ע ר אי ז געװע ן א ליכטיקע ר ױנגערמאן , מי ט גרוים ע פלענער , פא ר זײ ן מדבר־לאנד , או ן זי ך אבע ר אמעריקע , הא ט געדארפ ט א ן אלטע ן קעניג , װא ם ע ר הא ט געװאל ט אומקערן , הא ב אי ך אי ם דערהרגעט .
וואָס איז געווען מיין אַרבעט: Nick Carter, Killmaster פֿאַר מיין לאַנד, פֿאַר AH, David Hawke און פֿאַר אַ הויך געצאָלט. איך בין אַגענט נ 3 אין די מיליטער קאָר, די מערסט געהיים אָרגאַניזאַציע אין וואַשינגטאָן און עפשער די וועלט.
דע ר בונט ר אי ז געװע ן א ן אידעאליסט , א שטאלצע ר או ן שטארקע ר מאן , אבע ר ע ר אי ז מי ר ניש ט געװע ן קײ ן שוהל . ער האט נישט געהאט קײן שאנס. אי ך הא ב אי ם דערשאס ן אי ן ד י װײט ע װיסט ן פו ן זײ ן לאנד , װא ו קײנע ר װאל ט אי ם ניש ט געפונע ן או ן זײ ן קערפע ר װאלט ן זי ך פארװאנדל ט אי ן בײנער , געגעס ן פו ן װאלגערן .
אי ך הא ב געלאז ט דע ם איבער ־ אמביציעזע ר אספיראנ ט פו ן דע ר זון , או ן זי ך צוריקגעקער ט אי ן שטעטל , איבערצוגעב ן מײ ן באריכט , דורכ ן קאנאל ן װא ס װײניק ע האב ן געקענ ט או ן רײניק ן מײ ן לוגע ר װילהעלמינא .
אויב איר לעבן ווי איך טאָן, איר נעמען גוט זאָרגן פון דיין גאַנז. דאָס זענען די בעסטער פרענדז וואָס איר האָט. פאַרשילטן, דאָס זענען די בלויז "פריינט" איר קענען צוטרוי. מייַן 9 מם לוגער איז Wilhelmina. איך אויך האָבן אַ סטילעטטאָ אונטער מיין אַרבל געהייסן הוגאָ און פּיער, וואָס איז אַ מיניאַטורע גאַז באָמבע וואָס איך באַהאַלטן ערגעץ.
איך אויך בוקט אַ פלי צו ליסבאָן. דאָס מאָל איז מיין דעקל געווען דזשאַק פינלי, אַ געווער הענדלער, וועלכער האָט פּונקט מקיים געווען אַן אַנדער “סדר”. איצט האט ער זיך אומגעקערט צו זײן פארדינטן רו. נאָר װוּהין איך בין געגאַנגען איז נישט געװען אין גאַנצן רויִק.
ווי אַגענט נ 3 אין דער אַרמיי, איך געווען דער עמערגענסי אַדמיראַל. אַזוי איך קען גיין אין קיין יו אַמבאַסאַדע אָדער מיליטעריש באַזע, זאָגן די קאָד וואָרט, און דאַן פאָדערן קיין טראַנספּאָרט אַרויף צו און אַרייַנגערעכנט אַ ערקראַפט טרעגער. דאָס מאָל איך געגאנגען אויף פּערזענלעך געשעפט. כאָק, מיין באַלעבאָס, איז נישט מסכים מיט זיין אגענטן וואָס האָבן פּערזענלעך ענינים. ספּעציעל אויב ער ווייסט וועגן אים, און ער ווייסט כּמעט אַלץ.
איך האב דריי מאל געטוישט עראפלאנען און נעמען אין ליסבאָן, פראנקפורט און אָסלאָ. עס איז געווען אַ אָנלייגוועג אַרום לאָנדאָן, אָבער אויף דעם נסיעה איך האט ניט דאַרפֿן פּערסוערז אָדער וואַטשדאָגס. אי ך בי ן ד י גאנצ ע פליגע ר געבליב ן אויפ ן זיצ , זי ך באהאלט ן הינטער ן שטאק ל זשורנאלן . איך בין אפילו נישט געגאנגען אין סאַלאָן פֿאַר מיין געוויינטלעך סומע פון טרינקען אָדער צוריקקומען די רויט-כערד מיידל ס שמייכל. האקן האט אומעטום אויגן. איך יוזשאַוואַלי ווי עס; ווי פֿאַר מיין הויט, איך ווערט עס זייער פיל. און אַז איך דאַרף כאָק, איז ער געווענליך דערנעבן.
ווען מיר לאַנדיד, לאָנדאָן איז געווען פֿאַרמאַכט ווי געוויינטלעך. זײ ן קליש ע אי ז געװע ן אמת , װ י ס׳רו ב קלײש ן זײנע ן איצ ט געװאר ן קלירער . מיר גייען פאָרויס. העאַטהראָוו ערפּאָרט איז געזונט אַרויס די שטאָט און איך קען נישט נוצן איינער פון אונדזער באַקוועם קאַרס אַזוי איך גענומען אַ טאַקסי. עס איז געווען טונקל ווען דער טאַקסי שאָפער האָט מיך אַראָפּגעוואָרפן אין די סלאַמז פון טשעלסי לעבן אַ פאַרלויפן האָטעל. איך בוקט אונטער אן אנדער פערט נאָמען. אי ך הא ב געזוכ ט אי ן דע ם צעטומלטע , שטויביקע ר צימער , פא ר באמבעס , מייקראפאנען , קאמערעס ן או ן פיקצלעך . אבער זי איז געווען ריין. אָבער ריין אָדער נישט, איך וואָלט נישט פאַרברענגען פיל צייט אין עס. צו זיין גענוי: צוויי שעה. ניט אַ רגע מער, ניט אַ רגע קירצער. אַזוי איך אריבערגעפארן צו מיין צוויי-שעה פיר.
איך האב געהאט צוויי שעה. נאָכן קאָנטראָלירן דעם צימער האָב איך גענומען אַ מיניאַטורע שרעק און צוגעטשעפּעט צו דער טיר. אויב איך גערירט די טיר, דער קלאַנג וואָלט זיין צו שטיל פֿאַר ווער עס יז צו הערן, אָבער עס וואָלט וועקן מיר. איך האב זיך אין גאנצן אויסגעטאן און זיך געלעגן. דער קערפער מוז אטעמען, די נערוון מוזן זיך אפרוען. איך האב געלאזט ליידיק מיין מיינונג און מיין הונדערט און אכציג פונט מוסקל און ביין רילאַקסט. א מינוט שפעטער בין איך איינגעשלאפן געווארן.
א שעה און פופציג מינוט שפעטער בין איך ווידער אויפגעשטאנען. איך האב אנגעצונדן א ציגארעטל, זיך אויסגעגאסן מיט א משקה פון דער קאלבע און זיך אװעקגעזעצט אויפן שאפענעם בעט.
אי ך הא ב זי ך אנגעטאן , אראפגענומע ן דע ם טיר־אלארם , גע ־ קוק ט דע ם שטילעט ן אויפ ן ארעם , אנגעשטאק ן ד י גאז־באמבע ם אי ן דע ר פאל ק אוי ף מײ ן אויבערשט ן דיך , אנגעלאד ן ד י װילהעלמינ ע או ן זי ך ארוי ס פו ן צימער . איך האָב איבערגעלאָזט מײַן טשעמאָדאַן. כאָק דעוועלאָפּעד ויסריכט וואָס ערלויבט אים צו קאָנטראָלירן צי זיין אגענטן זענען אין זייער הודעות. אָבער אויב ער האָט דאָס מאָל אַרײַנגעלייגט אין מײַן טשעמאָדאַן אַזאַ בליק, האָב איך געוואָלט, אַז ער זאָל גלייבן, אַז איך בין נאָך זיכער אין דעם שלעכטן האָטעל.
שילדן פון דער צווייטער וועלט קריג האבן נאך געהאנגען אין די פויע וועלכע האבן דירעקטירט געסט צו באמבע שעלטערס. דער באַאַמטער הינטער דעם טאָמבאַנק איז געווען פאַרנומען מיט אַרייַנלייגן פּאָסט אין די וואַנט אָפּטיילן, און דער שווארצע מענטש איז דאַם אויף אַ צעבראכן קאַנאַפּע. דער באַאַמטער איז געווען וויידלי און האט זיין צוריק צו מיר. דע ר שװארצע ר הא ט געטראג ן א ן אלטע ר מאנטל , שמאלע ר פא ר זײנ ע ברײטע ר פלײצעס , או ן נײע , געפאסט ע שיך . ער האט געעפענט אײן אויג צו קוקן אויף מיר. ער האט מיך פארזיכטיק אונטערזוכט, דאן האט ער נאכאמאל צוגעמאכט די אויגן און זיך באוועגט זיך באקוועם צו ליגן. דער גלח האט אויף מיר נישט געקוקט. ער האט זיך אפילו נישט געקערט צו קוקן אויף מיר.
אַרויס, איך קער זיך צוריק און פּיירד אין די פויע פון די נאַכט שאַדאָוז פון טשעלסי סטריט. דער שװאַרצער האָט מיך אַ קוק געטאָן אָפֿן, דער װירטער גלח האָט מיך אַפילו ניט באַמערקט אין פויע. אבער איך האב געזען זיינע בייזע אויגן. עס האט נישט אַנטלויפן מיין ופמערקזאַמקייַט אַז ער איז געווען קוקן בייַ מיר אין דער שפּיגל הינטער די טאָמבאַנק.
דערפאר האב איך נישט אכטונג געטון צום באפעלקערונג. איך האב געקוקט אויף דעם שװארצן מאן אויף דער קאנאפע. דער גלח האט פרובירט צו באהאלטן אז ער קוקט אויף מיר, איך האב עס גלייך באמערקט, און אפילו די ביליגסטע שפיאנאזש פירמע וואלט נישט גענוצט אזא אומזיסט מענטש וואס איך קען זיך אידענטיפיצירן מיט בלויז איין בליק. ניין, ווען עס איז געווען אַ געפאַר, עס געקומען פון אַ שוואַרץ מענטש. ער האָט געקוקט, מיך געלערנט, און דערנאָך זיך אָפּגעקערט. אָפֿן, ערלעך, ניט סאַספּישאַס. אבער זײן מאנטל האט זיך נישט גאנץ געפאםט און די שיך זײנען געװען נײע, װי ער װאלט זיך געאײלט פון ערגעץ װאו ער האט נישט געדארפט דעם מאנטל.
איך פיגיערד עס אויס אין פינף מינוט. אוי ב ע ר הא ט מי ך באמערק ט או ן זי ך פאראינטערעסירט , אי ז ע ר געװע ן צו גוט , צ ו װײזן , װײסנדי ק א ז אי ך װע ל נעמע ן פארזיכטן . ער איז נישט אויפגעשטאנען פון דער קאַנאַפּע, און ווען איך האָב אפגעשטעלט אַ טאַקסי, האָט ער זיך ניט אויסגעזען ווי ער גייט מיר נאָך.
איך קען זיין פאַלש, אָבער איך אויך געלערנט צו נאָכפאָלגן מיין ערשטער ינסטינגקץ וועגן מענטשן און שרייַבן זיי אַראָפּ אין מיין סאַבקאַנשאַס איידער איך פאַרגעסן.
דער טאַקסי האָט מיך אַראָפּגעלאָזט אויף אַ פאַרנומען סאָהאָ גאַס, אַרומגערינגלט מיט נעאָן שילדן, טוריסטן, נייטקלאַבן און זונה. רעכט צו דער ענערגיע און פינאַנציעל קריזיס, עס זענען געווען ווייניקערע טוריס ווי אין די פריערדיקע יאָרן און די לייץ אפילו אין פּיקאַדילי סירקוס געווען דימער. איך האט נישט זאָרגן. אין דעם מאָמענט איך איז געווען ניט אַזוי אינטערעסירט אין די שטאַט פון די וועלט. אי ך בי ן געגאנגע ן צװ ײ בלאק ן או ן זי ך ארײנגעטראג ן אי ן א געסל , װא ו אי ך הא ב גענומע ן מי ט נעפל .
אי ך הא ב ארויםגעקנאפ ט מײ ן רעקל , איבע ר דע ר לוגער , או ן געגאנגע ן פאמעלע ך דורכ ן נעפל . צװ ײ בלאק ן װײ ט פו ן ד י גאס־ליכטן , האב ן זי ך שוי ן באװעג ן גירלאנד ן פו ן נעפל . מיינע טריט האבן זיך קלאר געהערט, און איך האב זיך צוגעהערט צו די אפקלאנגן פון אנדערע קלאנגען. זיי זענען נישט דאָרט. איך בין געווען אַליין. כ׳האב געזען א שטוב א האלבן בלאק װײט.
עס איז געווען אַן אַלט הויז אויף דעם נעפּלדיק גאַס. ס'איז שוין לאַנג זינט די פּויערים פֿון דעם אינזל האָבן עמיגרירט צו דער ערד, אויף וועלכן איך בין איצט געגאַנגען. פיר פלאָרז פון רויט ציגל. אין קעלער איז געװען אן ארײנגאנג, א טרעפ צום צװײטן שטאק, און אויף דער זײט איז געװען א שמאלע געסל. אי ך הא ב זי ך ארײ ן אי ן יענע ר געסלע ך או ן ארום .
די איינציקע ליכט אין אַלטן הויז איז געווען דאָס הינטערשטע צימער אויפן דריטן שטאק. איך האב ארויף געקוקט אויפן הויכן גראָדעק פון טונקל ליכט. מוזיק און געלעכטער פלאָוטיד דורך די נעפּל אין דעם שפּאַס סאָהאָ קוואַרטאַל. אין דעם צימער אויבן מיר איז געווען קיין קלאַנג אָדער באַוועגונג.
עס וואָלט זיין גרינג צו קלייַבן די שלאָס אויף די צוריק טיר, אָבער די טירן קענען זיין קאָננעקטעד צו שרעק סיסטעמען. כ׳האב ארויסגענומען פון קעשענע א דינע ניילאן־שנור, זי געװארפן איבער א ארויםשטעקנדיקן אײזערנעם שטעקעלע און זיך צוגעצויגן צום פארפינצטערטן פענצטער פון דער צװײטער שטאק. איך שטעלן אַ סאַקשאַן גלעזל אויף די גלאז און שנייַדן אויס אַלע די גלאז. דערנאך האב איך מיך אראפגעלאזט און פארזיכטיק געשטעלט דאס גלאז אויפן דיל. איך האב מיך צוריקגעצויגן צום פענצטער, אינעװײניק ארײנגעשטאנען און זיך געפונען אין א פינצטערן, לײדיקן שלאף־צימער, אויסער דעם שלאף־צימער איז געװען א שמאלער קארידאר. די שאטנס האבן געשמעקט מיט פײכט און אלט, װי א געביידע פארלאזט מיט הונדערט יאר צוריק. ם׳איז געװען טונקל, קאלט און שטיל. צו שטיל. ראַץ זענען אריבערגעפארן אין פארלאזן הייזער אין לאָנדאָן. אבער עס איז געווען קיין געזונט פון קליין פערי פּאָז סקראַטשינג. אי ן דע ר דאזיקע ר הוי ז הא ט געװאוינ ט אנדער ע עמיצער , װא ם אי ז איצ ט געװע ן דארט . איך שמייכל.
איך בין ארויף די טרעפ ביז צום דריטן שטאק. ד י טיר צום אײנציקן באלויכטן צימער איז געװען פארמאכט. דער הענטל האָט זיך מיר אונטערגעשלאָסן. איך האב צוגעהערט. גאָרנישט האָט זיך באַוועגט.
אי ן אײ ן שטילע ר באװעגונ ג הא ב אי ך געעפנ ט ד י טיר ; ער האט עס גלײך פארמאכט הינטער זיך און איז געשטאנען אין די שאטן, צוקוקן די פרוי זיצן אלײן אין דעם שװאך־באלויכטן צימער.
אי ך הא ב דערזע ן אי ר שמײכלע ן או ן גלײכצײטי ק דערהער ט א פארשטומט ן אויפרייס . אַ וואָלקן רויך האָט זיך געטראָגן אין דעם קליינעם פּלאַץ צווישן אונדז, אַ וואָלקן וואָס האָט איר כּמעט תיכף באַהאַלטן.
איך האב צוגעדריקט מיין האנט צו מיין זייט און מיין סטילעט איז ארויס פון אונטער מיין ארבל און אריין אין מיין האנט. דורך דעם רויך האב איך געזעהן אז זי האט זיך ארויפגעקלאפט צום דיל און דאס טונקעלע ליכט איז אויסגעלאשן.
אין דער פּלוצעמדיק פינצטערניש, מיט דיק רויך אַרום מיר, איך קען נישט זען מער. איך האב מיך אװעקגעזעצט אויפן דיל, געטראכט װעגן אירע קאלירטע ברילן: מסתמא אינפרא־רויט ברילן. און ערגעץ אין דעם צימער איז געווען אַ מקור פון ינפרערעד ליכט. זי האָט מיך געקענט זען.
איצט איז די יעגער געװארן דער געיאגט, פארשפארט אין א קלײן צימער, װאם זי האט געקענט בעסער פון מיר. איך האב אונטערגעדריקט א קללה און געווארט געצויגען ביז איך האב געהערט א קלאנג אדער באוועגונג. איך האב גארנישט געהערט. כ׳האב װידער געשוואוירן. ווען זי אריבערגעפארן, עס איז געווען די באַוועגונג פון אַ קאַץ.
א דינע שנור האט מיר ארומגעװיקלט אין האלדז. איך האָב געהערט איר אָטעם שיסן קעגן מיין האַלדז. זי איז געווען זיכער אז זי האט מיר דאס מאל אין די הענט. זי איז געווען שנעל, אָבער איך איז געווען פאַסטער. איך האָב דערפֿילט דאָס שטריק אין דעם מאָמענט, וואָס זי האָט עס אַרומגעוויקלט אַרום מײַן האַלדז, און ווען זי האָט עס צוגעצויגן, איז מײַן פֿינגער שוין געווען אינעווייניק.
איך האָב אַרױסגעצױגן מײַן אַנדער האַנט און זי אָנגעכאַפּט. אי ך הא ב זי ך אומגעקער ט או ן מי ר האב ן זי ך געענדיק ט אויפ ן דיל . זי האט זיך געראנגלט און זיך געקרימט אין דער פינסטערניש, יעדער מוסקל פון איר שלאנקן, געשפּאנטן קערפער האט זיך שטארק געדריקט קעגן מיר. שטאַרק מאַסאַלז אין אַ טריינד גוף, אָבער איך איז געווען יבערוואָג. איך האָב זיך דערגרייכט צום שרייַבטיש־לאָמפּ און עס אָנגעצונדן. דער רויך האט זיך צעלאזט. אָפענטלאָז אונטער מיין גריפּ, זי איז געלעגן פּינד אַראָפּ דורך מיין וואָג, איר אויגן גלערינג אויף מיר. די קאלירטע גלעזער זענען פארשוואונדן געווארן. איך האב געפונען מיין סטילעט און אים צוגעדריקט צו איר דין האלדז.
זי האט א װארפן צוריק דעם קאפ און געלאכט.
קאַפּיטל 2
— ממזרה — האט זי געזאגט.
זי איז אויפגעשפרונגען און איינגעזונקען די ציין אין מיין האלדז. איך האב אראפגעלאזט דעם סטילעט, צוריקגעצויגן דעם קאפ ביי די לאנגע שווארצע האר און איר טיף געקושט. זי האט מיר געביסן די ליפ, אבער איך האב שטארק צוגעקוועטשט איר מויל. זי איז געווען הינקען, אירע ליפן האָבן זיך פּאַמעלעך געעפנט, ווייך און נאַס, און איך האָב געפילט אירע פיס אָפן פאַר מיין האַנט. איר צונג האט זיך אריבערגעפארן מיט מיינע אויגן, אלץ טיפער און טיפער, בעת מיין האנט האט אויפגעהויבן איר קלייד אויף איר געשפּאַנטן דיך. אונטער דעם קלייד איז גאָרנישט געווען. אזוי ווייך, נאס און אפען ווי איר מויל.
מיין אנדערע האנט האט געפונען איר ברוסט. ז ײ זײנע ן געשטאנע ן הוי ך װ י מי ר האב ן זי ך געקריג ט אי ן דע ר פינצטער . איצט זײנען זײ געװען װײך און גלאט, װי די געשװאלן פון איר בויך, װען איך האב אנגערירט אירע זײדענע האר...
כ'האב כמעט געפילט אז איך בין זיך פריי, וואקסט און עס איז געווארן שווער פאר מיר אריינצושטויסן אין איר. זי האט עס אויך געפילט. זי פּולד איר ליפן אַוועק און אנגעהויבן קוש מיין האַלדז, דעמאָלט מיין קאַסטן ווו מיין העמד פאַרשווונדן בעשאַס דעם געראַנגל, און דעמאָלט צוריק אַרויף צו מיין פּנים. קלײנע הונגעריקע קושן, װי שארפע מעסערס. מיין רוקן און נידעריקער צוריק אנגעהויבן צו קלאַפּן מיט די ריטם פון דיק בלוט, און איך געווען גרייט צו ופרייַסן.
"ניק," זי קראַמפּט.
איך האב זי אנגעכאפט בײ די פלײצעס און זי אװעקגעשטופט. אירע אויגן זײנען געװען שטארק פארמאכט. אי ר געזיכ ט אי ז געװע ן פארפלײצ ט מי ט לײדנשאפט , אי ר ליפ ן האב ן זי ך נא ך געקוש ט אי ן בלינד ן חשק .
איך האב געפרעגט. - "אַ פּאַפּיראָס?"
מיין שטימע האט געקלונגען הייזעריק. קריכןנדיק דעם אַראָפאַנג, ופגעקאָכט פעלדז פון יקספּלאָוסיוו פאַרלאַנג, איך געצווונגען זיך צו צוריקציענ זיך. איך האב געפילט ווי מיין קערפער ציטערט, אינגאנצן גרייט זיך אריינצוווארפן אין דעם אומגעהויערטן גליטש פון פארגעניגן, וואס וועט אונז אריינשיקן אין א הויכע, סוספענדירטע גרייטקייט צו דער קומענדיגער הייסער, שארפע דריי. איך האב זי אוועקגעשטופט , געציטערט מיינע ציין פון דעם גרויסען ווייטאג . פֿאַר אַ מאָמענט איך איז נישט זיכער זי וואָלט מאַכן עס. איצט האָב איך נישט געוווּסט צי זי קען דאָס טאָן און האַלטן. אבער זי איז מצליח. מי ט א לאנג ן ציטערנדיק ן זיפצ ן אי ז ז י געלונגען , ד י אויג ן פארמאכ ט או ן ד י הענ ט אײנגעקלאפ ט אי ן ציטערנדיק ע פויסטן .
דערנאָך האָט זי געעפֿנט די אױגן און אַ קוק געטאָן אױף מיר מיט אַ שמייכל. "גיב מיר אַז פאַרשילטן פּאַפּיראָס," זי געזאגט. - טאַקע מיין גאָט, ניק קאַרטער. דו ביסט וואונדערליך. איך בין געװען א גאנצן טאג שפעט. איך האב דיך פיינט.'
כ׳האב זיך פון איר אװעקגעריםן און איר דערלאנגט א ציגארעטל. א שמײכל צו איר נאקעטן קערפער, װײל איר שװארץ קלײד איז געװען צעריסן אין אונדזער לײדנשאפט, האב איך אנגעצונדן אונדזערע ציגארעטן.