Даўлатаў Сяргей : другие произведения.

Сяргей Даўлатаў Збор твораў у 4 тамах. Тым 4

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  Сяргей Даўлатаў Збор твораў у 4 тамах. Тым 4
  Філіял (Нататкі кіроўнага)
  Нататнікі
  Частка першая Сола на ўндэрвудзе (Ленінград. 1967–1978)
  Частка другая Сола на IBM (Нью-Ёрк. 1979-1990)
  На літаратурныя тэмы
  Урокі чытання
  Мы пачыналі ў эпоху застою
  Руды
  Выглядай
  М. Сагалоўскі «Віцязь у габрэйскай шкуры»
  Верхам на слімаку
  Літаратура працягваецца Пасля канферэнцыі ў Лос-Анжэлесе[3]
  Чарнее ветразь самотны Фельетон
  Чырвоныя д'яблы
  Дастаеўскі супраць Кажэўнікава
  У жанры дэтэктыва
  Апошні дзівак Гісторыя адной перапіскі
  Супраць плыні Леты
  Памёр Барыс Шрагін
  Цяжкае слова
  Гэта неперакладальнае слова - "хамства"
  Перакладныя малюнкі
  Выступленні. Інтэрв'ю
  Бляск і галеча рускай літаратуры
  Як выдавацца на Захадзе?
  Пісьменнік на эміграцыі Інтэрв'ю, дадзенае часопісу «Слова»
  Дар арганічнай беззлобнасці Інтэрв'ю Віктару Ерафееву
  Бібліяграфічная даведка
  Пра кнігу
  Нататкі
  1
  2
  3
  4
  5
  6
  Annotation
  У чацвёрты том Збору твораў Сяргея Даўлатава ўваходзяць: аповесць “Філіял” (“Нататкі вядучага”) – гісторыя сталага супрацоўнікам заходняга радыё пісьменніка; «Нататнікі» («Сола на ўндервуде» і «Сола на IBM») — пацешныя мікранавелы з жыцця вядомых Даўлатава персанажаў; "На літаратурныя тэмы" - рэцэнзіі, артыкулы аб літаратуры, напісаныя ў эміграцыі; «Выступы. Інтэрв'ю» - лекцыі, прачытаныя ў ЗША, інтэрв'ю з амерыканскага часопіса «Слова - Word» і з «Агеньчыка».
  
   • Сяргей Даўлатаў
   ◦
   ◦ Філіял
   ▪
   ◦ Нататнікі
   ▪ Частка першая
   ▪ Частка другая
   ◦ На літаратурныя тэмы
   ▪ Урокі чытання
   ▪ Мы пачыналі ў эпоху застою
   ▪ Руды
   ▪ Выглядай
   ▪ М. Сагалоўскі
   ▪ Верхам на слімаку
   ▪ Літаратура працягваецца
   ▪ Чарнее ветразь самотны
   ▪ Чырвоныя д'яблы
   ▪ Дастаеўскі супраць Кажэўнікава
   ▪ У жанры дэтэктыва
   ▪ Апошні дзівак
   ▪ Супраць плыні Леты
   ▪ Памёр Барыс Шрагін
   ▪ Цяжкае слова
   ▪ Гэта неперакладальнае слова - "хамства"
   ▪ Перакладныя малюнкі
   ◦ Выступленні. Інтэрв'ю
   ▪ Бляск і галеча рускай літаратуры
   ▪ Як выдавацца на Захадзе?
   ▪ Пісьменнік у эміграцыі
   ▪ Дар арганічнай нязлобнасці
   ◦ Бібліяграфічная даведка
   ◦ Пра кнігу
   • notes
   ◦ 1
   ◦ 2
   ◦ 3
   ◦ 4
   ◦ 5
   ◦ 6
  
  Сяргей Даўлатаў
  Збор твораў у 4 тамах. Тым 4
  Кніга падрыхтавана карыстальнікамі бібліятэкі https://fb2.top . Чытайце ці спампоўвайце гэтую і іншыя кнігі на сайце бібліятэкі бясплатна і без рэгістрацыі.
  Адрас публікацыі: https://fb2.top/tom-4-513265
  
  
  «Даўлатаў – таленавіты рускі эмігрант з тыпова амерыканскім пачуццём гумару, ён нагадвае, што кожнае жыццё ўнікальнае і што ўсякае жыццё нам блізкае».
  Джозэф Хелер
  «У сваіх апавяданнях Даўлатаў нязменна пакепліваў з сябе і з людзей, з якіх ён адных любіў, а да іншых ставіўся паблажліва. Пра сябе ён заўсёды адгукаўся з выключнай і незвычайнай для так званай пісьменніцкай браціі сціпласцю, але чытачы і слухачы ставілі яго значна вышэй, чым ён ставіў сябе, і гэта нашмат лепш, чым было б наадварот».
  Уладзімір Вайновіч
  «Проза Даўлатава сапраўды ўзор той масавай культуры, якую так часта пагарджаюць у Расіі. Я б сказаў, што гэта самы годны ўзор з усіх, якімі можа пахваліцца сёньня расейская літаратура».
  Аляксандр Геніс
  «Даўлатаў быў жывы, чаго не скажаш пра большасць з нас».
  Пётр Вайль
   Філіял
  (Нататкі кіроўнага)
  
  Мама кажа, што некалі я прачынаўся з усмешкай на твары. Было гэта, мабыць, годзе ў сорак трэцім. Уяўляеце сабе: вакол вайна, бамбавікі, эвакуацыя, а я ляжу і ўсміхаюся…
  Цяпер усё па-іншаму. Вось ужо гадоў дваццаць я прачынаюся з агіднай грымасай на запушчанай фізіяноміі.
  
  
  Наадварот майго акна святлівая шыльда - "Каляніяльны банк". Неонавыя літары ўздрыгваюць і расплываюцца. Світае.
  Гаспадыня ланчанета місіс Бона з грукатам паднімае жалезныя краты.
  З цемры выплывае наш арабскі пуфік, дзіцячыя арэлі, хісткае трумо... Бонжур, мадэмуазель Трумо! Прывітанне, сеньёр Качэлі! Добры дзень, генасэ Пуф!
  Мне пара. Я – радыёжурналіст. Дакладней - анкермен, кіроўны. Мы вяшчаем на Расію. Радыёстанцыя "Трэцяя хваля". Праграма "Падзеі і людзі". Наша кантора размешчана ў цэнтры Манхэтэна.
  У Расіі паскарэнне і перабудова. Там друкуюць Набокава і Хадасевіча. Там адчыняюць прыватныя кафэ. Там выступае рок-гурт "Дыназаўры". Аднак нас працягваюць глушыць. У тым ліку і мой не вельмі звонкі барытон. Гавораць, на гэта выдаткоўваюцца вялікія грошы.
  У мяне ёсць ідэя - глушыць нас з дапамогай усё тых жа «Дыназаўраў». Як гаворыцца, ваўкі сытыя і авечкі цэлыя.
  
  
  Я спяшаюся. Салдацкі сняданак: кубак кавы, "Галуаз" без фільтра. Плюс загалоўкі ранішніх газет:
  «Яшчэ адзін закладнік… Абстралялі базу тэрарыстаў… Цім О'Конар дамагаецца перавыбрання ў Сенат…»
  Зрэшты, нас гэта хвалюе мала. Наша тэма – Расія і яе будучыня. З мінулым усё зразумела. З сучаснасцю - тым больш: жывем у эпоху дыназаўраў. А вось наконт будучыні ёсць розныя меркаванні. Многія нават лічаць, што будучыня наша, як у ракаў, - ззаду.
  
  
  Гадзіна ў нью-ёркскім сабвеі. Штодзённая псіхалагічная гімнастыка. Школа вытрымкі, гумару, дэмакратыі і гуманізму, Нешта накшталт Ноева каўчэга.
  Тут самыя таўстазадыя ў свеце паліцэйскія. Самыя безаблічныя менеджэры і клеркі. Самыя тэмпераментныя глуханямыя. Самыя шумныя падлеткі. Самыя ветлівыя бандыты і рабаўнікі.
  Тут вас могуць абрабаваць. Аднак дзвярамі перад вашай фізіяноміяй не ляпнуць. А гэта, я лічу, галоўнае.
  
  
  Радыё "Трэцяя хваля" змяшчаецца на рагу Сорак дзевятай і Лексiнгтон. Мы займаем цэлы паверх гіганцкага хмарачоса «Карвет». Пад намі - хол, кафэ, тытунёвая крама, фоталабараторыя.
  Тут заўсёды ходзяць двое ахоўнікаў, белы і чорны. З белым я вітаюся, як роўны, а перад чорным крыху паддобрываюся. Відаць, я дэмакрат.
  
  
  На радыё я супрацоўнічаю ўжо дзесяць год. У першыя ж дні начальнік Бары Тарасевіч растлумачыў мне:
  - Я не кажу вам - што пісаць. Я толькі скажу вам - чаго мы пісаць катэгарычна не павінны. Мы не павінны пісаць, што рэлігійнае адраджэнне з кожным годам шырыцца. Што сацыялістычная эканоміка перажывае востры крызіс. І гэтак далей. Усё гэта мы пісалі сорак гадоў. За гэты час у нас змянілася чатырнаццаць галоўных рэдактараў. А сацыялістычная эканоміка ўсё яшчэ жывая.
  - Але яна сапраўды перажывае крызіс.
  - Значыць, крызіс - з'ява стабільнае. Заняпад наогул стабільнейшы за прагрэс.
  - Улічу.
  Бары Тарасевіч працягваў:
  - Не пішыце, што Масква ашалела бразгае зброяй. Што крамлёўскія герантакраты трымаюць склератычны палец…
  Я перабіў яго:
  - На спускавым кручку вайны?
  - Адкуль вы ведаеце?
  - Я дзесяць гадоў пісаў гэта ў савецкіх газетах.
  - Пра крамлёўскіх герантакратаў?
  - Не, пра каршакі з Пентагона.
  
  
  Часам мяне наведваюць такія фантазіі. Скончылася вайна. Амерыка капітулявала. Рускія дашлі ў Нью-Ёрк. Адкрылі тут сваю камендатуру.
  Прыйшлося ім нарэшце вырашаць, што рабіць з эмігрантамі. З вучонымі, пісьменнікамі, журналістамі, якія займаліся антысавецкай дзейнасцю.
  Выклікаў нас камендант і кажа:
  - Вы, напэўна, чакаеце смяротнага пакарання? І вы яе сапраўды заслугоўваеце. Асабіста я ўласнымі рукамі пляснуў бы вас ля першага плота. Але гэтае занадта дарагое задавальненне. Не магу я сабе гэтага дазволіць! Каго я пасаджу на вашае месца? Дзе я вазьму іншых такіх адчайных прахвостаў? Выхоўваць іх нанова - мы не размяшчаем такімі сродкамі. Гэта запатрабуе зашмат часу і грошай… Таму слухайце! Смірна, маці вашую за нагу! Ты, Кураедаў, быў савецкім філосафам. Затым стаў антысавецкім філосафам. Цяпер зноў будзеш савецкім філосафам. Зразумеў?
  - Слухаюся! - адказвае Кураедаў.
  - Ты, Левін, быў савецкім пісьменнікам. Потым стаў антысавецкім пісьменнікам. Цяпер зноў будзеш савецкім пісьменнікам. Ясна?
  - Слухаюся! - адказвае Левін.
  - Ты, Далматаў, быў савецкім журналістам. Потым стаў антысавецкім журналістам. Цяпер зноў будзеш савецкім журналістам. Не пярэчыш?
  - Слухаюся! - адказвае Далматаў.
  - А зараз, - кажа, - вунь адсюль! І памятайце, што заўтра на працу!
  
  
  Радыё «Трэцяя хваля» — гэта чатырнаццаць кабінетаў, дзве агульныя залы, пяць студый, бібліятэка і лабараторыя. Плюс калідор, аддзел дастаўкі, тэхнічная майстэрня і сховішча радыёапаратуры.
  Кабінеты прызначаны для штатных супрацоўнікаў. Агульныя залы, падзеленыя перагародкамі, для пазаштатных. Тутака ж працуюць сакратары і машыністкі. У адмысловых нішах - тэлетайп, селектар і капіявальная прылада.
  Ёсць спецыяльны пакой для вахцёра.
  
  
  У Саюзе аб нашай радыёстанцыі пішуць брашуры і кнігі. Дзесятак такіх выданняў ёсць у рэдакцыйнай бібліятэцы:
  "Павуцінне хлусні", "Тэхналогія нянавісці", "Майстры дэзінфармацыі", "Пад шатамі ФБР", "Там, за жалезнымі дзвярыма". І гэтак далей.
  Дарэчы, дзверы ў нас шкляныя. Выходзіць на лесвічную пляцоўку. Каля дзвярэй сядзіць міс Філіпс і вяжа.
  У брашурах нашу радыёстанцыю называюць злавеснай, таемнай установай. Нечым накшталт непрыступнай крэпасці. Размешчаны мы нібы ў падземным бункеры. Ахоўваемся ці ледзь не балістычнымі ракетамі.
  Насамрэч нас ахоўвае міс Філіпс. Калі з'яўляецца незнаёмы чалавек, міс Філіпс пытаецца:
  - Чым я магу вам дапамагчы?
  Як быццам справа адбываецца ў рэстарацыі.
  Калі ж незнаёмы чалавек упэўнена праходзіць міма, ахоўніца ўсклікае:
  - Сардэчна запрашаем!..
  Сюды можна прыводзіць сяброў і сваякоў. Можна прыходзіць з дзецьмі. Можна прызначаць тут дзелавыя і любоўныя спатканні.
  Упэўнены, што сюды няцяжка пранесці бомбу, міну ці скрыню дынаміту. Дакументаў тут не пытаюцца. Не ведаю, ці ёсць нейкія дакументы ў штатных супрацоўнікаў. У мяне ёсць толькі ключ ад рэдакцыйнай прыбіральні.
  
  
  На радыё каля пяцідзесяці штатных супрацоўнікаў. Сярод іх ёсць дваране, яўрэі, былыя ўласаўцы. Ёсць шасцёра невяртанцаў - маракоў і турыстаў. Ёсць амерыканцы рускага і мясцовага паходжання. Ёсць інтэлігентны негр Рудзі, спецыяліст па творчасці Ахматавай.
  Трапляюцца на радыё даволі цудоўныя асобы. Ёсць унучаты пляменнік Керанскага з нечаканым прозвішчам Бухман. Ёсць аддалены нашчадак гаспадара імператара - Уладзімір Канстанцінавіч Тацішчаў.
  Неяк у нас была п'янка ў гонар дачкі Сталіна. Сядзеў я якраз паміж Тацішчавым і Бухманам. Строга насупраць Алілуевай.
  Справа, думаю, сваяк Керанскага. Злева - нашчадак імператара. Наадварот - дачка Сталіна. А паміж імі - я. Прадстаўнік народа. Таго самага, якое яны не падзялілі.
  
  
  Мой рэдактар па адукацыі - тэатразнавец. Працаваў на маскоўскім тэлебачанні. Быў тарыфікуецца ў якасці рэжысёра. Паставіў знакаміты шматсерыйны тэлефільм "Будучыня пачынаецца сёння". Пачаў задумвацца аб экранізацыі Гогаля. Пасварыўся з начальствам. Эміграваў. Уладкаваўся ў Нью-Ёрку. Паступіў на радыё.
  Тарасевіч хутка вывучыў англійскую. Стаў домаўладальнікам. Захапіўся вырошчваннем грыбоў. Я не абмовіўся, менавіта грыбоў. Падрабязнасцяў не ведаю.
  Першыя гады ўсё думаў пра тэатр. Спрабаваў арганізаваць трупу з былых савецкіх акцёраў. І нават паставіў адзін спектакль. Нешта накшталт кампазіцыі па «Міргарадзе».
  Прэм'ера адбылася на Брадвеі. Я быў у камандзіроўцы, пайсці не змог. Пасля спытаў у аднаго знаёмага:
  - Ты быў? Ну як?
  - Ды нічога.
  - Народу было шмат?
  - Спачатку не вельмі. Прыйшоў я - стала значна больш.
  Тарасевіч быў даволі дасведчаным рэдактарам і недурным чалавекам. Успамінаю, як я пачынаў пісаць для радыё. Рэцэнзаваў новыя кнігі. Назойліва дэманстраваў сваю эрудыцыю.
  Я ўжываў такія словы, як "філасафема", "экстрапаляцыя", "рэлевантны". Нарэшце рэдактар выклікаў мяне і кажа:
  - Такія перадачы і глушыць не абавязкова. Усё роўна іх разумеюць толькі аспіранты МДУ.
  Гады тры ў нас адпрацаваў пазаштатным супрацоўнікам загадкавы рэлігійны дзеяч Лемкус. Вёў рэгулярныя перадачы "Як убачыць Бога?". Даказваў, што гэта не так ужо складана.
  Тарасевіч, пазіраючы на Лемкуса, казаў:
  - Можа, і добра, што нас глушаць. Часам гэта карысна. Савецкія людзі ад гэтага толькі выйграюць.
  Лемкус крыўдзіўся:
  - Вы не разумееце, што такое рэлігія. Рэлігія для мяне…
  - Разумею, - жэстам спыняў яго Тарасевіч. - Крыніца заробку.
  
  
  У калідоры мне трапіўся дыктар Лёва Асмус. Лёва валодаў прыгожым нізкім барытонам дзіўнага тэмбру. Чытаў ён свае тэксты проста, выразна і без эмоцый. З той мерай абыякавасці, якая адрознівае прыроджаных дыктараў.
  Асмус прапрацаваў на радыё восем гадоў. За гэтыя гады ў яго зьявілася даволі дзіўная рыса. Ён стаў фанатыкам пунктуацыі. Ён не толькі прытрымліваўся ўсіх знакаў прыпынку. Ён іх выразна прамаўляў услых. Вось і зараз ён сказаў:
  - Прывітанне, коска, стары, шматкроп'е. Тэрмінова да рэдактара, клічнік.
  - Што здарылася?
  - Адкрываецца сімпозіум у Лос-Анджэлесе, кропка. Тэма, двукроп'е, двукоссі, "Новая Расія", коска, варыянты і альтэрнатывы. Карацей кажучы, працяжнік, чарговы кірмаш. Табе давядзецца ехаць, шматкроп'е.
  Гэтага мне толькі не хапала.
  
  
  Мушу прызнацца, што я не зусім журналіст. Я з дзяцінства марыў аб літаратуры. Апублікаваў на Захадзе чатыры кнігі.
  Жыць на літаратурныя заробкі цяжка. Вось я і падзарабляў на радыё.
  Сярод эмігранцкіх пісьменьнікаў я займаю нейкае месца. Нажаль, далёка не першае. І, на шчасце, не апошняе. Я думаю, менавіта такое, адкуль добра бачна, што значыць – сапраўдная літаратура.
  Мая жонка – кваліфікаваная наборшчыца, па-тутэйшаму – тайпістка. Яна набірала для выдавецтваў усе мае творы. А значыць, чытаць мае апавяданні ёй ужо не абавязкова.
  Павінен прызнацца, што мяне гэта крыху траўміруе. Я пытаю:
  - Ты чытала маё апавяданне "Лёс"?
  — Вядома, бо я ж набірала яго для альманаха «Перадарожжа».
  Тады я задаю яшчэ адно пытанне:
  - А што ты зараз набіраеш?
  - Булгакава для «Ардыса».
  - Чаму ж ты не смяешся?
  Мая жонка здзіўлена прыўздымае бровы:
  - Таму што я набіраю цалкам аўтаматычна.
  
  
  Насустрач мне спяшаецца эканамічны аглядальнік Чобур. Дзевяты год ён курыць мае цыгарэты. Дзевяты год я чую ад яго пры сустрэчы брацкае: "Закурым!"
  Калі я дастаю мае нязменныя "Галуаз" і запальніцу, Чобур удакладняе: "Запалкі ёсць".
  Часам я гадзіны на дзве спазняюся. Убачыўшы мяне, Чобур з палёгкай усклікае:
  - Цэлы дзень не курыў! Абвык да аднаго гатунку. Уцягнуўся, разумееш... Закурым!
  
  
  Я спытаў Чобура:
  - Як справы?
  - Узрушаючыя навіны, стары! Мне далі нарэшце чатырнаццаты грэйд у тарыфнай сетцы. Гэта лішнія дзве тысячы за год! Гэта новае жыццё, стары! Прынцыпова новае жыццё!.. Закурым з такой нагоды.
  
  
  Наадварот кабінета рэдактара сядзіць машыністка Паліна. Калісьці яна працавала ў нашай франкфурцкай секцыі. Пазнаёмілася з нямецкім акцёрам. Выйшла замуж. Пераехала з мужам у Нью-Ёрк. І вось гэты Клаўс сядзіць без працы.
  Я кажу Паліне:
  - Трэба яму паехаць у Галівуд. Ён можа гуляць эсэсаўцаў.
  - Хіба Клаўс падобны на эсэсаўца?
  - Я яго так і не бачыў. Да каго ён падобны?
  - На яўрэя.
  - Ён можа гуляць габрэяў.
  Паліна цяжка ўздыхае:
  — Тут сваіх яўрэяў больш чым дастаткова.
  
  
  Рэдактар Тарасевіч прыўзняўся над сталом, заваленым паперамі.
  - Уваходзь, - кажа, - сядай.
  Я сеў.
  - Табе ў Каліфорніі бываць даводзілася?
  - Тройчы.
  - Ну і як? Спадабалася?
  - Яшчэ б! Казачнае месца. Райскі куток.
  - Хочаш яшчэ раз туды паехаць?
  - Не.
  - Гэта чаму ж?
  - Сям'я, хатнія клопаты і гэтак далей.
  - Тым больш - едзь. Адпачнеш, пацешышся. Між іншым, у Каліфорніі зараз - красавік.
  - Як гэта?
  - Ну, у сэнсе - горача. Я б не задумваючыся паехаў - сонца, мора, дзяўчаты ў купальніках... Прабач, адцягнуўся.
  - Не, працягвай, - кажу.
  
  
  Рэдактар працягваў:
  - Яшчэ адно пытанне. Скажы мне, што ты думаеш аб будучай Расіі? Толькі шчыра.
  - Адкрыта? Нічога.
  - Своеасаблівы ты чалавек. У Каліфорнію ехаць не хочаш. Пра будучую Расію не задумваешся.
  - Я яшчэ з мінулым не разабраўся... І наогул, што тут думаць?! Пажывем пабачым.
  - Убачым, - згадзіўся рэдактар, - калі дажывем.
  
  
  Тарасевіч даўно цікавіўся:
  - Ёсць у цябе якія-небудзь палітычныя ідэалы?
  - Не думаю.
  - А які-небудзь самы бедны светапогляд?
  - Светапогляду няма.
  - Што ж у цябе ёсць?
  — Сусветагляд.
  - Хіба гэта не адно і тое ж?
  - Не. Розніца прыкладна такая ж, як паміж штатным супрацоўнікам і пазаштатным.
  - Па-мойму, ты занадта мудрагеліш.
  - Імкнуся.
  - І ўсё ж, як наконт ідэалаў? Ты ж служыш на палітычнай радыёстанцыі. Ідэалы б табе не перашкодзілі.
  - Гэта неабходна?
  - Для штатных работнікаў - неабходна. Для пазаштатных - пажадана.
  - Ну добра, - кажу, - тады слухай. Я думаю, праз пяцьдзесят гадоў мір будзе адзіным. Добрым ці дрэнным - гэта ўжо іншае пытанне. Але свет будзе адзіным. З агульнай гаспадаркай. Без усялякіх палітычных межаў. Усе імперыі паваляцца, утварыўшы адзіную эканамічную сістэму…
  - Ведаеш што, - сказаў рэдактар, - лепш ужо трымай такія ідэалы пры сабе. Нейкія яны залішне прагрэсіўныя.
  
  
  Год таму Тарасевіч загаварыў са мной аб штатнай працы:
  - Ты ведаеш, што Клейнер у бальніцы? Стан крытычны.
  (Клейнер быў адным са штатных супрацоўнікаў.)
  Я спытаў:
  - Думаеш, надзея ёсць?
  - Сто шанцаў супраць аднаго. А значыць, вызваляецца вакансія.
  - Я пытаю - надзея ёсць, што ён будзе жыць?
  - А-а... Гэта наўрад ці. Шкада, харошы чалавек быў. І не ў прыклад табе - перакананы змагар з камунізмам.
  
  
  Прыйшлося мне растлумачыць рэдактару:
  - Разумееш, штатная праца не для мяне. Чыноўнікам я станавіцца не жадаю. Дысцыпліне падпарадкоўвацца не здольны. Падпрацаваць - гэта з задавальненнем. Але галоўны мой занятак - літаратура.
  - Спачуваю, - заўважыў Тарасевіч шчыра, без усялякага жадання пакрыўдзіць.
  
  
  Тарасевіча два разы адцягвалі ўвагу. Затым ён бегаў у студыю. Затым гутарыў па тэлефоне жаночым голасам: «Каго вам трэба?.. Няма Тарасевіча. Сама яго ўвесь дзень адшукваю…» Затым правіў кампутар з дапамогай нажа для разразання паперы. І толькі потым ён сфармуляваў маё заданне:
  - Едзеш у Каліфорнію. Удзельнічаеш у сімпозіуме "Новая Расія". Запісваеш на плёнку ўсё самае цікавае. Бярэш інтэрв'ю ў самых знакамітых дысідэнтаў. Дапаўняеш усё гэта ўласнымі разважаннямі, якія можна запазычыць у Шрагіна, Турчына ці Букоўскага. І ў выніку рыхтуеш чатыры перадачы, кожная хвілін на дваццаць.
  - Ясна.
  - Вось праграма. Дзейнічаюць тры секцыі: грамадска-палітычная, культурная і рэлігійная. Намечана каля дваццаці пасяджэнняў. Тэматыка самая неверагодная. Ад Брэсцкага свету да Ялцінскай канферэнцыі. Ад пратапопа Авакума да якога-небудзь ідыёцкага Фета. Карацей, Расія і яе будучыня.
  - Якая ж гэта будучыня - Фет, Авакум?..
  - Мяне не пытайся. Ёсць праграма. Калі ласка – «Рэха Ялцінскай канферэнцыі. Даклад Шэндэровіча». Чытаю далей: «Фет - вяшчун еўракамунізму. Паведамленне Фокіна». Між іншым, тут ёсць і аб будучыні. Вось, напрыклад. "Расія і заваёва касмічных прастор". "Экуменічныя цэнтры будучай Расіі". І гэтак далей.
  - Зарыентуюся на месцы.
  - Мерапрыемства завершыцца сімвалічнымі выбарамі.
  - Каго ж будуць выбіраць?
  - Я думаю, прэзідэнта.
  - Якога прэзідэнта?
  - Прэзідэнта ў выгнанні.
  - Прэзідэнта - чаго?
  - Я думаю - будучай Расіі. Прэзідэнта і ўсіх ягоных аднадзельцаў — мітрапалітаў, старастаў, розных там генералісімусаў… Ды што ты да мяне прыстаў?! Намечана сур'ёзнае грамадскае мерапрыемства. Мы павінны яго адлюстраваць. Якія могуць быць пытанні?! Дзейнічай! Ты ж прафесіянал!..
  Я даўно заўважыў: калі ад чалавека патрабуюць ідыятызму, яго заўсёды завуць прафесіяналам.
  
  
  У Лос-Анджэлес я прыляцеў рана раніцай. Хвілін дзесяць прастаяў каля багажнага канвеера. На стаянцы таксі мяне парадавала багацце каўбойскіх капелюшоў.
  Сеў у машыну. Доўга ехаў па шашы, усё любаваўся кіпарысамі. Таксіст быў апрануты ў жакейскую шапачку з надпісам "Янкіс", клятчастую кашулю і джынсы. У зубах у яго дымілася цыгара. Нарэшце я спытаў:
  - Далёка яшчэ?
  (Такую фразу я здольны вымавіць без акцэнту.)
  Таксіст паглядзеў на мяне ў люстэрка і пытаецца:
  - Земляк, ты ва Усцьвымлагу Папкоў не служыў? Году ў шасцідзесятым?
  - Служыў. Не Папкоў, а кантралёрам штрафнога ізалятара.
  - Другі лагпункт, дванаццаць кіламетраў ад Іосера?
  - Дапусцім.
  - Цудоўна! А я там свой чырвонец адцягнуў. Якая сустрэча, грамадзянін начальнік!
  
  
  Таксіст, як высветлілася, адбыў тэрмін за разбэшчванне непаўналетняй. Потым ажаніўся з яўрэйкай, эмігрыраваў. Купіў медальён на таксі.
  - Жыццём сваім, - кажа, - я ўвогуле задаволены. Працую, жанаты, маю дачку.
  Я чамусьці спытаў:
  - Непаўналетнюю?
  - Мішэлачка ў чацвёртым класе... У мяне таксі, жонка - бухгалтар. Зарабляем больш за тысячу ў тыдзень. Праз дзень па рэстаранах ходзім. Што жадаем заказваем: сацыві, бастурму, шашлык на рабрынках…
  - Не падобна, - кажу, - вы худы.
  Таксіст зноў паглядзеў на мяне:
  - Дык я ж я. Але і мяне ядуць…
  Я падумаў: вось табе і Далёкі Захад! Усюды нашы людзі.
  
  
  Да адзінаццаці гадзін я больш-менш разабраўся ў сітуацыі. Сімпозіум "Новая Расія" арганізаваны Каліфарнійскім інстытутам грамадзянскіх правоў. На чале праекта стаіць вядомы грамадскі дзеяч, містэр Хігінс. Яму ўдалося атрымаць на гэтую справу шматтысячную субсідыю. Запрошана не менш за дзевяноста ўдзельнікаў з Амерыкі, Еўропы, Канады. Нават з Аўстраліі. У тым ліку - рускія навукоўцы, літаратары, святары. Не кажучы аб амерыканскіх палітолагах, гісторыках, славістах.
  Акрамя афіцыйных удзельнікаў мусяць з'ехацца так званыя госці. Гэта значыць самадзейныя журналісты, беспрацоўныя філолагі, усялякага роду амбіцыйныя праздношатающиеся асобы.
  Задача сімпозіума – «спроба футуралагічнага мадэлявання грамадзянскага, культурнага і духоўнага аблічча будучай Расіі».
  Аб'ект увагі - таямнічая барвовая пляма на карце. Пляма, я б дадаў, - памерам з добрую шкуру незабітага мядзведзя.
  Размясцілі нас у гатэлі «Хілтан». Па адным чалавеку ў нумары. За выключэннем празаіка Белякова, якога нязменна суправаджае жонка. Матывуецца гэта тым, што яна мусіць запісваць кожнае яго слова.
  Памятаю, Белякоў сказаў літаратуразнаўцу Эткінду:
  - У мяне ад сінтэтыкі сверб па ўсім целе.
  І Дар'я Уладзіміраўна адразу ж раскрыла запісную кніжку.
  
  
  Да гадзіны на ўсіх паверхах гасцініцы "Хілтан" загучала славянская гаворка. Да двух па-руску загаварыла ўжо і мясцовая гаспадарчая абслуга. Парцье, сустракаючы чарговага госця, паўтараў:
  - Сардэчна калі ласка! Сардэчна калі ласка! Сардэчна калі ласка!
  
  
  У тры гадзіны містэр Хігінс правёў арганізацыйны сход. Да гэтага часу я пабачыў ужо дзесятак знаёмых. Падвергся абдымкам Лемкуса. Выслухаў нейкую грубасць ад Юзоўскага. Даў прыкурыць Самсонаву. Дапамог дацягнуць чамадан сіяністу Гурфінкелю. Абняў старога Панаева.
  
  
  Панаеў выцягнуў кішэнны гадзіннік памерам з дэсертнае сподак. Іх цыферблат быў упрыгожаны мудрагелістай неразборліва манаграмай. Я ўгледзеўся і прачытаў зроблены каліграфічнымі літарамі надпіс:
  «Пара опохмелиться!!!» І тры клічнікі.
  Панаеў растлумачыў:
  — Гэта ў мяне яшчэ з вайны — падарунак сябра, гвардыі радавога Мурашкі. Унікальны быў спецыяліст па частцы выпіўкі. Паэт, мастак...
  - Ранавата, - кажу.
  Панаеў усміхнуўся:
  - Ну і моладзь пайшла.
  Затым дадаў:
  - У мяне ёсць грамаў дзвесце гарэлкі. Не тут, а ў Парыжы. За тэлевізар схавана. Паверце, я фізічна адчуваю, як яна там награваецца.
  
  
  Панаеў быў класікам савецкай літаратуры. У сорак шостым годзе ён напісаў раман "Перамога". У рамане не ўзгадвалася імя Сталіна. Генералісімус так здзівіўся, што ўзнагародзіў Панаева ордэнам.
  Пасля Панаеў казаў:
  — Крыважадны Сталін узнагародзіў мяне ордэнам. Міралюбівы Хрушчоў выгнаў з партыі. Дабрадушны Брэжнеў ледзь не пасадзіў у турму.
  
  
  Адзначалася гадавіна масавых растрэлаў ля Бабінага Яра. Ішоў неафіцыйны мітынг. Сярод яго ўдзельнікаў быў ардэнаносец Панаеў. Ён выйшаў да мікрафона, пачаў гаварыць. Раздаўся выкрык з натоўпу:
  - Тут былі расстраляныя не толькі яўрэі.
  - Так, - адказаў Панаеў, - дакладна. Але толькі яўрэі былі расстраляны толькі за гэта. За тое, што яны габрэі.
  
  
  Містэр Хігінс расказаў нам аб задачах сімпозіума. Уступную частку завяршыў словамі:
  - Сусветная гісторыя адзіная!
  - Факт! - адазваўся са свайго кута загадкавы рэлігійны дзеяч Лемкус.
  Містэр Хігінс злёгку насцярожыўся і дадаў:
  - Перакананы, што Расея хутка ўстане на шлях дэмакратызацыі і гуманізму!
  - Факт! - усё гэтак жа энергічна рэагаваў Лемкус.
  Містэр Хігінс здзіўлена падняў бровы і сказаў:
  - Будучая Расія бачыцца мне квітнеючай свабоднай дзяржавай!
  - Факт! - з той жа аднастайнасцю выказаўся Лемкус.
  Нарэшце містэр Хігінс уважліва агледзеў яго і вымавіў:
  - Я гатовы паважаць ваш пункт гледжання, містэр Лемкус. Я толькі прашу вас выказаць яе больш грунтоўна. Бо лаянка яшчэ не аргумент.
  Высілкамі Самсонава, добра які валодае ангельскай, непаразуменне было ліквідавана.
  
  
  Містэр Хігінс даў нам разнастайныя інструкцыі. Закрануў побыт: транспарт, стол, гасцінічныя паслугі. Потым пацікавіўся, ці ёсць пытанні.
  - Ёсць! - закрычаў Панаеў. - Калі мне грошы вернуць?
  Самсонаў пераклаў.
  - Якія грошы? - здзівіўся Хігінс.
  - Грошы, якія я патраціў на таксі.
  Хігінс задумаўся, потым мякка нагадаў:
  - Асабіста я даставіў вас з аэрапорта на сваёй машыне. Вы нешта блытаеце.
  - Не, гэта вы нешта блытаеце.
  - Добра, - саступіў містэр Хігінс, - колькі даляраў вы зрасходавалі?
  Панаеў ажывіўся:
  - Восемдзесят. І не долараў, а франкаў. Машыну-то я браў у Парыжы.
  
  
  Містэр Хігінс агледзеў прысутных:
  - Пытанняў больш няма?
  Тут падняў руку чэшскі дысідэнт Лявон Матэйка:
  - Чаму я не бачу Рувіма Каўрыгіна?
  Усе зашумелі:
  - Каўрыгін, Каўрыгін!
  Былы пракурор Гуляеў усклікнуў:
  - Панове! Без Каўрыгіна сімпозіум губляе рэпрэзентатыўнасць!
  
  
  Містэр Хігінс растлумачыў:
  — Усе мы паважаем паэта Каўрыгіна. Ён быў госцем усіх папярэдніх сімпозіумаў і канферэнцый. Нарэшце, ён мой сябар. І ўсё ж мы яго не запрасілі. Справа ў тым, што нашыя сродкі абмежаваныя. А значыць, абмежавана колькасць нашых дарагіх гасцей. За кожны нумар у гатэлі мы плацім больш за сто долараў.
  - Ідэя! - закрычаў чэшскі дысідэнт Матэйка. - Слухайце. Я перабіраюся да суседа. У вызваленым нумары пасяляецца Каўрыгін.
  Усе зашумелі:
  - Правільна! Правільна! Матэйка перабіраецца да Далматава. Рувімчык займае пакой Матэйкі.
  Матэйка сказаў:
  - Я гатовы прынесці гэтую ахвяру. Я згодзен пераехаць да Далматава…
  
  
  Аб тым, каб заручыцца маёй згодай, не было і гаворкі.
  
  
  Містэр Хігінс сказаў:
  - Вырашана. Я неадкладна пазваню Рувіму Каўрыгіну. Дарэчы, дзе ён зараз? У Чыкага? У Нью-Ёрку? Ці, можа, на віле Растраповіча?
  - Я тут, - сказаў Рувім Каўрыгін, неахвотна паднімаючыся.
  Усе зноў зашумелі:
  - Каўрыгін! Каўрыгін!
  - Я тут праездам, - сказаў Каўрыгін, - жыву ў аднаго знаёмага. Гасцініца мне ні да чаго.
  Матэйка ўсклікнуў:
  - Ура! Мне не давядзецца жыць з Далматавым!
  Я таксама ўздыхнуў з палёгкай.
  Каўрыгін нечакана ўзвысіў голас:
  - Пляваць я хацеў на ваш сімпозіум. Усе прысутныя тут - банкруты. Заходняе грамадства маральна расклалася. Эміграцыя - тым больш. Значныя падзеі могуць адбыцца толькі ў Расіі!
  Хігцінс міралюбіва заўважыў:
  - Дык гэта ж і ёсць тэма нашага сімпозіума.
  
  
  Увечары нам паказвалі славутасці. Сам я да ўсяго гэтага абыякавы. Асабліва да музеяў. Мяне заўсёды прыгнятала ненатуральнае навала рэдкасцяў. Дурное трымаць у памяшканні больш за адну карціну Рэмбранта…
  Спачатку нам паказвалі каньён, нешта накшталт цясніны. Які ўвязаўся з намі Каўрыгін паглядзеў і кажа:
  - Пад Мелітопалем такіх каньёнаў да хрэна!
  Мы паехалі далей. Агледзелі сельскагаспадарчую ферму: жылыя пабудовы, збожжасховішча, стайню.
  Каўрыгін незадаволена сказаў:
  - Нашы коні ў тры разы больш!
  - Гэта поні, - сказаў містэр Хігінс.
  - Я ім не зайздрошчу.
  - Натуральна, - заўважыў Хігінс, - гэта магло б здацца дзіўным.
  Затым мы пабывалі ў форце Ромпер. Азнаёміліся з нейкай гістарычнай марцірай. Каўрыгін зазірнуў у яе халодны ствол і адчаканіў:
  - Ці то справа наша зенітная артылерыя!
  
  
  Больш за ўсё нас уразіў кававы аўтамат. Мы ехалі ў напрамку да Санта-Барбара. Гарызонт быў чысты і прасторны. Уздоўж шашы цягнуліся пранізаныя святлом зараснікі глогу. Здавалася - да бліжэйшага жылля дзесяткі, сотні міль.
  І раптам мы ўбачылі будку з надпісам "Кава". Аўтобус затармазіў. Мы выйшлі на дарогу. Празаік Белякоў ступіў наперад. Уважліва прачытаў інструкцыю. Дастаў з кішэні манету. Апусціў яе ў шчыліну.
  Нешта пстрыкнула, і ў маленькай нішы зацвердзілася папяровая шкляначка.
  - Дар'я! – закрычаў Белякоў. - Шкляначка!
  І кінуў у шчыліну яшчэ адну манету. З невядомай адтуліны высыпалася жменя цукру.
  - Дар'я! — усклікнуў Белякоў. - Цукар!
  І апусціў трэцюю манету. Шклянка напоўнілася гарачай кавы.
  - Дар'я! — не сунімаўся Белякоў. - Кава!
  Дар'я Уладзіміраўна з любоўю паглядзела на мужа. Затым з матчынай пяшчотай у голасе вымавіла:
  - Ты не ў Мардовіі, пудзіла!
  
  
  Добра чалавеку сямейнаму апынуцца ў гатэлі. Ды яшчэ ў незнаёмым амерыканскім горадзе. Улетку.
  Тэлефон маўчыць. Халодны душ у тваім распараджэнні. Абавязкаў ніякіх.
  Можна курыць, губляючы попел на коўдру. Можна не зачыняцца ў прыбіральні. Можна хадзіць па дыване басанож.
  Рэстараны і бары адкрыты. Грошы ёсць. За кожным паваротам цябе чакае прыемная сустрэча.
  Можна паслухаць навіны. Можна спусціцца ў бар. Можна даведацца тэлефон старой прыяцелькі Рэгіны Кошыц, якая размясцілася ў Лос-Анджэлесе.
  Што замест гэтага робіць рускі літаратар? Натуральна, тэлефануе дадому, у Нью-Ёрк. І адразу ж на яго плечы абвальваюцца ўсялякія клопаты. У маці бранхіт. Дзіця кашляе. Кампутарная наборная машына патрабуе рамонту. А я, значыць, удзельнічаю ў сімпозіуме "Новая Расія"… Да чаго несур'ёзна складаецца жыццё!
  
  
  Я лёг і задумаўся - што адбываецца?! Нейкія недарэчныя, сумнеўныя абставіны. Бессэнсоўна прасторны нумар. За акном праз усё неба цягнецца рэклама авіякампаніі "Пэрл". У падгалоўе маёй пасцелі Біблія на чужой мове. У кішэні пінжака - нататнік з адзіным малазразумелым запісам: "Гумар - інверсія розуму". Што гэта значыць?
  Што гэта ўсё значыць? Хто я і адкуль? Дзеля чаго тут знаходжуся?
  
  
  Мне сорак пяць гадоў. Усе нармальныя людзі даўно застрэліліся ці хаця б спіліся. А я нават курыць і тое ледзь не кінуў. Добра, адзін паэт сказаў мне:
  - Калі раніцай не закурыць, тады і прачынацца неразумна...
  Зазваніў тэлефон. Я падняў слухаўку.
  - Вы заказвалі чатыры порцыі брэндзі?
  - Так, - зманіў я амаль без ваганняў.
  - Нясу...
  Вось і добра, думаю. Вось і выдатна. У любой сітуацыі неабходна нейкая доля абсурду.
  
  
  Сімпозіум адкрыўся роўна ў дзевяць. Прычым адначасова ў трох месцах. У Дановэр-Холе засядала грамадска-палітычная секцыя. У бібліятэцы царквы Сэнт-Джонс абмяркоўвалася рэлігійная праблематыка. У галерэі Морыса Лур'е ішла размова на культурныя тэмы.
  Кожная секцыя павінна была правесці шэсць пасяджэнняў.
  
  
  Напярэдадні я атрымаў копіі ўсіх асноўных дакладаў. Запісаў кароткае інтэрв'ю з містэрам Хігінсам. Заставалася пагутарыць са знакамітасцямі. Ну, і сёе-тое паслухаць - так, для агульнага развіцця.
  У прынцыпе, я мог паляцець хоць сёньня.
  - Дурное, - сказаў мне загадкавы рэлігійны дзеяч Лемкус, - а як жа бяседа?!
  
  
  Хігінс сказаў у мікрафон адзіную фразу. Дакладней, пачатак першай фразы. А менавіта:
  — Дыс з э грэйт прывіледж фор мі…
  Астатняе я не запісваў. Далей я перайду на расейскую мову. І цудоўна скажу за яго ўсё, што патрабуецца.
  
  
  Раніцай я быў у Дановэр-Холе, дзе засядала грамадзка-палітычная сэкцыя. Запісаў на плёнку так званыя шумавыя эфэкты. Гэта значыць апладысменты, кашаль, смех, шамаценне паперы, выкрыкі з залы.
  Я нават маўчанне запісаў на плёнку. Прычым варыянты тры ці чатыры. Набожнае маўчанне. Маўчанне з адценнем незадаволенасці. Маўчанне, парушанае воклічам: «Пасланнік КДБ!» Маўчанне плюс гулкія крокі дакладчыка, які ідзе да трыбуны. І гэтак далей.
  Дапусцім, я вяду свой рэпартаж. І кажу, што было вырашана ўшанаваць каго-небудзь уставаннем. Да прыкладу, Грыгарэнка, ці, скажам, Амальрыка. А далей я ў сцэнары паказваю: «Запіс. Цішыня нумар адзін». Ну і да таго падобнае.
  
  
  Ужо гадоў дзесяць размалёўваю я такімі арабескамі свае штотыднёвыя праграмы. За гэтыя гады ў мяне ўтварылася каласальная фанатэка. Тамака ёсць усё, што заўгодна. Ад гудзення бормашыны да крыкаў размаўлялага папугая. Ад гуку паліцэйскай сірэны да нецвярозых рыданняў мастака Елісеенкі.
  Калісьці я нават запісаў рыпанне пратэза. Гэта была радыёперадача аб мужным харэографе з Чарнавіц, які захаваў на Захадзе вернасць каханай прафесіі.
  
  
  Больш за тое, у маёй фанатэцы ёсць нават гук пацалунку. Гэта гістарычны, дакладней - дагістарычны пацалунак. Паколькі цалуюцца - хто б вы думалі? - Максімаў і Сіняўскі. Запіс быў ажыццёўлены ў 1976 годзе. За некаторы час да гістарычнага разрыву гледачоў з лібераламі.
  
  
  На сімпозіуме абодва плыні былі прадстаўлены роўнай колькасцю аднадумцаў. У першы ж дзень яны катэгарычна размежаваліся.
  Прычым нават знешне яны былі зусім розныя. Глебнікі фарсілі ў двухбортных гарнітурах, сінтэтычных гальштуках і чаравіках на літой гуме. Лібералы былі пераважна ў джынсах, швэдарах і замшавых куртках.
  Глебнікі добрасумленна сядзелі ў аўдыторыі. Лібералы ў асноўным блукалі па калідорах.
  Глебнікі адчувалі ўзаемную агіду, але дзейнічалі разам. Лібералы былі звязаны ўзаемным размяшчэннем, але гулялі паасобку.
  Глебнікі чакалі Сіняўскага, каб дэзавуяваць яго ў вачах амерыканцаў. Лібералы чакалі Максімава і, увогуле, з такой жа мэтай.
  Глебнікі ўжывалі выразы з былінным адценнем. Такія, дапусцім, як "больш спадзяванні" або "ніжэй вагалася". І яшчэ: "з энергіяй, вартай лепшага прымянення". А таксама: "Салжаніцын вас за гэта не пахваліць". Лібералы ж выкарыстоўвалі сучасныя фармулёўкі тыпу: "За такія рэчы б'юць па фізіяноміі!" Або: «Пацалуйцеся з Рыбентропам!» А таксама: "Сахараў вам гэтага не даруе".
  Глебнікі запасілі спіртное на вечар. Прычым трымалі яго не ў халадзільніках, а паміж аконнымі рамамі. Сярод лібералаў было шмат тых, хто выпіў ужо на першым пасяджэнні.
  Гледачы не валодалі ангельскай і заяўлялі пра гэта з гонарам. Лібералы таксама не валодалі англійскай і саромеліся гэтага.
  
  
  Разам з тым паміж глебавікамі і лібераламі было нямала агульнага. У Саюзе іх называлі махрыстымі шавіністамі і бязроднымі касмапалітамі. І яны выдатна ладзілі паміж сабой.
  У турэмных камерах яны жылі дружна. На волі ім стала цесна.
  І ўсё ж яны падобныя. Як гледачы, так і лібералы лічаць амерыканцаў дурнымі, наіўнымі, бестурботнымі дзецьмі. Дзецьмі, якіх неабходна выхоўваць. Як гледачы, так і лібералы выказваюцца гучна. Галоўнае для іх - скампраметаваць апанента як асоба. Як гледачы, так і лібералы з болем думаюць аб радзіме. Але ёсць адна істотная розніца. Глебнікі ўпэўненыя, што Расея яшчэ заявіць пра сябе. Лібералы знаходзяць, што, на вялікі жаль, ужо заявіла.
  Рэлігійныя семінары праходзілі ў царкоўнай бібліятэцы. Там збіраліся праваслаўныя, юдаісты, мусульмане, каталікі. Кожнай з груп было выдзелена асобнае памяшканне.
  У перапынку сярод удзельнікаў пачалі цыркуляваць дакументы. Юдаісты збіралі подпісы ў абарону Анатоля Шчаранскага. Праваслаўныя дамагаліся вызвалення Глеба Якуніна. Сыны ісламу завіхаліся за Мустафу Джэмілева. Каталікі спрабавалі выратаваць Ёзаса Балеслаўскаса.
  З подпісамі ўзніклі нечаканыя цяжкасці. Юдаісты адмовіліся абараняць праваслаўнага Якуніна. Праваслаўныя не захацелі дабівацца вызвалення яўрэя Шчаранскага. Мусульмане заявілі, што ў іх уласных праблемаў хапае. А каталікі ўвогуле перайшлі на літоўскую мову.
  
  
  Тут у кулуарах сімпозіума з'явіліся Ліцвінскі і Шагін. Абодва былі ў мінулым знакамітымі дысідэнтамі. Яны даволі гучна размаўлялі і палілі. Здавалася, што яны злёгку падпіўшы.
  - У чым справа? - спыталі Літвінскі і Шагін.
  Ім патлумачылі, у чым справа.
  - Ясна, - прагаварылі Літвінскі і Шагін, - цягнеце сюды вашы дакументы.
  Спачатку яны падпісалі паперу ў абарону Шчаранскага. Потым – мемарандум у абарону Якуніна. Потым – зварот у абарону Джэмілева. І нарэшце – петыцыю ў абарону Балеслаўскаса.
  Да Літвінскага і Шаціна наблізіўся святар Арыстарх Філадэльфійскі. Ён сказаў:
  - Вы праявілі сапраўднае чалавекалюбства! Як вы дасягнулі такой маральнай дасканаласці?! Хто вы? Праваслаўныя, юдаісты, мусульмане, каталікі?
  - А мы няверуючыя, - сказалі Літвінскі і Шагін.
  - Як жа вы тут апынуліся?
  - Так, увогуле, выпадкова. Проста так, гулялі і зайшлі…
  
  
  За абедам успыхнула сварка. Рэдактар штомесячнага часопіса «Камплімент» Бальшакоў абразіў сіяніста Гурфінкеля. Спрэчка, натуральна, зайшла аб новай Расіі. Дакладней кажучы, аб паскарэнні і перабудове.
  Бальшакоў казаў:
  - Расія на ростанях.
  Гурфінкель перабіў яго:
  - Адно з двух - калі там перабудова, значыць, няма паскарэння. А калі тамака паскарэнне, значыць, няма перабудовы.
  Тады Бальшакоў закрычаў:
  - Не чапай Расію, іншародец!
  Усе зашумелі. У цішыні Гурфінкель спытаў:
  — Ці ведаеце вы, містэр Бальшакоў, як загінуў Тэрпандэр?
  - Які яшчэ Тэрпандэр?
  - Грэчаскі спявак Тэрпандэр, які жыў у шостым стагоддзі да нашай эры.
  - Ну і як жа ён загінуў? – раптам зацікавіўся Бальшакоў.
  
  
  Гурфінкель памарудзіў і пачаў:
  - Вось слухайце. Тэрпандэр меў чатырохструнную ліру. І ён, ці бачыце, вырашыў яе ўдасканаліць. Дадаць да яе яшчэ адну струну. І павысіць, такім чынам, дыяпазон сваёй ліры на цэлую квінту. Вы ведаеце, што такое квінта?
  - Далей! – з раздражненнем крыкнуў Бальшакоў.
  - І вось ён нацягнуў гэтую пятую струну. І адправіўся выступаць перад начальствам. І зайграў на гэтай ліры з падвышаным, заўважце, дыяпазонам. І зацягнуў нейкую дыянісійскую песню. А побач аказаўся некультурны воін Медонт. І падабраў гэты ваяр з зямлі недаспелую дулю. І кінуў яе ў спевака Тэрпандэра. І трапіў яму прама ў рот. І праз хвіліну грэцкі спявак Тэрпандэр памёр ад удушша. Падкрэсліваю - у неверагодных пакутах.
  — Навошта вы мне гэта расказваеце? – здзіўлена спытаў Бальшакоў.
  Гурфінкель зноў дачакаўся поўнай цішыні і растлумачыў:
  - Хочаце ведаць, у чым тут мараль? Мараль простая. А менавіта: не падвышайце тоны, містэр Бальшакоў. Вы чуеце? Не падвышайце тоны! Галоўнае - не падвышайце тоны, я вас малю. Не паўторыце памылку Тэрпандара.
  
  
  Затым я адправіўся ў галерэю Морыса Лур'е. Тамака засядала культурная секцыя. Павінен быў выступаць Рувім Каўрыгін. Памятаецца, Каўрыгін не хацеў удзельнічаць у сімпозіуме. Аднак перадумаў.
  Яшчэ ў дзвярах мяне папярэдзілі:
  - Галоўнае - не крыўдзіце Каўрыгіна.
  - Чаму ж я павінен яго крыўдзіць?
  - Вы можаце разгарачыцца і пакрыўдзіць Каўрыгіна. Не рабіце гэтага.
  - Чаму ж я павінен разгарачыцца?
  - Таму што Каўрыгін сам вас пакрыўдзіць. А вы, не дай Гасподзь, разгарачэцеся і пакрыўдзіце яго. Дык вось, не рабіце гэтага.
  - Чаму ж Каўрыгін павінен мяне пакрыўдзіць?
  - Таму што Каўрыгін усіх крыўдзіць. Вы не выключэнне. Увогуле, не рэагуйце. Каўрыгін страшна ранімы і балюча чулы.
  - Можа, я таксама страшна ранімы?
  - Каўрыгін - асабліва. Не крыўдзіце яго. Нават калі Каўрыгін пакрые вас мацюком. Гэта ў яго ад сарамлівасці...
  
  
  Пачалося паседжанне. Слова ўзяў Каўрыгін. І адразу ж абразіў усіх заходніх славістаў. Ён сказаў:
  - Я пішу не для славістаў. Я пішу для нармальных людзей…
  Затым Каўрыгін абразіў цэлы горад. Ён сказаў:
  — Іосіф Бродскі хоць і ленінградзец, але таленавіты паэт…
  І нарэшце Каўрыгін абразіў мяне. Ён сказаў:
  - Сярод нас прысутнічаюць беспрынцыповыя журналісты. Хто там бліжэй, выведзіце гэтага гаспадара. Інакш я сам за яго вазьмуся!
  Я сказаў у адказ:
  - Рызыкуй.
  На мяне замахалі рукамі:
  - Не рэагуйце! Не крыўдзіце Каўрыгіна! Сядзіце ціха! А яшчэ лепш - выйдзіце з залы ...
  Адзін Панаеў заступіўся:
  - Рувім павінен прынесці прабачэнні. Толькі няхай папрасіць прабачэння як след. А то я ведаю Руню. Руня просіць прабачэння наступным чынам: «Прабач, мой дарагі, але ўсё ж ты — лайно!»
  
  
  Потым адбылася дыскусія. Кожнаму ўдзельніку было дадзена сем хвілін. Наступіла чарга Каўрыгіна. Сваю прамову ён прысвяціў творчасці Эдуарда Лімонава. Сем хвілін Каўрыгін абвінавачваў Лімонава ў хуліганстве, парнаграфіі і забыцці рускіх гуманістычных традыцый. Нарэшце яму сказалі:
  - Час скончыўся.
  - Я яшчэ не скончыў.
  Тут умяшаўся амаральны Лімонаў:
  - У ложку можаце доўга не канчаць, Рувім Ісаевіч. А тут дазвольце прытрымлівацца рэгламенту.
  Усе закрычалі:
  - Не крыўдзіце Каўрыгіна! Ён такі ранімы!
  - Час скончыўся, - паўтарыў мадэратар.
  Каўрыгін не сыходзіў.
  Тады Лімонаў звярнуўся да мадэратара:
  - Мне таксама належыць час?
  - Натуральна. Сем хвілін.
  — Ці магу я даць гэты час Рувіму Каўрыгіну?
  - Гэта ваша права.
  І Каўрыгін яшчэ сем хвілін праклінаў Лімонава. Прычым зараз ужо за яго кошт.
  
  
  Да шасці я быў у гасцініцы. Пераапрануўся. Выпіў чаю, які замовіў па тэлефоне.
  Перспектывы былі нявызначаныя. Панаеў клікаў да сваіх аднапалчан у Глемп. Афіцыйна ўсіх нас запрасілі да намесніцы мэра. Былі нават размовы аб паездцы ў Галівуд.
  Можна было адправіцца ў рэстаран з тым жа Лімонавым. А яшчэ лепш - аднаму. У разліку на нейкае сентыментальнае здарэнне. На нейкую рамантычную выпадковасць…
  
  
  Дапушчальны, заходжу. Наадварот дзвярэй весяліцца галівудская кампанія. Убачыўшы мяне, напаўапранутыя Джулія Эндрус усклікае:
  - Шапкі далоў, панове! Перад вамі - геній!
  
  
  Ёсць і іншы варыянт. Іду па вуліцы. Хуліганы збіваюць старога. Прыгадаўшы ўрокі трэнера Гафіятуліна, я раблю крок наперад. Хуліганы ў накдаўне. Стары прамаўляе:
  - Маё прозвішча Геці. Чым я магу аддзячыць вас? Што вы думаеце аб парачцы нафтавых свідравін?
  
  
  І гэтак далей. А я ж, фармальна разважаючы, інтэлектуал. Дык чаму ж мае мары гэтак убогія? Чаго я чакаю кожны раз, апыняючыся ў незнаёмым месцы?
  Хаця, калі разабрацца, я ж перасёк кантынент. Пакінуў ззаду чатыры тысячы кіламетраў. Няўжо ўсё гэта толькі для таго, каб палаяцца з Каўрыгіным?
  Дурное чагосьці чакаць. Аднак яшчэ дурней валяцца на канапе з апошняй кніжкай Армалінскага.
  
  
  Раптам я заўважыў, што ў мяне трасуцца рукі. Прычым не дрыжаць, а менавіта трасуцца. Да звону чайнай лыжачкі ў шклянцы.
  Што са мной кожны раз адбываецца ў незнаёмым горадзе?
  І тут у дзверы пастукалі.
  — Заходзьце, — кажу, — кам ін!
  
  
  Зваротным зрокам я бачыў кожную дробязь. Адзначыў і запомніў дзясяткі красамоўных сімптомаў будучага здарэння. Доўгі неўбыўны роў амбулаторнай сірэны. Перарывістае гудзенне халадзільніка. Бледна-блакітнае лішняе "А" у святлівай рэкламе "Пэрл" ("Pearl"). Надзьмуліся ў зацішны дзень аконныя фіранкі. Дзіўны пах балотнай цінай, які нагадвае аб піянерскім дзяцінстве ў Юках. Горкі смак не па-амерыканску добрасумленна заваранай гарбаты. Усё прадвяшчала нешта нечаканае.
  
  
  Я толькі не ведаю, як яны ўзаемазвязаны - здарэнне і неспакой. Ці то неспакой - сімптом здарэння? Ці тое самае здарэнне ёсць вынік турботы?..
  
  
  Увогуле я чакаў, што адбудзецца нейкая нечаканасць. Нездарма я адчуваў пачуццё страху. Нездарма ў мяне было адчуванне трывогі. Невыпадкова я застаўся ў гатэлі. Відавочна чагосьці чакаў. І вось дачакаўся…
  
  
  На парозе стаяла мая жонка. Дакладней, былая жонка. І нават не жонка, а - як бы лепш выказацца - першае каханне.
  Карацей, я ўбачыў Таську ў няўяўным жоўтым адзенні.
  Але гэта - доўгая гісторыя…
  * * *
  У жніўні шасцідзесятага года я паступіў на філфак. У мяне не было тады цягі да літаратуры. Аднак дакладныя навукі ўяўляліся мне яшчэ больш чужымі. Сярод "недакладных", я ўпэўнены, першае месца займае філалогія. Так што я ператварыўся ў гуманітарыя. Тым больш, што мне як спартоўцу належылі вызначаныя палёгкі.
  
  
  Ва ўніверсітэце я хутка адчуў сябе чужым. Студэнты без канца распаўсюджваліся аб рэчах, якія не цікавілі мяне. Любы з іх мог разгарачыцца без усякай нагоды. Памятаю, як Лёва Баранаў, млявы юнак з Ціхвіна, ударыў нагой аспіранта Рыленку, які адважыўся заявіць, што Дастаеўскі падобна экспрэсіянізму.
  
  
  Да выкладчыкаў я ставіўся з цікаўнасцю, але без належнай павагі. Ці наўрад хтосьці з іх мяне запомніў. Хаця аднойчы лацініст Бабовіч спытаў перад пачаткам заняткаў:
  - А дзе Далматаў?
  - На спаборніцтвах, - адказаў мой сябар Эля Баскін. (За гадзіну да гэтага мы з ім расталіся каля піўнога бара.)
  - Які ж від спорту аддаў перавагу гэты даволі бяздарны малады чалавек?
  - Далматаў - вядомы баксёр.
  - Вось як, - задуменна працягнуў Бабовіч, - дзіўна. Вельмі дзіўна... Бо ён зусім не ведае латыні.
  
  
  Карацей, я прапускаў адну лекцыю за іншы. Найлепш, такім чынам, мне запомніліся ўніверсітэцкія калідоры. Я памятаю цеснату каля дошкі з раскладамі. Пах снегу ў распранальні. Факультэтскую насценгазету насупраць дзвярэй. Сляды незлічоных кнопак на яе якія загінаюцца кутках. Адпаліраваныя да бляску лавы каля фоталабараторыі.
  
  
  Прыкладна да дванаццаці тут збіраюцца навакольныя гультаі. Мы гаворым пра літаратуру і разглядаем дзяўчын, якія прабягаюць міма.
  У нас ёсць свабода і маладосць. А свабода плюс маладосць быццам бы і завецца каханнем.
  
  
  Памятаю чаканне кахання. Літаральна кожную секунду я нечага чакаю. Як у аэрапорце, дзе ты чакаеш незнаёмага чалавека. Трымаешся навідавоку, каб ён мог падысці і сказаць: «Гэта я».
  Я ведаў, што хутка і ў мяне будзе дзяўчына ў скураной спадніцы...
  
  
  Вось набліжаецца Гага Смірноў, гадоў праз дзесяць ажаніўся з францужанкай. Вось Міша Захараў, які зараз ледзь не дырэктар выдавецтва. Арык Батыст, які тады яшчэ пісаў рамантычныя вершы. Лёва Баліеў, які не думаў у тыя гады аб дыпламатычнай кар'еры. Будучы хабарнік, зняволены і дэкласаваная асоба - Клейн. Жэня Рабаў з прыгожай дзяўчынай і нязменным магніевым выбліскам. (Я цалкам перакананы, што можна пакарыць любую жанчыну, без канца фатаграфуючы яе.)
  
  
  Я разумею, што Рабаў тут лішні. Ён залішне клапатлівы для пераможцы. А дзяўчына занадта высокая. Ёй не павінны імпанаваць людзі, побач з якімі гэта кідаецца ў вочы.
  Яна высокая, стройная. Блакітная імпартная кофтачка адчыняе шыю. Цені ляжаць каля далікатных ключыц.
  
  
  Я працягнуў руку, назваў сваё імя. Яна сказала: "Тася".
  І адразу ж стрэліла знакамітая ленінградская гармата. Як быццам прагучаў нябачны клічнік. Або запрацаваў таямнічы хранометр.
  Так пачалася мая пагібель.
  
  
  Рэстаран «Дэльфін» ледзь прыкметна калыхаўся ля гранітнай сцяны. Відаць былі клятчастыя фіранкі на вокнах.
  Мы звярнулі да набярэжнай. Прайшлі дашчаным трапам над вагальнай вадой. Гульна ступаючы, наблізіліся да дзвярэй.
  Швейцар з маркотным выглядам расхінуў іх. З'яўленне такіх, як мы, не абяцала яму прыкметных барышаў.
  Зала была прасторная. Лінолеўм злёгку сыходзіў з-пад ног. У куце цямнела эстрада. Там у бязладзіцы стаялі пюпітры, упрыгожаныя лірамі з бляхі.
  Раяль быў павернуты да сцяны. Кантрабас ляжаў на баку. Ён быў падобны на гіганцкую, выдраць з коранем рэдзьку.
  
  
  Мы замовілі піва з бутэрбродамі. Вялі звыклую размову: Хэмінгуэй, Гілеспі, Фрэйд, Антаніёні, Сталін…
  Да гэтага часу я ўжо быў падобны на маладога філолага. Гэта значыць навучыўся крытыкаваць Дастаеўскага, захапляючыся пры гэтым Шарковым і Cольцам. Што выяўляла адмысловую ступень маёй інтэлектуальнай прыдзірлівасці. (Дарэчы, Шаркоў год таму выпусціў дзіцячую аповесць аб прусах. Гольц, калі не памыляюся, складае цыркавыя рэпрызы.)
  У пэўнай меры я прэтэндаваў на ролю таленавітага самародка. Маім уяўным прататыпам быў грубаваты асілак, які кіруецца інтуіцыяй. Акрамя таго, усё ведалі аб маіх поспехах на рынгу. Гэта істотна дапаўняла мой вобраз.
  
  
  Я чакаў, калі Тася зверне на мяне ўвагу. І дачакаўся.
  Я насіў тады кеды і гімнастычныя штаны са штрыпкамі. На бясформенным пінжаку выдзяляліся кішэні. Праз год я ўжо выглядаў па-іншаму. А зараз у мой адрас пасыпаліся калючкі і насмешкі. Тася спытала:
  - Хто шые вам штаны - Малкін ці Леантовіч?
  (Яна назвала імёны прагрэсіўных ленінградскіх закройшчыкаў. З Леантовічам я пасля пазнаёміўся. Гэта быў неахайны габрэй у галіфе.)
  
  
  Я маўчаў. Мае сябры пасмейваліся. Затое калі Гага Смірноў перакуліў фужэр на штаны, я проста-такі разрагатаўся. Напэўна, Тасіна прысутнасць злёгку нас усіх разлютавала.
  Раптам яна сказала мне:
  - Хочаце ведаць, да каго вы падобныя? На разбітую паралічам гарылу, якую трымаюць у заапарку з жалю.
  Гэта было занадта. Здаецца, я пачырванеў. Затым машынальна прыгладзіў валасы.
  - Галаву не чухаюць, а мыюць, - заявіла Тася пад агульны смех.
  
  
  Тады я яшчэ не здагадваўся, што калючасці могуць быць абнадзейваючымі знакамі ўвагі. А можа, здагадваўся, але хаваў. Мабыць, мне імпанавала роля сарамлівага супермэна, якога лёгка пакрыўдзіць.
  
  
  Я накіраваўся да выхаду. Варта сыходзіць раней, чым цябе да гэтага недвухсэнсоўна змушаюць.
  Я выйшаў на вуліцу. Неўзабаве загрукалі абцасы па дошках трапа.
  - Стойце, немагчымы вы чалавек!
  Я спыніўся. Не ўцякаць жа мне было ад яе, сапраўды.
  
  
  Мы ішлі ўздоўж каменнага парапета. Недзе тут я буду пасля рабіць стойку на руках. А Тася будзе абыякава паўтараць:
  - Вар'яцтва - гэта не аргумент…
  Яна спытала:
  - Праўда, што вы баксёр?
  Я млява кіўнуў. Я так ганарыўся сваімі поспехамі ў боксе, што нават прымяншаў іх.
  - Вы любіце біцца?
  - Бокс, - кажу, - гэта, увогуле, свайго роду мастацтва…
  Тут жа я змоўк. І нават пашкадаваў, што пагадзіўся размаўляць на гэтую тэму. Мне здавалася, што баксёр павінен расказваць аб сваім захапленні неахвотна.
  
  
  Тася раптам замарудзіла крокі:
  - Забылася на сумку...
  І мы вярнуліся. На людзях мне было неяк спакайней. Тым больш, што з рэстарана даляталі гукі музыкі. У шуме і грукаце я буду адчуваць сябе лепей.
  Мы падышлі да століка, за якім заставаліся нашыя сябры. Загарэліся свяцільні ў форме марскіх ракавін. Зноў зайграў аркестр. Перад кожным сола трубач выціраў далоні аб джэмпер.
  Цяпер усё было па-іншаму. Мы з дзяўчынай як быццам аддзяліліся. Сталі падобныя да змоўшчыкаў. Мы былі цяпер як два землякі сярод замежнікаў. Нашы сябры чамусьці гутарылі напаўголаса.
  
  
  Затым мы расплаціліся і сышлі. Гукі трубы пераследвалі нас да самага маста. Я трымаў Тасю пад руку. Да гэтага часу ўзгадваецца адчуванне гладкай імпартнай тканіны.
  З-за вугла, хіснуўшыся, выехаў трамвай. Усе пабеглі да прыпынку.
  - Хутчэй! - закрычаў Жэня Рабаў. Але дзяўчына памахала ўсім рукой. І мы чамусьці накіраваліся ў заапарк.
  - Запомніце, - сказала Тася, - гэта вялікі гонар для мужчыны, калі яго называюць грубай жывёлай.
  
  
  У заапарку было сыра, адчувалася восень. Мы ўзялі білеты і падышлі да паказальніка. Побач гандлявалі піражкамі і марожаным. Трава была ўсеяна цукеркавымі абгорткамі. З глыбіні парка даносіліся гукі каруселі.
  
  
  Мы ішлі ўздоўж клетак. Доўга разглядалі ваўкоў, такіх несамавітых і маленькіх. Любаваліся куніцай, размерана бегала ўздоўж тонкіх жалезных прутоў. Паклікалі ламу, якая так манерна прысядала на хаду. Кармілі мядзведзяў, якія бязгучна ступалі на вапнавыя пліты.
  Вярблюд быў падобны да майго школьнага настаўніка хіміі. Цэсаркі рознакаляровым апярэннем нагадвалі вясковых старых. Усурыйскі тыгр быў перабольшанай копіяй Сталіна. Арангутан выглядаў старэючым акцёрам, за плячыма якога бурнае жыццё.
  У гэтым і ёсць геніяльнасць Уолта Дыснею. Ён першым заўважыў падабенства паміж людзьмі і жывёламі.
  
  
  - Паўлін! - усклікнула Тася.
  Загадкавая птушка павольна і асцярожна ступала тонкімі лапамі. Хвост яе рассцілаўся, як усеянае зоркамі неба.
  
  
  Мы спыніліся перад шкляной скрыняй, у якім варушыўся алігатар. Драпежны звер здаваўся маленькім і бяскрыўдным, нібы агурок у расоле. Яго хацелася паказаць дэрматолага.
  
  
  У сталовай заапарка было цесна. На пакрытых лінолеўмам сталах відаць былі кругі ад мокрай анучы. Мы пастаялі ў чарзе і селі каля дзвярэй.
  Я падумаў - у мяне цяпер ёсць дзяўчына. Я буду тэлефанаваць ёй па тэлефоне. Буду класці ёй руку на плячо. Мы будзем раней за ўсіх сыходзіць з любой кампаніі.
  
  
  Мы накіраваліся да пляцоўкі, акружанай блакітным плотам. Два маленькія коні вазілі па крузе нізкую цялежку. У ёй сядзелі ўсмешлівыя дзеці.
  Тася спытала, ці можна ёй пракаціцца. Служачы ў брызентавым плашчы кіўнуў галавой:
  — Будзеце прыглядаць за малымі.
  - Я перадумала, - сказала Тася, - мне каня шкада.
  - У каня, - кажу, - чатыры нагі.
  - Які вы назіральны ...
  Яна стаяла побач. У яе быў усхваляваны дзіцячы твар. Як быццам яна ехала ў цялежцы і даглядала самых маленькіх.
  
  
  А потым мы сустрэлі слана. Ён быў падобны на вялізную копу сена. Пляцоўка, дзе слон млява таптаўся, была акружана шэрагамі жалезных шыпоў. Паміж імі валяліся сушкі, ледзянцы і кавалкі белага хлеба. Слон далікатна прымаў ежу і, кіўнуўшы хобатам, адпраўляў яе ў рот. Скура ў яго была шэрая і маршчыністая.
  - Жах быць такім велізарным, - раптам сказала Тася.
  Я адказаў:
  - Нічога страшнага.
  
  
  Мы пагулялі яшчэ крыху. У траве жаўцелі абрыўкі выкарыстаных білетаў. У лужынах плавалі трэскі ад марожанага. Сонца, астываючы, знікла за дрэвамі. Мы падышлі да прыпынку і селі ў трамвай. Хуткая музыка даганяла яго на паваротах.
  Потым мы зноў ішлі па набярэжнай. У густым прыцемку рака была амаль нябачная. Але блізкасць яе адчувалася.
  Неонавыя агні рабілі твары мінакоў строгімі, чыстымі і таямнічымі.
  
  
  Я праводзіў Тасю да брамы. Жадаў развітацца. Раптам аказалася, што я іду з ёй побач па двары.
  У пад'ездзе было ціха і волка. Узбоч мігацелі фанерныя скрыні для лістоў. За шахтай ліфта стаяў дзіцячы вазок на высокіх рысорах. Блішчала кафляная печ.
  За каламутным шклом відаць была гранітная набярэжная. На другім беразе ўзвышаўся сілуэт пад'ёмнага крана. Ён быў падобны на жырафа з заапарка.
  
  
  - Звярніце ўвагу... - пачаў я.
  Але выйшла так, што мы пацалаваліся. Недзе наверсе адразу грукнулі дзверы, пачуліся крокі.
  - Любы, - сказала Тася.
  А потым, відавочна кагосьці малюючы:
  - Ты выбраў дрэнны гатэль.
  Затым яна павярнулася і пайшла.
  Я спадзяваўся, што яна вернецца. Паглядзеў уверх. Я бачыў кут чорнай спадніцы і край блакітнай бялізны. Я сказаў «Тася», але блакітны лапік знік, дзверы зачыніліся.
  На вуліцы стала пахмурна. З-за павароту налятаў халодны вецер. У глыбіні двара нехта правіў матацыкл. На кавалку фанеры блішчалі храмаваныя дэталі. З чыёйсьці расчыненай фортачкі даносіліся словы:
  Падары мне месяцовы камень,
  Талісман майго кахання ...
  
  Дома я гадзіну прасядзеў на ложку. Усё думаў аб тым, што здарылася. Як лёгка ўдалося гэтай дзяўчыне знерваваць мяне. Каштавала ёй сысці не развітаўшыся, і ўсё. І вось я ўжо ледзь не плачу.
  Хаця, здавалася б, чаго я чакаў? Тлумачэнні ў каханні на зыходзе першага дня знаёмства? Бурнай любоўнай сцэны ў халодным пад'ездзе? Прапановы сэрца і рукі?
  Канечне не. Аднак я пакутаваў і мучыўся. Бо кожны з нас ёсць толькі тое, чым сябе адчувае. А я адчуваў сябе глыбока і безнадзейна няшчасным.
  Назаўтра я вырашыў, што буду паводзіць сябе па-іншаму. Я думаў:
  «Жанчыны не любяць тых, хто просіць. Прыніжаюць тых, хто пытаецца. Значыць, не прасі. І па магчымасці - не пытайся. Бяры, што можаш, сам. А калі не, то прытварайся абыякавым».
  Так пачалася ўся гэтая гісторыя.
  * * *
  І вось яна стаіць на парозе. Такая ж, між іншым, высокая і прыгожая.
  Колькі год мы не бачыліся? Пятнаццаць?.. Я чую:
  - Як ты пастарэў! Ты страшна пастарэў! Ты агідна выглядаеш!
  І далей без асаблівай логікі:
  - Ты - мая адзіная надзея. Жыццё скончана. Іван ажаніўся. У мяне няма грошай. І да таго ж я цяжарная... Магу я нарэшце зайсці!
  Праз хвіліну з прыбіральні даносілася:
  - Я прыехала да Ванькі Самсонава. Але Ванька, ці разумееш, ажаніўся. На гэтай… як яе?..
  …………………………
  Я спытаў:
  - Адкуль?
  - Што - адкуль?
  - Адкуль ты прыехала?
  - З Кліўленда. Дакладней, з Мілўокі. Я там чытала курс па Дастаеўскаму. Пачула пра ваш дурны форум. І вось прыехала да Самсонава. І высвятляецца, што ён ажаніўся. А я, уяві сабе, цяжарная.
  - Ад Ванькі?
  - Чаму ад Ванькі? Я цяжарная ад Лёвы. Ты ведаеш Лёву?
  - Лёву? Ведаю... Як мінімум, траіх.
  - Не важна. Усё - адзін аднаго стаяць ... Карацей, я люблю Ваньку. Ванька сказаў, што задаволіць мяне на працу. Ён ажаніўся. Дарэчы, ты знаёмы з гэтай бабай? Ёй, гавораць, гадоў дзвесце.
  — Рашэль, прабач, на два гады маладзейшы за цябе.
  - Ну, значыць, сто. Якая розніца?.. Мне Лёва кажа - раджай. Яго жонцы нядаўна выразалі нырку. Грошы скончыліся. Кантракт са мной не працягваюць. Ванька абяцаў працу. Ты мая апошняя надзея.
  - У сэнсе?
  - Я павінна пераапрануцца. Дай мне свой халат ці піжаму.
  - У мяне няма халата і піжаме. Я, як ты, верагодна, памятаеш, сплю голы.
  - Якая брыдота! - чую. - Добра, загарнуся ў прасціну. А ты пакуль што купіў бы мне зубную шчотку. У цябе ёсць грошы?
  - На зубную шчотку хопіць...
  
  
  У холе я ўбачыў знакамітага празаіка Самсонава. Яны з жонкай Рашэллю накіроўваліся ў бар. Магу дадаць - з бесклапотным выглядам.
  А зараз уявіце сітуацыю. Я - анкермэн, вядучы. Прыляцеў у камандзіроўку. Спыніўся ў прыстойным гатэлі. Сумую па жонцы і дзецям. І раптам, літаральна за адну хвіліну - такое нагрувашчванне абсурду. На маёй канапе, загарнуўшыся ў прасціну, сядзіць цяжарная жанчына. Прычым цяжарная чорт ведае ад каго. Сядзіць і любіць Ваньку. А ён накіроўваецца ў бар з прыгожай жонкай. А я нясу ў кулаку зубную шчотку для гэтай фантастычнай жанчыны. І канца турбоце не відаць.
  
  
  Заходжу ў свой нумар. Тася пытаецца:
  - Ну што?
  Працягваю ёй зубную шчотку.
  - Так я і ведала. Ты купіў, што танней.
  - Я купіў тое, што было. Няўжо нават зубныя шчоткі бываюць дрэнныя ці добрыя?
  - Яшчэ б. Я аддаю перавагу дацкім.
  - Не ехаць жа, - кажу, - спецыяльна ў Капенгаген.
  Тася махае рукой:
  - Добра. Я тут сёе-тое замовіла. Дарэчы, у цябе ёсць грошы?
  - Гледзячы на што. Можа, ты заказала вядро чорнай ікры?
  (Я ведаў, што кажу.)
  - Чаму - вядро? Дзве порцыі. Ну, і шампанскае. Ты любіш шампанскае?
  - Кахаю.
  - У маладосці ты піў жахлівую брыдоту.
  - Бывала...
  З'явіўся афіцыянт, штурхаючы хупавы столік на колах. Тася з ім какетнічала, загарнуўшыся ў прасціну. І, дарэчы, падперазаўшыся маім французскім гальштукам.
  
  
  Пасля мы выпілі. Потым тэлефанавалі ў Кліўленд невядомаму Лёву. Тася казала:
  - Я ў Лос-Анджэлесе... З кім? Што значыць - з кім? Адна ... Дапусцім, у сяброўкі. Ты яе не ведаеш, яна вядомая пісьменніца.
  І затым, павярнуўшыся да мяне:
  — Джэсіка, хані, сэй гуд знойдзе тую травень фрэнд.
  Я прапішчаў:
  - Гуд знойдзе.
  Тася гаварыла з Лёвам хвілін дваццаць. Нават на ложак прылегла.
  Потым у калідоры пачуўся шум. Вярталіся аднекуль мае калегі. Я пазнаў хрыплы голас Юзоўскага:
  - Руская мова, тваю маці, наша адзінае багацце!
  Тася кажа:
  - Я б з задавальненнем выкупалася.
  - Ёсць душ.
  - Тут, у прынцыпе, павінна быць мора.
  - Дакладней, акіян.
  Затым я пачуў:
  - А памятаеш, як мы ездзілі ў Сонечнае?
  * * *
  Тася падышла да мяне ва ўніверсітэцкай бібліятэцы. Яна была ў кофтачцы з драўлянымі гузікамі. Знаёмыя пазіралі ў наш бок.
  І вось яна сказала:
  - Паехалі купацца.
  - Зараз?
  - Лепш заўтра. Калі будзе добрае надвор'е.
  Я падумаў - а сёння? Чым ты занятая сёньня?
  
  
  І зноў я цэлы вечар думаў пра Тасю. Я суцяшаў сябе думкай: «Павінна ж яна рыхтавацца да залікаў. І потым - не могуць людзі бачыцца штодня…» Пры гэтым я быў цалкам упэўнены, што бачыцца людзі павінныя штодня, а да залікаў рыхтавацца не абавязкова.
  
  
  Раніцай я перш за ўсё расчыніў акно. Неба было яснае і блакітнае.
  Я нацягнуў штаны і тэнісную кашулю. Кінуў у валізку цёмныя акуляры, ручнік і зборнік апавяданняў Бабеля. Потым замяніў Бабеля Чэстэртанам і адправіўся на вакзал.
  Тася ўжо стаяла каля газетнага кіёска. Яе сарафан здаваўся стракатым нават на фоне часопісных вокладак.
  Мы купілі білеты ў аўтаматычнай касе. Зайшлі ў прыгарадную электрычку. Селі каля акна.
  Было горача, і я пайшоў за марожаным. А калі вярнуўся, Тася сказала:
  - Яшчэ чатыры хвіліны.
  Мы памаўчалі. Наогул значна лягчэй маўчаць, калі цягнік кранецца. Тым больш, што размаўляць і адначасова ёсць - даволі складаная навука. Валодаюць ёю, я заўважыў, толькі састарэлыя каўказцы.
  
  
  Тася папраўляла валасы. Відаць, думала, што я сачу за ёй. А зрэшты, так яно і было.
  Спякота рабілася невыноснай. Я тузануў металічныя заціскі і расчыніў акно. Тасіны валасы разляцеліся, пухнатыя і лёгкія.
  
  
  Наадварот размясціўся мужчына з ганчаком сабакам. Ён супакойваў сабаку, нешта казаў яму.
  За маёй спіной шапталіся дзяўчыны. Адна з іх гучна пыталася: "Так, Ліда?" І яны пачыналі смяяцца.
  Пад вокнамі вагона блукалі шызыя галубы.
  
  
  Народу рабілася ўсё больш. Я не хацеў саступаць сваё месца. Але потым увайшоў лейтэнант з дзіцем, і я падняўся. Дзяўчына таксама ўстала. Мы праціснуліся ў тамбур. Па дарозе я ўзяў у Тасі ліпкую папяровую шкляначку ад марожанага. Выкінуў яго на шпалы.
  У тамбуры было халаднавата. Хтосьці прымудрыўся зацягнуць сюды каляску ад матацыкла. Побач на падлозе ўладкаваліся юнакі з гітарай. Адзін, прыкідваючыся злодзеем-рэцыдывістам, напяваў:
  Эх, ці патану я ў Паўночнай Дзвіне,
  А можа, згіну як-небудзь інакш,
  Краіна не зарыдае пра мяне,
  Але пра мяне таварышы заплачуць…
  
  Мы прайшлі ў кут. Тася дастала пачак амерыканскіх цыгарэт. Я адмоўна пакруціў галавой. Гэтага патрабаваў мой прынцып стрыманасці. Яна закурыла, і я адчуў сябе так, быццам жанчына выконвае нялёгкую працу. А я стаю побач без справы.
  
  
  Потым успаміналі ўніверсітэцкіх знаёмых. Тася сказала, што многія з іх - эгаістычныя, зайздросныя людзі. Асабліва тыя, якія пішуць вершы.
  Я сказаў:
  - Можа, злуюцца, што іх не друкуюць? Можа, у іх ёсць падставы для злосці? Можа быць, тое, што завуць эгаізмам, - усяго толькі ўменне шанаваць сабой?
  - Вы таксама пішаце вершы?
  У голасе Тасіна прагучала лёгкая незадаволенасць. Відавочна, да гэтага часу я здаваўся ёй увасабленнем здароўя і наіўнасці. Першая ж мая асэнсаваная тырада выклікала яе раздражненне. Як быццам акцёр забыўся сваю ролю. Тася нават адвярнулася.
  
  
  Мы перасеклі мяжу курортнай зоны. Цяпер можна было выйсці на любой станцыі. Усюды можна было знайсці добры пляж і чыстую сталовую.
  Я ўзяў Тасю за руку і ступіў на платформу. Электрычка ад'ехала, хутка набіраючы хуткасць. Натоўп рухаўся па галоўнай вуліцы да заліва.
  Уздоўж дарогі размяшчаліся санаторыі і піянерскія лагеры. Насустрач ішлі дачнікі, апранутыя ў прыгарадным стылі. Праязджалі веласіпеды, бліскаючы нікеляванымі вобадамі. Добра было ісці цвёрдай грунтавай дарогай, перасечанай каранямі соснаў.
  Мы перайшлі шашу, пакідаючы сляды на гарачым асфальце. Далей пачынаўся шараваты пясок.
  
  
  Навакольны пейзаж нагадваў даваенны аматарскі фотаздымак. Усё было абясколерана морам, сонцам і пяском. Нават цукерачныя паперкі пацьмянелі ад сонечных прамянёў.
  Пераступаючы праз распасцёртыя целы, мы накіраваліся да вады. Пясок тут быў халодны і цвёрды.
  
  
  Мне захацелася сысці далей ад людзей. Не сумняваюся, што маё жаданне адасобіцца Тася ўспрыняла як любоўны заклік. Як добры партнёр на рынгу, дзяўчына адказала мне цэлай серыяй дапытлівых поглядаў. У голасе яе загучалі строгія дзявочыя ноткі. І нарэшце яна вырашыла загадзя пераапрануцца ў спецыяльнай кабіне. Накшталт шырм, гэтыя раздзявалкі стаялі за дзесяць метраў ад вады.
  Пад фанернымі сценкамі, якія не дасягалі зямлі, бачныя былі шчыкалаткі жанчын. Я беспамылкова пазнаў у гэтым мітусні Тасіны жаўтлявыя пяткі. Яна пераступала праз нешта лёгкае і ружовае.
  Я адчуваў сябе ніякавата, разгульваючы ў цёмных штанах сярод напаўголых людзей. Затым падышоў да вады, стаў вывучаць далёкія абрысы Кранштата. Пясок зноў стаў цвёрдым і лядоўням.
  Тася падышла да мяне ззаду. Яна была ў модным купальніку і гумавых туфлях. У ёй адчувалася завершанасць добра адрэгуляванага механізма.
  Злавіўшы мой погляд, Тася збянтэжана адвярнулася. Яна пакрочыла ўздоўж берага, а я рушыў следам.
  Я любаваўся Тасяй. Здагадваўся, што яна невыпадкова ідзе наперадзе. Гэта значыць дае мне магчымасць разглядаць сябе.
  У яе былі моцныя, якія абазначаліся пры хадзе ікры. Талію сцягваў шчыльны купальнік. Паміж лапаткамі пралягаў круты жалабок.
  Я яшчэ падумаў - вось іду за ёй як целаахоўнік.
  
  
  Я заўважыў, што на Тасю зважаюць. Гэта імпанавала мне, выклікаючы адначасова лёгкі пратэст. Некалькі хлопцаў у сацінавых трусах нават адклалі карты.
  Пачынаецца, - падумаў я.
  Адзін з іх нешта сказаў пад дружны рогат. Яны размяшчаліся дастаткова шырокім паўкругам, і мне хапіла б кароткай серыі на ўсіх. Я ўявіў сабе, як яны ляжаць - блізняты ў жакейскіх шапачках. А карты валяюцца побач.
  У гэтую секунду Тася павярнулася і кажа:
  - Не рэагуйце. Я прывыкла.
  
  
  Мы прайшлі ўздоўж заліва. Аказаліся ў цені. Яшчэ праз некалькі хвілін перасеклі ручай, які блішчаў сярод зеляніны.
  Я не быў упэўнены, што дзяўчыне тут спадабаецца. Магчыма, ёй хацелася быць там, дзе гучыць эстрадная музыка. Дзе раздаецца напружаны стук валейбольнага мяча. Дзе павольна, як леапарды ў джунглях, блукаюць друзлыя юнакі. Яны ўцягваюць жываты, расстаўляюць локці, карацей, знемагаюць пад цяжарам фізічнай дасканаласці.
  
  
  Некалькі секунд прайшло ў лёгкім замяшанні. Відаць, дарма я даў Тасі зразумець, што хацеў бы адасобіцца. Дзяўчына магла падумаць, што за ёй палююць. Гэта не для мяне. Бо я вырашыў быць стрыманым і нядбайным. Я нават ганарыўся гэтым рашэньнем.
  
  
  Я скінуў тэнісную кашулю і штаны. Людзей, далёкіх ад бокса, мой выгляд здольны расчараваць. Ім здаецца, што спартовец павінен быць нададзены рэльефнай мускулатурай. Такія паказчыкі, як аб'ём грудной клеткі, гэтыя людзі ігнаруюць. Затое надмерна развітыя біцэпсы выклікаюць ім святое трапятанне.
  
  
  Дзяўчына між тым свабодна размясцілася на коўдры. Мне заставалася толькі сесці на гарачы пясок. У пазбяганне непатрэбнай блізкасці, якая супярэчыла маім спартанскім усталёўкам.
  Наступіла маўчанне. Затым Тася няўпэўнена вымавіла:
  - Такі цудоўны дзень можа скончыцца навальніцай.
  Я прыўзняўся, каб даведацца, ці не збіраюцца хмары. Хмар не было, пра што я з радасцю і абвясціў.
  І зноў наступіла цішыня. Я маўчаў, таму што нарадзіўся ў беднай сям'і. А значыць, я буду нядбайным і стрыманым. І перш чым дзейнічаць, буду даведвацца - у колькі мне гэта абыдзецца?
  
  
  Тася дастала з сумачкі маленькі прыёмнік без чахла. Раздаліся гукі джаза, і мы адчулі сябе больш натуральна. Як быццам нябачная рука далікатна зменшыла святло.
  Я ўстаў і накіраваўся да мора. Думаю, Тася ўспрыняла гэта як жаданне астудзіць свой запал. Што, увогуле, адпавядала рэчаіснасці.
  Зрабіўшы некалькі крокаў па ўсеяным камянямі дне, я акунуўся. Неўзабаве мне ўдалося дасягнуць першага буйка. Пунсовы распалены бок яго пагойдваўся над вадой.
  Я перайшоў на мерны брас і раптам адчуў, што кранаю каленамі дно.
  Я ўстаў. Лёгкія хвалі каціліся па водмелі. Ударалі мяне ніжэй пояса. Прызнацца, я готаў быў дыскваліфікаваць увесь Фінскі заліў.
  Можна толькі здагадвацца, як смешна я выглядаў, пакараючы гэтую грозную стыхію. Стыхію, якая рассцілалася на ўзроўні маіх даволі худых сцёгнаў.
  Я азірнуўся. Было незразумела, жмурыцца Тася ці смяецца.
  
  
  Я пайшоў наперад. Нарэшце ўзровень вады дасягнуў падбародка. Пяшчанае дно крута накіравалася ўніз. Я паплыў, арыентуючыся на выразныя сілуэты Кранштата. З крыкам праносіліся чайкі. На вадзе мільгалі іх дрыготкія хісткія цені.
  Я заплываў усё далей, з радасцю пераадольваючы стомленасць. На душы было спакойна і весела. Абрысы рыбалоўных судоў на гарызонце здаваліся плоскімі. Прыемна было разглядаць іх з вялікай увагай.
  
  
  Я заплыў далёка. Нечакана адчуў пад сабой бясконцую тоўшчу вады. Перавярнуўся на спіну, выбраўшы арыенцірам лёгкую ружаватую хмарку.
  На бераг я выйшаў з прыемным пачуццём стомленасці і абыякавасці. Тася памахала мне рукой. Яе купальнік пацямнеў ад вады. Значыць, яна выкупалася ля берага.
  
  
  Таўсі твар здаваўся крыху ўсхваляваным і ганарлівым. Як быццам муж прыйшоў з вайны, а жонка дзяжурыць ля ваколіцы.
  Я лёг побач, і Тася сказала:
  - Які вы халодны!
  Яе твар памаладзела без касметыкі. Скура стала ружовай і бліскучай.
  
  
  Мы праляжалі без адзінага слова цэлую вечнасць. Нарэшце я дастаў гадзіннік з кішэні штаноў. Было каля чатырох.
  Згарнуўшы коўдру, мы басанож накіраваліся да шашы. Мінакі разглядалі маю дзяўчыну з цікавасцю, якая кідаецца ў вочы. Заўважыўшы гэта, Тася, не здымаючы купальніка, надзелася ў сукенку. Яно адразу ж пацямнела на сцёгнах.
  
  
  Потым мы зайшлі ў адкрытую кавярню. Тася выпіла рыслінга, дастала цыгарэты. Я адчуваў сябе бацькам раз'юшанай дачкі.
  
  
  Часам я заўважаў папрок у Тасіных вачах. Я пачаў думаць - што адбылося? Чым я правініўся? Магу ж я проста глядзець на гэтую дзяўчыну? Проста ляжаць з ёй побач? Проста сядзець у адкрытым кафэ? Няўжо я вінаваты, што поўны стрыманасці?..
  
  
  - Час, - заявіла Тася з крыўдай.
  Мы селі ў электрычку. Дзяўчына дастала з сумкі кнігу на англійскай мове і кажа:
  - Гэта "Міт аб Сізіфе" Камю. Аповяд, дакладней - эсэ. Вы ведаеце, што такое эсэ?
  Я падумаў, чаму ёй так хочацца лічыць мяне невукам? Затым сказаў:
  - Я нават ведаю, што такое Камю. Не кажучы аб Сізіфе.
  У адказ прагучала:
  - Што вы, уласна, думаеце пра літаратуру?
  (Пытанне было нармальнае для той эпохі.)
  - Па-мойму, - кажу, - літаратуры нельга давяраць сваё жыццё. Бо дабро і зло ў літаратуры непадзельныя. Гэтак жа, як у прыродзе...
  Тася насмешліва перабіла:
  - Я ведаю, вы гэта ў Маэма прачыталі.
  Я не пакрыўдзіўся. Было ясна - дзяўчыне імпануе нешта грубае ўва мне. Пробліскі інтэлекту выклікаюць яе раздражненне.
  Магчыма, Тася прэтэндавала на ролю духоўнай апякункі. Гэта значыць, чакала ад мяне поўнага ідыятызму. А я мімаволі разбураў яе планы.
  
  
  Затым мы зноў накіраваліся ў тамбур. Я бачыў, што з Тасяй спрабуюць загаворваць двое грамадзянскіх лётчыкаў. Мяне гэта зусім не занепакоіла. Я глядзеў у акно.
  
  
  Мы пад'язджалі да Ленінграда. Пейзаж за акном станавіўся ўсё больш маркотным. Пацямнелыя ад дажджоў адрыны, крывыя платы і выцвілая лістота. Шчогальскія катэджы, хвоі, яхты - усё гэта засталося ззаду. І толькі пясок у сандалях нагадваў аб моры.
  
  
  Мы выйшлі на платформу. Абагналі двух грамадзянскіх лётчыкаў з фуражкамі ў руках. Лётчыкі відавочна чакалі Тасю, якая абыякава прайшла міма.
  
  
  Мы перасеклі залу з вялізнымі гадзінамі. Выйшлі на залітую сонцам вуліцу. Тася здавалася занепакоенай. Магчыма, яна адчувала сябе ахвярай. Ахвярай, якая залішне апярэдзіла сваіх праследавацеляў.
  Яна спытала:
  - Якія далейшыя планы?
  - Увечары, - адказваю, - я павінен быць на Зімовым стадыёне. Рыхтуем да спартакіяды аднаго цяжкавагавіка з «Буравесніка».
  Тася сказала:
  - Як я паважаю ў людзях развітае пачуццё абавязку!
  Сказана гэта было з прыкрасцю. Я ж любаваўся ўласнай стрыманасцю.
  
  
  На стаянцы таксі было чалавек пятнаццаць. Машыны падыходзілі штосекундна. Нарэшце мы аказаліся першымі.
  - Усяго добрага, - кажу.
  - Будзьце здаровыя. Жадаю вам сёння атрымаць накаўт.
  - Павінен вас расчараваць. З асістэнтамі гэта бывае вельмі рэдка. Хіба што люстра ўпадзе ім на галаву.
  - Шкада, - адгукнулася дзяўчына.
  І дадала з ледзь прыкметнай трывогай:
  - Дык вы мне патэлефануеце?
  - Вядома.
  У святле дня зялёны агеньчык таксі быў амаль нябачны. Шафёр спакойна чытаў газету. Я пачуў:
  - Што з вамі?
  Тася была відавочна гатова да саступак. Як быццам я апынуўся ў краме уцэненых тавараў. Усюды цэтлікі з закрэсленай лічбай. А побач - указанне новай, значна больш даступнай цаны.
  - Ну і тып! - сказала дзяўчына.
  Потым села ў машыну і зачыніла дзверцы. А я накіраваўся да трамвайнага прыпынку, надзвычай задаволены сабой.
  * * *
  Шампанскае было выпіта. Гадзіны паказвалі тры.
  Я пачуў:
  - Добра, што тут два ложкі.
  - У сэнсе?
  — Іначай ты спаў бы на падлозе. Дакладней, на дыване. А так - тут два ложкі на самавітай адлегласці.
  - Падумаеш, - кажу, - адлегласць. Пешшу два крокі. А на крылах кахання…
  - Не балбачы, - сказала Тася.
  - Супакойся, - кажу, - усё нармальна. Твая недатыкальнасць гарантуецца.
  - А вось гэтага ты не павінен быў гаварыць. Гэта хамства. Гэта ты сказаў, каб мяне прынізіць.
  - Гэта значыць?
  - Што значыць - недатыкальнасць гарантуецца? Мужчына ты ці хто? Ты павінен жадаць мяне. У сэнсе - хацець. Зразумела?
  - Таська, - кажу, - апамятайся. Мы трыццаць год знаёмыя. Дваццаць гадоў таму расталіся. Каля пятнаццаці год не бачыліся. Ты любіш Ваню. Цяжарная ад нейкага Лёвы. У мяне жонка і трое дзяцей. (Я нечакана дадаў сабе адно дзіця.) І раптам такая справа. Ды не хачу я цябе хацець. Дакладней, не хачу жадаць. Успомні, што ты маё жыццё перакруціла.
  - Чым ты рызыкуеш? Усё роўна я цябе праганю.
  - Тым больш.
  - А ты б чаго хацеў?
  - Нічога. Абсалютна нічога. Абсалютна…
  - І яшчэ, навошта ты сказаў, што я цяжарная?
  - Гэта ты сказала, што цяжарная.
  - Няўжо прыкметна?
  - Хай нават незаўважна. Але сам факт... І наогул... Я не разумею, пра што размова? Што адбываецца?
  - Можа, ты стаў імпатэнтам?
  - Не турбуйся, - кажу, - у мяне трое дзяцей.
  (Я змушаны быў паўтарыць гэтую лічбу.)
  - Падумаеш, дзеці. Адно іншаму не замінае. Дарэчы, мне расказвалі плётку пра тваю жонку.
  - Паслухай, на сёння хопіць. Я кладуся. Ты можаш выйсці на секунду?
  - Я не гляджу.
  
  
  Я хутка распрануўся. Чую:
  - Ведай, што ў цябе паталагічна худыя ногі.
  - Добра, - адказваю, - я не франт…
  
  
  Тася яшчэ доўга блукала па пакоі. Раняла нейкія банкі. Курыла, прычэсвалася. Нават тэлефанавала камусьці. На шчасце, не заспела абанента дома. Я пачуў:
  - Дзе гэтая сволач бадзяецца ў тры гадзіны ночы?
  - Куды ты тэлефануеш?
  - У Мэрыленд.
  - У Мэрылендзе зараз дзевяць раніцы.
  Тася раптам засмяялася:
  - Ты хочаш сказаць, што ён на працы?
  - Чаму б і не? І хто гэта - ён?
  - Ён - гэта Максі. Я хацела пагутарыць з Максі.
  - Хто такі Максі?
  - Даберман.
  - Нядрэннае прозвішча для старога лавеласа.
  - Гэта не прозвішча. Гэта парода. Іх тры браты. Аднаго клічуць Міні. Іншага - Мідзі. А трэцяга - Максі. Яго гаспадар - мой даўні прыхільнік.
  - Дабранач, - кажу.
  Раптам яна нечакана і неяк па-дзіцячы заснула. Нешта вымаўляла ў сне, шаптала, скардзілася.
  А я, вядома, аддаваўся ўспамінам.
  * * *
  Мы тады не бачыліся пяць дзён. За гэтыя дні я ператварыўся ў неўрастэніка. Як высветлілася, эфект маёй стрыманасці патрабаваў яе прысутнасці. Каб ставіцца да Тасы проста і абыякава, я павінен быў бачыць яе.
  
  
  Мы сутыкнуліся ў буфеце. Я як на злосць нешта еў. Тася панура сказала:
  - Глытайце, я пачакаю.
  І затым:
  - Вы едзеце на баль?
  Размова ішла аб штогадовым студэнцкім мерапрыемстве ў Паўлаўску.
  Я падумаў - вядома. Аднак чужы агідны голас вымавіў за мяне:
  - Не ведаю.
  - Мне б хацелася ведаць, - настойвала Тася, - гэта вельмі важна.
  Я паглядзеў на Тасю і пераканаўся, што яна не жартуе. Значыць, усё будзе так, як я захачу. Я ўзрадаваўся і ў думках падзякаваў дзяўчыне за гэтыя словы. Аднак адразу ж загаварыў пра нейкіх сваякоў. Тут жа намякнуў, што сваякі - гэта проста адгаворка. Што насамрэч тут рамантычная гісторыя. Нейкая старая сувязь... Чыёсьці разбітае сэрца...
  Тася перабіла мяне:
  - Я хацела б паехаць з вамі.
  - Вось і выдатна.
  Мне здалося, што я нарэшце загаварыў шчырым тонам. Памятаю, як я ўзрадаваўся гэтаму. Аднак адразу ж зразумеў, што гэта ня так. Шчыры чалавек не можа прыслухоўвацца да ўласнага голасу. Не можа чалавек адначасова быць сабой і знаходзіцца побач...
  - Дык вы паедзеце? - чую.
  - Так, - кажу, - вядома…
  Мы сабраліся каля шасці гадзін вечара. На платформе ўжо ляжалі доўгія фіялетавыя цені.
  На пероне я сустрэў сяброў. Мы вырашылі зайсці ў краму. Пасля гэтага нашы кішэні сталі прыкметна выпінацца.
  
  
  Тасю я бачыў некалькі разоў. Аднак не падышоў, толькі здаля махнуў ёй рукой.
  Побач з ёй блукаў вядомы малады паэт. Твар у яго быў тонкі, крыху ўстрывожаны. Ён быў падобны на арыстакрата. Хаця ў прадмове да яго зборніка гаварылася, што ён працуе фрэзероўшчыкам на заводзе.
  
  
  У выніку яны некуды зніклі. Растварыліся ў натоўпе. А можа, селі ў электрычку.
  Шукаць Тасю я не меў магчымасці. У кішэнях маіх ціха булькаў грамадскі партвейн.
  Хоць я мог адразу ж падысці да яе. І зараз мы б сядзелі побач. Гэта магло быць так натуральна і проста. Аднак усё, што проста і натуральна, - не для мяне.
  Мы разышліся па вагонах. З намі ехалі хлопцы з «Дыксілэнда». Яны былі ў амерыканскіх джынсах і ружовых кашулях. Мне падабаліся іх шырокія рамяні, а вось саламяныя капелюшы здаваліся залішне дэкаратыўнымі.
  Трубач дастаў бліскучую прыладу. Ён двойчы тупнуў нагой і зайграў проста ў купэ. Да яго, расшпіліўшы брызентавы чахол, далучыўся гітарыст. Праз хвіліну гулялі ўсе шасцёра.
  Яны гулялі з непадробным пачуццём, заглушаючы шум колаў. Нехта перадаў мне бутэльку вермуту. Я зрабіў некалькі глыткоў. Пасля, дачакаўшыся канца музычнай фразы, працягнуў бутэльку гітарысту. Той усміхнуўся і адмоўна пакруціў галавой.
  Я перайшоў у тамбур. Грукат колаў адразу ж заглушыў джазавую мелодыю.
  
  
  Калі мы пад'ехалі, сцямнела. З цемры выступаў толькі шэры кут платформы. Ды яшчэ круглы які свеціцца цыферблат вакзальных гадзін.
  Некалькімі групамі мы ішлі да Паўлаўскага палаца. "Дыксіленд" гуляў "Бурную раку". Затым "Бальніцу Святога Джэймса". Музыка, якая гучала ў цемры, нараджала прыемнае і дзіўнае пачуццё.
  
  
  Сілуэт палаца быў амаль неадметны ў цемры. І толькі шырокія жоўтыя вокны падказвалі воку яго вялікія контуры.
  Баль пачаўся з кароткай уступнай гаворкі дэкана. Скончыў ён яе словамі:
  - Наперадзе, сябры, лепшыя гады нашага жыцця!
  Потым сеў у персанальную машыну і з'ехаў.
  
  
  Мы пайшлі ў буфет і замовілі скрыню піва. Мы вырашылі, што будзем захоўваць яго пад сталом і вымаць адну бутэльку за іншы.
  
  
  Тася сядзела непадалёк ад мяне. Яна здавалася шчаслівай. Я не глядзеў у яе бок.
  Малады паэт нешта напаўголаса казаў ёй. Ён быў у ледзь бліскучым пінжаку з дарагой матэрыі. З кішэні тырчала другая пара ачкоў. Яго тонкі твар выяўляў адначасова сілу і няўпэўненасць. Тасіна сумачка вісела на ручцы яго крэсла.
  
  
  У гэты момант раздаліся апладысменты. Я паглядзеў туды, дзе ўзвышалася круглая эстрада. Але сцэна была ўжо пустая.
  - Гумар ледніковага перыяду, - сказаў Жэня Рабаў, прыбіраючы магніевую ўспышку.
  Размова ішла аб папярэднім выступленні.
  
  
  Затым з'явілася тоўстая дзяўчына з арфай. Яна гуляла, шырока расставіўшы ногі. У яе было змрочнае выраз твару.
  
  
  Раптам знік паэт. Я хацеў быў развязна сесці на яго месца. Потым заўважыў на сядзенні акуляры. Яшчэ праз секунду высветлілася, што ён ужо на эстрадзе. І больш за тое, чытае, пакутліва моршчачыся:
  Ад усіх нягод мне застаецца імя,
  Ад раны - уздых. І вуголле - дар вогнішча.
  Яшчэ мне застаецца - да раніцы
  Блукаць з дажджом пад вокнамі тваімі...
  
  Тася павярнулася да мяне і нечакана сказала:
  - Дайце запалкі.
  Запалак у мяне не было. Тады я амаль закрычаў, звяртаючыся да ўсіх незнаёмых людзей добрай волі:
  - Дайце запалкі!
  Тася глядзіць на мяне, а я паўтараю:
  - Зараз... Зараз...
  А сябры ўжо працягваюць мне запалкавыя каробкі і запальніцы.
  - Любы, - усміхнулася Тася, - што з вамі? Я ж тут дзеля вас.
  Тады я зашаптаў, рассоўваючы запалкі па кішэнях:
  - Праўда? Гэта праўда? Значыць, я магу быць побач з вамі?
  Тася кіўнула.
  - А гэты? - спытаў я, паказваючы на забытыя акуляры.
  - Ён мой сябар, - сказала Тася.
  - Хто? – перапытаў я.
  - Сябар.
  Слова "сябар" прагучала ці ледзь не як абраза.
  
  
  Паэт скончыў чытаць. Я як вар'ят запляскаў у ладкі. Хтосьці нават павярнуўся ў мой бок.
  Паэт вярнуўся да стала. У яго быў радасны твар, які зусім змяніўся ад гэтага. Ён пакланіўся Тасе. Затым сеў на ўласныя акуляры. І горача загаварыў з аспірантам, які прынёс два келіхі віна.
  - Так, але ў Блока цалкам адсутнічала пачуццё гумару, - шумеў аспірант.
  Паэт адказваў:
  — Куды важней тое, што гэты мамчыны сынок быў дзіка педантычны…
  
  
  Тася ўсміхалася паэту. Было відаць, што вершы ёй падабаюцца. Паэт здаваўся ўсхваляваным і адначасова абыякавым.
  Я злаваўся, што ён не цікавіцца Тасяй. Гэта мяне нейкім дзіўным чынам зневажала. І ўсё ж я разглядаў яго амаль з любоўю.
  Ён між тым прыўзняўся. Не гледзячы, выцягнуў з-пад сябе акуляры. Устанавіў, што шкла цэлыя. Сеў. Дастаў з кішэні некалькі пакамечаных лісткоў. Затым пачаў нешта пісаць, разгублена і слаба ўсміхаючыся.
  Над столікамі падымаўся роўны гул. Часам у ім выразна праступаў чыйсьці голас. Раз-пораз чуўся гук перасоўванага крэсла. Даносілася пабразгванне напа, які ўпаў.
  
  
  Раптам зрабілася шумна. Усе загаварылі аб пішучых машынках.
  - Рэкамендую даваенныя амерыканскія мадэлі.
  Гэта сказаў незнаёмы таўстун, вылоўліваючы з слоіка выслізгваючы марынаваны памідор. Кансервы ён, верагодна, прывёз з горада. Што мяне крыху здзівіла.
  Умяшаўся Жэня Рабаў:
  - Мой ідэал - «Алімпія» саракавых гадоў. Суцэльнае жалеза. Ніякай сінтэтыкі.
  - Сінтэтыка даўно ўжо не ў модзе, - рассеяна пацвердзіла Тася.
  - Што цябе не задавальняе ў «Оптыме»? - павярнуўся да Рабава Гага Смірноў.
  - Кошт! - адказалі яму ўсе ледзь не хорам.
  - За такую рэч і дзвесце пяцьдзесят рублёў аддаць не шкада.
  - Аддаць можна, - згадзіўся Рабаў, - праблема, дзе іх узяць.
  - Аддаю перавагу «Алівеці», - выказаўся Клейн.
  — У «Алівеці» гарызантальная цяга.
  - Гэта яшчэ што такое?
  - А тое, што яе ў рамонт не бяруць...
  
  
  Непадалёку ад мяне сядзела дзяўчына ў бардовай сукенцы. Я ўбачыў яе жоўтыя ад нікаціну пальцы на ручцы крэсла. Вось яна выпусціла слупок попелу на калені. Я з цяжкасцю адвёў вочы.
  - Добры дзень, Тарзан! - сказала дзяўчына.
  Я маўчаў.
  - Добры дзень, дзіця прыроды!
  Я заўважыў, што яна зусім п'яная.
  - Як маешся, Тарзан? Дзе твае пампасы? Нашто ты іх пакінуў?
  Тася нечакана і гучна ўдакладніла:
  - Джунглі.
  Відаць, яна прыслухоўвалася да гэтай размовы. Дзяўчына варожа паглядзела на Тасю і адвярнулася.
  
  
  Потым я пачуў:
  - Вось, напрыклад, Хэмінгуэй...
  - Сярэдні пісьменнік, - уставіў Гольц.
  - Якое свінства, - раптам раззлаваўся паэт.
  - Хэмінгуэй памёр. Усім падабаліся яго раманы, а затым мы іх нібы перараслі. Аднак раманы Хэмінгуэя не мяняюцца. Змяняешся ты сам. Гэта агідна - узвальваць на Хэмінгуэя адказнасць за ўласныя перамены.
  - Можа, і Рэмарк добры пісьменнік?
  - Вядома.
  - І які-небудзь Жуль Верн?
  - Яшчэ б.
  - І гэты? Як яго? Майн-Рыд?
  - Вядома.
  - А хто ж тады дрэнны?
  - Ды ты.
  - Не сварцеся, - папрасіла Тася і ўзяла мяне за руку.
  - Што такое? - пытаю.
  - Нічога. Хадземце танчыць.
  Музыка як на злосць спынілася. Але мы ўсё роўна сышлі.
  
  
  Мы блукалі па палацавых калідорах. Сядзелі на мяккіх атласных канапах. Дакраналіся да аксамітных запавес і пазалочаных ляпных упрыгожванняў. Звычайнае наша жыццё было пазбаўлена ўсёй гэтай раскошы, якая здавалася тэатральнай, прызначанай выключна для шчаслівай хвіліны.
  Некаторыя дзверы былі зачынены, і гэта таксама выклікала адчуванне шчасця.
  Потым зайграла нябачная музыка. Дзяўчына ступіла да мяне, і я паклаў ёй руку на стан.
  - Ды абдыміце ж мяне як след, - заявіла яна, - вось так. Ужо лепш. Мы не павінны ігнараваць сэксуальную прыроду танца.
  Я пачырванеў і кажу:
  - Натуральна…
  
  
  О, каб хто мяне штурхнуў! Я б распачаў бойку. Мяне б забралі дружыннікі. Я б сядзеў у медпункце, дзе знаходзіўся іх пікет. Я б спакойна даваў паказанні і не чырванеў так пакутліва.
  Аднак усе як быццам згаварыліся і не краналі мяне. Ды і ў пакоі мы былі зусім адны.
  Тася была побач. Пасля яшчэ бліжэй. І я ўжо не мог казаць. А яна працягвала:
  — Дапусцім, вы танчыце з жанчынай. Гэта не значыць, што вы абавязкова станеце яе палюбоўнікам. Аднак сама гэтая думка не павінна быць вам брыдкая. Вам не агідная гэтая думка?
  - Не, што вы! - кажу, знемагаючы ад сораму.
  Тут мяне ўсё ж закранулі. Дакладней, я сам зачапіў плячом нейкую бамбукавую шырму.
  
  
  Музыка спынілася. Я выявіў, што стаю ў цэнтры пакоя, пад люстрай. Тася чакала мяне ля дзвярэй. Яна была ў нейкай святлівай сукенцы.
  Я задумаўся - ці магла яна толькі што пераапрануцца ва ўсіх на вачах? А можа, яна і раней была ў гэтай сукенцы? Проста я не заўважыў?
  
  
  Пасля мы ішлі побач па лесвіцы. Я доўга шукаў алюмініевы нумарок у распранальні. За драўляным бар'ерам жанчыны ў сініх халатах пілі з тэрмаса гарбату. У іх былі пахмурныя твары. Музыка сюды амаль не даносілася.
  Тася апранулася і пытаецца:
  - А дзе ваш плашч?
  - Не ведаю, - сказаў я, - адсутнічае...
  
  
  Мы ішлі па вышчарбленых прыступках. Апынуліся ў волкім і цёплым парку. У ночы ззялі расчыненыя вокны палаца. Музыка зараз гучала выразна і гучна. Музыка і святло нібыта аб'ядналіся ў гэтую ноч супраць халоднай цішыні.
  
  
  Мы абмінулі сажалку. Падышлі да чыгуннай агароджы. Спыніліся ў зялёнай цемры на краі парка. Я пачуў:
  - Ну што ты? Зусім няёмкі, так? Жадаеш, усё будзе вельмі проста? У цябе ёсць пінжак? Толькі не будзь грубым…
  
  
  Мы падышлі да аўтобуснага прыпынку. Спыніліся пад ліхтаром. Я заўважыў у сябе на каленях плямы ад мокрай травы. Пінжак быў у гліне. Я хацеў згарнуць яго, але раздумаўся і выкінуў.
  Тася спытала:
  - Я амаральная, так? Гэта дрэнна?
  - Не, - кажу, - што ты! Гэта якраз добра!
  
  
  Падышоў аўтобус. Адтуль выскачыў мужчына з дакументамі. На хвіліну знік у фанернай будцы.
  Пажылая жанчына ў форменным шынялі драмала каля акна. На грудзях яе віселі шпулькі з ружовымі і жоўтымі білетамі.
  Памятаю Тасіна адлюстраванне ў чорным шкле насупраць.
  
  
  Гэта быў найлепшы дзень майго жыцця. Дакладней - ноч. У горад мы прыехалі да раніцы.
  
  
  Тасіна сяброўка жыла на Кранверкскай вуліцы ў дарэвалюцыйным асабняку з балконамі. У сяброўкі была асобная кватэра, набітая латышскімі эстампамі, фальшывай Хахломай, замежнымі грамкружэлкамі і альбомамі рэпрадукцый. Нават у прыбіральні стаяла фарбаваная гіпсавая Неферціці.
  Сяброўка зірнула на мяне і пайшла заварваць каву. У яе шаркаючай хадзе адчувалася антыпатыя. Можна было здагадацца, што моцнага ўражання я не зрабіў.
  
  
  Сяброўка вынесла кубкі. Яшчэ праз секунду яна з'явілася ў ваўнянай кофце і белых туфлях. Затым надзела лёгкі шэры плашч. Аднак раней чым сысці, сяброўка нечакана спытала:
  - Што з вамі?
  - Усё нармальна, - адказаў я бадзёрым тонам.
  Я нават адчуў жаданне падскочыць на месцы. Так баксёр, які пабыў у накдаўне, дэманструе суддзі, што ён яшчэ жывы.
  Пасля гэтага мы засталіся ўдваіх.
  
  
  Спачатку я пачуў, як цікае будзільнік на мармуровай падстаўцы. Затым данёсся шум капаючай вады. Адразу ж пачуліся галасы на вуліцы. І нарэшце - ледзь чутнае бразганне ліфта за сцяной.
  З цемры, як на фотапаперы, выплылі абрысы прадметаў. Я ўбачыў кінутую на дыван вопратку, мае плебейскія сандалі, далікатныя Тасіны лодачкі.
  Затым раптам адчуў нечую прысутнасць. Устрывожана агледзеўшыся, заўважыў на шафе клетку з маленькай ружовай птушкай. Яна схіліла галаву, і выгляд у яе быў дзёрзкі.
  Я патушыў цыгарэту. Попельніца ў форме аўтамабільнай шыны ляжала ў мяне на жываце. Донца ў яе было халоднае.
  І тут я сказаў:
  - Ты павінна мне ўсё расказаць.
  Стала ціха. На лесвіцы бразнула памыйнае вядро. Тася прыкрыла вочы. Затым амаль спалохана шапнула:
  - Не разумею.
  - Ты павінна мне ўсё расказаць. Абсалютна ўсё.
  Тася кажа:
  - Не пытайся.
  А я і рады б не пытацца. Але ўжо ведаю, што буду пытацца да канца. Прычым на розныя лады будзе вар'іравацца адно і тое ж:
  - Значыць, я ў цябе не першы?
  
  
  Пытанне колькасці тады стаяла даволі востра. Гадоў да трыццаці я нязменна чуў:
  - Ты другі.
  Пасля, здзіўлены, ледзь не ажаніўся з дзяўчынай, у якой, паводле яе запэўненняў, быў трэцім.
  
  
  Часта бывае - загаворыш аб некаторых рэчах і з гэтай хвіліны пазбавішся спакою. Усе мы ведаем, што такое боль нявыказаных слоў. Аднак слова выказанае, вымаўленае - можа не толькі параніць. Яно можа паўплываць на твой лёс. У мяне хаджала - скажаш чалавеку праўду пра яго і адразу ж зьненавідзіш яго за гэта.
  
  
  - Ты павінна мне ўсё расказаць!
  - Навошта?.. Ну, добра. З гэтым чалавекам мы былі знаёмыя тры гады.
  - Чаму ж ты тут?
  - Ну, калі хочаш, пойдзем.
  - Я хачу ведаць праўду.
  - Праўду? Якую праўду? Праўда тое, што мы разам. Праўда тое, што нам добра ўдваіх. І гэта ўсё... Якая яшчэ праўда? Быў адзін чалавек. Прайшла зіма, вясна, лета, восень. Пасля зноў зіма. Яшчэ адно лета. І вось мы расталіся. Мінулагодні каляндар не падыходзіць сёння.
  Тася засмяялася, і я падумаў, што мог бы яе ўдарыць. І раптам прашаптаў са злосцю:
  - Я хачу ведаць, хто навучыў цябе ўсім гэтым штукам?!
  - Што? - вымавіла яна нейкім выцвілым голасам.
  А затым вырвалася і стала апранацца, паўтараючы:
  — Вар'ят... Вар'ят...
  * * *
  Раніцай у гасцініцу патэлефанавала мая жонка. Я быў у душы. Тася курыла, губляючы попел на коўдру. Яна і падышла да тэлефона. На шчасце, загаварыла па-ангельску:
  - Спікінг!
  Я выскачыў з душа, прыкрываючыся рулонам туалетнай паперы. Вырваў трубку. Мая жонка спытала:
  - Хто гэта падыходзіў?
  Я сказаў:
  - Прыбіральшчыца.
  І баязліва дадаў:
  - Негрыцянка гадоў шасцідзесяці пяці.
  - Падлюга, - сказала Тася, зрэшты, не вельмі гучна.
  Мая жонка спытала:
  - Як справы?
  - Ды ўсё нармальна!
  - Ты калі вернешся?
  - Ў сераду.
  - Купі па дарозе мінеральнай вады.
  - Добра, - кажу.
  І з некаторай паспешнасцю вешаю трубку.
  
  
  Тася пытаецца:
  - Гэта была твая жонка? Я яе не даведалася. Папрасі прабачэння перад ёй. Яна мне падабаецца. Такая непрыкметная...
  
  
  Мы выпілі па кубку кавы. Я мусіў ехаць на канферэнцыю. У Тасі былі нейкія іншыя планы. Яна спытала:
  - Дарэчы, у цябе ёсць грошы?
  - Ты ўжо цікавілася. Ёсць. У вядомых, зразумела, межах.
  - Мне неабходна нешта купіць.
  - Што менавіта?
  - Шчыра кажучы, усё, акрамя зубной шчоткі.
  Відаць, на твары маім адлюстравалася лёгкае замяшанне.
  - Добра, - чую, - не палохайся. Я магу выкарыстоўваць "амэрыкен экспрэс".
  - Гэта думка, - кажу.
  
  
  Потым тэлефанавалі з маёй канторы. Сакратарка прачытала мне тэлекс з галоўнага офіса ў Кёльне. Тамака сярод іншага было загадкавае распараджэнне:
  «Скараціць на дванаццаць працэнтаў колькасць аўтарскіх матэрыялаў».
  Я пачаў думаць, што гэта значыць. Лік аўтарскіх матэрыялаў на радыё было адвольным. Залежыла гэтая лічба ад самых розных фактараў. Што значыць - дванаццаць адсоткаў ад неіснуючага цэлага?
  
  
  Уся гэтая гісторыя нагадала мне далёкія вайсковыя гады. Я служыў тады ў лагернай ахове. Памятаю, уборнік сказаў аднаму зняволенаму:
  - Бяры рыдлёўку і капай!
  - Чаго капаць-то?
  - Табе сказалі рускай мовай - бяры рыдлёўку і капай!
  - Ды што капаць? Што капаць?
  - Не разумееш? У крытку захацеў? Бяры рыдлёўку і капай!
  Самае дзіўнае, што вязень узяў рыдлёўку і пайшоў капаць…
  Я паступіў такім жа чынам. Прадыктаваў нашай сакратарцы ў адказ тэлекс:
  "Колькасць аўтарскіх матэрыялаў скарочана на адзінаццаць і восем дзесятых працэнта".
  Затым дадаў: "Што станоўча адбілася на якасці".
  
  
  У дужанні з абсурдам так і трэба дзейнічаць. Рэакцыя павінна быць такой жа абсурднай. А ў ідэале - ціхае вар'яцтва.
  
  
  Потым я накіраваўся на паседжанне. Тася заставалася ў гатэлі. Калі я сыходзіў, яна зварочвала цюрбан з маёй гавайскай кашулі.
  
  
  За дзень я пабываў у трох месцах. Пры гэтым назіраў тры сенсацыйныя сустрэчы. Першая мела месца ў Дановэр-Холе.
  На паседжанні грамадска-палітычнай секцыі выступаў Аркадзь Фогельсан, рэдактар штомесячнага часопіса «Нашы дні». Казаў Фогельсан прыкладна тое ж, што і ўсе астатнія. А менавіта, што «Рады перажываюць крызіс». Што эміграцыя ёсць "лабараторыя свабоды". Ці там – "філіял будучай Расіі". Затым нешта аб "нашай місіі". Пра «гістарычную ролю»…
  
  
  Нечакана з залы пачуўся выразны і гучны выкрык:
  - Аркаша, хрэн маржовы, даведаешся?
  Пры гэтым з задніх шэрагаў накіраваўся да трыбуны худы вялізны чалавек з шалёным позіркам.
  На твары Фогельсана выявілася пачуццё трывогі.
  Ён ледзь прыкметна ірвануўся ў бок, як быццам хацеў уцячы. Але застаўся. Потым амаль нячутным ад спалоху голасам усклікнуў:
  - А, Барыс Пятровіч! Як жа... Як жа...
  — Барух Пінхусовіч, — выправіў чалавек, які крочыў да трыбуны, — зразумела? Няма Барыса Пятровіча Лісіцына. Ёсць Борух Пінхусавіч Фукс.
  
  
  Чалавек з хвіліну патрымаў Фогельсана ў абдымках. Потым, звяртаючыся да прысутных, загаварыў:
  - Трыццаць гадоў таму я стаў рабкорам. Містэр Фогельсан служыў тады ў газеце "Нарымскі першапраходзец". Я пасылаў яму свае нататкі аб людзях працы. Усе яны былі адпрэчаны. Я пытаўся - дзе друкавацца рабочаму чалавеку? У адказ ні гуку.
  Затым містэр Фогельсан перайшоў у абласную газету "Уралец". Я развёўся з жонкай і пераехаў у Кемерава. Я рэгулярна пасылаў містэру Фогельсан свае нататкі. Містэр Фогельсан іх нязменна адпрэчваў. Я пытаўся - дзе ж друкавацца рабочаму чалавеку? Ніякай рэакцыі.
  Затым містэра Фогельсана прызначылі рэдактарам часопіса «Савецкія прафсаюзы». Я развёўся з новай жонкай і пераехаў у Маскву. Я, як і раней, адпраўляў містэру Фогельсан свае нататкі. Містэр Фогельсан, як вы здагадваецеся, іх адпрэчваў. Я пытаўся - дык дзе ж друкавацца рабочаму чалавеку? Адказу не было.
  Затым я даведаўся, што містэр Фогельсан эміграваў у Ізраіль. Стаў выдаваць "Нашы дні". Я развёўся з трэцяй жонкай і падаў дакументы на выезд. Праз год я пасяліўся ў Хайфе. І зноў стаў пасылаць містэру Фогельсону нататкі аб людзях працы. І зноў містэр Фогельсан іх адпрэчваў. Я пытаўся - дык дзе ж нарэшце друкавацца працоўнаму чалавеку? У адказ – труннае маўчанне.
  Цяпер містэр Фогельсан перабраўся ў Амерыку. Я развёўся з чацвёртай жонкай і прыехаў у Лос-Анджэлес. І я хачу яшчэ раз спытаць - дзе ж усё ж друкавацца рабочаму чалавеку? Дзе, я вас пытаю, друкавацца працоўнаму чалавеку?!
  Да гэтай секунды Фогельсан маўчаў. Нечакана ён збялеў, гайдануўся, зрабіў грацыёзны танцавальны рух і паваліўся.
  Пачалася лёгкая паніка. Карыстаючыся момантам, я выбраўся з шэрагаў. На ганку з палёгкай закурыў. Потым накіраваўся ў царкоўную бібліятэку.
  
  
  Там якраз пачынаўся абед. Дзе і адбылася яшчэ адна сенсацыйная сустрэча.
  У адной з залаў былі накрыты сталы. Паміж імі лавіравалі ўдзельнікі форуму з папяровымі талеркамі ў руках. Амерыканцы накладвалі сабе гародніну і садавіну. Рускія аддавалі перавагу каўбасу, але галоўнай выявай белае віно. Напоўніўшы талеркі, амерыканцы ладзілі гутарку. Мае суайчыннікі, наадварот, разыходзіліся па кутах.
  
  
  Я наліў сабе віна і падышоў да расчыненага акна. Там на вузкай верандзе размясцілася сяброўская кампанія. Паэт Абрыкосаў усхвалявана казаў:
  - Мяне не цікавяць меркаванні чытачоў. Мяне не цікавяць меркаванні літаратурных крытыкаў. Я не цікаўлюся тым, што будуць казаць пра мае вершы нашчадкі. Галоўнае, каб мае вершы ўхваліў тата... Тата!..
  Побач з Абрыкосавым я заўважыў невысокага шчыльнага мужчыну. На яго талерцы ўзвышалася гара індычных касцей. Твар мужчыны выказваў пяшчоту і замяшанне.
  - Тата! - усклікнуў Абрыкосаў. - Ты мой адзіны чытач! Ты мой адзіны літаратурны крытык! Ты мой адзіны суддзя!
  
  
  Тут да мяне нахіліўся загадкавы рэлігійны дзеяч Лемкус:
  - Тата, павінен вам заўважыць, аб'явіўся гадзіну таму.
  - Гэта значыць?
  - Гэта іх першая сустрэча. Тата зачаў Абрыкосава і збег. Усё жыццё калясіў па краіне. А за ім усюды ішоў выканаўчы ліст. Дакладней, некалькі лістоў ад розных жанчын. Урэшце тата эміграваў у Ізраіль. Уздыхнуў спакойна. Але да гэтага часу Абрыкосаў стаў дысідэнтам. Праз месяц яго выправадзілі з Саюза. Так яны і сустрэліся.
  
  
  Я, як дасведчаны халтуршчык, адразу ж прыдумаў загаловак для радыёскрыпту: "Сустрэча на волі".
  А далей што-небудзь такое:
  «Пасля трыццаці шасці гадоў расстання бацька і сын Абрыкосавы гутарылі да раніцы…»
  Лемкус яшчэ больш інтымна панізіў голас:
  - Такая адна з версій. Па іншай - яны палюбоўнікі.
  - Аб Госпадзе!
  - Пагаворваюць, што яны знаходзяцца ў гомасэксуальнай сувязі. Пазнаёміліся ў Ізраілі. Там на гэтую справу глядзяць наперакос. Перабраліся ў Амерыку. Каб не было падазрэнняў, выступаюць як бацька і сын. У сапраўднасці ж яны не сваякі. І нават не аднафамільцы. Тым больш, што Абрыкосаў - гэта псеўданім. Сапраўднае яго прозвішча — Кацэнеленбаген…
  У гэтую секунду ў мяне пачаўся дзікі галаўны боль. Я развітаўся з рэлігійным дзеячам і адправіўся ў галерэю Морыса Лур'е.
  
  
  Пісьменнік і рэдактар Бальшакоў ужо заканчваў свой выступ. Гаворка ішла аб бясчынствах савецкай цэнзуры. Аб расправе над Гумілёвым. Пра цкаванне Пастарнака і Булгакава. Аб самагубстве Леаніда Дабычына. Аб раманах, якія не выдаваліся сорак гадоў.
  У канцы Бальшакоў сказаў:
  - Цэнзура ў Расіі - аднагодка кнігадрукавання. Ад яе пакутавалі Пушкін, Герцэн, Дастаеўскі і Шчадрын. Аднак межы свабоды ў тую эпоху дапускалі нястомную барацьбу за іх пашырэнне. Някрасаў усё жыццё змагаўся з цэнзурай, раз-пораз атрымліваючы перамогі.
  Толькі ў нашу эпоху (працягваў Бальшакоў) цэнзура дасягнула татальных маштабаў. Толькі ў нашу эпоху цэнзура абапіраецца на магутны і безадмоўна дзейны карны апарат. Толькі ў нашу эпоху барацьба з цэнзурай прыраўноўваецца да змовы…
  Не паспеў Бальшакоў скончыць, як у праход паміж радамі ступіла амерыканка сярэдніх гадоў.
  - Далоў цэнзуру, - крыкнула яна, - у Расіі і на Захадзе!
  І затым:
  - Вы казалі пра Пастарнака і Булгакава. Са мной адбылася абсалютна такая ж гісторыя. Мой лепшы раман «Вярніся, народак!» падвергся нападкам цэнзуры. Яго адмовіліся набыць дзве школьныя бібліятэкі ў Канэктыкуце і на Алясцы. Прапаную стварыць міжнародную асацыяцыю ахвяр цэнзуры!
  
  
  — Не вернецца, — шапнуў Гурфінкель, які сядзеў ззаду мяне.
  - Хто?
  — Сперматазоід, — адказаў Гурфінкель, — Я б не вярнуўся. Ні пры якіх абставінах.
  
  
  Даклад літаратуразнаўцы Эрдмана называўся «Заўтрашняя свабода». Гаворка ішла аб так званай унутранай свабодзе, якая з'яўляецца доляй сапраўды творчай асобы. Эрдману задавалі пытанні. Малады амерыканец, з выгляду навучэнец юрыдычнай або зубалячэбнай школы, сказаў:
  - Сапраўднай свабоды няма ў Расіі. Сапраўднай свабоды няма ў Амерыцы. Дык у чым жа розніца?
  Эрдман не без раздражнення адказаў:
  - Розніца істотная. Тут ты вымавіў усё гэта і шчасна паедзеш дадому на сваёй машыне. А масквіча ці ленінградца яшчэ нядаўна павезлі б у казённым транспарце. І не дадому, а ў камеру папярэдняга зняволення.
  
  
  Потым адбылася яшчэ адна сенсацыйная сустрэча. Ужо трэцяя за гэты дзень.
  Былы пракурор Гуляеў выступаў з дакладам "Канстытуцыя новай Расіі".
  Падзагаловак абвяшчаў: "Прававыя асновы будучай дэмакратычнай дзяржавы".
  Гаворка ішла аб нейкіх федэральных землях. Аб нейкай загадкавай палаце старэйшын. Аб юрыдычным прыладзе, пры якім вышэйшай мерай пакарання будзе дэпартацыя з краіны.
  
  
  У кулуарах Гуляева атачыў натоўп аднадумцаў і прыхільнікаў. Ён нешта тлумачыў, тлумачыў, спрачаўся. Будучыня ўяўлялася Гуляеву ў ясным і вясёлкавым святле.
  Але тут з'явіўся госць з мінулага. Мы пачулі шум у задніх шэрагах. Адтуль даносіліся здушаныя выкрыкі:
  - Я гэтага мянта бушлатам заганяю!.. Ён у мяне кірзу будзе хаваць!..
  Гэтыя словы выкрыкваў знакаміты праваабаронца Караваеў. Яго трымалі за рукі Шагін і Ліцвінскі. Караваеў вырываўся, але беспаспяхова. Злаўчыўшыся, ён штурхнуў Гуляева нагой у машонку з крыкам:
  — Успомніў ты мяне, чырвонапагоннік?!
  Гуляеў, засланяючыся партфелем і хваравіта змяшаўшы ногі, усклікнуў:
  - Хіба мы пілі з вамі на брудэршафт? Я нешта не ўзгадаю…
  Праваабаронца зрабіў новы ўзмоцнены рывок. Але Шагін і Ліцвінскі моцна трымалі яго за плечы.
  Караваеў не сунімаўся:
  - Памятаеш Кастрычніцкі РОМ? Памятаеш суд на Калугіна, дзевяць? Памятаеш, як ты наматаў мне чырвонец?
  Гуляеў няўпэўнена адказваў:
  - Вы маеце рацыю. Гэта было. Я згодны. Але гэта было задоўга да майго прасвятлення. Задоўга да майго маральнага пералому.
  — Прымару гада! - рваўся ў бой Караваеў.
  Шагін міралюбіва казаў яму:
  - Рыла гэтаму тыпу набіць, вядома, варта. Але лепш бы недзе ў іншым месцы. Інакш амерыканцы падумаюць, што мы недастаткова талерантныя.
  
  
  Я выйшаў на балкон. Наперадзе рассцілалася панарама Лос-Анджэлеса. Унізе адчайна гулі назапашаныя на скрыжаванні машыны. Праз дарогу, ігнаруючы раздражненне вадзіцеляў, нетаропка ішла жанчына. Яна была ў нейкіх празрыстых газавых шараварах і з фіялетавай чалмай на галаве.
  Я зразумеў, што кіроўцы затармазілі добраахвотна. А сігналяць - ад празмернасці пачуццяў.
  Зразумела, гэта была Тася.
  
  
  Яна заўважыла мяне і падышла да тратуара. Паглядзела ўгору, засланіўшы далонню вочы. Затым я пачуў:
  - Ці няма ў цябе малака ці смятаны?
  - Уяві сабе, не, - кажу. - Было, але скончылася.
  Тася загадкава ўсміхнулася, як быццам рыхтавала мне прыемны сюрпрыз:
  - Справа ў тым, што я купіла сабачку. Двухмесячную таксу. Пры гэтым у мяне няма грошай. Шчанюк я набыла ў крэдыт. А малако ў крэдыт не адпускаюць…
  - Дзе ж, - пытаюся, - гэта няшчаснае шчаня?
  - У гатэлі, натуральна. Я збудавала яму гняздзечка.
  - З майго выхаднога касцюма?
  - Чаму з касцюма? Усяго толькі са штаноў.
  - Сабакі, - кажу, - табе не хапала.
  Тася са здзіўленнем паглядзела на мяне.
  - Гэта не мне. Гэта табе. Падарунак з нагоды Дня незалежнасці. Ты ж заўсёды хацеў мець сабачку.
  
  
  Прыгнечаны, я з хвіліну разглядаў абрысы дамоў на даляглядзе. Затым раптам чую:
  - Малако ты купіш па дарозе. А вось як наконт цыгарэт?
  Я ачуўся і кажу:
  - А ці не рана яму курыць?
  У адказ раздаецца:
  - Не востры. І наогул, злазь. Што гэта за сцэна на балконе!.. Час абедаць. Калі, вядома, у цябе ёсць грошы…
  * * *
  Мы бачыліся з Тасяй амаль штодня. Часта прачыналіся побач у адной з яе знаёмых. Развітваючыся, дамаўляліся аб новай сустрэчы.
  Паступова наш лад жыцця разышоўся з даўнімі універсітэцкімі традыцыямі. Спыніліся шумныя вечарынкі з размовамі аб Хэмінгуэі, Джойсе і тыбецкай медыцыне. Засталіся ў мінулым чэрствыя бутэрброды з кабачковай ікрой. Забытыя былі нікчэмныя пацалункі на лесвіцы.
  Нарэшце рэалізаваліся мае ўяўленні аб дарослым жыцці. Аб спакусах, багатых рызыкай. Аб непадробным скептыцызме трыццацігадовых жанчын і мужчын. Аб задавальненнях, якія тады яшчэ не спараджалі страху.
  Кола Тасіных знаёмых складалі адвакаты, урачы, журналісты, мастакі, людзі мастацтва. Гэта былі спакойныя, спакойныя людзі, якія валодалі, як мне ўяўлялася, значным дастаткам.
  Яны часта плацілі за мяне ў рэстарацыі. Бралі на маю долю тэатральныя кантрамаркі. Давалі мне месца ў аўтамабілі, калі кампанія адпраўлялася на поўдзень.
  Яны паводзілі сябе добразычліва і карэктна. Хаця я ўсё ж разумеў, што адзін, без Тасі, не магу лічыцца іх сябрам.
  Разглядаючы гэтых людзей, я стараўся адгадаць, хто з іх таемна пераследуе маю дзяўчыну. Пры гэтым, павінен заўважыць, паводзілі яны сябе ветліва і непасрэдна. Ды і не прынята было тут інакш выказваць свае пачуцці.
  
  
  Доўга я не мог зразумець, што аб'ядноўвае гэтых розных людзей. Затым уразумеў сабе, што прынцыпы іх вольнага братэрства - дастатак, элегантнасць і насмешлівае стаўленне да жыцця.
  У тыя гады я яшчэ не ведаў, што грошы - цяжар. Што элегантнасць - масавая вулічная форма прыгажосці. Што вечная іронія - каханае, а галоўнае - адзіная зброя безабаронных.
  
  
  Усе яны, зразумела, падабаліся жанчынам. Зайздроснікі лічаць, што жанчын прыцягваюць у багацеях іх гроша. Ці тое, што можна на гэтыя грошы набыць.
  Раней і я так думаў, але пасля пераканаўся, што гэта хлусня. Не грошы прывабліваюць жанчын. Ня аўтамабілі і каштоўнасці. Не рэстараны і дарагое адзенне. Не магутнасць, багацце і элегантнасць. А тое, што зрабіла чалавека магутным, багатым і элегантным. Сіла, якой надзелены адны і цалкам пазбаўлены іншыя.
  
  
  Тася як бы ўзышла над маім жыццём, асвятліла яе закуткі. І вось я страціў спакой. Я стаў дзяржавай, якая змагаецца, супраць якой нечакана адкрылі другі фронт.
  
  
  Раней я быў абсалютна захоплены сабой. Цяпер я павінен быў клапаціцца не толькі пра сябе. А галоўнае, кахаць не толькі аднаго сябе. У мяне ўзнікла, як сказаў бы Леў Талстой, дадатковая зона ўразлівасці.
  Шкада, што я не запомніў, калі гэтае пачуццё з'явілася ўпершыню. У прынцыпе, гэта і быў сапраўдны дзень майго нараджэньня.
  
  
  Жыццё, якое мы вялі, патрабавала значных выдаткаў. Часцей за ўсё яны клаліся на плечы Тасіных сяброў. Зразумела, гэтыя людзі мяне не папракалі. І ўвогуле праяўлялі на гэты конт дзіўную далікатнасць. (Магчыма, з пагарды да мяне.) Карацей, я балюча перажываў усё гэта.
  
  
  Успамінаю, як доктар Лагавінскі неўзаметку сунуў мне чатыры рублі, пакуль Тася заказвала аўтамабіль. Відаць, здагадаўся аб нечым па маім разгубленым твары.
  Памятаю, мяне траўміравала сама гэтая лічба - 4. У ёй была закладзена абразлівая дакладнасць. Чатыры рублі - гэта было, як гаворыцца ў матэматыцы, - неабходна і дастаткова. Што можа быць больш абразлівым?
  
  
  Спачатку я прадаў маю нікчэмную бібліятэку, якая ці ледзь не цалкам змяшчалася на тумбачцы ў інтэрнаце. Потым заклаў ваўняны спартовы гарнітур і гадзіны. Я даведаўся, што такое ламбард з яго квітанцыямі, чэргамі, атмасферай смутку і беднасці.
  Пакуль Тася была побач, я мог не думаць пра гэта. Варта было нам развітацца, і думка аб даўгах выплывала, як хмара.
  
  
  Я прачынаўся з адчуваннем бяды. Гадзінамі не мог прымусіць сябе апрануцца. Сур'езна планаваў рабаванне ювелірнай крамы.
  Я пераканаўся, што любая думка закаханага бедняка - злачынная.
  
  
  Займаючы грошы, я не меў уяўлення аб тым, як буду расплачвацца. У выніку даўгі сталі кашмарам майго жыцця.
  
  
  Кішэню майго пінжака быў надарваны. Мае далёка не лепшыя, аднак адзіныя штаны патрабавалі рамонту.
  Зразумела, я мог бы падзарабляць, як і іншыя, на станцыі Маскоўская таварная. Але гэта азначала б пакінуць Тасю без нагляду. Хаця б на пяць-шэсць гадзін. Карацей, гэта было выключана.
  Усіх людзей можна падзяліць на дзве катэгорыі. На дзве групы. Першая група - гэта тыя, якія пытаюцца. Другая група - тыя, што адказваюць. Адны задаюць пытанні. А іншыя маўчаць і толькі раздражнёна хмурацца ў адказ.
  
  
  Я чуў, што пяцігадовыя дзеці задаюць навакольным неверагодную колькасць пытанняў. Да чатырохсот пытанняў за дзень.
  Чым старэй мы робімся, тым радзей задаём пытанні. А пажылыя людзі іх зусім не задаюць. Хіба што прафесары і акадэмікі - студэнтам на іспытах. Прычым адказы акадэмікам загадзя вядомы.
  
  
  Чалавека, які задае пытанні, я магу даведацца на адлегласці кіламетра. Яго асоба асацыюецца ў мяне з паняццем - няўдачнік.
  Тасіны сябры не задавалі ёй пытанняў. Я ж толькі і рабіў, што пытаўся:
  - Чаму ты ўчора не тэлефанавала?
  - Не магла.
  - А можа, не хацела?
  - Не магла. Да нас прыходзілі госці, цётка з братам.
  - І ты не магла патэлефанаваць?
  - Я ж патэлефанавала... Сёння.
  - Ты магла гэтага не рабіць.
  - Перастань.
  - Добра. Не патэлефанавала і добра. Важна іншае. Важна, што ты не захацела патэлефанаваць. Магла і не захацела...
  І гэтак далей.
  
  
  Да гэтага часу мая акадэмічная паспяховасць прыкметна знізілася. Тася ж і раней была непасьпяховай. У дэканаце загаварылі пра наша маральнае аблічча.
  Я заўважыў - калі чалавек закаханы і ў яго даўгі, то прадметам размовы становіцца яго маральнае аблічча.
  
  
  Асабліва непакоіў мяне залік па нямецкай граматыцы. Спачатку я ўвогуле не думаў пра гэта. Затым паспрабаваў адолець гэтую самую граматыку штурмам. У выніку бясхмарна яснае няведанне змянілася спакуслівым трывожным паўзнаннем.
  Усе нямецкія словы гучалі для мяне аднолькава. Няўжо што акрамя імёнаў правадыроў сусветнага пралетарыяту.
  
  
  Дзіўныя мары я песціў. Фантастычныя карціны маляваліся майму ўяўленню.
  Справа ў тым, што ў выкладчыцы нямецкай мовы Іны Клеменцьеўны Гаўк быў шаснаццацігадовы сын. Дык вось, іду я разоў па вуліцы. Бачу - беднага хлопчыка крыўдзяць здаравенныя хлопцы. Я ладжу бойку з гэтымі хуліганамі. На іх крыкі аб дапамозе збягаецца ўся мясцовая шпана. Нехта б'е мяне нажом у спіну.
  — Бяжы, — шапчу я малалетняму Гаўку.
  Апошняе, што я бачу, - расколіны на асфальце. Апошняе, што я чую, - роў "неадкладкі". Цемра...
  
  
  Іна Клеменцьеўна наведвае мяне ў бальнічнай палаце:
  - Вы выратавалі жыццё майму Артурку!
  - Пусцякі, - кажу я.
  - Але вы рызыкавалі сабой.
  - Натуральна.
  - Я ў неаплатным даўгу перад вамі.
  - Забудзьцеся.
  - І ўсё ж, што я магу зрабіць для вас?
  Тады я падымаюся - бледны, абяскроўлены, худы, і кажу:
  - Пастаўце тройку!
  
  
  Фраў дакорліва пагражае мне пальцам:
  - Насуперак маім правілам я іду на гэты крок. Пры гэтым спадзяюся, што вы яшчэ авалодаеце мовай Шылера і Гётэ.
  - Як толькі здымуць швы...
  - Дарэчы, абодва апявалі мужнасць.
  Я слаба ўсміхаюся, даючы зразумець, наколькі мне блізкая гэтая тэма.
  — Аўф відэр зэен, — кажа Іна Клеменцьеўна.
  - Чао, - кажу я ў адказ.
  
  
  Насамрэч усё адбывалася інакш. Пасля доўгіх ваганняў я пайшоў здаваць гэты агідны залік.
  Мы з Інай Клеменцьеўнай адасобіліся ў невялікай аўдыторыі. Яна ўручыла мне лісток папяроснай паперы з нямецкім тэкстам. Я вывучаў яго хвіліны чатыры. Само напісанне літар таіла варожасць. Асабліва раздражнялі мяне дзве пошлыя кропкі над "ю".
  
  
  Раптам непраглядная цемра азарылася мігаценнем знаёмага імя - Энгельс. Я амаль выгукнуў яго і зноў замоўк.
  - Што вас бянтэжыць? - пацікавілася Іна Клеменцьеўна.
  - Мяне?
  - Вас, вас.
  Я наўздагад тыцнуў пальцам.
  - Майн гот! Гэта ж зусім проста. Хатце геганген. Плюсквамперфект ад "геен".
  Коратка і ясна, думаю.
  Чую голас Іны Клеменцьеўны:
  - Дык што ж вас абцяжарвае? Перакладайце адразу. Ну!
  - Не чытаючы?
  - Чытайце пра сябе, а ўслых не абавязкова.
  - Тут, ці бачыце...
  - Што?
  - Тут, шчыра кажучы...
  - У чым справа?
  — Тут, прашу прабачэння, не па-руску…
  - Вунь! - крыкнула фраў нечакана звонкім голасам. - Вунь адсюль!
  
  
  Я патэлефанаваў загадчыку спартыўнай кафедры. Папрасіў яго дабіцца адтэрміновак. Марцірасян у адказ паўтараў:
  - Ты падаваў вядомыя надзеі. Але гэта было даўно. Цяпер ты абсалютна не ў форме. Я ўсё ўладжу, калі ты пачнеш працаваць. Праз месяц – першынство «Буравесніка» ў Кішынёве…
  
  
  Зразумела, я абяцаў паехаць у Кішынёў. Хаця сама ідэя такой паездкі была непрымальнай. Гэта ж значыла б хоць ненадоўга развітацца з Тасяй.
  
  
  Здавалася, усё было супраць мяне. Аднак жыў я амаль бесклапотна. У той час мне ўдавалася тлумачыць факты найбольш спрыяльным для сябе чынам. Бо чалавек, які бесперапынна пытаецца, павінен рана ці позна навучыцца адказваць.
  
  
  Жылі мы, паўтараю, бесклапотна і весяла. Хадзілі па рэстаранах. Ці ледзь не штодня апыняліся ў гасцях.
  …………………………
  ……………………Тасіны сябры, як правіла, выклікалі мне антыпатыю. Аднак я стараўся ім падабацца. Рэагаваў на чужыя жарты перабольшана гучным смехам. Прапаноўваў свае паслугі, калі трэба было пайсці за каньяком.
  Тасю гэта раздражняла.
  Хто-небудзь казаў мне:
  - Захопіце крэсла з кухні.
  Тася ледзь чутна загадвала:
  - Не смей.
  Так яна змагалася за маю годнасць.
  
  
  Яна выклікала мне правілы добрага тону. Галоўнае правіла - не ўзбуджаць. Не праяўляць залішняй гарачнасці. Рассеяная ўсмешка - вось што да твару сапраўднаму джэнтльмену.
  
  
  Між іншым, меркаванні Тасіных сяброў не адрозніваліся глыбінёй і бляскам. Аднак трымаліся гэтыя людзі, не ў прыклад мне, паблажліва і роўна. Што надавала іх меркаванням асаблівую вялікую.
  Карацей, чым большую антыпатыю выклікалі мне гэтыя людзі, тым настойлівей я дамагаўся іх размяшчэння.
  
  
  Часам я не заставаў Тасю дома ва ўмоўлены час. Бывала, яе заўважалі з кімсьці на вуліцы ці ў рэстаране. Разы два я адчуў, што яе цікавіць нейкі мужчына.
  З тымі, хто яе цікавіў, яна трымалася грубавата. Як і са мной у першыя гадзіны знаёмства. Памятаю, Тася сказала аднаму фарцоўшчыку:
  - Ведаеце, на каго вы падобныя? На разбітага паралічам удава, якога трымаюць у заапарку з жалю…
  Гэта была здрада. Нешта падобнае яна некалі казала мне. Здавалася б, дробязь, а я цэлы тыдзень пакутаваў ад рэўнасці і знявагі.
  Пакутуючы, я задаваў ёй незлічоныя пытанні. Нават калі я ганіў яе знаёмых, то ўжываў недарэчную пытальную форму:
  - Ці не здаецца табе, што Арык Шульман проста дурны?
  Я хацеў скампраметаваць Шульмана ў Тасіных вачах, дасягаючы, натуральна, супрацьлеглага выніку.
  Усе мужчыны, якіх я ведаў, былі з Тасяй ветлівыя і карэктныя. Усе яны адчувалі да яе сяброўскае размяшчэнне. І не больш за тое. Аднак жыццё маё было напоўнена страхам. Я баяўся, што ўсе яны таемна пераследуюць маё каханне.
  
  
  Я гатовы быў біцца за сваё каханне і вельмі шкадаваў, што гэта не прынята. Не прынята было ў гэтым таварыстве размахваць кулакамі.
  
  
  Ці ненавідзеў я гэтае жыццё? Адказваю ахвотна - не. Я праклінаў і ненавідзеў толькі аднаго сябе.
  Усе няшчасці я перажываў як адплату за ўласныя грахі. Любая крыўда ўспрымалася як вынік майго ўласнага граху. Таму Тася заўсёды была нявінная. А я ўсё думаў:
  «Калі яна мае рацыю, то хто ж вінаваты?!»
  
  
  Пачуццё віны пачынала прымаць у мяне характар душэўнай хваробы. Прычым далёка не заўсёды гэта мела дачыненне да Тасы.
  Памятаю, я заўважыў на вуліцы хворага хлопчыка, які клыпаў уздоўж агароджы. Напэўна, у дзяцінстве ён хварэў на поліяміэліт. Цяпер ён ішоў, страшна напружваючыся і ўзмахваючы рукамі. Рысы яго асобы былі скажоныя.
  Пасля ён загаварыў з дзяўчынкай у чырвоных чаравіках. Відавочна, хацеў, каб яна дапамагла яму ўзлезці на бетонную прыступку...
  - Сам не можа! Сам не можа!
  Дзяўчынка выгукнула гэтыя словы тым наўмысна бойкім і фальшывым голасам, якім размаўляюць худзенькія малодшакласніцы, якія не ачунялі за лета.
  Хлопчык яшчэ раз нязграбна ступіў наперад. Затым з вялікай прыкрасцю вымавіў:
  - У мяне ногі хворыя.
  І тут я амаль упаў на лаўку. Тася паволі, не азіраючыся, пайшла наперад. А я ўсё сядзеў. Так, нібы прыкідваўся, што і ў мяне хворыя ногі. Карацей, уцякаў ад гэтага хлопчыка з яго няшчасцем. А хіба гэта я яго скалечыў?
  
  
  Памятаю, я ўбачыў каля рынка жанчыну ў цёмным старым адзенні. Яна зазірнула ў смеццевы бак. Дастала адтуль брудны тэнісны мячык. Затым выцерла яго рукавом і паклала ў сумку.
  — Лёнік знясу, — сказала яна так, быццам апраўдвалася.
  Я ішоў за гэтай жанчынай да самай Лігаўкі. Як мне хацелася падарыць яе Лёньцы самыя дарагія цацкі. І не таму, што я добры. Зусім не таму. А таму, што я быў вінаваты і хацеў адкупіцца.
  
  
  Я разумеў, што з універсітэта мяне хутка выганяць. Занепакоіўся, калі даведаўся, што яшчэ не ўсё страчана. Аказваецца, дзеля мяне збіралася камсамольскае бюро. Былі выпрацаваны нейкія "рэкамендацыі", каб мне дапамагчы. Я стаў аб'ектам сяброўскага ўдзелу маіх таварышаў. Ставіліся да мяне цяпер значна больш уважліва, чым раней. Мне шчыра жадалі дабра. І я да гэтага часу ўспамінаю пра гэта з пачуццём падзякі.
  Мне рэкамендавалі падручнікі, з якіх я павінен быў з лёгкасцю запазычыць неабходныя веды. Са мной гатовы былі займацца прыватным чынам. Нарэшце, Лёва Гуральнік падарыў мне свае шпаргалкі - феномен віртуознай вытанчанасці і карпатлівай працы.
  Усё было дарэмна. Па вечарах мы з Тасяй забаўляліся. Днём яна рыхтавалася да іспытаў, А я аддаваўся тупой бяздзейнасці, на што, дарэчы, сыходзіла маса часу.
  Я гадзінамі ляжаў на ложку. Аналізаваў нюансы Тасіных паводзін. Дапушчальны, ламаў галаву над тым, што яна жадала выказаць словамі: "Можна падумаць, што ў цябе зусім няма скуры…"
  
  
  З дня знаёмства нашыя адносіны набылі эфектны, выразны характар. Падобна было, што мы граем нейкія фальшывыя, навязаныя навакольнымі ролі.
  Тасіна прыгажосць і асабліва — яе ўборы рабілі моцнае ўражанне. Мая рэпутацыя баксёра і вялікія габарыты таксама прымушалі людзей прыглядацца да нас. Пры гэтым я злёгку ўвыдатніў манеры хмурнага і нешматслоўнага целаахоўніка. Імкнуўся адказваць банальным ідэалам мужнасці, якімі кіраваўся ў тыя гады.
  Я з задавальненнем насіў у кішэнях Тасіну пудраніцу, грабянец ці духі. Увесь час трымаў у руках яе сумачку або парасон. А калі ўлоўліваў насмешлівыя погляды, то нават радаваўся.
  «У каханні крыўды няма», - паўтараў я кімсьці сказаную фразу.
  
  
  У студзені насупраць дэканата з'явіўся спіс выключаных. Я быў у гэтым спісе трэцім, на літару "Д".
  Мяне гэта амаль не засмуціла. Па-першае, я чакаў гэтага моманту. Я выпадкова апынуўся на філфаку і готаў быў пакінуць яго ў любую хвіліну. А галоўнае, я фактычна перастаў рэагаваць на штосьці за выключэннем Тасіных слоў.
  
  
  На наступны дзень я прачытаў фельетон ва ўніверсітэцкай шматтыражцы. Ён зваўся "Восем, дзевяць… Аут!". Там жа была змешчана карыкатура. Змрочны суб'ект абдымае за талію двойку, якой мастак надаў рысы распушчанай маладой жанчыны.
  Мне паказалі абодвух - мастака і фельетаніста. Першы паспеў забегчы на кафедру параўнальнага мовазнаўства. Другога я разы два ўдарыў па фізіяноміі Тасінымі імпартнымі ботамі.
  
  
  Некалькі дзён я правёў у інтэрнаце. Трэба было аддаць у бібліятэку кнігі і падручнікі, але я заленаваўся. Некалькі гадоў затым мяне пераследвалі апавяшчэнні, якія пагражалі штрафам у дзесяціразовым памеры.
  Часам, у самую нечаканую хвіліну, я проста заміраў ад страху. Гэта значыць, раптам адчуваў нявызначанасць свайго становішча.
  
  
  Я сабраў рэчы. Затым развітаўся з аднакурснікамі. Яны раілі мне не падаць духам. Усміхаліся і казалі, што ўсё будзе добра.
  Нешта мяне раздражняла ў іх паводзінах. Я ўспомніў, як гадоў пятнаццаць таму захварэў мой бацька. Мяне адправілі за кіслароднай падушкай. Я ішоў і плакаў. Затым сустрэў настаўніка трыганаметрыі Буткіса.
  - Не хвалюйся, - сказаў мне Буткіс, - лекары часцяком памыляюцца. Усё будзе добра.
  З таго часу я яго ненавідзеў. Урачы не памыляюцца. Бацькі хварэюць і паміраюць.
  
  
  Што добрага было ў мяне наперадзе?
  Людзі засцерагаюць сябе ад чужых непрыемнасцяў. Захоўваюць ілюзію ўласнага дабрабыту. Баяцца ўсяго, што там, за паваротам.
  Ты ідзеш па вуліцы, жыццярадасны і вясёлы. Заходзіш ва ўласны двор. Каля аднаго з пад'ездаў - блакітны мікрааўтобус з жалобнай стужкай на радыятары. І настрой у цябе адразу ж псуецца. Ты задумваешся аб смерці. Ты разумееш, што яна блукае і сярод жыхароў нашага дома.
  
  
  Пакінуўшы інтэрнат, я зняў шасціметровы пакой у раёне новабудоўляў. Вокны майго жылля выходзілі на захламленую пустку. За сцяной гарлапаніў двухмесячнае дзіця. Пасля мы з Тасяй далі мянушку яго — «любімы вучань Армстранга».
  Мяне ўсё гэта не бянтэжыла. Я прывык. Нездарма маім суседам па інтэрнаце быў Рафа Абдулаеў - трамбаніст універсітэцкага джаза.
  
  
  Галоўнае, у мяне быў свой пакой. Я мог быць з Тасяй сам-насам. Менавіта зараз мы сталі блізкія па-сапраўднаму. Як быццам падняліся на гару, адкуль адрозніваеш усё - дрэннае і добрае.
  
  
  Я бясконца думаў пра Тасю. Жыў без адзінай хвіліны абыякавасці. А значыць, без адзінай хвіліны спакою. Я баяўся яе страціць.
  Калі ўсё было добра, мяне гэта таксама не задавальняла. Я рабіўся ганарыстым і грубым. Мяне прыніжала тая радасць, якую я ёй дастаўляў. Гэта, як я думаў, атаясамляла мяне з удалай пакупкай. Я адчуваў сябе прыніжаным і грубіў. Нешта абражала мяне. Нешта прымушала чакаць благіх наступстваў ад кожнай хвіліны шчасця.
  
  
  Любую непрыемнасць я ўспрымаў як адплату за свае грахі. І наадварот, любое балазе - як прадвесце адплаты.
  Мне здавалася, што я не павінен радавацца. Не павінен адкрыта выказваць свае пачуцці. Паказваць Тасі, як яна мне дарагая.
  Я прыкідваўся стрыманым. Хоць здагадваўся, што ўтаіць каханне яшчэ цяжэй, чым сімуляваць яе.
  
  
  Больш за ўсё мне падабаўся ранішні гадзіннік. Мы выходзілі з дому. Ішлі па асветленай ліхтарамі вуліцы. Снедалі ў кавярні на плошчы Міра.
  Мы цэлую ноч былі разам. І зараз, пасля гэтай празмернай блізкасці, абыякавасць навакольных, уся разнастайнасць іх далёкага жыцця - супакойвала нас.
  У такія хвіліны я адчуваў сябе амаль упэўнена. А аднойчы ледзь не заплакаў, калі Тася ледзь варухнула вуснамі, але мне ўдалося пачуць:
  - Я такая шчаслівая...
  
  
  Штораніцы я выходзіў з хаты, спрабуючы знайсці працу. Я блукаў па таварных станцыях, чытаў аб'явы, распытваў знаёмых.
  Часам мне прапанавалі працу. І я мог адразу ж прыступіць да яе. Але чамусьці адмаўляўся. Нешта спыняла мяне. Я думаў - ну што ад гэтага зменіцца? Узнікне толькі ілюзія парадку, якая адразу ж будзе развеяная навальніцай. Я ведаў, ці здагадваўся, што мае праблемы, па сутнасці, невырашальныя.
  
  
  Чаму я нават жартам не гаварыў з Тасяй пра жаніцьбу? Чаму з незразумелай упартасцю пазбягаў гэтай тэмы?
  Відавочна, ёсць ува мне інстынкт уласніка. І значыць, я баяўся адчуць Тасю сваёй, каб у далейшым не мучыцца, перажываючы страту.
  Стаўшы яе законным мужам, я б назаўжды пазбавіўся спакою. Я б прыпадобніўся да разбагацелага золаташукальніка, які з пісталетам ахоўвае нажытае дабро.
  
  
  Я працягваў задаваць ёй пытанні. Прычым у такой граматычнай форме, якая змяшчала свядомае адмаўленне:
  - Ты не паедзеш да мяне? Ты не жадаеш мяне бачыць? Ты больш не кахаеш мяне?
  Можа, трэба было крычаць:
  - Паедзем! Я з табой! Кахай мяне!
  
  
  І вось аднойчы я сказаў: "Ну хочаш, мы пажэнімся?"
  Тася здзіўлена паглядзела на мяне. Яе твар стаў злым і пераможным. Акрамя таго, у ім была звычайная прыкрасць. Я пачуў:
  - Ні за што!
  З таго часу я ўгаворваў яе кожны дзень, прыводзіў разнастайныя довады і аргументы. Цэлы год ухіляўся ад размоваў на гэтую тэму, а зараз бясконца паўтараў:
  - Мы павінны ажаніцца... Што падумаюць твае бацькі?.. Навошта нам ілжывая свабода?!.
  І гэтак далей.
  У думках я паўтараў:
  «Толькі б яна не сыходзіла. Я буду працаваць. Буду дарыць ёй прыгожую вопратку. Калі спатрэбіцца, буду красці. Я перастану задаваць ёй пытанні. Не буду помсціць за тое, што пакахаў…»
  Пры гэтым я кляўся:
  «Як толькі мы памірымся, я сам пайду. Сам. Першы…»
  
  
  Аднойчы мы ішлі па горадзе. Прадуваемыя ветрам вуліцы былі цёмныя, фары машын праймалі заслону мокрага снегу. Я маўчаў, баючыся засмуціць Тасю, выклікаць яе раздражненне.
  Я думаў - зараз яна зірне на гадзіннік. Зараз запаволіць крок ля тралейбуснага прыпынку. Потым з'едзе, а я застануся тут. На гэтай асветленай палосцы тратуара. Пад гэтым снегам.
  
  
  Калі б замест мяне быў нехта іншы, я знайшоў бы простыя і пераканаўчыя словы. Я б сказаў:
  «Тваё становішча безнадзейнае. Ты павінен пайсці. Свет поўны жанчын, якія цябе суцешаць. А зараз – бяжы і не аглядайся…
  Ты з дзяцінства ненавідзеў прыніжэння. Так не будзь лёкаем і зараз…
  Ты сцвярджаеш, што яна жорсткая? Ты хацеў бы растлумачыцца па-добраму?
  Што ж можа быць добрага ў тваім становішчы? Навошта гэтыя мізэрныя драбкі дабрыні - табе, якому яна цалкам належала?
  Ты сцвярджаеш - значыць, не было кахання. Каханне было. Каханне сышло наперад, а ты адстаў. Вунь паскрыпвае таблічка. Кавалак зялёнай бляхі з нумарам тралейбуса. Тралейбуса, які адышоў...
  Ты скардзішся - я, маўляў, не вінаваты. Ты перастаў быць чалавекам, які ёй неабходны. Хіба гэта не твая віна?
  Ты дзівішся - як змянілася гэтая дзяўчына! Як змяніўся свет вакол!
  Сведчу - свет не змяніўся. Дзяўчына засталася ранейшай — добрай, мілай і крыху какетлівай. Але ўбачыць усё гэта толькі чалавек, якому яна належыць...
  А ты пойдзеш».
  
  
  Чарада будынкаў праводзіла нас да агароджы. Мы больш за гадзіну сядзелі пад дрэвамі. Кожная галінка з яе зімовым грузам выразна бялела на цёмным фоне.
  Я маўчаў. Перапоўненая страхам цішыня - адзінае, што выклікала ў мяне надзею.
  Калі я маўчу, яшчэ не ўсё страчана. Бяда з'явіцца з першым гукам. Не выпадкова ў хвіліны небяспекі чалавек губляе дарунак прамовы. Затым раздаецца яго апошні крык. І канец…
  Так значыць, маўчанне - ёсць парука жыцця. А крык - адпаведна - забівае апошнюю надзею... Дзе гэта я чытаў:
  Быць можа, раней вуснаў ужо нарадзіўся шэпт,
  І ў бездраўнянасці кружыліся лісты…
  
  Любым коштам я захацеў пазбавіцца ад гэтых цяжкіх думак. Я пацягнуў Тасю за руку. Сціснуў яе пэндзаль, такую крохкую пад рукавіцай. Павёў яе да сябе.
  Здаецца, гэта быў мой першы натуральны жэст за ўсю гісторыю нашых стасункаў.
  
  
  Дома я запаліў лямпу. Тася апусціла рукі. Яна не скінула сукенку. Яна выступіла, пазбавілася ад яго. Як быццам страціла раптам цяжкую ношу.
  
  
  Я пачаў сцягваць вопратку, клянячы персанальна ўсе яе дэталі — шавецкія шнуркі, зашпільку-маланку. Шнуркі ў выніку парваў, а маланку заклінавала.
  Нарэшце Тася схавалася прасцінай. Яна дастала цыгарэты, я варыў каву.
  Але кава астыла. Мы да яго ледзь дакрануліся...
  
  
  Было вельмі рана. Я сунуў ногі ў астылыя шлапакі. Тася расплюшчыла вочы.
  - І раніца, - кажу, - табе да твару. Ну, добры дзень.
  Я ўбачыў мае грубыя чаравікі і лёгкія Тасіны боцікі. Яны былі як жывыя істоты. Я іх амаль саромеўся. Побач на крэсле плоска віселі мае гімнастычныя штаны.
  
  
  Тася хутка апранулася пры святле. Знікла пад яркімі анучамі, якія былі мне ненавісныя. Правяла ружовым пэндзлікам каля вачэй. Нешта зрабіла з валасамі. Затым, нахіліўшыся, пацалавала мяне:
  - Ня сумуй.
  Зачыніліся дзверы, і я адчуў сябе такім адзінокім, якім яшчэ не быў. Увесь свет рассцілаўся перада мной, заліты святлом і пазбаўлены прыхільнасці. Ён раптам назваўся мне як адзінае цэлае.
  
  
  Я ўзяў цыгарэту, дакладней, недакурак з попельніцы. Іх было шмат, доўгіх, амаль некранутых, з абвугленымі канцамі. Бо мы палілі так паспешна.
  
  
  Я заўважыў след рассыпанай пудры. Гэта быў ружовы паўкола ў падставы ўяўнай скрынкі. Я думаў пра Тасю і ўсюды заўважаў сляды яе побыту. Нават мокры ручнік крануў.
  А ўвечары Тася пераехала да мяне.
  
  
  Неўзабаве я пачаў працаваць даглядчыкам фасадаў. Гэта была дзіўная пасада. Я назіраў за гістарычнымі помнікамі, якія ахоўваліся дзяржавай. Рэальна гэта значыла - сціраць мокрай анучай усялякую пахабшчыну, а таксама бясконцыя «Зіна + Косця».
  Я цэлымі днямі блукаў па горадзе. Верагодна, я і раней быў наглядчыкам фасадаў, толькі не падазраваў аб гэтым. А галоўнае, не атрымліваў за гэта грошай.
  Часам я задаваў сабе пытанне - а што ж далей? Адказу не было. Я стараўся не думаць аб будучыні.
  
  
  Зацвердзіўся сакавік з нечаканымі дажджамі і прадчуваннем летняй спёкі. Мокры снег асядаў на газонах і дахах. Тася, захапіўшы свае рэчы, канчаткова перабралася да мяне. Маёй зарплаты і яе стыпендыі хапала, увогуле, на жыццё.
  
  
  Здаралася, Тася ішла вечарам адна. Бывала так, што вярталася позна. Казала, што займаецца з сяброўкамі, у якіх ёсць неабходныя дапаможнікі.
  Я прыкідваўся, што веру ёй. А калі і ўтрымліваю, то каб не сумаваць.
  Употай я падазраваў і нават быў упэўнены, што Тася мяне падманвае. Уяўленне малявала мне самыя зневажальныя падрабязнасці яе здрад.
  
  
  Я стаў хітры і падазроны. Я таемна гартаў яе нататнік. Я пільнаваў яе на парозе, імкнучыся ўлавіць пах віна. Я мог бы паспрабаваць высачыць яе. Аднак жылі мы ў раёне новабудоўляў. Паміж хатамі тут шырокія прасторы - цяжка схавацца.
  
  
  Сам-насам з Тасяй я праклінаў яе сяброў. Сустракаючыся з імі, быў падкрэслена ветлівы. Даўно заўважана: нешта прымушае мужчыну быць асабліва далікатным з уяўнымі палюбоўнікамі яго жонкі.
  
  
  Мая рэўнасць узмацнялася з кожным днём. Яна ўжо не патрабавала рэальных перадумоў. Яна як бы вырастала з сваіх нетраў.
  Гэта значыць мае здагадкі былі крыніцай пакут. А пакуты спараджалі да жыцця ўсё новыя здагадкі.
  
  
  Кожную ноч я бясшумна ўставаў. Выцягваў Тасін партфель. А затым, седзячы на борце камунальнай ванны, гартаў яе сшыткі.
  Кіравала мной зусім не запал да філалогіі. Я вылічваў аб'ём апошніх запісаў. Дзяліў гэтую лічбу на час Тасінай адсутнасці. Выводзіў формулу прадукцыйнасці працы. Усталёўваў, колькі лішніх хвілін было ў Тасіным распараджэнні. А потым, нарэшце, вырашаў, ці можна за гэты час змяніць каханаму чалавеку.
  Рэўнасць ахапіла мяне цалкам. Я ўжо не мог існаваць па-за атмасферай падазрэнняў. Я ўжо не чакаў канкрэтных доказаў Тасінага вераломства. Мая фантазія паслужліва малявала ўсё, што нармальным людзям патрабуецца для самагубства.
  
  
  Карацей, была галоўная і адзіная прычына маіх пакут. Я ведаў, што жонка адыходзіць ад мяне заўсёды, днём і ноччу. Нават у тыя хвіліны, калі… (Не хачу працягваць.)
  
  
  Я задаваў ёй пытанні і ўжо не чакаў адказаў. Я прапаноўваў ёй рашэнні, загадзя непрымальныя. Я радаваўся, выяўляючы сведчанні Тасінай ляноты, мантацтвы і эгаізму.
  Я не адчуваў паслядоўнасці ў гэтай заблытанай справе. Можа быць, я спачатку страціў гэтую дзяўчыну і толькі потым яна сышла? Ці ўсё ж наадварот?
  Калі за ўцекачом накіроўваецца пагоня, то як, цікава, гэтыя з'явы злучаны? Што тут следства? Што прычына?
  Дзе ж я ўсё-такі чытаў:
  Быць можа, перш вуснаў ужо нарадзіўся шэпт,
  І ў бяздраўнянасці кружыліся лісты,
  І тыя, каму мы прысвячаем досвед,
  Да досведу набылі рысы…
  
  Самае жудаснае, што Тася перастала абвяргаць мае довады. Кожны дзень я абвінавачваў яе ў смяротных грахах. Тася толькі стомлена ківала ў адказ.
  Я пытаў:
  - Дзе ты была?
  - Зноў...
  - Я хачу ведаць, дзе ты была?
  - Ну, займалася.
  - Што значыць - ну?
  - Займалася.
  - Чым?
  - Не памятаю.
  - Як гэта - не памятаю? Адкуль у цябе замежныя цыгарэты?
  - Мяне пачаставалі.
  - Хто? Нікчэмны Шліпэнбах?
  - Дапусцім.
  — Гэты прэтэнцыёзны дурань, які заўсёды кажа адно і тое ж?
  - На шасці мовах.
  - Не зразумеў.
  - Гэта не важна.
  - Значыць, ты была ў яго?
  - Ну добра - была.
  - Што значыць - добра? Была ці не была?
  - Не памятаю. Што ты хацеў бы пачуць?
  - Праўду.
  - Я і кажу праўду, якая цябе не задавальняе.
  - Я хачу ведаць, дзе ты была, і ўсё.
  - Не важна.
  - Як гэта - усё роўна?
  - У чытальнай зале.
  …………………………
  
  
  Ну, і гэтак далей…
  
  
  Бывае, ты размаўляеш з жанчынай, прыводзіш красамоўныя довады і пераканаўчыя аргументы. А ёй не да аргумэнтаў. Ёй агідны сам гук твайго голасу.
  
  
  Часам Тася парывалася пайсці. Я амаль сілай утрымліваў яе. Я прасіў Тасю застацца, але ведаў, што магу яе ўдарыць.
  Тася заставалася, і хутка я ўжо не мог паверыць, што быў здольны на гэта.
  
  
  Калі нам так добра, думаў я, то ўсё астатняе - мае фантазіі. Ад гэтага неабходна вылечыцца.
  А што, калі адчуванне шчасця немінуча ўключае прадчуванне бяды? Нездарма ў Дзюма так весела балююць мушкецёры за сценамі абложанай крэпасці.
  * * *
  Мы на таксі пад'ехалі да гатэля. У ліфце я паднімаўся з адчуваннем трывогі. Як пажывае шчанюк і што ён паспеў нарабіць? Ня выключана, што мяне ўжо выселілі.
  У калідоры мы сустрэлі ўсмешлівую пакаёўку. Гэта мяне крыху супакоіла. Хаця ў Амерыцы ўсмешка яшчэ не паказчык. Бог ведае, што тут праробліваецца з усмешкай на твары.
  
  
  Шчанюк шчасна спаў пад кандыцыянерам. Тася зрабіла яму гняздзечка з маіх фланэлевых штаноў. Зразумела, маляня паспела замачыць іх.
  Я асцярожна выцягнуў яго з гнязда. Ледзь прыадчыніліся каламутныя аквамарынавыя вочкі. Тоўстыя лапы напружана ўздрыгвалі.
  Ад шчанюка ўтульна пахла побытам. Такі ж пах я адчуваў шмат гадоў таму ў цягніках далёкага накіравання.
  
  
  Я дастаў з сумкі набытае па дарозе малако. Старанна вымыў адну з бронзавых попельніц. Праз секунду шчанюк ужо тыцкаўся ў яе заспанай фізіяноміяй.
  - Назаві яго - Пушкін, - сказала Тася, - у знак павагі да рускай літаратуры. Пушкін! Пушкін!..
  У адказ шчанюк пазяхнуў, дэманструючы малюсенькую пашчу колеру якая распусцілася настурцыі.
  
  
  — Не забудзься, — сказала Тася, — да шасці мы едзем у Беверлі-Хілс.
  Гэта было нешта накшталт свецкага прыёму. «Танга пры свечках» у асабняку Дахіні Грэйстан. Так было сказана ў праграме канферэнцыі. Хто такая гэтая самая Дахіні, высветліць не ўдалося.
  
  
  У той жа праграме гаварылася:
  «Плата за ўваход чыста сімвалічная». І далей, драбнюткімі літарамі:
  «Арыентыровачна - 30 даляраў з чалавека».
  Што менавіта сімвалізавалі гэтыя трыццаць долараў, я не зразумеў.
  
  
  - Ты грошы ўнёс? - спытала Тася.
  - Яшчэ не.
  - Унясі.
  - Паспею.
  - Як ты думаеш, магу я заплаціць праз «Амерыкен экспрэс»?
  - Я выплачу, не турбуйся.
  - Гэта няёмка.
  - Чаму? Ты ж ідзеш са мной. Іншымі словамі - я цябе запрашаю.
  - Ведаеш, што мне ў табе падабаецца?
  - Ну што?
  - Ты ашчадны, але ў меру. Выконваеш хоць нейкія мінімальныя прыстойнасці.
  - Многія, - кажу, - называюць гэта інтэлігентнасцю.
  У адказ прагучала:
  - Ты заўсёды быў інтэлігентам. Памятаеш, як ты добраахвотна хадзіў у філармонію?
  
  
  Я спытаў:
  - Куды ж мы дзенем шчанюка?
  - Пакінем у гатэлі. Бачыш, які ён паслухмяны і разумны. Таксы ўвогуле неверагодна разумныя... Толькі ён будзе сумаваць...
  - Калі ён такі разумны, - кажу, - і яму няма чаго рабіць, няхай вымывае мае фланелевыя штаны.
  - Не вастры, - сказала Тася.
  - Апошні раз. Вось слухай. Такса - гэта ... Такса - гэта сетэр, які пабыў у аўтамабільнай катастрофе.
  У адказ прагучала:
  - Ты дэградуеш.
  
  
  - Ехаць у Беверлі-Хілс ранавата, - сказала Тася. - Давай замовім каву. Проста вып'ем каву. Як тады ў студэнцкім буфеце.
  Я патэлефанаваў. Праз тры хвіліны з'явіўся афіцыянт з падносам. Пытаецца:
  - Заказвалі віскі?
  Гэта быў ужо другі такі выпадак. Нейкая дзіўная блытаніна. Тася сказала:
  — Справа ў тваім гнюсным вымаўленні.
  
  
  Мы выпілі. Я расчуліўся і кажу:
  - Ведаеш, што галоўнае ў жыцці? Галоўнае тое, што жыццё адно. Мінула хвіліна, і канец. Іншы не будзе... Вось мы п'ем брэндзі...
  - Віскі.
  - Ну, добра, віскі. Вось ты паглядзела на мяне. Аб нечым падумала. І ўсё - прайшла хвіліна.
  - Давай не паедзем у Беверлі-Хілс, - сказала Тася.
  Гэтага мне толькі не хапала.
  
  
  Тут патэлефанаваў Абрыкосаў і пытаецца:
  - У цябе выпадкова няма майго таты?
  - Не, - кажу, - а што?
  - Прапаў. Як скрозь зямлю праваліўся. І дзе шукаць яго, не ведаю. Я нават прозвішча яго не запомніў. Дарэчы, аб прозвішчах…
  
  
  Абрыкосаў - паэт. І галава ў яго працуе па-свойму:
  - Дарэчы, аб прозвішчах. Адкажы мне на такое пытанне. Чаму Рубашкіных колькі заўгодна, а Брючнікавых, напрыклад, адзінкі? Агурцовы сустракаюцца на кожным кроку, а дзе, прабач мяне, Памідоравы?
  Ён на секунду задумаўся і працягваў:
  — Чаму Сталяравых мільёны, а Фрэзероўшчыкавых — ніводнага?
  Яшчэ адна кароткая паўза, і затым:
  - Я асабіста ведаў азербайджанскага крытыка Шарыла Гудбаева. А вось Хаудуюдуевы мне нешта не трапляліся.
  Абрыкосаў прыкметна натхніўся. Голас яго гучаў усё цвярдзей і пераканаўчэй:
  - Насавых заваліся, а Ротавых, прама скажам, замала. Цюльпанавы трапляюцца, а Жаргінавых я асабіста не сустракаў.
  Абрыкосаў выказваўся з нарастаючым пафасам:
  — Шчукіных і Судаковых — цемра, а дзе, напрыклад, Харыюсавы ці, дапусцім, Фореліны?
  У голасе паэта загучалі драматычныя ноткі:
  - Львовавых колькі заўгодна, а хто сустракаў хоць аднаго чалавека па прозвішчы Тыграў?
  
  
  У шэсць падалі аўтобус. Сквер перад гасцініцай быў ярка асветлены. Нехта з нашых вярнуўся, каб апрануцца цяплей.
  Усе селі па месцах. Аўтобус крануўся. Юзоўскі дэманстратыўна выцягнуў з партфеля бутэльку грапы. У літоўскага паэта Венцлавы знайшліся папяровыя шкляначкі. Сам Венцлава піць адмовіўся.
  Астатнія з задавальненнем выпілі. Дар'я Белякова дастала з сумачкі цёплую катлету. Сіяніст Гурфінкель дастаў з кішэні важкі бутэрброд, загорнуты ў фальгу. І нарэшце, містэр Хігінс дадаў да ўсяго гэтага дробку солі.
  Юзоўскі які раз паўтарыў:
  - У любой сітуацыі неабходна мінімальная доля абсурду.
  Бутэлька цыркулявала па крузе. На падлозе паміж радамі былі выстаўлены закускі. Твары павесялелі.
  
  
  Тасю я страціў з-пад увагі адразу ж. Прычым у аўтобусе стандартнага памеру. Была ў яе такая фантастычная здольнасць - знікаць.
  Гэта магло здарыцца на дысыдэнцкай кухні. У музейнай зале. Нават у прыёмнай у юрыста ці неўрапатолага.
  Нечакана мая сяброўка знікае. Пасля раптам з'яўляецца аднекуль. Дакладней, аказваецца ў поле зроку.
  Я пытаў:
  - Дзе ты была?
  Адказ мог быць самым нечаканым. Дапусцім: «Спала ў кладоўцы». Або: «Дрэсіравала суседскага ката». І нават: «Загарала на балконе», (Уначы? У верасні?!)
  Увогуле, Таська знікла. Аб'явілася перад самым выхадам. Нагадала, што я павінен купіць ёй білет.
  
  
  Асабняк Дахіні Грейстаун нагадваў расійскую абшарніцкую сядзібу. Кветнік перад галоўным уваходам. Два сіметрычных флігеля па баках. Цюлевыя фіранкі на вокнах. І нават жывапіс не менш пачварны, чым у правінцыйных расійскіх сядзібах.
  Па зале ўжо блукалі нейкія людзі. Адны з куфлямі. Іншыя з папяровымі талеркамі ў руках.
  Твар аднаго сімпатычнага негра здаўся мне знаёмым. Пытаю Панаева:
  - Мог я яго недзе бачыць?
  Панаеў адказвае:
  - Яшчэ б. Гэта ж Сіднэй Пуацье.
  
  
  Сутнасць мерапрыемства была зразумелая. Арганізатары форума хацелі пазнаёміць рускую інтэлігенцыю з мясцовай. А можа быць, садзейнічаць узнікненню дзелавых кантактаў. Бо калі казаць сапраўды, хто з рускіх пісьменнікаў не марыць аб Галівудзе?!
  
  
  Адмысловага шыку я не заўважыў. Якая-небудзь фінская лазня райкамаўскага ўзроўню значна шыкоўней. Не кажучы аб дачы Юльяна Сямёнава ў Крыме.
  
  
  Аднекуль даносілася цудоўная музыка. Сола на віяланчэлі пад акампанемент рытмічнай групы. Дзе размясціліся музыкі, было не зразумела. Магчыма, у садзе пад кронамі дрэў. Або на балконе за парцьерай.
  Гурфінкель сказаў:
  - Падобна, што гэта сам Растраповіч.
  - Не выключана, - кажу.
  — Як у лепшых дамах Філадэльфіі, — падхапіў Бальшакоў.
  - Каліфорніі, - паправіў Лемкус.
  Праз хвіліну ўсё праяснілася. У адным з пакояў на шафе стаяў транзістарны магнітафон.
  - Толькі і ўсяго? - уразіўся Юзоўскі.
  
  
  Пасля вячэры пачаліся выступленні. Амерыканскую інтэлігенцыю ўяўляла нейкая ўсхваляваная дама. Можа, гэта і была сама Грэйстан, не ведаю.
  Яна казала тое, што дзесяцігоддзямі вымаўляецца ў аналагічных выпадках. Гаворка ішла аб амерыканскім плавільным катле. Аб продках-эмігрантах. Аб тым, з якой упартасцю ёй прыйшлося дамагацца дабрабыту. У канцы яна сказала:
  - Я тройчы была ў Расіі. Гэта цудоўная краіна. Што ж казаць пра вас, калі нават я па ёй сумую…
  Рускую інтэлігенцыю прадстаўляў Гуляеў. Яму даручылі гэта як былому юрысту. У правінцыі да гэтага часу ёсць меркаванне, што юрысты красамоўныя.
  Гуляеў выступаў тэмпераментна і доўга. Ён таксама казаў усё, што належыць. Аб гвалтоўнай калектывізацыі і сталінскіх рэпрэсіях. Аб сельскагаспадарчым крызісе і бясчынствах цэнзуры. Аб закрытых размеркавальніках і дзяржаўным антысемітызме. У канцы ён сказаў:
  - Расія сапраўды выдатная! І мы яшчэ заедзем туды на белым кані!
  Ліцвінскі нахіліўся да Шагіна і кажа:
  - Пасля камуністаў я больш за ўсё ненавіджу антыкамуністаў!
  
  
  Затым папрасіў словы мастак Бароўскі. Як высветлілася, ён толькі што прыехаў на сваёй машыне. Бароўскі ў роспачы пракрычаў:
  - Катастрофа! Я вёз удзельнікам форума каштоўны падарунак. Партрэт Салжаніцына памерам тры на пяць. Я вёз яго на даху маёй "таёты". У раёне Дэтройта партрэт адвязаўся і паляцеў. Я паспрабаваў дагнаць яго, але беспаспяхова. Ёсць меркаванне, што ён ужо парыць над Мексікай…
  
  
  Затым выступілі пісьменнікі як аўтарытарнага, так і дэмакратычнага накірунку. У якасці саюзніка тыя і іншыя згадвалі Бродскага. І я які раз падумаў:
  «Геній супрацьстаіць не натоўпу. Геній супрацьстаіць пасрэдным мастакам. Прычым як аўтарытарнага, так і дэмакратычнага кірунку”.
  
  
  І яшчэ я падумаў з некаторым сумам:
  «Бог даў мне тое, пра што я яго прасіў. Ён зрабіў мяне шараговым літаратарам, дакладней - журналістам. Калі ж мне ўдалося ім стаць, то высветлілася, што я прэтэндую на большае. Але было позна.
  Прэтэнзій, такім чынам, быць не можа».
  
  
  Я адчуваў нейкую дзіўную зыбкасць таго, што адбываецца. Як быццам сядзеў у перапоўненай зале. Дакладней, быў у залі і на сцэне адначасова. Баюся, што мне гэтага не выказаць.
  Дарэчы, таму я і не мастак. Бо калі ты адчуваеш смутныя адчуванні, пісаць ранавата. А калі ты ўсё зразумеў, адзінае, што застаецца, - маўчаць.
  
  
  Былі яшчэ нейкія выступы. Памятаю, мастака Бахчаняна крытыкавалі за фармалізм. Казалі, што форма ў яго пераважае над зместам.
  Мастак апраўдваўся:
  - А што, калі я на змесце ў мастацкай формы?..
  
  
  Тасю я амаль не бачыў. Яна знікала. Потым вярталася з брыкетам сметанковага марожанага. З ахапак кляновага лісця. Або з невялікім акварыумам, у якім плёскаліся залатыя рыбкі.
  
  
  Затым яна падышла да мяне і кажа:
  - Ты павінен дапамагчы гэтаму чалавеку.
  - Якому чалавеку?
  - Яго клічуць Роальд. Роальд Маневіч. Ён напісаў кнігу. Цяпер яму патрэбен выдавец. Роальд спецыяльна прыехаў на гэтую канферэнцыю.
  
  
  Я ўбачыў параўнальна маладога чалавека, пахмурнага і нервовага. Ён крочыў па галерэі, тупаючы нагамі. Нават адсюль было відаць, якія ў яго брудныя валасы.
  - Знайдзі яму выдаўца, - сказала Тася.
  - Што ён напісаў?
  - Кнігу.
  - Я разумею. Аб чым?
  - Пра бездань.
  - Не зразумеў?
  - Кніга пра бездань. Пра бездань як такую. Што тут незразумелага?! Пагавары з выдаўцамі. А не, дык я сама пагавару.
  Тады я сказаў, каб адцягнуць час:
  - Няхай ён дасць мне свой рукапіс. А я вырашу, якому выдаўцу яе мэтазгодней прапанаваць.
  
  
  Тася паднялася на галерэю. Праз хвіліну вярнулася з аб'ёмістым рукапісам. На кардоннай вокладцы было гатычным шрыфтам выведзена:
  "Я і бездань".
  Тася сказала:
  - Роальд папярэджвае, што на шэсцьсот сорак восьмай старонцы ёсць памылка друку.
  - Гэта якраз не страшна, - кажу.
  І думаю пры гэтым - нядрэнна з'ездзіў у Каліфорнію. Вярнуся без капейкі грошай, затое са шчанюком. Ды яшчэ вось з гэтым рукапісам.
  Вечар прайшоў нармальна. Бальшакоў, натуральна, абрынуўся на лібералаў з часопіса «Партызан рэўю». Ад імя лібералаў выступіў нейкі містэр Сімс. Ён сказаў:
  - Так, мы левыя. І я не ўпэўнены ў тым, што гэтая абраза. Мы, левыя, першымі ў Амерыцы надрукавалі Фолкнэра і Хэмінгуэя. Першымі загаварылі пра Мадзільяні і Джакамеці. Мы, левыя, раней за іншых падалі свой голас у абарону Арлова і Шчаранскага…
  
  
  Пасля гэтага выступіў Гурфінкель. Ён сказаў:
  - Руская мова вялікая і магутная. Некаторыя рускія словы ператварыліся ў інтэрнацыянальныя. Напрыклад - "інтэлігенцыя", "галоснасць", "пагром"...
  Гурфінкелю запярэчыў Панаеў. Нагадаў, што часам рускія людзі ратавалі яўрэяў. Хавалі іх ад пагромшчыкаў. У адказ на гэта Белякоў пацікавіўся:
  - А пагромшчыкі былі не рускія людзі?
  
  
  Затым была прынята рэзалюцыя, якая асуджае сталінізм. Яе падпісалі ўсе, акрамя літаратуразнаўцы Шэрмана. Прафесар Шэрман заявіў:
  - Я з нябожчыкамі не ваюю.
  
  
  Час было ехаць у гасцініцу. Аўтобус ужо хвілін дваццаць стаяў перад уваходам. Раптам Тася падышла да мяне і кажа:
  - Прабач, я сыходжу з Роальдам.
  - Не зразумеў?
  - Я сыходжу з Роальдам Маневічам. Так трэба.
  - Гэта яшчэ што за навіны?
  - Роальд такі няшчасны. Я не магу яго пакінуць.
  - Так, - кажу.
  І затым:
  - А цяпер паслухай. Мы з табой расталіся дваццаць гадоў таму. Ты для мяне зусім старонняя жанчына. Але сюды мы дашлі разам. Нас бачылі мае знаёмыя. Існуюць нейкія ўмоўнасці. Нейкія мінімальныя прыстойнасці. А значыць, мы разам пойдзем адсюль.
  - Не, - сказала Тася, - прабач. Я не магу яго пакінуць...
  Яна і ў маладосці была такая. Галоўнае - гэта яе капрызы.
  * * *
  Паперу з ваенкамата мне даставілі першага красавіка. Нажаль, гэта не было традыцыйным жартам. Гэта быў канец. Я не ўлічыў такой перспектывы, як служба ў войску.
  Мне не хацелася казаць пра гэта Таса. Я насіў ва ўнутранай кішэні блакітнаваты бланк, запоўнены дзіцячым почыркам, і маўчаў. Усё гэта давала мне нейкае дзіўнае задавальненне. Я чакаў патрэбнай хвіліны, каб эфектна паведаміць Тасі сумную навіну. Я з цяжкасцю душыў іранічную грымасу.
  Я быў так задаволены сваёй хітрасцю. Верагодна, нагадваў чалавека, дні якога палічаныя. Яму кажуць - апраніся цяплей. А ён ведае, што смяротна хворы. І толькі ўсміхаецца ў адказ.
  
  
  Аднойчы я ўбачыў маю позву на стале. Яна ляжала ў цэнтры, пад цукарніцай. Я думаю, Тася выпадкова знайшла яе ў маёй кішэні. Яна плакала, калі я вярнуўся з працы. Я кажу:
  - Перастань. А то я буду думаць, што яшчэ не ўсё страчана.
  Тася кажа:
  - Жах, калі людзі развітваюцца з палёгкай. А мы развітваемся з горыччу. У нас застаюцца ўспаміны.
  Але я сказаў ёй, дакладней, крыкнуў:
  - Навошта мне ўспаміны?! Ты мне патрэбна. І больш ніхто.
  Я адвярнуўся, пайшоў у прыбіральню і заплакаў. Дакладней, адчуў, што плачу. Цяпер я думаў, што ўсе няшчасці з-за гэтага гнюснага парадку дня. Да яе ўсё было так цудоўна.
  Цэлы год я паводзіў сябе недарэчным чынам. Быў нечым незадаволены. На нешта скардзіўся. Кагосьці вінаваціў.
  Здавалася б, кахай і ўсё. Ганарыся, што Бог паслаў табе няпрошаную літасць.
  Чытаючы геніяльныя вершы, не думай, якія абарачэнні больш ці менш выдаліся аўтару. Бяры, пакуль даюць, і радуйся. Дзякуй лёс.
  Кахаць гэтую дзяўчыну - усё, што мне заставалася. Няўжо гэтага недастаткова? А я ўсё скардзіўся і наракаў. Я нагадваў садоўніка, які штодня выцягвае кветку з зямлі, каб даведацца, ці прыжылася яна.
  
  
  Надышоў апошні дзень. Я сказаў Тасі - не праводзь мяне. Апрануў заплечнік. Спусціўся ўніз па лесвіцы.
  Я раптам стаў страшэнна наглядальным. Я прачытаў лаянкі на сценах. Заўважыў дзіцячы ровар каля ліфта. Белы край газеты ў паштовай скрыні. Плоскія недакуркі каля батарэі. Затым выйшаў на вуліцу і падняў вочы.
  Тася глядзела на мяне, прыкрыўшыся фіранкай.
  «Ну, усё», - пра сябе кажу.
  Тася адмоўна паківала галавой.
  
  
  Я накіраваўся да будынка ваенкамата. Ішоў і паўтараў некалькі лічбаў: 7-3-2-9-0-4.
  Гэта быў нумар тэлефона. Адзіная цікавая для мяне камбінацыя ў бясконцай разнастайнасці лікаў.
  Вось тэлефонная будка. Чыёсьці імя напісана цвіком. У глыбіні - металічная скрыня з дыскам і лічбамі. Ты дастаеш манету - плоскі жалезны кружок з рэльефам, ледзь прыкметным навобмацак. Апускаеш яе ў вузкую касую шчыліну. Кавалачак металу, замёршы на секунду, правальваецца ўнутр. Ён блукае сярод нябачных кантактаў, затым пстрычка - з пустаты выплывае хрыплаваты Тасін голас:
  — Алё!.. Алё!.. Аб Госпадзе, алё!..
  Я і не падазраваў, што ў горадзе столькі тэлефонных будак.
  Нечыя твары праплывалі міма, строгія і безуважныя, як ранішнія газеты. Ці наўрад хоць адно з іх было адзначана пячаткай генія. А зрэшты, знакаў асуджанасці я не ўбачыў таксама.
  
  
  З-пад аркі камісарыята выйшла строем група юнакоў. Яны былі ў зношаных джынсах, кедах, ірваных пінжаках. Побач крочыў малады афіцэр з туга набітым грамадзянскім партфелем. На шыі ў яго бялела вузкая палоска каўнерыка.
  Я мусіў ісці наперад.
  * * *
  Я падняўся ў свой нумар. Зняў туфлі. Падышоў да люстэрка.
  Вузкі лоб неандэртальца, цьмяныя вочы, бязвольны падбародак.
  Узрост у мяне такі, што кожны раз, набываючы абутак, я задумваюся:
  "Ці не ў гэтых штыблетах мяне будуць хаваць?.."
  
  
  Нядаўна я запаўняў нейкую афіцыйную паперу. Там была графа "колер валасоў". Я аўтаматычна вывеў - «браўн». У сэнсе - шатэн. А сакратарка закрэсліла і пераправіла на "грэй". Гэта значыць - сівы.
  
  
  Я прыняў душ. Аднак бадзёрасці ў мяне не дадалося. Я не мог зразумець, што ж адбылося. Дваццаць гадоў таму мы расталіся. Пятнаццаць год не бачыліся. У мяне жонка і дзеці. Усё нармальна.
  І раптам з'яўляецца гэтая, мякка кажучы, неўраўнаважаная жанчына. Прыўносіць у маё жыццё надмерную долю абсурду. Варушыць даўно забытае мінулае. І ў выніку прымушае мяне пакутаваць…
  Тэлефонны званок:
  - Дзве порцыі каньяку, лімон і сода?
  - У чым справа? - пытаю.
  - Каньяк заказвалі?
  На гэты раз я нават не здзівіўся.
  - Так, - кажу, - вядома. Колькі можна чакаць?
  
  
  Я вырашыў патэлефанаваць нашай дачцэ. Зірнуў на гадзіннік - без пяці адзінаццаць. Гэта значыць, у Нью-Ёрку каля двух. Зрэшты, дачка кладзецца позна. Асабліва па суботах.
  Нездарма я казаў ёй:
  - Мой дзень заканчваецца ўвечары. А твой дзень - раніцай.
  
  
  Тэлефаную. Падыходзіць дачку.
  - Прабач, - чую, - але ў мяне госці.
  - Я, між іншым, тэлефаную з Лос-Анджэлеса. Жадаў пацікавіцца, як справы?
  - Нармальна. Я звольнілася з працы. Ты здаровы?
  - Больш-менш... А што здарылася?
  - На працы? Нічога асаблівага... Мама ведае, што ты ў Каліфорніі?
  - Здагадваецца... Каця!
  - Ну што?
  - Я хачу сказаць табе адну рэч.
  - Толькі карацей.
  - Добра.
  - І не таму, што госці. Проста гэта дорага.
  - Вось слухай. Ты, канешне, думаеш, што я звычайны нікчэмны эмігрант. Няўдачнік з прэтэнзіямі. Як той казаў, з былых…
  - Ну вось, зноў... Навошта ты гэта кажаш?
  - Ведаеш, хто я такі на самой справе?
  - Ну, хто? - спытала дачка, ледзь прыкметна раздражняючыся.
  - Зараз даведаешся.
  - Ну?
  Я зрабіў паўзу і ўрачыста вымавіў:
  - Я... Слухай мяне ўважліва... Я - чэмпіён Амерыкі. Ведаеш, па якім відзе спорту?
  - Аб Госпадзе ... Ну, па якім?
  - Я - чэмпіён Амерыкі… Чэмпіён Злучаных Штатаў Амерыкі - па каханні да цябе!..
  
  
  Я паклаў слухаўку. На душы было моташна. Нават у бар ісці не хацелася. Вып'еш як след, а потым будзе яшчэ больш сумна.
  Можа, гэта крызіс? Калі так, то які менавіта? Эканамічны, творчы, сямейны?
  Вось і добра, падумаў я. Крызіс - гэта лепшы час для перабудовы.
  І пайшоў да Абрыкосава за шчанюком.
  
  
  Тася з'явілася раніцай. Прычым даволі бадзёрая і патрабавальная. Спытала, чаму я не заказваю кавы? Дзе захоўваюцца мае цыгарэты? А галоўнае, як пажывае наша шчаня?
  Я таксама спытаў:
  - А дзе Роальд Маневіч?
  (Гэтае імя з непатрэбнай выразнасцю захавалася ў маёй памяці.)
  Адказ быў некалькі расплывісты:
  - Маневіч - гэта такая ж фікцыя, як і ўсё астатняе!
  
  
  Я нагадаў Тасі, якая гадзіна. Зрабіў спробу заснуць. Дакладней, прыкінуўся, што сплю.
  Але тут прачнуўся сабачка. Выцягнула заднія лапы. Затым прысела, абросіўшы гасцінічны дыван. Некалькі разоў пераможна піскнула. І нарэшце прыпала да антычных Тасіных сандаляў.
  - Хараство, - сказала Тася, - сапраўдны мужчына. Адзіны мужчына ў гэтым горадзе.
  - Вымушаны цябе расчараваць, - кажу, - але гэта сука.
  - Ты ўпэўнены?
  - Як у табе.
  - А мне здавалася...
  - Ты яе з кімсьці пераблытала. Магчыма, з Роальдам Маневічам…
  - Значыць, гэта - яна? Небарака! Ведала б, што яе чакае ў жыцці.
  І затым:
  - Я хацела назваць яго - Пушкін. Цяпер назаву яе Бэла. У гонар Ахмадулінай.
  
  
  Я падумаў - Таська не мяняецца. Ды так часцей за ўсё і бывае. Чалавек нараджаецца, пакутуе і памірае - нязменны, як формула вады Н 2 О. Змяняюцца толькі акцёры, калі выходзяць на сцэну. Ды і тое не ўсё, а самыя лепшыя.
  
  
  Таська не мяняецца. Яна ўсё такая ж - наравістая, недарэчная і амаральная, як дзіця.
  Я нават не пацікавіўся, што ў Тасі было з Роальдам Маневічам. Магу паклясціся што-небудзь фантастычнае.
  Падрабязнасці мяне не цікавяць. Тым больш, што форум заканчваецца. Сёння апошні дзень. Заўтра раніцай усё раз'едуцца па хатах. І, як гаворыцца, бывайце, успаміны!
  * * *
  Армейская служба зрабіла на мяне больш годнае ўражанне, чым я чакаў. Мае знаёмыя, як правіла, размаўлялі на гэтую тэму з асаблівым драматызмам. У мяне не ўзнікла такога адчування.
  Наша існаванне было прадумана да дробязяў. Статут прадугледжваў любую дэталь нашага жыцця. Усе дні былі, як навабранцы, - зусім аднолькавыя.
  Будучы застрахаваны ад неабходнасці здзяйсняць учынкі, я толькі выконваў розныя інструкцыі. Для цяжкіх роздумаў проста не заставалася чакай і сіл.
  Тася мне не пісала. Убачыўшы паштальёна, я абыякава адварочваўся.
  
  
  Я даведаўся, што пры штабе ёсць каманда баксёраў. Прычым, як заўсёды, не хапала цяжкавагавіка. Я аднавіў трэніроўкі.
  Жыццём я быў, у прынцыпе, задаволены. На навучальным пункце мной валодала абыякавасць. Затым яно змянілася задавальненнем і спакоем. Вольнага часу стала больш, затое я стамляўся на трэніроўках. Так што мне было не да перажыванняў.
  Вечары я праводзіў за шахматамі. А калі мы пераехалі ў спартовае мястэчка не беразе возера, захапіўся рыбнай лоўляй.
  Я хваляваўся, гледзячы на кончык паплаўка. Іншых перажыванняў мне не трэба. Хопіць.
  
  
  У снежні мне падалі тыднёвы адпачынак. Я з'ехаў у Ленінград. Спыніўся ў цёткі. Апынуўшыся ў цэнтры горада, ледзь не заплакаў.
  Не прыгажосць ўразіла мяне. Не рашоткі, ліхтары і спічакі. Такі Ленінград выдатна прайграны на каробках фабрыкі Мікаяна. З гэтым Ленінградам мы як быццам і не раставаліся.
  А зараз я разглядаў трэснулую тынкоўку на фасадзе Палаца мастацтваў. Сядзеў пад абляцелымі дрэвамі ля Кавальскага рынку. Спыняўся ля пахіленых тытунёвых шапікаў. Заходзіў у халодныя двары з бяздзейнымі фантанамі. Ездзіў у грукатаючых, напоўненых святлом трамваях.
  Пакуль не адчуў, што я дома.
  
  
  Я патэлефанаваў сябрам. Я быў упэўнены - варта апынуцца дома, і ўсё, вядома, захочуць паціснуць мне руку.
  Але Купрыянаў быў у ад'ездзе. Лёва Баліеў ветліва сказаў, што заняты. Арык Батыст увогуле мяне не пазнаў.
  Толькі Федзя Чуйкоў быццам бы ўзрадаваўся мне па тэлефоне. І то мы развіталіся, не дамовіўшыся аб сустрэчы.
  Усё, што я лічыў святам, заставалася для маіх знаёмых нармальным жыццём. Нармальным будзённым жыццём, поўным клопатаў.
  
  
  Я паехаў у інтэрнат на Сіманскую. Успомніў нумар пакоя, дзе жылі Рабаў і Лепка. Інакш вахцёрка не згаджалася прапусціць мяне.
  Рабава я знайшоў у чытальнай зале. Ён, як мне падалося, быў рады нашай сустрэчы. Доўга распытваў мяне пра службу ў войску. Выгляд у яго пры гэтым быў збянтэжаны.
  Мы адчувалі нейкую няёмкасць. Рабаў быў студэнтам трэцяга курса. Я - вайскоўцам без дакладных перспектыў. Казаць было, па сутнасці, няма пра што.
  Мы выпілі бутэльку портвейна і замоўклі. Рабаў спытаў, ці даводзілася мне чысціць прыбіральню. Я адказаў, што так, і не раз. Ён спытаў - ну і як? Я адказаў - нармальна.
  Нарэшце я вырашыўся ўстаць і пайсці. Апошні раз агледзеў пакой, сцены якога былі абвешаны жартаўлівымі транспарантамі. Мне запомнілася:
  «Не спрабуйце рабіць гогаль-моголь з крутых яйкаў!»
  Над ложкамі віселі фатаграфіі джазістаў. Тумбачкі былі завалены кнігамі. Усё насіла адбітак бесклапотнага студэнцкага жыцця.
  Сябры не хацелі расказваць пра сябе. Магчыма, лічылі, што гэта бестактоўна. Калі мы развітваліся, Рабаў спытаў:
  - Будзеш пасля войска вучыцца далей?
  Я адказаў, што трэба падумаць.
  - А дзе твая ўніформа? - зацікавіўся раптам які з'явіўся Лэпко.
  - Дома, - адказаў я.
  Пра Тасю мы нават не гаварылі. Выразна маўчалі пра яе.
  
  
  Нарэшце я сышоў. Мае сябры, верагодна, адчулі палёгку. Гэта зразумела.
  Едзеш, бывала, у электрычцы з сяброўскай кампаніяй. Раптам з'яўляецца жабрак з баянам. Або абарваная жанчына з грудным дзіцем. І адразу ж узнікае гнятлівая сітуацыя. Жадаецца сунуць жабракам дробязь, каб яны хутчэй сышлі.
  Пачынаеш супакойваць сябе. Успамінаць гісторыі пра жабракоў, якія будуюць лецішчы. Або раз'яжджаюць у вольны час ва ўласных аўтамабілях. Карацей, з поспехам пазбягаюць грамадска-карыснай працы.
  Прысутнасць чалавека ў ірваных чаравіках дзейнічае прыгнятальна. Вымушае задумвацца аб капрызах лёсу. Бударажыць наша дрымотнае сумленне. Нагадвае пра хісткасць чалавечага дабрабыту...
  А што, калі ўва мне за кіламетр адчуваецца няўдачнік? Што, калі пра мяне стараюцца забыцца, як толькі я пайду?
  
  
  Я зайшоў у кандытарскую, каб патэлефанаваць Тасе з аўтамата. Я ведаў, што рана ці позна гэта зраблю.
  Да тэлефона падышла хатняя прыслужніца, якая мяне не пазнала. Праз хвіліну я пачуў стук высокіх абцасаў і кажу:
  - На табе карычневыя туфлі з спражкамі. Тыя, што мы купілі ў Гасціным двары.
  Тася закрычала:
  - Дзе ты?
  - Хочаш мяне бачыць?
  Наступіла паўза. Можа, яна думала, што я тэлефаную з Камчаткі?
  - Любы, я сёння занятая... Ты ж надоўга?
  - Не... Весяліся, забаўляйся... Я шкадую, што патэлефанаваў.
  - Я ж не ведала... Ну, хочаш, паедзем са мной? Толькі гэта не зусім зручна. Паедзем?
  - Не.
  - Ты мілы, родны. Ты мой самы каханы. І мы яшчэ ўбачымся. Але сёньня я занятая.
  
  
  Калі чалавека кідаюць аднаго і пры гэтым завуць самым каханым, робіцца моташна. І ўсё ж я спытаў:
  - Магу я сустрэць цябе ноччу і праводзіць дадому?
  - Не, - сказала Тася, - патэлефануй мне заўтра раніцай. Патэлефануеш?
  - Добра.
  - Скажы - клянуся, што пазваню.
  - Клянуся.
  Тася гаварыла далей. Аднак я запомніў толькі слова - "не". Усе спробы ўраўнаважыць яго іншымі словамі здаваліся абразлівай і галоўнае - безнадзейнай задумай.
  Уначы я сеў у архангельскі цягнік. Я думаў - скончана! Самотны падарожнік ідзе далей за ўсіх. Я зноў упаў, і гэта мая апошняя няўдача. З гэтага часу я буду ісці толькі па цвёрдым грунце.
  Мае смутку павінны растварыцца ў здаровай аднастайнасці казарменнага існавання. Выступленні на рынгу дапамогуць пазбавіцца ад лішніх эмоцый. Я здолею ператварыцца ў дакладна дзейны і не схільны да карозіі механізм…
  
  
  У безуважлівай ранішняй імгле жаўцелі агні паўстанкаў. Хтосьці граў на гітары: «Бэзавы туман бясшумна праплывае…»
  - Салдат, ідзі піць гарэлку! - клікалі мяне барадатыя геолагі.
  Але я адмаўляўся ці прыкідваўся, што сплю.
  
  
  Да штаба я пад'ехаў увечар. Заходжу ў канцылярыю. Маёр Шчыпахін запаўняе ведамасць убораў. На лбе яго ружовы след ад фуражкі. Партупея ляжыць на стале.
  Я пачынаю дакладваць. Шчыпахін спыняе мяне:
  - Прыбыў раней часу? Выдатна. Жадаеш яблык? Трымай.
  * * *
  Наступіў апошні дзень канферэнцыі. (Усе называлі гэтае мерапрыемства па-рознаму — канферэнцыя, форум, сімпозіум…)
  Было праведзена ў агульнай складанасці 24 пасяджэнні. Заслухана 16 дакладаў. Арганізаваны чатыры туры свабодных дыскусій.
  Падчас канферэнцыі паміж удзельнікамі яе выявіліся не толькі рознагалоссі. У асобных выпадках назіралася дзіўнае адзінства меркаванняў.
  Усе аднадушна прызналі, што Захад асуджаны, бо страціў традыцыйныя хрысціянскія каштоўнасці.
  Усе ахвотна пагадзіліся, што Расея - дзяржава будучыні, бо мінулае яе жахліва, а сучаснасць туманна.
  Нарэшце ўсе дружна вырашылі, што эміграцыя - яе годны філіял.
  
  
  Шмат у якіх выпадках вядомыя дзеячы эміграцыі пайшлі на кампраміс дзеля грамадскага адзінства. Сіяніст Гурфінкель прызнаў, што ў эпоху культу асобы былі рэпрэсіраваны не толькі яўрэі. За гэта Бальшакоў пагадзіўся прызнаць, што не толькі габрэі рабілі рэвалюцыю.
  
  
  Былі, зразумела, спрэчкі і нават канфлікты. Напрыклад, Дар'я Уладзіміраўна Белякова абразіла літаратуразнаўца Эрдмана. За Эрдмана заступіліся Ліцвінскі і Шагін. У прыватнасці, Шагін заўважыў:
  - Яшчэ ўчора ты з Лёвам Эрдманам сябравала. А сёння Лёва Эрдман - дзярмо. Заўтра ты і пра мяне скажаш, што я дзярмо.
  Дар'я Уладзіміраўна ахвотна пагадзілася:
  - Магчыма, і скажу. Але скажу, можаш быць упэўнены, проста ў вочы.
  Шагін падумаў і кажа:
  - Гэтага я і баюся.
  
  
  На адным з паседжанняў узгадалі пра Сахарава і Алену Бонэр. Загаварылі аб яе лёсе. (Сахараў тады знаходзіўся ў Горкім.) Вырашылі накіраваць петыцыю савецкім уладам. Запатрабаваць, каб Алену Георгіеўну выпусцілі на Захад.
  Раптам Бальшакоў сказаў:
  - Чаму б ёй не сесці ў турму?! Усе сядзяць, а яна чым жа лепшая за іншых?! Адцягнула б годзікі тры-чатыры. Выклікала б падвышаны міжнародны рэзананс.
  Усе закрычалі:
  - Але ж яна хворая і старая жанчына!
  Бальшакоў патлумачыў:
  - Вось і выдатна. Калі яна памрэ ў турме, рэзананс будзе яшчэ мацнейшым.
  
  
  У бібліятэцы Сэнт-Джонс абмяркоўвалася калектыўнае пасланне Нэнсі Рэйган. Сутнасці гэтага паслання я так і не ўразумеў. Чаму вырашылі звярнуцца менавіта да яе? Чаму не да самога містэра Рэйгана? Бурнай рэакцыі ў абодвух выпадках не прадбачылася.
  Эмігранты жадалі Нэнсі Рэйган добрага здароўя. Выказвалі задавальненне яе грамадскай дзейнасцю. А галоўнае, закліналі яе аберагаць і песціць мужа. "На радасць, - менавіта так было сфармулявана, - усяго прагрэсіўнага чалавецтва".
  
  
  Склаў гэты недарэчны ліст таямнічы рэлігійны дзеяч Лемкус. Ён жа раней за іншых змацаваў яго мудрагелістым кучаравы подпісам.
  Прысутныя выслухалі нікчэмны тэкст без эмоцый. Моўчкі прагаласавалі - за. Адзін толькі Шагін змрочна вымавіў:
  - Вы блытаеце гэтую даму з Крупскай.
  
  
  Да гадзіны дня я перастаў весьці запісы і схаваў магнітафон. Заставаліся яшчэ нейкія фантастычныя выбары. А так - я мог ляцець дадому бліжэйшым рэйсам.
  
  
  З Тасяй я развітаўся. Так і сказаў ёй раніцай:
  - Давай на ўсякі выпадак развітаемся.
  - Як гэта - на ўсялякі выпадак? Што можа здарыцца?
  - Магчыма, я сёння палячу.
  - Прама зараз?
  - Магчыма, вечарам.
  - Значыць, мы яшчэ ўбачымся.
  - Раптам я цябе не застану.
  - Застанеш.
  Я падумаў - а што, калі яна збіраецца ляцець у Нью-Ёрк? На маю думку, гэта будзе ўжо занадта. У нашым горадзе і так вар'ятаў хапае. Ды і стамілі мяне некалькі ўсе гэтыя прыгоды.
  
  
  Яшчэ я падумаў - вось яна, маё юнацтва. Сядзіць, губляе попел міма керамічнага сподка з надпісам «Успамінай Тэхас!». Хоць знаходзімся мы ў цэнтры Лос-Анджэлеса.
  Вось яно, думаю, маё мінулае: жанчына, якая злоўжывае касметыкай, нахабная і бездапаможная. І гэтае мінулае раптам становіцца маім сучаснасцю. А можа, крый Гасподзь, і будучым...
  - Я яшчэ тут павінен высветліць наконт сабакі, - кажу.
  - Гэта значыць?
  - У сувязі з яе транспарціроўкай... Павінны быць нейкія правілы.
  - Усё вельмі проста, я даведвалася. Табе прыйдзецца купіць адмысловую скрыню. Нешта накшталт клеткі. Гэта нядорага, у межах сотні.
  - Ясна, - кажу.
  Самае цікавае, што я сапраўды заўсёды марыў мець шчанюка…
  
  
  У кулуарах мяне паклікаў чалавек невысокага росту, лысы, з хітрымі і бойкімі вачыма. Закранаючы мой рукав, ён загаварыў:
  - Наколькі я ведаю, вы маеце дачыненне да прэсы.
  - Ускоснае, - зрабіў я спробу ўхіліцца.
  - Гэтага дастаткова. Справа ў тым, што ў мяне ёсць артыкул. Дакладней, невялікае даследаванне. Або нават эсэ. Хацелася б уладкаваць яго ў якую-небудзь газету.
  - Што за эсэ, - пытаю, - як завецца?
  Незнаёмец ахвотна растлумачыў:
  — Эсэ называецца «Мікеланджэла жыве ў Флашынгу».
  - Гэта пра што ж?
  - Пра творчасць выдатнага мастака і скульптара, які пражывае ў Флашынгу. Ён і ёсць Мікеланджэла. У намінальным сэнсе.
  - Што за скульптар? Як прозвішча?
  - Туравер. Аляксандр Мацвеевіч Туравер.
  - А хто напісаў эсэ? Хто аўтар?
  - Эсэ напісаў я, з вашага дазволу.
  Тады я спытаў:
  - А вы, прабачце, хто будзеце? З кім маю гонар?
  Незнаёмы ціхім голасам прадставіўся:
  - Туравер. Аляксандр Туравер. Аляксандр Мацвеевіч Туравер…
  
  
  Было зразумела, што ён заўжды ўяўляецца менавіта так. Спачатку называе прозвішча. Затым яшчэ раз - прозвішча плюс імя. Затым, нарэшце, прозвішча, імя, імя па бацьку. Як быццам адной спробы мала. Як быццам зараз яму не перадаць усяго маштабу ўласнай асобы.
  
  
  Тут я канчаткова заблытаўся і кажу:
  - Хвіліначку. Значыць, так. Папраўце мяне, калі я памыляюся... Вы - мастак Туравер. І вы ж - аўтар артыкула пра мастака Туравер. Прычым хвалебнага артыкула, ці не так?
  - Больш за тое, апалагетычнай.
  Я ўсё яшчэ нечага не разумеў:
  - Вы напісалі эсэ пра ўласную творчасць? Можа, я нешта блытаю?
  Мой новы знаёмы заахвочвальна ўсміхнуўся:
  - Вы абсалютна правільна выкладаеце сутнасць справы.
  Тады я падумаў і кажу:
  - Дайце мне копію. Я перадам яе ў "Слова і справа".
  - Копія ў вас, - пабліскваючы вачыма, сказаў Туравер.
  - Што значыць - у мяне? Дзе менавіта?
  - У партфелі, - быў адказ.
  Я нервова разгарнуў свой партфель.
  Там разам з партатыўным магнітафонам і дзелавымі паперамі ляжаў незнаёмы канверт.
  Як ён сюды патрапіў? Хто мне яго падсунуў?
  Я вырашыў не думаць аб гэтым. Як часта паўтарае Юзоўскі: у любой сітуацыі неабходна доля абсурду.
  (УВАГА. Карэспандэнцыя Туравера «Мікеланджэла жыве ў Флашынгу» апублікаваная 14 студзеня 1986 года за подпісам «А. Бесстаронні».)
  
  
  Я вырашыў патэлефанаваць у гатэль. Даведацца, чым займаецца Тася. Высветліць, як пажывае наша шчаня.
  Тасю я не заспеў. Чамусьці патэлефанаваў зноў. Пасля яшчэ раз. Быццам спадзяваўся, што падыдзе сабака...
  Выбары павінны былі адбыцца пад адкрытым небам. Для гэтай мэты гарадская адміністрацыя вылучыла пустку паміж каталіцкай бібліятэкай і будынкам суда. За ноч актывісты збілі трыбуну. На фанерных стэндах узвышаліся партрэты Гінзбурга, Арлова, Шчаранскага. З дынамікаў па ўсёй акрузе разносілася:
  Паручнік Галіцын, дастаньце куфлі,
  Карнет Абаленскі, наліце віна!
  
  Трэба было абраць траіх самых буйных дзяржаўных дзеячаў будучай Расіі. Спачатку прэзідэнта. Потым прэм'ер-міністра. І нарэшце, лідэра апазіцыйнай партыі.
  Гэтыя трое павінны былі затым сфарміраваць урад народнага адзінства. Вярхоўны Савет замяняўся Дзяржаўнай Думай. Савет Міністраў пераўтвараўся ў Калегію Народнай Гаспадаркі. На месцы распушчанай Камуністычнай партыі павінна была ўзнікнуць апазіцыйная. Што за апазіцыйная партыя - было яшчэ не зусім ясна. Апазіцыя - да чаго? Гэтага яшчэ не вырашылі.
  
  
  Выбраць павінны былі траіх. А вылучаных аказалася - чалавек сорак. Дзяржаўных дзеячоў, як вядома, на эміграцыі хапае.
  
  
  Размова магла ісці толькі аб самых вядомых дзеячах. Аб тым, каго паважаюць усё без выключэння. Я кажу пра Букоўскага, Шчаранскага, Арлова і іншых гэтак жа выдатных людзей.
  
  
  Усе дні, пакуль ішла канферэнцыя, паміж удзельнікамі цыркулявалі розныя спісы. Адны кандыдатуры выкрэсліваліся. Іншыя паспешна ўносіліся.
  Найбольш вострая дыскусія разгарнулася вакол імя Салжаніцына. Глебнікі лічылі яго аптымальнай фігурай. Лібералы горача пратэставалі, абвінавачваючы Салжаніцына ў антысемітызме. Перамагла кампрамісная кропка гледжання: «Салжаніцын не дзяржаўны дзеяч, а пісьменнік. Яго справа - пісаць». З такой жа фармулёўкай былі адхіленыя кандыдатуры Аксёнава, Гладыліна, Вайновіча, Львова. Тым вастрэй ішла барацьба паміж пакінутымі прэтэндэнтамі.
  
  
  Затым узнікла адно нечаканае меркаванне. Былы пракурор Гуляеў выйшаў на трыбуну і сказаў:
  - Панове! Не выключана, што нехта западозрыць мяне ў антысемітызме. Тым не менш, хачу задаць пытанне. А менавіта - ці можа габрэй быць старшынёй Усерасійскай Дзяржаўнай Думы? Ці можа габрэй кіраваць Усерасійскай Калегіяй Народнай Гаспадаркі? І нарэшце, ці можа габрэй быць лідарам усерасійскай палітычнай апазіцыі? Карацей, ці можа габрэй стаяць каля руля ўсерасійскай дзяржаўнасці?
  - Чаму б і не? - спытаў Гурфінкель.
  Затым упэўнена дадаў:
  - У руля ўсерасійскай дзяржаўнасці можа і павінен стаяць габрэй.
  Нечакана Гурфінкеля падтрымаў Іван Самсонаў:
  - Габрэй хоць бы не зап'е!
  Гуляеў дачакаўся цішыні:
  - Перакананы, што ўзначальваць рускі народ павінны людзі славянскага паходжання!
  З натоўпу пачуўся крык:
  - Вы б гэта таварышу Сталіну параілі!
  
  
  Тым не менш усё задумаліся. Эміграцыя наша - габрэйская. Рускіх сярод нас - працэнта тры. Значыць, пераважная большасць кандыдатаў на гэтых ідыёцкіх выбарах - яўрэі. Ці могуць яны ўзначаліць будучы расейскі ўрад?
  - Тым больш, - закрычаў Юзоўскі, - што гэта ўжо мела месца ў сямнаццатым годзе!
  У выніку колькасць кандыдатаў прыкметна зменшылася. На пасаду Старшыні Дзяржаўнай Думы балатаваліся Вараб'ёў, Чудноўскі і Міхайлавіч. На месца Прэзідэнта Калегіі - Гуляеў, Шагін і Бурдэнка. У лідэры апазіцыі мецілі - Глазаў, Акуліч і нейкі сумнеўны Харытоненка.
  Непасрэдна выбары пачалі каля шасці.
  
  
  Адбывалася гэта наступным чынам. На трыбуну падымаўся прамоўца. Даваў характарыстыку чарговаму прэтэндэнту. Казаў аб яго праваабарончых заслугах. Аб выпрабаваннях, якія выпалі на яго долю. Пра лягеры і турмы, якія не маглі яго зламаць.
  Потым на трыбуну выходзіў наступны аратар. Паведамляў аб тым жа чалавеку нешта кампраметуючае. А на ягонае месца вылучаў новага кандыдата.
  
  
  Аб Чудноўскім было сказана - п'е. Аб Вараб'ёве - схільны да палітычных хістанняў. Пра Міхайлавіча - грубы і некалегіяльны.
  Чудноўскі выйшаў на трыбуну і сказаў:
  - Дзеля такой справы кіну піць.
  Яго спыталі:
  - Калі?
  Чудноўскі адказаў:
  - Адразу ж пасля заўтрашняга бяседы...
  Потым пачалося галасаванне. Містэр Хігінс з трыма амерыканскімі валанцёрамі падлічваў галасы. Старшынёй Усерасійскай Дзяржаўнай Думы быў абраны Чудноўскі.
  Потым абіралі Прэзідэнта Калегіі. Патрабаваўся чалавек з адміністрацыйнымі схільнасцямі. Успомнілі, што дысідэнт Бурдэнкі, з'яжджаючы з Звяза, спрытна перапрадаў матацыкл. Яго канкурэнты Гуляеў і Шагін гаспадарлівасцю не адрозніваліся. Настолькі, што Гуляеў умудрыўся зняць у Асторыі кватэру без вадаправода. Шагін праявіў сябе яшчэ недарэчней. А менавіта - цалкам вярнуў свой абавязак Талстоўскага фонду.
  Старшынёй стаў Бурдэнка.
  
  
  Трэцім выбіралі лідэра апазіцыі. На гэтую пасаду балатаваліся Глазаў, Акуліч і Харытоненка. Глазава прадстаўляў Юзоўскі. Даў яму самую пахвальную характарыстыку. Назваў яго вечным апазіцыянерам. Далей ён сказаў:
  - Вочы з дзяцінства знаходзіўся ў апазіцыі. У школе быў апазіцыянерам. У тэхнікуме быў апазіцыянерам. У лагеры быў апазіцыянерам. Нават сярод маскоўскіх іншадумцаў Глазаў быў апазіцыянерам. У прыватнасці, зусім не піў.
  На эміграцыі Глазаў таксама быў апазіцыянерам. Па-першае, не ведаў англійскай мовы. Акрамя таго, прынцыпова даношваў хуткаходаўскія чаравікі. І нарэшце, рэгулярна выпісваў "Савецкія прафсаюзы".
  За Глазава прагаласавала ўсяго чалавек шэсць.
  Барыс Акуліч лічыўся калекцыянерам неафіцыйнага жывапісу. У гэтай якасці набыў даволі шумную вядомасць. Эміграваў пад сцягамі непрымірымай ідэйнай барацьбы.
  Уяўляў Акуліча Лемкус. Казаў аб яго бескарыслівасці, мужнасці, маральнай стойкасці. Пасля чаго раздаўся жаночы голас:
  - Калі ты мне шэсцьдзесят даляраў вернеш?
  Акуліч ступіў да мікрафона:
  - Якія шэсцьдзесят даляраў? За што?
  - За слайды, - адказала прыгожая жанчына-фатограф, - мы ж дамаўляліся: пяць даляраў штука!
  - Панове, - з дакорам і нават журботна прамовіў Акуліч, - што ж гэта такое?! Я змагаюся з таталітарызмам, а вы мне пра даўгі нагадваеце?! Я пра будучую Расію думаю, а вы мне кажаце пра нейкія слайды?!. Не чакаў... Не чакаў...
  За Акуліча прагаласавалі двое - Лемкус і гэтая самая жанчына-фатограф. Відаць, вырашыла, што з кіраўніка апазіцыі лягчэй будзе атрымліваць пазыкі.
  
  
  Харытоненка я ўбачыў упершыню. Знакаміты ён быў, як мне падалося, толькі сваім благім характарам. Хаця пагаворвалі, што ён рэдагаваў нейкую газету. Затым прымудрыўся з усімі пасварыцца. З некаторымі апанентамі нават пабіцца.
  Прадстаўляла яго Дар'я Уладзіміраўна Белякова.
  
  
  За Харытоненку прагаласавалі трое. Усё тая ж Белякова, яе дысцыплінаваны муж і, як гэта ні дзіўна, сам Харытоненка. Пачуўшы "хто за?", ён змрочна падняў руку. Сваю цяжкую руку баксёра, назаўжды дыскваліфікаванага яшчэ ў шэсцьдзесят чацвёртым годзе.
  Час ішоў. Лідэра апазіцыі не было. Пасада заставалася вакантнай. Прысутныя выказвалі лёгкае незадавальненне. Хтосьці ўжо пазіраў у бок бара "Дзі Эйч".
  І тады з'явіўся Самсонаў. Ён выйшаў на трыбуну і заявіў:
  - Панове! Мы павінны пазбаўляцца ад забабонаў! Хто сказаў, што лідарам партыйнай апазіцыі павінен быць менавіта мужчына?! Што замінае вылучыць на гэтую пасаду годную і паважаную жанчыну?! Мне здаецца, ёсць прыдатная кандыдатура…
  
  
  Цяжкае прадчуванне раптам авалодала мною. Я выпусціў запальнічку. Нагнуўся. А калі падняў галаву, жанчына ўжо стаяла на трыбуне - маладая, рашучая, у зялёным балахоне шынельнага ўзору.
  — Анастасія Мялешка! - выгукнуў Самсонаў.
  - Брава! - адразу ж закрычалі прысутныя.
  З агульнага хору вылучыўся звонкі барытон нейкага старога лагерніка:
  - Уркі, бог не фраер, падай у долю! Асабіста я падпісваюся на гэтую марцыфаль!
  У выніку Таську абралі пераважнай большасцю галасоў.
  Пасля чаго яна загаварыла, як Дэйч, Аксельрод ці Бабулін:
  - Вы з'яўляецеся сведкамі небывалага палітычнага эксперыменту. На вашых вачах ствараецца расійская апазіцыйная партыя!
  Далей я не слухаў. Я падумаў - трэба як след выпіць. Прычым неадкладна. Інакш усё гэта можа дрэнна скончыцца.
  
  
  У бары я дзіка напіўся. Відаць, адбілася стома апошніх дзён. Памятаю, заходзілі ўдзельнікі форума. Аб нечым пыталіся. Гучна гутарылі. Кагосьці выкрывалі.
  Апошнім мне запомніўся такі эпізод. У бары з'явіліся Ліцвінскі і Шагін. Замовілі па падвойным віскі з тонікам. Далей Шагін рэзка павярнуўся і перакуліў свой фужэр на штаны. Пры гэтым ён нават матам не вылаяўся. Проста замовіў сабе новы кактэйль.
  Усе паглядзелі на Шагіна з павагай. Ліцвінскі ціха вымавіў:
  - Святы...
  Я заказаў таксі на восем сорак. Раптам зайшлі развітацца Юзоўскі з Лемкусам. Да гэтага я сам адшукаў і абняў Панаева. Як стала зразумела праз два месяцы - у апошні раз. У сакавіку Панаеў памёр ад раку.
  
  
  У маім архіве ёсць сем лістоў ад яго. Дакладней, сем паштовак. Дзве з іх змяшчаюць нейкія просьбы. У пяці іншых гаворыцца адно і тое ж. А менавіта: "З пахмелля я магу перачытваць толькі Буніна і Вас".
  Калі Панаеў памёр, у некралогу было сказана:
  «У нялёгкія хвіліны жыцця ён перачытваў рускую класіку. Галоўным чынам - Буніна ... »
  
  
  Я сабраў рэчы. Яшчэ раз пакарміў сабаку. Сунуў у бялізнавы кошык запэцканае ёю покрыва.
  З акна быў бачны дзіўны горад, які нагадвае Ялту. Праз усё неба цягнулася рэклама авіякампаніі "Пэрл". У падгалоўе ложка ляжала Біблія на чужой мове. Я яе так і не разгарнуў.
  Бывай, горад анёлаў. (Хоць анёлаў я тут нешта не прыкмеціў.) Бывай, горад абяскроўленых дыетай манекеншчыц. Горад, які вырабіўся для кінапробы. Горад, які найбольш жадае падабацца.
  Я раптам падумаў - ужо лепш Нью-Ёрк з яго адкрытым хамствам. Там хоць можна, сустрэўшы на вуліцы знаёмага, усклікнуць:
  - Сто гадоў цябе не бачыў!
  У Лос-Анджэлесе сябры могуць сутыкнуцца толькі на хайвеі.
  
  
  На душы ў мяне было агідна. Шчанюк варушыўся ў прыгатаванай для яго брызентавай сумцы. Дзень, астываючы, набліжаўся да вечара.
  Тут мне на розум прыйшла выратавальная камбінацыя. А менавіта - падвойнай марціні плюс тэлефонная размова з Нью-Ёркам.
  Выпіўку прынеслі хвілін праз дзесяць. Упершыню я заказаў яе сам. Раней гэтым займаліся нейкія добрыя чараўнікі.
  
  
  7-1 8-459-1 1-3-6... Сем, васемнаццаць, чатырыста пяцьдзесят дзевяць, адзінаццаць, тры, шэсць... У гэтых лічбах заключана была нейкая магічная сіла. Тысячу разоў яны пераносілі мяне з царства абсурду ў межы сапраўднага жыцця. Галоўнае, каб побач аказаўся тэлефон.
  
  
  Да тэлефона падышоў мой сын. Ён падняў трубку і засяроджана, упарта замоўк. Потым, прыпадабняючыся маёй знаёмай афіцыянтцы з рэстарана «Дняпро», сказаў без цікаўнасці:
  - Ну чаго?
  Кажу яму:
  - Добры дзень, гэта тата.
  - Я ведаю, - адказаў мой сынок.
  
  
  Нядаўна мы з жонкай прыдумалі яму грувасткую, аднак даволі дакладную мянушку. А менавіта - "Маленькі, добра аснашчаны, кругласутачна дзеючы заводзік станоўчых эмоцый".
  
  
  Я спытаў:
  - Як пажываеш?
  - Гэта не я, - быў адказ.
  - Гэта значыць?
  - Мама кажа, што гэта я. А гэта не я. Гэтая банка сама перакулілася.
  - Не сумняваюся.
  - Зямлю я сабраў. І рыбкі жывыя…
  Я на секунду задумаўся:
  - Што ж ты ў выніку перакуліў? Бочку з пальмай ці акварыум?
  Я пачуў цяжкі ўздых. Затым:
  - Так, і акварыум таксама…
  - Што табе прывезці? - пытаю.
  Хрыплы голас адчаканіў:
  - Кетчуп! Кетчуп! Кетчуп!..
  Я кажу:
  — Ну, добра, пакліч маму.
  Да тэлефона падышла мая жонка, і я пачуў:
  — Не забудзься пра мінеральную ваду.
  - Цябе не цікавіць, калі я вярнуся?
  - Цікавіць.
  - Сёння ноччу.
  - Вельмі добра, - сказала мая жонка.
  Жадаў ёй паведаміць пра шчанюка, але раздумаў. Навошта апярэджваць падзеі?
  
  
  Тася з'явілася нечакана, як заўсёды. Высыпала на канапу пакеты.
  - Гэта табе, - кажа.
  Затым выцягвае з цэлафанавага чахла недарэчны гальштук з нейкім фалічным арнаментам…
  - А гэта тваёй жонцы.
  Выкладвае на стол скрынку - духі ці мыла.
  - Гэта дзецям.
  У фізіяномію мне ляцяць рознакаляровыя анучы.
  - Гэта маме.
  Тася разгортвае кітайскі веер.
  Затым яна доўга галасіць у мяне на плячы. Верагодна, ад уласнай шчодрасці.
  
  
  Тут я які раз задумаўся — што адбываецца?! Дваццаць восем гадоў таму мяне пазнаёмілі з гэтай жахлівай жанчынай. Я пакахаў яе. Я быў ёй абсалютна адданы. Яна ж занядбала маімі пачуццямі. Відаць, здраджвала мне. Ледзь не прымусіла мяне да самагубства.
  Я быў наіўны, чысты і поўны ўсялякага ідэалізму. Яна - жорсткая, эгацэнтрычная і няўважлівая.
  Універсітэт я кінуў з-за яе. У войску апынуўся з-за яе…
  Усё так. Адкуль жа ў мяне тады гэтае пачуццё віны перад ёй? Што дрэннага я зрабіў гэтай жанчыне - ілжывай, бязлітаснай і няслушнай?
  Вось зараз Таська папросіць: "Не сыходзь", і я застануся. Я адчуваю - застануся. І нават не адчуваю, а ведаю.
  Колькі ж гэта можа працягвацца? Колькі можа працягвацца гэтае бязладдзе?!
  І тут я з жахам падумаў, што гэта назаўжды. Калі ўжо гэта здарылася, то ўсё. Канца не будзе. Да самай, што называецца, магілы. Або, як бы гэта хупавей выказацца, - да фатальнай рысы.
  
  
  - Ну добра, - кажу, - бывай.
  - Бывай... Калі ж мы цяпер убачымся?
  - Не ведаю, - кажу, - а што? Калі-небудзь... Звані.
  - І ты тэлефануй.
  - Куды?
  - Не ведаю.
  - Тася!
  - Што? Ну што?
  - Ты можаш, - кажу, - засяродзіцца?
  - Дапусцім.
  - Слухай. Я цябе кахаю.
  - Я ведаю.
  - Па-твойму, гэта нармальна?
  - Больш-менш... Ну ўсё. Ідзі. А то як бы мне не расплакацца.
  Як быццам не яна ўжо плакала толькі што хвілін пятнаццаць.
  
  
  Я накіраваўся да дзвярэй. Узяўся за літую бронзавую ручку. Раптам чую:
  - Пачакай!
  Я павольна павярнуўся. Як быццам, рыпаючы, затармазілі мае жыццёвыя дрогі, поўныя крыўд, расчараванняў і надзей.
  Павярнуўся і кажу:
  - Ну што?
  - Паслухай.
  - Ну?
  Я апусціў на дыван брызентавую сумку. Амаль выпусціў цяжкі карычневы чамадан з дапатопнымі металічнымі набойкамі.
  І тут яна задае пытанне, не занадта арыгінальнае для мяне:
  - У цябе ёсць грошы?
  Паўза. Мой нервовы смех...
  Затым я без празмернага энтузіязму пытаю:
  - Колькі?
  - Ну, увогуле... Як табе сказаць?.. Што, калі мне спатрэбіцца наяўная?
  Я працягнуў ёй нейкія грошы.
  Тася кажа:
  - Вялікі дзякуй…
  І затым:
  - Хоць гэта і менш, чым я чакала…
  Яшчэ праз секунду:
  - І ўжо вядома, удвая менш, чым патрабуецца.
  
  
  Я спусціўся ў хол. Сеў у глыбокае крэсла насупраць дзвярэй. Падумаў - ці не замовіць джыну з таматам?
  Паўсюль мільгалі знаёмыя твары. Прайшоў Белякоў, які суправаджаецца Дар'яй. Рувім Каўрыгін пра нешта па-сяброўску гутарыў з Гурфінкелем. Лявон Матэйка развітваўся з высокай прыгожай дамай. Гуляеў штурхаў перад сабой чамадан на колцах. Юзоўскі ў трэніровачным касцюме чакаў ліфта.
  
  
  Міма ішоў Панаеў з архітэктарам Юдзенічам. Заўважыў мяне і гаворыць з хітраватай усмешкай:
  - Самы час пахмяліцца!
  Тут я нечакана ўсё зразумеў:
  - Дык гэта вы, - кажу, - для мяне каньяк заказвалі? І брэндзі?
  У адказ стары прыўздымае капялюш.
  - Значыць, не існуе, - крычу, - добрых чараўнікоў?
  Панаеў яшчэ раз усміхнуўся, як быццам хацеў спытаць:
  - А я?..
  
  
  Раптам я ўбачыў Тасю. Яе вёў пад руку даволі змрочны турак. Галава яго была накрыта абажурам, які пры дэталёвым разглядзе аказаўся фескай.
  Тася прайшла міма, не азіраючыся. Запаліўшы, я выйшаў з гасцініцы пад дождж.
  
  
  Нью Ёрк
  Лістапад 1987
   Нататнікі
  Частка першая
  Сола на ўндэрвудзе
  (Ленінград. 1967–1978)
  Выйшла неяк маці на вуліцу. Лье дождж. Парасон застаўся дома. Ідзе яна па лужынах. Раптам насустрач ёй алкаш, таксама без парасона. Крычыць:
  - Матуля! Маці! Чаго гэта яны ўсе пад парасонікамі, як дзікуны?!
  ✩
  Суседскі хлопчык ездзіў летам адпачываць ва Украіну. Вярнуўся дадому. Мы яго спыталі:
  - Вывучыў ўкраінскую мову?
  - Вывучыў.
  - Скажы што-небудзь па-ўкраінску.
  - Напрыклад, мерсі.
  ✩
  Суседскі хлопчык:
  «З гародніны я больш за ўсё люблю пяльмені…»
  ✩
  Выносіў я неяк смеццевы бак. Змёрз. Перакуліў яго метры за тры да памыйніцы. Хвілін праз пятнаццаць да нас з'явіўся дворнік. Учыніў скандал. Высветлілася, што ён па смецці лёгка ўстанаўлівае жыхара і нумар кватэры.
  У любой рабоце ёсць месца творчасці.
  ✩
  - Надрукавалі апавяданне?
  - Надрукавалі.
  - Грошы атрымаў?
  - Атрымаў.
  - Добрыя?
  - Добрыя. Але мала.
  ✩
  Гімн і пазыўныя КДБ:
  "Радзіма чуе, радзіма ведае…"
  ✩
  Калі мой брат вырашыў ажаніцца, яго бацька сказаў нявесце:
  - Кіра! Жадаеш, каб я цябе кахаў і паважаў? У хату мяне не запрашай. І сама да мяне ў госці не прыходзь.
  ✩
  Бацька майго стрыечнага брата казаў:
  - За Бора я адносна спакойны, толькі калі яго трымаюць у турме!
  ✩
  Брат спытаў мяне:
  - Ты пішаш раман?
  - Пішу, - адказаў я.
  - І я пішу, - сказаў мой брат, - махнем не гледзячы?
  ✩
  Прачнуліся мы з братам у яго знаёмай. Напярэдадні вельмі шмат выпілі. Стан жахлівы.
  Бачу, брат мой падняўся, умыўся. Стаіць ля люстэрка, прычэсваецца.
  Я кажу:
  - Няўжо ты добра сябе адчуваеш?
  - Я сябе жудасна адчуваю.
  — Але ты прыхарошваешся!
  - Я не прыхарошваюся, - адказаў мой брат. — Я зусім не прыхарошваюся. Я сябе... муміфікую.
  ✩
  Жонка майго брата казала:
  - Бора ў жудасным становішчы. Абодва вы п'яніцы. Але тваё становішча лепшае. Ты можаш дзень піць. Тры дні. Тыдзень. Пасля ты месяц не п'еш. Займаешся справамі, пішаш. У Боры ўсё па-іншаму. Ён п'е штодня, і, акрамя таго, у яго бываюць запоі.
  ✩
  Дысідэнцкі ўказ:
  «У мэтах узмацнення нашай дысідэнцкай пільнасці называць часопіс «Кантынент» - часопісам «Кантынент»!
  ✩
  Добра было б пачаць сваю п'есу так. Вядучы прамаўляе:
  - Быў ясны, цёплы, сонечны…
  Паўза.
  - Перадапошні дзень...
  І нарэшце, выразна:
  - Пампеі!
  ✩
  Атмасфера, як у прыёмнай у дантыста.
  ✩
  Я хварэў тры дні, і гэта выдатна адбілася на маім здароўі.
  ✩
  Забойца пажадаў застацца невядомым.
  ✩
  - Як вас пастрыгчы?
  - Моўчкі.
  ✩
  "Ці можна носам сціраць алоўкавыя запісы?"
  ✩
  Выпіў напярэдадні. Адчуванне - як быццам праглынуў заечую шапку з вушамі.
  ✩
  У савецкіх газетах толькі памылкі друку праўдзівыя.
  "Гаўнокамандуючы". «Бальшавіцкая катарга» (замест «кагорта»). "Камуністы асуджаюць рашэнне партыі" (замест - "абмяркоўваюць"). І гэтак далей.
  ✩
  У Ахматавай некалі выйшаў зборнік. Міша Юп сустрэў яе і кажа:
  - Нядаўна прачытаў вашу кнігу.
  Затым дадаў:
  - Многае спадабалася.
  Гэтае «многае спадабалася» Ахматава, кажуць, успамінала да смерці.
  ✩
  Мая жонка кажа:
  - Комплексы ёсць ва ўсіх. Ты не выключэнне. У цябе комплекс маёй непаўнавартаснасці.
  ✩
  Калі шахцёр Стаханаў вызначыўся, яго прывезлі ў Маскву. Узнагародзілі ордэнам. Вырашылі паказаць яму Вялікі тэатр. Суправаджаў яго знакаміты рэжысёр Неміровіч-Данчанка. У гэты дзень ішоў балет "Полымя Парыжа". Пачалося прадстаўленне.
  Праз тры хвіліны Стаханаў задаў пытанне Неміровічу-Данчанку:
  - Бацька, чаму маўчаць?
  Неміровіч-Данчанка адказаў:
  - Гэта ж балет.
  - Ну і што?
  - Гэта такі жанр мастацтва, дзе думкі выяўляюцца сродкамі пластыкі.
  Стаханаў засмуціўся:
  - Дык і будуць усю дарогу маўчаць?
  - Так, - адказаў рэжысёр.
  - Значыць, нiводнага гуку?
  - Ніводнага.
  А трэба вам сказаць, што «Полымя Парыжа» - балет унікальны. Там у адным месцы пяюць. Калі не памыляюся, "Марсельезу". І вось Стаханаў у чарговы раз спытаў:
  - Значыць, ні слова?
  Неміровіч-Данчанка ў чарговы раз кіўнуў:
  - Ні слова.
  І тут артысты заспявалі.
  Стаханаў усміхнуўся, паглядзеў на рэжысёра і кажа:
  - Значыць, абодва мы, баця, у тэатры першы раз?!
  ✩
  Як вядома, Лаўрэнцію Берыі пастаўлялі на дом мілавідных старшакласніц. Затым яго шафёр уручаў чарговай ахвяры букет кветак. І адвозіў яе дадому. Такая была ўсталяваная цырымонія. Раптам адна з дзяўчын праявіла свавольства. Яна стала вырывацца, драпацца. Карацей, выстаяла і не паддалася абаянню міністра ўнутраных спраў. Берыя сказаў ёй:
  - Можаш сыходзіць.
  Паненка спусцілася ўніз па лесвіцы. Шафёр, не чакаючы такога павароту падзей, уручыў ёй нарыхтаваны букет. Дзяўчына, крыху супакоіўшыся, звярнулася да міністра, які стаяў на балконе:
  — Ну вось, Лаўрэнцій Паўлавіч! Ваш шафёр апынуўся ветлівейшы за вас. Ён падарыў мне букет кветак.
  Берыя ўсміхнуўся і млява вымавіў:
  - Ты памыляешся. Гэта не букет. Гэта - вянок.
  ✩
  Хармс казаў:
  - Тэлефон у мяне просты - 32-08. Запамінаецца лёгка: трыццаць два зубы і восем пальцаў.
  ✩
  Дрэнныя вершы ўсё ж лепшыя за добрую газетную нататку.
  ✩
  Справа была на лекцыі прафесара Макагоненка. Саша Фамушкін убачыў, што Макагоненка прымае таблетку. Ён зірнуў на прафесара з жалем і кажа:
  - Георгій Панцеляймонавіч, а раптам яны не растаюць? Раптам яны так і ляжаць на дне страўніка? Год, два, тры, а купка ўсё расце, расце...
  Прафесару стала блага.
  ✩
  Размясціліся мы з Фомушкиным на пляцы Мастацтваў. Каля бронзавага Пушкіна тоўпілася група азіятаў. Яны былі ў халатах, цюбецейках. Нешта абмяркоўвалі, жэстыкулявалі. Фамушкін зірнуў і кажа:
  — Прыедуць да сябе на поўдзень, знаёмым выхваляцца будуць: «Ілліча бачылі!»
  ✩
  Здаваў неяк раз Фомушкін іспыт ва ўніверсітэце.
  - Пачварна адказваеце, - сказала выкладчыца, - два!
  Фамушкін ступіў да яе і ціха кажа:
  - Пастаўце тройку.
  ✩
  Прыбыў да нас у ахову сяржант з Масквы. Культурны чалавек і нават сын пісьменніка. І было яму ў нашым хамскім асяроддзі даволі няўтульна. А яму якраз хацелася выглядаць "сваім". І вось ён увесь час мацюкаўся, каб заслужыць давер. І неяк раз прыкрыкнуў на яфрэйтара Гаенку:
  - Ты што, ёбніўся?!
  Менавіта так паставіўшы націск - "ебнýлся".
  Гаенка сказаў у адказ:
  - Таварыш сяржант, вы не правы. Па-руску можна сказаць – ёбнуўся, ябаніўся ці наебнулся. А «ебніўся» - такога слова ў рускай літаратурнай мове, ух прабачце, не!
  ✩
  Прыехаў да нас страявы афіцэр са штаба часці. Выгнаў нас з казармы. Прымусіў пабудавацца. І пачалі мы выконваць ружэйныя прыёмы.
  Адбывалася гэта ў Комі. Дзень быў марозны, градусаў сорак.
  Падышла мая чарга. «Да нагі!» "На плячо!" «Смірна, вольна…» І гэтак далей.
  І вось афіцэр кажа, шапялячы:
  - Не візу цёткасці, Даўлатаў! Не візу малайцаватасці! Не візу! Не асушваю!
  А холад страшны. Шынялі не грэюць. Салдаты мерзнуць, топчуцца.
  А афіцэр сваё:
  - Не візу цёткасці! Не візу малайцаватасці!
  І тады выходзіць хуліган Пятроў. Робіць крок наперад са строю. І звонка прамаўляе ў марознай цішыні:
  - Таварыш маёр! Выплюнь спачатку хрэн з рота!
  Пятрову далі восем сутак гаўптвахты.
  ✩
  На Іосеры судзілі радавога Бабічава. Судзілі яго за п'яную бойку. У роце быў прызначаны камсамольскі сход. Ад яго рашэння ў нейкай меры залежаў далейшы лёс падсуднага. Калі сход асудзіць Бабічава, справа перадаецца ў трыбунал. Калі ж хулігана возьмуць на парукі, тым справа можа і скончыцца.
  У ноч перад сходам Бабічаў разбудзіў мяне і зашаптаў:
  - Усё, гіну, спёкся. Прыдумай што-небудзь.
  - Што?
  - Што заўгодна. Ты мужык культурны, адукаваны.
  - Добра, паспрабую.
  - З мяне скрынку гарэлкі...
  Пхаю яго ў бок праз паўгадзіны:
  - Вось слухай. Пачнецца сход. Я цябе спытаю:
  «Ёсць у вас, Бабічаў, грамадзянская прафесія?» Ты адкажаш: "Не". Я скажу: "Дык што яму пасля арміі - красці?" А далей усё зашумяць, бо гэта балючая тэма. Можа, у гэтым шуме цябе і апраўдаюць...
  - Слухай, - просіць Бабічаў, - ты напішы мне, што казаць. А то я паб'юся.
  Дастаю ліст паперы. Пішу яму буйнымі літарамі:
  "Не".
  - І гэта ўсё?
  - Усё. Я задаю пытанне, ты адказваеш - "не".
  - Напішы мне, што ты сам будзеш гаварыць. А то я ўсё пераблытаю.
  Карацей, прасядзелі мы ўсю ноч. Да раніцы сцэнар быў скончаны.
  Пачынаецца камсамольскі сход. Устае падпалкоўнік Якавенка і кажа:
  - Ну, Бабічаў, растлумачце, што там у вас адбылося?
  Гляджу, Бабіч шукае гэтую фразу ў шпаргалцы. Ліхаманкава чытае сцэнарый. А падпалкоўнік сваё:
  - Растлумачце ж, што там здарылася? Ну?
  Бабічаў яшчэ раз зазірнуў у сцэнар. Затым разгублена паглядзеў на мяне і звярнуўся да Якавенкі:
  - А гань табе, казлу, тлумачыць?!.
  У выніку ён атрымаў тры гады дысцыплінарнага батальёна.
  ✩
  У прысутнасці Аляшкоўскага нейкі стары бальшавік расказваў:
  - Ішла грамадзянская вайна ва Украіне. Адкінулі мы белых да Дняпра. Распраглі коней. Вырашылі адпачыць. Сяджу я ля вогнішча з ардынарцам Васем. Кажу яму: «Эх, Вася! Вось разаб'ем белякоў, пабудуем сацыялізм – добрае жыццё гадоў праз дваццаць наступіць! Дажыць бы!..»
  Аляшкоўскі за яго скончыў:
  - І наступіў праз дваццаць гадоў - трыццаць восьмы год!
  ✩
  Аляшкоўскі казаў:
  - А як яшчэ можа пахнуць у краіне?! Бо галоўны труп яшчэ не пахаваны!
  ✩
  Ішлі мы аднекуль з Бродскім, Быў позні вечар. Спусціліся ў метро - закрыта. Каваная рашотка ад зямлі да столі. А за кратамі ходзіць міліцыянер.
  Іосіф падышоў бліжэй. Затым даволі гучна крыкнуў:
  - Э!
  Міліцыянер насцярожыўся, павярнуўся.
  - Цудоўная карціна, - сказаў яму Іосіф, - упершыню назіраю мянта за кратамі!
  ✩
  Прыйшоў аднойчы да Бродскага з факстэр'ершай Глашай. Ён прызначыў мне спатканне ў 10.00. На парозе Язэп сказаў:
  - Вы з'явіліся роўна да дзесяці, што нармальна. А вось як прымудрыўся сабачка не спазніцца?!
  ✩
  Сядзелі мы неяк утрох - Рэйн, Бродскі і я. Рэйн, між іншым, сказаў:
  - Дакладнасць - гэта вялікая сіла. Педантычнай дакладнасцю славіліся Зошчанка, Блок, Забалоцкі. Пры нашай адзінай сустрэчы Забалоцкі сказаў мне: «Жэня, ведаеце, чым я перамог савецкую ўладу? Я перамог яе сваёй дакладнасцю!»
  Бродскі перабіў яго:
  - Гэта ў тым сэнсе, што прасядзеў шаснаццаць гадоў ад званка да званка?!
  ✩
  Сядзеў у мяне Весялоў, былы лётчык. Тэмпераментна расказваў пра авіяцыю. У прыватнасці, ён казаў:
  — Самалёты пераадольваюць верхнюю воблачнасць... Ластаўкі трапляюць у соплы... Самалёты падаюць... Гінуць людзі... Ластаўкі трапляюць у соплы... Глыбнуць маторы... Самалёты разбіваюцца... Гінуць людзі...
  А насупраць сядзеў паэт Яўген Рэйн.
  - Самалёты разбіваюцца, - працягваў Весялоў, - гінуць людзі…
  - А ластаўкі што - выжываюць?! - Пакрыўджана крыкнуў Рэйн.
  ✩
  Неяк пілі мы з Іванам Фёдаравічам. Было шмат гарэлкі і партвейну. Іван Фёдаравіч ўдзячна ўзбудзіла. І ласкава спытаў паэта Рэйна:
  - Вы які, прашу прабачэння, будзеце нацыі?
  - Габрэйскай, - адказаў Рэйн, - а вы, пардон, якой нацыі будзеце?
  Іван Фёдаравіч прыязна адказаў:
  - А я буду рускай... яўрэйскай нацыі.
  ✩
  Жэня Рэйн апынуўся ў Маскве. Пасяліўся ў нечай асобнай кватэры. Запрасіў маладую жанчыну ў госці. Сказаў:
  - У мяне ёсць бутэлька гарэлкі і 400 гр. сервелата.
  Жанчына абяцала зайсці. Спытала адрас. Рэйн прадыктаваў і дадаў:
  - Я цябе ўбачу з акна.
  Стаў усхвалявана чакаць. Маладая жанчына накіравалася да яго. Сустрэла Сяргея Вольфа. «Хадзем, - кажа яму, - са мной. У Рэйна ёсць бутэлька гарэлкі і 400 гр. сервелата». Пайшлі.
  Рэйн убачыў іх у акно. Страшна раззлаваўся. Кінуўся да стала. Выпіў бутэльку спіртнога. З'еў 400 гр. цвёрдавэнджанай каўбасы. Гэта ён паспеў зрабіць пакуль, госці ехалі ў ліфце.
  ✩
  У Ігара Яфімава была вечарынка. Сабралася 15 чалавек гасцей. Нечакана ў пакой зайшла дачка Яфімавых - сямігадовая Лена. Рэйн сказаў:
  - Вось каго мне шкада, дык гэта Леначку. Ёй калісьці трэба будзе даглядаць пятнаццаць магілаў.
  ✩
  У дзіцячую рэдакцыю зайшоў паэт Сямён Батвіннік. Распавёў, як ён пазнаёміўся з непатрабавальнай дамай. Прыкра, што не скарыстаўся супрацьзачаткавым сродкам.
  Пакінуў першамайскія вершы. Фінал іх такі:
  «…Адміралцейская іголка
  Сёння, дзеці, без чахла!..»
  
  Як вы думаеце, гэта - падсвядомасць?
  ✩
  Хрушчоў прымаў літаратараў у Крамлі. Ён выпіў і стаў шматслоўным. У прыватнасці, ён сказаў:
  - Нядаўна было вяселле ў хаце таварыша Палянскага. Маладым падарылі абстрактную карціну. Я такога мастацтва не разумею...
  Затым ён сказаў:
  - Як ужо гаварылася, у доме таварыша Палянскага было нядаўна вяселле. Усе танцавалі гэты... як яго?.. Шэйк. Па-мойму, гэта жах…
  Нарэшце ён сказаў:
  — Як вы ведаеце, таварыш Палянскі нядаўна сына ажаніў. І на вяселле з'явіліся гэтыя… як іх там?.. Барды. Спявалі нешта зусім немагчымае…
  Тут паднялася Вольга Бергольц і гучна сказала:
  - Мікіта Сяргеевіч! Нам ужо ясна, што гэтае вяселле - найбуйнейшая крыніца спазнання жыцця для вас!
  ✩
  Крытык Самуіл Лур'е і я патрапілі ў энцыклапедыю. У літаратурную, натуральна, энцыклапедыю. Лур'е на літару "Ш" - бібліяграфія, калі не памыляюся, да Шэфнера. А я, яшчэ больш ганебны, на літару «Р» — бібліяграфія да Розена. Якое ўбоства.
  ✩
  Патэлефанавалі мне неяк з аддзела крытыкі "Зоркі". Прычым сама загадчыца - Дудко:
  - Сярожа! Што вы не тэлефануеце?! Што вы не заходзіце?! Тэрмінова пішыце для нас рэцэнзію. З вашай вастрынёй. З вашай назіральнасцю. З вашым бляскам!
  Заходжу на наступны дзень у рэдакцыю. Прыгожая немаладая жанчына даволі змрочна пытаецца:
  - Што вам, уласна, трэба?
  - Ды вось рэцэнзію напісаць…
  - Вы, што, крытык?
  - Не.
  - Вы думаеце, рэцэнзію можа напісаць кожны?
  Я здзівіўся і пайшоў дадому.
  Праз тры дні зноў тэлефануе:
  - Сярожа! Што ж вы не з'яўляецеся?
  Заходжу ў рэдакцыю. Змрочнае пытанне:
  - Што вам заўгодна?
  Усё гэта паўтаралася разоў сем. Нарэшце я адчуў, што страчваю розум. Зайшоў у аддзел прозы да Цітова. Пытаю яго: што ўсё гэта значыць?
  - Калі ты заходзіш? - пытаецца ён. - У які гадзіннік?
  - Раніцай. Гадзін у адзінаццаць.
  - Ясна. А калі Дудко сама табе тэлефануе?
  - Гадзіны ў дзве. А што?
  - Усё зразумела. Ты з'яўляешся, калі яна з пахмелля - змрочная. А тэлефануе табе Дудко пасля абеду. Гэта значыць, ужо будучы ў форме. Ты паспрабуй зайдзі гадзіны ў дзве.
  Я зайшоў у два.
  - А! - закрычала Дудко. - Каго я бачу! Цяпер пішыце рэцэнзію. З вашай назіральнасцю! З вашай вастрынёй…
  Пасля гэтага я гадоў дзесяць супрацоўнічаў у "Звяздзе". Аднак раней за двух не з'яўляўся.
  ✩
  У паэта Шасцінскага быў такі радок:
  "Яна нахмурыла свой вузенькі лобок ..."
  
  ✩
  У Саюзе пісьменнікаў абмяркоўвалі раман Яфімава "Відовішчы". Усё было вельмі сур'ёзна. Пасля нечакана з'явіўся Лялянкоў і стаў усім замінаць. Ён быў п'яны. Нарэшце ўстаў старшыня Вахцін і кажа:
  - Лялянкоў, перастаньце хуліганіць! Калі не перастанеце, я павінен буду вас выдаліць.
  Лялянкоў у адказ прамармытаў:
  - Калі я не перастану, то і сам пайду.
  ✩
  Сустрэў я неяк паэта Шклярынскага ў імпартнай зімовай куртцы на футры.
  - Шыкоўная, - кажу, - куртка.
  - Так, - кажа Шклярынскі, - гэта мне Віктар Саснора падарыў. А я яму – шэсцьдзесят рублёў.
  ✩
  Шклярынскі працаваў у аддзеле прапаганды Леніздата. І давялося яму неяк арганізоўваць выставу кніжнай прадукцыі. Выстава адкрылася. З'яўляецца прадстаўнік райкама і кажа:
  - Што за бязладдзе?! Чаму Ахматава на бачным месцы? Чаму Зязюлін і Заводчыкаў у цені?! Прыбраць! Перамяніць!..
  — Я так быў абураны, — расказваў Шклярынскі, — да мяжы! Зайшоў, разумееш, у прыбіральню. І не выходзіў адтуль да закрыцця.
  ✩
  Шпацыравалі неяк раз Шклярынскі з Дворкіным. Гутарылі на разнастайныя тэмы. У тым ліку і аб жанчынах. Шклярынскі ў рамантычным духу. А Дворкін — з характэрнай шчырасцю. Шклярынскі не вытрымаў:
  - Што гэта ты? Усё - трахал, ды трахал! Хіба нельга выказацца больш прыстойна?!
  - Як?
  - Дапусцім: «Ён з ёй быў». Або: "Яны сышліся…"
  Шпацыруюць далей. Гутараць. Шклярынскі пытаецца:
  - Дарэчы, што за адносіны ў цябе з Ларысай М.?
  - Я з ёю быў, - адказаў Дворкін.
  - У сэнсе - трахал?! - перапытаў Шклярынскі.
  ✩
  Была такая паэтка - Грудзініна. Напісала неяк раз вершы. Сярод іншага там гаварылася:
  «…І Сталін марыць пры жыцці
  Убачыць агні камунізму…»
  
  Грудзініну выклікалі на партсход. Пытаюцца:
  - Што гэта значыць - пры жыцці? Вы, такім чынам, намякаеце, што Сталін можа памерці?
  Грудзініна адказвала:
  - Зразумела, Сталін як тэарэтык марксізму, правадыр і настаўнік народаў - несмяротны. Але як жывы чалавек і матэрыяліст - ён смяротны, фізічна ён можа памерці, духоўна - ніколі!
  Грудзініну адразу ж выгналі з партыі.
  ✩
  Гэта адбылося ў Ленінградскім Тэатральным інстытуце. Перад студэнтамі выступаў знакаміты французскі шансанье Жыльбер Бека. Урэшце выступ скончыўся. Вядучы звярнуўся да студэнтаў:
  - Задавайце пытанні.
  Усе маўчаць.
  - Задавайце пытанні артысту.
  Маўчанне.
  І тады паэт Яромін, які знаходзіўся ў зале, гучна крыкнуў:
  - Келе рэ тыль? (Колькі часу?)
  Жыльбэр Бека паглядзеў на гадзіннік і ветліва адказаў:
  - Палова шостага.
  І не пакрыўдзіўся.
  ✩
  Генрых Сапгір, чалавек вельмі таленавіты, называў сябе "паэтам будучыні". Леў Халіф падарыў яму сваю кнігу. Зрабіў такі надпіс:
  «Паэту будучыні ад паэта сучаснасці!»
  ✩
  Раман Сіманава: "Мёртвымі не нараджаюцца"
  ✩
  Падыходзіць да мяне ў Доме творчасці Аляксандр Бек:
  - Я чуў, вы набылі раман "Іосіф і яго браты" Томаса Манна?
  - Так, - кажу, - аднак сам яшчэ не прачытаў.
  - Дайце спачатку мне. Я хутка еду.
  Я даў. Затым падыходзіць Гарышын:
  - Дайце Томаса Манна пачытаць. Я вазьму ў Бека, добра?
  - Добра.
  Затым падыходзіць Раеўскі. Затым Бартэн. І гэтак далей. Раман вярнуўся месяцы праз тры.
  Я пачаў чытаць. Старонкі (пасля 9-й) былі не разрэзаны.
  Цяжкая кніга. Але добрая. Кажуць.
  ✩
  Валерый Папоў напісаў аўташарж. Гучаў ён так:
  Жыў-быў Валера Папоў. І была ў Валеры нявеста - юная зялёная вусень. І яны кожны дзень гулялі па бульвары. А мінакі крычалі ім услед:
  - Якая цудоўная пара! Ах, Валера Папоў і яго нявеста - юная зялёная вусень!
  Прайшло шмат гадоў. Аднойчы Папоў выйшаў на вуліцу без сваёй нявесты - юнай зялёнай гусеніцы. Мінакі спыталі яго:
  - Дзе ж твая нявеста - юная зялёная вусень?
  І тады Валер адказаў:
  - Абрыдзела!
  ✩
  Губараў паспрачаўся з Ар'евым:
  - Антысавецкі твор, - казаў ён, - можа быць таленавітым. Але можа аказацца і бяздарным. Бяздарны твор, калі нават ён антысавецкі, усё роўна бяздарны.
  - Бяздарнае, але роднае, - заўважыў Ар'еў.
  ✩
  Прыйшоў да нас Ар'еў. Выпіў лішняга. Курыў, губляючы попел на штаны.
  Мама сказала:
  - Андрэй, у цябе на шырынцы попел.
  Ар'еў не разгубіўся:
  - Дзе попел, там і алмаз!
  ✩
  Ар'еў казаў:
  — У нашу эпоху капітан Лебядкін стаў бы маёрам.
  ✩
  Мая жонка спытала Ар'ева:
  - Андрэй, я не разумею, ты паліш?
  - Разумееш, - сказаў Андрэй, - я закурваю, толькі калі вып'ю. А выпіваю я бесперапынна. Таму многія памылкова думаюць, што я куру.
  ✩
  Чырскоў прынёс у рэдакцыю рукапіс.
  - Вось, - сказаў ён рэдактару, - мая новая аповесць. Калі ласка, азнаёмцеся. Хацелася б даведацца ваша меркаванне. Можа, трэба нешта выправіць, перарабіць?
  - Так, так, - задуменна адказаў рэдактар, - вядома. Перарабіце, малады чалавек, перарабіце.
  І працягнуў Чырскову рукапіс назад.
  ✩
  Беламлінскі казаў пра Іллю Дворкіна:
  - Ілля размаўляе так, быццам адначасова какае:
  «Здароў! Стаарык! Як справы? Як пажываеш?..»
  ✩
  Чую ад Інгі Пяткевіч:
  - Раней я не падазравала, што ты - агент КДБ.
  - Але чаму?
  - Ды як табе сказаць. З'явішся, зоймеш пяцёрку - своечасова нясеш назад. Дзіўна, думаю, няйначай як падаслалі.
  ✩
  Аднойчы мяне прынялі за Купрына. Справа была так.
  Выпіў я лішняга. Сеў тым не менш у аўтобус. Еду па справах.
  Побач сядзела дзяўчына. І вось я загаварыў з ёй. Проста каб засцерагчыся ад распаду. І тут аўтобус наш абміне рэстаран «Прыморскі», былы «Чванава».
  Я сказаў:
  - Любімы рэстаран Купрына!
  Дзяўчына адсунулася і кажа:
  - Яно і відаць, малады чалавек. Яно і відаць.
  ✩
  Леніздат надрукаваў кнігу аб вайне. Пад адной з фотаілюстрацый значылася:
  “Асабістыя рэчы партызана Басьнюка. Куля з яго чэрапа, а таксама цвік, якім ён параніў фашыста…»
  Шырока жыў партызан Баснюк!
  ✩
  Сустрэў я аднойчы паэта Гарбоўскага. Чую:
  - Са мной адбылося няшчасце. Пакінуў у таксі рукавіцы, шалік і паліто. Ну, паліто мне даў Ося Бродскі, шалік - Кушнер. А вось рукавіц да гэтага часу няма.
  Тут я дастаў свае пальчаткі і кажу:
  - Глеб, вазьмі.
  Пахвальна апынуцца ў такой сістэме - Бродскі, Кушнер, Гарбоўскі і я.
  На наступны дзень Гарбоўскі прыйшоў да Бітава. Распавёў пра страчаную вопратку. Скончыў так:
  - Нічога. Паліто мне даў Ося Бродскі. Шалік - Кушнер. А пальчаткі – Міша Барышнікаў.
  ✩
  Гарбоўскі, шматдзетны бацька, расказваў:
  - Іду вечарам дадому. Гляджу - у гразі гуляюць дзеці. Прыгледзеўся - мае.
  ✩
  Паэт Ахапкін надумаў ажаніцца. Затым нявесту выгнаў. Матывы:
  - Яна, разумееш, павольна ходзіць, а галоўнае - штодня жрэ!
  ✩
  Бітаў і Цыбін пасварыліся ў адной кампаніі. Бітоў кажа:
  - Я табе, сволач, морду наб'ю!
  Цыбін адказвае:
  - Гэта выключана. Таму што я – таўстовец. Калі ты мяне стукнеш, я падстаўлю іншую шчаку.
  Госці крыху супакоіліся. Бачаць, што бойка наўрад ці адбудзецца. Выйшлі курыць на балкон.
  Раптам чуюць грукат. Забягаюць у пакой. Бачаць - на падлозе ляжыць скрываўлены Бітаў. А таўстовец Цыбін, седзячы на Бітове конна, малоціць пудовымі кулакамі.
  ✩
  У маладосці Бітаў трымаўся агрэсіўна. Асабліва ў нецвярозым стане. Неяк раз ён ударыў Вазнясенскага.
  Гэта быў ужо не першы выпадак такога кшталту. Бітова прыцягнулі да таварыскага суда. Дрэнныя былі яго справы.
  І тады Бітоў вымавіў прамову. Ён сказаў:
  - Выслухайце мяне і прыміце аб'ектыўнае рашэнне. Толькі спачатку выслухайце, як была справа. Я раскажу, як гэта здарылася, і тады вы зразумееце мяне. А такім чынам - прабачце. Бо я не вінаваты. І зараз гэта ўсім будзе ясна. Галоўнае, выслухайце, як была справа.
  - Ну, і як была справа? - пацікавіліся суддзі.
  - Справа была так. Заходжу ў «Кантыненталь». Стаіць Андрэй Вазнясенскі. А цяпер адкажыце, - усклікнуў Бітаў, - ці мог я не даць яму па фізіяноміі?!
  ✩
  З'явіўся раз Бітоў да Галяўкіна. Той кажа:
  - А, добры дзень, рады цябе бачыць.
  Затым вымае са схованкі «маленькую».
  Бітоў раскрывае партфель і таксама дастае "маленькую".
  Галяўкін моўчкі хавае сваю назад у схованку.
  ✩
  Міхася Святлова я бачыў адзіны раз. А менавіта - у буфеце Саюза пісьменнікаў на вуліцы Воінава. Яго акружала пачцівая світа.
  Святлоў заказваў. Ён дастаў з кішэні сотню. Гэта значыць дарэформавую, вялікіх памераў банкноту з выявай Крамля. Ён разгладзіў яе, падміргнуў камусьці і кажа:
  - Ну, што, сябры, прап'ем ландшафт?
  ✩
  Да Панавай зайшоў яе лечачы ўрач - Савелій Дэмба. Яна сказала мужу:
  - Трэба, каб Дэмба выслухаў заадно і цябе.
  - Навошта, - адмахнуўся Давід Якаўлевіч, - чаго дзеля? З такім самым поспехам і я магу яго выслухаць.
  Вера Фёдараўна міралюбіва прапанавала:
  - Ну, дык і выслухайце адзін аднаго.
  ✩
  Гутарылі мы з Панавай.
  - Вядома, - кажу, - я супраць антысемітызму. Але ключавыя пасады ў расейскай дзяржаве маюць права займаць рускія людзі.
  - Гэта і ёсць антысемітызм, - сказала Панова.
  - ?
  - Тое, што вы кажаце, - гэта і ёсць антысемітызм. Ключавыя пасады ў расійскай дзяржаве маюць права займаць годныя людзі.
  ✩
  З'явіліся да Панавай госці на дзень нараджэння. Буйныя чыноўнікі Саюза пісьменнікаў. Начальства.
  Панова, звяртаючыся да мужа, сказала:
  - Мне здаецца, у нас душна.
  - Звычайнае савецкае паветра, дарагая!
  Увечары, навязваючы жонцы кіслародную падушку, ён паўтараў:
  - Дыхай, мая рыбка! Хутка ў бальшавікоў увесь кісларод скончыцца. Будзе вакол адзін вуглярод.
  ✩
  Быў дзень нараджэння Веры Панавай. Гасцей не запрашалі. Сабраліся блізкія сваякі і некалькі чалавек абслугі. І я ў тым ліку.
  Адбывалася гэта за горадам, у Доме творчасці. Сядзім, п'ем гарбату. Атмасфера змрачнаватая. Панова хварэе.
  Раптам адчыняюцца дзверы, заходзіць Фёдар Абрамаў.
  - Ой! - кажа. - Як няёмка. У вас тут зборышча, а я без запрашэння...
  Панова кажа:
  - Ну, што вы, Федзя! Усе мы вельмі рады. Сёння дзень майго нараджэння. Сядайце, госцем будзеце.
  - Ой! - яшчэ больш спалохаўся Абрамаў. - Дзень нараджэння! А я і не ведаў! І вось без падарунка з'явіўся…
  Панова:
  - Якое гэта мае значэнне?! Сядайце, я вельмі рада.
  Абрамаў сеў, крыху выпіў, закусіў, разгарачыўся. Зноў выпіў. Але гарэлка хутка скончылася.
  А мы, значыць, п'ем гарбату з тортам. Абрамаў пачынае стамляцца. Пасля раптам кажа:
  - Ішла гадзіна таму міма гастранома. Вазьму, думаю, бутэльку "Сталічнай". Як-ніяк у Веры Фёдараўны дзень нараджэння…
  І Абрамаў дастае з кішэні бутэльку гарэлкі.
  ✩
  Раманс Сяргея Вольфа:
  «Я ехала ў Дэтгіз,
  я думала - аванс ...»
  
  ✩
  Вольф казаў:
  - Нармальна ісці ў госці, калі клічуць. Жахліва ісці ў госці, калі не клічуць. Аднак самае лепшае - гэта калі клічуць, а ты не ідзеш.
  ✩
  Раніцай пасля вялікай гулянкі я заявіў Сяргею Вольфу:
  - Ты жудасна сябе паводзіў. Ты мацюкаўся, як шавец. І да таго ж сцягнуў запальнічку ў маёй прыяцелькі ...
  Вольф адказаў:
  - Мацюгацца не буду. Запальнічку вярну.
  ✩
  Длугаленскі сказаў Вольфу:
  - Еду ў Крым на семінар драматургаў.
  - Хіба ты драматург?
  - Вядома, драматург.
  - Які ж ты драматург?!
  - Я не драматург?!
  - Ды ўжо які там драматург!
  - Калі я не драматург, хто тады драматург?
  Вольф падумаў і ціха кажа:
  - Калі так, раскажыце нам пра сябе.
  ✩
  Вольф кажа:
  - Нядаўна прачытаў «Тэхналогію сэксу». Дрэнная кніга. Без гумару.
  - Што значыць - без гумару? Прычым тут гумар?
  - Сам памяркуй. Адкрываю першую старонку, напісана - "Уводзіны". Няўжо так можна?
  ✩
  Піўная на вуліцы Маякоўскага. Падыходзіць Вольф, пытае рубель. Я гавару, што і так мала грошай. Вольф не адстае. Нарэшце я з лаянкай гэты рубель яму працягваю.
  - Няма за што! - губляе Вольф і выдаляецца.
  ✩
  Неяк мы сядзелі ў лазні. Вольф і я. Гутарылі пра літаратуру.
  Я ўсё хваліў амерыканскую прозу. У прыватнасці - Апдайка. Вольф доўга слухаў. Затым устаў. Працягнуў мне таз з вадой. Павярнуўся азадкам і кажа:
  - Абдай!
  ✩
  Пісьменнікі Вольф з Длугаленскім адправіліся на рыбалку.
  Знялі пакой. Пайшлі на возера. Вольф злавіў вялікага судака. Аддаў яго гаспадыні і кажа:
  - Засмажце нам гэтага судака. Павячэраем разам.
  Так і зрабілі. Павячэралі, выпілі. Пайшлі ў сваю камору.
  Пахмурны Вольф кажа Длугаленскаму:
  - У цябе ёсць аловак і папера?
  - Ёсць.
  - Дай.
  Вольф памаляваў крыху і кажа:
  - Вось сволачы! Яны падалі не ўсяго судака. Глядзі. Гэты фрагмент быў. І гэты быў. А гэтага не было. Пайду высвятляць.
  ✩
  Пытаю паэта Наймана:
  — Вы з Юрам Кацэнеленбагенам знаёмыя?
  — З Юрам Кацэнэленбагенам? Нешта знаёмае. Імя Юра мне недзе сустракалася. Вызначана сустракалася. Прозвішча Кацэнеленбаген чую ўпершыню.
  ✩
  Найман і Губін доўга спрачаліся, хто з іх больш самотны.
  Рэйн з Вольфам ледзь не пабіліся з-за таго, хто небяспечней хворы.
  Ну, а Шыгашоў з Гарбоўскім увогуле перасталі вітацца. Паспрачаліся аб тым, хто з іх менш разумны. Гэта значыць менш нармальны.
  ✩
  - Толя, - клічу я Наймана, - пойдзем у госці да Лёва Друскіна.
  - Не пайду, - кажа, - нейкі ён савецкі.
  - Гэта значыць, як гэта савецкі? Вы памыляецеся!
  - Ну, антысавецкі. Якая розніца.
  ✩
  Тэлефануе Найману прыяцелька:
  - Толечка, прыходзьце абедаць. Вазьміце па дарозе сардзін, такіх імпартных, мараканскіх... І яшчэ варэння якога-небудзь... Калі вас, вядома, не занепакояць гэтыя выдаткі.
  - Зусім не занепакояць. Бо я не куплю ні таго ні другога.
  ✩
  Толя і Эра Найман - хупавыя маленькія брунеты. І вось яны развяліся. Ідзем мы аднойчы з прыяцелем па вуліцы. А насустрач жанчына з двума малюсенькімі татэр'ерамі.
  - Глядзіце, - кажа прыяцель, - Толя і Эра зноў разам.
  ✩
  Найман і адзін яго знаёмы глядзелі тэлевізар. Паказвалі фігурнае катанне.
  - Цікава, - кажа знаёмы, - стануць Белавусава і Пратапопаў у гэты раз чэмпіёнамі свету?
  Найман раптам раззлаваўся:
  - Вы за Пратапопава не хвалюйцеся! Вы за сябе турбуйцеся!
  ✩
  Аднойчы былі мы з жонкай у гасцях. Загаварылі аб нашай дачкі. Аб тым, каго яна больш нагадвае. Хтосьці сказаў:
  - Вочы Леніны.
  І ўсе пацьвердзілі, што вочы Леніны.
  А Найман раптам кажа:
  - Вочы Леніна, нос - Сталіна.
  ✩
  Апынуліся мы ў раёне новабудоўляў. Шкло, бетон, аднастайныя дамы. Я кажу Найману:
  - Упэўнены, што Пушкін не пагадзіўся б жыць у гэтым гідкім раёне.
  Найман адказвае:
  — Пушкін не згадзіўся б жыць… у гэтым годзе!
  ✩
  Найман і Бродскі ішлі па Ленінградзе. Справа была ноччу.
  - Цікава, дзе Паўднёвы Крыж? - спытаў раптам Бродскі.
  (Як вядома, Паўднёвы Крыж знаходзіцца ў адпаведным паўшар'і.)
  Найман сказаў:
  - Іосіф! Адкрыйце слоўнік Бракгаўза і Эфрона. Знайдзіце там літару "А". Пашукайце слова «Астраномія».
  Бродскі адказаў:
  - Вы таксама адкрыйце слоўнік на літару "А". І пашукайце там слова «Астраумие».
  ✩
  Пісьменніка Васкабойнікава пакрыўдзілі амерыканскія турысты. Непунктуальна як бы сябе павялі. Не з'явіліся ў госці. Нешта ў гэтым родзе.
  Васкабойнікаў надзьмуўся:
  - Я, - кажа, - напішу Джону Кэнэдзі ліст. Маўляў, што гэта за людзі нават не патэлефанавалі.
  А Бродскі яму і кажа:
  - Ты напішы "да запатрабавання". А то Кэнэдзі штодня бегае на пошту і ўсё скардзіцца: "Зноў ад Васкабойнікава ні гуку!.."
  ✩
  Гутарылі мы неяк з Васкабойнікавым па тэлефоне.
  - Еду, - кажа, - у Разліў. Я там жытло зьняў на лета.
  Тады я спытаў:
  - Пакой ці будан?
  Васкабойнікаў ад спалоху трубку павесіў.
  ✩
  Васкабойнікава далі майстэрню. Без прыбіральні. Знаходзілася майстэрня побач з Балтыйскім вакзалам. Так што Васкабойнікаў мог выкарыстоўваць чыгуначны сарцір. Але пасля дванаццаці заходзіць туды дазвалялася толькі ўладальнікам білетаў. Гэта значыць пасажырам. Тады Васкабойнікаў набыў месячную картку да бліжэйшага прыпынку. Калі не памыляюся, да Баравой. Картка каштавала два рублі. Бяскрыўдная функцыя арганізма каштавала Васкабойнікава шэсць капеек у дзень. Гэта значыць, паўтары-дзве капейкі за мерапрыемства. Ён стаў, мабыць, адзіным жыхаром горада, які мачыўся за грошы. Характэрная для Васкабойнікава гісторыя.
  ✩
  Васкабойнікаў:
  - Хіба не ўсе мы - з літаб'яднання Бакінскага?
  - Мы, напрыклад, з гогалеўскай «Шынэлі».
  ✩
  Ішлі выбары кіраўніцтва Саюза пісьменнікаў у Ленінградзе. У кулуарах Мінчкоўскі заўважыў Яфімава. Абдаўшы яго віннымі парамі, сказаў:
  - Ідзем галасаваць?
  Пунктуальны Яфімаў удакладніў:
  - Ідзем выкрэсліваць адзін аднаго.
  ✩
  Валодзя Губін быў чалавекам не свецкім.
  Ён казаў:
  - Да чаго прыгожыя жонкі ў маіх прыяцеляў! У Вахціна - прыгажуня! У Марамзіна - прыгажуня! А ў Даўлатава жонка – гэта ўвогуле нешта незвычайнае! Я такіх, прызнацца, нават у мятро не сустракаў!
  ✩
  Мастака Капеляна судзілі за нявыплату аліментаў. Далі яму апошняе слова.
  Свой выступ ён пачаў так:
  - Грамадзяне суддзі, абаронцы... паўабаронцы і нападаючыя!
  ✩
  У Эдзіка Капеляна здарыўся цяжкі шматдзённы запой. Сярожа Вольф пачаў яго лячыць. Вывез Капеляна за горад.
  Капелян няўпэўнена выйшаў з электрычкі. Агледзеўся з трывогай. І раптам, паказваючы пальцам, дзіка закрычаў:
  - Глядзі, глядзі - птушка!
  ✩
  У Валерыя Грубіна, аспіранта-філосафа, быў навуковы кіраўнік. Ён быў незадаволены тым, што Грубін ужывае ў дысертацыі шмат замежных слоў. Свае навуковыя прэтэнзіі да Грубіна ён выказаў так:
  — Ды гань ты выебываешься?!
  ✩
  Сустрэліся мы неяк з Грубіным. Купілі "маленькую". Зайшлі да аднаго старога прыяцеля. Таго не аказалася дома.
  Мы выпілі проста на лесвіцы. Бутэльку паставілі ў кут. Грубін, сыходзячы, вымавіў:
  — Мы ўзводзім тут гэты малюсенькі абеліск!
  ✩
  Грубін з пахмелля дэкламаваў:
  «Пакуль свабодай гарым,
  Пакуль сэрцы для гонару жывыя,
  Мой сябар, прачніся і паддамо!..»
  
  ✩
  У Іосіфа Бродскага ёсць такія радкі:
  «Ні краіны, ні цвінтара,
  Не хачу выбіраць,
  На Васільеўскі востраў
  Я прыйду паміраць…»
  
  Дык вось, знаёмы спытаў у Грубіна:
  - Не ведаеш, дзе жыве Іосіф Бродскі?
  Грубін адказаў:
  - Дзе жыве, не ведаю. Паміраць ходзіць на Васільеўскі востраў.
  ✩
  Валерый Грубін - Тані Юдзінай:
  - Як ні пазваню, вечна ты злуешся. Вечна кажаш, што ўжо палова на трэцюю ночы.
  ✩
  Сустрэлі мы неяк з Грубіным жудаснага забулдыгу. Пачаставалі яго шампанскім. Забулдыга сказаў:
  - Трэці раз у жыцці ІХ п'ю!
  Ён быў з шампанскім на "вы".
  ✩
  Аказаліся мы неяк у рэстаране Саюза журналістаў. Пасябравалі з афіцыянткай. Пачаставалі яе каньяком. Нават быццам міла даглядалі яе. А яна нас потым аблічыла. Калі мне не здраджвае памяць, рублёў на сем.
  Я абурыўся, але мой прыяцель Грубін сказаў:
  - Афіцыянт як жаўрук. Жаўрук спявае не таму, што яму весела. Спевы - гэта функцыя арганізма. Так уладкованая яго гартань. Афіцыянт крадзе не таму, што жадае табе зла. Афіцыянт крадзе нават не з карысці. Крадзеж для яго - гэта функцыя. Фізіялагічнае запатрабаванне арганізма.
  ✩
  Грубін прапанаваў мне адзначыць разам лістападаўскія ўрачыстасці. Падаецца, гэта было 60-годдзе Кастрычніцкай рэвалюцыі.
  Я сказаў, што піць у гэты дзень не буду. Занадта шмат гонару.
  А ён і кажа:
  - Не піць - гэта і будзе занадта шмат гонару. Чаму ж гэта менавіта сёння раптам не піць!
  ✩
  Аказаліся мы з Грубіным у Падпарожскім раёне. Блукалі ноччу па закінутай вёсцы. І нечакана ён праваліўся ў калодзеж. Я падбег. З жахам зазірнуў уніз. Стаіць мой сябар па калена ў гразі і закурвае.
  Такая была ступень яго спакойнасці.
  ✩
  Прыйшоў да нас Грубін з тортам. Я яму кажу:
  - Навошта? Нейкія старамодныя манеры.
  Грубін адказвае:
  - Наступным разам прынясу марыхуану.
  ✩
  Зайшлі мы з Грубіным у рэстаран. Наадварот уваходу сядзіць швейцар. Мы чуем:
  — Прашу прабачэння, маладыя людзі, а дзверы за сабой не абавязкова зачыняць?!
  ✩
  Выправіліся мы з Грубіным на рыбалку. Патрапілі ў навальніцу. Схаваліся ў будане. Грубін быў у шкарпэтках. Я кажу:
  - Ты пакінуў знадворку чаравікі. Яны намакнуць.
  Грубін у адказ:
  - Нічога. Я іх павярнуў НДЦ.
  Былы філолаг у ім адчуваўся.
  ✩
  У майго бацькі быў знаёмы, нейкі Кузанаў. Кожны раз пры сустрэчы ён казаў:
  - Добры дзень, Канстанцін Сяргеевіч!
  Разумеў Станіслаўскага. Іранізуючы над маім бацькам, сціплым эстрадным рэжысёрам. І вось татцы гэта надакучыла. Кузанаў у чарговы раз вымавіў:
  - Мая пашана, Канстанцін Сяргеевіч!
  У адказ прагучала:
  - Прывітанне, Адольф!
  ✩
  Неяк бацька сказаў мне:
  - Я стары чалавек. Пражыў доўгае творчае жыццё. У мяне захаваліся найбагатыя архівы. Я хачу завяшчаць іх табе. Там ёсць унікальныя матэрыялы. Перапіска з Меерхольдам, Талубеевым, Шастаковічам.
  Я спытаў:
  – Ты перапісваўся з Шастаковічам?
  - Натуральна, - сказаў мой бацька, - а як жа?! У нас была творчая перапіска. Мы абменьваліся ідэямі, меркаваннямі.
  - Пры якіх абставінах? - пытаю.
  - Я неяк ставіў у эвакуацыі, а Шастаковіч пісаў музыку. Мы абмяркоўвалі ў лістах розныя нюансы. Паказаць?
  Мой бацька доўга капаўся ў шафе. Нарэшце ён выцягнуў стандартнага памеру тэчку. Дастаў з яе вузкі белы лісток. Я поўна глыбокай пашаны прачытаў:
  «Тэлеграма. З вашымі заўвагамі катэгарычна не згодзен. Шастаковіч».
  ✩
  Размова з вучоным чалавекам:
  - Існуюць пазаземныя цывілізацыі?
  - Існуюць.
  - Разумныя?
  - Вельмі нават разумныя.
  - Чаму ж яны маўчаць? Чаму кантактаў не ўстанаўліваюць?
  - Вось таму і не ўсталёўваюць, што разумныя. На халеру мы ім здаліся?!
  ✩
  Улетку мы здымалі пакой у Пушкіне. Лена сцвярджала, што гаспадар за сцяной па начах трызніць мацюком.
  ✩
  Акадэмік Цялятнікаў задрамаў аднойчы пасярэдзіне ўласнага выступу.
  ✩
  - Што ты думаеш наконт яўрэяў?
  - А што, яўрэі таксама людзі. Да тамака ў МТС даслалі аднаго. Усе думалі - габрэй, а аказаўся п'ючым чалавекам.
  ✩
  Нос маёй факстэр'ершы Глашы — малюсенькая баксёрская пальчатка. А сама яна - бярозавая цурачка.
  ✩
  Косця Белякоў лічыўся паспяховым журналістам. Аднойчы яго паслалі на канферэнцыю абкама партыі. Косця з'явіўся ў зале злёгку падпіўшы. Ён пашукаў вачыма самага несамавітага з удзельнікаў канферэнцыі. Затым адклікаў яго ў бок і кажа:
  - Але, мужык, ёсць справа. Я дыхну, а ты мне скажаш - пахне ці не...
  Несамавіты аказаўся другім сакратаром абкама. Косцю звольнілі з рэдакцыі.
  ✩
  Журналіста Косцю Белякова звальнялі з рэдакцыі за п'янства. Ішоў сход. Сябры хацелі яму памагчы. Яны сказалі:
  - Косця, ты ж вырашыў больш не піць?
  - Так, я вырашыў больш не піць.
  - Абяцаеш?
  - Абяцаю.
  - Значыць, больш - ніколі?
  - Больш - ніколі!
  Косця памаўчаў і дадаў:
  - І менш - ніколі!
  ✩
  Тамара Зібунова набыла стэрэафанічную радыёлу «Эстонія». З дапамогай знаёмых аднесла яе дадому. На лесвічнай пляцоўцы ўзвышаўся алкаголік дзядзька Саша. Тамара кажа:
  - Вось, дзядзька Саша, купіла радыёлу, каб твой мат заглушаць!
  У адказ дзядзька Саша нечакана крыкнуў:
  - Праўду не заглушыш!
  ✩
  Аднапакаёвая камуналка - бо і такое бывае.
  ✩
  Падчас нейкай п'янкі знікла жонка Сашы Губарава. Уцякла з кімсьці з гасцей. Калі не памыляюся, з журналістам Васяй Захаркам. Сябра яго, Ажэгаў, адчуваючы сябе ніякавата перад Губаравым, выказаў ідэю:
  - Васька мог і не ведаць, што ты - муж гэтай жанчыны.
  Губараў панура адказаў:
  — Але ж Ірына ведала.
  ✩
  Мая дачка казала:
  - Я тваё "бібісі" на акно пераставіла.
  ✩
  Я спытала ў васьмігадовай дачкі:
  - Без вокнаў, без дзвярэй - поўная святліца людзей. Што гэта?
  - Турма, - адказала Каця.
  ✩
  Наша маленькая дачка казала:
  - Паеду з цёткай Жэняй у Маскву. Зайду ў Маўзалей. І ўбачу нарэшце жывога Леніна!
  ✩
  - Буер? Вядома, ведаю. Гэта тое, далей за што нельга ў моры заплываць.
  ✩
  Сусед-палкоўнік казаў пра кагосьці:
  - Прабачце мне грубы рускі выраз, але ён - тыповы лавелас.
  ✩
  У Пушкінскі Горах турысты вельмі дапытлівыя. Задаюць экскурсаводам дзіўныя пытанні:
  - Хто, уласна, такі Барыс Гадуноў?
  - З-за чаго быў двубой у Пушкіна з Лермантавым?
  - Дзе тут праходзіла «Болдзінская восень»?
  - Ці бываў Пушкін у гэтых краях?
  - Як імя па бацьку малодшага сына А. С. Пушкіна?
  - Ці была А. П. Керн палюбоўніцай Ясеніна?!.
  А ў Ленінградзе ў знаёмага экскурсавода спыталі:
  - Што цяпер знаходзіцца ў Смольным - Зімовы?
  І нарэшце, зусім ужо дзікае пытанне:
  - Кажуць, У. І. Ленін умеў плаваць задам. Ці праўда гэта?
  ✩
  Здарылася гэта ў Таліне. Спатрэбілася мне зашпілька. З тых, што называюцца "маланкі". Заходжу ў краму:
  - "Маланкі" ёсць?
  - Не.
  - А дзе найблізкая крама, у якім яны прадаюцца?
  Прадавец адказаў:
  - У Хельсінкі.
  ✩
  Нейкі Барынаў з Ваенна-медыцынскай акадэміі сядзеў пятнаццаць гадоў. Пасля рэабілітацыі чытаў данос аднаго з таварышаў па службе. Паперу пятнаццацігадовай даўніны. Дакумент, у сілу якога ён быў арыштаваны.
  У даносе гаварылася сярод іншага:
  «Таварыш Барынаў лічыць, што ён разумнейшы за іншых. Між тым у Акадэміі працуюць людзі, якія старэйшыя за яго па званні…»
  І далей:
  «Па цынічным сцвярджэнні таварыша Барынава, мозг чалавека складаецца з шэрага рэчыва. Прычым мозг любога чалавека. Незалежна ад займанага становішча. Уключаючы сябраў партыі…»
  ✩
  Нехта гуляў з яўрэйскай цёткай па Ленінградзе. Цётка прыехала іх Харкава. Пагулялі і выйшлі да ракі.
  - Як называецца гэтая рака? - спытала цётка.
  - Нява.
  - Нява? Што раптам?!
  ✩
  Мемарыяльная дошка:
  «Архітэктар Расстралян».
  ✩
  Восіп Чуракоў расказаў мне такую гісторыю:
  У аднаго генеральскага сына, 15-гадовага хлопчыка, быў дзень нараджэнні. Сярод гасцей пераважалі дзеці вайскоўцаў. З'явіўся нават сын нейкага маршала. Конева, калі не памыляюся. Разгарнуў свой падарунак - кнігу. Ваенна-патрыятычны раман для моладзі. І там быў надпіс у вершах:
  "Сёння мы ў адным баі
  Адзін аднаго абараняем,
  А заўтра мы ў адной піўной
  Адзін аднаго частуем!"
  
  Дарослыя глядзелі на хлопчыка з павагай. Усё ж вершы. Ды яшчэ такія, можна сказаць, спелыя.
  Прайшло каля года. І наступіў дзень нараджэння сына маршала Конева. І зноў сабраліся дзеці вайскоўцаў. Прычым генеральскі сын з'явіўся крыху раней за прызначаны час. Усё гэта адбывалася на дачы, улетку.
  Маршал капаў агарод. Ён быў голы да пояса. Выбачыўшыся, ён павярнуўся і ўцёк у дом. На спіне яго відаць была выразная парахавая татуіроўка:
  "Сёння мы ў адным баі
  Адзін аднаго абараняем,
  А заўтра мы ў адной піўной
  Адзін аднаго частуем!"
  
  Сын маршала аказаўся плагіятарам.
  ✩
  Выдавалася нейкая навуковая праца. Рэдактара насцярожыла такая фраза:
  "З часоў Арыстоцеля мозг чалавечы не змяніўся".
  Магчыма, рэдактар адчуў крыўду за сучаснага чалавека. А можа, яго збянтэжыла залішняя катэгарычнасць. Карацей, рэдактар унёс выпраўленне. Цяпер фраза гучала наступным чынам:
  "З часоў Арыстоцеля мозг чалавечы Амаль не змяніўся".
  ✩
  Леў Нікулін, сталінскі халуй, быў франтавым карэспандэнтам. А можа быць, палітработнікам. У акупаванай Германіі праяўляў цікавасць да бронзы, фарфору, наручных гадзіннікаў. Аднак больш за ўсё хацелася яму мець замежную пішучую машынку.
  Ішоў ён неяк па горадзе. Бачыць - разгромленая кантора. Зазірнуў. На падлозе - шыкоўны ўндервуд з разгорнутай карэткай. Цяжкі, з літога чыгуну. Пагрузіў яго Нікулін у брызентавы мяшок. Думае: "Шрыфт у Маскве памяняю з лацінскага на рускую".
  Увогуле, цягаў Леў Нікулін гэты мяшок за сабой. Месяцы тры надрываўся. Начамі яго пільнаваў. Даставіў у Маскву. Звярнуўся да механіка. Той кажа:
  - Гэта ж машынка з габрэйскім шрыфтам. Друкуе справа налева.
  Так пакараў палітработніка габрэйскі Бог.
  ✩
  Маладога Шамякіна выпусцілі з псіхіятрычнай клінікі. Міша ішоў дадому і сустрэў раптам уласнага бацьку. Бацька і маці ягоныя былі ў разводзе.
  Палкоўнік у адстаўцы пытаецца:
  - Адкуль ты, сын, і куды?
  - Дадому, - адказвае Міша, - з псіхіятрычнай клінікі.
  Палкоўнік сказаў:
  - Малайчына!
  І дадаў:
  — Дзе толькі мы, Шамякіны, не пабывалі! І ў баі, і ў балі, і ў вар'яцкім доме!
  ✩
  Я быў на трэцім курсе ЛДУ. Зайшоў па справе да Мануйлава. А ён якраз прымае іспыты. Сядзяць першакурснікі. На дошцы пазначана тэма:
  "Вобраз лішняга чалавека ў Пушкіна".
  Першакурснікі пішуць. Я гутару з Мануйлавым. І раптам ён пытаецца:
  - Колькі неабходна часу, каб раскрыць гэтую тэму?
  - Мне?
  - Вам.
  - Тыдні тры. А што?
  - Так, кажа Мануйлаў, - цікава атрымліваецца. Вам трох тыдняў дастаткова. Мне б трох гадоў не хапіла. А гэтыя дурні за тры гадзіны ўсё напішуць.
  ✩
  Можна, разважаючы пра гідатапірамарфізм, быць пры гэтым круглым дурнем. І наадварот, размаўляючы аб смажаных грыбах, быць вельмі разумным чалавекам.
  ✩
  Гэта было гадоў дваццаць таму. У Ленінградзе адбылася знакамітая тэлеперадача. У ёй удзельнічалі - Панчанка, Ліхачоў, Салаухін і іншыя. Казалі пра ахову рускай даўніны. Салаухін выказаўся так:
  - Быў горад Перм, стаў - Молатаў. Быў горад Вятка, стаў - Кіраў. Быў горад Цвер, стаў - Калінін ... Ды што ж гэта такое?! Бо нават татара-манголы рускіх гарадоў не пераназывалі!
  ✩
  Гэта адбылося ў 20-я гады. Следчы Шэйнін выклікаў аднаго яўрэя. Кажа яму:
  - Здайце добраахвотна наяўныя ў вас брыльянты. Інакш вамі зоймецца пракуратура.
  Габрэй падумаў і пытаецца:
  - Таварыш Шэйнін, вы габрэй?
  - Так, я габрэй.
  - Дазвольце, я вам нешта скажу як жыд габрэю?
  - Кажаце.
  - Таварыш Шэйнін, у мяне ёсць дачка. Шчыра кажучы, яна не Мэры Пікфард. І вось яна знайшла сабе жаніха. Дайце ёй пагуляць на вяселлі ў гэтых дыяментах. Я аддаю іх ёй у якасці пасагу. Няхай яна выйдзе замуж. А потым рабіце з гэтымі дыяментамі што хочаце.
  Шэйнін уважліва паглядзеў на габрэя і кажа:
  - Можна, і я вам нешта скажу як жыд габрэю?
  - Вядома.
  - Дык вось. Жаніх - ад нас.
  ✩
  Аднаго майго знаёмага прыцягнулі да суда. Прызначалася яму антысавецкая прапаганда. Следчы задае яму пытанні:
  - Ці ведаеце вы нейкага Чумака Барыса Аляксандравіча?
  - Ведаю.
  - Ці меў нейкі Чумак Барыс Аляксандравіч доступ да размнажальнай прылады «Эра»?
  - Меў.
  - Ці надрукаваў ён на "Эры" сто копій "Усеагульнай дэкларацыі правоў чалавека"?
  - Надрукаваў.
  - Ці перадаў ён гэтыя сто копій "Дэкларацыі" вам, Міхаіл Ільіч?
  - Перадаў.
  - А цяпер скажыце шчыра, Міхаіл Ільіч. Ці напісалі гэтую «Дэкларацыю», вядома, вы самі? Ці не так?!
  ✩
  Рэпліка ў Чэхаўскім духу:
  «Я да гэтага выпадку рашуча дзеепрыметны».
  ✩
  Я ўпэўнены, не выпадкова дзярмо і шакалад прыкладна аднолькавага колеру. Тут відавочна нейкі шматзначны намёк. Што-небудзь адносна адзінства супрацьлегласцяў.
  ✩
  - Які ў яго тэлефон?
  - Не памятаю.
  - Ну, хаця б прыблізна?
  ✩
  Можна глыбокай пашаны перад розумам Талстога. Захапляцца вытанчанасцю Пушкіна. Шанаваць маральныя пошукі Дастаеўскага. Гумар Гогаля. І гэтак далей.
  Аднак падобным быць жадаецца толькі на Чэхава.
  ✩
  Рэжым: наеліся і ляжым.
  ✩
  Гэта здарылася на Ленінградскім радыё. Я напісаў перадачу аб каменярэзах. Перадача так і звалася - "Жывыя камяні". Усім рэдактарам яна спадабалася. Аднак старшыня радыёкамітэта Філіпаў яе забракаваў. Мы з рэдактарам адправіліся да яго. Дабіліся аўдыенцыі. Рэдактар пытаецца:
  - Што з перадачай?
  Філіпаў адказвае:
  - Яна не пойдзе.
  - Чаму? Гэта ж добрая перадача?!
  - Якая розніца - чаму? Не пойдзе і ўсё.
  - Добра, яна не пойдзе. Але асабіста вам яна спадабалася?
  - Якая розніца?
  - Ну, мне цікава.
  - Што цікава?
  - Асабіста вам гэтая перадача падабаецца?
  - Не.
  Рэдактар ледзь павысіў голас:
  - Што ж тады вам падабаецца, Аляксандр Пятровіч?
  Філіпаў падняў вочы і выразна вымавіў:
  - Мне? Нічога!
  ✩
  Старшыня Радыёкамітэта Філіпаў забараніў служачым жанчынам насіць касцюмы для штаноў. Жанчыны не паслухаліся. Быў арганізаваны сход. Жанчыны, выступаючы, казалі:
  - Але гэта ж мода такая! Гэта сціплая добрая мода! Штаны, калі разабрацца, значна сціплей спадніц. А галоўнае - гэта мода. Яна распаўсюджана па ўсім свеце. Гэта мода такая…
  Філіпаў устаў і коратка абвясціў:
  - Няма такой моды!
  ✩
  Дапушчальны, добры паэт выпускае том белетрыстыкі. Як правіла, гэтая белетрыстыка значна горшая, чым можна было чакаць. І наадварот, кніга вершаў добрага празаіка заўсёды значна лепшая, чым чакалася.
  ✩
  Сям'я - не ячэйка дзяржавы. Сям'я - гэта дзяржава і ёсць. Барацьба за ўладу, эканамічныя, творчыя і культурныя праблемы. Эксплуатацыя, мары аб свабодзе, рэвалюцыйныя настроі. І таму падобнае. Вось гэта і ёсць сям'я.
  ✩
  Ленін прамаўляў:
  «Гаўнадушнасць».
  ✩
  Па радыё паведамілі:
  «Сёння раніцай тэмпература ў Маскве дасягнула дваццаці васьмі градусаў. За апошнія дзвесце гадоў такая высокая майская тэмпература назіралася адзіны раз. У мінулым годзе".
  ✩
  Справа была ў піўной. Прывязаўся да мяне незнаёмы алкаш.
  - Які, - пытаецца, - у цябе рост?
  - Ніякага, - кажу.
  (Паколькі гэтае пытанне мне даўно надакучыла.)
  Чую:
  - Значыць, ты пидараст?!
  - Што-о?!
  — Ты скаламбурыў, — ухмыльнуўся п'янюга, — і я скаламбурыў!
  ✩
  Спатрэбіўся мне чыгуначны білет да Масквы. Касы пустыя. Святочны дзень. Іду да начальніка вакзала. Начальнік кажа:
  - Няма ў мяне білетаў. Няма. Ніводнага. Сам верхам езджу.
  ✩
  У псіхіятрычным шпіталі ўтрымліваўся нейкі Мураўёў. Ён усё хацеў павесіцца. Спачатку на гальштуку. Потым на абутковым шнурку. Рэчы ў яго адабралі - рамень, шлейкі, шалік. Відэльцы яму не належыла. Нажа тым больш. Нават аўтаручку ён браў у прысутнасці медсястры.
  І вось аднойчы прыходзіць доктар. Пытаецца:
  - Ну, як справы, Мураўёў?
  - Уначы голас чуў.
  - Што ж ён табе сказаў?
  - Прыемнае сказаў.
  - Што менавіта?
  - Ды так, парадаваў мяне.
  - Ну, а ўсё-такі, што ён сказаў?
  - Ён сказаў: «Добрыя твае справы, Мураўёў! Ох, добрыя!..»
  ✩
  Жыў я неяк у правінцыйным гатэлі. Ішоў з прыбіральні ў адной піжаме. Зазірнуў у буфет. Пытаю:
  - Запалкі ёсць?
  - Ёсць.
  - Тады я зараз вярнуся.
  Буфетчыца сказала мне ўслед:
  - Грошы пайшоў займаць.
  ✩
  На экраны выйшаў фільм пра Фелікса Дзяржынскага. Па нейкім дзікім, фантастычным непаразуменні яго пазначылі ў Глаўкінапракаце:
  "Наш Калініч".
  ✩
  Лысы можа прычэсвацца, не здымаючы капялюшы.
  ✩
  Ці мог бы Напалеон стаць настаўнікам фехтавання?
  ✩
  Алкагалізм - вылечым, п'янства - не.
  ✩
  У Чэхава ўсе дактары сімпатычныя. Яму вызначана падабаліся лекары.
  Гэта значыць, людзі адной з ім прафесіі.
  ✩
  Тыгры, напрыклад, паважаюць ільвоў, сланоў і гіпапатамаў. Мандавашкі - нікога!
  ✩
  Дзве грубіянкі - Сцыла Яфімаўна і Харыбда Абрамаўна.
  ✩
  Народжаны поўзаць лётаць… не хоча!
  ✩
  Кашмар сталінізму нават не ў тым, што загінулі мільёны. Кашмар сталінізму ў тым, што была разбэшчана цэлая нацыя. Жонкі здраджвалі мужам. Дзеці пракліналі бацькоў. Сыночка рэпрэсаванага камінтэрнаўца Пятніцкага казаў:
  - Мама! Купі мне стрэльбу! Я застрэлю ворага народа - тэчку!
  Хто ж адкрыта супрацьстаяў сталінізму? Нажаль, не Якір, Тухачэўскі, Ягораў або Блюхер. Адкрыта супрацьстаяў сталінізму дзевяцігадовы Максім Шастаковіч.
  Ішоў 48 год. Была апублікавана знакамітая пастанова ЦК. Шастаковіча канчаткова затаўравалі як фармаліста.
  Адзначым, што народныя масы пры гэтым шчыра радаваліся. І як звычайна выказвалі сваю весялосць шляхам хуліганства. Прасцей кажучы, білі шыбы на дачы Шастаковіча.
  І тады дзевяцігадовы Максім Шастаковіч збудаваў рагатку. Залез на дрэва. І пачаў страляць у марксісцка-ленінскую эстэтыку.
  ✩
  Пісьменнік Дземідзенка - страшны хуліган. Мацюкоўныя словы ўстаўляе куды патрапіла. Памятаю, я спытаўся ў яго:
  - Якая ў цябе пішучая машынка? Які маркі?
  Дземідзенка засяродзіўся, узгадаў замежную назву «Рэйнметал» і кажа:
  - Рэйн, блядзь, метал, хер!
  ✩
  Размясціліся мы неяк з пісьменнікам Дземідзенкам на скрынях каля піўной крамы. Чакаем адкрыцці. Міма праходзіць алкаш, запушчаны такі. Звяртаецца да нас:
  - Колькі часу?
  Дземідзенка адказвае:
  - Няма гадзін.
  І затым:
  - Такая сяляві.
  Алкаш агледзеў яго пагардліва:
  - Такая сяляві? Не такая сяляві, а такое сяляві. Гэта ж сярэдні род, мудзіла!
  Дземідзенка потым захапляўся:
  - У нас нават алкашы могуць выкладаць французскую мову!
  ✩
  У майго дзядзькі былі дзеткі ад нейкай Людмілы Яфімаўны. Мой дзядзька з гэтай жанчынай развёўся. Плаціў аліменты. Неяк ён зайшоў наведаць дзяцей. А Людміла Яфімаўна выйшла на кухню. І раптам мой дзядзька нечакана пукнуў. Дзеці сталі гучна рагатаць. Людміла Яфімаўна вярнулася з кухні і кажа:
  - Усё ж дзецям патрэбен бацька. Як цудоўна яны гуляюць, жартуюць, смяюцца!
  ✩
  Яша Фрухтман кіраваў хорам старых бальшавікоў. Казаў пры гэтым:
  - Складаю мемуары пад загалоўкам: «Я бачыў тых, хто бачыў Леніна!»
  ✩
  Яша Фрухтман узяў сабе прыгожы псеўданім - Дубравін. Вельмі ім ганарыўся. Аднак жартаўнікі на радыё яго прозвішча ў плацежных дакументах паказвалі:
  "Дуб-рабін".
  ✩
  Плакат на беразе:
  «Калі какаеш у рацэ,
  Вынось лайно ў руцэ!»
  
  ✩
  Ліда Патапава казала:
  - Мой Ігар сцвярджае, што літаратура павінна быць прыладай партыі. А я сцвярджаю, што літаратура не павінна быць прыладай партыі. Хто ж з нас мае рацыю?
  Бобышаў раззлаваўся:
  - Няма такой праблемы! Што тут абмяркоўваць? Можа, яшчэ абмяркуем - красці ці не красці ў гасцях срэбныя лыжкі?!
  ✩
  Па радыё аб'явілі:
  «На экранах - трэцяя серыя «Вайны і міру». Фільм паводле аднайменнага рамана Талстога. Падчас гэтай карціны гледачы могуць азнаёміцца з далейшай біяграфіяй упадабаных ім герояў».
  ✩
  Растраповіч збіраўся на гастролі ў Швецыю. Жадаў, каб з ім паехала жонка. Начальства пярэчыла.
  Растраповіч пачаў хадзіць па інстанцыях. На нейкім этапе яму параілі:
  - Напішыце дакладную. "З прычыны няважнага здароўя прашу, каб мяне суправаджала жонка". Нешта ў гэтым духу.
  Растраповіч узяў паперу і напісаў:
  «Бачу бездакорнага здароўя прашу, каб мяне суправаджала жонка».
  І для пераканаўчасці дадаў: «Галіна Вішнеўская».
  Гэта падзейнічала нават на савецкіх чыноўнікаў.
  ✩
  Мой армянскі дзядуля быў знакаміты вельмі суровым норавам. Нават на Каўказе яго лічылі вар'яцка запальчывым чалавекам. Ад любой дробязі дзед прыходзіў у лютасць і страшным голасам крычаў: "Абанамат!"
  Мама і яе сёстры вельмі баяліся дзядулю. Таямнічае слова "абанамат" прыводзіла іх у жах. Значэння гэтага слова маці так і не даведалася да старэчых гадоў.
  Яна расказвала мне пра дзеда. Выразна вымаўляла яго любімае слова "абанамат", падобнае на заклён. Казала, што ня ведае ягонага сэнсу.
  А потым я вырас. Скончыў школу. Паступіў ва ўніверсітэт. І толькі тады раптам зразумеў, як расшыфраваць гэтае слова.
  Аднак маме не сказаў. Навошта?
  ✩
  Адправіў я неяк рукапіс у "Літаратурную газету". Атрымаў такі фантастычны адказ:
  «Ваша апавяданне нам вельмі спадабалася. Выкарыстоўваны ў красавіку гэтага года. Хаця надзеі мала. З прывітаннем - Цітрыняк».
  ✩
  Аднойчы я тэхрэда Льва Захаравіча назваў выпадкова Львом Абрамовічам. І той раптам смяротна пакрыўдзіўся. А я ўсё думаў, што ж магло здацца яму такім ужо абразлівым? Нарэшце я зразумеў ход ягоных думак:
  «Сволач! Майго імя па бацьку ты не запомніў. А запомніў толькі, гад, што я - габрэй!..»
  ✩
  Сталы вязень расказваў:
  - А сеў я пры такіх абставінах. Давялося мне быць лекарам на караблі. Заходзіць неяк боцман. Скардзіцца на дыхавіцу і бессань. Распранайцеся, кажу. Ён распрануўся. Тоўсты такі, пузаты. Так, кажу, кепская ў вас, міласцівы гасудар, канстытуцыя, кепская... А гэты дурань пайшоў і напісаў зампаліту, што я лаяў савецкую канстытуцыю.
  ✩
  Тэатр абсурду. П'еса: "У чаканні ГБ…"
  ✩
  Адзін мой сябар даглядаў жанчыну. Жанчына была старэйшая і вопытнейшая за яго. Яна была незвычайна сэксуальная і шчадралюбная.
  Сябар мой апынуўся з гэтай жанчынай у гасцях. Прычым у вялізнай генеральскай кватэры. І яму прапанавалі застацца начаваць. І жанчына засталася з ім.
  Упершыню яны былі сам-насам. І сябар мой ад радасці напіўся.
  Ачуўся голы на падлозе. Жанчына пагардліва сказала:
  - Мала таго, што ён не стаяў. Ён у цябе нават не ляжаў. Ён валяўся.
  ✩
  Гэта было пасля выкрыцця культа асобы. З лагераў вярнулася шмат пісьменнікаў. У тым ліку ўжо немаладая Галіна Серабракова. Ёй давялося выступаць на адной літаратурнай канфэрэнцыі. Па ходзе выступу яна расшпіліла кофту, дэманструючы сляды турэмных катаванняў. У адказ на што цынічны Сіманаў заўважыў:
  — Вось калі б гэта зрабіла Ахмадуліна…
  Пасля Серабракова напісала тоўстую кнігу пра Маркса. Засталася верная камуністычным ідэалам.
  З Ахмадулінай усё не так проста.
  ✩
  У рэжысёра Клімава быў наменклатурны тата. Член ЦК. Пра Клімава казалі:
  - Добра быць левым, калі ёсць падтрымка справа…
  ✩
  Вольга Форш гартала кнігу скаргаў. Выявіў такі запіс: «У кашы раз-пораз трапляюцца лясныя казуркі. Нядаўна сустрэўся мне за вячэрай жук-караед».
  - Як вы думаеце, - спытала Форш, - гэта скарга ці падзяку?
  ✩
  Гэта было ў сямідзесятыя гады. Булату Акуджаве споўнілася 50 гадоў. Ён быў у няміласці. "Літаратурная газета" яго не павіншавала.
  Я вырашыў даслаць незнаёмаму паэту тэлеграму. Прыдумаў нестандартны тэкст, а менавіта: "Будзь здаровы, шкаляр!" Так звалася адна яго ранняя аповесць.
  Праз год мне ўдалося пазнаёміцца з Акуджавай. І я нагадаў яму аб тэлеграме. Я быў упэўнены, што яе нестандартная форма запомнілася паэту.
  Высветлілася, што Акуджава атрымаў у юбілейныя дні больш за сто тэлеграм. Восемдзесят пяць з іх абвяшчалі: "Будзь здаровы, шкаляр!"
  ✩
  Міністр культуры Фурцава гутарыла з Рыхтэрам. Пачала скардзіцца яму на Растраповіча:
  - Чаму ў Растраповіча на дачы жыве гэты кашмарны Салжаніцын?! Бязладдзе!
  - Сапраўды, - падтакнуў Рыхтэр, - бязладдзе! У іх жа цесна. Няхай Салжаніцын жыве ў мяне…
  ✩
  Неяк мне давялося размаўляць са Шклоўскім. У адказ на мае ідэйныя прэтэнзіі Шклоўскі заўважыў:
  - Так, я не кажу чытачам усёй праўды. І не таму, што баюся. Я стары чалавек. У мяне было тры інфаркты. Мне няма чаго баяцца. Аднак я сапраўды не кажу ўсёй праўды. Бо гэта бессэнсоўна…
  І затым ён вымавіў даслоўна наступнае:
  — Бессэнсоўна выклікаць уяўленне аб водары дыні чалавеку, які гадамі жаваў шавецкія шнуркі…
  ✩
  Маладога Еўтушэнку прадставілі Ахматавай. Еўтушэнка быў у модным швэдры і замежным пінжаку. У нагруднай кішэні паблісквала аўтаручка.
  Ахматава спытала:
  - А дзе ваша зубная шчотка?
  ✩
  Мой стрыечны брат Ілля Кастакоў кіраваў невялікім танцавальным ансамблем. Гуляў у рэстаране "Алень". Аднойчы зайшлі мы туды з прыяцелем. Селі абедаць.
  У антракце Ілля падсеў да нас і кажа:
  - Зайздрошчу я вам, хлопцы. Есці, п'яце, даглядаеце жанчын, і для вас гэта радасць. А для мяне - суровыя працоўныя будні!
  ✩
  Знакамітаму артысту Канстанціну Васільевічу Скарабагатаву далі ордэн Леніна. У Пушкінскім тэатры быў урачысты збор. Затым - бяседа. Усё прамаўлялі здравіцы і тосты.
  Скарабагатаў таксама вымавіў прамову. Ён сказаў:
  - Вось як цікава атрымліваецца. Спачатку далі ордэн Мікалаю Канстанцінавічу Чаркасаву. Затым - Мікалаю Канстанцінавічу Сымонаву. І нарэшце мне, Канстанціну Васільевічу Скарабагатаву…
  Ён памаўчаў і дадаў:
  — Ці не ў Канстанціне тут справа?
  ✩
  Пісьменнік Воцатаў:
  «Над горадам паблісквае шпіль Адміралцейства. Ён увянчаны фігурай анёла НАТУРАЛЬНАЙ велічыні».
  ✩
  У таго ж аўтара:
  "Каза закрычала нечалавечым голасам…"
  ✩
  Два плакаты на аўтастрадзе з інтэрвалам кіламетр. Першы:
  «Дагонім і перагонім Амерыку…»
  Другі:
  «У вузкім месцы не абганяй!»
  ✩
  Галяўкін часта наведваўся ў чарачную ля Ісакіеўскага сабора. Тэлефанаваў адтуль жонцы. Жонка яго пыталася:
  - Дзе ты знаходзішся?
  — Ды так, ля Ісакіеўскага сабора.
  Аднойчы жонка не вытрымала:
  — Што ты робіш ля Ісакіеўскага сабора?! Падумаеш - Манферран!
  ✩
  Панфілаў быў генеральным дырэктарам аб'яднання "Лома". Славіўся чалавекам грубым, рэзкім, але спагадным. Рабочыя часта звярталіся да яго з просьбамі і скаргамі. І вось ён атрымлівае канверт. Дастае адтуль ліст наждачнай паперы. На адваротным баку заява - прашу, маўляў, даць кватэру. І подпіс - "працоўны Фаменка".
  Панфілаў выклікаў гэтага працоўнага. Пытаецца:
  - Што гэта за фокусы?
  - Ды вось, патрэбна кватэра. Пяты год на чарзе.
  - Прычым тут мянташка?
  - А я вырашыў - звычайную паперу дырэктар у туалеце на цвік павесіць ...
  Кажуць, Панфілаў даў яму кватэру. А заяву прадэманстраваў на бюро абкама.
  ✩
  Цурыкаў, хлопец вялізнага росту, даглядаў у гасцях мініяцюрную дзяўчыну. Шаблінскі ўгаворваў яго:
  - Не смей! Гэта дрэнна скончыцца!
  - А што такое?
  - Ты скончыш, яна лопне.
  ✩
  Гэты выпадак адбыўся зімой у наваколлях Караганды. Цярпеў аварыю вялізны пасажырскі самалёт. У выніку выратаваўся адзіны чалавек. Ён неяк спрытна расхінуў паліто і спланаваў. Павіс на сасновых галінках. Затым упаў у глыбокую гурбу. Карацей, выжыў.
  Яго фота змясціла ўсесаюзная газета. Праз суткі ў рэдакцыю прыйшла жанчына. Яна крычала:
  - Дзе гэты нягоднік?! У мяне ад яго чацвёра дзяцей! Я яго дванаццаты год шукаю з выканаўчым лістом!
  Ёй далі тэлефон і адрас. Яна тут жа села тэлефанаваць у міліцыю.
  ✩
  У Ленінград прыехаў Марк Шагал. Яго павялі ў тэатр імя Горкага. Там яго ўбачыў у зале мастак Кавенчук.
  Ён хутка намаляваў Шагала. У антракце падышоў да яго і кажа:
  - Гэты шарж на вас, Марк Захаравіч.
  Крочыў у адказ:
  - Не падобна.
  Кавенчук:
  - А вы папраўце.
  Шагал падумаў, усміхнуўся і адказаў:
  - Гэта вам будзе занадта дорага каштаваць.
  ✩
  Драматург Альшыц сядзеў у лагеры. Даглядаў жанчыну з лагадміністрацыі ў чыне маёра. Рыхтаваў разам з ёй нейкі паказ. Рэпеціравалі яны да позняй ночы.
  Увесь лагер сачыў, як прасоўваюцца яго справы. І вось надышла вырашальная фаза. Гэта павінна было здарыцца ўвечар. Усе чакалі.
  Альшыц з'явіўся ў барак пазней, чым звычайна. Яму далі закурыць, закіпяцілі чайнік. Потым вязьні селі вакол і кажуць:
  — Ну, расказвай.
  Альшыц памарудзіў і голасам вопытнага апавядальніка пачаў:
  - Значыць так. Расшпільваю я на грамадзяніне маёры кіцель...
  ✩
  Як вядома, усё мяняецца. Памятаю, працаваў я ў маладосці вучнем каменерэза (Камбінат ДПМ). І старыя рабацягі мне казалі:
  - Збегай за гарэлкай. Купі бутэлек шэсць. Застанецца дробязь - вазьмі чагосьці на закуску. Можа, вэнджанай трэскі. Або яшчэ якога-небудзь лайна.
  Праходзіць гадоў дзесяць. Іду я па вуліцы. Бачу - чарга. Прычым ад кута Неўскага і Рубінштэйна да самой Фантанкі. Пытаю - што, маўляў, даюць?
  У адказ раздаецца:
  - Як што? Трэску гарачага вэнджання!
  ✩
  У футбаліста Ерафеева была жонка. Звалі яе Нона. Яны часта сварыліся. Пагаворвалі, што Нона яму здраджвае.
  Караў ён жонку своеасабліва. А менавіта - ставіў яе ў дзвярах. Клаў перад сабой мяч. А затым разбягаўся і наносіў па жонцы штрафны ўдар. Часцей за ўсё Нона падала без прытомнасці.
  ✩
  Ішло нейкае навуковае паседжанне. Выступаў Макагоненка. Бялы перабіў яго:
  - Доўга не канчаць - перавага мужчыны! Мужчыны, а не аратара!
  ✩
  Юрый Алеша падпісваў дамову з філармоніяй. Дагавор быў складзены традыцыйна:
  «Юрый Карлавіч Алеша, які завецца ў далейшым «аўтар»… Маскоўская дзяржаўная філармонія, якая завецца ў далейшым «заказчык»… Заключаюць сапраўдную дамову ў тым, што аўтар абавязваецца…» І гэтак далей.
  Алеша сказаў:
  - Мяне такая форма не задавальняе.
  - Што менавіта вас не задавальняе?
  - Мяне не задавальняе такая форма: «Юрый Карлавіч Алеша, названы ў далейшым «аўтар».
  - А як жа вы хочаце?
  - Я хачу па-іншаму.
  - Ну дык як жа?
  - Я хачу так: «Юрый Карлавіч Алеша, названы ў далейшым - «Юра».
  ✩
  Год у трыццаць шостым, калі не памыляюся, памёр Ільф. Праз некаторы час Пятрову далечы ордэн Леніна. З гэтай нагоды была арганізавана вечарынка. Прысутнічаў Юрый Алеша. Ён шмат выпіў і трымаўся некалькі па-хамску. Пятроў звярнуўся да яго:
  - Юра! Як ты можаш абражаць людзей?!
  У адказ прагучала:
  - А як ты можаш насіць ордэн нябожчыка?!
  ✩
  Мая цётка сустрэла пісьменніка Касцінскага. Ён быў п'яны і няголены. Цётка сказала:
  - Кірыл! Як табе не сорамна?!
  Касцінскі прыасаніўся і адказаў:
  - Савецкая ўлада не заслужыла, каб я галіўся!
  ✩
  Ішла неяк раз мая цётка па вуліцы. Сустрэла Зошчанка. Для пісьменніка ўжо надышлі цяжкія часы. Зошчанка, адвярнуўшыся, хутка прайшоў міма.
  Цётка дагнала яго і пытаецца:
  - Чаму вы са мной не павіталіся?
  Зошчанка адказаў:
  - Выбачыце, я дапамагаю сябрам не вітацца са мной.
  ✩
  Мікалай Ціханаў быў рэдактарам альманаха. Цётка мая была сакратаром гэтага выдання. Ціханаў папрасіў яе ўзяць у Барыса Карнілава вершы. Карнілаў даць вершы адмовіўся.
  - Клаў я на вашага Ціханава з прыборам, - заявіў ён.
  Цётка вярнулася і паведамляе галоўнаму рэдактару:
  - Карнілаў вершаў не дае. Клал, кажа, я на вас з ПРАБОРАМ.
  - З прыборам, - раздражнёна выправіў Ціханаў, - з прыборам. Няўжо цяжка запомніць?!
  ✩
  У дваццатыя гады мая нябожчыца цётка была пачаткоўцам рэдактарам. І вось яна неяк раз бегла па лесвіцы. І, уявіце, нечакана стукнулася галавой у жывот Аляксея Талстога.
  - Ого, - сказаў Талстой, - а калі б тут знаходзілася вока?!
  ✩
  Памёр Аляксей Талсты. Калегі сабраліся на пахаванне. Мая цётка спытала пісьменніка Чумандрына:
  - Міша, вы ідзяце на пахаванне Талстога?
  Чумандрын адказаў:
  - Я так прыкінуў. Дапусцім, памёр не Талстой, а я, Чумандрын. З'явіўся б Талстой на мае пахаванні? Наўрад ці. Вось і я не пайду.
  ✩
  Пісьменнік Чумандрын пакутаваў заваламі. У сваёй прыбіральні ён павесіў транспарант:
  «Цяжка - не азначае: немагчыма!»
  ✩
  Мэйлах працаваў у ленінградскім Доме кіно. Дакладней, падзарабляў. Займаўся сінхронным перакладам. І вось неяк раз ён перакладаў амерыканскі фільм. Дзеянне тамака пераносілася з Амерыкі ў Францыю. І назад. Прычым у карціне была скарыстана нескладаная эмблема. А менавіта, калі героі апыняліся ў Парыжы, то мільгала Эйфелева вежа. А калі ў Нью-Ёрку, то Бруклінскі мост. Кожны раз добрасумленны Мэйлах прамаўляе:
  - Нью-Ёрк... Парыж... Нью-Йорк... Парыж...
  Нарэшце гэта здалося яму стомным і дурным. Мэйлах замоўк.
  І тут у зале пачуўся голас з каўказскім акцэнтам:
  - Які там наступны прыпынак?
  Мэйла злёгку разгубіўся і кажа:
  - Нью Ёрк.
  Той жа голас вымавіў:
  - Стоп! Я выходжу.
  ✩
  У аднаго знакамітага рэжысёра быў інфаркт. Злёгку акрыяўшы, рэжысёр зноў пачаў даглядаць маладых жанчын. Адна з іх далікатна спытала:
  - Хіба вам ГЭТА можна?
  Рэжысёр адказаў:
  - Можна... Але плаўна...
  ✩
  У Хрушчова быў верны паплечнік Падгорны. Калісьці ён быў нашым прэзыдэнтам. Праз месяц пасля зняцця ўсе яго забылі. Хаця фармальна ён шмат гадоў быў кіраўніком ураду.
  Зрэшты, размова не пра гэта. У 63 годзе ён наведаў легендарны крэйсер "Аўрора". Доўга яго аглядаў. Гутарыў з экіпажам. Пакінуў запіс у кнізе ганаровых гасцей. Напісаў даслоўна наступнае:
  «Наведаў баявы карабель. Вырабіў незгладжальнае ўражанне!»
  ✩
  Аднаго нашага знаёмага спыталі:
  - Што ты больш любіш гарэлку ці спірт?
  Той адказаў:
  - Ой, нават не ведаю. І тое, і другое настолькі смачна!..
  ✩
  Акадэмік Козыраў сядзеў гадоў дзесяць. Вінавацілі яго ў спробе сагнаць раку Волгу. Гэта значыць літаральна сагнаць з Расіі - на Захад.
  Козыраў потым расказваў:
  - Я ўжо быў тады пісьменным фізікам. Таму, калі сфармулявалі абвінавачанне, я засмяяўся. Затое, калі аб'явілі прысуд, мне было не да смеху.
  ✩
  Па Ленінградскім тэлебачанні дэманстраваўся баксёрскі матч. Негр, чорны як вакса, біўся з бялявым палякам. Дыктар растлумачыў:
  - Негрыцянскага баксёра вы можаце адрозніць па светла-блакітнай палосцы на трусах.
  ✩
  Барыс Раеўскі напісаў аповесць з дарэвалюцыйнага жыцця. У ёй была такая фраза (гаворка ішла аб пакаёўцы):
  «… Цудоўныя светлыя валасы выбіваліся з-пад яе карункавага ФАРТУКА…»
  ✩
  Псеўданімы: Міхаіл Юр'евіч Вермутаў, Шолахаў-Алейхем.
  ✩
  У Тбілісі праходзіла канферэнцыя на тэму "Аптымізм савецкай літаратуры". Было мноства выступоўцаў. У тым ліку – Нараўчатаў, які казаў пра аптымізм савецкай літаратуры. Услед за ім падняўся на трыбуну грузінскі літаратуразнаўца Кемаклідзэ:
  - Пытанне папярэдняму прамоўцу.
  - Калі ласка.
  - Я адносна Байрана. Ён быў малады?
  - Што? - здзівіўся Нараўчатаў. - Байран? Джордж Байран? Так, ён загінуў параўнальна маладым чалавекам. А што?
  - Нічога асаблівага. Яшчэ адно пытанне пра Байрана. Ён быў прыгожы?
  - Хто, Байран? Так, Байран, як вядома, валодаў вельмі эфектнай знешнасцю. А што? У чым справа?
  - Ды так. Яшчэ адно пытанне. Ён быў заможны?
  - Хто, Байран? Ну зразумела. Ён быў лорд. У яго быў замак. Ён быў цалкам заможны. І нават багаты. Гэта агульнавядома.
  - І апошняе пытанне. Ён быў таленавіты?
  - Байран? Джордж Байран? Байран - найвялікшы паэт Англіі! Я не разумею ў чым справа?
  - Зараз зразумееш. Вось глядзі. Джордж Байран! Ён быў малады, прыгожы, багаты і таленавіты. Ён быў - песіміст! А ты - стары, жабрак, пачварны і бяздарны! І ты - аптыміст!
  ✩
  У Ленінградзе ёсць камісія па працы з маладымі аўтарамі. Выклікалі на паседжанне гэтай камісіі майго прыяцеля і пытаюцца:
  - Як вам дапамагчы? Што трэба зрабіць? Што трэба зрабіць у першую чаргу?
  Прыяцель адказаў грасуючы:
  - У пярэстую чараду? Адгезаць масты, захапіць тэлефон і паштамт!
  Сябры камісіі ўздрыгнулі і пераглянуліся.
  ✩
  Марамзін казаў:
  - Калі даць рукапісы Брэжневу, ён скажа:
  «Мне падабаецца. А вось што падумаюць наверсе?!.»
  ✩
  У мяне быў сваяк - Аптэкман. І вось ён цяжка захварэў. Яго везла ў лякарню "хуткая дапамога". Ён сказаў лекару:
  - Доктар, вы франтавік?
  - Так, я франтавік.
  - Магу я пра нешта спытаць вас як франтавік франтавіка?
  - Вядома.
  - Ці доўга я праляжу ў бальніцы?
  Лекар адказаў:
  - Пры спрыяльным збегу абставінаў - месяц.
  - А пры неспрыяльным, - спытаў Аптэкман, - як я здагадваюся, значна менш?
  ✩
  У дырэктара Ленфільма Кісялёва быў упадабаны зборны вобраз. А менавіта - Дунька Распердзяева. Калі дырэктар быў незадаволены кімсьці з супрацоўнікаў Ленфільма, ён казаў:
  - Ты паводзіш сябе як Дунька Распердзяева...
  Або:
  - Мантаж дрэнны. Дунька Распердзяева і тая зманціравала б лепш...
  Або:
  - На каго разлічаны фільм? На Дуньку Распердзяеву?!.
  І гэтак далей…
  Аднойчы на Ленфільм прыехала Фурцава. Ішоў сход у актавай зале. Кісялёў прамаўляў прамову. У гэтай прамове былі ноткі самакрытыкі. У прыватнасці, дырэктар сказаў:
  - У нас яшчэ шмат пустых, беззмястоўных карцін. Напрыклад, «Чалавек ніадкуль». Можна падумаць, што яго здымала Дунька…
  І тут дырэктар запнуўся. У прэзідыуме сядзіць міністр культуры Фурцава. Гучыць не вельмі прыстойна. Акрамя ўсяго іншага - дама. І тут раптам - Дунька Распердзяева. Гучыць не вельмі прыстойна.
  Кісялёў вырашыў змякчыць фармулёўку.
  - Можна падумаць, што яго здымала Дунька... Раздалбаева, - скончыў ён.
  І тут даляцеў з шэрагаў нечый няхітры вокліч:
  - А што, таварыш Кісялёў, ніяк Дунька Распердзяева замуж выйшла?!
  ✩
  Здарылася гэта ў Пушкінскі Горах. Ішоў я міма паштовага аддзялення. Чую жаночы голас - паненка размаўляе па міжгароднім тэлефоне:
  - Клара! Ты мяне чуеш?! Ехаць не раю! Тут абсалютна няма мужыкоў! Многія дзяўчаты з'язджаюць так і не адпачыўшы!
  ✩
  Указ:
  «За поспехі ў справе шматразовага ўзнагароджання таварыша Брэжнева ордэнам Леніна ўзнагародзіць ордэн Леніна - ордэнам Леніна!»
  ✩
  Самае вялікае няшчасце майго жыцця - згуба Ганны Карэнінай!
  Частка другая
  Сола на IBM
  (Нью-Ёрк. 1979-1990)
  Бегаю па інстанцыях. Збіраю дакументы. На нейкім этапе трапляецца мне абсалютна бязглуздая старая. Кагосьці часова замяшчае. Аб эміграцыі чуе ўпершыню. Грэбісты спалох на твары.
  Я ёй нешта тлумачу, даводжу. Спасылаюся на правілы АВІРа.
  АВІР, маўляў, патрабуе, АВІР настойвае. АВІР лічыць мэтазгодным... Нарэшце атрымліваю патрэбную паперу. Выходжу на лесвіцу. Перачытваю. Усё па форме. Традыцыйны канцылярскі фінал:
  «Даведка дадзена /П.І.І./ які выязджае…»
  І нечаканая канцоўка:
  «…на сталае месца жыхарства - у АВІР».
  ✩
  Самалёт набліжаўся да Нью-Йорка. З рэпрадуктара даносілася:
  «Ідзем на пасадку. Зашпіліце рамяні!»
  Пасажыр зьвярнуўся да жонкі:
  - Ідзем на пасадку.
  Шасцігадовая дзяўчынка павярнулася да маці.
  - Мама! Яны ўсё ідуць на пасадку! А мы?
  ✩
  Быў у мяне ў Адэсе знаёмы паэт і спартовец Лёня Мак.
  І вось ён вырашыў бегчы за мяжу. Пераплысці Чорнае мора і здацца турэцкаму камандаванню.
  Мак вельмі сур'ёзна рыхтаваўся да ўцёкаў. Купіў прэзерватывы. Напоўніў іх шакаладам. Узяў грэлку з пітной вадой.
  І вось прыходзіць ён на бераг мора. Здымае футболку і джынсы. Плыве. Выдаляецца ад берага. Мілю праплыў, другую...
  Потым мне расказваў:
  - Я раптам падумаў: джынсы шкада! Я ж за іх сто шэсцьдзесят рублёў заплаціў. Хоць бы падарыў каму-небудзь... Плыву і ўсё пра гэта думаю. Нарэшце павярнуў назад. А праз год з'ехаў па ізраільскім выкліку.
  ✩
  Загадка Фолкнэра. Сумесь красамоўства і недамоўленасці.
  ✩
  Цынізм мяркуе агульную наяўнасць ідэалаў. Злачынства - агульная наяўнасць законаў. Блюзнерства - агульная наяўнасць веры. І гэтак далей.
  А што мяркуе ўбоства? Нічога.
  ✩
  Ён гаварыў у стылі форчэн-кукіс:
  «Галоўнае ў жыцці - праца! Беражыце сваё здароўе!» І гэтак далей.
  Ісціны на ружовых паперках. Ды яшчэ і запечаныя ў цесце.
  ✩
  Хасідская калонія. Чорна-белы фільм у свеце каляровага кінематографа.
  ✩
  У савецкіх фільмах, я заўважыў, вельмі шмат залішняга шуму. Радыё гарлапаніць, транспарт грукоча, дзеці плачуць, сабакі брэшуць, вераб'і цвыркаюць. Не чуваць, што тамака прамаўляюць героі. Даволі дзіўная схільнасць да шуму.
  Нешта падобнае я адчуваў у рэстаранах на Брайтане. Дзе больш шуму, тамака і збіраецца народ. Можа, у шуме лягчэй быць нікім?
  ✩
  Чым даўжэй я займаюся літаратурай, тым ясней адчуваю яе фізіялагічную падаплёку. Каб нарадзіць (немаўля ці кнігу), трэба найперш зачаць. Яшчэ раней - сысціся, закахацца.
  Што такое натхненне?
  Я думаю, яно значна бліжэй да закаханасці, чым прынята лічыць.
  ✩
  Развагі Гесэ аб Дастаеўскім. Гесэ лічыць, што ўсё цёмнае, несвядомае, неразборлівае і хаатычнае - гэта Азія. Наадварот, самасвядомасць, культура, адказнасць, ясны падзел дазволенага і забароненага - гэта Еўропа. Карацей, несвядомае - гэта Азія, зло. А ўсё свядомае - Еўропа і балазе.
  Гесэ быў наіўным чалавекам мінулага стагоддзя. Яму і ў галаву не прыходзіла, што зло можа быць абсалютна свядомым. І нават - прынцыповым.
  ✩
  Усякая літаратурная матэрыя дзеліцца на тры сферы:
  1. Тое, што аўтар хацеў выказаць.
  2. Тое, што ён здолеў выказаць.
  3. Тое, што ён выказаў, сам гэтага не жадаючы.
  Трэцяя сфера - найбольш цікавая. У Генры Мілера, напрыклад, самае захапляльнае – драматычны, выпакутаваны аптымізм.
  ✩
  ЗША: Усё, што не забаронена - дазволена.
  СССР: Усё, што не дазволена - забаронена.
  ✩
  Апавядальнік дзейнічае на ўзроўні голасу і слыху. Празаік - на ўзроўні сэрца, розуму і душы. Пісьменнік - на касмічным узроўні.
  Апавядальнік кажа аб тым, як жывуць людзі. Празаік - пра тое, як павінны жыць людзі. Пісьменнік - пра тое, дзеля чаго жывуць людзі.
  ✩
  Моцныя пачуцці - безнацыянальныя. Ужо адно гэта гаворыць на карысць інтэрнацыяналізму. Радасць, гора, страх, хвароба - пазбаўленыя нацыянальнай афарбоўкі. Ці не абсурдна гучыць:
  "Ён заплакаў як тыповы немец".
  ✩
  У Амэрыцы больш рэлігійных людзей, чым у нас. Пры гэтым тутэйшыя вернікі здольныя разважаць аб назапашванні. Або, дапусцім, аб біржавых махінацыях. У Расіі такога быць не можа. Гэта таму, што наша рэлігія заўсёды была акультурана літаратурай. Заходні вернік, прычым праўдзіва вернік, можа быць эгаістам, дзелягай. Ён не чытаў Дастаеўскага. А калі і чытаў, то не "жыў ім".
  ✩
  Двое пісьменнікаў. Адзін паспяховы, іншы - не занадта. Які не занадта задае паспяховым пытанне:
  - Як вы маглі прадацца савецкай уладзе?
  - А вы калі-небудзь прадаваліся?
  - Ніколі - быў адказ.
  Паспяховы яшчэ з хвіліну думаў. Затым пацікавіўся:
  - А вас калі-небудзь куплялі?
  ✩
  "Злучаныя Штаты Арменіі…"
  ✩
  Навакольныя любяць не сумленных, а добрых. Не смелых, а чулых. Не прынцыповых, а паблажлівых. Інакш кажучы - беспрынцыповых.
  ✩
  Расія - адзіная ў свеце краіна, дзе літаратару плацяць за аб'ём напісанага. Не за колькасць прададзеных экзэмпляраў. І тым больш - не за якасць. А за аб'ём. У гэтым таемная, несвядомая прычына нашага катастрафічнага расійскага шматслоўя.
  Дапусцім, аўтар хоча выкрасліць якую-небудзь фразу. А унутраны голас яму падказвае:
  «Ненармальны! Гэта ж пяць рублёў! Кіло ялавічыны на рынку…»
  ✩
  Пасля камуністаў я больш за ўсё ненавіджу антыкамуністаў.
  ✩
  Мучуся ад сваёй няўпэўненасці. Ненавіджу сваю гатоўнасць хвалявацца з-за дробязяў. Знемагаю ад страху перад жыццём. А бо гэта адзінае, што дае мне надзею. Адзінае, за што я павінен дзякаваць лёсу. Таму што вынік усяго гэтага - літаратура.
  ✩
  Персанажы нязменна вышэй за свайго творцу. Хаця б ужо таму, што не ён імі распараджаецца. Наадварот, яны ім камандуюць.
  ✩
  Варыянт рэкламнага плаката – «Лятайце самалётамі Аэрафлота!». І ў цэнтры — партрэт невяртальніка Барышнікава.
  ✩
  Было гэта яшчэ ў Саюзе. Еду я ў электрычцы. Білет купіць не паспеў.
  Заходзіць кантралёр:
  - Ваш білет? Дакументы?!
  Дакументаў у мяне пры сабе не аказалася.
  - Хадземце ў пікет, - кажа кантралёр, - для высвятлення асобы.
  Я кажу:
  - Навошта ж у пікет?! Я і так паведамлю вам прозвішча, месца працы, адрас.
  - Дык я вам і паверыў!
  - Навошта ж, - кажу, - мне хлусіць? Я - Альтшулер Лазар Самуілавіч. Працую ў Ленкнігагандлі, Садовая, шэсць. Жыву на вуліцы Марата, чатырнаццаць, кватэра дзевяць.
  Усё гэта было чыстай хлуснёй. Але кантралёр адразу ж мне паверыў. І разлік мой быў абсалютна просты. Я загадзя вылічыў рэакцыю кантралёра на мае словы.
  Ён відавочна падумаў:
  «Што заўгодна можа прыдумаць чалавек. Але добраахвотна стаць Альтшулерам - ужо прабачце! Гэтага не можа быць! Значыць, гэты тып сказаў праўду».
  І мяне шчасна адпусцілі.
  ✩
  Якое было ў раі да Хрыста?
  ✩
  Сям'я - гэта калі па гуку адгадваеш, хто менавіта мыецца ў душы.
  ✩
  Узрост у мяне такі, што купляючы абутак, я кожны раз задумваюся:
  «Ці не ў гэтых штыблетах мяне будуць хаваць?»
  ✩
  Любіць кагосьці мацней, чым яго любіць Бог. Гэта і ёсць сентыментальнасць.
  Здаецца пра гэта пісаў Сэлінджэр.
  ✩
  Жаданне камандаваць у старонняй для сябе вобласці - ёсць тыранія.
  ✩
  Выйшаў з друку том артыкулаў Наўрозава. Адкрываю першую старонку:
  «Перамова».
  ✩
  Рэклама:
  "Калі гэта адсутнічае ў нас,
  Значыць, гэтага няма ў прыродзе!"
  "Калі гэта адсутнічае ў нас,
  Значыць, гэта вам не патрабуецца!"
  
  І нарэшце,
  «Калі гэта адсутнічае ў нас,
  Значыць вам пара мяняць акуляры!»
  
  ✩
  Высакароднасць - гэта гатоўнасць дзейнічаць насуперак уласным інтарэсам.
  ✩
  Любы выпускнік Акадэміі імя Баумана ведае аб прыродзе не менш, чым Дарвін. І ўсёткі Дарвін - геній. А выпускнік, як правіла, радавы айчынны служачы. Значыць, справа ў маральным парыве.
  Зэк махае рыдлёўкай інакш, чым вучоны, які раскопвае Трою.
  ✩
  Балярына - Калорыя Фядзічава.
  ✩
  У Амерыцы каласальным поспехам карысталіся мемуары знакамітага банкіра Нэльсана Ракфелера. Нядрэнна б перавесці іх на рускую мову. Назва можна даць такое:
  «Іду ва-банк!»
  ✩
  Памёр наш знаёмы ў Брукліне. Мы з жонкай заехалі праведаць яго дачку і ўдаву.
  Сядзіць дачку, гаспадыня харчовай крамы. Я для прыстойнасці пытаю:
  - Колькі гадоў было Мішу?
  Дачка адказвае:
  - Колькі гадоў было таце? Гадоў семдзесят шэсць. А можа, семдзесят восем. А можа, нават семдзесят пяць... Далібог, не памятаю. Такая страшная блытаніна ў галаве - кошты, даты ...
  ✩
  У суседзяў было пахаванне. Суткі не змаўкала жыццярадасная музыка. Даносіліся воклічы, рогат. Маці зайшла туды і кажа:
  - Як вам не сорамна! Бо Рыгор Міхайлавіч памёр.
  Госці адказваюць:
  - Дык мы ж за яго і п'ем!
  ✩
  Уладзімір Максімаў пабываў неяк раз на званым абедзе. Даваў яго вялікі князь Чаўчавадзэ. Сярод гасцей прысутнічала Алілуева. Максімаў потым расказваў:
  - Сядзім, выпіваем, гутарым. Злева - Алілуева. Справа - вялікі князь. Яна - дачка Сталіна. Ён - нашчадак гасудара. А паміж імі - я. Гэта значыць народ. Той самы, які яны не падзялілі.
  ✩
  Галоўны канфлікт нашай эпохі - паміж асобай і плямай.
  ✩
  Геній варожы не натоўпу, а пасрэднасці.
  ✩
  Геній - гэта несмяротны варыянт простага чалавека.
  ✩
  Калі мы нешта смутна які адчуваецца, пісаць, быццам бы, ранавата. А калі нам усё зразумела, застаецца толькі маўчаць. Так што няма для літаратуры прыдатнага моманту. Яна заўсёды недарэчы.
  ✩
  Бог даў мне тое, пра што я ўсё жыцьцё прасіў. Ён зрабіў мяне шараговым літаратарам. Стаўшы ім, я пераканаўся, што прэтэндую на большае. Але было позна. У Бога дабаўкі не просяць.
  ✩
  Тэлефануе маёй жонцы прыяцелька:
  - Калі ў твайго сына дзень нараджэння? І які ў яго памер абутку?
  Жонка кажа:
  - Што гэта ты прыдумала?! Ні ў якім разе! У Амерыцы такі дарагі абутак!
  Прыяцелька ў адказ:
  - Пры чым тут абутак? Я яму шкарпэткі хацела падарыць.
  ✩
  У мастацтве няма прагрэсу. Ёсць спіраль. Дзіўна, што гэта сьцьвярджалі такія розныя людзі, як Бурлюк і Хадасевіч.
  Ёсць людзі сучаснасці, мінулага і будучыні. У залежнасці ад фокусу жыцця.
  ✩
  У «Каўказскім», рэстаране на Брайтане, абрабляліся цёмныя справы. Вядомы гангстэр Шаліка прасіў кіраўніка аркестра:
  - Гуляй гучней. У мяне сёння важная размова!
  ✩
  Чалавек эпічнай ганебнасці.
  ✩
  Мой бацька - чалавек дзіўнага жыццялюбства. Глядзелі мы, памятаю, тэлевізар. Паказвалі 80-гадовага Боба Хоўпа. Я сказаў:
  - Які развязны стары!
  Бацька мяне паправіў:
  - Чаму стары? Прыкладна майго ўзросту.
  ✩
  Чалавек тэлефануе з Нью-Ёрка ў Тинек:
  - Прабачце, у вас сёння льготны тарыф?
  - Так.
  - У такім выпадку - добры дзень! Віншую вас з Новым годам!
  ✩
  Процілегласць кахання - не агіда. І нават не абыякавасць. А хлусня. Адпаведна, антытэза нянавісці - праўда.
  ✩
  Сустрэў я эканаміста Фельдмана. Ён гаворыць:
  - Вашу жонку клічуць Сафа?
  - Не, - кажу, - Лена.
  - Ведаю. Я пажартаваў. У вас няма пачуцця гумару. Вы, мусіць, латыш?
  - Чаму латыш?
  - Ды я ж пажартаваў. У вас зусім адсутнічае пачуццё гумару. Можа, да лагапеда звернецеся?
  - Чаму да лагапеда?
  - Жартую, жартую. Дзе ваша пачуццё гумару?
  ✩
  Турызм - жыццядзейнасць бяздзейных.
  ✩
  Мы не лепшыя за карэнныя амерыканцы. І ўжо, вядома, не разумнейшы. Мы ўсяго толькі пабывалі на канчатковым прыпынку адыходзячага тралейбуса.
  ✩
  Логіка эмігранцкага бізнэсу. Пачынаецца ён, як правіла, у рускім шалмане. Сканчаецца - у амерыканскім судзе.
  ✩
  Любы подпіс хоча, каб яго лічылі аўтографам.
  ✩
  - Доктар, як мая цешча? Што з ёю?
  - Шырокі інфаркт. Стан вельмі цяжкі.
  - Магу я спадзявацца?
  - Гледзячы на што.
  ✩
  Вядомы дысідэнт пагражаў супрацоўніку дзяржбяспекі:
  - Я патрабую вярнуць мне канфіскаваныя рукапісы. Інакш я арганізую публічнае самаспаленне маёй жонкі Галіны!
  ✩
  Ён клаўся рана. Яна да гадзіны ночы глядзела тэлевізар. Ён прачынаўся ў шэсць. Яна - у дванаццаць.
  Праз месяц яны развяліся. І гэта так натуральна.
  ✩
  У кожным раёне ёсць хоць адзін чалавек з асобай, пакрытай незагойнымі драпінамі.
  ✩
  Талент - гэта як юрлівасць. Цяжка ўтаіць. Яшчэ цяжэй - сімуляваць.
  ✩
  Самыя яркія персанажы ў літаратуры - няўдалыя адмоўныя героі. (Міця Карамазаў.) Самыя цьмяныя - няўдалыя станоўчыя. (Алег Кашавай.)
  ✩
  «Нацюрморт з жаночага цела…»
  ✩
  Ёсць людзі, схільныя клятвенна запэўніваць навакольных у розных дробязях:
  - Сам я з Гомеля. Клянуся гонарам, з Гомеля!.. Мяне клічуць Арон, жонка не дасць схлусіць!..
  ✩
  Крытыка - частка літаратуры. Філалогія - ускосны прадукт яе. Крытык глядзіць на літаратуру знутры. Філолаг - з бліжэйшай званіцы.
  ✩
  У Ленінград прыляцеў замежны дзяржаўны дзеяч. У аэрапорце гучала музыка. Раздаваўся голас Алы Пугачовай. Дынамікі былі ўключаны на поўную магутнасць:
  «Ажаніцца па каханні,
  Ажаніцца па каханні
  Не можа ні адзін,
  Ні адзін кароль…»
  
  Прыезджы дзяржаўны дзеяч быў кароль Швецыі. Яго суправаджала маладая прыгожая жонка.
  ✩
  Ленінград. Гіганцкая чарга. Людзі стаяць разам гадзін дзесяць. Натуральна, вядуцца размовы. Хтосьці кажа:
  - А горад Жданаў хутка назад перайменуюць у Марыупаль.
  Іншы:
  - А Кіраў стане Вяткай.
  Трэці:
  - А Варашылаўград - Луганскам.
  Нейкі мужчына ўсклікае:
  - Нам, ленінградцам, у гэтых адносінах мала што свеціць.
  Хтосьці пярэчыць яму:
  - А вы б хацелі - Санкт-Пецярбург? Як пры цару бацюшку?
  У адказ раздаецца:
  - Навошта Санкт-Пецярбург? Хаця б Петраград. Або нават - Піцер.
  І ўсё абмяркоўваюць тэму. А бо пяць гадоў таму за такія размовы маглі і забіць чалавека. Прычым не "органы", а натоўп.
  ✩
  У Ленінград прыехаў знакаміты амерыканскі кінарэжысёр Майлстоўн. Ён жа - Лёня Мільштэйн з Адэсы. Сустрэў на Ленфільме сябра сваёй маладосці Герберта Рапапорта. Калісьці яны жылі ў Нямеччыне. Затым прыйшоў да ўлады Гітлер. Мільштэйн эміграваў у Амерыку. Рапапорт - у СССР. Абодва сталі бачнымі кінадзеячамі. Адзін - у Галівудзе, іншы - на Ленфільме. Дзе яны нарэшце сустрэліся.
  Пайшлі ў кафэ. Сядзяць, гутараць. І адбываецца паміж імі такая размова.
  Леанард Майлстоун:
  - Я амаль спустошаны. Апошні фільм даў мільённыя страты. Віла на Адрыятычным моры патрабуе рамонту. Аўтамабільны парк не абнаўляўся чатыры гады. Падаткі дасягнулі сямізначных лічбаў…
  Герберт Рапапорт:
  - А ў мяне якраз усё добра. Апошняму фільму далечы вышэйшую катэгорыю. Лета я правёў у Доме творчасці Саюза кінематаграфістаў. У мяне "Жыгулі". Заняў чаргу на кааператыў. Падаткі складаюць шэсць рублёў за месяц…
  ✩
  Сусед наш Альпяровіч казаў:
  - Мы з жонкай вырашылі дапамагчы армянам. Сабралі рэчы. Адвезлі ў Армянскую сінагогу.
  ✩
  Мая жонка казала нашай дарослай дачкі:
  - Мой дзень заканчваецца ўвечары. А твой - раніцай.
  ✩
  Спартыўны каментатар Озераў ехаў па Маскве ў аўтамабілі. Убачыў на бульвары старога Варашылава. Пад'ехаў:
  - Дазвольце, - кажа, - завязу вас дадому.
  - Дзякуй, я ўжо амаль дома.
  Азёраў стаў настойваць. Варашылаў кіўнуў. Сеў у машыну.
  Пад'ехалі да дома. Развіталіся. Азёр ужо разгарнуўся. Нечакана стары вяртаецца і кажа, засопшыся:
  - Унукі мне не прабачаць, калі даведаюцца... Скажуць - ну і дзед! З Азёравым у машыне ехаў і аўтографа не папрасіў… Так што распішыцеся вось тут, калі ласка.
  ✩
  Адзін глыбокі стары расказваў мне такую павучальную гісторыю:
  «Было мне гадоў дваццаць. І пазнаёміўся я з адной пачынаючай актрысай. Звалі гэтую жанчыну Нінэль. Я захапіўся. Быў раман. Мы хадзілі ў кінематограф. Каталіся на лодцы. Аднак так і не ажаніліся. І застаўся я вольным, як птушка.
  Праходзіць дваццаць гадоў. Раздаецца тэлефонны званок. «Вы мяне не даведаецеся? Я Нінэль. Мая дачка паступае ў тэатральны інстытут. Не маглі б вы, вядомы рэжысёр, яе пракансультаваць?» Я кажу: "Заходзьце".
  І вось яна прыходзіць. Страшэнна пастарэлая. Гляджу і думаю: як добра, што мы не пажаніліся! Яна - старая! Я ўсё яшчэ малады. А побач - юная чароўная дачка па імені Эстэр.
  Мы пасядзелі, выпілі гарбаты. Я прызначыў час для кансультацыі.
  Мы сустрэліся, пазаймаліся. Я захапіўся. Быў раман. Мы хадзілі ў кінематограф. Каталіся на лодцы. Аднак так і не ажаніліся. І застаўся я вольным, як птушка.
  Праходзіць дваццаць гадоў. Раздаецца тэлефонны званок. «Вы мяне не даведаецеся? Я Эстэр. Мая дачка паступае ў тэатральны інстытут. Не маглі б вы, вядомы рэжысёр, яе пракансультаваць?» Я кажу: "Заходзьце".
  І вось яна прыходзіць. Страшэнна пастарэлая. Гляджу і думаю: як добра, што мы не пажаніліся! Яна - старая. Я ўсё яшчэ малады. А побач - юная, чароўная дачка па імені Юдзіф.
  Мы пасядзелі, выпілі гарбаты. Я прызначыў час для кансультацыі.
  Мы сустрэліся, пазаймаліся. Я захапіўся. Быў раман. Мы хадзілі ў кінематограф. Яна катала мяне на лодцы. Аднак так мы і не ажаніліся. І застаўся я, - заключыў стары, глуха кашляючы, - вольным, як птушка».
  ✩
  Адзін наш прыяцель усё жыццё марыў стаць землеўладальнікам. Ён усклікаў:
  - Як гэта цудоўна - мець хаця б жменьку ўласнай зямлі!
  У выніку сябры падарылі яму на юбілей гаршчок з кветкамі.
  ✩
  Двое хлопчыкаў і дзяўчынак апынуліся ў афганскім палоне. Потым перабраліся ў Канаду. Потым адзін з іх вырашыў вярнуцца дадому. Другі спрабаваў яго адгаварыць. Той ні ў якую. «Дзяўчына, кажа, у мяне ў Палтаве. Ды і па маці засумаваў». Першы кажа:
  - Ну добра. Вырашыў, дык едзь. Але ў мяне да цябе просьба. Дай мне знак як складуцца абставіны. Дашлі мне фатаграфію. Калі ўсё будзе нармальна, то дашлі мне звычайную фотку. А калі дрэнна, то дашлі мне фотку з беламорынай у руцэ.
  Так і дамовіліся.
  Юнак адправіўся ў савецкую амбасаду. З'ехаў на радзіму. Праз некаторы час быў арыштаваны. Атрымаў некалькі гадоў за дэзерцірства.
  Праходзіць месяц. Прыязджае ў лагер капітан дзяржбяспекі. Знаходзіць гэтага маладога чалавека. Кажа яму:
  - Пішы паштоўку свайму сябруку ў Канаду. Я дыктую, а ты пішы. «Дарагі Віталь! З прывітаннем да цябе бліжэйшы сябар Андрэй. Ужо шэсць месяцаў, як вярнуўся на радзіму. Сустрэлі мяне выдатна. Маці жывая-здаровая. Дзяўчына мая Наталка шле табе прывітанне. Я навучыўся на бульдазерыста. Зарабляю нядрэнна, чаго і табе жадаю. Карацей, мая табе парада — вяртайся!..» Ну і гэтак далей.
  І тут Андрэй пытаецца ў капітана дзяржбяспекі:
  - А можна, я яму сваю фотку пашлю?
  Той кажа:
  - Выдатная ідэя. Толькі месяц-другі пачакаем, каб валасы адраслі. Я да гэтага часу табе цывільнае адзенне прывязу.
  Праходзіць два месяцы. Прыязджае капітан. Дыктуе вязьню чарговы сентыментальны ліст. Затым Андрэй апранае грамадзянскі касцюм. Яго пад канвоем адводзяць з лагера. Фатаграфуюць на фоне пышных тайговых дрэў.
  Сябар яго ў Канадзе раздрукоўвае ліст. Чытае: жыву, маўляў, добра. Зарабляю выдатна. Наталка кланяецца... Мая табе парада — вяртайся на радзіму. І таму падобнае. Да ўсяго гэтага прыкладаецца фота. Стаіць Андрэй на фоне дрэў. Апрануты ў прыстойны грамадзянскі касцюм. І ў кожнай руцэ ў яго - пачак «Беламора»!
  ✩
  Аснова ўсіх маіх ведаў - любоў да парадку. Запал да парадку. Іншымі словамі - нянавісць да хаосу.
  Хтосьці казаў:
  "Дакладнасць - лепшы заменнік генія".
  Гэта сказана пра мяне.
  ✩
  Памылкі друку: «Джынсы з тонікам», «Кава з малатком».
  ✩
  Чэмпіянат краіны па кіданні пацерак.
  ✩
  - Што можа быць важней справядлівасці?
  - Важней справядлівасці? Хоць бы – літасць да заняпалых.
  ✩
  Партугалія. Абед у гатэлі «Рыц». Нейкая нябачаная рыбная страва з гароднінай. Памятаю, хацелася спытаць:
  - Хто мастак?
  ✩
  Справа была ў кулуарах лісабонскай канферэнцыі. Памятаю, Эн Геці скінула мне на рукі футра. Нясу я гэтае футра ў гардэроб і думаю:
  «Прадаць бы адсюль варсінак шэсць. І потым гадоў шэсць не працаваць».
  ✩
  Галоснасць - гэта праўда, памножаная на беспакаранасць.
  ✩
  Усе крычаць - галоснасць! А дзе ж тады артыкулы, накіраваныя супраць галоснасці?
  ✩
  Галоснасць ёсць, а вось чутнасць дрэнная. Многія думаюць: каб быць пачутымі, трэба выступаць хорам. Зразумела, што гэта не так. Толькі адзінокія галасы мы чуем. Толькі салісты выклікаюць давер.
  ✩
  Гарбачоў пабываў на спектаклі Марка Захарава. Позна ўвечары тэлефануе рэжысёру:
  - Віншую! Спектакль выдатны! Гэта - пердуха!
  Захараў некалькі сумеўся і думае:
  «Можа, у наменклатуры такі грубаваты жаргон? Калі ім нешта падабаецца, яны кажуць: «Пярдуха! Сапраўдная пердуха!»
  А Гарбачоў паўтарае сваё:
  - Пердуха! Пердуха!
  Нарэшце Захараў сцяміў: «Пір духу!» Вось што меў на ўвазе генеральны сакратар.
  ✩
  Я не цікаўлюся тым, што пішуць пра мяне. Я крыўдую, калі не пішуць.
  ✩
  Са студэнцкага капусніка ЛДУ (1962):
  «Агнёў нямала залатых
  На вуліцах Саратава,
  Хлопцаў так шмат халастых,
  А я люблю Даўлатава…»
  
  ✩
  Пра многіх я чуў:
  «Пад напускной яго грубасцю хавалася дабрыня…»
  Навошта яе хаваць? Ды яшчэ так упарта?
  ✩
  У доктара Макліна быў пярсцёнак. З гэтага пярсцёнка выпаў каштоўны каменьчык. Патрабавалася невялікая ювелірная праца.
  І з'яўляецца раптам у Макліна хворы. Ювелір па спецыяльнасці. І нават быццам бы гаспадар ювелірнай крамы. Разглядае пярсцёнак і кажа:
  - Доктар! Вы мяне выратавалі ад радыкуліту. Дазвольце і мне аказаць вам паслугу? Я гэты пярсцёнак адрамантую. Прычым бясплатна…
  І знікае. Месяц не тэлефануе, два, тры.
  Выкралі, ну і добра…
  Праходзіць месяцы чатыры. Раптам тэлефануе гэты хворы-ювелір:
  - Прабачце, доктар, я быў вельмі заняты. Колца ваша я абавязкова паправлю. Прычым бясплатна. Занясу ў чацвер. А вы ўжо вырашылі - прапаў Шэндэровіч?.. Дарэчы, можа, вам на гэтым пярсцёнку гравіроўку зрабіць?
  - Дзякуй, - Маклін адказвае, - гравіроўка - гэта лішняе. Камень умацуйце і ўсё.
  - Не хвалюйцеся, - кажа ювелір, - у чацвер убачымся.
  І знікае. Цяпер ужо назаўжды.
  Доктар Маклін, калі распавядаў гэтую гісторыю, усё дзівіўся:
  - Навошта ён патэлефанаваў?
  І сапраўды - навошта?
  ✩
  Л. Я. Гінзбург піша: "Трэба быць як усе".
  І нават настойвае: "Быць як усе…"
  Мне здаецца гэта і ёсць ганарыстасць. Мы і ёсць як усе. Самае дзіўнае, што Талсты быў як усе.
  ✩
  Снабізм - гэта адзінае расліна, якое квітнее нават у пустыні.
  ✩
  Самы крывавы двубой - бой зданяў.
  ✩
  - Вы чулі, Маргуліс захварэў!
  - Цікава, навошта яму гэта спатрэбілася?
  ✩
  Божы дар як скарб. Гэта значыць літаральна - як грошы. Або каштоўныя паперы. А можа, ювелірнае выраб. Адсюль - боязь пазбавіцца. Страх, што ўкрадуць. Трывога, што абясцэніцца з часам. І яшчэ - што памрэш, так і не патраціўшы.
  ✩
  Мяшчане - гэта людзі, якія ўпэўненыя, што ім павінна быць добра.
  ✩
  Судзяць за рысы характара. Асуджаюць за ўласцівасці натуры.
  ✩
  Што такое дэмакратыя? Можа, дыялог чалавека з дзяржавай?
  ✩
  Грузін у нашым раёне гандлюе шашлыкамі.
  Жанчына пакрыўджана пытаецца:
  - Чаго гэта вы далі таму гаспадару добры шашлык, а мне - дрэнны?
  Грузін маўчыць.
  Жанчына зноў:
  - Я пытаю...
  І гэтак далей.
  Грузін устае. Уздымае рукі да неба. Звонка пляскае сябе па лысіне і адказвае:
  - Таму што ён мне падабаецца...
  ✩
  Чым тлумачыцца факт ідэнтычных літаратурных сюжэтаў у розных народаў? Па Шклоўскім - самаадвольным іх узнікненнем.
  Гэта значыць, што літаратура, па сутнасці, прадвызначана. Пісьменнік не творыць яе, а як бы выконвае, улоўлівае сігналы. Адчувальнасць да такога роду сігналаў і ёсць Божы дар.
  ✩
  У аповесці можа дзейнічаць герой. Але можа дзейнічаць і ягоная адсутнасць. Адзін пісьменнік імкнецца «раскрыць». Іншы спрабуе "схаваць". І тое і іншае - істотна.
  ✩
  Унутраны свет - перадумова. Літаратура - выяўленне ўнутранага свету. Жанр - спосаб выяўлення, прыём. Талент - запатрабаванне ў выяўленні. Рамяство - дарога ад унутранага свету да прыёму.
  ✩
  Гумар - інверсія жыцця. Лепш так: гумар - інверсія разумнага сэнсу. Усмешка розуму.
  ✩
  У любой жывёлы ёсць сэксуальныя прыкметы. (Гэта акрамя органаў.) У рыб-самцоў - нейкія лускавінкі на бруху. У казурак - дэталі афарбоўкі. У малпаў - жахлівыя мазалі на азадку. У пеўня, дапусцім, - хвост. Вось і прыглядаешся да навакольных мужчын - а дзе твой хвост? І без працы гэты хвост выяўляеш.
  У аднаго - гэта грошы. У другога - гумар. У трэцяга - ветлівасць, такт. У чацвёртага прыемная знешнасць. У пятага - душа. І толькі ў самых бесклапотных - проста фалас. Сябра як такой.
  ✩
  Ліберальны пункт гледжання: "Радзіма - гэта свабода". Ёсць варыянт: "Радзіма там, дзе чалавек знаходзіць сябе".
  Аднаго майго знаёмага праводзілі сябры на эміграцыю. Хтосьці сказаў яму:
  - Памятай, стары! Дзе гарэлка, тамака і радзіма!
  ✩
  Уласніцкі інстынкт выяўляецца па-рознаму. Гэта можа быць любоў да ўласнага дабра. А можа, і нянавісць да чужога.
  У Лімонава плоць - слова. А трэба, каб слова было плоццю. Гэтаму быццам бы вучыў Мандэльштам.
  ✩
  Сацрэалізм з чалавечым тварам. (Гросман?)
  ✩
  Кашаны грэшнік хаця б на словах падзяляе дабро і зло.
  ✩
  Хто пакутуе, той не грашыць.
  ✩
  Лёгка не красці. Тым больш - не забіваць. Лёгка не жадаць жонкі свайго блізкага. Куды цяжэй - не судзіць. Магчыма, гэта і ёсць самае цяжкае ў хрысціянстве. Менавіта таму, што грахоўнасць тут неадчувальная. Падумаеш - не судзі! А між тым, «не судзі» - гэта цэлая філасофія.
  ✩
  Творчасць - як барацьба з часам. Перамога над часам. Гэта значыць перамога над смерцю. Пруст толькі гэтым і займаўся.
  ✩
  Беднасць думкі спараджае легіёны аднадумцаў.
  ✩
  Не думаў я, што самым цяжкім будзе пераадоленне жыцця як такога.
  ✩
  Некалі я служыў на Ленінградскім радыё. Потым быў звольнены. Неўзабаве на гэтую пасаду пачаў прасіцца мой брат.
  Яму сказалі:
  - Вы вельмі здольны чалавек. Аднак працаваць пад прозвішчам Даўлатаў вы не зможаце. Вазьміце сабе які-небудзь псеўданім. Як прозвішча вашай жонкі?
  - Яе прозвішча - Сахарава.
  - Дзіўна, - сказалі яму, - цудоўна. Барыс Сахараў! Проста і добра гучыць.
  Гэта было ў 76 годзе.
  ✩
  Знаёмы пісьменнік скраў каўбасу ў супермаркеце. На мае перасцярогі рэагаваў так:
  - Спакойна! Гэта мая барацьба з інфляцыяй!
  ✩
  Існуе паняцце "пачуццё гумару". Аднак ёсць і нешта супрацьлеглае пачуццю гумару. Ну, скажам - "пачуццё драмы". Адсутнасць пачуцця гумару - трагедыя для пісьменніка. Дакладней, катастрофа. Але і адсутнасць пачуцця драмы - такая ж бяда. Толькі Ільф з Пятровым прымудрыліся напісаць добрыя раманы без ценю драматызму.
  ✩
  Ступень маёй літаратурнай вядомасці такая, што, калі мяне ведаюць, я дзіўлюся. І калі мяне не ведаюць, я таксама дзіўлюся.
  Так што здзіўленне з маёй фізіяноміі не сходзіць ніколі.
  ✩
  Зянкевіч падобны да цацачнага Хэмінгуэя.
  ✩
  Гутарыў я неяк з прадстаўніком другой эміграцыі. Гаворка ішла аб вайне. Ён сказаў:
  - Так, нялёгка было пад Сталінградам. Вельмі нялёгка...
  І дадаў:
  — Але і мы бальшавікоў ладна пакалашмацілі!
  Я змоўк, узрушаны глыбінёй і разнастайнасцю жыцця.
  ✩
  Наадварот майго дома вісіць аб'ява:
  «Патрабуецца ШВЕЙ»!
  ✩
  Справа адбываецца ў нашай расейскай калёніі. Мы з жонкай садзімся ў ліфт. За намі - амерыканская сям'я: маці, бацька, шасцігадовы хлопец. Апошнім заходзіць немалады эмігрант. Гаворыць хлопчыку:
  - Націсні чацвёрты паверх.
  Хлопчык не разумее.
  - Націсні чацвёрты паверх!
  Мая жонка ўмешваецца:
  - Ён не разумее. Ён - амерыканец.
  Эмігрант не тое што злуецца. Хутчэй - выказвае здзіўленне:
  - Рускай мовы не разумее? Зусім не разумее? Нават чацвёрты паверх не разумее? Які абмежаваны хлопчык!
  ✩
  Распавядалі мне такую гісторыю. Прыехаў у Лодзь савецкі міністр Грамыка. Арганізавалі яму пышную сустрэчу. Запрасілі мясцовую інтэлігенцыю. У тым ліку знакамітага пісьменніка Ежы Ружэвіча.
  Ішоў грандыёзны банкет пад адкрытым небам. Вымаўляліся вернападдана здравіцы і тосты. Святкувала ідэя польска-савецкага сяброўства.
  Грамыка выпіў слівовіцы. Пачырванеў. Нахіліўся да Ружэвіча, які выпадкова падвярнуўся, і кажа:
  - Дзе б тут, прашу прабачэння, па-маленькаму?
  - Вам? - перапытаў Ружэвіч.
  Затым ён падняўся, выцягнуўся і голасна крыкнуў:
  - Вам? Усюды!!!
  ✩
  Асабіста для мяне хрушчоўская адліга пачалася з малюнкаў Збарскага. Па-мойму, яго ілюстрацыі да Алешы - верх дасканаласці. Зрэшты, прамова пайдзе аб іншым.
  У Збарскага быў бацька, прафесар, нават акадэмік. Свяціла біяхіміі. У 1924 годзе ён уласнымі рукамі муміфікаваў Леніна.
  Пачалася вайна. Святыню вырашылі эвакуіраваць у Барнавул. Суправаджаць мумію павінен быў акадэмік Збарскі. З ім ехалі жонка і малалетні Лёва.
  Ім было дадзена асобнае купэ. Ляўка з муміяй займалі ніжнія паліцы.
  На мумію, для падтрымання яе захаванасці, выдалі вялізную колькасць хімікатаў. У тым ліку – спірту, які ўдавалася абменьваць на маргарын…
  Нездарма Збарскі паважае Леніна. Дзякуе яму за шчаслівае дзяцінства.
  ✩
  Малады Аляксандраў быў вучнем Эйзенштэйна. Юціўся ў яго ў інтэрнаце Пралеткульта. Там жа займаў ложак малады Іван Пыраў.
  У Эйзенштэйна быў прымус. І раптам ён знік. Эйзенштэйн западозрыў Пыр'ева і Аляксандрава. Але потым вырашыў, што Аляксандраў - мадэрніст і заходнік. І старамодны прымус павінен быць яму маральна чужы. А Пыр'еў - той, як кажуць, з народа...
  Так Аляксандраў і Пыр'еў сталі ворагамі. Так намеціліся два шляхі ў развіцці савецкай музычнай кінакамедыі. Пыр'еў здымаў кіно ў народным духу («Багатая нявеста», «Трактарысты»). Аляксандраў працаваў у традыцыях Галівуду ("Вясёлыя хлопцы", "Цырк").
  ✩
  Калісьці Цалкоў жыў у Маскве і вельмі бедаваў. Еўтушэнка прывёў да яго Артура Мілера. Мілеру спадабаліся працы Цалкова. Мілер сказаў:
  - Я хачу купіць вось гэтую працу. Назавіце цану.
  Цалікаў яхідна прыжмурыўся і выпаліў даўно нарыхтаваную тыраду:
  - Калі вы шыеце сабе штаны, то плаціце дваццаць рублёў за метр габардзіна. А гэта, між іншым, не габардзін.
  Мілер ветліва сказаў:
  - І я разумею гэта поўную справаздачу.
  Затым ён паўтарыў:
  - Дык назавіце ж цану.
  - Трыста! - выгукнуў Цалікаў.
  - Трыста чаго? Рубляў?
  Еўтушэнка за спіной высокага госця нервова і бязгучна артыкуляваў:
  «Даляраў! Даляраў!»
  - Рубляў? - перапытаў Мілер.
  - Ды ўжо не капеек! – злосна адказаў Цалікаў.
  Мілер расплаціўся і, стрымана развітаўшыся, выйшаў. Еўтушэнка абазваў Цалікава крэтынам…
  З таго часу Цалікаў дзейнічаў разумней. Ён браў карціну. Вымяраў яе параметры. Памнажаў шырыню на вышыню. Вылічаў, такім чынам, плошчу. І аб'яўляў нязменна цвёрдую цану:
  - Даляр за квадратны сантыметр!
  ✩
  Было гэта яшчэ пры жыцці Сталіна. У Маскву прыехаў Арманд Хамер. Яму арганізавалі ўрачыстую сустрэчу. Нават мела месца нешта накшталт ганаровай варты.
  Хамер прайшоў уздоўж строю курсантаў. Наблізіўся да аднаго з іх, замарудзіў крок. Перад ім стаяў высокі і шыракаплечы русы малайчына.
  Хамер з хвіліну глядзеў на гэтага хлопца. Магчыма, разважаў аб загадкавай славянскай душы.
  Усё гэта было знята на кінастужку. Увечары хроніку паказалі таварышу Сталіну. Правадыра зацікавіла сцэна - амерыканец любуецца рускім асілкам. Правадыр спытаў:
  - Як прозвішча?
  - Курсант Салаухін, - неадкладна высветлілі і далажылі падначаленыя.
  Правадыр падумаў і сказаў:
  - Ці не магу я штосьці зрабіць для гэтага добрага хлопца?
  Праз дваццаць секунд у казарму прыбеглі задыханыя генералы і маршалы:
  - Дзе курсант Салаухін?
  З'явіўся заспаны Валодзя Салаухін.
  - Салаухін, - крыкнулі генералы, - ёсць у цябе запаветнае жаданне?
  Курсант, падумаўшы, вымавіў:
  — Ды я вось тут вершы пішу… Хацелася б іх недзе надрукаваць.
  Праз тры тыдні была апублікаваная яго першая кніга - "Дождж у стэпе".
  ✩
  Шамякіна я ведаў яшчэ па Ленінградзе. Праз дзесяць гадоў мы сустрэліся ў Амерыцы. Шамякін кажа:
  - Які ж вы вялізны!
  Я адказаў:
  — Ахвотна мяняю свой рост на вашыя заробкі…
  Мінула некалькі дзён. Шамякін апынуўся ў сяброўскай кампаніі. Распавёў аб нашай сустрэчы:
  «…Я кажу - які ж вы вялізны! А Даўлатаў кажа — ахвотна мяняю свой рост на ваш… (Шэмякін памарудзіў) …талент!»
  Увогуле, мала таго, што Шамякін - выдатны мастак. Ён яшчэ і таленавіты рэдактар…
  ✩
  Калісьці я быў сакратаром Веры Панавай. Аднойчы Вера Фёдараўна спытала:
  - У каго, па-вашаму, самая лепшая руская мова?
  Мусіць, я павінен быў адказаць - у вас. Але я сказаў:
  - У Рыты Кавалёвай.
  - Што за Кавалёва?
  - Райт.
  - Перакладчыца Фолкнэра, ці што?
  - Фолкнэра, Сэлінджэра, Вонегута.
  - Значыць, Воннегут гучыць па-руску лепш, чым Федзіна?
  - Без усялякага сумнення.
  Панова задумалася і кажа:
  - Як гэта страшна!
  Дарэчы, з Горам Відалам, калі не памыляюся, адбылася такая гісторыя. Ён быў у Маскве. Масквічы сталі распытваць госця аб Воннегуце. Захапляліся яго раманамі. Гор Відал заўважыў:
  — Раманы Курта страшэнна прайграюць у арыгінале…
  ✩
  Адзначалася гадавіна масавых растрэлаў ля Бабінага Яра. Ішоў неафіцыйны мітынг. Сярод удзельнікаў быў Віктар Платонавіч Някрасаў. Ён выйшаў да мікрафона, пачаў гаварыць.
  Раздаўся выкрык з натоўпу:
  - Тут пахаваны не толькі яўрэі!
  - Так, дакладна, - адказаў Някрасаў, - дакладна. Тут пахаваны не толькі яўрэі. Але толькі яўрэі былі забітыя за тое, што яны - яўрэі ...
  ✩
  У Невядомага сядзелі госці. Эрнст казаў аб сваёй ролі ў мастацтве. У прыватнасці, ён сказаў:
  - Гарызанталь - гэта жыццё. Вертыкаль - гэта Бог. У кропцы скрыжавання - я, Шэкспір і Леанарда!
  Усе крыху ачмурэлі. І толькі калекцыянер Нортан Додж напаўголаса заўважыў:
  - Падобна, што так яно і ёсць…
  Раней за іншых усё гэта зразумеў Любімаў. Вядома, што на сценах любімаўскага кабінета распісваліся па традыцыі маскоўскія знакамітасці. Любімаў сказаў Невядомаму:
  - Распішыся і ты. А яшчэ лепш - адлюструй што-небудзь. Толькі на дзвярах.
  - Чаму ж на дзвярах?
  - Ды таму, што тэатр могуць закрыць. Сцены могуць разбурыць. А дзверы я заўсёды на сабе панясу...
  ✩
  Співакова доўга ўшчамлялі ў якасці яўрэя. Прыгожае прозвішча не ратавала яго ад антысемітызму. Яму не давалі званні. З цяжкасцю выпускалі на гастролі. Дастаўлялі яму ўсялякія непрыемнасці.
  Нарэшце Співакоў дабіўся гастрольнай паездкі ў Амерыку. Прыляцеў у Нью-Ёрк. Прыехаў у Карнегі-Хол.
  Каля ўвахода стаялі хлопцы з Лігі абароны яўрэяў. Над іх галовамі вісеў транспарант:
  «Агент КДБ – прэч прэч!»
  І яшчэ:
  «Усе на барацьбу за правы савецкіх габрэяў!»
  Пачаўся канцэрт. У музыку паляцелі банкі з фарбай. Яго кашуля была ў пунсовых плямах.
  Співакоў мужна гуляў да канца. Уначы ён патэлефанаваў Саламону Волкаву. Волкаў кажа:
  - Можа пасля ўсяго гэтага табе дадуць «Заслужанага артыста»?
  Співакоў адказаў:
  - Хай дадуць хаця б «заслужанага майстра спорту».
  ✩
  У дырыжора Кандрашына ўзнікалі часам трэнні з дзяржавай. Неяк не выпускалі яго за мяжу. Матывавалі гэта тым, што ў Кандрашына хворае сэрца. Кандрашын настойваў, хадзіў па інстанцыях. Звярнуўся да намесніка міністра. Кухарскі кажа:
  - У вас хворае сэрца.
  - Нічога, - адказвае Кандрашын, там добрыя ўрачы.
  - А калі ўсё ж нешта здарыцца? Ведаеце, у колькі гэта абыдзецца?
  - Што абыдзецца?
  - Транспарціроўка.
  - Транспарціроўка чаго?
  - Вашага трупа...
  ✩
  Дырыжор Кандрашын пакахаў маладую галандку. Застаўся на Захадзе. Перажыў як музыка другое нараджэнне. Карыстаўся вялікім поспехам. Быў па-чалавечы шчаслівы. Памёр у 1981 годзе ад разрыву сэрца. Пахаваны недалёка ад Амстэрдама.
  Яго першая, савецкая, жонка казала знаёмым у Маскве:
  — Калі б ён быў разумнейшы, усё магло б скончыцца інакш. Ляжаў бы на Новадзявочым. Усё б яму зайздросцілі.
  ✩
  Хачатуран прыехаў на Кубу. Сустрэўся з Хэмінгуэем. Трэба было неяк тлумачыцца. Хачатуран нешта сказаў па-ангельску. Хэмінгуэй спытаў:
  - Вы размаўляеце па-ангельску?
  Хачатуран адказаў:
  - Трохі.
  - Як і ўсе мы, - сказаў Хэмінгуэй.
  Праз некаторы час жонка Хэмінгуэя спытала:
  - Як вам далося ангельскае вымаўленне?
  Хачатуран адказаў:
  - У мяне прыстойны слых…
  ✩
  Раман Якабсон быў касой. Прыкрываючы рукой левае вока, ён крычаў знаёмым:
  - У правы глядзіце! Пра левы забудзьце! Правы ў мяне галоўны! А левы – гэта так, даніна фармалізму…
  Добра валяць дурня, заснаваўшы папярэдне цэлую філалагічную школу!
  ✩
  Якабсон быў вясёлым чалавекам. Аднак не надта добрым. Пра гэта гаворыць гісторыя з Набокавым.
  Набокаў дабіваўся прафесарскага месца ў Гарвардзе. Усе чальцы навуковай рады былі - за. Адзін Якабсон быў - супраць. Але ён быў старшынём рады. Яго слова было вырашальным.
  Нарэшце калегі сказалі:
  - Мы павінны запрасіць Набокава. Бо ён вялікі пісьменнік.
  - Ну і што? - здзівіўся Якабсон. - Слон таксама вялікая жывёла. Мы ж не прапануем яму ўзначаліць кафедру заалогіі!
  ✩
  У Ан-Арбары адбыўся форум рускай культуры. Арганізаваў яго незадоўга да смерці выдавец Карл Прафер. Яму ўдалося залучыць на гэты форум Міхаіла Барышнікава.
  Рускую культуру разам з Барышнікавым прадстаўлялі шэсць чалавек. Бродскі - паэзію. Сакалоў і Аляшкоўскі - прозу. Мірэцкі - жывапіс. Я, як гэта ні крыўдна, - журналістыку.
  Зала на дзве тысячы чалавек была перапоўнена. Гледачы разглядалі Барышнікава. Кожнае яго слова выклікала гром апладысментаў. Астатнія маўчалі. Нават Бродскі апынуўся ў цені.
  Раптам я пачуў, як Аляшкоўскі прашаптаў Сакалову:
  - Ды чаго ж вырас, стары, цікавасць да рускай прозы на Захадзе!
  Сакалоў задаволена ківаў:
  - Сапраўды, стары. Сапраўды...
  ✩
  Высоцкі расказваў:
  «Не спалася мне неяк перад запоем. Выйшаў на вуліцу. Стаю ля ліхтара. Накіроўваецца да мяне хлопец. Глядзіць як на абраз:
  "Дайце, калі ласка аўтограф". А я злы, як чорт. Ідзі ты, кажу...
  Нядаўна быў у Манрэалі. Жыў у гатэлі "Хілтан". І зноў-такі мне не спалася. Выходжу на балкон пакурыць. Бачу, стаіць наводдаль мой любімы кінаакцёр Чарльз Бронсан. Я да яго. Кажу па-французску: «Вы мой каханы артыст…» І гэтак далей… А той мне ў адказ: «Гет лост…» І я адразу ўспомніў таго хлопца…»
  Сканчаючы гэтую гісторыю, Высоцкі казаў:
  - Усё ж Бог ёсць!
  ✩
  Аксёнаў ехаў па Нью-Ёрку ў таксі. З ім быў літаратурны агент. Амерыканец задае розныя пытанні. У прыватнасці:
  - Чаму большасць рускіх пісьменнікаў-эмігрантаў жыве ў Нью-Ёрку?
  Якраз у гэты момант ледзь не здарылася аварыя. Шафёр крычыць у сэрцах па-руску: "Маці тваю!.."
  Вася кажа агенту: "Зразумеў?"
  ✩
  Рубін успамінаў:
  - Сядзім неяк у рэдакцыі, гутарым. Загаварылі аб яўрэях. А Вараб'ёў як закрычыць: «Яўрэі, яўрэі... Колькі гэты антысемітызм можа працягвацца?! Я, між іншым, жыў у Казахстане. Дык казахі яшчэ ў сто разоў горшыя!..»
  ✩
  Нью Ёрк.
  Заходжу ў рускую кніжную краму Марцьянава. Пытаю кнігі Даўлатава і Уфлянда - зірнуць. Глухаваты гаспадар з ласкавай усмешкай выносіць раман Алданава і тынянаўскага «Кюхлю».
  ✩
  Дзіўна, што нават запалкі бываюць кепскія і добрыя.
  ✩
  У Лондан адправілася дэлегацыя кінаработнікаў. Сярод іх быў дакументаліст Усыпкін. На другі дзень ён знік. Калегі сталі яго шукаць. Звярнуліся ў паліцыю. Ім сказалі:
  - Рускі спадар патрабуе палітычнага прытулку.
  Калегі захацелі сустрэцца з уцекачом. Ён сядзеў паміж двума канстэбламі.
  - Валодзя, - сказалі калегі, - што ты нарабіў?! Бо ў цябе сям'я, праца, дамовы.
  - Я абраў свабоду, - заявіў Усыпкін.
  Калегі сказалі:
  - Заўтра мы адпраўляемся ў Стратфард. Калі надумаеш, прыходзь у дзевяць раніцы да гатэля.
  - Наўрад ці, - сказаў Усыпкін, - я выбраў свабоду.
  Аднак на наступны дзень Усыпкін з'явіўся. Моўчкі сеў у аўтобус.
  Добра, думаюць калегі, зараз мы таксама памаўчым. Ну а дома мы табе пакажам.
  Доўга яны гулялі па Стратфардзе. Пасля раптам выявілі, што Усыпкін зноў знік. Звярнуліся ў паліцыю. У паліцыі ім сказалі:
  - Рускі спадар патрабуе палітычнага прытулку.
  Сустрэліся з уцекачом. Усыпкін сядзеў паміж двума канстэбламі.
  - Што ж ты робіш, Валодзя?! - закрычалі калегі.
  - Я падумаў і абраў свабоду, - адказаў Усыпкін.
  ✩
  Гадоў дваццаць пяць таму я выратаваў тапельца. Прычым гераічнасць мне такая неўласцівая, што я нават запомніў яго прозвішча - Сеппен. Эстонец Паўль Сэпэн.
  Адбылося гэта на Чорным моры. Мы тады жылі ва ўніверсітэцкім спартлагеры. Калі не памыляюся, крыху на захад ад Судака.
  І вось мы купаліся. І гэты Сэпэн пачаў тануць. І я яго выцягнуў на бераг.
  Трэнер падышоў да мяне і кажа:
  - Я пра цябе, Даўлатаў, скажу на вячэрняй паверцы.
  Я, памятаю, узрадаваўся. Мне тады падабалася дзяўчына па імені Люда, гімнастка. І не было нагоды з ёй загаварыць. А без нагоды я ў тыя гады размаўляць з жанчынамі не ўмеў.
  І раптам такі поспех.
  Стаім мы на вячэрняй паверцы - чалавек шэсцьсот. Гэта значыць, увесь лагер. Трэнер кажа:
  - Даўлатаў, крок наперад!
  Я выходжу. Усе на мяне глядзяць. Люда ў тым ліку.
  Трэнер кажа:
  - Вось. Звярніце ўвагу. Зірніце на гэтага чалавека. Плавае як прас, а таварыша выратаваў!
  ✩
  "Пакуль мама жывая, я павінна навучыцца гатаваць..."
  ✩
  Крытык П. даволі маленькага росту. Ён спытаў, калі мы пазнаёміліся, а гэта было трыццаць гадоў таму:
  - Ты, напэўна, у баскетбол гуляеш?
  - А ты, - кажу, - мусіць, у кеглі?
  ✩
  Аляксандр Глезер:
  - Панове, як вам не сорамна?! Я змагаюся з таталітарызмам, а вы мне пра даўгі нагадваеце!
  ✩
  У Саюзе з'явілася рок-група "Дыназаўры". А нашу "Свабоду" працягваюць глушыць. (Запіс зроблены да 89-га года.) Ёсць ідэя – глушыць нас з дапамогай усё тых жа “Дыназаўраў”. Як гаворыцца, ваўкі сытыя і авечкі цэлыя.
  ✩
  Што будзе, калі на радыё "Ліберці" прыйдуць савецкія войскі?
  Я думаю, усё застанецца на сваіх месцах. Дзе яны возьмуць такую колькасць новых халтуршчыкаў? Колькі на гэта спатрэбіцца часу і грошай?
  ✩
  Наш сын Коля ў дзяцінстве вельмі кахаў гуляць бабулінай сківіцай.
  Сківіца была выраблена амерыканскім лекарам не па мерцы. Маці яе забракавала. Пайшла да айчыннага дантыста Сене. Той вырабіў ёй новую сківіцу. А старую маці падарыла ўнуку. Яна стала Колінай каханай цацкай.
  Часам я прачынаўся ноччу ад жахлівага болю. Апынялася, наш сынок забыўся каханую цацку ў маім ложку.
  ✩
  Мы купілі дом у гарах, недалёка ад Янгсвіла. Гэта значыць, у даволі глухой амерыканскай правінцыі. Вакол узгоркі, лугі, азёры... Зайцы і алені дарогу перабягаюць. Увогуле, глуш.
  Ежу я неяк з жонкай у машыне. Яна раптам кажа:
  - Як дзіўна! Ніводнага чысцільшчыка ботаў!
  ✩
  Мая жонка Лена - буйны спецыяліст па засмучэнні.
  ✩
  Ар'еў:
  «…Ноч, Тэхас, пустыня прыслухоўваецца да Бога…»
  
  ✩
  Адзін казаў:
  - Белыя вершы? Гэта як гуляць у тэніс без сеткі.
  ✩
  Неяк гутарыў Одэн з Яноўскім, урачом і пісьменнікам. Яноўскі сказаў:
  - Я звальняюся з клінікі. Пасля легалізацыі абортаў мне тамака няма чаго рабіць. Я перакананы супернік абортаў. Я не магу працаваць у клініцы, дзе здзяйсняюцца забойствы.
  Адзін вінавата вымавіў:
  - I could. (Я б мог).
  ✩
  Да нас зайшоў музыказнавец Аркадзь Штэйн. У маёй жонкі сядзелі дзве прыяцелькі. Штэйну захацелася быць ветлівым.
  - Леначка, - сказаў ён, - ты цудоўна выглядаеш. Тым больш - на фоне астатніх.
  ✩
  Парамонаў казаў пра музыказнаўцу Штэйне:
  - Вось, глядзі. Геніяльнасць, здавалася б, такая яскравая рэч, а распазнаецца не адразу. Убоства ж з чалавека так і прэ.
  ✩
  Аляксей Лосеў прыехаў у Дартмут. Стаў выкладаць ва ўніверсітэце. Мясцовыя рускія захацелі сустрэцца з ім. Угаварылі яго прачытаць ім лекцыю. Аднак нехта з новых знаёмых папярэдзіў Лосева:
  - Тут ёсць адзін антысеміт з першай эміграцыі. Чалавек ён нястрыманы і грубаваты. Старайцеся не даваць яму падставы для хамства. Не засяроджвайцеся цалкам на габрэйскай тэме.
  Пачалася лекцыя. Лосеў казаў пра Амерыку. Аб свабодзе. Аб сваіх амерыканскіх уражаннях. Пра габрэяў - ні гуку. У канцы ён сказаў:
  - Мы з жонкай купілі дом. Спачатку ў гэтым доме было неяк няўтульна. І раптам на тэрыторыі стаў з'яўляцца зайчык. Ён ускокваў на ганак. Бегаў пад вокнамі. Браў пакінутую для яго моркву…
  Раптам з апошняга рада данёсся звонкі ад сарказму голас:
  - Што ж было потым з гэтым зайчыкам? Нябось падстрэлілі і з'елі?!
  ✩
  Калі "Новы амерыканец" канчаткова ператварыўся ў габрэйскую газету, там было забаронена згадваць свініну. Прычым нават у матэрыялах на сельскагаспадарчыя і эканамічныя тэмы. Рэкамендавалася замяняць яе фаршаваным шчупаком.
  ✩
  Мэтэр казаў пагарджанай ім супрацоўніцы:
  - Я цябе выганю і нават не атрымаю задавальнення.
  ✩
  Справа адбывалася ў газеце "Новы амерыканец". Рубін і Метэр страшэнна варагавалі. Рубін абвінавачваў Метэра ў прафнепрыдатнасці. (Не без падставы.) Я спрабаваў быць міратворцам. Я выклікаў Рубіну:
  - Жэня! Неабходны кампраміс. Гэта значыць сістэма ўзаемных уступак дзеля агульнай справы.
  Рубін адказваў:
  - Я ведаю, што такое кампраміс. Мой кампраміс такі. Мэтэр прыпаўзае на каленях з Джэрсі-Сіці. Мые ў рэдакцыі падлогі. Выносіць смецце. Бегае за каву. Тады я яго, магчыма, і дарую.
  ✩
  Метэр называў Арлова:
  "Натоўп з аднаго чалавека".
  ✩
  У Боры Метэра ў доме - поўны камплект электроннага абсталявання. Відавочна бракуе электрычнага крэсла.
  ✩
  Арлова я, як кажуць, раскусіў. У Метэры ж - расчараваўся. Гэта зусім розныя рэчы.
  ✩
  У «Капітанскай дачцы» не без спагады намаляваны Пугачоў. Усё роўна, як калі б зараз станоўча абмалявалі Берыю. Гэта і ёсць - "літасць да заняпалых".
  ✩
  Справа была гадоў пятнаццаць таму. Судзілі нейкага Лернера. Таго самага Лернера, які ў 69 годзе быў знакамітым актывістам расправы над Бродскім. Судзілі яго за нешта ганебнае. Падаецца, за падробку ордэнскіх дакументаў.
  І вось абвешчаны прысуд - чатыры гады.
  І тады адбылося наступнае. У зале прысутнічаў мастацтвазнаўца Герасімаў. Гэта быў чалавек, які піша вершы толькі ў хвіліны абсалютнай душэўнай гармоніі. Гэта значыць, вельмі рэдка. Пачуўшы прысуд, ён устаў. Засяродзіўся. Затым выразна і гучна выгукнуў:
  «Бродскі ў Мічыгане,
  Лернер у Магадане!»
  
  ✩
  Дваццаць пяць гадоў таму выйшаў зборнік Галчынскага. Чатыры вершы ў ім пераклаў Іосіф Бродскі.
  Здабыў я гэтую кніжку. Сустрэў Бродскага. Папрасіў яго зрабіць аўтограф.
  Іосіф дастаў ручку і задумаўся. Потым ён без напругі злажыў экспромт:
  «Дзвесце восем польскіх радкоў
  Дарыць Сержу перакладчык».
  
  Я быў усцешаны. На маіх вачах быў створаны кароткі хупавы верш.
  Заходжу ўвечары да Наймана. Паказваю кніжачку і надпіс. Найман дастае свой экзэмпляр. На першай старонцы чытаю:
  «Дзвесце восем польскіх радкоў
  Дарыць Толе перакладчык».
  
  У Яўгена Рэйна, у сваю чаргу, быў асобнік з надпісам:
  «Дзвесце восем польскіх радкоў
  Дарыць Жонцы перакладчык».
  
  Усё роўна ён геній.
  ✩
  Памятаю, Іосіф Бродскі выказваўся наступным чынам:
  - Іронія ёсць сыходная метафара.
  Я здзівіўся:
  - Што значыць сыходная метафара?
  - Тлумачу, - сказаў Іосіф, - вось паслухайце. «Яе вочы як біруза» - гэта ўзыходзячая метафара. А яе вочы як тормазы гэта сыходная метафара.
  ✩
  Бродскі перанёс цяжкую аперацыю на сэрцы. Я наведаў яго ў шпіталі. Павінен сказаць, што Бродскі мяне і ў нармальнай абстаноўцы душыць. А тут я зусім разгубіўся.
  Ляжыць Іосіф - бледны, ледзь жывы. Вакол апаратура, правады і цыферблаты.
  І вось я вымавіў нешта зусім недарэчнае:
  - Вы тут хварэеце, і дарма. А Еўтушэнка тым часам выступае супраць калгасаў…
  Сапраўды, нешта падобнае мела месца. Выступленне Еўтушэнкі на маскоўскім пісьменніцкім з'ездзе было даволі рашучым.
  Вось я і сказаў:
  - Еўтушэнка выступіў супраць калгасаў...
  Бродскі ледзь чутна адказаў:
  - Калі ён супраць, я - за.
  ✩
  Розніца паміж Кушнерам і Бродскім ёсць розніца паміж смуткам і нудой, страхам і жахам. Смутак і страх - рэакцыя на час. Туга і жах - рэакцыя на вечнасць. Смутак і страх звернуты ўніз. Туга і жах - да неба.
  ✩
  Язэп Бродскі казаў мне:
  - Густ бывае толькі ў краўцоў.
  ✩
  Для Бродскага Еўтушэнка - чалавек іншай прафесіі.
  ✩
  Канешне, Бродскім захапляюцца на Захадзе. Вядома, Еўтушэнка выклікае незадаволенасць, а Бродскі - зайздрасць і каханне. Аднак незадаволенасць Еўтушэнкі значна больш значная па памерах, чым захапленне Бродскім. Можа, справа ў тым, што негатыўныя эмоцыі прынцыпова мацнейшыя?..
  ✩
  Калі гарбачоўская адліга набыла даволі-такі відавочныя формы, Бродскі сказаў:
  - Ведаеце, у чым тут небяспека? Небяспека ў тым, што Рэйн можа перадумаць ажаніцца з італьянкай.
  ✩
  Бродскі казаў, што кахае метафізіку і плёткі. І дадаваў:
  "Што ў прынцыпе адно і тое ж".
  ✩
  Урачы забаранілі Бродскаму курыць. Гэта яго вельмі гняло. Ён казаў:
  - Выпіць раніцай кубак кавы і не закурыць?! Тады і прачынацца няма чаго!
  ✩
  Шмакаў казаў пра Бродскага:
  - Мала таго, што ён геній. Ён яшчэ і вельмі здольны чалавек.
  - Здольны? Напрыклад, да чаго?
  - Ды да ўсяго. Да моў, да аўтаваджэння, да спорту.
  ✩
  Іосіф Бродскі любіў паўтараць:
  - Жыццё кароткае і сумнае. Ты заўважыў чым яна ўвогуле канчаецца?
  ✩
  Бродскі звярнуўся да мяне з даволі нечаканай просьбай:
  - Зайдзіце ў сваю бібліятэку на радыё "Ліберці". Зрабіце копіі зместу ўсіх нумароў часопіса «Юнацтва» за апошнія дзесяць гадоў. Дашліце мне. Я гэтую справу пагляджу і абяру, што там ёсць добрага. І вы зноў мне зробіце копіі.
  Я ўвайшоў у бібліятэку. Узяў сто дваццаць (120!) нумароў часопіса "Юнацтва". Скапіяваў усе зьместы. Адправіў усё гэта Бродскаму першым класам.
  Чакаю. Праходзіць тыдзень. Другая. Тэлефаную яму:
  - Бандэроль маю атрымалі?
  - Ах так, атрымаў.
  - Ну і што ж там цікавага?
  - Нічога.
  ✩
  Іосіф Бродскі (на кнізе вершаў, падоранай Міхасю Барышнікава):
  "Няхай я - аід, а ён - усяго толькі - гой,
  І профіль у яго зусім іншы,
  І ўсё ж я не зраблю рукой
  Таго, што можа зрабіць ён нагой!"
  
  ✩
  Аб Бродскім:
  «Ён не першы. Ён, нажаль, адзіны».
  ✩
  У Бродскага ёсць сяброўскі шарж на мяне. Па-мойму цудоўны малюнак.
  Я паказаў яму свайму амерыканцу. Ён сказаў:
  - У цябе нос іншы.
  - Значыць трэба, кажу, зрабіць пластычную аперацыю.
  ✩
  Памятаю, здабыў я кнігу Бродскага 64 гады. Выплаціў як за бібліяграфічную рэдкасць прыстойныя грошы. Даляраў, калі не памыляюся, пяцьдзесят. Паведаміў пра гэта Іосіфу. Чую:
  - А ў мяне такога зборніка няма.
  Я кажу:
  - Хочаце, падару вам?
  Іосіф здзівіўся:
  - Што ж я з ім буду рабіць? Чытаць?!
  ✩
  Бродскі:
  - Доўга я не верыў, што па-ангельску можна сказаць глупства.
  ✩
  Бродскі пра кнігу Яфрэмава:
  - Як ён рашыўся перайсці з другога абзаца на трэці?!
  ✩
  Бахчаняна папракалі ў фармалізме. Бахчанян апраўдваўся:
  - А што калі я на змесце ў мастацкай формы?!
  ✩
  Рэклама фірмы "Мейсіс". Прапанова Бахчаняна:
  "Свеціць Мейсіс, свеціць ясны!.."
  ✩
  Загаварылі мы ў адной эмігранцкай кампаніі пра нашых дзяцей. Хтосьці сказаў:
  - Нашы дзеці становяцца амерыканцамі. Яны не чытаюць па-руску. Гэта жудасна. Яны не чытаюць Дастаеўскага. Як яны змогуць жыць без Дастаеўскага?
  І ўсе закрычалі:
  - Як яны змогуць жыць без Дастаеўскага?
  На што мастак Бахчанян заўважыў:
  - Пушкін жыў, і нічога.
  ✩
  Бахчанян:
  «Галоснасць абуральнаму ў пустыні».
  ✩
  Аднойчы я сказаў Бахчаняну:
  - У мяне ёсць аповесць «Кампраміс». Жадаю напісаць працяг. Толькі назва ўсё яшчэ не прыдумаў.
  Бахчанян падказаў:
  - «Кампрамісіс».
  ✩
  Бахчанян прапанаваў назву для гумарыстычнага раздзела ў газеце:
  «Архіпелаг Гуд Лак!»
  ✩
  Ішла размова аб галівудскіх стандартах. Вагрыч Бахчанян супакойваў Ігара Геніса:
  — Ды што ты нервуешся?! У цябе добры жаночы рост.
  ✩
  Бахчанян прыйшоў на радыё "Свабода". Тады яшчэ працавалі глушылкі. Бахчанян прапанаваў:
  - Усё гэта можна рабіць загадзя. Адразу ж запісваць на плёнку тэкст і роў. Уяўляеце якая эканомія народных грошай!
  ✩
  Бахчанян казаў, даведаўшыся, што я на дыеце:
  — Даўлатаў худнее, не шкадуючы жывата свайго.
  ✩
  Бахчанян казаў мне:
  - Ты - жыд армянскага разліву.
  ✩
  Была такая нашумелая гісторыя. Эмігрант купіў пяціпавярховы дом. Даў аб'яву, што здаюцца кватэры. Жадаючых не аказалася. У выніку гаспадар застрахаваў гэты дом і падпаліў.
  Бахчанян з гэтай нагоды выказаўся:
  «Калі хата не здаецца, яго знішчаюць!»
  ✩
  Уладзімір Якаўлеў - адзін з самых таленавітых маскоўскіх мастакоў. Бахчанян сцвярджае, што самы таленавіты. Дарэчы, да вызначанага часу Бахчанян лічыў Якаўлева абсалютна здаровым. Аднойчы Бахчанян сказаў яму:
  - Давайце я запішу нумар вашага тэлефона:
  - Запісвайце. Адзін два тры…
  - Далей.
  - Чатыры, пяць, шэсць, сем, восем, дзевяць...
  І Якаўлеў палічыў да пяцідзесяці.
  — Досыць, — перапыніў яго Бахчанян, — стэлефануемся.
  ✩
  Неяк я спытаў Бахчаняна:
  - Ты армянін?
  - Армянін.
  - На сто працэнтаў?
  - Нават на сто пяцьдзесят.
  - Як гэта?
  — Нават мачыха ў нас была армянка...
  ✩
  Вайль і Геніс ехалі сабвеем. Праязджалі небяспечны, жахлівы Гарлем. Абодва былі моцна падпітыя. На падлозе стаяла бутэлька віскі. Геніс паліў.
  Вайль агледзеўся і кажа:
  - Сашка, звярні ўвагу! Мы тут страшней за ўсіх!
  ✩
  Казлоўскі - гэта непрызнаны Геніс.
  ✩
  Геніс напісаў перадачу для радыё "Ліберці". Там было шмат навуковых слоў - "алюзія", "цэнзура", "кансеквентны"... Рэдактар Генісу сказаў:
  - Такія перадачы і глушыць не абавязкова. Усё роўна іх разумеюць толькі дацэнты МДУ.
  ✩
  Хтосьці сказаў у рэдакцыі Генісу:
  - Нядобра, калі Шарымава паедзе ў друкарню адна. Ды яшчэ ўвечар.
  На што прыгожы шчыльны Геніс мне адказаў:
  — Але ж мы з Пецькам ездзім, і заўсёды адны.
  ✩
  Наш бос прыйшоў у рэдакцыю і кажа:
  - Вы марнуеце процьму фотапаперы. Яна дарагая. Ці можна рабіць фота на звычайным кардоне?
  Геніс здзівіўся:
  - Як?
  - Вельмі проста.
  - Але ж там спецыяльныя хімічныя працэсы! Эмульсійны пласт і гэтак далей…
  Бос кажа:
  - Ну добра, паспрабаваць можна?
  ✩
  Неяк Сашу Геніса аблічылі ў бухгалтэрыі рускамоўнай нью-ёркскай газеты. Даляраў на пятнаццаць. Геніс пайшоў высвятляць непаразуменне. Звярнуўся да галоўнага рэдактара. Той дакорліва вымавіў:
  - Ну што для вас пятнаццаць даляраў?.. А для нашай карпарацыі гэта самавітыя грошы.
  Геніс ад узрушэння папрасіў прабачэння.
  ✩
  Геніс і злачынства - дзве рэчы несумяшчальныя!
  ✩
  Загадкавы рэлігійны дзеяч Лемкус казаў:
  — Вы, Сяргей, увесь час жартуеце з мяне. Высмейваеце маю рэлігійную і грамадскую дзейнасць. А вось незнаёмыя людзі цалкам мне давяраюць.
  ✩
  Загадкавы рэлігійны дзеяч Лемкус быў яшчэ і пісьменнікам. Неяк ён напісаў:
  «Ружовы ранішні захад нагадваў грудзі маладзенькай дзяўчыны».
  Кажу яму:
  — Грыша, апамятайся. Які ж заход па раніцах?!
  - Няўжо гэта важна? - адгукнуўся Лемкус.
  ✩
  Лемкус напісаў:
  «Уздоўж дарогі раслі кусты панельніка…»
  ✩
  І яшчэ:
  «Ён насунуў хупавае саламянае канапе…»
  ✩
  У таго ж Лемкуса ў адной нататцы было сказанае:
  «Як цудоўна казаў Ісус Хрыстос — палюбі бліжняга свайго!»
  Пахваліў таленавітага аўтара.
  ✩
  Знаёмы рэжысёр паставіў спектакль у Нью-Йорку. Калі не памыляюся, «Сірана дэ Бержэрак». Вельмі ганарыўся сваім дасягненнем.
  Я спытаў Ізю Шапіру:
  - Ты бачыў спектакль? Шмат было народу?
  Ізя адказаў:
  - Спачатку было мала. Прыйшлі мы з жонкай, стала ўдвая болей.
  ✩
  Ізя Шапіра часта ездзіў у камандзіроўкі па Амерыцы. Апынуўшыся ў незнаёмым горадзе, перш за ўсё шукаў тэлефонную кнігу. Даведваўся, колькі людзей па прозвішчы Шапіра жыве ў гэтым горадзе. Калі такіх было шмат, горад Ізе падабаўся. Калі мала, Ізю ахоплівала трывога. У адным тэхаскім мястэчку, уяўляючыся гаспадару фірмы, Ізя Шапіра сказаў:
  - Я - Ізраіль Шапіра!
  - Што гэта значыць? - здзівіўся гаспадар.
  ✩
  Братоў Шапіра запрасілі на вячэру старазапаветныя армянскія суседзі. Усё было вельмі паважна. Размовы па большай частцы ішлі аб велічы армянскай нацыі. Аб драматычнай гісторыі армянскага народа. Нарэшце гаспадыня спытала:
  - Ці не жадаеце па кубачку кавы?
  Саламон Шапіра, жадаючы быць вытанчаным, удакладніў:
  - Кава па-турэцку?
  У гаспадароў выцягнуліся фізіяноміі.
  ✩
  Ізя Шапіра сказаў пра маю жонку, якая поркалася на кухні:
  «І ўсё ж яна круціцца!..»
  ✩
  Тэлефануе прыяцель Ізе Шапіра:
  - Слухай! У мяне нарадзіўся сын. Прыдумай імя - сціплае, кароткае, распаўсюджанае і запамінальнае.
  Ізя параіў:
  - Назаві яго - Рэкс.
  ✩
  Нью Ёрк. Крама заходнегерманскага кухоннага і бытавога абсталявання. Прадавачка з прыкметным нямецкім акцэнтам кажа майму сябру Ізе Шапіра:
  - Рэкамендую вось гэтыя "гэс овенс" (газавыя печкі). У Мюнхене вырабляюцца выдатныя газавыя печы.
  — Ведаю, чуў, — з невясёлай усмешкай азваўся Ізя Шапіра.
  ✩
  Маці казала пра велічнага і адначасова безабароннага Лёву Халіфа:
  "Нават не верыцца, што габрэй".
  ✩
  Леў Халіф - мешанка тарэадора з быком.
  ✩
  Адна знаёмая паехала на дачу да Вазнясенскіх. Было гэта ў сярэдзіне зімы. Жонка Вазнясенскага, Зоя, сустрэла яе вельмі ветліва. Гаспадар не з'явіўся.
  - Дзе ж Андрэй?
  - Сiдiн у каморы. У кажухі на голае цела.
  - З чаго гэта раптам?
  - З каморы выгляд добры на дарогу. А да нас мусяць прыехаць заходнія журналісты. Андрэйка і вырашыў: як з'явіцца машына - кажух убок! Выбяжыць на задні двор і будзе абсыпацца снегам. Журналісты ўбачаць - рускі мядзведзь купаецца ў снезе. Каларытна і ўражліва! Андруша іх заўважыць, збянтэжыцца. Затым, затуляючы сорам, уцячэ. А артыкулы ў заходніх газетах будуць пачынацца так:
  «Геніяльнага рускага паэта мы заспелі купаюцца ў снезе…»
  Можа, яны нават сфатаграфуюць яго. Уяўляеш - бяжыць Андрюша з голым задам, а вакол расійскія снягі.
  ✩
  Нейкі амерыканскі літаратурны клуб запрасіў Андрэя Вазнясенскага. Той чытаў вершы. Затым казаў аб перабудове. Апярэджваючы ледзь не кожны верш, паказваў:
  «Тут згадваецца мой сябар Ален Гінсберг, які прысутнічае ў гэтай зале!»
  Або:
  «Тут згадваецца Артур Мілер, які тут прысутнічае!»
  Або:
  Тут згадваецца Норман Мэйлер, які сядзіць у задніх шэрагах!
  Скончыліся вершы. Пачалася сур'ёзная палітычная размова. Узнясенскі прапанаваў - пытайце. Задавайце пытанні.
  Усе маўчаць. Пытанняў не задаюць.
  Той зноў прапануе - задавайце пытанні. Цішыня. Нарэшце паднімаецца бледны амерыканскі юнак. Узнясенскі ахвотна да яго паварочваецца:
  - Прашу вас. Задавайце любыя, самыя вострыя пытанні. Я вам адкажу сумленна, смела і падрабязна.
  Юнак паправіў акуляры і ціха спытаў:
  - Прабачыце, дзе менавіта сядзіць Норман Мэйлер?
  ✩
  Прыехаў з Нямеччыны Вайновіч. Пасяліўся ў гатэлі на Брадвеі. Спатрэбілася яму зрабіць копіі. Зайшлі яны з жонкай у адмысловую кантору. Працягнулі капіроўшчыку некалькі старонак. Той пытаецца:
  — Ван оф іч? (Кожную па адной?)
  Вайновіч кажа жонцы:
  - Ірка, ты чула? Ён спытаў: "Вайновіч?" Ён мяне пазнаў! Ты ўяўляеш? Вось гэта папулярнасць!
  ✩
  Малады Андрэй Сядых ужыў у газетнай карэспандэнцыі такое абарачэнне:
  «…З храма вынеслі велізарны ПАРТРЭТ багародзіцы…»
  ✩
  Андрэй Сядых пры сустрэчы цікавіўся:
  - Скажыце, як пажывае ваша жонка? Яна заўсёды такая бледная. Мы ўсе за яе так перажываем. Як яна?
  Я адказваў:
  - З таго часу, як вы яе звольнілі, яна жыве нармальна.
  ✩
  Захварэў стары пісьменнік Радзівон Бярозаў. Перанёс цяжкую аперацыю. У рускамоўнай газеце з'явілася паведамленне на гэтую тэму. Нататка звалася:
  «Стан Радзівона Бярозава».
  ✩
  Там жа зьявілася інфармацыя:
  «Выпадак на рагу Брадвея і Чатырнаццатай. Шасцігадовая дзяўчынка, якая ехала на ровары Звалілася пад аўтобус, які імчаўся…»
  У нататцы адчуваецца некаторае задавальненне.
  ✩
  У той жа газеце:
  «На поўдні Францыі разбіўся пасажырскі самалёт. На шчасце, з трохсот чалавек, якія ляцелі гэтым рэйсам, загінула дванаццаць!
  ✩
  Загаловак у той жа газеце:
  «Страйк сабакі»
  ✩
  Рэкламная аб'ява там жа:
  «За невялікія грошы маеце самае лепшае: аборт, супрацьзачаткавыя таблеткі, устанаўленне пазаматкавай цяжарнасці!»
  ✩
  Жалобнае паведамленне:
  "ПЕРАДЧАСовы скон Гары Лібмана".
  ✩
  Знакаміты артыст Барыс Січкін жыў у рускім гатэлі «Пайн» каля Монцісела. Неяк мы сустрэліся на беразе возера. Я сказаў:
  - Мы з жонкай хацелі б да вас заехаць.
  - Выдатна. Калі?
  - Сёння ўвечары. Толькі як мы вас знойдзем?
  - Што значыць - як вы мяне знойдзеце? У чым праблема?
  - Дык жа гатэль, - кажу, - вялікі.
  Січкін яшчэ больш уразіўся:
  - Гэта як прыйсці ў Маўзалей і спытаць: "Дзе тут знаходзіцца Уладзімір Ільіч Ленін?"
  ✩
  Січкін трапіў у аўтамабільную катастрофу. Апынуўся ў шпіталі. Там яго наведаў сын Эміль. І вось яны сталі развітвацца. Эміль нахіліўся, каб пацалаваць бацьку. Бора адчуў лёгкі пах спіртнога. Ён сказаў:
  - Эміль, ты выпіў. Я хвалююся, калі ты п'еш.
  Сын пачаў апраўдвацца:
  - Тата, я выпіў адзін келіх шампанскага.
  Бора ціхім голасам спытаў:
  - Што ж ты святкаваў, сынок?
  ✩
  Едзем неяк у машыне: Січкін, Фіма Берзон, жонка Берзона - Аліса і я. Берзон - аблавухі, маленькі і злосны. Аліса кажа Січкіну:
  - Адкажыце мне, Бора, як гэта жанчыны згаджаюцца працаваць у публічных дамах? Абслугоўваюць усіх без разбору. Бо гэта так негігіенічна! І ніякага задавальнення.
  Січкін перабіў яе:
  - Думаеш яны так ужо імкнуцца? Усім аддаюцца з душой? Ну, першы кліент яшчэ, магчыма, туды-сюды. А астатнія ў іх там ідуць, як Фіма Берзон!
  ✩
  Гадоў трыццаць таму Еўтушэнка прыехаў у Амерыку. Пасяліўся ў гатэлі. Сядзіць раз у холе, чакае некага. Бачыць, да дзвярэй накіроўваецца вельмі знаёмы стары: барада, пакамечаныя штаны, вайсковая кашуля.
  Некалькі секунд Еўтушэнка быў у шоку. Затым ён зразумеў, што гэта Хэмінгуэй. Кінуўся за ім. Але Хэмінгуэй паспеў сесці ў якое чакала яго таксі.
  - Якая прыкрасць, - сказаў Еўтушэнка швейцару, - гэта ж быў Хэмінгуэй! А я не адразу пазнаў яго!
  Швейцар адказаў далікатна:
  - Не хвалюйцеся. Містэр Хэмінгуэй таксама не адразу пазнаў вас.
  ✩
  Распавядаюць, што на нейкім сходзе, перад ад'ездам за мяжу, Еўтушэнка абураўся:
  - Мяне будуць пытацца пра справу Букоўскага. Зноў мне аддзімацца? Зноў лайно сёрбаць?!
  Юнна Морыц параіла з залы:
  — Калі ў жыцці абвесці галадоўку…
  ✩
  Юнна Морыц ў Грузіі. Заказвае шклянку віна. Там плаваюць мухі.
  Юнна скардзіцца гандляру-грузіну. Грузін усклікае:
  - Дзе мухі - там жыццё!
  ✩
  Аляшкоўскі расказваў:
  Эмігрант Фальковіч вывез з Расіі вялізную колькасць сувеніраў. А вось звычайнага посуду не захапіў. У выніку сямейства Фальковічаў доўга ела курыны булён з палехскіх шкатулак.
  ✩
  Аляшкоўскі запэўніваў:
  - У Маскве рэпеціруецца балет, дзе сярод дзеючых асоб ёсць Крупская. Перад балярынай, якая выконвае гэтую ролю, стаіць нялёгкая харэаграфічная задача. У прыватнасці, сродкамі пластыкі выказаць базедава хвароба.
  ✩
  Томас Венцлава дамаўляўся аб сваёй універсітэцкай лекцыі.
  - У мяне ёсць тры розныя лекцыі. За адну я бяру трыста долараў. За другую - дзвесце пяцьдзесят. За трэцюю - сто. Але гэтую, трэцюю, я вам не рэкамендую.
  ✩
  У Нью-Йорку гасцяваў паэт Саснора. Памятаецца, я, крытыкуючы Амерыку, сказаў яму:
  - Тут поўна ежы, адзення, забаў і - ніякіх думак!
  Соснара адказаў:
  - А ў Расіі, наадварот, суцэльныя думкі. Пра ежу, пра вопратку і пра забаўкі.
  ✩
  Аказаўся ў бальніцы. Дыягназ - цыроз печані. Праўда, у пачатковай стадыі. Хаця яна ж, быццам бы, і канчатковая. Пасля гэтага мае сабутэльнікі па радыё «Ліберці» заспявалі:
  «Цыроз-ваявода дазорам
  Абыходзіць свае ўладанні…»
  
  ✩
  Сцэна ў бальніцы. Мяне вязуць на працэдуру. На грудзях у мяне ляжыць том Дастаеўскага. Мне толькі што прынесла яго Ніна Алаверт. Урач-амерыканец пытаецца:
  - Што гэта за кніга?
  - Дастаеўскі.
  - "Ідыёт"?
  - Не, "Падлетак".
  - Такі звычай? - цікавіцца лекар.
  - Так, - кажу, - такі звычай. Рускія пісьменнікі паміраюць з томам Дастаеўскага на грудзях.
  Амерыканец пытаецца:
  - Ноў Байбл? (Не Біблія?)
  - Не, - кажу, - менавіта том Дастаеўскага.
  Амерыканец паглядзеў на мяне з цікавасцю.
  ✩
  Калі высветлілася, што пухліна мая - не злаякасная, Лена сказала:
  «Рак адступае назад…»
  ✩
  Выйшаў я з бальніцы. Быццам бы паправіўся. Але лекары забаранілі мне піць і паліць. А настойліва раілі абмяжоўваць сябе ў ежы. Я паскардзіўся на ўсё гэта аднаму знаёмаму. У канцы і кажу:
  - Што мне ў жыцці яшчэ застаецца? Толькі кніжкі чытаць?!
  Знаёмы адказвае:
  — Ну, гэта пакуль зрок добры…
  ✩
  Дысідэнцкі раманс:
  «У апазіцыю дзяўчына праводзіла байца…»
  
  ✩
  Волкаў пачынаў як скрыпач. Нават узначаліў струнны квартэт. Неяк звярнуўся ў Саюз пісьменнікаў:
  - Мы хацелі б выступіць перад Ахматавай. Як гэта зрабіць?
  Чыноўнікі здзівіліся:
  - Чаму ж менавіта Ахматава? Ёсць больш паважаныя пісьменнікі — Мірашнічэнка, Саянаў, Кетлінская…
  Волкаў вырашыў дзейнічаць самастойна. Паехаў з таварышамі да Ахматавай на дачу. Выканаў новы квартэт Шастаковіча.
  Ахматава выслухала і сказала:
  - Я баялася толькі, што гэта калі-небудзь скончыцца…
  Мінула некалькі месяцаў. Ахматава выехала на Захад. Атрымала ў Англіі дактарат. Сустракалася з мясцовай інтэлігенцыяй.
  Ангельцы задавалі ёй розныя пытанні - літаратура, жывапіс, музыка.
  Ахматава сказала:
  – Нядаўна я слухала надзвычайны опус Шастаковіча. Да мяне на дачу спецыяльна прыязджаў інструментальны ансамбль.
  Ангельцы ўразіліся:
  - Няўжо ў Расіі так паважаюць пісьменнікаў?
  Ахматава падумала і кажа:
  - Увогуле, так…
  ✩
  Міша Юп сказаў выдаўцу Палякі:
  - У мяне ёсць невядомая фатаграфія Ахматавай.
  Паляк захваляваўся:
  - Што за фатаграфія?
  - Я ж сказаў - фота Ахматавай.
  - Якога года?
  - Што - якога года?
  - Якога года фатаграфія?
  - Ну, семдзесят чацвёртага. А можа, семдзесят шостага. Я не памятаю.
  - Задоўга да гэтага яна памерла.
  - Ну і што? - спытаў Юп.
  - Дык што ж захавана на гэтай фатаграфіі?
  - Там захаваны я, - сказаў Юп, - там захаваны я на магіле Ахматавай у Камарова.
  ✩
  Міша Юп казаў свайму прыяцелю:
  - Да мяне даволі часта з'яўляюцца за ахвяраваннямі. Але выйсце ёсць. У гэтых выпадках я пераходжу на ламаную ангельскую.
  Прыяцель заўважыў:
  - Дык ужо не старайся.
  ✩
  Грыша Паляк быў у гасцях. Даволі шмат еў. Нейкая жанчына пачала гаварыць яму:
  - Як вам не сорамна! Вы тоўсты! Вам трэба спыніць ёсць тоўстае, мучное і салодкае. Асабліва салодкае.
  Грыша адказаў:
  - Я, у прынцыпе, салодкага не ем. Толькі з гарбатай.
  ✩
  Блюмін распавядаў, як старая эмігрантка скардзілася мужу:
  - Дзе мая былая грацыя? Дзе мая былая грацыя?
  Муж адказаў:
  - Сушыцца, Фенечка, сушыцца.
  ✩
  Да нас пачасцілі савецкія госці. Часам - не вельмі блізкія знаёмыя. У тым ліку і маласімпатычныя. Усё гэта стала мне надакучаць. Мама бадзёра параіла:
  - Растлумач ім - маці пры смерці.
  Лена пярэчыла:
  - У гэтым выпадку яны тым больш заедуць - развітацца.
  ✩
  Эмігрантка ў Форэст-Хілсе:
  - Лёлік, калі мама кажа "ноў", то гэта значыць - "ноў"!
  ✩
  У Ленінград прыехала дэлегацыя амерыканскіх кангрэсменаў. Сустракаў іх першы сакратар Ленінградскага абкама Тоўсцікаў. Тут жа адбылася размова. Адзін з кангрэсменаў сярод іншага зацікавіўся:
  - Якія паказчыкі смяротнасці ў Ленінградзе?
  Тоўсцікаў упэўнена і коратка адказаў:
  - У Ленінградзе няма смяротнасці!
  ✩
  Гутарыў я з адным эмігрантам. Ён казаў сярод іншага:
  - Каб вы ведалі, як я люблю цялячы халадзец! І шашлыкі на рабрынках! І крэмавыя пірожныя! І харчо!
  - Чаму ж, - пытаю, - вы такі худы?
  - Дык я ж я. Але і мяне ядуць!
  ✩
  Самы кароткі аповяд:
  «Стройная шатэнка ў кофтачцы ад «Гучы» заявіла поўнай бландынцы ў кофтачцы ад «Лорда Тэйлара»:
  — Надзька, сука ты ганебная!
  ✩
  Зайшла да нашай маці прыяцелька. Пачала скардзіцца на Амерыку. Амерыканцы, маўляў, лядоўні, чэрствыя, няўважлівыя, дурныя... Маці ёй кажа:
  - Але ж у цябе ўсё добра. Ты сытая, апранутая, больш-менш здаровая. Ты нават англійскую мову прымудрылася вывучыць.
  А госця адказвае:
  - Яшчэ б! З ваўкамі жыць...
  ✩
  Адбылося гэта ў грузінскім рэстаране. Памёр у маладзенькай афіцыянткі дзед. Гаспадар адпусціў яе на пахаванне. Гадзіна афіцыянткі няма, два, тры. Гаспадар рэстарана нервуецца - куды, маўляў, яна магла задзелася?! Няма каму, разумееш, працаваць...
  Нарэшце афіцыянтка вярнулася. Гаспадар ёй злосна кажа:
  - Дзе ты прападала, слухай?
  Тая яму ў адказ:
  - Ды ты ж ведаеш, Гогі, я была на пахаванні. Гэта ж цэлы рытуал, і ўсё патрабуе чакай.
  Гаспадар яшчэ больш раззлаваўся:
  - Што я, пахавання не ведаю?! Зайшоў, павіншаваў і сышоў!
  ✩
  Мая жонка вучылася вадзіць аўтамабіль. Набыла мінімум тэхнічных ведаў. Засвоіла некаторую колькасць тэрмінаў. І асабліва ёй пакахаўся тэрмін "wheel alignment" (выраўноўванне колаў, цэнтроўка). Яна з задавальненнем прамаўляла:
  - Трэба было б зрабіць віл элаймент... Віл элаймент - гэта галоўнае...
  Аднойчы мы ўспомнілі аднаго чалавека. Я сказаў:
  - У яго бяльмо на воку.
  Мая жонка запярэчыла:
  - Гэта не бяльмо. Гэта нешта іншае. Карацей, яму трэба зрабіць віл элаймент.
  ✩
  Бахчанян паведаміў мне навіну:
  - Лімонаў перарэзаў сабе вены электрычнай брытвай!
  ✩
  Складанае ў літаратуры даступней простага.
  ✩
  Раманс дыетолага:
  «І ўсюды ласанкі фатальныя,
  І ад тлушчаў абароны няма…»
  
  ✩
  Раманс ахоўніка:
  «У бананава-цытрынавым Сыктыўкары…»
  
  ✩
  Сэрманы былі ў Пушкінскім тэатры. Паказвалі "Бег" з Чаркасавым. Руці Аляксандраўна страшэнна перажывала. Асабліва яе патрос Чаркасаў у ролі генерала Хлудава. Яна казала мужу:
  - Што з ім будзе? Што з ім будзе?
  Ілля Захаравіч адказаў:
  - А што з ім будзе? Дадуць чарговую сталінскую прэмію.
  ✩
  Сорак дзевяты год. Серман чакае прысуду. Гутарыць у камеры з яўрэем, які пракраўся. Пытаецца ў яго:
  - Навошта вы столькі кралі? Ці ёсць сэнс?
  Габрэй адказвае:
  - Лепш памерці ад страху, чым ад голаду!
  ✩
  Тамашэўскі і Серман гулялі ў Крыме. Тамашэўскі расказваў:
  «У трыццатыя гады тут была кіпарысавая алея. Прыехаў Сталін. Ахова вырашыла, што за кіпарысамі могуць схавацца дыверсанты. Кіпарысавую алею высеклі. Пачалі саджаць эўкаліптавыя дрэвы. На жаль, яны не прыжыліся…»
  - І што ж у выніку?
  Тамашэўскі адказаў:
  - Пачалі садзіць аграномаў...
  ✩
  У Аксёнава захварэлі ныркі. Саша Перуанскі расказваў:
  - Я вырашыў патэлефанаваць Васю. Падышла Майя. Я пачаў вельмі далікатна: "Вася яшчэ падыходзіць да тэлефона?" Падышоў Вася. Я кажу яму: «Не падай духам, стары. У мяне быў рак ныркі. Доктар сказаў, што гады не працягну. У выніку нырку мне выдалілі. Я стаў імпатэнтам. Але пражыў ужо чатыры гады…»
  Перуанскі скончыў:
  - Вася так падбадзёрыўся!
  ✩
  У савецкага кампазітара Покрасса быў сваяк - амерыканскі кампазітар Темкин. Покрасс складаў кавалерыйскія маршы. Темкин – музыку да галівудскіх фільмаў.
  Вядома, што Сталін вельмі кахаў кіно. І вось быў аднойчы крамлёўскі прыём. І Сталін звярнуўся да Дзмітрыя Покрасса:
  - Праўда, што ваш брат за мяжой?
  Покрасс спалохаўся, але сапраўды адказаў:
  - Праўда.
  - Гэта ён напісаў песенькі да «Тром мушкецёраў»?
  - Ён.
  - Значыць, гэта яго песня - «Вар-вар-вар-вара…»?
  - Яго.
  Сталін падумаў і кажа:
  - Лепш бы ён жыў тут. А вы - там.
  ✩
  Блок адрозніваўся крайняй некамуністкай. Дастаткова сказаць, што яго бліжэйшы сябар насіў прозвішча - Іваноў.
  ✩
  Меркантылізм - гэта замаскіраваная бяздарнасць. Я, маўляў, пішу дзеля грошай, халтуру і гэтак далей. Насамрэч халтуры не існуе. Існуе, нажаль, наша творчае бяссілле.
  ✩
  Адзін эмігрант вывез з Саюза прах нялюбай цешчы. Растлумачыў гэта сваім прынцыповым антыбальшавізмам. Прама так і выказаўся:
  - Каб не дасталася бальшавікам!
  ✩
  Усе цікавяцца, што там будзе пасьля сьмерці?
  Пасля смерці пачынаецца - гісторыя.
   На літаратурныя тэмы
   Урокі чытання
  Быў чыйсьці дзень нараджэння, не памятаю… Сабраліся пісьменнікі, мастакі, гэтак званая другая культурная рэчаіснасць. Гаспадар жартам прапанаваў:
  - Давайце аб'явім конкурс на лепшую… пастанову.
  Мастак Енін [1] голасам знакамітага дыктара Левітана вымавіў:
  - Адзначаючы шасцідзесяцігадовы юбілей Савецкай дзяржавы, ленінскі Цэнтральны Камітэт выносіць пастанову: "НЕЛЬГА!.."
  Слова ўзяў паэт Анціпаў:
  - Ленінскі Цэнтральны Камітэт пастанаўляе таксама: «За поспехі ў справе шматразовага ўзнагароджання таварыша Брэжнева ордэнам Леніна - узнагародзіць ордэн Леніна ордэнам Леніна!»
  Выказаўся і празаік Машкоў:
  - У мэтах далейшага ўзмацнення канспірацыі групкам іншадумцаў пастанаўляе…
  Машкоў дачакаўся поўнай цішыні, агледзеў прысутных і панура скончыў:
  - Зваць часопіс «Кантынент» часопісам «Кантынент»…
  Хтосьці засмяяўся. Я задумаўся.
  Сапраўды, канспіратары мы няважныя.
  Тэлефануе прыяцель:
  — У цябе ёсць… ну, гэты… «Дзед Архіп і Лёнька»? Дастань. Можаш дастаць?
  - Ды навошта табе? Ты што, Горкага перачытваеш?
  - Які ты, далібог!.. Ды "Архіпелаг" мне патрэбен, "Архіпелаг ГУЛАГ", па-нашаму - "Архіп"...
  Бо ведаем, што тэлефонныя размовы праслухоўваюцца. Бо ператрусы былі ў знаёмых. Нехта працы пазбавіўся, а нехта і сядзіць…
  Вось ужо трэці год я чытаю адну нелегальшчыну. Да звычайнай літаратуры начыста смак страціў. Нават Фолкнэра не перачытваю. Лінда Сноўпс, мулы, кукуруза... Выдатна, геніяльна, але ўсё гэта так далёка...
  Забяспечвае мяне кнігамі, у асноўным, пісьменнік Яфімаў. Раз-пораз тэлефаную яму:
  - Можна зайсці? Доўг хачу вярнуць…
  Нарэшце Яфімаў раззлаваўся:
  - Мне трыццаць чалавек штодня тэлефануюць, даўгі вяртаюць... Мяне ж з-за вас пасадзяць як ліхвяра... Прыдумайце што-небудзь больш арыгінальнае...
  У «Кантыненце» з'яўляецца маё апавяданне. Аб гэтым ведаюць усе. Ды я і не хаваю. У барацьбе ганарыстасці з асцярожнасцю перамагае ганарыстасць.
  Зазірнуў на кніжны рынак. Хаджу, прыглядаюся. Мільганула глянцавая вокладка "Кантынента". Так і ёсць, адзінаццаты нумар. Мой. З маім несмяротным тварэннем.
  - Колькі? - цікаўлюся.
  Маклак, азіраючыся, шэпча:
  - Трыццаць...
  Затым, нахабна ўсміхнуўшыся, дадае:
  - А з аўтара - удвая!..
  "Кантынент" у Ленінградзе папулярны незвычайна. Любым спатканнем, любым мерапрыемствам, любой культурна-алкагольнай ідэяй гатовы занядбаць дастойны чалавек дзеля свежага нумара. Хаця б да раніцы, хаця б на гадзіну, хаця б вось тут перагартаць…
  Узгадваецца некалькі забаўных гісторый. І нават у нейкім сэнсе паказальных.
  "Кантынент" стаў друкаваць запіскі Лосева. У адной з кіраўнікоў быў згаданы рэдактар дзіцячага часопіса Сахарнаў, функцыянер і прыстасаванец. (У Ленінградзе жартавалі: «Амаль аднафамілец», «АЛЕ» замінае…») У запісках гаворыцца, як рэдактар часопіса сам-насам з Лосевым узнімаў Салжаніцына. Друкаваная, натуральна, у сваім часопісе розных там Мікольскіх і Казловых…
  Неяк заходжу ў рэдакцыю. Насустрач Сахарнаў.
  - Прывітанне, - кажа, - ёсць размова.
  Заходзім да яго, садзімся.
  - "Кантынент", дзе пра мяне напісана, чыталі?
  - Не, - зманіў я.
  — Чыталі, чыталі... Я ж ведаю... У калідоры Пажыдаевай расказвалі...
  Рэдактар уздыхнуў, зняў трубку, паклаў на кучу гранак.
  - Як вы думаеце, можа ў нас нешта змяніцца?
  - Дзе, у рэдакцыі?
  - Ды не ў рэдакцыі, а ў дзяржаве.
  – Наўрад, – панура сказаў я.
  Тут жа апамятаўся і дадаў з вялікім уздымам:
  - Ніколі.
  - А я не выключаю, - задуменна вымавіў Сахарнаў, - не выключаю... Эканоміка гіне, сельская гаспадарка загнівае... Не выключаю, не выключаю... Я гэты нумар "Кантынента" буду захоўваць... Я ў Лосева даведку вазьму...
  - Якую даведку?
  - Што я захапляўся Салжаніцыным. Вы мяркуеце, не дасць мне Лосеў такой даведкі? Дасць. Ён сумленны, абавязкова дасць. І буду я па-ранейшаму рэдагаваць часопіс. А вы - кароткімі рэцэнзіямі перабівацца, - скончыў Сахарнаў.
  Памятаю, мяне яго цынізм нават разьвесяліў.
  Быў у мяне знаёмы юрыст. У апошнія гады - сацыёлаг. Выгналі з калегіі адвакатаў. Кагосьці не таго імкнуўся бараніць. Добры чалавек, аднак п'е. Назавем яго Грыгаровічам.
  Узяў у мяне аднойчы Грыгаровіч нумар "Кантынента".
  - Дадому, - пытаю, - едзеш?
  - Дадому, прамым ходам, не турбуйся...
  - Глядзі, асцярожней ...
  Па дарозе Грыгаровіч сустрэў знаёмага. Зазірнулі ў чарачную - спадабалася. Потым зайшлі ў шашлычную. Потым на лавачцы ў скверы размясціліся...
  Ачуўся Грыгаровіч у выцвярэзніку. Стан - як быццам праглынуў андатравую шапку. Партфель адсутнічае. А ў партфелі - нумар «Кантынента»…
  Чуе: «Грыгаровіч, на выхад!»
  Выходзіць з камеры. Невялікая зала. Партрэт Дзяржынскага, натуральна. За сталом капітан у форме. Нешта гартае. Бацюшкі, «Кантынент» гартае…
  Грыгаровіч спалохаўся. Стаіць у адных трусах…
  - Сядайце, - кажа капітан.
  Грыгаровіч падпарадкаваўся. Сядзенне было халоднае...
  - Давайце афармляцца, Грыгаровіч. Атрымайце адзенне, дакументы... Шэсць рублёў з дробяззю... Партфель... А часопіс...
  - Кніга не мая, - перабіў Грыгаровіч.
  - Ды ваша, ваша, - зашаптаў капітан, - з вашага партфеля...
  - Правакацыя, - ціха выгукнуў аголены сацыёлаг.
  - Слухайце, кіньце! – пакрыўдзіўся капітан. - Я ж па-чалавечы кажу. Часопіс дачытаю і аддам. Вельмі цікава. А галоўнае - усё праўда, як ёсць... Усё натуральна выкладзена... У газеце пісалі: "антысавецкі лісток..." Хіба ж гэта лісток? І папера добрая…
  - Там няма дрэннай паперы, - сказаў Грыгаровіч, - адкуль ёй узяцца? Навошта?
  - Сапраўды, - падтакнуў капітан, - сапраўды... Значыць, можна пакінуць дня на тры? Хочаце, я вас так адпушчу? Без штрафу, без нічога?
  - Хачу, - упэўнена вымавіў Грыгаровіч.
  - А часопіс вярну, не хвалюйцеся.
  - Часопіс не мой.
  - Ды як жа не ваш?!
  - Не мой. Майго сябра…
  - Дык я ж вярну, паслязаўтра вярну...
  - Слова афіцэра?
  - Пры чым тут - афіцэра, не афіцэра... Сказаў, вярну, значыць, вярну. І сынок мой цікавіцца. Ты, кажа, баця, канфіскуй што-небудзь цікавейшае... Салжаніцына там ці яшчэ чаго... Карацей, запішы мой тэлефон. А я твой запішу... Што, няма тэлефона? Можна паразмаўляць з адным чалавекам. Я пагавару. І наогул, калі будзеш пад гэтай справай і пачнуць цябе прыхопліваць, кажы: "Везіце да Лапіна на вуліцу Чкалава!" А мы ўжо разбярэмся. Ну, да хуткага...
  Так яны і сябруюць. Выпадак, вядома, не тыповы. Але сапраўдны…
  
  
  Справа была ў шасцідзесятым годзе.
  Жыў у Ленінградзе таленавіты пісьменнік Успенскі. Не Глеб і не Леў, а Кірыл Уладзіміравіч. І жыў у Ленінградзе таленавіты паэт Гарбоўскі. Яго якраз звалі Глебам. Што, зрэшты, неістотна...
  Быў тады Гарбоўскі мяцежнікам, хуліганам і забулдыгай.
  А Кірыл Уладзіміравіч - ачарняльнікам савецкай рэчаіснасці. У прозе і вусна. (Над сталом яго вісеў транспарант: "Асцярожней. У гэтым доме адгукнецца - у Вялікім доме адгукнецца!")
  Аднойчы Гарбоўскі папрасіў у Кірылы Ўладзіміравіча машынку. Надрукаваць паэму з жыццесцвярджальнай назвай «Морг».
  Успенскі машынку даў. Тыдзень праходзіць, іншы. І тут Кірылу Уладзіміравічу арыштоўваюць па сямідзесятай. І даюць яму пяць строгага ў разгар лібералізму.
  Адседзеў, выйшаў. Неяк сустракае Гарбоўскага:
  - Глеб, я нядаўна вызваліўся. Нешта пішу. Вярні машынку.
  - Кірыл! - усклікае Гарбоўскі. - Плюнь мне ў морду! Прапіў я тваю машынку! Усё прапіў! Дзіцячыя рахункі прапіў! Шпалеры прапіў! Абадраў і прапіў, не верыш?!
  - Веру, - сказаў Успенскі, - тады аддай грошы. А то я ў сціснутых абставінах.
  - Кірыл! Ты мне верыш! Ты мне адзіны верыш! Дай я цябе пацалую! Хочаш, на калені абрынуся?!
  - Глеб, аддай грошы, - сказаў Успенскі.
  - Аддам! Усё аддам! Хочаш - вазьмі мае адзіныя штаны! Жадаеш апошнюю кашулю! А галоўнае - плюнь у мяне!..
  Прайшло дзесяць гадоў. Гарбоўскі разбагацеў, поплеч. Разважліва абмежаваў свой талент да ўзроўню відавочных літаратурных здольнасцяў. Стаў, што называецца, паэтам-тэкставікам. Штампуе эстрадныя песні.
  Неяк раз Успенскі патэлефанаваў яму і кажа:
  - Глеб! Раней ты быў жабраком. Цяпер ты багатыр. І да таго ж не п'еш. У цябе паўкуска аўтарскіх штомесяц. Вярні грошы за машынку. Хаця б рублёў сто.
  - Вярну, - панура сказаў Гарбоўскі.
  Мінула яшчэ два гады. Цярпенню наступіў канец. Успенскі зняў трубку і адчаканіў:
  - Глеб! У мяне ў архіве каля двухсот тваіх ранніх вершаў. Сярод іх ёсць вельмі таленавітыя, дзёрзкія і, мякка кажучы, апалітычныя. Не прывязеш грошы - я адпраўлю вершы ў «Кантынент». Запэўніваю цябе, іх адразу ж апублікуюць. За наступствы не адказваю…
  Праз паўгадзіны Глеб прывёз грошы. Змрочна развітаўся і з'ехаў на нейкі юбілей.
  Яго таленавітыя вершы ўсё яшчэ не апублікаваны. Чакаюць сваёй гадзіны. Ці дачакаюцца…
  Верасень. Вена. Гасцініца «Адмірал». На тумбачцы маёй стосік кніг і часопісаў. (Першыя дні, сыходзячы, механічна цяміў, куды б схаваць. Не дай бог, пакаёўка ўбачыць. Вось да чаго прытомнасць перакручана.)
  Ёсць і апошні нумар «Кантынента». Праз тыдзень ён паедзе ў Ленінград са знаёмым замежнікам. У Ленінградзе яго вельмі чакаюць.
  
  
  Верасень 1978 года
  Вена
   Мы пачыналі ў эпоху застою
  Мы пачыналі ў эпоху застою.
  За апошнія гады ў савецкай, ды і ў эмігранцкай прэсе выпрацаваліся пэўныя стэрэатыпы і клішэ - "казарменны сацыялізм", "адміністрацыйна-камандная сістэма" і ў больш агульным сэнсе - "эпоха застою". Адразу ж уяўляецца нешта змрочнае, беспрасветнае, пазбаўленае якіх бы там ні было светлых адценняў. Але жыццё, як вядома, і ў тым ліку — культурнае жыццё краіны, шырэйшае і шматзначнейшае за любы, самы выразны стэрэатып. Так што і ў эпоху застою, на якую прыйшоўся пачатак маіх літаратурных заняткаў, сустракаў я людзей, вартых кахання, увагі і падзякі.
  Пасля вайны ў Ленінградзе было створана Цэнтральнае літаратурнае аб'яднанне пры Саюзе пісьменнікаў, якое ўзначальвалі два чалавекі - празаік Леанід Мікалаевіч Рахманаў і мая любімая цётка Маргарыта Сцяпанаўна Даўлатава, у тыя гады - старшы рэдактар выдавецтва "Маладая гвардыя". Прычым асноўная ідэалагічная нагрузка клалася менавіта на яе, паколькі Рахманаў быў беспартыйным, а мая цётка - даўнім і больш-менш перакананым сябрам партыі. Рахманаў быў вядомы як вельмі культурны, высакародны і добразычлівы чалавек, а пра сваю блізкую сваячку мне казаць куды складаней. Я ведаю, што яна была з ліку так званых «прагрэсіўных рэдактараў», старалася ўтрымацца ў сваёй працы на мяжы дазволенай праўды, захаплялася Пастарнакам і Ахматавай, сябравала з Зошчанкам, які ў сваю чаргу ставіўся да яе вельмі па-сяброўску, пра што сведчаць паважлівыя і нават ласкавыя аўтографы на яго кнігах. Магу дадаць, што адзін з лістоў Міхаіла Зошчанкі да Сталіна быў напісаны маёй цёткай. Зошчанка сустрэўся з ёй і сказаў: «Мара, напішыце за мяне ліст Сталіну, а то я зусім не ведаю вашай тэрміналогіі».
  У паседжаннях ЛІТО пры Саюзе пісьменнікаў я, быўшы хоць і развітым, але ўсёткі немаўляткам, не ўдзельнічаў, але часам прысутнічаў на іх проста таму, што сканчаліся яны нярэдка ў кватэры маёй цёткі, у якой і я быў частым госцем. Магу сказаць, што паседжанні ЛІТО праходзілі ў абсалютна нефармальнай абстаноўцы, з гарбатай, а то і з віном, якое, зрэшты, яшчэ не ўжывалася тады ў такой бязмежнай колькасці, як у пару майго літаратурнага станаўлення. З гэтага ЛІТА выйшла некалькі такіх заўважных пісьменнікаў, як Віктар Галяўкін, Эдуард Шым ці Глеб Гарышын, адзін кумір савецкага мяшчанства — Валянцін Пікуль і два мае любімыя аўтары — празаік Віктар Канецкі і драматург Аляксандр Валодзін.
  Ні мая цётка, ні Леанід Рахманаў не былі ўплывовымі людзьмі, так што, прабіваючы ў друк працы сваіх выхаванцаў, яны звярталіся за дапамогай і садзейнічаннем да Веры Панавай або Юрыю Герману. Абодва масцітыя пісьменнікі, і асабліва Юрый Паўлавіч Герман, надавалі шмат часу і сіл валтузні з літаратурнай моладдзю. Дарэчы, на адным са сходаў у Доме пісьменніка на вуліцы Воінава, 18, Вера Панова публічна аб'явіла пачынаючага ў той час таленавітага пісьменніка Рыда Грачова — геніем. Лёс Грачова склаўся драматычна, але і зараз я з захапленнем перачытваю яго старыя апавяданні.
  Пазней, калі мая цётка і Леанід Рахманаў адышлі ад спраў, Цэнтральнае ЛІТА ўзначаліў Генадзь Гор, пісьменнік вялізнай культуры, уладальнік адной з лепшых у Ленінградзе бібліятэк. Па сваім складзе гэта быў чалавек даволі нясмелы, раз і назаўжды запалоханы сталінскімі рэпрэсіямі, так што пратэкцыі ён аказваць не ўмеў, але яго духоўны і культурны ўплыў на сваіх, так бы мовіць, выхаванцаў быў вельмі значны. Дастаткова сказаць, што з яго літаб'яднання выйшаў самы, магчыма, яскравы пісьменнік-інтэлектуал нашых дзён — Андрэй Бітаў. У гэтым жа ЛІТО, у вельмі насычанай культурнай атмасферы фармаваліся такія пісьменнікі, як Барыс Бахцін і Валерый Папоў.
  Сам я паспеў пабываць толькі на двух ці трох паседжаннях, якія вёў Генадзь Самойлавіч Гор, а затым яго змяніў Ізраіль Майсеевіч Метэр, якому наканавана было адыграць у маім жыцці вельмі істотную ролю. Ён сказаў мне тое, чаго я не чуў нават ад каханай цёткі, а менавіта: што я з некаторым правам узяўся за пяро, што ў мяне ёсць дадзеныя, што з мяне можа выпрацавацца прафесійны літаратар, што жыццёвая бязладзіца, злучаныя з гэтым заняткам, не маюць абсалютна ніякага значэння і што літаратура - лепшая справа, якой можа і павінен прысвяціць сябе кожны нармальны чалавек.
  Метэр быў асобай вельмі незалежнай нават у не вельмі прыдатныя для гэтага гады. Магу нагадаць, што менавіта ён у адзіным ліку апладзіраваў Міхасю Зошчанку ў адной з залаў Ленінградскага Дома пісьменніка, калі той быў падвергнуты чарговай публічнай зневажанню. А калі гадоў дзесяць праз у Саюз пісьменнікаў прымалі групу маладых ленінградскіх паэтаў і ўсе наперабой віншавалі іх з гэтай падзеяй, Метэр падняўся на сцэну і выразна вымавіў адну-адзіную фразу: "Памятайце, што Барыс Пастарнак, паміраючы, не быў чальцом Саюза савецкіх пісьменнікаў" .
  Метэра ў якасці кіраўніка Цэнтральнага ЛІТА змяніў Віктар Сямёнавіч Бакінскі, і нам зноў-такі пашанцавала, таму што гэта быў чулы і вельмі добразычлівы чалавек, у прысутнасці якога мы паводзілі сябе зусім адкрыта, казалі бог ведае што, і ў прыватнасці — шалёна пасварылі два апавяданні самога Бакінскага, якія ён меў неасцярожнасць нам прачытаць.
  Нядаўна я даведаўся, што Віктар Бакінскі памёр і, як сцвярджаюць ягоныя блізкія, апошняе, што ён напісаў у жыцці, быў ліст да мяне ў Нью-Ёрк.
  Не трэба думаць, што ўся прагрэсіўная моладзь была сканцэнтравана ў Цэнтральным ЛІТО, гэта не так. Іосіф Бродскі, скажам, ніколі не ўваходзіў ні ў адно аб'яднанне, а тым часам яго лёсам у розны час займаліся Эткінд, Юры Герман, Панова, Адмоні і паэтка Наталля Грудзініна.
  Адзіным, мабыць, сапраўдным дысідэнтам сярод ленінградскіх пісьменнікаў, якія маюць дачыненне да выхавання моладзі, быў Кірыл Уладзіміравіч Успенскі, які прымудрыўся атрымаць лагерны тэрмін у самы разгар хрушчоўскага лібералізму, а па выхадзе на волю нёс у Саюзе пісьменнікаў такую антысаветчыну, якую мне ні гэтага не даводзілася чуць у публічных месцах. Успамінаю, як мы з цёткай сустрэлі Кірыла Успенскага ў шматлюдным рэстаране на вуліцы Воінава і яна з дакорам сказала яму: «Кірыла, чаму вы такі няголены?» — у адказ на што Успенскі гучна ўсклікнуў: «Савецкая ўлада не заслужыла, каб я галіўся!»
  Яшчэ калі Успенскі сядзеў у Крыжах, да яго на спатканне прыйшоў Юры Герман у надзеі неяк паўплываць на погляды і настроі думак падследнага, але Кірыл Уладзіміравіч з такім напорам стаў прапагандаваць госця, што Юрый Паўлавіч выйшаў праз гадзіну з турмы з раз і назаўжды пахіснутай верай. у камуністычныя ідэалы.
  Пад выклікаючай формай паводзінаў К. В. Успенскага хавалася глыбокая перакананасць у тым, што літаратура ў нашых умовах - гэта небяспечная ніва, якая патрабуе ад чалавека стойкасці і мужнасці. Не выпадкова вакол Успенскага згуртаваліся ў асноўным тыя літаратары, якія выказалі ў далейшым сваю абсалютную няздольнасць да кампрамісаў, - Бродскі, Уфлянд, Найман, Рэйн, Яромін.
  У Доме культуры «Працоўных рэзерваў» вёў ЛІТО Давід Якаўлевіч Дар, які нікому са сваіх выхаванцаў не дапамагаў прабівацца ў друк і, наадварот, выклікаў ім, што літаратура — занятак падпольны, глыбока асабісты, які патрабуе ад мастака асаблівага псіхічнага склада. З усіх нашых літаратурных настаўнікаў Дар быў адзіным перакананым мадэрністам, хаця ў рэшце рэшт з яго аб'яднання выйшлі не толькі такія экстравагантныя паэты, як Віктар Саснора, але і такія традыцыйныя, як Глеб Гарбоўскі. У якасці мужа Пановай Дар размяшчаў значнымі грашовымі сродкамі, і яго дапамога маладым аўтарам выяўлялася яшчэ і ў самых простых жыццёвых формах: ён лёгка пазычаў грошы каму патрапіла, дарыў якія жывуць у нястачы пішучыя машынкі, а то і штаны, і ў яго хаты заўсёды стаяў каньяк для тых , каму неабходна было ў гэты дзень пахмяліцца. Калі я пытаўся Дарунка, што дапамагае яму ў старэчым узросце захоўваць такую апантаную энергію, ён, пыхкаючы выгнутай трубкай, адказваў: «Каньяк і тытунь».
  Самым сур'ёзным і добрасумленным выхавацелем літаратурнай змены, самым настойлівым прыхільнікам выдасканаленай мастацкай якасці быў кіраўнік ЛІТА пры Горным інстытуце, усё яшчэ недаацэнены літаратар Глеб Сяргеевіч Сямёнаў, паэтыка якога блізкая да фармальных дасягненняў Кушнера і Давіда Самойлава, хоць Сямёнаў быў старэйшы за іх. І ўсё ж праславіўся ён не вершамі, а ўменнем працаваць з моладдзю, цярпліва і паслядоўна, крок за крокам, нягледзячы ні на якую ідэалагічную кан'юнктуру, ператвараць сварлівых маладых людзей з пэўнымі амбіцыямі і нявызначанымі здольнасцямі – у прафесійных паэтаў.
  Азіраючыся на сваё бязрадаснае быццам бы мінулае, я разумею, што мне жудасна пашанцавала: мой літаратурны, так бы мовіць, дэбют быў воляю абставінаў адтэрмінаваны гадоў на пятнаццаць, а значыць, у друк не патрапілі тыя мае раннія, і не толькі раннія, творы, якіх мне зараз прыйшлося б саромецца. Гэта па-першае, а па-другое, мне пашанцавала яшчэ і ў тым сэнсе, што на світанку маіх, цяпер ужо доўгіх літаратурных заняткаў побач са мной былі "афіцыйныя пісьменнікі эпохі застою", якія верылі ў мяне, марнавалі на мяне час, выклікалі мне веру ў свае сілы і якія цяпер, ва ўсякім разе тыя з іх, якія жывыя, чытаюць мае апавяданні ў савецкіх часопісах і пішуць мне лісты, якія сканчаюцца словамі: "Усё гэта я казаў табе, дурню, трыццаць гадоў назад".
  Руды
  Паэты, як вядома, любяць адзіноту. Яшчэ больш кахаюць пагаварыць на гэтую тэму ў добрай кампаніі. Полчышчы згуртаваных анахарэтаў блукаюць з адной кампаніі ў іншую…
  Уфлянд кахае адзінота без прытворства. Я не памятаю іншага чалавека, гэтак мала зацікаўленага ў навакольных. Ён і ў госці кліча своеасабліва.
  Тэлефануе:
  - Ты ўвечары вольны?
  - Так. А што?
  - Усё роўна павінен з'явіцца Ахапкін (таленавіты ленінградскі паэт). Прыходзь і ты...
  Маўляў, вечар сапсаваны, чаго ўжо зараз...
  А сустракае ветліва. І выпіўкі хапае (з'ява пры цяперашнім алкагольным размаху - унікальная). І на рынку паспеў пабываць – маласольныя агуркі, капуста… І ўсё ж чулы пачуе:
  "З табой, брат, добра, а аднаму лепш..."
  Я пра Уфлянду чуў даўно. З пяцьдзесят восьмага года. І ўсё, што чуў, здавалася неверагодным.
  …Уфлянд (вага 52 кг) збіў некалькіх міліцыянтаў…
  …Уфлянд разбурыў капітальную сцяну і ўмантаваў туды халадзільнік…
  ...Дрэсіруе акварыўмных рыб...
  …Пашыў уласнымі рукамі элегантны гарнітур…
  …Працуе ў геаграфічным музеі… экспанатам…
  …Навучыўся гуляць на клавесіне…
  …Экспануе свае малюнкі ў Эрмітажы…
  Ну і, вядома, цытаваліся ягоныя вершы.
  Уфлянда можна чытаць па-рознаму. На розных узроўнях. Па-першае, яго вершы забаўныя. (Гэта для так званага шырокага чытача.) Напісаны энергічна і проста. І падтэкст у іх ледзь уловім:
  …У цэлым людзі прыгожыя.
  Апрануты па модзе.
  Асноўная іх маса
  Жыве на волі…
  
  Ёсць такое філалагічнае паняцце - сказ. Гэта калі пісьменьнік стварае лірычнага героя і ад ягонага імя выказваецца. Так пісаў Зошчанка (не заўсёды). Так піша Уфляндаў. Яго лірычны герой - прастадушны старанны балбес, цалкам задаволены жыццём:
  …Кожны Богу дапамагае,
  Выконваючы свой абрад.
  Людзі сена пазбягаюць,
  Коні мяса не ядуць.
  Госці п'юць віно з закускай.
  Той пад лаўку загуў.
  Той - габрэй. Той, здаецца, - рускі.
  (Кожны свой абраў удзел…)
  
  У сферы паквольных інтарэсаў героя - палітыка, народная гаспадарка:
  …Няслушнасцю вынікаў у кожным каштарысе,
  загадзя няправільнымі дадзенымі,
  не ці бюракраты змарнавалі да смерці
  таварышаў Калініна і Жданава?..
  
  Герой не чужы мастацтву:
  …Што рабіць, калі ты мастак слабы?
  Вучыцца ў Лондане, Берліне ці Рыме?
  Што рабіць, калі не хапае славы?
  Жаніцца на вядомай балярыне?
  
  Асабістае жыццё героя шматграннае:
  …Яна мяне за прагнасць пагарджае,
  таму я з другой жыву.
  Калі мая жонка бялізну сцірае,
  я паўтараю, гледзячы на жонку:
  «Ты жанчына. Ты любіш з-за грошай.
  Таму вочы твае цёмныя.
  Словы, якімі цябе закранеш,
  яшчэ людзьмі не вынайдзены…»
  
  Увогуле, сказ, іронія, падвох... Выварат пафасу... Знаёмая традыцыя, вялікія настаўнікі. Ламаносаў, Дастаеўскі, Мінаеў, Саша Чорны, гурт Обэрыу… Змрочныя весялуны обериуты доўга чакалі сваіх даследчыкаў. Здаецца, дачакаліся (Мэйлах, Эрль). Дачакаецца і Ўфляндаў. Я не філолаг, мне гэта цяжка…
  Паўтараю, Уфлянд чалавек загадкавы. Часам мне здаецца, што яму адкрыты доступ у іншыя светы. Нездарма ён так кахае чытаць астранамічныя кнігі.
  Усе кажуць - экстраверт, інтраверт. Экстраверт - гэта значыць - душа наросхрыст. Інтраверт - усе гузікі зашпілены. Але як часта ўбогія сакрэты прыбіраюцца ў поліэтыленавыя адзенні маўклівай стрыманасці. А сапраўдныя таямніцы носяць браню шчырасці і прастадушнасці…
  Сямейная драма Уфлянда таксама неардынарная. Жонка яго, добрая мілая Галя, папракае мужа працавітасцю:
  — Усё піша, піша… Хоць бы напіўся!
  Мала хто заўважае, што Ўфляндаў - руды. Амаль такі ж, як Бродскі…
  Можа, вылепіць яго з парадоксаў? Вясёлы мізантроп... Кволы волат... Не атрымліваецца. Дзве фарбы ў парадоксе. А ва Ўфляндзе больш за сем…
  Памятаю, сяджу ў «Вогнішчы». Убягае адказны сакратар - Какорына:
  - Вы лічыце, гэта можна друкаваць?
  - Цалкам, - адказваю.
  Гаворка ідзе пра «Скаргу людаеда». Малады людаед расчараваны ў жыцці. Пераглядае свае ўстаноўкі. Каецца:
  Бацьку і маці, я памятаю,
  З'еў у юныя гады,
  І вось зараз я поўны
  І круглы сірата…
  
  - Вы лічыце, гэтую галімацю можна друкаваць?
  - А што? Гуманны верш... Супраць гвалту...
  Ідзем да Сахарнава (галоўны рэдактар). Сахарнаў рагатаў хвілін пяць. Затым выказаўся:
  - Друкаваць, вядома, нельга.
  - Чаму? Вы ж толькі што смяяліся?
  - Жывёльным смехам... Чужым жывёльным смехам... Ведаеце што? Надрукуйце мне асобнік на памяць…
  Адчуў я неяк раз спакусу палічыць Уфлянда вар'яцкім. Мы прагульваліся каля яго дома. Я ўсё скардзіўся - не друкуюць.
  - Я ведаю, што трэба зрабіць, - сказаў Уфлянд.
  - Ну?
  - Напішы тысячу выдатных апавяданняў. Хоць адзін ды надрукуюць...
  Вось тут я і падумаў - можа, ён дурань? Што мне адно апавяданне! І толькі потым мяне ахінула. Розныя ў нас маштабы і акцэнты. Я думаў пра адзінку, Уфляндаў казаў пра тысячу...
  Нарэшце з'явілася гэтая кніжка [2] . Дваццацігадовая праца лёгка змяшчаецца на далоні... І ў стандартным паштовым канверце. Пашлю сябрам у Францыю… Ці ўбачыць яе сам аўтар? (Ён жыве ў Ленінградзе.)
  У канцы ж, цытуючы Уфлянда, жадаю шматзначна і сумна спытаць:
  А чым ты думаеш заняцца,
  Калі надыдуць халады?
  
   Выглядай
  Гады тры таму ішоў я па Ленінградзе са знаёмай паненкай. Няс у руках цяжкі скрутак. Рукапіс Халіфа "ЦДЛ" на фотапаперы.
  (З аўтарам мы тады не былі знаёмыя. Ведаў, што масквіч. А такім чынам нахабнік. Прозвішча нясціплае. Імя таксама не без прэтэнзіі. Але аб гэтым пазней…)
  Заходжу ў тэлефонную будку - патэлефанаваць. Паненка чакае ля галантарэйнай вітрыны. Бачу - да яе падыходзяць двое. Адзін нешта гаворыць і нават злёгку датыкаецца.
  Я выскачыў, размахнуўся і ўдарыў бліжэйшага скруткам па галаве.
  Хлопец адляцеў убок. Але і скрутак лопнуў. Белыя старонкі разляцеліся па Кубінскай вуліцы.
  Тут я, трэба прызнацца, спалохаўся. І так з дзяржавай адносіны няважныя. А тут - міліцыя навокал... Поўзаю, збіраю лісты.
  Лавеласы некалькі ачунялі. Пастаялі, пастаялі... Ды і пачалі мне памагаць. Свядомымі аказаліся…
  Так кніга Халіфа вытрымала выпрабаванне на трываласць. Сведчу біцца ёю можна!
  ЦДЛ - гэта Цэнтральны Дом літаратараў у Маскве. Набітая звадамі, зайздрасцю, ліслівасцю і бясплоддзем пісьменніцкая камуналка.
  Дом, з якога выселілі яго найлепшых насельнікаў.
  Дзе нязменна "выйграюць шэрыя".
  Дзе дзесяцігоддзямі не хаваюць мерцвякоў…
  Герой ці, дакладней, гераіня гэтай кнігі - літаратура. Фабула - лёс айчыннай літаратуры. Сюжэт - яе капітуляцыя і гібель.
  Стаўленне да сучаснай рускай літаратуры ў Халіфа вельмі песімістычнае. Яе проста не існуе. Ёсць таленавітыя празаікі і вершатворцы. Ёсць таленавітыя крытыкі і літаратуразнаўцы. А жывога літаратурнага працэсу няма. Ёсць іншы працэс. Працэс знішчэння рускай літаратуры, які паспяхова завяршаецца.
  Жадаецца прывесці такую немудрагелістую алегорыю.
  Дапусцім, у вас ёсць маці. Дапушчальны, яна пражывае з братам у Каліфорніі. Нечакана брат паведамляе:
  "Маці ў цяжкім стане".
  Вы яму тэлеграфуеце:
  "Што з ёй?"
  Брат адказвае:
  "Восень у нас даволі прахалодная..."
  Далей ідзе таленавітая і падрабязная выява каліфарнійскай восені. Аб маці ж - ні слова.
  Вы зноў тэлеграфуеце:
  "Што з маці?!"
  Атрымліваеце адказ:
  "Транспарт у нас працуе дрэнна..."
  Далей ідзе жывое, праўдзівае і крытычнае апісанне працы транспарту. Пра маці ж - ні гуку...
  І так без канца. Ні гуку аб галоўным…
  Халіфу можна пярэчыць. Можна казаць аб нечакана (для трэціх эмігрантаў) паўнавартаснай літаратуры рускага замежжа. Можна казаць пра падводныя плыні ў цяперашняй савецкай літаратуры. Размахваць вялікім і яркім «Метраполем». Усё гэта можна…
  Але ў Халіфа ёсць пункт гледжання. І выказана яна таленавіта, горка, праўдзіва.
  Кніга набрана чатырма шрыфтамі. Можна было яе набраць і дваццаццю. Так разнастайная і разнастайная яе структура. "ЦДЛ" - гэта дакументы, лірычныя і філасофскія адступленні, хроніка, анекдоты, бытавыя замалёўкі.
  Не менш разнастайная і танальнасць кнігі. Тут ужываюцца дыдактыка з іроніяй, ода з знявагай, дабрадушная насмешка з з'едлівай калючай, узвышаная лексіка з… шматкроп'ем.
  Юрый Мальцаў («Вольная руская літаратура») справядліва паказвае: «У сваёй экспрэсіўнай метафарычнай прозе Халіф, несумненна, прытрымліваецца традыцыі такіх паэтаў, як Марына Цвятаева і Осіп Мандэльштам».
  Асабіста я пачуў тут таксама і хітрую гаворку Марамзіна. «…Мы з'яжджаем, а вы нам наўздагон вочы свае пасылаеце…»
  Можна ўзгадаць і напевы Андрэя Белага. І карнавал метафар Юрыя Алешы.
  Сапраўды, адзінка вымярэння прозы Халіфа — метафара, якая раз-пораз узвышаецца да афарызму. Цытаваць - адно задавальненне.
  «Гэты, са стоадсоткавай стратай зроку, уявіў, што ён - Гамер. Яму лепш відаць…»
  «…Спартак Кулікоў… Імя — паўстанне, прозвішча — бітва…»
  «…Ударыў нехта бомбай у Маўзалей, але правадыр застаўся жывы…»
  "…Дрэйфус памёр, але справа яго жыве…"
  «…Усякую калыску — нават рэвалюцыі — трэба разгойдваць…»
  Спачатку мяне ятрыла нясціпласць Халіфа. Або тое, што я прымаў за нясціпласць.
  Аўтар кажа, напрыклад, пра запаветную кніжную паліцу. Пра кнігі – шэдэўры дваццатага стагоддзя:
  «…Тут і «Доктар Жывага» Пастарнака. І «Архіпелаг ГУЛАГ» Салжаніцына… Ды і гэтая — мая — туды ўстане».
  Нядрэнна сказана?!
  Спачатку я ад такіх заяў уздрыгваў. Затым не тое каб абвык, а разабраўся.
  Не сабою любуецца аўтар. І не сябе так упэўнена адрознівае на мармуровым пастаменце. Выкарыстоўваючы формулу Станіслаўскага, Халіф не сябе пачытае ў літаратуры. А літаратуру - у сабе і іншых.
  Гэтым пачуццём - адданасцю літаратуры, верай у яе фантастычнае магутнасць - вызначаецца танальнасць кнігі.
  Магу ўказаць дзве-тры недакладнасці. Напрыклад, аўтар кажа:
  "Салжаніцын - адзіны ў свеце выгнаннік - нобелеўскі лаўрэат". Гэта значыць як? А Бунін? А Томас Ман?
  Або:
  «Будзь Твардоўскі жывы, наўрад ці ён застаўся б рэдактарам «Новага свету».
  Твардоўскага пазбавілі часопіса яшчэ да смерці. Гэта, гавораць, і забіла яго.
  Недакладнасцяў мала. А тыя, што ёсць, як гаворыцца, - не прынцыповыя.
  І яшчэ.
  Я ўдзячны Халіфу за некалькі старонак аб родным і незабыўным Ленінградзе. За «Сайгон» і за «Ольстэр». За «Маяк» і за «Жэрдзь». За Бахціна і Шварцмана. За таямнічага Лісунова і разумніцу Эрля. За Славенава, які нячаста працверазліваецца, і нават за Мішу Юпа.
  Кнігу Халіфа не толькі чытаць - задавальненне, але і ў руках трымаць прыемна - яна выдатна аформлена.
   М. Сагалоўскі
  «Віцязь у габрэйскай шкуры»
  “Віцязь у яўрэйскай шкуры” – першая кніга М. Сагалоўскага.
  У паэзіі Навума Сагалоўскага ёсць характэрная асаблівасць. Ёю захапляецца альбо вельмі інтэлігентная публіка, альбо – зусім неінтэлігентная.
  Так званы мидл-клас паэзію Сагалоўскага - адмаўляе. І вось чаму.
  Пісьменнік нярэдка выступае ад імя сваіх герояў. Гэта распаўсюджаны літаратурны прыём. Так пісаў Зошчанка. А з найбольш таленавітых сучаснікаў - Ерафеяў.
  Сагалоўскі выступае ад імя практычнага, напорыстага, чэпкага, укормленага - габрэйска-эмігранцкага мидл-класа.
  Мідл-клас пазнае сябе і пачынае злавацца. Тады Сагалоўскага называюць цынікам, тынкарам, безадказным крытыканам і нават антысемітам.
  Гэта - дурное.
  Уменне жартаваць, нават зло, здзекліва жартаваць у свой адрас найпрыгажэйшая, высакародная рыса невынішчальнага яўрэйства.
  Пытаецца, хто прыдумаў усе габрэйскія анекдоты? Вось менавіта...
  Сагалоўскі гэта ведае.
  Габрэй вяртае расійскай славеснасці забытыя прэферэнцыі - лёгкасць, вытанчанасць, татальны гумар. Такім жа спосабам - прадстаўце напісаны «Домік у Каломне». І тым больш - "Граф Нулін".
  Праз мноства пакаленняў Сагалоўскі ўзыходзіць да апавядальнікаў неандэртальскай эпохі. Якім за байкі і гумар дазвалялі не паляваць, а пазней не працаваць…
  Дваццаць гадоў я працаваў рэдактарам. Сагалоўскі - адзіная ўзнагарода за маю працу.
  Я яго знайшоў. Дакладней, ён напісаў мне ліст. І там, між іншым, гаварылася:
  …Паэты, няхай яны і дрэнныя,
  Неабходныя нам, як святло,
  Паэт заўсёды прадукт эпохі,
  А без прадуктаў жыцця няма…
  
  Я зразумеў - гэта наш чалавек. Я прыцягнуў яго ў "Новы амерыканец". Я даваў яму парады. (Якія ён рашуча ігнараваў.)
  Мы разам пачыналі. Разам сышлі з газеты. Так што лёс наш агульны…
   Верхам на слімаку
  ...А ўсё, што сябар мой стварыў, -
  Ад Бога, не ад нячысціка
  Ён буйнога памолу быў,
  Стромкага быў замеса!..
  В. Высоцкі
  «Прысвячаецца Шамякіну»
  Асабіста я ўспрымаю поспех Міхася Шамякіна на Захадзе як персанальная абраза. Яго поспех аглушальны да зайздрасці, помсты і поўнага твайго няверы ў сябе.
  Малады, знакаміты, багаты, таленавіты, разумны, прыгожы і сумленны… Можна такое перажыць без канвульсіяў? Не думаю…
  Я не спецыяліст і не буду ацэньваць жывапіс Шамякіна (тым больш што яго ўжо ацанілі. Невялікая карціна прададзена за 90 000 долараў). Мяне, шчыра кажучы, хвалюе не жывапіс Шамякіна, а яго лёс.
  Вось - пункцірам - некалькі рысак біяграфіі.
  Бацька - палкоўнік кавалерыі. Маці - акторка. Бацька, раўнівы каўказец, бярэ жонку на фронт. Далікатная служка Мельпамены ўдзельнічае ў конных атаках і сячэцца шашкай.
  Недзе над абломкамі Кёнігсберга ўзыходзіць зорка Міхаіла Шамякіна.
  Затым (бацька вайсковец) - нямецкая школа ў будынку былога гестапа.
  З 57 года - Ленінград. Агідная камуналка. (Бацька і маці, відаць, развяліся.)
  Сярэдняя мастацкая школа. Захапленне старымі майстрамі. Пагарджанне сацрэалізмам.
  Групу падлеткаў выганяюць са СХШ. Яны працуюць і вучацца самастойна.
  Прыкладна ў гэтыя гады Шамякін вынаходзіць злашчасны «метафізічны сінтэтызм» (які стаяў яму дзвюх псіхлячэбніц і які прынёс сусветную славу).
  Тэрмін, вядома, мудрагелісты. Скажам так:
  Асновы жыцця і асновы культуры - супадаюць. Мастак рухаецца да асноў, не выяўляючы, а пераадольваючы сваю непаўторную індывідуальнасць. (Шэмякіну добра. Спачатку выявіў, ды яшчэ як, а затым ужо і пераадолець не шкада.) Асабістае (Я) - часова і дарэмна. Вечна - агульнае (жыццё, прырода, культура). І зразумела - Бог як выраз самага агульнага пачатку ...
  З палёгкай уздыхнем і працягнем.
  Шамякін працуе грузчыкам. Афармляе кнігі. Якшаецца з падазронымі замежнікамі (а які замежнік не падазроны?!). Дэрзіт КДБ.
  Карацей, звыклы савецкі дэтэктыў, без стрэлаў, але з ахвярамі. Затым эміграцыя, слава, назойлівыя карэспандэнты…
  У Ленінградзе я Шамякіна ведаў мала. А зараз ведаю яшчэ менш. Хаця прыгадваецца і нашае знаёмства, і нейкія размовы…
  Цяпер мне хочацца думаць, што было нейкае асаблівае ўражанне. Ці было? Шамякін тады не вельмі вылучаўся. У Ленінградзе тысячы прэтэнцыёзных маладых мастакоў. І кучары неапалітанскія ў многіх, і штаны з латамі з бацькоўскіх партфеляў.
  Успамінаецца Шамякін дзёрзкім і самаўпэўненым.
  - Хутка паеду, - кажа ён.
  - Вы ж не габрэй (тады гэта было складана).
  - У мяне сябры на Захадзе.
  - Уплывовыя?
  - Пампон абяцаў садзейнічанне.
  - Хто гэта - Пампон?
  - Пампіду.
  Сапраўды, тагачасны прэзідэнт Францыі, эстэт і сноб, кахаў майстэрствы Шамякіна.
  Так ён і з'ехаў. Маляваў карціны, багацеў, мецэнацтва, піў, дасягнуў велічы…
  Я часта думаю, адкуль такія бяруцца? Гэтыя галодныя расейскія хлопчыкі, якія не навучыліся?! З неверагоднымі філасофскімі рэформамі?! З геніяльнымі карцінамі?! З раманамі накшталт «Масква-Пеўнікі»?!
  Хто іх стварае?
  Я ведаю - хто. Савецкая ўлада!
  Праклінаем яе, і не дарма. Хоць стварае ж!
  Як гэта адбываецца? На галаве ў кожнага мастака ляжыць металічная пліта сацрэалізму. І цісне шматтонным цяжарам. Мастак таксама напружваецца, мужнее. Хтосьці, зламаны, падае. Хтосьці ператвараецца ў атланта.
  Вось так. На галаве ў заходняга чалавека - самбрэра. А ў нашага пліта…
  Бродскага ціснулі, ціснулі, і што выйшла?
  З Шэмякіным такая ж гісторыя…
  Вы спытаеце, а пры чым тут слімак? Слімак пры тым:
  Можна ўсё жыццё, падобна Іллі Глазунову, капіяваць рускія абразы. І ўсё жыццё праваляцца ў матэрыялістычнай лужыне. А можна - па-іншаму. Асядлаць, як Шамякін, метафізічны слімак і ў шалёным, ашаламляльным рыўку прабіць нябесны купал…
  І што тады? А тады – размова з Небажыхаром.
  І тут мы, недасведчаныя, змаўкаем...
   Літаратура працягваецца
  Пасля канферэнцыі ў Лос-Анжэлесе [3]
  …А значыць ніхто нікога не пакрыўдзіў, літаратура працягваецца…
  М. Зошчанка
  Мною авалодала турбота
  На канферэнцыі я аказаўся выпадкова. Мяне запрасіў гумарыст Эміль Дрэйцэр. Паказальна, што сам Дрэйцэр удзельнікам канферэнцыі не быў. То бок, мела месца непазбежная ў рускай літаратуры доля абсурду.
  Спачатку ехаць не хацелася. Я ўвогуле перасоўваюся неахвотна. Лётаю - тым больш ... Потым пачаліся загадкавыя размовы:
  - Ты едзеш у Каліфорнію? Не едзеш? Дарма ... Чакаецца грандыёзны скандал. Магчыма, будуць ахвяры…
  - Скандал? - кажу.
  - Вядома! Янаў выступае супраць Салжаніцына. Кветак супраць Максімава. Лімонаў супраць сусветнай цывілізацыі…
  Увогуле, закіпелі страсці. У звычайным расейскім духу. Рускі чалавек звычайны цвік забівае, і то з надрывам…
  Кагосьці запрасілі. Кагосьці не запрасілі. Хтосьці выявіў згоду. Хтосьці наадрэз адмовіўся. Хтосьці спачатку шалёна хацеў, а затым перадумаў. І наадварот, нехта спярша рашуча адмовіўся, а потым вар'яцка захацеў…
  Усё ішло нармальна. Пагаворвалі, што канферэнцыя інспіраваная Масквой. Або наадварот - Пентагонам. Як водзіцца…
  Я вырашыў - паеду. З чыстага снабізму. Паглядзець на жывога Лімонава.
  Загадкавы пасажыр, ці ўрокі ангельскай
  У аэрапорце імя Кэнэдзі я заўважыў Перэльмана. Перэльман - рэдактар нашага лепшага часопіса "Час і мы".
  Перэльман - чалавек загадкавы. І часопіс у яго загадкавы. Самі памяркуйце. Проза жахлівая. Вершы жахлівыя. Літаратурная крытыка адсутнічае ўвогуле. А часопіс усё ж такі лепшы. Загадка...
  Я спытаў Перэльмана:
  - Як у вас з мовай?
  - Нядрэнна, - адчаканіў Перэльман і разгарнуў амерыканскую газету.
  А я сеў чытаць часопіс "Час і мы"...
  У Лос-Анджэлесе нас чакаў малады чалавек. Прапанаваў сесці ў машыну.
  Селі, паехалі. Спачатку ехалі моўчкі. Я маўчаў, бо ня ведаю мовы. Маўчаў і зайздросціў Перэльману. А Перэльман між тым задумаў з юнаком інтэлектуальную гутарку.
  Перэльман нядбайна пытаўся:
  - Лос-Анджэлес з эбіг сіці?
  - Ес, сэр, - знаходліва рэагаваў малады чалавек.
  Во дае! - зайздросціў я Перэльману.
  Калі маўчанне рабілася няёмкім, Перэльман задаваў чарговае пытанне:
  - Каліфорнія з э біг стэйт?
  - Ес, сэр, - не губляўся юнак.
  Я дзівіўся кампетэнтнасці Перэльмана і яго бездакорнай оксфардскай вымове.
  Так мы ехалі да самага гатэля. Юнак затармазіў, вылез з машыны, расчыніў дзверцы.
  Перад растаннем яму было зададзена найболей дыскусійнае пытанне:
  - Амерыка з эбіг кантры? - прасіў Перэльман.
  - Ес, сэр, - адказаў юнак.
  Потым акінуў Перэльмана цяжкім позіркам і з'ехаў.
  Справа Сіняўскага
  Усім удзельнікам канферэнцыі раздалі прывабныя праграмы. У іх быў указаны парадак мерапрыемстваў, паведамляліся адрасы і тэлефоны. Усе дні я нешта запісваў на палях.
  І вось зараз гартаю гэтыя жаўтлявыя старонкі…
  Андрэй Сіняўскі мяне амаль расчараваў. Я падрыхтаваўся ўбачыць чалавека нервовага, з'едлівага, амбіцыйнага. Сіняўскі аказаўся на здзіўленне дабрадушным і ветлівым. Падобным на вясковага мужычка. Няёмкім і нават смешным.
  На кафедры ён прыкметна зменьваецца. Гаворыць упэўнена і спакойна. Відаць, таму, што ў яго думкі... Яму добра...
  Гавораць, яго жонка вялікая сцерва.
  У Парыжы расказваюць такі анекдот. Сіняўская купляе мятлу ў гаспадарчай краме. Прадавец пытаецца:
  - Вам загарнуць ці адразу паляціце?..
  Здаецца, анекдот прыдумала сама Мар'я Васільеўна. Аляшкоўскі клянецца, што не ён. А больш няма каму...
  Карацей, мне яна спадабалася. Зразумела, у яе ёсць нешта мужчынскае ў характары. Ёсць прыкметная гатоўнасць да адпору. Ёсць саркастычнае досціп.
  Без гэтага ў эміграцыі не пражывеш - загрызуць.
  Усе чакалі, што Андрэй Данатавіч будзе крытыкаваць Максімава. Чаканні не пацвердзіліся. Даклад Сіняўскага закранаў толькі прынцыповыя пытанні.
  Добра сказаў паэт Дзмітрый Бобышаў:
  - Я жыў у Ленінградзе і друкаваўся на Захадзе. І мяне не чапалі. Усім гэта здавалася дзіўным і незразумелым. Але я ведаў, у чым справа. Ведаў, чаму мяне не чапаюць. Бо за мяне некалі адседзелі Даніэль і Сіняўскі...
  Дэзерцір Лімонаў
  Эдуард Лімонаў спакойна заявіў, што не жадае быць рускім пісьменнікам.
  Мне здаецца, гэта яго асабістая справа.
  Але ўсе чамусьці страшэнна пакрыўдзіліся. Амаль кожны з выступоўцаў трэціраваў Лімонава. Ужываючы, напрыклад, такія сарданічныя фармулёўкі:
  «…Спадар, які не жадае быць рускім пісьменнікам…»
  Так, нібы Лімонаў кінуў выклік роду чалавечаму!
  Узгадваецца такі гістарычны выпадак. Набліжаўся дзень нараджэння Сталіна. Калі не памыляюся, сямідзесяцігадовы юбілей. Былі запрошаны найбольш вядомыя савецкія грамадзяне. Пісьменнікі, вучоныя, артысты. У тым ліку - і акадэмік Капіца.
  І вось дзёрзкі акадэмік Капіца сказаў аднаму блізкаму чалавеку:
  - Я да Сталіна не пайду!
  Блізкі чалавек аказаўся нягоднікам. Дзёрзкасць Капіцы атрымала агалоску. Абуральную фразу працытавалі Сталіну. Усе былі ўпэўненыя, што Капіца прыгавораны.
  А Сталін падумаў, падумаў і кажа:
  - Ды і чорт з ім!
  І нават не расстраляў акадэміка Капіцу.
  Дык гэта ж Сталін! Можа, і нам быць крышачку больш памяркоўнымі?
  Як быццам "рускі пісьменнік" - найвысокае маральнае дасягненне. А чалавек, які занядбаў гэтым званнем, - сатана і монстар.
  У СССР каля дзвюх тысяч рускіх пісьменнікаў. Ёсць сярод іх адчайныя прайдзісветы. Усе яны паміж трэцяй і чацвёртай чаркай любяць паўтараць:
  - Я - рускі пісьменнік!
  Грэшнай справай, і мне здаралася выкрыкваць нешта падобнае. Паміж трынаццатай і чатырнаццатай…
  Я, напрыклад, жадаю быць рускім пісьменнікам. Я, уласна, толькі гэтага і дамагаюся. А Лімонаў не хоча. Гэта, паўтараю, яго асабістая справа.
  І ўсё ж Лімонаў сказаў глупства. Нацыянальнасць пісьменніка вызначае мову. Мова, на якой ён піша. Інакш усё страшна заблытваецца.
  Бабель, напрыклад, які пісьменнік? Дапушчальны, габрэйскі. Паколькі быў габрэем з Адэсы.
  Але Веньямін Каверын таксама габрэй. Праўда, з Харкава [4] . І Данііл Гранін - габрэй. І мярзотнік Чакоўскі габрэй...
  Дапусцім, у апавяданнях Бабеля фігуруюць яўрэі. Але ў апавяданнях Купера фігуруюць індзейцы. У апавяданнях Уэлса - марсіяне. У апавяданнях Сэтана-Томпсана - арлы, лісіцы і бараны... Хіба Уэлс - марсіянскі пісьменнік?
  Лімонаў, вядома, рускі пісьменнік. Дрэнны ці добры - гэта ўжо іншае пытанне. Хоча ці не хоча Лімонаў быць рускім - малаістотна. І раззлаваліся на Лімонава дарма.
  Я думаю, гэта праява савецкіх інстынктаў. Пакідаеш Расею - значыць, здраднік. Не варта так гарачыцца.
  Лімонаў - таленавіты чалавек, сучасны рускі нігіліст. Эдзічка Лімонава – прамы рынакскі сын. Спараджэнне бяскрылага, хамскага, задушлівага матэрыялізму.
  Нешта падобнае было як у Расіі, так і на Захадзе. Быў Арцыбашаў. Быў Генры Мілер. Быў Луі Фердынанд Селін. Здаецца, яшчэ жывы вялікі Ўільям Бэроўз…
  Лімонаў не перасягнуў Генры Мілера. (А хто перасягнуў?)
  Дзіўна, што з асаблівым запалам крытыкаваў Лімонава - Аляшкоўскі. Абодва малююць жыццё ў даволі змрочных танах. Абодва не грэбуюць самымі маляўнічымі выразамі. Абодва - таленавітыя прадстаўнікі «чорнага» жанру.
  Увогуле, у наяўнасці канфлікт жудаснага з яшчэ больш жахлівым…
  Лімонава на канферэнцыі лаялі ўсё. А між тым раман яго чытаюць. Мабыць, талент - вялікая справа. Бо рэдка сустракаецца. Маральная ўстойлівасць сустракаецца значна часцей. Выклікаючы цікавасць, галоўным чынам, у радні…
  Стары Каржавін нас заўважыў
  Да пачатку канферэнцыі мяне разоў сто папярэджвалі:
  - Галоўнае - не крыўдзіце Каржавіна!
  - Чаму я павінен яго крыўдзіць?! Я люблю вершы Каржавіна, шаную яго публіцыстыку. Мне імпануе яго шчырасць…
  - Каржавін - чалавек чароўны. Але ён чалавек рэзкі. Напэўна, Каржавін сам вас пакрыўдзіць.
  - Чаму ж менавіта мяне?
  - Таму што Каржавін усіх крыўдзіць. Вы не выключэнне.
  - Навошта ж вы мяне папярэджваеце? Вы яго папярэдзіце...
  - Калі Каржавін вас пакрыўдзіць, вы не рэагуйце. Таму што Каржавін - ранімы.
  - Дазвольце, але я таксама ўразлівы! І Лімонаў ранімы. І Аляшкоўскі. Усе пісьменнікі ранімыя!
  - Каржавін - асабліва! Так што не рэагуйце…
  Выступленне Каржавіна працягвалася шэсць хвілін. У першай жа фразе Каржавін пакрыўдзіў трохсот удзельнікаў пасяджэння. Трохсот амерыканскіх славістаў.
  Ён сказаў:
  - Наогул-то я пішу не для славістаў. Я пішу для нармальных людзей…
  Затым ён вымавіў некалькі калючасцяў у адрас Цвяткова, Лімонава і Сіняўскага.
  Затым пакрыўдзіў цэлы горад Ленінград, сказаўшы:
  — Бобышаў — таленавіты паэт, хоць і ленінградзец…
  Нам [5] таксама дасталася. Каржавін вымавіў наступнае:
  - Была даўней такая газета - "Капейка". Аднойчы яе рэдактара Пастухова спыталі: "Якога кірунку прытрымліваецца ваша газета?" Пастухоў адказаў: «Кормімся, бацюхна, кормімся…».
  Сапраўды, была такая гісторыя. І распавёў яе Каржавін з падвохам. Гэта значыць, наша газета, апанаваная карысьлівасцю, мае выключна матэрыяльныя мэты… Вось што ён хацеў сказаць.
  Добра, Вайновіч заступіўся. Вайновіч сказаў:
  - Няхай Нема папрасіць прабачэння. Няхай папрасіць прабачэння як след. А то я ведаю Яму. Нема просіць прабачэння так: «Ты, вядома, прабач. Але ўсё ж ты - лайно!
  Каржавін хвіліну маўчаў. Затым нахмурыўся і вымавіў:
  — Няхай Даўлатаў мне прабачыць. Хоць ён мяне і расчараваў.
  У акопах «Кантынента», ці малая зямля Віктара Някрасава
  Грамадзянская біяграфія Віктара Някрасава - парадаксальная. Ваўкалак Іосіф Сталін узнагародзіў яго прэміяй. Вар'ятбро Мікіта Хрушчоў выганяў з партыі. Пасрэдны Брэжнеў выправадзіў з СССР.
  Чым ліберальней правадыр, тым Някрасаву больш даставалася. Віктар Платонавіч часта і з гумарам пра гэта расказвае.
  Многія лічаць Някрасава легкадумным. У юнацтве ён нібыта не ведаў пра сталінскія лагеры. Не здагадваўся пра лёс Мандэльштама і Цвятаевай.
  Гэта, вядома, дарма. Тым не менш, успомніце, як ішлі справы з інфармацыяй. Ды яшчэ ў правінцыйным Кіеве.
  І наогул, ці не занадта мы патрабавальныя? Вось бы частку нашай патрабавальнасці прымяніць да сябе!
  Някрасаў ваяваў. Някрасаў пісаў выдатныя кнігі. У росквіце славы і дабрабыту - празерыў.
  Пасля гэтага дзейнічаў з выключнай мужнасцю. Заўсёды падтрымліваў Салжаніцына. Дапамагаў вялізнай колькасці людзей. І гэта - будучы класікам савецкай літаратуры. Будучы ўзнесены, аблашчаны і ўвянчаны…
  На канферэнцыі ён быў прадстаўлены ў дзвюх асобах. (Слова «іпастасі» — ненавіджу!) Як незалежны пісьменнік і як намеснік Максімава.
  Літаратурны лёс Някрасава таксама характэрны. Спачатку ён пісаў раманы. Добрыя і прагрэсіўныя кнігі. На ўзроўні Каверына і Цендракова.
  Потым напісаў знакамітыя "лёгкадумныя" нарысы. З гэтага ўсё і пачалося.
  Мне вельмі падабаецца ягоная цяперашняя проза. Мне здаецца, гэтыя легкадумныя запіскі больш арганічныя для Някрасава. Неаддзельныя ад яго бясконца прывабнай асобы…
  У Лос-Анджэлесе Някрасаў прадстаўляў рэдакцыю «Кантынента». Фармальна ён зьяўляецца намесьнікам галоўнага рэдактара.
  У рэчаіснасці ж Някрасаў - вясельны генерал. Фігура некалькі дэкаратыўная. Падобна ангельскай каралевы.
  Магчыма, ён і чытае рукапісы. Рэкамендуе лепшыя ў друк. Прыгожа старшынюе на нарадах. Мірыць галоўнага рэдактара з пакрыўджанымі пісьменнікамі (Віктар Платонавіч так сябе і называе «аблезлы голуб свету»).
  Практычную працу выконваюць Гарбанеўская і Бетакі. Распараджэння аддае Максімаў.
  А вось аддзімацца прыйшлося Някрасаву.
  «Кантынент» - часопіс уплывовы і самавіты. Больш за тое, самы ўплывовы рускі часопіс. Велізарныя яго заслугі - бясспрэчныя. Прэтэнзіі да яго - натуральныя. Прад'яўляць іх можна і трэба. Але - па адрасе.
  Някрасаў прыехаў, каб пабачыцца з сябрамі. Абняць таго ж Яму Каржавіна. Трохі выпіць з Аляшкоўскім. Карацей, прыбыў з мірнымі намерамі. Да скандалу не рыхтаваўся.
  І тут паўстала моладзевае крыло - Кветак, Лімонаў, Бакоў.
  - Чаму «Кантынент» сказіў вершы Цвяткова?
  - Чаму Гарбанеўская аблаяла Лімонава?
  - Чаму Максімаў дае інтэрв'ю ва ўласным часопісе?..
  І Някрасаў, мне здаецца, разгубіўся. Да гэтага, паўтараю, ён не быў готаў…
  Я не кажу, што часопіс Максімава – па-за крытыкай. Што прэтэнзіі Цвяткова, Лімонава, Бокава - незаможныя. Я сам маю прэтэнзіі да Максімава. Усё правільна ... Я толькі хачу спытаць - пры чым тут Някрасаў?
  Ды яшчэ - утрох на аднаго. Ды яшчэ - такія маладыя, напорыстыя, бравыя хлопцы!
  Калі можна так выказацца - гэта было неспартыўна.
  Максімаў адсутнічаў. Чалавек ён моцны, рэзкі і знаходлівы. Сядзі ён за круглым сталом, не ведаю, чым бы скончылася дыскусія. Як мінімум, вялікім скандалам…
  Пасля гэтага паседжання Някрасаў хадзіў сумны. І мне было крышачку сорамна за ўсіх нас…
  Куміры нашага юнацтва
  Пасля канферэнцыі я даваў Гладыліну інтэрв'ю для "Ліберці". Гладылін спытаў:
  - Што вас асабліва ўразіла?
  Я адказаў:
  - Сустрэча з Аксёнавым і Гладыліным.
  Я не ліслівіў і не прыкідваўся.
  Аксёнаў і Гладылін былі кумірамі нашага юнацтва. Іх героі былі нашымі аднагодкамі. Я сам быў крыху Віктарам Падгурскім. З тэндэнцыяй да зорных маршрутаў…
  Мы і жыць-то імкнуліся падобнай выявай. Ездзілі ў Талін, захапляліся джазам…
  Аксёнаў і Гладылін былі нашымі асабістымі пісьменнікамі. Такое адчуванне не паўтараецца.
  Потым былі іншыя куміры. Сіняўскі... Урэшце Салжаніцын... Але гэта ўжо датычылася дарослых людзей. Сіняўскі быў недасягальны. Салжаніцын - тым больш.
  Аксёнаў і Гладылін былі нашымі пісьменнікамі. Цяпер яны змяніліся. Гладыліну захапляюць сатырычныя фантасмагорыі. Аксёнаў напісаў выбітны раман па законах джазавай гульні…
  Юнацтва непаўторнае... Я з задавальненнем прамаўляю гэтую банальнасць.
  У цяперашняй моладзі быццам бы няма куміраў. Нават не ведаю, добра гэта ці дрэнна…
  Нам было добра.
  Баязліўцам супраць ветра
  Аляксандр Янаў - даўно апанент Салжаніцына. Салжаніцын разы два ўпусціў у адрас Янава нешта грэблівае. Янаў надрукаваў у амерыканскай прэсе дзясяткі крытычных матэрыялаў адносна Салжаніцына.
  Янаў робіць надзвычай спрыяльнае ўражанне. Ён - пачцівы, элегантны, мае слабасць да белых пінжакоў. У яго дзіцячыя вейкі і спартовая фігура.
  Раніцай ён бегае трушком. Нават - знаходзячыся ў камандзіроўцы. Нават - раніцой пасля бяседы ў рэстаране «Моне»…
  Янаў прачытаў свой даклад. Ён прарабіў гэта з натхненнем. У стане вялізнага душэўнага ўздыму.
  Салжаніцын адсутнічаў.
  Мне цяжка даць ацэнку меркаванням Янава. Для гэтага я недастаткова кампетэнтны. Тым больш устрымаюся ад крытыкі ідэй Салжаніцына.
  Я хацеў бы падзяліцца не думкамі, а адчуваннямі. Дакладней - адзіным адчуваннем.
  Рэальная дыскусія паміж Салжаніцыным і Янавым - немагчымая. Бо яны размаўляюць на розных мовах.
  Справа не ў тым, што Салжаніцын - рускі патрыёт, хрысціянін, кансерватар, выгнаннік.
  І не ў тым, што Янаў — яўрэй, які добраахвотна эміграваў, агностык, ліберал.
  Бездань паміж імі значна шырэй.
  Уявіце сабе такі дыялог. Нехта сцвярджае:
  - Мне здаецца, Чэхаў вышэй за Даўлатава!
  А ў адказ раздаецца:
  - Няпраўда. Даўлатаў значна вышэй. Яго рост - шэсць футаў і чатыры цалі...
  Абодва маюць рацыю. Хоць і гавораць на розных мовах…
  Рамонак, напрыклад, для селяніна - пустазелле, а для закаханага - талмуд.
  Салжаніцын - геніяльны мастак, які заклікае да чалавечага сэрца.
  Янаў - бліскучы навуковец, які апелюе да разумнага сэнсу ...
  Паспрабуйце ўявіць Салжаніцына, які бег трушком. Ды яшчэ - пасля бяседы ў рэстаране "Моне"...
  Святая бязладзіца
  Падчас канферэнцыі вызначыліся тры дыскусійныя палі.
  1. "Кантынент" і іншыя друкаваныя органы.
  2. Былыя члены Саюза пісьменнікаў і несаюзная моладзь.
  3. Наватары і архаісты.
  У кожным асобным выпадку панавала неверагодная блытаніна.
  Каментаваць часопісную міжусобіцу - бессэнсоўна. Дзякуй Богу, органаў дастаткова. Палемістаў хапае. Чытачы ацэняць, углыбіцца, разбяруцца ...
  Матывы другога дыскусійнага тура - з вобласці псіхалогіі.
  Аксёнаў і Гладылін былі знакамітымі савецкімі пісьменнікамі. Добра зараблялі. Блішчалі ў промнях народнай славы. Прыехалі на Захад. Тут жа збегліся карэспандэнты, агенты прэстыжных выдавецтваў. Расчыніліся дзверы ўніверсітэцкіх аўдыторый…
  А мы? Там знемагалі ў невядомасці. І тут апошні хрэн без солі даядаем!
  Дык дзе ж справядлівасць?
  Справядлівасць ёсць.
  Бродскі апублікаваў у Саюзе чатыры вершы. Высылаўся як дармаед. Нябедаваў няўяўна. Асабіста я разы тры купляў яму анальгін…
  А тут? Прафесар, геній, пястун фартуны!..
  Сакалова пераклалі на шэсць моў. Хто яго ведаў у Саюзе?
  Аляшкоўскі разрастаецца з неверагоднай хуткасцю.
  Ды і Лімонаў не апошні чалавек…
  З наватарамі і архаістамі справа яшчэ больш заблытаная. Здавалася б, калі старэй, то архаіст. А маладыя накіроўваюцца ў творчы пошук.
  Збольшага так і ёсць. Някрасаву за шэсцьдзесят, і працуе ён па даўніне. Бакаў мадэрніст, і ўзрост у яго для гэтага прыдатны.
  Але пытаецца, як быць з Аксёнавым? Справа ідзе да пяцідзесяці - мадэрн мацнее.
  Лімонаў юны, механіка ж у яго цалкам традыцыйная.
  Мне падаецца, так і павінна быць.
  Павінна быць у літаратуры кашмарная, неверагодная, фантасмагарычная блытаніна!
  Апошняе слова
  Верагодна, я павінен скончыць прыкладна так:
  Падчас канферэнцый з'явілася адчуванне літаратурнага асяроддзя, пачуццё разнастайнага і супярэчлівага адзінства. Рэальнае ўяўленне пра свае магчымасці…
  Так і скончу.
  Бывай, Каліфорнія! Бывай, горад анёлаў, хаця анёлаў я нешта не заўважыў.
  Бывайце, старыя сябры і новыя знаёмыя.
  Бывай, рудая дзяўчына, якая забараніла абвяшчаць сваё імя.
  Бывай... Я ледзь не сказаў - бывай, літаратура! Літаратура працягваецца. І яшчэ невядома, куды яна цябе завядзе...
  Чарнее ветразь самотны
  Фельетон
  Раскрываю газету «Камсамольская праўда». Увага спыняе рубрыка "Сустрэча для вас". Гэта значыць - гутарка з нейкім выдатным чалавекам. Цікаўна…
  Карэспандэнт задае чалавеку пытанне:
  - Мне хацелася б спытаць вас вось пра што. Мы часта гаворым і пішам пра ленінскі стыль працы, пра ленінскія нормы стаўлення да людзей і справы. Якія рысы гэтага стылю найбольш блізкія вам, якія з іх уяўляюцца вам самымі сучаснымі менавіта зараз, сёння?
  Выдатны чалавек адказвае:
  - Неацэнная роля Леніна ў стварэнні партыі. Яму належыць геніяльная ідэя ўтварэння СССР. А ідэя аб электрыфікацыі краіны!.. Ленін быў незвычайна сучасны па духу чалавек. Цікавіўся ўсім новым, і калі гэта новае абяцала карысць народа, ён неадкладна патрабаваў укараненні новаўвядзення ў жыццё. Я думаю, што трэба чытаць Леніна і больш ведаць пра ягонае жыцьцё. Ленінская біяграфія - гэта скарбніца адказаў на мноства пытанняў.
  А цяпер, дарагія чытачы, адгадайце, каму належаць гэтыя рабалепныя, збітыя, амаль гумарыстычныя ў сваёй ідэйнай стараннасці словы? Словы, якія зараз не вымавіў бы ад душы ні адзін кваліфікаваны рабочы, ніводны разумны пісьменны селянін, не кажучы пра скептычна настроеную інтэлігенцыю.
  Дык чый жа гэта нікчэмны, вернападдана, дагодлівы лопат? Можа, далі выказацца якому-небудзь уцалеламу сталіністу, адстаўному маёру лагернай аховы ці, нарэшце, толькі што адноўленаму ў партыі Молатаву?
  Нічога падобнага. Гэты зневажальны лёкайскі гімн праспяваў не хто іншы, як Валянцін Пятровіч Катаеў, адзін з самых папулярных і (будзем аб'ектыўныя) адзін з самых таленавітых рускіх празаікаў нашых дзён.
  Што ж прымусіла гэтага шаноўнага, знакамітага, багатага, еўрапейска адукаванага чалавека вымавіць словы, ад якіх збянтэжана запунсавелі б «і фін, і цяпер дзікі тунгус, і сябар стэпаў - калмык»?
  Можа быць, Катаева катавалі, пагражалі яму псіхлячэбніцай, трымалі ў якасці закладнікаў найблізкую радню? Перакананы, што нічога падобнага не было і не магло быць. Усёткі 37-й і 49-й гады засталіся ззаду, і сталінскія норавы ва ўсёй іх крывавай поўнасці - невосновимые.
  Таму няма сумневу ў тым, што сваю халуйскую тыраду Катаеў вымавіў добраахвотна, ад шчырага сэрца…
  Калі літаратурныя чыноўнікі, усе гэтыя сафронавыя, крумкачовыя, грыбачовыя, эльяшэвічы, якіх ніхто не чытае і якія ў любой іншай краіне вымушаныя былі б зарабляць на жыццё нялёгкай фізічнай працай, калі ЯНЫ выдасканальваюцца ў партыйнай стараннасці, — гэта больш-менш зразумела і натуральна.
  Калі малады пісьменнік сярэдняй здольнасці прабівае сабе дарогу ў афіцыйную літаратуру і механічна прамаўляе з трыбуны вернападданніцкія прамовы, цынічна падморгваючы прыяцелям, якія сядзяць у зале, гэта ў вядомай меры даступна разуменню.
  Але Катаеў, агульнапрызнаны талент, празаік еўрапейскага ўзроўню, глыбокі стары, які дасягнуў усіх мажлівых вышынь прызнання і дабрабыту, што магло прымусіць яго пайсці на такое ўсенароднае прыніжэнне?!
  Міжволі пачынаеш задумвацца пра таямнічы феномен гэтай асобы…
  Калі Барыса Пастарнака выключалі з Саюза савецкіх пісьменнікаў, многія вядомыя пісьменнікі адбіліся хворымі, каб хоць не ўдзельнічаць у гэтым ганебным мерапрыемстве, калі ўжо не хапае мужнасці галасаваць супраць выключэння.
  Катаеў жа заўсёды дзейнічаў строга процілеглай выявай. Калі з таго ж Саюза пісьменнікаў выключалі Лідзію Карнееўну Чукоўскую, Катаеў прыехаў і галасаваў за выключэнне, хаця быў сапраўды і вельмі сур'ёзна хворы, прычым настолькі, што любое моцнае перажыванне, на думку ўрачоў, магло мець для Катаева самыя фатальныя наступствы.
  Але Валянцін Катаеў не адчуў моцных перажыванняў, спакойна прагаласаваўшы за грамадзянскае пакаранне дачкі Чукоўскага, найбліжэйшай сяброўкі Ахматавай, таленавітай пісьменніцы і журналісткі…
  Я доўга разважаў над загадкай асобы Катаева. Якія сілы прымушаюць гэтага чалавека добраахвотна здзейсніць тое, ад чаго ўсімі праўдамі і няпраўдамі ўхіляюцца іншыя, прычым - не дысідэнты, не героі, а нармальныя радавыя людзі, якія не жадаюць быць пудзілам у вачах навакольных.
  Я быў у недаўменні, пакуль адзін з сяброў-літаратараў не растлумачыў мне.
  - Зразумей, - сказаў ён, - Катаеў дзейнічае шчыра. Калі ён удзельнічае ў цкаваньні Салжаніцына ці Сахарава, ён дзейнічае, як гэта ні жудасна гучыць, па загадзе сэрца... Зрабі вопыт, - працягваў мой сябар, - пастаў сябе на месца Катаева. Бо ён разважае прыкладна так. «Літаратурных талентаў у мяне ад прыроды не менш, чым у Салжаніцына. Ва ўсякім разе нашы таленты сувымерныя. Пры гэтым Салжаніцын гадоў восем сядзеў у турме, перахварэў на рак, пісаў што яму ўздумаецца, клаў на ўсё літаратурнае начальства, і ў выніку - у яго сусветная вядомасць, Нобелеўская прэмія, маёнтак у Вермонце, і фатаграфіі гэтага тыпу красуюцца на першых старонках заходніх газет, а я, Катаеў, усё жыццё служыў рэжыму, перакручваў свае творы, наступаў на горла ўласнай песні, складаў усякае кан'юнктурнае барахло накшталт рамана «Час, наперад!», і ў выніку, што ў мяне ёсць? Калекцыя запальнічак, машына і дача ў Перадзелкіне, якую ў любы момант начальства можа адабраць!..» Вось і падумай, - працягваў мой сябар, - як яму не ненавідзець Салжаніцына?! Бо гэта яўная несправядлівасць! Салжаніцыну, разумееш, усё, а мне, Катаеву, нічога?!. Дык я хаця б у «Праўдзе» адцягну яго як след…»
  Верагодна, мой сябар блізкі да праўды. Катаеў з юнацтва быў цынічным прагматыкам. Яшчэ Іван Аляксеевіч Бунін, шануючы здольнасць маладога Катаева, са здзіўленнем усклікаў, здзіўлены яго ваяўнічай бездухоўнасцю:
  - Панове, гэты хлопец зроблены з каніны!
  Да чаго ж прыйшоў Валянцін Катаеў на схіле гадоў? Усе матэрыяльныя льготы, якія ён вырваў у рэжыма коштам бясконцых зневажанняў, здрад і здрады, даступныя ў заходнім свеце любому добрасумленнаму вадаправодчыку! І мусіць, усё гушчару рвецца з глыбіні душы гэтага старога, разумнага, таленавітага, цынічнага і беспрынцыпнога чалавека адчайны лямант:
  - За што змагаліся?! Завошта ЧУЖУЮ кроў пралівалі?!
  І трунная цішыня - у адказ.
   Чырвоныя д'яблы
  У аповядзе Георгія Ўладзімава "Не звяртайце ўвагі, маэстра!", выпушчаным асобнай кнігай выдавецтвам "Пасеў" у Франкфурце, адбываюцца падзеі, з аднаго боку цалкам штодзённыя, і пры гэтым - зусім неверагодныя. Расійскі чытач успрыме іх як паўдакументальную бытавую хроніку, а сярэдні жыхар Захаду ўбачыць у гэтых падзеях фантасмагорыю на ўзроўні Кафкі, Арвела ці Замяціна…
  У кватэры інтэлігентных савецкіх абывацеляў з'яўляюцца незнаёмыя людзі. Карэктна пацясніўшы гаспадароў і заняўшы адзін з пакояў, няпрошаныя госці прыступаюць да выканання сваіх таямнічых абавязкаў.
  Гаспадары (маці, бацька і сын, ад імя якога вядзецца апавяданне) абураныя, шакаваныя і гатовыя да пратэсту, і ў той жа час у дзеяннях і манерах акупантаў адчуваецца нейкае незразумелае права, свядомая беспакаранасць і відавочная сацыяльная перавага.
  Аб мэтах свайго з'яўлення госці выказваюцца больш за туманна. Сітуацыя, у якой сярэдні амерыканец ці, дапусцім, француз стаў бы неадкладна і па магчымасці са зброяй у руках абараняць сваё жыллё, душыць савецкіх кватэранаймальнікаў закладзенай у ёй няўхільнасць і тым невядомым заходняму абывацелю пачуццём, якое прасцей за ўсё выказаць словамі: «Значыць, так трэба …»
  Жыццё ідзе сваёй чаргой, акупанты больш-менш ветлівыя і нават ветлівыя з гаспадарамі, калі не лічыць таго, што яны катэгарычна адмаўляюцца даваць якую б там ні было справаздачу ў сваіх дзеяннях на тэрыторыі чужой кватэры.
  Але вось сітуацыя некалькі праясняецца. У той жа хаце, у кватэры насупраць, пражывае вядомы пісьменнік-дысідэнт. Калісьці пісьменнік быў аблашчаны і ўзвялічаны, але чым далей, тым усё больш яго творчасць ішла насуперак з канонамі сацрэалізму, і, нарэшце, яго рукапісы адправіліся на Захад, дзе і ўбачылі свет на шматлікіх мовах, уключаючы рускую.
  Вынікам усяго гэтага сталі звыклыя церні рускага пісьменніка, адданага роднай культуры і свайму народу і пераўтворанага ўладамі ў канспіратара і змоўшчыка.
  Таямнічыя асобы, якія ўзурпавалі чужую кватэру, аказваюцца функцыянерамі КДБ, у іх задачы ўваходзіць сачэнне за пісьменнікам і яго асяроддзем, спыненне яго кантактаў з замежнікамі, а галоўнае — спробы перашкодзіць руху чарговага яго рукапісу праз мытныя кардоны.
  Паказальна, што ў апавяданні няма ні зладзеяў (хоць на ўсім яго працягу робіцца яўнае і беспакаранае зло), ні герояў і праведнікаў (хоць адна з дзеючых асоб - пісьменнік-дысідэнт - шматпакутная ахвяра несправядлівасці). Георгій Уладзімаў - майстар, і ён выдатна прымеціў адну з надзвычай характэрных асаблівасцяў цяперашняй карнай сістэмы ў Расіі. Функцыянеры КДБ амаль не адчуваюць асабістай антыпатыі да пісьменніка-дысідэнта. Наколькі ім гэта даступна, яны нават адчуваюць нешта накшталт спагады да яго, больш за тое – цытуюць неафіцыйныя мастацкія тэксты, з некаторай павагай кажуць пра сяброў пісьменніка – Ахмадуліну, Высоцкага, Акуджава. Але яны частка машыны, функцыянеры, людзі функцыі, а не пачуцці і абавязку. І таму іх асабістыя сімпатыі і антыпатыі не маюць роўным рахункам ніякага значэння. Прытрымліваючыся функцыі, яны гатовыя, калі спатрэбіцца, здзейсніць любое злачынства, не спыняючыся літаральна ні перад чым. Больш за тое, калі б яны паспрабавалі выйсці за межы, якія дыктуюцца ім функцыяй, карная машына знішчыла б іх саміх.
  Уладзімаў з рэдкай праніклівасцю ўзнаўляе, можа быць, самую дзікую і ў той жа час характэрную рысу цяперашняй савецкай рэчаіснасці, а менавіта той сплаў жаху і нуды, штодзённасці і вар'яцтва, пры якім самыя натуральныя чалавечыя ўчынкі выклікаюць адчуванне цуду, а самыя фантастычныя падзеі ўспрымаюцца. як паўсядзённая руціна.
  Так паступова норма становіцца выключэннем з усіх правіл, а трагічны гратэск набывае будзённыя і звыклыя абрысы.
  У аповядзе дадзены тонкі псіхалагічны аналіз паводзін гаспадароў (ці былых гаспадароў) кватэры, у якой адбываецца дзеянне. Калі спачатку малады шчаслівы навуковец, ад асобы якога вядзецца апавяданне, шукае магчымасці папярэдзіць пісьменніка аб сачэнні і пагражае яму небяспекі, то затым, крок за крокам, узважваючы меру рызыкі, адмаўляецца ад гэтай ідэі і больш за тое - пачынае адчуваць прыкрасць у адносінах да чалавека, які прычыняе яму, аспіранту, будучаму кабінетнаму навукоўцу, гэтулькі душэўнай нязручнасці.
  Так Уладзімавым прыкмечана яшчэ адна характэрная, нажаль, рысачка нашага жыцця — стварэнне блукаючай, ужо не звязанай з традыцыйнымі каштоўнасцямі маральнай шкалы, рухомыя меркі якой заўсёды адпавядаюць нашым вагальным, саступлівым і слабым натурам…
  Аповяд напісаны лёгка, хупава, з уласцівым Уладзімаву гумарам і без найменшага нагнятання жахаў, і ўсёткі, чытаючы яго, выпрабоўваеш пачуццё асуджанасці і бяссілля.
  У выяве пісьменніка-дысідэнта скарыстаны рэальныя рысы біяграфіі самога Ўладзімава, які быў папулярным савецкім пісьменнікам, з кожным наступным раманам усё вастрэй сутыкаўся з цэнзурай, падвяргаўся газетна-часопіснаму цкаванню, доўгія гады не выдаваўся ў Звязе, набываў тым не менш сусветную вядомасць, гераічна ціску з боку КДБ і, нарэшце, пад уплывам небяспекі, якая пагражала яго жонцы Наталлі Кузняцовай, выехаў на Захад.
  Мы ведаем, што Уладзімаў у бяспецы, што «маэстра» працягвае працу, і пераконваемся ў тым, што ягоны прыезд з краіны абсурду быў не толькі фізічным выратаваннем, але і адзінай магчымасцю абараніцца ад вар'яцтва.
   Дастаеўскі супраць Кажэўнікава
  Нядаўна маскоўскае радыё перадало драматычнае паведамленне карэспандэнта ТАСС з Нью-Ёрка. Журналіст распавядае пра тое, як ён пабываў у найбуйнейшай кнігарні “Барнс энд Нобл” на рагу 48-й стрыт і 5-й авеню і амаль не знайшоў у гэтым гіганцкім сховішчы твораў рускай і савецкай класікі. Толькі пасля доўгіх кансультацый з прадаўцамі яму ўдалося адшукаць некалькі томікаў Талстога, Дастаеўскага і Тургенева, а падчас гутарак з наведвальнікамі крамы ў яго ўзнікла адчуванне, што сярэдні амерыканец абразліва мала ведае пра рускую літаратуру.
  Далей карэспандэнт ТАСС, спасылаючыся на дадзеныя часопіса "Паблішэрс уіклі", сцвярджае, што ў Амерыцы выдадзена вельмі мала кніг савецкіх пісьменнікаў і да таго ж - нікчэмна малымі тыражамі.
  У заключэнне карэспандэнт прыводзіць вялікія дадзеныя, якія сведчаць аб прагнай увазе савецкіх чытачоў да амерыканскай літаратуры, называе астранамічныя лічбы тыражоў, пералічвае мноства розных і вельмі годных выдавецкіх пачынанняў у СССР.
  Пачнём з таго, што ў гэтым паведамленні карэспандэнта ТАСС больш-менш адпавядае рэальнай рэчаіснасці.
  Вядома, амерыканцы ў сярэднім, як я мяркую, чытаюць менш, чым савецкія людзі, і гэта суцэль натуральна. Магчымасці амерыканскага вольнага часу такія вялікія і разнастайныя, ад бясконцых формаў турызму да незлічоных клубаў і ўстаноў шоў-бізнэсу, што кніга, зносіны з кнігай — толькі адзін з пунктаў у доўгім спісе самых прывабных магчымасцяў, у той час як формы савецкага вольнага часу вельмі абмежаваныя.
  Істотна яшчэ і тое, што амерыканцы, паводле традыцыі і па статыстыцы, больш цікавяцца ўласнай літаратурай, чым творчасцю замежных аўтараў. Амерыканскае жыццё так дынамічнае і разнастайнае, у ім штодня вырашаецца такая колькасць праблем, узнікае такая колькасць сенсацый, што сярэдняга амерыканца ў першую чаргу прыцягваюць навінкі ўласнай культуры. Аднак, на думку Ашбеля Грына, вядучага рэдактара выдавецтва "Кнопф", да рускай культуры амерыканцы заўсёды выяўлялі цікавасць, ва ўсякім разе больш прыкметны і відавочны, чым да французскай, нямецкай ці італьянскай.
  У Амерыцы ёсць свая выдатная інтэлігенцыя, якая ацаніла і музыку Шастаковіча, і палотны Кандзінскага, і фільмы Параджанава, і прозу Бабеля, Булгакава ці Паўстоўскага.
  Тым не менш у агульным патоку амерыканскай кніжнай прадукцыі пераклады рускай класікі і тым больш - твораў савецкай літаратуры займаюць даволі сціплае месца.
  Чаму?
  У Саюзе выдавецкая палітыка жорстка вызначаецца ідэалагічнай кан'юнктурай. Кнігі свядомых, ідэйна вытрыманых пісьменнікаў выходзяць заведама вызначанымі вялізнымі тыражамі, прыносячы аўтарам адчувальныя матэрыяльныя даброты. Творчасць жа несвядомых, ідэйна чужых пісьменнікаў ігнаруецца, замоўчваецца, і да іх увесь час прымяняюцца самыя жорсткія выхаваўчыя меры.
  У Амерыцы таксама ёсць кан'юнктура, але не ідэалагічная, а фінансавая, гэта значыць кан'юнктура рынку, попыту.
  Зразумела, раз-пораз выходзяць тут кнігі, не разлічаныя на масавую цікавасць, робіцца гэта з меркаванняў прэстыжу ці з кахання да сапраўднага мастацтва, але асноўны струмень амерыканскай кніжнай прадукцыі рэгулюецца, паўтараю, кан'юнктурай рынка.
  Лепшыя з савецкіх пісьменнікаў публікаваліся на Захадзе ў перакладах і знаходзілі тут удзячны чытацкі водгук. Я не магу прывесці тут вялізны спіс, назаву толькі самыя вядомыя імёны — Шолахаў, Федзін, Каверын, Сіманаў, Панова, Гранін, Трыфанаў, Рытхеу, Іскандэр, Акуджава. Нават Панфёраў, аўтар жахлівага рамана "Брускі", выдаваўся ў Амерыцы ў час захаплення леваліберальнымі ідэямі. Не кажучы пра Горкага, Аляксея Талстога, Макаранку, Сейфуліну, Форш…
  Калі заўтра амерыканскія рэдактары і літаратурныя агенты з іх прафесійнай рэпутацыяй раптам адчуюць, што кнігі Чакоўскага, Маркава, Кажэўнікава і Пікуля могуць мець чытацкі попыт, творы гэтых аўтараў будуць неадкладна выдадзены, і ніякія ідэалагічныя прычыны не змогуць гэтаму перашкодзіць.
  Я не ўпэўнены, што кан'юнктура рынку - ідэальны механізм выдавецкай палітыкі, але ў масе гэты прынцып аказваецца плённым, а ўжо ў параўнанні з ідэалагічнай кан'юнктурай і рынкавая арыентацыя ўяўляецца мне верхам духоўнасці.
  Каб нашым чытачам лягчэй было ўявіць сабе рынкавыя механізмы ў выдавецкай справе, ім дастаткова ўзгадаць так званыя кніжныя штуршкі, нелегальныя цэнтры кніжнага гандлю ў зацішных закутках Масквы і Ленінграда, дзе літаратурным творам вяртаецца іх рэальная каштоўнасць і кошт, дзе свядомыя афіцыйныя савецкія класы. , а ідэйна чужыя «буржуазныя спадарожнікі» накшталт Булгакава - рублёў па трыццаць ці сорак.
  Не згодзен я і з тым, што ў Савецкім Звязе так ужо досыць і аб'ектыўна прадстаўлены ў перакладах усе буйныя заходнія пісьменнікі. Дзесяцігоддзямі замоўчвалася ў СССР творчасць Джона Дос-Пасаса, Генры Мілера, Філіпа Рота, Эзры Паўнда. Улюбёнец савецкай публікі Говард Фаст перастаў выдавацца ў СССР, як толькі выйшаў з шэрагаў амерыканскай кампартыі. Ды і ў папулярных у СССР - Воннегута, Стайрана, Нормана Мейлера, Джонса, Трумэна Капотэ - выдадзены толькі тыя творы, у якіх яны паўстаюць як носьбіты леваліберальных тэндэнцый.
  Пра што наогул казаць, калі рускі па паходжанні Уладзімір Набокаў, які стаў класікам амерыканскай літаратуры, дагэтуль не апублікаваны на радзіме, а Венедыкт Ерафееў, які жыве ў Маскве і не надрукаваў там ніводнага радка, публікуецца ў прэстыжным амерыканскім выдавецтве «Таплінгер»…
  І апошняе. Наколькі мне вядома, карэспандэнтам ТАСС у Нью-Ёрку з нядаўняга часу прызначаны мой стары ўніверсітэцкі знаёмы Сяргей Байбакоў, чалавек крыху легкадумны, але разумны. Калі ён патэлефануе мне, зазірнуўшы ў нью-ёркскую тэлефонную кнігу, я з задавальненнем пахаджу з ім па добрых кнігарнях (дарэчы, лепшая крама фірмы «Барнс энд Нобл» размешчаны не на 48-й, а на 18-й стрыт), і , такім чынам, мы зможам набыць самыя выдатныя кнігі на ўсіх мовах свету, у тым ліку руская.
  У жанры дэтэктыва
  Выдавецтва "Эрмітаж" у Мічыгане выпусціла новую кнігу Марка Папоўскага "Справа акадэміка Вавілава". Атрымаўшы асобнік, я пачаў даволі рассеяна яго гартаць - гэта была не першая знаёмая мне праца аб лёсе вялікага навукоўца-генетыка. На пачатку аднаго з кіраўнікоў маю ўвагу спыніў такі дыялог паміж следчым НКУС (з відавочна літаратурным прозвішчам Хват) і арыштаваным незадоўга да гэтага акадэмікам Вавілавым:
  «- Вы арыштаваныя як актыўны ўдзельнік антысавецкай шкодніцкай арганізацыі і шпіён замежных разведак. Ці прызнаеце вы сябе вінаватым?
  - Не, не прызнаю. Шпіёнам і ўдзельнікам антысавецкіх арганізацый я ніколі не быў. Я заўсёды сумленна працаваў на карысць Савецкай дзяржавы…»
  Далей гаварылася:
  "Гэтымі словамі раніцай 12 жніўня 1940 года ў Маскве, ва ўнутранай турме НКУС пачаўся першы допыт акадэміка Вавілава..."
  Чытаючы гэта, я мімаволі думаў: Папоўскі - вопытны літаратар, вядомы публіцыст, ён стварыў дыхтоўную і таленавітую манаграфію, дакументальнае апавяданне з белетрыстычнымі ўкрапінамі, рэальныя фігуры і сапраўдныя падзеі будуць па-майстэрску адценыя і дапоўнены выдуманымі персанажамі і эпізодамі ... Усё адпавядае законам "Жыцці выдатных людзей".
  Але чым глыбей я ўчытваўся ў тэкст, тым настойлівей узнікала адчуванне цуду: Папоўскі не адлюстроўваў і не апісваў, чаргуючы факты з развагамі і гіпотэзамі, Папоўскі цытаваў, падкрэсліваю. » за нумарам 1500, спасылаўся на сапраўдныя турэмныя і лагерныя акты, аж да акту аб смерці Вавілава ад 26 студзеня 1943 года, прыводзіў копіі сакрэтных экспертыз, прайграваў даслоўна паказанні даносчыкаў, стукачоў і ілжэсведак, далучаныя да агентурнага калег і функцыянераў НКУС, якія дружна загубілі першага агранома краіны і многія з якіх шчасна дажываюць свае дні. (І між іншым, следчы з літаратурным прозвішчам Хват таксама аказаўся цалкам рэальнай асобай — Аляксеем Рыгоравічам Хватам, палкоўнікам у адстаўцы, які цяпер жыве ў ведамасным доме ў Маскве, па вуліцы Горкага, 41, кватэра 88…)
  Не будзем казаць зараз аб гіганцкім аб'ёме вывучанага Папоўскім матэрыялу, аб сотнях знойдзеных і апытаных пісьменнікам людзей, якія ведалі і памяталі Вавілава, аж да яго цудам ацалелых сукамернікаў, аб распутаных аўтарам незлічоных клубках чалавечых узаемаадносін, канфліктаў, інтрыг…
  Пачнём з самага дзіўнага і неверагоднага — пісьменніку ўдалося пракрасціся ў схованкі, дзе некалькі пакаленняў душагубаў пільна захоўваюць свае сакрэты, у схованкі, да якіх ці ледзь маюць вольны доступ радавыя чальцы Палітбюро. Як жа гэта магло здарыцца?!
  Марк Аляксандравіч Папоўскі нарадзіўся ў 1922 годзе ва Украіне. Вучыўся ў Ваенна-медыцынскай акадэміі, на фронце быў медыкам. Пасля вайны скончыў філалагічны факультэт МДУ і стаў прафесійным літаратарам. У Саюзе выйшлі 14 кніг Марка Папоўскага, прысвечаных у асноўным дзеячам навукі.
  Доўгія гады Папоўскі належаў да ліку так званых прагрэсіўных савецкіх пісьменнікаў, якія добра вывучылі структуру прапагандысцкай сістэмы і ўмела карысталіся яе слабасцямі, каб, захоўваючы знешнюю лаяльнасць, расказваць чытачам пра людзей і факты, гвалтоўна выкрасленыя з нашай культурнай гісторыі.
  Зразумела, Папоўскі адчуваў на сабе ціск цэнзуры, абмяжоўваўся намёкамі там, дзе нельга было гаварыць поўным голасам, саступаў націску пільных рэдактараў і цэнзараў. Інакш яго кнігі проста не ўбачылі б святла.
  У ягоных афіцыйных працах не было (і не магло быць) усёй праўды, але ўсё, што ацалела ў кнігах Папоўскага, было праўдай, хоць і няпоўнай, але часта шматзначнай і горкай…
  Я добра памятаю абстаноўку ў рэдакцыі газеты «Савецкая Эстонія», дзе мне давялося працаваць у пачатку 70-х гадоў. Калі якія-небудзь матэрыялы аддзела навукі здаваліся рэдакцыйным цэнзарам непраходнымі, калі героі навуковых нарысаў выклікалі сумнеў у начальства, супрацоўнікі аддзела беглі тэлефанаваць у Маскву Марку Папоўскаму, разлічваючы на яго аўтарытэт і сувязі, на яго ўменне "праштурхоўваць" сумнеўныя артыкулы і карэспандэнцыі. Мы ўмольвалі Папоўскага аб садзейнічанні, і, трэба сказаць, у многіх выпадках такая апеляцыя завяршалася паспяховым вынікам.
  Аднак толькі праз шмат гадоў высветлілася, што афіцыйная дзейнасць Папоўскага, яго рэпутацыя крышачку свавольнага, але ў цэлым лаяльнага савецкага пісьменніка была толькі часткай яго жыцця, яго чалавечага і творчага аблічча. Укрываючыся маскай дзёрзкага, але ў глыбіні душы прававернага літаратара, Папоўскі гадамі збіраў матэрыялы для сваіх галоўных кніг, якія немагчыма было выдаць у савецкіх умовах, вёў лад жыцця канспіратара і змоўшчыка, праўдамі і няпраўдамі атрымліваючы доступ да самых сакрэтных крыніц, чэрпаючы з іх нібы толькі ўскосныя рыскі і дэталі для сваіх афіцыйных кніг. Хтосьці, можа быць, назаве гэта «двайным жыццём» або «небяспечнай гульнёй», а самыя цнатлівыя чытачы, магчыма, угледзяць тут і дзель крывадушнасці, але так ці інакш - толькі дзякуючы розуму, спрыту, бясстрашнасці або хітрасці Папоўскага (завіце гэта як заўгодна) у нашым распараджэнні - шматлікія сапраўдныя і неабвержныя сведчанні, якія захоўваліся, што завецца, за сямю пячаткамі і здаваліся савецкім уладам - навекі пахаванымі... На гэтых дакументах пабудавана лепшая кніга Марка Папоўскага - "Справа акадэміка Вавілава".
  Рэцэнзуючы сур'ёзныя кнігі, напісаныя да таго ж займальна і дынамічна, прынята казаць, што яны чытаюцца накшталт сапраўдных дэтэктываў. Але кніга Папоўскага «Справа акадэміка Вавілава» і ёсць дэтэктыў у самым высокім і дакладным значэнні гэтага слова, дэтэктыў — як расследаванне злачынства, злачынствы самародка Лысенкі і яго цемрашальства-калегаў, якія пры падтрымцы ўладаў і самога Сталіна загубілі вялікага вучонага і затармазілі на доўгія гады развіццё нашай навукі.
  Вядома, дэтэктыўным элементам не вычэрпваюцца добрыя якасці новай працы Папоўскага, якая ўяўляе сабой адначасова: класічную манаграфію, гісторыка-сацыяльны памфлет, псіхалагічную драму. Чытача прываблівае найбагацейшая навуковая эрудыцыя аўтара, яго публіцыстычны тэмперамент, сіла мастацкіх прыёмаў.
  У сувязі з гэтым я хацеў бы спыніцца толькі на адной з якасцяў, якія надзвычай рэдка сустракаюцца ў манаграфіях агульнага тыпу. Папоўскі не ідэалізуе свайго героя, не робіць з яго міфічнага волата, рыцара без страху і папроку, пісьменнік малюе выяву не толькі выбітнага навукоўца, але і жывога чалавека са слабасцямі і недахопамі, чалавека, які раз-пораз прымаў умовы гульні, навязаныя яму партыйнымі ўладамі, вобраз тактыка і стратэга, які прыкрываецца часам у інтарэсах любімай навукі шырмамі савецкай прапагандысцкай рыторыкі, але пры гэтым заўсёды заставаўся ў асабістым плане - сумленным, мужным, высакародным, а галоўнае - адданым сваёй справе ...
  Дамо слова аднаму з удзячных чытачоў новага твора Марка Папоўскага:
  «…Кніга паказвае сапраўдную, не скажоную афіцыйнай хлуснёй, лакіроўкай і паўпраўдай веліч Мікалая Вавілава…»
  І далей:
  «…Я шкадую, што не быў знаёмы з гэтай кнігай, калі Марк Папоўскі знаходзіўся яшчэ ў СССР. Гэтыя радкі – даніна маёй павагі аўтару…»
  Пад гэтымі словамі стаіць подпіс акадэміка Сахарава, які прачытаў кнігу ў самвыдацкім рукапісе і пераслаў свой водгук на Захад летам 1978 года…
   Апошні дзівак
  Гісторыя адной перапіскі
  …Я пісаў у газеце пра гэтага чалавека:
  «…Пра яго казалі — муж Веры Панавай. Або - айчым Бары Бахціна. Яшчэ казалі - дзівак, арыгінал. Пачаткоўцам аўтарам грошы пазычае. Савецкую ўладу адкрыта лае…
  Сёлета ў шэсцьдзесят чацвёртым мне давялося прысутнічаць на сустрэчы чытачоў з ленінградскім (цяпер нябожчыкам) празаікам Давідам Якаўлевічам Дарам, які славіўся сваімі дзёрзкімі палітычнымі выказваннямі, а ў афіцыйнай савецкай літаратуры займаў - адпаведна - даволі сціплае, перыферыйнае месца. Сустрэча адбылася ў адносна ліберальную пару так званай «кукурузнай адлігі», і таму пытанне аднаго з маладых чытачоў, звернутае да Давіда Дару, нікому не падалося дзікім.
  Малады чытач спытаў:
  - Як здарылася, што вы ацалелі ў трыццатыя гады? Якім чынам пазьбеглі сталінскіх рэпрэсіяў? Па якой прычыне вас абмінулі спасылка і турма, не кажучы пра больш страшную долю?..
  Пытанне было зададзена з такой інтанацыяй, якая меркавала перакананасць у тым, што пазбегнуць сталінскіх рэпрэсій мог толькі вядомы двурушнік, крывадушнік, згаджальнік і пастаўшчык казённай сацрэалістычнай макулатуры…
  Самае дзіўнае, што Дар пачаў апраўдвацца. Збянтэжана паціскаючы плячыма і разгублена пыхкаючы сваёй нязменнай трубкай, Дар казаў:
  — Дык, ведаеце, атрымалася... Сам здзіўляюся... Подласцей я быццам бы не рабіў... Можа, разгадка ў тым, што я быў беспартыйным, бачных пастоў і пасад не займаў... Ды і пісаў жа ў асноўным для дзяцей... Здаецца, мяне проста не заўважылі…
  Сумленнаму старому пісьменніку было ніякавата за сваю адносна паспяховую творчую маладосць, хоць і яму даводзілася быць аб'ектам прапрацовак, захоўваць у стале непрымальныя для выдавецтваў рукапісы, заступацца за нявінна пацярпелых і доўгія гады хадзіць у «ідэйна чужых» аўтарах. Не выпадкова Давіда Дара ўдастоілі сваёй прыхільнасці і сяброўства Ганна Ахматава і Міхаіл Зошчанка, якія таксама, дарэчы сказаць, пазбеглі спасылак і турмаў…
  Шмат чаго казалі аб ім.
  А ён быў (і дзякуй Богу - ёсць) - сапраўдны пісьменнік. І больш ніхто.
  Гэтага дастаткова.
  Сёння мы публікуем…»
  І гэтак далей…
  Гаворка ішла аб дзіўным, невыносным, дзіўным чалавеку.
  У яго было смешнае і нават выклікалае прозвішча. Дакладней, псеўданім ДАР. Гісторыя псеўданіма такая. Чалавека звалі Давід Якаўлевіч Рыўкін. Ініцыялы - Д. Я. Р. Спачатку ён так і падпісваўся - ДЯР. Затым усе сталі зваць яго Дар. І гэта правільна.
  Была нават такая эпіграма:
  Добра быць Дарма,
  Атрымліваючы дарма
  Кожны год па новай
  Кніжачцы Пановай!..
  
  Карацей, надрукавалі мы яго прозу. Я напісаў Давіду Якаўлевічу ветлівы ліст. Атрымліваю адказ:
  «Дарагі Сярожа! Быў вельмі рады вашаму сяброўскаму лісту. Але:
  1. Упершыню за 70 гадоў свайго жыцця я прачытаў, што я шматпаважаны! І што ўсё, напісанае мною, - "цудоўна".
  Гэты гнілы апендыкс вашай ленінградскай добрага выхавання адкідаю.
  2. Не трэба было дакараць мяне за граматычныя памылкі. Бо, па-першае, - гэта вынік законнага старэчага маразму. Па-другое, я з юных гадоў змагаюся супраць вышэйшай (а таксама – сярэдняй) адукацыі. У выніку чаго лепшыя маладыя пісьменнікі (мае сябры і выхаванцы) былі выгнаныя з сярэдняй школы, не дасягнуўшы шостага класа. Скажу вам сапраўды - Фолкнера я кахаю не толькі за яго абсалютную пісьменнасць.
  3. Чытаючая публіка ў Расіі ведала мяне не толькі як мужа Веры Панавай і айчыма Боры Бахціна. Нават Валодзя Марамзін пазнаў мяне толькі дзякуючы кніжцы маіх апавяданняў гадоў за дзесяць да таго, як пасябраваў з Барэй Бахціным. І ў першым выданні «Кароткай літаратурнай энцыклапедыі» нічога не паведамляецца ні пра маіх жонак, ні пра мае пасынкі.
  Нічога не паведамлялася аб маіх роднасных сувязях ні ў газеце "Известия", якая выкрыла мяне як касмапаліта, ні ў Пастанове Ленінградскага абкама партыі аб маіх казках. Гаворка паўсюль ішла толькі пра мяне як пра пісьменніка (несапраўдным, у гэтым яны з вамі разышліся). А ў часопісе "Пытанні літаратуры" вы маглі б прачытаць, што Карней Іванавіч Чукоўскі ў 66-м годзе называў мяне "выдатным пісьменнікам", не ведаючы таго, што я - айчым Боры Бахціна і муж Веры Панавай. І гэта я пішу зусім не для таго, каб пацвердзіць яго ацэнку, бо сам не лічу сябе "сапраўдным пісьменнікам". Інакш я не назваў бы сваю апошнюю кніжку «Споведдзю безадказнага ЧЫТАЧА»…
  4. Што да вашай морды…»
  Тут я мушу на хвіліну перапыніцца. Морда згаданая не выпадкова. Гісторыя такая.
  Гады чатыры таму я жыў у Ленінградзе. Складаў апавяданні і аповесці. Апублікаваў у Ізраілі "Нябачную кнігу".
  У гэтай «Нябачнай кнізе» змяшчаліся збеглыя характарыстыкі маіх ленінградскіх сяброў. Маладых пісьменнікаў і мастакоў. Добразычлівыя іранічныя замалёўкі. Нешта накшталт сяброўскіх шаржаў…
  Дар рэагаваў бурна. (Ён ужо жыў у Ізраілі.) Пазапаўняў Ленінград заклікамі збіць мяне.
  Яго заклікі нечакана рэалізаваліся. Я быў двойчы зьбіты ў пастарунку. Праўда, за іншыя грахі.
  Цяпер, жывучы ў Амерыцы, я нарэшце спытаў Давіда Якаўлевіча:
  - У чым справа?
  Дар адказаў:
  «…Гэтая міжнародная кампанія была інспіраваная вашым панібрацкім стаўленнем да вашых жа няшчасных сучаснікаў. Я пакрыўдзіўся за Валодзю Губіна, Юру Шыгашова, Халадэнку, Аляксеева і іншых вельмі таленавітых, на мой погляд, пісьменнікаў, якія ў адрозненне ад вас не валодаюць магутнай, велічэзнай фігурай, атамнай энергіяй, вашай армяна-габрэйскай жыццяздольнасцю. Пакепліваць можна над пераможцамі — Львом Талстым, Уладзімірам Набокавым, Андрэем Бітавым, Сяргеем Даўлатавым, але пакепліваць з тых, што спіліся, прыпадкавымі, няшчаснымі, усімі аплёванымі, сумленнымі, мужнымі Ахвярамі літаратуры, на мой погляд, непрыстойна. Ні Губін, ні Шыгашоў, ні Халадэнка не беглі з поля бою, як, дапусцім, — Васкабойнікаў ці Гарбоўскі, і таму яны заслугоўваюць павагі. А вы пра Веру Фёдараўну пішаце з павагай, і нават пра мяне, а пра Валодзю Губіна — без належнай павагі. За гэта трэба біць морду. Любому…»
  Я спрабаваў нешта растлумачыць Давіду Якаўлевічу. Пісаў аб сваіх цяжкіх комплексах. Аб разбітым сэрцы. Пра тое, што я зусім не пераможца…
  У адказ чулася:
  «…Вы пішаце, што я яшчэ гадоў дваццаць таму зарэгістраваў вас у сваёй вар'яцкай свядомасці як пераможцу, асілка і прыгажуна. А горш лаянкі для мяне не існуе…
  Ну вядома ж вы маеце рацыю. Калі б вы былі такога росту, як я, і гэтак жа непрыгожыя, і гэтак жа нядужыя, вы б зразумелі, як агідныя ўсе без выключэння высокія, моцныя і прывабныя мужчыны…
  Але не будзем аб гэтым. Гэтага вам не зразумець.
  І яшчэ адно. Вы адзін з тых вельмі нешматлікіх вашых літаратурных аднагодкаў, якія ніколі не мелі патрэбу ні ў маёй маральнай падтрымцы, ні ў маёй веры ў ваш талент. Вы цудоўна абыходзіліся без майго ўдзелу ў вашым літаратурным лёсе. А я ўсё жыццё больш за ўсё на свеце баяўся і зараз баюся здацца назойлівым і навязваць сябе. Таму я стараўся абараніць тых, хто меў патрэбу ў маёй абароне, - ад усіх іншых, і ў тым ліку - ад вас ... »
  Я спрабаваў супакоіць Давіда Якаўлевіча. Клікаў яго ў Амерыку. Але стары дзівак працягваў бурчэць:
  «…Вы пытаецеся, ці не магу я прыехаць у Нью-Ёрк. Не магу па дзвюх прычынах. 1. Няма на што. 2. Не ведаю, што рабіць у Амерыцы без грошай, без мовы і без эрэкцыі. Усе гэтыя тры інгрэдыенты (грошы, англійская мова і эрэкцыя) узаемазаменныя, але калі не мець ніводнага з іх, то, па ўсёй бачнасці, трэба сядзець дома.
  Зрэшты, як-небудзь дашлю вам тры-чатыры старонкі са сваіх мемуараў, якія мог бы напісаць, але ніколі пісаць не буду, бо лічу гэты жанр падобным некрафіліі. Можа быць, на гэтыя старонкі клюне які-небудзь універсітэт і запросіць мяне. Бо людзі майго пакалення сыходзяць, а я дзякуючы Веры Фёдараўне меў зносіны з усімі падонкамі савецкай літаратуры, пра якія ніхто, акрамя мяне, ужо і ўспамінаць не можа. Галіна Серабракова, Леанід Собалеў, Аляксандр Дымшыц, Усевалад Кочатаў, Мікалай Грыбачоў - усе яны бывалі ў нас у доме. Адна такая яхідна, як малады Ваяводзін, разам са сваім крэтынам-таткам заслугоўвае ўвагі ўсіх тых старых дурняў, якія займаюцца славістыкай у амерыканскіх універсітэтах…»
  Даставалася ад яго і нашым сучаснікам:
  «Валодзя Марамзін пакрыўдзіўся на тое, што я ў сілу сваёй легкадумнасці даў дазвол часопісу «22» апублікаваць свой прыватны ліст рэдактару. У гэтым лісьце я даволі безадказна асудзіў усе эмігранцкія часопісы. Я напісаў, што ўсе рускія часопісы за мяжой адлюстроўваюць не сапраўднае жыццё нейкай часткі рускай інтэлігенцыі, а яе другаснае, штучнае, тагасветнае жыццё.
  Калі я чытаю часопісы, у мяне ствараецца ўражанне, што ўся цяперашняя эміграцыя (за выключэннем Бродскага) не мае ўласнага жыцця, што ўся яна размясцілася пад дзвярыма СССР і там, пад зачыненымі дзвярыма, сыта рохкае, скрыгоча зубамі, прарочыць, спрачаецца, іранізуе па наконт чужога жыцця, таго, якое засталося ў мінулым, таго, якое праходзіць без іх удзелу.
  Пры гэтым (што было найбольш дурное з майго боку) я так ахарактарызаваў рускія часопісы: разлютаваныя палітыкі з «Кантынента», інжынерна-мяшчанская самаздаволенасць «Часу і мы», радасна-дашкольны інфантылізм «Рэха», старыя прыстойнасць «Гранёў», старыя дурні з "Новага часопіса".
  Вынік: Марамзін, Максімаў і Тарасава разарвалі са мной адносіны. Эткінд і Сіняўскі пакрыўдзіліся, чаму я не згадаў іх як выключэнні.
  Самае сумнае, што я ўсё гэта заслужыў. Тым больш што ўсе згаданыя часопісы я чытаю з вялікай цікавасцю, а «Рэха» проста люблю…»
  Зрэшты, Дар і да сябе ставіўся без празмернай павагі:
  «Невялікі ўрывак з маёй апошняй кнігі я пашлю ў «Частка прамовы» і ніколькі не пакрыўджуся, калі вы мой урывак шпурнеце ў кошык. Наогул майце на ўвазе, што вы як рэдактар газеты і член рэдкалегіі альманаха можаце адпрэчыць любы мой матэрыял, і я на вас не пакрыўджуся. Але выбраць мне цяжка, таму што любы кавалак нават мне самому здаецца сварлівым і вельмі сумнеўным з пункту гледжання логікі і здаровага сэнсу, тым больш вырваны з кантэксту ўсёй кнігі. Да таго ж і жанр маёй кнігі зусім нявызначаны: гэта не апавяданні, не эсэ, не артыкулы, не нататкі, не лісты, ва ўсякім разе — не белетрыстыка.
  Я ўпэўнены, што пры жыцці выдаць гэтую кнігу мне не ўдасца. Сумняваюся і ў тым, што ён будзе выдадзены пасля маёй смерці, бо, па-першае, мая манера ліста вельмі мала каму падабаецца, а па-другое, у мяне няма фізічных сіл падрыхтаваць гэты маленькі рукапіс, ды і проста няма каму яго пакінуць… »
  У сутнасці ён быў незвычайна далікатны:
  «…На ліст я вам не адказаў па той прычыне, што не хачу навязваць зусім лішнюю перапіску са мною, хаця мне перапіска з вамі вельмі патрэбная і цікавая. І не таму, што вы друкуеце мяне ў сваёй газеце і добра паставіліся да маёй апошняй кніжкі, а таму, што я зусім адзінокі сямідзесяцігадовы стары і вельмі патрабую добразычлівага, паблажлівага і чалавечага стаўлення да мяне.
  І апошняе, вы не можаце сабе ўявіць, як шмат для мяне значыць тое, што вам падабаецца (калі гэта праўда), як і што я пішу…»
  І вось ён памёр. Дурны і недарэчны, добры і ганарысты, разумны і выдатны чалавек.
  Можа быць, апошні расійскі дзівак.
   Супраць плыні Леты
  Мемуарная літаратура карыстаецца попытам ва ўсім свеце, а ў расійскага чытача, доўгія гады гвалтоўна які адчужаецца ад уласнай гісторыі, жанр успамінаў выклікае адмысловую, прагную і неспатольную цікавасць. Пры гэтым захапляюць нас не гэтулькі прыватныя падрабязнасці жыцця мемуарыста (іншы раз самі па сабе вельмі цікаўныя), колькі магчымасць знайсці ў чужым душэўным досведзе разгадку нашай уласнай драмы.
  Тут, у эміграцыі, мы атрымалі доступ да цэлых напластаванняў мемуарнай літаратуры, ад запісак былых паплечнікаў Леніна і правадыроў Белай арміі да дзённікаў калялітаратурных дам і разнастайных прэтэнцыёзных няўдачнікаў. У агульным патоку сучаснай мемуарыстыкі чытач вылучае тыя творы, у якіх спалучаюцца: багаты вопыт, інтэлект, праніклівасць, здольнасць да абагульненняў, а галоўнае - сумленны, свабодны ад эгаістычнага самалюбства падыход да падзей.
  Так на агульным фоне больш-менш значных сведчанняў вылучаюцца поўныя трагізму мемуары Надзеі Мандэльштам і Яўгеніі Гінзбург, фундаментальная праца Ніны Берберавай «Курсіў мой» і дзіўная кніга Салжаніцына «Бадалася цяля з дубам» — гісторыя барацьбы пісьменніка з літаратурнымі функцыянерамі і чынамі КДБ.
  Нядаўна да годных узораў мемуарнай літаратуры далучыліся ўспаміны аднаго з найстарэйшых і найболей заслужаных празаікаў эміграцыі Васіля Сямёнавіча Яноўскага «Палі Елісейскія», выпушчаныя нью-ёркскім выдавецтвам «Срэбны век».
  На жаль, імя Васіля Яноўскага да дзівацтва мала гаворыць сучасным рускім чытачам, хаця Яноўскі бясспрэчна належыць да ліку самых таленавітых, глыбокіх і ўжо ва ўсякім разе — найбольш арыгінальных празаікаў першай эмігранцкай хвалі.
  Юнаком апынуўшыся ў эміграцыі, Яноўскі сфармаваўся як літаратар у перадваенным Парыжы, дзе дэбютаваў у 1930 году аповесцю «Кола». Затым адна за адной выходзілі яго кнігі - "Мір", "Каханне другая", "Партатыўная неўміручасць".
  Уплывовыя крытыкі хутка ацанілі здольнасць маладога Яноўскага. Патрабавальны і нават прыдзірлівы Георгій Адамовіч назваў яго "сур'ёзным пісьменнікам". Добразычлівы, але строгі Міхаіл Асаргін казаў:
  «Нельга не прызнаць у Яноўскім выразна выяўленай і пры гэтым нейкай асаблівай, напорыстай таленавітасці. Для яго літаратура - не выпадковасць, і ён умее працаваць, верагодна, без лёгкасці, можа быць, нават з вялікай працай, але і з упэўненасцю».
  Яноўскі заявіў пра сябе не як побытапісальнік, не як надзённы палітычны публіцыст і не як пастаўшчык займальнага сямейнага чытва. Яго проза пазбаўлена павярхоўнага касметычнага вытанчанасці, у ёй няма той зачаравальнай лёгкасці, якая нярэдка спадарожнічае ардынарнаму зместу. Яноўскі аперуе глабальнымі метафізічнымі ідэямі і паняццямі, калізіі ў яго раманах дазваляюцца на ўзроўні вышэйшых маральных каштоўнасцей, што і патрабуе ад пісьменніка шматпланавай кампазіцыі і складанай, разнастайнай мастацкай тканіны.
  Героі Яноўскага часта аказваюцца ў неверагодных, жорсткіх і трагічных абставінах, у яго раманах ёсць элементы фантастыкі і сюррэалістычнага гратэску, зямное і штодзённае суседнічае ў іх з містычным і астральным…
  Заваяваўшы вядомасць у Францыі, Яноўскі ў 1942 годзе перабраўся ў Злучаныя Штаты. Пасля яго кнігі выходзілі ў Еўропе і ў Амерыцы, а апавяданні, аповесці і эсэ публікаваліся ў найлепшых эмігранцкіх перыядычных выданнях.
  Здаецца парадаксальным, што найбольш значныя раманы Яноўскага (“Па той бок часу”, “Кімвал бразгаючы”, “Вялікае перасяленне”) з'явіліся на англійскай мове і да гэтага часу не выдадзены па-руску. Таму імя Яноўскага больш гаворыць цяпер амерыканскай чытаючай публіцы, чым цяперашняму пакаленню рускіх у Нью-Ёрку, не кажучы пра Маскву, Ленінград ці Новасібірск.
  Варта адзначыць, што паважлівая прадмова да рамана Яноўскага «Па той бок часу» была напісана найбуйнейшым англамоўным паэтам Уістэнам Одэнам, які аддаваў належнае не толькі захапляльнай праблематыцы гэтай кнігі, але і яе фармальна-эстэтычным якасцям. Сканчае Оден сваю прадмову такімі словамі:
  "У рамане "Па той бок" ёсць сцэны, якія я буду памятаць усё сваё жыццё".
  У сваіх мемуарах Яноўскі скупымі і дакладнымі рыскамі аднаўляе атмасферу літаратурнага Парыжа 30-х гадоў, насычанага творчымі флюідамі, пакутуе беднасцю і прадчуваннем будучай катастрофы. Перад намі праходзіць чарада як вельмі выдатных, так і цалкам пасрэдных дзеячаў эміграцыі, ад Буніна і Меражкоўскага да Злобіна і Працэнка, і кожны, самы ардынарны твар адлюстроўваецца ў нашай памяці дзякуючы яркім, выразным дэталям, якія выкарыстоўвае аўтар.
  Унутраная задача мемуараў Яноўскага заключаецца ў тым, каб ператварыць суб'ектыўны мастацкі твор — у аб'ектыўны гістарычны дакумент, і таму не выпадкова кнізе дасланы эпіграф з Вальтэра: «Пра мёртвых мы абавязаны казаць толькі праўду», і ўжо тым больш не выпадковае дадатковае апавяшчэнне Яноўскага:
  «Я павінен вас папярэдзіць, каб вы не дзівіліся, калі я буду аб мёртвых апавядаць, як аб жывых».
  Камусьці мемуары Яноўскага здадуцца рэзкімі і нават злымі, але ніводны кампетэнтны і непрадузяты чытач не выявіць у іх ні спробы звесткі рахункаў, ні выразы асабістых крыўд або запозненых дзеляў прэтэнзій да знакамітых нябожчыкаў — успаміны прадыктаваныя імкненнем да праўды, той праўдзе, якая даступная толькі разумнаму, уважліваму і тонкаму відавочцу. Такім чынам, Яноўскі пазбягае як «хрэстаматыйнага глянцу», так і злараднага, пераможнага ачарніцтва, грэбуе як ружовымі, так і чорнымі танамі, знаходзячы ў кожным колеры ўсе адценні спектру.
  Да найкаштоўнейшых пераваг Яноўскага ставіцца яшчэ і тое, што, будучы пісьменнікам-інтэлектуалам, ён не толькі ўзнаўляе жыццёвы матэрыял у бытавой плоскасці, не толькі малюе характары дзеячаў эміграцыі ў іх жыццёвых праявах, але і лёгка арыентуецца ў рэлігійных, філасофскіх, маральных праблемах, то ёсць у духоўнай атмасферы рускага Парыжа.
  Сам інструмент Васіля Яноўскага па сутнасці інтэлектуальны, яго ўспаміны каштоўныя не колькасцю фактаў, не аб'ёмам матэрыялаў, не лінейнай паўнатой выкладу, а "вертыкальным" (па яго ўласным выразе), выбарачным, асэнсаваным падыходам да жыццёвай рэальнасці.
  Знаёмства з падзеямі мінулага, выхопленымі са змроку добрасумленнай, таленавітай сведкай, даюць нам магчымасць лепш разабрацца ў сучаснасці, улавіць у ім прагноз на будучыню.
  Бо памяць - гэта адзіная рака, якая рухаецца супраць плыні Леты.
   Памёр Барыс Шрагін
  У Барысе Шрагіне мне падабалася шматлікае, пачынальна з яго прозвішча: Шрагін. У ёй гучалі і "брага", і "шпага", і "шарага", і нейкія рашучыя крокі. Было ў ёй нешта ваяўнічае, і даволі ваяўнічым чалавекам быў сам Шрагін - дысідэнт, іншадумец, адзін з заснавальнікаў праваабарончага руху ў Саюзе.
  І яшчэ ён быў джэнтльменам - пагарджаў душэўнай неахайнасцю, заступаўся за пакрыўджаных, прычым не толькі на радзіме. Калі ў адной эмігранцкай газеце з'явіўся ілжывы і пошлы артыкул з нападкамі на святара Міхаіла Меерсана-Аксёнава, Шрагін напісаў рэзкі адказ на гэты артыкул, а калі тагачасны гаспадар газеты адмовіўся яго надрукаваць, Шрагін сказаў мне: «Ідзі з гэтай багадзельні». І я сышоў з рэдакцыі, у якой прапрацаваў два гады: не хацеў выглядаць падонкам у вачах Боры Шрагіна. Так нас быццам бы звязаў лёс.
  У Шрагіна было шмат сяброў, ён любіў іх, і яны яго любілі, і ён часам казаў мне: "Больш за ўсіх з дысідэнтаў табе б спадабаўся Юлька Даніэль - ён быў герой, чалавек гонару, любіў выпіць, падабаўся жанчынам".
  Шрагін быў энцыклапедыяй праваабарончага руху, які ён ведаў знутры і які зусім не ідэалізаваў: ён чэпка прыкмячаў чалавечыя слабасці, умеў смяяцца з людзей і ў першую чаргу, вядома, з сябе. Я часта казаў яму: "Напішы кнігу аб сямідзесятых гадах, прычым з усім смешным, пацешным і недарэчным, што было ў вашым асяроддзі, - з усімі канфліктамі, праваламі і расчараваннямі". І Шрагін хацеў, а галоўнае — мог напісаць такую кнігу: у яго была эрудыцыя, гумар, смак да слова. Невыпадкова з ім доўгія гады сябраваў Андрэй Сіняўскі, чалавек складаны, замкнёны і дасціпны.
  Шрагін быў адзіным знакамітым чалавекам іншага пакалення, з якім я адразу і лёгка перайшоў на "ты". Сустракаючыся і тут жа запальваючы, мы часта разважалі аб тым, што нядрэнна б кінуць паліць. У апошні час ён хацеў з'ездзіць у Маскву, усё казаў, што трэба пабачыць Леаніда Баткіна, і ўжо нават пачаў збірацца, але зноў-такі не паспеў, не выйшла, не атрымалася. Я спадзяюся, што ў Маскву вернуцца яго кнігі і артыкулы, а галоўнае - памяць аб гэтым сапраўдным, адважным і чыстым чалавеку.
   Цяжкае слова
  Нажаль, няма статыстычна дакладных дадзеных аб тым, якое са слоў у рускай мове больш ці меней ужывальна. Гэта значыць кожнаму, зразумела, ясна, што слова, напрыклад, "трэска" ужываецца значна часцей, чым, дапусцім, "стэрлядзь", а слова "гарэлка", скажам, значна штодзённей такіх слоў, як "нектар" ці "амброзія". Але дакладных, паўтараю, дадзеных на гэты конт не існуе. А шкада.
  Калі б такія дадзеныя існавалі, мы б пераканаліся, напрыклад, што слова "халтура" адносіцца да самых ужывальных у Савецкім Саюзе. Прычым ужываецца гэтае слова, прынамсі, у двух значэннях. У першым выпадку халтура - гэта дадатковая, пазачарговая, выгадная праца з мэтай дадатковага заробку. У другім выпадку халтура - гэта праца, выраб, прадукт працы, які выкананы хутка, нядобрасумленна, так-сяк. У першым выпадку паняцце "халтура" носіць больш-менш пазітыўны характар, у другім выпадку - негатыўны.
  Папулярнасць гэтага слова тлумачыцца тым, што добрасумленная праца ў СССР усё больш відавочна пераходзіць у разрад перажыткаў капіталізму. Людзям усё цяжэй пражыць на афіцыйны заробак, стаўленне да працы становіцца ўсё больш цынічным і спажывецкім; карацей, савецкія грамадзяне ўсё ўпартей палююць за халтурай як за дадатковым заробкам, а з іншага боку, усё больш нядбайна і халатней выконваюць свае прамыя абавязкі на афіцыйнай працы. Такім чынам, калі ўжываць слова "халтура" у адной фразе і пры гэтым - у абодвух значэннях, то атрымаецца прыкладна наступнае:
  «У сябе на працы я не працую, а халтуру, а ўвечар, калі іду халтурыць, я ўжо не халтуру, а працую…»
  За шэсць гадоў у Амерыцы мне давялося працаваць з некалькімі перакладчыкамі, прычым вельмі кваліфікаванымі, сумесна мы дазволілі мноства лінгвістычных праблем, выйшлі са мноства славесных тупікоў, але слова "халтура" па-ранейшаму вырастае кожны раз перад намі як непераадольная перашкода. Я дастаткова шмат з ім праводзіўся, каб сцвярджаць: такога слова ці нават блізкага да яго паняцця ў англійскай мове – не існуе. Ёсць слова "трэш", што значыць - смецце, дрэнь, адыход. Гэтае слова ўжываецца ў адносінах да ўсякага барахла, да бяздарных забаўляльных п'ес, да прымітыўных камерцыйных раманаў або аляпаватым мастацкім палотнам. Ёсць слова "белоні", што азначае - глупства, лухта, поскудзь. Ёсць выраз «чып-стаф», гэта значыць - таннае выкананне, танная, непрыдатны тавар. А вось слова "халтура" ў тым значэнні, у якім ужывальны яго мы, былыя савецкія грамадзяне, у Амерыцы не існуе.
  Ці азначае гэта, што тут, у Амерыцы, няма ірвакоў або гультаёў, ёлупаў або тупіц, што ніхто тут не мае патрэбы ў дадатковых заробках або не працуе праз рукавы? Ні ў якім разе. Ёсць тут, вядома, і ірвачы, і гультаі, і лайдакі, не кажучы пра тупень, а слова "халтура" - не. Больш таго, я змушаны звярнуцца да парадаксальнай фармулёўкі: «халтуршчыкі» у Амерыцы ёсць, а слова «халтура» у амерыканскім лексіконе - адсутнічае. Як жа так?
  Прыслухайцеся, з якім выразам, з якой інтанацыяй ужывае гэтае слова расійскі майстравы, мастак-тынкоўнік, або пісьменнік, які накіраваўся ў пагоню за доўгім рублём, гэта значыць любы чалавек, які займаецца свядомай халтурай. Вы не ўбачыце на яго твары ні слядоў раскаяння, ні адчування віны, ні грымасы сораму. Ён кажа аб сваёй халтуры з вясёлым гонарам, імпрэзай і ўздымам, як быццам ідзе на штурм сусветнага рэкорду па штанзе. Бо яму даецца шанец, шчаслівая магчымасць падмануць дзяржаву (а часам і свайго знаёмага), урваць шальныя грошы, несвядома адпомсціць невядомым высокім інстанцыям за сваё жабрацкае існаванне. Таму савецкі халтуршчык пазбаўлены ад комплексаў, ён вясёлы і шчаслівы, як жаўрук.
  У Амерыцы таксама, як я пераканаўся, хапае лайдакоў, хапуг і ўсялякіх дармаедаў, але ў іх няма рашуча ніякай магчымасці пераможна аб сабе заявіць. Амерыканскі ваніт, хапуга і лайдак можа працаваць нядбайна, паспешна, але рана ці позна гаспадар гэта заўважыць, выкіне гультая з працы або рэзка скароціць яго жалаванне. Амерыканскаму халтуршчыку не да смеху, ён усімі сіламі імкнецца быць падобным на добрасумленнага, кваліфікаванага працаўніка.
  Ці азначае гэта, што ў Амерыцы няма кепскай мэблі і посуду, нясмачнага адзення, ненадзейных тэлевізараў і магнітафонаў, які развальваецца абутку? Усё гэта ёсць, і, нажаль, у неабмежаванай колькасці.
  Вы заходзіце, скажам, у краму радыётавараў. Перад вамі стэрэаўстаноўка за 800 долараў, зроблена ў Японіі ці ў Заходняй Германіі, а побач прайгравальнік за сотню, выраблены ў Ганконгу. І па кошце і па марцы Ганконга вам становіцца ясна, што гэта - тыповы "чып-стаф", танная, непрыдатны тавар. Такі агрэгат можа набыць школьнік ці бедная бабулька, але вам, прыхільніку Бетховена і Моцарта, ён не падыходзіць. Значыць, трэба выкласці 800 даляраў або дачакацца галавакружнага распродажу, а інакш вы станеце ўладальнікам таннай, ненадзейнай, далікатнай рэчы. Гэта - "чып-стаф", але гэта не халтура ў тым значэнні, якое мы абвыклі ўкладваць у гэтае слова.
  І так - ва ўсім: у сферы гандлю, абслугоўвання, у галіне культуры. Вас ніхто не падманвае, вы бачыце цану, вы бачыце марку, а значыць, вы можаце меркаваць аб якасці. Павінен заўважыць, што сапраўдная якасць у Амерыцы каштуе не танна, але менавіта гэты выдатак, як ніякі іншы, сябе апраўдвае.
  Што ж тычыцца цяжкасцяў літаратурнага перакладу, то наступным разам, напароўшыся на слова «халтура», я прапаную перакладчыку зрабіць такую бездапаможную зноску:
  «Загадкавая, тыпова савецкая, невядомая цывілізаванаму свету з'ява, пры якой нізкая якасць з'яўляецца жалезнай умовай высокага заробку».
   Гэта неперакладальнае слова - "хамства"
  Расказваюць, што пісьменнік Уладзімір Набокаў, гадамі чытаючы лекцыі ў Карнэльскім універсітэце юным амерыканскім славістам, біўся ў спробах растлумачыць ім "сваімі словамі" сутнасць неперакладальных рускіх паняццяў "інтэлігенцыя", "пошласць", "мяшчанства" і "хамства". Кажуць, з "інтэлігенцыяй", "пошласцю" і "мяшчанствам" ён у рэшце рэшт справіўся, а вось растлумачыць, што азначае слова "хамства", так і не змог.
  Зварот да сінонімаў яму не дапамагло, таму што сінонімы - гэта словы з аднолькавым значэннем, а словы "нахабства", "грубасць" і "нахабства", якімі спрабаваў скарыстацца Набокаў, рашучым чынам ад "хамства" па сваім значэнні адрозніваюцца. Нахабства - гэта ўвогуле спосаб дзеяння, гэта значыць напор без маральных і законных на тое падстаў, нахабства - гэта тое ж нахабства плюс адсутнасць сораму, што ж тычыцца грубасці, то гэта хутчэй - форма паводзін, нешта знешняе, не закранае асноў, груба можна нават у каханні тлумачыцца, і наогул дзейнічаць з самымі лепшымі намерамі, але груба, груба па форме рэзка, крыкліва і прэтэнцыёзна.
  Як лёгка заўважыць, грубіянства, нахабства і нахабства, не ўпрыгожваючы нікога і нават заслугоўваючы ўсялякага асуджэння, пры гэтым усёткі не забіваюць наповал, не скідаюць ніц і не падахвочваюць лішні раз задумацца аб безнадзейна жаласным стане чалавецтва ў цэлым. Грубіянства, нахабства і нахабства траўміруюць навакольных, але ўсё ж пакідаюць ім нейкі шанец, нейкую надзею справіцца з гэтым злом і нешта яму супрацьпаставіць.
  Памятаю, еду я ў ленінградскім трамваі, і насупраць мяне сядзіць пажылы чалавек, і заходзіць нейкая шпана на прыпынку, і пачынаюць яны гэтага старога груба, нахабна і нахабна падзець, і той ім нешта пярэчыць, і хтосьці з гэтых нахабнікаў кажа: "Табе, дзеду, у магілу даўно пара!" А стары адказвае: «Баюся, што ты з тваім нахабствам і туды раней за мяне паспееш!» Тут пачуўся агульны смех, і хуліганы неяк стушаваліся. Гэта значыць – мела месца грубасць, нахабства, але стары апынуўся востры на мову і нешта супрацьпаставіў гэтаму нахабству.
  З хамствам жа ўсё інакш. Хамства тым і адрозніваецца ад грубіянства, нахабства і нахабства, што яно непераможна, што з ім немагчыма дужацца, што перад ім можна толькі адступіць. І вось я доўга думаў над усім гэтым і, у адрозненне ад Набокава, сфармуляваў, што такое хамства, а менавіта: хамства ёсць не што іншае, як грубасць, нахабства, нахабства, разам узятыя, але пры гэтым - памножаныя на беспакаранасць. Менавіта ў беспакаранасці ўся справа, у свядомым адчуванні непакаранасці, непадсуднасці дзей, у тым пачуцці поўнай бездапаможнасці, якое ахоплівае ахвяру. Менавіта беспакаранасцю сваёй хамства і забівае вас напавал, вам няма чаго яму супрацьпаставіць, акрамя ўласнага знявагі, таму што хамства - гэта заўсёды "зверху ўніз", гэта заўсёды "ад моцнага - слабаму", таму што хамства - гэта бездапаможнасць аднаго і беспакаранасць другога, таму што хамства - гэта няроўнасць.
  Дзесяць гадоў я жыву ў Амерыцы, прычым не проста ў Амерыцы, а ў вар'яцкім, дзівосным, жахлівым Нью-Ёрку, і ўсё дзіваюся адсутнасці хамства. Усё, што заўгодна, можа адбыцца тут з вамі, а хамства ўсё ж такі няма. Не скажу, што я засумаваў па ім, але ўсё ж задумваюся - чаму гэта так: грубыя людзі пры ўсім амерыканскім нацыянальным, я б сказаў, лагоднасці трапляюцца, нахабныя і нахабныя - таксама, асабліва, прабачце, у рускіх раёнах, але хамства, вось такога сапраўднага, самаупоена, загадзя беспакаранага, - у Нью-Ёрку практычна няма. Тут вас могуць абрабаваць, але дзвярыма перад вашай фізіяноміяй не ляпнуць, а гэта немалаважна.
  І тады я пачаў думаць, прыпамінаць: пры якіх абставінах мне хамілі дома. Як гэта атрымлівалася, як выходзіла, што вось іду я па вуліцы тлусты, дарослы і нават часам у сваю чаргу нахабны мужчына, ва ўсякім разе відавочна не з нясмелых, былы, між іншым, вайсковец аховы ў лагерах адмысловага рэжыму, які скончыў службу ў Савецкай Арміі. з нечым накшталт медаля - "За адвагу, праяўленую ў канвойных войсках", - і вось іду я па мірнай і роднай сваёй вуліцы Рубінштэйна ў Ленінградзе, заходжу ў гастраном, чакаю сваёй чаргі, і тут са мной адбываецца нешта дзіўнае: я пачынаю неяк жаласна закочваць вочы, выгінаць шырокую паясніцу, рабіць нейкія рыючыя рухі правай нагой, і ў голасе маім з'яўляецца нешта роднаснае фальцэту малалетняга жабракі з кінафільма «Пуцёўка ў жыццё». Я кажу прадаўшчыцы, жанчыне гадоў шасцідзесяці: «Дзяўчына, міленькая, будзьце дабрынькі, звесьце мне масліца грамчыкаў сто і каўбаскі такой, ведаеце, нежирненькой, грамчыкаў дзвесце…» І я прамаўляю гэтыя памяншальныя суфіксы, з усіх сіл імкнучыся спадабацца гэтай цётцы, якая, між іншым, толькі што прымацавала да свайго бідона запіску для сваёй зменшчыцы, нешта накшталт: «Зіна, смятану не разбаўляй, я ўжо разбавіла…», і вось я выгінаюся перад ёй у чаканні хамства, таму што ў яе ёсць каўбаса, а у мяне яшчэ няма, таму што мяне - шмат, а яе - адна, таму што я, увогуле, з вядомымі агаворкамі, - інтэлігент, а яна гандлюе разведзенай смятанай…
  І гэтак жа дагодліва я ўсё жыццё размаўляў з афіцыянтамі, швейцарамі, кіроўцамі таксі, канцылярскімі службоўцамі, інспектарамі домакіраўніцтва — з усімі, каго мы завем «сферай абслугоўвання». Сярод іх трапляліся, вядома, мілыя і ветлівыя людзі, але на ўсякі выпадак першапачаткова я мабілізоўваў усе памяншальныя суфіксы, таму што гэтыя людзі маглі зрабіць мне нешта вялікае, добрае, важнае, накшталт двухсот грамаў каўбасы, а маглі - наадварот - не зрабіць , і гэта было б зусім натуральна, нармальна і бяскарна.
  І вось так я пражыў 36 гадоў, і пераехаў у Амерыку, і адзінаццаты год жыву ў Нью-Ёрку, і сфера абслугоўвання тут — ці то пажскі корпус, ці то інстытут высакародных дзяўчат, і ўсе вам усміхаюцца настолькі, што першыя два гады ў Амерыцы адзін мой знаёмы пісьменнік з Ленінграда раз-пораз трапляў у няёмкае становішча, яму здавалася, што ўсе прадаўшчыцы ў яго з першага позірку ўлюбляюцца і хочуць з ім адасобіцца, але потым ён да гэтага прывык.
  І ўсё было б выдатна, калі б нейкія віды абслугоўвання - пошта, напрыклад, ці частка грамадскага транспарту - не знаходзіліся і тут у руках дзяржавы, што набліжае іх па тыпе да сацыялістычных прадпрыемстваў, і хоць да сапраўднага хамства тутэйшая пошта яшчэ не дайшла. , але менавіта тут я бачыў маладую жанчыну за канторкай, са слухаўкамі і з магнітафонам на поясе, якая, гледзячы на вас, як на цэлафанавы мяшок, слухала адначасова рок-песенкі і нават неяк злёгку аганізавала ў такт. З тых часоў я часцей за ўсё карыстаюся паслугамі прыватнай паштовай кампаніі «Юпіэс», і тут мне дзяўчыны ўсміхаюцца так, што нехаця чакаеш - вось яна прызначыць табе ў канцы размовы спатканне, але нават пасля таго, як гэтага, нажаль, не адбываецца, ты ўсё роўна апыняешся на вуліцы больш-менш задаволены сабой.
  Перакладныя малюнкі
  Тыя ж і «Мадонна» Батычэлі
  Красавік 1980 гады. Я сяджу на тэрасе таннага рэстарана ў Манхэтэне. Чакаю сваю перакладчыцу Эн Фрыдмен.
  Пазнаёміў нас Іосіф Бродскі. Дакладней, арганізаваў нашу сустрэчу. Мы дамовіліся, што я буду чакаць яе на рагу Лексiнгтон і Сорак шосты.
  Эн папярэдзіла:
  - У мяне ў руках будзе карычневая сумачка.
  - А мяне часта блытаюць з хмарачосам «Прас».
  Я прыйшоў каля сямі. Заказаў шклянку пепсі-колы. Выняў цыгарэты.
  Міма рухаўся бясконцы натоўп. У ёй відавочна пераважалі маладыя жанчыны з карычневымі сумачкамі. Добра, мяне загадзя папярэдзілі, што Эн Фрыдмен прыгажуня. Іосіф сказаў: «Падобная на «Мадонну» Батычэлі».
  Сусветны жывапіс я ведаю слаба. Дакладней кажучы, не ведаю зусім. Але імя Батычэлі, натуральна, чуў. Асацыяцый не выклікае. Так мне здавалася.
  І раптам я яе пазнаў, прычым беспамылкова, адразу. Настолькі, што паклікаў. Напэўна, Батычэлі сціпла таіўся ў маёй падсвядомасці. І калі спатрэбілася, шчасна выплыў.
  Сапраўды, Мадона. Ветлівая ўсмешка, ясны погляд. Здавалася б, што асаблівага? А ў жыцьці гэта трапляецца так рэдка.
  Потым адбыўся прыкладна такі дыялог:
  - Хэло! Я Эн Фрыдмен.
  - Вельмі прыемна. Я таксама…
  Відаць, я вельмі разгубіўся. Няўжо ўсё гэта адбываецца са мной - Амерыка, літаратура, юная бландынка?! Каля трыццаці долараў у кішэні. Дакладней, дваццаць восем пяцьдзесят...
  Мы ішлі па Саракавай вуліцы. Я расчыніў дзверы напаўцёмнага бара. Наблізіўся да стойкі:
  - Джын энд тонік.
  - Колькі?
  - Чатыры падвойных?!
  - Вы каго-небудзь чакаеце? - пацікавіўся бармэн.
  - Так, - адказала мая новая знаёмая, - хутка з'явіцца ўся баскетбольная каманда.
  Я выпіў, замовіў яшчэ.
  Эн Фрыдмен маўчала. Хаця ў самым яе маўчанні было нешта канструктыўнае. Наша б даўно ўжо выказалася:
  - Закусвай. А то зусiм добры!
  Дарэчы, у амерыканскім бары і закусваць вось няма чым.
  Маўчыць і ўсміхаецца.
  Ці трэба казаць аб тым, што я адразу вырашыў ажаніцца? Забыўшыся пра ўсё на свеце. У тым ліку і аб каханай жонцы. Што можа быць больш натуральным і разумным — ажаніцца са сваёй перакладчыцай?!
  На наступных чатырох падвойных я пад'ехаў да тэмы адзіноты. Тэма, як вядома, невычэрпная. Чаго іншага, а вось адзіноты хапае. Грошы ў мяне, скажам, хутка канчаюцца, адзінота - ніколі.
  А дзяўчына ўсё маўчала. Пакуль я не спытаў пра нешта. Пакуль не сказаў нечага лішняга. Бывае, ці ведаеце, сядзіш на парэнчах, ціхенька разгойдваючыся. Лішні міліметр - і цэнтр цяжару ўжо недзе ззаду. Яшчэ секунда - і акунешся ў пустату. Тут важна адразу ж спыніцца. І я спыніўся. Але яшчэ раней прагучала і імя - Стывен. Стывен Дыксан - муж ці жаніх. Неўзабаве мы з ім пазнаёміліся. Ясны погляд, адкрыты твар і зусім дзіцячая, амаль дзіцячая ўсмешка. (Як гэта яны ўсе адзін аднаго знаходзяць?!)
  Добра, думаю. Абмяжуемся сумеснай творчай працай. Не так крыўдна, калі бландынка знікае з добрым чалавекам.
  Мы – сааўтары
  Бацькі Эн Фрыдмен — польскія яўрэі. Бацька два гады правёў у савецкім лагеры. Больш-менш свабодна гаворыць па-руску. Але з акцэнтам, зразумела. Аднак вось што дзіўна: калі Грэгары пераходзіць на лагерную "феню", акцэнт без следу знікае. І мацюком ён лаецца без усялякага акцэнту. Па-мойму, тут ёсць над чым задумацца.
  Эн Фрыдмен нарадзілася ўжо ў Нью-Ёрку Займалася на славісцкім аддзяленні. Напісала неверагодную дысертацыю аб Чэхаве.
  І вось ёй рэкамендавалі заняцца маімі творамі. Эн патэлефанавала, і я выслаў ёй цяжкую бандэроль. Пасля яна надоўга знікла. Месяцы праз два патэлефанавала зноў і кажа:
  - Хутка будзе гатовы чарнавы варыянт. Я дашлю вам копію.
  - Навошта? Я ж не чытаю па-ангельску.
  - Хіба вас не цікавіць пераклад? Вы зможаце паказаць яго знаёмым.
  (Як быццам мае знаёмыя - Хэмінгуэй і Фолкнер.)
  Шчыра кажучы, я не меў ілюзій. Ці наўрад пераклад апынецца добрым. Бо героі маіх аповядаў - зэкі, фарцоўшчыкі, якая спілася багема. Усе яны размаўляюць на дзікім жаргоне. Большую частку ўсяго гэтага нават мая жонка не разумее. Дык што ж казаць пра маладую інтэлігентную амерыканку? Як, напрыклад, можна перавесці такі выраз — «Гульня з Бамбілаўкі»? Або - "Фігаваты конь пароды"? І гэтак далей.
  І наогул, маладая бландынка, да таго ж добрая перакладчыца - гэта занадта. Так не бывае.
  Эн Фрыдмен стрымана дадала:
  - Мне здаецца, пераклад добры.
  Я думаў, што недачуў. Не, менавіта так і сказала - "пераклад добры". Гэта значыць нядбайна пахваліла ўласную працу.
  Пасля я пераканаўся - так прынята. Сціпласць у Амерыцы не з'яўляецца першачарговай дабрадзейнасцю. А ілжывая сціпласць - тым больш. Нават у анкетах пры працаўладкаванні ёсць графа: "Як вы ацэньваеце ўласныя прафесійныя якасці?"
  Эн Фрыдмен сказала - пераклад добры. І пераклад сапраўды аказаўся добрым. Мае сябры, якія выдатна ведаюць ангельскую, казалі:
  - Чытаючы яе пераклады, мы чуем твой голас.
  Я ў Бродскага спытаў па тэлефоне:
  - Вы маё апавяданне чыталі?
  - Чытаў.
  - А пераклад чыталі?
  - Чытаў.
  - Ну і як?
  - Пераклад выдатны.
  Затым ён ці то ўдакладніў, ці то выправіўся:
  - Адэкватны.
  Пазней я буду сябраваць з чароўнай недурной Лайзай Такер. Якая таксама выявіць жаданне заняцца маімі апавяданнямі. І я спытаюся ў яе:
  - Вы нешта ўжо перакладалі з рускай?
  - Так, - адкажа Лайза, - я пераклала вершы Цвятаевай.
  І дадасць:
  - У маіх перакладах яны гучаць лепш, чым у арыгінале.
  Вось гэтага я ўжо перанесці не змагу. І сяброўства наша, нажаль, перарвецца.
  Я сказаў Эн Фрыдмен:
  - Мы павінны абмеркаваць некаторыя фінансавыя праблемы. Плаціць вам я не ў стане.
  - Да ведаю. Мне казалі.
  - Калі хочаце, будзем суаўтарамі. У выпадку поспеху ганарары дзелім напалову.
  Прапанова была нахабная. Якія ўжо там ганарары! Калі нават Набокаў быў вымушаны выкладаць.
  Эн пагадзілася. Дарэчы, гэта быў адзіны цвярозы і дальнабачны фінансавы крок, які я зрабіў у Амерыцы.
  Што такое «Ньюёркер»?
  І вось яна тэлефануе:
  - Я адправіла пераклад Іосіфу. Ён перадаў рукапіс у «Ньюёркер». Ім спадабалася. Праз два-тры месяцы апавяданне будзе надрукавана.
  Я спытаў:
  - «Ньюёркер» - гэта газета? Ці часопіс?
  Паненка нават разгубілася ад майго невуцтва. З такім жа поспехам я мог бы пацікавіцца: "Нью-Ёрк гэта, прабачце, горад ці вёска?"
  Чую:
  - «Ньюёркер» - самы прэстыжны часопіс у Амерыцы. Яны заплацяць вам некалькі тысяч.
  - Ого!
  Шчыра кажучы, я нават не надта здзівіўся. Мусіць, таму, што занадта доўга ўсяго гэтага чакаў.
  Мармеладавая ружа
  Лінда Ашэр - загадчыца аддзела прозы ў «Ньюёркеры». Яна ж з васьмідзесятага года мой пастаянны рэдактар.
  Лінда патэлефанавала мне ў канцы ліпеня. Запрасіла на ланч у рэстаран «Алганкуін», кут Сорак трэцяй і Шосты. Я чамусьці адразу здагадаўся, што гэта шыкоўны рэстаран.
  Тэлефаную Эн Фрыдмен, пытаю:
  - Як я павінен быць апрануты?
  Чую:
  - Ты ж пісьменнік, артыст. Ты можаш апранацца як заўгодна. А днём - тым больш. Так што не абавязкова з'яўляцца ў смокінгу. Можна і ў звычайным светлым гарнітуры.
  Нядрэнна, думаю. У мяне і пінжака чалавечага няма. Ёсць швэдар, вязаная камізэлька і джынсавая куртка.
  Тэлефаную паэту Льву Халіфу. Балазе мы з ім аднолькавай камплекцыі. Халіф мне саступае блакітны пінжак, які яму далі ў сінагозе. І гальштук колеру вянучай настурцыі.
  Як я і меркаваў, «Алганкуін» - самае дарагое месца ў гэтай частцы Нью-Ёрка. Інтэр'ер у старадаўнім духу: бронзавыя кандэлябры, габелены, мельхіёравы посуд. Лінда Ашер - маленькая стройная жанчына, якая грэбуе касметыкай. Яна, натуральна, не гаворыць па-руску. Ваш пакорны слуга, што менш натуральна, так і не авалодаў ангельскай. Пры гэтым неяк мы з ёй усё ж тлумачымся. Нейкай незразумелай выявай гутарым паміж сабой. Можа быць, справа ў катэгарычнай амерыканскай усталёўцы на разуменне? Тут так: гаварыце ясна, марудна, выразна - i вас зразумеюць. На якой бы мове вы ні размаўлялі. Мама ў супермаркеце раз-пораз замаўляе па-грузінску. Проста ад збянтэжанасці і разгубленасці. І яе разумеюць.
  Я са спалохам гартаю меню. Чытаю яго, як Тору, справа налева. Шаснаццаць даляраў — «Вантухая а-ля Кан». Васемнаццаць дзевяноста «Фрыкасе эскарга з шампіньёнамі». Дваццаць чатыры пяцьдзесят - нейкае "Філе Расіні". «Лобстэр па-генуэзску» – кошт фантастычны. Прама так і сказанае - "кошт фантастычны". Гэта ў іх гумар такі. Хапае сумлення жартаваць.
  Гартаю меню. Імкнуся адгадаць якую-небудзь тэхнічна простую страву. Што-небудзь прутка аформленае, сухое і лёгка якое паддаецца драбненню. Накшталт бітачкоў.
  Спыняюся на нейкім загадкавым «Соце эрб дэ Праванс». Мне прыносяць нешта цягучае, друзлае і бясформеннае. Але з мармеладавай ружанькай у цэнтры. Кранеш відэльцам - спружыніць. Кранеш нажом - вылучаецца тлушч. Той самы, які хутка апынецца на блакітным пінжаку Льва Халіфа.
  Ад жаху я страчваю здольнасць есці. Гэта значыць літаральна не магу расціснуць зубы. Як бультэр'ер з яго жахлівай мёртвай хваткай.
  Сяджу, куру, п'ю мінеральную ваду. Каньяк, джын, віскі адпрэчваю, прычым з абурэннем. У кішэні ў мяне новенькая стодоларавая паперка. Я чую, як яна шамаціць. А мая дама ці ледзь не шосты кактэйль сабе заказвае. А я, значыць, з эканоміі п'ю «Вішы».
  За спіной у мяне нейкі спадар у фраку. Запальнічку мне працягвае, ваду налівае. Апрануты, натуральна, лепш за мяне. І твар на зайздрасць высакароднае. Такое адчуванне, што Гарвард скончыў.
  Ад усяго гэтага мяне ледзь не паралізавала. Чую, Лінда кажа пра мае апавяданні, якія «Ньюёркер» быццам бы хоча і далей друкаваць. Я ў адказ ківаю. Дастаю з пачка цыгарэту. Цягнуся да бутэлькі «Вішы». Спадар робіць крок наперад. Пстрыкае запальнічкай. Налівае ваду. Так… Рускі пісьменнік блізкі да непрытомнасці.
  Тут я не вытрымаў і сказаў:
  - Лінда! Дазвольце вам сёе-тое растлумачыць. Я ў чужой краіне. Фактычна не размаўляю па-ангельску. Не абвык да дарагіх рэстаранаў. На мне пінжак Халіфа... Халіф - гэта не фірма, а мой таварыш. Не перабівайце!.. Лінда! Я адчуваю сябе ідыётам. Вам гэта зразумела?
  Лінда Ашэр выпіла кактэйль, падумала і гаворыць з крыўдай:
  - Усё гэта нават амерыканцы зразумела.
  Затым прынеслі рахунак. Я да яго сапраўды рвануўся. Аднак Лінда рашуча выцягнула з маіх няшчыльна сціснутых пальцаў карычневую паперку, увянчаную лічбай - 209,14. Мякка і настойліва вымавіла:
  - Гэта занадта дарагі рэстаран. Вам ён не па кішэні. І мне ён не па кішэні. А гэта значыць - плаціць павінен мой бос, гаспадар «Ньюёркера».
  І Лінда нядбайна прад'явіла афіцыянту нейкі маленькі глянцавы дакумент.
  Прадаецца раман
  Да восені ў маім жыцці з'явілася новая таямнічая інстанцыя. Мне патэлефанаваў літаратурны агент Эндру Уайлі. Ён проста сказаў:
  - Вы мне падабаецеся. Я хацеў бы заняцца вашымі справамі.
  Напэўна, я мушу сёе-тое растлумачыць. Хто такі літаратурны агент? Чым ён увогуле займаецца?
  Пушкін напісаў калісьці:
  "Не прадаецца натхненне…"
  Аднак тут жа дадаў:
  «Але можна рукапіс прадаць…»
  Вось і адбыўся на Захадзе падзел працы. Натхненне - доля пісьменнікаў. Продажам рукапісу займаецца літаратурны агент.
  На Захадзе максімальна ўдасканалена і адпрацавана касметыка чалавечых сувязей. Амерыканцы страшна не кахаюць апыняцца ў далікатных, дваістых, няёмкіх становішчах. І, натуральна, не жадаюць ставіць у такія становішчы іншых. А цяпер уявіце сабе - вы аўтар рамана. Вы напружана гутарыце з рэдактарам. Хваляце пахвальнымі водгукамі аб сабе. Выпінаеце добрыя якасці сваёй кнігі. Патрабуеце максімальных ганарараў. Гэта значыць паводзіце сябе зневажальнай і непрыстойнай выявай.
  Я ведаю, што адзін савецкі паэт пачынаў размовы ў выдавецтвах:
  — У сілу майго таленту, адважуся думаць — немалога…
  А зараз уявіце сабе, што рэдактара не цікавіць ваша кніга. Значыць, ён павінен казаць вам нешта непрыемнае. Ён спрабуе паводзіць сябе ўнікліва, лавіруе. Вымаўляе нейкія дзікія фразы:
  "Я-то рады б, а вось што падумаюць наверсе?!"
  У вас псуецца настрой. Вы адчуваеце прыкрасць. Вам жадаецца забіць рэдактара. Або як мінімум падпаліць яго бараду.
  І тады на заліты святлом просценіум выходзіць літаратурны агент. Прамежкавае звяно паміж рэдактарам і аўтарам.
  Вам ніякавата расхвальваць уласны твор? Агент гэта робіць з найвялікшай бессаромнасцю. Вам ніякавата даставаць з партфеля хвалебныя рэцэнзіі? Агент цытуе іх на памяць. Вам ніякавата патрабаваць самавітага ганарару? Агент будзе гандлявацца з-за кожнага даляра.
  Акрамя таго, агент добра арыентуецца ў выдавецкім свеце. Ён ведае, што і куды прапанаваць. У ліку яго разнастайных талентаў - здольнасць адкрываць таленты.
  Ён нейкі гібрыд імпрэсарыа з коміваяжорам. Ён бойка і напорыста ўкараняе свой тавар. Прычым таварам у дадзеным выпадку, хоць гэта і крыўдна, з'яўляюцца вашыя бясцэнныя рукапісы. Наша, як кажуць, творчасць.
  Літаратурны агент - даволі дзіўная прафесія. Ён павінен быць нададзены беспамылковым веданнем рынку. Псіхалагічным і літаратурным нюхам. Эрудыцыяй, абаяннем, здольнасцю наладжваць кантакты. Артыстызмам, эстэтычным густам, красамоўствам, пачуццём гумару, вядомым нахабствам. Сярод літаратурных агентаў ёсць няўдачнікі, таленты, геніі. Дрэнны агент і добры гэтак жа непараўнальныя, як Дастаеўскі і Шундзік. Ёсць міжнародныя агенцтвы, якія бяруць пяцьсот даляраў толькі за тое, каб азнаёміцца з вашым рукапісам. І гэтак далей.
  Першым маім літаратурным агентам стаў Іосіф Бродскі. Ён рэкамендаваў мяне «Ньюёркеру». Так ужо атрымалася. Аб гэтым нават пісалі ў "Нью-Ёрк таймс". Другім, і апошнім, маім агентам стаў Эндру Уайлі.
  Павінен сказаць, што я адразу пакахаў яго. Па-першае, за тое, што ён не надта акуратна еў. І нават мяккую ежу часта браў рукамі.
  З Эндру мне заўсёды было лёгка, хоць ён і не размаўляў па-руску. Ужо ня ведаю, як гэта дасягаецца.
  Да таго ж Эндру, падобна шматлікім амерыканскім інтэлігентам, быў "ружовым", левым. А мы, эмігранты, расейскія ўцекачы, правыя ўсе як адзін. Правей нас, кажуць, толькі сценка. Значыць, я меў рацыю, Эндру левым. Але мы добра ладзілі.
  Я пытаўся ў яго:
  - Вось ты ненавідзіш капіталізм. Чаму ж ты багаты?
  Эндру ў адказ казаў:
  - Па-першае, на жаль, я не вельмі багаты.
  Я перабіваў:
  - Тое ж самае кажа пра сябе і амерыканскае казначэйства.
  - І ўсё ж, - працягваў Эндру, - я не вельмі багаты. Хаця я сапраўды супраць капіталізму. Але капіталізм усё яшчэ існуе. І пакуль ён не памёр, багатым жывецца лепей.
  У юнацтве Эндру ледзь не стаў злачынцам. Быццам бы яго нават судзілі за нешта. З такіх, наколькі я ведаю, вырастаюць самыя прыстойныя людзі.
  Потым ён скончыў Гарвард. Валодае некалькімі мовамі. У тым ліку латынню, грэчаскай. Вывучаў Гамера і Пруста. Перакладаў, ганараваўся ўзнагарод. Пісаў вершы, быў рэпарцёрам.
  Сярод яго кліентаў - нябожчык Бэкет, Найпол, Ален Гінсберг, Філіп Рот. Яго кліент - Сальман Рушдзі, які хаваецца ад ісламскіх фанатыкаў.
  Памятаю, я спытаўся ў яго:
  - Колькі ты зарабіў на апошняй кніжцы Бэкета?
  Эндру адказаў:
  - Значна менш, чым заслугоўвае Бэкет. І значна больш, чым заслугоўваю я.
  За дзесяць гадоў, што мы ў кантакце, Эндру фантастычна разбагацеў. Нажаль, я тут ні пры чым. Камісійныя ад продажу маіх раманаў складаюць грошы.
  Раз-пораз я кажу яму:
  - Дзякуй, Эндру. Ці наўрад ты на мне добра заробіш. Значыць, ты альтруіст, хоць і стоадсоткавы янкі.
  Эндру кажа ў адказ:
  - Не спяшайся дзякаваць. Раней зарабі столькі, каб я пачаў ашукваць цябе.
  Я ўсё думаў: бывае ж такое?! Амерыканец, які размаўляе на чужой мове, да таго ж «ружовы», левы, мне бліжэй і зразумелей старых знаёмых. Загадкавая рэч - чалавечыя зносіны.
  І ўсё ж, калі я пачаў пасылаць Эндру рукапісы маіх сяброў, ён занерваваўся. Ён напісаў мне: "Я сам выбіраю патрэбных мне аўтараў".
  Відаць, яго альтруізм мае даволі дакладныя межы. Будзем лічыць, што мне павезла.
  Ад сольных спеваў — да дуэта
  Перакладчыцкая дзейнасць у Саюзе і на Захадзе - гэта абсалютна розныя галіны. Усё рознае - праблемы, стымулы, механізмы.
  Савецкая перакладчыцкая школа грыміць на ўвесь свет. У Саюзе перакладчык - фігура. Гэтая прафесія доўгія гады была, што называецца, сховішчам талентаў. Лепшыя савецкія пісьменнікі не выдаваліся. На жыццё зараблялі пераводамі. І рабілі гэта, трэба меркаваць, на шкоду сваёй арыгінальнай творчасці. Гэта значыць узровень мастацкіх перакладаў рос за рахунак айчыннай літаратуры ў цэлым.
  Перакладамі займаліся ўсе - Ахматава, Таркоўскі, Ліпкін. Натуральна, Пастарнак. Міхаіл Зошчанка перавёў фінскага гумарыста Ласілу.
  Урэшце існуе яшчэ адзін фактар. Мы вельмі любім усё імпартнае, у тым ліку і перакладную літаратуру.
  Такім чынам, тыражы вялізныя, праца перакладчыка параўнальна добра аплачваецца. Лепшыя з іх — Райт і Кашкін, Хінкіс і Маркіш, Сарока і Голышаў — папулярныя людзі.
  Калісьці я працаваў сакратаром у Веры Панавай. І аднойчы Вера Фёдараўна сказала:
  - У каго цяпер лепшая руская мова?
  Мусіць, я павінен быў адказаць: "У вас". Але я сказаў:
  - У Рыты Кавалёвай.
  - Што за Кавалёва?
  - Райт.
  - Перакладчыца Фолкнэра, ці што?
  - Фолкнэра, Сэлінджэра, Вонегута.
  - Няўжо Вонегут гучыць па-руску лепш, чым Федзін?
  - Без усялякага сумнення.
  Вера Фёдараўна падумала і кажа:
  - Як гэта страшна.
  На Захадзе ўсё па-іншаму. Дапусцім, вы, напрыклад, - Ахматава або Пастарнак. Вам ёсць прамая рацыя займацца ўласнай творчасцю. Грошай вялікіх перакладчыцкая праца ў Амерыцы не абяцае. Прэстыжу ў ёй замала. Да таго ж амерыканцы заўсёды аддавалі перавагу айчыннай літаратуры імпартнай. Карацей, матэрыяльныя стымулы адсутнічаюць.
  І тут узнікае супярэчнасць. Стымулы быццам бы адсутнічаюць. Аднак усё лепшае з сусветнай літаратуры перакладзена на англійскую. Як жа так?
  Я казаў, што матэрыяльныя стымулы адсутнічаюць. Але чалавекам могуць рухаць стымулы іншага кшталту. У Амерыцы перакладамі займаюцца галоўнай выявай філолагі. Спецыялісты па ўсялякай замежнай літаратуры. Для іх гэта частка прафесійнай кар'еры.
  Нарэшце, пераклады - гэта творчасць. Гэта можа быць пакліканнем, спецыфічным дарам, прыроджаным талентам. Гэта значыць, бываюць выпадкі, калі не чалавек выбірае прафесію, а прафесія - чалавека. Ёсць людзі, якім арыгінальная творчасць чамусьці не даецца. Затое па чужой канве яны вышываюць з бляскам. Гэта нейкая арганічная здольнасць да пераўвасаблення.
  Карацей: пераклады - гэта лёс. У гэтай галіне ёсць свае гіганты, пасрэднасці, няўдачнікі. Ёсць свае шэдэўры і правалы.
  Тут можна рашаць сціплыя прафесійныя задачы. А можна штурмаваць непрыступныя сцены. Талстога, напрыклад, перакладаць лягчэй, чым Гогаля. Тургенева, скажам, прасцей, чым Ляскова. А бо ёсць рускія пісьменнікі, уся творчасць якіх заснавана на слоўных аргументах. Яно пагружана ў карняслоўе, насычана метафарамі, мае шмат усялякай каламбурыстыкі, алітэрацыі, цэхавыя словы, дыялектызмы. Дастаткова прыгадаць Хлебнікава, Замяціна, Рэмізава, пісьменнікаў арнаментальнай школы. Дарэчы, усё яшчэ не існуе добрых англійскіх перакладаў майго каханага Зошчанкі. У Амерыцы з ім адбылася такая гісторыя. Пачалі яго пераводзіць гадоў шэсцьдзесят таму. І пачалі з'яўляцца ў часопісах яго апавяданні. І дзеяньне там часам адбывалася ў камуналках. І вось амерыканскі крытык напісаў артыкул пра Зошчанку. У ёй было сказана:
  «Зошчанка - гэта рускі Кафка, фантаст і антыўтапіст. Ён геніяльна прыдумаў камунальнае жыллё, дзе пражываюць зараз мноства сем'яў. Гэта жахлівы і жудасны сімвал будучыні».
  Зошчанка, я думаю, неперакладальны. Ён стварае перакладчыкам падвоеныя цяжкасці. Ставіць перад імі падвойную задачу. Па-першае, як стыліст. І яшчэ як выразнік спецыфічнай айчыннай рэальнасці. Нарэшце, у Зошчанкі свая асаблівая мова.
  Як выказаць на англійскай яго геніяльныя моўныя "хібы"? Як, скажам, перавесці вось гэтую рэпліку: «Разумееш, каго ты пакрыўдзіў? Ты ўдзінаўтробнага дзядзьку пакрыўдзіў!..»
  Аднак галоўнае нават не гэтае. Калі амерыканец перакладае, напрыклад, француза, ён мае справу з рэальнасцю больш-менш яму знаёмай. А як, напрыклад, перавесці: «Іванову далі жылплошчу»? Або, скажам: «Пятрову атрымалася дастаць слоік растваральнай кавы»? Ці, дапусцім: "Сідараў пазбавіўся маскоўскай прапіскі"? Што гэта ўсё значыць?
  Літаральныя пераклады з рускай немагчымыя. Тут вы павінны перакладаць не слова - словам і не фразу - фразай, а гумар - гумарам, каханне - каханнем, гора - горам…
  На маю першую амерыканскую кнігу было 30 рэцэнзій. Калі быць педантычным - трыццаць дзве. Усе вельмі хвалілі пераклады Эн Фрыдмэн. Неўзабаве яна стане "Лепшым перакладчыкам года". Атрымае 20-тысячную субсідыю. А я маральнае задавальненне.
  Сябры мне скажуць:
  - Твае поспехі наперадзе.
  Я адкажу:
  - Спадзяюся. Хаця я чую гэта ўжо гадоў трыццаць… Дзесяць гадоў я працую з перакладчыкамі. Хаця ўсё жыццё марыў пра сольныя спевы. І вось на старасці гадоў спяваю дуэтам.
  Што б я ні складаў, вечна думаю аб перакладзе. Нават у гэтых, напрыклад, цыдулках пазбягаю цяжкіх слоў. Вы заўважылі?
  Словы
  Заходнія славісты і перакладчыкі - людзі вельмі добрасумленныя. Яны ўзброены незлічонымі рускімі слоўнікамі. У іх распараджэнні акадэмічны Далеч, тамы Ушакова і Ожагава. А таксама разнастайныя даведнікі: пунктуацыя, марфалогія, націскі.
  Тым не менш праблемы ў славістаў ёсць. З многімі з гэтых людзей я рэгулярна перапісваюся. У лістах яны раз-пораз пытаюцца:
  «Што значыць слова «кліент»? Што такое - "дзеяч"? У такім, напрыклад, кантэксце: «Штурхае мяне адзін кліент, а я гэтаму дзеячу кажу - не ўзнікай!» Дарэчы, што такое - "не ўзнікай"?
  Увогуле, акадэмічных слоўнікаў недастаткова. Яны зусім не выяўляюць разнастайнасці будзённай лексікі. Тым больш ненарматыўнай лексікі, якая даўно ўжо затапіла рэзервуары мовы. Камфартабельна якая засвоілася ў мове. Нават выцясняючай з яго звыклыя словы і выразы.
  Не будзем казаць аб тым, добра гэта ці дрэнна. Мова не можа быць дрэннай ці добрай. Якасныя і тым больш маральныя адзнакі тут непрымяняльныя. Бо мова - гэта толькі люстэрка. Тое самае люстэрка, на якое недарэчна наракаць.
  Прычым ужыванне ненарматыўнай лексікі ўсё менш дакладна вызначаецца сацыяльнымі, геаграфічнымі, цэхавымі рамкамі. Усё шырэй расцякаюцца патокі лаянкі, вулічнага арго, групавой лексікі, турэмнай фразеалогіі. Раней жаргон быў удзелам дакладных сацыяльных і прафесійных груп. Цяпер ён амаль нацыянальны здабытак. Раней слова "капуста", напрыклад, мог ужыць толькі фарцоўшчык. Слова "лажа" - толькі музыка. Слова "кум", дапусцім, - толькі блатны. Цяпер гэтыя словы ўжываюць дворнікі, генералы, балярыны і асістэнты кафедраў марксізму-ленінізму. Здарылася тое, што лаканічна выяўляецца народнай прымаўкай: «Які час, такія песні».
  Вось мы і падышлі да галоўнага. З чым мае справу добры перакладчык? Ён мае справу не з песнямі. Ён мае справу - з часам.
  А колькасць слоўнікаў, увогуле, папаўняецца. Выйшаў, напрыклад, «Слоўнік блатнага жаргону». Выдаў яго на эміграцыі пісьменнік А. С. Скачынскі. У Саюзе ён быў малавядомым літаратарам. Натуральна, сядзеў. Згаданы Салжаніцыным у «Архіпелагу» як амаль адзіны зэк, які паспяхова збег з магаданскага лагера.
  Будучы зняволеным, Скачынскі захапіўся моўнымі праблемамі. На багатым лагерным матэрыяле падрыхтаваў слоўнік. Здолеў выдаць яго толькі на Захадзе.
  Калісьці я разаслаў гэты слоўнік амаль усім знаёмым перакладчыкам. Усе яны былі шчаслівыя. Прафесар Дон Фін - вялікі дзівак, амерыканскі камуніст і вялікі знаўца рускай літаратуры - напісаў мне: «Дарагі змоўшчык! Дзякую табе за жалезны слоўнік. Думаю, што ён будзе ў жылу». І падпісаўся: «Ціхі Дон».
  Партрэт на вокладцы
  Мінула некалькі гадоў. Я выпусціў чатыры кнігі па-ангельску. Артыкул пра мяне з'явіўся ў знакамітым «Нью-Ёрк таймс бук ревью». Да таго ж on the front page [6] , на вокладцы. Ды яшчэ і ўпрыгожаная пяццю фотаздымкамі, уключаючы дзіцячы. Карацей, віншаванні, паштоўкі, тэлефонныя званкі. Адзін знаёмы патэлефанаваў з Дэйвіса ў Тэхасе:
  - Ты жывы? Я быў упэўнены, што ты памёр ад п'янства. А то надта ўжо шмат гонару для жывога пісьменніка.
  Мае сябры, вядома, радаваліся. Хаця пры гэтым вялі нейкія крыўдныя дыскусіі. Спрэчкі аб прычынах майго, што называецца, поспеху. Адзін знаёмы казаў: "Тут справа ў моднай рускай праблематыцы". Іншы: "Амерыка праяўляе высакародную паблажлівасць да эмігрантаў". Трэці: "Яго лёгка перакладаць". Чацвёрты: "Даўлатаў - ліберал, таму яму сімпатызуе амерыканская інтэлігенцыя". Пяты: «Сярэдзіна каўказскае абаянне дзейнічае на шасцідзесяцігадовых жанчын». І гэтак далей. Хоць бы адзін паспрабаваў увязаць гэтыя фанфары ў «Аглядзе» з добрымі якасцямі маёй новай кніжкі.
  Але нейкае адчуванне поспеху ўсё ж было. Скажам, на чарговым дні нараджэння Бродскага прысутнічала трыццаць знакамітых амерыканцаў. З дзесяццю з гэтых знакамітасцей Бродскі палічыў патрэбным мяне пазнаёміць. Шасцёра з іх, пачуўшы маё прозвішча, усклікнулі: "Congratulations!" - гэта значыць: «Віншуем!» А выдатны чарнаскуры паэт Дэрэк Уолкат моцна абняў мяне.
  - Віншую, - сказаў ён, - сардэчна віншую. Ты ў Амерыцы! Ты тут усяго тыдзень і ўжо добра размаўляеш па-ангельску. Віншую...
  Я адказаў:
  - Вы мяне з кімсьці блытаеце. Я жыву тут шмат гадоў, але па-ангельску ўсё яшчэ гавару вельмі дрэнна. Так што кнігі мае, натуральна, выдаюцца ў перакладах.
  Дэрэк Уолкат яшчэ больш узрадаваўся:
  - О, ты пішаш кнігі! Значыць, мы калегі?! Вельмі рады.
  Ужо не ведаю нават, за каго ён мяне спачатку прыняў. Мусіць, за збеглага хакеіста па прозвішчы Магільны?..
  Увогуле, поспехі цешылі. Пры тым, што хацелася б ведаць, як гэта ўсё адаб'ецца на ганарарах. Амерыканскія ж ганарары непасрэдна залежаць ад колькасці прададзеных кніг. Аўтару ідзе восем-дзесяць працэнтаў ад кошту экзэмпляра. За вылікам атрыманага вамі раней авансу.
  Гэта толькі ў СССР, наколькі я ведаю, плацяць за аб'ём напісанага. Дарэчы, ці не ў гэтым прычына традыцыйнага расійскага шматслоўя? Які-небудзь маскоўскі аўтар, дапусцім, піша:
  «Яўген Фёдаравіч Цярэнцьеў, мажны мужчына гадоў шасцідзесяці чатырох, прачнуўся сярод ночы ад грукату землечарпалкі. Яўген Фёдаравіч расплюшчыў вочы, закашляўся, крануў няголеную шчаку і зноў пагрузіўся ў сон».
  Аўтар справядліва думае:
  «Выкраслю я гэты дурны абзац. Навошта ён патрэбен?!»
  Але ўнутраны голас яму адказвае:
  «Што ты робіш, ненармальны? Бо гэта ж як мінімум шэсць рублёў. Кіло ялавічыны на рынку…»
  Не будзем адцягвацца. У Амерыцы ганарары непасрэдна залежаць ад колькасці рэалізаваных кніг. І пачаў я тады заходзіць у крамы. Асабліва ў «Барнс энд Ноўбл», які побач. Пачаў я сачыць, ці меншаюць мае стракатыя кніжкі. У першы ж дзень камп'ютар указаў: магазінам заказана шэсць экзэмпляраў. Малавата, думаю. Расхопліваюць за гадзіну. Праз дзень кампутар падзяліўся: тыя ж шэсць асобнікаў маюцца ў наяўнасці. На пяты дзень - такая ж карціна. На шосты дзень адбылася сенсацыя. Колькасць экзэмпляраў рэзка скарацілася ад шасці да пяці. Радуючыся, я вяртаюся дадому. Увечары заходзіць мой бацька, які жыве па суседстве. «Вось, - кажа, - набыў тваю кнігу. Ад цябе ж не дачакаешся. Падпішы».
  Што ж, думаю. У Амерыцы 4000 спецыялізаваных кнігарняў. І яшчэ 28 000 магазінаў, дзе сярод іншых тавараў прадаюцца кнігі. Калі ў кожны з іх зойдзе па аднаму майму сваяку, ужо нядрэнна.
  І яшчэ я падумаў: здарся ўсё гэта ў мяне на радзіме! Я выпускаю новую кнігу. «Літаратурная газета», напрыклад, друкуе захоплены артыкул Льва Анінскага, упрыгожыўшы яго маімі дзіцячымі фотаздымкамі. Я імгненна раблюся знакамітым. Бываю ў Доме творчасці. Вячэраю ў ЦДЛ з Юнай Морыц. (Бэла Ахмадуліна рыдае ад зайздрасці.) Афіцыянт цікавіцца: "Над чым працуеце, Сяргей Данатавіч?" Увогуле, жыву як чалавек. А тут?
  У Амерыцы мяне ведаюць пяць тысяч чытачоў, крытыкаў і журналістаў. Кнігі некамерцыйныя, "сур'ёзныя", разыходзяцца мікраскапічнымі тыражамі. Пераводныя - тым больш.
  Тут ужо не да славы. Дзякуй, што ўвогуле друкуюць. Ёсць людзі значна больш таленавітыя, якія зусім не выдаюцца па-ангельску. Гэта, напрыклад, Марк Гіршын, Навум Сагалоўскі, Вагрыч Бахчанян. З журналістаў - Пётр Вайль, Аляксандр Геніс.
  Ды і наогул літаратура ў Амерыцы не такі ўжо прэстыжны занятак. Пісьменнік тут не алімпіец, а часцей за ўсё - бедны, змрочны чалавек. Уладальнік не самай выключнай прафесіі. Ды і слова "пісьменнік" успрымаецца на Захадзе неяк інакш. Аўтар "Войны і міру" тут "пісьменнік". І тэксты на кансервавых банках ствараюць - «пісьменнікі».
  Аднойчы я спытаў Вонегута, які жыве паміж Лексiнгтон і Трэцяй:
  - Вас, напэўна, тут кожны ведае?
  Воннегут адказаў:
  - Дзесяць гадоў я гуляю тут з маім тэр'ерам. І хоць бы адзін чалавек закрычаў мне: "Ты Вонегут?!"
  Вядомы ланчонэт, дзе кожную раніцу можна сустрэць Ісака Башэвіса Зінгера. І ніводнага прыхільніка вакол. А зараз уявіце сабе, масквічы раптам даведаюцца, дзе, дапусцім, опохмеляется Ягор Ісаеў!
  Вайновіч неяк раз прыехаў з Нямеччыны. Пасяліўся ў гатэлі на Брадвеі. І спатрэбілася яму зрабіць копіі. Зайшлі яны з жонкай у адмысловую кантору. Працягнулі капіроўшчыку некалькі старонак. Той пытаецца:
  — Ван оф іч? (Кожную па адной?)
  Уладзімір Мікалаевіч кажа жонцы:
  - Ірка, ты чула? Ён спытаў - "Вайновіч?" Ён мяне пазнаў! Ты ўяўляеш?!.
  Пісьменнікам, якія з'язджаюць у Амерыку, ёсць сэнс задумацца:
  «Навошта я еду? Чаго дамагаюся? Якія пераследую мэты?»
  Калі нехта гоніцца за грашыма, няхай не спяшаецца. Калі за славай - тым больш. Лаўры Бродскага і Салжаніцына дастаюцца тут не кожнаму.
  Усіх пісьменнікаў можна падзяліць на дзве катэгорыі. Для адных галоўнае - выказацца. Другія жадаюць быць яшчэ і пачутымі. Адны прагнуць самавыяўлення, другія яшчэ і славалюбівыя. Другім на Захадзе даводзіцца цяжэй.
  Сам поспех тут не такі, як дома. На радзіме поспех - паняцце суцэльнае, усёабдымнае і адназначнае. Ахоплівае ўсё: вядомасць, грошы, становішча, камфорт. Плюс нейкія незлічоныя льготы. У Амерыцы поспех бывае самы розны. Напрыклад, камерцыйны поспех, далёка не заўсёды які суправаджаецца вядомасцю. Або, скажам, багемны поспех, зусім не заўсёды які разумее грошы. Бывае поспех сярод крытыкаў. Або, дапусцім, у акадэмічных колах. І гэтак далей. Тут можна быць знакамітым і жабраком. І наадварот, невядомым, хоць і заможным.
  У Амерыцы поспех і слава - не адно і тое ж. Поспех і грошы - не сінонімы.
  Мой, скажам, выгляд поспеху завецца "critically acclaimed" - "адзначаны крытыкамі". Да грошай гэта сур'ёзнага стаўлення не мае. Да славы - тым больш.
  Аднойчы я абедаў з маім агентам. І вось рашыўся спытаць у яго:
  - Эндру! Я выпусціў чатыры кнігі па-ангельску. На гэтыя кнігі было сто рэцэнзій, і ўсе станоўчыя. Чаму ж мае кнігі не прадаюцца?
  Эндру падумаў і сказаў:
  - Рэцэнзіі - гэта лепш, чым калі іх няма. Сто рэцэнзій - гэта лепш, чым пяць. Станоўчыя рэцэнзіі - гэта лепш, чым адмоўныя. Аднак усё гэта не мае значэння.
  - Што ж мае значэнне?
  - Імя.
  - Дзе ж мне ўзяць імя?! Я выпусціў чатыры кнігі. Усе іх хваляць. А імя ўсё няма. Ну як жа так?
  Эндру зноў задумаўся і нарэшце адказаў:
  - Ты хочаш справядлівасці? У выдавецкай справе няма справядлівасьці.
  З Амерыкі - з любоўю
  У шасцідзесятыя гады я быў пачаткоўцам літаратарам з велізарнымі прэтэнзіямі. Маё славалюбства было зваротна прапарцыйна пэўным магчымасцям. Гэта значыць, адсутнасць магчымасцяў давала мне права лічыцца непрызнаным геніем. Прыкладна гэтак жа разважалі ўсе мае сябры. Мы думалі: "Апублікуемся на Захадзе, і ўсе даведаюцца, якія мы геніяльныя хлопцы".
  І вось я на Захадзе. Генія з мяне пакуль не выйшла. Некаторыя ілюзіі рассеяліся. Славалюбства некалькі ўляглося. Затое я, здаецца, пачынаю ператварацца ў сярэдняга амерыканскага літаратара. У аднаго з некалькіх амерыканскіх белетрыстаў расійскага паходжання.
  Мае кнігі публікуюцца і будуць апублікаваны ўсё да адзінай. І я мушу быць да гэтага гатовы. Таму што мае ілюзіі ўласнай таемнай геніяльнасці рассеюцца канчаткова.
  Відаць, я апынуся сярэднім пісьменнікам. Палохацца гэтага не варта. Бо толькі пашлякі баяцца сярэдзіны. Менавіта на гэтай тэрыторыі, я думаю, адбываецца ўсё самае галоўнае.
  Я выпусціў чатыры кнігі. У мяне ёсць дамова на тры наступныя. Авансы будуць складаць па дваццаць тысяч. (Гэта ўтрая менш, чым гадавы заробак нашага аўтамеханіка Фімы Клейна.) Аб патыражных няма чаго і казаць. Калі будзе прададзена 5-6 тысяч асобнікаў - ужо добра. Тады я атрымаю аванс за новую кнігу. А значыць, трэба канчаць балбатню і пісаць гэтую наступную кнігу. А потым яшчэ адну. Так ужо, відаць, гэта і будзе працягвацца да канца.
   Выступленні. Інтэрв'ю
  Бляск і галеча рускай літаратуры
  Паважаныя спадары!
  Перш за ўсё я павінен папрасіць прабачэння за тое, што не магу прачытаць гэтую лекцыю па-ангельску. Вось ужо тры гады я жыву ў Амерыцы і ўсё яшчэ дрэнна валодаю англійскай мовай. З першых дзён у Нью-Ёрку я быў звязаны з рускімі эмігранцкімі коламі, займаўся выключна рускімі праблемамі, быў адным са стваральнікаў рускага штотыднёвіка "Новы амерыканец", і англійскай мовай мне даводзілася карыстацца толькі ў супермаркеце і ў сабвеі. Наогул, рускія эмігранты валодаюць англійскай мовай на самых розных узроўнях, якія можна пазначыць наступным чынам: сабвей інгліш, супермаркет інгліш, а на больш высокіх прыступках - ціві інгліш, Дэйлі ньюз інгліш, і нарэшце, вяршыня ведаў гэта - чайна таун инглиш, цяжэй за ўсё нам разумець ангельскую мову, якой карыстаюцца ўладальнікі кітайскіх рэстаранаў, пральных і канцылярскіх крам.
  Мае больш разумныя сябры часта дакараюць мяне за тое, што я дрэнна валодаю ангельскай. Як правіла, яны вылучаюць два галоўныя довады:
  1. Авалодаўшы англійскай мовай у дасканаласці, ты зможаш чытаць у арыгіналах творы амерыканскіх і англійскіх пісьменнікаў, і тады перад табой адкрыецца новы асляпляльны свет.
  2. Удасканаліўшы сваю мову, ты зможаш больш мець зносіны з амерыканцамі, лепш зразумець гэтую выдатную краіну і хутчэй адчуць сябе паўнавартасным чалавекам.
  Адказваючы на гэтыя довады, я, у парадку апраўдання, высоўваю наступныя контрмеркаванні.
  Пры самых упартых занятках англійскай мовай я ў лепшым выпадку змагу сачыць за развіццём сюжэту ў кнігах амерыканскіх і англійскіх пісьменнікаў, а таксама разумець думкі і ідэі, якія выказваюцца імі.
  Але думкі, ідэі і тым больш сюжэт — гэта якраз тое, што мяне цікавіць у літаратуры найменш. Больш за ўсё мне дарога ў літаратуры яе пазааналітычны бок, яе гукавая гама, яе водар, яе градус, яе каляровая і фанетычная структура, увогуле, тое, што мы звычайна завем невытлумачальнай прывабнасцю.
  Акрамя таго, у мяне на радзіме вельмі добра, як гэта ні дзіўна, пастаўленая перакладчыцкая справа. Многія выдатныя рускія пісьменнікі і паэты, не маючы магчымасці пісаць і публікаваць па цэнзурных меркаваннях уласныя кнігі, пачыналі, у пошуках сродкаў да існавання, займацца перакладамі. Тут можна назваць масу выдатных імёнаў, пачынаючы з Пастарнака і Ахматавай і канчаючы Бродскім і Ахмадулінай. У выніку ўзровень перакладаў відавочна павысіўся за кошт узроўня літаратуры ў цэлым. Так ці інакш у цудоўных рускіх перакладах існуе Джойс, Оруэл, Кіплінг, Хэмінгуэй, Фолкнер, Колдуэл, Томас Вулф, Стэйнбек, Воннегут, Апдайк, Сэлінджэр і многія, многія іншыя выдатныя англамоўныя пісьменнікі.
  Што ж тычыцца асабістых кантактаў, то я не маю вялікі вольны час, і калі бачуся з людзьмі, то, як правіла, гэтыя сустрэчы звязаныя са справай, з літаратурай, а ў гэтым сэнсе найбольшую цікавасць для мяне ўяўляюць амерыканскія славісты і перакладчыкі, ды і я у першую чаргу вельмі магу быць цікавы перакладчыкам і славістам, гэта значыць людзям, якія гавораць па-руску, такім, напрыклад, як мае бліжэйшыя сярод амерыканцаў сябры — прафесар рускай філалогіі Карл Праффер і перакладчыца Ан Фрыдман, чыя руская мова не горшая за маю.
  Зразумела, усё гэта толькі адгаворкі і спробы апраўдаць сваю легкадумнасць, і таму я яшчэ раз прашу вас прабачыць мне за тое, што гэтая лекцыя гучыць па-руску.
  Вернемся да тэмы нашай лекцыі.
  У назве я выкарыстаў назву аднаго з раманаў Анарэ дэ Бальзака «Бляск і галеча куртызанак». У параўнанні літаратуры з жанчынай паўсвету я не бачу нічога блюзнерскага, ва ўсякім разе роля свецкай ільвіцы больш прыстала літаратуры, чым роля хатнія гаспадыні, выхавальніцы падрастаючага пакалення ці добрасумленнай служачай. З дамай паўсвету літаратуру родніць яшчэ і тое, што каштоўнасць яе заключана ў ёй самой, а не ў спавяданых ёю прынцыпах. Гэтая назва здаецца мне дарэчным яшчэ і таму, што ў рускай літаратуры на цяперашнім этапе можна выявіць адначасова рысы бясспрэчнай велічы і несумнеўнага ўбоства.
  Пачнём з таго, што руская літаратура, у адрозненне ад еўрапейскай і амерыканскай літаратуры, з заходняга пункта гледжання літаратурай не з'яўляецца.
  Гэты парадокс патрабуе некаторай расшыфроўкі. Руская праваслаўная царква (пануючая царква ў Расіі), у адрозненне ад заходніх цэркваў, каталіцкай і пратэстанцкай, ніколі не карысталася ў народзе вялікім аўтарытэтам. У праваслаўнай царкве не было той грознай сілы, якая прымушала б сябе паважаць і баяцца. У рускіх народных казках поўна здзек і кпінаў з святароў - папаў і пападдзяў, якія паказваюцца, як правіла, прагнымі, дурнымі і хітрымі людзьмі. У гісторыі рускай царквы было нямала пакутнікаў і падзвіжнікаў, але вельмі мала рэлігійных дзеячаў з пазітыўнай праграмай. Аўтарытэт рускай царквы ўмацоўваецца менавіта цяпер, у апошнія дзесяцігоддзі, у эпоху дысідэнцтва, калі некалькі рускіх святароў выказалі велізарную сілу духу ў барацьбе з таталітарнымі парадкамі, набыўшы, такім чынам, каханне і павага народа.
  Што ж тычыцца рускай філасофіі, то яна значна маладзейшая за заходнюю і развівацца пачала толькі ў дзевятнаццатым стагоддзі, даўшы свету некалькі вельмі яркіх імёнаў - Булгакава, Салаўёва, Лявонцьева, Бярдзяева і іншых. Гістарычна ж філосафаў у Расіі замянялі ўсякага роду антысацыяльныя асобы - юродзівыя, клікушы, якія спіліся рэзанеры і папросту - балаганныя блазаны. У стаўленні да іх рускае грамадства выяўляла цікаўнасць, змяшанае з некаторым пачуццём гідлівасці.
  А вось літаратура ў Расіі заўсёды была вельмі папулярная і карысталася вялікай павагай. Пісьменніка ў Расіі заўсёды ўспрымалі як прарока, прыпісвалі яму тытанічныя магчымасці і чакалі ад яго грамадскіх дзеянняў самага буйнога, дзяржаўнага маштабу. Роля і нівы пісьменніка заўсёды лічыліся ў Расіі вельмі ганаровымі і таму сказаць пра сябе: "Я - пісьменнік" заўсёды лічылася ў Расіі вельмі непрыстойным, усё роўна, як сказаць пра сябе: "Я - прыгажун", "Я - сэксуальны гігант" ці " Я - добры чалавек». Стаўленне да пісьменнікаў у Расіі нагадвае стаўленне амерыканцаў да кіназорак або спартовым чэмпіёнам, так што, калі б у Савецкім Звязе існавала тэлевізійная рэклама, то ў перапынках паміж фільмамі з'яўляліся б на экране не Фара Фосэт і не Мухамед Алі, а Курт Воннегут, Апдайк і Айзек Башэвіс Зінгер. Хоць Фара Фосет выглядае значна лепш Зінгера і нават Воннегута.
  У сілу ўсяго гэтага літаратура паступова прысвойвала сабе функцыі, зусім для яе не характэрныя. Падобна рэлігіі, яна несла ў сабе велізарны маральны зарад, і падобна філасофіі брала на сябе інтэлектуальную трактоўку навакольнага свету. Са з'явы чыста эстэтычнай, асабліва мастацкай літаратуры ператваралася ў падручнік жыцця, або, калі казаць вобразна, літаратура са скарбу ператваралася ў інструкцыю па здабычы золата.
  Гэтаму нямала спрыяла руская літаратурная крытыка, асновы якой закладвалі такія выдатныя грамадскія дзеячы, як Бялінскі, Чарнышэўскі і Дабралюбаў. Крытыка прад'яўляла да літаратуры патрабаванні, менш за ўсё звязаныя з яе эстэтычнымі якасцямі і датычныя, галоўным чынам, яе грамадска-палітычных тэндэнцый. Ад рускай літаратуры чакалі клопату пра народнае дабро, заклікаў да асветы і не ў апошнюю чаргу захапляльнай і пераканаўчай маральнай пропаведзі.
  Такім чынам, гісторыя сапраўднай рускай літаратуры была гісторыяй барацьбы за захаванне яе эстэтычных правоў, за свабоднае развіццё яе ў рамках уласных эстэтычных законаў, ёю самаю ўсталяваных.
  У гэтым сэнсе надзвычай паказальная постаць Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна, найвялікшага рускага паэта і празаіка, які ўвасабляе сабой усё лепшае і найбольш паўнавартаснае ў рускай літаратуры. Цяпер у Савецкім Саюзе асоба і творчасць Пушкіна кананізаваны абсалютна, яго імем названы сотні гуманітарных устаноў, яго сачыненні старанна вывучаюцца ў школах і універсітэтах, яго партрэты сустракаюцца амаль гэтак жа часта, як партрэты Леніна і Брэжнева, яго выявы, часам безнадзейна далёкія ад ори. , трапляюцца ў грамадскіх лазнях, на стадыёнах, у дзіцячых садах і ў зубалячэбных клініках. Творчасць Пушкіна абвешчана святым, як, зрэшты, і творчасць Леніна з Брэжневым, але так была далёка не заўсёды. Сучаснікі вінавацілі Пушкіна ў легкадумнасці і пустаслоўі, складалі на яго з'едлівыя пародыі, патрабавалі і чакалі ад яго твораў больш выразнага грамадска-палітычнага гучання. Я хачу ў сувязі з гэтым прывесці тут адну выразную цытату з перапіскі Пушкіна з яго блізкім сябрам князем Вяземскім. Вяземскі ў сваім лісьце да Пушкіна кажа:
  «Задача кожнага пісьменніка ёсць саграваць любоўю да дабрадзейнасці і ўзбуджаць нянавісцю да заганы…»
  На што Пушкін упэўнена і рэзка адказвае:
  "Зусім не. Паэзія вышэйшая за маральнасць. Або ва ўсякім разе – зусім іншая справа».
  У гэтай заяве Пушкіна асабліва важна апошняя частка. Меркаваць пра тое, што вышэйшая, паэзія ці маральнасць, гэтак жа цяжка, як высветліць — хто мацнейшы, слон ці кіт, і цяжка менавіта таму, што гэта зусім розныя рэчы.
  Прад'яўляць Пушкіну маральныя, ідэалагічныя прэтэнзіі было гэтак жа недарэчна, як папракаць у амаралізме каршака ці ваўка, як маргальна асуджаць завіруху, лівень ці запал пустыні, таму што Пушкін тварыў, калі можна так выказацца, у рэжыме прыроды, спачуваў быў здольны выказаць любы пункт гледжання, і яго асабістыя грамадска-палітычныя погляды ў дадзеным выпадку зусім неістотныя. Героі Пушкіна рэдка аддаюцца абстрактным развагам, і калі нават гэта адбываецца, то прадметам развагі часцей за ўсё аказваецца мастацкая творчасць, чаму прыкладам можа служыць "маленькая трагедыя" Пушкіна - "Моцарт і Сальеры".
  Пушкін быў не мастаком па перавазе, і тым больш, не мастаком па родзе заняткаў, а выключна і толькі мастаком па сваёй фізіялагічнай будове, калі можна так выказацца, яго свядомасць была органам мастацкай творчасці, і ўсё, да чаго ён дакранаўся, станавілася літаратурай, пачынаючы з яго прыватнага жыцця, якое адбылося ў рамках бліскучага літаратурнага сюжэту, упрыгожанага шматлікімі дэталямі і падрабязнасцямі, з вострым трагічным эпізодам у фінале.
  Можна сказаць, што творчасць Пушкіна была перамогай чыстага эстэтызму над грамадска-палітычнымі тэндэнцыямі прапаведніцтва і маралізатарства ў літаратуры.
  Такім чынам, калі лічыць, што руская літаратура пачалася з Пушкіна, то гэты пачатак быў надзвычай шматабяцальным і ўдалым.
  Кранем зараз творчасці чатырох гігантаў рускай прозы, якія з'явіліся на змену Пушкіну. Я маю на ўвазе - Талстога, Дастаеўскага, Тургенева і Гогаля.
  Усе гэтыя чатыры пісьменнікі былі ўладальнікамі вялізнага пластычнага таленту, і ўсе яны ў той ці іншай ступені сталі ахвярамі сваіх нястрымных спроб выказаць сябе ў грамадска-палітычных і духоўна-рэлігійных сферах дзейнасці.
  Леў Талсты, напісаўшы дзясятак геніяльных кніг, стварыў затым бясплоднае маральнае вучэнне, адрокся ад сваіх твораў, выпісаў тысячы старонак незвычайна сумнымі байкамі для народа і амаль дэгенератыўнымі трактатамі аб мастацтве, аб балеце і шэкспіраўскай драме, і памёр у страшных маральных станах. , Пакінуўшы сям'ю і не дазволіўшы ні адну з якія мучылі яго праблем.
  Паказальны таксама лёс яго яснапалянскай школы. Леў Талсты стварыў у Яснай Паляне школу для сялянскіх дзяцей, сам выкладаў у гэтай школе, захапляўся жывым розумам і непасрэднасцю сваіх вучняў, выклікаў ім высакародныя маральныя прынцыпы, у выніку многія з іх сталі «народнікамі», спіліся, пражылі жыццё надламанымі людзьмі і вельмі рэдка паміналі свайго дабрадзея добрым словам.
  У памяці народа Талстой застаўся вялікім мастаком, а яго пабочная дзейнасць, якую ён лічыў галоўнай справай жыцця, забытая і выклікае цікавасць толькі ў акадэмічных колах.
  Дастаеўскі напісаў чатыры геніяльныя раманы, але ў сваёй часопісна-грамадскай дзейнасці, як публіцыст славянафільскага кшталту, выказаў сябе рэакцыянерам, а галоўнае - страшным занудай. Яго незвычайна шматслоўны "Дзённік пісьменніка" не ідзе ні ў якое параўнанне з мастацкімі тэкстамі таго ж аўтара.
  Усё лепшае ў жыцці Дастаеўскага было звязана з мастацкай літаратурай, а ўсё горшае — катарга, спасылка, салдатчына, фінансавая і грамадска-палітычная бязладзіца — са спробамі зацвердзіць сябе ў пазамастацкіх сферах.
  Тургенеў пачаў з геніяльных "Запісак паляўнічага", затым пісаў раманы "з ідэямі" і ўжо пры жыцці страціў сваю былую славу. Абараняючы Тургенева, яго прыхільнікі кахаюць казаць аб выбітных апісаннях прыроды ў Тургенева, мне ж гэтыя апісанні здаюцца плоскімі і натуралістычнымі, яны, я думаю, маглі б зацікавіць толькі батаніка ці краязнаўцы. Героі Тургенеў схематычныя, а знакамітыя тургенеўскія жанчыны выклікаюць любыя пачуцці, акрамя жадання з імі пазнаёміцца. У нашы дні мне цяжка ўявіць сабе інтэлігента, які перачытвае раманы Тургенева без якой-небудзь практычнай ці акадэмічнай мэты накшталт напісання навуковай дысертацыі на тэму: «Тургенеў і руская грамадская думка 60-х гадоў дзевятнаццатага стагоддзя».
  Гогаль валодаў фенаменальным мастацкім талентам сатырычнай скіраванасці, валодаў не зусім звычайным для рускага пісьменніка татальным пачуццём гумару, напісаў лепшы раман на рускай мове - "Мёртвыя душы", затым паглыбіўся ў пошукі маральных ідэалаў, выдаў зганьбілы яго кнігі. , у якой прыйшоў да апраўдання рабства, загубіў у сабе мастака і памёр параўнальна не старым і абсалютна вар'ятам чалавекам.
  На змену гэтым чатыром тытанам прыйшоў Антон Паўлавіч Чэхаў - першы праўдзівы еўрапеец у рускай літаратуры, які займаўся выключна мастацкай творчасцю і не запляміў сябе ніякімі грамадска-палітычнымі выхадкамі і фокусамі. Чэхаў першым дамогся шырокага прызнання на Захадзе, лепшыя амерыканскія пісьменнікі ахвотна казалі пра той уплыў, які аказала на іх творчасць Чэхава, і застаецца толькі дадаць, што ў сябе на радзіме Чэхаў быў пры жыцці аб'ектам самага разбэшчанага і абразлівага цкавання з боку літаратурных крытыкаў школы Бялінскага. , Чарнышэўскага і Дабралюбава. Яго папракалі ў цынізме, бессардэчнасці і абыякавасці да пакутаў народа, а крытык Міхайлоўскі нават прадракаў яму галодную смерць пад плотам.
  Аднак Чэхаў выказаў сілу духу, не апусціўся да грамадска-палітычных рухаў цела, захаваў у сабе мастака і абяссмерціў сваё імя. Яго творчасць выканана годнасці і спакою, яна НАРМАЛЬНАЯ ў самым высакародным значэнні гэтага слова, як можа быць нармальная з'ява жывой прыроды.
  Тут дарэчы было б узгадаць адну цытату з Шэкспіра. У адным са сваіх маналогаў Гамлет прамаўляе словы, якія, нажаль, магу прайграць толькі прыблізна, але за сэнс іх амаль ручаюся. Гамлет усклікае:
  «Што ж гэта я, як шлюха, душу сваю выказваю ў словах…»
  Гамлет хоча сказаць, што словы ёсць прадукт бясплоднай рэфлексіі, што сапраўдны мужчына павінен выказваць сябе ў актыўнай стваральнай дзейнасці, што менавіта дзеячы патрэбны сучаснаму грамадству, і гэтак далей…
  Усё гэта, можа быць, гучыць цалкам слушна ў вуснах дзяржаўнага мужа, якім з'яўляўся Гамлет, але зусім непрымальна для мастака, таму што СЛОВА для мастака якраз і з'яўляецца яго СПРАВАМ. Тым не менш, лепшыя рускія пісьменнікі, дасягнуўшы найвышэйшага ўзроўню ў сваёй творчасці, пачыналі адчуваць нястрымную цягу да грамадска-палітычнай дзейнасці, і ўсе без выключэння пацярпелі няўдачу.
  Прыкладам такой глабальнай няўдачы можна лічыць публіцыстычную дзейнасць Салжаніцына, які пачаў з узрушаючых раманаў, але, апынуўшыся на Захадзе, выступіў у ролі выкрывальніка і прарока, узначаліўшы надзвычай небяспечную, нацыянальна-хрысціянскую, і ў канчатковым рахунку - аўтарытарную тэндэнцыю ў рускай грамадскай думцы, ладна скампраметаваўшы сябе ў вачах тых чытачоў, хто хацеў бы бачыць будучую Расію — еўрапейскай дэмакратычнай дзяржавай.
  Літаратурным антыподам Салжаніцына можна лічыць вялікага рускага паэта Іосіфа Бродскага, майго даўняга знаёмага і куміра, які не спакусіўся ніякай грамадска-палітычнай роляй, застаецца паэтам, мастаком, творцам, і, дарэчы сказаць, падвяргаецца за гэта даволі рэзкай крытыцы ў рускім эмігранцкім друку. дажываюць свой век паслядоўнікі Бялінскага і Дабралюбава, якія не валодаюць іх бескарыслівасцю і запалам, але прымножылі іх памылкі.
  І да Бродскага, і да Салжаніцына я яшчэ вярнуся, калі гаворка пойдзе пра рускую літаратуру на сучасным этапе.
  Ці азначае ўсё вышэйсказанае, што літаратура пазбаўленая магчымасці аказваць дабратворнае маральнае ўздзеянне на чытача? Ні ў якім разе. Сапраўдная літаратура такое ўздзеянне аказвае і ў вельмі значнай ступені, але не прама, як, дапусцім, плакат або сродак масавай інфармацыі, а складанай ускоснай выявай. Прааналізаваць механізм гэтага ўздзеяння цяжка, значна прасцей звярнуць вашу ўвагу на простае і яснае пачуццё, якое адчувалі часцей ці радзей усё без выключэння пісьменныя, паўнацэнныя чытачы, як у Расіі, так і на Захадзе. Калі вы чытаеце выдатную кнігу, слухаеце выдатную музыку, разглядаеце таленавіты жывапіс, вы раптам адрываецеся на імгненне і бязгучна прамаўляеце такія словы:
  «Божа, як недарэчна, пайшло і хлусліва я жыву! Як я бяспечны, жорсткі і непрыгожы! Сёння ж, зараз жа пачну жыць інакш - годна, высакародна і разумна ... »
  Вось гэтае пачуццё, рэлігійнае ў сваёй аснове, і ёсць момант маральнай імпрэзы літаратуры, яно, гэтае пачуццё — і ёсць плён яе маральнага ўздзеяння на прытомнасць чытача, прычым, уздзеянні, што аказваецца чыста эстэтычнымі сродкамі…
  Такім чынам, да рэвалюцыі руская літаратура параўнальна паспяхова развівалася ў спробах абараніць свае мастацкія правы, у барацьбе паміж патрабаваннямі абавязку перад грамадствам і жаданнем служыць выключна ўласнаму прызначэнню.
  У Расіі існавала клерыкальная і грамадзянская цэнзура, часам даволі мяккая, часам параўнальна жорсткая, у Расіі існавала патрабавальная і бесцырымонная літаратурная крытыка, прасякнутая інтарэсамі грамадскага дабра, але ў Расіі да 17-га года адсутнічала карная сістэма, накіраваная супраць мастакоў, у Расіі не існавала апарата фізічнага падаўлення мастацкай творчасці, а значыць, найлепшыя з пісьменнікаў змаглі ажыццявіць свае задачы, і калі цярпелі паражэнне, то ў барацьбе з сабой, а не ў безнадзейным паядынку з дзяржавай.
  Пасля 17-га года ўсё змянілася. Ленін афіцыйна і не двухсэнсоўна сфармуляваў ролю мастацтва, як аднаго са шматлікіх падручных сродкаў пераўладкавання свету, і гэты перыяд можна лічыць пачаткам планамернага знішчэння рускай літаратуры, якая існавала ў невыносных умовах, губляючы лепшых сваіх прадстаўнікоў і зневажаючыся да поўнага атаясамлівання сябе з дзяржавай. Па афіцыйных дадзеных каля васьмісот рускіх літаратараў, прычым найболей прыкметных, было фізічна знішчана ў сталінскіх канцэнтрацыйных лагерах, але нават гэта не самае страшнае. Значна страшнейшае тое, што літаратура ў цэлым стала паступова губляць самую каштоўную і жыццёва неабходную якасць - здольнасць да адкрытага і бязбоязнага самавыяўлення.
  І калі ў дваццатыя, і нават у трыццатыя гады, руская літаратура яшчэ давала нейкі яркі, годны плён, то гэта нельга лічыць фактам яе нармальнага натуральнага развіцця, гэта было, выяўляючыся некалькі пышна, святло згаслай зоркі, ці, кажучы мовай Салжаніцына, гэта была пена ад возера, якое пайшло пад зямлю.
  Сапраўдная літаратура працягвала існаваць яшчэ некаторы час з прычыны таго, што карны механізм праводзіўся ў дзеянне паступова, ды і надалей працаваў з некаторымі перабоямі.
  Да пачатку воіны 41-га года літаратура была амаль цалкам знішчана, і ў гэтай сферы на доўгія гады запанавала цяжкае ўбоства.
  У канцы 50-х гадоў нядоўгая хрушчоўская адліга выклікала да жыцця прыток літаратурных сіл, і на старонках часопісаў застракацелі імёны таленавітых маладых пісьменнікаў — Аксёнава, Гладыліна, Вайновіча, Акуджавы, Яфімава, Ахмадулінай, Шукшына, Іскандэра, Балтэра.
  Гэта быў час вялікіх ілюзій, вялізных надзей. Шмат каму здавалася, што літаратурны працэс можа быць адноўлены, што могуць быць наведзены масты ад класічнай рускай літаратуры да здаровых мастацкіх тэндэнцый пачатку шасцідзесятых гадоў.
  Нажаль, гэтым ілюзіям не наканавана было здзейсніцца. Афіцыйны працэс дэмакратызацыі грамадства хутка зайшоў у тупік, і тое, што прыйшло яму на змену, уразіла яшчэ большым убоствам, бясплоддзем і нудой.
  Калі пры Сталіне таленавітых пісьменнікаў спачатку выдавалі, затым аблівалі брудам у друку і, нарэшце, расстрэльвалі або знішчалі ў лагерах (Бабель, Пільняк, Мандэльштам), то зараз нікога не расстрэльвалі, амаль нікога не саджалі ў турму, але і нікога не друкавалі. Лепшыя пісьменнікі, прыпадабняючыся змоўшчыкам, пісалі, як той казаў, «у стол», а меней сумленныя і ўстойлівыя верай і праўдай служылі дзяржаве, атрымліваючы за гэта доступ да вельмі павабных матэрыяльных выгод.
  Далёка не ўсе мае сябры падзяляюць гэты вельмі песімістычны пункт гледжання. Некаторыя імкнуцца мяне пераканаць. Яны кажуць мне:
  «Але ж існуюць таленавітыя кнігі. Удаецца ж некаторым пісьменнікам абыходзіць цэнзурныя перашкоды. Існуе ж нейкая шчыліна паміж сумленнем і подласцю». І гэтак далей.
  У адказ на гэта я расказваю ім адну і тую ж прытчу. Гэтая прытча банальная, але пры гэтым яна даволі дакладна выказвае сутнасць таго, што адбываецца.
  Уявіце сабе, што ў вас ёсць маці. Што яна жыве, дапусцім, у Мілўокі разам з вашым братам. І раптам вы даведаецеся, што ваша маці цяжка захварэла і патрапіла ў шпіталь. Вы пасылаеце брату тэлеграму з пытаннем:
  «Што з маці? Адказвай неадкладна!»
  Брат неадкладна адказвае прыкладна наступнае:
  «У нас у Мілўокі дрэннае надвор'е».
  Далей ідзе таленавітае і яскравае апісанне клімату ў Мілўокі. Але пра маці ні слова.
  Вы пачынаеце яшчэ больш хвалявацца. Вы дасылаеце яшчэ адну тэлеграму з тым жа пытаннем:
  "Што з маці?"
  Брат адказвае:
  «Транспарт у нас у Мілўокі працуе дрэнна».
  Далей ідзе падрабязнае, таленавітае апісанне працы транспарту ў Мілўокі. Але пра маці - ні слова.
  І так - без канца. Пра тое, што нас па-сапраўднаму хвалюе - ні слова. Аб галоўным - ні слова.
  Пад маці тут можна разумець нашу радзіму і яе лёс, ці, што складаней і дакладней, - тое самае каштоўнае, што робіць літаратуру літаратурай, а менавіта адкрытае, свабоднае і бязбоязнае самавыяўленне.
  Калі я жыў у Савецкім Саюзе і мае апавяданні нідзе не друкавалі, мая васьмігадовая дачка, якая вельмі з-за гэтага перажывала, неяк дала мне параду. Яна сказала:
  «Тата, што ты ўсё пішаш пра дрэннае? Ты напішы аб чым-небудзь добрым. Напішы аб сабаку. Можа быць, калі ты напішаш пра сабаку, тваё апавяданне надрукуюць».
  У адказ на гэта я прыдумаў кароткую казку. Яна таксама даволі банальная, і таксама, як мне падаецца, выказвае сутнасць рэчаў.
  У некаторай дзяржаве жыў быў мастак. Аднойчы яго запрасіў да сябе кароль і кажа:
  - Намалюй мне карціну. А я цябе шчодра ўзнагароджу.
  - Што ж я павінен намаляваць? - спытаў мастак.
  - Усё, што заўгодна, адказаў кароль, - усё, што заўгодна, акрамя маленькай зялёнай гусеніцы.
  - Значыць, я магу намаляваць усё, што я захачу? - яшчэ раз спытаў мастак.
  - Зразумела, - адказаў кароль, - за выключэннем маленькай зялёнай гусеніцы.
  Мастак адправіўся дадому, каб узяцца за працу. Мінуў месяц, другі, трэці, каралю надакучыла чакаць і ён зноў выклікаў да сябе мастака.
  - Дзе ж карціна? - спытаў ён.
  Мастак уздыхнуў і адказаў:
  - Я не магу напісаць гэтую карціну. Бо я з раніцы да ночы думаю пра маленькую зялёную гусеніцу.
  Такім чынам, карціна сучаснай рускай літаратуры ўяўляецца мне вельмі бязрадаснай. Чаму ж я назваў свой выступ «Бляск і галеча»? З галечай, здавалася б, усё зразумела, а вось бляску нешта не відаць.
  Гэта не зусім так.
  Томас Ман аднойчы выказаўся наступным чынам:
  "Нямецкая літаратура там, дзе знаходжуся я".
  Гэта заява можа здацца нясціплым нават з боку такога гіганта, як Томас Ман, але толькі на першы погляд. Томас Ман хацеў сказаць простую рэч, і згадка ўласнага імя была ў гэтым выказванні - умоўным і выпадковым. Ён хацеў сказаць, што пакуль жыве і працуе хаця б адзін сапраўдны пісьменнік - літаратура працягваецца. Пакуль жыве і працуе хаця б адзін геніяльны рускі пісьменнік - руская літаратура працягвае заставацца геніяльнай.
  Збожжа літаратуры можа несці ў сабе адзін чалавек, больш за тое, яно можа дзесяцігоддзямі захоўвацца пад пластом пошласці і гнілі, а затым, у першую ж спрыяльную хвіліну - даць яркія ўсходы.
  Надзею на адраджэнне рускай славеснасці дае мне тое, што ў літаратуры працягвае працаваць адзін геніяльны рускі пісьменнік. Гэта Іосіф Бродскі. Акрамя яго ў літаратуры працуюць некалькі майстроў вельмі высокага класа. Аксёнаў, Вайновіч, Іскандэр, Сіняўскі, Зіноўеў, Ерафееў.
  Апроч гэтага існуе і крытыка. Мае сябры і калегі Вайль і Геніс спрабуюць ствараць на Захадзе ўзоры чыста мастацкай, асабліва эстэтычнай крытыкі, і робяць гэта паспяхова, пра што сведчыць хаця б нянавісць да іх з боку амаль усіх эмігранцкіх белетрыстаў, якія мяркуюць, што ўбоства з далёкай адлегласці можа сысці за высакароднасць, а пастаянная непазбыўная змрочнасць заменіць у іх творах глыбіню.
  З бясконцым нецярпеннем мы чакаем новых мастацкіх кніг Салжаніцына.
  Я б хацеў дажыць да тых дзён, калі адродзіцца наша зганьбаваная айчына, якая стала пудзілам свету, і гэта будуць дні адраджэння нашай шматпакутнай літаратуры. Абодва гэтыя працэсы непазбежныя, і я нават не ведаю, якога з іх я чакаю з вялікім хваляваннем…
   Як выдавацца на Захадзе?
  Дазвольце пачаць выступ з фокусу. Або з загадкі. Здагадайцеся, што ў мяне ў кулаку?
  Можаце не старацца. Усё роўна не адгадаеце.
  У кулаку знаходзяцца мае творы. Уся мая літаратурная спадчына. Больш за дзве тысячы старонак неапублікаваных рукапісаў.
  Рукапісы зняты на мікраплёнку. Вывезены з Ленінграда цудоўнай францужанкай. (Прозвішча яе прасілі не абвяшчаць.)
  Францужанка займалася не толькі маімі справамі. Ёй шмат каму абавязаны дзясяткі рускіх літаратараў і журналістаў.
  З Саюза францужанка везла рукапісы, лісты, дакументы. Туды везла кнігі, газеты, часопісы. Часам дзясяткі асобнікаў. Неяк у ленінградскім аэрапорце яна не магла падняцца з канапы…
  Так пранікае на Захад расейская літаратура. Я думаю, што гэтым можна ганарыцца. Нашы сачыненні прыраўноўваюцца да зброі, да выбухоўкі…
  Я хачу ўручыць гэтую стужку Іллі Левіну для яго музея. Не таму, што мае рукапісы такія ўжо каштоўныя. Зусім не. Я лічу гэтую плёнку малюсенькім абеліскам нашага вар'ята часу. Помнікам нашага знявагі, нашай жыццеўстойлівасці і нашага трыўмфу...
  
  
  Я пачаў пісаць апавяданні ў шасцідзесятым годзе. У самы разгар хрушчоўскай адлігі. Многія людзі друкаваліся тады ў савецкіх часопісах. Выдавалі прагрэсіўныя кніжкі. Гэта было модна.
  Я марыў апублікавацца ў часопісе "Юнацтва". Або ў "Новым свеце". Або, на благі канец, - у «Аўроры». Карацей, я марыў апублікавацца дзе заўгодна.
  Я заваліў рэдакцыі сваімі творамі. І атрымаў не менш за сто адмоў.
  Гэта было дзіўна.
  Я не быў мяцежным аўтарам. Не цікавіўся палітыкай. Не дапушчаў у сваіх пісаннях празмернага эратызму. Не закранаў габрэйскай праблемы.
  Мне здавалася, я пішу гісторыю чалавечага сэрца. І ўсё. Я пісаў пра пакуты маладога вохраўца, якога добра ведаў. Аб крымінальным лагеры. Аб якія спіліся нізах вялікага горада. Аб дробных фарцоўшчыках і літаратурнай багеме…
  Я не быў антысавецкім пісьменнікам, і ўсё ж мяне не публікавалі. Я ўсё думаў - чаму? І нарэшце зразумеў.
  Таго, пра што я пішу, не існуе. Гэта значыць, у жыцці яно, вядома, маецца. А ў літаратуры не існуе. Улады прыкідваюцца, што гэтага жыцьця няма.
  Пры гэтым відавочна антысавецкія кнігі выдаваліся вялізнымі тыражамі. Напрыклад, творы Бубеннава, Кочатава ці Сафронава. Гэта былі кнігі, якія аднаўляюць чытачоў супраць савецкага рэжыму. Якія выклікаюць агіду да яго.
  Тым не менш іх друкавалі. А мяне - не.
  Нарэшце я зусім расчараваўся ў гэтых спробах. Я ўжо не імкнуўся друкавацца. Ведаў, што гэта бескарысна.
  Да гэтага часу хрушчоўская адліга абмінула. Пачаліся замаразкі. На месцы квітнеючай прагрэсіўнай літаратуры расцвіў самвыд.
  Гэты выразны, выразны неалагізм поўны глыбокага значэння. Пішам самі. Выдаемся самі. "Эрыка" бярэ чатыры копіі…
  Самвыдат распаўсюдзіўся паўсюдна. Калі вам казалі: "Дай што-небудзь пачытаць", значыць, гаворка ішла аб самвыдаце. Папытаць афіцыйную кнігу лічылася непрыстойным.
  Маштабы захаплення самвыдатам дасягалі маштабаў расійскага п'янства.
  Цяпер мы пісалі без пэўнай мэты, рухомыя ірацыянальнымі сіламі. Відаць, так і павінна быць.
  Я не буду казаць аб тым, для каго мы пішам. Гэтае пытанне заслугоўвае шматтомнага навуковага даследавання. Асабіста я пісаў галоўнай выявай для маёй былой жонкі. Спрабуючы давесці ёй, якога скарбы яна пазбавілася.
  У некаторых заходніх выданнях прачытаў пра сябе:
  «Яго творы распаўсюджваліся ў самвыдаце…»
  Я не зусім разумею, што гэта значыць. У вялікай колькасці тыражаваліся творы Салжаніцына. Матэрыялы працэсу над Сіняўскім і Даніэлем. Лісты Жарэса Мядзведзева і Эрнста Генры. І многія іншыя знакамітыя тэксты.
  Ці наўрад хтосьці адмыслова перадрукоўваў мае апавяданні або апавяданні маіх сяброў. Скончыўшы апавяданне, я сам перадрукоўваў яго ў некалькіх экземплярах. І потым раздаваў знаёмым. А яны - сваім знаёмым, калі тыя праяўлялі цікавасць.
  Гэта і ёсць самвыд у найболей дакладным значэнні. Сам пішаш. Сам даеш знаёмым. А часам - і сам чытаеш у ганарлівай адзіноце.
  У сямідзесятыя гады пачалі эміграваць мае сябры. Я тады і не думаў аб эміграцыі. Хоць, магчыма, ідэя развівалася ў падсвядомасці. У тыя гады падсвядомасць стала незвычайна людным месцам. На гэтай арэне разгортваліся ўсе галоўныя падзеі чалавечай біяграфіі.
  Карацей, я не збіраўся з'яжджаць. Я чагосьці чакаў. Мне ўвогуле вядома, чаго я чакаў. Я чакаў, калі мяне выдадуць у "Ардысе"…
  
  
  Вось як гэта адбылося. У выдавецтва патрапіў рукапіс маёй “Нябачнай кнігі”. Сябры паведамілі, што Карл Прафер мае намер яе апублікаваць. На дзвюх мовах.
  Улетку 76-га года я даведаўся, што Праффер у Ленінградзе. Высветлілася, што я магу яго ўбачыць.
  Я страшэнна хваляваўся. Гэта быў мой першы выдавец. Ды яшчэ амерыканец. Пасля 16 гадоў чакання.
  Я рыхтаваўся. Я рэпетаваў. Я проста чуў яго нізкі добразычлівы голас:
  «Ах вось ты які! Ну, прама выліты Хэмінгуэй!..»
  Урэшце сустрэча адбылася. На канапе сядзеў стомлены мужчына ў прыстойным гарнітуры. Ён з прыкметным намаганнем прыўзняў павекі. Затым зноў апусціў іх.
  - Вы выдаеце маю кнігу? - спытаў я.
  Праффер кіўнуў. Дакладней, злёгку хіснуўся ў мой бок. І зноў замёр, знясілеўшы цалкам.
  - Калі яна выйдзе? - спытаў я.
  - Не ведаю, - сказаў ён.
  - Ад чаго гэта залежыць? - спытаў я.
  Адказ прагучаў туманна, але кампетэнтна:
  - У Расіі так шмат неапублікаваных кніг…
  Я не адставаў. Тады ён нахіліўся да мяне і ледзь чутна вымавіў:
  - Я вельмі шмат п'ю. У Расіі мяне без канца прымушаюць піць. Я не магу больш размаўляць. Яшчэ тры фразы, і я ўпаду на падлогу…
  Потым я бачыўся з Карлам яшчэ раз. Размаўляў з ім. І шмат што зразумеў. Дакладней, шмат чаго даведаўся.
  Даведаўся, напрыклад, што ў Амерыцы нават знакамітыя пісьменнікі - бядуюць. Што яны дзеля заробку вымушаныя служыць ці, як мінімум, - выкладаць. Што рускіх аўтараў пераводзяць мала. Што амерыканцы аддаюць перавагу ўласную літаратуру - еўрапейскай. (Не ў прыклад еўрапейскім і тым больш - рускім чытачам.) Я даведаўся, што фінансавае становішча Бродскага некалькі ідэалізавана ленінградскай гаворкай. Што выдавецтвы завалены рукапісамі, даходы ад якіх нікчэмныя. Што многія рускія кнігі папросту стратныя. Асабліва - вершы, што з'яўляецца некаторым суцяшэннем для празаіка. І гэтак далей. І таму падобнае…
  Пасля гэтага я збіраў інфармацыю два гады. Мне хацелася ведаць усю праўду. Скончыць з ілюзіямі. Дзейнічаць разумна, цвяроза і практычна.
  Я не спяшаўся з'яжджаць. Хаця жыццёвыя абставіны мае рэзка пагоршыліся. Я чакаў, калі мяне выдадуць у "Ардысе". Бо пакуль я жыву ў Саюзе, у мяне больш шанцаў для гэтага.
  І ўсё ж прыйшлося з'ехаць. Некаторыя здарэнні зрабілі мой ад'езд неадкладным…
  
  
  З лютага 79-го гады мы жывем у Нью-Ёрку. Гэты горад - сур'ёзнае выпрабаванне волі, характару, душэўнай трываласці. Тут у цябе няма адчування госця, прыезджага, чужаземца. І няма адчування дома, прыстанку, жылля. Ёсць адчуванне вар'ята карабля, набітага мільёнамі пасажыраў. Дзе ўсё роўныя...
  Калі хочаш тут жыць, трэба нешта пакахаць у Амерыцы.
  Мне ў гэтым сэнсе павезла. Я пакахаў Амерыку раней, чым яе ўбачыў.
  З дзяцінства я кахаў амерыканскую прозу. За дэмакратызм і адсутнасць саслоўных бар'ераў. За вялікую сілу недаказанасці. За гумар. За спачуванне ходу жыцця ў цэлым. За выразныя і дасягальныя маральныя арыенціры.
  Яшчэ раней я пакахаў амерыканскія трафейныя фільмы. За адчуванне тоеснасці намаганняў і выніку. За ідэю праўзыходнай меншасці. За геніяльную аднастайнасць выразна вылепленых мадэляў.
  Затым я пакахаў джаз шасцідзесятых гадоў, стрыманы і надламаны. Пакахаў яго за непасрэднасць. За пераканаўчае, чужое ханжаству адраджэнне саборных перажыванняў. За празорлівасць да шанцаў брыдкага качаняці. За глыбокі, выпакутаваны аптымізм…
  У мяне з'явіліся знаёмыя амерыканцы. Я любіў незалежнасць іх паводзін, элегантную нядбайнасць манер. Я любіў іх грэбаванне да ўмоўных нормаў. Прамату і адназначнасць у размове. Мне падабаліся нават іх вузкаватыя пінжакі…
  Нарэшце я прыехаў. Спрабую разабрацца ў гэтым жыцці. Нешта рабіць, рабіць…
  Нажаль, мае прагнозы апынуліся дакладнымі. Вось што я ўразумеў:
  Становішча рускага літаратара на Захадзе можна лічыць дваістым. Абставіны яго жыцця незвычайна выйгрышныя. І разам з гэтым - вельмі жаласныя.
  Пачнём з дрэннага. Радавога аўтара літаратура пракарміць не можа. Пісьменнікі працуюць вартаўнікамі, афіцыянтамі, ліфцёрамі, вадзіцелямі таксі.
  У Амерыцы сур'ёзнай літаратурай займаюцца тыя, хто адчувае ў гэтым настойлівае духоўнае запатрабаванне.
  Літаратура таксама не зьяўляецца тут прэстыжнай вобласьцю. Сапраўды, у Маскве ці Ленінградзе пісьменнік лічыцца незвычайна паважанай постаццю. Пасведчанне Саюза пісьменнікаў расхінае любыя дзверы. Сяброўствам з пісьменнікамі фарсяць маршалы і кінаакцёры, хакеісты і зоркі эстрады, працаўнікі ЦК і геніі валютных аперацый.
  Тут радавы пісьменнік зусім не вылучаецца. Сферы бізнесу, медыцыны, інжынерыі, юрыспрудэнцыі - куды прэстыжней. Літаратара тут шануе даволі вузкае кола чытачоў.
  Дома можна, размаўляючы з незнаёмай паненкай, выдаваць сябе за прыяцеля Еўтушэнка. Тут такі прыём малаэфектыўны.
  Дома нас страшна прыгнятала ідэалагічная кан'юнктура. У Амерыцы таксама ёсць кан'юнктура - рынку, попыту. Гэта таксама вельмі непрыемна.
  І ўсё ж я аддаю перавагу тутэйшай кан'юнктуры. Бо паняцці "таленавітая кніга" - "рэнтабельная кніга" хоць зрэдку, але супадаюць. Зразумела, не заўсёды. І нават не часта. Скажам, у трох з дзесяці.
  Паняцці ж "таленавітая кніга" - "ідэалагічна вытрыманая кніга" не супадаюць ніколі. Нідзе. Ні пры якіх абставінах.
  Тутэйшая кан'юнктура пакідае пісьменніку шанц, надзею, ілюзію. Ідэалагічная кан'юнктура - гэта трыбунал. Гэта дакладная згуба. І ніякіх ілюзій!..
  Мы пасяліліся ў Амерыцы. Прыгатаваліся да барацьбы за існаванне. Усе мае сябры паўтаралі:
  - Калі трэба, буду мыць посуд у рэстаране. Жыццё прымусіць - пайду цягаць мяшкі. Паступлю на курсы ювеліраў ці аўтамеханікаў. На благі канец сяду за баранку...
  Я сам усё гэта казаў. І што ж? Ці шмат хто з нас ушчыльніў сабой шэрагі амерыканскага пралетарыяту?
  Асабіста я такіх ня ведаю. У кагосьці грант. Камусьці жонка разумная трапілася. Хтосьці выкладае. Нехта стаў дзяржаўным паразітам.
  Да таго ж, нагадваю, я кажу пра сярэдніх пісьменнікаў. Не пра Аксёнава, Вайнавіча ці Сіняўскага. Я гавару пра тых, хто не меў прызнання ў Саюзе. Ды і тут пакуль што яго пазбаўлены.
  (Крыху крыўдна быць дэлегатам і тэарэтыкам пасрэднасці. Аднак павінен жа нехта даследаваць гэтае пытанне.)
  Усе мае знаёмыя жывыя, усё нешта пішуць. Падзарабляюць на радыё «Ліберці». У адной нашай рэдакцыі нешта атрымліваюць 16 чалавек. Па суседстве знаходзіцца рускае тэлебачанне. У іх яшчэ чалавек дваццаць. І гэтак далей.
  Вернемся да літаратуры.
  "Ардыс" выпусціў маю "Нябачную кнігу" па-руску і па-ангельску. Рэцэнзіі былі добрыя. Але мала.
  Самая вялікая рэцэнзія з'явілася ў газеце «Мінесота Дэйлі». Мне казалі, што ў гэтым штаце пераважаюць алені. І ўсё ж я нізка кланяюся штаце Мінесота…
  "Ардыс" выпускае на абедзвюх мовах рускія кнігі. Бродскі раіў мне падумаць аб амерыканскіх часопісах. Ён жа рэкамендаваў мяне выдатнай перакладчыцы Эн Фрыдмен. Яшчэ раней я пазнаёміўся з Кацяй О'Конар з Бостана.
  Эня пераклала маё апавяданне, якое затым было апублікавана ў часопісе «Ньюёркер». Далей «Ньюёркер» набыў яшчэ тры мае апавяданні. Адзін павінен з'явіцца на працягу найбліжэйшых тыдняў. Астатнія - пазней.
  Мне патлумачылі, што гэта вялікі посьпех. У Саюзе пра «Ньюёркер» пішуць: «Флагман буржуазнай журналістыкі…» Тут яго таксама лаюць. Знаёмыя амерыканцы кажуць:
  - Ты друкуешся ў самым жудасным часопісе. У ім друкуецца Джон Апдайк…
  Я не магу ў гэтым разабрацца. Я ўсё яшчэ не чытаю па-ангельску. Джон Апдайк у перакладах мне вельмі падабаецца…
  Курт Воннегут таксама лаяў «Ньюёркер». Казаў, што пасылаў ім шмат апавяданняў. Скардзіўся, што яго не друкуюць. Хэмінгуэя і Фолкнэра таксама не друкавалі ў гэтым часопісе. Яны кажуць, Фолкнер пісаў залішне добра для іх. А Хэмінгуэй залішне дрэнна.
  Мне вядома, што я не Вонегут. І тым больш - не Фолкнер. Мне хацелася даведацца, чым жа я ім так спадабаўся. Мне растлумачылі:
  - Большасць рускіх аўтараў любіць павучаць чытача, выхоўваць яго. Прычым часам у даволі рэзкай, патрабавальнай форме. Рысы няпрошанага месіянства раздражняюць заходнюю аўдыторыю. Тут гэтага не кахаюць. І не купляюць…
  Відаць, мне пашанцавала. Выхоўваць людзей я не адважваюся. Мяне і чатырнаццацігадовая дачка не слухаецца…
  Сапраўды, руская літаратура часта ўзурпуе функцыі Царквы і дзяржавы. І разлічвае на адпаведныя адносіны.
  Я не хачу сказаць, што гэта блага. Гэта выдатна. Для гэтага ёсьць гістарычныя прычыны. Царква ў Расіі была даволі слабай і не карысталася павагай. Літаратура ж карысталася велізарным, надмерным, можа быць - залішнім аўтарытэтам.
  Адсюль - катэгарычная расійская ўстаноўка на геніяльнасць, шэдэўр і веліч духу. Пісаць горш Дастаеўскага лічыцца верхам непрыстойнасці. Але Дастаеўскі - адзін. Талсты - адзін. А людзей з прэтэнзіямі - тысячы.
  Мне здаецца, трэба часова забыць пра Дастаеўскага. Заняцца літаратурнай тэхнікай. Падумаць аб кампазіцыі. Павучыцца лаканізму…
  Акрамя таго, у складаннях расійскіх аўтараў пераважаюць змрачнаватыя гамы. Гэта зразумела. Мы прыбылі з даволі сур'ёзнай дзяржавы. Аднак смешнае там траплялася не радзей, чым кашмарнае.
  Цяжка забыцца, як сяржант Гаўрыленка гарлапаніў на мяне:
  - Я згню цябе, падла! Вось убачыш, згнію!
  Сумаваць мне ці смяяцца, успамінаючы пра гэта.
  Хацелася б не блытаць дрэнны настрой з маральнай веліччу.
  Маркота толькі здалёку нагадвае прыстойнасць…
  Нядаўна я прачытаў такую фразу ў Марамзіна:
  "Захад цікавіцца намі, пакуль мы рускія…"
  Гэтае меркаванне мне траплялася неаднаразова. У самых разнастайных кантэкстах. У самых розных аўтараў.
  Гэта значыць, сусветная літаратура ёсць сукупнасць нацыянальных літаратур. У самых яркіх, бліскучых узорах. Чым больш нацыянальна аўтар, тым больш інтэрнацыянальная сфера яго прызнання…
  Гэтае меркаванне зусім не здаецца мне бясспрэчным. Хоць я і не адважваюся яго абвяргаць. Тэорыя - не мая справа.
  Я толькі хачу прывесці некалькі прозвішчаў.
  Іосіф Бродскі дабіўся сусветнага прызнання. Яго амерыканская рэпутацыя вельмі высокая.
  Пры гэтым Бродскага дваццаць гадоў папракаюць у касмапалітызме. Гаворачы, што яго вершы нагадваюць пераклады з англійскай. Пра гэта пісалі Рафальскі, Гуль ды іншыя, больш разумныя крытыкі. І ў Бродскага ёсць матэрыял для падобных адзнак. У ягонай паэзіі параўнальна мала нацыянальных рысаў. Хаця ленінградскія рэаліі ў яго вершах дакладныя і адчувальныя.
  Мне здаецца, Бродскі паспяхова выцягвае рускую славеснасць з правінцыйнага балота.
  А раней гэтым займаўся Набокаў. Які яшчэ менш нацыянальны, чым Бродскі.
  Два словы аб Набокаве. Я не хачу сказаць, што яму супрацьпаказана расейская традыцыя. Проста яна жыве ў яго творчасці нараўне з іншымі. Лужын, напрыклад, тыпова рускі характар. Гумберт належыць да сярэднееўрапейскага тыпу. Мартын Эдэльвейс - пазанацыянальны, хоць і з'яжджае змагацца з камуністамі.
  Відавочна, самае рускае ў Набокаве - літаратурная мова. (Пакуль ён яго не змяніў.)
  Успомніце Алданава, Рэмізава, Зайцава, Купрына. Гэта былі незвычайна рускія пісьменнікі. Прытым, вельмі высокага класа. А сусветнага прызнання дабіўся адзін Набокаў.
  Я думаю, паняцце "сусветная літаратура" вызначаецца не толькі ўзроўнем. Не толькі якасцю. Але і прысутнасцю загадкавага агульначалавечага фермента.
  Я думаю, нацыянальнае і агульначалавечае ў творчасці жыве паралельна. І тое, і іншае суіснуе на мяжы канфлікту. Можа, супярэчыць адно аднаму. І пры гэтым у нейкім сэнсе дапаўняе…
  Побач з Чэхавым нават Талсты здаецца правінцыялам. Зразумела, геніяльным правінцыялам. Нават «Крэйцарава саната» - правінцыйны шэдэўр.
  А зараз успомнім Чэхава. Напрыклад, яго каханую тэму: разгойдванне ківача шлюбнага жыцця ад ідыліі да драмы. Нібыта тут асаблівага. Для Талстога гэта дробна. Дастаеўскі не стаў бы пісаць пра такое глупства.
  А Чэхаў зрабіў на гэтым сусветнае імя. Дзякуючы агульначалавечаму ферменту.
  Ужо якім нацыянальным пісьменнікам быў Ляскоў! А хто яго чытае на Захадзе?
  Надзвычай знамянальны феномен Салжаніцына, які дабіўся абсалютнага сусветнага прызнання.
  І што ж? Захад разглядае яго найперш як грандыёзную асобу. Як выдатную грамадскую постаць. Як мужнага, стойкага, бескампраміснага чалавека. Як гісторыка. Як публіцыста. Як рэлігійнага дзеяча. І менш за ўсё як мастака.
  Мы ж, рускія, які шануецца ў Салжэніцыне менавіта геніяльнага пісьменніка. Выбітнага майстра славеснасці. Рэфарматара нашага сінтаксісу. Аддаючы, зразумела, належнае яго палітычным і грамадзянскім заслугам. Па-мойму, тут ёсць над чым задумацца…
  Мне здаецца, у літаратараў трэцяй хвалі выяўляецца яшчэ адна не зусім разумная ўстаноўка. Мы ахоплены імкненнем любой цаной дэзавуяваць таталітарны рэжым. Распавесці аб ім усю праўду. Не ўпусціць драбнюткіх падрабязнасьцяў. Закрануць усе дзяржаўныя і жыццёвыя сферы.
  Імкненне, вядома, пахвальнае. І чорная фарба тут зусім дарэчная. І ўсё ж задача здаецца мне ілжывай для пісьменніка. Асабліва калі ператвараецца хоць і ў высакародную, але самамэту.
  Пра жах савецкай рэчаіснасці раскажуць публіцысты. Гісторыкі. Сацыёлагі.
  Задача мастака вышэйшая і адначасова — больш сціплая. І задача гэтая застаецца нязменнай. Сапраўдны мастак глыбока, бязбоязна і непрадузята ўзнаўляе гісторыю чалавечага сэрца…
  Я думаю, што ў літаратараў трэцяй хвалі добрыя пэрспэктывы на Захадзе. Знайшлі дарогу да чытачоў - Аксёнаў, Максімаў, Сіняўскі, Вайновіч. Вялікую цікавасць выклікае творчасць Сакалова, Лімонава, Аляшкоўскага. Крытыка высока ацаніла Мамлеева і Наўрозава.
  Шукае сустрэчы з заходняй аўдыторыяй высакароднае стварэнне Рыгора Паляка – «Частка гаворкі»…
  Мусіць, я прапусціў дзясятак прозвішчаў. Напрыклад, Ерафеева, аўтара шэдэўра «Масква-Пеўнікі»… Вядома ж - Ігара Яфімава, Марамзіна, Някрасава.
  Мы пазбавіліся крыважэрнай знешняй цэнзуры. Пераадольваем цэнзуру ўнутраную, яшчэ больш разбуральную і небяспечную. Забываемся пра зневажальную сістэму алюзій. Жаласных сваіх хітрыках у межах дазволенай праўды.
  Банальна кажучы, мы здабылі творчую свабоду. Наступны этап - новыя путы, кайданы, вярыгі літаратурнага майстэрства. Як казаў Зошчанка – літаратура працягваецца.
  Я, напрыклад, стаў тым, кім быў і раней. Проста многія гэтага не ведалі. У прыватнасці, расійскім журналістам і літаратарам. Нажаль, далёка не першым. І на шчасце, далёка не апошні. Дзякуй за ўвагу.
   Пісьменнік на эміграцыі
  Інтэрв'ю, дадзенае часопісу «Слова»
  «Мне здаецца, што толькі нямногія з маладых, якія адбыліся толькі тут пісьменнікаў здолелі вытрымаць цяжар свабоды. З іх я б лепшым назваў Даўлатава. Ён цалкам узнік у эміграцыі, па-мойму, ён не надрукаваў ні радка прозы ў Савецкім Саюзе. І вось ён неяк адразу зразумеў сваю задачу, ён зразумеў, што свабодай нельга раскідвацца, трэба яе захаваць. І дзякуючы гэтаму ён дасягнуў найбольшага поспеху з той плеяды пісьменнікаў, якая ўзнікла на Захадзе… Гэта проста які нарадзіўся ў эміграцыі майстар», - сказаў пісьменнік Георгій Уладзімаў пра Даўлатава.
  - Як вы думаеце, ці існуе розніца ў стымулах пісьменніцкай працы ў СССР і на Захадзе?
  С. Д. - Стымулы пісьменніцкай творчасці - вельмі ўнутраная справа, амаль нефармуляванае, але калі ўсё ж паспрабаваць адказаць на гэтае пытанне, то літаратурная дзейнасць - гэта хутчэй за ўсё спроба пераадолець уласныя комплексы, зжыць або аслабіць трагізм існавання. Я, вядома, не кажу пра тых, хто піша з самых простых і здаровых меркаванняў - зарабіць грошы, праславіцца або здзівіць сваіх родных. Я кажу толькі аб тых пісьменніках, якія не выбіралі гэтую прафесію, яна сама іх выбрала.
  - Тады, быццам бы, і розніцы няма ў пісьменніцкіх стымулах тут, на Захадзе, і ў таталітарнай краіне?
  - У стымулах няма, у супрацьпаказаннях - ёсць. На радзіме яшчэ параўнальна нядаўна вас маглі пакараць за вашу творчасць, ды і зараз яшчэ пісаць усё, што думаеш, там далёка не кожны вырашыцца. Але наогул і там ёсць свае перавагі.
  - Якія ж, напрыклад?
  - У Расіі была аўдыторыя, якая праяўляла да сваіх пісьменнікаў цікавасць. У Расіі пісьменнік - гэта грамадская фігура, гэта цэлая ўстанова, на якую людзі глядзяць з глыбокай павагай і надзеяй. Расія традыцыйна літаратурная, калі можна так выказацца - літаратурацэнтрычная краіна, дзе літаратура, падобна філасофіі, бярэ на сябе задачы інтэлектуальнай трактоўкі навакольнага свету і, падобна рэлігіі, узвальвае на сябе цяжар маральнага выхавання народа.
  - Гэта вы пра Расею ці пра Савецкі Саюз?
  - Ды абыякава. Я кажу пра нацыянальную традыцыю, з якой бальшавікі нічога не змаглі зрабіць.
  — Аднак сёння паміж пісьменнікамі, носьбітамі гэтай традыцыі, і народам устала савецкая цэнзура, так што зносіны сталі амаль немагчымымі.
  - Не, магчыма. У Саюзе на выступленні Акуджавы прыходзяць дзесяць-пятнаццаць тысяч чалавек, а ў Амерыцы на выступленне Алена Гінзберга — трыццаць, ды і тое палова залы — гэта руская паэтка Марына Цёмкіна з сябрамі.
  Цікавасць да пісьменнікаў у СССР тысячаразова вышэйшая, чым у Амерыцы, яе можна параўнаць з тутэйшым стаўленнем да кіназорак або дзеячаў спорту. Папулярнасць Акуджавы сувымерная з папулярнасцю Махамеда Алі.
  Адвеку стагоддзя ў Расіі не тэхніка і не гандаль стаялі ў цэнтры народнай свядомасці і нават не рэлігія, а літаратура.
  Такія перавагі. Супрацьпаказанняў - мільён. Дастаткова адной цэнзуры. Затое ў СССР калі ты ўжо друкуешся, то можна без працы зарабляць сабе на харч. Тут гэта больш складана.
  - Дарэчы аб матэрыяльным баку. Бо тут нават папулярныя пісьменнікі бядуюць.
  - Гэта не зусім так. Такія пісьменнікі, як Апдайк, Норман Мэйлер, Стайран - вельмі заможныя людзі. Так што "папулярныя" пісьменнікі жывуць нядрэнна, бяда толькі ў тым, што "папулярных" пісьменнікаў у Амерыцы не занадта шмат.
  Зразумела, пастаўшчыкі ўсялякай макулатуры - Лудлум, Кінг, Джудзіт Кранц - зарабляюць вялікія грошы, але гэта не літаратура. З іншага боку, самы вядомы амерыканскі паэт Ален Гінзберг зарабляе, як я чуў, чатыры тысячы за год.
  - Як жа ўсё-такі атрымоўваецца быць пісьменнікам пры такіх умовах?
  - Ды вось так. Гэтую прафесію, як ужо гаварылася, не выбіраюць. Яна сама выбірае чалавека. Гэта альбо адбываецца, альбо не.
  З іншага боку, Амерыка - багатая краіна. Людзям атрымоўваецца пісаць і раўналежна час ад часу зарабляць грошы нейкім іншым спосабам — шафёрскай працай, выкладаннем і т. д. Некаторыя становяцца люмпенамі, жывуць у адрынах разам з такімі ж непрыкаянымі і апантанымі сябрамі.
  Існуе таксама разгалінаваная сістэма так званых "грантаў", творчых субсідый. Некаторым пісьменнікам удаецца іх атрымліваць.
  У розны час тут паўставала пытанне аб тым, каб дзяржава часткова ці поўнасцю субсідавала культуру, як гэта робіцца, напрыклад, у Галандыі (не кажучы пра СССР). Але высветлілася, што амерыканскія пісьменнікі катэгарычна гэтага не жадаюць, гэта, на іх думку, паставіла б іх у залежнасць ад дзяржавы, а гэтага яны не любяць.
  Лічыцца, і з гэтым можна пагадзіцца, што ўзнагарода за пісьменніцкую працу закладзена ў ім самім, у магчымасці прытрымлівацца свайго паклікання.
  І мы, дарэчы, бачым, што пры гэтым ніводны літаратар не пакінуў добраахвотна сваіх творчых заняткаў. Сярод тэхнічнай інтэлігенцыі дэзерціраў колькі заўгодна, але сярод пісьменнікаў іх амаль няма. Гэта значыць, былі такія выпадкі, у свой час Рэмба, а затым наш Хадасевіч спынілі пісаць вершы ледзь не ў выніку свядомага рашэння. Але на ўвесь свет такіх выпадкаў набярэцца, можа, з дзясятак.
  - Якія механізмы пісьменніцкага поспеху на Захадзе?
  - Не магу сказаць, што я канчаткова разабраўся ў гэтым пытанні. Проста найбольш відавочныя з маіх памылак рассеяліся. Я ўжо не чакаю ад рэдактараў, выдаўцоў, літаратурных агентаў і перакладчыкаў інтымнага сяброўства, штодзённых сустрэч, паўночных шчырых размоў. Людзі робяць сваю справу (я кажу пра амерыканцаў) холадна і стрымана, але затое добрасумленна і пунктуальна, без рускіх пяшчот, але і без рускага ашуканства.
  Я зразумеў, што не стану ні багатым, ні знакамітым у Амерыцы і нават наўрад ці зараблю чыстай літаратурай сабе на харч — усе восем гадоў у ЗША мне даводзіцца займацца яшчэ і журналістыкай. Я зразумеў, што ніколі не буду пісаць пра Амерыку, ніколі не перайду на англійскую мову.
  У мяне не засталося ілюзій, якія былі на першую пару, хоць шматлікія з рускіх пісьменнікаў дагэтуль ва ўладзе ілюзій. Ім здаецца, што да іх, калі не сёння, то заўтра, уварвуцца выдаўцы і агенты з бланкамі дагавораў у руках і будуць выхопліваць адзін у аднаго рукапісы гэтых пісьменнікаў. Нічога падобнага ніколі не адбывалася і не адбудзецца.
  З рускіх пісьменнікаў дамогся несумненнага поспеху адзін Іосіф Бродскі. Астатнія, як правіла, хлусяць.
  - У чым жа прычына няўдачы рукапісаў?
  — Ну, па-першае, далёка не ўсе яны так ужо геніяльныя, хаця на эміграцыі напісаны вельмі таленавітыя рэчы: «Брайтан Біч» Марка Гіршына, проза Міласлаўскага, дзіўныя па жанры рэчы Бахчаняна і гэтак далей. Па-другое, амерыканцы, як мы ведаем, у адрозненне ад рускіх чытачоў, аддаюць перавагу ўласную (а не імпартную) літаратуру і праблематыку. У іх настолькі дынамічная краіна, тут столькі за ўсё адбываецца, што проста няма сіл займацца яшчэ і заморскімі праблемамі. Тут нават існуе збольшага пачцівы, але ў большай ступені іранічны выраз - "еўрапейскі стыль". Так кажуць аб глыбокіх, хупавых, але відавочна некамерцыйных кнігах, маўляў, гэта выдатна, але нам гэта не падыдзе.
  Калі я скаржуся, што тры мае кнігі ў перакладзе на ангельскую мову прадаюцца ў сярэднім па дзве тысячы асобнікаў, гэта значыць у колькасці ў сто разоў меншай, чым сярэдняя кніга ў СССР, то ў адказ мне кажуць: «А ты паглядзі, у якой колькасці тут Генрых Бель прадаецца».
  Наогул калі кніга не камерцыйная, ды яшчэ і не аб Амерыцы, то яе лёс прадвызначаны.
  - Але ж вы ўжо напісалі кнігу пра Амерыку - "Замежніца ".
  - Мала таго, я яшчэ адзін раман скончыў - «Філіял» называецца. Але гэтыя кнігі не аб Амерыцы. Падзеі ў іх адбываюцца на амерыканскім кантыненце, але гэтыя кнігі не пра Амерыку: цэнтральнымі персанажамі ў іх застаюцца рускія эмігранты.
  Рускія пісьменнікі за мяжой увогуле вельмі рэдка пераходзілі на замежную тэматыку. Бунін напісаў шэдэўр "Спадар з Сан-Францыска", але замежнік у яго ўмоўны, усе праблемы вырашаюцца на метафізічным узроўні, няма жывой асобы, тым больш, што герой - мерцвяк. Так што нават Бунін не адважыўся адлюстраваць (а, можа, і не здолеў адлюстраваць) жывы тубыльны характар. Нават у Набокава, заўважце, рускія персанажы - жывыя, а замежнікі - умоўна-дэкаратыўныя. Адзіная жывая іншаземка ў яго - Лаліта, але і яна па характары - тыпова руская паненка.
  - Ці варта было пісьменніку эміграваць?
  - Варта было хаця б таму, што для мяне і для многіх іншых заставацца ў Саюзе было небяспечна. Акрамя таго, мяне і маіх сяброў не друкавалі, ва ўсякім разе не друкавалі тое, што было напісана шчыра і сур'ёзна. Я з'ехаў, каб стаць пісьменнікам, і стаў ім, ажыццявіўшы нескладаны выбар паміж турмой і Нью-Ёркам. Адзінай мэтай маёй эміграцыі была творчая свабода. Ніякіх іншых ідэй у мяне не было, у мяне нават не было асаблівых прэтэнзій да ўладаў: быў апрануты, абуты, і да таго часу, пакуль у савецкіх крамах прадаюцца макаронныя вырабы, я мог не думаць пра ежу. Калі б мяне друкавалі ў Расіі, я б не з'ехаў.
  - Вы атрымалі на Захадзе магчымасць свабодна і шчыра звяртацца да чытацкай аўдыторыі, нават адразу да двух - да руска- і англамоўнай. У той час як у Расіі немагчыма выдаць ніводнай шчырай, праўдзівай кнігі.
  - Я магу пералічыць сто (ну, не сто, дык пяцьдзесят ва ўсякім разе, ці сорак) праўдзівых кніг, выдадзеных за апошнія дзесяць гадоў у Расіі. Зразумела, там існуе ідэалагічная кан'юнктура, сістэма пазатворчых абставін, якія ўплываюць на творчы працэс, але тым не менш многім добрым пісьменнікам удалося скрозь яе прарвацца - Шукшыну, Іскандэру, Акуджаве.
  Тут, у Амерыцы, таксама існуе кан'юнктура - рынкавая. Яна значна меншае зло, чым ідэалогія, хаця б таму, што таленавіты твор аказацца рыначным можа, а ідэалагічна вытрыманым — ніколі. Талент і рынак часам супадаюць, а ідэалогія і талент не супадаюць ніколі і ні пры якіх абставінах.
  І ўсё ж рынкавая кан'юнктура таксама зло. На яе даводзіцца аглядацца, нешта мяняць у сваёй працы. У тысяча дзевяцьсот восемдзесят другім годзе я напісаў "Запаведнік", і многія лічаць, што гэта найбольш ніштаватая з усіх маіх кніг, дык вось цяпер я "Запаведнік" пісаць не стаў бы, - гэта тыпова расійская гісторыя, шанцаў удала выдаць яе па-ангельску замала.
  - Ёсць пісьменнікі, якія, жывучы тут, звяртаюцца толькі да рускай аўдыторыі.
  - Шкада. У пісьменніка-эмігранта ёсць вялікая перавага - падвойная аўдыторыя. Заўсёды ёсць запасная аўдыторыя. І заўсёды ёсць запасны выдавец. Калі ты палаяўся з рускім выдаўцом, што нескладана, паколькі большасць з іх бедныя, амбіцыйныя, жулікаватыя і непрафесійныя, то суцяшаеш сябе думкай аб тым, што кніга хутка выйдзе па-ангельску. І наадварот, калі табе плюнуў у душу амерыканскі выдавец, ты кажаш: "Ну і добра, буду выдавацца па-руску, з рускім выдаўцом я хоць палаюся на знаёмай мне мове…"
  З усіх пісьменнікаў-эмігрантаў адзін Мілан Кундэра, чэх, сказаў, што ён піша для заходняй аўдыторыі. Паўтарыць гэта ўслед за ім я не вырашуся. Я ня ведаю, для каго я пішу. Спытайце пеўня, для каго ён кукарэкае, ці якую-небудзь асіну, для каго яна махае галінкамі?.. Існуе мноства азначэнняў таго, што такое літаратура, у тым ліку і парадаксальных. Гэта і звядзенне асабістых рахункаў, і пераадоленне нягод, і жаданне схаваць праўду пра сябе, і нешта, звязанае з падлогай, калі верыць няшчаснаму Фрэйду… Гэта яшчэ і спосаб забіць час, гэта ганаровае хобі, рычаг дасягнення ўлады і гэтак далей. Азначэнняў мноства, і ніводнага зразумелага.
  Што такое літаратура і для каго мы пішам?
  Я асабіста пішу для сваіх дзяцей, каб яны пасля маёй смерці ўсё гэта прачыталі і зразумелі, які ў іх быў залаты татка, і вось тады, нарэшце, запозненыя слёзы раскаяння лінуць з іх бессаромных амерыканскіх вачэй!
   Дар арганічнай беззлобнасці
  Інтэрв'ю Віктару Ерафееву
  В. Ерафееў: Раскажыце крыху пра сябе. Дзе вы жылі да ад'езду?
  С. Даўлатаў: Я нарадзіўся ў эвакуацыі, ва Уфе. З 1945 года жыў у Ленінградзе, лічу сябе ленінградцам. Тры гады жыў у Таліне, працаваў у эстонскай партыйнай газеце. Потым мяне адтуль выправілі: не было эстонскай прапіскі. Наогул маці ў мяне армянка, бацька жыд. Калі я нарадзіўся, яны вырашылі, што жыццё маё будзе больш бясхмарным, калі я стану армянінам, і я быў запісаны ў метрыцы як армянін. А затым, калі прыйшоў час з'яжджаць, высветлілася, што для гэтага неабходна быць габрэем. Стаўшы габрэем у жніўні 1978 года, я атрымаў фармальную магчымасць з'ехаць.
  - А вось зараз, у сувязі з падзеямі ў Арменіі, ваша армянская кроў неяк дае аб сабе ведаць?
  - Я ведаю, што гэта камусьці здаецца страшнай ганьбай, але ў мяне ніколі не было адчування, што я належу да нейкай нацыянальнасці. Я не размаўляю па-армянску. З іншага боку, па-габрэйску я таксама не гавару, у яўрэйскім асяроддзі не адчуваю сябе сваім. І да апошняга часу на беды армян глядзеў як на беды ў жыцці любога іншага народа - індыйскага, кітайскага ... Але вось нядаўна на адной літаратурнай канферэнцыі пазнаёміўся з Грантам Мацевасянам. Ён на мяне зусім не падобны - ён сапраўдны армянін, з розуму сыходзіць ад таго, што робіцца ў яго на радзіме. Ён такі сарамлівы, шчыры, добры, абсалютна анёлападобны чалавек, што, пасябраваўшы з ім, я пачаў глядзець нібы яго вачыма. Калі я чытаю пра армянскія падзеі, я ўяўляю сабе, што зараз адчувае Мацевасян. Вось так, праз любоў да яго, у мяне з'явіліся нейкія армянскія пачуцці.
  - Значыць, вы сябе адчуваеце як бы абстрактна-рускім?
  - Я доўга думаў, як можна сфармуляваць маю нацыянальную прыналежнасць, і вырашыў, што я рускі па прафесіі.
  - А што гэта значыць - руская па прафесіі?
  - Ну, я пішу па-руску. Мая прафесія - быць рускім аўтарам.
  - Рускі аўтар - значыць, маецца на ўвазе і руская культура, рускія пісьменнікі, якія за вамі стаяць?
  - З аднаго боку, за мной нічога не варта. Я ўяўляю толькі сябе самога ўсё сваё жыццё і ніколі, ні ў якой арганізацыі, ні ў якой садружнасці не быў. З іншага боку, за мной, як за кожным з нас, хто больш-менш сур'ёзна ставіцца да сваіх заняткаў, стаіць руская культура. Стаўленне да якой вельмі мяняецца. Калі я жыў у Ленінградзе, я чытаў альбо “тамвыдат”, альбо перакладных аўтараў. І калі ў нейкім амерыканскім рамане было апісана, як герой зайшоў у бар, кінуў на цынкавую стойку паўдолара і замовіў падвойнай марціні, гэта здавалася такім сапраўдным, сапраўдным… прама Шэкспір!
  - Вялікая літаратура...
  - Так. І толькі ў Амерыцы высветлілася, што мяне больш цікавіць руская літаратура…
  - Калі вы жылі ў Расіі, вам атрымоўвалася нешта пісаць, акрамя чыста журналісцкіх работ?
  - Яшчэ як! Журналістам я стаў выпадкова. А потым, страціўшы гонар і сумленне, напісаў дзве халтурныя аповесці аб працоўным класе. Адну скарацілі да апавядання і надрукавалі ў часопісе "Нява" ці то ў 1967-м, ці то ў 1969-м. Яна звалася "Заўтра будзе звычайны дзень" - жудасная пралетарская аповесць ... А другую я напісаў па замове часопіса "Юнацтва". Гэта аповесць - "Інтэрв'ю" - безумоўна, нікчэмны твор. Ёсць людзі, у якіх розніца паміж халтурай і асабістай творчасцю не такая прыкметная. А ў мяне, відаць, нейкія іншыя раздзелы мозгу гэтым занятыя. Калі я раблю нешта заказное, пішу не ад душы, дык гэта відавочна дрэнна. У выніку - нязграбная, дурная публікацыя, якая нічога табе не дае ні грошай, ні славы.
  - Гэта было ў пачатку 70-х гадоў. Пасля, праз некалькі гадоў, вы з'ехалі. А да таго вы што рабілі - пісалі ў стол?
  - Гэта называецца "пісаць у стол", хоць я стараўся, каб чыталі мае знаёмыя, Я пісаў, хадзіў па рэдакцыях, усіх ведаў і нават сярод недрукаванай ленінградскай моладзі лічыўся параўнальна ўдачлівым. Я памятаю, як адзін менш паспяховы аўтар, мой прыяцель, казаў: «Ну што табе скардзіцца? З табой нават у «Аўроры» вітаюцца!»
  - Які быў ленінградскі пісьменніцкі круг у той час?
  - Гэта было дзіўнае пакаленне. Я б не сказаў - незаўважанае, а нейкае не вельмі яркае. Пасля таго як адшумела пакаленне - Бітаў, Марамзін, Сяргей Вольф, і замкнуў яго Валерый Папоў, які старэйшы за мяне ўсяго на год, з'явіўся я. І некаторы час у гэтым асяроддзі было прынята казаць, хоць гэта і нясціпла гучыць: «Пасля Сярожы ўжо ніхто не з'явіўся». Гэта не так. Сярод маіх аднагодкаў і знаёмых былі вельмі здольныя людзі. Проста далей ішло пакаленне душэўна няўстойлівых, з нейкімі ментальнымі праблемамі… І нашае пакаленне не зрабіла ніякага эфекту ў адрозненне ад папярэдняга.
  - Значыць, у вас як у пісьменніка жыццё склалася не лепшым чынам?
  — Гэта была нейкая неверагодная сумесь шанцавання і нешанцавання. З аднаго боку, здавалася б, поўнае нешанцаванне - мяне не друкавалі. Я не мог зарабляць літаратурнай працай. Я стаў псіхам, стаў вельмі п'е. Мяне акружалі такія ж спіліся непрызнаныя геніі. З іншага боку, куды б я ні прыносіў свае апавяданні, я ўсё сваё жыццё чуў толькі кампліменты. Ніколі ніхто не выказаў сумневы ў маім праве займацца літаратурнай працай.
  - І тады ўзнікла жаданне бегчы?
  - Не тое што жаданне - проста з усіх бакоў сышліся абставіны, з якіх у выніку стала ясна, што перспектывы ніякай няма. Друкаваць не будуць, зарабляць цяжка, жонка настроена скептычна ў адносінах да ўладаў. Справа ў тым, што ў нашай сям'і не я быў ініцыятарам ад'езду… Затым, як ні дзіўна, мая дачка, якой у той час было 11 гадоў, таксама лічыла, што трэба ехаць - можа, гэта было натуральнае жаданне бачыць свет. Мая маці адразу сказала - як вы, так і я.
  У мяне гады за паўтара да ад'езду пачаліся публікацыі на Захадзе, і гэта пагаршала маё становішча. Выгналі з аднаго месца, з другога, потым я ахоўваў нейкую баржу на Няве, якая ўмерзла ў лёд.
  Яна не ўяўляла ўвогуле ніякай каштоўнасці, здаецца, з яе ўжо ўсё было скрадзена, што можна было ўкрасці. Але кругласутачна тры чалавекі - двое астатніх былі з вышэйшай адукацыяй - яе ахоўвалі. Карацей кажучы, пачалося немагчымае жыццё. Уявіце сабе – у Ленінградзе ходзіць такі вялізны тоўсты дзядзька, які п'е. Друкуецца ў "Кантыненце", у часопісе "Час і мы". Удзельнічае ў літаратурным жыцці, знаёмы з Бродскім. Шумна ўсюды рагоча, кажа нейкія глупствы, вядзе сварлівыя антысавецкія размовы і настойліва ўсім раіць прытрымлівацца яго прыкладу. І калі існаваў нейкі аддзел дзяржбяспекі, які займаўся такімі людзьмі, дык ім стала відавочна: трэба альбо саджаць, альбо высылаць. Яны ж не абавязаны былі ведаць, што я чалавек слабы, і ўстойлівы дысідэнт з мяне ці наўрад атрымаецца…
  - Значыць, вам дапамаглі з'ехаць?
  - Цяпер у эміграцыі любяць казаць пра перажытыя пакуты. Мяне ніхто не выкідваў, не выцясняў, не высылаў... Проста само жыццё так склалася. У кайданках мяне ніхто не прымушаў туды ехаць - проста параілі. Я нармальна, у агульнай масе з'яжджаючых габрэяў, прыбыў спачатку ў Вену, потым у Нью-Ёрк.
  - Вам загадзя хацелася паехаць у Амерыку?
  - Так. Не скажу, што я быў вялікім амэрыкаманам, але, я пра Амерыку ведаў больш, чым пра якую-небудзь іншую краіну. І не выпадкова. Бродскі любіць паўтараць такую фразу: "Для таго каб жыць у Амерыцы, трэба нешта пакахаць у гэтай краіне". Мне павезла, я даволі шмат ведаў. Я заўсёды кахаў джаз. Як ні дзіўна, я кахаў амерыканскае кіно. Я любіў амерыканскі спорт і крыху ведаў яго. Я кахаў амерыканскую моду, мне падабаўся амерыканскі стыль. Як усе нармальныя маладыя людзі майго ўзросту, я любіў Хэмінгуэя. І ўвогуле любіў амерыканскую прозу — гэта была адзіная літаратура, пра якую я мог сказаць, што я яе, хоць павярхоўна, але ведаю. І, акрамя таго, я ведаў нешта вельмі важнае для мяне - што ў любой іншай краіне, скажам, у Еўропе, я буду іншаземцам. Адзіная краіна на зямным шары, дзе чалавек незразумелага паходжання, які валодае ўсходнееўрапейскай мовай, будзе пачувацца натуральна, - гэта Амерыка. Нью-Ёрк - гэта філіял зямнога шара, дзе няма дамінуючай нацыянальнай групы і няма адчування такой групы. Мне так надакучыла быць незразумела кім - я брунет, усё жыццё насіў бараду і вусы, так што не рускі, але і не яўрэй, і не армянін... Так што я ведаў, што там буду адчуваць сябе добра.
  - І чым жа вы пачалі займацца?
  - А нічым. Такі традыцыйны эмігранцкі варыянт у той час — жонка працуе, а муж, лежачы на канапе, размаўляе ў манеры Лаханкіна, будуе планы і задумваецца пра лёсы дэмакратыі. Што я і рабіў на працягу некалькіх месяцаў. Эміграцыя паказала, што наша жанчына значна больш жыццяздольная, аптымістычная, непатрабавальная, чым мужчына. Мая жонка таксама знайшла працу, ператварылася ў наборшчыцу, а я некалькі месяцаў валяўся на канапе і чытаў. І яшчэ нечага пісаў, але гэта была такая млява бягучая хвароба — ёсць аловак, чаму б і не папісаць…
  Потым узнікла ідэя стварыць газету. Вакол ашываліся былыя журналісты, і мы вырашылі гэта рабіць разам. Тут жа ўзнікла пытанне - а хто нам дазволіць, і высветлілася, што дазволу не патрабуецца, проста трэба купіць памяшканне, паперу, тэхнічнае абсталяванне. А потым стала зразумела, што ўсё гэта можна ўзяць у арэнду, узяць грошы ў доўг… У выніку мы здабылі 16 тысяч долараў, смяхотную па сённяшніх часах суму, і з гэтага пачалася штотыднёвая газета "Новы амерыканец", фарматам як "Тыдзень", але 48-старонкавая. Гэта была самая тоўстая рускамоўная газета на зямлі - па аб'ёме ў кожны нумар можна было забіць "Капітанскую дачку" Пушкіна. Яна існавала два гады. Я ў гэтай газеце быў галоўным рэдактарам. Але гэта была хутчэй пратакольная пасада, а насамрэч існавала калегіяльнае кіраўніцтва.
  - «Новы амерыканец » праваліўся таму, што руская эміграцыя аказалася няздольнай да плюралізму? Ці па іншых прычынах?
  - "Новы амерыканец" праваліўся, як усё на свеце правальваецца, па розных прычынах: коснасць чытацкай эмігранцкай аўдыторыі. Адсутнасць дзелавога досведу. Няўменне будаваць асабістыя адносіны ў рэдакцыі і г. д.
  - Лімонаў у аналагічным інтэрв'ю сказаў, што ён паспяховы заходні пісьменнік. Вы сябе такім адчуваеце?
  - Па-першае, сябе такім не адчувае Лімонаў, што не перашкаджае яму казаць усё, што яму захочацца. Я сябе такім не адчуваю і не з'яўляюся такім.
  - Тым не менш «Ньюёркер » вас друкуе. Поспех у крытыкі безумоўны. Рэцэнзіі ў найбольш прэстыжных часопісах я бачыў на свае вочы. Значыць, поспех ёсць, вы ж не будзеце гэта адмаўляць…
  - Не, гэта было б недарэчна і выглядала б какецтвам. У Расіі поспех - гэта паняцце адназначнае. Яно складаецца з гроша, славу, камфорт, вядомасць, дадатную прэсу, рэпутацыю прыстойнага чалавека і т. д. У Амерыцы поспехаў можа быць дзесяць, дванаццаць, пятнаццаць. Ёсць рынкавы поспех, ёсць поспех ва ўніверсітэцкай прафесуры, ёсць поспех у крытыкаў, ёсць поспех у просты люд.
  Мой выпадак, калі вы згодны зваць яго поспехам, па-ангельску завецца "крытыкал эклэйм" - заўважаны крытыкай. Сапраўды, было шмат станоўчых рэцэнзій.
  - Што вы самі скажаце пра сябе як пра пісьменніка?
  — Не думайце, што я какетнічаю, але я не ўпэўнены, што лічу сябе пісьменнікам. Я хацеў бы лічыць сябе апавядальнікам. Гэта не адно і тое ж. Пісьменнік заняты сур'ёзнымі праблемамі - ён піша аб тым, у імя чаго жывуць людзі, як павінны жыць людзі. А апавядальнік піша пра тое, ЯК жывуць людзі. Мне здаецца, у Чэхава ўсё жыцьцё была праблема, хто ён: апавядальнік ці пісьменьнік? У часы Чэхава яшчэ існавала гэтая грань.
  - А што вы робіце на радыё «Свабода »?
  - Я не журналіст па духу. Мяне не цікавяць факты, я блытаю, шмат хлушу, я не скрупулёзны, не энергічны, карацей - не журналіст. Хаця ўсё жыццё зарабляў менавіта гэтым. І, апынуўшыся ў эміграцыі, я для сябе выпрацаваў жанр. Паколькі я не ведаў амерыканскага жыцця, дрэнна ведаў амерыканскую прэсу, не сачыў за амерыканскім мастацтвам, я ўкараніў такі жанр, які ў Расіі называецца "Погляд і нешта". Даўлатаў размаўляе пра што давядзецца. Пачаў паступаць нейкі водгук, значыць, нехта слухае, камусьці падабаецца…
  Наогул, калі б так здарылася, што я зарабіў бы вялікія грошы, я б, напэўна, спыніў журналісцкую дзейнасць. Але, з іншага боку, калі б я зарабіў вялізныя грошы, я б літаратурную дзейнасць таксама спыніў. Я б спыніў усялякую творчасць. Я б ляжаў на канапе, ствараў нейкія арганізацыі, аб'ездзіў увесь свет, дапамагаў бы ўсім матэрыяльна, што, між іншым, дастаўляе мне масу радасці.
  - Атрымліваецца, што ваша літаратурная дзейнасць не занадта сур'ёзная?
  - Раней я да яе ставіўся з празмернай сур'ёзнасцю, лічыў, што гэта маё жыццё. Усім астатнім можна было занядбаць, можна было разбурыць сям'ю, адносіны з людзьмі, быць няверуючым, дапускаць нейкія заганы ў рэпутацыі, але быць пісьменнікам. Гэта было ўсё. Цяпер я стаў ужо немалады, і высветлілася, што ні Льва Талстога, ні Фолкнера з мяне не выйшла, хоць усё, што я пішу, публікуецца. І на пярэдні план высунуліся нейкія дзіўныя рэчы: высветлілася, што ў мяне сям'я, што шлюб - гэта не проста факт, гэта працэс. Высветлілася, што дзеці - гэта не капіталаўкладанне, не аб'ект для тваіх сентэнцый і не прыніжаныя істоты, якіх ты чамусьці павінен выхоўваць, будучы сам чорт ведае кім, а што гэта нейкія божыя стварэння, ад якіх ты залежыш, якія цябе крытыкуюць і з якімі ты любой цаной павінен захаваць нармальныя чалавечыя адносіны. Гэта аказалася самым важным.
  Бібліяграфічная даведка
  «Філіял»
  Аповесць напісана ў 1988 г. у Нью-Йорку. Першы мастацкі твор Даўлатава, кананічны тэкст якога апублікаваны на радзіме раней, чым за мяжой. Друкуецца па журн. "Зорка", 1989, № 10.
  «Нататнікі»
  Разам са зборнікам да свайго 50-годдзя Даўлатаў незадоўга да смерці падрыхтаваў выданне «Нататнікаў», складзеных з дзвюх частак. Першая - "Сола на ўндервуде" - перад гэтым выдавалася двойчы асобнымі кніжкамі (1980 і 1983). Ад выдання да выдання тэкст перажываў змены: не толькі дапаўняўся новымі мікранавеламі, але і падвяргаўся рэдактуры - замяняліся некаторыя прозвішчы, праводзілася, у адпаведнасці з эвалюцыянавалі мастацкімі густамі аўтара, стылістычная праўка. Друкуецца па выд.: Нататнікі. - New Jork, 1990 (вышлі пасмяротна).
  "На літаратурныя тэмы"
  Усе літаратурныя водгукі Даўлатава напісаны ўжо пасля яго ад'езду з СССР. На радзіме Даўлатаў мастацкую крытыку друкаваў таксама даволі часта, але зноў да яе тэкстаў на эміграцыі не вяртаўся. Друкуецца па:
  "Урокі чытання" - журн. "Рэха", Парыж, 1978, № 3.
  "Мы пачыналі ў эпоху застою" - адбітак з архіва выд-ва "Сярэбраны век".
  "Рыжы" - журн. «Рэха», Парыж, 1979 г., № 1.
  "Соглядатай" - адбітак з архіва выд-ва "Сярэбраны век".
  “Н. Сагалоўскі. «Віцязь у яўрэйскай шкуры» - пасляслоўе да кнігі: «Н. Сагалоўскі. "Віцязь у яўрэйскай шкуры". Нью-Ёрк: Dovlatov's Publishing, 1982.
  «Верхам на слімаку» - адбітак з архіва выд-ва «Сярэбраны век».
  "Літаратура працягваецца" - журн. "Сінтаксіс", Парыж, 1982, № 10.
  "Чарнее ветразь самотны" - журн. "Сем дзён", Нью-Ёрк, 1984, № 46.
  "Чырвоныя д'яблыкі" - там жа, 1984, № 49.
  «Дастаеўскі супраць Кажэўнікава» - там жа, 1984, № 52.
  "У жанры дэтэктыва" - там жа, 1984, № 54.
  "Апошні дзівак" - адбітак з архіва выд-ва "Сярэбраны век".
  «Супраць плыні Леты» - журн. "Зорка", СПб., 1991, № 9.
  «Памёр Барыс Шрагін» - журн. "Сінтаксіс", Парыж, 1990. № 28.
  "Цяжкае слова" - адбітак з архіва выд-ва "Сярэбраны век".
  «Гэта неперакладальнае слова - «хамства» - там жа.
  "Пераводныя карцінкі" - журн. "Замежная літаратура", М., 1990 г., № 9.
  Выступленні. Інтэрв'ю
  Даўлатаў быў цудоўным майстрам вуснага слова, хоць «імправізацыі» яго, як правіла, былі загадзя прадуманы і неаднаразова паўтораны перад самай рознай аўдыторыяй. Таксама загадзя падрыхтаваны і публікуемыя тэксты. Друкуюцца па:
  "Бляск і галеча рускай літаратуры" - "Новы амерыканец", 1982, № 111.
  "Як выдавацца на Захадзе?" - "The Third Wave: Russian Literature in Emigration". Ann Arbor, 1984.
  «Пісьменнік у эміграцыі» - «Слова - Word», New York, 1991. № 9 (дапоўненае выданне).
  «Дар арганічнай бяззлобнасці» - журн. "Агеньчык", М., 1990 г., № 24.
   Пра кнігу
  Кніга падрыхтавана карыстальнікамі бібліятэкі https://fb2.top . Чытайце ці спампоўвайце гэтую і іншыя кнігі на сайце бібліятэкі бясплатна і без рэгістрацыі.
  Адрас публікацыі: https://fb2.top/tom-4-513265
  
  notes
  Нататкі
   1
  Прозвішчы скажоныя да непазнавальнасці. (Аўт.)
   2
  Першая і адзіная ў той час кніга вершаў Уладзіміра Уфлянда: "Тэксты 1955-77". Ан Арбор, «Ардзіс», 1978. (Рэд.)
   3
  У маі 1981 г. у Лос-Анджэлесе праходзіла міжнародная канферэнцыя «Руская літаратура на эміграцыі: Трэцяя хваля».
   4
  Каверын родам з Пскова. Напэўна, Даўлатаў ведаў гэта. Але не жадаў у адной фразе ўжываць двойчы літару "П": "Праўда з Пскова". (Рэд.)
   5
  Газеце "Новы Амерыканец", якую рэдагаваў С. Даўлатаў.
   6 На першай старонцы (англ.) .
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"