Дивер Джеффри : другие произведения.

Працяг

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:

  
  Змест
  Тытульны ліст
  Аўтарскае права
  Працяг
  Пра аўтара
  Кароткія электронныя кнігі Mulholland and Strand Magazine
  Інфармацыйныя бюлетэні
  
  Працяг
  Джэфры Дывер
  
  
  Аўтарскае права
  Героі і падзеі гэтай кнігі выдуманыя. Любое падабенства з рэальнымі асобамі, жывымі або мёртвымі, з'яўляецца выпадковым і не прадугледжана аўтарам.
  Аўтарскае права No 2012 Джэфры Дывер
  Выкарыстоўваецца з дазволу аўтара
  Дызайн вокладкі Кіт Хейз
  Аўтарскія правы на вокладку No 2016 Hachette Book Group, Inc.
  Hachette Book Group падтрымлівае права на свабоду выказвання меркаванняў і каштоўнасць аўтарскага права. Мэта аўтарскага права - заахвочваць пісьменнікаў і мастакоў ствараць творчыя творы, якія ўзбагачаюць нашу культуру.
  Сканаванне, загрузка і распаўсюджванне гэтай кнігі без дазволу з'яўляецца крадзяжом інтэлектуальнай уласнасці аўтара. Калі вы хочаце атрымаць дазвол на выкарыстанне матэрыялаў з кнігі (акрамя мэтаў агляду), калі ласка, звяжыцеся з permissions@hbgusa.com. Дзякуй за падтрымку правоў аўтара.
  Кнігі Mulholland / Little, Brown and Company
  Кніжная група Hachette
  1290 Avenue of the Americas, New York, NY 10104
  mulhollandbooks.com
  twitter.com/mulhollandbooks
  facebook.com/mulhollandbooks
  Першае выданне электроннай кнігі: снежань 2016 г
  Першапачаткова апублікавана ў часопісе The Strand Magazine, 2012
  Mulholland Books з'яўляецца адбіткам Little, Brown and Company, падраздзялення Hachette Book Group, Inc. Назва і лагатып Mulholland Books з'яўляюцца гандлёвымі маркамі Hachette Book Group, Inc.
  Выдавец не нясе адказнасці за вэб-сайты (або іх кантэнт), якія не належаць выдаўцу.
  Hachette Speakers Bureau прапануе шырокі спектр аўтараў для выступленняў. Каб даведацца больш, перайдзіце на сайт hachettespeakersbureau.com або патэлефануйце па нумары (866) 376-6591.
  ISBN 978-0-316-36112-5
  E3-20161031-СП-ПК
  
  Змест
  Вокладка
  Тытульны ліст
  Аўтарскае права
  Працяг
  Пра аўтара
  Кароткія электронныя кнігі Mulholland and Strand Magazine
  Інфармацыйныя бюлетэні
  
  
  Працяг
  Джэфры Дывер
  Самы першы ліст, які Фрэдэрык Лоўэл раскрыў і прачытаў за сваім сталом у панядзелак раніцай, як ён зразумеў, зменіць ход гісторыі.
  Прынамсі, гісторыя літаратуры.
  Што для яго было, магчыма, самай важнай гісторыяй з усіх.
  У шэрым касцюме-тройцы, белай кашулі і паласатым гальштуку Лоўэл сядзеў у сваім анахранічных кабінеце на Сёмай авеню, у цьмяным пакоі з адценнем старога Нью-Ёрка — высокія столі, вокны, якія падымаліся і апускаліся, аздабленне плямамі з дуба. , сцены, скажоныя шматлікімі пластамі фарбы. Паверхні мэблі і паліц былі ўвесь час пакрытыя пяском, які заўсёды трапляў унутр гэтак жа настойліва, як аўдытары ў хедж-фондзе. І музыка вулічнага руху, крыкі і адбойныя малаткі напоўнілі паветра. Сямідзесяцідвухгадовы адвакат насунуў металічную біфакалію вышэй на нос, зрабіў глыбокі ўдых і зноў прачытаў ліст.
  Паважаны містэр Лоўэл!
  Мне стала вядома, што вы літаратурны папячыцель маёнтка нябожчыка пісьменніка Эдварда Гудвіна. Я адвакат у Рыджфілдзе, штат Канэктыкут. Нядаўна я засяліў маёнтак кліента, які памёр тры месяцы таму.
  Сям'я гэтага кліента не хоча, каб яго імя раскрывалася. Тым не менш, яны даручылі мне, што я магу паведаміць вам аб адкрыцці, якое было зроблена падчас праверкі карэспандэнцыі майго кліента.
  Мабыць, мой кліент быў сябрам нябожчыка містэра Гудвіна ў 1960-х гадах. Копія ліста, напісанага містэру Гудвіну, была знойдзена сярод рэчаў майго кліента. Гэта адносіцца да сіквела Cedar Hills Road. Я сам не эксперт па гісторыі культуры, але нават я ведаю спрэчкі наконт таго, ці працаваў містэр Гудвін над працягам рамана, калі ён памёр. Ліст майго нябожчыка, частка якога тут прайграная, паказвае, што ён сапраўды быў:
  4 сакавіка 1967 года
  Мой дарагі Эдвард,
  [Матэрыял выдалены]
  Нарэшце, Эдвард, я рады даведацца з твайго апошняга ліста, што ты добра рухаешся ў сіквеле Cedar Hills Road. Ці праўда, што вы амаль скончылі? І дазвольце мне сказаць, што я лічу, што "Надзея Андэрсана" - ідэальная назва. Я ведаю, як вы мучыліся з-за блока пісьменніка, які вы апісвалі падчас напісання Cedar Hills, і з тымі яшчэ больш цяжкімі цяжкасцямі, якія вы перажылі падчас напісання сіквела. Здаецца, вы мелі рацыю — вам спатрэбілася збегчы ад вар'яцтва гарадскога жыцця ў ідылічную сельскую мясцовасць і ў любімы дом Божы, які так важны для вас. Я не магу чакаць, каб прачытаць другі том сагі, якая для мяне вызначае Амерыку.
  Містэр Лоўэл, я прагледзеў усю астатнюю перапіску майго кліента і не знайшоў іншых спасылак на гэты сіквел, таксама не было нататак або чарнавікоў якой-небудзь белетрыстыкі ў распараджэнні майго кліента, звязанай з гэтым пытаннем. Спадчыннікі майго кліента гатовыя прапанаваць толькі абзац вышэй, хаця яны жадаюць вам усяго найлепшага ў вырашэнні справы, калі вы так хочаце.
  З павагай,
  Дэніэл К. Велінгтан, эсквайр.
  Фрэдэрык Лоўэл быў худым удаўцом з лысеннем і любоўю да лёгкай оперы і цяжкіх раманаў. Яго жыццё было простым: закон, прагулкі па горадзе, трапеза з блізкім сябрам або з кнігай у адным з паўтузіна сціплых рэстаранаў, якія ён часта наведваў у Верхнім Іст-Сайдзе, пастаяннае задавальненне весці сваіх унукаў у заапарк і фільмы (і падкупляць іх марозівам і с'морамі, каб дзядуля чытаў ім класіку). Ён быў устойлівым і ўвасабленнем спакойнага разважання. Тым не менш у гэты момант яго сэрца моцна калацілася, далоні сцякалі ад поту, і ён думаў, што можа ўскочыць на ногі і станцаваць джыгу.
  У 1966 годзе малавядомы журналіст Эдвард Гудвін апублікаваў раман пад назвай Cedar Hills Road, які адразу ж падняўся на першае месца ў спісах бестселераў.
  Cedar Hills быў адным з тых раманаў, якія выходзяць раз у пакаленне і захопліваюць літаратурны свет штурмам. Пісьменнікі ніколі не могуць быць вялікімі, калі не звяртаюцца да тэмы смерці, а амерыканскія пісьменнікі ніколі не могуць быць вялікімі, калі не звяртаюцца да тэмы расы. Cedar Hills зрабіў абодва. Праніклівыя і вострыя выявы сям'і, справядлівасці і маральнасці Гудвіна захапілі ўяўленне чытачоў паўсюль. Раман меў поспех, таму што Гудвін намаляваў гэтыя вялікія сюжэты на маленькім палатне: год з жыцця амерыканскай сям'і Андэрсанаў з Сярэдняга Захаду падчас іх пераезду з Гамільтана, штат Агаё, у Чыкага.
  Кніга стала выдавецкай з'явай. Ён прадаваўся ва ўсіх буйных краінах свету. Кінаверсія была апісана сварлівым, але праніклівым крытыкам New Yorker як адна з самых паспяховых экранізацый кнігі ў гісторыі кінематографа.
  Раман у значнай ступені быў самадастатковым, усе падсюжэты былі змешчаны ў майстэрскім стылі на апошняй старонцы. І ўсё ж… публіка прагнула большага. Наўрад ці гэта было нечаканасцю; хто не хацеў секунд сваёй любімай ежы? Асаблівую цікавасць выклікаў лёс малодшага сына Джэсі Андэрсана, самага прывабнага ў сям'і — самага назіральнага, самага ўдумлівага.
  Але працягу не было. Хадзілі чуткі, што Гудвін працаваў над гэтым, але таксама хадзілі гісторыі, што поспех першай кнігі высасаў яго творчы калодзеж, як галын, і што ён стаў замкнёным і моцна выпіў. Аўтар памёр дома ў Чыкага ў чэрвені 1967 года ад раку падстраўнікавай залозы, так і не надрукаваў ні слова пасля Сідар-Хілз.
  Калі хто і мог ведаць пра працяг, гэта быў бы Фрэдэрык Лоўэл. Яго бацька, Рычард, быў адвакатам Гудвіна, а пасля смерці аўтара — папячыцелем яго літаратурнай спадчыны. Калі Рычард набліжаўся да пенсійнага ўзросту ў 1980-х гадах, ён сарамліва спытаў, ці зацікавіць яго сын далучыцца да яго. Выпускнік юрыдычнага факультэта Нью-Йоркскага ўніверсітэта скарыстаўся шанцам адмовіцца ад цяжкай працы варожых паглынанняў і міжнароднай фінансавай працы на Уол-стрыт, дзе ён працаваў, і перабрацца ў верхнюю частку горада, каб стаць правай часткай Lowell & Lowell.
  Пасля сыходу бацькі на пенсію Фрэдэрык стаў яго даверанай асобай і заняў працу пастуха на Сідар-Хілз-Роўд ад імя спадчыннікаў Гудвіна — яго сына і дачкі. Большая частка гэтай працы ўключала перамовы аб падаўжэнні і новых кантрактах на выданне кнігі, а таксама падачу іскаў аб парушэнні. Часта таксама ён задаваў пытанні выдаўцоў — і фанатаў — ці існуе працяг. Ён займаўся гэтай справай шмат гадоў таму і не знайшоў ніякіх доказаў.
  Але цяпер? Можа гэта праўда?
  За акном адбойныя малаткі паўтаралі лютае стуканне яго сэрца.
  Але спасылка на рукапіс не робіць рукапіс.
  «Кейтлін?» Лоўэл паклікаў у прыёмную.
  "Так?" - спытала маладая жанчына, брунэтка, якая выглядала б далікатна, калі б не чарніла і пірсінг. Як і Лоўэл, яна была выпускніцай юрыдычнага факультэта Нью-Йоркскага універсітэта з адзнакай , але аддавала перавагу больш змяшанаму жыццю, чым прапанаванай юрыдычнай практыцы: удзень была памочнікам юрыста, а ўначы спявала ў Іст-Вілідж.
  «Утрымлівайце ўсе званкі і адмяніце сустрэчы на наступныя два дні».
  «Ці ўсё ў парадку?»
  "О, так, вельмі добра", - сказаў адвакат з энтузіязмам і з большай гучнасцю і ажыўленнем, чым звычайна, выклікаўшы на сябе забаўны, але падазроны позірк свайго памочніка. Фрэдэрык Лоўэл не быў вядомы вылівамі эмоцый. На самай справе, ён не быў вядомы шмат эмоцый наогул.
  Адным з аспектаў працы папячыцеля маёнтка Гудвіна, які не падабаўся Лоўэлу, быў, што цікава, асноўны кантрактны абавязак: збор і размеркаванне спадчыннікам ганарараў і іншых плацяжоў, якія генерыруе Cedar Hills .
  Ён паверыў, што калі што-небудзь і сарвала жыццё дзяцей Гудвіна, дык гэта шчодрасць нябожчыка.
  Завяшчанне прадугледжвала, што некалькі бібліятэк і фондаў пісьменнасці атрымаюць сціплыя завяшчанні, а астатняе будзе падзелена пароўну паміж сынам Гудвіна Стодардам і дачкой Ганнай. Праблема заключалася не ў вялікім аднаразовым прыбытку, які яны атрымалі пасля смерці бацькі, а ў абяцанні рэгулярнага даходу да канца жыцця — ці, прынамсі, да таго часу, пакуль «Сідар-Хілз» друкаваўся. Нашчадкі, якім было дваццаць, калі бацька памёр, адразу кінулі працу. І з гэтага моманту яны пачалі крочыць па жыцці. Стодард спрабаваў свае сілы ў шэрагу малых прадпрыемстваў, якія не столькі пацярпелі крах, колькі спыніліся, калі ён — або яго жонка Бэт — стаміліся ад іх. Ён шмат гуляў у гольф і тэніс. Ганна паспрабавала пайсці па слядах бацькі і напісала некалькі раманаў, толькі адзін з якіх быў апублікаваны; гэта атрымала абыякавыя паведамленні. Яна кінула рукі і, у адрозненне ад свайго брата, не знайшла нічога больш прадуктыўнага, чым спорт, каб запоўніць свой час. Мужы і выпіўка сталі яе забаўкай.
  Акрамя скарачэння чэкаў, Лоўэл не меў асаблівага дачынення да сына і дачкі, якіх ён з адценнем маўклівай пагарды называў братамі і сёстрамі. Юрыдычна яны не мелі ніякага кантролю над размяшчэннем Cedar Hills ; Гудвін меў прадбачлівасць, каб стварыць давер, які прымаў істотныя рашэнні наконт рамана. Але нязручнасці закона не перашкодзілі братам і сёстрам умешвацца, прынамсі, Стодарду і Бэт. Яны часта тэлефанавалі, прапаноўваючы прапановы наконт рэкламы і мерчандайзінгу (быццам бы фігурку, заснаваную на Джонасе Андэрсане, патрыярху ў цэнтры Сідар-Хілз , расхапіла Mattel). Яны падазрона ставіліся да патоку даходаў і настойвалі на падрабязных фінансавых справаздачах, якія Лоўэл — скрупулёзны па адукацыі і натуры — ахвотна падаваў.
  Што да Ганны, то за апошнія пяць гадоў Лоўэл атрымаў ад яе толькі тузін званкоў, і ніводнага па справах. Часцей за ўсё яна тэлефанавала яму позна ўвечары, п'яная і сентыментальная, і пыталася пра падрабязнасці жыцця свайго бацькі, якія ён не мог паведаміць, бо ніколі не сустракаўся з гэтым чалавекам.
  Але праз некалькі гадзін пасля атрымання ліста ад адваката з Канэктыкута Лоўэл быў на метро North, імчаўся ў Уайт-Плейнс, каб убачыць братоў і сясцёр.
  На вакзале яго сустрэў Стодард, якому цяпер за шэсцьдзесят. Падцягнуты, высокі і падцягнуты, надзіва падобны на бацьку, мужчына прывітаў Лоўэла слабым поціскам рукі і адвёў вочы. «Такім чынам, паглядзі на той парк», — сказаў ён, паказваючы на зялёны колер каля вакзала. «Яны былі блізкія да завяршэння, але так і не скончылі. У мэрыі вялізная бітва. Вы ведаеце, колькі чалавек сядзіць у наглядальнай радзе?» Калі яны забраліся ў стары, затхлы кадылак і панесліся, мужчына ўсё расказваў пра гэта.
  Лоўэл не звярнуў увагі. Да гэтага часу ён даведаўся, што Стодард лічыў, што калі вы папераджальна балбатніце дастаткова, людзі забудуць паведаміць дрэнныя навіны. Ён не сказаў братам і сёстрам пра ліст, у якім згадваецца працяг, проста хацеў пабачыцца з імі па важнай справе. Ён баяўся, што папярэджанне дасць ім час, каб прыдумаць дзесяткі пытанняў, а таксама схемы, як максымізаваць прыбытак, які яны будуць атрымліваць ад новай кнігі.
  Здавалася, што мудры сышчык гуляе ў карты каля грудзей.
  WWSSD…Што зрабіў бы Сэм Спэйд? Гэта была новая мантра Фрэдэрыка Лоўэла.
  Яны ехалі дзесяць хвілін па шашы, перш чым Стодард звярнуў і пачаў рухацца па ўсё меншых дарогах. Нарэшце тратуар пакінулі зусім. Гэта было цікава. Гэта не быў шлях да іх з Бэт дому (а Ганна, як ён ведаў, нядаўна страціла сваё месца жыхарства ў бок свайго трэцяга мужа ў выніку бруднага разводу).
  Неўзабаве ён мог бачыць толькі пустыню графства Вестчэстэр. У асноўным тоўстыя дрэвы. Балота ці два.
  Цікаўнасць Лоўэла да іх маршруту перарасла ў шок, калі ён убачыў іх пункт прызначэння: маленькае, патрапанае бунгала, якое сядзела на пустазеллі, пакрытым пустазеллем і брудам. Навес вось-вось разваліцца. Агароджа з курынага дроту.
  "Дом мілы дом."
  Іх папярэдні дом быў раскошным McMansion. Участак зямлі быў невялікі, але сам дом раскінуўся на шасці тысячах квадратных футаў. Гэта было ў дадатак да дома для адпачынку ў Фларыдзе і лыжнага дому ў Вейле.
  І цяпер яны тут жылі ?
  У цьмяным памяшканні, больш затхлым, чым Кэдзі, ён сустрэў Бэт, каржакаватую жанчыну з кароткімі валасамі, і Ганну, хударлявейшую, апранутую ў шырокую кашулю і спадніцу, як хіпі — ці бяздомная. Яе пасівелыя валасы былі доўгімі і цьмянымі.
  Бэт падазрона паглядзела на Лоўэла. Тое самае і ў мужа. На працягу многіх гадоў яна выказвала крыўду на тое, што доля Стодарда ў роялці дасталася выключна яму, а не ім абодвум - гэта была адна з многіх праблем, па якіх яны снайперскія і контрснайперскія. Лоўэл не мог зразумець такіх адносін. Ён пражыў сорак два цудоўныя гады ў шлюбе з жанчынай, якую сустрэў на літаратурнай канферэнцыі. Яны пажаніліся праз восем месяцаў пасля сустрэчы і былі пастаяннымі спадарожнікамі, пакуль няспраўная артэрыя не разлучыла іх назаўжды. Ён ведаў, што іх шлюб быў высокім стандартам — сяброўства, гумар, інтэлектуальны парытэт на носе, — але Стодард і яго жонка нават не паклапаціліся аб тым, каб схаваць сваю ўяўную ўзаемную пагарду.
  Ганна сустрэла яго далёкай усмешкай. Яе дарожная кружка была напоўнена спіртным, Лоўэл адчуваў пах. Гадзіна была толькі за адну гадзіну дня
  Агледзеўшыся, Лоўэл таксама заўважыў, што адна са спальняў, здаецца, належала ёй. Ён мог толькі ўявіць сабе напружанне, якое стварала гэтае жыллёвае размяшчэнне.
  У хаце было ціха і небагата. Некалькі кніг, больш часопісаў і вялікі тэлевізар з плоскім экранам высокай выразнасці. Некалькі сямейных фатаграфій Гудвіна, яго жонкі і дзяцей усеялі сцены. Ні ў аднаго з братоў і сясцёр не было ўласных дзяцей. Магчыма, стрымлівала літаратурная легенда пра бацьку — і той пакутлівы.
  Напэўна, Бэт заўважыла вочы Лоўэла, які падмятаў дом. - Гэта толькі часова, - сказала яна, абараняючыся, зірнуўшы на мужа.
  Лоўэл не мог не здзіўляцца, як яны прарвалі мільёны і мільёны долараў. Некалькі гадоў таму, калі ён прыязджаў у апошні раз, у іх усё было добра. Паколькі рэгулярны даход ад роялці быў немалым, Лоўэл выказаў здагадку, што яны былі ў даўгах. Верагодна, дрэнныя дзелавыя прадпрыемствы Стодарда; Мужчынскі выбар Ганны.
  Ён сеў на абвіслую канапу; ніхто не прапанаваў яму выпіць. Ён прагледзеў іх і сказаў: «Мабыць, ёсць працяг ».
  Не было патрэбы ў канкрэтызацыі. Цэнтрам іх жыцця была Сідар Хілз Роўд ; гэта вісела над кожнай размовай і сходам. Назва ніколі не трэба было згадваць. Насамрэч, гэтага ніколі не было, як быццам вымаўленне гэтых чатырох складоў было б падобным да дэманічнага заклінання, якое знішчыла б поспех, які прынесла кніга.
  «Божа мой, ты знайшоў?» — спытаў Стодард, расплюшчыўшы вочы.
  «Значыць, у таты ўсё ж такі было». Ганна выглядала задаволенай. Яна адсвяткавала, падняўшы кружку і зрабіўшы вялікі глыток.
  Бэт паглядзела на яе з агідай, потым павярнулася да Лоўэла і спытала: Фрэдэрык, якая прапанова?»
  «Рукапісу ў мяне пакуль няма. Проста намёк на тое, што ў нейкі момант ён існаваў». Ён растлумачыў пра ліст, які атрымаў ад адваката з Канэктыкута.
  «Ну, падайце на яго ў суд», — адрэзаў Стодард.
  "Што?" - спытаў Лоўэл, міргаючы.
  «Мы пададзім у суд на прыдурка, прымусім яго расказаць нам больш».
  Лоўэл растлумачыў: «Я не ведаю, за што б вы насамрэч падалі ў суд . Яму больш нічога нам не трэба казаць. Ён звязаўся са мной у якасці ветлівасці. Акрамя таго, ён сказаў мне, што больш нічога няма, і я яму веру».
  «Не, не, ён трымаецца. Запомніце мае словы, ён дазволіць нам патушыць, а потым даб'е нас за ганарар шукальніка.
  Ганна закаціла вочы.
  Лоўэл сказаў: «Ну, я думаю, што больш прадуктыўным падыходам для мяне будзе спроба адшукаць рукапіс. Я знайшоў дзве падказкі і спадзяюся, што вы зможаце мне з імі дапамагчы».
  Ён дастаў ліст са свайго кейса і прачытаў урывак услых. Ён падняў вочы. «Такім чынам, вясной 67-га ваш бацька быў у нейкай ідылічнай сельскай мясцовасці і, відаць, праводзіў час у царкве ці каля яе, пакуль пісаў працяг. Калі мы зможам даведацца, дзе, мы можам быць у стане падабраць падказкі аб тым, хто мае рукапіс або дзе ён знаходзіцца.»
  «Поп не быў рэлігійным», - адзначыла Ганна. «Гэта была адна з рэчаў, якія зрабілі кнігу такой добрай. Дух адарваны ад фармальнай рэлігіі. Ён уключыўся ў дух часу таго перыяду, канфліктныя 1950-я гады».
  Стодард і Бэт няўцямна глядзелі на яе.
  У Лоўэла ўзнікла падазрэнне, што Стодард ніколі не чытаў "Сідар-Хілз-Роўд" . Ён быў упэўнены, што Бэт гэтага не зрабіла. Ганна, з іншага боку, напісала некалькі крытычных артыкулаў пра творчасць свайго бацькі — добрых — перш чым яе энергія для пісьма рассеялася.
  «У дзяцінстве мы ніколі не хадзілі ў царкву». — дадала Ганна.
  «Не. Ніколі, - пагадзіўся Стодард.
  «Было б нядрэннай ідэяй», - сказала Бэт загадкава і рэзка.
  «А як наконт сельскай мясцовасці? Дом адпачынку быў?»
  «Не той, куды мы калі-небудзь хадзілі. Мы мала бачыліся з татам апошнія два гады яго жыцця, - змрочна сказаў Стодард. «Я думаю, што ён саромеўся мець сям'ю».
  Ганна запярэчыла: «Не, ён перажываў пекла. Блакаванне пісьменніка, ціск, каб зрабіць сіквел, рак. Ён не хацеў, каб мы бачылі яго няшчасным».
  Стодард нахмурыўся. «Фухня. Справа ў тым, што ў яго былі раманы і ён не хацеў, каб ягоныя сяброўкі даведаліся пра нас».
  «Усё, што трэба было зрабіць, гэта прачытаць вокладку кнігі, каб даведацца, што ў яго ёсць дзеці», - адрэзвала Ганна.
  Сустрэча ішла нават горш, чым меркаваў Лоўэл. «У вас ёсць лісты, запісы з тых часоў?»
  Ганна паглядзела на брата і скрывілася. «У яго было даволі шмат рэчаў нашай сям'і».
  Стодард кісла: «Як я мог ведаць, што нехта тэлефануе наконт працягу?»
  «Вы ўсё выкінулі?» - шэптам спытаў Лоўэл.
  - Дрэнныя ўспаміны, - прамармытаў мужчына. Потым яго твар памякчэў, і ён паглядзеў на адваката. «Пакуль ты тут, Фрэдэрык, скажы мне: калі прыйдзе наступны чэк роялці?»
  На наступны дзень Лоўэл адправіўся ў Саўтгемптан на Лонг-Айлендзе, каб наведаць Прэстана Мэлона.
  Мэлоун быў у пэўным сэнсе падобны на Эдварда Гудвіна. Нягледзячы на тое, што ён пісаў — і працягваў пісаць — эсэ і артыкулы па літаратуры, ён напісаў толькі адну поўную кнігу ў сваім жыцці: « Эдвард Гудвін: Сідар-Хілз-Роўд і галоўны амерыканскі вопыт».
  Вычарпальны фаліянт быў удастоены Пулітцэраўскай прэміі і ў свой час быў абавязковым для чытання ў многіх навучальных курсах каледжа. Аднак у апошнія гады Мэлоун стаў крыху карыкатурай, усё больш і больш захапляючыся Гудвінам і Сідар-Хілзам . У той час як біяграфія была пранізліва аб'ектыўнай, пазнейшыя артыкулы былі менш. Ён узяў стандарт адстойвання аўтара перад аўдыторыяй, якая пайшла далей. Ласкавейшыя крытыкі называлі яго донкіхотствам. Менш добрыя — звычайна блогеры — называлі яго імёнамі накшталт «сутэнёр Гудвіна».
  Таксі высадзіла Лоўэла ля сучаснага шэрага пляжнага дома Мэлоуна, які быў недалёка ад пляжу. Барадаты лысы пісьменнік вагой каля трохсот фунтаў прывітаў яго так, як вучоны радасна вызначае новага жука; Лоўэл быў нязначным родам, але, тым не менш, таксама быў часткай міфа Гудвіна.
  «Заходзьце, заходзьце, Фрэдэрык! Ці магу я называць цябе Фрэдэрык? Я Прэстан.
  Яны зайшлі ў вялікую гасціную. І Лоўэл спыніўся. Ён чакаў, улічваючы цікавасць пісьменніка да Гудвіна, што ён знойдзе памятныя рэчы. Ён не чакаў святыні.
  Іншага спосабу апісаць гэта не было. Гудвін быў добра сфатаграфаваны пры жыцці, і Мэлоун, напэўна, меў прынамсі адну копію кожнага зробленага здымка. На адной сцяне паліцы з усімі амерыканскімі выданнямі кнігі, на другой — замежнымі. На іншых сценах віселі афішы з фільмамі: англійская, а таксама італьянская, нямецкая, французская, іспанская, японская. Рэклама кнігі і фільмаў сядзела на мальбертах. Аўтографы ў рамках і шкляныя футляры з ручкамі і аксесуарамі, такімі як шнуркі і адзенне, забівалі сталы і паліцы.
  «Фрэдэрык! Паглядзіце на гэта, паглядзіце! О, гэта ўжо нешта. Я ведаю, што ў цябе па хрыбетніку праляжа. Мэлоун схапіў невялікую скрыначку, унутры якой нешта бразгацела. Лоўэл неахвотна падышоў бліжэй да вар'яцка ўхмыляючагася пісьменніка, пачціва адкрываючы яго.
  Божа мой, гэта былі малочныя зубы Гудвіна? Пазногці?
  Не, дзякуй богу. Запанкі.
  «Ён насіў гэта на знакамітай карціне. Вядома, вы ведаеце, каго я маю на ўвазе». Ён паказаў на партрэт Рычарда Аведона.
  «Уражвае».
  - Зараз, зараз... - Ён зачыніў вечка і сеў, жэстам прапаноўваючы Лоўэлу зрабіць тое ж самае. Шэптам: «Вы знайшлі спасылку на гэта?»
  Працяг кнігі.
  Ён растлумачыў пра ліст і паказаў яго копію біёграфу.
  Мэлоун кіўнуў. «Канэктыкут. Вядома». Быццам ён быў студэнтам-асам, які лускаў адказы на пытанне прафесара ў класе, ён без ваганняў прабегся па паўтузіна імёнаў жанчын, якія маглі быць кліентамі, апісанымі ў лісце. З некаторымі з іх Гудвін быў да смерці жонкі, патлумачыў ён, з некаторымі пасля. Мэлоун павярнуў галаву набок і выглядаў задуменным. «Катрына Томлісан, я магу паспрачацца. Яна была прыгожая. Артыкуляваць. Крыху вар'ят, праўда. Прымусіў яго дэкламаваць урыўкі з кнігі, каб яна магла атрымаць аргазм».
  Лоўэл вярнуў справы да сваёй місіі. «Падказкі — гэта ідылічная мясцовасць і дом Божы. Ёсць ідэі?»
  «Божа, божа…» Гэта збянтэжыла Мэлона. «У Эдуарда былі праблемы. Яго мозг зрабіў яго эмерсанаўскім трансцэндэнталістам; яго сэрца не магло цалкам пазбавіцца ад каталіцызму яго маладосці».
  Лоўэл сказаў: «Нават калі ён не рэлігійны, ці магчыма, што ён мог знайсці суцяшэнне ў сельскай царкве або на могілках?»
  «Гэта больш верагодна».
  «І было б у сельскай мясцовасці. Ёсць думкі наконт гэтага?»
  «Эдварду было зручней у гарадскім асяроддзі», — сказаў Мэлоун цвёрдым тонам, быццам Гудвін быў жывы і прысутнічаў, і чакаў, што біёграф будзе абараняць сваю рэпутацыю чалавека, які ненавідзіць паходы і кемпінг. «Я не ведаю ніводнай згадкі ў яго перапісцы пра час на дачы».
  «Ліст быў датаваны сакавіком 67-га», — сказаў Лоўэл. «Дзе тады быў Гудвін?»
  Не маючы патрэбы звяртацца да шматлікіх шаф у гасцінай і батлейцы, Мэлоун кепска сказаў: «Апошнія два гады яго жыцця былі для мяне самым вялікім выклікам — і гэта былі тыя, якія мяне найбольш цікавілі. Ён вырас вельмі замкнёны. Таямнічы. Афіцыйна яго адрас быў Чыкага. Ён тады быў удаўцом, і дзеці жылі ў горадзе ў бабулі і дзядулі. Аднак Эдвард большую частку часу адсутнічаў. Шмат у чым Пітсбург».
  Не зусім ідылічная сельская мясцовасць.
  Мэлоун працягваў: «Але я амаль упэўнены, што ён падарожнічаў у іншым месцы. Я спрабаваў знайсці дзе, але… не змог». Яго вочы былі апушчаны ўніз, нібы просячы прабачэння перад сваёй камандай за тое, што прайграў у гульні з-за страйку.
  Лоўэл хацеў папляскаць яго па спіне і сказаць: «Усё ў парадку». Ён агледзеў дзесяткі картатэк. «Ці ёсць дакументы з сакавіка таго ж года?»
  Мэлоун адскочыў і вярнуўся з тонкім файлам, акуратна пазначаным 3/67. «Вось гэта». Ён дастаў адзіны кавалак пажоўклай паперы.
  Сэрца Лоўэла закалацілася. Што б гэта паказала? Адрас? Нумар сейфа?
  Гэта быў чэк на каву і бутэрброд з сырам.
  Лоўэл сеў назад. «Гэта ўсё?»
  «Баюся, што так».
  У верхняй частцы квітанцыі былі толькі словы: «Дом Гудзона».
  Ні горада, ні штата, ні нумара тэлефона.
  «Я спрабаваў адшукаць гэта, але не пашанцавала».
  Лоўэл сказаў: "Такім чынам, акрамя ідылічнай сельскай мясцовасці і дома Божага, адзінае, што мы ведаем напэўна, гэта тое, што ён, па меншай меры, частку часу, быў у Пітсбургу апошнія два гады свайго жыцця".
  "Правільна."
  «Што ён там рабіў?» - спытаў Лоўэл.
  «О, ён тусаваўся з забойцам».
  Вярнуўшыся ў горад, за сваім пісьмовым сталом Фрэдэрык Лоўэл адкрыў біяграфію Мэлона — аўтар настаяў на тым, каб ён узяў з сабой адну з адпаведным надпісам. Ён прачытаў раздзелы, якія апісваюць сувязь Гудвіна з Пітсбургам.
  Гудвін быў крымінальным рэпарцёрам Chicago Tribune, але ў 1965 годзе ўзяў адпачынак, каб напісаць справаздачу аб жудасным забойстве ў Пенсільваніі.
  Джон Эверэт Коу паходзіў з заможнай і добра адукаванай сям'і ў акрузе Бакс, штат Пенсільванія, яго бацька быў лекарам, маці - дырэктарам эксклюзіўнай прыватнай школы. Праблемны дзіця з самага ранняга ўзросту, Коу дасягнуў поспехаў у вучобе на працягу першага года навучання ў каледжы, а потым пачаў пакутаваць ад усё больш жорсткіх разрываў з рэальнасцю, пагражаючы суседзям, сваім бацькам і малодшым братам і сёстрам, дзейнічаючы бязладна. Нарэшце ён рэзка сарваўся і ў 1962 годзе быў арыштаваны і асуджаны за забойства сваёй маці.
  На судзе высветлілася, што Мэры Коу, збянтэжаная станам свайго сына, няўмольна падштурхоўвала яго стаць «нармальным», прымушаючы лячыцца і вярнуцца ў школу. Жанчына, як вядома, была рэзкай і патрабавальнай да ўсіх сваіх дзяцей, але, здаецца, не разумела, што з Джонам нельга абыходзіцца з звычайнай дысцыплінай - пакуль не стала занадта позна.
  Да таго часу, калі Эдварду Гудвіну стала вядома пра справу, Коу знаходзіўся ў камеры смяротнікаў у турме Стэйтсвіля за межамі Пітсбурга. Гудвіну было цікава даведацца, як такога праблемнага чалавека можна прызнаць здаровым і пакараць смерцю. Як адзначыў пракурор, адказ, відаць, быў у тым, што, калі ён не знаходзіўся ў фазе трызнення або мітусні, Коў быў надзвычай удумлівым, выразным і праніклівым. Ён напісаў уласныя звароты, якія суддзі ацанілі за выразнасць аргументацыі. Ён рабіў эскізы і маляваў выдатныя пейзажы і партрэты, а таксама пісаў масу вершаў, некаторыя з якіх былі апублікаваны і добра прыняты крытыкамі. Гудвін лічыў відавочна несправядлівым тое, што чалавек, які здзейсніў злачынства ў разгар псіхатычнага эпізоду, атрымлівае смяротнае пакаранне, і хацеў выкарыстаць гэтую несправядлівасць у якасці тэмы сваёй кнігі.
  Здавалася, што ў 1966 і 1967 гадах Гудвін дзяліў свой час паміж Чыкага і Пітсбургам, бяручы інтэрв'ю ў Коу. Гэта быў надзіва прадуктыўны час. Ён не толькі правёў сотні гадзін, даследуючы публіцыстыку, але напісаў «Седар-Хілз» і, відаць, большую частку сіквела рамана. Нягледзячы на тое, што час ад часу ён скардзіўся ў сваіх лістах свайму рэдактару на пісьменніцкі блок, ён таксама час ад часу каментаваў, што дзякуючы сваёй «музе» ён дасягнуў добрых поспехаў у пісьменніцкай працы.
  Усё гэта было вельмі цікава, але Лоўэл не даведаўся нічога, што наблізіла б яго да мэты — знайсці Надзею Андэрсана .
  Джона Коу, вядома, даўно не было, пакаралі смерцю ў верасні 67-га. Але апошні член сям'і Коу, які выжыў, яго малодшы брат, быў жывы. Сэмюэл Коу, лекар, як і яго бацька, усё яшчэ жыў у акрузе Бакс. Ён быў псіхіятрам, і Лоўэл задаўся пытаннем, ці не пайшоў ён у гэтую прафесію з-за стану свайго брата.
  Лоўэл патэлефанаваў Сэмюэлю Коу і растлумачыў сваю місію адносна працягу, а потым далікатна спытаў, ці будзе гэты чалавек супраць некалькіх пытанняў пра час, які папярэднічаў пакаранню яго брата.
  "Не, не вельмі. Я не размаўляю з журналістамі, але калі ў вас ёсць сувязь з Эдвардам Гудвінам, я буду рады дапамагчы».
  «Вы калі-небудзь сустракаліся з ім? Гудвін?»
  «Не, баюся, што не», - сказаў псіхіятр. «Мы з сястрой тады былі маладыя, зусім падлеткі, і бацька не дазваляў нам размаўляць з журналістамі. Я ведаю, што тата некалькі разоў размаўляў з Гудвінам, але я паняцця не маю пра што».
  Таксама доктар не чуў размоў пра сіквелы Cedar Hills Road .
  Потым Лоўэл спытаў, ці можа быць «ідылічная сельская мясцовасць» у лісце акруга Бакс, дзе адбылося забойства, але доктар Коу зноў не змог даць разумення, акрамя як пацвердзіць, што калі якое-небудзь месца і было ідылічным, дык гэта частка Пенсільваніі.
  Нядзіўна, што доктар не мог даць інфармацыю ні пра які «дом Божы», дзе Гудвін праводзіў час.
  Затым Лоўэл спытаў: «Ці ёсць шанец, што ў вас ёсць перапіска паміж Джонам і Гудвінам?»
  «Не, мы спрабавалі вярнуць рэчы майго брата і змесціва яго камеры пасля таго, як яго пакаралі смерцю, але ў турме сказалі, што ўсё гэта ўтылізавана. Шчыра кажучы, я гэтага не хацеў. Як вы можаце сабе ўявіць, я быў вельмі канфліктны наконт Джона.
  - Ён калі-небудзь гаварыў з вамі пра Гудвіна?
  «Так, крыху, калі ён не трызніў. Аднак нічога пра Cedar Hills . У асноўным ён расказваў мне пра тое, як Гудвін быў сябрам. Ён ставіўся да майго брата як да прыстойнага чалавека. Яны размаўлялі гадзінамі і гадзінамі. Ён навучыў Джона друкаваць, каб той мог самастойна пісаць звароты ў суд. У турме ён атрымаў дазвол пазычыць майму брату машынку». Чалавек зрабіў паўзу. «Я да гэтага часу памятаю ноч пакарання. Я быў апошнім, каму тэлефанаваў Джон. Гудвін да таго часу памёр, і Джон сказаў, што калі кніга пра забойства і суд будзе апублікаваная і яны знялі фільм, я павінен быў пераканацца, што рэжысёр паступіў правільна з Гудвінам».
  Сэмюэл Коу сумна засмяяўся. «Вядома, большасць фільмаў аб камерах смяротнікаў пра адвакатаў або журналістаў, якія ў апошні момант ратуюць нявінных зняволеных. Я не мог сказаць Джону, што Галівуд, напэўна, не зацікавіцца гісторыяй, у якой зняволены расчляніў цела сваёй маці і напісаў вершы яе крывёю на сцяне, чакаючы, пакуль з'явіцца паліцыя».
  Званок Сэмюэлю Коу не быў плённым. Але гэта дало Фрэдэрыку Лоўэлу іншую ідэю.
  Калі восенню 1966 года пачалася вытворчасць фільма Cedar Hills Road , Эдвард Гудвін ненадоўга адправіўся ў Галівуд, каб сустрэцца з зоркамі, рэжысёрам і некаторымі кіраўнікамі Cantor Brothers Studios. Гэта быў выключна свецкі візіт. Ён не працаваў над сцэнарыем — сцэнарыст не можа чакаць, пакуль муза натхніць яго, як, відаць, часта рабіў Гудвін. Сцэнары пішуцца па патрабаванні, у сціснутыя тэрміны.
  Згодна з біяграфіяй Мэлоуна, ён добра ладзіў з усімі ў Лос-Анджэлесе і нават абедаў з Элізабэт Тэйлар і Уільямам Холдэнам.
  Лоўэл патэлефанаваў юрысту, якога ён ведаў, з мега-забаўляльнай кампаніі, адно з меншых падраздзяленняў якой было ўсё, што засталося ад некалі каралеўскіх братоў Кантар. Ён звязаў Лоўэла з кіраўніком падраздзялення Cantor Classics, якое па-ранейшаму выпускала некалькі незалежных фільмаў у год і захоўвала ўсе правы на знятую версію Cedar Hills Road .
  Іра Лепке гучаў так, нібы яму было семнаццаць гадоў, і шмат казаў «а-а-а», а думкі выляталі з яго галавы, як цеста з Mix Master. Аднак Лоўэл падазраваў, што разрозненыя маўленчыя навыкі не пашкодзілі яго здольнасці атрымліваць дадому мільён-два ў год у выглядзе ганарараў прадзюсераў.
  «Ах ах ах, гэта адзін з нашых праведных цвёрдых рэчываў, Cedar Hills ».
  Цвёрдыя рэчывы .
  Лоўэл быў адначасова забаўлены і раздражнёны лёгкасцю, з якой Галівуд прыдумваў словы.
  « Сідар зрабіў студыі сур'ёзны рэверс. Я кажу, ай ай ай, дырыжаблі грошай».
  Гэта не можа быць выразам.
  Лепке працягнуў: «Акрамя Элізабэт, Біла і Карла, кастынг нам нічога не каштаваў. Дэкарацыі былі на заднім участку, а здымкі месцаў былі ў Індыяне. Гэта быў феномен, ведаеце. Больш за выдатна».
  «Адзін з лепшых фільмаў дваццатага стагоддзя, спытаеце вы мяне».
  Паўза. Лепке сказаў: «Не, я меў на ўвазе структуру бюджэту, пачатковыя і заднія плацяжы. Гэта легенда. Я маю на ўвазе, чыстая легенда».
  «Так і фільм».
  Лепке сказаў: «Я чуў».
  Што многае тлумачыла.
  «Я ведаю, што гэта было да твайго часу...» Як і ў мінулым пакаленні . «—але я спрабую знайсці любую інфармацыю аб працягу кнігі. Ці ёсць хто-небудзь са студыі, хто быў побач?»
  "Калі?"
  «У шасцідзесятыя».
  Смех. «Вы жартуеце? Няма нікога, хто быў са студыяй у дзевяностыя . Пачакай. Я зраблю яго на IMDB. Пачакай, пачакай...А-а-а, чытаю тытры, сканую, сканую... Не. Большасць з іх мёртвыя. Магчыма, вы маглі б высачыць некалькі праз гільдыі. Калі вы не супраць дамоў старых. Але, паверце мне, я вельмі сумняваюся, што хто-небудзь з акцёраў або здымачнай групы можа дапамагчы. Ніхто б не ўспомніў Гудвіна».
  «Чаму вы так кажаце?»
  «Ён быў проста пісьменнікам». Потым Лепке стаў сарамлівым. «Скажы, Франклін?»
  «Фрэдэрык».
  «Ці быў у нас варыянт працягу?»
  «Не. Здзелка з Cantor Brothers была толькі для Cedar Hills . Няма працягу».
  Лепке агрызнуўся: «Божа, які чорт-пардон-мая-французская сарамлівасць дамовіўся супраць нас пра гэта ?»
  "Мой бацька."
  «А-а-а, прабачце. Што ж, добра яму».
  Лоўэл падзякаваў яму за дапамогу.
  «О, Фрэнк? Я маю на ўвазе, Фрэдэрык?»
  "Так?"
  «Вы знойдзеце працяг, патэлефануйце мне. Майце нас на ўвазе, добра? Шыа і Татум кружылі толькі на мінулым тыдні. Шукаю рэквізіт, які дазволіць ім зрабіць мастацкі паварот. Гэта можа быць якраз тое. У вас ёсць мае лічбы. А-а-а, патэлефануй мне».
  У тую ноч Фрэдэрык Лоўэл цягнуўся з метро дадому ў кепскім настроі.
  Ён узяў бутэрброд на вячэру і пайшоў да свайго будынка.
  Кватэра ў яго была сціплая. Гэта была Другая авеню Верхняга Усходу, а не Пятая авеню Верхняга Усходу, і, вядома, паміж імі ёсць розніца паміж матэрыяй і антыматэрыяй. Дзвюхпакаёўка на трэцім паверсе будынка з карычневага каменя была маленькай і цёмнай, хаця ўлетку яна асвятлялася ашаламляльным ранішнім святлом; суседні люстраны маналіт Трампа эфектыўна адлюстроўваў сонца на працягу некалькіх хвілін неўзабаве пасля світання. Лоўэл дзяліў гэтае месца з адной-дзвюма мышамі, дакладней, з цэлымі пакаленнямі з іх, бо ён упершыню пачуў іх кеглі і пыхканне дзесяць гадоў таму. Ён не прымаў ніякіх мер, каб адпудзіць іх, акрамя як абараніць свае асноўныя прадукты.
  Трубы шумелі, рух таксама, суседзі дзіўныя.
  Тым не менш, ён любіў яго, таму што ў ім была адна асаблівасць, якая была незвычайнай для горада: ён быў суцяшальным, утрымліваў фатаграфіі яго памерлай жонкі, яго дзяцей і іх дзяцей, сувеніры, якія яны збіралі падчас сваіх вандровак, мэблю з дому яго моладзі ў Канэктыкуце, апраўляў лісты ад кліентаў, большасць з якіх ён таксама лічыў сваімі сябрамі.
  І кнігі, тысячы кніг.
  Камфорт.
  Аднак сёння вечарам, сядзеўшы перад маленькім камінам у сваім зялёным скураным крэсле, Лоўэл уздыхнуў і пачакаў, пакуль змрочны настрой знікне.
  Няма такой удачы.
  Ён пераапрануў касцюм у штаны і накрухмаленую бледна-жоўтую кашулю, якую, магчыма, надзеў бы ў офіс, калі б калі-небудзь насіў на працы пастэльнае адзенне. Ён сеў з херасам і яшчэ раз прагледзеў ліст ад адваката Рыджфілда.
  Ніякіх падказак пра Hudson House. Ніякіх падказак пра ідылічную сельскую мясцовасць. Ніякіх падказак пра дамы Божыя. Увогуле няма важкіх доказаў надзеі Андэрсана .
  Па капрызе ён падняўся, падышоў да кніжнай паліцы і дастаў асобнік Cedar Hills Road . Ён пачаў чытаць і адразу ж быў захоплены лёгкай прозай, бліскучымі выразамі і фігурамі мовы, якія, здавалася, так лёгка даваліся Гудвіну. Былі дзесяткі ўрыўкаў, якія прымушалі думаць: Божа мой, я адчуваў гэта ўсё жыццё, але ніколі не мог перадаць гэтае пачуццё словамі. Ён адчувае тое, што адчуваю я.
  Гісторыя вызначыла Амерыку дваццатага стагоддзя. Сам раман вызначаў фантастыку.
  Дзесьці падчас аповеду пра пераезд Андэрсанаў у Чыкага Лоўэл апусціўся ў галаву і задрамаў. Праз гадзіну ён прачнуўся, яго розум быў усеяны фрагментамі невыразнага сну.
  Калі ён падняўся, каб легчы спаць, асобнік рамана адкрыўся на старонцы з прысвячэннем.
  Памяці чалавека, які з'яўляецца Зеўсам на літаратурным Алімпе, Томаса Вулфа.
  Лоўэл зноў сеў і задумаўся: калі Вулф, геніяльны аўтар кнігі «Глядзі дадому, анёл» , быў Зеўсам Гудвіна, тады можна сказаць, што яго дом у Эшвіле, штат Паўночная Караліна, быў домам Бога.
  І нешматлікія раёны краіны з'яўляюцца такімі ідылічнымі, як гэты невялікі гарадок на паўднёвым захадзе штата.
  Ці туды Гудвін пайшоў, каб уцячы ад Пітсбурга і змрочнай атмасферы камеры смяротнікаў?
  Лоўэл падышоў да свайго стала, ужо не ў стане спакою, і набраў у Google: «Эшвіл, Паўночная Караліна», «Хадзон-Хаўс», «1967».
  Праз некалькі секунд ён атрымаў адказ: артыкул з мясцовай газеты таго часу.
  Hudson House Inn недалёка ад Эшвіля - папулярны курорт для людзей, якія жадаюць адпачыць ад гарадской мітусні. Прыгожыя нумары ўпрыгожаны мясцовымі прадметамі антыкварыяту, і многія госці прыходзілі з вячэры (якую можна набыць па меню або ўключыць у кошт нумара), перакананыя, што яны з'елі адну з найлепшых страў на Поўдні.
  Сярод гасцей Hudson House былі палітыкі, артысты і — не ў апошнюю чаргу — знакамітыя пісьменнікі.
  Фрэдэрык Лоўэл знаходзіў суцяшэнне ў падарожжах на цягніку. Ён зазірнуў у паездку Amtrak у Эшвіл, але даведаўся, што хаця цана была адпаведнай, працягласць не была — чатырнаццаць гадзін, каб дабрацца да Спартанбурга, які быў яшчэ ў гадзіне язды ад Эшвіля на машыне.
  Што б зрабіў Сэм Спэйд?
  Прыватны назіральнік абавязаны выконваць сваё прызначэнне, а не асабістыя перавагі. Такім чынам, Лоўэл забраніраваў рэйс і апоўдні апынуўся ў Публічнай бібліятэцы Эшвіля, дзе правёў большую частку дня, праглядаючы старыя газеты ў пошуках згадак пра Гудвіна - усяго толькі некалькі каментарыяў "заўважылі на вуліцы", але, прынамсі, яны пацвердзілі што аўтар падарожнічаў сюды.
  Было таксама шмат прыемных кавалачкаў на Hudson House.
  Адтуль ён пайшоў па вуліцы да будынку суда і аддзела публічных дакументаў. Ён сабраў, што гасцініца Hudson House спыніла працу ў дзевяностыя гады. Мясцовы прадпрымальнік выкупіў напаўразбуранае месца і падаў дакументы, каб ператварыць яго ў музей, хоць працэс, які прадугледжваў вялікі збор сродкаў, ішоў марудна.
  Ён патэлефанаваў чалавеку, Гаральду Уілкінсу, які неадкладна пагадзіўся сустрэцца з ім. Уілкінс быў у захапленні ад таго, што карчма магла быць месцам, дзе быў напісаны працяг Cedar Hills Road . Гэта дадало б месцы музейнасці. Уілкінс сказаў, што так, ён беражліва захаваў усе запісы дзевяностагадовай гісторыі гэтага месца, хоць яны і не захоўваліся ў самім незанятым Хадсан-Хаўсе; для абароны ад вільготнасці жорсткага лета ў Паўночнай Караліне і рызыкі пажару яны знаходзіліся ў гаражы Уілкінса з кандыцыянерам.
  Праз дваццаць хвілін адвакат быў каля сціплага карычневага дошкавага дому, дзе жылі саракагадовы Уілкінс і яго жонка, апранутыя ў Біркеншток.
  У адрозненне ад братоў і сясцёр, поўны энтузіязму Уілкінс быў належным гаспадаром, напаіўшы Лоўэла такой салодкай гарбатай, што ў яго захапіла дух. Лоўэл не ведаў, што ў адну шклянку можа змясціцца столькі цукру. Стаялі на кухні, балбаталі пра музей. Уілкінс не зрабіў вялікай паўзы, каб даць магчымасць адвакату загаварыць са сваім яркім акцэнтам аб сваіх планах. «Вядома, у нас будзе нашмат больш, чым у дома Томаса Вулфа, пры ўсёй павазе. Мы ўключаем пажар 1937 года, Biltmore, мясцовае віно, тытунь і, вядома, бітву пры Эшвіле. Красавік 1865 г. Трыста канфедэратыўных войскаў адбілі тысячу рэгулярных войскаў генерала Саюза Айзека Кірбі. Гэта быў слаўны дзень». Потым, як быццам ён раптам зразумеў, што Лоўэл быў янкі, ён дадаў: «Былі толькі нязначныя страты».
  Нарэшце ён павёў Лоўэла ў гараж. Чалавек добра папрацаваў па арганізацыі і захаванні артэфактаў. Скрыні маркіравалі і складвалі па гадах. Рэестры гасцей. Перапіска. Дзелавая дакументацыя. Распіскі. Падатковыя дэкларацыі. Памяткі.
  Лоўэл задаў відавочнае першае пытанне: ці знайшоў хто-небудзь рукапіс, які госць мог пакінуць шмат гадоў таму?
  "Не не." Грымаса. «Я б гэта запомніў. Вялікі экспанат у музеі. Проста падумайце аб гэтым. Але не саромейцеся праглядаць». Уілкінс кіўнуў у бок каля сотні скрынак, а потым адышоў у кут, дзе пачаў з любоўю паліраваць пару антыкварных падсвечнікаў.
  Лоўэл пачаў са скрынак за 1966 і 1967 гады. Ён адчыніў вечка і пачаў старанна перабіраць паперы.
  Ён даведаўся, што Эдвард Гудвін сапраўды быў там частым госцем на працягу ўсяго часу, пакуль быў напісаны працяг. Ён узяў той самы пакой, 2B, і заплаціў наперад за некалькі тыдняў.
  Тым не менш, нішто не сведчыць пра існаванне якой-небудзь рукапісы, над якой ён працаваў, і не давала імёнаў людзей ці месцаў, якія маглі б дапамагчы Лоўэлу ў пошуках. Праз гадзіну, у яго балела спіна, ён збіраўся зрабіць перапынак, калі зірнуў на копію ліста, датаванага восенню 67-га.
  Ліст ад тагачаснага ўладальніка карчмы быў адрасаваны бацьку самога Лоўэла.
  28 верасня 1967г
  Роберт Лоўэл, эсквайр.
  751 Сёмая авеню
  Нью-Ёрк, Нью-Ёрк
  Паважаны містэр Лоўэл,
  Я атрымаў вашае імя як адваката, які прадстаўляў маёмасць нябожчыка містэра Эдварда Гудвіна яго выдавецкай кампаніяй. Па-першае, дазвольце мне выказаць свае спачуванні ў сувязі са стратай містэра Гудвіна. Ён быў тут сталым і паважаным госцем, і ўсе мы найбольш перажываем яго страту. Дазвольце мне таксама сказаць, што Cedar Hills Road была адной з маіх любімых кніг, і я маю гонар мець асобнік, які ён — вельмі міласціва — напісаў мне і маёй сям'і.
  Вось чаму я пішу: адразу пасля таго, як містэр Гудвін мінуў, сюды прыбыла вялікая скрынка, адрасаваная яму. Зваротны адрас быў Стэйтсвіл, Пенсільванія. Паколькі гэта было пазначана асабіста, мы палічылі недарэчным адкрываць скрынку. Я перасылаю яго тут, у надзеі, што вы пераканаецеся, што яго сям'я атрымае яго.
  З павагай,
  Hanley KC Beaumont, уладальнік,
  Гасцініца Hudson House
  Эшвіл, штат Паўночная Караліна
  Адрас быў той самы будынак на Сёмай авеню, дзе размяшчаўся цяперашні офіс Лоўэла. Ён яшчэ раз прачытаў ліст. Чаму Стэйтсвіл гучыць знаёма? Ён на імгненне задумаўся; Здавалася, што гэта звязана з гісторыяй Джона Коу. Ён дастаў тэлефон і патэлефанаваў Сэмюэлю Коу, брату зняволенага. Ён растлумачыў, што знайшоў, і спытаў пра назву Стэйтсвіл. Коу пацвердзіў, што гэта была адначасова назва турмы і невялікага прыгарада Пітсбурга, дзе гэтае месца знаходзілася. Магчыма, менавіта там Гудвін спыняўся падчас інтэрв'ю з Джонам. Лоўэл падзякаваў і адключыўся.
  «Працягвай», — падштурхнуў сябе Лоўэл. Што можа быць у скрынцы? Нататкі Джона Эверэта Коу для сапраўднай крымінальнай гісторыі Гудвіна? Матэрыялы, якія Гудвін даставіў сабе са Стэйтсвіля? Ці турэмшчыкі самі даслалі тое, што пакінуў аўтар?
  Паклікаў памочніка. Пасля таго, як Фрэдэрык растлумачыў, што ён знайшоў, Кейтлін сказала: «Я зірну на архіў містэра Лоўэла». Для Кейтлін Фрэдэрык быў «Фрэдэрыкам». Роберт быў і назаўсёды застанецца «містэрам. Лоўэл.
  Лоўэл чакаў не больш за тры хвіліны, калі яна вярнулася на лінію. «Здаецца, я нешта знайшоў».
  «Ідзі наперад». Рабіце больш глыбокія ўдыхі.
  «Увосень 1967 года ёсць паўтузіна лістоў ад вашага бацькі да Стодарда Гудвіна, якія нагадваюць яму, што ён атрымаў скрынку з асабістымі матэрыяламі з Паўночнай Караліны і хацеў пераслаць іх яму. Ён так і не адказаў, і містэр Лоўэл, відаць, здаўся».
  Гэтак жа, як сын не клапаціўся пра іншыя асабістыя рэчы бацькі.
  Дрэнныя ўспаміны…
  Лоўэл хутка сказаў: «Гэта азначае, што скрынка магла быць у архіве ўнізе».
  Паўза. «Хочаш, каб я пайшоў праверыць?»
  «Вы не супраць?»
  «Склеп», — сказала яна.
  «Вы не супраць?» — паўтарыў ён.
  Склеп быў брудны, напоўнены брудам і пылам, нашмат горшымі за самы страшны пясок, які можна знайсці ў офісе.
  «Я надзену сваю шахцёрскую шапку».
  «Ты цудоўная, дарагая».
  Яны адключыліся.
  «Павадка?» — спытаў Уілкінс.
  «Магчыма».
  Наступную гадзіну Лоўэл працягваў пошукі, але больш нічога не знайшоў.
  Ён падзякаваў Уілкінсу, ахвяраваў сто даляраў у музейны фонд і паехаў у гатэль, дзе Кейтлін забраніравала для яго нумар, разважаючы, дзе б ён мог атрымаць добрую паўднёўскую ежу на вячэру - з бурбонам і без салодкай гарбаты.
  Калі ён прапанаваў сваю крэдытную картку, малады клерк зірнуў на яе запісы і сказаў яму, што толькі што атрымаў факс. Ён узяў канверт — нумар адпраўшчыка быў у яго офісе — і разарваў яго. На верхнім аркушы почыркам Кейтлін было напісана:
  Фрэдэрык,
  Знайшоў BOX. Старонкі і старонкі нататак пра нейкія злачынствы, суды за забойства, сведак, смяротнае пакаранне і г.д. Ах, а ўнізе было тое, што можа вас зацікавіць. Рукапіс. 540 старонак. Уключаю першую старонку.
  — Кейтлін
  ps Я НІКОЛІ не выцягну бруд з-пад пазногцяў без дарагога манікюру.
  Лоўэл прачытаў наступнае:
  02.08.67
  Надзея Андэрсана
  Эдвард Гудвін
  Раздзел першы
  У траўні Джэсі Андэрсану споўнілася 18 гадоў, узрост паўналецця, узрост, калі ён мог свабодна прымаць рашэнні, узрост, калі ён неўзабаве даведаўся, што яго гнеў, а не сэрца, стане яго галоўным правадніком.
  Да таго часу сям'я Андэрсанаў пераехала з Вест-Фулертан-стрыт у вар'яцкім віры мегаполіса Чыкага ў горад, высечаны на раўнінах у сарака мілях на поўнач, які нават не існаваў пяць гадоў таму. І, хоць ГЕАГРАФІЧНА кароткі, якое гэта было падарожжа ад горада Карла Сандбурга да дзіўнага анклава Мілерс-Фолс. Сорак міляў новай бетоннай шашы, новых ліній прыгарадных цягнікоў, відаў на плоскія раўніны, зямлі, на якой калісьці існавалі фермы, а цяпер у пераходным стане , якая змяняецца ў горшы бок, здраджаная ўрадам, рынкам і фінансістамі. Па сквапнасці. ЗНЯСІЛЕНЫ прагнасцю. Гэта было
  Адзін толькі гэты крок можа быць прычынай, каб выклікаць лютасць у душы малодшага сына Андэрсана (хаця хутка гэта будзе
  (старонка 1)
  Працяг паўстагоддзя ляжаў каля васьмідзесяці футаў непасрэдна пад сталом Лоўэла.
  «Сэр? Ты ў парадку?" — спытаў малады клерк, утаропіўшыся на яго.
  Адвакат няўцямна паглядзеў на яе. Потым кіўнуў.
  Ён патэлефанаваў Прэстану Мэлоуну, атрымаў нумар яго факса і сказаў яму праверыць, што ён збіраўся атрымаць. Затым Лоўэл арганізаваў перадачу і ператэлефанаваў праз некалькі хвілін. Біёграф — задыхаючыся і дрыготкім голасам — сказаў: «Я ўпэўнены, што гэта сапраўднае». Ён растлумачыў, што ў яго ёсць адзін з арыгінальных машынапісаў Cedar Hills , і ён пацвердзіў, што шрыфт пішучай машынкі падобны да шрыфта першага рукапісу. Стыль напісання таксама адлюстроўваўся ў закрэсліваннях і літары, што азначала, меркаваў Мэлоун, што Гудвін думаў, ці быў гэта лепшы, найбольш дакладны, самы лірычны выбар слова ці выразу.
  Адключыўшыся, ён ашаломлены пайшоў у свой пакой, насамрэч адчуваючы ліхаманку ад хвалявання. Твар гарэў, у вушах звінела. Ён патэлефанаваў Кейтлін і сказаў ёй, што сказаў Мэлоун.
  «Фрэдэрык, мы знайшлі!»
  «Мы сапраўды зрабілі». Ён дадаў, што вернецца перш за ўсё заўтра. Затым урачыста сказаў: «Што б яшчэ вы ні рабілі, зрабіце копію».
  «Тое, Фрэдэрык. Я зараз гэта зраблю».
  «О, і вы ведаеце той манікюр, які вы згадалі? Дадайце таксама педыкюр».
  «Ура!»
  Праз гадзіну ён напісаў братам і сёстрам паведамленне, што знайшоў копію працягу і будзе чытаць яе заўтра. Ён вырашыў не тэлефанаваць, бо не хацеў быць уцягнутым у доўгую дыскусію са Стодардам аб тым, колькі грошай прынясе кніга.
  У тую ноч Лоўэл праляжаў без сну да пяці гадзін раніцы, пагружаны ў тысячы думак, вельмі нешматлікія з якіх тычыліся дзелавых аспектаў знаходкі, грошай, правоў, ліцэнзавання. Больш за ўсё яму было цікава: што будзе з Джэсі Андэрсанам, цудоўным на ўвесь свет Everyboy на Сідар-Хілз-Роўд .
  Праз некалькі гадзін ён быў на першым рэйсе ў Шарлот, дзе перасаджваўся на LaGuardia.
  Яму так хацелася вярнуцца ў офіс, што ён не хацеў чакаць у чарзе да таксі, таму дамовіўся аб тым, што яго забярэ аўтасэрвіс, выдаткі, пра якія ён інакш не думаў бы. Лімузін супрацоўнічаў, але рух не. Ён сядзеў у кузаве «Лінкольна», вельмі нецярплівы, калі натоўп аўтамабіляў у гадзіну пік рухаўся да Манхэтэна.
  За два кварталы ад Сёмай авеню, лімузін стаяў, ён вылез, даў кіроўцу дадатковыя чаявыя і прабегся астатнюю дарогу да офіса.
  Ліфт, натуральна, не працаваў, а да астатняга стаяла чарга. Лоўэл абмяркоўваў лесвіцу, але кабінет знаходзіўся на сёмым паверсе, і ён быў не ў выдатнай форме. Ён ведаў гісторыю Стыга Ларсана. Ён чакаў у чарзе.
  Нарэшце ён увайшоў у знаёмы цьмяны калідор і ў свой кабінет, адчыняючы дзверы і ўсміхаючыся, як залаты медаліст алімпійца.
  Кейтлін падняла вочы ад свайго стала. І расплакалася.
  «Яго скралі, Фрэдэрык. Копія таксама. Іх абодвух няма».
  Здранцвелы, але з усіх сіл захоўваючы аналітычнасць, Фрэдэрык Лоўэл зноў гуляў дэтэктыва.
  WWSSD?
  Дзверы былі адчыненыя мінулай ноччу ці рана раніцай ломам ці іншым інструментам. Нічога, акрамя скрынкі з рукапісам і копіі з шуфляды стала Кейтлін, забралі. Злодзей хацеў толькі Надзею Андэрсана. Шафы і шуфляды відавочна агледзелі, праўда, напэўна, каб пераканацца ў адсутнасці іншых асобнікаў.
  Але хто быў злодзей?
  Чутка пра тое, што ён ішоў па сіквеле Cedar Hills, магла распаўсюдзіцца, але ён не мог сабе ўявіць, каб выдавец скраў рукапіс. Любы рэдактар, які паспрабуе выдаць раман сам, патрапіць пад прэтэнзію аб аўтарскім праве - не кажучы ўжо пра рызыку арышту за ўзлом.
  Гэта павінна было быць па іншай прычыне.
  Але што?
  Адсутна паварушыўшы пыл на падаконніку, Лоўэл утаропіўся на ўсё, што існавала ў «Надзеі» Андэрсана, на назву і некалькі першых абзацаў рамана.
  Ці магло нехта не захацець публікацыі рукапісу?
  Але гэта не мела сэнсу. Усім было цікава ўбачыць працяг у друку. Усе зарабілі б грошы, імя Эдварда Гудвіна было б увекавечана, фанаты былі б у захапленні.
  Вочы Лоўэла спыніліся на факсе з тытульнай старонкай сіквела.
  А тут ён здрыгануўся, нібы аплявуху атрымаў.
  не!
  Немагчыма.
  У левым верхнім куце была дата 8/2/67.
  Другое жніўня.
  Праз два месяцы пасля смерці Эдварда Гудвіна.
  І раптам замаячыў жудасны сцэнар: нехта іншы напісаў працяг.
  Гэта падняло яшчэ больш ашаламляльнае пытанне: ці магчыма, што Гудвін не быў аўтарам самой Cedar Hills Road?
  Лоўэл адчуў жах, амаль фізічную хваробу, калі ўзнікла жахлівае пытанне: ці быў сапраўдным аўтарам класічнага рамана Джон Эверэт Коу, чалавек, які забіў і расчляніў сваю маці?
  Якой бы жахлівай гэта ні была думка, яна мела сэнс. Скрыню з рукапісам адправілі са Стэйтсвіля, дзе знаходзілася турма. Гудвін ніколі не пісаў ні слова фантастыкі, пакуль не сустрэўся з вязнем. Cedar Hills — і сіквел — былі напісаны ў тыя месяцы, калі Гудвін рэгулярна наведваў Коу. І ён не вярнуўся ў свой дом у Чыкага, каб напісаць кнігу; ён працаваў у Эшвіле, штат Паўночная Караліна, у значнай ступені адзін, удалечыні ад тых, хто мог бы заўважыць, што ён, магчыма, насамрэч не пісаў кнігу, а шліфаваў словы, напісаныя кімсьці іншым.
  Што да Джона Коу, то ён быў навукоўцам, нагадаў Лоўэл, які ў свае ясныя моманты пісаў уласныя заклікі і вершы, усхваленыя крытыкамі. І Гудвін пазычыў чалавеку сваю пішучую машынку — нібыта для напісання юрыдычных дакументаў, але, магчыма, і для таго, каб дапамагчы яму пісаць раманы. Мэлоун паведаміў, што пішучая машынка і стыль пісьма былі нязменнымі ад адной кнігі да другой, але Гудвін ніколі не пісаў іншай мастацкай літаратуры, таму не было іншага машынапісу для параўнання. Гудвін таксама змагаўся з пісьменніцкай блакадай. Працяг быў адкладзены, ён паведамляў некалькі разоў, таму што Гудвін чакаў, пакуль яго муза пагаворыць з ім. Што ж, відаць, у яго была муза. Той, хто проста апынуўся забойцам.
  Але навошта Коу пісаць раманы? Гэта быў спосаб аддзячыць чалавеку, які рэгулярна прыходзіў у турму, каб убачыць яго, які праводзіў гадзіны за гадзінамі, размаўляючы з забойцам, слухаючы яго, абыходзіўшыся з ім як з чалавекам, нягледзячы на жудаснае злачынства, якое ён здзейсніў?
  Лоўэл сядзеў, заплюшчыўшы вочы, усё яшчэ спрабуючы змірыцца са сваім усведамленнем. Божа мой. Аўтар адной з самых любімых кніг у гісторыі рамана насамрэч мог быць забойцам-псіхам.
  Што тычыцца таго, хто здзейсніў крадзеж, Лоўэл лічыў, што і на гэтае пытанне ён ведае адказ.
  Браты і сёстры.
  Стодард, хутчэй за ўсё. Учора вечарам Лоўэл напісаў яму паведамленне пра знаходку. Калі б працяг быў апублікаваны, ажывіўшы кар'еру Гудвіна і крытычны аналіз дзвюх кніг, магло б высветліцца, хто быў сапраўдным аўтарам, і выдавецкія кантракты былі б скасаваныя. Яны б больш не атрымлівалі ганарараў.
  Выдаўцы могуць нават падаць на іх у суд з патрабаваннем вярнуць грошы, калі будзе даказана, што яны ведалі, што Гудвін не быў аўтарам. І было малаверагодна, што доктар Сэмюэл Коў, як спадчыннік Джона, можа спагнаць усе ганарары, атрыманыя за гэтыя гады. Прынамсі, ён можа запатрабаваць вялізнага ўрэгулявання.
  Лоўэл паспяшаўся з кабінета.
  Больш не ў рэжыме прыватнага дэтэктыва, цяпер ён быў паліцэйскім.
  Праз гадзіну Лоўэл сядзеў у іншай арандаванай машыне і злосна пераскокваў па грубай хаціне ў Вестчэстэры.
  Ён заўважыў на вуліцы некалькі машын, адну не пазнаў. Магчыма, гэта належала злодзею, якога яны нанялі. Ён не мог сабе ўявіць, каб Стодард сам прабраўся ў яго кабінет сярод ночы. На імгненне ён задумаўся, ці можа яму пагражаць небяспека. Але Фрэдэрыку Лоўэлу было ўсё роўна. Ён быў у лютасці.
  Ён забуксаваў і спыніўся, прайшоў па гразі да дзвярэй і застукаў у іх.
  Знутры пачулася ператасаванне гукаў.
  "Хто гэта?"
  «Гэта Фрэдэрык».
  Як толькі Стодард адчыніў дзверы, Лоўэл увайшоў унутр, нахмурыўшыся, агледзеўшыся, нібы заўважыў напалову схаваны пад канапай рукапіс.
  Стодард міргнуў і сказаў: «Гэта сюрпрыз».
  «Ты мог патэлефанаваць», - сказала Бэт, відавочна разгубленая яго прысутнасцю.
  Ганна паглядзела на яго, для змены, цвярозымі вачыма. Сёння здавалася, што яна насамрэч піла каву з кружкі. Яе твар свяціўся. «Ты прынёс? Мы вельмі рады».
  Лоўэл спадзяваўся, што злачынцамі былі толькі Стодард і Бэт; ён любіў Ганну і хварэў за яе нявіннасць. З яе каментара вынікае, што яна нічога не ведае пра злачынства.
  Ці, як і многія наркаманы, магчыма, яна была вельмі-вельмі добрай актрысай.
  Стодард быў больш прамым. «Што гэта ўсё?» Яго роля вымагала б ад яго збянтэжанасці і раздражнення нечаканай прысутнасцю. Напэўна, ён таксама рыхтаваў бы сваё абурэнне.
  Другі чалавек — злодзей? — быў мажны. Ён падняўся і павярнуўся да Лоўэла.
  Яго збіраліся расстраляць? Ці збіты да смерці?
  Але гнеў Лоўэла авалодаў ім, і ён праігнараваў вялікага чалавека. "Дзе гэта?" - запатрабаваў ён, гледзячы ў вочы Стодарду.
  «Дзе што ?»
  «Я ведаю праўду. Я ведаю, што ты зрабіў».
  «Фрэдэрык, што, чорт вазьмі, ты маеш на ўвазе? Буду ўдзячны, калі вы растлумачыце, што гэта такое».
  «Хтосьці скраў сіквел мінулай ноччу».
  "Што?" Ганна ахнула. «У вас была копія?»
  «Гэта таксама скралі. Уварваліся ў мой кабінет».
  «І што?» - спытаў Стодард. «Вы думаеце, што мы зрабілі гэта?»
  Абурэнне прыйшло адразу.
  Аднак, што цікава, Стодард не выглядаў вінаватым. Бэт выглядала ў жаху. «Нехта скраў наш рукапіс? Што скажа міліцыя?»
  «Я яшчэ не хадзіў да іх».
  "Чаму не?" - рэзка спытала яна.
  Бо я ведаю вінаватых, — падумаў ён.
  Затым кваліфікаваны: я амаль упэўнены, што я.
  Стодард прамармытаў: "А чаму вы думаеце, што мы яго скралі?"
  «Таму што твой бацька гэтага не пісаў. Гэта было датавана пасля яго смерці. І калі ён не напісаў сіквел, ён, напэўна, таксама не напісаў Cedar Hills ».
  - Божа мой, - сказала Бэт.
  Ганна пакруціла галавой, нахмурыўшыся. «Я не магу ў гэта паверыць. Немагчыма, Фрэдэрык.
  Лоўэл запоўніў факты, якія ён даведаўся ў сваім расследаванні. «Вы самыя лагічныя падазраваныя. Таму што калі б працяг быў апублікаваны, магла б пагаварыць, што гэта махлярства. Усе вашы ганарары высахнуць».
  "Роялці?" - спытаў Стодард. «Не быў бы канец свету. І ўсё роўна чэкаў з кожным годам станавілася ўсё менш і менш».
  Лоўэл міргнуў, не разумеючы. «Але... што б вы рабілі за грошы без прыбытку ад роялці? Вы былі б жабракамі».
  «Жалечны?» - сказала Бэт, з яе горла вырываўся нехарактэрны смех.
  Стодард таксама ўсміхаўся. «Фрэдэрык, ты ведаеш, колькі грошай зарабіў нам Cedar Hills за гэтыя гады?»
  «Так, - сказаў Лоўэл, - вядома. Амаль дваццаць мільёнаў даляраў».
  «А вы ведаеце, колькі ў нас у банку і на біржы?»
  У адказ Лоўэл агледзеў пашарпаную халупу.
  Стодард сказаў: «Між намі не менш за сорак мільёнаў. У Ганны крыху менш, чым у нас».
  Сястра скрывілася. «Некалькі дрэнных выбараў у шлюбным аддзеле. Але я мяркую, што я ўсё яшчэ каштую васьмізначную суму ці каля таго».
  Стодард сказаў: «Мы ўклалі гэта. І вельмі асьцярожна».
  «Але...» Яшчэ адзін погляд на халупу.
  Бэт злавіла. Яна сказала кісла: «Я казала вам, што гэта часова. Мы прадалі наш стары дом у мінулым месяцы і купілі гэтую нерухомасць — трыццаць гектараў — для забудовы. Ганна і на зямлі паставіць месца». Гледзячы на сваю нявестку, яна сказала: «Ганна прызналася, што ў яе ёсць некаторыя праблемы, і мы дапаможам ёй пераадолець гэта. Мы думалі, што для ўсіх было б лепш, каб мы ўсе жылі побач».
  Ганна ўсміхнулася. «Я ведаю, што мы не заўсёды ладзілі, але, ведаеце, у рэшце рэшт яны сапраўды дасягнулі мяне».
  «О». Лоўэл пачырванеў. Ён спадзяваўся, што гэта не занадта відавочна.
  «Ах, вам было цікава, чаму я спытаў пра наступны чэк роялці», - працягнуў Стодард. «Я проста не хацеў прадаваць акцыі, калі рынак упаў на днях. Час быў дрэнны. Але на наступны дзень Dow узляцеў, і я прадаў даволі шмат — дарэчы, у асноўным Facebook. Зрабіў шмат, каб заплаціць дэпазіт за будаўніцтва, а потым і трохі». Ён кіўнуў на грувасткага чалавека, які моўчкі стаяў. Стодард прадставіў іх. Здавалася, што гэта быў іхні будаўнік, які прыехаў паказаць ім праекты новых дамоў.
  Не злодзей.
  "Я папраўляюся", - сказаў Лоўэл.
  Затым, запоўніўшы надзвычай няёмкае маўчанне, ён дадаў: «Але хто скраў рукапіс? Хто не хоча, каб яго апублікавалі?»
  Браты і сёстры дружна паціснулі плячыма.
  Потым Лоўэлу прыйшла ў галаву ідэя: «Малоун! Прэстан Мэлоун».
  «О, біёграф», — успамінала Ганна.
  «Так! Ён убачыў дату на першай старонцы рукапісу, які я даслаў. Ён бы зразумеў, што гэта напісана пасля смерці твайго бацькі. І, напэўна, перабіраў свае ўласныя нататкі. Ён таксама даведаўся б праўду і ведаў, што павінен пераканацца, што ніхто не даведаўся, што Коў быў аўтарам. Твой бацька - цэнтр яго сусвету. Адзіная яго прэтэнзія на славу - гэта біяграфія - ён быў бы разбураны, калі б праўда выкрылася». Ён зноў кіпеў. «Я зараз патэлефаную яму. Паглядзіце, што ён сам скажа».
  Набіраючы нумар, Лоўэл выпадкова зірнуў на камінную паліцу і заўважыў фатаграфію Эдварда Гудвіна з жонкай, здаецца, пяцідзесятых гадоў. Яны сядзелі ў парыжскай кавярні, як мяркуецца, на левым беразе. Гэта быў вобраз Хемінгуэя, калі ён наогул быў.
  Мэлоун адказаў на тэлефон. «Фрэдэрык! Я чакаў вашага званка».
  Лоўэл нічога не сказаў. Ён глядзеў на фатаграфію.
  Парыж.
  Ой
  «Прывітанне, Фрэдэрык? Гэта ваш нумар у ідэнтыфікатары абанента, так? Ты тут?"
  Замест таго, каб паведаміць пра знікненне рукапісу, Лоўэл сказаў біёграфу: «У мяне ёсць да вас пытанне».
  «Вядома».
  «Ці шмат часу Эдвард Гудвін праводзіў у Еўропе?»
  Стодард і Бэт паглядзелі адзін на аднаго з цікаўнасцю, а потым зноў павярнуліся да Лоўэла. Ён не сустракаўся з імі вачыма.
  Мэлоун сказаў: «Так, так, ён атрымаў там адукацыю, у асноўным у Францыі. І яны з жонкай пражылі там і ў Германіі амаль пятнаццаць гадоў».
  Лоўэл уздыхнуў. «І калі ён пісаў даты, ён пісаў іх месяц-дзень-год ці дзень-месяц-год?»
  «О, заўсёды па-еўрапейску. Дзень-месяц-год».
  «Такім чынам, тытульны ліст сіквела, які я адправіў вам па факсе, дата на ім? Гэта было восьмага лютага 67-га. Не другога жніўня».
  «Як гэта магло быць датавана другім жніўня? Эдуард памёр у чэрвені. Але рукапіс?» — нецярпліва сказаў біёграф. «Вы чыталі? Пра што гісторыя? Што адбываецца з Джэсі? Джонас вярнуўся ў Агаё перад смерцю?»
  - Я табе ператэлефаную, - паўтарыў Лоўэл.
  «Але...»
  Націсніце.
  Лоўэл сеў. «Такім чынам, я мяркую, што ён быў аўтарам у рэшце рэшт. Няма іншых доказаў таго, што ён не быў».
  Ганна вярталася са спальні, трымаючы ў руках некалькі пажоўклых аркушаў паперы. Яна прапанавала іх Лоўэлу. «Фрэдэрык, ты згадаў пра вялікія літары і закрэсліванні на першай старонцы сіквела?» Паглядзіце на гэтыя. Гэта раннія чарнавікі некаторых татавых артыкулаў, якія ён напісаў для Chicago Tribune . Ён дасылаў іх мне, калі я вучыўся ў школе, і заахвочваў мяне быць пісьменнікам. Ён сказаў мне: «Хэмінгуэй казаў, што няма вялікіх пісьменнікаў; ёсць толькі выдатныя перапісчыкі». Ён паказаў мне свае чарнавікі, каб я мог бачыць, як ён пераглядаў».
  Лоўэл узяў іх. Вялікія літары і закрэсленыя словы былі аднолькавымі. І шрыфт пішучай машынкі здаваўся такім жа, як на першай старонцы « Надзеі» Андэрсана .
  Датамі прызыву былі 1960 год - за гады да таго, як Гудвін нават сустрэўся з Коу.
  Рукапіс быў сапраўдным.
  Лоўэл уздыхнуў і слабым голасам сказаў: «Прабачце. Але нехта скраў важную частку гісторыі літаратуры? Сусветная арганізацыя па ахове здароўя? Чаму?»
  Стодард кісла засмяяўся. «Божа, Фрэдэрык, ты чагосьці не прапускаеш? Я маю на ўвазе, пры ўсёй павазе да таты, гэта ўсяго толькі кніга».
  Фрэдэрык Лоўэл не прадстаўляў аўтараў таямніц і трылераў, пра што ён заўсёды шкадаваў, таму што горача любіў крымінальныя раманы — лічачы, што аўтары былі не толькі аднымі з лепшых апавядальнікаў, але і найбольш дысцыплінаванымі і найменш паблажлівымі з пісьменнікаў, у адрозненне ад многіх іншых тых, хто пісаў «літаратуру». Таму з вялікім задавальненнем яму дазволілі прысутнічаць на арышце злачынца, які ўварваўся ў яго офіс на мінулым тыдні і скраў « Надзею Андэрсана» .
  Дэтэктыў паліцыі штата Пенсільванія, сімпатычны малады хлопец па імі Брын, вырашыў, што гэта меншае, што ён можа зрабіць, бо Лоўэл нясе адказнасць за інфармацыю, якая прывяла да маючага адбыцца арышту.
  Хаця, па праўдзе кажучы, менавіта каментар Стодарда Гудвіна, які, здавалася б, грэбліва казаў, што «Сідар-Хілз» — гэта «толькі» кніга, быў бліскаўкай, якая прывяла да разгадкі таямніцы.
  Чаму Лоўэл насамрэч выказаў здагадку, што злодзей шукае Надзею Андэрсана ? Ці не мог ён шукаць нешта яшчэ ў скрынцы, дастаўленай у Эшвіл і перасланай у Нью-Ёрк?
  Адказ быў так. І каб даведацца, хто стаіць за крадзяжом, трэба было толькі ўлічыць адзінага чалавека, якому ён згадваў пра працяг, і якога ён не цікавіў.
  Доктар Сэмюэл Коу.
  Лоўэл звязаўся з супрацоўнікамі паліцыі Нью-Ёрка, акругі Бакс і штата Пенсільванія і паведаміў, што, на яго думку, доктар Коу скраў кардонную скрынку, таму што баяўся, што яна змяшчае інфармацыю пра смерць яго маці шмат гадоў таму - забойства, якое Сэм Спейд цяпер Лоўэл лічыў, што гэта здзейсніў сам доктар. Дэтэктыў Брын вырашыў разабрацца ў справе і прагледзеў стэнаграмы і справаздачы сведак з першапачатковага расследавання. Ён адшукаў членаў сям'і і сяброў, якія былі яшчэ жывыя. Ён выявіў, што ў той час як Мэры Коу — сама крыху несамавітая — вельмі дакучала свайму псіхічна хвораму сыну, ціск на Джона не параўнаўся з жорсткім абыходжаннем з іншымі дзецьмі.
  «Мама-тыгр на стэроідах», — так апісвала яе Брын. Сяброўка сям'і паведаміла аб адным з інцыдэнтаў, калі яна ўдарыла маладога Сэмюэля дротам ад лямпы за тое, што ён таемна праслухоўваў гульню ў мяч у сваім пакоі, калі ён павінен быў рыхтавацца да заліку. Яго малодшая сястра таксама перанесла прыкладна такое ж абыходжанне.
  Дэтэктыў выказаў здагадку, што падлетак Сэмюэл агрызнуўся і альбо ўгаварыў свайго брата забіць жанчыну, а потым абвінаваціў у гэтым яго, альбо забіў яе сам і зрабіў так, што вінаваты Джон.
  Што датычыцца крадзяжу рукапісу, то, паводле дакументаў, Сэмюэл Коу прыехаў у Нью-Ёрк у восем гадзін вечара ў той дзень і апошнім цягніком вярнуўся ў акругу Бакс. Камеры відэаназірання паказалі, як ён прыбыў на станцыю Пенсільванія без кардоннай скрынкі, але пакінуў яе з кардоннай скрынкай, якая, па словах Лоўэла, вельмі нагадвала скрынку, якую выкралі з юрыдычнай канторы.
  Маецца на ўвазе тое, што Сэмюэл лічыў, што ў скрынцы са старонкамі нататак пра злачынства і, магчыма, нават у самім рукапісе была інфармацыя, якая сведчыць аб тым, што Сэмюэл, а не Джон, забіў іх маці.
  У Пенсільваніі быў выдадзены ордэр на ператрус у доме доктара Коу, і Фрэдэрык Лоўэл практычна ўпрасіў Брын узяць яго з сабой.
  Вядома, Лоўэла не пусцілі ўнутр, бо ордэр выконваўся. Паліцыя заявіла, што можа быць страляніна, хоць доктару Коу было за шэсцьдзесят, і, здавалася, ён не ўяўляе асаблівай пагрозы. Лоўэл чакаў у машыне паўгадзіны, перш чым мажнага лысага доктара вывелі ў кайданках з попельным тварам. Ніякага супраціву не было.
  Дэтэктыў Брын далучыўся да Лоўэла каля патрульнай машыны. Ён усміхнуўся. «Ён прызнаўся, сэр. Астудзіў яго».
  Лоўэл спытаў: «Што здарылася? Ён падгаварыў брата да злачынства? Ці забіць яе сам?»
  «Зрабіў сам. Ён зарэзаў яе да смерці, а потым паклікаў брата ў пакой і працягнуў яму нож, пачаў крычаць, чаму ён гэта зрабіў? Джон тады быў у трызненні і, верагодна, лічыў, што забіў сваю маці». Затым Брын кіўнула ў бок дома. «Мы вярнулі тое, што ён скраў. Не маглі б вы яго вызначыць?»
  "Будзьце рады", - сказаў Лоўэл. Вядома, гэта была сапраўдная прычына, па якой ён хацеў прыехаць. Не для таго, каб назіраць за арыштам, а каб адгаварыць паліцыю ад аднаго з рукапісаў Надзеі Андэрсана. Напэўна, абодва яны не спатрэбяцца ў якасці доказаў.
  Яны прайшлі праз дом, а потым выйшлі праз чорны ход. Брын кіўнула іншаму дэтэктыву, які падышоў з невялікім поліэтыленавым пакетам у руцэ ў сіняй пальчатцы. «Сэр, гэта паштовая этыкетка скрынкі, якую выкралі з вашага офіса?»
  Твар Лоўэла апусціўся.
  "Сэр?"
  Ён прашаптаў: "Гэта так, але ... Божа мой".
  У сумцы ляжаў кавалак паперы памерам тры на чатыры сантыметры, абпалены з усіх бакоў. Лоўэл азірнуўся афіцэру і ўбачыў, што ўтаропіўся на шашлычную яму з чырвонай цэглы. Ён падышоў — сапраўды хістаючыся — да яго і паглядзеў на грыль. "Гэта…? Ён яго спаліў? Ён усё спаліў ?»
  Судовы паліцэйскі сказаў: «Гэта так, сэр. Частка кардоннай скрынкі захавалася — як і этыкетка. Але ўсё астатняе, пару тысяч аркушаў паперы, я мяркую, прапала. Часам супрацоўнікі крымінальнай лабараторыі могуць знайсці надпісы або малюнкі. Не з гэтым. Дробная, як мука».
  Гледзячы на шэры курган у мангале, Фрэдэрык Лоўэл прыдумаў больш адпаведнае параўнанне: дробны, як попел у пахавальнай урне.
  Жыццё Фрэдэрыка Лоуэлла нармалізавалася.
  Няма больш сакрэтных рукапісаў, няма сямейнай драмы, няма прывідаў з мінулага. Ён вёў перамовы аб кантрактах, змагаўся з выдаўцамі, рабіў цяжкія або радасныя званкі аўтарам, сачыў за літаратурным рынкам і дакучаў краінам еўразоны за своечасовую выплату ганарараў. Неабачлівае запазычанне ўрада не было праблемай яго аўтараў, падкрэсліваў ён неаднаразова.
  Адной з цікавых падзей было тое, што ён узяў новага кліента. Ганна Гудвін вырашыла ўзяць на сябе заняпад стандарту свайго бацькі і напісаць кнігу пра забойства Коу — вядома, абноўленую, каб уключыць апошнія падзеі.
  Аднойчы Лоўэл вярнуўся з абеду ў Мідтаўне з выдаўцом, сеў за свой стол і прагледзеў стос кантрактаў.
  У дзвярах з'явілася Кейтлін.
  «Новыя чарніла?» - спытаў ён, гледзячы на яе запясце.
  Яна ззяла. У часы бацькі Лоўэла начальнік зарабляў балы за тое, што заўважаў новы бранзалет або прычоску сакратара. Цяпер гэта была татуіроўка, якой ён захапляўся. Смачны матылёк.
  «Падабаецца?»
  «Прыгожая. Балюча?»
  «Не магу пачаць гэта апісваць. Гэта толькі што прыбыло ".
  Яна працягнула яму пакет з надпісам «Асабіста і канфідэнцыйна». Зваротнага адраса няма, хоць на паштовым штэмпелі было Беверлі-Хілз, Каліфорнія.
  Ён адкрыў яго. І ахнуў, гледзячы ўніз на копію « Надзеі» Андэрсана .
  Была прымацаваная запіска.
  Франклін:
  Вельмі добра размаўляў з табой месяц таму.
  Прачытайце ў газеце пра вар'яцкае спаленне тых копій сіквела, які вас цікавіў. Падумаў праверыць нашы архівы. Здаецца, Гудвін даслаў камусьці сюды копію вясной 67-га. Знайшоў.
  Думаў, што па-вашаму.
  Іра Лепке
  ps Знялі старонкі для майго распрацоўніка тут. Яны паглядзелі на гэта, але вырашылі, што гэта не атмасфера. Не быў вартым шыітаў або Татума. Вы ведаеце, як гэта. Прабачце.
  Лоўэл задыхаючыся засмяяўся. О Божухна…
  Ён паклаў абедзве рукі на рукапіс, зрабіў глыбокі ўдых, а потым прагартаў яго — збольшага, каб пераканацца, што ў ім насамрэч надрукаваныя старонкі, а не пустыя, магчымасць, якая не мела сэнсу, але ніколькі не здзівіла б яго .
  Але, так, усе 540 старонак былі запоўненыя прозай Гудвіна, ад назвы да «Канца».
  А потым ён скрушна паківаў галавой на рашэнне прадзюсара адмовіцца ад стварэння сіквела дарогі Сідар-Хілз.
  Вы ведаеце, як гэта.
  Фрэдэрык Лоўэл на працягу многіх гадоў прадаваў або не прадаваў нерухомасць Галівуду. Так, ён ведаў, як гэта было.
  Ён патэлефанаваў Кейтлін: «Адмяніце ўсё на сёння».
  «Вядома, Фрэдэрык. У вас сустрэча?»
  «Не, я буду тут. Мне трэба пачытаць».
  Праз два тыдні, каля сямі гадзін вечара, вялізная постаць Прэстана Мэлоуна ўладкавалася на канапе ў офісе Лоўэла на Сёмай авеню. Гэтым вечарам двое мужчын запланавалі святочную вячэру.
  Да таго, як Мэлоун прыбыў з Лонг-Айленда, Кейтлін, дабраславі яе сэрца, добраахвотна выцерла большасць паверхняў, прынамсі, тыя, дзе локці сутыкаліся з дрэвам, каб рукавы мужчыны заставаліся амаль без пяску. Сёння асабліва інтэнсіўна вяліся будаўнічыя работы на вуліцы.
  Гэта было цяпер, калі прамежкавы перыяд пасля Працоўнага Манхэтэна знік, і Вячэрні Манхэтэн яшчэ не страсянуў ваду са сваіх крылаў і заняўся сур'ёзнай справай ежы, культуры і рамантыкі.
  Карацей кажучы, на вуліцах было спакойна.
  Спакой, якому дапамагала і спрыяла шаўковае паветра вясновага вечара.
  «Бурбон?» — спытаў адвакат. Амерыканскі напой падаўся лепшым выбарам для свята, чым французскае шампанскае.
  «Ах».
  З’явіліся акуляры — без пясчынак, з гонарам адзначыў Лоўэл. Нейкая марка вытворцы пырснула на штучны крышталь.
  «Баюся, што лёду няма».
  «Вось так спадабалася Эдварду», — сказаў біёграф, пачціва сцішыўшы голас пры імені гэтага чалавека.
  Мэлоун удыхнуў алкаголь і зрабіў глыток. «Я не магу падзякаваць цябе, Фрэдэрык. Вы аднаасобна адказныя за тое, каб прыцягнуць увагу новага пакалення чытачоў да найвялікшага пісьменніка дваццатага стагоддзя».
  Лоўэл таксама з задавальненнем выпіў спіртнога, кіўнуўшы, хоць і збянтэжыўся гэтай паблажлівасці. Ён таксама падумаў, што дыялог Мэлоуна быў такім жа сцэнічным, як і яго проза.
  Мэлоун сядзеў наперад над часопісным столікам і гартаў некалькі артыкулаў пра Гудвіна, якія былі апублікаваныя за апошнія некалькі тыдняў — і не толькі ў раздзелах мастацтва, але і ў нацыянальных і дзелавых навінах. Ён усміхнуўся, гледзячы на загалоўкі, якія згадвалі аўтара Cedar Hills па імені. Яго радасць была відавочнай, як і можна было чакаць ад чалавека, які падтрымліваўся ўсім, чым Гудвін, так, як калібры квітнее на нектары.
  Лоўэл зірнуў на верхні артыкул. З Publishing Times.
  Галіновыя эксперты паведамляюць аб аднаўленні продажаў класікі сярэдзіны стагоддзя Cedar Hills Road Эдварда Гудвіна. Нягледзячы на тое, што раман ніколі не выходзіў з друку з моманту публікацыі ў 1966 годзе, пастаўкі рамана няўхільна скарачаюцца ў апошнія гады, калі амерыканскія чытачы звярталіся да замежных, эксперыментальных і этнічна арыентаваных твораў.
  Аднак выдавец кнігі паведамляе пра самыя высокія продажы ў гэтым месяцы за апошнія 10 гадоў.
  Прычына ўсплёску была звязана з нядаўнім адкрыццём таго, што зняволены Гудвін, у якога Гудвін браў інтэрв'ю з намерам напісаць кнігу аб сапраўдных злачынствах, насамрэч быў невінаваты і быў настроены ўзяць на сябе адказнасць за забойства, здзейсненае яго ўласным братам. Зняволены Джон Эверэт Коу быў пакараны смерцю за забойства сваёй маці ў акрузе Бакс, штат Пенсільванія, у 1960-х гадах.
  Адвакат, які працуе ў маёнтку Эдварда Гудвіна, выявіў факты, якія сведчаць аб асобе сапраўднага забойцы.
  «Я шукаў нейкія чуткі, што Эдвард напісаў сіквел Cedar Hills Road, — сказаў 72-гадовы Фрэдэрык Лоўэл з Манхэтэна. «Дакументы і іншая інфармацыя, якую я знайшоў, казалі мне, што Джон Коу, чалавек, пакараны смерцю ў 1967 годзе, верагодна, невінаваты. Я звярнуўся ў міліцыю, і яны яго адтуль забралі».
  Гэтая гісторыя — TruTV, рэальны крымінальны элемент місіі Лоўэла — вярнула Cedar Hills у спісы бестселераў.
  Але тое, што найбольш трывала захавала рэпутацыю Эдварда Гудвіна, было зусім іншым.
  Адказ на гэтае пытанне быў знойдзены ў наступнай частцы артыкула, у адваротным радку.
  «І мне вельмі шкада паведаміць, што мой пошук існуючай копіі сіквела Cedar Hills Road не ўвянчаўся поспехам», — дадаў Лоўэл.
  Мэлоун праглынуў значную порцыю бурбона. Ён глядзеў у акно офіса на дзіўнае трапятанне і размах агнёў ад будынкаў, машын, святлодыёдных рэкламных шчытоў, а таксама сонца — нізка на захадзе. Ён паківаў галавой і ўздыхнуў. «Я ўсё роўна, мякка кажучы, здзіўлены». Гэта быў шэпт.
  «І я таксама».
  Яны спасылаліся на свае незалежныя і аднолькавыя высновы пра «Надзею» Андэрсана : што гэта, бадай, найгоршы раман дваццатага стагоддзя.
  Неструктураваны, бязладны, рэгрэсіўны, напісаны прозай, не вартай апантанага гармонамі старшакласніка. Персанажы з'яўляліся і сыходзілі без тлумачэння прычын. Адзін раздзел быў практычна выразаны і ўстаўлены з Cedar Hills даслоўна. Старонку за старонкай нічога не адбывалася: гісторыя не рухалася наперад, героі заставаліся неразвітымі.
  І горш за ўсё тое, што Джэсі Андэрсан — які ў першай кнізе быў Аўгі Марчам, Холдэнам Колфілдам, Фрода, Катніс Эвердзін, улюбёным цэнтрам рамана — ператварыўся, як дакладна сказаў Мэлоун, у «поўнае дзярмо».
  Фрэдэрык Лоўэл прачытаў рукапіс тройчы — на працягу некалькіх пакутлівых дзён — адчайна шукаючы, ці ёсць спосаб яго выратаваць.
  Але не. Гэта было смецце і нічога акрамя.
  Лоўэл і Мэлоун пагадзіліся лічыць, што адзіныя копіі былі знішчаны Сэмюэлам Коу. Прадзюсер фільма Айра Лепке, вядома, ведаў пра гэта, але Лоўэл быў упэўнены, што рукапіс быў цалкам па-за радарам чалавека. Адвакат сказаў Малоуну: «Я ведаю Галівуд. Як толькі студыя вырашае, што ў кнігі няма кінафільма, яна перастае існаваць».
  «А што здарылася з рукапісам?» — спытаў Мэлоун.
  Лоўэл зрабіў паўзу, а потым сказаў: «Гэта там, дзе яно і павінна быць».
  - Сумна, - сказаў Мэлоун. «Ён змагаўся з працягам да апошніх дзён, змагаючыся з пісьменніцкім блокам. Прыгнечаны. П'яны шмат часу, я думаю.
  Лоўэл сказаў: «Я не так упэўнены. Згодна з датай на машынапісе і лісце з Канэктыкута, ён скончыў працяг у пачатку 67-га. Мне падабаецца думаць, што ён адклаў сіквел у лютым, працягваў працаваць над сапраўднай крымінальнай гісторыяй Коу і правёў астатнія месяцы ў Эшвіле. Магчыма, з палюбоўнікам - магла быць тая Катрына Томлісан, тая, якая любіла, каб ён чытаў ёй з кнігі.
  Мэлоун засмяяўся. «Мне заўсёды было цікава, якія ўрыўкі яна аддае перавагу».
  Набліжаўся час браніраваць абед. Але перш чым яны падняліся, каб сысці, Мэлоун падняў шклянку. «Давайце вып'ем за Эдварда Гудвіна».
  Але Лоўэл сказаў: «Яго шмат падсмажылі. Я б выпіў за іншага».
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  «Муза Эдварда.
  «Яго муза?» - спытаў Мэлоун, нахмурыўшыся. «Чаму яна? Яна пакінула яго».
  "Я не згодны", - сказаў Лоўэл.
  Біёграф спытаў: «Як вы маеце на ўвазе?»
  «Што, калі б Надзея Андэрсана была прыстойнай?»
  Мужчына падняў далонь. «Ну, апублікавалі б па ўсім свеце. Рэцэнзаваны на першай старонцы New York Times Book Review і ў сотнях газет па ўсёй краіне. Прададзены мільёнамі копій».
  Вочы адваката бліснулі, калі ён усміхнуўся. «Ах, гэта менавіта праблема».
  Мэлоун паківаў галавой, не ведаючы, куды ідзе яго сябар.
  Лоўэл працягваў: « Сідар-Хілз-Роўд была адной з тых кніг, якія трапілі ў патрэбны час і прамаўлялі ў патрэбным голасе. Яна стала абразом эпохі, пробным каменем літаратуры. Адзіны ў сваім родзе. Працяг, любы сіквел, якім бы добрым ён ні быў, не можа спадзявацца, што ён апраўдае яго. І кожны прыйшоў бы паглядзець на арыгінал па-іншаму. Ён быў бы перавызначаны, зменены, проста існаваннем працягу. Было б, — рэзюмаваў ён, — паменшана.
  Мэлоун зноў кіўнуў. Ён падняў шклянку: «Добра. Дык вось да музы Эдварда Гудвіна».
  «Сваёй музе, — паўтарыў Лоўэл, — якая аднойчы наведала генія. І больш ніколі».
  Іх шклянкі датыкаліся і звінелі.
  
  
  Пра аўтара
  Джэфэры Дывер - аўтар № 1 у міжнародных бэстсэлерах, аўтар больш чым трыццаці раманаў, трох зборнікаў апавяданняў і публіцыстычнай юрыдычнай кнігі. Яго кнігі прадаюцца ў 150 краінах і перакладаюцца на дваццаць пяць моў. Яго першы раман, прысвечаны Лінкальну Райму, «Збіральнік костак», быў ператвораны ў вялікі кінафільм з Дэнзелам Вашынгтонам і Анджэлінай Джолі ў галоўных ролях. Ён атрымаў або быў у шорт-лісце шэрагу ўзнагарод па ўсім свеце. Былы журналіст, народны спявак і адвакат, ён нарадзіўся за межамі Чыкага і мае ступень бакалаўра журналістыкі ва Універсітэце Місуры і ступень юрыста ва Універсітэце Фордхэма. Вы можаце наведаць яго вэб-сайт www.JefferyDeaver.com .
  
  
  Шукайце гэтыя іншыя кнігі Малхолланда і Часопіс Strand электронныя шорты
  Jacket Man Лінвуда Барклая
  Дарагі Санта Рэй Брэдберы
  Яшчэ адно цела ў басейне Рэя Брэдберы
  Бляшаныя значкі Ларэнца Каркатэра
  So Long, Chief Макс Алан Колінз і Мікі Спілейн
  Сіні на чорным Майкл Конэлі
  Працяг Джэфры Дывера
  Дзе доказы, Джэфры Дывер
  Другая палова Коліна Дэкстэра
  Almost Like Christmas Джозэфа Хелера
  Безгалосы Фэй Келерман
  Кішэнны насоўку Філіпа Кэра
  Здзелка Майкла Палмера
  Амазонія Т. Джэферсана Паркера
  Джыніфер Мэцью Пэрла
  Сустрэча і прывітанне Яна Ранкіна
  Сумная памылка Р. Л. Стайна
  Стартап Олена Штайнхаўэра
  Чарльз Тод, наглядны салдат
  Вар'яцкая ноч Тэнэсі Уільямса
  
  
  Дзякуй за куплю гэтай электроннай кнігі, выдадзенай Hachette Digital.
  Каб атрымліваць спецыяльныя прапановы, бонусны кантэнт і навіны аб нашых апошніх электронных кнігах і праграмах, падпішыцеся на нашы рассылкі.
  Зарэгістравацца
  Або наведайце нас на hachettebookgroup.com/newsletters
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"