расколіну.
  
  
  Забойца зрабіў вальтэр Ірына. "Цяпер можаш перастаць хлусіць", - сказаў ён. "Я ведаю, хто ты. Ты Нік Картэр. Ты па АХ. Яе Джоні Чоу".
  
  
  Ён быў высокім для японца, занадта светласкурае, і Нік здагадваўся аб кітайскай крыві. Чоу быў апрануты па ўзоры хіпі - вузкія штаны chinos з, псіхадэлічны кашуля, якая займаецца вісела звонку, нітка любоўных пацерак на шыі.
  
  
  Джоні Чоу не жартаваў. Ці блефовад. Ён ведаў. Нік сказаў: "Добра.
  
  
  . А дзе цяпер Тонака? "
  
  
  "Вальтэр" рушыў. "Праз дзверы адкрыта за табой. Варушыся вельмі павольна".
  
  
  Яны пайшлі па замусоренному калідоры, асветленым адкрытымі вокнамі ў даху. Агент AX, аўтаматычна адзначыў ih, як магчымы выхад.
  
  
  Джоні Чоу з дапамогай меднай ручкі штурхнуў простую дзверы. Пакой была на здзіўленне добра абстаўленая. Дзяўчына сядзела ірына, скрыжаваўшы стройныя ногі. На ёй быў чырвоны разрэз амаль да сцягна, а цёмныя валасы былі сабраныя на верхавіне. Яна была моцна нафарбаваны, і белыя зубы блішчалі за спіной пунсовага, калі яна ўсміхалася Ніку.
  
  
  "Прывітанне, Картэр-сан. Яе думаў, ты ніколі не дабярэшся сюды. Яе сумавала па табе".
  
  
  Нік Картэр абыякава паглядзеў на нах. Ён не ўсміхнуўся. Нарэшце ён сказаў: "Прывітанне, Тонака".
  
  
  Бывалі часы, сказаў ён сабе, калі ён быў не вельмі разумны.
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  
  
  
  Джоні Чоу зачыніў дзверы і прыхінуўся да яе, а вальтэр усё яшчэ прыкрываў Ніка.
  
  
  Тонака паглядзела mimmo Ніка Чоу. "Рускі?"
  
  
  "У офісе. Яе забіў эга. Ніякага банк".
  
  
  Тонака нахмурыўся. "Вы пакінулі цела там?"
  
  
  Поціск плячыма. "У цяперашні час. Яе..."
  
  
  "Ты ідыёт. Вазьмі некалькі чалавек і неадкладна прыбяры эга. Закласці эга разам з астатнімі ўніз да цемры. Пачакай - надзень кайданкі Картэру і аддай мне пісталет".
  
  
  Тонака рассунула ногі і ўстала. Ўспыхнулі трусікі. На гэты раз чырвоныя. У Вашынгтоне, пад формай дзяўчынак-скаўтаў, яны былі ружовымі. З часоў Вашынгтона многае змянілася.
  
  
  Яна абыйшла Ніка, трымаючыся далей, і адабрала ў Джоні Чоу пісталет. "Прыклалі свае рукі ззаду сябе, Нік".
  
  
  Нік падпарадкаваўся, напружваючы мускулы запясці, пашыраючы вены і артэрыі, як мог. Вы ніколі не ведалі. Можа спатрэбіцца дзясятая частка цалі.
  
  
  Абшэўкі застылі на месцы. Чоу штурхнуў яго. "Вунь там, на тым крэсле ў куце".
  
  
  Нік падышоў да крэсла і, сель, скаваныя рукамі за спіну. Ён трымаў галаву апушчанай, яго вочы былі прыкрытыя. Тонака знаходзілася ў эйфарыі, ад ўрачыстасці кружылася гол. Ён ведаў знакі. Яна збіралася пагаварыць. Ён быў гатовы слухаць. Больш ён нічога не мог зрабіць. У роце ў яго быў кіслы воцат.
  
  
  Джоні Чоу выйшаў і зачыніў дзверы. Тонака замкнуў эга. Яна вярнулася да канапы і села, зноў скрыжаваўшы ногі. Яна дамаглася "вальтэр" сабе на калені, гледзячы на яго цёмнымі вачыма.
  
  
  Яна пераможна ўсміхнулася эму. "Чаму б табе не прызнаць гэта, Нік? Ты зусім здзіўлены. Шакаваны. Табе гэта і не снілася".
  
  
  Ён правяраў кайданкі. Проста была невялікая гульня. Недастаткова, каб дапамагчы эму цяпер. Але яны не аблягаюць эга вялікія кастлявыя запясці.
  
  
  "Ты маеш рацыю", - прызнаўся ён. "Ты падманула мяне, Тонака. Падманула мяне добра. Гэтая думка сапраўды прыйшла мне ў галаву адразу пасля таго, як твой бацька быў забіты, але яго ніколі не вяртаўся да яе. Яе занадта шмат думаў пра Кунидзо і мала пра цябе. Яе часам дурны ".
  
  
  "Так. Ты быў вельмі дурны. Ці, можа быць, няма. Як ты мог здагадацца? Для мяне ўсё ўстала на свае месцы - усё так добра падышло. Нават мой бацька паслаў мяне за табой. Гэта была выдатная поспех для мяне. нас."
  
  
  "Твой бацька быў даволі разумным хлопцам. Яе здзіўлены, што ён не зразумеў".
  
  
  Яе ўсмешка знікла. "Я не рада таму, што здарылася з маім бацькам. Але так і павінна быць. Ён дастаўляў занадта шмат непрыемнасцяў. Мы вельмі добра арганізавалі мужчын Гэтая - Грамадства Крывавага Буды трымае ну ў цуглях, - але жанчыны Гэтая Іншая справа. Яны выходзілі з-пад кантролю. Нават яе, прыкінуўшыся ih лідэрам, не можа справіцца з гэтым. Бацька пачынаў абыходзіць мяне бокам, і працаваць напрамую з некаторымі іншымі жанчынамі. Эга прыйшлося забіць, яго, шкадую аб гэтым ".
  
  
  Нік вывучаў яе прыжмуранымі вачыма. "Магу яе цяпер выкурыць цыгарэту?"
  
  
  "Няма. Я не збіраюся падыходзіць да цябе так блізка". Ee ўсмешка зноў з'явілася. "Гэта яшчэ адна рэч, аб якой ёй шкадую, што я ніколі не змагу стрымаць дадзенае абяцанне. Думаю, гэта было б добра".
  
  
  Ён кіўнуў. "Гэта магло б у гэтым". Пакуль не было нас найменшага намёк на тое, што яна або Чоу што-небудзь ведалі пра змову Филстона з мэтай забіць Імператара. Ён трымаў у руках козыр; у гэты момант ён паняцця не меў, як у нах гуляць і трэба ці наогул гуляць у нах.
  
  
  Тонака зноў скрыжавала ногі. Чонсам прыўзняўся, агаліўшы выгіб яе ягадзіц.
  
  
  "Перш чым Джоні Чоу вернецца, мне лепш папярэдзіць цябе, Нік. Не злых эга. Ён, я думаю, трохі вар'ят. І ён садыст. Ты атрымаў пасылку?"
  
  
  Ён утаропіўся на нах. "Я зразумеў. Яе, думаў, што гэта тваё". Ён перавёў погляд на яе поўныя грудзі. "Відавочна, што гэта не так".
  
  
  Яна не глядзела на яго. Ён адчуў у ёй непакой. "Няма. Гэта было ... брыдка. Але яна не магла гэтага прадухіліць. Яе магу кантраляваць Джоні толькі да пэўнай ступені. У яго ёсць гэта ... гэтая запал да зверствы. Часам мне даводзіцца дазваляць яму было рабіць тое, што ён хоча. Пасьля гэтага ён паслухмяным і з ім лёгка на якое-той час. Гэта - плоць, якую ён даслаў, была ад дзяўчыны Гэтая, якую мы павінны былі забіць ".
  
  
  Ён кіўнуў. - Значыць, гэтае месца - месца забойства?
  
  
  "Так. І катаванняў. Мне гэта не падабаецца, але гэта неабходна".
  
  
  "Гэта вельмі зручна. Побач з гаванню
  
  
  Яе ўсмешка была стомленай з-за макіяжу. "Вальтэр" павіс у руцэ. Яна зноў падняла яго, трымаючы эга абедзвюма рукамі. "Так. Але мы на вайне, і на вайне назаўжды тварыць жудасныя рэчы. Але хопіць пра гэта. Мы павінны пагаварыць пра цябе, Нік Картэр. Яе хачу шчасна даставіць цябе ў Пекіне. Голас чаму яе папярэджваю цябе аб Джоні".
  
  
  Эга тон быў сардоническим. "Пекін, а? Яе, быў там пару разоў. Інкогніта, вядома. Мне не падабаецца гэта месца. Сумна. Вельмі сумна".
  
  
  "Сумняваюся, што на гэты раз табе будзе сумна. Яны рыхтуюць сапраўдны прыём для цябе. І для мяне. Калі ты не адгадаеш, Нік, яе Гань-Вай".
  
  
  Ён зноў праверыў кайданкі. Калі прадставіцца шанец, эму прыйдзецца зламаць руку.
  
  
  Хай-Вай Тио Pu. Кітайская разведка.
  
  
  "Гэта толькі што прыйшло мне ў галаву", - сказаў ён. "Якое званне і імя, Тонака?" Яна сказала эму.
  
  
  Яна яна свабодна эга. "Яе палкоўнік. Мяне клічуць па-кітайску Мэй Той. Гэта адна вакол прычын, па якой мне давялося так аддаліцца ад бацькі - у яго ўсё яшчэ было шмат кантактаў, і рана ці позна ён даведаўся б пра гэта. Таму мне прыйшлося прыкінуцца ненавідзець эга за тое, што ён пакінуў свой народ, Гэтую, калі быў малады. Ён быў Гэтая. Як і яе. Але ён пайшоў, ён забыўся свой народ і служыў імперыялістычнаму істэблішменту. Пакуль ён не шталь старым і хворым. Затым ён паспрабаваў загладзіць віну! "
  
  
  Нік не супраціўляўся усмешцы. "Пакуль ты заставалася з Гэтая? Верная свайму народу - каб ты магла пранікнуць у яго і аддаць яго. Выкарыстоўваць ih. Знішчаць ih".
  
  
  Яна не адказала на насмешку. "Вы, вядома, не зразумееце. Мае людзі ніколі не стануць нічым, пакуль яны не ўстануць і не захопяць Японію. Яе вяду ih ў гэтым кірунку".
  
  
  Падводзячы ih k разні. Калі Филстону ўдасца забіць Імператара і ўскласці віну на кітайцаў, Буракумины апынуцца бліжэйшым казлом адпушчэння. Раз'юшаныя японцы, магчыма, не змогуць дабрацца да Пекіна - яны могуць і будуць забіваць кожнага мужчыну, жанчыну і дзіцяці Гэтая, якіх змогуць знайсці. Адсячы ім галаву, вытрыбушыць, павесіць, застрэліць. Калі гэта здарыцца, у раёне Саньи сапраўды стане склепам.
  
  
  Якое-то час агент AX змагаўся з сумленнем і разважлівасцю. Калі ён раскажа ім пра змову Филстона, яны могуць паверыць яму было дастаткова, каб прыцягнуць да гэтага па матэматыцы дадатковую ўвагу. Або яны могуць эму зусім не паверыць. Яны могуць як-то гэта сапсаваць. А Филстон, калі б ён западозрыў, што эга западозрылі, проста адмяніў бы свае планы і дачакаўся новай рашэнні. Нік трымаў рот на замку і апусціў вочы, гледзячы, як малюсенькія чырвоныя балетныя туфлі на высокім абцасе пампуюцца на назе Тонаки. Сяргей бліснуў на яе голым карычневым сцягне.
  
  
  У дзверы пастукалі. Тонака прызнаўся Джоні Чоу. "Аб рускай паклапоцяцца. Як пажывае наш іншы? Вялікі Нік Картэр! Майстар забойстваў! Чалавек, які прымушае ўсіх бедных маленькіх шпіёнаў дрыжаць, калі яны чуюць эга імя".
  
  
  Чоу падышоў да крэсла і спыніўся, злосна гледзячы на Ніка Картэра. Эга цёмныя валасы былі густымі і зблытанымі, низменному падаючы на шыю. Эга густыя бровы ўтварылі чорную касую рысу над носам. Эга зубы былі вялікімі і беласнежнымі, з шчылінай пасярэдзіне. Ён плюнуў на AXEman і моцна ўдарыў яго эга па твары.
  
  
  "Як ты сябе адчуваеш, танны забойца? Як табе падабаецца, калі цябе прымаюць?"
  
  
  Нік прыжмурыўся ад новага ўдару. Ён адчуваў смак крыві вакол парэзанай вусны. Ён бачыў, як Тонака папераджальна пахітала галавой. Яна была права. Чоу быў маніякальнай забойцам, ахопленым нянавісцю, і цяпер не час падбухторваць эга. Нік маўчаў.
  
  
  Чоу зноў ударыў яго, потым зноў і зноў. "У чым справа, здаравяка? Няма чаго сказаць?"
  
  
  Тонака сказаў: "Гэтага будзе дастаткова, Джоні".
  
  
  Ён замахнуўся на нах, рыкаючы. "Хто сказаў, што гэтага будзе дастаткова!"
  
  
  "Я кажу гэта. І ёй камандую тут. Пекін хоча, каб ён быў жывым і ў добрай форме. Труп або калека не прынясуць асаблівай карысці".
  
  
  Нік з цікавасцю назіраў. Сварка ў сям'і. Тонака злёгку павярнула вальтэр, так што ён накрыў Джоні Чоу гэтак жа, як і Ніка. Наступіла хвіліна маўчання.
  
  
  Чоу выдаў апошні рык. "Я кажу, пайшлі вы і ў Пекіне таксама. Вы ведаеце, колькі нашых таварышаў па ўсім адкрыты басейн забіў гэты вырадак?"
  
  
  "Ён заплаціць за гэта. Са часам. Але спачатку Пекін хоча, каб эга дапыталі - і думайце, што гэта будзе яму было прыемна! Так што давай, Джоні. Супакойся. Гэта павінна быць зроблена належным чынам. У нас ёсць загады, і яны павінны выконвацца ".
  
  
  "Добра. Добра! Але я ведаю, што б зрабіў з гэтым смярдзючым ублюдкам, будзь у мяне мой шлях. Яе б адрэзаў эму яйкі і прымусіў эга з'есці..."
  
  
  Эга незадаволенасць сціхла. Ён падышоў да канапы і панура згорбіўся, эга поўны чырвоны рот надзьмуўся, як у дзіцяці.
  
  
  Нік адчуў, як холад прабягае па эга спіне. Тонака быў правоў. Джоні Чоу быў садыстам і маньякам-забойцам. Эму было цікава, што кітайскі апарат эга пакуль трываў. Такія людзі, як Чу, маглі б быць абузай, а кітайцы былі зусім не дурнямі. Але ў гэтага была і іншая бок - Чау будзе абсалютна надзейным і бязлітасным забойцам. Гэты факт, верагодна, ануляваў эга грахі.
  
  
  Джоні Чоу выпрастаўся ірына. Ён усміхнуўся, паказаўшы зубы.
  
  
  "Па крайняй меры, мы можам прымусіць гэтага сукінага сына глядзець, як мы працуем з дзяўчынай. Мужчына толькі што прывёў сл. Гэта не пашкодзіць эму, і гэта можа нават пераканаць эга ў чым-то - напрыклад, можа быць, што з ім усё скончана".
  
  
  Ён павярнуўся і паглядзеў на Тонаку. "І бескарысна спрабаваць мяне спыніць! Яе раблю вялікую частку працы ў гэтай паршывай аперацый, і я збіраюся атрымаць ад нах задавальненне".
  
  
  Нік, пільна назіраў за Тонакой, убачыў, як яна здалася. Яна павольна кіўнула. "Добра. Джоні. Калі хочаш. Але будзь вельмі асцярожны - ён хітры і слізкі, як вугор".
  
  
  "Ха!" Чоу падышоў да Ніку і зноў ударыў яго эга па твары. "Я спадзяюся, што ён сапраўды спрабуе выкрутаў. Гэта ўсё, што мне трэба, - падстава, каб забіць эга. Добрая нагода - тады яе магу сказаць Пекіну запусціць паветранага цмока".
  
  
  Ён падняў Ніка на ногі, і падштурхнуў да дзень. "Ідзіце, містэр Киллмастер. Вас чакае баль. Яе збіраюся паказаць вам, што адбываецца з людзьмі, якія не згодныя з намі".
  
  
  Ён выхапіў вальтэр у Тонаки. Яна ціха здалася і не глядзела Ніку ў вочы. У яго з'явілася непрыемнае прадчуванне. Дзяўчына? Толькі што прывезлі? Ён успомніў загады, якія аддаваў дзяўчынкам у дом гейш. Мату, Сато і Як. Бог! Калі што-то пайшло не так, ён быў вінаваты. Эга віна...
  
  
  Джоні Чоу штурхнуў эга па доўгім калідоры, а затым па звілістай лесвіцы, гнілой і рыпучых, у брудны склеп, дзе пры ih набліжэнні змяталіся пацукі. Тонака рушыла ўслед за імі, і Нік адчуў супраціў у яе кроку. "Гэй, ты сапраўды не падабаюцца непрыемнасці", - з горыччу падумаў ён. Аднак яна робіць гэта, таму што вернай свайму бязбожнаму камуністычнаму справе. Ён ніколі ih не зразумее. Усё, што ён мог зрабіць, гэта змагацца з імі.
  
  
  Яны пайшлі па іншаму калідоры, вузкім і воняющему чалавечымі фекаліямі. Уздоўж яго стаялі дзень, у кожнай па якіх было высока размешчана малюсенькае акно з кратамі. Ён хутчэй адчуў, чым пачуў рух за дзвярыма. Гэта была ih турма, ih-месца пакарання. Адкуль-то звонку, пранікаючы нават у гэтыя змрочныя глыбіні, у гавані данеслася глыбокае мыканне буксіра. Так блізка да салёнай свабодзе сукенка - і гэтак далей.
  
  
  Раптоўна ён зразумеў, з абсалютнай яснасцю, што ён збіраецца праверыць.
  
  
  Калідор заканчваўся іншы дзвярыма. Эга ахоўваў груба апрануты японец у гумовых туфлях. У яго на плячы вісеў стары аўстрыйскі пісталет "Томі". AXEman, якім бы заклапочаным ён нам быў, усё ж заўважыў круглыя вочы і цяжкую шчацінне. - Ainu. Валасатыя людзі Хакайда, абарыгены, а зусім не японцы. Chicoms закідвалі шырокую сетку ў Японіі.
  
  
  Мужчына з паклонам адышоў у бок. Джоні Чоу адкрыў дзверы і штурхнуў Ніка ў яркі сьвяты, выходны ад адзінай 350-ватнай лямпачкі. Потым прыцемках эга вочы узбунтаваліся, і ён на імгненне міргнуў. Паступова ён адрозніў твар жанчыны, заключанай у зіхатлівага Буды па нержавеючай сталі. У Буды не было галавы, і па эга ўсечанай шыі, які раскінуўся і бязвольнага, з зачыненымі вачыма, вакол носа і rta цякла кроў, выступала бледны твар жанчыны.
  
  
  Як!
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  
  
  
  Джоні Чоу адштурхнуў Ніка ў бок, затым зачыніў і замкнуў дзверы. Ён падышоў да зьзяе Буды. Нік выплюхнуў свой гнеў адзіным спосабам, якім ён мог - ён нацягнуў кайданкі, пакуль не адчуў, што скура лопаецца.
  
  
  Тонака шаптала. "Мне вельмі шкада, Нік. Нічога не зробіш. Яе забылася што-што важнае, і мне прыйшлося вярнуцца ў сваю кватэру. Як была там. Я не ведаю чаму. Са мной быў Джоні Чоу, і яна эга бачыла. Мы павінны былі забраць яе тады - я больш нічога не магла зрабіць ".
  
  
  Ён быў дзікуном. "Значыць, табе прыйшлося забраць яе. Табе трэба яе мучыць?"
  
  
  Яна прыкусіла губу і кіўнула Джоні Чоу. "Ён ведае. Яе сказала табе - менавіта так ён атрымлівае сваё задавальненне. Яе сапраўды спрабавала, Нік, яе сапраўды спрабавала. Яе гатэля забіць яе хутка і бязбольна".
  
  
  "Ты анёл міласэрнасці".
  
  
  Чоу сказаў: "Як табе гэта, вялікі Киллмастер? Яна цяпер не так добра выглядае, так? Не так добра, як тады, калі ты оттрахал яе сёння раніцай, трымаю грошы".
  
  
  Гэта, вядома, было б часткай вычварэнствы гэтага чалавека. Інтымныя пытанні задавалі сабе пад катаваннямі. Нік мог уявіць сабе ўхмылку і вар'яцтва ...
  
  
  Ён усё ж ведаў аб рызыцы. усе пагрозы міру не маглі перашкодзіць яму было сказаць гэта. Не сказаць гэтага было не ў характары эга. Ён павінен быў гэта сказаць.
  
  
  Ён сказаў гэта спакойна і холадна, з эга галасы сцякала ледзяная скарыначка. "Ты нікчэмны, гідкі, перакручаны сукін сын, Чоу. Забіваць цябе - адно па найвялікшых задавальненняў ў маім жыцці".
  
  
  Тонака мякка прашыпела. "Няма! Не..."
  
  
  Калі Джоні Чоу чуў гэтыя словы, ён быў занадта захоплены, каб звяртаць на іх увагу. Эга задавальненне было відавочным. Ён запусціў руку ў густыя чорныя валасы і закінуў да сябе яе галаву. Яе твар быў бяскроўным, такім жа белым, як калі б яна была нафарбаваны гейшы. Яе бледны мова высунуўся па скрываўленага rta. Чоу пачаў біць яе, прыводзячы сябе ў лютасць.
  
  
  "Яна прыкідваецца, маленькая сучка. Яна яшчэ не памерла".
  
  
  Нік ўсім сэрцам хацеў яе смерці. Гэта ўсё, што ён мог зрабіць. Ён назіраў за павольнай струменьчыкам крыві, цяпер ужо млявай, у выгнутым жолабе, пабудаваным вакол падставы Буды.
  
  
  ;. Машына атрымала ўдалае назва - Крывавы Буда.
  
  
  Гэта эга віна. Ён адправіўся ў кватэру Тонаки чакаць. Ён гатэль, каб яна выйшла з дома гейш, які ён думалі небяспечным, і ён гатэль, каб яна не замінала, і трымала побач тэлефон на выпадак, калі яна эму спатрэбіцца. Кравец вазьмі! Ён у лютасьці скруціў кайданкі. Боль працяў эга, запясці і перадплечча. Ён паслаў у Якасці выплат прама ў пастку. Гэта не была эга віны, у любым рэалістычным сэнсе, але цяжар ляжала на яго складаць даляр, як камень.
  
  
  Джоні Чоу перастаў біць страцілую свядомасць дзяўчыну. Ён нахмурыўся. "Можа, яна ўжо мёртвая", - з сумневам сказаў ён. "Нас у адной вакол гэтых маленькіх шлюх няма сілы".
  
  
  У гэты момант, Як расплюшчыла вочы. Яна памірала. Яна была да апошняй кроплі крыві. І ўсё ж яна паглядзела праз пакой і ўбачыла Ніка. Нейкім чынам, магчыма, ён з яснасцю, якая займаецца, як кажуць, наступае незадоўга да смерці, яна стала вядома эга. Яна паспрабавала ўсміхнуцца з вартым жалю высілкам. Ee шэпт, прывід голасу, разнёсся па пакоі.
  
  
  "Мне вельмі шкада, Нік. Я... так... проста..."
  
  
  Нік Картэр не глядзеў на Чжоў. Цяпер ён зноў быў у здаровым розуме і не хацеў, каб мужчына чытаў тое, што было ў яго ў вачах. Гэты чалавек быў пачварай. Тонака быў правоў. Калі ў яго калі-небудзь будзе шанец нанесці зваротны ўдар, ён павінен дзейнічаць стрымана. Вельмі крута. А пакуль ён павінен быў гэта цярпець.
  
  
  Джоні Гоу адштурхнуў, Як ад сябе дзікім рухам, якое зламала шыю. Трэск быў выразна чутны ў пакоі. Нік убачыў, як Тонака здрыганулася. Яна губляла самавалоданне? Магчымы кут ёсць.
  
  
  Чоу ўтаропіўся на мёртвую дзяўчыну. Голас у яго быў жаласны, як у маленькага хлопчыка, зламаў любімую цацку. "Яна памерла занадта рана. Чаму? Яна не амела на гэта права". Ён засмяяўся, як пацучыны піск у ночы.
  
  
  "Ёсць яшчэ ты, вялікі AXEman. Б'юся аб заклад, ты пратрымаешся доўгі час у Буды".
  
  
  "Няма", - сказала Тонака. "Вызначана няма, Джоні. Ідзі, ідзі убираемся адсюль. У нас шмат дэль".
  
  
  Імгненне ён з выклікам глядзеў на нах вачыма, такімі ж плоскімі і смяротнымі, як у кобры. Ён прыбраў доўгія валасы з вачэй. Ён зрабіў пятлю вакол пацерак і павесіў яе перад сабой. Ён паглядзеў на "Вальтэр" у руцэ.
  
  
  "У мяне ёсць пісталет", - сказаў ён. "Гэта робіць мяне босам. Шэф! Яе магу рабіць усё, што хачу".
  
  
  Тонака засмяяўся. Гэта была добрая спроба, але Нік пачуў, як напружанне размотваецца, як спружына.
  
  
  "Джоні, Джоні! Што гэта? Ты вядзеш сябе як дурань, а яго ведаю, што гэта не так. Ты хочаш, каб нас усіх забілі? Ты ведаеш, што адбудзецца, калі мы не падпарадкуемся загадам. Ідзем, Джоні. Будзь добры хлопчык і паслухай маму-сан. "
  
  
  Яна ўгаворвала яго, як немаўля. Нік слухаў. Эга жыццё была на мяжы.
  
  
  Тонака падышла ўшчыльную да Джоні Чоу. Яна прыкладае руку эму на плячо і нахілілася да эга вуха. Прашаптала яна. AXEman мог уявіць, аб чым яна гаварыла. Яна падкупляла эга сваім целам. Ён задаваўся пытаннем, колькі разоў яна гэта рабіла.
  
  
  Джоні Чоу ўсміхнуўся. Ён выцер скрываўленыя рукі аб штаны па тканіны чинос. "Вы будзеце? Вы сапраўды абяцаеце?"
  
  
  "Я буду яе абяцаю." Яна ласкава праводзіла рукой па эга грудзей. "Як толькі мы эга прылада прыбярэм. Добра?"
  
  
  Ён усміхнуўся, паказваючы прабелы ў сваіх белых зубах. "Добра. Давай зробім гэта. Голас - вазьмі пісталет і прыкрывай мяне".
  
  
  Тонака ўзяла "вальтэр" і адышла ў бок. Пад густым макіяжам яе твар было абыякавым, незразумелым, як маска Але. Яна зрабіла пісталет на Ніка.
  
  
  Нік не змог выстаяць. "Вы заплаціць даволі высокую цану", - сказаў ён. "Спаць з такой мярзотаю".
  
  
  Джоні Чоу ўдарыў яго эга кулаком па твары. Нік пахіснуўся і ўпаў на адно кожнаму племені. Чоу ўдарыў яго эга нагой у вышыню, і на імгненне вакол агента Сякеры закружылася цемра. Ён пахіснуўся на каленях, страціўшы раўнавагу з-за скаваных за спіной кайданкоў, і пакруціў галавой, каб пазбавіцца ад гэтага. У эга мозгу ўспыхнулі агні, як магніевыя ўспышкі.
  
  
  "Больш не назаўсёды!" - адрэзала Тонака. "Ты хочаш, каб яе стрымаў сваё абяцанне, Джоні?"
  
  
  "Добра! Ён не паранены". Чоу схапіў Ніка за каўнер і падняў на ногі.
  
  
  Яны адвялі эга назад наверх, у маленькую пустую пакой побач з офісам. У яго была металічная дзверы з цяжкай жалезнай кратамі звонку. У пакоі не было нічога, акрамя бруднага пасцельнай бялізны каля трубы, якая займаецца цягнулася ад падлогі да столі. Высока стогнамі, каля трубы, было акно з кратамі, без шкла, і занадта маленькі, каб карлік мог праслізнуць праз яго.
  
  
  Джоні Чоу падштурхнуў Ніка да ложка. "Гатэль першага класа, здаравяк. Націснуўшы на іншую бок і прычыні эга, Тонака, пакуль яе перамыкаю кайданкі".
  
  
  Дзяўчына паслухалася. "Ты застанешся тут, Картэр, пакуль заўтра ўвечары не скончацца справы. Затым мы адвязем цябе ў мора і пасадзім на борт кітайскага грузавога судна. Праз тры дні ты будзеш у Пекіне. Яны будуць вельмі шчаслівыя. бачыць вас - цяпер рыхтуюць прыём ".
  
  
  Чоу досталь вакол кішэні ключ і расшпіліў кайданкі. Киллмастеру захацелася паспрабаваць гэта. Але Тонака была ў дзесяці футах ад яго, ля супрацьлеглай сцяны, і вальтэр ляжаў на яго жываце. Бескарысна хапаць Чоу і выкарыстоўваць эга, як шчыт. Яна заб'е ih абодвух. Так ён адмовіўся
  
  
  пакончыць жыццё самагубствам, і назіраў, як Чоу пстрыкнуў адзін па наручнікаў на вертыкальнай трубе.
  
  
  "Гэта павінна ўтрымаць нават вялікага майстра забойстваў", - усміхнуўся Чу. "Калі толькі ў яго ў кішэні няма чароўнага набору - а я не думаю, што ў яго ёсць". Ён моцна ўдарыў Ніка па твары. "Сядай, вырадак, і маўчы. Ты прыгатавала іголку, Тонака?"
  
  
  Нік саслізнуў у сядзячае становішча, яго правае запясце было выцягнута і злучана з трубкай. Тонака працягнула Джоні Чоу бліскучую іголку для падскурных ін'екцый. Адной рукой ён штурхнуў Ніка ўніз і ўваткнуў іголку эму ў шыю, ледзь вышэй каўняра. Ён спрабаваў прычыніць боль, і ён гэта зрабіў. Іголкі адчувалася, як кінжал, калі Чоу пратараніў поршань.
  
  
  Тонака сказаў: "Проста што-небудзь, каб вы заснулі ненадоўга. Маўчы. Гэта не пашкодзіць вам".
  
  
  Джоні Чоу вырваў іголку. "Я б гатэль прычыніць эму боль. Калі б яе, паступіў па-свойму меркаванні..."
  
  
  "Не, - рэзка сказала дзяўчына. "Гэта ўсё, што нам трэба зрабіць цяпер. Ён застанецца. Ідзем, Джоні".
  
  
  Убачыўшы, што Чжоу ўсё яшчэ вагаецца, гледзячы на Ніка зверху ўніз, яна дадала ласкавым тонам. "Калі ласка. Джоні. Ты ведаеш, што я абяцала - не будзе часу, калі мы не паспяшаемся".
  
  
  Пакінуўшы на развітанне штурхнуў Ніка пад рэбры. "Сайонара, здаравяк. Яе буду думаць пра цябе, пакуль буду трахаць ee. Гэта самае блізкае, што ты калі-небудзь зможаш зрабіць зноў".
  
  
  Металічная дзверы зачыніліся. Ён пачуў, як цяжкая штанга ўпала на месцы. Ён быў адзін, з наркотыкам, дзеючым у эга венах, які збіраўся высечы эга ў любую секунду - як доўга ён паняцця не меў.
  
  
  Нік з цяжкасцю падняўся на ногі. Ён ужо быў трохі одурманен, кружыўся гол, але гэта можа быць з-за пабояў. Ён кінуў позірк на маленькае акенца высока над ім і адступіў эга. Тут пуста. Нідзе нічога. Наогул нічога. Труба, кайданкі, брудны пасцельны кілімок.
  
  
  Вольнай левай рукой ён палез па парванага кішэні плаціць у хвіліну камзолы. Эму засталіся запалкі і цыгарэты. І пачак грошай. Джоні Чоу хутка абшукаў яго, амаль выпадкова, і ён абмацаў грошы, пакратаў ну, а затым, відавочна, забыўся. Ён не сказаў пра гэта Тонаке. Нік прыгадаў - гэта было зроблена разумна. У Чау павінны быць свае планы на гэтыя грошы.
  
  
  Што за справа? Дваццаць пяць тысяч даляраў цяпер не пайшлі эму на карысць. Ключ ад кайданкоў не купіш.
  
  
  Цяпер ён адчуваў, як на яго дзейнічае прэпарат. Ён разгойдваўся, а яго мэта была падобная на паветраны шар, які спрабуе ўзляцець у вольным палёце. Ён змагаўся з гэтым, спрабуючы глыбока дыхаць, пот заліваў эга вочы.
  
  
  Ён трымаўся на нагах выключна воляй. Ён стаяў, як мага далей ад трубы, выцягнуўшы правую руку. Ён адкінуўся ў бок, выкарыстоўваючы свае дзвесце фунтаў, яго вялікі палец быў складаным, на далоні правай рукі, сціскаючы цягліцы і косткі. У кожнай пагадненні ёсць хлусні, і ён ведаў, што часам можна вырвацца вакол кайданкоў. Хітрасць заключалася ў тым, каб паміж абшэўкай і косткамі заставаўся невялікі зазор, невялікі люфт. Плоць не амелы значэння. Эга можна было адарваць.
  
  
  У яго быў невялікі допуск, але эга недастаткова. Гэта не спрацавала. Ён рэзка тузануўся. Боль і кроў. Гэта ўсё. Абшэўка саслізнула ўніз і зафіксавалася ў падставы эга вялікага пальца. Калі б эму было чым эга вышмараваць ...
  
  
  Цяпер эга мэта ператварылася ў паветраны шар. Паветраны шар з намаляваным на nen тварам. Ён паляцеў з эга плячэй і паляцеў у неба на доўгай доўгай вяроўцы.
  
  
  
  Кіраўнік 13
  
  
  
  
  Ён прачнуўся ў поўнай цемры. У яго моцна балела гол, а на целе быў адзін вялізны сіняк. Эга разарванае правае запясце пульсавала ад вострай балюча. Праз маленькае акенца над галавой час ад часу даносіліся гукі гавані.
  
  
  Чвэрць гадзіны ён праляжаў у цемры і спрабаваў сабраць разам свае бязладныя думкі, каб злучыць кавалачкі мазаікі ў выразную карціну рэальнасці. Ён зноў праверыў абшэўку і трубку. Нічога не змянілася. Па-ранейшаму ў пастцы, бездапаможны, нерухомы. Эму здавалася, што ён доўгі час быў без прытомнасці. Эга, смага была жывы, чапляючыся за горла.
  
  
  З болем ён устаў на калені. Ён выняў запалкі вакол кішэні пінжака, а затым двух няўдач здолеў захаваць адну па папяровых запалак святлівай. У яго былі наведвальнікі.
  
  
  Побач з ім на падлозе стаяў паднос. На nen што-то было. Што-то прыкрыты сурвэткай. Запалка згарэла. Ён запаліў яшчэ адну і, усё яшчэ стоячы на каленях, пацягнуўся да подносу. Тонака мог падумаць прынесці эму вады. Ён схапіў сурвэтку.
  
  
  Ee вочы былі расплюшчаныя і глядзелі на яго. Маленечкі сьвяты запалкі адбівалася ў мёртвых зрачках. Гол Як ляжалі на праведзеныя вылічэнні на талерцы. Цёмныя валасы бязладна скідаліся да адрэзанай шыі.
  
  
  Джоні Чоу атрымлівае задавальненне.
  
  
  Нік Картэр без сораму хварэў. Эга ванітавала на падлогу каля паднос, яго ванітавала, і изрыгало, пакуль ён не апусцеў. Пуста ад усяго, акрамя нянавісці. У смуроднай цемры эга прафесіяналізм не быў выпушчаны, і ён гатэль толькі знайсці Джоні Чоу і забіць эга як мага больш балюча.
  
  
  Праз некаторы час ён запаліў яшчэ адну запалку. Ён накрываў галаву сурвэткай, калі яго рука дакранулася да валасоў.
  
  
  
  
  
  
  Складаная прычоска гейшы ператварылася ў абломкі, раскіданая і разбурана, пакрытая алеем. Алей!
  
  
  Запалка згасла. Нік глыбока апусьціў руку ў густую кучу валасоў і пачаў папраўляць яе. Мэта павярнулася ад яго дотыку, ледзь не ўпала і пакацілася за межы дасяжнасці эга. Ён падсунуў паднос ліжа і заклинил эга нагамі. Калі яго левая рука была пакрыта алеем для валасоў, ён перанёс эга на правае запясце, расціраючы іх уверх, уніз і вакол унутранага боку сталёвы абшэўкі. Ён зрабіў гэта раз дзесяць, затым адсунуў паднос і выпрастаўся.
  
  
  Ён зрабіў тузін глыбокіх удыхаў. Паветра, просачивающийся праз акно, быў ахутаны дымам стане. Хто-то выйшаў па калідоры за межы пакоя, і ён прыслухаўся. Праз час гукі склаліся ў ўзор. Ахоўнік у калідоры. Ахоўнік у гумовых туфлях шелл на сваёй пасадзе. Мужчына хадзіў узад і наперад па калідоры.
  
  
  Ён рухаўся так далёкі злева ад яго, як ён мог, пацягнуўшы ўстойлівага супраць наручнікаў, якая займаецца звязвала эга да трубы. Пот выступіў на nen, калі ён ўклаў у гэта намаганне, кожную ўнцыю сваёй велізарнай сілы. Абшэўка саслізнула з эга змазанай рукі, слізганула яшчэ трохі, а затым засела эга, вялікіх суставах. Киллмастер зноў напружыўся. Цяпер агоніі. Не добра. Гэта не спрацавала.
  
  
  Выдатна. Ён прызнаўся, што гэта будзе азначаць зламаныя косткі. Так што скончым з гэтым.
  
  
  Ён падышоў як мага лізаць да трубы, нацягваючы абшэўку ўверх па трубе, пакуль яна не апынулася на ўзроўні эга плячэй. Эга запясце, рука, і кайданкі былі пакрытыя крывавым алеем для валасоў. Ён павінен умець гэта рабіць. Усё, што эму было трэба, гэта дазволу.
  
  
  Киллмастер зрабіў адзін глыбокі ўдых, затрымаў дыханне і кінуўся прэч з трубы. Уся нянавісць і лютасць, кипевшие ў nen, сышлі ў выпад. Калі-то ён быў всеамериканским паўабаронцам, і людзі да гэтага часу тхара з трапятаннем адклікаліся аб тым, як ён разбіваў супрацьлеглыя лініі. Тое, як ён цяпер выбухнуў.
  
  
  Боль была кароткачасовай і жудаснай. Сталь прарабіла жорсткія разоры на яго целе, і ён адчуў, як расколваюцца косткі. Ён хіснуўся да стагнаў каля дзень, чапляючыся за падтрымку, яго правая рука была звісаюць крывавым абломкам збоку. Ён быў вольны.
  
  
  Свободнен? Па-ранейшаму заставаліся металічная дзверы і цяжкая перакладзіна. Цяпер гэта будзе хітрасць. Мужнасць і грубая сіла прывялі эга так далёка, як толькі маглі.
  
  
  Нік прыхінуўся да стагнаў, цяжка дыхаючы і ўважліва прыслухоўваючыся. Ахоўнік у калідоры ўсё яшчэ слізгаў уверх і ўніз, балетныя тэпцікі, гумовыя шыпелі пра грубыя дошкі.
  
  
  Ён стаяў у цемры і ўзважваў рашэнне. У яго быў толькі адзін шанец. Калі ён эга затыкне, ўсё страчана.
  
  
  Нік зірнуў у акно. Цемра. Але ў які дзень? Якая ноч? Спаў ён кругласутачна і больш? У яго было такое прадчуванне. Калі так, то гэта была ноч, устаноўленая для беспарадкаў і сабатажу. Гэта азначала, што Тонаки і Джоні Чоу не будзе. Яны будуць дзе-то ў цэнтры Токіо, занятыя сваімі забойнымі планамі. А Филстон? Филстон будзе ўсміхацца сваёй эпицентарной усмешкай вышэйшага саслоўя і рыхтавацца забіць Імператара Японіі.
  
  
  AXEman ўсьвядоміў раптоўную адчайную неабходнасць. Калі эга меркаванне было правільным, можа быць, ужо занадта позна. У любым выпадку нельга было губляць час - і ён павінен паставіць усё на адзін кідок костак. Цяпер гэта была чыстая авантуры. Калі Чжоў і Тонака ўсё яшчэ былі побач, ён быў бы мёртвы. У іх былі мазгі і зброю, і эга хлусні не падманулі б.
  
  
  Ён запаліў запалку, адзначыўшы, што ў яго засталося толькі тры. Гэтага павінна хапіць. Ён перацягнуў кілімок каля дзень, устаў на яго і пачаў ірваць эга на кавалкі левай рукой. Эга правая была бескарысная.
  
  
  Калі па тонкай падшэўкі набралася дастаткова бавоўны, ён сунуў яе ў кучу каля збіраліся пад дзвярыма. Недастаткова. Ён выцягнуў вакол падушкі яшчэ ваты. Затым, каб зберагчы свае запалкі на выпадак, калі гэта не загарыцца адразу, ён палез у хвіліну за грашыма, маючы намер скруціць банкноту і выкарыстоўваць яе. Грошай не было. Запалка згасла.
  
  
  Нік мякка вылаяўся. Джоні Чоу ўзяў грошы, калі праслізнуў унутр, паклаўшы галаву, Як на талерцы.
  
  
  Засталося тры запалкі. На nen выступіў новы гаршчок, і ён не мог утрымацца ад дрыжыкаў у пальцах, калі асцярожна запаліў яшчэ адну запалку і паднёс яе да бавоўны. Малюсенькае полымя ўспыхнула, заколебалось, ледзь не згасла, зноў загарэлася і пачатак дрэды. Дым пачаў круціцца ўверх.
  
  
  Нік вылез вакол старога плаціць, і пачаў выдзімаць дым, накіроўваючы эга пад дзверы. Цяпер бавоўна палаў. Калі гэта не спрацуе, ён проста можа забіць сябе удушшам. Гэта было лёгка зрабіць. Ён затаіў дыханне і працягваў размахваць плашчом. змятаючы дым пад дзвярыма. Гэтага было дастаткова. Нік пачаў крычаць ва ўвесь голас. "Агонь! Агонь! Вызначыць - вызначыць - Агонь! Вызначыць мне - не дайце мне згарэць. Агонь!"
  
  
  Цяпер ён даведаецца.
  
  
  Ён стаяў у баку ад дзень, прыціснуўшыся да стогн збоку. Дзверы адкрылася вонкі.
  
  
  Вт цяпер весела палала, і пакой напаўнялася з'едлівым дымам. Эму не трэба было сімуляваць кашаль. Ён зноў закрычаў: "Агонь! Вызначыць - тасукете!
  
  
  Тасукетель Прывітанне - Прывітанне! "Ахоўнік бег па калідоры. Нік выпусьціў лямант жаху. "Тасукетел"
  
  
  Цяжкая штанга з грукатам звалілася. Дзверы прыадчыніліся на некалькі цаляў. Выйшаў дым. Нік засунуў бескарысную правую руку ў хвіліну пінжака, каб яна не замінала. Цяпер ён зароў у горла і ўдарыў яго сваімі вялікімі плячыма ў дзверы. Ён быў падобны масіўнай спружыне, якую занадта доўга згарнулі і нарэшце выпусцілі.
  
  
  Дзверы з грукатам грукнулі вонкі, адкінуўшы ахоўніка назад і, страціўшы раўнавагу. Гэта былі айны, якіх ён бачыў раней. Перад ім быў напагатове пісталет "Томі", і калі Нік нырнуў пад яго, мужчына рэфлекторнае выціснуў чаргу. Полымя апаліла твар AXEman. Ён уклаў усё, што ў яго было, у кароткі ўдар левай рукой у жыцці мужчыны. Ён прыціснуў эга k стогны, яго эга каленам у пахвіну і па твары. Ахоўнік выдаў булькаючы стогн, і пачаў падаць. Нік ўдарыў яго эга рукой па адамовому яблыку, і зноў ударыў яго эга. Зубы зламаныя, вакол разбуранага rta чалавека хлынула кроў. Ён выпусціў пісталет Томі. Нік схапіў яго, перш чым ён упаў на падлогу.
  
  
  Ахоўнік быў яшчэ ў полусознании, п'яна прыхінуўшыся да стагнаць. Нік выбіў эму нагу, і ён паваліўся.
  
  
  Кулямёт быў цяжкім нават для Ніка з эга адзінай здаровай рукой, і эму спатрэбілася секунда, каб збалансаваць эга. Ахоўнік паспрабаваў устаць. Нік ўдарыў яго эга нагой па твары.
  
  
  Ён устаў над чалавекам і прыставіў мала Томі пісталет на адлегласці цалі ад яго галавы. Ахоўнік усё яшчэ быў у дастатковай свядомасці, каб глядзець скрозь мала і мозгу ў абойму, дзе цяжкія 45-га калібра чакалі са смяротным цярпеннем, каб разарваць эга на часткі.
  
  
  "Дзе Джоні Чоу? Дзе дзяўчына? Адна секунда, і я заб'ю цябе!"
  
  
  Ахоўнік у гэтым не сумняваўся. Ён трымаўся вельмі спакойна, і мармытаў словы крывавай пенай.
  
  
  "Яны ідуць Тоё - ідуць у Тойо! Ідуць ладзіць беспарадкі, пажары, клянуся. Ёй кажу - не заб'яце!"
  
  
  Тойо павінна азначаць цэнтральны Токіо. Цэнтр горада. Ён адгадаў правільна. Ён адсутнічаў больш сутак.
  
  
  Ён паставіў нагу мужчыну на грудзі. "Хто яшчэ тут? Іншыя мужчыны? Тут? Яны не пакінулі цябе ахоўваць мяне аднаго?"
  
  
  "Адзін чалавек. Толькі адзін чалавек. А цяпер спіць у офісе, клянуся". Праз усё гэта? Нік ўдарыў ахоўніка па чэрапе прыкладам Томі пісталет. Ён павярнуўся і пабег па калідоры да офіса, дзе Джоні Чоу застрэліў рускага Дзмітрыя.
  
  
  Праз дзень у офісе вырваўся струмень полымя, і лупіў вочы з непрыемным гукам праляцела mimmo левага вуха Ніка. Спіць, кравец! Вырадак прачнуўся і адрэзаў Ніка са двара. Не было часу, каб даследаваць, спрабаваць знайсці іншы выхад.
  
  
  Блам-БЛАМ...
  
  
  Лупіў вочы праляцела занадта блізка. Лупіў вочы прабіла сцяну побач з ім. Нік павярнуўся, пагасіў адзіны цьмяны святым у калідоры і пабег назад да лесвіцы, якая вядзе ў вязніцы. Ён пераскочыў праз цела стражніка, без прытомнасці, і працягнуў бегчы.
  
  
  Цяпер цішыня. Цішыня і цемра. Чалавек у офісе загружаўся і чакаў.
  
  
  Нік Картэр перастаў бегчы. Ён упаў на жыццё і папоўз, пакуль не змог зірнуць уверх і ўбачыць, амаль не бачу, больш светлы прастакутнік адкрытага вокны ў даху над ім. Наляцеў халаднаватае паветра, і ён убачыў зорку, адзіную цьмяную зорку, зіготкую ў цэнтры плошчы. Ён паспрабаваў успомніць, наколькі высока былі вокны ў даху. Ён заўважыў ih ўчора, калі яны прывялі эга. Ён не мог успомніць, і ведаў, што гэта не мела значэння. У любым выпадку ён павінен быў паспрабаваць.
  
  
  Ён шпурнуў пісталет Томі ў акно ў даху. Ён стукаўся, падскокваў і ствараў пякельны шум. Мужчына ў офісе пачуў гэта і зноў адкрыў агонь, праліваючы свінец па вузкім калідоры. Нік абняў падлогі. Адна вакол куль прапарола эга валасы, не падзенучы скуру галавы. Ён ціха выдыхнуў. Хрыстос! Гэта было блізка.
  
  
  Чалавек у офісе спустошыў свой магазін. Зноў цішыня. Нік устаў, напружыў ногі і скочыў, дотянувшись здаровай левай рукой. Эга пальцы стуліліся на комингсе люка ў даху, і ён на імгненне павіс, пагойдваючыся, затым пачаў падцягвацца. Сухажыллі эга, рукі трэскаліся і скардзіліся. Ён горка ўсміхнуўся ў цемры. Усе гэтыя тысячы падцягванняў на адной руцэ цяпер акупляліся.
  
  
  Ён локцем упёрся ў комингс і вывесіў ногі. Ён быў на даху склада. Вакол яго стане былі ціхімі і пустэльнымі, але што-дзе гарэлі агні на складах і ў доках. Адзін асабліва яркі сьвяты зіхацеў, як сузор'е, на вяршыні жураўля.
  
  
  Блэкаута пакуль няма. Неба ззяла над Токіо неонавым святлом. На вяршыні Такійскай тэлевежы мигало чырвонае папярэджанне, і далёка на поўдні над міжнародным аэрапортам свяціліся пражэктары. Прыкладна ў двух мілях на захад знаходзіўся Імператарскі палац. Дзе быў Рычард Филстон ў гэты момант?
  
  
  Ён знайшоў пісталет Томі і прыціснуў эга да згіну здаровай рукі. Затым, мякка пабег, як мужчына перабягае таварныя вагоны, ён прайшоў уздоўж склада. Цяпер ён мог бачыць дастаткова добра,
  
  
  праз кожнае акно ў даху, калі ён падышоў да яму.
  
  
  Потым апошняга вокны ў даху будынак пашырылася, і ён зразумеў, што ў зале над офісам і каля пагрузнай платформы. Ён шелл на дыбачках, амаль не выдаючы гуку на гудронном пакрыцці. Адзіны цьмяны сяргей ззяў на штандарце ў двары, дзе іржавыя бочкі з маслам рухаліся, як шарообразные прывіды. Што-то каля варот злавіла сьвяты і ўплыў эга, і ён убачыў, што гэта джып. Пафарбаваны ў чорны колер. Эга складаць даляр падскочыла, і ён адчуў пачатак сапраўднай надзеі. Яшчэ можа быць шанец спыніць Филстона. Джып азначаў шлях у горад. Але спачатку ён павінен быў перайсці двор. Гэта будзе нялёгка. Адзіны ліхтар даваў дастаткова святла, каб гэты вырадак ў офісе эга мог убачыць. Ён не асмеліўся паспрабаваць пагасіць брылёў. Можна таксама адправіць эга візітную картку.
  
  
  Не было часу на разважанні. Эму проста трэба было вырвацца наперад і рызыкнуць. Ён пабег па прыбудове даху, якая зачыняе пагрузную пляцоўку, спрабуючы сысці як мага далей ад офіса. Ён дабраўся да абодва канца даху і паглядзеў уніз. Выплат прама пад ім знаходзілася чарка бочак з алеем. Яны выглядалі нетрывалымі.
  
  
  Нік перакінуў праз плячо аўтамат Томі і, праклінаючы бескарысную правую руку, асцярожна перабраўся праз край даху. Эга пальцы ўчапіліся ў жолаб. Ён пачаў правісаць і адрывацца. Эга нага пальцы закранулі бочак з алеем. Нік палёгкай уздыхнуў - жолаб вырваўся ў яго ў руцэ, і ўвесь эга аленка жым лежачы на барабаны. Стоковая труба небяспечна ківалася, прасядала, прагнулася пасярэдзіне і павалілася з шумам якая працуе кацельні фабрыкі.
  
  
  Агенту AX пашанцавала, што эга не забілі на месцы. Як бы яно нам было, ён страціў шмат сіл, перш чым эму ўдалося вырвацца і пабегчы да джыпе. Цяпер нічога іншага. Гэта была вэб-магчымасць апынуцца ў горадзе. Ён нязграбна бег, кульгаючы, таму што напалову запоўнены барабан цэглы эму шчыкалатку. Томі пісталет ён трымаў на праведзеныя вылічэнні, прыкладам да жывата, а мала нацэлена на пагрузную платформу дзень ля офіса. Цікава, колькі куль у яго засталося ў абойме?
  
  
  Чалавек у офісе не быў баязліўцам. Ён выбег па офісу, заўважыў Ніка, зігзагападобна які ўцёк па двары, і выпусціў кулю пісталета. Бруд паднялася нага, вакол Ніка, і лупіў вочы пацалавала яго. Ён бег, не страляючы ў рэўматызму, цяпер па-сапраўднаму турбуючыся аб абойме. Ён павінен быў гэта праверыць.
  
  
  Стрэлак пакінуў пагрузную пляцоўку і пабег да джыпе, спрабуючы адрэзаць Ніка. Ён працягваў страляць па Ніку на бягу, але эга агонь быў бязладным і далёкім.
  
  
  Нік ўсё яшчэ не стрэліў у рэўматызму, пакуль яны амаль не сустрэліся ў джыпа. Стральба была ў ўпор. Мужчына развярнуўся і на гэты раз прыцэліўся, трымаючы пісталет двума рукамі, каб утрымліваць яго. Нік ўпаў на адно кожнаму племені, паклаўшы пісталет Томі па кожнаму племені і выпусціў абойму.
  
  
  Большасць куль патрапілі мужчыну ў жыцці і адкінулі эга таму, каб перакінуць праз капот джыпа. Эга пісталет з грукатам упаў на зямлю.
  
  
  Нік выпусціў аўтамат Томі і пабег да джыпе. Мужчына быў мёртвы, у яго вырвалася кішкі. Нік сцягнуў эга з джыпа, і шталь рыцца ў кішэнях. Ён знайшоў тры запасных абоймы і паляўнічы нож з четырехдюймовым лязом. Эга ўсмешка была халоднай. Гэта было больш падобна на гэта. Томі пісталет не быў тым зброяй, якое можна было вазіць у Токіо.
  
  
  Ён падняў пісталет мерцвяка. Стары Браўнінг .380 - у гэтых Чыкам быў дзіўны асартымент зброі. Збіраецца ў Кітаі і вывозіцца кантрабандай у розныя краіны. Сапраўднай праблемай былі б патроны, але, падобна, яны як-то яе вырашалі.
  
  
  Ён сунуў браўнінг за пояс паляўнічы нож у хвіліну камзолы і заход у джып. Ключы былі ў замку запальвання. Ён круціў, заклінавала стартар, і стары аўтамабіль ажыў з зруйнавальным ровам выхлапных газавы. Глушыцеля не было!
  
  
  Вароты былі адчыненыя.
  
  
  Ён накіраваўся да дамбе. Токіо ззяў у туманнай ночы, як велізарная пераліваюцца цацанка. Блэкаута пакуль няма. Якога чорта гэта быў час?
  
  
  Ён дайшоў да абодва канца дарогі і знайшоў рэўматызму. Гадзіны ў акне паказана: 9.33. За гадзінамі быў тэлефонны кіёск. Киллмастер павагаўся, затым націснуў на здзекі, выскачыў вакол джыпа і пабег да кіёска. Ён сапраўды не хацеў гэтага рабіць - ён гатэль давесці справу да абодва канца і навесці парадак у адзіночку. Але лепш яму было гэтага не рабіць. Занадта рызыкоўна. Справа зайшло занадта далёка. Эму прыйдзецца патэлефанаваць у амерыканскае пасольства і папрасіць аб дапамозе. Якое-то час ён ламаў галаву, спрабуючы ўспомніць код распазнання нядзелях, атрымаў сваё эга і ўвайшоў у будку.
  
  
  Яго імя не было манеты.
  
  
  Нік ўтаропіўся на тэлефон у лютасьці і расчараванні. Праклён! Да таго часу, як ён здолее растлумачыць японскаму аператару, угаварыць яе даставіць эга ў амбасаду, будзе ўжо занадта позна. Магчыма, было ўжо занадта позна.
  
  
  У гэты момант сьвяты ў кіёску згасла. Паўсюль вакол яго, уверх і ўніз па вуліцы, у крамах, крамах, дамах і корчмах згасла брылёў.
  
  
  Нік падняў трубку і застыў на секунду.
  
  
  
  Занадта позна. Ён зноў быў сам па сабе. Ён пабег назад да джыпе.
  
  
  Вялікі горад ляжаў у цемры, калі не лічыць цэнтральнага плямы святла каля вакзала Токіо. Нік уключыў фары джыпу і з усіх нага, паехаў да гэтага самотнаму ўзоры палярнага ззяння ў змроку. Вакзал Токіо павінен мець уласны крыніца энергіі. Што-то звязанае з паездкамі, якія ўваходзілі і выходзілі.
  
  
  Калі ён ехаў, абапіраючыся на рэзкі квакаюць рог джыпа - так, як людзі ўжо пачалі выходзіць на вуліцы - ён убачыў, што зацямненне было не такім поўным, як ён меркаваў. Цэнтральнага Токіо не было, за выключэннем вакзала, але па перыметры горада ўсё яшчэ былі плямы свеце. Гаворка ішла аб асобных трансфарматарах і падстанцыях, і людзі Джоні Чоу не маглі высечы ih ўсіх адразу. На гэта спатрэбіцца час.
  
  
  Адно вакол плям на гарызонце мигнуло і згасла. Яны набліжаліся да гэтага!
  
  
  Ён трапіў у струмень машын, і вымушаны быў знізіць хуткасць. Многія кіроўцы спыніліся і чакалі, што ж адбудзецца. Захраснуў электрычны трамвай заблакаваў скрыжаванне. Нік абмінуў эга і працягваў павольна весці джып скрозь натоўп.
  
  
  Свечкі і лямпы мігцелі ў дамах, як вялікія светлячкі. Ён прайшоў mimmo групы блазнаў дзяцей на куце. Для іх гэта быў сапраўдны баль.
  
  
  На Гиндзу нават ён павярнуў налева. Ён мог павярнуць прама на Сотобори-нават прайсці пару кварталаў, а затым павярнуць на поўнач па вуліцы, якая займаецца прывядзе эга адкрыта да тэрыторыі палаца. Ён ведаў там афішу, якая займаецца вяла да моста праз роў. Месца, вядома, кішэла паліцэйскімі і вайскоўцамі, але гэта было нармальна. Эму проста трэба было знайсці каго-то з дастатковым аўтарытэтам, прымусіць ih выслухаць эга і адвесці Імператара ў сховішча і бяспеку.
  
  
  Ён заехаў у Сотобори. Адкрытыя наперадзе, за тым месцам, дзе ён меў намер павярнуць на поўнач, размяшчалася прасторны будынак амэрыканскай амбасады. Киллмастер быў вельмі спакусіцца. Эму патрэбна была дапамога! Гэтая штука станавілася для яго занадта вялікі. Але гэта былі лічаныя секунды, каштоўныя секунды, і ён не мог дазволіць сабе страціць нават адну секунду. Калі ён штурхаў джып, з-за вугла крычалі шыны, зноў загарэўся святым у амбасадзе. Аварыйны генератар. Тады яму было прыйшло ў галаву, што ў Палацы таксама будуць аварыйныя генератары, якія будуць выкарыстоўваць ih, і Филстон, павінна быць, ведаў пра гэта. Нік паціснуў вялікімі плячыма і моцна націснуў на газ, спрабуючы прапіхнуць эга скрозь маснічыны. Проста ідзі туды. Падчас.
  
  
  Цяпер ён чуў пануры шум пакажа натоўпу. Насуперак. Ён і раней чуў натоўпу, і яны заўсёды трохі палохалі эга, як нішто іншае. Натоўп непрадказальны, вар'ят звер, здольны на ўсё.
  
  
  Ён пачуў стральбу. Ірваная россып стрэлаў у цемры, адкрыта наперадзе. Агонь, грубы і люты, афарбаваў чарнату. Ён падышоў да скрыжавання. Цяпер да палаца было ўсяго тры квартала. На праведзеныя вылічэнні ляжалі падпаленая паліцэйская машына. Ён выбухнуў, і палаючыя аскепкі паляцелі ўверх і ўніз, як мініяцюрныя ракеты. Натоўп адступіла, крычучы і бегаючы ў сховішча. Далей па вуліцы дарогу перагароджвалі яшчэ тры паліцэйскія машыны, ih якія рухаюцца ліхтарыкаў гулялі ў назапашанай натоўпам. Ззаду іх побач з гидрантом рухалася пажарная машына, і Нік мімаходам убачыў вадамёт.
  
  
  Па вуліцы прайшла тонкая паласа паліцэйскіх. На іх былі шлемы для блогаў, дубінкі і пісталеты. Ззаду іх яшчэ некалькі паліцэйскіх стралялі слёзатачывым газам над лініяй і ў натоўп. Нік пачуў, як газавыя снарады разбіваюцца і рассейваюцца з тыповым вільготным thuuckk-thuuckk. У натоўпе лунаў пах лакриминаторов. Мужчыны і жанчыны задыхаліся і кашлялі, калі падзейнічаў газ. Адступленне стала пераходзіць ва ўцёкі. Нік, бездапаможны, павярнуў джып да абочыне і шталь чакаць. Натоўп наляцела на джып, як у моры мыс, і абышла яго.
  
  
  Нік устаў у джыпе. Гледзячы праз натоўп, каб дамагаюцца паліцыю і высокую сцяну, ён мог бачыць агні ў палацы і на яго тэрыторыі. Яны выкарыстоўвалі генератары. Гэта павінна было ўскладніць працу Филстону. Ці гэта было? Неспакой пераследвала AXEman. Филстон ведаў бы пра генератарах, і не вучыў бы ih. Як ён чакаў трапіць да Імператара?
  
  
  Затым ён ўбачыў ззаду сябе Джоні Чоу. Мужчына стаяў на даху машыны і крычаў на праходзілую mimmo натоўп. Одзіна вакол пражэктараў паліцэйскай машыны падхапіў эга і утрымліваў у паласе свеце. Чоу працягваў размахваць рукамі і хрыпець, і паступова паток натоўпу шталь запавольвацца. Цяпер яны слухалі. Яны перасталі бегчы.
  
  
  Тонака, якая стаяла ля правага крыла машыны, была асветленая пражэктарам. На ёй было чорнае, штаны, швэдар, валасы былі сабраны ў хустку. Яна глядзела на визжащего Джоні Чоу, яе вочы звузіліся, яна адчувала дзіўнае спакой, не звяртаючы ўвагі на натоўп, якая займаецца толкалась і толкалась вакол машыны.
  
  
  Было немагчыма пачуць, што казаў Джоні Чоу. Эга рот адкрыўся, і словы выйшлі, і ён працягваў паказваць вакол сябе.
  
  
  Яны зноў слухалі. Вакол паліцэйскіх шэрагаў пачуўся пранізлівы свіст, і шэрагі паліцэйскіх пачалі адступаць. "Памылка, - падумаў Нік. Назаўсёды было трымаць ih далей. Але паліцэйскіх было ценымногие менш, і яны перастрахоўваецца.
  
  
  Ён бачыў мужчын у процівагазах, па меншай меры сотню вакол іх. Яны кружылі вакол машыны, дзе прапаведаваў Чоу, і ва ўсіх было якое-то зброю - дубінкі, мядзведжы, пісталеты і нажы. Нік злавіў выбліск пісталета Сцены. Гэта было ядро, сапраўдныя парушальнікі спакою, і з зброяй і процігазамі яны павінны былі правесці праз натоўп паліцэйскія лініі на тэрыторыю Палаца.
  
  
  Джоні Чоу ўсё яшчэ крычаў і паказваў на палац. Тонака глядзела знізу, з абыякавым тварам. Людзі ў процівагазах пачалі фармаваць грубы фронт, пераходзячы ў шэрагі.
  
  
  Киллмастер агледзеўся. Джып трапіў у прэс натоўпу, і ён глядзеў праз мора сярдзітых асоб туды, дзе ў цэнтры ўвагі ўсё яшчэ знаходзіўся Джоні Чоу. Паліцыя выяўляла стрыманасць, але ўблюдка яны добра разглядалі.
  
  
  Нік выцягнуў браўнінг з-за пояса. Ён кінуў погляд ўніз. Ніхто вакол тысячы не звяртаў на яго аніякай увагі. Ён быў чалавекам-нябачнікам. Джоні Чоу быў у захапленні. Нарэшце-то ён апынуўся ў цэнтры ўвагі. Киллмастер коратка ўсміхнуўся. У яго больш ніколі не будзе такога шанец.
  
  
  Гэта павінна быць хутка. Гэтая натоўп была здольная на ўсё. Яны разарвуць эга на крывавыя кавалкі.
  
  
  Ён не здагадаўся (ён у зале на адлегласці каля трыццаці ярдаў. Трыццаць ярдаў вакол дзіўнага зброі, вакол якога ён ніколі не стрэліў.
  
  
  У цэнтры ўвагі паліцыі па-ранейшаму быў Джоні Чоу. Ён насіў сваю папулярнасць, як німб, не баючыся, упіваўся гэтым, плюясь і выкрыкваючы сваю нянавісць. Шэрагі ўзброеных людзей у процівагазах ўтварылі клін і рушылі да лініях паліцыі.
  
  
  Нік Картэр падняў Браўнінг і выраўнаваў яго. Ён зрабіў хуткі глыбокі ўдых, выдыхнуў палову і тройчы націснуў на курок.
  
  
  Ён ледзь мог чуць стрэлы з-за шуму натоўпу. Ён бачыў, як Джоні Чоу крутнуўся на даху машыны, схапіўся за грудзі і ўпаў. Нік выскачыў вакол джыпа, як мага далей у натоўп. Ён спусціўся ў якая выгінаецца масу штурхаліся тэл, ударыў яго здаровай рукой, прарыў прасторы, і пачаў прабірацца да краю натоўпу. Толькі адзін чалавек спрабаваў спыніць эга. Нік ўваткнуў у яго цаля паляўнічай нажа і пайшоў далей.
  
  
  Ён прабраўся ў частковае сховішча жывой загарадзі ў пачатку палацавай лужка, калі злавілі "новую ноту натоўпу". Ён хаваўся ў загарадзі, раскудлачаны і акрываўлены, і глядзеў, як натоўп зноў атакуе паліцыю. У фургоне знаходзіліся ўзброеныя людзі на чале з Тонакой. Яна ўзмахнула маленькім кітайскім сцягам - цяпер усе яе прыкрыццё знікла - і з крыкам пабегла на чале изодранной, бязладнай хвалі.
  
  
  Паводле паліцыі пачуліся стрэлы. Ніхто не ўпаў. Яны ўсё яшчэ вялі агонь па-над значэнне навыку нападу. Натоўп, зноў захопленая, бяздумная, рушыла наперад, каб вастрыём узброеных людзей, цвёрдым ядром. Грамавы быў жахлівым і крыважэрным, маніякальны гігант крычаў аб сваёй смазе забойства.
  
  
  Тонкая паласа паліцэйскіх разышлася, і выйшлі коннікі. Конная паліцыя, па меншай меры, дзве сотні вакол іх, паехалі да натоўпу неграў. Яны выкарыстоўвалі шаблі і мелі на ўвазе секчы натоўп. Цярпенню паліцыі прыйшоў нітка. Нік ведаў чаму - гэта зрабіў кітайскі сцяг.
  
  
  Коні ўрэзаліся ў натоўп. Людзі пахіснуліся, і пайшлі ўніз. Пачаліся крыкі. Шаблі падымаліся і апускаліся, лавіць іскры ад пражэктараў і кідаючы ну, як скрываўленыя парушынкі.
  
  
  Нік быў досыць блізка, каб ясна гэта бачыць. Тонака павярнуўся і паспрабаваў уцячы ў бок, каб пазбегнуць нападу. Яна спатыкнулася аб мужчыну, які ўжо быў ўнізе. Конь ўстала на дыбкі, і нырнула, напалоханая, як людзі, амаль збіўшы вершніка. Тонака была на паўдарогі і зноў ратавалася ўцёкамі, калі сталёвае капыт апусцілася і раздрабніла яе чэрап.
  
  
  Нік пабег да стагнаць палаца, якая займаецца сядзела за лужком, акаймаванай жывой загараддзю. Цяпер не час для афішы. Ён быў падобны на лайдака, у самога бунтара, і эга ніколі не пусцілі.
  
  
  Сцяна была старажытная і пакрытая мохам, пакрытая лішайнікаў, з мноствам пальцаў і апор для нага. Нават з адной рукой яму было не склала працы пераадолець гэта. Ён саскочыў на тэрыторыю і пабег да агню каля рова. Да аднаго вакол пастаянных маставой вяла пад'язная дарога з асфальтавым пакрыццём, і была пабудавана барыкада. За барыкадай стаялі машыны, вакол тоўпіліся людзі, ціха крычалі галасы ваенных і паліцэйскіх.
  
  
  Японскі салдат ўваткнуў эму ў твар карабін.
  
  
  "Томодачи", - прашыпеў Нік. "Томодачи - іншы! Уведи мяне да камандзіра-сану. Хубба! Хаяи!"
  
  
  Салдат паказаў на групу мужчын каля адной вакол машын. Ён падштурхнуў Ніка да іх карабінам. Киллмастер падумаў: "Гэта будзе самае складанае - выглядаць так, як яе. Ён, верагодна, таксама казаў не занадта добра. Ён быў нервовым, напружаным, збітым і амаль пераможаным. Але ён павінен быў прымусіць ih зразумець, што сапраўдныя
  
  
  непрыемнасці толькі пачыналіся. Якім-то чынам эму прыйшлося гэта зрабіць ...
  
  
  Салдат сказаў: "Пакладзеце рукі на галаву, калі ласка". Ён пагаварыў з адным вакол мужчын у групе. K Ніка звярнулася паўтузіна цікаўных асоб. Ён даведаўся аднаго вакол іх. Біл Талбот. Аташэ амбасады. Слава Богу!
  
  
  Да гэтага Нік не ведаў, наколькі моцна паранены-голас эга ад атрыманых пабояў. Ён каркал, як крумкач.
  
  
  "Біл! Біл Талбот. Ідзі сюды. Гэта Картэр. Нік Картэр!"
  
  
  Мужчына павольна падышоў да яму. У эга поглядзе не было пазнавання.
  
  
  "Хто? Хто ты, прыяцель? Адкуль ты ведаеш маё імя?"
  
  
  Нік змагаўся за кантроль. Зараз бескарысна падрываць эга. Ён глыбока ўздыхнуў. "Проста паслухай мяне, Біл. Хто купіць маю лаванда?"
  
  
  Вочы мужчыны звузіліся. Ён падышоў ліжа і паглядзеў на Ніка. "Лаванда адсутнічае ў гэтым годзе", - сказаў ён. "Я хачу малюскі і мідыі. Мілы Ісус, гэта праўда ты, Нік?"
  
  
  "Гэта так. А цяпер слухай і не перапыняй. Некалі..."
  
  
  Ён распавёў сваю гісторыю. Салдат адступіў на некалькі крокаў, але трымаў карабін нацэленым на Ніка. Група мужчын у машыны моўчкі глядзела на іх.
  
  
  Киллмастер скончыў. "Вазьмі гэта цяпер", - сказаў ён. "Хутка гэта робіць. Филстон, павінна быць, дзе-то на тэрыторыі".
  
  
  Біл Talbot нахмурыўся. "Цябе дэзінфармавалі, Нік. Імператара тут няма. Не было ўжо тыдзень. Ён адасабляцца. Медытуе. Сатору. Ён у сваім асабістым храме, недалёка ад Фудзиесиды".
  
  
  Рычард Филстон падмануў ih ўсіх.
  
  
  Нік Картэр пахіснуўся, але тут жа спахапіўся. Вы зрабілі тое, што павінны былі зрабіць.
  
  
  "Добра", - прахрыпеў ён. "Прынясі мне хуткую машыну. Хубба! Яшчэ можа быць шанец. Фудзиесида за ўсё ў трыццаці мілях, а самалёт не падыходзіць. Яе пайду наперад. Ты арганізоўвае справы тут. Яны ведаюць цябе, і яны будуць слухаць. Патэлефануй Фудзиесиде. і..."
  
  
  "Не магу. Ліній сувязі зніклі. Кравец пабяры, амаль усё прапала, Нік, ты выглядаеш, як труп - ты не думаеш, што мне лепш..."
  
  
  "Я думаю, табе лепш дастаць мне гэтую машыну", - змрочна сказаў Нік. "Шчыра ў гэтую праклятую хвіліну".
  
  
  
  Кіраўнік 14
  
  
  
  
  Вялікі пасольскі Лінкальн сумаваў усю ноч, накіроўваючыся на паўднёвы захад па дарозе, якая займаецца падыходзіла для кароткіх участкаў, і ў большасці выпадкаў была дрэннай. Калі ён будзе скончаны, гэта будзе супер-шашы - цяпер гэта была маса аб'язных дарог. Ён прайшоў тры, перш чым апынуўся ў дзесяці мілях ад Токіо.
  
  
  Тым не менш, гэта, верагодна, быў самы кароткі шлях да маленькага сьвятыні ў Фудзиесиде, дзе Імператар у гэты момант знаходзіўся ў глыбокай медытацыі, сузіраючы касмічныя таямніцы і, без сумневу, імкнучыся спазнаць непазнавальнае. Апошняе было японскай рысай.
  
  
  Ніку Картэру, сгорбившемуся за рулём "Лінкольна" і державшему на спідометры максімальны лік, не забіваючы сябе, здавалася вельмі верагодным, што Імператару ўдасца пранікнуць у таямніцы замагільнага жыцця. Рычард Филстон амела фору, дастаткова часу, і да гэтага часу тхара эму ўдавалася прыгожа прывабіць Ніка і Чикомов да палаца.
  
  
  Гэта напалохала Ніка. Як па-дурному з эга боку не праверыць. Нават падумаць не праверыць. Филстон выпадкова сказаў, што імператар у зале ў рэзідэнцыі ў палацы - такім чынам! Ён прыняў гэта без пытанняў. З Джоні Чоу і Тонакой лейцара не паўстаў, так як яны нічога не ведалі пра змову з мэтай забойства Імператара. Киллмастера, які не мае доступу да газет, радыё або тэлебачанні, лёгка падманулі. "Гэта было, - падумаў ён цяпер, калі падышоў да чарговага объездному знаку", - для Филстона гэта было звычайнай справай. Гэта не мела б ніякага значэння для працы, якую ўзяў на сябе Піт Фремонт, а Филстон подстраховывался ад любой змены поглядаў, здрады або парушэння сваіх планавання ў апошнюю хвіліну. Так прыгожа проста - адправіць публіку ў адзін тэатр, а паставіць сваю п'есу ў іншым. Нам апладысментаў, нашага ўмяшання, нам сведак.
  
  
  Ён замарудзіў хуткасць "Лінкольна", калі шэл праз вёску, дзе свечкі пакідалі ў цемры тысячу шафрановых кропак у гарошак. Яны былі тут на такійскім электрычнасці, а яно ўсё яшчэ адсутнічала. За вёскай аб'езд працягваўся, брудны, прасякнуты нядаўнімі дажджамі, які лепш падыходзіў для вазоў з валамі, чым для працы, якую ён вёў з нізкай пасадкай. Ён націснуў на педаль газу і пакаціў на ёй у прилипшей да яе бруду. Калі ён пагразне, гэта будзе нітку.
  
  
  Правая рука Ніка па-ранейшаму была бескарысна засунута ў хвіліну пінжака. Браўнінг і паляўнічы нож, былі побач з ім на сядзенне. Эга левая рука і рука, онемевшие да касцей ад вышморгвання вялікага рулявога колы, апусціліся да пастаяннай няўмольнай балюча.
  
  
  Біл Talbot што-то крычаў Ніку, калі той ад'язджаў у "лінкальне". Што-што аб верталётах. Гэта можа спрацаваць. Магчыма няма. Да таго часу, калі яны наладзілі справы, што з усім хаосам у Токіо і ўсім было выбіта, і да таго часу, калі яны змаглі выбрацца на аэрадромы, было ўжо занадта позна. І яны не ведалі, што шукаць. Ён ведаў Филстона ў твар. Яны гэтага не зрабілі.
  
  
  Верталётам, влетевший у ціхамірны храм, адпудзіць Филстона. Киллмастер гэтага не гатэль. Не цяпер. Не затым таго, як ён зайшоў так далёка. Выратаванне Імператара было нумарам адзін, але займець Рычарда Филстона раз і назаўсёды было вельмі блізка. Гэты чалавек зрабіў занадта шмат шкоды ў свеце.
  
  
  Ён падышоў да скрыжавання дарог. Ён прапусціў знак, націснуў на здзекі і падаўся назад, каб злавіць знак у сваіх фарах. Усё, што яму было трэба, гэта заблудзіцца. На таблічцы злева гаварылася, што Фиджиесида, і эму даводзілася давяраць гэтаму.
  
  
  Дарога была цяпер добрая для ўчастка, і ён разагнаў "лінкальн" да дзевяноста. Ён апусціў акно, і дазволіў сабе адчуць подых вільготнага ветру. Цяпер ён адчуваў сябе лепш, пачаў прыходзіць у сябе, і ў яго з'явіўся другая актыўнага адпачынку рэзервовай сілы. Ён праехаў праз іншую вёску, перш чым зразумеў, што яна ёсць там, і падумаў, што пачуў ззаду сябе шалёны свіст. Ён ухмыльнуўся. Гэта быў бы адзін абураны копп.
  
  
  Эму меўся быць рэзкі левы паказальнікаў. За ім быў вузкі скляпеністая мост для адной машыны. Нік своечасова ўбачыў паказальнікаў, націснуў на здзекі, і машына ўвайшла ў доўгі слізгальны правы намець з віскам шын. Кола хлестнуло эга, спрабуючы адарвацца ад знямелыя пальцаў. Ён вырваў яе вакол заносу, загнаў у паказальнікаў з пакутлівым крыкам спружын і удараў і цэглы правае задняе крыло, калі ён толькі што урэзаўся ў мост.
  
  
  За мостам дарога зноў ператварылася ў пекла. Ён зрабіў круты паказальнікаў S і рушыў паралельна электрычнай жалезнай дарозе Фудзисанроку. Ён мінуў вялікую чырвоную машыну, цёмную і бездапаможную, якая стаіць на рэйках, і тут жа заўважыў цьмяную выбліск людзей, машущих эму рукамі. Сёння ўвечары многія людзі апынуцца ў цяжкім становішчы.
  
  
  Да святыні менш за дзесяць міль. Дарога пагоршылася, і эму давялося знізіць хуткасць. Ён прымусіў сябе супакоіцца, змагаючыся з раздражненнем і нецярпеннем, якія эга грызлі. Ён не быў усходнім чалавекам, і кожны нерв патрабаваў неадкладных і канчатковых дзеянняў, але дрэнны шлях быў фактам, з якім трэба было сутыкнуцца з цярпеннем. Каб супакоіць свой розум, ён дазволіў сабе ўспомніць заблытаны шлях, па якім шэл. Ці, хутчэй, шлях, па якім эга прапхнулі.
  
  
  Гэта было падобна на велізарны заблытаны лабірынт, у якім гойсаюць чатыры смутныя фігуры, кожная вакол якіх мае свае ўласныя планы. Чорная сімфонія кантрапункта і падвойнага крыжа.
  
  
  Тонака - яна была дваістай. Яна любіла свайго бацьку. І ўсё ж яна была чыстым камуністам і, у рэшце рэшт, падставіла Ніка на смерць адначасова з бацькам. Павінна быць, так яно і было, толькі забойца ўсё сапсаваў і першым забіў Кунидзо Мату, даўшы Ніку шанец. Копы маглі быць выпадковым супадзеннем, але ён усё роўна так не думаў. Напэўна, Джоні. Чоу арганізаваў забойства насуперак здароваму сэнсу Тонаки і патэлефанаваў у паліцыю ў якасці другаснай меры. Калі гэта не спрацавала, Тонака заявіў аб сабе і вырашыла вярнуць Ніка ў сетку. Яна магла б чакаць загадаў вакол Пекіна. А працаваць з такім маньякам, як Чоу, ніколі не можа быць лёгка. Такім чынам, фальшывае захаплення і грудзі адпраўленыя эму разам з запіскай. Гэта азначала, што за ім сачылі ўвесь час, і ён нам разу не заўважыў хваста. Нік паморшчыўся і амаль спыніўся, каб убачыць гіганцкую дзірачку. Гэта здарылася. Не часткі, але было. Часам вам шанцавала, і памылка не забівала вас.
  
  
  Рычард Филстон быў так добры, як Нік заўсёды чуў. Эга ідэя заключалася б у тым, каб выкарыстоўваць Пытаецца Фремонта для таго, каб расказаць аб гэтай гісторыі ў сусветнай прэсе. У гэты час яны, павінна быць, планавалі выкарыстоўваць сапраўднага Пытаецца Фремонта. Можа, ён бы гэта зрабіў. Магчыма, Нік, які сыграў ролю Піта, сказаў праўду, калі сказаў, што шмат віскі сышло за гэты час. Але калі Піт быў гатовы прадаць, Кунизо Мату не ведаў пра гэта - і калі ён вырашыў выкарыстоўваць Лаваш ў якасці прыкрыцця для Ніка, ён трапіў адкрытыя ih ў рукі.
  
  
  Нік паківаў галавой. Гэта была самая заблытаная павуціна, па якой ён калі-небудзь прабіваўся. Ён паміраў без цыгарэты, але без шанцаў. Ён зрабіў яшчэ адзін аб'езд і пачаў агінаць балота, якое, павінна быць, калі-то было рысавым полем. Яны паклалі бервяна і засыпалі ih жвірам. З рысавых палёў для балотам ветрык прыносіў пах гнілых чалавечых фекаліяў.
  
  
  Филстон назіраў за кітайцамі, верагодна, па звычайнай меры засцярогі, і эга людзі без праблем падабралі Ніка. Филстон падумаў, што ён Піт Фремонт, і Тонака нічога эму не сказала. Яна і Джоні Чоу, павінна быць, атрымалі сур'ёзны зарад - вырваўшы Ніка Картэра адкрытыя з-пад носа Филстона. Киллмастер! Каму так жа ненавідзелі рускія і гэтак жа важныя для іх, як сам Филстон для Захаду.
  
  
  Тым часам Филстон таксама атрымала сваю справу. Ён выкарыстаў чалавека, якога думалі Пітам Фремонтом - з веданнем і дазволам Чикомов - каб наладзіць ih для рэальнай выгады. Каб зганьбаваць кітайцаў цяжарам забойства Імператара Японіі.
  
  
  Фігуры ў лабірынце; кожны меў на ўвазе свой план, кожны спрабаваў зразумець, як падмануць іншага. Выкарыстоўваючы тэрор, выкарыстоўваючы грошы, перамяшчаючы маленькіх людзей, як пешак на вялікай дошцы.
  
  
  Цяпер дарога была асфальтаваная, і ён ступіў на нах. Аднойчы ён быў у Фудзиесиде - прагулка з дзяўчынай і сакскага для задавальнення - і цяпер ён быў за гэта ўдзячны. Сьвятыню было закрыта ў той дзень, але Нік ўспомніў
  
  
  чытаючы карту ў даведніку, і зараз ён паспрабаваў успомніць ee. Калі ён сканцэнтраваўся, ён мог успомніць амаль усе, і цяпер ён сканцэнтраваўся.
  
  
  Сьвятыню было адкрыта наперадзе. Можа, паўмілі. Нік выключыў фары і прытармазіў. У яго яшчэ можа быць шанец, ён не мог ведаць, але калі ён і ведаў, то не павінен быў цяпер аблажацца.
  
  
  Завулак вёў налева. Яны ішлі гэтым шляхам у той раз, і ён ведае гэта. Дарожка адзін сябар вышэйшы за тэрыторыю на ўсходзе. Гэта была старажытная сцяна, нізкая і абсыпаецца, якая займаецца не даставіла б праблемай нават аднарукаму па матэматыцы. Ці Рычарду Филстону.
  
  
  Завулак быў брудным, ледзь больш двух каляіны. Нік праехаў на "лінкольне" некалькі сотняў футаў і вырашэння навукова-даследчых задач рухавік. Хваравіта, нацягнута, ціхенька вылаяўшыся, ён выйшаў, не выдаўшы нам гук. Ён сунуў паляўнічы нож у левы хвіліну камзолы і, няёмка папрацаваўшы левай рукой, уставіў у "браўнінг" новую абойму.
  
  
  Цяпер ён разышоўся, і паўмесяц спрабаваў плыць скрозь аблокі. Ён даваў ривненской столькі святла, што ён мог намацаць шлях ўніз з завулка, у канаву і ўверх па другім баку. Ён павольна прайшоў па мокрай траве, ужо высокай, да старой стагнаць. Там ён спыніўся і прыслухаўся,
  
  
  Ён знаходзіўся ў змроку гіганцкага гліцыну. Дзе-то ў зялёнай клетцы сонна піскнула птушка. Побач некалькі сініц песню завялі сваю рытмічную песню. Моцны водар півоняў адцяняў слабы ветрык. Нік паклаў здаровую руку на нізкую сцяну і пераскочыў.
  
  
  Вядома, будуць ахоўнікі. Можа быць, паліцыя, можа быць, ваенныя, але ih будзе трохі, і яны будуць менш чым пільныя. Сярэднестатыстычны японец не мог думаць, што Імператару можа быць выклікана ва ўсіх дамах вакол. Ім гэта проста не прыйшло б у галаву. Няма, калі толькі Талбот стварыў цуд у Токіо і нейкім чынам выжыў.
  
  
  Цішыня, ціхая цемра абверглі гэта. Нік па-ранейшаму заставаўся адзін.
  
  
  Ён заставаўся пад вялікі глицинией на хвіліну, спрабуючы візуалізаваць карту мясцовасці, якой ён бачыў яе аднойчы. Ён прыйшоў з усходу - гэта азначала, што маленькая святыня, цисай, куды дазвалялася хадзіць толькі Імператару, знаходзілася дзе-то злева ад яго. Вялікі храм з выгнутымі ториями над галоўным уваходам знаходзіўся адкрыта перад ім. Так, гэта павінна быць правільна. Галоўныя вароты знаходзіліся на заходняй баку зямель, а ён уваходзіў з усходу.
  
  
  Ён пачаў прытрымлівацца за сцяной злева ад яго, рухаючыся асцярожна і трохі нахіляючыся на хаду. Дзёран быў пругкім і вільготным, і ён не выдаў нас гук. І Филстон таксама.
  
  
  Тады Ніка Картэра ўпершыню ўразіла тое, што, калі ён спозніцца, ўвойдзе ў маленькае сьвятыню, і выявіць Імператара з нажом у спіне або куляй у галоў АХ і Картэр будуць у адным пякельным месцы. Гэта можа быць па-чартоўску брудна, і лепш бы гэтага не здарылася. Каршаку трэба было надзець уціхамірвальнай кашулю. Нік паціснуў плячыма і ледзь не ўсміхнуўся. Ён гадзінамі не думаў аб старым.
  
  
  Зноў паказаўся месяц, і ён убачыў справа ззянне чорнай вады. Возера з карпамі. Рыба пражыве даўжэй, чым ён. Ён працягваў, цяпер ужо павольней, уважлівы да гуку і святла.
  
  
  Ён выйшаў на абсыпаную жвірам сцежку, вядучую ў правільным кірунку. Было занадта шумна, і праз імгненне ён пакінуў эга і пайшоў па абочыне. Ён вывудзіў вакол кішэні паляўнічы нож і сунуў эга ў зубы. У патронніку Браўнінга былі патроны, і засцерагальнік быў разблакаваны. Ён быў гатовы, як ніколі.
  
  
  Дарожка вілася праз гай вакол гіганцкіх кляновы і дрэў кеаки, злучаных тоўстымі лозамі, утвараючы натуральную альтанку. Адразу за ёй была невялікая пагада, чарапіца якой адлюстроўвала слабы водбліск месяца. Побач знаходзілася выфарбаваныя ў белы колер жалезная лава. Каля лавы, несумненна, ляжала цела мужчыны. Латуневыя гузікі блішчалі. Маленькае цела ў сіняй форме.
  
  
  Паліцэйскаму было перарэзалі горла, і трава пад ім была афарбаваная ў чорны колер. Цела ўсё яшчэ было цёплым. Не так даўно. Киллмастер прабег цяпер на дыбачках па адкрытай лужку і вакол гаі квітнеючых дрэў, пакуль не ўбачыў удалечыні слабы брылёў. Маленькая святыня.
  
  
  Сяргей быў вельмі цьмяным, цьмяным, як блукаючы агеньчык. Ён здагадаўся, што гэта будзе за алтаром, і гэта будзе адзіны крыніца святла. Наўрад ці гэта быў сьвяты. А дзе-то ў цемры можа быць іншае цела. Нік пабег хутчэй.
  
  
  Дзве вузкія брукаваныя дарожкі сыходзіліся ля ўваходу ў маленькую святыню. Нік мякка пабег па траве да вяршыні трыкутніка, адукаванага дарожкамі. Тут густы хмызняк надаваў эга ў дзень алтара. Праз дзень на тратуар цадзілася святым, жоўты паласаты брылёў. Без гуку. Ніякага руху. AXEman адчуў прыступ млоснасці. Ён спазніўся. У гэтым маленькім будынку была смерць. У яго было пачуццё, і ён ведаў, што гэта не хлусня.
  
  
  Ён прабіраўся скрозь кусты, цяпер не турбуючыся аб шуме. Смерць прыйшла і сышла. Дзверы алтара была полуоткрыта. Ён увайшоў. Яны ляжалі на паўдарогі паміж дзвярыма і алтаром.
  
  
  
  Адны, вакол іх рушылі і застагналі, калі Нік ўвайшоў.
  
  
  Гэта былі двое японцаў, якія схапілі эга з вуліцы. Карантышка быў мёртвы. Высокі усё яшчэ быў жывы. Ён ляжаў на жываце, і эга кропках ляжала паблізу, адкідаючы двайныя адлюстравання малюсенькай лямпы, святлівай над алтаром.
  
  
  Паверце, Филстон не пакіне сведак. І ўсе ж што-то пайшло не так. Нік перавярнуў высокага японца і ўстаў побач з ім на калені. У мужчыну двойчы стрэлілі ў галаву, і ён проста паміраў. Гэта азначала, што Филстон выкарыстаў глушыцель.
  
  
  Нік наблізіўся тварам да паміраючаму. "Дзе Филстон?"
  
  
  Японец быў здраднікам, ён прадаўся расейцам - ці, магчыма, пажыццёвым камуністам і верным эму у рэшце рэшт, - але ён паміраў ад жудаснай балюча і паняцця не меў, хто эга дапытваў. Або чаму. Але эга увядающий мозг пачуў лейцара і даў рэўматызму.
  
  
  "Ідзі ў ... k асаблівых сьвятыні. Памылка - Імператара тут няма. Змена - ён - ідзі ў вялікае сьвятыню. Я ..." Ён памёр.
  
  
  Киллмастер выбег за дзверы і пабег, згарнуўшы па брукаванай дарозе налева. Можа быць час. Хрыстос усемагутны - можа быць, яшчэ ёсць час!
  
  
  Якая дзівацтва заахвоціла Імператара выкарыстоўваць у гэтую ноч вялікую святыню, а не маленькую, ён не ведаў. Або клопат. Гэта дало эму апошні шанец. Гэта знервавала б і Филстона, які працаваў па старанна прадуманага графіку.
  
  
  Гэта не настолькі знервавала стрыманага ўблюдка, што ён выпусціў шанец пазбавіцца ад двух сваіх саўдзельнікаў. Филстон цяпер будзе адзін. Сам-насам з Імператарам, і ўсё было менавіта так, як ён планаваў.
  
  
  Нік выйшаў на шырокую выкладзеную пліткай дарожку, окаймленную півонямі. У баку ад дарогі знаходзіўся яшчэ адзін басейн, а за ім - доўгі бясплодны сад з чорнымі скаламі, што выгінаюцца гротесками. Цяпер месяц стала ярчэй, настолькі яркай, што Нік своечасова ўбачыў цела святара, каб пераскочыць праз яго. Ён мелькам зірнуў у вочы, у акрываўленай карычневай схаваныя. Филстон быў такім.
  
  
  Филстон эга не бачыў. Ён быў заняты сваёй справай, і шагал, ідучы, як кошка, прыкладна ў пяцідзесяці ярдаў ад Ніка. На nen была накідка, карычневая, шведаў святара, і эга шызы шар мэта адлюстроўвала месяцовы брылёў. Сукін сын усё прадумаў.
  
  
  Киллмастер падышоў ліжа k стогны, пад аркадай, акружаў святыню. Тут былі лаўкі, і ён пятляў паміж імі, трымаючы Филстона ў поле зроку, захоўваючы паміж імі аднолькавае адлегласць. І прымаю рашэнне. Забіць Филстона або ўзяць эга. Гэта не было спаборніцтвам. Забіць эга. Цяпер. Падыдзіце да яго і забіце эга тут і цяпер. Адзін стрэл зробіць гэта. Затым вяртайся ў "Лінкальн" і прэч адтуль да чорта.
  
  
  Филстон павярнуўся налева і знік.
  
  
  Нік Картэр рэзка дадаў хуткасці. Ён усё яшчэ мог прайграць гэтую бітву. Гэтая думка здавалася эму халоднай сталлю. Пасля таго, як гэты чалавек забіў Імператара, не было б вялікага задавальнення забіць Филстона.
  
  
  Ён прыйшоў у сябе пабачыўшы дзе Филстон згарнуў. Мужчына быў цяпер за ўсё ў трыццаці ярдаў ад яго і крадком шэл па доўгім калідоры. Ён рухаўся павольна і на дыбачках. У канцы калідора была вэб-дзверы. Ён прывядзе да аднаго вакол вялікіх свяцілішчаў, і там будзе Імператар.
  
  
  Слабы сьвяты зыходзіў з дзень, у канцы калідора, на фоне якой вырисовывался сілуэт Филстона. Добры стрэл. Нік падняў "браўнінг" і старанна прыцэліўся Филстону ў спіну. Ён не хацеў рызыкаваць стрэлам у галаву ў няпэўным святле, і ён заўсёды мог прыкончыць гэтага чалавека пазней. Ён трымаў пісталет на адлегласці выцягнутай рукі, уважліва прыцэліўся і выціснуў стрэл. Браўнінг глуха ляснуў. Дрэнны картрыдж. Шанец мільён да аднаго, і старыя безжыццёвыя боепрыпасы ці вялікі нуль.
  
  
  Филстон быў у дзвярах, і часу больш не было. Ён не мог своечасова перазарадзіць пісталет адной рукой. Нік пабег.
  
  
  Ён быў на дзень. Пакой за ёй была прасторнай. Адзінае полымя ўспыхнула над алтаром. Перад ім, скрыжаваўшы ногі, сядзеў чалавек, апусціўшы галаву, пагружаны ва ўласныя думкі і не падазравалы, што Смерць перасьледуе эга.
  
  
  Филстон усё яшчэ не бачыў і не чуў Ніка Картэра. Ён на дыбачках перасякаў пакой, пісталет у эга руцэ быў падоўжаны і прыглушаны з-за навинченного на мала глушыцеля. Нік бязгучна паставіў браўнінг на падлогу і ўзяў паляўнічы нож. вакол кішэні. Ён аддаў бы што заўгодна, каб гэты маленькі штылет. У яго быў толькі паляўнічы нож. І каля двух секунд.
  
  
  Филстон быў ужо на сярэдзіне жывата пакоя. Калі чалавек перад алтаром што-небудзь чуў, калі ён ведаў, што было з ім у пакоі, ён не ложы ніякага знака. Эга мэта была апушчана на грудзі, і ён глыбока дыхаў.
  
  
  Филстон падняў пісталет.
  
  
  Нік Картэр мякка паклікаў: "Филстон!"
  
  
  Филстон спрытна павярнуўся. Здзіўленне, крыўда, лютасьць змяшаліся з эга занадта адчувальным верхнім жаноцкім тварам. На гэты раз не было кпінаў. Эга шызы шар мэта іскрылася ў святле ўспышкі. Эга вочы кобры пашырыліся.
  
  
  "Фремонт!" Ён стрэліў.
  
  
  Нік зрабіў крок у бок, павярнуўся, каб прадстаўляць вузкую мэта, і кінуў нож. Ён не мог, не мог больш чакаць. .
  
  
  Пісталет загрымеў па каменнай падлозе. Филстон ўтаропіўся на нож у сваім складаць даляр. Ён паглядзеў на Ніка, затым зноў на нож і ўпаў. У перадсьмяротным рефлексе эга рука пацягнулася да пісталета. Нік штурхнуў эга далей.
  
  
  Маленькі чалавечак перад алтаром падняўся. Ён пастаяў на імгненне, спакойна пераводзячы погляд з Ніка Картэра на труп на падлозе. Филстон не моцна мінаў крывёй.
  
  
  Нік пакланіўся. Ён гаварыў коратка. Мужчына слухаў без перапынку.
  
  
  На мужчыну быў толькі светла-карычневы халат, свабодна абліпальныя эга тонкую талію. Валасы ў яго былі густыя, цёмныя, з эброссом і з сівізной на скронях. Эга ногі былі басанож. У яго былі акуратна падстрыжаныя вусы.
  
  
  Калі Нік скончыў гаварыць, чалавечак досталь вакол кішэні халата пару ачкоў у срэбнай аправе і надзеў ih. Некаторы час ён глядзеў на Ніка, затым на цела Рычарда Филстона. Затым, ціхенька прошипев, ён павярнуўся да Ніку і вельмі низменному пакланіўся.
  
  
  "Аригато".
  
  
  Нік вельмі низменному пакланіўся. У яго балела расколіны, але ён гэта зрабіў.
  
  
  "Зрабі иташимашите".
  
  
  Імператар сказаў: "Вы можаце ісці, як вы прапануеце. Вы, вядома, маеце рацыю. Гэта павінна захоўвацца ў сакрэце. Я думаю, яе магу гэта зрабіць. Вы падайце мне, калі ласка".
  
  
  Нік зноў пакланіўся. "Тады яе пайду. У нас вельмі мала часу".
  
  
  "Хвілінку, калі ласка", - ён зняў з шыі залаты сонечны прамень, упрыгожаны каштоўнымі камянямі, і працягнуў эга Ніку на залатым ланцужку.
  
  
  "Вы прымеце гэта, калі ласка. Яе жадаю гэтага".
  
  
  Нік забраў медаль. Золата і нарматываў; - ідэнтыфікаваць зіхацелі ў слабым святле. "Дзякуй."
  
  
  Тады ён убачыў камеру і ўспомніў, што гэты чалавек быў вядомым шашалем з засаўкай. Камеры ляжалі на маленькім століку ў кутку пакоя і, павінна быць, была прынесена з сабой па безуважлівасці. Нік падышоў да стала і ўзяў камеру. У разетцы быў флэш-куба.
  
  
  Нік зноў пакланіўся. "Магу яе выкарыстоўваць гэта. Запіс, як вы разумееце. Гэта важна".
  
  
  Маленькі чалавечак глыбока пакланіўся. "Вядома. Але я прапаную паспяшацца. Мне здаецца, яе чую самалёт зараз".
  
  
  Гэта быў верталётам, але Нік гэтага не сказаў. Ён асядлаў Филстона і сфатаграфаваў мёртвае твар. Яшчэ адзін раз, для ўпэўненасці, затым ён зноў пакланіўся.
  
  
  "Мне прыйдзецца пакінуць камеру".
  
  
  "Вядома. Итаскимашите. А цяпер - сайонара!"
  
  
  "Сайонара!"
  
  
  Яны пакланіліся адзін аднаму.
  
  
  Ён дабраўся да "Лінкольна", калі першы верталётам прыляцеў і завіс над зямлёй. Пасадкавыя агні - паласы бел-блакітнага палярнага ззяння - дыміліся ў сырам начным паветры.
  
  
  Киллмастер уключыў перадачу "Лінкольна" і пачаў выязджаць з завулка.
  
  
  
  Кіраўнік 15
  
  
  
  
  Хоук сказаў ривненской у дзевяць, у пятніцу раніцай.
  
  
  Нік Картэр спазніўся на дзве хвіліны. Ён не адчуваў сябе дрэнна па гэтай нагоды. Улічваючы ўсё, ён падумаў, што мае права на пару хвіліна адпачынку. Ён быў тут. Дзякуй International Dateline.
  
  
  На nen быў адзін па эга больш новых касцюмаў, лёгкая вясновая фланелевая тканіна, і эга правая рука была ў гіпсе амаль да локця. Палоскі клею кардон ўтварылі ўзор у выглядзе крыжыкаў-нулікі на яго худым твары. Ён усё яшчэ моцна кульгаў, калі ўвайшоў у прыёмную. Дэлія Стокса сядзела за пішучай машынкай.
  
  
  Яна паглядзела на яго з галавы да нага, і прамяніста ўсміхнулася. "Я так рада, Нік. Мы крыху хваляваліся".
  
  
  "Я і сам якое-то час крыху хваляваўся. Яны там?"
  
  
  "Так. З паловы мінулага - чакаюць цябе".
  
  
  "Хм, ты ведаеш, сказаў ім што-небудзь Хоук?"
  
  
  "Ён гэтага не зрабіў. Чакае цябе. На дадзены момант вядома толькі нам траім".
  
  
  Нік паправіў гальштук. "Дзякуй, дарагая. Нагадаеце мне, каб яе купіў табе выпіць потым. Невялікае святкаванне".
  
  
  Дэлія ўсміхнулася. "Ды ты думаеш, табе варта праводзіць час з жанчынай старэй. У рэшце рэшт, ёй больш не дзяўчынка-разведчык".
  
  
  "Спыніць, Дэлія. Яшчэ адна такая расколіна, і ты взорвешь мяне".
  
  
  У интеркоме пачуўся нецярплівы g? n? некалькі гадоў таму. "Дэлія! Упусціце Ніка, калі ласка".
  
  
  Дэлія пахітала галавой. "У яго вушы, як у кошкі".
  
  
  "Убудаваны гідралакатар". Ён увайшоў ва ўнутраны кабінет.
  
  
  У Хоука ў роце была цыгара. Цэлафан усё яшчэ быў на nen. Гэта азначала, што ён быў ўсхваляваны і стараўся гэтага не паказваць. Ён доўга размаўляў з Хоуком па тэлефоне, і стары сцвярджаў на тым, каб разыграць гэтую невялікую сцэну. Нік гэтага не разумеў, за выключэннем таго, што Хоук спрабаваў вырабіць нейкі драматычны эфект. Але з якой мэтай?
  
  
  Хоук пазнаёміў эга з Сесілам Обры і чалавекам па імі Тэрэнс, змрочным долговязым шатланцам, які проста кіўнуў і зацягнуў непрыстойную трубку.
  
  
  Былі прынесеныя дадатковыя крэслы. Калі ўсё ў такую гульню, Хоук сказаў: "Добра, Сесіл. Скажы эму, што хочаш".
  
  
  Нік слухаў з расце здзіўленнем і неразуменнем. Хоук пазбягаў эга погляду. Што задумаў стары д'ябал?
  
  
  Сесіл Обры хутка прайшоў праз гэта. Аказалася, што ён гатэль, каб Нік паехаў у Японію і зрабіў тое, што Нік толькі што быў у Японіі і зрабіў.
  
  
  У канцы Обры сказаў: "Рычард Филстон надзвычай небяспечным. Яе прапаную вам забіць эга на месцы, а не спрабаваць схапіць".
  
  
  Нік зірнуў на Хоука. Стары нявінна глядзеў у столь.
  
  
  Нік выняў глянцавую фатаграфію вакол ўнутранага кішэні.
  
  
  і ўручыў эга асаблівых ангельцу. "Гэта ваш чалавек Филстон?"
  
  
  Сесіл Обры ўтаропіўся на мёртвае твар, на паголеную галаву. Эга рот адкрыўся, і эга сківіца адвісла.
  
  
  "Будзь пракляты яе! Падобны - але без валасоў, гэта крыху больш складана - яе не ўпэўнены".
  
  
  Шатландзец падышоў штогод. Адзін хуткі погляд. Ён паляпаў свайго начальніка па плячы, затым кіўнуў Хоуку.
  
  
  "Гэта Филстон. У гэтым няма ніякіх сумневаў. Не ведаю, як ты гэта зрабіў, дружа, але мае віншаванні".
  
  
  Ён ціха дадаў Обры: "Гэта Рычард Филстон, Сесіл, і вы гэта ведаеце".
  
  
  Сесіл Обры паклаў фатаграфію на крэсла Хоука. "Так. Гэта Дзік Филстон. Яе доўга гэтага чакаў".
  
  
  Хоук пільна паглядзеў на Ніка. "На дадзены момант усё будзе ў парадку, Нік. Убачымся потым абеду".
  
  
  Обры падняў руку. "Але пачакайце - я хачу пачуць некаторыя дэталі. Гэта ўзрушаюча і..."
  
  
  "Пазней", - сказаў Хоук. "Пазней, Сесіл, пасля таго, як мы абмяркуем наш вельмі прыватны бізнес".
  
  
  Обры нахмурыўся. Закашляўся. Затым: "Ах так. Вядома, Дэвід. Табе не аб чым турбавацца. Яго трымаю сваё слова". На дзень Нік азірнуўся. Ён ніколі раней не бачыў Хоука менавіта ў такім святле. Раптам эга начальнік шталь падобны на старога хітрага ката - ката, з размазаныя па вусах крэмам.
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  14 секунд пекла
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  
  
  
  
  
  14 секунд пекла
  
  
  
  
  пераклаў Леў Шклоўскі
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  
  
  
  
  Мужчына ўбачыў, як дзве дзяўчыны ў бары паглядзелі на яго, калі ён шэл па калідоры са шклянкай у руцэ на невялікую тэрасу. Больш высокая, мабыць, была кюрасианка: стройны целаскладу, з высакароднымі рысамі; іншая была чыстакроўная кітаянка, маленькая і ідэальна складзеная. Ih непрыхаваны цікавасць прымусіў эга сябе ўсьмешку. Ён быў высокі і рухаўся з лёгкасцю і стрыманай сілай спартсмена ў выдатнай форме. Калі ён дабраўся да тэрасы, ён паглядзеў на агні Ганконгскай каралеўскай калоніі і гавані Вікторыя. Ён адчуваў, што дзяўчыны ўсё яшчэ глядзяць на яго, і крыва ўсміхнуўся. На карту было пастаўлена занадта шмат, а часу заставалася мала.
  
  
  
  Агент N3, Киллмастер, галоўны агент AX, адчуваў неспакой у сырой, ўціскальнага атмасферы гэтага вечара ў Ганконгу. Гэта былі не проста дзве дзяўчыны ў бары, хоць ён адчуваў, што эму патрэбна жанчына. Гэта было няўрымслівасць чэмпіёна па боксе напярэдадні самага цяжкага фарбы ў эга кар'еры.
  
  
  
  Ён акінуў сера-блакітнымі вачыма гавань і назіраў, як бел-зялёныя паромы, якія злучаюць Коулун і Вікторыю, спрытна манеўруюць асяроддзяў грузавых судоў, сампанов, водных таксі і джонок. За межамі агнёў Коулуна ён убачыў чырвоныя і белыя ўспышкі самалётаў, імклівых вакол Кай Так аэрапорта. Паколькі камуністы пашырылі сваю ўладу далей на поўдзень, нешматлікія вандроўцы з Захаду выкарыстоўвалі чыгуначную лінію Кантон-Коулун. Цяпер гэта быў аэрапорт Кай Так, які звязваў шматлюдны горад з заходнім светам, акрамя марскіх шляхоў. За тры дні, што ён быў тут, ён прыйшоў да разумення таго, чаму гэты шматлюдны, вар'яцка перапоўнены вар'ят дом часткі называюць Манхэтэнам Далёкага Усходу. Вы маглі знайсці ўсё, што гатэлі, і многае, чаго не гатэлі. Гэта быў жыццёва важны прамысловы горад, і ў той жа час велізарная знаёмства. Ён гудзеў і смярдзеў. Гэта было захапляльна і небяспечна. "Гэта імя адказвае ўсім патрабаванням", - падумаў Нік, асушыў сваю шклянку і, вяртаючыся ў хол. Піяніст адыграла млявапраяўную мелодыю. Ён замовіў новы напой і падышоў да зручнаму цёмна-зялёным крэсла. Дзяўчынкі ўсё яшчэ былі там. Ён sel ў крэсла і ўпёрся галавой у спінку. Як і ў папярэднія два вечара, зала пачаў запаўняцца. У пакоі быў паўзмрок, уздоўж сцен стаялі лаўкі. Што-дзе стаялі вялікія часопісныя столікі і зручныя крэслы для гасцей, якім не было кампаніі.
  
  
  
  Нік прыкрыў вочы і са слабой усмешкай падумаў аб пакеце, які атрымаў ад Хоука тры дні таму. У той момант, калі ён прыбыў, ён ведаў, што вотум-вотум адбудзецца што-то вельмі незвычайнае. Ястраб прыдумаў шмат дзіўных месцаў для сустрэч у мінулым - калі эму здавалася, што за ім пільна назіраюць, або калі ён гатэль быць упэўненым у абсалютнай сакрэтнасці, - але на гэты раз ён перасягнуў самога сябе. Нік ледзь не засмяяўся, калі зняў кардонную ўпакоўку і выявіў штаны забудоўшчыка - памерам, вядома ж, яго памер - сінюю баваўняную кашулю, бледна-жоўты шлем і шэрую скрынку для сняданку. У запісцы, якая займаецца была да яму проста гаварылася: аўторак, 12 гадзін дня, 48 парк. Паўднёва-ўсходні кут.
  
  
  
  Ён адчуваў сябе даволі недарэчна, калі, апрануты ў штаны, сінюю кашулю, жоўты шлем і трымаючы скрынку для сняданку, ён прыбыў на скрыжаванне Сорак восьмы вуліцы і Парк-авеню на Манхэтэне ў хатніх каркаса новага хмарачоса, пабудаванага ў паўднёва-ўсходнім куце. быў пабудаваны. Ён кішэў будаўнікамі ў рознакаляровых шлемах і нагадваў зграю птушак, якія сядзяць вакол вялікага дрэва. Затым ён убачыў надыходзячую постаць, апранутую, як ён на рабочага. Беспамылковая хада і ўпэўненая стойкі плячэй. Малюнак запрасіла Ніка, ківаючы галавой, сесці побач з ім на стос драўляных рэек.
  
  
  
  "Прывітанне, бос", - за ўсё сказаў Нік. Павінен прызнаць, вельмі разумны.
  
  
  
  Хоук адкрыў скрынку для сняданку і выцягнуў тоўсты бутэрброд з ростбіф, які ён з задавальненнем праглынуў. Ён паглядзеў на Ніка.
  
  
  
  "Я забыўся прынесці хлеб", - сказаў Нік. Погляд Хоука заставаўся нейтральным, але Нік адчуў незадавальненне ў эга голасе.
  
  
  
  "Мы павінны быць тыповымі будаўнікамі", - сказаў Хок паміж ежай. "Я думаў, што гэта дастаткова ясна".
  
  
  
  "Так, сэр", - адказаў Нік. "Я, напэўна, недастаткова гэта абдумаў".
  
  
  
  Хок выхапіў вакол формы яшчэ адзін кавалак хлеба і працягнуў эга Ніку. 'Арахісавае масла?' - у жаху сказаў Нік. "Павінна быць розніца", - саркастычна адказаў Хоук. "Між іншым, яе, спадзяюся, што ў наступны раз ты падумаеш над гэтым".
  
  
  
  Пакуль Нік эль-бутэрброд, Хоук пачаў казаць, не хаваючы таго факту, што гаворка ішла не аб апошнім бейсбольным матчы або падвышаных коштах на новыя аўтамабілі.
  
  
  
  "У Пекіне, - асцярожна сказаў Хок, - у іх ёсць план і расклад. Пра гэта мы атрымалі дакладную інфармацыю. План прадугледжвае напад на Злучаныя Штаты і ўвесь свабодны свет з ih арсеналам атамных поўнае назва. Графік разлічаны на два гады. Вядома, спачатку яны зробяць ядзерны шантаж. Бяруць вар'яцкую суму. Мысленне Пекіна простае. Мы занепакоеныя наступствамі ядзернай вайны для нашага народа. Што тычыцца кітайскіх кіраўнікоў, то яны будуць занепакоеныя. Гэта нават вырашыла б праблему ih перанасялення. Яны думаюць, што змогуць зрабіць гэта палітычны і тэхнічных праз два гады ".
  
  
  
  "Два гады", - прамармытаў Нік. "Гэта не так, нібыта, і доўга, але за два гады можа адбыцца многае. Урад можа пашчу, можа адбыцца новая рэвалюцыя, тым часам да ўлады могуць прыйсці новыя лідэры з новымі ідэямі ".
  
  
  
  "І гэта менавіта тое, чаго баіцца доктар Ху Цань", - адказаў Хок.
  
  
  
  "Хто, кравец вазьмі, такі доктар Ху Цань?"
  
  
  
  "Ну галоўны вядучы навуковец па атамным бомбам і ракетам. Ён настолькі каштоўным для кітайцаў, што можа працаваць практычна бескантрольна. Гэта кітайскі Вернер фон Браўн. І гэта мякка кажу. Ён кантралюе ўсё, што яны зрабілі ў асноўным у гэтай галіне. Верагодна, у яго больш улады, чым думаюць самі кітайцы. Акрамя таго, у нас ёсць важкія падставы меркаваць, што ён маньяк, апантаны нянавісцю да заходняга адкрыты басейн. І ён не захоча рызыкнуць чакаць два гады ".
  
  
  
  - Вы маеце на ўвазе, калі яе правільна разумею, што гэты хлопец, Сяо Цань, хоча запусціць феерверк раней. Ты ведаеш калі?
  
  
  
  'На працягу двух тыдняў.'
  
  
  
  Нік падавіўся апошнім кавалачкам хлеба з арахісавае масла.
  
  
  
  "Вы не недачулі", - сказаў Хок, акуратна складаючы паперу для сэндвічаў і кладучы яе ў слоік. "Дзве нядзелях, чатырнаццаць дзён. Ён не будзе чакаць раскладу Пекіна. Ён не збіраецца рызыкаваць змяненнем міжнароднага клімату або якой-небудзь унутранай праблемай, якая займаецца можа парушыць графік працы. І вяршыня - N3, Пекін нічога не ведае аб сваіх планах. Але ў яго ёсць сродкі. У яго ёсць усё неабходнае абсталяванне і сыравіну.
  
  
  
  "Мяркую, гэта дакладная інфармацыя", - пракаментаваў Нік.
  
  
  
  "Зусім надзейная. У нас ёсць выдатны інфарматар. Да таго ж гэта ведаюць і рускія. Можа быць, яны атрымалі гэта ад таго ж інфарматараў, якога мы выкарыстоўваем. Вы ведаеце этыку гэтай прафесіі. Між іншым, яны гэтак жа шакаваныя, як і мы, і яны пагадзіліся даслаць агента, які будзе працаваць з чалавекам, якога мы накіроўваем. Яны, мабыць, лічаць, што ў дадзеным выпадку супрацоўніцтва неабходна, нават калі яно з'яўляецца для іх непазбежным злом. Яны нават прапанавалі даслаць вас. Яе сапраўды не хацеў табе казаць. Вы можаце зазнаваться ".
  
  
  
  "Ну-ну", - усміхнуўся Нік. "Я амаль крануты. Так што гэты ідыёцкі шлем і гэты ланчбокс не прызначаныя для таго, каб падмануць нашых маскоўскіх калегаў ".
  
  
  
  "Няма", - сур'ёзна сказаў Хоук. "Вы ведаеце, што ў нашым пошты бизнесявляется не так шмат старанна захоўваемых сакрэтаў. Кітайцы выявілі, што што-то не так, верагодна, з-за узрослай актыўнасці як асяроддзі рускіх, так і сярод нашых агентаў. Але яны могуць толькі падазраваць, што дзеянні, накіраваныя супраць іх. Яны дакладна не ведаюць, аб чым гэта ". "Чаму б нам проста не праінфармаваць Пекін аб планах Сюй Цаня, або яго наіўным?"
  
  
  
  "Я таксама наіўна", - холадна сказаў Хоук. "Перш за ўсё, яны ядуць па эга рук. Яны неадкладна праглынуць любы адмаўленне, і любое апраўданне. Акрамя таго, яны могуць падумаць, што гэта змова з нашага боку, каб дыскрэдытаваць ih лепшых навукоўцаў і экспертаў-ядзершчыкаў. Акрамя таго, мы раскрыем, наколькі мы добра ведаем пра ih доўгатэрміновых планах і наколькі далёка нашы сакрэтныя службы праніклі ў ih сістэму ".
  
  
  
  "Тады яе наіўны, як студэнт,", - сказаў Нік, адкідваючы шлем. Але чаго вы ад мяне чакаеце - прабачце, мы з маім рускім таварышам зможам зрабіць для двух нядзелях?
  
  
  
  "Нам вядомыя наступныя факты, - працягнуў Хоук. Дзе-то ў правінцыі Квантун у Сюй Цаня ёсць сем атамных поўнае назву і сем ракетных пускавых пляцовак. У яго таксама ёсць шырокая лабараторыі і, верагодна, ён узмоцнена працуе над распрацоўкай новага зброі. Ваша задача - падарваць гэтыя сем стартавых пляцовак і ракеты. Заўтра вас чакаюць у Вашынгтоне. У Special Effects вам дадуць неабходнае рыштунку. Праз два дні вы павінны быць у Ганконгу, дзе адбудзецца ваша сустрэча з расійскім агентам. Здаецца, у іх ёсць хто-то вельмі добры памочнік у гэтай галіне. Special Effects таксама дае вам інфармацыю аб працэдурах у Ганконгу. Не чакайце занадта шмат чаго, але мы зрабілі ўсё магчымае, каб арганізаваць усё як мага лепш, каб гэты кароткі тэрмін. Рускія кажуць, што ў гэтым выпадку вы атрымаеце вялікую падтрымку ад ih агента ".
  
  
  
  "Дзякуй за крэдыт, бос", - сказаў Нік з крывой усмешкай. "Калі яе змагу выканаць гэта заданне, мне спатрэбіцца адпачынак".
  
  
  
  "Калі ты зможаш гэта зрабіць, - адказаў Хок, - у наступны раз ты будзеш ёсць ростбіф на хлебе".
  
  
  
  
  
  Галасаваць, як яны сустрэліся ў той дзень, і цяпер ён быў тут, у гатэлі ў Ганконгу. Ён чакаў. Ён назіраў за людзьмі ў зале - многіх вакол іх ён ледзь мог бачыць у цемры, - пакуль раптам эга мускулы не напружыліся. Піяніст выканала "У цішыні ночы". Нік пачакаў, пакуль песня скончыцца, затым ціхенька падышоў да піяністу, невысокага ўсходняга мужчыну, магчыма кореецу.
  
  
  
  "Вельмі міла", - мякка сказаў Нік. 'Адна вакол маіх любімых песні. Вы толькі што адыгралі ў нах ці гэта была просьба? '
  
  
  
  "Гэта была просьба, ён дамы", - адказаў піяніст, згуляўшы некалькі прамежкавых акордаў. Праклён! Нік паморшчыўся. Магчыма, адно па тых супадзенняў, якія проста здараюцца. І ўсё ж ён павінен быў увайсці ў гэта. Ніколі не ведаеш, калі планы павінны раптам змяніцца. Ён паглядзеў у тым напрамку, куды кіўнуў піяніст, і ўбачыў дзяўчыну ў цені аднаго вакол крэслаў. Яна была бландзінка, і апранутая ў простае чорнае сукенка з глыбокім выразам спераду. Нік падышоў да яе і ўбачыў, што ee пругкія грудзі ледзь стрымліваюцца сукенкай. У нах было маленькае, але рашучы твар, і яна глядзела на яго вялікімі блакітнымі вачыма.
  
  
  
  "Вельмі добры нумар", - сказаў ён. "Дзякуй за лейцара." Ён пачакаў і, да здзіўлення эга, атрымаў правільны рэўматызму.
  
  
  
  Уначы можа здарыцца многае ". У нах быў слабы акцэнт, і Нік зразумеў па слабой усмешцы на яе вуснах, што яна ведала, што ён быў здзіўлены. Нік сель на шырокі падлакотнік.
  
  
  
  "Добры дзень, N3", - ласкава сказала яна. "Сардэчна запрашаем у Ганконг. Мяне завуць Алексі Каханне. Падобна на тое, нам наканавана працаваць разам ".
  
  
  
  "Здравствуете", - усміхнуўся Нік. "Добра, яе прызнаю гэта адкрыта. Яе здзіўлены. Не думаў, што на гэтую працу прышлюць жанчыну ".
  
  
  
  "Вы проста здзіўлены?" - спытала дзяўчына з жаночай хітрасцю ў позірку. 'Або расчараваныя?'
  
  
  
  "Я пакуль не магу судзіць аб гэтым", - лаканічна пракаментаваў Киллмастер.
  
  
  
  "Я цябе не расчарую", - коратка сказала Алексі Каханне. Яна ўстала і падцягнула сукенка. Нік паглядзеў на нах з галавы да пят. У нах былі шырокія плечы і моцныя сцягна, поўныя сцягна і хупавыя ногі. Ee сцягна былі злёгку вылучаны наперад, што заўсёды было для Ніка даволі складаным. Ён заключыў, што Алексі Любоў была добрым рэкламным ходам для Расеі.
  
  
  
  Яна спытала. - "Дзе мы можам пагаварыць?".
  
  
  
  "Наверсе, у маім пакоі", - прапанаваў Нік. Яна пахітала галавой. "Напэўна, гэта памылка. Звычайна так і паступаюць з чужымі пакоямі ў надзеі злавіць што-небудзь цікавае ".
  
  
  
  Нік не сказаў эй, што праверыў пакой з галавы да нага, з дапамогай электроннага абсталявання на наяўнасць мікрапрацэсараў. Дарэчы, ён не быў у сваім пакоі некалькі гадзін Яе быў там, і за гэты час яны маглі зноў паставіць новыя мікрафоны.
  
  
  
  "А яны", - пажартаваў Нік. "Ці ты маеш на ўвазе, што гэта робяць твае людзі?" Гэта была спроба выцягнуць яе вакол палаткі. Яна глядзела на яго халоднымі блакітнымі вачыма.
  
  
  
  "Oni - кітайцы", - сказала яна. "Яны таксама сочаць за нашымі агентамі".
  
  
  
  "Я мяркую, ты не вакол такіх", - заўважыў Нік. "Няма, яго так не думаю", - адказала дзяўчына. "У мяне выдатнае заканчэнне ваеннага прыкрыццё. Яе жыву ў раёне Вай Чан, вывучаю албанскую гісторыю мастацтваў ўжо амаль дзевяць месяцаў. Пойдзем, пойдзем да мяне дадому і пагаворым. У любым выпадку, там будзе добры выгляд на горад ".
  
  
  
  Раён Вай Чан, - падумаў Нік ўслых. "Хіба гэта не трушчобы?" Ён ведаў аб гэтай сумна вядомай калоніі, якая займаецца складалася па трушчоб, зробленых па абрэзкаў драўніны і бітых бочак з маслам, якія былі размешчаны на дахах іншых дамоў. Тут пражывала каля сямідзесяці тысяч чалавек.
  
  
  
  "Так", - адказала яна. "Голас чаму мы больш паспяховыя, чым вы, N3. Вы, агенты, жывяце тут, у заходніх дамах або гатэлях, па меншай меры, не заползаете ў халупы. Яны робяць сваю працу, але ніколі не могуць пранікаць у паўсядзённае жыццё людзей так, як мы. Мы жывем асяроддзяў іх, мы падзяляем ih праблемы ih жыццё. Гэтыя людзі не проста агенты, яны місіянеры. Гэта тактыка Савецкага Саюза ".
  
  
  
  Нік паглядзеў на нах, звузіў вочы, паклаўшы вялікі палец гэй пад падбародак і прыўзняў. Ён зноў заўважыў, што на самай дэла у яго было вельмі прывабны тварык з кірпаты носікам і дзёрзкім выразам твару.
  
  
  
  "Глядзі, дарагая, - сказаў ён. "Калі нам усе-такі прыйдзецца працаваць разам, цябе лепш пакінуць гэтую шавіністычную прапаганду шчыра цяпер, ці не так? Вы сядзіце ў гэтай халупе, таму што думаеце, што гэта добрае прыкрыццё, і больш не назаўжды прыдзірацца. Вам сапраўды не трэба спрабаваць прадаць мне гэтую ідэалагічную лухту. Яе ведаю лепш. На самай дэла ты тут не таму, што любіш гэтых кітайскіх ўбогіх, а таму, што табе так даводзіцца. Так што давай не будзем хадзіць вакол ды каля, згодныя?
  
  
  
  На імгненне яна нахмурила бровы і надзьмула губы. Затым яна пачала ад душы смяяцца.
  
  
  
  "Я думаю, ты мне падабаешся, Нік Картэр", - сказала яна, і ён заўважыў, што яна падала эму руку. "Я так шмат чула ад вас, што быў прадузята і, магчыма, трохі спалоханая. Але цяпер усё было скончана. Добра, Нік Картэр, з гэтага моманту ніякай прапаганды. Гэта справа - я думаю, так вы гэта называеце, ці не так?
  
  
  
  Нік назіраў за шчаслівай усмешлівай дзяўчынай, якая займаецца ішла рука аб руку па Хеннеси-сцёрты, і падумаў, што яны будуць падобныя на закаханую пару, совершающую вячэрнюю прагулку ў Элирии, штат Агаё. Але ну не было ў Агаё, і яны не былі маладымі, якія бязмэтна блукалі. Гэта быў Ганконг, і ён быў добра навучаным, высокакваліфікаваным старэйшым агентам, які мог прымаць рашэнні аб жыцці і смерці, калі б эму прыйшлося. І нявінна выглядае дзяўчына нічым не адрознівалася. Па крайняй меры, ён на нах спадзяваўся. Але часам у яго проста былі моманты, калі эму даводзілася думаць аб тым, якая будзе жыццё гэтага бесклапотнага хлопца са сваёй дзяўчынай у Элирии, штат Агаё. Яны маглі б будаваць планы на жыццё, у той час як ён і Алексі будаваць планы сутыкнуцца са смерцю. Але эй, без Алексі і эга самога, у гэтых жаніхоў у Агаё, не можа быць вялікага будучыні. Магчыма, у далёкім будучыні пара будзе заняцца бруднай працай каму-то іншаму. Але яшчэ няма. Ён прыцягнуў да сабе руку Алексі, і яны пайшлі далей.
  
  
  
  Сектар Вай Чан ў Ганконгу выходзіць на гавань Вікторыя, як знаёмства выходзіць на прыгожае чыстае возера. Густанаселены, запоўнены крамамі, дамамі і вулічнымі гандлярамі сектара Вай Чан - гэта Ганконг ў эга горшых і лепшых праявах. Алексі павяла Ніка наверх у нахіленае будынак, якое зрабіла б любы дом у Гарлеме падобным на Уолдорфскую Асторыя.
  
  
  
  Калі яны дабраліся да даху, Нік прадставіў сябе ў іншым свеце. Перад ім ад даху да даху распасціраліся тысячы халуп, літаральна мора халуп. Яны кішэлі і наводнялись людзьмі. Алексі падышла да адной вакол іх, якая займаецца была дзесяць футаў шырынёй і чатырох даўжынёй, і адкрыў дзверы, пара планак была прыбіта разам і звісала на дроце.
  
  
  
  "Большасць маіх суседзяў усё яшчэ думаюць, што гэта раскошна", - сказаў Дырэктар, калі яны ўвайшлі. "Звычайна шасцёра людзей жывуць у такой пакоі".
  
  
  
  Нік сель на адну вакол двух складаных ложкаў і агледзеўся. Невялікая печ і паўразбураны туалетны столік запаўнялі амаль увесь пакой. Але, нягледзячы на сваю прымітыўнасць, а, можа быць, з-за гэтага, халупа дыхала глупствам, якую ён не думалі магчымай.
  
  
  
  "А цяпер, - пачаў Дырэктар, - я раскажу вам тое, што мы ведаем, а затым вы скажаце, што, па вашаму думку, варта зрабіць. Добра?
  
  
  
  Яна крыху паварушылася, і частка яе сцёгнаў была аголена. Калі б яна бачыла, што Нік глядзіць на нах, па меншай меры, яна не знайшла час, каб схаваць гэта.
  
  
  
  "Я ведаю наступнае, N3. доктар Сюй Цань мае поўную даверанасць на гандаль. Голас чаму ён змог пабудаваць гэтыя ўстаноўкі самастойна. Можна сказаць, ён быццам генерал навук. У яго ёсць яго служба бяспекі, якая складаецца толькі вакол людзей, якія падпарадкоўваюцца толькі страуса эму. У Квантунге, дзе-то на поўнач ад Шилунга, у яго ёсць гэты комплекс з сям'ю ракетамі і бомбамі. Яе чуў, вы плануеце ўварвацца туды, як толькі мы знойдзем дакладнае месца, размяшчэнне выбухоўку або дэтанатары на кожнай стартавай пляцоўцы і узарвём яе. Шчыра кажу, яго не аптымістычны, Нік Картэр.
  
  
  
  'Ты баішся?' засмяяўся Нік.
  
  
  
  - Няма, па крайняй меры, не ў звычайным сэнсе гэтага слова. Калі так, у мяне б не было гэтай працы. Але я думаю, што нават для цябе, Нік Картэр, не ўсё магчыма ".
  
  
  
  'Можа быць.' Нік паглядзеў на нах з усмешкай, яго вочы моцнага сціснулі ee. Яна была вельмі балючая, амаль выклікалай, ee грудзі па большай частцы адкрывалася з-за нізкага разрэзу чорнага сукенкі. Ён задаваўся пытаннем, ці можа ён аддаць яе выпрабаванні, праверыць эга смеласць у іншай вобласці. "Госпадзе, было б добра, - падумаў ён.
  
  
  
  "Ты не думаеш аб сваёй працы, N3", - раптам сказала яна з лёгкай хітрай усмешкай на вуснах.
  
  
  
  "Так аб чым ты думаеш, аб чым я думаю?" сказаў Нік з здзіўленнем у голасе.
  
  
  
  "Якое было б пераспаць са мной", - спакойна адказала Алексі Каханне. Нік засмяяўся.
  
  
  
  Ён спытаў. - "Навучаюць ці яны вас таксама выяўленні такіх фізічных з'яў?"
  
  
  
  "Не, гэта была чыста жаночая рэакцыя", - адказаў Алексі. "Гэта было, відавочна, у тваіх вачах.
  
  
  
  "Я быў бы расчараваны, калі вы гэта адмаўляеце".
  
  
  
  З імгненнай рашучасцю, глыбока укаранёнай у nen, Нік адказаў гэй вуснамі. Ён пацалаваў яе доўга і млява узбуджана, засоўваючы свой мову гэй, у рот. Яна не супраціўлялася, і Нік вырашыў адразу ж старанна з гэтым папрацаваць. Ён адсунуў крысы сукенкі ў бок, прымусіўшы ee сіські вылезці вонкі, і дакрануўся пальцамі да соску. Нік адчуваў, што яны цяжкія. Адной рукой ён адарваў маланку сукенкі, іншы пагладзіў цвердыя соску. Цяпер яна выпусьціла крык адчуванні, але яна не была вакол іх, хто адразу дазваляў сябе перамагаць. Яна пачала гулліва супраціўляцца, што яшчэ больш усхвалявала Ніка. Ён схапіў яе пад ягадзіцы і моцна пацягнуў, так што яна ўпала, расцягнуўшыся на ложку. Затым ён сцягнуў яе сукенка ніжэй, пакуль не ўбачыў яе гладкі жыцця. Калі ён пачаў горача цалаваць яе паміж грудзей, яна не ўтрымалася. Нік цалкам зняў сваё чорнае сукенка і вокамгненна пачаў распранацца. Ён кінуў вопратку ў кут і жым лежачы на нах. Яна пачала дзіка круціцца нагамі і паторгванні ніжняй частцы жыцця. Нік толкнулся ў нах і цяпер пачаў ебать, спачатку вельмі павольна і неглыбока, з-за чаго яна расхвалявалася яшчэ больш. Затым ён пачаў рытмічна рухацца, усё хутчэй і хутчэй, яго рукі дакраналіся да яе тулава. Калі ён увайшоў глыбока ў нах, яна закрычала: "Ja хотчу" і "Ды ... Ды". У той жа час яна дасягнула аргазму. Алексі адкрыла вочы і паглядзела на яго палаючым позіркам. "Так, - сказала яна задуменна, - можа быць, у цябе ўсё-ткі магчыма ўсё!"
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  
  
  
  Цяпер, калі ён зноў быў апрануты, Нік паглядзеў на пачуццёвае істота, з якім толькі што займаўся любоўю. Цяпер на ёй была аранжавая паласа блузку і вузкія чорныя штаны.
  
  
  
  "Мне падабаецца такі абмен інфармацыяй", - усміхнуўся ён. "Але мы не павінны забываць аб працы".
  
  
  
  "Мы не павінны былі гэтага рабіць", - сказала Алексі, праводзячы рукой па твары. "Але прайшло так шмат часу з тых тхара, як яго ... І ў цябе ёсць што-што, Нік Картэр, што я не мог стрымацца".
  
  
  
  "Вы шкадуеце аб гэтым?" - мякка запытаўся Нік.
  
  
  
  "Няма", - засмяялася Алексі, адкінуўшы назад свае светлыя валасы. "Гэта здарылася, і я рада гэтаму. Але вы маеце рацыю, нам трэба абменьвацца і іншай інфармацыяй. Для пачатку яе ў гатэлі б даведацца крыху больш пра гэтых выбуховых веществахчто вы хочаце падарваць пускавыя пляцоўкі, дзе вы ih схавалі і як яны працуюць ".
  
  
  
  "Добра, - сказаў Нік. "Але для гэтага мы павінны вярнуцца ў мой пакой. Дарэчы, спачатку нам трэба будзе там, каб праверыць, ці не схаваны ці падслухоўваюць прылады ".
  
  
  
  "Гэта справа, Нік, - сказаў Алексі, з шырокай усмешкай. "Спусціўся ўніз і дай мне пяць хвіліна, каб трохі асвяжыцца".
  
  
  
  Калі яна скончыла, яны адправіліся ў гатэль, дзе старанна агледзелі пакой. Ніякіх новых мікрасхем не ўсталёўвалася. Нік пайшоў у ванную і вярнуўся з крэмам для галення ў выглядзе аэразоля. Асцярожна націснуў дзе-то ўнізе і што-то адкруціў, пакуль у руках не вызвалілася частка балончыка. Ён паўтаралі дзеянні, пакуль на стале не аказалася сем металічных слоікаў ў форме дыска.
  
  
  
  'Тота?' - здзіўлена спытаў Алексі.
  
  
  
  "Так, дарагая", - адказаў Нік. "Гэта шэдэўры микротехнологии, самыя апошнія распрацоўкі ў гэтай галіне. Гэтыя малюсенькія металічныя скрынкі ўяўляюць сабой фантастычнае спалучэнне друкаваных электронных схем вакол малюсенькага цэнтра ядзернай энергіі. Галасоў сем маленькіх атамных поўнае назву, якія пры выбуху знішчаюць усё ў радыусе пяцідзесяці метраў. У іх ёсць два асноўных перавагі. Яны чыстыя, вырабляюць мінімум радыеактыўнасці і валодаюць максімальнай выбухны магутнасцю. І тая невялікая радыеактыўнасць, якую яны вырабляюць, цалкам знішчаецца атмасферай. Ih можна ўсталяваць пад зямлёй; і нават тады яны атрымліваюць сігналы актывацыі.
  
  
  
  Кожная па поўнае назва здольная цалкам знішчыць усю стартавую пляцоўку і ракету ".
  
  
  
  Як працуе запальванне?
  
  
  
  Галасавым сігналам, - адказаў Нік, далучаючы асобныя часткі аэразоля. "Мой голас, калі быць дакладным", - дадаў ён. 'Спалучэнне двух слоў. Дарэчы, ці ведаеце вы, што ў nen таксама дастаткова крэму для галення, каб яе мог галіцца на працягу нядзелях? Адно мне пакуль незразумела, - сказала дзяўчына. "Такое запальванне працуе з дапамогай механізму, які пераўтворыць галасавой гук у электронныя сігналы і адпраўляе гэтыя сігналы ў энергаблок. Дзе гэты механізм?
  
  
  
  Нік ўсміхнуўся. Ён мог проста сказаць гэй, але ён проста аддаваў перавагу тэатр. Ён зняў штаны і кінуў ih на крэсла. Ён зрабіў тое ж самае са сваімі трусамі. Ён убачыў, што Дырэктар глядзіць на яго з нарастаючым узбуджэннем. Ён схапіў яе руку і паклаў гэй сцягна на ўзроўні сваіх сцёгнаў.
  
  
  
  Гэта механізм, Алексі, - сказаў ён. "Большасць дэталяў зроблена па пластыкі, але ёсць і металічныя. Гэтыя метады ўклалі эга мне ў скуру ". Дзяўчына нахмурылася. "Вельмі добрая думка, але недастаткова добрая", - сказала яна. "Калі вас зловяць, яны неадкладна даведаюцца пра гэта з дапамогай сваіх сучасных метадаў расследавання".
  
  
  
  "Не, гэтага не будуць", - патлумачыў Нік. "Механізм размешчаны менавіта ў гэтым месцы па асаблівай прычыны. Там таксама ёсць некалькі шрапнелей, напамін аб адным, вакол маіх папярэдніх заданняў. Таму яны не змогуць аддзяліць пшаніцу ад пустазелля ".
  
  
  
  На прыгожым чалавека Алексі з'явілася ўсмешка, і яна захоплена кіўнула. "Вельмі ўражвае", - сказала яна. "Вар'яцка прадумана!"
  
  
  
  Нік зрабіў пазнаку ў сваёй памяці, каб перадаць камплімент Хоуку. Ён заўсёды цаніў выхаванне ад спаборніцтваў. Але цяпер ён убачыў, што дзяўчына зноў глядзіць уніз. Ee вусны былі вуснах, а грудзі падымалася і апускалася ад задушлівае дыхання. Ee рука, усё яшчэ лежавшая на яго сцягне, дрыжала. Ці маглі расейцы паслаць німфаманку працаваць з ім? Ён выдатна ўяўляў, што яны на гэта здольныя; дарэчы, былі выпадкі, вядомыя эму ... Але ў іх заўсёды была мэта. А з гэтым заданнем, справа ідзе інакш. Магчыма, падумаў ён пра сябе, яна проста была суперсексуальна і спантанна рэагавала на сэксуальныя стымулы. Ён мог гэта добра зразумець; сам ён часткі інстынктыўна рэагаваў жывёлам. Калі дзяўчына паглядзела на яго, ён прачытаў у яе позірку амаль адчай.
  
  
  
  Ён спытаў. - "Вы хочаце яшчэ раз?" Яна паціснула плячыма. Гэта азначала не абыякавасць, а хутчэй бездапаможную здачу. Нік расшпіліў аранжавую блузку і зняў з нах штаны. Ён зноў адчуў рукамі гэта грандыёзнае цела. Цяпер яна не выказвала ніякіх прыкмет супраціву. Яна неахвотна адпусціла яго. Яна проста гатэль, каб ён дакрануўся да яе, каб ён яе ўзяў. На гэты раз Нік падоўжыў прэлюдыю яшчэ даўжэй, прымушаючы гарэла жаданне ў вачах Алексі ўсё больш і больш. . Нарэшце ён узяў ee дзіка і горача. Было штосьці ў гэтай дзяўчыне, што ён не мог кантраляваць, яна вызваліла ўсе эга жывёлы інстынкты. Калі ён увайшоў глыбока ў нах, амаль раней, чым гатэль, яна ўскрыкнула ад захаплення. Алексі, - мякка сказаў Нік. "Калі мы перажывем гэтую авантуру, яе буду маліць свой урад аб узмацненні амерыкана-расійскага супрацоўніцтва".
  
  
  
  Яна праляжала на падлозе побач з ім змучаная і пресыщенная, прыціснуўшы адну вакол сваіх выдатных сісек k эга грудзей. Затым яна здрыганулася і вёскі. Яна ўсміхнулася Ніку і пачала апранацца. Нік назіраў за ёй, пакуль яна гэта рабіла. Яна была досыць прыгожай, каб проста зірнуць на нах, і тое ж самае можна сказаць пра вельмі нямногіх дзяўчат.
  
  
  
  "Spokonoi notchi, Нік", - сказала яна, апранаючыся. "Я прыйду раніцай. Мы павінны знайсці спосаб патрапіць у Кітай. А часу ў нас мала ".
  
  
  
  "Мы пагаворым пра гэта заўтра, дарагая", - сказаў Нік, праводзячы сл. "Да пабачэння".
  
  
  
  Ён назіраў за ёй, пакуль яна не ўвайшла ў ліфт; затым ён замкнуў дзверы і ўпаў на ложак. Няма нічога лепш жанчыны, каб зняць напружанне. Было ўжо позна, і шум у Ганконгу перайшоў у нізкі гул. Толькі час ад часу цёмныя гудкі паромаў гучалі ў ночы, пакуль Нік спаў.
  
  
  
  Ён не ведаў, як доўга ён спаў, калі што-то эга абудзіла. Нейкі папераджальны механізм зрабіў сваю справу. Гэта было не тое, што ён мог кантраляваць, а глыбока ўкаранела сігнальная сістэма, якая займаецца заўсёды была актыўнай, і цяпер разбудзіла яго. Ён не рушыў з месца, але адразу зразумеў, што ён не адзін. "Люгер" ляжаў на падлозе побач з адзеннем; ён проста не мог да яго дабрацца. Х'юга, свой штылет, ён зняў перад тым, як заняцца любоўю з Алексі. Ён быў па-чартоўску бястурботны. Ён адразу падумаў пра мудрую савеце Хоука. Ён адкрыў вочы і ўбачыў свайго наведвальніка, маленькага чалавека. Ён асцярожна абышоў пакой, адкрыў партфель і выцягнуў ліхтарык. Нік падумаў, што ён можа неадкладна ўмяшацца; у рэшце рэшт, мужчына засяродзіўся на змесціва валізкі. Нік выскачыў вакол ложка з велізарным выбухам сілы. Калі зламыснік павярнуўся, у яго было толькі час, каб вытрымаць моцны ўдар Ніка. Ён стукнуўся аб сцяну. Нік пачатку другі раз замахнуўся асобай, якое, як ён убачыў, было усходнім, але мужчына ўпаў на калені ў ахоўным руху. Нік прамахнуўся і пракляў сваю неразважнасць. У яго была для гэтага важкая прычына, таму што эга нападаючы, убачыўшы, што ён мае справу з праціўнікам удвая больш эга, моцна ўдарыў яго ліхтарыкам у асаблівых пальцу ногі Ніка. Нік падняў нагу з-за моцнай болем, і чалавечак праляцеў mimmo ім да адкрытага акна і гаўбца да іх. Нік хутка павярнуўся і падхапіў мужчыну, ударыўшы эга аб аконную раму. Нягледзячы на тое, што ён быў даволі лёгкім і маленькім, мужчына змагаўся з лютасцю загнанай у кут кошкі.
  
  
  
  Калі Нік стукнуўся галавой аб падлогу, эга праціўнік адважыўся падняць руку і схапіць лямпу, якая стаяла на маленькім століку. Ён разбіўся эга аб высокай Ніка, і Нік адчуў, як цячэ кроў, калі маленькі чалавечак вырваўся на волю.
  
  
  
  Мужчына пабег назад, на балкон і ўжо перакінуў нагу праз край, калі Нік схапіў эга за горла і зацягнуў назад у пакой. Ён курчыўся, як вугор, і эму зноў удалося вырвацца вакол рук Ніка. Але цяпер Нік схапіў эга за каўнер, прыцягнуў да сябе і iso усіх сіл ляпнуў па эга сківіцы. Мужчына адляцеў назад, нібы кінуты на мыс кэнэдзі, ny, стукнуўся аб парэнчы падставай пазваночніка і пераваліўся праз край. Нік чуў эга крыкі жаху, пакуль яны раптам не спыніліся.
  
  
  
  Нік надзеў штаны, промыл рану на скроні, і шталь чакаць. Было ясна, па якой пакоя на заходзе чалавек, і сапраўды, паліцыі і двое гатэля прыйшлі праз некалькі хвіліна, каб даведацца. Нік апісаў візіт маленькага чалавечка і падзякаваў паліцыю для ih хуткае прыбыццё. Ён нядбайна спытаў, ці ведаюць яны асобу зламысніка.
  
  
  
  "Ён не прынёс з сабой нічога, што расказала б нам, хто ён такі", - сказаў адзін вакол паліцэйскіх. "Напэўна, звычайны рабаўнік".
  
  
  
  Яны сышлі, і Нік запаліў адну вакол нешматлікіх доўгіх цыгарэт з фільтрам, якія ён прывёз з сабой. Магчыма, гэты мужчына быў усяго толькі дробным другога гатунку зладзюжкай, але што, калі гэта не так? Тады гэта можа азначаць толькі дзьве рэчы. Альбо ён быў агентам вакол Пекіна , або супрацоўнікам спецыяльнай службы бяспекі Сюй Цаня. Нік спадзяваўся, што гэта быў пекінскі агент. Гэта падпадала б пад кіраўніка звычайных мер засцярогі. Але калі б гэта быў адзін вакол людзей Сюй Цаня, гэта азначала б, што ён устрывожаны і эга задача будзе цяжэй, калі не амаль невыканальнай. Ён паклаў побач з сабой "Люгер" Вильгельмину пад коўдру і прычапіў штылет да предплечью.
  
  
  
  Праз хвіліну ён зноў заснуў.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  
  
  
  Нік толькі што прыняў ванну і пагаліўся, калі на наступную раніцу з'явіўся Дырэктар. Яна ўбачыла шрамм звяртаецца на яго скроні, і ён распавёў гэй, што здарылася. Яна ўважліва прыслухоўвалася, і Нік мог бачыць, яны ж думкі, якія прыходзілі гэй, у галаву: гэта быў звычайны рабаўнік або няма? Затым, калі ён стаяў перад ёй, яго аголенае цела - ён яшчэ не быў апрануты - адлюстроўваючы сонечнае святым, ён убачыў, як змяніўся выраз яе вачэй. Цяпер яна думала аб адным прадмеце. У гэтую раніцу, Нік адчуваў сябе добра, больш чым добра. Ён добра выспаўся, і эга, цела паколвала ад напорыстасці. Ён паглядзеў на Алексі, прачытаў яе думкі, схапіў яе і прыціснуў да сябе. Ён адчуў яе рукі на сваёй грудзей. Яны былі мяккімі і трохі дрыжалі.
  
  
  
  Ён усміхнуўся. - "Частцы Вы робіце гэта па раніцах?" "Гэта лепшы час, ты ведаў гэта?"
  
  
  
  "Нік, калі ласка. . сказаў Алекс. Яна спрабавала адштурхнуць яго. "Калі ласка ... калі ласка, Нік, няма!"
  
  
  
  "Што гэта?" - нявінна спытаў ён. "Вас што-то турбуе сёння раніцай?" Ён прыцягнуў яе яшчэ лізаць. Ён ведаў, што цяпло эга аголенага цела дасягне яе, абудзіць сл. Ён толькі меў намер падражніць яе, каб паказаць, што яна не кантралюе сітуацыю, гатэля, як паказаць у пачатку ih сустрэчы. Калі ён адпусціў яе, яна не адступіла, а моцнага прыціснулася да яму. Нік, убачыўшы пякучае жаданне ў яе вачах, зноў абняў яе і прыцягнуў яшчэ лізаць. Ён пачаў цалаваць ee шыю.
  
  
  
  "Не, Нік", - прашаптала Дырэктар. 'Nu голас.' Але яе словы былі не больш чым гэтым - пустымі, бессэнсоўнымі словамі - калі яе рукі пачалі дакранацца эга аголенага цела, і ee цела загаварыла на сваім уласным мове. Як дзіця, ён аднёс яе ў спальню і паклаў на ложак. Там яны пачалі займацца каханнем пад ранішнім сонцам, согревавшим ih прыстасаванні праз адкрытае акно. Калі яны скончылі і ляглі бок аб бок на ложку, Нік убачыў у яе вачах маўклівае абвінавачванне, якое амаль кранула яго.
  
  
  
  "Мне вельмі шкада, Алексі", - сказаў ён. "Я сапраўды не хацеў заходзіць так далёка. Яе проста гатэль трохі падражніць цябе гэтай раніцай, але я думаю, што сітуацыя выйшла з-пад кантролю. Не злуй. Было, як вы кажаце, вельмі добра ... вельмі добра, праўда?
  
  
  
  "Так", - адказала яна, смеючыся. "Было вельмі добра, Нік, і яе не крыўдую, проста расчараваны ў сабе. Яе ляжу, высокакваліфікаваны агент, які павінен вытрымаць усе магчымыя выпрабаванні. З табой яе губляю усю сваю сілу волі. Гэта вельмі збівае з толку ".
  
  
  
  "Гэта такая блытаніна, якую яе люблю, дарагая", - сказаў Нік са смехам. Яны ўсталі і хутка апрануліся. "Якія менавіта вашыя планы па ўезду ў Кітай, Нік?" - спытаў Алексі.
  
  
  
  "AX арганізаваў для нас плаванне на лодцы. Жалезная дарога па Кантоне ў Коулун, будзе самай хуткай, але гэта таксама першы маршрут, па якім яны будуць уважліва сачыць ".
  
  
  
  "Але нас праінфармавалі, - адказаў Дырэктар, - што берагавая лінія, па абодва бакі ад Ганконга старанна ахоўваецца кітайскімі патрульнымі судамі на працягу не менш нумарах кіламетраў. Ці Не думаеце вы, што яны адразу заўважаць лодку? Калі яны зловяць нас, выйсця не будзе ".
  
  
  
  "Гэта магчыма, але мы пойдзем, як Танкас".
  
  
  
  "Ах, танкас", - падумала Алексі ўслых. "Лодачнікі Ганконга".
  
  
  
  'Менавіта так. Сотні тысяч людзей жывуць выключна на джонках. Як вядома, гэта асобнае племя. На працягу стагоддзяў ім было забаронена сяліцца на зямлі, ўступаць у шлюб з землеўладальнікамі або ўваходзіць у грамадзянскае ўрад. Хоць некаторыя абмежаванні былі змякчэлыя, яны па-ранейшаму жывуць як асобныя людзі, шукаючы падтрымкі іншы на іншы. Партовыя патрулі ih амаль не пераследуюць. Джонка танкас, якая плыве ўздоўж берага, амаль не прыцягвае ўвагі ".
  
  
  
  "Мне гэта здаецца досыць добрым", - адказала дзяўчына. "У якім месцы мы пойдзем на бераг?"
  
  
  
  Нік падышоў да аднаго вакол сваіх валізак, схапіў металічную застежкку, хутка перамясціў яе назад і наперад шэсць разоў, пакуль ён не прыслабіў яе. Вакол адтуліны ў форме трубы унізе ён выцягнуў падрабязную карту правінцыі Квантун.
  
  
  
  "Голас", - сказаў ён, разгортваючы карту. - Мы туды едзе джонку так далёка, як зможам, уверх па канале Ху, mimmo Гуменчай. Затым мы можам ісці хады па сушы, пакуль не дайсці да чыгункі. Па маіх звестках, комплекс Сюй Цаня ў зале дзе-то на поўнач ад Шилунга. Калі мы дабяромся да жалезнай дарогі вакол Коулуна ў Кантон, мы можам знайсці шлях ".
  
  
  
  'Як жа так?'
  
  
  
  "Калі мы маем рацыю, а штаба Сюй Цаня сапраўды ў зале дзе-то на поўнач ад Шилунга, яго клянуся, што ён не паедзе ў Кантон, каб забіраць сваю edu і абсталяванне. Б'юся аб заклад, ён спыніць цягнік дзе-небудзь у гэтым раёне і вывезе заказаныя тавары.
  
  
  
  "Можа быць, N3", - задуменна сказала Алексі. "Гэта было б добра. У нас ёсць кантактная асоба, фермер, крыху ніжэй Тайцзяо. Мы можам узяць там сампаны або стале ".
  
  
  
  "Выдатна", - сказаў Нік. Ён вярнуў картку на месца, павярнуўся да Алексі і прыяцельскія паляпаў ee па яе маленькай цвёрдай попке. "Пойдзем да нашай сям'і Танкас", - сказаў ён.
  
  
  
  "Убачымся ў гавані", - адказала дзяўчына. "Я яшчэ не адпраўлена даклад свайму начальству. Дайце мне дзесяць хвіліна.
  
  
  
  "Добра, мілая", - згадзіўся Нік. "Большасць вакол іх можна знайсці прытулак ад тайфуну Яу Ма Тай. Мы сустрэнемся там.' Нік падышоў да невялікага гаўбца і паглядзеў на шумны транспарт пад ім. Ён убачыў цытрынава-жоўтую кашулю Алексі, калі яна выйшла, вакол гатэля і пачала пераходзіць вуліцу. Але ён таксама бачыў прыпаркаваны чорны "Мэрсэдэс", які звычайна выкарыстоўваецца ў якасці таксі ў Ганконгу. Эга бровы сышліся разам, калі ён убачыў, як двое мужчын хутка выйшлі і спынілі Алексі. Хоць яны абодва былі апранутыя ў заходнюю вопратку, яны былі кітайцамі. Яны пра што-то спыталі дзяўчыну. Яна пачала шукаць у сваёй сумцы, і Нік убачыў, што яна выцягнула што-то накшталт пашпарта. Нік гучна вылаяўся. Гэта было дрэннае час для яе арышту і, магчыма, утрымання пад вартай у паліцэйскім участку. Магчыма, гэта быў звычайны агляд, але Ніка гэта не запар.гэта пераканала. Ён пераляцеў праз край балкона і схапіўся за вадасцёкавую трубу, якая займаецца ішла па стогны будынкаў. Гэта быў самы хуткі спосаб.
  
  
  
  Эга ногі ледзь дакраналіся тратуара, калі ён убачыў, як адзін вакол мужчын схапіў Алексі за локаць і прымусіў яе прайсці да "Мерсэдэса". Яна злосна пахітала галавой, затым дазволіў адвесці сябе. Ён пачаў перабягаць вуліцу, на імгненне прытармазіўшы, каб пазбегнуць старой, якая займаецца несла цяжкі груз гліняных гарошкаў.
  
  
  
  Яны падышлі да машыны, і адзін вакол мужчын адкрыў дзверы. Калі ён гэта зрабіў, Нік убачыў, як рука Алексі хуткім рухам паднялася. З бездакорнай дакладнасцю яна дакранулася да горла мужчыны далонню. Ён упаў, нібы без галавы сякерай. Гэтым жа рухам яна ўдарыла локцем у жыцці іншага суперніка. Калі ён скурчыўся, булькая, яна ткнула эга ў вочы двума выцягнутымі пальцамі. Яна-канферэнцыі эга крык балюча ударам каратэ за вуха і пабегла, перш чым ён стукнуўся аб камень. Па знаку Ніка яна спынілася ў завулку.
  
  
  
  "Нікі", - ласкава сказала яна, шырока раскрыўшы вочы. "Ты гатэль прыйсці і выратаваць мяне. Як міла з твайго боку!' Яна абняла эга і пацалавала.
  
  
  
  Нік зразумеў, што яна подшутила над эга маленькім сакрэтам. "Добра, - засмяяўся ён, - выдатная праца. Яе рады, што ты можаш паклапаціцца пра сябе. Мне б не хацелася, каб вы правялі некалькі гадзін у паліцэйскім участку, выкручваючыся ".
  
  
  
  "Мая ідэя", - адказала яна. "Але, шчыра кажу, Нік, яе крыху хвалююся. Я не веру, што яны былі тым, хема прыкідваліся. Тут дэтэктывы праводзяць больш пашпартных праверак замежнікаў, але гэта было занадта дзіўна. Калі яе выходзіла, яе бачыла, як яны выйшлі, вакол машыны. Яны павінны былі схапіць мяне і нікога іншага ".
  
  
  
  Гэта азначае, што за намі назіраюць, - сказаў Нік. "Гэта могуць быць звычайныя кітайскія агенты або хлопцы з Ху Цаня. У любым выпадку дзейнічаць зараз прыйдзецца хутка. Тваё прыкрыццё таксама прыйшло ў непрыдатнасць. Першапачаткова яго планаваў з'ехаць заўтра, але думаю, нам лепш адправіцца ў плаванне сёння ўвечары ".
  
  
  
  "Мне ўсё яшчэ трэба даставіць гэты даклад", - сказаў Алексі. "Убачымся праз дзесяць мін".
  
  
  
  Нік глядзеў на нах, калі яна хутка ўцякла. Яна даказала сваю якасць. Першапачатковыя пярэчанні супраць неабходнасці працаваць з жанчынай у гэтай сітуацыі хутка зніклі.
  
  
  
  
  
  Прытулак ад тайфуну Яу Ма Тай - велізарны купал з шырокімі варотамі з абодвух бакоў. Набярэжныя нагадваюць працягнутыя рукі маці, якая абараняе сотні і сотні водных жыхароў. Нік агледзеў нагрувашчванне джонок, водных таксі, сампанов і плывучых крам. У джонкі, якую ён хацеў, былі тры рыбы на карме для ідэнтыфікацыі. Гэта была джонка сям'і Лу Шы.
  
  
  
  AX ўжо прыняў усе меры па выплаце. Усё, што трэба было зрабіць Ніку, - гэта вымавіць пароль і аддаць загад аб падарожжы. Ён толькі пачаў аглядаць кармы бліжэйшых джонок, калі падышла Алексі. Гэта была працаёмкая праца, так як многія джонкі затрымаліся паміж сампанами, ih корму былі ледзь бачныя з набярэжнай. Алексі першым убачыў джонку. У яго быў сіні корпус і патрапаны аранжавы нос. Тры рыбы намаляваныя ривненской па цэнтру кармы.
  
  
  
  Калі яны падышлі, Нік паглядзеў на яе насельнікаў. Мужчына папраўляў рыбалоўную сетку. На карме сядзела жанчына з двума хлопчыкамі гадоў чатырнаццаці. Стары барадаты патрыярх спакойна сядзеў у крэсле і паліў трубку. Нік убачыў сямейны алтар, вакол чырвонага золата, насупраць пакрытага палатном цэнтра джонкі. Алтар - неад'емная частка кожнага Tankas Атар. Побач з ім гарэла палачка ладану, источавшая рэзкі салодкі водар. Жанчына варыла рыбу на невялікай глінянай жароўні, пад якой тлеў вугаль. Мужчына паклаў рыбалоўную сетку, калі яны падняліся па трапе да лодцы.
  
  
  
  Нік пакланіўся і спытаў: "Гэта лодка сям'і Лу Шы?"
  
  
  
  Мужчына на карме адказаў. "Гэта лодка сям'і Лу Шы", - сказаў ён.
  
  
  
  Сям'я Лу Шы была дабраслаўлю двойчы ў гэты дзень, - сказаў Нік.
  
  
  
  Вочы і твар мужчыны заставаліся пустымі, калі ён мякка адказаў. "Чаму ты гэта сказаў?"
  
  
  
  "Таму што яны дапамагаюць і атрымліваюць дапамогу", - адказаў Нік.
  
  
  
  "У такім выпадку яны сапраўды бласлаўлёны ўдвая", - адказаў мужчына. 'Сардэчна запрашаем на борт. Мы цябе чакалі ".
  
  
  
  "Усе на борце зараз?" - запытаўся Нік. "Усе", - адказаў Лу Шы. "Як толькі мы даставім вас да месца прызначэння, мы атрымаем інструкцыі, неадкладна адправіцца ў прытулак. Больш таго, калі б нас затрымалі, гэта выклікала б падазрэньні, калі б на борце не было жанчыны і дзяцей. Танкі заўсёды бяруць з сабой сям'ю, куды б яны нас пайшлі ".
  
  
  
  "Што з намі адбудзецца, калі нас арыштуюць?" - спытаў Алексі. Лу Шы паклікаў ih абодвух да закрытай часткі хламу, дзе ён адкрыў люк, які вядзе ў невялікі трымаеце. Там была куча трысняговых ціновок.
  
  
  
  "Транспарціроўка гэтых ціновок - частка нашага жыцця", - сказаў Лу Шы. "Вы можаце схавацца пад грудай ў выпадку небяспекі. Яны цяжкія, але друзлыя, таму паветра можа лёгка праходзіць праз іх. Нік агледзеўся. Два хлопчыка ў такую гульню ў жароўні і елі рыбу. Стары дзядуля ўсё яшчэ сядзеў у сваім крэсле. Толькі па дыме, выходившему па эга трубкі, можна было сказаць, што гэта не кітайская скульптура.
  
  
  
  - Ці зможаце вы сёння адправіцца ў плаванне? - запытаўся Нік. Гэта магчыма, - кіўнуў Лу Шы. Але большасць джонок не здзяйсняюць працяглых паездак па начах. Мы не дасведчаныя маракі, але калі мы будзем прытрымлівацца за берагавой лініяй, усё будзе ў парадку ".
  
  
  
  "Мы б аддалі перавагу плыць ніяк не калі, - сказаў Нік, - але планы змяніліся. Мы вернемся на заходзе.
  
  
  
  Нік павёў Алексі па сходнях, і яны сышлі. Ён азірнуўся на джонку. Лу Шы, сель з хлопчыкамі паесці. Стары ўсё яшчэ сядзеў, як статуя, на карме. Дым вакол эга трубкі павольна падымаўся па спіралі. Згодна з традыцыйнаму кітайскаму шанавання пажылых людзей, яны, несумненна, прыносілі эму edu. Нік ведаў, што Лу Шы дзейнічаў па ўсёй асабістага цікавасці.
  
  
  
  AX, несумненна, гарантаваў эму і эга сям'і добрае будучыню. Тым не менш, ён захапляўся чалавекам, у якога хапіла фантазіі і смеласці рызыкнуць сваім жыццём сыч лепшага будучага. Можа быць, Алексі думала пра тое ж у гэты час, а можа быць, у нах на розуме былі іншыя думкі. Яны моўчкі вярнуліся ў гасцініцу.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  
  
  
  Калі яны ўвайшлі ў гасцінічны нумар, Алексі ўскрыкнула.
  
  
  
  "Што гэта такоея?" усклікнула яна."Што гэта?" Нік адказаў на ee лейцара. "Гэта, мілая, пакой патрабуе касметычнага рамонту".
  
  
  
  Гэта было правільна, таму што пакой ператварылася ў суцэльныя руіны. Кожны прадмет мэблі быў перавернуць ўверх дном, сталы перавернутыя, а змесціва усіх валізак было рассыпаныя па падлозе. Абіўка сядзенняў была разрэзана. У спальні матрац быў на падлозе. Ён таксама быў выкрыты. Нік пабег у ванную. Крэм для галення ў выглядзе аэразоля усё яшчэ быў на месцы, але на ракавіне была густая пена.
  
  
  
  "Oni гатэлі ведаць, ці сапраўды гэта крэм для галення", - горка засмяяўся Нік. "Дзякуй богу, яны прыйшлі да гэтага. Цяпер яе ўпэўнена ў адным ".
  
  
  
  "Я ведаю", - сказаў Алексі. "Гэта праца не прафесійных людзей. Жудасна неахайна! Нават агенты Пекіна сталі лепш, таму што мы ih выхавалі. Калі б яны западозрылі, што вы шпіён, яны б не сталі так моцна шукаць ва ўсіх відавочных месцах. Яны павінны былі ведаць лепш ".
  
  
  
  "Зусім фантастычным", - змрочна сказаў Нік. "Гэта азначае, што Сюй Цань што-што вядома, і паслаў туды сваіх людзей".
  
  
  
  "Як ён мог гэта даведацца", - падумаў Алексі ўслых.
  
  
  
  "Можа, ён досталь нашага інфарматараў. Ці ён выпадкова што-то пачуў ад іншага інфарматараў. У любым выпадку, ён не можа ведаць больш, чым той: "АХ паслаў чалавека. Але ён будзе вельмі пільным, і нам ад гэтага не стане лягчэй ".
  
  
  
  "Я рада, што мы выязджаем сёння ўвечары", - сказала Алексі. "У нас засталося тры гадзіны", - сказаў Нік. "Я думаю, лепш пачакаць тут. Вы таксама можаце застацца тут, калі хочаце. Тады мы зможам забраць рэчы, якія вы хочаце ўзяць з сабой па дарозе на лодку ".
  
  
  
  "Не, мне лепш сысці зараз, і сустрэцца з табой пазней. У мяне ёсць некалькі рэчаў, якія хачу яе знішчыць, перш чым мы пойдзем. Толькі, падумаў я, у нас яшчэ можа быць час, каб ...
  
  
  
  Яна не скончыла фразу, але яе вочы, якія яна хутка отвернула, загаварылі на сваім уласным мове.
  
  
  
  "Час для чаго?" - спытаў Нік, які ўжо ведаў рэўматызму. Але Алексі адвярнулася.
  
  
  
  "Не, нічога", - сказала яна. "Гэта была не такая wouldnt добрая ідэя".
  
  
  
  Ён груба схапіў яе і павярнуў.
  
  
  
  "Скажы мне", - папрасіў ён. "Што не было такой добрай ідэяй? Ці яе павінен даць рэўматызму? "
  
  
  
  Ён груба і моцна прыціснуўся вуснамі да ee вуснаў. Ee цела на імгненне прижалось да яму, затым яна адсунулася. Ee вочы хацелі эга.
  
  
  
  "Раптам яе, падумаў, што гэта можа быць апошні раз, калі мы ..."
  
  
  
  '... можа займацца каханнем?' ён скончыў яе прапанову. Вядома, яна была права. З гэтага часу наўрад ці яны знойдуць для гэтага час і месца. Эга пальцы, падцягваючы ee блузку, нарэшце адказалі гэй. Ён аднёс яе да матрацу на падлозе, і гэта было, як у папярэдні дзень, калі яе дзікае супраціў саступіла месца нямой, моцнай мэтанакіраванасці ee жадання. Наколькі яна адрознівалася ад таго, што было раніцай некалькімі гадзінамі раней! Нарэшце, калі яны скончылі, ён паглядзеў на нах з захапленнем. Ён пачаў задавацца пытаннем, ці знайшоў ён нарэшце дзяўчыну, чыя сэксуальная доблесць магла супернічаць або нават пераўзыходзіць эга ўласную.
  
  
  
  "Ты цікаўная дзяўчына, Алексі Любоў", - сказаў Нік, устаючы. Алексі паглядзеў на яго і зноў заўважыў хітрую загадкавую ўсмешку. Ён нахмурыў бровы. У яго зноў ўзнікла цьмянае адчуванне, што яна смяецца над ім, што яна што-то хавае ад яго. Ён паглядзеў на свае гадзіны. "Час сыходзіць", - сказаў ён.
  
  
  
  Ён вывудзіў вакол адзення, разбросанной па падлозе, камбінезоны і надзеў яго. Ён выглядаў звычайна, але быў цалкам воданепранікальным і быў клубок тонкімі, як валасы, дратамі, якія маглі б ператварыць эга ў свайго роду электрычнае коўдру. Ён не думаў, што гэта спатрэбіцца, таму што гэта было гарачае і вільготнае час года. Алексі, які таксама была апранутая, назірала, як ён паклаў аэразольныя крэм для галення разам з брытвай у невялікі скураны мяшэчак, які ён прымацаваў да пояса камбінезона. Ён агледзеў "Вильгельмину", свой "люгер", прычапіў Х'юга, свой штылет да руцэ скуранымі рамянямі, і ўклаў невялікую пачак выбухоўкі ў скураны мяшочак.
  
  
  
  "Ты раптам шталь такім іншым, Нік Картэр", - пачуў ён словы дзяўчыны.
  
  
  
  'Аб чым ты кажаш?' ён спытаў.
  
  
  
  "Пра цябе", - сказаў Алексі. "Здаецца, быццам ты раптам шталь іншым чалавекам. Вы раптам выпраменьваеце што-то дзіўнае. Яе гэта раптам заўважыла ".
  
  
  
  Нік глыбока ўздыхнуў і ўсміхнуўся гэй. Ён ведаў, што яна амелы на ўвазе, і што яна была права. Для estestvenno. Так было заўсёды. Ён больш не ўсведамляў гэтага. Гэта здаралася з ім на кожным заданні. Заўсёды прыходзіла час, калі Ніку Картэру даводзілася саступаць месца агенту N3, які браў справу ў свае рукі. Киллмастер, які імкнецца дасягнуць сваёй мэты, прамалінейны, нам на што не отвлекаемый, які спецыялізуецца на смерці. Кожнае дзеянне, кожная думка, кожны рух, як бы яны нам нагадвалі эга папярэдняе паводзіны, цалкам служыў канчатковай мэты: выканаць эга місію. Калі ён адчуваў пяшчоту, гэта павінна была быць пяшчота, якая займаецца не супярэчыла эга місіі. Калі ён адчуваў жаль, жаль спрыяла эга працы. Усе эга нармальныя чалавечыя эмоцыі былі адкінутыя, калі толькі яны не адпавядалі эга планах. Гэта было ўнутранае змена, якое пацягнула за сабой узмацненне фізічнай і разумовай пільнасці.
  
  
  
  "Можа быць, ты маеш рацыю", - заспакаяльна сказаў ён. "Але мы можам ўспомніць старога Ніка Картэра, калі захочам. ДОБРА.? А цяпер і табе лепш ісці.
  
  
  
  "Хадзем", - сказала яна, выпрастаўшыся і злёгку пацалаваўшы яго.
  
  
  
  "Вы прынеслі гэты даклад сёння раніцай?" - спытаў ён, калі яна ўжо сядзела ў дзвярах.
  
  
  
  'Што?' - сказала дзяўчына. Яна паглядзела на Ніка, і на імгненне нічога не разумеючы, але хутка акрыяла. "Ах, гэта ... так, аб гэтым паклапаціліся".
  
  
  
  Нік паглядзеў гэй услед і нахмурыўся. Што-то пайшло не так! Ee рэўматызму быў не зусім здавальняючым, і ён быў асцярожней, чым калі-небудзь. Эга мускулы напружыліся, а мозг працаваў на поўную магутнасць. Ці магла гэтая дзяўчына збіць эга са шляху? Калі яны сустрэліся, яна дала эму правільны код, але гэта не выключала іншых магчымасцяў. Нават калі б яна сапраўды здавалася тым кантактам, для якога прыкідвалася, любы добры варожы агент быў бы здольны на гэта. Можа, яна была падвойным агентам. У адным ён быў упэўнены: таго адказу, аб якім яна спатыкнулася, было больш чым дастаткова, каб ўстрывожыць эга на дадзеным этапе. Перш чым рабіць аперацыю, эму трэба было пераканацца.
  
  
  
  Нік збег па лесвіцы досыць хутка, каб проста ўбачыць, як яна ідзе па Хеннеси-сцёрты. Ён хутка прайшоў па маленькай вулачцы, паралельнай вуліцы Хеннесси, і шталь чакаць яе там, дзе сканчаліся абедзве вуліцы ў раёне Вай Чэн. Ён пачакаў, пакуль яна ўвойдзе ў будынак, затым пайшоў за ёй. Калі ён дабраўся да даху, ён проста ўбачыў, як яна ўваходзіць у невялікую халупу. Ён асцярожна падпоўз да хісткай дзень і адчыніў яе. Дзяўчына рэзка павярнулася, і Нік спачатку падумаў, што яна стаіць перад люстэркам у поўны рост, якое яна дзе-то купіла. Але калі адлюстраванне пачало рухацца, у яго перахапіла дыханне.
  
  
  
  Нік вылаяўся. - "Кравец пабяры, вас двое!"
  
  
  
  Дзве дзяўчыны паглядзелі аднаго на аднаго і пачалі хіхікаць. Адна вакол іх падышла і прыкладае рукі эму на плечы.
  
  
  
  "Я Алексі, Нік, - сказала яна. "Гэта мая родная сястра-блізнюк Аня. Мы однояйцевые двайняты, але вы самі гэта высветлілі, ці не так?
  
  
  
  Нік паківаў галавой. Гэта многае патлумачыла. "Я не ведаю, што сказаць", - сказаў Нік, яго вочы заблішчэлі. Госпадзе, ну сапраўды немагчыма было адрозніць аднаго ад аднаго.
  
  
  
  "Мы павінны былі сказаць табе", - сказаў Алексі. Аня цяпер сядзела побач з ёй і глядзела на Ніка. "Гэта праўда, - пагадзілася яна, - але мы вырашылі, што будзе цікава штогод, ці зможаш ты разабрацца ў гэтым самастойна. Да гэтага часу тхор гэта нікому не ўдавалася. Мы разам працавалі над мноствам заданняў, але ніхто ніколі не здагадваўся, што нас двое. Калі вы хочаце ведаць, як нас адрозніць, у мяне за правым вухам ёсць радзімка.
  
  
  
  "Добра, ты павесяліўся", - сказаў Нік. "Калі вы скончыце з гэтай жартам, наперадзе будзе праца".
  
  
  
  Нік глядзеў, як яны збіраюць свае рэчы. Як і ён сам, яны ўзялі з сабой толькі самае неабходнае. Назіраючы за імі, гэтымі двума помнікамі жаночай прыгажосці, ён задаваўся пытаннем, колькі менавіта ў іх агульнага. Яму было прыйшло ў галаву, што жарт эму сапраўды спадабалася на сто працэнтны. І, мілая, - сказаў ён. Ганны, - я ведаю яшчэ адно, па чым пазнаю цябе.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  
  
  
  У прыцемках набярэжныя хованкі ад тайфуну Яу Ма Тай выглядалі яшчэ больш загрувашчаны, чым звычайна. У паўзмроку сампаны і джонкі здаваліся купкай, а мачты і рангоута вылучаліся больш выразна, як бясплодны лес, які ўздымаецца вакол вады. Пакуль змярканне хутка клаліся на набярэжную Нік зірнуў на двайнят побач з ім. Ён бачыў, як яны засоўвалі маленькія, "беретты" у наплечные кабуры, якія яны лёгка маглі б схаваць пад сваімі свабоднымі блузкамі. Тое, як кожная вакол іх застегивала на поясе невялікі скураны мяшочак з вострым як брытва лязом і месцам для іншых прадметаў першай неабходнасці, якія захоўваюцца эму пачуццё камфорту. Ён быў перакананы, што яны могуць добра пастаяць за сябе.
  
  
  
  "Голас яго", - сказаў Алексі, калі ў поле зроку з'явіўся сіні корпус джонкі сям'і Лу Шы. "Глядзіце, стары ўсё яшчэ сядзіць на сваім кормовом сядзенне. Цікава, ці застанецца ён там, калі мы адправімся ў плаванне.
  
  
  
  Раптам Нік спыніўся і дакрануўся да рукі Алексі. Яна запытальна паглядзела на яго.
  
  
  
  "Пачакай", - сказаў ён мякка, звузіў вочы. - спытала Аня.
  
  
  
  "Я не зусім упэўнены, - сказаў Нік, - але што-то не так".
  
  
  
  'Як жа так?' - настойвала Аня. "Я больш нікога не бачу на борце. Толькі Лу Шы, два хлопчыка і стары ".
  
  
  
  "Стары праўда сядзіць, - адказаў Нік. - Але вы не можаце выразна бачыць іншых адсюль. Што-то мне не падабаецца. Слухай, Алексі, ты рухаешся наперад. Падымайся па прычала, пакуль не дасягнеш ўзроўню джонкі і прыкінься, што крыху на нас глядзіш.
  
  
  
  'А што нам рабіць?' - спытала Аня.
  
  
  
  "Пойдзем са мной", - сказаў Нік, хутка паднімаючыся па адным вакол сотняў праходаў, якія вядуць з порта бар да пришвартованным лодкам. У канцы трапа, ён непрыкметна слізгануў у ваду і жэстам загадаў Ганны зрабіць тое ж самае. Яны асцярожна плылі побач з водным таксі, сампанам і джонкам. Вада была бруднай, ліпкай. У nen плаваў смецце і алей. Яны моўчкі плылі, сачыць за тым, каб ih не заўважылі, пакуль перад імі не з'явіўся сіні корпус хламу Лу Шы. Нік жэстам загадаў Ганны пачакаць і даплыў да кармы, каб штогод на які сядзіць на сядзенне старога.
  
  
  
  Вочы мужчыны глядзелі шчырымі перад сабой цьмяным, невідушчым водбліскам смерці. Нік бачыў, як тонкая вяроўка увінаецца вакол эга далікатнай грудзей, утрымліваючы труп у вертыкальным становішчы на крэсле.
  
  
  
  Калі ён паплыў да Ня, эй, не давялося пытацца ў яго, што ён ведае. Эга вочы, якія заблішчалі ярка-сінім святлом, паўплывае смяротнае абяцанне, і ўжо, калі гэй рэўматызму.
  
  
  
  Аня абыйшла лодку і заадно падплыла да парэнчаў. Нік кіўнуў на круглую, пакрытую парусіны частка хламу. Ззаду была свабодная тканіна. Яны на дыбачках падышлі да яму разам, спачатку старанна спрабуючы кожную дошку, каб не выдаць нам гук. Нік асцярожна прыўзняў анучу і ўбачыў напружана чакаюць двух мужчын. Ih асобы былі звернутыя да носа, дзе таксама чакалі трое іншых мужчын, апранутых, як Лу Шы і два хлопчыка. Нік убачыў, што Аня выцягнула з-пад блузкі тонкі кавалак дроту, які цяпер трымала паўкругам. Ён меў намер выкарыстоўваць Х'юга, але знайшоў на палубе круглы жалезны стрыжань, і вырашыў, што гэта спрацуе.
  
  
  
  Ён паглядзеў на Сямёнаў, коратка кіўнуў, і яны ўварваліся адначасова. Краем вока Нік назіраў, як дзяўчына дзейнічала з маланкавай і упэўненай манерай добра навучанага баявой машыны, калі ён сам ударыў яго жалезным дубцом па сваёй мэты з зруйнавальнай сілай. Ён пачуў булькатанне Аниной ахвяры. Мужчына ўпаў, паміраючы. Але ўстрывожаныя гукам металічнай рашоткі, трое мужчын на насавой палубе павярнуліся. Нік адказаў на ih атаку якія ляцяць падкатам, які збіў самага вялікага вакол іх і раскідаў двух іншых. Ён адчуў дзве рукі на патыліцы, якія гэтак жа раптам адпусцілі. Крык балюча за спіной даў эму зразумець, чаму. "Дзяўчына была па-чартоўску добрая", - усміхнуўся ён пра сябе, перавярнуўшыся, каб пазбегнуць ўдару. Высокі, ускочыўшы на ногі, няёмка кінуўся на Ніка, і прамахнуўся. Нік ўдарыў яго эга галавой аб палубу і моцна ўдарыў яго па горла. Ён пачуў, як нешта хруснула, і мэта бязвольна ўпала набок. Калі яго рука паднялася, ён пачуў побач з сабой цяжкі ўдар цела па драўляных дошках. Гэта быў ih апошні праціўнік, і ён ляжаў, як ануча
  
  
  
  Нік убачыў Алексі, які стаяў побач з Аняй. "Як толькі яе ўбачыла, што адбылося, яе, ускочыла на борт", - суха сказала яна. Нік устаў. Постаць старога па-ранейшаму нерухома сядзела на квартердеке, як маўклівы сведка бруднай працы.
  
  
  
  "Як ты гэта адчула, Нік?" спытала Алексі. "Як вы даведаліся, што што-то не так?"
  
  
  "Стары", - адказаў Нік. "Ён быў там, але ліжа, да карме, чым сёння ніяк не калі, і, што самае галоўнае, па эга трубкі не ішло дыму. Гэта адзінае, што я заўважыў у nen сёння ніяк не калі, - гэты клубок дыму вакол эга трубкі. Гэта проста было звычайна для яго.
  
  
  
  "Што ж нам цяпер рабіць?" - спытала Аня.
  
  
  
  "Мы прыўнесці гэтых траіх у правесці і пакінуць старога на месцы", - сказаў Нік. "Калі гэтыя паравыя не паведамяць, яны хутка дашлюць каго-небудзь праверыць. Калі ён убачыць, што стары, прынада, усё яшчэ на месцы, ён падумае, што ўсе трое прыкрытыя, і некаторы час будзе назіраць за гэтым. Так мы выйграем яшчэ гадзіну і зможам эга выкарыстоўваць ".
  
  
  
  "Але цяпер мы не можам ажыццявіць наш першапачатковы план", - сказала Аня, дапамагаючы Ніку зацягнуць высокага чалавека ў правесці. "Яны, павінна быць, катавалі Лу Шы і дакладна ведаюць, куды мы накіроўваемся. Калі яны ўбачаць, што мы з'ехалі адсюль, яны, вядома, будуць чакаць нас у Гуменчае ".
  
  
  
  "Мы проста не дабяромся туды, дарагая. Быў распрацаваны альтэрнатыўны план на выпадак, калі што-то пойдзе не так. Гэта запатрабуе больш доўгага маршруту да чыгуначнай лініі Кантон-Коулун, але мы нічога не можам з гэтым зрабіць. Мы паплывём на другі бераг, у Гэтую-Ван, і высадимся крыху ніжэй Нимшана ".
  
  
  
  Нік ведаў, што AX прадставіць, што ён варта альтэрнатыўнага плану, калі Лу Шы не з'явіцца вялікага Ху. Яны таксама маглі б сказаць, што ўсё пайшло не так, як планавалася. Ён адчуў змрочнае радасьць ад усведамлення таго, што гэта таксама падорыць Хоуку некалькі бяссонных начэй. Нік таксама ведаў, што Сюй Цань стане клапатлівым, і гэта не палегчыла б ih працу. Эга вочы глядзелі на джунглі мачтаў.
  
  
  
  "Нам трэба дастаць яшчэ адну джонку, і хутчэй", - сказаў ён, і шталь глядзець на вялікую джонку пасярод бухты. "Голас, як гэтую", - падумаў ён услых. 'Ідэальная!'
  
  
  
  "Вялікая?" - недаверліва спытала Алексі, убачыўшы джонку; свежеокрашенный вялікі баркас, упрыгожаны матывамі драконаў. "Гэта ўдвая больш, чым іншыя, ці нават яшчэ больш!"
  
  
  
  "Мы справімся з гэтым", - сказаў Нік. "Акрамя таго, гэта будзе плыць хутчэй. Але самае вялікае перавага ў тым, што гэта не джонка танк. І калі яны нас шукаюць, першае, што яны зробяць, гэта нагледзяць за джонками Танк. Гэта джонка Фучжоу па правінцыі Фу-Кіеня, як раз вакол таго месца, куды мы збіраемся. Звычайна яны перавозяць бочкі вакол дрэва і масла. Такую лодку не заўважаеш, калі плывеш на поўнач уздоўж ўзбярэжжа ". Нік падышоў да краю палубы і саслізнуў у ваду. "Хадзем", - шырокай краінай, ён дзяўчат. "Гэта не сямейная джонка. У іх ёсць экіпаж, і, несумненна, яго няма на борце. У лепшым выпадку яны пакінулі ахову.
  
  
  
  Цяпер дзяўчаты таксама спусціліся ў ваду і разам даплылі да вялікай лодкі. Калі яны падышлі да яе, Нік першым паплыў па шырокаму колу. На борце быў толькі адзін мужчына, тоўсты, лысы кітайскі марак. Ён сядзеў ля мачты побач з маленькай рулявы рубкай і, здавалася, спаў. З аднаго боку джонкі звісала вяровачная лесвіца - яшчэ адзін прыкмета таго, што каманда, несумненна, была на беразе. Нік падплыў да яе, але Аня першай дабралася да яго і падцягнулася. Калі Нік перакуліў адну нагу праз парэнчы, Аня ўжо была на палубе і паўзла, полусогнувшись, да ахоўніку.
  
  
  
  Калі яна была ў шостым футах ад яго, мужчына ажыў з аглушальным крыкам, і Нік убачыў, што ў яго ў руках сякера з доўгай ручкай, які быў схаваны паміж эга тоўстым целам і мачтай. Аня ўпала на адно кожнаму племені, калі зброю паляцела па дузе, праляцеўшы mimmo ee галавы.
  
  
  
  Яна кінулася наперад, як тыгрыца, каб схапіць чалавека за рукі, перш чым ён змог ударыць зноў. Яна стукнулася галавой эму аб жыцці, кінуўшы эга радкі мачты. У той жа час яна пачула свіст, за якім рушыў услед прыгнечаны глухі ўдар, пасьля якога цела мужчыны паслабілася ў яе хватцы. Моцнага сціснуўшы эга рукі, яна скоса зірнула і ўбачыла рукаяць стилета паміж вачыма марак. Нік устаў побач з ёй і выцягнуў лязо, калі яна, содрогнувшись, адступіла.
  
  
  
  "Гэта было занадта блізка", - паскардзілася яна. "На долю цалі ўніз, і ты б паслаў гэтую штуку ў мой мозг".
  
  
  
  Нік адказаў абыякава. - "Ну, вы, двое, ці не так?" Ён убачыў агонь у яе вачах і хуткае рух плячэй, калі яна пачала біць яго. Потым гэй здалося, што яна ўбачыла ў гэтых стально-блакітных вачах намёк іроніі, і адышла надзьмухаюць вусны. Нік засмяяўся ў кулак. Яна ніколі не пазнае, ці меў ён гэта на ўвазе або няма. "Давай паспяшаемся, - сказаў ён. "Я хачу быць больш Нимшаном да наступлення цемры". Яны хутка паднялі тры ветразі і неўзабаве пакінулі гавань Вікторыі і абмінулі востраў Тунг Лунг. Алексі знайшла для кожнага вакол іх сухую вопратку і развесілі ih ih мокрую вопратку на ветры, каб яна высахла. Нік патлумачыў дзяўчатам, як вызначаць курс па зорках, і яны кожны па дзве гадзіны ў чарзе стаялі ў руля, а астатнія спалі ў каюце.
  
  
  
  Было чатыры гадзіны раніцы, і Нік быў ля штурвала, калі з'явіўся патрульны катэр. Нік пачуў эга першым, і па & nb рэхам разнёсся шум магутных рухавікоў. Затым ён убачыў мігцяць агні ў цемры, якія станавіліся ўсё больш відавочнымі па меры набліжэнне карабля. Была цёмная пахмурнае ноч, і не было месяца, але ён ведаў, што цёмны корпус велізарнай джонкі не застанецца незаўважаным. Ён заставаўся сагнутым за рулём і трымаў курс. Калі патрульны катэр наблізіўся, магутны пражэктар запаліўся і асвятліў джонку. Лодка абляцела джонку адзін раз, затым пражэктар згас, і лодка працягнула свой шлях. Аня і Алексі адразу апынуліся на палубе.
  
  
  
  "Гэта была звычайная руцінная праца", - сказаў ім Нік. "Але ў мяне такое дрэннае прадчуванне, што яны вернуцца".
  
  
  
  "Людзі Сюй Цаня, павінна быць, ужо здагадаліся, што мы не ў пастцы", - сказала Аня.
  
  
  
  - Так, і экіпаж гэтай лодкі, павінна быць, ужо звярнуўся з лістом у паліцыю порта. І як толькі людзі Сюй Цаня даведаюцца пра гэта, яны звяжуцца па радыё з кожным патрульным катэрам ў гэтым раёне. Гэта можа заняць некалькі гадзін, але можа быць і ўсяго некалькі хвіліна. Нам проста трэба рыхтавацца да горшага. Магчыма, неўзабаве мы будзем вымушаныя пакінуць гэты плывучы палац. У такім мараходным судне, як гэта, звычайна ёсць стол ці выратавальная шлюпка. Вы ўбачыце, ці зможаце вы што-небудзь знайсці ".
  
  
  
  Праз хвіліну крык па ўсім бакам сказаў Ніку, што яны што-тое знайшлі. "Развяжыце эга і апусціце за парэнчы", - крыкнуў ён у рэўматызму. "Знайдзіце чэрапаў. І прынясі нашу вопратку наверх ". Калі яны вярнуліся, Нік замацаваў штурвал і хутка пераапрануўся. Ён паглядзеў на Алексі і. Сямёнаў, і зноў быў уражаны абсалютнай сіметрыяй ih фігур, такімі ж, як яны апранаюць штаны і блузку. Але затым ён звярнуў увагу на моры. Ён быў удзячны за хмарны покрыва, які заслонял большую частку месяцовага святла. Гэта ўскладняе навігацыю, але ён заўсёды мог засяродзіцца на дрэнна бачнай берагавой лініі. Прыліў будзе несці ih да берага. Гэта было выгадна. Калі б ih прымусілі сесці на стале, прыліў вынесе ih на бераг. Алексі і Аня ціха размаўлялі на палубе, калі Нік раптам працягнуў руку. Эга вушы паўгадзіны чакалі толькі гэтага гуку, а цяпер ён эга пачуў. Па эга знаку блізняты змоўклі.
  
  
  
  "Патрульны катэр", - сказала Аня.
  
  
  
  "Поўная магутнасць", - дадаў Нік. "Яны змогуць убачыць нас праз пяць-шэсць хвіліна. Адна вакол вас павінна ўзяць штурвал, а іншая кіраваць плытом за бортам. Яе спускаюся ўніз. Яе бачыў там дзве пятидесятилитровые бочкі з маслам. Я не хачу сыходзіць, не пакінуўшы сюрпрыз для нашых праследавацеляў ".
  
  
  
  Ён пабег да двух бочак з алеем, прымацаваным да правага борце. Вакол свайго скуранога мяшочка ён высыпаў белы выбуховы парашок на адну вакол бочак.
  
  
  
  "Пяць хвіліна да нас", - услых падумаў Нік. Засталася адна хвіліна, каб падысці да яму і зайсці. Яны будуць асцярожныя і не спяшаюцца. Яшчэ адна хвіліна. Паўхвіліны, каб зрабіць выснову, што на борце нікога няма, і яшчэ паўхвіліны, каб далажыць капітана патрульнага катэры і вырашыць, што рабіць далей. Паглядзім, гэта пяць, шэсць, сем, сем з паловай, восем хвіліна. Ён выцягнуў пасму ротанга з падлогі джонкі, на секунду жменяй сваёю ee вачыма, а затым адламаў кавалак. Ён запаліў адзін паток запальнічкай, праверыў, ці гарыць ён, затым зрабіў самаробны засцерагальнік на выбуховы парашок у бочцы з алеем. "Гэта павінна спрацаваць, - змрочна сказаў ён, - мяркую, паўхвіліны".
  
  
  
  Алексі і Аня ўжо былі на плыце, калі Нік скокнуў на яго. Яны маглі бачыць пражэктара патрульнага катэры, які хацеў бы ў & nb цень ад джонкі "Фучжоу" ў цемры. Нік узяў у Ані вясло і пачаў ліхаманкава веславаць да берага. Ён ведаў, што ў іх не было шанцаў дабрацца да берага да таго, як патрульны катэр выявіць джонку, але ён гатэль зрабіць адлегласць паміж імі і джонкой, як мага вялікім. Абрысы патрульнага катэры цяпер былі выразна бачныя, і Нік назіраў, як яна поернулась, і пачуў гук заглохшых рухавікоў, калі яны выявілі джонку. Пражэктар асвятліў палубу джонкі яркім святлом. Нік паклаў вясло.
  
  
  
  "Кладзецеся на дно і ніякага руху!" - прашыпеў ён. Ён паклаў галаву на руку, так што ён мог назіраць за дзеяннямі патрульнага катэры, не паварочваючы галавы. Ён бачыў, як патрульны катэр падышоў да джонке. Галасы былі чутныя выразна; спачатку мерныя загады, прызначаныя для экіпажа джонкі, затым кароткія інструкцыі для экіпажа вартавога кацера, затым, пасля хвіліны маўчання, крыкі ўзбуджэння. Потым гэта здарылася. Полымя вышынёй у д і выбух на борце джонкі, за якім амаль адразу рушыла ўслед серыя выбухаў, калі боепрыпасы на палубе і крыху пазней у машынным аддзяленні патрульнага катэры падняліся ў паветра. Траецкага сабора троіца на плыце прыйшлося абараняць свае галовы ад якія ляцяць абломкаў двух судоў. Калі Нік зноў падняў вочы, джонка, і патрульны катэр здаваліся злепленымі, і адзіным гукам было шыпенне агню, які падае на ваду. Ён зноў схапіўся за вясло і пачаў веславаць да берага ў аранжавым ззянні, якое асвятляла мясцовасць. Яны падышлі да цёмнай берагавой лініі, калі з шыпеннем які выходзіць пара полымя знікла і вярнулася спакой.
  
  
  
  Нік адчуў, як стол скрабецца па пяску, і плюхнуўся ў ваду па шчыкалатку. Па паўкругу пагоркаў, якія ўтварыліся ў промнях світання, ён прыйшоў да высновы, што яны апынуліся як раз у патрэбным месцы, у Гэты Ван маленькай бухце крыху ніжэй Нимшана. Нядрэнна з улікам усіх складанасцяў. Яны зацягнулі стол у зараснікі ў пяцідзесяці ярдаў ад берага, і Нік паспрабаваў успомніць карту і інструкцыі, якія эму ў штаба-кватэры AX. Гэта павінен быў быць Тайя Ван. Гэтая узгорыстая мясцовасць знаходзілася ля падножжа гор, і Кай Лунг, якія распасціраюцца на поўнач. Гэта азначала рухацца на поўдзень, дзе пралягае чыгунка па Кантоне ў Коулун. Мясцовасць будзе вельмі падобная на Агаё, узгорыстая, без высокіх гор.
  
  
  
  У Ані і Алексі былі дакументы, якія пацвярджаюць, што яны былі албанскімі студэнтамі гісторыі мастацтваў, і, мяркуючы па падробленым пашпарце, які быў у Ніка, ён быў журналістам брытанскай газеты з левымі сімпатыямі. Але гэтыя фальшывыя дакументы не былі б абсалютнай гарантыяй ih захаванасці. Яны могуць пераканаць мясцовую паліцыю, але ih сапраўдных ворагаў гэта не падмане. Ім лепш спадзявацца, што ну наогул не арыштуюць. Часу заставалася мала. Каштоўныя гадзіны і дні ўжо прайшлі, і ім спатрэбіцца яшчэ дзень, каб дабрацца да чыгункі.
  
  
  
  "Калі мы зможам знайсці добрае прыкрыццё", - сказаў Нік блізнятам, мы рушым далей на працягу дня. У адваротным выпадку нам прыйдзецца спаць ніяк не калі і падарожнічаць ноччу. Пойдзем і будзем спадзявацца на лепшае ".
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  
  
  
  
  Нік shell хуткім і плыўным крокам, які ён распрацаваў, вывучаючы тэхніку хуткаснага бегу і бегу. Азірнуўшыся, ён убачыў, што дзве дзяўчыны цалкам могуць прыстасавацца да эга рытму.
  
  
  
  Сонца хутка станавілася ўсё гарачае і гарачае, і станавілася цяжкім цяжарам. Нік адчуў, як эга тэмп падае, але працягваў ісці. Пейзаж станавіўся ўсё больш пагорыстым і грубым. Азірнуўшыся, ён убачыў, што Аляксію і Ганны было вельмі цяжка падняцца на пагоркі, хоць яны і не паказвалі гэтага. Ён вырашыў зрабіць перапынак: "Ім яшчэ трэба было прайсці даволі вялікая адлегласць, і мела сэнс прыбыць да месца прызначэння змучанымі. Ён спыніўся ў невялікі даліне, дзе трава была высокай і густой. Кажу Не нашы словы, але з удзячнасцю ў вачах, блізняты ўпалі на мяккую траву. Нік агледзеўся, агледзеў тэрыторыю вакол даліны, затым жым лежачы побач з імі.
  
  
  
  "Цяпер вам варта расслабіцца", - сказаў ён. "Вы ўбачыце, што чым даўжэй вы гэта робіце, тым лягчэй становіцца. Вашы мышцы павінны прывыкнуць да гэтага ".
  
  
  
  "Ага", - ахнула Аня. Гэта не здавалася пераканаўчым. Нік заплюшчыў вочы і паставіў убудаваны будзільнік на дваццаць хвіліна. Трава павольна рухалася на лёгкім ветры, і сонца асвятляла ih. Нік не ведаў, як доўга ён спаў, але ён ведаў, што не прайшло і дваццаці хвіліна, калі ён раптам прачнуўся. Гэта было не ўбудаваны будзільнік, і шостае пачуццё небяспекі, разбудившее яго. Ён тут жа sel і ўбачыў перад сабой маленькую фігурку-напрыклад, у шосты футаў, з цікавасцю наблюдающую за імі. Нік здагадаўся, што гэта быў хлопчык ад дзесяці да трынаццаці гадоў. Калі Нік устаў, хлопчык пабег.
  
  
  
  'Праклён!' Нік вылаяўся і ўскочыў на ногі.
  
  
  
  'Дзіця!' ён паклікаў двух дзяўчат. "Спяшайцеся, разнеситесь! Ён не можа збегчы ".
  
  
  
  Яны сталі эга шукаць, але было ўжо позна. Хлопчык знік.
  
  
  
  "Гэты дзіця павінен быць дзе-то тут, і мы абавязкова павінны эга знайсці", - раз'юшана прашыпеў Нік. "Ён павінен быць па той бок грэбня".
  
  
  
  Нік перабег цераз грэбень і агледзеўся. Эга вочы агледзелі падлесак і дрэвы на прадмет якіх-небудзь прыкмет рухаюцца лісця або іншага раптоўнага руху, але ён нічога не заўважыў. Адкуль узяўся гэты дзіця і куды ён так раптоўна знік? Гэты чарцяня ведаў мясцовасць, гэта дакладна, інакш ён ніколі б не ўцёк так хутка. Алексі прыйшла да левага боку грэбня і амаль знік з выгляду, калі Нік пачуў яе ціхі свіст. Яна згарнулася на грэбні, калі Нік падышоў да яе і паказаў на невялікую ферму побач з вялікім кітайскім вязам. За домам быў вялікі свінарнік са статкам маленькіх карычневых свіней.
  
  
  
  "Гэта павінна быць так", - прагыркаў Нік. "Давай зробім гэта."
  
  
  
  Пачакай, - сказала Аня. - Ён нас бачыў, і што? Верагодна, ён быў гэтак жа шакаваны, як і мы. Чаму б нам проста не пайсці далей? '
  
  
  
  "Зусім няма", - адказаў Нік, звузіў вочы. "У гэтай краіне кожны - патэнцыйны стукач. Калі ён скажа мясцовым уладам, што бачыў трох незнаёмцаў, дзіця, хутчэй за ўсё, атрымае столькі ж грошай, колькі эга бацька зарабляе на ферме ён за год".
  
  
  
  "Няўжо таксама вы ўсе такія параноікі на захадзе?" - трохі раздражнёна спытала Аня. "Хіба не перабольшанне называць стукачом дзіцяці 12 гадоў або маладзей? І акрамя таго, што б зрабіў амерыканскі дзіця, калі б убачыў траіх кітайцаў, падазрона бадзяцца каля Пентагона? Цяпер вы сапраўды зайшлі занадта далёка! "
  
  
  
  "Давайце пакуль пакінем палітыку ў баку", - пракаментаваў Нік. "Гэты дзіця можа паставіць пад пагрозу нашу місію і нашы жыцця, і я не магу гэтага дапусціць. На коне мільёны жыццяў! "
  
  
  
  Не чакаючы далейшых каментароў, Нік пабег на ферму. Ён пачуў, як Аня і Алексі ідуць за ім. Без абыходных шляхоў ён уварваўся ў дом і апынуўся ў вялікім пакоі, якая займаецца адначасова служыла гасцінай, спальняй і кухняй. Была толькі адна жанчына, якая займаецца глядзела на яго тупа, без усякага выразу ў вачах.
  
  
  
  "Глядзі на нах", - раўнуў Нік двум дзяўчынкам, калі ён праляцеў mimmo жанчыны і абшукаў астатнюю частку дома. Маленькія пакоі, вядучыя ў вялікую пакой, былі пустыя, але ў адной вакол іх была знешняя дзверы, праз якую Нік убачыў хлеў. Праз хвіліну ён вярнуўся ў гасціную. Ён падштурхнуў перад сабой панурага хлопчыка.
  
  
  
  "Хто яшчэ тут жыве?" - спытаў ён на кантонская дыялекце.
  
  
  
  "Ніхто", - адрэзаў эму дзіця. Нік эму паказаў вялікі палец уверх.
  
  
  
  "Ты крыху хлус", - сказаў ён. "Я бачыў, мужчынскую вопратку ў іншым пакоі. Адказвай, а то атрымаеш яшчэ адзін удар! "
  
  
  
  'Адпусьці эга.'
  
  
  
  Гэта жанчына пачала гаварыць. Нік адпусціў дзіцяці.
  
  
  
  "Мой муж таксама жыве тут", - сказала яна.
  
  
  
  'Дзе ён?' - рэзка запытаўся Нік.
  
  
  
  "Не кажа па-эму", - крыкнуў хлопчык.
  
  
  
  Нік пацягнуў эга за валасы, і дзіця ўскрыкнуў, чым балюча. Аня сумнявалася. "Ён сышоў", - нясмела адказала жанчына. 'У вёску.'
  
  
  
  'Калі?' - спытаў Нік, зноў адпускаючы дзіцяці.
  
  
  
  "Некалькі хвілін таму", - сказала яна.
  
  
  
  "Хлопчык сказаў вам, што бачыў нас, і ваш муж пайшоў далажыць, ці не так?" - сказаў Нік.
  
  
  
  "Ён добры чалавек", - сказала жанчына. "Дзіця ходзіць у дзяржаўную школу. Там эму кажуць, што ён павінен паведамляць абсталяваннем ўсім, што бачыць. Мой муж не хацеў ісці, але хлопчык прыгразіў расказаць пра гэта сваім настаўнікам ".
  
  
  
  "Прыкладны дзіця", - пракаментаваў Нік. Ён не зусім даверыў жанчыне. Тое, што тычылася дзіцяці, можа быць праўдай, але ён не сумняваўся, што гэты чалавек таксама не будзе пярэчыць супраць невялікіх чаявых. "Як далёка ў зале вёска?" ён спытаў.
  
  
  
  "У трох кіламетрах па дарозе".
  
  
  
  "Глядзіце за імі", - кінуў Нік Алексі і Ганны, калі ласка.
  
  
  
  Дзве мілі, падумаў Нік, мчась па дарозе. Дастаткова часу, каб дагнаць мужчыну. Ён не падазраваў, што эга пераследуюць, і не спяшаўся. Дарога была пыльнай, і Нік адчуў, як яна напаўняе эга лёгкія. Ён пабег па абочыне. Гэта было трохі павольней, але ён гатэль захаваць свае лёгкія чыстымі для таго, што эму трэба было рабіць. Ён убачыў фермера, які праходзіць mimmo невялікага ўзвышэння, напрыклад, у пяцістах ярдаў перад ім. Мужчына павярнуўся, калі пачуў shaggy ззаду сябе, і Нік убачыў, што ён шчыльна складзены і шыракаплечы. І, што больш важна, у яго была вялікая вострая, як брытва валасы.
  
  
  
  Фермер падышоў да Ніку з паднятай касой. Выкарыстоўваючы свае бедныя веды ў кантонская дыялекту, Нік паспрабаваў пагаварыць з гэтым чалавекам. Эму ўдалося даць зразумець, што ён хоча пагаварыць і не хоча прычыняць ва ўсіх дамах вакол па матэматыцы. Але абыякава плоскае твар селяніна не змяніла свайго выказвання, пакуль ён працягваў ісці наперад. Неўзабаве Ніку стала ясна, што гэты чалавек думаў толькі пра ўзнагароду, якую ён атрымае, калі здасць уладам аднаго па незнаёмцаў жывым або мёртвым. Цяпер фермер з дзіўнай хуткасцю пабег наперад і дазволіў коссе просвистеть ў паветры. Нік адхіснуўся, але валасы ледзь не трапіла эму ў плячо. З кацінай хуткасцю ён адхіліўся. Мужчына ўпарта рушыў наперад, прымусіўшы Ніка адступіць. Ён не адважыўся выкарыстоўваць свой Люгер. Аднаму Богу вядома, што здарыцца, калі прагучыць стрэл. Валасы зноў прасвістала ў паветры, на гэты раз вострае, як брытва, лязо ўдарыла Ніка ў твар у міліметры ад яго. Фермер цяпер бесперапынна касіў гэтым жахлівым зброяй, як калі б ён касіў траву, і Нік быў вымушаны адмовіцца ад адступлення. Даўжыня зброі не дазваляла эму зрабіць выпад. Нік зразумеў, азіраючыся назад, што эга загоняць у падлесак на абочыне дарогі, дзе ён стане лёгкай здабычай. Ён павінен быў знайсці спосаб перапыніць непрекращающинся узмахі касы, каб нырнуць пад nah.
  
  
  
  Раптам ён упаў на адно кожнаму племені і схапіў жменю друзлай пылу з дарогі. Калі мужчына пайшоў наперад, Нік кінуў пыл эму ў вочы. На імгненне фермер зачыніў вочы, і руху косы спынілася. Гэта ўсё, што трэба Ніку. Ён нырнуў пад востры клінок, як пантэра, схапіў чалавека за калені і тузануў так, што той упаў назад. Валасоў ўпала на зямлю, і цяпер Нік напаў на яго. Гэты чалавек быў моцным і меў мускулы, падобныя на вяроўкі потым доўгіх гадоў цяжкай працы ў палях, але без косы ён быў не больш чым вялікім, моцным чалавекам вакол іх, каго Нік перамагаў дзесяткі разоў за сваё жыццё. Мужчына ўпарта змагаўся і здолеў прыўзняцца, але затым Нік даў эму правай, з-за чаго ён тройчы перакаціўся па сваёй восі. Нік падумаў, што фермер ужо сышоў, і расслабіўся, калі са здзіўленнем убачыў, як мужчына дзіка трос галавой, выпростваўся на адным плячы і зноў ухапіўся за касу. "Ён быў занадта упартым ", - падумаў Нік. Перш чым мужчына змог ўстаць, Нік правай нагой ударыў па дзяржальні косы. Металічны клінок узлятаў і апусціўся, як захлопнувшаяся пастка. Толькі цяпер мышы не было, толькі шыя фермера і вонзившаяся ў нах валасоў. На імгненне мужчына выдаў некалькі прыглушаных булькающих чуваць, затым усё скончылася. "Гэта было да лепшага", - падумаў Нік, хаваючы нежывое цела ў зарасніках. Ён усё роўна павінен быў забіць эга. Ён павярнуўся і пайшоў назад на ферму.
  
  
  
  Алексі і Алена звязалі рукі жанчыны за спіной і хлопчыка звязалі па руках і нагах. Калі ён увайшоў, яны не задаваў пытанняў, толькі жанчына запытальна паглядзела на яго, калі яго шырокая постаць запоўніла дзвярны праём.
  
  
  
  "Мы не можам дазволіць ім паўтарыць гэта", - сказаў ён роўным тонам.
  
  
  
  'Нік!' Гэта была Алексі, але ён бачыў, яны ж думкі, адлюстраваныя ў вачах Эні. Яны пераводзілі позірк з хлопчыка на Ніка, і ён дакладна ведаў, аб чым яны думалі. Па меншай меры, выратаваць хлопчыку жыццё. Ён быў усяго толькі дзіцем. Сотня мільёнаў жыццяў залежалі ад поспеху ih місіі, і гэты малы ледзь не тут ih шанцаў. Ih матчыны інстынкты ўсплылі на паверхню. Праклятае матчына складаць даляр, пракляў сябе Нік. Ён ведаў, што цалкам пазбавіцца ад яго ні ў адной жанчыны немагчыма, але гэта была падыходная сітуацыя, з якой трэба было сутыкнуцца. Ён таксама не цікавіўся гэтай жанчынай і тым, што дзіця, каб дапамагчы. Ён палічыў за лепшае б пакінуць гэтага фермера ў жывых. Ва ўсім вінаваты адзін-адзіны ідыёт, якога трэба было сцерці з твару зямлі заходні свет. І ў эга ўласнай краіне былі такія ідыёты, Нік занадта добра гэта ведаў. Агідныя фанатыкі, якія аб'ядноўвалі бедных працавітых нягоднікаў з купкай вар'яцкіх ідэолагаў у Пекіне і ў Крамлі. Гэта былі сапраўдныя вінаватыя. Гэтых хворых кар'ерыстаў і догматиков не толькі тут, але і ў Вашынгтоне і Пентагоне. Гэты фермер шталь ахвярай Сюй Цаня. Эга смерць магла выратаваць жыцці мільёнаў іншых людзей. Ніку трэба было падумаць пра гэта. Ён ненавідзеў брудныя бакі сваёй працы, але не бачыў іншага рашэння. Але гэтая жанчына і гэты дзіця ... Мозг Ніка б рашэнне. Калі б ён мог знайсці ih, ён бы пакінуў ih ў жывых.
  
  
  
  Ён паклікаў да сябе дзяўчынак, і папрасіў ih задаць маці некалькі пытанняў. Затым ён схапіў хлопчыка і вынес эга на вуліцу. Ён падняў дзіцяці так, каб глядзець эму шчыра ў вочы, і загаварыў з ім тонам, які не пакідае месца для сумненняў.
  
  
  
  "Твая маці адказвае на іх жа пытанні, што і ты", - сказаў ён хлопчыку. "Калі вашыя адказы будуць адрознівацца ад адказаў вашай маці, вы абодва памраце праз дзве хвіліны. Вы разумееце мяне?'
  
  
  
  Хлопчык кіўнуў, яго погляд больш не быў панурым. У эга вачах быў толькі страх. У школьны палітычны гадзіну эму, павінна быць, сказалі тую ж лухту пра амерыканцаў, якую некаторыя амерыканскія настаўнікі распавядаюць пра расейцаў і кітайцаў. Яны б сказалі дзіцяці, што ўсе амерыканцы былі слабымі і выродившимися істотамі. На прыкладзе гэтага спакойна-халоднага гіганцкі хлопчыку будзе што сказаць настаўнікам, калі ён вернецца ў школу.
  
  
  
  "Слухай уважліва, толькі праўда можа выратаваць цябе", - адрэзаў Нік. "Хто збіраецца наведаць вас тут?"
  
  
  
  "Прадавец па вёскі", - адказаў хлопчык.
  
  
  
  'Калі ён будзе?'
  
  
  
  "Праз тры дні, каб купіць свіней".
  
  
  
  "Ці ёсць яшчэ хто-небудзь, хто можа прыйсці раней? Твае сябры ці што?
  
  
  
  "Не, мае сябры не прыйдуць да суботы. Клянуся.'
  
  
  
  "А знаёмыя тваіх бацькоў?"
  
  
  
  "Яны прыедуць у нядзелю".
  
  
  
  Нік паклаў хлопчыка на зямлю і павёў у дом. Аня і Аляксей чакалі.
  
  
  
  "Жанчына кажа, што ідзе толькі адзін наведвальнік", - сказаў Алексі. "Гандляр на рынку па вёсак".
  
  
  
  'Калі?'
  
  
  
  'На працягу трох дзён. У суботу і нядзелю гасцей чакаюць і сябры хлопчыка. А ў дом ёсць склеп ".
  
  
  
  Такім чынам, адказы супалі. Нік падумаў на імгненне, а затым вырашыў. "Добра, - сказаў ён. "Мы проста павінны рызыкнуць. Шчыльна завяжыце ih і ўкладзяце ў рот і аўтараў. Мы заперем ih ў склепе. Праз тры дні яны больш не змогуць прычыніць нам шкоды. Нават калі яны будуць знойдзеныя усяго праз тыдзень, яны, самае большае, будуць галодныя ".
  
  
  
  Нік назіраў, як дзяўчаты выконвалі эга загады. Часам ён ненавідзеў сваю прафесію.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  
  
  
  Нік быў злы і занепакоены. Да гэтага часу тхара ў іх было шмат няўдач. Не так, нібыта, і шмат прайшло, як эму хацелася б, і ён задаваўся пытаннем, колькі яшчэ яны могуць працягвацца так. Ці Было гэта дрэнным прадвесцем, - усе гэтыя няўдачы і прарывы на мяжы? Ён не быў вялікім, але ён бачыў больш тых аперацый, дзе справы ішлі ўсё горш і горш. Не тое каб горш не можа быць. Як можа быць горш, калі сітуацыя ўжо немагчымая? Але больш за ўсё эга турбавала адна рэч. Яны не толькі моцна адсталі ад графіка, але і, што не магло б здарыцца, калі б Сюй Цань занерваваўся? Да цяперашняга часу ён, павінна быць, зразумеў, што што-то не так. А ўявіце, калі б ён вырашыў рэалізаваць свой план? Эга ракеты былі гатовыя да запуску. Калі б ён захацеў, у вольнага свету было ўсяго некалькі хвіліна, каб дадаць да сваёй гісторыі. Нік пайшоў хутчэй. Гэта ўсё, што ён мог зрабіць, акрамя надзеі, што ён прыйдзе своечасова. У сваёй гонцы з часам па лясістай мясцовасці ён амаль дабраўся да дарогі, перш чым усвядоміў яе. У самы апошні момант ён зайшоў за кусты. Перад ім, каля невысокага будынка, ішла калона кітайскіх вайсковых грузавікоў. Будынак было свайго роду станцыяй забеспячэння; салдаты ўваходзілі і выходзілі з плоскімі, падобнымі на бліны рэчамі ў руках. "Напэўна, сушаныя бабовыя аладкі", - падумаў Нік. У кожным грузавіку было па два салдата, кіроўца і штурман. Верагодна, яны ехалі за салдатамі, ну ці проста куды-то паслалі. Першыя машыны ўжо пачалі ад'язджаць.
  
  
  
  "Гэтая апошняя машына", - прашаптаў Нік. "Да таго часу, калі яна паедзе, іншыя грузавікі ўжо пройдуць паказальнікаў праз гэты пагорак. Гэта крыху складана, але можа спрацаваць. Акрамя таго, у нас не так шмат часу, каб быць занадта асцярожнымі ".
  
  
  
  Дзве дзяўчыны кіўнулі, бліснула вачыма. "Ну натхніла небяспека", - падумаў Нік. Але не толькі з-за гэтага, - падумаў ён адразу пасьля гэтага з крывой усмешкай. Пакуль вакол гэтага нічога не выйдзе. Роў рухавікоў вырашэння навукова-даследчых задач усе гукі, калі з'ехалі апошнія грузавікі. Апошні ўжо працаваў на халастым ходу, калі двое салдат выйшлі па ўсім будынкаў з рукамі, поўнымі сушаных аладак. Нік і Алексі моўчкі ўдарылі па падлеску. Мужчыны ніколі не змогуць расказаць, што ih ўразіла. Аня ўвайшла ў будынак штогод, ці ёсць там яшчэ хто-небудзь.
  
  
  
  Гэта было не так, і яна зноў выйшла, нагружаная сушанымі праснакамі. Нік перекатил целы двух салдат у кузаў грузавіка. Аня села ззаду, каб пераканацца, што ну не дагоняць, а Алексі залезла ў кабіну кіроўцы побач з Нікам.
  
  
  
  "Як доўга мы будзем заставацца ў калоне?" - спытала Алексі, адкусваючы адну вакол аладак, якое Аня дала праз люк.
  
  
  
  "Пакуль яны ідуць у правільным для нас кірунку. Калі яны будуць рабіць гэта досыць доўга, нам пашанцавала.
  
  
  
  Вялікую частку дня калёна працягвала рухацца на поўдзень. У апоўдні Нік ўбачыў таблічку: "Тинтонгвай". Гэта азначала, што яны былі ўсяго ў некалькіх мілях ад жалезнай дарогі. Раптам на скрыжаванні дарогі калона павярнула прама і накіравалася на поўнач.
  
  
  
  "Нам пара выбірацца", - сказаў Нік. Нік паглядзеў наперад і ўбачыў, што дарога крута падымаецца, затым зноў крута спускаецца. У даліне было вузкае возера.
  
  
  
  'Тут!' - сказаў Нік. "Я збіраюся прытармазіць. Калі яе так кажу, вы, хлопцы, павінны выскокваць. Увагу ... Добра, зараз жа! 'Калі дзяўчаты выскачылі вакол машыны, Нік павярнуў руль направа, пачакаў, пакуль ён не адчуў, што пярэднія колы вылецяць на насып, а затым выскачыў вакол грузавіка. Калі ўсплёск які ўрэзаўся ў ваду грузавіка рэхам разнёсся па ўзгорках, калона спынілася. Але Нік і двайняты пабеглі, пераскочылі праз вузкую канаву, і неўзабаве схаваліся з выгляду. Яны адпачывалі каля невысокага пагорка.
  
  
  
  "Нам спатрэбілася б два дня, каб дабрацца сюды", - сказаў Нік. "Мы выйгралі час, але давайце не будзем псаваць эга сваёй няўважлівасцю. Яе падазраю, што чыгунка ў зале па той бок ўзгорка. Двойчы ў дзень ходзіць таварны цягнік; рана раніцай і ўвечары. Калі нашы разлікі верныя, цягнік спыніцца дзе-небудзь паблізу, каб папоўніць запасы людзей Ху Цзаня.
  
  
  
  Яны падпаўзлі да краю пагорка, і Нік не мог не адчуць палёгку і задавальненне ад падвойнага шэрагу бліскучых рэек. Яны спусціліся з пагорка да камяністым обнажению, якое служыла выдатным сховішчам і назіральнай пляцоўкай.
  
  
  
  Ледзь яны схаваліся, калі пачулі роў рухавікоў. Трое матацыклістаў прамчаліся па дарозе асяроддзяў пагоркаў і спыніліся ў воблаку пылу. Яны насілі уніформу, якая займаецца нагадвала звычайныя кашулі кітайскай арміі, але іншага колеру, сын-шэрыя штаны і малочна-белыя кашулі. Матыў аранжавай ракеты быў намаляваны на ih форменных куртках і матацыклетных шлемах. "Спецназ Сюй Цаня", - здагадаўся Нік. Эга вусны сціснуліся, ён глядзеў, як яны спешыліся, выцягнулі металашукальнікі і пачалі правяраць дарогу на прадмет выбухоўкі.
  
  
  
  "Ehto мне nie nrahvista", - пачуў ён шэпт Эні Алексі.
  
  
  
  "Мне гэта таксама не падабаецца", - пагадзіўся ён з імі. "Гэта азначае, што Сюй Цань ўпэўнены, што я перахітрыў эга людзей. Ён не хацеў бы рызыкаваць. Яе мяркую, што яны вельмі хутка будуць гатовыя і прымуць меры, каб пазбегнуць сабатажу ".
  
  
  
  Нік адчуў, як эга далоні намоклі, і выцер ih o штаны. Справа была не ў напрузе некаторы час, а ў думкі аб тым, што наперадзе. Як звычайна, ён бачыў больш, чым ужо мог бачыць выпадковы назіральнік, ён абдумваў магчымыя небяспекі, якія чакалі наперадзе. Матацыклісты былі прыкметай таго, што Ху Цзань быў вельмі асцярожны. Гэта азначала, што Нік страціў адну вакол сваіх моцных бакоў у гуляе - элемент нечаканасці. Ён таксама падумаў, што далейшыя падзеі могуць прымусіць эга адвярнуцца ад аднаго вакол сваіх выдатных памочнікаў. няма, а можа быць, абодвух. Калі гэта апынецца неабходным, ён ведае, якім павінен быць эга рашэнне. Ih можна было ўпусціць. Самога эга можна было сумаваць. Ад гэтага непрыемнага факту залежыць выжыванне цёмнага свету.
  
  
  
  Калі матацыклісты скончылі агляд, ужо сцямнела. Двое вакол іх пачалі ставіць паходні ўздоўж дарогі, а трэці гаварыў па рацыі. Удалечыні Нік пачуў гук запуску рухавікоў, а праз некалькі хвіліна з'явіліся шэсць грузавікоў з прычэпамі М9Т. Яны развярнуліся і спыніліся каля чыгуначных шляхоў. Калі ih рухавікі заглухлі, Нік пачуў яшчэ адзін шум, які парушыў начную цішыню. Гэта быў цяжкі гук павольна надыходзячага лакаматыва. Падышоўшы ліжа, Нік убачыў у цьмяным святле сігнальных ракет, што лакаматыў быў кітайскай версіяй вялікага 2-10-2 Санта Фе.
  
  
  
  Велізарная машына спынілася, пасылаючы велізарныя аблокі пылу, якія прымалі дзіўныя туманныя формы ў дрыготкім святле паходняў. Скрыні, кардонныя скрынкі і мяшкі цяпер хутка пераносілі ў якія чакаюць грузавікі. Нік заўважыў, што мука, рыс, бабы і гародніна. Бліжэйшы да цягніка грузавік быў напоўнены ялавічынай і свінінай, а за імі - пачкі плыце. Элітныя салдаты Сюй Цаня добра, элі, гэта было ясна. Пекін, магчыма, адчуваў найбольшыя цяжкасці ў пошуку рашэнняў вялікі недахопу харчавання, але ў эліты народнага ўрада заўсёды было дастаткова ежы. Калі Ніку атрымаецца ажыццявіць свае планы, ён усё роўна зможа ўнесці свой уклад у вырашэнне гэтай праблемы ў выглядзе невялікага скарачэння насельніцтва. Ён проста не мог заставацца, каб атрымаць падзяку. Людзі Сюй Цаня працавалі хутка і эфектыўна, і ўся аперацыя доўжылася не больш за пятнаццаць хвіліна. Лакаматыў пад'ехаў, грузавікі пачалі разгортвацца і ехаць, і сігнальныя ліхтары былі знятыя. Матацыклісты пачалі канваяваць грузавікі. Аня ткнула Ніка ў бок.
  
  
  
  "У нас ёсць нажы", - прашаптала яна. "Магчыма, мы не такія спяцы, як ты, Нік, але мы дастаткова праніклівым. Кожны вакол нас можа забіць аднаго праязджаюць па mimmo матацыклістаў. Тады мы зможам выкарыстоўваць ih матацыклы! '
  
  
  
  Нік нахмурыўся. "Вядома, яны павінны далажыць, калі вернуцца", - сказаў ён. "Як вы думаеце, што адбудзецца, калі яны не з'явяцца? Вы хочаце адправіць Ху Цаню тэлеграму, што мы хаваемся на яго заднім двары?
  
  
  
  Ён убачыў румянец на шчоках Эні, нягледзячы на цемру. Ён не хацеў быць такім рэзкім. Яна была каштоўным памочнікам, але і ў ёй цяпер ён выявіў той прабел у навучанні, які быў так відавочная ў кожнага камуністычнага агента. Яны былі цудоўна, калі справа тычылася дзеянняў і самавалодання. У іх хапіла мужнасці і настойлівасці. Але прадбачлівасць нават у кароткатэрміновай перспектыве зусім не далучаецца ih k гусце. Ён падбадзёрваючы пагладзіў яе па плячы.
  
  
  
  "Ды ладна, усе мы часам памыляемся", - мякка сказаў ён. "Мы пойдзем у ih слядах".
  
  
  
  Сляды ад цяжкіх шын грузавікоў былі добра бачныя на няроўнай і пыльнай дарозе. Акрамя таго, яны амаль не сустракалі скрыжаванняў або скрыжаваньняў на дарозе. Ішлі яны жвава, робячы як мага менш перапынкаў. Нік падлічыў, што яны развіваліся ў сярэднім каля шостай міль у гадзіну, што было вельмі добрай хуткасцю. Да чатырох гадзін раніцы, калі яны адолелі каля 40 міль, Нік пачаў змяншаць хуткасць. Эга ногі, якімі б мускулістымі і натрэніраванымі яны нам былі, пачалі стамляцца, і ён убачыў стомленыя асобы Алексі і Эні. Але ён таксама зменшыў абароты з-за іншага, больш важнага факту. Гэта усюдыісная сверхчувствительное нюх, якое было часткай Агентам, N3, пачала пасылаць сігналы. Калі разлікі Ніка былі верныя, яны павінны былі набліжацца да валадарстваў Сюй Цаня, і цяпер ён даследаваў сляды з канцэнтрацыяй шныпары, якая ідзе па паху. Раптам ён спыніўся і ўпаў на адно кожнаму племені. Алексі і Аня паваліліся на падлогу побач з ім.
  
  
  
  "Мае ногі", - ахнула Алексі. "Я не магу больш гэтага цярпець, я не магу так доўга ісці, Нік".
  
  
  
  "У гэтым таксама не будзе неабходнасці", - сказаў ён, паказваючы на дарогу. Сляды машын, раптам спыніліся. Яны былі, відавочна, знішчаны.
  
  
  
  "Што гэта азначае?" спытаў Алекс. "Яны не могуць проста так знікнуць".
  
  
  
  "Не, - адказаў Нік, - але яны спыніліся тут і замяло сляды". Гэта можа азначаць толькі адно. Дзе-то тут павінен быць блокпост! Нік падышоў да краю дарогі і ўпаў, расцягнуўся на падлозе і жэстам загадаў дзяўчынкам зрабіць тое ж самае. Дэцыметр за дециметром, ён поўз наперад, яго вочы аглядалі дрэвы па абодва бакі дарогі у папрасіў аб'екта, які ён хацеў. Нарэшце ён убачыў гэта. Два невялікіх дрэва, адкрыта насупраць аднаго сябра. Эга погляд слізгануў па ствале бліжэйшага, пакуль ён не ўбачыў маленькае круглае металічнае прылада вышынёй каля трох футаў. На дрэве, насупраць быў такі ж прадмет ён жа вышыні. Алексі і Аня цяпер таксама ўбачылі электронны вачэй. Падышоўшы ліжа да дрэва, ён убачыў тонкую нітку, якая сыходзіць у падставе. Больш не было ніякіх сумневаў. Гэта быў знешні абарончы пояс раёне Сюй Цаня.
  
  
  
  Электронны вачэй быў добры, лепш, чым ўзброеная ахова, якую можна было выявіць і, магчыма, здушыць. Кожны, хто выязджаў на дарогу і выпадаў па раскладу, уключаў сігналізацыю. Яны маглі б бесперашкодна прайсці праз электрычны вачэй і пранікнуць далей у вобласць, але, несумненна, далей было больш кантрольна-прапускных пунктаў і, нарэшце, ўзброеная ахова або, магчыма, патрулі. Акрамя таго, хутка павінна было ўзысці сонца, і ім давялося б шукаць сховішча на цэлы дзень.
  
  
  
  Яны не маглі больш працягваць шлях, і сышлі ў лес. Лес моцна зарос, і Нік быў шчаслівы ад гэтага. Гэта азначала, што яны не збіраліся рухацца хутка, але, з іншага боку, гэта захоўваюцца ім добрае прыкрыццё. Калі яны, нарэшце, дасягнулі вяршыні стромкага ўзгорка, яны ўбачылі перад сабой комплекс Сюй Цаня ў ўзыходзячай цьмяным святле зары.
  
  
  
  Размешчаны на раўніне, у асяроддзі невысокіх пагоркаў, на першы погляд ён выглядаў як гіганцкае футбольнае поле. Толькі гэта футбольнае поле было абнесена падвойнымі радамі калючага дроту. У цэнтры, затанулага ў зямлю, былі добра бачныя пускавыя ўстаноўкі. Адтуль, дзе яны хаваліся ў падлеску, яны маглі бачыць тонкія завостраныя галоўкі ракет, сем смяротных ядзерных стрэл, якія маглі б адным махам змяніць баланс сіл у свеце. Нік, ляжаў у зарасніках, разглядаў мясцовасць у ўзыходзячай святле. Пускавыя ўстаноўкі, вядома, былі бетонныя, але ён заўважыў, што бетонныя сцены нідзе не былі даўжэй дваццаці метраў. Калі б ён мог закапаць бомбы па краях, гэтага было б дастаткова. Аднак адлегласць паміж пускавымі ўстаноўкамі складала не менш нумарах метровы, а гэта азначала, што эму спатрэбіцца шмат часу і ўдачы, каб размясціць выбухоўку. І Нік не надта разлічваў на столькі часу і поспех. Па розных планавання, якія ён абдумваў, ён змог спісаць большасць вакол іх. Чым даўжэй ён вывучаў мясцовасць, тым выразней эга ўсведамляў гэты непрыемны факт.
  
  
  
  Ён думаў, што можа ўварвацца ў лагер пасярод ночы, можа быць, у пазычанай форме, і прыменіць дэтанатары. Але эму лепш пра гэта забыцца. На кожнай пускавы ўстаноўкі стаялі тры узброеных салдата, не лічачы вартавых пастоў ля калючага дроту.
  
  
  
  На другім баку пляцоўкі быў шырокі драўляны галоўны ўваход, а адкрыта пад ім было адтуліну ў калючым дроце паменш. Салдат стаяў на варце ля праходу шырынёй каля трох футаў. Але праблема была не ў nen; праблема заключалася ў бяспецы ўнутры плота. Насупраць стартавай пляцоўкі справа было доўгае драўлянае будынак, верагодна, для супрацоўнікаў службы бяспекі. З гэта ж боку было некалькі бетонных і каменных будынкаў з антэнамі, радарамі, метэаралагічнай вымяральным абсталяваннем і перадатчыкамі на даху. Гэта павінен быў быць штаба. Одзіна па першых прамянёў сонца рэзка адбіўся, і Нік паглядзеў праз вуліцу на пагоркі насупраць іх па іншы бок ачэпленага ўчастка. На вяршыні ўзгорка стаяў вялікі дом з вялікім сферычным аконным шклом, якое малыя па ўсім фасадзе, адлюстроўваючы сонечнае брылёў. Ніжняя частка дома выглядала, як сучасная віла, але пачала другі паверх і дах былі пабудаваныя у стылі пагады, тыповым для традыцыйнай кітайскай архітэктуры. "Напэўна, вакол гэтага дома можна было б добра відаць увесь комплекс, і таму эга і паставілі там", - падумаў Нік.
  
  
  
  Нік думках абдумаў кожную дэталь. Як на адчувальнай плёнцы, у эга па частках мозгу фіксавалася кожная дэталь: колькасць уваходаў, становішча салдат, адлегласць ад калючага дроту да першага шэрагу пускавых установак і яшчэ сотня іншых дэталяў. Уся комплексу зброі была для Ніка відавочнай і лагічнай. Акрамя аднаго. Плоскія металічныя дыскі ў зямлі былі бачныя па ўсёй даўжыні калючага дроту. . Яны ўтварылі кольца вакол усяго комплексу, а адлегласць паміж імі было каля двух метраў. Алексі і Аня таксама не маглі ідэнтыфікаваць гэтыя дзіўныя прадметы.
  
  
  
  "Я ніколі не бачыла нічога падобнага", - сказала Аня Ніку. 'Што вы думаеце пра гэта?'
  
  
  
  "Не ведаю", - адказаў Нік. "Падобна на тое, яны не тырчаць, і яны металічныя".
  
  
  
  "Гэта можа быць што заўгодна", - адзначыў Дырэктар. Можа быць, дрэнажная сістэма. Ці, можа быць, ёсць падземная частка, якую мы не бачым, і гэта вяршыні металічных слупоў ".
  
  
  
  "Так, варыянтаў шмат, але я заўважыў, што па крайняй меры адну рэч, - сказаў Нік. "Ніхто не ходзіць па ім. Усе трымаюцца далей ад іх. Для нас гэтага дастаткова. Нам прыйдзецца зрабіць тое ж самае ".
  
  
  
  "Можа, гэта сігналізуе?" - прапанавала Аня. "Можа, яны выклічуць трывогу, калі вы на іх наступеце".
  
  
  
  Нік прызнаўся, што гэта магчыма, але што-то прымусіла эга адчуць, што гэта не так проста. У любым выпадку ім варта пазбягаць такіх рэчаў, як чумы.
  
  
  
  Яны нічога не маглі зрабіць да наступлення цемры, і ўсім траім трэба было спаць. Акрамя таго, Ніка турбавала панарамнае акно дома праз вуліцу. Хоць ён ведаў, што яны нябачныя ў густым падлеску, у яго было моцнае падазрэнне, што за грэбнем пільна назіралі з хаты ў бінокль. Яны асцярожна папаўзлі назад, уніз па схіле. Яны павінны знайсці месца, дзе яны маглі б спаць спакойна. На паўдарогі ўверх па ўзгорку Нік знайшоў невялікую пячору з невялікім адтулінай, досыць вялікім, каб праз яго мог прайсці адзін чалавек. Калі яны ўвайшлі ўнутр, сховішча аказалася даволі прасторным. Ён было вільготным і пахла жывёльнай мочой, але было бяспечна. Ён быў упэўнены, што Алексі і Аня занадта стаміліся, каб турбавацца аб дыскамфорце, і, слава богу, гэта ўсё роўна было крута. Апынуўшыся ўнутры, дзяўчыны адразу ж падзяліліся. Нік расцягнуўся на спіне, паклаўшы рукі пад галаву.
  
  
  
  Да свайго здзіўлення, ён раптам адчуў дзве галавы на сваёй грудзей і два мяккіх цёплых целаў у сваіх рэбраў. Алексі скрыжавала адну нагу праз эга, і Аня залезла ў западзіну эга пляча. Аня амаль імгненна заснула. Нік адчуў, што Дырэктар яшчэ не спіць.
  
  
  
  "Скажы мне, Нік?" прамармытала яна сонна.
  
  
  
  "Што я павінен табе сказаць?"
  
  
  
  "Якая жыццё ў Грынвіч-Вілідж?" - гэта прагучала летуценна. "Як жыць у Амерыцы? Шмат лі там дзяўчат? Шмат танцаў?
  
  
  
  Ён усё яшчэ думаў пра адказе, калі ўбачыў, што яна заснула. Ён прыціснуў да сябе двух дзяўчат абедзвюма рукамі. Ih грудзей здаваліся цёплым мяккім коўдрай. Ён усміхнуўся пры думцы аб тым, што магло б здарыцца, калі б яны не так стаміліся. Але заўтра, павінна быць, цяжка. Эму прыйдзецца прымаць мноства рашэнняў, і нам адно вакол іх не будзе вельмі прыемным.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  
  
  
  Нік прачнуўся першым. Некалькімі гадзінамі раней, калі яго адчувальныя вушы ўлавілі гукі патруля на адлегласці, ён таксама прачнуўся. Ён ляжаў, затаіўшыся і зноў заснуў, калі гукі сціхлі. Але цяпер ён пацягнуўся, і блізняты таксама паднялі галовы над эга грудзьмі.
  
  
  
  "Дабоі раніца", - сказаў Нік, хоць было ўжо далёка за поўдзень.
  
  
  
  "Добрай раніцы", - адказала Дырэктар, трасучы сваімі кароткімі светлымі валасамі, як мокрая сабака стрэсвае з сябе ваду потым плаванняў.
  
  
  
  Яе выходжу вонкі, каб штогод, - сказаў Нік. Калі праз пяць хвіліна ты нічога не пачую, даход таксама ".
  
  
  
  Нік вылез праз вузкае адтуліну. Ён iso усіх сіл спрабаваў прыстасаваць вочы да яркага дзённага святла. Ён пачуў толькі гукі лесу і ўстаў. Яны могуць быць на грэбні да позняй ночы.
  
  
  
  Толькі цяпер заўважыў Нік, наколькі прыгожа на самай дэла лесам. Ён паглядзеў на бружмель, на прыгожыя чырвоныя кветкі гібіскуса і пасля залатых форзиций, які пралягаў праз пышны падлесак. "Які кантраст, - падумаў Нік. Гэта ціхае, ідылічнае месца і на другім баку ўзгорка сем смяротных гармат, гатовых знішчыць жыцці мільёнаў людзей.
  
  
  
  Ён пачуў гук бягучай вады і знайшоў для пячорай невялікі ручай. Ён вырашыў памыцца і пагаліцца ў прахалоднай & nb. Ён заўсёды адчуваў сябе ценымногие лепш, калі галіўся. Ён распрануўся і выкупаўся ў ледзяной & nb. Калі ён толькі што пагаліўся ён Аня і Алексі, якія асцярожна ішлі праз кусты у папрасіў эга. Ён памахаў ім, і яны кінуліся да яму з прыгнечаным віскам палягчэння. Яны неадкладна рушылі ўслед прыкладу Ніка, які агледзеў ih аголеныя цела, пакуль яны купаліся ў & nb. Ён ляжаў, расцягнуўшыся на траве, атрымліваючы асалоду ад ih чыстай, нявіннай прыгажосцю. Эму было цікава, што б яны зрабілі, калі б ён зрабіў тое, што яму было цяпер зручней за ўсё рабіць. Ён падазраваў, што яны гэтым скарыстаюцца.
  
  
  
  Але ён таксама ведаў, што не пойдзе на гэта, не ўлічваючы важныя рашэнні, якія эму трэба будзе прыняць наперадзе. Яны не казалі аб гэтым моманце і аб тым, што ён можа для іх значыць, ды і ў гэтым не было неабходнасці. Яны ведалі, што ён без ваганняў ахвяруе імі, калі ў гэтым узнікне неабходнасць. Таму эга і прысвойваецца на гэта заданне.
  
  
  
  Нік перастаў глядзець на дзяўчынак і засяродзіць свае думкі на тым, што чакала наперадзе. Ён успомніў выгляд мясцовасці, якую так уважліва вывучаў ўсяго некалькі гадзін таму. Ён адчуваў нарастаючую абсалютную ўпэўненасць у тым, што ўсе планы, якія ён спадзяваўся выкарыстаць у сітуацыі, якая склалася, цалкам бескарысныя. Эму зноў прыйдзецца імправізаваць. Праклён, вакол пасёлка не было нават прыстойнай каменнай сцяны. Калі б гэта было так, яны, па крайняй меры, маглі б непрыкметна падысці. Ён падумаў аб тым, каб адправіць Сямёнаў і Алексі ў палон. Пазней ён сам захацеў бы ўварвацца на тэрыторыю, робячы стаўку на тое, што Ху Цзань будзе менш асцярожны. Але цяпер, калі ён убачыў сітуацыю на зямлі, гадзінных у кожнай пускавы ўстаноўкі, ён зразумеў, што гэта эму не вельмі дапаможа. Праблема была ценымногие складаней. Спачатку яны павінны былі падысці да плота вакол калючага дроту. Потым яны павінны былі пераадолець гэты плот, потым ім спатрэбілася даволі шмат часу, каб закапаць бомбы. Цяпер, калі кожная пускавая пра кантралявалася асобна, заставаўся толькі адзін варыянт. Яны павінны адцягнуць увагу ўсіх салдат адначасова.
  
  
  
  Аня і Аляксей вытерлись, апрануліся і ў такую гульню з ім. Кажу Не нашы словы, яны глядзелі, як сонца хаваецца за пагоркам. Прыйшоў час дзейнічаць. Нік пачаў асцярожна паўзці ўверх па ўзгорку, думаючы пра дом з вялікім панарамным акном на другім баку. На вяршыні пагорка яны агледзелі базу, якая займаецца ператварылася ў шырокую панараму дзейнасці. Паўсюль былі метады, механікі і салдаты. Абследаванню падвяргаліся дзве ракеты.
  
  
  
  Нік спадзяваўся знайсці што-небудзь, што палегчыла б ih працу. Але не было нічога, зусім нічога. Гэта будзе цяжка, нават па-чартоўску складана. 'Праклён!' ён вылаяўся ўголас. Дзяўчынкі здзіўлена ўзнялі вочы. "Гатэль б яе ведаць, для чаго патрэбныя гэтыя праклятыя круглыя дыскі". Як бы доўга ён нас глядзеў на іх, ih гладкая паліраваная паверхню нічога не выдавала. Як адзначыла Аня, яны сапраўды маглі б быць часткай сістэмы сігналізацыі. Але ўсё ж было што-тое, што эга турбавала, вельмі турбавала. Але ім проста прыйдзецца змірыцца з гэтай нявызначанасцю і пастарацца трымацца далей ад гэтых рэчаў, вырашыў ён.
  
  
  
  "Прыйдзецца ih адцягнуць, - сказаў Нік. "Аднаму вакол вас трэба перайсці на іншы бок установак і прыцягнуць да сябе ўвагу. Гэта наш адзіны шанец трапіць ўнутр, і ён-наш адзіны шанец закласці бомбы. Мы павінны адцягнуць ih дастаткова надоўга, каб выканаць сваю працу ".
  
  
  
  "Я пайду", - сказалі яны адначасова. Але Аня была на долю раней. Ніку не прыйшлося паўтараць тое, што ўсе трое ўжо ведалі. Той, хто зверне на сябе ўвагу, быў упэўнены ў сваёй смерці. Або, па меншай меры, абавязкова быць злоўленым, што азначала б толькі адтэрміноўку пакарання. У іх з Алексі будзе шанец збегчы, калі ўсё пойдзе добра. Ён паглядзеў на аляксандр Сямёнаў. На яе твары нічога не было, і яна адказала на яго погляд халодным, абыякавым выразам. Ён вылаяўся сабе пад нос і пашкадаваў, што не было іншага выхаду. Але эга не было.
  
  
  
  "У мяне ёсць выбуховы парашок, які ты можаш выкарыстоўваць", - сказаў ён, эй. "Разам з вашай Beretta гэта павінна даць жаданы эфект".
  
  
  
  "Я магу зрабіць яшчэ феерверк", - адказала яна з усмешкай. "У мяне ёсць якое-што, што даставіць ім непакой".
  
  
  
  Яна падцягнула блузку і абхапіла скураны рэмень вакол таліі. Яна дастала скрынку з маленькімі круглымі шарыкамі. Чырвоны і белы. Па кожнай кулі тырчала малюсенькая шпілька. Калі б не гэта, Нік пакляўся б, што гэта транквілізатары або таблеткі ад галаўнога балюча. рэчы былі.
  
  
  
  "Кожная вакол гэтых гранул эквівалентная двум ручным гранатаў", - сказала Аня. "Штыфт - гэта запальванне. Яны працуюць прыкладна па тым жа прынцыпе, што і ручная граната, але зроблены па сціснутых трансурановых элементаў. Бачыш, Нік Картэр, у нас таксама ёсць яшчэ некалькі добрых цацак па микрохимии.
  
  
  
  "Я рады гэтаму, паверце мне, - усьміхнуўся Нік. "З гэтага часу мы будзем дзейнічаць індывідуальна. Калі ўсё скончыцца, мы збярэмся тут. Спадзяюся, мы ўсе трое будзем на месцы ".
  
  
  
  Аня ўстала. "Мне спатрэбіцца каля гадзіны, каб перабрацца на іншы бок", - сказала яна. "Да таго часу будзе цёмна".
  
  
  
  Двайняты абмяняліся поглядамі, коратка абнялі іншы іншы, потым Аня павярнулася і пайшла.
  
  
  
  
  "Поспехі, Аня", - мякка крыкнуў гэй услед Нік. "Дзякуй, Нік Картэр", - адказала яна, не азіраючыся.
  
  
  
  Нік і Алексі назіралі за ёй, пакуль яе не паглынула лістота, а затым ўладкаваліся ямчэй ў зарасніках. Нік паказаў на невялікую драўляную брамку ў плоце. Унутры быў драўляны склад. Самотны салдат стаяў на варце перад уваходам.
  
  
  
  - Наша першая мэта - гэта ён, - сказаў Нік. "Мы адолеем эга, затым ўвойдзем у вароты і чакаем феерверка Эні".
  
  
  
  Сцямнела хутка, і Нік пачаў асцярожна спускацца з пагорка да брамы. На шчасце, пагорак цалкам зарос, і калі яны спусціліся, гадзінны быў усяго ў пяці метрах. У Ніка ўжо быў штылет на далоні, і халодны, бяздушны метал супакойваў яго, нагадваючы яму, што цяпер ён павінен быць не больш чым працягам клінка чалавекам.
  
  
  
  На шчасце, салдат насіў вінтоўку ў чахле, каб яна не ўпала на зямлю з грукатам. Нік не хацеў заўчасна трывожыць лагер. Ён свабодна трымаў стылет у руцэ, імкнучыся не напружвацца занадта моцна. Эга прыйдзецца ўразіць салдата з першага разу. Калі ён выпусціць гэтую магчымасць, увесь эга план рассыплецца дымам выплат прама тут, на месцы. Салдат пайшоў прама ад драўляных варот, спыніўся адкрытымі перад драўляным слупом, павярнуўся, прайшоў на другі бок і спыніўся, каб зноў зрабіць свой паказальнікаў. Затым штылет узляцеў у паветра. Ён праткнуў салдату горла і прыціснуў эга да дрэва варот.
  
  
  
  Нік і Алексі былі побач з ім менш чым праз паўсекунды. Нік выняў штылет і паклаў мужчыну на падлогу, а дзяўчына пацягнулася за вінтоўкай.
  
  
  
  "Надзень паліто і шлем", - коратка сказаў Нік. "Гэта дапаможа вам не занадта вылучацца ў мітусні. Прынясі і вінтоўку. І памятай, трымайся далей ад гэтых праклятых круглых дыскавых ".
  
  
  
  Алексі быў гатовы да таго моманту, калі Нік схаваў цела ў кустах. Яна ўжо знаходзілася па той бок плота, у цені склада. Нік выцягнуў цюбік крэму для галення і пачаў разбіраць яго. Ён даў Алексі тры тонкіх круглых дыска і пакінуў чатыры сабе.
  
  
  
  "Вы заминируете тры пускавыя ўстаноўкі побач", - сказаў ён, эй. "Ваша шведаў не выдзеліць вас. Памятаеце, вам проста трэба засунуць ih пад зямлю. Ўсёй тэрыторыі гатэля, а досыць мяккая, каб выкапаць невялікую ямку і пакласці ў нах гэтую штуку ".
  
  
  
  Па звычцы Нік прыгнуўся, калі першы выбух рэхам разнёсся па тэрыторыі. Ён прыйшоў справа на другім баку поля. Неўзабаве рушыў услед пачатку другой выбух, затым трэці, амаль у цэнтры пляцоўкі. Аня, напэўна, бегала туды-сюды, кідаючы бомбы, і яна была права, яны былі дастаткова магутнымі. Цяпер злева быў выбух. Яна ўсё зрабіла правільна, гэта прагучала, як мінамётны абстрэл, і наступствы былі такімі, як спадзяваўся Нік. Вакол казармаў хлынулі ўзброеныя салдаты, а ахоўнікі пускавых установак падбеглі да плота вакол калючага дроту і пачалі бязладную страляніну ў тым кірунку, у якім яны падазравалі праціўніка.
  
  
  
  Дзейнічаем!' - прашыпеў Нік. Ён спыніўся і глядзеў, як Алексі бяжыць з апушчанай галавой на пляцоўку да самага далёкага аб'екта, каб яна магла вярнуцца да брамы. Цяпер Нік з Вильгельминой у правай руцэ пабег да першай па чатырох установак, аб якіх эму трэба было паклапаціцца. Ён паклаў "люгер" на падлогу побач з сабой і закапаў першы дэтанатар. Цяпер надышла чарга другога, за якім хутка рушыў услед трэці. Усё прайшло гладка, амаль вар'яцка лёгка, паколькі Аня працягвала бамбаваць паўночную частку комплексу сваімі д'ябальскімі міні-бомбамі. Нік убачыў, што цяпер група салдат вылецелі вакол галоўных варот, каб высачыць тых, хто нападаў. Калі Нік прыбыў да чацвёртай ўстаноўцы, двое салдат ля галоўных варот павярнуліся і ўбачылі невядомую фігуру, якая стаіць на каленях ля бетоннага канцы пускавы ўстаноўкі. Перш чым яны паспелі прыцэліцца, Вільгельміны ўжо двойчы стрэліла, і двое салдат ўпалі на зямлю. Некалькі салдат вакол іх, якія, вядома, не маглі ведаць, што стрэлы вяліся не з боку лесу, ўпалі на зямлю. Нік паставіў апошні дэтанатар і пабег назад да брамы. Ён паспрабаваў выявіць Алексі ў клубку бягуць фігур у форме, але гэта было немагчыма. Раптам вакол гучнагаварыцеля пачуўся голас, і Нік пачуў загад кітайцаў надзець процівагазы. Ён iso усіх сіл стараўся не засмяяцца ўголас. Атака сапраўды напалохала ih. Ці Ху Цань быў вакол іх, хто не рызыкуе. Менавіта тады Нік адкрыў значэнне загадкавых металічных дыскаў. Ўсмешка на яго твары хутка знікла.
  
  
  
  Спачатку ён пачуў ціхае гудзенне электрарухавікоў, затым убачыў, як дыскі падняліся адкрытымі ў паветра на металічных трубах. Яны спыніліся на вышыні каля трох ці чатырох метраў, і Нік убачыў, што дыскі ўтвараюць верхнюю частку невялікага круглага рэзервуара з некалькімі сопламі, якія тырчаць у чатырох розных напрамках знізу. Вакол кожнага сопла Нік убачыў невялікае шэрае воблака, і з бесперапынным шыпеннем уся тэрыторыя комплексу была пакрыта смяротным коўдрай. Нік убачыў, як газ распаўсюджваецца і на плот, пастаянна пашырэння крузе.
  
  
  
  Нік спрабаваў на бягу заткнуць рот хусткай, але гэта было бескарысна. Газ шэл занадта хутка. Эга нюх падказала яму было, што гэта газ, які дзейнічае на вашыя лёгкія, толькі часова ап'яняльны вас, хутчэй за ўсё, на аснове фасгену. Эга мэта пачала кружыцца, і здавалася, што эга лёгкія вотум-вотум лопнуць. "Па-чартоўску мудра, што яны не выкарыстоўвалі смяротныя газы", - падумаў ён. Яны заўсёды занадта доўга заставаліся ў паветры, і ахвяр нельга было дапытаць. Цяпер эга вочы засціліся, і, пакуль ён спрабаваў ісці далей, усё, што ён бачыў перад сабой, былі слабыя, невыразныя цені: белай форме і дзіўныя муштук. Ён гатэль бегчы да ценю, падняў рукі, але эга, цела здавалася свінцовым, і ён адчуваў пякучы боль у грудзях. Цені і колеру пабляклі, усё змылася, і ён паваліўся.
  
  
  
  Алексі ўбачыла, як Нік ўпаў, і яна паспрабавала змяніць кірунак, але газ працягваў пранікаць у паветра ўсё больш і больш. Пластыкавы муштук шлема трохі дапамог, і, хоць яна пачала адчуваць напружанне ў лёгкіх, яе цела ўсё яшчэ функцыянавала. Яна зрабіла паўзу, спрабуючы вырашыць, выратаваць Ніка або збегчы. "Гэй, Калі ўдасца выбрацца з-за плота, магчыма, яна зможа вярнуцца пазней і паспрабаваць дапамагчы Ніку збегчы", - падумала яна. Цяпер вакол яго было занадта шмат салдат, якія паднялі эга цела, якое больш не аказвала ніякага супраціву, і забралі яго. Алексі на імгненне спыніўся, пастараўся не дыхаць глыбока, затым пабегла да драўляных варотах. Апранутая, як і ўсе астатнія салдаты, яна не вылучалася асяроддзі іншых людзей, якія бегаюць узад і наперад па полі. Яна дабралася да брамы, але цяпер газ паступаў і праз шлем, і яе дыханне станавілася ўсё больш хваравітым. Яна ўпала на край варот і ўпала на калені. Шлем цяпер здаваўся уціхамірвальнай кашуляй, не якая дазваляе гэй дыхаць. Яна сцягнула эга з галавы і скінула з сябе. Гэй, удалося падняцца і паспрабаваць затрымаць дыханне. Але эй, прыйшлося кашляць, з-за чаго яна праглынула яшчэ больш газу. Яна расцягнулася і ложкі ў праём варот.
  
  
  
  З іншага боку, за плотам, Аня бачыла, як пайшоў газ. Яна выдаткавала ўсе свае бомбы, і калі яна ўбачыла, што людзі ў процівагазах вылазяць вонкі, яна схавалася ў лесе. Салдаты акружылі яе, і яна пачала адчуваць дзеянне газу. Калі гэй ўдасца адолець аднаго вакол салдат і зняць эга процівагаз, у нах будзе шанец збегчы. Аня напружана чакала, прыслухоўваючыся да гукаў салдат, сябе мужчынскую тогу ператрусчыкаў лесам. Яны разышліся на пяць метраў аднаго ад аднаго і падыходзілі да яе ўсё ліжа і ліжа, з абодвух бакоў. Поўзаючы наперад, яна задавалася пытаннем, як бы Нік і Алексі выбраліся б вакол машыны. Ці маглі яны збегчы да таго, як падалі газ?шпрыцы? Затым яна ўбачыла, як салдат, набліжаючыся да яе, асцярожна разбіваў падлесак вінтоўкай. Яна выцягнула нож па похваў на станы і моцнага сціснула цяжкую рукаяць. Цяпер ён быў у межах яе дасяжнасці. Адзін хуткі ўдар яе мяча - і процігаз апынецца ў яе руках. Калі б на ёй быў процігаз, яна магла б вярнуцца да ўскрайку лесу, дзе задушлівы газ быў больш густым, а падлесак менш густым. Затым яна можа хутка перабегчы на другі бок комплексу, а затым падняцца на пагорак, дзе яна магла б знайсці лепшае сховішча.
  
  
  
  Аня зрабіла выпад. Занадта позна яна адчула корань дрэва вакол сваёй лодыжкі, які ахапіў яе, і паваліў на зямлю. У гэты момант яна ўбачыла салдата, размахивающего цяжкім ствалом сваёй вінтоўкі. Тысячы чырвоных і белых зорак падарваліся ў сне. Яны патухлі, як хлапушкі, і яна страціла прытомнасць.
  
  
  
  
  
  Першае, што адчуў Мікалай, было паколванне, халоднае паколванне на скуры. Затым паленне ў вачах, выкліканае пякучым святлом. Гэта было дзіўна, гэты яркі святым, таму што ён яшчэ не адкрыў вочы. Ён з цяжкасцю адкрыў ih і сцёр вільгаць з стагоддзе. Калі эму удалося прыўзняцца на локці, прасторная пакой набыла больш выразныя абрысы. Быў яркі святым, і пачалі з'яўляцца фігуры. Эму зноў прыйшлося сцерці вільгаць з вачэй, і цяпер ён адчуў паколванне ў скуры. Ён быў цалкам голы і ляжаў на раскладанцы. Насупраць яго ён убачыў яшчэ два ложкі, на якіх ляжалі распранутыя цела Аня і Алексі. Яны былі ў свядомасці і назіралі, як Нік закінуў ногі на край ложка і сел.
  
  
  
  Ён расцягнуў шыю і мускулы плячэй. Эга грудзі была цяжкай і напружанай, але ён ведаў, што гэта пачуццё паступова сціхне. Ён ужо бачыў чацвярых ахоўнікаў, але не звярнуў на іх асаблівай увагі. Нік павярнуўся, калі дзверы адчыніліся, і ў пакой увайшоў тэхнік з партатыўным рэнтгенаўскім апаратам.
  
  
  
  Ззаду тэхніка ў пакой увайшоў высокі худы кітаец, лёгкім і упэўненым крокам. Доўгі белы лабараторны халат прыкрываў эга, тонкае цела.
  
  
  
  Ён спыніўся і ўсміхнуўся Ніку. Ніка пабіў тонкі аскетычны характар эга асобам. Гэта было амаль у твар святога, і дзіўным чынам нагадала Ніку усходнюю версію старажытных багоў, намаляваных на старажытнагрэцкіх абразах. Мужчына скрыжаваў рукі на грудзях - доўгія, адчувальныя, мяккія рукі - і ўважліва паглядзеў на Ніка.
  
  
  
  Але калі Нік вярнуў гэты погляд, ён убачыў, што вочы цалкам супярэчаць астатняй часткі эга асобам. У вачах не было нам найменшага аскетызму, нам дабрыні, нам дабрыні, а толькі халодныя, атрутныя стрэлы, вочы кобры. Нік не мог прыгадаць, каб калі-небудзь бачыў такія зусім д'ябальскія вочы. Яны былі неспакойнымі, нават калі мужчына глядзеў у адно канкрэтнае месца, яны ўсё роўна рухаліся. Як змяіныя вочы, яны працягвалі мігацець незямным цёмным ззяннем. Нік адразу адчуў небяспеку гэтага чалавека, якога чалавецтва больш за ўсё баялася. Ён быў не проста тупы, хітрым палітыкам або ненармальным летуценнікам, але і адданым чалавекам, цалкам паглынутым адным памылкай, якія валодаюць, акрамя таго, усімі інтэлектуальнымі і псіхічнымі якасцямі, якія вядуць да велічы. У nen быў адценне аскетызму, розуму і чуласці. Але гэта быў сэнс на службе нянавісці, адчувальнасць, звернутая ў жорсткасць і бязлітаснасць, і розум, цалкам прысвечаны маніякальнай ілюзіям. доктар Ху Цзань паглядзеў на Ніка з прыязнай, амаль трапяткой усмешкай.
  
  
  
  "Вы можаце апрануцца праз хвіліну, містэр Картэр", - сказаў ён. на бездакорным англійскай. - Вы, вядома, містэр Картэр. Аднойчы яе бачыў вашу фатаграфію, даволі нечеткую, але досыць добрую. Нават без гэтага яго павінен быў ведаць, што гэта ты.
  
  
  
  'Чаму?' - запытаўся Нік.
  
  
  
  "З-за таго, што ты не толькі ліквідаваў маіх людзей, але і праявіў некалькі асабістых якасцяў. Скажам так, яе адразу зразумеў, што мы маем справу не з звычайным агентам. Калі вы адолелі людзей на борце джонкі сям'і Лу Шы, вы пакінулі старога ў баку ў тым жа становішчы, каб падмануць маіх людзей. Іншы прыклад - знікненне патрульнага катэры. Для мяне вялікі гонар, што AX прыклала ўсе намаганні для майго маленькага праекта ".
  
  
  
  'Спадзяюся на большае, "Гэта ўдарыць па тваёй галоў", - слізкім тонам адказаў Нік.
  
  
  
  "Вядома, я не мог спачатку ведаць, што вас трое і вакол іх два цудоўных прадстаўніка заходняга жаночага тыпу".
  
  
  
  Ху Цань павярнуўся і паглядзеў на двух дзяўчынак, выцягнуліся на ложках. Нік раптам убачыў агонь у вачах мужчыны, калі ён агледзеў аголеныя цела дзяўчат. Гэта быў не проста агонь большага сэксуальнага жадання, але было што-то большае, што-то жахлівае, што-тое, што Ніку зусім не падабалася.
  
  
  
  "Выдатная ідэя з вашага боку ўзяць з сабой гэтых двух дзяўчат", - заўважыў Ху Цзань, зноў паварочваючыся да Ніку. "Згодна з ih паперах, албанскія студэнтак-гісторыкі мастацтва ў Ганконгу. Відавочны выбар для сустрэнуць вашых людзей. Але акрамя таго, як вы неўзабаве выявіце, для мяне гэта была вельмі прыемная поспех. Але для пачатку, містэр Картэр, яе бы гатэль, каб вы ў такую гульню на рэнтгенаўскі апарат. Калі вы былі без прытомнасці, мы вас абследавалі з дапамогай нескладанай тэхнікі, і металашукальнік даў станоўчую рэакцыю. Паколькі яе ведаю аб прагрэсіўных метадах працы людзей AX, яе вымушаны ўсё даследаваць далей ".
  
  
  
  Тэхніка старанна агледзеў эга з дапамогай партатыўнага рэнтгенаўскага апарата і перадаў Ніку эга камбінезоны, калі ён скончыў. Нік заўважыў, што вопратку старанна агледзелі. Люгера і стилета, вядома ж, не было. Пакуль ён апранаўся, тэхнік паказаў Ху Цаню рэнтгенаўскі здымак. "Верагодна, шрапнель", - сказаў ён. "Тут, на сцягне, дзе мы гэта ўжо адчулі".
  
  
  
  "Ты мог бы пазбавіць сябе ад мноства непрыемнасцяў, калі б спыталі мяне", - пракаментаваў Нік.
  
  
  
  "Гэта не было праблемай", - адказаў Ху Цзань, зноў усміхаючыся. "Падрыхтуй ih", - сказаў ён тэхніку, паказваючы доўгай вузкай рукой у Сямёнаў і Алексі.
  
  
  
  Нік паспрабаваў не нахмурыцца, калі ўбачыў, што мужчына прывязаў запясці і лодыжкі дзяўчынак да краях ложка скуранымі рамянямі. Затым ён падвёў квадратнае прылада, да цэнтра пакоя. З пярэдняй частцы скрыні звісалі гумовыя трубкі і шлангі, якія Нік не мог адразу каму. Мужчына ўзяў дзве выгнутыя металічныя пласціны, падобныя на электроды, і прымацаваў ih k соску Эні. Ён прарабіў тое ж самае з Алексі, затым падключыў кропкі да машыны тонкімі правадамі. Нік адчуў, як эга бровы нахмурыліся, калі мужчына схапіў доўгі гумовы прадмет і падышоў да Алексі. З амаль клінічным абыякавасцю ён засунуў прадмет у нах, і цяпер Нік убачыў, што гэта было. Гумовы фалас! Ён зашпіліў яе чым-то накшталт звычайнай падвязкі, каб яна заставалася на месцы. Гэта прылада таксама было падключана шнуром да машыны пасярод пакоя. З Аняй звярталіся гэтак жа, і Нік адчуў нарастаючую лютасьць, з-за якой ён працяў жыцця.
  
  
  
  "Што, кравец вазьмі, гэта значыць?" ён спытаў. "Шкада, ці не так?" Ху Цань адказаў, гледзячы на двайнят. "Яны сапраўды вельмі прыгожыя".
  
  
  
  'Якая жаль?' - раздражнёна спытаў Нік. "Што ты задумаў?"
  
  
  
  "Вашы сяброўкі адмовіліся даць нам якую-небудзь інфармацыю аб тым, што вы тут робіце ці аб тым, што вы, магчыма, ужо зрабілі. Цяпер яго паспрабую выціснуць праз іх гэтую інфармацыю. Можна сказаць, што мой метад - не што іншае, як удасканаленне вельмі старога кітайскага прынцыпу катаванняў ".
  
  
  
  Ён зноў усміхнуўся. Гэтая чортава выхаваная ўсмешка. Як быццам ён вёў ветлівую гутарку ў гасцінай. Ён працягнуў сваю размову, уважліва назіраючы за рэакцыяй Ніка. Тысячы гадоў таму кітайцы практыкуюць катаванні выявілі, што стымулы задавальнення можна лёгка пераўтварыць у раздражняльнікі, і што гэтая боль адрозніваецца ад звычайнай балюча. Выдатным прыкладам з'яўляецца старажытная кітайская практыка козыту. Спачатку гэта выклікае смех і прыемнае пачуццё. Калі працягваць, задавальненне хутка ператвараецца ў дыскамфорт, затым у гнеў і супраціў, і, нарэшце, у пакутлівую боль, у канчатковым выніку сводящую ахвяру з розуму. Ці бачыце, містэр Картэр, з звычайнай балюча ble абараніцца. Часткі ахвяра можа супраціўляцца чыста фізічным катаванням сваім эмацыйным процідзеяннем. Але мне сапраўды не трэба пра гэта казаць, без сумневу, вы так жа добра дасведчаныя, як і яе.
  
  
  
  Няма ніякай абароны ад ужывальных намі катаванняў, таму што прынцып, заснаваны на гуляе на тых звышадчувальных псіхічных элементах чалавечага цела, якія не паддаюцца кантролю. Пры правільнай стымуляцыі органы, адчувальныя да сэксуальнай стымуляцыі, немагчыма кантраляваць сілай волі. І, вяртаючыся да вашых сяброўкам, гэтыя прылады служаць менавіта гэтай мэты. Кожны раз, калі яе націскаю гэтую маленькую кнопку, яны адчуваюць аргазм. Цалкам прадуманая сістэма вібрацый і рухаў, непазбежна выкліча аргазм. Першае, яе магу сказаць з упэўненасцю, будзе больш прыемным, чым аргазм, які яны маглі б калі-небудзь дасягнуць з любым партнёрам-мужчынам. Тады абуджанасць ператворыцца ў пачуццё дыскамфорту, а затым у пакутлівую боль, пра якую я вам толькі што распавёў. Па меры таго, як я яе павялічваю хуткасць стымулаў, ih боль дасягне піка д'ябальскай катаванні, і яны не змогуць нічога зрабіць, каб супраціўляцца, балюча або пазбегнуць ee ".
  
  
  
  "Што, калі гэта не спрацуе?" - запытаўся Нік. "Калі яны не пачнуць гаварыць?"
  
  
  
  "Гэта спрацуе, і яны будуць гаварыць", - упэўнена ўсміхнуўся Ху Цзань. Толькі, калі яны будуць чакаць занадта доўга, яны ніколі больш не змогуць атрымліваць асалоду ад сэксуальным кантактам. Яны нават могуць сысці з розуму. Працягваецца серыя аргазмаў па-рознаму ўплывае на жанчын, калі яны дасягаюць мяжы ".
  
  
  
  "Падобна на тое, ты шмат эксперыментаваў з гэтым", - пракаментаваў Нік.
  
  
  
  "Вы павінны эксперыментаваць, калі хочаце што-то палепшыць", - адказаў Ху Цзань. "Шчыра кажу, яе шчаслівы вам усё гэта расказаць. Мне так мала людзей, з якімі яе магу пагаварыць на гэтую тэму, і, мяркуючы па вашай рэпутацыі, вы таксама з'яўляецеся экспертам у допытах. Ён паказаў на ахоўнікаў. "Ён ідзе з намі", - сказаў ён, падыход да дзень. "Мы пойдзем у падвал".
  
  
  
  Нік быў вымушаны рушыць услед за Ху Цанем, калі ён спускаўся па невялікай лесвіцы, якая вядзе ў прасторны, ярка асветлены склеп. На пафарбаваных у белы колер сцен было некалькі клетак, памерам прыкладна тры на тры метры кожная. Гэта былі невялікія адсекі з рашоткамі з трох бакоў, у кожнай, вакол якіх была невялікая ракавіна і дзіцячая ложачак. У кожнай лічбавыя камеры знаходзілася дзяўчына ці жанчына ў мужчынскіх трусах. Усе жанчыны былі заходнімі, акрамя двух.
  
  
  
  Кожная вакол гэтых жанчын спрабавала ўмешвацца ў маю дзейнасць ", - сказаў Ху Цзань. "Ёсць і другагатунковых агенты, а звычайныя бамжы. Яе замкнуў ih тут. Паглядзі на іх уважліва ".
  
  
  
  Калі яны праходзілі mimmo клетак, Нік назіраў за жахлівымі сцэнамі. Па эга ацэнак, жанчыне ў першай клетцы было сорак пяць гадоў. Ee фігура выглядала добра захавалася, у нах была ўзрушаюча моцная грудзі, прыгожыя ногі і гладкі жыцця. Але яе твар, якое выглядала жахлівым і запушчаным, з агіднымі шэрымі плямамі, паказвала, што яна была разумова адсталай. Ху Цзань, верагодна, здагадаўся аб думках Ніка.
  
  
  
  "Гэй трыццаць адзін год", - сказаў ён. "Яна проста існуе і гібее. З ёй могуць мець палавой акт да дваццаці мужчын запар. На нах гэта не ўплывае. Яна зусім апатычная ".
  
  
  
  Наступнай была высокая дзяўчына са светлымі саламянымі валасамі. Калі яны прыехалі, яна ўстала, падышла да бара і пільна паглядзела на Ніка. Яна, відавочна, не звяртала ўвагі на сваю галізну. "Можна сказаць, што яна німфаманка, але яна жыве ў ладзе шасцігадовай дзяўчынкі, якая займаецца ўпершыню выявіла сваё цела", - сказаў Ху Цзань. "Яна элементы размаўляе, булькае і крычыць, звяртае ўвагу толькі на ўласнае цела. Ee розум адзіным на працягу дзесяцігоддзяў ".
  
  
  
  У суседняй клетцы маленькая кітаянка калыхалася на краі ложка, гледзячы ў столь, скрыжаваўшы рукі. Яна працягвала разгойдвацца, пакуль яны праходзілі, як быццам не заўважала ih.
  
  
  
  "Гэтага дастаткова, - бадзёра сказаў Ху Цзань. "Думаю, цяпер мой іншы разумее". Ён усміхнуўся Ніку, які адлюстраваў ветлівы цікавасць. Але ўсярэдзіне бушавала ледзяная лютасьць, якая займаецца ледзь не сціснула эга жыцця. Гэта была не проста катаванне па выманні інфармацыі. Ён сам досыць часткі падвяргаўся збіццю і катаванням, каб ведаць гэта.
  
  
  
  Гэта быў садызм, садызм ў чыстым выглядзе. Усе каты былі садыстамі па азначэнні, але многія людзі, чыя праца заключалася ў атрыманні дадзеных, былі звязаныя з канчатковым вынікам, а не з адчуваннямі ад катаванняў. Для прафесійных следчых катаванні былі проста зброяй у ih арсенале, а не крыніцай скажонага задавальнення. І Ху Цзань, як ён цяпер ведаў, быў больш, чым проста садыст. У яго быў асабісты матыў, што-тое, што адбылося ў мінулым, што-то ў эга асабістым жыцці.Ху Цань адвёў Ніка назад у пакой, дзе былі дзве дзяўчыны.
  
  
  
  "Скажы мне", - запытаўся Нік з адрэпетаваным спакоем. "Чаму б табе не забіць тых дзяўчат і мяне?"
  
  
  
  "Гэта толькі лейцара часу", - сказаў Ху Цзань. "Вы добра навучаны метадам супраціву. Гэтыя жанчыны таксама маглі быць навучаны, але яны ўсяго толькі жанчыны, заходнія жанчыны ў гэтым дачыненні да ".
  
  
  
  Нік добра запомніў гэты апошні каментар. Пазіцыі Сюй Цаня, без сумневу, была адлюстраваннем старажытнага ўсходняга звычаю разглядаць жанчын як другагатунковых і падначаленых істот. Але гэта было не адзінае. Прылады катаванняў гэтага чалавека былі спецыяльна прыстасаваныя для жанчын. Ён быў накіраваны на іх, а дакладней на заходніх жанчын! Нік вырашыў стрэліць наўздагад, каб штогод, ці трапіць ён у мэта. Ён павінен быў знайсці спосаб дабрацца да гэтага сатанінскага аскета, знайсці ключ, які падышоў бы эга будынка мозгу.
  
  
  
  "Хто гэта быў?" - арыйцаў спытаў ён. Ху Цзань пачакаў ўсяго секунду, каб адказаць.
  
  
  
  "Што вы маеце на ўвазе, містэр Картэр?" - сказаў ён.
  
  
  
  'Ёй сказаў, хто гэта быў?' - паўтарыць Нік. "Гэта была амерыканка? Няма, я думаю, гэта была английчанка.
  
  
  
  Вочы Сюй Цаня ператварыліся ў задуменныя б.
  
  
  
  "Вы недастаткова ясныя, містэр Картэр", - адказаў ён роўным тонам. "Я не разумею, аб чым вы кажаце".
  
  
  
  "Я так думаю, - сказаў Нік. 'Што здарылася. Яна пагуляла з табой, а потым кінула? Ці яна пасмяялася цябе ў твар? Так, павінна быць, так яно і было. Вы думалі, што яна глядзіць на вас, а потым яна павярнулася і пасмяялася над вамі.
  
  
  
  Ху Цань павярнуўся да Ніку і адкрыта паглядзеў на яго. Нік на імгненне ўбачыў, як эга, рот скрывіўся. Занадта позна ён убачыў свабодны кавалак дроту, які Ху Цзань падняў і трымаў у руцэ. Ён адчуў вострую, рэжучую боль, калі нітка хвастала эга па твары. Ён адчуў, як кроў сцякае па эга сківіцы.
  
  
  
  "Заткніся, свіння!" - Ху Цань крычаў, і ён ледзь стрымліваў свой гнеў. Але Нік вырашыў націснуць яшчэ трохі. Ён мог выйграць больш, чым страціць.
  
  
  
  "Так вотум што гэта за гэтым", - сказаў ён. "Ваша нянавісць да свабоднага адкрыты басейн, асабістая вендэта. Вы асабіста пакрыўджаныя. Гэта ўсё яшчэ помста таго дзіцяці, які падвёў вас, і пасмяяўся над вамі, Бог ведае, як даўно. Або ih было больш? Магчыма, табе не пашанцавала з дваццаццю вакол іх куранят. Вы сапраўды карысталіся дэзадарантам кожны дзень?
  
  
  
  Дрот зноў прайшла па твары Ніка. Ху Цзань ахнуў, адступіў на крок і iso усіх сіл спрабаваў стрымаць сябе. Але Нік ведаў тое, што гатэль ведаць. Матывы гэтага чалавека былі цалкам асабістымі. Эга дзеянні не былі вынікам якіх-небудзь палітычных перакананняў, гэта была не антызаходняя ідэалогія, сфармаваная філасофскімі высновамі, а імкненне да асабістай старонкай. Мужчына гатэль, каб аб'екты эга нянавісці да яму ператварыліся пыл. Ён гатэль, каб яны былі ў эга нага. Гэта важна памятаць. Можа быць, Нік зможа скарыстацца гэтай рысай, можа быць, ён хутка зможа выкарыстоўваць гэта веданне, каб маніпуляваць гэтым чалавекам.
  
  
  
  Ху Цзань цяпер стаяў ззаду машыны ў цэнтры пакоя. Эга вусны сціснуліся, ён націснуў кнопку. Нік глядзеў - як ні ў чым не бывала, як зачараваны, - як прылада пачатак рабіць сваю працу. Алексі і Аня адрэагавалі супраць сваёй волі. Ih цела пачалі рухацца, курчыцца, галавы трэсліся ад неаспрэчнага захаплення. Гэтая праклятая машына была сапраўды эфектыўнай. Нік зірнуў на Сюй Цаня. Ён усміхнуўся - калі гэта можна было назваць усмешкай - ўцягнутымі вуснамі і ахнуў, гледзячы на яго.
  
  
  
  Калі ўсё скончылася, Ху Цзань пачакаў ривненской дзве хвіліны, затым зноў націснуў кнопку. Нік пачуў, як Алексі задыхнулася і закрычала: "Не, яшчэ не, яшчэ няма". Але машына зноў зажужжала, і зрабіла сваю справу з д'ябальскай дакладнасьцю.
  
  
  
  Было ясна, што экстаз, у які ўпадалі Аня і Алексі, больш не быў сапраўдным экстазам, і яны пачалі выдаваць жаласныя гукі. Ih прыглушаныя стогны і полувсклики паказвалі на тое, што яны зноў дасягнулі кульмінацыі, і цяпер Ху Цзань неадкладна зноў актываваў прылада. Аня пранізліва закрычала, і Алексі заплакала, спачатку прыгнечана, але затым усё гучней і званчэй.
  
  
  
  "Не, не, не назаўсёды больш, калі ласка, не назаўжды больш", - усклікнула Аня, калі яе цела корчилось на ложку. Бесперапыннае хныканье Алексі было перапынена крыкамі аб дапамозе. Цяпер стала немагчыма каму, калі ў нах быў аргазм. Ih цела бесперапынна віліся і изгибались, ih пранізлівыя крыкі і істэрычныя выбухі рэхам разносіліся па пакоі. Аня, заўважыў Нік, амаль развесялілася, і яе крыкі набылі вясёлы адценне, які пабіў эга да глыбіні душы. Алексі працягвала ўцягваць прэс, спрабуючы пазбегнуць рухаў фаласа, але гэта было так жа бескарысна, як спрабаваць пазбегнуць свайго лёсу. Ee ногі пачалі падрыгваць. Ху Цзань сапраўды правільна апісаў гэта. Гэта была непазбежная боль, жудаснае адчуванне, ад якога яны не маглі пазбавіцца.
  
  
  
  Нік агледзеўся. Было чатыры ахоўніка, Ху Цзань і тэхнік. Яны былі так сканцэнтраваны на бездапаможных аголеных дзяўчат, што ён, верагодна, мог бы забіць ih ўсіх без асаблівых высілкаў. Але колькі салдат будзе звонку? А потым было заданне, якое трэба было выканаць паспяхова. Тым не менш, стала ясна, што дзейнічаць трэба ў бліжэйшы час. Ён убачыў у вачах Алексі дзікае, полуистерическое выраз, якое напалохала яго. Калі б ён быў упэўнены, што яны не будуць размаўляць, эму давялося б трымаць сябе ў руках у абодва канца, і дзяўчаты, верагодна, ператварыліся б у разбураныя, папы-паўвар'яты разваліны. Ён падумаў пра няшчасных, якіх бачыў у клетках. Гэта была б жудасная ахвяра, але ён павінен быў прынесці ахвяру, поспех аперацыі быў вышэй за ўсё. Гэта быў кодэкс, па якім жылі ўсе трое.
  
  
  
  Але было яшчэ што-чаго, чаго ён баяўся. У яго было страшнае прадчуванне, што дзяўчынкі не пратрымаюцца. Яны ўсё выдадуць. Яны раскажуць усё, і гэта можа азначаць паток заходняга свету. Эму прыйшлося ўмяшацца. Алена выпусьціла неразборлівыя крыкі; толькі Нік злавіў некалькі слоў. Ee крыкі змяніліся, і ён ведаў, што гэта значыла. Слава богу, ён лепш разумеў яе знакі, чым Ху Цзань.
  
  
  
  Гэта азначала, што яна збіралася здацца. Калі ён гатэль што-то зрабіць, ён павінен быў зрабіць гэта хутка. Ён павінен быў паспрабаваць. Калі б ён гэтага не зрабіў, Ху Цзань атрымаў бы інфармацыю па змучаных, разбураных, пустых абалонак гэтых выдатных тэл І быў толькі адзін спосаб дастукацца да гэтага чалавека: даць эму тое, што ён гатэль, падлізацца эга хваравітаму жаданні перамяшчае. Калі б Нік мог гэта зрабіць, калі б ён мог згуляць Сюй Цаня з якой-небудзь раздзімаемы гісторыяй, магчыма, усё яшчэ можна было б завяршыць місію і выратаваць ih шкуру. Нік ведаў, што ў крайнім выпадку ён заўсёды можа актываваць дэтанатары, прамовіўшы гэтую камбінацыю слоў, каб адправіць ih ўсіх у неба. Але ён яшчэ не быў гатовы да свайго апошняга выратавання. Самагубства заўсёды было магчыма, але ніколі не было прывабным.
  
  
  
  Нік падрыхтаваўся. У яго павінна атрымацца добра, акцёрскае майстэрства на вышэйшым узроўні. Ён напружыў мускулы, затым шалёна кінуўся на Сюй Цаня і адштурхнуў яго кансолі.
  
  
  
  Ён крыкнуў. - 'Останавись!' "Спыніць, ты мяне чуеш?" Ён ледзь супраціўляўся, калі бросившиеся да яму ахоўнікі адцягнулі яго Сюй Цаня.
  
  
  
  "Я скажу табе ўсё, што ты хочаш ведаць", - крыкнуў Нік здушаным голасам. "А вы спыніце з гэтым... Я больш не магу гэтага вынесці! Не з ёй. Яе ee люблю.' Ён вырваўся вакол рук ахоўнікаў і ўпаў на ложак, дзе ляжаў Алексі. Цяпер яна была нерухомая. Ee вочы былі зачыненыя, толькі грудзі ўсё яшчэ моцна рухаліся ўверх і ўніз. Ён закапаўся галавой паміж яе грудзьмі і пяшчотна пагладзіў ee па валасах.
  
  
  
  "Усё скончана, мілая", - прамармытаў ён. "Яны пакідаюць цябе ў спакоі. Яе ім усё раскажу ".
  
  
  
  Ён павярнуўся да Ху Цаню і асуджальна паглядзеў на яго. Ён сказаў перарывістым голасам: "Табе гэта падабаецца, ці не так? Вы не чакалі, што гэта адбудзецца. Добра, цяпер ты ведаеш. Яе чалавек, каб ... чалавек, як і ўсе ". Эга голас сарваўся, і ён закрыў галаву рукамі. "Божа мой, о, Ісус, што я раблю? Што са мной адбываецца?
  
  
  
  Ху Цань усміхнуўся задаволенай усмешкай. Эга тон быў іранічным, калі ён сказаў: - "Так, знамянальная падзея. Вялікі Нік Картэр - Киллмастер, як я мяркую, вас клічуць - зайшоў так далёка з-за кахання. Як кранальна ... і якое дзіўнае падабенства.
  
  
  
  Нік падняў галаву. "Што значыць дзіўнае падабенства?" - злосна спытаў ён. "Я б не шталь гэтага рабіць, калі б не кахаў яе так вар'яцка".
  
  
  
  Я маю на ўвазе, гэта дзіўнае падабенства з вашай сацыяльнай сістэмай, - холадна адказаў Ху Цзань. "Голас чаму вы ўсе асуджаныя. Вы пабудавалі ўвесь свой лад жыцця ў тым, што вы называеце любоўю. Хрысціянскае спадчына дало вам тое, што вы Называючы мараллю, вы гуляеце такімі словамі, як ісціна, сумленнасць, прабачэнне, гонар, запал, дабро і зло, калі ў гэтым свеце ёсць толькі дзве рэчы: сілу і слабасць. Улада, містэр Картэр. Вы разумееце? Не, не зразумееце. Калі б вы гэта разумелі, вам не спатрэбілася б уся гэтая заходняя лухта, гэтыя пустыя прэтэнзіі, гэтыя вар'яцкія памылак, якія вы вынайшлі. Так, прыдумалі, містэр Картэр. У гэты час яе дзяцінства, старанна вывучаў гісторыю, і мне стала ясна, што ваша культура вынайшла усе гэтыя сімвалы, усе гэтыя забабоны з запалам, гонарам і справядлівасцю, каб прыкрыць сваю слабасць! Новай культуры не спатрэбяцца гэтыя адгаворкі. Новая культура рэалістычнай. Ён заснаваны на рэальнасці існавання. Веданне, што ёсць толькі дзяленне на слабых і моцных ".
  
  
  
  Нік цяпер тупа сядзеў на краі ложка. Эга вочы глядзелі ў прастору, нічога не бачачы. "Я прайграў", - прамармытаў ён. "Не атрымалася ... не атрымалася".
  
  
  
  Ад моцнага ўдару па твары ён павярнуў галаву ў іншы бок. Ху Цзань стаяў перад ім і пагардліва глядзеў на яго.
  
  
  
  "Даволі твайго ныцця", - раўнуў ён. 'Расказвай. Мне цікава пачуць, што вы мне скажаце. Ён ударыў Ніка па галоў у іншы бок. Нік паглядзеў у падлогу і загаварыў роўным, замкнёным тонам.
  
  
  
  "Да нас даходзілі чуткі аб сустрэнуць вашых ракетах. Яны паслалі нас высветліць, ці гэта праўда. Як толькі мы знойдзем дзеючыя ракеты, нам трэба будзе перадаць месцазнаходжанне і дадзеныя ў штаба і накіраваць сюды бамбавікі, каб знішчыць стартавы комплекс. У нас дзе-то ў пагорках схаваны перадатчык. Я не магу сказаць вам, дзе менавіта. Яе мог бы адвезці цябе туды.
  
  
  
  "Усё роўна", - перабіў эга Ху Цань. - Хай там будзе перадатчык. Чаму вы ўварваліся ў памяшканне? Няўжо таксама вы маглі б бачыць, што гэта менавіта тое месца, якое вы хацелі?
  
  
  
  Нік хутка падумаў. Ён не разлічваў на гэты лейцара. "Мы павінны былі пераканацца", - адказаў ён. "З пагоркаў мы не маглі сказаць, ці былі гэта за баявыя ракеты або пустыя макеты для навучальных мэтаў. Мы павінны былі пераканацца ".
  
  
  
  Ху Цань здаваўся задаволеным. Ён павярнуўся і прайшоў у іншы ніткай пакоя, паклаўшы доўгую тонкую руку пад падбародак.
  
  
  
  Яе больш не рызыкую ", - сказаў ён. Яны даслалі цябе. Магчыма, гэта была ih вэб-спроба, але, магчыма, ім у галаву прыйдзе ідэя арганізаваць яшчэ больш акцый. Яе планаваў атакаваць праз дваццаць чатыры гадзіны, але я яе перанясу ўдар наперад. Заўтра раніцай мы скончым падрыхтоўкі, і тады вы станеце сведкамі абодва канца свайго свету. Яе нават хачу, каб вы стаялі побач са мной і паглядзелі, як мае маленькія паштовыя галубы ўзлятаюць. Яе хачу ўбачыць выраз твайго твару. Будзе прыемна назіраць, як галоўны агент вольнага свету глядзіць, як эга і свет ператвараецца ў дым. Гэта амаль сімвалічна, містэр Картэр, вам не здаецца, што разбурэння вашага так званага вольнага свету папярэднічае адкрыцьцё аб тым, што ih ключавой агент - не што іншае, як слабы, неэфектыўны, влюбленый калючая пудынг. Але, можа быць, у вас няма адмысловага сэнсу ў сімвалізме ".
  
  
  
  Ху Цзань схапіў Ніка за валасы і падняў эга галаву. Нік iso усіх сіл стараўся не паказаць лютасьці ў вачах, гэта было ці ледзь не самым цяжкім, што эму даводзілася рабіць. Але эму прыйдзецца гуляць да самага абодва канца. Ён паглядзеў на Сюй Цаня цьмяным, ашаломленым позіркам.
  
  
  
  "Можа быць, яе пакіну цябе тут затым запуску", - усміхнуўся Сюй Цань. "У вас нават ёсць прапагандысцкая каштоўнасць: прыклад заняпаду былога заходняга свету. Але для пачатку, проста каб пераканацца, што вы разумееце розніцу паміж сілай і слабасцю, даць вам ўрок для пачаткоўцаў ".
  
  
  
  Ён што-то сказаў ахоўнікам. Нік эга не разумеў, але неўзабаве ён зразумеў, што адбудзецца, калі мужчыны наблізяцца да яму. Першы паваліў эга на зямлю. Затым цяжкі чаравік ўдарыў яго эга нагой па рэбрах. Ху Цзань гатэль эму паказаць, што сіла не мае нічога агульнага са слабасцямі, такімі, як гонар і ласку. Але Нік ведаў, што ўсё, чаго ён сапраўды гатэль, - гэта задавальнення назіраць, як эга вораг курчыцца ў эга нага, і моліць аб літасці. Да гэтага часу тхара ён добра гуляў сваю ролю, і будзе працягваць гэта рабіць. З кожным ударам чаравіка ён выдаваў крык, балюча і, нарэшце, закрычаў і прасіў літасці. "Хопіць", - усклікнуў Сюй Цань. "А потым таго, як вы прабілі знешні пласт, не застаецца нічога, акрамя слабасці. Аднясіце ih ў дом, і змесціце ў камеры. Яе буду менавіта там.'
  
  
  
  Нік паглядзеў на аголеныя цела Ані і Алексі. Яны ўсё яшчэ ляжалі
  
  
  бездапаможныя, цалкам знясіленыя. Верагодна, яны перажылі моцны шок і былі псіхалагічна знясіленыя. Ён быў рады, што яны не бачылі, эга выступу. Яны маглі сапсаваць эму ролю, спрабуючы спыніць эга. Магчыма, гэта ih б таксама одурачило. Эму ўдалося падмануць Сюй Цаня і выйграць каштоўны час; ўсяго некалькі гадзін, да наступнай раніцы, але гэтага павінна быць дастаткова. Калі ахоўнікі выцягвалі аголеных дзяўчат вакол пакоя, Нік убачыў занепакоеныя вочы Сюй Цаня, якія сачылі за імі, і Нік падумаў, што ён мог чытаць думкі ў гэтым язвительном поглядзе. Ён яшчэ не скончыў з імі, гэты перакручаны вырадак. Ён ужо вынаходзіў новыя метады, каб выказаць сваю нянавісць да жанчын на гэтых двух экзэмплярах. Нік раптам з жалем зразумеў, што часу засталося не так шмат. Эму трэба было дзейнічаць вельмі хутка, і ў яго не было б часу на збіццё Сюй Цаня, хоць эга рукі свярбелі. Ахоўнікі выштурхнулі эга ў хол і спусцілі па лесвіцы, потым чаго ih вывелі праз бакавую дзверы.
  
  
  
  Дзяўчынкі ўжо былі ў невялікім грузавіку, з кожнай боку стаялі ахоўнікі. Яны былі, відавочна, задаволеныя сваім заданнем. Яны смяяліся і адпускалі непрыстойныя жарты, пастаянна адчуваючы рукамі аголеныя цела дзяўчат без прытомнасці. Ніка прымусілі сесці на драўляную лаўку насупраць іх, паміж двума ахоўнікамі, і машына паехала па вузкай выбоістай дарозе. Дарога была кароткай, і калі яны згарнулі на асфальтаваную дарогу, Нік убачыў вялікае панарамнае акно дома, якое яны бачылі з пагоркаў наадварот. Тоўстыя бліскучыя чорныя калоны падтрымлівалі вытанчана разьбу надбудову ў выглядзе пагады. Першы паверх быў зроблены па ціка, бамбука і каменя, і дыхаў традыцыйнай кітайскай архітэктурай. Ахоўнікі выштурхнулі Ніка вакол машыны прыкладам вінтоўкі ў дом, які быў проста і сучасна абстаўлены. У пачатку другі паверх вяла шырокая лесвіца. Яны спусціліся па лесвіцы да лесвіцы паменш, якая займаецца, па-відаць, вяла ў склеп. Нарэшце яны прыйшлі да маленькай, ярка асветленай пакоі. Эга ўдарылі нагой па задніцы, і ён упаў на падлогу. Дзверы за ім была зачыненая. Ён ляжаў і слухаў. Праз некалькі секунд ён пачуў, як зачыніліся яшчэ адна дзверы. Так што Алексі і Аня былі зачыненыя ў адной лічбавыя камеры недалёка ад яго. Нік sel і пачуў shaggy дзяжурнага ў калідоры. Ён заўважыў, што ў дзень ёсць маленькае шкло, верагодна, выпуклая лінза, і ведаў, што за ім назіраюць. Ён залез у кут і сел там. Нават цяпер ён гуляў ролю цалкам пераможанага і страціў упэўненасць чалавека. Ён больш не мог дазволіць сабе памыляцца, але эга вочы аглядалі кожны квадратны цаля пакоя. Ён змрочна выявіў, што выйсця няма. Не было нас, вокнаў, нам вентыляцыйных адтулін. Яркі сьвяты зыходзіў ад адзінай голай лямпы на столі. Ён быў рады, што захаваў побежденное і пакорлівае паводзіны, таму што праз некалькі хвіліна Ху Цань увайшоў у камеру без папярэджання. Ён быў адзін, але Нік адчуў, што ахоўнік пільна назірае за ім праз маленькае круглае шкло ў дзень.
  
  
  
  "Вы можаце знайсці нашы гасцявыя пакоі, скажам так, крыху суровымі", - пачаў Ху Цзань. "Але, па меншай меры, ты можаш рухацца. Баюся, што вашы сообщницы падвергнуліся некалькі больш строгаму зняволення. У кожнага па ў іх адна рука і адна пачатках на жалезнай разбіваць, прымацаванай да паў. Толькі ў мяне ёсць ключ да гэтых ланцугах. Таму што вы ведаеце, што маіх мужчын старанна адбіраюць і навучаюць, але я таксама ведаю, што жанчыны - праклён для кожнага мужчыны. Ім нельга давяраць. Вы, напрыклад, можаце быць небяспечныя, калі ў вас ёсць зброя. Да таго ж вашыя кулакі, ваша сіла, вашы ногі - гэта свайго роду зброю. Але жанчынам не трэба зброю, каб быць небяспечнымі. Яны самі па сабе з'яўляюцца зброяй. Вы зачыненыя, надзейнае охраняетесь і бездапаможныя. Але жанчыны ніколі не бываюць бездапаможнымі. Пакуль яны могуць злоўжываць сваёй жаноцкасцю, яны застаюцца небяспечнымі. І таму яе скаваў ih у якасці дадатковай меры засцярогі ".
  
  
  
  Ён зноў паспрабаваў сысці, але спыніўся ў дзвярах і паглядзеў на Ніка.
  
  
  
  "О, вы, вядома, мелі рацыю, - сказаў ён. "Аб гэтай дзяўчыне. Гэта было шмат гадоў таму. Гэта была англічанка. Яе сустрэў яе ў Лондане. Мы абодва вучыліся. Уявіце, яе збіраўся старанна працаваць у вашай цывілізацыі. Але заўтра яе зьнішчу гэтую цывілізацыю ".
  
  
  
  Цяпер ён пакінуў Ніка аднаго. Ноччу выратавацца было немагчыма. Прыйдзецца чакаць да раніцы, і збіраць сілы. Аня і Алексі, несумненна, будзе моцным сном, і было сумнеўна, што ih стан прынясе эму якую-небудзь карысць заўтра. Ih жудасны вопыт, па меншай меры, спустошыў і прыслабіў б ih, і, магчыма, яны панеслі непапраўную псіхалагічны шкоду. На наступную раніцу ён даведаецца, што трэба было зрабіць, ён павінен быў зрабіць гэта ў адзіночку. Была адна суцяшальная думка. Ху Цзань падняў свае планы, і любая даступная працоўная сіла будзе працаваць над прывядзеннем у дзеянне ракет ці будзе стаяць на варце. Гэта памяншала шанцы на выяўленне дэтанатараў, што, улічваючы дадатковы дзень, заўсёды было магчыма.
  
  
  
  Нік скрыжаваў ногі і прыняў позу ёгі, перавядучы сваё цела і розум у стан поўнага расслаблення. Ён адчуваў, як унутраны механізм паступова зараджае эга, цела і розум, разумовай і фізічнай энергіяй. У любым выпадку ён дамогся таго, каб дзяўчат больш не было ў памяшканні. Калі б ён быў вымушаны падарваць ракеты, перш чым ён змог бы ih вызваліць, па меншай меры, яны б выжылі. Ён здабываў усе большае пачуццё ўнутранага спакою і бяспекі, і паступова ў эга галоў фармаваўся план. Нарэшце ён змяніў становішча, расцягнуўся на падлозе і амаль адразу заснуў.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  
  
  
  
  
  
  Велізарнае акно займала ўсю даўжыню хаты. Як і чакаў Нік, праз яго можна было бачыць увесь комплекс і навакольныя пагоркі. Гэта было захапляльнае і захапляльнае відовішча, сведкам якога Нік шталь, калі ахоўнік ўпіхнуў эга ўнутр. Ён пакорліва дазволіў весці сябе, але па дарозе не адна вачэй з залы. Ён заўважыў, што у калідоры, дзе знаходзіліся эга камеры, камеры Эні і Алексі, быў толькі адзін ахоўнік. Акрамя таго, дом не ахоўваўся. Ён бачыў толькі чатырох ці пяці ахоўнікаў каля ўваходаў на першы паверсе, а двое стаялі перад шырокай лесвіцай.
  
  
  
  Салдат, які прывёў эга наверх, застаўся ў пакоі, у той час як Ху Цзань, які глядзеў на вуліцу, павярнуўся. Нік заўважыў, што яго твар зноў з'явілася гэтая раздражняльная ўсмешка. Памяшканне, растянувшееся на ўсю даўжыню фасада, больш было падобным на назіральны пункт, чым у звычайнае памяшканне. У цэнтры акна знаходзілася шырокая панэль кіравання з шматлікімі перамыкачамі, вымяральнікі і некалькімі мікрафонамі.
  
  
  
  Нік выглянуў у акно. Ракеты горда стаялі на пускавых устаноўках, і тэрыторыя была ачышчана. Вакол ракет больш не было салдат і тэхнікаў. Так што часу заставалася не так шмат.
  
  
  
  "У маіх ракет ёсць новае прылада, якое яе распрацаваў асабіста", - сказаў Сюй Цань. "Ядзерная боегалоўка не можа быць падарваная, пакуль ракета не апынецца ў паветры. Так што ядзерныя боегалоўкі тут, на базе, не могуць падарвацца з-за тэхнічнай памылкі ".
  
  
  
  Зараз надышла чаргу Ніка ўсміхнуцца. "Вы ніколі не здагадаецеся, што гэта значыць для мяне", - сказаў ён.
  
  
  
  "Некалькі гадзін таму, ваша стаўленне здаецца мне іншым", - сказаў Ху Цзань, вывучаючы Ніка. "Паглядзім, колькі часу спатрэбіцца, калі гэтыя ракеты будуць на шляху да разбурэння асноўных цэнтраў Захаду. Калі гэта адбудзецца, Пекін ўбачыць, якую магчымасць ім прапаную, і чырвоныя арміі неадкладна прымуць меры. Мае людзі амаль скончылі апошнія падрыхтоўкі.
  
  
  
  Ху Цзань зноў павярнуўся, каб вызірнуць вонкі, і Нік хутка падлічыў. Ён павінен дзейнічаць зараз. Перадатчыка ў эга сцягне спатрэбіцца адна секунда, каб паслаць сігнал кожнаму детонатору, і яшчэ секунду, каб дэтанатар прыняў сігнал і ператварыў эга ў электроннае дзеянняў. Сем ракет, па дзве секунды на кожную. Чатырнаццаць секунд выкід склаў свабодны свет з пекла. Чатырнаццаць секунд стаялі паміж будучым надзей і будучых пакутаў і жаху. Чатырнаццаць секунд вызначаюць ход гісторыі на тысячы гадоў. Ён павінен быў мець Сюй Цаня пры сабе. Ён не мог рызыкаваць умяшаннем ахоўніка. Нік паціху рушыў да мужчыны, затым вокамгненна павярнуўся. Ён уклаў увесь свой стрымваны гнеў у нанесены эму зруйнавальны ўдар у сківіцу, і гэта адразу прынесла яму было пачуццё палягчэння. Мужчына паваліўся, як ануча. Нік гучна засмяяўся, і Ху Цзань здзіўлена павярнуўся. Ён нахмурыўся і паглядзеў на Ніка, як на непаслухмянага дзіцяці.
  
  
  
  Ён спытаў. - "Як ты думаеш, што ты робіш?" 'Што гэта? Апошняя сутарга сустрэнуць вашых ідыёцкіх прынцыпаў, спроба выратаваць свой гонар? Калі яго заб'ю трывогу, маіх целаахоўнікаў будуць тут праз некалькі секунд. І нават калі б яны не прыйшлі, вы нічога не можаце зрабіць, каб спыніць ракеты. Ўжо занадта позна.'
  
  
  
  "Не, ненармальны ідыёт", - сказаў Нік. "У вас ёсць сем ракет, і яе назаву вам сем прычын, па якіх вы пацярпіце няўдачу".
  
  
  
  Ху Цзань засмяяўся бязрадасным сьмехам, глухім нечалавечым смехам. "Ты вар'ят", - сказаў ён Ніку.
  
  
  
  'Нумар адзін!' - крыкнуў Нік, абавязкова прамаўляючы словы, якія прывядуць у дзеянне першы дэтанатар. "Нумар адзін", - паўтарыць ён, адчуваючы лёгкую дрыготку пад скурай на сцягне, калі перадатчык злавіў сігнал. "Ісціна, ласку і любоў - не пустыя паняцці", - працягнуў ён. "Яны гэтак жа рэальныя, як сіла і слабасць".
  
  
  
  Ён як раз паспеў уздыхнуць, калі пачуў, як выбухнуў першы дэтанатар. Для выбухам амаль адразу рушыў услед роў, калі ракета, здавалася, сама ўзляцела, ўзляцела ў паветра, а затым разляцелася на кавалкі. Першая зброі была каля баракаў, і Нік убачыў, што ў выніку выбуху драўляныя будынкі зраўняліся з зямлёй. Бетон, кавалкі металу і часткі чалавечых целаў, якія ляцяць па паветры і прызямліліся на зямлю ў некалькіх метрах. Ху Цань паглядзеў у акно шырока расплюшчанымі вачыма. Ён падбег да аднаго па мікрафонаў на панэлі кіравання і пстрыкнуў выключальнікам.
  
  
  
  'Што здарылася?' ён крыкнуў. "Цэнтральная, Цэнтральная, гэта доктар. Ху Цань. Што адбываецца? Так, вядома вось чакаю. Высветліце гэта. Адразу чуеш мяне?
  
  
  
  'Нумар два!' Нік казаў ясна. "Тыраны ніколі не могуць заняволіць людзей сэрвісы".
  
  
  
  Пачатку другой дэтанатар спрацаваў з магутным ударам, і твар Сюй Цаня стала зусім белым. Ён працягваў крычаць на таго, хто гаворыць, патрабуючы тлумачэнняў.
  
  
  
  "Нумар тры", - сказаў Нік. "Чалавек важней дзяржавы".
  
  
  
  Калі ў дом прагрымеў трэці выбух, Нік убачыў, што Сюй Цань пачаў стукаць кулакамі па акна. Затым ён паглядзеў на Ніка. У эга вачах быў чысты, панічны страх. Здарылася што-тое, у чым ён не мог зразумець. Ён пачаў бегаць узад і наперад, выкрыкваючы загады ў розныя мікрафоны, паколькі хаос унізе станавіўся ўсё больш захламленых.
  
  
  
  "Ты ўсё яшчэ слухаеш, Сяо Цань?" - сказаў Нік з д'ябальскай ухмылкай. Ху Цань паглядзеў на яго шырока адкрытымі вачыма і адкрытым ротам. "Нумар чатыры", - крыкнуў Нік. "Каханне мацней нянавісці, і дабро мацней непрыязнасць".
  
  
  
  Чацвёртая ракета ўзляцела ў паветра, і Ху Цзань упаў на калені і пачаў стукаць у панэль кіравання. Ён крычаў і смяяўся напераменку. Нік, успомніўшы бездапаможную, дзікую паніку, якую ён бачыў у вачах Алексі некалькі гадзін назад, крыкнуў рэзкім і ясным тонам: "Нумар пяць! Няма нічога лепш гарачай дыбачкі ".
  
  
  
  Падчас пятага выбуху Ху Цань ўпаў на панэль кіравання, разразившись перарывістым істэрычным крыкам, які быў недаступны для разумення. Зараз увесь комплекс ператварыўся ў адну вялікую калону дыму і полымя. Нік схапіў Сюй Цаня і прыціснуўся тварам да акна.
  
  
  
  "Працягвай думаць, ідыёт", - сказаў ён. "Нумар шэсць! Тое, што аб'ядноўвае людзей, мацней таго, што ih падзяляе!
  
  
  
  Ху Цань вырваўся вакол рук Ніка, калі шостая ракета выбухнула спіраллю полымя, металу і бетону. Эга твар ператварылася ў жорсткую маску, яго узрушаны мозг раптам зноў знайшоў пасля разумення.
  
  
  
  "Гэта ты", - выдыхнуў ён. - Нейкім чынам ты гэта робіш. Усё гэта было хлуснёй. Ты ніколі не любіў гэтую жанчыну. Гэта была толькі выкрут, якая прымусіла мяне спыніцца, выратаваць яе! "
  
  
  
  "Зусім фантастычным", - прашыпеў Нік. "І памятай, гэта жанчына дапамагла абясшкодзіць цябе".
  
  
  
  Ху Цань прыгнуўся да ног Ніка, які, аднак, моўчкі адступіў у бок і назіраў, як мужчына ўдарыў яго галавой у панэлі кіравання.
  
  
  
  "Нумар сем, Сяо Цань", - крыкнуў Нік. "Лік сем азначае, што вашы планы праваліліся, таму што чалавецтва ў зале досыць далёка, каб своечасова выкрыць вар'ятаў накшталт вас!"
  
  
  
  "Ракета сем!" - крыкнуў Ху Цань у мікрафон. "Запусціць сёмую ракету!" У рэўматызму пачуўся фінальны выбух, які ўзрушыў акно. Ён павярнуўся і з пранізлівым крыкам накінуўся на Ніка. Нік выставіў нагу, з-за чаго Сяо Цань стукнуўся аб дзверы. Валодаючы незвычайнай сілай вар'ята, Ху Цзань хутка устаў і выбег, перш чым Нік змог спыніць эга. Нік пабег за ім і ўбачыў, што эга белае паліто знікла ля падножжа лесвіцы. Потым гэтага ўнізе лесвіцы з'явіліся чацвёра ахоўнікаў. Ih аўтаматычнае зброю адкрыла агонь, і Нік нырнуў на зямлю. Ён пачуў хуткія shaggy на лесвіцы. Калі першы дасягнуў верхняй прыступкі, ён схапіў чалавека за шчыкалаткі і кінуў эга з лесвіцы, ён перакладу з сабой астатніх траіх. Нік прыгнуўся да аўтаматычнай вінтоўкі і даў чаргу. Чацвёра салдат безжыццёва ляглі ля падножжа лесвіцы. З аўтаматам у руках Нік пераскочыў праз іх і пабег на першы паверсе. З'явіліся яшчэ двое ахоўнікаў, і Нік тут жа стрэліў у іх кароткай чаргой. Сюй Цаня нідзе не было відаць, і Нік задумаўся. Ці Мог вучоны збегчы з хаты? Але ў Ніка была дакучлівая думка, што гэты чалавек сышоў у іншае месца, і ён спускаўся ў склеп тры прыступкі за раз. Калі ён падышоў да лічбавыя камеры, дамкрат Алексі пацвердзіў палохалыя эга падазрэнні.
  
  
  
  Ён кінуўся ў пакой, дзе двайняты, усё яшчэ аголеныя, былі прыкаваныя ланцугамі да падлозе. Ху Цань стаяў над імі, як стары сінтаісцкі cook кампанія: da nicola у доўгім мешковатом паліто. У эга руках ляжалі велізарная старажытная кітайская шабля. Ён трымаў цяжкае зброю над галавой абедзвюма рукамі, і збіраўся абезгаловіць двух дзяўчат адным махам. Ніку ўдалося прыбраць палец са спускавога кручка. Калі ён стрэліць, Сяо Цань ўпусьціць цяжкае лязо, і вынік будзе такім жа жахлівым. Нік выпусціў пісталет на зямлю, і прыгнуўся. Ён схапіў Сюй Цаня за талію, і яны разам праляцелі праз камеру і прызямліліся на зямлю на два метры далей.
  
  
  
  Звычайна гэты чалавек быў бы зламаны ў магутнай хватцы Ніка Картэра, але Сюй Цаня рухала нечалавечая сіла раз'юшанага вар'ята, і ён усё яшчэ моцнага трымаў цяжкую шаблю. Ён махнуў шырокім клінком ўніз, спрабуючы стукнуць Ніка па галоў, але, N3 своечасова адкаціўся ў бок, каб ухіліцца ад усёй сілы ўдару. Аднак лязо шаблі трапіла эму ў плячо, і ён адразу адчуў тузанне, якая займаецца амаль паралізавала эга руку. Аднак ён адразу ж ускочыў на ногі і паспрабаваў ухіліцца ад наступнай атакі вар'ята. Апошні, аднак, зноў кінуўся да Аляксію і Ганны з паднятым мячом, відавочна, не спалохаўшыся сваёй рашучасці завяршыць сваю помста жаночаму ўвазе.
  
  
  
  Калі мужчына са свістам паслаў шаблю ўніз, Нік схапіў рукаяць і iso усіх сіл тузануў яе ў бок. Ён адчуў страляць боль у кровоточащем плячы, але прыйшоў своечасова. Цяпер цяжкае лязо ўдарылася аб зямлю ў цалі або каля таго ад галавы Эні. Нік, усё яшчэ трымаючы рукаяць шаблі, цяпер павярнуў Сюй Цаня з такой велізарнай сілай, што той урэзаўся ў сцяну.
  
  
  
  Цяпер, калі ў Ніка была шабля, вучоны, здавалася, усё-такі не гатэль забыцца аб сваіх думках аб старонкай. Ён амаль дабраўся да дзень, калі Нік заступіў шлях эму. Ху Цань павярнуўся і пабег назад, калі Нік апусціў лязо. Вострае, як брытва, зброю працяла спіну вар'ята, які з прыгнечаным стогнам упаў на зямлю. Нік хутка апусціўся на калені побач з паміраючым навукоўцам і досталь ключы ад ланцугоў вакол кішэні паліто. Ён вызваліў дзяўчат, якія дрыжалі ў яго на руках. Страх і боль ўсё яшчэ былі відавочныя ў ih вачах, але oni iso усіх сіл стараліся захаваць самавалоданне.
  
  
  
  "Мы чулі выбухі", - сказаў Алексі. "Гэта сталася, Нік?"
  
  
  
  "Гэта здарылася", - сказаў ён. "Наш загад выкананы. Захад зноў можа дыхаць спакойна. Ты можаш ісці?'
  
  
  
  "Думаю, так", - сказала Аня няўпэўненым, нерашучым тонам.
  
  
  
  "Чакай мяне тут", - сказаў Нік. "Я прынясу табе вопратку". Ён спусціўся ў хол і праз імгненне вярнуўся з адзеннем двух ахоўнікаў. Калі дзяўчаты пачалі апранацца, Нік перавязаў сваё крывацечныя плячо стужкамі, якія ён выразаў вакол кашулі, якую таксама зняў з ахоўніка. Ён даў кожнай дзяўчыне па аўтамату, і яны падняліся наверх. Было ясна, што Аня і Алексі адчуваюць вялікія цяжкасці пры хадзе, але яны працягвалі настойліва ісці, і Нік захапляўся ih жалезным самавалоданнем. Але настойлівасць - гэта адно, а псіхалагічны шкоду - іншае. Ён павінен быў пераканацца, што яны як мага хутчэй патрапяць у рукі вопытных лекараў.
  
  
  
  Дом здаваўся бязлюдным, сядзела жудасная злавесная цішыня. Звонку яны пачулі патрэскванне полымя і адчулі з'едлівы пах палаючага газы. Незалежна ад таго, колькі ахоўнікаў можа быць у дом Сюй Цаня, было ясна, што ўсе яны збеглі. Самы хуткі шлях да берага пралягаў праз пагоркі, і для гэтага прыйшлося б пракласці сабе дарогу.
  
  
  
  "Давайце рызыкнем", - сказаў Нік. "Калі ёсць выжылыя, яны будуць так занятыя выратаваннем сваіх шкур, што пакідаюць нас у спакоі".
  
  
  
  Але гэта быў пралік. Яны без працы дабраліся да месца і ўжо збіраліся прабіцца скрозь цьмеюць абломкі, калі Нік раптам схаваўся за полуразбитой сцяной аднаго вакол бетонных будынкаў. Па дарозе павольна набліжаліся войскі, апранутыя ў сэра-зялёную вопратку. Яны падышлі да месца асцярожна і дапытліва, і удалечыні даносіўся гук вялікай колькасці вайсковых машын. "Рэгулярная кітайская армія", - прагыркаў Нік. "Я мог гэта ведаць. Феерверк тут павінен быў быць добра бачным і чутны ў радыусе не менш за трыццаць кіламетраў. І, вядома, яны таксама выявілі эга ў сотні кіламетраў з дапамогай электроннага вымяральнага абсталявання ".
  
  
  
  Гэта было нечаканым і сумным развіццём падзей. Яны маглі б бегчы назад у лес і схавацца, але калі б гэтыя пекінскія войскі ўсё рабілі правільна, яны былі б тут на працягу некалькіх тыдняў, збіраючы абломкі і хаваючы трупы. І калі б яны знайшлі Сюй Цаня, яны б ведалі, што гэта не які-небудзь тэхнічны збой, а шкодніцтва. Яны б расчэсвалі ўсю вобласць цаля за цаляй. Нік зірнуў на Сямёнаў і Алексі. Яны змогуць збегчы, па меншай меры, на невялікую адлегласць, але ён бачыў, што яны не ў стане ўступіць у бой. Затым паўстала праблема з ежай. Калі ім удасца знайсці добрае сховішча, а салдаты будуць шукаць ih тыднямі, ім таксама пагражае голад. Вядома, дзяўчынкі доўга не працягнулі. У іх усё яшчэ быў той дзіўны погляд, сумесь панікі і інфантыльнага сэксуальнага жадання. "У сапраўдныя прафесіяналы, - падумаў Нік, - атрымалася даволі непрыемна". Населены пункт расіі была паспяхова завершана, але місіянеры рызыкавалі быць съеденными тубыльцамі.
  
  
  
  Пакуль ён яшчэ думаў аб правільным рашэнні, гэта рашэнне раптоўна прыняла Аня. Ён не ведаў, што яе справакавала, можа быць, раптоўная паніка або проста нервы, усё яшчэ аслепленыя яе змучаным розумам. Як бы яно нам было, яна пачала страляць па сваёй аўтаматычнай вінтоўкі ў бок надыходзячых да іх войскаў.
  
  
  
  "Кравец вазьмі!" - усклікнуў ён. Ён гатэль аблаяць яе, але, зірнуўшы на нах, адразу зразумеў, што гэта бескарысна. Яна істэрычна паглядзела на яго, яе вочы пашырыліся, нічога не разумеючы. Цяпер войска па камандзе адступілі да краю цалкам разбуранага комплексу. Па-відаць, яны яшчэ не высветлілі, адкуль прыйшоў залп.
  
  
  
  "Ідзем", - груба раўнуў Нік. "І заставайся пад прыкрыццём. Назад, у лес!
  
  
  
  Калі яны пабеглі да лесу, у галы Ніка сфармавалася дзікая ідэя. Калі пашанцуе, гэта можа спрацаваць. Па крайняй меры, гэта дало б ім шанец збегчы па гэтай статыстыкі і гэтага месца. На ўскрайку лесу раслі высокія дрэвы, дубы, кітайскія вязы. Нік выбраў тры, якія былі блізка адзін да аднаго.
  
  
  
  "Пачакайце тут", - загадаў ён блізнятам. 'Яе хутка вярнуся.' Ён імкліва павярнуўся і пабег назад да месца, імкнучыся трымацца за тыя, што засталіся аскепкі сцен і зламаны метал. Ён хутка ўзяў што-то вакол паясоў трох мёртвых салдат невялікі арміі Сюй Цаня і пабег назад да ўскрайку лесу. Кітайскія афіцэры цяпер накіроўвалі сваіх салдат па крузе вакол зямель, заганяючы ў кут любога, хто стрэліў у іх.
  
  
  
  "Добрая ідэя, - падумаў Нік, - і яшчэ якое-што, што дапаможа эму ажыццявіць задуманае". Дабраўшыся да трох дрэў, ён кінуў Алексі і Сямёнаў з процігазамі. Трэці процівагаз ён ужо прымацаваў да рота, па дарозе.
  
  
  
  "Цяпер слухайце ўважліва, абодва, - сказаў ён ясным камандным тонам. Кожны вакол нас, залазіць як мага вышэй на адно вакол гэтых трох дрэў. Вэб-частка пляцоўкі, якая займаецца засталася некранутай, - гэта кальцо, на якім размешчаны патопленыя ў зямлю бакі з атрутным. Электрычная сістэма, якая займаецца імі кіруе, несумненна, выйшла па зборцы, але я падазраю, што ў баках ўсё яшчэ ёсць атрутны газ. Калі вы знаходзіцеся досыць высока на дрэве, вы можаце ясна бачыць кожны металічны дыск. Мы ўтрох будзем страляць ва ўсе гэтыя штукі. І памятайце, не марнуйце кулі ў салдат, толькі на бакі з газам, зразумела? Алексі, ты цэлься направа, Аня - налева, а яе паклапачуся аб цэнтры. Добра, дзейнічайце зараз жа! '
  
  
  
  Нік зрабіў паўзу, назіраючы, як дзяўчыны узбіраюцца наверх. Яны рухаліся плаўна і хутка з зброяй на плячах, і, нарэшце, яны зніклі ў верхніх галінах. Ён у адзіночку дасягнуў вяршыні свайго дрэва, калі пачуў першы залп па ih зброі. Сам ён таксама пачаў хутка страляць, па цэнтры кожнага круглага дыска. Ціску адбору пробаў паветра, каб выпхнуць газ, не было, але здарылася тое, на што ён разлічваў. У кожным рэзервуары было вялікае натуральнае ціск, і ад кожнага ўдарнага дыска пачынала выцякаць воблака газу, якое станавілася ўсё больш і больш. Калі пачалася стральба, кітайскія салдаты ўпалі на зямлю і адкрылі бязладную страляніну. Як Нік ўжо бачыў, супрацьгазы не былі часткай ih абсталявання, і ён убачыў, што газ пачынае дзейнічаць. Ён чуў, як афіцэры выкрыквалі каманды, што, вядома, было занадта позна. Калі Нік убачыў, што салдаты пахіснуліся, і ўпалі, ён усклікнуў: "Аня! Алексі! Уніз. Мы павінны прыбірацца адсюль ".
  
  
  
  Ён першым стаў на зямлю, і шталь ih чакаць. Ён быў рады бачыць, што дзяўчыны не сарвалі з асоб супрацьгазы. Ён ведаў, што яны ўсё яшчэ не цалкам стабільныя.
  
  
  
  "Усё, што вам трэба зрабіць цяпер, гэта прытрымлівацца за мной", - загадаў ён. "Мы перасякаем пляцоўку". Ён ведаў, што вайсковыя машыны, снабжавшие войска, знаходзіліся на другім баку пляцоўкі, і хутка абалонкі паміж абломкамі пускавых установак, ракет і будынкаў. Газ вісеў у паветры густым туманам, і яны не звярталі ўвагі на булькающих, содрогающихся салдат на зямлі. Нік падазраваў, што некаторыя салдаты маглі б застацца з фургонамі, і апынуўся мае рацыю. Калі яны падышлі да бліжэйшай машыне, да іх кінуліся чацвёра салдат, якія былі неадкладна забітыя залпам вакол зброі Алексі. Цяпер яны выйшлі праз газавага аблокі, і Нік сарваў процівагаз. Эга твар было гарачым і вспотевшим, калі ён скокнуў у фургон і зацягнуў унутр дзяўчат. Ён неадкладна ўзяў фургон, і зрабіў поўны абарот вакол шэрагу фургонаў, якія стаялі перад галоўнымі варотамі. Яны хутка абмінулі чаргу машын, прыпаркаваных на абочыне дарогі. Цяпер выскачылі іншыя салдаты і адкрылі па ім агонь, а Нік прашыпеў Ганны і Алексі: "Сядайце назад". Яны проползли праз невялікую шчыліну паміж кабінай кіроўцы і грузавы платформай і ляглі на дно. "Не страляйце", - загадаў Нік. "І, лежачы плазам".
  
  
  
  Яны падышлі да апошняй вайсковай машыне, па якой выскачылі шасцёра салдат, якія хутка рассыпаліся па шырыні дарогі і падрыхтаваліся адкрыць агонь. Нік ўпаў на падлогу машыны, левай рукой трымаючыся за руль, а правай націскаючы на педаль газу, на паліцы. Ён чуў, як кулі разбілі лабавое шкло і пракалолі метал капота бесперапынным, трескучим стрэлам. Але інерцыя машыны, якая займаецца ляскатаў, як лакаматыў, не была парушаная, і Нік мімаходам убачыў салдат, прабіваючыся праз чалавечую сцяну. Ён хутка падняўся на ногі, як раз своечасова, каб павярнуць колы перад хутка надыходзячым паваротам дарогі.
  
  
  
  "Мы зрабілі гэта", - усміхнуўся ён. "Па крайняй меры, пакуль".
  
  
  
  'Што ж нам цяпер рабіць?' - Гэта Алексі прасунула галаву ў праём кабіны кіроўцы.
  
  
  
  "Мы пастараемся ih перахітрыць", - сказаў Нік. "Цяпер яны загадаюць пабудаваць блокпосты і арганізаваць пошукавыя атрады. Але яны будуць лічыць, што мы азызласць адкрыта да берага. Да каналу Ху, дзе мы высадзіліся; гэта было б найбольш лагічным ходам. Але замест гэтага мы вяртаемся ў тым напрамку, адкуль прыйшлі, на Гэты Ван. Толькі да таго часу, як мы дабяромся туды, яны зразумеюць, што зрабілі памылку і што мы не, т да заходняга берага.
  
  
  
  Калі б Нік пакінуў гэтую думку пры сабе, па меншай меры, не было б тысячы іншых рэчаў, якія маглі б пайсці не так! Нік паглядзеў на паказальнік бензіну. Бак быў амаль поўны, яго хапіла, каб дабрацца да месца прызначэння. Ён уладкаваўся ямчэй і засяродзіўся на тым, каб як мага хутчэй манеўраваць цяжкай машынай на звілістай і пагорыстай дарозе. Ён азірнуўся. Алексі і Аня спалі на дне з аўтаматамі, як плюшавыя мышы на руках. Нік адчуў глыбокае задавальненне, амаль палёгку. Праца была зроблена, яны былі жывыя, і для разнастайнасці усё ішло гладка. Можа, пара. Магчыма, ён не адчуў бы такога палягчэння, калі б стала вядома пра існаванне генерала Ку.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  
  Генерал быў неадкладна папярэджаны, і калі ён прыбыў, Нік быў у дарозе амаль дзве гадзіны. Генерал Ку, камандуючы Трэцяй арміяй народнай медыцыне Рэспублікі, прайшоў праз абломкі. Ўдумлівы і ўважлівы, ён ўвабраў усё да драбнюткіх дэталяў. Ён не сказаў нам словы, але ў эга вачах адбівалася эга незадаволенасць, калі ён шэл праз шэрагі хворых салдат. Генерал Ку ў душа быў прафесійным салдатам. Ён ганарыўся сваёй сям'ёй, якая займаецца, у мінулым выпусціла сяргей шмат выбітных салдат. Пастаянныя кампаніі палітычнага крыла новай Нацыянал-рэвалюцыйнай арміі заўсёды былі для яго стрэмкай. Эга зусім не цікавіла палітыка. Ён думалі, што салдат павінен быць спецыялістам, майстрам, а не працягам ідэалагічнага руху. доктар Сюй Цань і эга людзі фармальна знаходзіліся пад эга камандаваннем. Але Ху Цзань заўсёды працаваў з поўнай даверанасцю зверху. Ён па-свойму кіраваў сваёй элітнай трупай і ладзіў ўласнае шоў. А цяпер, калі шоў нечакана ператварылася ў дым, яго запрасілі навесці парадак.
  
  
  
  Адзін праз малодшых афіцэраў паведаміў эму, што адбылося, калі рэгулярныя войскі ўвайшлі на тэрыторыю. Генерал Ку моўчкі слухаў. Ці быў хто-небудзь у дом на ўзгорку раней? Ён глыбока ўздыхнуў, калі эму сказалі, што гэтага яшчэ не адбылося. У сваёй памяці ён зрабіў пазнаку пра па меншай меры дзесяці малодшых афіцэраў, якія дакладна не будуць наступнымі ў чарзе на павышэнне. Генерал з невялікай світай сам пад'ехаў да ў асаблівых хаце і выявіў цела Сюй Цаня з шабляй, усё яшчэ тырчыць у яго на спіне.
  
  
  
  Генерал Ку спусціўся па лесвіцы дома і сел на ніжнюю прыступку. Валодаючы прафесійным, натрэніраваным мозгам, ён пачаў збіраць усе разам.Ён любіў цвёрда кантраляваць усё, што адбывалася ў раёне, што знаходзіцца пад эга камандаваннем, у правінцыі Квантун. Было ясна, што тое, што здарылася, не было выпадковасцю. Гэтак жа відавочна, што гэта павінна была быць праца высокакваліфікаванага спецыяліста, такога ж чалавека, як ён сам, але з незвычайнымі здольнасцямі. На самай дэла генерал Ку захапляўся гэтым чалавекам. Цяпер эму ў галаву прыйшлі іншыя падзеі, такія як патрульны катэр, які так невытлумачальна знік без следу, і невытлумачальны інцыдэнт з адным па эга канвояў некалькі дзён таму.
  
  
  
  Хто б гэта нас быў, павінна быць, ён быў тут усяго некалькі гадзін таму, калі ён сам паслаў сюды свае войскі, каб высветліць, чаму свет, здавалася, заканчваецца на поўнач ад Шилунга! Стральба па бакам з газам была прыкладам фантастычнай стратэгіі, імправізацыйнага мыслення, якое можа вырабіць толькі звышрозум. Было шмат варожых агентаў, але толькі невялікая ih частка была здольная на такія подзвігі. Генерал Ку не быў бы чыстакроўны спецыялістам, якія займаюць вышэйшую становішча ў кітайскай арміі, калі б ён не захаваў у сваёй памяці ўсе імёны такіх высокапастаўленых агентаў.
  
  
  
  Рускі агент Корветский быў добры, але такі розум не быў эга моцнай бокам. У ангельцаў сапраўды былі добрыя людзі, але гэта як-то не адпавядала ih ўзоры. У ангельцаў ўсё яшчэ была схільнасць да сумленнай гуляе, і яны здаваліся генералу Ку занадта цывілізаванымі для такога падыходу. Між іншым, па словах Ку, гэта была прыкрая звычка, з-за якой частцы яны выпускалі шанец. Не, тут ён злавіў д'ябальскую, змрочную, магутную эфектыўнасць, якая займаецца, можа паказваць толькі на аднаго чалавека: амерыканскага агента N3. Генерал Ку на секунду задумаўся, потым знайшоў імя: Нік Картэр! Генерал Ку устаў і загадаў свайму кіроўцу адвезці эга назад на тэрыторыю, дзе эга салдаты ўсталявалі радыёстанцыю. Гэта павінен быў быць Нік Картэр, а ён усё яшчэ быў на кітайскай зямлі. Генерал зразумеў, што Сюй Цань, павінна быць, задумаў што-тое, пра што не падазравала нават вярхоўнае камандаванне. Амерыканцу было загадана знішчыць базу Сюй Цаня. Цяпер ён быў у бегах. Генералу Ку было амаль шкада, што даводзілася эга спыняць. Ён глыбока захапляўся майстэрствам. Але ён сам быў майстрам. Генерал Ку устанавіў радыёсувязь. "Дайце мне штаба", - спакойна сказаў ён. "Я хачу, каб адразу былі даступныя два батальёна. Яны павінны ачапіць берагавую лінію ад Гуменчай ўздоўж праліва Ху. Так, два батальёна, хопіць. Гэта проста абноўлена засцярогі ў выпадку, калі яе памыляюся. Верагодна, мужчына выбраў іншы кірунак. Яе не вось чакаю ад яго гэтага, што так відавочна ".
  
  
  
  Затым генерал Ку падаў заяўку на сувязь з ВПС, і цяпер эга тон быў мерным і рэзкім. "Так, адзін вакол маіх звычайных вайсковых грузавікоў. Ён, павінна быць, ужо быў каля Кунгту, накіроўваючыся на ўсходняе ўзбярэжжа. Сапраўды, гэта абсалютны прыярытэт. Не, дакладна не самалёты, яны занадта хуткія, і на пагорках не знойдуць нас адной машыны. Добра, што яе вось чакаю дадатковай інфармацыі.
  
  
  
  Генерал Ку вярнуўся да сваёй машыне. Было б добра, калі б амерыканца прывезлі жывым. Ён гатэль б сустрэцца з гэтым чалавекам. Але ён ведаў, што шанец вельмі малы. Спадзяюся, што з гэтага часу вярхоўнае камандаванне будзе больш асцярожным са сваімі адмысловымі праектамі і пакіне ўсе ракеты і абсталяванне ih бяспекі ў руках рэгулярнай арміі.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 11
  
  
  
  
  
  
  
  Аня і Алексі прачнуліся. Ih вочы ззялі, і Нік быў шчаслівы гэта бачыць. Цяжкая машына з грукатам перайшла дарогу, і пакуль яны нядрэнна прасунуліся. Ён вырашыў трохі праверыць дзяўчат, каб штогод, як яны адрэагуюць. Ён усё яшчэ не быў упэўнены ў тым, якую шкоду нанеслі ім катаванні Сюй Цаня.
  
  
  
  "Алексі", - адказаў ён. Яе твар з'явілася ў люку паміж грузавы платформай і кабінай кіроўцы. "Памятаеце, калі вы спыталі мяне, якое было ў Амерыцы? Калі мы спалі ў пячоры?
  
  
  
  Дырэктар нахмурылася. - 'Што?' Яна, відавочна, спрабавала ўспомніць.
  
  
  
  "Вы пыталіся пра Грынвіч-Вілідж", - настойваў ён. "Якое было там жыць".
  
  
  
  "О, так, - павольна адказала яна. "Так, цяпер яе ўспомніла".
  
  
  
  "Хацелі б вы жыць у Амерыцы?" - спытаў Нік, уважліва назіраючы за выразам яе твару ў люстэрка задняга выгляду. Яе твар заззяў, і яна летуценна ўсміхнулася.
  
  
  
  Ёй так думаю, Нік, - сказала яна. "Я думала пра гэта. Так, на самай дэла, я думаю, гэта было б нядрэнна.
  
  
  
  "Тады мы пагаворым пра гэта пазней", - адказаў ён. На дадзены момант ён супакоіўся. Яна ачуняла, па меншай меры, псіхалагічна. Яна магла запамінаць рэчы і бачыць сувязі. А паколькі яны былі так падобныя, Нік падазраваў, што з Аняй таксама ўсё будзе ў парадку. Па крайняй меры, гэта гідкае прылада не разглядаліся сур'ёзнага шкоды ih мозгу. Але ён не мог забыцца бедную польскую дзяўчыну ў падвале. Яна магла б думаць нармальна, але яна была эмацыйна твар пакалечыла, непапраўная катастрофа. Ён ведаў, што ёсць толькі адзін спосаб даведацца. Але цяпер было непадыходны час і непадыходнае месца. І ў гэтых пры іншых абставінах ён можа толькі пагоршыць сітуацыю.
  
  
  
  Эга сэнс быў так засяроджаны на блізнятах, што ён не чуў пульсавалага гуку, пакуль верталётам не праляцеў амаль адкрыта над эга галавой. Ён падняў вочы і ўбачыў на nen зорку ВПС Кітая. Верталётам хутка знізіўся, і Нік своечасова заўважыў, мала кулямёта. Ён павярнуў руль і пачаў рухацца зігзагападобна, хоць на вузкай дарозе для гэтага амаль не было месца. Пачуўся залп па кулямёта. Ён ведаў, што Алексі і Аня ляжаць на падлозе, і не чуў sonic, якія паказвалі б на тое, што ў адну вакол іх паранілі. Цяпер машына абмінула шэраг дрэў, верхнія галіны якіх зачынялі дарогу, як вароты, але як толькі яны выйшлі з-пад іх, верталётам зноў апынуўся над імі. Нік зірнуў на кабіну. Стральба спынілася, і член экіпажа загаварыў па рацыі.
  
  
  
  Нік ехаў з змрочным тварам. Ён будзе весці машыну як мага даўжэй. Да цяперашняга часу яны павінны быць блізка да берага. Ён задаваўся пытаннем, як, кравец вазьмі, яны даведаліся, што ён збіраецца збегчы сюды. Цяпер ён ехаў, як д'ябал, дросель на мяжы, павароты на двух колах. Ён не спрабаваў рухацца хутчэй верталёта. На гэта не было шанцаў. Але ён гатэль з'ехаць як мага далей, перш чым яны будуць вымушаныя пакінуць машыну. І Нік быў упэўнены, што гэты момант хутка наступіць. Момант надышоў раней, чым ён думаў, калі краем вока ён убачыў паўтузіна кропак, якія з'явіліся ў неба. Яны станавіліся ўсё больш, і яны таксама былі верталётамі. Больш! А можа быць, і з ракетамі!
  
  
  
  "Будзьце гатовыя скокнуць!" - ён ператэлефанаваў і пачуў, як Алексі і Аня вскакивают на ногі.
  
  
  
  Нік спыніў машыну, і яны выскачылі. Яны нырнулі ў насып, якая займаецца, на шчасце, зарасла дрэвамі, і пабеглі. Калі б яны засталіся ў цені густога падлеску і густых дрэў, яны маглі б застацца па-за поля гледжання верталётаў. Вайсковая машына даказала сваю каштоўнасць, але цяпер стала хутчэй перашкодай.
  
  
  
  Яны беглі, як зайцы, пераследваюцца паляўнічымі сабакамі. Алексі і Аня не маглі доўга трымаць тэмп. Ih дыханне было ўжо нерэгулярным, і ў іх відавочна не хапала дыхання. Яны ўпалі на вузкую западзіну на мясцовасці, дзе трава была пяці футаў вышынёй. Дзяўчынкі сціснуліся настолькі, наколькі гэта было магчыма, і зачынілі галовы рукамі. Нік убачыў, як паведаміла пасольства, як кружаць вакол армейскага грузавіка, а з трох вакол іх ён убачыў белыя аблокі расчыняюцца парашутаў. Ён яшчэ трохі выпрастаўся і агледзеўся. Дэсантнікі таксама скакалі з іншых верталётаў.
  
  
  
  Нік зразумеў, што яны павінны быць выяўленыя такім чынам. Калі яны будуць рухацца занадта хутка, ну тут жа прыціснуць як паведаміла пасольства. Нік ўважліва глядзеў скрозь высокую траву на павольна спускаліся ўніз парашутыстаў. Ён заўсёды адчуваў, што гэтая дзіўная западзіна з пагоркамі па абодва бакі здаецца эму знаёмай, і раптам ён з упэўненасцю ведаў, дзе яны знаходзяцца. Тут дзіця ih знайшоў. Невялікая ферма павінна была быць паблізу. Нік на імгненне задумаўся, ці ёсць сэнс бегчы на ферму, але гэта будзе толькі адтэрміноўка пакарання. Несумненна, гэта было адно вакол першых месцаў, куды дэсантнікі адправіліся на пошукі. Ён адчуў руку на сваім рукаве. Гэта быў Алексі.
  
  
  
  "Мы застанемся тут і заманим ih да сябе", - сказала яна. "Толькі ты зможаш гэта зрабіць, Нік. Гэта ўжо недалёка ад берага. Не ждии ад нас нічога большага. Мы зрабілі сваю працу ".
  
  
  
  Пакінуць ih тут! Нік ведаў, што яна мае рацыю. Ён мог зрабіць гэта самастойна, асабліва калі яны прыцягнулі ўвагу дэсантнікаў. І калі б ён яшчэ не выканаў сваю місію, ён, несумненна, бы так і зрабіў. Ён бы ахвяраваў імі, калі б гэта было неабходна. Ён ведаў гэта, і яны таксама гэта ведалі. Але цяпер сітуацыя была іншай. Заданне было выканана, і яны разам давялі яе да паспяховага завяршэння. Яны дапамаглі эму, і цяпер ён не адмовіцца ад іх. Ён нахіліўся да Алексі і прыўзняў яе падбародак. "Не, дарагая", - сказаў ён, адказваючы на яе ўпарты погляд. Нік Картэр змрочна паглядзеў на што спускаліся дэсантнікаў. Яны ўтварылі кольца вакол западзіны і праз некалькі імгненняў цалкам атачылі б ih. А да берага заставалася яшчэ не менш пяцісот ярдаў. Ён схапіў вінтоўку, калі ўбачыў, што трава рухаецца справа ад іх. Гэта было элементы прыкметнае рух, але бясспрэчная. Цяпер трава суха зашамацела, і праз секунду ён, да свайго вялікага здзіўлення, убачыў твар маленькага хлопчыка з фермы.
  
  
  
  "Не страляйце", - сказаў хлопчык. - 'Калі ласка.' Нік апусціў пісталет, мала, калі хлопчык падпоўз да іх.
  
  
  
  "Я ведаю, што ты хочаш збегчы", - проста сказаў ён. "Я пакажу дарогу. На краі пагорка ў зале пачатак падземнага тунэля, па якім цячэ ручай. Ён досыць шырокі, каб пралезці праз яе ".
  
  
  
  Нік падазрона паглядзеў на хлопчыка. Маленькі тварык не паказвала нічога, нам ўзбуджэння, нашай нянавісці, наогул нічога. Ён мог загнаць ih ў абдымкі дэсантнікаў. Нік падняў вочы. Час ішоў, усе дэсантнікі ўжо прызямліліся. Больш не было рашэнню бегчы.
  
  
  
  "Мы пойдзем за табой", - сказаў Нік. Нават калі б дзіця гатэль ih здрадзіць, гэта было б лепш, чым проста сядзець тут і чакаць. Яны маглі б паспрабаваць пракласці сабе шлях, але Нік ведаў, што парашутысты былі добра навучанымі салдатамі. Гэта былі не аматары, выбраныя Сюй Цанем, а рэгулярныя кітайскія войскі. Хлопчык павярнуўся і пабег, Нік, і блізняты рушылі ўслед за ім. Хлопчык прывёў ih k зарослым хмызняком краі пагорка. Ён спыніўся ля зараснікаў соснаў і паказаў пальцам.
  
  
  
  "За хвоямі, - сказаў ён, - вы знойдзеце ручай, і адтуліну ў ўзгорку".
  
  
  
  "Ідзіце, - сказаў Нік дзяўчынкам. "Я буду там".
  
  
  
  Ён павярнуўся да хлопчыка і ўбачыў, што эга вочы па-ранейшаму нічога не паказваюць. Эму хацелася прачытаць, што за гэтым стаіць.
  
  
  
  'Чаму?' - проста спытаў ён.
  
  
  
  Выраз твару хлопчыка не змянілася, калі ён адказаў: "Вы пакінулі нас у жывых. Яе аплаціў свой доўг цяпер ".
  
  
  
  Нік працягнуў руку. Хлопчык на імгненне зірнуў на нах, даследаваў велізарную руку, якая займаецца магла сцерці эга жыццё, затым павярнуўся і пабег. Хлопчык адмовіўся паціснуць эму руку. Магчыма, ён вырасце ворагам і будзе ненавідзець людзей Ніка; магчыма, няма.
  
  
  
  Зараз надышла чаргу Ніка спяшацца. Калі ён кінуўся ў кусты, ха ён адкрыў твар вострым хваёвым иголкам. Там сапраўды быў ручай, і вузкі тунэль. Ён ледзь мог залезці плячыма ў яго. Тунэль быў прызначаны для дзяцей, і, магчыма, стройных жанчын. Але ён праявіў бы настойлівасць, калі б эму давялося капаць далей голымі рукамі. Ён пачуў дзяўчат, якія ўжо запаўзлі ў тунэль. Расшчапленне эга пачатак сыходзіць крывёй, калі ён разарваў сябе на вострых выступоўцаў камянях, і праз некаторы час эму прыйшлося спыніцца, каб сцерці бруд і кроў з вачэй. Паветра шталь брудным і душным, але прахалодная вада была дабраславеньнем. Ён апускаў у нах галаву, каб асвяжыцца кожны раз, калі адчуваў, што эга сілы слабеюць. У яго балелі рэбры, і ён адчуваў спазм ў нагах, якія пастаянна падвяргаліся ўздзеянню ледзяной вады. Ён быў на зыходзе сваіх сіл, калі адчуў прахалодны ветрык, і ўбачыў, як звілісты тунэль святлее і пашыраецца па меры прасоўвання. Сонечны сьвяты і свежае паветра ўдарылі эму ў твар, калі ён выходзіў, вакол тунэля, і, да свайго вялікага здзіўлення, ён убачыў наперадзе бераг. Алексі і Аня змучаныя ляжалі ў траве ля ўваходу ў тунэль, спрабуючы аддыхацца.
  
  
  
  "Ах, Нік", - сказала Алексі, выпростваючыся ў локці. "Можа быць, гэта ўсё роўна бескарысна. У нас больш няма сіл плыць. Калі б мы толькі маглі б знайсці тут, дзе схавацца, каб пераначаваць. Можа быць, заўтра раніцай мы зможам ...
  
  
  
  "Нас за што", - мякка, але цвёрда сказаў Нік. "Калі яны даведаюцца, што мы збеглі, яны будуць абшукваць кожны цаля берагавой лініі. Але я спадзяюся, нас чакаюць яшчэ некалькі прыемных сюрпрызаў. Па-першае, хіба ў нас тут у кустах не было маленькай лодкі, ці вы гэта забыліся?
  
  
  
  "Так, яго забылася", - адказаў Алексі, пакуль яны несліся ўніз з пагорка. "Але што, калі гэтая лодка знікла? Калі хто-небудзь яе знайшоў і забраў?
  
  
  
  "Тады табе прыйдзецца плыць, дарагая, падабаецца табе гэта ці не", - сказаў Нік. Але пакуль не хвалюйцеся. Калі трэба, яе паплыву для нас траіх ".
  
  
  
  Але лодка ўсё яшчэ была там, і яны агульнымі сіламі сапхнулі яе ў ваду. Ужо цямнела, але дэсантнікі ўжо здагадаліся, што ім атрымалася пазбегнуць акружэння. А гэта азначала, што як паведаміла амбасада зноў пачнуць шукаць, і даволі хутка могуць з'явіцца над берагавой лініяй. Нік не быў упэўнены, ці варта яму было спадзявацца, што хутка сцямнее, ці застанецца яркім, ih будзе лягчэй знайсці. Але не верталётамі.
  
  
  
  Ён адчайна гроб, каб сысці як мага далей ад берага. Сонца павольна садзілася ў неба, як ярка-чырвоны шар, калі Нік убачыў першыя чорныя кропкі, якія з'явіліся на гарызонце над берагам. Хоць яны ўжо прайшлі даволі вялікая адлегласць, Нік баяўся, што гэтага будзе недастаткова. Калі б толькі гэтыя чорныя сукі на імгненне паляцелі ў патрэбным кірунку, яны не маглі разлічваць на тое, што надоўга застануцца незаўважанымі. Ён назіраў, як два верталёты пачалі низменному слізгаць над берагавой лініяй, настолькі низменному, наколькі яны адважваліся, так што лопасці шрубы здаваліся амаль нерухомымі. Затым адзін вакол іх узляцеў, і шталь кружыць над вадой. Ён зрабіў полоборота і паляцеў да іх. Яны што-то выявілі на & nb.
  
  
  
  "Ён абавязкова ўбачыць нас", - змрочна сказаў Нік. "Ён будзе здавацца такім нізкім, каб быць упэўненым. Калі ён будзе над намі, мы дамо эму поўную моц з усімі астатнімі ў нас боепрыпасамі. Можа, усё-ткі адаб'ем.
  
  
  
  Як і прадказваў Нік, верталётам пачаў зніжацца па меры набліжэнне да іх і, нарэшце, рэзка спікіраваў. Калі ён праляцеў адкрыта больш за ih лодкай, яны адкрылі агонь. Адлегласць было дастаткова блізкае, і яны маглі бачыць серыю смяротных дзірак, пробивающихся ў ночы. самалёт. Ён праляцеў яшчэ сто ярдаў, пачаў разгортвацца і выбухнуў з аглушальным глухім гукам.
  
  
  
  Верталётам урэзаўся ў ваду слупам дыму і агню, і абломкі уздрыгвала ад хваляў, якія выклікалі прыступ. Але цяпер былі і іншыя хвалі. Яны прыйшлі з іншага боку, і небяспечна накренили лодку.
  
  
  
  Нік убачыў гэта першым, чорны калос падымаўся па глыбінь, як злавесная чорная дракона. Але гэтая дракона несла белыя значкі ваенна-марскога ФЛОТУ ЗША, а маракі выскоквалі вакол адкрытага люка і кідалі іх ліны. Нік схапіў адну па вяровак і пацягнуў ih k падводнай лодцы. Камандзір быў на палубе, калі Нік падняўся на борт услед за двайнятамі.
  
  
  
  'Яе, баяўся, што ты не дазволіш нам найдти цябе, - сказаў Нік. "І яе па-чартоўску рады цябе бачыць!"
  
  
  
  "Сардэчна запрашаем на борт", - сказаў афіцэр. Камандзір Джонсан, ЗША падводная лодка "Барракуды" ". Ён зірнуў на надыходзячы флот верталётаў. "Нам лепш хутчэй спусціцца пад ваду", - сказаў ён. "Мы хочам выбрацца адсюль як мага хутчэй і без далейшых інцыдэнтаў". Апынуўшыся пад палубай, Нік пачуў гук зачыняецца баявой рубкі і мацнеў гул рухавікоў, калі падводная лодка хутка пайшла ў глыбокую ваду.
  
  
  
  "З нашым вымяральным абсталяваннем мы змаглі дэталёва зарэгістраваць выбухі", - растлумачыў камандуючы Джонсан. "Павінна быць, гэта было добрае шоў".
  
  
  
  "Мне б спадабалася больш быць на адлегласці", - сказаў Нік.
  
  
  
  "Калі сям'я Лу Шы не з'явілася, мы зразумелі - вядома, што-то пайшло не так, але мы маглі б толькі пачакаць, і штогод. Разабраўшыся з выбухамі, мы адправілі падводныя лодкі ў двух месцах, дзе мы маглі б вас чакаць: канал Ху і тут, у Гэты Ван. Мы назіралі за узбярэжжам ніяк не калі і ноччу. Калі мы ўбачылі надыходзячую лодку, мы не адважыліся дзейнічаць неадкладна, таму што яшчэ не было зусім ясна, што гэта вы. Кітайцы могуць быць вельмі хітрымі. Для іх было б што-то накшталт таго, каб паслаць прынаду, каб прымусіць нас так паказаць нос. Але калі мы ўбачылі, што вы збілі верталётам, мы ўжо былі ўпэўненыя ".
  
  
  
  Нік расслабіўся і глыбока ўздыхнуў. Ён паглядзеў на Алексі і Сямёнаў. Яны стаміліся, і ад ih тварах было прыкметна празмернае напружанне, але ў ih вачах было таксама палёгку. Ён арганізаваў ih дастаўку ў каюты, а затым працягнуў размову з камандзірам.
  
  
  
  "Мы азызласць Тайвань", - сказаў афіцэр. "А адтуль вы можаце паляцець на самалёце ў Злучаныя Штаты. А як наконт сустрэнуць вашых расейскіх калегаў? Мы можам гарантаваць, што ih дастаўкі ў жаданае месца прызначэння ".
  
  
  
  "Мы пагаворым пра гэта заўтра, камандзір", - адказаў Нік. "Цяпер яе буду атрымліваць асалоду ад феноменам, які яны называюць ложкам, хоць у дадзеным выпадку гэта прычала на падводнай лодцы. Добры вечар, камандзір.
  
  
  
  "Вы добра папрацавалі, N3", - сказаў камандзір. Нік кіўнуў, адсалютаваў і павярнуўся. Ён стаміўся, смяротна стаміўся. Эму было б добра, калі б ён мог спаць без страху на борце амэрыканскага карабля.
  
  
  
  Дзе-то на палявым камандным пункце генерал Ку, камандуючы 3-й арміяй Кітайскай народнай медыцыне Рэспублікі, павольна выпускаў дым з цыгары. Перад ім на стале ляжалі справаздачы эга людзей, камандавання авіяцыі і спецыяльнага дэсантнага падраздзялення. Генерал Ку глыбока ўздыхнуў і задумаўся, ці пазнаюць пра гэта калі-небудзь пекінскія лідэры. Магчыма, яны былі настолькі захопленыя механізмамі сваёй прапагандысцкай машыны, што наогул не ў стане ясна думаць. Ён усміхнуўся у адзіноце свайго пакоя. Хоць на самай дэла не было прычын для ўсмешкі, ён нічога не мог з сабой парабіць. Ён заўсёды захапляўся майстрамі. Было прыемна прайграць таго N3.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 12
  
  
  
  
  
  
  
  У аэрапорце Фармоза кіпела жыццё. Алексі і Аня былі апранутыя ў новыя сукенкі, набытыя на Тайвані, і цяпер яны сустрэліся з Нікам у маленькай прыёмнай, абноўленымі і прывабнымі. Яны казалі больш за гадзіну, і цяпер Нік зноў задаў лейцара. Ён не хацеў непаразуменняў. Ён спытаў. - "Значыць, мы добра разумеем адзін аднаго?" "Я б гатэль, каб Алексі паехала са мной у Амерыку, і яна кажа, што гатэль б. Гэта ясна?
  
  
  
  "Гэта відавочна", - адказала Аня. "А яе, хачу вярнуцца ў Расею. Алексі заўсёды гатэля убачыць Амерыку. У мяне гэтага жадання ніколі не было ".
  
  
  
  "Людзі ў Маскве, ніколі не змогуць патрабаваць яе вяртання, таму што, наколькі вядома любому ў Вашынгтоне, яны адправілі толькі аднаго агента, а яе адпраўляю аднаго назад: - вас".
  
  
  
  "Так", - сказала Аня. 'Яе стамілася. І з мяне больш чым дастаткова гэтай працы, Нік Картэр. І ёй растлумачу ім, што думае Алексі ".
  
  
  
  "Калі ласка, Аня, - сказала Алексі. "Вы павінны даць ім зразумець, што я не здраднік. Што я не буду на іх шпіёніць. Ёй проста хачу паехаць у Амерыку і паспрабаваць жыць сваім жыццём. Яе хачу паехаць у Грынвіч-Вілідж, і я хачу ўбачыць Бафала і індзейцаў ".
  
  
  
  Аб'яву па гучнагаварыцелю раптам абарвала ih размова.
  
  
  
  "Гэта твой самалёт, Аня, - сказаў Нік.
  
  
  
  Ён паціснуў гэй руку і паспрабаваў прачытаць, што было ў нах ў вачах. Яны ўсё яшчэ не былі ў парадку на сто працэнтны. Яны ўсё яшчэ былі не такімі, якімі ён ih ўбачыў у першы раз, у іх было што-то тужлівае. Гэта было ледзь прыкметна, але ён гэтага не прапусціў. Ён ведаў, што яны старанна вывучаць яе, калі яна прыедзе ў Маскву, і вырашыў, што з Алексі зробіць тое ж самае, калі яны прыедуць у Нью-Ёрк.
  
  
  
  Аня пайшла ў суправаджэнні двух марскіх пяхотнікаў. Яна спынілася ля ўваходу ў самалёт, і павярнулася. Яна памахала на імгненне, а затым знікла ўнутры. Нік узяў Алексі за руку, але ён адразу адчуў, як яна напружылася, і яна адхапіла руку. Ён адразу адпусціў яе.
  
  
  
  "Ідзі, Алексі, - сказаў ён. "Нас таксама чакае самалёт".
  
  
  
  Рэйс у Нью-Ёрк прайшоў без здарэнняў. Алексі здавалася вельмі ўсхваляванай, і яна шмат казала, але ўсё ж ён гэта адчуваў, чаму-то яна не была сабой. Ён занадта добра ведаў, у чым была прычына, і адначасова адчуваў сябе змрочным і раз'юшаным. Ён загадзя адправіў тэлеграму, і Ястраб забраў ih ў аэрапорце. Па прыбыцці ў аэрапорт кэнэдзі, ny Алексі была ў захапленні, як дзіця, хоць, здавалася, яна была здзіўленая тым, высокімі будынкамі Нью-Ёрка. У будынку AX яе адвялі ў пакой, дзе яе чакала група спецыялістаў, каб абследаваць яе. Нік праводзіў Хока ў эга пакой, дзе на стале эга чакаў згорнуты ў паперу прадмет.
  
  
  
  Нік адкрыў яе і з усмешкай выцягнуў бутэрброд з ростбіф. Хоук лаканічна паглядзеў на яго, закурваючы трубку.
  
  
  
  "Дзякуй", - сказаў Нік, адкусіўшы кавалак. "Ты проста забыўся кетчуп".
  
  
  
  На долю секунды ён убачыў, як вочы Хоука бліснулі. "Мне вельмі шкада", - спакойна сказаў пажылы мужчына. "Я падумаю пра гэта ў наступны раз. Што будзе з дзяўчынай?
  
  
  
  "Я ўладжу гэй сустрэчу з некаторымі людзьмі. - Некаторымі рускімі, якіх яе ведаю ў Нью-Ёрку, - сказаў Нік. "Яна хутка адаптуецца. Яна досыць разумная. А яшчэ ў нах ёсць шмат іншых здольнасцяў ".
  
  
  
  "Я размаўляў па тэлефоне з расейцамі", - сказаў Хок, стукаючы трубкай па попельніцы і зморшчыўся. "Часам я не магу не здзіўляцца імі. Спачатку ўсе яны былі з дабрынёй і гатоўнасцю дапамагчы. І цяпер, калі ўсё скончылася, яны зноў вядуць сябе, як раней, холадна, па-дзелавому і стрымана. Даў ім мноства магчымасцяў сказаць усё, што яны гатэляў, але яны не сказалі нам словы больш, чым было абсалютна неабходна. Яны нам разу не казалі аб дзяўчыне ".
  
  
  
  "Адліга была часовай, бос, - сказаў Нік. "Каб зрабіць эга сталым, спатрэбіцца значна больш".
  
  
  
  Дзверы адчыніліся, і ўвайшоў адзін праз лекараў. Ён што-то сказаў Хоуку.
  
  
  
  "Дзякуй", - сказаў эму Хоук. 'Голас і ўсё. І скажыце, калі ласка, спадарыні Любові, што містэр Картэр забярэ яе на стойцы рэгістрацыі.
  
  
  
  Ён павярнуўся да Ніку. "Я зарэзерваваў для вас кватэру на Плошчы, у адным вакол верхніх паверхаў з выглядам на парк. Галасаванне ключы. Вы крыху расслабіліся за наш кошт.
  
  
  
  Нік кіўнуў, узяў ключы і выйшаў праз пакоі. Ён не распавёў Хоуку ці каму-небудзь яшчэ аб дэталях цацкі Сюй Цаня. Ён гатэль, каб ён быў гэтак жа ўпэўнены, як Ястраб, што зможа расслабіцца Плаза з Алексі на працягу наступнай нядзелях.
  
  
  
  Ён забраў Алексі са стоек рэгістрацый, і яны бок аб бок выйшлі па ўсім будынкаў, але Нік не адважыўся ўзяць яе за руку. Яна здавалася эму шчаслівай і ўсхваляванай, і ён вырашыў, што лепш спачатку паабедаць з ёй. Яны пайшлі на Форум. Потым абеду яны ўзялі таксі, якое отвезло ih праз Цэнтральны парк у гатэль "Плаза".
  
  
  
  Нумар, які забраніраваў Хоук, быў больш чым прасторным, і Дырэктар быў вельмі ўражаны.
  
  
  
  "Гэта тваё на тыдзень", - сказаў Нік. - Можна сказаць, што-то накшталт падарунка. Але не думайце шчыра цяпер, што вы можаце пражыць астатак свайго жыцця ў Амерыцы галасаваць так ".
  
  
  
  Алексі падышла да яго з бліскучымі вачыма. "Я таксама гэта ведаю, - сказала яна. "О, Нік, яе так шчаслівая. Калі б не ты, мяне б зараз не было ў жывых. Што я магу зрабіць, каб падзякаваць вас? '
  
  
  
  Ён быў трохі здзіўлены шчырасцю яе пытання, але вырашыў рызыкнуць. "Я хачу заняцца з табой любоўю", - сказаў ён. "Я хачу, каб ты дазволіла мне ўзяць цябе".
  
  
  
  Яна адвярнулася ад яго, і Нік убачыў пад яе блузкой, як яе сакавітая грудзі люта падымалася і апускалася. Ён заўважыў, што яна неспакойна рухалася рукамі.
  
  
  
  "Мне страшна, Нік", - сказала яна, шырока расхінуўшы вочы. 'Баюся.'
  
  
  
  Ён падышоў да яе і гатэль дакрануцца да яе. Яна здрыганулася і адышла ад яго. Ён ведаў, што рабіць. Гэта быў адзіны выхад.Ён усё яшчэ быў ўзбуджаных, пачуццёвым істотай, па меншай меры, гэта не змяніла адносіны да Ху Цзаню. Ён успомніў ih першую ноч у Ганконгу, калі заўважыў, што нейкае сэксуальнае ўзбуджэнне прымушала яе распачынаць усё больш і больш. Ён не шталь б ee цяпер прымушаць. Эму прыйдзецца набрацца цярпення і чакаць, пакуль яе ўласнае жаданне возьме верх. Пры неабходнасці, Нік мог быць вельмі далікатным партнёрам. Пры неабходнасці ён мог адаптавацца да патрабаванням і цяжкасцяў цяперашні час і цалкам рэагаваць на патрэбы свайго партнёра. За сваё жыццё ён узяў шмат жанчын. Некаторыя прагнулі эга з першага дотыку, іншыя супраціўляліся, а некаторыя адкрылі з ім новыя гульні, аб якіх нават не марылі. Але сёння ўвечары ўзнікла адмысловая праблема, і ён быў поўны рашучасці яе вырашыць. Не сыч яго самога, а асабліва вячаслаў інтарэсаў Алексі.
  
  
  
  Нік перасёк пакой, выключыўшы ўвесь сьвяты, акрамя маленькай настольнай лямпы, якая займаецца давала пакоі мяккі брылёў. Вялікае акно прапускала месяцовы сьвяты і непазбежныя агні вялікага горада. Нік ведаў, што Алексі дастаткова святла, каб убачыць эга, але ў той жа час цьмяны сьвяты гасподзь ствараў хвалюючую, але заспакаяльную атмасферу.
  
  
  
  Алексі села на канапу і паглядзела ў акно. Нік устаў перад ёй і пачаў пакутліва павольна здымаць вопратку. Калі ён зняў кашулю і эга магутная шырокая грудзі блішчала ў месячным святле, ён падышоў да яе, аблізвае. Ён выцягнуўся перад ёй і ўбачыў, як яна кідае нясмелыя погляды на яго аголены торс. Ён паклаў руку на шыю і павярнуў да сабе галаву. Яна цяжка дыхала, яе грудзей шчыльна прыціскаліся да тонкай тканіны блузкі. Але яна не ўздрыгнула, і цяпер яе погляд быў прамым і адкрытым.
  
  
  
  Ён павольна зняў штаны і прыклаў яе руку да сваіх грудзей. Затым ён прыціснуў ee галаву да свайго прэсу. Ён адчуў, як яе рука на яго грудзях, павольна рухаецца да эга спіне, дазваляючы прыцягнуць эга ліжа. Затым ён пачаў павольна і далікатна распранаць яе, прыціскаючы ee галаву да свайго жывата. Яна ложка і рассунула ногі, каб ён мог лёгка зняць з нах спадніцу. Затым ён зняў з нах бюстгальтар і моцнага і падбадзёрваючы сціснуў адну вакол яе прыгожых грудзей. На імгненне Нік адчуў канвульсіях па ee целе, але ён прасунуў руку пад мяккую грудзі і правёў кончыкамі пальцаў па соску. Ee вочы былі напалову зачыненыя, але Нік ўбачыў, што яна глядзіць на яго з напаўадчыненымі ротам. Затым ён устаў і зняў трусы, так што ён стаяў перад ёй аголеным. Ён усміхнуўся, калі ўбачыў, што яна працягнула эму руку. Яе рука дрыжала, але яе запал падножку ee супраціў. Затым раптам яна дазволіла сабе атакаваць эга, моцнага абхапіўшы эга і згубіўшыся грудзьмі аб эга цела, калі яна ўпала на калені.
  
  
  
  "Ах, Нік, Нік, - усклікнула яна. "Я думаю, што гэта" так ", так ... але спачатку дазволь мне трохі дакрануцца да цябе". Нік моцнага трымаў яе, пакуль яна даследавала эга цела рукамі, ротам і мовай. Як быццам яна знайшла што-тое, што даўно страціла, і цяпер ўспамінала гэта патроху.
  
  
  
  Нік нахіліўся, ставіце рукі паміж яе сцегнаў, і панёс да канапы. Цяпер яна больш не супраціўлялася, і ў яе вачах не было і следу страху. З узрастаннем сілы яна пагрузілася ў заняткі любоўю, і выпусьціла крыкі ўзбуджэння. Нік па-ранейшаму ставіўся да яе з пяшчотай, і ў яго было пачуццё добрае і шчасця, якое ён рэдкіх лячэбных адчуваў раней.
  
  
  
  Калі Алексі падышла і абняла эга сваім мяккім, цёплым целам, ён пяшчотна пагладзіў светлыя валасы, адчуваючы палёгку і задавальненне.
  
  
  
  "Я ў парадку, Нік", - ціха сказала яна эму на вуха, смеючыся і усхліпваючы адначасова. "Я ўсё яшчэ цалкам здаровая".
  
  
  
  "Ты больш, чым у парадку, дарагая", - засмяяўся ён. 'Ты выдатная.' Ён падумаў пра Ганны. Яны абодва думалі пра Ня, і ён ведаў, што з ёй усё ў парадку, як раней было. Яна рана ці позна даведаецца.
  
  
  
  "О, Нікі", - сказаў Алексі, прыціскаючыся да эга грудзей. "Ya lublu vas, Нік Картэр. Яе люблю цябе.'
  
  
  
  Нік засмяяўся. Так што ў нядзелю на Плошчы ўсё роўна будзе добрай.
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  
  Аб кнізе:
  
  
  
  
  
  
  Ху Цань - вядучы вучоны Кітая ў галіне ядзернай энергіі. Ён заняў такую пазіцыю ў Кітаі, што эга практычна ніхто не стрымлівае. можна працягваць.
  
  
  
  Гэта не так wouldnt дрэнна, Нік. Горш за ўсё тое, што Ху Цзань - не звычайны вучоны, а, перш за ўсё, чалавек, які сілкуе няўяўную нянавісць да ўсяго заходняга. Не толькі да ЗША, але і да Расеі.
  
  
  Цяпер мы дакладна ведаем, што ён неўзабаве прыме меры самастойна, Нік. Вы едзеце ў Кітай, атрымліваеце там дапамогу ад двух расейскіх агентаў, і вам трэба прыбраць гэтага чалавека. Я думаю, гэта будзе твая самая цяжкая праца, Нік...
  
  
  
  
  
  
  
  Шклоўскі Леў
  
  Перабежчык
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Перабежчык
  
  
  Першая кіраўнік.
  
  
  У Акапулька заўсёды свеціць сонца. У невялікім гасцінічным нумары з выглядам на пляж з белым пяском Нік Картэр, забойца нумар адзін у кампаніі, AX, назіраў, як чырвоны шар заходзячага сонца всплескивает над морам. Эму спадабалася гэта відовішча, і ён рэдкіх лячэбных эга прапускаў, але ён прабыў у Акапулька ўжо месяц, і адчуў, як унутры ў яго нарастае трывожнае непакой.
  
  
  Ястраб сцвярджаў на тым, каб на гэты раз ён узяў адпачынак, і Нік спачатку быў за гэта. Але месяц - гэта занадта доўга для бяздзейнай жыцця. Эму трэба было заданні.
  
  
  Киллмастер адвярнуўся ад акна, ужо темнеющего ў прыцемках, і паглядзеў на пачварны чорны тэлефон на тумбачцы. Эму амаль хацелася, каб ён зазваніў.
  
  
  Для эга спіной пачуўся шолах прасцін. Нік завяршыў свой паказальнікаў тварам да ложка. Лора Бест працягнула эму свае доўгія загарэлыя рукі.
  
  
  "Ізноў, дарагі", - сказала яна хрыплым ад скляпенні голасам.
  
  
  Нік увайшоў у ee абдымкі, яго магутная грудзі расціснула яе ідэальна сфармаваныя аголеныя грудзі. Ён правёў вуснамі па яе вуснаў, адчуваючы смак cola ў яе дыханні. Лаура нецярпліва варушыла вуснамі. Пальцамі нага, яна працягнула прасціну паміж імі. Гэта рух ўсхвалявала ih абодвух. Лора Бест ўмела займацца каханнем. Ee ногі, як і ee грудзі - сапраўды, як і ўся яна - былі ідэальна сфармаваныя. У яе твары была дзіцячая прыгажосці, якая спалучае ў сабе нявіннасць і мудрасць, а часам і адкрытае жаданне. Нік Картэр ніколі не ведаў больш дасканалай жанчыны. Яна была ўсім для ўсіх мужчын. У нах была прыгажосць. Яна была багатай дзякуй нафтавага багацця, пакінутым гэй бацькам. У нах былі мазгі. Яна была адной вакол самых прыгожых людзей з усяго свету, або, як аддаваў перавагу Нік, астанкаў Джетсета. Занятак каханнем было ee спортам, хобі, пакліканнем. Апошнія тры нядзелях яна распавядала сваім міжнародным сябрам, што вар'яцка любіць Артура Поргеса, пакупніка і прадаўца дзяржаўных лішкаў тавараў. Артур Поргес апынуўся сапраўдным прыкрыццём Ніка Картэра.
  
  
  У Ніка Картэра таксама было мала размешчана сонца ў сферы заняткаў любоўю. Мала што задавальняла эга так, як заняткі каханнем з прыгожай жанчынай. Заняткі каханнем з Лорой Бест цалкам выканалі эга. І яшчэ-
  
  
  "Ой!" - сказала Лора. "А цяпер, дарагі! У цяперашні час!" Яна выгнулась да яму, праводзіла пазногцямі па эга мускулістай спіне.
  
  
  А калі яны разам завяршылі свой любоўны акт, яна обмякла і, цяжка дыхаючы, звалілася з яго.
  
  
  Яна адкрыла свае вялікія карыя вочы, гледзячы на яго. "Божа, гэта было добра! Гэта было яшчэ лепш ". Яе вочы слізганулі па эга грудзей. "Ты ніколі не стамляешся, праўда?"
  
  
  Нік ўсміхнуўся. "Я стамляюся." Ён жым лежачы побач з ёй, выцягнуў вакол тумбачкі адну вакол сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам, закурыў і працягнуў гэй.
  
  
  Лора прыўзнялася на локці, каб лепей разгледзець эга твар. Яна пахітала галавой, гледзячы на цыгарэту. "Жанчына, якая займаецца стамляе цябе, павінна быць больш за жанчынай, чым яе".
  
  
  "Не, - сказаў Нік. Ён сказаў гэта, збольшага таму, што верыў у гэта, а збольшага таму, што належыць ім, што яна гатэля гэта пачуць.
  
  
  Яна адказала на яго ўсмешку. Ён быў правоў.
  
  
  "Гэта было разумна з твайго боку", - сказала яна, праводзячы паказальным пальцам па эга носе. "Ты заўсёды кажаш правільныя рэчы ў патрэбны час, ці не так?"
  
  
  Нік глыбока зацягнуўся цыгарэтай. "Ты жанчына, якая займаецца ведае мужчын, яе дам табе гэта". І ён быў мужчынам, які ведаў жанчын.
  
  
  Лора Бест вывучала яго, яе вялікія вочы мігцелі далёкім бляскам. Яе каштанавыя валасы спадалі на левае плячо, амаль закрываючы грудзі. Паказальны палец злёгку слізгануў па эга вуснаў, горла; яна прыкладае далонь на яго масіўную грудзі. Нарэшце яна сказала: "Ты ж ведаеш, што я люблю цябе, ці не так?"
  
  
  Нік не хацеў, каб размова пайшоў у тым кірунку, у якім ён ідзе. Калі ён упершыню сустрэў Лору, яна параіла яму было не чакаць занадта многага. Ih стасункі будуць выключна для смеху. Яны цалкам атрымлівалі асалоду ад іншага адным, а калі гэта памеркла, яны рассталіся добрымі сябрамі. Ніякіх эмацыйных праблем, ніякай ліпкай тэатральнасці. Яна пайшла за ім, а ён за ёй. Яны займаліся любоўю і весяліліся. Перыяд. Гэта была філасофія выдатных людзей. І Нік больш чым пагадзіўся. У яго быў перапынак паміж заданнямі. Лаура была адной вакол самых прыгожых жанчын, якіх ён калі-небудзь сустракаў. Весялосьць было назвай гульні.
  
  
  Але ў апошні час яна стала капрызнай. У дваццаць два гады яна ўжо была замужам і тройчы разводилась. Яна казала аб сваіх мінулых мужоў, як паляўнічы кажа аб сваіх трафеях. Каб Лора любіла, Лора павінна была валодаць. І для Ніка гэта быў адзіны недахоп яе дасканаласці.
  
  
  "Не так ці што?" - пацвердзіў Лаура. Ee вочы хацелі эга.
  
  
  Нік расцерці цыгарэту ў попельніцы на тумбачцы. "Адчуваеце сябе плаваць пры месячным святле?" ён спытаў.
  
  
  Лаура плюхнулася на ложак побач з ім. "Кравец! Хіба ты не можаш сказаць, калі яе спрабую зрабіць табе прапанову? "
  
  
  "Што прапанаваць?"
  
  
  "Шлюб, вядома. Яе, хачу, каб ты ажаніўся на мне, каб прыбраць мяне ад усяго гэтага ".
  
  
  Нік усміхнуўся. "Пойдзем купацца пры месячным святле".
  
  
  Лаура не ўсміхнулася ў рэўматызму. "Не, пакуль я не атрымаю рэўматызму".
  
  
  Тэлефон зазваніў.
  
  
  Нік з палёгкай рушыў да яму. Лаура схапіла эга за руку, трымаючы ee.
  
  
  "Ты не здымеш трубку, пакуль яе не атрымаю рэўматызму".
  
  
  Свабоднай рукой Нік прыслабіў лёгка
  
  
  
  
  
  
  ee моцную хватку на яго руцэ. Ён зняў трубку, спадзеючыся пачуць голас Хоука.
  
  
  "Мастацтва, дарагі", - вымавіў жаночы голас з лёгкім нямецкім акцэнтам. "Магу яе пагаварыць з Лорай, калі ласка?"
  
  
  Нік даведаўся ў гэтым голасе Сонні, яшчэ адзін рэшту Jet-Set. Ён перадаў тэлефон Лауры. "Гэта Сонні".
  
  
  У гневе Лора ўскочыла з ложка, паказала Ніку прыгожы мову і ўжыў тэлефон да вуха. "Кравец цябе пабяры, Сонні. Ты абраў пякельнае час для званка.
  
  
  Нік стаяў ля акна і глядзеў, але ня бачыў белых шапак, слаба прыкметных над цёмным морам. Ён ведаў, што гэта будзе апошняя ноч, якую ён правядзе з Лорай. Тэлефанаваў Хоук або няма, ih адносіны скончыліся. Нік быў крыху злы на сябе за тое, што дазволіў гэтаму зайсці так далёка, як гэта адбылося.
  
  
  Лаура павесіла трубку. "Раніцай мы плывем на лодцы на Пуэрта Валларта". Яна сказала гэта лёгка, для estestvenno. Яна будавала планы. "Думаю, мне варта пачаць збіраць рэчы". Яна нацягнула трусікі, падняла бюстгальтар. На яе твары было засяроджанае выраз, як быццам яна шмат думала.
  
  
  Нік падышоў да сваіх цыгарэт, закурыў яшчэ адну. На гэты раз ён эй, не прапанаваў.
  
  
  "Добра?" - спытала Лаура. Яна застегивала бюстгальтар.
  
  
  "Добра, што?"
  
  
  "Калі мы пажэнімся?"
  
  
  Нік ледзь не падавіўся цыгарэтным дымам, які ён удыхнуў.
  
  
  "Пуэрта Валларта было б добрым месцам", - працягнула яна. Яна ўсё яшчэ будавала планы.
  
  
  Тэлефон зноў зазваніў.
  
  
  Нік падняў эга. "Так?"
  
  
  Ён адразу пазнаў голас Хоука. "Г-н Поргес?
  
  
  "Так".
  
  
  "Гэта Томпсан. Наколькі яе разумею, у вас ёсць на продаж сорак тон чыгуну.
  
  
  "Гэта правільна."
  
  
  "Калі кошт будзе прыдатнай, яе, магу быць зацікаўлены ў куплі дзесяці тон гэтага прадукту. Вы ведаеце, дзе мой офіс? "
  
  
  "Так", - адказаў Нік з шырокай усмешкай. Хоук гатэль " эга " - у дзесяць гадзін. Але сёння ў дзесяць гадзін або заўтра раніцай? "Няўжо таксама заўтра раніцай будзе дастаткова?" ён спытаў.
  
  
  "Добра", - завагаўся Хоук. "У мяне заўтра некалькі сустрэч".
  
  
  Ніку больш не трэба было казаць. Што б правадыр нам падрыхтаваў для яго, гэта было тэрміновае. Киллмастер крадком зірнуў на Лору. Яе цудоўнае твар было напружаным. Яна з трывогай назірала за ім.
  
  
  "Я палячу адсюль наступным самалётам", - сказаў ён.
  
  
  "Гэта будзе выдатна."
  
  
  Яны павесілі трубку разам.
  
  
  Нік павярнуўся да Лоры. Калі б яна была Джорджет, або Совай Цзын, або любой іншай дзяўчынай Ніка, яна надзьмула б вусны і падняла б невялікі шум. Але яны рассталіся сябрамі і паабяцалі адзін аднаму, што ў наступны раз будзе доўжыцца даўжэй. Але з Лорай так і не атрымалася. Ён ніколі не ведаў нікога падобнага на нах. З ёй павінна было быць усё ці нічога. Яна была багатая і распешчаная і прывыкла паступаць па-свойму меркаванні.
  
  
  Лаура выглядала прыгожай, стаяць ў бюстгальтары і трусіках, паклаўшы руку на сцягна.
  
  
  "Так?" - сказала яна, прыпадняўшы бровы. На яе твары было выраз маленькага дзіцяці, таго, хто глядзіць на тое, што яна гатэляў адабраць у нах.
  
  
  Нік гатэль зрабіць гэта як мага больш бязбольным і кароткім. "Калі вы збіраецеся на Пуэрта Валларта, вам лепш пачаць збіраць рэчы. Да пабачэння, Лора.
  
  
  Яе рукі ўпалі па баках. Яе ніжняя губа пачала злёгку дрыжаць. "Тады ўсё скончана?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Цалкам?"
  
  
  "Зусім фантастычным", - Нік ведаў, што яна ніколі не зможа стаць яшчэ адной па эга дзяўчынак. Разрыў з ёй павінен быў быць канчатковым. Ён затушыў цыгарэту, якую выкурыў, і шталь чакаць. Калі яна збіралася падарвацца, ён быў да гэтага гатовы.
  
  
  Лаура паціснула плячыма, слаба ўсміхнулася эму і пачала расшпільваць бюстгальтар. "Тады давайце зробім гэты апошні раз самым лепшым", - сказала яна.
  
  
  Яны займаліся любоўю, спачатку пяшчотна, затым люта, кожны забіраючы ў другога ўсё, што можна было даць. Гэта быў ih апошні раз разам; яны абое ведалі гэта. А Лора ўвесь час плакала, слёзы цяклі па скроняў, змочваючы падушку пад ёй. Але яна была права. Гэта было лепш за ўсё.
  
  
  У дзесяць хвіліна адзінаццатага Нік Картэр увайшоў у невялікі офіс у будынку Amalgamated Press Wire and Services на Дзюпон-Серкл. У Вашынгтоне shell снег, і плечы эга паліто былі вільготнымі. У офісе пахла затхлым цыгарэтным дымам, але кароткі чорны недакурак, захраснуў паміж зубамі Хоука, так і не загарэўся.
  
  
  Хоук сядзеў за цьмяна асветленым сталом, яго ледзяныя вочы ўважліва вывучалі Ніка. Ён глядзеў, як Нік павесіў паліто і сеў насупраць яго.
  
  
  Нік ужо рэкламуе Лору Бест разам са сваёй вокладкай Артура Поргеса ў банк памяці свайго розуму. Ён мог успомніць гэта ўспамін, калі гатэль, але, хутчэй за ўсё, ён проста спыняўся там. Цяпер ён быў Нікам Картэрам, N3, Killmaster для AX. П'ер, эга малюсенькая газавая бомба, вісела на сваім любімым месцы паміж эга нага, як трэцяе яечка. Тонкі штылет Х'юга быў трывала замацаваны на яго руцэ, гатовы змясціцца ў эга руку, калі эму гэта спатрэбіцца. А Вільгельміны, яго 9-міліметровы "Люгер", ўтульна ўладкавалася пад эга левай падпахай. Эга, мозг быў настроены на Хоука, яго мускулістае цела чакала дзеянняў. Ён быў узброены і гатовы да працы.
  
  
  Хоук зачыніў тэчку і адкінуўся на спінку крэсла. Ён выцягнуў выродлівую чорную недакурак iso rta, з агідай даследаваў эга і кінуў у смеццевае вядро побач са сваім сталом. Амаль адразу ён заціснуў у зубах яшчэ адну цыгару, і эга кожистое твар затуманило дымам.
  
  
  "Нік, у мяне для цябе ёсць цяжкая задача", - раптам сказаў ён.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік нават не спрабаваў схаваць усмешку. Абодва ведалі, што ў N3 заўсёды самыя стромкія задач.
  
  
  Хоук працягнуў. "Слова" меланомы "што-небудзь для вас значыць?"
  
  
  Нік прыгадаў, што калі-то чытаў гэтае слова. "Якое-то стаўленне да пігменты скуры, ці не так?"
  
  
  На дабрадушным твар Хоука з'явілася задаволеная ўсмешка. "Дастаткова блізка, - сказаў ён. Ён адкрыў тэчку перад сабой. "Не дазваляйце гэтым десятидолларовым словах збіць вас з панталыку". Ён пачаў чытаць. "У 1966 годзе з дапамогай электроннага мікраскопа прафесар Джон Лу адкрыў метад выдзялення і характарыстыкі такіх скурных захворванняў, як меланомы, клеткавы сіні плям, альбінізмам і іншыя. Хоць гэта адкрыццё было важна само па сабе, сапраўдная каштоўнасць гэтага адкрыцця заключалася ў тым, што, я ведаю і ізаляваўшы гэтыя хваробы, стала лягчэй дыягнаставаць больш сур'ёзныя захворванні ". Хоук паглядзеў на Ніка па тэчках. "Гэта было ў 1966 годзе".
  
  
  Нік нахіліўся наперад, чакаючы. Ён ведаў, што правадыр нешта задумвае. Ён таксама ведаў, што ўсё, што сказаў Хоук, было важным. Цыгарны дым вісеў у маленькім офісе, як сіні туман.
  
  
  "Да ўчорашняга дня, - сказаў Хок, - прафесар Лу працаваў дэрматолага ў праграме НАСА" Венера ". Працуючы з ўльтрафіялетам і іншымі формамі выпраменьвання, ён удасканальваў злучэнне, больш дасканалае, чым бензофеноны, у абароне ад шкодных прамянёў скуры. Калі ён даможацца поспеху, у яго будзе склад, які абараняе скуру ад сонечных прамянёў, пухіроў, цяпла і радыяцыі ". Хоук зачыніў тэчку. "Мне не трэба распавядаць вам каштоўнасць такога злучэння".
  
  
  Мозг Ніка асвоіў інфармацыю. Няма, эму не трэба было казаць. Эга каштоўнасць для НАСА, была відавочнай. У маленькіх кабінах касмічных апаратаў касманаўты часам падвяргаліся ўздзеянню шкодных прамянёў. З новым складам прамяні можна было абясшкодзіць. З медыцынскай пункту гледжання эга прымянення можа распаўсюджвацца на пухіры і апёкі. Рашэнні здаваліся бязмежнымі.
  
  
  Але Хок сказаў да ўчорашняга дня. "Што адбылося ўчора?" - спытаў Киллмастер.
  
  
  Хоук устаў, падышоў да змрочнаму акна. Ва ўмовах, спалучаных з лёгкага снегападу і цемры было няма чаго бачыць, акрамя адлюстравання ўласнага эга жилистого цела, апранутага ў свабодны, пакамечаны касцюм. Ён глыбока зацягнуўся цыгарай і выпусціў дым у адлюстраванне. "Учора прафесар Джон Лу прыляцеў у Ганконг". Бос павярнуўся да Ніку. "Учора прафесар Джон Лу абвясціў, што пераходзіць на бок Ці Корнс!"
  
  
  Нік запаліў адну вакол сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам. Ён разумеў сур'ёзнасць такога адступніцтва. Калі б злучэнне было ўдасканалена ў Кітаі, эга найбольш відавочнай каштоўнасцю была б абарона скуры ад ядзернай радыяцыі. У Кітая ўжо была вадародная бомба. Такая абарона для іх можа быць зялёным святлом для выкарыстання ih поўнае назва. "Хто-небудзь ведае, чаму прафесар вырашыў сысці?" - запытаўся Нік.
  
  
  Хоук паціснуў плячыма. "Ніхто - ні НАСА, нам ФБР, нам ЦРУ - ніхто не можа прыдумаць прычыну. Пазаўчора ён ідзе на працу, і дзень ідзе нармальна. Учора ён абвясціў у Ганконгу, што збіраецца дэзертыраваць. Мы ведаем, дзе ён, але ён нікога не хоча бачыць ".
  
  
  "Як наконт эга мінулага?" - запытаўся Нік. "Ёсць што-небудзь камуністычнае?"
  
  
  Цыгара згасла. Хоук жаваў яе, пакуль казаў. "Нічога. Ён амерыканец кітайскага паходжання, нарадзіўся ў кітайскім квартале Сан-Францыска. Атрымаў ступень у Берклі, ажаніўся на дзяўчыне, якую сустрэў там, перайшоў на працу ў НАСА ў 1967 годзе. У яго ёсць дванаццацігадовы сын. Як і большасць навукоўцаў, ён не мае ніякіх палітычных інтарэсаў. Ён адданы двух рэчаў: сваёй працы і сваёй сям'і. Эга сын гуляе ў Малодшай лізе. У адпачынку ён бярэ сваю сям'ю на глыбакаводных рыбалку ў заліве на ih восемнадцатифутовой лодцы з падвесным маторы ". Правадыр адкінуўся на спінку крэсла. "Не, у эга мінулым няма нічога".
  
  
  Киллмастер затушыў недакурак цыгарэты. У малюсенькім офісе вісеў густы дым. Радыятар ствараў вільготны цэдру, і Нік адчуў, што злёгку пацее. "Прычына павінна быць альбо на працы, альбо ў сям'і", - сказаў ён.
  
  
  Хоук кіўнуў. "Я так разумею. Аднак у нас ёсць невялікая праблема. ЦРУ паведаміла нам, што не знойдзена дазваляць яму было працаваць над гэтым комплексам у Кітаі. Калі Ці Корны эга заполучат, ЦРУ дашле агента, каб забіць эга ".
  
  
  Нік прыдумаў што-то падобнае. Гэта не было рэдкасцю. AX ды часам гэта рабіў. Калі ўсе не ўдалося вярнуць перабежчыка, і калі ён быў дастаткова важным, апошнім крокам было эга забойства. Калі агент не вярнуўся - вельмі дрэнна. Агенты былі неабавязковымі.
  
  
  "Справа ў тым, - сказаў Хок, - што НАСА хоча вярнуць эга. Ён бліскучы навуковец, і досыць малады, таму тое, над чым ён працуе цяпер, будзе толькі пачаткам ". Ён без гумару усміхнуўся Ніку. "Гэта тваё заданне, N3. Выкарыстоўвайце што-небудзь, акрамя выкрадання, але верных эга! "
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Хок выцягнуў цыгарны недакурак iso rta. Ён далучыўся да іншага ў смеццевым вядры. "З прафесарам Лу працаваў у НАСА калега-дэрматолаг. Яны былі добрымі працоўнымі сябрамі, але ўсім меркаванняў бяспекі ніколі не збіраліся разам. Эга клічуць Крыс Уілсан. Гэта будзе ваша прыкрыццё. Гэта можа адкрыць дзверы для цябе ў Ганконгу. "
  
  
  
  
  
  
  
  
  "А як наконт сям'і прафесара?" - запытаўся Нік.
  
  
  "Наколькі нам вядома, яго жонка ўсё яшчэ ў зале ў Арланда. Мы дамо вам яе адрас. Аднак яна ўжо прайшла сумоўе і не змагла даць нам нічога карыснага.
  
  
  "Не пашкодзіць паспрабаваць".
  
  
  У ледзяным поглядзе Хоука было зацвярджэння. N3 мала што прымаў на словах іншых. Нічога не было вычарпана, пакуль ён асабіста не паспрабаваў. Гэта была толькі адна прычына, па якой Нік Картэр быў агентам нумар адзін СЯКЕРУ. "Нашы аддзелы ў вашым поўным распараджэнні, - сказаў Хоук. "Атрымаць усё, што вам трэба. Поспехі, Нік ".
  
  
  Нік ужо стаяў. "Я зраблю ўсё, што ў маіх сілах, сэр". Ён ведаў, што правадыр ніколі не чакаў большага ці меншага, чым ён мог.
  
  
  У аддзеле спецэфектаў і мантажу AXE Нік атрымаў два маскіроўкі, якія, як ён думаў, эму спатрэбяцца. Адным вакол іх быў Крыс Уілсан, які тычыўся ўсяго толькі адзення, якой-mde набівання і некаторых змяненняў у манерах. Іншы, які будзе выкарыстаны пазней, быў крыху больш складана. У яго было ўсё неабходнае - шведаў і касметыка - у сакрэтным адсеку эга багаж.
  
  
  У Дакументы ён успомніў двухгадзінную запісаную на магнітафон лекцыю аб рабоце Крыса Ўілсана ў НАСА, а таксама ўсе, што асабісты AX ведаў аб гэтым чалавеку. Ён атрымаў неабходны пашпарт і дакументы.
  
  
  Да поўдня злегку пухлы, стракаты новы Крыс Уілсан, сель на борт Боінга-707, паездкі 27, у Арланда, Фларыда.
  
  
  КІРАЎНІК ДРУГАЯ
  
  
  Калі самалёт кружыў над Вашынгтонам перад паваротам на поўдзень, Нік заўважыў, што снег трохі сціх. Лапікі блакітнага неба выглядалі з-за аблокаў, і калі самалёт набіраў вышыню, эга акно асвяціўся сонечным святлом. Ён уладкаваўся на сваім месцы, і калі лямпачка "Не паліць" згасла, ён запаліў адну вакол сваіх цыгарэт.
  
  
  Некаторыя рэчы здаваліся дзіўнымі ў дэзерцірстве прафесара Лу. Па-першае, чаму прафесар не ўзяў з сабой сям'ю? Калі Ці Корны прапаноўвалі эму лепшае жыццё, здавалася лагічным, што ён бы гатэль, каб эга жонка і сын падзяліліся ёю з ім. Калі, вядома, жанчына не стала прычынай эга уцёкаў.
  
  
  Яшчэ адна загадкавая рэч заключалася ў тым, адкуль Чы Корны стала вядома, што прафесар працаваў над гэтым злучэннем скуры. У НАСА была строгая сістэма бяспекі. Усіх, хто на іх працаваў, старанна правяралі. Тым не менш, Ці Корны ведалі аб злучэнні і пераканалі прафесара Лу удасканаліць эга для іх. Як? Што яны маглі б эму прапанаваць, чаго не змаглі супаставіць амерыканцы?
  
  
  Нік меў намер знайсці адказы. Ён таксама меў намер вярнуць прафесара. Калі ЦРУ адправіць свайго агента, каб забіць гэтага чалавека, гэта будзе азначаць, што Нік пацярпеў няўдачу - а ў Ніка не было намеры прайграць.
  
  
  Нік раней меў справу з перабежчыкамі. Ён выявіў, што яны дэзерціравалі з-за прагнасці, або яны ўцякалі ад чаго-то, або яны беглі да чаго-то. У выпадку з прафесарам Лу можа быць некалькі прычын. Нумар адзін, вядома, грошы. Можа быць, Ці Корны паабяцалі эму аднаразовую здзелку аб комплексе. Вядома, НАСА не было самай высокааплатнай арганізацыяй. І кожны заўсёды можа выкарыстоўваць лішнюю драпіну.
  
  
  Потым былі сямейныя бязладзіца. Нік здагадаўся, што ў кожнага жанатага мужчыны ў той ці іншы час былі праблемы з шлюбам. Можа, яго жонка спала з палюбоўнікам. Можа, у Цы Карноў быў для яе хто-то лепей. Магчыма, яму было проста не падабаўся эга шлюб, і гэта выглядала, як самы просты выхад. Для яго былі важныя дзве рэчы - эга сям'я і эга працы. Калі ён адчуваў, што эга сям'я распадаецца, гэтага можа быць дастаткова, каб адправіць яго. Калі няма, то гэта эга працы. Як навуковец, ён, верагодна, патрабаваў пэўнай свабоды ў сваёй працы. Можа быць, Chi Corns мелі неабмежаваную свабоду, неабмежаваныя рашэнні. Гэта было б стымулам для любога вучонага.
  
  
  Чым больш Киллмастер думаў пра гэта, тым больш адкрывалася магчымасцяў. Адносіны мужчыны са сваім сынам; пратэрмінаваныя рахунку і пагрозы вяртання ў валоданьне; агіду да амерыканскай палітычнай палітыцы. Усё можа быць, магчыма і верагодна.
  
  
  Вядома, Ці Корны маглі б на самай дэла прымусіць прафесара бегчы, чым-то пагражаючы эму. "Да чорта ўсё гэта, - падумаў Нік. Як заўсёды, ён граў на слых, выкарыстоўваючы свае таленты, зброю і розум.
  
  
  Нік Картэр глядзеў на павольна які рухаецца пейзаж далёка пад акном. Ён не спаў сорак восем гадзін. Выкарыстоўваючы ёгу, Нік засяродзіўся на поўным палярушы свайго цела. Эга сэнс заставаўся настроеным на яго асяроддзе, але ён прымусіў сваё цела расслабіцца. Кожны мускул, кожнае валакно, кожная клетка цалкам расслабленыя. Для ўсіх, хто глядзеў, ён выглядаў, як чалавек у глыбокім сне, але эга вочы былі адкрыты, а яго мозг быў у свядомасці.
  
  
  Але эга паслаблення не наканавана было адбыцца. Сцюардэса перапыніла яго.
  
  
  "З вамі ўсё ў парадку, містэр Уілсан?" спытала яна.
  
  
  "Так, добра, - сказаў Нік. Мускулы эга цела зноў напружыліся.
  
  
  "Я думала, ты зваліўся ў прытомнасць. Прынесці вам што-небудзь?"
  
  
  "Не, дзякуй."
  
  
  Гэта было прыгожае стварэнне з міндалепадобнымі вачыма, высокімі скуламі і пышнымі поўнымі вуснамі. Ліберальная палітыка авіякампаніі ў дачыненні да уніформы дазваляла ee блузцы шчыльна абліпаць яе вялікую якая выступае грудзі. Яна насіла пояс, таму што эга патрабавалі усе авіякампаніі. Але Нік сумняваўся, што
  
  
  
  
  
  
  
  яна насіла такі, акрамя як падчас працы. Вядома, эй, гэта было не трэба.
  
  
  Сцюардэса збянтэжылася пад эга позіркам. Эга Ніка было дастаткова, каб ведаць, што нават з тоўстымі акулярамі і тоўстай сярэдзінай, ён усё роўна ўплывае на жанчын.
  
  
  "Хутка мы будзем у Арланда", - сказала яна, і ee палачак пачырванелі.
  
  
  Калі яна рухалася перад ім па праходзе, кароткая спадніца адкрывала доўгія, прыгожа звужаныя ногі, а Нік бласлаўляў кароткія спадніцы. На імгненне ён падумаў аб тым, каб запрасіць яе на вячэру. Але ён ведаў, што часу не будзе. Калі ён скончыў інтэрв'ю з місіс Лу, эму трэба было сесці на самалёт у Ганконг.
  
  
  У маленькім аэрапорце Арланда Нік схаваў свой багаж у шафцы і даў кіроўцу таксі хатні адрас прафесара. Эму стала крыху не па сабе, калі ён уладкаваўся на заднім сядзенні таксі. Паветра быў душным і гарачым, і хоць Нік скінуў паліто, ён усё яшчэ быў у цяжкім касцюме. І ўся гэтая набіванне вакол эга таліяй таксама не моцна дапамагла.
  
  
  Дом быў заціснуты паміж іншымі дамамі, сапраўды гэтак жа, як той, што размяшчаўся па абодва бакі наваколлі. З-за спякоты распырсквальніка стаялі амаль на ўсіх. Газоны выглядалі дагледжанымі і густа-зялёнымі. Вада са сцёкавай канавы цякла па абодвум бакам вуліцы, а бетонныя тратуары, звычайна белыя, пацямнелі ад вільгаці па распырсквальнікам. Ад ганка да тратуара цягнуўся кароткі тратуар. Як толькі Нік заплаціў таксісту, ён адчуў, што за ім назіраюць. Усё пачалося з таго, што тонкія валасы ўсталі ў яго на шыі. Лёгкі, калючы дрыжыкі прайшоў па эга і цела, а затым хутка сышоў. Нік павярнуўся да дома як раз своечасова, каб убачыць, як заслону зноў стаў на месца. Киллмастер ведаў, што эга чакалі.
  
  
  Нік не асабліва цікавіўся гэтым сумоўе, асабліва з хатнімі гаспадынямі. Як паказаў Хоук, яна ўжо прайшла сумоўе, і не можа прапанаваць нічога карыснага.
  
  
  Калі Нік падышоў да дзень, ён утаропіўся ў твар, агаліўшы самую шырокую хлапечую ўхмылку. Адзін раз ён націснуў кнопку званка. Дзверы адразу адчыніліся, і ён апынуўся тварам да твару з місіс Джон Лу.
  
  
  "Г-жа. Лу? "- спытаў Киллмастер. Калі ён атрымаў кароткі ківок, ён сказаў: "Мяне клічуць Крыс Уілсан. Яе працаваў з тваім мужам. Цікава, ці магу я яе крыху пагаварыць з табой ".
  
  
  "Што?" Далей мочка нахмурыўся.
  
  
  Ўсмешка Ніка застыла на яго твары. "Так. Мы з Джонам былі добрымі сябрамі. Я не магу зразумець, чаму ён так паступіў ".
  
  
  "Я ўжо размаўляла з хема-яно з НАСА". Яна не зрабіла нам найменшага руху, каб адкрыць дзверы шырэй або запрасіць эга увайсці.
  
  
  "Так", - сказаў Нік. "Я ўпэўнены, што так". Ён мог зразумець яе варожасць. Сыход мужа быў для нах досыць цяжкім выпрабаваннем, паколькі да яе не прыставалі ЦРУ, ФБР, НАСА, а зараз і ён сам. Киллмастер адчуваў сябе аслом, якім прыкідваецца. "Калі б яе мог проста пагаварыць з табой..." Ён дазволіў словах замаўчаць.
  
  
  Місіс Лу глыбока ўздыхнула. "Выдатна. Увайдзіце." Яна адкрыла дзверы, трохі адступіўшы.
  
  
  Апынуўшыся ўнутры, Нік няёмка спыніўся ў холе. У дом было крыху халадней. Ён упершыню па-сапраўднаму зірнуў на місіс Лу.
  
  
  Яна была невысокага росту, ніжэй пяці футаў. Нік здагадаўся, што яе ўзрост - да трыццаці. Яе валасы колеру воранава крыла густымі завіткамі ляжалі на верхавіне, спрабуючы стварыць ілюзію росту, але не зусім выносячы сл. Выгібы ee цела плаўна пераходзілі ў круглявасць, не асабліва тоўстую, але цяжкую, чым звычайна. У нах быў аленка прыкладна на дваццаць пяць фунтаў. Яе ўсходнія вочы былі яе самай выбітнай рысай, і яна ведала гэта. Яны былі старанна створаны з выкарыстаннем патрэбнага колькасці лайнераў і ценяў. Місіс Лу не выкарыстала нас, памады, нам іншага макіяжу. Яе вушы былі пракалоць, але з іх не звісалі завушніцы.
  
  
  "Калі ласка, заходзьце ў гасцёўню, - сказала яна.
  
  
  Гасцёўня была абстаўленая сучаснай мэбляй, і, як і фае, была заслана тоўстым дываном. Заходні ўзор кружыўся па дыване, але Нік заўважыў, што ўзор дывана быў адзіным усходнім узорам у пакоі.
  
  
  Місіс Лу паказала Киллмастеру на далікатны на выгляд канапа і сеў на крэсла насупраць яго. "Думаю, яе распавёў іншым усё, што ведаю".
  
  
  "Я ўпэўнены, што ты гэта зрабіла", - сказаў Нік, упершыню перарываючы ўхмылку. "Але гэта для маёй сумлення. Мы з Джонам працавалі ў цесным супрацоўніцтве. Мне не хацелася б думаць, што ён зрабіў гэта з-за таго, што я сказаў ці зрабіў ".
  
  
  "Я так не думаю, - сказала місіс Лу.
  
  
  Як і большасць хатніх гаспадынь, місіс Лу была ў штанах. Зверху на ёй была мужчынская кашуля, занадта вялікая для нах. Ніку падабаліся жаночыя мехаватыя кашулі, асабліва яны, якія застегивались спераду. Ён не любіў жаночыя штаны. Яны належалі сукенкам або спадніцах.
  
  
  Цяпер сур'ёзна, калі ўсмешка цалкам знікла, ён сказаў: "Вы можаце прыдумаць якую-небудзь прычыну, па якой Джон захацеў сысці?"
  
  
  "Няма", - сказала яна. "Але калі гэта супакоіць вас, яе, сумняваюся, што гэта мае да вас якое-то стаўленне".
  
  
  "Тады гэта павінна быць што-то тут, дома".
  
  
  "Я сапраўды не мог сказаць". Місіс Лу занервавалася. Яна сядзела, падкурчыўшы пад сябе ногі, і працягвала круціць заручальнае кольца вакол пальца.
  
  
  Кропках, якія насіў Нік, здаваліся эму цяжкімі на пераноссі. Але яны нагадалі эму, хема ён прыкідваўся.
  
  
  
  
  
  
  
  У такой сітуацыі было б занадта лёгка пачаць задаваць пытанні, як Нік Картэр. Ён скрыжаваў ногі і пацёр падбародак. "Я не магу пазбавіцца ад адчування, што нейкім чынам яе шталь прычынай усяго гэтага. Джону падабалася эга працы. Ён быў адданым і хлопчыку. Якія ў яго маглі быць прычыны для гэтага, місіс Лу, нецярпліва сказала: "Якімі б нам былі эга, прычыны, яе, упэўнены, што яны былі асабістымі".
  
  
  "Вядома", - Нік ведаў, што яна спрабуе завяршыць гэты размова. Але ён быў яшчэ не зусім гатовы. "Што-небудзь здарылася тут, дома, за апошнія некалькі дзён?"
  
  
  "Што вы маеце на ўвазе?" Яе вочы звузіліся, і яна ўважліва вывучыла яго. Яна была напагатове.
  
  
  "Праблемы ў шлюбе", - шчыра сказаў Нік.
  
  
  Яе вусны сціснуліся. "Г-н Уілсан, я не думаю, што гэта ваша справа. Незалежна ад прычыны, па якой мой муж хоча сысці, яе можна знайсці ў НАСА, а не тут ".
  
  
  Яна злавалася. З Нікам усё было ў парадку. Сярдзітыя людзі часам казалі тое, чаго звычайна не казалі б. "Вы ведаеце, над чым ён працаваў у НАСА?"
  
  
  "Вядома, няма. Ён ніколі не казаў аб сваёй працы ".
  
  
  Калі яна нічога не ведала пра эга працы, то чаму яна вінаваціла НАСА ў эга-у жаданні сысці? Ці Было гэта таму, што яна лічыла, што ih шлюб настолькі добры, што гэта павінна быць эга працы? Нік вырашыў працягнуць іншую лінію. "Калі Джон збяжыць, вы з хлопчыкам далучыцца да яму?"
  
  
  Місіс Лу выпрямила ногі і нерухома сеў у крэсла. Далоні яе рук змакрэлі. Яна напераменку потирала рукі і круціла кола. Яна стрымала гнеў, але ўсё яшчэ нервавалася. "Няма", - спакойна адказала яна. "Я амерыканка. Маё месца тут ".
  
  
  "Што ты тады будзеш рабіць?"
  
  
  "Разведись з ім. Паспрабуй знайсці іншую жыццё для мяне і хлопчыка ".
  
  
  "Я бачу." Хоук быў правоў. Нік тут нічому не навучыўся. Па якой-то прычыне місіс Лу была напагатове.
  
  
  "Што ж, яе больш не буду адбіраць у цябе час". Ён устаў, удзячны за прадстаўлены шанец. "Магу яе выкарыстоўваць ваш тэлефон, каб выклікаць таксі?"
  
  
  "Вядома." Місіс Лу, здавалася, трохі расслабілася. Нік амаль бачыў, як напружанне сыходзіць з яе твару.
  
  
  Калі Киллмастер сабраўся ўзяць тэлефон, ён пачуў, як дзе-то ў задняй частцы дома бразнулі дзверы. Праз некалькі секунд у гасціную ўляцеў хлопчык.
  
  
  "Мама, я..." Хлопчык убачыў Ніка і замёр. Ён кінуў хуткі погляд на сваю маці.
  
  
  "Майк", - сказала місіс Лу, зноў нерваваўся. "Гэта містэр Уілсан. Ён працаваў з вашым бацькам. Ён тут, каб задаваць пытанні аб тваім бацьку. Ты зразумеў, Майк? Ён тут, каб задаваць пытанні аб тваім бацьку. Яна падкрэсліла гэтыя апошнія словы.
  
  
  "Я разумею, - сказаў Майк. Ён зірнуў на Ніка, яго вочы былі такімі ж насцярожанымі, як і ў эга маці.
  
  
  Нік прыязнага усміхнуўся хлопчыку. "Прывітанне, Майк".
  
  
  "Добры дзень." Малюсенькія кропелькі банка выступілі на яго лбе. З эга пояса звісала бейсбольная пальчатка. Падабенства з эга маці было відавочным.
  
  
  "Крыху патрэніравацца?" - спытаў Нік, паказваючы на пальчатку.
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Нік рызыкнуў. Ён зрабіў два крокі і ўстаў паміж хлопчыкам і эга маці. "Скажы мне, Майк, - сказаў ён. "Вы ведаеце, чаму сышоў ваш бацька?"
  
  
  Хлопчык заплюшчыў вочы. "Мой бацька пайшоў з-за сваёй працы". Гэта вялікага сэнсу не маюць добра адрэпетаваным.
  
  
  "Вы ладзілі са сваім бацькам?"
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Місіс Лу ўстала. "Я думаю, табе лепш сысці", - сказала яна Ніку.
  
  
  Киллмастер кіўнуў. Ён зняў трубку, выклікаў таксі. Калі ён павесіў трубку, ён павярнуўся да пары. Што-то тут было не так. Яны абодва ведалі больш, чым распавядалі. Нік здагадаўся, што гэта адно вакол двух. Альбо яны абодва збіраліся далучыцца да прафесара, альбо былі прычынай эга уцёкаў. Адно было ясна: ён нічому ад іх не навучыцца. Яны не верылі эму і не давяралі эму. Усё, што яны распавядалі эму, гэта свае загадзя адрэпеціраваць гаворкі.
  
  
  Нік вырашыў пакінуць ih ў лёгкім шоку. "Г-жа. Лу, яе лячу ў Ганконг пагаварыць з Джонам. Ёсць паведамленні? "
  
  
  Яна цепнула вачмі, і на імгненне выраз яе твару змянілася. Але прайшло імгненне, і насцярожаны погляд вярнуўся. "Ніякіх паведамленняў", - сказала яна.
  
  
  Таксі спынілася на вуліцы і просигналило. Нік накіраваўся да дзень. "Не трэба паказваць мне выхад". Ён адчуваў, як яны глядзяць на яго, пакуль ён не зачыніў за сабой дзверы. Звонку, зноў на спякоце, ён хутчэй адчуў, чым убачыў, як фіранка адсоўваецца ад акна. Яны назіралі за ім, пакуль таксі отъезжало ад абочыны.
  
  
  У задушлівай спякоце Нік зноў каціўся да аэрапорце і зняў свае тоўстыя кропках ў рагавой аправе. Ён не прывык да акуляраў. Жэлацінавых падшэўка вакол эга таліі, па форме якая нагадвае частка эга шкуры, была вакол яго, як пластыкавы пакет. Паветра не наткнуўся на яго скуру, і ён выявіў, што моцна пацее. Саўчанка ў Фларыдзе не была падобная на спякоту ў Мексіцы.
  
  
  Думкі Ніка былі запоўненыя пытаннямі без адказаў. Гэтыя двое былі дзіўнай парай. Нам разу за час візіту місіс Лу не сказала, што хоча вярнуць свайго мужа. І ў нах не было паведамленні для яго. Гэта азначала, што яна, верагодна, далучыцца да яго пазней. Але гэта таксама сэнсу вялікага не маюць няправільна. Ih дачыненні да меркавалася, што, па ih думку, ён ужо сышоў, і назаўсёды.
  
  
  
  
  
  
  Не, тут было нешта яшчэ, што-тое, што ён не мог зразумець.
  
  
  У ТРЭЦЯЙ ЧАЛЕ
  
  
  Киллмастеру давялося двойчы перасесці на самалёт, адзін раз у Маямі, а затым у Лос-Анджэлесе, перш чым ён паспеў прамым рэйсам у Ганконг. Перабраўшыся праз Ціхі акіян, ён паспрабаваў расслабіцца, крыху паспаць. Але зноў гэтага не здарылася; ён адчуў, як тонкія валасы на патыліцы зноў ўсталі дыбам. Эга па-ранейшаму прабег халадок. За ім назіралі.
  
  
  Нік устаў і павольна пайшоў па праходзе да туалета, уважліва вывучаючы асобы па абодва бакі ад яго. Самалёт быў больш чым напалову запоўнены усходнімі людзьмі. Некаторыя спалі, іншыя глядзелі на свае цёмныя вокны, трэція ляніва пазіралі на яго, калі ён праходзіў. Ніхто не павярнуўся, каб зірнуць на яго, потым таго, як ён прайшоў, і нам, у каго не было погляду таго, хто глядзіць. Апынуўшыся ў прыбіральні, Нік твар плюхнуў халоднай вадой. У люстэрка ён паглядзеў на адлюстраванне свайго прыгожага асобы, моцна загорелого з мексіканскага сонца. Ці Было гэта эга уяўленнем? Ён ведаў лепш. Хто-то ў самалёце назіраў за ім. Быў назіральнік з ім у Арланда? Маямі? Лос-Анджэлес? Дзе Нік эга падабраў? Ён не збіраўся знайсці рэўматызму, гледзячы на свой твар у люстэрка.
  
  
  Нік вярнуўся на сваё месца, гледзячы на патыліцы. Здавалася, ніхто не сумаваў па яму.
  
  
  Сцюардэса падышла да яму як раз у той момант, калі ён запаліў адну вакол сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам.
  
  
  "Усё ў парадку, містэр Уілсан?" спытала яна.
  
  
  "Лепш і быць не можа", - адказаў Нік, шырока усміхаючыся.
  
  
  Яна была англічанкай, з маленькай грудзьмі і доўгімі нагамі. Ад яе светлай скуры пахла здароўем. У нах былі яркія вочы і румяныя палачкі, і ўсё, што яна адчувала, думала і чаго гатэля, адбівалася на яе твары. І не было ніякіх сумненняў у тым, што было напісана на яе твары адкрыта цяпер.
  
  
  "Ёсць што-небудзь, што я магу вам прапанаваць?" спытала яна.
  
  
  Гэта быў навадны лейцара, які азначаў, што заўгодна, проста спытайся: кава, чай ці мяне. Нік сур'ёзна задумаўся. Перапоўнены самалёт больш за сорак васьмі гадзін без скляпенні, занадта шмат было супраць. Эму патрэбен адпачынак, а не рамантыкі. Тым не менш, ён не гатэль цалкам зачыняць дзверы.
  
  
  "Можа быць, пазней", - сказаў ён нарэшце.
  
  
  "Вядома." У яе вачах прамільгнула расчараванне, але яна цёпла ўсміхнулася эму і рушыла далей.
  
  
  Нік адкінуўся на спінку крэсла. Дзіўна, але ён прывык да желатиновому пояса на станы. Аднак кропках ўсё яшчэ турбавалі яго, і ён зняў ih, каб працерці лінзы.
  
  
  Ён адчуваў лёгкае шкадаванне з нагоды сцюардэсы. У яго нават не было яе імя. Калі "пазней" адбудзецца, як ён яе знойдзе? Ён пазнае яе імя і дзе яна будзе на працягу наступнага месяца, перш чым выйдзе па плоскасці.
  
  
  Холад зноў ударыў яго эга. "Кравец пабяры, - падумаў ён, - павінен быць спосаб даведацца, хто за ім назірае". Ён ведаў, што калі сапраўды хоча, існуюць спосабы даведацца. Ён сумняваўся, што гэты чалавек паспрабуе што-небудзь у самалёце. Можа быць, яны чакалі, што ён прывядзе ih адкрыта да прафесара. Што ж, калі яны дабраліся да Ганконга, ён падрыхтаваў для ўсіх некалькі сюрпрызаў. Адкрыта цяпер эму патрэбен адпачынак.
  
  
  Киллмастер гатэль б растлумачыць сваё дзіўнае пачуццё да місіс Лу і хлопчыку. Калі яны сказалі эму праўду, у прафесара Лу былі праблемы. Гэта азначала, што ён на самай дэла дэзерціраваў выключна з-за сваёй працы. І гэта чаму-то проста няправільна, асабліва з улікам мінулым працы прафесара ў галіне дэрматалогіі. Эга адкрыцця, эга сапраўдныя эксперыменты не паказвалі на тое, што чалавек незадаволены сваёй працай. І менш чым сардэчны прыём, атрыманы Нікам ад місіс Лу, прымусіў эга схіліцца да шлюбу, як да аднаго вакол прычын. Напэўна прафесар джын распавёў пра Крыс Уілсане. І калі Нік раскрыў сваё прыкрыццё падчас размовы з ёй, не было прычын для яе варожасці па адносінах да яму. Місіс Лу чаму-то ўвесь час ашуквала. У яго было такое адчуванне, што ў дом "што-то не так".
  
  
  Але цяпер Ніку патрэбен быў адпачынак, і адпачынак, ён збіраўся атрымаць. Калі містэр Што хоча глядзець, як ён спіць, хай. Калі ён дакладваў таго, хто загадаў яму было сачыць за Нікам, ён быў экспертам у назіранні за спячым мужчынам.
  
  
  Киллмастер цалкам расслабіўся. Эга сэнс шталь пустым, за выключэннем аднаго адрэзаць, які заўсёды заставаўся ў курсе навакольнага залы. Гэтая частка эга мозгу была страхоўкай жыцця. Ён ніколі не адпачываў, ніколі не адключаўся. Гэта шмат разоў ратавала эму жыццё. Ён заплюшчыў вочы і адразу заснуў.
  
  
  Нік Картэр прачнуўся імгненна, за секунду да таго, як рука дакранулася да эга пляча. Ён дазволіў руцэ дакрануцца да сябе, перш чым адкрыў вочы. Затым ён паклаў сваю вялікую руку на тонкую жаночую далонь. Ён паглядзеў у яркія вочы ангельскай сцюардэсы.
  
  
  "Прышпіліце рэмень бяспекі, містэр Уілсан. Мы збіраемся прызямліцца ". Яна слаба паспрабавала прыбраць руку, але Нік прыціснуў яе да свайго пляча.
  
  
  "Не, містэр Уілсан", - сказаў ён. "Крыс."
  
  
  Яна перастала спрабаваць прыбраць руку. "Крыс", - пацвердзіла яна.
  
  
  "А ты..." Ён дазволіў прысуду павіснуць.
  
  
  "Шэрон. Шэрон Расэл ".
  
  
  "Як доўга ты прабудзеш у Ганконгу, Шарон?"
  
  
  У яе вачах зноў з'явіўся пасля расчараванняў. "Толькі гадзіну
  
  
  
  
  
  
  
  Яе баюся. Мне трэба паспець на наступны рыбалку ".
  
  
  Нік правёў пальцамі па яе руцэ. "Гадзін мала часу, так?"
  
  
  "Гэта залежыць ад."
  
  
  Нік гатэль правесці з ёй больш за гадзіну, ценымногие больш. "Тое, што я задумаў, зойме не менш нядзелях", - сказаў ён.
  
  
  "Нядзеля!" Цяпер вось было цікава, гэта адлюстроўвалася ў яе вачах. Было яшчэ што-што. Захапленне.
  
  
  "Дзе ты будзеш на наступным тыдні, Шэрон?"
  
  
  Яе твар праяснілася. "На наступным тыдні яе пачынаю свой адпачынак".
  
  
  "І дзе гэта будзе?"
  
  
  "Іспанія. Барселона, затым Мадрыд ".
  
  
  Нік ўсміхнуўся. "Вы пачакаеце мяне ў Барселоне? Мы зможам згуляць у Мадрыдзе разам ".
  
  
  "Гэта было б выдатна." Яна сунула эму ў далонь лісток паперы. "Голас дзе яе спынюся ў Барселоне".
  
  
  Нік з цяжкасцю стрымліваў смяшок. Яна чакала гэтага. "Тады да наступнай нядзелях", - сказаў ён.
  
  
  "Да наступнай нядзелі." Яна сціснула эга руку і перайшла да іншых пасажырам.
  
  
  І калі яны прызямліліся, і, калі Нік выходзіў вакол самалёта, яна зноў сціснула эга руку, мякка кажу: "Оле".
  
  
  Вакол аэрапорта Киллмастер sel таксі адкрытымі ў гавань. У таксі, паклаўшы чамадан на падлогу паміж нага, Нік вызначыў змену гадзіннага пояса і паказаў гадзіны. Было дзесяць трыццаць пяць гадзін вечара, у аўторак.
  
  
  Звонку вуліцы Вікторыі не змяніліся з часу апошняга візіту Киллмастера. Эга кіроўца бязлітасна кіраваў "мерседэсам" у корках, моцна спадзеючыся на гукавы сігнал. У паветры лунаў ледзяны холад. Вуліцы і машыны зіхацелі ад толькі што які прайшоў ліўня. Ад бардзюраў да будынкаў людзі бязмэтна змешваліся, пакрываючы кожны квадратны цаля тратуара. Яны сутулились, низменному схіліўшы галавы, скрыжаваўшы рукі на жываце, і павольна рушылі наперад. Некаторыя сядзелі на бардзюры, перабіраючы палачкамі edu вакол драўляных місак ў рот. Калі яны елі, ih вочы падазрона кідаліся вакол боку ў бок, як быццам ім было сорамна ёсць, калі многія іншыя не елі.
  
  
  Нік адкінуўся на сядзенні і ўсміхнуўся. Гэта была Вікторыя. На іншым канцы гавані ляжаў Коулун, такі ж шматлюдны і экзатычны. Гэта быў Ганконг, загадкавы, прыгожы і часам смяротна небяспечны. Квітнелі незлічоныя чорныя рынкі. Калі ў вас ёсць кантакт, і патрэбная сума грошай, нішто не будзе неацэнным. Золата, успрымальным вобласці, нефрыт, цыгарэты, дзяўчыны; усё было ў наяўнасці, усё было на продаж, калі цана была.
  
  
  Ніка цікавілі вуліцы любога горада; Вуліцы Ганконга зачароўвалі яго. Назіраючы за перапоўненымі тратуарамі вакол свайго таксі, ён заўважыў, што маракі хутка прабіраюцца скрозь натоўп. Часам яны рухаліся групамі, часам парамі, але ніколі паасобку. І Нік ведаў, да чаго яны спяшаюцца; дзяўчына, бутэлька, кавалак хваста. Маракі ўсюды былі маракамі. Сёння ўвечары на вуліцах Ганконга будзе бурна дзейнічаць. Прыйшоў амерыканскі флот. Нік падумаў, што назіральнік усё яшчэ з ім.
  
  
  Калі таксі набліжалася да гавані, Нік убачыў сампаны, набітыя, як сардзіны, з порта бар. Сотні вакол іх былі звязаны разам, утвараючы мініяцюрную плывучую калонію. З-за холаду па грубых труб, урэзаных у каюты, вывяргаўся пачварны сіні дым. На гэтых маленькіх лодках людзі пражылі ўсё сваё жыццё; яны елі, спалі і паміралі на іх, і, здавалася, ну было яшчэ сотня з імі тхара, бачыў як Нік, ну ў апошні раз. Якое-mde асяроддзяў іх былі раскіданыя больш буйныя джонкі. А далей стаялі на якары вялізныя, амаль жахлівыя караблі амерыканскага флоту. "Які кантраст, - падумаў Нік. Сампаны былі маленькімі, цеснымі і заўсёды шматлюднымі. Ліхтары надавалі ім жудасны, покачивающийся выгляд, у той час як гіганцкія амерыканскія караблі ярка ззялі генератарам агнёў, робячы ih амаль бязлюднымі. Яны сядзелі нерухома, як валуны, у гавані.
  
  
  Перад гатэлем Нік заплаціў таксісту і, не азіраючыся, хутка ўвайшоў у будынак. Апынуўшыся ўнутры, ён папрасіў у служачага пакой з выдатным выглядам.
  
  
  Ён атрымаў адзін з выглядам на гавань. Адкрытыя унізе хвалі значэнне навыку нападу цяклі зігзагамі, як мурашкі, нікуды не спяшаюцца. Нік стаяў трохі ў баку ад акна, назіраючы, як месяцовы сьвяты мігоча у & nb. Калі ён даў чаявыя і адпусціў пасыльнага, ён выключыў у пакоі ўвесь сьвяты і вярнуўся да акна. Салёны паветра дасягнуў эга ноздраў, змяшаны з пахам рыбы, якая рыхтуецца. Ён пачуў сотні галасоў з тратуара. Ён уважліва вывучаў асобы і, не ўбачыўшы таго, чаго гатэль, хутка перасёк акно, каб стаць як мага больш гідкай мішэнню. Выгляд з другога боку аказаўся больш паказальным.
  
  
  Адзін мужчына не рушыў з натоўпам. І ён не прарэзаў гэта. Ён стаяў пад ліхтаром, з газетай у руках.
  
  
  Бог! - падумаў Нік. Але газета! Ноччу пасярод натоўпу, пад дрэнным ліхтаром - чытаеце газету?
  
  
  Занадта шмат пытанняў засталіся без адказу. Киллмастер ведаў, што можа страціць гэтага відавочнага аматара, калі і калі захоча. Але ён гатэль адказаў. І г-н Ватсит, рушыў за ім, быў першым крокам, які ён зрабіў з моманту пачатку гэтага задання. На вачах у Ніка да таго падышоў пачатку другой, моцнага целаскладу мужчына, апрануты, як вежы.
  
  
  
  
  
  
  
  г Эга левая рука сціскала абгорнуты карычневай паперай скрутак. Абмяняліся словамі. Першы мужчына паказаў на скрутак, ківаючы галавой. Былі яшчэ словы, становячыся гарачымі. Пачатку другой сунуў скрутак першаму. Ён пачаў адмаўляцца, але неахвотна ўзяў. Ён павярнуўся спіной да другога мужчыну і растварыўся ў натоўпе. Для гатэлем цяпер сачыў пачатку другой мужчына.
  
  
  Нік падумаў, што містэр Ватсит цяпер переоденется ў касцюм вежы. Напэўна, гэта тое, што было ў камплекце. У галоў Киллмастера склаўся план. Добрыя ідэі переваривались, фармаваліся, апрацоўваліся, змяшчаліся ў слот, каб стаць часткай гэтага плана. Але ўсё роўна было груба. Любы план, вырваны вакол галавы, быў грубым. Нік ведаў гэта. Паліроўка будзе адбывацца паэтапна, па меры выканання плана. Па крайняй меры, цяпер ён пачне атрымліваць адказы.
  
  
  Нік адышоў ад акна. Ён распакаваў чамадан, а калі ён апусцеў, досталь, схаваны скрыню. Вакол гэтага скрыні ён досталь невялікі скрутак, мала чым адрозны ад таго, які нес пачатку другой мужчына. Ён разгарнуў тканіну скрутка і пераматаў яе ўздоўж. Ўсё яшчэ ў цемры, ён цалкам распрануўся, зняў зброю і паклаў эга на ложак. Калі ён быў голы, ён асцярожна зняў жэлацін, мяккую падшэўку цялеснага колеру са сваёй таліі. Ён ўпарта чапляўся за некаторыя валасы вакол эга жыцця, пакуль ён эга сцягнуў. Ён працаваў з ім на працягу паўгадзіны, і выявіў, што моцна пацее, чым балюча выцягнутых валасоў. Нарэшце ён зняў гэта. Ён дазволіў гэй, зваліцца на падлогу да эга нагах і дазволіў сабе раскоша пацерці і пачасаць жыцця. Калі ён быў задаволены, ён аднёс Х'юга, свой штылет і набіванне ў ванную. Ён разрэзаў мембрану, ўтрымлівальную жэлацін, і дазволіў ліпкай масе ўпасці ва ўнітаз. Каб усе гэта змыць, спатрэбілася чатыры прамывання. Ён рушыў услед за ёй самой мембранай. Затым Нік вярнуўся да акна.
  
  
  Містэр Вотцит вярнуўся да другога мужчыну. Цяпер ён таксама выглядаў, як вежы. Назіраючы за імі, Нік адчуў сябе брудным з высыхающего банк. Але ён усміхнуўся. Яны былі пачаткам. Калі ён увайшоў у святыя адказаў на свае пытанні, ён ведаў, што ў яго будуць дзве цені.
  
  
  КІРАЎНІК ЧАЦВЁРТАЯ
  
  
  Нік Картэр задернул шторы на акне і ўключыла святым у пакоі. Прайшоўшы ў ванную, ён нетаропка прыняў душ, затым старанна пагаліўся. Ён ведаў, што самае цяжкае выпрабаванне для дваіх мужчын, якія чакаюць эга звонку, будзе час. Цяжка было чакаць, пакуль ён што-небудзь зробіць. Ён ведаў гэта, таму што сам бываў там адзін ці два разы. І чым даўжэй ён прымушаў ih чакаць, тым беспечнее яны станавіліся.
  
  
  Скончыўшы ў ваннай, Нік басанож падышоў да ложка. Ён узяў згорнутую тканіна і замацаваў яе вакол таліі. Калі ён быў задаволены, ён павесіў сваю маленькую газавую бомбу паміж нага, затым нацягнуў шорты і нацягнуў пояс-над пракладкі. Ён паглядзеў на свой профіль у люстэрка ў ваннай. Згорнутая тканіна выглядала не так, што такое п/, як жэлацін, але гэта было лепшае, што ён мог зрабіць. Вярнуўшыся да ложка, Нік скончыў апранацца, прымацаваўшы Х'юга да руцэ і Вильгельмину, Люгер, за талію сваіх штаноў. Прыйшоў час што-небудзь паесці.
  
  
  Киллмастер пакінуў уключаным ўвесь сьвяты ў сваім пакоі. Ён падумаў, што адзін вакол двух мужчын, верагодна, захоча эга абшукаць.
  
  
  Не было сэнсу ўскладняць ім задачу. Да таго часу, як ён скончыў ёсць, яны павінны быць гатовыя.
  
  
  У сталовай гатэля Нік перакусіў. Ён чакаў непрыемнасцяў, а калі яны прыйшлі, не хацеў, каб у яго быў поўны страўнік. Калі апошняе страва было прыбрана, ён нетаропка выкурыў цыгарэту. З імі тхара, як ён выйшаў праз пакоя, прайшло сорак пяць хвіліна. Скурыўшы цыгарэту, ён расплаціўся па чэку і зноў выйшаў на халодны начное паветра.
  
  
  Двух эга паслядоўнікаў больш не было пад вулічным ліхтаром. Эму спатрэбілася некалькі хвілін, каб прывыкнуць да холаду, затым ён хутка рушыў да гавані. З-за позняга гадзіны натоўп на ходніках некалькі паменшылася. Нік прабіраўся скрозь іх, не азіраючыся. Але да таго часу, як ён дабраўся да парома, ён занепакоіўся. Двое мужчын, мабыць, былі аматарамі. Ці магчыма, што ён ну ўжо страціў?
  
  
  На пляцоўцы чакала невялікая група. Шэсць машын выстраіліся амаль у самой абзы вады. Падышоўшы да групы, Нік убачыў агні парома, які ішоў да порта бар. Ён далучыўся да астатніх, засунуў рукі ў кішэні і згорбіўся ад холаду.
  
  
  Агні набліжаліся, надаючы форму вялізнага судна. Нізкі гук рухавіка змяніў вышыню гуку. Вады вакол прызямлення закіпела белым, калі шрубы былі перавернутыя. Людзі вакол Ніка павольна рушылі да надыходзячым монстру. Нік рушыў з імі. Ён падняўся на борт і хутка падняўся па трапу на другую палубу. У парэнчаў эга зоркія вочы агледзелі прычал. Дзве машыны ўжо былі на борце. Але ён не мог бачыць сваіх двух ценяў. Киллмастер закурыў, не зводзячы вачэй з палубы пад ім.
  
  
  Калі апошняя
  
  
  
  
  
  
  машына была загружана, Нік вырашыў пакінуць парай і пашукаць двух сваіх паслядоўнікаў. Магчыма, яны згубіліся. Адышоўшы ад парэнчаў да лесвіцы, ён мімаходам убачыў двух вежаў, якія бягуць па прычала да пляцоўцы. Мужчына паменш скокнуў на борт лёгка, але больш цяжкі і марудлівы не скокнуў. Верагодна, ён даўно нічога не рабіў. Падышоўшы да борце, ён спатыкнуўся і ледзь не ўпаў. Мужчына паменш дапамог эму з цяжкасцю.
  
  
  Нік ўсміхнуўся. "Сардэчна запрашаем на борт, джэнтльмены", - падумаў ён. Цяпер, калі б гэтая старажытная ванна можа проста пераправіць эга праз гавань, не патануўшы, ён павёў бы ih ў вясёлую пагоню, пакуль яны не адважыліся б зрабіць свой ход.
  
  
  Велізарны парай з пыхтением адляцеў ад порта бар, злёгку покатившись, выходзячы на адкрытую ваду. Нік застаўся на пачатку другой палубе, побач з поручнем. Ён больш не мог бачыць двух вежаў, але адчуваў, што ih вочы назіраюць за ім. Рэзкі вецер быў вільготным. Насоўваўся яшчэ адзін лівень. Нік глядзеў, як іншыя пасажыры прыціснуліся адзін да аднаго ад холаду. Ён трымаўся спіной да ветру. Парай рыпеў і круціў, але не тануў.
  
  
  Киллмастер чакаў на сваім курасадні ў пачатку другой палубе, пакуль апошняя машына не скацілася ў бок гавані з боку Коулуна. Выйшаўшы з парома, ён уважліва даследаваў асоб эга навакольных людзей. Эга двух ценяў асяроддзяў іх не было.
  
  
  На лесвічнай пляцоўцы Нік наняў рыкшы і даў хлопчыку адрасе "Прыгожага бара", невялікага установы, у якім ён бываў раней. Ён не збіраўся ісці адкрыта да прафесара. Магчыма, два эга надыдзе не ведалі, дзе ў зале прафесар, і спадзяваліся, што ён прывядзе ih k яму. У гэтым не было сэнсу, але ён павінен быў разгледзець па рашэнні. Хутчэй за ўсё, яны ішлі за ім, каб даведацца, ці ведае ён, дзе ў зале прафесар. Той факт, што ён прыехаў адкрыта ў Коулун, мог расказаць ім усё, што яны гатэляў ведаць. Калі так, то Ніка вам трэба ліквідаваць хутка і без мітусні. Набліжаліся праблемы. Нік гэта адчуваў. Ён павінен быць гатовы.
  
  
  Хлопчык, цягнуўшы рыкшы, без працы імчаўся па вуліцах Коулуна, эга тонкія, мускулістыя ногі дэманстравалі сілу, неабходную для працы. Для ўсіх, хто назіраў за пасажырам, ён быў тыповым амерыканскім турыстам. Ён адкінуўся на спінку сядзення і курыў цыгарэту з залатым наканечнікам, эга тоўстыя кропках глядзелі спачатку на адзін бок вуліцы, потым у іншую.
  
  
  На вуліцах было трохі цяплей, чым у гавані. Іх праграму пабудовы і далікатныя на выгляд дома блакавалі большую частку ветру. Але вільгаці ўсё яшчэ вісела нізкімі густымі аблокамі, чакаючы выхаду. Паколькі рух было слабым, рыкшы хутка спынілася перад цёмнай дзвярыма, над якой міргала вялікая неонавая шыльда. Нік заплаціў хлопчыку пяць ганконскіх даляраў і жэстам загадаў пачакаць. Ён увайшоў у бар.
  
  
  У дзень да самага бара спускаліся дзевяць прыступак. Гэта ўстанова было маленькае. Акрамя бара, было чатыры крэсла, усе запоўненыя. Сталы атачалі маленечкую адкрытае прастору, дзе мілая дзяўчына спявала нізкім сэксуальным голасам. Каляровае кола вазы павольна круцілася перад пражэктарам, мякка заліваючы дзяўчыну сінім, затым чырвоным, затым жоўтым, затым зялёным. Здавалася, што гэта змянілася з тыпам песні, якую яна спявала. Лепш за ўсё яна выглядала ў чырвоным.
  
  
  У астатнім было цёмна, калі не лічыць выпадковых брудных лямпаў. Бар быў перапоўнены, і з першага погляду Нік зразумеў, што ён адзіны не-усходні ў nen. Ён заняў пазіцыю ў канцы бара, адкуль ён мог бачыць, як хто-то ўваходзіць або выходзіць праз дзень. У бары было тры дзяўчыны, дзве, вакол якіх ужо атрымалі свае закладкі, а трэцяя разышлася, седзячы спачатку на адных каленях, затым на іншых, дазваляючы лашчыць сябе. Нік зьбіраўся прыцягнуць увагу бармэна, калі заўважыў свайго моцнага складзенага надыдзе.
  
  
  Мужчына выйшаў праз фіранку па паўнаважкія вакол невялікага асабістага століка. Ён быў апрануты ў спа-касцюм замест касцюма вежы. Але хуценька пераапрануўся. Эга гальштук быў крывым, а частка перада кашулі звісала з штаноў. Ён змакрэў. Ён увесь час выціраў мочку і рот белым насоўкай. Ён абыякава агледзеў пакой, затым эга вочы спыніліся на Nike. Эга адрузлай палачак ўкраінскія вядоўцы расплыліся ў ветлівай усмешцы, і ён накіраваўся адкрытыя k Киллмастеру.
  
  
  Х'юга ўпаў да руцэ Ніка. Ён хутка агледзеў бар, шукаючы мужчыну паменш. Дзяўчына скончыла песню і пакланілася пад рэдкія апладысменты. Яна пачала гаварыць з аўдыторыяй больш за кітайскі. Сіні сьвяты заліваў яе, калі справа ад Ніка shell бармэн. Перад ім буйны мужчына быў у чатырох кроках ад яго. Бармэн спытаў па-кітайску, што ён п'е. Нік адкладваў рэўматызму, не зводзячы вачэй з надыходзячага да яму чалавека. Комба зайграла, і дзяўчына пачала спяваць іншую песню. Яна быў жыць. Кола круцілася хутчэй, колер ўспыхвалі ў ёй, зліваючыся ў яркае пляма. Нік быў гатовы на ўсё. Бармэн паціснуў плячыма і адвярнуўся. Чалавека паменш не было. Іншы зрабіў апошні крок, які паставіў эга тварам да твару з Нікам. Ветлівая ўсмешка
  
  
  
  
  
  
  
  засталася эга чалавека. Ён сяброўскім жэстам працягнуў пухлую правую руку.
  
  
  "Г-н Уілсан, яе правоў, - сказаў ён. "Дазвольце прадставіцца. Яе Чын Осса. Магу яе пагаварыць з вамі?
  
  
  "Ble", - мякка адказаў Нік, хутка замяніўшы Х'юга і, узяўшы працягнутую руку.
  
  
  Цынь Осса паказаў на вышытую пацеркамі фіранку. "Там больш канфідэнцыйна".
  
  
  - Потым вас, - сказаў Нік, злёгку пакланіўшыся.
  
  
  Осса прайшоў праз фіранку да стала і двух крэслаў. Да далёкай стагнаць прыхінуўся хударлявы жылісты мужчына.
  
  
  Ён не быў тым маленькім чалавечкам, які шэл за Нікам. Калі ён убачыў Киллмастера, ён адышоў ад сцяны.
  
  
  Осса сказаў: "калі Ласка, містэр Уілсан, дазвольце майму сябру абшукаць вас".
  
  
  Мужчына падышоў да Ніку і спыніўся, як быццам не вызначыўся. Ён працягнуў руку да грудзей Ніка. Нік асцярожна прыбраў руку.
  
  
  "Калі ласка, містэр Уілсан", - заскуголіў Осса. "Мы павінны абшукаць цябе".
  
  
  "Не сёння", - злёгку ўсміхаючыся, адказаў Нік.
  
  
  Мужчына зноў паспрабаваў дацягнуцца да грудзей Ніка.
  
  
  Усё яшчэ ўсміхаючыся, Нік сказаў: "Скажы свайму сябру, што калі ён дакранецца да мяне, яе буду вымушаны зламаць эму запясці".
  
  
  "Аб няма!" - усклікнуў Осса. "Мы не жадаем гвалту". Ён выцер насоўкай пот з твару. На кантонская дыялекце ён загадаў мужчыну сысці.
  
  
  Па пакоі разьліліся ўспышкі каляровага святла. У цэнтры крэсле гарэла свечка ў фіялетавай вазе, напоўненай воскам. Мужчына моўчкі выйшаў праз пакоя, калі дзяўчына адвяла сваю песню.
  
  
  Цынь Осса цяжка sel одзіна па рыпучых драўляных крэслаў. Ён зноў выцер твар насоўкай і памахаў Ніку ў бок іншага крэсла.
  
  
  Киллмастеру такая кампазіцыя не спадабалася. Прапанаваны крэсла стаяў спіной да вышыванай пацеркамі фіранкі. Эга ўласная расколіны была б добрай мішэнню. Замест гэтага ён адсунуў крэсла ад крэсла да бакавой стагнаць, дзе ён мог бачыць і фіранку, і Цынь Оссу; затым ён сель.
  
  
  Осса адарыў эга нервовай ветлівай усмешкай. "Вы, амерыканцы, заўсёды поўныя асцярожнасці і гвалту".
  
  
  Нік зняў кропках і пачаў ih чысціць. "Вы казалі, што хочаце пагаварыць са мной".
  
  
  Осса абапёрся на крэсла. Эга голас абсурдна, як змова. "Г-н Уілсан, нам няма чаго кідацца ў кустах, на самай справе?
  
  
  "На самай справе", - адказаў Нік. Ён надзеў кропках, запаліў адну вакол цыгарэт. Ён не прапаноўваў Абсе нам аднаго. Наўрад ці гэта будзе сяброўскае размовы.
  
  
  "Мы абодва ведаем, - працягнуў Осса, - што вы знаходзіцеся ў Ганконгу, каб убачыць свайго сябра прафесара Лу".
  
  
  "Можа быць."
  
  
  Пот сцякаў па носе Оссы і сцякаў на крэсла. Ён зноў выцер твар. "Не можа быць пра гэта. Мы сачылі за вамі, мы ведаем, хто вы ".
  
  
  Нік падняў бровы. "Вы?"
  
  
  "Вядома." Осса адкінуўся на спінку крэсла, выглядаючы задаволеным сабой. "Вы працуеце на капіталістаў над тым жа праектам, што і прафесар Лу".
  
  
  "Вядома", - сказаў Нік.
  
  
  Осса цяжка праглынуў. "Мая самая сумная абавязак - паведаміць вам, што прафесара Лу больш няма, у Ганконгу".
  
  
  "У самым дэла?" Нік адлюстраваў лёгкі шок. Ён не верыў нічому, што сказаў гэты чалавек.
  
  
  "Так. Мінулай ноччу прафесар Лу быў на шляху ў Кітай ". Осса пачакаў, пакуль гэта зацвярджэнне даходзіць да разумення. Затым ён сказаў: "Шкада, што вы дарма выдаткавалі паездку сюды, але вам больш не трэба заставацца ў Ганконгу. Мы, вядома ж, вернем вам усе выдаткі, якія вы панеслі пры прыездзе ".
  
  
  "Гэта было б выдатна, - сказаў Нік. Ён выпусціў цыгарэту на падлогу і раздушыў яе.
  
  
  Осса нахмурыўся. Эга вочы прыжмурыліся, і ён падазрона паглядзеў на Ніка. "Гэта не тое, аб чым можна жартаваць. Ці магу яе думаць, што вы мне не верыце?
  
  
  Нік устаў. "Вядома, яе табе веру. Яе бачу, гледзячы на вас, які вы добры, сумленны чалавек. Але калі для вас тое ж самае, думаю, ёй застануся ў Ганконгу і трохі пашукаю самастойна.
  
  
  Твар Оссы пачырванеў. Эга вусны сціснуліся. Ён ударыў кулаком па стале. "Не будзе калупацца!"
  
  
  Нік павярнуўся, каб выйсці праз пакоі.
  
  
  "Пачакайце!" - усклікнуў Осса.
  
  
  У заслоны Киллмастер спыніўся і павярнуўся.
  
  
  Цяжкі мужчына слаба ўсміхнуўся, люта пацёр хустку па твары і шыі. "Прашу прабачыць маю ўспышку, яе нездаровы. Калі ласка, сядзьце, сядзьце ". Эга пухлая рука паказала на крэсла ля сцяны.
  
  
  "Я сыходжу, - сказаў Нік.
  
  
  "Калі ласка", - заскуголіў Осса. "У мяне ёсць прапанова, якое ёй хачу зрабіць вам".
  
  
  "Што за прапанову?" Нік не рушыў да крэсла. Замест гэтага ён зрабіў крок у бок і прыціснуўся спіной да стагнаць.
  
  
  Осса адмовіўся вярнуць Ніка ў крэсла. "Вы дапамагалі прафесара Лу працаваць на тэрыторыі, ці не так?"
  
  
  Нік раптам зацікавіўся размовай. "Што вы прапануеце?" ён спытаў.
  
  
  Осса зноў прыжмурыўся. "У цябе няма сям'і?"
  
  
  "Няма." Нік ведаў гэта па дасье ў штаба-кватэры.
  
  
  "Тады грошы?" - спытаў Осса.
  
  
  "Для чаго?" Киллмастер гатэль, каб ён гэта сказаў.
  
  
  "Каб зноў папрацаваць з прафесарам Лу".
  
  
  "Іншымі словамі, далучыцца да яму".
  
  
  "Дакладна."
  
  
  "Іншымі словамі, прадаць Радзіму".
  
  
  Осса ўсміхнуўся. Ён не так моцна пацеў. "Шчыра кажу"так".
  
  
  Нік прысеў
  
  
  
  
  
  
  да стала, паклаўшы на яго абедзве далоні. "Вы ж не разумееце паведамленні? Малайчына=), каб пераканаць Джона вярнуцца дадому, а не далучацца да яму ". Было памылкай стаяць за сталом, спіной да фіранкі. Нік зразумеў гэта, як толькі пачуў шолах аўтобус.
  
  
  Да яму ззаду падышоў жылісты мужчына. Нік павярнуўся і ткнуў пальцамі правай рукі ў горла мужчыны. Мужчына выпусціў кінжал і адхіснуўся да стагнаў, схапіўшыся за горла. Ён некалькі раз адчыняў рот, слізгаючы па стогны на падлогу.
  
  
  "Прэч!" Осса закрычаў. Эга пухлае твар быў чырвоным ад лютасьці.
  
  
  "Гэта мы, амерыканцы, - мякка сказаў Нік. "Проста поўныя асцярожнасці і гвалту".
  
  
  Осса прыжмурыўся, яго пульхныя рукі сціснуліся ў кулакі. На кантонская дыялекце ён сказаў: "Я пакажу вам гвалт. Яе пакажу вам гвалт, якога вы ніколі не ведалі ".
  
  
  Нік адчуў, што стомлены. Ён павярнуўся і выйшаў з-за крэсла, парваўшы дзве ніткі аўтобус, праходзячы праз фіранку. У бары дзяўчыну залілі чырвоным, як раз заканчваючы песню. Нік падышоў да прыступках, узяў ih па два за раз, амаль чакаючы пачуць стрэл або кінуты ў яго нож. Ён дасягнуў верхняй прыступкі, калі дзяўчына скончыла сваю песню. Гледачы апладзіравалі, калі ён выйшаў у дзверы.
  
  
  Калі ён выйшаў на вуліцу, ледзяны вецер ударыў эга па твары. Вецер туман затуманіў, тратуары і вуліцы блішчалі ад волкасці. Нік чакаў на дзень, дазваляючы напрузе павольна спадаць з яго. Шыльда над ім ярка ўспыхнула. Вільготны вецер асвяжыў эга твар потым дымнай спякоты бары.
  
  
  Адзін ізаляваны рыкшы быў прыпаркаваны ля тратуара, хлопчык прысеў перад ім. Але калі Нік вывучаў прысеў постаць, ён зразумеў, што гэта зусім не хлопчык. Гэта быў партнёр Оссы, меншы вакол двух мужчын, якія рухаліся за ім.
  
  
  Киллмастер глыбока ўздыхнуў. Цяпер будзе гвалту.
  
  
  КІРАЎНІК ПЯТАЯ
  
  
  Киллмастер адышоў ад дзень. На імгненне ён падумаў аб тым, каб прайсці па тратуары, а не падысці да рыкшы. Але ён толькі адкладае гэта. З цяжкасцю давялося сутыкнуцца рана ці позна.
  
  
  Мужчына ўбачыў эга надыходзячага і ўскочыў на ногі. Ён усё яшчэ быў апрануты ў свой касцюм вежы.
  
  
  "Рыкшы, містэр?" ён спытаў.
  
  
  Нік сказаў: "Дзе хлопчык, якога ёй загадаў пачакаць?"
  
  
  "Ён сышоў. Яе добры рыкшы. Бачыш лі.
  
  
  Нік залез на сядзенне. "Вы ведаеце, дзе ў зале Клуба Дракона?"
  
  
  "Я ведаю, ты трымаеш грошы. Добрае месца. Яе beru." Ён пачаў рухацца па вуліцы.
  
  
  Киллмастеру ўсё было напляваць. Эга паслядоўнікаў больш не былі разам. Цяпер у яго быў адзін спераду і адзін ззаду, што ставіла эга адкрытыя пасярэдзіне. Відавочна, акрамя ўваходных дзень, быў яшчэ адзін шлях у і вакол бара. Так Осса пераапрануўся ў даход Ніка. Осса ўжо павінен быў пакінуць гэта месца і чакаць, калі яго яшчэ даставіць Ніка. Зараз у іх не заставалася выбару. Яны не маглі прымусіць Крыса Ўілсана дэзертыраваць; яны не маглі выкурыць эга па Ганконга. І яны ведалі, што ён быў тут, каб пераканаць прафесара Лу вярнуцца дадому. Іншага шляху не было. Ім прыйдзецца забіць яго.
  
  
  Туман рабіўся ўсё гусцей і пачаў прамакаць паліто Ніка. Эга кропках пакрыліся плямамі вільгаці. Нік зняў ih і паклаў ва ўнутраны хвіліну свайго касцюма. Эга вочы хацелі па абодва бакі вуліцы. Кожны мускул ў эга целе расслабіўся. Ён хутка ацаніў адлегласць паміж сядзеннем, на якім сядзеў, і вуліцай, спрабуючы прыдумаць, як лепш за ўсё прызямліцца на ногі.
  
  
  Як бы яны гэта паспрабавалі? Ён ведаў, што Осса чакаў дзе-то наперадзе. Пісталет быў бы занадта шумным. У рэшце рэшт, у Ганконгу была яго паліцыі. Нажы падыдуць лепш. Верагодна, яны забілі б яго, адабралі ў яго ўсё, што ў яго было, і кінулі б дзе-небудзь. Хутка, акуратна і працаздольна. Для паліцыі гэта будзе проста чарговы абрабаваны і забіты турыст. Гэта здаралася часткі ў Ганконгу. Вядома, Нік не збіраўся дазваляць ім гэта рабіць. Але ён вырашыў, што яны будуць такімі ж прафесійнымі вулічнымі байцамі, як і аматараў.
  
  
  Маленькі чалавечак убег у неасветлены і абяздоленых раёне Коулуна. Наколькі Нік мог судзіць, чалавек усё яшчэ накіроўваўся ў бок Цмок клуба. Але Нік ведаў, што яны ніколі не дойдуць да клуба.
  
  
  Рыкша выехала ў вузкі завулак, па абодвум бакам якога стаялі чатырохпавярховы неасветленыя будынка. Акрамя таго, што мужчына пастаянна шлёпаў нагамі па мокрым асфальце, адзіным іншым гукам быў спазматический стук дажджавой вады з дахаў дамоў.
  
  
  Нягледзячы на тое, што Киллмастер гэтага чакаў, перамяшчэнне адбылося нечакана, крыху страціўшы раўнавагу. Мужчына высока падняў пярэднюю частку рыкшы. Нік крутнуўся і скокнуў праз кола. Эга левая адным узроўні першай стукнулася на вуліцы, што яшчэ больш пазбавіла эга проціваг. Ён упаў, пакаціўся. На яго спіне, ён убачыў, што да яму імчыцца меншы па памеры чалавек з выродлівым кінжалам высока ў паветры. Мужчына з крыкам скочыў. Нік прыціснуў калені да грудзей, і падушачкі эга нага, трапілі ў жыцці мужчыны. Схапіўшы за запясце кінжалам, Киллмастер пацягнуў чалавека да сябе, затым застыў.
  
  
  
  
  
  
  падняў ногі, перакінуўшы мужчыну праз галаву. Ён прызямліўся з гучным рыкам.
  
  
  Калі Нік перакаціўся, каб ўстаць на ногі, Осса яго эга нагой, і сіла адкінула эга назад. У той жа час Осса узмахнуў сваім кінжалам. Киллмастер адчуў, як востры канец упіўся яму было ў долі. Ён перакаціўся і працягваў каціцца, пакуль эга расшчапленне не ўдарылася аб кола перавернутай рыкшы. Было занадта цёмна, каб разглядзець. Кроў пачала працякаць з ілба ў вочы. Нік падставіў калені і пачаў падымацца. Цяжкая ступня Оссы слізганула па эга шчацэ, раздзіраючы скуру. Сілы хапіла, каб адкінуць эга ў бок. Эга павалілі на спіну; затым кожнаму племені Оссы ўсім эга вагой вонзилось ў жыцці Ніка. Осса прыцэліўся эму ў пахвіну, але Нік падняў калені, адлюстроўваючы ўдар. Тым не менш, сілы было дастаткова, каб у Ніка перахапіла дыханне.
  
  
  Затым ён убачыў, як кінжал падышоў да эга горла. Нік злавіў левай рукой тоўстае запясце. Правым кулаком ён ударыў Оссу у пахвіну. Осса хмыкнуў. Нік зноў ударыў яго, трохі ніжэй. На гэты раз Осса закрычаў у агоніі. Ён упаў. У Ніка перахапіла дыханне, і ён, абапіраючыся на рыкшы, падняўся на ногі. Ён выцер кроў з вачэй. Затым злева ад яе з'явіўся мужчына паменш. Нік мімаходам убачыў эга, як раз перад тым, як адчуў, як лязо ўрэзалася ў цягліцу эга левай рукі. Ён ударыў мужчыну па твары, даслаўшы эга каціцца ў рыкшы.
  
  
  Х'юга быў цяпер у правай руцэ майстра забойстваў. Ён адступіў да аднаго вакол будынкаў, назіраючы, як два цені набліжаюцца да яму. "Ну, джэнтльмены, - падумаў ён, - а цяпер ідзі і забяры мяне". Яны былі добрыя, лепш, чым ён думаў. Яны змагаліся з злосцю і не пакідалі сумненняў у тым, што ih намерам было забіць эга. Стаяць спіной да будынка, Нік чакаў ih. Парэз на лбе не здаваўся сур'ёзным. Крывацёк зменшылася. Эга левая рука балела, але ў яго бывалі і больш сур'ёзныя раны. Двое мужчын пашырылі свае пазіцыі так, што кожны напаў на яго з процілеглых бакоў. Яны пригнулись, на тварах была рашучасць, кінжалы былі накіраваны ўверх, у грудзі Ніка. Ён ведаў, што яны паспрабуюць ўторкнуць свае ляза пад эга грудную клетку, дастаткова высока, каб лязо пранізала эга складаць даляр. У завулку не было холаду. Усе трое былі потнымі і злёгку задыхаліся. Цішыню парушалі толькі кроплі дажджу, што падалі з дахаў. Гэта была такая цёмная ноч, якую Нік калі-небудзь бачыў. Двое мужчын былі ўсяго толькі ценямі, толькі ih кінжалы то і справа зіхацелі.
  
  
  Мужчына паменш зрабіў выпад першым. Ён падышоў да нізе справа ад Ніка, і з-за свайго памеру рухаўся хутка. Пачуўся металічны ляск, калі Х'юга засняў кінжал. Не паспеў меншы мужчына адступіць, як Осса рушыў злева, толькі крыху павольней. І зноў Х'юга адступіў клінок. Абодва мужчыны адступілі. Калі Нік пачаў трохі расслабляцца, маленькі чалавечак зноў зрабіў выпад, ніжэй. Нік адступіў, пстрыкнуўшы лязом у бок. Але Осса увайшоў высока, цэлячыся ў горла. Нік павярнуў галаву, адчуваючы, як лязо разразае мочку вуха. Абодва мужчыны зноў адступілі. Дыханне стала цяжэй.
  
  
  Киллмастер ведаў, што ў такой сутычцы ён выйдзе трэцім. Гэтыя двое маглі б чаргаваць выбрыкі, пакуль не стамілі яго. Калі ён стоміцца, ён зробіць памылку, і тады яны эга зловяць. Ён павінен быў змяніць ход гэтай справы, і лепшым спосабам для яго было б стаць нападаючым. З меншым чалавекам будзе лягчэй справіцца. Гэта зрабіла эга першым.
  
  
  Нік прыкінуўся, што кінуўся на Оссу, прымусіўшы эга злёгку адступіць. Мужчына паменш скарыстаўся перавагай і рушыў наперад. Нік адступіў, калі лязо закранула эга жыцця. Левай рукой ён схапіў чалавека за запясце і iso усіх сіл кінуў эга на Оссу. Ён спадзяваўся, што гэтага чалавека кіне на клінок Оссы. Але Осса убачыў, што ён ідзе, і павярнуўся бокам. Абодва мужчыны сутыкнуліся, пахіснуліся, і ўпалі. Нік абышоў ih паўкругам. Мужчына паменш замахнуўся кінжалам ззаду сябе, перш чым падняўся, верагодна, думаючы, што Нік быў там. Але Нік быў побач з ім. Рука спынілася перад ім.
  
  
  Рухам амаль хутчэй, чым можа бачыць вока, Нік разрэзаў Х'юга запясце мужчыны. Ён крыкнуў, выпусціў кінжал і схапіўся за запясце. Осса стаяў на каленях. Ён узмахнуў кінжалам па доўгай дузе. Ніку прыйшлося адскочыць, каб лязо не разарвала эму жыцця. Але ў адно імгненне, адну мімалётную секунду, увесь фронт Оссы быў адкрыты. Эга левая рука абапіралася на вуліцу, падтрымліваючы эга, правая была амаль ззаду яго ў завяршэнні гольф. Не было часу цэліцца ў якую-то частка цела, неўзабаве пройдзе другая. Як яркая грымучая дракона. Нік падышоў і ўдарыў Х'юга, протолкнув лязо амаль да рукаяці ў грудзі чалавека, затым хутка рушыў прэч. Осса выдаў кароткі крык. Ён дарэмна спрабаваў адкінуць кінжал назад, але зрабіў гэта толькі да келіх. Левая рука, якая падтрымлівае эга, павалілася, ён упаў на локаць. Нік паглядзеў
  
  
  
  
  
  
  ўверх, каб убачыць, як маленькі мужчына выбягае вакол завулка, усё яшчэ сціскаючы сваё запясце.
  
  
  Нік асцярожна вырваў кінжал вакол рук Оссы і адкінуў эга на некалькі футаў. Апорны локаць Оссы подкосился. Эга мэта ўпала на выгіб рукі. Нік памацаў запясце мужчыны. Эга пульс быў павольным, няўстойлівым. Ён паміраў. Эга дыханне стала перарывістым, пеністых. Кроў афарбавала эга вусны і свабодна цякла па ўсёй раны. Х'юга перарэзаў артэрыю, вастрыём прабіла лёгкае.
  
  
  - Осса, - мякка паклікаў Нік. "Ты скажаш мне, хто цябе наняў?" Ён ведаў, што двое мужчын напалі на яго не самі па сабе. Яны працавалі па загадзе. "Осса", - сказаў ён зноў.
  
  
  Але Цынь Осса, нікому нічога не распавёў. Бурнае дыханне спынілася. Ён быў мёртвы.
  
  
  Нік выцер алоэ лязо Х'юга аб калашыну Оссы. Ён шкадаваў, што эму прыйшлося забіць цяжкага чалавека. Але не было часу, каб прыцэліцца. Ён ўстаў і агледзеў свае раны. Парэз на лбе перастаў сыходзіць крывёй. Працягнуўшы насавой хустку пад дажджом, пакуль ён не прамок, ён выцер кроў з вачэй. Эга левая рука балела, але драпіна на шчацэ і драпіна на жываце не былі сур'ёзнымі. Ён выйшаў, вакол гэтага лепш, чым Осса, можа быць, нават лепш, чым іншы чалавек. Дождж шталь мацней. Эга куртка ўжо прамокла.
  
  
  Прыхінуўшыся да аднаго вакол будынкаў, Нік замяніў Х'юга. Ён выцягнуў Вильгельмину, праверыў абойму і Люгер. Не азірнуўшыся на сцэну бітвы або труп, які калі-то быў Цынь Оссой, Киллмастер выйшаў праз завулка. Не было прычын, па якіх ён не мог бы ўбачыць прафесара цяпер.
  
  
  З завулка Нік прайшоў чатыры квартала, перш чым знайшоў таксі. Ён даў кіроўцу адрас, які запомніў яшчэ ў Вашынгтоне. Паколькі ўцёкі прафесара не было сакрэтам, не было і месца, дзе ён спыніўся. Нік адкінуўся на спінку сядзення, досталь, вакол кішэні паліто тоўстыя кропках, працёр ih і надзеў.
  
  
  Таксі пад'ехала да ён часткі Коулуна, якая займаецца была такой жа заняпалай, як і завулак. Нік заплаціў кіроўцу і зноў выйшаў на халодны начное паветра. Толькі калі таксі з'ехала, ён зразумеў, наколькі выглядала цёмнай вуліцы. Дома былі старыя і старыя; яны як быццам прагнулася пад дажджом. Але Нік ведаў ўсходнюю філасофію будаўніцтва. Гэтыя дамы валодалі далікатнай трываласцю, не як валун на беразе сукенка, вытрымоўвалы пастаянныя ўдары хваль, а больш, як павуціна ў час урагану. Нам адзін сьвяты не асвятляў вокны, людзі не хадзілі па вуліцы. Мясцовасць здавалася бязлюднай.
  
  
  Нік не сумняваўся, што прафесара будуць добра ахоўваць, хоць бы для эга ўласнай абароны. Ці Корны чакалі, што хто-небудзь, напэўна, паспрабуе з ім звязацца. Яны не ведалі, пераканаць лі вы, Мм, не дэзертыраваць або забіць эга. Киллмастер не думаў, што яны папрацаваць высветліць гэта.
  
  
  Акно дзень было адкрыта над яе цэнтрам. Акно было задрапировано чорнай фіранкай, але не настолькі, каб не прапускаць ўвесь сьвяты. Гледзячы на яго з вуліцы, дом выглядаў такім жа бязлюдным і цёмным, як і ўсе астатнія. Але калі Нік устаў пад вуглом да дзень, ён ледзь адрозніў жоўты прамень святла. Ён пастукаў у дзверы, і шталь чакаць. Унутры не было ніякага руху. Нік пастукаў у дзверы. Ён пачуў скрып крэсла, затым цяжкія shaggy сталі гучней. Дзверы расчыніліся, і Нік сутыкнуўся з велізарным мужчынам. Эга масіўныя плечы тычыліся кожнага боку дзвярнога праёму. Маці, якую ён насіў, обнажала велізарныя валасатыя рукі, тоўстыя, як ствалы дрэў, якія звісаюць, як малпы, амаль да каленяў. Эга шырокае плоскае твар выглядала непрыгожым, а нос дэфармаваўся ад неаднаразовых пераломаў. Эга вочы ператварыліся ў кавалачкі брытвы ў двух пластах зефіру па плоці. Кароткія чорныя валасы пасярэдзіне ілба былі зачасаны і падстрыжаныя. У яго не было шыі; эга падбародак, здавалася, падтрымліваўся грудзьмі. "Неандэртальца", - падумаў Нік. Гэты тып выпусціў некалькі крокаў у эвалюцыі.
  
  
  Мужчына прабурчаў што-то, падобнае на "Чаго ты хочаш?"
  
  
  "Крыс Уілсан, каб убачыць прафесара Лу", - суха сказаў Нік.
  
  
  "Ён не тут. Ідзі, - прабурчаў монстар і зачыніў дзверы перад Нікам.
  
  
  Киллмастер здушыў імпульс адкрыць дзверы або, па меншай меры, разбіць ў ёй шкло. Ён пастаяў некалькі секунд, дазваляючы гневу выцячы з яго. Ён павінен быў чакаць чаго-небудзь падобнага. Быць запрошаным было б занадта лёгка. Цяжкае дыханне неандэртальца даносілася з-за дзень. Ён, напэўна, быў бы шчаслівы, калі б Нік паспрабаваў што-небудзь мілае. Киллмастеру успомнілася фраза з "Джэка і бобового сцябла": "Яе измельчу твае косткі, каб спячы сабе хлеб". "Не сёння, у другога, - падумаў Нік. Ён павінен убачыць прафесара, і ён гэта зробіць. Але калі б не было іншага шляху, ён палічыў за лепшае б не праходзіць праз гэтую гару.
  
  
  Кроплі дажджу падалі на тратуар, як вадзяныя кулі, калі Нік кружыў у баку ад будынкаў. Паміж будынкамі было доўгае вузкае прастору шырынёй каля чатырох футаў, заваленае банкамі і бутэлькамі. Нік лёгка узлез на зачыненую драўляную брамку
  
  
  
  
  
  
  і накіраваўся да задняй часткі будынка. На паўдарозе ён знайшоў яшчэ адну дзверы. Ён асцярожна павярнуў ручку "Заблакавана". Ён працягнуў, выбіраючы свой шлях, як можна цішэй. У канцы калідора былі яшчэ адны незамкнутая вароты. Нік адкрыў яе і апынуўся ў выкладзеным пліткай паціа.
  
  
  На будынку свяцілася вэб-жоўтая лямпачка, яе ўплыў адбівалася на мокрай плітцы. У цэнтры маленькі дворык. фантан перапоўнілася. Па краях былі раскіданыя манговые дрэвы. Адзін быў пасаджаны побач з будынкам, наверсе, адкрыта, пад адзіным акном з гэтага боку.
  
  
  Пад жоўтай лямпачкай была яшчэ адна дзверы. Гэта было б лёгка, але дзверы была зачыненая. Ён адступіў, паклаўшы рукі на сцягна, гледзячы на слабое на выгляд дрэва. Эга шведаў прамокла, на лбе была рана, балела левая рука. А цяпер ён збіраўся залезці на дрэва, якое, верагодна, не ўтрымала б яго, каб дабрацца да акна, якое, верагодна, было зачынена. А ноччу яшчэ пад дажджом. У такія моманты ў яго ўзнікалі нязначныя думкі аб тым, каб зарабляць на жыццё рамонтам абутку.
  
  
  Заставалася толькі заняцца гэтым. Дрэва было маладым. Так як манга часам высокія месцы ў дзевяноста футаў, яго галіны павінны быць хутчэй гнуткімі, чым далікатнымі. Ён не выглядаў досыць моцным, каб утрымаць яго. Нік пачаў падымацца. Ніжнія галіны былі моцнымі і лёгка вытрымлівалі эга аленка. Ён хутка прасунуўся прыкладна на паўдарогі. Затым галіны сталі тонкімі і небяспечна выгнуліся, калі ён наступіў на іх. Трымаючы ногі блізка да тулава, ён мінімізаваў выгіб. Але калі ён падышоў да акна, нават мозгу парадзеў. І гэта было добрых шэсць футаў ад будынка. Калі Нік быў нават ля акна, галіны закрывалі ўвесь сьвяты ад жоўтай лямпачкі. Ён быў зачынены ў цемру. Адзіны спосаб, якім ён мог убачыць акно, быў цёмным квадратам стогнамі будынкаў. Ён не мог дастаць эга з дрэва.
  
  
  Ён пачаў разгойдваць свой аленка назад і наперад. Манга пратэстоўцы застагнаў, але неахвотна рушыў з месца. Нік зноў зрабіў выпад. Калі акно было зачынена, ён выламаў эга. Калі шум прынёс неандэртальца. ён бы таксама з іх разабраўся. Дрэва сапраўды пачало разгойдвацца. Здзелка павінна была быць разавай. Калі там не было за што ўхапіцца, ён саслізнуў б галавой ўніз па стогны будынкаў. Гэта было б трохі бязладна. Дрэва хіліцца да цёмнага квадрата. Нік рэзка штурхнуў нагамі, намацваючы паветра рукамі. У той момант, калі дрэва пакацілася па зямлі з будынка, пакінуўшы эга вісець на нас, на чым, яго пальцы закранулі чаго-небудзь цвёрдага. Праходзячы пальцамі абедзвюх рук, ён добра ўхапіўся за тое, што гэта было, калі дрэва цалкам пакінула яго. Калені Ніка стукнуліся аб сцяну будынка. Ён вісеў на краі якой-то скрынкі. Ён закінуў нагу і прыўзняўся. Эга калені пагрузіліся ў бруд. Кветкавая скрынка! Яна была звязана з падаконніка.
  
  
  Дрэва хіснулася назад, яго галіны закранулі эга асобам. Киллмастер пацягнуўся да акна і неадкладна падзякаваў за ўсё добрае на зямлі. Мала таго, што акно не было зачынена, яно было прыадчынены! Ён адкрыў яе ў абодва канца, а затым пралез. Эга рукі закранулі дывана. Ён выцягнуў ногі і застаўся прыгнуцца пад акном. Насупраць Ніка, і справа ад яго пачуўся гук глыбокага дыхання. Дом быў тонкім, высокім, квадратнай формы. Нік вырашыў, што галоўная пакой і кухня будуць ўнізе. Засталіся ванная і спальня наверсе. Ён зняў тоўстыя кропках ў плямах дажджу. Так, гэта будзе спальня. У дом было ціха. Акрамя дыхання, доносившегося па ложку, адзіным іншым гукам былі пырскі дажджу за адкрытым акном.
  
  
  Вочы Ніка цяпер прывыклі да цёмным пакоі. Ён мог адрозніць форму ложка і грудок на ёй. З Х'юга у руцэ ён рушыў да ложка. Кроплі з эга мокрай адзення не гучалі на дыване, але эга чаравікі сціскаліся пры кожным кроку. Ён абышоў изножье ложка з правага боку. Мужчына ляжаў на праведзеныя вылічэнні, адвярнуўшыся ад Ніка. На тумбачцы побач з ложкам знаходзілася лямпа. Нік дакрануўся вострым лязом Х'юга да горла мужчыны і адначасова пстрыкнуў лямпай. Пакой выбухнула святлом. Киллмастер трымаўся спіной да лямпе, пакуль вочы не прывыклі да яркага святла. Мужчына павярнуў галаву, яго вочы міргнулі і напоўніліся слязьмі. Ён падняў руку, каб прыкрыць вочы. Як толькі Нік убачыў твар, ён адсунуў Х'юга трохі далей ад горла мужчыны.
  
  
  "Што, кравец вазьмі..." - мужчына сфакусаваў погляд на стилете ў некалькіх цалях ад падбародка.
  
  
  Нік сказаў: "Мяркую, прафесар Лу".
  
  
  КІРАЎНІК ШОСТАЯ
  
  
  Прафесар Джон Лу даследаваў востры клінок у свайго горла, затым зірнуў на Ніка.
  
  
  "Калі прыбярэш гэтую штуку, яе ўстану з смецця", - мякка сказаў ён.
  
  
  Нік адцягнуў Х'юга, але трымаў эга ў руцэ. "Вы прафесар Лу?" ён спытаў.
  
  
  "Джон. Ніхто не называе мяне прафесарам, акрамя нашых пацешных сяброў ўнізе. Ён звесіў ногі праз борт
  
  
  
  
  
  
  
  і пацягнуўся за халатам. "Як наконт кавы?"
  
  
  Нік нахмурыўся. Эга трохі збянтэжыла дачыненні да гэтага чалавека. Ён адступіў, калі мужчына прайшоў перад ім і прайшоў праз пакой да ракавіне і кофейнику.
  
  
  Прафесар Джон Лу быў невысокім, добра складзеным мужчынам з чорнымі валасамі, падзеленымі на бок. Калі ён варыў каву, яго рукі здаваліся амаль далікатнымі. Эга руху былі плыўнымі і дакладнымі. Відавочна, ён быў у выдатнай фізічнай форме. Эга вочы былі цёмнымі, з вельмі невялікім усходнім ухілам і, здавалася, пранікалі ва ўсе, на што ён глядзеў. Эга твар было шырокім, з высокімі скуламі і прыгожым носам. Гэта было надзвычай разумнае твар. Нік здагадаўся, што яму было гадоў каля трыццаці. Ён здаваўся чалавекам, які ведаў і сваю моц, і сваю слабасць. Адкрыта цяпер, калі ён уключаў пліту, яго цёмныя вочы нервова глядзелі на дзверы спальні.
  
  
  "Працягвай, - падумаў Нік. "Прафесар Лу, яе б гатэль..." Я спыніў прафесар, які падняў руку і схіліў галаву набок, прыслухоўваючыся. Нік пачуў цяжкія shaggy, узнімальныя па лесвіцы. Абодва мужчыны замерлі, калі прыступкі перайшлі да дзень спальні. Нік перавёў Х'юга ў левую руку. Эга правая рука зайшла пад паліто і ўпала за Вільгельміны.
  
  
  У замку дзень шчоўкнуў ключ. Дзверы расчыніліся, і ў пакой убег неандэртальца, за якім ішоў апрануты ў тонкую вопратку мужчына паменш. Велізарны монстар паказаў на Ніка і хмыкнуў. Ён рушыў наперад. Меншы мужчына паклаў руку на вялікую руку, спыняючы яго. Затым ён ветліва ўсміхнуўся прафесару.
  
  
  "Хто твой яшчэ, прафесар?"
  
  
  - хутка сказаў Нік. "Крыс Уілсан. Яго сябра Джона. Нік пачаў выцягваць Вильгельмину з-за пояса. Ён ведаў, што калі прафесар выдасць гэта, эму прыйдзецца з цяжкасцю выбрацца вакол пакоя.
  
  
  Джон Лу падазрона зірнуў на Ніка. Затым ён адказаў на ўсмешку маленькага чалавечка. "На самой справе, - сказаў ён. "Я пагавару з гэтым чалавекам. У адзіноце!"
  
  
  "Вядома, вядома", - сказаў чалавечак, злёгку пакланіўшыся. "Як хочаце." Ён жэстам вывеў монстра прэч, а затым, незадоўга да таго, як зачыніць за сабой дзверы, сказаў: "Вы будзеце вельмі асцярожныя, калі вы кажаце, не так, прафесар?"
  
  
  "Прэч!" - крыкнуў прафесар Лу.
  
  
  Мужчына павольна зачыніў дзверы і замкнуў яе.
  
  
  Джон Лу павярнуўся да Ніку, эга мочка трывожна наморщился. "Вырадкі ведаюць, што падманулі мяне.
  
  
  Яны могуць дазволіць сабе быць шчодрымі ". Ён вывучаў Ніка, як быццам бачыў эга ўпершыню. "Што, кравец вазьмі, з табой здарылася?"
  
  
  Нік прыслабіў хватку на Вильгельмине. Ён перавёў Х'юга назад у правую руку. Да моманту гэта стала яшчэ больш незразумелым. Прафесар Лу вызначана не быў падобны на чалавека, які гатэль б збегчы. Ён ведаў, што Нік не быў Крысам Уілсанам, але абараняў яго. І гэтая сяброўская сардэчнасць падказвала, што ён амаль чакаў Ніка. Але адзіны спосаб атрымаць адказы - гэта задаць пытанні.
  
  
  "Давай пагаворым", - сказаў Киллмастер.
  
  
  "Яшчэ няма." Прафесар паставіў дзве чаркі. "Што вы п'яце ў каву?"
  
  
  "Нічога. Чорны ".
  
  
  Джон Лу наліў кавы. "Гэта адна вакол многіх маіх раскошных рэчаў - ракавіна і пліта. Анонсы бліжэйшых славутасцяў. Гэта тое, што я магу разлічваць за працу для кітайцаў ".
  
  
  "Навошта тады гэта рабіць?" - запытаўся Нік.
  
  
  Прафесар Лу кінуў на яго амаль варожы погляд. "Сапраўды, чаму", - сказаў ён без пачуццяў. Затым ён паглядзеў на замкнёныя дзверы спальні і зноў на Ніка. "Дарэчы, як, кравец вазьмі, ты сюды трапіў?"
  
  
  Нік кіўнуў у бок адкрытага акна. "Забраўся на дрэва", - сказаў ён.
  
  
  Прафесар гучна засмяяўся. "Прыгожа. Проста выдатна. Можаш паспрачацца, заўтра яны ссякуць гэта дрэва. Ён паказаў на Х'юга. "Ты збіраешся ударыць мяне гэтай штукай або прыбраць яе?"
  
  
  "Я яшчэ не вырашыў".
  
  
  "Ну, пі каву, пакуль прымаеш рашэнне". Ён працягнуў Ніку кубак, затым падышоў да тумбачцы, на якой, акрамя лямпы, стаялі невялікі транзістарны радыёпрымач і пара ачкоў. Ён уключыў радыё, набірае нумар брытанскай станцыі, якая працуе на ўсю ноч, і дадаў гучнасць. Калі ён надзеў кропках, ён выглядаў даволі навукоўцам. Указальным пальцам ён паказаў Ніка на пліту.
  
  
  Нік рушыў услед за ім, вырашыўшы, што ён, верагодна, мог бы ўзяць гэтага чалавека, калі б эму прыйшлося, не Х'юга. Ён прыбраў штылет.
  
  
  У пліты прафесар сказаў: "Ты ж асцярожны, праўда?"
  
  
  "Пакой праслухоўваецца, ці не так?" - сказаў Нік.
  
  
  Прафесар падняў бровы. "І таксама разумны. Яе толькі спадзяюся, што ты такі кемлівы, як выглядаеш. Але ты маеш рацыю. Мікрафон ў лямпе. Мне спатрэбілася дзве гадзіны, каб знайсці эга ".
  
  
  "Але чаму, калі ты тут адзін?"
  
  
  Ён паціснуў плячыма. "Можа, ёй кажу ў сне".
  
  
  Нік адпіў кавы і палез у промокшее паліто на адной вакол цыгарэт. Яны былі вільготнымі, але ён усё роўна запаліў адну. Прафесар адмовіўся ад прапанаванага.
  
  
  - Прафесар, - сказаў Нік. "Усё гэта мяне крыху збівае з толку".
  
  
  "Калі ласка! Клічце мяне Джон ".
  
  
  "Добра, Джон. Яе ведаю, што вы хочаце сысці. Тым не менш, мяркуючы па тым, што я бачыў і чуў у гэтым пакоі, у мяне склалася ўражанне, што вас прымушаюць рабіць гэта ".
  
  
  Джон кінуў пакінуты кавы ў ракавіну, затым прыхінуўся да яе, нахіліўшы галаву.
  
  
  
  
  
  
  т. "Я павінен быць асцярожны", - сказаў ён. "Прыглушаная асцярожнасць. Яе ведаю, што ты не Крыс. Гэта значыць, што вы можаце быць па нашаму ўраду. Яе права?"
  
  
  Нік адпіў кавы. "Можа быць."
  
  
  "Я шмат думаў, у гэтым пакоі. І яе, вырашыў, што калі агент паспрабуе звязацца са мной, яе раскажу эму сапраўдную прычыну, па якой яе дезертирую, і паспрабую прымусіць эга дапамагчы мне. Я не магу справіцца з гэтым у адзіночку. Ён выпрастаўся і паглядзеў адкрыта на Ніка. У эга вачах стаялі слёзы. "Бог ведае, я не хачу ісці". Эга голас уздрыгнуў.
  
  
  "Тады чаму ты?" - запытаўся Нік.
  
  
  Джон глыбока ўздыхнуў. "Таму што ў іх ёсць мае жонка і сын у Кітаі".
  
  
  Нік паставіў каву. Ён у апошні раз зацягнуўся цыгарэтай і кінуў яе ў ракавіну. Але хоць эга руху былі павольнымі і марудлівымі, яго мозг працаваў, пераварваючы, адкідаючы, захоўваючы, і пытанні вылучаліся, як яркія неонавыя шыльды. Гэтага не можа быць. Але калі б гэта было праўдай, гэта магло б многае растлумачыць. Няўжо таксама Джон Лу быў вымушаны бегчы? Ці ён даваў Ніку прыгожую снежную працу? У эга галоў пачалі складвацца інцыдэнты. У іх была форма, і, як гіганцкая галаваломкі, яны пачалі злівацца, утвараючы пэўную карціну.
  
  
  Джон Лу вывучаў твар Ніка, яго цёмныя вочы былі занепакоеныя, задаючы нявыказаныя пытанні. Ён нервова заломваў рукі. Затым ён сказаў: "Калі ты не той, хема яе лічу цябе, значыць, яе толькі што забіў сваю сям'ю".
  
  
  "Як так?" - запытаўся Нік. Ён глядзеў у вочы мужчыну. Вочы заўсёды маглі сказаць эму больш, чым прамоўленае слова.
  
  
  Джон пачаў хадзіць наперад і назад перад Нікам. "Мне паведамілі, што, калі яго каму-небудзь распавяду, маю жонку і сына заб'юць. Калі ты такі, якім яго лічу цябе, можа, яе змагу пераканаць цябе дапамагчы мне. Калі няма, то яе ih толькі што забіў.
  
  
  Нік ўзяў сваю каву, пацягваючы эга, эга твар выказваў толькі лёгкі цікавасць. "Я толькі што размаўляў з вашай жонкай і сынам", - раптам сказаў ён.
  
  
  Джон Лу спыніўся і павярнуўся да Ніку. "Дзе ты з імі размаўляў?"
  
  
  "Арланда".
  
  
  Прафесар палез у хвіліну халата і досталь фатаграфію. "Гэта з хема вы казалі?"
  
  
  Нік паглядзеў на фота. Гэта была фатаграфія жонкі і сына, якіх ён сустрэў у Фларыдзе. "Так", - сказаў ён. Ён пачаў аддаваць фота назад, але спыніўся. Што-то было ў гэтай карціне.
  
  
  "Паглядзіце ўважліва, - сказаў Джон.
  
  
  Нік больш уважліва вы вывучылі фатаграфію. Вядома! Гэта было фантастычна! На самай дэла розніца была. Жанчына на фота выглядала трохі зграбней. У нах было вельмі мала макіяжу вачэй, калі ён наогул быў. Яе нос і рот мелі іншую форму, што рабіла яе прыгажэй. І вочы хлопчыка былі ліжа аднаму да аднаго, з ён жа праніклівай рысай, што і ў Джона. У яго быў жаночы рот. Так, розніца была, добра. Жанчына і хлопчык фота былі не такімі, як яны двое, з якімі ён размаўляў у Арланда. Чым даўжэй ён вывучаў карцінку, тым больш адрозненняў мог улавіць. Па-першае, ўсмешка і нават форму вушэй.
  
  
  "Добра?" - з трывогай спытаў Джон.
  
  
  "Адну хвіліну." Нік падышоў да адчыненага акна. Унізе, ва ўнутраным дворыку, хадзіў неандэртальца. Дождж аціх. Напэўна, да раніцы ўсё скончыцца. Нік зачыніў акно і зняў мокрае паліто. Прафесар бачыў, як Вільгельміны затрымалася ў яго за поясам, але цяпер гэта не мела значэння. Усё ў гэтым заданні змянілася. Адказы на яго пытанні прыходзілі да яму адзін за іншым.
  
  
  Ён павінен быў спачатку паведаміць Хока. Паколькі жанчына і хлопчык у Арланда былі притворщиками, яны працавалі Ці Korn. Ястраб ведае, як з імі змагацца. Пазл сабраўся ў эга галоў, робячы карціну больш яснай. Той факт, што Джон Лу быў вымушаны бегчы, тлумачыў амаль усе. Як прычына, па якой да іх у першую чаргу сачылі. І варожае стаўленне фальшывай місіс Лу. Ці Корны гатэлі пераканацца, што ён ніколі не дойдзе да прафесара. Як Крыс Уілсан, ён, магчыма, змог бы пераканаць свайго сябра Джона, нават ахвяраваць сваёй сям'ёй. Нік у гэтым сумняваўся, але для чырвоных гэта гучыць разумна. Гэта было не для іх.
  
  
  Да Ніка запрашаем інцыдэнты, якія, здавалася, не мелі вялікага значэння, калі яны адбыліся. Напрыклад, калі Осса спрабаваў эга купіць. Эга пытаюцца, ці ёсць у Ніка сям'я. Киллмастер ў гэты час нічога да яго не прывязваў. Але цяпер - выкралі б яны эга сям'ю, калі б яна была ў яго? Вядома, былі б. Яны б нам перад чым не спыніліся, каб злавіць прафесара Лу. Гэта злучэнне, над якім працаваў Джон, павінна быць, шмат для іх значыла. Яшчэ адзін выпадак адбыўся з ім учора, калі ён упершыню сустрэў, як ён думаў, місіс Лу. Ён папрасіў пагаварыць з ёй. І яна засумнявалася ў гэтым слове. Балбатня, састарэлая, перагружаная, амаль ніколі не выкарыстоўваецца, але слова знаёмае ўсім амерыканцам. Яна не ведала, што гэта значыць. Для estestvenno, яна гэтага не зрабіла, таму што яна была чырвонай кітаянкай, а не амерыканкай. Гэта было прыгожа, прафесійна і, я кажу словамі Джона Лу, проста прыгожа.
  
  
  Прафесар стаяў перад ракавінай, сашчапіўшы рукі перад сабой. Эга цёмныя вочы ўпіліся ў галаву Ніка, вычэкваючыя, амаль спалоханыя.
  
  
  Нік сказаў: "Добра, Джон. Яе тое, што ты думаеш абсталяваннем мне. Яе не магу
  
  
  
  
  
  
  адкрыта зараз раскажу вам усё, акрамя таго, што я агент адной разведвальнай галіны нашага ўрада ".
  
  
  Здавалася, што мужчына прагнуўся. Эга рукі апусціліся на бок, падбародак упёрся ў грудзі. Ён зрабіў доўгі, глыбокі, дрыготкі ўдых. "Дзякуй Богу, - сказаў ён. Гэта было крыху вышэй шэптам.
  
  
  Нік падышоў к яму і вярнуў фатаграфію. "Цяпер табе прыйдзецца цалкам мне давяраць. Яе табе дапамагу, але ты павінен мне ўсё расказаць.
  
  
  Прафесар кіўнуў.
  
  
  "Пачнем з таго, як яны выкралі тваю жонку і сына".
  
  
  Джон, здавалася, трохі ажывіўся. "Ты не ўяўляеш, як я рады, што размаўляю з хема-то аб гэтым. Яе так доўга нашу гэта ўнутры сябе ". Ён пацёр рукі разам. "Яшчэ кавы?"
  
  
  "Не, дзякуй, - сказаў Нік.
  
  
  Джон Лу задуменна пачухаў падбародак. "Усё пачалося каля паўгода таму. Калі яе прыйшоў з працы, перад маім домам стаяў фургон. Уся мая мэбля была ў двух мужчын. Кэці і яе Маці нідзе не было. Калі яе спытаў у гэтых двух мужчын, што, кравец вазьмі, яны думаюць, што яны робяць, адзін вакол іх даў мне інструкцыі. Ён сказаў, што мае жонка і сын, якія едуць у Кітай. Калі яе калі-небудзь захачу зноў убачыць ih жывымі, лепш зраблю, як яны сказалі.
  
  
  "Спачатку яе, падумаў, што гэта кляп. Oni мне адрас у Арланда і сказалі, каб яе паехаў туды. Яе панцыр з гэтым, пакуль не дабраўся да дома ў Арланда. Голас яна. І хлопчык таксама. Яна ніколі не называла мне свайго сапраўднага імя, яго проста называў яе Кэці, і хлопчыка Майкам. Калі мэбля была перанесена і двое хлопцаў сышлі, яна паклала хлопчыка спаць, а затым распранулася адкрыта перада мной. Яна сказала, што на якое-то час будзе маёй жонкай, і з такім жа поспехам мы можам зрабіць гэта пераканаўчым. Калі яе адмовіўся класціся з ім у ложак, яна сказала мне, што мне лепш супрацоўнічаць, у адваротным выпадку Кэці і Майк памруць жудаснай смерцю ".
  
  
  Нік сказаў: "Вы пражылі разам, як муж і жонка, шэсць месяцаў?"
  
  
  Джон паціснуў плячыма. "Што яшчэ ёй мог зрабіць?"
  
  
  "Хіба яна не давала вам ніякіх пастановы ці не казала, што будзе далей?"
  
  
  "Так, на наступную раніцу. Яна сказала мне, што разам мы туды едзе новых сяброў. Яе выкарыстаў сваю працу, як падстава, каб пазбягаць старых сяброў. Калі яе складаў формулу злучэння, яе адвозіў эга ў Кітаі, перадаваў чырвоным, а затым зноў бачыўся з жонкай і хлопчыкам. Шчыра кажу, ёй быў напалоханы да смерці з-за Кэці і яе Маці. Яе бачыў, што яна рабіла справаздачу перад чырвонымі, таму мне давялося рабіць усё, што яна сказала. І я не мог зразумець, наколькі яна была падобная на Кэці.
  
  
  "Такім чынам, зараз вы завяршылі формулу", - сказаў Нік. "У іх гэта ёсць?"
  
  
  "Галасаванне і ўсё. Яе не дарабіў. У мяне да гэтага часу тхара няма, ён не мог засяродзіцца на сваёй працы. А праз шэсць месяцаў усё стала крыху цяжэй. Мае сябры настойвалі, і ў мяне сканчаліся апраўданняў. Яна, павінна быць, атрымаў апавяшчэнне зверху, таму што раптам сказала мне, што я буду працаваць на тэрыторыі ў Кітаі. Яна сказала мне абвясціць аб маім уцёках. Яна застанецца на тыдзень ці дзве, а затым знікне. Усе падумаюць, што яна далучылася да мяне ".
  
  
  "А што наконт Крыса Ўілсана? Хіба ён не ведаў, што жанчына была фальшыўкай?
  
  
  Джон ўсміхнуўся. "Ах, Крыс. Вы Ведаеце, ён халасцяк. Удалечыні ад працы мы ніколі не збіраліся разам з-за бяспекі НАСА, а ў асноўным таму, што Крыс і яе не падарожнічалі ў адных і тых жа сацыяльных колах. Крыс - паляўнічы за дзяўчатамі. О, яе, упэўнены, што эму падабаецца працы эга, але эга асноўная думка звычайна сканцэнтравана на дзяўчат.
  
  
  "Я бачу." Нік наліў сабе яшчэ кубак кавы. "Гэта злучэнне, над якім вы працуеце, павінна мець вялікае значэнне для Цы Korn. Ці можаце вы сказаць мне, што гэта такое, не ўдаючыся ў тэхнічныя дэталі? "
  
  
  "Вядома. Але формула яшчэ не скончана. Калі і калі яе скончу, гэта будзе ў выглядзе тонкай мазі, што-то накшталт крэму для рук. Вы нашмароўвае эга: на вашу скуру, і, калі яе правільна, гэта павінна зрабіць скуру неўспрымальныя да сонечных прамянёў, цяпла і радыяцыі. Ён будзе мець свайго роду астуджальны эфект на скуру, які абароніць касманаўтаў ад шкодных прамянёў. Хто ведае? Калі яе буду працаваць над гэтым дастаткова доўга, яе змагу нават удасканаліць эга да такой ступені, што ім не спатрэбяцца касмічныя касцюмы. Чырвоныя хочуць эга па-эга абароны ад ядзерных апёкаў і радыяцыі. Калі б яна была ў іх, мала што магло б перашкодзіць ім абвясціць адкрыты басейн ядзерную вайну ".
  
  
  Нік адпіў кавы. "Ці мае гэта якое-небудзь дачыненне да адкрыцця, якое вы зрабілі яшчэ ў 1966 годзе?"
  
  
  Прафесар правёў рукой па валасах. "Не, гэта было зусім іншае. Павазіўшыся з электронным мікраскопам, мне пашчасціла знайсці спосаб ізаляваць пэўныя тыпы скурных захворванняў, якія самі па сабе не былі сур'ёзнымі, але, калі ih ахарактарызавалі яе, прапанаваў невялікую дапамогу ў дыягностыцы больш сур'ёзных захворванняў, такіх як язвы, пухліны і, магчыма, рак ".
  
  
  Нік усміхнуўся. "Ты занадта сціплы. Наколькі яе разумею, гэта было больш, чым проста невялікая дапамогу. Гэта быў вялікі прарыў ".
  
  
  Джон паціснуў плячыма. "Вотум што яны кажуць. Можа, яны крыху перабольшваюць ".
  
  
  Нік не сумняваўся, што размаўляе з бліскучым чалавекам. Джон Лу быў каштоўным не толькі для НАСА, але і для сваёй краіны. Киллмастер ведаў, што ён павінен не даць Чырвоным атрымаць эга. Ён дапіў сваю каву
  
  
  
  
  
  
  і спытаў: "Ты хоць уяўляеш, як чырвоныя, даведаліся аб курортным комплексе?"
  
  
  Джон пакруціў галавой. "Няма."
  
  
  "Як доўга вы над гэтым працавалі?"
  
  
  "На самай дэла, яе атрымаў гэтую ідэю, калі вучыўся ў каледжы. Некаторы час яго круціў гэта ў галы, нават зрабіў некалькі нататак. Але толькі год таму яе сапраўды пачаў ўвасабляць ідэі ў жыццё ".
  
  
  "Вы распавядалі аб гэтым каму-небудзь?"
  
  
  "Ах, у каледжы яго мог бы згадаць аб гэтым некалькім сябрам. Але калі ёй быў у НАСА, яе нікому не сказаў, нават Кэці ".
  
  
  Нік зноў падышоў да акна. Невялікі транзістарны радыёпрымач выканаў брытанскую паходную песню. За акном велізарны мужчына ўсё яшчэ хаваўся ва ўнутраным дворыку. Киллмастер запаліў вільготную цыгарэту з залатым наканечнікам. Эга скура стала халоднай з-за мокрай адзення, якую ён насіў. "Усё зводзіцца да таго, - сказаў ён больш сабе, чым Джону, - так гэта зламаць ўлада кітайскіх чырвоных".
  
  
  Джон пачціва маўчаў.
  
  
  Нік сказаў: "Я павінен вывезці тваю жонку і хлопчыка вакол Кітая". Сказаць, што гэта было лёгка, але Нік ведаў, што выкананне гэтага зноў будзе чым-то іншым. Ён павярнуўся да прафесара. "Вы хоць уяўляеце, дзе яны могуць быць, у Кітаі?"
  
  
  Джон паціснуў плячыма. "Няма."
  
  
  "Хто-небудзь вакол іх сказаў што-небудзь, што магло б даць вам ключ да разгадкі?"
  
  
  Прафесар на імгненне задумаўся, паціраючы падбародак. Затым ён паківаў галавой, слаба ўсміхаючыся. "Баюся, што я мала чым дапамагу, праўда?"
  
  
  "Усё ў парадку." Нік пацягнуўся за мокрым паліто на ложку, уцягнуў у яго шырокія плечы. "Ты хоць уяўляеш, калі цябе забяруць у Кітай?" ён спытаў.
  
  
  Твар Джона, здавалася, крыху прасвятлела. - Думаю, яе магу вам дапамагчы. Яе, чуў, як два спартсмена унізе казалі аб тым, што, па-мойму, яны дамовіліся аб паўночы ў наступны аўторак.
  
  
  Нік паглядзеў на гадзіннік. Было тры дзесяць раніцы, серада. У яго было менш нядзелях, каб знайсці, дабрацца і павезці жонку і хлопчыка вакол Кітая. Гэта выглядала не вельмі добра. Але абсталяваннем усім па парадку. Эму трэба было зрабіць тры рэчы. Па-першае, эму прыйшлося сфальсіфікаваць заяву з Джонам праз мікрафон, каб двое ўнізе не раззлаваліся. Па-другое, ён павінен быў выбрацца вакол гэтага дома цэлым і цэлым. І трэцяе: эму давядзецца сесці ў скремблер і расказаць Хоуку аб фальшывых джын і хлопчыка ў Арланда. Потым гэтага эму прыйдзецца гуляць наўздагад.
  
  
  Нік жэстам паклікаў Джона да лямпы. "Ці можаце вы зрабіць так, каб гэта радыё пішчала, як быццам яно было статычным?" ён прашаптаў.
  
  
  У Джона быў збянтэжаны выгляд. "Вядома. Але чаму. У эга вачах з'явілася разуменне. Кажу Не нашы словы, ён важдаўся з радыё. Ён віскнула, а затым сціхла.
  
  
  Нік сказаў: "Джон, ты ўпэўнены, што я не змагу пераканаць цябе вярнуцца са мной?"
  
  
  "Не, Крыс. Яе так хачу ".
  
  
  Ніку гэта падалося крыху банальным, але ён спадзяваўся, што двое унізе купіліся на гэта.
  
  
  "Добра, - сказаў Нік. "Ім гэта не спадабаецца, але я ім скажу. Як мне выбрацца вакол гэтага месца? "
  
  
  Джон націснуў на маленькую кнопку, убудаваную ў тумбачку.
  
  
  Двое мужчын моўчкі шкадавалі адзін аднаму рукі. Нік падышоў да акна. Неандэртальца больш не было ва ўнутраным дворыку. На лесвіцы пачуліся shaggy.
  
  
  "Перш, чым ты пойдзеш", - прашаптаў Джон. "Яе гатэль б ведаць сапраўднае імя чалавека, які мне дапамагае".
  
  
  "Нік Картэр. Яе агент AX. "
  
  
  Шчоўкнуў ключ у замку. Дзверы павольна адкрыў мужчына паменш. Монстры з ім не было.
  
  
  "Мой яшчэ адзін сыходзіць, - сказаў Джон.
  
  
  Элегантна апрануты мужчына ветліва ўсміхнуўся. "Вядома, прафесар". Ён прынёс у пакой пах таннага адэкалону.
  
  
  "Да пабачэння, Джон, - сказаў Нік.
  
  
  "Да пабачэння, Крыс".
  
  
  Калі Нік выйшаў праз пакоя, мужчына зачыніў і замкнуў дзверы. Ён выцягнуў з-за пояса пісталеты армейскага 45-га калібра. Ён паказаў ім на жыццё Ніка.
  
  
  "Што гэта?" - запытаўся Нік.
  
  
  У спрытнага чалавека ўсё яшчэ была ветлівая ўсмешка. "Страхаванне, што вы пакінеце настихо".
  
  
  Нік кіўнуў і пачаў спускацца па лесвіцы разам з мужчынам ззаду яго. Калі ён паспрабуе што-небудзь, ён можа падвергнуць прафесара небяспекі. Іншага мужчыны па-ранейшаму не было.
  
  
  Ля ўваходных дзень спрытны мужчына сказаў: "Я не ведаю, хто вы на самой дэла. Але мы не настолькі дурныя, каб меркаваць, што вы і прафесар слухаў брытанскую музыку, пакуль былі там. Што б вы нам задумалі, не спрабуйце. Цяпер мы ведаем твой твар. І за вамі будуць уважліва сачыць. Вы ўжо падвергнулі гэтых людзей вялікай небяспецы ". Ён адкрыў дзверы. "Да пабачэння, містэр Уілсан, калі гэта ваша сапраўднае імя".
  
  
  Нік ведаў, што гэты мужчына меў на ўвазе жонку і хлопчыка, калі сказаў "зацікаўленыя асобы". Ці ведалі яны, што ён агент? Ён выйшаў у начны паветра. Дождж зноў ператварыўся ў туман. Дзверы была зачынена і зачынены за ім.
  
  
  Нік глыбока ўдыхнуў свежае начное паветра. Ён пайшоў. У такі час у яго было мала шанцаў злавіць таксі ў гэтым раёне. Эга галоўным ворагам цяпер было час. Праз два-тры гадзіны будзе светла. І ён нават не ведаў, дзе шукаць жонку і хлопчыка. Ён павінен быў звязацца з Хоуком.
  
  
  Киллмастер збіраўся перайсці вуліцу, калі велізарны обезьяночеловек выйшаў, вакол дзвярнога праёму, заступіўшы шлях эму. Валасы ўсталі дыбам на шыі Ніка. Так што эму прыйдзецца мець справу
  
  
  
  
  
  усё-ткі з гэтым істотай. Не казаць нам словы, монстар падышоў да Ніку і пацягнуўся да эга горла. Нік прыгнуўся і ўхіліўся ад монстра. Памер мужчыны быў узрушаючым, але з-за гэтага ён рухаўся павольна. Нік ўдарыў яго эга раскрытай далонню па вуха. Гэта не хвалявала яго. Чалавек-малпа схапіў Ніка за руку і шпурнуў яго, як лялька ляльку, на будынак. Мэта Киллмастера стукнулася аб цвёрдую канструкцыю. У яго закружылася гол.
  
  
  Да таго часу, як ён выйшаў з яго, монстар ўжо трымала горла ў эга велізарных валасатых руках. Ён падняў Ніка з нага. Нік адчуў, як кроў забіваецца ў яго ў галоў. Ён парэзаў мужчыну вушы, але руху эга здаваліся пакутліва павольнымі. Ён ударыў яго нагой у пахвіну, я ведаю, што эга ўдары дасягаюць сваёй мэты. Але мужчына, здавалася, нават не адчуваў гэтага. Эга рукі мацней сціснулі горла Ніка. Кожны ўдар, які нанёс Нік забіў бы звычайнага чалавека. Але гэты неандэртальца, нават не міргнуў. Ён проста стаяў, расставіўшы ногі, утрымліваючы Ніка за горла, з усёй сілай у гэтых велізарных руках. Нік пачаў бачыць ўспышкі колеру. Эга сіла сышла, ён не адчуваў сілы ў сваіх ударах. Паніка перад якая насоўваецца смерцю сціснула эга складаць даляр. Ён губляў прытомнасць. Ён павінен быў зрабіць што-то хутка! Х'юга працаваў бы занадта павольна. Ён мог, напэўна, ударыць чалавека дваццаць разоў, перш чым забіць эга. Да таго часу для яго будзе ўжо занадта позна.
  
  
  Вільгельміны! Здавалася, ён рухаўся павольна. Эга рука вечна дабралася да "Люгера". Ці будзе ў яго сілы націснуць на курок? Вільгельміны была па-за эга паясы. Ён уторкнуў мозгу мужчыну ў горла і iso усіх сіл спусціў курок. Аддача ледзь не выбіла "Люгер" у яго вакол рукі. Падбародак і нос гэтага чалавека былі неадкладна выбітыя вакол галавы. Выбух рэхам разнёсся па бязлюдных вуліцах. Вочы мужчыны бескантрольна мірганулі. Эга калені пачалі дрыжаць. І ўсё ж сілы ў эга руках заставалася. Нік ўваткнуў мозгу ў мясісты левы вачэй монстраў і зноў націснуў на курок. Стрэл адарваў мужчыну мочка. Эга ногі пачалі подгибаться. Пальцы Ніка закранулі вуліцы. Ён адчуў, як рукі аслабілі хватку на яго горле. Але жыццё сыходзіла ад яго. Ён мог затрымаць дыханне на чатыры хвіліны, але гэта ўжо прайшло. Мужчына не адпускаў эга досыць хутка. Нік зноў стрэліў двойчы, цалкам адарваўшы галаву обезьяно-чалавека. Рукі ўпалі з эга горла. Монстар адхіснуўся, пазбавіўшыся галавы. Эга рукі падняліся туды, дзе павінна было быць асоба. Ён упаў на калені, а затым перавярнуўся, як толькі што ссечанае дрэва.
  
  
  Нік закашляўся і ўпаў на калені. Ён глыбока ўздыхнуў, адчуўшы з'едлівы пах ружэйнага дыму. У вокнах па ўсім раёне загарэліся брылёў. Раён ажываў. Будзе паліцыя, а Ніку не да паліцыі. Ён прымусіў сябе рухацца. Усё яшчэ задыхаючыся, ён прабег у абодва канца квартала і хутка пайшоў прэч па вобласці. Здалёк ён пачуў незвычайны званок сірэны брытанскай паліцыі. Потым ён зразумеў, што ўсё яшчэ трымае Вильгельмину у руцэ. Ён хутка засунуў люгер за пояс. За сваю кар'еру киллмастера для AX, ён шмат разоў быў блізкі да смерці. Але ён ніколі не быў так блізкі.
  
  
  Як толькі чырвоныя выявяць беспарадак, які ён толькі што пакінуў, яны неадкладна звяжуць гэта са смерцю Оссы. Калі б меншы па памеры чалавек, які быў з Оссой, быў яшчэ жывы, ён бы ўжо звязаўся з імі. Яны злучылі гэтыя дзве смерці разам з эга візітам да прафесара Лу і ведалі, што ён быў агентам. Ён мог амаль выказаць здагадку, што эга прыкрыццё цяпер раскрыта. Ён павінен быў звязацца з Хоуком. Прафесар, а таксама эга сям'я знаходзіліся ў вялікай небяспецы. Нік на хаду паківаў галавой. Гэта заданне ішло зусім не так.
  
  
  КІРАЎНІК СЁМАЯ
  
  
  Беспамылковы голас Хоука данёсся да Ніка праз скремблер. "Што ж, Картэр. Мяркуючы па тым, што вы мне сказалі, падобна на тое, што ваша заданне змянілася ".
  
  
  "Так, сэр", - сказаў Нік. Ён толькі што паведаміў Хока. Ён быў у сваім гасцінічным нумары на баку Вікторыі ў Ганконгу. За акном пачынала трохі цьмянець начная цемра.
  
  
  Хоук сказаў: "Вы ведаеце сітуацыю там лепш, чым яе. З гэтай нагоды яе разбяруся з жанчынай і хлопчыкам. Вы ведаеце, што трэба рабіць ".
  
  
  "Так", - сказаў Нік. "Мне трэба знайсці спосаб знайсці жонку і сына прафесара і вывезці ih вакол Кітая".
  
  
  "Паклапаціцеся пра гэта любым магчымым спосабам. Яе прыеду ў Ганконг ў аўторак ніяк не калі ".
  
  
  "Так, сэр." Як заўсёды, падумаў Нік, Хоука цікавяць вынікі, а не метады. Киллмастер мог выкарыстоўваць любы метад, які эму быў патрэбен, калі ён прыносіў вынікі.
  
  
  "Поспехі", - сказаў Хок, заканчваючы размову.
  
  
  Киллмастер пераапрануўся ў сухое і спа-касцюм. Паколькі падшэўка вакол эга таліі не прамокла, ён пакінуў яе там. Было крыху смешна насіць эга да гэтага часу тхара, асабліва з улікам таго, што ён быў амаль упэўнены, што раскрыў сваё прыкрыццё. Але ён планаваў пераапрануцца, як толькі даведаецца, куды накіроўвацца ў Кітай. А вакол эга таліі было зручна насіць яго. Ён ведаў вопратку
  
  
  
  
  
  
  Калі ён збіраўся надзець ну, ён быў трохі потрепан з-за парэзаў кінжалам на жываце. Калі б у яго не было набівання, эга жыцця быў бы разрэзаны, як у толькі што злоўленай рыбы.
  
  
  Нік сумняваўся, ці пазнае Хоук чаго-небудзь ад жанчыны па ўсім Арланда. Калі б яна была так добра адукаваных, як ён думаў, яна б загубіла і сябе, і хлопчыка, перш чым што-небудзь скажа.
  
  
  Киллмастер пацёр сіняк на горле. Ён ужо пачаў абескаляроўваецца. Адкуль эму пачаць шукаць жонку і сына прафесара? Ён можа вярнуцца ў дом і прымусіць гаварыць прыгожа апранутага мужчыну. Але ён ужо паставіў Джона Лу дастаткова небяспек. Калі не дома, то дзе? Эму трэба было з чаго пачаць. Нік стаяў каля акна, гледзячы на вуліцу. Цяпер на тратуары было мала людзей.
  
  
  Ён раптам адчуў голад. Ён не эль з імі тхара, як засяліўся ў гатэль. Мелодыя мела на яго, як і некаторыя песні. Гэта быў адзін па ўсёй нумароў, які праспявала дзяўчына. Нік перастаў церці горла. Гэта была саломінка, верагодна, нічога не значившая. Але, па меншай меры, з гэтага можна было пачаць. Ён бы што-небудзь узяў на сябе, а затым вярнуўся ў "Выдатны бар".
  
  
  Осса пераапрануўся там, што можа азначаць, што ён каго-тое ведаў. Нават у гэтым выпадку не было ніякай гарантыі, што хто-небудзь эму дапаможа. Але зноў жа, гэта было месца для пачатку.
  
  
  У сталовай гатэля Нік выпіў шклянку апельсінавага соку, а затым талерку яечні з храбусткім беконам, тосты і тры кубкі чорнай кавы. Ён затрымаўся над апошняй кубкам кавы, даючы эде час супакоіцца, затым адкінуўся на спінку крэсла і запаліў цыгарэту па свежай пачкі. Менавіта тады ён заўважыў, што мужчына назірае за ім.
  
  
  Ён быў звонку, збоку ад аднаго вакол вокнаў гатэля. Час ад часу ён выглядваў, каб пераканацца, што Нік ўсё яшчэ там. Киллмастер вядома ў nen жилистого мужчыну, які быў з Оссой ў бары Выдатны. Яны вызначана не гублялі часу дарма.
  
  
  Нік аплаціў чэк і выйшаў на вуліцу. Начная цемра ператварылася ў цёмна-шэры. Будынка больш не былі велізарнымі цёмнымі формамі. Яны мелі форму, ih можна было ўбачыць праз дзень, і вокны. Большасць машын на вуліцах - гэта зборы, якім усё яшчэ трэба было ўключаць фары. Мокрыя бардзюры і вуліцы цяпер было лягчэй адрозніць. Цяжкія аблокі ўсё яшчэ віселі низменному, але дождж спыніўся.
  
  
  Киллмастер накіраваўся да порта бар парома. Цяпер, калі ён ведаў, што за ім зноў сочаць, яму было няма чаго было ісці ў "Выдатны бар". Па крайняй меры, пакуль. Гэты жылісты мужчына мог бы эму многае расказаць, калі б эга можна было прымусіць гаварыць. У першую чаргу трэба было памяняць пазіцыі. Эму прыйшлося на імгненне страціць гэтага чалавека, каб ён мог рушыць услед за ім. Гэта была авантуры. У Ніка было прадчуванне, што жылісты мужчына не быў прыхільнікам-аматарам, як двое іншых.
  
  
  Перш чым ён дабраўся да парома, Нік праехаў па завулку. Ён падбег да канца, і шталь чакаць. Жылісты мужчына бегам павярнуў за кут. Нік хутка пайшоў, чуючы, як мужчына скарачае разрыў паміж імі. На адным рагу вуліцы Нік зрабіў тое ж самае: загарнуў за кут, хутка прабег у абодва канца чвэрці, а затым перайшоў на хуткую шпацыр. Мужчына застаўся з ім.
  
  
  Неўзабаве Нік прыехаў у раён Вікторыі, які ён любіў называць матроскай пляцоўкай. Гэта быў участак вузкіх сцяга з ярка асветленымі кратамі па баках. Звычайна ў раёне было шумна, гуляла музыка, вакол музычных аўтаматаў, і прастытуткі стаялі на кожным куце. Але ноч падыходзіла да канца. Агні па-ранейшаму ярка свяцілі, але і музычныя аўтаматы працавалі ціха. Вулічныя прастытуткі альбо ўжо атрымалі свае ацэнкі, альбо здаліся. Нік хацеў нейкі бар, не той, які ён ведаў, а той, які падыходзіў бы для мэтаў эга. Гэтыя раздзелы былі аднолькавыя ва ўсіх буйных гарадах свету. Будынка заўсёды былі двухпавярховымі. На першым плане паверсе размяшчаліся бар, музычны аўтамат і танцпол. Дзяўчынкі плылі тут, дазваляючы сабе, каб убачыць сябе. Калі адзін матрос праявіў цікавасць, ён запрасіў яе на танец, купіў вось некалькі напояў, і пачаў гандлявацца з-за кошты. Як толькі цана была ўстаноўлена і выплачаная, дзяўчына павяла марак наверх. Пачатку другой паверсе выглядаў як хол гасцініцы з раўнамерна размешчанымі па баках пакоямі. У дзяўчыны звычайна была яго пакой, дзе яна жылкі) і працавала. У nen было няшмат - ложак, вядома, шафа і камод для ee некалькіх цацанак і рэчаў. Планіроўка кожнага будынка была аднолькавай. Нік добра ih ведаў.
  
  
  Калі эга перспектыве збіраўся спрацаваць, эму трэба было павялічыць разрыў паміж ім і эга паслядоўнікам. Раздзел займала прыкладна чатыры квадратных блока, што не захоўваюцца эму вялікага прасторы для працы. Пара было пачынаць.
  
  
  Нік загарнуў за кут і пабег на поўнай хуткасці. На паўдарогі праз квартал ён дайшоў да кароткага завулка, заблакаванага драўляным плотам на іншым канцы. Па абодвум бакам завулка стаялі смеццевыя бакі. Киллмастер ведаў, што ў яго больш няма покрыва цемры. Ён павінен выкарыстоўваць сваю хуткасць. Ён хутка пабег да плота, ацаніўшы эга вышыню прыкладна ў дзесяць футаў. Збоку ён перацягнуў адзін вакол смеццевых бакаў, закат на яго і пералез праз плот. З іншага боку, ён узляцеў у абодва канца квартала, загарнуў за кут і
  
  
  
  
  
  знайшоў будынак, якое хацеў. Ён сядзеў на ляза блокаў трохкутнай формы. З другога боку вуліцы можна было лёгка ўбачыць, як хто-то выходзіць ці ўваходзіць. K стагнаць прымыкаў хлеў з навесам, дах якога знаходзілася адкрытымі пад адным вакол вокнаў другога паверха. Нік зрабіў разумовую адзнаку аб тым, дзе будзе знаходзіцца пакой, калі пабег да бара.
  
  
  Неонавая шыльда над уваходнай дзвярамі абвяшчала "Club Delight". Ён быў яркім, але не міргаў. Дзверы была адкрыта. Нік ўвайшоў. У пакоі было цёмна. Злева ад яго на палову даўжыні пакоя цягнулася барная стойка з загнутымі пад рознымі кутамі крэсламі. Матрос заняў адзін па табурэтаў, паклаўшы галаву на перакладзіну. Справа ад Ніка маўчаў музычны аўтамат, заліты яркім сінім святлом. Прастора паміж барам і музычным аўтаматам выкарыстоўвалася для танцаў. Акрамя таго, кіёскі былі пустымі, за выключэннем апошняй.
  
  
  Там была тоўстая жанчына, склонившаяся над паперамі. Тонкія кропках без аправы ляжалі на кончыку яе выпуклага носа. Яна выкурила доўгую цыгарэту, воткнутую ў муштук. Калі Нік увайшоў, яна зірнула на яго, не паварочваючы галавы, проста закаціла вочы да верхнім вочкамі і паглядзела на яго паверх ачкоў. Усё гэта было відаць у той час, якое Ніку спатрэбілася, каб дабрацца ад уваходнай дзень да лесвіцы, якая займаецца знаходзілася злева ад яго, у канцы бара. Нік не вагаўся. Жанчына адчыніла рот, каб нешта сказаць, але калі слова прагучала, Нік ужо быў на чацвёртай прыступцы. Ён працягваў падымацца, робячы па дзве прыступкі за раз. Калі ён дасягнуў вяршыні, ён быў у калідоры. Ён быў вузкім, з адным ліхтаром на паўдарогі ўніз, з глыбокім дываном і пахла сном, сэксам і таннымі духамі. Пакоя не зусім былі пакоямі, але з кожнай боку былі за перагародкі. Сцены былі вышынёй каля васьмі футаў, а столь будынка распасціраўся больш чым на дзесяць футаў. Нік вырашыў, што акно, якое ён гатэль, будзе трэцяй пакоем справа ад яго. Калі ён пачаў гэта рабіць, ён заўважыў, што дзень, адлучаюць пакоя з хола, былі па таннай фанеры, выфарбаванай ў яркія колеру, з прылепленымі да іх мишурными зоркамі. У зорак былі імёны дзяўчынак, у кожнага розныя. Ён прайшоў mimmo дзвярэй Марго і Лилы. Ён гатэль Вікі. Киллмастер планаваў быць настолькі ветлівым, наколькі ў яго было час, але ён не мог марудзіць з тлумачэннямі. Калі ён паспрабаваў адкрыць дзверы Вікі і выявіў, што яна зачыненая, ён адступіў і адным моцным ударам раскалоў замак. Дзверы расчыніліся, з шумам стукнулася аб сцяну і ўпала пад вуглом са зламанай верхняй пятлёй.
  
  
  Вікі была занятая. Яна ляжалі на маленькай ложка, яе пульхныя, гладкія ногі былі шырока расстаўленыя, адпавядаючы штуршкам вялікага рыжавалосага мужчыны на ёй. Ee рукі моцнага обвились вакол эга шыі. На аголеных ягадзіцах мужчыны напружыліся мышцы, а расколіны блішчала ад банка. Эга вялікія рукі цалкам пакрылі яе пышную грудзі. Спадніца і трусікі Вікі ляжала скамечаным камком на ложку. Матроская форма была акуратна накінутая коммода.
  
  
  Нік ужо падышоў да акна, спрабуючы адкрыць яго, перш чым матрос эга заўважыў.
  
  
  Ён падняў галаву. "Добры дзень!" ён крыкнуў. "Хто ты, кравец вазьмі?"
  
  
  Ён быў мускулістым, вялікім і прыгожым. Цяпер ён стаяў на локцях. Валасы на яго грудзях былі густымі і ярка-чырвонымі.
  
  
  Акно, як быццам заклінавала. Нік не мог адкрыць яго.
  
  
  Блакітныя вочы матроса ўспыхнулі гневам. "Я задаў вам лейцара, спорту", - сказаў ён. Эга калені падымаліся. Ён збіраўся пакінуць Вікі.
  
  
  Вікі крыкнула: "Мак! Мак! "
  
  
  "Павінна быць, Мак з'яўляецца выкідалай", - падумаў Нік. Нарэшце ён вызваліў акно. Ён павярнуўся да пары, кінуўшы ih самай шырокай хлапечай усмешкай. "Проста праходжу, хлопцы", - сказаў ён.
  
  
  Гнеў пакінуў вочы марак. Ён пачаў усміхацца, затым усміхнуўся і, нарэшце, засмяяўся ўголас. Гэта быў чалавек з, гучны смех. "Гэта даволі пацешна, калі падумаць, - сказаў ён.
  
  
  Нік прасунуў правую нагу праз адкрытае акно. Ён спыніўся, палез у хвіліну і выцягнуў дзесяць ганконскіх даляраў. Ён скамячыў яе і асцярожна кінуў матросу. "Забаўляйцеся, - сказаў ён. Затым: "Гэта добра?"
  
  
  Марак з усмешкай зірнуў на Вікі, затым на Ніка. "У мяне было і горш".
  
  
  Нік памахаў рукой, затым спусціўся з чатырох футаў на дах сераль. У канцы ён упаў на калені і перакаціўся праз край. Да вуліцы было восем футаў уніз. Ён загарнуў за кут будынка і схаваўся з выгляду за акном, затым кінуўся праз вуліцу і пайшоў назад. Ён заставаўся ў цені, трымаючыся бліжэй да барнай стойцы, пакуль не вярнуўся назад да акна. Цяпер ён знаходзіўся адкрытыя праз дарогу ад бара, адкуль эму было відаць тры боку будынка. Не зводзячы вачэй з акна, ён уступіў у цень, прыхінуўся спіной да плота насупраць яго і спыніўся.
  
  
  Было дастаткова светла, каб ясна бачыць акно. Нік убачыў, як скрозь яго тырчаць мэта і плечы жилистого мужчыны. У правай руцэ ён трымаў армейскі .45. "У гэтай групы вызначана была запал да армейскіх .45-м", - падумаў Нік. Мужчына не спяшаўся, аглядаючы вуліцу.
  
  
  Затым Нік пачуў голас марак. "Усё ў парадку цяпер.
  
  
  
  
  
  
  Гэта ўжо занадта. Весялосць - гэта весела, - адзін хлопец, добра, але двое - па-чартоўску шмат ". Нік убачыў, як рука марак абняла мужчыну за грудзі і зацягнула назад у пакой. "Кравец пабяры, клоўн. Паглядзі на мяне, калі я з табой размаўляю.
  
  
  "Мак! Mac! "- крыкнула Вікі.
  
  
  Тады матрос сказаў: "Не накіроўвайце на мяне пісталет, дружа. Яе запихну гэта табе ў горла і прымушу цябе з'есці.
  
  
  Чулася валтузня, гук трескающегося дрэва, трэск сціснутага кулака ў твар. Шкло разбілася, і на падлогу ўпалі цяжкія прадметы. І Вікі закрычала: "Мак! Mac! "
  
  
  Нік усміхнуўся і прыхінуўся да плота. Ён пакруціў галавой, палез у хвіліну паліто і запаліў адну вакол сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам. Шум вакол вокны не грымеў. Нік спакойна курыў цыгарэту. Вакол акна пачуўся трэці голас, нізкі, патрабавальны. Армейскі .45 прабіў верхнюю частку акна і прызямліўся на даху сераль. "Напэўна, Мак, - падумаў Нік. Ён выпусціў у паветра кольцы дыму. Як толькі жылісты мужчына выйшаў вакол будынка, ён рушыў услед за ім. Але гэта выглядала так, як быццам гэта зойме даволі шмат часу.
  
  
  КІРАЎНІК ВОСЬМАЯ
  
  
  Наступіў світанак без сонца; ён заставаўся схаваным за цёмнымі аблокамі. У паветры ўсё яшчэ было холадна. Рана раніцай на вуліцах Ганконга сталі з'яўляцца людзі.
  
  
  Нік Картэр прыхінуўся да плота і прыслухаўся. Ганконг адкрыў вочы, пацягнуўся, рыхтуючыся да новага дню. Ва ўсіх гарадах было шумна, але начны шум якім-то чынам адрозніваўся ад шуму ранняга раніцы. Дым віўся з дахаў, змешваючыся з нізкімі воблакамі. У паветры стаяў пах якая рыхтуецца ежы.
  
  
  Нік наступіў на недакурак сёмы цыгарэты. Праз вокны не даносілася нам гук больш гадзіны. Нік спадзяваўся, што марак і Мак не пакінулі дастаткова жилистого чалавека, каб ісці за ім. Гэты чалавек быў саломінкай, за якую ўхапіўся Нік. Калі б ён не расплаціўся, было б выдаткавана шмат часу. А часу было тое, чаго ў Ніка не было.
  
  
  Куды пойдзе гэты чалавек? Нік спадзяваўся, што як толькі ён зразумее, што страціў таго, каб хема павінен быў прытрымлівацца, ён дакладзе свайму начальству. Гэта дало б Ніку дзве саломінкі.
  
  
  Раптам з'явіўся мужчына. Ён як бы выскачыў па параднай дзень, зусім не вельмі добра выглядаў. Эга shaggy спыніліся, пахіснуліся. Паліто эга касцюма было разарвана праз плячо. Эга твар пабялеў ад сінякоў, абодва вочы пачалі апухаць. Некаторы час ён бязмэтна блукаў, не ведаю, куды ісці. Затым ён павольна рушыў да гавані.
  
  
  Нік пачакаў, пакуль мужчына амаль схаваўся з выгляду, і рушыў за ім. Мужчына рухаўся павольна, пакутліва. Здавалася, што кожны крок патрабуе велізарных высілкаў. Киллмастер гатэль, каб гэтага чалавека затрымалі, а не затрымаліся да паўсмерці. Аднак ён мог ацаніць пачуцці марак. Ніхто не любіць, калі яго перарываюць. Асабліва двойчы. І ён уявіў, што гэты жылісты мужчына цалкам пазбаўлены гумару. Ён, напэўна, шталь агрэсіўным, размахваючы гэтым 45-м калібрам. Тым не менш, Нік спачуваў гэтаму па матэматыцы, але ён мог зразумець, чаму матрос зрабіў тое, што ён зрабіў.
  
  
  Выйшаўшы вакол гульнявой пляцоўкі для маракоў, мужчына, здавалася, трохі ажывіўся. Эга shaggy сталі больш за марудлівымі, хуткімі. Здавалася, ён толькі што вырашыў, куды ідзе. Нік адставаў на два кварталы. Пакуль што мужчына нам разу не азірнуўся.
  
  
  І толькі калі яны дасягнулі аб'екце ўздоўж гавані, Нік зразумеў, куды накіроўваецца гэты чалавек. Паром. Ён збіраўся вярнуцца ў Коулун. Ці ён быў адтуль? Мужчына падышоў да ранішняй натоўпе на лесвічнай пляцоўцы і спыніўся на краі. Нік трымаўся каля будынкаў, стараючыся не трапляцца на вочы. Падобна на тое, што гэты чалавек не ведаў, што ён-гатэль рабіць. Двойчы ён адступаў ад пляцоўкі і вяртаўся. Здавалася, збіццё паўплывала на яго розум. Ён паглядзеў на людзей вакол яго, затым на гавань, куды павінен быў ісці парай. Ён рушыў назад па прычала, спыніўся і наўмысна сышоў з порта бар. Нік азадачана нахмурыўся, пачакаў, пакуль мужчына амаль схаваўся з выгляду, затым рушыў услед за ім.
  
  
  Дужы мужчына правёў Ніка адкрытымі ў эга гасцініцу. Звонку, пад тым жа вулічным ліхтаром, дзе сустрэліся Осса і той мужчына, ён спыніўся і паглядзеў на акно Ніка.
  
  
  Гэты хлопец проста не здаваўся. Тады Нік зразумеў дзеянні гэтага чалавека на пароме. Ён павінен быў працаваць такім чынам. Калі б ён паведаміў пра тое, што на самой дэла адбылося, свайму начальству, яны, верагодна, забілі б яго. Няўжо таксама ён сапраўды збіраўся перайсці ў Коулун? Ці ён накіроўваўся куды-то на прычал? Ён паглядзеў праз гавань і рушыў ўздоўж прычала. Можа быць, ён ведаў, што Нік эга дагнаў, і падумаў, што паспрабуе крыху заблытаць.
  
  
  У адным Нік быў упэўнены: мужчына перастаў рухацца. І вы не можаце ісці за чалавекам, які вас нікуды не вядзе. Прыйшоў час пагаварыць.
  
  
  Дужы мужчына не рушыў з ліхтарнага слупа. Ён паглядзеў на пакой Ніка, як быццам маліўся, каб у ёй быў Киллмастер.
  
  
  На тратуарах стала людна. Людзі імкліва рухаліся па ім, уворачиваясь яшчэ ад іншай. Нік ведаў, што эму трэба быць асцярожным. Ён не хацеў, каб вакол была натоўп, калі ён супрацьстаіць ворагу.
  
  
  
  
  
  
  У дзвярным праёме будынка праз дарогу ад гатэля Нік перавёў Вильгельмину з поясам у яго правы шырыні паліто. Ён трымаў руку ў кішэні, трымаючы палец на спускавым кручку, як у старых фільмах аб гангстэр. Затым ён рушыў праз вуліцу.
  
  
  Гэты жылісты мужчына быў так пагружаны ў свае думкі і глядзеў у акно гатэля, што нават не заўважыў, як падышоў Ніка. Нік падышоў да яго ззаду, паклаўшы левую руку мужчыну на плячо і ўваткнуў мозгу "Вільгельміны" эму ў паясніцу.
  
  
  "Замест таго, каб глядзець на пакой, давайце вернемся да яе", - сказаў ён.
  
  
  Мужчына напружыўся. Эга погляд перамясціўся на шкарпэткі чаравік. Нік бачыў, як паторгваюцца мускулы на яго шыі.
  
  
  - Варушыся, - ціха сказаў Нік, мацней прыціскаючы "люгер" да спіны.
  
  
  Мужчына моўчкі падпарадкаваўся. Яны ўвайшлі ў гатэль і, як старыя сябры, падняліся па лесвіцы, а Киллмастер прыязнага ўсміхнуўся ўсім, mimmo, каго яны праходзілі. Калі яны падышлі да дзень, Нік ўжо трымаў ключ у левай руцэ.
  
  
  "Закласці рукі за спіну і прислонись да стагнаць", - загадаў Нік.
  
  
  Мужчына паслухаўся. Эга вочы ўважліва сачылі за рухамі Киллмастера.
  
  
  Нік адкрыў дзверы і адступіў. "Добра. Унутры.
  
  
  Мужчына адышоў ад сцяны і ўвайшоў у пакой. Нік рушыў услед за ім, закрываючы і замыкаючы за сабой дзверы. Ён выцягнуў Вильгельмину вакол кішэні, нацэліў мозгу ў жыцці мужчыны.
  
  
  "Зачыні рукі на шыю і павярніся", - загадаў ён.
  
  
  І зноў мужчына моўчкі падпарадкаваўся.
  
  
  Нік паляпаў мужчыну па грудзях, кішэнях штаноў, ўнутранай баку абодвух нага. Ён ведаў, што ў гэтага чалавека больш няма 45-га калібра, але, магчыма, у яго было што-то яшчэ. Ён нічога не знайшоў. "Вы разумееце па-ангельску", - сказаў ён, калі скончыў. "Вы кажаце nen?"
  
  
  Мужчына маўчаў.
  
  
  "Добра, - сказаў Нік. "Апусці рукі і павярніся". Матрос і Мак папрацавалі над ім даволі добра. Ён выглядаў у журботным выглядзе.
  
  
  Погляд чалавека прымусіў Ніка трохі расслабіцца. Калі мужчына павярнуўся да яго тварам, яго правая пачатках сцебанула Ніка паміж нага. Боль пранеслася скрозь яго, як хмызняк. Ён сагнуўся напалову, хістаючыся таму. Мужчына зрабіў крок наперад і левай нагой выбіў Вильгельмину вакол рукі Ніка. Калі пачатках стукнулася аб Люгер, пачуўся пстрычка металу па метале. Запоўнілі болем у пахвіне, Нік спатыкнуўся аб сцяну. Ён моўчкі праклінаў сябе за тое, што не заўважыў сталёвых кончыкаў туфляў мужчыны. Мужчына shell для Вильгельминой. Нік зрабіў два глыбокіх ўдыху, затым адышоў ад сцяны, сцяўшы зубы ад гневу. Гнеў быў накіраваны на яго самога, каб ён расслабіўся, хоць гэтага рабіць не варта было. Відавочна, мужчына быў не ў такім кепскім стане, як выглядаў.
  
  
  Мужчына нахіліўся, дакранаючыся пальцамі "люгера". Нік ўдарыў яго эга нагой, і ён упаў. Ён перакаціўся на бок і накінуўся на гэтыя жудасныя чаравікі са сталёвым наканечнікам. Удар трапіў Ніка ў жыцці, адкінуўшы эга назад да ложка. Мужчына зноў абраў Люгер. Нік хутка адышоў ад ложка, штурхнуў Вильгельмину у кут, па-за дасяжнасці. Дужы мужчына стаяў на каленях. Нік ляпнуў эга па шыі абедзвюма бакамі раскрытай далоні, а затым сваёй адкрытай далонню хутка ударыў мужчыну па носе, разарваўшы эга ноздры. Мужчына крыкнуў у агоніі, затым паваліўся валасамі, закрыўшы твар абедзвюма рукамі. Нік перасёк пакой і ўзяў Вильгельмину.
  
  
  Ён сказаў скрозь зубы: "Цяпер ты распавядзеш мне, чаму ты сачыў за мной і на каго працуеш".
  
  
  Рух было занадта хуткім, каб Нік эга заўважыў. Рука мужчыны перамясцілася ў хвіліну кашулі, выцягнула маленькую круглую таблетку і сунула яе ў рот.
  
  
  "Цыянід", - падумаў Нік. Ён сунуў Вильгельмину у хвіліну паліто і хутка падышоў да мужчыны. Пальцамі абедзвюх рук ён спрабаваў пашырыць сківіцы мужчыны, каб зубы не раздушылі таблетку. Але было ўжо позна. Смяротная вадкасць ўжо прайшла праз чалавечы арганізм. Праз шэсць секунд ён быў мёртвы.
  
  
  Нік стаяў, гледзячы на цела. Ён адхіснуўся і плюхнуўся на ложак. Паміж нага была боль, якая займаецца яшчэ і не знікне. Эга рукі былі заліты крывёю з твару мужчыны. Ён зноў жым лежачы на ложак і прыкрыў вочы правай рукой. Гэта было эга саломінкай, эга адзінай авантурай, і ён яе прайграў. Куды б ён нам пайшоў, усюды была глухая сцяна. У яго не было нам аднаго годнага перапынку з імі тхара, як ён пачаў гэта заданне. Нік заплюшчыў вочы. Ён адчуваў сябе стомленым і пабітым.
  
  
  Нік не ведаў, колькі ён праляжаў там. Не можа быць больш некалькіх хвіліна. Раптам ён рэзка sel. Што з табой, Картэр? ён думаў. Няма часу загразнуць у жалю да сабе. Такім чынам, у вас было некалькі дрэнных перапынкаў. Гэта было часткай працы. Рашэнні ўсё яшчэ заставаліся адкрытымі. У цябе былі больш складаныя заданні. Ладзіць з ёй.
  
  
  Ён пачаў з душа і галення, пакуль эга думкі абдумвалі тыя, што засталіся рашэння. Калі ён не мог прыдумаць нічога іншага, заставаўся бар Wonderful.
  
  
  Калі ён выйшаў, вакол ваннай
  
  
  
  
  
  
  ён адчуў сябе ценымногие лепш. Ён зацягнуў набіванне вакол таліі. Замест таго, каб змясціць П'ера, маленькую газавую бомбу, паміж эга нага, ён прымацаваў яе ізастужкай да невялікага паглыблення адразу за левай лодыжкі. Калі ён нацягнуў шкарпэтку, была відавочнай невялікая шышка, але гэта было падобна на опухшую шчыкалатку. Ён скончыў апранацца ў тым жа дзелавым касцюме. Ён выцягнуў абойму па Вільгельміны і замяніў чатыры адсутнічаюць гільзы. Ён прыціснуў Вильгельмину за пояс у тым месцы, дзе яна была раней. Затым Нік Картэр вярнуўся да працы.
  
  
  Ён пачаў з мёртвага чалавека. Ён асцярожна прагледзеў кішэні мужчыны. Кашалек выглядаў так, як быццам эга нядаўна купілі. Хутчэй за ўсё, матрос. Нік знайшоў дзве фатаграфіі кітаянак, квіток у пральню, дзевяноста ганконскіх даляраў наяўнымі і па візітоўку бары Выдатны. Гэта месца з'яўлялася ўсюды, дзе ён павярнуўся. Ён паглядзеў на адваротны бок карты. Нагрымзоліў алоўкам словы Вікторыя-Квангчоу.
  
  
  Нік пакінуў цела і павольна падышоў да акна. Ён глядзеў на вуліцу, але нічога не бачыў. Гуанчжоу быў кітайскім кантоном, сталіцы правінцыі Гуандун. Кантон знаходзіўся крыху больш чым у любым мілях ад Ганконга, у Чырвоным Кітаі. Там былі жанчына і хлопчык? Гэта быў вялікі горад. Ён размяшчаўся на паўночным беразе Жамчужны ракі, якая займаецца цякла на поўдзень, у гавань Ганконга. Можа быць, там былі жанчына і хлопчык.
  
  
  Але Нік сумняваўся, ці было гэта тое, што мелася на ўвазе на картцы. Гэта была візітная картка бара. Ён адчуваў, што ўсё, што амела ў выглядзе Вікторыя-Гуанчжоу, было адкрыта тут, у Ганконгу. Але што? - Месца? Рэч? Персонай? І чаму ў гэтага чалавека была такая картка? Нік прыгадаў усе падзеі, якія адбыліся з імі тхара, як ён убачыў чалавека, выглядывающего праз вокны сталовай. Адно кідалася ў вочы - дзіўныя дзеянні гэтага чалавека на паромнай порта бар. Альбо ён збіраўся сесці на паром, але баяўся паведаміць начальству аб сваёй няўдачы, альбо ён ведаў, што Нік быў там, і не хацеў паведамляць, куды ідзе. І ён рушыў па прычала.
  
  
  Киллмастер мог бачыць праз вокны гавань, але не паромную прыстань. Ён прадставіў сабе разумовую карціну мясцовасці. Паромнай прычал быў акружаны з кожнага боку плывучым супольнасцю сампанов і джонок. Яны стаялі бок аб бок амаль да самой пляцоўкі. Каб даставіць Кэці Лу і Маці ў Кантоне, яны павінны былі даставіць ih вакол Штатаў у Ганконг, а затым...
  
  
  Але вядома! Гэта было так відавочна! Вакол Ганконга яны прынеслі ih па Жамчужны ракі ў Кантон на лодцы! Туды і накіроўваўся чалавек, адыходзячы ад порта бар, - да лодцы, дзе-то ўздоўж гэтай супольнасці лодак. Ih Але было так шмат у гэтым раёне. Ён павінен быў быць досыць вялікім, каб праехаць каля сотні міль у Кантоне. Сампаны, верагодна, вытрымаў бы гэта, але гэта было малаверагодна. Не, ён павінен быў быць больш сампана. Гэта само па сабе звузіла кола пытанняў, паколькі дзевяноста працэнтны лодак у гавані былі сампанами. Гэта быў яшчэ адзін рызыка, саломінка, прыгод, што заўгодна. Але гэта было што-то.
  
  
  Нік задернул акно фіранкай. Ён паклаў лішнюю вопратку ў чамадан, сяргей выключыў і выйшаў праз пакоя, замкнуўшы за сабой дзверы. Эму прыйдзецца знайсці іншае месца, каб застацца. Калі б ён выпісаўся, знайшлося б каму прыбраць пакой адразу. Ён належыць ім, што цела будзе выяўлена ліжа да вечара. Гэтага часу можа не хапіць. У калідоры Нік выпусціў чамадан ў латок для бялізны. Ён пралез праз акно ў канцы калідора, спусціўся па пажарнай лесвіцы. Унізе ён упаў на шэсць футаў з лесвіцы і апынуўся ў завулку. Ён атросся і хутка пайшоў на вуліцу, цяпер запоўненую людзьмі і ажыўленым рухам. У першага які праходзіць mimmo паштовага скрыні Нік выпусціў ключ ад нумара ў гатэлі. Хоук ўладзіць адносіны з паліцыяй і гатэлем, калі прыедзе ў Ганконг. Нік змяшаўся з натоўпам на тратуары.
  
  
  Паветра ўсё яшчэ быў свежым. Але цяжкія аблокі рассеяліся, і сонца ярка свяціла праз разломы ў іх. Вуліцы і тратуары пачалі сохнуць. Людзі снавалі вакол і mimmo Ніка, пакуль ён шэл. Час ад часу вакол брамы матросы выходзілі з пахмелля і мятай формы. Нік падумаў пра рыжеволосом матросе, і падумаў, што ён робіць у гэты час, верагодна, усё яшчэ б'ецца з Вікі. Ён усміхнуўся, успомніўшы сцэну, калі ён уварваўся ў пакой.
  
  
  Нік дасягнуў аб'екце і накіраваўся адкрытыя k порта бар парома, яго вопытныя вочы хацелі мноства сампанов і джонок, злучаных, як звёны разбіваць, у гавані. Лодка будзе не ў гэтым адсеку, а па другі бок прычала. Калі наогул была лодка. Ён нават не ведаў, як ён абярэ.
  
  
  Велізарны парай з пыхтением адрываўся ад порта бар, калі да яе набліжаўся Нік. Ён перасёк прыстань да докаў на другім баку. Нік ведаў, што эму трэба быць асцярожным. Калі чырвоныя зловяць эга капацца ў ih лодцы, яны спачатку заб'юць, а потым даведаюцца, хема ён быў.
  
  
  Киллмастер заставаўся побач з
  
  
  
  
  
  
  будынкам, яго вочы ўважліва вывучалі кожную лодку, якая займаецца выглядала больш, чым сампаны. Ён правёў усю раніцу і частка дня безвынікова. Ён прайшоў па докам амаль так жа далёка, як і лодкі. Але калі ён дабраўся да ўчастка, дзе вялікія караблі з усяго свету альбо загружалі, альбо разгружалі грузы, ён павярнуў назад. Ён пераадолеў амаль парыж. Крыўдна было тое, што лодак было занадта шмат. Нават тады ліквідацыі сампанов засталося ih вялікая колькасць. Магчыма, ён ужо прайшоў гэта; яму было не з чым гэта было ідэнтыфікаваць. І зноў візітная картка можа азначаць зусім не лодку.
  
  
  Нік зноўку даследаваў кожную лодку памерам больш сампана, вяртаючыся да паромнай порта бар. Аблокі рассеяліся; яны віселі высока ў небе, падобныя на рассыпаны папкорн на цёмна-сіняй абрусы. А пасляпаўдзеннае сонца сагрэла докі, выпарив вільгаць па ўсёй асфальту. Некаторыя лодкі былі звязаны з сампанами; іншыя стаялі на якары крыху далей. Нік заўважыў, што водныя таксі рэгулярна курсуюць паміж вялізнымі караблямі амерыканскага флоту, і наадварот. З-за дзённага прыліву вялікія караблі разгарнуліся на якарных ланцугах, так што яны ў такую гульню бокам праз гавань. Сампаны збіраліся вакол караблеў, як п'яўкі, ih пасажыры ныралі за пятакі, кінутымі матросамі.
  
  
  Нік убачыў баржу незадоўга да таго, як дасягнуў лесвічнай пляцоўкі. Ён прапусціў эга раней, таму што эга нос быў накіраваны ў док. Ён быў пастаўлены на якар недалёка ад шэрагу сампанов, і з-за послеполуденного хвалі ён таксама сядзеў бокам. З таго месца, дзе стаяў Нік, ён мог бачыць левы борт і карму. Тлустым шрыфтам жоўтага колеру на карме было напісана: Kwangchow!
  
  
  Нік адступіў у цень склада. Чалавек стаяў на палубе баржы, гледзячы ў бінокль на прычал. Эга правае запясце было забинтовано белай павязкай.
  
  
  У цені склада Нік шырока ўсміхнуўся. Ён дазволіў сабе глыбока ўздыхнуць з задавальненнем. Чалавек на баржы быў, вядома, дружбаком Оссы. Нік прыхінуўся да складу і сел. Усё яшчэ ўсміхаючыся, ён выцягнуў адну вакол сваіх цыгарэт і закурыў. Затым ён усміхнуўся. Ён схіліў прыгожую галаву набок і зарагатаў. Ён толькі што атрымаў свой першы перапынак.
  
  
  Киллмастер дазволіў сабе гэтую дзіўную раскоша ривненской на адну хвіліну. Эга не хвалявала чалавек з біноклем; сонца свяціла мужчыну ў твар. Пакуль Нік заставаўся ў цені, эга было амаль немагчыма ўбачыць адтуль. Няма, Ніку было аб чым турбавацца. Паліцыя, несумненна, знайшла цела ў эга пакоі і, верагодна, зараз шукае эга. Яны будуць шукаць Крыса Ўілсана, амерыканскага турыста. Пара было Ніку стаць хема-то іншым.
  
  
  Ён устаў, затушыў цыгарэту і накіраваўся да пляцоўкі, застаючыся ў цені. У яго не было б шанцаў наблізіцца да смецця пры святле дня, па меншай меры, пакуль на палубе быў бінокль. Адкрыта цяпер эму трэба было месца, каб пераапрануцца.
  
  
  Калі Нік дабраўся да парома, ён быў перапоўнены. Ён асцярожна прайшоў mimmo людзей, не адрываючы вачэй ад паліцыі.
  
  
  Калі ён перасёк эга, ён ступіў на першы палец, панэлі, які паказвае на гавань. Ён павольна прайшоў mimmo шэрагаў сампанов, уважліва назіраючы за імі. Яны цягнуліся радамі, як кукуруза, і Нік працягваў, пакуль не знайшоў тую, якую гатэль.
  
  
  Ён стаяў побач з прычалам у другім шэрагу ад гавані. Нік, не раздумваючы, ступіў на нах і нырнуў пад дах маленькай хаціны. Ён адразу заўважыў прыкметы закінутасці, адсутнасць якой-небудзь адзення, дах, па якой праліўся дождж, заливший ложак і невялікую печ, кансервавыя банкі са следам іржы на вуснах. Хто ведаў, чаму і калі акупанты сышлі? Можа быць, яны знайшлі месца, каб застацца на сушы, пакуль шторм не аціхне. Магчыма, яны былі мёртвыя. Ад сампана пахла цвіллю. Некаторы час ён быў закінуты. Нік перабраў жулікаў і закуткаў і знайшоў жменю рысу і не адкрыты town банку струковай фасолі.
  
  
  Баржу па сампана ён не бачыў. Заставалася каля двух гадзін дзённага святла. Гэта быў шанец, але ён павінен быў пераканацца, што гэта маё катэр. Ён распрануўся і зняў набіванне з таліяй. Ён належыць ім, што за чатыры хвіліны ён зможа праплысці пад першым побач сампанов і апынуцца ў гавані, перш чым эму прыйдзецца падыхаць паветрам. Калі бінокль усё яшчэ быў на палубе, эму прыйшлося б набліжацца да хламу з носа або з правага шарык.
  
  
  Аголены, за выключэннем Х'юга, Нік саслізнуў з шарык сампана ў ледзяную ваду. Ён пачакаў некалькі секунд, пакуль першы прыступ холаду не пакінуў эга; затым ён пагрузіўся пад ваду і пачаў плаваць. Ён прайшоў пад першым побач сампанов і павярнуў прама да воднай баку парома. Затым ён усплыў ривненской два глыбокіх ўдыху свежага адбору пробаў паветра. Ён мімаходам убачыў баржу, калі зноў пагрузіўся пад ваду. Нос быў накіраваны на яго. Ён падплыў да яму, імкнучыся трымацца каля шостай футаў пад ім.
  
  
  
  
  
  
  р Эму прыйшлося яшчэ раз падыхаць паветрам, перш чым эга рука дакранулася да тоўстага дна баржы.
  
  
  Прасоўваючыся ўздоўж кіля, ён дазволіў сабе павольна падняцца па правым борце, амаль за кармой. Ён знаходзіўся ў цені барж, але не было ніякай апоры, не было за што трымацца. Якарнага ланцуг ляжаць на носе. Нік паставіў ногі на кіль, спадзеючыся, што гэта дапаможа яму было ўтрымацца. Але адлегласць ад кіля да паверхні было занадта вялікім. Ён не мог трымаць галаву ў & nb. Ён рушыў да форштевню па правым борце плеценай у кошык руль. Трымаючы руль напрамкі, ён мог заставацца ў адным становішчы. Ён усё яшчэ быў у цені барж.
  
  
  Затым ён убачыў, як праз левы борт спускаецца шлюпка.
  
  
  У яе залез чалавек з перевязанным запясцем і нязграбна паплёўся да прычала. Ён аддаваў перавагу запясця і не мог аднолькава цягнуць чэрапаў.
  
  
  Нік чакаў, дрыжучы ад холаду, хвіліна дваццаць. Лодка вярнулася. На гэты раз з мужчынам была жанчына. Ee твар было сырое прыгожым, як у прафесійнай шлюхі. Вусны былі поўнымі і ярка-чырвонымі. Ee палачкі пакрыліся чырванню там, дзе скура шчыльна прылягала да косткі. Валасы ў нах былі чорныя, як крумкач, тугія, сабраныя ў пучок на патыліцы. Вочы былі ізумруднай прыгажосці і былі такімі ж цвёрдымі. На ёй было аблягае сукенка колеру лаванды з кветкавым узорам, з разрэзам, па абодвум бакам, доходившим да сцёгнаў. Яна села ў лодку, склаўшы калені разам, сашчапіўшы ih рукамі. З боку Ніка ён убачыў, што на ёй няма трусікаў. На самай дэла ён сумняваўся, ці носіць яна што-небудзь пад гэтым яркім шоўкам.
  
  
  Калі яны дасягнулі канца хламу, мужчына ускочыў на борт, затым працягнуў руку, каб дапамагчы гэй.
  
  
  На кантонская дыялекце, жанчына спытала: "Вы яшчэ не атрымалі вестачку з Енга?"
  
  
  "Не", - адказаў мужчына на тым жа дыялекце. "Магчыма, заўтра ён завершыць сваю місію".
  
  
  "Магчыма, нічога", - огрызнулась жанчына. "Магчыма, ён пайшоў па шляху Оссы".
  
  
  "Осса..." - пачаў мужчына.
  
  
  "Осса быў дурнем. Ты, Лін, дурань. Яе павінен быў ведаць лепш, перш чым ўзначаліць аперацыю ў асяроддзі дурняў ".
  
  
  "Але мы адданыя справе!" - усклікнула Лін.
  
  
  Жанчына сказала: "Гучней, у Вікторыі цябе не чуюць. Ты ідыёт. Нованароджаны немаўля прысвячае сябе кармлення самога сябе, але нічога не ўмее. Вы нованароджаны дзіця, да таго ж кульгавы.
  
  
  "Калі яе калі-небудзь ўбачу гэта..."
  
  
  "Ты альбо ўцячэш, альбо памрэш. Ён усяго толькі адзін чалавек. Адзін чалавек! А вы ўсё, як спалоханыя трусы. Адкрыта цяпер ён можа быць на шляху да жанчыны і хлопчыку. Ён не можа доўга чакаць ".
  
  
  "Ён будзе..."
  
  
  "Ён, верагодна, забіў Енга. Яе думаў, што вакол вас, па меншай меры, Юн даб'ецца поспеху ".
  
  
  "Шэйла, яе ..."
  
  
  "Дык ты хочаш накласці на мяне рукі? Мы чакаем Йонгу да заўтра. Калі ён не вернецца да заўтрашняй ночы, мы грузіцца і сыходзім. Яе гатэль б сустрэцца з гэтым чалавекам, які вас ўсіх напалохаў. Лін! Ты лапаешь мяне, як шчанюка. Выдатна. Заходзь у каюту, і я зраблю цябе хоць напалову чалавекам.
  
  
  Нік ўжо шмат разоў чуў, што будзе далей. Эму не трэба было замярзаць у ледзяной & nb, каб пачуць гэта зноў. Ён нырнуў і рушыў ўздоўж дна баржы, пакуль не дасягнуў носа. Затым ён напоўніў лёгкія паветрам і рушыў назад да сампану.
  
  
  Сонца амаль села, калі ён падышоў, каб удыхнуць яшчэ адзін глыток адбору пробаў паветра. Чатыры хвіліны праз ён зноў прайшоў пад першым побач сампанов і вярнуўся да свайго одолженному. Ён падняўся на борт і выцерся сваім дзелавым касцюмам, энергічна расціраючы скуру. Нават пасля таго, як ен высах, эму спатрэбілася некаторы час, каб перастаць дрыжаць. Ён выцягнуў лодку амаль ва ўсю даўжыню і заплюшчыў вочы. Эму патрэбен сон. Паколькі Юн быў мёртвым чалавекам у пакоі Ніка, малаверагодна, што ён з'явіцца заўтра. Гэта захоўваюцца Ніку па меншай меры да заўтрашняга вечара. Ён павінен прыдумаць, як сесці на гэтую баржу. Але цяпер ён стаміўся. Гэтая халодная вада патраціла сілы эга. Ён аддаліўся ад сябе, дазволіўшы качавшемуся сампану панесці эга. Заўтра ён пачне. Ён будзе добра адпачылым і гатовым да ўсяго. Заўтра. Заўтра быў чацвер. У яго было да чалавека. Час ляцеў хутка.
  
  
  Нік рэзка прачнуўся. На імгненне ён не ведаў, адкуль у зале. Ён пачуў лёгкі плёскат вады па сценцы сампана. Катэр! Катэр ўсё яшчэ ў гавані? Магчыма, жанчына, Шэйла, перадумала. Цяпер паліцыя ведала пра Юне. Можа, яна стала вядома.
  
  
  Ён сель, окоченев са сваёй жорсткай ложка, і паглядзеў на другі бок паромнай порта бар. Вялікія караблі МЗС зноў змянілі пазіцыі ў гавані. Яны ў такую гульню ўздоўж, накіраваўшы насы ў бок Вікторыі. Сонца сядзела высока, мерцая у & nb. Нік убачыў баржу, ee корму павярнулася ў бок гавані. На борце не было ніякіх прыкмет жыцця.
  
  
  Нік зварыў жменю рысу. Ён-эль-рысь і банку струковай фасолі пальцамі. Калі ён скончыў, ён рэкламуе дзевяноста ганконскіх даляраў, якія ён зняў з касцюма, у пустую банку, а затым паставіў слоік туды, дзе ён яе знайшоў. Хутчэй за ўсё, пасажыры
  
  
  
  
  
  
  Калі б сампаны не вярнуўся, але калі б яны вярнуліся, ён, па меншай меры, заплаціў бы за сваю пакой і харчаванне.
  
  
  Нік адкінуўся ў сампане і запаліў адну вакол сваіх цыгарэт. Дня, амаль скончылася. Усё, што эму трэба было зрабіць, гэта дачакацца ночы.
  
  
  КІРАЎНІК ДЗЕВЯТАЯ
  
  
  Нік чакаў на сампане, пакуль не сцямнела. Уздоўж гавані блішчалі агні, і за ёй ён бачыў агні Коулуна. Хлам цяпер быў па-за поля гледжання эга. Увесь дзень ён не бачыў, на nen ніякага руху. Але, вядома, ён дачакаўся далёка за поўнач.
  
  
  Ён загарнуў Вильгельмину і Х'юга ў вопратку вежы, якая займаецца была прывязаная да эга таліі. У яго не было поліэтыленавага пакета, таму эму даводзілася ўтрымліваць вопратку вакол вады. П'ер, малюсенькая газавая бомба, бомба была прымацаваная стужкай адкрытыя эга левай падпахай.
  
  
  Сампаны вакол яго былі цёмнымі і ціхімі. Нік зноў пагрузіўся ў ледзяную ваду. Ён рухаўся павольным бакавым узмахам, трымаючы скрутак над галавой. Ён прайшоў паміж двума сампанами на першым плане шэрагу, затым накіраваўся да адкрытай & nb. Рух ішло павольна, і ён пераканаўся, што няма пырскаў. Выйшаўшы за межы парома, ён павярнуў прама. Цяпер ён мог бачыць цёмны сілуэт баржы. Агнёў не было. Прайшоўшы паромную прыстань, ён накіраваўся адкрыта да носе баржы. Дабраўшыся да яе, ён павіс на якарнай разбіваць і адпачываў. Цяпер эму трэба быць вельмі асцярожным.
  
  
  Нік ўзбіраўся па разбіваць, пакуль эга ногі не выйшлі па вады. Затым, выкарыстоўваючы вузельчык, як ручнік, ён выцер ступні і ногі. Нельга пакідаць мокрыя сляды на палубе. Ён пералез праз насавой поручань і бясшумна ўпаў на палубу. Схіліўшы галаву, ён слухаў. Нічога не чуючы, ён ціхенька апрануўся, засунуў Вильгельмину за пояс штаноў і Х'юга трымаў у руцэ. Прыгнуўшыся, ён рушыў па дарожцы з левага боку каюты. Ён заўважыў, што лодка знікла. Дасягнуўшы кармавой палубы, ён ўбачыў тры спячых цела. "Калі б Шэйла і Лінг былі на борце, - падумаў Нік, - хутчэй за ўсё, яны былі б у каюце". Гэтыя трое павінны быць камандай. Нік лёгка ўстаў паміж імі. Не было дзень, зачыняе пярэднюю частку кабіны, толькі невялікая арачнае прастору. Нік прасунуў галаву, прыслухоўваючыся і гледзячы. Ён не чуў дыхання, акрамя трох ззаду яго; ён нічога не бачыў. Ён увайшоў ўнутр.
  
  
  Злева ад яго стаялі тры ложкі, адна на іншы. Справа ад яго былі рукамыйніца і пліта. За ім стаяў доўгі крэсла з лавамі па баках. Мачта прайшла праз цэнтр крэсла. Па два ілюмінатара па баках кабіны. За сталом была дзверы, хутчэй за ўсё, гол. У хаціне эму не было дзе схавацца. Шафкі для ежы былі занадта маленькімі. Усе адкрытыя прасторы ўздоўж пераборкі добра праглядаліся па ўсёй кабіны. Нік паглядзеў уніз. Пад галоўнай палубай будзе месца. Яны, верагодна, выкарыстоўвалі б гэта для прыёмаў ежы. Нік вырашыў, што люк будзе дзе-то побач з падгалоўем. Ён асцярожна рушыў па стале і адкрыў дзверы ў галаву.
  
  
  Ўнітаз быў усталяваны западліцо з палубай па ўсходнім узоры і занадта малы для люка ўнізе. Нік адступіў у галоўную каюту, аглядаючы палубу вачыма.
  
  
  Месяцовага святла было дастаткова, каб адрозніць сілуэты. Ён нахіліўся, калі адступаў, лёгка слізгаючы пальцамі па палубе. Расколіну ён знайшоў паміж ложкамі і рукамыйніцай. Ён правёў рукамі па плошчах, знайшоў пад'ёмнік для пальцаў і павольна падняўся. Люк быў навясным і добра выкарыстоўваўся. Калі ён адкрыў яе, яна выпусціла толькі легкі піск. Праём быў каля трох квадратных футаў. Унізе чакала апраметная цемра. Нік ведаў, што хламу дно не можа быць больш чатырох футаў уніз. Ён спусціў ногі праз край і апусціўся. Ён апусціўся да ўзроўню грудзей, перш чым эга ногі закранулі дна. Нік прысеў, зачыняючы за сабой люк. Усё, што ён цяпер мог чуць, было лёгкае пляскатанне вады па баках хламу. Ён ведаў, што калі яны будуць гатовыя да пераезду, яны будуць загружаць на борт харчы. І яны, верагодна, сілкуюцца ih ў гэтым месцы.
  
  
  Выкарыстоўваючы рукі, каб накіраваць эга, Нік рушыў на карму. Цемра была абсалютнай; ён павінен быў дзейнічаць строга навобмацак. Ён знайшоў толькі згорнуты запасны ветразь. Ён вярнуўся назад. Калі б перад люкам нічога не было, ён мог бы залезці ў ветразь. Але яны, верагодна, захочуць перамясціць эга ў краму. Ён павінен быў знайсці што-то лепей.
  
  
  Перад люкам ён выявіў пяць прывязаных скрынь. Працуючы як мага цішэй, Нік развязаў скрыні і разьмясьціў ih так, каб за імі заставалася свабоднае прастору, і досыць месцы ih верху да столі, каб ён мог пралезці праз іх. Затым ён зноў моцнага ih прывязаў. Скрыні былі не занадта цяжкімі, і з-за цемры ён не мог прачытаць, што ў іх было. Напэўна, прадукты запытаў. Нік переполз праз іх у сваё маленькае прастору. Эму даводзілася сядзець, упёршыся каленамі ў грудзі. Ён засунуў Х'юга ў адзін вакол скрынь у межах лёгкай дасяжнасці і заклаў Вильгельмину паміж эга нага. Ён адкінуўся назад, яго вушы спрабавалі
  
  
  
  
  
  
  ўлоўліваць кожны шум. Усё, што ён мог чуць, - гэта вада аб борт хламу. Потым ён пачуў якое-што яшчэ. Гэта быў лёгкі царапающий гук. Па эга целе прабег халадок.
  
  
  Пацукі!
  
  
  Балючыя, брудныя, больш буйныя, як вядома, нападалі на мужчын. Нік паняцця не меў, колькі ih было. Здавалася, драпанне акружала яго. І ён быў заблакаваны ў цемру. Калі б толькі ён мог бачыць! Потым ён зразумеў, што яны робяць. Яны драпалі скрынкі вакол яго, спрабуючы дабрацца да вяршыні. Яны, верагодна, галадалі, пераследуючы эга. У Ніка ў руцэ быў Х'юга. Ён ведаў, што рызыкуе, але адчуваў сябе ў пастцы. Ён выцягнуў запальнічку і запаліў полымя. На імгненне ён быў аслеплены святлом, затым ён убачыў дваіх вакол іх наверсе скрынкі.
  
  
  Яны былі вялікімі, як вулічныя кошкі. Вусы на ih доўгіх завостраных насах дрыжалі вакол боку ў бок. Яны глядзелі на яго зверху ўніз раскосымі чорнымі вачыма, бліскучымі ў полымя запальніцы. Запальнічка стала занадта гарачай. Ён упаў на палубу і згасла. Нік адчуў, як нешта пухнатае ўпала эму на калені. Ён ударыў па яму Х'юга, пачуўшы пстрычка зубоў па лязе. Потым гэтая штука апынулася ў яго паміж нага. Ён працягваў тыкаць у яго Х'юга, пакуль эга свабодная рука хацела запальнічку. Што-то пацягнула эга за калашыну. Нік знайшоў запальнічку і хутка запаліў яе. Няроўныя зубы пацукі зачапіліся за эга калашыну. Ён круціў галавой ўзад і наперад, пстрыкаючы сківіцамі. Нік ўдарыў яго эга стилетом ў бок. Ён ударыў яго эга зноў. І зноў. Зубы вызваліліся, і пацук шчоўкнула лязом. Нік ўваткнуў штылет гэй, у жыцці, затым штурхнуў іх у морду іншы пацуку, якая займаецца збіралася скокнуць. Абодва пацукі перайшлі скрыню і спусціліся з другога боку. Драпіны спыніліся. Нік чуў, як астатнія паспяшаліся да мёртвай пацуку, а потым сварыліся з-nah. Нік здрыгануўся. Яшчэ адзін ці двое могуць быць забітыя падчас фарбы, але гэтага недастаткова, каб пратрымацца надоўга. Яны вернуцца.
  
  
  Ён зачыніў запальнічку і выцер кроў з ляза Х'юга аб штаны. Скрозь шчыліну люка ён бачыў, ранішні брылёў.
  
  
  Прайшло дзве гадзіны, перш чым Нік пачуў рух на палубе. Эга ногі заснулі; ён больш не мог ih адчуваць. Над ім тупалі, і пах якая рыхтуецца ежы разышоўся. Ён паспрабаваў змяніць пазіцыю, але, падобна, не мог паварушыцца.
  
  
  Большую частку раніцы ён правёў у дрымоце. Боль у пазваночніку паменшылася дзякуй эга неверагоднай здольнасці да канцэнтрацыі. Ён не мог заснуць, таму што, хоць яны і маўчалі, пацукі ўсё яшчэ былі з ім. Час ад часу ён чуў, як адна вакол іх мітусіцца перад адным вакол скрынь. Ён ненавідзеў думаць аб тым, каб правесці з імі яшчэ адну ноч сам-насам.
  
  
  Нік падумаў, што было каля паўдня, калі ён пачуў, як шлюпка стукнулася аб борт хламу. Над ім па палубе прайшлі яшчэ дзве пары нага. Былі прыглушаныя галасы, але ён не мог зразумець, аб чым гаварылася. Затым ён пачуў, як павольна круціцца дызельны рухавік, які ідзе побач з смеццем. Рэквізіт перавярнулі, і ён пачуў глухі стук па палубе. Іншая лодка падышла да борце. Ногі важдаліся на палубе над ім. Пачуўся гучны ляск, быццам звалілася дошка. Потым раз-пораз чуліся ўдары. Нік ведаў, што гэта было. Яны кладуць харчы. Хлам рыхтаваўся да пераезду. У яго з пацукамі хутка будзе кампанія.
  
  
  На тое, каб усе пагрузіць на борт, спатрэбілася каля гадзіны. Затым дызель зноў завёўся, набірае абароты, і гук павольна заціх. Раптам люк расхінуўся, і прытулак Ніка заліло яркім святлом. Ён чуў, як пацукі бягуць у сховішча. Паветра быў прахалодным і асвяжальным, калі ён втекал. Ён пачуў, як жанчына гаварыла па-кітайску.
  
  
  "Паспяшайся", - казала яна. "Я хачу, каб мы адправіліся ў шлях да наступлення цемры".
  
  
  "Магчыма, ён у паліцыі". Гэта было падобна на Лін.
  
  
  "Супакойся, дурны. У паліцыі няма эга. Ён ідзе да жанчыны і хлопчыку. Мы павінны дабрацца туды раней, чым ён ".
  
  
  Одзіна вакол членаў экіпажа знаходзіўся ў некалькіх футах ад Ніка. Іншы быў звонку люк, збіраў скрыні на трэцяга і перадаваў ih. А якія скрыні! Меншыя былі размешчаны вакол люка, дзе да іх было б лёгка дабрацца. У іх былі прадукты запыты і да таго падобнае. Але такіх было няшмат. Большая частка скрынь была пазначана на кітайскай мове, і Нік дастаткова добра чытаў па-кітайску, каб зразумець, што ў іх утрымліваецца. Некаторыя былі падрыхтаваны гранатамі, але ў большасці былі боепрыпасы. "У іх павінна быць армія, якая ахоўвае Кэці Лу і хлопчыка, - падумаў Нік. Шэйла і Лінг, павінна быць, выйшлі па хаціны; ih галасы зноў сталі прыглушанымі.
  
  
  Да таго часу, як экіпаж скінуў ўсе скрыні, сьвяты амаль згасла. Ўсё прыбралі за люкам. Яны нават не падышлі да схованкі Ніка. Нарэшце ўсё было зроблена. Вылез апошні член экіпажа і зачыніў люк. Нік зноў апынуўся ў поўнай цемры.
  
  
  У цёмным паветры моцна пахла новымі скрынямі. Нік пачуў тупат нага на палубе. Рыпнуў шкіў.
  
  
  
  
  
  "Павінна быць, паднялі ветразь, - падумаў ён. Затым ён пачуў бразгат якарнай разбіваць. Зарыпелі драўляныя пераборкі. Катэр, здавалася, плыла па & nb. Яны рухаліся.
  
  
  Хутчэй за ўсё, яны накіруюцца ў Кванчжоу. Альбо там, альбо дзе-то на беразе ракі Кантон у іх былі жонка і сын прафесара. Нік паспрабаваў уявіць сабе мясцовасць ўздоўж ракі Кантон. Гэта была раўнінная мясцовасць з трапічным лесам. Гэта нічога эму не сказала. Як ён успамінаў, Гуанчжоу ляжаў у паўночна-ўсходняй дэльце ракі Іх Чыанг. У гэтым раёне паміж невялікімі рысавымі палямі працякаў лабірынт ручаёў і каналаў. Кожны быў усеяны вёскамі.
  
  
  Катэр вельмі ціха кацілася праз гавань. Нік адчула, калі яны пайшлі ўверх па рацэ Кантон. Рух наперад, здавалася, замарудзілася, але вада гучала так, як быццам яна неслася па баках барж. Гайданка стала крыху больш рэзкай.
  
  
  Нік ведаў, што не зможа даўжэй заставацца на сваім месцы. Ён сядзеў у лужыне ўласнай банка. Ён гатэль піць, і эга жыццё буркуючы ад голаду. Пацукі таксама былі галодныя, і яны эга не забыліся.
  
  
  Ён чуў ih драпанне больш гадзіны. Спачатку трэба было агледзець і перажоўваць новыя скрыні. Але дабрацца да ежы ўнутры было занадта складана. Заўсёды быў ён, цеплы ад паху крыві на штанах. Такім чынам, яны прыйшлі за ім.
  
  
  Нік слухаў, як ih драпіны на скрынях станавіліся ўсё вышэй. Ён мог дакладна сказаць, як высока яны забіраліся. І ён не хацеў марнаваць вадкасць для запальніц. Ён ведаў, што гэта эму спатрэбіцца. Затым ён адчуў ih ў скрынях, спачатку адну, затым іншую. Трымаючы Х'юга ў руцэ, ён зрабіў полымя ў запальнічку. Ён падняў запальнічку і ўбачыў ih вострыя, вусатыя насы перад ih чорнымі бліскучымі вачыма. Ён налічыў пяць, затым сем, і больш скрынь даходзіла да верху. Эга складаць даляр забілася хутчэй. Адзін будзе смялей іншых, зробіць першы крок. Ён будзе сачыць за гэтым. Эга чаканне было нядоўгім.
  
  
  Адзін рушыў наперад, паставіўшы ногі на канцы скрыні. Нік паднёс полымя запальніцы да вусатаму носе і ткнуў лязом Хуга. Штылет вырваў пацуку правае вока, і яна ўпала. Астатнія скокнулі на яго, амаль перш, чым ён паспеў спусціцца з другога боку скрынкі. Ён мог чуць, як яны змагаюцца з-за гэтага. Полымя ў зажигалке Ніка згасла. Няма больш вадкасці.
  
  
  Киллмастеру прыйшлося пакінуць гэтую пазіцыю. Цяпер, калі ў яго скончылася вадкасць для запальніцы, ён апынуўся ў пастцы без абароны. У нагах не было адчувальнасці; ён не мог падняцца. Калі пацукі пакончаць са сваім сябрам, ён будзе наступным. Быў адзін шанец. Ён зноў засунуў Вильгельмину для паясы і заціснуў Х'юга зубамі. Ён гатэль, каб штылет быў пад рукой. Зачапіўшы пальцамі верхнюю скрынку, ён пацягнуў iso усіх сіл. Ён падняў локці зверху, затым грудзі. Ён паспрабаваў штурхнуць нагамі, каб палепшыць кровазварот, але яны не рухаліся. Выкарыстоўваючы рукі і локці, ён переполз праз верх скрынь і спусціўся з другога боку. Ён чуў, як пацукі побач з ім жуюць і скрабуць. Цяпер па дне корпуса Нік падпоўз да аднаго вакол скрынь з ежай.
  
  
  Выкарыстоўваючы Х'юга ў якасці лому, ён зламаў адзін вакол скрынь і палез ўнутр. Квадратных падарунак. Персікі і бананы. Нік выцягнуў звязак бананавы і тры персіка. Ён пачаў раскідваць і падкідваць тыя, што засталіся квадратных падарунак для люка паміж скрынямі для гранат і боепрыпасаў і вакол іх. Ён чуў, як за ім бегаюць пацукі. Ён-эль-голадна, але павольна; не было сэнсу хварэць. Калі ён скончыў, ён пачаў церці ногі. Спачатку яны паколвала, потым адчулі боль. Пачуццё вярталася павольна. Ён напружыўся і сагнуў ih, і неўзабаве яны сталі досыць моцнымі, каб вытрымаць эга аленка.
  
  
  Затым ён пачуў магутны рухавік іншы лодкі; гэта было падобна на старую лодку PT. Гук набліжаўся, пакуль не шталь побач. Нік падышоў да люка. Ён прыклаў да яму на вуха, спрабуючы пачуць. Але галасы былі прыглушаны, і рухавік на халастым ходу заглушаў ih. Ён падумаў пра тое, каб трохі прыпадняць люк, але хто-яно з членаў экіпажа мог быць у кабіне. "Напэўна, гэта патрульны катэр, - падумаў ён.
  
  
  Ён павінен быў памятаць пра гэта, таму што планаваў вярнуцца гэтым шляхам. Патрульны катэр прастаяў на гэта больш за гадзіну. Нік падумаў, ці не збіраюцца яны абшукваць баржу. Вядома ж. Па палубе над ім пачуліся цяжкія shaggy. Цяпер Нік цалкам выкарыстаў свае ногі. Ён баяўся думкі вярнуцца ў замкнёную прастору, але здавалася, што эму прыйдзецца гэта зрабіць. Цяжкія shaggy былі на кармавой палубе. Нік палегчыўся на адным вакол скрынь з боепрыпасамі, затым пералез праз скрыні ў сваё маленькае сховішча. Ён засунуў Х'юга ў скрынку перад сабой. Вільгельміны зноў апынулася паміж эга нага. Эму трэба было пагаліцца, і ад яго цела смярдзела, але ён адчуваў сябе ценымногие лепш.
  
  
  Падчас ператрусу было шмат размоваў, але Нік не чуў слоў. Ён пачуў тое, што было падобна на смех. Можа, жанчына Шэйла спрабавала падмануць
  
  
  
  
  
  
  мытнікаў, каб яны не бачылі, гранаты і боепрыпасы. Баржы сядзела на якары, і рухавікоў патрульнага катэры былі выключаныя.
  
  
  Раптам прытулак Ніка заліло ранішнім святлом, калі адкрыўся люк. Вакол яго свяціўся прамень ліхтарыка.
  
  
  "А што тут, унізе?" - спытаў мужчынскі голас па-кітайску.
  
  
  "Толькі харчы", - адказала Шэйла.
  
  
  Праз люк звалілася пара нага. Яны былі апранутыя ў форму кітайскай рэгулярнай арміі. Затым увайшла вінтоўка, за ёй рушылі ўслед астатнія салдаты. Ён асвяціў ліхтарыкам Ніка і павярнуўся спінай. Прамень упаў на адкрыты скрыню з прадуктамі. Тры пацукі вылецелі вакол клеткі, калі на іх трапіў сяргей.
  
  
  "У вас ёсць пацукі", - сказаў салдат. Затым прамень трапіў у гранаты і гільзы для боепрыпасаў. "Ага! Што мы тут маем? ён спытаў.
  
  
  Зверху адкрытага люка Шэйла сказала: "Гэта для салдат у вёсцы. Яе расказваў табе пра іх ... "
  
  
  Салдат перасоўваўся на кукішках. "Але чаму так шмат?" ён спытаў. "Там не так шмат салдат".
  
  
  "Мы чакаем непрыемнасцяў", - адказала Шэйла.
  
  
  "Я павінен буду паведаміць пра гэта". Ён папоўз назад праз адкрыты люк. "Пацукі адкрылі одзіна па сустрэнуць вашых скрынь з ежай", - сказаў ён незадоўга да таго, як люк зноў закрылася.
  
  
  Нік больш не мог чуць, што казалі галасы. Эга ногі зноў пачалі засынаць. Было яшчэ некалькі мін прыглушанага размовы, потым рыпнуў шкіў, і якарнага ланцуг зноў пачала лязгать. Хлам, здавалася, напружыўся аб мачту. Спрацавалі магутныя рухавікі, і патрульны катэр адарваўся. Вада хлынула па баках і дно хламу. Яны зноў былі ў дарозе.
  
  
  Значыць, яго чакалі ў нейкай вёсцы. Ён адчуваў, як быццам яму было падкідваюць малюсенькія кавалачкі інфармацыі. Ён ужо шмат чаму навучыўся з імі тхара, як падняўся на борт баржы. Але самае важнае ", дзе" па-ранейшаму выслізгваў ад яго. Нік прыціснуўся да грудзей на скрынях, каб ногі былі прамымі. Ён працаваў з імі, пакуль пачуццё не вярнулася. Затым ён зноў сеў. Калі б ён мог рабіць гэта час ад часу, гэта магло б не даць эга ног заснуць. Пакуль што пацукі, здавалася, здавольваліся вскрытым скрыняй з ежай.
  
  
  Ён пачуў shaggy, якія набліжаюцца да люка. Дзверы адчыніліся, і заліў дзённай брылёў. У руцэ Ніка быў Х'юга. Одзіна вакол членаў экіпажа закат. У адной руцэ ён трымаў мачэтэ, а ў іншы - ліхтарык. Прыгнуўшыся, ён папоўз да адкрытага скрыні з ежай. Эга сьвяты гасподзь пабіў двух пацукоў. Калі яны паспрабавалі ўцячы, мужчына двума хуткімі ўдарамі разрэзаў ih напалову. Ён агледзеўся ў запатрабаваў пацукоў. Не ўбачыўшы нічога, ён пачаў запіхваць квадратных падарунак назад у скрыню. Калі ён ачысьціў тэрыторыю вакол сябе, ён пацягнуўся да расколатай дошцы, якую Нік адарваў ад скрыні. Пачаў замяняць, потым спыніўся.
  
  
  Ён правёў промнем святла па краі дошкі. Эга твар было глыбокае хмурнае выраз. Ён правёў вялікім пальцам па краі, затым паглядзеў на двух дохлых пацукоў. Ён ведаў, што пацукі не адкрывалі скрыню. Прамень святла успыхнуў паўсюль. Справа спынілася на скрынях з боепрыпасамі, вакол якіх Нік супакоіўся. Мужчына пачаў правяраць скрыні. Спачатку ён агледзеўся ў скрынях з гранатамі і боепрыпасамі. Нічога не знайшоўшы, ён развязаў скрыні з ежай, ссунуў ih ліжа аднаму да аднаго і зноў прывязаў. А затым ён павярнуўся да скрыняў Ніка. Працуючы хутка, яго пальцы развязвалі вузлы, ўтрымлівальныя скрынкі. Нік падрыхтаваў Х'юга. Мужчына выцягнуў вяроўкі вакол скрынь, затым пацягнуў верхнюю скрынку ўніз. Калі ён убачыў Ніка, яго бровы здзіўлена прыўзняліся.
  
  
  "Так!" - закрычаў ён і зноў павярнуў мачэтэ.
  
  
  Нік рынуўся наперад, вонзив клінок стилета ў горла мужчыны. Мужчына булькаў, выпусціў ліхтарык і мачэтэ і падаўся назад, кроў хлынула вакол адкрытай раны.
  
  
  Нік пачаў з скрынь. Хлам адкаціўся ў бок, і скрыні перакуліліся, і эга павалілі на пераборку. Ён падняў вочы і ўбачыў жаночую руку з малокалиберным аўтаматам, накіраваную на яго праз адтуліну люка.
  
  
  На цудоўным амерыканскім мове Шэйла сказала: "Сардэчна запрашаем на борт, дарагая. Мы чакалі цябе.
  
  
  ДЗЕСЯТАЯ КІРАЎНІК
  
  
  Ніку спатрэбілася час, каб цалкам адчуць свае ногі. Ён хадзіў па кармавой частцы палубы, глыбока ўдыхаючы свежае паветра, а Шэйла сачыла за кожным эга рухам сваім малюсенькім аўтаматам. Лін ўстаў побач з жанчынай. Нават у яго быў стары армейскі .45. Нік прыкінуў, што час быць каля паўдня. Ён назіраў, як двое іншых членаў экіпажа выцягнулі свайго таварыша праз люк і выкінулі цела за борт. Ён усміхнуўся. Пацукі добра зрабілі.
  
  
  Затым Нік павярнуўся да жанчыны. "Я б гатэль, прывесці сябе ў парадак і пагаліцца", - сказаў ён.
  
  
  Яна глядзела на яго з бляскам у халодных смарагдавых вачах. "Вядома", - адказала яна на яго ўсмешку. "Ты б гатэль што-небудзь з'есці?"
  
  
  Нік кіўнуў.
  
  
  Лін сказаў: "Мы забіваем", не зусім ідэальным англійскай. У эга вачах была нянавісць.
  
  
  Нік падумаў, што Лін не вельмі эга любіць. Ён увайшоў у каюту і наліў вады ў рукамыйнік. Пара сядзела ззаду
  
  
  
  
  
  
  абодва пісталета нацэлены эму ў спіну. На стале былі Хуга і Вільгельміны. Баржы подпрыгивала уверх і ўніз па плыні ракі.
  
  
  Калі Нік пачаў галіцца, Шэйла сказала: "Мяркую, мы павінны скончыць з фармальнасцямі. Яе Шэйла Кван. Майго дурнога іншы клічуць Лін. Вы, вядома ж, сумна вядомы містэр Уілсан. А як цябе завуць? "
  
  
  "Крыс, - сказаў Нік. Ён трымаўся да іх спіной, пакуль галіўся.
  
  
  "Ах, так. Іншы прафесара Лоо. Але мы абодва ведаем, што гэта не тваё сапраўднае імя, ці не так?
  
  
  "А вы?"
  
  
  "Гэта не важна. У любым выпадку нам прыйдзецца забіць цябе. Бачыш, Крыс, ты быў непаслухмяным хлопчыкам. Спачатку Осса, потым вялікі, а потым Юн. І бедны Лін больш ніколі не зможа цалкам выкарыстоўваць сваю руку. Ведаеш, ты небяспечны чалавек? "
  
  
  "Мы забіваем", - з пачуццём сказаў Лін.
  
  
  "Пазней, хатняе жывёліна. Пазней."
  
  
  Нік спытаў: "Дзе ты навучылася так казаць па-амерыканску?"
  
  
  "Вы заўважылі", - сказала Шэйла. "Як міла. Так, яе атрымаў адукацыю ў Штатах. Але мяне не было так доўга, што я падумала, што забыўся некаторыя фразы. Яны да гэтага часу тхара кажуць такія словы, як казачна, крута і капаюць? "
  
  
  Нік скончыў з рукамыйніцай. Ён павярнуўся да пары тварам і кіўнуў. "Заходняе ўзбярэжжа, ці не так?" ён спытаў. "Каліфорнія?"
  
  
  Яна весела ўсміхнулася ў сваіх зялёных вачах. "Вельмі добра!" яна сказала.
  
  
  Нік націснуў на нах. - Хіба гэта не Берклі? ён спытаў.
  
  
  Яе ўсмешка ператварылася ў ўхмылку. "Цудоўна!" яна сказала. "Я, вядома, разумею, чаму яны даслалі вас. Вы кемлівыя. Ee вочы ўхвальна аблілі эга. "І вельмі прыемна глядзець. Прайшло шмат часу з тых тхара, як у мяне быў вялікі амерыканец.
  
  
  Лін сказаў: "Мы забіваем, мы забіваем!"
  
  
  Нік кіўнуў мужчыну. "Хіба ён нічога не ведае?"
  
  
  На кітайскай мове Шэйла сказала Лін пакінуць хаціну. Ён крыху паспрачаўся з ёй, але калі яна сказала эму, што гэта загад, ён неахвотна пайшоў. Одзіна вакол матросаў паставіў на крэсла міску з гарачым рысам. Шэйла сабрала Х'юга і Вильгельмину і перадала ih Лингу за межамі хаціны. Затым яна жэстам прапанаваў Ніку сесці і паесці.
  
  
  Пакуль Нік эль, ён ведаў, што хутка будзе дадзены рэўматызму на іншы лейцара. Шэйла села на лаўку насупраць яго.
  
  
  "Што здарылася паміж табой і Джонам?" - запытаўся Нік.
  
  
  Яна паціснула плячыма. Аўтамат усё яшчэ быў накіраваны на яго. "Думаю, можна сказаць, што я не ў эга гусце. Мне падабалася вучыцца ў каледжы, яе абсалютна любіла амерыканскіх мужчын. Яе занадта шмат спаў з імі для яго. Ён гатэль, каго-то больш сталага. Думаю, ён атрымаў тое, што гатэль ".
  
  
  "Вы маеце на ўвазе Кэці?"
  
  
  Яна кіўнула. "Яна больш у эга гусце - ціхая, стрыманая. Трымаю грошы, калі яны пажаніліся, яна была нявінніцай. Мне прыйдзецца яе спытаць.
  
  
  Нік спытаў: "Як доўга ты была з ім?"
  
  
  "Не ведаю, напэўна, месяц ці два".
  
  
  "Дастаткова доўга, каб зразумець, што ён разважае над ідэяй комплексу".
  
  
  Яна зноў усміхнулася. "Ну, мяне адправілі туды вучыцца".
  
  
  Нік дапіў рысь і адсунуў міску. Ён запаліў адну вакол сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам. Шэйла узяла прапанаваную гэй, і, калі ён збіраўся запаліць ee цыгарэту, ён выбіў маленькі аўтамат у нах вакол рукі. Ён саслізнуў з крэсла і адскочыў ад падлогі. Нік пацягнуўся, каб падняць яго, але спыніўся, перш чым эга рука дакранулася да яго. Лін стаяў у праёме каюты з 45-м калібрам у руцэ.
  
  
  "Я забіваю", - сказаў ён, взводя курок.
  
  
  "Няма!" - усклікнула Шэйла. "Яшчэ няма." Яна хутка ўстала паміж Нікам і Лингом. Ніку яна сказала: "Гэта было не вельмі разумна, дзетка. Вы ж не збіраецеся прымушаць нас звязваць вас? Яна кінула Лингу свой маленькі аўтамат і па-кітайску сказала эму пачакаць адкрытымі ля хаціны. Яна паабяцала эму, што вельмі хутка эму дазволіць забіць Ніка.
  
  
  Лін хмыкнуў і схаваўся з выгляду.
  
  
  Шэйла сядзела перад Нікам, папраўляючы сваё цеснае бледна-ліловае сукенка. Ee ногі былі злёгку расстаўленыя, і шоўк прыліпаў да яе целе, як быццам ён быў мокрым. Нік цяпер ведаў, што пад ёй нічога не было. Хрыпла яна сказала: "Я не хачу, каб ён забраў цябе, пакуль я не скончу з табой". Яна скончылася далоні адкрытымі пад грудзьмі. "Я павінна быць даволі добрай".
  
  
  "Гатовы паспрачацца, што так", - сказаў Нік. "А як наконт твайго хлопца? Ён ужо дастаткова хоча бачыць мяне мёртвым.
  
  
  Нік стаяў ля адной вакол ложкаў. Шэйла падышла да яму лізаць, прыціскаючыся сваім целам да яго. Ён адчуў, як унутры ў яго разгараецца агонь.
  
  
  "Я магу справіцца з ім", - сказала яна хрыплым шэптам. Яна перамясціла рукі пад эга кашулю да эга грудзей. "Мяне вельмі даўно не цалаваў амерыканец".
  
  
  Нік прыціснуўся вуснамі да ee вуснаў. Ён прыціснуўся да ee вуснаў. Эга рука ложка на ee спіну, а затым павольна слізганула ўніз. Яна падышла да яму ліжа.
  
  
  "Колькі яшчэ агентаў працуе з вамі?" прашаптала яна эму на вуха.
  
  
  Нік пацалаваў ee у шыю, у горла. Эга рукі перамясціліся да яе грудзей. "Я не чуў пытання", - адказаў ён гэтак жа ціхім шэптам.
  
  
  Яна напружылася і слаба паспрабавала адштурхнуцца. Ee дыханне было цяжкім. "Я павінна ведаць", - сказала яна.
  
  
  Нік прыціснуў яе да сябе. Эга рука слізганула пад яе кашулю, дакранаючыся голай плоці. Павольна ён пачаў падымаць змену.
  
  
  "Пазней", - хрыпла сказала яна. "Ты яе
  
  
  
  
  
  
  Яе раскажу мне пазней, калі ты даведаешся, наколькі добрая яе ".
  
  
  "Паглядзім." Нік асцярожна паклаў яе на ложак і скончыў здымаць кашулю.
  
  
  Яна была добрая, добра. Ee цела было без плям і з тонкімі косткамі. Яна прыціснулася да яго і прастагнала эму ў вуха. Яна курчылася разам з ім і прыціснулася сваёй цвёрдай прыгожай грудзьмі k эга грудзей. І калі яна дасягнула вяршыні задавальненне, яна пачасала сваімі доўгімі пазногцямі эга спіну, амаль прыўзняўшыся з койкі, прыкусіўшы зубамі мочку эга вуха. Затым яна бязвольна ўпала пад ім, зачыніўшы вочы, рукі па баках. Калі Нік збіраўся выбрацца вакол ложкі, у каюту увайшоў Лін, яго твар быў чырвоным ад лютасьці.
  
  
  Ён не сказаў нам словы, а адразу прыступіў да працы. .45 быў накіраваны Ніка ў жыцці. Ён лаяў Ніка па-кітайску.
  
  
  Дзеці па-кітайску Шэйла загадала эму вакол у трэнажорнай зале. Яна зноў ажыла, і нацягвала кашулю праз галаву.
  
  
  "Як ты думаеш, хто яго?" - запярэчыў Лін ў сваім кантонская дыялекце.
  
  
  "Ты такі, якой яе кажу. Вы не валодаеце мной, і не кантралюеце мяне. Прэч."
  
  
  "Але з гэтым... шпіёнам, гэтым замежным агентам".
  
  
  "Па!" яна загадала. "Прэч! Ёй скажу табе, калі ты зможаш забіць эга.
  
  
  Лін сціснуў зубы і патупаў па ўсёй кабіны.
  
  
  Шэйла паглядзела на Ніка, злёгку ўсміхаючыся. Ee палачак пачырванелі. У яе смарагдавых вачах усё яшчэ свяцілася задавальненне. Яна разгладзіла шаўковую кашулю і паправіла валасы.
  
  
  Нік сель на крэсла і запаліў. Шэйла падышла і села насупраць яго.
  
  
  "Мне гэта спадабалася, - сказала яна. "Шкада, што мы павінны забіць цябе. Яе лёгка магу прывыкнуць да цябе. Аднак яе больш не магу гуляць з табой у гульні. Зноў жа, колькі агентаў працуе з вамі? "
  
  
  "Не", - адказаў Нік. "Я адзін."
  
  
  Шэйла ўсміхнулася, ківаючы галавой. "Цяжка паверыць, што адзін чалавек зрабіў усё, што ў вас ёсць. Але дозволительно, вы кажаце праўду. Чаго вы спадзяваліся дасягнуць, таемна пранікаючы на борт?
  
  
  Баржы перастала калыхацца. Ён бегла па гладкай & nb. Нік не мог бачыць звонку хаціны, але вырашыў, што яны вотум-вотум ўвойдуць у невялікую гавань у Вампоа або Хуанпу. Тут праходзілі б вялікія караблі. Гэта было настолькі далёка ўверх па рацэ, наколькі могуць зайсці вялікія караблі. Па эга ацэнак, яны знаходзіліся прыкладна ў дванаццаці мілях ад Гуанчжоу.
  
  
  "Я вось чакаю", - сказала Шэйла.
  
  
  Нік сказаў: "Вы ведаеце, чаму яе употай прабраўся на борт. Яе сказаў вам, што працую адзін. Калі вы мне не верыце, значыць, не верце.
  
  
  "Вядома, вы не можаце чакаць, што я паверу, што ваша ўрад пашле аднаго чалавека, каб выратаваць жонку і хлопчыка Джона".
  
  
  "Вы можаце верыць у што хочаце". Нік гатэль выйсці на палубу. Ён гатэль ўбачыць, куды яны накіроўваюцца па Вампоа. "Думаеш, твой хлопец стрэліць ў мяне, калі я паспрабую яе расцерці ногі?"
  
  
  Шэйла пастукала пазногцем па пярэднім зубах. Яна вывучала яго. "Напэўна, - сказала яна. "Але я пайду з табой". Калі ён пачаў ўставаць, яна сказала: "Ведаеш, дарагая, было б ценымногие прыемней, калі б ты тут адказала на мае пытанні. Калі мы дабяромся туды, куды збіраемся, гэта не будзе прыемным ".
  
  
  Пазней пасляабедзенны сонца ныряло вакол цёмных дажджавых аблокаў, пакуль Нік выходзіў на палубу. Двое членаў экіпажа ішлі наперад, правяраючы глыбіню ракі. Пачварны вачэй 45-га калібра Лінга ўважліва сачыў за Нікам. Ён быў на рулі.
  
  
  Нік падышоў да левага борце, кінуў цыгарэту ў раку і паглядзеў на які праходзіць бераг.
  
  
  Яны сыходзілі ад Вампоа і вялікіх караблёў. Яны абагналі маленькія сампаны з цэлымі сем'ямі, мужчыны ў поце, працуючы супраць плыні. Нік падумаў, што ў такім тэмпе ім спатрэбіцца яшчэ цэлы дзень, каб дабрацца да Кванчжоу, калі яны туды накіроўваліся. Гэта будзе заўтра. А што было заўтра? Нядзелю! У яго было крыху больш за сорак васьмі гадзін, каб знайсці Кэці Лу і Маці і вярнуць ih ў Ганконг. Гэта азначала, што эму прыйдзецца ўдвая скараціць час у шляху.
  
  
  Ён адчуў, як Шэйла стаіць побач з ім і лёгка праводзіць пальцамі па эга руцэ. У нах былі іншыя планы на яго. Ён зірнуў на Лінга. У Лінга былі і іншыя планы на яго. Усё выглядала не вельмі добра.
  
  
  Шэйла павярнулася вакол эга рукі, прыціскаючыся да яе грудзьмі. "Мне сумна, - ціха сказала яна. "Развлеки мяне."
  
  
  Носік Лінга 45-га калібра рушыў услед за спіной Ніка, калі ён шэл з Шэйлай ў каюту. Апынуўшыся ўнутры, Нік сказаў: "Табе падабаецца катаваць гэтага хлопца?"
  
  
  Лінга? "Яна пачала расшпільваць эга кашулю. "Ён ведае сваё месца". Яна праводзіла рукамі па валасах на яго грудзях.
  
  
  Нік сказаў: "Эму не спатрэбіцца шмат часу, каб пачаць страляць па сваёй вінтоўкі".
  
  
  Яна паглядзела на яго, усміхнулася, праводзіла вільготным языком па вуснах. "Тады табе лепш зрабіць, як я кажу".
  
  
  Нік падумаў, што зможа ўзяць Лінга, калі спатрэбіцца. Двое членаў экіпажа не будуць праблемай. Але ён усё яшчэ не ведаў, куды яны накіроўваліся. Было б лягчэй, калі б ён пайшоў разам з гэтай жанчынай, пакуль яны не дасягнулі месца прызначэння.
  
  
  "Што ты хочаш, каб яе зрабіў?" ён спытаў.
  
  
  Шэйла сядзела далей ад яго, пакуль не зняла кашулю. Яна развязала пучок за галавой, і валасы ўпалі вось на плечы. Прыйшоў амаль да
  
  
  
  
  
  
  ee таліі. Затым яна расшпіліла эга штаны і дазволіў ім ўпасці да лодыжак.
  
  
  "Лін!" яна паклікала.
  
  
  Лін адразу ж з'явіўся на ўваходзе ў хаціну.
  
  
  Па-кітайскі Шэйла сказала: "Глядзі на яго. Магчыма, вы чаму-небудзь навучыцеся. Але калі ён не зробіць так, як я кажу, страляйце ў яго ".
  
  
  Ніку здалося, што ён заўважыў пасля ўсмешкі ў кутках rta Лінга.
  
  
  Шэйла падышла да ложку і села на край, расставіўшы ногі. "На калені, амерыканка", - загадала яна.
  
  
  Валасы на патыліцы Ніка ўсталі дыбам. Сцяўшы зубы, ён упаў на калені.
  
  
  "А цяпер ідзі да мяне, дзетка", - сказала Шэйла.
  
  
  Калі ён павернецца налева, ён зможа выбіць пісталет вакол рукі Лінга. Але што тады? Ён сумняваўся, што хто-небудзь з іх скажа эму, куды яны ідуць, нават калі ён паспрабуе выціснуць гэта па іх. Ён павінен быў пагадзіцца з гэтай жанчынай.
  
  
  "Лін!" - сказала Шэйла з пагрозай.
  
  
  Лін зрабіў крок наперад, накіраваўшы пісталет у галаву Ніка.
  
  
  Нік пачаў подползать да жанчыны. Ён падышоў да яе і, выконваючы тое, што яна загадала, пачуў ціхі смяшок Лін.
  
  
  Дыханне Шэйла стала перарывістым. Па-кітайску яна сказала: "Бачыш, Лін, дарагі? Вы ўбачыце, што ён робіць? Ён рыхтуе мяне да вас ". Затым яна ложка на ложак. "Хутка, Лін", - выдыхнула яна. "Прывяжы эга да мачце".
  
  
  З пісталетам Лін жэстам паказаў Ніку на крэсла. Ён з удзячнасцю падпарадкаваўся. Ён сель на сам крэсла, паставіўшы ногі на лаўку. Ён абвіў рукамі мачту. Лінг паклаў 45-й калібр і хутка і моцнага звязаў рукі Ніка.
  
  
  "Паспяшайся, дарагая", - крыкнула Шэйла. "Яе блізкі".
  
  
  Лінг паклаў пісталет пад ложак і хуценька распрануўся. Затым ён далучыўся да Шэйла на ложку.
  
  
  Нік глядзеў на іх з горкім прысмакам у роце. Лін пайшоў на гэта з змрочнай рашучасцю лесаруба, рубящего дрэва. Калі эму гэта спадабалася, ён не падаў выгляду. Шэйла прыціснула эга да сваёй грудзей, шэпчучы эму на вуха. У каюце пацямнела з заходам сонца. Нік адчуў пах вільгаці ў паветры. Было холадна. Ён гатэль, каб на nen былі штаны.
  
  
  Калі яны скончылі, яны заснулі. Нік не спаў, пакуль не пачуў храп аднаго вакол членаў экіпажа на карме. Іншы быў у румпеля, які працуе з рулём напрамкі. Нік з цяжкасцю мог разглядзець эга праз уваход у каюту. Нават ён кіўнуў у сне.
  
  
  Нік драмаў каля гадзіны. Затым ён пачуў, як Шэйла будзіць Лінга для новай спробы. Лін пратэстоўцы застагнаў, але выканаў жаданне жанчыны. Гэта заняло ў яго больш часу, чым у першы раз, і калі ён скончыў, ён літаральна страціў прытомнасць. Цяпер хаціна пагрузілася ў цемру. Нік мог толькі ih чуць. Баржы пагойдвалася ўверх па рацэ.
  
  
  Калі Нік зноў прачнуўся, світанак быў імглістым. Ён адчуў, як нешта недакладнае закранула эга палачак. У эга руках не было пачуццяў. Вяроўка, туга абматаная вакол эга запясцяў, перапыніла кровазварот, але ў іншых частках эга цела было адчуванне. І ён адчуў на сабе руку Шэйла. Яе доўгія валасы колеру воранава крыла слізгалі ўзад і наперад па эга твару.
  
  
  "Я баялася, што мне прыйдзецца абудзіць каго-небудзь вакол каманды", - прашаптала яна, калі ён адкрыў вочы.
  
  
  Нік прамаўчаў. Яна была падобная на маленькую дзяўчынку з доўгімі валасамі, спадальнымі на яе крохкае твар. Яе аголенае цела было моцным і добра складзеным. Але цвёрдыя зялёныя вочы заўсёды выдавалі яе. Яна была суровай жанчынай.
  
  
  Яна ўстала на крэсла, лаўку і пяшчотна праводзіла грудзьмі па эга твару. "Табе трэба пагаліцца", - сказала яна. "Гатэль б яе развязаць цябе, але не думаю, што ў Лінга хопіць сіл трымаць на цябе пісталет".
  
  
  З яе рукой на nen і ee грудзьмі, злёгку якая тычыцца эга палачак. Нік не мог кантраляваць агонь ўнутры сябе.
  
  
  "Так лепш", - сказала яна, усміхаючыся. "Гэта можа быць трохі няёмка з тваімі звязанымі рукамі, але мы справімся, ці не так, дарагая?"
  
  
  І нягледзячы на сябе і сваю непрыязнасць да яе, эму гэта падабалася. Жанчына была ненасытнай, але ведала мужчын. Яна ведала, што ім падабаецца, і гэта забяспечвала.
  
  
  Калі яна скончыла з ім, яна адступіла і дазволіла сваім вачам цалкам акунуцца ў яго. Ee маленькі жывоцік рухаўся туды-сюды з-за цяжкага дыхання. Яна прыбрала валасы з вачэй і сказала: "Думаю, яе заплачу, калі нам прыйдзецца цябе забіць". Затым яна ўзяла 45-й калібр і разбудзіла Лін. Ён скаціўся з ложка і, спатыкаючыся, вылецеў за ёй па каюты на кармавую палубу.
  
  
  Яны правялі там ўсю раніцу, пакінуўшы Ніка прывязаным да мачты. Мяркуючы па тым, што Нік мог бачыць праз уваход у каюту, яны ўвайшлі ў дэльту на поўдзень ад Гуанчжоу. Раён быў усеяны рысавымі палямі і каналамі, тымі, што адыходзяць ад ракі. У Шэйла і Лінга была дыяграма. Яны напераменку вывучалі эга і правы бераг. Яны прайшлі шмат джонок і яшчэ больш сампанов. Сонца было імглістым і мала спрыяла сагравання холаду ў паветры.
  
  
  Фанк перасёк дэльту і пусціў у ход адзін вакол каналаў. Шэйла здавалася задаволенай курсам і згарнула дыяграму ў трубку.
  
  
  Нік быў развязаны, эму дазволілі зашпіліць кашулю і надзець штаны. Эму ці міску рысу і два банана. Увесь час Лін трымаў пры сабе пісталет 45-га калібру. Калі ён скончыў, ён выйшаў на
  
  
  
  
  
  
  кармавую палубу. Лін застаўся ў двух футаў ззаду яго. Нік правёў дзень па правым борце, паліў цыгарэты і назіраў за тым, што адбываецца. Час ад часу ён трапляўся на вочы кітайскаму рэгулярнага салдату. Ён ведаў, што яны набліжаюцца. Потым абеду Шэйла спала ў хаціне. Відавочна, за адзін дзень у нах быў увесь сэкс, які вось быў патрэбен.
  
  
  Баржы праехала mimmo двух вёсак, запоўненых хісткімі бамбукавымі хацінамі. Праходзячы mimmo, жыхары не звярталі ўвагі. Былі змярканне, калі Нік шталь заўважаць на беразе ўсё больш і больш салдат. Яны глядзелі на баржу з цікавасцю, як быццам гэтага чакалі.
  
  
  Калі сцямнела, Нік заўважыў наперадзе загарэўся сяргей. Шэйла далучылася да іх на палубе. Калі яны падышлі ліжа, Нік заўважыў агні, што асвятляюць прычал. Салдаты былі ўсюды. Гэта была яшчэ адна вёска, якая адрознівалася ад іншых, якія яны бачылі, таму што ў гэтай было электрычнае асвячэння. Наколькі Нік мог бачыць, калі яны падыходзілі да прычала, бамбукавыя хаціны асвятляліся ліхтарамі. Па абодвум бакам панэлі стаялі дзве электрычныя лямпачкі, і шлях паміж хацінамі асвятлялася лініямі агнёў.
  
  
  Прагныя рукі схапілі кінуты трос, калі катэр падышла да прычала. Ветразь ўпаў, якар кінуты. Шэйла трымала Ніка на прыцэле сваім маленькім аўтаматам, пакуль загадвала Лингу звязаць эму рукі за спіной. Ўсталявалі планку, якая злучае баржу з прыстанню. Салдаты тоўпіліся ў хацінах, некаторыя стаялі вакол порта бар і глядзелі. Усе яны былі добра ўзброеныя. Калі Нік сышоў з баржы, за ім рушылі ўслед двое салдат. Шэйла размаўляла з адным вакол салдат. Калі Лін быў наперадзе, салдаты ззаду Ніка злёгку падштурхнулі эга, прымушаючы рухацца. Ён пайшоў услед за Лингом.
  
  
  Праходзячы скрозь шэраг агнёў, ён заўважыў пяць хацін: тры злева і два справа. Радок агнёў, бягучы па цэнтру, здавалася, была звязана з якім-то генератарам ў канцы хацін. Ён чуў, як ён гудзе. Тры хаціны злева ад яго былі запоўненыя салдатамі. Двое справа ад яго былі цёмнымі і здаваліся пустымі. Трое салдат стаялі на варце каля дзвярэй другога. Ці можа гэта быць там, дзе Кэці Лу і хлопчык? Нік памятаў пра гэта. Вядома, гэта таксама можа быць прынада. Oni эга чакалі. Эга правялі mimmo усіх хацін. Нік заўважыў гэта толькі тады, калі яны сапраўды дабраліся да структуры. Яно знаходзілася за хацінамі і ўяўляла сабой нізкае прамавугольнае бетонавую будынак. У цемры будзе цяжка разглядзець. Лінг правёў эга ў сямі цэментавым прыступках да таго, што выглядала, як сталёвая дзверы. Нік пачуў генератар амаль шчыра ззаду сябе. Лін выцягнуў звязак ключоў вакол кішэні і адчыніў дзверы. Яна са скрыпам адчыніліся, і група ўвайшла ў будынак. Нік адчуў затхлы вільготны пах разбэшчаным плоці. Эга вялі па вузкім, неосвещенному калідоры. З абодвух бакоў былі сталёвыя дзень. Лін спыніўся перад адной вакол дзвярэй. Іншым ключом з кальца ён адчыніў дзверы. У Ніка былі развязаныя рукі, і эга запхнулі ў камеру. Дзверы за ім з грукатам зачыніліся, і ён апынуўся ў поўнай цемры.
  
  
  КІРАЎНІК АДЗІНАЦЦАТАЯ
  
  
  Нік абышоў сваю кабінку, дакранаючыся сцен.
  
  
  Нам расколін, наш расколін, толькі цвёрды бетон. І падлогу быў такім жа, як і сцены. Пеўні на сталёвы дзень былі звонку і заліты бетонам. Вакол камеры не збегчы. Цішыня была настолькі поўнай, што ён мог чуць ўласнае дыханне. Ён прысеў у куце і запаліў адну вакол сваіх цыгарэт. Паколькі ў эга зажигалке скончылася паліва, ён узяў на баржы скрынку запалак. Засталося ўсяго дзве цыгарэты.
  
  
  Ён курыў, назіраючы, як пры кожным зацягванні тлее кволае цьмее вугольчык эга цыгарэты. "Увечары нядзелі, - падумаў ён, - а заставалася толькі да паўночы чалавека". Ён да гэтага часу тхор не знайшоў Кэці Лу і Маці хлопчыка.
  
  
  Затым ён пачуў мяккі голас Шэйла Кван, гучаў так, нібы ён зыходзіў вакол сцен.
  
  
  "Нік Картэр", - сказала яна. "Вы працуеце не адзін. Колькі яшчэ з вамі працуе? Калі яны будуць тут? "
  
  
  Цішыня. Нік патушыў рэшткі цыгарэты. Раптам камера азарылась святлом. Нік міргнуў, яго вочы слязіліся. У цэнтры столі была запаленая лямпачка, абароненая невялікі драцяной кратамі. Калі вочы Ніка прывыклі да яркага святла, сьвяты згасла. Ён прыкінуў, што гэта было секунд дваццаць. Цяпер ён зноў быў у цемры. Ён працёр вочы. Вакол сцен зноў пачуўся гук. Гэта было падобна на свісток цягніка. Паступова ён станавіўся ўсё гучней, як быццам цягнік набліжаўся да лічбавыя камеры. Гук станавіўся ўсё гучней і гучней, пакуль не ператварыўся ў віск. Як толькі Нік думаў, што гэта пройдзе, адключыўся гук. Ён разлічыў, што прыкладна праз трыццаць секунд. Затым Шэйла зноў загаварыла з ім.
  
  
  "Прафесар Лу хоча далучыцца да нас", - сказала яна. "Вы нічога не можаце зрабіць, каб прадухіліць гэта". Пачуўся пстрычка. Затым "Нік Картэр. Вы працуеце не адзін. Колькі яшчэ з вамі працуе? Калі яны будуць тут? "
  
  
  Гэта была запіс. Нік чакаў, калі загарыцца брылёў. Але замест гэтага ён атрымаў свісток цягніка.
  
  
  
  
  
  
  і ўзмацненне. На гэты раз было яшчэ гучней. І ад віску пачалі хварэць вушы. Калі ён паклаў на іх рукі, і гук спыніўся. Ён змакрэў. Ён ведаў, што яны спрабавалі зрабіць. Гэта была я стараюся кітайская хітрасць катаванняў. Яны выкарыстоўвалі эга варыянты супраць салдат у Карэі. Гэта быў працэс псіхічнага зрыву. Зрабіце мозг падобным на кешью, а потым кажаце, як вы хочаце. Ён мог сказаць ім, што быў адзін, да збору ўраджаю рысу, але яны эму не давяраюць. Іронія палягала ў тым, што ад такога роду катаванняў практычна не было абароны. Здольнасць пераносіць боль была бескарыснай. Яны мінулі цела і стрэлілі выплат прама ў мозг.
  
  
  Зноў загарэўся сяргей. Вочы Ніка слязіліся ад яркага святла. На гэты раз сяргей гарэў ўсяго дзесяць секунд. Ён згас. Кашуля Ніка была прасякнутая потым. Ён павінен быў прыдумаць якую-небудзь абарону. Ён ужо чакаў, чакаў, чакаў. Ці будзе гэта сяргей?
  
  
  Свісток? Ці голас Шэйла? Немагчыма было судзіць, што будзе, або як доўга гэта працягнецца. Але ён ведаў, што павінен што-то рабіць.
  
  
  Свісток ужо не здалёк. Ён адразу шталь высокім і гучным. Нік прыступіў да працы. Эга, мозг яшчэ не ператварыўся ў кешью. Ён сарваў з кашулі вялікую палоску. Загарэўся святым, і ён моцнага зажмурыўся. Калі ён зноў спрацаваў, ён узяў падраную частку сваёй кашулі і зноў разарваў яе на пяць больш дробных палос. Дзве палоскі кардон ён зноў разарваў напалову і скамячыў ih ў тугія маленькія шарыкі. Ён уторкнуў чатыры мяча ў вушы, па два на кожную.
  
  
  Калі пачуўся свісток, ён эга ледзь чуў. З трох астатніх палос ён паклаў два праз іх на свабодныя падушачкі і ўвёў яго ў вочы. Трэцюю паласу ён абвязаў вакол галавы, каб падушачкі заставаліся на месцы. Ён быў сляпым і глухім. Ён адкінуўся назад у свой бетонны кут, усміхаючыся. На навобмацак ён запаліў яшчэ адну цыгарэту. Ён ведаў, што яны могуць зняць з яго ўсю вопратку, але адкрыта цяпер ён цягнуў час.
  
  
  Яны павялічылі гучнасць свістка, але гук быў настолькі прыглушаны, што не турбаваў яго. Калі і прагучаў голас Шэйла, ён эга не пачуў. Ён амаль скончыў сваю цыгарэту, калі за ім прыйшлі.
  
  
  Ён не чуў, як адчыніліся дзверы, але адчуваў пах свежага адбору пробаў паветра. І ён адчуваў прысутнасці іншых на лічбавыя камеры разам з ім. Павязка на вачах была сарваная з эга галавы. Ён міргнуў, праціраючы вочы. Сяргей гарэў. Двое салдат стаялі над ім, на другі дзень. Абедзве вінтоўкі былі нацэлены на Ніка. Салдат, які стаяў над Нікам, паказаў на сваё вуха, затым на вуха Ніка. Киллмастер ведаў, чаго гатэль. Ён зняў берушы. Салдат падняў эга з вінтоўкай. Нік устаў і, штурхаючы ствалом вінтоўкі, выйшаў праз камеры.
  
  
  Ён пачуў працу генератара, як толькі выйшаў вакол будынкаў. Двое салдат стаялі ззаду яго, ih вінтоўкі былі прыціснутыя да эга спіне. Яны прайшлі пад голымі лямпачкамі, паміж хацінамі і наўпрост у абодва канца хаціны, бліжэйшага да бетоннага будынка. Калі яны ўвайшлі, Нік заўважыў, што ён падзелены на тры часткі. Першы быў чым-то накшталт фае. Справа ад яго дзверы вяла ў іншую пакой. Хоць Нік гэтага не бачыў, ён чуў пранізлівы віск, а віск караткахвалевага радыё. Адкрыта перад ім закрытая дзверы вяла ў яшчэ адну пакой. У яго не было рашэнню даведацца, што там было. Над ім з бамбукавых бэлек звісалі два дымных ліхтара. Радиорубка свяцілася ад новых ліхтароў. Тады Нік зразумеў, што вялікая частка току генератара выкарыстоўвалася для працы радыё, асвятлення паміж хацінамі і ўсяго абсталявання ў бетонным будынку. Самі хаціны асвятляліся ліхтарамі. Пакуль двое салдат чакалі з ім у фае, ён прыхінуўся да стагнаць хаціны. Яна рыпнулі ад яго вагі. Ён правёў пальцамі па шурпатай паверхні. Аскепкі бамбук адышлі ў тым месцы, дзе ён пацёр. Нік злёгку ўсміхнуўся. Хаціны былі вёску ў чаканні пажару.
  
  
  Двое салдат стаялі па абодва бакі ад Ніка. Побач з дзвярыма, якая вядзе ў трэці пакой, на лаўцы сядзелі яшчэ двое салдат, ih вінтоўкі паміж нага, ih ківалі галавы, спрабуючы змагацца са сном. У канцы лаўкі чатыры скрыні былі пастаўлены яшчэ адзін на іншы. Нік прыгадаў ih па займаныя барахла. Кітайскія сімвалы, нанесеныя на іх, казалі, што гэта гранаты. Верхні скрыню быў адкрыты. Палова гранат адсутнічала.
  
  
  Па радыё прагучаў голас. Ён гаварыў па-кітайску на дыялекце, якога Нік не разумеў. Радыст адказаў на тым жа дыялекце. Было сказана адно слова, якое ён зразумеў. Гэта было імя Лу. "Голас па радыё, павінна быць, ідзе па хаце, у якім трымалі прафесара Лу, - падумаў Нік. Эга, розум паглынуты, перавараны, адкінуты. І, як кампутар, выплевывающий картку, да яму прыйшоў план. Гэта было груба, але, як і ўсе эга планы, гнутка.
  
  
  Затым дзверы ў трэці пакой адчыніліся, і з'явіўся Лін са сваім верным 45-м калібрам. Ён кіўнуў двум салдатам, затым жэстам запрасіў Ніка увайсці ў пакой. Шэйла чакала яго. Як Лін
  
  
  
  
  
  
  Яна рушыла ўслед за Нікам, зачыніўшы за сабой дзверы, Шэйла падбегла да Ніку, абхапіўшы рукамі эга шыю. Яна горача пацалавала эга ў вусны.
  
  
  "Ах, дарагі", - хрыпла прашаптала яна. "Мне проста трэба было мець цябе ў апошні раз". На ёй усё яшчэ была тая ж шаўковая кашуля, што і на баржы.
  
  
  Пакой была менш двух іншых. У гэтым было акно. У nen была дзіцячая ложачак, крэсла і плецены ў выглядзе кошыка крэсла. Ліхтароў было тры: два звісалі са крокваў, і адзін на стале. На падлозе побач з крэслам ляжала Х'юга і Вільгельміны. З імі былі два пісталета Томі. Крэсла стаяла побач з ложкам, крэсла ля сцяны справа ад дзень. Нік быў гатовы ў любы час.
  
  
  "Я забіваю", - сказаў Лін. Ён sel ў крэсле, непрыгожая морда 45-га калібра нацэлілася на Ніка.
  
  
  "Так, хатняе жывёла", - прабуркавалі Шэйла. "Праз некаторы час." Яна расшпільвала кашулю Ніка. "Вы здзіўлены, што мы даведаліся вашу сапраўдную асобу?" спытала яна.
  
  
  "Не зусім", - адказаў Нік. "Ты атрымаў гэта ад Джона, ці не так?"
  
  
  Яна ўсміхнулася. "Спатрэбілася крыху дамаўленняў, але ў нас ёсць спосабы".
  
  
  "Ты забіў эга?"
  
  
  "Вядома, няма. Ён нам патрэбны ".
  
  
  "Я забіваю", - пацвердзіў Лін.
  
  
  Шэйла нацягнула кашулю праз галаву. Яна ўзяла руку Ніка і ужыў яе да сваёй аголенай грудзі. "Нам трэба спяшацца", - сказала яна. "Лін турбуецца". Яна зняла з Ніка штаны. Затым яна падалася назад да ложку, пацягнуўшы эга за сабой.
  
  
  Знаёмы агонь ужо гарэў ўнутры Ніка. Гэта пачалося, калі яго рука дакранулася цёплай плоці яе грудзей. Ён выпусціў пучок на патыліцы, дазволіўшы доўгім чорным валасам вось зваліцца на плечы. Затым ён асцярожна штурхнуў яе на ложак.
  
  
  "О, дзетка", - усклікнула яна, калі яго твар быў блізка да яе. "Мне сапраўды не спадабаецца твая смерць".
  
  
  Цела Ніка прижалось да яе. Яе ногі обвились вакол яго. Ён адчуваў, як расце яе запал, калі ён працаваў з ёй. Для яго гэта было мала задавальнення. Эга трохі засмуціла выкарыстоўваць гэты ўчынак, які яна так моцна любіла, анты-нах. Эга правая рука была абгорнутая вакол яе шыі. Ён сунуў руку пад паху і пацягнуў за стужку, ўтрымлівальную П'ера. Ён ведаў, што як толькі смяротны газ будзе выпушчаны, эму прыйдзецца затрымаць дыханне, пакуль ён не зможа выйсці праз пакоі. Гэта дало яму было крыху больш за чатырох хвіліна. У руцэ ён трымаў П'ера. Вочы Шэйла былі зачыненыя. Але рыўкі, якія ён зрабіў, выпусціўшы смяротны газ, адкрылі гэй, вочы. Яна нахмурылася і ўбачыла маленькі шар. Левай рукой Нік перекатил газавую бомбу пад ложак у бок Лінга.
  
  
  "Што ты зрабіў?" - усклікнула Шэйла. Затым яе вочы шырока раскрыліся. "Лін!" крыкнула яна. "Забі эга, Лін!"
  
  
  Лін ускочыў на ногі.
  
  
  Нік перакаціўся на бок, захапляючы за сабой Шейлу, выкарыстоўваючы яе цела, як шчыт. Калі б Лін стрэліў у спіну Шэйла, ён бы атрымаў Ніка. Але ён рухаў .45 праз боку ў бок, спрабуючы прыцэліцца. І гэтая затрымка загубіла яго. Нік затаіў дыханне. Ён ведаў, што газе без паху спатрэбіцца ўсяго некалькі секунд, каб запоўніць пакой. Рука Лінга кранула эга горла. .45 з грукатам упаў на падлогу. Калені Лінга падагнуліся, і ён упаў. Затым ён упаў тварам наперад.
  
  
  Шэйла змагалася з Нікам, але ён прыціснуў яе да сябе. Ee вочы пашырыліся ад страху. На іх навярнуліся слёзы, і яна пахітала галавой, як быццам не магла паверыць, што гэта адбываецца. Нік прыціснуўся вуснамі да ee вуснаў. Яе дыханне перайшло ў штаны, затым раптам спыніўся. Яна обмякла ў эга руках.
  
  
  Ніку трэба было рухацца хутка. У галы ўжо свяцілася ад недахопу кіслароду. Ён скаціўся з ложка, хутка сабраў Х'юга, Вильгельмину, одзіна вакол аўтаматаў Томі і эга штаны, а затым ірвануў у адкрытае акно. Ён адхіснуўся на дзесяць крокаў ад хаціны, яго лёгкія хварэлі, мэта ператварылася ў чорнае пляма. Затым ён упаў на калені і ўдыхнуў жаданы паветра. Некаторы час ён заставаўся на каленях, глыбока дыхаючы. Калі яго мэта праяснілася, ён засунуў ногі ў штаны, засунуў Вильгельмину і Х'юга за пояс, узяў пісталет Томі і, прыгнуўшыся, накіраваўся назад да хаціны.
  
  
  Ён напоўніў лёгкія паветрам незадоўга да таго, як дабраўся да адкрытага акна. У пакой яшчэ не ўваходзілі салдаты. Стаяць адкрыта, за акном, Нік выцягнуў Вильгельмину з-за пояса, старанна прыцэліўся ў адзін вакол ліхтароў, якія звісаюць з бэлек, і стрэліў. Ліхтар запырскала пырскі, разліваючы па стогны палымяны газа. Нік стрэліў у іншага, затым у таго, што на стале. Полымя лизнуло падлогі і перелезло праз дзве сцяны. Дзверы адчыніліся. Нік прыгнуўся і, прысеўшы, абышоў хаціну. Перад хацінамі было занадта шмат святла. Ён паклаў Томі пісталет і зняў кашулю. Ён зашпіліўся на тры гузікі, затым завязаў рукавы вакол таліі. Надаючы эму форму і працуючы з ім, ён атрымаў на праведзеныя вылічэнні сімпатычны мяшочак.
  
  
  Ён узяў пісталет Томі і накіраваўся да ўваходных дзень. Задняя частка хаціны палала полымем. Нік ведаў, што ў яго заставалася ўсяго некалькі секунд, перш чым іншыя салдаты пабеглі да агню. Ён падышоў да дзень і спыніўся. У шэрагу голых лямпачак ён убачыў групы салдат, якія ідуць да падпаленай хаціне.
  
  
  
  
  
  
  спачатку павольна, затым хутчэй, ih вінтоўкі напагатове. Праходзілі секунды. Правай нагой Нік расчыніў дзверы; ён паслаў очередб вакол свайго аўтамата Томі, спачатку справа, потым злева. Двое салдат стаялі ля лаўкі з цяжкімі, чым скляпенні вочы. Калі ih абрынула бруі куль, яны оскалились, ih галавы двойчы стукнуліся аб сцяну ззаду іх. Ih цела, здавалася, пошевелились, затым ih галавы разбіліся яшчэ адзін аб другога, вінтоўкі з ляскам ўпалі на падлогу, і, як дзве глыбы, злучаныя ў руках, яны ўпалі на свае вінтоўкі.
  
  
  Дзверы ў трэці пакой была адкрыта. Полымя ўжо было па ўсіх сценах, кроквы ўжо былі чорнымі. Пакой патрэсквала, калі гарэла. Яшчэ два салдата былі з Шэйлай, і Лін, забітымі атручаным газам. Нік убачыў, як скура Шэйла покоробилась ад спякоты. Яе валасы ўжо былі выпалены. І секунды ператварыліся ў адну хвіліну і працягваліся. Нік падышоў да скрыняў з гранатамі. Ён пачаў набіваць самаробны мяшок гранатамі. Потым ён якое-што ўспомніў - амаль занадта позна. Ён павярнуўся, калі лупіў вочы змяла эга каўнер. Радыст збіраўся зноў стрэліць, калі Нік парэзаў эга ад пахвіны да галавы чаргой аўтамата Томі. Рукі мужчыны выцягнуліся адкрытыя, стукнуўшыся па абодвух баках дзвярнога праёму. Яны стаялі адкрыта, калі ён пахіснуўся і ўпаў.
  
  
  Нік вылаяўся пра сябе. Эму трэба было спачатку паклапаціцца пра радыё. Паколькі гэты чалавек усё яшчэ знаходзіўся за рацыяй, хутчэй за ўсё, ён ужо звязаўся з патрульным катэрам, а таксама з домам, дзе знаходзіўся прафесар. Прайшло дзве хвіліны. У Ніка было дзесяць гранат. Гэтага павінна быць дастаткова. У любую секунду першая актыўнага адпачынку салдат уварвецца ў дзверы. Цяпер было мала шанцаў, што атручаны газ падзейнічае, але ён не збіраўся глыбока дыхаць. Ўваходная дзверы была за дзвярыма. Можа, радиорубка. Ён на бягу ўвайшоў у дзверы.
  
  
  Поспех была з ім. У радыёрубцы было акно. Цяжкія ногі тапталіся перад хацінай, становячыся ўсё гучней, калі салдаты падыходзілі да ўваходных дзень. Нік выбраўся праз акно. Адкрытымі пад ім ён прысеў і выцягнуў адну па гранат вакол свайго мяшочка. Салдаты сноўдаліся па фае, ніхто не аддаваў загадаў. Нік выцягнуў шпільку і пачаў павольна лічыць. Дасягнуўшы васьмі, ён шпурнуў гранату ў адкрытае акно і на кукішках пабег прэч ад хаціны. Ён не зрабіў больш дзесяці крокаў, калі сіла выбуху паваліла эга на калені. Ён павярнуўся і ўбачыў, што дах хаціны злёгку прыўзнялася, а затым, здавалася, не абпаленая бок вздулась.
  
  
  Калі да яго даносіўся гук выбуху, сцены хаціны раскалоліся папалам. Аранжавы сьвяты і полымя прасочваюцца скрозь адкрытыя вокны і збіраліся. Дах асла, злёгку пакасілася. Нік падняўся і працягнуў бегчы. Цяпер ён чуў стрэлы. Кулі разъедали ўсё яшчэ вільготную бруд вакол яго. Ён на поўнай хуткасці пабег да бетоннага будынка і абмінуў эга назад. Затым ён спыніўся. Ён быў правоў. Генератар з пыхтением ірвануўся ў маленькай бамбукавай хаціне, падобнай на скрынку. Салдат, які стаяў на дзень, ужо цягнуўся за вінтоўкай. Нік застрэліў эга вакол аўтамата Томі. Затым ён выцягнуў вакол мяшка другую гранату. Не доўга думаючы, ён вырваў шпільку і пачаў лічыць. Ён кінуў гранату ў адчынены дзвярны праём, вядучы да генератара. Выбух адразу ж затемнил ўсё вакол. На ўсялякі выпадак ён выцягнуў яшчэ адну гранату і шпурнуў яе ўнутр.
  
  
  Не чакаючы выбуху, ён паляцеў у падлесак, які расце адразу за хацінамі. Ён мінуў першую падпаленую хаціну і пайшоў да, пачатку другой. Ён цяжка дыхаў, прысеўшы на краі куста. Да адкрытага акна ў задняй частцы пачатку другой хаціны было невялікае адкрытае прастору. Ён усё яшчэ чуў стрэлы. Яны забівалі адзін аднаго? Былі крыкі; хто-то спрабаваў аддаваць загады. Нік ведаў, што як толькі хто-то возьме на сябе камандаванне, беспарадак больш не будзе эга перавагай. Ён рухаўся недастаткова хутка! Чацвёртая граната была ў яго ў руцэ, штыфт выдраць. Ён пабег, прыгнуўшыся, і, праходзячы mimmo адкрытага акна, кінуў гранату. Ён працягваў бегчы да трэцяй хаціне, што стаяла побач з каналам. Адзіны сьвяты цяпер зыходзіў ад мігатлівых ліхтароў праз вокны і дзвярныя праёмы астатніх трох хацін.
  
  
  У руцэ ў яго ўжо была пятая граната. Перад ім маячыў салдат. Нік, не спыняючыся, распылялі па крузе кулі вакол Томі пісталет. Салдат тузаўся ўзад і наперад да самай зямлі. Нік прайшоў паміж вырывалася з пачатку другой хацінай і трэцяй. Здавалася, паўсюль быў агонь. Крычалі мужчынскія галасы, праклінаючы іншы іншы, некаторыя спрабавалі аддаваць загады. У ночы рэхам разносіліся стрэлы, змешаныя з трэскам палаючага бамбука. Штыфт выцягнулі. Праходзячы mimmo адкрытага бакавое акно трэцяй хаціны, Нік кінуў гранату ўнутр. Ён трапіў па аднаму салдат на галы. Салдат нахіліўся, каб падняць ўласнае эга. Гэта было апошняе рух ў эга жыцця. Нік ужо быў пад гірляндай пацьмянелага лямпачкі
  
  
  
  
  
  
  пераходзячы да пакінутым двум халупы, калі хаціна зардела выбухам. Дах саслізнула спераду.
  
  
  Цяпер Нік натыкаўся на салдат. Здавалася, яны былі паўсюль, бязмэтна бегаючы, я не ведаю, што рабіць, страляючы ў цені. З двума хацінамі на другім баку нельга было звяртацца так, як з трыма апошнімі. Магчыма, у адным па ўсім, у іх былі Кэці Лу і Майк. У гэтых хацінах не гарэлі ліхтары. Нік дабраўся да першай і перад тым, як увайсці, зірнуў на другую. Трое салдат ўсё яшчэ стаялі ля дзвярэй. Яны не заблыталіся. Дзікая лупіў вочы падняла зямлю ў эга нага. Нік увайшоў у хаціну. Полымя трох іншых хацін захоўваюцца ривненской столькі святла, што ён мог разглядзець ih змесціва. Гэты выкарыстоўваўся для прыёмаў ежы зброі і боепрыпасаў. Некалькі-дэль-ўжо былі адчыненыя. Нік прагледзеў ih, пакуль не знайшоў новую абойму для свайго пісталета Томі.
  
  
  У самаробным мяшку ў яго засталося пяць гранат. Для гэтай хаціны эму спатрэбіцца толькі адзін. Адно можна сказаць напэўна: ён павінен быў быць далёка, калі гэты узляцеў. Ён вырашыў прыберагчы эга на потым. Ён вярнуўся на вуліцу. Салдаты пачалі збірацца. Хто-то ўзяў пад свой кантроль. У канала быў усталяваны помпа, і шлангі распылялі ваду на дзве апошнія хаціны, у якія ён трапіў. Першы згарэў амаль дашчэнту. Нік ведаў, што эму трэба прайсці праз гэтых трох салдат. І не было такога часу, як цяперашні, каб пачаць.
  
  
  Ён трымаўся блізка да зямлі, рухаючыся хутка. Ён пераклаў аўтамат Томі ў левую руку і выцягнуў Вильгельмину з-за пояса. На рагу трэцяй хаціны ён спыніўся. Трое салдат стаялі з вінтоўкамі напагатове, злёгку расставіўшы ногі. "Люгер" падскочыў у руцэ Ніка, калі ён стрэліў. Першы салдат разгарнуўся, выпусціў вінтоўку, схапіўся за жыццём і ўпаў. З іншага абодва канца хацін ўсё яшчэ грымелі стрэлы. Але замяшанне пакідала салдат. Яны пачалі слухаць. І Нік, здавалася, быў адзіным, хто выкарыстаў пісталет Томі. Менавіта гэтага яны і чакалі. Двое іншых салдат павярнуліся да яму. Нік хутка стрэліў двойчы. Салдаты таргануліся, наляцелі яшчэ на іншы і ўпалі. Нік пачуў шыпенне вады, гасячы полымя. Часу было мала. Ён загарнуў за кут да пярэдняй часткі хаціны і расчыніў дзверы, трымаючы напагатове пісталет Томі. Апынуўшыся ўнутры, ён сціснуў зубы і вылаяўся. Гэта была прынада - хаціна была пустая.
  
  
  Ён больш не чуў стрэлаў вакол вінтоўкі. Салдаты пачалі збірацца разам. Думкі Ніка кідаліся. Дзе яны маглі быць? Oni ih куды-то забралі? Усё гэта было дарэмна? Тады ён ведаў. Гэта быў шанец, але добры. Ён выйшаў па хаціны і накіраваўся адкрыта да першага, у каго трапіў. Полымя згасла, і тут і там пачалі мігацець. Ад хаціны застаўся абвугленыя шкілет. Паколькі агонь быў настолькі развіты, салдаты нават не спрабавалі эга патушыць. Нік пайшоў адкрытыя туды, дзе, як ён думаў, упаў Лін. Было пяць асмаленых целаў, падобных на муміі ў грабніцы. Дым усё яшчэ ляцеў ад падлогі, што дапамагала схаваць Ніка з салдат.
  
  
  Эга пошук быў нядоўгім. Уся шведаў, вядома ж, была спалена з цела Лінга. Стрэльба 45-га калібра ляжала побач з трупам Лінга. Нік штурхнуў цела пальцам ногі. Ён рассыпаўся ў эга нага. Але, перамяшчаючы эга, ён знайшоў тое, што хацеў - бірулька для ключоў папялістага колеру. Калі ён падняў яе, яна ўсё яшчэ была гарачай на навобмацак. Некаторыя ключы расплавіліся. З порта бар сабралася больш салдат. Одзіна вакол іх аддаваў загады, клікаў іншых на групу. Нік павольна адышоў ад хаціны. Ён прабег па чарадзе перагарэлы ліхтароў, пакуль яны не патухлі. Затым ён згарнуў прама і прытармазіў, калі дасягнуў нізкага бетоннага будынка.
  
  
  Ён спусціўся па цэментавым прыступках. Чацвёрты ключ, адчыніў сталёвую дзверы. Ён са скрыпам адкрыўся. Незадоўга да таго, як Нік увайшоў ўнутр, ён зірнуў на дока. Салдаты разышліся веерам. Яны пачалі эга пошукі. Нік увайшоў у цёмны калідор. На першай дзень ён важдаўся з ключамі, пакуль не знайшоў той, які отпирал дзверы. Ён штурхнуў ee, Томі пісталет быў напагатове. Ён адчуваў смурод мёртвай плоці. У куце ляжала цела, скура шчыльна прылягала да шкілету. Павінна быць, гэта было даволі даўно. Наступныя тры клеткі былі пустыя. Ён прайшоў mimmo ён, у якой быў, потым заўважыў, што адна вакол дзвярэй у калідоры адкрыта. Ён падышоў да яго і спыніўся. Ён праверыў пісталет Томі, каб пераканацца, што ён гатовы, затым увайшоў ўнутр. Салдат ляжаў адкрыта на дзень з перарэзаным горлам. Вочы Ніка агледзелі астатнюю частку камеры. Спачатку ён амаль нудзіўся па ім; затым дзве формы эму сталі ясныя.
  
  
  Яны забіліся ў кут. Нік зрабіў два крокі да іх і спыніўся. Жанчына прыставіла кінжал да горла хлопчыка, лязо пранізала эга скуру. У вачах хлопчыка адбіваўся страх, жах жанчыны. На ёй была кашуля, мала чым адрознівалася ад ён, якую насіла Шэйла. Але ён быў разарваны спераду і на грудзях. Нік паглядзеў на мёртвага салдата. Ён, напэўна, спрабаваў
  
  
  
  
  
  каб згвалціць яе, і цяпер яна думала, што Нік быў там, каб зрабіць тое ж самае. Тады Нік зразумеў, што ў цемры камеры ён выглядаў кітайцам, як салдат. На nen не было кашулі, яго плячо злёгку кровоточило, у руцэ ў яго быў пісталет Томі, за поясам штаноў вісеў люгер і штылет, а збоку звісаў мяшок з ручнымі гранатамі. Не, ён не выглядаў так, як быццам армія Злучаных Штатаў прыйшла яе выратаваць. Эму трэба было быць вельмі асцярожным. Калі ён зробіць няправільны крок, скажа няправільную рэч, ён ведаў, што яна перарэжа кінжал хлопцу па горла, а затым ўсадзіў эга ў ўласнае складаць даляр. Ён быў прыкладна ў чатырох футаў ад іх. Ён асцярожна апусціўся на калені і паклаў пісталет Томі на падлогу. Жанчына паківала галавой і мацней прыціснула лязо кінжала да горла хлопчыка.
  
  
  - Кэці, - мякка сказаў Нік. "Кэці, дазволь мне дапамагчы табе".
  
  
  Яна не кранулася з месца. Яе вочы глядзелі на яго, усё яшчэ поўныя страху.
  
  
  Нік старанна падбіраў словы. "Кэці", - сказаў ён зноў, яшчэ больш мякка. "Джон чакае. Вы збіраецеся сысці? "
  
  
  "Хто ... хто ты?" спытала яна. Пасля таго, страх пакінуў яе вочы. Яна не так моцна ціснула лязом кінжала.
  
  
  "Я тут, каб дапамагчы табе", - сказаў Нік. "Джон паслаў мяне адвезці да яму цябе і Маці. Ён чакае вас."
  
  
  "Дзе?"
  
  
  "У Ганконгу. Цяпер слухай уважліва. Сюды ідуць салдаты. Калі яны знойдуць нас, то заб'юць ўсіх траіх. Мы павінны дзейнічаць хутка. Вы дазволіце мне дапамагчы вам? "
  
  
  Яшчэ больш страху пакінула яе вочы. Яна дастала кінжал вакол горла хлопчыка. "Я... я не ведаю", - сказала яна.
  
  
  Нік сказаў: "Ненавіджу штурхаць цябе так, але калі ты задержишься ценымногие даўжэй, гэта не будзе тваім рашэннем".
  
  
  "Адкуль яе ведаю, што магу табе давяраць?"
  
  
  "У вас ёсць толькі маё слова. Цяпер, калі ласка." Ён працягнуў гэй руку.
  
  
  Кэці вагалася яшчэ некалькі каштоўных секунд. Тады яна, здавалася, прыняла рашэнне. Яна працягнула эму кінжал.
  
  
  "Добра, - сказаў Нік. Ён павярнуўся да хлопчыка. "Майк, ты ўмееш плаваць?"
  
  
  "Так, сэр", - адказаў хлопчык.
  
  
  "Выдатна, голас што я хачу, каб вы зрабілі. Ідзі за мной вакол будынка. Як толькі мы выйдзем на вуліцу, вы абодва накіроўваецеся адкрытымі ў тыл. Калі дабярэцеся да задняй часткі, увайдзіце на пэндзаль. Ты ведаеш, дзе адсюль канал? "
  
  
  Кэці кіўнула.
  
  
  "Тады заставайся ў кустах. Не паказвайся. Рухайцеся пад вуглом да канала, каб патрапіць да яму ўніз па плыні адсюль. Хавайцеся і пачакайце, пакуль не ўбачыце смецце, спускаецца па канале. Тады плывіце для хламам. На бакавы баку будзе лінія, за якую вы можаце ўхапіцца. Ты памятаеш гэта, Майк?
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  - Цяпер ты добра клапаціцца аб сваёй маці. Пераканайцеся, што яна гэта зробіць.
  
  
  "Так, сэр, яе буду", - адказаў Майк. У кутках эга rta з'явілася лёгкая ўсмешка.
  
  
  "Добры хлопчык, - сказаў Нік. "Добра, пойдзем."
  
  
  Ён вывеў ih вакол камеры па цёмным калідоры. Калі ён падышоў да дзень, якая вядзе да выхаду, ён працягнуў ім руку, каб яны спыніліся. У адзіноце ён выйшаў на вуліцу. Салдаты былі расстаўленыя ступеністай лініяй паміж хацінамі. Яны ішлі да бетоннага будынка, а цяпер яны былі менш чым у дваццаці ярдаў ад іх. Нік зрабіў знак Кэці і Майку.
  
  
  "Вам трэба паспяшацца", - прашаптаў ён ім. "Памятаеце, заставайцеся глыбока ў лесе, пакуль не даберацеся да канала. Вы пачуеце некалькі выбухаў, але не спыняйцеся нам перад чым ".
  
  
  Кэці кіўнула, затым рушыла ўслед за Майкам ўздоўж сцены і да задняй часткі.
  
  
  Нік даў ім трыццаць секунд. Ён пачуў набліжаюцца салдаты. У апошніх двух хацінах датлявалі вогнішчы, і з-за аблокаў не было месяца. Цемра была на яго баку. Ён выцягнуў вакол мяшка яшчэ адну гранату і на малым разбегу кінуўся, па паляне. На паўдарозе ён выцягнуў шпільку і шпурнуў гранату праз галаву ў салдат.
  
  
  Ён ужо выцягнуў яшчэ адну гранату, калі выбухнула першая. Ць успышцы Нік заўважыў, што салдаты апынуліся ліжа, чым ён думаў. Выбух знішчыў траіх вакол іх, пакінуўшы пралом у цэнтры лініі. Нік дабраўся да шкілета першай хаціны. Ён вырваў штыфт пачатку другой гранаты і кінуў яе туды, куды кінуў першую. Салдаты крычалі і зноў стрэліў у цені. Другая граната выбухнула ліжа, да канца шарэнгі, знішчыўшы яшчэ два. Астатнія салдаты пабеглі ў сховішча.
  
  
  Нік абышоў згарэлы хаціну з процілеглага боку, затым праз паляну накіраваўся да хаціны з боепрыпасамі. У руцэ ў яго была яшчэ адна граната. Гэта будзе вялікі. На дзень хаціны Нік выцягнуў шпільку і шпурнуў гранату ў хаціну. Затым ён адчуў рух злева ад сябе. Салдат абмінуў кут хаціны і стрэліў без прыцэльвання. Лупіў вочы распалася мочку правага вуха Ніка. Салдат вылаяўся і павярнуў прыклад да галоў Ніка. Нік хітнуўся ў бок і ўдарыў салдата левай нагой у жыццё. Ён завяршыў ўдар, прыціснуўшы напаўзачынены кулак да ключыцы салдата. Пад ударам ён трэснуў.
  
  
  Праходзілі секунды. Ніку стала дрэнна рухацца. Ён пабег назад праз паляну. Салдат заступіў шлях эму,
  
  
  
  
  
  
  вінтоўка была накіравана выплат прама на яго. Нік стукнуўся аб зямлю, пакаціўся. Калі ён адчуў, як эга цела ўдарылася аб лодыжкі салдата, ён замахнуўся на пахвіну. Тры рэчы адбыліся амаль адначасова. Салдат хмыкнуў і ўпаў на Ніка, вінтоўка стрэліла ў паветра, і выбухнула граната, у бункеры. Першы выбух выклікаў шэраг больш буйных выбухаў. Шарык хаціны ўзарваліся. Полымя закатывалось, як велізарны аранжавы скача пляжны мяч, асвятляючы ўсю тэрыторыю. Кавалачкі металу і дрэва разляцеліся, як быццам вакол сотні стрэльбаў. І выбухі працягваліся адзін за іншым. Салдаты крычалі ад балюча, калі ih білі абломкі. Неба было ярка-аранжавым, паўсюль падалі іскры, распальваючы вогнішчы.
  
  
  Салдат цяжка жым лежачы на Ніка. Ён паглынуў вялікую частку выбуху, і эму ў шыю і спіну ўпіліся кавалачкі бамбука і металу. Выбухі цяпер адбываліся не так частцы, і Нік пачуў стогны параненых салдат. Ён спіхнуў салдата з сябе і падняў аўтамат Томі. Здавалася, не было каму спыніць яго, калі ён рушыў да прычала. Дайшоўшы да барж, ён заўважыў побач з дошкай скрыню з гранатамі. Ён падняў эга і аднёс на борт. Затым ён выпусціў дошку і скінуў ўсе вяроўкі.
  
  
  Апынуўшыся на борце, ён узняў ветразь. Хлам зарыпеў і павольна адышоў ад прычала. Ззаду яго маленечкая вёска была акружана невялікімі вогнішчамі. То і справа стралялі гарачыя боепрыпасы. Выспы хацін амаль луналі ў аранжавым святле полымя, і вёска здавалася прывіднай. Нік пашкадаваў салдат; у іх была сваю працу, але і ў яго быў свой.
  
  
  Цяпер у румпеля Нік трымаў хлам ў цэнтры канал. Ён належыць ім, што ў зале крыху больш чым у сотні міль ад Ганконга. Спусціцца ўніз па рацэ будзе хутчэй, чым было раней, але ён ведаў, што праблемы яшчэ не скончыліся. Ён сцебануў румпель і перакінуў вяроўку за борт. Баржы схавалася з выгляду вёскі, ён чуў толькі выпадковы трэск, калі выбухнулі новыя боепрыпасы. Ўсёй тэрыторыі гатэля, а па правым борце ад хламу была нізкай і плоскай, у асноўным рысавыя палі.
  
  
  Нік агледзеў цемру ўздоўж левага берага, шукаючы Кэці і яе Маці. Затым ён заўважыў ih, трохі наперадзе сябе, якія плывуць для хламам. Майк першым дабраўся да лініі, і калі ён падняўся дастаткова высока, Нік дапамог эму падняцца на борт. Кэці ішла адкрыта да іх. Перабраўшыся праз парэнчы, яна спатыкнулася і схапіла Ніка за падтрымку. Эга рука схапіла яе за талію, і яна ўпала на яго. Яна прыціснулася да яго, уткнуўшыся тварам у эга грудзі. Ee цела было слізкім ад вільгаці. З нах зыходзіў жаночы пах, якому не перашкаджалі нам, касметыка, нашы духі. Яна прыціснулася да яго, нібы ў адчаі. Нік пагладзіў яе па спіне. Па параўнанні з ім яе цела было тонкім і далікатным. Ён зразумеў, што яна, павінна быць, прайшла праз пекла.
  
  
  Яна не плакала і не плакала, яна проста трымалася за яго. Майк няёмка стаяў побач з імі. Прыкладна праз дзве хвіліны яна павольна прыбрала рукі вакол яго. Яна паглядзела эму ў твар, і Нік убачыў, што яна сапраўды выдатная жанчына.
  
  
  "Дзякуй", - сказала яна. Яе голас быў мяккім і амаль занадта нізкім для жанчыны.
  
  
  "Пакуль не падзякаваў мяне, - сказаў Нік. "Нам яшчэ трэба будзе прайсці доўгі шлях. У каюце можа быць, шведаў і рысь.
  
  
  Кэці кіўнула і, абняўшы Маці за плечы, ўвайшла ў каюту.
  
  
  Вярнуўшыся да руля, Нік падумаў аб тым, што чакае наперадзе. Спачатку была дэльта. Шэйла Кван спатрэбілася карты, каб перасекчы яе пры дзённым святле. У яго не было графікі, і даводзілася рабіць гэта ўначы. Потым быў патрульны катэр і, нарэшце, сама мяжа. У якасці зброі ў яго быў пісталет Томі, Люгер, штылет і скрыню з гранатамі. Эга армія складалася па прыгожай жанчыны і дванаццацігадовага хлопчыка. А цяпер у яго заставалася менш сутак.
  
  
  Канал шталь пашырацца. Нік ведаў, што яны хутка апынуцца ў дэльце. Наперадзе і справа ён бачыў малюсенькія свецяцца кропкі. У той дзень ён уважліва сачыў за указаннямі Шэйла; эга сэнс запісваў кожны паказальнікаў, кожнае змяненне курсу. Але ноччу эга руху будуць агульнымі, а не дакладнымі. У яго ішло адно - цягам рэк. Калі ён зможа знайсці, што эга дзе-небудзь у дэльце, дзе сыходзяцца ўсе каналы, гэта прывядзе эга ў правільным кірунку. Затым левы і правы берага адпалі, і ён быў акружаны вадой. Ён увайшоў у дэльту. Нік стегнул румпель і рушыў у кабіне да носе. Ён вывучаў цёмную ваду пад сабой. Сампаны і джонкі стаялі на якары па ўсёй дэльце. У некаторых былі агні, але большасць было цёмным. Баржы рыпала праз дэльту.
  
  
  Нік саскочыў на галоўную палубу і адчапіў румпель. Кэці выйшла па каюты з міскай дымлівага рысу. На ёй было ярка-чырвоная сукенка, шчыльна абліпальную яе постаць. Ee валасы былі нядаўна прычэсаныя.
  
  
  "Адчуваеш сябе лепш?" - запытаўся Нік. Ён пачаў ёсць рыс.
  
  
  "Многае. Майк адразу заснуў. Ён нават не змог даесці рысь.
  
  
  Нік не мог забыць яе прыгажосць. Фатаграфія, якую паказаў эму Джон Лу, не апраўдала сл.
  
  
  Кэці паглядзела на
  
  
  
  
  
  
  голую мачты. "Што-небудзь здарылася?"
  
  
  "Я вось чакаю плыняў". Ён працягнуў гэй пустую міску. "Што ты ведаеш абсталяваннем ўсім гэтым?"
  
  
  Яна застыла, і на імгненне страх, які ў нах быў у лічбавыя камеры, выявіўся ў яе вачах. "Нічога", - мякка сказала яна. "Яны прыйшлі да мяне дадому. Затым яны схапілі Маці. Яны трымалі мяне, пакуль адзін вакол іх даў мне ўкол. Наступнае, што я памятаю, гэта тое, што я прачнулася ў гэтай лічбавыя камеры. Голас тады і пачаўся сапраўдны жах. Салдаты... - Яна павесіла галаву, не ў сілах гаварыць.
  
  
  "Не казаць пра гэта, - сказаў Нік.
  
  
  Яна падняла галаву. "Мне сказалі, што хутка са мной будзе Джон. З ім усё ў парадку?
  
  
  "Наколькі яе ведаю." Затым Нік распавёў гэй, усё, не згадаўшы толькі свае сустрэчы з імі. Ён распавёў, гэй аб курортным комплексе, аб сваім размове з Джонам, і ў канцы ён сказаў: "такім чынам, у нас ёсць толькі да паўночы, каб адвезці вас і Маці назад у Ганконг. А праз пару гадзін будзе светла... "
  
  
  Кэці доўга маўчала. Затым яна сказала: "Баюся, яе даставіла вам шмат непрыемнасцяў. І яе нават не ведаю твайго імя.
  
  
  "Праблемы каштавала таго, каб знайсці цябе ў бяспецы. Мяне клічуць Нік Картэр. Яе агент ўрада ".
  
  
  Баржы рухалася хутчэй. Цягам падхапіла эга і пацягнула наперад, чаму спрыяў лёгкі ветрык. Нік адкінуўся на спінку румпеля. Кэці прытулілася да поручня правага шарык, пагружаная ва ўласныя думкі. "Да гэтага часу тхара яна трымалася добра, - падумаў Нік. Але самае складанае было яшчэ наперадзе.
  
  
  Дэльта была далёка ззаду. Наперадзе Нік бачыў агні Вампоа. Вялікія караблі стаялі на якары па абодва бакі ракі, пакідаючы паміж імі вузкі канал. Вялікая частка горада была прыцемненая, у чаканні світання, які быў недалёка. Кэці пайшла ў каюту трохі паспаць. Нік застаўся ў румпеля, гледзячы на ўсе вочы.
  
  
  Баржы рушыла далей, дазваляючы плыні і ветру несці эга ў бок Ганконга. Нік драмаў у румпеля, у глыбіні душы эга мучыла трывога. Усё ішло занадта гладка, занадта лёгка. Вядома, не ўсе салдаты ў вёсцы былі забітыя. Па Некаторых у іх, павінна быць, удалося выратавацца ад пажараў, каб падаць сігнал трывогі. І радыст, павінна быць, звязаўся з хема-то, перш чым стрэліць у Ніка. Дзе быў гэты патрульны катэр?
  
  
  Нік рэзка прачнуўся і ўбачыў, што перад ім стаіць Кэці. У руцэ ў нах была кубак гарачай кавы. Цёмная ноч знікла да такой ступені, што ён мог бачыць густы трапічны лес, на абодвух берагах ракі. Хутка ўзыдзе сонца.
  
  
  "Вазьмі гэта", - сказала Кэці. "Ты выглядаеш так, быццам табе гэта трэба".
  
  
  Нік узяў кавы. Эга цела сціснулася. Тупыя ныючыя боль у шыі і вушах. Ён быў няголены і брудны, і эму заставалася прайсці каля шасцідзесяці міль.
  
  
  "Дзе Майк?" Ён прихлебнул кава, адчуваючы цяпло да самага абодва канца.
  
  
  "Ён на носе, глядзіць".
  
  
  Раптам ён пачуў крык Маці.
  
  
  "Нік! Нік! Ідзе лодка! "
  
  
  "Вазьмі румпель", - сказаў Нік Кэці. Майк стаяў на адным калені, паказваючы на правы борт нос.
  
  
  "Вось, - сказаў ён. "Бачыш, проста іду ўверх па рацэ".
  
  
  Патрульны катэр абалонка хутка, высока патанаючы ў & nb. Нік з цяжкасцю адрозніў двух салдат, якія стаялі ля гарматы на насавой палубе. Часу было не так шмат. Мяркуючы па тым шляху, па якім набліжалася лодка, яны ведалі, што ў яго былі Кэці і Майк. Да іх датэлефанаваўся радыст.
  
  
  "Добры хлопчык, - сказаў Нік. "А зараз давайце складзем некалькі планавання". Разам яны саскочылі вакол кабіны на галоўную палубу. Нік выявіў скрыню з гранатамі.
  
  
  "Што гэта такое?" - спытала Кэці.
  
  
  Нік адкрыў крышку кейса. "Патрульны катэр. Яе, упэўнены, што яны ведаюць пра цябе і Майцы. Наша прагулка на лодцы скончана; нам зараз прыйдзецца пераехаць на сушу ". Эга сумка-кашуля зноў была напоўнена гранатамі. "Я хачу, каб вы з Майкам адкрыта цяпер плылі да берага".
  
  
  "Але..."
  
  
  "У цяперашні час! Некалі спрачацца.
  
  
  Майк дакрануўся да пляча Ніка і нырнуў за борт. Кэці чакала, гледзячы Ніку ў вочы.
  
  
  "Цябе заб'юць", - сказала яна.
  
  
  "Не, калі ўсё складзецца так, як я яе хачу. Цяпер варушыся! Яе сустрэнуся з табой дзе-небудзь па рацэ.
  
  
  Кэці пацалавала эга ў шчаку і нырнула ў бок.
  
  
  Цяпер Нік мог чуць магутныя рухавікі патрульнага катэры. Ён залез у каюту і скінуў ветразь. Затым ён саскочыў на румпель і рэзка кінуў эга налева. Хлам нахіліўся, і шталь паварочваць бокам праз раку. Патрульны катэр быў цяпер ліжа. Нік убачыў, як вакол рулі вырвалася памяранцавае полымя. Снарад прасвістаў у паветры і выбухнуў адкрытымі перад носам джанк. Катэр, здавалася, здрыганулася ад шоку. Левы борт быў звернуты да патрульнаму кацеру. Нік размясціўся за правым бортам кабіны, аўтамат Томі ляжаў зверху. Патрульны катэр быў усё яшчэ занадта далёка, каб адкрыць агонь.
  
  
  Вакол гарматы зноў стрэлілі. І зноў снарад прасвістаў у паветры, толькі на гэты раз выбух разарваў паражніну ў ватэрлініі шчыра за носам. Катэр рэзка тузанулася, ледзь не збіўшы Ніка з нага. і адразу пачала тануць. Нік ўсё яшчэ чакаў. Патрульны катэр быў ужо досыць блізка. Яшчэ трое салдат адкрылі агонь па аўтаматаў. Каюта вакол Ніка была парэзана кулямі. Ён усё яшчэ чакаў.
  
  
  
  
  
  
  Прабоіна па правым борце. Доўга ён не пратрымаўся б на плаву. Патрульны катэр знаходзіўся досыць блізка, каб ён мог бачыць выразы твараў салдат. Ён чакаў пэўнага гуку. Салдаты перасталі страляць. Лодка пачала запавольваць ход. Затым Нік пачуў гук. Патрульны катэр набліжаўся. Рухавікі былі выключаныя, Нік падняў галаву дастаткова высока, каб было відаць. Затым ён адкрыў агонь. Эга першая чарга забіла двух жаўнераў, якія стралялі па насавой гарматы. Ён стрэліў крыж-накрыж, не спыняючыся. Трое іншых салдат тузаліся ўзад і наперад, натыкаючыся адзін на аднаго. Рабочыя палубы і салдаты бегаюць па палубе папрасіў у хованкі.
  
  
  Нік паклаў пісталет Томі і выцягнуў першую гранату. Ён выцягнуў штыфт і кінуў ee, затым дастаў яшчэ адну, выцягнуў штыфт і кінуў, а затым дастаў трэцюю, выцягнуў штыфт і кінуў ee. Ён падняў пісталет Томі, і нырнуў назад у раку. Першая граната ўзарвалася, калі ён стукнуўся аб ваду, якая займаецца была ледзяной. Ён ударыў яго сваімі магутнымі нагамі пад цяжарам пісталета Томі і засталіся гранат. Ён падняўся адкрытымі і усплыў побач з катэрам. Эга другая граната разарвала каюту патрульнага катэры на плошчу. Нік павіс на праведзеныя вылічэнні барж, выцягваючы вакол мяшка яшчэ адну гранату. Ён вырваў штыфт зубамі і шпурнуў эга праз поручань баржы ў кірунку адкрытага скрыні з гранатамі. Затым ён адпусціў і дазволіў вазе свайго зброі панесці эга адкрыта на дно ракі.
  
  
  Эга ногі амаль адразу стукнуліся аб слотную бруд; дно было ўсяго восем або дзевяць футаў уніз. Калі ён пачаў рухацца да берага, ён пачуў смутны серыю невялікіх выбухаў, за якімі рушыў услед велічэзны, які збіў эга нага, і зноў і зноў кувыркал. Здавалася, што эга вушы разлятаюцца. Але страсенне мозгу адкінула эга да берага. Яшчэ трохі, і ён зможа падняць галаву над вадой. Эга, мозг быў разбураны, яго лёгкія хварэлі, была боль у задняй частцы шыі; па-ранейшаму эга стомленыя ногі працягвалі ісці.
  
  
  Спачатку ён адчуў прахалоду на верхавіне, затым падняў нос і падбародак, рассякаючы вады і ўдыхнуў салодкі паветра. Яшчэ тры крокі паднялі эга галаву. Ён павярнуўся, каб штогод на сцэну, якую толькі што пакінуў. Катэр ужо затанула, і патрульны катэр ужо шелл на дно. Агонь ахапіў большую частку таго, што было відаць, і цяпер водная лінія праходзіла ўздоўж галоўнай палубы. Пакуль ён глядзеў, корму пачала тануць. Калі вада дасягнула агню, пачулася гучнае шыпенне. Лодка павольна асла, вада бурліла ў ёй, запаўняючы ўсе адсекі і паражніны, шыпячы ад агню, які памяншаўся па меры таго, як лодка танула. Нік павярнуўся да яго спіной і міргнуў ад ранішняга сонца. Ён кіўнуў з змрочным разуменнем. Была зара сёмага дня.
  
  
  ДВАНАЦЦАТАЯ КІРАЎНІК
  
  
  Кэці і Майк чакалі колах дрэў, калі Нік вылезе на бераг. Апынуўшыся на сушы, Нік некалькі раз глыбока ўздыхнуў, спрабуючы пазбавіцца ад звону ў галы.
  
  
  "Магу яе дапамагчы табе што-небудзь забраць?" - спытаўся Майк.
  
  
  Кэці ўзяла эга за руку. "Я рада, што з табой усё ў парадку".
  
  
  На імгненне ih вочы сустрэліся, і Нік ледзь не сказаў тое, аб чым, як ён ведаў, будзе шкадаваць. Яе прыгажосць была эму амаль невыносная. Каб не думаць аб ёй, ён праверыў свой малюсенькі арсенал. Ён страціў усё, акрамя чатырох гранат ў рацэ; у пісталеце Томі заставалася каля чвэрці абоймы, а ў Вильгельмине засталося пяць стрэлаў. Не добра, але гэта павінна спрацаваць.
  
  
  "Што адбываецца?" - спытала Кэці.
  
  
  Нік пацёр шчацінне на падбародку. "Дзе-то побач ёсць чыгуначныя шляхі. У нас сыдзе занадта шмат часу, каб купіць іншую лодку. Акрамя таго, рака будзе занадта павольнай. Думаю, мы паспрабуем знайсці гэтыя чыгуначныя шляхі. Пойдзем у гэтым кірунку ".
  
  
  Ён шэл наперадзе праз лес і кусты. Рух ішло павольна з-за густой параслі, і ім даводзілася спыняцца шмат разоў, каб Кэці і Майк адпачывалі. Сонца было гарачым, і казуркі прыставалі да іх. Яны ішлі ўсю раніцу, прасоўваючыся ўсё далей і далей ад ракі, уніз па маленькім далінах і па невысокім вяршыняў, пакуль, нарэшце, неўзабаве затым паўдня яны не выйшлі на чыгуначныя шляхі. Самі сляды, здавалася, прарэзалі шырокі шлях скрозь зараснікі. Ўсёй тэрыторыі гатэля, а была чыстай, па меншай меры, на дзесяць футаў з кожнага боку ад іх. Яны блішчалі ў промнях паўдзённага сонца, таму Нік ведаў, што імі добра карыстаюцца.
  
  
  Кэці і Майк плюхнулись на зямлю на краі зараснікаў. Яны пацягнуліся, цяжка дыхаючы. Нік прайшоў трохі па рэйках, вывучаючы мясцовасць. Ён быў мокры ад банка. Немагчыма было сказаць, калі прыедзе наступны цягнік. Гэта можа быць любая хвіліну, а можа быць некалькі гадзін. І ў яго не засталося шмат гадзін. Ён вярнуўся, каб далучыцца да Кэці і Майку.
  
  
  Кэці сядзела, падкурчыўшы пад сябе ногі. Яна паглядзела на Ніка, прыкрываючы вочы рукой ад сонца. "Добра?" яна сказала.
  
  
  Нік апусціўся на калені і падабраў некалькі каменьчыкаў, раскіданых па абодвум бакам дарогі. "Выглядае нядрэнна, - сказаў ён. "Калі мы зможам спыніць цягнік".
  
  
  "Чаму гэта павінна быць
  
  
  
  
  
  Топ?"
  
  
  Нік агледзеў рэйкі. "Тут даволі ривненской. Калі і калі mimmo праязджае цягнік, ён будзе рухацца даволі хутка ".
  
  
  Кэці ўстала, стросшы прылеглую кашулю, і прыкладае рукі на сцягна. "Добра, як нам гэта спыніць?"
  
  
  Ніку давялося ўсміхнуцца. "Упэўнены, што вы гатовыя?"
  
  
  Кэці працягнула адну нагу крыху наперадзе іншы, прыняўшы вельмі прывабную паставу. "Я не кволы маленькі кветка, які варта трымаць у чайніку. І Майк таксама. Мы абодва па добрых сем'яў. Вы паказалі мне, што вы вынаходлівы і жорсткі чалавек. Ну, я і сам нядрэнны чалавек. На мой погляд, у нас адна мэта - дабрацца да Ганконга да паўночы. Думаю, вы нас дастаткова доўга неслі. Я не разумею, як ты ўсё яшчэ стаіш на нагах, як выглядаеш. Пара нам пачаць несці сваю долю грузу. Ты згодны, Майк?
  
  
  Майк ускочыў на ногі. "Скажы эму, мама".
  
  
  Кэці падміргнула Майку, затым паглядзела на Ніка, зноў прыкрыўшы рукой вочы. "Такім чынам, у мяне да вас толькі адзін лейцара, містэр Нік Картэр. Як нам спыніць гэты цягнік? "
  
  
  Нік ціхенька ўсміхнуўся пра сябе. "Моцны, як цвік, ці не так? Для мяне гэта падобна на мяцеж ".
  
  
  Кэтби падышла да яго, трымаючы рукі па баках. На яе выдатным твар было сур'ёзнае ўмольным выраз. Яна мякка сказала: "Не мяцеж, сэр. Прапанова дапамогі па павагі, захаплення і адданасці нашаму лідэру. Вы разбураеце вёскі і падрываць лодкі. А цяпер пакажыце нам, як спыняюць цягнікі ".
  
  
  Нік адчуў боль у грудзях, якую не мог цалкам зразумець. І ўнутры яго расло пачуццё, глыбокае пачуццё да яе.
  
  
  Але гэта было немагчыма, ён гэта ведаў. Яна была замужняй жанчынай з сям'ёй. Няма, проста эму хацелася спаць, ёсць і піць. Яе прыгажосць ўразіла эга ў той час, калі ён не быў у эга сілах.
  
  
  "Добра", - сказаў ён, гледзячы на ee погляд. Ён Х'юга выцягнуў з-за пояса. "Пакуль яе рубля галінкі і кусты, яе хачу, каб вы складалі ih на чыгуначныя шляхі. Нам спатрэбіцца вялікая куча, каб яны маглі бачыць з вялікага адлегласці. Ён вярнуўся да густым зарасніках, за ім вынікалі Кэці і Майк. "Яны не могуць спыніцца", - сказаў ён, пачынаючы рэзаць. "Але, можа быць, яны будуць досыць павольнымі, каб мы маглі скокнуць".
  
  
  Прайшло амаль два гадзіны, перш чым Нік застаўся задаволены вышынёй. Ён выглядаў як зялёны, сакавіты пагорак, каля чатырох футаў у дыяметры і амаль шостым футаў у вышыню. Здалёк здавалася, што ён цалкам заблакуе любы цягнік.
  
  
  Кэці ўстала, паклаўшы апошнюю галінку ў кучу, і выцерла мочка тыльным бокам далоні. "Што цяпер адбываецца?" спытала яна.
  
  
  Нік паціснуў плячыма. "Цяпер мы чакаем".
  
  
  Майк пачаў збіраць каменьчыкі і кідаць ih ў дрэвы.
  
  
  Нік падышоў да хлопчыка ззаду. "У цябе тут добрая рука, Майк. Вы гуляеце ў Малодшую лігу? "
  
  
  Майк перастаў пампаваць і пачаў трэсці каменьчыкі ў руцэ. "У мінулым годзе правёў чатыры блакавання".
  
  
  "Чатыры? Гэта добра. Як вы патрапілі ў лігу? "
  
  
  Майк з агідай кінуў каменьчыкі. "Прайграў у play-оф. Мы апынуліся на другім месцы ".
  
  
  Нік ўсміхнуўся. Ён мог бачыць бацькі ў хлопчыка, ён, як прамыя чорныя валасы ляжалі на адным баку ілба, пранізлівыя чорныя вочы. "Добра, - сказаў ён. "Заўсёды ёсць наступны год". Ён пачаў сыходзіць. Майк ўзяў эга за руку і паглядзеў эму ў вочы.
  
  
  "Нік, яе турбуюся пра маму".
  
  
  Нік кінуў погляд на Кэці. Яна сядзела, падклаўшы пад сябе ногі, выдзіраючы пустазелле паміж галькай, як калі б яна была ў двары свайго дома. "Чаму ты турбуешся?" ён спытаў.
  
  
  "Скажы мне шчыра", - сказаў Майк. "Мы не збіраемся гэтага рабіць, ці не так?"
  
  
  "Вядома, мы гэта зробім. У нас ёсць некалькі гадзін дзённага святла, плюс палова ночы. Калі мы не ў Ганконгу, час для турботы - без дзесяці хвіліна да поўначы. Нам засталося прайсці ўсяго шэсцьдзесят міль. Калі мы не дабяромся туды, яе буду турбавацца пра цябе. Але да іх тхара, працягвай казаць, што мы справімся ".
  
  
  "А што наконт маці? Яна не такая, як мы з табой - я маю на ўвазе быць жанчынай і ўсё такое.
  
  
  - Мы з табой, Майк, - з пачуццём сказаў Нік. "Мы клапоціцца аб ёй".
  
  
  Хлопчык усміхнуўся. Нік падышоў да Кэці.
  
  
  Яна паглядзела на яго і пахітала галавой. "Я хачу, каб ты паспрабаваў крыху паспаць".
  
  
  "Я не хачу спазніцца на цягнік, - сказаў Нік.
  
  
  Затым крыкнуў Майк. "Слухай, Нік!"
  
  
  Нік павярнуўся. Вядома, гусеніцы гулі. Ён схапіў Кэці за руку і рыўком падняў на ногі. "Ідзем."
  
  
  Кэці ўжо бегла побач з ім. Майк далучыўся да іх, і ўсе трое пабеглі па рэйках. Яны беглі да тых тхара, пакуль пабудаваная імі сваа не схавалася за ih спіной. Затым Нік пацягнуў Кэці і яе Маці прыкладна на пяць футаў у лес. Потым яны спыніліся.
  
  
  Некаторы час яны задыхаліся, пакуль не змаглі нармальна дыхаць. "Гэта павінна быць досыць далёка, - сказаў Нік. "Не рабі гэтага, пакуль яе табе не скажу".
  
  
  Яны пачулі слабы пстрыкаю гук, які станавіўся ўсё гучней. Затым яны пачулі грамавы хутка які рухаецца цягніка. Правай рукой Нік абдымаў Кэці, левай - Маці. Кі Кэці прыціскалася да эга грудзей. У Маці ў левай руцэ быў Томі пісталет. Шум рабіўся гучней; затым яны ўбачылі велізарны чорны паравоз, які перад
  
  
  
  
  
  м. Праз секунду ён прайшоў mimmo ў іх, і таварныя вагоны разбегліся. "Притормозл, - падумаў Нік. Лёгка.
  
  
  Пачуўся гучны віск, які станавіўся ўсё гучней па меры таго, як машыны станавіліся лепш бачныя. Нік заўважыў, што ў кожнага чацвёртага была адкрыта дзверы. Віск працягваўся, запавольваючы рух велізарнай змеі звязаных машын. Пачуўся гучны стук, які, як здагадаўся Нік, быў выкліканы ўдарамі рухавіка аб груду кустоў. Затым віск спыніўся. Машыны цяпер ехалі павольна. Затым яны пачалі набіраць хуткасць.
  
  
  "Яны не збіраюцца спыняцца", - сказаў Нік. "Ідзем. Цяпер або ніколі."
  
  
  Ён апярэдзіў Кэці і яе Маці. Машыны хутка пастановай хуткасць. Ён ўклаў усе сілы ў стомленыя ногі і пабег да адкрытага дзвярнога праёму таварнага вагона. Паклаўшы руку на падлогу машыны, ён падскочыў і повертелся, прызямліўшыся ў сядзячым становішчы на дзвярной праём. Кэці ішла адкрыта да іх. Ён пацягнуўся да яе, але яна пачала адступаць. У нах перахапіла дыханне, яна запаволілася. Нік устаў на калені. Трымаючыся за вушак для падтрымкі, ён высунуўся вонкі, ахінуў левай рукой яе тонкую талію і скінуў яе з нага на машыну ззаду сябе. Затым ён пацягнуўся да Майку. Але Майк хутка падняўся на ногі. Ён схапіў Ніка за руку і скокнуў у машыну. Побач з ім бразнуў Томі пісталет. Яны откинулись таму, цяжка дыхаючы, адчуваючы калыханне машыны праз боку ў бок, прыслухоўваючыся да цоканью колаў на гусеніцах. У машыне пахла нясвежы саломай і старым каровіным гноем, але Нік не мог утрымацца ад усмешкі. Яны ехалі са хуткасцю каля шасцідзесяці міль у гадзіну.
  
  
  Паездка на цягніку доўжылася крыху больш за паўгадзіны. Кэці і Майк спаў. Нават Нік драмаў. Ён высушыў усе снарады ў "Вильгельмине", а ў пісталеце "Томі" і хістаўся разам з машынай, ківаючы галавой. Першае, што ён згледзеў, - гэта больш доўгі прамежак паміж стукам колаў. Калі ён расплюшчыў вочы, ён убачыў, што пейзаж рухаецца значна павольней. Ён хутка ўстаў і рушыў да адкрытай дзень. Цягнік заязджаў у вёску. Перад рухавіком гусеніцы перакрылі больш за пятнаццаць салдат. Былі змярканне, сонца амаль села. Нік налічыў дзесяць машын паміж эга і паравозам. Рухавік шыпеў і пішчаў, калі ён спыняўся.
  
  
  - Майк, - паклікаў Нік.
  
  
  Майк адразу ж прачнуўся. Ён сеў, праціраючы вочы. "Што гэта такое?"
  
  
  "Салдаты. Яны спынілі цягнік. Падымі маму. Нам прыйдзецца сысці ".
  
  
  Майк паціснуў Кэці за плячо. Яе кашуля была разрэзана амаль да пояса, ад бегу да цягніка. Яна села, не казаць нам словы, затым яны з Майкам падняліся на ногі.
  
  
  Нік сказаў: "Я думаю, што паблізу ёсць шаша, вядучае да прыгранічнаму гораду Шенч Ван. Нам прыйдзецца скрасці якую-небудзь машыну ".
  
  
  "Як далёка да гэтага горада?" - спытала Кэці.
  
  
  "Напэўна, міль дваццаць-трыццаць. Мы ўсё яшчэ можам выжыць, калі мы атрымаем машыну ".
  
  
  "Глядзі", - сказаў Майк. "Салдаты вакол паравоза".
  
  
  Нік сказаў: "Цяпер яны пачнуць абшукваць таварныя вагоны. З гэтай боку цені. Думаю, мы зможам дабрацца да хаціны ён. Яе пайду першым. Яе буду прыглядаць за салдатамі, а затым пакажу вам, каб вы ішлі за імі па адным ".
  
  
  Нік узяў пісталет Томі. Ён выскачыў праз вагон, затым чакаў, прысеўшы, гледзячы на пярэднюю частку цягніка. Салдаты размаўляюць з інжынерам. Прыгнуўшыся, ён прабег каля пятнаццаці футаў да старой хаціны на прамежкавай станцыі. Ён завярнуў за вугал і спыніўся. Уважліва назіраючы за салдатамі, ён жэстам паказаў на Маці і Кэці. Кэці ўпала першай, і калі яна перабегла паляну, Майк выйшаў, вакол машыны. Кэці падышла да Ніку, а Майк ішоў за ёй.
  
  
  Яны рушылі за будынкамі да пярэдняй частцы цягніка. Калі яны былі досыць далёка наперадзе салдат, яны перасеклі рэйкі.
  
  
  Было ўжо цёмна, калі Нік знайшоў шашы. Ён стаяў на краі, а Кэці і Майк ззаду яго.
  
  
  Злева ад яго была вёска, па якой яны толькі што прыбылі, справа - дарога ў Шенч'Ван.
  
  
  "Мы падарожнічаем аўтастопам?" - спытала Кэці.
  
  
  Нік моцна пацёр барадаты падбародак. "Занадта шмат салдат рухаецца па гэтай дарозе. Мы па-чартоўску ўпэўнены, што не хочам спыняць ih цэлую кучу. Памежнікі, напэўна, праводзяць у гэтым сяле нейкія вечара і з'язджаюць. Вядома, нам адзін салдат не спыніцца косця мяне ".
  
  
  "Яны будуць для мяне", - сказала Кэці. "Салдаты ўсюды аднолькавыя. Ім падабаюцца дзяўчыны. І давайце паглядзім праўдзе ў вочы, галасаванне хто яе ".
  
  
  Нік сказаў: "Табе не трэба мяне прадаваць". Ён павярнуўся, каб штогод у яр, які ідзе ўздоўж шашы, затым зноў на нах. "Ўпэўнены, ты справішся?"
  
  
  Яна ўсміхнулася і зноў прыняла гэтую прывабную паставу. "Што вы думаеце?"
  
  
  Нік усміхнуўся ў рэўматызму. "Выдатна. Галасаванне, як мы з гэтым будзем працаваць. Майк, працягні тут па шашы. Ён паказаў на Кэці. "Твая гісторыя - твая машына, што ўрэзалася ў яр. Ваш хлопчык паранены. Табе патрэбна дапамога. Гэта дурная гісторыя, але лепшае, што я магу зрабіць за такі кароткі тэрмін ".
  
  
  Кэці ўсё яшчэ ўсміхалася. "Калі яны салдаты, не думаю, што яны будуць занадта зацікаўлены ў гісторыі, якую яе ім распавядаю".
  
  
  Нік папераджальна паказаў на нах пальцам. "Проста будзь асцярожная".
  
  
  
  
  
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  "Давай залезем у яр, пакуль не ўбачым верагодную перспектыву".
  
  
  Калі яны саскочылі ў яр, вакол вёскі падалася пара фар.
  
  
  Нік сказаў: "Занадта высока для машыны. Падобна на грузавік. Заставайся на месцы."
  
  
  Гэта быў ваенны грузавік. Пакуль ён праходзіў, салдаты спявалі. Ён ехаў і працягваў рухацца па шашы. Затым з'явілася другая пара фар.
  
  
  "Гэта машына, - сказаў Нік. "Прэч, Майк".
  
  
  Майк выскачыў вакол рова і пацягнуўся. Кэці ішла адкрыта да іх. Яна паправіла кашулю і пагладзіла валасы. Затым яна зноў прыняла гэтую позу. Калі машына наблізілася, яна пачала размахваць рукамі, імкнучыся ўтрымаць гэтую позу. Шыны зарыпелі на тратуары, машына рэзка спынілася. Тым не менш, яна праехала каля сямі футаў над Кэці, перш чым цалкам спынілася.
  
  
  У nen было трое салдат. Яны былі п'яныя. Двое неадкладна выйшлі і рушылі назад да Кэці. Кіроўца вылез вакол машыны, адышоў да задняй частцы машыны і спыніўся, назіраючы за двума іншымі. Яны смяяліся. Кэці пачала распавядаць сваю гісторыю, але яна была права. Усё, што яны гатэляў, гэта яна. Адзін узяў ee за руку і што-што згадаў пра тое, як яна выглядала. Іншы пачаў гладзіць яе па грудзях, ухвальна ўхвальна ўхваляючы. Нік хутка рушыў па рова да пярэдняй часткі машыны. Апярэдзіўшы яго, ён вылез вакол рова і накіраваўся да кіроўцы. Х'юга быў у эга правай руцэ. Ён рушыў уздоўж машыны і падышоў да салдата ззаду. Эга левая рука заціснула рот, і адным хуткім рухам ён перарэзаў горла Х'юга мужчыну. Калі салдат упаў на зямлю, ён адчуў на руцэ цёплую кроў.
  
  
  Кэці ўмольвала двух іншых. У іх была шатровым вышэй таліі, і пакуль адзін лапа і цёр яе, другі цягнуў яе да машыны. Нік пайшоў за тым, хто яе цягне. Ён падышоў да яго ззаду, схапіў за валасы, тузануў салдата за галаву і паласнуў Х'юга па горла. Апошні салдат бачыў, эга. Ён адштурхнуў Кэці і выцягнуў злавесны кінжал. У Ніка не было часу на працяглую бойку на нажах. Вочы-пацеркі ў салдата пацьмянелі ад выпіўкі. Нік зрабіў чатыры кроку назад, пераклаў Х'юга ў левую руку, выцягнуў Вильгельмину з-за пояса і стрэліў мужчыну ў твар. Кэці закрычала. Яна согнулась напалову, трымаючыся за жыццё, і паплялася да машыны. Майк ускочыў на ногі. Ён стаяў нерухома, гледзячы на сцэну. Нік не хацеў, каб хто-то вакол іх бачыў што-то падобнае, але ён ведаў, што гэта павінна было адбыцца. Яны былі ў эга свеце, а не ў ih свеце, і хоць Нік не клапаціўся аб гэтай частцы сваёй працы, ён прыняў ee. Ён спадзяваўся, што яны гэта зробяць. Нік, не раздумваючы, скатил тры труп у яр.
  
  
  "Сядай у машыну, Майк", - загадаў ён.
  
  
  Майк не рушыў з месца. Ён глядзеў у зямлю шырока расплюшчанымі вачыма.
  
  
  Нік падышоў да яму, двойчы ўдарыў яго эга па твары і штурхнуў да машыны. Спачатку Майк пайшоў неахвотна, потым, здавалася, вырваўся вакол гэтага і забраўся на задняе сядзенне. Кэці ўсё яшчэ была нахіленая, трымаючыся за машыну для падтрымкі. Нік абняў яе за плячо і дапамог сесці на пярэдняе сядзенне. Ён абабег перад машынай і сеў за руль. Ён прывёў рухавік і паехаў па шашы.
  
  
  Гэта быў падбіты, стомлены "Осцін" 1950 года выпуску. Манометр паказаў полбака бензіну. Цішыня ў машыне была амаль аглушальнай. Ён адчуваў, як вочы Кэці ўпіваюцца ў эга твар. У машыне пахла нясвежым віном. Нік пашкадаваў, што не выкурыў адну вакол сваіх цыгарэт. Нарэшце Кэці загаварыла. "Гэта проста праца для вас, ці не так? Табе напляваць на мяне ці Маці. Проста дастаўце нас у Ганконг да паўночы, нягледзячы на нас, на што. І забі ўсіх, хто ўстане ў цябе на шляху ".
  
  
  "Мама, - сказаў Майк. "Ён таксама робіць гэта для таты". Ён паклаў руку Ніка ў плячо. "Цяпер яе разумею."
  
  
  Кэці паглядзела на свае пальцы, складзеныя разам на каленях. "Даруй, Нік, - сказала яна.
  
  
  Нік не адна вачэй з дарогі. "Гэта было груба для ўсіх нас. Вы абодва пакуль у парадку. Не кідай мяне цяпер. Нам яшчэ трэба перасекчы гэтую мяжу ".
  
  
  Яна дакранулася да эга рукой руль. "Ваша каманда не падыме мяцеж", - сказала яна.
  
  
  Раптам Нік пачуў роў рухавіка самалёта. Спачатку ён здаваўся мяккім, затым паступова станавіўся ўсё гучней. Ён зыходзіў з-за ih спіны. Раптам шашы вакол "Осціна" разарвала агонь. Нік павярнуў руль спачатку направа, затым налева, зігзагападобна рухаючы машыну. Калі самалёт праляцеў над галавой, пачуўся свіст, затым ён павярнуў налева, набіраючы вышыню для наступнага праходу. Нік рухаўся з хуткасцю пяцьдзесят міль у гадзіну. Наперадзе ён мог слаба адрозніць заднія ліхтары вну грузавіка.
  
  
  "Як яны даведаліся так хутка?" - спытала Кэці.
  
  
  Нік сказаў: "Іншы грузавік, павінна быць, знайшоў камбінезоны і звязаўся з імі па радыё. Паколькі гэта гучыць як стары вінтавой самалёт, яны, напэўна, схапілі ўсё, што можна было лётаць. Яе збіраюся што-што паспрабаваць. У мяне ёсць падазрэнне, што пілот ляціць строга па фарам.
  
  
  Самалёт яшчэ не праляцеў. Нік выключыў сьвяты ў "Осціне", затым выключыў матор
  
  
  
  
  
  
  і спыніўся. Ён чуў цяжкае дыханне Маці з задняга сядзення. Не было дрэў або чаго-небудзь, пад якім ён мог бы прыпаркавацца. Калі б ён быў не правы, яны былі б тымі, хто сядзіць качкамі. Затым ён слаба пачуў рухавік самалёта. Шум рухавіка шталь гучней. Нік адчуў, што пачынае пацець. Самалёт быў нізкім. Ён наблізіўся да іх і працягваў падаць. Затым Нік убачыў полымя, якое вырываецца па эга крылаў. З такога адлегласці грузавік ён не бачыў. Але ён убачыў, як аранжавы агністы шар каціўся ў паветры, і ён пачуў глыбокі гром выбуху. Самалёт падняўся, каб зрабіць яшчэ адзін праход.
  
  
  "Нам лепш трохі пасядзець, - сказаў Нік.
  
  
  Кэці закрыла твар рукамі. Усе яны бачылі падпалены грузавік шчыра за гарызонтам.
  
  
  Самалёт быў вышэй, робячы апошні вясна. Ён праляцеў mimmo "Осціна", затым палаючага грузавіка і працягнуў рух. Нік павольна рушыў "Осцін" наперад. Ён заставаўся на абочыне шашы, праехаўшы менш трыццаці. Ён не выключаў брылёў. Яны рухаліся пакутліва павольна, пакуль не наблізіліся да падпаленага грузавіка. Целы былі раскіданыя па шашы і па абочынах. Некаторыя ўжо гарэлі чорным, іншыя яшчэ гарэлі. Кэці закрыла твар рукамі, каб нічога не бачыць. Майк абапёрся на пярэдняе сядзенне, гледзячы разам з Нікам праз лабавое шкло. Нік перасякаў "Осцін" ўзад і наперад па шашы, спрабуючы праехаць праз мясцовасць, не наязджаючы на трупы. Ён прайшоў, затым набірае хуткасць, не выключаючы фары. Наперадзе ён бачыў мігцяць агні Шенч'Уана.
  
  
  Калі яны пад'ехалі да ліжа горадзе, Нік паспрабаваў уявіць сабе, якой будзе мяжа. Было б бессэнсоўна спрабаваць падмануць ih. Ну, напэўна, хацеў кожны салдат у Кітаі. Ім прыйдзецца прарвацца. Калі ён правільна памятаў, гэтая мяжа была проста вялікімі варотамі ў плоце. Вядома, будзе бар'ер, але з іншага боку варот не будзе нічога, па меншай меры, да тых тхара, пакуль яны не дойдуць да Фань Лінга на баку Ганконга. Гэта будзе ў шосты або сямі мілях ад варот.
  
  
  Цяпер яны набліжаліся да Шенч'Уану. У nen была адна галоўная вуліца, і ў канцы яе Нік убачыў поручні. Ён з'ехаў у бок і спыніўся. Каля брамы снавалі каля дзесяці салдат з вінтоўкамі на плячах. Перад вартавым хаткай быў усталяваны кулямёт. З-за позняга гадзіны вуліцы праз горад была цёмнай і пустыннай, але тэрыторыя вакол брамы была добра асветлена.
  
  
  Нік пацёр стомленыя вочы. "Голас і ўсё, - сказаў ён. "У нас не так як, нібыта, шмат зброі".
  
  
  "Нік." Гэта быў Майк. "Тут, на заднім сядзенні тры вінтоўкі".
  
  
  Нік павярнуўся на сваім месцы. "Добры хлопчык, Майк. Яны дапамогуць ". Ён паглядзеў на Кэці. Яна ўсё яшчэ глядзела на поручні. "З табой усё добра?" ён спытаў.
  
  
  Яна павярнулася да яму. Яе ніжняя губа была заціснутая паміж зубамі, вочы напоўніліся слязьмі. Ківаючы галавой праз боку ў бок, яна сказала: "Нік, я... я не думаю, што змагу з гэтым справіцца".
  
  
  Киллмастер узяў ee за руку. "Паслухай, Кэці, гэта нітка. Як толькі мы пройдзем праз гэтыя вароты, усё будзе скончана. Ты зноў будзеш з Джонам. Можаш ісці дадому ".
  
  
  Яна закрыла вочы і кіўнула.
  
  
  "Ты ўмееш вадзіць?" ён спытаў.
  
  
  Яна зноў кіўнула.
  
  
  Нік забраўся на задняе сядзенне. Ён праверыў тры стрэльбы. Яны былі рускага вытворчасці, але выглядалі ў добрым стане. Ён павярнуўся да Майку. "Апусці там вокны з левага боку". Майк зрабіў гэта. Тым часам Кэці села за руль. Нік сказаў: "Я хачу, каб ты сядзеў на падлозе, Майк, спіной да дзень". Майк зрабіў, як эму сказалі. "Трымай галаву пад гэтым акном". Киллмастер развязаў кашулю вакол таліі. Ён паклаў чатыры гранаты побач паміж нага, Маці. "Вотум што ты робіш, Майк, - сказаў ён. "Калі яго даю табе слова, ты цягнеш шпільку на першай гранаце, лічыш да пяці, затым кідаеш яе праз плячо, і ў акно, лічыш да дзесяці, бярэш другую гранату і паўтарыце гэта зноў, пакуль яны ах сышоў. Вы ўсё зразумелі? "
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Киллмастер павярнуўся да Кэці. Ён мякка паклаў руку на плячо. "Бачыш, - сказаў ён, - адсюль да брамы прамая лінія. Яе хачу, каб вы пачалі з нізкага, а затым перайшлі на пачатку другой. Калі машына едзе адкрыта да брамы, я вам скажу. Затым яе хачу, каб вы моцнага трымалі руль унізе, прыціснулі педаль газу да падлогі і пакласці галаву на сядзенне. Памятаеце, вы абодва, не спяшайцеся! "
  
  
  Кэці кіўнула.
  
  
  Нік спыніўся ля акна насупраць Маці з аўтаматам Томі. Ён пераканаўся, што тры стрэльбы знаходзяцца ў межах дасяжнасці. "Усе гатовыя?" ён спытаў.
  
  
  Ён атрымаў кіўнуў ад іх абодвух.
  
  
  "Добра, тады пайшлі!"
  
  
  Кэці злёгку тузанулася, пачынаючы. Яна выехала на сярэдзіну вуліцы і накіравалася да брамы. Затым яна перайшла на другую.
  
  
  "Ты добра выглядаеш, - сказаў Нік. "А цяпер ўдарыў!"
  
  
  "Осцін", здавалася, пахіснуўся, калі Кэці націснула на педаль газу, затым ён хутка пачаў набіраць хуткасць. Мэта Кэці схавалася з выгляду.
  
  
  
  
  
  
  Ахова ля варот з цікаўнасцю назірала, як машына набліжаецца да іх. Нік пакуль не хацеў адкрываць агонь. Калі ахоўнікі ўбачылі, што "Осцін" набірае хуткасць, яны зразумелі, што адбываецца. Вінтоўкі ўпалі з ih плячэй. Двое вакол іх хутка кінуліся да кулямёту. Адзін стрэліў па сваёй вінтоўкі, лупіў вочы высекла зорачку на лабавым шкле. Нік высунуўся ў акно і кароткай бруёй вакол Томі пісталет парэзаў аднаго вакол ахоўнікаў ля кулямёта. Пачуліся новыя стрэлы, разбіўшы лабавое шкло. Нік даў яшчэ дзве кароткія чэргі, кулі знайшлі свае мэты. Потым на пісталет Томі скончыліся патроны. "Цяпер, Майк!" ён крыкнуў.
  
  
  Майк важдаўся з гранатамі некалькі секунд, затым перайшоў да справы. Яны былі ў некалькіх ярдаў ад перакладзіны. Першая граната ўзарвалася, адзін ахоўнік загінуў. Кулямёт зазвінеў, эга кулі, нібы горад, ўпалі ў машыну. Пярэдняе бакавое шкло было разрэзаць напалову і выпала. Нік выняў Вильгельмину. Ён стрэліў, прамахнуўся і зноў стрэліў, збіўшы аднаго ахоўніка. Другая граната выбухнула побач з кулямётам, але не настолькі, каб параніць тых, хто ёю кіраваў. Ён балбатаў, разжоўваючы машыну. Лабавое шкло ператварылася ў аскепкі, а затым адкрылася, калі пакацілася па зямлі апошняе шкло. Нік працягваў страляць, часам трапляючы, часам промахиваясь, пакуль, нарэшце, усё, што ён атрымаў, - гэта пстрычка, калі ён націснуў на курок. Трэцяя граната разарвалася каля кіёскі ахоўніка, зраўняў яе з зямлёй. Одзіна па кулямётчыкаў быў чым-то кароткім і ўпаў. Шына выбухнула, калі стучащий кулямёт прагрыз яе. "Осцін" пачаў паварочваць налева. "Цягні кола направа!" - крыкнуў Нік Кэці. Яна пацягнула, машына выпрасталася, прабіла поручні, здрыганулася, працягнула рух. Чацвёртая граната, сцерла з твару зямлі вялікую частку плота. Нік стрэліў па адной вакол рускіх вінтовак. Эга дакладнасць пакідала жадаць лепшага. Ахоўнікі наблізіліся да машыны. Вінтоўкі былі прыстаўлены да плячах; яны стралялі ў заднюю частку машыны. Задняе акно было пакрыта зорачкамі ад ih куль. Яны працягвалі страляць нават пасьля таго, як ih кулі перасталі трапляць у машыну.
  
  
  "Мы скончылі?" - спытала Кэці.
  
  
  Киллмастер выкінуў рускую вінтоўку ў акно. "Вы можаце сесці, але трымаеце педаль газу да падлогі".
  
  
  Кэці вёскі. "Осцін" пачаў даваць асечку, затым закашляўся. Нарэшце рухавік проста заглух, машына спынілася.
  
  
  У Маці быў зялёны адценне асобы. "Выпусці мяне", - крыкнуў ён. "Я думаю, мне стане дрэнна!" Ён вылез вакол машыны і схаваўся ў кустах уздоўж дарогі.
  
  
  Шкла было ўсюды. Нік падпоўз на пярэдняе сядзенне. Кэці глядзела ў акно, якога не было. Яе плечы задрыжалі; потым яна заплакала. Яна не спрабавала схаваць слёзы, яна дазваляла ім зыходзіць адкуль-то глыбока ўнутры сябе. Яны скаціліся па яе шчоках і ўпалі з падбародка. Усе яе цела дрыжала. Нік абняў яе і прыцягнуў да сябе.
  
  
  Яе твар прижалось да эга грудзей. Прыглушаным голасам яна ўсхліпнула: "Ble... цяпер яе магу разысціся?"
  
  
  Нік пагладзіў яе па валасах. "Хай прыходзяць, Кэці", - мякка сказаў ён. Ён ведаў, што гэта не эга, голад, смага або недахоп скляпенні. Эга пачуццё да яе прасвечвала эга глыбока, глыбей, чым ён гатэль. Яе плач ператварыўся ў рыданні. Яе мэта трохі адышла ад яго грудзей і ложкі на згін эга рукі. Яна ўсхліпнула, гледзячы на яго, яе вейкі былі вільготнымі, а вусны злёгку прыадкрытыя. Нік асцярожна прыбраў пасму валасоў з ілба. Ён мякка дакрануўся да яе вуснаў. Яна адказала на пацалунак, затым прывяла галаву ад эга.
  
  
  "Ты не павінен быў гэтага рабіць", - прашаптала яна.
  
  
  "Я ведаю, - сказаў Нік. "Мне шкада."
  
  
  Яна слаба ўсміхнулася эму. "Яго няма."
  
  
  Нік дапамог гэй выйсці вакол машыны. Майк далучыўся да іх.
  
  
  "Адчуй сябе лепш", - спытаў эга Нік.
  
  
  Ён кіўнуў, затым махнуў рукой у бок машыны. "Што ж нам цяпер рабіць?"
  
  
  Нік крануўся. "Мы пойдзем да Fang Лін".
  
  
  Яны не сышлі далёка, калі Нік пачуў лопат лопасцяў верталёта. Ён падняў вочы і ўбачыў надыходзячы да іх верталётам. "У кусты!" ён крыкнуў.
  
  
  Яны прыселі колах кустоў. Над імі кружыў верталётам. Ён злёгку апусціўся, як бы на ўсякі выпадак, затым паляцеў у тым кірунку, адкуль прыляцеў.
  
  
  "Яны нас бачылі?" - спытала Кэці.
  
  
  "Верагодна." Зубы Ніка былі моцнага сціснутыя.
  
  
  Кэці ўздыхнула. "Я думаў, што зараз мы будзем у бяспецы".
  
  
  "Вы ў бяспецы", - сказаў Нік скрозь сціснутыя зубы. "Я выцягнуў цябе, і ты належыш мне". Ён пашкадаваў, што сказаў гэта адразу пасьля гэтага. Эга сэнс нагадваў аўсянку. Ён стаміўся планаваць, думаць; ён нават не мог успомніць, калі спаў у апошні раз. Ён заўважыў, што Кэці дзіўна на яго глядзіць. Гэта быў таемны жаночы погляд, які ён бачыў усяго двойчы ў сваім жыцці. У nen распавядалася мноства нявыказаных слоў, якія заўсёды скарачаліся да аднаго слова "калі". Калі б ён не быў тым, хема быў, калі б яна не была тым, чым была, калі б яны не прыйшлі вакол такіх зусім розных светаў, калі б ён не быў адданы сваёй працы, а яна - сваёй сям'і - калі, калі. Такія рэчы заўсёды былі немагчымыя
  
  
  
  
  
  
  Магчыма, яны абодва гэта ведалі.
  
  
  На трасе з'явіліся дзве пары фар. Вільгельміны была пустая; у Ніка быў толькі Х'юга. Ён зняў шпільку з пояса. Машыны падышлі да іх, і ён устаў. Гэта былі седаны Jaguar, а кіроўцам пярэдняй машыны быў Хоук. Машыны спыніліся. Задняя дзверы другога адчыніліся, і з яго выйшаў Джон Лу з перавязанай правай рукой.
  
  
  "Тата!" Майк крыкнуў і кінуўся да яму бегчы.
  
  
  - Джон, - прашаптала Кэці. "Джон!" Яна таксама падбегла да яму.
  
  
  Яны абняліся усе трое плакалі. Нік прыбраў Х'юга. Хоук выйшаў па вядучай машыны, заціснуўшы ў зубах чорны недакурак цыгары. Нік падышоў да яму. Ён мог бачыць свабодны касцюм, маршчыністы кожистое твар.
  
  
  "Ты жудасна выглядаеш, Картэр, - сказаў Хоук.
  
  
  Нік кіўнуў. "Вы выпадкова не яны прынеслі пачак цыгарэт?"
  
  
  Хоук палез у хвіліну паліто і шпурнуў Ніку пачак. "Вы атрымалі дазвол у паліцыі", - сказаў ён.
  
  
  Нік закурыў. Да іх падышоў Джон Лу, Кэці і Майк па баках. Ён працягнуў левую руку. "Дзякуй, Нік", - сказаў ён. Эга вочы напоўніліся слязьмі.
  
  
  Нік узяў за руку. "Паклапаціся пра іх."
  
  
  Майк адарваўся ад бацькі і абняў Ніка за талію. Ён таксама плакаў.
  
  
  Киллмастер правёў рукой па валасах хлопчыка. "Амаль пара вясновых трэніровак, ці не так?"
  
  
  Майк кіўнуў і далучыўся да перад бацькам. Кэці абдымала прафесара; яна праігнаравала Ніка. Яны вярнуліся да пачатку другой машыне. Дзверы для іх была адкрыта. Атрымаць Майк, затым на Джона. Кэці пачатку было, але спынілася, ee пачатках была амаль ўнутры. Яна што-то сказала Джону, і вярнулася да Ніку. На плячах у нах быў белы вязаны швэдар. Цяпер яна чаму-то больш была падобная на хатнюю гаспадыню. Яна сядзела перад Нікам, гледзячы на яго. "Я не думаю, што мы калі-небудзь зноў убачымся".
  
  
  "Гэта жудасна доўгі час", - сказаў ён.
  
  
  Яна ўстала на дыбачкі і пацалавала эга ў шчаку. "Гатэль б яе..."
  
  
  "Ваша сям'я чакае".
  
  
  Яна прыкусіла зубамі ніжнюю губу і пабегла да машыны. Дзверы была зачынена, машына завялася, і сям'я Лоо схавалася з выгляду.
  
  
  Нік быў сам-насам з Хоуком. "Што здарылася з рукой прафесара?" ён спытаў.
  
  
  Хок сказаў: "Галасаваць як яны выцягнулі з яго тваё імя. Вырваў некалькі пазногцяў, зламаў пару костак. Гэта было нетолькі ".
  
  
  Нік ўсё яшчэ глядзеў на заднія ліхтары машыны Лоо.
  
  
  Хоук адкрыў дзверы. "У цябе ёсць пара тыдняў. Думаю, ты збіраешся вярнуцца ў Акапулька.
  
  
  Киллмастер павярнуўся да Хоуку. "Цяпер адкрыта ўсё, што мне трэба, - гэта гадзіны бесперапыннага cola". Ён падумаў пра Лоры Best і аб тым, як усё было ў Акапулька, потым падумаў пра Шэран Расэл, сімпатычнай сцюардэсе авіякампаніі. "Думаю, на гэты раз яе паспрабую" Барселону ", - сказаў ён.
  
  
  "Пазней", - сказаў эму Хоук. "Вы кладзецеся спаць. Потым яе куплю табе добры хочацца на вячэру, і пакуль мы нап'емся, ты раскажаш мне, што здарылася. "Барселона" прыйдзе пазней ".
  
  
  Нік здзіўлена прыўзняў бровы, але ён не быў упэўнены, але яму было здалося, што ён адчуў, як Ястраб пляскае эга па спіне, калі садзіўся ў машыну.
  
  
  Нітка
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  Карнавал забойстваў
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  
  
  пераклаў Леў Шклоўскі
  
  
  
  
  Карнавал забойстваў
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  Аднойчы ноччу ў лютым 1976 года тры цалкам розных чалавека, якія знаходзіліся ў трох цалкам розных месцах, сказалі адно і тое ж, нават не падазраючы пра гэта. Першы казаў пра смерць, пачатку другой - аб дапамозе, а трэці - пра страсці. Ніхто вакол іх не мог ведаць, што ih словы, як фантастычная нябачная пастка, збяруць усіх траіх разам. У гарах Бразіліі, прыкладна ў 250 кіламетрах ад Рыа-дэ-Жанейра, на самым краі Сэра-ду-Мар, чалавек, які назваў аб смерці, павольна круціў у пальцах перажавана цыгару. Ён паглядзеў на палымяны дым, і, падумаўшы, амаль зажмурыўся. Ён адкінуўся ў крэсле з прамой спінкай і паглядзеў праз крэсла на чалавека, які чакаў. Ён падціснуў губы і павольна кіўнуў.
  
  
  
  "Цяпер, - сказаў ён халодным тонам, - гэта павінна быць зроблена цяпер".
  
  
  
  Іншы мужчына павярнуўся і знік у ночы.
  
  
  
  
  
  
  
  Па платнай дарозе малады бландын заехаў у горад так хутка, як толькі мог. Ён думаў абсталяваннем ўсіх гэтых лістах, трывожных сумневах і бяссонных начах, а таксама пра ліст, які ён атрымаў сёння. Магчыма, ён занадта доўга чакаў. Ён не хацеў панікаваць, а цяпер пашкадаваў аб гэтым. На самай дэла, падумаў ён, ён ніколі дакладна не ведаў, што рабіць, але пасля апошняга ліста ён быў упэўнены, што што-то трэба рабіць; што б нас думалі іншыя. "Зараз", - сказаў ён услых. "Гэта павінна быць зроблена цяпер". Не збаўляючы хуткасці, ён па тунэлі заехаў у горад.
  
  
  
  
  
  
  
  У цемры пакоя высокі шыракаплечы мужчына стаяў перад дзяўчынай, якая займаецца глядзела на яго са свайго крэсла. Нік Картэр ведаў яе некаторы час. Яны разам пілі марціні, калі былі на вечарынках, як і сёння ўвечары. Яна была прыгожай брунэткай з забіяцкім носам і пульхнымі вуснамі на прыгожым твары. Аднак яны ніколі не даходзілі далей паверхневых размоў, таму што яна заўсёды знаходзіла апраўдання, каб не ісці далей. Але раней ўвечары, на вечарыне ў Холдена, эму удалося угаварыць яе пайсці з ёй. Ён свядома павольна пацалаваў яе, абуджаючы яе пажадлівасць сваім мовай. І зноў ён заўважыў у ёй канфлікт пачуццяў. Дрыжучы ад жадання, яна ўсё яшчэ змагалася са сваёй запалам. Трымаючы адну руку на яе шыі, ён развязаў ee блузку іншы і дазволіў гэй саслізнуць з яе мяккіх плячэй. Ён зняў з нах бюстгальтар і з удзячнасцю паглядзеў на пухлую маладую грудзі. Затым ён сцягнуў з нах спадніцу і трусікі, зялёныя з пурпурнымі бакамі.
  
  
  
  Спадніца Роўлінз паглядзела на яго напаўадчыненымі вачыма і дазволіў дасведчаным руках Ніка зрабіць сваю справу. Нік заўважыў, што яна не спрабавала эму дапамагчы. Толькі яе дрыготкія рукі на яго плячах выдавалі яе ўнутранае замяшанне. Ён мякка прыціснуў яе да канапы, затым зняў кашулю, каб адчуць яе аголенае цела на сваёй грудзей.
  
  
  
  "Цяпер, - сказаў ён, - гэта павінна быць зроблена цяпер".
  
  
  
  "Так", - ледзь чуваць ахнула дзяўчына. 'Ды няма. Ну галасаваннем.'- Нік цалаваў яе ўсюды, у той час як Паула штурхала таз наперад і раптам пачала эга ўсюды лізаць. Усё, што яна гатэляў зараз, - гэта заняцца з Нікам любоўю. Калі ён націснуў на нах, яна ўмольвала эга ісці хутчэй, але Нік не спяшаўся. Паула прыціснулася вуснамі да эга роце, яе рукі слізганулі па эга цела ўніз да эга ягадзіцах, прыціскаючы эга да сабе так моцна, як толькі маглі. Дзяўчына, якая займаецца не ведала, чаго яна хоча, ператварылася ў тоскующее жывёла жаночага полу.
  
  
  
  "Нік, Нік", - выдыхнула Паула, хутка дасягнуўшы кульмінацыі. Было падобна, што яна вотум-вотум выбухне, як быццам яна на імгненне лунае паміж двума светамі. Яна закінула галаву спіну, прыціскаючыся да яму сваёй грудзьмі і жыватом. Ee вочы закаціліся.
  
  
  
  Дрыжучы і галосячы, яна ўпала на канапу, моцнага прыціскаючы да сябе Ніка, каб ён не мог збегчы. Нарэшце яна адпусціла яго, і ён жым лежачы побач з ёй, так што яе ружовыя саскі закранулі эга грудзей.
  
  
  
  "Ці варта было гэта рабіць?" - мякка запытаўся Нік. "Аб божа, так", - адказала Паула Роўлінз. 'Больш чым каштавала.'
  
  
  
  "Тады чаму гэта заняло так шмат часу?"
  
  
  
  'Што ты маеш на ўвазе?' - спытала яна нявінным тонам. "Ты па-чартоўску добра ведаеш, аб чым я, дарагая, - сказаў Нік. "У нас было шмат магчымасцяў, але вы заўсёды знаходзілі якое-небудзь празрыстае апраўданне. Цяпер яе ведаю, што ты гатэля. Тады да чаго такая мітусня?
  
  
  
  Яна спытала. - "Асабіста мне, што не будзеш смяяцца?" "Я баялася расчараваць цябе. Яе ведаю цябе, Нік Картэр. Ты не звычайны пасля выканання прэцызійныя геаметрыя дэталь для дзяўчыны. Вы эксперт па жанчынам ".
  
  
  
  "Перабольшваеш", - запратэставаў Нік. "Вы паводзіце сябе так, як быццам вам трэба было здаць уступны экзамен". - Нік засмяяўся
  
  
  
  ад уласнага параўнання.
  
  
  
  "Гэта зусім не дрэннае апісанне", - адзначыла Паула. "Ніхто не любіць прайграваць".
  
  
  
  "Што ж, ты не прайграла, дарагая. Вы лепшая ў класе, або лепш сказаць у ложку?
  
  
  
  "Няўжо таксама цябе заўтра ў такі сумны адпачынак?" - спытала яна, паклаўшы галаву эму на грудзі. "Вызначана", - сказаў Нік, выцягваючы доўгія ногі. Ee лейцара апусціў эга на перспектыву доўгага ціхага перыяду. Эму даводзілася расслабіцца, перазарадзіць свае батарэі, і, нарэшце, Хоук пагадзіўся.
  
  
  
  "Адпусціце мяне, - сказала Падлогі Роўлінз. "Я магу атрымаць выхадны ў офісе".
  
  
  
  Нік паглядзеў на яе мяккае, поўнае, белае цела. Жанчына была адным па ўсім спосабаў зноў прывесці цела ў форму, ён гэта вельмі добра ведаў, але бываюць моманты, калі нават гэтага недастаткова. Бываюць моманты, калі мужчыну трэба сысці і пабыць аднаму. Не рабіць нічога. Гэта быў такі перыяд. Або, паправіўся ён, гэта будзе з заўтрашняга дня. Але сёння ноч была сёння ўвечары, а гэтая дзіўная дзяўчына ўсё яшчэ была ў эга руках; гэта сціплае задавальненне, поўнае ўнутранага супярэчнасці.
  
  
  
  Нік узяў у руку поўную мяккую грудзі і вялікім пальцам важдаўся ружовым саском. Паула адразу пачала цяжка дыхаць і зацягнула Ніка на сябе. Калі яна абвіла нагой эга ногі, Нік пачуў тэлефонны званок. Гэта быў не маленькі сіні тэлефон у скрыні эга крэсла, а звычайны тэлефон на стале. Ён быў гэтаму рады. На шчасце, не Хоук прыйшоў паведаміць эму аб новай катастрофы. Хто б гэта нас быў, эму ўсё сыдзе з рук. Званкоў цяпер няма.
  
  
  
  У самай дэла, ён бы не падняў трубку, калі б не атрымаў сігнал ад свайго шостага пачуцці: гэтай невытлумачальнай падсвядомай сістэмы сігналізацыі, якая займаецца шмат разоў ратавала эму жыццё.
  
  
  
  Паула моцнага трымала эга. "Не адказвай", - прашаптала яна. 'Забудзься гэта.' Ён гатэль, але не мог. Ён не вельмі часткі адказваў на тэлефонныя званкі. Але ён ведаў, што зробіць гэта цяпер. Гэта чортава падсвядомасць. Яно было нават горш, чым Ястраб, патрабавала большага, і доўжылася даўжэй.
  
  
  
  "Мне вельмі шкада, дарагая", - сказаў ён, ускокваючы на ногі. "Калі яе памыляюся, яе вярнуся раней, чым ты паспееш разгарнуцца".
  
  
  
  Нік прайшоў праз пакой, усведамляючы, што вочы Паулы сачыць за эга мускулістым гнуткім целам: чынам воскресшей статуі рымскага гладыятара. Голас па тэлефоне быў эму невядомая.
  
  
  
  "Містэр Картэр?" - спытаў голас. "Вы кажаце з Білам Деннисоном. Прабачце, што патурбаваў вас так позна, але мне трэба пагаварыць з вамі.
  
  
  
  Нік нахмурыўся і раптам усміхнуўся. "Біл Деннисон", - сказаў ён. Сын Тодда Деннисона:
  
  
  
  
  
  'Ды сэр.'
  
  
  
  "Божа, у апошні раз яе бачыў цябе ў падгузнікі. Дзе ты?'
  
  
  
  "Я у тэлефоне-аўтамаце, насупраць вашага дома. Швейцар сказаў мне наогул не турбаваць вас, але я павінен быў паспрабаваць. Яе прыехаў па Рочестера, каб убачыць цябе. Гэта справа аб маім бацьку.
  
  
  
  "Тод?" - запытаўся Нік. 'Што такое? Ёсць якія-небудзь цяжкасці?
  
  
  
  "Не ведаю", - сказаў малады чалавек. "Голас чаму яе прыйшоў да вас".
  
  
  
  - Тады зайдзі. Ёй скажу швейцару, каб ён цябе прапусціў.
  
  
  
  Нік павесіў трубку, папярэдзіла швейцара і падышоў да Пауле, якая займаецца апраналася.
  
  
  
  "Я ўжо чула", - сказала яна, нацягваючы спадніцу. 'Яе разумею. Па меншай меры, яе, мяркую, ты б не дазволіў мне сысці, калі б гэта было не так важна ".
  
  
  
  "Ты маеш рацыю. Дзякуй, - усміхнуўся Нік.
  
  
  'Ты крутая дзяўчына па некалькіх прычынах. Разлічвай, што я патэлефаную табе, калі вярнуся.
  
  
  
  "Я вызначана разлічваю на гэта", - сказала Паула. Калі Нік выпусціў Пауло праз заднюю дзверы, празвінеў званок. Біл Деннисон быў такім жа высокім, як эга бацькі, але зграбней, без цяжкага целаскладу Тодда. У астатнім светлыя валасы, ярка-блакітныя вочы і сарамлівая ўсмешка былі такімі ж, як у Тодда. Ён не губляў дарма часу і адразу перайшоў да справы.
  
  
  
  "Я рады, што вы хочаце мяне бачыць, містэр Картэр", - сказаў ён. "Бацька распавядаў мне гісторыі пра цябе. Яе турбуюся пра бацьку. Вы, напэўна, ведаеце, што ён стварае новую плантацыю ў Бразіліі, напрыклад, у 250 кіламетрах ад Рыа-дэ-Жанейра. Бацька мае звычай заўсёды пісаць мне складаныя, падрабязныя лісты. Ён напісаў мне пра пары цікаўных здарэнняў, якія адбыліся на працы. Не думаю, што гэта магло быць няшчасным выпадкам. Яе падазраваў, што гэта было нешта большае. Затым ён атрымаў нявызначаныя пагрозы, якія ён не ўспрыняў усур'ёз. Яе напісаў эму, што збіраюся эга наведаць. Але гэта мой апошні год навучання. Яе вучуся ў СБ, а ён гэтага не хацеў. Ён патэлефанаваў мне па Рыа, моцна лаяў мяне і сказаў, што калі яе зараз прыеду, ён пасадзіць мяне назад у лодку ў уціхамірвальнай кашулі ".
  
  
  
  "Сапраўды што тое незвычайнае для твайго бацькі", - сказаў Нік. Ён думаў аб мінулым. Ён упершыню сустрэўся з Тодам Деннисоном шмат гадоў таму, калі ён быў яшчэ пачаткоўцам у шпіёнскім пошты бизнесявляется. У той час Тод працаваў інжынерам у Тэгеране і некалькі разоў ратаваў Ніку жыццё. Такім чынам яны сталі добрымі сябрамі. Тод пайшоў сваім шляхам, і цяпер шталь багатым чалавекам, адным па найвялікшых прамыслоўцаў краіны, заўсёды асабіста што кіраваў будаўніцтвам кожнай вакол сваіх плантацый.
  
  
  
  "Значыць, ты турбуешся аб сваім бацьку", - услых падумаў Нік. "Вы думаеце, што ён можа быць у небяспекі. Што для плантацыі ён там будуе?
  
  
  
  "Я мала што ведаю пра гэта, проста ён у зале, у гарыстай мясцовасці, і план айца складаецца ў тым, каб дапамагчы людзям у гэтай мясцовасці. Вейдер лічыць, што такая схема лепш за ўсё абароніць краіну ад агітатараў і дыктатараў. Усе эга новыя плантацыі заснаваныя на гэтай філасофіі, і таму пабудаваны ў рэгіёнах, дзе ёсць беспрацоўе, і ёсць патрэба ў прадуктах ".
  
  
  
  "Я цалкам згодны з гэтым", - сказаў Нік. "Ён там адзін, ці з ім ёсць хто-то, акрамя персаналу?"
  
  
  
  "Ну, як вы ведаеце, мая мама памерла ў мінулым годзе, і неўзабаве бацька ажаніўся паўторна. З ім Вівіан. На самай дэла яе і далей не ведаю. Яе быў у школе, калі яны пазнаёміліся, і прыехаў толькі на вяселле ".
  
  
  
  "Я быў у Еўропе, калі яны пажаніліся, - успамінаў Нік. "Я знайшоў запрашэнне, калі вярнуўся. Такім чынам, Біл, ты хочаш, каб яе паехаў туды і паглядзеў, што адбываецца?
  
  
  
  Біл Деннисон пачырванеў і шталь сарамлівы.
  
  
  
  "Я не магу прасіць вас аб гэтым, містэр Картэр".
  
  
  
  "Калі ласка, клічце мяне Нік".
  
  
  
  Яе сапраўды не ведаю, чаго ёй ад вас чакаю, - сказаў малады чалавек. "Мне проста трэба было з хема-то пагаварыць пра гэта, і я падумаў, што ў вас можа быць ідэя". Нік падумаў аб тым, што сказаў хлопчык. Біл Деннисон, мабыць, сапраўды хваляваўся, правільна гэта ці няма. У эга галоў прамільгнула ўспышка успамінаў аб мінулых даўгах і старых сяброўскіх адносінах. Ён планаваў адправіцца на рыбалку ў канадскія лясы для адпачынку. Што ж, яны рыбкі не сплывуць, і надыдзе час расслабіцца. Рыа быў выдатным горадам і быў напярэдадні знакамітага карнавалу. Між іншым, паездка да Тодду ўжо была адпачынкам.
  
  
  
  "Біл, ты выбраў зручны момант", - сказаў Нік. "Заўтра яе еду ў адпачынак. Яе лячу самалётам у Рыа. Ты вернешся ў школу, і як толькі яе пагляджу якое там становішча, яе патэлефаную табе. Гэта адзіны спосаб даведацца, што адбываецца ".
  
  
  
  "Не магу перадаць, наколькі ёй удзячны", - пачаў Біл Деннисон, але Нік папрасіў эга спыніцца.
  
  
  
  'Гэта забудзь. Вы можаце хвалявацца нам аб чым. Але вы зрабілі правільна, каб папярэдзіць мяне. Ваш бацька занадта ўпарты, каб рабіць тое, што яму было трэба.
  
  
  
  Нік падвёў хлопчыка да ліфта і вярнуўся ў сваю кватэру. Ён выключыў сьвяты і жым лежачы спаць. Ён змог паспаць яшчэ некалькі гадзін, перш чым эму прыйшлося звязацца з Хоуком. Бос быў тут, у горадзе, каб наведаць офіс AX. Ён гатэль мець магчымасць звязацца з Нікам у любы час дня ў працягу некалькіх гадзін.
  
  
  
  "Гэта кажа курыца квактуха ўва мне", - сказаў ён аднойчы. - Ты маеш на ўвазе маці-драконицу, - паправіў эга тады Нік. .
  
  
  
  Калі Нік прыбыў у несамавіты офіс AX ў Нью-Ёрку, Хок ужо быў там: худое цела, здавалася, заўсёды належала каму-то іншаму, а не тым, хто сядзіць за гэтым сталом; вы можаце ўявіць яго, напрыклад, у сельскай мясцовасці або пры археалагічных даследаваннях. Звычайна ледзяныя пранізлівыя блакітныя вочы былі сёння прыязнымі, але цяпер Нік ведаў, што гэта ўсяго толькі маска для чаго заўгодна, акрамя сяброўскіх цікавасці.
  
  
  
  "Тод Деннисон Індастрыз", - сказаў Нік. "Я чуў, што ў іх ёсць офіс у Рыа".
  
  
  
  "Я рады, што ты змяніў свае планы", - ласкава сказаў Хоук. "На самай дэла, яе гатэль прапанаваць вам паехаць у Рыа, але не хацеў, каб вы падумалі, што я ўмешваюся ў вашы планы". Ўсмешка Хоука была такой прыязнай і прыемнай, што Нік пачаў сумнявацца ў эга падазрэннях.
  
  
  
  "Чаму ты прапанаваў мне паехаць у Рыа?" - запытаўся Нік.
  
  
  
  "Ну, таму што Рыа больш табе падабаецца, N3", - весела адказаў Хоук. "Вам спадабаецца значна больш, чым у такім богам забытым месцы для рыбалкі. У Рыа-выдатны клімат, выдатныя пляжы, прыгожыя жанчыны і гэта амаль карнавал. На самай дэла, ты там значна лепш сябе адчуваеш ".
  
  
  
  "Вам не трэба нічога мне прадаваць, - сказаў Нік. "Што за гэтым стаіць?"
  
  
  
  "Нічога, акрамя як добра правесці адпачынак", - сказаў Хоук.
  
  
  
  Ён памаўчаў, нахмурыўся, затым працягнуў Ніку ліст паперы. "Галасаванне даклад, які мы толькі што атрымалі ад аднаго вакол нашых людзей. Калі вы пойдзеце туды, можа быць, вы зможаце зірнуць, проста вакол чыстага цікавасці, гэта толькі сабой зразумела, ці не так?
  
  
  
  Нік хутка прачытаў расшифрованное паведамленне, напісанае ў стылі тэлеграмы.
  
  
  
  Наперадзе вялікія непрыемнасці. Мноства незразумелых бакоў. Верагодна, замежныя ўплыву. Не зусім паддаецца праверцы. Любая дапамога вітаецца.
  
  
  
  Нік вярнуў паперу Хоуку, які працягнуў дзейнічаць.
  
  
  
  "Паслухайце, - сказаў Киллмастер, - гэта мой адпачынак. Яе збіраюся пабачыцца са старым сябрам, з якім можа спатрэбіцца дапамога. Але гэта ж вакацыі, разумееце? АДПАЧЫНАК. Ёй адчайна маю патрэбу ў адпачынку, і ты гэта ведаеш.
  
  
  
  Вядома, мой хлопчык. Ты правоў.'
  
  
  
  "І вы б, не будзь мне працу ў адпачынку, ці не так?"
  
  
  
  "Я б не шталь пра гэта думаць".
  
  
  
  "Не, вядома, няма", - змрочна сказаў Нік. - І яе, вядома, мала што магу з гэтым зрабіць? Альбо гэта справа?'
  
  
  
  Хок ветла ўсміхнуўся. "Я заўсёды кажу так: няма нічога лепш, чым сумясціць невялікае справа з задавальненнем, але ў гэтым яе адрозніваюся ад многіх. Шмат весялосці.'
  
  
  
  "Што-нешта падказвае мне, што мне нават не трэба дзякаваць", - сказаў Нік, устаючы.
  
  
  
  "Заўсёды будзь ветлівым, N3", - пажартаваў Хоук.
  
  
  
  Нік паківаў галавой і выйшаў на свежае паветра.
  
  
  
  Ён адчуваў сябе захопленым. Ён адправіўся Тодду тэлеграму: "Сюрпрыз, стары пердуны. Заробак да рэйсу 47, 10-й раніцы, 10 лютага. Тереграфист загадаў эму вячаслаў слова пердун, але астатняе засталося без змяненняў. Тод ведаў, што гэта слова павінна быць.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 2
  
  
  
  
  
  
  
  
  Калі яны апынуліся пад хмарным покрывам, з-пад правага крыла самалёта, яны ўбачылі Рыа-дэ-Жанейра. Неўзабаве Нік убачыў вялізную гранітную скалу пад назвай Цукровая Мэта, звернутую да яшчэ больш высокаму Corcovado, гарбу, з Хрыстом Абавязкова на вяршыні. Калі самалёт кружыў над горадам, Нік час ад часу бачыў звілістыя пляжы, якія атачалі горад. Месцы, вядомыя сонцам, пяском і прыгожымі жанчынамі: Копакабана, Ипанема, Ботафого і Фламенго. Гэта магло б быць вельмі добрае месца для адпачынку. Магчыма, праблемы Тодда былі выкліканыя толькі нявінным раздражненнем. Але калі гэта не так?
  
  
  
  Тады ў вас яшчэ быў Ястраб, які быў жудасна хітрым. Не, ён не даваў эму новую працу, але Нік ведаў, што ад яго чакаюць, што ён будзе спяшацца. І калі трэба было дзейнічаць, ён павінен быў дзейнічаць. Шматгадовы вопыт працы з Хоуком даведаўся эга, што выпадковае згадка няважнай праблемы раўнасільна задання. Чаму-то ў яго ўзнікла адчуванне, што слова "адпачынак" становіцца ўсё больш расплывістым. Тым не менш, ён паспрабуе зрабіць гэта святам.
  
  
  
  Па звычцы Нік праверыў Х'юга, эга тонкі штылет у скураных ножнах на правым рукаве, усведамляючы заспакаяльнае прысутнасці Вільгельміны, яго 9-міліметровага люгера. Яны амаль сталі часткай эга цела.
  
  
  
  Ён адкінуўся назад, прышпіліў рэмень бяспекі і паглядзеў на надыходзячы аэрапорт Сантас-Дюмон. . Ён быў пабудаваны пасярод жылога раёна і знаходзіўся амаль у цэнтры. Нік выйшаў па плоскасці цёплы сонечны сьвяты і забраў свой багаж. Ён прынёс толькі адзін чамадан. З адным чамаданам перемещаешься ценымногие хутчэй.
  
  
  
  Ён як раз падняў свой чамадан, калі сістэма гучнай сувязі перапыніла музыку для рэпартажу. Мінакі бачылі, як шыракаплечы мужчына раптам застыў з чамаданам у руцэ. Эга вочы пахаладзелі.
  
  
  
  "Увага", - абвясціў спікер. "Толькі што было абвешчана, што вядомы амерыканскі прамысловец сеньёр Деннисон быў знойдзены мёртвым сёння раніцай у сваёй машыне на горнай дарозе Серра-ду-Мар. Хорхе Пилатто, шэрыф невялікага гарадка Лос-Рэес, пракаментаваў, што прамысловец шталь ахвярай рабавання. Лічыцца, што сеньёр Деннисон спыніўся, каб падвезці забойцу або дапамагчы эму.
  
  
  
  
  
  
  
  Некалькі мін праз, сашчаміўшы зубы, Нік ехаў па горадзе на арандаваным крэмава "Шэўрале". Ён добра запомніў напрамак і выбраў самы хуткі маршрут праз Авенидо Рыа-Бранка і Руа Альмиранте Александрино. Адтуль ён пайшоў па вуліцах да шашы, якое вяло праз цёмна-зялёныя горы і адкрывала від на горад. Estrada do Redentor паступова далучаецца эга да зарослым хмызняком горах, вакол Мора-Кеймаду і да горным хрыбце Сэра-ду-Мар. Ён ехаў на вельмі высокай хуткасці і не збаўляў хуткасці.
  
  
  
  Яркі сонечны брылёў ўсё яшчэ быў там, але ўсё, што Нік мог адчуваць, гэта змрок і камяк у горле. Паведамленне квартале бягучага можа быць правільным. Тод мог быць забіты адным па іх бандытаў у гарах. Усё можа быць так. Але халодная лютасьць Ніка падказала эму, што гэтага не адбылося. Ён прымусіў сябе не разважаць. Усё, што ён ведаў, - гэта навіна, і той факт, што сын Тодда турбаваўся пра свайго бацьку. Гэтыя два факту не абавязкова былі звязаны.
  
  
  
  Але калі гэта так, змрочна падумаў ён, ён пераверне горад з нага на галаву, каб даведацца праўду. Ён быў так глыбока задуманы, што ўсё, на што ён звяртаў увагу, гэта небяспечныя павароты Эстрады, шашы, якое станавілася ўсё строме.
  
  
  
  Аднак раптам эга ўвагу прыцягнула воблака пылу, якое ён убачыў у люстэрку задняга выгляду, якое знаходзілася занадта далёка ад яго ўласных шын. Іншая машына імчалася па Эстрадзе з ён жа небяспечнай хуткасцю, што і Нік. Нават хутчэй! Машына падышла аблізвае. Нік ехаў так хутка, як толькі мог. Ледзь хутчэй, і ён паляціць з дарогі. Эму заўсёды ўдавалася трымаць машыну ў раўнавазе. Эстрада дасягнула сваёй вышэйшай кропкі, і раптам ператварылася ў круты звілісты шлях. Калі Нік прытармазіў, каб не вылецець вакол кута, у люстэрка задняга выгляду ён убачыў надыходзячую машыну. Ён адразу зразумеў, чаму гэтая машына эга абганяла. Гэта быў вялікі кадылак 57-яго гады, і гэтая машына была ўдвая цяжэй яго. З такім вагой ён мог праходзіць павароты, не запавольваючы, і цяпер у доўгім, даволі жывым і стромкім спуску Нік хутка страціў глебу пад нагамі. Ён бачыў, што ў машыне быў толькі адзін чалавек. Ён вёў машыну як мага правей ад дарогі. Ён амаль падрапаў зазубренную скалу. Было б цяжка, але дасведчанаму кіроўцу хапіла б месца, каб праехаць на абочыне каньёна.
  
  
  
  Паколькі кіроўца "кадзілака" быў, па ўсёй бачнасці, дасведчаным, Нік пачакаў, пакуль мужчына рушыць убок. Замест гэтага ён убачыў, як кадылак імчыцца да яму з неверагоднай хуткасцю, як таран. Аўтамабіль з гучным шумам урэзаўся ў задні бампер аўтамабіля Ніка, пагражаючы эму страціць кантроль над рулявым колам. Толькі эга вытанчаныя каціныя рэфлексы не дазволілі машыне ўрэзацца ў яр. Незадоўга да крутога павароту машына зноў ўрэзалася ў яго. Нік адчуў, як машына слізгае наперад, і эму зноў прыйшлося iso усіх сіл напружыцца, каб не праваліцца ў яр. У куце ён не адважыўся затармазіць, таму што тады больш цяжкі Кадылак, напэўна, зноў эга протаранит. За ім гнаўся маньяк.
  
  
  
  Нік першым заехаў у новы паказальнікаў і шырока эга разгарнуў, калі іншая машына зноў рынулася на яго. Хутка памаліўшыся, ён разлічыў час, і Нік павярнуў руль направа. Гэта зрабіла Chevrolet такі разварот, што дало штуршок Cadillac. Нік назіраў, як мужчына адчайна спрабаваў затармазіць. Але машына занесла і вылецела ў яр. За гэтым рушыў услед велічэзны грому, а гром бітага шкла, але не выбухнуў бензабак. Кіроўца быў напагатове і досыць хуткі, каб выключыць запальванне. і. Нік падбег да абочыне і ўбачыў разбіты "кадылак", які ляжыць на праведзеныя вылічэнні. Ён якраз паспеў убачыць, як мужчына вылазіць вакол машыны і спатыкаецца аб густы хмызняк.
  
  
  
  Нік саслізнуў з угловатого схіле гары. Дасягнуўшы падлеску, ён скокнуў унутр. Я ахвяра не магла быць далей. Цяпер усё змянілася, і ён шталь пераследнікам. Ён прыслухоўваўся да шуму нападніка, але была мёртвая цішыня. Нік зразумеў, што для маньяка ён быў вельмі разумным і хітрым хлопцам. Ён пайшоў далей і ўбачыў вільготны чырвоны колер на лісці. Крывавы пасля бег направа, і ён хутка пайшоў па яму. Раптам ён пачуў ціхі стогн. Ён рухаўся асцярожна, але ледзь не спатыкнуўся аб цела, якое ляжыць тварам да твару. Калі Нік апусціўся на калені, і мужчына павярнуўся, твар раптам ажыло. Локаць закрануў эга горла. Ён упаў, хапаючы ротам паветра. Ён убачыў, як мужчына ўстаў, яго твар было падрапана і заліта крывёю.
  
  
  
  Мужчына гатэль накінуцца на Ніка, але эму ўдалося стукнуць эга нагой у жыццё. Нік зноў устаў і даў эму яшчэ адзін удар у сківіцу.
  
  
  
  Мужчына ўпаў наперад і не рушыў з месца. Каб пераканацца, што нападнік мёртвы, Нік перавярнуў эга нагой. Апошні удар апынуўся смяротным.
  
  
  
  Нік паглядзеў на мужчыну. Ён быў цёмнавалосы і светласкурае. Ён нагадваў славянскі прывядзенне. Эга цела было квадратным і тоўстым. "Ён не бразілец", - падумаў Нік, хоць і не быў у гэтым упэўнены. Як і ў Амерыцы, Бразіліі была таксама змешваннем нацыянальнасцяў. Нік апусціўся на калені і шталь абшукваць кішэні мужчыны. У nen не было нічога, нас кашалька, нашы карты, нам асабістых дакументаў, нічога, што магло б эга ідэнтыфікаваць. Нік знайшоў толькі невялікі кавалачак паперы з надпісам "Гонка 47", 10-й раніцы, 10 лютага. Чалавек перад ім не быў маньякам.
  
  
  
  Ён гатэль забіць Ніка наўмысна і мэтанакіравана. Па ўсёй бачнасці, эму, ці з'яўляецца нумар тураў і час прыбыцця, і ён сачыў за ім вакол аэрапорта. Нік быў упэўнены, што гэты чалавек не быў мясцовым наёмным забойцам. Ён быў занадта добры для гэтага, занадта прафэсіяналаў. Эга руху выраблялі на Ніка ўражанне, што чалавек добра навучаны. Аб гэтым сведчыць адсутнасць дакументаў, якія сведчаць асобу. Мужчына ведаў, што Нік быў небяспечным праціўнікам, і прыняў меры засцярогі. Для апазнання не было ніякіх слядоў, усё выглядала вельмі прафесійна. Выйшаўшы па падлеску, Нік абдумваў расшифрованное паведамленне ў офісе AX. Хто-то выйшаў, каб прымусіць эга замаўчаць; і, як мага хутчэй, перш чым у яго будзе магчымасць навесці парадак.
  
  
  
  Ці можа гэта быць звязана са смерцю Тодда? Гэта здавалася малаверагодным, і ўсё ж Тод быў адзіным, хто ведаў пра эга рэйсе і часу прыбыцця. Але ён паслаў нармальную тэлеграму, кожны мог гэта прачытаць. Можа быць, у турыстычным агенцтве быў здраднік. Ці, можа быць, яны старанна праверылі ўсе рэйсы па Амерык, мяркуючы, што AX каго-небудзь дашле. Тым не менш, ён задаваўся пытаннем, ці ёсць нейкая сувязь паміж двума падзеямі. Адзіны спосаб даведацца гэта - расследаваць смерць Тодда.
  
  
  
  Нік вярнуўся да сваёй машыны і паехаў у Лос-Рэес. Эстрада стала больш плоскай, таму што цяпер яна выйшла на месету, плато. Ён убачыў маленькія фермы і шэрых людзей уздоўж дарогі. Перад ім вымалёўвалася калекцыя пурпуровых і белых ляпных дамоў, і ён убачыў выветрившуюся драўляную шыльду "- Лос-Рэес". Ён пад'ехаў да жанчыны і дзіцяці, якія неслі вялікую колькасць бялізны.
  
  
  
  "Бем дыяметр", - сказаў ён. - Onde fica a delegacia de policia?
  
  
  
  Жанчына паказала на плошчу ў канцы вуліцы, дзе стаяў свежапафарбаваны каменны дом з шыльдай Policia над уваходам. Падзякаваўшы яе, ён парадаваўся, што эга партугальская ўсё яшчэ ўспрымання, і паехаў у паліцэйскі ўчастак. Унутры было ціха, і іван некалькі, якія ён мог бачыць праз залу чакання, былі пустыя. Па маленькай бакавой пакоя выйшаў мужчына. На nen былі сінія штаны і блакітная кашуля з надпісам Policia на нагруднай кішэні. У мужчыны, які быў не такога росту, як у Ніка, былі густыя чорныя валасы, чорныя вочы і аліўкавы падбародак. Рашучае і ганарлівае твар спакойна глядзела на Ніка.
  
  
  
  "Я прыйшоў для сеньёраў Деннисоном", - сказаў Нік. "Вы тут шэрыф?"
  
  
  
  "Яго начальнік паліцыі", - паправіў Ніка. "Вы зноў адзін на гэтае журналістаў? Ёй ужо распавёў сваю гісторыю ".
  
  
  
  "Няма, яе сябра сеньёра Деннисона", - адказаў Нік. "Я прыехаў сёння наведаць яго. Мяне завуць Картэр, Нік Картэр. Ён уручыў мужчыну свае дакументы. Мужчына даследаваў паперы і запытальна паглядзеў на Ніка.
  
  
  
  Ён спытаў. - "Вы той Нік Картэр, аб якім яе чуў?"
  
  
  
  "Залежыць ад таго, што вы чулі", - сказаў Нік з усмешкай.
  
  
  
  "Я думаю, што так", - сказаў начальнік паліцыі, зноў аглядаючы магутнае цела. "Яе Хорхе Пилатто. Гэта афіцыйны візіт?
  
  
  
  "Няма", - сказаў Нік. "Па крайняй меры, яе прыехаў у Бразілію не на сваёй афіцыйнай пасады. Яе прыехаў у госці да старога сябра, але выйшла інакш. Яе б гатэль убачыць цела Тодда ".
  
  
  
  "Чаму, сеньёр Картэр?" - спытаў Хорхе Пилатто. "Голас мой афіцыйны даклад. Вы можаце прачытаць гэта ".
  
  
  
  "Я хачу ўбачыць цела", - паўтарыць Нік.
  
  
  
  Ён сказаў. - Як вы думаеце, яе дрэнна разумею сваю справу? Нік убачыў, што мужчына ўсхваляваны. Хорхе Пилатто быў хутка ўсхваляваны, занадта хутка. "Я не кажу гэтага. Ёй сказаў, што хачу ўбачыць цела. Калі вы будзеце настойваць, яе спачатку папрашу дазволу ва ўдавы сеньёра Деннисона".
  
  
  
  Вочы Хорхе Пилатто ўспыхнулі. Затым эга твар паслабілася, і ён пакорліва паківаў галавой. "Сюды", - сказаў ён.
  
  
  
  "Калі вы скончыце, яе буду шчаслівы атрымаць прабачэнні ад вядомага амерыканца, які аказаў нам гонар сваім візітам".
  
  
  
  Не слухаючы таго, хто кліча сарказму, Нік рушыў услед за Хорхе Пилатто ў маленькую пакой у задняй частцы турмы. Нік падрыхтаваўся. Такое супрацьстаянне заўсёды было жахлівым. Усё роўна, колькі раз вы гэта адчувалі, і асабліва калі гэта тычыцца добрага сябра. Хорхе падняў шэрую прасціну, і Нік падышоў да мёртвай постаці. Ён прымусіў сябе разглядаць труп толькі як цела, арганізм, які трэба вывучаць. Ён даследаваў прымацаваны да краю крэсла даклад. "Лупіў вочы за левым вухам, зноў на правы высокі". Гэта быў просты мову. Павярнуў галаву праз боку ў бок, абмацаў цела рукамі.
  
  
  
  Нік зноў паглядзеў на даклад, яго вусны былі сціснутыя, і павярнуўся да Хорхе Пилатто, які, як ён ведаў, уважліва назіраў за ім.
  
  
  
  "Вы кажаце, што ён быў забіты каля чатырох гадзін назад?" - запытаўся Нік. "Як ты даехаў так хутка?"
  
  
  
  "Мы з памочнікам заспелі эга на машыне па дарозе, эга ля ўваходу ў горад. Яе патруляваў там паўгадзіны назад, вярнуўся ў горад і забраў свайго памочніка для апошняй праверкі. Гэта павінна было адбыцца на працягу паўгадзіны ".
  
  
  
  "Калі б гэтага не адбылося тады".
  
  
  
  Нік убачыў, як вочы Хорхе Пилатто пашырыліся. "Вы называеце мяне як ашуканца?" - прашыпеў ён.
  
  
  
  "Няма", - сказаў Нік. "Я проста кажу, што гэта адбылося ў іншы час".
  
  
  
  Нік павярнуўся і сышоў. Ён адкрыў, што-што яшчэ. У Хорхе Пилатто што-што было ў рукаве. Ён быў хісткі ў сябе і адчуваў, што не ведае, што эму варта ведаць. Голас чаму ён так лёгка раздражняўся і злаваўся. Нік ведаў, што эму трэба пераадолець гэта пары. Эму трэба было прымусіць чалавека ўбачыць свае недахопы, калі ён у гасцініцы з ім працаваць. І ён у гасцініцы з ім працаваць. Начальнік паліцыі мог мець ўплыву на гэтыя пытанні. Ён ведаў людзей, умовы, асабістых ворагаў і шмат іншай карыснай інфармацыі. Нік выйшаў праз будынка на сонечны брылёў. Ён ведаў, што для эга спіной стаіць Хорхе Пилатто.
  
  
  
  Ён спыніўся на дзень машыны і павярнуўся. "Дзякуй за вашыя намаганні", - сказаў Нік.
  
  
  
  "Пачакайце", - сказаў мужчына. Чаму вы так упэўненыя ў сваіх словах, сеньёр?
  
  
  
  Нік чакаў гэтага пытання. Гэта азначала, што мужчына перастаў раздражняцца, па меншай меры часткова. У любым выпадку, гэта было пачатак. Нік не адказаў, але вярнуўся ў пакой.
  
  
  
  "Пасуньце, калі ласка, галаву", - сказаў ён.
  
  
  
  Калі Хорхе зрабіў гэта, Нік сказаў: "Жорстка, а? Гэта трупнае адубенне. Ён увайшоў ва ўсе канечнасці, і эга б не было, калі б забілі Тодда ўсяго чатыры гадзіны таму. Ён быў забіты раней, дзе-то ў іншым месцы, а затым трапіў туды, дзе вы знайшлі эга. Вы падумалі, што гэта было рабаванне, таму што ў яго прапаў кашалёк. Забойца зрабіў гэта толькі для таго, каб вырабіць такое ўражанне ".
  
  
  
  Нік спадзяваўся, што Хорхе Пилатто можа трохі падумаць і быць разумным. Ён не хацеў зневажаць чалавека. Ён проста гатэль, каб ён убачыў, што здзейсніў памылку. Ён гатэль даць яму было ведаць, што яны павінны працаваць разам, каб знайсці верныя факты.
  
  
  
  "Думаю, гэта яе павінен папрасіць прабачэння", - сказаў Хорхе, і Нік з палёгкай уздыхнуў.
  
  
  
  "Не абавязкова", - адказаў ён. "Ёсць толькі адзін спосаб навучыцца гэтаму, праз вопыт. Але я лічу, што мы павінны быць сумленныя аднаго з адным ".
  
  
  
  Хорхе Пилатто на імгненне падціснуў вусны, затым усміхнуўся. "Вы маеце рацыю, сеньёр Картэр", - прызнаўся ён. "Я быў начальнікам паліцыі тут усяго шэсць месяцаў. Ёй быў абраны тут людзьмі вакол гор, потым нашых першых сэрвісы выбараў. У першы раз у іх было права выбару, замест таго, каб быць мімавольнымі рабамі ".
  
  
  
  "Што ты зрабіў для гэтага?"
  
  
  
  "Я вучыўся нейкі час, а потым працаваў на плантацыях какава. Мяне заўсёды цікавіла дарога, і ён быў адным вакол тых людзей, якія падахвочвалі выбаршчыкаў аб'ядноўвацца ў групы. Людзі тут бедныя. Гэта не больш чым чалавечы скот, які працуе на плантацыях кава і какава. Танныя рабы. Група нашых людзей пры падтрымцы ўплывовага чалавека арганізавала людзей так, каб яны самі маглі ўплываць на ўрад. Мы інтэрнатах паказаць ім, як яны могуць палепшыць свае ўмовы, прагаласаваўшы самі. Нешматлікія чыноўнікі ў гэтым раёне кантралююцца багатымі ўладальнікамі плантацый і багатымі сялянамі.
  
  
  
  Яны ігнаруюць патрэбы людзей і такім чынам становяцца багатымі. Калі памёр шэрыф, яе прапанаваў правесці выбары, і людзі ўпершыню маглі выбраць свайго начальніка паліцыі. Яе, хачу быць добрым дзяржаўным служачым. Яе хачу рабіць правільныя рэчы для людзей, якія выбралі мяне ".
  
  
  
  "У такім выпадку, - сказаў Нік, - нам трэба высветліць, хто забіў Деннисона. Яе мяркую, што эга-машына звонку. Пойдзем паглядзім.
  
  
  
  Аўтамабіль Деннисона быў прыпаркаваны ў невялікім дворыку побач з будынкам. На пярэднім сядзенні Нік выявіў кроў, цяпер ужо сухую і цвёрдую. Нік наскроб трохі складаным нажом Хорхе сабе ў насавой хустку.
  
  
  
  "Я адпраўлю гэта ў нашу лабараторыю", - сказаў ён. "Яе гатэль б дапамагчы, сеньёр Картэр", - сказаў Хорхе. "Я зраблю ўсё, што магу".
  
  
  
  "Першае, што вы можаце зрабіць, гэта называць мяне Нікам", - сказаў N3. "Другое, сказаць мне, хто гатэля смерці Тодда Деннисона".
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 3
  
  
  
  
  
  
  
  Хорхе Пилатто зварыў на маленькай пліце гарачы дужы бразільскі кавы. Нік пацягваў каву, слухаючы, як начальнік паліцыі кажа пра людзей, зямлі і жыцця ў гарах. Ён меў намер распавесці Хорхе аб нападавшем на эстрадзе, але, седзячы прыслухоўваючыся, адмовіўся ад гэтага. У бразільца былі такія прадузятыя меркаванні, што Нік сумняваўся, што эга, эмоцыі дазволіць эму аб'ектыўна ацаніць сітуацыю. Калі Нік распавёў аб аварыях пры будаўніцтве плантацыі, Хорхе адрэагаваў даволі наіўна.
  
  
  
  "Незадаволеныя рабочыя?" - паўтарыць ён. 'Дакладна няма. Толькі адна група людзей выйграе ад смерці сеньёра Тодда. Багатыя плантатары і багатыя землеўладальнікі. Ва ўладзе ih каля дзесяці. У іх ужо некалькі гадоў ёсць тое, што вы называеце Ковенантом. Ковенант кантралюе ўсё, што можа.
  
  
  
  У іх нізкая заработная плата, і большасць горцаў ўзялі ў пазыку ў Ковенанта, каб выжыць. У выніку яны ўвесь час у пазыках. Запавет мае значэння, працуе чалавек ці не і колькі ён зарабляе, працуючы. Сеньёр Деннисон усё б змяніў. У выніку членам Пакта прыйдзецца прыкласці больш намаганняў, каб атрымаць працоўную сілу і, такім чынам, павысіць заработную плату і палепшыць абыходжанні з людзьмі. Гэтая плантацыя была першай пагрозай ih улады над людзьмі і зямлёй. Таму яны выйграюць, калі плантацыя не будзе завершана. Павінна быць, яны вырашылі, што прыйшоў час дзейнічаць. Затым першай спробы перашкодзіць сеньёра Деннисону атрымаць зямлю, яны нанялі кілера ".
  
  
  
  Нік адкінуўся назад і пералічыў усё, што сказаў Хорхе. Ён ведаў, што бразілец чакае эга узгадненняў. Якім бы хуткім і нецярплівым нас быў Хорхе, эму здавалася, што прыйдзецца чакаць гадзінамі.
  
  
  
  "Цяпер вы можаце сабе ўявіць, сеньёр Нік?" ён спытаў.
  
  
  
  "Гэта так жа ясна, як бервяно, ці не так?"
  
  
  
  "Відавочна, што так", - сказаў Нік. "Занадта ясна. Я заўсёды вучыўся з падазрэннем ставіцца да занадта відавочным рэчам. Магчыма, ты маеш рацыю, але я лепш падумаю. Хто гэта быў той чалавек, які падтрымліваў вас перад выбарамі начальнікам паліцыі? "
  
  
  
  Твар Хорхе набыло поўнае глыбокай пашаны выраз, як калі б ён казаў аб святым.
  
  
  
  "Гэта Рохадас, - сказаў ён.
  
  
  
  "Рохадас", - сказаў сабе Нік, правяраючы архіў імёнаў і людзей, які захоўваецца ў адмысловым раздзеле свайго мозгу. Імя сказала эму нічога.
  
  
  
  "Так, Рохадас", - працягнуў Хорхе. "Ён быў у Партугаліі, дзе працаваў выдаўцом некалькіх невялікіх газет. Там ён навучыўся звяртацца з грашыма і быць добрым лідэрам асяроддзяў людзей. Ён заснаваў новую палітычную партыю, якую ненавідзіць і баіцца Ковенант. Гэта партыя рабочых, беднякоў, і ён сабраў вакол сябе групу арганізатараў. Яны тлумачаць фермерам, чаму яны павінны галасаваць, і прасачыць, каб гэта сапраўды адбылося. Рохадас паклапаціўся абсталяваннем ўсім гэтым: лідэрстве, ведах і грошах. Ёсць людзі, якія кажуць, што Рохадас - экстрэміст, парушальнік спакою, але гэта яны, каму Альянс промыл мазгі ".
  
  
  
  "І што Рохадас і эга група нясуць адказнасць для людзей, якія выберуць вас".
  
  
  
  "Так", - прызнаўся начальнік паліцыі. "Але ёй не па людзей Рохадаса, аміга. Яго сам сабе гаспадар. Яе нам, каму не падпарадкоўваюся, разлічваю на гэта ".
  
  
  
  Нік ўсміхнуўся. Мужчына даволі хутка стаў на дыбачкі. Ён, безумоўна, настойваў на сваёй незалежнасці, але вы лёгка можаце выкарыстоўваць эга асабістую гонар, каб паўплываць на яго. Нік ужо зрабіў гэта сам. І ўсё ж Нік ўсё яшчэ верыў, што можа эму давяраць.
  
  
  
  "Як называецца гэтая новая група, Хорхе?" - запытаўся Нік. "Ці ў іх няма імя?"
  
  
  
  'Так. Рохадас называе гэта Новае Дыяметр, група Новага Дня. Рохадас, сеньёр Нік, адданы справе чалавек.
  
  
  
  Нік падумаў, што Гітлер, Сталін і Чынгісхан - усе, адданыя справе людзі. Гэта проста залежыць ад таго, чаго вы адданыя.
  
  
  
  "Яе гатэль б калі-небудзь сустрэцца з Рохадасом", - сказаў ён.
  
  
  
  "Я буду шчаслівы арганізаваць гэта", - адказаў начальнік паліцыі. "Ён жыве недалёка адсюль, у закінутай місіі недалёка ад Барра-ду-Пираи. Ён і эга людзі размясцілі там свой штаба ".
  
  
  
  "Muito obrigado", - сказаў Нік, устаючы. "Я вяртаюся ў Рыа, каб убачыць місіс Деннисон. Але ёсць яшчэ адна важная рэч, якую вы можаце зрабіць для мяне. Мы з вамі ведаем, што смерць Тодда Деннисона не была звычайным рабаваннем. Яе хачу, каб вы адправілі паведамленне аб гэтым, як і раней. Яе таксама хачу, каб вы сказалі, што як асабісты сябра Тодда яе праводжу ўласнае расследаванне ".
  
  
  
  Хорхе дзіўна падняў вочы. "Прабачце, сеньёр Нік", - сказаў ён. "Але хіба не так вы папярэджваеце ну, што преследуете ih?"
  
  
  
  "Я так думаю", - усміхнуўся Нік. "Але гэта самы хуткі спосаб, каб звязацца з імі. Са мной можна звязацца ў офісе Тодда або ў місіс Деннисон ".
  
  
  
  Зваротны шлях у Рыа быў хуткім і лёгкім. Ён ненадоўга прытармазіў ў тым месцы, дзе "кадылак" пагрузіўся ў цясніну. Машыну не было відаць, таму што яна знаходзілася ў густой часткі зараснікаў ля падножжа скал. Могуць прайсці дні, па нядзелях, нават месяцы, перш чым эга знойдуць. Тады гэта будзе зарэгістравана як адна вакол многіх аварый. Хто б нам паслаў эга, да цяперашняга часу ўжо ведаў, што адбылося.
  
  
  
  Ён думаў пра землеўладальнікаў Ковенанта і аб тым, што сказаў Хорхе.
  
  
  
  Прыбыўшы ў Рыа, ён выявіў кватэру Деннисона ў раёне Копакабана, на вуліцы Руа Канстант Рамас з выглядам на Прайя-дэ-Копакабана, гэты прыгожы ўчастак пляжу, які мяжуе амаль з усім горадам. Перад візітам ён зайшоў на пошту і адправіў дзве тэлеграмы. Адну адправіў Білу Деннисону і напісаў эму заставацца ў школе да далейшага паведамлення. Іншая тэлеграма была адпраўлена Хоуку, і Нік выкарыстаў для нах просты код. Эму было ўсё роўна, калі хто-то эга расшыфруе. Затым ён пайшоў па адрасе 445 Rua Канстанта, Ramos, у кватэру Деннисона.
  
  
  
  Пасля таго, як ён патэлефанаваў, дзверы адчыніліся, і Нік паглядзеў у пару светла-шэрых вачэй, якія цьмеюць пад пасму кароткіх ільняных валасоў. Ён назіраў, як вочы хутка слізгалі па эга магутнаму торсу. Ён спытаў. - "Місіс Деннисон?" "Яго Нік Картэр".
  
  
  
  Твар дзяўчыны праяснілася. "Аб божа, ёй так рада, што ты тут", - сказала яна. "Я чакала цябе з раніцы. Вы, павінна быць, чулі ...?
  
  
  
  У яе вачах быў бяссільны гнеў. Нік убачыў, як яна сціскае кулакі.
  
  
  
  "Так, яе чуў", - сказаў ён. "Я ўжо быў у Лос-Рейесе і бачыў, начальніка паліцыі. Голас чаму ёй прыйшоў пазней ".
  
  
  
  Вівіан была аранжавая паласа піжамы з глыбокім выразам спераду, які падкрэсліваў яе маленькую завостраную грудзі. "Нядрэнна", - падумаў ён, спрабуючы адразу выкінуць гэта вакол галавы. Яна выглядала інакш, чым ён чакаў. Цяпер ён паняцця не меў, як яна будзе выглядаць, але, па меншай меры, ён не ведаў, што ў Тодда такі гарачы густ.
  
  
  
  'Вы не ўяўляеце, як я рада, што ты тут, - сказала яна, узяўшы эга за руку і ведучы ў кватэру. "Я больш не магу гэтага выносіць".
  
  
  
  Ee цела ў эга рукі было мяккім і цёплым, ee твар было спакойным, а тон яе быў разважлівым. Яна праводзіла эга ў вялікую гасціную, абстаўлены ў сучасным шведскім стылі, з акном ва ўсю даўжыню пакоя, выходившим на акіян. Калі яны ўвайшлі, іншая дзяўчына ўстала з L-вобразнага канапы. Яна была вышэй Вівіан Деннисон і зусім іншы. На ёй было простае белае сукенка, якое сядзела на ёй, як пальчатка. Вялікія чорныя вочы глядзелі на Ніка. Ee рот быў вялікім і адчувальным, доўгія чорныя бліскучыя валасы спадалі да плячэй. У нах была круглая, поўная грудзі і высокая, вузкая знешнасць бразільскіх дзяўчат, што цалкам адрознівалася ад бледных ангельскіх школьніц. Гэта была дзіўная камбінацыя, гэтыя двое, і Нік выявіў, што занадта доўга глядзіць на нах.
  
  
  
  "Гэта Марыя Хос", - сказала Вівіан Деннисон. "Мэры ... ці, яе б сказаў, была ... сакратаркай Тодда".
  
  
  
  Нік убачыў люты погляд Марыі Хоуз Вівіан Деннисон. Ён таксама заўважыў, што ў Марыі Хоуз былі чырвоныя абводкі вакол гэтых прыгожых чорных вачэй. Калі яна пачала казаць, ён быў упэўнены, што яна плакала. Яе голас, мяккі і аксамітны, здаваўся няўпэўненым і некантралюемым.
  
  
  
  "Гэта ... з задавальненнем, сеньёр", - мякка сказала яна. "Я як раз збіраўся сыходзіць".
  
  
  
  Яна павярнулася да Вівіан Деннисон. "Я буду ў офісе, калі яе табе спатрэблюся". Дзве жанчыны паглядзелі аднаго на аднаго і нічога не сказалі, але ih вочы казалі пра многае. Нік на імгненне зірнуў на іх. Яны былі так процілеглыя адзін аднаму. Хоць ён не мог засноўваць гэта на нас, на чым, ён ведаў, што яны ненавідзяць адзін аднаго. Ён паглядзеў на Марыю Хоуз, якая выходзіць за дзверы, на ee стройныя сцёгны і цвердую азадак.
  
  
  
  "У нах шмат прывабных бакоў, ці не так?" - сказала Вівіан. "У нах была бразільская маці і бацька-ангелец".
  
  
  
  Нік паглядзеў на Вівіан, якая займаецца сабрала эга чамадан і змясціла ў бакавую пакой. "Застанься тут, Нік, - сказала яна. "Тод гатэль, каб гэта было так. Гэта вялікія апартаменты са гукаізаляцыяй гасцявой спальні. Вы атрымліваеце ўсю неабходную свабоду ".
  
  
  
  Яна адкрыла суставаў на акне, і пранікаў унутр сонечны брылёў. Яна ішла цалкам кантралюючы сітуацыю. Дзіўна, але Марыя Хоуз здавалася засмучанай значна больш. Але ён зразумеў, што адны могуць душыць свае пачуцці лепш, чым іншыя. Вівіан на імгненне пайшла і вярнулася, апранутая ў цёмна-сіняя сукенка, панчохі і балетныя тэпцікі на высокіх абцасах. Яна села на доўгую лаўку, і толькі цяпер здалася сумнай ўдавой. Нік вырашыў расказаць гэй, што ён думае аб аварыі. Калі ён скончыў, Яна пакруціла галавой.
  
  
  
  "Я не магу ў гэта паверыць", - сказала яна. "Гэта занадта жудасна, каб нават думаць пра гэта. Павінна быць, гэта было рабаванне. Гэта проста неабходна. Я не магу сабе гэтага ўявіць. Аб Божа. Вы не ведаеце так шмат рэчаў, аб якіх яе хачу з вамі пагаварыць. Божа мой, мне трэба з хема пагаварыць.
  
  
  
  Тэлефон перапыніў ih размова. Гэта была першая рэакцыя на смерць Тодда. Тэлефанавалі калегі па бізнесе, калегі і сябры вакол Рыа. Нік бачыў, як Яна звярталася з усімі са сваёй стрыманай эфектыўнасцю. Гэта было зноў, адчуванне, што яна цалкам адрозніваецца ад жанчыны, якую ён чакаў знайсці тут. Якім-то чынам, падумаў ён, ён чакаў ад нах больш мяккага і хатняга характару. Гэтая дзяўчына ўсё кантралявала і была ідэальна ураўнаважанай, занадта ураўнаважанай. Яна казала правільныя рэчы правільным чынам усім, але што-то атрымалася не зусім так, як павінна было быць. Магчыма, гэта быў погляд гэта бледна-шэрых вачэй, якія ён сустракаў, пакуль яна размаўляла па тэлефоне. Нік падумаў, не шталь ён занадта крытычным або падазроным. Можа быць, яна была вакол іх, хто ўсё пхае усе пачуцці ў бутэльку і адпускае сябе толькі тады, калі застаецца адна.
  
  
  
  Нарэшце яна ўзяла трубку і прыкладае побач з тэлефонам.
  
  
  
  "Я больш не размаўляю па тэлефоне", - сказала Вівіан, гледзячы на гадзіннік. "Я павінен пайсці ў банк. Тэлефанавалі ўжо тройчы. Мне трэба падпісаць некалькі папер. Але я ўсё яшчэ хачу пагаварыць з табой, Нік. Давай зробім гэта сёння ўвечары, калі ўсё супакоіцца, і мы зможам пабыць адны ".
  
  
  
  "Добра", - сказаў ён. "У мяне яшчэ ёсць справы. Яе потым вярнуся абеду.
  
  
  
  Яна схапіла эга за руку і адкрыта ўстала перад ім, прыціснуўшыся грудзьмі да эга куртцы.
  
  
  
  "Я рада, што ты тут, Нік, - сказала яна. "Ты не ўяўляеш, як прыемна мець са мной зараз добрага сябра Тодда. Ён шмат мне пра цябе расказаў ".
  
  
  
  "Я рады, што магу табе дапамагчы", - сказаў Нік, не разумеючы, чаму гэта вочы заўсёды казалі што-то акрамя яе вуснаў.
  
  
  
  Яны разам спусціліся ўніз, і калі яна пайшла, Нік убачыў, што з-за зялёнага расліны з'явіўся іншы знаёмы.
  
  
  
  "Хорхе!" усклікнуў Нік. 'Што ты тут робіш?'
  
  
  
  "Гэта паведамленне, якое ёй адправіў, - сказаў начальнік паліцыі, - не трапіла ў мэта. Ён быў адпраўлены ў гадзіну ночы, калі вакол Ковенанта патэлефанавалі мне. Яны хочуць пазнаёміцца з табой. Яны чакаюць вас у кактэйль-бары гатэля Delmonido, наадварот ". Начальнік паліцыі надзеў фуражку на галаву. "Я не думаў, што твой план дасць вынікі так хутка, сеньёр Нік", - сказаў ён.
  
  
  
  "Проста ўвайдзіце і спытаеце сеньёра Диграно. Ён прэзідэнт Ковенанта ".
  
  
  
  "Добра", - адказаў Нік. "Паглядзім, што яны скажуць".
  
  
  
  "Я пачакаю тут", - сказаў Хорхе. "Вы не вернецеся з доказамі, але вы ўбачыце, што я маю рацыю".
  
  
  
  Бар гатэля быў добра асветлены для кактэйль-бара. Ніка адвялі да нізкага круглага стала ў куце пакоя. За гэтым сталом сядзела пяць чалавек. Сеньёр Диграно ўстаў. Гэта быў высокі строгі мужчына, які добра гаварыў па-ангельску і, відавочна, які выступаў ад імя астатніх. Усе яны былі дагледжанымі, стрыманымі і афіцыйнымі мужчынамі. Яны паглядзелі на Ніка напышлівым, спакойным поглядам.
  
  
  
  "Un coquetel, сеньёр Картэр?" - спытаў Диграно.
  
  
  
  "Aguardente, porfavor", - адказаў Нік, седзячы ў пустым крэсле, відавочна прызначаным для яго. Каньяк, які ён атрымаў, быў партугальскім каньяком вельмі добрага якасці.
  
  
  
  "Па-першае, сеньёр Картэр, - пачаў Диграно, - нашы спачуванні ў сувязі са смерцю вашага сябра сеньёра Деннисона. Вам можа быць цікава, чаму мы гатэлі вас бачыць так хутка ".
  
  
  
  "Дай-ка адгадаю", - сказаў Нік. "Ты хочаш мой аўтограф".
  
  
  
  Диграно ветліва ўсміхнуўся. "Мы не будзем абражаць наш інтэлект гульнямі,
  
  
  
  Сеньёр Картэр, - працягнуў ён. "Мы не дзеці і не дыпламаты. Мы мужчыны, якія ведаюць, чаго хочуць. Трагічная смерць вашага сябра, сеньёра Деннисона, несумненна, пакіне эга плантацыю незавершанай. З часам усё гэта, плантацыі і забойства эга будуць забытыя, калі вакол гэтага не будзе створана праблема. Калі гэта. сапраўды стане праблемай, будзе расследаванне, і іншыя прыйдуць, каб скончыць плантацыю. Мы лічым, што чым менш увагі эму надаецца, тым лепш для ўсіх. Вы гэта разумееце?
  
  
  
  "Карацей, - мякка ўсміхнуўся Нік, - ты думаеш, яе павінен я займацца сваімі справамі".
  
  
  
  Диграно кіўнуў і ўсміхнуўся Ніку.
  
  
  
  "Гэта менавіта тое, што ёсць", - сказаў ён.
  
  
  
  "Што ж, амигос", - сказаў Нік. "Тады яе магу сказаць вам гэта; што я не паеду, пакуль не дазнаюся, хто забіў Тодда Деннисона і чаму ".
  
  
  
  Сеньёр Диграно абмяняўся некалькімі словамі з астатнімі, прымусіў сябе ўсміхнуцца і зноў паглядзеў на Ніка.
  
  
  
  "Мы прапануем вам атрымаць асалоду ад Рыа і карнавалам, а затым проста паехаць дадому, сеньёр Картэр", - сказаў ён. "Было б разумна зрабіць гэта. Калі шчыра, вялікую частку часу мы прывыклі дамагацца свайго ".
  
  
  
  "Я таксама, джэнтльмены", - сказаў Нік, устаючы. "Прапаную скончыць гэты бессэнсоўны размову. Яшчэ раз дзякуй за брэндзі.
  
  
  
  Ён адчуваў, як ih вочы пранізваюць эга спіну, калі ён выходзіў вакол гатэля. Яны не дарма трацілі час на глупства. Яны адкрыта пагражалі эму і, несумненна, мелі гэта на ўвазе. Oni гатэляў, каб плантацый заставалася незавершанай. У гэтым не было ніякіх сумневаў. Як далёка яны зойдуць, каб пераканаць эга спыніцца? Напэўна, даволі далёка. Але ці былі яны сапраўды адказныя за забойства Тодда Деннисона, або яны проста скарысталіся сваім шанцам, каб пакінуць плантацыю незавершанай? Гэта былі, відавочна, халодныя і бязлітасныя стромкія паравыя, якія не ўхіляліся ад гвалту. Яны думалі, што змогуць дасягнуць сваёй мэты з дапамогай адкрытых пагроз. І ўсё ж прастата за ўсё эга па-ранейшаму раздражняла. Магчыма, рэўматызму Хоука эга тэлеграму пралье некаторы сьвяты на гэты лейцара. Чаму-то ў яго ўзнікла адчуванне, што гаворка ідзе аб значна большым, чым аб гэтай невялікай групе людзей. Ён спадзяваўся, што памыляўся, таму што, калі б усё было так проста, па меншай меры, у яго быў бы адпачынак. На імгненне ў эга галоў прамільгнуў вобраз Марыі Howes.
  
  
  
  Хорхе чакаў эга на павароце дарогі. Каго заўгодна абурыла б пары Хорхе "Я казаў табе". Але Нік разумеў гэтага гордага, запальчывага і няўпэўненага ў сабе чалавека, нават спачуваў эму.
  
  
  
  Нік спачатку гатэль паведаміць эму пра інцыдэнт з Кадиллаком і тэлеграме Хоуку, але затым адмовіўся ад гэтага. Калі гады доўгі вопыт чаго эга і даведаўся, гэта асцярожнасці. Такая асцярожнасць, якая займаецца казала эму не давяраць нікому да іх тхара, пакуль ён не стане цалкам упэўненай у сабе. У дзіўным дачыненні да Хорхе заўсёды можа быць што-то яшчэ. Ён так не думаў, але не быў упэўнены, таму проста распавёў эму аб пагрозах у эга адрас. Калі ён сказаў, што не прыходзіць да якіх-небудзь высноў, Хорхе выглядаў збянтэжаным.
  
  
  
  Ён бушаваў. - "Яны былі адзінымі, каму была выгадная смерць сеньёра Тодда. Яны пагражаюць табе, а ты ўсё яшчэ не ўпэўнены?" 'Гэта неверагодна. Гэта ясна, як бервяно ".
  
  
  
  "Калі яе правоў, - павольна сказаў Нік, - вы думалі, што Тод шталь ахвярай рабавання. Гэта было так жа ясна, як дзень ".
  
  
  
  Ён назіраў, як Хорхе напружыў сківіцы і пабялеў ад гневу. Ён ведаў, што досталь, эга вельмі жорстка, але гэта быў адзіны спосаб пазбавіцца ад гэтага ўплыву з эга боку
  
  
  
  "Я вяртаюся ў Лос-Рэес", - бадзёра сказаў Хорхе. "Са мной можна звязацца ў маім офісе, калі я вам спатрэблюся".
  
  
  
  Нік глядзеў, як Хорхе люта з'язджае, затым паплёўся да Прайя, пляжу. З-за надыходзячай цемры пляж быў амаль бязлюдным. Аднак на бульвары было поўна дзяўчат з прыгожымі доўгімі нагамі, вузкімі сцёгнамі і поўнай круглай грудзьмі. Кожны раз, гледзячы на іх, ён думаў пра Марыю Хоуз і яе інтрыгуючай прыгажосці. Ee чорныя валасы і цёмныя вочы не давалі эму спакой. Ён задаваўся пытаннем, якое было б даведацца яе лепей. Больш чым цікава, ён быў у гэтым упэўнены. Паўсюль былі прыкметы надыходзячага карнавала. Гэта было час, калі ўвесь горад ператварыўся ў велізарную тусовочную масу людзей. Увесь горад быў упрыгожаны гірляндамі і рознакаляровымі агнямі. Нік спыніўся на імгненне, калі група рэпетавала самбы, складзеныя спецыяльна для Карнавала. Яны будуць удзельнічаць у незлічоных танцавальных спаборніцтвах, якія будуць праводзіцца падчас карнавала. Нік пайшоў далей, і калі ён дабраўся да абодва канца Прайя-дэ-Копакабана, было ўжо цёмна, і ён вырашыў павярнуць назад. Акуратныя дагледжаныя будынкі заканчваліся сеткай вузкіх завулкаў, уздоўж якіх размяшчаліся крамы. Калі ён павярнуўся, эму заступілі дарогу трое тоўстых мужчын з дзевяццю пляжнымі не здымае сродкаў. Яны трымалі парасоны пад пахамі, але парасоны наверсе працягвалі выпадаць. Пакуль Нік абыходзіў ih, одзіна вакол мужчын дастаў вакол кішэні кавалак вяроўкі і паспрабаваў звязаць парасоны.
  
  
  
  "Вызначыць, сеньёр", - крыкнуў ён Ніку. "Не маглі б вы працягнуць руку?"
  
  
  
  Нік ўсміхнуўся і падышоў да іх. "Вось, калі ласка", - сказаў мужчына, паказваючы на тое месца, дзе ён гатэль завязаць вузел. Нік паклаў туды руку і ўбачыў, як парасон, падобны на вялікі таран, набліжаецца да яму і ўразаецца эму ў вышыню. Нік развярнуўся і ўбачыў зоркі. Ён упаў на калені і потым на зямлю. Ён змагаўся, каб заставацца ў свядомасці. Мужчыны груба схапілі эга і адкінулі назад на зямлю. Ён ляжаў нерухома, выкарыстоўваючы сваю вялікую сілу волі, каб заставацца ў свядомасці.
  
  
  
  "Мы можам забіць эга тут", - пачуў ён словы аднаго вакол мужчын. "Давай зробім гэта і пойдзем".
  
  
  
  "Няма", - пачуў ён іншага. "Было б занадта падазрона, калі б першага аднаго амерыканца таксама знайшлі мёртвым і абрабаваным. Вы ведаеце, што мы не павінны выклікаць ніякіх далейшых падазрэнняў. Наша задача - кінуць эга ў моры. Вы пагрузіце эга машыну ".
  
  
  
  Нік ляжаў нерухома, але эга гол-зноў праяснілася. Ён думаў. Праклён! Самы стары трук ў свеце, і ён трапіўся ў яе, як пачатковец. Ён ўбачыў перад сваім тварам тры пары нага. Ён ляжаў на праведзеныя вылічэнні, падціснуўшы левую руку. Упёршы руку ў плітку, ён сабраў усе сілы ў сваіх масіўных сцегнавых цягліцах і ўдарыў нагамі па лытках тых, хто нападаў. Яны ўпалі на яго зверху, але ён устаў так хутка, як котка. Яны паставілі цяжкія парасоны каля сцяны дома. Нік хутка схапіў адзін і ўдарыў ім аднаго вакол мужчын у жыцці. Мужчына паваліўся на зямлю, плюясь крывёю.
  
  
  
  Одзіна вакол двух іншых кінуўся да яго з працягнутымі рукамі. Нік з лёгкасцю адхіліўся ад яго, схапіў руку і ўдарыў ёю аб сцяну. Ён пачуў гук ламаліся костак, і чалавек упаў на зямлю. Трэці раптам выцягнуў нож. Х'юга, штылет Ніка, усё яшчэ надзейнае быў замацаваны пад эга правым рукавом, і ён вырашыў пакінуць эга там. Ён быў упэўнены, што гэтыя людзі былі аматарамі. Яны былі нязграбнымі. Нік нагнуўся, калі трэці мужчына паспрабаваў ударыць эга нажом. Ён дазволіць мужчыну падысці аблізвае, а затым зрабіў выгляд, што скача. Мужчына неадкладна адказаў, нанёсшы ўдар нажом. Калі мужчына зрабіў гэта, Нік схапіў руку і вывярнуў яе. Мужчына закрычаў, чым балюча. Каб быць абсалютна упэўненым, ён нанёс эму яшчэ адзін удар каратэ па шыі, і той упаў.
  
  
  
  Усё прайшло хутка і лёгка. Адзіным сувенірам бітвы быў сіняк на скроні. "Па параўнанні з чалавекам з" Кадзілака ", - падумаў Нік. Ён хутка абшукаў ih кішэні. У аднаго быў кашалёк з пасведчаннем асобы. Ён быў дзяржаўным чыноўнікам. У іншага, акрамя некаторых няважных дакументаў, было пасведчанне асобы. Ён ведаў ih імёны, ну можна было адсачыць, але для гэтага эму прыйшлося б прыцягнуць паліцыю, а Нік гэтага не гатэль. Па крайняй меры, пакуль. Гэта толькі ўскладніла б усе. Але ва ўсіх траіх была адна рэч: маленькая акуратная белай картка. Яны былі зусім пустымі, за выключэннем маленькай чырвонай кропкі пасярэдзіне. Верагодна, гэта быў нейкі знак. Ён заклаў тры карты ў хвіліну і працягнуў шлях.
  
  
  
  Павольна падыход да кватэры Вівіан Деннисон, ён думаў толькі аб адным: хто-то, мабыць, вельмі гатэль пазбавіцца ад яго. Калі б гэтыя трое нягоднікаў былі пасланыя Ковенантом, удзельнікі не гублялі б час дарма. Тым не менш ён падазраваў, што Ковенант быў накіраваны толькі на тое, каб напалохаць яго, а не забіць эга, і гэтыя трое мелі намер забіць эга. Магчыма, Вівіан Деннисон зможа праліць святыя на гэты дзіўны клубок.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 4
  
  
  
  
  
  
  
  Вівіан чакала Ніка дома. Яна адразу заўважыла сіняк, калі ён пайшоў у ванную, каб асвяжыцца. Праз дзверы яна назірала, як Нік здымае куртку і расшпільвае кашулю. Ў люстэрка ён бачыў, як яна ўглядаецца ў эга магутнае мускулістае цела. Яна спыталася ў яго, што здарылася, і калі ён сказаў эй, на яе твары прамільгнуў страх. Яна павярнулася і прайшла ў гасціную. Нік выпіў трохі моцнага напою, калі выйшаў па ваннай.
  
  
  
  "Я думала, табе гэта спатрэбіцца", - сказала яна. "Вядома, ведаю". Цяпер на ёй было доўгае чорнае сукенка, застегнутое да падлогі. Шэраг маленькіх гузікаў не сыходзіў у пятліцы, а ў маленькія пеўні. Нік зрабіў глыток і сел на доўгую лаўку. Вівіан села побач з ім, паставіўшы шклянку на калені.
  
  
  
  "Што азначае белай картка з чырвонай кропкай пасярэдзіне?" ён спытаў.
  
  
  
  Вівіан на імгненне задумалася. "Я ніколі не бачыла такой карты", - сказала яна. Але гэта сімвал партыі Новае Дыяметр, групы экстрэмістаў па гор. Яны выкарыстоўваюць эга для ўсіх сваіх банэраў і плакатаў. Як жа так?'
  
  
  
  "Я бачыў гэта дзе-то ў апошні раз", - лаканічна адказаў Нік. Такім Чынам, Рохадас. Чалавек натоўпу, вялікі дабрадзей, вялікі лідэр, Хорхе. Чаму трое эга прыхільнікаў спрабавалі забіць эга? Усе пачалі дзейнічаць.
  
  
  
  Вівіан працягнула шклянку і, седзячы там, здавалася, iso усіх сіл спрабавала не расплакацца. Толькі гэтыя круглыя, поўныя і халодныя вочы, уставившиеся на яго, не падыходзілі да ўсяго. Колькі б ён нам хацеў, ён не знаходзіў у гэтым нам найменшага следу вашыя смутку.
  
  
  
  "Гэта быў жудасны дзень, разумееце?" яна сказала. "Падобна на тое, што свет вотум-вотум абрынецца, і няма каму спыніць эга. Яе так шмат хачу сказаць, але не магу. У мяне тут няма сяброў, няма сапраўдных сяброў. Мы тут недастаткова доўга, каб завесці сапраўдных сяброў, і мне не так лёгка мець зносіны з людзьмі. Голас чаму ты не ўяўляеш, як я шчаслівы, што ты тут, Нік. На імгненне яна ўзяла эга за руку. "Але мне трэба некаторы аб чым пагаварыць. Што-то вельмі важнае для мяне, Нік. На працягу дня мне стала ясна адно. Яе ведаю аб забойстве Тодда і цаню, што вы спрабуеце разабрацца ў гэтым. Але я хачу, каб ты зрабіў што-небудзь для мяне, нават калі ты думаеш, што гэта бескарысна. Яе, хачу, каб ты ўсё забыўся, Нік. Так, яе, лічу, што ў рэшце рэшт гэта да лепшага. Пакінь усё. Здарылася тое, што здарылася. Тод мёртвы, і гэтага нельга змяніць. Мяне не хвалюе, хто гэта зрабіў, чаму і як. Ён сышоў, і гэта ўсё, што для мяне важна ".
  
  
  
  Сапраўды? Нік амаль спытаў, але не паварушыўся. Проста забудзь абсталяваннем ўсім. Гэты лейцара быў нумарам адзін у мясцовай дзесятцы. Здавалася, усе гэтага гасцініцы. Той хлопец з "Кадзілака", "Ковенант", трое нягоднікаў Рохадаса і цяпер Вівіан Деннисон. Усе гатэлі, каб ён спыніўся.
  
  
  
  "Вы ў шоку, ці не так?" - спытала Вівіан. 'Ты разумееш, што я сказала.
  
  
  
  "Мяне цяжка здзівіць, - сказаў Нік.
  
  
  
  "Я не ведаю, ці змагу ёй гэта растлумачыць, Нік", - сказала Вівіан. "Гэта з-за многіх рэчаў. Як толькі яе уладила ўсе пытанні, яе хачу сысці. Яе дакладна не хачу заставацца тут даўжэй неабходнага. Занадта шмат балючых успамінаў. Я не хачу чакаць расследавання смерці Тодда. І Нік, калі Тод быў забіты па якой-то прычыне, я не хачу ведаць гэтую прычыну. Можа, у яго былі гульнявыя даўгі. Ён мог быць уцягнуты ў падазроную сувязь. Можа, гэта была іншая ... жанчына.
  
  
  
  Нік прызнаўся, што гэта ўсё-ідэальныя, лагічныя рашэнні, за выключэннем таго, што Тод Деннисон нават не падумаў бы пра гэта. І ён быў амаль упэўнены, што яна гэта ведала, хоць зноў жа яна не ўсведамляла, што ён таксама ведаў. Ён дазволіў гэй працягнуць. Гэта станавілася ўсё цікавей.
  
  
  
  "Ты разумееш, Нік?" - сказала яна дрыготкім голасам і з дрыготкімі маленькімі вострымі грудзьмі. "Я проста хачу памятаць Тодда такім, якім ён быў. Вельмі спусьцецеся эга не верне. Пошук забойцы не верне эга. Гэта толькі даставіць шмат клопатаў. Можа быць, так думаць няправільна, але мне ўсё роўна. Усё, чаго яе хачу, гэта ўцячы з гэтага са сваімі ўспамінамі. О, Нік, я ... яе так засмучаная.
  
  
  
  Яна сядзела, плачучы, на яго плячы, яе мэта была шчыльна прыціснутая да яму, яе цела дрыжала. Яна прыкладае руку эму на кашулю, на яго масіўныя грудныя цягліцы. Раптам яна падняла галаву і выдаў чмокающий гук страсці. Яна цалкам магла быць зусім сумленнай і проста збітай з панталыку. Гэта было магчыма, толькі ён так не думалі. Ён ведаў, што павінен гэта высветліць. Калі яна будзе гуляць з ім у гульні, ён хутка заўважыць, што ў яго ёсць козыры. Калі ён быў правоў, ён ведаў, што зразумее яе гульню. Калі б ён быў не правы, ён бы вычарпаў сябе, просячы прабачэння перад сваім старым сябрам. Але ён павінен быў даведацца.
  
  
  
  Нік нахіліўся наперад і сваім мовай абвёў яе вусны. Яна застагнала, калі ён прыціснуўся вуснамі да яе вуснаў і даследаваў яе рот сваім мовай. Яна схапіла эга за шыю рукамі, як абцугамі. Ён расшпіліў яе сукенка і адчуў цяпло яе напружаных грудзей. Пад сукенкай на ёй нічога не было, і ён узяў грудзі ў руку. Гэта было мякка і узбуджальна, а сасок ўжо быў цвёрдым. Ён смактаў яе, і калі Яна пачала так моцна супраціўляцца, сукенка ўпала з нах, агаліўшы ee мяккі жыцця, тонкія сцягна і чорны трохкутнік. Вівіан взбесилась і сцягнула з яго штаны.
  
  
  
  "О, божа, божа", - выдыхнула яна, яе вочы змежыліся, і абедзвюма рукамі яна пацерла эга, цела. Яна абвіла рукамі эга шыю і ногі вакол эга цела, яе соску казыталі эга грудзі. Ён трахнул яе як мага хутчэй, і яна ахнула ад задавальнення. Калі яна скончыла, яна закрычала, адпусціла эга і ўпала ніц. Нік паглядзеў на нах. Цяпер ён ведаў ценымногие больш. Яе шэрыя вочы пільна вывучалі яго. Яна павярнулася і закрыла твар рукамі.
  
  
  
  "Божа мой, - усхліпнула яна. 'Што я зрабіла? Што ты павінен думаць абсталяваннем мне?
  
  
  
  Праклён! ён пракляў сябе. Яна ўбачыла выраз эга вачэй і зразумела, што ён думалі яе ролю журботнае ўдавы непраўдападобнай. Яна зноў надзела сукенку, але не зашпіліла эга і прытулілася да эга грудзей.
  
  
  
  Мне так сорамна ", - усхліпнула яна. "Мне так сорамна. Яе сапраўды не хачу пра гэта казаць, але я павінна ".
  
  
  
  Нік заўважыў, што яна хутка адступіла.
  
  
  
  "Тод быў так заняты на гэтай плантацыі", - плакала яна. "Ён не дакранаўся да мяне некалькі месяцаў, не тое каб яе эга вінавачу. У яго было занадта шмат праблем, ён быў ненармальна знясілены і кароткім з панталыку. Але яна была галодная, Нік, і сёння ўвечары, калі ты побач са мной, яе проста не магла нічога з сабой парабіць. Ты зразумеў гэта, ці не так, Нік. Для мяне важна, каб ты гэта зразумеў ".
  
  
  
  "Вядома, яе разумею, дарагая", - заспакаяльна сказаў Нік. "Такія рэчы проста часам здараюцца". Ён сказаў сабе, што яна была не больш сумнай ўдавой, чым ён быў Каралевай Карнавалу, але яна павінна працягваць думаць, што яна разумнейшая за яго. Нік зноў прыціснуў яе да сваіх грудзей.
  
  
  
  "Гэтыя прыхільнікі Рохадаса", - асцярожна спытаў Нік, пагульваючы яе саском грудзей, - "Тод ведаў эга асабіста?"
  
  
  
  "Я б не ведала, Нік, - задаволена ўздыхнула яна. "Тод заўсёды трымаў мяне далей ад сваіх дэль. Я не хачу больш пра гэта казаць, Нік. Пагаворым пра гэта заўтра. Калі яе вярнуся ў Штаты, яе хачу, каб мы засталіся разам. Тады ўсё будзе па-іншаму, і я ведаю, што мы будзем атрымліваць яшчэ адзін з другога значна больш задавальнення ".
  
  
  
  Яна, відавочна, пазбягала далейшых пытанняў. Ён не зусім разумеў, якое дачыненне яна мае да гэтай справы, але імя Вівіан Деннисон павінна было быць у спісе, і гэты спіс станавіўся ўсё даўжэй.
  
  
  
  "Ужо позна", - сказаў Нік, наладжваючы яе. "Ўжо даўно пара спаць".
  
  
  
  "Добра, яе таксама стамілася", - прызналася яна. "Вядома, я не буду з табой спаць, Нік. Спадзяюся, ты гэта разумееш. Тое, што здарылася цяпер, ну ... гэта здарылася, але было б нядобра, калі б мы цяпер разам клаліся спаць ".
  
  
  
  Яна зноў згуляла ў сваю гульню. Яе вочы пацвердзілі гэта. Што ж, ён мог справіцца са сваёй роляй гэтак жа, як і яна. Эму было ўсё роўна.
  
  
  
  "Вядома, дарагая, - сказаў ён. 'Ты абсалютна мае рацыю.'
  
  
  
  Ён устаў і прыцягнуў яе да сябе, прыціскаючы да сябе. Павольна ён прасунуў сваё мускулістае кожнаму племені паміж ee нага. Ee дыханне пачасцілася, цягліцы тугі напружыліся. Ён прыўзняў яе падбародак, каб штогод гэй, у вочы. Яна iso усіх сіл спрабавала працягваць гуляць сваю ролю.
  
  
  
  "Ідзі спаць, дарагая", - сказаў ён. Яна iso усіх сіл спрабавала кантраляваць сваё цела. Ee вусны захацелі эму спакойнай ночы, а вочы назвалі эга мудак. Яна павярнулася і пайшла ў спальню. На дзень яна зноў павярнулася.
  
  
  
  "Ты зробіш тое, аб чым яе цябе прасіла, Нік?" - умольна спытала яна, як маленькая дзяўчынка. "Ты кідаеш гэта непрыемнае справа, ці не так?"
  
  
  
  Яна была не так разумная, як думала, але ён павінен быў прызнаць, што яна добра гуляла ў сваю гульню.
  
  
  
  "Вядома, дарагая", - адказаў Нік, назіраючы, як яе вочы вывучалі яго, каб пераканацца, што ён кажа праўду. "Я не магу хлусіць табе, Вівіан", - дадаў ён. Здавалася, гэта яе задаволіла, і яна пайшла. Ён не хлусіў. Ён спыніцца. Калі-то ён усё ведаў. Калі ён клаўся спаць, яму было прыйшло ў галаву, што ён ніколі раней не спаў з жанчынай, і не адчуваў ад гэтага асаблівага задавальнення.
  
  
  
  На наступную раніцу пакаёўка прынесла сняданак. Вівіан было змрочнае чорнае сукенка з белым каўняром. Тэлеграмы і лісты прыходзілі з усяго свету, і яна ўвесь час размаўляла па тэлефоне падчас сняданку. Для Ніка было дзве тэлеграмы, абодва з Хока, дастаўленыя спецыяльным кур'ерам па офісу Тодда, куды яны былі адпраўленыя. Ён быў шчаслівы, што Хоук таксама выкарыстаў просты код. Ён мог перавесці гэта падчас чытання. Першая тэлеграма эму вельмі спадабалася, так як пацвердзіла эга ўласныя падазрэнні.
  
  
  
  'Я Праверыў усе крыніцы ў Партугаліі. Ніякіх родхадцев, вядомых газет і офісах. Тут таксама няма файла з такім імем. Таксама пыталіся брытанскія і французскія выведкі. Нічога не вядома. У цябе добры адпачынак?
  
  
  
  "Вельмі добра", - прагыркаў Нік.
  
  
  
  'Што ты сказаў?' - спытала Яна, перарываючы тэлефонны званок.
  
  
  
  "Нічога", - сказаў Нік. "Проста тэлеграма з якога-небудзь трэцягатунковых жартаўніка".
  
  
  
  Тое, што пасля партугальскага журналіста зайшоў у тупік, нічога не значыла, але ў AX не было дасье на гэтага чалавека, гэта што-тое казала. Хорхе сказаў, што ён не вакол гэтай краіны, значыць, ён іншаземец. Нік сумняваўся, што Хорхе распавядаў эму казкі. Хорхе і іншыя, вядома, успрынялі гэтую гісторыю добрасумленна. Нік адкрыў другую тэлеграму.
  
  
  
  "Два з паловай мільёна залатых, незаконна адпраўленых на борт, накіроўваліся ў Рыа, былі перахопленыя. Вам гэта дапамагае? Добрая святочная надвор'е?
  
  
  
  Нік скамячыў тэлеграмы і падпаліў. Не, гэта эму не дапамагло, але сувязь павінна была быць, гэта дакладна. Родхадас і грошы, паміж імі была прамая лінія. Не трэба было так шмат грошай, каб падкупіць начальніка паліцыі гарадка ў гарах, але Рохадас выдаткаваў грошы і атрымаў ih кім-то. Два з паловай мільёны золатам, на гэта можна купіць шмат людзей ці шмат чаго. Напрыклад, зброі. Калі Рохадас фінансаваўся звонку, лейцара быў у тым, хема і чаму? І пры чым тут смерць Тодда?
  
  
  
  Ён развітаўся з Вівіан і выйшаў па кватэры. Ён павінен быў сустрэцца з Рохадасом, але спачатку ён пойдзе да Марыі Howes. Сакратар часткі ведае больш, чым жанчына. Ён успомніў чырвоны колер вакол гэтых вялікіх чорных вачэй.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 5
  
  
  
  
  
  
  
  Чырвоныя абводкі вакол гэтых выдатных вачэй зніклі, але яны ўсё яшчэ былі сумнымі. На Марыі Хоуз было чырвонае сукенка. Яе поўныя круглыя грудзях прыціснуліся да тканіны.
  
  
  
  Офіс Тодда апынуўся невялікім памяшканнем у цэнтры горада. Марыя была ў офісе адна. Ён гатэль мець магчымасць пагаварыць з ёй ціха і баяўся шумнага і захламленасці офіса. Яна прывітала эга стомленай усмешкай, але, тым не менш, прыязная. У Ніка ўжо было ўяўленне аб тым, што ён зрабіць гатэль. Гэта павінна было быць груба і бязлітасна, але зараз прыйшоў час, каб дамагчыся вынікаў. Яны прыйдуць і ў бліжэйшы час.
  
  
  
  "Сеньёр Картэр", - сказала Марыя Howes. 'Як ты? Вы яшчэ што-небудзь адкрылі?
  
  
  
  "Вельмі мала", - адказаў Нік. "Але я прыйшоў не для гэтага. Яе прыйшоў за табой ".
  
  
  
  "Я ўсцешаная, сеньёр", - сказала дзяўчына.
  
  
  
  "Называй мяне Нікам", - сказаў ён. "Я б не хацеў, каб гэта было, як гэта афіцыйна".
  
  
  
  "Добра, сеньёр ... Нік", - паправіла яна сябе. 'Чаго ты хочаш?'
  
  
  
  "Трохі або вельмі шмат", - сказаў ён. "Гэта залежыць ад таго, як вы на гэта глядзіце". Ён абышоў крэсла і ўстаў побач з яе крэслам.
  
  
  
  "Я тут у адпачынку, Марыя", - сказаў ён. "Я хачу павесяліцца, штогод рэчы, мець уласнага чэкі варта захоўваць і павесяліцца з хема-небудзь на карнавале".
  
  
  
  У нах на лбе з'явілася невялікая маршчынка. Яна была неуверена, і Нік крыху збянтэжыў яе. Нарэшце яна пачала гэта разумець.
  
  
  
  "Я маю на ўвазе, што ты застанешся са мной ненадоўга", - сказаў ён. "Ты не пашкадуеш аб гэтым, дарагая. Яе, чуў, што бразільскія дзяўчыны моцна адрозніваюцца ад іншых жанчын. Яе хачу выпрабаваць гэта на ўласным вопыце ".
  
  
  
  Яе вочы пацямнелі, і яна сціснула вусны. Ён бачыў, што пройдзе ўсяго імгненне, перш чым яна выбухне гневам.
  
  
  
  Ён хутка нахіліўся і пацалаваў яе ў мяккія поўныя вусны. Яна не магла абярнуцца, таму што ён моцнага схапіў ee. Марыя вырвалася і ўскочыла. Гэтыя добрыя вочы цяпер сталі вугальна-чорнымі, страляючы ў Ніка агнём. Яе грудзей падымаліся і апускаліся ў рытме яе пачашчанага дыхання.
  
  
  
  "Як ты смееш?" - крыкнула яна на яго. "Я думаў, што вы лепшы іншага сеньера Тодда, і гэта ўсё, аб чым вы можаце думаць адкрыта цяпер. У вас няма да нас павагі да яму, нам увогуле, нас унутранай стрыманасці? Яго ... я ў шоку. Калі ласка, неадкладна пакіньце гэты офіс ".
  
  
  
  "Супакойся, - працягнуў Нік. "Вы проста трохі заблыталіся. Яе магу прымусіць цябе ўсё забыць ".
  
  
  
  "Ты ... ты ...", - прамармытала яна, не ў сілах знайсці прыдатныя словы для выказвання свайго гневу. "Я не ведаю, што табе сказаць. Сеньёр Тод распавёў мне дзіўныя рэчы пра вас, калі пачуў, што вы прыедзеце. Добра, што ён не ведаў, хто ты на самай дэла. Ён сказаў, што ты лепшы сакрэтны агент, што ты верны, сумленны і сапраўдны іншы. А цяпер вы выручка сюды і просіце мяне трохі павесяліцца з вамі, калі сеньёр Тод памёр ўсяго толькі ўчора. Нягоднік, ты мяне чуеш! Адкат!'
  
  
  
  Нік засмяяўся пра сябе. Эга першы лейцара быў дадзены рэўматызму. Гэта не была хітрасць або гульні. Проста сапраўдны непадробную гнеў. І ўсё ж ён не быў цалкам задаволены.
  
  
  
  "Добра", - сказаў ён бестурботна. "Я ўсё роўна планаваў спыніць расследаванне".
  
  
  
  Ee вочы пашырыліся ад гневу. Яна здзіўлена пляснула ў ладкі. "Я ... мне здаецца, я не пачула цябе", - сказала яна. "Як ты можаш такое казаць? Гэта не справядліва. Хіба вы не хочаце даведацца, хто забіў сеньёра Тодда? Цябе нічога не цікавіць, акрамя весялосці? '
  
  
  
  Яна маўчала, спрабуючы стрымаць сябе і, скрыжаваўшы рукі перад гэтай прыгожай, поўнай грудзьмі. Яна казала холадна і адрывіста. "Паслухайце, - пачала яна, - мяркуючы па тым, што я чула ад сеньёра Тодда, вы адзіны, хто можа дакапацца да ісціны. Добра, ты хочаш правесці са мной карнавал? Хочаце пазнаёміцца з бразільскімі дзяўчатамі? Яе зраблю гэта, яе, зраблю ўсё, калі вы паабяцаеце знайсці забойцу сеньёра Тодда. Мы заключаем здзелку, добра?
  
  
  
  Нік шырока ўсміхнуўся. Пачуцці дзяўчыны былі глыбокімі. Яна была гатовая заплаціць высокую цану за тое, што лічыла правільным. Яна першая не прасіла спыніцца. Гэта надало яму смеласці. Ён вырашыў, што пара праінфармаваць сл.
  
  
  
  "Добра, Марыя Хос", - сказаў ён. "Супакойся, табе не прыйдзецца мець са мной ніякіх дэль. Мне проста трэба было высветліць, і гэта быў самы хуткі спосаб ".
  
  
  
  Табе трэба было што-то высветліць? - сказала яна, збянтэжана гледзячы на яго. 'Абсталяваннем мне?'
  
  
  
  "Так, пра цябе", - адказаў ён. "Я павінен быў што-што ведаць. Спачатку яе праверыў вашу адданасць Тодду.
  
  
  
  "Ты адчуваў мяне", - сказала яна, крыху абураючыся.
  
  
  
  "Я адчуў цябе", - сказаў Нік. - І ў вас усё атрымалася. Я не спыню расследаванне, Марыя, пакуль не дазнаюся праўду. Але мне патрэбна дапамога і дакладная інфармацыя. Вы мне верыце, Мэры?
  
  
  
  "Я хачу верыць вам, сеньёр Картэр?" яна сказала. Яе вочы зноў сталі прыязнымі, і яна паглядзела на яго адкрыта.
  
  
  
  "Ble", - сказаў ён. "Вы любілі Тодда, Марыя? Дзяўчына павярнулася і паглядзела ў маленькае акенца ў офісе. Калі яна адказала, яна казала павольна. Яна старанна падбірала словы, гледзячы ў акно.
  
  
  
  'Каханне?' - сказала яна сумным голасам. "Гатэль б ёй ведаць, што гэта на самай дэла азначае. Не ведаю, ці кахала яго сеньёра Тодда. Яе ведаю, што гэта самы добры і прыемны чалавек, якога ёй калі-небудзь сустракаў. Яе адчувала да яго вялікую павагу, а глыбокае захапленне. Можа быць, яе адчуваў да яму якую-то каханне. Між іншым, калі яе любіла эга, гэта мой сакрэт. У нас ніколі не было прыгод. У яго было глыбокае пачуццё справядлівасці. Голас чаму ён пабудаваў гэтую плантацыю. Нам адзін вакол нас ніколі не зробіць нічога, што прымусіць нас страціць годнасць па адносінах адзін да аднаго. Я не ханжа, але мае пачуцці да сеньёра Тодду былі занадта моцныя, каб скарыстацца ім ".
  
  
  
  Яна павярнула галаву да Ніку. Ee вочы былі сумныя і ганарлівымі, і рабілі яе захапляльнай прыгожай. Прыгажосцю душы і цела.
  
  
  
  "Можа быць, я не зусім сказала тое, што гатэль сказаць, сеньёр Картэр", - сказала яна. "Але гэта што-то вельмі асабістае. Ты адзіны, з хема яе калі-небудзь казала пра гэта ".
  
  
  
  "І вы былі вельмі зразумелыя, Марыя", - сказаў Нік. 'Яе цалкам разумею. Вы таксама ведаеце, што не ўсе ставіліся да Тодду так, як вы. Ёсць яны, хто думае, што я павінен проста забыцца усім абсталяваннем, напрыклад, Вівіан Деннисон. Яна кажа, што здарылася, здарылася, і выяўленне забойцы гэтага не зменіць ".
  
  
  
  "Яна табе сказала?" сказала Марыя, з раз'юшаным выразам твару. "Можа быць, гэта таму, што эй ўсё роўна. Вы калі-небудзь задумваліся пра гэта?
  
  
  
  "Я думаў пра гэта", - сказаў Нік, імкнучыся не засмяяцца. "Чаму ты думаеш пра гэта?"
  
  
  
  "Таму што яна ніколі не цікавілася сеньёраў Тодам, эга працай або праблемамі эга", - злосна адказала Марыя Howes. "Яе не цікавілі важныя для яго рэчы. Усё, што яна зрабіла, гэта спрачалася з ім па нагоды гэтай плантацыі. Яна гатэляў, каб ён спыніў будаўніцтва добраўпарадкаванне ".
  
  
  
  "Ты ўпэўненая, Марыя?"
  
  
  
  "Я чуў, як яна сама гэта казала. Яе, чула, як яны спрачаюцца, - сказала яна. "Яна ведала, што плантацыя будзе каштаваць грошай, вялікіх грошай. Грошы, якія яна аддала перавагу б выдаткаваць на сябе. Яна гатэляў, каб сеньёр Тод марнаваў свае грошы на вялікія вілы і яхты ў Еўропе ".
  
  
  
  Калі Мэры загаварыла, яе вочы свяціліся сумессю гневу і агіды. Гэта была незвычайная жаночая рэўнасць ў гэтай сумленнай, шчырай дзяўчыне. Яна сапраўды пагарджаюць Вівіан, і Нік пагадзіўся.
  
  
  
  "Я хачу, каб ты распавяла мне ўсё, што ведаеш", - сказаў Нік. "Той Родхадас", - ведалі ці ён, і Тод яшчэ іншы?
  
  
  
  Вочы Марыі пацямнелі. "Рохадас звярнуўся з лістом да сеньёра Тодду некалькі дзён таму, але гэта было зусім сакрэтна. Як ты даведаўся?
  
  
  
  "Я варажыў на кававай гушчы", - сказаў Нік. 'Працягвай.'
  
  
  
  "Рохадас прапанаваў сеньёра Тодду буйную суму грошай на плантацыю, якая займаецца была напалову скончаная. Сеньёр Тод адмовіўся.
  
  
  
  "Рохадас сказаў, навошта эму гэтая незавершаная плантацыі?"
  
  
  
  "Рохадас сказаў, што хоча эга, каб эга група магла ee заончить. Па эга словах, гэта былі сумленныя людзі, якія гатэляў дапамагчы людзям, і гэта прынесла б ім шмат новых паслядоўнікаў. Але сеньёр Тод падумаў, што ў гэтым ёсць што-то падазронае. Ён сказаў мне, што не верыць Рохадасу, што ў таго няма ведаў, майстроў і абсталявання, каб скончыць і падтрымліваць плантацыю. Рохадас гатэль, каб сеньёр Тод сышоў ".
  
  
  
  "Ага", - услых падумаў Нік. "Было б больш сэнсу, калі б ён папрасіў Тодда застацца і скончыць плантацыю. Так што ён гэтага не зрабіў. Што сказаў Рохадас, калі Тод адмовіўся?
  
  
  
  Ён выглядаў раз'юшаным, і сеньёр Тод хваляваўся. Ён сказаў, што можа адкрыта супрацьстаяць варожасці буйных землеўладальнікаў. Але Рохадас быў жудасны ".
  
  
  
  "Вы сказалі, што Рохадас прапануе мноства аргументаў. Як шмат?'
  
  
  
  "Больш двух мільёнаў даляраў".
  
  
  
  Нік ціха свіснуў скрозь зубы. Цяпер ён таксама мог зразумець тэлеграму Хока. Гэтыя два з паловай мільёна залатых, звесткі аб якіх яны перахапілі, былі прызначаныя для Рохадаса, каб купіць плантацыю Тодда. У рэшце рэшт, супадзенне не адыграла такой вялікай ролі. Але рэальныя адказы, напрыклад, хто і чаму даў столькі грошай, усё яшчэ заставаліся адкрытымі.
  
  
  
  - У беднага фермера на гэта сыходзіць вельмі шмат часу, - сказаў Нік Марыі. "Як Рохадас збіраўся аддаць Тодду усе гэтыя грошы? Ён згадаў банкаўскі рахунак?
  
  
  
  "Не, сеньёр Тод павінен быў сустрэцца з пасярэднікам, які перадасць грошы".
  
  
  
  Нік адчуў, што эга кроў цячэ хутчэй, што заўсёды здаралася, калі ён быў на правільным шляху. Фірма азначаў толькі адно. Хто б нам даваў грошы, не хацеў рызыкаваць, што Рохадас збяжыць з грашыма. Усё было добра арганізавана хема-то за кулісамі. Плантацыі Тодда і эга смерць можа быць невялікі часткай чаго-то значна большага. Ён зноў павярнуўся да дзяўчыны.
  
  
  
  "Імя, Марыя", - сказаў ён. "Мне трэба імя. Тод згадваў імя гэтага пасярэдніка?
  
  
  
  "Так, гэта яе выратаваў. Голас яе знайшла, - сказала яна, перабіраючы скрыню з паперамі. "Галасоў ён, Альберт Соллимейдж. Ён дакументацыя, і эга бізнесу ў зале ў раёне П'ер Мауа.
  
  
  
  Нік устаў і звыклым жэстам праверыў "люгер" у наплечной кабуры. Ён падняў падбародак Марыі пальцам.
  
  
  
  "Больш ніякіх выпрабаванняў, Марыя. Ніякіх пагадненняў ", - сказаў ён. "Можа быць, калі ўсё скончыцца, мы зможам працаваць разам па-іншаму. Ты вельмі прыгожая дзяўчына.'
  
  
  
  Яркія чорныя вочы глядзелі на гасціннасць, і Марыя ўсміхалася. "З задавальненнем, Нік", - шматабяцальна сказала яна. Нік пацалаваў яе ў шчаку перад тым, як сысці.
  
  
  
  
  
  Раён П'ер Мауа знаходзіўся ў паўночнай частцы Рыа. Гэта быў невялікі магазінчык з просты шыльдай: "Імпартныя тавары - Альберт Соллимадж". Вітрына крамы была пафарбаваная ў чорны колер, каб не было бачна звонку. Гэта была даволі загроможденная вуліца, поўная складоў і паўразбураных будынкаў. Нік прыпаркаваў машыну на куце і працягнуў ісці хады. Гэта быў пост, які ён не хацеў губляць. Пасярэднік у 2 мільёны даляраў быў больш, чым просты скрыпт. У яго будзе шмат карыснай інфармацыі, і Нік меў намер атрымаць яе так ці інакш. Гэта пачатак хутка ператварацца ў вялікі бізнэс. Ён па-ранейшаму меў намер знайсці забойцу Тодда, але ўсё больш і больш пераконваўся, што бачыў толькі верхавіну айсберга. Калі ён зловіць забойцу Тодда, ён даведаецца ценымногие больш. Ён пачаў здагадвацца, хто за гэтым стаіць. Рускія? Кітайцы? У гэтыя дні яны былі актыўныя паўсюль. Калі ён увайшоў у краму, ён усё яшчэ быў у задуменні. Гэта была невялікая пакой з вузкай стойкай на адным канцы, на якой стаялі некалькі ваз і драўляных статуй. На зямлі і ў скрынях ляжалі пыльныя цюкі. Два невялікіх вокны па баках зачыняліся сталёвымі аканіцамі. Маленькая дзверы вяла ў заднюю частку крамы. Нік націснуў кнопку званка, які стаяў ля стойкі. Тэлефанаваў на гасціннасць, і ён чакаў. Ніхто не з'явіўся, і ён зноў націснуў. Ён паклікаў, і прыслухаўся да шуму вакол задняй частцы крамы. Ён нічога не чуў. Раптам у яго з'явіўся дрыжыкі - шостае пачуццё турботы, якое ён ніколі не ігнараваў. Ён абышоў стойку і прасунуў галаву ў вузкі дзвярны вушак. Бакоўку была забітая да столі шэрагамі драўляных скрынь. Паміж імі былі вузкія калідоры.
  
  
  
  "Містэр Соллимадж?" зноў паклікаў Нік. Ён увайшоў у пакой і зазірнуў у першы вузкі праход. Эга мускулы міжволі напружыліся, калі ён убачыў цела, якое ляжыць на падлозе. Бруя чырвонай вадкасці хлынула ў скрыні, выходзячы праз дзіркі ў скроні мужчыны. Эга вочы былі адкрытыя. Нік апусціўся на калені каля трупа і выцягнуў кашалёк вакол ўнутранага кішэні.
  
  
  
  Раптам ён адчуў, як валасы ў яго на шыі заварушыліся - першабытны інстынкт, які з'яўляецца часткай эга мозгу. Гэты інстынкт падказваў яму было, што смерць блізкая. Вопыт падказаў яму было, што некалі было разгарнуцца. Я стаю на каленях у мерцвяка, ён мог зрабіць толькі адно рух, і ён зрабіў гэта. Ён нырнуў над целам. Падчас гэтага скачка ён адчуў рэзкую, пранізлівую боль ад прадмета, слізгальнага па эга скроні. Смяротны ўдар быў няўдалым, але на скроні з'явілася ручаёк крыві. Калі ён падняўся, ён убачыў, што нападнік пераступіў праз цела і падышоў да яму. Мужчына быў высокага росту, апрануты ў чорны касцюм і меў тую ж форму асобы, што і чалавек з "Кадзілака". У правай руцэ ён трымаў кій, Нік убачыў двухдюймовый цвік на ручцы кія. Бясшумна, брудна і вельмі эфектыўна. Цяпер Ніку стала ясна, што здарылася з Соллимейджем. Мужчына ўсё яшчэ набліжаўся, і Нік адступіў. Неўзабаве ён урэзаўся ў сцяну і наткнуўся на пастку. Нік дазволіў Х'юга выслізнуць вакол похваў ў рукаў і адчуў абнадзейлівую вастрыню халоднай сталі стилета у руцэ.
  
  
  
  Ён нечакана кінуў Х'юга. Нападнік, аднак, заўважыў гэта як раз своечасова, і адштурхнуўся ад скрынь. Штылет працяў эга грудзі. Нік рушыў услед за нажом у скачку і атрымаў удар кіем. Мужчына зноў падышоў да Ніку. Ён махнуў кіем у паветры, як касой. У Ніка амаль не было месца. Ён не хацеў шумець, але шум ўсё роўна лепш, чым быць забітым. Ён выняў "люгер" з наплечной кабуры. Нападнік, аднак, быў напагатове і хуткі, і калі ён убачыў, што Нік цягне "Люгер", ён забіў цвік у руку Ніка. Люгер ўпаў на зямлю. Калі мужчына ўбіў цвік у руку Ніка, ён адкінуў зброю. "Гэта быў не адзін па нягоднікаў Рохадаса, а добра навучаны прафесійны забойца", - падумаў Нік. Але, убіўшы цвік у руку Ніка, чалавек апынуўся ў межах дасяжнасці.
  
  
  
  Сцяўшы зубы, ён ударыў мужчыну злева ў сківіцу. Гэтага было дастаткова, каб даць Ніку трохі часу. Мужчына закруціўся на нагах, калі Нік вызваліў руку і нырнуў у вузкі калідор. Мужчына штурхнуў Люгер дзе-то паміж скрынкамі. Нік ведаў, што без пісталета эму трэба рабіць што-то яшчэ, і хутка. Высокі мужчына быў занадта небяспечны са сваёй смертаноснай кіем. Нік сышоў у іншы калідор. Ён пачуў ззаду сябе мяккі гук гумовых падэшваў. Занадта позна, калідор аказаўся тупіком. Ён павярнуўся і ўбачыў, што эга-праціўнік стварае адзіны выхад. Мужчына яшчэ не сказаў нам словы: пазнакі прафесійнага забойцы.
  
  
  
  Канічныя сценкі скрынь і скрынь былі ідэальнай пасткай і давалі па матэматыцы і эга зброі максімальнае перавага. Забойца павольна набліжаўся. Вырадак нікуды не спяшаўся, ён ведаў, што эга ахвяры не збегчы. Нік ўсё яшчэ шэл таму, каб даць сабе час і прастора. Раптам ён ускочыў і пацягнуў за верхнюю частку высокай груды скрынь. На імгненне скрыню балансаваў на краі, а затым упаў на зямлю. Нік сарваў вечка скрыні і выкарыстаў яе як шчыт. Трымаючы крышку перад сабой, ён пабег наперад так хутка, як толькі мог. Ён бачыў, як мужчына адчайна ткнуў палкай аб край вечка, але Нік скасіў эга, як бульдозер. Ён апусціў на мужчыну цяжкую крышку. Нік зноў падняў яе і ўбачыў скрываўлены твар. Высокі мужчына павярнуўся на бок і зноў устаў. Ён быў цьвёрды, як скала. Ён зноў зрабіў выпад.
  
  
  
  Нік злавіў эга кожнаму племені і ўдарыў яго ў сківіцу. Мужчына з булькатаннем ўпаў на зямлю, і Нік убачыў, як ён сунуў руку ў яго шырыні паліто.
  
  
  
  Ён выцягнуў маленькі пісталет, не больш "Дерринджера". Нагу Ніка, дакладна нацэленая, трапіла ў пісталет у той момант, калі мужчына стрэліў. У выніку адбыўся стрэл, не ценымногие гучней, чым па пісталета, і зіяючая рана над правым вокам чалавека. Праклён, пракляў Нік. Гэта не было эга намерам. Гэты чалавек мог даць эму інфармацыю.
  
  
  
  Нік абшукаў кішэні мужчыны. Як і ў кіроўцы "кадзілака", у яго не было з сабой дакументаў, якія сведчаць асобу. Тым не менш цяпер, што-што стала ясна. Гэта не была мясцовая аперацыя. Заказы аддаваліся прафесійныя людзі. Некалькі мільёнаў даляраў былі вылучаныя Рохадасу на куплю плантацыі Тодда. Грошы былі перахопленыя, што вымусіла ih дзейнічаць хутка. Галоўнае - маўчанне пасярэднікаў, Соллимаджа. Нік гэта адчуў. ён сядзеў на парахавой бочцы і не ведаў, дзе і калі яна выбухне. Ih рашэнне забіць, каб не рызыкаваць, было відавочным прыкметай таго, што выбух будзе. Ён не ведаў, куды падзець жанчын. Цяпер гэта таксама не мела значэння. Эму патрэбна была яшчэ адна зачэпка, каб ён мог даведацца крыху больш пра Соллимадже. Можа быць, Хорхе зможа эму дапамагчы. Нік вырашыў расказаць эму ўсё.
  
  
  
  Ён узяў кій і ўважліва даследаваў зброю. Ён выявіў, што, павярнуўшы галоўку булавы, ble прымусіць цвік знікнуць. Ён з захапленнем глядзеў на зробленую ўручную і ўдала прадуманую рэч. "Што-то для спецэфектаў, каб прыдумаць такую рэч", - падумаў ён. Вядома, гэта не тое, што маглі б прыдумаць сяляне-рэвалюцыянеры. Нік выпусціў палку побач з целам Альберта Соллимейджа. Без прылады забойства гэтая маленькая круглая дзірка ў эга скроні можа быць сапраўднай загадкай.
  
  
  
  Нік паклаў Х'юга у ножны, узяў "Люгер" і выйшаў у краме. На вуліцы было некалькі чалавек, і ён павольна пайшоў да сваёй машыне. Ён з'ехаў, павярнуў на Avenida Presidente Vargas, і накіраваўся ў Лос-Рэес. Апынуўшыся на эстрадзе, ён даў поўны газ і рвануў праз горы.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 6
  
  
  
  
  
  
  
  Калі Нік прыбыў у Лос-Рэес, Хорхе не было. Афіцэр у форме, мабыць, памочнік, сказаў эму, што начальнік вернецца прыкладна праз гадзіну. Нік вырашыў пачакаць на вуліцы пад цёплым сонцам. Назіраючы за павольнымі рухамі горада, ён таксама гатэль жыць у такім тэмпе. І ўсё ж гэта быў свет, акружаны вялікі паспехам: людзі, якія гатэляў забіваць адзін аднаго, як мага хутчэй, падбухтораныя амбіцыйнымі тыпамі. Гэты горад ужо пацярпеў ад гэтага. Былі падпольныя сілы, прыхаваная нянавісць і стрыманая помста, якая займаецца магла ўспыхнуць пры найменшай рашэнні. Гэтыя нявінныя, мірныя людзі хітра выкарыстоўваліся гасцей, бязлітаснымі людзьмі. Гарадская цішыня, толькі цэнтры афін нецярпенне Ніка, і ён быў рады, калі, нарэшце, з'явіўся Хорхе.
  
  
  
  У офісе Нік распавёў аб трох мужчын, якія спрабавалі забіць эга. Скончыўшы, ён паклаў на крэсла, тры белыя карткі з чырвонай кропкай. Хорхе сціснуў зубы. Ён нічога не сказаў, пакуль Нік працягваў. Калі Нік скончыў, Хорхе адкінуўся на спінку верціцца крэсла і доўга і задуменна паглядзеў на Ніка.
  
  
  
  "Вы шмат сказалі, сеньёр Нік", - сказаў Хорхе. "Вы многае даведаліся за вельмі кароткі час. Я не магу даць вам адказу нам, што, акрамя аднаго, а менавіта трох, якія напалі на вас. Яе упэўнены, што яны былі пасланыя Ковенантом. Той факт, што ў іх былі ўсе тры карты Novo Dia, наогул нічога не значыць ".
  
  
  
  "Я думаю, гэта па-чартоўску шмат значыць", - запярэчыў Нік.
  
  
  
  "Не, аміга", - сказаў бразілец. "Яны цалкам могуць быць членамі партый Новае Дыяметр, і, тым не менш, наняты Асацыяцыяй. Мой іншы Рохадас сабраў вакол сябе мноства людзей. Не ўсе яны анёлы. Большасць вакол іх амаль не маюць адукацыі, таму што амаль усе бедныя. Яны зрабілі амаль усё ў сваім жыцці. Калі абяцаў высокую ўзнагароду, у чым яе упэўнены, было няцяжка знайсці для гэтага траіх мужчын. "А як наконт грошай, якія Рохадас прапанаваў сеньёра Тодду?" - запытаўся Нік. "Адкуль ён гэта ўзяў?
  
  
  
  "Можа быць, Рохадас заняў грошы", - упарта адказаў Хорхе. "Гэта няправільна? Эму патрэбныя грошы. Я думаю, у вас комплекс. Усё, што адбылося, звязана з Рохадасом. Вы хочаце, каб ачарніць эга, і гэта выклікае ў мяне вялікія падазрэньні ".
  
  
  
  "Калі ў каго-то тут ёсць комплекс, таварыш, яе б сказаў, што гэта ў вас. Вы адмаўляецеся глядзець праўдзе ў вочы. Так шмат дэль ня вырашыш ".
  
  
  
  Ён убачыў, як Хорхе кружыцца на крэсле і злуецца. "Я бачу факты", - злосна сказаў ён. "Самае галоўнае, што Рохадас - чалавек па народу. Ён хоча дапамагчы людзям. Чаму такі чалавек гатэль перашкодзіць сеньёра Тодду скончыць сваю плантацыю? А цяпер адкажы на гэта!
  
  
  
  "Такі чалавек не спыніў бы плантацыю", - прызнаўся Нік.
  
  
  
  "Нарэшце-то", - пераможна крыкнуў Хорхе. "Гэта не магло быць больш ясным, ці не так?"
  
  
  
  "Голас і пачні зноў са сваёй яснасцю", - адказаў Нік. "Я сказаў, што такі чалавек гэтага не зробіць. Так што, калі Рохадас не такі мужчына?
  
  
  
  Хорхе адхіснуўся, як быццам эга ўдарылі па твары. Ён нахмурыў бровы. "Што ты спрабуеш сказаць?" - зароў ён.
  
  
  
  "Што, калі Роадас - экстрэміст, які хоча мець уладу, абапіраючыся на каго-то за мяжой?" - спытаў Нік, разумеючы, што Хорхе можа выбухнуць гневам. "Што больш за ўсё трэба такому па матэматыцы? У яго павінна быць куча незадаволеных людзей. Народ без надзеі і добрых перспектыў. У яго павінны быць людзі, якія эму падпарадкоўваюцца. Такім чынам ён зможа ih выкарыстоўваць. Плантацыі сеньёра Тодда змянілі б гэта. Як вы самі сказалі, гэта прынясе людзям добрую заработную плату, працоўныя месцы і новыя рашэнні. Гэта адкрыта ці ўскосна палепшыла б ih жыццё. Такі мужчына не можа сабе гэтага дазволіць. У сваіх інтарэсах людзі павінны заставацца адсталымі, неспакойнымі і безденежными. Нельга маніпуляваць і выкарыстоўваць тых, хто атрымаў надзею і матэрыяльнае паляпшэнне, гэтак жа лёгка, як людзей, якія страцілі надзею. Плантацыі, нават калі б яна была амаль скончана, прымусіла б эга страціць кантроль над людзьмі ".
  
  
  
  "Я не хачу больш слухаць гэтую лухту", - крыкнуў Хорхе, устаючы. "Якое ў вас права гаварыць тут такую лухту? Чаму вы спрабуеце шантажаваць гэтага чалавека, адзінага, хто спрабаваў дапамагчы гэтым бедным людзям? На вас напалі трое мужчын, і вы скажаеце факты, каб абвінаваціць Рохадаса. Чаму?'
  
  
  
  "Ковенант не спрабаваў купіць плантацыю сеньёра Тодда", - сказаў Нік. "Яны прызналіся, што рады прыпынку будаўніцтва і смерці Тодда.
  
  
  І мне трэба сказаць вам яшчэ што-што. Яе наводзіў даведкі аб Рохадасе. Ніхто ў Партугаліі эга не ведае ".
  
  
  
  "Я не веру табе", - крыкнуў у рэўматызму Хорхе. "Вы проста веснік багатых. Вы тут не для таго, каб раскрыць гэтую справу аб забойстве, а для таго, каб знішчыць Рохадаса. Галасаванне што вы спрабуеце. Вы ўсё ў Амерыцы тоўстыя багацеі. Вы не можаце выносіць абвінавачванні ў забойстве каго-то па сустрэнуць вашых суродзічаў ".
  
  
  
  Бразілец круціўся рукамі. Ён з цяжкасцю стрымліваўся. Ён стаяў адкрыта, горда і з выклікам падняўшы галаву.
  
  
  
  "Я хачу, каб вы неадкладна сышлі, - сказаў Хорхе. "Я магу вячаслаў вас адсюль, сказаўшы, што ў мяне ёсць інфармацыя, што вы баламут. Яе, хачу, каб ты пакінуў Бразілію ".
  
  
  
  Нік зразумеў, што працягваць няма сэнсу. Пазіцыю Хорхе Пилатто мог змяніць толькі ён сам. Ніку даводзілася разлічваць на здаровы сэнс і гонар Хорхе. Ён вырашыў даць гэтай гонару апошні штуршок. "Добра", - сказаў Нік, я стаю на дзень. "Цяпер яе ведаю" Гэта адзіную вёску ў свеце, дзе ёсць сляпы начальнік паліцыі ".
  
  
  
  Ён сышоў, і калі Хорхе выбухнуў, ён быў рады, што не вельмі добра разумее партугальская.
  
  
  
  Калі ён прыбыў у Рыа, быў ужо вечар. Ён пайшоў у кватэру Вівіан Деннисон. Ніка занепакоіла раны на руцэ. Гэтая рана, несумненна, была інфікаваная. Эму прыйшлося паліць эга ёдам. У чамадане заўсёды была невялікая аптэчка.
  
  
  
  Нік усё думаў, што набліжаецца час, калі што-небудзь адбудзецца. Ён ведаў, што гэта не на падставе фактаў, а на падставе інстынктаў. Вівіан Деннисон вяла сваю гульню, і ён збіраўся паклапаціцца аб ёй сёння ўвечары. Калі яна даведаецца што-то важнае, ён пачуе гэта ў абодва канца ночы.
  
  
  
  У піжаме яна адкрыла дзверы, зацягнула эга ў пакой і прыціснулася вуснамі да яго. Яна зрабіла яшчэ крок назад, апусціўшы вочы.
  
  
  
  "Простыя, Нік, - сказала яна. "Але паколькі яе ня чула ад вас ўвесь дзень, яе хвалявалася. Яе проста павінна была гэта зрабіць ".
  
  
  
  "Ты проста павінна была даць мне паспрабаваць, дарагая", - сказаў Нік. Ён папрасіў прабачэння і пайшоў у свой пакой, каб палячыць сваю руку. Калі ён скончыў, ён вярнуўся да яе. Яна чакала эга бахараў.
  
  
  
  Яна спытала. - "Вы зробіце мне выпіць?" "Бар вунь там, Нік. Праўда вы наліваеце ў напой занадта шмат вады?
  
  
  
  Нік падышоў да бара і падняў вечка. Задняя частка вечка была алюмініевая, як люстэрка. Ён бачыў, як выглядае Вівіан. У пакоі стаяў нейкі пах, адчуў Нік. Пах, якога не было ўчора, нам мінулай ноччу. Ён ведаў гэты пах, але не мог адразу каму-эга.
  
  
  
  "Як наконт Манхэтэна?" - спытаў ён, пацягнуўшыся за бутэлькай вермута.
  
  
  
  "Выдатна", - адказала Вівіан. "Я ўпэўненая, што вы робіце сапраўды добрыя кактэйлі".
  
  
  
  "Дастаткова крепеие", - сказаў Нік, усё яшчэ спрабуючы каму пах. Ён нахіліўся да маленькага смеццевага вядра з педалямі залацістага колеру і выпусціў на яе вечка ад бутэлькі. Пры гэтым ён ўбачыў, што на дне ляжалі недапалены цыгара. Вядома, цяпер ён ведаў. Гэта быў пах добрай Гаваны.
  
  
  
  'Што вы рабілі сёння?' - ласкава спытаў ён, памешваючы напоі. "Ці былі ў вас наведвальнікі?"
  
  
  
  "Нікому, акрамя пакаёўкі", - адказала Вівіан. "Я праводзіла большую частку раніцы за тэлефонам, а сёння ніяк не калі пачала збіраць рэчы. Яе гатэль не хадзіць у госці. Яе гатэля пабыць адна ".
  
  
  
  Нік паставіў напоі на кававы столік і ведаў, што збіраецца рабіць. Ee падман доўжыўся дастаткова доўга. Што менавіта яна рабіла з гэтым, ён яшчэ не ведаў, але ўсё роўна яна была першакласнай шлюхай. Ён залпам дапіў свой "Манхэтэн" і ўбачыў здзіўленую Вівіан. Нік sel побач з ёй на канапу і ўсміхнуўся.
  
  
  
  "Добра, Вівіан", - бадзёра сказаў ён. - 'Гульня скончана. Прызнавайся.'
  
  
  
  Яна выглядала збянтэжанай і нахмурылася. Яна спытала. - 'Што?' "Я не разумею цябе, Нік".
  
  
  
  "Ты разумееш лепш за ўсіх", - усміхнуўся ён. Гэта была эга смяротная ўсмешка, і, на жаль, яна гэтага не ведала. "Пачні гаварыць. Калі вы не ведаеце, з чаго пачаць, спачатку скажыце мне, хема быў ваш наведвальнік сёння ніяк не калі ".
  
  
  
  "Нік", - ціха засмяялася яна. "Я сапраўды не разумею вас. Што адбываецца?'
  
  
  
  Ён моцна ўдарыў яе плазам рукой па твары. Ee "Манхэтэн" праляцеў праз пакой, і сіла ўдару прымусіла яе ўпасці на зямлю. Ён падняў яе і ўдарыў зноў, толькі на гэты раз не так моцна. Яна ўпала на канапу. Цяпер у яе вачах быў сапраўдны страх.
  
  
  
  "Мне не падабаецца гэта рабіць", - сказаў гэй, Нік. 'Гэта не мой спосаб рабіць гэта, але мая мама заўсёды казала, што я павінен рабіць больш рэчаў, якія мне не падабаліся. Так што, дарагая, яе прапаную табе пачаць казаць цяпер, або яе зраблю гэта жорстка. Яе ведаю, што хто-то быў тут сёння ніяк не калі. У кошыку для смецця ёсць цыгара, і ўвесь дом пахне цыгарэтным дымам. Калі вы прыйшлі звонку, як я, вы гэта адразу заўважыце. Вы не разлічвалі на гэта, ці не так? Ну хто гэта быў?
  
  
  
  Яна злосна паглядзела на яго і павярнула галаву набок. Ён схапіў яе кароткія светлыя валасы і пацягнуў за сабой. Калі яна ўпала на зямлю, яна закрычала, чым балюча. Усё яшчэ трымаючы ee за валасы, ён падняў яе галаву і пагрозліва падняў руку. 'Зноў! Ах няма, калі ласка! - умольвала яна з жахам у вачах.
  
  
  
  "Я быў бы шчаслівы ударыць вас яшчэ некалькі разоў толькі для Тодда", - сказаў Нік. "Але я тут не для таго, каб выказваць свае асабістыя пачуцці. Малайчына=), каб пачуць праўду. Што ж, ты павінна казаць, ці табе дадуць аплявуху?
  
  
  
  "Я скажу", - усхліпнула яна. "Калі ласка, адпусьці мяне ... Ты робіш мне балюча!"
  
  
  
  Нік узяў ee за валасы, і яна зноў закрычала. Ён кінуў яе на канапу. Яна села і паглядзела на яго са сумессю павагі і нянавісці.
  
  
  
  "Дайце мне спачатку яшчэ выпіць", - сказала яна. "Калі ласка, я ... мне патрэбна крыху прыйсці ў сябе".
  
  
  
  "Добра", - сказаў ён. "Я не безразважны". Ён пайшоў у бар і пачаў мікшыраваць яшчэ адзін манхэтэн. Добрая выпіўка можа трохі развязаць гэй мову. Падтрасаючы напоі, ён зазіраў у алюмініевую заднюю частку вечка бары. Вівіан Деннисон больш не было яўген і раптам ён убачыў, як зноў з'явілася яе мэта. Яна ўстала і павольна падышла да яго. У адной руцэ яна трымала вельмі востры нож для адчынення лістоў з меднай ручкай у форме дракона.
  
  
  
  Нік не рушыў з месца, толькі паклаў Манхэтэн па блэндэра ў шклянку. Цяпер яна была амаль побач з ім, і ён убачыў, як яе рука паднялася, каб нанесці эму ўдар. Маланкавым рухам ён перакінуў шклянку з Манхэтэнам праз плячо і эй ў твар. Яна міжволі цепнула вачмі. Ён схапіў нож для адчынення лістоў і выкруціў гэй руку. Вівіан закрычала, але Нік трымаў яе руку за спіну.
  
  
  
  "Цяпер ты будзеш казаць, маленькая лгуння", - сказаў ён. "Ты забіла Тодда?"
  
  
  
  Спачатку ён не падумаў пра гэта, але цяпер, калі яна гатэляў забіць эга, ён падумаў, што яна цалкам здольная на гэта.
  
  
  
  "Няма", - выдыхнула яна. "Не, клянуся!"
  
  
  
  "Пры чым тут ты?" - спытаў ён, яшчэ больш выкручваючы гэй руку.
  
  
  
  "Калі ласка, - закрычала яна. "Калі ласка, стой, ты забіваеш мяне ... стой!"
  
  
  
  "Яшчэ няма", - сказаў Нік. "Але яго, вядома, зраблю гэта, калі ты не будзеш гаварыць. Якое ў вас стаўленне да забойства Тодда?
  
  
  
  "Я сказала ім... Я сказала ім, калі ён вернецца з плантацый, калі ён будзе адзін".
  
  
  
  "Ты перадала Тодда", - сказаў Нік. "Ты перадала ўласнага мужа", - ён шпурнуў яе да краю канапы і трымаў за валасы. Эму прыйшлося стрымлівацца, каб не стукнуць яе.
  
  
  
  "Я не ведала, што яны збіраюцца забіць эга", - выдыхнула яна. "Вы павінны мне паверыць, я не ведаў. Яго ... Я думала, яны проста гатэлі эга напалохаць.
  
  
  
  "Я б нават не даверыў табе, калі б ты сказаў мне, што я Нік Картэр", - крычаў ён на нах. - 'Хто яны?'
  
  
  
  "Я не магу вам гэтага сказаць", - сказала яна. "Яны заб'юць мяне".
  
  
  
  Ён ударыў яе яшчэ раз і пачуў стук зубоў. "Хто быў тут сёння ніяк не калі?"
  
  
  
  'Новы чалавек. Я не магу гэтага сказаць, - усхліпнула яна. "Яны заб'юць мяне. Яны сказалі мне гэта ў адзіночку ".
  
  
  
  "Твае справы дрэнныя", - прагыркаў гэй, Нік. "Таму што я заб'ю цябе, калі ты мне не скажаш".
  
  
  
  "Вы гэтага не зробіце", - сказала яна з поглядам, які больш не мог схаваць яе страх. "Вы не зробіце, - пацвердзіў яна, - але яны зробяць".
  
  
  
  Нік вылаяўся пра сябе. Яна ведала, што правы. Ён бы не забіў яе, не пры нармальных пры іншых абставінах. Ён схапіў яе за піжаму і страсянуў, як лялька.
  
  
  
  "Можа быць, я не заб'ю цябе, але я даб'юся, каб ты ўмольвала мяне аб гэтым", - раўнуў ён, эй. "Навошта яны прыйшлі сюды сёння ніяк не калі? Чаму яны былі тут?
  
  
  
  "Oni гатэлі грошай", - сказала яна, задыхаючыся.
  
  
  
  "Якія грошы?" - спытаў ён, зацягваючы тканіна вакол яе шыі.
  
  
  
  "Грошы, якія Тод прыйшлося на ўтрыманне плантацыі на працягу першага года", - крычала яна. "Ты ... ты мяне душишь".
  
  
  
  'Дзе яны ў зале?'
  
  
  
  "Я не ведаю", - сказала яна. "Гэта быў фонд аперацыйных выдаткаў. Тод думаў, што плантацыя прынясе прыбытак у канцы першага года ".
  
  
  
  'Хто яны?' - зноў спытаў ён, але яна не была згодная. Яна стала упартай.
  
  
  
  "Я не скажу табе", - сказала яна.
  
  
  
  Нік паспрабаваў яшчэ раз. - "Што ты сказаў ім сёння ніяк не калі?" "Верагодна, яны не з'ехалі, нам з чым".
  
  
  
  Ён заўважыў невялікае змяненне ў позірку яе вачэй і адразу зразумеў, што яна зноў збіраецца зманіць. Ён падцягнуў яе так, каб яна сядзела. "Яшчэ адна хлусня, і я не заб'ю цябе, але ты будзеш прасіць мяне, каб забіць цябе", - аляксандр сказаў ён. "Што ты сказаў ім сёння ніяк не калі?"
  
  
  
  "Я сказаў ім, хто ведае, дзе грошы, адзіны чалавек, які ведае: Марыя".
  
  
  
  Нік адчуў, як эга пальцы мацней сціскаюць горла Вівіан, і зноў убачыў спалоханы погляд у яе вачах.
  
  
  
  "Я сапраўды павінен забіць цябе", - сказаў ён. "Але ў мяне на цябе іншыя планы лепей. Вы ідзіце са мной. Спачатку мы забярэм Марыю, а потым пойдзем да аднаго начальніку паліцыі, якому яе перадам цябе.
  
  
  
  Ён выштурхнуў яе ў калідор, трымаючы за руку. "Дайце мне пераапрануцца", - запярэчыла яна.
  
  
  
  "Няма часу", - адказаў ён. Нік выштурхнуў яе ў калідор. "Куды б вы нас пайшлі, вам дадуць новае сукенка і новую мятлу".
  
  
  
  Ён падумаў аб Марыі Howes. Гэтая фальшывая эгаістычная ведзьма таксама перадала сл. Але яны не забілі б Марыю, па меншай меры, пакуль. Па крайняй меры, пакуль яна трымала рот на замку. Тым не менш, на гатэль пайсці да яе і адвезці ў бяспечнае месца. Перахоплены грашовы пераклад быў вельмі важным. Гэта азначала, што ён быў прызначаны для іншых мэтаў. Ён падумаў, ці не лепш пакінуць Вівіан тут, у яе кватэры, і прымусіць яе гаварыць. Ён не думаў, што гэта такая добрая ідэя, але ён мог бы гэта зрабіць, калі б эму прыйшлося. Няма, вырашыў ён, спачатку Марыя Howes. Вівіан сказала эму, дзе жыве Марыя. Гэта было дзесяць мін на машыне. Калі яны падышлі да верціцца дзень у вестыбюлі, Нік заняў з ёй адно месца. Ён не дазволіць гэй збегчы. Яны толькі што прайшлі праз верціцца дзверы, як пачуліся стрэлы. Хутка ён упаў на зямлю і павёў за сабой Вівіан. Але яе смерць была молниеносна. Ён пачуў гук стрэлаў, якія выконваюць ee цела.
  
  
  
  Дзяўчына ўпала наперад. Ён перавярнуў ee, трымаючы люгер ў руцэ. Яна была мёртвая, тры кулі патрапілі гэй у грудзі. Хоць ён ведаў, што нічога не ўбачыць, ён усё роўна глядзеў. Забойцы зніклі. Яны чакалі яе і забілі пры першай жа рашэнні. Цяпер звярталіся іншыя людзі. "Застанься з ёй", - сказаў Нік першаму які прыйшоў. "Я іду да лекара".
  
  
  
  Ён уцёк за кут і скочыў у сваю машыну. Тое, што эму цяпер не трэба было, - гэта паліцыя Рыа. Ён думалі сябе дурным з-за таго, што не прымусіў Вівіан казаць. Усё, што яна ведала, сышло з яе ў магілу.
  
  
  
  Ён ехаў па горадзе з небяспечнай хуткасцю. Дом, у якім жылкі Марыя Хоуз, несамавітым апынуўся невялікім домам. Жылкі на дом 2А.
  
  
  
  Ён патэлефанаваў у званок і пабег уверх па лесвіцы. Дзверы кватэры былі прыадчынены. Раптам у яго ўзнікла глыбокае падазрэнне, якое пацвердзілася, калі ён штурхнуў дзверы. Эму не прыйшлося крычаць, таму што яе тут больш няма. У кватэры панаваў беспарадак: скрыні перавернутыя, крэслы і перавернутыя крэслы, шафы перавернутыя. Яны ўжо трымалі яе ў руках. Але беспарадак, які ён убачыў перад сабой, сказаў эму адно: Марыя яшчэ не сказала. Калі б яны гэта зрабілі, ім бы не давялося абшукваць яе пакой цаля за цаляй. Што ж, яны людзі збіраюцца прыйсці за ім сл гаварыць, ён быў у гэтым упэўнены. Але пакуль яна трымала рот на замку, яна была ў бяспецы. Магчыма, яшчэ будзе час, каб вызваліць яе, калі б ён толькі ведаў, дзе яна.
  
  
  
  Эга вочы, навучаныя знаходзіць дробныя дэталі, якія іншыя не заўважаць, блукалі. Што-то было на дзень, на дыване ў калідоры. Густая чырвоная бруд. Ён узяў трохі і скруціў паміж пальцамі. Гэта была добрая цяжкая бруд, і ён бачыў яе раней у гарах. Туфель ці ботаў, якія, павінна быць, яны прынеслі эга, прыйшлі адкрытымі з гор. Але дзе? Магчыма, адна вакол вялікіх ферм Ковенанта? Або ў штаба-кватэры Рохадаса ў гарах. Нік вырашыў узяць Рохадаса.
  
  
  
  Ён збег па лесвіцы і як мага хутчэй паехаў да эстрадзе. Хорхе сказаў эму, што я стараюся населены пункт расіі праводзілася ў гарах, недалёка ад Барра-ду-Пираи.
  
  
  
  Ён гатэль адвесці Вівіан да Хорхе, каб пераканаць эга, але цяпер у яго было гэтак жа мала доказаў, як і раней. Калі ён ехаў па дарозе Урде, Нік сабраў усе факты разам. Калі ён зрабіў правільныя высновы, Рохадас працаваў на некалькіх буйных босаў. Ён выкарыстаў анархістаў-нягоднікаў, але ў яго таксама было некалькі прафесіяналаў, несумненна, праз тых жа людзей, якія таксама клапаціліся пра эга грошах. Ён быў упэўнены, што вялікія босы хочуць значна большага, чым проста спыніць будаўніцтва добраўпарадкаванне плантацыі Тодда. А Ковенант быў не больш чым раздражняльным пабочным эфектам. Калі толькі яны не аб'ядналі свае сілы для агульнай мэты. Гэта здаралася раней, усюды і вельмі часткі. Гэта было магчыма, але Ніку гэта здавалася малаверагодным. Калі б Рохадас і Ковенант вырашылі працаваць разам, доля Ковенанта амаль напэўна была б грашыма. Члены маглі атрымаць грошы за заяўку ад Тодда індывідуальна або калектыўна. Але яны гэтага не зрабілі. Грошы прыйшлі з-за мяжы, і Нік зноў задумаўся, адкуль. У яго было адчуванне, што ён хутка ўсё даведаецца.
  
  
  
  Выхад у Лос-Рэес быў ужо ззаду. Чаму Хорхе трэба было так, эга ненавідзець? Ён падышоў да павароту з паказальнікам. Адна стрэлка паказвала налева, а іншая направа. На шыльдзе было напісана: "Барра-ду-Мансі - налева" і "Барра-ду-Пираи - направа".
  
  
  
  Нік павярнуў прама, і некалькі імгненняў праз ўбачыў дамбу на поўначы. Па дарозе ён падышоў да групы дамоў. Ва ўсіх хатах было цёмна, акрамя аднаго. Ён ўбачыў брудную драўляную таблічку з надпісам "Бар". Ён спыніўся і ўвайшоў унутр. Абтынкаваныя сцены і некалькі круглых сталоў - галасавання і бар. Мужчына, які стаяў за кранам, вітаў яго. Бар быў каменным і выглядаў прымітыўна.
  
  
  
  "Скажыце", - запытаўся Нік. "Onde fica a mission velho?"
  
  
  
  Мужчына ўсміхнуўся. "Я стараюся населены пункт расіі", - сказаў ён. - Штаба-кватэры Рохадаса? Згарніце налева на першай старой горнай дарозе. Ідзі адкрытыя ўверх. Калі вы дасягне вяршыні, вы ўбачыце стары пост з місіяй на іншы баку ".
  
  
  
  "Muito obrigado", - сказаў Нік, выбягаючы. Лёгкая частка скончылася, ён гэта ведаў. Ён знайшоў старую горную дарогу і пагнаў машыну на стромкім вузкіх сцяжынках. Далей была паляна, і ён вырашыў прыпаркаваць там сваю машыну. Ён працягнуў ісці хады.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 7
  
  
  
  
  
  
  
  Буйны мужчына, апрануты ў белую кашулю і белыя штаны, выцер струменьчык гаршчок з ілба і выпусціў воблака дыму ў цішыню пакоя. Ён нервова барабаніў па стале левай рукой. Пах гаванскай цыгары напоўніў сціплую пакой, якая займаецца была адначасова і офісам і жылым памяшканнем. Мужчына напружыў магутныя мышцы пляча і зрабіў некалькі глыбокіх удыхаў. Ён ведаў, што эму на самай дэла варта легчы ў ложак і рыхтавацца да ... да заўтрашняга дня. Усё, што ён заўсёды спрабаваў зрабіць, - гэта як след выспацца. Ён ведаў, што ўсё-ткі не можа заснуць. Заўтра будзе вялікі дзень. З заўтрашняга дня імя Рохадас будзе занесена ў падручнікі гісторыі разам з Леніным, Мао і Кастра. Ён усё яшчэ не мог заснуць з-за нерваў. Замест упэўненасці і хвалявання апошнія некалькі дзён ён адчуваў неспакой і нават невялікі страх. Большая частка эга знікла, але на гэта сышло больш часу, чым ён думаў. Цяжкасці і праблемы былі яшчэ занадта свежая ў памяці эга. Некаторыя праблемы яшчэ не вырашаны цалкам.
  
  
  
  Магчыма, гнеў апошніх тыдняў ўсё яшчэ прысутнічаў. Ён быў асцярожным чалавекам, чалавекам, які працаваў акуратна і сачыў за тым, каб былі прынятыя ўсе неабходныя меры засцярогі. Проста так назаўсёды было зрабіць. Ён быў горшым. калі эму прыйдзецца ўнесці раптоўныя і неабходныя папраўкі ў свае планы. Голас чаму ў яго было такое дрэнны настрой і нервы апошнія некалькі дзён. Ён хадзіў па пакоі вялікімі цяжкімі крокамі. Час ад часу ён спыняўся, каб глынуць цыгару. Ён падумаў аб тым, што адбылося, і зноў адчуў, як эга, гнеў закіпае. Чаму жыццё павінна быць такой па-чартоўску непрадказальнай? Усё пачалося з першага амерыкана, таго Деннисона з эга гнілы плантацыяй. Да таго, як той Амерыкана прадставіў свае "вялікія" планы, ён заўсёды кантраляваў людзей у гарах. Ён мог ih сагітаваць або зламаць. А потым раптоўна, за адну ноч, уся атмасфера змянілася. Нават Хорхе Пилатто, наіўны вар'ят, устаў на бок Деннисона і эга планавання. Не тое каб гэта мела значэнне. Людзі былі вялікай праблемай.
  
  
  
  Спачатку ён спрабаваў зацягнуць будаўніцтва добраўпарадкаванне плантацыі да такой ступені, што Амерыкана адмовіўся ад яго планавання. Але ён адмовіўся здавацца, і шталь усё больш і больш прыходзіць на плантацыю. У той жа час людзі сталі бачыць ўсё больш і больш надзей на лепшую будучыню і лепшыя перспектывы. Ён бачыў, як яны ноччу маліліся перад незавершаным галоўным будынкам плантацыі. Ідэя эму не спадабалася, але ён ведаў, што назаўсёды дзейнічаць. Насельніцтва мела да гэтага няправільнае стаўленне, і эму зноў прыйшлося маніпуляваць. На шчасце для яго, другая частка плана была выкладзена значна лепш. Эга армія, якая складаецца па добра навучаных, была гатовая. Для першай часткі плана было шмат зброі, і нават запасная армія. Калі плантацыя была амаль скончана, Рохадасу заставалася толькі вырашыць ажыццявіць свае планы хутчэй.
  
  
  
  Першым крокам было знайсці іншы спосаб захапіць Амерыкана. Ён зладзіў пакаёўку да Деннисонам ў Рыа. Было лёгка прымусіць знікнуць сапраўдную пакаёўку і змясціць туды іншую. Інфармацыя, якую перадала дзяўчына, прынесла Рохадасу поспех і апынулася неацэннай. Сеньёра Деннисон была гэтак жа зацікаўлена ў спыненні плантацыі, як і ён сам. На гэта ў нах былі свае прычыны. Яны сабраліся разам і што-што падрыхтавалі. Яна "была вакол іх самаўпэўненых, прагных, блізарукіх, на самай дэла дурных жанчын. Эму падабалася выкарыстоўваць яе. Рохадас засмяяўся. Усё гэта здавалася такім простым.
  
  
  
  Калі забілі Тодда, ён падумаў, што гэта будзе нітка, і зноў прывёў у дзеянне свой уласны графік. Неўзабаве з'явіўся пачатку другой амерыкана. Паведамленне, якое ён тады атрымаў адкрытыя вакол штаба-кватэры, было адначасова трывожным і уражлівым. Ён павінен быў быць вельмі асцярожным і нанесці ўдар неадкладна. Прысутнасці гэтага чалавека, няма каго Ніка Картэра, выклікала сапраўдны перапалох. Спачатку ён падумаў, што яны моцна перабольшвае ў штаба-кватэры. Яны сказалі, што ён быў спецыялістам па шпіянажу. Нават лепшы ў свеце. З ім яны не маглі рызыкаваць. Рохадас падціснуў вусны. Штаба не быў празмерна занепакоены. Ён выцер струменьчык банку з бровы. Калі б яны не даслалі спецыяльных агентаў, гэта магло б даставіць Ніку Картэру яшчэ больш непрыемнасцяў. Ён быў рады, што яны своечасова дабраліся да Соллимаджа.
  
  
  
  Ён ведаў, што ўжо занадта позна спыняць план, але пракляты шанец, усе яны дробязі, якія пайшлі не так. Калі б ён давялося канчатковы разлік з гэтым Деннисоном, усё магло б пайсці ценымногие лягчэй. Але адкуль, кравец вазьмі, ён мог ведаць, што N3 едзе ў Рыа, і ён сябруе з Деннисоном? Ах, гэта заўсёды дурное супадзенне! А потым той залаты карабель, які быў перахоплены ў Амерыцы. Нік Картэр таксама гэта ведаў. Ён быў падобны кіраванай ракеце, такі ж непахісны і бязлітасны. Было б добра, калі б ён мог ад гэтага пазбавіцца.
  
  
  
  А потым гэтая дзяўчына. Ён трымаў яе ў руках, але яна была упартай. Не тое каб ён не змог бы ўсё гэта раскрыць, але яна была чым-то асаблівым. Ён не хацеў кідаць яе сабакам. Яна была занадта прыгожай. Ён мог зрабіць яе сваёй жонкай, а ён ужо аблізваў свае цяжкія пульхныя вусны. У рэшце рэшт, ён больш не будзе прывідным лідэрам невялікі экстрэмісцкай групоўкі, а будзе чалавекам сусветнага ўзроўню. Такая жанчына, як яна, падышла б эму. Рохадас выкінуў цыгару і зрабіў вялікі глыток вады вакол шклянкі на тумбачцы. Большасць жанчын заўсёды даволі хутка ўбачыць, што для іх лепш. Магчыма, калі б ён пайшоў да яе адзін і завязаў сяброўскі, спакойны размова, ён дамогся б нейкіх вынікаў.
  
  
  
  Яна праводзілася ў адной з самых маленькіх іван ўнізе больш чатырох гадзін. Гэта дало гэй час падумаць. Ён паглядзеў на свае гадзіны. Гэта будзе каштаваць эму начнога скляпенні, але ён заўсёды можа паспрабаваць. Калі б ён мог прымусіць яе сказаць гэй, дзе грошы, усё было б ценымногие лепш. Гэта таксама азначала, што яна гатэляў весці з ім бізнэс. Ён адчуваў, як унутры эга трасе ад хвалявання. Тым не менш, эму трэба было быць асцярожным. Эму таксама будзе цяжка трымаць рукі пры сабе. Ён бы гатэль лашчыць і лашчыць яе, але цяпер у яго не было на гэта часу.
  
  
  
  Рохадас адкінуў назад свае густыя лоевыя валасы і адкрыў дзверы. Ён хутка спусціўся па каменных прыступках, хутчэй, чым можна было чакаць ад такога цяжкага чалавека. Дзверы маленькай пакоі, якая займаецца калі-то была склепам старога манаха, была зачыненая. Праз невялікі праём у дзень ён убачыў Марыю, якая сядзела ў куце. Яна адкрыла вочы, калі ён зачыніў завалу і ўстаў. Ён мог проста мімаходам ўбачыць яе промежность. Побач з ёй на талерцы ляжалі некранутая эмпада, мясной мядзведзеў. Ён увайшоў, зачыніў за сабой дзверы і ўсміхнуўся дзяўчыне.
  
  
  
  "Марыя, дарагая, - мякка сказаў ён. У яго быў добры, прыязны голас, які, нягледзячы на яго спакой, усё яшчэ быў пераканаўчым. "Па-дурному не ёсць. Гэта не спосаб зрабіць гэта ".
  
  
  
  Ён уздыхнуў і сумна паківаў галавой. "Нам трэба пагаварыць, табе і мне", - сказаў ён, эй. "Ты занадта разумная дзяўчына, каб быць неразумным. Вы б вельмі дапамаглі мне ў працы, Марыя. Свет можа быць у тваіх нага, дзетка. Падумайце, у вас можа быць будучыня, якому пазайздросціць кожная дзяўчына. У цябе няма прычын не працаваць са мной. Вы нічога не павінны гэтым амерыканцам. Я не хачу прычыняць табе боль, Марыя. Ты занадта прыгожая для гэтага. Яе прывёў вас сюды, каб пераканаць вас, каб паказаць вам, што менавіта правільна ".
  
  
  
  Рохадас праглынуў, гледзячы на круглыя, поўныя грудзі дзяўчыны.
  
  
  
  "Вы павінны быць верныя свайму народу", - сказаў ён. Эга вочы глядзелі на яе чырвоныя атласныя вусны. "Ты павінен быць для нас, а не супраць нас, дарагая".
  
  
  
  Ён паглядзеў на яе доўгія стройныя ногі. "Падумай аб сваім будучыні. Забыцца на мінулае. Яе зацікаўлены ў вашым дабрабыце, Марыя.
  
  
  
  Ён нервова церабіў рукі. Ён сапраўды гатэль абняць ee грудзі і адчуць яе цела насупраць сябе, але гэта б усё сапсавала. Ён павінен быў справіцца з гэтым вельмі разумны. Яна таго варта. Ён стрымаўся, гаварыў спакойна, ласкава і па-бацькоўску. "Скажы што-небудзь, дарагая, - сказаў ён. "Табе не трэба баяцца".
  
  
  
  "Ідзі на Месяц", - адказала Марыя. Рохадас закусіў губу і паспрабаваў стрымацца, але не змог.
  
  
  
  Ён выбухнуў. - "Што з табой, ці не так?" 'Не будзь дурной! Што ты пра сябе думаеш, Хадиша д'арк? Ты недастаткова вялікая, недастаткова важная, каб згуляць пакутніцу ".
  
  
  
  Ён убачыў, што яна засмяяўся глядзіць на яго, і спыніў сваю грамавы гаворка. Ён зноў усміхнуўся.
  
  
  
  "Мы абодва смяротна стаміліся, дарагая, - сказаў ён. "Я хачу для цябе толькі самага лепшага. Але, пагаворым пра гэта заўтра. Падумайце яшчэ аб адной ночы. Вы выявіце, што Рохадас ўсё разумее і даруе, Марыя.
  
  
  
  Ён выйшаў праз камеры, замкнуў дзверы на завалу і пайшоў у свой пакой. Яна была падобная на тыгрыцу, а ён проста дарма выдаткаваў час. Але калі не ладзілася, то гэта дрэнна. Некаторыя жанчыны таго стаяць, толькі калі яны напалоханыя. Для нах гэта павінна было з'явіцца на наступны дзень. На шчасце, ён пазбавіўся ад гэтага амерыканскага агента. Гэта было па крайняй меры на адну галаўны боль менш. Ён распрануўся і адразу заснуў. Добры сон заўсёды хутка прыходзіць да людзей з чыстым сумленнем ... і да тых, у каго сумлення зусім няма.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 8
  
  
  
  
  
  
  
  Цень падпаўзла да ўступы і обозревала стан ніжняга плато, выразна бачнага ў месячным святле. Пост місіі быў пабудаваны на паляне і акружаны садам. Тут было галоўнае будынак і дзве гаспадарчыя пабудовы, якія ўтваралі крыжападобную канструкцыю. Будынкі злучаліся адкрытымі калідорамі. Паколькі на знешніх сценах і калідорах гарэлі газавыя лямпы, панавала сярэднявечная атмасфера. Нік больш ці менш чакаў убачыць вялікую пабудову. Нават у цемры ён бачыў, што галоўнае будынак змяшчаецца ў добрым стане. На скрыжаванні асноўнага корпуса з гаспадарчымі пабудовамі знаходзілася даволі высокая вежа з вялікімі гадзінамі. Гаспадарчых пабудоў было не шмат. Абодва былі ў дрэнным стане. Будынак злева выглядала як пустая абалонка, а ў вокнах не было шкла. Дах часткова абрынуўся, і пол быў абсыпаны смеццем.
  
  
  
  Нік зноў усё праверыў. Калі не лічыць мяккага газавага свет, населены пункт расіі здавалася бязлюднай. Не было нас, аховы, нам патруля: дом здаваўся зусім бязлюдных. Рохадас адчуваў сябе тут у поўнай бяспецы, падумаў Нік, ці Марыя Хоуз ў зале дзе-то яшчэ. Заўсёды быў шанец, што Хорхе усё-такі мае рацыю, і што ўсё адбылося выпадкова. Можа, Рохадас ўжо збег? Калі няма, то чаму ён не мае часавых? Было, вядома, ясна, што ён прыйдзе за дзяўчынай. Быў толькі адзін спосаб атрымаць адказы, таму ён рушыў да місіі праз падлесак і высокія дрэвы. Прастору наперадзе было занадта пустым, таму ён павярнуў направа.
  
  
  
  У задняй частцы галоўнага будынка адлегласць не перавышала 15-20 метраў. Калі ён дабраўся туды, ён убачыў тры даволі дзіўна выглядаюць школьных аўтобуса. Ён паглядзеў на свае гадзіны. Сёння вечарам яшчэ было шмат часу, але ён ведаў, што, калі ён хоча ўвайсці, гэта павінна быць цяпер, прыкрыты цемрай. Ён спыніўся на ўскрайку лесу, зноў агледзеўся і пабег да задняй часткі галоўнага будынка. Азірнуўшыся яшчэ раз, ён праслізнуў унутр. У будынку было цёмна, але ў святле газавых лямпаў ён бачыў, што ў зале ў былой капліцы. Да гэтага памяшкання вялі чатыры калідора.
  
  
  
  Нік пачуў смех, смех мужчыны і жанчыны. Ён вырашыў паспрабаваць іншы калідор і проста праслізнуў унутр, калі пачуў тэлефонны званок. Ён шэл паверхам вышэй, куды можна было падняцца па каменнай лесвіцы ў канцы калідора. Хто-то адказаў на званок, і ён пачуў прыглушаны голас. Ён раптам спыніўся, і настала хвіліна цішыні. Затым пачуўся пякельны шум. Спачатку пачуўся гук сірэны, затым рушылі ўслед кароткія крыкі, лаянка і гук крокаў. Паколькі пранізлівы гук сірэны працягваўся, Нік вырашыў схавацца ў капліцы.
  
  
  
  Высока ў стогны было маленькае акенца, пад якім стаяў канапа. Нік устаў на яго і паглядзеў у акно. У двары цяпер было каля трыццаці чалавек, большасць вакол якіх былі апранутыя не больш чым у шорты. Мяркуючы па ўсім, сыры перапыніла ih сон, таму што ён таксама бачыў каля тузіна жанчын, якія хадзілі з аголенай грудзьмі або ў тонкіх майках. Нік убачыў, як мужчына выйшаў і ўзяў на сябе камандаванне. Гэта быў буйны, шчыльна складзены мужчына з чорнымі валасамі, тоўстымі вуснамі на вялікі галоў ясным і спакойным голасам.
  
  
  
  "Увага!" - загадаў ён. 'Спяшайцеся! Зрабіце круг па лесе і злавіце яго. Калі ён праслізнуў сюды, мы эга зловім ".
  
  
  
  Пакуль астатнія адправіліся на пошукі, здаравяка павярнуўся і загадаў жанчыне увайсці з ім. У большасці на плячах былі вінтоўкі або пісталеты і патранташа. Нік вярнуўся на падлогу. Было ясна, што яны эга шукаюць.
  
  
  
  Ён праслізнуў незаўважаным і, па-відаць, нечакана, і потым тэлефоннага званка пекла вырваўся вонкі. Той тэлефонны званок стаў спускавым кручком, але хто тэлефанаваў, і хто-эга тут чакаў? Нік ціха прашаптаў імя ... Хорхе. Гэта павінен быў быць Хорхе. Начальнік паліцыі, вядома ж, выявіўшы, што Нік не з'язджаў ўсёй краіны, адразу падумаў пра Рохадасе і хутка ўставіў трывогу. Ён адчуў, як эга нахлынула актыўнага адпачынку расчараванняў. Амела ці Хорхе якое-то стаўленне да Рохадасу, ці гэта быў чарговы дурны крок з эга боку? Але цяпер у яго не было часу думаць пра гэта. Ён павінен быў схавацца і як мага хутчэй. Людзі звонку ўжо падышлі, і ён чуў, як яны пераклікаюцца. Справа ад яго была яшчэ адна каменная лесвіца, вядучая на L-вобразны балкон. "Раней, - падумаў ён, - напэўна, тут стаяў хор". Ён асцярожна перасёк балкон і ўвайшоў у калідор. У канцы калідора ён убачыў прыадчыненыя дзверы.
  
  
  
  РОХАДАС-ПРИВАТО - гэта быў тэкст на таблічцы ў дзень. Гэта была вялікая пакой. Ля адной сцяны была ложак і невялікая бакавая пакой з туалетам. і ракавіну. У процілеглай сцяны стаяў вялікі дубовы крэсла, завалены часопісамі і картай у Рыа-дэ-Жанейра. Але эга ўвагу ў асноўным прыцягвалі плакаты Фідэля Кастра і Што Гевары, якія віселі над сталом. Думкі Ніка былі перапыненыя якім-то тупатам унізе лесвіцы. Яны вярнуліся ў будынак.
  
  
  
  "Трэба пашукаць у кожны пакой", - пачуў ён ціхі голас. 'Спяшайцеся!'
  
  
  
  Нік падбег да дзень і зазірнуў у хол. З іншага боку залы была каменная вінтавая лесвіца. Ён пабег да яе так ціха, як толькі мог. Чым далей ён падымаўся, тым ужо станавілася лесвіца. Цяпер ён амаль напэўна ведаў, куды падымаецца ... вежа з гадзінамі! Ён мог схавацца там, пакуль усе не сціхне, а затым пайсці шукаць Марыю. Адно ён ведаў дакладна: добрыя святары не пойдуць тэлефанаваць у званы. Раптам ён зноў апынуўся звонку, убачыўшы абрысы цяжкіх званоў. Лесвіца вяла на невялікую драўляную пляцоўку званіцы. Нік падумаў, што калі ён будзе заставацца на нізкім узроўні, то з платформы будзе выбітны ўвесь двор. У яго з'явілася ідэя. Калі б ён мог сабраць некалькі карабінаў, то з гэтага месца ён бы пабіў усе ў двары. Ён зможа трымаць на адлегласці прыстойную групу людзей. Гэта была нядрэнная ідэя.
  
  
  
  Каб лепш разгледзець, ён нахіліўся, і гэта здарылася. Спачатку ён пачуў рэзкі трэск гнілога дрэва. Ён адчуў, што падае галавой у чорную шахту званіцы. З-за аўтаматычнага інстынкт выратавацца ён адчайна хацеў, за што б трымацца. Ён адчуў, як эга, рукі хапаюцца за вяроўкі званы. Старыя грубыя вяроўкі націралі эму рукі, але ён трымаўся. Адразу пачуўся цяжкі звон. Кравец вазьмі, ён пракляў сябе, цяпер непадыходны час, каб аддаць галоснасці эга прысутнасці тут у прамым і пераносным сэнсе.
  
  
  
  Ён пачуў гук галасоў і набліжаюцца shaggy, а праз імгненне многія рукі знялі эга з вяровак. Вузкасць лесвіцы прымушала ih ісці аднаго за іншым, але за Нікам ўважліва назіралі. "Ідзіце ціха ззаду нас", - загадаў першы мужчына, накіраваўшы карабін ў жыцці Ніка. Нік азірнуўся праз плячо і прыкінуў, што ну было каля шостай. Ён убачыў, як карабін першага чалавека хітнуўся трохі налева, калі ён на імгненне адхіснуўся. Нік хутка прыціснуў вінтоўку да стагнаць. У той жа момант ён iso усіх сіл ўдарыў мужчыну па жываце. Ён упаў дагары і прызямліўся на двух іншых. Ніка схапілі за ногі парай рук, адштурхнулі ih, але зноў схапілі. Ён хутка схапіў Вильгельмину і ўдарыў мужчыну па галоў прыкладам люгера. Нік працягваў атакаваць, але не прасунуўся далей. Элемент нечаканасці знік.
  
  
  
  Раптам эга зноў схапілі ззаду за ногі, і ён упаў наперад. Адразу некалькі чалавек скокнулі на яго і забралі ў яго "люгер". Паколькі калідор быў такім вузкім, ён не мог павярнуцца. Яны пацягнулі эга ўніз па лесвіцы, прыпаднялі і трымалі карабін адкрытымі перад эга тварам.
  
  
  
  "Адно рух, і ты мёртвы, Амерыкана", - сказаў мужчына. Нік захоўваў спакой, і эга пачалі шукаць іншае зброю.
  
  
  
  "Нічога больш", - пачуў ён словы аднаго чалавека, а іншы даў сігнал Ніку стукнуўшы карабінам, каб той рушыў далей. Нік засмяяўся пра сябе. Х'юга зручна ўладкаваўся ў эга рукаве.
  
  
  
  У офісе чакаў пузаты мужчына з патронташем на плячы. Гэта быў чалавек, якога Нік бачыў, камандзірам. На яго тоўстым твары з'явілася іранічная ўсмешка.
  
  
  
  "Такім чынам, сеньёр Картэр, - сказаў ён. "Мы нарэшце сустрэліся. Я не чакаў, што вы так эфектна, як запытваць аб сабе.
  
  
  
  "Мне падабаецца прыходзіць з вялікай мітуснёй", - нявінна сказаў Нік. "Гэта проста мая звычка. Больш таго, гэта глупства, што вы чакалі, што я прыйду. Вы не ведалі, што я прыйду, пакуль не патэлефанаваў.
  
  
  
  "Гэта праўда", - зноў засмяяўся Рохадас. "Мне сказалі, што вас забілі разам з удавой Деннисон. Ну, бачыце, у мяне толькі куча аматараў.
  
  
  
  "Гэта праўда", - падумаў Нік, адчуваючы Х'юга у сваёй рукі. Голас чаму гэта было не зусім бяспечна. Бандыты каля кватэры Вівіан Деннисон бачыў, як яны абодва ўпалі, і ўцяклі.
  
  
  
  "Вы Рожадас", - сказаў Нік.
  
  
  
  "Sim, яе Рохадас", - сказаў ён. "І вы прыйшлі выратаваць дзяўчыну, ці не так?"
  
  
  
  "Я гэта планаваў, так, - сказаў Нік.
  
  
  
  "Убачымся раніцай", - сказаў Рохадас. - Ты будзеш у бяспекі ў абодва канца ночы. Яе вельмі хачу спаць. Можна сказаць, гэта адна вакол маіх дзівацтваў. Акрамя таго, у мяне ўсё роўна не будзе шмат часу на сон у наступныя некалькі дзён ".
  
  
  
  "Вы таксама не павінны падымаць трубку пасярод ночы. - Гэта прымушае вас перапыніць сон, - сказаў Нік.
  
  
  
  "Не варта пытацца дарогу і ў маленькіх кафэ", - супраціўляўся Рохадас. "Фермеры тут мне ўсё распавядаюць".
  
  
  
  Галасаванне і ўсё. Мужчына вакол маленькага кафэ, дзе ён спыніўся. У рэшце рэшт, гэта быў не Хорхе. Чаму-то ён быў гэтаму рады.
  
  
  
  "Вазьміце эга і замкніце ў камеру. Змяняйце вартаўнічая кожныя два гадзіны ".
  
  
  
  Рохадас павярнуўся, і Ніка змясцілі ў адну вакол келляў, раней прызначаных для манахаў. У дзень стаяў мужчына на варце. Нік жым лежачы на падлозе. Ён некалькі раз пацягнуўся, напружыў і расслабіў мышцы. Гэта была тэхніка індыйскага факіра, якая дазваляе цалкам расслабіцца маральна і фізічна. Праз некалькі хвіліна ён заснуў моцным сном.
  
  
  
  
  
  Як толькі эга, гэта адзіная перадача сонечны святым, пранікальны праз маленькае высокае акно, дзверы адчыніліся. Двое ахоўнікаў загадалі эму ўстаць і адвялі ў офіс Рохадаса. Ён проста прыбіраў брытву і выціраў мыла з твару.
  
  
  
  "Мне было цікава адно, - сказаў Рохадас Ніку, задуменна гледзячы на яго. - Не маглі б вы дапамагчы дзяўчыне загаварыць? Учора ўвечары яе зрабіў вось некалькі прапаноў, і яна змагла ih абдумаць. Але мы даведацца праз хвіліну. Калі няма, можа быць, мы з вамі заключаем здзелку.'
  
  
  
  "Што я мог атрымаць ад гэтага?" - запытаўся Нік. "Вядома, тваё жыццё", - бадзёра адказаў Рохадас.
  
  
  
  - А што тады адбудзецца з дзяўчынай?
  
  
  
  "Вядома, яна будзе жыць, калі раскажа нам тое, што мы хочам ведаць", - адказаў Рохадас. "Голас чаму яе прывёў яе сюды. Яе называю сваіх людзей аматарамі, таму што яны такія. Яе не ў гатэль, каб яны больш рабілі памылак. Яе нельга было забіць, пакуль яе яшчэ не вядома. Але цяпер, калі яе ўбачыў ee, яе больш не хачу, каб яе забівалі ".
  
  
  
  У Ніка было яшчэ некалькі пытанняў, хоць, верагодна, ён ведаў адказы. Тым не менш, на гатэль пачуць гэта ад самага Рохадаса. Ён вырашыў крыху падражніць мужчыну.
  
  
  
  "Падобна на тое, твае сябры думаюць пра цябе гэтак жа ... дылетант і дурань", - сказаў ён. "Па крайняй меры, яны, здаецца, не вельмі табе давяраюць".
  
  
  
  Ён убачыў, як твар мужчыны пацямнела. 'Чаму ты гэта сказаў?' - злосна сказаў Рожадас.
  
  
  
  "У іх былі свае людзі для важнай працы", - бестурботна адказаў Нік. "І мільёны былі перададзеныя праз пасярэдніка. "Гэтага дастаткова, - падумаў я".
  
  
  
  "Два рускіх агента, былі на службе ў Кастра.
  
  
  
  - крыкнуў Рохадас. "Яны былі пазычаныя мне для гэтай аперацыі. Грошы прайшлі праз пасярэднікаў, каб пазбегнуць прамой сувязі са мной. Прэзідэнт Кастра даў ih спецыяльна для гэтага плана ".
  
  
  
  Так і галасавання, як гэта было. За гэтым стаяў Фідэль. Такім чынам, ён зноў трапіў у бяду. Нарэшце Ніку ўсё стала ясна. Гэтыя два спецыяліста былі ўзятыя ў арэнду. Аматараў, вядома ж, належалі Рохадасу. Цяпер эму стала ясна нават тое, што было з золатам. Калі б за гэтым стаялі расейцы ці кітайцы, яны б таксама турбаваліся аб грошах. Ніхто не любіць губляць столькі грошай. Проста яны б не адрэагавалі так фанатычна. Яны не будуць так адчайна мець патрэбу ў іншых грошах.
  
  
  
  Ён адчуваў, што шанцы Марыі на выжыванне будуць вельмі малыя, калі яна не загаворыць. Цяпер Рохадас быў у роспачы. Вядома, Нік не думаў аб перамовах з ім. Ён парушыць сваё абяцанне, як толькі атрымае інфармацыю. Але, па меншай меры, ён мог выйграць з гэтым трохі часу.
  
  
  
  "Вы казалі аб перамовах", - сказаў Нік гэтага па матэматыцы. "Вы таксама вялі перамовы з Тодам Деннисоном? Вашы дамоўленасці такім чынам скончыліся?
  
  
  
  "Не, ён быў не больш чым упартым перашкодай", - адказаў Рохадас. "Ён быў не тым, з хема трэба было мець справу".
  
  
  
  "Таму што эга плантацыі апынулася супрацьлегласцю вашай прапаганды адчаю і няшчасці", - сказаў на заканчэнне Нік.
  
  
  
  "Зусім фантастычным", - прызнаўся Рохадас, выпускаючы дым вакол цыгары. "Цяпер людзі рэагуюць так, як мы хочам".
  
  
  
  'А ў чым ваша задача?' - запытаўся Нік. Гэта быў ключ да вырашэння. Гэта зрабіла б усё зусім ясным.
  
  
  
  "У масавых забойствах", - сказаў Рохадас. Карнавал пачынаецца сёння. Рыа стане морам тусоўшчыкаў. Усе ключавыя ўрадавыя чыноўнікі таксама будуць прысутнічаць, каб адкрыць вечарыну. Нам паведамілі, што на адкрыцці будуць прысутнічаць прэзідэнт, губернатары розных штатаў, члены кабінета міністраў і мэры буйных гарадоў Бразіліі. І асяроддзяў гулякаў будуць мае людзі і я. Каля поўдня, калі ўсе ўрадавыя чыноўнікі збяруцца, каб адкрыць баль, мы восстанем. Выдатная магчымасць з выдатным прыкрыццём, ці не так?
  
  
  
  Нік не адказаў. У гэтым не было неабходнасці, таму што яны абодва занадта добра ведалі рэўматызму. Карнавал сапраўды быў бы ідэальным прыкрыццём. Гэта дало б Рохадасу магчымасць нанесці ўдар і збегчы. На імгненне ён збіраўся ўдарыць Х'юга нажом у гэтую тоўстую грудзі. Без разні не было б дзяржаўнага перавароту, на які яны, мабыць, разлічвалі. Але забойства Рохадаса, верагодна, не спыніць гэтага. Магчыма, ён разгледзеў такую магчымасць і прызначыў намесніка. Не, гуляць зараз, верагодна, будзе каштаваць эму жыцця марна і не перашкодзіць планам. Ён павінен быў гуляць у гульню, як мага даўжэй, па меншай меры, каб мець магчымасць выбраць найбольш прыдатны момант для чаго б яно нам было. "Я мяркую, вы прымусіць людзей адказаць", - пачаў ён.
  
  
  
  "Вядома", - сказаў Рохадас з усмешкай. "Будзе не толькі хаос і блытаніна, але і месца для лідэра. Мы як мага больш падбухторвалі людзей, сеялі рэвалюцыю, так сказаць. На першы этап у нас дастаткова зброі. Кожны вакол маіх людзей ўзначаліць паўстанне ў горадзе потым забойства. Мы таксама падкупілі некаторых ваенных, каб яны таксама ўзялі на сябе кіраванне. Будуць звычайныя паведамлення і аб'явы - гэта калі мы збіраем ўлада. Гэта проста лейцара часу ".
  
  
  
  "І гэта новае ўрад узначальвае хлопец, па імя Рохадас", - сказаў Нік.
  
  
  
  "Правільнае меркаванне".
  
  
  
  "Вам спатрэбіліся перахопленыя грошы, каб купіць больш зброі і боепрыпасаў, а таксама, каб атрымаць вялікія надзеі".
  
  
  
  "Ты пачынаеш разумець, аміга. Міжнародныя гандляры зброяй - капіталісты ў прамым сэнсе гэтага слова. Яны свабодныя прадпрымальнікі, якія прадаюць ўсіх і прашу больш за палову задатку. Голас чаму грошы сеньёра Деннисона так важныя. Мы чулі, што грошы, якія складаюцца вакол звычайных даляраў ЗША. Трэйдары да гэтага імкнуцца ".
  
  
  
  Рохадас павярнуўся да аднаго вакол ахоўнікаў. "Вазьмі сюды дзяўчыну", - загадаў ён. "Калі паненка адмовіцца супрацоўнічаць, мне прыйдзецца звярнуцца да больш жорсткім метадам, калі яна не паслухаецца цябе, аміга".
  
  
  
  Нік прыхінуўся да стагнаць і хутка падумаў. Дванаццаць гадзін былі смяротным момантам. На працягу чатырох гадзін разумнае сучаснае ўрад будзе знішчана. На працягу чатырох гадзінны важны член Арганізацыі Аб'яднаных Нацый нібыта ў імя дабра народа ператворыцца ў краіну прыгнёту і рабства. Праз чатыры гадзіны самы вялікі і самы папулярны карнавал у свеце стане не чым іншым, як маскай для забойства, карнавалам для забойстваў замест смеху. Смерць будзе кіраваць трэба ніяк не калі замест шчасця. Фідэль Кастра удзельнікаў ўтаропіўся на яго са сцяны. "Яшчэ няма, прыяцель", - прамармытаў Нік сабе пад нос. Яе знайду што-небудзь сказаць па гэтай нагоды. Пакуль не ведаю як, але гэта будзе працаваць, павінна працаваць.
  
  
  
  Ён паглядзеў у дзвярны вушак, калі ўвайшла Марыя. На ёй была белая шаўковая блузка і простая цяжкая спадніца. Ee вочы з жалем глядзелі на Ніка, але эй, ён падміргнуў. Яна была напалохана, ён гэта бачыў, але на яе твары было рашучае выраз.
  
  
  
  "Ты думала пра тое, што я сказаў учора ўвечары, дарагая?" - кісла спытаў Рохадас. Марыя паглядзела на яго з пагардай і адвярнулася. Рохадас паціснуў плячыма і падышоў да яе. "Тады мы дамо табе ўрок", - сумна сказаў ён. "Я спадзяваўся, што ў гэтым няма неабходнасці, але вы робіце гэта немагчымым для мяне. Яе збіраюся даведацца, дзе гэтыя грошы, і ўзяць цябе ў жонкі. Яе, упэўнены, што вы захочаце супрацоўнічаць затым майго невялікага шоў ".
  
  
  
  Ён наўмысна павольна расшпіліў блузку Марыі і сцягнуў ee ў бок. Ён сарваў яе бюстгальтар сваёй вялікай рукой, агаліўшы яе поўныя, мяккія грудзей. Марыя, здавалася, глядзела адкрытымі перад сабой.
  
  
  
  "Яны такія прыгожыя, ці не так?" ён сказаў. "Было б крыўдна, калі б з ім што-небудзь здарылася, ці не так, дарагая?"
  
  
  
  Ён адступіў на крок і паглядзеў на нах, калі яна зноў зашпіліла блузку. Чырвоныя абводкі вакол вачэй былі адзіным прыкметай таго, што яна што-то адчувала. Яна працягвала глядзець шчырымі перад сабой і падціснула вусны.
  
  
  
  Ён павярнуўся да Ніку. "Я ўсё яшчэ гатэль б пашкадаваць яе, разумееце?" ён сказаў. "Так што я прынясу ў ахвяру адну вакол дзяўчынак. Усе яны шлюхі, якіх прывёў яе сюды, каб мае мужчыны маглі б крыху расслабіцца, затым практыкаванняў ".
  
  
  
  Ён павярнуўся да ахоўніку. "Вазьмі маленькую, худзенькую, з вялікай грудзьмі і рудымі валасамі. Ты ведаеш што рабіць. Затым адвядзіце гэтых дваіх да старога будынка, да каменнай лесвіцы ззаду яго. Яе буду менавіта там.'
  
  
  
  Калі Нік шэл побач з Марыяй, ён адчуў, як яе рука схапіла яго. Ee цела дрыжала.
  
  
  
  "Ты можаш выратавацца, Марыя", - мякка сказаў ён. Яна спытала. - 'Чаму?' "Вядома, каб дазволіць гэтай свінні важдацца са мной. Яе хутчэй памру. Сеньёр Тод памёр, таму што гатэль што-то зрабіць для бразільскага народа. Калі ён можа памерці, яго дзеці. Рохадас не дапаможа людзям. Ён будзе прыгнятаць ну, і выкарыстоўваць, як рабоў. Яе эму нічога не скажу ".
  
  
  
  Яны падышлі да самага старога будынка, ih правялі праз чорны ход. Ззаду было восем каменных прыступак. Верагодна, тут быў алтар. Ахоўнік загадаў ім стаць наверсе лесвіцы, а мужчыны ўсталі ззаду іх. Нік убачыў, як двое ахоўнікаў працягнулі праз бакавы ўваход аголеную, сопротивляющуюся і ругающуюся дзяўчыну. Яны перабілі яе і кінулі на зямлю. Затым яны ўбілі ў зямлю драўляныя калы і звязалі яе, рассунуўшы рукі і ногі.
  
  
  
  Дзяўчына працягвала крычаць, і Нік чуў, як яна ўмольвала, чаму яна апынулася правы. Яна была худы, з доўгай абвіслымі грудзьмі і маленькім плоскім жыватом. Раптам Нік заўважыў прысутнасці Рохадаса, які стаяў побач з Марыяй. Ён падаў знак, і двое мужчын паспяшаліся выйсці вакол будынкаў. Дзяўчына засталася плакаць і лаяцца. "Слухай і глядзі, дарагая, - сказаў Рохадас Марыі. "Мёд размазалі гэй, паміж грудзей і нага. Мы зробім гэта з табой, дарагая, калі ты не вырашыш супрацоўнічаць. Цяпер нам трэба пачакаць спакойна ".
  
  
  
  Нік назіраў, як дзяўчына iso усіх сіл спрабуе вырвацца, прымушаючы ee грудзі падымацца і апускацца. Але звязалі яе добра. Затым раптам эга ўвагу прыцягнула рух ля сцяны насупраць яго. Марыя таксама заўважыла гэта, і ў страху сціснула эга руку. Руху ператварыліся ў цень, цень вялікі пацукі, якая займаецца асцярожна рушыла далей у пакой. Потым Нік убачыў яшчэ аднаго, і яшчэ, і з'яўлялася ўсё больш і больш. Пол быў абсыпаны вялізнымі пацукамі, і яны ўсё яшчэ з'яўляліся адусюль: па ўсім старых логаваў, вакол калон і вакол схаваць у кутах залы. Усе яны нерашуча падышлі да дзяўчыны, спыніліся на імгненне, каб панюхаць пах мёду, і працягнулі шлях. Дзяўчына падняла галаву і ўбачыла надыходзячых да яе пацукоў. Яна павярнула галаву так моцна, як толькі магла, каб убачыць Рохадаса, і пачала адчайна крычаць.
  
  
  
  "Адпусці мяне, Рохадас", - умольвала яна. 'Што я зрабіў? О божа, няма ... Малю цябе, Рохадас! Ёй гэтага не рабіла, што б гэта нам было, што яе гэтага не рабіла! "
  
  
  
  "Гэта для добрай справы", - адказаў Рохадас. "Да рысу ваша добрае справа!" - крыкнула яна. "Ой, косця бога, адпусці мяне. Ну голас!' Пацукі чакалі на невялікім адлегласці, а новыя працягвалі прыбываць. Марыя яшчэ мацней сціснула руку Ніка. Першая пацук, вялікая, шэрая, брудная звяруга, падышла да яе і спатыкнулася аб жыцці дзяўчыны. Яна пачала жудасна крычаць, калі на нах скокнула іншая пацук. Нік убачыў, як двое іншых ускараскаліся вось на ногі. Першая пацук знайшла мёд на левай грудзі і нецярпліва ўбіла зубы ў плоць. Дзяўчына крычала так жудасна, як Нік ніколі не чуў. Марыя гатэля павярнуць галаву, але Рохадас трымаў ee за валасы.
  
  
  
  "Не, не, дарагая, - сказаў ён. "Я не хачу, каб ты нічога не прапусціла".
  
  
  
  Дзяўчына цяпер бесперапынна крычала. Гук адбіваўся ад сцен, што рабіла ўсё яшчэ жудасней.
  
  
  
  Нік убачыў зграю пацукоў каля ee нага, і кроў цякла па ee грудзей. Яе крыкі ператварыліся ў стогны. У рэшце рэшт Рохадас аддаў загад двум ахоўнікам, якія вырабілі некалькі стрэлаў у паветра. Пацукі разбегліся ва ўсе бакі, вярнуўшыся ў свае бяспечныя логава.
  
  
  
  Нік прыціснуў галаву Марыі да свайго пляча, і раптам яна ўпала. Яна не страціла прытомнасць, так як эга чапляецца за ногі і дрыжала, як саломінка. Дзяўчына унізе ляжалі нерухома, і толькі трохі стагнала. Небарака, яна яшчэ не памерла.
  
  
  
  "Выведзіце ih на вуліцу", - загадаў Рохадас, выходзячы. Нік падтрымаў Марыю і моцнага прыціснуў ee да сябе. Прыгнечаныя, яны выйшлі на вуліцу.
  
  
  
  "Ну што, дарагая?" - сказаў Рожадас, прыпадняўшы яе падбародак тоўстым пальцам. "Ты цяпер загаворыш? Яе б не хацеў даваць цябе ў пачатку другой вячэру гэтым брудным свеце ". Марыя ўдарыла Рохадаса адкрыта ў твар, і гук гэтага рэхам разнёсся па ўсім двары.
  
  
  
  "Я аддаю перавагу мець пацукоў паміж нагамі, чым цябе", - злосна сказала яна. Рохадас быў ўсхваляваны злосным позіркам Марыі.
  
  
  
  "Прывядзіце яе, і прыгатуйце", - загадаў ён ахоўнікам. "Заклалі ў яго пабольш мёду. Нанёс крыху, і яе горкія вусны ".
  
  
  
  Нік адчуў, як эга мускулы напружваюцца, калі ён падрыхтаваўся кінуць Х'юга на далонь. Ён павінен быў дзейнічаць цяпер, і спадзяваўся, што калі ў Рохадаса будзе замена, ён таксама зможа займець і сл. Ён не мог глядзець, як Марыя ахвяруе сабой. Калі ён збіраўся ўкласці Х'юга ў руку, ён пачуў стрэлы. Першы стрэл прыйшоўся на правага ахоўніка. Пачатку другой стрэл трапіў у іншага оцепеневшего ахоўніка. Рохадас схаваўся за бочкай ад куль, паколькі двор падвяргаўся моцнаму абстрэлу. Нік схапіў Марыю за руку. Стрэлак ляжаў на краі ўступа і вокамгненна працягваў страляць.
  
  
  
  'Сыходзім!' крыкнуў Нік. "Мы прыкрытыя!" Нік пацягнуў дзяўчыну за сабой і са ўсіх нага, пабег да процілеглым кустах. Стрэлак працягваў страляць па вокнаў і дзвярэй, прымушаючы ўсіх заставацца ў хованцы. Некалькі людзей Рохадаса адкрылі агонь у адказ, але ih стрэлы не атрымоўваліся. У Ніка і Марыі было дастаткова часу, каб дабрацца да кустоў, і цяпер яны падняліся на скалу. Усе ih парэзалі шыпы і калючкі, і Нік убачыў, як парвалася блузку Марыі, агаліўшы большую частку гэтых цудоўных грудзей. Стральба спынілася, і Нік шталь чакаць. Адзінае, што ён чутныя былі слабыя шумы і крыкі. Дрэвы закрывалі від. Марыя прытулілася галавой да эга плячы і моцнага прыціснулася да яму.
  
  
  
  "Дзякуй, Нік, дзякуй", - усхліпнула яна.
  
  
  
  "Табе не трэба мне дзякаваць, дарагая, - сказаў ён. "Падзякавалі гэтага чалавека з эга вінтоўкамі". Ён ведаў, што ў незнаёмца павінна быць больш адной вінтоўкі. Мужчына стрэліў занадта хутка і рэгулярна, каб перазарадзіць. Калі толькі ён не адзін.
  
  
  
  "Але ты прыйшоў сюды шукаць мяне", - сказала яна, моцнага абдымаючы яго. "Вы рызыкавалі сваім жыццём, каб выратаваць мяне. - Выдатна, Нік. Ніхто вакол маіх знаёмых так не паступіў. Ёй скажу табе вялікі дзякуй пазней, Нік. Гэта дакладна.' Ён думаў, ці варта сказаць эй, што ў яго няма на гэта часу, таму што ў яго так шмат працы. Ён вырашыў не рабіць гэтага. Цяпер яна была шчаслівая. Тады навошта яму было псаваць гэй задавальненне? Праявіць невялікую падзяку - гэта добра для дзяўчыны, асабліва для прыгожай.
  
  
  
  "Ідзі, - сказаў ён. "Мы павінны вярнуцца ў Рыа. Можа, яе ўсё-такі змагу спыніць катастрофу ".
  
  
  
  Ён проста дапамагаў Мэры ўстаць, калі пачуў голас пазваў.
  
  
  
  "Сеньёр Нік, галасаванне, і ёй, на самай справе!"
  
  
  
  "Хорхе!" - закрычаў Нік, убачыўшы, што мужчына выйшаў. У адной руцэ ён трымаў два стрэльбы, а ў іншай - адно. "Я падумаў... я спадзяваўся".
  
  
  
  Мужчына цяпло абняў Ніка. "Аміга", - сказаў бразілец. "Я павінен зноў папрасіць прабачэння. Яе, павінна быць, сапраўды дурны, ці не так?
  
  
  
  "Не", - адказаў Нік. "Не дурны, проста трохі упарты. Вы зараз тут? Гэта ўсё даказвае ".
  
  
  
  "Я не мог выкінуць вакол галавы тое, што ты сказаў", - трохі сумна сказаў Хорхе. "Я пачаў думаць, і цяпер усплыло шмат рэчаў, якія яе раней запихивал ў куткі майго мозгу. Мне ўсё стала ясна. Можа быць, мяне занепакоіла тое, што вы згадалі, што ў Лос-Рейесе сляпы начальнік паліцыі. У любым выпадку, яе больш не мог гэтага пазбегнуць. Яе адкінуў свае пачуцці і паглядзеў на рэчы так, як гэта рабіў бы начальнік паліцыі. Калі яе пачуў па радыё, што Вівіан Деннисон забілі яе, зразумеў, што што-то не так. Яе, ведаў, што ты не пакінеш краіну па майму загаду. Гэта не ваш шлях, сеньёр Нік. Таму яе спытаў сябе, куды б ты тады пайшоў? Рэўматызму быў досыць лёгкім. Яе прыехаў сюды, пачакаў і добранька паглядзеў. Яе бачыў досыць ".
  
  
  
  Раптам Нік пачуў роў цяжкіх рухавікоў. "Школьныя аўтобусы", - сказаў ён. "Я бачыў тры аўтобусы, якія стаялі ззаду місіі. Яны адправіліся ў шлях. Напэўна, нас будуць шукаць.
  
  
  
  "Сюды", - сказаў Хорхе. "Тут ёсць імкненне пячора, якая займаецца праразае гару. У дзяцінстве яе часткі гуляў там. Яны нас там ніколі не знойдуць ".
  
  
  
  З Хорхе наперадзе і Марыяй пасярэдзіне яны пайшлі па камяністай зямлі. Яны толькі што прайшлі каля нумарах ярдаў, калі патэлефанаваў Нік. "Пачакай хвілінку", - сказаў ён. 'Слухайце. Куды яны едуць!'
  
  
  
  - Рухавікі заціхаюць, - нахмурыўшыся, сказаў Хорхе. "Яны ідуць далей. Нас не будуць шукаць!
  
  
  
  "Вядома, няма", - злосна крыкнуў Нік. "Якая глупства з майго боку. Яны едуць у Рыа. Гэта ўсё, што зараз можа зрабіць Рохадас. Больш няма часу, каб пераследваць нас. Ён прывязе туды сваіх людзей, якія затым ўліваюцца ў натоўп, гатовыя нанесці ўдар ".
  
  
  
  Ён спыніўся і ўбачыў разгубленае выраз на тварах Хорхе і Марыі. Ён зусім забыўся, што яны не ведалі. Калі Нік скончыў гаварыць, яны выглядалі трохі бледнымі. Ён правяраў кожную магчымасць сарваць план. Не заставалася часу, каб звязацца з прэзідэнтам або іншымі дзяржаўнымі дзеячамі. Яны, несумненна, былі ў шляху або прысутнічалі на ўрачыстасцях. Нават калі б ён мог звязацца з імі, яны, верагодна, усё роўна не давяраюць б эму. "Падчас карнавала ў Рыа поўна аматараў павесяліцца, і да таго часу, калі яны праверылі званок, калі выказаць здагадку, што яны гэта зрабілі, было ўжо занадта позна.
  
  
  
  "Слухай, мой паліцэйская машына крыху далей па дарозе", - сказаў Хорхе. "Давай вернемся ў горад і паглядзім, ці можам мы што-небудзь зрабіць".
  
  
  
  Нік і Марыя рушылі ўслед за імі, і праз некалькі хвіліна, з ровам сірэн, яны ехалі праз горы ў Лос-Рэес.
  
  
  
  "Мы нават не ведаем, як яны будуць выглядаць на Карнавале", - злосна сказаў Нік, пляснуўшы кулакамі ў дзень. Ён ніколі не адчуваў такога бяссілля. "Вы можаце паспрачацца, што яны пераапранаюцца. Як і некалькі сотняў тысяч іншых людзей ". Нік павярнуўся да Марыі. "Вы чулі, як яны казалі аб чым-небудзь?" - спытаў ён дзяўчыну. 'Вы чулі, як яны казалі аб карнавале, аб чым-небудзь, што магло б нам дапамагчы?
  
  
  
  "За межамі камеры яе чула, як жанчыны дражнілі мужчын", - успамінала яна. "Яны працягвалі называць ih Прама і казалі: Muito prazer, Аж ... прыемна пазнаёміцца, Аж. Яны сапраўды павесяліліся ".
  
  
  
  "Зусім?" - паўтарыць Нік. "Што гэта значыць?"
  
  
  
  Хорхе зноў нахмурыўся і зрабіў машыну на шашы. "Гэта імя што-то значыць, - сказаў ён. "Гэта звязана з гісторыяй або легендай. Дай мне трохі падумаць. Гісторыя ... легенда ... пачакайце, яе зразумеў! Зусім быў богам індзейцаў майя. Бог дажджу і грому. Эга паслядоўнікаў вядомыя пад тым жа імем ... Аж, ih называлі чырвонымі.
  
  
  
  "Голас і ўсё", - крыкнуў Нік. "Яны збіраюцца апрануцца як пудзіла майя, каб яны маглі пазнаваць адзін аднаго і працаваць разам. Верагодна, яны будуць працаваць у якой-то меры па фіксаваным плане ".
  
  
  
  Паліцэйская машына спынілася перад вакзалам, і Хорхе паглядзеў на Ніка. "Я ведаю некалькі чалавек у гарах, якія робяць тое, што я кажу. Яны мне давяраюць. Яны мне даверыць. Яе зьбяру ну і завязу ў Рыа. Колькі мужчын з ім у Рохадаса, сеньёр Нік?
  
  
  
  "Каля дваццаці пяці".
  
  
  
  "Я не магу прывезці больш дзесяці. Але, можа быць, гэтага будзе дастаткова, калі мы дабяромся да таго, як Рохадас нанясе ўдар ".
  
  
  
  "Колькі часу пройдзе, перш чым вы збераце сваіх людзей разам?"
  
  
  
  Хорхе ўхмыльнуўся. "Гэта горш за ўсё. У большасці няма тэлефона. Давядзецца забіраць ih па адным. На гэта сыходзіць шмат часу ".
  
  
  
  "А час - гэта тое, у чым мы адчайна маем патрэбу", - сказаў Нік. "Рохадас ўжо ў шляху, і цяпер ён размесціць сваіх людзей у натоўпе, гатовых нанесці ўдар па эга сігнале. Яе збіраюся выйграць трохі часу, Хорхе. Яе іду адзін.
  
  
  
  Начальнік паліцыі быў уражаны. - Толькі ты адзін сеньёр Нік. Толькі супраць Рохадаса і эга людзей? Баюся, што нават ты не зможаш гэтага зрабіць ".
  
  
  
  "Не, калі там ужо будуць гатовыя ўрадавыя людзі. Але я магу быць у Рыа да поўдня. Яе буду трымаць людзей Рохадаса занятымі, каб яны не маглі пачаць забіваць. Па меншай меры, яе, спадзяюся, што гэта спрацуе. І калі зможаш, у цябе будзе як раз дастаткова часу, каб знайсці сваіх людзей. Усё, што ім трэба ведаць, - гэта схапіць любога, хто апрануты, як бог майя ".
  
  
  
  "Поспехі, аміга, - сказаў бразілец. "Вазьмі маю машыну. У мяне тут яшчэ некалькі.
  
  
  
  "Вы сапраўды думаеце, што зможаце заняць ih дастаткова доўга?" - спытала Марыя, сядаючы побач з ім у машыну. "Ты дзейнічаеш сам па сабе, Нік".
  
  
  
  Ён уключыў сірэну і адарваўся.
  
  
  
  "Дарагая, яе абавязкова паспрабую", - змрочна сказаў ён. "Гэта не толькі з-за Рохадаса і эга рухаў, або з-за катастрофы, гэта будзе азначаць для Бразіліі. За гэтым стаіць значна больш. Вялікія паравыя за кулісамі цяпер хочуць убачыць, ці зможа такі маленькі дурны дыктатар, як Фідэль, справіцца з гэтым. Калі гэта ўдасца, гэта азначае, што ў будучыні будзе цэлы паток падобных узрушэнняў па ўсім адкрыты басейн. Мы не можам гэтага дапусціць. Бразілія не можа гэтага дапусціць. Я не магу гэтага дапусціць. Калі б вы ведалі майго начальніка, вы б зразумелі, аб чым я.
  
  
  
  Нік падарыў гэй ўсмешку, поўную смеласці, упэўненасці, адвагі і сталёвых нерваў. "Ён будзе адзін", - зноў сказала сабе Марыя, гледзячы на прыгожага моцнага мужчыну, які сядзіць побач з ёй. Яна ніколі не ведала такога. Яна ведала, што калі хто-небудзь зможа гэта зрабіць, то ён дакладна зможа. Яна моўчкі малілася, каб эга бяспеку.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 9
  
  
  
  
  
  
  
  "Магу яе далучыцца да вас?" - спытала Марыя за дзвярыма сваёй кватэры. Яны завяршылі паездку ў рэкордна кароткія тэрміны. "Можа, яе змагу табе чым-небудзь дапамагчы".
  
  
  
  "Няма", - сказаў Нік. "Я ўжо заняты уласнай бяспекай".
  
  
  
  Ён гатэль ўцячы, але яна абняла эга і хутка пацалавала сваімі мяккімі, вільготнымі і хвалюючымі вуснамі. Яна адпусціла эга і ўбегла ў будынак. "Я буду маліцца за цябе", - сказала яна, амаль усхліпваючы.
  
  
  
  Нік пайшоў на Фларыяна-сквер. Хорхе сказаў, што, верагодна, менавіта там адбудзецца адкрыццё. Вуліцы ўжо былі запоўненыя карнавалам, і вадзіць там машыну было немагчыма. Адзіныя, хто рухаўся скрозь натоўп, былі аздобленыя машыны, кожная са сваім сюжэтам і, як правіла, запоўненымі напаўголыя дзяўчатамі. Якой бы важнай і смертаноснай наша эга была мэта, ён не мог ігнараваць прыгажосць навакольных эга дзяўчат. Некаторыя былі белыя, адны светла-карычневыя, іншыя амаль чорныя, але ўсе былі ў прыўзнятым настроі і весяліліся. Нік паспрабаваў пазбегнуць траіх вакол іх, але было ўжо позна. Эга схапілі і прымусілі танцаваць. Бікіні ' Яны былі апранутыя так, як быццам ih бікіні яны запазычылі ў пяцігадовых дзяцей. "Застанься з намі, мілы хлопчык", - сказала адна вакол іх, смеючыся і прыціскаючыся да яму сваёй грудзьмі. "Вам будзе весела, ёй абяцаю".
  
  
  
  "Я веру табе, дзетка", - смеючыся, адказаў Нік. "Але ў мяне спатканне з богам".
  
  
  
  Ён выслізнуў праз ih рук, ляпнуў яе па спіне і працягнуў. Плошча была яркай падзеяй. Сцэна была пустая, за выключэннем некалькіх, верагодна, малодшых афіцэраў. Ён з палёгкай уздыхнуў. Сама сцэна была квадратнай формы і складалася па рухомай сталёвы канструкцыі. Ён зноў адскочыў ад некалькіх гулякаў, і шталь шукаць у натоўпе касцюм бога майя. Гэта было складана. Тоўпіліся людзі, касцюмы былі самыя розныя. Ён зноў агледзеўся і раптам убачыў платформу прыкладна ў дваццаці метрах ад сцэны. Платформа ўяўляла сабой невялікі храм майя і быў зроблены з пап'е-машэ. На nen было каля дзесяці чалавек, апранутых у кароткія плашчы, доўгія штаны, сандалі, маскі і шлемы з пер'ем. Нік змрочна ўсміхнуўся. Ён ужо мог бачыць Рохадаса. Ён быў адзіным, у каго на шлеме было памяранцавае пяро, і ён быў наперадзе платформы.
  
  
  
  Нік хутка агледзеўся, падбіраючы астатніх мужчын у натоўпе. Затым эга ўвагу прыцягнулі маленькія квадратныя прадметы, якія мужчыны насілі на поясе, на запясцях. У іх былі рацыі. Ён пракляў усё. Па крайняй меры, Рохадас добра прадумаў гэтую частку плана. Ён ведаў, што рацыі ўскладніць эму задачу. Шчыра, як платформы. Рохадас мог бачыць усё адтуль. Ён паспяшаецца аддаць загады, як толькі ўбачыць, што Нік зоймецца адным праз сваіх людзей.
  
  
  
  Нік працягнуў шлях уздоўж шэрагу дамоў на баку плошчы, таму што там было менш людзей. Усё, што ён мог зрабіць, гэта кінуцца ў тусовочную натоўп. Ён проста назіраў за ўсім, калі адчуў, як халодны цвёрды прадмет ткнуў эга ў рэбры. Ён павярнуўся і ўбачыў які стаяў побач чалавека. На мужчыну быў спа-касцюм, у яго былі высокія скулы і коратка стрыжаныя валасы.
  
  
  
  "Пачні ісці назад", - сказаў ён. 'Павольна. Адно няправільнае рух, і ўсё скончана.
  
  
  
  Нік вярнуўся да будынка. Ён збіраўся нешта сказаць гэтаму па матэматыцы, калі атрымаў моцны ўдар па вуху. Ён убачыў чырвоныя і жоўтыя зоркі, адчуў, што эга валакуць па калідоры, і ён страціў прытомнасць ...
  
  
  
  Эга мэта пульсавала, і ён убачыў цьмяны святым у вуснах вачах. Ён ih цалкам адкрыў і паспрабаваў спыніць кружэнне ў яго на вачах. Ён адрозніў смутны сцяну і дзве постаці ў дзелавых касцюмах па абодва бакі ад акна. Нік паспрабаваў сесці, але эга рукі і ногі былі звязаныя. Першы мужчына падышоў да яго і пацягнуў да крэсла каля акна. Відавочна, гэта быў танны гасцінічны нумар. Праз акно ён мог бачыць усё, што адбываецца на плошчы. Двое мужчын маўчалі, і Нік убачыў, што адзін вакол іх трымаў у руцэ пісталет і зрабіў эга ў акно.
  
  
  
  "Адсюль відаць, як гэта адбываецца", - сказаў ён Ніку з яўным рускім акцэнтам. Гэта былі не людзі Рохадаса, і Нік закусіў губу. Гэта эга ўласная віна. Ён занадта шмат увагі надаваў Рохадасу і эга людзям. Між іншым, сам лідэр паўстанцаў сказаў эму, што працуе толькі з двума прафесіяналамі.
  
  
  
  "Рохадас сказаў табе, што я буду за ім гнацца?" - запытаўся Нік.
  
  
  
  "Рохадас?" сказаў чалавек з пісталетам, пагардліва ўсміхаючыся. "Ён нават не ведае, што мы тут. Нас неадкладна адправілі сюды, каб даведацца, чаму гэтыя людзі нам нічога не паведамілі. Калі мы прыбылі ўчора, і пачулі, што вы тут, мы адразу зразумелі, што адбываецца. Мы сказалі пра гэта нашым людзям, і павінны былі спыніць вас як мага хутчэй ".
  
  
  
  "Такім чынам, вы дапамагаеце Рохадасу з эга паўстаннем", - сказаў на заканчэнне Нік.
  
  
  
  "На самай справе", - прызнаўся расеец. "Але для нас гэта толькі другарадная задача. Вядома, нашы людзі хочуць дамагчыся поспеху, але не хочуць наўпрост ўмешвацца. Мы не чакалі, што зможам вас спыніць. Гэта было нечакана лёгка ".
  
  
  
  "Нечакана, - падумаў Нік. Так і скажы. Адзін па тых нечаканых паваротаў, якія змяняюць ход гісторыі. Яны занялі пазіцыю на плошчы, убачылі эга зум і ўмяшаліся. Калі ён выглянуў у акно, ён адчуў сябе далей з аднаго боку і блізка да сваёй мэты з другога.
  
  
  
  "Мы маглі б вас прыстрэліць, а потым ісці дадому", - зноў сказаў адзін рускі. "Але мы, як і вы, прафесіяналы. Мы збіраем на сябе як мага менш прадпрыемства. Унізе шмат шуму, і стрэл, напэўна, застанецца прыкметна, непрыкметна. Але мы нічым не рызыкуем. Пачакаем, пакуль Рохадас і эга людзі пачнуць страляць. На гэтым кар'ера знакамітага N3 скончыцца. Чаму-то крыўдна, што гэта павінна быць так, у маленькім захламленном гасцінічным нумары, ці не так?
  
  
  
  "Я цалкам згодны", - сказаў Нік.
  
  
  
  "Чаму б табе не вызваліць мяне і не забыцца абсталяваннем ўсім?"
  
  
  
  На твар рускага з'явілася халодная ўсмешка. Ён паглядзеў на свае гадзіны. "Гэта ненадоўга", - сказаў ён. "Тады мы вызвалім цябе назаўсёды".
  
  
  
  Пачатку другой мужчына падышоў да акна і шталь назіраць за тым, што адбываецца пад ім. Нік убачыў, як той з пісталетам сядзіць на крэсле і ўпіраецца нагамі ў раму. Мужчына працягваў накіроўваць пісталет на Ніка. Яны маўчалі, за выключэннем тых выпадкаў, калі каментавалі бікіні або касцюм. Нік паспрабаваў развязаць вяроўкі на запясцях, але дарэмна. Эга запясці хварэлі, і ён адчуваў прыліў крыві. Ён пачаў адчайна шукаць выхад. Ён не мог бездапаможна глядзець на бойню. Гэта было б ценымногие больш балюча, чым быць застрэленым, як сабаку. Час амаль скончыўся. Але загнаны ў кут кот робіць дзіўныя скачкі. У Ніка быў смелы адчайны план.
  
  
  
  Ён празмерна рухаў нагамі, каб праверыць вяроўкі. Руская гэта бачыў. Ён холадна усміхнуўся і зноў паглядзеў у акно. Ён быў упэўнены, што Нік бездапаможны, і гэта менавіта тое, на што Нік спадзяваўся. Вочы Киллмастера кідаліся ўзад і наперад, каб ацаніць адлегласці. У яго быў толькі адзін шанец, і калі ён гатэль дамагчыся поспеху, усё павінна было ісці ў правільным парадку.
  
  
  
  Мужчына з пісталетам усё яшчэ матляў нагамі на падаконніку на задніх ножках свайго крэсла. Пісталет у эга руцэ быў накіраваны прама ў патрэбную кропку, і пад прамым вуглом. Нік асцярожна перамясціў свой аленка ў крэсле, напружваючы мускулы, як спружыны, якія збіраюцца расслабіцца. Ён зноў усё агледзеў, глыбока ўздыхнуў і iso усіх сіл ўдарыў яго нагой.
  
  
  
  Эга ступні закранулі задніх ножак крэсла з рускай на іх. Крэсла выслізнуў з-пад чалавека. Расеец рэфлекторнае націснуў на курок і стрэліў іншаму адкрыта ў твар. Той, у каго быў пісталет, упаў на зямлю. Нік заскочыў на мужчыну і прызямліўся каленамі эму на шыю. Ён адчуў, як вакол цела выцясняецца увесь паветра, і пачуў трэск. Ён з цяжкасцю паваліўся на зямлю, і беларуская адчайна схапіўся за горла. На яго твары была агідная грымасу. Ён спрабаваў дыхаць, і эга рукі сутаргава рухаліся. Эга твар стала ярка-чырвоным. Эга цела моцна затряслось, сутаргава напружыўся і раптам застыла. Нік хутка зірнуў на іншага, які напалову зьвешваўся праз вокны.
  
  
  
  Гэта спрацавала, але ён страціў шмат каштоўнага часу, а ён усё яшчэ быў звязаны. Цаля за цаляй ён рухаўся да старамоднай металічнай ложка. Некаторыя часткі яе былі няроўнымі і трохі вострымі. Ён цёр аб іх вяроўкі вакол запясцяў. Нарэшце ён адчуў, як слабее нацяжэнне вяровак, і адным паваротам рук ён змог вызваліць вяроўкі. Ён вызваліў лодыжкі, схапіў пісталет рускага і выбег на вуліцу.
  
  
  
  Ён разлічваў, што Х'юга і эга моцныя рукі справяцца з людзьмі Рохадаса. Было занадта шмат людзей, занадта шмат дзяцей і занадта шмат невінаватых, каб рызыкаваць перастрэлкамі. Тым не менш, магчыма, гэта было неабходна. Ён сунуў пісталет у хвіліну і пабег у натоўп. Ён пазбягаў групы тусоўшчыкаў і прабіраўся скрозь натоўп. Людзей Рохадаса было лёгка знайсці па ih касцюмах. Яны па-ранейшаму стаялі на тых жа месцах. Калі Нік моцна папрацаваў локцямі, ён заўважыў рух у натоўпе. Яны стварылі групу гулякаў, якія будуць танцаваць цэлымі днямі, прыводзячы людзей і губляючы ih. Лідэр блока стаяў побач з двума замаскіраванымі забойцамі. Нік далучыўся да групы ў канцы, і яны пачалі танцаваць колах людзей паланэз. Ніка бесцырымонна цягнулі за сабой. Калі яны мінулі двух багоў майя, Нік хутка выскачыў па зборцы і ўдарыў сваім стилетом маўклівага нябачнага ганаровым госцем мерапрыемства стаў пасол смерці. Гэта быў не зусім стыль Ніка - вар'яцка і без папярэджання забіваць людзей. Тым не менш, ён не пашкадаваў гэтых дваіх. Яны былі гадюками, гатовымі напасці на нявінных людзей, гадюками, апранутымі, як гулякі.
  
  
  
  Калі адзін мужчына раптам убачыў, што эга таварыш упаў, ён павярнуўся і ўбачыў Ніка. Ён паспрабаваў выцягнуць пісталет, але штылет зноў ударыў яго. Нік злавіў мужчыну і эга паставіць на падлогу, як быццам ён быў п'яны да п'яны.
  
  
  
  Але Рохадас бачыў гэта і вельмі добра ведаў, што адбываецца. Нік паглядзеў на платформу і ўбачыў, як лідэр паўстанцаў размаўляе па рацыі. Невялікае перавага, якое ў яго было, элемент нечаканасці, знік, ён зразумеў, калі ўбачыў надыходзячых трох багоў майя. Ён прыгнуўся за трыма дзяўчынамі, з вялікімі кошыкамі з садавінай па пап'е-машэ на галовах і накіраваўся да шэрагу будынкаў. У яго з'явілася ідэя. Перад дзвярыма стаяў чалавек у касцюме пірата. Нік асцярожна падышоў да мужчыны і нечакана схапіў яго. Наўмысна націснуўшы на пэўныя нервовыя кропкі і мужчына страціў прытомнасць. Нік надзеў касцюм і ўтрымаць павязку на вока.
  
  
  
  "Прабачце, прыяцель", - сказаў ён ляжаў ўдзельніку yahoo.
  
  
  
  Працягваючы свой шлях, ён убачыў двух забойцаў у некалькіх ярдах ад іх, здзіўлена глядзяць на натоўп. Ён падышоў да яму, ўстаў паміж імі і ўзяў Х'юга ў левую руку. Абодва эга рукі закранулі мужчын. Ён адчуў, як яны задыхнуліся, і ўбачыў, як яны паваліліся.
  
  
  
  "Двух зайцаву адным стрэлам", - сказаў Нік. Ён убачыў здзіўленне мінакоў і прыязнага ўсміхнуўся.
  
  
  
  "Супакойся, аміга", - весела крыкнуў ён. "Я сказаў табе не препивать". Мінакі павярнуліся, і Нік падняў мужчыну на ногі. Мужчына спатыкнуўся, і Нік кінуў эга ў будынак. Ён павярнуўся як раз своечасова, каб убачыць трэцяга бога майя, што кідаецца да яму з вялікім паляўнічым нажом.
  
  
  
  Нік скокнуў назад у дом. Нож разарваў касцюм пірата. З-за хуткасці чалавека ён урэзаўся ў Ніка, і яны абодва ўпалі на зямлю. Нік прыклаўся цвёрдым краем шлема, k галоў. Боль далучаецца эга ў лютасць. Ён схапіў нападніка за галаву і з сілай ударыў яе аб зямлю. Мужчына быў у апошніх канвульсіях. Нік схапіў рацыю і выбег на вуліцу, прыціснуўшы яе да вуха. Ён пачуў злосны енк Рожадаса праз рацыю.
  
  
  
  "Ён галасаванне", - закрычаў правадыр. "Oni эга адпусцілі, ідыёты. Голас гэты пірат ў чырвонай тканіны і з павязкай на воку ... побач з вялікім будынкам. Вазьміце эга! Хутка!'
  
  
  
  Нік кінуў рацыю і пабег па вузкай сцежцы на краі натоўпу. Ён убачыў, як яшчэ два птушак забойцы адарваліся ад натоўпу, каб пайсці за ім. У гэты момант удзельнік yahoo, апрануты ў чырвоную кашулю, плашч і маску д'ябла, прайшоў mimmo Ніка і пабег па вузкім завулку. Нік пайшоў за д'яблам, і калі яны дасягнулі сярэдзіны завулка, ён схапіў эга. Ён зрабіў гэта як мага мякчэй. Нік прысланіў мужчыну k стагнаць і надзеў касцюм д'ябла.
  
  
  
  "Я пачынаў як пірат, а цяпер мяне павысілі да д'ябла", - прамармытаў ён. "Гэта жыццё, прыяцель".
  
  
  
  Ён як раз выходзіў праз завулка, калі тыя, хто нападаў разышліся і сталі шукаць эга на краі натоўпу.
  
  
  
  "Сюрпрыз!" - крыкнуў ён першаму, моцна стукнуўшы эга кулаком у жыцці. Калі мужчына сагнуўся напалову, Нік яшчэ раз коратка паляпаў эга па шыі і дазволіў мужчыну ўпасці наперад. Ён пабег за астатнімі.
  
  
  
  'Арол або рэшка!' Нік радасна ўсміхнуўся, схапіўшы другога чалавека за руку і ударыўшы ёю пра ліхтар. Ён узяў у яго пісталет і вярнуўся да іншага, каб зрабіць тое ж самае. У гэтых дваіх ўсё яшчэ могуць быць праблемы са сваімі пісталетамі. Ён спыніўся, каб штогод па-над натоўпу на платформу. Рохадас ўсё бачыў, і люта паказваў на Ніка. Нік пакуль нядрэнна спраўляўся, але ён пачаў з сумам шукаць на вуліцы Георгія і эга людзей. Нічога не было відаць, і калі ён азірнуўся на платформу, то ўбачыў, што Рохадас, відавочна, вельмі занепакоены, паслаў усіх сваіх людзей за ім. Яны выстраіліся ў два шэрагу і прабіліся скрозь натоўп, набліжаючыся да яму клюшнямі. Раптам Нік убачыў, што маса раскалолася на дзве паловы. Ён стаяў перад групай і ўбачыў, як mimmo яго прайшла яшчэ адна платформа.
  
  
  
  Калясьніца была пакрыта кветкамі і вянком над кветкавым тронам. На троне сядзела дзяўчына са светлымі кучаравымі валасамі, у асяроддзі іншых дзяўчат з высокімі фрызурамі і доўгімі сукенкамі. Калі натоўп гналася за платформай, Нік зноў паглядзеў. Усе дзяўчаты былі занадта моцна нафарбаваны, і калі яны кідалі кветкі ў натоўп, ih руху былі занадта перабольшаныя. "Кравец пабяры", - прагыркаў Нік. "Я магу быць ідыётам, калі яны не трансвестыты".
  
  
  
  Некаторыя беглі за платформай, вядзеш сябе кветкі, якія "дзяўчынкі" выкінулі, як мага хупавей. Першы шэраг касцюмаў з пер'ем дасягнуў процілеглага боку натоўпу. Д'ябал паклапаціўся аб тым, каб платформа заставаўся паміж ім і эга супернікамі. Ён ведаў, што ён хаваецца ад іх, і падняў крок, калі фурманка дасягнула канца натоўпу. Нязграбная каляска засела ў канцы вуліцы, на невялікім выгіне. Нік і яшчэ некалькі чалавек усё яшчэ беглі побач. Калі машына павярнула, ён папрасіў у "бландынкі" ружу. Постаць нахілілася наперад, каб перадаць эму кветка. Нік схапіў эга за запясце і пацягнуў. Чалавек у чырвоным сукенка, чорных доўгіх пальчатках і светлым парыку ўпаў эму ў рукі. Ён кінуў хлопца на плячо і пабег па завулку. Народ пачаў бурна смяяцца.
  
  
  
  Нік усміхнуўся, таму што ведаў, чаму яны смяюцца. Яны думалі аб тым расчараванні, якое эга чакала. Ён паклаў чалавека на вуліцу і зняў касцюм д'ябла. "Апрані гэты касцюм, дарагая", - сказаў ён.
  
  
  
  Ён вырашыў проста пакінуць бюстгальтар. Можа, ён не выглядаў асабліва прывабна, але дзяўчыне проста трэба здавольвацца тым, што ў нах ёсць. Вярнуўшыся, ён убачыў, што два шэрагу забойцаў у касцюмах выстраіліся паўкругам. Гук сірэн приближающся машын пабілі яго.
  
  
  
  Гэта былі людзі, Хорхе! Ён хутка зірнуў на платформу Рохадаса. Ён аддаваў загады праз рацыю, і Нік убачыў, як людзі Рохадаса зноў змяшаліся з натоўпам. Раптам ён убачыў, як вакол завулка з'яўляюцца сіняя кашуля і кепка. За ім бегла некалькі чалавек у працоўных касцюмах, узброеных кірхамі і рыдлёўкамі. Хорхе ўбачыў людзей Рохадаса і даў свае рэкамендацыі. Нік зрабіў некалькі крокаў наперад, пакуль на яго не наткнуўся забойца з пер'ем.
  
  
  
  "Desculpe, senhorita", - сказаў мужчына. 'Шкадую.'
  
  
  
  "Хуплак!" - крыкнуў Нік, паварочваючы мужчыну налева. Мужчына стукнуўся галавой па бруку. Нік узяў у яго пісталет, спустошыў магазін і выкінуў зброю. Іншы бог як раз паспеў убачыць каго-то ў чырвоным сукенка, схіленага над эга іншым.
  
  
  
  - Гэй, - пранізлівым голасам крыкнуў Нік. "Я думаю, у вас яшчэ хворы".
  
  
  
  Мужчына прыбег хутка. Нік пачакаў, пакуль ён падыдзе ліжа, затым штурхнуў хлопца абцасам на шпільцы. Забойца, аўтаматычна нахіліўся наперад і закрычаў, чым балюча. Нік хутка нанёс эму аперкот каленам, і мужчына ўпаў наперад. Ён агледзеўся і ўбачыў, што людзі Хорхе распраўляюцца з іншымі забойцамі. Тым не менш, гэта не спрацавала. У любым выпадку яны пацерпяць няўдачу. Рохадас усё яшчэ быў на платформе і працягваў аддаваць загады праз рацыю. Хорхе і эга людзі ўжо схапілі даволі шмат забойцаў, але Нік убачыў, што гэтага недастаткова. У натоўпе ў Рохадаса было яшчэ каля шосты чалавек. Нік хутка зняў сукенка, парык і балетныя туфлі на высокім абцасе. Ён ведаў, што Рохадас працягваў заклікаць сваіх людзей прытрымлівацца запланаванага плана. Ён працягваў настойваць на тым, што гэта ўсё яшчэ можа спрацаваць.
  
  
  
  Горш за ўсё было тое, што ён меў рацыю.
  
  
  
  На подыум падняліся рослыя людзі. Плывучы карабель Рохадаса быў занадта далёка, каб паспець дабрацца да яго. Нік проткнулся. Ён больш не мог звязацца з Рохадасом, можа, яшчэ зможа. Спачатку ён паспрабаваў прабіцца і праціснуцца, але калі не змог, ён папоўз. Ён і раней глядзеў на сцэну. Ee можна было цалкам разабраць.
  
  
  
  Нарэшце перад ім здаліся доўгія сталёвыя падпоркі, якія мацаваліся доўгімі жалезнымі балтамі. Ён агледзеў канструкцыю і знайшоў тры месцы, у якіх ён мог бы атрымаць поспех. Ён нахіліўся і падпёр адну вакол ашэсткаў. Эга ногі патанулі ў жвіры. Ён перамясціў свой алёнка і паспрабаваў яшчэ раз. Перакладзіна ўрэзалася эму ў плячо, і ён пачуў, як разарвалася эга кашуля, калі ён напружыў мышцы спіны. Болт крыху саступіў, але гэтага было дастаткова. Ён выцягнуў апору, упаў на калені і усхвалявана задыхаў.
  
  
  
  Ён слухаў і чакаў пачуць больш ці менш адкрываюцца залпы. Ён ведаў, што гэта былі секунды. Другая апоры пайшла ценымногие прасцей. Ён падняў вочы і ўбачыў, што тоне месца. Трэцяя апора была самай цяжкай. Ён павінен быў спачатку выцягнуць яе, а затым нырнуць з-пад подыум, у адваротным выпадку ён быў бы раздушаны. Трэці калок быў ліжа за ўсё да краю сцэны і самым нізкім на зямлі. Ён падставіў спіну пад перакладзіну, і прыўзняў яе. Яна ўрэзалася ў эга скуру, і ў яго хворыя мышцы спіны. Ён iso усіх сіл цягнуў ручку, але гэта не дапамагло. Ён зноў выгнуў спіну і тузануў ручку. На гэты раз гэта спрацавала, і ён нырнуў з-пад nah.
  
  
  
  Сцэна абрынулася, і пачуліся гучныя крыкі. Заўтра будзе шмат чыноўнікаў з сінякамі і драпінамі. Але, па меншай меры, у Бразіліі ўсё яшчэ было ўрад, і Арганізацыя Аб'яднаных Нацый захавае аднаго члена. Адразу затым таго, як сцэна павалілася, ён пачуў стрэлы і змрочна засмяяўся. Гэта было занадта позна. Ён устаў, наступіў на бэлькі і агледзеўся. Натоўп знішчыла якія засталіся забойцаў. Хорхе і эга людзі ачапілі плошчу. Але платформа была пустая, і Рохадас збег. Нік мог проста заўважыць пробліск аранжавага колеру, які рухаецца да далёкага куце плошчы.
  
  
  
  Гэты вырадак ўсё яшчэ быў на волі. Нік ускочыў са свайго месца і пабег па беспарадку на сцэне. Праходзячы па завулках, прылеглым да плошчы, ён чуў выццё сірэн. Ён ведаў, што ўсе вялікія плошчы і праспекты запоўненыя людзьмі, і Рохадас таксама гэта ведаў. Ён, вядома, пойдзе ў закуткі. Нік праклінаў сябе за тое, што недастаткова добра ведаў Рыа, каб адрэзаць дарогу гэтаму ублюдку. Ён убачыў, як аранжавая паласа капялюш вылецела з-за кута, як раз своечасова. Скрыжаванне павінен быў весці да наступнага праспекце, і Нік, як і Рохадас, увайшоў у першы завулак. Мужчына павярнуўся, і Нік убачыў, што дастае пісталет. Ён стрэліў адзін раз, і Нік быў вымушаны спыніцца і схавацца. Ён ненадоўга меў намер выцягнуць пісталет, але потым перадумаў. Будзе лепш, калі ён зловіць Рохадаса жывым.
  
  
  
  Нік адчуў, як у яго ломіць мышцы спіны. Любы нармальны чалавек спыніўся б, але Нік сціснуў зубы і дадаў хуткасць. Ён глядзеў, як лідэр паўстанцаў выкінуў свой шлем. Нік засмяяўся пра сябе. Ён ведаў, што Рохадас цяпер змакрэў і задыхаўся. Нік дасягнуў вяршыні пагорка і ўбачыў Рохадаса, які перасякае невялікую плошчу.
  
  
  
  Толькі што пад'ехаў адкрыты тралейбус. Паўсюль віселі людзі. Калі не лічыць таго, што цяпер яны былі ў касцюмах, гэта было звычайнае відовішча. Рохадас ускочыў у аўтобус, і Нік пагнаўся за ім. Іншыя, хто гатэль сесці ў тралейбуснае, спыніліся, убачыўшы апранутага ў касцюм мужчыну, які пагражае кіроўцу пісталетам. У Рохадаса быў бясплатны праезд і тралейбуснага, поўны закладнікаў адным махам.
  
  
  
  Гэта было не проста поспехам. Гэты чалавек пайшоў сюды наўмысна. Ён усё добра падрыхтаваў.
  
  
  
  "Повязі, сеньёр", - крыкнуў Нік аднаго вакол людзей. "Куды ідзе гэты аўтобус?"
  
  
  
  "Спусціцца з гары, а затым на поўнач", - адказаў хлопчык.
  
  
  
  "Дзе ён спыніцца?" - зноў запытаўся Нік. "Канчатковая прыпынак?"
  
  
  
  "У раёне Пірс Мауа".
  
  
  
  Нік падціснуў вусны. У Раёне Пірса, Мауа! Там быў пасярэднік, Альберта Соллимадж. Голас чаму Рохадас пайшоў туды. Нік зноў павярнуўся да мужчыны побач з ім.
  
  
  
  "Я павінен ехаць у раён пірса, Мауа", - сказаў ён. "Як мне дабрацца, можа, на таксі? Гэта вельмі важна.'
  
  
  
  "За выключэннем некалькіх таксі, нічога больш не дзейнічае", - сказаў адзін хлопчык. "Гэты чалавек быў бандытам, ці не так?"
  
  
  
  "Вельмі дрэнны", - сказаў Нік. "Ён толькі што спрабаваў забіць вашага прэзідэнта".
  
  
  
  Група людзей выглядала здзіўлена.
  
  
  
  "Калі яе дабяруся да раёна Пірс Мауа своечасова, яе змагу захапіць эга", - працягнуў Нік. "Які самы хуткі спосаб? Магчыма, вы ведаеце, ярлык ".
  
  
  
  Одзіна вакол хлопчыкаў паказаў на прыпаркаваны грузавік: - Ты ўмееш вадзіць, сеньёр?
  
  
  
  "Я ўмею вадзіць машыну, - сказаў Нік. "У вас ёсць ключы запальвання?"
  
  
  
  "Мы будзем штурхаць", - сказаў хлопчык. 'Дзверы адкрыта. Вы адпраўляецеся. У любым выпадку, гэта ў асноўным спуск, па меншай меры, першая частка шляху туды".
  
  
  
  Удзельнікі yahoo з энтузіязмам падрыхтаваліся штурхаць грузавік. Нік усміхнуўся і сеў за руль. Магчыма, гэта быў не лепшы від транспарту, але лепш не было нічога. І гэта было хутчэй, чым бегаць. Ён яшчэ не думаў пра гэта. Ён гатэль схапіць Рожадаса і не глядзець эму ў твар змучаным. Эга памочнікі скокнулі ў кузаў, і ён убачыў хлопчыкаў, якія стаяць у бакавых вокнаў.
  
  
  
  "Выконвайце па слядах тралейбуса, сеньёр", - крыкнуў адзін вакол іх.
  
  
  
  Яны не пабілі сусветны рэкорд, але і вырваліся наперад. Калі дарога зноў падымалася або станавілася роўнай, эга новыя памочнікі штурхалі грузавік далей. Амаль усе яны былі хлопчыкамі, і ім гэта вельмі падабалася. Нік быў амаль упэўнены, што Рохадас ўжо дабраўся да склада і паверыць, што ён пакінуў Ніка квадратаў. Нарэшце яны дабраліся да ўскраіны мікрараёна Пірс Мауа, і Нік спыніў машыну.
  
  
  
  "Muito abrigado, амигос", - крыкнуў Нік.
  
  
  
  "Мы пойдзем з вамі, сеньёр", - крыкнуў у рэўматызму хлопчык.
  
  
  
  "Няма", - хутка адказаў Нік. "Дзякуй, але гэты чалавек узброены і вельмі небяспечны. Яе лепш пайду адзін.
  
  
  
  Ён меў на ўвазе тое, што сказаў іх. Між іншым, такое статак хлопчыкаў было б занадта прыкметным. Нік гатэль, каб Роджадас працягваў думаць, што ён не апынуўся ў цяжкім становішчы.
  
  
  
  Ён памахаў на развітанне і пабег па вуліцы. Прайшоўшы звілістую алею і вузкі завулак, ён, нарэшце, дабраўся да пафарбаваных у чорны колер вокнаў краме. Ўваходная дзверы была адкрыта, замак зламаны. Нік асцярожна пракраўся ўнутр. Ўспаміны пра папярэднім візы былі яшчэ свежымі ў памяці эга. Унутры была мёртвая цішыня. У задняй частцы скрыні гарэў святым. Ён выцягнуў пісталет і ўвайшоў у краму. На падлозе ляжаў адкрыты скрыню. Па кавалках дрэва, ляжаўшых на падлозе, ён мог сказаць, што эга нядаўна ўзламалі. Ён апусціўся побач з ёй на калені. Гэта была даволі плоская скрынка з маленькай чырвонай кропкай. Унутраная частка была запоўненая саломай, і Нік асцярожна закат ў нах рукамі. Усё, што ён знайшоў, гэта невялікі лісток паперы.
  
  
  
  Гэта была завадская інструкцыя: надувайте асцярожна, павольна.
  
  
  
  Нік глыбока задумаўся. Павольна надувай, ён паўтарыць некалькі разоў, устаючы. Ён зноў паглядзеў на пусты скрыню. Гэта была ... шлюпка! Раён Пірс Мауа мяжуе з залівам Гуанабара. Рохадас гатэль збегчы на лодцы. Вядома, было узгодненае месца, верагодна, адзін вакол невялікіх прыбярэжных выспаў. Нік з усіх нага, пабег да заліву. Рохадас страціў бы шмат часу, надзьмухаюць лодку. Нік высунуў ногі з-пад сваёй нары і неўзабаве ўбачыў перад сабой блакітныя вады заліва. Рохадас яшчэ не мог адплыць. Уздоўж пляжу цягнулася доўгая лінія пірсаў. Усё было зусім бязлюдна, таму што ўсе пайшлі на вечарыну ў цэнтры горада. Затым ён убачыў постаць, якая стаяла на каленях у канца пірса. Лодкі ляжалі на драўляных дошках прычала.
  
  
  
  Пасля таго, як Рохадас праверыў сваю лодку, ён спіхнуў яе ў ваду. Нік зноў падняў пісталет і старанна прыцэліўся. Ён усё яшчэ гатэль ўзяць эга жывым. Ён прабіў лодку адным стрэлам. Ён убачыў, як Рохадас здзіўлена ўтаропіўся на дзірку. Мужчына павольна ўстаў і ўбачыў, што Нік набліжаецца да яму з накіраваным на яго пісталетам. Ён паслухмяна падняў рукі.
  
  
  
  "Выміце пісталет у кабуры і выкіньце яго. Але павольна, - загадаў Нік.
  
  
  
  Рохадас падпарадкаваўся, і Нік шпурнуў пісталет. Ён упаў у ваду.
  
  
  
  "Ты таксама ніколі не сдаешься, ці не так, сеньёр?" уздыхнуў Рохадас. "Падобна на тое, ты выйграў".
  
  
  
  "У самым дэла", - лаканічна сказаў Нік. - Вазьмі лодку. Яны захочуць даведацца, адкуль гэта. Яны захочуць даведацца драбнюткія дэталі вашага плана.
  
  
  
  Рохадас уздыхнуў і схапіў лодку з шарык. Без адбору пробаў паветра, яна прадстаўляла сабой не больш чым падоўжаны бясформенны кавалак гумы. Ён пацягнуў эга за сабой, калі пачаў ісці. Мужчына здаваўся цалкам пераможаным, мабыць, з яго выйшла ўся мужнасць. Так што Нік трохі расслабіўся, і галасаванне гэта здарылася!
  
  
  
  Калі Рохадас праходзіў mimmo яго, ён раптам кінуў кавалак гумы ў паветра і ўдарыў Ніка іх па твары. Затым Рохадас вокамгненна скочыў да ног Ніка. Нік ўпаў і выпусціў пісталет. Павярнуўшыся, ён паспрабаваў ухіліцца ад лесвічнага пралёта, але атрымаў удар у вышыню. Ён адчайна спрабаваў за што-небудзь ухапіцца, але дарэмна. Ён упаў у ваду.
  
  
  
  Як толькі ён усплыў, ён убачыў, як Рохадас схапіў пісталет і прыцэліўся. Ён хутка прыгнуўся, і лупіў вочы прайшла mimmo эга галавы. Ён хутка праплыў пад пірсам і усплыў паміж слізкімі слупамі. Ён чуў, як Рохадас павольна ходзіць узад і наперад. Раптам ён спыніўся. Нік стараўся як мага менш шумець. Мужчына стаяў з правага боку прычала. Нік павярнуўся і паглядзеў. Ён быў гатовы ўбачыць, як тоўстая мэта мужчыны звешваецца праз край. Нік адразу ж схаваўся, калі Рохадас зноў стрэліў. Два стрэлы з Рохадаса і одзіна ад самога Ніка: усяго тры. Нік падлічыў, што ў пісталеце засталося ўсяго тры кулі. Ён выплыў з-пад пірса, і з гучным шумам усплыў на паверхню. Рохадас хутка павярнуўся і стрэліў. Яшчэ два, сказаў сабе Нік. Ён зноў нырнуў, праплыў пад пірсам і ўсплыў на другім баку. Моўчкі ён падцягнуўся да краю пірса і ўбачыў Рохадаса, які стаяў да яго спіной.
  
  
  
  "Рохадас", - крыкнуў ён. "Азірніцеся!"
  
  
  
  Мужчына павярнуўся і зноў стрэліў. Нік хутка зваліўся ў ваду. Ён налічыў два стрэлы. На гэты раз ён усплыў перад пірса, дзе была лесвіца. Ён забраўся на нах і выглядаў, як марское пачвара. Рохадас ўбачыў яго, націснуў на курок, але не пачуў нічога, акрамя пстрычкі аляксей па пустой крамы.
  
  
  
  "Табе варта навучыцца лічыць", - сказаў Нік. Ён пайшоў наперад. Мужчына гатэль напасці на яго і трымаў рукі, як два тарана перад сабой.
  
  
  вуха. Нік спыніў яго, даўшы эму левы хук. І зноў ён трапіў эму ў вока, і кроў хвастала. Раптам ён падумаў аб крыві беднай дзяўчыны на місіі. Нік цяпер пастаянна быў эга. Рохадас разгойдваўся вакол боку ў бок ад удараў. Ён упаў на драўляную прыстань. Нік падняў эга і ледзь не збіў эга галаву з плячэй. Мужчына зноў устаў, і ў яго быў дзікі, спалоханы погляд. Калі Нік зноў падышоў да яго, ён падаўся назад. Рохадас павярнуўся і пабег да краю пірса. Не чакаючы, ён нырнуў.
  
  
  
  'Спыніся!' крыкнуў Нік. "Там занадта дробна". Імгненне праз Нік пачуў гучны трэск. Ён падбег да краю пірса і ўбачыў тырчаць вакол вады вышчэрбленыя камяні. Рохадас вісеў там, як вялікая матылёк, і вада стала чырвонай. Нік назіраў, як цела выцягнуў хвалямі вакол скал, і яно затанула. Ён глыбока ўздыхнуў і пайшоў прэч.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраўнік 10
  
  
  
  
  
  
  
  Нік націснуў кнопку званка, і шталь чакаць. Ён правёў усё раніцу з Хорхе, і цяпер эму было крыху сумна, таму што ён павінен быў сысці.
  
  
  
  "Дзякуй вам, аміга", - сказаў начальнік паліцыі. "Але ў асноўным з-за мяне. Вы адкрылі мне вочы на многае. Спадзяюся, ты зноў прыедзеш да мяне ".
  
  
  
  "Калі вы будзеце камісар Рыа", - са смехам адказаў Нік.
  
  
  
  "Я спадзяюся, што вы гэта зробіце, сеньёр Нік", - сказаў Хорхе, абдымаючы яго.
  
  
  
  'Да хуткага.' - сказаў Нік.
  
  
  
  Развітаўшыся з Хорхе, ён адправіў Білу Деннисону тэлеграму аб тым, што эга чакае плантацыі.
  
  
  
  Марыя адкрыла эму, абняла эга і прыціснулася сваімі мяккімі вуснамі да яго.
  
  
  
  "Нік, Нік", - прамармытала яна. "Было чакаць так доўга. Гатэль б яе паехаць з табой ".
  
  
  
  На ёй быў чырвоны касцюм для дзюдо. Калі Нік паклаў руку на спіну, ён заўважыў, што на ёй няма бюстгальтара.
  
  
  
  "Я прыгатавала нам цудоўную адукацыю", - сказала яна. "Пато з абакакси і аррос".
  
  
  
  "Качка з ананасам і рысам", - паўтарыць Нік. "Гучыць нядрэнна."
  
  
  
  "Ты хочаш спачатку паесці ... ці потым, Нік?" - спытала яна, яе вочы заблішчалі.
  
  
  
  "А потым чаго?" - нядбайна спытаў ён. На яе вуснах з'явілася гарачая ўсмешка. Яна ўстала на дыбачкі і пацалавала яго, гуляючы мовай у эга роце. Адной рукой яна расшпіліла пояс, і касцюм саслізнуў з яе плячэй. Нік намацаў гэтыя выдатныя, мяккія, поўныя грудзі.
  
  
  
  Мэры ціха застагнала. "Ах, Нік, Нік, - сказала яна. "Мы сёння позна абедаем, добра?"
  
  
  
  "Чым пазней, тым лепш", - сказаў ён.
  
  
  
  Марыя займалася любоўю, як балеро. Яна пачала пакутліва павольна. Ee скура была крэмавай, а рукі лашчылі эга, цела.
  
  
  
  Калі ён узяў яе, яна проста ператварылася ў дзікага звера. Напалову усхліпваючы і напалову смеючыся, яна ўскрыкнула ад жадання і ўзбуджэння. Хутка паднімаючыся да свайго зеніту, кароткія задыхающиеся крыкі ператварыліся ў адзін доўгі стогн, амаль стогн. Затым яна раптам застыла. Прыйшоўшы ў сябе, яна прыціснулася да эга абдымкам.
  
  
  
  "Як можа жанчына потым цябе здавольвацца іншым мужчынам?" - спытала Марыя, сур'ёзна гледзячы на яго.
  
  
  
  "Я магу гэта зрабіць", - сказаў ён эй, з усмешкай. "Табе падабаецца хто-то такі, які ён ёсць".
  
  
  
  "Ты калі-небудзь вернешся?" - з сумневам спытала яна.
  
  
  
  "Я вярнуся калі-небудзь", - сказаў Нік. "Калі ёсць адна прычына вярнуцца да чаго-небудзь, дык гэта ты". Яны заставаліся ў смецця да заходу сонца. Перад вячэрай яны займаліся гэтым яшчэ двойчы, як два чалавекі, якім даводзілася жыць ўспамінамі. Сонца збіралася ўзысці, калі ён сумна і неахвотна сыходзіў. Ён ведаў шмат дзяўчат, але ні адна вакол іх не выпраменьвала такой цеплыні і шчырасці, як Марыя. Слабы голас ўнутры яго сказаў эму, што добра, што ён павінен сысці. Вы можаце палюбіць гэтую дзяўчыну і палюбіць, што ніхто ў гэтым пошты бизнесявляется не можа сабе дазволіць. Прыхільнасць, запал, прыгажосць, гонар ... але не каханне.
  
  
  
  Ён накіраваўся адкрытымі ў аэрапорт да чакалі эга самалёту. Некаторы час ён глядзеў на расплывістыя абрысы Цукровай Галавы, затым заснуў. Сон - выдатная рэч, - уздыхнуў ён.
  
  
  
  
  
  Дзверы ў офіс Хока ў штаба-кватэры AX была адкрыта, і ўвайшоў Нік. Блакітныя вочы за акулярамі глядзелі на яго весела і з густам.
  
  
  
  "Рады зноў цябе бачыць, N3", - сказаў Хоук з усмешкай. "Ты выглядаеш добра адпачылым".
  
  
  
  'Справядліва?' - сказаў Нік.
  
  
  
  "Ну, чаму б і не, мой хлопчык. Вы толькі што прыбылі па расслабляе вакол гэтага прыгожага Рыа-дэ-Жанейра. Як прайшоў карнавал?
  
  
  
  "Проста забойна".
  
  
  
  На імгненне эму здалося, што ён убачыў дзіўны выраз у вачах Хоука, але не быў упэўнены.
  
  
  
  "Так ты добра правёў час?"
  
  
  
  "Яе б нас за што на свеце не выпусціў бы гэта".
  
  
  
  "Вы памятаеце, яны цяжкасці, аб якіх я вам расказваў?" - нядбайна спытаў Хоук. "Здаецца, яны вырашылі ih самі".
  
  
  
  'Рады гэта чуць.'
  
  
  
  "Што ж, тады я думаю, ты ведаеш, чаго я з нецярпеннем вось чакаю", - бадзёра сказаў Хоук.
  
  
  
  'Што тады?'
  
  
  
  "Вядома, знайду для сябе добрую працу".
  
  
  
  "Вы ведаеце, чаго я з нецярпеннем вось чакаю?" - запытаўся Нік.
  
  
  
  'Што гэта будзе тады?'
  
  
  
  "Наступны свята".
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  
  Аб кнізе:
  
  
  
  
  
  
  Не ў сілах праігнараваць просьбу аб дапамозе сына свайго старога сябра, Тодда Деннисона, Картэр адмаўляецца ад запланаванага адпачынку ў Канадзе і, кіруючыся інстынктамі і Вильгельминой, ляціць у Рыа-дэ-Жанейра.
  
  
  
  Ледзь прыбыўшы, ён даведаецца, што Деннисон быў забіты менш чатырох гадзін назад, яго самога ледзь не спіхваюць з дарогі, і ён сустракае дзяўчыну, з дымчата-шэрымі вачыма. Затым "Killmaster" адкрывае паляванне на забойцаў са смяротнай дакладнасцю.
  
  
  Сутычку, якая займаецца ператварае штогадовы карнавал у Рыа ў жудаснае відовішча; кулі замяняюць канфеці, а стрэлы замяняюць запальную музыку, для Ніка гэта становіцца карнавалам забойстваў.
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Радэзія
  
  
  
  пераклаў Леў Шклоўскі
  
  
  
  Прысвячаецца людзям сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерык
  
  
  Першая кіраўнік
  
  
  З антрэсолі нью-йоркскага аэравакзала Іст-Сайда Нік паглядзеў уніз, вынікаючы невыразным ўказанням Хоука. "Злева ад пачатку другой калоны. Дыскі, на якой намаляваны стейджкоч. Энергічны хлопец у шэрым твиде з чатырма дзяўчатамі".
  
  "Я бачу ih."
  
  "Гэта Гусь Бойд. Паназірайце за імі некаторы час. Мы можам убачыць, што-што цікавае". Яны зноў ўладкаваліся ў зялёным двухмесным салоне тварам да парэнчаў.
  
  З Бойд размаўляла вельмі прывабная бландынка ў жоўтым вязаным касцюме, які яна хораша пашыла. Нік прагледзеў вывучаныя іх фатаграфіі і імёны. Гэй, будзе Бути Дэлонг, якая жыве тры месяцы за межамі штата Тэхас і, згодна з самодовольному паведамлення CIF - Consolidated Intelligence File, больш схільныя падтрымліваць радыкальныя ідэі. Нік не верыў такіх дадзеных. Сетку шпіёнаў была настолькі разрослай і некритичной, што справы паловы студэнтаў каледжаў ў краіне ўтрымлівалі дэзінфармацыю - сырую, якая ўводзіць у зман і бескарысную. Бацькам Бути быў Х. Ф. Дэлонг, які за сваё жыццё скокнуў у вышыню ад кіроўцы самазвала да многіх мільёнаў на будаўніцтве, нафты і фінансах. Калі-небудзь людзі накшталт Х. Ф. пачуюць пра гэтых справах, і выбух стане незабыўным.
  
  
  Ястраб сказаў: "Твой погляд злоўлены, Нікалас. Які менавіта?"
  
  
  "Усе яны выглядаюць як выдатныя маладыя амерыканцы".
  
  "Я ўпэўнены, што яшчэ восем чалавек, якія далучацца да вас у Франкфурце, гэтак жа чароўныя. Ты шчасліўчык. Трыццаць дзён, каб блізка пазнаёміцца - добра пазнаёміцца".
  
  "У мяне былі іншыя планы", - адказаў Нік. "Нельга прыкідвацца, што гэта адпачынак". Адценне бурчання сарвалася з эга галасы. Так заўсёды было, калі ён наткнуўся на справу. Эга, пачуцці абвастрыліся, эга рэфлексы насцярожыліся, як фехтавальшчык en garde, ён адчуваў сябе абавязаным і адданым.
  
  Учора Дэвід Хоук спрытна разыграў свае карты - пытаючыся, а не загадваючы. "Калі вы жаліцеся на переутомлени ці дрэннае пачуццё ўласнай годнасці, N3, яе прыму гэта. Вы не адзіны мужчына, які ў мяне ёсць. Вы - лепшы".
  
  Непреклонные пратэсты, якія Нік сфармаваў у сваёй галоў па шляху ў Бард Art Galleries - аперацыя прыкрыцця AX - расталі. Ён падпарадкаваўся, і Хоук працягнуў, мудрыя добрыя вочы пад шэрымі бровамі былі змрочным цвёрдымі. "Гэта Радэзіі. Адно па ўсёй нешматлікіх месцаў, дзе вы ніколі не былі. Вы ведаеце, пра санкцыі. Яны не працуюць. Родезийцы адпраўляюць медзь, хромит, азбест і іншыя матэрыялы карабельным грузам па партугальскай Бейра з дзіўнымі рахункамі. У мінулым месяцы ў Японію прыбыло чатыры партыі медзі. Мы пратэставалі. Японцы сказалі: "У коносаментах пазначана, што гэта south korea Афрыцы. Гэта South Korea Афрыкі". Да цяперашняга часу частка гэтай medi ў зале ў мацерыковым Кітаі.
  
  "Родезийцы разумныя. Доблестны. Ёй быў там. Ih колькасць менш, чым у чорных, дваццаць да аднаго, але яны сцвярджаюць, што зрабілі для тубыльцаў больш, чым калі-небудзь маглі б зрабіць для сябе. Гэта прывяло да разрыву з Брытаніяй і санкцый. Яе пакіну маральную правату ці вінаватасць па думку эканамістаў і сацыёлагаў. Але цяпер мы пераходзім да золата - і ў асаблівых тэрыторыю кітая, тэрыторыю ".
  
  У яго быў Нік, і ён ведаў гэта. Ён працягваў: "Краіна здабывае золата амаль з таго дня, як Сесіл Родс адкрыў яе. Цяпер мы чуем аб велізарных новых пакладах, якія распасціраюцца пад некаторымі вакол ih знакамітых залатых рыфаў. Руднікі, магчыма, адкрытыя старажытным Зімбабвэ падзеі ці новых адкрыццяў, я не ведаю. Вы даведаецеся ".
  
  Злоўлены і зачараваны, Нік заўважыў: "Капальні цара Саламона? Яе памятаю - гэта быў Райдэр Хаггард? Закінутыя гарады і руднікі ..."
  
  "Скарбніца царыцы Саўскай? Магчыма". Затым Хок раскрыў сапраўдную глыбіню сваіх ведаў. "Што кажа Біблія? 3 Царстваў, 9:26, 28." І цар Саламон пабудаваў флот караблёў ... і яны прыйшлі ў Афір, і ўзялі адтуль золата, і яны прынеслі эга цару Саламону ". Афрыканскія словы Саби і Aufur могуць азначаць іх праграму Sheba і Ophir. Мы пакінем гэта археолагам. Мы ведаем, што нядаўна золата з'явілася вакол гэтага рэгіёну, і раптам мы чуем, што эга ценымногие больш. што гэта азначае ў цяперашняй сусветнай сітуацыі. Асабліва, калі вялікі Кітай зможа назапасіць прыстойную кучу ".
  
  Нік нахмурыўся. "Але, - свабодны свет купіць эга гэтак жа хутка, як эга здабудуць. У нас ёсць біржа. На вытворчай эканомікі ёсць рычагі ўздзеяння".
  
  "Звычайна так". - Хоук працягнуў Ніку пухлую пілку і зразумеў, што эга зачапіла. "Але мы не павінны, у першую чаргу, скідаць з, а вытворчае багацце васьмісот мільёнаў кітайцаў. Або верагоднасць таго, што потым назапашвання запасаў цана вырасце з трыццаці пяці даляраў за ўнцыю. Або тое, як кітайскае ўплыў акружае Родезию, як, напрыклад, вусікі гіганцкага баньянового дрэва. Або - Юда ".
  
  "Юда! - Ён там?"
  
  "Магчыма. Пагаворвалі аб дзіўнай арганізацыі забойцаў, якую ўзначальвае чалавекам з кіпцюрамі замест рук. Прачытайце гэта справа, калі ў вас будзе час, Нікалас. І ў вас не будзе шмат эга. Як я ўжо казаў, родезийцы праніклівы. Яны выгналі большасць брытанскіх агентаў. Яны чыталі Джэймса Бонда і ўсё такое. Чацвёра нашых былі выгнаныя без лішніх слоў, а двое - не.
  
  
  
  
  Для нашай вялікай фірмай там відавочна назіраюць. Такім чынам, калі за праблемай стаіць Юда, у нас праблемы. Тым больш, што эга паплечнікам, падобна, з'яўляецца Яго Цзян Дуброўка ".
  
  "Ваш Дуброўка!" - выклікнуў Нік. "Я быў упэўнены, што ён мёртвы, калі ўдзельнічаў у іх інданэзійскіх выкраданнях" 1.
  
  "Мы думаем, што з Юдай, і, верагодна, Генрых Мюлер таксама, калі ён жывы, то ён стральбы ў Яванскім моры. Кітай нібыта зноў падтрымаў Юду, і ён пляце сваю павуціну ў Радэзіі. Эга кавер-кампаніі і падстаўныя асобы, як звычайна, выдатна арганізаваны. . Ён, павінна быць, забяспечвае "Адэсу" фінансамі. Хто-то - многія старыя нацысты, за якімі мы назіраем, зноў падняліся ў фінансавым дачыненні да. Між іншым, некалькі добрых меднікаў вакол ih клуба выпалі па ўсім поля зроку ў Чылі. Яны, магчыма, далучыліся да Юды. . Ih апавяданні і фатаграфіі знаходзяцца ў дэла, але ih пошук, не ўваходзіць у вашу задачу. Проста паглядзіце і паслухайце. Атрымаць доказы, калі зможаце, што Юда ўзмацняе кантроль над экспартным патокам Радэзіі, але калі вы не можаце атрымаць доказы, то вашага слова дастаткова. Вядома, Нік, калі ў вас ёсць шанец - парадак у дачыненні да Юды усё той жа. Выкарыстоўвайце сваё ўласнае меркаваньне ... "
  
  
  Голас Хоука замёр. Нік ведаў, што ён думаў пра пакрытым шнарамі і збітага Юду, які пражыў дзесяць жыццяў за адну і пазбег смерці. Пагаворвалі, што калі-то эга звалі Марцін Борман, і гэта было магчыма. Калі так, то Халакост, у якім ён участовал у 1944-1945 гадах, ператварыў эга цвёрдае жалеза ў сталь, адтачыў эга хітрасць і прымусіў забыцца аб балюча і смерці ў велізарных колькасцях. Нік не адмовіўся б эму ў смеласці. Вопыт навучыў яго, што самыя адважныя звычайна самыя добрыя. Жорсткія і бязлітасныя - гэта падонкі. Геніяльнае полководческое майстэрства Юды, вокамгненная тактычная кемлівасць і хуткае баявое майстэрства не выклікалі сумневаў.
  
  Нік сказаў: "Я прачытаю справа. Якое ў мяне прыкрыццё?"
  
  Цвёрды тонкі рот Хоука на імгненне памякчэў. Маршчынкі ў кутках эга вострых вачэй расслабіліся і сталі менш пахадзіць на глыбокія б. "Дзякуй, Нікалас. Ёй гэтага не забуду. Мы арганізуем для вас адпачынак, калі вы вернецеся. Вы будзеце падарожнічаць, як Эндру Грант, памочнік суправаджэння арол з Адукацыйным турам Эдмана. Вы будзеце дапамагаць праводзіць дванаццаць маладых дам па ўсёй краіне. Хіба гэта не самае цікавае прыкрыццё, якую вы калі-небудзь бачылі? Старэйшы эскорту - дасведчаны чалавек па імені Гас Бойд. Ён і дзяўчаты думаюць, што вы - чыноўнік Эдмана, правяраючы новы тур. Мэнінг Эдман сказаў ім пра цябе ".
  
  "Што ён ведае?"
  
  "Ён думае, што вы па ЦРУ, але на самой дэла эму нічога не сказалі. Ён ужо ім дапамагаў".
  
  "Бойд можа заваяваць папулярнасць?".
  
  "Гэта не будзе мець вялікага значэння. Дзіўныя людзі частцы падарожнічаюць ў якасці эскорту. Арганізаваныя туры - гэта частка турыстычнага бізнесу. Бясплатныя паездкі з нізкай аплатай".
  
  "Я павінен ведаць аб краіне ..."
  
  "Уітні будзе чакаць вас у American Express сёння ў сем вечара. Ён пакажа вам пару гадзін каляровы плёнкі і праінфармуе вас".
  
  Фільмы пра Радэзіі былі уражальнымі. Так прыгожа, што Нік не шталь ih ставіць. Нам адна бок не можа быць аб'яднаная з самай яркай расліннасцю Фларыды і асаблівасцямі Каліфорніі і Гранд-Каньён Каларада, раскіданымі па ландшафту Намаляванай пустыні. і ўсё отретушировано. Уітні даў эму пачак каляровых фатаграфій і падрабязныя славесныя парады.
  
  Цяпер, прыгорблены і апусціўшы вочы ніжэй ўзроўню агароджы, ён вывучаў бландынку ў жоўтым касцюме. Можа, усё атрымаецца. Яна была напагатове, яна была самай прыгожай дзяўчынай у зале. Бойд спрабаваў звярнуць на іх увагу ўсіх. Аб чым, кравец вазьмі, яны маглі б у гэтым месцы гаварыць? Гэта было менш цікава, чым на вакзале. Уразіла брунэтка ў матроскіх бераце. Гэта будзе Тэдзі Нортвей па Філадэльфіі. Іншы черноволосой дзяўчынай будзе Рут Кроссман, вельмі сімпатычная ў сваім родзе; але, магчыма, справа ў акулярах у чорнай аправе. Другая бландзінка была чым-то асаблівым: высокая, з доўгімі валасамі, не такая прывабная, як Бути, і ўсё ж ... Яна будзе Джанет Олсан.
  
  Рука Хоука лёгенька ўпала эму на плячо і спыніла эга прыемную ацэнку. Там. Уваходзіць праз далёкіх варот, сярэдняга росту, акуратна апрануты негр ".
  
  "Я бачу эга."
  
  "Гэта Джон Дж. Джонсан. Ён можа згуляць фолк-блюз па ражка настолькі мяккім, што прымусіць вас плакаць. Ён артыст з такім жа талентам, як і Армстронг. Але эга больш цікавіць палітыка. Ён не Брат Ікс, хутчэй неприсоединившийся адданы Малкольма Ікс і сацыялістам. Не прыхільнік Сілы чорных. Ён сябруе з усімі імі, што можа зрабіць эга больш небяспечным, чым яны, якія сварацца паміж сабой ".
  
  "Як гэта небяспечна?" - спытаў Нік, назіраючы, як хударлявы негр прабіраецца скрозь натоўп.
  
  "Ён разумны", - без эмоцый прамармытаў Хоук. "Наша грамадства зверху данізу баіцца такіх больш за ўсё. Чалавек з мазгамі, які бачыць усё наскрозь".
  
  
  Нік абыякава кіўнуў.
  
  
  
  
  Гэта было тыповае ўжыванне Хоука. Вы задаваліся пытаннем пра чалавека і філасофіі, якая стаіць за гэтым, і затым зразумелі, што ён на самай дэла нічога не раскрыў. Гэта быў эга уменне намаляваць дакладную карціну чалавека ў супастаўленні з светам у дадзены момант. Ён назіраў, як Джонсан спыніўся, калі ўбачыў Бойда і чатырох дзяўчынак. Ён дакладна ведаў, дзе знайсці ih. Ён выкарыстаў слуп, як бар'ер паміж сабой і Бойд.
  
  Бути Дэлонг ўбачыла эга, адышла ад групы, робячы выгляд, што чытае панэль прыбыцця-адбыцця. Яна прайшла mimmo Джонсана, павярнулася. На імгненне белай і чорная скура кантраставаў, як цэнтральная кропка ў карціне Брэйгеля. Джонсан даў гэй, што-то і адразу ж адвярнуўся, накіроўваючыся да ўваходу з 38-й вуліцы. Бути сунула што-то ў вялікую скураную сумку, свисавшую з яе пляча, і вярнулася ў невялікую групу.
  
  "Што гэта было?" - запытаўся Нік.
  
  "Я не ведаю", - адказаў Хок. "У нас ёсць свой чалавек у групе грамадзянскіх правоў, да якой яны абодва належаць. Справа ў каледжы. Вы бачылі, эга імя ў дасье. Яна ведала, што Джонсан прыедзе сюды, але не ведала, навошта". Ён зрабіў паўзу, а затым дадаў з іроніяй: "Джонсан сапраўды разумны. Ён не давярае нашаму па матэматыцы".
  
  "Прапаганда для братоў і сясцёр у Радэзіі?"
  
  "Магчыма. Я думаю, Нікалас, табе варта паспрабаваць гэта высветліць".
  
  Нік зірнуў на гадзіннік. Гэта было за дзве хвіліны да таго, як ён павінен быў далучыцца да групы. "Што-небудзь яшчэ адбудзецца?"
  
  "Голас і ўсё, Нік. Прабачце, больш нічога. Калі мы атрымаем што-небудзь жыццёва важнае, аб чым ты павінен ведаць, яе прышлю кур'ера. Кодавае слова" билтонг "паўтараецца тройчы".
  
  Яны ўсталі, адразу павярнуўшыся спінай да залы. Рука Хоука схапіла Ніка, сціснула эга цвёрдую руку ніжэй біцэпса. Затым пажылы мужчына знік за вуглом у калідоры офісаў. Нік спусціўся па эскалатары.
  
  Нік Бойду прадставіўся, прадставіўся дзяўчатам. Ён выкарыстаў лёгкае поціск рукі і сарамлівую ўсмешку. Паблізу Гусь Бойд выглядаў вельмі падцягнутым. Эга загар быў не такім глыбокім, як у Ніка, але nen не было нам грама тлушчу, і ён быў эфектны. "Сардэчна запрашаем на борт", - сказаў ён, калі Нік адпусціў стройную Джанет Олсан, вакол стромкіх рук. "Багаж?"
  
  "Праверана на кэнэдзі, ny".
  
  "Добра. Дзяўчынкі, прашу вас прабачыць нас за пачатку другой круг, проста двойчы прайдзіце праз стойку Lufthansa. Лімузіны чакаюць звонку".
  
  Калі клера перабіраў ih квіткі, Бойд сказаў: "Вы раней працавалі з турамі?"
  
  "З American Express. Аднойчы. Шмат гадоў таму".
  
  "Нічога не змянілася. З гэтымі лялькамі не павінна быць праблемай. У нас ёсць яшчэ восем ў Франкфурце. Яны займаліся і Еўропай. Яны распавядаюць вам пра іх?"
  
  "Так".
  
  "Вы даўно ведаеце, Мэнни?"
  
  "Няма. Проста далучыўся да каманды".
  
  "Добра, проста ідзі маім ўказанням".
  
  Касірка вярнула пачак білетаў. "Усё ў парадку. Табе не трэба было рэгістравацца тут ..."
  
  "Я ведаю, - сказаў Бойд. "Проста будзьце асцярожныя".
  
  Бути Дэлонг і Тэдзі Нортвей адышлі на некалькі крокаў ад двух іншых дзяўчынак, чакаючы ih. Тэдзі прамармытала: "Ого. Якога чорта, Грант! Ты бачыў, гэтыя плечы? Дзе яны выкапалі гэтага прыгожага свингера?"
  
  Бути глядзеў, як шырокія спіны "Эндру Гранта" і Бойда накіроўваюцца да стойцы. "Можа, яны глыбока капалі". Яе зялёныя вочы былі злёгку прыкрытыя, задумчивы і задумчивы. Мяккі выгін яе чырвоных вуснаў на імгненне шталь вельмі цьвёрдым, амаль цвёрдым. "Гэтыя двое здаюцца мне стаяць хлопцамі. Спадзяюся, што няма. Гэты Эндзі Грант занадта добры, каб быць простым служачым. Бойд больш падобны на агента ЦРУ. Легкавагавікам, які любіць лёгкае жыццё. Але Грант - ўрадавы агент, калі яго ў чым-небудзь разбіраюся. . "
  
  Тэдзі хіхікнула. "Яны ўсе падобныя, ці не так? Як людзі ФБР, выстроившиеся ў чаргу на парадзе свету - памятаеш? Але - я не ведаю, Бути. Грант выглядае як то інакш"
  
  "Добра, ведаць", - паабяцала Бути.
  
  * * *
  
  Першы клас Lufthansa 707 быў запоўнены толькі напалову. Вялікі сезон скончыўся. Нік абверг паведамленні смі сабе, што хоць у Злучаных Штатах і Еўропе набліжаецца зіма, у Радэзіі яна сканчаецца. Ён балбатаў з Бути, калі група разышлася, і было для estestvenno рушыць услед за ёй і заняць месца ля праходу побач з ёй. Здавалася, яна прывітала эга кампанію. Бойд ласкава правяраў, ці ўсім камфортна, як сцюардэса, а затым далучыўся да Джанет Олсан. Тэдзі Нортвей і Рут Кроссман у такую гульню разам.
  
  Першы клас. Чатырыста семдзесят восем даляраў толькі за гэты этап паездкі. Ih бацькі павінны быць багатырамі. Краем вока ён любаваўся круглявым выгібам шчок Бути і дзёрзкім прамым носам. Ee сківіцы не было дзіцячага тлушчу. Было вельмі класна быць такой прыгожай.
  
  Для півам яна спытала: "Эндзі, ты бываў у Радэзіі раней?"
  
  "Не, Гусь - эксперт". "Нейкая дзіўная дзяўчына, - падумаў ён. Яна паказала на адкрытыя лейцара o выкруту. Навошта пасылаць майстра, які не ведае краіну? Ён працягнуў: "Я павінен насіць сумкі, і падтрымліваць Гаса. І вучыцца. Мы плануем больш экскурсій у гэты раён, і я, верагодна, правяду некаторыя вакол іх. У пэўным сэнсе гэта бонус для вашай групы. Калі вы памятаеце - тур патрабаваў толькі аднаго суправаджальніка ".
  
  Рука Бути, якая трымала шклянку, спынілася на яго назе, калі яна нахілілася да яму. "Няма праблем, двое прыгожых мужчын лепш, чым адзін.
  
  
  Вы даўно з Эдманом? "
  
  Да д'ябла гэтую дзяўчыну! "Няма. Яе прыехаў па American Express". Назаўжды прытрымлівацца праўды. Ён задаваўся пытаннем, пампуе лі Джанет Бойда, каб дзяўчынкі маглі потым зверыць запісу.
  
  "Я люблю падарожнічаць. Хоць у мяне ўзнікае пацешнае пачуццё віны ..."
  
  "Чаму?"
  
  "Паглядзі на нас. Тут, вы на ўлонні раскошы. Напэўна, пяцьдзесят чалавек цяпер назірае за нашым камфортам і бяспекай. Знаходзячыся ўнізе..." Яна ўздыхнула, выпіла, рука зноў ложка эга нагу. "Вы ведаеце, - бомбы, забойствы, голад, беднасць. Хіба ў вас ніколі не ўзнікала такога адчування? Вы, якія суправаджаюць, жывяце добрай жыццём. Выдатная eda. Прыгожыя жанчыны.
  
  Ён усміхнуўся ў зялёныя вочы. Яна добра пахла, добра выглядала, добра сябе адчувала. Вы маглі б далёка збіцца з шляху з такой цудоўнай цукеркай і атрымліваць асалоду ад паездкай, пакуль аднойчы не прыйдуць рахунку - "Арэлі цяпер" - "Аплаціць пазней" - "Плач на вольным часе". Яна была наіўная, як акруговы пракурор Чыкага на звычайных вечарынках з братам-олдерменом.
  
  "Гэта складаная праца", - ветліва сказаў ён. Было б весела выняць іголку па ўсёй яе мілай рукі і ўторкнуць яе ў яе цудоўную попку.
  
  "Для складаных мужчын? Трымаю грошы, што вы з Бойд разбіваецца сэрца месяц за месяцам, яе бачу вас у месячным святле на Рыўеры з пажылымі, адзінокімі дамамі. Ўдавы па ўсім Лос-Анджэлеса з мільёнам блакітных фішак пакончылі з сабой, каб вас займець. Яны, хто на першым плане шэрагу на сходах Берч, махаюць брашурамі ".
  
  "Яны ўсе былі захопленыя гульнявымі сталамі".
  
  "Не з табой і Гасом. Яго жанчына. Яе ведаю.
  
  "Я не ўпэўнены, што ты нагадваеш мне ці сабе, Бути. Але ёсць некалькі рэчаў, якія ты не ведаеш пра эскорце. Ён нізкааплатны, перагружаны працай, ліхаманкавы валацуга. Ён схільны да частай дызентэрыі ад дзіўнай ныць. таму што вы не можаце пазбегнуць ўсіх інфекцый. Ён баіцца піць ваду, ёсць свежыя гародніна або марозіва нават у ЗША. Пазбягаць ih стала умоўным рэфлексам. Эга багажу звычайна запоўнены бруднымі сарочкамі і уражальнымі касцюмамі. Эга гадзіны знаходзяцца ў рамонтнай майстэрні ў Сан-Францыска, яго новы касцюм выпусцілі ў краўца вакол Ганконга, і ён спрабуе існаваць у двух парах абутку з дзіркамі ў падэшве, пакуль не дабярэцца да Рыфмы, дзе ў яго ёсць дзве новыя пары, якія былі выраблены паўгода таму ".
  
  Некаторы час яны маўчалі. Тады Бути з сумневам сказаў: "Ты мяне падманваеш".
  
  "Паслухайце: эга, скура свярбіць з імі тхара, як ён выявіў што-то загадкавае ў Калькуце. Лекары, калі яму было сем варыянтаў антігістамінных прэпаратаў, і рэкамендавалі прайсці гадавы сеансу аллергологических тэстаў, гэта значыць, яны збянтэжаныя. Ён купляе трохі акцый. жыў, як жабрак, калі ён у Штатах, таму што ён не можа выстаяць перад вернымі парадамі, якія даюць эму багатыя падарожнікі. Але ён так і часткі з'язджае па ўсёй краіны, што не можа назіраць за рынкам і ўсімі сваімі пакупкамі Ён страціў сувязь з усімі сябрамі, якія эму падабаюцца. Ён гатэль б завесці сабаку, але вы ўбачыце, наколькі гэта немагчыма. Што тычыцца хобі і інтарэсаў, ён можа забыцца пра іх, калі не збірае запалкавыя скрынкі вакол гатэляў, якія, ён спадзяецца, кравец вазьмі ніколі больш не бачыць або рэстаранаў, у якіх эму стала дрэнна ".
  
  "Уррф". Бути загыркаў, і Нік спыніўся. "Я ведаю, што ты мяне дразнишь, але многае вакол гэтага гучыць так, як быццам гэта можа быць праўдай. Калі вы і Гусь паказаць прыкметы такога жыцця на працягу месяца паездкі, яе засноўваю грамадства па прадухіленні гэтай зверствы".
  
  "Проста паглядзі..."
  
  Люфтганза паставіў звычайны цудоўны вячэру. Для брэндзі і кава зялёныя вочы зноў спыніліся на Nike. Ён адчуў, як валасы на яго шыі, прыемна пахнуць. "Гэта духі, - сказаў ён сабе, - але ён заўсёды быў успрымальны да насцярожаным бландынкам". Яна сказала: "Вы зрабілі памылку" *.
  
  "Як?"
  
  "Вы распавялі мне ўсё аб жыцця эскорту ад трэцяй асобы. Вы ніколі не казалі" я "або" мы ". Вы аб чым здагадваліся, і некаторы выдумалі".
  
  Нік уздыхнуў, захоўваючы невыразнае выраз твару, як чыкагскі акруговай пракурор. - "Вы ўбачыце самі".
  
  Сцюардэса прыбрала чаркі, і завіткі залатых валасоў казыталі эга шчаку. Бути сказала: "Калі гэта праўда, небарака, мне будзе так шкада цябе, мне проста трэба падбадзёрыць цябе і пастарацца зрабіць цябе шчаслівым. Я маю на ўвазе, ты можаш папрасіць мяне абсталяваннем ўсім. Я думаю, гэта жудасна, у нашы дні, што такія выдатныя маладыя людзі, як вы і Гусь, вымушаныя жыць, як рабы на галерах ".
  
  Ён убачыў мігаценне смарагдавых сфер, адчуў руку - цяпер у ёй ужо не было шкла - на сваёй назе. Некаторыя агні ў каюце былі выключаныя, і праход быў на імгненне яго ... Ён павярнуў галаву і прыціснуўся вуснамі да мяккім чырвоным вуснаў. Ён быў упэўнены, што яна рыхтавалася да гэтага, напалову насьміхаючыся, напалову фармуючы жаночае зброю, але яе мэта злёгку тузанулася, калі ih вусны сустрэліся - але не адступіла. Гэта было прыгожае, добра подогнанное, духмянае, і яно падатлівае плоці. Ён меў на ўвазе, што гэта будзе пятисекундная рэч. Гэта было ўсё роўна што ступіць на салодкія мяккія зыбучыя пяскі са схаванай пагрозы - ці з'есці арахіс. Першы крок быў пасткай. Ён закрыў вочы на імгненне, каб атрымаць асалоду ад мяккімі, покалывающими адчуваннямі, якія пранесліся па эга вуснаў, зубоў і мовы...
  
  
  
  
  
  
  Ён адкрыў адно вока, убачыў, што яе павекі апушчаны, і зноў зачыніў свет ўсяго на некалькі секунд.
  
  Чыя-то рука паляпала эга па плячы, ён насцярожыўся і адсунуўся. "Джанет дрэнна сябе адчувае", - мякка сказаў Гусь Бойд. "Несур'ёзна. Проста лёгкая паветраная хвароба. Яна кажа, што імкнецца да гэтага. Даў вось пару таблетак. Але яна гатэль б убачыць цябе на хвілінку, калі ласка"..
  
  Бути вылезла праз сядзенні, і Гас далучыўся да Ніку. Малады чалавек выглядаў больш расслабленым, яго адносінах было больш прыязным, як быццам тое, што ён толькі што ўбачыў, гарантавала Ніку прафесійны статус. "Гэта сотнік", - сказаў ён. "Джанет - лялькі, але я не магу адвесці вачэй ад Тэдзі. У нах гуллівы выгляд. Рады бачыць, што ты знаёмішся. Гэтая Здабыча выглядае, як дзяўчына з класам".
  
  "Плюс мазгі. Яна пачала трэцюю ступень. Яе распавёў гэй сумную гісторыю аб цяжкай жыцця эскорту і патрэбы ў дабрыні".
  
  Гас засмяяўся. - "Гэта новы падыход. І ён можа спрацаваць. Большасць хлопцаў надрываюць сябе, і, кравец вазьмі, любы, у каго ёсць хоць кропля здаровага сэнсу, ведае, што яны проста праваднікі Шэрай Лініі без мегафон. Джанет мяне таксама нядрэнна напампавала. пра цуды, якія можна ўбачыць у Радэзіі ".
  
  "Гэта не танны тур. Усе ih сям'і забяспечаны?"
  
  "Я думаю, акрамя Рут. У нах што-то накшталт стыпендыі або падарунка, што фінансуецца ee каледжам. Уошберн па бухгалтэрыі трымае мяне ў курсе, так што ў мяне будзе ідэя, з хема працаваць за чаявыя. Гэта не мае вялікага значэння для гэтай групы. Маладыя распусныя дзяўчыны. Эгаістычныя сукі. "
  
  Бровы Ніка прыўзняліся ў змроку. "Раней яго аддавалі перавагу дзяўчынак старэй, - адказаў ён. - Некаторыя па ўсім, у іх былі вельмі ўдзячныя".
  
  "Вядома. Аж Афорцио у мінулым годзе зрабіў выдатны вынік. Ажаніўся на гэтай старой дзяўчыне па Арызоны. У яго ёсць дом у пяці ці шосты іншых месцах. Мяркуецца, што эга стан складае сорак ці пяцьдзесят мільёнаў. Ён класны кот. Вы эга ведалі?"
  
  "Няма."
  
  "Як доўга ты быў у American Express, Эндзі?"
  
  "Час ад часу, на працягу чатырох, пяці гадоў. Яе правёў шмат спецыяльных тураў FIT. Але мне ніколі не давялося дакрануцца да Радэзіі, хоць яе бываў на большай частцы астатняй Афрыкі. Так што не забывайце, што вы старэйшы эскорт, Гусь, і я не буду вам перашкаджаць. Вы можаце загадаць мне, дзе б нам спатрэбілася заткнуць дзірку ў лініі. Яе ведаю, што Мэнінг, верагодна, сказаў вам, што ў мяне ёсць свабода дзеянняў, і ён гатовы да паездцы, і магу пакінуць вас на некалькі дзён. Але калі яе гэта зраблю, яе пастараюся сказаць вам загадзя. Між тым - вы бос ".
  
  Бойд кіўнуў. - "Дзякуй. Яе, ведаў, што ў тую хвіліну, калі ўбачыў цябе, ты звычайны. Калі ты схопіш Эдмана, я думаю, ты станеш добрым хлопцам, на якога можна папрацаваць. Яе, баяўся, што атрымаю яшчэ аднаго геяў. Я не супраць умілаваных, але яны могуць быць па-чартоўску непрыемнымі, калі трэба рабіць сапраўдную працу або скрыню становіцца цесным. Вы ведаеце аб праблемах у Радэзіі? Сука чорных гналася за групай Триггса і сына адкрытымі з рынку. Поцарапанная парачка турыстаў . Я не думаю, што гэта паўторыцца. Родезийцы методичны і жорсткімі. Хутчэй за ўсё, мы атрымаем да нас паліцэйскага. У любым выпадку, яе ведаю падрадчыка. Ён дасць нам аднаго або двух ахоўнікаў разам з машынамі, калі гэта падобна на тое, ну што гэта трэба. "
  
  Нік падзякаваў Бойда на брыфінг, а затым нядбайна спытаў: "Як наконт дадатковых грошай? З усімі санкцыямі і таму падобным есць якія-то сапраўды добрыя куты? Яны здабываюць шмат золата.
  
  Хоць ніхто не быў дастаткова блізка, каб ih пачуць, і яны казалі вельмі ціхім голасам, Гусь панізіў голас да яшчэ больш ціхага ўзроўню. "Ты калі-небудзь меў справу з гэтым, Эндзі?"
  
  "Так. У некаторым родзе. Усё, што я прасіў бы ад жыцця, - гэта шанец купіць па цане ў ЗША ці Еўропе і мець надзейны трубаправод у Індыю. Яе, чуў, што ёсць добрыя каналы па Радэзіі ў Індыю, таму мне было цікава ... "
  
  "У мяне ёсць кропка гледжання. Мне трэба даведацца цябе лепей".
  
  "Ты толькі што сказаў, што ведаў, як толькі ўбачыў мяне, што я пастаянны кліент. Што цяпер не так?"
  
  Гусь нецярпліва фыркнуў. "Калі вы рэгулярна, то разумееце, аб чым я. Мне напляваць на гэтую працу з Эдманом. Але залатая аперацыі - гэта зусім іншая гісторыя. Многія хлопчыкі разбагацелі. Я маю на ўвазе эскорт, пілотаў, сцюардаў. прадстаўнікі авіяліній. Але многія вакол іх апынуліся ў пакоях, абстаўленых кратамі. А ў некаторых краінах, у якіх яны былі арыштаваныя, абслугоўванне, у якім яны спыніліся, сапраўды жудаснае ". Гусь зрабіў паўзу і злёгку здрыгануўся. "Гэта нядобра - пяць гадоў з вошамі. Яе шмат працаваў над гэтым каламбураў, але ён кажа вам, што я маю на ўвазе. Калі ў вас ёсць чалавек, які працуе з вамі, скажыце, мытнік хоча кавалак, вы вернецеся дадому, калі ён гарачы аператара. Але калі вы спяшайцеся, вы рызыкуеце многім. Вы можаце купіць большасць гэтых азіяцкіх хлопчыкаў за кавалак пірага, але ім пастаянна патрэбныя ахвяры, каб паказаць яны робяць сваю працу і затуляюць здзелкі, у якія ih залучаюць. Так што, калі яны вас людзі збіраюцца прыйсці за ім, вы можаце моцна зваліцца ".
  
  "У мяне ёсць яшчэ ў Калькуце", - сказаў Нік. "У яго дастаткова вагі, каб дапамагчы нам, але вобад не трэба наладжваць загадзя".
  
  "Можа быць, у нас будзе шанец", - адказаў Гусак. "Заставайцеся з ім на сувязі, калі вы можаце. Гэта азартная гульня, калі ў вас няма тармазоў. Хлопчыкі, якія перавозяць рэчы
  
  аўтаматычна разлічвае дзесяць працэнтны страт, каб дазволіць урадавым хлопцам выглядаць так, як быццам яны робяць сваю працу, і яшчэ дзесяць працэнтны для змазкі. Гэта недарэчна. Часам заходзіш, асабліва са значком "Амэкс", "Эдман Туры" або што-то ў гэтым родзе, і праходзіш mimmo. Яны нават не зазірнуць пад вашым запасныя кашулі. У іншых выпадках вы атрымліваеце поўную праверку, і гэта раптоўная смерць ".
  
  "Аднойчы яе, гуляў з четвертьбарами. Нам вельмі пашанцавала".
  
  Гусь быў зацікаўлены. "Не банк, а? Колькі ты зарабіў на барэ?"
  
  Нік коратка ўсміхнуўся. Эга новы партнёр выкарыстаў прызнанне, каб праверыць свае веды і, такім чынам, яго праўдзівасць. "Уявіце самі. У нас было пяць зліткаў. У 100 унцый кожны. Прыбытак трыццаць адзін даляр за ўнцыю і выдаткі на змазку пятнаццаць працэнтны. Нас было двое. Мы падзялілі каля 11000 даляраў на тры дні працы і два гадзіны турботы".
  
  "Макао?"
  
  "Цяпер, Гас, яе ўжо згадваў Калькутту, а ты мне мала што сказаў. Як ты кажаш, давай пазнаёмімся, і паглядзім, што мы думаем яшчэ пра аднаго. Яе б сказаў, што асноўная кропка гледжання такая. Калі ты можаш дапамагчы стварыць крыніца ў Радэзіі, у мяне ёсць вароты ў Індыю. Адзін або мы абодва можам праехаць па маршруце ў ўяўным туры або ў дарозе, каб далучыцца да вечарыне ў Гастраноме або што-то яшчэ. Нашы мілыя значкі і мая сувязь дапамогуць нам у гэтым."
  
  "Давайце добра падумаем".
  
  Нік сказаў эму, што будзе думаць. Ён будзе думаць кожную секунду, таму што трубаправод, вядучы да незаконнаму золата па родезийских руднікоў, я павінен дзе-то на сваіх стыках і злучэннях навіны ў свеце Юды і Калгана.
  
  Бути вярнуўся на месца побач з ім, і Гас далучыўся да Джанет. Сцюардэса дала ім падушкі і коўдры, пакуль яны нахілілі свае сядзення амаль да гарызантальнага ўзроўню. Нік узяў адно коўдру і выключыў падпаленую лямпу для чытання.
  
  Яны ўвайшлі ў дзіўную цішыню сухі капсулы. Манатонны роў цела, якое ih, ih ўласнае лёгкае жалезнае лёгкае. Бути не пратэставала, калі ўзяў толькі адно коўдру, таму зладзіла невялікую цырымонію, запраўлены эга-над абодвух. Калі б вы маглі ігнараваць праекцыі, вы маглі б прадставіць сябе ў ўтульнай двухспальным ложку.
  
  Нік зірнуў у столь і ўспомніў Trixie Скидмор, сцюардэсу Pan Am, з якой ён аднойчы правёў некалькі культурных дзён у Лондане. Трыкса сказала: "Я вырасла ў Окале, штат Фларыда, і часткі падэшвы туды і сюды да Джаксу на хартоў і, паверце, мне здавалася, што я бачыла ўсё ў свеце сэксу, зробленае на гэтых задніх сядзеннях. Вы ведаеце, доўгія. якія ідуць праз адкрытыя аўтобус. Ну, дарагі, у мяне проста ніколі не было ніякай адукацыі, пакуль я не трапіла ў паветра. Яе бачыла блуд, ручныя працы, зьменіцца, бакавыя перамоткі, вытачки лыжак, ўніз Y і дубцы . "
  
  Нік ад душы засмяяўся. "Што вы робіце, калі лавіць ih?"
  
  "Я жадаю ім поспеху, дарагая. Калі ім спатрэбіцца яшчэ адно коўдру або падушка, або калі вы вылучыце яшчэ адзін або два сьветачы, я дапамагу". Ён успомніў, як Трикси прыціснулася пульхнымі поўнымі вуснамі да эга аголенай грудзі і прамармытала: "Я люблю палюбоўнікаў, дарагі, таму што я люблю каханне, і мне трэба яе шмат".
  
  Ён адчуў мяккае дыханне Бути на сваёй сківіцы. "Эндзі, ты вельмі сонны?"
  
  "Не, не асабліва. Проста сонны, Бути. Сыты - і сёння быў напружаны дзень. Ёй прыемна".
  
  "Задаволены? Як?"
  
  "Сустракаюся з вамі. Яе ведаю, што вы зробіце добрую кампанію. Вы нават не ўяўляеце, наколькі небяспечнай можа быць паездка з тым, хто не цікавы і зазнается. Ты разумная дзяўчына. У цябе ёсць ідэі і думкі, якія ты хаваеш ".
  
  Нік быў рады, што яна не магла бачыць эга выраз твару ў паўзмроку. Ён меў на ўвазе тое, што сказаў, але ён многае страціў. У нах былі ідэі і думкі, якія яна хавала, і яны маглі б быць цікавымі і каштоўнымі, - або скажонымі і смяротна небяспечнымі. Ён гатэль б дакладна ведаць, якая ў нах сувязь з Джонам Дж. Джонсанам і што, эй даў негр.
  
  "Ты дзіўны чалавек, Эндзі. Вы калі-небудзь займаліся якім-небудзь іншым бізнесам, акрамя падарожжаў? Яе магу прадставіць вас якім-небудзь кіраўніком. Не страхаванне або фінансы, а які-то бізнэс, у якім ёсць дзеянне".
  
  "Я зрабіў што-што ў іншых кірунках. Як і ўсе астатнія. Але мне падабаецца турыстычны бізнес. Мы з партнёрам мы можам купіць частка працы Эдмана". Ён не мог сказаць, напампоўвае яна эга або проста цікавілася эга мінулым. "Якія вашы надзеі, цяпер, калі каледж скончыўся?"
  
  "Працаваць над чым-небудзь. Тварыць. Жыць". Яна ўздыхнула, пацягнулася, выгіналася і прыціснулася, перабудоўваючы свае мяккія выгібы, якія размяркоўваліся па эга, цела, датыкаючыся ў многіх кропках. Яна пацалавала эга падбародак.
  
  Ён правёў рукой паміж яе рукой і целам. Супраціву не было; калі ён падымаў яе ўверх і назад, ён адчуваў, як мяккая грудзі штурхае эга. Ён пяшчотна пагладзіў яе, павольна чытаючы шрыфт Брайля па гладкай скуры. Калі яго тактыльныя кончыкі пальцаў заўважылі, што соску сталі жорсткімі, ён сканцэнтраваўся, чытаючы хвалюючую фразу зноў і зноў. Яна выдаў нягучнае варкатанне, і ён адчуў лёгкасць, тонкія пальцы даследуюць эга заціск для гальштука, расшпільваць гузікі кашулі, падцягваюць майку.
  
  
  
  
  
  Ён падумаў, што падушачкі яе рукі могуць быць прахалоднымі, але яны былі падобныя да цёплым пёраў над эга пупком. Ён нацягнуў жоўты швэдар, і яе скура была падобная на цёплы шоўк.
  
  Яна прыціснулася вуснамі да эга вуснаў, і гэта было лепш, чым раней, ih плоць злілася, як пластычная алеістая ириску, у адну салодкую масу. Ён вырашыў кароткую загадку яе бюстгальтара, і шрыфт Брайля шталь жывым і рэальным, эга адчувае радаваліся старажытнага кантакту, падсьвядомым ўспамінах аб дабрабыце і харчаванні, распачатай цёплым штуршком яе цвёрдай грудзей.
  
  Ee маніпуляцыі прымусілі успаміны і чакання прабеглі па эга хрыбетніку. Яна была спрытнай, крэатыўнай, цярплівай. Як толькі ён знайшоў маланку збоку на яе спадніцы, яна прашаптала: "Скажы мне, што гэта ..."
  
  Гэта лепшае, што адбывалася са мной за доўгі-доўгі час, - мякка адказаў ён.
  
  "Гэта добра. Але я маю на ўвазе іншае".
  
  Ee рука была магнітам, вібратарам без правадоў, назойлівым перакананнем даяркі, ласкай далікатнага козвэй, які змяшчае ўсе эга цела, хваткай матылі на пульсавалым лісце. Што яна гатэляў, каб ён сказаў? Яна ведала, што рабіла. "Гэта смачна", - сказаў ён. "Купанне ў цукровай запампоўкі. Магчымасць лятаць у промнях месяца. Катанне на амерыканскіх горках ў добрым сне. Як бы вы апісалі, - гэта, калі ..."
  
  "Я маю на ўвазе тое, што ў цябе пад левай рукой", - суха прамармытала яна. "Ты хаваў гэта ад мяне з імі тхара, як мы ў такую гульню. Чаму ты носіш пісталет?"
  
  
  Кіраўнік другая.
  
  
  Эга сарвала з прыемнага ружовага аблокі. О, Вільгельміны, чаму ты павінна быць такой тоўстай і цяжкай, каб быць такой дакладным і надзейнай? Сцюарт, галоўны збройны інжынер AX, мадыфікаваў "Люгеры" з скарочанымі стваламі і тонкімі пластыкавымі дзяржальнямі, але яны па-ранейшаму заставаліся вялікім зброяй, якое можна было схаваць нават у ідэальна падагнаных кобурах пад пахамі. Ідучы і седзячы, яны былі схаваныя акуратна, без адзінай выпукласці, але калі вы змагаліся з такім кацянём, як Бути, рана ці позна яна на бягу праз метал.
  
  "Мы азызласць ў Афрыку, - абверг паведамленні смі гэй, Нік, - дзе нашы кліенты падвяргаюцца мноству небяспек. Акрамя ўсяго іншага, яе ваш ахоўнік. У нас там ніколі не было ніякіх праблем, гэта месца сапраўды цывілізаванае. але..."
  
  "І ты абароніш нас ад львоў, тыграў і абарыгенаў з дзідамі?"
  
  "Гэта грубая думка". Ён адчуваў сябе па-дурному. У Бути быў самы раздражняльны спосаб ратаваць звычайныя рэчы, якія над табой смяяліся. Цудоўныя пальцы зрабілі апошні ўдар, які прымусіў эга мімаволі скалануцца, і адышлі. Ён адчуваў сябе адначасова расчараваным і дурным.
  
  "Я думаю, ты нясеш лухту", - прашаптала Бути. "Ты па ФБР?"
  
  "Вядома, няма."
  
  "Калі б вы былі ih агентам, яе, мяркую, вы б зманілі".
  
  "Я ненавіджу хлусня." Гэта была праўда. Ён спадзяваўся, што яна не вернецца да сваёй пасады акруговага пракурора і не дапытае эга аб іншых урадавых установах. Большасць людзей не ведалі пра AX, але Бути не была большасцю людзей.
  
  "Вы прыватны дэтэктыў? Хто-небудзь вакол нашых бацькоў наняў вас прыглядаць за адным вакол нас або за ўсімі? Калі ён гэта зрабіў, я ..."
  
  "У вас вялікае ўяўленне для такой маладой дзяўчыны". Гэта спыніла яе. "Вы пражылі ў сваім камфартабельным, абароненым свеце так вялікую частку свайго жыцця, што думаеце, што гэта ўсё. Вы калі-небудзь бывалі ў мексіканскіх халупы беднякоў? Вы бачылі трушчобы Эль-Паса? Успомніце індзейскія халупы на прасёлкавых дарогах у Краіне наваха? "
  
  "Так", - нерашуча адказала яна.
  
  Голас эга заставаўся нізкім, але цвёрдым і цвёрдым. Гэта можа спрацаваць - калі сумняваецеся і націскаеце, атакуйце з усяе сілы. "Куды б мы нас пайшлі, гэтых людзей можна было б кваліфікаваць як жыхароў прыгарадаў з высокім прыбыткам. У самой Радэзіі белых менш дваццаці да аднаго. Oni трымаюць напружаную верхнюю губу і ўсміхаюцца, таму што, калі яны гэтага не зробяць, ну зубы будуць стукаць. Лічыце, што рэвалюцыянераў гледзячы праз межы, і ў некаторых месцах семдзесят шанцы пяць да аднаго. Калі апазіцыя атрымае зброю, а яны эга атрымаць - гэта будзе горш, чым Ізраіль супраць арабскіх легіёнаў ".
  
  "Але турыстаў звычайна не турбуе - можаце?"
  
  "Было шмат інцыдэнтаў, як ih называюць. Можа быць небяспека, і мая справа - ліквідаваць яе. Калі вы збіраецеся падражніць мяне, яе памяняю сваё месца, і мы зробім усё астатняе. паездка ў якасці бізнес-сяброў. Вам спадабаецца. Яе буду проста працаваць ".
  
  "Не сярдуй, Эндзі. Што ты думаеш аб сітуацыі ў Афрыцы, куды мы накіроўваемся? Я маю на ўвазе - еўрапейцы адабралі лепшыя часткі краіны далей ад тубыльцаў, ці не так? І сыравіну ... "
  
  "Палітыка мяне не цікавіць, - схлусіў Нік. "Я мяркую, тубыльцы атрымліваюць некаторыя льготы. Вы ведаеце дзяўчат, якія далучаюцца да нас у Франкфурце?"
  
  Яна не адказала. Яна заснула, прыціснуўшыся да яму.
  
  Восем дададзеных да групы прыцягвалі ўвагу, кожная па-свойму меркаванні. Нік падумаў, ці дапамагае багацця, прыгожай знешнасці ці гэта добрая eda, дадатковыя вітаміны, адукацыйныя сродкі і дарагая, шведаў. Яны змянілі авіякампанію ў Ёханэсбургу, упершыню ўбачылі афрыканскія горы, джунглі і бязмежныя раўніны бунд, вельдов або кустоў.
  
  Солсберы абверг паведамленні смі Ніку Тусоне, штат Арызона, з даданнем Атланты, Джорджыі, прыгарадаў і расліннасці. Ім была праведзена азнаямляльная экскурсія па горадзе ў кантракце з бліскучай Остинс Тора.
  
  
  
  
  Нік адзначыў, што гандлёвая фірма падрадчыка для мясцовых пастаўшчыкоў аўтамабіляў, гідаў і турыстычных паслуг далучаецца з сабой чатырох здаравенных людзей у дадатак да сямі кіроўцаў з машынамі. Бяспеку?
  
  Яны ўбачылі сучасны горад з шырокімі вуліцамі, абрамленым рознакаляровымі квітнеючымі дрэвамі, з шматлікімі паркамі і сучаснай брытанскай архітэктурай. Нік ехаў з Іэнам Мастерсом, падрадчыкам, з Бути і Рут Кроссман ў адной машыне, і Мастэрс паказаў месцы, якія яны гасцініц б наведаць на вольным часе. Мастэрс быў магутным мужчынам з гулкім голасам, які падыходзіў да эга выгнутым чорным уланским вусам. Усе чакалі, што ён у любы момант закрычыць: "Трооо-о-п. Кантер. Атака!"
  
  "Добра, арганізуйце спецыяльныя візіты для людзей", - сказаў ён. "Ёй абыходзяцца кантрольныя спісы на вячэру сёння ўвечары. Вы не павінны прапусціць музей і Нацыянальную галерэю Радэзіі. Галерэі Нацыянальнага архіва вельмі карысныя, а нацыянальны парк Роберта Маклвейна з эга запаведнікам - гэта падштурхне вас для Ванки. Вы захочаце ўбачыць альясу і сагаўнікі ў parque Эванригг, Мазоу і якія Балансуюць скалы ".
  
  Бути і Рут задаваў эму пытанні. Нік вырашыў, што яны папрасілі паслухаць астатніх эга барытон, і штогод, як вусы пампуюцца уверх і ўніз.
  
  Вячэра ў прыватнай сталовай у гатэлі ih - Meikles - меў вялікі поспех. Мастэрс прывёў з сабой трох буйных маладых людзей, цудоўных і ў смокінгах, і апавяданні, выпіўка і танцы працягваліся да паўночы. Гусь Бойд правільна размеркаваў ўвагу паміж дзяўчатамі, але часцей за ўсё танцаваў з Джанет Олсан. Нік гуляў ролю правільнага эскорту, размаўляў у асноўным з васьмю дзяўчатамі, якія далучыліся да іх у Германій, і адчуваў незвычайнае абурэньне з нагоды таго, як Мастэрс і Бути ладзілі. Ён танцаваў з Рут Кроссман, калі яны пажадалі спакойнай ночы і сышлі.
  
  Ён не мог не задацца пытаннем - ва ўсіх дзяўчынак былі асобныя пакоі. Ён панура сядзеў з Рут ірына, запіваючы начнымі каўпакамі віскі з содавай. Толькі брунэтка Тэдзі Нортвей усё яшчэ быў з імі, утульна, танцуючы з адным вакол мужчын Мастерса па імя Брус Тод, загарэлым юнакоў, зоркай мясцовага футбола.
  
  "Яна клапоціцца пра сябе. Гэй, Ты падабаешся".
  
  Нік міргнуў, і паглядзеў на Рут. Цёмнавалосая дзяўчына казала так рэдкіх лячэбных, што вы забыва, што яна з вамі. Ён паглядзеў на нах. Без ачкоў у цёмнай аправе ee вочы валодалі туманнай, несфокусированной пяшчотай блізарукіх - і нават рысы яе асобы рабіліся вельмі прыгожымі. Вы думалі пра яе, як пра ціхай мілай - ніколі не хвалюючай?
  
  "Што?" - запытаўся Нік.
  
  "Здабыча, вядома. Не прытварайся. Яна ў цябе ў галаве".
  
  "Я думаю аб дзяўчыне".
  
  "Добра, Эндзі".
  
  Ён праводзіў яе ў яе пакой ва ўсходнім крыле, і спыніўся ў дзвярным праёме. "Спадзяюся, ты добра праводзіла вечар, Рут. Ты вельмі добра танцуеш".
  
  "Увайдзіце і зачыніце дзверы".
  
  Ён зноў міргнуў, і падпарадкаваўся. Яна выключыла адну вакол двух лямпаў, якія пакінула пакаёўка, рассунула шторы, открывавшие від на агні горада, наліла два "Катт Сарка" і дадала содавай, не спытаўшы яго, ці хоча ён выпіць. Ён стаяў, любуючыся двума двухспальнымі ложкамі, у адной, вакол якіх было акуратна откинуто коўдру.
  
  Яна працягнула эму шклянку. "Сядзь, Эндзі. Здымай куртку, калі цябе цяпло".
  
  Ён павольна зняў сваю жамчужна-шэры смокінг, яна нядбайна павесіла эга ў шафе і пайшла назад, каб ўстаць перад ім. "Ты збіраешся проста стаяць там усю ноч?"
  
  Ён павольна абняў яе, гледзячы ў туманныя карыя вочы. "Думаю, яе павінен быў сказаць табе раней, - сказаў ён, - ты выдатны, калі шырока адкрываеш вочы".
  
  "Дзякуй. Многія людзі забываюць на гэта глядзець".
  
  Ён пацалаваў яе і выявіў, што ee цвёрдыя на выгляд вусны былі дзіўна мяккімі і падатлівымі, а яе мову адважным і шакавальным на фоне лёгкіх парываў жаночага і алкагольнага дыхання. Яна прыціснулася да яму сваім стройным целам, і праз імгненне адна сцегнавая костка і кожнаму племені з мяккай падшэўкай падышлі да яму, як фрагмент галаваломкі, устаўлены ў правільную прарэз.
  
  Пазней, здымаючы з нах бюстгальтар і захапляючыся цудоўным целам, раскінуліся на гладкай белай прасціне, ён сказаў: "Я чортаў дурань, Рут. І, калі ласка, даруй мяне".
  
  Яна цалавала эга ў вуха знутры і зрабіла невялікі глыток, перш чым хрыпла спытаць: "А што, хіба не павінен я быў?"
  
  "Не забыцца штогод".
  
  Яна ціхенька чмыхнула, як хіхікнула. "Я дарую цябе." Яна праводзіла кончыкам мовы па лініі эга падбародка, вакол верхняй частцы эга вуха, паказытаў эга шчаку, і ён зноў адчуў цёплы, вільготны, дрыготкі зонд. Ён зусім забыўся аб Бути.
  
  * * *
  
  Калі на наступную раніцу Нік выйшаў праз ліфце ў прасторны вестыбюль, эга чакаў Гусь Бойд. Старэйшы суправаджаючы сказаў: "Эндзі, добрае раніца. Пачакай секунду, перш чым мы пойдзем на сняданак. Пяцёра дзяўчат ужо там. Моцныя, дарагія жырыноўскі, ці не так? Як ты сябе адчуваеш потым адкрыцця?"
  
  "Выдатна, Гусь. Мог бы паспаць яшчэ пару гадзін".
  
  Яны прайшлі mimmo крэсла. "Я таксама. Джанет даволі патрабавальная лялька. Ты зрабіў гэта з Бути, або Мастэрс скончыў сваю партытуру?"
  
  "Я апынуўся з Рут. Вельмі міла".
  
  
  
  
  
  Нік гатэль б, каб ён прапусціў гэтую балбатню паміж хлопчыкамі. Ён павінен быў быць праўдзівым, эму трэба было поўнае давер Бойда. Потым ён адчуў сябе вінаватым - хлопец проста спрабаваў быць прыязным. Эскорт, несумненна, абмяняўся гэтымі давернымі адносінамі, як толькі нешта сабой разумеецца. Сам ён, заўсёды дзейнічаючы, як адзіночка за нябачнымі перашкодамі, губляў сувязь з іншымі людзьмі. Назаўжды гэта штогод.
  
  "Я вырашыў, што сёння мы будзем вольныя", - бадзёра абвясціў Гас. "Мастэрс і эга вясёлыя людзі адвозяць дзяўчат у парк Эванригг. Яны паабедаюць з імі і пакажуць ім яшчэ пару славутасцяў. Нам не прыйдзецца забіраць ih да часу кактэйлю. Хачу разабрацца ў золатам пошты бизнесявляется. ? "
  
  "Гэта было ў мяне ў галоў з імі тхара, як мы пагаварылі".
  
  Oni змяніў свой курс, выйшлі і пакрочылі па тратуары пад порцікамі, якія нагадалі Ніку Флаглер-сцёрты ў Маямі. Два настороженных маладых чалавека ўдыхаюць ранішні паветра. "Яе гатэль б даведацца цябе лепей, Эндзі, але я мяркую, што ты натурал. Яе пазнаёмлю цябе са сваім кантактам. У цябе ёсць з сабой наяўныя? Я маю на ўвазе сапраўдныя грошы".
  
  "Шаснаццаць тысяч даляраў ЗША"
  
  "Гэта амаль удвая больш, чым трымаю яе, але я думаю, што мая добрая рэпутацыя. І калі мы пераканаць гэтага хлопца, што мы сапраўды зможам весці справу.
  
  Нік нядбайна спытаў: "Ты можаш эму давяраць? Што ты ведаеш пра эга мінулым? Ніякіх шанцаў на пастку?"
  
  Гас усміхнуўся. "Ты асцярожны, Эндзі. Думаю, мне гэта падабаецца. Гэтага хлопца завуць Алан Уілсан. Эга бацька быў геолагам, які адкрыў некалькі залатых месцаў - у Афрыцы ih называюць прывязкамі. Алан круты чалавек. Значыць, ён служыў наёмнікам у Конга, і я чуў, што ён быў вельмі хуткім і свабодным, з свінцом і сталлю. Не кажу ўжо пра тое, што я казаў вам, што бацька Ўілсана сышоў на пенсію, я думаю, вы, верагодна, загружаны золотишком. Алан займаецца экспартам. Золата, азбест, хром. Вельмі вялікімі партыямі. Ён сапраўдны профі. Яе правяраў эга ў Нью-Ёрку ".
  
  Нік здрыгануўся. Калі Гусь дакладна апісаў Ўілсана, хлопец высунуў шыю побач з чалавекам, які ведаў, як звяртацца з сякерай. Нядзіўна, што кантрабандысты-аматараў і растратчики, якія так і частцы аказваліся забітымі адразу потым няшчасных выпадкаў са смяротным зыходам, пыталіся: "Як вы эга правяралі?"
  
  "Мой яшчэ,-банкір адправіў запыт у Першы родезийский камерцыйны банк. Алан ацэньваецца як сярэдні сямізначны".
  
  "Ён здаецца занадта вялікім і адкрытым, каб цікавіцца нашымі маленькімі здзелкамі".
  
  "Ён не квадратны. Галасаванне ўбачыш. Як ты думаеш, тваё індыйскае злучэнне зможа справіцца з сапраўды вялікі аперацыяй?"
  
  "Я ў гэтым упэўнены."
  
  "Гэта наш уваход!" Гусь радасна ляснуў дзвярыма і адразу панізіў голас. "Ён сказаў мне, калі яе бачыў, эга ў апошні раз, што хоча арганізаваць сапраўды буйное прадпрыемства. Давайце паспрабуем гэта з невялікай партыяй. Калі мы зможам стварыць вялікі канвеер, і я ўпэўнены, што мы зможам, як толькі ў нас будзе матэрыял, каб апераваць, мы заробім стану ".
  
  "Вялікая частка сусветнай здабычы золата ідзе на продаж легальна, Гусь. Што прымушае вас думаць, што Уілсан можа пастаўляць у вялікіх колькасцях? Адкрыў ён новыя руднікі?"
  
  "Мяркуючы па тым, як ён казаў, яе упэўнены, што так".
  
  * * *
  
  У амаль новым Zodiac Executive, прадумана прадастаўленым Іэнам Мастерсом, Гусь вывез Ніка з дарогі Горомонзи. Пейзаж зноў абверг паведамленні смі Ніку Арызону ў яе лепшае час года, хоць ён адзначыў, што расліннасць здавалася сухі, за выключэннем тых месцаў, дзе яе палівалі штучна. Ён успомніў свае справаздачы аб брыфінгу: у Радэзіі набліжалася абрагама лінкальна. Белае насельніцтва выглядала здаровым і бадзёрым, многія мужчыны, уключаючы паліцэйскіх, былі апранутыя ў накрухмаленыя шорты. Чарнаскурыя тубыльцы займаліся сваімі справамі з незвычайным увагай.
  
  Што-то тут здалося дзіўным. Ён задуменна вывучаў людзей, катившихся па бульвары, і вырашыў, што гэта - напружанне. Пад рэзкім і напружаным настроем белых можна было адчуць неспакой і сумневы. Можна было здагадацца, што за прыязным працавітасцю чарнаскурых хаваецца пільнае нецярпенне, замаскіраваная абурэньне.
  
  На таблічцы было напісана УІЛСАН. Ён стаяў перад комплексам будынкаў складскога тыпу, перад якім размяшчалася доўгая трохпавярховая офісная структура, якая займаецца магла належаць адной па найбольш кіраваных карпарацый у ЗША.
  
  Інсталяцыя была акуратнай і добра размаляванай, пышная лістота вырисовывала маляўнічыя ўзоры на карычнева-зялёнай лужку. Калі яны аб'язджалі пад'язную дарогу да вялікай паркоўцы, Нік убачыў грузавікі, прыпаркаваныя ў пагрузачных рамп ззаду, усе яны былі вялікімі, бліжэйшы да іх гіганцкі новы Інтэрнацыянал, затмевающий восьмиколесный Leyland Octopus, маневрирующий за ім.
  
  Алан Уілсан быў буйным мужчынам у вялікім офісе. Нік здагадаўся, што эга рост шэсць футаў тры цалі і 245 фунтаў - наўрад ці ён быў тоўстым. Ён быў загарэлым, рухаўся лёгка, і тое, як ён ляпнуў дзвярыма і вярнуўся на сваё крэсла, потым таго, як Бойд кароткае прадставіў Ніка, паказаў, што ён не рады каб убачыць ih. Варожасць адбівалася з усіх бакоў эга асобам.
  
  Гусь зразумеў паведамленне, і эга словы заблыталіся. "Алан ... містэр Уілсан ... я ... мы прыйшлі, каб працягнуць ... размова аб золаце ..."
  
  "Хто, кравец вазьмі, табе сказаў?"
  
  "У мінулы раз вы сказалі ... мы дамовіліся ... Я збіраўся ..."
  
  
  
  "Я сказаў, што прадаць вам золата, калі вы гэтага захочаце. Калі вы гэта зробіце, пакажыце свае дакументы містэру Тризлу ў прыёмнай і зрабіце свой заказ. Што-небудзь яшчэ?"
  
  
  
  
  
  Нік пашкадаваў Бойда. У Гаса быў пазваночнік, але спатрэбіцца яшчэ некалькі гадоў, каб умацаваць эга ў падобных сітуацыях. Калі вы марнавалі свой час, аддаючы загады клапатлівым падарожнікам, якія не звярталі на вас увагі, таму што яны гатэляў верыць, што вы ведаеце, што робіце, вы не былі гатовыя да таго, што здаравяка, якога вы лічыце сябе прыязным, павярнуўся і ўдарыў вас па твары мокрай рыбай. - жорсткі. І гэта тое, што зрабіў Уілсан.
  
  "У містэра Гранта добрыя сувязі ў Індыі", - занадта гучна сказаў Гусь.
  
  "І ў мяне таксама."
  
  "Містэр Грант ... а ... Эндзі дасведчаны. Ён перавёз золата ..."
  
  "Затыкні свой дурны рот. Я не хачу пра гэта чуць. І яе, вядома ж, не казаў табе прыводзіць сюды каго-небудзь накшталт яго".
  
  "Але ты сказаў..."
  
  "Хто - ты сказаў. Ты сам кажаш, Бойд. Занадта шмат гэтага для занадта многіх людзей. Ты, як большасць янкі, якіх сустракаў яе. У цябе хвароба. Пастаянны панос iso rta".
  
  Нік паморшчыўся ад спагады да Бойду. Прама - паварот. Атрымаць рыбай па адной асобе, для іншага можа быць жудасна, калі вы не ведалі медыцыны. Вам варта схапіць першую і альбо прыгатаваць ee, альбо ударыць па які дае удвая мацней. Гас пачырванеў да ярка-ружовага колеру. Цяжкае твар Ўілсана выглядала як нешта выразанае па вытрыманай карычневай ялавічыны, глыбока замарожанай да цвёрдага стану. Гусь адкрыў рот пад злосным позіркам Ўілсана, але нічога не выйшла. Ён зірнуў на Ніка.
  
  "А цяпер ідзі адсюль", - прагыркаў Уілсан. "І не вяртайся. Калі яе пачую, што ты сказаў абсталяваннем мне што-тое, што мне не падабаецца, яе знайду цябе і разаб'ю табе галаву".
  
  Гусь зноў паглядзеў на Ніка і спытаў: "Што, кравец вазьмі, пайшло не так?" Што я зрабіў? Гэты чалавек вар'ят.
  
  Нік ветліва кашлянуў. Да яго звярнуўся з лістом цяжкі погляд Ўілсана. Нік ривненской сказаў: "я не думаю, што Гусь гатэль прычыніць ва ўсіх дамах вакол. Не так моцна, як вы робіце зь. Ён зрабіў вам ласку. У мяне ёсць рынкі збыту да дзесяці мільёнаў фунтаў золатам у месяц. Па вышэйшых коштах. Любыя валюты. І калі б вы маглі гарантаваць больш, што, вядома, вы не можаце, у мяне ёсць магчымасць звярнуцца да МВФ для атрыманы дадатковых сродкаў ".
  
  "Ах!" Уілсан расправіў свае валовыя плечы і зрабіў палатку вакол сваіх вялікіх рук. Нік падумаў, што яны нагадваюць жывыя хакейныя рукавіцы. "Балбатун прынёс мне таго, хто хлусіць. А адкуль ты ведаеш, колькі золата ёй магу даставіць?"
  
  "Уся ваша краіна вырабляе столькі ў год. Скажам, каля трыццаці мільёнаў даляраў? Так што выходзьце праз сваіх аблокаў, Уілсан, і пагаварыць аб справах з сялянамі".
  
  "Блаславі маю душу і цела! Эксперт па мерцающему золата! Дзе ты ўзяў свае фігуркі, Янкі?"
  
  Нік з задавальненнем адзначыў цікавасць Ўілсана. Гэты чалавек не быў дурнем, ён верыў у ўменне слухаць і вучыцца, хоць і прыкідваўся парывістым.
  
  "Калі ёй займаюся бізнэсам, мне падабаецца ведаць пра гэта ўсё, - сказаў Нік. "Калі справа даходзіць да золата, вы - дробязь, Уілсан. Адна толькі south korea Афрыка вырабляе ў пяцьдзесят пяць разоў больш, чым Радэзіі. Пры кошце ў трыццаць пяць даляраў за тройскую ўнцыю чыстага золата свету штогод вырабляе каля двух мільярдаў даляраў. Яе б сказаў."
  
  "Ты вельмі завышаешь", - не пагадзіўся Уілсан.
  
  "Не, афіцыйныя лічбы заніжаныя. Яны не фігуруюць у ЗША, вялікім Кітаі, Паўночнай Карэі, Усходняй Еўропе - і ў сумах, якія скрадзеныя ці не паведамляюцца".
  
  Уілсан моўчкі вывучаў Ніка. Гусь не мог трымаць язык за зубамі. Ён сапсаваў эга, сказаўшы: "Бачыш, Алан? Эндзі сапраўды ведае сваю справу. Ён праапераваў ..."
  
  Адна рука, падобная на рукавіцу, прымусіла эга замаўчаць жэстам прыпынку. "Як доўга вы ведаеце Гранта?"
  
  "Э? Ну, нядоўга. Але ў нашым дэла мы вучымся ..."
  
  "Ты навучышся калупаць бабуліны папернікі. Затыкніся. Грант, раскажы мне пра сваіх каналах у Індыю. Наколькі надзейныя? Якія дамоўленасці ..."
  
  Нік перапыніў яго. "Я вам нічога не скажу, Уілсан. Яе проста вырашыў, што вы не згодныя з маёй палітыкай".
  
  "Якой палітыкай?"
  
  "Я не вяду справы з крикунами, хвастунами, хуліганамі або наймітамі. У любы дзень яе аддаю перавагу чорнага джэнтльмена беламу говнюку. Давай, Гусь, мы з'язджаем".
  
  Уілсан павольна ўстаў у поўны рост. Ён выглядаў гігантам, як калі б вытворца дэманстрацыі узяў касцюм вакол тонкага лёну і набіў эга мускуламі, памер 52. Ніку гэта не падабалася. Калі яны хутка рухаліся, затым іголкі або ih асобы чырванелі. мог зразумець, што ih розум выходзіць з-пад кантролю. Уілсан рухаўся нетаропка, эга, гнеў свяціўся ў першую чаргу па эга гарачых вачэй і суровай калянасці эга rta. "Ты буйны мужчына. Грант", - мякка сказаў ён.
  
  "Не такі высокі, як ты".
  
  "Пачуццё гумару. Шкада, што ты не буйней - і ў цябе невялікі страўнік. Мне падабаецца трохі практыкавацца".
  
  Нік ўхмыльнуўся і, здавалася, зручна пацягнуўся на крэсле, але на самой дэла добра падабраўся на нагу. "Не дазваляй гэтаму цябе спыняць. Цябе завуць Винди Уілсан?"
  
  Буйны мужчына, павінна быць, націснуў кнопку нагой - эга рукі ўвесь час былі на ўвазе. Моцны мужчына - высокі, але не шырокі - прасунуў галаву ў вялікі кабінет. "Так, містэр Уілсан?"
  
  "Заходзь і зачыні дзверы, Морыс. Пасля таго, як я яе выкіну гэтую вялікую малпу, ты пераканаешся, што Бойд так ці інакш сыдзе".
  
  Морыс прыхінуўся да стагнаць. Краем вока заўважыў Нік, што скрыжаваў рукі, як быццам не чакаў, што эга хутка выклічуць.
  
  
  
  
  Як спартыўны глядач. Уілсан плаўна абышоў вялікі крэсла і хутка схапіў Ніка за перадплечча. Рука адышла - разам з Нікам, які бокам выскачыў вакол скуранога крэсла і скрутился пад нащупывающими рукамі Ўілсана. Нік праскочыў mimmo Морыса да далёкай стагнаць. Ён сказаў: "Гусь, ідзі сюды".
  
  Бойд даказаў, што можа рухацца. Ён праскочыў праз пакой так хутка, што Уілсан з сцяга дазволу на выкананне спыніўся.
  
  Нік заштурхаў маладога чалавека ў нішу паміж двума кніжнымі шафамі вышынёй да столі і сунуў Вильгельмину эму ў руку, пстрыкнуўшы пальцам па предохранителю. "Яна гатовая страляць. Будзьце асцярожныя".
  
  Ён убачыў, як Морыс з сумневам, але насцярожана трымаючы эга накіраваным у падлогу, досталь, маленькі аўтамат. Уілсан стаяў у цэнтры офіса - калос на ільняной тканіны: "Стральба забароненая, Янкі. Повесишься, калі ў каго-небудзь у гэтай краіне засадишь кулю".
  
  Нік зрабіў чатыры кроку ад Гаса. "Гэта залежыць ад цябе, бакко. Што трымае Морыс - пісталет-распыляльнік?"
  
  "Не страляйце, хлопчыкі", - паўтарыць Уілсан і скокнуў на Ніка.
  
  Месцаў было шмат. Нік адпусціў педаль і ўхіліўся, назіраючы, як Уілсан ішоў за ім эфектыўна, і ў раўнавазе, а затым ударыў здоровяка па носе левай маланкай, што было строга эксперыментальным.
  
  Левы ўдар, які ён атрымаў у рэўматызму, быў хуткім, дакладным, і, калі б ён не паслізнуўся, у яго б пахіснуліся зубы. Ён садраў скуру з эга левага вуха, калі ён зачапіў іншае левае для рэбраў здоровяка, і адскочыў. У яго было такое пачуццё, быццам ён ударыў кулаком па скураной дрыжачае коні, але эму здалося, што ён бачыў, як здрыгануўся Вільсан. Ён сапраўды бачыў, правільны старт вялікага чалавека - затым ўдар быў нанесены, калі іншы вырашыў захаваць раўнавагу і працягнуць наступ. Уілсан быў побач. Нік павярнуўся і сказаў: "Правілы Куінсбэры?"
  
  "Вядома, Янкі. Калі ты не падманваеш. Лепш не назаўжды. Яго ведаю ўсе гульні".
  
  Уілсан даказаў гэта, пераключыўшыся на бокс, джеб і левыя ўдары: адны адскоквалі ад рук і кулакоў Ніка, іншыя цягнулі, калі Нік парыраваў або блакаваў. Яны кружылі, як пеўні. Якія праходзяць левыя выклікалі грымасы на изумленном твар Гаса Бойда. Карычневыя рысы асобы Морыса былі невыразнымі, але эга левая рука - й, якая займаецца не трымала пісталет - сціскалася ў спагадзе з кожным нанесеным ударам.
  
  Нік падумаў, што ў яго ёсць шанец, калі левы ўдар низменному адскочыў ад яго падпахі. Ён выпусціў пар па правай пяткі ў цвёрдую правую стойку, дакладна накіраваную на кропку сківіцы волата, - і страціў раўнавагу, калі Уілсан урэзаўся ў яго ўнутры, у правы бок галавы. Левая і правая білі Ніку па рэбрах, як плясканні. Ён не адважваўся вярнуцца і не мог засунуць рукі ўнутр, каб абараніць сябе ад жорсткіх удараў. Ён схапіўся, змагаўся, скручивался і паварочваўся, штурхаючы свайго праціўніка, пакуль ён не звязаў гэтыя карающие рукі. Ён атрымаў рычагі, штурхнуўшы, хутка адарваўся.
  
  Ён ведаў, што паступіў няправільна, яшчэ да прызямлення левай. Эга выдатнае зрок злавіла правую частку на ўвазе, калі яна перасекла выходны ўдар і ўдарыла эга ў твар, як таран. Ён тузануў налева і паспрабаваў знікнуць, але кулак быў ценымногие хутчэй, чым адступленне эга асобам. Ён адышоў назад, зачапіўся нагой за дыван, падставіў сябе яшчэ адну нагу і з грукатам стукнуўся аб кніжная шафа, ад якога затрэслася пакой. Ён зваліўся ў кучу зламаных поллок і падальных кніг. Нават калі ён переворачивался і падскокваў наперад і ўверх, аднаўляючы, як змагар, - томас ўсё яшчэ стукала па падлозе.
  
  У цяперашні час! Нік скамандаваў хворым рукам. Ён пайшоў наперад, зрабіў доўгую левую вакол вачэй, зрабіў кароткую правую па рэбрах і адчуў радасьць, калі яго ўласны паў-крук правай здзівіў Ўілсана, калі яна слізганула ўгору па эга плячы і моцна ўдарыла эга па шчацэ. Уілсан не мог своечасова выставіць правую нагу, каб утрымаць сябе. Ён хіснуўся ўбок, як збітая статуя, зрабіў адзін спотыкающийся крок і паваліўся на крэсла паміж двума вокнамі. Ножкі крэсла зламаліся, вялікая прысадзістая ваза з пышнымі кветкамі ўзляцела на дзесяць футаў і разбілася аб вялікай крэсла. Часопісы, попельніцы, паднос і графін для вады грукаталі пад звівістымі целам вялікага чалавека.
  
  Ён перакаціўся, узяў на сябе рукі і падскочыў.
  
  Затым пачалася бойка.
  
  Трэцяя кіраўнік
  
  Калі вы ніколі не бачылі, каб два добрых вялікіх чалавека біліся "шчыра", у вас шмат няправільных уяўленняў аб кулачных баях. Пастановачныя здзекі па тэлебачанні ўводзяць у зман. Гэтыя неабароненыя ўдары могуць зламаць сківіцу мужчыну, але ў рэальнасці яны рэдкіх лячэбных трапляюць. Тэлевізійныя фарбы - гэта балет з отстойным ударам.
  
  Старыя хлапчукі з голымі кулакамі прайшлі пяцьдзесят раўндаў, змагаліся чатыры гадзіны, таму што спачатку вы навучыцеся клапаціцца пра сябе. Гэта становіцца аўтаматычным. І калі вы зможаце выжыць на працягу некалькіх хвіліна, ваш праціўнік будзе узрушаны, і вы абодва будзеце дзіка размахваць рукамі. Гэта становіцца выпадкам, калі два тарана падаюць яшчэ на іншы. Неафіцыйны рэкорд усталяваны невядомымі, ангельцам і амерыканскім мараком, якія біліся ў кітайскім кафэ ў Сэнт-Джонс, Ньюфаўндленд, на працягу сямі гадзін. Без тайм-аўтаў. Нічыя.
  
  Нік коратка ўзгадаў пра гэта на працягу наступных дваццаці хвіліна, пакуль яны з Уілсанам біліся з абодва канца аднаго офіса да іншага.
  
  
  
  
  Яны былі яшчэ іншы. Яны рассталіся, і абмяняліся далёкімі ўдарамі. Яны схопліваецца, змагаліся і цягнулі. Кожны чалавек выпусціў тузін магчымасцяў выкарыстоўваць прадмет мэблі ў якасці зброі. Аднойчы Уілсан нанёс Ніка ўдар ніжэй пояса па сцегнавой косткі, і тут жа сказаў, хоць і пыхкаючы словамі: "Папрасіў прабачэння - паслізнуўся".
  
  Яны разбітыя ў крэсле ля акна, чатыры лёгкіх крэсла, адзін бясцэнны буфет, два кантавых крэсла, дыктафон, настольны кампутар, і невялікі бар. Крэсла Ўілсана быў подметен і прыціснуты да працоўнага стала да іх. У абодвух мужчын былі парваныя камзолы. У Ўілсана ішла кроў вакол парэза над левым вокам, кроплі крыві цяклі па эга шчацэ і забрызгивали абломкі.
  
  Нік папрацаваў над гэтым вокам, ускрыў рану слізгальнымі і царапающими ўдарамі, якія самі па сабе наносілі дадатковы страты. Эга правая рука была крывава-чырвонай. Эга складаць даляр захварэла, а ў вушах непрыемна гудело ад удараў па чэрапе. Ён бачыў, як гол Ўілсана гайдалася вакол боку ў бок, але гэтыя велізарныя кулакі працягвалі набліжацца - здавалася, павольна, але яны прыбытку. Ён спыніў одзіна і нанёс удар кулаком. Зноў у вочы. Ацэнкі.
  
  Яны абодва паслізнуліся на крыві Ўілсана і прыціснуліся адзін да аднаго, вочны яблык да вочным яблыку, задыхаючыся так моцна, што ледзь не рэанімавалі іншы іншы рот у рот. Уілсан працягваў лыпаць, каб ачысціць вочы ад крыві. Нік адчайна збіраў сілы ў сваіх ныючых свінцовых руках. Яны схапіліся за біцэпсы іншы іншы, зноў паглядзелі адзін на аднаго. Нік адчуў, як Уілсан збірае тыя, што засталіся сілы з ён жа стомленай надзеяй, якая займаецца напружвала эга ўласныя онемевшие мышцы.
  
  Здавалася, ih вочы казалі: "Што, кравец вазьмі, мы тут робім?
  
  Нік сказаў паміж ўдыхамі: "Гэта ... дрэнны ... парэз".
  
  Уілсан кіўнуў, здавалася, упершыню пра гэта падумаўшы. Эга вецер свістаў і заціхаў. Ён выдыхнуў: "Ага ... адгадайце ... лепш ... выпраўце ... гэта".
  
  "Калі ... у цябе ... няма ... дрэннага ... шнара".
  
  "Ага ... насуперак ... тэлефанаваць ... маляваць?"
  
  "Ці ... Круглы ... Одзіна".
  
  Магутныя хітрыкі рук Ніка расслабіліся. Ён расслабіўся, адхіснуўся і першым падняўся на ногі. Ён падумаў, што ніколі не дойдзе да крэсла, зрабіў эга і сел на яго, апусціўшы галаву. Уілсан паваліўся спіной да стагнаць.
  
  Гусь і Морыс мімаходам зірнулі адзін на аднаго, як два сарамлівых школьніка. У офісе было ціха, больш хвіліны, калі не лічыць пакутлівых удыхаў і выдыхаў збітых мужчын.
  
  Нік правёў мовай па зубах. Яны ўсе былі там. Унутраная частка эга rta была моцна парэзаная, яго вусны неўзабаве надзьмуліся. Верагодна, у іх абодвух былі чорныя вочы.
  
  Уілсан падняўся на ногі і, хістаючыся, стаяў, гледзячы на хаос. "Морыс, паказаць містэру Гранту ванну".
  
  Ніка вывелі вакол пакоя, і яны зрабілі некалькі крокаў па калідоры. Ён наліў таз з халоднай вадой і пагрузіў у яго пульсавалае твар. У дзверы пастукалі, і ўвайшоў Гас, несучы Вильгельмину і Х'юга - тонкі нож, які быў вытряхнут па похваў на руцэ Ніка. "Ты ў парадку?"
  
  "Вядома."
  
  "Джы. Эндзі, я не ведаў. Ён змяніўся".
  
  "Я так не думаю. Усе змянілася. У яго ёсць галоўны выхад для ўсяго свайго золата - калі ў яго шмат, як мы думаем, - так што мы эму больш не патрэбныя".
  
  Нік напоўніў яшчэ вады, зноў абмакнуў галаву і выцерся тоўстымі белымі ручнікамі. Гусь працягнуў зброю. "Я не ведаў цябе - прынёс гэта".
  
  Нік засунуў Вильгельмину за пояс пад кашулю і ўставіў Х'юга. "Падобна на тое, што яны мне могуць спатрэбіцца. Гэта суровая краіна".
  
  "Але ... мытня ..."
  
  "Пакуль у нас усё добра. Як Уілсан?"
  
  "Морыс адвёў эга ў іншую ванную".
  
  "Давай выбірацца адсюль."
  
  "Добра." Але Гусь не стрымаўся. "Эндзі, яе я павінен табе сказаць. У Ўілсана ёсць шмат золата. Яе купляў у яго раней".
  
  "Так у вас ёсць выхад?"
  
  "Гэта быў усяго толькі чвэрць-бар. Яе прадаў эга ў Бейруце".
  
  "Але яны там не заплацяць шмат".
  
  "Ён прадаў эга мне па трыццаць даляраў за ўнцыю".
  
  "Ой." У Ніка закружылася гол. Тады ў Ўілсана сапраўды было столькі золата, што ён быў гатовы прадаць эга па выгаднай цане, але цяпер ён альбо страціў крыніца, альбо распрацаваў здавальняючы спосаб пастаўкі-эга рынкі.
  
  Яны выйшлі і пайшлі па калідоры да холу і ўваходу. Калі яны праходзілі mimmo адкрытай дзень з надпісам "Дамы", Уілсан крыкнуў: "Хо", Грант".
  
  Нік спыніўся і асцярожна зазірнуў. "Так? Як вока?"
  
  "Добра." Кроў усё яшчэ цякла з-пад павязкі. "Вы адчуваеце сябе добра?"
  
  "Няма. Яе, адчуваю сябе так, як быццам трапіў пад бульдозер".
  
  Уілсан падышоў да дзень, і ўсміхнуўся праз апухлыя вусны. "Чувак, ёй мог бы выкарыстаць цябе ў Конга. Як атрымаўся " Люгер "?
  
  "Мне кажуць, што ў Афрыцы небяспечна".
  
  "Гэта можа быць."
  
  Нік ўважліва назіраў за мужчынам. Тут было шмат эга і няўпэўненасці ў сабе, а таксама дадатковая частка адзіноты, якое моцныя людзі ствараюць вакол сябе, калі не могуць апусціць галаву і прыслухацца да меншым людзям. Яны будуюць свае востраве асобна ад галоўнага і дзівяцца сваёй ізаляванасці.
  
  Нік старанна падбіраў словы. "Без крыўд. Яе проста спрабаваў зарабіць даляр. Я не павінен быў прыходзіць. Ты мяне не ведаеш, і я не вінавачу цябе за асцярожнасць. Гусь сказаў, што гэта ўсё на самай справе..
  
  
  
  
  
  "Ён ненавідзеў вешаць на Бойда дурную кепку, але цяпер кожнае ўражанне мела значэнне.
  
  "У цябе сапраўды ёсць лініі?"
  
  "Калькута."
  
  "Сахиб Санья?"
  
  "Эга сябры - Гоахан і Фрыд". Нік назваў двух вядучых аператараў золата на чорным рынку-Індыі.
  
  "Зразумела. Вазьміце падказку. Забудзьцеся пра гэта на час. Усё мяняецца"
  
  "Так. Цэны пастаянна растуць. Можа быць, яе змагу звязацца з Taylor-Hill-Boreman Mining. Яе чуў, яны загружаныя. Вы можаце звязацца са мной або прадставіць?"
  
  Здаровы вачэй Ўілсана пашырыўся. "Грант, паслухай мяне. Ты не шпіён Інтэрпола. У іх няма люгеров, і яны не могуць біцца, я думаю, у мяне ёсць твой нумар. Забудзьцеся аб золаце. Па крайняй меры, у Радэзіі. І трымайцеся далей ад THB".
  
  "Чаму? Ты хочаш атрымаць усю ih прадукцыю для сябе?"
  
  Уілсан засмяяўся, здрыгануўшыся, калі яго разарваныя палачак пацерлася аб зубы. Нік ведаў, што ён думаў, што гэты рэўматызму пацвердзіў эга ацэнку "Эндзі Гранта". Уілсан пражыў усё сваё жыццё ў свеце, выдатным ад белага і чорнага, для нас, або супраць нас. Ён быў эгаістам, думалі гэта нармальным і высакародным і нікому за гэта не асуджаў.
  
  Смех вялікага чалавека запоўніў дзвярны праём. "Я мяркую, вы чулі пра Залатых біўні і вы ih проста адчуць. Ці вы не можаце проста ih ўбачыць? Перасякаючы бунд. Такія вялікія, што вам трэба, шэсць чорных, каб несці кожнага? Гэй-богу, вы думаеце пра гэта трохі, і ты амаль можаш ih паспрабаваць, ці не так? "
  
  "Я ніколі не чуў пра Залатых Біўні, - адказаў Нік, - але ты намаляваў прыгожую карцінку. Дзе яго магу знайсці ih?"
  
  "Ты не можаш. Гэта казка. Золата пацее - а тое, што ёсць, тое і кажуць. Ва ўсякім выпадку, цяпер адкрыта", - твар Ўілсана надулось, вусны распухлі. Аднак эму ўсё ж удалося ухмыльнуться, і Нік зразумеў, што ўпершыню ўбачыў эга ўсмешку.
  
  "Я выглядаю, як ты?" - запытаўся Нік.
  
  "Думаю, так. Яны будуць ведаць, што ты на нешта натыкнуўся. Шкада, што ты займаешся справай з трусікі на станы, Грант. Калі ты вернешся сюды ў я прасіў чаго-небудзь, даходы да мяне".
  
  "Для другога раўнда? Не думаю, што змагу да гэтага".
  
  Уілсану спадабаўся маецца на ўвазе камплімент. "Не, - там, дзе мы выкарыстоўваем інструменты. Інструменты, якія ідуць бу-дзю-дзю-дзю-дзю брр-р-р-р-". Ён выдатна імітаваў буйнакаліберны і лёгкі кулямёт. "Мы выкарыстоўвалі ih трохі, і нам прыйдзецца выкарыстоўваць ih ценымногие больш. Вы б былі ў першай камандзе".
  
  "На наяўныя? Я не рамантык".
  
  "Вядома - хоць у маім выпадку -" Ён спыніўся, вывучаючы Ніка. "Ну, ты белы чалавек. Ты зразумееш, калі ўбачыш яшчэ крыху краіны".
  
  "Цікава, ці буду я яе?" Нік адказаў. "Дзякуй за ўсё."
  
  
  * * *
  
  
  Пад'язджаючы да Солсберы праз ярка асветлены пейзаж, Гусь прасіў прабачэння. "Я спалохаўся, Эндзі. Яе павінен быў пайсці адзін ці праверыць па тэлефоне. У мінулы раз ён быў гатовы да супрацоўніцтва і поўны абяцанняў на будучыню. Чувак, гэта быў нейкі смецце. Ты быў профі?"
  
  Нік ведаў, што камплімент быў часткова алейным, але хлопец меў на ўвазе добрае. "Ніякага шкоды, Гусь. Калі эга прыцягваючы сваімі бліскучымі педагагічнымі здольнасцямі каналы засорятся, ён вернецца да нас досыць хутка, але гэта малаверагодна. Ён вельмі шчаслівы ў цяперашніх пры іншых абставінах. Не, ён не быў прафесіяналам. у каледжы."
  
  "Яшчэ трохі! І ён бы мяне забіў".
  
  "Вы б не сталі з ім звязвацца. Уілсан вялікі дзіця з прынцыпамі. Ён змагаецца шчыра. Забівае людзей толькі тады, калі прынцып верны, як ён гэта бачыць".
  
  "Я ... я не разумею ..."
  
  "Ён быў наймітам, ці не так? Вы ж ведаеце, як паводзяць сябе гэтыя хлопчыкі, калі ім у рукі трапляюць тубыльцы".
  
  Гас сціснуў рукі на рулі і задуменна сказаў: "Я чуў. Вы чаму-то не думаеце, што такі хлопец, як Алан, ну косіць".
  
  "Вам лепш ведаць. Гэта стары, стары шаблон. Наведаць маму ў суботу, царква ў нядзелю і падарву бомбы ў панядзелак. Калі вы спрабуеце высьветліць гэта з сабой, вы атрымліваеце тугія вузлы. У вашай галы. Сувязі і рэле там пачынаюць дыміцца і выгараць. А што наконт гэтых Залатых Біўняў? Вы калі-небудзь чулі пра іх? "
  
  Гас паціснуў плячыма. "У мінулы раз, калі яе быў тут, распавядалі гісторыю пра партыі залатых біўняў, якія адправіліся па жалезнай дарозе і праз Бейрут, каб абысці санкцыі. У The Rhodesia Herald была артыкул, у якой гаварылася аб тым, ці былі яны адлітыя такім чынам, і пафарбаваны ў белы колер. ці найденны у старых руінах Зімбабвэ і зніклыя. Гэта стары міф пра Саламона і царыцы Саўскай ".
  
  "Вы думаеце, што гісторыя была праўдай?"
  
  "Няма. Калі ёй быў у Індыі, яе абмяркоўваў гэта з хлопцамі, якія павінны былі ведаць. Яны сказалі, што шмат золата паступае па Радэзіі, але ўсё гэта было ў добрых злітках па чатырыста унцый".
  
  Калі яны дабраліся да гатэля Meikles, Нік праслізнуў праз бакавы ўваход і падняўся ў свой пакой. Ён выкарыстаў халодныя і гарачыя ванны, злёгку растирал спіртам і задрамаў. Эга рэбры балелі, але рэзкай балюча, якая паказвае на пералом, ён не выявіў. У шэсць гадзін ён старанна апрануўся і, калі Гусь паклікаў яго, выкарыстоўваў фарбу для вачэй, якую той купіў. Некаторым гэта дапамагло, але люстэрка ў поўны рост сказала эму, што ён выглядаў, як вельмі добра апрануты піратам, пасля цяжкай бітвы. Ён паціснуў плячыма, выключыў сьвяты і рушыў услед за Гасом у кактэйль-бар.
  
  Пасля таго, як эга наведвальнікі сышлі, Алан Уілсан скарыстаўся офісам Морыса, у той час як паўтузіна эга супрацоўнікаў працавалі над эга лячэннем.
  
  
  
  
  
  Ён даследаваў тры фатаграфіі, Ніка, знятыя схаванай камерай.
  
  "Нядрэнна. Яны паказваюць эга твар пад рознымі кутамі. Гэй-богу, ён моцны. Калі-небудзь мы зможам эга выкарыстоўваць". Ён паклаў раздрукоўкі ў канверт. "Хай Герман даставіць ih Майку Бары".
  
  Морыс ўзяў канверт, прайшоў праз комплекс офісаў і складоў да дыспетчарскай ў задняй частцы завода і перадаў загад Ўілсана. Калі ён павольна вяртаўся да пярэднім офісах, яго хударлявы смуглы твар выказваў задаволены выраз. Уілсан выконваць загад; неадкладна фатаграфаваць ўсіх, хто цікавіцца купляй золата, і адправіць ih k Бары. Майк Бор быў старшынёй Taylor-Hill-Boreman, і ў яго былі невялікія часовыя цяжкасці, якія прымусілі рушыць услед за Аланам Уілсанам. Морыс быў часткай сеткі кіравання. Ён атрымліваў тысячу даляраў у месяц, каб назіраць за Уілсанам, і меў намер і далей гэта рабіць.
  
  * * *
  
  Напрыклад, у той момант, калі Нік замаскіраваў свой пацямнелы вачэй касметыкай, Герман Дузен пачаў вельмі асцярожны падыход да аэрапорце горназдабыўной кампаніі Taylor-Hill-Boreman Mining. Гіганцкая зброі, была класіфікаваная як закрытая для ваенных даследаванняў зоны, у сорак квадратных міль абароненага паветранай прасторы над ёй. Перш чым вылецець па Солсберы, лётаючы ТАК у палящую сонечнае надвор'е, Герман патэлефанаваў у службу кіравання ВПС Радэзіі і ў паветраную паліцыю Радэзіі. Набліжаючыся да забароненай зоне, ён паведаміў па рацыі сваё месцазнаходжанне і кірунак, і атрымаў яшчэ адно дазвол ад дыспетчара станцыі.
  
  Герман выконваў свой доўг з абсалютнай дакладнасцю. Эму заплацілі больш, чым большасці пілотаў авіякампаній, і ён адчуваў смутны, што ён сімпатызуе Радэзіі і ў THB. Можна сказаць, увесь свет быў супраць іх, як калі-то свет быў супраць Германіі. Было дзіўна, што калі ты шмат працаваў і выконваў свой абавязак, здавалася, што людзі не любілі цябе кожны без прычыны. Было відавочна, што ў THB выявіла гіганцкія залатыя паклады. Добра! Добра для іх, добра для Радэзіі, добра для Германа.
  
  Ён пачаў свой першы этап прызямлення, пралятаючы над убогімі хацінамі тубыльцаў, спакаванымі, як карычневы мармур, у скрынкі ўнутры ih ахоўных сцен. Доўгія змееподобные слупы па калючага дроту ўздоўж дарогі ад аднаго вакол шахт да тэрыторыі тубыльцаў, які ахоўваецца людзьмі на конях і на джыпах.
  
  Герман зрабіў свой першы разварот на дзевяноста градусаў па адзнацы, на паветранай хуткасці, у абаротах у хвіліну, хуткасць зніжэння, з дакладнасцю да градусаў па курсе. Можа быць, Крамкин, старшы пілот, назіраў, а можа, няма. Справа не ў гэтым, вы зрабілі сваю працу ідэальна па адданасці сабе і - да чаго? Герман часткі ламаў галаву над тым, што калі-то гэта быў эга бацька, строгі і справядлівы. Потым ваенна-паветраныя сілы - ён усё яшчэ быў у рэзерве рэспублікі - потым Bemex Oil Exploration Company, ён быў сапраўды забіты горам, калі маладая фірма збанкрутавала. Ён абвінаваціў брытанцаў і амерыканцаў у тым, што ih грошы і сувязі не вытрымалі.
  
  Зрабіў апошні паказальнікаў, з задавальненнем убачыў, што апусціцца ривненской на трэцяй жоўтай перакладзіне узлётна-пасадачнай паласы і сядзе, як пёрка. Ён спадзяваўся на кітайца. Ваш Дуброўка глядзеўся выдатна. Было б нядрэнна даведацца эга бліжэй, такога прыгожага д'ябла з сапраўдным мозгам. Калі б ён не выглядаў кітайцам, вы б палічылі эга немцам - такім ціхім, пільным і метадычным. Вядома, эга расы не амелы значэння - калі і было што-тое, чым Герман сапраўды ганарыўся, так гэта непрадузятасць. Голас дзе Гітлер, нягледзячы на ўсе свае тонкасці, памыліўся. Герман зразумеў гэта і сам ганарыўся сваёй праніклівасцю.
  
  Член экіпажа зрабіў эга да тросе, размахваючы жоўтым жазлом. Герман спыніўся на месцы і з задавальненнем убачыў, што Яго Дуброўка і искалеченный стары чакаюць пад навесам палявога кіравання. Ён думаў пра nen, як пра искалеченном старым, таму што звычайна ён падарожнічаў на электрычнай калясцы, у якой ён зараз сядзеў, але з эга, целам не было так як, нібыта, шмат дрэннага, і, вядома, нічога павольнага у эга-розуме або на мове. У яго была штучная рука, і ён насіў вялікую павязку на воку, але нават калі ён панцыр - кульгаючы, - ён рухаўся так жа рашуча, як і казаў. Эга звалі Майк Хвоі, але Герман быў упэўнены, што калі-то эга звалі па-іншаму, магчыма, у Германіі, але лепш не думаць аб гэтым.
  
  Герман спыніўся перад двума мужчынамі і працягнуў канверт калясцы. "Добры вечар, містэр Дуброўка - містэр Пайн. Містэр Уілсан даслаў гэта вам".
  
  Ваш усміхнуўся Герману. "Выдатная пасадка, прыемна глядзець. Далажыце містэру Крамкину. Я думаю, ён хоча, каб вы вярнуліся раніцай з некаторымі супрацоўнікамі".
  
  Герман вырашыў не аддаваць гонар, але звярнуў увагу, пакланіўся і ўвайшоў у кабінет. Хвоя задуменна пастукаў фатаграфіямі па алюмініеваму падлакотнік. "Эндру Грант", - мякка сказаў ён. "Чалавек многіх імёнаў".
  
  "Ён той, каго вы з Генрыхам сустракалі раней?"
  
  "Так". Бор працягнуў эму фатаграфіі. "Ніколі не забывайце гэта асоба - пакуль мы не ліквідуем яго. Патэлефануйце Уілсану і папярэдзьце эга. Выразна загадайце яму было не прадпрымаць ніякіх дзеянняў. Мы разбярэмся з гэтым. Не павінна быць памылак. Пойдзем - мы павінны пагаварыць з Генрыхам".
  
  
  
  
  
  
  Седзячы ў раскошна абстаўленай пакоі са сцяной, якая займаецца адсоўвалася і злучалася з прасторным унутраным панадворкам, Хвоі і Генрых ціха размаўлялі, а Дуброўка тэлефанаваў. "Няма ніякіх сумневаў. Вы згодныя?" - спытаў Бор.
  
  Генрых, сівы мужчына гадоў пяцідзесяці пяці, які, здавалася, сядзеў па стойцы смірна, нават у глыбокім крэсле з поролоновым падушкамі, кіўнуў. "Гэта AXman. Я думаю, што ён, нарэшце, трапіў не ў тое месца. У нас ёсць дэталі загадзя, таму мы плануем, а затым наносім удар". Ён, склаўшы рукі разам з невялікім плескачом. "Сюрпрыз, да нас".
  
  "Мы не зробім памылак", - сказаў Бор мерным тонам начальніка штаба, обрисовывающего стратэгію. "Мы reputed, што ён будзе суправаджаць турыстычную групу да Ванки. Ён павінен зрабіць гэта, каб захаваць тое, што ён лічыць сваім прыкрыццём. Гэта наша ідэальнае месца для ўдару, як кажуць італьянцы. Глыбока ў кустах. У нас будзе браніраваны грузавік. Верталётам у рэзерве. Выкарыстоўвайце Германа, ён адданы сваёй справе, і Крола ў якасці наводчыка, ён выдатны стралок - для паляка. Заставы на дарогах. Складзіце поўны тактычны план і карту, Генрых. Некаторыя людзі скажуць, што мы выкарыстоўваюць малаток, каб ударыць жука, але яны не ведаюць гэтага жука так, як мы, а? "
  
  "Гэта жук з укусам восы і скурай, як у хамелеона. Не варта недаацэньваць". Твар Мюлера выказваў выродлівую злосць горкіх успамінаў.
  
  "Мы хочам атрымаць больш інфармацыі, калі зможам яе атрымаць, але наша галоўная мэта - знішчыць Эндру Гранта раз і назаўжды. Назавіце гэта аперацыяй " Забіць жука ". Так, добрае імя, гэта дапаможа нам захаваць нашу галоўную мэту.
  
  "Забіць Жука", - паўтарыць Мюлер, смакуючы словы. "Мне падабаецца"
  
  "Такім чынам, - працягваў чалавек па імені Бор, адзначаючы кропкі на металічных праекцыях сваёй штучнай рукі, - чаму ён у Радэзіі? Палітычная ацэнка? Ён зноў нас шукае? Зацікаўлены яны ў падвышэнні патоку золата, якое мы так рады даць? Можа быць, яны чулі пра нашых добра арганізаваных оружейниках дабіліся поспеху? Ці, можа быць, нічога вакол гэтага? Яе прапаную вам праінфармаваць Фостэра і адправіць эга з Германам у Солсберы раніцай . Хай ён пагаворыць з Уілсанам. Дайце эму выразныя загады - даведайцеся. Ён павінен толькі збіраць выведдадзеныя, а не трывожыць нашу ахвяру ".
  
  "Ён варта загадам", - ухвальна сказаў Генрых Мюлер. "Ваш тактычны план, як заўсёды, цудоўны".
  
  "Дзякуй." Добры вачэй бліснуў у Мюллере, але нават у падзяку за камплімент у яго быў халодны, бязлітасны погляд, як у кобры, якая глядзіць на мэту, плюс халоднае звужэнне, як у эгаістычнай рэптылій.
  
  * * *
  
  Нік выявіў тое, чаго не ведаў - як разумныя турыстычныя агенты, тураператары і турыстычныя падрадчыкі робяць шчаслівымі сваіх важных кліентаў. Потым кактэйляў ў гатэлі Ян Мастэрс і чацвёра эга прадстаўнічых вясёлых мужчын адвезлі дзяўчат на вечарынку ў Паўднёваафрыканскі клуб, прыгожае будынак у трапічным стылі асяроддзяў пышнай зеляніны, асветлены рознакаляровымі агнямі і освеженное зіготкімі фантанамі.
  
  У клубе дзяўчыны, цудоўныя ў сваіх яркіх сукенках, былі прадстаўлены дзесятку мужчын. Усе былі маладыя, і большасць вакол іх былі прыгожыя, двое былі ў форме, а для самавітасці - двое пажылых гараджан, у аднаго вакол якіх у смокінгу красавалася мноства упрыгожванняў.
  
  Для yahoo быў зарэзерваваны доўгі крэсла ў куце галоўнай сталовай, якая прымыкае да танцполу, і з уласным барам з абслугоўваннем. Потым знаёмства і прыемнай гутаркі яны выявілі карткі месцаў, у якіх кожная дзяўчына спрытна села паміж двума мужчынамі. Нік і Гас апынуліся бок аб бок ў далёкім канцы крэсла.
  
  Старэйшы эскорт прамармытаў: "Ян, добры аператар. Гэта карыстаецца поспехам у жанчын. Яны досыць наглядзеліся на вас і мяне".
  
  "Паглядзі, куды ён паклаў Здабычу. Побач са старым сэрам Хамфры Кондоном. Ян ведае, што яна VIP. Я не сказаў эму".
  
  "Можа быць, Мэнни даслаў крэдытны рэйтынг і далей старога ў канфідэнцыйных саветах".
  
  "З гэтым целам яна можа справіцца без толку. Яна выглядае класна, магчыма, ён здагадаўся". Гас усміхнуўся. "Не хвалюйся, у цябе будзе шмат часу з ёй".
  
  "У апошні час я не надаю часу. Але Рут - добрая кампанія. У любым выпадку, мяне турбуе Бути ..."
  
  "Што! Не так хутка. Прайшло ўсяго тры дні - вы не маглі б ..."
  
  "Не тое, што ты думаеш. Яна класная. Што-то не так. Калі мы збіраемся заняцца залатым бізнесам, яе прапаную нам нагледзець за ёй".
  
  "Здабыча! Няўжо яна таксама небяспечная ... недзе ..."
  
  "Вы ведаеце, як гэтыя дзеці іншы прыгод. ЦРУ трапіла ў мноства непрыемнасцяў, выкарыстоўваючы детсадовских шпіёнаў. Звычайна яны робяць гэта з-за грошай, але такая дзяўчына, як Бути, можа пайсці на гламур. Маленькая міс Джэйн Бонд".
  
  Гусь зрабіў вялікі глыток віна. "Цьфу ты, цяпер, калі ты згадаў пра гэта, гэта ўзгадняецца з тым, што адбылося, калі яе апранаўся. Яна патэлефанавала і сказала, што не пойдзе з групай заўтра раніцай. У любым выпадку, пасля абеду вольны час для пакупак. Яна наняла машыну і ідзе сама па сабе. Яго спрабаваў прыціснуць яе, і яна казала ўтойліва. Сказаў, што хоча наведаць каго-то ў раёне Моторошанга. Яе спрабаваў адгаварыць яе ад гэтага, але кравец - калі ў іх ёсць сродкі, яны могуць рабіць усё, што ім заманецца. яна бярэ аўтамабіль па Self-Drive Cars "Селфриджа".
  
  
  
  "Яна можа лёгка атрымаць яго Мастэрс, ці не так?"
  
  "Так". Гас змоўк свісцячым гукам, яго вочы звузіліся і задуменна: "Магчыма, ты маеш рацыю наконт нах. Яе, думаў, яна проста гатэлем быць незалежнай, як некаторыя вакол іх. Паказаўшы табе, што яны могуць дзейнічаць самастойна. .. "
  
  "Ці можаце вы звязацца з Selfridge s і даведацца аб машыне і часу пастаўкі?"
  
  "У іх ёсць начны тэлефона. Дай мне хвілінку". Ён вярнуўся праз пяць мін са злёгку змрочным выразам твару. "Аўтамабіль "Зінгер". У гатэлі ў восем. Падобна, вы маеце рацыю. Яна з'явілася крэдыт і дазвол па тэлеграфе. Чаму яна ніколі не казала нам пра гэта?"
  
  "Частка інтрыг, стары. Калі ў цябе будзе магчымасць, папрасі Мастэрс зладзіць для мяне самастойную паездку ў гатэль у сем. Пераканайцеся, што гэта так жа хутка, як гэты "Зінгер" ".
  
  Пазней ўвечары, паміж смажаным і прысмакамі, Гусь сказаў Ніку: "Добра. BMW-1800 для цябе ў сем. Ен абяцае, што ён будзе ў ідэальнай форме".
  
  Адразу пасьля адзінаццаці Нік пажадаць спакойнай ночы і пакінуў клуб. Больш яму не будуць сумаваць. Здавалася, што ўсё добра праводзяць час. Eda была найвышэйшай, віно ў багацці, і прыемная музыка, Рут Кроссман была з хвацкім хлопцам, які выглядаў так, як быццам весялосць, добразычлівасць і мужнасць былі эга галоўнымі якасцямі.
  
  Нік вярнуўся ў "Мейклес", зноў намачыў сваё разбітае цела ў гарачай і халоднай ванне і праверыў сваё рыштунку. Ён заўсёды адчуваў сябе лепш, калі кожная рэч была на месцы, промасленной, вычышчанай, намыленымі або адпаліраванай ў адпаведнасці з патрэбамі. Ваш сэнс, здавалася, функцыянаваў хутчэй, калі ў вас не было дробных сумневаў або клопатаў.
  
  Ён зняў пачкі з банкнотамі з грашовага поясам колеру хакі і замяніў ih чатырма блокамі па небяспечнай пластмасы ў форме і абгорнутымі, як дробныя шакалад Кэдбери. З імі ён усталяваў восем засцерагальнікаў, якія звычайна былі асяроддзях эга ачышчальнікаў для труб, і вызначаліся толькі малюсенькімі кроплямі прыпоя на адным канцы провада. Ён уключыў невялікі гукавы сігнал перадатчыка, які даваў сігнал на адлегласці васьмі ці дзесяці міль пры нармальных умовах, і адзначыў накіраваную рэакцыю свайго транзістара радыёпрымача памерам з кашалек. Канец да перадатчыка, моцны сігнал Плоскі да гукавым сігнале, самы слабы сігнал.
  
  Ён павярнуўся і быў удзячны, што эга ніхто не патурбаваў, пакуль эму не патэлефанавалі ў шэсць. Эга дарожны спрацаваў будзільнік з трэскам-р-р-р, калі ён павесіў трубку.
  
  У сем гадоў ён сустрэў аднаго па мускулістых маладых людзей, якія былі на вечарыне напярэдадні, Джона Патана. Патан ўручыў эму звязак ключоў і паказаў на сіні "БМВ", зіхатлівы на свежым ранішнім паветры. "Запраўлены і правераны, містэр Грант. Містэр Мастэрс сказаў, што вы асабліва гатэлі, каб ён быў у ідэальнай форме".
  
  "Дзякуй, Джон. Гэта была добрая вечара мінулай ноччу. Вы добра адпачылі?"
  
  "Уражлівым. Выдатная група, якую вы прывезлі. Удалай паездкі".
  
  Патан паспешліва пайшоў прэч. Нік злёгку ўсміхнуўся. Патан не выдаў і па мігценні стагоддзя, што ён меў на ўвазе пад словы "цудоўнае", але ён прыціскаўся да Джанет Олсан, і Нік бачыў, як ён выпіў ладная колькасць Моцнага.
  
  Нік зноў прыпаркаваў БМВ, праверыў сябе на органах кіравання, агледзеў багажнік і агледзеў рухавік. Ён як мага лепш праверыў падрамніку, а затым з дапамогай прымача паглядзеў, не праслухоўваецца ці машына. Ніякіх здрадлівых выкідаў не было. Ён абышоў усю машыну, сканаваў усе частоты, якія мог прымаць эга спецыяльны набор, перш чым вырашыць, што машына чыстая. Ён падняўся ў пакой Гаса і выявіў, што старэйшы суправаджаючы спяшаецца з галеннем, яго вочы засціліся і наліліся крывёю ў святле свяцілень у ваннай. "Вялікі вечар", - сказаў Гусак. "Вы былі разумныя, каб адмовіцца. Цьфу! Яе сышоў у пяць ".
  
  "Табе варта жыць здаровай жыццём. Яе сышоў рана".
  
  Гусь даследаваў твар Ніка. "Гэты вачэй становіцца чорным, нават пад фарбай. Ты выглядаеш амаль гэтак жа дрэнна, як і ёй".
  
  "Кіслы вінаград. Табе стане лепш пасля сняданку. Мне спатрэбіцца невялікая дапамогу. Сопроводите Бути да яе машыны, калі яна прыйдзе, а затым верныя ee у гатэль пад якім-то падставай. Як наконт таго, каб яны паставілі ў скрыню? ланч, а затым адвядзіце яе назад, каб забраць яго. Не кажыце гэй, што гэта - яна знойдзе які-небудзь падстава, каб не атрымаць эга, або яна, верагодна, ужо замовіла одзіна. "
  
  Большасць дзяўчат спазніліся на сняданак. Нік забрыдаў у вестыбюль, глядзеў на вуліцу і ривненской ў восем гадзін ўбачыў машыну "Зінгер" крэмавага колеру ў адным па кутніх прастор. Малады чалавек у белым пінжаку увайшоў у гатэль, і сістэма гучнай сувязі з патэлефанавала міс Дэлонг. Праз акно, Нік назіраў, як Бути і Гусь сустракаюць пастаўкі аўтамабіля хлопчыка каля крэсла і выходзяць да "Зингеру". Яны казалі. Хлопец у белай куртцы пакінуў Бути, а Гусь вярнуўся ў гатэль. Нік выслізнуў за дзверы каля галерэі.
  
  Ён хутка прайшоў за прыпаркаванымі машынамі і прыкінуўся, што выпусціў што-то ззаду Ровера, прыпаркаванага побач з "Зингером". Ён схаваўся з выгляду. Калі ён выйшаў, бипер-выпраменьвальнік быў замацаваны ў задняй рамай "Зінгер".
  
  Вакол кута ён назіраў, як Бути і Гас выходзяць вакол гатэля з маленькай скрынкай і вялікі сумачкай Бути. Яны спыніліся пад порцікам.
  
  
  
  
  
  Нік глядзеў, пакуль Бути не сеў у "Зінгер" і не адвяла рухавік, а затым паспяшаўся назад да "БМВ". Калі ён пад'ехаў да павароту, "Зінгер" быў на паўдарогі да канца квартала. Гусь заўважыў эга і памахаў лёгкім рухам рукі ўверх. "Поспехі", - як семафор.
  
  Бути паехала на поўнач. Дзень быў цудоўны, яркае сонца азарыла пейзаж, падобны на Паўднёвую Каліфорнію ў засушливую надвор'е - не пустынныя раёны, а амаль горная мясцовасць з густой расліннасцю і дзіўнымі скальнымі ўтварэннямі. Нік рушыў услед за ёй, застаючыся далёка ззаду, пацвярджаючы кантакт гукавым сігналам радыёпрымача, ўпіраўся ў спінку сядзення побач з ім.
  
  Чым больш ён бачыў краіну, тым больш яна эму падабалася - клімат, ландшафт і людзі. Чорныя выглядалі спакойнымі і часткі паспяховымі, узялі разнастайныя аўтамабілі і грузавікі. Ён абверг паведамленні смі сабе, што бачыць развітую камерцыйную частку краіны і павінен устрымлівацца ад паведамленні.
  
  Ён убачыў слана, пасущего каля ірыгацыйнага помпы, і па здзіўленым поглядам мінакоў прыйшоў да высновы, што яны былі гэтак жа здзіўлены, як і ён сам. Жывёла, верагодна, трапіла ў цывілізацыю з-за засухі.
  
  Прыкмета Англіі быў паўсюль, і ён вельмі добра падыходзіў, як быццам залітыя сонечнымі прамянямі сельская мясцовасць і цягавітая трапічная расліннасць былі такім жа добрым фонам, як і ўмерана вільготны хмарны ландшафт Брытанскіх выспаў. Эга ўвагу прыцягнулі баабабы. Oni выбросывали ў космас дзіўныя рукі, падобныя на баньян, або фігавым дрэвы Фларыды. Ён мінуў адно дрэва, якое, павінна быць, было трыццаць футаў у папярочніку, і даехаў да скрыжавання. Знакі ўключалі Эйршыр, Эльдарада, Пиканинямба, Синою. Нік спыніўся, узяў рацыю і павярнуў яе. Самы моцны сігнал прыйшоў адкрытыя наперадзе. Ён пайшоў адкрытымі і зноў праверыў ба-хіп. Адкрытыя свпереди, гучна і выразна.
  
  Ён загарнуў для паказальнікаў і ўбачыў, што "Зінгер" Бути спыніўся ля прыдарожных брамы; ён націснуў на пераслед "БМВ" і спрытна схаваў эга на стаянцы, відавочна, якая выкарыстоўваецца грузавікамі. Ён выскачыў вакол машыны і выглянуў на акуратна падстрыжаныя кусты, заслонявшие колькасць смеццевых бакаў. На дарозе не было машын. Машына Бути прасыгналіў чатыры разы. Потым доўгага чакання чорны чалавек у шортах колеру хакі, кашулі і фуражцы прабег па бакавой дарозе і адчыніў вароты. Аўтамабіль заехаў, і мужчына замкнуў вароты, сеў у машыну, праехаў па схіле і схаваўся з выгляду. Нік счакаў імгненне, затым паехаў на БМВ да брамы.
  
  Гэта быў цікавы бар'ер: ненадакучлівы і непераадольны, хоць і выглядаў побач. Трехдюймовый сталёвы пруток гайдаўся на паваротнай стойкі з процівагай. Ён быў размаляваны чырвонымі і белымі палосамі, і вы маглі б прыняць эга за дрэва. Эга свабодны паток быў заблякаваны моцнай ланцугом і ангельскай замкам памерам з кулак.
  
  Нік ведаў, што можа ўзламаць эга або зламаць, але гэта быў лейцара стратэгіі. У цэнтры слупа звісаў доўгі даўгаваты знак з акуратнымі жоўтымі літарамі - "ФЕРМА СПАРТАКУС", "ПІТЭР ВАН Ў", АДПАЧЫВАЦЬ ДАРОГА.
  
  Па абодва бакі ад варот не было плота, але роў з вялікай дарогі ўтвараў роў, непраходны нават для джыпа. Нік вырашыў, што гэта было трапна вырыто экскаватарам.
  
  Ён вярнуўся да "БМВ", праехаў на nen далей у кусты і замкнуў яго. Несучы маленькую рацыю, ён прайшоў па бунд курсам, паралельным прасёлкавай дарозе. Ён перасёк некалькі сухіх ручаёў, якія нагадалі эму Нью-Мексіка у засушлівы сезон. Большая частка расліннасці, здавалася, амела асаблівасці пустыні, здольнай утрымліваць вільгаць у перыяды засухі. Ён пачуў дзіўны рыклівы гук вакол куста хмызняку і абышоў эга, гадаць, ці зможа Вільгельміны спыніць насарога ці каго-небудзь яшчэ, з чым вы сутыкнецеся тут.
  
  Трымаючы дарогу ў поле зроку, ён убачыў дах невялікага дома, і падышоў да яе, пакуль не змог агледзець мясцовасць. Дом быў па цэменту або ляпніны, з вялікім загонам для жывёлы і акуратнымі палямі, які распасціраецца ўверх па даліне на захадзе і ўтоенымі па ўвазе. Дарога пралягала mimmo дома ў кусты, на поўнач. Ён досталь свой невялікі латуневы тэлескоп і даследаваў дэталі. Дзве маленькія коні пасвіліся пад цяністай дахам, як мексіканская рамада; невялікае будынак без вокнаў было падобна на гараж. Дзве вялікія сабакі сядзелі і глядзелі ў бок эга, ih сківіцы былі сур'ёзна задумчивы, калі яны праходзілі праз эга лінзу.
  
  Нік папоўз назад і працягваў ісці паралельна дарозе, пакуль не прайшоў парыж ад дома. Кусты станавіўся тоўшчы і шершавее. Ён дабраўся да дарогі і пайшоў па ёй, адкрываючы і зачыняючы вароты для жывёлы. Эга трубка паказала, што "Зінгер" апярэджвае эга. Ён пайшоў наперад, асцярожна, але прыкрываючы зямлю.
  
  Перасохлае дарога была засыпаная жвірам, і выглядала так, быццам добра дренировалась, але ў такое надвор'е гэта не мела значэння. Ён убачыў дзесяткі значэнне навыку нападу жывёлы пад дрэвамі, некаторыя вельмі далёка. Маленькая дракона зляцела з жвіру, калі ён прабягаў mimmo, і аднойчы ён убачыў на бервяне, падобная на яшчарку, істота, якое магло б прыняць любы прыз за агіднасць - даўжынёй у шэсць цаляў. у яго былі розныя колеру, луска, рогі, бліскучыя і засмяяўся выглядаюць зубы.
  
  
  
  Ён спыніўся і выцер галаву, і тая сур'ёзна паглядзела на яго, не рухаючыся.
  
  Нік паглядзеў на гадзіннік - 1:06. Ён шэл хады два гадзіны; меркаванае адлегласць: сем міль. Па плаце ён зрабіў пірацкую шапку для абароны ад пякучага сонца. Ён падышоў да помпавай ўсталёўцы, дзе плаўна муркаў дызель, і трубы зніклі ў бунд. У помпавай станцыі быў кран, і ён папіў пасля таго, як панюхаў і агледзеў ваду. Ён павінен быў прыйсці вакол глыбокага падполля і, хутчэй за ўсё, з ім усё ў парадку; ён вельмі меў патрэбу ў гэтым. Ён узышоў на ўздым, і асцярожна паглядзеў наперад. Ён дастаў падзорную трубу і выцягнуў яе.
  
  Магутны маленькі аб'ектыў паказаў эму вялікі дом на ранча ў каліфарнійскім стылі колаў дрэў і добра падстрыжанай расліннасці. Было некалькі гаспадарчых пабудоў і краалей. "Зінгер" ехаў па крузе разам з "лендровером", спартовым МГ і класічным аўтамабілем, якога ён не ведае, родстэрам з доўгім капюшонам, якому павінна быць трыццаць гадоў, а вонкава ён выглядаў трохгадовым.
  
  У прасторным ўнутраным дворыку з навесам на адным баку дома, ён убачыў некалькі чалавек, якія сядзяць у яркіх крэслах. Ён уважліва сфакусаваўся - Бути, стары з абветранай скурай, вырабляў ўражанне гаспадара і лідэра, нават на такой адлегласці, трое іншых белых мужчын у шортах, двое чорных ...
  
  Ён глядзеў. Адным вакол іх быў Джон Дж. Джонсан - апошні раз бачылі ў нью-ёркскім аэравакзале Іст-Сайда, якога Хок распавёў, як рэдкага чалавека з гарачай трубой. Тады ён даў Бути канверт. Нік вырашыў, што прыйшоў забраць яго. Вельмі разумны. Турыстычная група, з яе паўнамоцтвамі, лёгка прайшла мытню, практычна не адкрыўшы багажу.
  
  Нік адпоўз з пагорка, разгарнуўся на 180 градусаў і агледзеў свой пасля. Эму было не па сабе. На самай дэла ён нічога не бачыў ззаду сябе, але эму здалося, што ён пачуў кароткі званок, які не адпавядаў гукаў жывёл. "Інтуіцыя", - падумаў ён. Або проста празмерная асцярожнасць у гэтай чужой краіне. Ён вывучаў дарогу і бунд - нічога.
  
  Эму спатрэбіўся гадзіну, каб кружыць каб абараніць сябе ад поглядаў вакол ўнутранага дворыка, і падысці да хаты. Ён прапоўз на шэсцьдзесят футаў ад групы за шырмы і схаваўся за тоўстым каравым дрэвам; астатнія дагледжаныя кусты і маляўнічыя плантацыі былі занадта маленькімі, каб схаваць карліка. Ён зрабіў свой уласны тэлескоп, праз прарэз у галінах. Пад гэтым вуглом не было б бачных сонечных блікаў ад аб'ектыва.
  
  Ён мог чуць толькі абрыўкі размоў. Здавалася, што ў іх была прыемная сустрэча. На сталах стаялі шклянкі, чаркі і бутэлькі. Відавочна, Бути прыехаў сюды, каб добра паабедаць. Ён вельмі гатэля гэтага. Патрыярх, падобны на гаспадара, шмат размаўляў, як і Джон Джонсан і іншы чарнаскуры, жылісты, невысокі тып у цёмна-карычневай кашулі, штанах і цяжкіх чаравіках. Пасля таго, як ён назіраў на працягу як мінімум паўгадзіны, ён убачыў, як Джонсан падняў з крэсла пакет, які ён усвядоміў, як той, які атрымаў Бути ў Нью-Ёрку, або эга блізнюка. Нік ніколі не спяшаўся з высновамі. Ён чуў, як Джонсан сказаў: "... трохі ... дванаццаць тысяч ... нам жыццёва важна ... мы любімы плаціць ... нічога дарма ..."
  
  Пажылы мужчына сказаў: "... ўзносы былі лепш раней ... санкцыі ... добрая воля ..." Ён казаў ривненской і ціха, але Ніку здалося, што ён чуў словы "залатыя біўняў".
  
  Джонсан разгарнуў ліст паперы вакол пакета, які пачуў Нік: "Ніткі і іголкі ... недарэчны код, але зразумелы ..."
  
  Эга багаты барытон абсурдна лепш, чым іншыя галасы. Ён працягнуў: "... гэта добрае зброю, а патроны надзейныя. Выбухоўка заўсёды працуе, па меншай меры, пакуль. Лепш, чым A16 ..." Нік страціў рэшту слоў у хіхіканне.
  
  Ззаду, па дарозе, па якой ехаў Нік, загуў матор. Паказаўся пыльны "Фольксваген", прыпаркаваны на пад'язной дарожцы. Жанчына гадоў сарака ўвайшла ў дом, яе сустрэў пажылы мужчына і паставіў Бути, як Марту Райерсон. Жанчына рухалася так, быццам большую частку часу праводзіла на вуліцы; яе паходка была хуткай, ee каардынацыі цудоўная. Нік вырашыў, што яна амаль прыгожая, з выразнымі адкрытымі рысамі асобы і акуратнымі кароткімі каштанавымі валасамі, якія засталіся на месцы, калі яна зняла капялюш з шырокімі палямі Хто б ...
  
  Цяжкі голас ззаду Ніка сказаў: "Не варушыся хутка".
  
  Вельмі хутка - Нік не паварушыўся. Вы можаце зразумець, калі яны маюць на ўвазе, і, верагодна, у вас ёсць што падмацаваць. Глыбокі голас з музычным брытанскім акцэнтам сказаў каму-то, каго Нік не мог бачыць: "Занга, скажы містэру Презу". Затым, гучней: "Цяпер ты можаш разгарнуцца".
  
  Нік павярнуўся. Негр сярэдняга росту ў белых шортах і бледна-блакітны спартыўнай кашулі стаяў з двуствольным драбавіком пад пахай, нацэленым злева ад каленяў Ніка. Стрэльбу было дарагім, з выразнымі і глыбокімі гравіроўкай на метале, і яно было дзясятага калібра - пераносная вінтоўка блізкага дзеяння.
  
  Гэтыя думкі праходзілі ў эга галоў, калі ён спакойна назіраў за сваім выкрадальнікам. Ён не збіраўся спачатку рухацца або гаварыць - гэта прымушала некаторых нервавацца.
  
  
  
  
  
  Эга ўвагу прыцягнула рух у бок. Дзве сабакі, якіх ён бачыў у маленькім доміку ў пачатку дарогі, падышлі да негру і паглядзелі на Ніка, як бы кажу: "Наш абед?"
  
  Гэта былі родезийские риджбеки, часам званыя сабакамі-львамі, вагой каля нумарах фунтаў кожны. Яны могуць зламаць оленьую нагу хваткай і паваротам, збіць буйную дзічыну сваім таранам, а трое вакол іх могуць утрымаць льва. Негр сказаў: "Трымайся, Гимба. Стой, Джэйн".
  
  Яны ў такую гульню побач з ім і раскрылі мовы ў бок Ніка. Іншы мужчына паглядзеў на іх. Нік павярнуўся і адскочыў, імкнучыся ўтрымаць дрэва паміж сабой і драбавіком.
  
  Ён разлічваў на некалькі рэчаў. Сабакам толькі што сказалі "заставацца". Гэта можа затрымаць ih на імгненне. Негр, верагодна, не быў тут лідэрам - не ў "белай" Радэзіі - і, магчыма, эму сказалі б не страляць.
  
  Блам! Падобна на стрэл па абодвух ствалоў. Нік пачуў выццё і віск свеце, рассекавшего паветра там, дзе ён быў імгненне таму. Ён стукнуўся аб гараж, да якога ён набліжаўся, утварыўшы вышчэрблены круг справа ад яго. Ён убачыў гэта, калі ускочыў, зачапіўся рукой за дах гаража і кінуў сваё цела уверх і на вяршыню ў адзін скачок, і перакаціўся.
  
  Калі ён схаваўся з выгляду, ён пачуў скрыгат lap сабак і больш цяжкія гукі чалавека, які бег. Кожная па сабак выдаў гучны хрыплы брэх, які разносіўся па даўжыні, як быццам я кажу: "Галасаванне ён!"
  
  Нік мог уявіць сабе, як яны выставілі пярэднія лапы на сценку гаража, гэтыя велізарныя рот з зубамі даўжынёй у цаля, якія нагадвалі эму кракадзілаў, з надзеяй ўкусіць. Дзве чорныя рукі схапіліся за край даху. З'явілася сярдзітае твар, а таксама адкрыты басейн. Нік выхапіў Вильгельмину і ажно скурчыўся, паставіўшы мозгу ў цалі ад носа мужчыны. Яны абодва на імгненне замерлі, гледзячы адзін аднаму ў вочы. Нік адмоўна паківаў галавой і сказаў: "Не".
  
  Чорнае твар не змяніла выразы. Моцныя рукі раскрыліся, і ён знік па ўсім поля зроку. На 125-й вуліцы, падумаў Нік, яго назвалі б сапраўдным класным катом.
  
  Ён агледзеў дах. Яна была пакрыта складам светлага колеру, падобным на гладкую цвёрдую тынкоўку, і не имеал перашкод. Калі б яна не была злёгку нахіленая назад, вы маглі б паставіць сетку і выкарыстоўваць яе для настольнага тэніснага корта. Дрэннае месца для абароны. Ён падняў вочы. Яны маглі залезці на любы па тузіна дрэў і стрэліць у яго, калі да гэтага дойдзе.
  
  Ён выняў Х'юга і раскапаў ляпніну. Магчыма, эму атрымаецца прарабіць дзірку ў пластыцы і скрасці машыну - калі б яна была ўнутры стойлаў. Х'юга, эга сталь ўбівалася з усёй сваёй моцай, выбівала габлюшку памерам менш пазногця. Эму спатрэбіцца гадзіну, каб зрабіць чару для выбухоўкі. Ён паклаў Х'юга у ножны.
  
  Ён чуў галасы. Мужчына крыкнуў: "Тембо - хто там наверсе?"
  
  Тембо апісаў эга. Бути усклікнула: "Эндзі Грант!"
  
  Голас першага чалавека, брытанскі з адценнем шатландскага задзірын, спытаў, хто такі Эндзі Грант. Бути патлумачыла і дадала, што ў яго ёсць пісталет.
  
  Глыбокі тон Тембо пацвердзіў гэта. "Гэта ў яго з сабой. Люгер".
  
  Нік ўздыхнуў. Тембо быў побач. Ён здагадаўся, што шатландскі акцэнт належаў пажылому па матэматыцы, якога ён бачыў ва ўнутраным дворыку. У nen быў аўтарытэтам. Цяпер там гаварылася: "Апусціце зброю, хлопцы. Не назаўсёды было страляць, Тембо".
  
  "Я не спрабаваў эга застрэліць", - адказаў голас Тембо.
  
  Нік вырашыў, што верыць у гэта - але стрэл быў па-чартоўску блізкі.
  
  Голас з заусенцем абсурдна гучней. "Прывітанне, Эндзі Грант?"
  
  "Так", - адказаў Нік. Яны ўсё роўна гэта ведалі.
  
  "У цябе цудоўнае хайлендское імя. Ты шатландзец?"
  
  "Так даўно яе не ведаў, у якой нітка килта ўлезці".
  
  "Табе варта павучыцца, дружа. Яны зручней short". Суразмоўца ўсміхнуўся. "Хочаце спусціцца?"
  
  "Няма."
  
  "Што ж, паглядзі на нас. Мы не причиним цябе шкоды".
  
  Нік вырашыў рызыкнуць. Ён сумняваўся, што яны забілі б эга выпадкова, на вачах у Бути. І ён не збіраўся нічога выйграваць з гэтай даху - гэта была адна вакол горшых пазіцый, у якія ён калі-небудзь сутыкнуліся. Самае простае можа аказацца самым небяспечным. Ён быў рады, што нам одзіна па эга зласлівых праціўніка ніколі не уцягваў эга ў такую пастку. Юда б кінуў некалькі гранат, а затым зрашэціў эга ружэйным агнём з дрэў для страхоўкі. Ён схіліў галаву набок і дадаў ўсьмешку: "прывітанне Ўсім".
  
  Як ні дзіўна, у гэты момант, сістэма гучнай сувязі заліла тэрыторыю барабаннай шротам. Усе замерлі. Затым добры аркестр - ён быў падобны на Scots Guards Band або Grenadiers - загрымеў і загрымеў у першыя такты "The Garb of Добрае Gaul". У цэнтры групы пад ім, стары з абветранай скурай, больш за шосты футаў даўжыні, худы і прамой, як адвес, зароў: "Гары! Калі ласка, ідзі і убавь трохі".
  
  Белы чалавек, якога Кік бачыў, у групе ва ўнутраным дворыку, павярнуўся і пабег да хаты. Пажылы мужчына зноў паглядзеў на Ніка. "Выбачайце, мы не чакалі размовы з музыкай. Гэта выдатная мелодыя. Вы яе даведаецеся?"
  
  Нік кіўнуў і назваў ee.
  
  
  
  
  Стары зірнуў на яго. У яго было добрае, задуменны твар, і ён стаяў спакойна. Ніку стала не па сабе. Пакуль вы ih не даведаліся, гэта быў самы небяспечны тып у свеце. Яны былі вернымі і прамымі - ці чыстым атрутай. Менавіта яны вялі войска, з дубцом. Маршыравалі ўзад і наперад па акопах, запевая "Highland Laddie", пакуль ih не збілі і не замянілі іншымі. Яны сядзелі ў седлах, як шаснаццатыя уланы, калі яны натыкнуліся на сорак тысяч сікхаў з шасьцюдзесяцьцю сям'ю артылерыйскімі прыладамі ў Аливале. Чортавы дурні, вядома, напалі.
  
  Нік паглядзеў уніз. Гісторыя была вельмі карыснай; гэта дало вам шанец супраць мужчын і паменшыла вашыя памылкі. Добі сядзела ў дваццаці футах ззаду высокага старога. З ёй былі яшчэ двое белых мужчын, якіх ён заўважыў на ганку, і жанчына, якую прадставілі як Марту Райерсон. Яна надзела капялюш з шырокімі палямі і выглядала мілай матроной да ангельскай садовым гарбатай.
  
  Стары сказаў: "Містэр Грант - яе Пітэр ван Ст. Вы ведаеце, міс Дэлонг. Дазвольце мне прадставіць місіс Сакавіка Райерсон. І містэра Томі Хоу злева ад нах, а містэра Фрэда Максвелла справа".
  
  Нік кіўнуў ўсім і сказаў, што вельмі задаволены. Сонца, як распаленае жалеза, клалася эму на шыю, куды не даходзіла пірацкая фуражка. Ён зразумеў, як ён павінен выглядаць, узяў гэта левай рукой, выцер мочку і прыбраў.
  
  Ван Ў сказаў: "Горача там. Не маглі б вы кінуць пісталет і далучыцца да нас, каб чым-небудзь больш крутых?"
  
  "Я б гатэль што-небудзь крутое, але лепш пакіну сабе пісталет. Яе, упэўнены, што мы зможам гэта абмеркаваць".
  
  "Сэр-р-рэ, мы можам. Міс Дэлонг кажа, што думае, што вы агент амерыканскага ФБР. Калі так, то вы не сварыцеся з намі".
  
  "Вядома, яе турбуюся не толькі аб бяспецы міс Дэлонг. Голас чаму яе, рушыў услед за ёй".
  
  Бути не магла маўчаць. Яна сказала: "Як вы даведаліся, што я прыехала сюды? Яе ўвесь час глядзела ў люстэрка. Вы не былі ззаду мяне".
  
  "Так, быў", - сказаў Нік. "Ты проста недастаткова ўважліва прыгледзеўся. Табе трэба было прайсці па пад'язной дарожцы. Затым павярнуць назад. Тады ты б мяне злавіла".
  
  Бути ўпілася ў яго позіркам. Калі б ад погляду можа з'явіцца сып! "Адзенні Старой Галіі", цяпер больш мяккія, скончыліся. Група перайшла на "Road to the Isles". Белы чалавек павольна вяртаўся па ўсім доме. Нік кінуў погляд у якая падтрымлівае руку. Нешта варухнулася ў куце даху, ззаду.
  
  "Магу яе спусціцца ..."
  
  "Кінь зброю, дружа". Тон не быў такім пяшчотным.
  
  Нік паківаў галавой, робячы выгляд, што думае. Што-то скрежетало над баявой музыкі, і эга ахапіла сетку, і эга знесла з даху. Ён намацваў Вильгельмину, калі ён прызямліўся з ашаламляльным грукатам нага, у Піцера ван Преза.
  
  Пажылы мужчына скокнуў, абедзвюма рукамі схапіў Ніка за руку з пісталетам, калі Вільгельміны заблыталася ў вяроўках на розум. Імгненне праз Томі і Фрэд патрапілі ў стос. "Люгер" тузануўся ад яго. Яшчэ адна зморшчына стаўкі накрыла эга, калі белыя адскочылі назад, і два чорных перавярнулі канцы палітыкі, звязаных з адпрацаванай дакладнасцю.
  
  
  Кіраўнік чацвёртая
  
  
  Нік часткова прызямліўся на галаву. Ён думаў, што эга рэфлексы нармальныя, але яны запаволіліся на некалькі секунд, хоць ён разумеў усё, што адбывалася. Ён адчуваў сябе телезрителем, які сядзеў так доўга, што ён скалеў ад холаду, а яго мускулы адмаўляюцца актывавацца, хоць эга, розум працягвае паглынаць змесціва экрана.
  
  Гэта было па-чартоўску зневажальна. Двое чорных ўзялі канцы сетак і адступілі. Яны нагадвалі Тембо. Ён уявіў, што адным вакол іх можа быць Занга, які прыйшоў папярэдзіць Піцера. Ён убачыў, як Джон Дж. Джонсан выйшаў з-за кута гаража. Ён быў там, каб дапамагчы ім з сеткай.
  
  Група зайграла "Dumbarton s Drums", і Нік нахмурыўся. Запальная музыка наўмысна гучала, каб заглушыць шум рухаюцца людзей і розум. А Пітэр ван Прэс арганізаваў рух за секунды з дапамогай плыўнай тактыка дасведчанага стратэга. Ён вырабляў уражанне сімпатычнага, эксцэнтрычнага старога, які іграе на дудзе для сваіх сяброў і шкадуе аб страце коней для кавалерыі, таму што гэта перашкаджае палявання на ліс, калі ён у зале на сапраўднай службе. Дастаткова гістарычнай даведкі - стары, верагодна, разбіраўся ў кампутарным аналізе са выпадковым выбарам.
  
  Нік зрабіў пару глыбокіх удыхаў. Эга мэта праяснілася, але ён адчуваў сябе не менш па-дурному скаваным, як толькі што злоўленая дзічыну. Ён мог дацягнуцца да Х'юга і імгненна вызваліцца, але Томі Хоу трымаў "люгер" вельмі прафесійна, і можна паспрачацца, што тут і там была схаваная іншая агнявая моц.
  
  Бути хіхікнула. "Калі б Дж. Эдгар мог бачыць цябе цяпер ..."
  
  Нік адчуў, як вуглі падымаецца па эга шыі. Чаму ён не сцвярджаў у гэтым адпачынку або не пайшоў на пенсію? Ён сказаў Піцеру: "Я зараз вып'ю прахалодны напой, калі ты выцягнеш мяне вакол гэтага бязладзіцы".
  
  "Я не думаю, што ў вас ёсць яшчэ адно зброю", - сказаў Піцер, а затым прадэманстраваў сваё дыпламатычнае майстэрства, не прымусіўшы абшукваць Ніка, нарэшце, таго, як паведаміў эму, што ён думаў аб рашэнні. "Расшпілі эга, хлопцы. Калі ласка, прабачце за грубае зварот, містэр Грант. Але вы парушылі мяжы, ці ведаеце. Цяпер дрэнныя часы. Ніколі не ведаеш усяго. Мне здаецца, гэта не так.
  
  
  
  
  
  Што ў нас ёсць нейкія сваркі, калі толькі Злучаныя Штаты не гатовыя аказаць на нас жорсткае ціск, а гэта не мае сэнсу. Або няма? "
  
  Тембо разгарнуў сетку. Нік устаў і пацёр локаць. Шчыра кажу - я не веру, што ў нас з вамі ёсць рознагалоссі. Міс Дэлонг - мой клопат ".
  
  Пітэр на гэта не павёўся, але не адмовіўся. "Хадзем у прахалоду. У такі дзень можна выпіць шклянку".
  
  Усе, акрамя Тембо і Занги, нетаропка выйшлі ва ўнутраны двор. Піцер асабіста падрыхтаваў віскі і ўручыў эга Ніку. Яшчэ адзін тонкі жэст прымірэння. "Любы чалавек па імені Грант бярэ віскі з вадой. Вы ведалі, што гналіся за вамі з вялікай дарогі?"
  
  "Я падумаў аб гэтым адзін ці два разы, але нічога не ўбачыў. Як вы даведаліся, што я прыйду?"
  
  "Сабакі ў маленькім доміку. Вы ih бачылі? "
  
  "Так".
  
  Тембо быў ўнутры. Ён патэлефанаваў мне, а затым рушыў услед за вамі. Сабакі, бачачы бязгучна. Магчыма, вы чулі, што ён загадаў ім стрымлівацца і не папярэджваць вас. Гэта падобна на рыканне жывёлы, але ваша вуха не можа паверыць у гэта ".
  
  Нік згодна кіўнуў і сербануў віскі. А-А-А Ён заўважыў, што Ван Прэ часам губляў задзірыны сваёй прамове і казаў, як адукаваны ангелец. Ён звярнуў увагу на прыгожа абстаўлены ўнутраны дворык. "Вельмі добры дом, містэр ван Прэ".
  
  "Дзякуй. Гэта паказвае, на што здольныя упартая праца, беражлівасць і самавітае спадчыну. Вам цікава, што мяне клічуць на афрыкаанс, а мае ўчынкі і акцэнт - scots. Мая маці - Дункан - выйшла замуж за ван Преза. Ён прыдумаў першыя паходы вакол Паўднёвай Афрыкі і многае вакол гэтага ". Ён махнуў рукой на бязмежныя прасторы зямлі. "Буйны рагаты скот, тытунь, карысныя выкапні. У яго быў зоркае вока".
  
  Астатнія расселіся па поролоновым крэслаў і шэзлонгамі. Мэбля служыла б маленькаму сямейнаму курортным гатэлю. Бути была побач з Джонам Джонсанам, Хоу, Максвеллом і Зангой. Місіс Райерсон прынесла Ніку паднос з закускамі - мясам і сырам на трыкутніках вакол хлеба, пекан і завітушак. Нік узяў жменю. Яна села з імі. "У вас была доўгая гарачая прагулка. Містэр Грант. Яе мог бы адвезці вас. Гэта ваш БМВ прыпаркаваны каля шашы?"
  
  "Так", - сказаў Нік. "Моцныя вароты спынілі мяне. Я не ведаў, што гэта так далёка".
  
  Місіс Райерсон падштурхнула паднос да эга локця. "Паспрабуй билтонг. Вотум ..." Яна паказала на што-то, падобнае на сушаную ялавічыну, скручаную ў хлебе з кроплямі соуза. "Билтонг - гэта проста салёнае мяса, але яно цудоўна, калі эга правільна прыгатаваць. Гэта крыху распылення соуза на билтонге".
  
  Нік усміхнуўся гэй і паспрабаваў адно па падушцы, у той час як эга-розум пстрыкнуў. Билтонг-билтонг-билтонг. На імгненне ён успомніў апошні праніклівы, добры погляд і асцярожнасць Хоука. Эга локаць хварэў, і ён пацёр яго. Так, шаноўны Тата Хоук, выталкивающий Джуниора праз дзень самалёт для скачка з парашутам. Гэта трэба зрабіць, сынок. Яе буду там, калі ты стукнуцца. Не хвалюйцеся, палёт безумоўна гарантаваны.
  
  "Што вы думаеце пра Радэзіі, містэр Грант?" - спытаў ван Ст.
  
  "Чароўна. Захапляльна".
  
  Сакавіка Райерсон ўсміхнулася. Ван Ў рэзка зірнуў на нах, і яна бадзёра адказала эму позіркам. "Вы сустракалі многіх вакол нашых грамадзян?"
  
  "Мастэрс, падрадчык арол. Алан Уілсан, бізнэсмэн".
  
  "Ах так, Уілсан. Одзіна вакол нашых самых захопленых абаронцаў незалежнасці. І здаровых умоў для бізнесу".
  
  "Ён што-то згадаў пра гэта".
  
  "Таксама адважны чалавек. Па-свойму меркаванні. Па сваім меркаванні адважныя рымскія легіянеры. Гэтакі напалову зацікаўлены патрыятызм".
  
  "Я думаў, з яго атрымаўся б выдатны салдата Канфедэрацыі", - сказаў Нік, прытрымліваючыся прыкладу. "Вы атрымліваеце філасофію, спалучаючы смеласць, ідэалы і прагнасць ў сумесі Waring".
  
  "Уэринг блендор?" - спытаў ван Ст.
  
  "Машына, якая займаецца збірае ih ўсіх разам", - патлумачыла місіс Райерсон. "Ён усё змешвае, ператвараючы ў суп".
  
  Ван Ў кіўнуў, прадстаўляючы сабе працэс. "Гэта падыходзіць. І яны ніколі не могуць быць падзеленыя зноў. У нас шмат такіх".
  
  "Але не ты", - асцярожна сказаў Нік. "Я мяркую, з вашага пункту гледжання - больш разумная". Ён зірнуў на Джона Джонсана.
  
  "Разумная? Некаторыя называюць гэта здрадай. Для запісу, скажам, я не магу вызначыцца".
  
  Нік сумняваўся, што сэнс, які хаваецца за гэтымі праніклівымі вачыма, калі-небудзь быў разбураны надоўга. "Я разумею, што гэта вельмі складаная сітуацыя".
  
  Ван Праз наліў ім у куфлі трохі віскі. "Гэта так. Чыя незалежнасць вышэй за ўсё? У вас была аналагічная праблема з індзейцамі. Ці павінны мы вырашыць яе па-вашаму?"
  
  Нік адмовіўся ўцягвацца ў гэта. Калі ён змоўк, місіс Райерсон ўмяшалася: "Вы проста праводзіце экскурсію, містэр Грант? Ці ў вас ёсць іншыя інтарэсы?"
  
  "Яе часткі думаў аб тым, каб заняцца залатым бізнесам. Уілсан адмовіўся мне, калі яе паспрабаваў эга купіць. Яе, чуў, што горназдабыўная кампанія Taylor-Hill-Boreman Mining Company зрабіла новыя руднікі.
  
  "На вашым месцы яго б трымаўся ад іх далей", - хутка сказаў ван. В.
  
  "Чаму?"
  
  "У іх ёсць рынкі збыту для ўсяго, што яны вырабляюць. І яны - жорсткая натоўп з трывалымі палітычнымі сувязямі.. Ходзяць чуткі, што за залатым фасадам дзеецца і іншыя рэчы - дзіўныя чуткі аб наёмных забойцах.
  
  
  Калі яны зловяць вас так, як мы, вы не будзе проста у сеткі. Вы не выжыве ". "І што ж тады застаецца вам, як родезийскому патрыёту?" Ван Праз паціснуў плячыма. "На балансе". "Ці ведаеце вы, што людзі таксама кажуць, што фінансуюць новых нацыстаў? Яны робяць ўзносы ў Адэскі фонд, падтрымліваюць паўтузіна дыктатараў - і зброяй, і золатам". "Я чуў. Я не абавязкова веру". "Гэта дзіўна?" "Навошта ім прадаваць камуністам і фінансаваць ступені?" "Якая жарт лепш? Спачатку вы кідаеце сацыялістаў, выкарыстоўваючы ih ўласныя грошы для фінансавання сваіх удараў, а затым вы на вольным часе добиваете дэмакратыі. Калі ўсё скончыцца, яны пабудаваны статуі Гітлера ў кожнай сталіцы свету. Трыста футаў вышынёй. Ён зрабіў бы гэта. Проста крыху затрымаўся, галасаванне, і ўсё. "Ван і місіс Райерсон запытальна паглядзелі адзін на аднаго. Нік здагадаўся, што гэтая ідэя была тут раней. Адзінымі гукамі былі пошчакі і крыкі птушак. Нарэшце ван Ў сказаў: "Я павінен падумаць аб тым часе для гарбаты". Ён устаў. "А потым мы з Бути можам сысці?" "Ідзі і помойся. Місіс Райерсон пакажа табе дарогу. Што тычыцца твайго сыходу, нам прыйдзецца зладзіць индабу тут, на стаянцы, па гэтай нагоды". Ён махнуў рукой, абдымаючы ўсіх астатніх. Нік паціснуў плячыма і рушыў услед за місіс Райерсон праз рассоўныя шкляныя дзень у доме. Яна праводзіла эга па доўгім калідоры, і паказала на дзверы. "Туды." Нік прашаптаў: "Билтонг ў парадку. Роберт Морыс павінен быў адправіць больш у Вэлі Фордж". Імя амерыканскага патрыёта і зімовыя кватэры Вашынгтона былі апазнавальнымі словамі AX. Місіс Райерсон дала правільны рэўматызму. "Ісраэль Патнэм, генерал па Канэктыкута. Вы прыляцелі ў непадыходны час, Грант. Джонсан быў кантрабандай перапраўлены праз Танзаніі. Тембо і Занга толькі што вярнуліся па Замбіі. У іх ёсць партызанская група ў джунглях ўздоўж рэк. Яны ваююць з родезийской арміяй цяпер. і яны робяць такую добрую працу, для якой родезийцы павінны былі ўвесці паўднёваафрыканскія войскі ". "Добі прынесла грошы?" "Так. Яна ўсяго толькі курьер. Але ван можа падумаць, што вы бачылі занадта шмат, каб яе адпусціць. Калі родезийская паліцыя пакажа вам фатаграфіі Тембо і Занги, вы зможаце ih апазнаць". "Што ты параіш?" "Я не ведаю. Яе жыву тут шэсць гадоў. Яе на месцы AX P21. Яе, хутчэй за ўсё, змагу вызваліць вас, у рэшце рэшт, калі яны вас затрымаюць". "Яны не будуць", - паабяцаў Нік. "Не парушайце сваё прыкрыццё, яно занадта каштоўна". "Дзякуй. А ты ..." "N3." Сакавіка Райерсон сглотнула і супакоілася. Нік вырашыў, што яна была прыгожай дзяўчынай. Яна па-ранейшаму была вельмі прывабнай. І яна, відавочна, ведала, што N3 азначала Killmaster. Яна прашаптала: "Поспеху", і пайшла. Ванна была ультрасучасны і добра абсталяванай. Нік хутка расой, паспрабаваў мужчынскі ласьён і адэкалонам, прычасаў свае цёмна-каштанавыя валасы. Калі ён вярнуўся праз доўгі зала, ван Прэ і эга госці сабраліся ў вялікай сталовай. Буфет - на самай дэла шведскі крэсла - стаяў на бакавым століку даўжынёй не менш дваццаці пяці футаў, пакрыты снежным палатном і упрыгожаны зіхатлівымі сталовымі прыборамі. Пітэр ласкава ўручыў першыя вялікія латкі місіс Райерсон і Бути і запрасіў ih пачаць есці. Нік загрузіў сваю талерку мясам і салатай. Хоу быў манапалістам Бути, што было нармальна для Ніка, пакуль ён не з'еў некалькі глыткоў. Па задняй частцы дома выйшлі негр і жанчына ў белай форме, каб наліць чай. Нік заўважыў верцяцца дзень і вырашыла, што кухня ў зале за межамі каморы прыслужніка. Калі ён адчуў сябе крыху менш спустошаным, Нік ласкава сказаў ван Презу: "Гэта выдатны абед. Ён нагадвае мне Англію". "Дзякуй." "Ты вырашыў мой лёс?" "Не будзь такім мелодраматичным. Так, мы павінны папрасіць цябе застацца хоць бы да заўтра. Мы патэлефануем тваім сябрам і скажам, што ў цябе праблемы з маторам". Нік нахмурыўся. Упершыню ён адчуў лёгкую варожасць да свайго гаспадара. Стары пусціў карані ў краіне, якая займаецца раптам заквітнела праблемамі, як нашэсце саранчы. Ён мог спачуваць эму. Але гэта занадта адвольна. "Магу яе спытаць, чаму нас затрымліваюць?" - запытаўся Нік. "На самай дэла затрымліваюць толькі вам. Бути радзе прыняць маё гасціннасць. Не думаю, што вы пойдзеце да ўладаў. Гэта не ваша справа, і вы здаецеся разумным чалавекам, але мы не можам рызыкаваць. Нават калі вы сыходзіце, яе папрашу вас, як джэнтльмена забыцца абсталяваннем ўсім, што вы тут бачылі ". "Я мяркую, вы маеце на ўвазе... каго заўгодна, - паправіў Нік. "Так". Нік заўважыў халодны ненавісны погляд, які Джон Джонсан кінуў у бок эга. Павінна была быць прычына, па якой яны мелі патрэбу ў аднадзённай ласкі. Верагодна, у іх была калона або тактычная група паміж ранча ван Прэ і далінай джунгляў. Ён сказаў. "Выкажам здагадку, яе абяцаю - як джэнтльмен - не размаўляць, калі вы дазволіце нам вярнуцца цяпер". Сур'ёзны погляд Ван Преза звярнуўся з лістом да Джонсану, Хоу, Тембо. Нік чытаў адмаўленне ва ih асобам. "Мне вельмі шкада, - адказаў ван. В. "Мне таксама", - прамармытаў Нік. Ён скончыў трапезу і выцягнуў цыгарэту, пошарив ў кішэні штаноў, у прасіў запальніцы. Нельга сказаць, што яны гэтага не прасілі. Ён адчуў задавальненне ад таго, што перайшоў у атаку, а затым аблаяў сябе
  
  
  
  . Killmaster павінен кантраляваць свае эмоцыі, асабліва ў сваім эга. Ён не павінен выходзіць праз сябе з-за таго нечаканага плескачоў, з даху гаража, з-за таго, што эга звязалі, як злоўленае жывёла.
  
  Прыбраўшы запальнічку, ён дастаў вакол кішэні шортаў два авальных, падобных на яйкі кантэйнера. Ён быў асцярожны, каб не прыняць ih для гранулы злева, якія змяшчаюць выбухоўку.
  
  Ён даследаваў пакой. Яна была з кандыцыянерам; дзень мэбляй і хола былі зачыненыя. Слугі толькі што прайшлі праз ворную дзверы на кухню. Гэта была вялікая пакой, але Сцюарт распрацаваў вялікае пашырэнне выбивающего газу, сціснутага пад вельмі высокім ціскам. Ён намацаў маленькія перамыкачы і выключыў ih засцерагальнік. Ён гучна сказаў: "Што ж, калі нам прыйдзецца застацца, яе, мяркую, мы атрымаць вакол гэтага максімум карысці. Мы можам ..."
  
  Эга голас не перакрыў гучны двайны пшык-пшык і шыпенне, калі дзве газавыя бомбы выпусцілі свае зарады.
  
  "Што гэта было?" ван Праз зароў і напалову спыніўся ў крэсла.
  
  Нік затрымаў дыханне і пачаў лічыць.
  
  "Я не ведаю." - Максвел адказаў праз крэсла і адсунуў крэсла. "Падобна на невялікі выбух. Дзе-то на падлозе?"
  
  Ван Праз нагнуўся, ахнуў і павольна паваліўся, як дуб, прабіты ланцуговай пілой.
  
  "Піцер! Што здарылася?" Максвел абышоў крэсла, пахіснуўся і ўпаў. Місіс Райерсон запрокинула галаву, як быццам яна драмала.
  
  Мэта Бути страціла рэшткі салаты. Хоу папярхнуўся, вылаяўся, сунуў руку пад куртку, а затым упаў на спінку крэсла, выглядаючы, як сядзіць без прытомнасці Напалеона. Тембо, які знаходзіўся ў трох месцах ад яго, удалося дабрацца да Піцера. Гэта было горшае кірунак, у якім ён мог пайсці. Ён заснуў, як стомлены дзіця.
  
  Джон Джонсан быў праблемай. Ён не ведаў, што здарылася, але ён устаў і адышоў ад крэсла, падазрона прынюхваючыся. Дзве сабакі, якіх пакінулі звонку, інтуітыўна ведалі, што з ih гаспадаром што-то не так. Яны стукнуліся аб шкляную перагародку з падвойным грукатам, лайя -, ih гіганцкія сківіцы былі маленькімі чырвонымі пячорамі, абрамленым белымі зубамі. Шкло было трывалым - вытрымала.
  
  Джонсан прыціснуў руку да сцягна. Нік падняў талерку і акуратна ўсадзіў яе ў горла мужчыны.
  
  Джонсан адхіснуўся, яго твар было спакойным і без нянавісці, ціхамірнасць ў чорным. Рука, якую ён трымаў на сцягне, раптам свесилась наперад на канцы нямоглай і свінцовай рукі. Ён цяжка ўздыхнуў, паспрабаваў узяць сябе ў рукі, рашучасць у бездапаможных вачах выявілася. Нік падняў талерку ван Преза і ўзважыў яе, як дыск. Мужчына не здаваўся лёгка. Вочы Джонсана зачыніліся, і ён упаў.
  
  Нік акуратна паставіў талерку ван Преза на месцы. Ён усё яшчэ думалі, сто дваццаць адзін, сто дваццаць два. Ён не адчуваў патрэбы дыхаць. Адно па эга лепшых уменняў - затрымліваць дыханне; ён мог амаль дасягнуць неафіцыйнага рэкорд.
  
  Ён выцягнуў кішэні па Джонсана маленькі сіні іспанская рэвальвер, узяў некалькі пісталетаў у несвядомага ван Преза, Хау. Максвел і Тембо. Ён выцягнуў Вильгельмину па для паясы Максвелла і, каб усё было ў парадку, абшукаў сумкі Бути і місіс Райерсон. Нам, у каго не было зброі.
  
  Падбегшы да падвойным дзвярэй каморы прыслужніка, ён расчыніў ih. Прасторная пакой з дзіўным колькасцю навясных шаф і трыма ўбудаванымі ракавінамі была пустая. Ён пабег праз пакой для гальштукаў на кухню. На іншым канцы пакоя зачыніліся сеткаватая дзверы. Мужчына і жанчына, якія служылі ім, беглі праз службовы двор. Нік зачыніў і замкнуў дзверы, каб сабакі не праніклі ўнутр.
  
  Свежае паветра са дзіўным пахам мякка струменіўся праз экран. Нік выдыхнуў, спустошыў і напоўніў лёгкія. Ён падумаў, ці ёсць у іх побач з кухняй сад са спецыямі. Бягуць негры схаваліся з выгляду.
  
  У вялікім дом раптам стала ціха. Адзінымі гукамі былі далёкія спевы птушак і ціхае цурчанне вады ў чайніку на пліце.
  
  У каморцы побач з кухняй Нік знайшоў пятидесятифутовый скрутак нейлонавай бялізнавай вяроўкі. Ён вярнуўся ў сталовую. Мужчыны і жанчыны ляжалі там, дзе ўпалі, выглядаючы сумна бездапаможнымі. Толькі Джонсан і Тембо паказалі прыкметы вяртання ў прытомнасць. Джонсан мармытаў неразборлівыя словы. Тембо вельмі павольна круціў галавой праз боку ў бок.
  
  Нік звязаў ih першымі, накінуўшы на ім запясці і лодыжкі гваздзікі, замацаваныя квадратнымі вузламі. Ён рабіў гэта амаль не выглядаючы, як памочнік старога боцмана.
  
  
  Кіраўнік пятая
  
  
  Абясшкоджванне астатніх заняло ўсяго некалькі хвіліна. Ён звязаў лодыжкі Хоу і Максвелла - яны былі сур'ёзнымі хлопцамі і ён не вытрымаў бы ўдару нагой са звязанымі рукамі, - але толькі змацаваў рукі ван Преза і пакінуў Бути і місіс Райерсон на свабодзе. Ён сабраў пісталеты на фуршетном стале і разрадзіў ну ўсё, кінуўшы патроны ў тоўсты таз з рэшткамі зялёнага салаты.
  
  Ён задуменна акунуў патроны ў слізь, а затым насыпаў у нах салата па іншай.
  
  
  
  
  
  
  Затым ён узяў чыстую талерку, абраў два тоўстых лустачкі ростбіфа і лыжку запраўленыя бабоў і сел на месца, якое ён займаў для абеду.
  
  Джонсан і Тембо ачуліся першымі. Сабакі сядзелі за шкляной перагародкай, насцярожана назіраючы, саўгануўшы поўсць. Джонсан хрыпла сказаў: "Кравец ... ты ... Грант. Ты ... пашкадуеш ... ты ... ніколі не прыходзіў на нашу зямлю".
  
  "Вашу зямлю?" Нік спыніўся з відэльцам ялавічыны.
  
  "Ўсёй тэрыторыі гатэля, а майго народа. Мы вернем яе і павесім такіх ублюдкаў, як вы. Навошта вы ўмешвайцеся? Вы думаеце, што можаце кіраваць трэба светам! Мы вам пакажам! Мы робім гэта зараз, і добра робім. Больш..."
  
  Эга тон станавіўся ўсё вышэй і вышэй. Нік рэзка сказаў: "Заткніся і вярніся ў свой крэсла, калі зможаш. Яе эм".
  
  Джонсан павярнуўся, з цяжкасцю падняўся на ногі і заскочыў на сваё месца. Тембо, убачыўшы дэманстрацыю, нічога не сказаў, але зрабіў тое ж самае. Нік абверг якія з'явіліся ў смі паведамленні сабе не дазваляць Тембо набліжацца да яму з зброяй.
  
  Да таго часу, як Нік вымыў сваю талерку і наліў сабе яшчэ адну кубак гарбаты ў заварочный чайнік на фуршетном стале, утульна цёплага ў ваўнянай вязанай ўтульнай вопратцы, астатнія рушылі ўслед прыкладу Джонсана і Тембо. Яны нічога не сказалі, проста паглядзелі на яго. Ён гатэль адчуць сябе пераможцам і адпомсціць, - замест гэтага ён адчуваў сябе шкілетам на балі.
  
  Погляд Ван Преза быў сумессю гневу і расчараванні, якая прымусіла эга амаль пашкадаваць аб тым, што ён атрымаў верх, - як быццам ён паступіў няправільна. Эму прыйшлося самому парушыць маўчанне. "Міс Дэлонг і яго цяпер вернемся ў Солсберы. Калі вы не хочаце распавесці мне больш аб сваёй... э... праграме. І яе буду ўдзячны за любую інфармацыю, якую вы гатэлі б дадаць аб кампаніі Тэйлар-Хіл-Бореман. . "
  
  "Я нікуды з табой не пайду, звер!" ускрыкнула Бути .
  
  "Ну, цяпер, Бути", - сказаў ван Ў дзіўна мяккім голасам. "Містэр Грант кіруе сітуацыяй. Было б горш, калі б ён вярнуўся без вас. Вы плануеце здаць нас. Грант?"
  
  "Здаць вас? Каму? Чаму? Мы крыху адпачылі. Яе што-што вядома, але не збіраюся нікому пра іх распавядаць. На самай дэла яе забыўся ўсе вашы імёны. Гучыць па-дурному. У мяне звычайна выдатная памяць. Не, яе, зайшоў на вашым ранча, нічога не знайшоў, акрамя міс Дэлонг, і мы вярнуліся ў горад. Як гэта гучыць? "
  
  "Кажа, як горац, - задуменна сказаў ван. В. "Наконт Тэйлар-Хіла. Яны зрабілі шахту. Магчыма, лепшую па золата ў краіне. Яно хутка прадаецца, але гэта вы ведаеце. Ўсім. І мой савет усё яшчэ актуальны. Трымайцеся ад іх далей. У іх ёсць палітычныя сувязі, і сілы. Яны будуць заб'юць вас, калі вы пойдзеце супраць іх ".
  
  "Як наконт таго, каб мы разам пойдзем супраць іх?"
  
  "У нас няма прычын для гэтага".
  
  "Вы верыце, што вашыя праблемы ih не датычацца?"
  
  "Яшчэ няма. Калі настане дзень ..." Ван Праз агледзеў сваіх сяброў. "Я павінен быў спытаць, ці згодныя вы са мной".
  
  Галовы сцвярджальна заківалі. Джонсан сказаў: "Не вер эму. Хонки ўрадавы чыноўнік. Ён ..."
  
  "Ты мне не давяраеш?" - мякка спытаў ван. В. "Я здраднік".
  
  Джонсан паглядзеў уніз. "Мне шкада."
  
  "Мы разумеем. Было час, калі мае людзі забівалі ангельцаў на месцы. Цяпер некаторыя вакол нас, называюць сябе англічанамі, не асабліва задумваючыся пра гэта. У рэшце рэшт, Джон, мы ўсе людзі. Часткі цэлага".
  
  Нік устаў, выцягнуў Х'юга па похваў і вызваліў ван Преза. "Місіс Райерсон, калі ласка, вазьміце сталовы нож і вызваліць усіх астатніх. Міс Дэлонг, пойдзем?"
  
  Выразна моўчкі узмахнуўшы валанамі, Бути ўзяла сумачку і адчыніла дзверы ўнутранага дворыка. Дзве сабакі ўварваліся ў пакой, вышываны пацеркамі вочы на Ніка, але не зводзячы вачэй з ван Преза. Стары сказаў: "Застанься... Джэйн... Гимба... застанься".
  
  Сабакі спыняліся, віляе хвастом і на ляту лавілі кавалкі мяса, якія ван Праз кідаў іх. Нік рушыў услед за Бути на вуліцу.
  
  Седзячы ў "Зингере", Нік паглядзеў на ван Преза. "Папрасіць прабачэння, калі яе сапсаваў усім чай".
  
  Эму здалося, што ў эга праніклівы вачах прамільгнула радасць. "Ніякага шкоды. Гэта, здавалася, ачысціла паветра. Магчыма, мы ўсё лепш цяпер ведаем, дзе мы знаходзімся. Я не думаю, што хлопчыкі сапраўды даверыць цябе, пакуль не даведаюцца, што ты меў на ўвазе, што маўчаў". Раптам ван Праз выпрастаўся, падняў руку і закрычаў: "Не! Вала. Усё ў парадку."
  
  Нік прыгнуўся, абмацваючы пальцамі Вильгельмину. Ля падножжа невысокага зялёна-карычневага дрэва ў двухстах ярдаў ад яго, ён убачыў беспамылковы сілуэт чалавека ў становішчы для стральбы ляжу. Ён звузіў свае дзіўна праніклівыя вочы і вырашыў, што Вала быў цемнаскурым вакол кухоннага персаналу, які абслугоўваў ih і бег, калі Нік уварваўся на кухню.
  
  Нік прыжмурыўся, рэзка сфакусаваўшы сваё зрок 20/15. На вінтоўцы быў аптычны прыцэл. Ён сказаў: "Што ж, Піцер, сітуацыя зноў змянілася. Вашы людзі настроены рашуча.
  
  "Усе Мы часам робім паспешныя высновы", - адказаў ван. В "Асабліва, калі ў нас ёсць папярэднія ўмовы. Ніхто вакол маіх людзей ніколі не ўцякаў вельмі далёка. Одзіна вакол іх аддаў сваё жыццё за мяне шмат гадоў таму ў джунглях. Магчыма, яе адчуваю, што я ім што-то павінен за гэта. Цяжка разблытаць нашы асабістыя справы. матывацыя і сацыяльныя дзеянні ".
  
  
  
  
  
  
  "Які ваш выснову абсталяваннем мне?" - спытаў Нік з цікаўнасцю і таму, што гэта будзе каштоўная заўвага для выкарыстання ў будучыні.
  
  "Вам цікава, магу яе застрэліць вас па дарозе на шашы?"
  
  "Вядома, няма. Імгненне назад ты мог дазволіць Вала злавіць мяне. Яе упэўненая, што ён паляваў на досыць буйную дзічыну, каб ўразіць мяне".
  
  Ван Працягу кіўнуў. "Вы маеце рацыю. Яе, лічу, што ваша слова добра, як і мой. У вас сапраўднае мужнасць, і звычайна гэта азначае сумленнасць. Гэта землятрус, які ўхіляецца ад страху, не па сваёй віне, часам двойчы - наносіць ўдары нажом у спіну або дзіка страляе у ворагаў. Або ... бамбуе жанчын і дзяцей ".
  
  Нік без усмешкі паківаў галавой. "Ты зноў вядзеш мяне да палітыкі. Гэта не маё страва. Ёй проста хачу сучка і задзірынкі правесці гэтую турыстычную групу ..."
  
  Зазваніў званочак, рэзка, узмоцнена. "Пачакайце, - сказаў ван. В. "Гэта вароты, mimmo якіх вы праходзілі. Вы не хочаце сустрэць на гэтай дарозе грузавік для перавозкі жывёлы". Ён прабег па шырокіх прыступках - эга хада была лёгкай і пругкай, як ў падлеткаў, - і выцягнуў тэлефонны апарат па шэрай металічнай скрынкі. "Піцер тут ..." Ён слухаў. "На самай справе", - раўнуў ён, усё эга дачыненні да змянілася. "Трымайся далей ад вачэй".
  
  Ён кінуў трубку і крыкнуў у дом. "Максвел!"
  
  Пачуўся адказ крык. "Так?"
  
  "Прыбывае армейскі патруль. Дайце трубку M5. Зрабіце гэта коратка. Код чатыры".
  
  "Код чатыры". Гол Максвелла ненадоўга паказалася ў акне ганка, а затым ён знік. Ван Праз кінуўся да машыны.
  
  "Арміі і паліцыі. Напэўна, проста правяраюць".
  
  "Як яны праходзяць праз вашыя вароты?" - запытаўся Нік. "Разбіваюць ih?"
  
  "Няма. Яны патрабуюць ад усіх нас дублікаты ключоў". Ван Праз выглядаў ўстрывожаным, напружанне малявала лішнія лініі на яго обветренном твар, упершыню з тых тхара, як Нік сустрэў эга.
  
  "Думаю, цяпер на рахунку кожная хвіліна", - мякка сказаў Нік. "Ваш код чатыры павінен быць паміж адсюль і далінай джунгляў, і хто б яны нам былі, яны не могуць хутка рухацца. Даць вам яшчэ некалькі хвіліна. Добі - паехалі".
  
  Бути паглядзела на ван Преза. "Рабі, як ён кажа", - раўнуў стары. Ён прасунуў руку ў акно. "Дзякуй, Грант. Вы павінна быць па горцаў".
  
  Бути вывела машыну на пад'язную дарогу. Яны падняліся на першую вяршыню, і ранча знікла за імі. "Цісні!" - сказаў Нік.
  
  "Чым ты плануеш заняцца?"
  
  "Даць Піцеру і астатнім крыху часу".
  
  "Чаму ты б так паступіў?" Добі павялічыла хуткасць, разгойдваючы машыну скрозь ямы ў жвіры.
  
  "Я ў даўгу перад імі за цікавы дзень". Падалася помпавая станцыя. Усё было так, як запомніўся Ніку - трубы сыходзілі пад дарогу і выходзілі на паверхню з абодвух бакоў; было месца толькі для адной машыны. "Спыніся адкрытыя паміж гэтымі трубамі - на помпавай станцыі".
  
  Бути праляцела некалькі сотняў ярдаў, спыніўся пад ліўнем пылу і сухой зямлі. Нік выскачыў, адкруціў вентыль правай задняй шыны, і паветра вырваўся вонкі. Замяніць шток.
  
  Ён падышоў да запасному, зняў з яго шток клапана і круціў эга ў пальцах да таго тхара, пакуль стрыжань не загнуўся. Ён абапёрся на акно Бути. "Голас нашай гісторыі, калі прыбудзе армія. У нас выйшаў паветра вакол шыны. У запасным не было адбору пробаў паветра. Я думаю, што гэта быў засмечаны шток вала. Усё, што нам цяпер трэба, гэта помпа".
  
  "Голас яны ідуць."
  
  На фоне бясхмарнага неба ўздымалася пыл - такая ясная, блакітная, што здавалася святлівай, отретушированная яркімі чарніламі. Пыл дала адукацыю брудную панэль, паднімаючыся і распаўсюджваючыся. Ee падставай адбыцця дарога, выманне ў бунд. Праз выманне пранёсся джып, маленькі чырвона-жоўты вымпел вылецеў праз антэны, як быццам старажытны дзіданосец страціў сваю дзіду і сцяг з-за стагоддзя машын. За джыпам ішлі тры бронетранспарцёры, гіганцкія браняносцы з буйнакалібернымі кулямётамі замест пыс. За імі ішлі два грузавіка шэсць на шэсць, апошні, вакол якіх буксіраваў маленькую цыстэрну, якая займаецца танцавала па няроўнай дарозе, як бы кажу: ` Я, можа быць, самы маленькі і апошні, але не ў апошнюю чаргу - гэта вада, якая займаецца вам спатрэбіцца, калі ты захочаш піць ...
  
  Вітамінам Дын з гумовымі шынамі.
  
  Джып спыніўся ў дзесяці футах ад "Зінгер". Афіцэр на правым сядзенні, выпадкова выбраўся вакол машыны і падышоў да Ніку. На nen была трапічная экіпіроўка брытанскага тыпу з шортах, якая захавала гарнизонную фуражку замест сонечнага растае. Эму было не больш за трыццаць, і ў яго было напружаны выраз твару чалавека, які сур'ёзна ставіцца да сваёй працы і незадаволены, таму што не ўпэўнены, што ў яго правільная праца. Праклён сучаснай ваеннай службы разъедало эга; яны кажуць вам, што гэта ваш абавязак, але здзяйсняюць памылку, навучаючы вас разважаць, каб вы маглі звяртацца з сучасным абсталяваннем. Вы атрымліваеце ў рукі гісторыю Нюрнбергскага працэсу і Жэнеўскіх канферэнцый і разумееце, што ўсе заблыталіся, а гэта значыць, што хто-то павінен вам хлусіць. Вы бераце кнігу Маркса, каб убачыць, аб чым усе яны спрачаюцца, і раптам адчуваеце сябе тым, хто сядзіць на хісткім плоце, слухаючы выкрикиваемые благія парады.
  
  Праблемы? "- спытаў афіцэр і ўважліва агледзеў навакольныя кусты.
  
  Нік адзначыў, што прыцэл кулямёта на першым плане бронетранспарцёры застаўся на nen, а афіцэр так і не трапіў ўнутр лініі агню.
  
  
  
  
  Сталёвыя лыча ў наступных двух броневиках вылезлі вонкі, адно налева, адно направа. Салдат спусціўся з першага грузавіка і хутка агледзеў маленькую помпавую станцыю.
  
  "Спустившее кола", - сказаў Нік. Ён працягнуў вентыль. "Дрэнны клапан. Яе замяніла эга, але ў нас няма помпы".
  
  "У нас можа быць адзін", - адказаў афіцэр, не гледзячы на Ніка. Ён працягваў спакойна аглядаць дарогу наперадзе, бунд, бліжэйшыя дрэвы з прагнай цікавасцю звычайнага турыста, я хачу убачыць усё, але не турбуючыся аб тым, што ён прапусціў. Нік ведаў, што нічога не выпусціў. Нарэшце ён паглядзеў на Ніка і машыну. "Дзіўнае месца, дзе ты спыніўся".
  
  "Чаму?"
  
  "Цалкам перакрывае дарогу".
  
  "Гаворка ідзе пра тое, дзе паветра выйшаў праз шыны. Думаю, мы спыніліся тут, таму што помпавая станцыя - гэта вэб-бачная частка цывілізацый".
  
  "Хм-м". Ах, ды. Ты амерыканец?"
  
  "Так".
  
  "Магу яе ўбачыць вашыя дакументы? Звычайна мы гэтага не робім, але цяпер незвычайныя часы. Гэта спросціць задачу, калі мне не прыйдзецца дапытваць вас".
  
  "Што, калі ў мяне няма ніякіх дакументаў? Нам не казалі, што гэтая краіна падобная на Еўропу ці нейкія месцы з жалезнай заслонай, дзе на шыі павінен быць радок скіду".
  
  "Тады, калі ласка, скажы мне, хто ты і дзе быў". Афіцэр нядбайна праверыў усе шыны , нават штурхнуў нагой адну.
  
  Нік ўручыў эму свой пашпарт. У ўзнагароду ён быў узнагароджаны поглядам, размаўлялым: "Вы маглі б проста зрабіць гэта ў першую чаргу".
  
  Афіцэр уважліва чытаў, рабіў запісы ў нататніку. Як быццам пра сябе ён сказаў: "Ты мог паставіць запасное кола".
  
  "Гэта было немагчыма", - схлусіў Нік. "Я выкарыстаў шток клапана ад яго. Вы ведаеце, гэтыя пракатныя машыны".
  
  "Я ведаю." Ён уручыў Ніку пашпарт і пасведчанне асобы Эдмана Арол. "Я лейтэнант Сандеман, містэр Грант. Вы сустракалі каго-небудзь у Солсберы?"
  
  "Ян Мастэрс - наш турподрядчик".
  
  "Я ніколі не чуў пра ўрачыстай абстаноўцы турах Эдмана. Яны падобныя на American Express?"
  
  "Так. Ёсць дзесяткі невялікіх турыстычных кампаній, якія спецыялізуюцца. Вы можаце сказаць, што не ўсім патрэбен, Chevrolet. Наша група складаецца з маладых жанчын па ўсім багатых сем'яў. Дарагая прагулка".
  
  "Якая ў вас выдатная праца". Сандеман павярнуўся і паклікаў джып. "Капралаў, калі ласка, прынясіце помпа для шын".
  
  Сандеман балбатаў з Бути і зазіраў у яе паперы, пакуль невысокі грубаваты салдат напампоўваў спушчанае кола. Затым афіцэр зноў павярнуўся да Ніку. "Што ты тут рабіў?"
  
  - Мы былі ў гасцях у містэра ван Преза, - плаўна ўмяшалася Бути. "Ён мой прыяцель па перапісцы".
  
  "Як міла для яго", - прыемна адказаў Сандеман. "Вы прыйшлі разам?"
  
  "Вы ведаеце, што мы гэтага не зрабілі", - сказаў Нік. "Вы бачылі мой БМВ, прыпаркаваны каля шашы. Міс Дэлонг з'ехала рана, ёй рушыў услед за ёй пазней. Яна забылася, што ў мяне няма ключа ад брамы, і яе не гатэль ih пашкодзіць. Так што я ўвайшоў. Не зразумеў, як далёка гэта было. Гэтая частка вашай краіны падобная на наш Захад ".
  
  Напружаны, маладое твар Сандемана заставалася невыразным. "Ваша шына напампаваная. Калі ласка, спыніцеся і прапусціце нас".
  
  Ён адсалютаваў ім і заход у які mimmo джып. Калона знікла ва ўласнай пылу.
  
  Бути павяла машыну да галоўнай дарозе. Пасля таго, як Нік адкрыў шлагбаўм ключом, які яна эму дала, і закрыла эга за імі, яна сказала: "Перш чым ты сядзеш у машыну, яго, хачу сказаць табе, Эндзі, гэта было міла з твайго боку. Я не ведаю, чаму ты гэта зрабіў, але я ведаю, што кожная хвіліна прамаруджання дапамагла ван Презу ".
  
  "І некаторым іншым. Ён мне падабаецца. А астатнія гэтыя людзі, я думаю, добрыя людзі, калі яны дома, і спакойна жывуць там".
  
  Яна спыніла машыну побач з БМВ і на імгненне задумалася. "Я не разумею. Табе падабаліся - Джонсан і Тембо таксама?"
  
  "Вядома. І Вала. Нават калі яе амаль не бачыў, эга, мне падабаецца чалавек, які добра выконвае сваю працу".
  
  Бути ўздыхнула і пахітала галавой. Нік падумаў, што яна сапраўды выдатны ў цьмяным святле. Яе яркія светлыя валасы былі растрапаныя, рысы твару выдавалі стомленасць, але яе дзёрзкі падбародак быў возьмуць, а вытанчаная лінія падбародка была цвёрдай. Ён адчуваў да яе вялікі інтарэс - навошта такой прыгожай дзяўчыне, якая займаецца, верагодна, магла мець усё, што заўгодна, у свеце, удзельнічаць у міжнароднай палітыцы? Гэта было больш, чым проста збавення ад нуды або спосаб адчуць сябе важным. Калі гэтая дзяўчына, аддалася, гэта было сур'ёзным абавязацельствам.
  
  "У цябе стомлены выгляд, Бути", - мякка сказаў ён. "Можа, мы спынімся дзе-небудзь, каб подбодриться, як кажуць тут?"
  
  Яна запрокинула галаву, выставіла наперад ногі і ўздыхнула. "Так. Думаю, усе гэтыя сюрпрызы стамілі мяне. Так, давай спынімся дзе-небудзь".
  
  "Мы зробім лепш, чым гэта". Ён выйшаў і абышоў машыну. "Варушыся".
  
  "А як наконт вашай машыны?" - спытала яна, падпарадкоўваючыся.
  
  "Я забяру яе потым. Думаю, на маім рахунку можна выкарыстоўваць эга, як асабістае абслугоўванне для асаблівага кліента".
  
  Ён лёгкім крокам пакаціў машыну ў бок Солсберы. Бути зірнула на яго, затым прыкладае галаву на спінку сядзення і вывучыла гэтага чалавека, які ўсё больш і больш станавіўся для нах загадкай, і ўсё больш і больш прыцягваў яе. Яна вырашыла, што ён прыгожы, і на крок наперадзе.
  
  
  
  
  
  Першае меркаванне, калі яна лічыла эга прыгожым і пустым, як і многія іншыя, якіх яна сустракала. У эга рысах была акцёрская гнуткасць. Яна бачыла, як яны выглядаюць сырымі, як граніт, але вырашыла, што ў вачах заўсёды была нейкая дабрыня, якая займаецца ніколі не змянялася.
  
  У сіле эга, і ў цвёрдым намеры не было сумневаў, але яно стрымлівалася - міласэрнасцю? Гэта было не зусім правільна, але павінна быць. Ён, верагодна, быў нейкім дзяржаўным агентам, хоць мог быць прыватным дэтэктывам, нанятым - Эдманом Турсом - ee бацькам? Яна ўспомніла, як ван Презу не ўдалося дамагчыся ад яго дакладнага саюза. Яна ўздыхнула, дазволіла сваёй галоў апусціцца на яго плячо і прыкладае адну руку на яго нагу, не пачуццёвае дотык, проста таму, што гэта было натуральнае становішча, у якім яна ўпала. Ён паляпаў яе па руцэ, і яна адчула цяпло ў грудзях і жываце. Гэты пяшчотны жэст выклікаў у нах больш, чым эратычную ласку. Шмат мужчын. Верагодна, у смецця эму было прыемна, хоць гэта не абавязкова павінна было рушыць услед. Яна была амаль упэўненая, што ён пераспаў з Руфью, і на наступную раніцу Рут выглядала задаволенай і з летуценнымі вачыма, так што, магчыма ...
  
  Яна спала.
  
  Нік знаходзіў яе аленка прыемным, яна добра пахла і адчувала сябе добра. Ён абняў ee. Яна замурлыкала і яшчэ больш расслабілася супраць яго. Ён вёў машыну аўтаматычна, і пабудаваў некалькі фантазій, у якіх Бути вовлекался ў розныя цікавыя сітуацыі. Калі ён пад'ехаў да гатэля Meikles, ён прамармытаў: "Попай ..."
  
  "Хмпф ...?" Эму падабалася глядзець, як яна прачынаецца. "Дзякуй, што дазволілі мне паспаць". Яна стала цалкам насцярожанай, а не ў напаўпрытомным стане, як многія жанчыны, як быццам яны ненавідзелі зноў глядзець у твар адкрыты басейн.
  
  На дзень яе пакоі ён спыніўся, пакуль яна не сказала: "Ой, давай вып'ем. Я не ведаю, дзе цяпер астатнія, а ты?"
  
  "Чыстая" '
  
  "Вы хочаце апрануцца і пайсці паабедаць?"
  
  "Няма."
  
  "Ненавіджу ёсць у адзіноце ..."
  
  "Я таксама." Звычайна ён гэтага не рабіў, але ён "быў здзіўлены, усвядоміўшы, што сёння ўвечары гэта было праўдай. Ён не хацеў пакідаць яе і сутыкнуцца з адзінотай сваёй пакоя або адзіным сталом у сталовай". Дрэнны заказ абслугоўвання нумароў. "
  
  "Калі ласка, спачатку прынясі лёд і пару бутэлек содавай".
  
  Ён замовіў налады і меню, а затым патэлефанаваў Селфриджу, каб забраць "Зінгер" і Мастерсу, каб прывезці BMW. Дзяўчына па тэлефоне ў "Мастэрс" сказала: "Гэта трохі незвычайна, містэр Грант. Будзе даплата".
  
  "Парайцеся з Янам Мастерсом", - сказаў ён. "Я суправаджаю тур".
  
  "О, тады можа быць ніякай дадатковай платы".
  
  "Дзякуй." Ён павесіў трубку. Яны хутка навучыліся турыстычнаму бізнэсу. Ён задаваўся пытаннем, ці атрымліваў Гусь Бойд грашовы плацяжом ад Мастэрс. Гэта не эга справа, і эму было ўсё роўна, вам проста хацелася дакладна ведаць, дзе ўсе стаяць і якога росту.
  
  Яны атрымлівалі асалоду ад двума напоямі, цудоўным вячэрай з добрай бутэлькай чырвонага віна і адсунулі ложак, каб глядзець на агні горада з кава і брэндзі. Бути выключыла сьвяты, за выключэннем лямпы, на якую яна павесіла ручнік. "Гэта супакойвае", - патлумачыла яна.
  
  "Інтымнае", - адказаў Нік.
  
  "Небяспечна".
  
  "Пачуццёва."
  
  Яна смяялася. "Некалькі гадоў таму дабрадзейная дзяўчына не стала б трапляць у такую сітуацыю,. Адна ў сваёй спальні. Дзверы зачынена".
  
  "Я замкнуў ee", - весела сказаў Нік. "Голас калі дабрачыннасць была сама па сабе узнагародай, - нуда. Ці ты нагадваеш мне, што ты дабрадзейная?"
  
  "Я ... я не ведаю". Яна расцягнулася ў гасцінай, адкрываючы эму натхняльны від на свае доўгія, апранутыя ў нейлон ногі ў змроку. Яны былі прыгожыя пры дзённым святле; у мяккай таямнічасці амаль цемры яны ператварыліся ў два ўзору захапляльных выгібаў. Яна ведала, што ён летуценна глядзіць на іх па-над чаркі з брэндзі. Хай - яна ведала, што яны добрыя. На самай дэла яна ведала, што яны цудоўна - яна частцы параўноўвала ih з нібыта ідэальнымі ў нядзельных рэкламных аб'явах часопіса "Ёрк Таймс". Гладкія мадэлі сталі эталонам дасканаласці ў Тэхасе, хоць большасць дасведчаных жанчын хавалі свае Times і рабілі выгляд, што лаяльна чытаюць толькі мясцовыя газеты.
  
  Яна скоса паглядзела на яго. Ён падарыў табе жудасна цёплае пачуццё. "Зручна, - вырашыла яна. З ім было вельмі камфортна. Яна ўспомніла ih кантакты ў самалёце ў тую першую ноч. Цьфу! Усе мужыкі. Яна была так упэўненая, што ён нікуды не падыходзіць, што яна няправільна згуляла з ім - голас чаму ён сышоў з Руфью потым таго першага абеду. Яна адпрэчыла яго, цяпер ён вярнуўся, і ён таго каштаваў. Яна бачыла ў nen некалькі мужчын у адным - адным, саветнік, давераная асоба. Яна слізганула па перад бацькам, каханка. Вы ведалі, што можаце на яго разлічваць. Пітэр ван Ў гэта растлумачыў. Яна адчула прыліў гонару за тое ўражанне, якое ён зрабіў. Ззянне распаўсюдзілася ўверх па яе шыі і ўніз да падставы яе пазваночніка.
  
  Яна адчула эга руку на сваёй грудзей, і раптам ён церабіў патрэбнае месца, і вось давялося аддыхацца, каб не падскочыць. Ён быў такім пяшчотным. Ці азначае гэта, вельмі шмат практыкі? Не, ён ад прыроды быў адораны тонкімі рыскамі, часам ён рухаўся, як навучаны танцор. Яна ўздыхнула і дакранулася эга вуснаў. Хм.
  
  
  
  
  
  Яна цудоўна ляцела ў космасе, але, можа лётаць, калі гатэль, проста працягваючы руку, як крыло. Яна шчыльна закрыла вочы і зрабіла павольную пятлю, якая займаецца змяшала цяпло ў яе жываце, як гэта рабіла машына для намотвання завес ў parque забаў Сантоне. Эга рот быў такім падатлівым - ці можна сказаць, што ў мужчыны былі дзіўна прыгожыя вусны?
  
  Ee блузку была знятая, а спадніца расшпілена. Яна прыўзняла сцягна, каб яму было лягчэй, і скончыла расшпільваць эга кашулю. Яна прыўзняла эга майку і пальцамі знайшла мяккі пушок на яго грудзях, разгладжваючы эга " так і не так, як калі б вы заляцаліся за сабачымі пучкамі. Ад яго чароўна пахла мужчынам. Эга соску адрэагавалі на яе мову, і яна ўнутрана хіхікнула, задаволеная, што не толькі яе ўзбуджае правільнае дотык. Аднойчы эга пазваночнік выгнулась, і ён выдаў задаволены гудзіць гук. Яна павольна всасывала зацвярдзелы конусы плоці, імгненна захопліваючы ih зноў, калі яны вырываліся вакол яе вуснаў, радуючыся таму, як распростваюцца эга плечы, з рэфлекторным задавальненнем пры кожнай страты і вяртанні. Яе бюстгальтара не было. Хай ён выявіць, што яна намаляваная лепш, чым Рут.
  
  Яна адчула паленне ад захаплення, а не балюча. Чыстая, не гарыць, вібрацыя. Цёплая вібрацыя, як быццам адна вакол гэтых машын для масажу пульсацый адразу ахапіла ўсе яе цела.
  
  Яна адчула, як эга вусны апускаюцца да яе грудзей, цалуючы ee звужваюцца коламі вільготнага цяпла. Ой! вельмі добры чалавек. Яна адчула, як ён прыслабіў яе пояс з падвязкамі і расшпіліў пятліцы аднаго панчохі. Потым ih скатили - сышлі. Яна выцягнула свае доўгія ногі, адчуваючы, як напружанне пакідае яе мышцы і змяняецца цудоўным расслабленым цяплом. "Так, - падумала яна, - па пені за фунт" - гэта тое, што кажуць у Радэзіі?
  
  Тыльным бокам далоні яна зачапіла спражку эга рамяня, і амаль не задумваючыся, яна павярнула руку і расшпіліла яго. Мяккі ўдар - яна выказала здагадку, што гэта эга штаны і шорты ўпалі на падлогу. Яна адкрыла вочы полумраку. Праўда. А ... Яна сглотнула і адчула сябе цудоўна задушанай, калі ён пацалаваў яе і пацер яе спіну і ў попку.
  
  Яна прыціснулася да яго і паспрабавала надтачыць дыханне, дыханне было такім кароткім і парывістым, што было няёмка. Ён бы ведаў, што яна сапраўды цяжка дыхае ў яму. Эга пальцы пагладзілі яе сцягна, яна ахнула, і яе самакрытыка знікла. Яе пазваночнік быў слупом цёплага салодкага алеяў, а сэнс - катлом згоды. У рэшце рэшт, калі два чалавека сапраўды атрымлівалі асалоду ад і клапаціліся ...
  
  Яна пацалавала эга цела, адказваючы на рывок наперад і штуршок свайго лібіда, якое парвала яе апошнія вяроўкі ўмоўнай стрыманасці. Усё ў парадку, мне гэта не трэба, гэта так ... добра. Ідэальны кантакт зрабіў яе напружанай. Яна застыла на імгненне, а затым расслабілася, як распускающийся кветка, у запаволеным фільме аб прыродзе. Ой-ой. Слуп цёплага алею амаль закіпеў у яе жываце, бурліў і цудоўна пульсавала вакол яе сэрца, цёк праз згінаецца лёгкія, пакуль яны не адчулі сябе гарачымі. Яна зноў сглотнула. Дрыготкія стрыжні, як свецяцца шарыкі неону, спускаліся ад яе паясніцы да яе чэрапе. Яна прадставіла, як яе залатыя валасы тырчаць уверх і ўверх, залітыя статычным электрычнасцю. Вядома, гэта было не так, проста так здавалася.
  
  Ён пакінуў яе на імгненне і павярнуў яе. Яна заставалася зусім мяккай, толькі хуткія ўздымы і апускання яе шчодрай грудзей, і хуткае дыханне паказвалі, што яна жывая. "Ён возьме мяне, - падумала яна, - як след". Дзяўчына ў канчатковым выніку любіць, калі яе бяруць. Ой-ой. Ўздых, і ўздых. Доўгі ўдых і шэпт: "О, так".
  
  Яна адчувала, што яе прымаюць цудоўна, не адзін раз, а зноў і зноў. Пласт за пластом цёплая глыбіня распаўсюджваецца і вітаецца, а затым адступае і вызваляе месца для наступнага прасоўвання. Яна адчувала сябе так, нібы была пабудавана, як артышок з далікатнымі лісцем ўнутры, і кожны быў апантаны і ўзяты. Яна курчылася і працавала з ім, каб паскорыць збор ўраджаю. Ee кі была вільготнай, і яна падумала, што ад шакавальнага захаплення цякуць слёзы, але яны не мелі значэння. Яна не ўсведамляла, што яе пазногці ўпіваліся ў эга плоць, як згінаецца кіпцюры экстатычнай кошкі. Ён высунуў свае паясніцы наперад, пакуль ih тазавыя косткі не стуліліся так жа моцна, як сціснуты кулак, адчуваючы, як яна прагна цягнецца сваім целам для эга ўстойлівага выпаду.
  
  "Дарагая, - прамармытаў ён, - ты такая-чартоўску прыгожая, што палохаеш мяне. Яе гатэль сказаць табе раней ..."
  
  "Скажы ... мне ... цяпер", - выдыхнула яна.
  
  
  * * *
  
  Юда, перш чым ён называў сябе Майкам Борам, знайшоў Стэша Фостэра ў Бамбеі, дзе Прыёмных быў гандляром мноствам заганных дэль чалавецтва, якія ўзнікаюць, калі з'яўляюцца незлічоныя, непажаданыя, велізарныя эга масы. Юда быў прыцягнуты Борам да найму трох дробных аптовых гандляроў. Знаходзячыся на борце партугальскага маторнага парусніка Юды, Прыёмных трапіў, здаецца, у сярэдзіну адной вакол маленькіх праблем Юды. Юда гатэль, каб у іх быў какаін добрага якасці, і ён не хацеў плаціць за яго, асабліва таму, што ён гатэль прыбраць двух мужчын і жанчыну з дарогі, таму што ih дзейнасць добра ўпісвалася ў эга развіваецца арганізацыю.
  
  
  
  
  
  Яны былі звязаны, як толькі судна схавалася з выгляду з сушы, бороздя спякотнае выгляд Аравійскае мора, накіроўваючыся на поўдзень, у Каломба. У сваёй раскошна абстаўленай каюце Юда задуменна сказаў Генрыху Мюлеру, а Прыёмных слухаў: "Лепшае для іх месца - за бортам".
  
  "Так", - пагадзіўся Мюлер.
  
  Прыёмных вырашыў, што эга правяраюць. Ён вытрымаў выпрабаванне, таму што Бамбей быў паршывай месцам для паляка, каб зарабляць на жыццё, нават калі ён заўсёды ў шэсць скачкоў апярэджваў мясцовых бандытаў. Моўная праблема была занадта вялікая, а ты па-чартоўску кідаўся ў вочы. Гэты Юда будаваў вялікае прадпрыемства і амела рэальныя грошы.
  
  Ён спытаў. - "Хочаш, каб яе ih выкінуў?"
  
  "Будзьце ласкавы, - пракурняўкала Юда.
  
  Прыёмных падняў ih на палубу са звязанымі рукамі, аднаго за адным, спачатку жанчыну. Ён перарэзаў ім глоткі, цалкам адрэзаў галавы ад целаў і размаляваў трупы, перш чым кінуць цела ў бруднае на выгляд мора. Ён зрабіў уцяжараны вузел вакол адзення і кінуў яго. Калі ён скончыў, на палубе засталася лужына крыві шырынёй усяго ў ярд, образовавшая чырвоную вадкую лужыну.
  
  Прыёмных паспешліва кінуў галавы адну за іншы.
  
  Юда, які стаяў з Мюлерам на руль, ухвальна кіўнуў. - "Пролейте гэта вакол шланга", - загадаў ён Мюлеру. "Прыёмных, давай пагаворым".
  
  Гэта быў чалавек, якому Юда загадаў сачыць за Нікам, і пры гэтым дапусціў памылку, хоць гэта можа абярнуцца плюсам. У Фостэра была прагнасць свінні, норавы ласкі і разважлівасць павіяна. Дарослы бабуіны разумнейшыя большасці сабак, за выключэннем самкі родезийского риджбека, але бабуіны думае дзіўнымі маленькімі коламі, і эга пераўзышлі мужчыны, у якіх было час вылепіць зброю вакол наяўных палачак і камянёў.
  
  Юда сказаў Фостеру: "Глядзі, Эндру Грант небяспечна, трымайся далей ад яго вачэй. Мы клапоціцца аб nen".
  
  Мозг бабуіны Фостэра адразу прыйшоў да высновы, што ён атрымае прызнанне, "паклапаціўшыся" аб Гранте. Калі б ён атрымаў поспех, то ён, верагодна, дамогся б прызнання; Юда думалі сябе апартуністам. Ён падышоў вельмі блізка.
  
  Гэта быў чалавек, які раніцай бачыў, як Нік сыходзіў з "Мейклес". Маленькі, акуратна апрануты мужчына з магутнымі плячыма, сутулыми, як у павіяна. Настолькі ненадакучлівы асяроддзях, людзей на ходніках, што Нік эга не заўважыў.
  
  
  Кіраўнік шостая
  
  
  Нік прачнуўся яшчэ да світання і замовіў каву, як толькі абслугоўванне ў нумарах зарабіла. Ён пацалаваў Бути, прачынаючыся, - з задавальненнем адзначыўшы, што яе настрой адпавядае ўласным эга; любоўны весялосьць было цудоўным, цяпер справа за новым ніяк не калі. Зрабіце развітанне бездакорным, і ваша чаканне наступнага пацалунку палегчыць вам мноства цяжкіх момантаў. Яна выпіла кавы, потым доўгіх развітальных абдымкаў, і зьнікла пасьля таго, як ён праверыў калідор, калі ўсё было чыста.
  
  Калі Нік чысціў спартыўную куртку, з'явіўся Гусь Бойд, яркі і бадзёры. Ён панюхаў паветра ў пакоі. Нік думках нахмурыўся, кандыцыянер не перакладу усе духі Бути. Гусь сказаў: "Ах, дружба. Выдатная Варачы et mutabilis semper femina".
  
  Ніку давялося сябе ўсьмешку. Хлопец быў наглядальным і нядрэнна разбіраўся ў латыні. Як бы вы гэта перавялі? Жанчына заўсёды выпадковыя?
  
  "Я аддаю перавагу шчаслівых кліентаў", - сказаў Нік. "Як справы ў Джанет".
  
  Гусь наліў сабе кавы. "Яна салодкая аладка. На адной вакол гэтых кубкаў памада. Ты пакідаеш зачэпкі паўсюль".
  
  "Няма, няма", - Нік не кінуў погляд на буфет. "Яна нічога не надзела перад ад'ездам. Усе астатнія дзяўчыны... эээ, задаволеныя намаганнямі Эдмана?"
  
  "Яны ў поўным захапленні ад гэтага месца. Нам адной чортавай скаргі, што, як вы ведаеце, незвычайна. Мінулым разам была бясплатная ноч, каб яны маглі даследаваць рэстараны, калі захочуць. У кожнай вакол іх было спатканне з адным вакол гэтых каланіяльных універсальным, і яны гэта ўзялі ".
  
  "Ян Мастэрс падбіў сваіх хлопчыкаў на гэта?"
  
  Гас паціснуў плячыма. "Можа быць. Яе заахвочваю гэта. І калі Мастэрс пакладзе на рахунак некалькі чэкаў за вячэрай, яе ніколі не пярэчу, пакуль тур праходзіць добра".
  
  "Мы ўсё яшчэ выязджаем па Солсберы сёння ніяк не калі?"
  
  "Так. Мы паляцім туды ў Булавайо і сядзем на ранішні цягнік да запаведніка".
  
  "Вы можаце абысціся без мяне?" Нік выключыў сяргей і расчыніў балконныя дзверы. Яркае сонца і свежае паветра залівалі пакой. Ён даў Гасу цыгарэту, сам закурыў. "Я далучуся да вас у Wankie. Яе хачу больш старанна вывучыць сітуацыю з золатам. Мы яшчэ біць гэтых ублюдкаў. У іх ёсць крыніца, і яны не хочуць дазваляць нам ім карыстацца".
  
  "Вядома." - Гас паціснуў плячыма. "Гэта ўсё рэгулярна. У Мастэрс ёсць офіс у Булавайо, які апрацоўвае туды пераклады". На самай дэла, хоць Нік эму падабаўся, эму было прыемна страціць эга - надоўга ці ненадоўга. Ён аддаваў перавагу раздаваць чаявыя без заўваг - вы можаце атрымаць нядрэнны працэнт на доўгую паездку, не губляючы пры гэтым афіцыянтаў і насільшчыкаў, а ў Булавайо быў выдатны магазін, дзе жанчыны звычайна гублялі ўсялякую беражлівасць, і трацілі даляры, як кап. Яны куплялі смарагды Сандаваны, медную начынне, вырабы па ўсёй шкуры антылоп і зебры ў такой колькасці, на якое эму заўсёды даводзілася ладзіць асобную адпраўку багажу.
  
  
  
  
  
  У яго была камісія з крамай. У мінулы раз эга доля склала 240 даляраў. Нядрэнна для гадзінны прыпынку. "Будзь асцярожны, Нік. Тое, як Уілсан казаў на гэты раз, моцна адрознівалася ад таго, калі яе вёў з ім справы раней. Чувак, што за трызненне ты ўтрымаць!" Ён пакруціў галавой пры ўспаміне. "Ён шталь ... небяспечным, я думаю".
  
  "Дык у цябе таксама такое ўражанне?" Нік здрыгануўся, прамацваючы запалёныя рэбры. Той правал з даху ван Преза, нікому не дапамог. "Гэты хлопец можа быць чорным забойцам. Вы маеце на ўвазе, што не заўважалі гэтага раней? Калі вы купілі золата па трыццаць даляраў за ўнцыю?"
  
  Гас пачырванеў. "Я падумаў - кравец вазьмі, я не ведаю, што я зразумеў. Гэтая штука пачатку разгойдвацца. Яе б адразу кінуў ee, я думаю, калі ты думаеш, мы моцна затрымаемся, калі што-то пойдзе не так. Яе, Яе, гатовы рызыкнуць, але мне падабаецца назіраць за шанцамі ".
  
  "Уілсан абсурдна так, быццам ён меў гэта на ўвазе, калі сказаў нам забыцца пра золатам пошты бизнесявляется. Але мы ведаем, што ён, павінна быць, знайшоў па-чартоўску добры рынак з імі тхара, як вы былі тут у апошні раз.. Тады ў яго ну не, нам за якія грошы. Ён знайшоў трубаправод або эга паплечнікі. Давайце ведаць, што гэта такое, калі зможам. "
  
  "Вы ўсё яшчэ верыце, што ёсць Залатыя Біўняў. Эндзі?"
  
  "Няма." Гэта быў даволі просты лейцара, у які Нік даў прамой рэўматызму. Гусь гатэль даведацца, ці працуе ён з рэалістам. Яны маглі б купіць некалькі і пафарбаваць у залаты колер. Полыя іклы вакол золата, каб абысці санкцыі і дапамагчы пераправіць гэты груз у Індыю або куды-небудзь яшчэ. Нават у Лондане. Але цяпер я думаю, што вашаму сябру па Індыі, мае рацыю. Па Радэзіі ідзе шмат добрых зліткаў па чатырыста унцый. Заўважце, ён не сказаў кілаграмы, грамы, жокейские павязкі або якія-небудзь слэнгавыя тэрміны, якія выкарыстоўваюць кантрабандысты. Добрыя, вялікія стандартныя зліткі. Смачна. Так прыемна адчуваць ih на дне дарожнага чамадана - потым праходжання мытні ".
  
  Гас ўхмыльнуўся, у пагоні за фантазіяй. "Так - і паўтузіна ih, адпраўленых з нашым турыстычным багажом, было б нават лепш!"
  
  Нік ляпнуў эга па плячы, і яны спусціліся ў хол. Ён пакінуў Гаса ў калідоры сталовай і выйшаў на залітую сонцам вуліцу. Прыёмных пайшоў па эга следзе.
  
  У Сташа Фостэра было выдатнае заканчэнне ваеннага апісанне Ніка і фатаграфіі, але аднойчы ён зладзіў контрмарш у Шепердсов, так што ён мог бачыць Ніка ў твар. Ён быў упэўнены ў сваім мужчыне. Чаго ён не ўсведамляў, так гэта таго, што ў Ніка былі дзіўныя фатаграфічныя вочы і памяць, асабліва пры канцэнтрацыі. У Duke, падчас кантраляванага выпрабаванні, Нік аднойчы ўспомніў шэсцьдзесят сем фатаграфій незнаёмцаў і змог супаставіць ih з ih імёнамі.
  
  Збіраць зусім не мог ведаць, што, праходзячы mimmo Ніка асяроддзяў групы пакупнікоў, Нік злавіў эга прамы погляд і ўнёс у каталог эга - бабуіны. Іншымі людзьмі былі жывёлы, прадметы, эмоцыі, любыя звязаныя дэталі, якія дапамагалі эга памяці. Збіраць атрымаў дакладнае апісанне.
  
  Ніку ад душы падабалася эга хуткая шпацыр - Солсберы-сцёрты, Гарден-авеню, Бэйкер-авеню - ён гуляў, калі была натоўп, а калі ступня мала людзей, ён гуляў двойчы. Эга дзіўныя прагулкі раззлавалі Сташа Фостэра, які падумаў: "Што за псіх! Нікуды не дзенешся, нічога не зробіш: тупы культурыст. Было б прыемна выпусціць кроў вакол гэтага вялікага, здаровага цела; каб убачыць, як гэты прамой пазваночнік, і гэтыя шырокія плечы ўпалі, искривились, змятыя. Ён нахмурыўся, яго шырокія вусны кранулі скуры высокіх чэрапа, пакуль ён не шталь яшчэ больш обезьяноподобным, чым калі-небудзь.
  
  Ён памыляўся, я кажу, што Нік нікуды не дзенецца, нічога не зробіць. Кожны момант сэнс AXman-а быў паглынуты, разважаў, запісваў, вывучаў. Калі ён скончыў сваю доўгую шпацыр, ён амаль нічога не ведаў аб галоўным раёне Солсберы, і сацыёлаг, быў бы шчаслівы атрымаць эга ўражанні.
  
  Нік быў засмучаны сваімі высновамі. Ён ведаў ўзору. Калі вы пабывалі ў большасці краін свету, гэта ваша здольнасць ацэньваць групы пашыраецца, як шырокавугольны аб'ектыў. Вузкі погляд пакажа працавіты, шчырыя куніцы, якія вырвалі цывілізацыю ад прыроды адвагі і цяжкай працай. Чорныя былі гультаяватыя. Што яны з гэтым зрабілі? Хіба цяпер яны - дзякуй еўрапейскай вынаходлівасці і щедротами, - не сталі лепш, чым калі-небудзь?
  
  Вы лёгка маглі б прадаць гэтую карціну. Эга шмат разоў куплялі і афармлялі пераможаны Саюз Поўдня ў Злучаных Штатах, прыхільнікі Гітлера, змрочныя амерыканцы па Бостана да Лос-Анджэлеса, асабліва многія вакол паліцэйскіх упраўленняў і офісаў шэрыфаў. Такія , як ГАННА і Birchers, зрабілі кар'еру, пераварваючы эга, і падаючы пад новымі імёнамі.
  
  Скура не абавязкова павінна быць чорнай. Гісторыі былі сплецены аб чырвоным, жоўтым, карычневым і белым. Нік ведаў, што гэтую сітуацыю лёгка стварыць, таму што ўсе мужчыны нясуць у сабе дзве асноўныя выбухоўкі - гэта страх і віну. Страху лягчэй за ўсё ўбачыць. У вас ёсць ненадзейная працы сіняга або белага каўнерыка, вашыя рахункі, вашы клопаты, падаткі, ператамленне, нуду або пагарду да будучыні.
  
  
  
  
  
  Яны канкурэнты, пажыральнікі падаткаў, якія тоўпяцца ў бюро па працаўладкаванні, тоўпяцца ў школах, блукаюць па вуліцах, гатовыя да гвалту, рабаваць вас у завулку. Яны, верагодна, таксама не ведаюць Бога, як і вы.
  
  Віна больш падступнай. Кожны мужчына аднойчы ці тысячу раз пракаціўся ў сваім мозгу скрыўленнем, мастурбацыяй, згвалтаваннем, забойствам, крадзяжом, инцестом, карупцыяй, жорсткасцю, махлярствам, распустай і прыняццем трэцяга марціні, трохі абдурыўшы свой падатковы справаздачу, або распавёўшы копу што эму было толькі пяцьдзесят пяць, калі эму было за семдзесят.
  
  Вы ведаеце, што вы не можаце рабіць гэтага. Ты ў парадку. Але яны! Божа мой! (Яны на самай дэла Эга таксама не іншы.) Oni іншы ih ўвесь час, і - ну, ва ўсякім выпадку, некаторыя праз іх пры кожнай рашэнні.
  
  Нік спыніўся на рагу, гледзячы на людзей. Эму ўсміхнулася пара дзяўчат у мяккіх баваўняных сукенках і сонечных капелюшах. Ён усміхнуўся ў рэўматызму і пакінуў уключаным, каб ззаду іх ішла несамавітая дзяўчына. Яна зазьзяла і пачырванела. Ён паехаў на таксі ў офіс "Родезийских жалезных дарог".
  
  Збіраць Прыёмных рушыў услед за ім, ведучы свайго кіроўцы, назіраючы за таксі Ніка. "Я проста бачу горад. Калі ласка, павярніце прама цяпер туды".
  
  Як ні дзіўна, трэцяе таксі было ў дзіўнай працэсіі, і эга пасажыр не спрабаваў здзівіць свайго кіроўцы. Ён сказаў эму: "Едзь за нумарам 268 і не губляй эга". Ён сачыў за Нікам.
  
  Паколькі паездка была кароткай, а зборы Сташа рухалася нераўнамерна, а не пастаянна на хвасце Ніка, чалавек у трэцім зборы гэтага не заўважыў. У чыгуначнай канторы Збіраць адпусціў сваё таксі. Трэці выйшаў па машыны, расплаціўся з кіроўцам і рушыў услед за Нікам адкрытымі ў будынак. Ён дагнаў Ніка, калі AXman крочыў па доўгім прахалоднага крытыя калідоры. "Містэр Грант?"
  
  Нік павярнуўся і ўсвядоміў законніка. Часам эму здавалася, што прафесійныя злачынцы маюць рацыю, заяўляючы, што "адчуваюць пах чалавека ў цывільным". Была аўра, тонкае выпраменьванне. Гэты быў высокім, стройным, атлетам. Сур'ёзны тып, каля сарака.
  
  "На самай справе", - адказаў Нік.
  
  Эму паказаў скураны чахол з пасведчаннем асобы і бэйджам. "Джордж Барнс. Сілы бяспекі Радэзіі".
  
  Нік усміхнуўся. "Што б гэта нам было, што яе гэтага не рабіў".
  
  Жарт правалілася, таму што элю з yahoo учора па памылцы засталося адкрытым. Барнс сказаў: "Лейтэнант Сандеман папрасіў мяне пагаварыць з вамі. Ён даў мне ваша апісанне, і яго бачыў вас у Гарден-авеню".
  
  Нік падумаў, як доўга Барнс сачыў за ім. "Гэта было міла з боку Сандемана. Ён думаў, што я потеряюсь?"
  
  Барнс па-ранейшаму не ўсміхаўся, эга, чыстае твар заставаўся сур'ёзным. У яго быў акцэнт паўночнай Англіі, але ён казаў выразна і зразумела. "Вы памятаеце, як бачылі Лейтэнанта Сандемана і эга групу?"
  
  "Так, сапраўды. Ён мне дапамагаў, калі ў мяне быў пракол".
  
  "Ой?" Відавочна, Сандеман не паспеў запоўніць усе дэталі. "Што ж - відавочна, пасля таго, як ён дапамог табе, ён сутыкнуўся з праблемай. Эга патруль знаходзіўся ў кустах прыкладна ў дзесяці мілях ад фермы ван Преза, калі яны патрапілі пад абстрэл. Чацвёра эга людзей былі забітыя".
  
  Нік адкінуў полуулыбку. "Мне вельмі шкада. Такія навіны ніколі не бываюць прыемнымі".
  
  "Не маглі б вы мне дакладна сказаць, каго вы бачылі ў ван Преза?"
  
  Нік пацёр шырокі падбародак. "Паглядзім, - там быў сам Пітэр ван Прэ. Дагледжаны стары, падобны на аднаго вакол нашых заходніх ўладальнікаў ранча. Сапраўдны, які працаваў над гэтым. Каля шасцідзесяці, яе, мяркую. Ён насіў ..."
  
  "Мы ведаем ван Преза", - падштурхнуў Barnes. "Хто яшчэ?"
  
  "Ну, там былі пара белых мужчын і белай жанчына, і я думаю, каля чатырох ці пяці чорных мужчын. Хоць яе мог бачыць, як адны, і яны ж чорныя мужчыны прыходзяць і сыходзяць, таму што яны накшталт як падобныя адзін на аднаго, - ці ведаеце вы".
  
  Нік, задуменна гледзячы ў кропку над галавой Барнса, убачыў, як падазрэнне з'явілася па твары мужчыны, затрымалася, а затым знікла, змяніўшыся пакорай.
  
  "Вы не памятаеце ніякіх імёнаў?"
  
  "Няма. Гэта быў не такі фармальны абед".
  
  Нік чакаў, што ён падыме лейцара o Бути. Ён гэтага не зрабіў. Магчыма, Сандеман забыўся яе імя, адхіліў яе як няважную, або Barnes стрымліваўся па сваіх прычынах або дапытваў яе асобна.
  
  Барнс змяніў падыход. "Як вам Радэзіі?"
  
  "Чароўна. Галасаванне толькі яе здзіўлены засадзе на патруль. Бандыты?"
  
  "Чыстая палітыка, як я мяркую, вы добра ведаеце. Але дзякуй, што шкадавалі мае пачуцці. Як вы даведаліся, што гэта засада?"
  
  "Я не ведаў. Гэта даволі відавочна, або, магчыма, яе звязаў ваша згадка ў кустах".
  
  Яны падышлі да шэрагу тэлефонаў. Нік сказаў: "Вы мяне прабачце? Яе хачу патэлефанаваць".
  
  "Вядома. Каго вы хочаце бачыць у гэтых будынках?"
  
  "Роджэра Тиллборна".
  
  "Рогги? Яе эга добра ведаю. Патэлефануйце, і я пакажу вам эга офіс".
  
  Нік патэлефанаваў у Мейклес, і Добі выклікалі да яму. Калі родезийская паліцыя змагла так хутка праслухаць званок, яна б апярэдзіла AX, у чым ён сумняваўся. Калі яна адказала, ён коратка распавёў гэй, аб пытаннях Джорджа Барнса і патлумачыў, што ён толькі прызнаўся, што сустракаўся з ван Пресом. Бути падзякавала яго, дадаўшы: "Убачымся на вадаспадзе Вікторыя, дарагі".
  
  "Спадзяюся, мілая. Добра ўстаць у першым і гуляць спакойна".
  
  Калі Барнс падазраваў званок, ён не шталь гэта паказваць.
  
  
  
  
  Яны знайшлі Роджэра Тиллборна, аперацыйнага дырэктара Rhodesian Railways, у офісе з высокімі столямі, які выглядаў, як здымачная пляцоўка для фільма пра Джее Гулде. Было шмат прыгожага промасленного дрэва, пахла воскам, цяжкая мэбля і тры пышных мадэляў лакаматываў, кожны на сваім стале даўжынёй каля метраў.
  
  Барнс пазнаёміў Ніка з Тиллборном, невысокім, хударлявым, хуткім чалавекам у чорным гарнітуры, які выглядаў так, як быццам ён правёў надзвычайны працоўны дзень.
  
  "Я атрымаў ваша імя вакол бібліятэкі" Чыгуначнага стагоддзя "ў Нью-Ёрку, - сказаў Нік. "Я збіраюся напісаць артыкул, каб дапоўніць фатаграфіі сустрэнуць вашых жалезных дарог. Асабліва вашыя паравозы Beyer-Garratt".
  
  Нік не прапусціў позірк, якім абмяняліся Барнс і Тиллборн. Здавалася, што ён казаў: "Можа быць, а можа, і няма" - здаецца, кожны непажаданы нягоднік думае, што можа схаваць што заўгодна, малюючы вакол сябе журналіст.
  
  "Я ўсцешаны", - сказаў Тиллборн, але не вымавіў: "Што я магу для цябе зрабіць?"
  
  "О, я не хачу, каб вы рабілі нічога, проста скажыце мне, дзе яе магу сфатаграфаваць одзіна вакол нямецкіх паравозаў Union класа 2-2-2 плюс 2-6-2 з качающимся пярэднім бакам для вады. У нас нічога няма, вы ведаеце, як яны ў Штатах, і я не думаю, што вы будзеце выкарыстоўваць ih доўга ".
  
  Задаволены, злёгку остекленевший погляд распаўсюдзіўся па сур'ёзным рысах асобы Тиллборна. "Так. Вельмі цікавы рухавік". Ён адкрыў скрыню свайго гіганцкага крэсла і досталь фатаграфію. "Галасаванне фатаграфія, якую мы зрабілі. Практычны фатаграфіі машыны. Ніякай жыцця, але выдатныя дэталі".
  
  Нік даследаваў эга і захоплена кіўнуў. "Выдатная звяруга. Гэта выдатны здымак ..."
  
  "Вы можаце атрымаць эга. Мы зрабілі некалькі адбіткаў. Калі вы эга выкарыстоўваеце, то пакладзецеся на Родезийские жалезныя дарогі. Вы заўважылі мадэль на тым першым плане стале?"
  
  "Так". Нік павярнуўся і паглядзеў на бліскучы маленькі лакаматыў і уклаў у свой погляд каханне. "Яшчэ адзін Garratt. Клас GM з чатырма цыліндрамі. Самы магутны рухавік у свеце, які працуе на шестидесятифунтовой рампы".
  
  "На самай справе! Што б вы сказалі, калі б яе сказаў вам, што ён усё яшчэ працуе?"
  
  "Няма!"
  
  "Так!"
  
  Тиллборн празьзяў. Нік выглядаў здзіўленым і обрадованным. Ён адчайна спрабаваў успомніць, колькі унікальных лакаматываў там значылася. Ён не мог.
  
  Джордж Барнс ўздыхнуў і працягнуў Ніку картку. "Я бачу, вы двое зладзіць. Містэр Грант, калі вы ўспомніце што-небудзь па сваёй паездкі да Ван Презу, што магло б дапамагчы мне ці Лейтэнанту Сандеману, вы дасце мне ведаць?"
  
  "Я абавязкова патэлефаную". "Ты ведаеш, яе нічога не запомню, - падумаў Нік, - ты спадзяешся, што я натраплю на што-небудзь і мне прыйдзецца пазваніць табе, і ты будзеш працаваць над гэтым адтуль". "Прыемна пазнаёміцца".
  
  Тиллборн нават не заўважыў эга сыходу. Ён казаў: "У вас, вядома ж, будуць лепшыя рашэнні для фатаграфій вакол Булавайо. Вы бачылі фатаграфіі Дэвіда Моргана ў " Цягніках "?"
  
  "Так. Выдатна"
  
  "Як справы ў сустрэнуць вашых цягнікоў у Злучаных Штатах? Мне было цікава ..."
  
  Ніку сапраўды спадабаліся паўгадзінныя размовы аб жалезных дарогах, ён удзячны за падрабязнае даследаванне Родезийских жалезных дарог, і за сваю незвычайную памяць. Тилльборн, сапраўдны фанат, закаханы ў сваю справу, паказала эму фотаздымкі, звязаныя з гісторыяй транспарту краіны, якія былі б неацэнныя для сапраўднага журналіста, і папрасіў даслаць чай.
  
  Калі размова зайшла аб спаборніцтвах па паветры і грузавікам, Нік зрабіў свой ход. "Адзінкавыя цягніка і новыя тыпы вялікіх спецыялізаваных грузавых вагонаў ратуюць нас у Злучаных Штатах", - сказаў ён. "Хоць закінутыя тысячы невялікіх грузавых пад'язных шляхоў. Мяркую, у вас тая ж праблема, што і ў Англіі".
  
  "О, так." Тиллборн падышоў да гіганцкай карце стогнамі. "Убачыць сінія закладкі? Нявыкарыстаныя пад'язныя шляху".
  
  Нік далучыўся да яму, ківаючы галавой. "Нагадвае мне нашы заходнія дарогі. На шчасце, некалькі новых пад'язных шляхоў прызначаныя для новага бізнесу. Гіганцкі завод або новы руднік, які забяспечвае вялікі танаж. Яе, мяркую, што з санкцыямі вы не зможаце пабудаваць вялікія заводы цяпер. участак будаўніцтва адкладзены ".
  
  Тиллборн ўздыхнуў. "Ты так мае рацыю. Але наступіць дзень ..."
  
  Нік канфідэнцыйна кіўнуў. "Вядома, свет ведае аб вашым межлайн-руху. Ад партугальскіх і паўднёваафрыканскіх маршрутаў да Замбіі і гэтак далей. Але калі кітайцы пабудаваць гэтую дарогу, яны пагражаюць ..."
  
  Яны могуць. У іх ёсць каманды, якія працуюць над апытаннямі ".
  
  Нік паказаў на чырвоную адзнаку на чыгуначнай лініі мяжы на шляху да Лоренко Маркесу. "Б'юся аб заклад, гэта новая пляцоўка для перавозкі нафты для бездарожжа і іншага. У вас дастаткова магутнасцяў для гэтага?"
  
  Тиллборн выглядаў задаволеным. "Вы маеце рацыю. Мы выкарыстоўваем ўсю наяўную ў нас магутнасць, таму Баер-Garratts ўсё яшчэ працуюць. Проста ў нас пакуль недастаткова дызеляў".
  
  "Спадзяюся, вам ніколі не будзе дастаткова. Хоць яе, мяркую, што, як дзеючы чыноўнік вам падабаецца ih эфектыўнасць ..."
  
  "Я не зусім упэўнены." Тиллборн ўздыхнуў. "Але прагрэс нельга спыніць. Дызелі лягчэй на рэйках, але паравозы эканамічныя. У нас ёсць заказ на дызелі".
  
  "Я не буду пытацца ў вас, па якой краіны".
  
  "Калі ласка, не назаўжды. Я не павінен вам сказаць".
  
  Нік ткнуў пальцам у іншую чырвоную адзнаку. "Галасаванне яшчэ адзін новы, недалёка ад Шамвы, Прыстойны танаж"
  
  
  
  "
  
  "На самай справе. Некалькі вагонаў у тыдзень, але гэта будзе павялічвацца".
  
  Нік прайшоў па слядах на карце, відавочна, са выпадковым цікаўнасцю. "Голас яшчэ адзін. Выглядае дыхтоўна".
  
  "Ах, так. Верф Тэйлар-Хіл-Бореман. Яны даюць нам заказы па некалькі машын у дзень. Яе, разумею, што яны зрабілі дзівосную прывязку. Спадзяюся, гэта вытрымае".
  
  "Гэта выдатна. Некалькі вагонаў у дзень?"
  
  "Ах, так. Сіндыкат ўдарыў па яму. Замежныя сувязі і ўсё такое, у наш час даволі замоўчваецца, але хіба можна быць замкнёным, калі мы збіраем машыны адтуль калі-небудзь ніяк не калі?" Яе гатэль даць ім невялікага перавозчыка , але ў нас няма лішніх, таму яны замовілі свае ўласныя ".
  
  "Мяркую, па ён жа краіны, дзе вы заказвалі дызелі". Нік засмяяўся і падняў руку. "Не кажаце мне дзе!"
  
  Эга гаспадар далучыўся да смешку. "Я не буду".
  
  "Як вы думаеце, мне варта зрабіць некалькі фатаграфій ih новых двароў? Ці гэта будзе... эээ, недыпламатычна. Не варта з-за гэтага мітусіцца".
  
  "Я б не шталь. Ёсць так шмат іншых добрых сцэн. Яны надзвычай тайныя паравыя. Я маю на ўвазе, што яны дзейнічаюць ізалявана і ўсё такое. Дарожная ахова. Яны нават абураюцца, калі ўязджаюць нашы цягніковая брыгады, але яны нічога не могуць з гэтым зрабіць. да іх тхара, пакуль яны не атрымаюць сваіх уласных. Было трохі размоў аб тым, што яны злоўжывалі дапамогай неграў. Па чутках, яе, мяркую, нам адзін разважны прадавец не дрэнна звяртаецца са сваімі працоўнымі. Не можа наладзіць вытворчасць такім чынам, і савету па працы будзе што сказаць пра гэта."
  
  Нік сышоў з цёплым поціскам рукі і добрым пачуццём. Ён вырашыў адправіць Роджеру Тиллборну копію "Жалезных коней Аляксандра: амерыканскія лакаматывы". Клерк гэта заслужаны. Некалькі вагонаў у дзень па Тэйлар-Хіл-Боремана!
  
  У ратонда шырокага комплексу будынкаў Нік спыніўся, каб зірнуць на фатаграфію Сэсіла Роўдса побач з раннім родезийским цягніком. Эга заўсёды насцярожаныя вочы бачылі мужчыну, які прайшоў па калідоры, які ён толькі што пакінуў, і замарудзіў крок, калі ўбачыў Ніка ... або якой-небудзь іншай прычыне. Ён быў у васьмідзесяці футаў ад яго. Ён выглядаў смутны знаёмым. Нік зафіксаваў факт. Ён вырашыў не выходзіць адкрыта на вуліцу, а прайсціся па доўгай галерэі, чыстай, прахалоднай і цьмянай, сонца прабівалася скрозь авальныя аркі, нібы шэрагі вузкіх жоўтых копій.
  
  Нягледзячы на энтузіязм Тиллборна, можна было ўбачыць, што Родезийские жалезныя дарогі знаходзяцца ў такім жа становішчы, як і ў астатнім свеце. Меншае колькасць пасажыраў, вялікія і доўгія грузы, абслугоўваных меншай колькасцю персаналу і меншае колькасць памяшканняў. Палова офісаў у галерэі была зачынена, на некаторых цёмных дзвярах яшчэ захаваліся настальгічныя знакі: "Солсберийский багажны дырэктар". Аксэсуары для спальных аўтамабіляў. Памочніка білетнага касіра майстра.
  
  Ззаду Ніка Збіраць Прыёмных дасягнуў ратонды і выглянуў за калону ў отступающую спіну AXman-а. Калі Нік павярнуў прама, па іншаму праходзе, які вядзе да рэек і сортировочным пляцоўках, Збіраць хутка перасунуўся на сваіх гумовых ботах і спыніўся шчыра за вуглом, каб штогод, як Нік выходзіць на двор з цвёрдым пакрыццём. Стэш знаходзіўся ў трыццаці футах ад гэтай шырокай спіны. Ён абраў менавіта гэтае месца, адкрыта пад плячом і злева ад пазваночніка, куды павінен увайсці эга нажа - цвёрды, глыбокі, у гарызантальным становішчы, каб ён мог выбраць разрэз паміж рэбрамі.
  
  Нік адчуў дзіўнае неспакой. Малаверагодна, што эга востры слых злавіў падазронае слізгаценне практычна бясшумных нага, Сташа або што пах чалавека, які застаўся ў ратонда, калі ён увайшоў у будынак, ззаду Ніка, прачнулася ў ноздрах Ніка нейкую прымітыўную предостерегающую залозу і папярэджваў эга. каб папярэдзіць эга мозг. Аднак гэта быў факт, які Збіраць абурыўся, і Нік не ведаў, што нам адна конь або сабака не наблізіцца да Сташу Фостеру і не ўстане побач з ім без паўстання, гуку і жадання атакаваць або ўцячы.
  
  Калі-то ўнутраны двор быў ажыўленым месцам, дзе рухавікі і машыны спыняліся, каб атрымаць загады, ну а экіпажы - для сустрэч з афіцыйнымі асобамі або збору харчоў. Цяпер там было чыста і бязлюдна. Праязджаў дызель, які цягне доўгі фургон. Нік падняў руку да машыністу і глядзеў, як яны хаваюцца на ўвазе. Машыны грукаталі і грымелі.
  
  Збіраць звёў пальцы на нажы, які ён нес у ножнах, прымацаваных да эга пояса. Ён мог дацягнуцца да яго, уцягваючы паветра, як цяпер. Яна вісела низменному, скураная вешалка согнулась, калі ён сель. Ён любіў размаўляць з людзьмі, самаздаволена думаючы: "Калі б вы толькі ведалі! У мяне на каленях меч. Ён можа апынуцца ў вас у жываце праз секунду".
  
  Лязо Сташа было вострым з абодвух бакоў, на коренастой рукаяці, кароткай версіяй ўласнага Х'юга Ніка. Эга пятидюймовое лязо не адрознівалася выдатным якасцю Х'юга, але Збіраць захаваў вострыя ляза з абодвух бакоў. Эму падабалася гладзіць эга маленькім вастрыльныя каменем, які ён насіў у кішэні для гадзін. Ўсунеце эга ў правы бок - навядзіце праз боку ў бок - выміце! І вы можаце ўставіць эга зноў, перш чым ваша ахвяра будзе акрыяць ад шоку.
  
  Сонца бліснула на сталі, калі Прытон трымаў ee низменному і цвёрда, як забойца, нанёс бы ўдар і секануў і скокнуў наперад. Ён пільна паглядзеў на тую кропку на спіне Ніка, куды ўвойдзе наканечнік.
  
  Мікрааўтобусы праносіліся mimmo па дарозе
  
  
  
  
  
  - Нік нічога не чуў. Тым не менш - яны распавядаюць аб французскай летчике-знішчальніку Кастеллюкс, які нібыта адчуў тых, хто нападаў на сваім хвасце. Аднойчы на яго наляцелі тры фокер - адзін-два-тры. Кастеллюкс ўхіліўся ад іх, раз-два-тры.
  
  Магчыма, гэта была сонечная ўспышка, бліснула вакол космасу ў лязо бліжэйшага акна, або кавалачак металу, які на імгненне адбіўся, каб злавіць погляд Ніка і патрывожыць эга пільныя пачуцці. Ён так і не даведаўся, - але ён раптам павярнуў галаву, каб праверыць свой зваротны пасля, і ўбачыў твар павіяна, метнувшееся да яго на адлегласці менш за восем футаў, убачыў лязо ...
  
  Нік ўпаў направа, адштурхнуўшыся левай нагой, выгнуўшы цела. Збіраць паплаціўся за канцэнтрацыю і адсутнасць гнуткасці. Ён паспрабаваў рушыць услед за гэтым плямай на спіне Ніка, але эга уласны імпульс перакладу эга занадта далёка, занадта хутка. Ён затармазіў, павярнуўся, запаволіўся, кінуў лязо нажа ўніз.
  
  Кіраўніцтва AX па рукапашным баі прапануе: сутыкнуўшыся з мужчынам, правільна які трымае нож, спачатку падумайце аб хуткім ўдары па яичкам або бегу.
  
  Тут ёсць яшчэ шмат чаго, аб пошуку зброі і гэтак далей, але цяпер адкрыта Нік зразумеў, што яны першыя дзве абароны не працуюць. Ён быў ўнізе і занадта скрыўлены, каб штурхнуць, а што тычыцца бегу ...
  
  Лязо цвёрда і шчыра трапіла эму ў грудзі. Ён ажно скурчыўся ў спіне і адчуў дрыжыкі ад балюча, калі лязо ўвайшло пад эга правы сасок і інш глухі якая бразгала гук. Над ім прыціснуўся Збіраць, зьнесены наперад эга ўласнай магутнай спружынай. Нік ўхапіўся левай рукой за смяротнае правае запясце, яго рэфлексы былі такімі ж імгненнымі і дакладнымі, як у майстра фехтавання, які адлюстроўвае атаку вучня. Збіраць сагнуў калені і паспрабаваў адсунуцца, адчуваючы раптоўную трывогу ад зруйнавальнай сілы сваю ўладу, за якім, здавалася, ляжаў двухтонны алёнка, і сілы, дастатковай, каб зламаць косткі ў эга руцэ.
  
  Ён не быў пачаткоўцам. Ён павярнуў руку з нажом да ў асаблівых пальцу Ніка - манеўр адрыву, якому немагчыма супрацьстаяць, тактыка, з дапамогай якой любая актыўная жанчына можа вызваліцца ад самага магутнага мужчыны. Нік адчуў, як эга, улада выслізнула з-за кручэння рукі; лязо не дазволіў эму дабрацца да Вільгельміны. Ён сабраўся і штурхнуў з усёй сваёй мускульнай сілай, адкінуўшы Стэша на чатыры ці пяць футаў назад, як раз перад тым, як мёртвай хваткай на руцэ з нажом была зламаная.
  
  Збіраць аднавіў раўнавагу, гатовы зноў нанесці ўдар, але на імгненне спыніўся, убачыўшы дзіўную рэч: Нік разарваў левы рукаў камзолы і рукаў кашулі, каб бесперашкодна выцягнуць Х'юга. Збіраць ўбачыў, як пачатку другой мігатлівы клінок зноў і зноў успыхнуў, лязо якога было ў ярдзе ад яго ўласнага.
  
  Ён зрабіў выпад. Супрацьлеглы клінок нырнуў, парыраваў удар эга мініяцюрным паваротам налева і ўверх штуршком ан кварт. Ён адчуваў, як цудоўныя мускулы нясуць эга нож і руку ўверх, і ён адчуваў сябе жудасна голым і бездапаможным, калі спрабаваў аднавіць кантроль, выцягнуць назад свой клінок і руку, і зноў разрэзаць. Ён зноў прыціснуў руку да грудзей, калі гэты жудасна хуткі сталёвы асколак, з якім ён сутыкнуўся, падняўся, скрыжаваў эга клінок і трапіў эму ў горла. Ён ахнуў, ударыў наперад чалавека, які адрываўся ад зямлі, і адчуў жах, калі левая рука, нібы гранітны блок, паднялася супраць эга правага запясця. Ён паспрабаваў павярнуцца назад, нанесці ўдар у бок.
  
  Гэты жудасны клінок апусціўся направа, калі Нік зрабіў ілжывы выпад, і Збіраць тупа рушыў рукой, каб парыраваць. Нік адчуў ціск на блакавальнае запясце і лёгка і шчыра націснуў на рукі Сташа.
  
  Збіраць ведаў, што гэта набліжаецца. Ён ведаў гэта з імі тхара, як той першы бліскучы міг накіраваўся да эга горла, але на імгненне ён падумаў, што выратаваў сябе і пераможа. Ён адчуваў жах і жах. Ахвяры са звязанымі рукамі не чакала ...
  
  Эга, мозг усё яшчэ трывожна выкрыкваў каманды переигранному целе, калі яго ахапіла паніка - адначасова з лязом Ніка, якое ўвайшло побач з эга адамовым яблыкам і цалкам прайшло праз эга горла і спінны мозг, лязо выступала, як цмок з металічным мовай, пад лініяй валасоў. . Дзень шталь чырвона-чорным з залатымі выбліскамі. Апошнія палаючыя колеру, якія калі-небудзь бачыў, Збіраць.
  
  Калі ён упаў, Нік адвёў Х'юга і адышоў. Яны не заўсёды паміралі адразу.
  
  Збіраць ляжаў у шырокай крывавай лужице. Эга выгіналася паўкругамі чырвоныя ўзоры. У падзенні ён стукнуўся галавой. Перерезанное горла ператварыла тое, што можна было б назваць крыкам, у незямное ныццё і рыпанне.
  
  Нік адштурхнуў нож Сташа і абшукаў ўпаў, трымаючыся далей ад крыві і щипая кішэні, як чайка, клюющая труп. Ён узяў кашалёк і футляр для карт. Ён Х'юга выцер аб куртку мужчыны, высока на плячы, дзе яе можна было прыняць за кроў чалавека, ухіляючыся ад рукі, якая займаецца нащупывала эга ў смяротнай агоніі.
  
  Нік вярнуўся да ўваходу ў будынак, і шталь чакаць, назіраючы. Канвульсіі Сташа памяншаліся, нібы завадная цацка бегла ўніз. Mimmo праехаў апошні фургон, і Нік быў рады, што на яго канцы не аказалася нашы сайты, у нашы кабіны. У двары было ціха. Ён прайшоў праз галерэю, знайшоў на вуліцы малаўжываную дзверы і пайшоў прэч.
  
  
  Кіраўнік сёмая
  
  
  Нік вярнуўся да "Мейклес". Бескарысна выклікаць таксі і даваць паліцыі іншае час. Барнс вырашыць, што эга варта распытаць аб смерці ў будынку чыгункі, а доўгая прагулка - гэта гнуткая адзінку часу.
  
  
  
  
  Ён купіў газету, праходзячы праз вестыбюль. У сваім пакоі ён распрануўся, паліў халоднай вадой двухдюймовый зруху на грудзях і агледзеў футляр для карт і кашалек, якія ўзяў у гэтага чалавека. Яны сказалі яму, было трохі, акрамя імя Сташа і адрас у заходні машоналенд. Алан Уілсан паслаў бы эга? Калі абараняеш мільёны, становішся грубым, але ён не мог паверыць, што нанесці ўдар у спіну - гэта стыль Ўілсана.
  
  Застаўся Юда - ці "Майк Бор", або яшчэ хто-то ў THB. Ніколі не скідаючы з, а Гаса Бойда, Яна Мастерса і нават Піцера ван Преза, Джонсана, Хау, Максвелла ... Нік ўздыхнуў. Ён паклаў пачак банкнот па паперніка разам са сваімі грашыма, не лічачы ih, разрэзаў кашалек, спаліў усё, што мог у попельніцы, а астатнія змыў ва ўнітаз.
  
  Ён уважліва агледзеў тканіна свайго паліто, кашулі і майкі. Вэб-кроў была ад эга ўласнай драпіны ад нажа. Ён спаласнуў майку і кашулю ў халоднай & nb і разарваў ih на шматкі, зняўшы этыкеткі з каўняром. Разгортваючы чыстую кашулю, ён пяшчотна і з шкадаваннем глядзеў на Х'юга, прывязанага да голага предплечью. Затым ён патэлефанаваў у офіс Мастэрс і замовіў машыну.
  
  Не варта адмаўляцца ад камзолы; Барнс, мае права спытаць пра гэта. Ён знайшоў атэлье далёка ад гатэля і папрасіў яе паправіць. Ён праехаў некалькі міль да Селусу, любуючыся сельскай мясцовасцю, і павярнуў назад, у бок горада. Шырокія гаі фруктовых дрэў выглядалі сапраўды гэтак жа, як часткі Каліфорніі, з доўгімі арашальнымі лініямі і гіганцкімі апырсквальнікамі, запрэжаных трактарамі. Аднойчы ён убачыў запрэжаную коньмі каляску з распыляльнікам і спыніўся штогод, як ёю кіруюць негры. Ён належыць ім, што ih гандаль асуджаны, як і зборшчыкі бавоўны ў Дыксі. Эга ўвагу прыцягнула дзіўнае дрэва, і ён выкарыстаў свой уласны даведнік, каб каму-эга - кандэлябр або гіганцкі багаткі.
  
  Барнс чакаў у вестыбюлі гатэля. Допыт быў дбайным, але ні да чаго не прывёў. Ён ведаў Сташа Фостэра? Як ён вярнуўся па офісу Тиллборна ў свой гатэль? - У колькі ён прыехаў? Ці ведаў ён каго-небудзь, хто належаў да палітычным партыям Зімбабвэ?
  
  Нік быў здзіўлены, таму што адзіны цалкам сумленны рэўматызму, які ён даў, быў у апошні лейцара. "Няма, яго так не думаю. А цяпер скажы мне - чаму пытанні?"
  
  "Сёння на чыгуначнай станцыі быў зарэзаны мужчына. Напрыклад, у той час, калі вы былі там".
  
  Нік здзіўлена паглядзеў. "Не - Роджэр? Аб няма ..."
  
  "Няма, няма. Чалавек, якога яе пытаўся, ці ведалі вы. Прыёмных".
  
  "Хочаце, каб апісаць эга?"
  
  Барнс зрабіў. Нік паціснуў плячыма. Барнс сышоў. Але Нік не дазваляў сабе захаплення. Гэта быў разумны чалавек.
  
  Ён вярнуў машыну Мастерсу і паляцеў DC-3 праз карыбскія астравы ў галоўны лагер у нацыянальным parque Ванки. Ён быў рады знайсці ў галоўным лагеры цалкам сучасны курорт. Менеджэр прыняў эга ў якасці аднаго па суправаджаюць тур Эдмана, якое павінна было прыбыць раніцай, і пасяліў эга ў камфартабельным шале з двума спальнямі - "зрабіць бясплатна на першае наведванне. ноч."
  
  Нік пачаў шанаваць эскорт-бізнес.
  
  Хоць Нік чытаў аб нацыянальным parque Ванки, ён быў уражаны. Ён ведаў, што эга пяці тысячах квадратных міль жыве сем тысяч сланоў, велізарныя статка буйвалаў, а таксама насарогі, зебры, жырафы, леапарды, антылопы ў бясконцым разнастайнасці і дзясяткі іншых відаў, якія ён нават не знайшоў час запомніць. Тым не менш, Main Camp быў настолькі камфартабельным, наколькі гэта было магчыма дзякуй прадуктам цывілізацыі, з узлётна-пасадачнай паласой, дзе CAA DC-3 сустракалі аўтамабілі апошняй мадэлі і незлічоныя мікрааўтобусы, паласатыя чорна-белыя, як механічныя зебры.
  
  Вяртаючыся да галоўнага доміка, ён убачыў Бруса Тодда, чалавека Яна Мастерса - "зорку футбола" - які стаяў ля ўваходу.
  
  Ён павітаўся з Нікам: "Прывітанне, я яе чуў, ты прыехаў. Падабаецца?"
  
  "Пышна. Мы абодва рана ..."
  
  "Я свайго роду перадавой выведнік. Правяраю пакоя, машыны і ўсё такое. Адчуваеш сябе на заходзе?"
  
  "Добрая ідэя." Яны прайшлі ў кактэйль-бар, два мускулістых маладых чалавека, якія прыцягвалі жаночыя вочы.
  
  Для віскі і газіроўкай цела Ніка паслабілася, але эга сэнс быў актыўным. Для Мастерса было лагічным паслаць "перадавога чалавека". Таксама было магчыма, нават верагодна, што атлет з Солсберы Тод быў звязаны з Джорджам Барнс і Родезийскими сіламі бяспекі. Вядома, Барнс разгледзеў б мэтазгодным на час прыставіць хвост да "Эндру Гранту"; ён быў галоўным падазраваным у дзіўнай смерці Фостэра.
  
  Ён падумаў пра тых вагонах, якія штодня адпраўляюцца па шахтавага комплексу THB. У накладных не будзе ніякага сэнсу. Магчыма, хром або нікелевая руды з золатам схаваныя ў любым вагоне, якую яны выберуць? Гэта было б разумна і практычна. Але вагоны? З іх павінна быць капае гэта рэчыва! Ён паспрабаваў успомніць транспортировочный аленка азбесту. Ён сумняваўся, што чытаў пра іх, таму што не мог ih ўспомніць.
  
  Штрафы - ха! У яго не было пэўнага меркавання з нагоды таго, што вакол іх правільна, а што няма, або па звязаных з гэтым палітычным пытаннях, але быў ужыты стары горкі факт: там, дзе ёсць дастаткова уцягнутых, уласных інтарэсаў астатнія правілы не дзейнічаюць.
  
  
  
  
  
  Верагодна, Уілсан, Мастэрс, Тод і іншыя дакладна ведалі, што робіць THB, і ўхвалялі гэта. Магчыма, нават атрымлівалі плату. Адно можна сказаць напэўна: у гэтай сітуацыі ён мог цалкам спадзявацца толькі на сябе. Усе астатнія былі падазраванымі.
  
  А забойцы, якіх павінен быў паслаць Юда, эфектыўныя сілы забойцаў, якіх ён мог адправіць па ўсёй Афрыцы? Гэта адпавядала мужчыну. Гэта азначала, што ў эга кішэні было больш грошай, і гэта дапамагло эму пазбавіцца ад мноства непажаданых ворагаў. Калі-небудзь эга найміты спатрэбяцца яшчэ больш. Калі-небудзь ... Ага, з новымі нацыстамі.
  
  Затым ён падумаў пра Бути, Джонсоне і ван Презе. Яны не падыходзілі пад шаблон. Вы не можаце сабе ўявіць, каб яны рухаліся толькі за грошы. Нацызм? Гэта сапраўды было не так. А місіс Райерсон? Такая жанчына, як яна магла атрымліваць асалоду ад добрай жыццём у Шарлоттсвилле - катацца на машынах, займацца грамадскімі справамі, ёю захапляліся, ўсюды запрашалі. Тым не менш, як і некалькі іншых агентаў AX, якіх ён сустрэў, яна ізалявалася тут. Калі дайшоў да гэтага, якая была яе ўласная матывацыя? АХ прапанаваў гэй, дваццаць тысяч у год для назірання ih аперацыямі па забеспячэнню бяспекі, але ён блукаў адкрыты басейн за меншыя грошы. Усё, што вы маглі б сказаць сабе, гэта тое, што вы хочаце, каб ваша унцыя vesa знаходзілася на правай баку вагаў. Добра, але хто сказаў, якая бок правы? Мужчына мог ...
  
  "... два вадапою паблізу - Ньямандхлову і Гувулала Панс", - казаў Тод. Нік ўважліва слухаў. "Вы можаце сядзець высока і глядзець, як жывёлы прыходзяць ўвечары на вадапой. Мы пойдзем туды заўтра. Дзяўчатам спадабаецца стинбок. Яны падобныя на дыснэеўскага Бэмбі".
  
  "Паказаць ih Тэдзі Нортвею", - сказаў Нік, і эга пацешыла ружовая афарбоўка загарэлай шыі Тодда. "Ці ёсць запасная машына, якую яе магу выкарыстоўваць?"
  
  "Наогул-то няма. У нас ёсць два ўласных седана, і мы выкарыстоўваем мікрааўтобусы з гідам для гасцей. Вы ж ведаеце, тут нельга ездзіць потым змяркання. І не выпускайце гасцей вакол машын. Гэта можа станавіцца трохі небяспечным з некаторым хатнім быдлам. Львы часам з'яўляюцца ў прайдах пятнаццаць або каля таго ".
  
  Нік схаваў сваё расчараванне. Яны былі менш, чым у сотні міль ад уласнасці THB. Дарога з гэтай боку не зусім даходзіла да яго, але ён здагадаўся, што там могуць быць маркіраваныя сцежкі, па якіх ён можа паставіць машыну або, калі неабходна, прайсці хады. У яго быў маленькі компас, противомоскитная сетка і пластыкавае понча, настолькі маленькае, што ўсе яны змясціліся ў кішэні. Эга маленькай карце было пяць гадоў, але сыдзе.
  
  Яны пайшлі ў сталовую і з'елі стэйкі каны, якія Нік знайшоў выдатнымі. Пазней яны танцавалі з вельмі добрымі дзяўчатамі, і Нік папрасіў прабачэння незадоўга да адзінаццаці. Незалежна ад таго, ці змог ён даследаваць THB з гэтага моманту, ён запаліў дастаткова запалаў, каб адна вакол невядомых выбуховых сіл можа вельмі хутка вызваліцца. Гэта было добрае час, каб заставацца ў форме.
  
  * * *
  
  Ён далучыўся да Брусу Тодду за раннім сняданкам, і яны праехалі чатырнаццаць міль да станцыі Детт. Доўгі бліскучы цягнік вывяргаў натоўп людзей, у тым ліку пяць ці шэсць турыстычных груп у дадатак да ih уласнай. Двум групам давялося чакаць машыны. Мастэрс паступіў мудра, паставіўшы свайго чалавека на месца. У іх былі два седаны, мікрааўтобус і універсал Volvo.
  
  Дзяўчынкі былі яркімі і зіхатлівымі, балбаталі пра свае прыгоды. Нік дапамог Гасу з багажом. "Плаўнае падарожжа?" - спытаў ён у старэйшага эскорту.
  
  "Яны шчаслівыя. Гэта асаблівы цягнік". Гусь хмыкнуў з цяжкай торбай. "Не тое каб не звычайныя ценымногие лепш, чым Penn Central!"
  
  Потым сытнага "ранняга чай" яны на тых жа машынах паехалі па бурнаму бунд. Кіраўніцтва-Wankie вёў маленькі паласаты аўтобус, і па просьбе мэнэджара, паколькі ў яго не было людзей, Гусь і Брус ўзялі седаны, а Нік, сеў за руль фургона Volvo. Яны спыняліся ў Кауше Пан, плаціны Мтоа, і некалькі разоў спыняліся на вузкай дарозе, каб паназіраць за статкамі дзічыны.
  
  Нік прызнаўся, што гэта было ўзрушаюча. Як толькі вы пакінулі Галоўны лагер, вы патрапілі ў іншы свет, суровы, прымітыўны, пагрозлівы і прыгожы. Ён абраў Бути, Рут Кроссман і Джанет Олсан для сваёй машыны, і эму падабалася кампанія. Дзяўчынкі выкарыстоўвалі сотні футаў кінастужкі на страусаў, бабуинах і ланях. Яны спачувальна застагналі, калі ўбачылі львоў, раздзіраючых тушу забітай зебры.
  
  Каля плаціны Чомпани над імі праляцеў верталётам, выглядаў не да месца. Гэта павінен быў быць пцірадактыля. Неўзабаве пасля гэтага маленькі караван сабраўся разам, падзяліўшы халоднае элю, якое Брус падрыхтаваў па партатыўнага халадзільніка, а затым, як гэта робяць турыстычныя групы, яны разышліся. Мікрааўтобус спыніўся, каб агледзець вялікае статак буйвалаў, пасажыры седана фатаграфавалі антылоп гну і, па ўгаворам дзяўчат *. Нік каціў павозку па доўгай звілістай пятлі дарогі, якая займаецца, можа праходзіць па ўзгорках Арызоны падчас сухога спрынт.
  
  Наперадзе, ля падножжа пагорка, ён убачыў грузавік, які спыніўся на скрыжаванні, дзе дарогі, калі ён памятаў карту, ответвлялись ў Ванки, Матетси і назад ў Галоўны лагер па іншым маршруце. Грузавік быў адзначаны вялікімі літарамі Wankie Research Project.
  
  
  
  
  Калі яны з'ехалі, ён убачыў, што фургон з панэлямі спыніўся ў двухстах футаў ўздоўж паўночна-усходняй дарогі. Маскіраваліся гэтак жа. Дзіўна - ён не заўважыў, як адміністрацыя парку наляпляе сваё імя на ўсё. Ім падабалася пакідаць ўражанне натуральнасці. Дзіўна.
  
  Ён запаволіўся. Па грузавіка выйшаў каржакаваты мужчына і махнуў чырвоным сцягам. Нік прыгадаў будаўнічыя новыя расейскія праекты, якія ён бачыў у Солсберы - там былі папераджальныя сцяжкі, але ў дадзены момант ён не мог прыгадаць, каб бачыў чырвоны. І зноў дзіўна.
  
  Ён фыркнуў, яго ноздры надзьмуліся, як у звяроў, навакольных ih ад паху незвычайнага, што можа азначаць небяспека. Ён прытармазіў, прыжмурыўся, паглядзеў на флагман, які каму-то абверг паведамленьні ў смі. Што? Выгадуеце бабуіны! Дакладнага падабенства на твар не было, за выключэннем высокіх чэрапа, але эга хада была малпай, пыху і ўсё ж пэўная просталінейнасць з сцягам. Рабочыя звяртаюцца з імі нядбайна, не як з вымпеламі на швейцарскіх сцягах.
  
  Нік зняў нагу з здзекаваннямі і націснуў на педаль газу.
  
  Бути, які сядзеў побач з ім, крыкнуў: "Гэй, Эндзі, бачыш сцяг?"
  
  Дарогі было недастаткова, каб прапусціць чалавека, нізкі абрыў абрываецца з аднаго боку, і грузавік блакаваў вузкі праход. Нік прыцэліўся ў яго, і пратрубіў у рог. Мужчына вар'яцка махнуў сцягам, затым адскочыў у бок, калі фурманка праляцела mimmo таго месца, дзе ён стаяў. На заднім сядзенні дзяўчыны ахнулі. Бути сказала высокім голасам: "Прывітанне, Эндзі!"
  
  Нік глядзеў на кабіну грузавіка, калі праязджаў mimmo. Кіроўца быў каржакаваты, панурым тыпам. Калі б вы выбралі норму для родезийца, ён бы ім не быў. Бледна-белай скуры, варожасць да чалавека. Нік мімаходам убачыў які сядзіць побач мужчыну, здзіўлены тым, што "Вольва" паскорылася, замест таго каб спыніцца. Кітаец! І хоць адзінае расфокусированное малюнак у файлах AX было няўдалым здымкам, ён мог быць Яе Калганом.
  
  Калі яны праехалі mimmo дастаўленага седан, задняя дзверы адчыніліся, і па nah пачаў вылазіць мужчына, цягнучы за сабой што-тое, што можа быць зброяй. Вольва праляцеў mimmo, перш чым ён змог апазнаць прадмет, але і ў руцэ, выйшла наперадзе, быў вялікі аўтамат. Несумненна.
  
  Жыццё ў Ніка пахаладзеў. Наперадзе было чвэрць мілі па звілістай дарозе да першага павароту і бяспекі. Дзяўчынкі! Ці яны страляюць?
  
  "Кладзіцеся, дзяўчынкі. На падлогу. Зараз жа!"
  
  Стрэлы! Oni-гаворыцца ў паведамленні.
  
  Стрэлы! Ён хваліліся карбюратар Volvo, ён высасывал бензін і ложы магутнасць без ваганняў. Ён думаў, што адзін вакол гэтых стрэлаў трапіў у машыну, але гэта можа быць эга ўяўленне або дарожная няроўнасць. Ён здагадаўся, што чалавек на маленькім грузавіку двойчы стрэліў, а затым выбраўся, каб прыцэліцца. Нік горача спадзяваўся, што ён дрэнны стрэлак.
  
  Стрэлы!
  
  На дарозе было трохі больш шырокае палатно, і Нік выкарыстаў яго, каб выратаваць машыну. Цяпер яны сапраўды імчаліся.
  
  Стрэлы! Слабей, але ад куль не ўцячы. Стрэлы!
  
  Магчыма, вырадак выкарыстаў сваю апошнюю кулю. Стрэл!
  
  "Вольва" праляцеў над правалам, як хлопчык, мчавшийся ў возера для свайго першага вясновага скачка.
  
  Руба-а-дзю-дзю-дзю. Нік ахнуў. Чалавек у кузаве пакінутага седан амела пісталет-кулямёт. Ён, павінна быць, ад сцяга дазволу на выкананне намацаў эга. Яны былі над узгоркам.
  
  Наперадзе быў доўгі звілісты спуск з папераджальным знакам ўнізе. Ён паскорыўся на паўдарогі, затым націснуў на здзекі. Павінна быць, яны робяць семдзесят пяць, але ён не змяніў факусоўку вачэй, каб глядзець на лічыльнік. Як хутка будзе каціцца гэты грузавік? Калі б ён быў добрым ці мадэрнізаваным, яны б сядзелі качкамі ў Volvo, калі б ён дагнаў. Вялікі грузавік пакуль не ўяўляў пагрозы.
  
  Вядома, вялікі грузавік не ўяўляў пагрозы, але Нік не мог гэтага ведаць. Гэта быў уласны дызайн Юды, з бранёй па пояс, рухавіком магутнасцю 460 конскіх сіл і буйнакалібернымі кулямётамі на носе і на карме з поўнымі 180 градусамі сектараў агню праз парты, звычайна схаваныя панэлямі.
  
  У эга стойках ляжалі аўтаматы, гранаты і вінтоўкі са снайперскімі прыцэламі. Але, як і танкі, якія Гітлер ўпершыню адправіўся ў Расію, ён быў па-чартоўску добры для гэтай працы. Было складана манеўраваць, і на вузкіх дарогах хуткасць не перавышала 50 міль у гадзіну, таму што павароты запавольвалі хуткасць. Volvo схаваўся з выгляду, перш чым гэты "танк" рушыў з месца.
  
  Іншая справа - хуткасць седана. Ён быў крутым, і кіроўца, полузлобно рычавший на Крола побач з ім, калі яны каціліся, быў гарачым хлопцам з конскімі сіламі. Ветравое шкло, паколькі яно было пазначана ў мясцовых каталогах запчастак, было па-майстэрску разбіваецца і замацавана на завесах, так што правую палову можна было скласці для дакладнага назірання наперад або выкарыстання ў якасці вокны для стральбы. Крол прысеў і адкрыў яго, трымаючы сваю Пісталет-кулямёт 44 часова перакінуўся праз плячо, затым падняў эга да адтуліны. Ён зрабіў некалькі стрэлаў па больш цяжкай Skoda, але пераключыўся на 7.92 у цеснаце. Як бы яно нам было, ён ганарыўся сваім уменнем звяртацца з аўтаматамі.
  
  Яны з ровам пераляцелі праз грудок на дарогу і спусціліся па схіле на спружынах. Усё, што яны бачылі ў "Вольва", - гэта воблака пылу і зьнікае форма. - Ідзі, - раўнуў Крол. "Я буду трымаць агонь, пакуль мы ih не наакроем".
  
  Кіроўцам быў круты гарадской харват, які назваў сябе Блохом затым далучэння да немцаў, калі эму было шаснаццаць.
  
  
  
  
  
  У маладосці ён ці няма, але ў яго была такая жорсткая рэпутацыю ў пераследзе ўласнага народа, што ён адступіў са сваімі сябрамі па Вермахту да самага Берліна. Разумны, ён выжыў. Ён быў добрым кіроўцам і спрытна кіраваў фарсіраваным аўтамабілем. Яны праляцелі ўніз па схіле, плаўна згарнулі ў кут і абагналі "Вольва" па доўгай прамой прамой, якая займаецца вяла да лініі няроўных пагоркаў.
  
  "Мы ih зловім", - упэўнена сказаў Блыха. "У нас ёсць хуткасць".
  
  У Ніка была такая ж думка, - яны нас зловяць. Ён доўга сачыў за падачай седан у люстэрка задняга выгляду, калі ён выслізнуў вакол павароту, злёгку павярнуўся, выпростваючыся, і набірае хуткасць, як вялікая лупіў вочы. Там быў дасведчаны кіроўца і вельмі добры рухавік - " супраць Volvo з дасведчаным кіроўцам і добрым стандартным рухавіком. Вынік быў прадказальны. Ён выкарыстаў усе свае навыкі і смеласць, каб захаваць кожны цаля, якая раздзяляла дзве машыны, які цяпер складаў менш за чвэрць мілі.
  
  Дарога пралягала праз карычнева-пяшчаны, змя-зялёны ландшафт, агінаючы абрывы, агінаючы сухія вадацёкі, перасякаючы або пятляючы пагоркі. Гэта ўжо не сучасная дарога, хоць яна добра дагледжаная і прыдатная да эксплуатацыі. На імгненне Ніку здалося, што ён быў тут раней, і потым ён зразумеў, чаму. Мясцовасць і становішча былі копіяй сцэн пагоні, якія эму падабаліся ў дзяцінстве ў серыялах. Ih звычайна рабілі ў Каліфорніі, на галасаванне так вось, у сельскай мясцовасці.
  
  Цяпер ён выдатна адчуваў Volvo. Ён пераскочыў ёю праз каменны мост і зрабіў лёгкі слізгальны паказальнікаў направа, які выкарыстаў усе ўчасткі дарогі, каб не страціць хуткасць больш, чым гэта было неабходна. Напрыклад, на наступным павароце ён мінуў адзін па мікрааўтобусаў. Ён спадзяваўся, што седан сустрэне эга на мосце, і затрымае яго.
  
  Бути, як заўважыў і ацаніў Нік, трымала дзяўчынак у цішыні, але цяпер, калі яны схаваліся праз поля зроку праследавацеляў, Джанет Олсан адкрылася. "Містэр Грант! Што здарылася? Яны сапраўды стралялі ў нас?"
  
  На імгненне Нік падумаў было сказаць ім, што ўсё гэта частка забаў у parque, напрыклад, фальшывыя рабавання дыліжансаў і чыгуначных цягнікоў на атракцыёнах "памежнага мястэчка", але потым перадумаў. Яны павінны ведаць, што гэта сур'ёзна, каб яны маглі прыгнуцца або ўцячы.
  
  "Бандыты", - сказаў ён, што было досыць блізка.
  
  "Што ж, будзь праклятая яе, - сказала Рут Кроссман без дрыжыкаў у сваім роўным голасе. Толькі лаянка, якое звычайна яна ніколі б не выкарыстала, выдавала яе хваляванне. "Дужая дзеўка, - падумаў Нік.
  
  "Ці можа гэта быць часткай рэвалюцыі?" - спытаў Бути.
  
  "Вядома", - сказаў Нік. "Рана ці позна яна з'явіцца паўсюль, але мне шкада нас, калі гэта адбудзецца раней".
  
  "Гэта было так... запланавана", - сказаў Бути.
  
  "Добра спланавана, усяго некалькі дзірак. На шчасце, мы знайшлі некаторыя".
  
  "Як вы здагадаліся, што гэта падробкі?"
  
  "Гэтыя грузавікі былі занадта размалёваныя. Вялікія знакі. Сцяг. Усё так метадычна і лагічна. І вы заўважылі, як гэты хлопец звяртаўся з сцягам? Як быццам ён вёў парад, а не працаваў у гарачы дзень".
  
  Джанет сказала ззаду: "Ну няма ў поле зроку".
  
  "Гэты аўтобус мог запаволіць ih ля моста", - адказаў Нік. "Вы ўбачыце ih ў наступны раз. Наперадзе каля пяцідзесяці міль па гэтай дарозе, і я не шукаю асаблівай дапамогі. Гусь і Брус былі занадта далёка ад нас, каб зразумець, што адбылося".
  
  Ён прамчаўся mimmo джып, мірна катившегося у ih кірунку, у якім знаходзілася пажылая пара. Яны прарваліся праз вузкае цясніну і апынуліся на шырокай бясплоднай раўніне, акружанай пагоркамі. Дно невялікі даліны было запэцкана закінутымі вугальнымі выработками, падобнымі на маркотныя раёны шахт Каларада да таго, як зноў вырасла лістота.
  
  "Што ... што мы будзем рабіць?" - нясмела спытала Джанет. "Маўчы, няхай водзіць, і думае", - загадала Бути.
  
  Нік быў за гэта ўдзячны. У яго была Вільгельміны і чатырнаццаць патронаў. Пластык і засцерагальнікі былі ў яго пад поясам, але гэта запатрабавала часу, і прыдатнага месца, і ён не мог разлічваць нам на што.
  
  Некалькі старых бакавых дарог давалі магчымасць аб'ехаць і атакаваць, але з пісталетам супраць аўтаматаў і дзяўчат у машыне гэтага не было. Грузавік яшчэ не выехаў у даліну; ih, павінна быць, прытармазілі на мосце. Ён расшпіліў рэмень і зашпіліў шырынку.
  
  Гэта - з'едліва заўважыла Бути з лёгкай дрыготкай у словах: "Пагаворым аб часе і месцы!"
  
  Нік усміхнуўся. Ён нацягнуў плоскі рэмень, колер хакі, расшпіліў эга і выцягнуў. "Вазьмі гэта. Добі. Зазірні ў кішэні побач з спражкай. Знайдзі плоскі чорны прадмет, падобны на пластык".
  
  "У мяне ёсць адзін. Што гэта?"
  
  "Выбуханебяспечна. У нас можа не быць шанец выкарыстоўваць эга, але давайце будзем гатовыя. Цяпер ідзіце да кішэні, у якім няма чорнага блока. Вы знойдзеце некалькі ачышчальнікаў для труб. Дайце ih мне".
  
  Яна падпарадкавалася. Ён намацаў пальцамі "трубачку" без кантрольнай ручкі на канцы, канавы, электрычныя термодетонаторы ад бомбы.
  
  
  
  
  
  Ён абраў засцерагальнік. "Закласці астатняе-назад". Яна зрабіла. "Вазьмі гэтую і нащупай пальцамі краю блока, каб знайсці маленькую васковую кроплю. Калі прыгледзецца, яна закрывае адтуліну".
  
  "Зразумела"
  
  "Уторкніце нітка гэтай дроту ў адтуліну. Пранік у воск. Асцярожна, не згінайце дрот, у адваротным выпадку вы можаце яе сапсаваць".
  
  Ён не мог глядзець, дарога пятляла праз старыя шахтавыя паліцы. Яна сказала: "Зразумела. Прайшло амаль цаля".
  
  "На самай справе. Там вечка. Воск павінен быў прадухіліць трапленне іскры. Не паліце, дзяўчынкі".
  
  Усе яны запэўнівалі яго, што нікацін быў ih апошняй думкай адкрыта цяпер.
  
  Нік праклінаў той факт, што яны ехалі занадта хутка, каб спыніцца, калі яны праляталі mimmo струхлелых будынкаў, якія адпавядалі эга мэтаў. Яны былі розных па памеры і форме, мелі вокны і да іх можна было дабрацца па некалькіх жвіровых дарогах. Затым яны ўпалі ў невялікую западзіну з прагінам і нахілам крыніц, мінулі злавесны басейн з жоўта-зялёнай вадой і ўзляцелі ў яшчэ адну частку старых шахтавых дзындраў.
  
  Наперадзе былі яшчэ будынка. Нік сказаў: "Мы павінны рызыкнуць. Яе, падыходжу да будынка. Калі ёй, кажу вам ісці, ідзіце! Усе зразумелі?"
  
  Ён здагадаўся, што гэтыя натужные задушлівыя гукі азначаюць "так". Неразумная хуткасць і рэалізацыі дасягнулі ih ўяўлення. Праз пяцьдзесят міль разаўецца жах. Ён убачыў, як грузавік заехаў у даліну, а жук урэзаўся ў бясплодны і засушлівы пейзаж. Гэта было прыкладна ў паўмілі. Ён дражнілі, джеб-джеб-жым ...
  
  Шырокая бакавая дарога, верагодна, выезд для грузавіка, вяла да наступнай групе будынкаў. Ён урэзаўся ў яго і выехаў на дзвесце ярдаў да будынкам. Грузавіку не складзе працы прытрымлівацца за ih воблакам пылу.
  
  Першымі пабудовамі былі склады, офісы і крамы.
  
  Ён меркаваў, што ў даўніну гэты пасёлак павінен быў быць аўтаномным - ih было каля дваццаці. Ён зноў затармазіў на тым, што выглядала як закінутая вуліца горада-прывід, дзе шмат будынкаў, і спыніўся ля таго, што можа быць крамай. Ён крыкнуў: "Давай!"
  
  Ён пабег у бок будынка, знайшоў акно, моцна стукнуўшы па шкле, счищая аскепкі з рамы, як мог.
  
  "Ўнутр!" Ён падняў Рут Кроссман праз адтуліну, затым двух іншых. "Трымайся далей ад ih вачэй. Схавайся, калі знойдзеш месца".
  
  Ён пабег назад да "Вольва" і праехаў праз пасёлак, запавольваючы рух, праходзячы шэраг за шэрагам аднастайных катэджаў, несумненна, калі-то белых кварталаў рабочых. У тубыльцаў быў бы ўчастак у зарасніках хацін з саламянымі стрэхамі. Калі дарога пачала паварочваць, ён спыніўся, азірнуўся. Грузавік павярнуў з галоўнай дарогі і набіраў хуткасць у эга бок.
  
  Ён чакаў, я хачу, каб у яго было чым ўмацаваць задняе сядзенне - і пара гэта зрабіць. Нават некалькі цюкоў бавоўны або сене, паменшаць сверб у спіне. Пераканаўшыся, што яны эга заўважылі, ён пайшоў па дарозе, якая вядзе ўверх па пакручастым схіле да таго, што, павінна быць, было працамі; гэта было падобна на штучны пагорак з невялікім вадаёмам і шахтай наверсе.
  
  Ломанная лінія іржавых вузкакалейных шляхоў ішла паралельна дарозе, перасякаючы яе некалькі разоў. Ён дасягнуў вяршыні штучнага ўзгорка і хмыкнуў. Адзіны шлях уніз быў тым шляхам, якім ён прыйшоў. Гэта было добра, гэта зрабіла б ih самаўпэўненым. Яны вырашылі, што ён у іх, але ён упадзе са сваім шчытом ці на nen. Ён ухмыльнуўся, або падумаў, што эга грымасу была ухмылкай. Падобныя думкі ўтрымлівалі вас ад дрыжыкаў, ўяўлення, што можа здарыцца, або з холаду ў жываце.
  
  Ён зароў паўкругам вакол будынкаў і знайшоў тое, што гатэль, - трывалае маленькае прадаўгаваты будынак побач з вадой. Яно выглядала адзінокім, разбураным, але цвёрдым і моцным - прадаўгаваты будынак без вокнаў даўжынёй каля трыццаці футаў. Ён спадзяваўся, што эга дах такая ж трывалая, як і сцены. Яно было зроблены па ацынкаванага прасы.
  
  "Вольва" пад'ехалі на двух колах, калі ён павярнуў эга вакол шэрай сцяны; па-за ih поля зроку, спыніўся. Ён выскачыў, закат на дах машыны і на дах будынка, рухаючыся з нізкім сілуэтам, як цмок. Цяпер - калі б гэтыя двое былі верныя сваім трэніровак! І калі б ih было не больш двух ... Магчыма, за спіной хаваўся яшчэ адзін мужчына, але ён у гэтым сумняваўся.
  
  Ён ляжаў ривненской. Вы ніколі не парушалі лінію гарызонту ў такім месцы, і вы не прайшлі праз гэта. Ён пачуў, як грузавік выехаў на плато і павольна. Яны будуць глядзець на воблака пылу, якое заканчвалася на апошнім крутым павароце Volvo. Ён пачуў, як грузавік набліжаецца, і запавольвае ход. Ён досталь, пачак запалак, трымаў пластык напагатове, засцерагальнік быў гарызантальным. Адчуў сябе лепш, сціснуўшы рукой Вильгельмину.
  
  Яны спыніліся. Ён здагадаўся, што яны былі ў двухстах футах ад хаціны. Ён пачуў, як адчыніліся дзверы. "Ўніз", - пачуўся завуаляваны голас.
  
  Так, падумаў Нік, ідзі сваім узоры.
  
  Адкрылася яшчэ адна дзверы, але ні адна не зачыніліся. Гэтыя хлопчыкі былі дакладнымі работнікамі. Ён пачуў тупат нага, па жвіры, рык, падобнае на "Фланкен".
  
  Запалы былі двенадцатисекундными кнотамі, Запальвайце ці адымаюць два ў залежнасці ад таго, наколькі акуратна вы запалілі нітка.
  
  
  
  
  
  Рыпанне запалкі абсурдна, жудасна гучна. Нік запаліў кнот - цяпер ён будзе гарэць нават у шторм або пад вадой - і стаў на калені.
  
  Эга складаць даляр ўпала. Эга вушы выдавалі эга, грузавік знаходзіўся на адлегласці не менш за трыста футаў. Двое мужчын выходзілі з яго, каб абыйсці будынак з абодвух бакоў. Яны былі сканцэнтраваны на кутах наперадзе, але не настолькі, каб не глядзець на гарызонт. Ён убачыў, як " пісталет-кулямёт, які трымаў мужчына злева ад яго, падняўся ўверх. Нік перадумаў, шпурнуў пластык у пераноску для пісталета і з рыкам зваліўся з горкім грукатам, нібы якія ірвуцца тканіна. Ён пачуў крык. Дзевяць дзесяць-адзінаццаць-дванаццаць-бум!
  
  У яго не было ілюзій. Маленькая бомба была магутнай, але, калі пашанцуе, яна падзейнічае. Прабраўшыся па даху да кропкі, якая знаходзіцца далёка ад таго месца, дзе ён толькі што з'явіўся, ён выглянуў праз край.
  
  Чалавек, які нёс MP 44, упаў, курчыўся і стагнаў, масіўнае зброю было ў пяці футах наперадзе яго. Відавочна, ён спрабаваў бегчы направа, і бомба выбухнула ззаду яго. Ён не выглядаў моцна пашкоджаным. Нік спадзяваўся, што ён быў досыць узрушаны, каб заставацца ашаломленым на працягу некалькіх хвіліна; цяпер эга турбаваў іншы мужчына. Эга нідзе не было відаць.
  
  Нік папоўз наперад, нічога не ўбачыў. Іншы, павінна быць, перайшоў на бок новабудоўляў. Вы можаце пачакаць ці вы можаце пераехаць. Нік рухаўся так хутка і ціха, як толькі мог. Ён плюхнуўся на наступны вобад, з гэта боку, куды накіроўваўся стрэлак. Як ён і меркаваў - нічога. Ён пабег да задняга краю даху, прыставіўшы да яму Вильгельмину адначасова са сваёй галавой. Чорная пакрытая шнарамі ўсёй тэрыторыі гатэля, а была пустая.
  
  Небяспечна! Да гэтага моманту гэты чалавек будзе паўзці па стогны, магчыма, павярнуўшы ў далёкі кут. Ён падышоў да пярэдняга куце і выглянуў. Ён памыліўся.
  
  Калі Блыха ўбачыў форму галавы на даху і разрывающуюся гранату, якая ляціць да яму і Кролу, ён ірвануўся наперад. Правільная тактыка; сыходзіце, залазьце пад ваду і сядайце - калі вы не можаце выпусціць свой шлем на бомбу. Выбух быў на здзіўленне магутным нават на вышыні васьмідзесяці футаў. Гэта ўзрушыла эга да таха зубоў.
  
  Замест таго каб ісці ўздоўж сцяны, ён прысеў на кукішкі ў яе цэнтры, гледзячы налева-направа ўверх. Налева-направа-уверх. Ён падняў вочы, калі Нік паглядзеў на яго, - на імгненне кожны мужчына глядзеў у твар, якое ніколі не забудзе.
  
  У Блыха ў правай руцэ балансаваў маўзер, і ён добра з ім звяртаўся, але ўсё ж быў злёгку ашаломлены, і нават калі б гэта было не так, вынік не мог быць сумніўным. Нік стрэліў з імгненнымі рэфлексамі спартсмена і навыкамі дзясяткаў тысяч стрэлаў, гарэў павольным, скорострельным і ў любой пазіцыі, у тым ліку свешивание над дахамі. Ён абраў лязом на вздернутом носе Блыха, куды прызямліцца лупіў вочы, а девятимиллиметровая лупіў вочы прамахнулася на чвэрць цалі. Гэта адкрыла эга патыліцу.
  
  Нават нягледзячы на ўдар, Блыха ўпаў наперад, як звычайна робяць мужчыны, і Нік убачыў разяўленую рану. Гэта было непрыемнае відовішча. Ён саскочыў з даху і пабег за вугал будынка - асцярожна - і выявіў, што Крол ў шоку, але пацягнуўся за сваім зброяй. Нік падбег і падняў яго. Крол ўтаропіўся на яго, яго рот працаваў, вакол кутка rta і аднаго вочы цякла кроў.
  
  "Хто ты?" - запытаўся Нік. Часам яны размаўляюць у шоку. Крол не зрабіў гэтага.
  
  Нік хутка абшукаў яго, не знайшоўшы іншага зброі. У кашальку вакол скуры алігатара не было нічога, акрамя грошай. Ён хутка вярнуўся да мёртвага. У яго было толькі правы кіроўцы, выдадзеныя Джону Блэйк. Нік сказаў трупа: "Ты не падобны на Джона Блэйка".
  
  Несучы маўзер, ён падышоў да грузавіка. Падобна, ён не пацярпеў ад выбуху. Ён адкрыў капот, адшпіліў вечка размеркавальніка і заклаў эга ў хвіліну. У задняй частцы ён знайшоў яшчэ адзін пісталет-кулямёт і металічны скрыню з васьмю крамамі, і па меншай меры двума сотнямі дадатковых патронаў. Ён узяў два крамы, не разумеючы, чаму там не было больш зброі. Юда быў вядомы сваёй любоўю да найвышэйшай агнявой моцы.
  
  Ён паклаў пісталеты на задні сэкс Volvo і скаціўся з гары. Эму давялося двойчы пастукаць, перш чым дзяўчыны з'явіліся ў акне. "Мы чулі стрэлы", - сказаў Бути высокім голасам. Яна сглотнула і панізіла тон. "З табой усё добра?"
  
  "Вядома." Ён дапамог ім. "Нашы сябры ў маленькім грузавічку больш нас не патурбаваць. Давай выберамся адсюль, пакуль не з'явіўся вялікі".
  
  На руцэ ў Джанет Олсан была невялікая драпіна ад асколка шкла. "Трымайце гэта ў чысціні, пакуль мы не атрымаем што-небудзь вакол медыкаментаў", - загадаў Нік. "Тут можна злавіць ўсе, што заўгодна".
  
  Эга ўвагу прыцягнуў гудзіць лопат, у небе. З паўднёва-усходу, адкуль яны прыйшлі, з'явіўся верталётам, які плыве па дарозе, як пчала-выведнік. Нік падумаў: "Аб няма! Не тое каб, - і ў пяцідзесяці мілях ад усяго з гэтымі дзяўчатамі!
  
  Віхор заўважыў ih, пераляцеў і працягнуў завісаць каля грузавіка, моўчкі стаяў на плато. "Паехалі!" - сказаў Нік.
  
  Калі яны выйшлі на галоўную дарогу, вялікі грузавік выехаў праз цясніны ў канцы даліны.
  
  
  
  
  Нік мог уявіць сабе двухбаковы размова па радыё, калі верталётам апісваў сцэну, спыняючыся, каб углядацца ў цела "Джона Блэйка". Як толькі вырашылі ...
  
  Нік панёсся да "Вольва" на паўночна-ўсход. Яны вырашылі. З далекай дыстанцыі па іх стрэліў грузавік. Падобна на пятьдесятый калібр, але, мабыць, грузавік быў еўрапейскім цяжкавагавіком.
  
  З уздыхам палёгкі Нік круціў "Вольва" у паваротах, якія вядуць да адхону. Вялікая траса не паказала хуткасць - толькі агнявую моц.
  
  З іншага боку, дегковой аўтамабіль даў ім усю неабходную хуткасць!
  
  
  Кіраўнік восьмая
  
  
  Volvo імчаўся да вяршыні першай горы, як мыш у лабірынце з ежай на канцы. Па шляху яны мінулі турыстычны караван вакол чатырох аўтамабіляў. Нік спадзяваўся, што ну тыпу часова астудзіць хлопцаў у верталёце, асабліва калі яны нясуць баявое ўзбраенне. Гэта была маленькая двухмесная птушка французскай вытворчасці, але добрага сучаснага зброі не так, нібыта, і шмат.
  
  На вяршыні ўхілу дарога ўецца ў канца абрыву з назіральнай пляцоўкай для паркоўкі. Яна была пустая. Нік пад'ехаў да краю. Грузавік малоў ўпарта да пагоркаў, проста праходзячы тур аўтамабіляў. Да здзіўлення Ніка, верталётам знік на ўсходзе.
  
  Ён разгледзеў рашэнні. Ім трэба было паліва; яны збіраліся атрымаць вечка размеркавальніка, каб павезці грузавік і кузаў адтуль; яны кружылі і ўсталёўвалі перад ім блокпост, змяшчаючы эга паміж ім і вялікім грузавіком. Або ўсе гэтыя прычыны? Адно можна сказаць напэўна: цяпер ён быў супраць Юды. Ён узяў на сябе цэлую арганізацыю.
  
  Да дзяўчынкам прыходзіла спакой, а гэта азначала пытанні. Ён адказваў ім так, як думалі лепшым, і хутка паехаў да заходняга выхаду па гіганцкага лясной запаведніка. Калі ласка - няхай на шляху не будзе будаўнічых блока!
  
  "Як вы думаеце, уся краіна ў бядзе?" - спытала Джанет. "Я маю на ўвазе, як В'етнам і ўсе гэтыя афрыканскія краіны? Сапраўдная рэвалюцыя?"
  
  "Краіна ў бядзе, - адказаў Нік, - але я думаю, што мы заблыталіся ў нашай асаблівай долі. Можа быць, бандыты. Можа, рэвалюцыянеры. Можа быць, яны ведаюць, што ў сустрэнуць вашых бацькоў ёсць грошы, і хочуць вас выкрасці".
  
  "Ха!" Бути чмыхнула і скептычна паглядзеў на яго, але яна не ўмяшалася.
  
  "Падзяліцеся сваімі ідэямі", - ласкава сказаў Нік.
  
  "Я не ўпэўненая. Але калі суправаджалы тур носіць з сабой пісталет, і, магчыма, гэта была бомба, якая займаецца была ў вас там, мы чулі - добра!"
  
  "Амаль гэтак жа дрэнна, як калі б адна па сустрэнуць вашых дзяўчынак несла грошы або паведамленні паўстанцам, а?"
  
  Бути заткнулась.
  
  Рут Кроссман спакойна сказала: "я думаю, гэта выдатна, захапляльна".
  
  Нік ехаў больш за гадзіну. Яны мінулі Зимпа Пан, гару Сунтичи і плаціну Чонба. Машыны і мікрааўтобусы праязджалі mimmo ў іх час ад часу, але Нік ведаў, што, калі ён не сустрэне армейскі або паліцэйскі патруль, ён павінен трымаць мірных жыхароў далей ад гэтага бязладзіцы. І калі ён сустрэне не той патруль, і яны будуць палітычна або фінансава звязаны з мафіяй THB, гэта можа быць фатальным. Была і іншая праблема - Юда быў схільны рыхтаваць невялікія атрады ў форму мясцовых уладаў. Аднойчы ён арганізаваў цэлы бразільскі паліцэйскі пост для рабавання, якое прайшло гладка. Нік не бачыў сябе тым, што ідуць у абдымкі якога-небудзь узброенага атрада без дбайнай папярэдняй праверкі дакументаў.
  
  Дарога вяла ўверх, пакідаючы за сабой дзіўныя, напалову бясплодныя, напалову джунглі даліны запаведніка, і яны падняліся на грэбень, па якім пралягалі чыгунка, і шаша паміж Булавайо і вадаспадам Вікторыя. Нік спыніўся на заправачнай станцыі, у невялікім пасёлку, затаща "Вольва" пад дах, падобную на рамаду, над бензакалонкі.
  
  Некалькі белых мужчын панура глядзелі на дарогу. Яны выглядалі нервовымі.
  
  Дзяўчынкі ўвайшлі ў будынак, і высокі загарэлы служыцель прамармытаў Ніку: "Ты ідзеш назад ў галоўны лагер?"
  
  "Так", - адказаў Нік. Ён быў збянтэжаны, шчырай манерай звычайна адкрытых і сардэчных родезийцев.
  
  "Не варта трывожыць дам, але мы чакаем невялікіх непрыемнасцяў. Некаторыя партызаны дзейнічалі на поўдзень ад Себунгве. Яе, мяркую, яны спадзяюцца перарэзаць чыгунку. Яны забілі чатырох салдат у некалькіх мілях ад Любимби. нядрэнна было б зараз вярнуцца ў галоўны лагер ".
  
  "Дзякуй", - адказаў Нік. "Я не ведаў, што паўстанцы пранікаюць так далёка. У апошні раз яе чуў, як вашы хлопчыкі і дапамагалі ім паўднёваафрыканцы трымалі сітуацыю пад кантролем. Ёй так разумею, яны забілі сотню паўстанцаў".
  
  Мужчына скончыў запраўляць бак і паківаў галавой. "У нас ёсць праблемы, аб якіх мы не гаворым. За шэсць месяцаў у нас было чатыры тысячы чалавек на поўдзень ад Замбезі. Яны знаходзяць падземныя лагера і ўсё такое. У нас не хапае бензіну для пастаяннага паветранага патрулявання. "Ён паляпаў па "Вольва". "Мы ўсё яшчэ накачиваем ih для турыстычнага бізнесу, але я не ведаю, як доўга яны будуць працягваць гэта рабіць. Янкі, ці не так?"
  
  "Так".
  
  "Вы ведаеце. У вас ёсць свае дзеянні ў Місісіпі і - давайце паглядзім - у Джорджыі, ці не так?" Ён падміргнуў з сумнай інтымнасць. "Вы робіце шмат добрага, але да чаго гэта прывядзе?"
  
  Нік заплаціў эму. "Дзе, сапраўды. Які самы кароткі шлях да Галоўнага лагера?"
  
  "Шэсць міль, там па трасе. Павярніце прама.
  
  
  
  Прыкладна сорак міль па знаках. Потым яшчэ два чалавекі ў хатніх знакаў. Не могуць прапусціць. "
  
  Дзяўчынкі вярнуліся, і Нік рушыў услед ўказанням мужчыны.
  
  Ih прыпынак для дазапраўкі заняла каля васьмі хвіліна. Ён не бачыў ніякіх прыкмет вялікага грузавіка на працягу гадзіны. Калі ён усё яшчэ ішоў за імі, ён быў далёка ззаду. Ён задаваўся пытаннем, чаму верталётам не вярнуўся, каб выведаць ih. Яны пераадольваюць шэсць міль, і дасягнулі шырокай дарогі з цвёрдым пакрыццём. Яны праехалі каля двух міль, калі пачалі праязджаць вайсковы канвой, які накіроўваўся на захад. Нік ацаніў гэта як батальён з цяжкай тэхнікай, пакінутай дома. Ён быў вывастраны для вядзення вайны ў джунглях. Ён думаў. Поспехі, яна вам спатрэбіцца.
  
  Бути сказаў: "Чаму б табе не спыніць афіцэра і не расказаць эму, што з намі здарылася?"
  
  Нік патлумачыў свае прычыны, не дадаўшы, што ён спадзяваўся, што Юда выдаліў рэшткі "Джона Блэйка". Доўгае тлумачэнне таго, што здарылася, было б нязручна.
  
  "Прыемна бачыць, што салдаты праходзяць mimmo", - сказала Джанет. "Цяжка ўспомніць, што некаторыя вакол іх могуць быць супраць нас".
  
  "На самай дэла не супраць нас", - паправіў Нік. "Толькі не з намі".
  
  "Яна сапраўды глядзіць на гэтых прыгожых мужчын", - сказала Рут. "Некаторыя вакол іх прыемныя. Глядзі - ёсць толькі малюнак Чарлтона Хестона".
  
  Нік не глядзеў. Ён быў заняты наглядам за плямкай ў небе, якія рухаліся за маленькай калонай. Вядома, як толькі праляцеў апошні бронетранспарцёр, плямка вырасла ў памерах. Праз некалькі хвілін ён падышоў досыць блізка, каб яго можна было даведацца. Ih стары яшчэ, верталетам з двума людзьмі, які пакінуў ih ў даліне.
  
  "Гэта зноў oni", - амаль шчасліва сказала Рут. "Хіба гэта не цікава?"
  
  "Ах, як выдатна, чувак", - пагадзілася Бути, але ты ведаў, што яна гэтага не амелы на ўвазе.
  
  Нік сказаў: "Яны занадта мілыя, там, наверсе. Можа, мы ih страсянем?"
  
  "Ідзем", - сказала Рут.
  
  "Даеш ім пекла!" - гыркнула Джанет.
  
  "Як ты ih встряхнешь?" - спытаў Бути.
  
  "Голас ўбачыш", - паабяцаў Нік. "Калі яны папросяць аб гэтым".
  
  Яны прасілі аб гэтым. Калі "Вольва" праязджаў адкрыты, бязлюдны ўчастак бруднага сухога бунгу, віхор абрынуўся на кіроўчую бок машыны. Ім хацелася бліжэй або буйным планам. Нік дазволіў верталёту асесці, затым націснуў на здзекі і крыкнуў: "Выходзьце, і апускайцеся з правага боку!"
  
  Дзяўчынкі да гэтага прызвычаіліся. Яны караскаліся і вжались ў зямлю, як баявая каманда. Нік адчыніў заднюю дзверы, схапіў пісталет-кулямёт, зрэзаў засцерагальнік і зрабіў брую свінцу за верталётам, які на поўнай магутнасці накіраваўся ў бок. Далёкасць была вялікай, але табе можа пашанцаваць.
  
  "Зноў," сказаў ён. "Паехалі, каманда!"
  
  "Навучыце мяне карыстацца адной вакол гэтых рэчаў", - сказала Рут.
  
  "Калі ў нас будзе магчымасць", - згадзіўся Нік.
  
  Верталёт ляцеў наперадзе іх, у гарачым дарагі, як поджидающий сцярвятнік. Нік праехаў каля дваццаці міль, гатовы спыніцца і стрэліць па самалёце, калі ён яшчэ наблізіцца. Гэта было не так. Яны праехалі некалькі бакавых дарог, але ён не адважыўся пайсці нам па адной. Тупік з грузавіком, які заязджаў за імі, быў бы фатальным. Далёка наперадзе ён убачыў чорную пляму на абочыне дарогі, і эга настрой ўпала. Калі ён змог убачыць гэта больш выразна, ён моўчкі пакляўся сабе. Прыпаркаваная машына, вялікая. Ён спыніўся, пачаў разгортвацца ў зваротным кірунку і спыніўся. У прыпаркаваную машыну скокнуў мужчына, і яна рушыла да іх. Ён стрэліў у Volvo. Дзве мілі таму, калі ззаду іх імчаўся дзіўны аўтамабіль, ён дабраўся да адзначанай ім бакавой дарогі і заехаў у нах. Машына рушыла ўслед за ім.
  
  Бути сказаў: "Яны выйграюць".
  
  "Глядзі на іх", - загадаў Нік.
  
  Пагоня пакрыла шэсць ці сем міль. Вялікі седан набліжацца не спяшаўся. Гэта эга турбавала. Заганялі ih ў тупік або ў кусты. Краіна стала больш пагорыстай, з вузкімі мастамі праз сухія вадацёкі. Ён асцярожна выбраў адну і спыніўся на однополосном мосце, калі праследавацеляў не было відаць.
  
  "Уверх і ўніз ў рэчышча ручая", - сказаў ён. Цяпер у іх гэта атрымлівалася вельмі добра. Ён шталь чакаць у яры, выкарыстоўваючы эга, як траншэю. Кіроўца седана ўбачыў машыну "Вольва" і спыніўся па-за дасяжнасці, а затым вельмі павольна рушыў наперад. Нік чакаў, гледзячы скрозь пучок травы.
  
  Надышоў момант! Ён стрэліў кароткімі малымі чэргамі, убачыў, як спусцілася шына. Вакол машыны вываліліся трое мужчын, двое вакол іх былі ўзброены доўгімі стрэльбамі. Яны ўпалі на зямлю. Трапныя кулі патрапілі ў Volvo. Для Ніка гэтага было дастаткова. Ён падняў, мала, і з вялікага адлегласці стрэліў у іх кароткімі чэргамі.
  
  Яны знайшлі эга пазіцыю. Лупіў вочы вялікага калібра разарвала жвір ў пяці футах справа ад яго. Добрыя стрэлы, магутнае зброю. Ён знік праз поля зроку і змяніў крамы. Свінец колотился і грымеў па яе грэбені над галавой. Дзяўчаты сядзелі адкрытымі пад ім. Ён перамясціўся на дваццаць футаў налева і зноў паглядзеў праз край. Выдатна, што яны былі выстаўлены пад гэтым вуглом. Верталётам грымеў чэргамі па шосты стрэлаў, разносячы пясок па машынам і людзям. Гэта быў не эга дзень. Шкло разбілася ўшчэнт, але ўсе трое пабеглі назад па дарозе, хаваючыся ад іх.
  
  "Ды добра, - сказаў ён. "Падпісвайцеся на мяне."
  
  Ён хутка павёў дзяўчат па сухому ручая.
  
  
  
  
  
  Яны беглі, як назаўсёды, яны рассыпаліся, паўзлі па баках "вольва". Яны выдаткуюць паўгадзіны дарма.
  
  Калі яго маленькі патруль апынуўся далёка ад моста, Нік вывеў ih вакол рова ў кусты паралельна дарозе.
  
  Ён быў удзячны за тое, што ўсе дзяўчаты насілі разумную абутак. Яны ім спатрэбяцца. У яго была Вільгельміны з трынаццаццю патронамі. Не пашанцавала? Адзін пісталет-кулямёт, дадатковы магазін, компас, ўсякая ўсячына і надзеі.
  
  Надзеі стала менш, калі сонца сяло на захадзе, але ён не даў дзяўчынкам зразумець, што Яны галодныя і хочуць піць, ён ведаў. Ён выратаваў ih сілы частым адпачынкам і вясёлымі каментарамі, але паветра быў гарачым і суровым. Яны падышлі да глыбокай расколіне, і эму прыйшлося ісці па ёй назад на дарогу. Ён быў пустыні. Ён сказаў: "Мы пойдзем. Калі хто-небудзь пачуе машыну або самалёт, кажаце".
  
  "Куды мы пойдзем?" - спытала Джанет. Яна выглядала спалоханай і стомленай.
  
  "Паводле маёй карце, калі яе сл памятаю, гэтая дарога вядзе нас у Бинджи. Горад прыстойных памераў". Ён не дадаў, што Бинги знаходзіўся прыкладна ў васьмідзесяці мілях ад яго ў даліне джунгляў.
  
  Яны мінулі неглыбокі каламутны басейн. Рут сказала: "Калі б толькі гэта было можна піць".
  
  "Мы не можам рызыкаваць". - сказаў Нік. "Гатовы паспрачацца нават на грошы, калі ты вып'еш, ты мёртвая.
  
  Незадоўга да наступлення цемры ён вывеў ih з дарогі, ачысьціў няроўны ўчастак зямлі і сказаў: "Ўладкоўвайцеся ямчэй. Высыпаецца, калі вы можаце. Мы не можам падарожнічаць ноччу".
  
  Казаў стомлена, але скаргаў не было. Ён ганарыўся імі.
  
  "Давайце высвятлім гадзіны", - сказаў Бути. "Табе трэба крыху паспаць, Эндзі".
  
  Непадалёк якое-то жывёла прыняло дзіўны зычнай роў. Нік сказаў: "Зьбярыся. Ты выканаеш сваё жаданне, Рут".
  
  У які памірае святле ён паказаў ім, як зняць засцерагальнік пісталета-кулямёта. "Фатаграфуйце, як па пісталета, але не трымай курок".
  
  "Я не разумею", - сказала Джанет. "Не ўтрымліваць курок?"
  
  "Няма. Вы павінны пастаянна карэктаваць сваю мэту. Я не магу прадэманстраваць гэта, таму вы ўяўляеце гэта. Вотум..." Ён адкрыў краму і выцягнуў патрон. Ён прадэманстраваў, крануўшы спускавога кручка і, выдаўшы гукі, падобныя на кароткія чэргі. "Але так-грошай. Але так-раз".
  
  Кожная па ў іх паспрабавала. Ён сказаў: "Выдатна, вы ўсё атрымалі званне старшыны".
  
  Да здзіўлення эга, ён атрымаў тры ці чатыры гадзіны лёгкага скляпенні паміж Руфью і Джанет падчас дзяжурстваў Бути. Гэта даказвала, што ён давяраў гэй. Пры першым плане цьмяным шэрым святле ён павёў ih па дарозе.
  
  Рухаючыся з падабаецца больш, чым на дзесяць хвіліна, яны пераадольваюць вялікі шлях да таго часу, калі гадзіны Ніка паказвалі дзесяць гадзін. Але яны утомляли. Ён мог працягваць гэта ўвесь дзень, але дзяўчынкі амаль скончылі без доўгага адпачынку. Ён дазволіў ім па чарзе несці пісталет-кулямёт. Яны сур'ёзна паставіліся да працы. Ён сказаў ім, хоць і не даверыў, што ўсё, што ім трэба зрабіць, гэта трымацца далей ад рук "бандытаў", пакуль кампанія Эдмана ў твар Гаса Бойда не падыме трывогу. Законная армія і паліцыя будуць шукаць ih, а публічнасць зробіць напад на іх занадта рызыкоўным для "бандытаў". Ён добра слухаўся.
  
  Мясцовасць вяла ўніз, і, абмінуўшы паказальнікаў на перасечанай мясцовасці, яны натыкнуліся на тубыльца, што драмала пад саламяным навесам ля дарогі. Ён зрабіў выгляд, што не размаўляе па-ангельску. Нік пагнаў эга за сабой. Ён быў напагатове. Праз паўмілі па звілістай сцежцы яны натыкнуліся на невялікі комплекс хацін з саламянымі стрэхамі, запоўнены звычайнымі палямі мукі і тытуню, краалей і загонаў для акунання жывёлы. Вёска была ўдала размешчана. Размяшчэнне на схіле пагорка ўяўляла цяжкасці, палі былі няроўнымі, а платы вакол краала цяжэй падтрымліваць, але ўсё ліўні аказваліся ў сажалкі праз сетку канаў, якія цягнуліся ўверх па схіле, як жылы.
  
  Наблізіўшыся, некалькі чалавек, якія працавалі пад хованкай, паспрабавалі схаваць аўтамабіль пад брызентам. Нік сказаў свайму палонніка: "Дзе бос? Мухле Итикос?"
  
  Чалавек упарта пакруціў галавой. Адзін агледзеў прысутных, горды сваім ангельскай, сказаў: "Бос, там". Ён казаў бездакорна, паказваючы на бліжэйшую хаціну з шырокім рамадом.
  
  Вакол хаціны выйшаў невысокі мускулісты мужчына і запытальна паглядзеў на іх. Калі ён убачыў перад сабой нядбайна утрымоўваны "Люгер" Ніка, ён нахмурыўся.
  
  "Вынесі гэтую машыну па сераль. Яе хачу зірнуць на нах".
  
  Некалькі тых, хто сабраўся чорных мужчын пачалі мармытаць. Нік узяў у Джанет пісталет-кулямёт і падазрона працягнуў эга. Мускулісты мужчына сказаў: "Мяне клічуць Рос. Не маглі б вы прадставіцца?"
  
  Эга дыкцыя была нават лепш, чым у маленькай дзяўчынкі. Нік назваў ih правільныя імёны і заключыў: "... ён да машыны".
  
  Калі брызент быў зняты, Нік міргнуў. У nen быў скрыты амаль новы джып. Ён агледзеў яго, назіраючы за вясковымі мужчынамі, якіх цяпер было дзевяць. Ён задаваўся пытаннем, ці было гэта ўсё. У задняй частцы адкрытага сераль ён знайшоў чатыры лішнія каністры бензіну.
  
  Ён сказаў Росу: "калі Ласка, прынясіце нам вады і чаго-небудзь паесці. Тады ідзіце. Нікому не прычын шкоды. Яе добра заплачу вам, і вы атрымаеце свой джып".
  
  Одзіна вакол мужчын казаў што яна Росу на роднай мове.
  
  
  
  
  Рос адказаў коратка. Ніку стала не па сабе. Гэтыя людзі былі занадта крутымі. Яны зрабілі, як загадана, але, як быццам ім было цікава, а не запалохаць. Рос спытаў: "ці Былі б вы звязаны з Маполисой або родезийскими войскамі?"
  
  "Ніхто."
  
  Які сказаў негр сказаў: "Мкивас ..." Нік зразумеў першае слова, "белыя людзі", а астатнія гучалі пагрозліва.
  
  "Дзе тваё зброю?" - спытаў ён Роса.
  
  "Урад забрала ўсё".
  
  Нік гэтага не даверыў. Урад можа атрымаць што-тое, але гэтая група была занадта самаўпэўненай. Ён адчуваў сябе ўсё больш і больш трывожным. Калі яны накінуцца на яго, а ў яго было прадчуванне, што яны могуць, ён не зможа ih збіць, як бы моцна ён нам стараўся дзейнічаць. Киллмастер не меў на ўвазе масавага забойцу.
  
  Раптам Бути падышла да Росу і загаварыў ціха. Нік страціў частку гэтага, калі рушыў да іх, але пачуў: "... Пітэр ван Прэ і містэр Гарфілд Тод. Джон Джонсан таксама. Зімбабвэ семдзесят тры".
  
  Нік вядома імя Тодда, былога прэм'ер-міністра Радэзіі, які спрабаваў паменшыць супярэчнасці паміж белымі і чорнымі. Група белых сослала эга эга ранча эга ліберальныя погляды.
  
  Рос паглядзеў на Ніка, і AXman зразумеў, наколькі ён меў рацыю. Гэта быў не той погляд чалавека, якога ты штурхнуў. У яго была ідэя, што Рос ўвойдзе ў паўстанне, калі абставіны гэтага запатрабуюць. Рос сказаў: "Міс Дэлонг ведае маіх сяброў. Вы атрымліваеце адукацыю і ваду, а яе завязу вас у Бинджи. Вы можаце быць шпіёнам для паліцыі. Я не ведаю. Яе так не думаю. Але я не хачу стральбы тут ".
  
  "Ёсць людзі, якія сочаць за намі", - сказаў Нік. Думаю, стромкія людзі вакол банды THB. І ў любы момант над галавой будзе верталётам па ўсім ён жа хеўры. Тады ты зразумееш, што я не паліцэйскі шпіён. Але ты лепш бы бераг агнявую моц, калі яна ў вас ёсць ".
  
  У спакойным твар Роса бліснула ўдзячнасць. "Мы знішчылі адзін па бруку, па якім вы перайшлі. Яны будуць дабірацца сюды вельмі вартавога. Голас чаму наш гадзінны быў так бястурботны..." Ён зірнуў на чалавека. Вартаўнік апусціў галаву.
  
  "Мы здзівілі эга", - прапанаваў Нік.
  
  "Гэта ласкава з вашага боку", - адказаў Рос. "Спадзяюся, гэта першая хлусня, якую ты мне сказаў".
  
  Дваццаць хвілін праз яны каціліся на джыпе на паўночна-ўсход, Нік за рулём, Рос побач з ім, тры дзяўчыны ззаду, Рут трымала кулямёт. Яна ператваралася ў сапраўднага партызана. Прыкладна праз дзве гадзіны шляху па дарозе, якая займаецца называлася Ваёмінг 1905 года, яны дасягнулі дарогі крыху лепш, дзе знак, які паказвае налева, выдаваў выцвілымі літарамі "Бинджи". Нік зірнуў на компас і павярнуў прама.
  
  "Якая ідэя?" - спытала Рос.
  
  "Бинджи нам не падыходзіць", - патлумачыў Нік. "Мы павінны перасекчы краіну. Затым у Замбія, дзе сувязі Бути, па-відаць, дужыя. І яе, мяркую, што вашы такія. Калі вы зможаце правесці мяне па шляху да горназдабыўных аб'ектаў THB, тым лепш. Вы павінны ih ненавідзець. . Яе чуў, яны працуюць з вашымі людзьмі як з рабамі ".
  
  "Вы не разумееце, што прапануеце. Пасля таго, як абрываюцца дарогі, трэба перасекчы сотню міль джунгляў. І калі вы гэтага не ведаеце, - там ідзе невялікая вайна паміж партызанамі і Арміяй бяспекі".
  
  "Калі ідзе вайна, там дрэнныя дарогі, так?"
  
  "О, некалькі сцяжынак тут і там. Але ты не выжывеш".
  
  "Так, мы пройдзем", - адказаў Нік з большай упэўненасцю, чым ён адчуваў, - "З вашай дапамогай".
  
  З задняга сядзення Бути сказаў: "О, Эндзі, ты павінен. Слухай эга".
  
  "Так, - адказаў Нік. "Ён ведае, што тое, што я раблю, дапаможа і эга рыштунку. Тое, што мы раскажам аб, THB, патрасе свет, і ўрад тут падзе ганьба. Рос будзе героем".
  
  "Ты злуешся", - з агідай сказаў Рос. "Шанцы на тое, што гэта спрацуе, - пяцьдзесят да аднаго, як вы кажаце. Яе павінен быў перамагчы вас у вёсцы".
  
  "У вас было зброю, ці не так?"
  
  "Увесь час, пакуль ты быў там, цябе была накіравана вінтоўка. Яе занадта мяккі. Гэта бяда ідэалістаў".
  
  Нік прапанаваў эму цыгарэту. "Калі б табе стала лягчэй, яе б таксама не шталь страляць".
  
  Рос запаліў цыгарэту, і яны на кароткі час паглядзелі адзін на аднаго. Нік зразумеў, што за выключэннем цені, выраз твару Роса вельмі падобна на тое, якое ён часткі бачыў у сваім люстэрку. Упэўненасць і лейцара.
  
  Яны праехалі на джыпе яшчэ шэсцьдзесят міль, перш чым над ім праляцеў верталётам, але цяпер яны былі ў краіне джунгляў, і верталётчыкаў паўстала праблема з пошукам на тысячы міль дарогі. Яны прыпаркаваліся пад расліннасцю, густы, як плеценая салома, і дазволілі верталёту пролеть mimmo. Нік патлумачыў дзяўчынкам, чаму яны не павінны глядзець уверх, сказаўшы: "Цяпер вы ведаеце, чаму партызанская вайна працуе ў В'етнаме. Вы можаце лёгка схавацца".
  
  Аднойчы, калі компас Ніка паказаў, што ім варта ехаць; слабы, то справа ад іх Рос сказаў: "Не, трымайся галоўнай дарогі. Яна выгінаецца адкрыта для наступнай лініяй пагоркаў. Гэты шлях тупіковы ў ілжывым адхоне. міль ".
  
  За лініяй пагоркаў Нік адчула, што Рос сказаў праўду. Ніяк не калі яны дабраліся да невялікай вёскі, і Рос атрымаў ваду, мядзведзеў з мукой і билтонг, каб захаваць свой невялікі запас.
  
  
  
  
  У Ніка не было іншага выбару, акрамя як дазволіць гэтаму па матэматыцы і гаварыць з тубыльцамі на мове, якога ён не разумеў.
  
  Калі яны сыходзілі, Нік убачыў, як рыхтуюць калёсы, запрэжаную коньмі. "Куды яны ідуць?"
  
  "Яны вернуцца тым жа шляхам, якім мы прыйшлі, цягнучы галінкі. Гэта сатрэ нашыя сляды, не тое каб нам лёгка адсачыць у гэтую сухую надвор'е, але гэта можа зрабіць добры следапыт".
  
  Маставой больш не было, толькі броды праз ручаі, у якіх заставалася струменьчыкам вады. Большасць вакол іх былі сухімі. Калі сонца садзілася, яны прайшлі mimmo статка сланоў. Вялікія звяры былі актыўныя, нязграбна вцеплялись іншы ў іншую, паварочваючыся, каб штогод на джып.
  
  "Працягвай", - ціха сказала Рос. "Ну напаілі ферментированным фруктовым сокам. Часам ім бывае дрэнна".
  
  "Пахмелле сланоў?" Нік спытаў: "Я ніколі пра гэта не чуў".
  
  "Гэта праўда. Вы не хочаце сустракацца з адным, калі ён пад кайфам і адчувае сябе дрэнна, або калі ў яго моцнае пахмелле".
  
  "Яны сапраўды робяць алкаголь? Як?"
  
  "У ih страўніках".
  
  Яны перайшлі ўброд больш шырокі ручай, і Джанет сказала: "Хіба мы не можам намачыць ногі і памыцца?"
  
  "Пазней", - параіў Рос. "там кракадзілы і дрэнныя чарвякі".
  
  З надыходам цемры яны дасягнулі пустога ўчастка - чатырох акуратных хацін з унутраным дваром, абгароджаны сцяной і варотамі, і кашарай. Нік ўхвальна агледзеў хаціны. У іх былі чыстыя шкуры, простая мэбля. "Тут ты сказаў, што мы будзем спаць?"
  
  "Так. Раней гэта быў апошні патрульны пост, калі яны прыязджалі на конях. Да гэтага часу тхара выкарыстоўваецца. Вёска ў пяці мілях адсюль сочыць за ім. Гэта адна праблема з маімі людзьмі. Так па-чартоўску законапаслухмяныя і адданыя ўраду".
  
  "Гэта павінны быць цноты", - сказаў Нік, разгружаючы скрынку з ежай.
  
  "Не за рэвалюцыю", - з горыччу сказаў Рос. "Ты павінен заставацца грубым і подлым, пакуль твае кіраўнікі не стануць цывілізаванымі. Калі ты повзрослеешь, а яны застануцца варварамі - з усімі сваімі кафлянымі ваннамі і механічнымі цацкамі - ты аблажаўся. Мой народ кішыць шпіёнамі, таму што яны думаюць, што гэта правільна . Бяжы, скажы паліцэйскаму. Яны не разумеюць, што ih рабаваць. У іх ёсць кафрское піва і гета ".
  
  "Калі б вы былі настолькі сталымі, - сказаў Нік, - вы б не патрапілі ў гета".
  
  Рос зрабіў паўзу і выглядаў збянтэжаным. "Чаму?"
  
  "Вы б не сталі размнажацца, як блашчыцы. Ад чатырохсот тысяч да чатырох мільёнаў, ці не так? Вы маглі б перамагчы ў гуляе з дапамогай мозгу і кантролю над нараджальнасцю".
  
  "Гэта не так ..." - спынілася Рос. Ён ведаў, што дзе-то ў гэтай ідэі быў загана, але ён не быў заўважаны ў эга рэвалюцыйным чытанні.
  
  Ён быў ціхім, калі наступіла ноч. Яны схавалі джып, захапілі і падзялілі свабодныя памяшканні. Яны з удзячнасцю выкупаліся ў пральні. Рос сказаў, што вада чыстая.
  
  На наступную раніцу яны праехалі трыццаць міль, і дарога скончылася ў закінутай вёсцы, у адрозненні ад пасёлка. Яна развальвалася на часткі. "Перасяліліся", - горка сказаў Рос. "Яны былі падазронымі, таму што гатэлі заставацца незалежнымі".
  
  Нік паглядзеў на джунглі. "Вы ведаеце сцежкі? Адсюль - мы пойдзем".
  
  Рос кіўнуў. "Я мог бы зрабіць гэта адзін".
  
  "Тады ідзем разам. Ногі былі зробленыя раней джыпаў".
  
  Магчыма, з-за засушлівым надвор'я, калі жывёлы цягнуліся да пакінутым вадаёмаў, шлях быў сухім, а не сырым жахам. Нік збудаваў для ўсіх вакол іх галаўныя палітыкі, звязаных па сваёй сумкі, хоць Рос сцвярджаў, што можа абысціся і без нах. Першую ноч яны разбілі лагер на ўзгорку, які паказваў прыкметы нядаўняга засялення. Былі саламяныя навесы і костровые ямы. "Партызаны?" - запытаўся Нік.
  
  "Звычайна паляўнічыя".
  
  Начныя гукі ўяўлялі сабой шум равучых жывёл і крыкаў птушак; гром у лесе, які гучыць побач. Рос запэўніў ih, што большасць жывёл навучыліся ў смяротным вопыце пазбягаць лагера, але гэта было не так. Адразу затым паўночы Ніка гэта адзіная перадача мяккі голас, які даносіцца праз дзень эга хаціны. "Эндзі?"
  
  "Так", - прашаптаў ён.
  
  "Я не магу спаць". Голас Рут Кроссман.
  
  "Напалохана?"
  
  "Яе не... так думаю".
  
  "Голас..." Ён знайшоў яе цёплую руку і прыцягнуў да ложка па нацягнутай скуры. "Ты самотная". Ён суцяшальна пацалаваў ee. "Табе трэба трохі пообниматься потым за ўсё хвалявання"
  
  "Я кажу сабе, што мне гэта падабаецца". Яна прыціснулася да яго.
  
  На трэці дзень яны выйшлі на вузкую дарогу. Яны зноў апынуліся ў краіне кустоў бунд, і шлях быў пракладзены даволі адкрытымі. Рос сказаў: "Гэта адзначае канец уладанняў ТНВ. Яны патрулююць чатыры разы ў дзень - ці больш".
  
  Нік сказаў: "Вы можаце правесці мяне туды, дзе змагу яе добра разгледзець пазіцыю?"
  
  "Я магу, але было б прасцей абыйсці і сысці адсюль. Мы адправімся ў Замбія або ў бок Солсберы. Вы нічога не зможаце зрабіць супраць THB ў адзіночку".
  
  "Я хачу ўбачыць ih аперацыю. Яе хачу ведаць, што адбываецца, замест таго, каб атрымліваць усю маю інфармацыю па другіх рук. Тады, можа быць, змагу яе аказаць на іх рэальнае ціск".
  
  "Бути мне гэтага не казала, Грант. Яна сказала, што ты дапамог Пітэра ван Презу. Хто ты? Чаму ты вораг THB? Ты ведаеш, Мама Бору?"
  
  "Думаю, яе ведаю Мама-Бора. Калі яе ведаю, і ён той чалавек, якім яго лічу сябе, то ён тыран-забойца".
  
  "Я мог бы сказаць вам гэта. У яго шмат маіх людзей у канцлагерах, якія ён
  
  называе селішчамі. Вы па міжнароднай паліцыі? ААН? "
  
  "Няма. І Рос - я не ведаю, дзе ты".
  
  "Я патрыёт"
  
  "Як Піцер і Джонсан?"
  
  Рос сумна сказаў: "Мы глядзім на рэчы па-рознаму. У кожнай рэвалюцыі ёсць шмат кропак гледжання".
  
  "Паверце, яе выб'ю THB, калі змагу?"
  
  "Ідзем."
  
  Праз некалькі гадзін яны ускараскаліся на вяршыню мініятурнага адхону, і Нік затаіў дыханне. Ён глядзеў на горназдабыўную імперыю. Наколькі ён мог бачыць, там былі выпрацоўкі, лагеры, аўтастаянкі, складскія комплексы. З паўднёва-усходу заязджалі чыгуначная галінка і дарога. Многія прадпрыемствы былі агароджаныя трывалымі агароджамі. Хаціны, здавалася, бясконца якія цягнуліся ў яркім сонечным святле, мелі высокія платы, вартавыя вежы і ахоўныя надвратные дома.
  
  Нік сказаў: "Чаму б не перадаць зброю сваім людзям у злучэннях і не ўзяць ih на сябе?"
  
  "Гэта адзін вакол момантаў, па якіх мая група разыходзіцца з групай Піцера", - сумна сказаў Рос. "У любым выпадку гэта можа не спрацаваць. Вам будзе цяжка ў гэта паверыць, але каланіяльная ўлада тут за гэтыя гады зрабіла мой народ вельмі законапаслухмяным. Яны схіляюць галовы, цалуюць пугі і паліруюць свае разбіваць".
  
  "Толькі кіраўнікі могуць парушаць закон", - прамармытаў Нік.
  
  "Гэта правільна."
  
  "Дзе жыве Хвоя і эга штаба-кватэры?"
  
  "За пагоркам, за апошняй шахтай. У яго прыгожае месца. Абгароджана і ахоўваецца. Ты не зможаш увайсці".
  
  "Мне не абавязкова. Ёй проста хачу ўбачыць гэта, каб паведаміць, што я асабіста бачыў, эга прыватнае каралеўства. Хто жыве з ім? Слугі, павінна быць, казалі".
  
  "Некалькі немцаў. Думаю, вас зацікавіць Генрых Мюлер. Ваш Дуброўка, кітаец. І некалькі чалавек розных нацыянальнасцяў, але ўсе яны злачынцы, ёй так думаю, Ён адпраўляе нашу руду і азбест па ўсім адкрыты басейн. "
  
  Нік паглядзеў на грубыя чорныя рысы асобы і не ўсміхнуўся. Рос з самага пачатку ведаў значна больш, чым расказваў. Ён паціснуў моцную руку. "Вы возьмеце дзяўчат у Солсберы? Або зрабіць ih ў якую-небудзь частка цывілізацый?"
  
  "А ты?"
  
  "Са мной усё будзе добра. Яе збіраюся атрымаць поўную карціну і сысці. У мяне ёсць компас".
  
  "Навошта рызыкаваць сваім жыццём?"
  
  "Мне за гэта плаціць. Яе павінен рабіць сваю працу правільна"
  
  "Я выцягну дзяўчынак сёння ўвечары". Рос ўздыхнуў. "Я думаю, ты занадта рызыкуеш. Поспехі, Грант, калі цябе так клічуць".
  
  Рос споўз назад з гары ў ўтоеную даліну, дзе яны пакінулі дзяўчынак. Яны сышлі. Сляды распавялі гісторыю. Ih адолелі людзі ў ботах. Белыя. Персанал THB, вядома. Грузавік і легкавы аўтамабіль павезлі ih па патрульнай дарозе. Рос адступіў ад сваёй уласнай сцежкі ў джунглях і вылаяўся. Цана самаўпэўненасці. Нядзіўна, што пераследнікі у грузавіку і седане здаліся медлительными. Яны выклікалі следапытаў, і ўвесь час ішлі за імі, магчыма, звязаліся з THB на радыё.
  
  Ён з сумам паглядзеў на далёкія пагоркі, дзе "Эндру Грант" цяпер, верагодна, уваходзіў у шахцёрскім каралеўства; трапленне ў пастку з прыгожай прынадай.
  
  
  Кіраўнік дзевятая
  
  
  Рос быў бы здзіўлены, убачыўшы Ніка ў дадзены момант. Мыш так ціха запаўзла ў пастку, што ніхто пра гэта не ведаў - пакуль. Нік далучыўся да групы белых мужчын у распранальні для сталовай. Калі яны сышлі, ён узяў сябе сінюю куртку і жоўты ахоўны шлем. Ён гуляў асяроддзяў мітусні грузавых аб'екце, як быццам прапрацаваў там усю сваю жыццё.
  
  Ён правёў дзень у гіганцкіх плавільных печах, прабіраючыся mimmo вузкакалейных цягнікоў з рудой, мэтанакіравана уваходзячы і выходзячы праз складоў і офісных будынкаў. Тубыльцы не адважыліся нам зірнуць на яго, нам распытаць эга - белыя да гэтага не прывыклі. THB працавала, як дакладная машына - унутры не было ніякіх старонніх асоб.
  
  Крок Юды дапамог. Калі дзяўчат прывялі на вілу, ён зароў: "Дзе двое мужчын?"
  
  Патрульная каманда, якую зрабілі да дзяўчынкам па радыё, сказала, што яны думалі, што яны ў каманды джунгляў. Герман Дузен, лідэр добраахвотнікаў праследавацеляў джунгляў, збялеў. Ён быў знясілены; прывёў сваю групу для ежы і адпачынку. Ён думаў, што патруль падабраў ўсю здабычу!
  
  Юда вылаяўся, а затым адправіў усю сваю ахоўную групу вакол лагера ў джунглях да патрульным дарогах. Ўнутры Нік рабіў усё. Ён бачыў, грузавікі і чыгуначныя вагоны, загружаныя хромам і азбестам, і ён бачыў, як драўляныя скрыні перамяшчаюцца з золотоплавильных заводаў, каб ih схаваць пад іншымі грузамі, пакуль кантралёры вялі пільны ўлік.
  
  Ён размаўляў з адным вакол іх, ладив са сваім нямецкім, таму што гэты чалавек быў аўстрыйцам. Ён спытаў. - "Гэта той, што для далёкаўсходняга карабля?"
  
  Мужчына паслухмяна сверился са сваім планшэтам і накладнымі. "Яе. Генуя. Эскорт Лебо". Ён адвярнуўся, дзелавіты і занятай.
  
  Нік знайшоў цэнтр сувязі - пакой, поўную грукатлівых тэлетайп і радыёпрыёмнікаў з адценнямі жвіру. Ён атрымаў блан, аператар і напісаў тэлеграму Роджеру Тиллборну, Родезийские жалезныя дарогі. Блан быў пранумараваны ў стылі нямецкай арміі. Ніхто б не пасмеў ...
  
  Аператар прачытаў паведамленне: "Наступныя трыццаць дзён спатрэбяцца дзевяноста вагонаў з рудой". Рухацца толькі ў Beyer-Garratt ўлада пад кіраўніцтвам інжынера Барнса. Подпіс, Гранш.
  
  
  
  
  
  Аператар таксама быў заняты. Ён спытаў: "Чыгуначны провад. Зрабіць бясплатна?"
  
  "Так".
  
  Нік быў каля тут для грузавікоў, калі спрацавалі сірэны, нібы сігнал аб выбуху. Ён закат ў кузаў гіганцкага самазвала. Падглядваючы праз дах, ён увесь дзень назіраў за тым, як ператрус працягваецца, і ў рэшце рэшт прыйшоў да высновы, што гэта шукаюць яго, хоць ён не ведаў аб выкраданні дзяўчынак.
  
  Ён даведаўся аб гэтым потым наступлення цемры, падпёршы электрыфікаваны плот вакол вілы Юды палкамі і подползя да асветленым дворыку. У бліжэйшым да дому закрытым памяшканні сядзелі Майк Бор, Мюлер і Дуброўка. У больш далёкім вальеры, з басейнам у цэнтры, былі Бути, Рут і Джанет. Яны былі прывязаныя да драцяной агароджы, аголеныя. Буйны самец павіяна не звяртаў на іх увагі, жуючы зялёны сцябло.
  
  Нік здрыгануўся, узяў Вильгельмину, убачыўшы Бору, спыніўся. Сяргей быў дзіўным. Затым ён зразумеў, што трое мужчын знаходзяцца ў шкляной агароджы - у куленепрабівальнай скрынцы з кандыцыянерам! Нік хутка адступіў. Нейкая пастка! Праз некалькі хвілін ён убачыў, як двое мужчын бясшумна рухаюцца скрозь кусты, да таго месца, дзе ён стаяў. Герман Дузен патруляваў, вырашыўшы выправіць сваю памылку.
  
  Яны абышлі дом па крузе. Нік рушыў услед за імі, сцягваючы з таліяй одзіна вакол кавалкаў пластыкавага шнура, які нікому не даў ведаць, што ён нес. Яны былі падатлівымі, з трываласцю на разрыў больш за тону.
  
  Герман - хоць Нік не ведаў яго імя - пайшоў першым. Ён затрымаўся, каб агледзець знешні электрычны плот. Ён памёр, не выдаўшы нам гук, ад кароткага штуршка рук і нага, які аціх за шэсцьдзесят секунд. Эга спадарожнік вярнуўся на цёмнай сцежцы. Эга нітка наступіў так жа хутка. Нік нахіліўся і некалькі секунд адчуў сябе крыху ванітны - рэакцыі, якую ён ніколі не распавядаў нават Хоуку.
  
  Нік вярнуўся да свайго ўчастку хмызняку, выходившему на шкляную грудзі, і паглядзеў на яго з пачуццём бездапаможнасці. Трое мужчын смяяліся. Майк Бор звярнуў увагу на басейн у вальеры заапарка, дзе аголеныя дзяўчыны віселі, як бездапаможныя статуэткі. Бабуіны адступіў да дрэва. Што-то выползло вакол вады. Нік здрыгануўся. Кракадзіл. Напэўна, галодны. Джанет Олсан закрычала.
  
  Нік пабег да агароджы, Хвоя, Мюлер і Дуброўка ўсталі, Дуброўка трымаў у руках доўгую стрэльбу. Што ж - на дадзены момант ён не мог ударыць ih, і яны не маглі ўдарыць яго. Яны залежалі ад двух мужчын, якіх ён толькі што ліквідаваў. Ён усадзіў кулі Вільгельміны прама ў вочы кожнага кракадзіл з адлегласці сарака футаў.
  
  Англійская Майк Бору з моцным акцэнтам зароў вакол гучнагаварыцеля. "Кіньце пісталет, AXman. Вы акружаны".
  
  Нік зноў пабег у шэрагі садоўнікаў і прысеў. Ён ніколі не адчуваў сябе такім бездапаможным. Бор быў правоў. Мюлер карыстаўся тэлефонам. У іх тут будзе шмат падмацаванняў праз некалькі хвіліна. Трое мужчын засмяяліся ў эга бок. Далёка ўнізе з пагорка ажыў рухавік. Вусны Мидлера удзельнікаў варушыліся. Нік збег, упершыню ў сваёй кар'еры. Ён сышоў ад дарогі і дома, дазволіўшы ім убачыць, як ён ўцякае, спадзеючыся, што яны на імгненне забудуць дзяўчынак, таму што ахвяра не бачыла прынаду.
  
  У камфортна прахалодным вальеры Бор усміхнуўся. "Паглядзі, як ён бяжыць! Гэта ж амерыканец. Яны трусы, калі ведаюць, што ў цябе ёсць сіла. Мюлер - пашліце людзей на поўначы".
  
  Мюлер раўнуў у тэлефон. Затым сказаў: "Марзон цяпер там з атрадам. Кравец пабяры ih. А з знешняй дарогі набліжаюцца трыццаць чалавек. Герман і ўнутраныя патрулі хутка будуць ззаду яго".
  
  Не зусім. Герман і эга начальнік атрада астуджаліся пад баабабам. Нік праслізнуў mimmo патруля з трох чалавек і спыніўся, убачыўшы дарогу. Уздоўж нах цягнуліся восем ці дзевяць чалавек. Адзін трымаў сабаку на павадку. Чалавек, які стаяў у баявой машыны, выкарыстаў рацыю. Нік уздыхнуў і ўставіў засцерагальнік ў пластыкавую пласціну. Тры вакол іх і дзевяць куль - і ён пачне выкарыстоўваць камяні супраць арміі. Пераносны пражэктар даследаваў тэрыторыю.
  
  З поўначы па схіле паднялася невялікая калона грузавікоў. Чалавек з радыё павярнуўся і трымаў яго, як быццам разгублены. Нік прыжмурыўся. Чалавек, цеплявшийся за борт першага грузавіка, быў Рос! Ён упаў на зямлю, пакуль Нік глядзеў. Грузавік пад'ехаў да командирскому аўтамабілю, і людзі выйшлі па эга спіны. Яны былі чорнымі! Фары камандзірскай машыны патухлі.
  
  Белы мужчына для радыстам падняў аўтамат. Нік пусціў кулю эму ў сярэдзіну. На стрэле - дзеянне выбухнула.
  
  Гэта было падобна на маленькую вайну. Ноч прарэзалі аранжавыя трасёры. Нік глядзеў, як чарнаскурыя атакуюць, фланкируют, паўзуць, страляюць. Яны рухаліся, як салдаты з пэўнай мэтай. Цяжка спыніць. Белыя зламаліся, адступілі, некаторым стрэлілі ў спіну. Нік крыкнуў Росу, і дужы чорны падбег да яму. Рос нес аўтаматычны драбавік. Ён сказаў: "Я думаў, ты ўжо памёр".
  
  "Блізка да гэтага".
  
  Яны рушылі ў ззянне ліхтароў грузавікоў, і да іх далучыўся Пітэр ван В. Стары выглядаў як генерал-пераможца.
  
  
  
  
  
  Ён паглядзеў на Ніка без эмоцый. "Вы што-то справакавалі. Родезийский атрад, памежнік, які пераследаваў нас, пайшоў вакол, каб далучыцца да іншага, які прыйшоў звонку. Чаму?"
  
  "Я паслаў паведамленне Джорджу Барнсу. Каманда Ціна па барацьбе з гандлем людзьмі - гэта група міжнародных злачынцаў. Яе, мяркую, яны не могуць купіць сустрэнуць усіх вашых палітыкаў".
  
  Ван Ў уключыў рацыю. "Мясцовыя рабочыя пакідаюць свае паселішчы. Абвінавачванні супраць ТЛ, што-што скалануць. Але мы павінны прыбірацца адсюль да прыбыцця ахоўнікаў".
  
  "Дайце мне грузавік", - сказаў Нік. "У іх ёсць дзяўчыны на ўзгорку".
  
  "Грузавікі стаяць грошай, - задуменна сказаў ван Ст. Ён паглядзеў на Рос. "Смеем ці мы?"
  
  "Я куплю табе новы або прышлю цану праз Джонсана", - выклікнуў Нік.
  
  "Аддай эму", - сказаў Рос. Ён уручыў Ніку драбавік. "Дашліце нам цану аднаго вакол іх".
  
  "Гэта абяцанне."
  
  Нік пранёсся mimmo разбітых машын і целаў, выехаў на бакавую дарогу, якая вядзе да вілы, і падняўся так хутка, як толькі мог роў рухавіка. Па ўсёй даліне гарэлі групы агнёў, але яны былі зусім побач з пажарамі, вспыхивающими паўсюль. Удалечыні, ля галоўных варот, шчоўкалі і мігцелі трасірныя кулі, і гук стрэлаў быў цяжкім. Выглядала так, быццам Майк Хвоі і кампаніі страцілі свае палітычныя сувязі - ці не змаглі звязацца з імі досыць хутка. Эга ахова, павінна быць, спрабавала спыніць вайсковую калону, і гэта было зроблена.
  
  Выкаціўся на плато, абмінуў дом. Ён убачыў траіх мужчын ва ўнутраным дворыку. Цяпер яны не смяяліся. Ён паехаў шчыра на іх.
  
  Цяжкі Інтэрнацыянал каціўся з добрай інэрцыяй, калі ён урэзаўся ў сеткаваты плот з шырокім перапляценнем. Бар'ер неслі разам з грузавіком у рвущейся сумесяў измельчающей дроту, якія падаюць слупоў і визжащего металу. Шэзлонгі і лежакі лёталі цацкамі да ўдару плота і машыны. Незадоўга да таго, як Нік урэзаўся ў куленепрабівальны шкляны скрыню, што пакрываў Бору, Мюлера і Калгана, V-вобразная частка агароджы, протолкнувшаяся наперад, нібы металічная гукавая актыўнага адпачынку, на нос грузавіка, з гучным звонам рассталася.
  
  Хвоя ірвануў да дому, і Нік назіраў, як Мюлер трымае сябе ў руках. У старога хапіла мужнасці, ці ён скамянеў. Ўсходнія рысы асобы Калгана былі маскай гнеўнай нянавісці, калі ён тузануў Мюлера, а затым грузавік ударыў па шкле, і ўсё знікла ў штуршку металу аб шкло. Нік упёрся ў руль і брандмаўэр. Мюлер і Дуброўка зніклі, раптам заслоненых экранам вакол разбітага, асколачнага шкла. Матэрыял сагнуўся, падаўся, і шталь непразрыстым з сеткай парываў.
  
  Воблака пара вырвалася вакол трэснула радыятара грузавіка. Нік змагаўся з заклинившей дзвярыма, а я ведаю, што Мюлер і Дуброўка прайшлі праз выходную дзверы шклянога сховішчаў і рушылі ўслед за Борам у галоўны дом. Нарэшце ён кінуў драбавік ў акно і вылез за ім.
  
  Дзверы ў дом адчыняліся, калі ён абабег прытулку і падышоў да яму - грузавік і плот справа ад яго былі перашкодай. Ён нанёс адзін стрэл па драбавіка ў цэнтр эга, і яно адкрылася. Эга ніхто не чакаў.
  
  Скрозь шыпенне дымлівага радыятара грузавіка пачуўся спалоханы крык дзяўчыны. Ён павярнуўся, здзіўлены тым, што сяргей застаўся уключаным - ён збіў некалькі вулічных свяцілень - і спадзеючыся, што яны загаснуць. Ён быў добрай мішэнню, калі б Мюлер і астатнія падышлі да верхніх вокнаў.
  
  Кінуўшыся да плота, отделявшему ўнутраны дворык са двара, ён знайшоў вароты і прайшоў праз іх. Бабуіны скурчыўся ў куце, труп кракадзіл задрыжаў. Ён разарваў повязі Бути з Х'юга. "Што тут не так?" - адрэзаў ён.
  
  "Я не ведаю", - усхліпнула яна. "Джанет закрычала".
  
  Ён вызваліў яе, сказаў: "Вызвалі Рут", і пайшоў да Джанет. "Ты ў парадку?"
  
  "Так, - яна дрыжала, - па маёй назе папоўз жудасны вялікі жук".
  
  Нік развязаў гэй, рукі. "У цябе ёсць смеласць".
  
  "Па-чартоўску займальны тур".
  
  Ён падняў драбавік. "Развяжы сабе ногі". Ён пабег ва ўнутраны дворык і да дзень дома. Ён абшукваў апошнюю праз мноства пакояў, калі яго знайшоў Джордж Барнс. Родезийский паліцэйскі сказаў: "Добры дзень. Гэта крыху хвалюе? Яе, вас зразумеў ад Тильборна. Разумныя".
  
  "Дзякуй. Хвоя і эга каманду зніклі".
  
  "Мы ih дастанем. Яе сапраўды хачу пачуць вашу гісторыю".
  
  "Я яшчэ не ўсё прыдумаў. Давай убираемся адсюль. Гэта месца можа выбухнуць у любы момант". Ён разносіў дзяўчынкам коўдры.
  
  Нік памыліўся. Віла ярка свяцілася, пакуль яны спускаліся з узгорка. Барнс сказаў: "Добра, Грант. Што здарылася?"
  
  "Майк Хвоі або БАТ, павінна быць, думалі, што яе бізнес-супернік або што-то ў гэтым родзе. У мяне было шмат сюрпрызаў. Людзі нападалі на мяне, спрабавалі мяне выкрасці. Раздражнялі маіх кліентаў рэшка. Гналі нас па ўсёй краіне. Яны былі вельмі жорсткія, таму яе праехаў mimmo ў іх на грузавіку ".
  
  Барнс ад душы засмяяўся. "Пагаворым аб дасягненнях гэтага дзесяцігоддзя. Наколькі яе разумею, вы справакавалі паўстанне тубыльцаў. Спынілі бітву паміж нашай арміяй і партызанамі. І вы выкрылі дастаткова кантрабанды і здрады з боку THB, каб паставіць частка нашага ўрада на вушы.
  
  
  
  Радыё так моцна завывало вакол штаба-кватэры, што я сышоў ад яго ".
  
  "Ну і справы, - нявінна сказаў Нік, - ці не так? Проста выпадковая ланцужок падзей. Але табе пашанцавала, так? THB злоўжываў рабочымі, падманваў вашы звычаі і дапамагаў вашым ворагам - яны прадавалі ўсім, вы ведаеце. атрымаць за гэта добрую хвалу ".
  
  "Калі мы калі-небудзь гэта выправім".
  
  Вядома, рамонт. Нік заўважыў, наколькі гэта проста, калі вы маеце справу з вялікай колькасцю золата, якое валодае велізарнай сілай і не мае патрыятызму. Свабодны свет адчуваў сябе лепш, калі жоўты метал наткнуўся ў рукі, якія эга шанавалі. Прасачылі за Юдай, да Лаўрэнса Маркеса, і эга пасля знік. Нік мог здагадацца, дзе - уверх па Мозамбикскому праліву да Індыйскага акіяна ў адным вакол вялікіх акіянскіх катерова, якія эму падабаліся. Ён нічога не сказаў, паколькі тэхнічныя эга мэта была дасягнутая, і ён усё яшчэ быў Эндру Грантам, якія суправаджаюць паездку з турыстычнай групай.
  
  Сапраўды, памочнік начальніка паліцыі Радэзіі ўручыў эму падзячную грамату на невялікім абедзе. Публікацыя дапамагла эму вырашыць не прымаць прапанову Хоука па кодированному кабелю пакінуць тур пад якім-небудзь падставай і вярнуцца ў Вашынгтон. Ён вырашыў завяршыць паездку уладзімір - прыстойнасці.
  
  У рэшце рэшт, Гас быў добрай кампаніяй, як і Бути, і Рут, і Джанет, і Тэдзі, і ...
  
  
  
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"