Дивер Джеффри : другие произведения.

Гадзіннік дэдлайн (Колтэр Шоў, №0)

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  Змест
  
  Таксама Джэфры Дивер
  
  Тытульны ліст
  
  Аўтарскія правы
  
  Змест
  
  ГАДЗІНЫ КРАЙНЯГА ТЭРМІНУ
  
  Інфармацыя пра аўтара
  
  Таксама Джэфры Дивер
  Раманы
  Серыял " Колтер Шоў "
  
  Фінальны паварот
  
  Развітальны мужчына
  
  Гульня " Ніколі "
  Серыя " Лінкальн Райм "
  
  Паўночны Замак
  
  Рэжучая Абза
  
  Гадзіну Пахавання
  
  Сталёвы Пацалунак
  
  Калекцыянер Скуры
  
  Пакой для Забойстваў
  
  Падпалены Провад
  
  Разбітае акно
  
  Халодная Месяц
  
  Дванаццатая карта
  
  Зніклы Чалавек
  
  Каменная Малпа
  
  Пусты крэсла
  
  Танцорка ў Труне
  
  Збіральнік Костак
  Серыял " Кэтрын Дэнс "
  
  Ручай Адзіноты
  
  СТАРПОМ
  
  Прыдарожныя Крыжы
  
  Спячая Лялька
  
  Серыя Рун
  
  Цяжкія навіны
  
  Смерць блакітны кіназоркі
  
  Манхэтэн - Мой Рытм.
  Серыял пра Джона Пеллэме
  
  Пякельная кухня
  
  Крывавы Рачной Блюз
  
  Неглыбокія Магілы
  Аўтаномныя
  
  Кастрычніцкі спіс
  
  Карт-бланш (раман пра Джэймса Бонда)
  
  Край
  
  Цела , Пакінутыя Ззаду
  
  Сад звяроў
  
  Сіняе Нідзе
  
  Маўленне на мовах
  
  Сляза д'ябла
  
  Магіла Дзяўчыны
  
  Молячыся аб Сне
  
  Урок Яе Смерці
  
  Спадарыня правасуддзя
  Зборнікі кароткаметражнай мастацкай літаратуры
  
  Праблемы ў галаве
  
  Трайная Пагроза
  
  Больш Перакручаны
  
  Скрыўлены
  Кароткая мастацкая літаратура , Асобныя Апавяданні
  
  Схема
  
  Ідэальны план, аповяд Лінкальна Райма.
  
  Прычына смерці
  
  Паваротны Момант
  
  Верона
  
  Падвядзенне вынікаў
  
  Дзевяты і Нідзе
  
  Другі закладнік, гісторыя Колтера Шоў
  
  "Зачараваны", гісторыя Колтера Шоў
  
  Клуб ахвяр
  
  Нечаканы Фінал
  
  Двайны Крыж
  
  Клятвы, аповяд Лінкальна Райма
  
  Дастаўшчыкоў, аповяд Лінкальна Райма
  
  Хрэстаматыйны выпадак
  Арыгінальныя Аудиоработы
  
  Праект "Старлинг", радыёпастаноўка
  
  Заставайцеся з Намі
  
  Няпрошаны Госць
  
  Вечар Спаткання
  Рэдактар/Сааўтар
  
  Мёртвым няма спакою (Аўтар)
  
  Спіс назірання (Стваральнік/Удзельнік)
  
  Рукапіс Шапэна (Аўтар / Сааўтар)
  
  Медны бранзалет (Стваральнік / Сааўтар)
  
  Пасля паўночы нічога добрага не адбываецца (Рэдактар / Сааўтар)
  
  Ледзяны холад (Сурэдактар/сааўтар)
  
  Гарачае і душная крымінальная ноч (Рэдактар / сааўтар)
  
  Кнігі, за якія можна памерці (Аўтар)
  
  Лепшыя амерыканскія дэтэктыўныя гісторыі 2009 года (Рэдактар)
  
  OceanofPDF.com
  
  
  OceanofPDF.com
  
  
  
  
  Сыны Дж. П. Патнэма
  
  Выдаўцы з 1838 года
  
  Адбітак кампаніі Penguin Random House LLC
  
  penguinrandomhouse.com
  
  
  Аўтарскія правы No 2022 by Gunner Publications, LLC
  
  Penguin Random House падтрымлівае аўтарскае права. Аўтарскае права стымулюе творчасць, заахвочвае разнастайнасць меркаванняў, прасоўвае свабоду слова і стварае дынамічную культуру. Дзякуем Вас за куплю аўтарызаванага выдання гэтай кнігі і за выкананне законаў аб аўтарскім праве, не прайграваючы, не скануючы і не распаўсюджваючы якую-небудзь яе частку ў якой-небудзь форме без дазволу. Вы падтрымліваеце пісьменнікаў і дазваляеце Penguin Random House працягваць публікаваць кнігі для кожнага чытача.
  
  Электронная кніга ISBN: 9780593422144
  
  Дызайн вокладкі: Тал Гарэцкі
  
  Малюнкі для вокладкі: (матацыкліст) Выявы Tetra - Ёханэс Крэмер / Brand X Pictures / Getty Images; (гадзіны) evgenij_d / Shutterstock
  
  Гэта мастацкі твор. Імёны, персанажы, месцы і здарэнні альбо з'яўляюцца прадуктам ўяўлення аўтара, альбо выкарыстоўваюцца вымышленно, і любое падабенства з рэальнымі людзьмі, жывымі або памерлымі, прадпрыемствамі, ротами, падзеямі або лакацыямі з'яўляецца цалкам выпадковым.
  
  pid_prh_6.0_141012001_c0_r0
  
  OceanofPDF.com
  Змест
  
  Вокладка
  
  Таксама Джэфры Дивер
  
  Тытульны ліст
  
  Аўтарскія правы
  
  ГАДЗІНЫ КРАЙНЯГА ТЭРМІНУ
  
  Інфармацыя пра аўтара
  
  OceanofPDF.com
  
  
  
  Я не мог яго бачыць — капюшон быў у мяне на галаве. Але я мог чуць. Ён сказаў: “Пара. Балюча не будзе". Як быццам ён размаўляў з суседам аб надвор'і. І ён схапіў мяне за шыю, напэўна, задушлівым захопам. І я была зашпілена на маланку, так што не магла супраціўляцца. Я спрабавала, але не змагла. І ён проста пачаў ціснуць, і ўсё вакол пачало цямнець, літаральна праз некалькі секунд. І я зразумеў, што мёртвы . . .
  
  Колтер Шоў прыехаў у прыгожы і суровы партовы гарадок Уэстбей, штат Мэн, таму што праз пяць гадзін і некалькі хвілін павінна была памерці жанчына.
  
  У сваім "Виннебаго" у кемпінзе на ўскраіне, з матацыклам, прывязаным да парковочному лічыльніку на вуліцы ўнізе, Шоў у цяперашні час знаходзіўся ў кабінеце начальніка аддзела дэтэктываў паліцэйскага кіравання Уэстбея.
  
  У дадзены момант ён быў адзін і глядзеў скрозь шкляную сцяну на дэтэктыўны загон, у якім знаходзіліся восем або каля таго мужчын і жанчын у форме або цывільным. Вокны, з якіх складаліся сцены офіса, былі бездакорна чыстымі; Шоў адчуў пах воцату, і ў яго захаваліся раннія ўспаміны аб тым, як яго маці протирала шкла воцатам і газетамі. Калі былі газеты. Шоў выказаў меркаванне, што папяровыя ручнікі таксама працуюць.
  
  Яго ўвага была прыкавана да мужчыны гадоў сарака, сядзеў у вяртлявым офісным крэсле пасярод загону, у цэнтры натоўпу афіцэраў. Ён быў падобны на любога іншага бізнесоўца: акуратныя цёмныя валасы, невялікі жывоцік, абцягнуты сіняй кашуляй, карычневыя макасіны з пэндзлікамі. Яго штаны былі чорнымі. Яго звалі Рональд Кохл, і пусты погляд у яго вачах і дакучлівае притопывание то адной, то другой нагой тлумачыліся тым, што яго жонка Элі была жанчынай з абмежаваным будучым.
  
  Двое паліцэйскіх — мужчына ў форме і жанчына ў шэрым касцюме — задавалі Колю пытанні. Астатнія альбо размаўлялі па тэлефонах— небудзь глядзелі на экраны кампутараў, альбо павольна стукалі па клавіятурах.
  
  Сам Колтер Шоў быў вонкава падобны на мужчын—афіцэраў свайго ўзросту - за трыццаць, атлетычнаму складзены, падцягнуты, з кароткімі валасамі — у яго выпадку светлымі — прылеглымі да галавы. Адно адрозненне: у іх не было шнар на твары, па меншай меры, такога, які Шоў мог разглядзець з такой адлегласці. Ён быў у чорных джынсах, чорных чаравіках Ecco і цёмна-шэрай кашулі з каўняром. Яго скураная куртка была складзеная і ляжала па-над чорнага матацыклетнага шлема і заплечніка, якія стаялі на падлозе побач з ім.
  
  Адзін з мужчын пакінуў каманду вакол Коля і прайшоў праз загон ў кабінет, дзе сядзеў Шоў. Гэта быў белы мужчына, велізарны, з кароткай стрыжкай. Шоў мог бы паспрачацца, што ў маладосці — цяпер яму было пад сорак — ён займаўся футболам. Яго пазіцыя: падкат, вядома. Яго цёмна-сіні пінжак і штаны былі блізкія па колеры, але не зусім падыходзілі адзін аднаму. Яму было б цяжка знайсці адзенне такога памеру.
  
  “ Містэр Шоў. Лойд Аберон. Мужчына апусціўся ў крэсла, якое зарыпела пад яго вагой.
  
  Яны паціснулі адзін аднаму рукі.
  
  “ Дэтэктыў. Я Кольтер.
  
  "І з Лойдам усё ў парадку". Ён шырока адкрыў счырванелыя вочы, затым зачыніў іх, пацёр косткамі пальцаў, як сонны дзіця. “Уся гэтая каніцель з-за тытулаў. Аднойчы прадаў дом. Юрыст хацеў, каб яго звалі эсквайру Кеплер. Можаш сабе ўявіць? Такім чынам, ты займаешся узнагародай." Ён вымавіў гэта так, нібы Шоў зарабляў на жыццё сваёй прафесіяй, у тым ліку канферэнцыі і пенсійныя планы.
  
  Шоў не стаў удавацца ў падрабязнасці аб МО сваёй працы, проста кіўнуў. “Калега ўбачыў аб'яву, якое горад размясціў у Інтэрнэце. Я быў у Нью-Гэмпшыры. Я пад'ехаў ".
  
  Прапанова было кароткім: 25 тысяч даляраў за інфармацыю, якая вядзе да выратавання Элі Кохл і арышту яе выкрадальніка. Тыя, хто мае вопыт у сказе ўзнагароджання, заўсёды вылучаюць ўмовы. У дадзеным выпадку ніякіх наяўных грошай, калі толькі ахвяра не была выратавана і злачынец схоплены. Шоў гэта не хвалявала. Для яго грошы ніколі не былі важныя.
  
  У аб'яве было яшчэ адно слова: "Тэрмінова!", наадварот чырвоным. Прычыну гэтага патлумачыў Тэдзі Бруин, чалавек, адправіць аб'яву па электроннай пошце. Тэдзі трохі пакапаўся ў справе. Выкрадальнік забіў бы Элі, калі б не атрымаў выкуп на працягу дванаццаці гадзін пасля свайго званка, які быў у 8:00 раніцы. Гэта не было блефам. Ён зрабіў тое ж самае ў мінулым месяцы, і ахвяра памерла праз некалькі секунд пасля смерці.
  
  Цяпер было 14:38 папаўдні.
  
  "Пасля таго, як вы патэлефанавалі," працягнуў Аберон, " я праверыў ваша імя. Усё было чыста. І вашыя скрытыя дазволу ў парадку. Вы не... " Ён нахмурыўся.
  
  “Няма. Маё зброю ў маім матацыкле".
  
  Штат Мэн быў шчодры ў пытанні нашэння зброі жыхарамі і нерэзідэнтамі, схаванага або адкрытага. Аднак на ўваходных дзверы ўрадавага комплексу тут быў прыкметны знак, які забараняе нашэнне зброі ўнутры.
  
  “ Цябе часам паказвалі ў навінах.
  
  Гэта было праўдай. Большасць з іх былі станоўчымі.
  
  “Шчыра кажучы, сэр ... Кольтер, звычайна я б не стаў гэтага рабіць, прыцягваць каго-то звонку. Мяне абстралялі зверху. Камісар быў не ў захапленні, калі я сказаў яму, што справа не ў чаявых; вы дапаможаце расследаванні. Не спадабалася. Мэр таксама. Але ёсць прэцэдэнт." Ён кіўнуў у бок кабінета, на дзверы якога была таблічка "Дыспетчарская". “Наша дзяўчына з "дзевяць-адзін-адзін" - грамадзянская асоба, і мы размяркоўваем працу на месцы злачынства і сабак-сышчыкаў. Мы не можам дазволіць сабе сабак. Ты не паверыш, колькі яны каштуюць. Таа.
  
  “У любым выпадку, я бачу, у нас няма выбару. Выкрадальнік не вядзе перамоваў. Альбо мы плацім, альбо яна сыходзіць".
  
  Мужчына зноў помассировал свае счырванелыя вочы масіўнымі косткамі пальцаў. “ Такім чынам, пакуль вы трымайцеся на адлегласці футбольнага поля ад "Тактык", мы прымаем вашу дапамогу. Але мне патрэбна інфармацыя, і толькі інфармацыя. У адпаведнасці з гэтым я дзейнічаю. Ты - не."
  
  Шоу сказаў: "Я не займаюся арыштамі грамадзян". Гэта было дакладным, хоць і не поўным адмовай ад адказнасці, і калі б Аберон націснуў, Шоў мог бы прызнацца, што насіў у кішэні, зашпількі-маланкі і час ад часу імі карыстаўся.
  
  “Хачу папярэдзіць. Я не магу забараніць вам насіць зброю; гэта ваша права. Але я не хачу, каб якое-небудзь зброю пакідала кабуры ".
  
  "Я сам не зацікаўлены ў гандлі кулямі".
  
  Дэтэктыў паглядзеў у акно на Рональда Кола. “Божа, божа ... Што за бардак тут дзеецца. Я думаў, пасля першага выкрадання ён проста сыдзе. Пераехаць у іншы горад, у іншую краіну".
  
  У дэтэктыва зазваніў мабільны, і ён адказаў на званок. Яго голас панізіўся і памякчэў. Гэта быў асабісты званок. Фатаграфія на бездакорна чыстым століку адлюстроўвала дэтэктыва побач з жанчынай яго ўзросту — як мяркуецца, Джэні, — а перад імі - пару гадоў дваццаці з невялікім з маленькім хлопчыкам. Дзіця быў бледным і худым.
  
  Ён адключыўся, паморшчыўся і прымусіў сябе вярнуцца да Шоу. “Я павінен вярнуцца да гэтага. Я збіраюся пазнаёміць цябе з адным з маіх людзей. Ён добры. Ён ўвядзе вас у курс справы.
  
  Шоў спытаў: "Хто-небудзь яшчэ спрабаваў прэтэндаваць на ўзнагароду?"
  
  “Атрымаў пару званкоў. Ясна, што яны нічога не ведалі. Проста спадзяваліся на свой кавалак пірага. Адзін сказаў, што ён фінансавы кансультант. Ён быў бы рады дапамагчы з любымі перакладамі сродкаў. Я сказаў ім, што перашкода правасуддзя - крымінальная злачынства, і я адсочваў іх нумар. Яны адключыліся так хутка, што я спадзяюся, яны зламалі палец ".
  
  Ён устаў, і яны разам выйшлі з яго кабінета. “ Пойдзем, пазнаёмімся з тваім партнёрам.
  
  
  
  
  Яны прайшлі праз сам загон.
  
  Офіс быў тыповым для тых справаў, у якіх удзельнічаў Шоў, дамагаючыся узнагарод, прапанаваных паліцыяй і турэмнымі чыноўнікамі. Бізнес па забеспячэнню выканання законаў мала чым адрозніваўся ад бізнэсу страхавога агенцтва або аптовага дыстрыбутара кухонных тавараў. Функцыянальны. Кабінеты з полустенками, пакрытымі матавым шклом. Сталы, крэслы, недарагія кампутары і капіявальныя апараты, падлогі, якія патрабавалі кладкі пліткі, афарбоўкі сцен. І, вядома, папера, папера, папера. Адно адрозненне ад Allstate або Mutual з Омах — плакаты "Адшукваецца" на сценах. Яны пажоўклі, а куткі загнуўся. Шоў ведаў, што сур'ёзнае судовае разбіральніцтва адбылося ў Інтэрнэце. Магчыма, гэта было пакінута ў якасці дэкарацый.
  
  Шоў зірнуў на Рона Коля, які азірнуўся, магчыма, задаючыся пытаннем, хто быў гэты чалавек, апрануты як байкер і ў шлеме, і чаму ён апынуўся замяшаны ў гэтай справе.
  
  Дасведчаны даследчык з эзатэрычнай спецыялізацыяй?
  
  Або, магчыма, ён наогул не бачыў Шоу, а думаў аб сваёй жонцы Элі. Жанчына, біяграфію якой падаў Шоў у Вашынгтоне, акруга Калумбія, прыватны дэтэктыў.
  
  Сорак два гады.
  
  Маці дачкі, якая вучыцца ў каледжы Сміта.
  
  Дырэктар дабрачыннай арганізацыі па барацьбе з непісьменнасцю.
  
  Былы скакун у вышыню з каледжа, чыя заяўка на ўдзел у Алімпійскіх гульнях правалілася на 1/16 цалі.
  
  Настаўнік англійскай мовы ў сярэдняй школе і футбольны трэнер для дзяўчынак.
  
  І жанчына, якой трэба было памерці праз, вось ужо, ледзь больш пяці гадзін.
  
  Шоў і Аберон падышлі да кабінцы ў далёкім канцы загону. Дэтэктыў сядзеў за сталом, гэтак жа загрувашчаны, наколькі бездакорным быў стол Аберона. Гэта быў чарнаскуры мужчына гадоў трыццаці. Убачыўшы Шоў, ён устаў.
  
  "Шэф".
  
  “ Дэтэктыў Сэм Гудуэй. Колтер Шоў. Той, пра каго я табе расказваў.
  
  Мужчыны паціснулі адзін аднаму рукі. Яны былі аднолькавага целаскладу і чорт асобы. Яны маглі б быць братамі, калі б не...
  
  Яго пінжак і штаны былі з празрыстай тканіны ў сінюю і белую палоску. Шоў лічыў, што гэта незвычайная тканіна, але ён мала што разумеў у касцюмах. У яго быў толькі адзін касцюм, і ён не быў упэўнены, дзе ён знаходзіцца.
  
  Яшчэ раз пацершы вочы косткамі пальцаў, Аберон сышоў, кінуўшы праз плячо: "Стварэце цуд, джэнтльмены". Ён не столькі шагал, колькі гуляў, яго 250 з лішнім фунтаў рухаліся з нейкай грацыяй.
  
  “ Вы кансультант? Як Касл або Пуаро?
  
  Верагодна, культурныя дасылкі. Колтер Шоў не ўлавіў іх, хоць сутнасць ён ўлавіў.
  
  Гудвей Шоў паказаў на крэсла, да якога быў прымацаваны адзін круг наручнікаў; другі быў расстегнут. Яшчэ адно адрозненне ад страхавога агенцтва.
  
  "Адну секунду". Дэтэктыў сядзеў і друкаваў. У адрозненне ад іншых, якіх Шоў бачыў за клавіятурамі, Гудвей была машыністкай з сэнсарным кіраваннем. Яго пальцы паскорыліся, але ён так і не націснуў на backspace.
  
  - Такім чынам, дваццаць пяць тысяч, - разгублена сказаў ён. Мы прапанавалі пяцьдзесят. Калі знікае дзіця.
  
  Некаторыя супрацоўнікі праваахоўных органаў былі абураныя тым, што грамадзянскія асобы маглі дамагчыся вялікіх поспехаў, выконваючы працу, за якую самі атрымлівалі сціплую зарплату. Вядома, можна было б падкрэсліць, што ў выпадку поспеху не было б неабходнасці ў узнагародзе. Гудвей не быў падобны на члена гэтага клуба.
  
  Ён націснуў вяртанне, а затым павярнуўся да кабінцы прама ззаду сябе. Праз адчыненыя дзверы ён сказаў: "Прывітанне, Клэр?"
  
  Бландынка ў шэрым ваўняным касцюме стыльнага крою павярнулася. Яе блузка была таго ж пудрового адцення, што і сінія ў палоску штаны і жакет Гудуэй. Яе валасы былі туга сабраны ў пучок.
  
  Яна зірнула на Шоў з доляй цікаўнасці, адзначыўшы, у прыватнасці, пустую кабуру "Блэкхока" на яго правым сцягне. Гудвей іх не прадставіў.
  
  Ён сказаў ёй: "Ёсць шанец, што ты зможаш ўзяць на сябе кіраванне 'разгромам і захопамі'? Можа быць, знойдзеш сведкі. Я толькі што адправіў гэта ў файл ".
  
  "Вядома, Сэм".
  
  "Дзякуй".
  
  У Шоў было два назірання: ні адзін з іх не насіў заручальных кольцаў, і хімія паміж імі напалілася да мяжы.
  
  Яна кінула на Гудуэя погляд, які суправаджаўся ледзь прыкметным нахілам яе дзёрзкай галоўкі, і вярнулася да свайго стала.
  
  Гудуэй зноў павярнуўся да Шоу. “ Я займаюся крадзяжом. У нас была серыя крадзяжоў з узломам у прэстыжных раёнах, і злачынец добры. Мы называем яго Дарожны разбойнік. Ён хутка ўваходзіць і выходзіць, перш чым пад'язджаюць першыя падраздзяленні. Шчыра кажучы, я ўражаны ".
  
  Шоў выпадкова зазірнуў у кабінет Аберона. Мужчына хадзіў узад-наперад, гледзячы ўніз, пакуль казаў. Ён зазірнуў у загон і адвярнуўся да акна, выходзіць на гарадскую плошчу.
  
  Гудуэй заўважыў. “Лойд рухаецца павольна, і, паміж намі кажучы, ён выглядае марудлівым. Але ў яго выбухны розум. Ён закрывае справы, у якіх іншыя людзі не могуць разабрацца. Але ў гэтай справе ён не можа рушыць наперад ".
  
  "У чым праблема сям'і?" Шоў мог бы сфармуляваць пытанне так: "ці Ёсць сямейная праблема, якая адцягвае яго ўвагу ад расследавання?"
  
  "Ты ведаеш пра гэта?"
  
  “Няма. Я адчуў аднаго".
  
  Гудуэй сказаў: “Ніхто дакладна не ведае. Мы думаем, што ў яго ўнука праблемы са здароўем. Яму патрэбныя якія-небудзь спецыяльныя прэпараты ".
  
  Шоў вырашыў, што рассеяны шэф дэтэктываў не ўяўляе праблемы, пакуль яго "партнёр" гуляе ў сваю гульню.
  
  І, падобна, так яно і было: ён перавёў засяроджаны погляд на Шоў і пачаў хутка казаць: “А цяпер давайце падымем вас на ногі. Нам патрэбен свежае паветра, свежыя вочы, свежыя вушы.
  
  “Рон Калі заснаваў нейкую інтэрнэт-кампанію. Якую вы не часта ўбачыце тут, у краіне лобстараў. Сям'я жыве ў вельмі добрым доме на гары Тэтчэр. Гэта самае падыходнае месца ў Уэстбее. Kohl Systems была буйной кампаніяй, збіраецца адкрыць аперацыі на шашы 128 і ў Сіліконавай даліне. Вось і мы, маленькі рыбацкі гарадок прыносіць карысць. Якое-то час яго фатаграфія з'явілася ў навінах так жа часта, як рэклама Geico. У гэтым праблема СМІ, спытаеце вы мяне. І я не выказваю ніякага меркавання ні пра левых, ні правых, ні аб чым іншым. Яны свецяць пражэктарамі там, дзе прожекторам рабіць няма чаго. Выкрадальнік, павінна быць, думаў, што варта мільярды. Чаго ён не ведае, так гэта таго, што кампанія трывае крах. Банкруцтва. Гэтыя дзвесце пяцьдзесят тысяч выкупу? Будзе няпроста. Сапраўды моцны арэшак.
  
  Як і на ўсіх сваіх працах, Шоў запісаў гэтую інфармацыю ў маленькі нататнік без падшэўкі, выкарыстоўваючы дарагую італьянскую аўтаручку. Тым, хто палічыў гэта прэтэнцыёзным прытворствам, Шоў мог бы адказаць: "калі вы запісваеце факты, магчыма, гадзінамі, трымаць такую ручку ў руцэ нашмат прасцей, чым шарыкавую — тую самую руку, якая, зачыніўшы нататнік, можа спатрэбіцца захоўваць абсалютную ўстойлівасць, калі яна наводзіць однозарядный пісталет Glock 42 на пагрозу".
  
  “ Хто быў першай ахвярай? - спытаў я.
  
  “Жонка Эда Моргенштэрн. Забудоўшчык. Ён таксама не быў багаты. Проста наскроб выкуп за лічаныя хвіліны".
  
  Малады дэтэктыў працягваў выкладаць падрабязнасці справы. Сее-што з гэтага Шоў ведаў — ён слухаў рэпартажы з навін па дарозе на поўнач і паведамленні ад Тэдзі Брюина і прыватнага дэтэктыва Маку Макензі. Але ён дазволіў Гудуэю расказаць усё самому. Бацька Шоу, Эштан, быў спецыялістам па выжыванні, які сфармуляваў мноства правілаў, якія дапамагаюць яго траім дзецям быць гатовымі да ўсяго, што сустрэнецца на іх шляху. Гэтым правілам папярэднічала прыслоўе "Ніколі". Яны вар'іраваліся ад Ніколі не страляй са свайго зброі, каб папярэдзіць або пагражаць; страляй на паразу да аднаго, аб якім ён думаў зараз: Ніколі не перапыняць важнае апавяданне. Задавайце свае пытанні пазней.
  
  Выкрадальніка звалі Суб'ект ДК - невядомы суб'ект, ініцыялы расшыфроўваюцца як Deadline Kidnapper.
  
  Сённяшняя ахвяра, Элі Кохл, была схопленая на паркоўцы супермаркета недалёка ад горада. “Ён сачыў за ёй, чакаючы падыходнага моманту. Там, дзе яна была, камеру назірання загароджваў грузавік з дастаўкай. Але быў сведка."
  
  Працоўны ўбачыў белы грузавы фургон, хутка пад'ехаў як раз у той момант, калі яна падыходзіла да сваёй машыне. Мужчына выйшаў, ударыў яе па твары і што—то зрабіў у яе за спіной - напэўна, завязкі на маланкі. Затым ён штурхнуў яе ў спіну. Злачынец быў белым мужчынам — "вельмі, вельмі вялікім", — апранутага ў чорную куртку, штаны і лыжную маску. Пальчаткі. Аўтамабіль знік да таго, як сведка змог атрымаць нумарны знак. Ён лічыў, што машына была выпушчаная ў штаце Мэн. Марка была невядомая.
  
  “ Сёння раніцай яе мужу патэлефанавалі з патрабаваннем. Праграмнае забеспячэнне для змянення голасу. Запатрабаваў дзвесце пяцьдзесят тысяч і назваў дванаццацігадзінная тэрмін. Тэрмін быў такім жа, як і ў першы раз. За дзесяць хвілін да крайняга тэрміну ён адпраўляў смс з нумарам сховішчы bitcoins. І казаў, што яна памрэ праз секунду пасля заканчэння крайняга тэрміну, калі грошай там не будзе. Поўную суму. Меншае было непрымальна. Ён сказаў: 'І не забывай пра Моргенштернах'. І павесіў трубку".
  
  “Такім чынам, мужы ахвяр ліквідуюць акцыі і аблігацыі, закладваюць дома другасна. А затым грошы паступаюць на рахунак, пакуль ён не напіша паведамленне".
  
  "Цалкам дакладна".
  
  Шоў ніколі не чуў пра схему выкрадання, падобнай гэтай.
  
  Дэтэктыў паківаў галавой і паглядзеў на вялікі гадзіннік на сцяне загону. "Гэта гадзіны крайняга тэрміну".
  
  Гэта была старая аналагавая мадэль. Хто-то прыляпіў кавалак скотчу побач з лічбай "Восем гадзін".
  
  Цяпер 3:03.
  
  “ Клянуся, ён рухаецца ў два разы хутчэй звычайнага.
  
  Шоў спытаў: "Ёсць шанец, што гэта быў пераймальнік?"
  
  “Няма. Частка пра біткойн-сховішча так і не была апублікаваная ў сродках масавай інфармацыі ".
  
  “ Ёсць якія-небудзь зачэпкі?
  
  Гудвей павольна выдыхнуў. “Нічога. Мы атрымалі арыенціроўку на аўтамабіль, і камісар сабраў прэс-канферэнцыю, каб папрасіць аб дапамозе. Але падумайце вось пра што: шукайце белы фургон з нумарамі штата Мэн? Іх усяго каля двух тысяч у акрузе. Ведаеце, іх не трэба так часта мыць з-за такога колеру. Тэлефонныя лініі былі перагружаныя з-за ўсіх званкоў.
  
  “Было адно шматспадзеўнае трапленне. Праз дзесяць хвілін пасля таго, як яе выкралі, сведка бачыў, як кіроўца — у тых жа штанах і куртцы - выйшаў з белага фургона і забраўся на задняе сядзенне. Праз некалькі хвілін ён вярнуўся на вадзіцельскае сядзенне і з'ехаў. Хутка. Ахвяра крычала, я думаю, і ён хацеў, каб заткнуць ёй рот вехцем. Да таго часу, як туды прыбылі ратавальнікі, фургона ўжо не было. Сведка быў недастаткова блізка, каб разглядзець бірку ці добрае апазнанне асобы."
  
  "Дзе гэта адбылося?"
  
  “Да захаду ад гандлёвага цэнтра, куды яе забралі. У тым напрамку ў асноўным прыгарады. Паміж штатамі таксама. І ніякіх дарожных камер".
  
  “ Яе тэлефон? І тэлефон першай ахвяры.
  
  “Пакінуты на месцы здарэння. Эбі таксама ёсць Fitbit ".
  
  “ Што даў вам допыт жонкі Моргенштэрн?
  
  “ Не вельмі. Вялікую частку часу на галаве ў яе быў капюшон. А ён апранаў лыжную маску, калі на ёй яе не было. Трымаў яе звязанай ў якой-небудзь пакоі. Паняцця не мела, дзе, акрамя таго, што гэта было прыкладна ў паўгадзіне язды ад таго месца, куды яе забралі. Гэта сапраўды вялікі круг.
  
  “Адна рэч: яна адчула пах шакаладу. Таму мы падумалі, што яна магла быць побач з кандытарскай фабрыкай, толькі ў Вестбее іх няма. Потым мы падумалі, што гэта пякарня. Мы пералічылі іх па крузе, што было па-чартоўску шмат, калі ўлічыць, што ў прадуктовых крамах ёсць пякарні, але, — ён паціснуў плячыма, — нічога не атрымалася. У любым выпадку, гэта быў рызыкоўны крок. Усё, што патрульныя маглі зрабіць, гэта апытаць навакольных, не ці бачыў хто-небудзь машыну, на якой ён здзейсніў першы захоп; стары Ford Econoline. Ніхто не бачыў.
  
  "Мы таксама нанялі спецыяліста па складанні профілю". Гудуэй адкрыў кнігу спраў — тэчку на трох кольцах. Ён прагартаў старонкі і спыніўся на адной. “Ён сказаў, што ДК - класічны сацыяпаты, арганізаваны злачынец, як Тэд Бандзі. Ён адзіночка, не жанаты, верагодна, ніколі не быў і не будзе мець стасункаў цяпер. Ён сэксуальна неадэкватны, падмяняючы сэкс кантролем над ахвярай. Ён сказаў, што, згодна з аналізу трыяды Макдональда, ён выяўляў жорсткасць да жывёл і любіў ладзіць пажары. Наша каманда шукае паведамленні аб параненых хатніх і сельскагаспадарчых жывёл, а таксама аб выпадковых падпалах. Наш аддзел па барацьбе з сэксуальнымі злачынствамі займаецца неженатыми сэксуальнымі злачынцамі і сэкс-працаўніцамі, якім падабаецца, калі іх звязваюць. Пакуль нічога."
  
  “ У доктара ёсць якія-небудзь меркаванні з нагоды таго, ці дзейнічае ён у адзіночку?
  
  “Ён сказаў, што так. Ён злачынца-адзіночка".
  
  “ Крыміналісты?
  
  "Брат". Гудвей усміхнуўся і паказаў іншы ліст у тэчцы. На ім было ўсяго некалькі надрукаваных радкоў. “Д. К. ведае, чым займаецца. ДНК, валакна, адбіткі пальцаў? Ты можаш адплыць на іх у моры. Фургон, якім ён карыстаўся? Знойдзены падпаленым на прасёлкавай дарозе ў акрузе адсюль. Яго скралі з доўгатэрміновай стаянкі ў аэрапорце Нашуа."
  
  - Ёсць сведкі, калі ён яе адпусціў?
  
  "Ні аднаго".
  
  - NCIC? - спытаў Шоў.
  
  "Вы ўжо рабілі гэта раней," сказаў Гудуэй. “ У іх базе дадзеных сем тысяч нераскрытых выкраданняў. Я ўвёў некалькі параметраў і звузіў кола да ... пяць тысяч дзвесце. Шэф паліцыі Аберон сказаў, каб мы не трацілі марна наш час.
  
  Шоў паглядзеў на афіцэраў і дэтэктываў, акружылі Коля. Ён спытаў: "Што яны робяць?"
  
  “Прыстаў да тэхнічным спецыялістам ФБР, каб яны адсачылі званок і уліковы запіс Bitcoin vault па першай справе, шукаю сведак, выціскаю што-небудзь з гэтых экспертыз. Размаўляю з супрацоўнікамі Коля. Можа быць, ёсць хто-то незадаволены, таму што кампанія руйнуецца ".
  
  Шоў нахмурыўся. “ Чаму яны павінны быць падазронымі? Я мяркую, першая ахвяра не мела дачынення да Колам.
  
  “Няма. Але мы хапаемся за саломінку. Эй, яны прыцягнулі да гэтай справы нас з табой".
  
  “ Крадзеж і грамадзянская асоба?
  
  “Менавіта. Мы "Атрад адчаю". Добрая назва для фільма ".
  
  Шоу сказаў: "Патрэбны той стол". Ён паказаў.
  
  "Твой".
  
  "Я так разумею, гэта?" Ён кіўнуў на тэчку.
  
  Гудвей працягнуў яму канверт.
  
  - І стэнаграмы "дзевяць-адзін-адзін".
  
  “ Выконвайце за мной.
  
  Яны ўвайшлі ў дыспетчарскую. Ў ціхай, цемнай пакоі вісела вялікая карта Уэстбея і прылеглых акругаў. Стройная брунэтка ў джынсах і бардовай талстоўцы пераводзіла погляд з аднаго вялікага манітора кампутара на іншы. На ёй былі навушнікі з мікрафонам на ножцы. Яна прыязна кіўнула ў бок Гудвея, затым падняла палец, націскаючы клавішу.
  
  “ Дзевяць адзін адзін. Што ў вас здарылася? Праз пятнаццаць секунд яна працягнула: "Не, мэм, пажарныя не могуць дапамагчы з зніклай коткай ... Я разумею, што з вашых падатковых даляраў выплачваецца іх заробак ... Паспрабуйце паставіць міску з кормам на задняе ганак ... Добра, яе корм ... Так, гэта можа прыцягнуць янотаў ... Так, мэм ... Што ж, калі апынецца, што яна шалёная, ператэлефануйце, і мы дашлем Службу кантролю за жывёламі ".
  
  Яна адключылася. “ Кошкі, Сэм. Гэта заўсёды кошкі.
  
  У яе голасе чуліся бостанскія ноткі. Шоў задумалася, не прагарэла яна, працуючы Дыспетчарам у вялікім горадзе, і не пераехала сюды дзеля перадышкі — толькі для таго, каб апынуцца ў сталіцы штата Мэн, дзе здзяйсняюцца выкрадання людзей.
  
  "Прывітанне, Салі".
  
  Жанчына, прывабная ў здаровым, справядлівым для дзяржавы сэнсе, кіўнула Шоў, і тая адказала ўзаемнасцю. Ці быў у яе вачах намёк на флірт?
  
  Гудуэй папрасіла раздрукоўкі званкоў. Яна надрукавала, і імгненне праз з друкаркі ў куце з'явілася некалькі лістоў. Дэтэктыў перадаў іх Шоў, і яны вярнуліся да ручцы.
  
  Седзячы за пісьмовым сталом, ён перачытаў стэнаграмы, рэгістрацыйную кнігу і свае нататкі.
  
  Чакаючы азарэння — азарэння, якое магло б прывесці да цуду, на якое спадзяваўся шэф дэтэктываў Аберон.
  
  Нічога падобнага не было.
  
  Затым час чытання скончылася, і ён быў на нагах, у куртцы і са шлемам у руцэ. Ён накіраваўся да дзвярэй. Не дарма Колтер Шоў атрымаў у сям'і мянушку "няўрымслівы".
  
  
  
  
  Доктар Дрэздэн Уолтерс падняўся з-за стала і моцна паціснуў руку Шоў. Яго вочы, амаль такія ж блакітныя, як у Шоў, уважліва агледзелі наведвальніка.
  
  У рэшце рэшт, яго праца складалася ў назіранні.
  
  І з гэтага моманту исцеляйся.
  
  Уолтерс быў импозантен, яго твар было выцягнутым, падбародак аточвала кароткая каштанава-белая барада. Яго валасы былі пышнымі і акуратна падстрыжанымі. Яны былі зачасаны назад і зафіксаваныя на месцы стойкім напыленнем. На ім былі старанна отглаженная кашуля і карычневыя слаксы, якія ўтрымліваюцца пярэстымі шлейкамі. Доказ таго, што ён фотогеничен, можна было знайсці на сценах: фотаздымкі ў рамках, на якіх ён з'яўляецца ў якасці гаворыць галавы ў тэленавінах. Тэкст пад імі абвяшчаў: Эксперт па складанні крымінальных профіляў.
  
  “ Сядайце, сядайце, калі ласка.
  
  У аналітычнай частцы вялікага памяшкання не было канапы, толькі два такіх жа плюшавых крэслы, звернутых адзін да аднаго. Шоў выбрала тую, што прызначалася для пацыентаў, што было няцяжка зразумець, паколькі на стале побач з ёй стаяла скрынка з-пад сурвэтак. Мэбля была раскошнай, з скуры і хрому.
  
  "Я атрымаў паведамленне ад дэтэктыва Гудуэя, у якім гаварылася, што з вамі можна пагаварыць ... Вы таксама лекар, профайлер?"
  
  Ці быў у пытанні намёк на непакой? Можа быць, рэўнасць?
  
  “Няма. Я накшталт прыватнага дэтэктыва". Хоць, цяпер, калі Колтер Шоў падумаў аб гэтым, ён выказаў здагадку, што на самой справе займаўся прафілявання ў сваім бізнэсе ўзнагароджання.
  
  “ А Ёсць якія-небудзь зрухі ў гэтай справе?
  
  "Па стане на паўгадзіны таму" нічога.
  
  "Яны не выплачваюць ўзнагароджанне?"
  
  “ У мужа ахвяры пакуль няма грошай.
  
  “ Усе яшчэ? Гэта, здавалася, устрывожыла яго.
  
  “Я бачыў анкету, якую вы далі паліцыі. У мяне ёсць некалькі пытанняў".
  
  Шоў дастаў з кішэні нататнік і ручку. Доктар ненадоўга засяродзіўся на пісьмовым інструменце. Здавалася, ён уражаны. “Тое, што вы напісалі, было даволі агульным. Мне было цікава, ці не маглі б вы прыдумаць што-небудзь больш канкрэтнае, каб дапамагчы нам звузіць кола падазраваных. Магчыма, яго этнічная прыналежнасць, сувязь з пэўным рэгіёнам, пакліканне, хобі, памер сям'і, парадак нараджэння, што-небудзь яшчэ, заснаванае на яго МО."
  
  “У мяне былі толькі факты, якія мне паведамілі. Якіх было няшмат".
  
  "Зразумела". Шоў дадаў: "Але ці ставіцца ён да класа злачынцаў, якіх вы бачылі раней?"
  
  "Не, ён шмат у чым унікальны".
  
  Раблю накіды. Затым Шоў падняў вочы. “ Такім чынам. Трыяда Макдональда — начны нетрыманне мачы, падпал, жорсткае абыходжанне з жывёламі. Хіба гэта не тыя дзіцячыя якасці, якія мяркуюць магчымасць стаць серыйным забойцам пазней у жыцці?"
  
  “Ах, я пашырыў канцэпцыю да дарослых і іншых злачынстваў. Я хутка апублікую пра гэта артыкул ".
  
  Шоў гэтага не запісваў.
  
  Ён спытаў: "ДК ведае, што першае месцазнаходжанне не было выяўлена —"
  
  "Чаму?"
  
  "Гэта было б у навінах з просьбай паклікаць бліжэйшых сведак".
  
  "А Дакладна."
  
  “ Аднойчы гэта месца спрацавала для яго. У вас ёсць якія-небудзь меркаванні з нагоды таго, ці захоча ён выкарыстоўваць яго зноў, каб схаваць Элі Коўл? Ці не захоча?
  
  Доктар адвёў погляд, разважаючы.
  
  На сцяне віселі вялікія гадзіны, якія гучна цікаў. Шоў ведаў, што сеансы ў пацыентаў абмежаваныя — па яго думку, пяцьдзесят-шэсцьдзесят хвілін. Таму гадзіны былі тут дарэчным аксэсуарам. Але для Шоў гэта было злавесным напамінам аб Крайнім тэрміне ў WPD.
  
  Да васьмі вечара заставалася яшчэ чатыры з паловай гадзіны.
  
  Доктар павольна вымавіў: “Цікавая ідэя. Сярод социопатов ёсць пэўныя тыпы паўтаральнага паводзін. Я прыдумаў для іх тэрмін 'паўторныя наведвання'. Дарэчы, гэта назоўнік. Калі я аналізую справы аб множных правапарушэннях, я ствараю схему, каб паглядзець на дублюючыя адзін аднаго паўторныя праверкі. У дадзеным выпадку, так, іх некалькі: дата заканчэння крайняга тэрміну, механізм выплаты выкупу. Але я бачу адхіленні, звязаныя з месцазнаходжаннем. Бягун за горадам, пакупнік у горадзе. Яго паводзіны будзе перагледжана. Яго месцазнаходжанне - няма.
  
  Шоў прагледзеў гэта. "Дык гэта значыць, што ён знойдзе якое-небудзь новае месца, каб схаваць яе".
  
  "Цалкам дакладна".
  
  “ Такім чынам, па вашаму думку, ён дзейнічае ў адзіночку.
  
  “ Цалкам дакладна. Любы, хто здзяйсняе серыйныя злачынствы дзеля сэксуальнага задавальнення, дзейнічае ў адзіночку. Па вызначэнні.
  
  "Але не было ніякіх доказаў сэксуальнага гвалту".
  
  "О, мы не можам быць прывязаныя да старых пастановаў 'сэксу' і 'гвалту'. Нам трэба думаць больш шырока. Я адношу некаторыя віды паводзінаў да катэгорыі 'субстисекс'. Яшчэ адзін мой тэрмін. Замена сэкс. Для яго акт выкрадання сам па сабе з'яўляецца сэксуальным актам. Як мужчыны, якія сцвярджаюць ўладу над жанчынамі нават у традыцыйна несексуальном кантэксце ".
  
  Колтер Шоў наогул перастаў пісаць. Ён заўважыў на стале гэтага чалавека набор трохмерных шахмат і яшчэ адзін жоўты нататнік, запоўнены нататкамі. Шоў ніколі не гуляў нават у 2D-версію.
  
  "Я думаю, гэта ўсё, што мне трэба". Шоў падняўся.
  
  Калі доктар зрабіў тое ж самае, яго твар пацямнела. "Я не ведаю, чаму Аберон не варта маёй парадзе".
  
  "Які савет?"
  
  “Каб горад аплаціў розніцу. Я маю на ўвазе, вылічаная гэта з бюджэту на вываз смецця або замену лавак у парку ". Ён панізіў голас, і яго словы прагучалі зусім не па-медыцынску: “Дзеля Бога, для іх гэта ўсяго толькі грошы. Жыццё жанчыны вісіць на валаску. Цяпер не час таннець".
  
  
  
  
  У яе быў зморшчаны целасклад, якое, па-відаць, паўстала нядаўна, і яна ёрзала, седзячы на канапе насупраць крэсла, у якім сядзеў Шоў, далёка не такога зручнага, як у доктара, доктар філасофіі.
  
  Вочы Эбі Моргенштэрн з вузкіх ператварыліся ў шырокія, затым зноў звузіліся, калі яна аглядала сваю гасціную, як быццам яна страціла што-то жыццёва важнае, на што была блізкая да таго, каб адмовіцца ад надзеі знайсці.
  
  Шоў выказала здагадку, што да яе вопыту яны не былі такімі дергаными і занятымі, як цяпер.
  
  Апранутая ў спартыўны касцюм — шэры топ, чырвоныя штаны - і з зачасанымі назад павойнымі цёмнымі валасамі, яна, здавалася, не клапацілася аб сваёй знешнасці.
  
  Сустрэча са смерцю скідае многія рэчы.
  
  "Містэр Шоў, праўда?" Спытаў Моргенштэрн.
  
  Ён кіўнуў.
  
  “Ты... ? "
  
  “ Кансультант WPD.
  
  Шоў не заўсёды лічыў неабходным тлумачыць, што такое бізнэс па ўзнагароджання, які, як толькі вы пачнеце, можа завесці гутарку далёка за рамкі.
  
  Атмасфера была цьмянай. Гарэла толькі адна лямпачка, а вокны былі занавешены тоўстымі шэрымі шторамі.
  
  Яе твар без касметыкі было бледным. Яно расцягнулася ва ўсмешцы, якая была не усмешкай, а маскай цынізму. “Яны нікога не наймалі, каб ратаваць мяне. Калі б Эд не знайшоў грошы, мяне б ужо не было. І ні адной душы ў паліцэйскім упраўленні было б усё роўна. Яны зрабілі ўсё магчымае, каб знайсці мяне ".
  
  Шоў выказаў здагадку, што Аберон і астатнія былі такімі ж стараннымі тады, як і цяпер; злачынец быў проста разумны і няўлоўны, а тэрміны падціскалі. Але стараннасць і кампетэнтнасць - гэта розныя рэчы.
  
  “ Я не адбяруць у вас шмат часу. Ён падаўся наперад, але зусім ледзь-ледзь, каб выказаць спачуванне, але не падыходзіць занадта блізка. Некалькі разоў ён ратаваў выкрадзеных і ведаў, што яны асабліва адчувальныя да ўварвання ў асабістае прастору. “Я прачытаў справаздачу. Я проста хацеў бы, каб вы яшчэ раз распавялі мне, што адбылося. Хто браў у вас інтэрв'ю?
  
  Яна ўздыхнула. "Вялікі дэтэктыў".
  
  "Аберон?"
  
  “ Дакладна. Гэта быў ён. Але 'інтэрв'ю'? Наўрад ці. Гэта было што-то накшталт "Добра, ты вольны". Ён сышоў, магчыма, у іншы штат. Проста раскажы нам асноўныя моманты. 'Зараз усё добра'. Вось што ён сказаў. 'Добра'. Яна змоўкла, глыбока ўздыхнула. Ўдых і выдых. Збіралася яна заплакаць?
  
  Шоў ўспомніла адзін урывак са свайго заявы.
  
  Я не мог яго бачыць — капюшон быў у мяне на галаве. Але я мог чуць. Ён сказаў: “Пара. Балюча не будзе". Як быццам ён размаўляў з суседам аб надвор'і. І ён схапіў мяне за шыю, напэўна, задушлівым захопам. І я была зашпілена на маланку, так што не магла супраціўляцца. Я спрабавала, але не змагла. І ён проста пачаў ціснуць, і ўсё вакол пачало цямнець, літаральна праз некалькі секунд. І я зразумеў, што мёртвы ... А потым пачуўся гук, падобны на якое ўваходзіць паведамленне на яго тэлефоне. Ён даведаўся, што мой муж ўнёс задатак. І праз гадзіну я была вольная.
  
  "Усё добра", - паўтарыла яна, і яе словы былі поўныя сарказму. Яна павольна абвеў рукой пакой і засяродзілася на вокнах, якія, як ён заўважыў па прыбыцці, былі забраныя кратамі, падобнымі на тыя, што вы бачыце ў гарадскіх кватэрах на першым паверсе, а не ў загарадных дамах на адну сям'ю ў каланіяльным стылі. “Я баюся выходзіць на вуліцу. Якія шанцы быць схопленым двойчы? Кропка нуль нуль нуль якіх заўгодна працэнтаў. Не мае значэння. І паглядзі на гэта. "Моргенштэрн пацягнула за ланцужок у сябе на шыі і выняла з-пад топу тое, у чым Шоў даведалася трывожную кнопку ахоўнай кампаніі. "Цяпер я адчуваю сябе такой жа выкрадзенай, як і тады".
  
  Яна пільна паглядзела на яго і сказала рэзкім голасам, такім жа хуткім, як і яе вочы: “Ведаеш, я праверыла цябе. Пасля таго, як я атрымаў паведамленне з паліцыі, я патэлефанаваў ім, каб пераканацца, што дэтэктыў Гудвей сапраўды існуе, і запатрабаваў апісанне. Я погуглил цябе. Я запампаваў тваю фатаграфію. У мяне ёсць пісталет. Я навучыўся з яго страляць.
  
  Гадзіны крайняга тэрміну цікаў. Ён спачуваў, але яму трэба было дзейнічаць. Хутка.
  
  “ Не маглі б вы расказаць мне, што вы памятаеце?
  
  “Я здзяйсняў прабежку, якой, верагодна, больш ніколі не буду займацца, прабежку ў запаведніку Махер Форэст. Я чую шум ззаду сябе, і перш чым я абарочваюся, на маю галаву апранаюць чорны капюшон, а ён абдымае мяне. Так моцна ... " Яе вочы замітусіліся і задергались. “Так моцна, што я не магла набраць паветра, каб закрычаць. І я не магла супраціўляцца. Мае рукі былі скаваныя. Затым ён цягне мяне і пхае ў кузаў свайго фургона. Я супраціўляюся, але ён быў нашмат мацней. Я думаю, што ён, павінна быць, бодзібілдар. Ніякага тлушчу. Адны мышцы ".
  
  Шоў запісаў гэтую інфармацыю, якая была новай.
  
  “ Як вы даведаліся, што гэта фургон?
  
  “Ніякіх сядзенняў. Толькі падлогу. Дыван".
  
  “ Якія-небудзь асаблівыя пахі?
  
  "Пахне?"
  
  “ Фарба, алей, бензін.
  
  "Няма".
  
  "А потым?"
  
  “Ён надзеў мне на запясці сцяжкі, завёў рукі за спіну. Ён садзіцца за руль. Па радыё гуляе рэлігійная музыка. Нейкі евангеліст просіць грошай".
  
  У запісах па справе нічога не гаворыцца аб радыёстанцыі. Магчыма, Аберон падумаў, што гэта не заслугоўвае ўвагі, ці было няслушным напрамкам. Шоў лічыў, што гэта было апошняе, яшчэ адзін доказ інтэлекту Ды Джэя.
  
  "Мы ехалі нейкі час".
  
  "Як доўга?"
  
  Гудуэй сказаў, што праз паўгадзіны, але Шоў ніколі не стаў бы падказваць суразмоўцу.
  
  “Можа быць, паўгадзіны. Не ўпэўнены. Я быў так напалоханы ... Нарэшце ён запавольвае ход, паварочвае і спыняецца".
  
  "Ён заглушыў рухавік?"
  
  "Так".
  
  “ Непасрэдна перад тым, як ён спыніўся, гук рухавіка стаў гучней?
  
  Праз імгненне: "Ну, я думаю, так яно і было".
  
  Шоў запісаў.
  
  Рэха ад сцен: фургон стаяў у гаражы, і не такі ўжо вялікі.
  
  “ А якім было пакрыццё дарогі да таго, як ён павярнуў на яе?
  
  "Гэта было цяжка".
  
  “ Грунтавая дарога?
  
  "Не, проста вуліца, але ў дрэнным стане".
  
  "Тады?"
  
  “Ён адкрывае заднюю дзверы і выводзіць мяне. Яшчэ праз хвіліну я ўжо ў пакоі. Ён зашпільвае мне на назе яшчэ адну маланку і прывязвае мяне да батарэі ".
  
  Стары будынак.
  
  “ Вы выходзілі на вуліцу, каб трапіць у пакой?
  
  "Няма".
  
  Гараж прыбудаваны.
  
  “ Лесвіца ёсць?
  
  "Не, на тым жа ўзроўні".
  
  “Ты выдатна спраўляешся. Павінна быць, гэта цяжка. Я разумею".
  
  Кіслы смяшок.
  
  "Затым ён здымае пакет, засоўвае мне ў рот нейкую анучу і заляпляе яе там".
  
  Людзі паблізу. Занепакоеная тым, што яе могуць пачуць мінакі або жыхары.
  
  “ Ён быў у лыжнай масцы?
  
  Яна кіўнула. “У мяне не было вады. Нічога". Кінетыка паменшылася, вочы і пальцы саслаблі. Яе голас гучаў павольна, калі яна засяродзілася на стосе банкнот на кофейной століку. Яны былі б па вушы ў даўгах пасля таго, як наскрэблі чвэрць мільёна даляраў. “Калі б у мяне забіўся нос, я бы задыхнуўся. Я бы проста памёр. І вось я сядзеў. Туалета не было. Я описалась. Мне было сорамна ... І я была ў лютасьці, што ён так са мной паступіў. "Яна выцерла вочы.
  
  “Я сядзела там цэлую вечнасць. Потым, нарэшце, ён заходзіць у пакой. Гэта было жудасна. Я чула, як яго крокі, што набліжаюцца. Ён не кажа ні слова. Проста трымае мяне задушлівым захопам. І я думаю, што гэта ўсё. Я больш ніколі не ўбачу свайго мужа, сваіх дзяцей. Пачынае цямнець ".
  
  Затым яму паведамілі, што грошы пераведзеныя. Паколькі сувязі не было, Шоў выказаў здагадку, што гэта автоботов, які адказвае з сховішчы bitcoins. Неўзабаве пасля таго, як яе высадзілі ў Мэдысан-парку, на поўнач ад Уэстбея.
  
  “ Я чытала, што ты адчула пах шакаладу.
  
  Яна кіўнула. “Яны шукалі пякарні. Але не было ніякіх зачэпак".
  
  - Вы адчулі яшчэ які-небудзь пах? - спытаў Шоў.
  
  “Я не ведаю. Можа быць, цвіль".
  
  “ Хлеб або дрожджы?
  
  "Няма".
  
  "Пілавінне?"
  
  “ Пілавінне? Няма.
  
  “ Бензін або алей? - спытаў я.
  
  "Няма".
  
  Праблема. ніякіх будаўнічых работ у будынку або побач з ім.
  
  Ён паглядзеў у яе бегаюць вочы і сказаў: "Гэтыя дэталі добрыя".
  
  Яшчэ адзін з яе смехаў "дай мне перадыхнуць".
  
  “ Што вы чулі? Самалёты, верталёты, вулічнае рух?
  
  “Часам гудок. Скрынка перадач грузавіка, што-то накшталт скрыгату. Я чуў гэта пару разоў. Такі стук выдае смеццявоз, калі падымае смеццевы кантэйнер. О, быў ціхі скрыгат. Ён быў паблізу. Можа быць, хвіліны тры, потым спыніўся. Гэта ўсё, што я чуў. Калі не лічыць галасоў."
  
  Шоў перастаў пісаць і падняў вочы. “ Галасы?
  
  “ Пра гэта я распавёў дэтэктывамі.
  
  Шоў выразна памятаў ноты. Там не было згадкі аб галасах.
  
  Але ён падумаў, што лепш сказаць: “Магчыма, я прапусціў гэта. Не маглі б вы мне сказаць?"
  
  “Два галасы. Казалі, напэўна, хвілін пяць. Я не пачуў слоў".
  
  “ У будынку ці звонку?
  
  “ Калі мне трэба было адгадаць, ўнутры. Наверсе.
  
  Шматпавярховы будынак.
  
  “ Па тоне вы маглі б сказаць, ці ведалі яны адзін аднаго?
  
  Яна пахітала галавой. “ Адкуль мне гэта ведаць?
  
  "Яны што, спрачаліся?"
  
  “ Няма, адзін з іх засмяяўся.
  
  Галасы, два.
  
  Партнёр, у рэшце рэшт?
  
  Вочы яго зноў забегалі. Да іх неразумным перамяшчэнню далучылася дакучлівае потирание вялікага і скрюченного ўказальнага пальцаў. Ён ведаў, што яна на мяжы і збіраецца папрасіць яго сысці.
  
  Але яму яшчэ трэба было задаць некалькі важных пытанняў.
  
  “ Па дарозе туды ці назад, дзе ён трымаў вас, ён рабіў якія-небудзь павароты?
  
  Яна ўспомніла. “Я не памятаю, як туды ехала. Я таксама, ведаеце, была ўсхваляваная. Але калі ён вадзіў мяне ў парк, я была спакайней. Так, ён моцна змяніўся."
  
  "Уся дарога да парку была паваротнай?"
  
  "Не, проста частка".
  
  "І як доўга гэта працягвалася?"
  
  “Я не ведаю. Дзесяць хвілін".
  
  "Спыняецца?"
  
  "Гэта дакладна, як на знаках "Стоп" і святлафорах".
  
  “ На працягу тых жа дзесяць хвілін?
  
  "Так".
  
  Шоў спытаў: “А пасля гэтага?" Выпрастаўся?"
  
  “ Я б выказаў здагадку, што гэта адно з шашы, якія вядуць у парк.
  
  Яна зірнула на групу бурбалак з лекамі на століку. Затым на свае гадзіны. Колькі хвілін засталося да таго, як можна будзе прыняць тое, што ёй трэба?
  
  “Цаню ваш час, місіс Моргенштэрн. Я шкадую аб тым, што з вамі здарылася." Ён устаў і накіраваўся да дзвярэй.
  
  Яна неахвотна паднялася з канапы і далучылася да яго.
  
  “Вы казалі, што вы кансультант. Вы займаліся падобнымі рэчамі раней? Падобныя выпадкі?"
  
  "Трохі".
  
  “Я аднаго не разумею. Навошта яму забіваць мяне, калі Эд не змог назваць усю суму? Чаму б проста не ўзяць тое, што ён змог сабраць?"
  
  “Таму што ён збіраўся працягваць. І яму трэба было паказаць наступным ахвярам, што будуць наступствы, калі яны своечасова не атрымаюць грошы ".
  
  “Так што мая смерць была б проста паведамленнем. Накшталт таго, што вы публікуеце ў Facebook або Twitter. Кажучы: 'Я сур'ёзна стаўлюся да справы". Госпадзе." Яе вільготныя вочы асцярожна агледзелі вуліцу перад домам. “ У яе не можа быць шмат часу, місіс Кохл.
  
  “ Чатыры гадзіны. Крыху менш.
  
  “Што-тое, што было лепш для мяне? Я не ведала, якія былі яго патрабаванні і дванаццацігадзінная крайні тэрмін. Я даведалася пра гэта толькі пазней. Яна пазнае. Яна зразумее, што час ідзе на змяншэнне ... Вядома, яе муж павінен быць блізкі да таго, каб здабыць грошы. Яна нахмурылася. “ Яны ў яго ёсць, ці не так? Хіба ён не багаты кампутарнік?"
  
  “Няма. Яны і блізка не адпавядаюць попыту".
  
  "Аб божа..." яна зноў паглядзела на гадзіннік. “ Мне пара. "І закрыла за сабой дзверы.
  
  
  
  
  Каля дома Моргенштернов Шоў ехаў на ровары, набіраючы пошук у браўзэры. Ён уважліва прачытаў.
  
  Праз дзесяць хвілін ён атрымаў усё, што яму было трэба, і патэлефанаваў Сэму Гудуэю.
  
  "Кольтер".
  
  “ Сэм. Тая вялікая карта ў дыспетчарскай?
  
  "Угу".
  
  "Зрабі здымак і прыйшлі яго мне".
  
  "Вядома".
  
  “Я ператэлефаную табе пасля таго, як у мяне будзе магчымасць праглядзець гэта. Але заставайся там".
  
  Яны разъединились, і праз дзве хвіліны Шоў вывучаў карту, растапырыўшы пальцы, каб павялічыць малюнак.
  
  Ён ператэлефанаваў дэтэктыву, паменшыў экран тэлефона і выклікаў фатаграфію карты. “ Паглядзі на цэнтр горада.
  
  "Добра".
  
  "Правядзіце лінію ад Хендрыкса, Фулсома і уэста да Кліўленда і Чацвёртай вуліцы".
  
  "Правесці сапраўдную лінію?"
  
  “ З тваім уяўленнем усё ў парадку.
  
  “Добра. Зразумеў".
  
  "Мне трэба ведаць, ці есць там якія-небудзь прамысловыя зоны".
  
  “Добра. Чаму?"
  
  “Я думаю, на шэсцьдзесят працэнтаў Элі Кохл знаходзіцца ў тым жа месцы, дзе ён трымаў Эбі Моргенштэрн. І я ведаю, што гэта дзе-то там, таму што ён рабіў павароты і прыпынку пасля таго, як з'ехаў, і да таго, як дабраўся да шашы. У вашым паўгадзінным крузе няма іншага прыдатнага месца."
  
  "Чаму прамысловыя пляцоўкі?"
  
  “ Не мог бы ты проста зірнуць, Сэм?
  
  "О, вядома".
  
  Праз імгненне малады дэтэктыў сказаў: "Я б пашукаў у чатырох месцах".
  
  Ён пералічыў іх як перасячэння, і Шоў запісаў іх у свой нататнік.
  
  - Там што-небудзь распагоджваецца? - спытаў Шоў.
  
  “ На самай справе нічога. Больш ніякіх экспертыз. Іншых сьведкаў у супермаркеце няма. Служачыя? Шэф махнуў на іх рукой. Яны ганяюцца за зачэпкамі за белы фургон, але на самой справе яны ганяюцца за сваім хвастом. А ў містэра Коля ўсяго дзевяноста тысяч. Ён завёў старонку на GoFundMe. Яе стала сто восемдзесят два. Гэта сто як у сотні, а не сто як у ста тысячах".
  
  “ Сэм, хто-небудзь, акрамя Аберона, браў інтэрв'ю ў Эбі Моргенштэрн пасля таго, як яе вызвалілі?
  
  “ Наколькі мне вядома, няма.
  
  “Апошні пытанне: той псіхолаг-кансультант? Доктар Уолтерс? Хто-небудзь з паліцыі звязваўся з ім, або ён сам падахвоціўся?"
  
  “Я думаю, ён патэлефанаваў нам. Няма, я ўпэўнены, што ён патэлефанаваў".
  
  Магчыма, у галаве дэтэктыва зноў паўстаў пытанне "чаму".
  
  Але Шоу сказаў: “Я цябе хутка патэлефаную. Трымай свой тэлефон, пры сабе".
  
  
  
  
  Шоў не купіўся на лідэрства ў пякарні.
  
  Адчуваеш пах шакаладу, але без характэрнага паху выпечкі хлеба ці узнімальнага дражджавога тэсту? Ён задаваўся пытаннем, навошта Оберону наогул спатрэбілася гэта.
  
  Шоў прыйшоў да высновы, што з верагоднасцю ў дзевяноста адсоткаў яна адчула пах чаго-то, падобнага на шакалад.
  
  Анлайн-даследаванне, якое ён правёў пасля інтэрв'ю з Эбі Моргенштэрн, паказала, што іншы матэрыял надае пах, падобны на шакалад: электрычныя і металічныя дэталі, асабліва генератары, рухавікі і драты, калі яны гарачыя. Адзін анекдот, які ён прачытаў, датычылася аўтаўладальніка, які адвёз свой аўтамабіль да дылера, каб паглядзець, ці зможа рамонтная брыгада знайсці плітку шакаладу, якую, як ён быў перакананы, адзін з яго хлопцаў выпусціў у вентыляцыйная адтуліна сістэмы ацяплення. Першае, што зрабілі механікі, гэта заглушылі рухавік і замянілі генератар. Пах hershey's папярэджваў аб тым, што аўтамабіль хутка будзе ахоплены полымем.
  
  Была тэорыя Шоў прыцягнутай за вушы?
  
  Як вучыў яго бацька-выживальщик, прыняцце рашэнняў - гэта перш за ўсё ўзважванне варыянтаў. Апынуўшыся перад выбарам, вы аналізуеце ўсе патэнцыйныя курсы, вызначаеце працэнтную верагоднасць поспеху з улікам найлепшых наяўных у вас ведаў, а затым выбіраеце той, які набярэ найбольшую колькасць балаў.
  
  Ніколі не рызыкуй шанцамі.
  
  Тэорыю "гарачы метал як плітка шакаладу" ён ацаніў прыкладна ў пяцьдзесят пяць працэнтаў.
  
  Але паколькі ў дадзены момант у яго не было іншых зачэпак, гэта лік з такім жа поспехам магло раўняцца сотні.
  
  Ці зможа ён своечасова знайсці гэта месца - іншае пытанне.
  
  Першы раён, у які Сэм Гудуэй адправіў яго, быў прамысловым, але вялікая яго частка ў цяперашні час знаходзілася ва ўладзе шкоднікаў. Адзінымі пахамі, якія ён мог улавіць, былі пыл і дызельныя выхлапы.
  
  Другая зона, прыкладна ў паўмілі адсюль, была ў асноўным складамі і месцам збору смецця, дзе ў гэты цёплы дзень немагчыма было выявіць што-небудзь, акрамя гнілых прадуктаў.
  
  На гэтыя два месцы сышоў цэлы гадзіну яго часу.
  
  Кінуў погляд на свой тэлефон.
  
  Гадзіны Крайняга тэрміну паказвалі, што Элі Коўл засталося жыць два гадзіны пяцьдзесят дзве хвіліны.
  
  Трэці раён, прапанаваны Гудуэем, прыкладна ў мілі ад двух папярэдніх, уяўляў сабой лабірынт перапланіровак: жылых, гандлёвых і прамысловых.
  
  Ён ехаў па адной з галоўных вуліц, калі рэзка затармазіў, каб спыніцца, выклікаўшы раздражнёны гудок кіроўцы, які ехаў заднім ходам.
  
  Шоў ехаў па паветры, пахнущему какава. Завев рухавік, ён рэзка затармазіў, ірвануўся наперад, затым скінуў хуткасць, арыентуючыся па паху. Рухаючыся на другой перадачы, ён глыбока ўдыхнуў.
  
  Не пашанцавала.
  
  На наступным скрыжаванні ён затармазіў і паглядзеў, ці няма каго-небудзь з цыгарэтай. Ён заўважыў дваіх — гэта былі бізнэсоўцы — якія стаяць перад офісным будынкам. Шоў заўважыў, што дым валіў злева ад яго. Ён уключыў перадачу і павярнуў у процілеглым кірунку.
  
  Вуліцы тут былі пакрытыя старажытным асфальтам, вялікая частка якога працерлася да такой ступені, што агаліліся камяні, якія, магчыма, былі "грубай" вуліцай Эбі Моргенштэрн перад тым месцам, дзе яе трымалі. Брукаванка была карысная як для даследавання, так і для язды па ёй, паколькі і без таго гладкая паверхня каменя стала яшчэ больш слізкай з-за пласта алею і трансмісійнай вадкасці. Нават на такой нізкай хуткасці ён моцна трымаўся за руль.
  
  Колтер Шоў за сваё жыццё шмат высочваў, вышукваючы знакі — доказы, пакінутыя жывёламі і людзьмі на вуліцы, — але ён ніколі не шукаў, выкарыстоўваючы сваё нюх. Гэта была прэрагатыва сабак, чые насы маглі быць у мільён разоў больш адчувальны, чым у іх субратаў-людзей.
  
  Але наступны пах, які ён заўважыў, не патрабаваў ніякай вытанчанасці. Ён быў моцным.
  
  Ён хутка спыніўся, але хваля знікла. Ён зноў кінуўся за ёй. Гэта нагадала яму аб тым часе, калі ён, Дорион і Расэл гулялі ў палях і садах сямейнага маёнтка ў Сьера-Невадзе. Яны праходзілі праз паласу прахалоднага паветра, а затым адразу пасля гэтага - праз паласу цёплага.
  
  Цяпер яшчэ раз: шакалад.
  
  Ён павярнуў на пах і паехаў па каньёну прамысловых будынкаў, некаторыя з якіх выкарыстоўваліся, некаторыя былі пераабсталяваны пад жылыя гарышчы. Праз высокія вокны, вокны, і ён мог бачыць высокія столі, смелыя малюнкі на сценах і складанае дызайнерскае асвятленне. Яны, несумненна, каштавалі мільён з лішнім даляраў, але Шоў знаходзіў іх засмучае; ён вырас у асяроддзі пейзажаў паўсюль.
  
  Менавіта тады ён пад'ехаў да скрыжавання і спыніўся.
  
  Электрычная падстанцыя № 4 Вестбэйских грамадскіх работ.
  
  Унутры павінны былі знаходзіцца павышаюць і паніжальныя трансфарматары, масіўны генератар і мілі правадоў.
  
  Усё гарачае, усё источающее насычаны і падманлівы водар какава.
  
  Цяпер, каб звузіць поле пошуку.
  
  Уключыўшы першую перадачу, ён праехаў па вуліцах вакол вакзала, вышукваючы якія-небудзь будынка, якія маглі б адпавядаць апісанню Эбі Моргенштэрн: старыя, з прыбудаваным гаражом, незастроенной або побач з рабочымі пляцоўкамі, па меншай меры, двухпавярховыя, размешчаныя на ўчастку вуліцы, выбрукаванай каменем або іншым чынам што знаходзіцца ў дрэнным стане. Там таксама былі пешаходы, магчымыя сведкі і прычына, па якой ён заткнуў ёй рот вехцем. Шоў ідэнтыфікавала каля дваццаці пяці такіх будынкаў. Было менш верагодна, што ён схаваў Моргенштэрн там, дзе той жыў, таму Шоу скараціў іх колькасьць да трынаццаці, выключыўшы на дадзены момант тыя, якія былі відавочна занятыя. Ён вярнуўся да таго месца, дзе пах быў найбольш прыкметны, і прыпаркаваўся, ровар ланцугом прыкаваў да фонарному слупа.
  
  Ён пачаў свае пошукі пешшу.
  
  І адразу ж выявіў, што задача будзе складаней, чым ён думаў.
  
  У многіх будынках не было вокнаў на першым паверсе. А ў тых, што былі, усе шкла былі зачыненыя альбо аканіцамі звонку, альбо фіранкамі ўнутры.
  
  Складанасць Шоў пагаршалася тым, што на вуліцы было каля тузіна пешаходаў. Відавочна, гэтая вуліца была папулярным пешаходным маршрутам ад жылых дамоў у адным кірунку да рознічных крамах і рэстаранах у іншым. Яны задаліся б пытаннем, чаму Шоў подглядывал, і патэлефанавалі б у 911.
  
  Няёмкая канфрантацыя вырашылася б званком Сэму Гудуэю або Лойду Оберону, але гэта пацягнула б за сабой затрымку, якую ён не мог сабе дазволіць.
  
  Ён склаў легенду — ён падумваў аб куплі нерухомасці тут і хацеў агледзець месца без пасярэдніка. Ці спрацуе гэта? Магчыма. Там было некалькі аб'яў аб продажы. З іншага боку, ён быў у байкерскай куртцы і джынсах - не самы дзелавой касцюм для вокладкі драмы, і, калі б хто-небудзь прыгледзеўся больш уважліва, то заўважыў бы, што ён пазбягае камер назірання і з асцярогай вызіраць у вокны.
  
  Ён падышоў да наступнага будынка, трохпавярховаму, з вапняка. Наверсе было выразана імя Маклахлан. Агледзеўшыся па баках і заўважыўшы толькі аднаго безуважлівага, паглынутага тэкстам мінака, ён падышоў да акна першага паверха і, не заўважыўшы ўнутры святла, зазірнуў унутр. Гэта быў толькі фрагмент агляду, але ён убачыў падлогу, пакрыты пылам, нядаўна потревоженный слядамі ног.
  
  Застаючыся пад вокнамі, Шоў адкінуў куртку, цалкам раскрываючы свой "Глок", і падышоў да ўваходных дзвярэй, якая была з тоўстага дуба і без вокнаў. Ён праверыў ручку. Яна примерзла да месца.
  
  Ён рушыў налева — да гаража — і пры гэтым кінуў позірк уніз, на кароткую пад'язную дарожку.
  
  Слядоў шын, відаць, не было, але ён быў упэўнены, што глядзіць на сляды ад мятлы.
  
  Можа быць, мяккае драпанне, якое было ў Эбі—
  
  Шоў пачуў роў рухавіка і адхіснуўся назад, як раз своечасова, каб не быць раздушаным белым грузавым фургонам "Додж", які выбіў дзверы і вылецеў на вуліцу, занесены налева. Машына не паспела павярнуць на вузкай вулачцы і рэзка затармазіла. Кіроўца даў задні ход, шыны дыміліся, затым зноў ірвануў наперад.
  
  Шоў не даставаў зброю і не страляў. Што б ні адбывалася ў фільмах, ніхто не страляе ў аддалялася машыну — злачынства, якое не змог дараваць нават шэф дэтэктываў Лойд Аберон. Акрамя таго, нават калі б ДК быў узброены і стаяў перад ім, была б яшчэ адна праблема.
  
  Ніколі не здымайце, не праверыўшы фон ...
  
  Вы заўсёды мяркуеце, што адна-дзве кулі пройдуць міма вашай мэты або трапяць у яе, і працягваеце рух. За фургонам былі крамы рознічнага гандлю і закусачныя на адкрытым паветры, якія ён бачыў раней, магчыма, па гэтай прычыне ДК вырашыў павярнуць у гэты бок.
  
  Шоў не мог страляць. Але ён мог пераследваць. Ён бег да свайго матацыкла, калі пачуў віск шын. Фургон спыніўся прыкладна ў сотні футаў ад яго. Імгненне праз полудзень паветра прарэзаў мужчынскі голас, пазваў на дапамогу, і фургон набраў хуткасць, згарнуўшы налева па бакавой вулачцы.
  
  На тратуары, дзе спынілася машына, ляжаў бізнэсмэн, перакочваючыся па падлозе і схапіўшыся за нагу. Ён быў у светла-шэрым касцюме, і яго правая нага была ў крыві.
  
  Сунуўшы зброю ў кабуру, Шоў падбег да мужчыны, які патэлефанаваў у 911 і паведаміў аб нападзе і напрамку, у якім схаваўся аўтамабіль Дзіка.
  
  Ён упаў на калені.
  
  Ахвяра, якой было за сорак, ахнула: “Ён ударыў мяне нажом. Гэты чалавек ударыў мяне нажом! Ён вар'ят! Божа, паглядзі на кроў ".
  
  ДК зрабіў эфектыўную працу. Лязо закранула адзін з сцегнавых сасудаў; чырвонае пляма павялічвалася з кожнай секундай.
  
  Шоў выцягнуў з задняй кішэні нож з запирающимся лязом і адрэзаў палоску ад падола ўласнай кашулі. Ён прывязаў яе да выраз для марской завесы, прасунуў канец у пятлю і моцна пацягнуў.
  
  “ О, Госпадзе, гэтая кроў.
  
  “ Кладзіся на спіну. Яны хутка будуць тут.
  
  Шоў падняў нагу мужчыны, дазволіўшы сіле цяжару дапамагчы яму.
  
  “О, Госпадзе. Мая жонка, скажы маёй жонцы".
  
  “ Ты раскажаш ёй сам. Гэта будзе добрая гісторыя за вячэрай. Не размаўляй, не варушыся. Ты ўсё яшчэ патрэбен мне.
  
  Яго бледнасць станавілася ўсё больш шэрай. І ён спыніў панічна кідацца і жэстыкуляваць, але не з-за запэўненняў Шоў. Ён падаў.
  
  "Заставайся са мной", - сказаў яму Шоу.
  
  Сабраўся натоўп. Шоў крыкнуў: "Тут ёсць медыкі?"
  
  Ніхто не адказаў; яны проста запісалі разворачивающуюся трагедыю ў пікселях высокай выразнасці.
  
  Прыкладна праз пяць доўгіх-предолгих хвілін Шоў пачуў выццё сірэн, і неўзабаве "хуткая дапамога" і тры паліцэйскіх патрульных машыны спыніліся, з іх выскачылі мужчыны і жанчыны ў форме.
  
  Шоў адступіў назад, калі медыкі схіліліся над бледным мужчынам, накладваючы бальнічны паляць і працягваючы вяроўку. З'явілася каталка.
  
  Афіцэр, які, здавалася, быў галоўным, высокі лацінаамерыканец, падышоў да Шоў і пачаў што-то казаць, але Шоў перабіў яго. "Я зраблю заяву пазней".
  
  "Што ж, сэр... "
  
  Ён назваў сваё імя і сказаў: “Патэлефануйце шэфу дэтэктываў Оберону. Ён растлумачыць".
  
  "Але... "
  
  "Ён усё растлумачыць".
  
  Шоў павярнуўся і паспяшаўся назад да сваёй "Ямахе". Ён спяшаўся патэлефанаваць Сэму Гудуэю. Але з гэтым давядзецца пачакаць хвіліну ці дзве. Ён не мог падняць трубку тэлефона, не кажучы ўжо аб тым, каб набраць нумар, не змыўшы са сваіх рук слізкую кроў ахвяры.
  
  
  
  
  "Ён будзе жыць", - сказаў Сэм Гудуэй Шоў, які ўваходзіў у аддзяленне дэтэктываў. "Кажаце аб няздатным часу, няздатным месцы".
  
  "Значыць, ён зарэзаў нявіннага, проста каб выйграць час?" Сяброўка і калега Гудуэй нахмурылася. "Жудасна".
  
  Дакладна. Але па-чартоўску эфектыўна.
  
  Ён зразумеў, што Рон Кохл глядзіць на яго з выразам, якое казала: "Ты палічыў за лепшае жыццё незнаёмца жыцця маёй жонкі?" Ты выратаваў яго, і цяпер яна памірае.
  
  І погляд Шоу адказаў: "Менавіта гэта я і зрабіў". Шанцы былі вышэй, я выратаваў пешахода, які без маёй дапамогі памёр бы праз некалькі хвілін. У вашай жонкі яшчэ ёсць пара гадзін.
  
  Муж вярнуўся да нарады з начальнікам дэтэктываў Обероном. Шоў заўважыў, што на стале перад ім былі фінансавыя ведамасці, якія ляжаць пад рознымі кутамі, як быццам іх кінулі туды ў гневе. І, магчыма, агіду да таго, што агульнай сумы, якую яны прадстаўлялі, было б недастаткова, каб выратаваць Элі Кохл.
  
  "Ён сабраў яшчэ якія-небудзь грошы?" Шоў спытаў Гудуэя.
  
  "Трохі". Але дэтэктыў ўздыхнуў. “Але яму ўсё яшчэ не хапае больш за сто тысяч. Апошняй надзеяй было заняць пад яго страхоўку, але яны і блізка не даюць такой сумы. Стан яго жонкі больш, чым у яго, на мільён.
  
  - Мільён? - перапытаў я.
  
  “Так. Падобна на тое, яна была багатая. Але большую частку яна ўклала ў кампанію ". Поціск плячыма. “Гэта знікла разам з яго грашыма. Але вы не можаце браць пазыку пад заклад нечага чужога поліса страхавання жыцця ".
  
  Шоу сказаў: “Кансультант Уолтерс? Ён рэкамендаваў "Сіці" запоўніць прабел. Ці ёсць на гэта шанцы?"
  
  Гудуэй сказаў: “Лойд звярнуўся да камісара, на чале гарадскога савета і самому мэру. Але горад з гэтым не пагадзіўся".
  
  Гэта здавалася суровым, але было правілам пры кожным выкраданні, з якім Шоў калі-небудзь працаваў. Вы не хацелі ствараць прэцэдэнт, што ў вас быў глыбокі кішэню, з якога можна было плаціць выкуп. Гэта было запрашэнне пераемніку паспрабаваць свае сілы.
  
  "А як наконт права ўласнасці на будынак?" Спытаў Шоў. Ён папрасіў Гудвея адкапаць запісу.
  
  “ Тупік. Належыць фірме, якая збанкрутавала два гады таму. Верагодна, ён проста даведаліся аб гэтым і ўварваўся.
  
  Аберон сказаў некалькі слоў Колю і жанчыну-дэтэктыва, якая стаяла побач з ім, а затым прайшоў праз загон - грузавое судна ў вузкай гавані.
  
  Ён кіўнуў Шоў, які спытаў: "Каго-небудзь бачылі пасля таго, як ён пакінуў будынак Маклахлана?"
  
  "Няма", - прамармытаў шэф дэтэктываў. “Гэта трапіла на праслухоўванне. Але нічога. Выйшаў сухім з вады. Ты амаль злавіў яго".
  
  У тоне гэтых слоў чулася нотка: "Але ты гэтага не зрабіў, і цяпер яна, верагодна, памрэ".
  
  Гадзіны, якія паказваюць Крайні тэрмін, паказвалі гадзіна пяцьдзесят дзве хвіліны.
  
  “ Я хачу пагаварыць з Колем, - сказаў Шоў.
  
  Тэлефон Аберона зажужжал. Ён зірнуў на свой тэлефон і прачытаў паведамленне.
  
  Шоў ён сказаў: “Працягвай, вядома. Мне трэба патэлефанаваць". Карабель паплыў далей.
  
  Шоў падышоў да той часткі загону, якая была прысвечана выкрадання.
  
  Калі падняў погляд, яго твар усё яшчэ было халодным.
  
  Шоў прадставіўся.
  
  “Я ведаю, хто ты. Той, хто зарабляе на гэтым грошы".
  
  Яшчэ адна скарга, у дадатак да таго, што ён ахвяраваў сваёй жонкай дзеля невядомага бізнэсоўца. Што Шоў быў бессардэчна наймітам. На самай справе, ён забыўся аб узнагародзе.
  
  “ Сьледчыя пыталіся, ці ня бачылі вы каго-небудзь незвычайнага перад сваім офісам або домам.
  
  "Усё гэта ёсць у справаздачы", - прамармытаў ён. Яго вочы былі чырвонымі, вельмі падобнымі на вочы дэтэктыва Аберона.
  
  "У мяне няма часу праходзіць праз гэта зноў".
  
  “Не, мы нікога не бачылі. Мы на прыватнай дарозе. Хто-небудзь б вылучаўся".
  
  Шоу сказаў: "Павінна быць, ён вёў нейкае назіранне".
  
  "Я мяркую". Яго погляд зноў быў скіраваны на лісты паперы на працоўным стале, якія набліжаліся да прадстаўленні каштоўнасці чалавечага жыцця.
  
  “ Які ў вас адрас? - спытаў я.
  
  "Мой... Гэта Адрыян Лейн Корт, 3497".
  
  Шоў зрабіў пазнаку ў сваім нататніку. “ А ваш офіс?
  
  "Пембрук Білдынг". Ён назваў і гэты адрас.
  
  “ Дзе працуе ваша жонка? - спытаў я.
  
  “Сярэдняя школа Бенджаміна Франкліна. На Уэбера". З раздражненнем ён сказаў: "Я не ведаю нумары".
  
  Шоў кіўнуў і накіраваўся назад да Гудуэю. “ Пакідаць нататкі?
  
  Гудуэй пакорпаўся ў шуфлядзе стала і працягнуў нататнік Шоў, які кіўнуў у бок дыспетчарскай. “ Мне зноў патрэбна гэтая карта.
  
  Яны ўвайшлі ўнутр, і Шоў пачаў праглядаць гравюру памерам чатыры на чатыры, старую, з насычанымі кветкамі, з вычарпальнай надпісам у правым ніжнім куце, з сімваламі, якія пазначаюць усе прыродныя і рукатворныя аб'екты ў акрузе, ад балота да вяршыні ўзгорка і чыгуначных галінак. Ён адарваў жоўты ліпкі квадрацік і змясціў яго там, дзе знаходзілася будынак Маклахлана.
  
  “Дзе была выкрадзена Эбі Моргенштэрн і дзе яе вызвалілі? А потым у гандлёвым цэнтры гэтай раніцай, дзе ён забраў Элі?"
  
  Гудвей паказаў на іх, і сайты былі пазначаныя.
  
  Шоў перечел з сваёй запісной кніжкі адрасы, якія толькі што даў яму Калі. Яны таксама былі пазначаныя.
  
  Затым ён адступіў назад, вывучаючы карту.
  
  “ Аб чым ты думаеш, Коултер?
  
  "Я захачу, каб мяне выкрылі як мага хутчэй".
  
  “ Ты маеш на ўвазе абмежаваць яму дыстанцыю кіравання.
  
  Шоў кіўнуў, працягваючы глядзець. Ён паказаў на вялікую паласу зеляніны, падзеленую некалькімі прасёлкамі.
  
  "Што там?" - спытаў я.
  
  “ Вудленд-Хілс? Трохі. Горад яшчэ не настолькі пашырыўся. Дзеючыя фермы і тыя, што засталіся пад парай. Тузін старых дамоў. Некаторыя закінутыя, некаторыя заселеныя. Ён ткнуў пальцам у звілістую карычневую лінію. “ Большасць з іх тут. Уайлдвуд-роўд.
  
  “Можа быць, ДК жыве там. Адсюль зручна дабірацца да ўсіх гэтых месцаў. Верагодна, паліцэйскіх патрулёў трохі ".
  
  "Ні аднаго".
  
  “ Пасля таго, як я амаль злавіў яго ў Маклахлане, у яго не было асаблівага шанцу знайсці іншае бяспечнае месца, каб схаваць яе. Ён мог адвезці яе туды. Я пашукаю фургон. Ці спытайце, ці не бачыў хто-небудзь аднаго з іх або каго-небудзь, хто падыходзіць пад яго апісанне.
  
  "Хочаш, я пайду з табой?"
  
  “Няма. Ты павінен застацца. Калі Аберон атрымае салідны зачэп, яму спатрэбяцца ўсе для хуткага рэагавання. Гэта рызыкоўны крок ". Шоў кіўнуў у бок карты.
  
  Ён падняў свой шлем.
  
  І паглядзеў на Гадзіннік, якія паказваюць Крайні тэрмін.
  
  Ехаць засталося паўтары гадзіны.
  
  
  
  
  Перасякаючы мяжу акругі і накіроўваючыся на захад, Шоу ўбачыў наперадзе круты пагорак і скінуў хуткасць, на імгненне пераключыўшыся на чырвоны.
  
  Усё было ў парадку. Ён ведаў рухавік. Ён ведаў скрынку перадач.
  
  Затым ён пераадолеў грэбень на Уайлдвуд-роўд і зноў уключыў высокую хуткасць, дазволіўшы сіле цяжару выканаць частку працы. Наперадзе быў цудоўны прамой, і ён набраў восемдзесят пяць.
  
  Іронія жыцця выживальщика заключаецца ў тым, што большасць людзей, якія лічаць сябе такімі, дакучліва цягнуцца да дзейнасці, вельмі супярэчыць выжыванні. Колтер Шоу, напрыклад: скалалажанне, мотакрос і сама яго прафесія, якая, нягледзячы на яго запэўніванні дэтэктыву Оберону, часам ўключала фізічныя сутычкі і перастрэлкі. У рэшце рэшт, калі хто-то сапраўды хацеў выжыць, знайдзі працу офіснага клерка, хадзі пешшу на працу і з працы назад, кожны вечар глядзі тэлевізар, еш нятлусты ежу і пі гарбату.
  
  Рызыка быў прывязаны да ўзнагароджання і так будзе заўсёды.
  
  Пад буркатанне рухавіка — ніколі яшчэ не было больш прыемнага гуку — Шоў праехаў міма густых зараснікаў хвоі, глогу, кіпарыса, дуба, бярозы і ліпы. Ніжэй да зямлі раслі мучан, вярба паўзучая, бузіна, ядловец і той самы цікава названы від расліннасці: паслухмяны расліна, гэта ўвасабленне далікатна-фіялетавага адцення.
  
  Злева ад яго — на поўдзень — была колышущаяся трава, якая вярнулася на сельскагаспадарчыя ўгоддзі, з якіх была расчышчана, магчыма, стагоддзе таму. Шоў выказаў меркаванне, што гэтая тэрыторыя была адведзена пад выпас жывёлы. Ён не лічыў штат Мэн адным з вядучых вытворцаў пшаніцы, кукурузы і соі. Але ён не быў экспертам. Яго веды аб ўборцы ўраджаю былі базавымі і былі накіраваны на атрыманне калорый, а не прыбытку.
  
  Ён мінуў адзін стары фермерскі дом, відавочна незаняты; фасад цалкам адсутнічаў. Трава паміж ганкам і дарагі была некранутай.
  
  Праехаўшы мілю, ён скінуў хуткасць, пад'язджаючы да жылога дома. На ганку сядзелі дзве жанчыны — адна сярэдніх гадоў, іншая маладзейшы, абодва бландынкі з хвосцікамі. Двое хлапчукоў дзесяці і дванаццаці гадоў перакідваліся футбольным мячом ўзад-наперад. Старэйшы чаму-то надзеў наплечнікамі.
  
  Ён зноў прыбавіў хуткасць, хоць цяпер яму даводзілася весці машыну больш уважліва. Дарога сапсавалася, асфальтавае пакрыццё крошилось, і яна стала звілістай. Павароты былі гультаяватымі, але скінуць хуткасць, было разумней.
  
  Таму, калі белы фургон з ровам выехаў з патаемнай пад'язной дарожкі і нацэліўся прама на яго, Шоў ехаў не больш за сорак міль у гадзіну. Ён не разгарнуўся, як магло б адбыцца на больш высокай хуткасці, але здолеў з'ехаць з дарогі на пяшчаную абочыну, а затым абмінуць яе. Колы выйшлі з-пад яго, і ён паклаў ровар на бок, з'язджаючы з пагорка, парослага травой, чырвоным люпінам і наперстянкой.
  
  Ямаха і кіроўца спыніліся прыкладна ў дваццаці футах ад жывапіснага ручая.
  
  Ён ляжаў тварам уверх, цяжка дыхаючы і гледзячы ў амаль змрочнае неба, цёмна-сіняе ад зорак і менш сіняе там, дзе праносіліся аблокі.
  
  Ён зірнуў туды, дзе ў дзесяці футаў ўверх па схіле ляжаў яго пісталет у кабуры. Недалёка ад яго ляжаў яго тэлефон. Моршчачыся, ён пачаў выпаўзаць з-пад ровара да аксэсуараў.
  
  "Няма".
  
  ДК выбраўся з фургона і стаяў на абочыне. У яго быў нізкі голас. Гэта адпавядала яго знешнасці. Ён не быў канкурэнтаздольным культурыст, але відавочна часта трэніраваўся. У прыгожага мужчыны — ён мог бы быць мадэллю — была грыва чорных валасоў, якія даходзілі да плячэй, але не даходзілі на цаля або два. У яго былі точеные шчокі і ён быў загарэлым.
  
  Нарад прадстаўляў сабой сінюю каўбойскі кашулю з прострочками на грудзях і абшэўках. Чорныя джынсы, як у Шоў, і чаравікі на абцасах, якія павялічвалі яго і без таго значны рост яшчэ на два цалі.
  
  У руках ён трымаў пісталет — сур'ёзны паўаўтаматычны, калібра .40 SIG. Ён быў накіраваны ўніз, і яго палец знаходзіўся за межамі засцерагальніка. Шоў зразумела, што ён разбіраецца ў зброі. Упэўнена ступаючы, ён павольна спускаўся па схіле. "Ого", - прамармытаў ён сабе пад нос. “Асцярожней тут. Слізка".
  
  Ён забраў пісталет і тэлефон Шоў. Яны рассовали па кішэнях яго курткі.
  
  Кінуў погляд на нагу Шоў пад матацыклам. “Бачыў, як ты моршчыўся. Павінна быць, гэта перапынак. Баліць як у казцы, іду ў заклад". Думка аб болю, здавалася, спадабалася яму.
  
  Шоў толькі глыбока ўздыхнуў. І паморшчыўся.
  
  Ён сунуў пісталет за пояс ззаду і выцягнуў з кішэні нож. Гэта была паляўнічая мадэль з фіксаваным лязом. Восем або дзевяць цаляў. Нават у цьмяным святле Шоў мог разглядзець кроў, як мяркуецца, ад нажавых раненняў у будынку Маклахлан.
  
  - Хто яшчэ ведае, што вы збіраліся сюды? - спытаў мужчына.
  
  "Ніхто".
  
  “ Угу. "На яго твары з'явілася цынічнае выраз; ён ведаў, што гэта хлусня, якой бы яна ні была. “ Хто?
  
  - Ты ж ведаеш, што я б табе не сказаў, нават калі б хто-то быў.
  
  “О, так, ты будзеш. Калі я хачу, каб хто-то загаварыў, ён загаворыць. Назаві мне гэта імя, і табе будзе нашмат лягчэй. У мяне да цябе прэтэнзій няма. Калі ты зробіш гэта, я проста прывяжу цябе тут.
  
  “Звяжы мяне, як у дрэнным трылеры? Дзе сцэнарысту даводзіцца цягнуць час, каб даць шанец добрым хлопцам з'явіцца? Праўда?"
  
  "Іншы варыянт ..." Ён апусціў погляд на нож. “ ... палец на назе. Вачэй. Ты выглядаеш як аматарка актыўнага адпачынку. Невялікая аперацыя некалькі адкінула б цябе назад, ці не так?
  
  Ён спыніўся ў шасці футаў ад Шоў, гледзячы ўніз.
  
  "Пачакай, пачакай", - сказаў Шоў. “Скажы мне, я павінен ведаць. Хто твой напарнік?"
  
  “Што, каб задаволіць тваю цікаўнасць? Гэта з таго ж дрэннага трылера, табе не здаецца?" Ён паглядзеў на Шоў, як мяснік глядзіць на спякотнае, якое збіраецца разрабіць.
  
  Затым над імі пачуўся голас. “Паглядзі-ка сюды. Паглядзі, каго мы тут злавілі".
  
  ДК спыніўся і азірнуўся праз плячо.
  
  Гэта быў Сэм Гудуэй з пісталетам у руцэ, спускавшийся з пагорка.
  
  “ Чорт вазьмі, Колтер. Ты ведаеш, што на табе сядзіць матацыкл?
  
  Выкрадальнік разьмінаў нож, пераводзячы погляд з Шоў на Гудуэя. Зноў павярнуўся.
  
  Гудвей прыцэліўся з свайго зброі.
  
  - Заходзьце! - крыкнуў ён.
  
  Паўтузіна паліцыянтаў выскачылі з кустоў, іх пісталеты былі накіраваны на выкрадальніка. Гудуэй крыкнуў: "Кінь нож, рукі за галаву".
  
  Замяшанне Дзіка змянілася агідай, калі ён утаропіўся на мужчын і жанчын. Затым ён кінуў люты погляд на Шоў. Здавалася, ён абдумваў наступныя крокі.
  
  Гудуэй сказаў: “Вы знаходзіцеся пад прыцэлам снайпера. З'яўляецца агнястрэльную зброю, і ён страляе. Зразумела?"
  
  Мужчына ўздыхнуў і кіўнуў. Нож ўпаў на зямлю. Двое паліцыянтаў у форме — мужчына і жанчына — адшпіліў ад паясоў жоўтыя электрашокеры. Цяпер здаравяка змірыўся. Пакуль пара прыкрывала яго сродкамі застрашвання напругай у дзесяць тысяч вольт, іншыя афіцэры абшукалі яго і забралі зброю і тэлефон Шоў, а таксама ўласны тэлефон, кашалек і цыгару мужчыны.
  
  Мужчына глядзеў, як Шоў спрытна падняўся на ногі і выраўнаваў матацыкл. Ён узяў свой "Глок", выкінуў пустую краму і замяніў яго поўным, перасмыкнуў затвор. Ён прыбраў яго ў кабуру.
  
  "Але..." шырокія плечы ДК паніклі.
  
  Паспяховы выдумка, па думку Колтера Шоў, крыецца ў дэталях, і ён вырашыў, што было б нядрэнна "выпадкова" страціць зброю і тэлефон падчас каскадерского спуску з гары. Не было ніякіх указанняў на тое, што ў Дзіка было агнястрэльную зброю, але ён мог захацець забраць зброю Шоў і скарыстацца ім. Значыць, ён разрадзіў зброю перад уцечкай.
  
  "Я хачу, каб мне патэлефанавалі", - адрэзаў ДК.
  
  - Ты яго атрымаеш, - прамармытаў Гудуэй.
  
  "Зараз жа".
  
  "Няма". Гудвей прасачыў за тым, як яго запіхнулі на задняе сядзенне адной з паліцэйскіх машын. Ён дапамог Шоў выкаціць матацыкл на круты пагорак да абочыне.
  
  Дзе стаяла долговязая брунэтка у брудных шэрых спартыўных штанах. Яе валасы да плячэй тырчалі ва ўсе бакі. Яна схапіла бутэльку з вадой і зрабіла з яе маленькія глоткі. Гэта было мудра. Чым мацней вы выпрабоўваеце смагу, тым павольней вам варта піць. Ён даведаўся пра гэта з лекцыі свайго бацькі пра абязводжванні.
  
  Ніколі не глытаў ...
  
  Элі Кохл прытулілася да потрепанному грузавым фургона, з якога яе толькі што вызвалілі паліцыянты. Яна берагла правую нагу, а на яе сківіцы быў сіняк ад першай сустрэчы з выкрадальнікам ў гандлёвым цэнтры тым раніцай.
  
  Яе вочы былі пустымі і, здавалася, глядзелі міма мужчын і жанчын, да якіх яны былі звернутыя. Гадзіны Крайняга тэрміну паказвалі, што яна памерла праз дзесяць-дванаццаць хвілін пасля смерці.
  
  Але затым, раптам, яна зноў апынулася побач.
  
  "Дзе?" - спытала яна.
  
  Гудуэй паказаў на машыну, якая служыла выкрадальніку часовай турэмнай камерай.
  
  “Я хачу ўбачыць яго. Я хачу паглядзець яму ў вочы".
  
  Гудвей задумаўся.
  
  Адным з правілаў Шоў было:
  
  Ніколі не паддавайцеся ўплыву эмоцый.
  
  Але гэта быў не яго цырк.
  
  Дэтэктыў сказаў: “Мы заскочим перад ад'ездам. Вы трымаеце акно апушчаным".
  
  "Добра". Гэтыя словы былі вымаўленыя неахвотна.
  
  Яшчэ глыток, яшчэ два. Затым яна паглядзела на дэтэктыва. "Я не ведаю, як я магу вас аддзячыць".
  
  "Ну, а цяпер дазволь мне прадставіць табе чалавека, якога ты сапраўды хочаш падзякаваць".
  
  Ён жэстам запрасіў Коултер Шоў падысці, і яна, нахмурыўшыся ад цікаўнасці, працягнула руку. Яны паціснулі адзін аднаму рукі. Яе поціск было палкім.
  
  "Як ты гэта зрабіў?" - прашаптала яна.
  
  “ Я растлумачу, але пазней. Цяпер мне патрэбен яго напарнік.
  
  
  
  
  Сорак хвілін праз Шоу сядзеў на сваім матацыкле, прыпаркаваным каля паліцэйскага КІРАВАННЯ.
  
  Пад'ехала машына без апазнавальных знакаў, за рулём якой сядзеў Сэм Гудуэй, заміргалі сіне-белыя фары, радыятарнага кратаў. Яны патухлі, і ён выбраўся вонкі разам з двума буйнымі паліцэйскімі, мужчынам і жанчынай. Шоў даведаўся ў іх паліцэйскіх з электрашокам.
  
  "Што ж, гэта было ўжо сее-што", - сказаў дэтэктыў.
  
  Як выказаў здагадку Шоў, гэта адносілася да таго факту, што ён задаў тэмп для паездкі сюды. Для іх было важна рухацца хутка, і Шоў быў раздражнёны тым, што яны адсталі. Ён на двухколавым транспартным сродку прыбыў значна раней іх на чатырохколавым, у якога таксама апынулася сілавая ўстаноўка з экспанентна большай магутнасцю.
  
  Ён слёз і паправіў кабуру. Улічваючы, што чакала яго ў бліжэйшыя некалькі хвілін, ён прыняў аднабаковы рашэнне адмяніць правіла, якое датычыцца зброі ў паліцэйскіх участках, нягледзячы на забараняльны знак.
  
  "Гатовыя?" спытаў ён. Усе трое былі праінфармаваныя аб тым, што будзе далей. Ён атрымаў тры ківу. Але ён палічыў разумным дазволіць Гудуэю і астатнім прайсці наперадзе яго.
  
  Шоў - грамадзянскі член Атрада Адчаю.
  
  Унутры яны падняліся па лесвіцы ў загон для дэтэктываў, Шоў адзначыла кут, дзе ўсё яшчэ збіралася аператыўная група ДК.
  
  Калі ўскочыў на ногі. "Мая жонка?" спытаў ён, перакладаючы погляд з Шоў на Аберона. Яго вочы былі такімі ж дергаными, як у Эбі Моргенштэрн.
  
  Яму не сказалі аб выратаванні. Ніхто тут не ведаў. Было вельмі важна захаваць гэты факт у сакрэце.
  
  Цяпер я хачу, каб яго партнёр ...
  
  Колтер Шоў агледзеў загон. Ён убачыў Лойда Аберона, які стаяў у сваім кабінеце і размаўляў па мабільным. Паглядзеўшы ў бок Шоў, ён пацёр косткамі пальцаў вачэй. Тэлефон апусціўся ў яго руцэ. Не падобна, што ён адключыў званок.
  
  "Вам прыйдзецца адысці", - сказаў Гудуэй Шоў.
  
  "Зразумела".
  
  Гудуэй паглядзеў на імпазантны афіцэраў побач з ім. Усе трое дасталі свае квадратныя чорныя "глока", самае эфектыўнае зброю, якое калі-небудзь было вынайдзена. На гэты раз ніякіх электрашокераў.
  
  "Пайшлі," сказаў Гудуэй.
  
  Афіцэры хутка ўварваліся ў дыспетчарскую, дзе атачылі стройную брунэтку, аператара службы 911, патрабуючы, каб яна ўзняла рукі. Пасля нядоўгіх дэбатаў, падчас якіх шок на яе твары змяніўся агідай, яна падпарадкавалася.
  
  Гудуэй пералічыла правы Міранды і правапарушэнні, за якія яе арыштоўвалі — змова з мэтай здзяйснення выкрадання першай ступені, напад з нанясеннем пабояў і проста для мацнейшай пераканаўчасці, як лічыў Шоў, перашкода правасуддзя.
  
  
  
  
  “Яны былі жанатыя, ДК і Салі, дзяўчына-дыспетчар. Жанчына".
  
  Лойд Аберон размаўляў з камісарам і мэрам, двума спакойнымі, ўдумлівы мужчынамі.
  
  Кіраўнік паліцэйскага кіравання Уэстбея быў белым мужчынам, добра загарэлым, стройным і са стрыманымі манерамі. Мэр з скурай колеру чорнага дрэва быў буйней і выглядаў больш уладна. Ён напружана нахіліўся наперад. Магчыма, ён быў тым тайтовым гульцом, які злавіў футбольны мяч, для якога Лойд Аберон расчысціў дарогу.
  
  Аберон працягнуў: “Яны былі сапраўднай парай, Роулинсы. Боні і Клайд, толькі без аўтаматаў".
  
  Шоў сядзеў у працоўным крэсле побач з Сэмам Гудуэем. Час ад часу высокапастаўлены кап і палітык кідаў цікаўны погляд у бок Шоў, якога прадставілі, але яшчэ нічога не патлумачылі.
  
  Цяпер прыйшоў час для таго, каб гэты момант настаў.
  
  Аберон кіўнуў у бок Шоў. “Гэта хлопец з узнагародай. Я дазволю яму расказаць табе, як ён правярнуў гэта справа".
  
  Шоў не цярпелася з'ехаць з горада. Як заўсёды, калі праца зробленая, Няўрымслівы Чалавеку пара рухацца далей. Але цяпер ён змірыўся.
  
  У думках ён скараціў апавяданне і, калі яно стала досыць кароткім, пачаў. “Што б там ні казаў гэты крымінальны эксперт, я не верыў, што ДК кіраваў гэтым у адзіночку. Я стаўлю на восемдзесят працэнтаў, што хто-то быў за кулісамі. Мой вопыт паказвае, што, калі гэта не тэрарыст, большасць захопаў закладнікаў здзяйсняюць ваўкі-адзіночкі. Але выкраданне з мэтай атрымання прыбытку? Цяжка пракруціць гэта ў адзіночку. І я думаў аб справе Моргенштэрн. Econoline быў знойдзены на прасёлкавай дарозе ў акрузе адсюль. Ён не збіраецца тэлефанаваць у Uber. Хто яго падабраў?"
  
  Аберон асцярожна пацёр вочы. "Мы ніколі пра гэта ня думалі".
  
  - А што гэта былі за галасы, якія Эбі чула ў Маклахлан-білдынг? - спытаў Шоў.
  
  Цяпер уздыхнуў Аберон. - Так, я ніколі не пытаўся, ці чула яна што-небудзь. І, павінен прызнаць, я проста паверыў нашаму эксперту на слова, што ён працаваў адзін — чалавек, якога мы не будзем зноў наймаць. Божа мой, гэты яго кошт." Ён сказаў камісару: "За гэтыя грошы мы маглі б купіць нам ищейку".
  
  Шоу сказаў: “Потым я пачаў думаць аб будынку Маклахлана. Там не было камер, і я быў асцярожны, каб мяне не заўважылі. Але Роулинс ведаў, што я там. Як? Хто-то распавёў яму. Хто ведаў, дзе я буду? Напрыклад, дэтэктыў Гудуэй. Але ён не быў саўдзельнікам."
  
  "Наўрад ці," сказаў Аберон. “ Гэты чалавек кожную нядзелю ходзіць у царкву.
  
  Партнёры абмяняліся поглядамі, якія казалі сее-што пра тое, што існуе невялікая карэляцыя паміж юрыдычнай невінаватасцю і наведваннем дома Гасподняга.
  
  Шоў працягнуў: “Але потым я зразумеў, што ён быў не адзіным чалавекам, які ведаў. Салі, дыспетчар, таксама ведала. Яна чула, як Сэм казаў мне, якія раёны лепш за ўсё абшукаць. Яна патэлефанавала свайму мужу і сказала яму, што хто-небудзь можа паспрабаваць знайсці будынак. Ён павінен быць гатовы з'ехаць, калі я падыду блізка.
  
  “Гэта была тэорыя. Але ўсё скончылася нанясеннем нажавога ранення". Ён перавёў позірк з мэра на камісара. “Каб перашкодзіць мне ісці за ім, ён зарэзаў пешахода. Ён ведаў, што я спынюся, каб дапамагчы мужчыну, што я і зрабіў. Я патэлефанаваў у дзевяць адзін адзін, каб паведаміць пра гэта, і наклаў жгут на рану.
  
  “І тады я стаў чакаць. Прайшло пяць-шэсць хвілін, перш чым я пачуў сірэны. Але мы былі ў цэнтры горада. Паблізу павінны былі быць пажарныя і паліцэйскія ўчасткі. Чаму так доўга?"
  
  Мэр пстрыкнуў пальцамі. “ Яна адказвала на званок.
  
  Шоў кіўнула. “Яна не дасылала хуткую дапамогу або патрульныя падраздзялення, пакуль яе муж не быў за шмат міль адгэтуль. Сэм дастаў копіі абодвух расшыфровак, ўваходнага званка дзевяць-адзін-адзін і яе выходнага выкліку службаў рэагавання. Я паведаміў аб поножовщине ў 5:32. Першыя падраздзяленні атрымалі званок ад яе ў 5:37. Дадайце пару хвілін, каб яны пачалі дзейнічаць, — і ў Роулинза было дастаткова часу, каб знікнуць.
  
  “Тое ж самае з самім выкраданнем, у супермаркеце гэтым раніцай. Не мела значэння, што сведка бачыў гэта. Салі чакала пяць-дзесяць хвілін, каб выклікаць паліцэйскіх. І я таксама падумаў пра тых гучных узлом-ках, над якімі працаваў дэтэктыў Гудуэй.
  
  - Гэта тлумачыць, - сказаў Аберон. Злачынца заўсёды ўцякаў да прыбыцця службы рэагавання. Нават калі ў дамах-аб'ектах былі цэнтральныя станцыі сігналізацыі, усё, што робяць гэтыя кампаніі, - гэта самі тэлефануюць у дзевяць адзін адзін. Яны таксама ў яе былі.
  
  Шоў сказаў: “Мы атрымалі адрас Салі з аплатнай ведамасці, і шэф накіраваў туды каманду па вызваленні закладнікаў. Гэта быў іх дом, але Роулинса там не было. Ён трымаў яе дзе-то ў іншым месцы, верагодна, звязанай у фургоне.
  
  "Нам давялося змыць яго", - сказаў Гудуэй. “Час падціскала. Мы былі ў роспачы".
  
  Пры гэтым слове яны з Шоў абмяняліся поглядамі.
  
  Шоў працягнула: “такім чынам, мы зайшлі ў дыспетчарскую, каб паглядзець карту акругі. Яна падслухала мой размову з Сэмам аб тым, што выкрадальнік, магчыма, жыў у Вудленд-Хілз. Я збіраўся туды агледзецца. Яна патэлефанавала свайму мужу і ... Мы ведаем, што адбылося далей ".
  
  - Хто яны, чорт вазьмі, такія? - спытаў камісар.
  
  Шоў перадаў мяч іншаму члену каманды. Гудуэй сказаў: “Што ж, гэта цікавая гісторыя. У Роулинза тры-чатыры нашыйніка на жоўтай прасціне. Адмыванне грошай, крадзеж і продаж крадзенага тавару. Сувязі з мафіяй у асноўным у Провідэнсе і Хартфордзе. Супраць яго вялося расследаванне ў сувязі з двума бандыцкімі разборкамі. Аператыўная група OC была ўпэўненая, што той, хто страляў, быў ён, але так і не атрымала дастаткова доказаў — ці ў CIS не хапіла мужнасці, каб перадаць гэта па лініі абвінавачванні. А яна? Жанчына, якую мы нанялі для абслугоўвання дзевяць-адзін-адзін? Ён засмяяўся і паглядзеў на Шоў.
  
  "Я папрасіў свайго прыватнага дэтэктыва ў Вашынгтоне правесці невялікае расследаванне". Макензі Мак не стаў паглыбляцца ў дэталі, але высветліў масу цікавых дэталяў. “Я ўпэўнены, яна была натхняльнікам. У яе ступень бакалаўра ў галіне бізнесу. Яна была лепшай у сваім класе. Два гады вучылася ў Масачусецкім тэхналагічным інстытуце, ў аспірантуры. Вучылася досыць добра, але кінула вучобу, каб працаваць у кампаніі свайго бацькі.
  
  Камісар быў, відавочна, збіты з панталыку. Наўрад ці гэта быў профіль злачынца. Мэр таксама.
  
  Шоў дадала: “Яе дзявочае прозвішча Лоўрэнс. А яе бацькі клічуць Дэвон Лоўрэнс".
  
  "Ні храна сабе," прашаптаў камісар, чалавек, які, здавалася, не быў здольны вымавіць ні слова падобнага.
  
  Да сваёй смерці некалькі гадоў таму Лоўрэнс быў высокапастаўленай фігурай арганізаванай злачыннасці ў Бостане. Ён памёр у турме, атрымаўшы пажыццёвы тэрмін за рэкет, забойствы і змова.
  
  "Які бацька, такая і дачка", - сказаў Гудуэй. “Я мяркую, яна і Роулинс пазнаёміліся праз арганізацыю яе бацькі. ФБР праверыла кампанію, але нічога на яе не знайшло. Яна знікла, і яны з Роулинзом пажаніліся. Яны прыдумалі свой план: яна атрымае працу ў праваахоўных органах, а ён будзе галоўным. Спачатку рабаванні і разбойныя напады. Але потым яны перайшлі да выкраданьня людзей.
  
  Камісар сказаў: “Падобна на тое, яна была мазгамі. Такім чынам, яна была Клайдам, а ён - Боні".
  
  Лойд Аберон нахмурыў бровы. “Мне трэба падумаць над гэтым. Хоць, верагодна, я не буду".
  
  "Дык вось чаму ў іх не было праблем з гэтым", - сказаў мэр. “Забівалі ахвяру, калі яны прапускалі крайні тэрмін. Роулинс быў спускавым кручком. Для яго гэта проста яшчэ адзін працоўны дзень.
  
  Камісар нахмурыўся. “Гэты профайлер, чалавек, якому мы заплацілі пару тысяч. Як ён мог так памыліцца?"
  
  "Ах, ён?" Сказаў Шоў. “Таму што ён самаўлюбёны вяльможа. Ён нясе лухту, і яму плацяць за тое, каб ён кансультаваў і быў гаворыць галавой на тэлебачанні. 'Заместительный сэкс'? 'Перазагрузка'? Ён нават няправільна зразумеў трыяду Макдональда. Грошы і вядомасць — вось усё, што яму трэба ".
  
  - Коултер думаў, што ён можа быць падазраваным, - сказаў Гудуэй.
  
  “ Сцісла. Ён сцвярджаў, што ў ДК няма партнёра. І ён хацеў, каб горад знайшоў грошы. І ён прыйшоў да вам. Усё гэта здавалася падазроным. І так яно і было. Але не таму, што ён быў звязаны з выкрадальнікам. Таму што ён хацеў, каб падліўкі працягвала дзейнічаць. Я б атрымаў кампенсацыю. "
  
  Аберон сказаў: “Чорт вазьмі, я так і зраблю. Тэма ищейку".
  
  - Ніякіх сабак, Лойд, - сказаў камісар.
  
  Па твары Аберона было відаць, што гэтае пытанне яшчэ не вырашана.
  
  - Вы з самага пачатку не падазравалі дыспетчара? - спытаў мэр.
  
  “ Да інцыдэнту ў Маклахлан-Білдынг - няма.
  
  Гудуэй ўсміхнуўся. “ Але ён падазраваў усіх астатніх. Самога Коля. Дакладна, Кольтер?
  
  Шоў паціснуў плячыма. “ Ніколі не перашкодзіць падазраваць мужа. А ў Элі быў поліс страхавання жыцця на мільён даляраў. Але было зусім ясна, што ён чысты.
  
  Ён патлумачыў, што ў яго была магчымасць дамагацца ўзнагароджання, прапанаванага тымі самымі людзьмі, якія выкралі або забілі сваіх уласных мужа і жонкі або дзелавых партнёраў. Яны зрабілі гэта, каб здавацца невінаватымі. Шоў быў таленавіты ва ўменні адрозніваць сапраўднае гора ад притворного, а Рональд Калі быў чалавекам, якія перажываюць непадробную боль.
  
  Гудуэй дадаў: “Было шкада, што мы не змаглі сказаць яму, калі ратавалі яго жонку. Але ён бы адрэагаваў, і, магчыма, Салі пабачыла б. У яе быў дазвол насіць зброю ў офісе. Магчыма, яна паспрабавала б збегчы з дапамогай кулі. Вядома ж, у яе ў сумачцы быў трыццаць восьмы.
  
  Аберон усміхнуўся. "Містэр Шоў таксама зірнуў на мяне".
  
  Камісар нахмурыўся. “ Прашу прабачэньня?
  
  Не згадваючы аб сваім хворым унуку і неабходнасці ў грошах на медыцынскія выдаткі, Шоу сказаў: “Мне было цікава, чаму расследаванне працягвала зацягвацца. ДК ведаў крыміналістаў так жа добра, як любы афіцэр. Цяпер мы ведаем, што гэта было яго мінулае ў арганізаванай злачыннасці. Але, наколькі я ведаў, што гэта магло быць таму, што напарнік быў паліцыянтам ".
  
  “Такім чынам. Што мы даведаліся?" спытаў мэр. Рытарычна, вядома, і астатнія мужчыны чакалі. Адказ быў такім: "Хто кантралюе камунікацыю, той кантралюе свет". Ён не проста вымавіў гэтыя словы, ён іх прамовіў.
  
  Яго валявы характар і пракламацыі, верагодна, былі двума прычынамі, па якіх ён быў абраны. Выбаршчыкам падабаецца цвёрдая рука на рулі, нават калі гэта ў асноўным касметычны эфект.
  
  Шоў сказаў, што яму пара сыходзіць. Паціснулі адзін аднаму рукі і абмяняліся візітнымі карткамі, якія неўзабаве згубіліся ў велізарнай магільніку візітных картак, афіцыйна перадаюцца ўзад і наперад падчас развітання.
  
  Кінуўшы апошні позірк на гадзіннік, якія паказваюць на Крайні тэрмін, Шоў выйшаў з загону і спусціўся па лесвіцы.
  
  Звонку цёплы вячэрні вецер гуляў з нізкімі кустамі, высокай травой і зеленеющими лісцем. Шоў адшпіліў ровар. Апранаючы шлем, ён выпадкова зірнуў на гарадскую плошчу. Гэта было цікавае малюнак. Вялікі бронзавы салдат Вайны за незалежнасць рыхтаваўся стрэліць з вялікай бронзавай гарматы Вайны за незалежнасць. Шоў выказаў здагадку, што калі-то ён быў накіраваны на далёкія пагоркі, дзе брытанскія рэгулярныя войскі рыхтаваліся да штурму горада. Цяпер, аднак, дула зброі было накіравана прама на кавярню на другім баку грын, адну з папулярных сеткавых, чыё піва Шоў не вельмі падабалася.
  
  Як раз перад тым, як ён забраўся на "Ямаху", на яго тэлефоне зажужжало паведамленне.
  
  Яно было ад Тэдзі Брюина і яго жонкі Велмы. Ім было цікава даведацца аб працы. Шоў распавёў ім аб вырашэнні і, у адказ на іх наступны пытанне, прызнаўся, што забыўся атрымаць чэк. Ён бы так і зрабіў. Ён пэўна б так і зрабіў.
  
  Затым Тэдзі распавёў Шоў пра двух узнагародах, аб якіх пара толькі што даведалася.
  
  Адзін быў за пяцьдзесят тысяч, прапанаваны жонкай зьніклага бізнэсоўца. Мужчына знік па шляху з іх дома ў Тампе ў Форт-Лодердейл, дзе ён павінен быў агледзець сваю прыбярэжную нерухомасць, а адтуль вылецець на Аруба, дзе ў яго таксама была нерухомасць. Ён не зьявіўся на сустрэчу. У паліцыі не было ніякіх зачэпак.
  
  Другая ўзнагарода склала 862 даляра і была прапанаваная мужам і жонкай з Олбані. Іх сын-падлетак у паніцы збег пасля таго, як яго злавілі ў школе з невялікім колькасцю марыхуаны. Яны турбаваліся за яго. Начная тэмпература ў апошні час апускалася да трыццаці з невялікім градусаў.
  
  Шоў адправіў пары адказнае паведамленне аб сваім рашэнні адносна таго, якую ўзнагароду ён збіраецца атрымаць.
  
  Як быццам былі якія-небудзь сумневы.
  
  OceanofPDF.com
  Інфармацыя пра аўтара
  
  Джэфры Дивер - аўтар міжнародных бэстсэлераў № 1, больш за сорак раманаў, трох зборнікаў апавяданняў і навукова-папулярнай юрыдычнай кнігі. Яго кнігі прадаюцца ў 150 краінах і перакладзены на 25 моў. Яго першы раман з удзелам Лінкальна Райма"Збіральнік костак" быў экранізаваны ў буйным фільме з Дензелом Вашынгтонам і Анджалінай Джолі ў галоўных ролях. Ён атрымаў ці ўваходзіў у шорт-ліст шэрагу прэмій па ўсім свеце, у тым ліку "Раман года" Міжнароднай асацыяцыі аўтараў трылераў і "Сталёвы кінжал" Асацыяцыі аўтараў крымінальных раманаў Злучанага Каралеўства. У 2014 годзе ён быў удастоены трох узнагарод за жыццёвыя дасягненні. Былы журналіст, фолк-спявак і юрыст, ён нарадзіўся за межамі Чыкага і мае ступень бакалаўра журналістыкі ў Універсітэце Місуры і юрыдычную ступень у Універсітэце Фордхэм.
  
  OceanofPDF.com
  
  
  Што далей у
  вашым спісе чытання?
  
  Адкрыйце для сябе сваё наступнае
  выдатнае чытанне!
  
  Атрымлівайце персаналізаваныя падборкі кніг і апошнія навіны пра гэта аўтара.
  
  Зарэгістравацца зараз.
  
  _141012001_
  
  OceanofPDF.com
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"