Картэр Нік : другие произведения.

Пякельны кацёл

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  
  ПЕРВАЯ ГЛАВА
  У чэрвені яшчэ ёсць дзве добрыя нядзелі, але ў Нью-Ёрку ўжо жара. На тротуарах зноў расцвілі п'яніцы і лузеры ўсіх масцей, якія селяцца зімой у кутках і пад'ездах дамоў. Некаторыя прама валяюцца на капотах прыпаркаваных аўтамабіляў. Яны п'юць і раскалваюць трубку, распавядаючы аднаму добрыя рэчы, якія разумеюць толькі яны. Перад частаколам на Сядзьмой авеню дзесяцідаляравая мошэнніца абмахвалася кускам толя. Яна, напэўна, занадта патрэпана для бабінарда і, ва ўсім выпадку, дакладна не пагодзіцца размяняць пороўку з таўлеем. Я дасягнуў яго ўзроўню. Яна цягне жыццё, шырока ўлыбаецца мне і варкуе:
  - Добрый вечер дорогая! Ітак, мы гуляем у вялікую гульню?
  - Спасибо, я вышел.
  Кажецца, яна мне не верыць, але ў якім-то сэнсе верыць. Я нават атрымаў задавальненне. Я быў у Нью-Ёрку тры дні і тры ночы, і я правёў свой час, набіваючы вочы добрым шоу і набіваючы жалудок добрай едой. Надо сказаць, што я толькі што правёў пятнаццаць месяцаў на Гебрыдскіх астравах у берагах Шатландыі, спрабуючы высветліць, чаму так шмат няшчасных выпадкаў адбылося з цэлым флотам новых сельскіх судоў. Я цалкам заслужыў некалькі дзён адпуска, прадастаўленых маім босам. Я ўжо ведаю, што заўтра канец. Меня чакае новая місія. А сёння я мару толькі аб цеплыні вечара перад тэлевізарам у знаёмым мне ірландскім бістро на вуглу Восьмой і Пяцідзесят чацвёртай. Калі я чаго-то і не хачу, так гэта дзесяцідаляравай трэскі, асабліва пры такой тэмпературы.
  — Давай, — настаява яна. Слишком жарко, чтобы обсудить. Я дам вам пропуск у дзесяць тунардаў. Как дела?
  - Опять таки.
  Но она прямая. Яна падсоўвае мяне да паездкі ўздоўж частакола. З іншага боку, у тускле святла вулічнага асвятлення, шкілет будаванага будынка адбрасваецца на пляцоўку выгнутых тэні.
  «Мы маглі б пайсці ў ваш гатэль», — прапануе яна.
  — Па-першае, адкуда ты ведаеш, што я ў гатэлі, а па-першае, што ты атрымаеш за дзесяць даляраў?
  - Першы? Второй? Ты выпадкова не курыца? Ради Бога ! Я павінен быў ведаць.
  Шлюха разгортваецца на месцы і ідзе шукаць сваю стопку толя. Как только она надевает на него свое большое дерче, она начинает изо всех сил обмахиваться веером, чтобы высушить горшок, который она пролила, провожая меня по этим нескольким метрам битума. Я не магу не ўлыбацца. Якімі бы скучнымі яны ні былі, жыхары Нью-Ёрка — простыя людзі.
  На Восьмой чертовски пробки. Паток накіроўваецца ў бок Тэатральнага квартала і з радасцю вытрымае ў Каламбус-кольца, і без таго забітым хранічнымі пробкамі, і якому гэта зусім не трэба.
  Вось калі я выжу яе, на другой баку праспекта. Ее яркае чырвонае руно развеваецца вакол яе пляча. Яна высокая, стройная, каля дваццаці пяці гадоў, і ходзіць з лёгкай грацыяй. Яна аглядаецца, закідвае доўгую прядку за ўшы, але не заўважае папярэдніх яе двух парней. Яна здаецца зусім неўмяшчальнай у гэтым захудалым раёне. Цікава, што яна там можа рабіць? З другога боку, я не ўдзіўляюся, чаму астатнія двое следуюць за ёй. Мне гэта здаецца відавочным. Яна даходзіць да вугла Пятдзесят чацвёртай вуліцы. У квартале, над якой узвышаецца велізарная будаўнічая пляцоўка, зусім цёмна. Слишком плохо для телевизора и ирландской таверны, я перасекаю дарогу, пятляя паміж жоўтымі таксі .
  Я ўсё яшчэ вижу девушку. Тонкая ткань яе краснага платья абцягвае бедра з кожным яе крокам. Я не з Нью-Ёрка, але я чэртоўскі добра ведаю, што такая цыпочка не павінна гуляць адну ноч па пустыннай вуліцы. Аба тыпу ўскоряюцца. Самы высокі з тандэма робіць апошнюю зацяжку тонкай карычневай сігарэты і кідае яе на дарогу.
  Калі я дабіраюся да ўваходу на вуліцу, ён ужо ў сярэдзіне квартала, на паўпуці паміж Восьмой і ўглом Девятой. Яна праходзіць мімо старога, патрэсканага офіснага будынка, якое, па-відзімаму, толькі тое, што пачалі сносіць. Стекла на вокнах бросаются в глаза своим отсутствием. Перад фасадам, на тротуаре, стаяць дзве вялікія мусорныя карзіны, перапоўненыя штукатуркай, металаломам і гніючымі драўлянымі канструкцыямі. Каб прайсці, пешаходы вынуждены ўехаць у цёмны пераулок. Калі там прападае дзяўчына, двое сообщников бросаются наутек.
  Я падражаю ім, бегаючы па дарозе, скрытай за лініяй прыпаркаваных аўтамабіляў і грузавікоў. Я слышу вой, а потым два кароткіх крыка. Первое душераздирающее. Следующие два оглушили и смирились: крыкі ягненка на бойне, калі ён разумее, што не можа яго разрэзаць. Я абхожу мусорныя бакі і падаю ў узкі праход. Наконец-то вижу своих веселых шутников за работой. Веселые прихожане. Тое, што меншае, знаходзіцца прыкладна на ўзроўні пупка свайго сябра, і ў абодвух бледны, амаль землісты колер асобы. Але акрамя гэтага, яны, здаецца, у цудоўнай форме. Высокі мужчына ў рваных джынсах і каўбойскіх сапогах обездвиживает девушку, любящую яе за талію. У гэты час іншы, адзеты ў вязаным касцюме, які шчэгае поўсюду, трымае яго за палец, каб паспрабаваць вырваць у яго кольца. Я раблю крок наперад і вежліва спрашу:
  — Уваход толькі для членаў клуба ці я магу прыняць удзел у свяце?
  Ребенок абарочваецца. Я апушчаю галаву, і яго левая рука тычыцца маёй шчакі менш чым у памеры ад мяне. Дэлаю выснову, што ён прапануе мне гуляць з імі.
  Я адказваю на любоў левай рукі свайго вырабу, якая любіць яго прама пад вокам. Яго скула лопаецца. Выцянуўшы рукі, ён паварочваецца сам на сябе, слоўна ў запаволенай з'емцы. Я жду, пакуль ён не робіць поўны абарот, і калі ён вяртаецца да мяне тварам, я даю яму патрасаючы правы. Ён рушыцца за рахунак таго, што разбрасвае на тротуаре некалькі кошек.
  Девушка зноў пачынае крычаць. Гляджу і выжу вялікага, які толкае яе ў бок. У него тевтонское, жорсткае, неўмолімае твар. Возмущенный маімі шчакамі, ён рыгае што-то непанятнае і кідаецца на мяне, выцягваючы рукі наперад, каб схапіць мяне за шэю.
  Я прысядаю праз пяць секунд, і ён сустракае мой правы кулак. На ўзроўні кішок. Ён, павінен быць, здаровы, чым яго калега, таму што гэта яго нават не супакойвае. Уязвлены ў сваім самалюбстве, я прапаную яму атэмі ў аснове шэі. На гэты раз ён усё ж вырашае перавернуцца, і картошка, якую ён прызначыў для майго прыгожага лічыка, не трапляе ў цэль на добры двор.
  Ён больш не выглядае ўзбуджаным, а зусім збітым з толку. Но он быстро реагирует. Ён прасоўвае руку ў карман і вывуджвае невялікі сіні аўтамат. Гэта не гульня. Я падымаю левую нагу і добра перавернутым татанавым ударам пасылаю салонны пісталет, вальсирующий па тротуару. Я адчуваю, што маю справу з галаўным салонам. Ён не выглядае настроеным на поражение. Аднак да яго прыйдзецца прывыкнуць. Я гавару яму:
  - Не настаівай, мой вялікі. Ваша шчаслівая зорка ўжо зрабіла ўсё, што магла. Вы яе пераубедіце.
  Ён не адказвае. Но мне прыйшло яго ўгаварыць, таму што ён убегает, як кролік, трымацца абеими рукамі за жыццё. Ну, у рэшце рэшт, павінна быць, яму ўсё роўна было балюча. Я адчуваю сябе крыху менш расстроенным. Я паварочваюся да дзяўчыне. Она стоит на коленях на тротуаре, сидя на каблуках. Яго большыя вочы напамінаюць мне сярэбраныя дваццацідаляравыя манеты. Я протягиваю ему руку. Яна бярэ гэта.
  - Без шкоды?
  - Я так не думаю.
  Я дапамог ей падняцца і нахожу яе вышэй, чым я чакаў. У самым деле, яна, здаецца, не занадта пакутавала ад таго, што толькі што пакутавала.
  Я дапамагу ей отряхнуть вялікі пластырь на бедре.
  - Вы часта гуляеце ў адзіноце сярод ночы па гэтым раёне?
  Яна не адказвае. Яна изо всех сил трет пятно, но ничего не поделаешь, оно слишком покрыто коркой. Яна адпускае гэта і глядзіць на сваё сукенка з разбітым горам выражаным тварам. Я спрабую аднавіць размову:
  — Я бачыў, як яны цябе преследовали. Скажы, можа быць, мы маглі б пайсці куды-небудзь яшчэ. Я ўстаў паглядзець, як гэты парень ісцекае крывёй.
  Чтобы истекать кроў, он истекает кроў. Настолько, што яму ўдаецца прыдаць яшчэ больш заброшаны від гэтага адваротнаму тротуару. Ён відавочна ў вельмі дрэнным стане. Ён нават бровью не шевельнет.
  — Я збіралася домой, — нарэшце сказала дзяўчына. У мяне ёсць кватэра на перасячэнні Пятдзесят чацвёртай і Девятой авеню. Я яшчэ не знаёмы з раёнам і не ведаю вуліц, якіх пазбегнуць.
  - Я буду суправаджаць вас.
  - Спасибо. Я бы так хацеў уйсці адсюда.
  Яна бярэ мяне за руку і моцна трымаецца там, пакуль мы не дабіраемся да яе шматкватэрнага дома. Раён, акрэшчаны Клінтаном мясцовымі палітыкамі, стаў жылым раёнам Манхэттена будучага, паколькі іншыя больш недаступныя сярэдняму кашальку.
  - Я павінен падзякаваць вас, - сказала мая выдатная спадарожніца.
  Мая прыродная скромнасць не дазваляе мне адказаць што-небудзь, акрамя:
  "Не, калі ласка. Я толькі выпоўніў свой доўг.
  — Я бачыў, што ты цудоўна сражаўся. Вы бы не былі паліцэйскім? Ваенны, можа быць?
  Я качаю галавой.
  - Няма. Я археолог. Пол Рэйнсфард, да вашых паслуг.
  — Рыта Брэнан, — аб'яўляе яна. Усе ці археолагі ўмеюць ваяваць, як вы?
  «Вы калі-небудзь праводзілі дзесяць месяцаў у адзіноце ў дэбрях Уганды?»
  - Э... нет, - трохі ўдзіўлена адказвае Рыта.
  «Павер мне, ты учишься драцца. Скажу вам усё, боевые искусства - это мое хоби. У маёй прафесіі ўсе, хто падтрымлівае форму, бягуць трусцой або гуляюць у сквош. Сквош — выдатнае практыкаванне, але ад яго мала пользы, калі на цябе наткнуцца два бандыта.
  — Панятна, — кажа Рыта, ківая галава.
  - І ты? Я сказаў. Што делаешь? Нет, подождите. Дай угадаю. Я магу бачыць вас у якасці лекара ў аддзяленні неотложной дапамогі. Ты нават не ўздрогнуў, калі я сарваў партрэт гэтага супрацьлеглага парня.
  «Доктарша» заяўляе яе ўлыбнуцца.
  «Я журналіст, — кажа яна мне. Я працую ў UANS, Аб'яднанай амерыканскай службе навін. Так што, вы ведаеце, я пресытил бойней і крывёй.
  - Отчет ?
  - Фотаздымак. Меня адкамандавалі ў офіс UANS у Лондане на два гады і толькі тыя, што адправілі ў Нью-Ёрк. Сапраўды, як толькі мяне выклікаюць на заданне, я запрыгіваю ў першы ж самалёт. Но мы амаль у цэлі.
  Ускора яна ўвядзе мяне ў зусім новую башню, магчыма, у трыццаць пяць паверхаў, цэлым з цёмнага камня і танаванага шкла. У яшчэ строящейся раздевалке кансьерж паглядзеў гульню па тэлевізары, я толькі якую прапусціў.
  Рыта жыве на пятнаццатым паверсе ў прыгожай трохпакаёвай кватэры з выглядам на Гудзон і Нью-Джэрсі. Окна велізарныя і з такой вышынёй ад панарамы захоплівае дух. Мебелі трохі: толькі канапа з ротанга, два адзінаковых крэсла і маленькі белы столік з пластмассы.
  Рыта закрывае за сабой дзверы і ўздыхае з аблегчаннем.
  - Фу! Наконец то дома. Я ведаю, што гэта не дворец, але цалкам можа быць, што гэта не робіць мяне шчаслівым!
  — Скажы мне, Рыта, калі ты сустракаешся на вуліцы джэнтльмена, ты заўсёды прыводзіш яго да сябе дома?
  — Калі ён выратаваў мяне жыццё, то да.
  — А ў вас гэта часта бывае?
  - Неа. Не чаще двух раз у тыдзень. Мы ўсё яшчэ можам даведацца пра аднаго другога лепш, містэр Рэйнсфард. Вось, калі ты прыгатуеш нам што-небудзь папіць… Загляні ў бутылкі, калі знойдзеш сваё шчасце. Я беру водку со льдом . Я астаўляю вас на мгновение. Я павінен пайсці пераадзецца.
  Яна робіць невялікі піруэт і ідзе ў сваю спальню, пачынаючы шукаць за спіной молнію на сукенку. Кажецца, яна не занадта расстроена прыключэннем, якое ў нее толькі што было. Як і ўсё тое, хто гуляе па начным Нью-Ёрку, яна павінна ведаць, што рызыка такога роду існуе, і яна, здаецца, прымае ў гэтым удзел. І тады яна, павінна быць, бачыла іншыя падчас сваіх справаздач. Я гатовы напой і сажуся на канапе, каб чакаць яго.
  Вельмі доўгі провад злучае вілку плінтуса з маленькім ружовым партатыўным тэлефонам на стале. Я беру трубку і набіраю нумар у Нью-Ёрку.
  - Прывет! Гэта снайпер N3. Я палажыў парня на Пяцідзесят пятай вуліцы, прыкладна на паўпуці паміж Восьмой і Девятой авеню. Найдзі мне, адкуда ён узяўся, дзякуй. У цяперашні час я знаходжуся па адрасе 703 West Fifty Third Street, Apartment 15 G.
  Я даю нумар Рытэ на маім кантакце і дабаўляю з лёгкай улыбкай на ліцэ:
  «У прынцыпе, вы можаце звязацца са мной тут усю ноч.
  ГЛАВА II
  Рыта п'е як мужчына. Яна верціць мову ў рту, каб насладзіцца вадой, перш чым яе праглоціць. Яна надзела абрэзаныя джынсы і летнюю футболку з выявай бродвейскага шоу A Chorus Line . Я гляджу, як яна пацягвае, расслабіўшыся, скрывіўшы ногі на канапе, і нахожу яе яшчэ лепш, чым раней, у сваім чырвоным сукенцы.
  - Не ведаю, падзякавала ці я табе, як варта, - сказала яна. У любым выпадку, дзякуй і яшчэ раз дзякуй. Вы выратавалі мою жыццё.
  - Да ладно, - гавору я, паціскаючы плечы, - гэта відавочна былі ўсяго толькі мелкія ворышкі кошельков. Наверняка яны пакінулі бы вам у пакое пасля таго, як знайшлі тое, што шукалі.
  Решительно, я неизлечимо скромен.
  - Ну, дапусцім, ты толькі мой бумажнік выратаваў. Так што дзякуй за выратаванне майго кошелька!
  - Ладно, ладно... А цяпер, калі мы сменім тэму? Ітак, раскажыце мне крыху пра сябе.
  - Неа. Ты першы.
  - Што сказаць? Я з'яўляюся знешнім супрацоўнікам Нью-Ёркскага музея перадысторыі ...
  - Ты тут жывеш?
  — Няма, у акрузе Калумбіі. У мяне ёсць кватэра ў Джорджтауне. Але ты не часта бачыш мяне там. Я праводжу большую частку свайго часу ў падарожжах.
  — А што ты робіш у Нью-Ёрку ў гэтыя дні?
  «Ну, я проста адпачываю. Я толькі што правёў два месяцы ў Шатландыі. Мы раскапываем палеалітычную ахотнічу деревню, адкрытую ў мінулым годзе. Я збіраўся домой, але вырашыў затрымацца на некалькі дзён у Плазе , каб добра правесці час.
  «Я вось вы столкнуліся з нападам на Рыту Брэннана на вуліцы… Не занадта расстроіліся?»
  «Пока ніяк.
  Я беру свой стакан «Чывас Рыгал» і, дзелаю глотку, разглядаю спакойную Рыту, сапраўдную асобу, якая мне на другім канцэрне. Аб'ектыўна прыдрацца не да чаго. С другой боку. У тусклом свеце яе каштанава-рыжыя валасы і карыя вочы заваражваюць. Ее тонкія, прыгожай формы губы павінны быць восхитительными. Я не магу ўтрымаць ад хуткага павелічэння яе грудзі, якая вельмі прыемна ўспрымаецца ў такт яе дыханню. Прыдрацца ні да чаго, ні да фармату, ні да архітэктуры. Тое самае для яе доўгіх, стройных ног. Я кажу сабе, што ніколі не сустракаў такой чароўнай журналісткі. Ах да, можа быць Брэнда Стар. Эта думка застаўляе мяне смеяцца.
  "Что смешного?" — спытала Рыта.
  - Мысль аб тым, што я магла расстроіцца з-за сустрэчы з тобой, - адказваю я, не лгая асоба.
  "Даўжу я заключыць, што я не адрываю вас ад іншай кампаніі?" — спытвае яна з возвышенным спакойствам.
  - Едва. На самай справе я збіраўся пайсці паглядзець Піта Роўза па тэлевізары. Но я бы з задавальненнем і без.
  — У мяне ў пакоі ёсць тэлефон, калі хочаце, — любезна мне Рыта.
  Калі я захочу пайсці ў яго пакой? С велічайшай радасцю. Но точно не смотреть на Пита Роуза. Што тычыцца жанчын, то я дзве нядзелі займаўся тинтином ў Шатландыі. Гебрыды не вядомыя як гарачая кропка. І нават калі б я наткнуўся на адну, у мяне не было ні секунды, каб пасвяціць яе. Місія першая. Так, не каждое воскресенье ты працуеш у AXIS, сверхсекретной службе разведкі ЗША. Честно говоря, эта неожиданная встреча с Ритой еще доказывает, что боги со мной. І я гатовы вярнуцца на вуліцу, каб выбіць дзерма з яшчэ двух або трох маленькіх удараў, калі гэта спатрэбіцца, каб заваяваць сваю благасхільнасць.
  Яна дапіла свой стакан, ідзе за іншым і карыстаецца магчымасцю, каб сесці бліжэй. Я выкарыстоўваю гэтую магчымасць, каб прадпрыняць гэта:
  — Ты збіраўся расказаць мне пра сябе…
  - О, мая работа... Обычный канал. Прайшло тры гады з тых пор, як я закончыў каледж і адразу паступіў у UANS.
  - Какой университет ?
  — Сара Лоўрэнс, а ты?
  — Калумбія, поўны курс.
  "У вас ёсць доктарская ступень!" Доктар Пол Рэйнсфард? Эй, гэта брызжэт адскім сокам!
  — Гэта дазволіла мне знайсці працу. Я таксама з'яўляюся дацэнтам у Смитсоновском універсітэце.
  — Адсюда, наверное, і кватэра ў Джорджтауне.
  - У яблочко. А вы якія справаздачы рабілі?
  - У цэлым нічога асабліва цікавага. Да ўсё так жа. Я быў у Сафіі, калі пачалася ірана-іракская вайна. Я прыгнуў у Багдад, каб асвятліць гэтую падзею, а потым правёў паўтора месяца на фронце. Вы, павінна быць, бачылі некаторыя з маіх фатаграфій у прэсе.
  - Гэта магчыма. Я шмат чытаю.
  — Калі хочаш, я пакажу іх табе. Я рад, што зрабіў іх. Скажам так, гэта мая маленькая гонар.
  Рита встает и исчезает во втором спальне. Праз некалькі секунд яна выходзіць з вялікай скураной папкай і на гэты раз садзіцца так блізка, што я адчуваю яе нагу побач з маёй. Яна паказвае мне фатаграфіі іракскіх салдат, зручна пазіруючых побач са сваімі 7,62-мм буйнакалібернымі пулеметамі Гарюнова, гэтак жа, як рыбакі на радзіме пазіруюць са сваім лепшым уловам. Патом яна паказвае мне маладых арабаў, якія пагаршаюць па стройным носам сваіх знішчальнікаў МіГ-23, і толпы обезумевших мірных жыхароў, якія ратуюць ад чудовищного пажару на Абаданскім НПЗ.
  - Вы цудоўны, - сказала я, калі яна закончыла. Действительно, я памятаю, як бачыў гэта ў газетах. Тот, што з рэактыўнымі самалётамі, напрыклад.
  «МіГі», — кажа Рыта.
  «Мігі, раз вы так кажаце… Знаеце, мая спецыяльнасць — пошук, а не вайна. Мне вельмі нравятся асобы на вашых фотаздымках. У вас бесспорны талент ўлавіць эмоцыі.
  Яна кладзе папку побач з сабой і, якая ад гордасці, ерзае на канапе, трэцца аба мне.
  - У мяне яшчэ шмат іншых талентаў, - прызнаецца яна мяккім голасам.
  И, не спрашивая разрешения, притягивает меня к себе, прижимаясь грудью к моей груди. Ролі памяняліся, менавіта яна становіцца агрэсарам. Его руки начинают блуждать по моему телу. Усё менш і менш расстройваючыся, я яе абнімаю. Его рот ищет мой. Найці яе. Яго язык скользит между моими губами и начинает яростный поединок с моим. Я адчуваю, як яго рука скользит мне пад пояс. Я рэзка ўстаю. Задыхаючыся, яна спытвае:
  - Но што ты робіш?
  Не адвечая, я правожу руку паміж яе нагамі. Затым, вонзив другой ей у паясніцу, я крепко хватаю яе за ягады, паднімаю яе верхам на руку і несу ў яе пакоі.
  Вокны выходзяць на захад. Маленькія белыя воблака плывуць па неба, і Боінг 727, які накіроўваецца ў Ла-Гуардыя, бесшумна кромсает іх за вокнамі спальні. Рыта ляжыць у мяне на руке, легкая маленькая ручка ляжыць на маім бедрэ. Ее пушистые волосы образуют арэол вакол галавы. Мы былі ў адным і тым жа становішчы за час, і ў мяне пачаліся сударогі. Я дзелаю ход. Яна пратэстуе.
  - Прывет! В чем дело?
  - Нічога такога. У мяне невялікая боль. Ты раздавіш мяне.
  «Каждому сваё», — адказвае яна, смеючыся. Ты сапраўды раздаў мяне толькі што.
  Яна паварочваецца ко мне, і кончик ее груди щекочет мою кожу.
  — Ты нравишься мужчины старше тебя?
  - Гэта ты мяне качаеш. Акрамя таго, ты ненамнога старше мяне. Скажыце, гэта праўда, што ў вас няма галстукоў?
  - Настоящая вещь. Я занадта заняты, каб мець час, каб прывязацца.
  «Выдатна», — ацэньвае Рыта. Ты будзеш выдатным адцом для маіх дзяцей.
  - Прывет! Вам не здаецца, што вы з'едзеце крыху хутка? Мы знакомы всего двенадцать часов.
  - Чатырнаццаць, - папраўляе яна, уставая і жорстка падбародка паказвае на гадзіны. Я павінен пайсці папісаць. Можашь согреть мой постель, калі ласка?
  Я гляджу, як яна ўбегае, і аглядаю пакой. Накануне я не нашоў часу: занадта заняты аглядам жылля. Гэта маленькая белая пакой, вельмі простая, з нішай, дзе знаходзіцца ванная пакой. На паўнедалёка стаіць стары торшер і доўгі нізкі туалетны столік, у акне расстелен падвойны матрас, на паўнедалёка з ім стаяць скрыні для захоўвання пласцінак, у асноўным оперы і класічнай музыкі, будыльнік, яшчэ адзін тэлефон і невялікі тэлевізар.
  У гэты момант звоніць тэлефон.
  - Паднімі трубку, калі ласка! — крычыць Рыта з другой дзвярэй.
  - Неа. Давай возьми. Няма пытання адказу ад дамы падчас сняданку.
  - Мне ўсё роўна. У мяне таксама няма ніякіх сувязяў. Ну, што, адкажы!
  - Неа. Гэта справа прынцыпа. Ты же видишь, я старше! Калі ты дасягнеш свайго ўзросту, у цябе з'явяцца прынцыпы.
  Раздаецца гук прамывки, і зноў з'яўляецца Рыта, якая выглядае трохі сердитой. Яна падымае трубку.
  — Гэта для доктара Рэйнсфарда , — сказала яна, працягваючы мне трубку.
  Я беру трубку, прыслухаюся і вешаю трубку.
  «Як атрымалася, што музей атрымаў мой нумар?» — запытвае Рыта.
  — Учора вечарам я патэлефанаваў у свой гатэль, каб пакінуць паведамленне. Я знал, што сёння ўтром у мяне можа быць важная сустрэча.
  — А ў вас ёсць?
  «Да, праз час.
  Яна апушчаецца на калені побач са мной і стонет.
  - Пфф! яна ўздыхае. Я хацеў, каб мы зноў заняліся любоўю перад сняданкам.
  Люблю задаваць пытанні, нават калі загадзя ведаю адказ.
  - Так? Я дзелаю.
  «Так што на сняданак не годзіцца», — сказала Рыта, укладваючы галаву мне на жыццё.
  Выйду за дзверы свайго нумара ў « Плаза », я на мгновение опасаюсь, што падхапіў сур'ёзную хваробу. Што, черт возьми, со мной адбываецца? Я не адчуваю гнілога паху сігары Хоука! Но через секунду успокаиваю сябе, разумею, што ўсё ў парадку. У мяне проста ноздры яшчэ поўны дух Рыты.
  Сёння аператыўны дырэктар і кіраўнік AX Дэвід Хук у свой час быў палявым агентам, як і я. З самага пачатку ён зарабіў рэпутацыю жалезнага чалавека і ніколі яе не терял. Я яго вельмі ўважаю. Мне нават цікава, не баюся ці я яго трохі. У любым выпадку ясна адно: калі ён пакінуў свой офіс у Дзюпон Серкл, у Вашынгтоне, значыць, там кіпіць што-то салёнае.
  Я ўхожу ў свой нумар. Ён прыветствует меня, размахивая своей сигарой, чем-то вроде длинного измученного стебля, похожего на перекрученную лиану, которая дымит, как вулкан, и от которого воняет по меньшей мере в двадцать раз сильнее.
  — Прывет, N3! Вы правялі вялікую працу ў Шатландыі.
  — Дзякуй за камплімент, сэр.
  — Готов поспорить, учора вечарам вы таксама добра папрацавалі.
  Я гляджу на яго галаву. Невозможно понять, бекон это или свинина.
  — Я не задаволены сабой, сэр, — адказваю я, не прамокнуў.
  - Хто гэтая дзяўчына?
  — Рыта Брэнан. Яна сказала мне, што працуе фатаграфіяй у UANS. Раньше яна працавала ў Лондане і толькі што пераехала сюда.
  — Лёгка праверыць.
  Лёгка, праўда. Зараз сваё заснаванне AX працуе пад адкрыццём інфармацыйнага агенцтва Amalgamated Press and Wire Services. Злішне гаварыць, што ў свеце прэсы для нас яшчэ менш сакрэтаў, чым у астатніх.
  — Я абараняў яе ад двух вораў, сэр. Яна не знала, як выказаць мне сваю падзяку.
  — Хм, — ворчыць Хоук. Што тычыцца таго, каго вы пакінулі на Пятдзесят пятай вуліцы, то ён уехаў, не пакінуў адрас. Кровь на тротуаре, гэта ўсё, што знайшлі нашы людзі. І яны былі на месцы праз пяць хвілін пасля твайго званка.
  — Можа быць, яго забралі копы.
  - Неа. Вы думаеце, мы праверылі!
  — Сэр, упэўніваю вас, што ён не мог уйсці адзін.
  — Подозреваю, что да, N3, — сказаў Хоук, стряхивая пепел со своей нечисти на ковер Плазы . У прынцыпе, калі выкладваеш каго-то на рахунак, ён сам не ўваходзіць. Скажы мне, ты думаеш, што гэтая дзяўчына цябе падставіла?
  Я думаю на мгновение.
  — Адкуда вы ведаеце, сэр? Лепшым спосабам будзе праверка. Калі высветліцца, што яна сапраўды фатаграф УАНС, сомнения адпадуць. Я бачыў некалькі яго фатаграфій у газетах, але гэта нічога не даказвае. Ну, пакуль я сапраўды нічога не магу сказаць.
  — Добра, — сказаў Хоук. Скоро исправимся. Давайце перайдзем да новай місіі, я толькі якую вам даверыў. Гэта рэдкая жамчужына.
  Ён нават не адлюстроўвае падобныя улыбкі. Але, вядома, боса, калі ён скажа, што ён рэдкая жамчужына, я магу чакаць, што не разочаруюсь.
  ГЛАВА III
  — Што ж, я слухаю вас, сэр.
  «Ідзі сюда», — сказаў Хоук, падводзячы мяне да часопіснага століку, дзе ён разклаў мноства фатаграфій і гіганцкую тапаграфічную карту.
  Я гляджу і абнаружваю горны раён, усеяны некалькімі разрозненымі жыллямі і падзелены надвое шырокім меандрам Амура, гэтай рэкі з вызывающим воспоминания назвай, якое выклікае ў мяне толькі памежнае супрацоўніцтва паміж Кітайскай Маньчжурыяй і Савецкім Саюзам.
  «Гэта месца ўдару», — пачынае Хоўк, паказваючы пальцам на адзначаную кропку ў рэкі.
  "Влияние?"
  — Удар вялікага метэарыта. Ён рушыў па внегалактычнай траекторыі, якая прывяла яго ў атмасферу Зямлі і ўпала тут, на тэрыторыі Саветаў, у шасці кіламетрах ад мяжы. Ён вобразаваў значную варонку, а таксама сжег даволі добры ўчастак лесу. Вось фота рэгіёну.
  Босс падсоўвае мне пробу на глянцевой паперы памерам 20 X 25, якая ўяўляе сабой тыпавую сетку фатаграфій, зробленых разведывальнымі спадарожнікамі. Пасярод лесістага холма я магу адрозніць круг, падобны на велізарную воронку ад снарада, акаймленную бахромай абугленых дрэў.
  «Волна была зафіксавана сейсмографамі ў Нью-Ёрку, — працягвае Хоук. Яна была вельмі слабая. Мне растлумачылі, што метэарыты, якія ляцяць з внегалактического прасторы, складаюцца з менш шчыльнага матэрыялу, чым значна больш, што блудзяць па нашай Сонечнай сістэме. Гэта можа патлумачыць, чаму русские, здаецца, ігнаруюць гэтае яўленне. Магчыма нават, што яны гэтага не заўважылі.
  — Калі можна так сказаць, сэр, мы гэта заўважылі і не ігнаруем?
  - Іду, іду. Спадарожнік «Агрос-5», прызначаны для пошуку карысных іскапаных, зазначыў гэтае існаванне і праследаваў яго след праз увесь нябесны свод.
  «Я не разумею, чаму спадарожнік, які шукае карысныя іскапаныя, у другі раз пачаў адсочваць метэарыт.
  — Ты калі-небудзь слышал аб ліданіуме, Нік? — запытвае Хоўк.
  Я шукаю момант у сваім унутраным файле і адказваю:
  — Гэта цяжкі элемент, які да нядаўняга часу існаваў толькі ў тэорыі. Мы рабілі гэта на працягу двух гадоў у лабараторыі на гэтым велізарным цыклатроне, які ёсць у Бельгіі, я думаю. І гэта павінна стаяць каля мільёна даляраў за унцыю. [1] .
  — Адзін мільён пяць, — папраўляе Хаўк. У любым выпадку, нікому яшчэ не ўдалося вырабіць вымяральнае колькасць яго ва ўнцыях. Выражайцеся ў полмиллиграммах, і мы будзем бліжэй да рэальнасці. Гэты матэрыял настолько редок і так дарагі ў вырабе, што мы вырашылі шукаць яго ў космасе. Вядома, што ён існуе ў ядрах некаторых метэарытаў з внегалактического прасторы. Спадарожнік «Агрос-5» быў запраграмаваны на пошук, сярод чаго, ліданіума. Яго дэтэктары літаральна пайшлі з ума, калі праляцеў гэты метэарыт. Мы думаем, што гэты камешак змяшчае каля дваццаці пяці кілаграмаў ліданіума.
  Я прыкладаю большыя намаганні, каб выглядаць уражаным. Гэта хлопок, таму што я не маю ні меншага прадстаўлення аб цэннасці ліданіума.
  - Вы ведаеце, што цікавіць ліданіума? — запытвае начальнік, які нічога не ўпускае.
  Я гаварю яму няма, спеша дадаць, што я запрасіў. Он сыт по горло.
  - Да ладно, Нік, я не прошу цябе быць непабедымым ва ўсіх. Шчыра кажучы, я таксама гэтага не даведаўся, пакуль мне не паведамілі нашы спецыялісты.
  Я дзелаю глыбокі дух і спрашу, магу ці я ведаць.
  — Ліданій выпівае радыеактыўнасць гэтак жа эфектыўна, як бродзяга выцірае бутылку крымінальнага хлама. Мы лічым, што пяцьсот грамаў гэтага прадукта могуць пагаршаць усю радыяцыю, выпушчаную пры буйной аварыі на ядзерным рэактары або парушанай абароне ў месцы захоўвання радыеактыўных паходаў.
  Цяпер я ўражаны, нават паражаны. І гэта павінна быць відаць, таму што Хук, здаецца, п'е сываротку. Ён любіць, каб яго агенты былі глыбока пранікнуты важнасцю сваёй задачы.
  — Гэты прадукт можа вырашыць вялікую колькасць праблем, — рэзюміруе ён з добрым настроем. Па-першае, гэта можа быць выдатнай абаронай для рэактараў атамаходаў.
  Я выражаю сваё адобранае перакананым кіўком і дабаўляю:
  «З гэтым ліданіумам ядзерная энергія можа стаць зусім чыстым крыніцай энергіі, пра які ўсе кажуць.
  - В яблочко ! — восторгается Хоук. Не кажучы ўжо аб магчымых прымяненнях у выпадку атамнага канфлікту. Я не буду памяншаць значэнне гэтага ліданіума. Нам гэта трэба. Белы дом хоча гэтага, і для мяне гэтага дастаткова.
  — Для мяне таксама, сэр.
  — Вы застанецеся доктарам Полам Рэйнсфардам. Гэта вельмі добра пайшло ў Шатландыі, павінна спрацаваць і ў Маньчжурыі. На кітайскай баку мяжы недалёка ад месца падзення ёсць месца раскопак і…
  Хоук зловеще колеблется, прежде чем отпустить:
  «…і мы працуем з кітайцамі па гэтай справе.
  Ён дадае, калі бачыць маё твар:
  - Так, я ведаю, Нік... Вось ОРГ, якая дае сваю долю солі ў нашых аперацыях.
  ORG — гэта група па працы з зарубежнымі краінамі, тэндэнцыя ўнутры Дзяржаўнага дэпартамента, згодна з якой Злучаныя Штаты павінны ісці рукой за руку з адной з двух вялікіх камуністычных дзяржаў. Двадцать лет назад они хотели, чтобы мы дружили с Советами. Нужно было по возможности сыграть русскую карту против Пекина. Зараз на абарот, надо ўлыбацца кітайцам, каб насоліць Паповым. Сярод інфармаваных агентаў AXIS ходзіць слух, што літары ORG — гэта не абрэвіятура, а памяншальнае ад Orgasme. Працягвае параўнанне, некаторыя няўдачнікі, у тым ліку і я, даходзяць да таго, што прымацоўваюць да гэтай дабрароднай групе прозвішча «Ла Бранлетт». Но наш сарказм іх не трогае. У іх ёсць адчувальныя ўшы ў Белым доме, і мы павінны мець з імі справу.
  Я мысленно просматриваю несколько случаев, когда чуешь ОРГ чуть не стоила жизни нашим ребятам, и спрашиваю:
  — Вам прыйдзецца прайсці праз гэта зноў, сэр?
  — Не магу разрэзаць, Нік. Кітайцы ўжо ў курсе. Яны войдуць у наша прыкрыццё. Яны прыносяць нам сваю дапамогу і сваю ўпэўненасць да мяжы Любві. І, калі ў нас будзе ліданій, мы падзелімся ім з імі.
  Нет комментариев. Так что не комментирую.
  — Прыказы ёсць прыказы, Нік, — кажа Хоўк, як будто гэта можа мяне ўцешыць.
  «Канечна, сэр.
  — Раскопкі знаходзяцца ў Кумаре, — працягвае мой начальнік. Гэта прымежная вёска, населеная рыбакамі, на кітайскай баку рэкі. Нью- Ёркскі музей перадысторыі рыхтуе экспедыцыю, якую адправіць на месца. Вы будзеце гуляць з археолагам на працягу некалькіх дзён, а калі прыйдзе час, вы перасячэце мяжу з таварышам па камандзе, забераце ліданій і вернеце яго на кітайскі бок.
  — Мне не патрэбны член экіпажа.
  «Я ведаю, Нік, — адказвае Хоук, — но кітайцы трымаюць яго. Яны баяцца, што вы ім ліданій пад нос дунеце.
  "Куда я мог пайсці?" Я дзелаю. У мяне ёсць выбар паміж кітайскай Маньчжурыяй і савецкай Сібір'ю. Я вярнуся ў Кітай, гэта дакладна. Я аддаю перавагу кітайскую шчадросць расейскай стаўкі.
  Хоук улыбаецца.
  — Ваш кантакт у музеі — Андрэа Рыган, — сказаў ён. Ты ведаеш яе?
  - Я слышал аб гэтым.
  — Яна пазнае тваю настоящую личность. З другога боку, яна адпраўляецца туда па чыста археалагічных прычынах. Яна ўваходзіць у штат музея, але вы ведаеце, што...
  - ...што мы яшчэдро смазываем ім лапы. Няма, я ў курсе, сэр.
  Не звяртаючы ўвагі на маё рэзкае заўвага, Хоук нанёс апошні ўдар:
  — А мне казалі, што з ёй даволі цяжка жыць.
  — Выдатна, — сказаў я. Русскофы, Чинки и вдобавок сварливая мышь. У мяне склалася ўражанне, што гэтая маленькая турыстычная паездка не пазбаўлена зюмінкі!
  «Жизнь коротка, Ник. Вы павінны ведаць, як карыстацца добрымі часамі, якія ён прапануе нам, заключае Хаук, выпускаючы мяне ў носе ад кучаво-дожджавага воблака дыма, больш шкоднага, чым ядовитый газ.
  ГЛАВА IV
  - Йоркскі музей перадысторыі размешчаны ў старажытным і аб'ёмным гранітным блоку, які з пачатку стагоддзя займае 60 куткоў сядзібнай вуліцы і Заходняга Цэнтральнага парку. Азорныя тэракотавыя львы пераследуюць сваю здабычу з вяршыні карнізаў, а шэсць карынфскіх калон прачэрчваюць усю даўжыню фасада сваёй чорнай тэнью. Гэта темно и зловеще, как может быть.
  Я прахожу ў дзверы і маю свой таблічны білет пад носам пана ў кепцы. (За права ўвайсці на гэтае кладбішча са мной ужо не проста заплаціць!) Ён пропускае мяне з вежлівым паклонам, і я ўваходжу ў прасторны зал. Групы пекінцаў ходзяць вакол, созерцая навінкі, нядаўна выстаўленыя на агляд публікі. Калі я гавару «навінкі», гэта, канечне, спосаб выражэння. Апошнім месцазнаходжаннем серыі копій менгіроў Карнака са шкловалакна ў натуральнай велічыні. Нягледзячы на настрой маёй сабакі, я ўсё роўна прызнаю, што яно сногсшибательное. Я хутка прабіраюся паміж герметычнымі мегалітамі і скоплениями наведвальнікаў, менш герметычных, таму што ўсе яны адкрываюць зяючы рот восхілення. Я перасекаю вялікі калідор, захожу ў іншую, паменьша, і паднімаюся на службовым ліфце. Нажимаю кнопку чацвёртага паверха, дзе размешчаны аддзел палеанталогіі пазваночных.
  Там ужо няма сверкающего мрамора і безупречных вокнаў, як у грамадскай часткі. З практычнай пункту гледжання офісная частка малафункцыянальная і, на першы погляд, адкрыта нецікава. У канцы канцоў я нахожу драўляную дзверы, афарбаваную ў зялёны колер, да якой прыкалоць просты прамавугольнік з кардона. Там набрана простае слова: РЭГАНЬ. Я стучу і ўхожу.
  Я адразу заўважаю, што міс доктар Рыган — вядомая кіраўнік. Я шмат раз бачыў яе дома. Яна высокая, з доўгімі пепельна-светлымі валасамі, сабранымі ў хвост. Фізічна гэта тое, што мы звычайна называем прыгожымі раслінамі. У гэтым няма недахопу ў здароўе, мадам. У яе венах павінна быць цвёрдая доля паўночных глобул. Плечы у яго адносна шырокія, бедра таксама. З другога боку ў яе тонкая талія і плоскі жыццё. Але больш за ўсё паражае яго балкон. Внушительный, вось гэта слова. Яна відавочна траціць час на тое, каб трохі спрятать яго. Вядома, калі ты вучоны, ты вынужден выказаць толькі сур'ёзныя думкі… Такая акадэмія павінна быць для яе сапраўднай прафесійнай дапамогі. Я пачынаю задаваць пытанне, не разумею ці я, чаму ў не такая рэпутацыя дрэннай дамаседы.
  Яна схіляецца над вялікім пластыкавым падносам, у родзе тэх, якія ставяць на кухне для мелочей Мінет.
  — Доктар Рыган?
  Яна абарочваецца з улыбкай, якая тут жа ператвараецца ў сварлівую надутую грымасу.
  — Я цябе дзе-то ўжо бачыла, — падазральна кажа яна.
  — Картэр. Нік Картэр. Мне сказалі, што ты мяне чакаеш...
  Яна садзіцца і давіць мне пяць. Ясна, што яна не лічыць карысным рабіць добрае сэрца супраць невезения. Перспектывы нашага супрацоўніцтва яе не радуюць і яна гэта відавочна паказвае. Ну, я прывык. Такую ж галаву я бачыў у Шатландыі на працягу ўсёй экспедыцыі.
  — Паколькі мы збіраемся працаваць разам, паклічце мяне Андрэа, містэр Картэр. Мне не падабаецца, калі мяне называюць «доктар». Гэта ветэрынар.
  "Добра, Андрэа. Што мяне тычыцца, то адныне гэта будзе Пол Рэйнсфард. Але мяне называюць проста Пол.
  Яна кіруе. Я закрываю дзверы і іду да скамейкі, каб заглянуць у пластыкавую міску. Два каменных прадмета ўбудаваны на невялікіх імправізаваных падмостках з дапамогай банок і драўляных палачак.
  — Крэмневыя інструменты, — сказаў я. Скрэбок і яго аснова.
  «Очень хорошо», — ацэньвае доктар Рыган, або, вярней, Андрэа. Я вижу, вы ўсвоілі урокі. Готовлю слепок этой посуды. Яны праходзяць з Маньчжурскага раёна, куды мы хутка ўезжаем. Ты хочаш прадстаўляеш, што яны прадстаўляюць?
  «Честно говоря, нет.
  — Па сваіх характарыстыках яны выглядаюць са скрабком, выяўленым у 1936 годзе на бітумным месцы нараджэння Ла-Брэа.
  - У Каліфорніі ?
  - Вось і ўсё. Першыя амерыканцы выкарыстоўвалі гэтыя інструменты, каб скруціць косткі карлікавых мамонтаў і ачысціць іх ад астаткаў плота. Мы ведаем іх узрост з 1972 года; ім 23 600 гадоў. Калі выявіцца, што маньчжурскія скрабкі ідэнтычныя…
  Я заканчваю замест яго:
  — Гэта пацвярджае меркаванні аб паходжанні першых жыхароў Амерыкі.
  Яна кіруе галавой і кажа:
  «На самай справе даўно прынята чытаць, што карэнныя амерыканцы прыйшлі з Усходняй Азіі. Што невядома, так гэта дакладнае месцанаходжанне. Гэтыя крэмні ўяўляюць сабой магчымасць разгадаць загадку. Мы можам знайсці ключ, адправіўшыся на сайт Кумары.
  "Что там?"
  — Значны склеп. Ён уяўляе сабой месцараджэнне, якое складаецца з розных пластоў, якія паддаюцца датаванню. Але што менавіта вас ва ўсім гэтым цікавіць, доктар Рэйнсфард?
  Я ісправляю:
  «Пол, калі ласка.
  - Незалежна ад таго.
  - Што мяне цікавіць? Тапаграфія зямлі. Я таксама хачу ведаць, колькі людзей будзе там, каб заглянуць праз наша плечо.
  — Садзіцеся, — прапануе мне Андрэа, паказваючы жорстка на шэры металічны стол, завалены неверагоднай масай паперы.
  Я падчыняюся. Яна прызямляецца з другога боку стала і пачынае рыцца ў даволі ўнушыльнай кучынай лісця. Падобна сведчанню, што яна сапраўды спецыяліст у вобласці археалагічных раскопак, таму што праз некалькі імгненняў знойдзены вялікі канверт з пузырчатой плёнкі. Яна адкрывае яго, высыпае на блокнот і прыступае да другога этапу даследавання.
  — У мяне няма фатаграфій гэтага месца, — сказала яна, — але вось даволі дакладнае апісанне, прысланае мне з Пекіна. Местность пересеченная, но невысокая. Рэльеф складаецца ў асноўным з круглых холмоў і соскаў, месцамі з невялікімі вяршынямі. Район сильно лесистый. Фактычныя раскопкі размешчаны ў даліне рэкі, удалі ад пастаяннага жылога раёна. Кочевое племя перыядычна перасякае тэрыторыю, але чалавечага паселення няма. Единственная подъездная дорога - грунтовая.
  — Як гэтая дарога сюда папала? — уместна спытаў я.
  «Я думаю, не будучы ўпэўненым, што гэта разведвальны маршрут, пракладзены ў 1960-х гадах з-за памежных інцыдэнтаў. Кажецца, што зусім недавольна. Раскоп знаходзіцца ў адзіннаццаці кіламетрах ад Кумары і ў трох ад мяжы. Раён цалкам адасоблены. Мне здаецца, што гэта важны элемент для вас.
  - Калі ён такі ізаляваны, гавору я, як мы маглі яго знайсці?
  — Як звычайна, — адказвае Андрэа. Мимо Кумары прошел кошевой соплеменник. Ён прадаў салдату амулет, які вырэзаў з косці. Вярнуўшыся ў Пекін, гэты салдат паказвае захапленне сваім тэстам, які паказваецца прафесарам археалогіі, і разумее, што ён зроблены з косткі мамонта. Вось так мы і знайшлі гэты сайт.
  Аб'яўленне здаецца мне цалкам праўдападобным. працягваю свой пытанне.
  — Як далёка ад дарогі знаходзіцца ўчастак?
  «Несколько сотен ярдов. Дарога ідзе паралельна рэке даволі далёка.
  - ХАРОШО. Цяпер хто ідзе?
  «Ты, трое навуковых супрацоўнікаў і я. Па прыбыцці ў Кітай дадасца вадзіцель джыпа і чатырох разноробочих. І ў цябе самы будзе памочнік, я палагаю.
  - Бачыце, я ўсё яшчэ зачараваны гэтай ідэяй.
  - Харошы. Я думаю, што я разгледзеў інфармацыю, якую я мог бы паведаміць вам. А цяпер слова вам, доктар Рэйнсфард. Чаму вы нас суправаджаеце?
  — Ты сапраўды хочаш гэта ведаць?
  «Если честно нет. И, если быть еще более открытым, мне не нравится думать, что ты поедешь с нами.
  Я выражаю крыху яўным тонам:
  «Вам падабаецца, калі мы больш плацім за дастаўку?» Не кажучы ўжо пра масле, якое мы кожны год укладваем у шпінат музея ў выглядзе датацый на эксплуатацыйныя расходы і г.д.
  Міс Андрэа не выглядае шчаслівай. Яна наносіць макияж і пачынае барабаніць пальцамі па блокноту.
  - Мы цудоўна абойдземся без цябе! яна сказала.
  — Можа быць, для кіравання музеем, — прызнаюся я. А калі сур'ёзна, то ўжо дакладна не для шматмільённых экспедыцый у Маньчжурыю.
  — Нічога не магу падзелаць, я не люблю працаваць з салдатамі! — шыпіць Андрэа.
  — Мы не салдаты, а падраздзяленне разведкі. А потом немного осмотритесь. НАСА, напрыклад, не ваенная арганізацыя, не так ці? Ну і ведайце, што практычна ўсе даследаванні, якія праводзяцца ў вобласці сонечнай энергетыкі, менавіта той, хто іх фінансуе. В чем разница для нас? Для нас гэта дае нам добрае пакрыццё. І вы, гэта дае вам магчымасць адправіцца на прагулку па ўсім свеце, каб сабраць столько старых кусочков кости, колькі жадаеце.
  Андрэа больш нічога не кажа, але яе пальцы працягваюць стучаць па прамакальнай паперы. Я раблю вывад аб шокавым аргументе:
  — І тады вы верыце, што камуністычны Кітай дазволіць вам развесці па прымежнай зоне, не прыцягваючы з гэтага ніякай выгады, акрамя пачуццяў служэння навуцы?
  — Добра, — капітулавала яна. Я больш не буду аб гэтым гаварыць. Але не думайце, што гэта робіць мяне шчаслівым.
  «Давай, не прымай гэта так. Што бы вас тады парадавала? Хороший ужин, наверное...
  - Ізвіняюся ?
  - Сёння вечарам я ўгашчаю.
  Андрэа выдае сдаўленны смешок:
  — Не, містэр Картэр. Не думаю, што ў мяне будзе час пажынаць з тобой сёння вечарам.
  І пуф! З гэтым кліентам усё высыхае. Але я не ўпэўнены. Я вельмі нервнічаю, і мой мізінец кажа мне, што неперспектыва працы з ОСЬЮ прыводзіць яе ў такі стан.
  Як бы я ні быў умен, я нахожу другое тлумачэнне. Вся эта женственность, яна пытаецца задушыць, павінна бурліць знутры, пакуль хто-небудзь не вырашыць падняць крышку. Але ў той дзень у мяне ёсць ідэя, што гэта будзе бум. Мгновение спустя ніць размовы дае мне магчымасць паспрабаваць яшчэ раз. Я дзелаю гэта неадкладна:
  «У барэ Oyster на Плазе ў сям'і трыццаць, добра?»
  Адказ мадэмуазель ле Доктар трещит, як хлыст, паміж сценамі яе маленькага кабінета:
  «Я должен идти в Маньчжурию с вами!» Я не абавязаны цябе адчуваць! А цяпер, калі вы думаеце, што ў вас ёсць уся неабходная інфармацыя...
  Я не жду продолжения. Я ўстаю і аддаю честь. Але дзе-то ў галаве мой разумны голас кажа мне, што мы аба на гэтым не астановімся. Яна выдатна ведае, што самае лепшае ніколі не трапляецца табе ў рот. Выходзячы з офіса, нягледзячы на запрэжку на курэнні, я закурываю стары добры NC і дзелаю доўгую зацяжку п'янкага дыма, каб яшчэ раз намачыць сябе.
  Вечарам няма Андрэа ў Oyster Bar . Як і положено, я заказываю сабе смачную тарэлку устрыц, а потым сцяк для выздараўленых з бульбай дафінам. Я ўжо выпіў палову кубкі кавы, калі прыбывае міс археологія ў плоті!
  «Мне было цікава, будзеш ці ты ўсё яшчэ тут», — прама кажа яна.
  "Да, вы бачыце. Хочаце што-небудзь з'явіцца?
  — Няма, дзякуй, я праглоціў кусок на ходу пасля сімпозіума.
  "Сімпозіум?"
  — Так, у Нью-Йоркскім універсітэце . Мы рэгулярна сустракаемся кожны месяц. Вось чаму я не магу прыняць вашае запрашэнне. Паслухай, я… прости, што так уўлекся сёння днём.
  - Гэта ў мінулым, не будзем больш аб гэтым, - сказаў я.
  Всегда вялікі спадар, он сильнее меня.
  — Я паняў, што ў цябе, як і ва ўсіх, ёсць праца. Але я хачу ведаць, калі... калі мы дабярэмся да Маньчжурыі... ну, прыйдзецца ці вам...
  Я перабіваю яго ціхім голасам:
  - Цішэ! То, што вы ведаеце, гэта тое, што вы не хочаце ведаць.
  — Ты праўда нічога не хочаш мне сказаць?
  «Хорошо, слухай. Мне проста трэба пайсці ў лес на некоторое час. Гэта ўсё. На самой справе нічога драматычнага ў гэтым няма!
  — Хорошо, — соглашается она гораздо более добрым тоном.
  Затым яна соблюдет долгое молчание. Я назіраю за ёй. У нее мечтательный вид, я бы нават сказаў трохі.
  — Я таксама люблю лес, — нарэшце сказала яна. Я вырос на паўночным штаце ў гары Айрондак [2] . Папа быў рэйнджэрам. Мне нравилось хадзіць у паход з сумкай за спіной. Но надо сказаць, што ў мяне даўно не было на гэты час. Я вельмі занят...
  - Куда мы ідем, я думаю, у вас будзе тысяча магчымасцей прапанаваць вам гэта задавальненне.
  И вот она улыбается. Кажется, я нашел изъян в нагруднике. На жаль, у мяне не будзе часу праверыць. Шурша платьем и юбкой, Рита пробирается между столами и садится рядом со мной. Можна сказаць, што ён падае да піку. Я съеживаюсь. Как раз тогда, когда я нашел способ вернуть Андреа к лучшим чувствам.
  - Прывет! — кажа яна, уся воодушевленная, і просит меня о большом поцелуе в лоб.
  Андрэа бледнее. Я віжу, як яна ўспакаваецца і вяртаецца ў сваю ракавіну. Надо сказаць, што Рыта геніяльная і не сцясняецца аддаваць свае перавагі. Я дзелаю знаёмства. Потом небрежно бросает:
  «Пол спас мне жыццё мінулай ноччу.
  - Ах! — каментуе ледзяным голасам Андрэа.
  - Да ладно, - сказаў я, - гэта былі ўсяго толькі два маленькіх бандыта. Мне павезла, што яны не прасілі адпачынку. Скажы мне, Рыта, я зусім не чакаў убачыць цябе сёння вечарам.
  — Я шукаў цябе ўвесь дзень. Ты пакінуў запіску на стойцы рэгістрацыі, што ты тут, і я падумаў, што ты не будзеш разважаць, калі я прыду цябе сустрэць. Ну, калі я заморачиваюсь...
  «Вовсе нет», — кажа Андрэа, якая выглядае так, будто праглоціла вешалку. Нам з доктарам Рэйнсфардам трэба было ўладкаваць некалькі мелких частных пытанняў.
  І яна ўстае так рэзка, што чуць не опрокидывает стул.
  Я таксама хутка ўстаю, прапаноўваючы:
  «Мне прыйдзецца пагаварыць аб гэтым зноў вельмі хутка.
  Пустая трата часу, Андрэа вежливо улыбается, прощается и исчезает. Як толькі яна ўходзіць, я паварочваюся да Рытэ. У нее галава генерала, толькі тое, што затрымала перамогу.
  — Ты не магла прыйсці ў худшы час, Рыта. Ты мне за гэта дорага заплаціш!
  ГЛАВА В
  — Но что с тобой происходит? — кажа яна, шуця. Было ці што-то сур'ёзнае, каб урэгуляваць паміж вамі?
  - Не ведаю, было ці, але цяпер магу сказаць, што ёсць !
  «Извините, я не мог дагадацца. Я постараюсь исправиться. Звярніце ўвагу, што я ўжо пачаў сёння днем: я пайшоў убраць вашу пакой.
  - Як ты папал у сваю пакой?
  - Ну да, што. Я прыбраўся. Як хатні чалавек, дазвольце мне сказаць вам, мой маленькі Поль, што вы не стаіце і гвоздзя.
  — Як вы думаеце, чаму гарнічным у гатэлях плацяць? И потом, как тебе удалось вернуться?
  - Проще простого. Я сказала на прыеме, што я твая жонка. Да ладно, перастань корчыць такое твар і прыходзьце палюбавацца маёй працай.
  Маленькая мама Рыта здаецца цалкам гатовай і шчаслівай, каб знайсці сабе месца ў маёй жыцця. Толькі адна маленькая праблема: месца для яго няма. Честно говоря, яна мяне інтрыгуе. Калі яна спрабуе прыцягнуць мяне да непрыемнасці, яна пакладзе пакет. І яна ўжывае чартоўскія дзяржаўныя сродкі. Ну… ўлічваючы тое, што адбылося мінулай ноччу, гэта ўсё яшчэ спосаб казаць. Я дапіваю сваю каву, аплачваю рахунак, і мы ўходзім, узяўшыся за рукі.
  Мой нумар можа быць падвергнуты падрабязнаму разгляду. Самы валавы ад'ютант не мог знайсці там ні пылінкі. У двух асноўных пакоях ёсць нават вазы з кветкамі. Касцюм, які я насіла ў самалёце з Эдынбурга, відавочна, прайшоў праз хімчыстку, перш чым вярнуцца ў гардэроб. Што тычыцца маіх прагулочных бацінак, то яны пацарапаны і блестят так, што можна асляпіць. Пака я прахожу праз усё гэта, Рыта ускользает. Калі я абарачываюся, то выжу на стале вазу са свежымі фруктамі і падносам з вадкай са льдом і маім Chivas Régal.
  - Я заўважаю, што вам, навернае, понадобилось некалькі гадзін.
  Учытывая вынік, яна наверняка прасеіла ўсё ў сіквеле. Вядома, не было ні меншага імя на тое, што ён знайшоў маё сапраўднае імя, а ўжо тым больш дагадваўся, што я працую на AXIS.
  «Тры гадзіны роўна», — адказвае яна.
  - Эй, калі ты часам будзеш працаваць? Я не ведаю многіх людзей, якія могуць дазволіць сабе патраціць тры гадзіны ў сярэдзіне дня.
  - Но я не кто угодно, - гордо адказвае яна. Пасля вялікага поспеху, які быў зроблены на ірака-іранскай вайне, у мяне з'явілася значна больш свабоды ў арганізацыі маёй праграмы. Я магу вытрымаць некалькі гадзін без якіх-небудзь праблем. А ты, у цябе быў добры дзень?
  — Средне, — гавору я, падавая напоі.
  — А ваша сустрэча сёння ўтром?
  - Ладно, руціна... Мы абсудзілі новыя пошукі, якія выглядаюць шматабяцаюча.
  - О, добра? Скажы-ка !
  — Вы цікавіцеся археалогіяй?
  - Але чаму няма? Дзе яна, гэтая "раскопка", як вы кажаце?
  - У Кітае.
  - У Кітае ? В Китае... ммм, камуністы ?
  - Не так. В Маньчжурии, если хочешь все знать. Мае калегіі лічаць, што ў іх ёсць ключ да разгадкі паходжання першых мужчын, якія засялілі Амерыку. Арганізуем экспедыцыю на месцы. Пользуюсь выпадку, каб аб'явіць, што я ўезжаю праз некалькі дзён.
  - Калі дакладна?
  - Чацвер.
  Я гляджу ў свае вочы і разумею, што яна вырабляе разлікі.
  - Чацвер ? Ідэальна, кажа яна. Я паспях быць гатовым.
  - Як гэта гатова?
  - Ну, я іду з тобой, што!
  - Слушай, Рыта, молчы, калі ласка!
  - Но ведь я нічога не гавару. Я ўпэўнены, што ўсе будуць рады фатаграфу ў экспедыцыі. Я магу сфатаграфаваць аб'екты, якія вы выявіце, яшчэ да таго, як вы выкапаеце іх з зямлі. Вы ведаеце, я ведаю луч гэтага.
  Я пачынаю з таго, што раблю сабе моцны глоток віскі. Тады я збіраю ўсё сваё цярпенне і адказваю:
  — Бюджэты надзвычай абмежаваныя. У нас няма дастаткова грошай, каб заплаціць за дадатковыя паслугі. Было б неплохо побегать с тобой по дебрям Маньчжурии, но...
  - ...Но ў мяне ёсць свой бюджэт, - умешваецца Рыта. Я толькі што сказаў вам, што мне далі свабоду. Відавочна, мне прыйдзецца атрымаць зялёны свет, але я ўпэўнены, што мяне чакае нешта падобнае.
  «Наканец, Рыта...
  - Ты закончыў, так? Уявіце, што гэтая экспедыцыя можа азначаць для маёй кар'еры! Большасць фатаграфій, якія пускаюць кітайцы, застрялі ў Пекіне або ў прамысловых раёнах. Я магу абстраляць паўночную сельскую мясцовасць, ты разумееш, што гэта фантастыка?
  «Ды фантастыка...
  — Думаю, кітайцы дадуць мне візу.
  «Противоположное меня бы удивило». На самай справе, мне цікава, ёсць ці ў гэтым свеце хто-небудзь, у каго хапіла б наглосці сказаць вам у чым-то.
  - Значыць, ты не супраць, калі я прыду?
  Я не адказваю. Я стаўлю свой стакан на стол, асцярожна беру яго з яе рук і адстаўляю ў бок. Вельмі спакойна хватаюся за ніз яе ліфа і рывком раздзімаю на два бакі. Кнопкі прыгаюць адна за другой, як у цепной рэакцыі. Рыта выдае «упс!» задыхаўся. Яго дыханне спыняецца. Я разглядаю яе міні-ліфчык. Ён выглядае ошеломленным аб'ёмам свайго змяшчаецца. Замест таго, каб шукаць скобу сзади, я загіну палец у крючок і прасоўваю яго ва ўглыбленне. Я страляю, фланец трэскаецца, вызваляючы дзве шчадрыя грудзі, з якімі я ўчора ўжо сустракаўся.
  - Я абяцаў табе, што ты раней заплаціш мне за стрэл! — сказала я, хопіць яе юбку і некалькі аксесуараў, якія яна насіла пад ёй.
  - Ой ! Павел! ой ! — усклікае яна, у нее перахоплівае дыханне. Нікогда яшчэ мужчына так мной не паступаў!
  «Тогда не двигайся. Вот увидишь !
  И я беру на себя смелость.
  За некалькі секунд пах сігары Хоука вызваліў нас ад добрай паловы бара. У нас ёсць усе выгоды. Полдюжины пакупнікоў, якія засталіся, набітыя, як сардзіны, на другім канцэрне прылаўка.
  - Яна белая. Праверка была канчатковай, аб'яўляе бос, стряхивающий пепел з драўлянай міскі, які ён хутка апусціў ад сваіх закусок.
  Я думаю пра сябе, што калі захоплены чалавек паставіць гэтую міску ў посудомоечную машыну з другой посудам, ён зможа ўсё вывезці, калі выйдзе.
  - Я трохі падозрэваў, - сказаў я.
  «У тым выпадку, калі гэтая Рыта Брэнан не з'яўляецца тым, аб чым яна заяўляе, мы не выявілі ніякіх яе следаў», — працягвае бос, які заўсёды быў стрыманы па сваёй прыродзе. Па нашых дадзеных, яна працуе ў УАН ужо тры гады і заўсёды прыносіла задавальненне. Фактычна, яе рэпартаж аб ірака-іранскай вайне прынесены ў намінацыю на Пулітцэраўскую прэмію. Калі табе цікава маё меркаванне, Нік, гэта...
  Замест гэтага я завяршаю:
  - ...еще один из этих извращенцев, которых я притягиваю, как мух.
  — Калі гэта ты так гаворыш, брось Хоука. Вы сапраўды хочаце ўзяць яго з сабой у Маньчжурыю?
  — Паслухайце, сэр, калі яна сапраўды фотаздымак, я не бачу ў гэтай шкоды. І, калі выказаць здагадку, што яна што-то другое і спрабуе мяне абмануць, не пашкодзіць, калі я буду трымаць яе пад рукой.
  — У прамым або пераносным сэнсе? усмехаецца бос. Што ж, мне гэта здаецца разумным. Я збіраюся зрабіць яму візу. Але, вядома, ёй прыйдзецца заплаціць сваю цану. Памятайце, што вы акадэмік і не можаце прапанаваць сабе паездку на другі канец свету.
  Я ківаю.
  «Акрамя таго, сэр, на выпадак, калі рускія даведаюцца аб нашай экспедыцыі, прысутнасць з намі гэтага фотакарэспандэнта з'яўляецца дадатковай перавагай для дакладнасці аперацыі. Яны могуць падумаць, што гэта не больш чым археалагічная экспедыцыя.
  - Вы думаеце ? — сказаў Хоук.
  «Канечна, сэр.
  — Добра, Нік, возьмем яе з сабой. Вядома, вы прымеце ўсе звычайныя меры предосторожности і не забудзеце прыкрыць спіну. Ваш бюджэт пераведзены на ваш рахунак у Вашынгтоне. Вы летите ў чацвер у Сан-Францыска. На наступны дзень карабель здымаецца з якоря. Скажам, я і не ведаю, што навукоўцы толькі ўсё з сабой берут...
  — Я ведаю, сэр, — сказаў я. Дзве з паловай тонны.
  «Давай, Нік, прыемнага знаходжання ў Маньчжурыі», — жадае мне Хоук.
  Затым ён дружалюбна пахлопвае мяне па плечу і исчезает.
  Калі я прыезжаю ў гатэль, Рыта ляжыць у пасцелі і дрэмлет, як нованароджаны. Тэлевізор, які застаўся ўключаным, ціхонька мурлычет. Я раздзеваюся, праскальзываю паміж простынямі і пачынаю вырабляць тост за NC. Я дзелаю ход. Яна адчувае сваю кожу на сваёй і бормочет што-то ўроде «хумпф».
  — Працягвай спаць, — мякка сказаў я.
  Но яна просыпается:
  "Откуда ты в этот час?"
  - Я вышэй.
  «Все еще с той девушкой, я держу пари!» Ах! мая мама прадупраджала мяне асцярэгаць такіх парней, як ты! — ворчит яна з адкрытым неубедительным выглядам.
  аб'яўляю:
  — Я беру цябе з сабой у Маньчжурыю. Толькі вам прыйдзецца заплаціць сваю долю. Звініце, але даследчыкі чуюць вышэй катэгорыі эканамічных слабых.
  Рыта паварочваецца да мяне, адкрывае яшчэ поўныя вочы і кладзе руку мне на ніз жыцця. Яна ўлыбаецца.
  - Вось як я гэта слышал. Акрамя таго, калі ты заставіш мяне заплаціць, як раней, таблетку не складзе працы праглоціць.
  ГЛАВА VI
  Сілуэт грубы, масіўны. Толстыя рысы асобы спрабуюць прыдаць яму злодзейскае твар гангстэра з фільмаў 1930-х. Я паднімаю свой Люгер, ствол амаль тычыцца майго льба, удох, выдох, блакіроўка, я папраўляю і апускаю краму. Отверстия дыяметрам 9 мм малююць круг без заусенцев на грудзі парня.
  «Выдатна, містэр Картэр. Вы знаходзіцеся ў пастаянным прагрэсе.
  Вучэбная тэхніка AX забірае ў мяне Вільгельміну, вымае пусты магазін і замяняе яго новым.
  Я ўлыбаюсь.
  — Дзякуй за камплімент, — сказаў я, убіраючы зброю ў кобуру.
  «Усё, што вам трэба, гэта двойныя карманы ў рюкзаке, пяцьсот патронаў, запасны газавы балончык і запасны стылус, каб падрыхтавацца. Усё гэта будзе акуратна ўшыта ў падкладку.
  «У любым выпадку каму прыйдзе ў галаву абсурдная ідэя абысці сумку археолога ў пошуках баепрыпасаў?» Я дзелаю.
  На самай справе, да чаго я іду, я вельмі добра ведаю, што ў многіх людзей можа ўзнікнуць гэтая ідэя.
  — Тры гадзіны, сэр. — Ты здымаеш якорь праз два гадзіны, — паказвае мне тэхнік.
  Я паціскаю яму руку і пакідаю стрэльбішча Форт-Скот. Снаружи Брат Солей совершает подвиги. Толстые тросы моста Залатыя Ворота выбрасывают аслепительно-белыя асколкі. Я ведаю, што хутка менавіта снізу я магу сазерцаць гэта ўражальнае саоружэнне. Возвращаюсь к своему Доджу от Ависа и начинаю.
  Мне патрабуецца час у пробках Сан-Францыска, каб вярнуцца да пункту выдачы Avis, недалёка ад 33-га пірса. Я вяртаю машыну, і внезапно мяне ахоплівае моцнае жаданне. Странное жаданне з боку таго, хто збіраецца адправіцца ў Кітай. Жаль, што я паддаюся свайму імпульсу і іду па Пайн-стрыт, каб перакусіць кітайскай закускі.
  Я нашоў невялікі рэстаран на вынос на вуглу Клэй-стрыт і Кірні, недалёка ад Чайнатаўны. Я заказываю крэветкі ў вострым соусе і блуждаю поглядам па вуліцы, чакаючы, калі яны прыдуць.
  Я адразу яе ўзнаю, на тротуаре насупраць, з пепельна-русымі валасамі. Надо сказаць, што руно Андрэа не застаецца незамеченным сярод чорных барабанных палочак, якія ў парадку ў сектары. Перад дзвярыма ветхога крамы яна размаўляе з азіятам. Или, вернее, яна смущенно слухает то, што ён эй кажа. Вітрына поўная цацачка з Кітая і Японіі. Парню может быть от двадцати до тридцати лет. Ён носіць хлопковы фальзар з флагаў і красоўкі. Я віжу, як Андрэа лезе ў карман джынсаў і выяўляе што-то, што яна суецца ў руцэ. Скажу стойку, што вернуся праз пяць хвілін, і выйду на вуліцу.
  Андрэа падыходзіць да вугла Кірні і мчыцца па Клэй-стрыт да пірсу. Его собеседник все еще там. я перасекаю. Как только он видит меня, взгляд направо, взгляд налево, и он убегает. Я ў Кірні. Ён паварочвае налева на Вашынгтон-стрыт. Я павінен прызнаць, што ў яго вялікі крок. Так усёй скромнасцю я таксама неплох, але ён у кроссовках, а я, у оксфардах на нагах, чуць не расползаюсь пры кожным кроку. Я теряю его в самом сердце Чайнатауна. Вельмі шкада, гэта жыццё. Я разварочваюся і іду за крэветкамі, пакуль яны зусім не астылі.
  Двадцать минуту спустя я сижу на тумбе возле кормы SS Rainwater . Смешанное грузовое судно невяліка, але ў яго ёсць перавага, што яно зусім новае. Ён можа змясціць дзвенаццаць пасажыраў, якія прапануюць больш раскошныя каюты з выглядам на фронт, стол і бібліятэку. Абсталяванне ўжо на борце, і хутка наступіць наша чарга. Нападаючы на маіх цеплаватых крэветак, я думаю, што гэты доўгі перыяд бездзеяння прынясе мне найбольшую карысць. Мае тры выходных у Нью-Ёрку паказалі мне занадта маленькімі. На борце ў мяне будзе дастаткова часу, каб сжаць свой бурбалка, а таксама паспрабаваць высветліць, аб чым размова паміж Андрэа і той займальнай азіяткай у Чайнатауне.
  Эй, калі мы гаворым пра волку... Тут яна проста паказвае канчык носа. З таго вечара, калі Рыта з'явілася, як сабака ў боўлінге, міс Археалогія старальна пазбягала мяне. Похоже, яна не моцна расслабілася з тэх пор. Чэстна кажучы, мне нават цікава, бачыла ці яна мяне.
  О, так!
  - Прывет! — кажа яна, даволі зажатая.
  - Прывет, адказваю. Хочешь крэветак?
  Калі яна саглашаецца, я пачынаю прама: я прапаноўваю яму невялікае месца на маім члене.
  «Нет, спасибо», — адказвае яна. (Прапусціў.) Я прыйшоў паглядзець, як выглядае звычайны на гэтай лодцы. Ці ёсць у вас якія-небудзь ідэі?
  «Калі гэта тое самае, што падаюць на большасць змешаных грузавых судоў, я ўжо магу сказаць вам, што гэта не павінна быць прывідным. У вас сапраўды павінна быць вялікае паглыбленне, каб заглаціць лічбу. Я, бачу, забягаю наперад. Я пайшоў пабалаваць сябе невялікім кітайскім дэлікатэсам на вуглу Кірні і Клэй…
  Яна не вздрагивает. Калі яе смушчае, што я задаў туда свае гетры, яна чэртоўскі добра гэта скрывае! І яна не кажа мне, што таксама выходзіць з гэтага. Дзіўна, дзіўна...
  — У цябе ёсць пяць хвілін? яна спытвае. Я хацеў бы ўзглянуць на Ленд Ровер. Я не ўпэўнены, што яна падключана павінным чынам.
  - З задавальненнем.
  Там яна прапануе мне вакансію. Ітак, я пачынаю:
  - Скажи мне, ты не собираешься сегодня вечером проглотить кусок на ходу. На гэты раз я ўпэўнены. Мне трохі павезла, што ты прыняў маё запрашэнне?
  - Як! Чаму ты падтрымаў Рыту?
  - Да ладно, Рыта большая дзяўчынка. Яна можа пабедаць сама.
  — Чаму ты павінен быў яе ўзяць? Я ведаю, што ўторгаюся ў вашу асабістую жыццё, але...
  - Мая асабістая жыццё, як вы кажаце, зусім ні пры чым. Яна добры фатаграф, і яе прысутнасць дасць вам дадатковыя рукі для капання. Акрамя таго, яна аплачвае свае паездкі і расходы, а фатаграфіі, якія яна публікуе, могуць забяспечыць музею гранты. Хотите другие аргументы? У мяне яшчэ ёсць некалькі ў рэзерве.
  - Нет, хватит, яна выглядит сморщенной. Яна ведае тваю настоящую личность?
  - Неа. Ей лепш.
  — Добра, доктар Рэйнсфард.
  «Пол, калі ласка.
  «Хароша, Пол, я ўжынаю з табой. Но при одном условии: ты придешь и поможешь мне проверить Ленд Ровер, как я тебя просил.
  - Я бегу!
  На борце прагучала сірэна. Матросы ідуць на корм і пачынаюць падымаць велізарныя канаты дыяметрам шэсць дзюймаў. Пока «Лэнд Ровер» трогаецца, я назіраю кропкі мацавання. Всё добра. Я даю зялёны свет, і вялікая машына падымаецца над платформай.
  «Місія выканана, доктар Рыган.
  Чуть позже пароход « Рейнуотер » отчалил и тихо затопил причал. Пяць хвілін спустя мы ўдвоілі оконечность паўвострава Сан-Францыска. Тогда это Золотые Ворота. Калі цянь гэтага велізарнага клубка бетону і сталі накрывае нас, як паутина, мы не можам супрацьстаяць жаданні ступіць на мост. Мы рухаемся прама да сонца, і любацца зрэлішчам паваротам, прыйшоўшы да корму, – сапраўднае задавальненне.
  На ужын я асторожна заказываю невялікі суп і зялёны салата. Андрэа пайшла на рызыку, якая акупілася. Без усякага сцяснення шлепае мне пад нос жарэнага марскога акуня з міндалем, якога, здаецца, не жадаюць жукі. Археалогія будзе маім асноўным курсам. Яна дае мне ўсю інфармацыю аб паходжанні першых амерыканцаў, сходстве, якое назіраецца паміж амерыканскімі індзейцамі і некаторымі татарскімі племенамі, і гэтак далей. Да шчасця, мая культура мае значэнне. Я стараюся паведаміць усё, што ведаю, так, каб размова не занадта ператварылася ў маналог. Але мала-помалу мяне пачынае прыцягваць назіранне, якое я раблю, і значна больш, чым афіцыйная тэма, чым нашы словы. Я адчуваю, што Андрэа хоча што-то сказаць, але не можа выйсці. Магнітнае абаянне, прославившее мяне на ўвесь свет, щекочет эту женственность, якую яно імкнецца пазбавіць. Чаму яна такая? Вядома, ёсць гатовае тлумачэнне. Усе вядомыя сексуальныя пакуты інтэлектуальных жанчын. Але гэта крыху банальна. З перавагамі, якія Андрэа носіць з сабой, я віджу, што ёй таксама прыходзіцца пастаянна адказвацца ад тэрміновых дасягненняў, якія не заўсёды адпавядаюць добраму густу. І гэта, магчыма, было з яго падросткавага ўзросту. Адсюда яго скрытнасць, хто ведае? Не выключана, што яна выкавала гэтую абалонку ў сілу абставінаў. А яшчэ я думаю аб тым азіяце, якога яна сустрэла раней у Сан-Францыска. Чым далей наша грузавае судно выдаляецца з амерыканскага кантынента, тым больш я пазбаўляюся сябе, што гэтыя дзве жанчыны, з якімі я адправіўся на борт, — кровавы мяшок узлоў.
  Пасля аднаўлення вяртаемся на палубу. День еще не настал, а мы все еще идем к солнцу. Так стаканом бенедыкціна ў руцэ Андрэа, значна больш расслабленая, ляжыць у шэзлонг. Амерыка — гэта ўсяго толькі размытая лінія, далёка-далека ззаду кормнага даручэння SS Rainwater .
  — Мы будзем у Шанхае раней, чым узнаем, — сказаў я.
  Андрэа кіруе, пускае губы ў свой напітак і ставіць яго на палубу. Яна глыбока ўцягвае салёны паветра, набірае смеласці і выпальвае:
  — Ты калі-небудзь убіваў людзей?
  - Ха! Вось што табе дапамагло...
  - Среди прочих.
  — Калі я адвечу «нет», ты мне паверыш?
  Яна адмоўна качае галаву.
  — Тады ў цябе ёсць адказ.
  Андрэа бярэ свой стакан, падносіць яго да губ і на гэты раз апускае яго да дна. Рэшыльна, грудзь у нее ва ўсіх сэнсах гэтага слова, місія археалогіі.
  — Ты мяне пугаеш, — кажа яна.
  «Страх, можа быць. Але ў мяне ёсць ідэя, што я таксама раблю што-то яшчэ для вас.
  — Вам падабаецца ўбіваць? Ну, я маю ў выглядзе, ты адчуваеш якія-то пачуцці ад гэтага?
  «Прыгадаем, што вы выжылі ў Акрамяцыме, вам спадабалася забіваць свайго апекуна?
  «Эта старажытная гісторыя. Такое параўнанне здаецца мне зусім старым у цяперашні час.
  — Ты смешыш мяне, Андрэа. Вы ведаеце, што адбываецца ва Угандзе, Камбоджы, Афганістане? Я гавару аб крыві, разорванных целах, патрошаных парнях, якія церяць кішачнік, а не аб колькасных і добра прадэзінфікаваных справаздачах, якія праходзяць у прэсе.
  - Я ніколі там не быў.
  "Ну тады давай. Вось убачыце, гэта вельмі выгадна. Такая рэч існуе ў нашы дні. І гэта значна больш шырока, чым вы думаеце. Я спраўляюся, як магу, пасродку гэтай гразі. Калі б гэта было не я, гэта быў бы хто Наконец, давайце будзем чэснымі, калі што-то пойдзе не так, мне, магчыма, прыйдзецца ўстраніць людзей. у выпадку поспеху, можа, наварот, спасці шмат жыццяў.
  Андрэа доўга молчыць, уздыхае, затым з неакрэсленым выглядам пакорнасці кажа:
  - Я ўпершыню сустракаю такога чалавека, як ты.
  - Звычайны. Не ў многіх атрымліваецца.
  - Я разумею. У свой час, я думаю, я быў бы рады гэтаму. Цяпер я сапраўды не ведаю. Ты не толькі мяне пугаеш, але і збіваеш з толку. Думаю, мне прыйдзецца шмат думаць, калі я хачу паняць цябе, Пол.
  - О, нет! Ты ўжо занадта шмат думаеш аб гэтым. Я бы вініў сябе за тое, што я адказаў за інтэлектуальнае пераўтварэнне.
  — Сапраўды, мяне часта абвінавачвалі ў тым, што я занадта шмат думаю. Ну, цяпер я думаю, будзе лепш, калі я пойду.
  Яна ўстае і засоўвае рукі ў карманы. Я разумею, што бачыў, як яна рабіла гэта шмат разоў. Я ўпэўнены, што гэта для таго, каб прывесці сябе ў парадак і схаваць сваю нервовасць.
  - У нас яшчэ будзе магчымасць пагаварыць аб гэтым, - кажа яна.
  — Так што стою і давай пагаворым аб гэтым прама зараз, — сказаў я. Но она оборачивается и убегает, как будто не слыша меня.
  Я гляджу, як яна ўходзіць. Стоит посмотреть. Затым я павольна дапіваю свой напітак і валяюся ў сваім шэзлонге, дзе ўскора пагружаюся ў аб'ём Марфеуса.
  ГЛАВА VII
  Андрэа, здаецца, іспарыўся ў эфіры. Нягледзячы на гэта, я нахожу, што гэты першы вечар на борце SS Rainwater пачынаецца вельмі прыемна. Я толькі што адкрыў адзін вачэй і іду ў бібліятэку. Я ўключаю NC, зручна ўладкоўваюся ў добрым крэсле і загружаюся ў чтение газеты Сан-Францыска, адзінай амерыканскай газеты, якую я змагу прачытаць у бліжэйшы час. Адзіннаццаць гадзін. Я іду ў бар, каб паглядзець навіны па тэлевізары. Чем дальше в море мы идем, тем хуже прием. Я не ведаю, дзе Рыта. Яна павінна правесці вечар такі ж, як правяла дзень: стрэльба з пулемета, фільм за фільмам, лодка, здымачная група, акіян. Я пачынаю понемногу бриться и говорить себе, что пора идти и испробовать свой постель. Мне больш нечага рабіць.
  Я ўсё ж вырашыў зрабіць крюк па мосце. Морской бриз прохладный и резкий. Яна зашчоўквае тросы ўздоўж трох вялікіх грузавых стоек, прыкручаных да пярэдняй часткі. Гэта напамінае мне гук вантаў, якія б'юць па мачце паруснай лодкі, і я вырашаю, што гэта класны гук.
  Каб прайсці з галоўнай грузавай палубы на паўбак, трэба падняцца на шэсць невялікіх ступеней. Я карабкаюся па ім сваёй паходкай грэчаскага спартсмена і іду да носу. Позволив своему орлиному взгляду упасть на поручни ближайшей к носу мачты, я обнаруживаю убежище Андреа.
  Яна наклонилась к бушприту, галавой у мора. Ее доўгія валасы ніспадаюць на спіну измученными извилинами знакамі. Я адразу заўважаю перамену ў яе вопратцы. На ёй жа ліняльныя джынсы і клетчатая рубашка, але яна вытащила гэтую рубашку з-за пояса і завязала пад грудзі. На ёй няма ліфчыка, і нават пад тоўстым фланелем ясна выжу кончыкі яе грудзей, торчащих і нацягваючых тканін. Мой мізінец кажа мне, што яна чакала толькі аднаго: каб я яе нашоў.
  — Ах, так вось дзе ты прятался!
  Яна паварочваецца на месцы, лёгкая спуганная, і ўлыбаецца мне.
  - Калі б вы ведалі, якія мы тут добрыя, - кажа яна.
  Я падхожу да яе сзадзі і рызыкую абняць яе за талію. Яна крыху нацягваецца ад прыкосновения маіх пальцаў да яе голай скуры. Затым яна расслабілася і апусціла галаву мне на плечо.
  - Я надеялась, што ты будзеш шукаць мяне, - прызнаецца яна.
  Так як не люблю разочаровывать, тым больш бясплатна, адпавядаю:
  — Я прочесал корабль, прежде чем нашел тебя.
  Яна паварочваецца да мяне тварам, і вецер развевае яе валасы вакол галавы, як венчык. Я кладу дзве рукі яму на твар, ласкавымі жорсткімі распускаю пряды і прыцягваю яго да сябе. Нашы губы сустракаюцца, і яна здаецца з глыбокім стонам. Андрэа звязвае рукі ў мяне закрэсламі. Менавіта яна мяне зараз прыцягвае. Ее бедра прыжымаюцца да маіх, і я адчуваю, як прыкметна колеблецца яе таз.
  Яна цепляется за мяне са страсцю, якая застаўляе мне думаць аб энергіі адчаяння. Яго язык атакуе мой з неверагоднай яросцю. Нелегко заводзіцца, гавору я сабе, але калі справа зроблена, не нада ставіць стартар. Як сказаў мне мой разумны голас пасля нашай першай сустрэчы, добрыя рэчы ніколі не прыходзяць да цябе ў гатовым выглядзе. Але, калі яны падаюць, мама, як добра!
  Андрэа вырывае мяне з задумчивости смешным хрыплым крыкам. Яна рэзка адштурхоўвае мяне.
  - Не... але што гэта значыць?
  - Да ладно, не пытайся даведацца, што гэта значыць! Воспользуйтесь ощущениями, якія ён вам прынясе, вось і ўсё.
  — Я не раблю…
  - Хватит думать немного головой!
  - Якая ? — кажа яна, ашаломленая.
  - Так. Час ад часу дазвольце сабе кіраваць другой часткай вашага цела!
  Але я лічу, што слоў недастаткова і лічу, што прыйшло час перайсці да практычнай працы. Я дергаю узел, скрепляющий два бакі яе рубашкі, і яе фантастычныя грудзі выпячваюцца на начным ветры. Я тут жа сагрэю іх рукамі і адчуваю, як у Андрэа перахоплівае дыханне. Я ненажно масирую маленькія цвёрдыя канчыкі. Бедра Андрэа яростно трутся о мои. Ее пыл расце, калі яна адчувае, як мой лепшы друг павялічваецца ў аб'ёме ў маіх штанах.
  Его подбородок ласкает мое плечо. Внезапно яна зноў нацягнулася. Гэта не таму, што яна мяне больш баіцца, я гэта ведаю! Што яна ўбачыла за маёй спіной? Затым яе крык вырваецца, аглушальная блізка да моему ўху:
  - Павел! Внимание !
  Цепляясь за мою шэю, яна нахіляе мяне наперад. Выстрал з рэвальвера трещит. Пуля царапае краску на перылах, прама там, дзе я быў. Я паварочваюся да Андрэя і крычу:
  - Склонный !
  За паўсекунды я перакаціў яго на пліты палубы, абнажыў «Вільгельміну» і адпусціў предохранитель.
  Я паварочваюся туда, адкуда раздаўся выстрал. Андрэа пользет за швартовной вуцком і згортваецца ў клубок, хутка сцягваючы абе бок рубашкі разам, як будто ў такі час не можа быць і сказаць аб скромнасці.
  Я ўлавліваю лёгкае рух за першую мачту. Ёсць іскра. Парень снял два чарнасліва. Я жду, пакуль яны губляюцца на прасторах акіяна, і страляю ў сваю чаргу, нырая справа ад мяне. Молчаливый, як сю, я абагнуў насавую лодку па левым борце і дал ей яшчэ аднаго дзіцяці ад маёй няні Вільгельміны. Паяўляецца сілуэт, пачынае бежаць назад, колеблется, абарочваецца і стрэлае яшчэ два разы. Уже пяць пуль. Я ведаю, што ў яго ёсць рэвальвер, гук не такі, як у аўтамата. Аднак ні адзін рэвальвер не можа ўтрымліваць больш за паўпульсу. Так што ў яго засталося максімум два.
  Ён працягвае свой бег да лестніцы па левым борце, каб паспрабаваць дабрацца да галоўнай палубы. Я паварочваю галаву да Андрэа і крычу ей:
  — Ідзі ў мою каюту і ждзі мяне!
  І я адправіўся ў пагоню за ласкарам.
  Перад трапам па левым борце ёсць кость: мешанина из швартовных тросов, якія яшчэ не запраўлены. Парень пытаецца перасечыць іх, пралічвае свой ход і замяшчаецца ў нем нагамі. Ён прапануе сабе майстэрскае скольжэнне, якое заканчваецца сальта. Раздаецца яшчэ адзін выстрал, мяркуецца, у бок Млечнага Пуці. Ён устае. Ён носіць цалкам чорны камбінезон. У мяне ён чацвёртае ў поле гледжання. Как практыкаванні. Ён жорстка цэніцца ў мяне. я крычу:
  — Гэта была вялікая памылка!
  Яго рука падае ўздоўж цела.
  «Выйдзі на свет, каб я мог бачыць цябе!»
  Яго бацькі, павінна быць, не вучылі яго паслуханню, калі ён быў маленькім, таму што замест таго, каб рушыць наперад, ён пятіўся назад, пакуль яго спіна не коснулась пагрозы.
  Я прапаную яму паведаміць мне сваю асобу, але ён не адказвае. Верхняя частка яго цела вельмі адкрыта вылучаецца на фоне галубаватага ў лунным свеце акіяна. Я прашуся крыху, захоўваючы гэта з павагай. Я зараз менш чым у васьмі метрах ад яго. Калі я падхожу дастаткова блізка, каб ён мог ясна мяне бачыць, я кажу:
  — Я дам табе шанец растлумачыць. А. Не два. Давай, рожай!
  Он прямо качает голову. Я нажимаю на курок. Дражэ скручвае яе валасы з правага боку галавы.
  Ён нервова з'яўляецца, потым выпрамляецца.
  - Так? Перасчет. I зрабіць гэта цікава. Ты толькі што прервал вечар, які выглядаў вельмі шматабяцаюча, а я не ў набудове ёсць салаты.
  Ён зноў пачынае мотаць галаву. Я бы не пакляўся, але я адчуваю, што ён плачэ. Я прапаную яму яшчэ адну пасцілку, якая тычыцца яго левага ўха менш чым на сантыметр. Но моя великодушная натура берет верх:
  - Да ладно, что говорить! Не застаўляй мяне убіваць цябе!
  Ён сціскаецца. Кажется, он собирает силу.
  Внезапно ён адрываецца ад небяспекі і падымае руку. Ствол его револьвера отбрасывает бледный свет в лунном свете.
  И, черт, я нажимаю на курок.
  Прямо посредине лба. Снарад калібра 9 мм пашыраецца ў месцы пападання і адкрывае порт-кошер ў чэрапе. Рыба ў гэтым раёне будзе мець свежыя мазгі ў якасці закускі. І zigomard у якасці асноўнага стравы, таму што ён нахіляецца назад і выпускаецца на некалькі метраў ніжэй.
  Я віншую Вільгельміну, кладу яго наадварот у футляр і трохі думаю. Хто быў гэты парень? Чаму ён хацеў мяне убіць? Ён наверняка быў падключаны да адной з двух цыпочак. Толькі які? На палубе загораюцца фонары. Раздаюцца выбухі не вельмі супакоеных галасоў. Я хутка вызваляю памяшканне. У моей каюце ходзіць Андрэа. Я беру яе на рукі.
  - Што творыцца? — спытвае яна мяне амаль істэрычным голасам.
  — Я ліквідаваў яго. Азіят, хутчэй усяго кітаец. Маладой. Ён не пакінуў мне выбар.
  «Боже мой... Боже мой... Боже мой!»
  «Он ушел за борт, не оставив следов. Цікава, ці быў ён часткай экіпажа…
  «Пол… Господи Иисусе… Што адбываецца на гэтым караблі?» Чаму гэты чалавек хацеў цябе убіць?
  - Я ведаю не больш цябе. Можа быць, гэта цябе ён хацеў убіць. Или мы обо. Ён аддаваў перавагу ўмераць, чым гаварыць.
  Унезапна Андрэа выдаляецца і, гледзячы на носкі свайго туфеля, кажа:
  - Я... Так многае ўсё адбываецца, так хутка. Я больш нічога не ведаю. Я не разумею…
  — Пайшлі, — сказаў я, зноў успамінаючы яе, спрабуючы супакоіць. Не панікуйце. Паверце мне.
  Андрэа не адказвае, але іза ўсіх сіл мяне абнімае. Яна доўга стаіць так, я ледзь адчуваю яе дыханне, потым у другі яна выбухае ад перапоўненай маёй страсці. Яна цянет мяне да сябе, лихорадочными рухамі сыходзіць са сваёй вопраткай. Я вяртаю паслугу і востра падштурхоўваю яе да крыві. Без прэамбулы яна хопіць мой член і накіроўвае яго да сябе. Яна катіцца, круціцца, брыкаецца, вызваляецца, як бушуючы акіян. Праз некоторое час яна выгінае спіну з бешеным пылам. Я адчуваю, як нацягваюцца ўсе яго мышцы. Яна фыркае, задыхаецца, хрыпіць і завяршаецца велізарным хрыплым рэвам. Я запыхаўся і зусім баба. Мертвое спокойствие. Андрэа уходзіць, расслабленая, молчаливая. Затым мала-помалу я адчуваю, як яна павольна вяртаецца ў сваю ракавіну. Як бы я ні чэсала галаву, я не выжу, што яшчэ я магу зрабіць, каб прадухіліць гэта. Яна ўстае і павольна адзеецца. Я прапаную:
  "Астаньцеся са мной на гэтую ноч. Мы прынясем сняданак у постэль.
  — Не ведаю, што на мяне найшло, — кісло сказала яна. Гэта… гэта таксама ты! А потом атмосфера, море, лунный свет... И ситуация, страх и ты, спасший мне жизнь...
  - Калі я правільна помню, хутчэй ты мяне выратаваў.
  «Пол, нам яшчэ доўга трэба правесці разам і…
  Я застаўляю яе замолчать, поднимая руку, як паліцэйскі, спыняючы рух.
  — Паслухай, Андрэа, калі ты не хочаш заставацца тут на ноч, я не буду цябе пакідаць. Калі ты не хочаш зноў заняцца сваёй любоўю, то ж самое. Я не збіраюся стукаць у тваю дзверы або ўладкоўваць табе сцэну. Гэта не мой тып. Не тое каб гэта рабіла мяне шчаслівым, але калі я не магу нічога зрабіць, я прымаю. Ты можаш адчуваць сябе ў большай бяспецы, пазбягаючы мяне. Пасля таго, што толькі што адбылося, я разумею, што ты рызыкуеш атрымаць шалавую пулю, калі ідзеш побач са мной, а мне ніколі не нравилось рады іншых...
  Кажецца, яна ўспакаваецца. Я выжу, як яна з працай завязвае полы рубашкі пад сваёй раскошнай авансценай. Я раблю ў свае рукі, і яна дазваляе мне гэта зрабіць.
  - Вось, - сказаў я, іза ўсіх сіл націскаю, каб закончыць сваю працу. Достоинство захавана. Вы можаце пайсці зараз. Але я нахожу гэта вельмі няўдала.
  Андрэа слегка улыбается мне і целует в губы.
  «Ты мне нравишся», — кажа яна. Што мне не падабаецца, так гэта тое, як ты зарабляеш на жыццё. Я вучоны, а не шпіён. Гэта праўда, што я не люблю, калі мяне расстрэльваюць. Оставь меня в покое сейчас, пожалуйста.
  Дверь моей каюты захлопывается. Яна исчезла.
  ГЛАВА VIII
  Наше прибытие в Шанхай вызвало мала эмоцый. Прыбліжаецца чарговае жаркое лета. Необходимо обеспечить рыбалку, погрузку лодок, воспитание детей. Горстка амерыканцаў, якія прыехалі адкапваць неоссов, нікога не цікавіць. Па мне так вельмі добра. Невялікая перастрэлка, у якой я ўдзельнічаў на паўбаке, прынесла дастаткова сена, на мой густ. Капітан практычна перавернуў карабель уверх над дном, спрабуючы зняць, што ж адбылося. Сапраўды, я не выклікаўся дапамагаць яму ў яго расследаванні, і, паколькі парень, які я перакінуў праз перыла, відавочна тайна прабраўся прачытаць, на яго руках застаўся вялікі пытальны знак.
  Два дні размяшчэння ў Шанхае, час перавезці абсталяванне з трюмов « Рэйнуатэр» у трюмы невялікага кітайскага кабатажнага судна, якое павінна паставіць нас у Цянь-Цзін, у тысячы кіламетраў на поўнач. Я не супраць мець вольны час на сушы за сарока восем гадзін. Пасля задавальнення ад адкрытых і ліхарадочных гадзін у пачатку круіз пачаў станавіцца адкрытым скучным. Як і чакалася, Андрэа іза ўсіх сіл старалася пазбягаць мяне. Яна праводзіла час, працуючы або расхаджваючы вакол навуковага апарата, як калі б гэта была партыя сліткаў. Рыта, да шчасця, хутка абышла ўсе закоулки Рейнуотера . Яна адклала сваю камеру і пасоліла мае доўгія ночы.
  Ва ўсце Янцы зрэлішча партовага раёна ўяўляе сабой гіганцкі беспарадак. Абвешчаная старая прыстань, да якой прышвартаваны наш грузавы карабель, не мае нічога агульнага з сучаснымі суразвагамі ў цэнтры мацярынскага Кітая. Тут складваецца ўражанне, што камуністычная рэвалюцыя не прайшла. Докеры носяць знакамітую зялёную форму, але астатняе насельніцтва адзенне ў лохмотья з заробкамі. Гэта таксама грязные старыя тряпки, якія людзі носяць як павязкі на галаву, каб выцерці гаршчок. Бочкі з маслам і бензінам загромождают дэбаркадэр, увесь у следзе ржавчыны, трэшчыну і разную грязь. Што яшчэ хужэе, ён воняе. Рытэ гэта падабаецца, і, не супакойваючыся аб тым, як мужчыны раздражняюць яе, яна гуляе ў аб'ектыў, што бы гэта ні стала.
  - Ну, што нам цяпер рабіць? — спытвае яна, калі закончыла. Што тычыцца мяне, я павінен адправіць тэлеграмму на сваю працу, каб сказаць, што я прыбыў.
  - У мяне ёсць невялікае даручэнне на маёй баку. Калі хочаце, я вас пастаўлю ў Амерыканскае гандлёвае прадстаўніцтва, гэта вельмі блізка. Мы назначаем сустрэчу крыху пазней і постараемся знайсці добры чай з льдом, каб пакласці яго за галстук. ХОРОШО ?
  - ХАРОШО.
  Амерыканскае гандлёвае прадстаўніцтва засталося такім, якім я яго памятаў. Гэта сучасны куб з камне песовага колеру. Усяго чатыры паверха, але тым не менш ён дамінуе над перакрыжаваннем, на якім размешчаны. Першы паверх займаюцца стойкай абслугоўвання, дзе амерыканцы могуць даведацца чэкі, адправіць тэлеграммы дамоў, даведацца аб транспартных сродках, наняць перакладчыка і г.д. д. В телеграммах гэта маладая кітаянка. Дзяўушка, якая відавочна яшчэ не адпразднавала сваё 20-годдзе, сноўна кажа па-ангельску. Я астаўляю Рыту на яе папечэньне, назначыў ей сустрэчу на лодцы праз час.
  Я ўхожу і вяртаюся на галоўную дарогу порта, вядучую на поўнач. Усце Янцы, або Голубой рэкі, добра згінаецца ў глыб краіны на ўзроўні старога горада. Я прабіраюся паміж кучамі скрынь, лебедкамі, групамі болтовых докеров, жестикуляторов, і ў канчатковым выніку нахожу велізарнае дапатопнае будынак, у якім размяшчаецца судоходная кампанія Propylon Trading Company. За шклом сцяны, непразрыстай ад грызі, за старымі столамі з чырвонага дрэва сядзяць тры кітаянкі. На потолке большой двухлопастный вентылятар лениво перемешивает паветра.
  Я толкаю дзверы і пытаюся ў першай з гэтых дамкоў, якія паглядзелі на мяне:
  — Містэр Пендл, калі ласка?
  Сакратарша, сродак ад любові сярэдняга ўзросту, робіць:
  - Ад каго?
  — Пол Рэйнсфард. Ён ждзе мяне.
  Яна кіруе і пачынае двигаться. З кожным яго маленькім шажком падошвы яго сандалі, зрэзаных са старых пакрышак, хлопают, хлопают, хлопают по полу.
  Я не быў тут тры гады, але нічога не змянілася. На адной сцяне гістарычны каляндар з выявай Мэры Лін знаходзіцца побач з гандлёвымі ліцэнзіямі, самая старая з якіх датаваная 1927 годам. На другой — карта з падрабязным апісаннем маршрутаў пароходаў у Ціхім акіяне. У мяне такое ўражанне, што я ўвайшоў у фільм Богарта.
  Аднак мгновение спустя менавіта Артур Пендл адкрывае дзверы свайго кабінета і кажа:
  — Прафесар Рэйнсфард! Прыходзьце, калі ласка.
  Секретарша-китайка открывает мне ворота — единственный возможный доступ, если вы хотите войти, не перепрыгивая через прилавок, и я иду навстречу Пендлу. Мы абменьваемся цёплым рукапажаццем і, як толькі ён закрывае дзверы свайго кабінета, запытвае мяне:
  — Ну, Нік, як справы? Прыятна бачыць Вас зноў!
  - Ён працвітае, а ты?
  - О, вось гэта руціна, ведаеце ці. Эй, я слышал, у цябе гарачая задніца ў Шатландыі...
  «Да, гэта кроў. Але гэта было нецікава.
  — Некагда скучаць, а! Ты ведаеш, што цябе павезла?
  «Гэта залежыць ад таго, як вы ўбачыце рэчы. Вам можа быць скучна, але ў вас усё роўна менш рызыкі.
  — Так гавораць, — сказаў Пэндл, прыглашаючы мяне сядзець.
  На самай справе, я вельмі добра гэта ведаю, жыццё, якое адец Артур вел амаль сарок гадоў, далёка не безмятежна і бяспечна. Грамадзянін Вялікабрытаніі, ён быў агентам Ее Вялікасці ў Шанхае ў канцы мінулай вайны. Ён не мог заставіць сябе ўехаць пасля рэвалюцыі, і сёння ён працуе на AXIS не менш, чым на ваенную разведку. Гэты экспартна-імпартны бізнес, які выжывае, як можа, служыць яму прыкрыццём. Устроена так, што кожны знаходзіць там свой уліковы запіс і бягучы рэжым гэта церпіць.
  Артур амаль лысы, і вакол яго жыцця пачынае з'яўляцца добры комок тлушчу. Але ў яго раскрасневшиеся щеки здаровага дзедушкі, і я ведаю са свайго вопыту, што гады амаль не аслабілі яго бычьей сілы. У нас часта была магчымасць дзейнічаць разам, асабліва ў ходзе кровавой місіі, у ходзе якой мы не дазволілі кітайцам сабатаваць амерыкана-японскае эксперыментальнае бурение ў Паўднёва-Кітайскім моры. Мейхем быў разбіты, але, як звычайна, Артур пайшоў з чыстымі рукамі. Ён чалавек з ідэямі, распрацоўшчык. Ён не прымае непасрэднага ўдзелу ў барудзе і ніколі не раскрывае свайго прыкрыцця. І менавіта таму ён заўсёды побач, каб дапамагчы нам, калі гэта неабходна. Мы больш не можам сабраць колькасць коллег, чьи жыццё ён выратаваны з моманту стварэння AXIS.
  — Вось так, — працягвае ён з сарданічнай улыбкай, — мы цяпер працуем з Маосам…
  - Кажецца.
  — Хочаш, я табе кое-что скажу, Нік? На гэты раз я рад, што я не ў гэтым.
  ГЛАВА IX
  Адказваю, стараючыся ўкласці дозу сарказма, па крайняй меры эквівалентнага яго:
  — Я ўпэўнены ў гэтым, Артур.
  - Скажам, што гэты, я астаўлю яго вам у пакое, не морщась, і ўсё. Так, здаецца, што гэта пачатак вельмі моцна?
  — Ты гаворыш аб двух парнях з Нью-Ёрка?
  - Я не ведаю. Мы не ведаем, ці маюць яны якое-небудзь стаўленне да гэтага. У нас да сіх пор няма нічога новага пра іх. Больш за ўсё я хацеў пагаварыць аб тым азіяцкім парне, якога ты даследаваў у Сан-Францыска. Гэты таксама іспарыўся ў прыродзе.
  - Ой? Я дзелаю. Яго, я думаў, што служба ўсё яшчэ збіралася раскапаць след, каб знайсці яго.
  — Не то , — адказвае Артур, шчалкаю нагам вялікім пальцам па пярэднім зубам. Ах да, мы таксама пачалі расследаванне ў адносінах вашай дзяўчыны з вялікімі сіськамі. У гэты момант таксама на гэтай баку.
  "Образцовый гражданин?"
  - Гэта выглядае як. Для пачатку мы проста ўзялі руцінную інфармацыю, але, вядома, калі вы лічыце, што гэта таго варта, мы капнем крыху глыбей.
  Я думаю дзве секунды і гавору:
  - Можа быць. Яна складаная цыпочка з кучей сомнений. Звярніце ўвагу, што калі яна едзе так шмат на лодцы, то яна вельмі крута. Яна выратавала мне жыццё.
  - Як? — спытвае Пендл, ізогнуў броўку.
  «Мы абнімаліся на палубе, калі з'явіўся артыст і спрабаваў нас адключыць.
  Пендл умешваецца:
  — Я перахапіў радиосообщение от капитана. Ён сказаў, што слышал выстралы, але нікто не быў ранен або убіты, і нікто не прапал без весці. Ён дадаў, што яму не ўдалося ніякіх паказанняў ад пасажыраў і экіпажа. Кем была гэтая зебра?
  — Еще один азиат от двадцати до тридцати лет. У мяне было дастаткова часу, каб палюбіць яго тварам, перш чым мне прыйшло ўбіць яго. Калі ён быў кітайцам, у ім было больш мангольскіх рыс, чым у сярэднім.
  «Может быть, маньчжур або кореец?»
  — Можа быць, нават сібіряк, калі ты разумееш, аб чым я…
  Несколько мгновений он работает под скальпом Артура, затем он спрашивает:
  - Думаеш, гэта цябе ці ён хацеў астудыць?
  - Інстынктыўна, я б адказаў мне. Но мы ни в чем не можем клясться. Я сапраўды думаю, што было б лепш крыху паглыбіцца ў яго мінулае.
  «Гэта як калі б гэта было зроблена», — сказаў Артур, набрасываючы заметку ў рэкламным блокноце, якая хвалюе заслугі Ганконгскага партнога. Вам патрэбныя боепрыпасы, каб замяніць вас, якія вы выкарыстоўвалі?
  «Яшчэ адна 9-міліметровая скрынка не пашкоджвае.
  Артур дадае некалькі радкоў да сваёй запіскі.
  «Вы знайшлі гэта заўтра ўтром на борце кабатажнага судна». Гэта старая абалонка, не вельмі вялікая, але бяспечная. Ее зовут Шань Ян .
  - Козел ! — гавару я з лёгкай улыбкай.
  — Я думаў, гэта рассмешыць цябе. У любым выпадку падарожжа ў Цянь Цын не будзе доўгім. Я думаю, вы будзеце ў бяспецы ад плохіх траплянняў на Шань Ян . Старайтесь не страляць все время!
  - Я раблю ўсё магчымае. Прысяга.
  — Што тычыцца вашага кітайскага «правадніка», то мне сказалі, што ён з вамі звязваецца ў Цяньцыне. Я не ведаю больш.
  - Mmmouais, гаварю я з падавляючым энтузіязмам.
  «Они действительно молчат об этом, — працягвае Артур. Як вы ведаеце, яны зусім не хочуць прамокнуць, калі гэта стане вядома і пачнецца перастрэлка з Русскофами. Я паеду з тобой у Цянь Цын. Я забяспечваю транспарціроўку абсталявання, што мне здаецца даволі точным прыкрыццём. Нікому гэта не пакажацца чужым. У мяне там антэна. Як толькі парень свяжется з вамі, я пастараюся даведацца аб ім як можна больш.
  «Не супакойся або мяне занадта моцна. Я ведаю, як сябе весці, кажу я, падыходзя да задняга акна і машынальна выглядаючы наружу.
  Ён выходзіць на невялікую вузкую вуліцу, ідучую наскасок, што дазваляе любіць панарамную на добрую сотню метраў. Двіжэння амаль няма, справа і справа некалькіх цікавых рэстаранчыкаў, а перад адным з іх хто гэта? Андрэа разрэзала слюнявчик з маладым кітайцам!
  - Рэшальна, гэта ўваходзіць у прывычку!
  - Якая ? Артур просит прыйсці далучыцца да мяне.
  - Глядзі, вон там мая дзяўчына з вялікімі сіськамі, як ты гаворыш.
  Ён якое-то час глядзіць на нее, потым паварочваецца да мяне:
  - Священный кадр, скажи мне, сволочь! Як вы думаеце, што яна тут выдумвае?
  - Гэта, мой друг, я табе скажу, калі ўзнаю, - адказваю.
  Я сажаю яго на месцы, каб перайсці да інфармацыі.
  Але да таго часу, як я абабраў лачугу Пендла, Андрэа кінула сваю новую знаёмую. Яна мірна ідзе па маленькай вуліцы ў кірунку, противоположном морю, осматривая вітрыны.
  Кітайца нідзе не відаць і я не теряю часу на яго пошукі. Калі яго сан-францысканскаму каледжу ўдалося збіць мяне з толку ў кітайскім квартале, у мяне няма ніякіх шанцаў знайсці яго пасля сярэдзіны Шанхая. Я выбіраю тэнь Андрэа. Дакладна, канечне.
  Яна згортваецца на іншую вуліцу, бесцэльна прагуліўшыся. У нее тыповы від турыста на свабодзе. Але па меры таго, як яна ўглыбляецца ў сэрца старога горада, я віджу, што яна пачынае адчуваць сябе менш упэўнена. Улочкі такія узкія і вывілістыя, што ўвесь дзень яны ў тэні, акрамя паўдня. Крамы ператвараюцца ў неверагодна абшарпанныя старыя прылаўкі. «Новы парадак» Пекіна відавочна забыўся ў гэтым раёне.
  Мы прыбываем у самы зловещий сектар. Пяці вуліц сходзяць, утвараючы своеасаблівую зорку. Адзіным прызнакам жыцця з'яўляецца голая лямпачка для рашоткі ў старой табачнай лаве. Андрэа спыняецца і аглядваецца. Яна выглядае страчанай. Я адчуваю, што яна толькі што паняла гэта. Яна глядзіць на гадзіны, паварочваецца ў сваю бок. Я прячусь, і яна мяне не бачыць. Яна раздражана ўздыхае, разварочваецца і ідзе наадварот. Вось тады ўсё рушыцца на яго.
  Тры восткі выходзяць з дзвярнога праёму, падобнага на той, дзе я прячусь, і сутыкаюцца з ім. Первые двое хватают его за руки, а третий применяет огромную ладонь корту. Я слышу прыглушаны крык. Лампочка гаснет у табачным краме.
  Я выхожу са свайго вугла. Нягледзячы на жэстыкуляцыю і пінкі Андрэа, трое парней ташчаць яе да дзвярэй, якая выглядае асуджанай, але адкрываецца, як па волшабству, як толькі яны яе толкают. Я спешу. Я падхожу да дзвярэй. Закрыта. Унутры я слышу гук пераварочваных скрынь і некалькі скаргаў. Я вытасківаю Вільгельміну, раблю крок назад і пінаю цяжкага. Усе заміраюць.
  Ліф Андрэа порваўся. У нее джынсы падвернуты ўніз лодыжек. Слишком нетерпеливые, каб дазволіць сабе сваю маленькую оргію на несогласном партнерше, парни даже не торопились спускать с ней трусики, они их сорвали. Адзін з вясёлых сяброў пазбаўляе Андрэа локтевым замкам у спіне. Второй находится сбоку. Адной рукой ён схапіў яе за валасы, а другой прыставіў вялікі нож да яе горлу. Што тычыцца трэцяга, ён збіраўся ваяваць, калі я зрабіў свой. Ён апусціў бенарда на калені і трымае ў руцэ свайго вывіваючагася, ваенна падцягнутага да потолка. Нягледзячы на свое становішча і слезы, затуманившие яе вочы, Андрэа ўбачыла мой сілуэт у дзвярным праеме. У нее больш няма рук перад ртом, і яна крычыць аб дапамозе.
  Парень з павязкай адчувае сябе крыху смушчаным, ягады і ўсё астатняе ў паветры перад невядомым, што я ўсё яшчэ для яго. Ён торопливо нагінаецца, падцягвае свой альпініст і якім-то чынам запіхвае ўнутр свайго снаряжения. Гасподзь з нажом паварочваецца да мяне і ўхмыляецца, што я істолькаваю наступным чынам: «Яшчэ адзін крок, і я гуляю ў чоп-кат. Таму я воздерживаюсь ад рокавага кроку і щекочу курок свайго Люгера. На яго віску з'яўляецца маленькая вішневая кропка, калі яго мазгі вылятаюць праз выходнае адварот, забрызгваючы галаву яго бліжэйшага спадарожніка. Яго рука роняе нож, які з лязгом падае на зямлю. Затым ён рассыпаецца грудзьмі ў ногі Андрэа.
  Тот, хто закручвае руку за спіну, корань, но мускуліст: складзены як борец. Ён адштурхвае яе, фыркае, просовывает руку пад рэмень і дастаўляе пісталет. Ён страляе дважды. Слишком высоко. Снаряды застревают над моей галавой у ізъеденном чэрвём каркасе. На земле яе бойфрэнд рычыць і выпускае дух у нервовым спазме.
  Борец бярэ сябе ў рукі і восточно целится ў мяне. Я навожу прыцел Вільгельміны на яе грудзі: гэта самая лёгкая цель. Я націскаю на курок некалькі раз падрад. На яго рубашке утвараецца малінавы круг. Як на стрэльбішча ў Форт-Скот. Ён несет туда абе рукі, адскаківаючы пры кожным удары, натыкаецца на скрыню і робіць сальта назад. Ён корчыцца яшчэ секунду або дзве, затым усё яго цела нацягваецца, і з кутка рта бежыць струйка крыві.
  Абшываю Вільгельміну і паварочваюся да адзінай астатняй. Наконец-то ён навёў парадак у сваёй асабістай жыцця. Ён самы моцны з тройцы, і, паколькі ён збіраўся абыйсці Андрэа першым, ён, верагодна, лідэрам. Так, калі верыць таму, што я ўбачыў, калі вошел, гэта павінен быць шэф-повар. У мяне няма часу, увы, праверце гэта шляхам анатамічных сравнений з двума яго пакойнымі памочнікамі. Ён не цягнецца. Ён чакае мяне, на страже, з рукамі, падобнымі на велізарныя когці.
  Я падхожу да яго і крычу:
  — Так што ты рабіў? Выкладзеце свой выпадак!
  Он злобно рычит, и его правый кулак летит как пушечное ядро. Я ўхіляюся і наношу адказны ўдар правай у жыццё, а затым левы аперкот, які трапляе яму ў падбародак.
  Ён адшатваецца назад і не спыняецца, пакуль не ўрэжацца ў сцяну.
  - Гаварыць !
  Ён прыходзіць у сябе.
  Ён кажа мне па-кітайску, што не разумее. Я збіраю сваю мандарынскую культуру і тлумачу:
  - Хто ты? Чаму ты напал на нее?
  Ошарашенный, сілач мне адказвае:
  - Гэта прыгожая дзяўчына. Гэта ўсё. Не рабі мне балюча!
  Я делаю шаг назад, вздыхая. Зрабіць гэта пад нос у Андрэа будзе непроста, але яму прыйдзецца выкласці тое, што ён ведае. Трук з неабгрунтаваным вынасіленнем, я нахожу гэта вялікім саўпадзеннем.
  Але як толькі я адступаю, ён робіць жорсткі за спіной і выцяскоўвае з драўлянай нішы адзін з тых доўгіх металічных кручкоў, якімі докеры расстэгваюць мешкі з мешковины. Я адкідваю галаву назад. Был мінус адзін. Острый конец клыка шипит в дюйме от моих глаз.
  Я хутка паварочваю запясце, і Hugo, мой верны стыль са спусковым кручком, выскаквае з замшавага футляра і ляжыць у маёй ладоні.
  Неуклюжий наносит мне новый поворотный удар. На гэты раз кончык клыка вонзіўся мне ў плечо. Я пачынаю бачыць чырвоны колер, што нармальна ў гэтым раёне. Я крычу яму на яго мове:
  «Стой, або ты мёртвы».
  Калі ён паняў, а мяне, на абарот, удзівіла бы, то ён гэтага не паказвае. Ён выпускае самурайскі баявой кліч і кідаецца на мяне, прыжаўшы клык да моему горлу. Его берет первым. Хьюго перерезает ей трахею і яремную вену. Ён застаецца ў раўнавазе на працягу секунды. Кроў брызжэ амаль у пяці футах перад ім. Андрэа крычыць, істэрычна выціраючы ўсе брызгі з грудзі, калі апошні з напаўшых падае на зямлю, такі ж мёртвы, як і яго калегіі.
  ГЛАВА X
  Я дапамагу Андрэа надзець рэшткі яе корсажа, затым накідваю яе на плечы сваю куртку. Яна прыціскаецца да мяне і пачынае рыдаць, бормоча што-то неразборчивое. Я ўжо даўно так трымаю. Я ведаю, што зараз лепш не двигаться. Калі я адчуваю, што яна некалькі разрадыла сваё напружанне, я вяду яе ў маленькую суседнюю пакой. Тут так жа грозна, як і па суседству, але, па крайняй меры, гэта не падобна на бойню. Я сажаю яе на расшатаны диван і жду, прыціскаючы яе да сябе, каб яна загаварыла.
  — Гэта… няма… гэта немагчыма. Я шожу з ума ! Ты дрэнны сон. Ты прыцягваеш неўдачу, як магніт...
  «Должно быть, это моя туалетная вода...»
  — Думаешь, мне хочацца смеяться, Нік? Э-э… Пол… ну, я нават не ведаю, як цябе звуць!
  — Пашлі, — сказаў я. Не дазваляйце сабе задохнуться ад таго, што толькі што адбылося з вамі. Мы павінны рэагаваць. Ну да ладно, вы толькі што бачылі некалькі забавак, але вам проста трэба крыху часу, каб прыйсці ў сябе.
  - Якая ! Нямнога часу ? Дзесяці векоў будзе недастаткова. Да цябе самай жахлівай рэччу, якую я бачыў у сваёй жыцця, быў кролік, збіты машынай. І з тых пор, як я цябе ведаю, ты ўжо забіў чатыры чалавекі!
  Я беру перчаткі, але ўсё ж указваю яму, што як мінімум трое з іх збіраліся яе вынасіліць і, магчыма, ліквідаваць пасля выкарыстання.
  «Што тычыцца парня на лодцы, я не ведаю, паказалі ці вам яго намеры дружалюбнымі, але гэта не было маім уражаннем», — сказаў я ў заключэнні.
  - Так, вядома, - прызнаецца яна, пераварочваючы на подушках і дазваляючы ўкачваць сябе, як дзіця. Я… я бы не хацеў, каб вы прымалі мяне за няўдзячнага чалавека, але гэта ўсё роўна выклікае ў мяне недаразуменне. Чаму ўсё гэта павінна зрабіць так мной, і менавіта цяпер?
  — Ты ведаеш, што цябе павезла? Да шчасця, я ўбачыў іх і паследаваў за вамі сюда. Калі вас беспокоит крывапраліцце, я першы звіняюся. Майце ў выглядзе, што ліквідацыя не заўсёды такая дакладная і чыстая, як хацелася б. Так, што вам трэба, так гэта добры туалет. Мы вяртаемся да лодкі. Вось убачыш, я вымою цябе з ног да галавы і застаўлю сіяць, як ніколі раней.
  Гэта амаль застаўляе яго ўлыбацца.
  - Дзякуй, але з гэтым я спраўлюся сам.
  - Так, я ведаю, што вы не пазбаўлены таленту.
  На гэты раз яна добра пасмеялася і прыжала галаву да маёй грудзі.
  «Спасибо, пол. Павел, так? Разве гэта не Аўраам або Джэроніма на гэтай нядзелі? Я павінен цябе больш, чым ты думаеш, але я, нягледзячы ні на што, зраблю ўсё магчымае, каб не лезці ў сваё жыццё. Я не хачу гуляць у гэтым сцэнары. Меня хвалюе толькі тое, што я выташчу свае косткі з-пад зямлі і вернуся ў Нью-Ёрк.
  «Праблема ў тым, што ў рэальнай жыцця ніколі не было такой ідыліі», — сказаў я.
  Я ласкава хлопаю яе па галаве, каб яна пранікла ў яе мозг, і я ўстаю.
  - Но гэта тое, што я хачу.
  - Я таксама. Толькі калі гэта адбудзецца...
  - Куда ты ідзеш ? — запытвае Андрэа.
  «Паглядзіце, змагу ці я даведацца, хто гэтыя людзі. Вернее, кем яны былі. Я пачынаю заходзіць так далёка, што ў мяне страляюць людзі, якія нават не маюць любові прадставіць.
  Пендл возіцца з пісталетам, аглядае яго з усіх бакоў, дастаўляе маленькую адвертку і возіцца з ім, кряхтя кожны раз, калі знойдзецца што-то цікавае.
  «Гэта адносна звычайнага 9-мм Макарава», — нарэшце кажа ён.
  Я дадаю:
  — Так, але не нядаўна.
  - Гэта не. У гэтага зброі ўжо некалькі гадоў за плячыма. Калі вы заўважылі, прынцып зборкі спусковага кручка той жа, што рускія выкарыстоўваліся ў перыяд з 1947 па 1961 год. Главная пружина тоже не новая, она листовая.
  «Вы ведаеце, што Паповы адпраўляюць свае старыя рэчы, тут жа, куды адпраўляюць сваіх старых палітыкаў. У Сібіры.
  - Точны. Падчас апошняга памежнага інцыдэнту кітайцы снабдили іх партыяй карабінаў SKS 7,62, датаванай 1930-мі гадамі.
  «Усё заўсёды зводзіцца да аднаго пытання: чаму маленькі хуліган з Шанхая хадзіў з расійскім армейскім пісталетам у штанах?
  «Вы ведаеце, рускія пушки тут не рэдкасць. Гэты стрэлак, магчыма, хадзіў па Шанхаю дзесяць або дваццаць гадоў. Але канечне…
  — Але, вядома, ён мог быць аддадзены свайму апошняму ўладальніку спецыяльна для таго, каб мяне ліквідаваць.
  «Я збіраўся гэта сказаць, — гаворыць Пендл.
  - На гэты раз не нада ернічаць, трэба капацца ў мінулага Андрэа.
  - Гэта ўжо прайшло. У мяне павінны быць навіны, калі я прыбуду ў Цянь Цын. Я таксама спрабую выясніць, адкуда ўзялося гэта зброя, але не пытайцеся на гэты кошт занадта шмат ілюзій.
  Я збіраюся прысесці да акна, дзе раней заметил Андрэа, і трохі сломаю свае нейроны.
  Хто можа хотеть заставіць мяне исчезнуть? Русские, чтобы помешать мне восстановить лиданий? Калі яны ведаюць аб маім заданні, ім застаецца толькі чакаць мяне на мяжы і вышыбіць мне мозгі там. Гэта ў сто раз проще. Если только меня не хотят устранить где удобно и когда удобно, за принцип. Со всеми гадостями, которые я им сделал, это понятно. Кітайцы ? Ммм да, чаму бы і няма? Яны не могуць захацець падзяліцца ліданіумам. Ці, можа быць, яны думаюць, што я адкажуся падчыняцца прыказам і аддам ім частку. Гэта магчымасць. І ёсць яшчэ іншыя.
  «Калі гэта адбудзецца, — сказаў я, — то гэта не кітайцы і не рускія».
  - Што ты тады прапануеш? Муж раганосец? Пендл усмешваецца. З вашым службовым спісам гэта не выключана.
  «Я не ведаю, што я прапаную. Я вяртаюся да лодкі, каб паглядзець, мае патрэбу ці Андрэа ва ўцешэнні.
  — Калі ей гэта не спатрэбіцца, — на гэты раз сур'ёзна кажа Артур, — ты можаш чакаць большай непрыемнасці для цябе і для тваёй місіі.
  Не ведаю, што з гэтага зрабіць, але Андрэа відавочна не мае патрэбы ва ўцешэнні. Я нахожу яе на прыстані, занятым назіраннем за тым, як докеры перагружаюць навуковае абсталяванне з « Рейнуотер» на « Козел» . Мне дастаткова аднаго погляду, каб распазнаць сімптомы. Яна вярнулася ў сваю акадэмічную абалонку. Гэта зноў місія археалогіі, і ўсё астатняе не мае значэння. Проста каб заставіць яе змяніць аддзел, я падхожу сзады і шлепаю яе па вальсу.
  - Остановился!
  Упэўнены, што калі я начну зноў, яна ўкусіць.
  «О, я больш так не буду...
  — Ітак, — пытаецца Андрэа, — вы знайшлі што-небудзь аб гэтых плохіх парнях?
  - Вообще нічога. Ніякіх дакументаў пры іх не было. Гэта цалкам выключны выпадак непрадбачаных прэступленняў. Так што вы хочаце, можа быць, яны пакінулі свой бумажнік у другой пары штаноў, перш чым адправіць яго ў хімчыстку…
  «Тэбе павезла, што ты можаш пашуціць аб гэтым».
  — С другой стороны, петарда русская.
  Калі інфармацыя яе цікавіць, яна нічога не паказвае. Яна не спускае вачэй з Лендровера, які велізарны пад'ёмнік спускае на набярэжную. Відавочна, Андрэа больш не хоча мець са мной нічога агульнага, калі толькі гэта не звязана з яе капаннем.
  А вось і Рыта, сяючая і вясёлая, як лучык сонца. Яна падбірае ў паветра скрынку з плёнкай і ловіць яе, джонгліруючы, як улічныя мальчышкі шарыкамі з пенопласта. Честно говоря, мне не жалко бачыць яе мілае беззаботнае личико.
  Я спытаю :
  — Значыць, тэлеграфная сувязь сёння была добрай?
  — Доп. Я паслала вялікі шпіль. І ў мяне запланаваны тэлефонны званок на сёння ў два гадзіны дня. Але што ты хочаш рабіць зараз?
  Я пажымаю плечы.
  - Што-небудзь!
  Я прапаноўваю яму руку, і мы молчаемся вяртацца гуляць па горадзе.
  ГЛАВА XI
  Цянь Цын. Сучасны порт. Удобства новыя. Адміністратыўныя будынкі, якія ўзвышаюцца ў канцы набярэжных, упрыгожаны вялікімі вокнамі. Рядом са сцягам Кітайскай Народнай Рэспублікі развяваюцца сцягі паўдзюжыны краіны. Ёсць, канечне, ЗША. Святой кітаец! Яны занадта добра ведаюць, што я паяўляюся. Па праўдзе кажучы, я не вельмі рады бачыць, што яны паднялі моднае белье! Па суці, я думаю, што аддаю перавагу старым портам, калі яны проста выглядаюць як старыя порты. У Шанхае было так паршыва, як толькі можна было пажадаць, паўсюдна вітала якая-то ўгроза. Больш таго, не заўсёды так плаўна, аб чым сведчаць маленькія непрыемнасці маёй падругі Андрэа. Тут, па крайняй меры, у канцы порта, дзе Ла-Шэўр разгружаюць , я не пазбаўлены месца. Гэта падобна на гандлёвы цэнтр любога амерыканскага горада.
  Толькі адна архаічная рэч: адзіны, які ўздуўся ад дзяржаўніцкіх рэльсаў, які праходзіць палову даўжыні платформы. Вялікі, зусім новы грузавы партал знаходзіцца ў працэсе перадачы матэрыялу з экспедыцыі La Chèvre ў вагон. Весь этот веселый базар будзе следаваць па чыгуннай дарозе да Ліньюй, усходняга канца Вялікай сцяны. Пасля гэтага гэта будзе Фуінь, апошні ўчастак чыгуначнай дарогі, затым астаноўка на вялікай сортировочной станцыі. На працягу апошніх васьмісот кіламетраў, праз невялікія прасторы Маньчжурыі, перавозку барды будуць забяспечваць тры ваенных грузавіка. Рыта, Андрэа і я, плюс кітайскі кантакт, з якім я павінен сустрэцца сёння, мы будзем мець права на невялікі самалёт.
  Рыта хоча адправіцца ў амерыканскае гандлёвае прадстаўніцтва ў Цяньцыне, каб адправіць у Нью-Ёрк новую партыю перхоты. Крама не занадта цяжка знайсці; гэта самае новае з новых офісных будынкаў, размешчаных уздоўж гэтай часткі порта. Відавочна, ён застрял там, каб вырабіць уражанне на полчышча турыстаў-янкі, якія прыбываюць са Штатаў . Гэта намнога кручэ, чым Шанхай. Я не думаю, што Рыце патрэбен эскорт. Так што я дазваляю ей весці сябе як дарослы, а сам іду ў процілеглы бок. У мяне прызначана сустрэча з маім кантактным тварам на 1 гадзіну дня.
  Веселые ребята из ОРГ, должно быть, с трудом шлифовали протокол встречи с коллегами из китайской военной разведки. Я ўпэўнены, што аб іх трюке гаварылі на некалькіх абедах у Белым доме. Я, з тых пор, як працую ў аддзеле – а гэта яшчэ і зарплата – такога кінатэатра не бачыў.
  Прахожу шэсцьсот-семьсот метраў па порту і нахожу сваю базу. Гэта вялікі рэстаран у амерыканскім стылі з велізарнымі эркерамі, якія дазваляюць разбіць сям'ю, якая назіраецца, як докеры працуюць для вас. Толкнуўшы дзверы Hwu Dye – Le Papillon – мне хочацца ўвайсці ў зал для сняданку Holiday Inn .
  Скрупулезна выконваючы ўказанне, я сажуся за столік на двух, далей у левым куце пакоі.
  Из сорока столов десять заняты. Ёсць некалькі соотечественников. Усе яны выглядаюць гэтак жа, як Андрэа і яе калегі: разумныя, але расслабленыя. Гэта мой кантакт, які, як вынікае з назвы, павінен звязвацца са мной. Так што я жду. Я заказываю Chivas Regal і зажыгаю Blue Disc. Жесткий Жесткий у параўнанні з тонкім водарам маіх NC. Толькі мне забаранілі браць іх з сабой, таму што яны гуляюць галоўную ролю ў невялікай пастанове, складзенай артыстамі ОРГ.
  Калі я выпіваю свой Чывас, я наступаю за дзюжынай устрыц і варэнай у міндале форэлью ў белай лазе. Гэта можа паказацься чужым, але рэкі паўночнага Кітая і Маньчжурыі кішаць форэлью.
  Я бодро атакую сваю дзюжыну ўстрыц. Едва я праглоціў шэсць, як разумею, што джэнтльмен, аблакоціўшыся на стойку бара, прыстальна глядзіць на мяне. Клянусь Святым Мао, готов поклясться, что это он! Ён худой, амаль хрупкі, з маладой скурай. Калі яму за трыццаць, то ўрад ці, і ён больш падобны на гандляра паперамі, чым на турыста.
  Мое легендарнае чуцье зноў папало ў цэль. Парень падыходзіць, з сігарэтай у руцэ, з улыбкай, якая амаль застаўляе яго ўшы прыкрыцца, свабоднае месца. Ён наклоняется ко мне и изящно спрашивает:
  "Не хочаце ці вы свет, сэр, калі ласка?"
  - Але абавязкова.
  Я зажыгаю спічку і падхожу да самастойнай сігарэты, якую ён мне дарыць. Ініцыялы NC залатымі літарамі глядзяць адкрыта нядрэнна ў гэтым азіяцкім рупары.
  Я паўтараю свой урок:
  "Асобая сумесь, не так ці?"
  - Так. Хотите попробовать?
  - З задавальненнем.
  І гэта праўда. Я раздаўліваю свой Сіні Дыск, каб схапіць NC, які ён мяне цягне. Я ўключаю яго і ўдыхаю доўгую струйку дыма, якая я сладкастратна дазваляе апусціць у глыбіню маіх легочных альвеол.
  - Табе падабаецца?
  - Звычайна.
  - Так што трымаеце пакет, - яшчэдро прапануе мне малады Мао.
  Ты гаворыш, гэта я лечу!
  — Меня зовут Пао, — рэзюміруе Мао, садзячыся без запрашэння. Я нахожу гэтую гісторыю з сігарэтамі асабліва дурной, але маё пачатак настаяла на гэтым.
  Я ўцешаю яго:
  - Кажецца, у сакрэтных данясеннях гэта добра паказваецца.
  — Я буду зваць вас доктарам Рэйнсфардам, як і было ўмоўна. Ваша паездка прайшла добра?
  - Вельмі добра, дзякуй. Без проблем.
  Ён выглядае патрясенным.
  «Эй, я слышал о стрельбе на лодке.
  - Я таксама. Але мы нічога не знайшлі. Ні цела, ні нават следаў крыві.
  На гэты раз ён выглядае зусім ошеломленным. З двух рэчаў адно: альбо ён думае , што стралялі, альбо ведае аб гэтым . Калі ён так думае, ладно, ён толькі што пранюхаў аб справаздачы капітана. Але калі ён ведае, то яшчэ дзве рэчы, адна: альбо аб гэтым казала Андрэа, таму што яна адзіная, акрамя мяне, хто аб гэтым ведае, альбо стрэлак, які я адпрацаваў за борт, быў кітайскім агентам. У любым выпадку рэакцыя Пао странная.
  «Наконец-то давайте двигаться дальше», — сказаў Пао. Галоўнае, каб вы былі ў цэласці і захаванасці.
  Гэта таксама маё меркаванне. Я жду, калі ён раскажа мне аб праблемах Андрэа ў Шанхае, але ні слова. Лібо ён усё ігнаруе, альбо ён зараз падазрыльны. Я спытаю :
  — Калі мы ўзлятаем, Пао?
  «Как только поезд будет загружен». Гэта можа заняць два гадзіны, можа тры. Аэрапорт знаходзіцца вельмі блізка адсюда. Я прышлю машыну, каб адвезці вас да лодкі.
  Я качаю галоўную «нет».
  — У мяне ёсць некалькі частак. Па-першае, закончыць абед. Затым мне трэба будзе наладзіць некаторыя дэталі з асобай, адказнай для чартэрнай кампаніі. Я прысоединюсь да вас на таксі.
  - Як хочаш. Там жа будуць доктар Рыган і гэтая міс Брэнан, не так ці?
  - Точны.
  «У якой ролі міс Брэнан?»
  — Яна фатаграфія экспедыцыі.
  - Гэта ўсё. Яна не навуковец?
  - Не тое, каб я ведаю. Но не хвалюйся, Пао. Я старанна даследаваў яе.
  Калі я асмелюсь сказаць...
  Пао улыбаецца мне вострай улыбкай, як шклорэз, адцягвае стуль і заключае:
  - Я таксама, мне трэба ўладкаваць дэталі. Встречаемся ў аэрапорце.
  — Добра, і дзякуй за сігарэты.
  У Цяньцыне офісы гандлёвай кампаніі «Пропилон» размешчаны на верхнім паверсе будынка ў мора, і ў адрозненне ад Шанхая тут пахне функцыянальнасцю, навіннай і чыстай. Але мне цікава, дастаткова ці гэтага, каб растлумачыць усебаковы погляд адца Артура.
  «Прывет, Нік! У мяне ёсць навіны, якія вам наверняка не понравяцца.
  — Гэта мой дзень, Артур. Я толькі што слышал, што кітайская калегія знала аб продажы на Рейнуотер .
  «Счастлив, счастлив», — каментуе Пендл. Менавіта такую інфармацыю я атрымаў для вас.
  - Вялікалепны. Перасчет.
  - Ваша місіс большыя сіскі, вы шмат бачылі ў апошні час?
  - Неа. У гэты момант гэта было хутчэй прамахам чарнавіка.
  - Так. Мы знайшлі ў яе радаслоўным шэрагу рэчаў, якія яна вельмі стараецца не паказваць у сваім рэзюмэ.
  - Рожаць.
  "Вы памятаеце студэнцкія руху?"
  - Болезненно.
  «Яна была часткай групы, якая насільна заняла адміністрацыйнае памяшканне Калумбійскага ўніверсітэта.
  «Она была не адзінай. Из него нечего делать сыр.
  «Вы можаце змяніць сваё меркаванне, калі я скажу вам, што яна была членам Метэаролагаў, самай ваеннай фракцыі СДС. [3] .
  - Ага. Гэта ўжо сур'ёзна...
  — Вы ведаеце, што некаторыя члены метэаролагаў да іх скрываюцца. Нядаўна мы знайшлі дакументы, дзе згадвалася яго імя. Наколькі нам вядома, яна выйшла з групы прыкладна ў 1970 годзе. На самай справе, ужо больш за дзесяць гадоў, яна вядзе сябе як добрапарадкавы член молчалівага большасці, але не мяшае…
  - Чёрт, но это же сумасшествие! Як мая сапраўдная асоба магла быць раскрытая быўшым бокам СДС!
  — ОРГ, старина Ник, — тлумачыць Пендл, сціснуўшы зубы. Еэ вельмі рэкамендавалі.
  - Не гаворы мне больш, Артур, я іду ў атаку! Вы разумееце, што Андрэа, магчыма, ніколі не пераставала паведамляць аб маіх кроках на другім баку. Акрамя таго, калі я гавару аб другім баку, іх дзве. Мы ведаем, была яна марксісткай-ленінкай ці мааісткай?
  - Ні адзін. Бачым, яна тады была якая-то расцертая, і здаецца, што яе ўдзел у беспарадках быў дзіцячай памылкай. Знаеш, не драматызуеш. Я проста гавару вам гэта, каб вы не спускалі з яго вочы. Большасць амерыканскіх студэнтаў каледжаў, якія прылучаюцца да рухаў, робяць гэта, таму што яны адзінокі і шукаюць сувязі.
  — Радаце?
  «Вот што яны кажуць. Ну, ёсць таксама паведамленне ад Хоука, каб падцвердзіць прыказы, якія ён вам дал.
  - Гэта ўсё? Нічога новага ?
  - Нічога такога. Вы павінны цалкам давяраць кітайцам, супрацоўнічаць з імі і аддаваць ім палову ліданіума, калі вернецеся з Расіі.
  Тут я ўзрываюся:
  «Што гэта за цырк?» С каких пор мне нужно повторять мои заказы?
  «Наколькі мне вядома, у гэтым ніколі не было неабходнасці.
  - Рад слышать, что вы говорите! Думаеш, гэта яшчэ адзін кадр з "Дрочкі"?
  - У мяне такое ўражанне, - з пажаданнем кажа мне Артур. Думаю, твая рэпутацыя непасрэднага чалавека іх трохі бесіт.
  — Магчыма, востры, але я заўсёды выконваў свае прыказы. За вынік, канечне, тых выпадкаў, калі ў мяне была веская прычына, не рабіць гэтага.
  "Хочешь узнать мое мнение, старый псих?" — запытвае Артур. Гэтыя джэнтльмены з ОРГ, павінны быць, думаюць, што вы можаце знайсці такую цяжкую прычыну. харошый. У нынешнім становішчы рэчаў трэба абысціся тым, што ёсць. Сачыце за вашымі інструкцыямі, пакуль не з'явіцца што-то новае. І возьмі гэта, можа быць табе прыгодзіцца.
  Ён уручае мне невялікі радыёперадач, прымацаваны да пражкі ремня ў заходнім стылі, і кажа:
  — Ён перадае на двух частатах. Што з кітайскіх узброеных сіл…
  «...пака яны не плануюць трафальгарскі трюк, і мне патрэбна іх дапамога на мяжы», — сказаў я.
  «Канечна, — саглашаецца Пендл. А таксама на частаце ОСЬ.
  Я адказваю:
  — Менавіта на той выпадак, калі яны падрыхтуюць для нас Трафальгарскі пераварот.
  «Правільна», — пацвярджае Пендл.
  «Што будзе слухаць на частаце AXIS?»
  - Усе. Меня панялі. Я буду слухаць адсюда.
  — Якая разніца, Артур? Ты збіраешся забраць мяне самалётам, калі ў мяне ўзнікнуць праблемы?
  «Нет, канечне няма. Але ў нас невялікая эскадра манеўруе ў Японскім моры. Гэта можа быць карысна, калі гэта неабходна.
  Я неўпэўнена ківаю і ўстаю.
  - Мне трэба ўспець на самалёт, Артур, чао!
  ГЛАВА XII
  Аэрапорт размешчаны ў Сі-ці-тоу, у маленькім гарадку на паўночны ўсход ад Цяньцына. Большая частка шляху складаецца з высокіх бетонных блокаў для сна і доўгіх бетонных блокаў для працы. Паколькі ўсё амаль сапрыкасаецца, няма неабходнасці прайсці метро. Аэрадром складаецца, па суці, з двух узлётна-пасадачных палос. Ніякі дыспетчарскай вышкі, толькі ветруказатель, парящий на высокай стальной апоры. Двери светлого ангара выглядят так, будто их не открывали веками. Збоку ад яго знаходзіцца будаўнічая лачуга, якая не вельмі блесціць, відавочна, забытая там і якую пілоты каланізавалі, каб зрабіць яе сваёй штаб-кватэрай.
  У гэтай зловещей абстаноўцы самалёт, бліскучы чырвона-белы брытанскі бігль, выглядае як астраўная птушка, заблудзілася ў заброшенном курятніку. Пао ёсць. Ён назірае за пагрузкай багажу яшчэ не прыбыўшых Рыты і Андрэа. Я прыбліжаюся.
  - Дзе жанчыны?
  — У іх машыны спусціла кола, але гэта ненадоўга.
  Гэта загнала мяне ў вугал.
  — Адкуда ты ведаеш, што яны лопнулі?
  «Радыё», — адказвае Пао, паказваючы на маленькую антэну, накіраваную на крышу свайго старога «Мэрсэдэса».
  Летчик пьет чай в строительном укрытии. Мы можам спакойна пагаварыць. Я пытаюся Пао, якую гісторыю ён задумаў, каб апраўдаць сваё прысутнасць у вачах астатніх удзельнікаў экспедыцыі.
  — Я з Харбіны, сталіцы правінцыі Хэй-Лонг-Кіанг. Вот куда мы идем. Скажы ім, што я твой праваднік і твой перакладчык.
  «Мне не патрэбны перакладчык.
  — Можа быць, вы, але місіс Рыган і Брэнан?
  - Панял, гавору. Колькі будзе цягнуцца полет?
  - Пол дня. У Харбіне будзе ўстаноўка для дазаправкі. Далёкасць палёту самалёта складае 600 кіламетраў. Гэта восьмиместный самалёт, прызначаны для перавозкі дзелавых людзей.
  - Лабірынт! Мао семимильными шагами идет по пути вестернизации.
  — Вы ўмееце лятаць, доктар Рэйнсфард?
  - Неа.
  Калі ён і ведае, што я лгу, то на гэтым разе гэтага не відаць. Калі ён не ведае, тым лепш. Я не хачу выклікаць яго недавер. Самолет, магчыма, зможа абслужыць мяне ў выпадку памылак, і, калі Пао пераканаецца, што я не магу ім скарыстацца, ён, верагодна, забудзе спрятать ключы.
  Аблако пылі падымаецца над грунтовай дарогай аэрадрома.
  — Вось яны, — аб'яўляе Пао, чыі здольнасці да дэдукцыі мяне паражаюць.
  Праз хвіліну Андрэа выходзіць з машыны, выглядаючы вельмі занятай і трохі раздражанай затрымкай з-за спушчанага кола. Яна ідзе прама да мяне і запытвае, завершана ці загрузка. Я адказваю да.
  - Гэта хто? — спытвае яна, паказваючы на Пао.
  Я ўяўляю Пао, тлумачачы, што ён наш праваднік і наш перакладчык. І тут у мяне ёсць ідэя дадаць сваю маленькую дэталь, якая, я думаю, вырабляе добрае ўражанне:
  — Ён ляснічы.
  Поўнае фіяско. Пао робіць невялікі паклон, і Андрэа ўступае рукапажацце, годнае Міс Антарктыды, нават не суправаджальнае тэнью намека на ўлыбку. Закончыў гэтыя цёплыя фармальнасці, яна накіроўваецца прама ў багажнае аддзяленне «Бігля» B.206, каб пераканацца, што мы не забылі яе запас зубной пасты.
  Затым з'яўляецца Рыта, уся вясёлая, у шквале корчившихся ягад.
  — Ты бачыў гэта поле? яна сказала. Как будто вернулся во времена Линдберга.
  - Ну давай, давай свой Нікан, гавору.
  Яна мяне трохі раздражает сваім вечным абстрэлам.
  «Не трэба траціць плёнку», — адказвае яна. Такіх шмат, у Канзасе засталося колькі ўгодна. Я нават нашоў кое-что ў Нью-Ёрку. Вы можаце прапанаваць што-небудзь яшчэ цікавае?
  - Так што садзіцеся ў самалёт і ждзіце ўзлёта. У вас хутка будзе шоу.
  Яна бежыць, не сядзе з сабой дзве сумкі, набітыя фотаапаратамі і плёнкай.
  Китайский летчик выходзіць з укрыцця. На ім выкветшы парашютны касцюм колеру хакі і термос з чаем пад мышкай. Такім скучаючым выглядам на сто цэнтаў у час ён выкарыстоўваецца на сваім месцы і запускае мельницу. Пао садіцца ў самалёт следам за Рытай. Андрэа вяртаецца да мяне і крычыць, каб адкрыць сена двух прапелераў:
  — Добра, мы ўехалі ў Маньчжурыю. Но мне, гэта капаць там. Проста раскопкі. Відзімы ? Вы займаецеся сваімі справамі, але я не хачу больш аб гэтым слышать.
  - Абешчал пад прысягой!
  Яна хмурится и бросается в салон B.206. Я іду за яе, і праз некалькі хвілін самалёт з рэвам рухавікоў узлятае. Направляйтесь на северо-северо-восток в сердце дикой Маньчжурии.
  Пасля дазаправкі ў Харбіне некалькі кіламетраў следуем па цячэнню Сунгари, пакуль яна ўдруге не паварочваецца на ўсход, каб сустрэць Любоў, за што яе нікто не можа вініць. На першы погляд, мы летім на вышыні каля пяці тысяч футаў. Пілот, здаецца, варта па маршруце дарогі Харбін-Айхуэй, тонкай бетоннай ленты, перасякае луга масіва Малы Хингкан. Унезапна дарога робіць крюк на захад, каб наведаць Пейнган, і ў нас ствараецца ўражанне, што мы зусім адны ў гэтай незвычайнасці, пакрытай стэблямі гаолян, якія праз некалькі месяцаў будуць такімі ж высокімі, як кукуруза ў маёй краіне.
  Дарога Харбін-Айхуэй злучае нас як раз у час, каб упісаць разам з намі паміж двума гарамі. У наступным інструкцыі Пао пілот знізіўся прыкладна да пяцісот футаў. Цэпі Вялікага Хінгкана, якія стаяць на канцах кожнага крыла, даюць нам прадстаўленне аб громе Зеўса. Цяпер трэба падняць галаву, каб убачыць на самых высокіх вяршынях лісты вечнага снегу, якія супрацьстаяць жаркім хвалям маньчжурскага лета. Поверните крыло влево и, пуф, к нам тянется Любовь. Хрэбет Хінканг хутка распадаецца, уступаючы месца невялікім акруглым холмам, пакрытым лесам. Я ведаю пейзаж, убачыўшы яго на фота са спадарожнікам, які мне паказаў бос. Ускора пад нагамі застаецца толькі лес і дзве няроўныя лініі: аднапалосная дарога, вядучая ў бок Айхуі, і невялікія ручкі. Такого леса я яшчэ не бачыў. Ён нават плоцей, чым Ардэнны. Пятсот футаў, я нават не адрозніваю след на зямлі.
  Айхуэй і Сюнь-ко на кітайскай баку Амура ўтвараюць з Белагорскім і Завінцінскім на рускай баку плошчай больш за дзесяць тысяч км 2 , пакрытай практычна непраходнымі ручкамі і лясамі, выразаную шырокім руслам любові.
  Айхуэй — невялікі гарадок лесавытворцаў на левым беразе рэкі. Яго трохі значныя пастаянныя жыхары, якія не жывуць на дрэве, трымаюць прылаўкі, куды кочующие племена ахотнікаў і пастухоў прыходзяць папоўніць запасы падчас сваіх міграцый. Гэтыя кочевники гандлююць шкурамі, рагамі паўночнага алею і рознымі таварамі, якія яны знаходзяцца ў лесе, у тым ліку каменнымі арудыямі, датируемыми эпохай палеаліту. Калі прапелеры спыняюцца ў вяршыні пылу, я думаю, што не лепш ці храброму двуногаму, нашаму стары скрэбок, выкінуць яго адразу.
  Я адкрываю дзверы і дапамагаю астатнім спусціцца на грунтавую дарогу. Андрэа упорно закрывае багажнае аддзяленне. Я лечу на дапамогу. Манеўр просты. Проста павярніце ўтапленую ручку на чацвёрты абарот улева. Слышен шум рухавіка. Я паварочваю галаву і выжу набліжаецца грузавік, натыкаючыся на няроўнасці грунтавай дарогі. Гэта ваенная машына з металічнымі бортамі і абцягнутымі тканінай абручамі. На нем горда намаляваны жоўтыя зоркі на красным фоне Кітайскай Народнай Рэспублікі.
  — Ты заказаў таксі, Пао?
  - Вядома, - адказаў ён, расшчапляючы трубку. Двое мужчын адвязуць нас на месца і дапамогуць разбіць лагер. Хорошо с вами ?
  «Выдатна», — адказвае Андрэа, як будто хто-то яе аб чым-то спытаў.
  Магазинчик останавливается возле B.206. Яна хопіць дзве свае сумкі і энергічна запускае:
  - У шляху!
  - Прывет! Я сказаў. Нет огня! Сначала прогуляемся по деревне.
  — Не, доктар Рэйнсфард. У нас ёсць праца.
  - Работа ? Но матэрыял прыходзіць толькі праз два дня!
  - Менавіта, усё павінна быць гатова да яго выезду, - кажа яна, запіхваючы свае сумкі ў кузаў грузавіка.
  Не трэба настаивать на гэтым куске сала. Я адступаю на Пао.
  — Табе сапраўды трэба неадкладна ісці ў кусты?
  «Ні за што», — вырашае мой паштовы калега. У мяне паветраная хвароба, і мне трэба супакоіць жалудок халодным малаком і чым-небудзь цвёрдым.
  « Доктар Рыган хоча неадкладна прыступіць да працы.
  «Адпусці яе», — адказвае Мао Пао. Калі яна любіць гуляць, у яе ёсць усе падставы для фізічных практыкаванняў. За грузавік адказваю я. Мы ў маёй краіне, тут, а не ў яго.
  ГЛАВА XIII
  Падбрасываны тряской грузавік, я няблага клюю сваю порцыю тушэнай аленіны з жарэным рысам. Дарога, якая ідзе ўздоўж Любві, мае дарогу толькі па назве. Па суці, гэта ўзкі прарыў, больш падобны на агнявую траншэю. Веткі дрэў ломаюцца па абе бок ад брэзента. Паходны шлях, навязаны Айхуэй, не спадабаўся міс Андрэа. Яна застряла на дне скрынкі і надулася.
  Дрэва Кумарор у пятнаццаці кіламетрах ад Айхуэй уяўляе сабой воплощение запусцення. Як дрэва, яна абмежавана скапленнем невялікай хіжыны, пасажаных у месцы схілення Амура і вялікага патоку. Маньчжурскія рыбакі павінны прывыкнуць да ваенных грузавікам. Яны ледзьве адрываюцца ад сваіх сетак і сушылак для рыбы, каб паглядзець, як мы праходзім мімо. Пасля Кумары дарога ідзе ў глыб краіны ўздоўж вялікага патоку, які ёсць не тое, што і тое, як рэка, пра якую Андрэа распавядала мне пры нашай першай сустрэчы. Внезапно водитель останавливается без папярэджання. Усе хопяцца за абручы, каб не апынуцца са сваімі чатырма айронамі ў паветры.
  — Вось і мы, — аб'яўляе Пао, не пераставая даваць частныя каментары.
  — Амаль у час, — ворчыць Андрэа.
  Тут жа яна адштурхвае дзве брэзентавыя панэлі, служачыя дзверы, і з лёгкасцю прыгае на зямлю. Я дастаўляю сабе некалькі тактыльных уцех, дапамагаючы Рыце спусціць, а потым дастаўляю сваім спадарожнікам разгружаць іх багаж. Быстры погляд перад грузавіком дазваляе мне ўбачыць, што грязь на дарозе не пашкоджана. Калі хто-то быў там апошнім часам, яны добра ўбраліся перад ад'ездам. То же самое на стороне раскопа: падлесак стары і ў добрым стане. Відавочна, што масы турыстаў у гэтым раёне няма, чаму я вельмі рады.
  Раскоп знаходзіцца на сто пяцьдзесят метраў ніжэй, амаль на краі патоку, які ўлівае ў Любоў свае ледзяныя вады, ідучыя з вяршыні Кінгкана. Да яго можна дабрацца па алені тропе, адзначанай чырвонымі лініямі, нарысаванымі на дрэвах. Мох пратоптан мноствам копыт, но следов подошв нет. На працягу тысячагоддзя бурныя патокі вады зраўнялі гару з зямлёй і мясцінамі сцякаюць на дне дзесяці-двуццаціметровага вушчальля. Калі некалькі столетий адбываецца оползень скалы і адмель ператвараецца ў палагічны склон, усыпаны каменістымі абломкамі ўсіх відаў. Менавіта ў адной з такіх восіпаў і быў знойдзены скрэбак Андрэа. Ко мне прысоединяется міс Археалогія. Яна выглядае лепш.
  - Фантастыка! — воскликает яна. Кремневые орудия, должны быть, укатились, унесенные сезонным стокам. Палеалітычная толшча залягае менш чым на два метры ніжэй сучаснага ўзроўню зямлі. Мы можам неадкладна пачаць даследаваць бок доліны, каб пераканацца, што гэта правільна.
  — Як вам будзе ўгодна, — сказаў я, не жадаючы зноў распрацоўваць яе.
  Я гавару сабе, што павінна быць вельмі лёгка дасягнуць Любві, наступнай за патокам.
  «Мы збіраемся разбіць лагер там», — вырашае Андрэа, паказваючы на палоску травы паўночнага аленя, чуць вышэй па схіле. Ідзі стаў палаткі, калі не возражаешь. Я хачу правесці тут невялікую разведку.
  Я саглашаюся, але спачатку я пагляджу на месцы, каб пераканацца, што яны праходзяць. Паляна досыць вялікая, каб размясціць нашы пяць палатак, вось толькі ёсць дзве праблемы: па-першае, двенадцатиметровый абрыў, які можа быць небяспечны ў выпадку непажаданага візіту, а пра тое кажучы, калі хто-то навяжа сябе прыпадкам лунатызма. Во-ўторых, гэта занадта адкрыта. Размешчаны там лагер у трох кіламетрах ад савецкай мяжы адразу ж засек бы самалёт-разведчык. Пао падыходзіць ко мне, валача свернутую палатку. Я яму кажу, што лепш тут не селіцца.
  — Вядома, — кіруе ён. Слишком открыто. Гэта ідэя міс Рыган ?
  — Ага, — кажу я, стараючыся не занадта шмат думаць пра тое, чаму была выбрана міс Рыган.
  «Мы збіраемся разбіць лагер у лесе», — пастанаўляе Пао. Пры неабходнасці вырубіў некалькі дрэў. Калі павязет, мы знойдзем стары мясцовы лагерь. Іх тут шмат. І тады мы можам развесці костэр, не спакойна. Русские знают все стойбища кочевников.
  — Ёсць ці які-небудзь племена зараз?
  «Мухино скоро должны пересечь местность.
  — Мухіна?
  — Племя маньчжураў. Вельмі стары і вельмі маленькі. У гэты час года яны ідуць за міграцыяй аленей на поўнач. Яны перасякаюцца з Любоўю. Русские оставляют их в покое, потому что они никому не мешают.
  — Вельмі цікава, — сказаў я.
  - Неа. Яны нам не дапамагаюць. Яны жывуць толькі паміж сабой і для іх. Я збіраюся знайсці нам добрае месца на ноч.
  І ён уходзіць, усё так жа валача за сабой сваю палатку. Я падхожу да краю аўрага і гляджу ўніз. Андрэа, амаль апусціўшы ногі ў ваду, капаецца палкай у галцы. Паток накіроўваецца на поўнач прыкладна па прамой лініі прыкладна на паўтары мілі, затым внезапно паварочвае налева і исчезает.
  Унезапна краем вачэй я ўлавіў рух у зарослях на краю паляны, як раз насупраць таго напрамку, які толькі што выбраў Пао. Нет ни дуновения ветра. Так гэта жывёла. Чацвераногі або двуногий? Дзелаю від, што нічога не заметил і працягваю глядзець торэнт.
  На гэты раз ён зноў пачынае двигаться, гэта дакладна, у мяне не было відэння. Небольшая фигура склонила куст. Делаю все возможное и бросаюсь к подозрительной точке. Але калі я прыхожу, нічога няма. Животное или любопытное исчезло. Адсюда ? Тайна. У любым выпадку, аб тым, каб гнаць што-небудзь у гэтых зарослях мачэце, не можа быць і сказаць.
  Огонь огромный. Ён асвяшчае ўвесь наш куток лесу. Толькі верхушки деревьев исчезают во мраке. Я маленькімі глоткамі адпіваю чашку чорнага чая, затым выкурваю апошнюю NC з сваёй пачкі, слухаючы, як шыпят вуглі. Цяпер, калі раскопкі сапраўды пачаліся, мне больш нечага рабіць.
  Хоць у яе яшчэ ёсць трыццаць шэсць гадзін, каб чакаць, каб атрымаць яе матэрыялы, Андрэа не траціць свой час у пустую. Толстой нитью яна ўжо перасякла большую частку склону, спускающегося да патоку. У кожнай скрынцы ёсць нумар, які дазваляе каталагізаваць старыя рэчы, якія яна знойдзе. У дадзены момант яго здабыча даволі скудна: усяго толькі кусок разрубленай косткі, які цалкам можа быць зроблены нядаўна. Я дапамагаў паставіць свае маленькія скрынкі, але не больш таго. Я растлумачыў Рытэ і астатнім, што я тут, каб шукаць іншыя месцы палеаліту. Гэта дазволіць мне апраўдаць свае прагулкі па лесу, у тым ліку некалькі дзён, якія мне патрэбныя, каб знайсці ліданій і вярнуць яго.
  Рыта засыпае, як звонарь у сваёй палатцы. Андрэа ўсё яшчэ чэшэць череп, глядзіць на сваю касць. Нічога не кажучы, я незаметна ўскользаю. Шырокая аленя тропа, якая павінна быць важнай шляхам міграцыі, перасякае паток прыкладна ў паўмілі да поўначы. Я беру гэта. Мадам Ла Люн, якой няма, яшчэдро мяне свеціць. Я сапраўды не ведаю, чаму, але я хачу знайсці сябе крыху ў адзіноце. Моя старая холостяцкая душа, без сомнения… Но, странно, чем глубже я захожу в самое сердце леса, тем более я чувствоваю, что у меня есть компания.
  Тропа ідзе па пологому склону, падобнаму на той, які даследуе Андрэа, і перасякае паток у асабліва мелкім месцы. Бліжэй да краю я нахожу месца з галькай, якая катіцца пад нагамі, выдае гук скрэжэта. Я ложусь, скрещиваю рукі за шэей і дзелаю той, хто кусае хум.
  Я быў так у працягу амаль гадзіны, і ў мяне пачынаюцца муравьі, калі гэта адбываецца. Сначала хруст веток, потом шаги по камешкам. Я не слышу галасоў, толькі цяжкае дыханне. Вельмі павольна я адкрываю века прыкладна на паўтара дзясятка міліметра, але гэтага мне дастаткова, каб убачыць чалавека, які сядзіць побач са мной на карточках. Одной рукой я хватаю его за воротник, а другой прижимаю Хьюго к его горлу. Ён пачынае орать на гортанном языке, которого я никогда раньше не слышал, потом, подумав секунду, стоит на хромом китайском:
  «Не делай мне больно!»
  Я дастаю з яго чагодана свой самы прыгожы мандарынскі акцэнт, каб вырабіць на яго ўражанне, і распытваю пра яго асобы.
  «Я Мухино», — адказвае ён.
  — Усе племя?
  - Неа. Я Сетка. Меня паслалі паглядзець, хто вы і што вы тут робіце.
  — Могли бы прислать кого-нибудь помочь.
  "Я стары!" — возмущается ён, і толькі я гавару на кітайскім.
  - Вядома. И это ты наблюдал за мной сегодня днем на краю оврага?
  - Неа. Гэта была Сіла, мая ўнучка. Усе дзесяць гадоў. Яна бегае па кустам нашмат хутчэй мяне.
  — І я таксама, — проста прызнаюся я.
  «Гэта было зроблена спецыяльна, — кажа мне Сетка. Я добра яе вучыў… Я забаціўся аб ёй, таму што грязные русские забрали моего сына и его жену и ложно обвинили их в краже. Гэта было сапраўды няправільна, але што сказаць сабакам? Ты амерыканец?
  «Так, вучоны. Я тут, каб вывучыць жыццё старажытных людзей.
  Сетка на мгновение долбит сігару, потым адказвае:
  - Я не разумею.
  «Как люди жили тысячи и тысячи лет назад. Смотрим на камни, землю, кости...
  - О, так! Я ўспомніў. Ограночный камень, які мой брат прадаў Кумарэ. Гэта яна заставіла цябе прыехаць з тваёй далёкай краіны?
  - У яблочко.
  «Я нічога не ведаю аб гэтых рэчах, — прызнаецца мне Сетка.
  И он машет в воздухе старой смятой рукой, каб праілюстраваць сваю неосведомленность і, следовательно, неинтересность.
  — Мы займаемся адзін з вашых старых кемпінгаў. Гэта праблема?
  - Неа. Іх шмат. Гэтым не карысталіся ўжо шмат-шмат гадоў. Мы часта мяняем лагер, каб даць лесу аднавіцца. Мы проста хочам ведаць, хто вы.
  — А цяпер ты ведаеш, — сказаў я.
  — А цяпер я ведаю, — паўтарае старык з загадкавай улыбкай.
  ГЛАВА XIV
  «Скоро мы уедем на русскую сторону реки, чтобы там провести остаток лета», — сказала мне Сетка.
  «Яшчэ некалькі месяцаў.
  - У вашай краіне, магчыма. У маёй краіне месяц, не больш. Зіма тут прыходзіць хутка. Мы зімуем там, дзе заўсёды зімавалі, і тым хужэ для рускіх.
  — Шмат ці рускіх там, куды вы ідзяце?
  Старик качает голову.
  - Не шмат. Патрулирование час ад часу. Яны не супакойваюць Мухинос. Разве што часам, калі абвінавачваюць Мухинос ў жывым вараўстве.
  Гэты сморщенный старык з прывідна-седымі валасамі мог бы даць урок многім «цывілізаваным» людзям, якіх я ведаю. Я нахожу гэта даволі мілым. Я сажуся побач з ім на галку, каб працягваць рэзаць нагруднік. Шчыра кажучы, я ўсё яшчэ павінен прызнаць, што гэта не зусім бескарысна. Я спытаю :
  "Где ваш нынешний лагерь?"
  — Кіламетр плюс полкіламетра ўніз па рэцы. С другой боку. Хочаш зайсці да нас заўтра?
  - Акрэслена. Могу я прынесці вам што-небудзь? Што вам трэба?
  «Усё, што нам трэба, мы бярэм у прыроды або робім самі», — адказвае Сетка.
  ой! Должно быць, я памыляюся!
  Ён зноў што-то бормочет, устае і ўходзіць.
  Калі я прыбываю ў лагер, усё крепко спят, акрамя Пао. Я нахожу яго сядзячым, скрестив ногі, перад камінам і разогревающим чашку чая. Бачым, ён надзеяўся на мяне ў якое-то час.
  - Откуда ты ? — запытвае ён крыху рэзка.
  — Я хацеў размяць ногі.
  - Як гэта? На неизвестной территории? С наступлением темноты?
  О боже, но во что я ввязываюсь? Я кідаю яго:
  - Да вось так! Ты боішся, што мяне, можа быць, убьет паўночны алень?
  «Северныя алені — не адзіныя жывёлы ў лесе, — адказвае Пао.
  Ён налівае сабе чай у кружку і працягвае мне кубак. Я вежливо отказываюсь. Ён прымае свой бокал за добры вечар, і я накіроўваюся да сваёй палаткі. Небольшая навесная палатка, восемь футаў на восемь футаў, дастаткова для двух маленькіх кроватак або аднаго вялікага. Мое чутье великого международного сыщика подсказывало мне, что нужно брать крупную. Гэта тое, што я зрабіў, і я рад, што зрабіў.
  Я нахожу Рыту ў сваім двухмесным спальным мешку. Яна адкрывае адзін вачэй, апухшы ад сна.
  — Не можаш спаць адзін, так? — сказаў я, садзячыся на край койкі, каб сняць боцінкі.
  - Немагчыма, гэта шмат кажа, але раз уж ты вольны...
  У сярэдзіне ночы тэмпература падае прыкладна на 10®. Усё яшчэ холадна, і я разумею, што прысутнасць Рыты важна ў многіх сэнсах.
  Як толькі сонца падымаецца над гарызонтам, столбик тэрмометра ўзлятае ўверх. Першы пункт маёй праграмы: наведванне лагера Мухинос. Я хачу пайсці туда адзін. Праблема ў тым, што Рыта здаецца не ў кампаніі. Яна зрабіла ўсе магчымыя фатаграфіі месца раскопак і струнных расцяжак, а паколькі абсталяванне з'яўляецца толькі ў канцы дня, ей застаецца толькі шавеліць пальцамі. Адным словам, ей скучна.
  Яна выводзіць мяне з вялікай сцэны II:
  - Я не разумею, чаму ты не хочаш браць мяне!
  - Паслухай, Рыта... Справа не ў тым, што я не хачу. Я не магу!
  - Эй, у мяне ёсць ногі. - Гэта я зазначыў. – Я магу хадзіць.
  — Курс вельмі жорсткі.
  Там яна цалкам уваходзіць у клубок:
  - Нет, но ты шутишь? Вы збіраецеся ўбачыць племя, практычна невядомае за межамі Маньчжурыі, і вы хочаце памяшаць мне прыехаць, таму што на дарозе ёсць некалькі ям і ўхабоў! Я да гэтых пор не магу зрабіць такую сенсацыю!
  «Я прапаную вам здзелку. Я іду тут адзін сёння, і калі я найду, што шлях не так уж труден, я возьму цябе з сабой у іншы раз. Как дела?
  - Не, мне гэта не падыходзіць.
  Што ж, яна будзе шукаць яго:
  — Міс Брэнан, я не падпісаўся ні да лепшага, ні да худшага. Сёння ўтром я вырашыў пайсці адзін, а ты застанешся ў лагеры. І гэта ўсё.
  Там яна сапраўды робіць твар. Але ў мяне няма магчымасці любіць яе вельмі доўга, таму што яна амаль адразу паказвае мне паўднёвы полюс сваёй анатоміі. Бешеными крокамі яна мчыцца да раскопу, дзе, нягледзячы на вельмі ранні час, Андрэа ўжо капае, у паніку, як крыса, толькі тое, што чуецца след.
  Я зашнуровываю свае большыя паходныя боцінкі. Я надзела ліняльныя джынсы, чырвона-белую фланелевую рубашку і старую палявую фрэнч. Каб дапоўніць свой арсенал трохі разоранага прафесара археалогіі, я беру ў Рыты маленькую Яшыку і перакідваю яе праз плечо.
  Я правяраю, што за мной нікога не варта, і іду па вялікай алені тропе ў тое месца, дзе мінулай ноччу сустрэў Сетку.
  Берег пустынный. У гэтым месцы паток ледзь вышэй пятнаццаці метраў у шырыню, а буйныя камяні аблегчаюць пераход у брод. Яны размешчаны праз роўныя прамежкі. Відавочна, што гэта мухіна або іншыя качэўнікі пабудавалі іх такім чынам для асабістага карыстання. На другім беразе галоўная тропа ідзе ўглыб сушы, але я нахожу іншую, куды больш узкую, ідучую ўздоўж патоку. Менавіта па гэтым шляху я вырашаю пайсці. Я сапраўды не ведаю, чаму, можа быць, таму што галоўная тропа здаецца мне занадта відавочнай, каб ісці ў лагер.
  Дарога пакрыта пескам і камнямі. Ён брэе край даліны. Справа адвесны абрыў, слева хворасць, за якую я цягнуся на кожным кроку, каб не нырнуць глыбока. Время от времени камешки проскаливают под мои подошвы и падают в пропасть.
  Крутая тропа ідзе ў гору. Воды патоку павінны цяпер цячы амаль у дваццаці метрах ніжэй маіх ног. Аказацца вось так у некалькіх сантыметрах ад такога аўрага — эфект гаўядзіны. Я гляджу пейзаж перад сабой і віджу пачатак паляны. Тропа пашыраецца, утвараючы свой род карніз паміж абрывам і склонам гары. тут ! рух, напамінаючае мне тое, якое я ўчора ўдзівіў чуць бліжэй да лагера…
  Я працягваю падкрадывацца да ўступу і прысядаць за кустом, каб назіраць за праіходзячымі. Вельмі юная дзяўчына ў другі ўстае і глядзіць у сваю бок. Яна, здаецца, задаецца пытаннем, правільна ці яна расслышала. Праз хвіліну яна вырашае не рабіць гэтага і вяртаецца да сваіх спраў. Я гляджу гэта. Яна робіць канічную канструкцыю з ветру. Должно быть, ей весело разводить костер, как она видела, как это делают взрослые племени. Яна невялікага росту, прыкметна лёгкая, як перышко, і одета в оленью шкуру. Сіла, унучка Сеткі! Сёння я шпіёню за ім. Я ўлыбаюся ў бараду, недавольны гэтым маленькім месцам. Што я яшчэ магу быць рэбенком. І тут я выпрамляюся, каб зрабіць крок да яе.
  Маладзец, Картэр! Вы б хацелі пабіць яе сардэчнай недастатковасцю, але вы не маглі б зрабіць лепш. Удивленный малыш ускакивает, теряет баланс і скацваецца да прапасці.
  Я беру спрынт. Я ныраю і прыземляюся тварам уніз на песак і гравій. Как раз вовремя, чтобы схватить ее за запястье. Корава ! Праз долю секунды яго смерць была на маёй сувесці.
  Малыш шевелит ножками, крича и крича на ее языке. Да шчасця, ён нічога не весіць. Я ўцягваю глоток свежага паветра, нацягваю ўсе мышцы і восточноподнимаю яе на ўступ.
  Я ўкладваю яе і ободряюще похлопываю па плечу, але з тым жа поспехам я магу дапамагчы на скрыпку. Яна глядзіць на мяне вялікімі чорнымі вачыма, выпучанымі ад страху, і выдае неўнятныя крыкі.
  - Апошні !
  Думаю, услышав его имя, оно успокоится. Кожа пулі. Яна згортваецца калачиком, устае і ўбягае ў падлесак. Па вопыту ведаю, што гнацца за яе беспалезна. Таму я воздерживаюсь.
  Я ўстаю ў сваю чаргу і адцягваю сваю вопратку, набіваю веткамі і шыпамі. Скольжение по уступу зарабіла мне добрую замінку ў левай назе. Гррр... Сёння вечарам у палатцы мне прыйдзецца гуляць у мелкие руки. А потым я думаю пра Рытэ. Та, хто не ведае, што рабіць са сваімі дзесяццю пальцамі, будзе занята, эй, эй!
  Уступ знаходзіцца ў самай высокай кропцы тропы. Перадо мной глыбокая даліна, а ззаду непраходзімая шкала. Гэта выдатнае натуральнае ўмацаванне. Я аборачиваюсь. У схіле горы вырыта пяшча. Тут чалавек, узброены каменным топам, мог бы супрацьстаяць цэлай арміі, і я вырашаю заглянуць у расшчэліну, думаючы, што там можа быць што-то цікавае для майго імяннога калегіі-археолага. Вход, і без таго вельмі маленькі, часткова замаскаваны вьющимися раслінамі і некалькімі веткамі, відавочна нядаўна пастаўленымі.
  Я ўхожу. Маленькая Мухино выкарыстала пячору як месца для гульні, я ведаю яе груды веток. Она гораздо глубже, чем можно подумать со стороны. Патолак вельмі нізкі, але гэта, верагодна, таму што на працягу стагоддзяў дабаўлялі слоі глебы. Я ўключаю фонарик для больш працяглага агляду. Действительно, Сіла была там. Уваход старанна падмечаны. Невялікая кучка пепла і драўлянага вугла была акуратна прыцягнута да сцяны. Адважваюся трохі далей, туда, куды не вырашыўся прайсці малыш, і хутка разумею, што ўступаю ў гісторыю чалавецтва. Зямля ўсеяна рознымі косткамі, чалавечымі і жывёламі, некаторыя з якіх пракалены агнём. Но самое интересное — на стенах. Наскальные рисунки желтой и красной охрой. Я пазнаю пешчаных мядзведзяў, даўно вымершы від карыбу і дзіўных жывёл, падобных на вялікіх сабак. Я не магу ў гэта паверыць. Я забаўляўся, гуляючы ў археолагаў, думаў толькі аб тым, каб прапанаваць сабе некалькі секунд пазначыць і пуф, што я раблю? Адкрыццё века. Я выхожу, стараючыся нічога не задзець. Мухино немного подождут. Я павінен пайсці і сказаць Андрэа прама зараз.
  ГЛАВА XV
  - Фантастыка! Потрясающе! Невероятный ! Неабыкновенный! — усклікае Андрэа.
  Потом молчит, открывая клюв, чтобы глотать мух. Яго запас эпітэтаў павінен быць сухім. Рыта наверняка дадала бы што-то ў роде «футрал» або «валосы дыбом». Но Рыта ёсць Рыта, а Андрэа ёсць Андрэа. Восхішчаны гэтай магутнай дэдукцыяй і вельмі горды тым, што маё адкрыццё ацэнена павінным чынам, я кажу:
  - У мяне была ідэя, што вы будзеце шчаслівыя.
  «Доктар Рэйнсфард, — кажа яна, — вы заслужылі свой дзень! Я прощаю цябе ўсё.
  — Ты больш не дуешся?
  - Неа. Абешчана.
  - Ух ты!
  Яна падпісвае пакт аб ненападзенні вялікім вільготным поцелуем. Я бы скарыстаўся магчымасцю, каб вярнуць яго туда, дзе мы засталіся ў Rainwater , але час паджымае мяне. Я павінен пайсці на дерзость, навесці Сетку.
  — Я па-ранейшаму адказываюся ўмешвацца ў іншыя твае справы, — востра кажа Андрэа. Але як археолог вы заслугоўваеце месца ў гісторыі. Ваша імя павінна быць звязана з гэтай находкай.
  - Ні за што. Ты адкрыў пячору, а не я. Калі я начну рабіць адкрыццё, мой псеўданім доктара Рэйнсфарда доўга не працяне...
  - Но это несправедливо, - шчыра выражае мая светлавалосая падруга.
  Калі содержимое ставіцца да кантэйнеру, яно павінна мець гіганцкае сэрца.
  Я філасофскі тлумачу ей, што жыццё — гэта адна велізарная несправядлівасць, і ў канчатковым выніку яна прызнаецца:
  - Добра. Гэта адкрыццё будзе больш карысным для маёй вучэбнай праграмы, чым для вашай. Дзякуй, Пол.
  - Калі ласка. Гэта задавальненне.
  — Добра, — з энтузіязмам адказвае Андрэа. А цяпер, калі вы мяне вывініце. Там павінна быць два метры падземных датавання пластоў.
  Точнымі жорсткімі яна ўтыкае палец у павярхоўны пласт мяккай зямлі і амаль адразу выцясняе не кость. Яна блажэна ўлыбаецца, як рэбенок, піша яе ў ванну. Якое-то час я гляджу, як яна занята, шчыра рад бачыць яе такой шчаслівай. Затым я выпрамляюся, каб уйсці, і бум! патолак. Я забыўся, што жыву не ў нью-йоркскім дуплексе. Андрэа міла смеецца, і я выхожу, на гэты раз стараючыся пакласці галаву на плечы.
  Матэрыял прыбывае з двума асістэнтамі Андрэа і Рытой, нарысавалай свайго Нікана. Пао сідзіць на выступе і назірае за ўсёй гэтай суматохой з улыбкай напалову інжырнай, напалову вінаграднай.
  - Так што ў нас сапраўднае адкрыццё, - кажа ён.
  «Похоже на то.
  — Пекін пацірае рукі. Амерыканскі археолаг, накіраваны на пошукі дагістарычных памятнікаў, сапраўды знайшоў адзін! Я нахожу гэта вельмі забаўным, а вам?
  - Так, толькі мне некалі смеяцца. Цяпер мне трэба ісці да Мухіна. І яны таксама, я павінен буду іх знайсці.
  «Не хвалуйся. Мухино нашли тебя.
  Ён паказвае пальцем на поўнач, у напрамку невялікі дарожкі, якая пачынаецца з уступы. Там Сіла стаіць непадвижна на краю ўступа. Яна глядзіць на мяне. Я ўлыбаюся і павольна прыбліжаюся. На гэты раз яна не баіцца. Не кажучы ні слова, яна бярэ мяне за руку і вядзе ў шлях.
  У адрозненне ад паўднёвай тропы, паўночная адносна простай. Прыкладна праз восемьсот метраў шлях падзелены на дзве часткі. Ветка слева спускаецца да паляне ў лесе, дзе маленькія, невысокія, масіўныя сосны ўтвараюць прычудлівае лоскутное адзенне з клоччамі травы. Тут Мухино разбили свой лагерь. Сетка мяне адразу заўважае. З паразільнай жывасцю для чалавека яго ўзросту ён перасек лагер і пабяжаў мяне наўстречу.
  Ён бярэ мяне на рукі. Крупные слезы текут па моршчынам яго старога закопчанага асобы.
  «Вы выратавалі сваю ўнучку. спасибо. спасибо. Сіла - гэта ўсё, што засталося ад маёй сям'і. Без цябе Сіла была бы мёртва.
  Шчыра кажучы, я адчуваю сябе не вельмі камфортна.
  «Гэта таксама з-за мяне, што яна ўпала», — сказаў я. Я спагадаў яго.
  - Неа. Яна маленькая дзяўчынка, а маленькія дзяўчынкі лёгка пугаюцца. Калі Сіла расказала мне, што здарылася, я сказаў ей забраць цябе і вярнуць сюда. Сетка спасибо. Вы можаце спытаць у Шчаслівага дзядулі ўсё, што жадаеце.
  - Усё-такі я не герой, - скромна гавору. Што ж, я бы з задавальненнем выпіў з тобой чашку чая.
  «Сразу», — адказвае Сетка.
  И он ведет меня через лагерь. Сіла варта за намі.
  Внешний вид лагеря вельмі блізкі да таго, што я сябе прадстаўляў. Жылішча ўяўляюць сабой невялікія круглыя хіжыны з ветак, абцягнутыя шкурамі. У кожнага свой агонь. Удалі, на вялікай ветцы дрэва, вісяць толькі тое, што ўбітыя кролікі, паўночны алень і дзіця, якіх я не ведаю. Як і ва ўсіх у гэтай краіне, у Сеткі ёсць свой металічны чайнік, які ён пастаянна пакідае грэцца ў каміне. Ён протягивает мне чашку, падобную на ту, якую я бачыў у прылаўках Кумары, і напаўняе яе чорным чаем.
  Навіна аб выратаванні Сілы, павінна быць, распаўсюдзілася па ўсім лагеры, таму што не праходзіць і хвіліны, як даўжыня мужчын, жанчын і дзяцей збіраецца ў костры Сеткі. Яны згінаюцца вакол нас і ў рэлігійнай цішыне слухаюць размову на мове, які ніхто з іх не разумее.
  Дастаю карту, здымаю спадарожнік-разведчык, і раскладваю яе на зямлі. Затым я кладу палец на месца падзення метэарыта.
  "Вы ведаеце, гэта месца?"
  Старик смотрит на карту и идет по маршруту знакомых ему рек, дорог и скалистых хребтов.
  Гэта праўда, што ён не павінен часта мець магчымасць праверыць з карткай і тым больш са спадарожнікавай фатаграфіяй.
  — Так, — нарэшце сказаў ён. Гэта летние охотничьи угодья Мухиноса. Мы уезжаем туда заўтра. Ёсць брод на рэцы Амур, калі ўзровень вады нізкі.
  Ён ищет мгновение, затым паказвае пальцем на точку, заяўляючы:
  - Тут.
  Гэта сляжэнне патоку і Любви. Па-відамому, бурныя вады гэтага патоку выклікалі алювіяльныя адклады ў русле Амура вышэй па цячэнні ад слянення двух рэк. Хорошо знать.
  — Чаму круглая кропка на карце? – недаумевае Сетка.
  — Агонь, — сказаў я. Прычынай стаў метэарыт.
  - Я не разумею.
  — Падение звезды.
  - Я разумею. У Тунгуске, калі я быў хлопчыкам, упала зорка і прычыніла шмат шкоды.
  — Действительно, — адказваю я. Гораздо больш, чым гэта. Але я ўсё яшчэ хачу пайсці да яе?
  "Хочешь в русскую страну!" ён задыхаецца.
  - Так.
  - З намі ?
  — Няма, не з тым. У цябе могуць быць непрыемнасці з Саветамі. Я уеду паслязавтра і тайна.
  — Сетка не баіцца рускіх сабак, — ярка выплюнуў ён.
  - Я дзелаю. Я аддаю перавагу рабіць гэта па-своему. В районе есть патрули?
  - Неа. Никогда. Слишком густой лес. Никаких дорог, только оленьи тропы. Я магу нарысаваць іх на картцы, калі ў вас ёсць карандаш.
  Я спешу снабдить яго неабходным снаряжением, і ён пракладае маршрут, па якому заўтра павінен прайсці яго племя. Несколько молодых людей подходят, рассматривают его работу, болтают с ним в Мухино и кивают в знак одобрения.
  Дзякуй Сетку. Ён вяртае мне мой карандаш, потым ціха, як будто астатнія разумеюць па-кітайску, кажа мне:
  — Значыць, ты не проста вучоны, як я падазрэваў…
  - Эй, няма. Але гэтага нікто не павінен ведаць. Асабліва не русские.
  «Нікто не ўзнае», — рашуча заяўляе старык.
  У гэты момант у зборы падымаецца ропот, і ўсе галовы паварочваюцца да Рыта, які падыходзіць да ўваходу ў лагер з шырокай улыбкай на губах. Я падаўляю пракляцце, укладваю карту за пяць секунд і запіхваю на французскі.
  - Хто гэтая жанчына? — запытвае Сетка.
  Валосы ўстаюць дыбом, я ворчу:
  - Друг. Яна хацела бы сфатаграфаваць ваш лагер. Яўляецца ці гэта магчымым?
  Он сыт по горло.
  — Estestvenno. Оба тут дома.
  Я ўстаю, беру Рыту за плечы і яростна спрашу:
  - Што ты тут робіш?
  — Я паследаваў за тобой і малышкай.
  - Спасибо, я бы и не заподозрил. Я хачу ведаць не тое, як вы прыйшлі сюда, а то, чаму вы прыйшлі сюда!
  - Ну і фатаграфаваць, нарэшце! Што вы думаеце ?
  "Пастарайцеся не супакоіцца іх занадта шмат!" — гавору я рэзкім тонам, пакуль яна разварочваецца, каб расстраляць з пулемета туземцаў, якія глядзяць на нее добрадушным і насмешлівым поглядам.
  Я збіраюся папрыветстваваць Секту, я не думаю, што ў мяне будзе магчымасць зноў убачыць, таму што я намерваюся скончыць свой метэарытны палет туда і наадварот хутчэй, чым Рыта расстрэльвае Мухіна з пулемета. Я вырашыў пазбегнуць племені, каб не пакідаць ім непрыемнасці. Я паказваю на Рыту і тлумачу Секту:
  «Я сказаў яму весці сябе сапраўды.
  «Женщина не создаст проблем. Я на. И потом даже… Я всем тебе обязан. Прыйсці. Я расказваю вам гісторыю свайго племени. Вы можаце сказаць жанчыне потым. Гэта будзе выдатны расказ з фотаздымкамі, калі вы вернецеся ў далёкую краіну.
  ГЛАВА XVI
  Гэта мая першая ноч у адзіночэстве. Калі я сказаў Рыце, што іду ў лес на трохдзённую разведку з Пао шукаць іншыя стаянкі, яна адказала:
  — Усё роўна я, Маньчжур, пачынаю даваць пашчачыну!
  Я засыпаю ў цяпле, слухая патрэсканне агня. За час да рассвету мяне будуе мой будыльнік, як я і прасіла яго мінулай ноччу, і калі галава Пао высоўваецца з прарэхі маёй курткі, я гатова ісці.
  - Дзе дзяўчына? ён спытаў.
  «Эй было скучна. Гэта павінна было здарыцца аднойчы.
  - Я разумею. Гэты раён Кітая не цікавы гарадской дзяўчыне.
  Адкуда ён ведае, што яна з горада? Я не памятаў, каб казаў ёй, што яна жыве ў Нью-Ёрку. Ладно, павінна быць, я гэта зрабіў, сам таго не аснаваў, а потым забыў...
  - Гатовы ? кажа Пао.
  Растэгіваю куртку і паказваю торчащий з кобуры прыклад Вільгельміны.
  — Ты ўзброены, Пао?
  У адказ ён расцегвае молнію на сваёй зялёнай куртцы і паказвае мне новы бліскучы кітайскі пісталет з глушыцелем. Я знаю. Гэта любопытное спалучэнне звычайнага і паўаўтаматычнага зброі.
  «Табе падабаецца гэтая машына, Пао?»
  — Шмат, — упэўнівае ён мяне.
  — Я лічу, што ён робіць даволі шмат сена, які працуе ў паўаўтаматычным рэжыме.
  - Можа быць. Але ў любым выпадку мы, кітайскія агенты, робім толькі адзін выстрал. Гэтага дастаткова для нас.
  Ах! Я не ведаў, што на гэта таксама ёсць абмежаванні. Гэта праўда, што з іх перапоўненасцю праблемы!
  - Скажы мне, Пао, - гавору я, засцегаючы камуфляж, - я разумею, што ты шмат ведаеш пра мяне, тады як я пра цябе практычна нічога не ведаю.
  - Ты знакамітасць, што ты хочаш. Я ў гэтай сферы ўсяго некалькі гадоў. Яны прызначылі мяне, таму што я ведаю гэтую тэрыторыю. Я гляджу, чыста ці поле.
  Па цяжкай ад росы зямлі плывет нізкі туман, пераліваючыся першымі лучамі сонца, і я амаль адчувала бы сябе душой паэта, калі б у мяне была магчымасць што-то адчуць. У мяне ёсць другая рыба, каб пажарыць. Нужно апісаць петлю ў лесе, каб не патрапіць у пячору, за якой круглосуточно следуюць. Чуть дальше восстанавливаем оленью тропу і знаходзім старую стаянку мухинос. Яны прыйшлі ўсяго дзень таму і следаў іх прысутнасці практычна не засталося. Усе некалькі шрамаў на траве, дзе яны развялі костры і ўставілі грубыя колы для сваіх хіжынаў. Гэта экалогія, або я нічога не ведаю аб гэтым. Большие отвратительные заходнія турысты, разбрасывающие паўсюду свае банкі з ёгуртам, пакеты з чыпсамі, банкі з выпіўкай і інш. д. добра бы прыйсці і браць урокі тут.
  У мяне ёсць холщовый рюкзак з самым неабходным, а таксама надувальная лодка на дваіх з баллончыкам CO2, кампактны лічыльнік Гейгера, сабраны разам для выяўлення ліданіума, сумка са свінцовай падкладкай для яго пераноскі і аварыйны набор інструментаў. Это еще килограммов двадцать, кіламетраў дваццаць задачаць.
  Мы не ідем па следу Мухино. Мы аддаем перавагу меншую, больш кароткую тропу, занадта вузкую для племені, яго снаряжения і яго скота. Ён накіроўваецца на поўнач прыкладна па цячэнню патоку. Гэта сводзіцца да Любві. Там, дзе мы дасягаем яго, ён мелкі, каля чатырохсот метраў у шырыню, і мае хуткасць каля чатырох узлоў. Узлы любви… У прынцыпе, на ўсім працягу рэка як мінімум у два разы шырэй, але і працягу там у два разы павольней.
  Я кладу сумку і вытасківаю каноэ.
  — Не нада, — кажа Пао, у якога вельмі добры кітайскі акцэнт. Мы можам уброд.
  - Не, гэта немагчыма. Воды высокія. Паглядзіце на бераг. І потым, я аддаю перавагу выкарыстоўваць лодку. Гэта пойдзе хутчэй.
  Ён кіруе, выглядае крыху паражаным, і глядзіць на гадзіны.
  — Расійскі паветраны патруль павінен хутка прайсці. Сцвярджаецца, што гэтыя рэйсы выкарыстоўваюцца для дастаўкі пошты і тавараў з пошты Благовещенск на пост Тругда. Яны прыходзяць кожныя два гадзіны. Я думаю, на самай справе, што яны адказваюць за вядзенне разведкі, але я быў бы ўдзіўлены, калі б яны сапраўды назіралі за тым, што адбываецца на зямлі.
  — Калі ты збіраўся заставіць мяне надаць гэтую лодку да таго, як праляціць самалёт, не раслічвай на гэта, старык. Давай, укроемся.
  Я вяду яго ў аснову рошча, якая, у прынцыпе, павінна быць дастаткова, каб накрыць нас зверху, і спрашу:
  — Никаких лодочных патрулей?
  - Неа. Судоходство на гэтым участку рэкі недастаткова бяспечна. Ёсць толькі баржы снабжения, але наступны рэйс запланаваны толькі на ўторнік.
  Як раз у прызначаны час над Амурам праносіцца двухматорны «Бериев» з эмблемай Чырвонай Арміі. Як толькі ён уходзіць, я выхожу са сваёй рошчыцы і прымацоўваю бомбу з вуглекіслым газам да клапана накачвання ванны. Я гляджу, як ён набухает. Ён вымярае два метры пяцьдзесят у даўжыню і ўпрыгожаны пышным леапардавым камуфляжам вельмі з'едліва-зялёнага і карычневага кветак. Гэта не вельмі прыгожа, але гэта дазволіць мне спрятать яго ў кустах па ту бок Любві.
  — Держись крепче, матрос! Я гаворю, садзіся. Мать-Россия ждет нас!
  Гэта выклікае слабую, не вельмі пераканаўчую ўлыбку ў Пао, якая падыходзіць да мяне і садзіцца на задняй планеце, скрэсціў ногі.
  Без проблем передать Любовь. Нам трэба грэсці чвэрць гадзіны, каб дабрацца да Савецкага берага. Тэхніка заставіла нас дрэйфаваць, і мы прызямліліся прыкладна ў паўтора кіламетрах ніжэй па тэчэнні ад зыходнай кропкі. Я планаваў гэта. Я ведаю, што мы знаходзімся ў балоцістай мясцовасці, перасякаемай невялікімі ручкамі, якія прыходзяць, каб прынесці сваю скромную дань любові. Я гляджу на сваю карту і пацвярджаю Пао, што нам прыйдзецца ісці ўверх па цячэнні больш кіламетраў, перш чым мы знойдзем праходную тропу. Гэта не бігфут, але ідзя па шчыкалотку ў вадзе, вы ўрад ці сустрэнеце савецкі патруль.
  Як і чакалася, вада ніколі не падымаецца вышэй узроўню шчыкалаткі. Никаких признаков человеческой жизни за все время подъема ручья. Усё працуе як гадзіны. У месцы, указанай сеткай, ручка рэзка паварочвае ўлева, і вы падыходзіце па невялікім тропе, нядаўна вытаптанай сотнямі копыт.
  Праз тры кіламетры наш шлях перасякае шырокае кола. Плохой знак, вельмі дрэнны знак. Сетка расказала мне аб гэтым, але ён сказаў, што гэта невялікая тропа, такая ж незначная, як і іншыя. Што магло здарыцца?
  Пао выглядит обеспокоенным. Ён кладзе руку на свой пісталет. Я стаўлюся на калені ў краі дарожкі. Яго шырыня амаль два метры. Узкія следы ад шыны вырылі яго да песка, месцамі кусты ўздоўж яго вырваны з корнем. Адно можна сказаць наверняка: гэта не можа быць справай рук Мухіна.
  — У прынцыпе, — удзівіўся Пао, — русские не должны здесь патрулировать.
  - У прынцыпе... У любым выпадку хто-то патруліруе тэрыторыю. Разве ты не бачыш? А если бы не русские.
  — Но мая інфармацыя… — пачынае малады Мао.
  Я заткнуў яго, падняў руку. Слышен треск аднацыліндравага рухавіка. Ён ідзе з востока, з пярэдняга памежнага пераходу ў Трюгде. Я крычу :
  "Патруль матацыклістаў!"
  И я ныряю с головой в чащу.
  Адсутнасць рэакцый, Пао. Вам прыйдзецца папрацаваць над сваімі рэфлексамі, калі вы справіцеся. Не ўспеў ён далучыцца да мяне ў зарослях, байк выязжае на павароце і мчыцца на яго. Пао застаецца стаяць па стойцы смірна ў сярэдзіне дарожкі. Гэта значна лепш, як рэфлекс. Ён праўда, мудра чакае, пакуль іншыя акажуцца бліжэй. Толькі, прыгледзеўшыся, разумею, што ткнула пальцем у вочы. Гэта ўсё, што нам трэба, акрамя разліку. На самым деле, молодой Желтый сходит с ума. Ён акаменеў, як пятнаццацігадовы дзяўчынка, застыгнуты голым у душы.
  Матацыкл бачна датаваны мінулай вайной або не далёкай. Гэта стары 750-сантыметровы гусіны памёт, моцна памяты і акружаны коляской, на якой, калі я магу паверыць нейкія рэшткі краскі, калі-то красавалася гордая чырвоная зорка. Солдат у коляске выглядае падросткам, толькі ўзброеным 7,62-мм ручным пулеметом РПД.
  Он пищит, скрипит, страдает, но все же умудряется остановиться прямо у меня под носом, разбрасывая ва ўсе бакі оленьий помет. Я дастаю свой Люгер і жду. Парень выпрыгвае з коляски, кладет РПД на животное Пао.
  - Хто ты? — спытвае ён на кітайскім.
  «Я быў у паходзе. Я страціў сябе. А ты, хто ты?
  Фу! Парень Пао, падобна, абрел самообладание.
  Советские солдаты обмениваются вопросительными взглядами. Наконец той, у каго ёсць аўтамат, адказвае:
  - Патруль Савецкай Арміі з Трюгды. Вы знаходзіцеся на нашай баку мяжы. Вы робіце від, што гэта ігнаруеце?
  Пао пажымае плечы.
  «Я не заметил границы. Ёсць якія-небудзь прызнакі?
  Там у рускіх пачынаюць паяўляць жалезкі. Ён пачынае крычаць:
  — Граніца — гэта Любоў. Вы наверняка гэта бачылі!
  — Я перайшоў рэку ўброд, — сказаў Пао. Это любовь ?
  — Да, гэта любоў, — пацьвярджае рускі супрацьным тонам. Цяпер ты будзеш следаваць за намі.
  «Слушай, я з юга. З Пекіна. Я працую на археалагічных раскопках у Маньчжурыі… Пошел гулять и заблудился, вот и все. Ты не сделаешь этого со мной!
  Ты гаворыш, Чарльз...
  - Падпісвайцеся на нас ! — кричит другой, злобно вонзая ствал свайго сульфатнага ружа сябе ў жыцці.
  Якая муха ўжаліла Пао ў гэты момант? Я зусім не магу сказаць. Ён панікуе? Ён думае, што нашоў лазейку? Незалежна ад таго. Цвердым ударам слева ён разводзіць ствол зброі. Палец русского нажимает на спусковой крючок. Для сліў. Взрыв пралине 7,62 порвет хворост. У тым жа руху маленькі Пао прапануе яму набор фаланг на ўзроўні сонечнага плетения. Парень становіцца ўвесь белы і вырабляе імя свайго пакрывальніка. Затым ён нахіляецца ў патрэбны момант, каб змясціць каленную чашечку Пао ў сваю стойку. Ён выплэввае тры коряги, якія завяршаюць ваш полет у клубе аленя, срыгивает трохі крыві і вырашае трохі імправізавана ўздрэмнуць.
  Водитель мотоцикла не верит своим подглядывающим. Он колеблется секунду, потом кладет руку на ножны, висящие на поясе. Гэта момант, калі Нік Картэр вырашыў зрабіць асабліва прыкметны выхад. Я выхожу са свайго куста і, паказваючы Вільгельміну на ўзровень галавы, крычу:
  — Стой !
  Для тех, кто не знает русского, это сильный призыв не переезжать.
  Ён не цягнецца. Пао падбегае і выбаўляе яго ад петарды. Я хватаю яго за лацканы пальто, паднімаю з матацыкла і прыслоняю спіной да сосны. Сделав это, я приглашаю его со своей обычной властностью рассказать мне о своей жизни.
  — Што… што ты хочаш ведаць? — бормочет ён, відавочна дрэнна ў сваіх туфлях.
  — Як доўга вы патрулюеце гэты маршрут?
  - Э... а... месяц, не больш.
  — Дарога пачынаецца з Трюгды? Куда она идет ?
  «Блаблабла… Благовещенск…
  — І ты ўсё гэта робіш на матацыкле? чаму ?
  — Машыны… Уласці жужу… вырашылі, што гэтая тэрыторыя марна… дрэнна ахоўваецца.
  - Гэта ўсё?
  - Гэта песік... гэта ўсё, што я ведаю.
  Я шчакочу яе шчаку канцом аўтамата і гавору:
  - Я надзеюся на цябе, што ты скажаш мне праўду.
  Внезапно он перестает заикаться.
  «Я не боюсь смерці», — храбро кажа ён.
  Іншым… Адказваю:
  — Але хто гаворыць з табой аб смерці? Я збіраюся прастрэліць табе кожны мяч. Адзін за другім. Сначала правая, а на дэсерт левая, лепшая з двух.
  Я апушчаю Вільгельміну і яе пачуцьцёвай пушкой няжна глажу яе фамільныя драгоцэннасьці. Перспектыва, здаецца, не атрымлівае яго згоды. Ён зноў пачынае заікаться.
  «Я... я... я... я...
  - Ты што?
  Ён занадта напуган, каб расказаць мне больш. Укладваю ў ножны свой Люгер, дастаю карту і паказваю яму точку падзення спадарожніка.
  — Гэта што-небудзь значыць для цябе?
  - Што? Э… няма, нічога. Кеке… што гэта?
  — Выжженный участок у дзесяці міль адсюда. Што ты ведаеш аб гэтым?
  — Нічога, нічога, клянусь! Патрулі так не ходзяць. Яны застаюцца возле рэкі.
  «Если ты врешь, я пришлю твои радости на дачу в подарочной упаковке». Ваша жонка можа паставіць іх на камін і паплакаць перад імі, успамінаючы старыя добрыя часы.
  - Я не лгу ! — сцвярджае ён з амаль пераканаўчай перакананасцю.
  — Раскажыце мне крыху аб вашых патрулях. Вы адпраўляеце справаздачы па радыё?
  - Неа. У нас няма радыё.
  — Як хутка вы павінны былі прыбыць у Благовещенск?
  «Чэраз чатыры гадзіны. Гэта доўгі шлях.
  «А калі вас не будзе ў прызначаны час, колькі часу спатрэбіцца, каб яны прыслалі каго-небудзь за навінамі?»
  — Не ведаю, — сказаў ён. Аднажды мы порвалі цепочку і шэсць гадзін жадалі дапамогі. У дзень бывае толькі адзін патруль.
  Я астаўляю яго ў дрэва і іду да Пао, які трымае яго ў страху з рускага пулемета.
  — Не вижу смысла их убивать, — сказаў я. У любым выпадку іх калегіі вернуцца максімум праз дзесяць гадзін. У нас ёсць іх ровар. За гэты час мы можам забраць тавар і вярнуць яго. Давайте свежем их и оставим в лесу.
  Я сказаў усё гэта па-кітайску, і я не думаю, што байкер понял. Што тычыцца яе бойфрэнда, то ён не ў стане што-небудзь атрымаць, нягледзячы на добрае веданне мандарынскага мовы. Нет, байкер явно не понял. Ён, павінна быць, думаў, што я выношу яму сьмяротны прыгавор, а ён, па глупстве, выносіць яго. Ён крычыць: «Нет! » безумным голасам і без папярэджання стартуе на трасе. Чыста рэфлекторна Пао разгортваецца на месцы і адпраўляе яго да сваіх прадкам з дапамогай ДНР. Пул-а-Блоу, павінна быць, забыў свае інструкцыі, таму што добрая дзюжына буйнакаліберных дражэ ўвайшла ў беглецу ў спіну, падкінуўшы яго высока ў паветра. Ён бязвольна падае, як тряпичный мяшок.
  «Я… я… ён убег», — кажа Пао, трохі збіты з толку. Я... я выстраліў.
  — Я бачыў, — сказаў я. Я разумею. Давайте свяжэм другога і пойдем.
  Сказано - зроблено. Раненага звязваюць, затыкаюць рот і для большай перадагароджы пераносяць на сто метраў у падлесак. Затым паднімаем байк, каб не паказваць ім, куды мы выехалі, і перавозім яго на другую трасу ў двухстах метрах. Возвращаемся осторожно, чтобы стереть все следы, на что у нас уходит добрый час, и следим.
  Бензин Папова мяняе ўсю нашу праграму. Замест таго, каб два дні ехаць на ровары, каб дабрацца да канца зоркі, мы аказваемся там у першы дзень у сярэдзіне дня.
  Видение оставляет все нам. На круге дыяметрам чатырох метраў зусім нічога не засталося. А на восемьсот метраў вакол — гэта ўсяго толькі абугленыя стволы дрэў, торчащие да неба, як старыя карагі, або як варта вырваныя з корнем для менш моцных.
  Человеческий ряд, выглядящий такім жа забрашаным, як бедуинский караван, жалко пятляе па апусцелай мясцовасці. Мухінос. Я глушу рухавік і націскаю педаль. Пао выходзіць з коляски.
  Старая Сетка падыходзіць ко мне и целует. Яго галлюцинирующие вочы затуманены слезамі.
  — Тут цяпер кладбішча, — сказаў ён мне хрыплым, дрожачым голасам. Усе мёртвае, дрэвы, жывёлы, лес. Стада разбегаюцца. Больше охоты. Возвращаемся на другом беразе рэкі.
  - Шкада цябе.
  "Мне цябе больш не шкада. Каб убачыць гэта , вы путешествовали так доўга?
  - Так.
  Ён печальна качае галаву.
  — Калі вас гэта ўцешыць, — сказаў я, — я не збіраюся заставацца тут надоўга. Мы працягнулі гэтую машыну і яна можа не спадабацца яе папярэднім уладальнікам.
  Сетка глядзіць на рэшткі сколатай чырвонай зоркі на баку коляскі і хмурыцца.
  — С гэтай тэрыторыяй для нас канчаткова. Сначала русские, теперь это. Мы ўходзім. Будь осторожен, юный друг.
  — Ты таксама, Сетка, — адказваю я, пераканаўшыся, што на гэты раз больш яго не ўвіжу.
  ГЛАВА XVIII
  Я дастаю свой маленькі рахунак Гейгера, замаскаваны пад карманны калькулятар, і ўключаю яго. Маркер напрамкаў паказвае мне цэнтр круга, як я і чакаў. Я прадвигаюсь. Прагрэс не складаны. На такім адлегласці ад кропкі ўдару абуглыя матэрыялы ўшчыльняліся і патрэсквалі пад маімі падошвамі, як замерзшы снег, выбрасываючы невялікія фумаролы пепла.
  Унегалактычны метэарыт не праліў вялікія ямы. Пахожэ, ён узорваўся ў месцы ўдару, пакінуўшы невялікі конус, падобны на тое, што відны ў цэнтры лунных кратэраў. Ён каля пяці футаў ростам. Ліданій, які быў цяжэй астатніх складовых частак метэарыта, павінен быў пагрузіцца на вялікую глыбіню. Згодна з маім рахунку, ён павінен быць закапан прыкладна на два фута ніжэй цэнтра конуса. Я беру лопату и начинаю копать.
  Космическая материя легкая и рыхлая. У два ўзмаха і тры руху я очистил конус. Унізе я абнаружываю невялікае паглыбленне ў зямлю і сярэдзіне гэтага паглыблення дыру памерам з кулак. На маіх вачах луч савецкага сонца застаўляе сверкаць гэты маленькі кусочак металу, рады якога я так далёка праехаў.
  Я вяртаюся да сваёй сумкі і беру свінцовую ўпакоўку, якая павінна падавацца для транспарціроўкі ліданія, а таксама пару пінцэтаў, прызначаных для яго апрацоўкі. На самом деле пинцет не нужен. З таго, што я сказаў, мне прыйдзецца заставацца ў кантакце з ліданіумам на працягу двухсот або больш гадзін, каб рызыкаваць рэарганізацыяй маіх храмасом. У любым выпадку задрукаваны пакет забяспечвае выдатныя ўмовы бяспекі.
  Пинцетом выкапваю серабрыста-серую масу, затым, давяраючы словам нашых іменных навукоўцаў, беру яе абеімі рукамі, каб запыхнуць у емкость. Ён цяжкі, але мяккі. Мае ногці малююць вострыя палосы на бліскучай паверхні. Я кладу сумку на плечо і адпраўляю ў грохот пінцэт, які мне ўжо нічым не служыць.
  Пао назірае. Он мудро направил нашу лошадь к следу, готовый к работе.
  - Ты нашоў гэта? — спытвае ён мяне.
  - Ага. Убіраемся адсюда к черту.
  Кажецца, гэта падымае яму настрой. Весь задорный, кажа ён мне па-амерыканску з выдатным заходнім акцэнтам:
  - Я беру ручку. Веласіпеды ведаюць мяне. Седло, грынга! Вазьміце сульфат.
  Я лезу ў коляску, смеючыся і спытаю яго:
  — Але дзе ты навучыўся так гаварыць, Пао?
  «Фільмы з Джонам Уэйнам, у чым сэнс?»
  - Священный Пао! Так, мы едзем строга на поўдзень ад паўтары кіламетраў, потым паварочваем на захад па галоўнай трасе. Ты памятаеш ?
  — Так, сэр .
  Ён відавочна ў выдатнай форме думаў аб вяртанні ў сваю краіну раней, чым чакалася. Я толькі што бачыў яго ў барудзе, і гэта прыдало мне ўпэўненасці ў нем. Я ўціскаюся ягадамі ў коляску, РПД ляжыць у мяне на каленях, і я закрываю вочы, вырашыў уздрэмнуць, які заслужываю.
  — Старайся пазбягаць удараў, Пао. Я планую зачыніць краму на некоторое час.
  Удар ударам, машына пачынае даваць зваротны эфект. Па шляху ў Кітай! Усё плавае ў масле. Если повезет, мы будем в лагере до наступления темноты.
  Гэта было занадта жирно. Мы накіроўваемся да перакрыжавання з вялікай трасой, калі з некаторымі апазданнем разумеем, што яна заблакіравана двума рускімі матацыкламі.
  " Праклятый !" Пао лает на замечательном ангельском.
  И он разбивается насмерть.
  "Не, Пао. Рысуем прама на іх. Давядзіце тыцін да максімуму. Я застаўлю іх апусціць галаву. У апошні момант я ныраю ўлево, а ты ўправа. Банзай!
  Ён кіруе і, як толькі я пачынаю страляць, націскае на педаль газу.
  Сюрприз, русские ныряют за своими машинами. Менш чым праз дзесяць секунд мы аказваемся на іх і катапультуемся разам, як і планавалася. Наш матацыкл врезается ў адзін з іх. Происходит титанический взрыв, и к вершинам деревьев поднимается столб огня и жирного дыма. Рускія сядзяць у рынга, і я ўпэўнены, што яны ўсе будуць глухімі якое-то час.
  Я прыземліўся ў колючей чаще. Я ўстаю, цяну. Над кустамі з'яўляецца руская галава і амаль адразу ж падае. Вельмі слабы крык, потым нічога, акрамя шыпення пылаючага паліва. Трое застаюцца.
  Я раблю тры крокі наперад і засоўваю галаву ў яшчэ больш густыя кусты. Куда дзелся Пао? Я прысядаю за дрэвам, вытасківаю аўтамат і гляджу.
  У пяці метрах да моему дрэву набліжаецца малады рускі салдат, сагнуўшыся, як апач на тропе вайны. Я дазволіў яму прыйсці. Ён накіроўвае свой РПД не на ту бок ствала.
  - Прывет!
  Ён падпрыгвае і паварочваецца да мяне, націскаючы на курок. Недастаткова хутка, малыш. Вам прыйдзецца перадаць урокі перад такім метэмпсіхозам. Одной пули в сердце было достаточно. Ён робіць тры маленькіх павароту, а потым падымаецца туда, каб паглядзець, там ці я.
  Рата-та-так. Злоумышленный порыў царапае кору майго дрэва. Потом долгое молчание. Затым прыбліжаюцца крокі. Потым адзіночны выстрэл. Я абхожу дрэва справай і выжу, як Пао машэ мне рукой з-за гараючых матацыклаў.
  - Я панял ! — крычыць ён горда. А ў цябе як справы?
  — Опусти голову, ради бога! Мы не на ярмарке!
  Поздно. Ён трэшчыць, і Пао падае.
  Парень выстраліў яму ў спіну. Я ложусь на жыццё і падползаю да маленькага кітайскаму хлопчыку. Труп рускага, якога ён застрэліў, ляжыць у вераську, яго рот застыў у крывой ухмылцы. Пао ляжыць побач з нашым веласіпедам. На лбу выступілі буйныя каплі пота. Маленькая чырвоная ліпкая палоска сочыцца з кутка яго рта. Ён перакладае погляд на мяне.
  — Просці, — шэпчэт ён.
  І ён мёртвы. Гразны выстрал. Я толькі пачаў да гэтага прывязвацца.
  — Я возьму шкуру гэтага страва, Пао, — сказаў я.
  Я працягваю лежаць на жыцці, пакуль не выжу позади трох матацыклаў. Последний русский лежит на боку, РПД уздоўж корпуса, на канцы выцягнутай рукі. Ён ранен у жыццё і теряет кроў. Ён назірае, як я набліжаюся вачыма правідца ў трансе, спрабуе прыцэліцца ў мяне са сверхчеловеческим усилием, но безуспешно. Я прыкладаю дуло свайго аўтамата да яго скуле.
  Ён выдае задыхаючыся крык:
  - Неа !
  — Вы ждалі нас! Как ты узнал, што мы тут?
  «Наш патруль.
  - Прекрати свои салаты. У іх не было радыё, і ў вас не было часу знайсці іх. Хто сказаў табе?
  Ён качае галаву. Гэта застаўляе яго морщиться ад болі. Ён паўтарае:
  - Неа ! неа ! неа !
  Я націскаю на курок і адпускаю яго толькі тады, калі яго галава становіцца падобнай на пачку жале з крыжоўніка. Я зноў устаю. Ніякіх следаў жыцця ў поле гледжання. Нічога, акрамя трупаў, з якіх капае крывяная каша, і амаль цалкам з'едзеных туш матацыклаў. Да шчасця, апошні рускі ровар не занадта пашкоджаны. Пострадала только коляска, но я отсоединяю ее меньше, чем нужно, чтобы сказать, и пригаю в седло.
  Немагчыма вярнуцца на вялікую дарожку. Я іщу на сваёй карце самы няясны з пуцей, указаных Сеткай. Гэта вынуждает мяне зрабіць васьмікіламетровы крюк і прайсці ў небяспечнай блізкасці ад базы Трюгда. Але, па крайняй меры, я ўпэўнены, што ніхто не будзе шукаць мяне такім. Напраўляю пярэдняе кола ў гэтым кірунку і пачынаю.
  Праз кіламетр у мяне з'явілася другая ідэя. Я асталяваўся. Выймаю ліданій і кідаю задрукаваны пакет у падлесак. Затым я беру шар з рэдкага металу і топчу ім зямлю, пакуль ён не пакрываецца чорнай коркай. Ён крыху цяжэй, але выглядае як кусок угля. Я ўстаўляю два вялікіх носка другі ў другі і прасоўваю ўнутр ліданій. Калі ў мяне не будзе магчымасці выкарыстоўваць гэта прылада ў якасці галаваломкі, яно, па крайняй меры, будзе значна менш прыкметна, чым спецыяльная сумка. Я запіхаю ўсё наадварот у рюкзак і ўхожу. У любым выпадку, калі рускія мяне найдуць, мне больш не прыйдзецца супакоіцца аб храмасомах.
  Самая большая праблема, пры нашым знешнім становішчы рэчаў, гэта тое, што мне рана ці пазней прыйдзецца перарэзаць трасу Трюгда-Благовещенск. І вялікі шанец, што ўсе перакрестки будуць пад аховай. Хто-то настукаў на нас, інакш нельга. А часу мала, таму што інакш таварышы прыйшлі б чакаць нас у месцы падзення метэарыта, каб перанесці нас з ліданіумам пад мышкай. Яны былі папярэджаны, добра, але гэта не можа быць больш за некалькі гадзін. Што дае мне добрае прадстаўленне аб асобах мовы гадюкі, якая зрабіла гэта са мной.
  У які-то момант мой след ідзе паралельна следу Саветаў, у пяцістах або шасцістах ярдах ад іх. Ён варта за ёй так якое-то час, перш чым павярнуцца на поўдзень, каб сустрэць яе. Я стаўлю свой матацыкл на край праходу, тыкаю акселератор у сярэдняе становішча, каб яны паверылі, што я мякка еду да перакрэску, і пачынаю кароткую прабежку па лесу.
  ГЛАВА XIX
  Я падхожу да краю трасы. Смотри на восток. Нікто. Але на захадзе, там, дзе мой шлях злучаецца з іх маршрутам, я люблю сонечны луч, адражаны металічным прадметам. Прыемная камісія была гатова. Звініце, господа, но не на этот раз.
  Мгновение спустя яны становяцца нетерпеливыми. Я слышу, як яны пачынаюць. Яны прыходзяць сустракаць мяне. Я выкарыстоўваю гэтую магчымасць, каб перасечыся. Я ведаю, што з гэтага моманту пачынаецца бег. Я ацэньваю сваю перавагу прыкладна ў дваццаць хвілін. Пака я прадзіраюся праз лес, каб як можна хутчэй знайсці сваю Рэчную Любоў, яны апынуліся ў адной лодцы. Не можа быць і сказаць пра пагоне за мной на матацыкле. Вывод проста: калі з імі не будзе алімпійскага чэмпіёна, у іх няма шанцаў паймаць мяне на беразе.
  Зямля становіцца балоцістай, як на шляху наружу. Да шчасця, ён дастаткова прочны, каб вытрымаць мой вес, але крыху зацямніць мяне, і мне патрабуецца добрых тры чвэрці гадзіны, каб убачыць ваду Любві. Я прячусь за адной з вялікіх зарослей высокай травы, якія цянуліся ўздоўж берага. На захадзе нічога новага, а на ўсходзе, па ту бок доўгага меандра, які ўваходзіць у бясконцасць, я слышу пыхтанне лодкі. Калі б гэта была кітайская баржа… Не, гэта было б занадта добра. Вы не павінны прасіць луну, нават калі вы ходыце са зоркай у носках.
  Лодка павольна рухаецца да берага, дзе я прячусь. Гэта стары панцыр, які больш падобны на афрыканскую каралеву , чым на памежны катэр. Ён амаль заяўляе мяне смеяцца, але ў двух рускіх салдат, якія стаяць на шатком мосце, ёсць РПД, якія адразаюць усе мае рэчы.
  Я выношу свой рюкзак на прыроду, надзейна прывязваю пакетік ліданіума да ремню и начинаю раздеваться, оставив только самое необходимое. Я здымаю куртку, кобуру, засунуў Вільгельміну ў карман, і пачынаю разувацца. Я спадзяюся, што ванна сцягваецца досыць далёка на захад, каб у мяне было час пераплыць яе з маім дваццаць кілаграмавым баластам на поясе.
  Эй, нет, ён паварочваецца. Суддзя па ўсім, ён бродзіць па вельмі абмежаванай тэрыторыі, і я магу чакаць знайсці аднаго з яго калег на другім баку, гатовага цяпла папрыветстваць мяне.
  Даже если я начну перейти сразу после того, как он пройдет, он будет надо мной, прежде чем я пройду половину пути. Я навожу аўтамат на рэку і жду. Два салдата знаходзяцца на адным баку. Яны ўважліва сочаць за берагам.
  На адлегласці менш за дзесяць метраў яны ўяўляюць сабой сенсацыйную цэль. Я паліваю іх на паўсекунды, і яны акунаюцца ў Любоў з двума добрымі «ўсплескамі». Пілот у паніку. Я выжу, як ён цалкам паварочвае руль, каб адойці ад берага і пацягнуцца да рацыі.
  З некалькімі працяглым выбухам я ператвараю яго старую хіжыну ў грудзі зубочисток і маленькіх кусочков шкла. Патом рэгулюю бак. Я трапляю ў яблычка і балую сябе феерверкам на вадзе, сапраўды не ўжаленай жукамі. Паряшчая рэліквія выбухае велізарнай ярка-чырвонай успышкай. Доски летят. Взрыв сбивает высокую траву, за якую я прячусь, и хлещет меня по лицу.
  З вады выступае толькі крыша кабіны, прыкладна на трэцяй дарозе. Я выбаўляюся ад РПД, ныраю і плаваю як рыса.
  Ліданіум дастаўляе мне менш праблем, чым я думаў. Самое сложное это ветер и течение. Без памылак. У той самы момант, калі я размышляю аб гэтым, я разумею, што ёсць нешта больш жорсткае: справаздачна вывучаны шум вінта верталета.
  Я прыхожу да трэцяга ходу, гатовы коснуться крыши каюты бадьі, калі выжу, як дзве лодкі кладуць на мяне ход. Лопасці вертолета ствараюць аглушальны сено і хвалі, якія падбіраюць мяне, як пробку. Вельмі моцны голас што-то крычыць, відаць, па-рускі, потым па-ангельску, але я не разумею. Паднімаю нос і выжу ў некалькіх метрах ад корпуса. Вельмі хутка я развязваю звязку ліданіума і дазваляю яе ўтануць побач з абломкамі. У вушах грэміт узмацнены голас:
  «Не пытайся сбежать!»
  На гэты раз яго немагчыма атрымаць.
  - Не шавеліся !
  Чтоб не шевелиться, я не двигаюсь. З тымі няшчасцямі, якія я іх прычыніў, калі я маю няшчасце моргнуть бровью, я ўпэўнены, што яны накармяць мяне, як фуа-гра.
  Я ціхонька цепляюсь за сваю пакосівшуюся драўляную хіжыну, пакуль мяне не паднімаюць на борт лодкі.
  Яны возяцца са мной паўсюду, косят нашага Люгера, але не находзяць ні Хьюго — нашага аўтаматычнага пера, ні Пьера — маёй маленькай газавай бомбы, спрятанной возле самых унутраных куткоў майго «я».
  Мяня высажваюць у Трюгде і толкают да дзвярэй ПК, гнілой лачугі, да якой пабудавалі яшчэ некалькі розных канструкцый і якая напамінае мне стары пераходны дом з дома.
  Меня чакае савецкі палкоўнік, машынальна пастуківаючы кончыкамі пальцаў па клапану ножэн PA. У штанах, запраўленых у сапогі для верхняй язды, ён не ўспамінае мяне татарына Джорджа Паттона.
  «Добро пожаловаться в Трюгду, містэр Картер», — прыветствуе ён мяне з ухмылкай…
  - Удовольствие мое. Рыта ўжо прыехала?
  Спачатку ён глядзіць на мяне забаўным поглядам, а потым разражаецца громкім каскадным смехам.
  - Ха! Ха! Ха! Замечательно! Маленькая гадюка, якая адрадзіла мой дзень, не так разумна, як ей здаецца. Яго ўпускаюць з-за эфекту неожиданности. Толькі рады гэтага я амаль прастыў бы вам уничтожение маіх патрулей. Яна чакала цябе з такім нецярпеннем, каб убачыць тваю рэакцыю…
  «Давайте не будзем яе разочаровывать.
  - Неа. Пойдем. Заходы. Скажы мне, ты ў парадку? Я бы не хацеў, каб мяне застаўлялі звязваць чалавека свайго ранга. Асабліва ў прысутнасці дамы.
  Обещаю вести себя хорошо.
  Полковник толкает дзверы, і калі я ўхожу, яго зноў ахоплівае прыступ смеха. Як толькі вочы прывыкаюць да царыцы ў маленькай пакоі светлаты, я выжу Рыту, сядзячую на столе, у скураных штанах. Яго задавальненне было спагнана, і ў яго твары больш няма таго зачаравання, якое я знайшоў да нядаўняга часу.
  — Дарогая міс Брэнан, — працягвае палкоўнік, сіяя, — здаецца, ваша ахвяра апярэдзіла вас. Містэр Картэр толькі што спытаў мяне, былі ці вы тут.
  Яна смотрит на меня возмущенно, як будто я толькі што моцна пукнуў.
  - Гэта няпраўда! — кажа яна рычачым голасам мопса.
  - Калі гэта праўда. Андрэа дакладна знала, куда я накіроўваюся. Если бы она меня продала, полковник пошел бы ждать меня на месте удара.
  — Точка ўдару? Какая точка удара? — спытвае афіцэр.
  — Лесной массив примерно в десяти милях отсюда. Мы думалі, што там разбіўся адзін з нашых спадарожнікаў-шпіёнаў. Я атрымаў прыказ пайсці і забраць усе пашкоджаныя часткі, якія, верагодна, захавалі возгорание.
  — Спутник-шпион? В наших лесах?
  — Так, палкоўнік. Я адправіўся туды, і, калі гэта сапраўды быў адзін з нашых спадарожнікаў, нічога нельга было пазнаць. Маё меркаванне, што нашы бліскучыя пентагонаўскія спецыялісты ў чарговы раз аблажаліся. Для мяне ўпаўшы аб'ект хутчэй быў бы метэарытам. Но вы хочаце, каб я перавёў вас на русский язык, полковник?
  — Дзякуй, — надменна адказвае афіцэр. Я ведаю, што азначае выяўленне "нахуй".
  - Ты ж не заставіш мяне паверыць, што заставіў мяне бежаць полміра за вульгарным метэарытам? Рыта лает.
  Я спытаю :
  «Что с тобой, милая. Ты боішся, што ў Маскве сочтут, што ты зря за мной гонялся, и не возместят твоих расходов?
  — Я следаваў за тобой, Картэр. Я назірала за тобой, — шыпіць яна. Я прэследаваў цябе да Шатландыі!
  «Шотландыя, мой вачэй! Цябе там не было.
  - Не я, а моі сябры. Гэта самае, з якім я зладзіў табе невялікае інтэрв'ю ў Нью-Ёрку.
  - Прадстаўляеце, гэта адна з магчымасцяў, якія я разглядаў. Яны таксама там?
  Рыта пачынае з размазвання, а потым восстанавливает сваё твар.
  «Москва хочет твою шкуру!» — узвігвае яна.
  - Цішэ! Гэта сакрэт!
  Яна ігнаруе маё заўвага і працягвае:
  «Маё начальства думала, што калі я змагу прыжацца да вас і суправаджаць вас па заданнях, асабліва па заданнях недалёка ад нашай мяжы…
  - ... вы б у значнай ступені запрацавалі сваю корку. Ладно, цяпер ты расказваеш мне, колькі табе стаіла пераспаць са мной, і ты збіраешся ачысціць пол. От одного твоего вида меня тошнит.
  Ліцо Рыты набывае уродливый свекольно-чырвоны колер. Яна спрыгвае са стола, сердзіта шлепае мяне і звяртаецца да палкоўніка:
  «Мне патрэбна лодка, каб вярнуцца ў Кітай. Я павінен быць у лагеры да выхаду тэмноты, каб сыграць ролю скарабящей каханкі, якая чакае вяртання свайго мужчыны.
  Полковник кивает и жестом приглашает чиновника позаботиться о ней. Як толькі яна ўйшла, ён уздыхае:
  - О Госпадзе! Я ўдзіўляюся, як ты мог гэта вынесці!
  — У вас няма пэўных талентаў, — сказаў я.
  - Я разумею лепш. Действительно, надо прызнаць, што гэта прыгожая жанчына.
  "Русского происхождения, конечно?"
  — Не, фінскі. Я, я русский. Меня зовут Сяргей Юдзеніч. Палкоўнік рэгулярнай арміі. Але, вяртаючыся да той кропкі ўдару…
  — У мяне ёсць карта ў кармане. Калі вы дазволіце мне ўзяць яго...
  - Акрэслена.
  Я дастаю ламініраваную паперу і паказваю яму маршрут, якім я ехаў. Я нічога не выграю, скрывая гэта ад нее. Калі ён хоча знайсці яе, усё, што яму трэба зрабіць, гэта следаваць за мёртвымі целамі, якія я пасеяў ззаду сябе, як камешкі Тома Тамба.
  Ён свяраецца з карткай, думае дзве хвіліны і кажа мне:
  «Я збіраюся знайсці і праверыць свае паказанні на месцы, містэр Картэр». Цяпер я павінен пакінуць цябе. Я хацеў бы прапанаваць вам госцепрыемства, на жаль, пытанне не ў маёй кампетэнцыі. К вам едуць двое супрацоўнікаў КДБ.
  Обаятельный мужчина, в принципе, этот Юденич.
  Он трясет мой ковш, поздравляя меня с моими подвигами, и оставляет меня с тремя солдатами.
  Ахраннікі падштурхоўваюць мяне да задняй дзверы, вядучай у суседнюю пакой. Это своего рода склад; пахнет затхлым. Ёсць драўляныя скрыні, карзіны і перагародкі з прутковага лома. Рэбята прывязваюць мяне да стойкі нейлонавым шнуром, гасяць свет і ўходзяць.
  Я застаюся ў тым ноце чуць менш за дваццаць хвілін, потым дзверы адчыняюцца, і я пазнаю сваіх старых сяброў з Нью-Ёрка. Яны нічога не гавораць. Яны проста глядзяць на мяне. Калі б яны асмеліліся, лізнуць свае адбіўныя, я думаю, яны бы так і зрабілі.
  Паколькі ніхто не вырашаецца гэта зрабіць, я пачынаю размову.
  «Калі я думаю, што мне прыйшло прайсці ўвесь шлях да Сібіры, каб знайсці двух маленькіх хуліганаў з Нью-Ёрка.
  Відавочна, малыш не можа гаварыць. У него провода во рту, жгучее воспоминание о его ударе. Большой, напротив, делает недовольное лицо и отвечает.
  «Расскажи нам, что ты здесь делаешь.
  — Я ўжо ўсё расказаў палкоўніку.
  «Расскажи нам. И без шуток, праўда.
  - Ладно, гавору. Пры адным условии.
  - О, так?
  — Ты спачатку скажы мне, чаго ты хочаш ад мяне. Чаму ты прыехаў забраць мяне ў Нью-Ёрку?
  Яны глядзяць на другога і ў якое-то час гавораць у палагалоса. Наконец, маленькаму ўдаецца заставіць сябе паняць дзякуючы патоку брызг. Я слышу вялікі вывад на русском языке:
  — На самай справе, няма прычын не гаварыць яму.
  Ён глядзіць на мяне і працягвае па-ангельску:
  «Гэта не проста вяртанне ў Нью-Ёрк. Мы заўважылі вас у Шатландыі.
  — Я быў у крошечной деревне. Я бы цябе заметил.
  «Гэта адбылося ў Глазго. Наш жыхар апазнаў вас. Нам сказалі следаваць за вамі, а жанчыне даручылі ўсталяваць кантакт.
  «Не хопіць яснасці. Мая місія ў Шатландыі не мела нічога агульнага з вялікай Расіяй.
  Большой шесть издает писклявый смех.
  — Вы ўяўляеце для нас агульны інтарэс. Лічна я быў за тое, каб вас неадкладна ліквідаваць, але Масква адказала: «Нет. Уладкуйце пранікненне ў жанчыну ў яе маленькія сакрэты. »
  «Она пранікла куды далей.
  Савецкі не разумее. Ён пажымае плечы і кажа:
  - Так. Теперь ваш черед. Расскажите нам правду.
  — Табе гэта не спадабаецца.
  «Я знал гэта яшчэ да таго, як вошел», — прызнаецца ён мне.
  Даю ему ту же подачу, что и у Юденича, и делаю вывод:
  — Полковник пошел проверить. Спрасі яго, калі ён будзе дома.
  - Мы не падвядзем, - увярае мяне вялікі стэржэнь.
  Двое джэнтльменаў глядзяць на другога забаўным поглядам, затым па молчаліваму сігналу малыш спускаецца з прывязі. Ён паварочваецца да мяне і бярэ мяне кулаком у жыццё. Мусор застал мяне врасплох. Его удар сгибает меня пополам. Яго вялікі сябар прымае мяне з прамым падбародкам. Мая галава вальсіруе аб металічную перакладіну, і я падаю ў абморак.
  Думаю, мяне вельмі ўдохновило тое, што я прытварыўся, што страціў свядомасць. Двое парней даюць мне некалькі пінкоў у калені і ўходзяць, закрыўшы за сабой дзверы.
  Нейлонавы шнур, які звязвае маё запясце, мае дыяметр 7 мм. Гэта свайго роду эканамічны фістуй. Калі купляем сто метраў, тэлефануем другому, кожны цянет на сваім канцэрне і ў нас сто дзесяць метраў. Путем конвульсій мне ўдаецца вызваліцца ад запясця і заставіць Хьюго падпрыгнуць у маёй руцэ. Астальное - дзіцячая гульня. Я ўстаю і іду правяраць дзверы. Яна добра закручана. Снаружи я слышу, як двое ахоўнікаў абмяркоўваюць футбол по-русски.
  З окон свісаюць газетныя лісты. Я аглядываюся. Дзень ідзе на убыл, але ў мяне вельмі чацвёртае ўражанне, што на посту засталося не так шмат людзей. Юдзеніч, павінна быць, узяў з сабой мала людзей для пошуку кропкі падзення метэарыта. И, может быть, заодно подчистить оленьи тропы… Старая каляска прыпаркавана ў дрэва, у некалькіх метрах ад лачугі, дзе мяне трымаюць.
  Пераходзім да апісання маёй рэзідэнцыі, якая, я надзеюся, часовая. Ёсць мотак метраў трыццаці вераўкі, падобнай на ту, з якой мяне звязалі. Я адразаю ад яго двор і астаўляю возле бара на выпадак, калі мне прыйдзецца прытварыцца, што я ўсё яшчэ ковыляю.
  Запасы, складзеныя ў пакоі, ўключаюць свечы і всевозможные кансервы, у асноўным абезьяны і гародніна. Я таксама абнаруживаю чатыры большых кувшина на дваццаць літраў. Яны ўтрымліваюць керасін. Наверняка для харчавання ураганных фонароў, якія я бачыў, падвешаных у стратэгічных кропках. Суддзя па ўсім, перабоі з электрычнасцю здараюцца часта. Нефть интересует меня больше, чем еда. Я адкупаю дзве кухні і неўпэўнена стаўлю іх на грудку скрынь. Я замяняю свечкі, не ўстаўляючы іх, проста каб пазбегнуць іспарэнняў і пахаў, якія могуць настаяць ахоўнікаў. Затым адразаю чатыры метры шнура, адным канцом прывязваю яго да ручкам куўшынаў, а іншым да дзвярной ручцы. Калі адкрыць, кувшины опрокинутся і разобьются. Я завяршаю сістэму зажыначнай свечы, якую стаўлю на зямлю.
  Я даю сабе два гадзіны да вяртання Юдзеніча, і мала шанцаў, што я атрымаю візіт раней. Я адкрываю банку з абез'янамі, кладу ягады на грудзі пайка і ломаю корку канчыкам ножа.
  ГЛАВА ХХ
  Ночь падает в свободном падении. Тэмпература таксама. Ускора, акрамя гадзін, у сценах сагрэюцца немногія мужчыны, якія займаюцца пост Трюгды. Окна казармы зацянуты туманам, але я ўсё ж часам адрозніваюся сіламі, якія прагуляюць ззаду.
  Я думаю, што рабочая сіла ў тым, што бы то ні стала павінна прадстаўляць чалавек дваццаць, палова з якіх уйшла з Юдзенічам. За моей дверью двое, и я думаю, что мои нью-йоркские полюса со всеми сошлись. Прыйшло час папрашчацца з гэтым выдатным турыстычным курортам.
  Я шырока адкрываю акно і доўга гляджу на пейзаж. Не кошка. Я скручваю газетную старонку, якую вырваў з акна, зажыгаю яе і дэргаю за шнуры, звязаныя з куўшынамі з маслам. Цяжкія кантэйнеры ўзрываюцца на паў, забрызгівая пакой.
  Менш чым праз дзесяць секунд дзверы адкрываюцца пад сільным толчком, і двое маіх ахоўнікаў ўрываюцца, ПМ у бедра. Я кідаю бумажны фонарык у цэнтр пакоя і акунаюся ў акно.
  Взрыв не громоподобный. Гэта проста робіць свайго роду глухую «бомбу», якая сотрясает сцены і скатывает вокны. Язык огня согревает мою вішню, на мой густ, занадта моцна. Я дзелаю перакат, які гордіўся бы мой настаўнік фізкультуры, і ўстаю з Х'юга ў руке. Кричит за моей спиной. Парень выходзіць праз дзверы ПК, яго адзенне гарыць.
  Ён пачынае бегаць кругамі, стучаць па вопратцы, але пламя абжыгае яго скуру галавы, і я выжу, як ён сдырае сябе на большыя грязныя клочы. Гэта рвота. Яго каледж павезло больш. Он вдруг сгорел в запасе.
  Казармы пусты. Несколько человек пытаются помочь манаху. Іншыя спешат к ПК, без сну, з ідэяй, як гаворыцца, апісаць катастрофу. Я насчытаў восемь. Калі выказаць здагадку, што там двое гадзін, гэта дае мне дзесяць Паповых за спіной. Плюс, канечне, тэ, хто едзе домой з палкоўнікам. Паколькі ўсе выйшлі падышаць свежым паветрам, я іду ў казарму. Гэта вялікая плошча са шафай, у якой павінны захоўвацца боепрыпасы. Там ёсць вялікі замак, які я ніколі не змагу адкрыць сваім нажом. Але мне патрабуецца менш за тры секунды, каб знайсці на стале адвертку і малаток. Вы заўсёды можаце разлічваць на людзей, якія пазбатуюцца аб тым, каб зацягнуць сваю зброю, каб пакінуць вас у межах дасягаемасці малатка, адверткі, плоскогубцев… Гэта вельмі дальнавідныя людзі.
  Я выбіваю цяжкае за два выстралы з блесны, і мне застаецца толькі зрабіць свой выбар. У доме мне прапануюць некалькі дзесяткаў адзінак зброі рознага памеру і калібра, плюс два скрыні з гранатамі.
  Я выбіраю аўтамат і пісталет і набіваю карманы гранатамі. Когда они полны до банок, я все равно беру ту, что держу в руках.
  Снаружи патрэсквае ўсухую на бок ПК. Я слышу гучнае пшшшш, павінна быць, з пажарнага шланга.
  Я адкалываю сваю гранату, кідаю яе ў астатнюю амуніцыю і ўбягаю, як ігуменья перад сацірам.
  Ва другі раз менш чым за пяць хвілін стройка на базе Тругда ўзорвалася дымам. Я прячуся ў маленькім ціхім кутку, каб насладиться шоу. Пламя падымаецца да патолку, выходзіць з-пад крышы і сустракаецца на коньку вялікім рэвушчым петлей. Гэта грандыёзна. Мимо меня проходят трое русских, выглядящих совершенно изможденными. Яны ўжо не ведаюць, куды звярнуцца. У рэшце рэшт, яны вырашаюць пайсці паглядзець, змагут ці яны што-небудзь зрабіць, каб спасці свой блокнот. Я страляю з паловы крамы сваёй вінтоўкі, 7,62-мм АК. Яны падаюць на месцы, занадта хутка, каб успець насладиться сюрпризом.
  У мяне засталася палова журнала, і яшчэ адзін, поўны, акуратна закнуты за пояс. Прахожу па ту бок казармы, якая прыклеена да лесу. Куст расце ўздоўж сцены, але я не першы, хто праходзіць праз яго, і шлях адносна вольны.
  Калі я падхожу да канца будынка, ПК безвозвратно гарыць. Нужно запрасіць крэдыт у Маскве, каб пабудаваць новенькі. Подожженный мной ахоўнік ляжыць, увесь абгарэлы, на чорнай зямлі. Пажарны шланг больш не выдае пшшшш, а палдзюжыны салдат, усё яшчэ стаячых на ногах, нідзе не відаць. Ушли либо искать оружие, либо охранять границу, либо и то, и другое. Крупная спаржа і куколка таксама исчезли.
  Я адхожу ад сцяны, таму што становіцца занадта жарко. Я павінен знайсці Любоў і іду вакол лесу ў бок рэкі. Между базой и берегом расчистили, а я прячусь на опушке леса. Я быў менш чым у ста метрах ад вады, калі ўбачыў іх. Праблема ў тым, што яны мяне таксама бачылі. Яны адступілі да катэраў, дзе ў іх ёсць зброя ў рэзерве.
  Іх снарады рвуць зямлю ў маіх ног, і я зноў пагружаюся ў лес.
  Яны разварочваюць свае лодкі. На гэтым баку больш няма надзей вярнуцца ў Кітай. Я заканчваю сваё зараднае прылада, па-відамому, нікому не выклікае шкоды, потым лічу да пяці і бягу наадварот праз базу.
  Яны не чакалі гэтага. Должно быть, они думали, что я попытаюсь перейти или исчезну в лесу. Не то каб я збіраўся бросаться к горящим будынкам. Меня нікто не преследует. Бачым, яны думаюць, што ахоўваць мяжу важней. Яны ведаюць, што рана ці пазней мне прыйдзецца прайсці праз гэта. Яны ждуць мяне.
  Гораздо далей я нахожу чыгуначную дарогу, якая злучаецца з транссібірскай, і наступную па ёй да аэрадрома Тругда.
  Трэк такі ж рудыментарны, як і ў Aihui. Можа быць, больш. Ён быў безжалостна вырван з лесу, які стол жа злобна ўпорствует ў вяртанні ўтрачанага куска зямлі. Адзіная пабудова — невялікае ўбежище для пілотаў. Унутры ёсць свет, але няма кошкі снаружи і няма самалёта на ўзлётна-пасадачнай паласе.
  Невялікі пучок булавок амаль прыліп да задняй сцяне. Я прячусь там, я слухаю. Нет шума.
  Заглядываю ў шчэль паміж старымі, патрэпаннымі непагоднымі доскамі. Я нічога не вижу. Адзіная дзверы тая, што вядзе на трасу. Адкрываю і захожу.
  Ён квадратны, чартоўскі грязны і абстаўлены старымі крэсламі, якія рвуць свой пух на пол вакол стола, на якім вострымліваюць паўпустую бутылку гарэлкі і некалькі засаленных стаканаў. Я нахожу вельмі старомодное радыёустройство. Гэта першае, што я ўбачыў пасля прыбыцця ў Трюгду. Вырываю ўсё правада і на кожны выпадак утыкаю некалькі штыроў у трубку. Н/Д! Вам таксама трэба будзе заказаць новы. Я за мадэрнізацыю абсталявання.
  Я наведваю пакоі. Ничего интересного. Але калі я кладу руку на ручку дзвярэй, апошняя застаўка мяне незаўважна адкрыць сама сабой. Появляется автомат, за ним высокий худощавый мужчина, а за ним сам маленький человек с заплатой на лице. Ім не трэба прадстаўляцца.
  Яны мяне атрымалі. Но тогда ладно. Я кідаю сваё зброю.
  ГЛАВА ХХI
  «Салдаты паведамілі, што ты ідзеш да рэкі», — мне самы размаўлялы з тандэмы. Мы знали, что ты придешь сюда.
  — Маладзец, таварыч, — гавору.
  - Опустошите карманы, намекает пугаючы чалавек.
  Я акуратна разклаў боепрыпасы і гранаты на зямлю.
  - Звярнуць увагу! Мы не такія дурныя, як тыя ваенныя, якія нават звязаць чалавека толькі не могуць.
  - Я не сомневаюсь ў гэтым. Кстати, раз у нас ёсць магчымасць зноў сустрэцца, мне не здаецца, што нас прадставілі...
  «Імя не мае для нас значэння. З іншага боку, у вас дзе-то ёсць. Вы заслугоўваеце сваю рэпутацыю.
  Я атакую прафесійна. Ведзь мы калегі!
  — Какой район вы, ребята, прочесываете? Ну, я имею в виду... Каково твое обычное задание? Злучаныя Штаты ?
  - Заходняя Еўропа.
  - Гэта не зусім кут, дзе-то тут.
  - Гэта канец свету. Вось чаму мы спяшаемся ўйсці, нават калі для таго, каб забраць цябе з сабой.
  Я не вельмі ўдзіўлены. У іх было час патэлефанаваць у іх службу, каб запытаць інструкцыі. И Москва должна читать меня более полезным мертвым, чем живым.
  «Вы будзеце суправаджаць нас у Маскве». Путешествие будет долгим на джипе и на поезде. Мы не пацярпелі далейшых спробаў перамогі. У гэты раз вы будзеце належным чынам звязаны. І для пачатку мы пакапаемся ў правілах для вас. Сніміце ўсю сваю вопратку.
  Я прадупреждаю іх:
  - Будзьце асцярожны, будзе шоу.
  Я расстегиваю рэмень і хутка прасоўваю руку ў трусы. Я адстэгіваю П'ера, маю маленькую газавую бомбу, і кідаю яго на зямлю.
  Нырніце менавіта, каб пазбегнуць куль, якія Русф можа выстраліць. Я ведаю, што ён мяне не ўб'е, калі ў гэтым няма неабходнасці. Прыказы з Масквы здаюцца асабліва яснымі. Менавіта гэтым рэфлексам я не давяраю. Але няма, ён іх добра кантралюе.
  Яны адступаюць, ратуючы ад ядовітых пароў П'ера. Я выпускаю Хьюго і вонзаю яго ў грудзі высокага мужчыны. Лезвие входят под грудину, справа, и я вытаскиваю его, прочерчивая десятисантиметровую петлю. Мой верный стилус разрезал его сердце пополам, как шарик галландского сыра. Ён глядзіць на мяне вачыма, падобнымі на пузыры з жавальнай рэзінкі. Яго рубашка, а затым і піджак хутка прамаклі ў кроў, і ён упаў як можна мёртвае.
  У Сланджо ў руках няма зброі. Ён назірае за мной, слоўна загіпнатызаваны, удыхае клуб аднаго дыма і пятіцца, кашляе. Ён наогул не выглядае ў добрай форме. Я вырашаю зрабіць што-небудзь для яго і атакаваць размінку правым хуком у падбародку.
  Ён плюецца на месцы, плюецца і я ўяўляю, што ў яго ёсць свой рахунак. Ні за што. Ён лезе ў сваю куртку і вывуджвае двухзарадны пісталет. Гэта жаночы пісталет тыпу Дерринджера. Ён пускае галаву, прыціскаючы яе да сэрца, спрабуючы скрыць яе, пакуль выводзіць курок.
  Нямнога мяккі. Я адчуваю, што ў мяне дастаткова часу, каб вонзить Хьюго ў зеніцу свайго левага вока. На мгновение яно застаецца як бы падвешаным на кончыку майго ножа. Ліпкі прадукт, спачатку жоўты гной, затым усё больш і больш чырвоны, сцякае па маёй руцэ. Я толкаюсь са шчэлкам, здзяйсняючы вярчальны рух, проста каб пакапацца ў тым, што служыць яго серым рэчывам. Я дастаю свой клинок, встряхиваю рукой, каб выбіць большую частку слизистых абломкаў, і заканчваю сваю працу генеральнай чыстай яго штаноў.
  Я выхожу на некалькі хвілін, каб надыхацца свежым паветрам. Я трохі проціраю вочы, каб аблегчыць пощипывание дыма. Калі я пачытаю, што месцы дастаткова праветрваюцца, я заберу сваю зброю. Ёсць дзве двадцатилитровые каністры з бензінам, якія патрэбныя для запраўкі матацыкла, прыпаркаванага снаружи. Я вываліваю адзін на пол і разбрасываю сатрыманае другое па балону з прапанам. Беру максімальнае адлегласць, кідаю гранат і мчуся да байку. Нельзя сказаць, што здание выбухае. Ён буквальна распыляецца ў апофеоз аслепальна-чырвоных, жоўтых і белых кветак, акружаных танцуючым блакітным пламенем прапана.
  Я сістэматычна разбураю ўсе будынкі не рады задавальнення. Для мяне важна прыцягнуць, як можна больш рускіх, каб утрымаць іх ад любові. І гэта, здаецца, працуе. Невялікі караван матацыклаў вяртаецца з востока. Юдзеніч і яго людзі вяртаюцца. Яны ідуць прама на мяне. Я сажуся на ровары, стартую і спрабую ўспомніць следы, указаныя старым Мухіна.
  Я нахожу асабліва аддаленую пячору, якая хутка прыводзіць мяне да берага рэкі, у вугал, амаль такі ж крутой, як той, дзе я знайшоў пячору на маньчжурскай баку. Хутка чакаецца яшчэ трохі ўсплёска, і на гэты раз я найду кітайскую зямлю. Ну нет. Допустим, я падпісчык. Я ў некалькіх мілях ад сваёй цэлі, калі два сяючых вочы амаль аслепляюць мяне і выбіваюць з раўнавагі.
  Джып. Яна преграждает мне шлях. Кажется, она ждет меня. Водитель включил фары, калі услышал гук маёй мельницы. Секунда ацэпенення прайшла, захопліваюць рускую вінтоўку, адпускаюць мушку і апускаюць поўны магазін у бок агню.
  Я слышу крык, і адна з фар гаснет. У той жа момант мая машына пераварочваецца, я адпускаю вінтоўку і падпрыгіваю як раз у час, каб прыземліцца ў зарослях вераска. Веласіпед робіць петлю і падае на бок.
  Няколька доўгіх чаргоў з аўтаматычнага зброі разразаюць кусты справа ад мяне. Я абнімаю зямлю з жаром. В округе почти нечего скрывать. Всего несколько кустов и кое-где крошечные чахлые сосны.
  Я падтрымліваю асцярожны погляд і раблю два блізкіх выстралы ў джып, каб даць суседзям праз дарогу ідэю апусціць галовы. Спрынт метраў пяцьдзесят і вось я за дрэвам. Чат! Чат! Советские пули разбивают кору над моими ушами. Корава ! Гэта адстой! Но потом очень сильно. Я съеживаюсь. Был мінус адзін.
  Еще два фастбола и я перезагружаюсь. На гэты раз я амаль сто метраў. Я перайшоў дарогу, дзе стаіць джып. Я адрозніваю яе сквозь кусты, у арэоле яе фары. Я бы ўдзівіўся, калі б на пулеме было больш двух чалавек. Я павольна перапаўняю ствол, выдаю форму, якая павінна быць галавой, і страляю. Раздается громкий пронцительный визг. Гэта акупілася.
  Я стремглав бросаюсь крыву, перазаряжая ружа. Гэта настоящий бег с препятствиями в темноте между непроходящими зарослями кустов и по валяющимся на земле пням.
  Внезапно я слышу голас. Порыв ветру срезает растительность менее чем на метр. Я націскаю як сумасшедший на загрузчик, но он зависает. Русское дерьмо. Маленькая молния пронзает ноч, і гэта плітка. Жгучая боль разрывае мое бедра. Я пробую ўдарам пратараніць краму. Нечего делать. Моя нога невольно сгибается. Я расцянуўся на лясной падсцілцы.
  ГЛАВА XXII
  Пашкоджанні не здаюцца занадта сур'ёзнымі. Пуля прайшла чыста праз бедра, не задзеў мышцы і косці. Тэм не менш, мне не подобает тащиться. Больш не можа быць і казаць аб вяртанні ў педыябус.
  — Павярніся, — крыкнуў голас.
  Я ведаю, гэта Юдзеніч.
  Я падчыняюся. Я пераварочваюся на спіну, сціскаю бедра, каб спыніць крывацёк.
  — Добры вечар, палкоўнік. Ітак, вы знайшлі яго, гэтую точку ўдару?
  — Я… я… нашоў яго.
  Ух ты ! Юдзеніч, падобна, зусім не хоча быць вежлівым. Для мяне ён задаецца пытаннем, варта ці ён паказам Масквы або страляе ў мяне на месцы, як падказвае яго інстынкт. Чым больш мне ўдаецца заставіць яго гаварыць, тым больш у мяне шанцаў, што ён выбярэ першую формулу. Я працягваю:
  — Было ці ўсё так, як я вам апісаў?
  — Так ! — раяўкае палкоўнік. Усё было менавіта так, як вы апісалі . Госпадзе Ісусе, Картэр, ты забіў дваццаць маіх людзей!
  Я пытаюся засмеяцца, паглядзець, праясніцца ці гэта.
  - Ва ўвесь час ад часу случаюцца павароты суддзі, што вы хочаце.
  Плохо видно. Па-першае, гэта гучыць некалькі нацянута. Потом падае зусім роўна.
  "Моя база!" Трыгда! — крычыць Юдзеніч. Вы яго практычна уничтожили. Не магу паверыць, што гэта мог зрабіць адзін чалавек. Прызнайся, Картэр, у цябе былі сообщники, которые сбежали. Я хачу ведаць!
  - Калі гэта робіць цябе шчаслівым..., - сказала я, надрываючы левы рукав рубашкі, каб перавязаць нагу.
  Ему гэта не падабаецца. Юдзеніч адступае на некалькі крокаў і садзіцца на пенек старой сосны, вырваннай бурэй з корнем.
  - Невероятный ! Меня не было некалькі гадзін, і вось вынік! Я ўпэўнены, што з вамі былі і іншыя. Амерыканцы або кітайцы, я не хачу ведаць.
  Ну, цяпер ён не хоча больш ведаць. Я ўздыхаю і прапаную яму:
  — У мяне ёсць ідэя, палкоўнік. Даложыце і скажыце, што Трюгда стэрта з тварам зямлі вераломным нападам кітайскіх прадаўцоў. Оставь меня в стороне.
  - Немагчыма. Вы павінны паехаць са мной у Маскву, каб адчытаць.
  «Я не думаю, што гэта вельмі падыходзіць для вашай кар'еры або нават для вашага здароўя. Вы ўяўляеце сябе тлумачальным, што адзін-адзіны амерыканец стрэліў амаль усіх вашых людзей і разбурыў Трюгду? Калі ў вас ёсць адрад кітайцаў у кепцы, то гэта будзе намнога праўдападобным.
  — Кітайцы будуць гэта адмаўляць.
  «Канечна, — кажу я. Як яны будуць адмаўляць любыя заявы з боку вашага ўрада, уключаючы іх падтрымку маёй місіі.
  Юдзеніч неўпэўнена кіруе. Я кую железо, пока оно горячо:
  «Москва ждет отказа от Пекина!» Масква можа нават чакаць памежнага інцыдэнту, справакаванага кітайцамі. Але чаго Масква не чакае, я вам скажу, так гэта услышаць ад палкоўніка Юдзеніча, што адзін-адзіны амерыканскі агент практычна сраўняў Трюгду з зямлёй.
  Юдзеніч доўга молчыць, потым амаль плаксівым голасам заяўляе мне:
  «Ці ведаеце вы, містэр Картэр, што ў мяне, верагодна, наперадзе была бліскучая кар'ера?»
  — Але ён у цябе ўсё яшчэ ёсць, калі хочаш мяне паслухаць.
  — Я з вельмі вялікай сям'і. Але дзякуючы ўпорнай працы і неўстаноўленай службе ў арміі мне ўдалося атрымаць прошча. – выдае ён горкі смешок. – Для мяне гэта заданне стала трамплінам для вялікага рывка наперад. І нам прыйшло бы кінуць усё, таму што амерыканскі агент спатрэбіўся, каб я яго адпусціў?
  — Мне нічога не трэба, палкоўнік. Я не ў тым становішчы, каб патрабаваць што-небудзь. Я проста спрабую данесці да вас рэальнасць вашай сітуацыі. Даже если ты потащишь меня в Москву и обвинишь во всех бедах земных, тебе никто не поверит. Што бы вы ні казалі, яны застануцца перакананымі, што разбурэнне Трюгды было справай рук адряда кітайцаў. Яны нават мяркуюць, што вы сумасшедший або што вы прадавец. Адпусціце мяне, полковник, гэта ваша адзіная надзея. Я магу прайсці праз Любоў самастойна.
  - Не, ты не можаш. Я пасадзіў усіх сваіх людзей на лодкі і вызвал падмацаванне.
  - Гэта мая праблема.
  - Неа ! — крычыць Юдзеніч, устаўная і прыцісканая асоба свайго прэм'ера да майго жыцця. Я прыняў рашэнне. Ты поедешь со мной в Москву. Мы услышим, як яны разам поюць сваю серэнаду, як вы сказалі бы. Слушай, моі людзі ідуць.
  Действительно, мы слышим двигатели вдалеке. Ему прыйшло вярнуць тых немногіх салдат, якія ў яго яшчэ засталіся ў Трюгде.
  - Вставать ! — рэзка паказвае ён мне. Гэта не для майго задавальнення, але я застаўлю цябе хадзіць з балючай. Звініце, але няма ніякіх сомненняў у тым, што я савершу вашу дурасць, што і мае людзі, дазволяць вам наблізіцца да мяне. При малейшем подозрительном движении я тебя пристрелю. Гэта ясна?
  Я адчуваю, што гэта натэрто. Я пажымаю плечы і ўстаю. Гэта больш падобна на хлопок. Я стараюся не нагружаць левую нагу. Я адчуваю, што іду ўпершыню ў жыцці, і мне трэба ўсім навучыцца.
  Подход мотоциклетных надутых губ. Я дзелаю крок. Я спатыкаюся. Як і абяцаў, Юдзеніч нацягвае свой ПМ. Я амаль адчуваю ціск яго пальца на спусковым кручку. И раздается выстрел. Ізалявана. Стралялі з зброі меншага калібра, чым савецкае.
  Юдзеніч ускаквае. Со судорогой рукой он отправляет свой автомат в заросли. Ён сціскае руку да грудзі, падае на калені, некоторое час шатаецца, потым завяршае падзенне. Ему больш не трэба супакоіцца аб сваёй кар'еры.
  Я паварочваю галаву налева. Вот откуда был выстрел. Андрэа там, возле невялікі сосны, яе дробовик усё яшчэ нацэлены на тое месца, дзе хвіліну таму стаяў Юдзеніч.
  Яна глядзіць на мяне, яе вочы амаль вылезуць з арбіты. Яна выглядае паралізаванай. Статуя. Рядом з ёй Сетка слегка улыбается мне. Пальцы Андрэа з обескровленными костяшками сжимают зброю. Старик осторожно берет его у нее и бросает на землю.
  Я тащусь к ним, храмая, абессіленая нестерпимой болью. Я спатыкаюся. Удивление выводзіць Андрэа з шока. Яна бежыць ко мне, протягивает мне рукі і не дае мне ўпасці.
  — Хороший выстрел, — сказаў я. А што ты робіш у Сібіры?
  «Я паследаваў за Рытай. Вы ведаеце, што яна ўстала сёння ўтром, калі вы з Пао выйшлі з лагера, і адразу ж паследавала за вамі?
  «Я узнал позже.
  «Она была одета. Яна ждала цябе. Яна сяла на савецкі карабель!
  - Гэта, павінна быць, цябе ўдзівіла...
  «Я пераплыў і следаваў за ім, пакуль мог. Потом я наткнулся на гэтых людзей. Я даведаўся, што гэты чалавек быў тваім другім.
  Она машет Сетке, якая ахвотна да нас прысоединяется.
  «Мы павінны ўйсці», — сказаў ён па-кітайску. Шум прыбліжаюцца матацыклаў.
  Ён прав. Яны павінны быць не далей кіламетра.
  Я спытаю :
  — А куды мы будзем прятаться, Сетка? Тут не так шмат расліннасці, і я боюся, што доўга не змог прабегчы марафон.
  «Следуй за Сеткой», — адказвае ён.
  Без лишних слов он направляется на запад. Я дзелаю крок і стрымліваю крык болі. Андрэа прасоўвае мяне за руку і дапамагае мне прайсці да еловой рошчы, куды вядзе нас стары Мухіна. Я ковыляю, я прыгаю. Мы ударяем бедрамі, плечамі. Не ўдалося эфектыўна сінхранізаваць. Я адчуваю, што ўдзельнічаю ў гонцы ў мешках.
  Паяўляюцца гукі рухавіка. Сетка што-то крычыць на сваім гортанном языке. Из чащи выскакивают двое молодых людей, хватают меня под мышки и, не говоря уже ни слова, бегом тащат в безопасное укрытие.
  ГЛАВА XXIII
  Спрятанный за вялікім насып'ем еловый лес практычна не відаць з возвышаючагася над ім плато. Зямля адносна крута спускаецца да сезоннага ручью, які ўпадае ў Амур. Ёсць чатыры лошадзі, прывязаныя да дрэў, вялікія коні, добра адзетыя і заснавана саботаваныя. Нічога пародзістага, гэта рабочая лошадка для перавозкі грузаў, а не для гонак па гоначным трасам, але гэта лепш, чым нічога.
  Двое мужчын паднімаюць мяне на спіну гнедай кабылы. Андрэа ўскаквае позади нее, абхоплівае мяне за талію і кладзе галаву мне на плечо. Спінка, якую яна мне прапануе, самая зручная з усіх, што я калі- небудзь злаваў; Я амаль забыў сваю хворую нагу. Сетка садзіцца на серага коня і тлумачыць:
  — Берем русло ручья. Сначала на поўнач на тры кіламетры. Дальше — пяць кіламетраў. Падпісвайцеся на мяне.
  С радасцю. Я бы паследаваў за ім на край свету. Невялікі пінок у бок, і наша большая кабыла адпраўляецца ў шлях. Я спытаю Андрэа:
  — Дзе ты навучыўся так страляць?
  «Я ўжо казаў вам, што мой бацька быў леснікам. Я хадзіў з ім на охоту, калі быў яшчэ ростам з трыма яблока. Но никогда в жизни я не стрелял крупнее дрофы. Калі я думаю, што забіў чалавека...
  «Чтобы спасти мою жизнь. І тады вы толькі скарацілі яго пакуты. З тым, што ў яго было на спіне, ён быў гатовы да расстрэлу.
  Кажецца, гэта яе больш не ўцяшае. Крутая тропа загромождена камнямі і стволамі мёртвых дрэў. Сильно стучит. Андрэа абнімае мяне. Я паклаў руку за спіну і нежно пахлопаў яе па ягадзіцах. Яна дазваляе сабе ўйсці.
  - Я ведала, што ты шпіёніш, - працягвае яна. Я знала гэта з самага пачатку. Чаго я не хацеў прызнаваць, так гэта тое, што я таксама ўдзельнічаў у гэтым, так як даведаўся, што экспедыцыя фінансуецца AXIS. Мне стала ясна, калі я ўбачыў, што Рыта змяняе цябе.
  Яна яшчэ трохі нацягваецца. Я адчуваю яго шчаку на сваім шэі, настоящая грелка. Я думаю, што яна чырвоная, як памідор. Несколько отрывистым голосом она заканчивает тем, что говорит:
  - А то я рэўновал. Вось чаму я паследаваў за ёй.
  - Знаеш, я падазрэваў цябе ў свой час?
  - Я крыху падазрэла, - сказала яна. Но чаму ?
  — Тот кітаец, якога вы сустрэлі ў Сан-Францыска.
  - Э! Якой кітайскі?
  — На окраине Чайнатауна. Я купляў крэветкі ў вострам соусе. Я бачыў цябе з кітайцам.
  - А, вось менавіта, успомніў!
  Яна пачынае смеяцца, як гарбун.
  - Цішэ! Нежно ! Вы разбудите соседей. Што застаўляе цябе так смеяться?
  — Што вы мяне падазрылі, таму што я дала пяцьдзесят цэнтаў хлопчыку, які прасіў міласціну.
  Я не магу ўтрымацца ад таго, каб патрашыць сябе.
  «Еще четверо парней пытались тебя изнасиловать в Шанхае. Вы згаджаецеся, што гэта было яшчэ дзіўнае саўпадзенне, што гэта адбылося прама ў мяне пад носам. Я думаў, што хто-то паставіць мне лаўку. Не кажучы ўжо аб азиате, напавшем на нас на Рейнуотер . Но этот, кажется, я знаю, откуда он взялся.
  - О, добра?
  «Для мяне гэта быў пераварот рускіх. Рыта, павінна быць, баялася вашых канкурэнтаў, і яны паспрабаваць вас знішчыць.
  «Мне гэта вельмі падабаецца», — сказала Андрэа. Калі б гэта былі кітайцы, у нас былі б большыя праблемы. Па крайней меры, мы ведаем, што знойдзем бяспеку па ту бок мяжы.
  - Гэта яшчэ трэба ўбачыць. Я аддаю перавагу чакаць усяго і з гэтага боку. Гэта зберажэ нас ад непрыемных сюрпрызаў, калі нам падрыхтуюць падвох.
  — Ты беспокоишься аб гэтым?
  - Нядобра.
  "Есть радость!" заключае Андрэа.
  Выходзім на паляну, акружаную сцяной з густых элей. Небольшой лагерь мухинос чертовски добра спрятан. Вы сапраўды павінны наткнуцца на гэта, каб даведацца. Дзюжына кочевников набліжаецца да нас, улыбаючыся. Андрэа спрыгвае і дапамагае мне слезці з кобылы. Вот Сетка. Ён выглядае аблегчаным, што прыбыў у лагер. Ён бярэ абе мае рукі, горача іх пажымае і вельмі радасна кажа мне:
  «Сетка бачыла вялікія пажары. Сетка ведае, што гэта быў Трыгда і гэта быў ты. Сетка вельмі шчаслівая і дзякуй вам за гэта.
  - Рад, што змог даставіць вам гэта задавальненне. Я таксама павінен табе дзякуй. Тое, што ты зрабіў для мяне, нічога не значыць...
  — Не так уж і многа, — скромна выражае старык. Сетка нашла ў лесу твоега друга. Страляла жанчына. Страляе нашмат лепш Сеткі. У Сеткі нават няма пісталета.
  «Я ўкрала яго ў кітайскіх ахоўнікаў, — тлумачыць Андрэа.
  Старык кладзе тонкую руку мне на плечы і дадае:
  «Вы падыходзіце да палаткі Сеткі. Оленины и черного чая сколько хочешь. Сетка посмотрит на твою ногу. Сетка владеет лекарством.
  — Мы тут у бяспецы?
  «Очень-очень уверен», — адказвае Сетка. Иначе Сетка цябе сюда не прывядзе. Русские даже не знают о существовании лагеря.
  "Дзе менавіта мы знаходзімся?"
  — Тры кіламетры рэкі. Адзіннаццаць кіламетраў на поўнач ад Трюгды. Вельмі блізка да таго месца, дзе вы перасеклі Амур.
  «Я вельмі блізка да таго месца, дзе я патапіў рускі карабель», — адказваю я, думаючы пра ліданіі.
  Па знаку Сеткі з'яўляюцца два моцных парня і несут мяне да яго палатцы. Старык промывает маю рану, потым ужывае народныя сродкі, дабаўляе мазь з антыбіётыкам, купленую ў прылаўку Айхуэй. Калі ён заканчвае возбуждать мяне, ён рыхтуе чорны чай, падслашчаны медам, і застаўляе мяне глотнуть дастаткова, каб утапіць кашалоту.
  Адкрыў адзін вачэй, пасля добрага часу летаргічнага сну я думаю, што ўсё яшчэ сплю. Адзетая цалкам у цяжкую сінюю льняную рубашку, доктар Рыган грэецца перад невялікім кострам. Шоу разбудить тебя мертвым. Несколько мгновений я наслаждаюсь этим в тишине, а затем широко зеваю. Яна абарочваецца, улыбаецца, не змываючыся за два кругі, і падыходзіць да моему слою еловых іголак, пакрытых шкуркамі.
  — Дай мне яшчэ трохі пазначыць, — сказаў я. Скажы мне, што мы ў вялікай кватэры з балконам у парку Рыверсайдс.
  Яна ціхонька ўсміхаецца, кладзе руку мне на грудзі і гуляе, расстегивая, а затым зноў засцегае варотнік моей рубашки.
  - Сетка і Сіла пайшлі спаць у другую палатку, каб пакінуць нас адных, - тлумачыць яна. Ён забярэ нас за час да рассвету. Ён планаваў націраць нам твар і рукамі адварыць траву, каб мы былі падобныя на Мухинос. Затым мы спусцімся да Амуру і пераправімся з племенем. Как дела?
  - Брасіцца з галавой у Любоў з табой? Тыпа мне падыходзіць!
  Працягваючы возіцца з пугавіцай на маёй рубашцы, Андрэа працягвае:
  «Сетка сказала мне, што на рассвете вада адступіла і што рускія караблі не змогуць падойці да броду.
  — Сетка выдатны повар. Я гляджу, ці зможа AX што-небудзь для яго зрабіць.
  «Я думаю, што лепшы спосаб аддзячыць яго — исчезнуть з яго жыцця.
  - Не ўпэўнены. Ён не можа бачыць з рускімі, так як яны забралі яго сына і нявестку. В этом вопросе, я уверен, я принес ему некоторое утешение.
  Андрэа ківае, расцегвае маю пугавіцу, слегка гладзіць маю грудзі, затым засцегае варотнік.
  — Як ты думаеш, дзе Рыта? яна спытвае.
  - У лагеры. Яна ствараецца, што моцна перажывае з-за майго исчезновения, і ей цікава, што з тым здарылася.
  — Што ты збіраешся з ёй рабіць?
  - Я яшчэ не вырашыў. Вядома, ёсць радыкальнае сродак, але не ведаю, прымяняю ці я яго ў яго выпадку. Давайте спачатку выберемся з СССР, а потым паглядзім.
  Андрэа цалкам расцегвае маю рубашку і, збаўляючыся ад яе, рассеяным тонам тлумачыць мне:
  — Я адправіў двух сваіх памочнікаў у Токіо за дадатковым абсталяваннем. На некалькі дзён мы будзем адзінымі амерыканцамі ў гэтым раёне.
  - Ідэальна, - кажу я, закрываючы вочы, пакуль яна нязначна павялічвае маю мужчынскую і мускулістую грудзі.
  Яна пачынае расстегивать мой рэмень, затым колеблется і кладзе руку мне на шчаку.
  - Гэта праўда, што табе балюча, можа быць... Ведаеш, з самага пачатку я хачу заняцца гэтай любоўю. Я не хацеў прызнавацца ў гэтым сябе з-за сваёй працы. Я таксама не хацеў, каб ты знала. Хорошо, теперь все. Але я бы не хацеў...
  У мяне такое адчуванне, што калі я дазволю ёй працягваць, яна прыступіць да адной з тэх аперацый па расшчэпленню валасоў, аб якіх у яе няма сакрэту. Я не хачу зрэзаць нагруднік да рассвету і яшчэ раз красіць лакомства. Я зажал яму рот рукой.
  - Ты хочаш гэта? Я таксама.
  - Так, прызнаецца яна, хачу. Цяпер я не бачу больш прычын скрываць гэта ад цябе.
  - Гэта таксама, я бы не хацеў, каб ты скрывала гэта ад мяне, - сказала я, здымаючыся з сваёй рубашкі. Гэта было б занадта дрэнна.
  Я беру яе грудзі і няжна націскаю на іх, пакуль яна заканчвае здымаць са мной штаны і без лішніх слоў садзіцца на мяне.
  - О так, - хрыпло ўздыхае яна. Так, так, так…
  Пігменты, якія пакрываюць нашу скуру, здабываюцца з мясістых лісця дзікага расліны. Сразу пасля нанясення трохі пашчыпвае вочы. Патом, калі высахне, сцягвае як маска, але да гэтага хутка прывыкаеш. Надеваем алені шкуры і старую хлопчатобумажную вопратку. Усё, што магло выдаць нашу амерыканскую нацыянальнасць, было выбрашана, акрамя драгоценной пряжки моего ремня с маленьким передатчиком и оружием, которое я прячу под залатаной рубашкой.
  Самой вялікай праблемай было не пераканаць Андрэа пакрасіць валасы ў чорны колер, а падстрыгчы іх па-туземнаму. Я ей дзесяць раз казаў, што калі яе возьмут русские, длинные волосы, безусловно, пойдут ей на пользу, но это, похоже, не сработало. Наконец, перад самым ад'ездам яна заперлася ў вуглу і са слезамі на вачах ахвяравала сваімі выдатнымі белакурымі лаконамі.
  Мы пад'езжаем да рэкі, і ўсе спяшаюцца. Сетка падыходзіць да мяне і кажа мне ў палагалоса:
  — Следуй у чарзе за мной. Мы возьмем сярэднюю лінію. Сетка много натерпелась, собираясь каждый год встречаться с русским офицером, чтобы сказать переправу. Но яны нічога не падазрэваюць. И даже подойти с лодкой все равно не могут. Как нога моего друга?
  «Дзякуй табе, стала намнога лепш». спасибо. Я магу хадзіць амаль нармальна, а заўтра дакладна змогу бегаць.
  "Очень хорошо", ацэньвае старык.
  — Скажы, Сетка, а вада глыбокая?
  - Для вас, па пояс. Для жанчын, хм, вышэй…
  Святая Сетка. Ён павінен думаць, як і я, што з паплавкамі, якія дала яму маці-прырода, Андрэа нечага баяцца вод Любві.
  У адпаведнасці з інструкцыяй ідем па лініі Мухинос. Каб не выклікаць недаверы ў Саветаў, ношу на плечах палатку. Андрэа, як і іншыя туземкі, праводзіць Силу, якая працягвае глядзець на мяне з восхищением.
  Я амаль упэўнены, што мы не шакуем. Мы ўжо пераадолелі метры чатырыста, калі я выжу ніжэй па цячэнню рускую лодку. Двое ўзброеных мужчын назіраюць за намі ў бінокль.
  Іх цікава нам здаецца чыста руцінным. Гэта занадта добра, каб быць праўдай. Пасля двух няўдалых спроб у мяне склалася ўражанне, што прайсці так, пешком, занадта проста. Я гаварю сабе, што сплю, што зараз праснуся.
  Калі ўсё племя прыбыло на сухую зямлю на кітайскай баку, я сбросил свою ношу. Андрэа опускает Силу, прысоединяется ко мне и падает в мои объятия.
  Сетка падыходзіць да нас і не без хвалявання кажа мне:
  — Лагер Мухинос в десяти километрах к югу. Мы зараз уезжаем.
  Мы абменьваемся рукопожатиями ў апошні раз, і праз некалькі хвілін усё племя исчезает ў лесу.
  — Вось і ўсё, — шапчэ мне Андрэа. Мы гэта зрабілі! Мы выратаваны!
  - Я аддаю перавагу глядзець, што нас чакае ў лагеры, перш чым любіць, - адказваю я, узяў яе за руку.
  Я вяду яго па невялікай алені тропе, якая праходзіць па паўднёвым беразе Амура.
  ГЛАВА XXIV
  Дзень пачаўся з таго, што мы прыбылі на бівуак, усталяваны кітайцамі каля пячоры, якую я знайшоў. Пака нас не было, яна моцна вырасла, але яны яшчэ не расчысцілі дарогу, па якой можна было б праехаць. Гэта нармальна, наколькі я разумею. Я ўстаў ездзіць з матарызаванымі патрулямі на задніцу і яшчэ не ведаю, што мяне тут чакае.
  Новых асоб сярод тых, хто трымае сайт, няма. Военный отряд подчиняется командиру Ти, большому липкому человеку, чье главное качество — совсем не хитрость. Гэта быў секундант пакойнага Пао. Как только он видит, что мы идем, грязные, измученные, голодные, он бросается на нас, как самонаводящаяся ракета.
  «Мы бачылі дым над Трюгдой. Што здарылася ?
  «Трюгды больш няма. І яшчэ Пао; Ён мёртвы. Мы галодны. Дайце нам што-небудзь верш.
  — Ліданіум?
  «Я не мог яго атрымаць, але я заставіў іх дорага заплаціць за смерць Пао. Скажы, камандзір, мы галадаем!
  - Ты хромаешь. Вы былі ранены?
  - Так, але гэта не важна. А потым доктар Рыган застрэліў рускага афіцэра, які гэта зрабіў. Паслухайце, камандзір, пагаворым пазней. У дадзены момант абсалютна неабходна, каб мы разбілі сям'ю.
  "Расколоть семя?"
  - Саесць што-то ! Што ўгодна, толькі не хутка! Калі гэта працягнецца, я страчу сознание.
  — Ладно, ладно, — ворчліва сказаў Ці.
  Ён паказвае нам на нашы палаткі і паказвае на дзве плоскія ногі, якія працуюць на краі краю.
  - О, так! Еще кое-что, гаварю я пасля размышления.
  - Якая ? — запытвае Ці.
  — Дзе Рыта?
  "Прекрасная міс Брэнан?" Но это под твоей палаткой. Она отдыхает. Видимо, она не сомкнула глаз прошлой ночью.
  «Ды… я думаю, у нее былі праблемы са сном пасля феерверка, які я пастроіў у Трюгде.
  «Теперь, калі ты згадаў аб гэтым...» задумчиво кажа маленькая толстушка Ти. Гэта праўда, я адзначыў, што яна нервнічала, але не звярнуў на гэта больш увагі.
  — Пойдемте с нами, сэр. Вы ведаеце некалькі цікавых рэчаў.
  Андрэа і кітайцы ідуць за мной у маю палатку. Дзверы закрытыя, каб сонца не пранікала ўнутр.
  «Камандзір Ці, — сказаў я, — не маглі б вы патэлефанаваць «прэлестнай» міс Брэнан, калі ласка?»
  Толстяк паварочваецца ко мне. Кажецца, ён цікавіцца, прыму ці я яго за свайго камердзінера. Але ён працуе:
  — Міс Брэнан?
  - Што ты хочаш ? рычыць густым голасам.
  Можна паклясца, што яна была з пахмелля.
  — Хочаш выйсці, калі ласка? — запытвае Ці.
  Тканевые панэлі разгортваюцца. Паяўляецца галава Рыты. Аслепленная, яна протирает падведзеныя сырой ветчынай вочы і не адразу нас бачыць. Яна пастарэла гадоў на дзесяць з тых пор, як я яе ўбачыла. Я кажу сабе, што трэба што-то зрабіць, каб разбудаваць яе.
  «Здраўствуй, Рыта!
  Это делает ему пакость, кукушка. Несколько секунд она видит на меня, парализованная, со гляделками в капотах таксі. Честное слово, она упадет от остановки сердца! Нет, все, она поняла. Яна дастае з-за пояса доўгі тонкі кінжал.
  Мой кулак идет первым. бам! на кончике подбородка. Яна скользіць назад і падае ў палатку, якая рушыцца на яе.
  «Я не разумею», — кажа маленькая Ці.
  «Рыта Брэнан працуе ў Маскве. Гэта яна паведаміла расейскім аб нашай місіі. Яна нясе адказнасць за смерць Пао.
  Ты аддае прыказ. Падбягаюць два салдата з пісталетам у руцэ. Яны выцяскоўваюць Рыту з кучы холстаў і веравак. Яна глядзіць на мяне, калі яе цянуць уверх, каб звязаць яе рукамі за спіну. Калі яе ўвезлі, я звяртаюся да Ты:
  — Я больш не хачу аб гэтым слышать. Яна твая пленніца.
  «Не хвалюйцеся, — кажа толстый афіцэр. У мяне ёсць ідэя, што Пекін зможа даць яму тую судзьбу, якую ён заслугоўвае. Я прыкажу разбіць палатку і прынесці еды.
  Начнем з таго, што пераадзенемся і прывядзем сябе ў парадак. Затым я раблю сабе ўкол янкі-пеніцыліну, проста каб расслабіцца, і замяняю повязку на што-то больш афіцыйнае.
  — Што гэта за ліданій? — запытвае Андрэа, калі мы абхопліваем шчакі.
  Я гаварю яму. Не сказаў яму, што нашоў метал. Што-то падказвае мне, што лепш трымаць гэта пры сабе да асаблівага распараджэння.
  Мы амаль закончылі ёсць, калі з'явіцца Ты.
  «Прыдзецца растлумачыць Пекіну, што ў вас няма ліданіума», — аб'яўляе ён.
  — Я так і падазрэваў.
  «Они не будут счастливы.
  — Я таксама гэта падазрэваў. Вашынгтон таксама. І, калі вы хочаце ведаць усё, камандзір, я таксама.
  - Можна я сяду? — запытвае Ці.
  Не дожидаясь адказу, ён бярэ тоўстую падушку з асноўных іголак і смінае яе сваімі цяжкімі буханкамі. Ён дышыць на мгновение, измученный значительным усилием, и продолжает:
  - Як вы знаходзіцеся звычайнае? Не варта Пекіна, так? Не сенсацыйна.
  — На самом деле нет, — прызнаю я.
  - Харошы. Аб'ясніце мне, што адбылося, пакуль вы былі на савецкай зямлі.
  Я распавядаю яму аб кровавой бойне і разбурэнні Трюгды на вачах у Андрэа, якая не драгнула.
  — А ліданіум? ён спытаў.
  — Невялікая адзнака на маім глюкометре, але нічога жаданага або вылечымага. Па моему метал разляцеўся ад сілы ўдару. Знайсці і падобраць несметную колькасць асколкаў, разбітых на сотнях квадратных метраў, было фізічна немагчыма.
  -- Я пачынаю лепш паняць, -- кажа маёр. Па крайняй меры, ваша ўмяшанне служыць пакараннем расійскіх за стварэнне ўмацаваных так блізка да нашых межаў.
  Не бачу сэнсу пачынаць дыскусію па гэтым пытанні і адказваю пацвердзіць.
  — Калі, як вы кажаце, метал неизвлекаемый, — працягвае Ці, — ваша місія скончана. Я думаю, вы плануеце сесці на першы самалёт, каб вярнуцца ў сваю краіну.
  — Няма, — устрэвае Андрэа.
  - Чаму ? удивляется Ти.
  «Такім чынам, — адказвае Андрэа, — у нас ёсць вельмі важная археалагічная находка. У нас яшчэ шмат спраў тут.
  — Но русские… — пачынае Ці.
  Замест гэтага я заканчваю:
  — Русские собираются начать карательную экспедыцыю. Безумоўна. Но не супраць обезлюдевшей местности. На вашым месцы я бы абавязкова вызваліў падмацаванне для абароны Айхуэй.
  Смотрит на меня, смотрит баба. Я ўпэўнены, што ён ні на секунду не думаў аб гэтым.
  — Ты зусім сумасшедший, — сказала Андрэа.
  — Што ты маеш супраць паўночных ваннаў?
  Там ёсць вялікі куст водных водарослей і квадрат мха, пушистее любога коврика для ваннай. Я начинаю раздеваться.
  «Звычайна нічога, — кажа Андрэа. Но русские близко, Ник. Я думаю, што яны зляцяцца на нас.
  «Ну, ты прав. Толькі сюда лодку не пошлют.
  - Чаму ?
  «Патому што рэка заблакіравана караблекрушэннем».
  - Адкуда вы ведаеце?
  «Я ўтапіў яго.
  — У любым выпадку вада занадта халодная.
  - Эй, ты перашоў сёння ўтром, табе было холадна?
  - Так.
  - Усё справа ў тым, каб замачыць. Пасля гэтага яно праходзіць само.
  — Паслухай, Нік, я хацеў бы паняць. Вы пачынаеце з таго, што робіце пад носам у кітайцаў цэлы фільм, каб паказаць ім, што мы ідем у лес з бутылкай віскі, а цяпер замест таго, каб выпіць, вы хочаце прыняць ванну!
  — Я хацеў, каб нашы сябры думалі, што мы збіраемся трохі застраціць у заходнім дэкадансе. На самым деле у мяне ёсць праца. Аставайцеся, калі хочаце, але было б значна лепш, калі б кітайцы бачылі, як мы аба прамоклі да ніткі.
  «Что бы я не сделал для Америки и для вас?» — ворчыць Андрэа, раздзеваючыся.
  Я ныряю. Вау, тут крыху халадней, чым сярод белага дня. Луна кідае сызы луч сквозь вялікі пучок перыстых аблакоў. Немного дальше я вижу небольшой свет. Верагодна, савецкі карабель. Але ў любым выпадку, гэта занадта далёка, каб прадстаўляць небяспеку.
  Я слышу шлепок позади себя. Андрэа прылучаецца да мяне ў некалькіх рухах і здымае мяне за талію.
  — В принципе, — сказала яна, — яна не так уж і плоха.
  - Відзіш, - адказваю я, паварочваючыся, каб абняць яго.
  Ее вільготныя грудзі прыліпаюць да маёй грудзі. Нічто так не согревает кроў, як чалавечы кантакт. Але я хутка адцягваюся, пракліная сваю прафесійную саветнасць. Місія першая.
  Плыву да тушкі, возле якой пакінуў ліданій. Мне спатрэбілася чатыры загрузкі, каб знайсці яго, але я найшоў яго. Я вяртаюся да Андрэа і, горды, як кошка, прынесеная мыш, паказваю яе свертак, які зрабіў з наскоў.
  - Я панял !
  - Што гэта? яна сказала.
  - Ліданіум.
  — Но ты сказаў, што ў цябе яго няма!
  - Я солгал, - адказваю, бера яе на рукі і пускае ў ваду.
  «Что ты выиграл, солгав китайцам?» — запытвае Андрэа, як толькі мы адышліся.
  - Час. Каб даведацца, законны яны або няма.
  - А калі яны не "легальныя", як вы кажаце?
  «Я держу ўсё ў сабе. У супрацьлеглым выпадку мы раздзяляем. Але ў любым выпадку не тут. Мы гэта робім у Цяньцыне або ў Шанхае. У месцы, дзе здзелка можа праходзіць у прысутнасці сведкаў.
  - Ты яшчэ мог бы даць мне ведаць, - сказала яна крыху раздражана.
  «Мне гэта не нравилось больш, пакуль захоўваўся рызыка быць пойманными русскими». Калі яны залучылі цябе, табе лепш не ведаць.
  Андрэа на секунду задумваецца і, падобна, прымае гэта тлумачэнне. Затым яна мякка адштурхвае мяне і кіруе. Я плыву да берага, каб унесці свой рюкзак у бяспечнае месца ў высокай траве. Затым я прысоединяюсь к ней, і добрых дваццаць хвілін мы болтаемся і плескаемся, як беззаботные дети.
  Вернуўшыся на бівуак, мы з задавальненнем знаходзім нашы сны, якія ўсё яшчэ больш падобныя на заходнія кроваты, чым на слоі іголак, і рэквізіруем іх да паўдня наступнага дня. Мы проснемся з добрым купаннем у патоку. Я брэюся, вешая сваё марожанае на выкрыўленую ветку, якая навісае над ручкай, і яно здаецца зусім новым. Потом идем в пещеру. Я хачу, каб Андрэа набірала як можна больш цікавых рэчаў на выпадак, калі нам прыйдзецца кінуць ключ пад каўрык у беду.
  Згодна старой пагаворцы, лес — лепшае месца, каб спрятать дрэва. Я вымаю ліданій з параваркі і дадаю яго да галкі, якую сабрала Андрэа. Радыяцыя не выклікае нам вялікую шкоду за той кароткі час, што мы будзем несці сумку.
  Затым, ад чаго рабіць, я іду паглядзець, як значныя прадстаўнікі народнай арміі гуляюць у маджонг, распавядаючы аб сваёй доблесці пекінскім дамам. Унезапна мне прыходзіць у галаву думка, што, можа быць, я мог бы абнавіць свой арсенал за рахунак дома. Я нахожу вельмі простую тэхніку. Я пачынаю прыніжаць якасць іх зброі, пакуль яны не прадастаўляюць мне асартымент і не прыглашаюць папрабаваць самому. Я аказваюся такім з Такарэвым тыпам 51, скрыняй патронаў і пачкай карт-мішэняў.
  Я пагружаю на чатырыста-пяцьсот метраў у лес і страляю з дзесятак чарнасліваў з аўтамата, характарыстыкі якога я ўжо ведаю навызу. Я хачу, каб мае сябры ўслышали мяне і пераканаліся, што я добра трэніруюся. Сделав это, я прислоняюсь к дереву и некоторое время мечтаю. Для расеян пытанне вырашана. Цяпер жду, што будзе з кітайцамі.
  Я не магу чакаць, каб убачыць.
  Я прабыў там паўчаса, каб усё сломаць, калі джып паказаў канец сваёй капоты на дарожцы, якую яны толькі расчысцілі паміж дрэвамі. Гэта Артур Пендл. Калі гэты парень асабіста з'явіцца на поле, павінна быць, адбываецца што-то дрэннае. Я засовываю Токарева за пояс, лічачы, што ён належыць мне, і іду яму наўстречу.
  Ти подъезжает к джипу одновременно со мной.
  - Хто ты? ён спытаў.
  «Гандлёвая кампанія «Пропилон», — адказвае Артур.
  "Гандлёвая кампанія пропилона?" — падазрыцельным тонам паўтарае тучная Ты.
  «Шанхай, Цьен Цын і Гонконг», — аб'яўляе Артур, камерцыйна паціскаючы руку афіцэру. Я кіраваў паездкай навуковай экспедыцыі. – Ён паварочваецца да мяне: – Прафесар Рэйнсфард! Рад бачыць цябе!
  — Я таксама, — сказаў я.
  Вы кажаце, цікава, які дурной вецер прыносіць яго сюда.
  - Я прынес табе твое прылада. Рэбятам з Nikon удалося пачаць турму. трымаць.
  Ён вручает мне новенькую 35-мм камеру. Я імправізую:
  — Дзякуй вам, містэр Пендл. Дзякуючы вам у нас будзе значна менш праблем з мікрафатаграфіямі.
  — Вы ведаеце гэтага чалавека? ты мяне спытаеш.
  «Канечна, — адказваю я. Менавіта ён арганізаваў транспарціроўку матэрыялаў і практычныя падрыхтоўкі да экспедыцыі. Должен прызнацца, я не чакаў, што ён так хутка вернецца з Nikon.
  «Мы тут, чтобы служить вам», — кажа Артур. На жаль, я жадаю, што не змог так дапамагчы двум даследчыкам, якіх вы адправілі ў Токіо. Яны столкнулись з неожиданными праблемамі з абсталяваннем. Я не думаю, што яны вернуцца як мінімум праз тыдзень.
  — Да жаль.
  — Так, я ведаю, што доктар Рыган таксама будзе разачараваны. Ці магу я бачыць яе?
  «На сайце. Калі камандзір Ці не выражае, я вам адказваю.
  Ты прымаеш без падозрэнняў. Веду Артура па трапiнцы к пещере и, как толькi мы из китайских ушей, бросаю:
  — Ітак, Артур, гэта ўсё? Гэта вялікае дзерма?
  — Пака яшчэ няма, але гэта ненадоўга.
  - Я заподозрил, як толькі ўбачыў цябе. Я знал, што ты не пакінеш свой офіс без важнай прычыны.
  - Ты сказаў гэта, пухлы. З сапраўднага крыніцы мне вядома, што вы збіраецеся ліквідаваць, а ліданій пакінуць сябе. Чаго я не ведаю, так гэта таго, атрымаў ці камандзір Ці калі-небудзь прыказ аб гэтым.
  - Вряд ли. Я ўсё яшчэ тут. А то з імі складанасці. Яны думаюць, што я не нашоў хлам.
  - О, добра! Но ёсць ён у вас?
  - Відавочна! У маёй палаце.
  Потым я распавядаю Артуру пра сваю графіку ў Сібіры. Ён торжественно кивает, яго вочы асвятляюцца хваляваннем і адабрэннем.
  - Так вось, гэта была Рыта, - сказаў ён, калі я закончыў.
  — Эй, так.
  — Вы ўладзілі гэтае пытанне?
  — Я аддаў яго маосу. Ты, павінна быць, запер яго дзе-то. Можа быць, ён ужо адправіў яго экспрэсам у Пекін...
  «Верна, яны спрабуюць абмяняцца ім з рускімі, каб пацярпець крушэнне з-за інцыдэнту на мяжы», — кажа Артур.
  - Так я і думаў.
  «Я хацеў бы быць маленькай мышкай і слухаць дыпламатычныя перадачы, — смеецца Пендл. Гэта павінна быць на весну золата. Ну, што нас тычыцца, мы збіраемся выкарыстоўваць Бігля, каб выбраць адсюда. Ён усё яшчэ ў Айхуе з польнымі бакамі, і яго ахоўвае толькі адзін чалавек.
  "Айхуэй?" Гэта не па суседству. А яшчэ там ёсць радыё.
  «Гэта не па суседству, добра. Ёсць радыё, не ОК. Ну не в рабочем состоянии. Мой пілот зрабіў памылку, пакінуўшы мяне аднаго, каб апаражніць мачавы пузыр. Яны не змогуць адрамантаваць да паслязаўтра, час напісаць паведамленне, адправіць яго ў Харбін звычайным самалётам і чакаць сваю тэхніку. Сумневаюся, што ў іх дастаткова запасаў частак, каб пастаяць за сябе.
  «Выдатная праца, Артур. Усё, што табе трэба зрабіць, гэта запороть радыё ў джыпе Ці, і ўсё будзе ў парадку.
  Пендл пожимает плечы.
  — Не супакойцеся, — сказаў ён. Пусть Ти связывается с Пекином только, сколько ему удобно. Ён не зможа звязацца з Айхуэй, і гэта нас цікавіць. Тут знаходзіцца Бигль.
  «Калі мы дабярэмся да самалёта, то якая нам ад гэтага польза?» Куда вы хочаце, каб мы пайшлі? Мы в самом сердце Маньчжурии!
  «Мы павінны знайсці уладзівастоцкі калідор. Менавіта тут сыходзяцца межы Кітая, СССР і Паўночнай Карэі, як раз па мору. Лета нізка, у нас ёсць такі шанец папасці ў адкрытае Японскае мора, перш чым яны поймуць, што мы прапалі без весці. Я папрасіў наш Тихоокеанский флот уважліва слухаць нашы сігналы. Яна манеўруе ў Японскім моры. Я табе не сказаў?
  - Так Так. Я слышал аб гэтым.
  — Я слышал, ты умеешь летать.
  - Справляюся, - скромна гавору.
  — Што ж, папробуй хоць некалькі гадзін пратрымацца з чэсцю. Гэта ўсё, аб чым мы вас просім. А цяпер давайце пойдзем да доктара Рыгана і растлумачым, што, да нашага вялікага жалю, вам прыйдзецца кінуць сваю археолагічную працу.
  ГЛАВА XXV
  — Бросить сюда все остальное? Но есть повод выть от негодования! — узбуджана крычыць Андрэа.
  Пры светлай кітайскай версіі лямпы Коулмана, якая працэдуе тэні, вырэзаныя нажом на стэнах пяшчы, яна збірае апошнія рэшткі мусора ў тканкавы чамадан. Мы адзінокі. Пендл адправіўся фліртаваць у лагер, каб паспрабаваць выканаць даволі асабістую місію, якую я яму даверыў.
  - Перастань стонаць, сказаў я, тым, што ты нясеш, цябе хопіць хоць на пяць гадоў!
  - Ты гаворыш, тры гады! Четыре в крайнем случае!
  - Гэта дрэнна. А потым, з рэпутацыяй, ты мне павінен, якую ты будзеш збіраць гранты ў ізабіліі. На што ты жалуешся? Так і наогул, лепш узяць усяго з чатырма гадамі працы, чым застацца і папасці ў рукі кітайцаў. Вы можаце паверыць мяне!
  «Я не магу сабе прадставіць, што яны сапраўды хочуць нас убіць...
  «Они хотят весь лиданий. Яны, павінны быць, думаюць, што я солгал ім, сказаў, што ў мяне яго няма. Яны мяне не давяраюць.
  — Вось гэта, — саркастычна хмыкае доктар Рыган, — мне цяжка прадставіць.
  — А калі рускія нападуць на Айхуэй, кітайцы могуць захацець падарыць ім што-то іншае, акрамя Рыты, заўважце. Я, у гэтым выпадку. Яны мяне хочуць. Яны паміраюць ад гэтага.
  — Учытываю тое, што ты зрабіў у Трюгдзе, я палагаю, ты маеш у выглядзе гэта літаральна.
  - Вижу, юмора нам не хватает.
  — А калі яны не нападуць на Айхуэй? — удруге пытаецца Андрэа.
  «Они будут атаковать.
  — Ты не ўпэўнены.
  - Так, я ўпэўнены.
  - Чаму ? Прайшло ўжо сорок восемь гадзін, а яны яшчэ нічога не зрабілі.
  - Паверце мне.
  - Вядома, няма. Не разумею, чаму я павінен давяраць вам больш, чым кітайцам. Давай, дапамажы мне замест гэтага ўбраць усе гэтыя рэчы.
  Мы ставім гарачую лямпу ў пустую пячору і выходзім з двума вялікімі стэганымі сумкамі, набітымі ўзорамі, эскізамі і інструментамі. Ён важыць каля пяцідзесяці кілаграмаў, і, калі дадаць суму, якую Андрэа пакінула ў маёй палаце, атрымаецца нядрэнны багаж. Укладваю ўсё ў багажнік джыпа, які курсіруе паміж пошукам і бівуаком, і сажуся побач з кіроўцам.
  - В лагере!
  Транспартнае сродак лёгка тронулось па свежаму следу, які яны толькі праклалі паміж пяшчай і лагерам. Калі мы там, я несу два мяшка ў сваю палатку, адкрываю той, што ўжо там, проста каб праверыць, не тронул ці хто-небудзь ліданій, што мяне ўдзівіць, і выхожу.
  Андрэа нет, а вот Пендл.
  - Я атрымаў твой тавар, - кажа ён мне. Яна завернута ў брэзент пад вашай кроваткой.
  — Гэта праўда, Артур? У них тут мінаметы?
  - Неа. Я змог достать тебе только гранатомет Горюнова с коробкой из двенадцати штук. Капрал, які ўмудрыўся страціць гэта ў лесе, вырашыў, што морду мне марочыць. Вы кажаце, ён не ведае, што такая прылада каштуе не менш двух тысяч даляраў па цяперашняй цане. Ён аддаў мне ўсё гэта за сто фунтаў.
  — Ён не быў занадта любопытен?
  «Я сказаў яму, што займаюся кантрабандай кітайскага зброі. Казалось, што ён пеніцца. Як бы тое ні было, яго цікавіла менавіта гэтая сотка фунтаў.
  Пажары ў Трюгде патухлі, але з-за электрычнага асвятлення можа паказаць, што гэта не так.
  Везде просто огоньки. А два сторожевых катэра магутнымі пражэктарамі прачэсваюць кітайскі і савецкі бераг.
  Последние сто метров я ползую на животе. Гранатомет прывязаны да маёй спіне. Мои карманы набіты ўзрывчаткой. Гэта становіцца для мяне прывычкай.
  Прайшло два гадзіны з тым порам, як я пакінуў сваю палатку, і я ўжо наткнуўся на трох кітайскіх патруля. Должно быць, Ты паследаваў моему савету і ўвёў войска ў Айхуэй. Русские делают то же самое по ту сторону Любви, не хватает только, как сказал бы другой, капли воды, которая воспламенит порох.
  Я вижу несколько сотен человек на советской стороне. Некаторыя ўбіраюць абугленыя рэшткі Трюгды. Астальные слоняются без дела, ожидая показаний. Чуть дальше, у сухім месцы, я адрозніваю сілуэты двух амфібійных бронетранспарцёраў. Так што таварыш сапраўды мае намер атакаваць. Як яны кажуць, бодрствующими, як суркі сярод зімы, я кажу сабе, што гэта не цяпер. Калі толькі адзін Картэр трохі не паскорыць працэс.
  Мая ідэя складаецца ў тым, каб проста трохі пашчакаць іх, каб яны пачалі. Я маю намер скарыстацца неразберихой, якая паслядуе, каб кінуць навуку, каб ніхто не выяўляў нам асаблівага інтарэсу.
  Толькі, гэта будзе вельмі, вельмі страшна. У мяне будзе каля трох секунд, каб выпусціць дзвенаццаць гранат. Тады гэта будзе апошняя міля як мінімум на паўтары кіламетры. Там я буду чытаць сябе спакойным. Я зрабіў два-тры глоткі віскі, каб Ты паверыў, што я зноў надрал сабе задніцу ў добрым маньчжурскім падлеску, і не думаю, што ён будзе шукаць занадта шмат чаго ў мяне на твары.
  Вдеваю ў трубку граната і вылічаю дыстанцыю, вугал выстралу, хуткасць ветру і ўзрост генерал-лейтэнанта. Я павінен быць асторожен, каб не вывозіць бронетранспарцёры, каб не памешваць маім рускім сябрам навесці маіх кітайскіх сяброў. Мое дело — правакацыя, не более того.
  Паяўляецца менавіта генерал-лейтэнант. Ён шагае ўздоўж берага, скрестив пальцы за спінной.
  У паветры ўжо лётаюць тры гранаты, калі першая дасягне другой боку Любві. Генерал-лейтэнант разжимает пальцы и опускает голову на землю. Яго людзі, пробудившиеся ад летаргіі, хутка падражаюць свайму лідэру. Мои двенадцать гранат выбухаюць па ўсім перыметры базы. Абсалютнае аскорбленне, я пастараюся ўзорваць апошнія два прама ў цэнтры паляны. Праз некалькі секунд на русском беразе завіхалася стрэлкавая зброя. Практычна адразу на кітайскай баку зруйнаваныя тактычныя ракеты і мінаметныя снарады. Дождя не было две недели, а в маньчжурскім лесе без прасьбы пачынаюцца пажары.
  Па маім падсчетам, мне трэба каля двух хвілін, каб вярнуцца ў лагер. Праз пяць хвілін рускія крашчаюць стралят, і я ўяўляю, як яны садзяцца ў свае машыны-амфібіі, гатовыя варвацца ў Айхуэй.
  Я прыбываю ў лагер, шатаючыся ад дыхання, каб убіць шмат. Как и ожидалось, Ти тут же падает мне на волосы.
  - Дзе ты быў ?
  — Угадай, — сказаў я, дружалюбна працягваючы яму сваю бутылку.
  - Дзякуй, не надо. Значыць, табе больш нечага рабіць, як пайсці напіцца ў лес?
  - Неа. Я нашоў гэтую пячору выпадкова, але калі вы думаеце, што я буду хадзіць на чацвярнях, каб выкапваць старыя гніючыя шкілеты, то вы абманваеце сябе. Бедра! Мамзель Рыган мае ўсё неабходнае, каб пастояць за сябе. Бедра! Но ты выглядаеш так смешна. Што з тым адбываецца, Ты?
  — Мне паказала, што я слышал выстралы.
  - Гэта было не я, чэснае слова! З тым, што я свістаў, я не змог бы ўдарыць карову ў калідоры.
  Толстяк рисует смутное подобие улыбки, которая тут же исчезает, когда человек, торопливо подъехавший из трансмиссии, объявляет:
  «… русские атакуют. Два десантных карабля поўныя людзі! Нам паказана ідці, камандзір!
  - Дзе ?
  — У Айхуэй.
  — У Айхуэй? О, так! Я дзелаю. Ну тады бляць!
  Камандзір Ты, здаецца, паддаецца паніку. Ён зрабіў піруэт, аглядаўся і, нарэшце, павярнуўся да мяне.
  — Ты застанешся тут са сваімі сябрамі. Я оставлю троих мужчин присматривать за вами. Просці, но я цябе не давяраю. Когда мы закончим с русскими, я вернусь сюда, и мы продолжим нашу беседу.
  «Эй, камандзір. Гэта будзе завісець ад часу. Если ты придешь домой слишком поздно, пожалуйста, не буди меня, бедра!
  Трое кітайскіх ахоўнікаў бросаются ко мне і акружаюць мяне, каб паказаць, што яны асознаюць важнасць сваёй місіі і не хочуць, каб я ўскользнул.
  Маёр Ты ташчыць сваю задніцу да свайго джыпу і аддае паказы вадзіцелю, якому, калі гэта прадоўжыцца яшчэ некалькі секунд, хутка спатрэбіцца слыхавы апарат. Няшчасны ўпіраецца ў стартар, але джып упорна паказваецца тронуться з месца. Ти кричит на него еще громче, после чего идет за джипом, который сильно ударяется о бок капота. Я ўнутрана баюся сябе, пакуль мае тры анёла-храніцеля падштурхоўваюць мяне да маёй палаткі.
  Пендл і Андрэа сядзяць, скрэсціў ногі, перад картамі і чашкамі чая. Я спытаю :
  — Ахраннікі кажуць па-ангельску?
  — Ні слова, — адказвае Артур.
  - Добра, мы можам пагаварыць спакойна. Русские атакуют Айхуэй.
  Артур глядзіць на мяне з ухмылкой.
  — Як скучна, — сказаў ён. Я мяркую, што камандзір вас тэрмінова вызваліў на месцы праисшествия.
  - Так. Ён проста пакінуў. Должно быць, ён пакінуў свой джып тут. Бачым, у яго былі механічныя праблемы.
  Артур дастаўляе з кармана невялікі кусочак металу і цягне мяне.
  «Я слышал, што делькосы лепш працуюць з металам.
  Я падмігіваю яго і засоўваю метлу ў карман брюк. Працягваю свой даклад:
  — Форпост Трюгда зноў падвергся нападу. Русские прислали много солдат и два десантных транспорта. Я видел на месте происшествия генерал-лейтенанта.
  - Генерал! — усклікае Артур. Вау! Яны сур'ёзна ставяцца да ўсіх, здаецца. Я ўсё жа надзеюся, што, ведучы свае распраўы над Айхуэй, яны забудуюць аэрадром.
  Ён кідае карты і дадае:
  « Доктар Рыган чертовски добра гуляе ў покер!»
  — Яна адорана ва ўсіх, — сказаў я.
  Артур смеецца. Не Андрэа. Яна ўстае і падыходзіць, каб абняць мяне.
  — Мы... мы зараз уходзім? — спытвае яна дрожачым голасам.
  — Як толькі мы закончым з ахоўнікамі.
  - Што ты хочаш, каб я зрабіў?
  — Усё ўпакавана?
  Яна адказвае молчаливым ківком.
  - Так што ідзі сідзі на кровати і ждзі.
  — Дзе ахова? — запытвае Артур.
  «Два наперадзе і адзін ззаду. Яны думаюць, што я п'ян.
  - Па мне, у цябе больш галава таго, хто будзе блеваць і не можа быць і сказаць аб тым, каб даць табе гадіць на тэхніку дзядзі Сэма.
  - Панял.
  Ён ташчыць мяне на вуліцы, крыча, што я болен. Два салдата глядзяць на мяне з адваротам. Яны момантальна нейтралізуюцца. Я іду за палатку, каб пабачыць аб трэцім, і, калі я вярнуся, Артур ужо выбавіў два трупы ад іх зброі і баепрыпасаў.
  За секунды ўсё вырашаецца без адзінага выстралу.
  - Ах, Артур, - сказаў я, - ты сапраўды створаны для палявога агента! Калі я думаю, што ты носіш свае фальзары на офісным стуле.
  Ён выглядае вельмі гордым сабой.
  «Калі вы вернеце мне гэтую метлу, — кажа ён, — я пазбачуся аб транспарце.
  Я перадаю яму кусок металалома і іду да Андрэа. Яна дастала тры сумкі на парозе палаткі.
  «Гэта было хутка, — кажа яна.
  - Іх было ўсяго трое.
  «Неверагодна, — кажа яна. Кажецца, я пачынаю да гэтага прывыкаць.
  Я беру дзве сумкі і жорстка правожаю яго да джыпа. В лагере нет признаков жизни. Вядома ж, камандуючы Ты ўзяў усіх сваіх людзей, акрамя трох, каб змагацца з рускімі ў Айхуэй. Пендл поднял капот кітайскага джипа. Ён рамантуе delco пры святым фонарыку. Я положил сумки сзади.
  - Канчылася! — кажа Артур, апушчаючы капюшон.
  Слышен шум, за варта прыглушаны стон, як будто ў адказ на яростное захлопывание капота. Ён вынікае з велізарнай палаткі Ты, якая ў гэтым маленькім лагеры выглядае як Першерон, заблудзіўшыся ў стадыі поні.
  - Што гэта? кажа Андрэа.
  — Калі не памыляюся, — адказваю я. У нас будзе дадатковы багаж.
  З шырокай улыбкай Пендл садзіцца за руль і запускае рухавік. Я хутка іду ў вялікую жоўта-зялёную палатку. Я ўхожу. Рыта сядзіць на грязном полу, прывязаная да цэнтральнага столбу, з кляпом во рту. Я стаўлюся на калені побач з ёй. Я не магу не рассмеяться ему ў асобе. Я здымаю яго кляп.
  - Павел! О Пол! Гэта ты… слава богу!
  - Астаніце свае фільмы і вырашыце хутка. Вы б пажадалі застацца тут ці паехаць з намі ў Амэрыку?
  - Эм-м-м…
  «Хорошо, привет, Рыта! — гавору я, абарачыўшыся.
  - Неа ! Возьмите меня ! Гэтыя кітайцы дыкары, калі б вы толькі ведалі...
  Я затыкаю ей рот кляпом и отвязываю от столба, не развязывая руку. Затым я толкаю яе да джыпу і кідаю на задняе сідзенье сярод сумак Андрэа.
  Доктар Рыган глядзіць на яго доўгім лукавым поглядам. Я сажуся на борт і еду ў Айхуэй.
  Пендл мчыцца як сумасшедший по маленьким разрушенным грунтовыми дорогами. Час ад часу ён на секунду глушыць рухавік, каб мы маглі ацаніць гукавыя бітвы. Ён па-ранейшаму ўмерана хрусціць.
  "Как далёка вы думаеце?" — запытвае Артур.
  «Тры мілі.
  - Значыць, ён папал у горад. Мы прыкладна ў паўтора міль да поўдня ад аэрадрома.
  "Где часы с кукушкой?"
  - У рэшце рэшт, да жаль, паведамляе ён мне.
  — Хорошо, теперь помедленнее. І выключыце свет.
  ГЛАВА ХХI
  B.206 Бігль спыняецца амаль у канцы ўзлётна-пасадачнай паласы, у канцы, бліжэйшай да Айхуэй. Цяжкія вяроўкі з каноплі прымацоўваюць колы да драўляных колям, убітым у зямлю.
  Огни парят над деревней. Время от времени над деревьями поднимается длинное тонкое пламя. Да таго часу, як мы дасягаем самалёта, шум бояй заглушае шум рухавіка.
  - О Госпадзе! Андрэа ўздыхае.
  - Ты гэта сказаў. Возьмем багаж. Артур, як ты думаеш, ты сможешь з ним поладить?
  «Посмотрим», — адказвае Пендл, прыступая да працы.
  Калі тры сумкі і Рыту, усё яшчэ перарэзаную і з кляпом во рту, швыряют на задніх сядзеньня, ён усклікае:
  «Гэта тыпова брытанская наіўнасць. Два сына ўсе мінусы за кантакт! Я возіцца са стартэрам, і мы добра!
  На Айхуэй становіцца ўсё громче і громче. Пламя асвяшчае раскинувшийся на заднем плане лес словно среди белого дня. Тонкія, стройныя ствалы смаляных сосен здымаюцца рашоткай, ахопленыя пламенем зажыгальных агнёў. Час ад часу я выжу скрытыя фігуры, якія перамяшчаюцца з дрэва да дрэва. Двіжэнне выхаду мае месца ў нашым кірунку.
  «У мяне такое ўражанне, што наш бравы камандзір абедае!» — крычыць Пендл, смеючыся.
  - Прекрати нести чушь и помоги мне перерезать веревки. Убіраемся адсюда да чарты як можна хутчэй!
  - Што я магу зрабіць? — запытвае Андрэа.
  «Сядьте и опустите голову.
  Я выхожу ўправа і ўзьмахам стыліса разразаю струны. Пендл робіць то же самое слева.
  Раздаецца выстрал, зусім блізка. Затым у паветры просвистела дальнобойная граната. Около деревянного укрытия разбрасывают осколки коры. я крычу:
  — Начыняй, Артур!
  Наступае зацішша, і ў канчатковым выніку ўзлётна-пасадачнай паласы з'яўляецца сілуэт. Гэта камандзір Ты. Закончил красивое высокомерие ранее. Ён чорны з галавой да ног, з яго капае гаршчок, і ён відавочна напуган. Яго суправаджаюць трое салдат: авангард кітайскага адступлення. У іх была тая ж ідэя, што і ў нас. Бери самолет и лети. Ты заўважае мяне і на секунду замірае. Затым я вижу, як яго чалюсць дергается. Ён прымае свой аўтамат.
  Быстрее него я успеваю опустошить полмагазина. Яго вялікая булачка лопаецца, выплесківая сатрыманае трыпайля на з'едзеную моллю травы зямлі. Людзі, якія суправаджалі яго, на мгновение колеблются і прымаюць адказныя меры.
  Калі я ныраю на бераг, я слышу, як запускаюцца два рухавіка. Пулі перад мной разрываюць траву і ўразаюцца ў фюзеляж над маёй галавой.
  Два расійскія гранаты ўзрываюцца ў сотні метраў. Кітайцы крашчаюць огонь роўна настолько, каб дазволіць мне запрыгнуць на борт.
  У туманным свеце я выжу, як Андрэа свярнулася калачыкам, як я і велел ей. Я ўразаюся ў крэсла пілота, даю газ, а «Бігль» узлятае па ўзлётна-пасадачнай паласе, накіроўваючыся на поўнач.
  Прыжаўшыся галавой да ілюмінатару справу, Пендл як будто глядзіць у бок лесу, дзе зараз бушуе бой. Праз адтуліну ў салоне пранікае едкі пах дыма. Па меры таго, як прылада набірае хуткасць, з'яўляюцца яшчэ некалькі адваротных. У свеце фар я выжу грунтавую дарогу. У 95 гадоў Бігль, здаецца, становіцца лягчэй. На хуткасці 115 я націскаю на джойсцік, і нос падымаецца. Мы ўзлетаем. Чым вышэй мы ўспрымаемся, тым лепш я сябе адчуваю. Я больш не на кітайскай зямлі і не на рускай зямлі. Я летаю.
  Я хлопаю Артура па спіне.
  - Выгуляў, дзедушка! Мы добрыя!
  Артур падае са свайго месца і падае ў праходзе. Яго вочы шырока адкрыты, глядзя. Пуля пробила ему грудь.
  — Адцяні яго, Андрэа!
  - Неа ! О, нет! Я не магу!
  «Тяни, черт возьми!» Пастаў яго побач з Рытой. Ён напалову ляжыць на органах кіравання!
  «Нік, калі ласка! Не то!
  - Харошы. Давай, возьмі ручку. Я гэта раблю.
  Андрэа ўстае. Схапіце труп Пендла пад мышкі і перанясіце яго ў заднюю частку кабіны.
  «Ідзі сюда зараз жа.
  Яна плюхаецца на месца другога пілота і тут жа хопіць мяне за руку.
  Я спытаю :
  — Ты ўмееш чытаць карту?
  - Відавочна!
  — Посмотри в том отсеке, возле штурвала другога пілота. Должно быць.
  - Куда мы ідем ?
  — Да морю.Мы перасякаем масіў Хо-цян, каб знайсці кітайскую, северокорейскую і расійскую межы возле Уладзівастока. Я знаю дарогу, но мяне беспокоят горы.
  - Горы?
  «Мы збіраемся пралецець пяцьсот футаў». Магчыма менш. Развяжы мой рэмень і возьми его.
  Яна глядзіць на мяне шырока раскрытымі вачыма. Наконец яна робіць тое, што я ей гавару. Яна трымае пряжку на свеце дастаткова доўга, каб я мог знайсці пугавіцы.
  - Што яно робіць?
  «Ан пасылае аўтаматычны сігнал бедства і сігнал лакатара ваенна-морскім сілам ЗША, манеўруючым у Японскім моры. Нам, напэўна, спатрэбіцца дапамога, калі мы пакінем гэты грэбаны кантынент!
  «Как много времени это занимает?»
  «Немногім менш трох гадзін.
  Андрэа абысквае купэ і наводзіць свежую карту Маньчжурыі з паветрам. На прамой паміж Айхуэй і Уладзівастоцкім калідорам усяго некалькі населеных пунктаў і ўсяго тры аэрадрома. Мая першая задача будзе перасячэнне Малога Кінгкана, але, паколькі большасць пікаў менш за тысячы метраў, гэта не будзе вялікай праблемай.
  Я збіраюся падняцца на пяць тысяч футаў, пакуль мы не паказваемся над гарамі.
  - Мы рызыкуем быць замечаны радаром.
  - Вядома. Но, видимо, рядом нет.
  - Калі ты так гаворыш...
  Я дэргаю палку, і праз некалькі хвілін мы аказваемся на вышыні трох тысяч пяцісот футаў. Скорее мы пролетим над небольшими круглыми пиками на запад от деревни К'усуте. Сзади тянется аналогичная цепочка, за которой следует котловина, только населенная северным оленем. На вышыні пяці тысяч футаў я стабілізаваўся і ўключыў аўтапілот.
  Я адчуваю, што Андрэа не прасіць нічога, акрамя невялікага ўцешэння. Я беру яе на рукі. Яна ўздыхае, дазваляе сабе ісці супраць мяне. Праз некоторое время я гавару:
  — Мне шкада Пендла. Гэта праўда, ты ведаеш. Ён быў добрым парнем. Я пойду паглядзець.
  Поднимаю кузаў і ўсталёўваю ўніз салона. У яго бумажніку я знаходжу звычайны набор паддзелавых папер, некалькі фунтаў стэрлінгаў і скашаную каляровую фатаграфію ўлыбаецца пажылой пары, чыя жонка падобная на Артура, як дзве каплі вады. Яго сестра. Я павінен буду напісаць яму.
  Рыта эрзае, як сумасшедшая, і выдае «горб!» фу! камень пад кляпом. Я беру яе за руку і усаджваю ззаду Андрэа, якая глядзіць наружу. Большое сердце, я снимаю его кляп.
  «Калі вам ёсць, што сказаць, зрабіце гэта цікавым.
  - Вы ўсё яшчэ не рассчитываете выйсці сухім з вады?
  - Дастаткова для ?
  Я сажуся за штурвал і правяраю лямпу паліва. У нас ёсць толькі дастаткова, каб дасягнуць міжнародных вод.
  «Выходи живым», — адказвае Рыта.
  - Нямнога, ды!
  - Я хацеў бы пагаварыць.
  — Ну давай, гавары!
  «Не перад ёй.
  - Тады заткнісь.
  — Ладно, Рыта сдаецца. Не варта таго, каб нас усіх убілі.
  - Што ты прапануеш?
  «Высадзіце нас ва Уладзівастоке». С тобой будуць добра звяртацца, я табе абяцаю.
  — Ты сапраўды думаеш, што я збіраюся гэта зрабіць? Вы смеецеся ?
  «Это лучше, чем умереть.
  - Калі ты хочаш пераканаць мяне, табе прыйдзецца знайсці што-небудзь лепш, мая красотка.
  - Хорошо я понял. Ты не сдашься. Мы все умрем. – усміхнулася Рыта Горка. – Пока ты тратишь столько, сколько есть, будучи опущенным моим.
  — Вось, сомневаюсь, — адказваю.
  — Расійскія бойцы вельмі боеспособны.
  - Акрэслена. Дело в том, что ты единственный, кто знает, что я выбрался из Трюгды живым. Няма, калі расейскія ВВС адправяць самалёты, то ў Трюгду або Айхуэй. І нават калі яны даведаюцца аб маім пабегу, ім прыйдзецца пранікнуць у паветранае прастору Кітая, каб паймаць мяне.
  «Нет, калі вы ідзяце па уладзівастоцкаму калідору.
  - Там дапускаю, што ёсць рызыка глюка. Но я рассчитываю на то, что общее замешательство пройдет.
  "Какая путаница?" — запытвае Рыта.
  «Тот, які адбудзецца, калі ВВС трох краін зойдуцца, каб нас збіць».
  Андрэа падпрыгвае і ўздыхае.
  "Потому что это то, на что вы рассчитываете!" — усклікае яна, паварочваючыся да мяне.
  «Гэта адзіны шанец, які ў нас застаўся».
  ГЛАВА XXVII
  Да юга-захаду ад Чы-сі дзве чыгуначныя дарогі ідуць паралельна другі ад другой на пяцьдзесят кіламетраў. Пасля іх будзе тая наступная чыгуначная ветка, якая злучае Пасёлак з Уладзівастокам і канец Азіяцкага кантынента. Я спусціўся на пяцьсот футаў і да іх пор не выжыву ніякіх слядоў жыцця на зямлі.
  На радио другая гісторыя. Кітайская ваенная частата, выкарыстоўваная база ў Харбіне, вельмі загружана. Прайшоў час з тым порам, як яны даведаліся аб маім выхадзе, і ўжо палову гэтага часу яны шукалі мяне не ў тым месцы. Магчыма, з-за адначасовага исчезновения Рыты камандзір базы ў Харбіне думае, што мы накіроўваемся ў Хабараўск, СССР, недалёка ад паўночна-ўсходняга вугла Маньчжурии.
  У пагоню быў брошен отряд МіГ-21. Ён перасек наш шлях, накіроўваючыся на паўночны ўсход, у той час як мы накіроўваліся на паўднёвы ўсход і былі ўжо на прылічным адлегласці. Ён рызыкуе злучыцца з намі на адваротным шляху, калі мы праляцім над стыкам трох межаў. Гэта ж самае і з адрядом, вылецеўшым з кітайскай базы ў Мукдене.
  Але для гэтага ім прыйдзецца ўвайсці ў паветранае прастору Паўночнай Карэі.
  Лесістая мясцовасць паступова мяняецца чарадой невысокіх холмоў, перамежаюцца якімі далінамі, па протекают небольшие ручкі. Уровень зямлі падае з высотай, і я разам з ім. Появляются разбросанные фермы. Затым невялікія забалочаныя плошчы ператварыліся ў рысавыя поля. Цяпер яна будзе плоскай па ўсім шляху да мора Я толкаю палку і апушчаю яе, пакуль не скользну па верхушкам дрэў.
  - О Госпадзе! — усклікае Андрэа.
  - Да ладно, без нервотрепки. У мяне ўсё добра ў руках.
  Я наладжваю радыё на ўладзівастоцкую частату. Там таксама абмяркоўваецца сухасць.
  "Они преследуют нас!" — крычыць Андрэа.
  - Закрой свой рот. Вы не говорите ни слова по-русски! Яны проста адказваюць двум кітайскім эскадрыльям, іщущим нас. Если повезет, они пролетят над нами на высоте сорока тысяч футов, даже не заметив нас.
  Праз паўсекунды над галавой з рэвам пралятаюць дзве дзесяткі МіГ-22. Калі хто-то з іх і бачыў нас, то забываў паведаміць аб гэтым доме.
  - Гэта працуе! — крычыць Андрэа. Гэта працуе! Яны збіраюцца ваяваць з кітайцамі!
  Я пахлопываю яе па каленцы, каб супакоіць.
  «Працягвайце скрещивать пальцы. Цяпер нам прыйдзецца выклікаць кавалерыю.
  Справа ад нас исчезает вяршыня Сен-линь Шань. Мы ў паветраным прасторы Паўночнай Карэі. На самым краі савецкай мяжы. Я трохі адхіляюся ўлева і наладжваю радыё на частаце VMS ЗША.
  - Прывет! Кенэдзі! Прывет ! Кенэдзі! Элітны ўбіец N3. SOS
  Трещить, но это все. Паўтараю паведамленне і, нарэшце, прыходзіць адказ:
  — N3, гэта авіяносец «Джон Ф. Кенэдзі » . В чем дело ?
  «Я планую высадзіцца ў моры ў сароках кіламетрах да паўднёвага ўсходу ад Пасьета. У мяне заканчваецца паліва, і мне патрэбна лодка, якая змяшчае тры чалавекі і тры вялікія сумкі.
  Тады доўга чакаць:
  — Маладзец, N3. Сікорскі прышвартуе маторны катэр з экіпажам з двух чалавек адразу пасля таго, як стане сведкам вашай аварыйнай пасадкі. Эсминец Трентон падбярэ вас. Ёсць ці яшчэ што-небудзь?
  - Так. Я быў бы прызнаны за невялікую паветраную вечарынку на выпадак, калі якія-небудзь азіяцкія птушкі, якія ў цяперашні час знаходзяцца ў паветры, выбіраюць гэты час, каб мяне заўважыць.
  — Прыкрыццё з паветрам забяспечвалася ў пятнаццаці міль ад берага. Удачы, N3.
  - Спасибо.
  Яны не заўважылі мяне на сваіх радах, і гэта, здаецца, яшчэ больш зліт іх. Цяпер яны ведаюць, куда я іду, дзякуючы маему пасланню. Главнокомандующий уладзівастоцкай базы рэагіруе хутчэй, чым яго кітайская калегія. Ему спатрэбілася ўсяго тры хвіліны, каб паказаць, што я ўезжаю з Маньчжурыі, і ўсталяваць сувязь з іх злучэннямі ў Трюгде. Ён неадкладна прапануе сваім людзям развярнуцца і праследаваць мяне.
  Я ловлю частату флоту.
  - Прывет! Кенэдзі! Развертыванне ваенна-паветраных сіл абсалютна неабходна цяпер.
  Мы перасекаем лінію Посьет-Уладзівасток. Наступіў дзень, і шэрагі крэсцьян цянуцца па дарогах у бок рысавых палёў.
  Еще полминуты и мы над акіянам. Андрэа хіхае і хлопае ў ладошы, як рэбенак.
  "Мы выратаваны!" Мы выратаваны!
  «Подожди, прежде чем зларадствовать. Мы будзем выратаваны на двенадцатимильном пределе. Пры такой хуткасці яшчэ тры хвіліны.
  «Ну, Нік, што можа здарыцца з намі праз тры хвіліны?»
  - Шмат рэчаў. Освободить Риту.
  - Якая ?
  «Может быть, мы примем принудительную ванну». Развяжы яе, каб яна магла плаваць. У любым выпадку, яна, павінна быць, паняла гэта зараз, больш не варта было пытацца што-то супраць нас. Верна, Рыта?
  «Я не хачу тануць», — адказвае Рыта.
  Неахвотна Андрэа вызваляе яе ад вока. Рыта потирает лодыжки и запястья.
  — Спасибо, — сказала яна.
  - Калі ласка.
  — Скажы, Нік, — запытвае яна. Калі мы будзем у булёне, ты не адпусціш мяне?
  "Плывем в СССР?" Гэта сарок кіламетраў.
  «Они выловят меня.
  - У абмен на што?
  «В обмен на услуги в будущем.
  - Я ўвіжу.
  - Прывет! заўважае Андрэа. Он шевелится позади нас!
  Я паварочваю галаву і ў левае акно выжываю строй МІГ-22. Яны знаходзяцца ў васьмі кіламетрах ад нас наўгад і даганяюць нас з феноменальнай хуткасцю. Мы ўсё яшчэ ў васьмі мілях ад пабярэжжа. Гэта чатыры мілі да ўваходу ў міжнародныя вады. На хуткасці 1,5 Маха МіГі могуць упасці на нашы шынелі секунду за пятніцу. Я наладжваюся на частаце Папова як раз у час, каб услышать:
  «Неапазнаны самалёт, разверніцеся і следуйце за намі на савецкай тэрыторыі.
  Я раблю свой самы громкі маскоўскі акцэнт і адказваю:
  «Как он поворачивается?» Няма, але ты ведаеш, з кем маеш справу, мой друг?
  Молчание добрых дзесяць секунд, потым:
  - Назовите себя.
  "Вот генерал Сахараў!" Што гэта значыць? Разве ты не знал, што мяне не было гэтым утром? Я даю свайму сыну урок полета! Кто ты ? Я хачу твое імя неадкладна!
  Я адчуваю, што там ёсць вялікае неспакой. На этот раз тишина длится добрых тридцать секунду. Гэта было ўсё, што мне трэба было, каб выбраць сябе з савецкага паветранага прасторы.
  Сахараў — маленькі бурлінге гэгэн, эдакі лакей начальніка штаба. Он открытый пьяница и, в общем, как и в штатском, его никто не воспринимает всерьез. Но ў яго ёсць сын. Ён займаецца авіяцыяй. І ўсім кажуць, што Усходняя Сібір - яго радзіма.
  Усё-такі гэта не бараньі мазгі пад скальпом красаўчыка Ніка, а?
  Гэта працуе. Каманда злучэння, здаецца, адносіцца да сур'ёзнай, па крайняй меры, да тых часоў, пакуль паведамленне з Уладзівастока не ўваходзіць у мае барабанныя перапонкі:
  — Сахаров в Москве. Стрэляй!
  — Але яго больш няма ў нашым паветраным прасторы.
  «Стреляйте в него!»
  
  Я дастаю ўсю сваю калекцыю пад назвай птушак, вязучыся кнопкамі на радыё, каб дабрацца да Кенэдзі .
  «Прывет, Кенэдзі ? Так ты мне іх выташчы, гэтыя цынкі, да ці дзермо? Вы застрялі!
  "Не панікуйце, N3. Падніміце нос.
  - Як шмат для мяне.
  Я ўмаляю іх прыняць тысячу зескусов. Як і было абяцана, над гарызонтам раскінулася дзюжына F-14. Як прыгожа і як прыемна! Калі б я мог, я б пацэліў іх! Яны набліжаюцца, павольна пікіруючы ў нашым кірунку. Паведамленне ясна. Я званю ва Уладзівастокскую вышку і гавару ім:
  «Як вы думаеце, ці каштуе мая скура гэтага і ўсіх наступных, якія гэта цягнуць за сабой?»
  Десять секунд тишины. Расійскія і амерыканскія самалёты летят навстречу другу. У салоне B.206 удруге становіцца вельмі жарка. Затым, не кажучы ні слова, савецкія самалёты развярнуліся над крылом і ўлеткі паглядзелі, быў ці я там. Яшчэ некалькі секунд і рашэнне каманды пацвярджае Уладзівасток:
  — Прылада ідэнтыфікавана. Ён патрыёт-сацыяліст, бежавший ад рэакцыйнага рэжыму ў Пекіне.
  Умнік, давай. Гэта пахнет трохі прагорклым вашым камерцыйным прапановай.
  Андрэа прыгае на мяне і кусае мае губы.
  - Вось так, Нік, мы гэта зрабілі!
  F-14 пранесліся міма, завярнуліся ў бок і вярнуліся на свае авіяносцы. Камандыр заве мяне:
  "Где ты хочешь приземлиться, N3?"
  «Везде вода добрая. Летаю на парах з бака.
  — Прям, N3. Погружение. Мы следим за тобой.
  Мы в двадцати пяти милях от побережья. Море нефти. Чуть дальше — силуэт американского эсминца. Правы рухавік дуецца, потым левы. паліва.
  «Бігль» скользит па паверхні мора, да шчасця, тут мёртвы штыль. Делаем два рикошета и останавливаемся на трехстах саженях вады ўніз.
  Крылья, устаноўленыя ў ніжняй частцы фюзеляжа, даюць B.206 добрую плавучасць. Если бы они поднялись, мы бы утонули. Там у нас ёсць некалькі секунд, каб развярнуцца. Адкрываю дзверы пінком. Над галавой завісае вялікі верталет ВМФ. Менше чем за полминуты каноэ, абсталяванае рухавіком магутнасцю 25 л.с., аказваецца ў вадзе з двума мужчынамі. Я дапамагу Андрэа і Рытэ падняцца на борт. Я прахожу мімо цела Пендла, потым багаж і прыгаю. Было время. «Бігль» нырнуў і наўсёгда пагрузіўся ў глыбіню Японскага мора.
  - Так? — запытвае Рыта. Я магу плаваць. И даже если не смогу, то хотя бы умру достойно.
  Я адарываю яго шырокай мілай улыбкай.
  - Лашенька мая, што з табой цяпер можа здарыцца, мне зусім нечага трахаць.
  И завязываю.
  Мы былі на борце два дня. Лежа на своей койке, я смотрю на стальной потолок, гадая, собираюсь ли я прогуляться по палубе или я накручиваю себе лишний гул. Запах грамадскай свалкі хутка вырашае гэтую жорсткую дылему. Сігара боса! Хоук на борту. Праз некалькі мгновений адкрываецца дзверы.
  - Напрыклад! — воскликает он. Мы ўсё гэта відзім. Нік Картэр адзін у сваім пасцелі!
  — Гэта армія, сэр. Настоящая тюрьма. Ее поместили в каюту штабс-мичмана женского пола.
  «Мой бедный Ник, но это бесчеловечно. Я ісправлю гэта для вас.
  — Прыміце маю падзяку, сэр. Хотите товар?
  "Скажи, N3, как ты думаешь, зачем я пришел?" Попробовать жратву?
  Я ўлыбаюся і вытасківаю ліданій з-пад койкі. Я паклаў яго наадварот у задрукаваны пакет, калі прыбыў на борт. Я кладу яго ў працянутыя рукі Хоука, які сур'ёзна кіруе, паказвае, наколькі ён уражаны.
  Бос засоўвае яго наадварот у сумку і запіхвае ўсё ў свой неразборны чорны партфель.
  - Другой твой друг... э-э... як яшчэ?
  -Рыта.
  - Вось і ўсё. Яна ўпорна адкрываецца адкрываць рот. Але нам нарэшце ўдалося знайсці яго перадысторыю. Гэта нейкі Фала Драгоміраў з рускай сям'і, пераселены ў Фінляндыю падчас большай рэвалюцыі. «Толькі Хоук да гэтых пор выкарыстоўвае такое слова. – Яна вывучыла гуманітарныя навукі ў Ленінградзе і ў дзевяць гадоў была завербавана КДБ. Ранее яна выканала дзве небольшие місіі. Адзін на Балтыцы і адзін у Марселе. У мяне яшчэ няма ўсіх падрабязнасцей, але я ведаю, што вы былі яго першай вялікай гульнёй.
  - Дзякуй, сэр, - кажу я з ухмылкай, проста каб паказаць яму, што цану выстрэл "гульні".
  — Калі ласка, мой дарагі N3. Магчыма, яна зможа прадаставіць нам палезную інфармацыю. У супрацьлеглым выпадку мы абменьваем яго на супрацоўніка шыфры, якую яны трымаюць, верагодна, для гэтай мэты ў Ленінградзе.
  Я зеваю и потягиваюсь.
  — Калі табе скучна, — працягвае Хук, — я магу знайсці табе што-небудзь прама зараз.
  - Дзякуй, сэр. Дайце мне паспытаць некалькі дзён.
  - Нядзелю, тут. Я павінен зрабіць у Сеуле. Меня возьмут на некоторое время. Скажам, восьмого заўтра ў маім кабінеце ў 11:30. Нет… 12:30, пообедаем вместе.
  — З задавальненнем, сэр.
  - Мне надо ісці. Вертолет ждет. У цябе ёсць планы, N3?
  — Я павінен паехаць у Англію. У Пендла была сястра...
  Хоук улыбается и достает из кармана ліст паперы.
  — Яго імя і адрас. Мы ўжо загадалі яе, але я думаю, што ваш візіт будзе прывітвацца. Когда вы уезжаете ?
  «Заўтра з целам. Я хацеў бы ўзяць Андрэа. Яна ніколі не бачыла брытанскай вёскі.
  "За ваш счет, моя дорогая!"
  Хоук улыбаецца. Мы абменьваемся рукопожатиями, і ён ускользает.
  Могу ці я пабалаваць сябе ўздрэмнуць?
  няма. Внезапно я одеваюсь и иду в местную мастерскую, чтобы посмотреть, продвинулась ли палеантологическая наука.
  
  Завершено в печати 11 красавіка 1983 г.
  на прэсах Imprimerie Bussière
  у Сент-Аман (Шэр)
  
  
  
  Рэдактаваць нет. 4693 - Імп. 720
  Абавязковы экзэмпляр: красавік 1983 г.
  
  Надрукавана ў Францыі
  ЗАМЕТКІ
  [1] 28,35 грама.
  [2] На мяжы з Канадай.
  [3] Студенты за демократическое общество : Студенты за демократическое общество.
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"